diff --git a/train/413833712.json b/train/413833712.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2d3f1ea0adbd37b52310ea1023d82a9cdaeb4c1b
--- /dev/null
+++ b/train/413833712.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مقدمۀ مارشال برمن بر مانیفست کمونیست",
+  "subtitle": "انتشارات پنگوئن نسخۀ جدیدی از «مانیفست کمونیست» را در مجموعۀ آثار کلاسیک خود به چاپ رسانده است",
+  "introduction": "مارکس فکر می‌کرد که شکسپیر نخستین نویسندۀ تماماً مدرنِ جهان است. اما نویسنده‌ای در حد و اندازۀ شکسپیر نیز اگر نیروهای جدیدِ سرمایه‌‌داری نبود، نمی‌توانست در سراسر جهان نامبردار شود. توجه به نیروهای زاینده و بی‌سابقۀ سرمایه‌داری، نقطۀ تمایز مارکس از دیگر متفکرانِ رادیکالی بود که منتقدِ سرمایه‌داری بودند. بدین سبب است که متنِ مانیفست حزب کمونیست، با ستایشی تمام‌عیار از سرمایه‌‌داری آغاز می‌شود.",
+  "content": "دیسنت — امروزه و در آستانۀ قرن بیست و یکم مانیفست کمونیست کم‌تر از هر زمان دیگری خوانده می‌شود. مردمانی که در عنفوان جوانی‌شان هستند به‌دشواری روزهایی را به یاد می‌آورند که دولت‌های کمونیستی بر پهنۀ گسترده‌ای از جهان سیطره داشتند، سیطره‌ای که سال‌های مدیدی به درازا انجامید. سیستم آموزشی کمونیستی به طرق متعددی هم موفق بود و هم بسیار کارآمد؛ اما در این سیستم‌ها مارکس و انگلس همچون قدیسانی پرستیده می‌شدند و همین امر ساختار آموزشی این کشورها را معوج و مغشوش ساخته بود. مردمانی که هیچ تصوری از قدیسان حامی ندارند لابد نمی‌توانند چنان سیستمی را در خیالشان مجسم کنند (البته آمریکایی‌ها نباید خام‌دلانه تصور کنند که بی‌بروبرگرد در زمرۀ چنین مردمانی‌اند). برای دهه‌های بی‌شماری هر فردی که در هر جایی از جهان می‌خواست خود را در نهادهای کمونیستی بالا بکشد باید بندها و مضمون‌هایی از نوشته‌های مارکس را، همچون واجبی عینی، به‌جان حفظ می‌کرد و در وقت ضرورت با فصاحت تمام بر زبان می‌راند. البته انتظار این بود که فرد چیزی دربارۀ سایر ایده‌های مارکسی نداند؛ ایده‌هایی دربارۀ کار ازخودبیگانه، سلطۀ دولت و ایدۀ آزادی.\n پس از فروپاشی دیوار برلین در سال ۱۹۸۹ سیستم سیاسی کمونیسم نیز در چشم‌به‌هم‌زدنی سقوط کرد. در سرتاسر اروپای مرکزی و شرقی مجسمه‌های مارکس و انگلس را پایین کشیده و خرد کردند. تصاویر چنین لحظاتی تا مدتی عکس اول مجله‌ها بود. برخی، شکاکانه، بر آن بودند که خراب‌کردن مجسمه‌ها نیاز به سازمان و سامان‌دهیِ ویژه‌ای دارد و می‌پرسیدند کدام گروه، در پشت صحنه، این اقدامات را رهبری می‌کند. پاسخ هرچه باشد، ناگفتنی است که در پایان قرن بیستم بسیاری از شهروندانی که پیشتر در جوامع کمونیستی می‌زیستند احساس می‌کردند که زندگی بدون مارکس یعنی رهایی.\n طرفه اینکه افرادی که بیش از دیگران عمر خود را در کارِ خواندن مارکس گذرانده بودند نیز در این هیجان و شادی سهیم بودند؛ خواننده‌ای که شیفتۀ نویسنده‌ای است نمی‌خواهد محبوبش بدل به یکی از عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی «ساندی اسکول»۱ها شود که قرار است نماد حکمت خفیه باشند. آنها- و من باید بگویم «ما»ها – فقط زمانی به هیجان درمی‌آییم که ببینیم هالۀ قداست از پیرامون نویسندۀ محبوبمان به کناری رفته است. قدیس‌سازیِ دولت‌های کمونیستی از مارکس پس از ۱۹۱۷ فاجعه‌ای تمام‌عیار بود. هیچ متفکری نمی‌خواهد که بدل به شمایلی برای تیمّن و تبرک دیگران شود.\n روشنفکران در اقصی‌نقاط جهان به این ویرانی آخرزمانی به‌منزلۀ «گناهی مقدس»۲ خوشامد گفتند. یکی از مدیران قدیمی من در سیتی کالج – که در اروپای شرقی و در دوران حکومت‌های کمونیستی زیسته بود – می‌گفت که دیوار برلین فروریخته است و دیگر نباید به من اجازه بدهند تا مارکس درس دهم؛ چون «۱۹۸۹ثابت کرد که دوران تدریس مارکسیسم گذشته است». من به او گفتم با ازمیان‌رفتن دولت‌های پلیسی اتفاقاً امروزه خواندن مارکس بیش از هر زمان دیگری هیجان‌انگیز است، چون مارکسِ قدیس دست و پایش را جمع کرده است. حالا می‌توانیم بی‌واسطه چهره در چهرۀ متفکری بدوزیم که ما را با تناقض‌ها و دینامیک‌های حیات سرمایه‌داری آشنا کرد. او در پاسخ من فقط خندید؛ اما ظاهراً در پایان قرن این شادی فراگیر شده است. جان کسیدی، کارگزار مالی مجلۀ نیویورکر، در ۱۹۹۷ به ما می‌گفت که وال‌استریت مملو از گروه‌های تحقیقاتی‌ای است که آثار مارکس را زیر ذره‌بین گرفته‌اند تا بسیاری از ایده‌های محوری آثار مارکس را فهمیده و صورتبندی کنند: «جهانی‌شدن، نابرابری، فساد سیاسی، مدرنیزاسیون، فقر، پیشرفت‌های تکنولوژیک… ماهیت تخدیریِ هستیِ مدرن». او می‌گفت که مارکس «متفکر آیندۀ وال‌استریت» است.\n خواندن مانیفست می‌تواند بیش از هر کتاب دیگری که تاکنون نوشته شده است به ما دربارۀ این موضوعات و مضامین بیاموزد. عمدۀ جذابیت مانیفست از این ایده ناشی می‌شود که گسترۀ وسیعی از پدیدارهای مدرن با یکدیگر مرتبط‌اند. مارکس گاهی می‌کوشد تا این روابط را تبیین کند و در باقی موارد تبیین این نسبت‌ها را بر عهدۀ ما می‌گذارد.\n پرسش اینجاست که این ربط و نسبتها از چه سنخی‌اند. مارکس در وهلۀ نخست – و برخلاف تصور متعارف – سرمایه‌داری را تا حد اعجاب تحسین می‌کند. مارکس از همان ابتدای کتاب و در «بخش نخست: بورژواها و پرولتارها» فرایندهای برساخت مادی‌ای را توصیف می‌کند که سرمایه‌داری بدان دست یازیده و نیز به تحلیل هیجاناتی می‌نشیند که از دل این فرایند سر برآورده‌اند. وجه منحصربه‌فرد تحلیل مارکس از شیوۀ خاصی نشأت می‌گیرد که او فرایندهای تاریخی را با هیجانات و عواطف مرتبط می‌سازد. به دیدۀ او سرمایه‌داری این احساس را در افراد پدید آورد که گویی آنها در دل امری جادویی و لایُدرَک و لایوصَف قرار گرفته‌اند:\n بورژوازی توانسته نیروهای تولیدیِ‌‌ِ عظیم و غول‌آسایی خلق کند، فراتر است از هر آنچه مجموع نسل‌های پیشین ایجاد کرده‌اند. به‌بند کشیدنِ نیروهای طبیعت برای خدمت به انسان، تولید ماشینی، به کار گرفتن شیمی در صنعت و کشاورزی، کشتی بخار، راه‌آهن‌ها و …، مهیاساختنِ سرتاسرِ قاره‌ها برای کشاورزی، کانال‌کشیِ رودخانه‌ها و پدیدآوردنِ جمعیت‌هایی انبوه در یک چشم‌به‌هم‌زدن؛ مردمان کدام یک از قرون گذشته تصور می‌کردند که چنین نیروهای تولیدی‌ای در بطن کار اجتماعی نهفته باشد؟\n یا در بند قبلی، دربارۀ دینامیسم درونی سرمایه‌داری -که هم مادی است و هم معنوی- چنین می‌نویسد: حیات و ممات بورژوازی تماماً بسته است به انقلاب مداوم در ابزار تولید و از این طریق در روابط تولید و، توأم با آنها، انقلاب در تمامیت روابط جامعه… انقلاب مداوم در تولید، آشفتگی بی‌وقفۀ مناسبات اجتماعی، تردید و اضطراب فراگیر و بی‌پایان از جمله خصایصی هستند که دوران بورژوازی را از تمامی دوران‌های دیگر متمایز می‌سازد. تمامی روابط فسرده و یخ‌زده، هم‌عنان با سلسله‌ای از تعصبات و جزمیات کهن و تقدیس شده، محو می‌شوند و همۀ روابط تازه‌شکل‌گرفته پیش از آنکه قوام بگیرند فرومی‌پاشند. هرآنچه سخت و استوار است دود می‌شود و به هوا می‌رود؛ هرآنچه مقدس است عرفی می‌شود و انسان، ناگزیر، خود را چهره در چهرۀ شرایط واقعی زندگی‌اش و روابطش با همنوعش می‌بیند.\n بخش اول مانیفست مملو است از جمله‌هایی با طنینی همچون جملات بالا. معاصران مارکس این جملات را نادیده نگرفتند؛ به دیدۀ برخی رفقای رادیکالِ مارکس، مانند پرودن و باکونین، ستایش او از سرمایه‌داری خیانتی به قربانیانِ این نظام بود. این اتهام هنوز این طرف و آن طرف شنیده می‌شود و باید بدان پاسخی درخور داد. مارکس از سرمایه‌داری متنفر بود، اما منافع عظیم مادی و معنوی‌ای را نیز که محصول سرمایه‌داری بود از نظر دور نمی‌داشت. مارکس می‌خواست تمامی افراد از محصولات این نظام بهره‌مند شوند نه اینکه طبقۀ کوچک حاکم آن‌ها را به انحصار خویش درآورد. این گفتۀ مارکس زمین تا آسمان متفاوت است با جنون توتالیتاریستی‌ای که مشخصۀ افراطیانی بود که می‌خواستند همه چیز را به آتش بکشند. برخی از این منتقدان، مانند پرودن، فی‌الواقع از خود دوران مدرن منزجر بودند و خواب دوران طلایی‌ِ روستاهای دهقانی را می‌دیدند که هر کس در جایگاه خویش قرار داشت و خود را سعادتمند می‌دید. برخی افراطیان دیگر، از نویسندۀ کتاب مکاشفات تا توماس مونتسر تا ورلاکِ جوزف کنراد تا یونابامبر، در واقع خشمشان معطوف به نفس واقعیت و حیات انسانی بود. این خشمِ آخرالزمانی موجدِ هیجاناتی آنی و زودگذر بود. نظرگاه خود مارکس، اما، سنجیده‌تر و پیچیده‌تر بود و به درد ساده‌اندیشانی نمی‌خورد که در پی پاسخی فوری بودند. از سوی دیگر، دیدگاه مارکس مناسب آنانی است که دست از خام‌دلی‌ها شسته‌اند و خود را مواجه با جهانی می‌بینند که به‌مراتب پیچیده‌تر و مبهم‌تر از جهانی است که رفقای مارکس می‌دیدند.\n مارکس نخستین کمونیستی نبود که جهانِ خلاقانۀ سرمایه‌داری را می‌ستود. این رویکرد را می‌توان در آثار برخی از بزرگترین «سوسیالیست‌های اتوپیست» نسلِ پیش از مارکس دید، یعنی افرادی همچون رابرت اوون، سن‌سیمون و پیروان خوش‌فکر آن‌ها؛ اما مطمئناً مارکس نخستین نویسنده‌ای بود که سبکی پدید آورد که این خلاقیت را در پیشگاه قرن بیستم آشکار و آفتابی می‌کرد. برای خوانندگانی که با زبان تی. اس. الیوت و ازرا پاوند و اتباعشان پرورش یافته‌اند بسیار آسان است که ظرایف هنری و شاعرانۀ مانیفست را بعینه ببینند. مارکس در مانیفست پهنۀ گسترده‌ای از ایده‌ها و مسائل را پیش چشم آورده است که تاکنون هیچ کس نتوانسته بود آن‌ها را یکجا کنار هم جای دهد. اگر بتوانید افقی را تصور کنید که مارکس به تصویر کشیده، گامی اساسی به‌سوی فهم جهان مدرن برداشته‌اید.\n من سبک ویژۀ مانیفست را نوعی سبک غنایی اکسپرسیونیستی می‌دانم. پاراگراف‌ها یکی پس از دیگری همچون موج خود را بر صورت ما می‌کوبند و ما را خیس و لرزان بر جای می‌نهند. نثرِ مارکس با شتابی نفس‌گیر پیش می‌تازد و ما را بی‌هیچ راه و راهنمایی جولانگاه تاخت‌وتازش می‌کند؛ مرزها و محدودیت‌ها را یکی پس از دیگری در هم می‌شکند و مدام ما را در دریای ایده‌ها و تجربیات غوطه‌ور می‌سازد. برای مارکس فهرست‌ها نقشی اساسی ایفا می‌کنند، چنانکه برای هم‌روزگارانش مانند دیکنز و ویتمن. بخشی از افسون این سبک برگرفته از القای این حس است که فهرست‌ها هیچ نهایتی ندارند و به روی حال و آینده گشوده‌اند؛ فهرست ما را فرامی‌خواند تا خودمان تجربه‌ها و ایده‌ها و چیزها را در کنار هم گرد آوریم و حتی خود را نیز از قلم نیندازیم؛ اما به نظر می‌رسد که هر یک از مؤلفه‌های این مجموعه‌ها در آستانۀ تصادم با یکدیگرند و چه‌بسا کل این انبوهه به ضربتی از هم بپاشد. از هر پاراگراف که به پاراگراف بعدی گذر می‌کنیم در این احساس غرقه می‌شویم که در صعب‌العبورترین و خطرخیزترین گردنۀ قرون نوزدهم سوار سریع‌ترین و عظیم‌ترین قطار زمانه شده‌ایم و گرچه چراغ‌ها را روشن کرده‌ایم اما در راهی قدم برمی‌داریم که هیچ راه و رهنمایی دیده نمی‌شود.\n***\nبه نظر مارکس چشم‌گیرترین خصیصۀ دوران مدرنْ افق جهانی و بافت جهان‌وطنانۀ آن است. بسیاری از مردم امروزه چنان دربارۀ اقتصاد جهانی سخن می‌گویند گویی این پدیده به‌تازگی از کتم عدم بیرون آمده است. مارکس به ما کمک می‌کند تا طریقه‌ای را مشاهده کنیم که اقتصاد جهانی از طریق آن در سرتاسر جهان عمل می‌کند:\n نیاز به گسترشِ مداومِ بازارْ بورژوازی را بر آن داشته است تا سرتاسر کرۀ خاکی را درنوردد. بورژوازی باید در هر رخنه‌ای خانه کند؛ در همه‌جا مستقر شود و با همه جا رابطه‌ برقرار کند.\n بورژوازی، با بهره‌کشی از بازار جهانی، به مصرف و تولید در سرتاسر جهان صبغه‌ای جهان‌وطنانه بخشیده است… تمامی صنایع ملی ریشه‌دار و کهن‌آیین یا از بین رفته‌اند یا هم‌اکنون در حال زوال‌اند. صنایع جدید صنایع ملی قدیمی را از بن برانداخته‌اند. فرایند تولیدی این صنایع جدید برای ملل متمدن حکم مرگ و زندگی را دارد، صنایعی که محصولاتش نه‌فقط در خود این کشورها که در اقصی‌نقاط این کرۀ خاکی مصرف می‌شود.\n مارکس بر آن بود که این فرایند گسترش جهانی نمایانگر یکی از خیره‌کننده‌ترین آیرونی‌های تاریخ است. بورژواهای مدرن عموماً در بند آرزوها و خواست‌های حقیرشان گرفتارند؛ بااین‌حال، تقاضای وقفه‌ناپذیر بورژواها برای کسب سود آن‌ها را به دامان همان افق بی‌نهایت و ساختار-رانۀ۳ سیری‌ناپذیری می‌اندازد که یادآور قهرمانان بزرگ رمانتیک است، قهرمانانی همچون دون ژوان، چایلد هارولد یا فاوستِ گوته. شاید تنها فکر و ذکر آن‌ها افزایش سودِ شخصی‌شان باشد، اما همین کوته‌بینیِ آن‌ها فرایند ادغام و یکپارچه‌سازی‌ای را می‌آغازد که چشم بشر تاکنون به خواب هم ندیده است؛ چشم‌اندازِ حقیرانه و سطحی آن‌ها راه را بر ژرف‌ترین دگرگشت‌ها می‌گشاید؛ فعالیتِ اقتصادیِ صلح‌آمیزِ آن‌ها تک‌تک جوامع بشری را، از بدوی‌ترین قبایل تا اتحاد جماهیر شوروی قدرتمند، نیست و نابود می‌کند، چنان‌که گویی بمبی بر سر آن‌ها فرود آمده است. مارکس با تمام وجود متنفر است از بلایی که توسعۀ سرمایه‌دارانه بر سر انسان آورده است، اما بر آن است که افق جهانی‌ای که سرمایه‌داری پیش روی انسان گشوده است یکی از بزرگترین دستاوردهای بشری بوده است و سوسیالیسم و کمونیسم باید بر روی این بنیان‌ بالا روند. فراموش نکنیم که بند انتهایی مانیفست از کارگران «در سرتاسر جهان» می‌خواهد که متحد شوند.\n یکی از رویدادهای سرنوشت‌ساز دوران مدرن این است که برای نخستین بار در تاریخ فرهنگی جهانی بسط و اشاعه پیدا کرد. مارکس در زمانی دست به قلم می‌برد که رسانه‌های جمعی تازه داشتند از آب و گل درمی‌آمدند. تحلیل مارکس در قفای گوته بود، گوته‌ای که در سال پایانی عمرش و در گفت‌وگو با اکرمان از «ادبیات جهانی» دم می‌زد. اکنون از آن زمان بیش از صد و پنجاه سال می‌گذرد و به نظر می‌رسد که می‌توانیم آن رویداد تازه را «فرهنگ جهانی» بنامیم. مارکس نشان می‌دهد که چگونه این فرهنگ به‌نحو خودجوش راهش را از میانۀ بازار جهانی می‌گشاید و به پیش می‌رود:\n به جای خواست‌های کهن -که صرفِ تولیدات داخلی می‌توانست برآورده‌شان سازد- خواست‌های تازه‌ای پا به عرصه می‌نهند که برای برآورده‌ساختن‌شان نیازمند تولیدات دیگر کشورها و اقلیم‌ها هستیم. به جای خودکفایی ملی و محلی، وابستگی متقابل و روابط همه‌جانبۀ ملت‌ها جایگیر می‌شود. این امر به‌یکسان دربارۀ فراورده‌های مادی و فکری صادق است. آفریده‌های فکری تک‌تک ملت‌ها بدل به ملک مُشاع همگان می‌شود… و از خاکستر ادبیات‌های ملی و محلی، ادبیات جهانی سر بر می‌آورد.\n مارکس بر آن بود که شکسپیر، که در طلیعۀ دوران مدرن آثار خود را می‌نوشت، نخستین نویسندۀ تماماً مدرنِ جهان است. مارکس در دوران دانش‌آموزی‌اش بسیاری از نمایشنامه‌های شکسپیر را از سویدای جانش آموخته بود. در دهۀ ۱۸۴۰ هیچ به ذهن مارکس خطور نمی‌کرد که قرار است تا چه اندازه با ادبیات انگلیسی در هم بیامیزد. پس از شکست انقلاب ۱۸۴۸ در آلمان، مارکس تقریباً نیمی از زندگیش را در تبعید در لندن گذراند. او در طی این دوران صدها مقاله نوشت که در ابتدا انگلس ترجمه‌شان می‌کرد. روز به روز به تعداد مقالات مارکس برای نشریات انگلیسی‌زبان افزوده می‌شد و او عمدۀ مقالاتش را در نیویورک دیلی تریبون با عنوان «مخاطب اروپایی ما» می‌نوشت. عمدۀ مشغلۀ مارکس در این سالها تحریر سرمایه بود، کتابی که در هر صفحه‌اش می‌توان پانوشت‌هایی از زبان‌ها و  فرهنگ‌های مختلف مشاهده کرد. همسر مارکس، ینی، در لندن بدل به منتقدی معتبر شد که برای نشریات آلمانی‌زبان دربارۀ تئاتر لندن می‌نوشت. دخترش، الینور، نخستین مترجم مادام بواریِ فلوبر و دشمن مردم ایبسن و نیز یکی از بنیانگذاران «کامیونیتی ارگانایزینگ» بود که روزهای یکشنبه در پارک «همستد هیت» نمایشنامه‌های شکسپیر را اجرا می‌کردند. همۀ این امور در حالی جریان داشت که خانوادۀ مارکس در فقر و مصیبت دست و پا می‌زدند و حتی از آپارتمانشان نیز بیرونشان می‌کردند؛ آنها نمی‌توانستند زمستانها بیرون بروند، چون بسیاری از لباس‌هایشان را گرو گذاشته بودند؛ اما هیچ کدام از این‌ها باعث نشد که دست از فعالیت‌هایشان بردارند.\n بینش مارکس دربارۀ فرهنگ جهانی، مجموعاً، ایده‌های پیچیده‌ای را به میان انداخته است. نخست، گسترش نیازهای انسانی: بازار پیچیده و پیوسته در حالِ گسترشِ جهانی، به‌یک‌باره، خواهش‌های انسان‌ها را شکل و گسترش چشم‌گیری داده است. مارکس ما را دعوت می‌کند که این خیال را در ذهنمان بپرورانیم که معنای این بازار جهانی برای نحوۀ غذا خوردن، لباس پوشیدن، دین‌داری، عشق‌ورزی و صمیمانه‌ترین روابطمان و نیز زندگی عمومی‌مان چه خواهد بود. دیگری، ایدۀ فرهنگ‌ها به‌منزلۀ «ملک مُشاع»: هر چیزی که در هر جا و توسط هرکسی ایجاد شده باشد برای همۀ افراد در سرتاسر جهان حصول‌پذیر و در دسترس است. امروزه سرمایه‌گذاران و کارسالاران برای به دست آوردن پول کتاب (یا کتاب الکترونیک) منتشر می‌کنند؛ نمایشنامه می‌سازند و کنسرت برگزار می‌کنند؛ گالری‌های هنرهای تجسمی برگزار می‌کنند و در این قرن پسامارکسی نرم‌افزارها و سخت‌افزارهایی برای فیلم‌های سینمایی، رادیو، تلویزیون و رایانه‌ها تولید می‌کنند. با این حال، این بار نیز همچون گذشته تاریخ از میان دستان آنها می‌لغزد و به بیرون می‌پرد؛ مردم می‌توانند در فرهنگ (یک ایده یا تصویری شاعرانه، یک قطعه موسیقی، افلاطون، شکسپیر، موسیقی اسپیریچوال – که کل خانوادۀ مارکس در دهۀ ۱۸۶۰ آن را یاد گرفته بودند) تصرف کنند حتی اگر نتوانند آن را به عقد مالکیتشان درآورند. اگر فرهنگ‌های مدرن را به منزلۀ «ملک مشاع» آدمیان لحاظ کنیم و شیوه‌هایی را در نظر بگیریم که موسیقی پاپ، فیلم‌های سینمایی، آثار ادبی و تلویزیون از رهگذر آن‌ها این احساس را در ما برمی‌انگیزانند که گویی جهان خانۀ ماست، آنگاه بهتر می‌توانیم این تصویر را در مخیله‌مان بگنجانیم که چگونه روزی از روزها مردم در سرتاسر جهان در منابع جهان سهیم و شریک می‌شوند.\n این بینش دربارۀ فرهنگ تاکنون به‌ندرت به بحث و بررسی گذاشته شده است، اما بی‌شک یکی از امیدبخش‌ترین و افق‌گشاترین بینش‌های کل حیات فکری مارکس است. از حدود یک قرن پیش تاکنون، گشایش و بسطی که در صنعت فیلم‌سازی، تلویزیون، رادیو و رایانه رخ داده است زبان بصری جهانشمولی پدید آورده و همین امر است که ایدۀ فرهنگ جهانی را بیش از پیش ملموس و مجسم ساخته است؛ امروزه روز، بسیاری از بهترین کتاب‌هایی که می‌خوانیم و زیباترین موسیقی‌هایی که می‌شنویم ملغمه و تلفیقی هستند از فرهنگ‌های مختلف. این نیمۀ پر لیوان است، اما خبر بد اینجاست که بسیاری از نوشته‌های نویسندگان چپ در این باره سرشار از تلخی و نامیدی است. برخی چنان می‌نویسند گویی فرهنگ صرفاً محمل دیگری برای استثمار و سرکوب است و فی‌نفسه هیچ ارزش و اعتباری ندارد. به دیدۀ برخی دیگر، اذهان مردم چیزی نیست مگر محفظه‌ای پوک که در آن هیچ چیز یافت نمی‌شود مگر آنچه سرمایه در آن منطبع کرده است. برای آزمون این مدعا کافی است برخی از مقالاتی را که دربارۀ «گفتمان‌های هژمونیک و ضدهژمونیک» نوشته شده‌اند بخوانید (یا تلاش کنید بخوانید).\n***\nاما اگر سرمایه‌داری در بسیاری از طرق پیروز بوده است پس مشکلش کجاست؟ چرا ارزش دارد انسان عمر و حیاتش را بر سر مبارزه با آن بگذراند؟ (چنان‌که مارکس گذراند) در قرن بیستم، جنبش‌های مارکسیستی عمدتاً بر این استدلال مأخوذ از سرمایه تأکید می‌ورزیدند که کارگران در جوامع بورژوایی همواره به فقر کشیده می‌شده‌اند. این استدلال روزگاری صادق بود و انکار آن در حکم انکار بدیهیات (مثلاً در دوران رکود بزرگ)؛ اما این گفته دربارۀ آمریکای شمالی و اروپای غربی در روزگار جوانی من صادق نیست. بسیاری از اقتصاددانان مارکسیست، از طریق چرخش‌های دیالکتیکی، به دامان اعداد متشبث می‌شدند تا این دعوی را بر کرسی بنشانند؛ اما مشکل مبنایی این شیوۀ بحث آن است که پرسش از تجربۀ انسانی را به پرسش از اعداد فرومی‌کاهد. همین امر منجر بدان شده که شیوۀ تفکر و استدلال‌ورزی مارکسیسم پهلو به پهلوی سرمایه‌داری بزند.\n در مانیفست گه‌گاه به صورت‌هایی از این ادعا برمی‌خوریم؛ اما من این دعوی را بیشتر نوعی کیفرخواست سفت‌وسخت علیه سرمایه‌داری می‌انگارم، کیفرخواستی که حتی در اوج چرخۀ کسب‌وکار نیز بر صدق دعوی‌اش پا می‌فشارد، آن‌هم در زمانه‌ای که بورژواها و مدافعانشان غرقه در سرمستی‌شان‌اند. این کیفرخواست چیزی نیست مگر همان بینش مارکس در این باره که جامعۀ بورژوایی مردم را مجبور می‌کند تا چگونه باشند: مردم باید تمامی احساستشان برای همدیگر را به یک سو نهند تا بلکه بتوانند جایی در این جهان سرد و بی‌رحم پیدا کنند. جامعۀ بورژوایی «هیچ پیوندی میان انسان‌ها بر جا نمی‌گذارد مگر صرف خودپرستی، مگر حق‌الزحمۀ سنگدلانه». این جامعه «هر نوع ارزش‌ سانتی‌مانتالی را در آب‌های یخ‌زدۀ محاسبۀ خودپرستانه غرق می‌سازد»؛ هر ایده‌ای از آزادی را فرومی‌کاهد به «مفهومی منفرد و غیرمعقول از آزادی؛ تجارت آزاد»؛ «تمامی پرده‌های سانتی‌مانتال خانواده را می‌دَرَد و روابط خانوادگی را به صرف روابط مبتنی بر پول تنزیل می‌دهد»؛ «پزشکان، وکلا، کشیشان، شعرا و دانشمندان را بدل می‌کند به کارگران مزد بگیرش»؛ «به بیان دیگر، به جای استثماری که در نقاب توهمات دینی و سیاسی روی پوشیده، استثماری مستقیم، عریان، وقیحانه و سنگدلانه را جایگزین کرده». جامعۀ بورژوایی مردم را مجبور می‌کند تا به قیمت بقاء به هر خفتی تن در دهند.\n سنت مارکسیستی در قرن بیستم به این سو متمایل است که بورژواها را با قدرت کنترلی مافوق انسانی تصویر کند: هر چه رخ می‌دهد فقط به بورژواها کمک می‌کند تا «سرمایۀ بیشتری انباشت کنند». باید این نکته را به یاد داشت که نظر مارکس دربارۀ بورژواها بسیار متغیر است. مارکس آن‌ها را به «ساحرانی» تشبیه می‌کند که دیگر نمی‌توانند نیروهایی را به بند انقیاد درآورند که از جهان اسفل به مدد اوراد و طلسم‌هایشان بیرون کشیده‌اند. مارکس البته گوشۀ چشمی به فاوست گوته دارد اما در عین حال به سنت بلندبالای کیمیاگرانه‌ای تلمیح می‌زند که هدفش به عرش رساندن فرودستانی بود که در فقر دست و پا می‌زدند. البته افسون آن جادو هیچ گاه اثر نکرد. مارکس می‌گوید در عوض آنچه اتفاق افتاد صرفاً این بود که راه «بر بحران‌های ویرانگرتر و گسترده‌تر گشوده شد و راه‌هایی که می‌شد به وساطت آن‌ها جلوی بحران‌ها را گرفت از میان رفت». نجات‌یافتگان بحران مالی ۲۰۰۸ بعدها طعم این قدرت جادویی را با تمام وجودشان مزمزه کردند، بحرانی که میلیون‌ها نفر را چنان مسحور و مفتون ساخت تا بیش از آنچه ضرورت اقتضا می‌کرد دست از امید بشویند. جالب توجه است که ببینیم آیا مردم چیزی آموخته‌اند از تمام‌کارهای عجیب و غریبی که نام‌هایی چون میداف را بر صدر اخبار نشاند. مارکس هراس داشت که مردم از این وقایع چیزی نیاموزند. در سرمایه‌داری مدرن، حتی ورزیده‌ترین اذهان نیز ممکن است یک‌شبه تا مرحلۀ بدویت افول کنند. مردمانی که این نیرو را دارند تا عالمی از نو بسازند، به نظر، هنوز مشغول فروشکستنِ خودشان‌اند. مارکس سرشار از امید است اما نگرانی‌های جدی‌ای نیز پیوسته ضمیرش را می‌خلد.\n بیش از صد و پنجاه سال است که ما با حجم عظیمی از آثاری مواجهیم که به طبقه‌ای حمله می‌کند که در آن هر کسی که بتواند سنگدلی بیشتری پیشه کند موفق‌تر است؛ اما همین نیروهای اجتماعی نیز بر اعضای گروه گسترده‌ای فشار می‌آورند که مارکس «طبقۀ کارگری مدرن» می‌خواندشان. این طبقه همواره از مسئلۀ هویت جعلی در رنج بوده است. بسیاری از خوانندگان مارکس همیشه بر این تصور بوده‌اند که «طبقۀ کارگر» فقط افرادی را شامل می‌شود چکمه پایشان است و در صنایع و کارخانه‌ها یقۀ آبی دارند و دستهایشان پینه بسته است و رنجور و گرسنه‌اند. این دسته از خوانندگان متوجه تغییر ماهیت نیروی کار در دینای امروز شده‌اند: نیرویی که روزبه‌روز تحصیل‌کرده‌تر می‌شود، یقه‌سفید است و در بخش خدمات کار می‌کند (نه در کارخانه‌ها) و جزوی از طبقۀ متوسط محسوب می‌شود. همین تصویر باعث می‌شود که این خوانندگان تصور کنند ما امروزه به‌نوعی با «مرگ سوژه» مواجهیم و بدین نتیجه می‌رسند که طبقۀ کارگر در حال از بین رفتن است و تمامی امیدها برای این طبقه نقش بر آب شده است. مارکس تصور نمی‌کرد که طبقۀ کارگر در حال آب‌رفتن است: در تمامی جوامع صنعتی، این طبقه یا اکثریت مطلق است یا بدل به اکثریت مطلق خواهد شد. به دیدۀ مارکس، افزایش عددی طبقۀ کارگر قادرش می‌سازد تا «نبرد دموکراسی را ببرد». مبنای محاسبۀ سیاسی مارکس مفهومی است ساده و در عین حال جامع:\n طبقۀ مدرن کارگری بدل به طبقه‌ای از رنجبران خواهد شد که فقط تا آن زمان می‌توانند نفس بکشند که بتوانند کاری پیدا کنند و فقط می‌توانند کاری پیدا کنند که منجر به انباشت سرمایه شود. این کارگران، که ذره‌ذره خودشان را می‌فروشند، مانند هر قطعۀ دیگری در دستگاه سوداگری، در واقع، کالاهایی بیش نیستند و مداوماً در معرض تمامی فرازونشیب‌های مسابقۀ کسب سود و بالا و پایین‌های بازار هستند.\n در تحلیل مارکس نه کار کردن در کارخانه مؤلفۀ نهایی و اثرگذار است، نه کار یدی و نه حتی فقیر بودن. تمامی این‌ها به‌سرعت و با بالا و پایین رفتن عرضه و تقاضا در تکنولوژی و سیاست عوض می‌شود. واقعیت حیاتی و تعیین‌کننده نیاز توست به فروختن کارت برای بقاء، به تکه‌تکه‌کردن شخصیتت برای فروش، به نگاه کردن به آینه و فکر کردن به اینکه «امروز دیگر چه برایم باقی مانده تا بفروشم؟»؛ واقعیتْ هراس و اضطراب پایان‌ناپذیر توست از اینکه حتی اگر امروز هم چرخ بر مرادت بچرخد، فردا شاید روزی دیگر باشد که نتوانی کسی را پیدا کنی که آنچه را داری یا آنچه را هستی بخرد؛ واقعیت این است که بازار ملوَّن چشم در چشم تو می‌دوزد و، به‌مانند بسیاری دیگر، به تو می‌گوید: «تو هیچ ارزشی نداری»؛ واقعیت این است که تو، هم از نظر فیزیکی و هم از نظر متافیزیکی، تبعید شده‌ای تا در سرما بمیری. مرگ یک دستفروشِ۴ «آرتور میلر»، یکی از شاهکارهای مسلم ادبیات آمریکا، روایتی است جاندار از وحشتی که بیشتر اعضای طبقۀ کارگر در جهان مدرن روزانه با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. نوشته‌های اگزیستانسیالیستی – که من حدود نیم‌قرن پیش با خواندن آنها بزرگ شدم – این روال را با ژرفا و زیبایی بی‌نظیری به تصویر کشیده است؛ با این حال بصیرت‌های این دست‌نوشته‌ها هنوز به‌نحو غریبی ناملموس است. خواندن مانیفست به ما کمک می‌کند تا از نزدیک این بصیرت‌ها و نیز اضطراب‌های عصر مدرن را لمس کنیم.\n مارکس می‌داند که بسیاری از مردمانِ طبقۀ کارگر از جایگاه و موقعیت خویش غافلند. آنها لباس‌های شیک می‌پوشند و در خانه‌های شیک زندگی می‌کنند؛ چون اکنون تقاضای مناسبی برای کارشان وجود دارد و آنها نیز کارشان را به‌خوبی انجام می‌دهند. آن‌ها حتی ممکن است با سرخوشی خود را یکی از صاحبان سرمایه بینگارند، اما هیچ تصوری ندارند که خانه‌ای بر آب بنا کرده‌اند و هر آنچه ساخته و پرداخته‌‌اند می‌تواند به‌چشم‌برهم‌زدنی دود شود و به هوا رود. آنها شاید نتوانند تشخیص دهند که حقیقتاً کیستند و متعلق به کدام طبقه‌؛ اما زمانی از خواب بیدار می‌شوند که از کار بیکار شوند؛ تعلیق شوند؛ کارشان به دیگران سپرده شود؛ تعدیل شوند یا با آمدن تکنولوژی جدیدی مهارتشان بی‌مصرف شود. علاوه‌براین، بسیاری از کارگرانِ ژنده‌پوشی که مهارت کافی ندارند شاید قاصر از دریافت این واقعیت باشند که بسیاری از کارگزاران آنها، علی‌رغم تمامی ادا و اطوارهایشان، حقیقتاً هم‌طبقۀ آنها هستند و زندگیشان به همان تُردی و شکنندگی زندگی خودشان. چگونه می‌توان این حقیقت را با مردمی در میان گذاشت که آن را نمی‌فهمند یا تابِ تحملش را ندارند؟ پیچیدگی این ایده‌ها سبب شده است که در جامعۀ مدرن حرفۀ تازه‌ای ایجاد شود، حرفه‌ای ضروری برای بقای این جامعه: سازمان‌دهنده۵.\n گروهی که هویتش به‌عنوان کارگر برای مارکس حیاتی است و در واقع مارکس نیز خود عضوی از این طبقه بود: روشنفکران.\n بورژوازی هر نوع فعالیتی را که تاکنون محترم شمرده می‌شد و با ستایش و اعجاب از آن سخن می‌رفت از هالۀ قداستش محروم ساخته است و پزشکان، وکلا، کشیشان، شعرا و دانشمندان را به کارگران مزد بگیرش بدل کرده است.\n این گفته بدان معنی نیست که این فعالیت‌ها معنا یا ارزششان را از دست داده‌اند؛ حتی می‌توان گفت که این کنش‌ها معنای ضروری‌تری پیدا کرده‌اند؛ اما مسئله اینجاست که مردم فقط از طریق کار کردن برای سرمایه است که می‌توانند آزاد باشند تا آنچه را می‌خواهند انجام دهند. حتی خود مارکس نیز مجبور بود بر همین سبیل زندگی کند. او در طول مدتی چهل‌ساله، روزنامه‌نگاری بی‌نظیر بود. گاهی برای نوشتن پولی می‌گرفت و اغلب اوقات نه. مارکس به‌خوبی این نکته را دریافته بود که چگونه کارگران می‌توانند خود را سازمان دهند و چگونه توانایی آنها برای سازمان‌دهی می‌تواند زندگی در قرن نوزدهم را بسیار انسانی‌تر از آن چیزی کند که در دهۀ ۱۸۴۰، زمانۀ مکتوب شدن مانیفست و ابتدای حیات فکری خود مارکس، متداول بود؛ اما آن زمان هیچ کس نمی‌دانست که چگونه می‌توان آفرینندگان فرهنگ را سازمان بخشید. در زمانۀ مارکس انبوهی از نویسندگان و هنرمندان علیه سرمایه‌داری موضع می‌گرفتند؛ اما موضع مارکس منحصربه‌فرد و متمایز از دیگران بود.\n در قرن بیستم و بیست و یکم، گسترۀ فرهنگ‌ها بسط فوق‌العاده‌ای پیدا کرده است. روشنفکران مجبورند تا برای کمپانی‌های دارویی، استودیوهای فیلم‌سازی، رسانه‌های توده‌ای، نهادهای آموزشی و بهداشتی، سیاستمداران و امثالهم کار کنند و بدین ترتیب همواره خلاقیتشان را به پای سرمایه‌داران می‌ریزند تا آن‌ها به فرایند تراکم سرمایه‌شان سرعت بخشند. این امر سبب می‌شود که روشنفکران، علاوه بر وحشت و اضطرابی که خود در جایگاه خویش حس می‌کنند، تحت‌الشعاع همان استرس‌هایی قرار گیرند که همۀ کارگران در عصر مدرن از آن رنج می‌برند. هرچه روشنفکران وقت و توان بیشتری مصروف کار خویش می‌کنند تا آن را معنادارتر سازند، تضادشان با کارفرمایان بالادستی‌شان فزونی می‌یابد. در قرن بیستم، این آفرینندگان فرهنگ هستند که آن را راس و ریس کرده و سامان می‌بخشند؛ اما، چنانکه تاریخ سرمایه مکرراً بر این امر شهادت داده، تکنولوژی می‌آموزد تا خود را در مقیاسی بسیار گسترده‌تر سامان بخشد. در قرن بیست و یکم، اینترنت ابعادی یکسره جدید از این تضاد را هویدا ساخته است؛ انتشاراتی‌ها، روزنامه‌ها و مجلات در حال فروپاشی‌اند. امروزه، روشنفکران مجبورند تا نبردی تازه را آغاز کنند، نبردی فرسایشی برای دموکراسی: آنها می‌جنگند تا فرهنگ را زنده نگاه دارند. ما نتیجۀ این نزاع را به‌قطع نمی‌دانیم. کثیری از روشنفکران به فهم این روابط پنهان نائل آمده‌اند و دریافته‌اند که خودشان هم چیزی نیستند مگر کارگرانی در عرض بقیه؛ اما بسیاری هم هنوز از در انکار درمی‌آیند. بسیاری از ما می‌توانیم دربارۀ اموری بیندیشیم که ترجیح می‌دادیم آنها را انجام می‌دادیم. مارکس احتجاج می‌کند که ما باید یاد بگیریم تا خود را سازمان دهیم و سازمان‌ خویش را حفظ کنیم و بیاموزیم که چگونه باید در این نبرد جنگید. اگر در این نبرد ببازیم دروازه‌های بسیاری را بسته‌ایم، نه‌تنها به روی خود بلکه به روی همگان.\n***\nمارکس افقی پهناور پیشاروی خود داشت: او می‌توانست تخیل کند که هزاران مایل دورتر از جایی که زندگی می‌کند زندگی بر کدام روال می‌گردد. مارکس در لندن می‌زیست که در آن زمان پویاترین اقتصاد جهان را داشت؛ اما در عین حال می‌توانست چشمانش را به روی ابهامات و گنگی‌های رشد اقتصادی باز کند. در طول دو دهۀ گذشته، پویاترین اقتصاد جهان از آن چین بوده است. بخش عمدۀ قدرت چین از طبقۀ کارگرش و توان حیرت‌انگیزشان نشأت می‌گیرد؛ اما تا همین اواخر این طبقه کاملاً منفعل بوده است. من در سال ۲۰۰۵ حدود یک ماه در چین به سر بردم و هنوز از آنچه در آنجا دیدم در حیرتم. من در کنفرانسی در دانشگاه چجیانگ در استان هانگژو شرکت کرده بودم. من به شهرهای بسیاری رفتم و با روشفکرانی از سنین مختلف ملاقات کردم. در کنفرانس حدود سی چینی و سه آمریکایی شرکت کرده بودند؛ اما فقط آمریکایی‌ها بودند که انقلاب چین را به خاطر اقداماتی که انجام داده بود و موفقیت‌هایی که به دست آورده بود تحسین می‌کردند؛ اما خود چینی‌ها بر این عقیده راه می‌پیمودند که گویی تاریخ چین بدل به نسخه‌ای رنگ‌ورورفته از آمریکای دهۀ 50 میلادی شده است. به نظر آنها «کمونیستهای چینی» به موجوداتی مریخی می‌ماندند و نه افرادی که از سنخ پدر و مادرشان و حتی خودشان بودند. مدارس و کالج‌ها در چین حق تدریس آثار متفکران غربی را ندارند و این کار به نام مارکس انجام می‌پذیرد. من دربارۀ آثار و زندگی مارکس در نیمۀ دوم قرن نوزدهم در لندن سخن گفتم و چین امروز را انگلستان آن زمان مقایسه کردم. دربارۀ استحالۀ طبقۀ کارگر در بریتانیا نیز حرف زدم و گفتم که در جامعۀ پویای مدرن دیگر جایی برای انفعال طبقاتی وجود ندارد. سخن من در آنجا این بود که بخش‌های هیجان‌انگیز مانیفست دقیقاً حال و اوضاع چین در قرن بیست و یکم را پیش‌بینی می‌کند. بسیاری از افرادی که با آنها سخن می‌گفتم بر این باور بودند که در چین سیستم طبقاتی و قشربندی اجتماعی وجود ندارد و به همین دلیل نمی‌توان مقولات و مفاهیم مارکسی را دربارۀ جامعۀ چین به کار بست. برخی البته بر این باور نبودند اما مردم چین امروزه، مانند گذشته، به‌خوبی می‌دانند که مجبورند چگونه فکر کنند.\n متأسفانه دانش‌آموزان شرکت‌کننده به من می‌گفتند که مقاله‌ام از کنفرانس حذف شد. برخی از آنها می‌گفتند که بسیار دوست داند که اگر فرصتی پیش بیاید آثار مارکس را بخوانند. من به آنها گفتم که مهم‌ترین چیزی که باید در این باره بدانند این است که خود آنها نیز بخشی از طبقۀ کارگرند و طبقۀ کارگر توان آن را دارد تا خود را سازمان دهد. به آنها کتابها و وب‌سایتهایی معرفی کردم و برایشان آرزوی موفقیت کردم. اکنون و در سال ۲۰۱۰، مجموعه‌‌مقالاتی در چین منتشر شده که در آن هم آثاری از من موجود است و البته از همه مهم‌تر آثاری از خود مارکس. من انتشار این مجموعه‌مقالات را طلیعه‌ای می‌بینم بر بیداری طبقۀ کارگر در چین و سازمان‌دهی‌شان در مقیاسی کلان. آیا آن‌ها می‌توانند پیروز شوند؟ کسی نمی‌داند؛ اما می‌توان امیدوار بود که جبهه‌ای دیگر در «نبرد برای دموکراسی» باز شده است.\n***\nبه دیدۀ مارکس طبقۀ کارگر در جهان مدرنْ اجتماعی است جهان‌گستر که در انتظار وقایع آینده‌اند. این امکانات گسترده به تاریخ سازمان‌دهی طبقۀ کارگر جاذبه و شکوه خاصی بخشیده است. فرایند ایجاد و گسترش اتحادیه‌ها صرفاً یکی از سیاست‌های گروه‌های ذی‌نفع نیست، بلکه بخشی اساسی است از آنچه لسینگ «آموزش نسل بشر» می‌نامدش. به نظر مارکس، به‌موازات اینکه طبقۀ کارگر به دانشی روشن دربارۀ کیستی‌اش می‌رسد، به درک این واقعیت نیز می‌رسند که برای اینکه خودشان باشند نیازمند یکدیگرَند. کارگران به‌مرور متوجه این واقعیت می‌شوند؛ زیرا جامعۀ بورژوایی آنها را مجبور می‌سازد تا باهوش‌تر باشند تا در هاویۀ پیوسته‌اش جان بدر برند. اگر یاد بگیریم که تا دست در دست کارگرانی بگذاریم که ممکن است در ظاهر زمین تا آسمان با ما متفاوت باشند اما در حقیقت یکی از ما هستند، بدین معنی است که ما توانسته‌ایم بر وحشت این جهان غلبه کنیم و جایگاه خودمان را در این هاویۀ پرآشوب بیابیم.\n این بخشی ضروری از بصیرت‌ اخلاقی‌ای بود که در مانیفست نهفته است؛ اما مانیفست بعد اخلاقی دیگری نیز دارد که با کلید‌واژه‌های دیگری ابراز شده است، اما از منظر انسانی به همین اندازه ضروری است. بسیاری از حرکت‌های کمونیستی تاریخ که از افلاطون آغاز می‌شوند، نظم اجتماعی‌ای را نشانه رفته‌اند که در آن وجود فردی از طریق نوعی کل اشتراکی خرد می‌‌شود. جهان رادیکال سال‌های ۱۸۴۰ که مارکس در آن پرورش یافت سرشار از مردمی بود که این‌گونه می‌اندیشیدند. نوشته‌های اولیۀ مارکس سرشار از ناسزا نسبت به چیزی هستند که خود مارکس آن را «کمونیسم خشن وبی‌فکر» می‌نامید. او همواره تأکید داشت که کمونیسم یعنی آزادی خود و این بدین معنی بود که انقلاب آینده به طبقات و نزاع‌های طبقاتی پایان خواهد داد و لذت بردن از جهانی را ممکن خواهد کرد که در آن «شکوفاییِ آزاد هر شخص شرط شکوفایی آزادِ همگان است». مارکس در باب کمونیسم به‌مثابه راهی برای خوشبخت‌کردن انسان‌ها نظر می‌کند. نخستین جنبۀ خوش‌بختی برای او «شکوفایی» است، شکوفایی صرفاً به معنای تکرار خویشتن تا بی‌نهایت نیست، بلکه به معنای منازلِ بی‌نهایت ِ تغییر و رشد است. این‌گونۀ خوشبختی به نحو متمایزی مدرن است و با گسترش لاینقطع اقتصاد بورژوازی به آگاهی رسیده است؛ اما جامعۀ بورژوازی مدرن انسان‌ها را وادار می‌کند که در تطابق با نیازهای بازار شکوفا شوند: برخی چیزها را فروش می‌تواند شکوفا کند، برخی را فروش نمی‌تواند سرکوب کند و چیزهای دیگری نیز هستند که اصلاً پدید نمی‌آیند. مارکس بر علیه شکوفایی کج و معوجی که از جانب بازار تحمیل می‌شود و برای «شکوفایی آزاد» می‌جنگد، نحوه‌ای از شکوفایی که «خود» می‌تواند کنترلی بر آن داشته باشد.\n این اصرار بر شکوفایی آزاد در مقابل شکوفایی‌ای که توسط بازار تحمیل شده است، ایده‌ای است که مارکس با هوشمندترین و شریف‌ترین لیبرال‌های قرن نوزدهم همچون جان استوارت میل بر سر آن اشتراک دارد. میل همچون مارکس «شکوفایی آزاد» را ارزش انسانی‌ بنیادین می‌دانست؛ اما هرچه که میل پیرتر شد، متقاعد شد که گونه‌ی کاپیتالیستیِ مدرنیزاسیون سبب رقابت توان‌فرسا، دنباله‌روی اجتماعی و بی‌رحمی نسبت به دیگران می‌شود و بهترین ظرفیت‌های مدرنیزاسیون را مسدود می‌سازد. بزرگترین لیبرالِ جهان در سال‌های پایانی حیاتش خود را سوسیالیست می‌دانست.\n به نحوی آیرونیک لیبرالیسم و سوسیالیسم در زمینی با یکدیگر مشترک‌اند که ممکن است برای هردوی آن‌ها مشکل‌زا باشد. گذشته از هر چیز اگر آقای کورتز زنده باشد چه؟ و اگر «شکوفایی آزادِ» قابل اطمینان، اعماق وحشتناک طبیعت انسان را بیرون بریزد چه؟ داستایوفسکی، نیچه و فروید همگی ما را وادار کردند تا با وحشت‌ها مواجه شویم. مارکس و میل، هردو، ممکن است بگویند تا زمانی که ما بر عرصۀ اجتماعی غلبه نکرده‌ایم، هیچ راهی نیست که بتوانیم بگوییم تباهیِ درونی ما تا چه اعماقی ادامه می‌یابد. فرآیند دست‌یافتن بدان نقطه، جایی که در آن راسکولنیکف در دی‌اونیو۶ نمی‌پوسد و جایی که در آن سویدریگایلف صدها جسم و روح را در تصاحب خود ندارد، آنقدر طولانی هست که به همه‌ی ما کاری تدریجی برای انجام دادن ارزانی کند؛ و حتی اگر بدان نقطه برسیم و بفهمیم که انسان بد درونی ما هرگز ناپدید نخواهد شد، دست‌کم آموخته‌ایم که چطور برای دفاع مشترک‌ از خودمان با همدیگر همکاری کنیم. تروتسکی در سال‌های ۱۹۲۰ به این باور رسیده بود که روان‌کاوی حقی انقلابی برای دفاع از خودمان دربرابر خودمان بوده است.\n***\nمن روایت محبوبم از مانیفست را گذاشته بودم برای آخر کار. این روایت متعلق به هانس مورگنتا است. نظریه‌پرداز بزرگ روابط بین‌الملل که به عنوان پناهنده‌ای فراری از دست نازی‌ها به آمریکا آمد. من این روایت را در دهۀ هفتاد در دانشگاه سیتی‌یونیورسیتی نیویورک از او شنیدم. او داشت از کودکی خودش در باواریای پیش از جنگ جهانی اول برای ما حرف می‌زد، پدر مورگنتا، پزشکی در محله‌ای متعلق به طبقۀ کارگر (بیشتر آن‌ها معدنچی بودند) در شهرِ کوبورگ بود و در آن دوره شروع کرده بود به این‌که پسرش را نیز در ویزیت‌های خانگی با خود همراه کند. بیشتر بیماران او از مرض سل جان می‌سپردند، یک پزشک در آن سال‌ها نمی‌توانست کار خاصی برای نجات بیماران مبتلا به سل کند، اما می‌توانست به بیماران کمک کند که بامتانت جان بسپارند. کوبورگ از آن‌جور جاهایی بود که بسیاری از بیمارانِ در حال مرگ تقاضا می‌کردند که یک انجیل با آن‌ها به خاک سپرده شود؛ اما وقتی پدر مورگنتا از کارگران خود سؤال کرد که آخرین درخواستشان چیست، بسیاری از آن‌ها گفتند آخرین درخواستشان این است که به جای انجیل با یک مانیفست به خاک سپرده شوند. آن‌ها به دکتر التماس می‌کردند اطمینان حاصل کند که نزدیکانشان در دم مرگشان نسخه‌های جدیدی از مانیفست برای آن‌ها می‌خرند و این‌که مراقب باشد کشیش فضولانه داخل نشود و لحظۀ آخر را تغییر ندهد. خود مورگنتا در آن زمان خیلی جوان‌تر از آن بود که بتواند کتاب‌ را برای کارگران بخرد؛ اما این‌که اطمینان حاصل کند که خانواده‌ی کارگران کتاب را خریده‌اند به اولین مسئولیت سیاسی او بدل شد. او می‌خواست اطمینان حاصل کند که ما هم، مثل خانواده‌های آن کارگرها، حتماً یک نسخه از مانیفست برای خودمان تهیه می‌کنیم.\n قرن بیستم با تخریب گستردۀ تمثال مارکس پایان یافت. گفته می‌شود که ما در «عصر پست‌مدرن» هستیم: قرار نیست دیگر نیازی به روایت‌های عظیم یا ایده‌های بزرگ داشته باشیم. بیست سال بعد، خود را در چنگ روایت‌های متفاوتی گرفتار خواهیم دید: روایت‌هایی از جامعۀ پویای جهانی‌ای که با کوچک‌سازی و تقلیل بیش از پیش به چیزی واحد بدل شده است، کارِ واقعی ناپدید می‌شود تا سهام کمپانی‌ها بتواند صعود کند، تا پولدارها بتوانند پولدارتر شوند و بیش از بیش به خاطر آنچه بر سر جهان ما آورده‌اند به خود تبریک بگویند. معدودی از ما امروزه با این احساس مارکس همدلند که آلترناتیوی روشن برای کاپیتالیسم در جهان وجود دارد. اما بسیاری از ما به چشم‌انداز رادیکال مارکس، به خشم او و به عقیدۀ او که مرد و زنِ مدرن توانِ آن را دارند که جهانی بهتر خلق کنند ایمان داریم و یا دست‌کم در خصوص آن خیال‌پردازی می‌کنیم. به نحوی دور از انتظار امر آیکونیک ممکن است متقاعد‌کننده‌تر از امر آیرونیک به نظر برسد: آن شخصیت ریشوی کلاسیک، آن اتئیست که در هئیتِ پیامبری انجیلی درآمده بود، هنوز بسیاری سخن برای گفتن دارد. در آغاز قرن بیستم کارگرانی بودند که آماده بودند با مانیفست کمونیست بمیرند، در آغاز قرن بیست و یکم شاید کارگران بیشتری آماده باشند تا با آن زندگی کنند.\nنسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: [۱] Sunday-school یکی از نهادهای آموزشی مسیحی است که عموماً جلسات تعلیم و تدریس دینی‌شان را یکشنبه‌ها برگزار می‌کردند و همین امر منشأ نامشان است. این مدارس دینی در انگلستان سابقه‌ای ۲۵۰ ساله دارند. [مترجم] [۲] fortunate fall گناه یا خطای مقدس (به لاتین Felix culpa) عبارتی در الهیات مسیحی است که نخستین بار سنت آگوستین در اشاره به گناه اولیه به کار برد. منظور گناهی است که موجبات خیری بزرگتر، مثلاً رستگاری روح، را فراهم می‌کند و در متون عمومی به معنی حادثه یا حوادث بدی است که منجر به نتیجۀ خوبی می‌شود. [مترجم] [۳] drive-structure [۴] Death of a Salesman [۵] the organizer [۶] Avenue D\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833713.json b/train/413833713.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..61fdac93900b7bb51636447a37cdc6794a84c4e1
--- /dev/null
+++ b/train/413833713.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "جهان به مرگ کاسترو عادت کرده بود",
+  "subtitle": "فیدل کاسترو، رهبر انقلاب کوبا و مظهرِ مبارزات مسلحانه در جهان سوم، در نودسالگی مرد",
+  "introduction": "مرگ فیدل کاسترو در موقعیت نمادینی رخ داده است. روزگاری دولت ایالات متحده ترور کاسترو را به‌عنوان «راه‌حل بیولوژیک» مسائل کارائیب دنبال می‌کرد. ازقضا گویا مرگِ او بعد از دورۀ طولانی بیماری‌اش نیز نمادی از مرگ تدریجی چپ و آرمان‌های انقلابی سوسیالیسم است. درهرصورت، کاسترو مظهر شیوه‌ای از زندگی و حکمرانی بود و حالا در روز مرگ این رهبر انقلابی عده‌ای جشن، و دسته‌ای عزا به‌پا کرده‌اند.",
+  "content": "روری کارول، گاردین  — بنا به اعلام تلویزیون دولتی کوبا، فیدل کاسترو در نودسالگی جان سپرد و به‌این‌ترتیب مُهر خاتمه بر فصلی از تاریخ این کشور و آمریکای لاتین خورد.\n این نماد انقلابی و یکی از مشهورترین و جنجالی‌ترین رهبران دنیا از بی‌شمار سوءقصد ایالات متحده و اعلامیه‌های فوت زودهنگام جان سالم به در بُرد، اما بالاخره پس از مبارزۀ طولانی‌مدت با بیماری تسلیم مرگ شد.\n به‌خاطر سن و وضع سلامت رئیس‌جمهور سابق، مدت‌ها بود که انتظار صدور این اعلامیه می‌رفت. بااین‌حال، خبر فوت او شوکه‌کننده بود: «فرمانده»، آن نماد منازعۀ مسلحانه در سراسر جهانِ درحال‌توسعه، دیگر نیست. دوستان و دشمنان مدت‌ها بود که هول و اشتیاق این خبر را داشتند.\n رائول، برادر کوچک کاسترو، که در سال ۲۰۰۶ رئیس‌جمهور کوبا شد، خبر فوت رهبر را در تلویزیون اعلام کرد: «فرمانده کل قوای انقلاب کوبا ساعت ۱۰:۲۹ امشب درگذشت.»\n او آن‌قدر عمر کرد که در دسامبر ۲۰۱۴ شاهد مذاکرۀ رائول برای فتح باب روابط با باراک اوباما در خاتمۀ دوران ریاست‌جمهوری‌اش باشد: در آن زمان، واشنگتن و هاوانا اعلام کردند که، برای اولین بار پس از قطع روابط در سال ۱۹۶۱، قصد ازسرگیری روابط دیپلماتیک را دارند.\nاو که ورود و خروج نُه زمام‌دار کاخ سفید را دیده بود، در نامه‌ای که پس از یک ماه سکوت منتشر شد، محتاطانه این توافق تاریخی با دشمن قدیمی را مبارک دانست. اوج بهبود روابط زمانی بود که اوباما اوایل سال جاری میلادی از این جزیره دیدار کرد.\nکاسترو با اوباما ملاقات نکرد و، چند روز بعد، ستونی گزنده در نکوهش کلمات «عسل‌اندود» رئیس‌جمهور ایالات متحده نوشت و تلاش‌های متعدد آمریکا برای براندازی و تضعیف حکومت کمونیستی را به کوبایی‌ها یادآور شد.\n کاسترو در مرگ خود، مانند حیاتش، تفرقه‌‌انداز شد. هزاران نفر در وب با جشن و نکوهش «دیکتاتور ستمگر» و رژیم سرکوبگرش به استقبال مرگ او رفتند. دیگران، برای درگذشت «مبارزی علیه امپریالیسم ایالات متحده» و «نمادی کاریزماتیک»، سوگوار شدند.\n در میامی که اقامتگاه جمع بزرگی از کوبایی‌های تبعیدی است مردم با آواز و رقص و تکان‌دادن پرچم‌های کوبا به خیابان‌ها ریختند تا مرگ او را جشن بگیرند.\n حزب کمونیست و تشکیلات دولتی از جولای ۲۰۰۶ آمادۀ این لحظه بود. در آن سال کاسترو زیر تیغ جراحی فوری روده رفت و قدرت را به برادرش رائول واگذار کرد که هنوز هم در قدرت است.\n فیدل هرازگاهی برای گرنما، روزنامۀ حزب، ستونی می‌نوشت. چند باری هم در محافل عمومی ظاهر شد که آخرین دفعه در کنگرۀ حزب کمونیست در سال ۲۰۱۶ بود، ولی جز این موارد دیده نمی‌شد.\n با‌وجود واکنش‌های مختلف به مرگ او، همه با یک نکته موافق‌اند: اثر این چهرۀ فوق‌العاده بر صفحۀ تاریخ ماندگار شد.\n بیش از نیم قرن قبل، ارتش چریک‌های «ریش‌دارِ» او، دیکتاتوری فاسد فولخنسیو باتیستا را برانداخت و حکومتی کمونیستی روی کار آورد که ایالات متحده را به چالش کشید و آن جزیره را به یکی از میدان‌های جنگ سرد تبدیل کرد.\nاو در سال ۱۹۶۱ حمله‌ای با پشتیبانی سیا به خلیج خوک‌ها را ناکام گذاشت و بعدها از چندین سوءقصد جان سالم به در برد. اتحاد او با مسکو جرقۀ بحران موشکی کوبا در سال ۱۹۶۲ را زد: مقابله‌ای سیزده‌روزه با ایالات متحده که دنیا را تا آستانۀ جنگ هسته‌ای پیش رانده و پیش و پس‌ازآن سابقه نداشته است.\n \n ایالات متحده از قدیم روی مرگ کاسترو به‌عنوان «راه‌حلی بیولوژیک» برای کمونیسم در منطقۀ کارائیب حساب می‌کرد ولی رائول، که از ۲۰۰۸ رسماً جانشین برادرش شد، پایه‌های اقتدار خود را تحکیم کرد. او درعین‌حال سکان اصلاحات اقتصادی محتاطانه را به دست گرفت و در اواخر سال ۲۰۱۴، برای ازسرگیری روابط دیپلماتیک میان کوبا و ایالات متحده، توافقی تاریخ‌ساز را پذیرفت که به بیش از پنج دهه خصومت خاتمه می‌داد.\n ولی حتی خود رائول هم گفته است که جای فیدل پر نمی‌شود. وکیلی که در چرخش روزگار به قامت چریک درآمد، با قدرت کاریزما، تفکر و زیرکی سیاسی، تجسم انقلاب شد. اما کوبایی‌ها مدت‌ها پیش از درگذشت او، با افزایش مهاجرت به آمریکا و گسترش انفجاریِ کسب‌وکارهای خصوصیِ کوچک، گذر از او آغاز کرده بودند.\n بزرگ‌ترین میراث او بهداشت و آموزش رایگان است که یکی از بهترین آمارهای توسعۀ انسانی منطقه را رقم زده است. ولی او مسئول برخی خطاها در برنامه‌ریزی مرکزی امور کشور و نظارت‌های حکومتی خفقان‌آور نیز هست که، در کنار تحریم‌های ایالات متحده، چنگ به گلوی اقتصاد این کشور انداخته‌اند، چنان که اکثر کوبایی‌ها برای به‌دست‌آوردن غذای مناسب تقلا می‌کنند و نومیدانه به فکر وضع بهتر زندگی‌اند.\n مردی که در آن بیان مشهورِ خود گفته بود «تاریخ مرا تبرئه خواهد کرد» میراثی دوپاره بر جای گذاشته است. کوبایی‌های مسن‌تر، که دوران بی‌رحم باتیستا را به یاد دارند، لابد بر دستاوردهای انقلاب تأکید می‌کنند، اما کوبایی‌های جوان‌تر احتمالاً از حکومت پیرمردها، سرکوب و فرصت‌های ازدست‌رفته شکوه می‌کنند. البته حتی آن‌ها نیز برای اشاره به کاسترو، نام صمیمانه‌ترش «فیدل» را به زبان می‌آورند.\n از زمانی که از دید عموم کنار رفت، حضورش شبح‌گون بوده است؛ هرازگاهی با همان گرم‌کن مخصوصش ظاهر می‌شد تا مشوق ایمان به انقلاب شود. دوران غیبت او خداحافظی طولانی‌مدتی بود که کوبایی‌ها را به مرگ او عادت داد.\n انتظار می‌رود تبعیدیان در فلوریدا جشن بگیرند. آنجا مرکز کوبایی‌های دورافتاده از خانه است که از سیطرۀ حکومت کمونیستی گریخته‌اند. با خبرهای نادرستِ پیشین از مرگ کاسترو، جماعت خوش‌حال و پرچم‌به‌دستْ کارناوال‌های شادی به راه انداخته بودند.\n رهبران چپ‌گرای آمریکای لاتین، در مقابل، سوگوار درگذشت چهره‌ای خواهند شد که کمتر نمادی کمونیستی و بیشتر نمادی ملی‌گرا از غرور و سرکشی علیه ابرقدرت مداخله‌گر در آن منطقه بود. انتظار می‌رود که انبوهی از رهبران دولت‌های خارجی، روشن‌فکران و هنرمندان در مراسم تدفین او شرکت کنند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را روری کارول نوشته است و در تاریخ ۲۶ نوامبر ۲۰۱۶ با عنوان  «Fidel Castro, Cuba’s revolutionary leader, dies aged 90»  در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۶ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «جهان به مرگ کاسترو عادت کرده بود»و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• روری کارول (rory carroll) خبرنگار گاردین و نویسندۀ کتاب فرمانده (Comandante) است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833714.json b/train/413833714.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b71c4136904b2275fc4afcd7b5b107648d9d2fea
--- /dev/null
+++ b/train/413833714.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اگه می‌تونی منو بگیر",
+  "subtitle": "چرا دغل‌بازان دست به دغل‌بازی می‌زنند و چرا جذبِ آن‌ها می‌شویم؟",
+  "introduction": "همۀ ما وقتی پایِ فیلم‌هایی مثل «اگه می‌تونی منو بگیر» می‌نشینیم، هر بار که شخصیتِ اصلی با دغل‌بازی و فریب‌کاری از مهلکه می‌گریزد، لبخندی از سرِ تحسین می‌زنیم. اما مگر فریب‌کاری بد نیست، پس تحسینِ چه؟ برخی روان‌شناسان معتقدند که علاقۀ ضمنیِ ما به دغل‌بازان از تمایل و ترس هم‌زمانمان نسبت‌به دغل‌بازی نشئت می‌گیرد. آیا همۀ ما به‌واقع دغل‌بازانی هستیم که هر یک به‌اندازه‌ای فرصت و جسارتِ بروز یافته‌ایم؟",
+  "content": "بروس واتسون، نوتیلوس — در یکی از بعدازظهرهای خنک پاییزی در سال ۱۹۵۲، شانزده سرباز زخمی به عرشۀ ناوشکن کاناداییِ کایوگا آورده شدند که، در آب‌های ساحلی اینچونِ کرۀ جنوبی، در دریای زرد گشت‌زنی می‌کرد. این مردان، که از مجروحین جنگِ کره بودند، وضعِ بدی داشتند. چند تن از آن‌ها، بدون جراحی، زنده نمی‌ماندند. خوشبختانه دکترِ کشتی به خدمه گفته بود که جراح تراماست. این مردِ میان‌سالِ فربهْ لباس جراحی به تن کرد و به پرستارها دستور داد بیماران را آماده کنند. سپس به کابین خود رفت، کتاب درسیِ جراحی را گشود و دورۀ جراحی سریعی گذراند. بیست دقیقه بعد، فردیناند دیمارا، دانش‌آموز ترکِ تحصیلی دبیرستان، که با اسامی جفرسون بیرد ثورن، مارتین گادگارت، دکتر رابرت لینتون فرنچ، آنتونی اینگولیا، بِن.دابلیو جونز و، در این بعدازظهر خاص، دکتر جوزف سایْر نیز شناخته می‌شد، با گام‌هایی بلند و مصمم وارد اتاق جراحی شد.\n «تیغ جراحی!»\n جراحِ تقلبی، پس از نفسی عمیق، شروع به بریدن گوشتِ لخم کرد. او اصلی اساسی را از یاد نبرد؛ به خود گفت: «هرچه کمتر ببُری بعدش مجبور به دوخت‌ودوز کمتری هستی.» پس از یافتنِ دنده‌ای شکسته، دیمارا آن را برداشت و گلوله‌ای را از نزدیکیِ قلب سرباز بیرون کشید. او نگران خون‌ریزی سرباز بود، بنابراین مقداری ژلفوم، که ماده‌ای لخته‌کننده است، درون زخم ریخت و زخم تقریباً بلافاصله لخته شد. دیمارا دنده را سرجای خود گذاشت، مرد را دوخت و مقدار زیادی پنیسیلین تزریق کرد. تماشاگران هورا کشیدند.\n دیمارا تمام بعدازظهر کار کرد و هر شانزده مرد مجروح را جراحی کرد. هر شانزده نفر زنده ماندند. خبر شاهکار دیمارا خیلی زود به مطبوعات درز کرد. دکتر جوزف سایْرِ حقیقی، که دیمارا برای مدت کوتاهی با او آشنایی داشت، دربارۀ شاهکارهای «خودش» در کره مطالبی خواند، جایی که هرگز گذارش بدان نیفتاده بود. هیئتی نظامی، برای احتراز از آبروریزی، بی‌سروصدا دیمارا را بازخواست و اخراج کرد.\n اما خبرِ آن پخش شد. پس از آنکه مجلۀ لایف دربارۀ دیمارا نوشت، جراحِ تقلبی صدها نامه از سوی هواداران دریافت کرد. زنی برای او نوشت: «شوهرم و من هر دو معتقدیم که تو را خدا فرستاده است.» یک کارگاه چوب‌بری در بریتیش کلمبیا به او شغلی پیشنهاد داد، آن هم به‌عنوان پزشک. به‌زودی کتابی درباره‌اش منتشر شد و پس‌ازآن نیز فیلمی ساخته شد به‌نام «دغلِ بزرگ»۱، که در آن نقشِ این بازیگر ماهر را هنرپیشه‌ای نسبتاً آماتور به‌نام تونی کِرتیس ایفا کرد. دیمارا خودْ در فیلمی به ایفای نقش یک پزشک پرداخت و به این فکر افتاد که به دانشکدۀ پزشکی برود، اما به این نتیجه رسید که زیادی مشکل است. او گفت: «من همیشه دنبال راه‌های میون‌بُر بودم… دغلی هم عادتیه که ترکش خیلی سخته.»\n دغل‌ها۲، این هنرمندانِ‌فریبکار که لبخند بر لب و تخته شاسی در دستشان است، تاریخی طولانی دارند، میراثی اغواکننده از فریب که ما را مسحور و شیفته می‌سازد. درحالی‌که اکثر ما می‌کوشیم درون مرزهای اجتماعی باقی بمانیم، دغل‌ها این موانع را کنار زده و به‌آسانی بر هر صحنه‌ای که دلشان بخواهد گام می‌نهند. زمانی هم که در مرکز توجه قرار گرفتند، پردۀ نزاکت حرفه‌ای را کنار زده و تظاهرهای آن را مسخره می‌کنند. روان‌شناسان می‌گویند جذابیتِ دغل‌ها برای ما به این خاطر است که در ژرفنای وجودْ مشکوکیم که همگی، هریک به‌درجه‌ای، در حال تظاهرکردنیم. ماجراهایِ دغل‌ها کالئیدوسکوپِ۳ خویشتن۴ و اینکه ما خودْ چگونه می‌توانیم از احساس بی‌هویتی اجتناب کنیم را آشکار می‌کنند.\n متیو هورنسی، استاد روان‌شناسی، پس از آنکه فریب همکارش در دانشگاه کوئینزلندِ استرالیا را خورد، شروع به مطالعۀ دغل‌ها کرد. هلنا دِمیدِنکو، با ادعای اصلیتِ اوکراینی، براساس کودکی‌اش رمانی نوشت که جایزه‌ای هم برد، اما حقیقت زود آشکار شد: هلنا دمیدنکو، زنی استرالیایی بود به‌نام هلن دارویل که هیچ ربطی به اوکراین نداشت و تمام تاریخِ او افسانه‌بافی بود. از آن زمان هورنسیِ فریب‌خورده و خیانت‌دیده به مطالعۀ دغل‌ها و چراییِ ستایشِ مردم از آن‌ها پرداخته است. هورنسی می‌گوید: «ما در جهانی زندگی می‌کنیم که اغلبْ موانعی در آن وجود دارد. شما چنین مردمانی را می‌بینید که ریسک‌های دیوانه‌واری می‌کنند تا به درون یک جهان اجتماعی پرتاب شوند که در غیر این صورت از آن‌ها دریغ می‌شود. این مفهومی رمانتیک و جذاب است.»\n دغل‌ها همچنین با اعتماد ما بازی می‌کنند، با اهمیتی که به یک یونیفورم، عنوان یا کارت ویزیتی می‌دهیم که عبارت «دکتر» روی آن درج شده است. در حسرت جایگاه، به‌سمت آن‌هایی متمایل می‌شویم که میان‌بر می‌زنند. ما نمی‌خواهیم پزشکمان شیاد باشد، اما با شاهکارهای فرانک ابگنیل ذوق‌زده می‌شویم. او در فیلمی ساختۀ استیون اسپیلبرگ، «اگه می‌تونی منو بگیر»۵ به تصویر کشیده شده است که پیش از ۲۱سالگی، همچون فریب‌کار ماهری دور دنیا را می‌گردد، جعل و تظاهر می‌کند و سرِ بزنگاه پا به فرار می‌گذارد.\n اما روان‌شناسیِ تظاهر، تسلسلِ نگران‌کننده‌ای پیش می‌نهد. در این سوی زنجیره، دغل‌های سریالی همچون دیمارا و ابگنیل می‌ایستند و در سوی دیگر دغل‌های هرروزه، یعنی ما. هورنسی می‌گوید: «اکثر ما هر روز درگیر دغل‌‌گرایی۶ خفیفی هستیم. اگر لبخند بزنم درحالی‌که خوش‌حال نیستم چه؟ اگر تظاهر کنم که چیزی برایم جالب است درحالی‌که نیست چه؟ اگر وانمود کنم که اعتمادبه‌نفس دارم درحالی‌که درواقع احساس بی‌قراری می‌کنم چه؟ مرز باریکی میان دغل‌گرایی و مدیریت تأثیرگذاری بر دیگران۷ یا حتی مهارتِ اجتماعی وجود دارد.» هورنسی می‌افزاید که دغل‌ها ما را مجذوب می‌کنند، «نه به این دلیل که می‌خواهیم مثل آن‌ها باشیم بلکه، در ژرفنای وجود، نگران این هستیم که مثل آن‌ها باشیم.»\n احساس شایعِ «تظاهرکردن» با ناامنی درونی آغاز می‌شود. هنگامی که در اتاقی میان اعضای هیئت‌رئیسه، کلاس درس یا جلسه‌ای سطح بالا نشسته‌اید، هراسی آزارنده به وجود شما چنگ می‌اندازد: «جای تو اینجا نیست. مدرک یا رزومه‌ات چه اهمیتی دارد؟ تو به‌اندازۀ بقیه باهوش نیستی. تو دغلی.» این نوع شک به خودْ آن‌قدر میان ما رایج هست که عنوانی بیابد: پدیدۀ دغلی۸. زمانی که پائولین کلَنسِ روان‌شناس در سال ۱۹۷۸ این عبارت را می‌ساخت، آن را، در میان زنان موفق، شایع دید اما، از آن زمان تاکنون، پژوهش‌های بدونِ تمایز جنسیتی نشان داده‌اند که مردان نیز به همان اندازه محتمل است که احساس تظاهر داشته باشند و حدود هفتاددرصد آدم‌های حرفه‌ای پدیدۀ دغلی را تجربه می‌کنند.\n روان‌شناسان گناهِ پدیدۀ دغل‌بازی را به‌گردن شیوه‌های دوقطبیِ فرزندپروری می‌اندازند. سرزنشِ بی‌رحمانة کودک باعث می‌شود درونش چنان از آن سرزنش شعله‌ور شود که هیچ میزانی از موفقیت خاموشش نکند. در مقابل، «فرزند بی‌نقص» نیز، که برای ساده‌ترین نقاشی یا پروژه تشویق شده است، ممکن است در بزرگ‌سالی دچار این تردید شود که آیا سزاوارِ هیچ‌کدام از موفقیت‌هایش بوده است یا نه. دلیل آن هرچه باشد، کسی که به خود برچسب «دغل» می‌زند درمی‌یابد که هر موفقیتی که کسب می‌کند و هر تعریفی که از او می‌شود تنها این هراس را عمیق می‌کند که روزی دستش به‌عنوان شیاد رو شود.\n ترس از تظاهرکردنْ ما را جذبِ آن‌هایی می‌کند که در انجام شنیع‌ترین فریب‌کاری‌ها، هیچ نگرانی یا شرمی بروز نمی‌دهند. روزنامه‌نگار بریتانیایی سارا برتون در کتابِ خود، دغل‌ها؛ شش نوع دروغ‌گو۹، می‌نویسد: «مردم عاشق دغل‌ها هستند.» ما «در انظار یا در نهان از این نوع تابوشکنی‌ها» به هیجان می‌آییم. در کودکی به ما گفته شده که حقیقت را بگوییم «و زمانی که می‌فهمیم یک نفر دروغی خارق‌العاده گفته اولین واکنش ما علاقۀ پرهیجان است».\n مردی جوان وانمود می‌کند که پسر سیدنی پوآتیه، هنرپیشۀ مشهور، است و با جلب اعتماد با دروغ، راه خود را به‌درون خانه‌های مجلل منهتن باز می‌کند. زنی اُتریشی، علی‌رغم اینکه حتی یک کلمه هم روسی نمی‌داند، بسیاری را متقاعد می‌کند که شاهدختْ آناستازیایِ گم‌شدۀ خاندانِ رومانوف است. مرد فرانسوی مکّاری بارهاوبارها خود را یتیمی جا می‌زند که مدت‌ها گم شده بود. برتون می‌گوید شاید ما به این دلیل فریب دغل‌ها را می‌خوریم که یک دغل «در مسیری که همۀ ما در آن هستیم، به‌واقع پیش‌تر می‌رود».\n روان‌شناسان انگیزه‌های متعددی را به تظاهر سریالی نسبت می‌دهند. هریک از این انگیزه‌ها توجه گروهِ سردرگمِ خویشتن‌های ما را به خود می‌خواند. هورنسی می‌گوید برخی دغل‌ها «ماجراجویان افسارگسیخته‌ای» هستند که ما آرزو داریم باشیم. دیگران در پی احساسی از تعلق اجتماعی‌اند که خجالتی‌بودن یا بیگانگی از آن‌ها دریغ کرده است. انگیزۀ سومْ عزت نفسِ در معرض خطر است. دغلِ ماهر، هنگامی که احساس یک بی‌عرضه را دارد، به‌آسانی، با وانمودکردن به اینکه فردی محترم است، برای خود منزلت دست‌وپا می‌کند. لازم نبود هیچ روان‌شناسی به دیمارا بگوید که چرا خودش را دکتر جا زده است. دیمارا نوشت: «هرطور که به قضیه نگاه می‌کردی، [دکتر رابرت لینتون] فِرِنچ یا آدم خوبی بود یا بد. خوب یا بد، دیمارا لاابالی بود.»\n روان‌شناسی به‌نام هلن دویْچ به این نکته پی برد که دغل‌ها اغلب دچار بدبختی‌های شدید شده‌اند. آن‌ها که در خانواده‌های موفق بزرگ شده بودند، ناگهان به‌دلیل طلاق، ورشکستگی یا خیانت از حقوقشان محروم گشتند. دغل، با این احساس خیانت‌دیدگی، فرصتی برای بالارفتن از نردبان موفقیت ندارد. درعوض موقعیت سابق را با قاپیدن آن اعاده می‌کند. این‌گونه فرانک ابگنیل، از دادگاهی که در آن والدینِ درحال‌طلاقش برای حضانت او می‌جنگیدند، قدم به بیرون نهاد و تجسم‌بخشیدن به تخیلاتش را آغاز کرد. ابگنیلِ قدبلند و خوش‌تیپ که به‌جای سن حساس واقعی‌اش، یعنی ۱۶ساله، ۲۶ساله به نظر می‌رسید سال‌ها به بازی در نقش‌های خلبان هواپیما، مأمور حراست، پزشک، وکیل و… پرداخت. او در کتاب خاطراتش نوشت: «خودِ بدیلِ هرکس چیزی بیش از تصویر موردعلاقه‌اش از خود نیست.»\n همۀ ما ممکن است در مقیاسی کوچک دست به تظاهر بزنیم، اما تعداد کمی از ما هوش یا زیرکی اجتماعیِ یک دغلِ سریالی را داریم. ابگنیل، بدون گذراندن حتی یک کلاس، کتاب‌های درسی حقوقی را مطالعه کرد و در آزمونِ کانون وکلای لوییزیانا قبول شد. دیمارا می‌توانست یک روز متنی روان‌شناسی بخواند و روز بعد روان‌شناسی تدریس کند. دغل‌های سریالی در خنثی‌کردن تنش با یک شوخی فرز و در درکِ حال و هوای افرادِ حاضر در اتاق استادند. دیمارا، که همچنین خود را نگهبان زندان، استاد دانشگاه، راهب و معاون کلانتر نیز جا زده بود، گفت: «در هر سازمانی همیشه مقدار زیادی قدرتِ رها و بلااستفاده ریخته است که می‌توان آن را به دست گرفت، بدون آنکه حتی یک نفر رنجیده شود. قوانین و تفاسیر خود را بسازید. هیچ‌چیز مثل این نیست. یادتان باشد،  بساطتان را در خلاء قدرت پهن کنید.»\n کار به خودمان که می‌رسد، دغلِ درون مدت‌هاست که در کمین است. واژۀ ۱۰person از phersu در زبان اتروسکی۱۱ به‌معنای «نقاب» مشتق شده است. این اصطلاح پیش از لاتینی‌شدن، در قالب واژۀ «persona»، وصفِ شخصیت‌های نقاب‌دار در نمایش‌های یونانی بوده است. شکسپیر این ایده را دنبال کرد و در انگاره‌ای مشهور [بیان کرد] که «تمام جهان صحنه‌ای است» و ما فقط بازیگرانی هستیم که نقش‌هایمان، بنا به زمان و شرایط، تغییر می‌کنند.\n ما دیالوگ‌های خود را بلدیم و نقش‌های خود را می‌شناسیم. پس چرا نقاب بزنیم؟ روان‌شناسان می‌گویند خوراک دغلِ درون ما، تصویری از خود است در معرض هجوم. هر صبح به آینه می‌نگریم و از شخصی که از درونِ آن به ما خیره می‌شود، سرخورده می‌شویم. ما تنها سایه‌ای هستیم از آنچه فکر می‌کردیم خواهیم بود. چگونه روز دیگری را سر کنیم؟ هویتی جعل کن، تبدیل به «آفتاب‌پرستِ اجتماعی»۱۲ شو.\n مارک اسنایدر، استاد روان‌شناسیِ دانشگاه مینه‌سوتا می‌گوید این عبارتْ آن‌هایی را توصیف می‌کند که خویشتنِ درونی‌شان متفاوت از پرسونای۱۳ عمومی‌شان است. اسنایدر، که به مطالعۀ افراد و تعاملات اجتماعیِ آن‌ها مشغول است، می‌گوید: «همۀ ما تاحدودی آفتاب‌پرست‌های اجتماعی هستیم. درست مثل آفتاب‌پرست، که رنگ‌های محیط فیزیکی پیرامونش را به خود می‌گیرد، ما نیز رنگ‌های اجتماعیِ جامعۀ پیرامون را به خود می‌گیریم و رفتار خود را، در تناسب با شرایط، قالب‌ریزی و سازگار می‌کنیم.»\n اسنایدر می‌گوید آفتاب‌پرست‌های اجتماعی «خودنظاره‌گریِ»۱۴ قدرتمندی دارند که هر موقعیت جدید، چگونه جاافتادن و چگونه مقبول‌بودن را ارزیابی می‌کند. «خودنظاره‌گرانِ توانا» در حرفه‌های متعددی چون حقوق، هنرپیشگی و سیاست یافت می‌شوند. اما به‌گفتۀ اسنایدر هرکسی که خودنظاره‌گرِ توانایی باشد با این گزاره موافق است که «[در برخورد] با آدم‌های مختلف، من مثل شخصی بسیار متفاوت رفتار می‌کنم».\n فیلسوفی به‌نام دانیل سی. دِنِت هریک از ما را به شخصیت‌های داستانی تشبیه می‌کند. او متذکر می‌شود که «همۀ ما گاه‌به‌گاه تبدیل به افسانه‌سرایانی می‌شویم که برای خود داستانِ زندگی‌مان را، بدون چندان توجهی به واقعیات، تعریف و باز تعریف می‌کنیم». دنت با استناد به پژوهش‌های عصب‌شناسی به‌نام مایکل گازانیگا دربارۀ بخش‌های تشکیل‌دهندۀ مغز، که هریک ادراکیْ دگرگونه دارند، خاستگاهِ رمان‌نویس درونِ ما را آناتومی مغز می‌داند. دنت می‌نویسد این اجزای سازنده «مجبورند با روش‌هایی فرصت‌طلبانه اما به‌گونه‌ای شگفت‌انگیز زیرکانه عمل کنند تا مقدار ناچیزی یگانگیِ رفتاری تولید کنند». درنتیجه «همۀ ما رمان‌نویسان زبردستی هستیم که خود را درگیر همه‌گونه رفتاری می‌یابیم… و همیشه بهترین «صورت‌ها»یی را که می‌توانیم روی آن می‌گذاریم. سعی می‌کنیم تمام مواد خام خود را در یک داستانِ واحدِ خوب، یکپارچه کنیم.»\n وودی آلن این ایده را در فیلم مُستندمضحکۀ۱۵ خود «زِلیگ»، ساختۀ ۱۹۸۳، تا حداکثر مبالغۀ ممکن در یک کمدی پیش می‌برد. این فیلم دربارۀ یک آفتاب‌پرستِ انسانی است که، از این گروه به آن یکی، ظاهر فیزیکی خود را تغییر می‌دهد. لنارد زِلیگ، با تبدیل‌شدن به یک روان‌کاو عینکی، یک موزیسنِ جَزِ تیره‌پوست، یک بومی آمریکایی گلگون‌چهره و حتی یک ضربه‌زن ماهر یونیفورم‌پوش در تیم بیس‌بال نیویورک یانکیز، پزشکان را به شگفتی وامی‌دارد. تحت‌تأثیر هیپنوتیزم، زلیگ آشکار می‌کند که چرا خود را با همۀ این خویشتن‌ها وانموده است: «شبیهِ دیگران بودن اَمنه.»\n چرا خویشتن‌بودن ناامن است؟ شاید به این دلیل که خویشتن، خود، یک داستان است. این نتیجه‌ای بود که توماس متزینگر گرفت. او فیلسوفی آلمانی و مدیر بخش «اخلاق عصب‌شناختی» گروه مایْند در دانشگاه یوهان گوتنبرگ است. متزینگر در کتاب هیچ‌کس‌بودن؛ تئوریِ مدلِ خویشتن از ذهنیت۱۶ می‌نویسد: «خویشتنی در جهان وجود ندارد. هیچ‌کس هرگز خویشتن نبوده یا خویشتنی نداشته است.»\n به‌بیانِ متزینگر، در اذهانِ ما تنها تصویری دروغین از خویشتن خانه کرده است، «خویشتنی محسوس» که جهان را از طریق پنجره‌ای می‌نگرد اما خودِ پنجره را نمی‌بیند. ما، با اشتباه‌گرفتن ادراکِ خویشتن با خویشتن واقعی، برای رسیدن به یکپارچگی تلاش می‌کنیم، اما اغلب به این رضایت می‌دهیم که روز سه‌شنبه یک نفر باشیم و روز بعدازآن، نسخه‌ای اندکْ متفاوت از همان و کسی نمی‌داند آخر هفته که رسید چه کسی خواهیم بود.\n متزینگر می‌گوید ساختار متزلزل خویشتنِ ما بر اصلی مرکزی تکیه دارد. «نظریه‌ای برای مدیریت هراس۱۷ هست که می‌گوید بسیاری از دستاوردهای فرهنگی درواقع تلاش‌هایی برای مدیریتِ هراسی هستند که همراه با آگاهیِ شما از فناپذیری‌تان می‌آید. این آگاهی که خواهید مُرد تنشی عظیم در مدلِ خویشتن ایجاد می‌کند. گاهی اوقات اسم آن را شکاف یا بریدگی می‌گذارم، زخمِ اگزیستانسیالیستیِ عمیقی که این آگاهی به ما می‌دهد. تمام ساختار عمیقِ احساسی‌ام به من می‌گوید که اتفاقی هست که هرگز نباید بیفتد و مدل خویشتنم به من می‌گوید که خواهد افتاد.»\n به‌بیان‌دیگر، خویشتن را اشارات ما از فناپذیری معنا می‌کند. این است که ما را از هیچ‌بودن متمایز می‌کند. پس جای تعجب نیست که ما از پرسوناها لذت می‌بریم. اکنون رسانه‌ای بی‌نقص برای این کار داریم. شری تِرکِل، روان‌شناس دانشگاه ام.‌آی.‌تی و نویسندۀ کتاب خویشتن دوم؛ کامپیوترها و روح انسانی۱۸، شبکه‌های اجتماعی را «تکنولوژی هویت» می‌نامد. به‌گفتۀ او «شما می‌توانید این‌گونه باشید. این دوستان را داشته باشید. می‌توانید این روابط را داشته باشید. می‌توانید این عشق و درک‌شدن، این دنباله‌روها و این مردمی که می‌خواهند با شما باشند همه را داشته باشید. مردم چنین ارتباطی را می‌خواهند» و اغلب برای رسیدن به آن تبدیل به آفتاب‌پرست‌های آنلاین می‌شوند.\n در همین حال برای حرفه‌ای‌ها، نورِ صحنه از همیشه درخشان‌تر است. زیر آن کاریکاتورِ مشهورِ نیویورکر از سگی پشت یک کامپیوتر، نوشته است: «توی اینترنت هیچ‌کس نمی‌دونه تو یه سگی.» دغل‌های دیجیتال، با انتخاب نام کاربری تقلبی، کوبیدن «پی‌اچ‌دی» روی جلد کتابی که با هزینۀ شخصی منتشر شده یا فقط با نوشتن وبلاگی با تخصص دروغین، بر پهنۀ وب با گام‌های بلند و دزدکی راه می‌روند. شما که واقعاً به آن عکس‌های زیبای فیس‌بوک اعتماد نمی‌کنید، می‌کنید؟\n هریک از ما تصویری کوبیستی است، بدون هیچ خودنگارۀ واحدی. پس جای تعجبِ زیادی نیست که به‌سمت آن‌هایی کشیده می‌شویم که چنین با اعتمادبه‌نفس و مطمئن از هویت خود هستند. این هنرمندان با دسیسه چینی چنان خودنگاره‌هایی به نمایش می‌گذارند که مثل اثری از رامبرانت استادانه است: فردیناند دیمارا، فرانک ابگنیل، لنارد زلیگ و شما؟ شما چه کسی را می‌خواهید گول بزنید؟\n‫این مطلب با همکاری ترجمان در صفحۀ «اندیشه» شمارۀ ۵۸۵ مجلۀ همشهری جوان، منتشر شده است.‬\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را  بروس واتسون نوشته است و در تاریخ ۱۸ نوامبر ۲۰۱۶ با عنوان «Catch Us If You Can» در وب‌سایت نوتیلوس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۱ دی ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «اگه می‌تونی منو بگیر» و با ترجمۀ علی امیری  منتشر کرده است. •• بروس واتسون (Bruce Watson) نویسندۀ کتاب نور؛ تاریخچه‌ای تابناک از آفرینش تا عصر کوانتوم (Light: A Radiant History from Creation to the Quantum Age) است. او در موسسۀ پلی‌تکنیک رنسلار استاد دپارتمان زمین و علوم محیطی است. The Great Impostor [۱] Imposter [۲]:  کسی که برای فریفتنِ دیگران وانمود می‌کند کس دیگری است، مخصوصاً برای مقاصد کلاه‌بردارانه. گزینش این معادلْ ناظر به ابیات مشهوری از ادبیات منظوم است، به‌خصوص این بیت از بوستان سعدی: برو شیر درنده باش ای دغل! / مینداز خود را چو روباه شل. kaleidoscope [۳]: زیبابین، وسیله‌ای بصری و اغلب به شکل استوانه است با آینه‌ها و اشیای رنگی ازقبیل تیله یا سنگ‌ریزه. بیننده ازیک‌سو به درون آن نگریسته و ورود نور ازسوی‌دیگر باعث می‌شود از طریق بازتاب‌های مکرر در آینه‌ها الگوهای رنگارنگی شکل بگیرند. Self [۴]: در سراسر متن، معادل این واژه، در معانی فلسفی و روان‌شناختیِ آن، خویشتن به کار رفته است تا از ضمایر و اشاراتِ دیگر متمایز باشد. Catch Me If You Can [۵] Impostor-ism [۶]: نویسنده به‌سیاقِ معمول imposterism را به کار نبرده است. impression management [۷]: مدیریت برداشتْ فرایندی آگاهانه یا ناآگاهانه است که در آن فرد در تلاش است تا بر ادراکات دیگران دربارهٔ شخص، شیء یا رویدادی تأثیر بگذارد. این امر با نظارت بر اطلاعات و کنترل آن در تعامل اجتماعی محقق می‌شود. the Impostor Phenomenon [۸] Imposters: Six Kinds of Liar [۹] [۱۰]  به‌معنای شخصیت Etruscan [۱۱] social chameleon [۱۲]: بیانی استعاری است با  کنایه از قابلیتِ تغییر رنگِ آفتاب‌پرست. [۱۳]  آن وجهه از شخصیت فرد که به دیگران ارائه می‌شود یا دیگران آن‌ را ادراک می‌کنند. در روان‌شناسی به این مفهوم نقاب نیز گفته می‌شود. self-monitor [۱۴] یا self-monitoring ویژگی شخصیتی‌ای تعریف می‌شود که به توانایی تنظیم رفتار برای سازگاری با موقعیت‌های اجتماعی مربوط است. mockumentary [۱۵] Being No One: The Self-Model Theory of Subjectivity [۱۶] terror management theory [۱۷]:  این تئوریْ تنشی روان‌شناختی و اساسی‌ را پیش می‌نهد که ناشی از داشتن میل به زندگی و درعین‌حال فهمِ این نکته است که از مرگ گریزی نیست. The Second Self: Computers and the Human Spirit [۱۸]\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833715.json b/train/413833715.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..16bdc93f2835ebd72013a1f1589654e396562f7f
--- /dev/null
+++ b/train/413833715.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هر نسلی مخدّر خاص خودش را دارد",
+  "subtitle": "از کوکائین و هروئین تا ال‌اسی‌دی و اکستازی تا مخدرهای امروزی: نشئگی ما بازتاب میل‌ها و ترس‌های زمانۀ ماست",
+  "introduction": "در طول قرن گذشته، دهه‌به‌دهه، مُد مخدّرها عوض شده است: از کوکائین و هروئین در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، تا ال‌اس‌دی در دهۀ ۱۹۵۰، اکستازی و کوکائین در دهۀ ۱۹۸۰، تا داروها و روانگردان‌های بهبوددهندۀ قوای شناختی و بهره‌وری در دوران امروزی. اما چرا در این سال‌ها مخدّرها مدام تغییر کرده‌اند؟ گویا موادی که در هر بُرهه مصرف می‌شود تا حد زیادی متناسب با فرهنگ آن عصرند، و کاربرد مخدّرها، دریچه‌ای بسیار کارا برای فهم فرهنگی است که در آن به سر می‌بریم.",
+  "content": "کُدی دلستراتی، ایان — در باب مخدرها، دیدگاه‌های کمتر کسی به قدر آلدس هاکسلی دست‌خوش دگرگونی شده است. هاکسلی که در سال ۱۸۹۴ در یک خانوادۀ مرفه انگلیسی به دنیا آمد، شاهد «جنگ علیه مخدرها» در اوایل قرن بیستم بود، یعنی زمانی که دو مادۀ بسیار محبوب ظرف چند سال از پی همدیگر ممنوع شدند: کوکائین و هروئین، محصول شرکت‌های داروسازی آلمانی مِرک و بایر، که هر دو به عنوان درمان اعتیاد به مورفین فروخته می‌شدند.\n زمان این ممنوعیت‌های دوقلو، تصادفی نبود. پیش از آغاز جنگ جهانی اول، سیاست‌مداران و روزنامه‌ها جوّ هراس از «معتادین» را به راه انداخته بودند: کسانی که استفاده‌شان از کوکائین و هروئین و برخی آمفتامین‌ها، به تعبیر تام متزر در کتاب پیدایش هروئین و دیوسازی از معتادین۱ (۱۹۹۸)، نشان می‌داد «بردۀ آن ابداع آلمانی» شده‌اند.\n شعارهای اصلاح‌نژادی در فاصلۀ میان دو جنگ اوج گرفتند: هم از دهان آدولف هیتلر، و هم از دهان برادر بزرگ‌تر هاکسلی، جولیان، که اولین مدیر مقر یونسکو در پاریس و یکی از هواداران بدنام اصلاح‌نژادی بود. بدین‌ترتیب بود که آلدس هاکسلی، به‌کارگیری مواد مخدر توسط نهادهای حکومتی را یک ابزار شنیع کنترلِ دیکتاتورمآبانه قلمداد کرد. در دنیای قشنگ نو۲ (۱۹۳۲)، داروی تخیلی سوما به مردم می‌دهند تا آن‌ها را در عین سکوت، راضی و اشباع نگه دارند، یا به تعبیر هاکسلی: «همۀ مزایای مسیحیت و الکل، بدون نقائص‌شان.» و این کتاب چندین بار به مسکالین اشاره می‌کند (که آلدوس تا آن زمان امتحانش نکرده بود اما مشخصاً با آن موافق هم نبود)، یعنی دارویی که در شخصیت داستانش لیندا بلاهت و حالت تهوع ایجاد می‌کرد.\n بعداً هاکسلی در مجلۀ سَتردی‌ایونینگ‌پست نوشت: «دیکتاتوری‌های آینده مردم را از آزادی‌‌شان محروم می‌کنند، اما در عوض با القاء شیمیایی، یک‌جور شادی به آن‌ها می‌دهند که هرچند تجربه‌ای ذهنی است، اما واقعی می‌نماید.» و افزود: «جستجوی شادی یکی از حقوق سنتی انسان است؛ متأسفانه دست‌یابی به شادی شاید با یکی دیگر از حقوق انسان ناسازگار باشد: آزادی.» در اوایل عمر هاکسلی، مواد مخدّر بالذات سیاست‌زده بودند، و از نظر سیاست‌مداران و روزنامه‌های مهم، هواداری از کوکائین یا هروئین از جهات مختلف به معنای همسویی با آلمان نازی بود.\n اما آنگاه، در شامگاه کریسمس ۱۹۵۵ یعنی ۲۳ سال پس از انتشار دنیای قشنگ نو، هاکسلی اولین بار ال‌اس‌دی را تجربه کرد و همه‌چیز در نظرش عوض شد. او از ال‌اس‌دی خوشش آمد. این ماده الهام‌بخش او برای نگارش بهشت و جهنم۳ (۱۹۶۵) شد، و او تیموتی لیری (یک چهرۀ سیاسی بلندآوازه در هواداری مزایایی درمانی داروهای روان‌گردان) را با آن ماده آشنا کرد. در نهایت، تا حدی همین تجربۀ مثبت کنونی هاکسلی از چنین داروهایی بود که او را با سیاست‌ورزی هیپی و هنجارشکن لیری همسو کرد؛ یعنی نگرشی که از لحاظ ایدئولوژیک در نقطۀ مقابل کارزار ریاست‌جمهوری نیکسون و جنگ ویتنام قرار داشت.\n شخصیت‌های رمانش به نام جزیره۴ (۱۹۶۲) ساکن یک آرمان‌شهر (در مقابل ویران‌شهر دنیای قشنگ نو) هستند که با مصرف داروهای روان‌گردان به آرامش و درک می‌رسند. مخدرها در دنیای قشنگ نو ابزار کنترل سیاسی‌اند، اما در جزیره بواقع دارویند.\n چطور می‌توان تغییر دیدگاه هاکسلی را توضیح داد: او که مخدرها را ابزار کنترل دیکتاتوری می‌دید، به جایی رسید که آن‌ها را مفرّی از سرکوب سیاسی-فرهنگی قلمداد می‌کرد؟ بواقع در تصویر کلی‌تر ماجرا، چرا مخدرها یک‌دوره سوژۀ نفرت همگانی‌اند، و متفکران و ذی‌نفوذان فرهنگی در دوره‌ای دیگر از آن‌ها استقبال می‌کنند؟ چرا مُد مخدّرها دهه‌به‌دهه عوض می‌شود، چنانکه مواد محبوبی مثل کوکائین ناگهان از عرصه محو می‌شود اما چند دهه بعد دوباره پا به صحنه می‌گذارد؟ ورای همۀ این‌ها، نقش مخدّرها در تحکیم یا فروپاشی مرزهای فرهنگی چیست؟ تقریباً تمام جنبه‌های تاریخ مدرن رنگ و بویی از پاسخ به این پرسش‌ها دارد.\n کاربرد مخدّرها، دریچه‌ای بسیار کارا برای فهم فرهنگی است که در آن به سر می‌بریم. در طول قرن گذشته، شهرت میان چند مواد خاص دست‌به‌دست شده است: از کوکائین و هروئین در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، تا ال‌اس‌دی و باربیتورات‌ها در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، تا اکستازی و (قدری بیشتر) کوکائین در دهۀ ۱۹۸۰، تا داروهای بهبوددهندۀ قوای شناختی و بهره‌وری در دوران امروزی از قبیل آدرال، مودافینیل و همزادهای قوی‌ترشان. با تکیه بر مسیری که هاکسلی طی کرد، می‌شود گفت موادی که در هر بُرهه مصرف می‌کنیم تا حد زیادی متناسب با فرهنگ آن عصرند. ما موادی را استفاده (و ابداع) می‌کنیم که متناسب با نیازهای فرهنگ‌مان باشند.\n به کمک موادی که الگوهای فرهنگ‌مان در قرن گذشته را شکل داده‌اند، می‌توانیم مشخص کنیم که هر نسل بیش از هرچیز مشتاق چه بوده و چه چیزی را کم داشته است. پس مخدرهای یکی‌دوروزه بر پرسشی فرهنگی دلالت می‌کنند که نیازمند پاسخ است: خواه آن پرسش عطش تعالی معنوی باشد، یا بهره‌وری، سرخوشی، خودمتفاوت‌پنداری یا آزادی. بدین‌ترتیب، موادی که مصرف می‌کنیم بازتابی است از عمیق‌ترین میل‌ها و کمبودهایمان، یعنی دقیقاً همان احساساتی که فرهنگ زیست‌مان را خلق می‌کنند.\n جهت شفاف‌سازی بگویم که این پژوهش تاریخی عمدتاً به مواد روان‌گردان می‌پردازد تا خانوادۀ بزرگی از مواد (شامل ال‌اس‌دی، کوکائین، هروئین، اکستازی، باربیتورات‌ها، داروهای ضدهیجان، افیون‌ها، آدرال و امثالشان) را تبیین کند اما به داروهای ضدالتهاب (مثل ایبوپروفن یا ادویل) یا مسکّن‌ها (مثل استامینوفن یا تایلنول) نمی‌پردازد. این داروها موادی نیستند که وضع ذهنی فرد را تغییر دهند، و لذا در تحلیل‌های اجتماعی-فرهنگی چندان کاربردی ندارند.\n همچنین مواد محل بحث، ورای مرزهای قانونی و طبقاتی‌اند: چون ممنوعیت یک ماده لزوماً مانع از نقش محوری آن در یک برهۀ فرهنگی نمی‌شود؛ و اهمیت فرهنگی ماده‌ای که طبقات پایین‌تر استفاده می‌کنند کمتر از مادۀ مطلوب طبقات بالاتر نیست، هرچند که سوابق دستۀ دوم بهتر ثبت و ضبط می‌شود و لذا در نگاه تاریخی حائز «اهمیت فرهنگی بیشتر» محسوب می‌گردد. در نهایت، موادی که سوژۀ این پژوهش‌اند شامل همۀ مصارف درمانی، پزشکی و تفریحی می‌شوند.\n کوکائین نمونۀ خوبی است از اینکه چطور مواد را خلق و محبوب می‌کنیم تا متناسب با فرهنگ موجودمان شوند. این ماده که در طلیعۀ قرن بیستم در دسترس همگان بود، در انگلستان در ۱۹۲۰ با تصویب «قانون مواد خطرناک» (و در ایالات متحده در ۱۹۲۲ با «قانون واردات و صادرات مواد مخدر») ممنوع شد. به گفتۀ استوارت والتون، «نظریه‌پرداز نشئگی۵» و مؤلف بی‌مواد: یک تاریخ فرهنگی از نشئگی۶ (۲۰۰۱)، محبوبیت آغازین کوکائین در اواخر قرن نوزدهم عمدتاً به خاطر «اثرات شدید هیجان‌انگیزش» بود. والتون به من گفت که کوکائین «به تقویت یک فرهنگ مقاومت علیه هنجارهای ویکتوریایی، کنار گذاشتن آداب جدی نزاکت برای باز کردن راه «همه‌چی قبوله» یعنی آزادی‌طلبی اجتماعی در عصر هنر نو، و اوج‌گیری تمایلات سیاسی سوسیال‌دموکرات، کمک می‌کرد.»\n پس از غلبه بر اخلاق‌گرایی ویکتوریایی، مُد شدن آزادی‌طلبی اجتماعی و اوج گرفتن سکولاریسم در بازۀ پس از جنگ جهانی دوم، کوکائین در فرهنگ سفیدپوستان اروپایی-آمریکایی از مُد افتاد. یعنی تا دهۀ ۱۹۸۰ که کوکائین دوباره برآمد تا به پرسش‌های فرهنگی جدیدی پاسخ دهد. والتون برایم چنین توضیح داد: «علت بازگشت آن در دهۀ ۱۹۸۰ دقیقاً نقطۀ مقابل تمایلات اجتماعی قبلی بود که به مُد شدن آن انجامید: یعنی هم‌رنگیِ سفت و سخت با آنچه سرمایۀ پولی و بورس‌بازی دیکته می‌کرد، که بر ظهور دوبارۀ خودخواهیِ کارآفرینانه در دورۀ ریگان و تاچر تأکید داشت.»\n یک نمونۀ دیگر از موادی که به پرسش‌ها (یا مسائل) فرهنگی پاسخ می‌دادند، زنانی بودند که در جوامع حومه‌شهری آمریکا در دهۀ ۱۹۵۰ معتاد باربیتورات‌ها شدند. این‌ها جماعتی بودند که آینده‌ای غم‌انگیز و سرکوب‌گر پیش روی خود می‌دیدند، همان وضعیتی که ریچارد ییتز و بتی فریدان در آثار خود جار زده بودند. فریدان در رمز و راز زنانه۷ (۱۹۶۳) توضیح داده بود که از این زنان انتظار می‌رفت هیچ «تعهدی به بیرون خانه» نداشته باشند و «کامیابی را فقط در انفعال جنسی، سلطۀ مردان و دل سپردن به عشق مادرانه جستجو کنند.» این زنان سرخورده، افسرده و روان‌رنجور، با باربیتورات‌ها خود را کرخت می‌کردند تا به هنجارهایی عمل کنند که هنوز اجازۀ سرکشی در برابرشان را نداشتند. در رمان درۀ عروسک‌ها۸ (۱۹۶۶) اثر ژاکلین سوزان، سه شخصیت اصلی زن به طرز خطرناکی به داروهای محرّک، ضدافسردگی و خواب‌آور («عروسک‌هایشان») متکی می‌شوند تا بتوانند با تصمیم‌های شخصی و بویژه مرزهای اجتماعی-فرهنگی کنار بیایند.\n اما راه‌حلی که این داروهای تجویزی پیش پا می‌گذاشتند، آن «حلّال همۀ مشکلاتی» نبود که انتظارش می‌رفت. وقتی داروها نتوانند پاسخ کامل و جامعی به پرسش‌های موجود بدهند (در این مثال، پرسش این بود که زنان چطور می‌توانند از کرختی فلج‌کننده‌ای رهایی یابد که مشخصۀ اغلب زندگی‌هایشان شده بود)، داروهای بدیل که اغلب گویا به وضع موجود نامربوطند، خود را به مثابۀ راه‌حل‌های بالقوه عرضه می‌کنند.\n جودی بالابان در دهۀ ۱۹۵۰، زمانی که بیست و چند ساله بود، مصرف ال‌اس‌دی را زیر نظر یک پزشک شروع کرد. او به‌ظاهر یک زندگی بی‌عیب و نقص داشت: دختر بارنی بالابان رییس مایه‌دار و محترم شرکت پارامونت‌پیکچرز، با دو دختر، یک خانۀ بی‌ در و پیکر در لس‌آنجلس، و همسری که کارگزار فیلم و نماینده و دوست مارلون برندو، گریگوری پک و مرلین مونرو بود. او دوست نزدیک بازیگر مشهور آمریکایی گریس کلی بود و در عروسی شاهانه‌اش در موناکو ساقدوش شد. زیر همۀ این ظواهر، او عمیقاً از زندگی‌اش ناخرسند بود هرچند که اعتراف به این وضعیت ابلهانه به نظر می‌آمد. دوستانش که همگی جایگاه ممتاز و مشابهی با او داشتند هم همین حس را داشتند. پولی برگن، لیندا لاوسون، ماریون مارشال، همگی زنان بازیگرانی بودند که با کارگزاران یا کارگردانان مشهور فیلم ازدواج کرده بودند اما از نارضایتی مشابه و عمیقی از زندگی‌شان گلایه داشتند.\n گزینه‌های اندک برای کامیابی، انتظارات فرهنگی صریح و دورنمای غم‌انگیزِ زندگی با تکیه بر داروهای ضدافسردگی، بالابان و برگن و لاوسون و مارشال را واداشت تا یک دورۀ ال‌اس‌دی‌درمانی را شروع کنند. برگن در سال ۲۰۱۰ در مجلۀ ونیتی‌فیر به بالابان گفت: «من می‌خواستم یک شخص باشم، نه یک شخصیت.» بالابان نوشت که ال‌اس‌دی می‌توانست «چوب جادوگری» شود. ال‌اس‌دی در مقام یک «پاسخ دارویی»، بهتر از داروهای ضدافسردگی موجود به مسائل آن‌ها جواب می‌داد. بسیاری از همتایان بالابان که از حقوق فرهنگی‌شان محروم بودند نیز احساس مشابهی داشتند: گزارش‌ها حاکی از آن‌اند که در بازۀ ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۵، چهل هزار نفر دورۀ ال‌اس‌دی‌درمانی را گذراندند. این ماده قانونی بود اما نظارتی بر آن نمی‌شد، و تقریباً هرکسی آن را امتحان کرد بر اثربخشی‌اش شهادت می‌داد.\n ال‌اس‌دی نه تنها به نیازهای کدبانوهای حومه‌شهرنشین، بلکه به نیازهای مردان همجنس‌گرا یا سردرگمِ جنسی هم پاسخ می‌داد. کَری گرنتِ بازیگر هم که سالها هم‌خانۀ رندالف اسکاتِ خوش‌تیپ بود و با پنج زن (به طور متوسط هرکدام پنج سال، آن هم اغلب در زمان هم‌خانگی با اسکات) ازدواج کرده بود، رهایی خود را در ال‌اس‌دی‌درمانی یافت. اگر همجنس‌گرایی گرنت آشکار می‌شد، حرفۀ بازیگری‌اش نابود می‌شد؛ او نیز مثل بسیاری از زنان حومه‌شهرنشینِ زمانه‌اش، دریافت که ال‌اس‌دی می‌تواند همان سوپاپ اطمینانی باشد که به آن نیاز داشت، یعنی راهی برای بُرون‌ریزی اضطراب‌های جنسی‌اش در قالبی مقبول‌تر. او در مصاحبه‌ای در ۱۹۵۹، به طرزی زیرکانه، گفت: «می‌خواستم از شرّ دورویی‌هایم خلاص شوم.» گرنت، پس از یک دوجین جلسۀ ال‌اس‌دی‌درمانی زیر نظر روانپزشکش، تصدیق کرد: «بالاخره به شادی نزدیک شده‌ام.»\n قرار این است که مردم ماده‌ای برای پاسخ به پرسش‌‌های فرهنگی‌شان بیابند. اما گاهی اوقات، مسائل فرهنگی جعل می‌شوند تا داروهای پیش‌ساخته فروش روند.\n در مورد محبوب‌ترین داروهای امروزی برای اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی (اِی.دی.اچ.دی) یعنی ریتالین و آدرال، چون این داروها بسیار در دسترس‌اند میزان تشخیص این اختلال در مردم نیز افزایش یافته است: در بازۀ ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۱، تعداد دانش‌آموزان آمریکایی که مبتلا به این اختلال تشخیص داده شدند ۴۳درصد افزایش یافت. بعید است که در این هشت سال، میزان بروز این اختلال در دانش‌آموزان آمریکایی ناگهان فزونی یافته باشد: محتمل‌تر آن است که حضور ریتالین و آدرال (و بازاریابی ماهرانه‌شان) در آن مدت افزایش یافته و به تشخیص بیشتر این اختلال منجر شده باشد.\n لورن اسلیتر در افشاء اتاقک شرطی‌سازی: آزمایش‌های روان‌شناسی بزرگ قرن بیستم۹ (۲۰۰۴) می‌نویسد: «در قرن بیست‌ویکم، میزان تشخیص افسردگی، همچون اختلال استرسی پس از ضایعۀ روانی (پی.تی.اس.دی) و اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی، رشد چشم‌گیری داشته است.» او می‌افزاید: «تصور میزان افزایش و کاهش موارد تشخیص اختلال‌های خاص به برداشت عمومی وابسته است، اما دکترهایی نیز که این برچسب‌ها را به افراد می‌زنند شاید چندان توجهی به معیارهای دی.اس.ام [دستورالعمل تشخیصی و آماری بیماری‌های روانی] که در این حوزه حاکم است نداشته باشند.»\n یعنی داروسازهای امروزی به خلق فرهنگی کمک کرده‌اند که در آن مردم کم‌توجه‌تر و افسرده‌تر تلقی می‌شوند، آن هم با هدف فروش داروهایی که شاید پاسخ همان مسائلی باشند که ساخته و پرداختۀ خودشان است.\n درمان جایگزینی هورمون (اچ.آر.تی) که برای بهبود ناخوشی‌های دوران یائسگی به کار می‌رفت، و در آن استروژن‌ها و گاهی پروژسترون تزریق می‌شود تا سطح هورمون‌های بدن زن به صورت مصنوعی بالا رود، نیز تابع همین قصه است: دامنۀ آن گسترش یافته تا برای درمان افراد تراجنسی و همچنین جایگزینی اندروژن هم استفاده شود، یعنی یک‌جور هورمون‌درمانی که روی کاغذ می‌تواند روند سالخوردگی مردانه را کُند کند. این میل به گسترش دائمی استفاده و ضرورت داروها، از شیوۀ خلق (و تقویت) فرهنگ‌مان توسط داروها حکایت می‌کند.\n روشن است که رابطۀ علّی دو طرفه است: پرسش‌های فرهنگی می‌توانند مایۀ محبوبیت برخی مواد خاص شوند، اما گاهی داروهای محبوب هم به خلق فرهنگ‌مان می‌انجامند. از فرهنگ شاد۱۰ که روی دوش اکستازی اوج گرفت تا فرهنگ فوق‌بهره‌وری که از داروهایی سواری می‌گیرد که در اصل برای جبران نقص‌های شناختی و توجهی ساخته شدند، همزیستی کیمیا و فرهنگ هویداست.\n با اینکه مواد می‌توانند هم به پرسش‌های فرهنگی پاسخ دهند و هم فرهنگ‌هایی سراسر جدید خلق کنند، به سادگی نمی‌توان گفت کدام یک رُخ می‌دهند. اکستازی اگر خالق فرهنگ شاد بود، آیا به یک پرسش فرهنگی «پاسخ» می‌داد؛ یا اینکه اکستازی یک گوشه بود و فرهنگ شاد حول آن شکوفا شد؟ سیر علّی ماجرا بسیار مبهم است.\n یک اصل تبعی ماجرا را می‌توان در علوم انسانی دید: به محض آنکه کسی ویژگی‌هایی را به گروه‌ها نسبت می‌دهد، افراد تغییر می‌کنند و از دایرۀ پارامترهای منتسب به خود خارج می‌شوند، و به همین دلیل دسته‌بندی انواع مختلف افراد بسیار دشوار است. یان هکینگ، فیلسوف علم، واژه‌ای برای این نکته ابداع کرد: «اثر حلقه‌زنی.»۱۱ هکینگ در لندن‌ ریویو آو بوکز نوشت که مردم «اهداف متحرک‌اند چون پژوهش‌های ما با آن‌ها تعامل کرده و تغییرشان می‌دهد. و چون آن‌ها تغییر می‌کنند، همان مردمی نیستند که پیش‌تر بودند.»\n این نکته دربارۀ رابطۀ میان مواد و فرهنگ هم صادق است. هنری کاولز، استادیار تاریخ طب در دانشگاه ییل، می‌گوید: «هربار دارویی ابداع می‌شود که با مغزها و ذهن‌های مصرف‌کنندگانش تعامل دارد، سوژۀ مطالعه یعنی همان افراد مصرف‌کننده‌اش را هم تغییر می‌دهد.» با این خوانش از ماجرا، این ایده که مواد خالق فرهنگ‌اند تا حدی درست است، اما این نکته نیز درست است که جایگاه فرهنگ می‌تواند تغییر کرده و خلائی از امیال و پرسش‌های گره‌گشایی‌نشده به جا بگذارد که داروها اغلب قادر به پُر کردنش هستند.\n مثلاً کدبانوهای آمریکایی را در نظر بگیرید که به باربیتورات‌ها و مواد دیگر معتاد شدند. روایت معیار که پیش‌تر به آن اشاره شد می‌گفت که سرکوب فرهنگی و محدودیت آزادی‌ها ایشان را واداشت تا برای غلبه بر ناهنجاری خود دنبال مواد بروند: ال‌اس‌دی و بعداً داروهای ضدافسردگی، «پاسخ‌های دارویی» به مقررات سخت‌گیرانۀ فرهنگی و همچنین وسیله‌ای برای خوددرمانیِ رنج عاطفی بودند. ولی به قول کاولز، می‌توان هم گفت که «با توجه به اقشار مختلفی از جامعه، این داروها ساخته شدند و در نهایت نوع جدیدی از کدبانو یا نوع جدیدی از زن کارگر فراهم می‌کنند که دارو می‌گیرد تا این نوع سبک‌زندگی میسّر شود.» به طور خلاصه، کاولز می‌گوید: «تنها دلیل ظهور اصل تصویر کدبانوی افسرده، امکان دارودرمانیِ اوست.»\n با این تبیین، مواد در بطن یک قرن تاریخ فرهنگی قرار می‌گیرند، آن هم به دلیلی صاف و ساده: اگر داروها می‌توانند خالق و تحکیم‌کنندۀ محدودیت‌های فرهنگی باشند، آنگاه داروها و سازندگان‌شان می‌توانند اقشار جمعیت‌شناختیِ اجتماعی-فرهنگیِ مشخص (مثلاً «کدبانوی افسرده» یا «بورس‌بازهای عشرت‌طلب و کوکائین‌کش وال‌استریت») را حسب میل خود بسازند. نکتۀ مهم اینکه این خلق مقوله‌های فرهنگی شامل همه‌کس می‌شود، یعنی حتی کسانی که از داروهای محبوب‌شدۀ یک عصر خاص استفاده نمی‌کنند نیز مشمول اثرات فرهنگی‌اش می‌شوند. رابطۀ علّی ابهام دارد اما روشن است که دوسویه عمل می‌کند: مواد هم به پرسش‌های فرهنگی «پاسخ» می‌دهند و هم امکان خلق فرهنگ‌ها حول محور خود را فراهم می‌سازند.\n نظر به فرهنگ امروزی، شاید بزرگ‌ترین پرسشی که داروها بدان پاسخ داده‌اند مسألۀ تمرکز و بهره‌وری باشد: که این یک پیامد از نسخۀ مدرن آن چیزی است که هربرت الکساندر سیمون (اقتصاددان برندۀ جایزۀ نوبل) نام «اقتصاد توجه» بر آن گذاشت.\n مودافینیل دارویی برای درمان حملۀ خواب بود، که به غلط برای بیدار ماندن و کار طولانی‌تر استفاده شد. مصرف مودافینیل و سوءمصرف سایر داروهای شایعِ کمبود توجه از قبیل آدرال و ریتالین به دلایلی مشابه، بازتاب تلاشی برای پاسخ به این پرسش‌های فرهنگی است. مصرف این داروها نیز فراگیر است. در یک پیمایش مجلۀ نیچر در سال ۲۰۰۸، یک‌پنجم افراد گفتند که حداقل در دوره‌ای از زندگی‌شان داروهای بهبوددهندۀ قوای شناختی را امتحان کرده‌اند. و بنا به یک نظرسنجی غیررسمی در وب‌سایت دِ تَب در سال ۲۰۱۵، بیشترین نرخ سوءمصرف متعلق به برجسته‌ترین مؤسسات دانشگاهی است: دانشجویان دانشگاه آکسفورد بیش از دانشجویان هر دانشگاه دیگر انگلستان، دچار سوءمصرف داروهای بهبوددهندۀ قوای شناختی‌اند.\n والتون می‌گوید که این داروها «نقابی مضاعف بر ابتذال کار می‌زنند: از یک سو وضعیت هیجان بالا که حواس مصرف‌کننده را پرت می‌کند برای او رقم می‌زنند، و در عین حال به او می‌قبولانند که این احساس کامیابی لابد نتیجۀ موفقیت کاری اوست.»\n بدین‌ترتیب، داروهای مدرن محبوب نه تنها افراد را سر کار نگه داشته و بهره‌وری‌شان را می‌افزایند، بلکه به آنها اجازه می‌دهند حجم بیشتری از داراییِ عاطفی و شادی‌شان را در کار خود سرمایه‌گذاری کنند که در نتیجه، جنبه‌ای مادی به اهمیت آن داده و زمان و انرژی صرف‌شده برایش را توجیه می‌کنند. این داروها نه تنها به مصرف‌کننده امکان می‌دهند تمرکز بهتری داشته و مدت طولانی‌تری بیدار بماند، بلکه از تیره‌روزی او می‌کاهند؛ و بدین‌ترتیب «پاسخ» مناسبی برای آن تجویز فرهنگی‌اند که کار بیشتر و بهره‌وری بیشتر می‌طلبد.\n نیمۀ پُر این ضرورت فرهنگیِ «بهره‌وری»، تقاضا برای افزایش سهولت و سادگیِ فراغت در زندگی روزمره است (مثال‌هایی مانند اُبر و دِلیورو)، یعنی آن میلی که تجربه‌های شبه‌دارویی اما با کارآیی نامعلوم ارضاء می‌شوند، مانند «ضربان‌های دوگوشی»۱۲ و دیگر اصوات اصلاح‌گرِ قوای شناختی یا «داروهایی» که در اینترنت به سهولت در دسترس‌اند. (در مورد ضربان‌های دوگوشی، می‌توان به ملودی‌هایی گوش داد که ادعا می‌شود «وضعیت نامعمولِ خودآگاهی» در شنونده ایجاد می‌کنند.) اما اگر داروهای امروزی عمدتاً به نیازهای فرهنگیِ اقتصاد توجه (تمرکز، بهره‌وری، فراغت، سهولت) پاسخ می‌دهند، معنای «خودْ بودن» را هم تغییر می‌دهند.\n نکتۀ مهم آن است که شیوۀ امروزی‌مان در مصرف داروها، تغییر مفهوم «خویشتن» را نشان می‌دهد. داروهای به‌اصطلاح «جادویی» (داروهای یک‌بارمصرف و محدودی که هریک قرار است مسأله‌ای بسیار خاصی را حل کند) جای خود را به «داروهای نگه‌دار»۱۳ داده‌اند، یعنی مثلاً قرص‌های ضدافسردگی و ضداضطراب که باید تا ابد مصرف کرد.\n کاولز می‌گوید: «این یک گذار بزرگ از الگوی قدیمی است. قدیم‌ها این‌طور بود: من هِنری هستم، فلان بیماری را دارم، یک قرص کمکم می‌کند که دوباره هِنری باشم، و سپس مصرف قرص را متوقف می‌کنم. ولی اکنون این‌طور است: من فقط وقتی هِنری هستم که دارو مصرف کنم. از بازۀ ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۰ و اکنون، نسبت کسانی که داروهای نگه‌دار مصرف می‌کنند بی آنکه خاتمه‌ای برای آن متصور باشند، دائم افزایش یافته است.»\n آیا داروهای نگه‌دار، اولین گام در مسیر مصرف دارویند که وضعیت پسابشری را ممکن می‌کنند؟ آن‌ها لزوماً تغییر بنیادینی در کیستی ما نمی‌دهند (هرکس روزانه از قرص‌های ضدافسردگی یا دیگر داروهای عصبی استفاده می‌کند این را خوب می‌داند)، اما یک حس مبهم یا کرختی خاص در کار است که به تدریج پایه‌ای‌ترین تجربه‌های فرد را نیز بازتعریف می‌کند. خودْ بودن یعنی مصرف دارو. آیندۀ داروها هم احتمالاً بسط همین نکته است.\n اینجا خوب است لحظه‌ای درنگ کنیم. در یک سدۀ گذشته، تعاملی تنگاتنگ میان فرهنگ و مواد وجود داشته که هریک الهام‌بخش دیگری شده است تا تمثیلی از مسیر فرهنگی دلخواه انسان‌ها شوند: خواه آن مسیر شورش‌گری باشد، یا تسلیم، یا خروج کامل از همۀ نظام‌ها و قیدها. تأمل در خواسته‌هایمان از داروهای امروز و فردا، فهمی از آن پرسش‌های فرهنگی به دست‌مان می‌دهد که در صدد حل‌شان هستیم. والتون می‌گوید: «الگوی سنتی داروها که فعالانه اثری بر مصرف‌کنندۀ منفعل داشتند، احتمالاً جای خود را به موادی می‌دهد که مصرف‌کننده را قادر می‌سازند کلاً یک چیز دیگر شود.»\n مطمئناً این امکان، با شکل و شمایلی که نمی‌دانیم، در مدتی کوتاه محقق خواهد شد یعنی داروهایی می‌آیند که فرار کامل از خویشتن را میسّر می‌کنند. و همراه با آن‌ها، شاهد توده‌ای جدید از پرسش‌های فرهنگی خواهیم بود که داروها مطرح کرده و بالقوه به آن‌ها پاسخ می‌دهند.\n االگوهای مصرف مواد طی یک سدۀ گذشته، به طرز شگفت‌آوری یک تصویر دقیق از مسیرهای گستردۀ تاریخ فرهنگی به دست‌مان می‌دهند: همه و همه، از بانکدارهای وال‌استریت و کدبانوهای افسرده تا دانشجویان کالج و تازه‌کارهای عرصۀ ادبیات، موادی مصرف می‌کنند که بازتاب میل‌های آن‌هاست و به مسأله‌های فرهنگی‌شان پاسخ می‌دهد. اما مواد همیشه بازتابی از یک نکتۀ بدیهی ساده‌تر و همیشگی بوده‌اند: گاهی اوقات می‌خواهیم از قید خودمان رها شویم، گاهی از قید جامعه، گاهی از قید ملالت و فقر؛ ولی همواره، صرف‌نظر از موردش، خواسته‌ایم از قید چیزی رها شویم. در گذشته، این میل همواره موقت بود، یعنی برای آنکه باطری وجودمان دوباره شارژ شود، برای آنکه محیطی فارغ از تجربه‌هایمان و فشارهایی که زندگی رویمان می‌آورد پیدا کنیم. اما در دوران متأخّر، با مصرف مواد به دنبال یافتن یک مفرّ ماندگارتر، طولانی‌تر و وجودی‌تر رفته‌ایم. و مرز میان این میل با نابودسازی خویشتن، به طرز هولناکی باریک است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کدی دلستراتی نوشته است و در تاریخ ۴ ژانویه ۲۰۱۷ با عنوان «Drugs du jour» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۴ تیر ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «هر نسلی مخدّر خاص خودش را دارد» و با ترجمه محمد معماریان منتشر کرده است. •• کدی دلستراتی (Cody Delistraty) نویسنده و مورخ است. او دانش‌آموختۀ تاریخ اروپا از دانشگاه آکسفورد است و همکاری گسترده‌ای با چارلی رُز داشته است. دلستراتی بیشتر دربارۀ ادبیات، روان‌شناسی و انسان‌های مشهور می‌نویسد. کارهای او در نیویورک‌ تایمز، پاریس ریویو، نیویورکر و آتلانتیک به انتشار می‌رسد. او درحال‌حاضر در حال به‌پایان‌رساندن اولین رمانش در فرانسه است. [۱] The Birth of Heroin and the Demonization of the Dope Fiend [۲] Brave New World [۳] Heaven and Hell [۴] Island [۵] intoxication theorist [۶] Out of It: A Cultural History of Intoxication [۷] The Feminine Mystique [۸] Valley of the Dolls [۹] Opening Skinner’s Box: Great Psychological Experiments of the 20th Century [۱۰] Rave Culture [۱۱] The Looping Effect [۱۲] Binaural  Beats: ارسال دو موج سینوسی با فاصلۀ فرکانسی اندک از همدیگر به دو گوش که گفته می‌شود برای تمدد اعصاب مناسب است [مترجم]. [۱۳] Maintenance Drugs\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833716.json b/train/413833716.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..62e9cda53eaf6bc462d177129f1075f28434469f
--- /dev/null
+++ b/train/413833716.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "فوایدِ گریختن از جامعه",
+  "subtitle": "جامعۀ ما مشوق رفتارهای اجتماعی است، اما اثر مثبت ساعت‌های تنهایی را نادیده می‌گیرد",
+  "introduction": "در قرن نوزدهم پزشکان راه درمان بسیاری از بیماری‌های روحی و جسمی را بیرون‌رفتن از محیط شلوغ و پردودِ شهرها می‌دانستند. راه درمان افسردگی یا اضطراب این بود که چندماهی را در آسایشگاهی روستایی در میان درختان و کوه‌ها سپری کنید. اما در قرن بیستم قرص‌ها اختراع شدند و وعده دادند که همه‌چیز را حل خواهند کرد. ولی نیاز انسان‌ها به زندگی در طبیعت با هیچ قرصی برطرف نمی‌شود.",
+  "content": "مایکل هریس، والرس — ۱۴ آوریل ۱۹۳۴، ریچارد برد به پیاده‌روی روزانه‌اش رفت. هوا در دمای معمولش بود: منفی پنجاه درجۀ سانتیگراد. برن داشت به آرامی میان تودۀ انباشته‌شدۀ برف‌ها قدم برمی‌داشت و مسیر همیشگی خود را طی می‌کرد، ناگاه ایستاد و گوش فرا داد: هیچ صدایی نبود.\n او که کمی جا خورده بود، به سکوتِ عمیق و قدرتمندی که در آن گام نهاده بود گوشِ جان سپرد. تا شعاع چندین مایلی، تنها نشانه‌های حیات متعلق به چند میکروب سمج بود که به پناهگاه‌های یخی چسبیده بودند. ساعت تازه چهارِ بعدازظهر بود، اما زمین در گرگ‌ومیش همیشگی‌اش به خود می‌لرزید. حرکتی چند در افقِ یخ‌بسته وجود داشت (واقعاً وجود داشت؟)، نوعی شکاف در آسمان کبود قطبی. و ناگهان، به طور عجیبی دنیای ریچارد برد شروع کرد به گسترش یافتن.\n پس از اینکه برد به کلبه‌اش بازگشت و خود را با کورۀ قابل‌حملش گرم کرد، در دفتر خاطراتش این‌گونه نوشت: اینجا فرایندها و نیروهایِ توصیف‌ناپذیری از کائنات حضور دارد، متوازن و بی‌صدا. توازن، بله، دقیقاً همین بود! این بود چیزی که از دلِ سکوت برآمد، آهنگی لطیف، زخمۀ تاری بی‌نقص؛ شاید موسیقی کائنات بود. کافی بود تا لحظه‌ای جذب آن آهنگ شوم تا خودْ بخشی از آن گردم. در آن لحظه شکی در یگانگی انسان با عالم نداشتم.\n دریاسالار برد به مدت پنج‌ماهِ زمستانی، داوطلبانه مسئول یک پایگاه هواشناسی نزدیک به قطب جنوب شده بود. اما دلیل تنهایی‌اش در آنجا کمی مبهم‌تر بود. او در تلاش برای توضیح دلایل خود، اعتراف می‌کند که می‌خواسته «آن نوع تجربه را به‌طور کامل بفهمم … آنقدر آرامش و سکوت و انزوا را بچشم تا ببینم واقعاً چه فایده‌ای دارد». او به دنبال نوعی آزادی شخصی نیز بود، چرا که اعتقاد داشت «هیچکس نمی‌تواند امید به آزادیِ کامل داشته باشد، مگر اینکه از دایرۀ عادات همیشگی خارج شود».\n برد به خاطر فعالیت خود مدال افتخار گرفت، اما برای اکثر ما، برگزیدن تنهایی در محیطی وحشی اصلاً خوشایند نیست، حتی شدیداً مشکوک هم هست. سفر به درون طبیعت را نشانۀ نوعی نگرش ضداجتماعی می‌پندارند، نوعی گرایش وحشی. دوستان و خانواده‌های ما دوست ندارند ما در جستجوی آن الهامات عظیم و هیجانی برویم که برد در آن ورطۀ قطبی تجربه نمود. به جای این کار، خود را در فرهنگ راحتِ مانیتور و پیام‌رسانیْ گرم نگه می‌داریم. قطع ارتباطی که جنگل، بیابان و یخچال‌ها ما را با آن تهدید می‌کنند، برایمان نفرت‌آور است. فرهنگمان چنان بر امور اجتماعی متکی است که افرادی که سر به طبیعت وحشی می‌گذارند اگر فقط انسان‌هایی عجیب محسوب شوند، بسیار خوش‌شانس بوده‌اند. در بدترین حالت آن‌ها افرادی نظیر یونابامبر۱ می‌شوند. این پیش‌داوری چنان شدید است که ما کلاً قید گردش در طبیعت وحشی را می‌زنیم. حتی به خود می‌گوییم که قطعاً توان انجام چنین ماجراجویی‌هایی را نداریم، آخرش در چاله‌ای می‌افتیم و همانجا می‌مانیم تا بمیریم. حتی اگر می‌توانستیم به طبیعت وحشی دسترسی داشته باشیم، شاید آن روح و روان پالوده را نداریم که چیزی از این سفر نصیبمان شود.\n انزوا به روش دریاسالار برد خطرات خود را نیز دارد. جدای از هیجانات عرفانی، او نزدیک بود در آن سمت یخ‌بسته از زمین جان خود را از دست بدهد. گاز کربن‌مونواکسید از کوره‌اش به درون کلبه نشت کرده بود، تا جایی که گروهی از افراد در اردوگاه پشتیبانی پایگاه مجبور شدند به آنجا بروند و وقتی حالش خراب شده بود، جانش را نجات دهند. انزواجویان دیگری که همراهان بی‌سیم‌به‌دست نداشته‌اند، این‌چنین خوش‌شانس نبوده‌اند. مثلاً کریس مک‌کندلس جوان را در نظر بگیرید (که کتاب به سوی طبیعت وحشی۲ اثر جان کراکائر یادبود اوست). او هیچ ردی نزد آشنایانش نگذاشته و فقط با یک تفنگ و یک کیسۀ ۱۰ پوندی برنج به درون طبیعت وحشی آلاسکا به راه افتاده بود. مک‌کندلس پس از ۱۱۹ روز در طبیعتی که جویای آن بود، جان خود را از دست داد (یکی از حدس‌هایی که زده می‌شود این است که عامل مرگ او مسمومیت با دانه‌های کپک‌زده بوده). بدین‌ترتیب قربانی بوالهوسی مادر طبیعت شد.\n در روزهای آخر ماجراجویی انفرادی دریاسالار برد در قطب جنوب (قبل از اینکه مردان ارودگاه پشتیبانی به نجاتش بیایند)، او خودش به مرگ بسیار نزدیک بود. بدنش بر اثر یخ‌زدگی شروع به فرسایش کرده بود، در کیسه‌خوابش مانند راهبی زمزمه می‌کرد و گاهی چنان ضعیف می‌شد که نمی‌توانست حرکت کند. کیسه‌های گرمایشی را به خود می‌چسباند و ته‌ماندۀ لوبیا سبزهایش را از داخل قوطی می‌تراشید. سعی کرد ورق‌بازی کند، اما ضعف دست‌هایش در وصف نمی‌گنجید. سعی کرد زندگینامه‌ای از ناپلئون بخواند، اما کلماتْ مات و بی‌معنا روی صفحه شناور بود. صدایی کم‌جان از درونش می‌گفت «خودت خواستی، بفرما».\n با وجود تمام این آسیب‌ها، دریاسالار برد با رهاوردی به جامعه بازگشت که خود جامعه هرگز نمی‌توانست به او بدهد؛ او در خاطراتش می‌نویسد که آنچه کسب کرد را «قبلاً به طور کامل به دست نیاورده بودم». این رهاورد «دانستن قدرِ زیبایی ناب و معجزۀ زندگی بود … تمدن تفکراتم را عوض نکرده است. حالا ساده‌تر و با آرامش بیشتر زندگی می‌کنم».\n وقتی برد و مک‌کندلس پا به طبیعت وحشی گذاشتند و اینچنین مصرانه بر انزوای در طبیعت پافشاری داشتند، هردو رو به غریزه‌ای انسانی آورده بودند که پیشرفت بشرْ آن را به طور کامل سرکوب کرده است.\n کِی بود که برای اولین بار از طبیعت وحشی بیرون آمده و وارد شهرهای همیشه شلوغ شدیم؟ روزگاری بود که به جز طبیعت به هیچ چیز دسترسی نداشتیم؛ در آن زمان، به‌طور جدایی‌ناپذیری در طبیعت و از طبیعت بودیم. اجدادمان ۲.۵میلیون سالِ اولِ خود را به صورت گروه‌های کوچ‌نشینی گذراندند که گیاهان را در رویشگاه‌هایشان جمع و حیوانات را در چراگاه‌هایشان شکار می‌کردند. چندی پیش، در حدود ده‌هزار سال پیش، تغییری اساسی رخ داد: اجداد ما ابتدا در ترکیه، ایران و دیگر مناطق خاورمیانۀ امروزی کاری را آغاز کردند که به آن انقلاب کشاورزی می‌گوییم. آن‌ها شروع به دستکاری و مراقبت از گیاهان (و حیوانات) کردند، ایام خود را وقفِ کشتِ بذرها و مبارزه با علف‌های هرز نمودند، گله‌ها را به چرا بردند و حیوانات درنده را از آن‌ها دور کردند. البته این تحولی یک‌شبه نبود، بلکه به تدریج این چادرنشینان به این تصور جدید رسیدند که طبیعتْ نیرویی است که باید آن را مهار و مدیریت کرد.\n یا شاید هم طبیعت بود که ما را اهلی کرد؟ گرچه موادی مانند گندم، برنج و غلات را خانگی کردیم که هنوز هم برای تغذیۀ خود به آن‌ها نیازمندیم، اما زندگی بشر به خاطر مراقبت از محصولات رو به بردگی نهاد. یووال نوآ هراریِ مورخْ این تبادل را «بزرگ‌ترین فریب تاریخ» می‌خواند و استدلال می‌کند که انقلاب کشاورزی باعث شد تا زندگی کشاورزان نسبت به شکارچی-گردآورندگان عموماً سخت‌تر شده و رضایت‌بخشی کمتری داشته باشد». مارگارت ویسر، مورخ غذا نیز با این قضیه هم‌نظر است و مثلاً برنج را «ستمگری» می‌خواند که ساختارهای قدرت، توان تکنولوژیک، ارقام جمعیت، روابط بین‌فردی و آداب دینی را مقرر می‌کند … وقتی انسان‌ها می‌پذیرند که برنج را به عنوان محصولی ثابت کشت دهند، گرفتار شبکه‌ای از پیامدها می‌شوند که گریزی از آن‌ها نیست؛ مثلاً همین دلیل کافیست که از آن لحظه به بعد، برنج هم به آن‌ها دیکته می‌کند که چه کاری باید بکنند و هم چه چیزی را باید ترجیح دهند.\n اتکا به یک کالای ثابت برای تأمینِ بخش اعظم دریافتی کالری مانند یک قمار نیز هست: این امر گرچه امکان رشد نمایی جمعیت را میسر می‌سازد، اما تنوع رژیم غذایی افراد کمتر شده و بیشتر در معرض آفت و زنگ گیاهی قرار می‌گیرد. برخی دیگر نیز اشاره کرده‌اند که مانند حیوانات اهلی که نسبت به اجداد وحشی‌شان مغز کوچک‌تری دارند، مغز «انسان اهلی» نیز به مراتب کوچک‌تر از انسان‌های پیشاکشاورزی و پیشاشهری است.\n به‌علاوه، گیاهان و حیوانات نیازمندِ چنان مراقبتی از سوی انسان‌ها بودند که آن‌ها مجبور شدند گشت‌وگذار را کنار بگذارند و برای همیشه در کنار مزارعشان بمانند؛ پس باید بابت اولین سکونتگاه‌های انسان قدردان گندم و دیگر مواد مرتبط باشیم.\n پروفسور هراری خاطرنشان می‌کند که نقشۀ زمین اطراف اریحا در فلسطین در ابتدا «نهایتاً گروهی سرگردان و حدوداً صدنفره از افراد سالم و خوش‌تغذیه را پوشش می‌داده است»، حال آنکه پس از انقلاب کشاورزی (حدود سال ۸۵۰۰ پیش از میلاد)، «این واحهْ روستایی بزرگ اما فشرده از ۱۰۰۰ نفر را در خود جا می‌داده که افرادش خیلی بیشتر از پیشینیان از بیماری و سوءتغذیه رنج می‌بردند». در آن زمان، خاورمیانه پر از سکونت‌های دائمی مشابه شده بود.\n\nدر سال ۷۵۰۰ پ.م، سلب امتیازهای ما از طبیعت به شکلی چشم‌گیرتر خود را نشان داد. در آن زمان، شهروندان اریحا دیواری عظیم دور شهر خود کشیدند که در نوع خود بی‌سابقه بود. این دیوار احتمالاً دومنظوره بود: هم سپری در برابر سیل‌ها بود و هم در برابر دشمنان غارتگر. نکتۀ شگفت‌انگیز دربارۀ این نخستین شهرِ دیوارکشیده و جالب‌توجه این است که این شهروندان عزمی تقریباً افراطی داشتند تا خود را از دنیای وحشی پیشین جدا سازند. این دیوار سنگی یک و نیم متر ضخامت و بیش از سه و نیم متر ارتفاع داشت. بعلاوه، خندقی کنار دیوار حفر شد که بیش از دو و نیم متر عمق و بیش از نُه متر پهنا داشت. کارگران اریحا این دیوار عظیم دفاعی در برابر بیرون را از سنگ بسترِ سخت ساختند؛ دیوار شاهکاری از عزم راسخ برای جدایی از دنیای پیشین بود که برای اجداد پیشاکشاورزی‌مان حتی قابل‌تصور هم نبود. این امرْ انکار حقیقی بوته‌زارهای پهناور بود که طی هزاران سال منزلگاه ما بود. «طبیعت وحشی» تبعید شده بود و بعد از آن، هیچ‌گاه آن را دوباره دعوت نکردیم. تا قرن چهارم پیش از میلاد، انقلاب کشاورزی به شکل «انقلاب شهری» تحول یافته بود، همان انقلابی که هنوز هم با آن زندگی می‌کنیم. در سال ۲۰۰۷ اعلام شد که تعداد افراد شهرنشین بیشتر از غیرشهرنشینان شده است. به گفتۀ سازمان جهانی سلامت، تا سال ۲۰۳۰ از میان هر ده نفر، شش نفر در شهر زندگی خواهند کرد. بعید است این وضعیت بازگشتی داشته باشد. شهرْ همچون یک سیرن۳ عظیم و بتنی ما را به سمت خود می‌کشد و ما کم‌کم خود را متقاعد می‌کنیم که این زندگی پرهیاهو تنها نوع زندگی «طبیعی» است و هیچ‌چیز آن‌سوی دیوارهای اریحا برایمان وجود ندارد. حتی بنا به افسانه هیچ‌گاه هم وجود نداشته است.\n با اوج‌گرفتن تمدن شهری و شهری‌شدنِ اکثریت انسان‌ها، «اختلال کمبود طبیعت» در هر واحد آپارتمانی جلوه می‌کند و جمعیت شهری ابعادی کلیدی از زندگی انسانی خود را از صحنه خارج می‌کنند. ابعادی که هرگز نمی‌دانستیم باید از آن‌ها مراقبت کنیم. فعالان طبیعت مانند ریچارد لوو لحن شاعرانه ندارند و بیشتر با تحقیق ثابت می‌کنند که شهرها تجربۀ حسی‌مان را دچار ضعف کرده و می‌توانند منجر به فقر هویتی نیز بشوند، هویتی که به قول لوو، خالی از «حس فروتنی‌ای است که لازمۀ هوش واقعی انسانی است».\n اما وقتی بیش از حد به جامعه روی می‌آوریم و از هوای نمک‌آلودِ ساحل دریا یا درک شهودی حرکاتی نادیدنی در جنگلِ روبه‌تاریکی روی می‌گردانیم، واقعاً چه اتفاقی می‌افتد؟ آیا واقعاً بخش‌هایی از خویشتن برتر خود را کنار می‌گذاریم؟\n مجموعه‌ای روبه‌رشد از تحقیقات دقیقاً همین را نشان می‌دهد. مثلاً پژوهشی از دانشگاه لندن دریافت که اعضای قبیلۀ دورافتاده و گاودارِ هیمبا در نامیبیا که زندگی‌شان را در بیشه‌های آزاد سپری می‌کنند، نسبت به انگلیسی‌های شهری، فراخنای توجه۴ بالاتر و رضایت بیشتری از زندگی دارند؛ اما وقتی اعضای همان قبیله به مراکز شهری نقل مکان کردند، فراخنای توجه و رضایت از زندگیشان به اندازۀ هم‌نوعان بریتانیایی‌شان کاهش یافت. دکتر کارینا لینل، رهبر این پژوهش، از میزان برتری هیمباهای روستایی «بهت‌زده» شد. او به بی‌بی‌سی می‌گوید که این تفاوت‌های عمیق «نتیجۀ نحوۀ زندگی‌کردنمان است» و این امر نشان می‌دهد که محیط‌های شلوغ شهری نیازمند تغییر در وضعیت ذهنی است. لینل حتی پیشنهاد می‌کند که کارفرمایان اگر بخواهند بهترین نیروی کار را طراحی کنند، می‌توانند کارمندانی را اسکان دهند که نیازمند استقرار در خارج از شهر هستند.\n همچنین در دانشگاه استنفورد، در پژوهشی از مغز شرکت‌کنندگان قبل و بعد از قدم‌زدن در چمن‌زارها و سپس در کنار ترافیک سنگین ماشین‌ها اسکن گرفته شد. در شرکت‌کنندگانی که در محیط‌های شهری قدم می‌زدند، نمونه‌های به مراتب بیشتری از «نشخوار ذهنی»۵ مشاهده شد، نوعی اندیشناکی و خودانتقادی که پژوهشگران آن را با شروع افسردگی مرتبط دانسته‌اند. اما همانطور که قسمت‌های مرتبط با نشخوار ذهنی در مغز در پیاده‌روی‌های شهری تحریک می‌شود، همان قسمت‌ها در هنگام پیاده‌روی در طبیعت آرام می‌گردد.\n عکس‌های طبیعت حس مهربانی و بازیگوشی را افزایش می‌دهد. سفری کوتاه به درون بیشه‌ها (که ژاپنی‌ها به آن «حمام جنگل» می‌گویند) سطح کرتیزول را کاهش داده و سیستم ایمنی بدن را تقویت می‌کند. محصلان، چه فقیر و چه ثروتمند، با دسترسی به فضاهای سبز عملکردِ درسیِ بهتری دارند. نمایی ساده از فضای سبز می‌تواند ما را از استرس مصون کند و انعطاف‌پذیری ما را در برابر سختی‌ها افزایش دهد. وقت‌گذرانی در طبیعت حتی به طور کاملاً ملموسی توانایی شامه، بینایی و شنیداری را تقویت می‌کند. این داده‌ها روز به روز در حال افزایش است.\n اثر تجمعی این فواید ظاهراً مرهمی بر روح آزردۀ شهری است. در قرن نوزدهم که شهرنشینی رشد تدریجی خود را آغاز نمود و خیابان‌های شلوغ و آلودۀ شهر به قول پیپ در رمان آرزوهای بزرگ۶ به «لکه‌ای از کثافت و چربی و خون و کف» تبدیل شد، پزشکان مرتباً برای درمان استرس و افسردگی بیماران، «طبیعت» را تجویز می‌کردند. دود و سروصدای شهرها عوامل واقعاً خارجی‌ای پنداشته می‌شد که نیازمند درمان به شکل انزوا در طبیعت بود. آسایشگاه‌ها در محیط‌های سرسبز و آرکادی بنا شد تا تأثیرات مخرب شهرها را جبران کند. ایوا سلهوب و آلان لوگان، نویسندگان کتاب مغز شما در حالت طبیعی۷ توضیح می‌دهند که چگونه این تلاش‌ها در قرن بیستم جای خود را به معجزۀ قرص‌ها داد، قرص‌هایی که بیماران را قادر می‌ساخت همیشه در شهر بمانند به شرطی که داروهایشان را مرتباً مصرف کنند: «تبلیغات نصف‌صفحه‌ایِ آسایشگاه گلن اسپرینگز جای خود را به تبلیغ تمام‌صفحه‌ایِ داروی ضدافسردگی مپروبامات داد». با توجه به این مسئله، جمعیت شهری امروز که با قرص‌های خواب‌آور و ضدافسردگی خود را مدیریت می‌کند (بیش از ۱۰درصد از آمریکایی‌ها داروهای ضدافسردگی مصرف می‌کنند) ما را به یاد شخصیت‌های مصرف‌کنندۀ سوما در رمان پادآرمان‌شهری دنیای قشنگ نو۸ اثر آلدوس هاکسلی می‌اندازد. البته شاید این فکر اینک بالاخره شروع به تغییر نموده است. امروزه اثرات درمانی طبیعت دوباره آشکار شده است و برخی از پزشکان برای ناراحتی‌های مختلفی نظیر آسم، اِی.دی.اچ.دی (اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی)، چاقی، دیابت و استرس، «گذران وقت در محیط بیرون» را تجویز می‌کنند.\n خروج از خانه و محدودۀ شهرمان به معنای کنارگذاشتن تظاهر و پیش‌فرض‌هایی است که بر اساس آن‌ها زندگی می‌کنیم. اینگونه است که خود را آمادۀ پذیرش مفاهیم شگفت‌انگیز جدید یا نگرش‌های مستقل می‌کنیم. اینگونه است که ذهن خود را می‌شناسیم.\n برخی افراد، به‌جز پیاده‌روی کوتاهی بیرون از خانه، استراحت دیگری از زندگی خفقان‌آور خانگی ندارند. زنی انگلیسی را در اوایل قرن نوزدهم در نظر بگیرید که فعالیت‌های بسیار کمی در دسترس دارد و قطعاً شانس او برای فرار از محدودۀ اتاق پذیرایی بسیار محدود است. در رمان غرور و تعصب۹، عزم الیزابت بنِت برای پیاده‌روی در روستا نشانۀ هنجارشکنی اوست. وقتی خواهر او، جین در منزل آقای بینگلی ثروتمند بیمار می‌شود، الیزابت به تنهایی از میان زمین‌های گِلی گام برمی‌دارد تا در کنار او باشد و همین امر باعث می‌شود تا خواهر آقای بینگلی او را از نظر ظاهری و با آن موهای غیرقابل‌بخشش و «ژولیده»، «وحشی» بخواند: «پیاده‌روی سه مایلی او این اوایل صبح در چنین هوای کثیف و آن هم به تنهایی، تقریباً باورنکردنی بود … آن‌ها او را به خاطر این کارش تحقیر کردند». توماس هابزِ فیلسوف عصایی برای پیاده‌روی داشت که نوک آن یک دوات شاخی ساخته شده بود تا هرگاه هنگام پیاده‌روی‌های طولانی چیزی به ذهنش می‌رسد، بتواند آن‌ها را بنویسد. روسو مطمئناً چنین راهبردی را تأیید می‌کرد؛ او می‌نویسد «فقط هنگام پیاده‌روی می‌توانم تفکر کنم. وقتی می‌ایستم، فکرم هم می‌ایستد. ذهن من فقط با پاهایم کار می‌کند». آلبرت انیشتین هم در حد خود می‌کوشید تا هر روز در میان درختان محوطۀ دانشگاه پرینستون قدمی بزند. مشاهیر دیگری نظیر چارلز دیکنز، مادر ترزا، جان بانیان، مارتین لوتر کینگ، فرانسیس آسیزی و تویوهیکو کاگاوا نیز مرتب پیاده‌روی می‌کردند.\n چرا این همه ذهن‌های نابغه اصرار دارند دور از میزشان پیاده‌روی کنند؟ این نیست که فقط به خاطر تفکرکردن، نیاز به استراحت دارند؛ درواقع برخی از بهترین تفکرات آن‌ها دقیقاً در هنگام «زنگ تفریح» در فضای آزاد انجام می‌شد.\n در محافل آموزشی، نظریه‌ای وجود دارد که این الزام را تا حدی تبیین می‌کند؛ آن را نظریۀ قطعات جداشده۱۰ می‌گویند. این نظریه را ابتدا سایمن نیکولسنِ معمار در سال ۱۹۷۲ بسط داد، زمانی که می‌اندیشید چگونه زمین‌های بازی را جذاب‌تر کند. بنا به این نظریه، فرد به عناصر تصادفی، یعنی محیط‌های متغیر نیاز دارد تا به طور مستقل فکر کند و بینش خود را از امور شکل بدهد. طبیعتْ منبعی لایزال از قطعات جداشده است، درحالیکه اداره یا اتاق نشیمن که انسان‌ها آن را ساخته‌اند محدود است. ویرجینیا وولف می‌نویسد که حتی وسایل و لوازم خانه نیز شاید «خاطراتِ تجربۀ خودمان را تحمیل کنند» و اثراتی محدودیت‌بخش و خفقان‌آور به‌وجود آورند. اما در خارج از خانه‌های مرتبمان، از خاطرات سنگینِ اینکه امور همیشه چگونه بوده‌اند می‌گریزیم و خود را آمادۀ پذیرش نگرش‌های جدید می‌کنیم.\n اما ظاهراً پیاده‌روی نوعی هنر نیز در خود دارد؛ باید تمرین کنیم تا از آن لحظات گذرا بهره بگیریم. طبیعت‌گردی یا حتی عبور از مسیری سرسبز برای رفتن به سوپرمارکت فرصتی است تا در انزوای خود فرو رویم، اما باید آن را بقاپیم. حتی اگر روح کنجکاومان ما را وادار کند پا به دنیا بگذاریم (بدون گوشی، بدون تبلت، بدون اینترنت)، باز هم باید خودمان تصمیم بگیریم که غنای چیزهای اطرافمان را بچشیم.\n در بیرون از آن طوفان چت و شبکه‌های مجازی، سرانجام نه‌فقط با دنیایی بزرگ‌تر، بلکه با خودمان نیز آشنا می‌شویم. پرسه‌زن مشهور، ویلیام هزلیت این تصویر را به خوبی ترسیم می‌کند. وقتی او بیرون از خانه به گردش می‌پردازد، به دنبال چنین چیزهاییست آزادی، آزادی کامل برای اندیشیدن، احساس کردن، هرطور که آدم دلش بخواهد … می‌خواهم اندیشه‌های مبهمم را ببینم که مانند پاپوسِ خاربن در مقابل نسیم شناور شوند، نه اینکه در بیشه‌ها و خارهای مجادله گرفتار بمانند. یک بار هم که شده می‌خواهم تمام این‌ها را باب میل خودم داشته باشم؛ چنین چیزی غیرممکن است مگر اینکه تنها باشید.\n این پاداشِ حتی یک پیاده‌روی کوتاه و تنها در پارکی شهری است. اینکه با دیدن نشانه‌ای گذرا از عناصر بفهمیم که به چیزی اساسی‌تر از جمعیتی شهری تعلق داریم، اینکه دنیایی از تجربیات ورای نظافت اجتماعی۱۱ و شبکه‌های انسانی وجود دارد؛ و اینکه چنین دنیایی خانۀ واقعی ماست. کارگران مرکز شلوغ اساکا می‌توانند مسیرِ رفتن به محل کار را از میان پارک نامبا کج کنند. اهالی تورنتو می‌توانند در راه رفتن به بهترین کتابفروشی شهر از پارک ترینیتی بل‌وودز بگذرند. نیویورکی‌ها می‌توانند در راه موزۀ متروپولیتن از سنترال پارک عبور کنند؛ و لندنی‌ها هم می‌توانند در راه رویال آلبرت هال از هایدپارک بگذرند. با چند دقیقه خارج‌شدن از پیاده‌روهای باریک می‌توانیم به تعریفی جدید (و بسیار کهن) از خودمان برسیم، تعریفی که ارجاع کمتری به دیگران دارد.\n• نسخه صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید. \n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nHarris, Michael. Solitude: In Pursuit of a Singular Life in a Crowded World. Thomas Dunne Books, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مایکل هریس نوشته است و در تاریخ ۱۹ آوریل ۲۰۱۷ با عنوان «The Benefits of Solitude» در وب‌سایت والرس منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۹ خرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «فوایدِ گریختن از جامعه»  و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• مایکل هریس (Michael Harris) نویسندۀ کانادایی است. کتاب قبلی او پایان غیبت (The End of Absence) بود که جایزۀ ادبی گاورنر جنرال را برای برترین کتاب غیرداستانی به خود اختصاص داد. هریس ساکن ونکوور است. [۱] یونابامبر (Unabomber) با نام واقعی تد کزینسکی نابغۀ ریاضیاتی اهل آمریکاست که چندین نفر را به خاطر ارتباطشان با فناوری مدرن کشته و زخمی کرده و هم‌اکنون در حبس ابد به سر می‌برد [مترجم]. [۲] Into The Wild [۳]  سیرن در اساطیر یونان، زنان یا موجودات بالداری بودند که دریانوردان را با موسیقی و صدایشان به سمت خود کشانده و به کام مرگ می‌فرستادند [مترجم]. [۴] Attention span [۵] rumination [۶] Great Expectations [۷] Your Brain on Nature [۸] Brave New World [۹] pride and Prejudice [۱۰] The theory of loose parts [۱۱] Social grooming"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833717.json b/train/413833717.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d1b8af3a4726f66061bb21fc93e3b2ac616ad1e6
--- /dev/null
+++ b/train/413833717.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "متفکر قدرت",
+  "subtitle": "اندیشه‌های میشل فوکو دربارۀ قدرت امروز بیش از هر زمان دیگری مهم است",
+  "introduction": "اگر بخواهیم اندیشۀ فیلسوفان بزرگ تاریخ را تنها در یک کلمه خلاصه کنیم، مطمئناً این کلمه برای میشل فوکو «قدرت» خواهد بود. فوکو در طول سال‌های متمادی، بسیار به قدرت اندیشید، تعریف‌های قدیمی ما از این مفهوم را در هم شکست و شیوه‌های زیرکانه و بسیار پنهانِ عملکرد قدرت در جامعه را مرئی کرد. با آنکه سی‌سال از مرگ او می‌گذرد، اما این صورت‌بندی‌ها امروز هم به همان اندازه تازه و کاربردی‌اند.",
+  "content": "کولین کوپمن، ایان— تصور کنید از شما خواسته‌اند تاریخچه‌ای بسیار کوتاه از فلسفه بنویسید. شاید برای گنجاندن تنوع بی‌حد و حصر فلسفه در چند جملۀ کوتاه به چالش کشیده شوید. یکی از کارهایی که می‌توانید انجام دهید این است که به دنبال واژه‌ای باشید که به بهترین شکل اندیشه‌های هر فیلسوف بزرگی را در بر داشته باشد. افلاطون «مُثُل» را داشت، رنه دکارت «ذهن» را و جان لاک «ایده‌ها» را، بعدها جان استوارت میل «آزادی» را آورد. در فلسفۀ متأخر کلمۀ ژاک دریدا «متن»، کلمۀ جان رالز «عدالت» و جودیت باتلر «جنسیت» بود. طبقِ این بازی کوچکِ خانوادگی، کلمۀ میشل فوکو قطعاً «قدرت» خواهد بود.\n فوکو یکی از مهمترین اندیشمندان قرن بیستم است و طبق برخی فهرست‌ها، مهم‌ترین چهره در علوم انسانی و علوم اجتماعی است. دو کتاب بسیار برجستۀ او یعنی مراقبت و تنبیه: تولد زندان(۱۹۷۵) و اراده به دانستن(۱۹۷۶) منابع اصلی تحلیل‌های او از قدرت است. اگرچه، جالب است بدانیم که فوکو را همیشه به خاطر کلمۀ خاصش نمی‌شناختند. او تأثیر چشم‌گیر خود را ابتدا در سال ۱۹۶۶ و با انتشار کتاب نظم اشیاء به دست آورد. عنوان فرانسوی و اصلی کتاب حس محیط روشنفکری‌ای را که کتاب در آن نوشته شده بهتر منتقل می‌کند: کلمه‌ها و چیزها۱. فلسفه در دهۀ ۱۹۶۰، خصوصاً در میان معاصران فوکو، تماماً حول کلمه‌ها می‌چرخید.\n در دیگر بخش‌های پاریس، دریدا مشغول دفاع از این نظریه بود که «هیچ چیز خارج از متن وجود ندارد»، و ژاک لکان با این ادعا که «ساختار ضمیر ناخودآگاه همچون زبان است» روانکاوی را به زبان‌شناسی تغییر می‌داد. این روش تنها مخصوص فرانسوی‌ها نبود. در سال ۱۹۶۷، ریچارد رورتی، که قطعاً بدنام‌ترین فیلسوف آمریکایی در نسل خود است، این جنبش جدید را در عنوان مجموعه مقالات خود چرخش زبانی۲ خلاصه کرد. در همان سال، یورگن هابرماس، که در آینده به فیلسوف اصلی آلمان تبدیل شد، کتاب خود با عنوان بنیان نهادن علوم اجتماعی در نظریۀ زبان۳ را منتشر کرد.\n معاصرین فوکو علاقۀ خود به زبان را حداقل برای چند دهۀ دیگر ادامه دادند. شاهکار هابرماس باعنوان نظریۀ کنش ارتباطی۴  به بررسی شرایط زبانی عقلانیت اختصاص داده شد. فلسفۀ انگلیسی و آمریکایی نیز همین راه را پیش گرفت، همینطور بیشتر فیلسوفان فرانسوی (با این تفاوت که آنها به طبیعتِ زبانیِ خردگریزی گرایش داشتند).\n باوجوداین، فوکو در میان نسل خود به شکلی تقریباً نامتعارف به راه خود ادامه داد. فوکو به جای اینکه در جهان کلمات باقی بماند در دهۀ ۱۹۷۰ توجّه فلسفی خود را به قدرت معطوف کرد. ایده‌ای که انتظار می‌رفت توضیح دهد کلمات، یا هر چیز دیگری، چگونه به چیزها نظم می‌دهد. اما اهمیت ماندگار فوکو در این نیست که یک مفهوم جامع یافته که می‌تواند تمام مفاهیم دیگر را شرح دهد. قدرت در نگاه فوکو یک خدای فلسفی دیگر نیست. زیرا مهم‌ترین ادعای فوکو دربارۀ قدرت این است که ما نباید با آن چنانکه فلاسفۀ دیگر با مفاهیم کلیدی رفتار کردند، رفتار کنیم، یعنی به‌عنوان چیزی واحد و یکپارچه که چنان جامع است که می‌تواند تمام چیزهای دیگر را شرح دهد.\n فوکو تلاش نکرد قلعه‌ای فلسفی پیرامون مفهوم خاص خود بسازد. او مستقیماً شاهد این بود که استدلال‌های فلاسفۀ چرخش زبانی به محض آنکه که بیشتر و بیشتر بر پایۀ زبان بنیان نهاده شد چطور شکننده و بی‌دوام شد. بنابراین فوکو خود آشکارا از پروردن یک نظریۀ فراگیر قدرت اجتناب کرد. مصاحبه‌کنندگان گاهی او را تحت فشار قرار می‌دادند تا نظریه‌ای واحد به آنها ارائه کند، اما او همواره مخالفت می‌کرد. او می‌گفت هدف او به هیچ وجه ارائۀ چنین نظریه‌ای نیست. فوکو بیش از هرچیز، به خاطر تحلیل‌هایش از قدرت معروف است، به طور حتم نام او برای بیشتر اندیشمندان تقریباً مترادف با واژۀ قدرت است. باوجوداین، او خود فلسفه‌ای برای قدرت ارائه نداد. چنین چیزی چطور ممکن است؟\n غنا و چالش کار فوکو همینجاست. رویکرد او رویکردی فلسفی به قدرت است که از ویژگی‌های معرّف آن خلاقانه بودن، دقیق بودن، گاهی ناامید کننده بودن و تلاش‌های درخشان برای سیاسی‌کردن خود قدرت است. فوکو به جای اینکه از فلسفه برای تبدیل کردن قدرت به یک ذات ابدی استفاده کند و سپس آن ذات را به منظور درک تمام جلوه‌های قدرت در جهان به کار گیرد، تلاش کرد تا فلسفه را از نگاه خیره‌ای که به دنبال ذات‌هاست رهایی بخشد. او می‌خواست فلسفه را از دنبال‌کردن جنبش‌های قدرت و هیجان آنها برای تعریف نظم چیزها آزاد کند.\n برای درک اصالت رویکرد فوکو، قراردادن آن در مقابل فلسفۀ سیاسیِ پیش از آن مفید خواهد بود. پیش از فوکو، فلاسفۀ سیاسی گمان می‌کردند قدرت یک ذات دارد: خواه آن ذات حاکمیت باشد یا برتری یا کنترل یکپارچه. ماکس وبر، جامعه‌شناس آلمانی به شکلی مستحکم استدلال کرد که قدرت دولت مبتنی بر حق استفادۀ مشروع از زور است. توماس هابز، فیلسوف انگلیسی و اولین نظریۀ‌پرداز قدرت دولت، ذات قدرت را حاکمیت دولت می‌دانست. هابز معتقد بود قدرت در بهترین و خالص‌ترین شکل از موقعیت منحصر به فرد حاکمیت اعمال می‌شود. او این حکومت را «لویاتان» می‌نامد.\n فوکو هرگز حقیقتِ قدرتِ دولت در معنای هابزی آن را انکار نکرد. اما فلسفۀ سیاسیِ او از شکاکیت او نسبت به این فرض سرچشمه می‌گیرد (و این فرض تا زمانی که فوکو در آن تردید کند مفروض بود) که تنها قدرت حقیقی، قدرت حاکمه است. فوکو پذیرفت که نیروهای واقعی خشونت در جهان وجود دارند که فقط به خشونت دولت منحصر نمی‌شوند. به دلیل انباشت کلان سرمایه خشونت شرکتی وجود دارد، خشونت جنسیتی به شکل پدرسالاری آشکار می‌شود و خشونت‌های آشکار و پنهان برتری سفیدپوستان در شکل‌هایی نظیر برده‌داری، عدم خدمات‌رسانی به مناطق خاص و اکنون کشتار جمعی بروز می‌کند. این‌ها دیگر انواع خشونت هستند. تلاش فوکو اثبات کرد که چنین استفاده‌هایی از زور شیوه‌های مختلفِ بروزِ قدرت حاکمه هستند، چیزی شبیه به لویاتان. آنچه او درباره‌اش تردید داشت این فرض بود که ما می‌توانیم از این مشاهدۀ ساده به نتیجۀ پیچیده‌تری برسیم، اینکه قدرت تنها در شکل لویاتانی آن ظاهر می‌شود.\n فوکو وقتی از خلال این تکینگی فرضیِ قدرت به آن نگریست، توانست تصور کند که چنین قدرتی در مقابل خود خود قرار می‌گیرد. او این فرضیه را در نظر گرفت که ممکن است قدرت همیشه تنها یک فُرم به خود نگیرد، بنابراین محتمل است که فرمِ ازپیش‌داده‌شده‌ای از قدرت با دیگر فرم‌های قدرت همزیستی پیدا کند و حتی با آنها در تعارض باشد. او توانست این فرضیه را مطالعه کند. البته چنین همزیستی و تعارض‌هایی صرفاً معماهایی نظری نیستند، بلکه مسائلی هستند که باید برای فهمیدن آن‌ها به شکلی تجربی تحلیل شوند.\n بنابراین فرضِ شکاکانه فوکو به او اجازه داد تحقیقاتی دقیق دربارۀ کارکردهای واقعی قدرت انجام دهد. آنچه این مطالعات آشکار می‌کند این است که قدرت، که خیلی راحت موجب وحشت ما می‌شود، از قرار معلوم، بسیار زیرک‌تر است، زیرا فرم‌های بنیادینِ عملیاتش می‌تواند در واکنش به تلاش‌های جاری ما در جهت آزادسازی خودمان از چنگ آن تغییر نماید. به عنوان مثال، فوکو دربارۀ روشی نوشت که در آن یک فضای حاکمۀ کلاسیک همچون دادگاه قضایی پذیرفت تا در جلسات خود شهادت پزشکان و روان‌پزشکان را بپذیرد، افرادی که قدرت و نفوذشان بدون روی‌آوردن به خشونت حاکمه اعمال می‌شد. امروز تشخیص جنون و صد سال پیش تشخیص فساد توسط یک متخصص، می‌توانست یک حکم قضایی را شدت بخشیده یا در ملایم شدن آن تأثیر داشته باشد.\n فوکو نشان داد قدرت حاکمۀ لویاتان (مثلاً دادگاه، کنگره و سرمایه) چطور در طول دویست سال گذشته در مقابل دو شکل جدید از قدرت قرار گرفته است: قدرت انضباطی (که او آن را به خاطر توجّه مبسوط به تربیت بدن انسان سیاست کالبدی نیز می‌نامید) و زیست‌سیاست. قدرت زیستی موضوع بحث فوکو در اراده به دانستن بود. در حالیکه قدرت انضباطی یا سیاست کالبدی موضوع بحثِ مراقبت و تنبیه بود.\n در مراقبت و تنبیه است که فوکو بیش از هر کتاب دیگری، سبک خاص و دقیقش در تحقیق دربارۀ عملکردهای واقعی قدرت را بنا می‌نهد. چاپ اخیر درسگفتارهای فوکو در کلژدوفرانس (احتمالاً معتبرترین مؤسسه آکادمیک در جهان و جایی که فوکو از سال ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۴ در آن مشغول به تدریس بود) که اکنون تقریباً به مجموعه‌ای کامل تبدیل شده است، نشان می‌دهد که مراقبت و تنبیه حاصل حداقل پنج سال تحقیق آرشیویِ فشرده بوده است. زمانی که فوکو بر روی این کتاب کار می‌کرد، عمیقاً درگیر مطالب تشکیل‌دهندۀ آن بود، سمینارهای تحقیقاتی و سخنرانیهای بزرگ عمومی برگزار می‌کرد که امروز تحت عناوینی چون جامعۀ تنبیهی و قدرت روانی۵ به چاپ رسیده‌اند. مطالبی که او به آنها پرداخته است طیف وسیعی را در بر می‌گیرد، از زایش جرم‌شناسی مدرن گرفته تا ساخت و ساز جنسیتی جنون. این سخنرانی‌ها رشد تفکر فوکو را نشان می‌دهد و بنابراین به شناخت فلسفۀ او در خلال دگرگونی افکارش کمک می‌کنند. وقتی او بالاخره منابع تحقیقاتی خود را در یک کتاب سازماندهی کرد، حاصل، یک گفتگوی تلفیقی و کارآمد دربارۀ مراقبت و تنبیه بود.\n براساس تحلیل‌های فلسفی و تاریخی فوکو، مراقبت شکلی از قدرت است که به وسیلۀ ترغیب کردن مردم به تطبیق دادن خودشان با آنچه «طبیعی»۶ است، به آنها می‌گوید چطور رفتار کنند. این قدرت در شکل آموزش صحیح ظاهر می‌شود. مراقبت همچون استیلا سوژۀ خود را به زمین نمی‌زند. مراقبت به شیوه‌ای ظریف‌تر و با دقتی بی‌نقص عمل می‌کند تا مردمی مطیع تولید کند. فوکو به شکلی بسیار عالی محصولات عادی و مطیعِ مراقبت را «سوژه‌های سربه‌راه» نامید.\n گونه‌ای از تجلّی قدرت مراقبتی یا انضباطی، زندان است. برای فوکو، موضوع مهم دربارۀ این نهاد که فراگیرترین مکان تنبیهی در جهان مدرن است (و قبل از قرن هجدهم عملاً به عنوان شکلی از مجازات وجود نداشت)، شیوۀ به زنجیرکشیدن زندانیان به وسیلۀ زور نیست. این عنصر قاهرانه است که در زندان‌های جدید باقی می‌ماند و اساساً تفاوتی با قدیمی‌ترین شکل‌های قدرت حاکمه ندارد، شکل‌هایی از قدرت که در برابر مجرمان، افراد تبعیدی، بردگان و اسرا از خشونت استفاده می‌کرد. فوکو ازین آشکارترین عنصر فراتر رفت تا نگاهی عمیق‌تر به نهاد پیچیدۀ زندان بیاندازد. چرا روش‌های نسبتاً ارزان شکنجه و اعدام به تدریج در مدرنیته جای خود را به مجموعۀ گرانقیمت زندان دادند؟ آیا آنطور که ما دوست داریم باور کنیم، چنین تغییری به این دلیل بود که ما در قرن هجدهم راه انسانی‌تری را آغاز کردیم؟ فوکو معتقد بود چنین تبیینی قطعاً شیوۀ بنیادینی را که قدرت در آن تغییر می‌کند نادیده می‌گیرد، آنهم زمانی که مناظر تماشایی شکنجه جای خود را به هزارتوهای زندان می‌دهند.\n فوکو می‌گفت اگر به شیوۀ ادارۀ زندان‌ها، یعنی سازوکار آنها، نگاه کنید، آشکار می‌شود که آنها آنقدر که برای مطیع ساختن وسر به راه کردن مجرمان طراحی شده‌اند برای حبس‌کردن آن‌ها به وجود نیامده‌اند. زندان‌ها در درجۀ اول و بیش از هرچیز نه بازداشتگاه که دپارتمانهای اصلاح هستند. بخش اصلی این نهاد سلول زندان نیست، بلکه روال عادی برنامه‌هایی است که زندگی روزانۀ زندانیان را کنترل می‌کند. آنچه زندانیان را تربیت می‌کند بازرسی‌های صبحگاهی تحت نظارت، وعده‌های غذایی کنترل‌شده، شیفت‌های کاری و حتی وقت‌های آزادی است که توسط مجموعه‌ای از متصدیان، از جمله نگهبانان مسلح و روانشناسان تخته‌شاسی به دست، تحت نظارت است.\n اساساً، تمام عناصر نظارات زندان به طور مدام قابل دیدن شده‌اند. به همین دلیل است که عنوان کتاب فوکو، مراقبت و تنبیه، حائز اهمیت است. باید به زندانیان فهمانده شود که به طور مداوم تحت نظارت هستند. هدف از نظارت مداوم ترساندن زندانیانی نیست که فکر فرار در سر دارند، بلکه بیشتر واداشتن آنها به این است که خود را موضوع اصلاح و تربیت در نظر بگیرند. از لحظۀ بیدارباش صبح تا خاموشی شب، زندانیان تحت نظارت رفتاری مداوم هستند.\n حرکت اصلی زندان ترغیب کردن زندانیان است تا یاد بگیرند چگونه خود را وارسی، مدیریت و اصلاح کنند. اگر نظارت بر زندانیان به درستی طراحی شود، باعث می‌شود آنها دیگر نیازی به ناظر نداشته باشند. زیرا آنها خود ناظر خود خواهند شد. و این یعنی سر به راهی و تعلیم‌پذیری.\n فوکو به منظور شرح این شکل جدید از قدرت، از تصویری در مراقبت و تنبیه استفاده کرد که بسیار معروف شده است. فوکو از آرشیوهای تاریخ طرحی تقریباً فراموش‌شده متعلق به فیلسوف اخلاق انگلیسی، جرمی بنتام، را بازیابی کرد. بنتام زندانی با نظارت حداکثری طراحی کرده بود که آن را سراسربین نام نهاده بود. طرح اصلی او متعلق به بنایی بود که برای اصلاح طراحی شده بود. در سراسربین، مصالح خشنی چون سنگهای سنگین و میله‌های فلزی زندان فیزیکی نسبت به عناصر بی‌وزن نور و هوا از اهمیّت کمتری برخوردارند. عناصری که از طریق آنها تمام حرکات زندانی توسط ناظر دیده می‌شود.\n طرح سراسربین ساده بود. حلقه‌ای از سلولها که پیرامون یک برج دیده‌بانی مرکزی قرار دارند. تمام سلولها در مقابل برج قرار گرفته‌اند و به وسیلۀ پنجرۀ بزرگی که در پشت سلول قرار دارد روشن می‌شوند به طوریکه هرکسی داخل برج دیده‌بانی باشد می‌تواند داخل سلول را ببیند تا به راحتی از فعالیتهای زندانی در آن مطلع شود. برج دیده‌بانی به شدت در معرض دید زندانیان است اما به خاطر ساختار دقیق پنجره‌های کور، زندانیان نمی‌توانند داخل برج را ببینند تا متوجه شوند آیا کسی آنها را نگاه می‌کند یا خیر. این طرحی از یک نظارت مداوم و بی‌وقفه است. این بنا چندان به بنای یک زندان شبیه نیست و همانطور که بنتام می‌گوید «آسیابی است که انسانهای پست را آسیاب کرده و به انسانهای درست تبدیل می‌کند.»\n ممکن است سراسربین در حد نوعی رؤیا باقی مانده باشد. هیچگاه زندانی بر اساس مشخصات دقیق طرح بنتام ساخته نشد، اگرچه بنای چند زندان معدود به ساختار آن نزدیک شد. یک مورد مشابه زندان استیت‌ویل در ایلینویز است که در سال ۱۹۲۲ شروع به کار کرد و سرانجام در اواخر نوامبر ۲۰۱۶ تعطیل شد. اما نکتۀ مهم در مورد سراسربین این بود که این زندان رؤیایی عمومی بود. لازم نیست یک شخص در سلول یک زندان به زنجیر کشیده شود تا در معرض دِرِساژ تأدیبی قرار گیرد. تکان‌دهنده‌ترین عبارت مراقبت و تنبیه آخرین جملۀ بخش سراسربین‌گرایی است، جایی که فوکو به طعنه می‌پرسد: آیا عجیب است که زندان‌ها شبیه به کارخانه‌ها، مدارس، پادگان‌ها و بیمارستان‌هاست؟ مکان‌هایی که همگی به زندان شباهت دارند؟ اگر حق با فوکو باشد، ما هرجا باشیم در معرض قدرت آموزش صحیح قرار داریم، چه پشت میز مدرسه، چه در خط مونتاژ کارخانه و شاید بیش از هرچیز در زمانۀ ما، در اتاق‌های کارِ به دقت سازمان‌دهی‌شده و دفترهای پلانِ باز که امروز محیط‌های کار بسیار محبوبی هستند.\n قطعاً آموزش تأدیبی شکلی از خشونت حاکمه نیست. اما شکلی از قدرت است. به طور کلاسیک، قدرت شکل زور و اجبار به خود گرفت و چنین پنداشته شد که خالص‌ترین شکل قدرت در اعمال خشونت‌آمیز فیزیکی خواهد بود. مراقبتْ برعکس این عمل می‌کند. مراقبت به شیوه‌ای متفاوت با ما ارتباط برقرار می‌کند. مراقبت بدن‌های ما را توقیف نمی‌کند تا به ورطۀ نابودی بکشد، کاری که لویاتان همواره بدان تهدید می‌کرد. مراقبت بیشتر تربیت می‌کند، آموزش می‌دهد و به صورت عادی و معمولی در می‌آورد. فوکو متوجه شد که تمام اینها برابر با شکلی متفاوت، سنگدلانه و زیرکانه از قدرت است. سر باز زدن از پذیرش چنین نظارت و مراقبتی به عنوان شکلی از قدرت ردی است بر چگونگی زیسته‌شدن و شکل‌گرفتن زندگی انسان.\n اثر فوکو نشان می‌دهد که قدرت تأدیبی تنها یکی از شکل‌های متعددی بوده که قدرت در چند قرن گذشته به خود گرفته است. سیاست کالبدی تأدیبی نیز همچون قدرت زیست سیاست در کنار قدرت حاکمه حضور دارد. فوکو در کتاب بعدی خود، اراده به دانستن، استدلال کرد که زیست‌سیاست به ما کمک می‌کند تا بفهمیم شور و حرارت جنسی چگونه در فرهنگی که مرتباً به خود می‌گوید سکسوآلیتۀ حقیقی‌اش سرکوب شده باقی می‌ماند. قدرت زیستی، سکسوآلیته را ممنوع نمی‌کند، بلکه آن را در جهت منافع حداکثری مفاهیم بسیار خاصی از تولید مثل، خانواده و سلامت سازمان‌دهی می‌کند. این قدرت زیستیِ روانپزشکان و پزشکان بود که در قرن نوزدهم شیوه‌های نامتعارف رفتار جنسی را به این خاطر که نمی‌توانست فعالیت جنسی را بر خانوادۀ تولید مثل کنندۀ سالم متمرکز کند، نابهنجاری و انحراف می‌دانست. دست یافتن به چنین چیزی به وسیلۀ اعمال حاکمانه و اجبار فیزیکی، اگر نگوییم غیرممکن، نامحتمل بود.  بسیار کاراتر، ارتش پزشکانی بود که به خاطر منافع شخصی خود به دگرجنسگراکردنِ بیماران خود کمک کردند.\n شکل‌های دیگری از قدرت نیز در میان ما وجود دارد. برخی قدرتِ داده، یعنی قدرت اطلاعاتی رسانۀ اجتماعی، تحلیل داده و سنجش الگوریتمی بی‌وقفه را مهمترین شکل از قدرت می‌دانند که از مرگ فوکو به این سو به وجود آمده است.\n فوکو به خاطر تعریف و همچنین تحلیل ماهرانۀ عملکردهای قدرت مدرن و در عین حال گسترش ندادن آن به نظریه‌ای واحد درباب ذات قدرت، اهمیت خود را از لحاظ فلسفی حفظ می‌کند. شکاکیت فلسفی مصرانه‌ای که تفکرات او در آن ریشه دوانده علیه استفاده از فلسفه به منظور تحلیل قدرت هدایت نشده است، بلکه به تهوّر مخفی در پس این ایده مشکوک است که فلسفه می‌تواند و باید ذات پنهان چیزها را آشکار کند. این بدین معنی است که کلمۀ کلیدی فوکو، قدرت، نام یک ذات نیست که او تلخیص کرده باشد بلکه بیشتر اشاره‌ای به یک زمینۀ تحلیلی است که کار فلسفه باید به صورت پیوسته در آن ادامه داشته باشد.\n کسانی که فکر می‌کنند فلسفه همچنان باید به تعریف ذات‌های ابدی بپردازد، نظرگاه فوکو را کاملاً غیرمتقاعدکننده خواهند یافت. اما کسانی که فکر می‌کنند آنچه از نظر هرکدام از ما ابدی است ممکن است در میان نسل‌ها و مناطق مختلف متفاوت باشد، احتمالاً بیشتر تحت تأثیر دیدگاه فوکو قرار خواهند گرفت. با توجّه به مفاهیم اصلی فلسفه سیاسی، از جمله جفت مفهومی قدرت و آزادی، نظر فوکو این بود که مردم با سر باز زدن از تعریف تمام شکل‌هایی که آزادی می‌تواند به خود بگیرد احتمالاً آزادی بیشتری به دست می‌آورند. این یعنی تعریف‌های ثابت از قدرت را نپذیریم. تنها با به دنبال قدرت رفتن در تمام جاهایی که قدرت فعالیت دارد آزادی شانس شکوفا شدن پیدا می‌کند. تنها با تحلیل قدرت و کثرت آن شانس این را داریم تا به کثرت آزادی‌ها برسیم، آزادی‌هایی که در مقابل تمام شیوه‌های متفاوتی می‌ایستند که قدرت در آنها می‌رود تا حدود آنچه می‌توانیم باشیم، تعریف کند.\n آیرونیِ فلسفه‌ای که قدرت را یکبار و برای همیشه تعریف می‌کند این است که بدین وسیله ذات آزادی را محدود می‌کند. چنین فلسفه‌ای آزادی را کاملاً دربند می‌سازد. کسانی که از پیش‌بینی‌ناپذیری آزادی هراس دارند فوکو را بسیار خطرناک می‌یابند. اما کسانی که نمی‌خواهند امروز تصمیم بگیرند آزادی در آینده چه خواهد بود فوکو را، حداقل با توجه به چشم‌اندازهای فلسفی ما، آزادی‌بخش خواهند یافت. بنابراین رویکرد فوکو به قدرت و آزادی نه تنها برای فلسفه مهم است، بلکه از آن مهمتر برای نقشی که فلسفه می‌تواند در تغییر نظم چیزها ایفا کند نیز حائز اهمیت است، چیزهایی که ما خود را در آنها پیدا می‌کنیم.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کولین کوپمن نوشته است و در تاریخ ۱۵ مارس ۲۰۱۷ با عنوان «The power thinker» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۶ خرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «متفکر قدرت» و با ترجمۀ امیر قاجارگر منتشر کرده است. •• کولین کوپمن (Colin Koopman) نویسندۀ کتابی دربارۀ فوکو و تعداد زیادی مقاله در نیویورک تایمز، کریتیکال اینکوآیری و مجلات و سایت‌های دیگر است. او در حال حاضر مشغول نوشتن یک تبارشناسی از سیاستِ داده‌ها است. کوپمن استاد فلسفه در دانشگاه آرگون است. [۱] Les mots et les choses [۲] The Linguistic Turn [۳] Grounding social sciences in a theory of language [۴] The theory of communicative action [۵] The Punitive Society and Psychiatric Power [۶] Normal\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833718.json b/train/413833718.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..7d6e2510bcb255cd4aba29190e1c06a911d4ed9b
--- /dev/null
+++ b/train/413833718.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "",
+  "subtitle": "",
+  "introduction": "",
+  "content": "سیمون گلدهیل، تی.ال.اس — فریدریش نیچه آدمی ازخودبیگانه بود و بیگانگی را همه‌جا مشاهده می‌کرد؛ او دربارۀ زندگی مدرن چنین می‌نویسد: «دیگر هیچ‌جا احساس نمی‌کنیم که در خانۀ خود هستیم». با وجوداین، این کشیش بلندمرتبۀ افسون‌زدایی می‌دانست کجا احساس می‌کند که در خانۀ خود است: در یونان باستان. نیچه اصرار داشت که «ما می‌خواهیم به عقب بازگردیم»، و پیروزمندانه می‌افزود: «روز به روز بیشتر یونانی می‌شویم». یونانی‌شدن، در وهلۀ نخست، به‌معنای اندیشیدن همانند یونانیان باستان بود؛ اما هدف نهایی، به‌نحوی باورنکردنی‌تر، عبارت بود از تحقق واقعی یک ایده‌آل باستانی: «یک روز، کم و بیش چنین امید داریم، که از لحاظ بدنی نیز بیشتر یونانی خواهیم شد»، هرچند من گمان می‌کنم نیچه هرگز به باشگاه ورزشی نمی‌رفت تا از عضلات شکم خود یک سیکس‌پک ورزشکاری بسازد، یا سبیل پرپشت و بسیار غیرکلاسیک خود را هرگز نمی‌زد.\n از لحاظ این اشتیاق نوستالژیک به یونان باستان، نیچه نمونۀ بارز نوعی شیفتگی به یونان بود که از قرن هجدهم حیات فرهنگی آلمان را فرا گرفت. چنین به نظر می‌رسد که نوستالژی برای چندین قرن، بخشی از نگرش‌های اروپاییان بوده است. به‌همین ترتیب، ریچارد واگنرِ آهنگساز، قهرمان محبوب اما سپس مطرودِ نیچه، با شور ایدئولوژیکِ بارزی اعلام می‌کند: «من در مقایسه با هر وضعیتی که جهان مدرن می‌تواند ارائه کند، حقیقتاً در آتن باستان بیشتر احساس می‌کنم که در خانۀ خودم هستم». نویسندگان، هنرمندان و فیلسوفان در سراسر جهان اعلام می‌کردند که یونان «وطن دوم» آن‌ها است؛ در عصر ملی‌گرایی شدید و بلندپروازانه، این حرف در واقع زبانی بسیار کنایه‌آمیز داشت. آرزوی بازگشت به گذشتۀ باستان صرفاً بخشی از جنبشی هنری یا فلسفی نبود، بلکه کاملاً در نظام مدرسه و دانشگاه نهادینه شده بود؛ در واقع، مطالعۀ جهان باستان یونان و روم آن چنان بر برنامۀ آموزشی سایه افکنده بود که در پایان قرن نوزدهم، امپراطور ویلهلم دوم تحت تأثیر این مسئله گفت: «ما باید جوانانی آلمانی پرورش دهیم، نه جوانانی یونانی و رومی». از دیدگاه ویلهلم، نوستالژی مستلزم تحریف نگران‌کنندۀ ارزش‌های ملی بود. \n چه معنایی دارد که یک فرهنگ، آرزوها و آرمان‌های خود را از طریق اشتیاق به گذشته‌ای از دست رفته بیان می‌کند، حتی گذشتۀ کشوری دیگر؟ البته، هر جامعه‌ای نسخه‌هایی از گذشتۀ خود دارد، و بسیاری از آن‌ها تصاویری آرمانی هستند. ایلیادِ هومر، نخستین اثر ادبی غرب، به ما یادآوری می‌کند که «ده مرد امروزین نمی‌توانند سنگی را بلند کنند که هکتور به‌آسانی بلند می‌کرد». هومر جهانی قهرمانانه را به تصویر می‌کشد که در آن، مردان در مقایسه با مردان جامعۀ خودش، قوی‌تر و زیباتر بودند و ارتباط نزدیک‌تری با خدایان داشتند. قهرمانان هومر به الگویی برای قهرمانان اعصار آتی بدل شدند: چنین نوشته‌اند که، اسکندر کبیر در جستجویش برای افتخار، هرگز بدون نسخه‌ای از ایلیاد در زیر بالش خود مسافرت نمی‌کرد. اما عصر قهرمانی سرمشق‌هایی را عرضه می‌کرد که آدمیان باید طبق آن‌ها زندگی می‌کردند، نه جهانی از دست رفته که آرزوی آن را در سر بپرورانیم. هیچ یونانی‌ای هرگز نگفته است: من در جهان هومر واقعاً می‌توانم احساس کنم که در خانۀ خودم هستم. هنگامی که معبد پارتنون با صحنه‌هایی از نبردهای اساطیری تزیین شد، هدف از این کار ایجاد اشتیاق برای بازگشت به جهانی نبود که در آن انسان‌ها و سانتورها۱ در هم آمیخته بودند، بلکه انعکاس درسی از نظم اخلاقی برای جامعۀ معاصر بود.\n رؤیاپردازی دربارۀ جهانی شادتر و ساده‌تر، واکنشی رایج در برابر دگرگونی اجتماعی سریع است. در کمدی‌های آریستوفان، که رویدادهای آن‌ها در آتن باستان رخ می‌دهد، شخصیت‌ها رؤیای روزگار از دست رفتۀ پیش از سخنوری و سیاست مدرن را در سر می‌پرورانند، هنگامی که پسرها آنچه را به آن‌ها گفته می‌شد انجام می‌دادند، و ارضای نیاز جنسی و تأمین غذا آسان بود. چنین نوستالژی‌ای یک مزاح است که باید با دیگران به اشتراک گذاشته شود: موضوع مهم آن است که چنین احساساتی بر زبان مردان مسن‌ترِ نسبتاً دلقک‌صفت جاری می‌شود. هر چقدر هم که شنونده خواستار دستیابی آسان‌تر به غذا و آمیزش جنسی و پسران فرمانبردار باشد، او با خندۀ همدستانۀ خود تشویق می‌شود که خیالبافی احمقانۀ نهفته در نوستالژی را تصدیق نماید. ششصدسال بعد، نویسندگان یونانیِ امپراطوری روم نیز به‌نوبۀ خود، در همان حال که جایگاه خود را در چارچوب ساختارهای جدید قدرت در جامعۀ سلطنتی جستجو می‌کردند، کمدی‌های آتن باستان، به‌ویژه آثار مناندر۲ را به ایده‌آلی از شیفتگی به یونان تبدیل کردند که تقلید و تحقق مجدد آن مطلوب بود. اینکه رابطۀ بین گذشته و آینده را چگونه تعیین کنیم، یکی از شیوه‌های بنیادین تعریف هویت خویشتن است.\n گذشته همواره با ما است، و برای اهداف سیاسی، زیبایی‌شناختی و فرهنگی دوباره و دوباره استفاده می‌شود. اما از دیدگاه من، به‌طور ویژه امری متمایز دربارۀ قرن نوزدهم وجود دارد. یک ویژگی عبارت است از آگاهی عمیق از شتاب و ژرفای دگرگونی اجتماعی، از خطوط راه‌آهن و اصلاحات در قوانین انتخاباتی گرفته تا علوم جدید و تغییرات عظیم صنعتی‌سازی، مردم به‌وضوح آگاه بودند که، به‌گفتۀ توماس هاردی۳ در ۱۸۹۳، شاهد «پرتگاهی در زمان» هستند. معنای زیستن در دنیای امروز، در مدرنیته، در این عصر، موضوع همیشگی و مورد توجه در نوشته‌های عصر ویکتوریا۴ است. تنها در قرن نوزدهم بود که مردم مرتباً شروع کردند به گفتن اینکه آن‌ها در یک قرن خاص زندگی می‌کنند. هر چه احساس مشکل‌آفرینیِ زمانِ حال بیشتر می‌شد، گذشته با اهمیت بیشتری جلوه می‌کرد. اتفاقی نبود که اصطلاح «زمان قدیم»، یا «روزهای خوب گذشته»، در این دوره به یک کلیشه تبدیل شد. به تصویر کشیدن انگلستانِ عصر الیزابت۵ به‌طور ویژه به راهی برای مجسم‌کردن بزرگی بریتانیای سلطنتی بدل شد. همچنین اتفاقی نبود که این همه نظرپردازان بزرگِ تغییر در مقیاس عظیم، مارکس، داروین و فروید، از بطن این محیط سر برآوردند. یا اینکه رمان‌های تاریخی به سبکی چنان محبوب بدل شدند، از قرون‌وسطی‌گرایی در آثار سر والتر اسکات گرفته تا رمان بن‌هور. «ما چگونه به اینجا رسیدیم؟» و «ما به کجا می‌رویم؟» به پرسش‌هایی حاد بدل شدند که نویسندگان و اندیشمندان با طرح آن‌ها می‌کوشیدند خود آن جهانی را دگرگون کنند که توصیفش می‌کردند.\n هنگامی که شلی در شعر هلاس۶ (۱۸۲۲) نوشت: «ما همه یونانی هستیم»، این فریادِ جنگ برای آزادی سیاسی در برابر استبدادگرایی محافظه‌کارانه بود. هنگامی که مارکس اعلام کرد: «انقلاب کبیر فرانسه در لباس رومی تحقق یافت»، بر این نکته تأکید داشت که جمهوری‌خواهی برانگیزانندۀ انقلابیون، الهام‌گرفته از منابع کلاسیک بوده است و اقدامات آن‌ها به‌مثابۀ تجسم آرمان‌های کلاسیک ادراک می‌شده است. ژرف‌ترین آرمان‌ها برای آینده متأثر از اشتیاقی عمیق به گذشتۀ آرمانی دوران باستان بود. این همان معنای مورد نظر نیچه است هنگامی که آرزو می‌کند روز به روز بیشتر یونانی شود: یعنی اینکه بتواند خویشتن را دگرگون سازد، از نظر سیاسی، فرهنگی، زیبایی‌شناختی، و حتی بدنی. سخن واگنر نیز روشن است: اشتیاق به گذشته بدون برنامه‌ای برای آینده بی‌معنا است: او در مقالۀ «هنر و انقلاب» (۱۸۴۹) چنین استدلال می‌کند: «ما نمی‌کوشیم به یونانی‌مآبی بازگردیم، تنها انقلاب، نه بازگشتِ برده‌وار، می‌تواند والاترین اثر هنری را به ما بازگرداند». شعار عصر ویکتوریا مبنی بر پیشرفت پیروزمندانه با بازگشت ایدئولوژیک و متعهدانه به گذشته پیوندی ناگسستنی دارد. این امری نمادین است که ۷۰ درصد از کلیساهای جامع و کلیساهای محلی انگلستان در قرن نوزدهم تجدید بنا شدند، یعنی، با تکنیک‌های مدرن و مطابق با طراحی‌های مدرنی بازسازی شدند که معماران با صدای بلند اظهار می‌کردند با ایده‌آل مورد تصور آن‌ها از اصول معماری دورۀ اولیۀ گوتیک همخوانی دارد. در اینجا، اشتیاق به گذشته‌ای از دست رفته، یعنی نوستالژی، اصل بنیادین تغییر بود.\n از این منظر، توجه به این امر بسیار جالب است که از اوایل دورۀ مدرن تا قرن بیستم، واژۀ نوستالژی اساساً نمایانگر نوعی بیماری بود، که علل، نشانه‌ها و درمان‌های آن محل مناقشه بود. نمونۀ آزمایشی نوستالژی، سربازان سوئیسی در خارج از کشور بودند که برای خانۀ خود دلتنگ بودند و احساس افسردگی می‌کردند. (این واژه اصلاً ریشه‌ای در یونان باستان ندارد). ایمانوئل کانت به‌طور ویژه بسیار با پذیرش این فرض مشکل داشت که رفتن به خانه می‌تواند به‌نوعی اشتیاق به گذشته‌ای از دست رفته را ارضاء نماید، تا حدی که اصرار داشت این اشتیاق طبق تعریف باید غیرقابل‌ارضاء باشد. نوستالژی در آن ایام یک اصطلاح فنی بود و اساساً از سوی متخصصان مورد بحث قرار می‌گرفت. باوجوداین، این واژه در قرن بیستم به‌طور کامل معنایی غیرپزشکی پیدا کرده است. این واژه اکنون معنایی بیش از دلبستگی احساسی به عصری گذشته یا از دست رفته ندارد، احساسی مبهم دربارۀ چشم‌اندازی کلی از زمانی در گذشته، و اغلب در رابطه با یک پویش تبلیغاتی، یک فیلم یا یک خاطرۀ کودکی به کار می‌رود تا در رابطه با هرگونه معنای قوی در ارتباط با ریشه‌شناسی آن، یعنی «رنج مرتبط با به‌خانه‌آمدن». مردم عصر ویکتوریا دربارۀ احساسات خود نسبت به گذشته با شور و هیجان صحبت می‌کردند، به آرمان‌های ازدست‌رفته اشتیاق می‌ورزیدند، و همان‌طور که در یک عصر سلطنتی انتظار می‌رود، اغلب دربارۀ سفر به خانه صحبت می‌کردند، با معانی استعاری و عینیِ در هم‌آمیخته. آن‌ها همچنین این احساسات را در قالب نظریه ریختند و آن را در شعر، هنر، موسیقی و رمان با شور و هیجان عرضه کردند. اما «نوستالژی» اصطلاحی مهم برای ما است، نه آن‌ها. حداقل در این معنا، نوستالژی آن چیزی نیست که در گذشته بوده است.\n من بی‌اختیار از خودم می‌پرسم آیا این تغییر کاربرد علاوه‌بر این‌ها، نمایانگر تغییری گسترده‌تر در سیاست، یا شاید در خودشناسی فرهنگی نیست؟ امروزه به نظر می‌رسد که نوستالژی نوع خاصی از توجه را مشخص می‌کند. اگر شما چیزی را «نوستالژیک» بنامید، اشاره می‌کنید که آن چیز خاطرۀ لذتی پیشین را زنده می‌کند، بازشناسی تلخ و شیرینی از گذر زمان، یا حسی از عصری از دست رفته. شخصیتی نوستالژیک داشتن به‌معنای تجربۀ آن لذات (احتمالاً به‌طرزی خفیف غم‌انگیز) است. توصیف بازگشت یک قربانیِ اردوگاهِ کار اجباری به آشویتس به‌عنوان امری نوستالژیک، عجیب و در واقع توهین‌آمیز خواهد بود.\n این نوع توجه احساسی به گذشته دو پیامد دارد. نخست آنکه گذشته به‌طور گزینشی جذاب باقی می‌ماند؛ در تبلیغات شرکت هویس۷، هیچ‌گونه بدبختی، خشونت، تعصب یا نومیدی وجود ندارد. دوم آنکه از پیونددادن گذشته به حال جلوگیری می‌شود، اگر به‌نحوی بکوشیم تا امور را برای آینده تغییر دهیم. نوستالژی در این معنا درست در تضاد با آن نیروی تغییر است که شلی یا نیچه یا واگنر در اشتیاق خود به گذشتۀ آرمانی یونان مشاهده می‌کردند. بهترین امید نوستالژی در این معنا آن چیزی است که واگنر «بازگشت برده‌وار» می‌نامد.\n امروزه صحبت مداوم از نوستالژی، برای جلدهای قدیمی گذرنامه، آداب قدیمی، غذاهای قدیمی، و بالاتر از همه رؤیای انگلستانِ قبل از چندفرهنگی‌گرایی، تا حدودی واکنشی به دگرگونی اجتماعی سریع و احساس ناامنی درونی است. تا حدودی، این همان چیزی است که هر کسی با افزایش سن احساس می‌کند، در همان حال که دوران کودکی به‌وضوح دور می‌شود. اما این تصورات نوستالژیک جایگزینی به‌درد نخور برای هرگونه فهم دقیق از تاریخ هستند (یعنی داستان پیچیدۀ گذشته، و نیروهای در هم تنیده‌ای که گذشته و حال را به هم پیوند می‌دهند)، و بدین دلیل ما باید نگران باشیم هنگامی که سیاستمداران موضوع نوستالژی را به میان می‌کشند. هنگامی که ما فراموش می‌کنیم که پرسش‌های «ما از کجا آمده‌ایم؟» و «ما به کجا می‌رویم؟» کاملاً با هم گره خورده‌اند، به‌طرزی چشمگیر فرصت‌هایمان برای خودشناسی یا اقدام کارآمد را کاهش می‌دهیم. اگر ما تاریخ را بیش از حد ساده‌سازی کنیم، آن چنان که سیسرو و کانت هر دو پیش‌بینی کرده‌اند، با توجه سطحیِ کودکان زندگی خواهیم کرد.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را سیمون گلدهیل نوشته است و در تاریخ ۳ می ۲۰۱۷ با عنوان «Look back with danger» در وب‌سایت تی.ال.اس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۴ تیر ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «در آرزوی بازگشت» و با ترجمه  علی برزگر منتشر کرده است. •• سیمون گلدهیل (SIMON GOLDHILL) استاد ادبیات کلاسیک در کالج کینگ دانشگاه کمبریج است. او متخصص تراژدی یونانی، فرهنگ و ادبیات یونان است. آخرین کتاب او سوفوکلس و زبان تراژدی (Sophocles and the Language of Tragedy) نام دارد. [۱]  centaurs:  موجوداتی اساطیری که نیمی انسان و نیمی اسب هستند [مترجم].    [۲] Menander: نمایشنامه‌نویس یونانی (۳۴۲ تا ۲۹۱ پیش از میلاد) [مترجم].    [۳] Thomas Hardy: رمان‌نویس و شاعر انگلیسی (۱۹۲۸-۱۸۴۰) [مترجم].    [۴] Victorian: دوران حکومت ملکه ویکتوریا از ۱۸۳۷ تا ۱۹۰۱ میلادی [مترجم].    [۵] Elizabethan: دوران حکومت ملکه الیزابت از ۱۵۵۸ تا ۱۶۰۳ میلادی [مترجم].    [۶] Hellas [۷] Hovis: شرکت تولیدکنندۀ نان صنعتی در انگلستان [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833719.json b/train/413833719.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..21e49786284b286dd3ecda147b344df565bd7a26
--- /dev/null
+++ b/train/413833719.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "حسرت برای گذشته‌ای که هرگز نبوده",
+  "subtitle": "آرزوی بازگشت به گذشته ناشی از تحمل‌ناپذیری دوران کنونی است",
+  "introduction": "نوستالژی حسرتی غم‌بار و توأمان لذت‌بخش برای گذشته است. در فرهنگ مدرن معمولاً نوستالژی را نکوهش می‌کنند و بازگشت به گذشته را نامطلوب یا نادرست می‌شمارند. اما گذشته‌گرایی این روزها دامان خود مدرنیته را نیز گرفته است. زیگمونت باومن در آخرین کتاب خود چهار دسته از نوستالژی‌های مدرن را برشمرده است: «بازگشت به هابز»، «بازگشت به قبیله»، «بازگشت به نابرابری» و «بازگشت به رحم مادر».",
+  "content": "الستر بونت، کرونیکل آو هایر اجوکیشن — برای بسیاری کسان، گذشته هیچ‌گاه جذاب‌تر و آینده ترسناک‌تر به نظر نمی‌رسد. جامعه‌شناس برجستۀ بریتانیایی، زیگمونت باومن (که در ژانویه درگذشت)، در آخرین کتاب خود، توجهش را به این حالت نوستالژیک عطف کرده و آن را «رتروتوپیا» نامیده است.\n باومن در سرتاسر زندگی کاری طولانی‌اش، شیفتۀ پارادکس‌های مدرنیته بود. مهم‌ترین آثار او، مثل مدرنیته و هولوکاست۱، نمونه‌های بارزی هستند از نظریۀ اجتماعی انتقادی که با نگاه تجربی همراه شده است. او در رتروتوپیا۲ به کندوکاو دربارۀ پیوستگی عجیب مدرنیته با نوستالژی می‌پردازد. مقصود اصلی این کتاب، تشریح روش‌هایی است که جریان‌های نوستالژیک مختلف در پیش می‌گیرند، هم در خلق و هم در غالب آمدن بر زمان حالی که باعث اختلال و سردرگمی است.\n\nباومن با به‌دست‌دادن رئوس کلی چیزی آغاز می‌کند که پژوهشگر ادبیات دانشگاه هاروارد، سوتلانا بویم، «اپیدمیِ نوستالژی» نامیده است؛ وضعیتی که -به گفتۀ باومن- امروزه «به نحوی ملموس در هر سطحی از هم‌زیستی اجتماعی» وجود دارد. او وظیفۀ خود را چنین اعلام می‌کند: «گره‌گشایی، ترسیم و علنی‌کردن پاره‌ای از چشمگیرترین تمایلات ’بازگشت به گذشته در آینده‘ که در مرحلۀ رتروپیاییِ تاریخِ اتوپیا آشکار می‌شود». این تمایلات در چهار بخش دسته‌بندی می‌شوند: «بازگشت به هابز؟»؛ «بازگشت به قبیله»؛ «بازگشت به نابرابری»؛ و «بازگشت به رحم مادر».\n خواندن کتاب چیزی است شبیهِ سوار شدن در قطار وحشت؛ این کتابِ مختصر با استدلال‌هایی ژرف، مسافر را در دورۀ جدیدِ «جنگ همه علیه همه» سوار می‌کند، و پیش از آن‌که خواننده در اثرِ تفسیری پیچیده دربارۀ ظهورِ خودشیفتگی و تنهایی از نفس بیفتد، در ایستگاه‌های بیگانه‌هراسی و نژادپرستی و شکافِ فزاینده میان فقیر و غنی نیز توقف می‌کند.\n باومن برای گره‌زدن این رشته‌های ناهمگون، چیزی را پیشنهاد می‌کند که «تثلیث هگلی» می‌خواند. مجادلۀ او بر سر این است که جایگاه اصلی توماس مور -و اتوپیای جامعه‌محور- توسط نوعی اتوپیای جدید واژگون شده است، اتوپیایی که محور آن، «نامشخص» است؛ محوری «فردی، خصوصی و شخصی شده»؛ جابه‌جایی‌ای که اکنون خود آن، بر اثر حسرتی نوستالژیک و ظهور نسخه‌هایی از آیندۀ مبتنی بر «گذشته‌ای گم‌شده/به‌تاراج‌رفته/وانهاده‌شده و درعین‌حال، نیمه‌جان» به چالش کشیده شده است. نزاع صریح‌تری بر بخش عمدۀ این کتاب حاکم است: این‌که گذشته به این دلیل جذابیت یافته که آدم‌ها زمان حاضر را غم‌انگیز و گیج‌کننده می‌یابند. باومن استدلال می‌کند که همۀ تلاش‌های ما برای بازگشت به بسیاری از خاستگاه‌های امنیت، انس و آسودگی کودک‌وار، از ناتوانی در کنارآمدن با زمان حاضری ناشی شده که «به نحو آزاردهنده‌ای ناپایدار و نامطمئن» است. این حالت ترس، با کنار هم‌آوردنِ فردگراییِ خودشیفته‌وار با سیستم اشتراکی نژادی، صورت‌های مختلف و بلکه متعارضی از نوستالژی را به هم ربط می‌دهد و تقویت می‌کند. تأثیرگذارترین عبارات رتروتوپیا جایی است که باومن با این نوع پارادکس سروکله می‌زند: «بازگشت به خود» نوعی رجزخوانی بود در نبرد برای رهایی از وحشت‌های زندان قبیله‌ای. و با ظهورِ جهان‌وطنیِ همچنان نوپا، دوباره جان گرفته است؛ همان‌گونه که بازگشت به قبیله شعاری بود –و هنوز هم هست- برای گریختن‌به‌پناهگاه از زشتی‌های تنهایی آدم‌های بی‌کس و ماتم‌زدۀ عصر پسالیبرال. هر دو دعوت، زهرآلودند؛ و به طرزی عجیب، به عنوان پادزهری برای دیگری به کار می‌آیند.\n چنین موجزگویی‌های از سرِ اطمینانی، شاخصۀ سبک باومن است و می‌تواند تخدیرکننده باشد، اما این حرف تا حدودی بر اعتقاد خوانندگان به عنوان‌گذاری‌های او مثل «پدیدۀ بازگشت به رحم مادر» (که باومن عنوان «بازگشت به خود» را تحت آن قرار داده) مبتنی است. باومن این برچسب را از متنی در کتاب چه اندوهبار است امروز!۳ نوشتۀ ملیسا برودرِ جستارنویس گرفته است. برودر در آن کتاب اعتراف می‌کند زندگی‌اش را «صرف بازگشت» به امنیت رحم مادر کرده است. به نظر می‌رسد بیرون‌اندازیِ این بینش خاص به وضعی اجتماعی، -دست‌کم برای من- معقول به نظر می‌رسد؛ اما هم‌زمان شک دارم که نوستالژی بازگشت به رحم، به عصر ما منحصر باشد. مثل بسیاری از استدلال‌های استثناگرا، پافشاری باومن بر این که دورۀ معاصر رابطه‌ای آشفته و کاملاً استثنایی با گذشته دارد، ما را با نوعی تملق دغلبازانه روبه‌رو می‌کند؛ اما در نهایت، آیا کسانی هستند که بخواهند به این ادعا تن دهند که زمانه و قرن آن‌ها، در مجموع، چندان خاص و ویژه نیست؟\n متأسفانه توصیفات پروپیمان باومن از وضع هراس‌آور و نوستالژیک ما به سیاهه‌هایی شبیه است که می‌خواهند بگویند چقدر همه چیز بد است. در صدر این سیاهۀ او، «افزایش حجم و شدت خشونت» قرار دارد؛ حاکی از این واقعیت که «جهان ما… باز هم صحنۀ جنگ است: جنگ همه علیه همه». بر خلاف هابز، این «جنگ» نشان‌دهندۀ نبود لویاتان نیست، بلکه از وجود شمار عظیمی از لویاتان‌های بزرگ، کوچک و خرد به‌شدت بدکار» حکایت دارد. دیگر نقطۀ بحران، در فصلی به نام «بازگشت به نابرابری» بیان می‌شود که از دیگر اثر باومن الهام گرفته است: آیا ثروتِ عده‌ای اندک، به همۀ ما نفع می‌بخشد؟۴ باومن با تبیین این مسأله که چرا افزایش سطوحی از نابرابری به «موقعیتی انقلابی» منجر نشده، می‌گوید این بدان دلیل است که «وضع وجودی روزگار حاضر» چیزی نیست جز «کارخانه‌ای از بدگمانی متقابل، تضاد علایق، رقابت و هم‌چشمی». آمیختۀ درون این تصاویر کلی دیستوپیایی، مجموعۀ متنوعی از نقدهای مربوط به پدیده‌های جزئیِ معاصر است که از اینترنت تا کتاب های خودآموز کشیده می‌شود. هنگامی که باومن شروع به گلایه دربارۀ رهیاب‌های ماهواره‌ای می‌کند (که به رغم آپدیت‌های بی‌پایان، «غالب رانندگان خود را برای داشتن آن‌ها به زحمت می‌اندازند، اگرچه چندان به‌روز نیستند و احتمال دارد آنان را به بیراهه ببرند») به نظرم رسید که پارادکس دیگری هم می‌توانست موضوع بحث کتاب او باشد؛ پارادکسی که خودش به آن نمی‌پردازد.\n باومن نگاه خصمانه‌ای به نوستالژی دارد و می‌خواهد «فرشتۀ تاریخ را یک بار دیگر بچرخاند» و او را به سوی آینده قرار دهد. اما رتروتوپیا کتابی عمیقاً نوستالژیک است. تقریباً هیچ چیزی در زمان حاضر نیست که باومن علاقه‌ای به آن نشان دهد. در عصر پسامارکسیست و پساسوسیالیست، چندان جای شگفتی نیست که مطالعه‌ای چپ‌گرایانه، در پی بسط حسی نیرومند از فقدان و حسرت باشد. مسأله این است که این سنت در معرفی خود به عنوان سنتی روبه‌پیش و معرفی نوستالژی به‌عنوان وضعی ذاتاً محافظه‌کارانه، آن‌قدر پیش رفته که دیگر قادر نیست به پندار نوستالژیک خاص خودش اعتراف کند. چنین اعترافی، نه کاری ساده و راحت، بلکه کاری است ضروری. سوتلانا بویم در آیندۀ نوستالژی۵ این نکته را به بهترین وجه بیان می‌کند: «ما بازماندگان قرن بیستم، همگی دلتنگ زمانه‌ای هستیم که نوستالژیک نبوده است. اما به نظر می‌رسد که راهی به گذشته وجود ندارد.»\n • نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nBauman, Zygmunt. Retrotopia. John Wiley & Sons, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را الستر بونت نوشته است و در تاریخ ۱۶ آوریل ۲۰۱۷ با عنوان «Longing for a Past That Never Was» در وب‌سایت کرونیکل آو هایر اجوکیشن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۱ خرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «حسرت برای گذشته‌ای که هرگز نبوده» و با ترجمه علی کوچکی منتشر کرده است. •• الستر بونت (Alastair Bonnett) استاد جغرافیای اجتماعی در دانشگاه نیوکاسل و نویسندۀ چند کتاب است؛ از جمله: جغرافیای نوستالژی: چشم‌اندازهای جهانی و منطقه‌ای به مدرنیته و فقدان (The Geography of Nostalgia: Global and Local Perspectives on Modernity and Loss). [۱]  Modernity and the Holocaust [۲] Retrotopia [۳] So Sad Today [۴] Does the Richness of the Few Benefit Us All? [۵] The Future of Nostalgia"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833720.json b/train/413833720.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..205fa6e9f346caa0b2036d52688dac2bc174bbcf
--- /dev/null
+++ b/train/413833720.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "قدرت چطور از فاجعه سود می‌برد؟",
+  "subtitle": "برشی از کتاب تازۀ نائومی کلاین که به دولت دونالد ترامپ اختصاص دارد",
+  "introduction": "مشهورترین کتاب نائومی کلاین، «دکترین شوک»، روزنامه‌نگاری تحقیقیِ بی‌نظیری است دربارۀ طوفان کاترینا. یکی از بازیگران اصلی آن طوفان، مایکل پنس، به لطفِ انتصابات عجیب و غریبِ ترامپ، امروز برای جهان نامی آشناست. پنس از بزرگترین رهبران چیزی است که کلاین «سرمایه‌داری فاجعه‌مدار» می‌نامد. سرمایه‌داری‌ای که حالا نه مناطقِ حاشیه‌ای بحران‌زده، که گویی کل جهان را تهدید می‌کند.",
+  "content": "نائومی کلاین، گاردین —  پس از بحران، پیمان‌کاران بخش خصوصی وارد می‌شوند و بودجۀ کاری را می‌بلعند که اگر هم انجام شود، بد اجرا می‌شود؛ و سپس آن میلیاردها دلار از بودجه‌های حکومت کاسته می‌شوند. مثل آتش‌سوزی برج گرنفل در لندن، طوفان کاترینا هم از خوار شمردن فقرا پرده برداشت.\n در دوران گزارشگری‌ام از نواحی فاجعه‌زده، گاهی این دل‌آشوبه سراغم می‌آمد که شاید فقط شاهد بحران اینجا و اکنون نیستم، بلکه ذره‌ای هم از آینده را می‌بینم: یک پیش‌نمایش از مقصد مسیری که در آن پیش می‌رویم، مگر آنکه فرمان را بگیریم و دور بزنیم. وقتی به حرف‌های دونالد ترامپ گوش می‌دهم که میل آشکاری به ایجاد جوّ آشوب و بی‌ثباتی دارد، اغلب این فکر به سرم می‌زند که: این را قبلاً دیده‌ام، در همان لحظات غریبی که گویا دریچه‌ای به روی آیندۀ جمعی‌مان باز می‌شود.\n یکی از آن لحظات در نیواورلئانز پس از طوفان کاترینا سر رسید که دیدم گله‌های پیمان‌کاران نظامی روی شهر سیل‌زده فرود آمدند تا راهی برای سودبردن از فاجعه بیابند، در حالی که با هزاران نفر از ساکنان شهر، شهروندانی که حکومت رهایشان کرده بود، مثل تبهکاران رفتار می‌شد فقط چون سعی می‌کردند جان سالم به در ببرند.\n از آنجا بود که تاکتیک‌های مشابهی در نواحی فاجعه‌زدۀ سراسر دنیا به چشمم آمد. من از تعبیر «دکترین شوک» برای توصیف آن تاکتیک بی‌رحمانه‌ای استفاده کرده‌ام که از سردرگمی مردم پس از یک شوک جمعی (جنگ، کودتا، حملۀ تروریستی، سقوط بازار یا فجایع طبیعی) برای پیش بُردن اقدامات رادیکالِ حامی بنگاه‌ها استفاده می‌کند، یعنی کاری که اغلب «شوک‌درمانی» نامیده می‌شود. هرچند ترامپ از جهاتی در قالب معمول نمی‌گنجد، تاکتیک‌های شوک او تابع نسخۀ واحدی هستند، همان نسخۀ آشنا در دیگر کشورهایی که تغییرات سریع را زیر نقاب بحران تحمیل کرده‌اند.\n بیش از ۴۰ سال است که این استراتژی، جفت بی‌صدای تحمیل نئولیبرالیسم بوده است. تاکتیک‌های شوک تابع الگویی روشن‌اند: منتظر یک بحران بمانید (یا حتی در برخی موارد مثل شیلی یا روسیه، یاری کنید تا بحرانی راه بیافتد)، اعلام کنید بُرهۀ نیاز به چیزی فرارسیده که گاهی آن را «سیاست‌ورزی فوق‌العاده» می‌نامند، برخی یا همۀ هنجارهای دموکراتیک را معلق سازید، و بعد میخ فهرست خواسته‌های بنگاه‌ها را در اسرع وقت بکوبید. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که تقریباً هر وضعیت آشوب‌زده‌ای، اگر رهبران سیاسی آن را در قابی قرار دهند که عصبیّت کافی داشته باشد، می‌تواند به کار این جاده‌سازی بیاید. این بحران می‌تواند یک اتفاق بسیار رادیکال مثل کودتای نظامی باشد، اما شوک اقتصادی بازار یا بحران بودجه هم بس است. مثلاً در زمان تورم افسارگسیخته یا فروپاشی نظام بانکی، نخبگان حاکم معمولاً توانسته‌اند ضرورت حمله به حمایت‌های اجتماعی یا نجات بخش مالی خصوصی با هزینۀ سرسام‌آور را به مردم وحشت‌زده بقبولانند، چون ادعا می‌کنند در غیر این صورت یک آخرالزمان اقتصادی تمام‌عیار رُخ می‌دهد.\n هم‌اکنون در دولت دونالد ترامپ، جمهوری‌خواهان جوّ بحران دائمیِ حاکم بر دورۀ ریاست‌جمهوری او را قبضه کرده‌اند تا سیاست‌های نامحبوب و هوادار بنگاه‌ها را تا حد امکان پیش ببرند. و می‌دانیم که با یک شوک بیرونی بزرگ‌تر، آن‌ها بیشتر و سریع‌تر جلو خواهند رفت. این را می‌دانیم چون اعضای ارشد تیم ترامپ در بطن برخی از انگشت‌نماترین مصادیق دکترین شوک بوده‌اند که از سال‌های اخیر در خاطر مانده است.\n رکس تیلرسون، وزیر خارجۀ ایالات متحده، عمدۀ پیشرفت حرفه‌ای خود را مدیون بهره‌برداری از سود جنگ‌ها و بی‌ثباتی‌ها بوده است. افزایش قیمت نفتی که نتیجۀ حمله به عراق بود، بیش از هر غول نفتی دیگر به نفع اکسون‌موبیل تمام شد. همچنین این شرکت مستقیماً به شرایط جنگ عراق متوسل شد تا از توصیۀ وزارت خارجۀ ایالات متحده سرپیچی کرده و یک قرارداد اکتشاف در کردستان عراق ببندد، که این حرکت به خاطر دور زدن حکومت مرکزی عراق، می‌توانست جرقۀ یک جنگ داخلی تمام‌عیار را بزند و مطمئناً در مناقشۀ داخلی این کشور سهمی داشت.\n تیلرسون در مقام مدیرعامل اکسون‌موبیل به شیوه‌های دیگری هم از فاجعه بهره بُرده است. او به عنوان مدیر ارشد یک غول سوخت‌های فسیلی، عمر حرفه‌ای‌اش را در خدمت شرکتی بود که علی‌رغم تحقیقات دانشمندان خود این شرکت دربارۀ ماهیت بشرساختۀ تغییر اقلیمی، به تأمین بودجه و پخش اطلاعات نادرست و شبه‌علم دربارۀ مسائل اقلیمی روی آورد. بنا به تحقیقات لس‌آنجلس‌تایمز، در مواجهه با بحرانی که این شرکت جار می‌زد وقوعش محل تردید است، اکسون‌موبیل (هم پیش و هم پس از ادغام شرکت‌های اکسون و موبیل) با تمام توان کوشید راه‌هایی برای سودآوری از آن بحران و محافظت خود در برابرش بیابد؛ از جمله: تحقیقات اکتشافی برای حفر چاه در قطب شمال (که به لطف تغییر اقلیمی در حال ذوب شدن بود)، طراحی دوبارۀ یک خط لولۀ گاز طبیعی در دریای شمالی برای انطباق با بالا آمدن سطح دریا و طوفان‌های شدید، و انجام همین کار برای یک دکل حفاری در آب‌های ساحلی نُوا اِسکوشیا.\n در یک مراسم عمومی در ۲۰۱۲، تیلرسون تصدیق کرد که تغییر اقلیمی در حال وقوع است، ولی حرف بعدی‌اش سرّ درون او را آشکار کرد. او گفت «گونۀ» انسان‌ها همیشه در حال انطباق بوده‌اند، «لذا با این هم انطباق پیدا می‌کنیم. تغییرات در الگوهای آب‌وهوایی که نواحی کشت‌وکار را جابجا می‌کنند، با این انطباق خواهیم یافت.»\n او راست می‌گوید. انسان‌ها وقتی زمین‌شان دیگر غذا تولید نکند، انطباق می‌یابند. راه انطباق‌شان، نقل مکان است. آن‌ها خانه‌هایشان را رها می‌کنند و دنبال جایی برای زندگی می‌گردند که بتوانند شکم خود و خانواده‌هایشان را پُر کنند. ولی، همان‌طور که تیلرسون خوب می‌داند، در زمان‌های به سر نمی‌بریم که کشورها در کمال مسرّت مرزهایشان را برای مردم گرسنه و بیچاره باز کنند. در واقع می‌دانیم او برای رییس‌جمهوری کار می‌کند که آوارگان سوری (که در آنجا خشکسالی یکی از شتاب‌دهنده‌های تنش‌هایی بود که به جنگ داخلی منجر شد) را اسب تروجان تروریست‌ها نامید. همان رییس‌جمهوری که با صدور فرمان ممنوعیت سفر، هرچه توانست کرد تا مانع ورود مهاجران سوری به ایالات متحده شود.\n همان رییس‌جمهوری که دربارۀ کودکان پناهجوی سوری گفته است: «می‌توانم در چشم‌هایشان نگاه کنم و بگویم: شما نمی‌توانید بیایید.» همان رییس‌جمهوری که حتی پس از صدور فرمان حملات موشکی به سوریه، آن هم به گفتۀ خودش به خاطر تأثر از عواقب هولناک حملات شیمیایی روی کودکان و «بچه‌های خوشگل» سوری، ذره‌ای موضعش را عوض نکرد. (ولی آن‌قدر متأثر نشده بود که به آن‌ها و والدین‌شان خوشامد بگوید.) همان رییس‌جمهوری که برنامه‌هایی اعلام کرده است که رصد، نظارت، بازداشت و اخراج مهاجران را به شاخص دولت او تبدیل می‌کنند.\n بسیاری دیگر از اعضاء دولت ترامپ هم منتظر و مهیایند؛ کسانی که مهارت‌های عمیقی در سود بردن از همۀ این ماجراها دارند.\n از روز انتخابات تا پایان ماه اولِ ترامپ در کاخ سفید، سهام دو شرکت بزرگ زندان‌داری خصوصی ایالات متحده، کُرسیویک -که قبلاً «بنگاه تأدیبات آمریکا» نام داشت- و جئوگروپ، دو برابر شد و به ترتیب ۱۴۰% و ۹۸% افزایش یافت. و چرا که نه؟ همان‌طور که اکسون یاد گرفت از تغییر اقلیمی سود ببرد، این شرکت‌ها هم بخشی از آن صنعت قارچ‌مانند زندان‌های خصوصی، امنیت خصوصی و نظارت خصوصی‌اند که جنگ و مهاجرت (دو پدیده‌ای که اغلب مربوط به فشارهای اقلیمی‌اند) را جذاب و به منزلۀ گسترش فرصت‌های بازار می‌بینند. در ایالات متحده، «آژانس اجرایی مهاجرت و گمرک» (آی.سی.ای) هر روز تا ۳۴ هزار مهاجر را بازداشت می‌کند. کسانی که گمان می‌رود به صورت غیرقانونی در کشورند، و ۷۳% آن‌ها در زندان‌های خصوصی نگه داشته می‌شوند. پس جای تعجب نیست که با انتخاب ترامپ، ارزش سهام این شرکت‌ها افزایش یابد. کمی که گذشت، این شرکت‌ها بهانۀ بیشتری پیدا کردند که جشن بگیرند: یکی از اولین کارهای دادستان کل جدید ترامپ، جف سشنز، آن بود که تصمیم دولت اوباما برای کاهش استفاده از زندان‌های انتفاعی برای عموم مردم را لغو کرد.\n\nترامپ، پاتریک شاناهان را به عنوان معاون وزیر دفاع منصوب کرد: مدیر ارشدی در بوئینگ که در یک بُرهه مسئول فروش سخت‌افزارهایی گران‌قیمت از جمله بالگردهای آپاچی و شینوک به ارتش آمریکا بود. او ناظر برنامۀ دفاع موشکی بالستیک بوئینگ نیز بود. این برنامه بخشی از عملیاتی است که اگر تنش‌های بین‌المللی در دورۀ ترامپ همچنان وخیم‌تر شوند، سود سهمگینی می‌برد.\n و این صرفاً بخشی از یک روند بسیار وسیع‌تر است. لی فَنگ در مارس ۲۰۱۷ در مجلۀ اینترنتی اینترسپت گزارش داد که «رئیس‌جمهور دونالد ترامپ که در صدد گسترش سریع بودجۀ ارتش و برنامه‌های امنیت میهنی است، با انتصاب پیمان‌کاران و لابی‌گران دفاعی به مناصب کلیدی حکومتی عملاً گرۀ میان حکومت و صنایع۱ را تسلیحاتی کرده است… تاکنون حداقل ۱۵ نفر که پیوندهایی مالی با پیمان‌کاران دفاعی دارند، منصوب یا نامزد تصدی این مناصب شده‌اند.»\n گرۀ حکومت و صنایع البته پدیدۀ جدیدی نیست. افسران بازنشستۀ ارتش همیشه سراغ شغل‌ها و قراردادهایی می‌رفتند که در شرکت‌های اسلحه‌سازی وجود داشت. پدیدۀ جدید، تعداد ژنرال‌های مرتبط با پیمان‌کاران نظامی است که ترامپ مناصب کابینه را به آن‌ها سپرده و قدرت اختصاص بودجه دارند؛ از جمله بودجه‌های ناشی از برنامۀ ترامپ برای افزایش ۸۰ میلیارد دلاری مخارج ارتش، پنتاگون و وزارت امنیت میهنی ظرف فقط یک سال.\n یک تغییر دیگر، اندازۀ وزارت امنیت میهنی و صنعت نظارت است. پس از حملات یازده سپتامبر که دولت بوش اعلام کرد جنگ بی‌پایان علیه تروریسم را راه می‌اندازد، و هرچه را بتواند حتماً برون‌سپاری می‌کند، این بخش رشد پرشتابی یافت. شرکت‌های جدید با شیشه‌های رنگی مثل قارچ‌های نحس در مناطق حومه‌شهری ویرجینیا، با فاصله‌ای اندک از واشینگتن‌دی‌سی، سر بر آوردند و شرکت‌های موجود مثل بوز آلن همیلتون هم به قلمروهای نو پا گذاشتند. دنیل گراس در یادداشتی در مجلۀ اسلیت در سال ۲۰۰۵، حال و هوای وضعی را ثبت و ضبط کرد که بسیاری «رشد حبابی صنایع امنیتی» نامیده بودند: «امنیت میهنی شاید به همان نقطه‌ای رسیده باشد که سرمایه‌گذاری در اینترنت در سال ۱۹۹۷ داشت. در آن زمان کافی بود یک e (الکترونیک) اول اسم شرکت‌تان بگذارید تا ارزش سهام‌تان سر به فلک بکشد. الآن نیز همین کار از دست واژۀ استحکامات برمی‌آید.»\n یعنی بسیاری از منصوبان ترامپ از بنگاه‌های متخصص در اموری می‌آیند که تا همین چندی قبل، برون‌سپاری این امور در مخیلۀ هیچ‌کس نمی‌گنجید. مثلاً رییس شورای امنیت ملی او، سپهبد بازنشسته کِیت کلاگ است. کلاگ از زمان بازنشستگی چندین شغل نزد پیمان‌کاران امنیتی داشته است، که یکی از آن‌ها در شرکت کیوبیک‌دیفنس بوده است.\n به گفتۀ این شرکت، او هدایت‌گر «کسب‌وکار آموزش نبرد زمینی» بود و «بر توسعۀ پایۀ مشتریان جهانی شرکت تمرکز» داشت. اگر فکر می‌کنید «آموزش نبرد» چیزی است که پیش‌تر ارتش‌ها خودشان انجام می‌داده‌اند، حق دارید.\n یک نکتۀ جالب توجه دربارۀ منصوبان ترامپ از شرکت‌های پیمان‌کار، انتخاب آن‌ها از بنگاه‌هایی است که بعد از یازده سپتامبر تأسیس شده‌اند: L-1 Identity Solutions (متخصص زیست‌سنجشی)، Chertoff Group (مایکل چرتوف، مدیر امنیت میهنی جورج دابلیو بوش، بنیان‌گذار آن بود)، Palantir Technologies (یک بنگاه نظارت/کلان‌داده که پیتر تیل، میلیاردر مؤسس شرکت PayPal و حامی ترامپ، در زمرۀ بنیان‌گذارانش بوده است)، و بسیاری موارد دیگر. بنگاه‌های امنیتی برای تأمین پرسنل خود بسیار متکی به شاخه‌های نظامی و اطلاعاتی حکومت هستند.\n در دولت ترامپ، لابی‌گران و پرسنل این بنگاه‌ها در حال بازگشت به حکومت‌اند، و در آنجا لابد سعی می‌کنند فرصت‌های بیشتری برای پول درآوردن از شکار کسانی ایجاد کنند که ترامپ به آن‌ها «آدم بدها»۲ می‌گوید.\n این وضعیت، معجونی خطرناک می‌سازد. عده‌ای که مستقیماً از جنگ سود می‌برند را بردارید و در بطن حکومت بگذارید. کسی می‌ماند که هوادار صلح شود؟ تصور اینکه یک جنگ می‌تواند به خاتمۀ قطعی برسد، خیال عتیقۀ جالبی است که در دورۀ بوش به آن «تفکرات پیشا-یازده‌سپتامبری» می‌گفتند.\n و بعد می‌رسیم به معاون رییس‌جمهور مایک پنس، که خیلی‌ها فکر می‌کنند عاقله‌مرد در اتاق آشفتۀ ترامپ است. ولی او پنس است، فرماندار سابق ایالت ایندیانا، که در بحث بهره‌کشیِ لجوجانه از رنج بشر، نگران‌کننده‌ترین سابقه را دارد.\n وقتی اعلام شد پنس به عنوان معاون ترامپ وارد کارزار انتخابات می‌شود، به خودم گفتم: این اسم برایم آشناست، آن را جایی دیده‌ام. و بعد یادم آمد. او محور یکی از شوکه‌کننده‌ترین ماجراهایی بود که گزارش داده‌ام: آن سرمایه‌داری فاجعه‌مدارِ «رایگان برای همه» که پس از طوفان کاترینا و غرق شدن نیواورلئانز رُخ داد. کردار مایک پنس در سودجویی از رنج بشر چنان هولناک است که می‌ارزد قدری با تفصیل بیشتر به آن بپردازیم، چون خوب نشان‌مان می‌دهد که در اوج بحران باید چه انتظاری از این دولت داشته باشیم.\n پیش از کندوکاو در نقش پنس، باید این نکته را به خاطر داشت که هرچند طوفان کاترینا را معمولاً یک «فاجعۀ طبیعی» می‌نامند، هیچ‌جای بلایی که این طوفان بر سر شهر نیواورلئانز آورد طبیعی نبود. وقتی طوفان کاترینا در آگوست ۲۰۰۵ به ساحل می‌سی‌سی‌پی رسید، از درجۀ پنج به درجۀ سه رسیده بود که البته باز هم ویران‌گر بود. منتهی وقتی به نیواورلئانز رسید، بخش عمدۀ توانش از دست رفته بود و دوباره درجۀ شدت آن را به «طوفان گرمسیری» کاهش دادند.\n این نکته مهم است چون یک طوفان گرمسیری هرگز نباید از سد دفاعی نیواورلئانز در برابر سیلاب می‌گذشت. ولی کاترینا از این سد گذشت چون دیواره‌های ساحلی محافظ شهر تاب نیاوردند. چرا؟ اکنون می‌دانیم که علی‌رغم هشدارهای مکرر، ارتش مهندسان این دیواره‌ها را رها کرد تا به وضع بدی افتادند. این مشکل، نتیجۀ دو عامل اصلی بود.\n یک عامل، بی‌توجهی جدی به زندگی مردمان فقیر سیاه‌پوست بود که با عدم تعمیر دیواره‌ها، خانه‌هایشان در محلۀ «لُور ناینث وارد» بیش از همه آسیب‌پذیر شده بود. این هم بخشی از یک بی‌توجهی گسترده‌تر به زیرساخت‌های عمومی است که نتیجۀ مستقیم چندین دهه سیاست‌های نئولیبرال است: چون وقتی جنگ نظام‌مندی علیه اصل ایدۀ قلمرو عمومی و منفعت عمومی راه می‌اندازید، طبیعی است که ستون‌فقرات عمومی و دولتی جامعه (جاده‌ها، پل‌ها، دیواره‌ها، سیستم‌های آبرسانی) به چنان وضع بدی می‌افتند که با اندک ضربه‌ای از هم می‌پاشند. وقتی مالیات‌ها را بسیار کاهش می‌دهید و در نتیجه پولی ندارید که خرج چیزی جز پلیس و ارتش کنید، همین اتفاق می‌افتد.\n ولی فقط زیرساخت فیزیکی نبود که شهر و به‌ویژه ساکنان فقیرش را درمانده کرد، ساکنان فقیری که از قضا مثل بسیاری شهرهای ایالات متحده عمدتاً سیاه‌پوستان هستند. سیستم‌های انسانی واکنش به فاجعه هم ناکام ماندند، که دومین گسیختگی بزرگ را رقم زدند. آن بازوی دولت فدرال که وظیفۀ واکنش به بُرهه‌های بحران ملی از این دست را دارد، «آژانس مدیریت اضطراری فدرال» (اف.ای.ام.اِی) است، و مقامات ایالتی و شهری هم نقش‌های کلیدی در برنامه‌ریزی تخلیه و واکنش به بحران بازی می‌کنند. همۀ سطوح حکومت در این ماجرا شکست خوردند.\n پنج روز طول کشید تا فِما آب و غذا به مردم نیواورلئانز برساند که در سوپردُم پناه گرفته بودند. هولناک‌ترین تصاویر آن روزها، مردمی بودند که روی پشت‌بام‌ها (خانه‌ها و بیمارستان‌ها) گیر افتاده و علامت «کمک» به دست گرفته بودند اما می‌دیدند که بالگردها از کنارشان رد می‌شوند. مردم تا آنجا که می‌توانستند به همدیگر کمک کردند. آن‌ها با قایق‌های سبک و پارویی همدیگر را نجات دادند. به همدیگر غذا دادند. مردم آن ظرفیت زیبای انسانی برای همبستگی را به نمایش گذاشتند که در مواقع بحران پررنگ‌تر می‌شود. همیشه کلمات کورتیس محمد، یک برنامه‌ریز سابقه‌دار حقوق مدنی در نیواورلئانز، در خاطرم می‌ماند که گفت این تجربه «ما را متقاعد کرد هیچ سرپرستی نداریم.»\n این رهاسازی مردم، به طریقی بسیار نابرابر رُخ‌نمایی کرد چنانکه تفاوت‌های نژادی و طبقاتی روشن بود. برخی از مردم توانستند خودشان شهر را ترک کنند: سوار ماشین‌هایشان شدند، به یک هتل در نواحی دور از طوفان رفتند، و با کارگزاران بیمه‌شان تماس گرفتند. برخی ماندند چون اعتقاد داشتند سدهای دفاعی در برابر طوفان تاب می‌آورند. ولی بسیاری از مردم ماندند چون چارۀ دیگری نداشتند: ماشین نداشتند، یا توان رانندگی نداشتند، یا نمی‌دانستند چه کنند. این بخش از مردم بودند که به یک نظام کارامد تخلیه و امداد نیاز داشتند، ولی اقبال یارشان نبود.\n رهاشده در شهری بدون آب و غذا، آن نیازمندان همان کاری را کردند که هرکسی در این شرایط می‌کند: توشۀ خود را از فروشگاه‌های محلی برداشتند. فاکس‌نیوز و دیگر خروجی‌های رسانه‌ها، روی این مسأله تمرکز کردند تا ساکنان سیاه‌پوست نیواورلئانز را «غارتگران» خطرناکی جلوه دهند که به زودی به نقاط خشک و سفیدپوست‌نشین شهر و حومه‌ها و شهرهای مجاور هجوم می‌آورند. روی ساختمان‌ها با اسپری نوشتند: «هرکس برای غارت بیاید، تیر می‌خورد.»\n ایست‌های بازرسی راه انداختند تا افراد در نقاط سیلاب‌زدۀ شهر گیر بیافتند. روی پل دنزیگر، افسران پلیس هر ساکن سیاه‌پوستی را به محض رؤیت هدف می‌گرفتند. (پنج نفر از افسران درگیر در این ماجرا نهایتاً در دادگاه گناه خود را پذیرفتند، و شهرداری هم به یک مصالحۀ ۱۳.۳ میلیون دلاری با خانواده‌های این واقعه و دو مورد مشابه دیگر پس از طوفان کاترینا تن داد.) در این میانه، گروه‌های اوباش متشکل از پارتیزان‌های مسلح سفیدپوست در خیابان‌ها پرسه می‌زدند تا، چنانکه یکی از ساکنان بعداً در مقالۀ افشاگرانۀ ای‌سی تامپسون (روزنامه‌نگار تحقیقی) گفت، «فرصت شکار مردم سیاه‌پوست» را بیابند.\n من هنگام سیل در نیواورلئانز بودم و خودم دیدم که پلیس و ارتش چقدر عصبی بودند؛ بحث مراقبان امنیتی خصوصی از شرکت‌هایی مانند بلک‌واتر که تازه از عراق برگشته بودند که هیچ! آنجا حسی بسیار شبیه به یک منطقۀ جنگی داشت، و مردمان فقیر و سیاه‌پوست گرفتار شده بودند: کسانی که تنها جرم‌شان، تلاش برای بقا بود. وقتی گارد ملی برای تخلیۀ کامل شهر رسید، در این کار چنان پرخاشگر و بی‌رحم بود که درکش دشوار است. سربازان مسلسل‌های خود را به سمت ساکنانی نشانه رفته بودند که سوار اتوبوس‌ها می‌شدند بی آنکه بدانند به کجا بُرده می‌شوند. کودکان اغلب از والدین‌شان جدا می‌شدند.\n آنچه به هنگام سیلاب دیدم، شوکه‌ام کرد. ولی با دیدن ماجراهای پس از کاترینا، بیشتر شوکه شدم. در شهری آشفته که ساکنانش در کشور پخش شده و قادر به حفاظت از منافع‌شان نبودند، طرحی پدیدار شد که سنبۀ فهرست خواسته‌های بنگاه‌ها را با حداکثر سرعت بکوبد. میلتون فریدمن، اقتصاددان مشهور هوادار بازار آزاد که در آن زمان ۹۳ سال داشت، در مقاله‌ای برای وال‌استریت‌ژورنال نوشت: «اکثر مدارس نیواورلئانز ویرانه شده‌اند، مثل خانه‌های کودکانی که به این مدارس می‌رفته‌اند. اکنون کودکان در سراسر کشور پخش شده‌اند. این یک تراژدی است. این فرصتی برای اصلاح رادیکال نظام آموزشی است.»\n ریچارد بیکر که آن زمان نمایندۀ لوئیزیانا در کنگره بود هم در همین راستا اعلام کرد: «بالاخره خانه‌های عمومی در نیواورلئانز را پاک‌سازی کردیم. ما نمی‌توانستیم، ولی خدا توانست.» وقتی بیکر این‌ها را می‌گفت، من در یک پناهگاه افراد تخلیه‌شده در نزدیکی بیتون‌روژ بودم. مردمی که با آن‌ها حرف می‌زدم، از شنیدن این صحبت‌ها میخکوب شده بودند. تصور کنید مجبور شده‌اید خانه‌تان را ترک کنید، در یک تخت اردوگاهی در یک مرکز عمومی غارمانند بخوابید، و سپس خبردار شوید افرادی که قرار بوده نمایندۀ شما باشند مدعی‌اند این اتفاق یک مداخلۀ آسمانی بوده است؛ انگار که خدا توسعۀ مجتمع‌های مسکونی را دوست دارد.\n بیکر به خواسته‌اش، «پاک‌سازی» خانه‌های عمومی، رسید. در ماه‌های پس از طوفان، وقتی ساکنان نیواورلئانز (و نظرات ناخوشایند، فرهنگ غنی و دلبستگی‌های عمیقشان) دیگر سر راه نایستاده بودند، هزاران واحد خانه‌های عمومی (که بسیاری از آن‌ها چون در ارتفاعات بودند صدمۀ چندانی از طوفان ندیده بودند) تخریب شدند. جای آن‌ها را مجتمع‌ها و خانه‌های ویلایی گرفت که قیمت‌شان برای ساکنان سابق این نقاط بسیار زیاد بود.\n و اینجاست که مایک پنس وارد قصه می‌شود. هنگامی که کاترینا به نیواورلئانز رسید، پنس رییس «کمیتۀ مطالعاتی جمهوری‌خواهان» بود: یک گروه قدرتمند و بسیار ایدئولوژیک که محفلِ قانون‌گذارن محافظه‌کار است. در ۱۳ سپتامبر ۲۰۰۵، فقط ۱۵ روز پس از شکستن دیواره‌های شهر که هنوز بخش‌هایی از نیواورلئانز زیر آب بود، این کمیته جلسه‌ای سرنوشت‌ساز در دفاتر بنیاد هریتج در واشینگتن دی‌سی برگزار کرد. با ریاست پنس، این گروه یک فهرست از «ایده‌های حامی بازار آزاد برای واکنش به طوفان کاترینا و قیمت‌های بالای گاز» تدوین کرد: ۳۲ سیاست شبه‌امدادی که تک‌تک‌شان از کتابچۀ سرمایه‌داری فاجعه‌مدار استخراج شده بود.\n نکتۀ برجسته، تعهد به جنگ تمام‌عیار علیه استانداردهای قانون کار و قلمرو عمومی است؛ که طنز تلخی است چون در اصل همان ناکامی زیرساخت عمومی بود که کاترینا را به یک فاجعۀ انسانی تبدیل کرد. یک نکتۀ شایان ذکر دیگر، عزم استفاده از هر فرصتی برای تقویت دست صنعت نفت و گاز است. این فهرست شامل توصیه‌هایی از این قبیل بود: معلق کردن تعهد پیمان‌کاران فدرال برای پرداخت دستمزدهای حداقلی؛ تبدیل کل منطقۀ آسیب‌دیده به یک ناحیۀ آزاد تجاری؛ و «لغو یا تعلیق مقررات محدودکنندۀ زیست‌محیطی … که جلوی بازسازی را می‌گیرند.» به بیان دیگر، یک جنگ از نوع آن نوارهای قرمزی که کشیده می‌شوند تا اجتماع از خطر مصون بماند.\n پرزیدنت بوش، ظرف یک هفته، بسیاری از این توصیه‌ها را پیاده کرد، هرچند تحت فشار نهایتاً استانداردهای قانون کار را دوباره برقرار کرد. یک توصیۀ دیگر آن بود که کوپن‌هایی برای استفاده در مدارس خصوصی و نمونه (مدارس انتفاعی که با دلارهای مالیات یارانه می‌گیرند) به والدین داده شود، که این هم کاملاً هم‌راستا با دیدگاه فرد منتخب ترامپ برای وزارت آموزش یعنی بتسی دیوس است. ظرف یک سال، خصوصی‌ترین سیستم مدارس ایالات متحده در نیواورلئانز راه افتاد.\n و ماجرا به همینجا ختم نشد. دانشمندان اقلیم‌شناس می‌گویند افزایش شدت طوفان‌ها ربط مستقیمی به افزایش دمای اقیانوس‌ها دارد، ولی این گفته مانع از آن نشد که پنس و کمیته‌اش از کنگره بخواهند مقررات زیست‌محیطی در ساحل خلیج را لغو کنند، مجوز احداث پالایشگاه‌های جدید نفت در ایالات متحده را صادر نمایند، و چراغ سبز به «حفر چاه در پناهگاه ملی حیات‌وحش قطب شمال» بدهند.\n این وضع، جنون‌آمیز است. بالاخره این اقدام‌ها یقیناً به افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای منجر می‌گردند، یعنی مهم‌ترین عامل بشری در تغییر اقلیم که به وقوع طوفان‌های شدیدتر منجر می‌شود. بااین‌حال، پنس بلادرنگ طلایه‌دار اقداماتی شد که بعداً بوش، ذیل نقاب واکنش به طوفانی ویران‌گر، آن‌ها را پیاده کرد.\n بهتر است لحظه‌ای درنگ کنیم تا دلالت‌های این قصه را درآوریم. علت تبدیل کاترینا به فاجعه‌ای در نیواورلئانز، ترکیبی از آب‌وهوای بسیار بد (احتمالاً مرتبط با تغییر اقلیم) و زیرساخت عمومی ضعیف و مغفول‌مانده بود. آن به‌اصطلاح راه‌حل‌هایی که این گروه، با ریاست پنس در آن زمان، پیشنهاد می‌داد دقیقاً همان چیزهایی بودند که لاجرم تغییر اقلیمی را وخیم‌تر کرده و زیرساخت عمومی را بیش از پیش تضعیف می‌کردند. گویا او و همراهانش در مسیر «بازار آزاد» عزم داشتند دقیقاً دست به همان کارهایی بزنند که تضمین می‌کرد کاتریناهای بیشتری در آینده پدید بیایند.\n و اکنون مایک پنس در جایگاهی قرار دارد که این دیدگاه را به کل ایالات متحده تسرّی دهد.\n فقط صنعت نفت نبود که از طوفان کاترینا سود بُرد. بلافاصله پس از طوفان، همان دستۀ اوباش پیمان‌کارهایی وارد نیواورلئانز شدند که پس از شروع جنگ روی سر بغداد نازل شدند (بچتل، فلور، هالیبرتون، بلک‌واتر، سی‌اچ‌توام هیل و پارسونز که به خاطر کارهای آشفته‌اش در عراق بدنام شده بود)، وارد نیواورلئانز شدند. همۀ آن‌ها یک دیدگاه داشتند: می‌خواستند اثبات کنند آن نوع خدمات خصوصی که در عراق و افغانستان ارائه می‌دادند، یک بازار جاری داخلی هم دارد (و قراردادهای غیرمناقصه‌ای به مبلغ سرجمع ۳.۴ میلیارد دلار را از آن خود نمایند.)\n بی‌شمار موارد جنجالی رُخ داد. نحوۀ اختصاص قراردادها اغلب ربطی به تجربۀ مرتبط شرکت‌ها نداشت. مثلاً آن شرکتی را در نظر بگیرید که از آژانس فِما ۵.۲ میلیون دلار گرفت تا یک کار حیاتی انجام دهد: ساخت یک اردوگاه مرکزی برای پرسنل نیروهای اضطراری در محلۀ سنت‌برنارد در حومۀ نیواورلئانز. ساخت اردوگاه طبق زمان‌بندی جلو نرفت و هیچ‌گاه تکمیل نشد. در تحقیقات روشن شد که پیمان‌کار این پروژه، گروه لایت‌هاوس دیزستر ریلیف، به‌واقع یک گروه مذهبی بوده است. مدیر لایت‌هاوس، کشیش گری هلدرث، اعتراف کرد: «شبیه‌ترین کارم به این پروژه، برگزاری یک اردوی جوانان برای کلیسایم بوده است.»\n پیمان‌کاران اصلی سهم خود را برمی‌داشتند و پروژه را به لایۀ بعدی پیمان‌کاران می‌سپردند و به همین ترتیب جلو می‌رفت تا در نهایت پولی برای کسانی نمی‌ماند که قرار بود کار را انجام دهند. مایک دیویس، نویسنده و پژوهش‌گر، در تحقیقات خود دید که آژانس فِما برای نصب برزنت آبی روی سقف‌های آسیب‌دیده به ازاء هر فوت مربع ۱۷۵ دلار داد، و خود برزنت‌ها را دولت رایگان به پیمان‌کاران می‌داد. پس از اینکه سلسلۀ پیمان‌کاران همگی سهم خود را برداشتند، کارگرانی که عملاً برزنت‌ها را نصب می‌کردند ۲ دلار برای هر فوت مربع می‌گرفتند.\n دیویس نوشت: «به بیان دیگر، همۀ سطوح این زنجیرۀ غذایی پیمان‌کاران به طرز عجیب و غریبی شکم خود را پُر می‌کنند، الا پلۀ پایین که کار عملی را می‌کند.» این به‌اصطلاح «پیمان‌کاران» در واقع (مثل «سازمان ترامپ») بِرندهایی توخالی بودند که سودها را می‌بلعیدند و بعد نام خود را روی خدماتی می‌زدند که ارزان‌قیمت بود یا اصلاً در کار نبود.\n برای جبران ده‌ها میلیارد دلاری که در قراردادها و تخفیف‌های مالیاتی نصیب شرکت‌های خصوصی شده بود، کنگرۀ تحت فرمان جمهوری‌خواهان در نوامبر ۲۰۰۵ اعلام کرد که باید ۴۰ میلیارد دلار از بودجۀ فدرال بکاهد. برخی از برنامه‌هایی که بودجه‌شان ضربه خورد: وام‌های دانشجویی، بیمۀ سلامت، و کوپن غذا.\n بدین‌ترتیب فقیرترین مردم آمریکا، دوبار هزینۀ ثروت بادآوردۀ پیمان‌کاران را دادند: یک‌بار آنجا که عملیات امداد کاترینا تبدیل به اعانه‌های نظارت‌نشدۀ بنگاه‌هایی شد که نه شغل مناسبی فراهم می‌کردند و نه خدمات عمومی بدردبخور می‌دادند؛ و بار دوم وقتی که بودجۀ معدود برنامه‌های مفید برای بیکاران و کارگران فقیر سراسر کشور کاهش یافت تا آن صورت‌حساب‌های متورم پرداخت شود.\n نیواورلئانز نقشۀ معیار «سرمایه‌داری فاجعه‌مدار» است: نقشۀ طراحی‌شده توسط معاون فعلی رییس‌جمهور و بنیاد هریتج، یعنی همان اندیشکدۀ سرسخت راست‌گرا که ترامپ بخش عمدۀ بودجه‌نویسی دولتش را به آن سپرده است. در نهایت، واکنش به بحران کاترینا منجر به سقوط حمایت عمومی از جورج دابلیو بوش شد، سقوطی که در پایان به باخت جمهوری‌خواهان در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۰۸ منجر شد. اکنون که ۹ سال از آن انتخابات گذشته است و جمهوری‌خواهان کنترل کنگره و کاخ سفید را در اختیار دارند، راحت می‌شود تصور کرد که این نمونۀ آزمایشی برای واکنش به فاجعه از طریق شرکت‌های خصوصی، این بار در مقیاس ملی پیاده شود.\n حضور پلیس‌های سرتاپا مسلح و سربازان مسلح خصوصی در نیواورلئانز برای بسیاری افراد غافلگیرکننده بود. از آن زمان به بعد، این پدیده رشدی پرشتاب داشته است: نیروهای محلی پلیس در سراسر کشور تا دندان مسلح به تجهیزات نظامی از جمله تانک و پهپاد شده‌اند، و شرکت‌های امنیتی خصوصی هم در موارد متعدد عهده‌دار آموزش و پشتیبانی‌اند. نظر به طیف پیمان‌کاران نظامی و امنیتی که اکنون مناصب کلیدی در دولت ترامپ را اشغال کرده‌اند، می‌توانیم انتظار داشته باشیم که همۀ این‌ها با هر شوک جدیدی دوباره توسعه یابند.\n همچنین، تجربۀ کاترینا یک هشدار رُک و صریح به همۀ کسانی است که همچنان به وعدۀ ترامپ برای سرمایه‌گذاری یک تریلیون دلاری در زیرساخت‌ها امید دارند. این مبلغ برخی جاده‌ها و پل‌ها را تعمیر می‌کند، و شغل‌هایی ایجاد خواهد کرد. مهم آن است که ترامپ اعلام کرده قصد دارد حداکثر ممکن از این کار را نه از طریق بخش دولتی، بلکه از طریق مشارکت دولتی-خصوصی انجام دهد، که این کار سابقه‌ای وحشتناک در زمینۀ فساد دارد و دستمزدهایش شاید به مراتب پایین‌تر از پروژه‌هایی باشند که واقعاً بر عهدۀ بخش دولتی است. عطف به سابقۀ کسب‌وکار ترامپ، و نقش پنس در دولت او، همۀ شواهد حاکی از آنند که باید نگران باشیم: نگران آنکه این مخارج سنگین زیرساختی، به یک دزدسالاری از جنس کاترینا تبدیل شوند: حکومت دزدها که در آن، دستۀ مارالاگو۳ مبالغ هنگفتی از پول مالیات‌دهندگان را به جیب می‌زنند.\n نیواورلئانز تصوری دلخراش از اتفاقی است که با شوک بعدی می‌توانیم به انتظار وقوعش بنشینیم. ولی متأسفانه همۀ قصه هم این نیست. شاید این دولت زیر نقاب بحران، سراغ اقدامات بسیار بیشتری برود. و برای اینکه در برابر شوک مقاوم شویم، باید آمادۀ این اقدامات هم شویم.\n • نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی: \nKlein, Naomi. No Is Not Enough: Resisting the New Shock Politics and Winning the World We Need. Knopf Canada, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را نائومی کلاین نوشته است و در تاریخ ۶ جولای ۲۰۱۷ با عنوان «Naomi Klein: how power profits from disaster» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۳ مرداد ۱۳۹۶ آن را با عنوان «قدرت چطور از سرمایه سود می‌برد» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• نائومی کلاین (Naomi Klein) نویسنده، فعال اجتماعی و مستندساز آمریکایی است که بیش از هرچیز برای نقدهایش دربارۀ جهانی‌شدن شرکتی، بحران زیست‌محیطی و نئولیبرالیسم شناخته می‌شود. کتاب دکترین شوکِ (The Shock Doctrine) او جنجالی عظیم در رسانه‌ها به پا کرد و تحسین فراوان منتقدان را در پی داشت. ••• این متن چکیده‌ای است ویراست‌شده از کتاب نه کافی نیست (No Is Not Enough).\n[۱] در انگلیسی از تعبیر Revolving Door (در چرخان) برای بیان این مضمون و توصیف وضعیتی استفاده می‌شود که افرادی گاه در قوای مقننه و مجریه و گاه در بخش خصوصی فعالیت می‌کنند [مترجم]. [۲] Bad Hombres: ترامپ در گفتگوی تلفنی با رییس‌جمهور مکزیک، حرف از اعزام نیرو برای حل مسألۀ «آدم بدها» زده بود که سوژه‌ای جنجالی شد. واژۀ Hombre در ریشۀ خود به معنای مرد اسپانیایی‌تبار است [مترجم]. [۳] Mar-a-Lago: یک مجموعۀ تفریحی و تاریخی در ساحل پالم‌بیچ در ایالت فلوریدا که ترامپ در سال ۱۹۸۵ آن را خریده است و می‌گوید «کاخ سفید زمستانی» اوست [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833721.json b/train/413833721.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2597c605f4ed3731760781316f0b646122a55c8e
--- /dev/null
+++ b/train/413833721.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "سیا چطور برای دانشمندان هسته‌ای ایران تور پهن می‌کند؟",
+  "subtitle": "در همایش‌های دانشگاهی مرتبط، گاهی تعداد مأموران امنیتی بیشتر از دانشمندان است",
+  "introduction": "برای بسیاری از استادان دانشگاه، همایش‌های دوره‌ای در سراسر دنیا، هم فال است و هم تماشا. آن‌ها در این همایش‌ها از جدیدترین تحقیقات مطلع می‌شوند، همکاران خودشان در دیگر کشورها را می‌بینند، فرصت‌های شغلی و علمی به دست می‌آورند و سیر و سیاحتی هم می‌کنند. اما همایش‌ها برای دستۀ دیگری هم بسیار جذابند: مأموران امنیتی و سرویس‌های رنگارنگ جاسوسی که تلاش می‌کنند دانشمندان تأثیرگذارِ سایر کشورها را به دام بیاندازند.",
+  "content": "دنیل گولدن، گاردین — یک مأمور سیا آرام به در اتاق هتل کوبید. پس از نطق‌های اصلی، پنل‌های بحث و شام، شرکت‌کنندگان همایش برای استراحت شبانه رفته بودند. رصد سمعی و بصری اتاق نشان می‌داد عوامل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که مراقب دانشمندان هسته‌ای بودند، خوابیده‌اند، ولی او هنوز بیدار بود. او با اطمینان خاطر، به تنهایی در را باز کرد.\n به روایت یک فرد آشنا با این واقعه که حدود یک دهه پیش رُخ داد، آژانس۱ ماه‌ها زمینه‌سازی کرده بود. آژانس از طریق یک شرکت صوری تجاری، بودجه و سامان‌دهی همایش در یک مرکز پژوهش علمی خارجی را ترتیب داده بود که شک و تردیدی برنمی‌انگیخت، سخنرانان و مهمانان را دعوت کرده بود، و مأموران خود را بین خدمتکاران آشپزخانه و دیگر کارمندان جا داده بود، فقط به این خاطر که بتواند آن کارشناس هسته‌ای را به خارج از ایران بکشاند، چند دقیقه او را از نگهبانانش جدا کند، و رودررو به او پیشنهادی بدهد. در دقایق آخر یک مانع می‌رفت که برنامه‌ها را به هم بریزد: هدف هتلش را عوض کرد چون هتل توصیه‌شدۀ کنفرانس ۷۵ دلار گران‌تر از آن رقمی بود که بالادستی‌های او در ایران حاضر بودند پول بدهد.\n آن مأمور سیا برای نشان‌دادن صمیمیت و حسن‌نیتش، دست روی قلبش گذاشت و گفت: «سلام حبیبی! من از سیا آمده‌ام، و می‌خواهم با من سوار یک هواپیما بشوید و به ایالات متحده بیایید.» مأمور سیا می‌توانست واکنش‌های آن ایرانی را روی صورتش بخواند: مخلوطی از شوک، ترس و کنجکاوی. بنا به تجربۀ پیشین خود با پناهندگان، می‌دانست هزاران سؤال به ذهن آن دانشمند هجوم آورده‌اند: خانواده‌ام چه می‌شود؟ چطور از من حفاظت می‌کنید؟ کجا زندگی خواهم کرد؟ چطور امرار معاش کنم؟ چطور ویزا بگیرم؟ وقت دارم چمدانم را ببندم؟ اگر بگویم نه، چه می‌شود؟\n همین‌که دانشمند آمد تا سؤال اول را بپرسد، عنصر سیا وسط حرفش پرید و گفت: «اول سطل را یخ بردارید.»\n «چرا؟»\n «اگر نگهبان‌ها بیدار شدند، می‌توانید بگویید که می‌خواهید یخ بیاورید.»\n       •••\nسیا در برنامه‌ای که شاید جسورانه‌ترین و استادانه‌ترین نفوذ به تشکیلات دانشگاهی باشد، مخفیانه میلیون‌ها دلار صرف صحنه‌چینی همایش‌های علمی در سراسر دنیا کرده است. هدفش وسوسۀ دانشمندان ایرانی به بیرون‌کشاندن آن‌ها از وطن‌شان به جایی بود که بتوان به آن‌ها دسترسی داشت، جایی که افسران اطلاعاتی‌اش بتوانند تک‌به‌تک سراغ‌شان بروند و برای پناهندگی روی آن‌ها فشار بیاورند. به بیان دیگر، آژانس راهی یافته بود تا توسعۀ سلاح‌های هسته‌ایِ ایران را به تأخیر بیاندازد: بهره‌گیری از وجهۀ بین‌المللی تشکیلات دانشگاهی، و گذاشتن یک کلاه بزرگ سر نهادهایی که میزبان همایش‌ها بودند و استادانی که در آن‌ها شرکت و سخنرانی می‌کردند. روح شرکت‌کنندگان همایش هم خبر نداشت که بازیگر نمایشی‌اند که شبیه‌سازی واقعیت است اما از دوردست‌ها صحنه‌چینی شده است. می‌شود بحث کرد که آیا آن مأموریت امنیت ملی می‌تواند گمراه‌سازی این دسته از استادان را توجیه کند یا خیر، اما تردیدی نیست که اکثر دانشگاهیان از اینکه نقش یک ساده‌لوح را در این طرح سیا بازی کرده‌اند برمی‌آشوبند.\n همایش‌ها بیش از هر عرصۀ دانشگاهی دیگری، مستعد جاسوسی‌اند. این مراسم‌هایِ آیینیِ اجتماعی و فکری، به مدد جهانی‌سازی، همه‌جا رواج پیدا کرده‌اند. مثل پاتوق‌های میزبانی تورهای تنیس یا گلف جهانی، این همایش‌ها نیز هرجا که اقلیم مساعدی داشته باشد سر بر می‌آورند و جماعت هواپیماسوار را جلب می‌کنند. حتی اگر هم پول‌وپله کم داشته باشند، پرستیژی دارند که جبرانش می‌کند. گرچه محققان دائم با وسایل الکترونیکی با هم صحبت می‌کنند، جلسات مجازی اصلاً و ابداً جایگزین دورهمی با همتایان، شبکه‌سازی برای شغل‌یابی، امتحان‌کردن جدیدترین ابزارک‌ها و ارائۀ مقالاتی نیست که بعدتر در مجلدات مشروح همایش چاپ می‌شوند. دیوید لاج، رمان‌نویس مشهور انگلیسی، در رمان دنیای کوچک۲ (۱۹۸۴) که تقلیدی خنده‌دار از حیات دانشگاهی بود نوشت: «جاذبۀ همایش‌های دوره‌ای: شیوه‌ای است برای تبدیل کار به تفریح، ترکیب حرفه‌ای‌گری و گردشگری، و همۀ این‌ها به خرج یک نفر دیگر. مقاله‌ای بنویسید تا دنیا را ببینید!»\n نه فقط تعداد برندگان جوایز نوبل یا اساتید آکسفورد، که تعداد جاسوسان حاضر در همایش هم می‌تواند معیار اهمیتش باشد. افسران اطلاعاتی آمریکایی و خارجی به همان دلیل روانۀ همایش‌ها می‌شوند که مسئولان جذبِ نیروی ارتش روی محلات کم‌درآمد تمرکز می‌کنند: اینجا بهترین زمین برای شکار است. در هر پردیس دانشگاهی شاید فقط یک یا دو استاد برای یک سرویس اطلاعاتی جذاب باشند، اما در یک همایش مناسب (مثلاً دربارۀ فناوری پهپادها یا شاید هم داعش) یک دوجین از آن‌ها پیدا می‌شود.\n یک مأمور سابق سیا گفت: «هر سرویس اطلاعاتی دنیا همایش برگزار می‌کند، حامی همایش‌ها می‌شود، و دنبال راهی برای فرستادن افرادی به همایش‌ها می‌گردد.»\n مارک گلوتی، محقق ارشد در مؤسسۀ روابط بین‌الملل پراگ و مشاور ویژۀ سابق وزارت خارجۀ بریتانیا، می‌گوید: «نیروگیری یعنی فرآیند طولانی اغواء. گام اول، برنامه‌ریزی برای رفتن به کارگاهی است که هدف در آن حضور دارد. حتی اگر فقط حرف‌های عادی بزنید، دفعۀ بعد می‌توانید بگویید: شما را در استانبول ندیده بودم؟»\n اف‌.بی‌.آی در سال ۲۰۱۱ دربارۀ همایش‌ها به دانشگاهیان هشدار داد، و این سناریو را ذکر کرد: «دعوت‌نامۀ ناخواسته‌ای برای ارسال مقاله به یک همایش بین‌المللی به یک پژوهشگر می‌رسد. او مقاله‌ای می‌فرستد که پذیرفته می‌شود. در همایش، میزبان‌ها یک نسخۀ ارائه‌اش را می‌گیرند. میزبان‌ها یک فلش به لپ‌تاپ او وصل می‌کنند و بدون اطلاع او، هرچه فایل و اطلاعات را روی رایانه‌اش باشد دانلود می‌کنند.» \nاف.‌بی.‌آی و سیا هم سرازیر همایش‌ها می‌شوند. یک مأمور سابق اف.‌بی.‌آی می‌گوید که در دورهمی‌ها در آمریکا، «افسران اطلاعاتی خارجی سعی می‌کنند آمریکایی‌ها را تور کنند؛ ما سعی می‌کنیم آن‌ها را تور کنیم.» سیا به چند طریق درگیر همایش‌هاست: افسران خود را به آن‌ها می‌فرستد؛ از طریق شرکت‌های صوری در محدودۀ واشنگتن میزبان همایش‌ها می‌شود تا مجموعه‌های اطلاعاتی بتوانند چیزی از دریای حکمت دانشگاهی صید کنند؛ و همایش‌های جعلی راه می‌اندازد تا به پناهندگان بالقوه از کشورهای متخاصم دست پیدا کند.\n سیا همایش‌های آتی در سراسر دنیا را رصد کرده و نمونه‌های جالب را شناسایی می‌کند. فرض کنید یک همایش بین‌المللی در پاکستان دربارۀ فناوری سانتریفیوژ برگزار می‌شود: سیا مأمور خود را تحت پوشش می‌فرستد، یا استادی را که شاید به آن همایش برود به خدمت می‌گیرد تا برایش گزارش بیاورد. اگر خبردار شود که یک دانشمند هسته‌ای ایرانی در همایش شرکت می‌کند، روی او کلید می‌کند تا در نشست سال بعد نیروگیری کند.\n اطلاعات حاصل از همایش‌های دانشگاهی ممکن است سیاست‌گذاری‌ها را شکل دهد. در اقناع دولت جورج دابلیو بوش به اینکه صدام همچنان تسلیحات کشتار جمعی در عراق می‌سازد (که غلط از آب درآمد)، همایش‌ها نقش داشتند. جان کیریاکو، افسر سابق ادارۀ ضدتروریسم سیا، در یادداشتی به سال ۲۰۰۹ نوشت: «جاسوس‌ها و خبرچین‌های ما متوجه شدند که دانشمندان عراقیِ متخصص در شیمی، زیست‌شناسی، و تا حد کمتری انرژی هسته‌ای، همچنان در سمپوزیوم‌های بین‌المللی حاضر می‌شدند. آن‌ها مقاله ارائه می‌دادند، به ارائه‌های دیگران گوش می‌سپردند، یادداشت‌های حجیم برمی‌داشتند، و به اردن برمی‌گشتند که از آنجا می‌توانستند زمینی به عراق برگردند.»\n شاید برخی از آن جاسوس‌ها به نتایج غلط رسیده بودند چون تحصیلات عالیه در شیمی، زیست‌شناسی یا انرژی هسته‌ای نداشتند. بدون این تخصص، شاید آن مأموران بحث را درست نمی‌فهمیدند یا لو می‌رفت که قلابی‌اند. در همایش‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در وین حول موضوعاتی از قبیل هیدرولوژی ایزوتوپ‌ها و انرژی گداخت هسته‌ای، «شاید تعداد افسران اطلاعاتی که در تالارها پرسه می‌زدند بیشتر از دانشمندان واقعی بود.» این را جین کویل می‌گوید که از ۱۹۷۶ تا ۲۰۰۶ برای سیا کار کرده است، و اضافه می‌کند: «فقط یک مشکل کوچک بود: اگر قرار است یکی از آدم‌های سیا را به این همایش‌ها بفرستید، باید بتواند مثل آن‌ها حرف بزند. اعزام یک دانش‌آموختۀ تاریخ سخت است که فقط می‌تواند بگوید: «بله من دکترای فیزیک پلاسما دارم.» به‌علاوه، دنیای این رشته‌ها بسیار کوچک است. اگر بگویید از مؤسسۀ فِرمی در شیکاگو آمده‌اید، می‌گویند: لابد باب، فرد و سوزی را می‌شناسی.»\n کویل می‌گوید که در عوض، آژانس می‌تواند یک استاد مناسب را از طریق «ادارۀ منابع ملی» به خدمت بگیرد. این اداره، سرویس پنهانی سیا در داخل کشور است که «رابطه‌ای کاری» با تعدادی از دانشمندان دارد: «اگر همایشی در وین پیدا کنند می‌توانند بگویند: پروفسور اسمیت، شرکت شما در این همایش طبیعی به نظر می‌آید.»\n «اسمیت هم مثلاً می‌گوید: من در آن شرکت می‌کنم، و به شما خبر می‌دهم با چه کسانی حرف زده‌ام. اگر به یک ایرانی بخورم، مسیرم را عوض نمی‌کنم. اگر او بگوید که «دوست دارم شرکت کنم ولی بودجۀ مسافرت دانشگاهمان خیلی کم است»، سیا یا اف.‌بی.‌آی شاید بگوید: «خُب، می‌دانید، شاید بتوانیم پول بلیط‌ شما را بدهیم، البته بلیط قسمتِ ارزان‌قیمت.»\n       •••\nدل‌دادن و قلوه‌گرفتنِ جاسوس و استاد اغلب با مواجهه‌ای ظاهراً تصادفی در یک همایش دانشگاهی شروع می‌شود، که در این حرفه به آن «برخورد» می‌گویند. یکی از عناصر سیا که قبلاً در مأموریت‌های خارجی فعال بود برایم توضیح داد که «برخورد» چطور کار می‌کند. فرض کنیم اسمش آر. است.\n آر. به من گفت: «من یک عالم آدم را در همایش‌ها نیروگیری کردم. در این کار ماهر بودم، و کار سختی هم نیست.»\n او در بین مأموریت‌هایش، به فهرستی از همایش‌های آتی نگاه می‌انداخت، یکی را انتخاب می‌کرد، و روی دانشمندی انگشت می‌گذاشت که حداقل دوبار در سال‌های قبل در همان رویداد با او حرف زده بود و احتمال داشت در آن همایش شرکت کند. آر. از کارآموزان سیا و آژانس امنیت ملی می‌خواست که پروفایلی از هدف تهیه کنند: به کدام دانشگاه رفته است، اساتیدش چه کسانی بوده‌اند، و مواردی از این دست. سپس به دفتر مرکزی پیغام می‌داد تا بودجۀ سفر را تقاضا کند. فوت کوزه‌گری آن بود که پیغامش قدری قانع‌کننده باشد که هزینه‌ها را جور کند، اما آن‌قدر وسوسه‌انگیز نباشد که سایر مأمورانی که آن را می‌خوانند و به همایش نزدیک‌ترند دنبال همان هدف بروند.\n بعد باید پوشش را درست می‌کرد، که معمولاً بازرگان بود. اسمِ یک شرکت را از خودش درمی‌آورد، وب‌سایت آماده‌ای برایش می‌ساخت و کارت ویزیت چاپ می‌کرد. برای آن شرکتی که وجود خارجی نداشت، صورت‌حساب و تلفن و سوابق کارت اعتباری دست و پا می‌کرد. برای معرفی خودش هم سراغ یکی از هفت اسم مستعارش می‌رفت.\n آر. سررشته‌ای از علم نداشت. برای بازکردنِ سر حرف نمی‌توانست چیزی دربارۀ فرضیۀ ریمان بگوید. در عوض، خوب می‌دانست دانشمندان اکثراً درون‌گراهایی‌اند که در روابط اجتماعی سررشته ندارند. برای همین راهش را به سمت هدف کج می‌کرد که در گوشۀ سالن دورهمی همایش ایستاده و می‌گفت: «شما هم مثل من از شلوغی بدتان می‌آید؟» بعد هم راهش را می‌گرفت و می‌رفت. آر. گفت: «این برخورد گذراست. فقط صورتتان در ذهن طرف می‌ماند.» هیچ‌کس دیگر نباید متوجه برخورد شود. یک خطای آماتوری آن است که جلوی دیگرانی سراغ هدف بروید که شاید مراقبان او از کشورش باشند. مراقبان لابد این گفت‌وگو را گزارش می‌دهند که امنیت هدف را به خطر می‌اندازد و موجب می‌شود دفعۀ بعد که سراغش می‌روید، میل یا توان هم‌صحبتی نداشته باشد.\n در مابقی طول همایش، آر. «با انرژی فراوان این سو و آن سو پرسه می‌زد» تا در هر فرصتی به هدف برخورد کند. با هر تماس، که در اصطلاحات سیا «وقت‌گذراندن با هدف» نام دارد و جزء عملکرد شغلی او حساب می‌شود، خودش را در دل استاد بیشتر جا می‌داد. او که کارش را بلد بود مثلاً می‌گفت مقاله‌ای عالی دربارۀ فلان موضوع خوانده است که اسم نویسنده یادش نیست. آن دانشمند هم می‌گفت: «نویسنده‌اش منم!» و گل از گلش می‌شکفت.\n\nپس از چند روز، آر. دانشمند را به ناهار یا شام دعوت می‌کرد و پیشنهادش را ارائه می‌داد: شرکتش به حوزۀ تخصصی آن دانشمند علاقمند است و می‌خواهد از کارش حمایت کند. او توضیح داد: «همۀ دانشگاهیانی که تا حالا دیده‌ام، همیشه در تلاشند کمک‌هزینه‌ای برای ادامۀ پژوهششان بیابند. همۀ حرف‌هایشان در این باره است.» آن دو دربارۀ یک پروژۀ خاص و البته قیمتش توافق می‌کردند، که بسته به کشور دانشمند متفاوت بود: «هزار تا پنج هزار دلار برای یک پاکستانی. برای کره بیشتر.» همین‌که پولی از سیا به یک استاد خارجی برسد، حتی اگر او در ابتدا از منبع بودجه بی‌خبر باشد، تحت کنترلشان قرار می‌گیرد چون افشاء این رابطه می‌تواند شغل یا حتی زندگی‌اش در میهن خودش را به خطر بیاندازد.\n همایش‌های علمی چنان کششی برای عناصر امنیتی دارند که یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌های مأموران سیا، مداخلۀ همکارانی است که می‌خواهند برای هدف آن‌ها دام پهن کنند. یک افسر سابق سیا با نام مستعار اشمائیل جونز در کتاب عامل انسانی: درون فرهنگ اطلاعاتی بدکارکرد سیا۳ (۲۰۰۸) نوشت: «ما این‌طوری سرازیر برنامه‌هایی از این دست می‌شویم.»\n جونز تعریف می‌کند که در یک همایش در سال ۲۰۰۵ در پاریس که انتظار داشت «میعادگاه دیدار دانشمندان تسلیحاتی از کشورهای سرکش» باشد، وقتی نگاهش به آن طرف اتاق افتاد و دو مأمور سیا را دید (که خودشان استاد بودند) دلش گرفت. سعی کرد از دید آن‌ها دور بماند و مشغول پرسه‌زنی در همایش شد: به اتیکت‌های اسامی نگاه می‌کرد تا برای «کسانی که شاید منابع خوبی باشند» تور بیاندازد، کسانی که ترجیحاً از کرۀ شمالی، ایران، لیبی، روسیه یا چین باشند.\n کرتسن گیسر گفت: «تعجب می‌کنم که حضور اطلاعاتی‌ها در این همایش‌ها این‌قدر علنی است. یک عالم آدم می‌چرخند، از یک عالم جایی که فقط اسم اختصاری دارند.» گیسر، رییس سیاست‌گذاری امنیت مجازی وزارت خارجۀ آلمان، و من در ششمین همایش بین‌المللی سالانۀ تعامل سایبری صحبت می‌کردیم که آوریل ۲۰۱۶ در دانشگاه جورج‌تاون در واشینگتن‌ دی.‌سی. برگزار شد. آثار هنریِ مذهبی، پنجره‌هایی با شیشه‌های رنگی و نقل‌قول‌های کلاسیکی که در تالار گستون ردیف شده بودند، مثل یک استتار استادانه برای مدیران ان.‌اس.‌ای۴ و اف‌.بی.‌آی عمل می‌کردند که ناطقان اصلی برنامه بودند؛ برنامه‌ای پیرامون مبارزه با یکی از هولناک‌ترین چالش‌های قرن بیست‌ویکم: حملات سایبری.\n در آنجا رمزشکن ارشد سابق ان.‌اس‌.ای سخنرانی کرد، همچنین رییس سابق شورای ملی اطلاعات، معاون وزارت امنیت ایتالیا، و مدیر مرکزی که برای سرویس اطلاعاتی سوئد پژوهش‌های محرمانه انجام می‌دهد. اتیکت‌های اسامی تقریباً همۀ آن ۷۰۰ شرکت‌کننده نشان می‌داد که برای حکومت ایالات متحده، سفارت‌خانه‌های خارجی، پیمان‌کاران اطلاعاتی یا فروشندگان محصولات سایبری کار می‌کردند، یا اینکه در دانشگاه‌ها تدریس می‌نمودند.\n شاید همۀ حضور اطلاعاتی‌ها هم علنی نبود. به طور رسمی ۴۰ کشور (از برزیل تا موریس، صربستان و سریلانکا) در آن همایش نماینده داشتنند، اما روسیه نه. ولی در انتهای بالکن مرد جوان باریک‌اندامی می‌پلکید که کیفی در دست داشت و به پنل‌ها گوش می‌داد. یقه‌اش به اتیکت اسم آراسته نبود. سراغش رفتم، خودم را معرفی کردم، و اسمش را پرسیدم. گفت «الکساندر» و پس از مکثی کوتاه، «بلوزوف.»\n «از این همایش خوشتان آمده است؟»\n او گفت «نه» و سعی کرد جلوی سؤال‌های بیشترم را بگیرد. «من از سفارت روسیه‌ام. نظری ندارم. فقط می‌خواهم باخبر بشوم، همین.»\n یک کارت ویزیت به او تقدیم کردم و کارت ویزیتش را خواستم که بی‌ثمر بود. «من فقط یک ماه است که اینجایم. هنوز کارت‌هایم چاپ نشده‌اند.»\n اصرار کردم و از شغلش در سفارت پرسیدم. (با نگاهی به راهنمای دیپلماتیک فهمیدم که «دبیر دوم» است.) نگاهی به ساعتش انداخت و گفت: «ببخشید. باید بروم.»\n       •••\nوقتی سیا نظر یک استاد مثلاً پروفسور جان بوث را می‌خواهد، به او تلفن می‌کند تا ببیند که آیا وقت سخنرانی در یک همایش را دارد یا خیر. اما خبری از اسم آژانس در دعوت‌نامه و دستوکار رسمی همایش نیست، همایشی که همیشه یک پیمان‌کار مستقر در واشنگتن را به عنوان حامی خود معرفی می‌کند.\n سیا با پنهان‌کردن نقشش، کار دانش‌پژوهان برای طرح نظراتشان را ساده‌تر می‌کند. ارائه در همایش می‌تواند به اعتبار رزومۀ علمی‌شان بیافزاید بدون اینکه افشاء کنند به سیا مشاوره داده‌اند، چون این کار شاید رابطۀ آن‌ها با برخی همکاران دانشگاهی‌شان و همچنین کشور محل اجرای تحقیقاتشان را به خطر بیاندازد.\n بوث استاد بازنشستۀ علوم سیاسی در دانشگاه نورث‌تگزاس است که در مطالعات آمریکای لاتین تخصص دارد، یعنی منطقه‌ای که مقاماتش از تاریخ درس گرفته‌اند دلواپس کارهای سیا باشند. بوث در مارس ۲۰۱۶ به من گفت «اگر قصد بازگشت به آمریکای لاتین را داشتید باید مراقب می‌بودید» که اثری از چنین ارائه‌هایی «در روزمه‌تان نیامده باشد.» او گفت: «وقتی به یکی از این همایش‌ها می‌روید، اگر مسئولان آژانس‌های اطلاعاتی یا دفاعی در آنجا باشند، ردّش روی رزومۀ علمی‌تان نمی‌ماند. این یک برگ انجیر برای پوشاندن عورت است. هنوز هم دانشگاه قدری سوگیری علیه این کارها دارد. من وقتی در نشست‌های مطالعات آمریکای لاتین پرسه می‌زنم، نمی‌گویم به همایشی رفته‌ام که سیا برگزار کرده است.»\n سیا همایش‌هایی دربارۀ مسائل سیاست ‌خارجی برگزار می‌کند تا تحلیلگرانش که اغلب در دریایی از اطلاعات محرمانه غوطه‌ورند، بتوانند از دانش‌پژوهانی درس بگیرند که تصویر بزرگ ماجرا را درک کرده و با اطلاعات عمومی در آن زمینه آشنایند. اساتید شرکت‌کننده معمولاً علاوه بر مخارج سفر، یک هزار دلار دستمزد می‌گیرند. این جلسات، با ارائه‌های پژوهشی و سپس پرسش و پاسخ، مثل هر جلسۀ دانشگاهی دیگرند، با این استثنا که در اتیکتِ نام بسیاری از شرکت‌کنندگان (که گمان می‌رود تحلیل‌گران سیا هستند) فقط اسم کوچکشان دیده می‌شود.\n از ده همایش اطلاعاتی که بوث در سال‌های متوالی شرکت کرده است (آخرین آن‌ها نشستی در سال ۲۰۱۵ پیرامون ورود موج کودکان آوارۀ آمریکای مرکزی به ایالات متحده بود)، سیا و دفتر مدیر اطلاعات ملی (اُ.دی.ان.آی) فقط یک یا دو مورد را مستقیماً برگزار کردند. مابقی به شرکتی به نامِ سنتراتکنولوژی برون‌سپاری شد که در صنعت رو به رشد واسطه‌ها (یا در زبان جاسوسی «فیوزهای خودکار») در محدودۀ واشنگتن پیشتاز است و همایش‌ها را برای سیا برگزار می‌کند.\n سیا بودجه و فهرستی از شرکت‌کنندگان را به سنتراتکنولوژی می‌دهد که در مرکز همایش‌های این شرکت در آرلینگتون (ایالت ویرجینیا) جمع می‌شوند. به گفتۀ وب‌سایت این شرکت، آنجا «محلی ایدئال برای همایش‌ها، جلسات، بازی‌ها و فعالیت‌های مشارکتی مشتریانمان است.»\n رابرت جرویس، استاد سیاست بین‌الملل دانشگاه کلمبیا و مشاور قدیمی سیا، می‌گوید: «اگر دستی بر آتش داشته باشید، وقتی سنترا را ببینید می‌فهمید که احتمالاً سیا یا اُ.دی.ان.آی است. آن‌ها به‌واقع احساس می‌کنند که یک پوشش رقیق کار برخی از دانشگاهیان را راه می‌اندازد.»\n سنتراتکنولوژی که در سال ۱۹۹۷ تأسیس شده است، بیش از ۲۰۰میلیون دلار از قراردادهای حکومتی دریافت کرده است، از جمله ۴۰میلیون دلار از سیا برای پشتیبانی اداری از قبیل گردآوری و ویراستاری پیغام‌ها و اسناد طبقه‌بندی‌شده برای مطالعۀ پنج‌سالۀ کمیتۀ اطلاعاتی سنا دربارۀ برنامۀ شکنجۀ آژانس. در سال ۲۰۱۵، افسران اطلاعاتی سابق به رده‌های مدیریتی آن پیوستند. هارولد رُزنبائوم، بنیان‌گذار و مدیرعامل آن، مشاور علم و فناوری سیا بوده است. معاون ارشدش ریک بوگوسکی رئیس بخش کره در آژانس اطلاعات دفاعی بوده است. معاون پژوهشی‌اش جیمز هریس به مدت ۲۲ سال برنامه‌های تحلیلی را در سیا مدیریت می‌کرده است. پگی لیونز، مدیر ارتباطات جهانی شرکت، مدیر و افسر قدیمی سیا بوده که چندین مأموریت در آسیای شرقی داشته است. دیوید کانین، مدیر تحلیل‌های شرکت، ۳۱ سال تحلیلگر سیا بوده است.\n سامیت گنگالی استاد علوم سیاسی دانشگاه ایندیانا نیز مثل بوث در چند همایش سنتراتکنولوژی سخنرانی کرده است. او می‌گوید: «هرکسی که با سنترا کار می‌کند می‌داند که آن‌ها عملاً برای حکومت ایالات متحده کار می‌کنند. اگر اسم سیا را بیاورد، کسانی هستند که اعتراض کنند. من برای همکارانم در این باره لاپوشانی نمی‌کنم. اگر رنجیده شوند، مشکل از خودشان است. من یک شهروند آمریکایی‌ام و احساس می‌کنم که باید بهترین مشاورۀ ممکن را به حکومتم بدهم.»\n یک استاد علوم سیاسی دیگر که چهار ارائه در سنتراتکنولوژی داشته است گفت که به او گفته بودند این شرکت نمایندۀ «مشتریانی» است که نامشان معلوم نیست. او نفهمید آن مشتریان آژانس‌های اطلاعاتی ایالات متحده‌اند تا اینکه دید اتیکت نام‌های مخاطبانش فقط اسم کوچکشان را دارد. او بعداً در یک همایش دانشگاهی به یکی دو نفر از همان‌ها برخورد. آن‌ها اتیکت اسم نداشتند و در فهرست برنامه نبودند.\n سنتراتکنولوژی سعی می‌کند ارتباطات خود با سیا را پنهان نماید. این شرکت در سال ۲۰۱۵ زندگی‌نامۀ مدیرانش را از وب‌سایت خود حذف کرد. در فهرست «مشتریان برجسته» در آن وب‌سایت، وزارت امنیت داخلی و اف.‌بی.‌آی و ارتش و ۱۶ شاخۀ دیگر از دولت فدرال دیده می‌شوند، اما خبری از سیا نیست. به رُزنبائوم تلفن کردم و دربارۀ برگزاری همایش‌ها توسط سنترا برای سیا پرسیدم. او گفت: «اشتباه تماس گرفته‌اید. ما ربطی به این قضیه نداریم.» و بعد گوشی را گذاشت.\n به دفاتر سنترا در طبقۀ پنجم ساختمانی در برلینتگون (ایالت ماساچوست) سر زدم که در حومۀ شمال‌شرقی بوستون قرار دارد. در برگۀ ورود از بازدیدکنندگان می‌پرسید که شهروند کدام کشورند و «نوع بازدید» آن‌ها چیست: طبقه‌بندی‌شده یا خیر. مسئول میز پذیرش به مدیر منابع انسانی شرکت، دایان کالپیتز، خبر داد. او مؤدبانه سؤالم را شنید، با رُزنبائوم چک کرد، و به من گفت که سنترا در این زمینه نظری نمی‌دهد. او گفت: «روشن بگویم، مشتریانمان ترجیح می‌دهند ما با رسانه‌ها صحبت نکنیم.»\n برای دانشگاهیان ایرانی که به غرب می‌گریزند، همایش‌های دانشگاهی یک نسخۀ امروزی از قطارهای زیرزمینی‌اند. سیا از این نقطه‌ضعف کمال بهره‌برداری را کرده است. دیوید آلبرایت، از مؤسسۀ امنیت علم و بین‌الملل، به من گفت که از زمان پرزیدنت جورج دابلیو. بوش، حکومت ایالات متحده «پول بی‌کرانی» را برای تلاش‌های مخفیانه خرج کرده است تا توسعۀ تسلیحات هسته‌ایِ ایران را به تأخیر بیاندازد. یک برنامه، «عملیات فرار مغزهای سیا» بود که می‌خواست دانشمندان هسته‌ای برجستۀ ایران را به پناهندگی وادارد.\n یک افسر اطلاعاتی سابق به من گفت که چون رفتن سراغ این دانشمندان در ایران دشوار بود، سیا آن‌ها را به شرکت در همایش‌هایی در کشورهای دوست یا بی‌طرف ترغیب می‌کرد. آژانس ضمن مشورت با اسرائیل، یک کاندید را انتخاب می‌کرد. سپس همایشی در یک مؤسسۀ علمی معتبر از طریق یکی از آن فیوزهای خودکار راه می‌انداخت، یعنی نوعاً یک بازرگان که با مبلغی بین پانصد هزار تا دو میلیون دلار از بودجه‌های آژانس، هزینۀ سمپوزیوم را می‌پرداخت. بعضی وقت‌ها آن بازرگان صاحب یک شرکت فناوری بود، یا آژانس یک شرکت صوری می‌ساخت تا حمایت او برای آن مؤسسۀ پژوهشی موجه و مقبول باشد، مؤسسه‌ای که خبر نداشت دست سیا در کار است. آن افسر سابق به من گفت: «دانشگاهیان هرچه بی‌خبرتر باشند، ماجرا برای همه امن‌تر می‌شود.» آن فیوزهای خودکار می‌دانستند که به سیا کمک می‌کنند، اما از دلیل کارشان خبر نداشتند، و آژانس هم از هرکدام فقط یک‌بار استفاده می‌کرد.\n محور آژانس یکی از جنبه‌های فیزیک هسته‌ای بود که کاربردهای غیرنظامی داشت و با علایق پژوهشی آن هدف ایرانی هم قرابت داشت. دانشمندان هسته‌ای ایران نوعاً مناصب دانشگاهی هم داشتند. مثل هر استاد دیگری، آن‌ها هم از سیر و سیاحت لذت می‌بُردند. حکومت ایران گاهی اوقات به آن‌ها اجازه می‌داد که همراه تعدادی مراقب به همایش‌ها بروند تا از آخرین پژوهش‌ها باخبر شوند و با تأمین‌کنندگان فناوری‌های مدرن ملاقات کنند، که البته سفرشان بار تبلیغاتی هم داشت.\n رونن برگمن به من گفت: «از دیدگاه ایرانی‌ها، فرستادن دانشمندان به همایش‌هایی دربارۀ استفاده‌های صلح‌آمیز انرژی هسته‌ای مشخصاً سودمند بود.» برگمن یک روزنامه‌نگار برجستۀ اسرائیلی و مؤلف جنگ محرمانه با ایران: ۳۰ سال کشمکش مخفیانه علیه خطرناک‌ترین قدرت تروریستی دنیا۵ است که اکنون مشغول نوشتن تاریخچه‌ای از سرویس اطلاعات مرکزی اسرائیل (موساد) است. به گفتۀ او، «آن‌ها می‌گویند: بله، ما دانشمندانمان را به همایش‌ها می‌فرستیم تا از فناوری صلح‌آمیز برای مقاصد صلح‌آمیز استفاده کنیم.»\n وقتی یک افسر سیا برای این مأموریت منصوب می‌شود، در نقش دانشجو، مشاور فنی یا غرفه‌دار ظاهر می‌شود. اولین وظیفه‌اش آن است که مراقبان را از دانشمند دور کند. در یک مورد، سیا خدمتکاران آشپزخانه را استخدام کرد تا غذای مراقبان را مسموم کنند تا با اسهال و استفراغ از پا بیافتند. امید داشتند که آن‌ها غذای هواپیما یا خوراک ناآشنای محلی را علت بیماری‌شان حساب کنند.\n با قدری شانس، افسر می‌توانست چند دقیقه با دانشمند تنها شود و پیشنهادش را به او عرضه کند. او با خواندن پرونده‌ها و هم‌صحبتی با «عناصر دسترسی‌دار» نزدیک به آن دانشمند، روی وضعیت او سوار می‌شد. بدین‌ترتیب، اگر آن دانشمند می‌گفت که مطمئن نیست واقعاً با سیا سروکار دارد، افسر می‌توانست بگوید که همه‌چیز حتی خصوصی‌ترین جزئیات را دربارۀ او می‌داند و می‌توانست حرفش را اثبات کند. یک افسر به یکی از آن گزینه‌های پناهندگی گفته بود: «می‌دانم سرطان بیضه داشته‌ای و بیضۀ چپت را خارج کرده‌اند.»\n حتی پس از قبول پناهندگی، ممکن بود آن دانشمند نظرش عوض شود و فرار کند. آن افسر سابق به من گفت: «شما همواره درگیر نیروگیری دوبارۀ آن آدم هستید.» وقتی که او در یک ماشین مطمئن به سمت فرودگاه سوار می‌شد، سیا برای تدارک ویزاها و اسناد پروازی با آژانس‌های اطلاعاتی همسو هماهنگی می‌کرد. همچنین تمام تلاش خود را می‌کرد تا همسر و فرزندان او را هم خارج کند؛ اما برای معشوقه‌ها، که یک‌بار یکی از دانشمندان تقاضا کرده بود، چنین نمی‌کرد. آژانس تدارکات اقامت آن دانشمند و خانواده‌اش را می‌دید و مزایای درازمدت (از جمله پرداخت هزینۀ دانشگاه و تحصیلات تکمیلی فرزندانش) را در اختیارش می‌گذاشت.\n آن افسر سابق آشنا با این عملیات به من گفت تعداد کافی از دانشمندان (از طریق همایش‌ها یا روش‌های دیگر) به ایالات متحده پناهنده شدند که برنامۀ تسلیحات هسته‌ای ایران به مانع بخورد. او گفت یک مهندس که سانتریفیوژها را برای برنامۀ هسته‌ای ایران مونتاژ می‌کرد، به یک شرط حاضر به پناهندگی شد: اینکه برای دکترا به ام.‌آی.‌تی برود. متأسفانه سیا او را بدون مدارکش مثل دیپلم و رونوشت‌هایش، از ایران خارج کرده بود. در ابتدا ام.‌آی.‌تی تقاضای سیا برای بررسی پروندۀ او را نپذیرفت. اما آژانس اصرار کرد، و آن دانشکدۀ معتبر مهندسی هم پذیرفت که با کنارگذاشتن رویه‌های متعارف بررسی‌هایش، از سیا تمکین کند. ام.‌آی.‌تی یک گروه از اساتید دانشکده‌های مرتبط را جمع کرد تا با او مصاحبه کنند. او در امتحان شفاهی نمرۀ عالی آورد، پذیرفته شد، و دکترایش را گرفت.\n مدیران ام.‌آی.‌تی منکر اطلاع از این قضیه‌اند. گنگ چِن، رییس دانشکدۀ مهندسی مکانیک، گفت: «من کاملاً از این قضیه بی‌خبرم.» با این حال، دو استاد بخش‌های اصلی این قصه را تأیید کردند. محمد سهیمی، استاد مهندسی نفت در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی که توسعۀ هسته‌ای و سیاسی ایران را دنبال و مطالعه می‌کند، به من گفت یک پناهنده از برنامۀ هسته‌ای ایران، مدرک دکترای مهندسی مکانیک خود را از ام‌.آی‌.تی گرفته است. تیموتی گاتوفسکی، استاد مهندسی مکانیک ام.‌آی.‌تی، گفت: «مرد جوانی را می‌شناختم که اینجا در آزمایشگا‌همان کار می‌کرد. به طریقی خبردار شدم که در ایران روی سانتریفیوژها کار کرده بود. پیش خودم فکر می‌کردم: اینجا چه خبر شده است؟»\n در سال ۲۰۱۵ که ایران پذیرفت توسعۀ تسلیحات هسته‌ای را محدود کند تا تحریم‌های بین‌المللی برداشته شود، ضرورت نیروگیری تشکیلات اطلاعاتی آمریکا از پناهندگان فعال در این برنامه، قدری کاهش یافت. اما اگر رئیس‌جمهور ترامپ این توافق را کنار بگذارد یا به دنبال مذاکرۀ مجدد برود، توافقی که ماه سپتامبر در سخنرانی در مجمع عمومی ملل متحد آن را نکوهش کرد، همایش‌های صحنه‌چینی‌شده به دستِ سیا برای جذب دانشمندان هسته‌ای مهم ایران شاید دوباره در خفا جان بگیرند.\n • نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nGolden, Daniel. Spy Schools: How the CIA, FBI, and Foreign Intelligence Secretly Exploit America’s Universities. Henry Holt, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دنیل گولدن نوشته است و در تاریخ ۱۰ اکتبر ۲۰۱۷ با عنوان «The science of spying: how the CIA secretly recruits academics» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۲ مهر ۱۳۹۶ آن را با عنوان «سیا چطور برای دانشمندان هسته‌ای ایران تور پهن می‌کند؟» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• دنیل گولدن (Daniel Golden) روزنامه‌نگار پرسابقۀ آمریکایی، برندۀ جایزۀ پولیتزر و از دبیران ارشد سایت پروپابلیکا است. حوزۀ کاری گولدن عمدتاً بر دانشگاه‌ها متمرکز است. نام کتاب دیگر او چنین است: قیمت پذیرش گرفتن: چطور طبقۀ حاکم آمریکا راه ورودش به دانشگاه‌های نخبه را می‌خرد و چه کسانی بیرون دروازه می‌مانند (The Price of Admission: How America’s Ruling Class Buys Its Way into Elite Colleges—and Who Gets Left Outside the Gates). ••• این نوشته گزیده‌ای است از کتاب مدرسۀ جاسوسی: چطور سیا، اف.بی.‌آی و امنیت خارجی، مخفیانه دانشگاه‌های آمریکا را استثمار می‌کنند (Spy Schools: How the CIA, FBI, and Foreign Intelligence Secretly Exploit America’s Universities)  نوشتۀ دنیل گولدن. •••• این مطلب صرفا بیانگر نظرات نویسنده است و وب‌سایت ترجمان با رعایت اصل امانتداری آن را ترجمه و منتشر کرده است. [۱]  Central Intelligence Agency: آژانس اطلاعات مرکزیْ هم‌چنین مشهور با سرواژه سیا [۲] Small World [۳] The Human Factor: Inside the CIA’s Dysfunctional Intelligence Culture [۴]  National Security Agency: آژانس امنیت ملی ایالات متحده آمریکا [۵] The Secret War With Iran: The 30-Year Clandestine Struggle Against the World’s Most Dangerous Terrorist Power"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833722.json b/train/413833722.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..526123c89e2cc9182674dc5f11d282dda9fe9164
--- /dev/null
+++ b/train/413833722.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دربارۀ شِکر، با عشق و نفرت",
+  "subtitle": "دوهزار سال است که شکر به تاریخِ لذت‌ها و دردهای بشری پیوند خورده است",
+  "introduction": "شیرینی شگفت‌انگیزترین مزه‌ای است که ما انسان‌ها تجربه می‌کنیم. زندگی ما با شیرینیِ شیر مادر آغاز می‌شود و با شیرینی‌هایی که در مراسم ترحیممان مصرف می‌شود به پایان می‌رسد. به همین خاطر است که فراهم‌شدن امکان تولید انبوه شکر در دوران مدرنْ زندگیِ روزمرۀ ما را نیز تغییر داده است. امروزه عامۀ مردم چنان به شکر وابسته‌اند که هرچه در تولید و توزیع شکر اثر بگذارد به مسئله‌ای سیاسی تبدیل می‌شود. اما این تولید انبوه با رنج عظیم میلیون‌ها انسان ممکن شد.",
+  "content": "سیدنی مینتز، پیشگفتار سیدنی مینتز بر کتاب راهنمای آکسفورد دربارۀ شکر و شیرینی‌جات — می‌توانم به‌خوبی اولین باری را به یاد بیاورم که وسطِ یک مزرعۀ بزرگِ نیشکر ایستاده بودم، مزرعه‌ای غرق در شکوفه که برای دروکردن علامت‌گذاری‌اش کرده بودند. تابستان سال ۱۹۴۸ بود و من تازه کار میدانی‌ام را در پورتوریکو شروع کرده بودم. مزرعه در ناحیه‌ای روستایی، در ساحلِ جنوبی جزیره واقع شده بود و تنها حدود صد یارد از لب دریا فاصله داشت. خاکِ خوب‌آبیاری‌شده‌ای که نیشکرها در آن رشد می‌کرد رُسی بود و به رنگِ سیاه. زیر آفتابِ کورکننده، هوا به خنکی می‌زد، اما توی مزرعه بسیار گرم بود.\n نیشکرها از گونه‌ای بود که آن را گرن کولترا۱ (لفظاً به‌معنی «با رشدِ زیاد») می‌خوانند، اسمی که مسمایش فقط این است که این قِسم نیشکر را باید گذاشت تا قبل از بریدن، برای پانزده ماه یا حتی بیشتر رشد کند. نیشکرها از مچِ دست آدم ضخیم‌تر بودند و سرشان را شکوفه‌های کم‌رنگِ سنبله‌مانندِ بنفش پوشانده بود. به این شکوفه‌ها گواجانا۲ می‌گویند. این نی‌ها را با طولِ بیش از دوازده پا پرورش می‌دهند تا به یکی از اساسی‌ترین و مهم‌ترین خوردنی‌های گیاهیِ دنیا تبدیل شوند. این گیاهان از شیرۀ بی‌نهایت شیرینی پر می‌شوند که به آن گواراپو۳ می‌گویند، مایعی که تقریباً هر جایی که نیشکر کشت می‌شود، مردم فنجان‌فنجان از آن می‌نوشند.\n این عصاره به‌آسانی از نیشکر گرفته نمی‌شود. باید بعد از قطع نی و جداکردنِ برگ‌هایش، با سرعتِ هرچه تمام‌تر، آن را به کارخانه منتقل کنند و قطعه‌قطعه، خرد و خیسانده شود تا مایعِ آن پیش از آنکه خشک و ترش‌مزه شود، بیرون آید. مزۀ گواراپویِ تازه‌گرفته‌شده مشخصاً آنی نیست که از همان دمِ اول دوستش داشته باشید، حتی برای آدم‌هایی که عاشقِ شیرینی‌اند. گواراپو رنگِ سبزی دارد که به خاکستری می‌زند، نه چندان جذاب و گیرا، و اگر تصفیه نشود، پر است از ذره‌های فیبرِ نیشکر و دیگر چیزهای حتی ناخوشایندتر. اضافه کنید که کالریِ بسیار زیادی هم دارد. کاشت نیشکر در یک جریب زمین استواییِ خوب می‌تواند حدود هشت‌میلیون کالری فراهم کند. تأمین همین میزان کالری از گندم نیازمند نُه تا دوازده جریب زمینِ کاشت است. (می‌پرسید چند جریب زمین برای تأمین این میزان کالری از گوشت گاو لازم است؟ اصلاً حرفش را هم نزنید.)\n در نیشکر لذتِ زیبایی‌شناسانۀ عظیمی نیز نهفته است. هر ساقۀ نیشکر کارخانۀ فوتوسنتزکنندۀ باریکی است که با تلاش بشری تغییر کرده تا محصولش را بیشینه کند. اما تاریخِ این گیاهِ زیبا و تاریخِ مردمانی که در دوهزار سالِ گذشته به دنبال آن بوده‌اند این‌قدرها زیبا نیست، بلکه باید گفت عمیقاً تراژیک است.\n من، پس از سی سال مطالعۀ شکر و کشورهایی که در دنیای نو۴ نیشکر و چغندر قند پرورش می‌دهند و شکر تولید می‌کنند، کارِ نوشتن کتابی دربارۀ شکر را آغاز کردم. می‌خواستم سهمی را آشکار کنم که شکر در تاریخ جهانی ایفا کرده است، مشخصاً در طولِ مرحلۀ اول نظامِ اقتصادی‌ای که آن را سرمایه‌داری می‌نامند. من چیزهایی دربارۀ تاریخ شکر می‌دانستم، اما دریافتم که برای چنین کاری باید کلافِ باریکِ درهم‌پیچیده‌ای از شیرینی و خشونت را باز کنم که در بافتِ تودرتویی از گذشته تنیده شده است، کلافی که دامنه‌اش تا گذشته‌های دور کشیده می‌شود، خیلی قبل‌تر از آنکه چیزی مانند سرمایه‌داری را حتی بتوان در رؤیاها تصور کرد. من انبوهی از داده‌های غیرمنتظره یافتم که خیلی از آن‌ها خیره‌کننده بودند. آن چیزی که کشتیِ مرا در این دریای توصیفاتِ فریب‌دهنده به پیش می‌راند این ظنِ بسیط بود که نیشکر صرفاً نوعی «دسر گیاهی»۵نیست، آن‌گونه که پژوهشگرانِ چای، قهوه، شکلات و شکر عادتاً در توصیفش می‌گویند. من فکر می‌کنم تاریخِ تولید و مصرف شکر، بسیار فراتر از دسر، می‌تواند نوری بر زوایای پیش‌پاافتاده اما آشکارنشدۀ نظام سرمایه‌داری بیندازد.\n به‌دلیل آنکه شیرینیِ شکر حداقل برای پنج قرن با درد و رنج میلیون‌ها انسان آمیخته بوده است، مدت‌هاست که فکر می‌کنم این ریسمانِ شیرین باید سرخ‌فام باشد، به رنگ خون. در خلال مشاجراتِ طولانیِ مربوط به تجارت برده و نظام بردگی، خون مایعی بود که طرف‌دارانِ انحلال بردگی از آن برای توصیفِ کار جان‌فرسای مردان و زنانی که در زنجیر بودند استفاده می‌کردند: یک قاشق چای‌خوری شکر به‌ازای هزاران قطره خون.\n این نوشته جای آن نیست که پیوند شکر و بردگی را به‌تفصیل شرح دهم، اما به‌هرحال شایسته است به یک جنبه از آن اشاره کنم. آمریکای‌شمالی‌ها، علی‌الخصوص، نظام بردگی را با پنبه پیوند می‌زنند نه با شکر. دلیلش هم جنگ داخلی آمریکاست. اما آن گیاهی که بیش از همه به مالکان برده در قارۀ آمریکا منفعت می‌رساند، و آن گیاهی که بیشترین تعداد بردگان را به کار وامی‌داشت نیشکر بود. بردگی برای کشت‌وکار در دنیای نو بیش از سه‌ونیم قرن طول کشید و به کشتن یا به‌بردگی‌کشیدنِ حدود ۱۳.۵میلیون نفر آفریقایی و آمریکایی-آفریقایی انجامید. این مردم و اخلافشان برای ۳۷۵ سال قربانیِ این نهاد بودند تا برای برخی کسب سود کنند و برای دیگران موضوعِ بحث‌هایی پرطول‌وتفصیل دربارۀ فلسفۀ اخلاقِ بردگی باشند. در سراسرِ نیمۀ اول این ۳۷۵ سال، تحسین‌های بسیار فراوانِ غرب از ایدۀ جهان‌شمولِ آزادیِ انسان در حدِ یک جور مسخره‌بازیِ وحشتناک باقی ماند. بردگی در دنیای نو صرفاً به رشد عادی خود ادامه داد و مهم‌تر هم شد.\n ارزشِ بی‌همتای شکر برای انسان‌ها از آنجاست که مزۀ شیرین تقریباً همیشه برای ما هیجان‌آور به نظر می‌رسد. منظورم این است که مزۀ شکر آن‌قدر قوی است که تقریباً می‌تواند مشام ما را از کار بیندازد. این مزه، برخلافِ مزه‌های شور، ترش و تلخ، تقریباً در همۀ ما، میلی را برای مصرفِ هرچه بیشتر برمی‌انگیزد. و خاطرۀ خوراکی‌های شیرین خیلی آسان زنده می‌شود؛ امیال می‌توانند الگومند شوند و به عادت مبدل گردند. یکی از پژوهشگرانِ فکور پرسیده است که آیا خاطرات ما از غذاها کیفیتاً فرقی با دیگر خاطراتِ انسانی دارند یا نه (ساتون، ۲۰۰۱). شاید این حرف حظی از حقیقتی بزرگ داشته باشد، اما من دربارۀ خاطرۀ شیرینی به‌مثابۀ چیزی بحث می‌کنم که کیفیتاً از همۀ غذاهای دیگر متفاوت است. مزۀ شیرین روی زبان شبیهِ هیچ مزۀ دیگری نیست و به‌اندازۀ شیر مادر برایمان شیرین و خوشایند است. همین مزۀ ناب و یکتای شکر بود که باعث شد به‌آسانی در قریب‌به‌اتفاقِ غذاها پذیرفته شود. من می‌خواهم دربارۀ این مزه بیندیشم و دربارۀ استفاده‌کنندگانش و معناهای محفوف در آن، اما از منظری که هیچ وقت قبل از این نداشته‌ام.\n عسل هشت‌هزار سال پیش، هنرمندی از عصر مزولیتیک صحنه‌ای را نقاشی کرد که پرده‌ای از یک آزِ جاودانۀ بشر را افشا می‌کند. نقاشی همچنان پابرجاست، بر دیوارۀ غاری در شمال اسپانیا. نقاشی هیکل یک انسان را روی درخت نشان می‌دهد که در ابری از حشرات فرورفته است. آن حشره‌ها زنبور عسل هستند. این شاهدِ باستانی از عشقِ سراسریِ گونۀ ما به شیرینیِ زیاد احتمالاً مهر تأییدی است بر چیزی که می‌بایست عمل یا رسمی میان آن مردمی باشد که تجربه‌شان را بر دیوارۀ غار نقش کرده‌اند. این خواستِ شیرینی مشخصۀ اعضای گونۀ ماست: شامپانزه‌ها و بونوبوها، خویشاوندانِ بدوی‌ای که ۹۷ درصد از دی‌ان‌ای ما با آن‌ها مشترک است، نیز کندوهای عسل را می‌دزدند. تا جایی که می‌دانیم، هر جا انسان‌هایی کنار زنبورهای عسل زندگی کرده‌اند، همۀ تلاششان را به کار برده‌اند تا به آن شیرۀ چسبناک شیرین دست پیدا کنند. خیلی‌ها، ازجمله همین قلم، قانع شده‌اند که این شهوتِ شیرینی بخشی از طبیعتِ بنیادی ما برای هزاران سال است.\n عسل شیرینیِ اناجیل است. جوابِ معمای سامسون (در کتاب قضات ۱۴) عسلِ زنبور است. در عهدین هیچ حرفی از شکر در میان نیست، اما الآن کلِ عسل دنیا اندازۀ یک قاشق چای‌خوری جلوه می‌کند اگر آن را با مقدارِ ساکاروزِ موجود مقایسه کنیم یا اگر آن را با به‌اصطلاح «خانوادۀ شکر» بسنجیم. همیشه عسل را به‌خاطرِ تنوعِ مزه‌ها و رایحه‌های گوناگونش ذخیره می‌کرده‌اند، اما شکر را، که دیگر خیلی وقت است بزرگ‌ترین رقیب عسل شده، برای آن انبار می‌کنند که هیچ مزه‌ای ندارد، یعنی هیچ مزه‌ای غیر از خودِ شیرینی. تمام عسل‌های سنتی مزه‌هایی منحصربه‌فرد دارند. اصلاً به‌علت همین تفاوت‌هاست که ارزشمندند، همان‌طور که شراب‌ها، ژامبون‌های نمک‌سود و قهوه‌ها در بینِ محصولات غذایی چنین خصوصیتی دارند. اما به‌خاطر شکر بوده است که تاریخِ شیرینی اصطلاحاً به تاریخِ دموکراتیزاسیونِ این مزه تبدیل شده است، گسترشِ عظیمِ دسترسی به تولیدِ انبوه غذاهای کارخانه‌ای که مشخصۀ ظهورِ دنیای مدرن بوده است. اما پیروزیِ شکر به‌دلیل شیرینی آن نبوده است. حتی به‌علت آن نبوده است که بسیار ارزان شده است. در کنار این موارد، و برخلاف تمامِ رقبایش، شکر جز شیرین‌بودن هیچ چیزِ دیگری نبوده است. شکر را می‌توان به رنگ سفید خالص درآورد، می‌توان آن را در هر غذایی، هر شربتی، هر کیکی، هر دسری یا هر شکلاتی (و کلاً در هر دستورالعملی) به کار برد. و در همۀ این حالات، شکر تنها مزۀ شیرینی را تأمین می‌کند و هر مزۀ دیگری را نیز می‌توان به آن اضافه نمود.\n عسل منسوخ نشده است، اما نیشکر و چغندر قند، که در مصارفِ غذاپزی مشابهِ عسل هستند، رفته‌رفته بسیاری از شیرین‌کننده‌های پرکالری دیگر را از میدان به در کرده‌اند، چیزهایی مثلِ شهدِ افرا، شکر پالم، شربتِ ذرت خوشه‌ای، خرنوب و دیگر چیزها. این شیرین‌کننده‌ها نیز از میان نرفته‌اند؛ هرکدام از آن‌ها مزۀ خاص خودشان را دارد و بیشترشان بازارهای تخصصیِ خودشان را دارند. اما بازارِ شکر کل جهان است و برای این بازار شکر کالایی است یگانه. بازارهای تخصصی آن غذاهای شیرینِ دیگر در مقایسه با یکدیگر اندازه گرفته می‌شوند، نه در مقایسه با شکر.\n یک مثال گویا از غلبۀ شکرْ ساختنِ نوعی شربتِ شکرِ نیمه‌تصفیه‌شده است که بعداً نام آن را «شربتِ طلایی» گذاشتند و بدین‌ترتیب، در چشمِ مصرف‌کنندگان تفاوتِ عسلی که زنبورها تولید کرده‌اند و شیرۀ نیشکری را که به دست انسان تولید شده است کاهش دادند. از همه جالب‌تر نشان این شربت بود که شیر مرده‌ای را تصویر می‌کرد که زنبورها بر سرش ریخته‌اند: اشاره‌ای به پاسخِ معمای سامسون، تمسکی به انجیل، با احترامات فائقه به تبلیغاتِ مدرن. اگرچه به‌وضوح هیچ اثری از عسل در شربت طلایی نیست، چندین نسل از انگلیسی‌زبانان آن را چنان خورده‌اند که گویی دارند عسل می‌خورند. شربت طلایی برندِ اول انگستان است، نوعی شربت شکر که جانشین مزۀ عسل شده و برای اکثر مصرف‌کنندگان عسل را از میدان به در کرده است. شربت شکر ارزان بود و در دو سبک «شفاف» و «تیره» عرضه شد و همیشه دقیقاً همان مزه را می‌داد. همان‌طور که گفتم، عسل‌های قدیمی هرکدام با دیگری متفاوت بود. خوبیِ محصولات کارخانه‌ای این است که همواره همان مزه را می‌دهند، برخلافِ مزه‌های طبیعت.\n طبیعتِ شکر، از منظر فرهنگی چندین خصیصه باعث شده‌اند که شکر مهم‌ترین چیز شیرین باشد. (گفتن این حرف آن‌قدرها که به نظر می‌رسد پوچ نیست.) به نظر می‌رسد میلِ سیری‌ناپذیرِ گونۀ ما به شیرینیْ جهان‌شمول است یا نزدیک به جهان‌شمول. با وجود آنکه در چند نمونۀ جالب‌توجه، شکر به تابو تبدیل شده است، اما هیچ گواهی در دست نیست که حتی یک گروه از انسان‌ها بالکل به غذاهایی که طعمِ شیرین دارند بی‌علاقه باشند. تابوهای غذایی در خوردن گیاه، حیوان یا چیزهای بخصوصِ دیگر معمول است (مثلاً نمک، تخم حیوانات یا خون)، اما هیچ تابویی برای شیرینی‌جات وجود ندارد. از جهت دیگر، هیچ شاهدی وجود ندارد که ثابت کند در انسان‌ها و دیگر نخستی‌ها از نظر ژنتیکی گرایشی به شیرینی وجود دارد. اما شواهد بر این گواهی می‌دهند که از نظر ساختاری، در سراسر گونۀ بشر، نوزادان به شیرینی‌جات میلی وافر دارند. بسیاری از انسان‌ها در سراسر جهان در برابر شیرینی رفتاری مثبت از خود نشان می‌دهند و نوزادانِ بشر در همه جای زمین، هنگامِ دریافتِ مایعاتِ شیرین، نشانه‌های لذت از خود بروز می‌دهند. وقتی اولین‌بار به اسکیموها و اینوئیت‌های ساکنِ آلاسکا و کانادا ساکاروز دادند، از آن خوششان آمد و ظاهراً ترجیح می‌دادند که به مصرف آن ادامه دهند، حتی وقتی ساکاروز باعث اختلال هاضمه در آن‌ها می‌شد (بل و دیگران، ۱۹۷۳؛ جروم، ۱۹۷۷). اگر این علاقه واقعاً از نظر ساختاری وجود داشته باشد، احتمالاً باید آن را در رابطه با شیرینیِ میوه‌های رسیده در نظر گرفت. شیرینی، آن‌طور که بعضی از نویسندگان ادعا کرده‌اند، نشانه‌ای است از اینکه میوه قابل‌خوردن است.\n اما در پهنۀ جهانی، تفاوت‌های چشمگیری در مصرفِ ساکاروز (و دیگر شیرین‌کننده‌ها) وجود دارد. هر چقدر هم که ژن‌ها و اشتیاقِ وافر به شیرینی‌خوری اهمیت داشته باشد، این مؤلفه‌های اقتصادی و اجتماعی بوده‌اند که مصرفِ شکر را بنیاناً تحت تأثیر قرار داده‌اند. هر جا مصرف شکر رواج یافته است، حکومت‌ها در قبال آن رفتاری سیاسی در پیش گرفته‌اند، درست شبیهِ معامله‌ای که مدت‌های مدید با الکل و پس از آن تنباکو کردند. علاقه به شکر از سویی و تأمینِ فراوان (اما ارزانِ) کالری از سرزمین‌های استوایی از سوی دیگر به ما کمک می‌کند که بفهمیم چرا شکر نه‌تنها برای مصرف‌کنندگان بلکه برای حکومت‌ها و شرکت‌ها نیز خوشایند بوده است. بدین‌ترتیب، کالریِ شیرینی که از شکر (نه عسل) به دست می‌آمد ارزان و تطبیق‌پذیر بود و می‌شد آن را به شکل‌های بسیاری ارائه کرد. آن‌هایی که سال‌های جنگ جهانی دوم را تجربه کرده‌اند شاید به خاطر بیاورند که وقتی ملتی به الکل، تنباکو، قهوه و شکرِ فراوان (اگر گوشت گاو را لحاظ نکنیم) معتاد شده است، چقدر هنگامِ مواجهه با جیره‌بندیِ غذایی ناآرام و پرخاشگر می‌شود.\n پیش از سال ۱۸۰۰، کسی شکر را به‌عنوان لذتی روزمره در نظر نمی‌گرفت. برای فقرا، شکر در سلیقۀ رایج اروپایی هنگامی ضرورت پیدا کرد که به‌مثابۀ مکملِ نوشیدنی‌های داغِ محرکی مطرح شد که تازه رواج یافته بودند، یعنی قهوه و چای و شکلات. چای و قهوه به‌عنوان دو نوشیدنی به دست اروپا رسید، اما شیرین‌کردنشان کاری بود که اروپاییان آغاز کردند. قبل از قرن نوزدهم، شکلات نیز به‌مثابۀ یک نوشیدنی برای اروپاییان شناخته‌شده بود، اما پس از آن به نوشیدنی‌ای شیرین‌شده تبدیل شد. پس از آنکه شکافتنِ دانه‌های کاکائو در سال ۱۸۷۹ اختراع شد، امکانِ اضافه‌کردنِ کرۀ کاکائو به شکلات ایجاد شد و تنها پس از این بود که تولید انبوه آب‌نبات‌های شکلاتی ممکن گردید. در دوره‌های بعدی، این محصول برای طعم‌دادن به سودا به کار رفت و این‌گونه کوکاکولا به‌عنوانِ حاملِ شکر و کافئین به وجود آمد. این غذاها آن‌قدر همه‌گیر شدند که ثابت شد کمیابی شکر، همچون کمبود کافئین یا الکل، می‌تواند یک ضرورتِ سیاسی فوری باشد. مانند آن نمونه‌های دیگر، و شاید بیشتر از آن‌ها، شکر برای انبارکردن مناسب است، یعنی برای کنترل‌کردن هم مناسب است. از نظر بین‌المللی، ایالات متحده کشف کرد که شکر نیز می‌تواند ابزاری برای کنترل دیگر ملت‌ها باشد، کنترلی که با پاداش‌ها و مجازات‌های سهمیه‌بندی و تعرفۀ گمرکی انجام می‌گرفت.\n\nعلاقۀ عمیقِ ما به شیرینی در زبانمان نیز رسوخ کرده است. کلماتِ شیرین به کلماتِ عشق‌وعاشقی تبدیل شده‌اند: عسل، قندعسل، شاخه‌نبات، شیرین‌دهن، مربا، شکلات. اما این کلمات چیزی بیش از واژگانی برای عزیزداشتن‌اند. موتورِ آن خودرو مثلِ باقلوا۶ کار می‌کند. فلانی شیرین‌سخن است. بستنی جایزۀ بچه‌ای است که شیرین‌کاری بلد باشد و آن ورزشکار در مسابقه حریف را مثلِ پشمک لوله می‌کند. پول هم می‌تواند مثلِ شکر باشد. قرار نیست ببینیم چطور این اتفاق افتاده، گویا خیلی ساده است. درست مثلِ قند که توی دل آدم آب می‌شود، به‌راحتی می‌توان فهمید که شیرینی می‌تواند بر چه چیزهایی دلالت کند. چه از لحاظ استعاری و چه از نظر نمادین، شیرینی آن چیزی است که با هضم سریع، خیلی زود به فعالیت‌های جسمی تبدیل می‌شود. احتمالاً سیستمِ حسی بشر در مواجهه با هیچ مفهوم دیگری این‌قدر از خود بیخود نمی‌شود و در برابر هیچ کلمه‌ای به‌اندازۀ مشتقاتِ شیرینی حواسش را جمع نمی‌کند و میل و اشتیاق از خود بروز نمی‌دهد.\n ایدۀ شیرینی با قلب‌هایمان صمیمی است و احتمالاً به خودآگاهی ما دربارۀ بدن‌هایمان نزدیک است. بیشتر ما وقتی هنوز خردسال هستیم، با شیرینی به‌مثابۀ یک مزه آشنا می‌شویم و غالباً نیز در آغوش کسانی که دوستمان دارند. وقتی آن‌قدر بزرگ می‌شویم که بتوانیم وقایع را به خاطر آوریم، معمولاً شیرینی در آگاهی ما با پیوندهایی ناگسستنی و تأثیرگذار جا می‌گیرد. مزه‌های دیگری که قدرتِ برانگیختنِ سیستم حسی ما را دارند، یعنی تلخی، ترشی و شوری، سرنوشت بسیار متفاوتی از شیرینی دارند. نمک نیز مانند شکر به طبیعتِ خاص ما _پستانداران و نخستی‌ها_ نزدیک است. باوجوداین، این دو مزه نه هیچ وقت با هم اشتباه گرفته می‌شوند و نه هیچ وقت جانشین یکدیگر می‌شوند. به‌هرحال، طبیعتِ نجیب و همیشه فریبای شکر قاطعیتِ خاص خود را نیز دارد. اگر با درخواستی فوری مزاحمِ شکلات‌خوردن کسی شوند، احتمال دارد چشمانش سیاهی برود، اما خشمش وقتی فوران می‌کند که مجبور شود آن درخواست را پیش از بلعیدنِ آن شکلات پاسخ دهد. به همین دلیل است که حرف‌زدن هم‌زمان با جویدنِ چیزهای شیرین کارهایی است که با یکدیگر تضاد پیدا می‌کنند. رفتار درست آن است که ابتدا آن تکه شکلاتِ نیمه‌آب‌شدۀ در دهانمان را قورت دهیم و آن حس گریزندۀ شیرینی را که این لقمۀ منحصربه‌فرد وعده داده بود برای همیشه از دست بدهیم و قربانی‌ای را تقدیم کنیم که مغز انتظارش را می‌کشید.\n یکی از خصوصیاتِ برجستۀ شکر شیوه‌هایی است که طی آن‌ها، این ماده را در طول تاریخ، برای مصارف زیبایی‌شناختی به کار گرفته‌اند. اگر شکر، بادام‌زمینی و کمی روغن کاملاً در هم ادغام شوند، نوعی خمیر مخصوصِ مدل‌سازی را می‌سازند. شکر سفید تصفیه‌شده براثر حرارت ذوب می‌شود و اگر فرایندِ انجماد آن به‌درستی کنترل شود، قابلیتِ رنگ‌آمیزی، فشردن، بادکردن، شکل‌پذیریِ هنری یا نقاشی پیدا می‌کند. استفاده از شکر در این راه‌ها، برای مدت‌های مدید، در چین، هند و خاورمیانه رواج داشته است. اما وقتی شکر از دنیای باستانی به دنیای نو قدم گذاشت، تولید آن به شکلی انفجاری افزایش یافت و استفاده‌های هنری از آن نیز در جاهای بسیارِ دیگری آغاز شد. بنابراین، نمی‌توان برای استفادۀ هنری از شکر منشأ واحدی قائل شد، اما به‌هرحال، نانوا-مجسمه‌سازانِ مصری، ایتالیایی، آلمانی و انگلیسی شهرتی به هم زده‌اند و آب‌نبات‌سازانِ مکزیکی و اندونزیایی هم شناخته‌شده‌اند. از قرار معلوم، مجسمه‌هایی که از شکرِ فشرده تراشیده شده‌اند، چه توی آشپزخانه چه دوروبر آن، خلاصه هر جایی که آدم‌های هنردوست کار می‌کنند، پیدا می‌شود. برخی از این مجسمه‌ها کلاسیک‌اند و برخی کمیک.  تکنیکِ مجسمه‌سازی از شکر احتمالاً از خاورمیانه وام گرفته شده است. در قرن شانزدهم، هنرمندانِ اروپایی‌ای که با شکر کار می‌کردند نمونه‌های مشابهی می‌ساختند از مجسمه‌هایی که ترایُنفی۷ یا «طاق نصرت» نامیده می‌شدند و آن‌ها را در ضیافت‌های بزرگی که در مرکزهای تجارت و تجملِ ایتالیا برگزار می‌شد، به نمایش درمی‌آوردند. در بریتانیا و فرانسه، مجسمه‌های شکریِ بزرگی که به‌شکلِ کاتدرال یا قلعه ساخته می‌شد و با نشان‌ها و شعارهای خانوادگی تزیین می‌گشت به رسمِ معهودی میان خاندان‌های سلطنتی و کشیشانِ بلندمرتبه تبدیل شده بود. در انگلستان به آن‌ها «ظریف‌کاری»۸ می‌گفتند. چنین هنرنمایی‌ها فقط به مهارتِ سازندگان این تندیس‌ها وابسته نبود، بلکه به کاهشِ محسوس قیمت شکر در سال‌های اولیۀ پس از کشفِ آمریکا نیز ربط داشت. وقتی ثروتمندان وارد عرصۀ تولید شکر شدند و زمین‌های پست و پرمحصولِ کارائیب را زیر کشت بردند و تولیدِ انبوه در سطح وسیع ممکن شد، قیمت‌ها شروع به تنزل کرد. قیمت‌های پایین‌تر به ثروتمندان و قدرتمندان اجازه داد تا به‌راحتی مقادیرِ هنگفتی شکر بخرند، اما این امکان هنوز برای فقرا وجود نداشت. می‌بایست سه قرنِ دیگر بگذرد تا شکر بتواند به یک ضرورت روزمره برای مردمِ فرودست اروپا تبدیل شود.\n رنگ‌آمیزیِ شکر نیز مانند مجسمه‌سازی از آن عرصۀ طبع‌آزمایی بود. اما فرایندِ تولیدِ شکرِ سفید بلورین یا پودرشده در درجۀ اعلای اهمیت بود. وقتی بتوان شکر را کاملاً تصفیه کرد، به سفیدی متمایل می‌شود و پس از آن، می‌توان با دست‌کاری شیمیایی آن را سفیدتر هم کرد. اگر شکر به‌طور کامل تصفیه نشود، نوعی سایۀ قهوه‌ای‌رنگ بر آن باقی می‌ماند. رنگِ شیره‌ای که از شکرِ نیمه‌کریستال‌شده گرفته می‌شود از قهوه‌ای تا سیاه در تغییر است و شیرۀ نهایی‌ای که معمولاً برای تغذیۀ حیوانات از آن استفاده می‌شود «شربت سیاه» نام دارد و طبعاً رنگش هم سیاه است. جهان مملو از شکرهای محلی‌ای است که طیفی از رنگ قهوه‌ای دارند و شکل‌های جورواجور به خود گرفته‌اند. این رنگ‌ها و شکل‌های گوناگون به روش‌های محلیِ تهیۀ شکر برمی‌گردد. شکر بلورین۹ به احتمالِ قریب‌به‌یقین اولین‌بار در هند تولید شده است و متون سانسکریت باستانی‌ترین متونی هستند که در آن‌ها از شکر سخن گفته شده است. شکر در مراسم مذهبیِ هندی‌ها نقش‌های فراوانی ایفا می‌کند. اما در هندوستان، شکر اگر بخواهد از نظرِ سنتی ناب تلقی شود، نباید به رنگ سفید درآید. در آن دوره، اکثر شکرها سفید نبود، چون به‌طور کامل تصفیه نمی‌شد و به قهوه‌ای می‌زد. هرکدام از این شکرهای کامل‌تصفیه‌نشده مزۀ بخصوص خود را داشت و به همین دلیل شاید بشود آن‌ها را شکرهای «غیرمدرن» نامید.\n از نقطه‌ای به بعد، سفیدبودنِ شکر به نوعی ایدئال تبدیل شد و حداقل در بعضی جاها، نشانۀ «خلوص» به شمار می‌رفت. پیش از اینکه شکر سفید به چیزی معمولی مبدل شود، برای مدت‌های مدید، شکرِ سفیدِ خوب ماده‌ای گران‌قیمت و مرغوب به شمار می‌رفت که مصارف دارویی داشت و در فرایندی زمان‌بر و مشقت‌بار به دست می‌آمد. هر دارویی که برای سیاه‌مرگ۱۰ (طاعون خیارکی) ساخته می‌شد حاوی پودرِ شکر سفید بود، پودری که برای درمان بیماری‌های چشم نیز مناسب دانسته می‌شد. با کمال تأسف، وقتی این پودر را همراه با پودرِ گل زعفرانی و خرخاکی توی چشم بیمار فوت می‌کردند، تنها تأثیرِ واقعی‌ای که داشت هزینه‌اش بود، هزینه‌ای که این درمان را برای فقرا دسترسی‌ناپذیر می‌کرد. یک پزشک معروف انگلیسی در قرن هجدهم شکر را به‌عنوان دندان‌شویه ترویج کرد و برای مشتریانش توضیح می‌داد که چطور بچه‌ها شیر و دیگر مایعات را، اگر با شکر شیرین شوند، با ولعِ بیشتری خواهند نوشید. با عرضِ معذرت، باید یادآوری کنم که همین دو-سه دهه پیش، کوکاکولا هم به‌عنوان نوشیدنی‌ای سالم برای نسل جوان تبلیغ می‌شد.\n سفیدی، خواص دارویی و شکر در غذای اسپانیایی مانخار بلانکو۱۱ و غذای فرانسوی بولو موژی۱۲ به هم پیوستند، غذایی که از سینۀ مرغ، شیرۀ بادام یا بادام‌زمینی، نان سفید، شیر، زنجبیل و شکر تهیه می‌شد. این غذا برای بیمارانی اختراع شده بود که از ضعف مزاج رنج می‌بردند. شاید این ایده که «آنچه پاک است می‌تواند پاک کند» نیز در این ترکیب تجسم یافته بود. تا قرن بیستم، شکر از داروشناسیِ غربی بیرون گذاشته نشد، زیرا تا این قرن، هنوز ایدۀ پیوستگیِ مقابلِ پاکی و سفیدی جایگاه خود را از در اندیشۀ غربی کاملاً از دست نداده بود.\nمشکلاتی در آینده نزدیک به دوهزار سال است که مردم ساکاروز را به هزاران هزار شکل می‌خورند. در سراسرِ تاریخِ عرضه و تقاضای این ماده، تنها چیزی که بی‌تردید ثابت باقی مانده حکاکیِ آن بر تمثالِ بشریت است. حتی نگاهی گذرا به اهمیت آن در جهان طی چند سدۀ اخیر به‌اندازۀ کافی گویاست. بااین‌حال، در نیم قرن گذشته، یا چیزی در حدود آن، جایگاه شکر به‌منزلۀ اصلی‌ترین شیرین‌کنندۀ جهان به چالش کشیده شده است و پاره‌ای از این چالش‌ها ممکن است سؤالاتی دربارۀ موفقیت‌های آیندۀ آن در مقامِ ماده‌ای غذایی برای انسان را پیش آورد. پیش‌قراولِ این چالش‌ها تأکید روافزونی است که بر زیان‌باربودن آن می‌شود که عمدتاً متأثر است از نقشی که برای شکر در نرخ بالای چاقی، فشار خون، دیابت و دیگر بیماری‌ها در ایالات متحده و سایر جاها قائل شده‌اند. صنعتِ شکر نیز با تمام توان این مبارزه‌جویی را جواب داده است و حداقل در بعضی کشورها مانند ایالات متحده توانسته است موقعیت خودش را حفظ کند. اما پویش‌هایی که علیهِ غذاهای فراوری‌شده فعالیت می‌کنند و برای رژیم‌های غذایی سالم‌تر، غذاهای ارگانیک و کشاورزیِ پایدار می‌کوشند نیز از میدان به در نرفته‌اند، اگرچه فعلاً فقط می‌توانند خراش‌های کوچکی روی صورت صنعتِ شکر بیندازند. با آنکه احتمالاً تشکیلِ اجماعِ علمیِ مستحکمی علیه ساکاروز سخت‌تر از آن چیزی باشد که به نظر می‌رسید، اما تعداد زیادی از محققان غذایی، پزشکان و متخصصان تغذیۀ معتبر به این نتیجه رسیده‌اند که ساکاروز، علی‌الخصوص در میان مصرف‌کنندگان جوان، لااقل یکی از شرکای جرم است.\n شیرین‌کننده‌های بدون‌کالری مداوماً در حال افزایش بوده‌اند و می‌توان تصور کرد که گسترش پیدا کنند. در حال حاضر، چند رقیب تازه وارد گود شده‌اند که شیرین‌برگ۱۳ یکی از آن‌هاست. اگرچه در دیگر کشورها مدت‌هاست که از این گیاه استفاده می‌شود، اما گلوکزهای استویا ریباندیانا۱۴ در ایالات متحده نسبتاً تازه‌وارد به شمار می‌روند. اگرچه در حال حاضر این شیرین‌کننده‌ها را عمدتاً کسانی مصرف می‌کنند که، به دلایل پزشکی، نمی‌توانند ساکاروز بخورند یا به دنبالِ کنترل یا کم‌کردنِ وزن هستند، اما فشارِ مداومی را که این ماده‌ها بر صنعت شکر می‌آورند نباید نادیده انگاشت.\n سومین چالش به اهمیتِ روزافزون شربتِ ذرت با فرکتوز بالای آن (HFCS) برمی‌گردد، رقیبی که جایگاه شکر را حداقل از دهۀ ۱۹۷۰ تهدید کرده است. این هماوری بسیار پیچیده است، اما در هر حال، شواهد حاکی از آن است که استویا ریباندیانا جانشینِ سالمی برای هر دو آن‌ها، یعنی خانوادۀ شکر و شربت ذرت، خواهد بود (جپسن، ۲۰۱۳).\n در نهایت، باید به مبارزۀ قدیمیِ نیشکر و چغندر قند اشاره کنیم. این دعوا از آن جهت اهمیت دارد که کشتگاهِ این دو همواره بازنمای دو ناحیۀ آب‌وهوایی متفاوت بوده است: اقلیمِ استوایی و اقلیم معتدل. به همین دلیل، با توجه به تغییرات آب‌وهوایی ممکن است تحولاتی در پیش داشته باشیم، اگرچه در حال حاضر شکر استخراج‌شده از چغندر قند فقط حدود یک‌پنجم بازار سالیانۀ ساکاروز در جهان را تأمین می‌کند.\n اگرچه صنعت شکر هر شاهدی مبنی‌بر ربطِ شکر با چاقی را به مناقشه می‌کشد یا انکار می‌کند، اما افزایشِ عالم‌گیرِ چاقیْ مسئولان سلامت را همه جا دلواپس کرده است. مخصوصاً چاقی میان جوانان نگران‌کننده است و در بسیاری از کشورهای به‌اصطلاح کمترتوسعه‌یافته نیز افزایش پیدا کرده و تصویرِ دل‌خراشی ساخته است از مردمانی که هم از چاقی رنج می‌برند و هم از سوءتغذیه. این‌چنین تصاویر در غرب هم دیده می‌شود و پویش‌هایی را برای بهبود غذای مدارس یا تغییر مواد غذایی موجود در دستگاه‌های خودپردازِ غذا به وجود آورده است. همین‌طور تلاش برای افزایش برنامه‌های تربیت بدنی در مدارس و سرمایه‌گذاری روی دیگر مسائل بهبودبخش یا پیش‌گیری‌کننده ادامه داشته است. اما اینکه آیا هیچ‌یک از این تغییرات _یا همۀ آن‌ها_ قرار است تأثیری محسوس در عادات غذایی آمریکاییان داشته باشد یا نه سؤالی است که امروز واقعاً جوابش معلوم نیست.  سیاست در موفقیت اولیۀ انواع شربت‌های ذرت در بازار آمریکا نقشی غیرمستقیم داشته است، مشخصاً به‌دلیل تحریم‌های اقتصادی‌ای که رئیس‌جمهور آیزنهاور و کنگرۀ آمریکا علیهِ شکر کوبا در سال ۱۹۶۰ اعمال کردند. درنتیجه، نیاز تجاری به شیرین‌کننده‌ای جایگزین به‌سرعت افزایش یافت. در این موقع، شربت ذرت توانست جایگزینِ شکری بشود که در غذاهای ازپیش‌آماده و فراوری‌شده مانند شیرینی‌ها، شکلات‌های صبحانه، غذاهای منجمد۱۵ و بیش از همه در نوشیدنی‌های غیرالکلی به کار می‌رفت. بااین‌حال، در آن زمان هیچ‌کس نمی‌دانست که اولین ورودِ مهم شربت ذرت به حیطۀ نوشیدنی‌های غیرالکلی تلاشِ کوکاکولا بود که با شکست مواجه شد، اما این شکست موفقیتِ نسخۀ ماقبلِ خود، یعنی کوک کلاسیک۱۶، را تثبیت کرد، محصولی که با ساکاروز طراحی شده بود و نسخۀ تهیه‌شده با شربت ذرت می‌خواست جای آن را بگیرد. استفاده از شربت ذرت در تولید غذاهای آماده‌به‌مصرف ارزان‌تر از ساکاروز تمام می‌شد و به همین دلیل نیز در ایالات متحده و اروپای غربی و همین‌طور بین طبقۀ متوسط ساکن در شهرهای جهانی بیشتر مصرف می‌شود، اما در مناطقی که غذای بسته‌بندی‌شده اهمیتی ندارد، مصرف آن بسیار کم است. در ایلات متحده امروزه شاید شربت ذرت یک‌سوم کلِ شکر مصرف‌شده باشد. عمده‌ترین دلیلِ نگاه منفی عرصۀ عمومی به این شیرین‌کننده برمی‌گردد به نحوۀ جذب فراکتوزِ موجود در آن در بدن و تأثیراتی که روی سوخت‌وساز کبد می‌گذارد.\n نیشکر حدوداً از ابتدای قرن نوزدهم به شیرین‌کنندۀ اصلی دنیا تبدیل شد. سه دهه بعد، چغندر قند رقابتش با نیشکر را شروع کرد، رقابتی که نهایتاً در سطحی جهانی ادامه پیدا کرد. این اولین‌بار بود که یک محصولِ تولیدشده در اقلیم معتدلْ خودش را به‌مثابۀ رقیبی جدی برای یک محصولِ استواییِ مهم مطرح می‌کرد. در طول جنگ آمریکا و اسپانیا (۱۸۹۸-۱۸۹۹)، وقتی راه رسیدنِ همیشگیِ شکر از مستعمره‌های اسپانیا در کارائیب و اقیانوس آرام به آمریکا بسته شد، این کشور توانست بسیاری از مشکلاتِ مربوط به شکر را برای خودش حل‌وفصل کند، دقیقاً به‌دلیل اینکه ایالات متحده قادر به تولید چغندر قند بود و هنوز هم این توانایی را حفظ کرده است.\n مؤخره دیدگاه‌های شخصی، در بهترین حالت خود، دیدگاه‌هایی هستند که در گذر زمان ساخته شده باشد. به‌موازات تبدیل‌شدنِ لحظات اکنون به برهه‌های تاریخی، این جریانِ زمان است که به ما اجازه می‌دهد تا چیستی ماجرا را از نگاه خودمان بسازیم. والدین من، بیش از یک قرن پیش، از اروپای شرقی به ایالات متحده آمدند. مادرم در تمام طول زندگی‌اش از حبه‌قندهای آمریکایی می‌نالید، چون پیش از آنکه بتواند نوشیدنِ چایش را تمام کند، در دهانش آب می‌شدند. او قندهایی را به خاطر می‌آورد که در بلاروس با استفاده از قندشکن از یک کله‌قند جدا می‌شدند؛ آن قندها را می‌شد در طول نوشیدن یک استکان چای روی زبان نگاه داشت و تا آخرین جرعه کاملاً حل نمی‌شدند. (سال ۱۹۶۶، در ایران این نوع کله‌قندها را، که برای صادرات به شمال آفریقا تهیه شده بود، امتحان کردم. در شهرستان‌های ایران، حتی تا امروز، کله‌قند را ترجیح می‌دهند. ما چند نمونه از آن‌ها را برای مادرم سوغاتی آوردیم.)\n مادرم دربارۀ اولین تجربۀ شکرینِ خودش نیز برایم تعریف کرده است، تجربه‌ای بسیار قبل از آنکه شکر فراوری‌شده را چشیده باشد: زردک، ریشه‌ای که از زمینِ یخ‌زده بیرون می‌آورند، پوستش را می‌کَنند و روی اجاق می‌پزند. مادرم می‌گفت: «یک چیزی بود مثل بستنی.»\n خودم هم اولین‌باری که ساکاروز دلم را برد به یاد دارم. حدود سال ۱۹۳۰ بود، سال‌هایی که تأثیر رکود بزرگ نه‌تنها در ذهن مردم سراسر آمریکا باقی بود، بلکه هنوز تا مغز استخوانشان را می‌گزید. همان وقت بود که اولین آب‌نبات زندگی‌ام را خوردم: خوشمزه‌ترین غذایی که در تمام طول زندگی‌ام خورده بودم. بعدها پیشخدمتی به اسم رُزی مزۀ دیگری را به من چشاند: کرم شکلاتی. آن کرم‌شکلاتی‌ها محصول ارزان‌فروشیِ شهر ما، فروشگاه ولورث۱۷، بود و هر پوند از آن ده سِنت قیمت داشت. حالا که فکر می‌کنم، می‌بینم آن کرم‌شکلاتی‌ها هیچ رازی نداشتند. ارزان‌ترین آب‌نبات‌های جهان بودند. نه سفیدۀ تخم‌مرغ در آن‌ها بود، نه کره و نه خامه و لایۀ بسیار نازکی از شکلات روی آن‌ها را می‌پوشاند. اما آن شیرینی آن‌قدر برایمان هیجان‌آور بود که دلم می‌خواست تا شکلات‌های روی آن را با دندان پاک کنم.\n این خاطره‌های قدیمی، با نوشته‌ای بسیار دور از آن‌ها، با متنی از کلود لوی استروس دربارۀ عسلِ زنبورهای بدون‌نیشِ آمریکای جنوبی در هم می‌آمیزد. خاطرات او از چشیدنِ آن مزه احتمالاً ما را به طبیعتِ اولیۀ خودمان بازمی‌گرداند: «لذتی را چشیدم، نافذتر از هر چیزی که مزه و بو می‌توانند برانگیزند، چیزی که از محدوده‌های احساس پیشی می‌گیرد و اعتبارشان را لکه‌دار می‌کند، چنان شدید که خورندۀ آن عسل در شگفت می‌ماند که آیا دارد چیزی خوشمزه را می‌چشد یا دارد در لهیب آتش عشق می‌سوزد» (لوی استروس، ۱۹۷۳، ۵۲).\n شکر، در طول نیمی از هزاره، بخشی از تاریخ دنیای نو بوده است و حداقل برای مدتی چهاربرابر این، جزئی از دنیای قدیم. شکر غذایی است که انسان‌ها بسیار به آن اهمیت می‌دهند و آن را در سراسر جهان، جایگزین غذاهای محبوب قبلی‌شان کرده‌اند. از آن گذشته، شکر یک استعاره است، تاریخی است مالامال از بی‌رحمی انسان‌ها در حق انسان‌ها و درعین‌حال، تاریخی است مملو از خاطرات شیرین و لذت‌بخشی که این مزه یادآور آن‌هاست.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nGoldstein, Darra, and Sidney Mintz. The Oxford companion to sugar and sweets. Oxford University Press, 2015\n\nپی‌نوشت‌ها: • این متن ترجمه‌ای است از پیشگفتار سیدنی مینتز بر کتاب راهنمای آکسفورد دربارۀ شکر و شیرینی‌جات (The Oxford companion to sugar and sweets) و برای نخستین‌بار با عنوان «دربارۀ شِکر، با عشق و نفرت» در سومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمد ملاعباسی به چاپ رسیده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۱ مرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با همین عنوان بازنشر کرده است. •• سیدنی مینتز (Sidney Mintz) استاد انسان‌شناسی دانشگاه ییل و محقق پرآوازۀ تاریخ فرهنگی غذا و انسان‌شناسیِ منطقۀ کارائیب بود. کتاب او دربارۀ تاریخ شکر، شیرینی و قدرت (Sweetness and power)، را یکی از مهم‌ترین آثار در رشتۀ تاریخ فرهنگی می‌دانند. استعمار، بردگی و نابرابری‌های اجتماعی از دیگر موضوعات مورد علاقۀ مینتز بود. شیوۀ او در ترکیب تاریخ خرد و کلان در مطالعات انسان‌شناسی برای بسیاری از پژوهشگران الهام‌بخش بوده است. مینتز در سال ۲۰۱۵ از دنیا رفت. [۱] gran cultura [۲] guajana [۳] guarapo [۴] new world: اصطلاحی برای نامیدن قارۀ آمریکا [مترجم]. [۵] dessert crop [۶] sweet [۷] trionfi [۸] subtleties [۹] چیزی که ما ایرانیان به آن «نبات» می‌گوییم [مترجم]. [۱۰] The Black Death [۱۱] manjar blanco: در زبان اسپانیایی به‌معنی ژلۀ شیری [مترجم]. [۱۲] blanc manger: در زبان فرانسوی به‌معنی خوردنیِ سفید [مترجم]. [۱۳] Stevia [۱۴] Stevia rebaudiana [۱۵] frozen dinner [۱۶] Classic Coke [۱۷] Woolworth \n\nمنابع:\nBell, R. R., H. H. Draper, and J. G. Bergman. “Sucrose, Lactose and Glucose Tolerance in Northern Alaskan Eskimos.” American Journal of Clinical Nutrition 26 (1973): 1185–119\nJeppesen, Per Bendix. “Is There a Correlation between High Sugar Consumption and the Increase in Health Problems in Latin America?” In Sugar and Modernity in Latin America, edited by V. de Carvalho, S. Hojlund, P. B. Jeppesen, and K.-M. Simonsen, pp. 25–54. Aarhus, Denmark: Aarhus University Press, 201\nJerome, Norge W. “Taste Experience and the Development of a Dietary Preference for Sweet in Humans: Ethnic and Cultural Variations in Early Taste Experience.” In Taste and Development: The Genesis of Sweet Preference, edited by James Weiffenbach, pp. 235–248. Fogarty International Proceedings No. 32. Washington, D.C.: Government Printing Office, 1977\nLévi-Strauss, Claude. From Honey to Ashes. New York: Harper & Row, 197\nMintz, Sidney. “Sweet, Salt and the Language of Love.” Modern Language Notes 106, no. 4 (1991): 852–860\nMintz, Sidney. Tasting Food, Tasting Freedom: Excursions into Eating, Culture and the Past. Boston: Beacon, 1996\nMintz, Sidney. “Quenching Homologous Thirsts.” In Anthropology, History, and American Indians: Essays in Honor of William Curtis Sturtevant, edited by William Merrill and Ives Goddard, pp. 349–357. Smithsonian Contributions to Anthropology 44. Washington, D.C.: Smithsonian Institution Press, 2002\nSutton, David E. Remembrance of Repasts: An Anthology of Food and Memory. Oxford: Berg, 2001"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833723.json b/train/413833723.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f375462327b75e22a54e8f96b2bc4bc0a00b5c6d
--- /dev/null
+++ b/train/413833723.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "قدرتْ مغز صاحبش را می‌خورد",
+  "subtitle": "قدرتمندان چگونه توانایی‌های ذهنی‌ای را از دست می‌دهند که برای رسیدنشان به قدرت ضروری بوده‌اند",
+  "introduction": "برای رسیدن به قدرت ذکاوت لازم است. باید موقعیت‌شناس باشی و ذهن دیگران را بخوانی و واکنش‌های بجا و مناسب نشان بدهی. اما اگر چنین است، پس چرا دنیا مملو است از قدرتمندانی که انگار بویی از عقل و منطق به مشام آن‌ها نخورده است؟ مجموعه‌ای از تحقیقات نشان می‌دهد صاحب قدرت بودن، تأثیرات عمیقی بر ذهن ما و کارکردهایش می‌گذارد.",
+  "content": "جری یوسیم، آتلانتیک — اگر قدرت یک داروی درمانی بود، فهرست بلندی از عوارض جانبی را با خود به همراه داشت. این دارو می‌تواند از خود بیخود کند، می‌تواند به فساد بکشاند، حتی می‌تواند موجب شود تا هنری کیسینجر به این باور برسد که از از نظر جنسی مرد جذابی است. اما آیا قدرت می‌تواند باعث آسیب مغزی شود؟\n هنگامی که قانونگذاران متعدد در جلسۀ استماع کنگره در پاییز گذشته جان استامپف را به باد فحاشی گرفته بودند، به نظر می‌رسید هر کدامشان راهی تازه می‌یابد تا مدیر عاملِ اکنونْ اسبقِ بانک ولز فارگو را به‌باد انتقاد بگیرد، به دلیل اینکه نتوانسته است حدود ۵۰۰۰ کارمند را از ساخت حساب‌های جعلی برای مشتریان بازدارد. اما عملکرد استامپف بود که جلب توجه می‌کرد. آنجا شاهد مردی بودید که به بالاترین مقامِ ثروتمندترین بانکِ جهان رسیده است، باوجوداین، انگار از خواندن افکار حاضران در جلسه کاملاً ناتوان است. اگرچه او عذرخواهی کرد، اما به نظر نمی‌رسید که متنبه یا پشیمان باشد. او متمرد یا متکبر یا حتی ریاکار نیز به نظر نمی‌رسید. سردرگم به نظر می‌رسید، مثلِ یک مسافر فضایی پرواززده۱ که تازه از سیارۀ استامپف رسیده است، جایی که در آن احترام به او قانون طبیعی است و ۵۰۰۰ عددی بسیار کوچک. حتی صریح‌ترین زخم‌زبان‌ها، «شوخیت گرفته با من؟» (گفتۀ شان دافی نمایندۀ ویسکانسین) یا «نمی‌تونم برخی از چیزهایی که اینجا می‌شنوم رو باور کنم» (از زبان گرگوری میکس نمایندۀ نیویورک) نتوانست او را از خواب غفلت بیدار کند.\n در ذهن استامپف چه می‌گذشت؟ پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که پرسش بهتر این است: چه چیزی در ذهنش نمی‌گذشت؟\n هنری آدامز، مورخ، وقتی در توصیف قدرت می‌گوید: «نوعی تومور که با کشتن حس همدلی با قربانی به کار خود پایان می‌دهد»، بیشتر معنایی استعاری در ذهن دارد تا پزشکی. اما این توصیف خیلی با آن چیزی تفاوت ندارد که داچر کلتنر، استاد روانشناسی در دانشگاه برکلی، پس از سال‌ها آزمایش میدانی و آزمایشگاهی به آن رسیده است. او طی مطالعات خود در طول دو دهه دریافت که آزمایش‌شوندگانْ تحت تأثیر قدرت چنان عمل می‌کنند که گویی ضربۀ مغزی خورده‌اند، آن‌ها بیشتر تابع امیال آنی می‌شوند، از ریسک‌آگاهیِ کمتری برخوردارند و مهم‌تر از همه، در دیدنِ مسائل از نگاه دیگران ناتوان می‌شوند.  سوخویندر اوبی، عصب‌پژوهی از دانشگاه مک‌مستر در اونتاریو، اخیراً چیزی مشابه را شرح داده است. بر خلاف کلتنر، که رفتارها را مطالعه می‌کند، اوبی مغزها را مطالعه می‌کند. و هنگامی که سرِ افراد قدرتمند و نه‌چندان قدرتمند را زیر دستگاه تحریک مغناطیسی مغز قرار داد، دریافت که قدرت در واقع یک فرآیند عصبی خاص به‌نام بازتاب۲ را مختل می‌کند. چیزی که شاید زیربنای همدلی باشد. این مبنایی عصب‌شناختی برای آن چیزی به دست می‌دهد که کلتنر «پارادوکس قدرت» نامیده است: وقتی قدرت را در دست داریم، برخی از آن توانایی‌هایی را از دست می‌دهیم که در وهلۀ نخست برای به‌دست آوردن قدرت بدان‌ها نیاز داشته‌ایم.\n از دست‌دادن این توانایی‌ها، به شیوه‌های خلاقانۀ مختلفی اثبات شده است. در یک مطالعه در سال ۲۰۰۶، از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا حرف E را روی پیشانی خود جوری ترسیم کنند که دیگران آن را ببینند، کاری که مستلزم آن است که خود را از دیدگاه مشاهده‌گر ببینید. آن‌هایی که خود را قدرتمند احساس می‌کردند، سه برابر بیشتر احتمال داشت که حرف E را برای خودشان درست رسم کنند، و برای دیگران وارونه (که آدم را به یاد جورج دبلیو بوش می‌اندازد، که به‌طرزی به‌یادماندنی پرچم آمریکا را در المپیک ۲۰۰۸ وارونه دست گرفته بود). آزمایش‌های دیگر نشان داده است که افراد قدرتمند عملکرد بدتری دارند در تشخیص احساس انسان‌ها در یک عکس، یا دریافتن اینکه همکاران چگونه یک اظهارنظر را تفسیر خواهند کرد.\n آدم‌ها گرایش دارند که حالت‌ها و زبان بدن مافوق خود را تقلید کنند، این واقعیت مشکل را تشدید می‌کند: زیردستان سرنخ‌های قابل‌اعتماد اندکی در اختیار قدرتمندان قرار می‌دهند. اما کلتنر می‌گوید که مهم‌تر از آن، این واقعیت است که قدرتمندان از تقلید دیگران دست می‌کشند. خندیدن هنگامی که دیگران می‌خندند یا عصبی‌شدن هنگامی که دیگران عصبی می‌شوند، کاری بیش از جلب محبت دیگران انجام می‌دهد. این‌جور کارها به برانگیختن همان احساساتی کمک می‌کند که دیگران در حال تجربۀ آن هستند و دریچه‌ای به خاستگاه این احساسات می‌گشاید. کلتنر می‌گوید افراد قدرتمند «از شبیه‌سازی تجربۀ دیگران دست می‌کشند»، که به چیزی منجر می‌شود که او «کمبود همدلی» می‌نامد.\n بازتاب نوع ظریف‌تری از تقلید است که به‌طور کامل در داخل مغز ما رخ می‌دهد، و بدون آگاهی ما. وقتی می‌بینیم کسی عملی را انجام می‌دهد، بخشی از مغز که ما از آن برای انجام همان عمل استفاده می‌کنیم، در واکنشی همدلانه فعال می‌شود. این مسئله را به بهترین وجه می‌توان در تجربۀ جانشینی۳ درک کرد. این همان چیزی بود که اوبی و گروهش سعی داشتند آن را فعال‌سازی کنند، آن‌ها از آزمایش‌شوندگان خود خواستند تا فیلم دستِ کسی را مشاهده کنند که یک توپ لاستیکی را فشار می‌دهد.\n برای شرکت‌کنندگان غیرقدرتمند، بازتاب به‌خوبی جواب داد: آن مسیرهای عصبی که آن‌ها خودشان از آنان برای فشردن توپ استفاده می‌کردند، به‌شدت فعال شدند. اما واکنش عصبی گروه قدرتمند چگونه بود؟ از شدت کمتری برخوردار بود.\n آیا واکنش بازتابی از بین رفته بود؟ بیشتر گویی در حالت بی‌حسی فرو رفته بود. هیچ یک از شرکت کنندگان از قدرت دائمی برخوردار نبود. آن‌ها دانشجویانی بودند که با بازگویی تجربه‌ای که در آن مسئول امور بوده‌اند، «از پیش آماده شده بودند» که احساس کنند قدرتمند هستند. محتملاً با زوال این احساس، اثر بی‌حسی نیز زوال خواهد یافت، مغز آن‌ها پس از گذراندن یک بعدازظهر در آزمایشگاه از نظر ساختاری آسیب ندیده بود. اما اگر تأثیر طولانی‌مدت باشد، برای مثال، به‌واسطۀ اینکه تحلیلگران وال استریت بزرگی آن‌ها را فصل به فصل زمزمه می‌کنند، اعضای هیئت مدیره به آن‌ها وعدۀ دستمزد اضافی می‌دهند، و نشریۀ فوربس آن‌ها را برای «عملکرد خوب و در عین حال موفقیت‌آمیز» ستایش می‌کند، ممکن است دچار آن چیزی شوند که در پزشکی با نام تغییرات «کارکردی» در مغز شناخته می‌شود.  من از خودم می‌پرسیدم که آیا ممکن است قدرتمندان صرفاً از اینکه خودشان را به جای دیگران بگذارند خودداری کنند، بدون اینکه توانایی انجام این کار را از دست بدهند؟ اتفاقاً، اوبی یک مطالعۀ دیگر انجام داد که شاید در پاسخ به این پرسش به ما کمک کند. این بار، به آزمایش‌شوندگان گفته شد که بازتاب چیست و از آن‌ها خواسته شد تا آگاهانه تلاش کنند تا واکنش خود را تشدید یا تضعیف کنند. او و همکارش، کاترین نایش، نوشتند: «نتایج ما هیچ تفاوتی را نشان نداد». تلاش در این زمینه بی‌تأثیر است.\n این یافته‌ای ناراحت‌کننده است. چنین فرض می‌شود که دانش قدرت است. اما چه سودی دارد که بدانید قدرت شما را از دانش محروم می‌سازد؟\n امیدبخش‌ترین تفسیر ممکن، گویا این باشد که چنین تغییراتی فقط گاهی مواقع زیان‌بار هستند. طبق تحقیقات، قدرتْ مغز ما را از پیش آماده می‌کند تا اطلاعات حاشیه‌ای را نادیده بگیریم. در اغلب موقعیت‌ها، این کار باعث افزایش کارآیی سودمند می‌شود. اما این کار در موقعیت‌های اجتماعی، دارای اثر جانبی ناگواری است که ما را کودن‌تر می‌کند. حتی این مسئله در امید به موفقیت قدرتمندان، یا گروه‌هایی که آن‌ها رهبری می‌کنند، ضرورتاً بد نیست. همان‌طور که سوزان فیسک، استاد روانشناسی دانشگاه پرینستون، به‌طرزی قانع‌کننده استدلال کرده است، قدرت نیاز به خوانش دقیق افکار دیگران را کاهش می‌دهد، زیرا آن منابعی را تحت اختیار ما قرار می‌دهد که زمانی باید با چرب‌زبانی از دیگران به دست می‌آوردیم. اما البته، در یک سازمان مدرن، حفظ این سلطه بر منابع مبتنی بر سطحی خاص از پشتیبانی سازمانی است. و تعداد صرف نمونه‌های غرور مدیران ارشد که عناوین روزنامه‌ها را آکنده است، نشان می‌دهد که بسیاری از رهبران تا آنجا پیش می‌روند که وارد حوزۀ حماقتِ زیان‌بار می‌شوند. \n از آنجا که آن‌ها توانایی کمتری در فهم درست ویژگی‌های شخصی آدم‌ها دارند، بیشتر بر تصورات کلیشه‌ای تکیه می‌کنند. و تحقیقات دیگر نشان می‌دهد که هر چه آن‌ها قدرت تشخیص کمتری داشته باشند، بیشتر بر «بینشی» فردی برای هدایت رفتار خود تکیه می‌کنند. جان استامپف یک بانک ولز فارگو را می‌دید که در آن هر مشتری دارای هشت حساب مجزا بود. (همان‌طور که او اغلب به کارمندان یادآور می‌شد، هشت (eight) با عالی (great) هم‌قافیه است). او به کنگره گفته بود: «فروش اضافی کلمۀ اختصاری برای تحکیم روابط است».\n آیا هیچ کاری برای تغییر این وضعیت می‌توان انجام داد؟\n آری و نه. جلوگیری از گرایش قدرت در تأثیر بر مغز شما، کار دشواری است. کار راحت‌تر، حداقل، گاه به گاه، آن است که از احساس قدرتمند بودن دوری کنید.\n کلتنر به من یادآور می‌شود که قدرت، تا آنجا که بر شیوۀ تفکر ما تأثیر می‌گذارد، یک مقام یا منصب نیست، بلکه یک حالت ذهنی است. آزمایش‌های او نشان می‌دهد که اگر زمانی را به خاطر بیاورید که احساس قدرتمندی نمی‌کردید، مغزتان می‌تواند با واقعیت ارتباط برقرار کند.\n به‌یادآوردن یک تجربۀ پیشین از بی‌قدرتی، به نظر می‌رسد که برای برخی از افراد مؤثر باشد، و تجاربی که به‌اندازۀ کافی تلخ باشد، می‌تواند نوعی صیانت دائمی را فراهم آورد. طبق یافته‌های یک پژوهش باورنکردنی منتشره در دِ ژورنال آو فایننس در فوریۀ گذشته، مدیران عاملی که در کودکی یک فاجعۀ طبیعی را از سر گذرانده‌اند که مرگ‌ومیرهای چشمگیری به بار آورده است، در مقایسه با مدیران عاملی که چنین تجربه‌ای نداشته‌اند، بسیار کمتر طالب ریسک هستند. (به‌گفتۀ راگاوندرا رائو، یکی از نویسندگان این پژوهش و استاد دانشگاه کمبریج، یک مشکل این است که، مدیران عاملی که فجایعی بدون مرگ‌ومیرهای چشمگیر را از سر گذرانده‌اند، بیشتر طالب ریسک هستند).\n اما گردبادها، آتشفشان‌ها و سونامی‌ها، تنها نیروهای مهارکنندۀ غرور در جهان بیرون نیستند. ایندرا نویی، رییس و مدیر عامل پپسی گاهی داستان روزی در سال ۲۰۰۱  را بازگو می‌کند که فهمید به عضویت هیئت مدیرۀ شرکت منصوب شده است. او سرشار از حس منزلت و سرزندگی، شادمان به خانه می‌رسد، در حالی که مادرش، قبل از اینکه او «خبر مهم» خود را بگوید، از او می‌پرسد آیا می‌تواند برود مقداری شیر بخرد. نویی با عصبانیت بیرون می‌رود و شیر می‌خرد. وقتی برمی‌گردد، توصیۀ مادرش این است: «آن تاج لعنتی را بگذار توی گاراژ».\n نکتۀ داستان، در واقع، همان است که نویی بازگو می‌کند. این قصه مثل یک یادآوری سودمند است دربارۀ وظیفۀ معمولی و نیاز به خویشتنداری. در این داستان، مادر نویی، نقش یک «نیشگون» را ایفا می‌کند، اصطلاحی که یک‌بار از سوی مشاور سیاسی لوئیس هاو به کار برده شد برای توصیف رابطه‌اش با رئیس‌جمهور فرانکلین د. روزولت که چهار بار پیروز انتخابات ریاست‌جمهوری شد، و هاو همیشه او را فرانکلین صدا می‌زد. \n برای وینستون چرچیل این نقش را همسرش کلمنتین ایفا می‌کرد که شجاعتِ آن را داشت که چنین بنویسد: «وینستون عزیزم. باید اعتراف کنم که متوجۀ نوعی تنزل در رفتار و حالات تو شده‌ام؛ و تو دیگر مثل گذشته مهربان نیستی». این نامه که روز ورود هیتلر به پاریس نوشته شده بود، و اگرچه پاره‌پاره، اما به هر صورت فرستاده می‌شود، شکوه و شکایت نبود بلکه یک هشدار بود: کلمنتین می‌نویسد، فردی به‌صورت محرمانه به او گفته بوده که چرچیل در جلسات با زیردستان «آن‌چنان تحقیرآمیز» رفتار می‌کند که «هیچ ایده‌ای، خوب یا بد، از سوی کسی مطرح نمی‌شود»، که با این خطر همراه است که «بهترین نتایج حاصل نشود».\n لرد دیوید اوون، عصب‌شناسی بریتانیایی که به نمایندگی مجلس می‌رسد و قبل از آنکه بارون شود، وزیر امور خارجه بوده است، هر دو داستان هاو و کلمنتین چرچیل را در کتاب سال ۲۰۰۸ خود، در بیماری و در قدرت۴، بازگو می‌کند؛ این کتاب کاوشی است در زمینۀ بیماری‌های مختلفی که بر عملکرد نخست‌وزیران بریتانیا و رئیسان‌جمهور آمریکا از سال ۱۹۰۰ تأثیر گذاشته است. در حالی که برخی از سکتۀ مغزی رنج می‌بردند (وودرو ویلسون)، برخی از سوءمصرف مواد مخدر (آنتونی اِدِن)، یا محتملاً اختلال شخصیت دوقطبی (لیندون ب. جانسون، تئودور روزولت)، حداقل چهار نفر دیگر دچار اختلالی شدند که متون پزشکی آن را به رسمیت نمی‌شناسد، اما اوون استدلال می‌کند که باید به رسمیت شناخته شود.\n «سندروم غرور»، آن‌چنان که وی و نویسندۀ همکارش جاناتان دیویدسون در یک مقاله در سال ۲۰۰۹ در نشریۀ بِرِین آن را تعریف کرده‌اند، «یک اختلال ناشی از تصاحب قدرت است، به‌ویژه قدرتی که با موفقیت چشمگیر همراه باشد، برای چندین سال حفظ شود و کمترین فشار را بر رهبر وارد آورد». ۱۴ مشخصۀ بالینی آن از جمله عبارت است از: بی‌احترامی آشکار به دیگران، ازدست‌دادن ارتباط با واقعیت، اعمال بی‌فکر یا شتاب‌زده، و نمایش بی‌کفایتی. در ماه مه، انجمن سلطنتی پزشکی میزبان همایشی بود که به‌طور مشترک با بنیاد دایدالوس برگزار شد، سازمانی که اوون برای مطالعه و جلوگیری از غرور تأسیس کرده است.\n من از اوون، که به وجود گرایشی معمولی به غرور در نهاد خودش اذعان دارد، پرسیدم که آیا چیزی به او کمک می‌کند تا ارتباط خودش با واقعیت را حفظ کند، چیزی که دیگر اشخاص واقعاً قدرتمند بتوانند آن را سرمشق خود قرار دهند. او چند راهبرد را با من در میان گذاشت: اندیشیدن به رویدادهایی در گذشته که می‌تواند حس غرور را زایل کند؛ تماشای برنامه‌های مستند دربارۀ مردم معمولی؛ خود را عادت‌دادن به خواندن نامه‌های رأی‌دهندگان.\nاما من حدس می‌زنم که بزرگ‌ترین مانع در برابر حس غرور اوون، شاید ریشه در کوشش‌های تحقیقاتی اخیر او داشته باشد. او پیش من شکوه کرد که دنیای تجارت تقریباً از خود هیچ تمایلی برای تحقیق دربارۀ غرور نشان نمی‌دهد. دانشکده‌های بازرگانی نیز وضعیت چندان بهتری ندارند. طنین نومیدی در کلام او بر نوعی ناتوانی گواهی می‌دهد. تأثیر سودمند این نومیدی بر اوون هر چه باشد، نشان می‌دهد که مرضی که در اتاق‌های هیئت مدیره و جایگاه‌های ارشد مدیریتی بیش از حد متداول است، نامحتمل می‌نماید که به این زودی درمان شود.\n • نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جری یوسیم نوشته است و در شمارۀ جولای و آگوست مجلۀ آتلانتیک با عنوان «Power Causes Brain Damage» منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۷ تیر ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «قدرتْ مغز صاحبش را می‌خورد» و با ترجمه علی برزگر  منتشر کرده است. •• جری یوسیم (Jerry Useem) روزنامه‌نگار حوزۀ تجارت و اقتصاد است که در نیویورک تایمز، فورچون و آتلانتیک می‌نویسد.\n [۱] jet-lagged: پرواززدگی حالتی است که در آن تنظیم خواب فرد پس از پروازی طولانی و به علت اختلاف ساعت مبدأ با مقصد پرواز به هم می‌ریزد [مترجم].   [۲] mirroring:  تقلید ناخودآگاه رفتار یا حالات دیگران [مترجم].   [۳] vicarious experience [۴] In Sickness and in Power\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833724.json b/train/413833724.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..12c6dd5700f17463707e7fb768e91a943fdf21fa
--- /dev/null
+++ b/train/413833724.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زیست‌فناوری و هوش مصنوعی سلسله‌مراتب طبقاتی جدیدی ایجاد می‌کنند",
+  "subtitle": "نابرابری در طول قرن بیستم کاهش یافت، اما نابرابرترین جامعۀ ممکن در آینده منتظر ماست",
+  "introduction": "زندگی انسان‌ها پیش از انقلاب کشاورزی زندگی‌ای بسیار برابرتر از امروز بود. اما آغاز کشاورزی و یکجانشینی نابرابری‌های هرچه بیشتری میان انسان‌ها به وجود آورد. رفته‌رفته نابرابری به چیزی طبیعی و بدیهی تبدیل شد، تا آنکه با آغاز انقلاب‌های دوران مدرن بار دیگر جوامع تلاش برای برابری را پی گرفتند. مدرنیته می‌گفت نابرابری چیزی «غیرطبیعی» است و انسان‌ها همه برابرند. اما شاید عصر جدیدی در راه باشد، عصری که در آن نابرابری به چیزی «طبیعی» تبدیل شود.",
+  "content": "یوول نوا هراری، گاردین — نابرابری به قدمت عصر پارینه‌سنگی است. سی هزار سال قبل، گروه‌هایی از قبایل شکارچی در روسیه، بعضی از اعضای قبیله را در مقابری باشکوه، انباشته از هزاران مهره از جنس عاج، دستبندها، جواهرات و اشیای هنری به خاک می‌سپردند، در‌حالی‌که سهمِ بقیه چاله‌ای ساده در دل خاک بود.\n بااین‌حال، گروه‌های شکارچیِ باستانی، بیش از جوامع انسانیِ پس از خود، برابری‌طلب بودند، چون دارایی‌های بسیار اندکی داشتند. داراییْ پیش‌شرطی ضروری برای نابرابری درازمدت است.\n در پی انقلاب کشاورزی، دارایی‌ها بیش‌تر شدند و، به موازات آن، نابرابری نیز افزایش یافت. همچنان‌که انسان‌ها مالکیت زمین، حیوانات، درختان و ابزار را به دست گرفتند، جوامع سلسله‌مراتبی‌ای ظهور کردند که در آن‌ها اعیان انگشت‌شمار، برای نسل‌های متمادی، بخش عمدۀ ثروت و قدرت را به خود اختصاص دادند.\n انسان‌ها سرانجام به جایی رسیدند که این نظم و ترتیب را به‌عنوان امری طبیعی و حتی به‌مثابۀ تقدیری الهی بپذیرند. سلسله‌مراتب نه‌تنها قاعده و هنجار، بلکه مطلوب نیز بود. چگونه می‌شد نظمی وجود داشته باشد، جز در قالبِ سلسله‌مراتبی آشکار میان اعیان و عوام، میان مردان و زنان، یا میان والدین و فرزندان؟\n روحانیان، فیلسوفان و شاعران در سراسر جهان با صبر و حوصله توضیح می‌دادند که همان‌گونه که در بدن انسان همۀ اعضا برابر نیستند -مثلاً پاها باید فرمانبردار سر باشند- در جامعۀ انسانی نیز برابری، چیزی جز هرج‌ومرج، به بار نخواهد آورد.\n اما در دورۀ مدرن متأخر، تقریباً در همه‌جا، برابری به‌سرعت به ارزشی غالب در جوامع انسانی تبدیل شد. این امر، تا حدودی به‌سبب اوج‌گیری ایدئولوژی‌های جدیدی همچون اومانیسم، لیبرالیسم و سوسیالیسم بود. اما انقلاب صنعتی نیز از علت‌های آن بود، پدیده‌ای که اهمیت توده‌های عمومی را از هر زمان دیگری بیشتر کرد.\n اقتصادهای صنعتیْ به توده‌های کارگران معمولی تکیه داشت؛ ارتش‌های صنعتی نیز به توده‌های سربازان عادی متکی بودند. دولت‌ها، چه در دموکراسی‌ها و چه در دیکتاتوری‌ها، سرمایه‌گذاری‌های کلانی در بخش سلامت، آموزش و رفاهِ توده‌ها انجام دادند. به این دلیل که به میلیون‌ها کارگر سالم برای کار در کارخانه‌ها و میلیون‌ها سرباز وفادار برای خدمت در ارتش‌ها نیاز داشتند.\n درنتیجه، تاریخ قرن بیستم تا حد زیادی بر محور کاهش نابرابری میان طبقات، نژادها و جنسیت‌ها می‌چرخید. جهان در سال ۲۰۰۰ وضع برابرتری نسبت‌به وضع جهان در سال ۱۹۰۰ داشت. با پایان جنگ سرد، افراد بیش از پیش خوش‌بین بودند و امید داشتند که این فرایند ادامه یافته و در قرن بیست‌ویکم سرعت بیش‌تری بگیرد.\n آن‌ها به‌ویژه امیدوار بودند که جهانی‌سازیْ رفاه اقتصادی و آزادی‌های دموکراتیک را در سرتاسر جهان گسترش دهد؛ و درنتیجه، مردم در هند و مصر سرانجام از همان حقوق، مزیت‌ها و فرصت‌هایی برخوردار شوند که مردم سوئد و کانادا از آن برخوردارند. یک نسل کامل با این وعده عمرشان را سپری کردند.\n اینک چنین به نظر می‌رسد که این وعدهْ دروغی بیش نبود.\n بی‌تردید جهانی‌سازی به بخش‌های بزرگی از جمعیت انسانی سود رسانده است، اما نشانه‌هایی از افزایش نابرابری، هم در میان جوامع و هم در درون آن‌ها، وجود دارد. همچنان‌که بعضی گروه‌ها ثمرات جهانی‌سازی را بیش از پیش به انحصار خود در می‌آورند، میلیاردها نفر پشتِ‌سر رها شده‌اند.\n حتی ترسناک‌تر از این، همان‌طور که وارد جهان پساصنعتی می‌شویم، توده‌هایی از مردمْ اضافی و مازاد بر نیاز تلقی می‌شوند. بهترین ارتش‌ها دیگر به میلیون‌ها تازه‌سرباز معمولی متکی نیستند، بلکه به شمار نسبتاً اندکی از سربازان بسیار حرفه‌ای وابسته‌اند که کیت‌های بسیار پیشرفته و پهپادهای خودگردان، ربات‌ها و کرم‌های سایبری را به کار می‌اندازند. همین امروز هم غالب افراد به‌لحاظ نظامی بی‌مصرف‌اند.\n شاید به‌زودی همین اتفاق در اقتصادِ غیرنظامی نیز رخ دهد. هر چه هوش مصنوعی نسبت‌به انسان‌ها در مهارت‌های بیشتری موفق از آب درآید، این احتمال هست که در بسیاری از مشاغل جایگزین انسان‌ها شود. درست است که احتمال دارد مشاغلِ جدیدِ بسیاری به وجود آید، اما این امر ضرورتاً حلّال مشکلات نخواهد بود.\n انسان‌ها اساساً فقط دو دسته مهارت دارند -بدنی و شناختی- و اگر رایانه‌ها در هر دو مهارت بهتر از ما باشند، شاید بتوانند در مشاغل جدید نیز مانند مشاغل قدیمی بهتر از ما عمل کنند. در پی آن، شاید میلیاردها انسان، دیگر نتوانند شغلی پیدا کنند و ما شاهد ظهور یک طبقۀ عظیم و جدید خواهیم شد: طبقۀ بی‌مصرف.\n همین امر یکی از دلایل این مسئله است که چرا جوامع انسانی در قرن بیست‌ویک می‌توانند نابرابرترین جوامع در تاریخ باشند و البته دلایل دیگری نیز برای ترس از چنین آینده‌ای وجود دارد.\n با پیشرفت‌های سریع در زیست‌فناوری و زیست‌مهندسی شاید به جایی برسیم که، برای نخستین بار در تاریخ، تبدیل نابرابری اقتصادی به نابرابری زیست‌شناختی امکان‌پذیر شود. زیست‌فناوری به‌زودی امکان مهندسی بدن‌ها و مغزها و ارتقای قابلیت‌های جسمانی و شناختی ما را فراهم خواهد کرد. اما چنین اقداماتی، احتمالاً گران‌قیمت و فقط برای طبقات بالای جامعه در دسترس خواهد بود. در پی آن، نوع بشر را می‌توان به طبقات زیست‌شناختی تقسیم کرد.\n در سرتاسر تاریخ، اغنیا و طبقۀ اشراف همواره خود را برخوردار از مهارت‌های برتر نسبت به هر کس دیگری تصور کرده‌اند و، به همین دلیل، خود را شایستۀ ریاست می‌دانستند. تاآنجاکه به ما مربوط است، می‌توانیم بگوییم که چنین تصوری درست نبوده. یک دوک معمولی بااستعدادتر از یک رعیت معمولی نبود؛ او برتری‌اش را فقط مدیون تبعیض حقوقی و اقتصادی ناعادلانه بود. اما ممکن است در سال ۲۱۰۰ اغنیا واقعاً بااستعدادتر، خلاق‌تر و باهوش‌تر از زاغه‌نشینان شوند. هنگامی که چنین شکاف واقعی‌ای در توانایی‌های میان اغنیا و فقرا باز شود، بستن آن تقریباً ناممکن خواهد شد.\n آن دو فرایند (زیست‌مهندسی و ظهور هوش مصنوعی) توأمان با هم می‌تواند به تقسیم بشر به یک طبقۀ کوچک از ابرانسان‌ها و زیرطبقه‌ای عظیم از آدم‌های «بی‌مصرف» منجر شود.\n یک نمونۀ ملموس بازار حمل‌ونقل است. امروزه چندین هزار رانندۀ کامیون، تاکسی و اتوبوس در بریتانیا مشغول کارند. هر یک از آن‌ها سهم کوچکی از بازار حمل‌ونقل را در اختیار دارند و، به همین دلیل، از قدرتی سیاسی برخوردارند. آن‌ها می‌توانند اتحادیه تشکیل دهند و اگر دولت برخلاف خواسته‌شان کاری کند، می‌توانند اعتصاب کنند و کل نظام حمل‌ونقل را از کار بیندازند.\n حال ۳۰ سال جلو برویم. همۀ وسایل نقلیه خودران هستند. یک شرکت، الگوریتمی را کنترل می‌کند که آن الگوریتم کنترل کل بازار حمل‌ونقل را در دست دارد. همۀ قدرت اقتصادی و سیاسی‌ای که پیش از آن در دست هزاران آدم بود، اکنون در دست شرکت واحدی است که چند میلیاردر صاحب آن‌اند.\n هنگامی که توده‌ها اهمیت اقتصادی و قدرت سیاسی خود را از دست بدهند، دولت دست‌کم پاره‌ای از انگیزه‌های سرمایه‌گذاری در بخش‌های بهداشت و سلامت، آموزش و رفاه را از دست خواهد داد. بسیار خطرناک است که کسی مازاد به شمار برود. آیندۀ شما به خیرخواهی گروه کوچکی از طبقۀ صدرنشین بستگی خواهد داشت. شاید خیرخواهی برای چند دهه دوام بیاورد، اما هنگام بحران‌هایی همچون فجایعِ اقلیمی بسیار وسوسه‌انگیز و ساده خواهد بود که شما را کنار بگذارند.\n در کشورهایی همچون بریتانیا با سنتی ریشه‌دار از باورهای اومانیستی و اقدامات رفاهی دولتی، شاید طبقۀ نخبه به مراقبت از توده‌ها اقدام کنند، حتی هنگامی که به کمک آن‌ها نیاز نباشد. مشکل واقعی، در کشورهای در حال توسعۀ بزرگی همچون هند، چین، آفریقایی جنوبی یا برزیل پدیدار خواهد شد.\n این کشورها به قطارهایی بزرگ شباهت دارند: طبقات صدرنشین در واگن‌های درجۀ یک، از مراقبت‌های بهداشتی، آموزش و سطوحی از درآمد برخوردارند که با توسعه‌یافته‌ترین ملت‌های جهان قابل مقایسه است. اما صدها میلیون شهروند عادی، که در واگن‌های درجۀ سه ازدحام کرده‌اند، همچنان از بیماری‌های رایج، بی‌سوادی و تنگدستی رنج می‌برند.\n طبقۀ صدرنشین هند، چین، آفریقای جنوبی یا برزیل ترجیح می‌دهند که در کشور آینده‌شان چه کنند؟ برای حل مشکلات صدها میلیون فقیرِ به‌دردنخور سرمایه‌گذاری کنند یا به بهبود وضع چند میلیون ثروتمند بپردازند؟\n در قرن بیستم، نخبگان سهمی در حل مشکلات طبقۀ فقیر داشتندْ چون آن‌ها به‌جهت نظامی و اقتصادی مهم بودند. اما در قرن بیست‌ویک، مؤثرترین (و ظالمانه‌ترین) تدبیر می‌تواند ول‌کردن واگن‌های درجۀ سه باشد و سرعت‌بخشیدن به حرکت واگن‌های درجۀ یک. برزیل برای رقابت با کرۀ جنوبی، شاید به مشتی ابرانسانِ ارتقایافته بیش‌تر نیاز داشته باشد تا میلیون‌ها کارگر سالم اما به‌دردنخور.\n درنتیجه، به‌جای آنکه جهانی‌سازیْ رفاه و آزادی را برای همگان به ارمغان آورد، واقعاً می‌تواند به نوعی گونه‌زایی منجر شود: انشعاب نوع انسان به طبقات زیست‌شناختی مختلف یا حتی به گونه‌های مختلف. جهانی‌سازیْ جهان را براساس یک محور عمودی و برانداختن تفاوت‌های ملی متحد خواهد کرد، اما همزمان انسانیت را براساس یک محور افقی نیز تقسیم می‌کند.\n از این چشم‌انداز، خشم پوپولیستی جاری از «طبقات صدرنشین» موجه است. اگر مراقب نباشیم، ممکن است نوادگان سرمایه‌داران سیلیکون‌ولی نسبت‌به نوادگان کوه‌نشینان آپالاچیا به طبقۀ زیست‌شناختی برتری تبدیل شوند.\n یک گام احتمالی دیگر در مسیر نابرابری باورنکردنی یادشده وجود دارد. شاید در کوتاه‌مدت، اقتدار از توده‌ها به طبقۀ صدرنشین کوچکی منتقل شود که مالکیت و کنترل الگوریتم‌های اصلی را در اختیار دارند و داده‌هایی که این طبقه به خورد آن‌ها می‌دهند. اما در درازمدت، ممکن است اقتدار کاملاً از انسان‌ها گرفته و به الگوریتم‌ها سپرده شود. هنگامی که هوش مصنوعی، حتی از نخبگان انسانی باهوش‌تر شود، همۀ بشریت می‌تواند مازاد بر نیاز تلقی شود.\n پس از آن، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ مطلقاً هیچ تصوری از آن نداریم؛ واقعاً نمی‌توانیم چنین چیزی را تصور کنیم. چطور می‌توانیم تصور کنیم یک رایانۀ ابرهوشمند از تخیلی بسیار پربارتر و خلاق‌تر از آنچه ما داریم برخوردار باشد؟\n البته فناوری هیچ‌گاه جبرآور نیست. ما می‌توانیم از همین فناوری استفاده کنیم و به‌سوی خلق انواع بسیار متفاوتی از جوامع و موقعیت‌ها پیش برویم. مثلاً در قرن بیستم، انسان‌ها توانستند از فناوری‌های انقلاب صنعتی -قطار، برق، رادیو، تلفن- برای خلق دیکتاتوری‌های کمونیستی، رژیم‌های فاشیستی، یا دموکراسی‌های لیبرال استفاده کنند. کرۀ شمالی و کرۀ جنوبی را در نظر بگیرید: آن‌ها دقیقاً به فناوری یکسانی دسترسی داشته‌اند، اما انتخابشان در به‌کارگیری آن بسیار متفاوت بوده است.\n در قرن بیست‌ویک مطمئناً ظهور هوش مصنوعی و زیست‌فناوری جهان را دگرگون خواهد کرد؛ اما ضروری نیست که این دگرگونی، خروجی واحد و جبری‌ای داشته باشد. ما می‌توانیم این فناوری‌ها را برای ایجاد گونه‌های بسیار متفاوتی از جوامع به کار بگیریم. اینکه استفادۀ ما از آن‌ها چه اندازه خردمندانه باشد مهم‌ترین مسئلۀ پیش روی بشر امروز است. اگر بعضی از طرح‌های ترسیم‌شدۀ من را نمی‌پسندید، هنوز هم می‌توانید فکری به حال این ماجرا بکنید.\n • نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را یوول نوا هراری نوشته است و در تاریخ ۲۴ می ۲۰۱۷ با عنوان «Are we about to witness the most unequal societies in history» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲ دی ۱۳۹۶ آن را با عنوان «زیست‌فناوری و هوش مصنوعی سلسله‌مراتب طبقاتی جدیدی ایجاد می‌کنند» و با ترجمۀ علی کوچکی منتشر کرده است. •• یووِل نوا هراری (Yuval Noah Harari) مورخ و نویسندۀ انسان خردمند: تاریخ مختصر بشر (Sapiens: A Brief History of Humankind) و انسان خداگونه: تاریخ مختصر فردا (Homo Deus: A Brief History of Tomorrow) است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833725.json b/train/413833725.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e25ff95fb89f083b4e5c440df27fd64618825a08
--- /dev/null
+++ b/train/413833725.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور بفهمیم چه کسی دروغ می‌گوید؟",
+  "subtitle": "در یک گفت‌وگوی ده‌دقیقه‌ای به‌طور متوسط سه بار دروغ می‌گوییم",
+  "introduction": "برخی دروغ‌ها کوچک‌اند و برخی بزرگ‌ترند. دروغ‌ها گاهی بی‌ضررند و گاهی هم نه. به‌هرحال دروغْ دروغ است و همۀ ما کمابیش به آن مبتلاییم، به‌طوری که در یک گفت‌وگوی ده‌دقیقه‌ای به‌طور متوسط سه بار دروغ می‌گوییم. اما اغلب ما خیال می‌کنیم از پس دروغ‌گوها برمی‌آییم چون به‌سادگی از روی اشاره‌های صورت و بدن می‌توانیم بفهمیم طرف مقابل دارد دروغ می‌گوید. پژوهش‌های جدید روان‌شناسی می‌گوید این تصورات قصه و افسانه است و چیزی به اسم «دماغ پینوکیو» وجود ندارد.",
+  "content": "ماریا کانیکووا، نیویورکر — کریسا، دختر دوازده‌سالۀ پنی بودریو، روز ۲۷ ژانویۀ ۲۰۰۸ در شهر محل سکونتش بریج‌واتر (کانادا) گم شد. عصر آن روز، مادر و دختر در پارکینگ یک مغازۀ خواروبارفروشی با هم دعوا کرده بودند. به گفتۀ بودریو، آن‌ها «حرف دلشان» را دربارۀ «چیزهای نوجوانانه» زده بودند. ساعت هفت و نیم بعدازظهر، بودریوی نگران به چند نفر از دوستان و معلم‌ها زنگ زد که هیچ‌یک خبری نداشتند، و به پلیس اطلاع داد. روز بعد کریسا هنوز پیدا نشده بود و پلیس بریج‌واتر به بقیۀ حوزه‌ها خبر داد. آن‌ها یک هشدار رسانه‌ای منتشر کردند و جست‌وجوی کامل آغاز شد.\n روز بیست‌ونهم ژانویه، پاسگاه پلیس یک کنفرانس مطبوعاتی گذاشت. پنیِ پریشان از دخترش خواست برگردد، و تلویزیون هم تقاضای او را پوشش داد. روز یکم فوریه، پنی تقاضایش را تکرار کرد. او التماس کرد هرکسی از محل دخترش خبر دارد، فوراً تماس بگیرد. گروه‌های جست‌وجو گسترده‌تر شدند و ساکنان محلی دست به دست مأموران قانون دادند تا دنبال دختری بگردند که اسمش را «دختر بریج‌واتر» گذاشته بودند. کریسا همچنان گم‌شده ماند.\n روز نهم فوریه، دو هفته پس از ناپدید شدن او، کریسا بالاخره پیدا شد. در بزرگراه شمارۀ ۳۳۱ (جاده‌ای که به موازات رودخانۀ لاهیو از بریج‌واتر می‌گذرد)، یک خانم ماشینش را کنار جاده متوقف کرد تا پسر سه‌ساله‌اش دور از چشم خودروهای عبور دستشویی کند. وقتی پسر شروع به جیغ زدن کرد، آن خانم به سمتش دوید: در ساحل رودخانه می‌توانست یک جفت انگشت پای انسان ببیند که از برف بیرون زده بود. اندکی بعد، پلیس بریج‌واتر آن جسد را شناسایی کرد: کریسا بودریو. او از کمر به پایین برهنه بود، بدنش در سرمای زمستان یخ زده و منجمد شده بود، لباس زیرش با طرح پو خرسه تا زانوهایش پایین آمده بود. پنج روز بعد، پلیس اعلام کرد که پروندۀ شخص مفقودی رسماً به پروندۀ قتل تبدیل شده بود.                                                                                                                                             ***\n مردم همیشه دروغ می‌گویند. به قول رابرت فلدمن، روان‌شناسی که بیش از چهار دهه به مطالعۀ این پدیده پرداخته است، ما در یک گفت‌وگوی معمول ده‌دقیقه‌ای با یک غریبه یا آشنای معمولی‌مان به طور متوسط سه بار دروغ می‌گوییم. کمتر کسی پیدا می‌شود که اصلاً دروغ نگوید، و برخی افراد گفته‌اند که در آن بازۀ زمانی تا دوازده دروغ می‌گویند. مثلاً ممکن است در آغاز مکالمه بگویم چقدر از دیدار فرد روبرویم خوشحالم، ولی در واقع اصلاً از این قضیه خوشحال نباشم. شاید در ادامه بگویم که در بوستون بزرگ شده‌ام، که در معنای دقیق کلمه دروغ است چون واقعاً در شهرکی بزرگ شده‌ام که حدود چهل دقیقه با بوستون فاصله دارد. ممکن است بگویم کار آن شخص جذاب است ولی این‌طور نباشد، یا از کراوات (شلخته) یا پیراهن (افتضاح) او تعریف کنم. و اگر طرف بگوید عاشق فلان رستوران مرکز شهر است که من تجربۀ بدی از آن داشته‌ام چطور؟ احتمالاً لبخندی می‌زنم و سری تکان می‌دهم و می‌گویم که بله، جای خوبی است. حرفم را قبول کنید: ما اغلب دروغ می‌گوییم بی آنکه لحظه‌ای دربارۀ حرفمان درنگ کنیم.\n ما تقریباً در هر زمینه‌ای دروغ می‌گوییم. فلدمن در پژوهش‌هایش، دروغ‌های رایج در روابط را از صمیمی‌ترین رابطه‌ها (ازدواج) تا برخوردهای کاملاً عادی دیده است. برخی دروغ‌ها کوچک‌اند («انگار یه‌کمی لاغر شدی») و برخی بزرگ‌ترند («من با آن زن رابطه نداشته‌ام»). دروغ‌ها گاهی بی‌ضررند و گاهی هم نه.\n بسیاری از ما معتقدیم که می‌توانیم بفهمیم طرف مقابل کِی دروغ می‌گوید، و در گذر ایام ادبیات عامیانه‌ای پدید آمده است که می‌گوید کدام اشاره‌های صورت و بدن می‌توانند فرد را لو بدهند. دروغ‌گوها مستقیم به چشمان‌تان نگاه نمی‌کنند. وقتی فرد دروغ می‌گوید به بالا و اطراف نگاه می‌کند انگار دنبال چیزی می‌گردد. دروغ‌گو بی‌قرار است و یک‌جورهایی عصبی به نظر می‌رسد. گاهی گوشش را می‌خاراند یا می‌کشد. دودل است انگار که مطمئن نیست می‌خواهد به شما چه بگوید. لین تن‌برینک، روان‌شناس دانشگاه کالیفرنیا-برکلی که در پژوهش‌هایش بر تشخیص فریب تمرکز دارد، به من گفت که همۀ این‌ها «قصه و افسانه است. ادبیات پژوهش‌های تجربی چنین چیزی نمی‌گویند».\n ناهمخوانی فهم ما از شخص دروغ‌گو با واقعیت (اینکه، به تعبیر تن‌برینک، «دماغ پینوکیو» وجود ندارد)، بی‌تردید یکی از دلایل آن است که علی‌رغم اعتمادبه‌نفسمان، توانایی‌مان در تشخیص دروغ از راست تقریباً بسته به شانس و اقبال‌مان است و بس. پُل اکمن، استاد بازنشستۀ روان‌شناسی دانشگاه کالیفرنیا-سن‌فرانسیسکو، بیش از نیم‌قرن را صرف مطالعۀ ابرازهای غیرکلامی هیجانات و فریب‌ها کرده است. او در سالیان متمادی از بیش از پانزده هزار فرد خواسته است ویدئوکلیپ‌های افرادی را ببیند که دربارۀ طیف گسترده‌ای از موضوعات (از واکنش‌های هیجانی به مشاهدۀ قطع‌عضو تا سرقت، از نظرات سیاسی تا برنامه‌های آینده) دروغ یا راست گفته‌اند. نرخ موفقیت آن‌ها در تشخیص راست‌گویی حدود ۵۵ درصد بوده است. ماهیت دروغ (یا حقیقت) هم هیچ اهمیتی نداشته است.\n در طول این مطالعات، اکمن متوجه شد که یک مشخصۀ خاص می‌تواند مفید باشد: حالت‌های ریز صورت، یعنی آن حرکات بسیار سریع صورت که به طور متوسط بین یک‌پانزدهم تا یک‌بیستم ثانیه طول می‌کشند و هرچه سرعت‌شان بیشتر باشد کنترل خودآگاهانۀ آن‌ها دشوارتر می‌شود. ولی این‌ها هم موقتی‌تر و پیچیده‌تر از آن هستند که افراد آموزش‌ندیده بتوانند تشخیص دهند: در بین پانزده هزار نفری که اکمن مطالعه کرده است، فقط پانزده نفر همواره می‌توانستند آن‌ها را تشخیص بدهند.\n از نظر تن‌برینک، یک جای روایت موجود از فریب، مشکل دارد. چرا ما در امری که این‌قدر ضروری است، چنین ناتوانیم؟ اگر یادگیری یگانه نشانه‌هایی که خبر از فریب می‌دهند به صرف این حجم زمان و انرژی نیاز دارد، این نشانه‌ها چندان هم به درد نمی‌خورند. تن‌برینک می‌گوید: «این قضیه با دیدگاه تکاملی ما به رشد انسان جور در نمی‌آمد. اگر توان تشخیص دروغ و حقه را داشتیم، مفید نبود؟»\n شاید هم مایِ «آموزش‌ندیده» این‌قدر هم در تشخیص دروغ بد عمل نمی‌کنیم. شاید پژوهش‌گران سؤالات نادرستی می‌پرسیدند. شاید تشخیص آگاهانۀ دروغ، یعنی قضاوت اجباریِ بله یا خیر، اهمیتی نداشته باشد. شاید توانایی‌مان در ادراک ناخودآگاه نهفته باشد: در اینکه چیزی را حس کنیم به شرط آنکه دنبالش نگردیم، چیزی که اگر مستقیم بررسی کنیم، ناپدید می‌شود. تن‌برینک می‌گوید: «تشخیص دروغ برای اینکه به یک مهارت انطباقی تبدیل شود، که به ما کمک کند از دروغ‌گویان پرهیز کنیم و با راست‌گویان دوست شویم، لازم نیست مثل یک زنگ هشدار خودآگاه باشد. بلکه می‌تواند ظریف‌تر عمل کند. یعنی بیشتر از جنس اینکه احساس کنید واقعاً میل ندارید بیست دلار به فلان شخص بدهید، یا واقعاً از اینکه سر قرار دوم با فلانی بروید به هیجان نمی‌آیید.» تن‌برینک و همکارانش تصمیم گرفتند تحقیقات خود را بر یافتن شواهد مربوط به تشخیص ناخودآگاه دروغ متمرکز کنند.\n در یک‌سلسله مطالعه که ماه جاری در ژورنال سایکولوژیکال ساینس منتشر شد، تیم برکلی از دانشجویان خواست به تماشای ویدئوی یک مجرم احتمالی بنشینند که از او دربارۀ سرقت صد دلار بازپرسی می‌شد. مثل یک بازپرسی واقعی، متهم هم به سؤالات پایه جواب می‌داد («چه چیزی پوشیده‌ای؟» «هوای بیرون چطور است؟») و هم به سؤالات هدف («آیا آن پول را دزدیدی؟» «آیا الآن به من دروغ می‌گویی؟»). نیمی از آن مجرمان احتمالی دروغ می‌گفتند و نیمی راست می‌گفتند. هریک از شرکت‌کنندگان ویدئوی یک راست‌گو و یک دروغ‌گو را دید.\n سپس دانشجویان یک تکلیف ارزیابی ساده انجام دادند: آیا آن متهمان راست می‌گفتند؟ مثل مطالعه‌های قبلی، شرکت‌کنندگان در آزمایش تن‌برینک وقتی با سؤالات مستقیم روبرو می‌شدند، جواب‌هایشان دربارۀ راست‌گویی و دروغ‌گویی افراد صرفاً شانسی بود.\n اما بعد دانشجویان در یکی از دو تکلیف تشخیص ناخودآگاه دروغ شرکت کردند. در هر تکلیف، تصاویر ثابت از دو متهم به آن‌ها نشان داده می‌شد که کنارش کلماتی مرتبط با حقیقت (مثل «صادق» یا «واقعی») یا دروغ (مثل «فریب‌کار» یا «دغل») قرار داشت. وظیفۀ دانشجویان آن بود که با حداکثر سرعت و دقت ممکن، و فارغ از چهره‌ای که کنار کلمات می‌دیدند، بگویند این کلمات حاکی از صداقت‌اند یا دروغ‌گویی. اگر کلمۀ «واقعی» روی صفحه‌نمایش ظاهر می‌شد، آن‌ها باید به سرعت دکمه‌ای را فشار می‌دادند که آن را در دستۀ کلمات مرتبط با حقیقت قرار می‌داد.\n در این کندوکاو عمیق‌تر، پژوهش‌گران دیدند که غریزۀ ناخودآگاه شرکت‌کنندگان بسیار بهتر عمل می‌کند: در هر دو مطالعه، وقتی آن مفاهیم کنار چهرۀ فرد دروغ‌گو یا راست‌گوی ویدئو نشان داده می‌شدند، شرکت‌کنندگان بسیار سریع‌تر می‌توانستند مفاهیم مرتبط با دروغ یا حقیقت را به درستی دسته‌بندی کنند. دیدن چهرۀ یک فرد دروغ‌گو موجب می‌شد افراد کلمات مربوط به دروغ را سریع‌تر از کلمات مربوط به حقیقت دسته‌بندی کنند؛ و دیدن چهرۀ یک راست‌گو هم تأثیر برعکس داشت. تن‌برینک این‌طور فرضیه‌سازی می‌کند: «وقتی شما چهرۀ یک دروغ‌گو را می‌بینید، مفهوم فریب در ذهن‌تان فعال می‌شود حتی اگر آگاهانه نسبت به آن هوشیار نباشید.» او اضافه می‌کند که «هنوز روشن نیست ذهن  ناخودآگاه‌مان چه درصدی از دروغ‌ها را می‌تواند به دقت تشخیص بدهد، اما قطعاً بین دروغ و حقیقت تمایز قائل است».\n تمایزگذاری ناخودآگاه گویا در سناریوهای واقعی‌تر زندگی هم رُخ می‌دهند. در یک‌سلسله مطالعات قبلی که گروه دیگری در دانشگاه منهایم انجام دادند، مارک‌اندری رینهاردِ روان‌شناس و همکارانش دریافتند که اگر دانشجویان در مقام قضاوت فرصت فکر کردن داشته باشند توانایی‌شان در تشخیص دروغ بهبود چشم‌گیری می‌یابد ولی فقط به این شرط که در آن بازۀ زمانی، این دانشجویانِ قاضی به چیزی غیر از پروندۀ پیش رویشان فکر کنند. اگر آن‌ها می‌خواستند یک قضاوت فوری بدهند، درستی قضاوت‌شان فقط به شانس و اقبال‌شان بستگی داشت. همین نتیجه دربارۀ کسانی هم صادق بود که اجازه داشتند آگاهانه فکر کنند. اما وقتی اجازۀ فکر آگاهانه پیدا نمی‌کردند، مثلاً از آن‌ها خواسته می‌شد یک جدول لغت سخت را پُر کنند، دقتشان بهبود معناداری می‌یافت. رینهارد نتیجه گرفت که در وضعیت فکر ناخودآگاه، مغز فرصت می‌یابد اشاره‌های ظریف‌تری را بررسی کند که ذهن خودآگاه نمی‌تواند در قضاوت خود بگنجاند.\n                                                                                           ***\n در سال ۲۰۰۸، تن‌برینک دانشجوی ارشد در دانشگاه دالهاوزی در شهر هلیفکس (مرکز استان نُوا اِسکوشیای کانادا) بود که حدود یک ساعت با بریج‌واتر فاصله دارد. او طی یک سال پیش از آن، مشغول پژوهش روی نشانه‌های فریب در افرادی بوده که برای یافتن دلبندان‌شان در تلویزیون از دیگران کمک می‌خواهند. او ده‌ها نوار ضبط‌شده را همراه با نتیجۀ نهایی آن پرونده‌ها جمع کرده بود. روشن شده بود که در تقریباً نیمی از موارد، فرد تقاضادهنده در حقیقت مرتکب جرم آن پرونده شده است. او و استاد راهنمایش استیون پورتر مشغول گردهم‌آوری مشخصه‌های کسانی بودند که حقیقتاً دچار فشار روانی بودند و کسانی که ادایش را درمی‌آوردند. آن‌ها به مرور زمان توانسته بودند فهرستی از نشانه‌های رفتاری تهیه کنند که به طور یک‌نواخت اعضاء این دو دسته را از هم متمایز می‌کرد.\n بعدازظهر ۲۹ ژانویۀ ۲۰۰۸، تن‌برینک در دفترش، یک اتاق کوچک بی‌پنجره در گوشۀ پشتی دانشکدۀ روان‌شناسی، تنها نشسته بود. به تماشای اخبار محلی نشست، و آنجا در میانۀ صفحۀ نمایشش پنی بودریو را دید که با چشمان اشک‌بار تقاضا می‌کرد دخترش سالم برگردد. تن‌برینک اخم کرد. این قضیه مشکل داشت. تن‌برینک تعریف می‌کند که: «یک‌جای کار درست نبود. با دیدن پنی زنگ خطر برایم به صدا درمی‌آمد».\n تن‌برینک که دلواپس بود، مشاهده‌اش را با استاد راهنمایش در میان گذاشت. او هم موافق بود، اما داده‌هایشان هنوز کامل و اثبات نشده بودند. تن‌برینک فقط یک ظنّ داشت و بس؛ اما اصلاً به گمان شهودی‌اش اعتماد نداشت. آن‌ها منتظر ماندند که ببینند پرونده چطور پیش می‌رود.\n روز چهاردهم ژوئن، پس از چهار ماه تحقیق فشرده، برنت کروهرست رییس پلیس بریج‌واتر اعلام کرد که بالاخره ادارۀ پلیس خبر جدیدی آورده است: پنی بودریو بخاطر قتل عمد درجه‌اول دستگیر و تفهیم اتهام شده است.\n امروز بودریو حکم حبس ابد خود را می‌گذراند. او به قتل کریسا اعتراف کرد: او به دادگاه گفت که می‌خواست رابطۀ متزلزلش با دوست‌پسرش را حفظ کند، و دوست‌پسرش به او گفته بود که باید بین او و فرزندش یکی را انتخاب کند. و او لحظات پایانی عمر کریسا را با جزئیات کامل شرح داد. (بودریو می‌گوید که وقتی روی سینۀ کریسا نشسته بود تا با یک طناب خفه‌اش کند، آخرین کلمات دخترش این بود: «مامان، نکن».)\n آیا اگر این اتفاق امروز می‌افتاد، تن‌برینک ظنّ خود را با پلیس در میان می‌گذاشت؟ او به من گفت: «اکنون داده‌های بسیار بیشتری برای پشتیبانی از ارزیابی‌ام دارم. و بله، شاید صحبت با پلیس برای کمک به آن‌ها در جهت‌دهی تحقیقاتشان مفید باشد. اما خُب، نوشدارو هم نیست.» همۀ نشانه‌های دروغ‌گویی، بواقع نشانه‌اند و بس. این نشانه‌ها جایزالخطا هستند و شاید گمراه‌کننده باشند. هرقدر داده هم داشته باشید و هرچند هزار ساعت هم آموزش دیده باشید، هرگز چیزی به قطعیت [دماغ] پینوکیو در اختیارتان نیست که هدایتتان کند. و بدترین کاری که می‌توانید بکنید چیست؟ آن‌قدر به توانایی‌تان در تشخیص دروغ مطمئن شوید که اطمینان خودآگاه شما سد راه ادراک‌های ناخودآگاه‌تان شود. ما می‌توانیم بفهمیم چه کسی دروغ می‌گوید، به شرط آنکه بیش از حد به آن فکر نکنیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار در اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ماریا کانیکووا نوشته است و در تاریخ ۲۳ آوریل ۲۰۱۴ با عنوان «How to Tell When Someone Is Lying» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۶ دی ۱۳۹۶ آن را با عنوان «چطور بفهمیم چه کسی دروغ می‌گوید؟» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• ماریا کانیکووا (Maria Konnikova) دربارۀ روان‌شناسی و علم در نیویورکر می‌نویسد. او نویسندۀ کتاب پرفروشی به نام مغز متفکر: چطور مثل شرلوک هولمز فکر کنیم (Mastermind: How to Think Like Sherlock Holmes) است. او علاوه بر نیویورکر در تایمز، آتلانتیک و نیوریپابلیک نیز نوشته است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833726.json b/train/413833726.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c91480542e12d860c554b33311d72917fd1b1ece
--- /dev/null
+++ b/train/413833726.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "به من گفتند تنها بیا: اولین زنی که با یک فرماندۀ ارشد داعش مصاحبه کرد و زنده ماند",
+  "subtitle": "نمی‌دانستم رهبری که قرار است ملاقات کنم، مدیر برنامۀ گروگان‌گیری داعش است",
+  "introduction": "سعاد مخنت درخواست کرده بود تا با یکی از رهبران داعش مصاحبه کند. تقاضای او برای مصاحبه در طول روز و در مکانی عمومی رد شد، به‌جای آن باید ساعت ۱۱:۳۰ شب، در مرز ترکیه و سوریه، سوار ماشینی می‌شد که یکی از فرماندهان ارشد داعش در آن نشسته بود. مخنت بر تردیدهایش غلبه کرد و برای مصاحبه رفت و با مرد جوانِ تحصیل‌کرده‌ای مواجه شد که از خیلی جهات او را یاد برادر کوچک خودش می‌انداخت.",
+  "content": "سعاد مخنت، هافینگتون‌پست — ملاقات با داعش، ترکیه، ۲۰۱۴.\n به من گفتند تنها بیا. نباید کارت شناسایی می‌بُردم و باید تلفن همراه، دستگاه ضبط صدا، ساعت و کیفم را در هتلم در انتاکیۀ ترکیه جا می‌گذاشتم. فقط می‌توانستم دفترچه و خودکار ببرم.\n در عوض، می‌خواستم با یکی از مهره‌های پرنفوذ حرف بزنم، کسی که بتواند استراتژی درازمدت دولت اسلامی عراق و شام یا داعش را توضیح بدهد. تابستان ۲۰۱۴ بود، سه هفته پیش از آنکه این گروه با انتشار ویدئوی سربُریدن روزنامه‌نگار آمریکایی، جیمز فولی، در اینجا مشهور شود. حتی همان زمان هم حدس می‌زدم که داعش به بازیگر مهمی در دنیای جهاد در جهان تبدیل خواهد شد. من روزنامه‌نگاری بودم که ستیزه‌جویی اسلامی در اروپا و خاورمیانه را برای نیویورک‌تایمز، خروجی‌های خبری مهم آلمانی‌زبان و اکنون واشنگتن‌پست، پوشش می‌دادم؛ دیده بودم که در دنیای خلق‌شدۀ پس از حملات یازده سپتامبر، دو جنگ به رهبری آمریکا، و تحولاتی که اکنون به بهار عربی مشهور شده‌اند این گروه شکل گرفت. سال‌ها بود که با برخی اعضای آتی این گروه حرف می‌زدم.\n به رابط‌هایم با داعش گفتم که هر سؤالی بخواهم می‌پرسم و قرار نیست تأییدیۀ نقل‌قول‌ها را بگیرم یا مقاله را پیش از انتشار نشانشان بدهم. همچنین باید تضمین می‌کردند که ربوده نشوم. و چون گفته بودند کس دیگری را از واشنگتن‌پست نیاورم، تقاضا کردم رابط مورد اعتمادم همراهم باشد، کسی که کمک کرده بود قرار این مصاحبه را بگذارم.\n به رهبران داعش گفتم: «من متأهل نیستم. نمی‌توانم با شما تنها باشم.»\n من، زن مسلمانی از تبار مراکشی-ترکی که در آلمان به دنیا آمده و بزرگ شده‌ام، بین روزنامه‌نگارانی که جهاد جهانی را پوشش می‌دهند مورد خاصی هستم. اما از همان زمان که به‌عنوان یک دانشجوی کالج شروع به گزارش‌دادن دربارۀ هواپیماربایان یازده سپتامبر کردم، به خاطر پیشینه‌ام، دسترسیِ منحصربه‌فردی به رهبران ستیزه‌جوی زیرزمینی داشته‌ام، مثل همین مردی که می‌خواستم آن روز در ماه جولای در ترکیه ببینم.\n می‌دانستم که داعش روزنامه‌نگاران را گروگان می‌گیرد. اما نمی‌دانستم رهبری که قرار است ملاقات کنم، مدیر برنامۀ گروگان‌گیریِ این گروه است و بر کار آن قاتلی نظارت داشته که با لهجۀ بریتانیایی در ویدئوهای این گروه ظاهر شد و نزد جهانیان به «جان جهادی» معروف شد. بعداً فهمیدم مردی که تابستان آن سال دیدم، همانی که به ابویوسف مشهور بود، هدایت شکنجۀ گروگان‌ها ازجمله غرق مصنوعی را به عهده داشت.\n تقاضا کرده بودم که با ابویوسف در طول روز و در یک مکان عمومی دیدار کنم، اما امکان‌پذیر نبود. ملاقات باید شبانه و در مکانی خصوصی انجام می‌شد. چند ساعت قبل از قرار، رابطم ساعت ملاقات را به ۱۱:۳۰ شب تغییر داد. اتفاق خوشایندی نبود. یک سال قبل، نیروهای واحد پلیس ضدتروریستی آلمان درِ خانه‌ام آمدند که بگویند از نقشۀ یک گروه اسلامی خبردار شده‌اند که می‌خواهد با وعدۀ مصاحبۀ اختصاصی مرا به خاورمیانه بکشاند، سپس من را گروگان بگیرد و به ازدواج یک ستیزه‌جو درآورد. حالا آن تهدیدها داشت یادم می‌آمد و در این خیال بودم که شاید این کارم دیوانگی باشد. علی‌رغم فشار عصبی، مسیرم را ادامه دادم. اگر همه‌چیز خوب پیش می‌رفت، اولین زنِ روزنامه‌نگاری می‌شدم که با یک فرماندۀ ارشد داعش مصاحبه می‌کند و زنده می‌ماند تا ماجرا را تعریف کند.\n\nآن روز یکی از روزهای گرم اواخر ماه رمضان بود، و در هتلم در انتاکیه که مشغول تنظیم سؤالات بودم، جین و تی‌شرت پوشیده بودم. پیش از ترک هتل، یک عبایۀ مشکی پوشیدم، یکی از همان لباس‌های سنتی خاورمیانه‌ای که همۀ بدن به جز صورت، دست‌ها و پا را می‌پوشاند. این لباس را یکی از همقطاران ابومصعب الزرقاوی سال‌ها قبل برایم انتخاب کرده بود، همان وقتی که از شهر این رهبر القاعده یعنی زرقای اردن دیدار کردم. آن همقطار زرقاوی با افتخار می‌گفت این عبایه، که قلاب‌دوزی صورتی‌رنگ هم داشت، یکی از بهترین مدل‌های موجود در فروشگاه‌هاست و پارچه‌اش آن‌قدر نازک است که حتی در هوای گرم هم اذیت نمی‌کند. از آن زمان، عبایه‌ام طلسم شانس من شده است. همیشه در مأموریت‌های دشوار آن را می‌پوشم.\n قرار بود ابویوسف را در مرز ترکیه-سوریه، در نقطه‌ای نزدیک به گذرگاه ریحانلی، ببینیم. آن منطقه را خوب می‌شناختم: مادرم آن حوالی بزرگ شده بود و من هم در کودکی اغلب به آنجا سر می‌زدم.\n با آنتونی فایولا، همکارم از واشنگتن‌پست، خداحافظی کردم. او در هتل می‌مانْد. شماره تلفن‌هایی را برایش گذاشتم که اگر اتفاقی افتاد بتواند با خانواده‌ام تماس بگیرد. حدود ساعت ۱۰:۱۵ شب، مردی که کمک کرده بود قرار مصاحبه را بگذارم و او را در این مطلب اکرم می‌نامم، آمد هتل دنبال من. پس از چهل دقیقه رانندگی، وارد پارکینگ یک هتل-رستوران در نزدیکی مرز شدیم و منتظر ماندیم. اندکی بعد دو ماشین از دل تاریکی پیدا شدند. رانندۀ خودروی جلویی، از یک هوندای سفید، پیاده شد. من و اکرم سوار شدیم. اکرم پشت فرمان نشست و من در صندلی بغل.\n سرم را برگرداندم تا به مردی نگاه کنم که برای مصاحبه آمده بود. ابویوسف که در صندلی عقب نشسته بود، بیست و هفت یا هشت ساله به نظر می‌آمد و یک کلاه بیس‌بال سفید و عینک دودی داشت که چشم‌هایش را پوشانده بود. قدبلند و خوش‌بُنیه بود، با ریش کوتاه و موهای مجعدی که تا روی شانه‌اش می‌رسید. با آن پیراهن پولو و شلوار خاکی‌اش، اگر در خیابان‌های اروپا راه می‌رفت اصلاً توی چشم نمی‌زد.\n سه تلفن همراه قدیمی نوکیا یا سامسونگ روی صندلی کنار او بود. توضیح داد که بنا به دلایل امنیتی، هیچ کسی در موقعیت او از آیفون استفاده نمی‌کند چون رصدش راحت است. یک ساعت دیجیتال مشابه آن‌هایی داشت که دیده بودم سربازان آمریکایی در عراق و افغانستان به دست می‌کنند. جیب راستش برآمده بود که به نظرم تفنگ داشت. در این خیال بودم که اگر پلیس ترکیه جلوی ما را بگیرد، چه می‌شود.\n اکرم سوییچ ماشین را چرخاند و در تاریکی به موازات مرز در خاک ترکیه شروع به حرکت کردیم. گاهی از روستاهای کوچکی می‌گذشتیم. می‌توانستم صدای باد را بشنوم که به شیشه‌های ماشین می‌خورد. سعی کردم مسیر را به خاطر بسپارم، اما غرق گفت‌وگویم با ابویوسف شدم.\n او نرم و آرام حرف می‌زد. سعی کرد نسب مراکشی‌اش را پنهان کند و نگوید دقیقاً از کدام نقطۀ اروپا آمده است، اما متوجه شدم ویژگی‌هایش به اهالی شمال آفریقا می‌خورد، و وقتی به‌جای عربی کلاسیک به عربی مراکشی حرف زدم، او متوجه شد و واکنش نشان داد. معلوم شد که در مراکش به دنیا آمده است اما از نوجوانی در هلند زندگی کرده بود. با خنده گفت: «اگر می‌خواهی فرانسوی‌ام را هم امتحان کنی، بگو!» هلندی هم حرف زد. بعداً فهمیدم که مهندسی خوانده است.\n در طول مسیر، دیدگاهش را توضیح داد: داعش مسلمانان را از فلسطین تا مراکش و اسپانیا آزاد می‌کند و بعد جلوتر می‌رود تا علم‌دار اسلام در سراسر دنیا شود. هرکسی که مقاومت کند، دشمن حساب می‌شود. ابویوسف گفت: «اگر آمریکا گل تقدیممان کند، ما هم گل تقدیمشان می‌کنیم. اما اگر آتش روی ما بریزد، با آتش جوابشان را می‌دهیم، و نه‌فقط اینجا که حتی در خاک خودشان. با هر کشور غربی دیگری نیز همین برخورد را داریم».\n به من گفت داعش منابع و متخصصین فراوانی دارد. در حقیقت این گروه مدت‌ها پیش از ظهور در عرصۀ دنیا، در سکوت مشغول راه‌اندازی خود بود. افراد تحصیل‌کرده از کشورهای غربی، افسران امنیتی آموزش‌دیده از گارد ریاست‌جمهوری صدام حسین و دستیاران سابق القاعده در جرگۀ اعضایش بودند. پرسید: «فکر می‌کنید خُل‌وچل‌ها به ما می‌پیوندند؟ نه. ما آدم‌هایی از سراسر دنیا داریم. برادران بریتانیایی با مدارک دانشگاهی از تبارهای مختلف داریم: پاکستانی، سومالی، یمنی و حتی کویتی». بعدتر فهمیدم دربارۀ نگهبانانی حرف می‌زد که گروگان‌های داعش لقب «بیتلز» به آن‌ها داده بودند: جانِ جهادی و سه نفر دیگر با لهجۀ بریتانیایی.\n از او پرسیدم چه چیزی موجب شد به این گروه بپیوندد. ابویوسف گفت از دورویی حکومت‌های غربی به تنگ آمده بود. از اینکه از اهمیت حقوق بشر و آزادی‌های دینی حرف می‌زدند اما ساکنان مسلمانشان را شهروند درجه‌دو حساب می‌کردند. به من گفت: «ببینید در اروپا چطور با ما برخورد می‌شود. می‌خواستم در همان جامعه‌ای بمانم که بزرگ شده بودم، اما احساسم به من می‌گفت: تو فقط یک مسلمانی، یک مراکشی، هرگز پذیرفته نمی‌شوی».\n گفت حملۀ آمریکا به عراق در سال ۲۰۰۳ ناجوانمردانه بود: سلاح کشتار جمعی‌ای در کار نبود، عراقی‌ها در ابوغریب شکنجه شدند، و این قضایا هیچ عواقبی برای آمریکایی‌ها نداشت.\n به او گفتم: «شما می‌گویید مخالف کشتن افراد بی‌گناهید. پس چرا افراد بی‌گناه را می‌کشید و می‌ربایید؟»\n چند ثانیه ساکت بود. بعد گفت: «هر کشوری شانس آن را دارد که شهروندانش را آزاد کند. اگر نکند، مشکل خودشان است. ما به آن‌ها حمله نکردیم، آن‌ها به ما حمله کردند».\n جواب دادم: «وقتی مردم را گروگان می‌گیرید، چه انتظاری دارید؟»\n آن‌وقت شروع به صحبت دربارۀ پدربزرگ مراکشی‌اش کرد که برای آزادی خود علیه استعمارگران فرانسوی جنگیده بود، و می‌گفت آن جهاد نظیر این جهاد است. او گفت: «همۀ این‌ها نتیجۀ استعمار عراق توسط آمریکاست. اکنون ما مشغول جهادیم تا جهان اسلام را آزاد کنیم».\n اما پدربزرگ من هم یکی از مبارزان آزادی در مراکش بود. وقتی دختربچه بودم، دربارۀ آن «جهاد» برایم حرف زده بود، دربارۀ اینکه چطور مسلمانان و «برادران یهودیشان» جنگیده بودند تا فرانسوی‌هایی را بیرون کنند که کنترل سرزمین اجدادیشان را در اختیار گرفته بودند. پدربزرگم به من گفته بود: «ما زن‌ها و بچه‌ها، یا غیرنظامی‌ها را نکشتیم. در جهاد اجازۀ این کار را نداریم». شورش او هیچ شباهتی به کارهای وحشتناکی نداشت که داعش مرتکب می‌شد.\n من گفتم: «ولی او در کشور خودش بود. اینجا که کشور شما نیست». «اینجا زمین مسلمانان است. کشور همۀ مسلمانان است». به او گفتم: «من هم مثل شما در اروپا بزرگ شده‌ام. مثل شما در اروپا درس خوانده‌ام». پرسید: «چرا هنوز معتقدی نظام اروپایی منصفانه و عادلانه است؟» – «بدیل آن چیست؟» – «بدیل آن خلافت است».\n بحثمان داغ و شخصی شده بود. پیشینۀ او و من تناظرهای زیادی داشت. اما مسیرهای متفاوتی را انتخاب کرده بودیم، و مسیر من آنی نبود که او «راه درست» برای یک زن مسلمان بداند.\n پرسید: «چرا با خودت این کار را می‌کنی؟ واقعاً معتقدی که غرب به ما احترام می‌گذارد؟ رفتار یکسانی با مسلمان دارد؟ یگانه راه درستْ راه ماست». منظورش راهِ به‌اصطلاح دولت اسلامی بود.\n به من گفت: «مطالبت را خوانده‌ام. با رئیس القاعده در مغرب اسلامی مصاحبه کرده‌ای. چرا فقط گزارشگر هستی؟ چرا برنامۀ تلویزیونی خودت را در آلمان نداری؟ با این همه جایزه که بُرده‌ای، چرا در حرفه‌ات در آلمان جلو نرفته‌ای؟»\n نمی‌توانستم تظاهر کنم که منظورش را نمی‌دانم. بزرگ‌شدن و به‌جایی‌رسیدن در حرفه‌ام، به‌عنوان یک مسلمان در اروپا، گاهی اوقات دشوار بود. من روسری نمی‌پوشم. لیبرال و فمینیست حساب می‌شوم. در نوشتن کتابی دربارۀ یافتن آخرین نازی‌های زنده در مراکش همکاری کرده‌ام. چند بورسیۀ معتبر در آمریکا بُرده‌ام. اما ابویوسف حق داشت: من در آلمان برنامۀ تلویزیونی ندارم. اگر یک مهاجر مسلمان یا حتی فرزندِ مهاجران باشید، برای رُشد در کشور من، باید تمکین کنید و ترقی‌خواهی اروپایی را تمجید کنید. اگر حکومت را زیاده از حد علنی نقد کنید یا سؤال‌های جدی دربارۀ هر چیزی (از سیاست‌خارجی تا اسلام‌هراسی) مطرح نمایید، ممکن است ضربۀ شدیدی بخورید.\n به‌روشنی مخالف ابویوسف بودم که خلافت را راه‌حل می‌دانست. اما این فکر از سرم نمی‌رفت که جوامع و سیاستمداران غربی در مسیر حل‌وفصل آن سیاست‌هایی که مردان جوانی مانند او را رادیکال کرده است چندان قدم برنداشته‌اند. تأسیس سرویس‌های امنیتیِ بیشتر، که محدودیت‌های بیشتری برای مردم ایجاد می‌کنند، راه‌حل نیست؛ شبکه‌های نظارت و رصد جهانی که حریمِ خصوصی افراد بی‌گناه و گناهکار را به یک اندازه به خطر می‌اندازند نیز راه‌حل نیست. ابویوسف از نسل آن مسلمانان جوانی بود که به‌دلیلِ حمله به عراق رادیکال شده بود، همان‌طورکه نسل پیش از او به‌خاطرِ حملۀ شوروی به افغانستان در سال ۱۹۷۹ رادیکال شد. از برخی جهات، او مرا یاد برادر کوچک‌ترم می‌انداخت، و احساس یک خواهر بزرگ‌تر را داشتم که باید از او محافظت کنم. ولی می‌دانستم برای این کار دیر شده است.\n به او گفتم: «شاید حق با شما باشد که با تبعیض مواجهیم و دنیا منصفانه نیست. اما این جنگی که شما راه انداخته‌اید، جهاد نیست. جهاد آن بود که در اروپا می‌ماندید و حرفه‌تان را پیش می‌بُردید. آن کار به‌مراتب دشوارتر بود. شما ساده‌ترین راهِ خلاص را انتخاب کرده‌اید».\n برای چند ثانیه، هر دویمان ساکت شدیم.\n ابویوسف اصرار کرده بود به‌جای اینکه ما را به محل ملاقات اصلی‌مان برگرداند، من را به انتاکیه ببرد، و حالا دیگر به نزدیکیِ هتلم رسیده بودیم. از او تشکر کردم و از ماشین پیاده شدم. حتی در این ساعت قهوه‌خانه‌ها پُر از مردمی بود که پیش از طلوع خورشید مشغول خوردن بودند، چیزی رایج در ماه رمضان که مسلمان‌ها در طول روز روزه می‌گیرند. از این مصاحبه احساس رضایت می‌کردم، اما نگران هم بودم که ابویوسف با چنان اطمینان و غضبی حرف زد. او گفت: «هرکس به ما حمله کند، در قلبِ کشورش به او حمله می‌کنیم. مهم نیست ایالات متحده باشد، یا فرانسه، یا بریتانیا، یا هر کشور عربی.»\n پیش خودم فکر می‌کردم که داریم آدم‌ها را یکی پس از دیگری از دست می‌دهیم. این مرد می‌توانست آدم دیگری باشد. می‌توانست زندگی دیگری داشته باشد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.  \n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nMekhennet, Souad. I Was Told to Come Alone: My Journey Behind the Lines of Jihad. Henry Holt, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب برشی از کتاب جدید سعاد مخنت به نام به من گفتند تنها بیا (I Was Told to Come Alone) است که در تاریخ ۱۳ ژوئن ۲۰۱۷ با عنوان «I Was Told to Come Alone» در وب‌سایت هافینگتون‌پست منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۶ آذر ۱۳۹۶ آن را با عنوان «به من گفتند تنها بیا: اولین زنی که با یک فرماندۀ ارشد داعش مصاحبه کرد و زنده ماند» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است.•• سعاد مخنت (Souad Mekhennet) روزنامه‌نگار مسلمان آلمانی است که برای واشنگتن‌پست دربارۀ تروریسم گزارش می‌دهد. او پیش از این با نیویورک‌تایمز کار می‌کرد. بچه‌های جهاد (Children of Jihad) از کتاب‌های اوست."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833727.json b/train/413833727.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a919ad90307fe4fa9442c4d3cddaf6e41322c756
--- /dev/null
+++ b/train/413833727.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در شبکه‌های اجتماعی بازنشردهندگان بیش از پدیدآوران مطالب اهمیت دارند",
+  "subtitle": "آدم‌ها منبع اصلی خبر را فراموش می‌کنند، اما بازنشرکنندۀ آن را به یاد می‌آورند",
+  "introduction": "یک مطالعۀ جدید دربارۀ شیوۀ برخورد خوانندگان با خبرهایی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود نشان داد که افراد، وقتی می‌خواهند به درستی یک خبر اعتماد کنند، بیشتر از آنکه منبع اصلی خبر برایشان اهمیت داشته باشد، کسی که آن را بازنشر کرده برایشان مهم است. این نشانۀ دیگری است از اهمیتِ روزافزون شبکه‌های اجتماعی در ساختارِ اعتماد ما انسان‌ها. نشانه‌ای که شبکه‌های اجتماعی باید بیش از پیش به آن توجه کنند.",
+  "content": "دیوید بادر، آسوشیتد پرس — مطالعه‌ای که میدیا اینسایت پراجکت انجام داده نشان می‌دهد خوانندگان برای اینکه خبری را باور کنند به بازنشردهندۀ آن نگاه می‌کنند، نه پدیدآور اصلی.\n در مطالعه‌ای قدیمی‌تر، مشتریان گفته بودند به منبع اصلی خبر توجه بیشتری می‌کنند. اما میدیا اینسایت پراجکت آزمونی ترتیب داد که نتیجۀ متفاوتی به دست آورد.\n نهادهای خبری علاقۀ زیادی به تحقیقاتی دارند که عادات مشتریان را در دنیای به‌سرعت متغیر رسانه دنبال می‌کنند. براساس اعلام مرکز تحقیقات پیو، فیس‌بوک  برای هواداران ترامپ و هیلاری کلینتون، هر دو، در مبارزات انتخابات ریاست‌جمهوریِ پاییز گذشته، در صدر منابع خبری غیرتلویزیونی قرار داشت. کسب‌وکارهای زیادی پا گرفت تا مدام داستان‌های ساختگی منتشر کنند تا آدم‌ها در فضای مجازی بازنشر دهند.\n مبنای بررسی میدیا اینسایت پراجکت پستی بود در یک شبکه اجتماعی شبیه فیس‌بوک که گزارشی در حوزۀ سلامت با موضوع دیابت بود. برای نیمی از کسانی که پست را می‌دیدند آسوشیتد پرس به عنوان پدیدآور درج شده بود و برای باقی از قول یک منبع غیرخبری نقل شده بود، دیلی نیوز ریویو. برای نیمی از شرکت‌کنندگان، بازنشردهندۀ پستْ شخصیتی مشهور بود که قبلاً گفته بودند به او اعتماد دارند، مثل اوپرا وینفری یا دکتر اُز. برای نیم دیگر بازنشردهندۀ پستْ فرد مشهوری بود که گفته بودند به او اعتماد ندارند.\n پنجاه درصد شرکت‌کنندگان، در حالتی که پست را کسی بازنشر داده بود که به او اعتماد داشتند، گفتند که گزارش سلامت مذکور اطلاعات درستی داشته است، درحالی‌که تنها ۳۵ درصد از نیمۀ دومِ شرکت‌کنندگان چنین تصدیقی داشتند. وقتی از افراد دربارۀ کیفیت گزارش نیز سؤال می‌شد تقریباً با همین الگو پاسخ می‌دادند.\n شرکت‌کنندگان همچنین گفته‌اند وقتی گزارش را فرد مورد اعتمادی بازنشر داده بود بیشتر تمایل داشتند که آن را برای دوستانشان نیز بفرستند.\n در مقابل، منبع اصلی -اِی.پی یا سایت غیرخبری- تأثیر کمی بر برداشت خوانندگان نسبت‌به مقاله داشت.\n برای مثال، ۵۲ درصد افراد گفتند در صورتی روی درستی اطلاعات مقالۀ ای.پی حساب می‌کردند که شخصیتی مورد اعتماد آن را فرستاده بود. ولی تنها ۳۲درصد، وقتی مقالۀ ای.پی را فردی کمتر مورد اعتماد بازنشر داده بود، به اطلاعات آن اطمینان داشتند.\n «اگر از کسانی خوشم بیاید و با آن‌ها موافق باشم، هم بر چیزهایی که می‌بینم تأثیر دارد و هم بر اینکه چیزی را باور کنم یا نه؛ من به آن‌ها اعتماد دارم و این اعتماد را به مطالبی هم که بازنشر می‌دهند تسری می‌دهم». این را تام روزنستیل گفته است، مدیر اجرایی مؤسسۀ مطبوعات آمریکایی.\n درحالی‌که نزدیک به نیمی از افراد شرکت‌کننده در آزمون پراجکت می‌توانستند بعداً به یاد بیاورند چه کسی مطلب دیابت را به اشتراک گذاشته بود، تنها بیست درصد به خاطر داشتند که نویسنده ای.پی بود یا دیلی نیوز ریویو.\n این مطالعه دوستان غیرمشهور فیس‌بوکی مثل عمو یا دوستِ دوران دانشگاه را بررسی نکرده، اما نتایج آن معلوم است. افراد بیش از پیش از خبرخوان شبکه‌های اجتماعی‌شان خبر دریافت می‌کنند و باورهای «دوستانشان» معین می‌کند که آن‌ها عادتاً چه می‌بینند، مثل سردبیر که تصمیم می‌گیرد چه مطالبی در روزنامه چاپ شوند.\n مایکل ویرگا، تکسینین برق در کلورادو اسپرینگ، که در بررسی ای.پی شرکت کرده بود، گفت که در شبکه‌های اجتماعی بیشتر به مقاله‌هایی اعتماد داشته که کسانی که آن‌ها را می‌شناخته پستشان کرده بودند. اما بعد از اینکه نادرستی برخی مطالبِ خبرخوانش معلوم شد، یاد گرفته که محتاط‌تر باشد و اینکه دوستانش خبرهای نادرست به اشتراک می‌گذارند او را ناراحت می‌کند.\n ویرگا گفت: «این‌طور نیست که چیزی را ببینم و همان‌طور که هست قبول کنم، به‌خصوص حالا، چون افراد زیادی هستند که خبرهای خود را از اینترنت دریافت می‌کنند. گاهی در تلاش برای فهمیدن صحت اطلاعات مأیوس می‌شوید».\n به‌دنبال نگرانی‌های بعد از انتخابات در مورد خبرهای ساختگی، فیس‌بوک مقیاس‌هایی را اعلام کرد تا جلب توجه کاربران را به اخبار ساختگی‌ای که می‌بینند آسان‌تر کند، فیس‌بوک هم‌چنین در حال همکاری با سازمان‌های خبری و نهادهای حقیقت‌سنجی است تا خبرهای غیرمطمئن و شبهه‌زا را بیازماید. برخی منتقدان معتقدند اینکه فیس‌بوک، به‌جای حذف اخبار، صرفاً آن‌ها را ساختگی اعلام می‌کند، نشان از کم‌کاری این کمپانی است.\n فیس‌بوک هم‌چنین این اقدامات را حمایت از تلاش‌های آگاهی‌بخش رسانه‌ای دانست.\n معاون عملکرد جهانی و همکاری رسانه‌ای فیس‌بوک گفته است «این موضوعی است که زیاد در شبکه‌های اجتماعی و صنعت خبر روی می‌دهد و در حال همکاری هستیم تا به افراد کمک کنیم، پیش از آنکه اطلاعات را میان دوستان و خانوادۀ خود بازنشر دهند، منابع و اعتبار آن را بهتر بشناسند. مهم است که ابزار تصمیم‌گیری هوشمندانه درمورد محتوای مطالب را در اختیار افراد بگذاریم، با این هدف که به ساختن جوامعی آگاه‌تر از طریق محیط دیجیتال کمک کنیم».\n روزنستیل می‌گوید یافته‌های پراجکت نشان می‌دهد نهادهای خبری باید توجه بیشتری به این نشان دهند که چگونه مقاله‌هایشان در شبکه‌های اجتماعی پخش می‌شود. او می‌گوید: «خوانندگان دیگر فقط تماشاچی نیستند، سفیران شمایند».\n او افزود شبکه‌های اجتماعی باید آنچه را که روی سایت‌هایشان قرار دارد بهتر کنترل کنند.\n «اگر یک اتوبان بسازید، مسئول تأمین امنیت آن نیز هستید. نه اینکه بگویید اگر چاله‌ای هست راننده‌ها خودشان حواسشان باشد».\n این نظرسنجی از ۱۴۸۹ فرد بالغ بین ۹ نوامبر تا ۶ دسامبر ۲۰۱۶ با حمایت مالی مؤسسۀ مطبوعات آمریکایی انجام شد. این نظرسنجی از نمونه‌هایی استفاده کرد که برای بازنمایی جمعیت آمریکا طراحی شده بود. میزان خطای نمونه‌گیری برای همۀ پاسخ‌دهندگان مثبت و منفی سه و نیم درصد بود.\n پاسخ‌دهندگان ابتدا با استفاده از روش‌های نمونه‌گیریِ نشانی-محور انتخاب شدند و بعد به‌وسیلۀ تلفن یا به‌صورت آنلاین مصاحبه شدند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دیوید بادر نوشته و در تاریخ ۲۰ مه ۲۰۱۷ با عنوان «Sharers rather than authors more important on social media» در وب‌سایت آسوشیتد پرس منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ آذر ۱۳۹۶ آن را با عنوان «در شبکه‌های اجتماعی بازنشردهندگان بیش از پدیدآوران مطالب اهمیت دارند» و ترجمۀ نرگس نخجوانی منتشر کرده است. •• دیوید بادر (David Bauder) نویسنده و گزارشگر آسوشیتد پرس است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833728.json b/train/413833728.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..21242aa043195c9a25dbd49a6d91a73227fd8502
--- /dev/null
+++ b/train/413833728.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در اینترنت هرچه به همدیگر نزدیک‌تر می‌شویم، بیشتر از هم متنفر می‌شویم",
+  "subtitle": "چگونه تکنولوژی دهکده‌ای جهانی خلق می‌کند، و ما را به جان هم می‌اندازد؟",
+  "introduction": "گسترش اینترنت و شبکه‌های اجتماعی خیلی‌ها را به این فکر انداخت که تکنولوژی می‌تواند جهانی یکپارچه را بنا کند و ما را در جهانی دوستانه‌تر به هم نزدیک خواهد کرد. البته پیش از ما و در دوران اختراع رادیو یا تلفن نیز بودند کسانی که چنین برداشتی داشته‌اند. بااین‌حال نگاهی به واقعیت زندگی روزمرۀ نشان می‌دهد ضرب‌المثل سادۀ «دوری و دوستی» توصیف بهتری برای روزگار ماست. چرا که هرچه بیشتر کسی را بشناسیم، تمایلمان به تحقیر او بیشتر می‌شود.",
+  "content": "نیکلاس کار، بوستون گلوب — روز یکشنبه، عید پاک، مردی در شهر کلیولند حین کشتن فردی ۷۴ ساله که به‌صورت اتفاقی انتخاب کرده بود از خودش فیلم گرفت و ویدئوِ آن را در فیس‌بوک منتشر کرد. در عرض دو یا سه ساعت، شبکه اجتماعی فیس‌بوک این فیلم هولناک را پاک کرد، اما تا آن زمان کاربران آن را بر روی وب‌سایت‌های دیگر به اشتراک گذاشته بودند و مردم در سراسر دنیا هنوز می‌توانستند آن را مشاهده کنند.\n قطعاً آنچه مارک زاکربرگ در سر داشت،  حادثه‌هایی از این دست نبودند. بنیانگذار فیس‌بوک، در سال ۲۰۱۲، زمانی که کمپانی او برای جهانی‌شدن آماده می‌شد، نامه‌ای پرشور به سهام‌داران آینده نوشت و در آن توضیح داد که کمپانی او چیزی بیش از یک کسب و کار است. این کمپانی «رسالتی اجتماعی» برعهده دارد تا جهان را  از راه ابراز عقیده و گفت‌وگو به جای بهتری بدل کند. این کارآفرین جوان نوشت: «ارتباط بیشتر مردم با یکدیگر فرهنگ بازتری را بوجود می‌آورد و منجر به درکی بهتر از زندگی و دیدگاه‌های دیگران می‌گردد».\n اوایل امسال زاکربرگ نامۀ سرگشادۀ دیگری نوشت و در آن به اهدافی به‌مراتب بزرگ‌تر اشاره کرد. وی اعلام کرد که فیس‌بوک رسالتش را از «ارتباط بین دوستان و خانواده» به ساختن «یک اجتماع جهانی برای همه» گسترش داده است. هدف نهایی تبدیل این شبکه اجتماعیِ وسیع به نوعی دولت فراملیتی است که « تمام فرهنگ‌ها، ملیت‌ها و مناطق» را شامل می‌شود.\n اما قتل کلیولند و حوادث مشابهی که به‌دنبال آن رخ داد، پوچیِ وعده‌های سیلیکون‌ولی را آشکار ساخت، وعده‌هایی که می‌گفت شبکه‌های دیجیتال ما را در جهانی دوستانه‌تر به هم نزدیک خواهد ساخت.\n زاکربرگ، چه بداند چه نه، بخشی از سنت دیرپای تفکر غربی است. حتی در زمان بنانهادن سیستم تلگراف در قرن نوزدهم نیز مردم بر این باور بودند که پیشرفت در تکنولوژیِ ارتباطات سازگاری اجتماعی را ارتقا می‌بخشد. هرچه بیشتر دربارۀ یکدیگر بدانیم، زودتر به این درک می‌رسیم که همه ما یکی هستیم. ستون‌نویس نیویورک تایمز، در مقاله‌ای که در سال ۱۸۹۹ در ستایش راه‌اندازی کابل‌های اطلس پیمای شرکت وسترن یونیون نوشته بود، این فرضیۀ فراگیر را به‌خوبی بیان کرد: «هیچ چیز به اندازۀ ارتباطات ارزان، پرسرعت و راحت نمی‌تواند درک دوسویه و وحدت عواطف و عقاید و علایق را ارتقاء و پرورش دهد».\n شبکه‌های بزرگ قرن بیستم -رادیو، تلفن، تلویزیون- این تصور را تقویت نمودند. آن‌ها با گستردن مرزها و پاک‌کردن فاصله‌ها این سیاره را کوچک کردند. گولیلمو مارکونی در سال ۱۹۱۲ گفت اختراع رادیو «جنگ را غیرممکن خواهد ساخت، چراکه رادیو جنگ را بی‌معنی خواهد کرد». جان کارتی مهندسِ رده‌بالای شرکتِ  اِی.‌تی.اند.تی در مصاحبه‌ای در سال ۱۹۲۳ پیش‌بینی کرد که سیستم تلفن «تمام مردم کرۀ زمین را در فضایی برادرانه به هم متصل خواهد کرد». مارشال مک‌لوهان نظریه‌پرداز رسانه، در کتابش با عنوان کهکشان گوتنبرگ۱  که در سال ۱۹۶۲ منتشر شد، برای توصیف «وابستگی متقابل و جدید جهان الکترونیک» از اصطلاح به‌یادماندنی «دهکدۀ جهانی» استفاده کرد. بیشتر مردم این عبارت را به‌منزلۀ پیشگویی ظهور نوعی پیشرفت اجتماعی اجتناب‌ناپذیر به فال نیک گرفتند. به هر حال چه چیزی می‌توانست زیباتر از یک دهکده باشد؟\n اگر فرضیۀ ما مبنی بر اینکه ارتباطاتْ مردم را به یکدیگر نزدیک می‌کند حقیقت داشت، امروز باید شاهد غلبۀ صلح و عشق و درک متقابل در کل سیاره می‌بودیم. به لطف اینترنت و شبکۀ تلفن همراه اکنون انسان‌ها بیشتر از همیشه با هم در ارتباط هستند. از ۷ میلیارد جمعیت جهان، ۶ میلیارد نفر تلفن همراه دارند، یعنی یک میلیارد و پانصد میلیون نفر بیشتر از کسانی که، براساس گزارش‌های سازمان ملل، به دستشوییِ قابل‌‌استفاده دسترسی دارند. نزدیک به ۲ میلیارد نفر در فیس‌بوک عضو هستند، بیش از یک میلیارد نفر از یوتیوب ویدئو دانلود کرده یا در آن ویدئو به اشتراک می‌گذارند، و چندین میلیارد دیگر از طریق اپلیکیشن‌هایی نظیر واتس‌اپ و وی‌چت با یکدیگر صحبت می‌کنند. هر انسانی با یک گوشی هوشمند در دست به قطبی رسانه‌ای بدل شده است که بی‌وقفه اطلاعات را دریافت و ارسال می‌کند.    \n اما ما در زمانه‌ای عبوس زندگی می‌کنیم که نه با سازگاری و هماهنگی بلکه با تضاد و تعارض تعریف شده است. بیگانه‌هراسی افزایش پیدا کرده است. شکاف‌های سیاسی و اجتماعی درحال عمیق‌تر شدن هستند. از کاخ سفید گرفته تا سطوح پایین، لحن خصمانه و توهینْ مشخصۀ تمام گفتمان‌های عمومی است. احتمالاً نباید متعجب شویم.\n اکنون چند سالی است که تحقیقات روان‌شناختی و جامعه‌شناختی این تفکر که ارتباط تفاوت‌ها را محو می‌کند را مورد تردید قرار داده‌اند. این تحقیقات عکسِ این قضیه را درست می‌داند: جریان آزاد اطلاعات، تفاوت‌های فردی و فرهنگی را برجسته‌تر می‌سازد، و به‌جای نزدیک‌کردن مردم به یکدیگر، آن‌ها را برعلیه هم تحریک می‌کند. «دوری و دوستی»۲ یکی از غم‌انگیزترین ضرب‌المثل‌هاست. اما براساس شواهد یکی از درست‌ترین‌ها نیز هست.\n در مجموعه گزارش‌هایی که در ژورنال آو پرسونالیتی اند سوشیال سایکولوژی۳ در سال ۲۰۰۷ منتشر شد، مایکل نورتون و دو تن از همکارانش متوجه شدند که برخلاف تصورات ما، هرچه بیشتر کسی را بشناسیم، تمایلمان به تحقیر او بیشتر می‌شود. این محققان می‌نویسند: «اگرچه مردم معتقدند دانستن به دوست‌داشتن منجر می‌شود، بیشتر دانستن به معنای کمتر دوست‌داشتن است». بدتر اینکه آن‌ها شواهدی یافتند که نشان‌دهندۀ غلبۀ تفاوت‌ها بود. همزمان که دربارۀ دیگران اطلاعات بیشتری دستگیرمان می‌شود، به تفاوت‌هایی که با ما دارند اهمیت بیشتری می‌دهیم تا شباهت‌هایشان، و زمانی که حجم اطلاعات بر روی هم انباشته شود، این گرایش به تأکید بر تفاوت‌ها (در مقایسه با شباهت‌ها) شدت می‌یابد. به‌طور معمول، وقتی دربارۀ غریبه‌ها کمتر بدانیم آن‌ها را بیشتر دوست خواهیم داشت.\n تحقیقی که پیش از این در سال ۱۹۷۶ به چاپ رسید، الگوی مشابهی را در اجتماعات آشکار ساخت. سه استادِ  دانشگاه کالیفرنیا در شهر سن دیگو گسترشِ [محدودۀ] مالکیتِ مشاع در جایی نزدیک لس‌آنجلس را مطالعه کردند و نمودار روابط میان همسایگان را ترسیم نمودند. آن‌ها متوجه شدند که احتمال دوست‌شدن مردم زمانی که نزدیک به هم زندگی می‌کنند بالاست، اما احتمال دشمنی بین آن‌ها حتی بالاتر خواهد بود. دانشمندان منشأ  این پدیده را «فساد محیطی»۴ می‌نامند. هرچه به دیگران نزدیک‌تر می‌شویم، نادیده‌گرفتن عادت‌های آزاردهندۀ آن‌ها سخت‌تر می‌شود. همجواری و نزدیک‌بودن تفاوت‌ها را برجسته می‌سازد.\n این حالت در فضای مجازی که در آن همه در کار هم سرک می‌کشند تشدید می‌شود. شبکه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک و اپلیکیشن‌های مخصوص گفت‌وگو مانند اسنپ‌چت به خودافشایی مداوم میدان می‌دهند. ازآنجاکه وضعیت کاربر به‌لحاظ کمی و از نظر تعداد فالوور، دوستان و لایک‌ها  به‌صورت آنلاین ارزیابی می‌شود، مردم به پخش جزییات بی‌پایان در مورد زندگی و افکارشان از طریق پیامک‌ها و عکس‌ها تشویق می‌شوند. ساکت‌ماندن، حتی برای مدتی اندک، به معنای ناپدیدشدن است. نتیجۀ مطالعه‌ای دیگر نشان می‌دهد مردم زمانی که از طریق کامپیوتر گفت‌وگو می‌کنند چهار برابر بیشتر از زمانی که رودررو حرف می‌زنند اطلاعات خودشان را با دیگران به اشترک می‌گذارند.\n گروهی از دانشمندان انگلیسی در مقاله‌ای که در سال ۲۰۱۱  به چاپ رسید نوشتند که قرار‌گرفتن در معرض سیل اطلاعات شخصی می‌تواند حسی غیرقابل‌تحمّل از «ازدحام دیجیتال» بوجود آورد و این موضوع به‌نوبۀخود می‌تواند موجب بروز استرس، اضطراب و واکنش‌های جامعه‌ستیزانه شود. آن‌ها به این نتیجه رسیدند که «با ظهور رسانه‌های اجتماعی شناخت بیشتر ما از دیگران اجتناب‌ناپذیر  و به همین دلیل احتمال نفرت از یکدیگر نیز حتمی خواهد بود».\n اگر  رسانۀ اجتماعی مردم‌گریزی را در ما تقویت می‌کند، پس قابلیت این را دارد که امیال تاریک‌تر وجود ما را نیز رها سازد.  در سال ۲۰۱۴ سه روان‌شناس کانادایی در مقاله‌ای در پرسونالیتی اند ایندیویژوال دیفرنس۵ نوشتند که در بحث و تبادل نظرهای آنلاین، افرادی که تمایلات دیگرآزارانه دارند گرایش بیشتری به قرار‌گرفتن در صف نظردهندگان فعال دارند. این مطالعه نشان داد که ترول‌ها نیز مانند دیگر افرادِ دیگرآزار، با تدارک‌دیدن  لذت برانگیخته می‌شوند؛ آن‌ها از تحمیل آزار روانی به دیگران لذت می‌برند. اگرچه هنوز مشخص نیست که اینترنت خود عامل قساوت و بی‌رحمی است یا تنها به آن دامن می‌زند، این یافته‌ها «بر انبوه شواهدِ دال بر استفادۀ بیش‌ازحدِ افرادِ جامعه‌گریز از تکنولوژی می‌افزاید». این پژوهشگران می‌افزایند «افرادِ دیگرآزار فقط می‌خواهند خوش بگذرانند و اینترنت تفریح‌گاه آن‌هاست!».\n مارشال مک‌لوهان، علی‌رغم بیان گهگاه آرمان‌گرایانه‌اش، خود نیز پندارهایی دربارۀ زندگی در دهکدۀ جهانی در سر دارد. او دهکده را ذاتاً قبیله‌ای  و شاخصۀ اصلی آن را بی‌اعتمادی و اختلافی می‌داند که مستعدِ وحشیگری و خشونت است. او در مصاحبه‌ای تلویزیونی در سال ۱۹۷۷ گفت: «زمانی که افراد به یکدیگر نزدیک می‌شوند، نسبت‌به هم بیشتر و بیشتر وحشی و ناشکیبا می‌شوند». «دهکدۀ جهانی مکانی است با روابط دشوار و موقعیت‌هایی زمخت و خشن». این توصیف بسیار خوبی از وضعیت کنونی ماست.\n بااین‌وجود، همان‌طور که زاکربرگ در نامۀ ماه فوریۀ خود می‌گوید، اشتیاق به اینکه تکنولوژیِ ارتباطات را درمانی برای بیماری‌های اجتماعی بدانیم همچنان به قوت خود باقی است. علی‌رغم دردسرهای اخیر فیس‌بوک در کنترل سخنان نفرت‌آمیز، پروپاگاندا و اخبار جعلی، به نظر می‌رسد زاکربرگ مطمئن‌تر از همیشه معتقد است که می‌توان از نرم‌افزار یک «جامعۀ جهانی» ساخت. سنگ بنایِ پروژۀ جدید او  «زیرساخت اجتماعیِ» کامپیوترمحوری  است که از فرایند هوش مصنوعی برای به جریان انداختن اطلاعات به‌شکلی که همه راضی و خشنود باشند استفاده خواهد کرد. این سیستم شیوۀ ابراز عقاید شخصی در جهان را ارتقا بخشیده و همزمان از افراد در برابر« محتویات زشت و زننده» محافظت می‌کند.\n مشکل این بزرگ‌نماییِ نابجا فراتر از انکار طبیعت بشری است. و این ایدۀ رایج و قدیمی فرهنگ آمریکایی را تقویت می‌کند که رسیدن به پیشرفت تکنولوژیک برای اطمینان‌یافتن از پیشرفت اجتماعی کافی است. اگر مهندسی را به‌درستی درک کنیم، به سعادت خواهیم رسید. این تفکر هرچند دلپذیر است، توهمی بیش نیست. پیشرفت به‌سوی جهانی مسالمت‌آمیزتر نیازمند معیارهای انضمامی، دقیق و درکل انسانی است  نه جادوی تکنولوژی، مثل معیارهایی نظیر مذاکره و مصالحه، تأکید دوباره بر آموزش‌های شهروندی و گفت‌وگوی منطقی و درنهایت شهروندی که قابلیت درک دیدگاه‌های مخالف را دارد. از لحاظ شخصی ممکن است، بیشتر از ابراز عقاید، نیازمند خودآزمایی باشیم.\n تکنولوژی یک تقویت‌کننده است که خصلت‌های خوب ما را پررنگ و خصلت‌های بد ما را بدتر می‌کند. آنچه تکنولوژی انجام نمی‌دهد تبدیل‌کردن ما به آدم‌هایی بهتر است. این وظیفه‌ای است که نمی‌توانیم به ماشین محول کنیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: * این مطلب در تاریخ ۲۱ آوریل ۲۰۱۷ با عنوان «How tech created a global village — and put us at each other’s throats» در وب‌سایت بوستون گلوب منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۸ آذر ۱۳۹۶ آن را با عنوان «در اینترنت هرچه به همدیگر نزدیکتر می‌شویم، بیشتر از هم متنفر می‌شویم» ترجمه و منتشر کرده است. ** نیکلاس کار (Nicholas Carr) در زمینۀ فناوری، کسب‌وکار و فرهنگ می‌نویسد. یکی از کتاب‌های او به نام کم‌عمق‌ها (The Shallows) در سال ۲۰۱۱ از فینالیست‌های جایزۀ پولیتز بود. [۱] The Gutenberg Galaxy [۲] Familiarity breeds contempt [۳]  Journal of Personality and Social Psychology [۴] environmental spoiling [۵] Personality and Individual Differences\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833729.json b/train/413833729.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..192313a10424fbf586200041d77a59f70de6ff15
--- /dev/null
+++ b/train/413833729.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا فقرا این‌قدر تصمیم‌های بد می‌گیرند؟",
+  "subtitle": "تلاش‌ها برای مبارزه با فقر معمولاً با سوءتفاهمی بزرگ مواجه است: اینکه فقرا خودشان باید خودشان را نجات دهند",
+  "introduction": "وقتی کسی می‌خواهد لاغر شود، یکی از اولین توصیه‌هایی که به او می‌کنند این است که شام نخور. کاری که برای اکثر افراد سخت نیست. اما فرض کنید چنان فقیرید که «نمی‌توانید» شام بخورید. آن‌وقت است که از صبح ذهنتان درگیر این مسئله است که برای شام باید چکار کنم؟ این تجربه چیزی است که نویسندگان یک کتاب جنجالی به آن می‌گویند کاهش «پهنای باند ذهنی»، چیزی که باعث می‌شود فقرا مداوماً تصمیمات بد بگیرند.",
+  "content": "روتخر برگمان، کارسپاندنت — روز سیزدهم نوامبر سال ۱۹۹۷، کازینوی جدیدی در نزدیکی جنوب کوهستان گریت اسموکی در کارولینای شمالی، افتتاح شد. علی‌رغم آب‌وهوای ناجور، صفی طولانی جلوی در ورودی شکل گرفت و درحالی‌که هردم صدها نفر از راه می‌رسیدند، مدیر کازینو شروع‌کرد به نصیحت‌کردن مردم برای اینکه در خانه بمانند.\n این اشتیاق شدید اصلاً عجیب نبود. از هرچه بگذریم، این کازینو یک قمارخانۀ مکارانۀ مافیایی دیگر نبود که آن روز کارش را شروع کرد. هاراز چروکی، از همان‌زمان و تا امروز نیز، کازینوی مجلل عظیمی است که مالکان آن شاخۀ شرقی بومیان آمریکایی چروکی هستند و مدیریتش را هم خودشان برعهده دارند؛ افتتاح آن نشانۀ پایان یک مسابقۀ سیاسی ده‌ساله بود. یکی از رهبران قبیله‌ای حتی پیش‌بینی کرده بود که «قمارْ نفرین چروکی‌ها خواهد بود»، و فرماندار کارولینای شمالی در هر فرصتی کوشید تا پروژه را متوقف کند.\n اندکی پس از افتتاح، مشخص شد که کازینو برای قبیله نه نفرین، بلکه آسایش به همراه دارد. سود آن -که در سال ۲۰۰۴ بالغ بر ۱۵۰ میلیون دلار بود و سال ۲۰۱۰ تا حدود ۴۰۰ میلیون رشد کرد- قبیله را قادر ساخت تا یک مدرسه، بیمارستان، و ایستگاه آتش‌نشانی جدید بسازد. هرچند بخش عمدۀ درآمد، مستقیم به جیب ۸ هزار زن، مرد و کودک قبیلۀ شاخۀ شرقی چروکی رفت. از سالیانه ۵۰۰ دلار اولیه، درآمد کازینو به‌سرعت بالغ بر ۶۰۰۰ دلار در سال شد که یک چهارم تا یک سوم درآمد یک خانوار متوسط را تشکیل می‌داد.\n به‌تصادف، استادی در دانشگاه دوک به اسم جین کاستلو، از سال ۱۹۹۳ در حال انجام پژوهشی در رابطه با سلامت روانی جوان‌های جنوب کوهستان گریت اسموکی بوده است. هر سال، ۱۴۲۰ کودکی که در پژوهش او ثبت‌نام کرده بودند یک آزمون روانی می‌دادند. نتایج جمع‌شده همان موقع نیز نشان می‌داد آن‌هایی که در فقر رشد کرده بودند، به نسبت سایر کودکان، بسیار بیشتر در معرض مشکلات رفتاری قرار داشتند.\n اما سؤال هنوز پابرجا بود: علت کدام بود و معلول کدام؟\n مرغ یا تخم‌مرغ؟ زمانی‌که کاستلو در حال انجام پژوهش بود، نسبت‌دادن مشکلات روانی به فاکتورهای ژنتیکی فردی روزبه‌روز محبوب‌تر می‌شد. اگر دلیل اصلی طبیعت بود، درنتیجه پخش سالانۀ کیسه‌ای پر از پول نشانه‌ها را درمان می‌کرد، ولی به بیماری بی‌توجه بود. اما اگر مشکلات روانی افراد نه علت بلکه پیامد فقر بود، آنگاه آن ۶۰۰۰ دلار می‌توانست واقعاً معجزه کند. کاستلو فهمید که سررسیدن کازینو، فرصتی یگانه فراهم آورده تا نوری بر این سؤال همیشگی بتاباند، زیرا یک‌چهارم کودکانِ پژوهش او از قبیلۀ چروکی بودند و بیش از نیمی از آن‌ها زیر خط فقر زندگی می‌کردند.\n کاستلو همان‌گاه، اندک زمانی پس از افتتاح کازینو، متوجه پیشرفت‌های بزرگی در زندگی شرکت‌کنندگان شد. مشکلات رفتاری در میان کودکانی که از فقر بیرون کشیده شده بودند ۴۰ درصد کاهش یافت، که آن‌ها را در یک ردیف با هم‌سن‌وسال‌هایی قرار می‌داد که هرگز طعم فقر را نچشیده بودند. نرخ جرائم نوجوانی و همچنین استفاده از مواد مخدر و الکل در چروکی کاهش یافت، درحالی‌که نمرات مدرسۀ آن‌ها به‌نحو مشخصی پیشرفت کرد. کودکان چروکی اکنون در مدرسه با شرکت‌کنندگان غیرقبیله‌ای برابر بودند.\n اولین واکنش کاستلو، پس از دیدن داده‌ها، ناباوری بود. او بعدها گفت «انتظار این است که مداخلات اجتماعی اثر نسبتاً کمی داشته باشند. این یکی اثر بزرگی داشت». استاد کاستلو محاسبه کرد که ۴ هزار دلار اضافۀ سالانه، منجر به یک سال تحصیل اضافه تا سن ۲۱ سالگی می‌شد و شانس داشتن سابقۀ مجرمانه تا ۱۶ سالگی را ۲۲% کاهش می‌داد.\n ده سال پس از تأسیسِ کازینو، یافته‌های کاستلو نشان داد که کودکان هرچه در سن پایین‌تری از فقر بگریزند سلامت روانی‌شان در نوجوانی بیشتر است. کاستلو «کاهشی چشمگیر» در رفتار مجرمانه در میان جوان‌ترین گروه شرکت‌کنندگانش مشاهده کرد. درواقع، کودکان چروکی در پژوهش او اکنون بهتر از گروه کنترل رفتار می‌کردند.\n اما مهم‌ترین پیشرفت این بود که چگونه پول به والدین کمک کرد تا به‌واقع سرپرستی کنند. پیش از افتتاح کازینو والدین تابستان‌ها سخت کار می‌کردند اما اغلب در زمستان بیکار و دچار استرس بودند. درآمد جدید خانواده‌های چروکی را قادر ساخت تا پول کنار بگذارند و قبض‌ها را پیشاپیش بپردازند، والدینی که از فقر رهایی یافته بودند اکنون خبر می‌دادند که زمان بیشتری برای فرزندانشان دارند.\n\nکاستلو کشف کرد که بااین‌حال آن‌ها به‌هیچ‌وجه کم‌تر از قبل کار نمی‌کردند. پدر و مادرها به‌یکسان همان میزان ساعت‌هایی را کار می‌کردند که پیش از گشایش کازینو کار می‌کردند. ویکی بردلی، عضو قبیله، می‌گوید بیش‌ازهرچیز پول کمک کرد تا فشار از روی خانواده‌ها برداشته شود، درنتیجه نیرویی که آن‌ها صرف نگرانی دربارۀ پول می‌کردند اکنون برای پرداختن به بچه‌ها آزاد شده بود. بردلی توضیح می‌دهد که این «کمک می‌کند تا والدین سرپرستان بهتری باشند».\n پس چه چیز عامل مشکلات سلامت روانی در میان فقیران است؟ طبیعت یا فرهنگ؟ نتیجه‌گیری کاستلو این بود که هر دو، زیرا استرسِ فقر خطر ابتلای افراد به بیماری یا اختلال را به‌صورت ژنتیکی افزایش می‌دهد. اما نتیجۀ مهم‌تری نیز از این پژوهش به دست می‌آید.\n ژن‌ها را نمی‌توان کاری کرد. فقر را چرا.\n چرا فقرا کارهای احمقانه می‌کنند؟ جهانی بدون فقر می‌تواند قدیمی‌ترین آرمان‌شهری باشد که می‌شناسیم.\n اما هرکسی که این رؤیا را جدی بگیرد ناگزیر باید به چند سؤال سخت پاسخ دهد. چرا احتمال ارتکاب جرم در میان فقرا بیشتر است؟ چرا بیشتر در معرض چاقی مفرط هستند؟ چرا بیشتر الکل و مواد مخدر مصرف می‌کنند؟ خلاصه اینکه، چرا افراد فقیر این‌همه تصمیم‌های بد می‌گیرند؟\n بی‌رحمانه است؟ شاید، اما نگاهی به آمار بیندازید: فقرا بیشتر قرض می‌کنند و کمتر پس‌انداز؛ بیشتر سیگار می‌کشند و کم‌تر ورزش می‌کنند؛ بیشتر می‌نوشند و رژیم غذایی‌شان ناسالم‌تر است. اگر آموزش مدیریت پول ارائه شود، افراد فقیر آخرین کسانی هستند که ممکن است ثبت‌نام کنند. افراد فقیر، زمانی‌که به تبلیغ کاریابی پاسخ می‌دهند، اغلب بدترین تقاضانامه‌ها را می‌نویسند و برای مصاحبه‌ها لباسی را می‌پوشند که از دیگران نامناسب‌تر است.\n مارگارت تاچر، نخست‌وزیر بریتانیا، زمانی به فقر گفت «ضعف شخصیتی». هرچند بسیاری از سیاستمدارها این‌قدر تند نمی‌روند، این نظر که راه‌حل در درون خود فرد است آنچنان هم نظری شگفت‌انگیز نیست. از استرالیا تا انگلستان، و از سوئد تا ایالات متحده، ایده‌ای تثبیت‌شده وجود دارد: فقر چیزی است که افراد باید خود بر آن غلبه کنند. بله، دولت می‌تواند به آن‌ها سقلمه۱ بزند و با مشوق‌هایی به راه راست هدایتشان کند، با سیاست‌های مروج آگاهی، با مجازات‌ها، و مهم‌تر از همه با آموزش. درواقع، اگر چراغ جادویی افسانه‌ای در مبارزه با فقر وجود داشته باشد، همانا مدرک دیپلم است (یا حتی بهتر، مدرک دانشگاهی).\n اما آیا همه‌اش همین است؟\n اگر فقرا عملاً توان کمک به خود را نداشته باشند چه؟ اگر تمام مشوق‌ها، تمام اطلاعات و آموزش‌ها مصداق آب در هاون کوبیدن باشد چه؟ و اگر تمام آن سقلمه‌های با نیتِ خوب تنها وضع را بدتر کنند چه؟\n قدرت زمینه این‌ها سؤالات سختی‌اند اما، ازطرفی، کسی که آن‌ها را می‌پرسد هرکسی نیست: اِلدار شَفیر، روان‌شناس دانشگاه پرینستون است. او و سندیل مولایناتان، اقتصاددان هاروارد، به‌تازگی نظریۀ انقلابی جدیدی دربارۀ فقر منتشر کرده‌اند. لب کلام؟\n مسئله زمینه است، احمق!\n شفیر در آرزوهایش متواضع نیست. او به کم‌تر از تثبیت یک رشتۀ علمی کاملاً تازه راضی نمی‌شود: علم کمیابی. اما آیا همین حالا آن را نداریم؟ اقتصاد؟ زمانی‌که او را در هتلی در آمستردام دیدم، خندید و گفت «خیلی به ما این را می‌گویند. اما من به روان‌شناسیِ ’کمیابی‘ علاقه‌مندم، که دربارۀ آن به‌نحو عجیبی پژوهش کمی انجام شده است».\n برای اقتصاددان‌ها همه‌چیز حول محور کمیابی می‌گردد؛ به‌رغم همه‌چیز، حتی پولدارترین ولخرج‌ها هم نمی‌توانند همه‌چیز را بخرند. باوجوداین، ادراک کمیابی بدیهی نیست. بین یک برنامۀکاری خالی با یک روز کاری شلوغ تفاوتی احساس می‌شود. و این احساسْ احساسِ کوچک و بی‌آزاری نیست. کمیابی ذهن شما را اشغال می‌کند. افراد، زمانی‌که برداشتشان این است که چیزی کمیاب است، رفتارشان فرق می‌کند.\n مهم نیست که چه باش، می‌خواهد زمان بسیار کم، پول، رفاقت، یا غذا باشد؛ همۀ این‌ها به یک «ذهنیت کمیابی» یاری می‌رسانند. و این مزایایی دارد. افرادی که درکی از کمیابی را تجربه می‌کنند در مدیریت مشکلات کوتاه‌مدت خود خوب عمل می‌کنند. افراد فقیر توانایی باورنکردنی‌ای دارند -در کوتاه‌مدت- برای اینکه پول بخور و نمیری در بیاورند، همان‌طور که مدیرعاملانی که بیش‌ازحد کارکرده‌اند به‌زور قراردادها را به سرانجام می‌رسانند.\n نمی‌شود از فقر مرخصی گرفت علی‌رغم همۀ این‌ها، معایب «ذهنیت کمیابی» بر مزایای آن می‌چربد. کمیابی دایرۀ توجه شما را معطوف به فقدان بلافصل می‌کند. به جلسه‌ای که پنج دقیقۀ دیگر شروع می‌شود یا قبض‌هایی که باید تا فردا پرداخت شوند. چشم‌انداز بلندمدت از پنجره خارج می‌شود. شفیر توضیح می‌دهد که «کمیابی شما را تحلیل می‌برد. توانایی شما را برای توجه به سایر چیزهایی که برایتان مهم است کم‌تر می‌کند».\n این وضعیت را با کامپیوتر نویی مقایسه کنید که در آن واحد ده برنامه را هم‌زمان اجرا می‌کند. کند و کندتر می‌شود، خطا می‌کند و درنهایت هنگ می‌کند، نه به این دلیل که کامپیوتر بدی است، بلکه به این دلیل که در یک زمان کارهای زیادی باید انجام دهد. افراد فقیر مشکل مشابهی دارند. تصمیم‌های احمقانه‌ای که می‌گیرند به این خاطر نیست که احمق‌اند، بلکه ازآن‌روست که در زمینه‌ای زندگی می‌کنند که هرکس در آن قرار بگیرد، تصمیم‌های احمقانه می‌گیرد.\n سؤالاتی مثل شام را چکار کنم؟ و چطور این هفته را به آخر برسانم؟ ظرفیت ذهنی زیادی را اشغال می‌کنند. شفیر و مولایناتان به آن «پهنای باند ذهنی» می‌گویند. می‌نویسند «اگر می‌خواهید افراد فقیر را درک کنید، خودتان را تصور کنید که ذهنتان جای دیگری است. خویشتن‌داری مثل یک چالش است. حواستان پرت است و به‌آسانی پریشان می‌شوید. و این هر روز تکرار می‌شود». کمیابی -چه کمیابی زمان چه پول- این‌گونه منجر به تصمیم‌های نابخردانه می‌شود.\n اما تمایزی کلیدی وجود دارد میان افرادی که زندگی‌های شلوغ دارند و آن‌هایی که در فقر به سر می‌برند: نمی‌توان از فقر مرخصی گرفت.\n فقر شما را چقدر خنگ‌تر می‌کند؟ شفیر می‌گوید «تلاش‌های ما با چیزی بین ۱۳ تا ۱۴ نمرۀ آی‌کیو مطابق است. این قابل‌قیاس با یک شب بی‌خوابی یا اثرات الکلی بودن است». چشمگیر این است که می‌توانستیم همۀ این‌ها را ۳۰ سال پیش بفهمیم. شفیر و مولایناتان به چیزی به پیچیدگیِ اسکن‌های مغزی متکی نبودند. شفیر توضیح می‌دهد که «اقتصاددان‌ها سال‌هاست که دربارۀ فقر، و روان‌شناس‌ها سال‌هاست که دربارۀ محدودیت‌های شناختی پژوهش می‌کنند. ما فقط دو را با دو جمع زدیم».\n کل ماجرا چند سال پیش با مجموعه‌ای از آزمایش‌هایی آغاز شد که در یک فروشگاه معمولی آمریکایی انجام شد. خریداران را متوقف کرده و از آن‌ها می‌پرسیدند که اگر قرار بود برای تعمیر ماشین خود پول بدهند، چه می‌کردند؟ برخی با تعمیر ۱۵۰ دلاری و برخی با تعمیری که ۱۵۰۰ دلار خرج داشت مواجه شدند. آیا همه‌اش را یکجا می‌پرداختند، وام می‌گرفتند، اضافه‌کاری می‌کردند یا تعمیرات را به تعویق می‌انداختند؟\n درحالی‌که مراجعان فروشگاه درحال فکرکردن به آن بودند، در مجموعه‌ای از آزمون‌های شناختی شرکت کردند. در مورد تعمیرات کم‌هزینه‌تر، افراد با درآمد پایین نمره‌ای مشابه با افراد با درآمد بالا گرفتند. اما در مواجهه با تعمیر ۱۵۰۰ دلاری، افراد فقیر نمره‌ای به‌مراتب کمتر دریافت کردند. تنها فکرکردن به یک مصیبت اقتصادی کافی بود تا توانایی شناختی آن‌ها مختل شود.\n شفیر و پژوهشگران همکارش در نظرسنجی فروشگاه، تمام متغیرهای ممکن را مطابقت دادند، اما مؤلفه‌ای وجود داشت که نمی‌توانستند مشکل آن را حل کنند: افراد پولدار و فقیری که از آن‌ها سؤال می‌شد، مردم یکسانی نبودند. درحالت ایدئال، آن‌ها باید می‌توانستند نظرسنجی را با شرکت‌کنندگانی تکرار کنند که زمانی فقیر و زمانی دیگر پولدار باشند.\n شفیر چیزی را که دنبالش بود حدود ۸ هزار مایل دورتر در مناطق روستایی هند، ویلوپورام و تیرووانامالای یافت. شرایط بی‌نقص بود؛ داستان از این قرار بود که کشاورزان نی‌شکر آن منطقه ۶۰ درصد درآمد سالانه‌شان را یکجا، بلافاصله پس از برداشت، دریافت می‌کنند. یعنی بخشی از سال غنی‌اند و بخش دیگر، فقیر.\n خب آن‌ها در این آزمایش چه نتیجه‌ای گرفتند؟\n در زمانی‌که آن‌ها نسبتاً فقیر بودند، نمرۀ آن‌ها به‌صورت معناداری در آزمون‌های شناختی بدتر بود، نه به‌این‌دلیل که به‌نوعی افراد خنگ‌تری شده بودند -آن‌ها هنوز همان کشاورزان نی‌شکر هندی بودند-، بلکه فقط و فقط به این دلیل که پهنای باند ذهنی‌شان کاهش یافته بود.\n پول پخش‌کردن چطور عملاً باعث حفظ پول می‌شود؟ شفیر اشاره می‌کند که «مبارزه با فقر مزایای بزرگی دارد که تا کنون نسبت‌به آن‌ها کور بوده‌ایم». درواقع، پیشنهاد او این است که، علاوه‌بر اندازه‌گیری تولید ناخالص داخلی، شاید زمان آن فرا رسیده که همچنین پهنای باند ذهنی ناخالص داخلی را هم در نظر داشته باشیم. پهنای باند بیشتر مساوی است با فرزندپروری بهتر، سلامت بیشتر، کارمندان پربازده‌تر، و خلاصه هرچه فکرش را بکنی. شفیر پیش‌بینی می‌کند «مبارزه با کمیابی حتی می‌تواند هزینه‌ها را کاهش دهد».\n و این دقیقاً همان اتفاقی است که در جنوب کوهستان گریت اسموکی افتاد. رندال اِیکی، اقتصاددان دانشگاه لس‌آنجلس، محاسبه کرد که پول کازینوی توزیع‌شده میان کودکان چروکی نهایتاً از مخارج کاسته است. براساس تخمین‌های محافظه‌کارانۀ او، ازمیان‌بردن فقر، ازطریق کاهش جرم، استفاده از امکانات مراقبتی، و تکرار پایه‌های درسی عملاً باعث تولید پولی بیشتر از جمع تمام پرداختی‌های کازینو شده است.\n بنابراین چه می‌شود کرد؟\n شفیر و مولایناتان چند راه‌حل ممکن در آستین دارند: مثلاً کمک به دانش‌آموزان نیازمند در رابطه با کاغذبازی‌های کمک‌های مالی، یا تهیۀ جعبه‌های قرصی که برای یادآوری افراد برای مصرف داروهایشان، روشن می‌شوند. به این نوع راه‌حل «سقلمه» می‌گویند. سقلمه‌ها در میان سیاستمداران بسیار محبوب‌اند، بیشتر ازآن‌رو که تقریباً هیچ خرجی ندارند.\n اما، بی‌تعارف، یک سقلمه واقعاً چه توفیری دارد؟ سقلمه تجسد کامل زمانه‌ای است که در آن سیاست‌ها عمدتاً مشغول مبارزه با نشانه‌ها هستند. سقلمه‌ها ممکن است باعث شوند فقر ذره‌ای تحمل‌پذیرتر شود اما، وقتی از دور بنگرید، می‌بینید که دقیقاً هیچ‌چیز را حل نمی‌کنند. با بازگشت به تمثیل کامپیوتر، از شفیر می‌پرسم: وقتی به‌راحتی می‌شود مشکل را با نصب حافظۀ اضافی حل کرد، چرا با نرم‌افزارها ور برویم؟\n شفیر با نگاهی بی‌حالت پاسخ می‌دهد. می‌گوید «آها! منظورت پول پخش‌کردن است؟ قطعاً، خیلی هم عالی است»، و می‌خندد. «اما با در نظر گرفتن محدودیت‌های آشکار […] این نوع سیاست‌های چپ‌روانه‌ای که شما اینجا در آمستردام دارید، در ایالات متحده نمی‌شود حتی خوابش را دید».\n درست است، محوکردن فقر از ایالات متحده به برنامۀ بزرگی احتیاج دارد. براساس محاسبات اقتصاددانی به نام مت بروئینگ، ۱۷۵ میلیارد دلار خرج دارد. اما فقر از این هم گران‌تر است. پژوهشی در سال ۲۰۱۳ تخمین زد که هزینۀ فقر کودکان حدود ۵۰۰ میلیارد دلار در سال است. کودکانی که فقیر بزرگ می‌شوند در نهایت ۲ سال کم‌تر آموزش می‌بینند، سالانه ۴۵۰ ساعت کم‌تر کار می‌کنند، و خطر ابتلا به بیماری‌شان سه‌برابر آن‌هایی است که در خانواده‌های مرفه بزرگ شده‌اند.\n پژوهشگران می‌گویند سرمایه‌گذاری در امر آموزش واقعاً کمکی به این کودکان نمی‌کند. آن‌ها اول باید به بالای خط فقر برسند. فراتحلیل جدیدی از ۲۰۱ پژوهش دربارۀ تأثیر آموزش مالی به نتیجه‌گیری مشابهی رسید: چنین آموزشی تقریباً هیچ توفیری نمی‌کند. این به معنای آن نیست که هیچ‌کس چیزی یاد نمی‌گیرد، مسلماً فقرا می‌توانند کمی عاقل‌تر شوند. اما این کافی نیست. استاد شفیر می‌نالد که «مثل این است که به آدم‌ها شنا یاد بدهی و بعد پرتشان کنی وسط دریای طوفانی».\n می‌تواند چنین نباشد.\n ساموئل جانسون، ادیب انگلیسی، در سال ۱۷۸۲ گفت «فقر دشمنی بزرگ است برای شادی آدمی؛ فقر قطعاً آزادی را نابود می‌کند و برخی فضایل را غیرعملی و سایر آن‌ها را بسیار دشوار می‌سازد». برخلاف بسیاری از معاصرانش، او فهمید که فقر فقدان شخصیت نیست.\n فقدانِ پول است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nBregman, Rutger. Utopia for Realists: The Case for a Universal Income, Open Borders, and a 15-Hour Workweek. The Correspondent, 2016\n\nپی‌نوشت: • این مطلب را روتخر برگمان نوشته و در تاریخ ۸ ژوئن ۲۰۱۶ با عنوان «Why do the poor make such poor decisions» در وب‌سایت کارسپاندنت منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۹ دی ۱۳۹۶ آن را با عنوان «چرا فقرا این‌قدر تصمیم‌های بد می‌گیرند؟» و ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است. •• روتخر برگمان (Rutger Bergman) نویسندۀ اهل هلندِ نشریۀ کارسپاندنت و یکی از جوان‌ترین متفکران حال حاضر اروپاست. او نویسندۀ کتاب آرمان‌شهر برای واقع‌بین‌ها: استدلالی برای درآمد پایه، مرزهای باز و هفتۀ کاری ۱۵ساعته (Utopia for Realists: The Case for a Universal Income, Open Borders, and a 15-Hour Workweek) است. ••• این متن برشی است از کتاب جدید روتخر برگمان، آرمان‌شهر برای واقع‌بین‌ها: استدلالی برای درآمد پایه، مرزهای باز و هفتۀ کاری ۱۵ساعته. الیزابت منتون و اریکا متن را به انگلیسی ترجمه کرده‌اند و تراویس ماشت آن را ویراسته است. [۱]  Nudge: کنایه است از ترغیب و تشویق افراد فقیر به انجام بهتر امور [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833730.json b/train/413833730.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e2545ff9fab26a8c135dbb66d5eb868eca7cf020
--- /dev/null
+++ b/train/413833730.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "«خانه» مکانی فیزیکی نیست، رؤیایی ذهنی است",
+  "subtitle": "بوی پخت‌وپز، خراشیدگیِ روی راه‌پله و خط‌های خودکار بچه‌هاست که خانه را می‌سازد",
+  "introduction": "خیلی از ما تا آخر عمر دنبال خانه‌ایم، حتی اگر از اجاره‌نشینی درآمده باشیم و مسکنی برای خودمان خریده باشیم. خانه مکانی که در آن زندگی می‌کنیم نیست، یعنی در واقع اصلاً مکان نیست. خانه چیزی است که با روح و احساس ما پیوند می‌خورد. احساس تعلق و در عین‌حال امنیت و آرامش. شاید خانۀ ایدئال چیزی مثل خوشبختی باشد. گذرا، مبهم و انتزاعی. حسی که لحظه‌ای سراغمان می‌آید و ناگهان پر می‌کشد و می‌رود.",
+  "content": "مگان داوم، لیترری هاب — در میان اصیل‌ترین رؤیاهای مشترک ما، گل سرسبدْ رؤیایی است که در آن ناگاه فضایی غریب را چون خانه‌ای آشنا می‌یابیم. این رؤیا معمولاً چنین است: در فضایی مسکونی هستیم که شاید مال خودمان باشد و شاید هم فضایی است که به طور توضیح‌ناپذیری، شکل جدیدی به خود گرفته («منزل مادربزرگم بود، اما نخست‌وزیر فرانسه هم آنجا زندگی می‌کرد!») و ناگهان اتفاقات تازه‌ای پیش می‌آید. ناگهان همان مکانْ ملحقات جدیدی پیدا می‌کند. اما دقیقاً جدید هم نیست. حسی وجود دارد که آن قسمت همیشه وجود داشته، اما به‌هرشکل از نگاه ما دور مانده است. گاهی فقط یک اتاق جدید وجود دارد، گاهی هم چندین اتاق. گاهی یک قسمت کناری کاملاً جدید هست، گاهی هم به یک گلخانه یا قسمت گسترده‌ای که قبلاً به نظرمان یک حیاط پشتی کوچک بوده می‌رسیم.\n بهت‌زده، مسحور. شاید حتی احساس بلاهت کنیم که قبلاً آن فضا را ندیده‌ایم. همچنین به گفتۀ روان‌شناسان و متخصصان رؤیا، منظرۀ تغییر را از سر می‌گذرانیم، یعنی شکوفاییِ پتانسیل‌های جدید. تفسیر مرسوم رؤیای اتاق اضافه این است که این اتاق نشانه یا یادآوریِ دوستانۀ تغییر اوضاع است. این اتاق نماد بخش‌هایی از وجودمان است که تاکنون غیرفعال مانده، اما به زودی ظهور می‌کند، اتفاقی که امیدواریم در جهت مثبتی صورت گیرد. اما خب، از کجا معلوم؟ رؤیای اتاق اضافه به ما می‌گوید دقیق‌تر نگاه کن. هندسۀ زندگی‌ات آن چیزی نیست که به نظر می‌رسد. ابعادی بیشتر از آنچه فکر می‌کردی وجود دارد. زوایا بازترند و ابعادْ بسیار بزرگ‌تر از آنچه فکرش را می‌کردی.\n نه اینکه هر روز در این باره بشنویم. اما ذهن انسان می‌تواند به طور فاجعه‌باری ظاهربین و فاقد تخیل‌ورزی باشد. احتمالاً رؤیایمان به پایان می‌رسد و فقط به این فکر می‌افتیم که ارزش ملکمان بالا رفته است. اما وقتی کامل بیدار می‌شویم می‌بینیم اتاق اضافه‌ای وجود ندارد. لحظه‌ای ناامید می‌شویم و سپس روز خود را شروع می‌کنیم و به زندگی عادیمان برمی‌گردیم. ما حرکاتمان را در رابطه با معماری‌ای سامان می‌دهیم که عیناً اطراف ماست. به دیگر عبارت، ما در فضاهایی زندگی می‌کنیم که تصمیم گرفته‌ایم به آن‌ها خانه بگوییم.\n یک چیز باید روشن شود. مسکن۱ با خانه۲ فرق دارد. خانه نوعی ایده و برساختی اجتماعی است، داستانی که دربارۀ کیستی‌مان به خود می‌گوییم و اینکه دوست داریم چه کس و چه چیزهایی را در نزدیک‌ترین فاصله به خودمان داشته باشیم. هیچ مکانی مثل خانه نیست چون خانه درواقع اصلاً یک مکان نیست. اما مسکن (یا آپارتمان، تریلر، کابین، قلعه، خرپشته، یورت) وجودی فیزیکی است. شاید آن را بتوان گوشت و استخوانِ خانه دانست، اما نمی‌تواند روح خانه را در بر گیرد. روح خانه از بوی پخت‌وپز و خراشیدگیِ روی راه‌پله و خط‌های خودکار روی دیوارها ساخته می‌شود که رشد قد بچه‌ها را در خود به یادگار دارد. این روح در طول زمان تکامل پیدا می‌کند. ضرب‌المثلی قدیمی می‌گوید «مسکن را می‌خری، اما خانه را خودت می‌سازی». ولی حقیقت این است که خانه را پرورش می‌دهید. می‌گذارید به میل خودش شکوفا شود. منتظرش می‌مانید. روزی که وارد ساختمان مسکونی جدیدی می‌شویم، بعید است خانه آنجا باشد. گاهی حتی تا وقتی از آن منزل اثاث‌کشی می‌کنیم هم خانه آنجا نیست. شاید باید خودمان را خوش‌شانس بدانیم اگر در طول عمرمان یک خانۀ واقعی بدست آوریم، همانطور که اگر به یک عشق واقعی برسیم، فرضاً خوش‌شانس هستیم.\n فیلیپ جانسونِ پست‌مدرنیست می‌گوید «کل معماری پناهگاه است. کل معماری‌های زیبا طراحی فضایی است که آدم‌ها را در خودش جا می‌دهد، نوازش می‌کند، تعالی می‌دهد یا به تحرک وا می‌دارد».\n اگر کل معماری‌ها صرف‌نظر از هدفشان حکم پناهگاه دارد، پس معماری‌ای که مقصودش پناهگاه است، باید نقطۀ اوج پناه‌دادن باشد. اگر یک فرودگاه یا کتابخانه می‌تواند نوازش کند، تعالی دهد یا برانگیزاند، آغوش یک ساختمان مسکونی باید هم عمیقاً صمیمی و هم به‌صورت خلسه‌باری از خودبی‌خودکننده و شاید حتی اروتیک باشد.\n\nمی‌خواهم کاملاً روراست باشم. من این را به‌عنوان کسی می‌نویسم که ساختمان‌های مسکونی شاید برایش کیفیتی تقریباً برانگیزاننده داشته باشند. می‌گویم «تقریباً» چون موج دیگری که از یک مسکن زیبا می‌گیرم چیزی شبیه به الوهیت است. یک ساختمان مسکونی بی‌نقص (منظورم ساختمانی محترم است، ساختمانی که با احترام طراحی شده، استوار بنا شده و از آن وقت منزلتش در آن حفظ شده است) یک‌جور کلیسای کوچک است. اما مسکنِ بی‌نقصْ تجسم مِیل نیز هست. چنین ساختمانی ممکن است بازدیدکنندگان را با میل و هوس وهم‌زده کند، می‌تواند آن‌ها را طوری مشوش کند که از دست کمتر انسانی برآید. منزلی که ابژۀ شهوت است می‌گوید «تو مرا می‌خواهی، اما هیچگاه دستت به من نمی‌رسد». می‌گوید «حتی اگر پولش را هم داشتی، باز هم دستت به من نمی‌رسید. حتی اگر مال کس دیگری نبودم هم دستت به من نمی‌رسید». علت این ماجرا آن است که مسکن هم مانندِ اکثر ابژه‌های شهوت، به محض اینکه به آن دست یابیم، کمال خود را از دست می‌دهد. وقتی به یک مسکن دست پیدا می‌کنید، یعنی همان لحظه‌ای که قرارداد را امضا می‌کنید، جادوی آن باطل می‌شود. یعنی می‌پذیرید که مسکنِ محل زندگیتان هرگز همان مسکنی نخواهد بود که با چنان ولعی میل آن را داشتید. یعنی قبولِ اینکه رؤیای آمریکایی خانه‌داری مشروط به پشت‌کردن به دیگر رؤیاهاست، مثلاً همان رؤیایی که در آن اتاق‌هایی در جاهای جدید ظاهر می‌شود.\n شاید به همین دلیل است که معماران اینچنین جذاب و حتی منبع الهام هستند. آن‌ها اگر اتاقی اضافه می‌خواهند، کافیست آن را ترسیم کنند. اگر خواهان پنجره‌ای بزرگ‌تر، راهرویی پهن‌تر یا کلاً طرحی نو هستند، قلمشان آن را محقق خواهد کرد. دست‌کم فانتزی افراد غیرمتخصص این است. تعجبی ندارد که بسیاری از قهرمان‌های ادبیات و سینما معمار هستند. این شغل به خصوص وقتی به دست مردان باشد، ظاهراً ترکیبی رضایت‌بخش از انواع جذابیت است. مرد معمار با حساسیت و ذوق هنری پشت میز طراحی خود می‌نشیند. مرد معمار در کنار چارچوب فولادی ساختمانی نیمه‌ساز بر بلندای زمین نشسته است، درحالیکه کلاهی آهنین بر سر و نقشه‌های ساختمان را لول‌کرده زیر بغل گرفته است. مرد معمار رو به آسمان به آفریدۀ خود می‌نگرد و بازتاب نور خورشید در شیشه و فولاد، صورتش را روشن می‌کند و شکوه و جلالِ کل آن منظره او را شگفت‌زده می‌کند، حال آنکه خودش هم به نوبۀ خود شکوهمند است.\n تقریباً همیشه مردانی در حال مأموریت وجود دارند. شغل آن‌ها فقط یک حرفه نیست، بلکه علاقه‌ایست که هم راهنمایشان است و هم تهدید به نابودیشان می‌کند. در رمان سرچشمه۳ اثر آین رند (که شاید نمونۀ اعلای افسون‌سازی معماری باشد)، شخصیت یک‌دنده و زمخت هاوارد رورک باعث می‌شود کارش به بیگاری در یک معدن ختم شود، چون حاضر نیست اصول زیبایی‌شناختی خود را زیرپا بگذارد. در رمان مورد سوخته۴ اثر گراهام گرین نیز قهرمان که معماری مشهور در دنیاست اما در وجود خودش احساس پوچی می‌کند، برای آرامش به اجتماعِ جزامی‌ها می‌گریزد. هالیوود هم ظاهراً ترجیح می‌دهد معمارانش را بیچاره و ماتم‌زده نشان دهد، حال چه به صورت پدران دوست‌داشتنی و همسرمرده‌ای نظیر شخصیت تام هنکس در «بی‌خواب در سیاتل۵» و شخصیت لیام نیسون در «درواقع عشق۶» (حتی معمار پدرسالار و خصوصاً غیرماتم‌زدۀ «بردی بانچ»۷ هم از نظر فنی پدری همسرمرده بود، نه؟) یا نامزدهایی هراسان از تعهد و شوهرهایی حسود و دیوث. در اکثر موارد، نگرش افراطی آن‌ها عمیقاً به نابودیشان منجر می‌شود. چرا وودی هارلسون که در «پیشنهاد بی‌شرمانه» نقشِ یک معمار گرفتار را بازی می‌کرد، به رابرت ردفورد اجازه داد به‌ازای یک میلیون دلار با همسرش بخوابد؟ چون برای ساختن خانۀ رویایی‌اش شدیداً زیر بار قرض رفته است.\n راهی بدتر از این برای سقوط وجود دارد؟\n به نظرم یکی از مشکلاتی که با پرسش «خانه کجاست؟» (و شاید بدتر از آن: «اهل کجایی؟») دارم، این است که پیچیدگی‌های افراد را نادیده می‌گیرد. همۀ ما یک زادگاه مشخص داریم (شاید به استثنای کسانی که در دریا یا در پرواز به دنیا می‌آیند)، اما بقیۀ ماجرا فقط بحث تفسیر است. سکونت‌گاه‌هایی که در آن‌ها بزرگ می‌شویم لزوماً حکم «خانه» ندارند. شهرهایی که در آن‌ها بزرگ می‌شویم همیشه حس شهرِ زادگاه را به ما نمی‌دهند، مکان‌هایی که در بزرگسالی در آن‌ها ساکن می‌شویم نیز همینطور. اطلاعات سرشماری حاکی از آن است که آمریکایی‌ها به طور متوسط در طول عمرشان یازده بار اثاث‌کشی می‌کنند. من خودم متأسفانه در طی سال‌ها حداقل در سی منزل و آپارتمان زندگی کرده‌ام. البته از این قضیه متأسف نیستم. هریک از آن‌ها به شیوۀ خود برایم هیجان‌انگیز بود. اما با وجود این هیجانات، فقط چندتا از آن‌ها حس «خانه» داشتند، اما حتی در آن‌ها هم حس موجود از آن نوعی بود که یک لحظه به شما دست می‌دهد و سپس پر می‌کشد. «خانه» هم مانند «شادی» (مفهوم انتزاعی دیگری که آمریکایی‌ها همیشه سعی می‌کنند آن را شسته‌رفته تعریف کنند) همیشه آنقدر گذرا به نظرم رسیده که ارزش صحبت‌کردن نداشته باشد. خانه هم مثل شادی وقتی به تورتان بخورد، فوق‌العاده است، اما نمی‌توانید دنبال آن بروید.\n اما مسکن را تا حد زیادی می‌توان دنبالش رفت. بی‌دلیل نیست که خرید مسکن یا آپارتمان را شکار می‌گویند. املاکْ ما را تبدیل به حیواناتی درنده می‌کنند. می‌توانیم به‌صورت آنلاین یا از خیابان دنبال یک مسکن بیفتیم. می‌توانیم حتی قبل از اینکه وارد خانه شویم، در مورد آن وسواس به خرج دهیم، بجنگیم، در ذهنمان وارد آن شویم و شروع به تخریب دیوارهایش نماییم. می‌توانیم یکشنبه‌ها به خانه‌های درباز برویم، گویی که به کلیسا رفته‌ایم. می‌توانیم بیست‌وچهارساعته برنامه‌های طراحی خانه را در تلویزیون تماشا کنیم. می‌توانیم به سایت‌های اینترنتی اطلاعات املاک معتاد شویم، طوری که انگار عکس‌ها و توضیحات آن‌ها نوعی پورنوگرافی است، که البته کاملاً هم هست.\n در اقتباس سینمایی از رمان سرچشمه، پاتریشیا نیل، در نقش دومینیک فرانکون، معشوقه و سپس همسر خشک‌رفتار و رنج‌دیدۀ هاوارد رورک می‌گوید «ای کاش هیچگاه ساختمانتان را ندیده بودم. همان چیزهایی ما را اسیر می‌کنند که آن‌ها را تحسین می‌کنیم یا می‌خواهیم».\n کاملاً روشن است که مسکن‌ها هرچند جزء اصلی‌ترین منابع حفاظت ما هستند، از بزرگ‌ترین اسیرکنندگان ما نیز به شمار می‌آیند. شاید بتوان گفت علت این امر آن است که به خاطر آن‌ها زیاد زیر بار قرض می‌رویم و زیاد بزرگشان می‌کنیم و خرت‌وپرت زیادی داخلشان می‌گذاریم. می‌توان گفت علت این است که همیشه نیازمند توجهمان هستند، همیشه تهدید به چکه یا شکاف و قرارگرفتن در معرض طوفان می‌کنند. مسکن‌ها پناهگاهند، اما بلایایی کمین‌گرفته نیز هستند. و ظالمانه‌تر از همه اینکه آن‌ها آینه‌اند، انعکاس خستگی‌ناپذیر و بی‌رحمِ بهترین و بدترین غرایزمان. برخلاف هرج‌ومرج و ناخوشایندی‌های دنیای بیرون که نمی‌توان خود را مسئول آن دانست، صحنۀ زیر سقفمان ساخت خودمان است. چهرۀ بی‌توجه ما (خرت و پرت، گرد و خاک، کشوی آشپزخانۀ پر از ریزه‌های ناشناس که بلای جان هر خانه‌ایست) نیز مانند چهرۀ مرتب و شسته‌ورفته، بخشی از ماست. مسکن‌های ما فقط مکان نمایش نیستند، بلکه مخفیگاه نیز هستند.\n اما خانه‌ها ناکجاهای باشکوه و دیوانه‌کننده‌اند. خانه‌ها همان چیزی هستند که در تمام طول عمر به دنبال آن‌ها می‌گردیم یا از آن‌ها گریزانیم یا هردو. آن‌ها محتوای رؤیایمان هستند، همان اتاق‌های اضافه‌ای که به محض بیداری ناپدید می‌شوند، همان پتانسیل‌های نامرئی که بدون اینکه بدانیم آن‌ها را تخریب می‌کنیم. خانه‌ها معماری ذهن ناخودآگاه هستند، فضایی که از لحاظ فیزیکی قابل سکونت نیست. خدا را شکر که هنوز افرادی هستند که خانه می‌سازند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nFriedman, Bernard. The American Idea of Home: Conversations about Architecture and Design. University of Texas Press, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مگان داوم نوشته است و در تاریخ ۱۰ می ۲۰۱۷ با عنوان «What Makes a House a Home» در وب‌سایت لیترری هاب منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۴ خرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان ««خانه» مکانی فیزیکی نیست، رؤیایی ذهنی است» و با ترجمه  علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• مگان داوم (Meghan Daum) نویسندۀ چهار کتاب است که آخرینشان مجموعه‌ای از مقالات منتشرنشده به نام ناگفتنی‌ها و دیگر موضوعات بحث (The Unspeakable: And Other Subjects of Discussion) نام دارد. این کتاب در سال ۲۰۱۵ جایزۀ مرکز پن آمریکا برای کتاب خلاقانۀ غیرداستانی را به خود اختصاص داد. داوم همچنین ویراستار کتاب خودخواه، پوچ و خودشیفته: سخنان شانزده نویسنده در مورد تصمیم به بچه‌دارنشدن (Selfish, Shallow & Self-Absorbed: Sixteen Writers on the Decision Not To Have Kids) است. دیگر کتاب‌های او عبارتند از مجموعه‌مقالات جوانی بربادرفتۀ من (My Misspent Youth) و رمان گزارش کیفیت زندگی و زندگی فوق‌العاده می‌شد اگر در آن خانه زندگی می‌کردم: خاطرات (The Quality of Life Report, and Life Would Be Perfect If I Lived In That House, a memoir). ••• این مطلب برشی است از کتاب ایدۀ آمریکایی خانه: گفت‌وگوهایی در باب معماری و طراحی (The American Idea of Home: Conversations about Architecture and Design) نوشتۀ برنارد فریدمن. [۱] house [۲] home [۳] The Fountainhead [۴] A Burnt-Out Case [۵] Sleepless in Seattle [۶] Love Actually [۷] The Brady Bunch"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833731.json b/train/413833731.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4a7a41b08cd0c4d92e37b4cb26161c8da91a275a
--- /dev/null
+++ b/train/413833731.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "خوشبختی را در نیمۀ خالی لیوان بجویید",
+  "subtitle": "شاید مسیر درست برای رسیدن به رضایت خاطر از فهم درستِ شکست می‌گذرد",
+  "introduction": "مروجان مثبت‌اندیشی مدام زیر گوشمان می‌خوانند که نیمۀ پر لیوان را ببین، همه چیز درست خواهد شد. اما همه‌چیز درست نخواهد شد. مثبت‌اندیشان امید واهی می‌دهند. زندگی سخت است و قضایا آن‌طوری که دلمان می‌خواهد پیش نمی‌رود. بااین‌حال، نباید چیز دیگری را هم فراموش کرد: حتی وقتی اوضاع بد است، آنچه واقعاً اتفاق می‌افتد بهتر از چیزی است که فکر می‌کنیم. ازدست‌دادن یک رابطه بدبختمان نمی‌کند و ازدست‌دادن شغل مساوی مردن از گرسنگی نیست.",
+  "content": "الیور برکمن، گاردین — در مجتمع اداری-تجاریِ پیش‌پاافتاده‌ای بیرون شهر آن‌آربور در ایالت میشیگان یادبودی اندوهناک برای رؤیاهای بربادرفتۀ بشریت ساخته‌اند، گرچه این اندوه از ظاهر آن به نظر نمی‌آید. حتی هنگامی که وارد این مجتمع می‌شوید -که عموم مردم به‌ندرت چنین می‌کنند- مدتی طول می‌کشد تا چشمتان به آنچه می‌بینید عادت کند. مثل یک سوپرمارکت بسیار وسیع و سازمان‌یافته است؛ در امتداد هر راهرو قفسه‌های فلزی خاکستری رنگ، از هزاران بسته غذا و محصولات خانگی انباشته شده است. چیز عجیبی دربارۀ ویترین‌ها وجود دارد که به‌زودی دلیل آن را خواهید فهمید: اینکه برخلاف یک سوپرمارکت واقعی از هر جنسی تنها یک عدد وجود دارد و بسیاری از آن کالاها را به‌هیچ‌وجه در سوپرمارکت‌های واقعی پیدا نمی‌کنید: این‌ها اجناس شکست‌خورده‌اند، محصولاتی که پس از چند هفته یا چند ماه دیگر فروخته نمی‌شوند، زیرا تقریباً هیچ‌کس مایل به خرید آن‌ها نبوده. در کسب و کار طراحی صنعتی، این فروشگاه -که شرکتی به نام تحقیقات بازرگانی آمریکای شمالی جی.اف.کی آن را اداره می‌کند- نامی مستعار یافته است: موزۀ محصولات ناموفق.\nاین موزه گورستانِ کاپیتالیسم مصرفی است، سویۀ تاریکِ فرهنگِ بی‌اندازه خوش‌بین و موفقیت‌محورِ بازاریابیِ مدرن. یا اگر بخواهیم به زبان ساده‌تر بگوییم: تقریباً به‌طور قطع تنها جایی بر روی زمین که می‌توانید شامپوی ماست کلیرول را در کنار تیغ اصلاح مخصوص موهای چرب و تعدادی بطری خالی پپسی رژیمی برای صبحانه بیابید (تولید ۱۹۸۹؛ انقضا ۱۹۹۰). این موزهْ خانۀ آبجوهای کافئین‌داری است که تولید آن‌ها متوقف شده است؛ همچنین غذاهای نیمه‌آماده‌ای که نام کارخانۀ خمیردندان کولگیت روی آن‌ها زده شده است؛ قوطی‌های سوپ گرم که تمایل عجیبی به منفجرشدن توی صورت مصرف‌کننده داشتند؛ بسته‌های خنک‌کنندۀ دهان که باید از خط تولید خارج می‌شدند چون شبیه بسته‌های کوچک کوکائین بودند که فروشندگان خیابانی مواد مخدر در آمریکا پخش می‌کردند. این موزه همان جایی است که تخم‌مرغ‌های مخلوط‌شدۀ قابل استفاده در ماکروویو -تخم‌مرغ‌هایی که قبلاً هم زده شده‌اند و در یک لولۀ مقوایی با یک مکانیزم بالابرنده برای راحتی مصرف در ماشین فروخته می‌شوند- به‌سمت نابودی می‌روند.\nاصطلاحی ژاپنی وجود دارد که می‌گوید مونو نوآواره۱ که تقریباً به «ترحم‌برانگیزی اشیا» ترجمه می‌شود: این اصطلاح به نوعی افسردگیِ تلخ و شیرین در ناپایداری زندگی اشاره دارد: آن زیبایی‌ای که به شکوفه‌های گیلاس یا چهره‌های انسانی نسبت می‌دهیم، هردو نتیجۀ گذر گریزناپذیر زمان در زمین است. این جملات تنها قدری پیچ و تاب دادن به احساس مالک این موزه است: کارول شری، کارمند خوش‌لباس جی.اف.کی که به نگهداری بسته‌های شیرموز یا کلوچه‌های شانس برای سگ‌ها مشغول است. از نظر او هر جنس ناموفقی قصۀ تلخ خود را در نگاه طراحان، بازاریابان و فروشندگان آن دارد. او آگاه است که وام، قسط ماشین و تعطیلات خانوادگیِ بسیاری از مردم وابسته به موفقیت محصولاتی مانند شامپوی ماست بوده است.\nشری با اشاره به خوشبوکننده‌های دهان که شبیه مواد مخدر بودند می‌گوید «من واقعاً برای طراح این محصول متأسفم». سری تکان می‌دهد و می‌گوید «منظورم این است که من این فرد را ملاقات کرده‌ام. چرا او باید وقت خود را در خیابان‌ها صرف فروش مواد مخدر کرده باشد؟» «این‌ها افرادی هستند که صادقانه می‌خواهند نهایت تلاششان را بکنند ولی اتفاقات ناگواری پیش می‌آید».\nایجاد موزۀ محصولات ناموفق خود حاصل نوعی اتفاق بوده است، هرچند اتفاقی مبارک. خالق آن بازاریابی به نام رابرت مک‌مث بود که اکنون بازنشسته شده است. او صرفاً می‌خواست یک «کتابخانۀ مرجع» برای همۀ محصولات مصرفی و نه صرفاً محصولات ناموفق ایجاد کند. بنابراین در دهه ۱۹۶۰ آغاز به خرید و نگهداری یک نمونه از هر محصولی که می‌توانست بیابد کرد. چیزی نگذشت که مجبور شد مجموعۀ جمع‌آوری شده در دفتر خود در منطقه‌ای در بالای شهر نیویورک را به یک انبار انتقال دهد. بعدها جی.اف.کی همۀ این محصولات را از او خرید و آن‌ها را به میشیگان منتقل کرد. آنچه مک‌مث در نظر نگرفته بود حقیقتی چهار کلمه‌ای بود که حرفۀ او را توجیه می‌کرد: «بیشتر محصولات موفق نمی‌شوند». طبق برخی برآوردها احتمال شکست یک محصول تا ۹۰درصد است. مک‌مث با صِرف جمع‌آوری تصادفی محصولات جدید مطمئن شد که بخش زیادی از آن‌ها محصولات ناموفق‌اند.\nمطمئناً جالب‌ترین نکتۀ این موزه این است که باید در درجه اول یک کسب و کار زنده و پرسود باشد. ممکن است تصور کنید هر تولیدکنندۀ کالای مصرفی که لایق این نام باشد چنین مجموعۀ شخصی‌ای را خواهد داشت: منابعی که با دقت نگهداری می‌شوند تا به او کمک کنند اشتباهات رقبای خود را تکرار نکند. با این حال تعداد مدیرانی که هر هفته به خانۀ شری می‌آیند شاهدی بر نادر بودن این اتفاق است. طراحان محصولات چنان بر امیدهای بعدی خود برای موفقیت تمرکز کرده‌اند -و در نتیجه مایل به صَرف انرژی و زمان برای اندیشیدن درباره شکست‌های پیشین خود نیستند- که تنها مدت کوتاهی است که متوجه شده‌اند چقدر به دسترسی به مجموعۀ جی.اف.کی نیاز دارند. عجیب‌تر آنکه بسیاری از طراحانی که راهشان به این موزه افتاده است برای بررسی محصولاتی آمده‌اند که شرکت‌های خودشان تولید کرده و سپس کنار گذاشته‌اند. ظاهراً آن‌ها به قدری از داشتن کسب‌وکار ناموفق متنفرند که حتی فراموش کرده‌اند نمونه‌ای از محصولات خجالت‌آور خود را نگه دارند.\nشکست همه جا وجود دارد. مسئله تنها این است که بسیاری از اوقات نمی‌خواهیم با این واقعیت مواجه شویم.\nدر پس تمامی رویکردهای مدرن به خوشبختی و موفقیتْ فلسفۀ ساده‌ای وجود دارد و آن تمرکز بر خوب پیش رفتن امور است. اما از زمان نخستین فیلسوفان یونان و روم رویکرد مخالفی مطرح شده است: اینکه تلاش بی‌وقفۀ ما برای خوشحالی یا دستیابی به اهدافی معین دقیقاً همان چیزی است که ما را درمانده و از اهدافمان دور می‌کند. و این تلاش مدام ما برای حذف یا نادیده‌گرفتن امور منفی -مانند عدم اعتمادبه‌نفس، تردید، ناکامی، ناراحتی- خود موجب می‌شود تا احساس عدم اعتمادبه‌نفس، اضطراب، تردید یا ناشادبودن کنیم.\nبااین‌حال، چنین نتیجه‌گیری‌ای نباید ناراحت‌کننده باشد. در عوض این موضوع باید رویکرد دیگری را نشان دهد: یک «مسیر سلبی» برای رسیدن به خوشبختی مستلزم برگزیدن موضعی کاملاً متفاوت در قبالِ آن چیزهایی است که اکثر ما زندگی خود را صرف تلاش برای اجتناب از آن‌ها می‌کنیم. این مسیر مستلزم این است که بیاموزیم از تردید لذت ببریم، عدم اعتمادبه‌نفس را در آغوش بکشیم و با ناکامی خو بگیریم. برای اینکه واقعاً خوشحال باشیم باید بخواهیم که بیش از پیش احساسات منفی را تجربه کنیم، یا لااقل تلاش نکنیم کاملاً از آن‌ها دوری بجوییم.\nدر عالمِ خودیاری، واضح‌ترین بروز دل‌مشغولی ما به خوش‌بینیْ فنی است که به «تجسم مثبت»۲ معروف شده است: تصور کنید اوضاع خوب پیش خواهد رفت، و به احتمال زیاد چنین خواهد شد. درواقع شاید تمایل به نگاه به جنبۀ مثبت قضایا چنان با بقای انسان درهم تنیده بوده است که تکاملْ ما را به این سمت‌وسو برده است. دانشمند عصب‌شناس، تالی شاروت، در کتاب پیش‌داوریِ خوش‌بینی۳ شواهد روبه‌رشدی را گردآوری کرده که بر اساس آن احتمالاً یک ذهنِ دارای عملکرد عادی طوری ساخته شده که گویی احتمال وقوع چیزهایی که ممکن است خوب پیش بروند را بیشتر می‌داند از آنچه که در واقع رخ می‌دهد. تحقیقات نشان می‌دهند آدم‌هایی که افسرده نیستند، نسبت‌به افسرده‌ها، غالباً درکی ناقص‌تر و بیش‌ازحد خوشبینانه از توانایی واقعی‌شان برای تأثیرگذاری بر اتفاقات دارند.\nبااین‌حال، فارغ از احساس ناامیدی‌ای که هنگام خوب پیش‌نرفتن کارها به ما دست می‌دهد، این چشم‌انداز مشکلاتی دارد. طی چند سال گذشته روان‌شناس آلمانی، گابریل اوتینگن و همکارانش مجموعه آزمایش‌هایی طراحی کرده‌اند تا حقیقت را دربارۀ «خیال‌پردازی‌های مثبت دربارۀ آینده» آشکار کنند. نتایج قابل توجه است: این تحقیقات نشان داده است که صَرف زمان و انرژی برای تمرکز بر اینکه امور چگونه پیش می‌روند در واقع انگیزۀ بسیاری از افراد را برای رسیدن به آن اهداف کاهش می‌دهد. برای مثال افرادی که در این آزمایش تشویق شده بودند تا در این باره بیندیشند که قرار است هفتۀ بسیار موفقی را در محل کارشان پشت سر بگذارند به موفقیت کمتری دست یافته‌اند. اوتینگن در یک آزمایش هوشمندانه آب بدن شرکت‌کنندگان را به آرامی کم می‌کند. سپس به تعدادی از آن‌ها تمرینی می‌دهد که مستلزم تجسم نوشیدن یک لیوان آب خنک و تازه است، درحالی‌که به مابقی تمرین دیگری داده می‌شود. کسانی که در تمرین تجسم شرکت داشتند کاهش قابل توجهی در میزان انرژی خود که از طریق فشار خونشان اندازه‌گیری می‌شد تجربه کردند. آن‌ها به‌جای اینکه آب بنوشند، با استراحت‌کردن به تجسم مثبت واکنش نشان دادند. به نظر می‌رسد آن‌ها به‌طور ناخودآگاه تصور موفقیت را با رسیدن به آن اشتباه گرفته‌اند.\nالبته این لزوماً به این معنا نیست که در مقابل بهتر است تجسم منفی را برگزینیم. بااین‌حال، این دقیقاً یکی از نتایجی است که رواقیون می‌گیرند، مکتبی فلسفی که ریشه در آتن دارد و مدتی کوتاه پس از مرگ ارسطو به وجود آمده است. این طرز تفکر درباره خوشبختی حدود پنج قرن بر تفکر غربی مسلط بود.\nاز نظر رواقی‌ها حالت ایدئال ذهن حالت آسوده‌خاطری است و نه خرسندیِ تحریک‌پذیری که به نظر می‌رسد متفکران مثبت‌اندیش هنگام استفاده از کلمۀ «خوشبختی» منظور دارند. دستیابی به این آسوده‌خاطری نه از طریق دنبال‌کردن تجربیات لذت‌بخش، بلکه از طریق پروردن نوعی بی‌تفاوتی آرام به شرایط فرد به دست می‌آید. رواقی‌ها می‌گفتند یکی از راه‌های انجام این کار روبه‌رو شدن با احساسات و تجربیات منفی است: یعنی اینکه به‌جای اجتناب از آن‌ها به‌دقت آن‌ها را بیازماییم.\nرواقی‌ها نشان می‌دهند که بسیاری از ما با این توهم زندگی می‌کنیم که افراد، شرایط و اتفاقاتِ خاصی در کارند که ما را غمگین، مضطرب یا عصبانی می‌کنند. هنگامی که همکارتان، که پشت میز کناری می‌نشیند، با صحبت‌های بی‌وقفه‌اش آزارتان می‌دهد، طبیعتاً فرض می‌کنید این همکارتان است که موجب آزار شما شده؛ وقتی می‌فهمید یکی از بستگان نزدیکتان بیمار است و با او احساس همدردی می‌کنید، منطقی است که گمان کنید این بیماری منبع همدردی شما است. بااین‌حال رواقی‌ها می‌گویند اگر دقیق‌تر به تجربیاتتان بنگرید ناگزیر نتیجه خواهید گرفت که هیچ‌یک از این رویدادهای بیرونی فی‌نفسه «منفی» نیستند. درواقع هیچ‌چیز بیرون از ذهن خود شما نمی‌تواند کاملاً منفی یا مثبت دانسته شود: درواقع آنچه موجب رنجتان می‌شود باورهای شما دربارۀ اتفاقات است. همکار شما فی‌نفسه آزاردهنده نیست، مگر اینکه اعتقاد داشته باشید اتمامِ بدون وقفۀ کارتان هدف مهمی است. حتی بیماریِ یکی از آشنایانتان نیز تنها در سایۀ این باورتان بد است که خوب است آشنایتان بیمار نباشد. به‌هرحال میلیون‌ها انسان هر روز بیمار می‌شوند؛ ما هیچ احساسی دربارۀ بسیاری از آن‌ها نداریم و درنتیجه اندوهگین نیز نمی‌شویم.\nاین موضوع می‌تواند استدلالی برای متفکران مثبت‌اندیش باشد تا تلاش کنند باورهای استرس‌زای شما را با باورهای خوش‌بینانه‌تری جایگزین کنند. اما هنگامی که بحث تفکر دربارۀ آینده می‌شود توصیۀ رواقی‌هایی مانند سنکا اغلب این است که فعالانه به بدترین سناریوها بپردازیم و چشم در چشم به آن‌ها خیره شویم. خوش‌بینی مدام هنگامی که کارها خوب پیش نمی‌روند منجر به صدمۀ بیشتری می‌شود (و کارها نیز خوب پیش نخواهند رفت)، اما تصور بدترین اتفاق‌ها مزایایی دارد. روان‌شناسان مدت‌هاست روی این موضوع توافق دارند که یکی از بزرگ‌ترین دشمنان خوشبختی انسان «سازگاری لذت‌جویانه» است: مسیر پیش‌بینی‌پذیر و خسته‌کننده‌ای که در آن هر منبع لذت جدیدی که کسب می‌کنیم، چه منبعی کوچک مانند یک ابزار الکترونیکی باشد و چه منبعی بزرگ مانند ازدواج، به‌سرعت وارد متن زندگی ما می‌شود؛ یعنی به آن‌ها عادت می‌کنیم و این خود مانع از کسب لذت بیشتر می‌شود. نتیجه آنکه پس از آن به‌طور منظم به خودتان یادآوری می‌کنید که ممکن است هریک از چیزهایی که اکنون از آن‌ها لذت می‌برید را از دست بدهید و این موضوع اثر سازگاری را معکوس می‌کند. اندیشیدن دربارۀ امکانِ ازدست‌دادن چیزی که برایتان ارزشمند است آن را از حاشیۀ زندگی‌تان به مرکز آورده و این می‌تواند موجب لذت دوباره شود.\nدومین فایدۀ این نوع تفکر منفی که قدرتمندتر از اولی هم هست این است که این نوع اندیشه‌ها پادزهری برای اضطراب است. راه‌هایی که معمولاً برای تسکین نگرانی‌هایمان دنبال می‌کنیم را در نظر بگیرید: ما با متقاعدکردن خودمان به اینکه نهایتاً همه‌چیز درست خواهد شد به خودمان اطمینان خاطر می‌بخشیم. اما اطمینان خاطر شمشیری دولبه است. در کوتاه‌مدت می‌تواند فوق‌العاده باشد، اما مانند همۀ انواع خوش‌بینی مستلزم نگهداری دائمی است: به دوستی که در معرض اضطراب قرار دارد اطمینان خاطر دهید و اغلب متوجه خواهید شد که چند روز بعد برای کسب اطمینان خاطرِ بیشتر نزدتان خواهد آمد. بدتر آنکه اطمینان خاطردادن در واقع می‌تواند موجب اضطراب بیشتری شود: هنگامی که به دوستتان اطمینان خاطر می‌دهید بدترین سناریویی که نگرانش است اتفاق نخواهد افتاد، تعمداً این باور را در او تقویت می‌کنید که این اتفاقِ فاجعه‌بار رخ خواهد داد. بنابراین صرفاً اضطراب او را بیشتر می‌کنید، نه اینکه آن را از بین ببرید.\nرواقی‌ها متذکر می‌شوند که اغلب همه‌چیز به بهترین نحو رخ نمی‌دهد. اما این موضوع نیز حقیقت دارد که حتی هنگامی که قضایا خوب پیش نمی‌روند هم اغلب بهتر از آن چیزی هستند که از آن می‌ترسیم. بسیار بعید است که ازدست‌دادن شغلتان منجر به سوءتغذیه و مرگتان شود؛ ازدست‌دادن یک رابطه هم موجب بدبختی شما نخواهد شد. این ترس‌ها بر پایۀ قضاوت‌های نادرست دربارۀ آینده است. آلبرت اِلیس، روان‌شناسی که تحت‌تأثیر رواقی‌هاست، می‌گوید بدترین چیز دربارۀ هر اتفاقی در آینده «معمولاً باور اغراق‌شدۀ شما دربارۀ جنبه‌های ترسناک آن» است. مدتی را صَرف تصور روشن این موضوع کنید که دقیقاً در واقعیت چه اتفاقات ناگواری ممکن است رخ بدهد. اغلب با این کار می‌توانید ترس‌های عمیق و گنگ خود را به ترس‌های محدود و قابل‌کنترل‌تری تبدیل کنید. خوشبختیِ حاصل از تفکر مثبت زودگذر و شکننده است؛ تجسم منفی موجب آرامش قابل‌اعتمادتری می‌شود.\nاگر به موزۀ محصولات ناموفق بازگردیم تصور این موضوع دشوار نخواهد بود که چگونه دیگر جنبۀ منفی فرهنگ تفکر مثبت -نفرت از مقابله با ناکامی- می‌تواند مسئول وجود بسیاری از محصولاتی باشد که در این قفسه‌ها جای گرفته‌اند. احتمالاً برای تولید هریک از این محصولات مجموعه جلساتی ترتیب داده شده که هیچ‌کس در هیچ‌یک از آن‌ها نمی‌دانسته این محصول محکوم به شکست است. شاید هیچ‌کس نمی‌خواسته به ناکامی بیندیشد؛ شاید هم کسی به این موضوع اندیشیده اما نخواسته آن را در جلسه مطرح کند. حتی اگر کسانی متوجه این موضوع شده باشند، بازاریابان به‌خاطر انگیزه‌های لجوجانه‌ای که دارند پول بیشتری خرج امور بیهوده خواهند کرد: آن‌ها با این کار می‌توانند محصولی را به بازار قالب کرده و بدین وسیله شأن خود را حفظ کنند. با گذشت زمان این حقیقت آشکار می‌شود که طراحان اصلی به سمت محصولات و شرکت‌های دیگر رفته‌اند. انرژی اندکی صَرف کشف اشتباهات می‌شود؛ هرکسی که درگیر این موضوع است، شاید بدون آنکه بداند چه می‌کند، با دیگران هم‌پیمان می‌شود تا دیگر هرگز دراین‌باره چیزی نگویند.\nمشکل دیگرِ عدم تمایل ما به اندیشیدن به ناکامی یا تحلیل آن -چه ناکامی خودمان باشد و چه ناکامی دیگران- این است که منجر به تصویر مخدوشی از دلایل موفقیت می‌شود. کتاب‌فروشی‌ها مملو از خودزندگینامه‌هایی مانند کتابی است که فلیکس دنیس، ناشر میلیاردر، تحت عنوان چگونه ثروتمند شویم: عصارۀ عقل یکی از ثروتمندترین کارآفرینان خودساختۀ بریتانیا۴ منتشر کرده است. کتابی جذاب برای مطالعه که پیامی مشابه به دیگران انتقال می‌دهد: اینکه چیزی که برای رسیدن به ثروت به آن نیاز دارید سرسختی و تمایل به خطرکردن است. اما تحقیقی که نظریه‌پرداز مدیریت دانشگاه آکسفورد، جرکر دنرل، انجام داده است نشان می‌دهد که این‌ها ویژگی‌های انسان‌های به‌شدت ناموفق نیز می‌تواند باشند. تنها مسئله اینجاست که انسان‌های ناموفق کتابی نمی‌نویسند. شما به‌ندرت زندگی‌نامۀ خودنوشت افرادی را می‌بینید که خطر کرده اما موفق نشده‌اند.\nخوشبختانه پروردن رویکرد سالم‌تری به ناکامی می‌تواند آسان‌تر از آن چیزی باشد که تصور می‌کنید. تحقیق روان‌شناس دانشگاه استنفورد، کارول دوک، نشان می‌دهد تجربیات ما از ناکامی به‌شدت متأثر از باورهایی است که دربارۀ ماهیت استعداد و توانایی داریم -و اینکه کاملاً می‌توانیم خودمان را به‌سمت نگرش بهتری پیش ببریم. به نظر دوک هر یک از ما بسته به «دیدگاه ضمنی» -یا موضع ناگفتۀ- خود می‌توانیم در یک سر طیف دربارۀ اینکه استعداد چیست و از کجا ناشی می‌شود قرار بگیریم. فرض کسانی که «نظریۀ تثبیت‌شده»۵ دارند این است که استعداد امری درونی است؛ در مقابل، کسانی که دارای یک «نظریۀ رشدیابنده»۶ هستند باور دارند که استعداد از طریق چالش و تلاش بسیار حاصل می‌شود. اگر شما از آن نوع افرادی هستید که به‌شدت تلاش می‌کنید تا ناکامی را تجربه نکنید، احتمالاً در انتهای طیف دوک و نزدیک به افرادی هستید که نظریۀ «تثبیت‌شده» را باور دارند. افراد دارای نظریۀ تثبیت‌شده چالش‌ها را موقعیت‌هایی می‌دانند که از آن‌ها می‌خواهند تا توانایی‌های ذاتی‌شان را بروز دهند و درنتیجه ناکامی در نظر این دسته از افراد بسیار وحشتناک است: ناکامی برای آن‌ها نشانۀ این است که تلاش کرده‌اند نشان دهند چقدر خوب هستند اما موفق نشده‌اند. مثال رایج این موضوع ستارۀ ورزشیِ جوانی است که تشویق شده است تا خود را دارای نوعی استعداد «طبیعی» بداند، اما نتوانسته تمرینات لازم را انجام دهد تا بفهمد چه توانایی‌هایی دارد. اگر استعداد ذاتی باشد، استدلال ضمنی او صحیح خواهد بود، پس چرا خودمان را [با تمرین] به زحمت بیندازیم؟\nاما افرادی که نظریۀ رشدیابنده دارند متفاوت‌اند. ازآنجاکه آن‌ها توانایی‌ها را حاصل حل مسائل می‌دانند، تجربۀ ناکامی برایشان معنای کاملاً متفاوتی دارد: روشن است که آن‌ها توانایی‌های خود را به‌اندازۀ محدودیت‌های فعلی‌شان به کار می‌گیرند. اگر چنین نمی‌کردند موفق نمی‌شدند. قیاس مناسب در اینجا مربوط به اضافه‌کردن وزن است: عضلات به واسطۀ فشارآوردن به آن‌ها در محدودۀ ظرفیت کنونی‌شان رشد می‌کنند، یعنی هنگامی که بافت‌ها از هم گسیخته و دوباره جوش می‌خورند. «آموزش ناکامی» در میان وزنه‌برداران به معنای پذیرش ناکامی نیست بلکه یک استراتژی است.\nخوشبختانه مطالعات دوک نشان می‌دهد که ما محکوم به داشتن یک ذهنیت خاص در طول زندگی نیستیم. برخی از افراد، به صرفِ آشناشدن با تمایز میان نظریۀ تثبیت‌شده و رشدیابنده، موفق به تغییر نگرش خود می‌شوند. به‌عنوان یک راه چاره ارزش دارد دفعۀ دیگر که دچار ناکامی می‌شوید این تمایز را به یاد آورید: دفعۀ بعد که در امتحانی رد شدید یا در یک موقعیت اجتماعی رفتار درستی از خود نشان ندادید، این را در نظر بگیرید که تنها دلیل آن این است که در حال فشارآوردن به محدودیت‌های کنونی‌تان هستید. دوک می‌گوید اگر می‌خواهید نگاهی رشدیابنده را در کودکانتان تشویق کنید، مراقب باشید که آن‌ها را به‌خاطر تلاش‌هایشان تحسین کنید و نه به‌خاطر هوششان: تمرکز بر روی هوش ممکن است ذهنیت تثبیت‌شده را تشدید کند و موجب شود که در آینده و در مواجهه با ناکامی کمتر تمایل به خطرکردن داشته باشند. ذهنیت رشدیابنده ذهنیتی است که بیشتر امکان دارد به یک موفقیت پایدار منتهی شود. اما نکتۀ مهم‌تر این است که داشتن نگرشی رشدیابنده راه بهتری برای زندگی‌کردن است، چه منجر به موفقیت چشم‌گیری بشود چه نشود. این یک پیشنهاد عالی است که تنها پیش‌شرط آن تمایل جدی به شکست است.\nآموزگاران آموزه‌های مثبت‌اندیشی و خوش‌بینی نمی‌توانند این موضوع را هضم کنند که خوشبختی می‌تواند در به‌آغوش‌کشیدن شکست به‌مثابۀ شکست نهفته باشد، نه صرفاً در یک‌سری فن برای دستیابی به موفقیت. اما چنان‌که ناتالی گلدنبرگ، نویسنده‌ای که تحت‌تأثیر تعالیم ذن است، استدلال می‌کند نوعی گشودگی و صداقت در شکست وجود دارد، نوعی مواجهۀ زمینی با واقعیت که به نظر می‌رسد در بلندترین قله‌های موفقیت نیز یافت نمی‌شود. کمال‌گرایی یکی از ویژگی‌هایی است که بسیاری از افراد پنهانی و یا نه‌چندان پنهانی مفتخر به داشتنش هستند، چراکه تقریباً شبیهِ یک نقطه‌ضعف شخصیتی نیست. بااین‌حال درنهایت کمال‌گرایی نوعی تلاش ناشی از ترس برای اجتناب از تجربۀ ناکامی به هر قیمتی است. کمال‌گرایی درنهایت روشی خسته‌کننده است و مداوماً استرس‌زا: محققان دریافته‌اند که ارتباط بیشتری میان کمال‌گرایی و خودکشی وجود دارد تا میان ناامیدی و خودکشی. برای پذیرش کامل تجربۀ ناکامی و نه صِرف تحمل آن به‌عنوان مسیری برای رسیدن به خشنودی، باید این مفهوم را که هرگز نباید گام اشتباهی برداریم کنار گذاشته و آرام بگیریم.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را الیور برکمن نوشته است و در تاریخ ۱۵ جولای ۲۰۱۲ با عنوان «Happiness is a glass half empty» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۴ بهمن ۱۳۹۶ آن را با عنوان «خوشبختی را در نیمۀ خالی لیوان بجویید» و ترجمۀ حمیدرضا محمدی منتشر کرده است.\n•• الیور برکمن (Oliver Burkeman) نویسنده‌ای ساکن نیویورک است که در گاردین می‌نویسد. پادزهر: خوشبختی برای کسانی که تحمل مثبت‌اندیشی را ندارند (The Antidote: Happiness for People Who Can’t Stand Positive Thinking) از آثار اوست.\n[۱] Mono no aware\n[۲] positive visualisation\n[۳] The Optimism Bias\n[۴] How To Get Rich: The Distilled Wisdom Of One Of Britain’s Wealthiest Self-made Entrepreneurs\n[۵] Fixed theory\n[۶] Incremental theory\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833732.json b/train/413833732.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3d77ccbc9ac7dbef13847d612afcdb64e8bfc80b
--- /dev/null
+++ b/train/413833732.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "حقیقت را دوست داریم، اما دروغ را بیشتر",
+  "subtitle": "دروغ‌ها به‌شکل خاصی به ذهنمان وارد می‌شوند و شاید تا ابد در همان جا بمانند",
+  "introduction": "دروغ اگر دروغ باشد، فوراً در کنج ذهن شنونده جا خوش می‌کند. پس از چند لحظه، چند روز، یا حتی چند سال، نوبت به این می‌رسد که فرد بیچاره ترمزدستی را بکشد و دربارۀ درستی باور خود کمی بیندیشد. روان‌شناسانِ بسیاری در سال‌های اخیر به این نتیجه رسیده‌اند که احتمال این توقف و اندیشیدن خیلی کم است. کافی است دروغی بشنویم و رسانه‌ها هم چندبار در گوشمان زمزمه‌اش کنند تا درعمل تمام راه‌های نجات از آن دروغ بر رویمان بسته شود.",
+  "content": "ماریا کانیکووا، پولیتیکو — طی دهه‌ها، پژوهشگران با ماهیت دروغ دست‌وپنجه نرم کرده‌اند: چگونه به وجود می‌آید؟ چه تأثیری بر مغزمان می‌گذارد؟ آیا می‌توانیم با آن مبارزه کنیم؟ پاسخ این سؤالات چندان امیدوارکننده نیست. مبارزه با دروغ‌ها طاقت‌فرساست. دروغ‌ها اثراتی مخرب دارند و شاید بدتر از همه اینکه اگر محتوایشان در تلقی مردم از خودشان به‌خوبی طنین‌انداز شود، اصلاح آن‌ها تقریباً غیرممکن خواهد بود.\n وقتی یک دروغ به مغزتان می‌رسد، چه اتفاقی می‌افتد؟ مدلی را که حالا معیار محسوب می‌شود اولین بار روان‌شناس دانشگاه هاروارد، دنیل گیلبرت، بیش از ۲۰ سال پیش ارائه کرد. گیلبرت استدلال می‌کند که افراد دنیا را در دو گام می‌بینند. ابتدا لحظه‌ای کوتاه، دروغ را به عنوان حقیقت می‌پذیریم؛ به منظور درک چیزی، اول باید آن را قبول کنیم. مثلاً اگر کسی (فرضاً) به ما بگوید در شمارش آرای ریاست جمهوری در ویرجینیا تقلب شده، باید لحظه‌ای بپذیریم که این تقلب واقعاً اتفاق افتاده است. آن وقت است که گام دوم را برمی‌داریم: یا فرایند تصدیق ذهنی را کامل می‌کنیم (بله، تقلب!) یا آن را رد می‌نماییم (چی؟ امکان نداره). گام اول بخشی طبیعی از تفکر است که خودکار و بدون هیچ‌گونه تلاش صورت می‌گیرد، اما متأسفانه گام دوم می‌تواند به‌آسانی دچار اختلال گردد. گام دوم نیازمند تلاش است: باید به‌طور فعال انتخاب کنیم که هر سخن را بپذیریم یا رد کنیم. در برخی شرایط، این راستی‌آزمایی رخ نمی‌دهد. به گفتۀ گیلبرت، ذهن انسان «وقتی با کمبود زمان، انرژی یا شواهد قاطع روبه‌رو می‌شود، ممکن است نتواند مفاهیمی را که در مرحلۀ دریافت به صورت غیرداوطلبانه پذیرفته رد کند».\n مغز ما به‌خصوص زمانی در مواجهه با دروغ دچار ضعف است که دروغ‌ها نه تکی، بلکه رگباری به گوش ما می‌رسند. وقتی ما با سخنان غلط بمباران می‌شویم، مغزمان چنان به کار واداشته می‌شود که دیگر نمی‌تواند همه چیز را الک کند. این را «بار شناختی»۱ می‌گویند، یعنی زمانی که منابع شناختی محدود ما تحت فشار قرار می‌گیرد. حرف‌ها هر قدر هم غیرعملی باشند، تعداد زیادی از آن‌ها را بگویید و ببینید مردم چقدر خوب برخی از آن‌ها را جذب و باور می‌کنند. بالاخره کار به جایی می‌رسد که بدون اینکه خودمان متوجه شویم، مغزمان دست از تلاش برای فهمیدن اینکه چه چیز درست است برمی‌دارد.\n تکرار مداوم یک دروغ خاص (نه‌فقط رگباری دَرهم)  بالاخره آن را به‌عنوان حقیقت در ذهنمان رقم می‌زند. این اثر را «حقیقت موهوم»۲ می‌نامند که اولین بار در دهۀ ۱۹۷۰ کشف شد و اخیراً با رشد اخبار دروغ نمود یافته است. در اولین نمود این پدیده، گروهی از روان‌شناسان از افراد خواستند تا، سه بار در طی دوره‌ای دوهفته‌ای، یک‌سری سخنان را به‌عنوان درست یا غلط ارزیابی کنند. برخی سخنان فقط یک بار پدیدار شد و برخی دیگر تکرار شد. احتمال اینکه سخنان تکراری، صرف‌نظر از صحت و سقمشان در بار دوم و سوم حقیقت ارزیابی شوند بسیار بیشتر از سخنانی بود که یک بار گفته می‌شد. اگر دروغی خاص را بارها و بارها تکرار کنید، این باور کم‌کم در مغز مردم نفوذ می‌کند.\n اما خبری واقعاً بد برای تمام کسانی که امید دارند با ادعاهای غلط مقابله کنند: هر نوع تکرار دروغ، حتی برای رد آن، فقط دروغ را تقویت می‌کند. مثلاً اگر بگویید «درست نیست که تقلب رخ داده است» یا سعی کنید این ادعا را با شواهد رد کنید، خیلی وقت‌ها مخالف آنچه می‌خواهید اتفاق می‌افتد. بعداً وقتی مغز می‌خواهد این اطلاعات را به یاد آورد، بخش اول جمله معمولاً گم شده و فقط بخش دوم باقی می‌ماند. در پژوهشی در سال ۲۰۰۲، کالین سیفرت، روان‌شناس دانشگاه میشیگان دریافت که حتی اطلاعات تکذیب‌شده (که قبول داریم تکذیب شده‌اند) هم ممکن است همچنان بر قضاوت‌ها و تصمیماتمان تأثیر بگذارد. مثلاً در یک آتش‌سوزی، حتی زمانی که به مردم گفتند عامل آتشْ رنگ و سیلندرهای گازِ باقی‌مانده در کمد نبوده، آن‌ها همچنان از این اطلاعات استفاده کردند (مثلاً می‌گفتند که علت شدت زیاد آتش مواد فرار بوده است)، درحالی‌که اصلاحیۀ این اطلاعات را هم قبول کرده‌اند. وقتی تناقض پاسخ‌هایشان به آن‌ها گوشزد می‌شد، چیزهایی می‌گفتند نظیر اینکه «ابتدا سیلندرها و قوطی‌ها در کمد بوده‌اند، اما سپس آن‌ها را برداشته‌اند»؛ این کار باعث ایجاد یک فکت جدید می‌شود که تبیین می‌کند چرا آن‌ها همچنان به اطلاعات غلط اتکا می‌کنند.\n در سیاست، اطلاعات غلط قدرت خاصی دارد. اگر اطلاعات غلط با باورهای ازپیش‌موجود همخوانی داشته باشد (که معمولاً در استدلال‌های جانبدارانه به همین شکل است)، آنگاه تلاش برای رد آن اثری عکس دارد و باعث می‌شود که آن اطلاعات عمیق‌تر در ذهن فرد ریشه بدواند. وقتی یک سیاست‌مدار بتواند حس خشم اخلاقی را برانگیزد، حقیقت دیگر اهمیتی نخواهد داشت. مردم با احساساتشان همراه می‌شوند، از نهضت حمایت می‌کنند و در هویت گروهیِ مرکزیِ خود سنگر می‌گیرند. حقیقت امر دیگر واقعاً هیچ اهمیتی نخواهد داشت.\n برندِن نایهان پژوهشگر علوم سیاسی در دانشگاه دارت‌موث است، که به مطالعۀ باورهای غلط می‌پردازد. او دریافته که وقتی اطلاعات غلط ماهیتی سیاسی داشته و بخشی از هویت سیاسی‌مان می‌شود، اصلاح دروغ‌ها تقریباً غیرممکن خواهد بود. مثلاً مردم مقاله‌ای خوانده بودند که با سخن جرج بوش آغاز می‌شد، مبنی بر اینکه عراق ممکن است به شبکه‌های تروریستی سلاح بدهد. همین مقاله در قسمت‌های بعد نوشته بود که عراق در زمان حملۀ آمریکا اصلاً سلاح کشتار جمعی نداشته است. اما این سوءبرداشت اولیه در میان جمهوری‌خواهان باقی ماند و حتی خیلی وقت‌ها هم بر آن تأکید هم داشتند. آن‌ها، در مواجهه با هجمه‌ای فرضی به هویتشان، ذهنیتشان را تغییر ندادند تا حقیقت را بپذیرند: بلکه متعجباً بر همان دیدگاه‌هایی که غلط‌بودن آن‌ها نشان داده شده بود بیش از پیش پافشاری می‌کنند.\n در رابطه با ترامپ، نایهان اذعان می‌کند که ادعاهای مرتبط با ملی‌گرایی قومیتی (مثلاً ترامپ در اولین کمپین خود اعلام کرده بود که مکزیک افراد «متجاوز به عنف» را به این سوی مرز می‌فرستد) بر هستۀ هویت ما به‌عنوان انسان می‌نشیند و «ممکن است باعث شود افراد تمایل یا توانایی چندانی برای ارزیابی تجربی سخن نداشته باشند». اگر شما همین الآن باور دارید که مهاجران فرصت‌های شغلی‌تان را در خطر می‌اندازند، از کجا معلوم که پاکدامنی دخترانتان هم در خطر نباشد؟ یا به بیان استیون پینکر، روان‌شناس دانشگاه هاروارد، وقتی ترامپ این رابطۀ احساسی را برقرار می‌کند، «او هر چه می‌خواهد می‌گوید و آن‌ها به دنبالش راه می‌افتند».\n پس برای اصلاح باورهای غلط و سوءبرداشت‌های سیاسی باید چکار کنیم؟ در اینجا هم متأسفانه خبرهای چندان نویدبخشی نداریم. مقاله‌ای در سال ۲۰۱۳ را در نظر بگیرید که، به‌طور خاص، در پی اصلاح سوءبرداشت‌های سیاسی بود. در این پژوهش، از گروهی از افراد پرسیدند که تا چه حد از چند سیاست مشخص دولتی اطلاع دارند. بعد از سؤالات، همۀ شرکت‌کنندگان مقاله‌ای خبری را خواندند که مخصوص این پژوهش نوشته شده بود و سیاست مورد نظر را شرح می‌داد. سپس هر شرکت‌کننده اصلاحیه‌ای بر این مقاله مشاهده کرد که می‌گفت این مقاله تعدادی اشتباه عینی داشته و این اشتباهات را توضیح می‌داد. اما تنها کسانی که پس از خواندن اصلاحیه واقعاً باورهای غلطشان را تغییر دادند آن‌هایی بودند که ایدئولوژی سیاسی‌شان از قبل با اطلاعاتِ درست همخوانی داشت. اما آن‌ها که باورهایشان خلاف این اصلاحیه بود چه؟ آن‌ها نظرشان را در مورد صحت روزنامه‌ای تغییر دادند که می‌تواند چنین اصلاحیۀ دروغینی منتشر کند.\n اما واقعیت ترسناک‌تر این است که دروغگو ممکن است مغز همه را استعمار کند. وقتی در محیطی هستیم که رئیس آن مرتباً دروغ می‌گوید، اتفاق وحشتناکی می‌افتد: دیگر به آن دروغگو به‌عنوان یک دروغگو واکنش نشان نمی‌دهیم. دروغگویی او عادی می‌شود. حتی احتمال اینکه خودمان هم دروغ بگوییم بیشتر می‌شود. فایری‌کوشمن، روان‌شناس اخلاقی دانشگاه هاروارد، معتقد است «شهود اخلاقی ما را بازی‌هایی منحرف می‌کنند که انجام می‌دهیم». اگر ما را در محیطی قرار دهند که مجموع‌صفر۳ و «بخور تا خورده‌نشوی»۴ باشد، به زبان نظریۀ بازی به «پناهندگانی شهودی»۵ تبدیل می‌شویم، یعنی غریزۀ اولمان این است که با دیگران همکاری نکنیم، بلکه براساس منفعت شخصی‌مان عمل نماییم. این می‌تواند باعث شود خودمان هم دروغ‌ها را اشاعه دهیم. کوشمن می‌گوید این جهان‌بینی [مجموع‌صفر، من پیروز شوم تو شکست خورده‌ای] در فرهنگ‌هایی شایع‌تر است که حاکمیت قانون در آن‌ها ضعیف، فساد بالا، و اعتماد عمومی کم است.\n واقعیت تأسف‌بار این است که تلقی ما از حقیقت بسیار بیشتر از آنچه مایلیم بپذیریم شکننده است، به‌خصوص در عرصۀ سیاسی و به‌خصوص وقتی فردی صاحب قدرت این تلقی حقیقت را تحریف می‌کند. به قول الکساندر بین، فیلسوف قرن نوزدهم اسکاتلند، «بزرگ‌ترین اشتباهِ ذهن انسان باور زیاد از حد است». باورهای غلط را وقتی نهادینه شوند سخت می‌توان اصلاح کرد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ماریا کانیکووا نوشته است و برگرفته است از مطلب «Trump’s Lies vs. Your Brain» که در تاریخ ژانویۀ ۲۰۱۷ در وب‌سایت پولیتیکو منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۲ دی ۱۳۹۶ آن را با عنوان «حقیقت را دوست داریم اما دروغ را بیشتر» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب تلخیص و منتشر کرده است. •• ماریا کانیکووا (Maria Konnikova) مقاله‌نویس نیویورکر است و آخرین کتاب او بازی اعتماد: چرا هر بار فریب آن را می‌خوریم؟ (The Confidence Game: Why We Fall for It … Every Time) نام دارد. [۱] Cognitive load [۲] Illusory truth [۳] Zero-sum [۴] Party-eats-party [۵] Intuitive defector\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833733.json b/train/413833733.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0eb6640db660c14edf46a4b89c665b4e67d6f7b4
--- /dev/null
+++ b/train/413833733.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "انسان‌ها دلدادۀ اخبار بد، خاطرات غم‌انگیز و چهره‌های عصبانی هستند",
+  "subtitle": "افق‌ها تیره و تار است، گویی بدبینی در ذات ماست. اما چرا؟",
+  "introduction": "خبر خوب یا خبر بد، کدام را می‌خواهید اول بشنوید؟ اگر انتخابتان خبر بد است، تنها نیستید؛ انتخاب اکثر آدم‌ها همین است. اما چرا؟ انبوهی از تحقیقات نشان می‌دهد که ما انسان‌ها سوگیری شدیدی به مسائل منفی داریم. تجربه‌های بد در مقایسه با اتفاقات خوشایند اثر بسیار بیشتری بر ما می‌گذارند، طوری که یک روان‌شناس مشهور معتقد است تأثیر یک اتفاق ناخوشایند بر ذهن ما پنج برابر اتفاقی خوشایند است. اما بدبینی چه فایده‌ای دارد؟",
+  "content": "جیکوب بوراک، ایان — خبر خوب دارم و خبر بد. کدام را اول می‌خواهید بشنوید؟ اگر انتخابتان خبر بد است، تنها نیستید؛ انتخاب اکثر آدم‌ها همین است. اما چرا؟\n رویدادهای منفی بیشتر از رویدادهای مثبت بر ما اثر می‌گذارند. آن‌ها را واضح‌تر به یاد می‌آوریم و نقشی بزرگتر در شکل‌دادن به زندگی‌هایمان دارند. وداع‌ها، تصادف‌ها، بد سرپرستی، زیان‌های مالی یا حتی یک حرفِ نیشدارِ سهوی برای اینکه به ما در مسیر چالش‌انگیز زندگی کمک کند، بیشترِ فضای روانیمان را اشغال می‌کند و جای کمی برای تمجیدها یا تجربه‌های خوشایند باقی می‌گذارد. توانایی حیرت‌آور انسان برای سازگارشدن تضمین می‌کند که سرخوشیِ ناشی از افزایش حقوق بعد از چند ماه کم می‌شود و فقط معیاری برای افزایش حقوق‌های آتی به جا می‌گذارد. ما درد را حس می‌کنیم، اما نبودنش را نه.\n صدها مطالعۀ علمی از سراسر جهان سوگیری منفی‌گرای ما را تأیید می‌کند: در حالی که یک روز خوب اثر ماندگاری بر روز بعدش ندارد، یک روز بد بسط پیدا می‌کند. ما داده‌های منفی را سریع‌تر و کامل‌تر از داده‌های مثبت پردازش می‌کنیم و این قبیل داده‌ها اثری طولانی‌تر بر ما دارند. از نظر اجتماعی، برای اجتناب از وجهۀ بد بیشتر از ایجاد شهرتی خوب زمان صرف می‌کنیم. از نظر احساسی، در مقایسه با تلاش برای تجربۀ حالی خوب، به زحمت زیادی می‌افتیم تا حالمان بد نشود. بدبین‌ها گرایش دارند سلامت خود را دقیق‌تر از خوش‌بین‌ها ارزیابی کنند. در این عصر نزاکت سیاسی، نکات منفی برجسته و ظاهراً موثق‌تر هستند. مردم -حتی نوزادان شش ماهه- صورتی عصبانی را سریع‌تر در جمعیت کشف می‌کنند، اما در تشخیص صورتی خوشحال کندتر هستند؛ در واقع، مهم نیست که ما چند لبخند در یک جمعیت ببینیم، همیشه ابتدا صورت عصبانی را پیدا می‌کنیم.\n سیستمی که با استفاده از آن احساساتِ صورت را تشخیص می‌دهیم، در ناحیه‌ای از مغز به نام بادامه قرار گرفته است و طبیعت ما را در کل بازتاب می‌دهد: ریک هانسون، عصب‌رواشناس و مدرس ارشد «مرکز علوم گِرِیتر گود» در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی می‌گوید دو سوم نورون‌ها در بادامه مربوط به اخبار بد هستند، بلافاصله واکنش نشان می‌دهند و آن را در حافظۀ طولانی‌مدتمان ذخیره می‌کنند. این همان چیزی که باعث واکنش «مبارزه یا گریز» می‌شود: نوعی غریزۀ بقا که بر اساس توانایی‌های ما طراحی شده است تا از حافظه برای ارزیابی سریع تهدیدها استفاده کند. در مقایسه، ۱۲ ثانیه طول می‌کشد تا اخبار خوب از حافظۀ موقت به حافظۀ طولانی‌مدت منتقل شوند. اجداد باستانی ما عاقلانه‌تر می‌دیدند که از هر ریسمانی که شبیه مار است فرار کنند، به جای اینکه قبل از تصمیم‌گیری برای اینکه چه کار باید کرد، آن را به دقت بررسی کنند.\n این گرایش ملال‌آور و غم‌بار راه ورودش به زبان شفاهی را هم پیدا می‌کند، چنانکه تقریباً دو سوم از کلمات انگلیسی بیان‌کنندۀ ابعاد منفی اشیا هستند. در فهرست واژگانی که ما برای توصیف افراد استفاده می‌کنیم این رقم به درصد حیرت‌آور ۷۴ می‌رسد. و تنها انگلیسی به این شکل نیست. به جز هلندی، تمام زبان‌های دیگر به یأس و تیرگی متمایل هستند.\n ما آنقدر به نگرش منفی اخت گرفته‌ایم که این حالت به خوابهایمان هم نفوذ می‌کند. کالوین هال روانشناس فقید آمریکایی، هزاران خواب را طی بیش از ۴۰ سال تحلیل کرد و دریافت که شایع‌ترین احساس اضطراب است و همراه با احساسات منفی (شرمندگی، از دست دادن پرواز، تهدیدهای خشونت‌آمیز). این احساسات بسیار بیشتر از احساسات مثبت تکرار می‌شد. مطالعه‌ای در سال ۱۹۸۸ دریافت که در میان ساکنین کشورهای توسعه‌یافته، مردان آمریکایی بالاترین میزان خواب‌های پرخاشگرانه را دارند، چیزی در حدود ۵۰درصد از کل مردان. در مقایسه با ۳۲ درصد از مردان هلندی که ظاهراً به طرز فوق‌العاده‌ای گروه مثبتی هستند.\n یکی از اولین محققانی که جهت‌گیری منفی ما را بررسی کرد، دنیل کانمن، روانشناس پرینستونی و برندۀ جایزۀ نوبل ۲۰۰۲ بود که به دلیل پیشگامی در حوزۀ اقتصاد رفتاری شهرت دارد. کانمن در سال ۱۹۸۳ عبارت «زیان‌گریزی» را اختراع کرد تا یافته‌هایش را تشریح کند. او دریافت که ما بیشتر از آنکه از منفعت لذت ببریم، برای زیان ماتم می‌گیریم. ناراحتیِ پس از زیان مالی همیشه بیشتر از شادیِ بعد از کسب همان مقدار پول احساس می‌شود.\n بامیستِر، روانشناسی که اکنون استاد دانشگاه ایالتی فلوریداست، توضیح بیشتری دربارۀ این مفهوم داده است. او در سال ۲۰۰۱ نوشت، «قرن‌ها تلاش ادبی و اندیشۀ مذهبی، زندگی انسان را همچون تقلایی بین نیروهای خوب و بد ترسیم کرده است. در سطح متافیزیکی، خدایان اهریمنی یا شیاطین طرف مقابل نیروهای الهی آفرینش و نظم هستند. در سطح فردی، وسوسه‌ها و غرایز مخرب در برابر تلاش برای فضیلت و نوع‌دوستی و خرسندی می‌جنگند. «خوب» و «بد» از اولین کلمات و مفاهیمی هستند که کودکان (و حتی حیوانات خانگی) یاد می‌گیرند.» بامیستر و تیمش پس از مرور صدها مقالۀ منتشرشده گزارش کردند که یافتۀ کانمن را می‌شود به تمام حوزه‌های زندگی بسط داد: عشق، کار، خانواده، یادگیری، شبکه‌های اجتماعی و غیره. «بد قدرتمندتر از خوب است»: آن‌ها در مقالۀ اصلی‌شان که با همین نام منتشر شد به چنین نتیجه‌ای رسیدند.\n به پیروی از مقالۀ بامیستر، پائول روزین و ادوارد رویزمن، دو روانشناس از دانشگاه پنسیلوانیا، خیلی زود به عبارت «سوگیری منفی» متوسل شدند تا یافته‌هایشان را نشان دهند. اینکه رویدادهای منفی، به طور ویژه، مسری هستند. محققان دانشگاه پنسیلوانیا در مقاله‌شان در سال ۲۰۰۱ مثالی می‌آورند: اگر لحظه‌ای نگاهتان به یک سوسک بیفتد، «معمولاً غذایی خوشمزه برایتان غیرقابل‌خوردن می‌شود.» اما «پدیدۀ معکوس -مقدار زیادی سوسک در یک بشقاب که کنارش هم غذای مورد علاقۀ شما را گذاشته‌اند- باورنکردنی است. به شکل متعادل‌تر، ظرفی از غذایی را در نظر بگیرید که دوست ندارید: باقالی، ماهی یا هر چیز دیگری. چه چیز می‌توانید کنار آن بگذارید که آن غذا را برایتان مطلوب کند؟ به عبارت دیگر، چه چیز می‌تواند ضد سوسک باشد؟ هیچ چیز!» آن‌ها بحث می‌کنند که وقتی صحبت از چیزی منفی است، تماسی حداقلی کافی است تا آن چیز را از بیخ‌وبن کنار بگذارید.\n از میان کلِ سوگیری‌های شناختی، سوگیری منفی چه بسا بیشترین اثر را بر زندگیمان دارد. بااین‌حال، زمانه فرق کرده است. ما دیگر در ساوانا پرسه نمی‌زنیم، و با عذاب‌های شدید طبیعت و زندگیِ در حرکت مواجه نیستیم. غریزه‌ای که از ما در بیشتر سال‌های تکاملمان محافظت کرد، حالا اغلب نوعی مانع است: روابط صمیمی‌مان را تهدید و تیم‌های کاری‌مان را تضعیف می‌کند.\n جان گاتمن، روانشناس دانشگاه واشنگتن و متخصص بحث ثبات در ازدواج است، او کسی بود که نشان داد بُعد تاریکمان چقدر می‌تواند دمار از روزگار ما دربیاورد. گاتمن در سال ۱۹۹۲ فرمولی پیدا کرد تا فقط با صرف ۱۵ دقیقه با زوجی که به تازگی ازدواج کرده بودند، احتمال طلاق را با دقت بیش از ۹۰درصد پیش‌بینی کند. وی این زمان را صرف ارزیابی نسبت احساسات مثبت به منفی‌ای می‌کرد که بین دو نفر در حالات و زبان بدن تبادل می‌شد. گاتمن بعداً گزارش کرد که اگر قرار بود رابطه‌ای حفظ شود، زوجین نیاز داشتند تا به «نسبت جادویی» حداقل پنج احساس مثبت به ازای هر احساس منفی برسند. بنابراین، اگر از غر زدن به شریک زندگی‌تان برای کارهای خانه فارغ شدید، حتماً خیلی زود او را پنج بار تحسین کنید. زوج‌هایی که تا طلاق پیش رفتند، چهار اظهار نظر منفی در برابر سه نظر مثبت داشتند. زوج‌هایی که با هم سازگار شدند، اما به شکلی مشمئزکننده، نرخی حدود ۲۰ به یک را نشان دادند که موهبتی برای رابطه است، اما احتمالاً برای شریک زندگی‌ای که به کمک صادقانه‌ای برای پیش رفتن در جهان نیاز دارد، چندان مفید نیست.\n بقیۀ محققان این یافته‌ها را در دنیای کسب‌وکار به کار بردند. مارسیال لوسادا، روانشناسی شیلیایی، ۶۰ تیم مدیریتی را در یک شرکت پردازش اطلاعات بزرگ مطالعه کرد. در کارآمدترین گروه‌ها، کارکنان به ازای هر بار که تحقیر می‌شدند، شش بار مورد تحسین قرار می‌گرفتند. در گروه‌هایی که خاصتاً عملکرد پایینی داشتند، تقریباً به ازای هر تذکر مثبت، سه تذکر منفی وجود داشت.\n لوسادا با همکاری باربارا فردریکسون، روانشناسی از دانشگاه کارولینای شمالی در چَپِل هیل، مفهوم مناقشه‌برانگیزِ «نرخ حیاتی مثبت‌گرایی» را طرح‌ریزی کرد که براساس ریاضیات پیشرفته بود. هدف او ارائۀ فرمول بی‌نقصِ ۳-۶ به ۱ بود. به عبارت دیگر، به گفتۀ محققان شنیدنِ تحسینْ بین سه تا شش بار بیشتر از انتقاد، باعث حفظ رضایت کارمند، موفقیت در عشق و اکثر معیارهای دیگر در یک زندگی پررونق و شاد می‌شود. این فرمول در مقاله‌ای با عنوان «اثر مثبت و پویایی پیچیدۀ انسان کامیاب»۱ در مجلۀ معتبر امریکن سایکولوژیست در سال ۲۰۰۵ منتشر شد.\n رسیدن به نرخ حیاتی خیلی زود به یکی از بخش‌های اصلی جعبۀ ابزاری تبدیل شد که روانشناسی مثبت‌نگر توسعه داد. این نوع روانشناسی زیرشاخۀ جدیدی از روانشناسی است که بر ارتقای معیارهای مثبت مثل شادی و انعطاف‌پذیری در مقابل ویژگی‌های منفی مثل اختلالات ذهنی تمرکز می‌کند. البته این نسبت موجب واکنش‌های منفی هم شد که نیکولاس براون، دانشجوی مقطع ارشد روانشناسی در دانشگاه لندن شرقی آغازگرش بود و فکر می‌کرد ریاضیات مزخرف است. براون سراغ آلن سوکال، ریاضی‌دان دانشگاه نیویورک و دانشگاه لندن رفت. سوکال به او کمک کرد تا فرمول را در مقاله‌ای به نام «پویایی پیچیدۀ تفکر آرزومند: نرخ حیاتی مثبت‌گرایی»۲ (۲۰۱۳) تبیین کند. مقالۀ فردیکسون و لوسادا از آن زمان تا حدی کنار گذاشته شده است و فردیکسون به طور کامل آن کار را رد کرده است.\n در نهایت، شاید هیچ راهی برای فرونشاندن سوگیری منفی ذهن‌مان وجود نداشته باشد. با ناتوانی در غلبه بر این سوگیری منفی با تحسین، تصدیق، فرمول‌های جادویی و مشابه آن، شاید زمان آن رسیده است تا مزیتی را بپذیریم که قابلیت منفی‌نگری به ما اعطا می‌کند؛ مخصوصاً، توانایی صریح دیدن ِواقعیت، و در ادامه، روندِ سازگارشدن و جان سالم به در بردن. در واقع، مطالعات نشان می‌دهند که افراد افسرده شاید غمگین‌تر باشند اما عاقل‌تر هم هستند، که تجسمی از حرف مشهور ساموئل تیلور کالریج است. این «واقع‌گرایی غم‌افزا» به شخص غمگین درک صحیح‌تری از واقعیت می‌دهد، مخصوصاً از نظر جایگاه خودش در جهان و توانایی‌اش برای اثرگذاری بر رویدادها.\n وقتی صحبت از حل تضادها در صحنۀ جهانی می‌شود، سوگیری منفی باید بخشی از ماجرا باشد. مناقشات بین‌المللی با تفکر مثبت و بدون مقدار عظیمی از واقع‌گرایی حل نمی‌شود. در نهایت، به هر دو چشم‌انداز نیاز داریم تا به ما کمک کند منابع را تقسیم کنیم، برای صلح مذاکره کنیم و با هم کنار بیاییم. در مقاله‌ای که ماه ژوئن امسال در مجلۀ بیهیویرال اند برین ساینس۳ منتشر شد، تیمی که هدایتش بر عهدۀ جان هیبینگ، دانشمند سیاسی دانشگاه نبراسکا-لینکلن بود، بحث کرد که تفاوت میان محافظه‌کارها و لیبرال‌ها تا حدی با واکنش‌های روانشناختی و فیزیولوژیکی آن‌ها به امور منفی در محیطْ تبیین‌پذیر است. آن‌ها می‌گویند که در مقایسه با لیبرال‌ها، «محافظه‌کارها گرایش دارند به ثبت واکنش‌های شدیدتر فیزیولوژیکی به محرک‌های منفی و نیز صرف منابع روانی بیشتری برای آن.» این قضیه شاید توضیح دهد که چرا حامیان سنت و ثبات اغلب به جنگ حامیان اصلاحات می‌روند و چرا نقطۀ تعادل این مسابقۀ طناب‌کشی –یعنی میانۀ میدان- اغلب جایی است که در انتها به آن می‌رسیم.\n ماه نوامبر سال گذشته، دنیل کانمن در یادبود روز جهانی حقوق بشر مصاحبه‌ای به زبان عبری با صندوق اسرائیل جدید انجام داد. در این مصاحبه، او به اثری اشاره کرد که سوگیری منفی ممکن است بر مذاکرات صلح اسرائیلی-فلسطینی داشته باشد. کانمن مدعی شد که این سوگیری، مشوق دیدگاه‌های جنگ‌طلب (که معمولاً بر خطر یا ضرر آنی تأکید می‌کند) و علیهِ پیشنهادات صلح‌آمیز (که بر احتمال مزایای آتی تأکید می‌کند) است. او پیشنهاد کرد که بهترین رهبران دیدگاهی ارائه می‌دهند که در آن «منافع آتی» برای جبران خطرات حاضر در صلح، به اندازۀ کافی چشمگیر باشند. بااین‌حال بدون یک فرمول جادویی، نگرش منفی در هر دو طرف غالب است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: * این مطلب در تاریخ ۴ سپتامبر ۲۰۱۴ با عنوان «Outlook: gloomy» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۰ آذر ۱۳۹۶ آن را با عنوان «انسان‌ها دلدادۀ اخبار بد، خاطرات غم‌انگیز و چهره‌های عصبانی هستند» منتشر کرده است. ** جیکوب بوراک (Jacob Burak) بنیان‌گذار سایت الاکسون، مجله‌ای دیجیتال دربارۀ فرهنگ، هنر و علم عامه‌پسند است. آخرین کتاب او چطور گربۀ سیاهی را در اتاقی تاریک پیدا کنیم (How to Find a Black Cat in a Dark Room) (۲۰۱۷) نام دارد. [۱] Positive Affect and the Complex Dynamics of Human Flourishing [۲] The Complex Dynamics of Wishful Thinking: The Critical Positivity Ratio [۳] Behavioral and Brain Sciences\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833734.json b/train/413833734.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..75c9a41b7c9d8fb44d538246eba08eef728bfd98
--- /dev/null
+++ b/train/413833734.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ارتباط با افراد شبیه خودمان در شبکه‌های اجتماعی به نابرابری اقتصادی دامن می‌زند",
+  "subtitle": "ما در تعاملات خود به‌شکلی روزافزون به افرادی شبیه خودمان گرایش داریم",
+  "introduction": "ما دوست داریم با افرادی معاشرت کنیم که شباهت بیشتری به خودمان دارند و بالطبع نسبت‌به کسانی که در این دایره قرار نمی‌گیرند حساسیت نشان نمی‌دهیم. حتی در شبکه‌های اجتماعی هم آن کسانی را دنبال می‌کنیم که به‌هرحال قرابتی با ما دارند. کسی چه می‌داند؟ شاید در این صورت زندگیِ همه‌مان آسوده‌تر سپری شود. اما تحقیقات نشان می‌دهند این آسودگی به قیمت گزافی تمام می‌شود: محدودیت ارتباط‌های ما نابرابری و اختلاف طبقاتی را در جامعه تشدید می‌کند.",
+  "content": "لیزا وینشتایگر، گاردین — تحقیقات نشان می‌دهند که ما بیشتر با افرادی شبیه خودمان تعامل داریم و درنتیجه دربارۀ اینکه افراد خارج از «حباب ارتباطی» ما چطور زندگی می‌کنند حساسیت کمتری داریم. این امر می‌تواند سوءتفاهم‌هایی جدی دربارۀ وضع جامعه به‌دنبال آورد.\n دایرۀ ارتباطی شما چگونه است؟ به دوستان، خانواده و همکاران خود بیندیشید: اگر مدرک دانشگاهی دارید، چند نفر از دوستانتان مانند شما مدرک دانشگاهی دارند؟ چند تن از آشنایانتان درآمدی مشابه شما دارند؟ والدین دوستان مدرسۀ فرزندانتان را در نظر بگیرید: چند نفر از آن‌ها اتومبیلی مشابه شما سوار می‌شوند و شغل‌های مشابه شما دارند؟\n حالا نگاهی به فیس‌بوک یا اینستاگرامتان بیندازید: آیا دوستان و همکارانتان به همان رستوران‌هایی می‌روند که شما می‌روید؟ برای تعطیلات به همان جاهایی سفر می‌کنند که شما سفر می‌کنید؟ همان چیزهایی را دوست دارند که شما دوست دارید؟ در همین ارتباط، تا حالا شده ببینید فردی که جلوی شما در صف ایستاده دارد همان کتابی را می‌خواند که شما می‌خوانید؟ (اخیراً این اتفاق برای من افتاد…)\n حتماً حالا نتیجه می‌گیرید که دایرۀ ارتباطی‌تان آن‌قدر هم که فکر می‌کردید متنوع نیست. اگر این‌طور است، آرام باشید: شما تنها نیستید. شواهدی در ایالات متحده و بریتانیا نشان می‌دهند که ما در تعاملات خود به‌شکلی روزافزون به افرادی شبیه خودمان گرایش داریم؛ و خودمان هم به درستی درک نمی‌کنیم که دیدگاه‌هایمان دربارۀ جامعه چقدر گزینشی است.\n شاید بپرسید: خوب که چه؟ آیا اینکه با افرادی هم‌فکر مرتبط باشیم، لزوماً بد است؟\n درواقع، دلایل مهمی برای نگرانی دربارۀ این تمایل روزافزون به جداسازی اجتماعی داریم؛ و تنها به این خاطر نیست که [جداسازی] مانع درک متقابل است و به تفرقه و قطبی‌سازی جوامع می‌انجامد (همان‌طور که در رأی به ترامپ و برگزیت نشان داده شد).\n جداسازی همچنین نقش مهمی در سطح نابرابری اقتصادی جوامع دارد؛ اول آنکه، به‌سبب «تأثیرات شبکه»، کار ثروتمندان رونق می‌گیرد و علت آن نه‌تنها درآمد بلکه محله‌های پولدارنشین و ارتباطات مهم آن‌ها است. به همین شکل، افراد فقیرتر شاید ضرر کنند و علت نه‌تنها درآمد پایین بلکه محله‌های اغلب محروم، مدرسه‌های درجۀ دو، و نداشتن ارتباطی تأثیرگذار است. آتش‌سوزی اخیر در برج گرنفل نمونۀ بارز چنین جداسازی سکونتی است، در این حادثه به نگرانی‌های ساکنین دربارۀ ایمنی آتش‌سوزی بی‌توجهی شد، چون افراد تحت‌تأثیر آن‌قدرها «مهم» تلقی نمی‌شدند.\n البته جداسازی می‌تواند به‌شکلی ثانوی و غیرمستقیم هم بر نابرابری تأثیر بگذارد: جداسازی اجتماعی می‌تواند سوءتفاهم‌ها را دربارۀ وضع جامعه تشدید کند و درنتیجه بر حمایت شهروندان از برخی سیاست‌ها مانند توزیع درآمد و توسعۀ وضعیت رفاهی تأثیر بگذارد.\n آن‌طور که کریس راک، کمدین آمریکایی، در مصاحبه با نیویورک مگزین بیان کرد: «اگر فقرا می‌دانستند ثروتمندان چقدر ثروتمند هستند، مدام در خیابان‌ها شاهد راهپیمایی اعتراض‌آمیز بودیم. اگر افراد متوسط می‌توانستند سالن استراحت پرواز درجۀ یک شرکت هواپیمایی ویرجین را ببینند، حتماً می‌گفتند: ’چی؟ چی؟ این غذا مجانی است و آن‌ها…؟ چی؟ ماساژ؟ شوخی می‌کنید؟‘».\n جداسازی سوءتفاهم به بار می‌آورد\n مطالعات نشان می‌دهند که، در هر دو سوی دامنۀ توزیع درآمدی، افراد مایل‌اند که نابرابری ثروت و درآمد را کم‌اهمیت جلوه دهند و این‌طور تصور کنند که خود به میانۀ دامنۀ توزیعِ درآمدی نزدیک‌تر هستند.\n پژوهش من نقش جداسازی را در این سوءتفاهم‌ها برجسته می‌کند. من از طریق آمازون مکنیکال ترک در ایالات متحده تحقیقی کمّی انجام دادم که به‌زودی کل کشورهای اروپایی را شامل می‌شود. این تحقیق نشان می‌دهد که تعصبات افراد با سطح جداسازی اجتماعی-اقتصادی آن‌ها ارتباط تنگاتنگی دارد.\n افراد با دایره‌های ارتباطی خیلی یکدست که عموماً با افرادی شبیه خود از نظر شرایط مالی، تحصیلی و غیره تعامل دارند، در مقایسه با آن‌هایی که ارتباطات اجتماعی متنوع‌تری دارند، تعصب بیشتری روی شکل توزیع درآمدی دارند. شاید چون از تنوع بسیار افراد خارج از دایرۀ خود چندان باخبر نیستند و این طور برداشت می‌کنند که بیشتر مردم شبیه خودشان هستند.\n این سبب می‌شود ثروتمندان فکر کنند فقرا آن‌قدر هم که گفته می‌شود فقیر نیستند و فقیرترها نیز نمی‌فهمند که ثروتمندان چقدر ثروتمند هستند. جداسازی سبب می‌شود همه سطح نابرابری را بی‌اهمیت جلوه دهند؛ یعنی فقرا، در مقایسه با حالتی بدون تعصب، کمتر خواستار بازتوزیع هستند. از سوی ثروتمندان نیز، محتمل‌ترین تأثیر این است که تقاضای بازتوزیعْ بیشتر از زمانی است که این سوءتفاهم‌ها در کار باشند، که خود به نابرابری بیشتر پس از مالیات می‌انجامد.\n استلزامات کامل این پدیده زمانی آشکار می‌شوند که متوجه باشیم جداسازی و نابرابری پابه‌پای هم جلو می‌روند: مطالعات بسیاری در ایالات متحده نشان می‌دهند که طی چهل سال اخیر در اغلب نواحی کلان‌شهرها نابرابریِ درآمد و جداسازی افزایش یافته‌اند. به نظر می‌رسد که نابرابری بیش از هر چیز افزایش یافته و ثروتمندان روزبه‌روز بیش از پیش از سایر اعضای جامعه جدا می‌شوند درحالی‌که «محله‌های طبقۀ متوسط» کوچک‌تر شده‌اند، مثلاً همان‌طور که در نمودار زیر نشان داده شده در شیکاگو این اتفاق مشهود است.\n این حقیقت که جداسازی با سوءتفاهم مرتبط است در برخی دوره‌های افزایش نابرابری، مثل دورۀ کنونی، پیامدهای مهمی در تقاضای بازتوزیع داشته است. برای مثال، اگر نابرابری افزایش یابد، اما جامعه همزمان بیش از پیش جداسازی شود، شاید مردم متوجه این افزایش -یا گسترۀ آن- نشوند، یعنی بر این اساس حمایت آن‌ها از سیاست‌های بازتوزیعی افزایش نمی‌یابد.\n در شکل افراطی، این سوءتفاهم‌ها حتی می‌تواند سبب شود مردم فکر کنند که نابرابری کاهش یافته، چون دایره‌های ارتباطی آن‌ها یکدست‌تر از قبل شده است. درنتیجه این افراد در واقع کمتر از دوران پیش از افزایشِ نابرابری به‌دنبال بازتوزیع هستند.\n این سازوکار می‌تواند به توضیح این مسئله کمک کند که چرا ما اغلب شاهد دوره‌های افزایش نابرابری درآمدی‌ای هستیم که با افزایش همزمان تقاضای بازتوزیع همراه نیستند (مثلاً در ایالات متحده بین ۱۹۷۵ و ۲۰۰۸، زمانی که نابرابری درآمدی اوج می‌گرفت، حمایت از سیاست‌های بازتوزیعی ثابت ماند یا حتی کمی کاهش یافت).\n چه می‌توان کرد؟\n در سوی ثروتمندان، جداسازیِ مکانی ظاهراً اغلب خودخواسته و به‌واسطۀ مجموعه‌های دردار، محافظان امنیتی، حمل و نقل شخصی و مدارس خصوصی است. من در تحقیق خود فرضیه‌سازی می‌کنم که در جوامع نابرابرتر، شرکت‌ها سود بیشتری می‌کنند اگر امکان جداسازی را برای مشتریان فراهم سازند زیرا اگر نابرابری بیشتر و فقرا فقیرتر باشند، ثروتمندان حاضرند پول بیشتری بدهند تا از فقرا دور شوند.\n اما در سوی فقرا، این مسئله اغلب پیامد مستقیمِ قدرتِ خریدِ پایین است: هزینۀ مسکن و کیفیت مدرسۀ محله رانه‌های مهمی در جداسازی اجتماعی هستند.\n پس برای کاهش جداسازی چه می‌شود کرد و آیا این کار بر نابرابری تأثیر خواهد داشت؟\n بی‌شک برای شکستنِ جداییِ مکانی می‌توان سیاست‌هایی همچون حمل و نقل عمومیِ ایمن‌تر و پیشرفته‌تر را به کار برد، که سبب می‌شود دستۀ بزرگ‌تری از افراد این شیوه [حمل و نقل] را برگزینند، آن هم در کنار هزینۀ ترافیک که عاملی بازدارنده در حمل و نقل با اتومبییل شخصی است. گرایش به بخش‌های بازتر و ویژۀ عابران پیاده در شهرها گام مهم دیگری است.\n البته علاوه‌بر جداسازی اجتماعی در زندگی واقعی، در ارتباطات هرروزه، لازم است آگاه باشیم که عصر اینترنت وجه جدیدی از انزوای اجتماعی را با خود آورده است. رسانه‌های اجتماعی که در نظر می‌توانستند ابزاری باشند تا ما را به جمعیتی متنوع وصل کنند، به افرادی که در غیر این صورت با آن‌ها مرتبط نمی‌شدیم، در عمل اغلب نقشی عکس این دارند.\n الگوریتم‌های ساخته شده در فیس‌بوک و مانند آن اتاق‌های پژواکی ایجاد می‌کنند که می‌توانیم در آن‌ها مانند زندگی واقعی تعامل داشته باشیم، اغلب با افرادی که شرایط زندگی و عقایدی مشابه ما دارند. حباب‌های رسانه‌های اجتماعیِ ما، به‌جای تنوع‌بخشیدن به دیدگاه‌هایمان، عقاید متعصبانه و دیدگاه‌های گزینشی را در جامعه تثبیت می‌کنند.\n کَس سانستین، استاد دانشگاه هاروارد، در کتاب جدید خود #جمهوری۱ به خطرات این نوع جدید جداسازی اجتماعی اشاره می‌کند که (دقیقاً مانند معادل غیرمجازی خود) اغلبِ افراد متوجهش نیستند. سانستین راه‌حل‌های خلاقانۀ بخش خصوصی مانند «کلیدهای بخت» را پیشنهاد می‌دهد، تا افراد در معرض دیدگاه‌های متنوع یا موضوعاتی قرار گیرند که در غیر این صورت با آن‌ها مواجه نمی‌شدند. و آخرین راه‌حلْ مداخلۀ دولت در تنوع‌دادن به تغذیۀ رسانه‌های اجتماعی مردم و، دست‌کم تاحدی، اصلاح دیدگاه‌های تحریف‌شدۀ آن‌هاست.\n اینکه برای مقابله با جداسازی، گزینش اجتماعی و ایجاد حباب‌های رسانۀ اجتماعی، می‌خواهیم نظارت دولتی را- در فضای مجازی و حقیقی- افزایش دهیم یا نه، پرسشی ایدئولوژیک است.\n البته واضح است برای اینکه همه بتوانیم دربارۀ نوع جامعه‌ای که می‌خواهیم در آن زندگی کنیم، انتخاب‌هایی غیرمتعصبانه و آگاهانه انجام دهیم؛ لازم است موانعی را که دیدگاه‌های ما را دربارۀ آن جامعه به‌مثابۀ یک کل واحد محدود می‌کنند از سر راه برداریم. این را به دست آورید و به‌زودی شواهد روزافزون آغاز روند کاهش سطح نابرابری را با چشمان خود ببینید.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را لیزا وینشتایگر نوشته است و در تاریخ ۲۷ ژوئن ۲۰۱۷ با عنوان «How our narrowing social circles create a more unequal world» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۹ دی ۱۳۹۶ آن را با عنوان «ارتباط با افراد شبیه خودمان در شبکه‌های اجتماعی به نابرابری اقتصادی دامن می‌زند» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است. •• لیزا وینشتایگر (Lisa Windsteiger) در حال اتمام دورۀ دکتری در مدرسۀ اقتصاد لندن است و از ماه آگوست به‌عنوان محقق ارشد در موسسۀ «حقوق مالیات و امور مالی عمومی ماکس پلانک» مشغول به کار می‌شود. [۱] #Republic\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833735.json b/train/413833735.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4bfee919e9a1efc5b9c14db38dfbf7fbbd2bef98
--- /dev/null
+++ b/train/413833735.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دوران کودکی دارد به نوعی بیماری روانی تبدیل می‌شود",
+  "subtitle": "کودکان دارند یاد می‌گیرند که برای حرف‌زدن دربارۀ حالشان از کلمات روان‌شناختی استفاده کنند",
+  "introduction": "بچه‌ها آزمایشگاه تشخیص‌های پزشکی پدر و مادرند. اگر ساکت و آرام باشند، به افسردگی و ناتوانی در تعامل متهم می‌شوند، اگر شور و شر زیادی به پا کنند، برچسبِ بیش‌فعالی می‌خورند. اگر نگران امتحانشان باشند «امتحان‌هراس» می‌شوند و اگر نگران نباشند «اختلال تمرکز حواس» در انتظارشان است. دوران کودکی طی این سال‌ها به طور بی‌سابقه‌ای پزشکینه شده است. اما آیا واقعاً این فرایند کودکان را توانمند می‌کند یا ناتوان؟",
+  "content": "فرانک فوردی، اسپایکد — از چند سال قبل که مطالعۀ کودکی و والدگری را آغاز کرده‌ام، متوجه افزایش گزارش‌های هشدار دهنده‌ای شدم که ادعا می‌کنند دربارۀ وضعیت نگران‌کنندۀ سلامت روان خُردسالان نوشته شده است. ظاهراً هر ساله شمار مشکلات روانی‌ای که به کودکان آسیب می‌زند بیشتر می‌شود. این گزارش‌ها نوعاً مدعی هستند که «مشکل بزرگ‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کنیم» و احتمالاً بدتر از این هم خواهد شد. از قرار معلوم هر چه بگذرد کودکان بیشتری دچار بیماری‌های روانی خواهند شد.\n این هفته نوبت گروه حامی چایلدلاین۱ بود که آژیر خطر را به صدا درآورد. به گفتۀ چایلدلاین افزایش افسردگی در میان کودکان و نوجوانان باعث شده است «تعداد جلسات مشاره رکورد بزند». گروه مزبور می‌گوید طی دو سال گذشته، شمار کودکانی که برای معالجۀ اضطراب در جلسات درمانی شرکت کرده‌اند شصت درصد افزایش یافته است.  پیتر ونلس از موسسۀ ان.اس.پی.سی.سی اعلام کرد که «اضطرابْ مشکلی روزافزون است که امروزه بر زندگی کودکان سایه افکنده و خیال رفتن ندارد».\n روشن نیست که ونلس به چه طریقی رشد اضطراب را اندازه گیری کرده است. اضطراب بخشی درونی از تجربۀ انسانی است. از زمان برآمدن مدرنیته، تحلیل‌گران هر دوره‌ای، زمانۀ خودشان را «عصر اضطراب» خوانده‌اند. اضطراب به دغدغه‌ها و نگرانی‌هایی اشاره دارد که افراد در بارۀ آینده و نامعلوم بودگی دارند. قرن‌ها است که فلاسفه، یزدان‌شناسان و افرادی که ادعای شفادهندگی دارند، در بارۀ اثرات فرسایندۀ اضطراب بحث و گفتگو کرده‌اند. در برخی زمان‌ها آنچه که ما با نام اضطراب می‌شناسیم به مالیخولیا یا حتی نوعی هیستری نسبت داده‌اند. از اواخر سدۀ نوزدهم به بعد، کم کم حالت‌های افراطیِ اضطراب امراضی روانشناختی تشخیص داده شدند. تا اواخر قرن بیستم، این نوع از پزشکینه‌سازیِ اضطراب، بالنسبه مهارشده بود و پزشکان کماکان توجه خود را بر جنبه‌های آشکار و تضعیف‌کنندۀ ترس معطوف می‌کردند. سپس در ۱۹۸۰، انجمن روان‌پزشکی آمریکا اصطلاح «اختلال اضطراب»۲ را ابداع کرد و از آن پس بود که رنج و عذاب مرتبط با اضطراب به‌کلی پزشکینه شد. ما شاهد نمونه‌ای بارز از تشخیص پزشکیِ خزنده و پیش‌رونده بوده‌ایم که به تعریفی گسترده از اضطراب منجر شده است و بالنتیجه تعداد روزافزونی از افراد را بیمار تشخیص داده است.\n افزایش تمایل به بازتعریف مسائل زندگی، مثلِ موضوعاتی که در مقولۀ سلامت روانی قرار می‌گیرد، اثری خاص و زیان‌بار بر کودکان و رشدِ آن‌ها داشته است. از اواخر دهۀ ۱۹۷۰ این گرایش تدریجی و بالنده به وجود آمد که کودکان به‌منزلۀ موجوداتی ترسیم شوند که به طورِ خاص دربرابرِ لطمات هیجانی آسیب‌پذیرند. تا قبل از آن، باور عمومی بر آن بود که کودکان قادرند که در مواجهه با تجربه‌های هیجانی و دشوار، قوای خود را تجدید و ترمیم کنند. اما در اواخر قرن بیستم، به موازات گسترش پزشکینه‌شدنِ همۀ جنبه‌های حیات، جامعۀ انسانی مجذوب شکنندگی آشکار دوران کودکی شد.\n در همین نقطه بود که این ایده کم کم اهمیت یافت که بیماری روانی یکی از ویژگی‌های رایج دورۀ کودکی است. در دهه‌های بعدی، شمار روزافزونی از کودکان، بیمار روانی تشخیص داده شدند. این روند علی‌الخصوص در آمریکا شایان توجه بود، کشوری که در آن، در ماه مارس ۲۰۰۲، ۵۷۵ هزار کودک دارای اختلال اضطراب تشخیص داده شدند؛ ۱۳۶ هزار نفر از این کودکان،کمتر از ده سال داشتند. با شروع سدۀ بیست‌ویکم بریتانیا خود نیز را به قافلۀ ایالات متحده رساند و به پزشکینه کردن کودکان روی آورد. پیش‌تر در ۱۹۹۹، دکتر جنیفر کانینگهام پزشک اطفال در شهر گلاسکو به من گفت «تعریف سلامت روانی آنقدر گسترده شده است که امروز چنین فرض می‌شود که هر کودکی که در برابر شرایط  نامساعد (زندگی‌اش) واکنشی طبیعی از خود نشان می‌دهد از نظرسلامت روانی مشکلی دارد». تفسیر مشکلات و اضطراب‌های دورۀ کودکی از ورای منشور سلامت روانی، اکنون به باوری جزمی تبدیل شده است و بدتر اینکه با عبور از دالان باورهای جزمی مزبور است که نونهالان به عرصۀ اجتماع وارد می‌شوند.\n اغلب از سلامت روانی کودکان همچون وضعیتی گفت‌وگو می‌شود که باید «اصلاح» شود تا در مراحل بعدی زندگی، آن‌ها را از مشکلات روانی صیانت کند. در نتیجه، ترس‌های طبیعی دانش‌آموزان مرتباً به‌منزلۀ مشکلاتی دیده می‌شود که به پزشکی یا بهداشت روانی مربوط است.\n از همین رو تولید و سرهم کردن مسائلی که با سلامت روانی کودک مرتبط است، به صنعتی رو به رشد مبدل شده است. گزارش‌ها یکی پس از دیگری ادعا می‌کنند که بیماری‌های روحی در میان کودکان رو به افزایش است. چنین گزارش‌هایی تأکید می‌ورزند که کودکان بیش از هر زمان دیگری، مضطرب، پراسترس و افسرده هستند. احتمالاً کودکانِ سردرگم و ناایمن، به عنوان افرادی افسرده و به لحاظ روحی آسیب دیده، تشخیص داده می‌شوند و ادعا می‌شود که بچه‌های پرانرژی و شلوغ از اختلال کمبود توجه و بیش فعالی (اِی.دی.اچ.دی) رنج می‌برند. حتی ممکن است کودکانی که کارِ معلمانشان را دشوار می‌کنند یا با بزرگسالان جروبحث می‌کنند، قربانی «اختلال نافرمانیِ مقابله‌جویانه»۳ تلّقی شوند و برچسب بخورند.\n شدت یافتن این مقولاتِ پزشکینه شده دربارۀ کودکان، بیشتر از آنکه بیانگر ماهیت دورۀ کودکی در عصر حاضر باشد، حاکی از قوای مبتکرانۀ صنعت درمان است. بدین ترتیب به محصّلینی که خجالتی هستند برچسب جمع‌هراسی زده می‌شود و به بچه‌هایی که واقعاً از رفتن به مدرسه بدشان می‌آید، انگ «مدرسه‌هراسی» زده می‌شود. شاگردانی که امتحانات آشفته‌خاطرشان می‌کند، به‌منزلۀ افرادی تلقی می‌شوند که از «استرس امتحان» رنج می‌برند. البته همۀ ما که روزگاری کودکی را تجربه کرده‌ایم و تمام کسانی که بچه‌ها را درک می‌کنند، می‌دانند که کودکان اغلب نگران عملکرد خودشان در امتحان هستند؛ اما تفاوت در اینجاست که در دوران کنونی، این رفتار طبیعی در ضمن ادبیات درمانیِ «استرس امتحان» از نو برچسب گذاری شده است.\n رابطۀ میان این روایت جدید از بیماری و تأثیرش بر افراد خُردسال، رابطه‌ای دیالکتیکی و جدلی است. به عبارت دیگر رابطۀ مزبور نحوۀ رویارویی کودکان با مشکلات را در شکلی پیش‌بینی‌پذیر قالب‌بندی می‌کند، و به این ترتیب، همچون دعوتی به رنجوری عمل می‌کند.   \n کودکان که در طی فرایند اجتماعی شدن، تجربه‌های خود را از ورای منشور سلامت روانی ملاحظه می‌کنند، روایت مزبور را درونی می‌سازند. محصلین امروز، بر خلاف بچّه‌هایی که سی چهل سال پیش به مدرسه می‌رفتند، برای توصیف احساساتشان به راحتی کلماتی نظیر استرس، ضربۀ عاطفی و افسردگی را به کار می‌برند و مشکلات خود را در قالب واژگانی روان‌شناختی بیان می‌کنند.\n در ضمن پژوهشی که در سال ۲۰۰۰ در انگلستان انجام شد، کودکانی که فقط هشت‌سال داشتند، در زمینۀ روابط اجتماعی و مدرسه، خود را «استرسی» توصیف کردند. این تحقیق دریافت که «سطوح بی‌سابقه‌ای از استرس» در میان مردم انگلستان و در تمام سنین وجود دارد و علی‌الخصوص و «به طرز نگران کننده‌ای» سطوح بالایی از استرس در کودکان دیده می‌شود. پروفسور استفن پالمر از سیتی یونیورسیتی و سرپرست تحقیق یادشده، گفت که از مشاهدۀ «وسعت دامنۀ این مشکل جا خورده است» و اضافه کرد «اگر بیست قبل، از بچه‌های هشت ساله دربارۀ استرس می‌پرسیدید گیج می‌شدند ولی حالا مفهومش را می‌دانند و شمار چشمگیری از آن‌ها می‌گویند که استرس را تجربه کرده‌اند».\n همین که بیست سال قبل، کودکان هشت‌ساله از مفهوم استرس سردر نمی‌آوردند ولی امروزه با آن آشنا هستند گواهی  بر تأثیر تسریِ بیماری‌ها به دوران کودکی است. استفادۀ بی‌وقفه از واژگان روانشناختی به منظور فهم و وتوصیف زندگی کودکان به جایی می‌رسد که خُردسالان شروع می‌کنند تا به واسطۀ چنین واژگانی از حیات و تجربه‌های خویش سردر بیاورند. مفهوم پزشکینه‌کردنِ کشمکش‌های هیجانی کودکان این است که اکنون کودکان طوری آموزش دیده‌اند که تجارب دشوار را به‌منزلۀ منبعی از بیماری ملاحظه کنند؛ بیماری‌ای که باید برایش کمک طلبید. زمانی که اضطرابی طبیعی یا مشکلی هیجانی همچون وضعیتی روانشناختی دیده شود خردسالان کمتر در خود این قابلیّت را می‌بینندکه قادرند با آلام و رنج‌ها، که در حقیقت مولفه‌ای کاملاً عمومی از حیات خردسال است، دست و پنجه نرم کنند.\n بدین ترتیب، خردسالان کم کم چالش‌ها، که لازمۀ رشد هستند، را به مثابه منشأیی از پریشان‌حالی روانشناسانه ملاحظه می‌کنند. مبارزان خیراندیشی که در مدارس و جاهای دیگر، تدابیر بیشتری را برای سلامت روانی مطالبه می‌کنند، به رغم نیّات و مقاصد بلندشان، ناخواسته از کودکان دعوت می‌کنند تا احساس رنجوری بکنند. ترویج آسیب‌پذیری و بیماری‌های افسانه‌ای که بدین شکل صورت می‌پذیرد، برای کودکانی که واقعاً بیمار هستند، پیامدی جدّی دارد. در واقع پزشکینه‌کردنِ دورۀ کودکی، تنها خردسالان را به طور عام تباه نمی‌کند؛ بلکه علاوه بر آن، چنین فرایندی چون همۀ کودکان را نیازمند مساعدت روان‌شناختی می‌داند، امکاناتِ لازم را از دسترس کودکانی که وضعیت جدی روانی دارند، دور و منحرف می‌گرداند.\n کاری که بزرگسالان باید برای کودکان بکنند، نه تشخیص بیماری، که الهام‌بخشیدن و راهنمایی است.  به جای آنکه دربارۀ آسیب‌پذیری و شکنندگی کودکان وسواس نشان دهیم، لازم است که مشوق انعطاف‌پذیری آنان باشیم و به داشتن حسی واقعی از استقلال و خودمختاری تشویق‌شان کنیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را فرانک فوردی نوشته است و در تاریخ ۱۳ دسامبر ۲۰۱۷، با عنوان «Turning Childhood into a Mental Illness» در وب‌سایت اسپایکد منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۴ اسفند ۱۳۹۶ آن را با عنوان «دوران کودکی دارد به نوعی بیماری روانی تبدیل می‌شود» و ترجمۀ هوشمند دهقان منتشر کرده است. •• فرانک فوردی (Frank Furedi) جامعه‌شناس و تحلیل‌گر اجتماعی است. آخرین‌کتاب او پوپولیسم و کارزارهای فرهنگی در اروپا: تضاد ارزش‌ها میان مجارستان و اتحادیه اروپا (Populism And The Culture Wars In Europe: The Conflict Of Values Between Hungary and the EU) نام دارد. [۱] Childline [۲] anxiety disorder [۳] oppositional defiant disorder\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833736.json b/train/413833736.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d57ca2f500763ebf7a27ca8bba70104feff74929
--- /dev/null
+++ b/train/413833736.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چه می‌شود اگر کل زندگی را با کار اشتباه بگیریم؟",
+  "subtitle": "اگر بخواهیم، علاوه بر سود، معنا و زیبایی را نیز تجربه کنیم، گاهی باید دست از کار بکشیم",
+  "introduction": "پس از جنگ جهانی دوم، یک فیلسوف آلمانی اصطلاح «کار مطلق» را وضع کرد. به نظر او کارِ مطلق شرایطی است که در آن انسان‌ها تمامِ فلسفۀ وجود و زندگی‌شان را در کارکردن می‌جویند. مدام از اینکه کم کار کرده‌اند یا آن کارهایی که می‌خواسته‌اند را انجام نداده‌اند، احساس گناه می‌کنند. امروز، در این دنیای هراسان و شتاب‌زده گویا فاصلۀ چندانی از «کار مطلق» نداریم، اما اگر چنین شود، چه چیزها را از دست خواهیم داد؟",
+  "content": "اندرو تگرت، ایان — تصور کنید کار تمام دنیا را تصرف کرده و به کانون دیگر عرصه‌های زندگی بدل شده است. در این صورت، سایر امور مطیع کار خواهند بود. سپس، کم‌کم هر چیز دیگری -بازی‌ها و سرگرمی‌هایی- که زمانی جریان داشتند، آهنگ‌هایی که پیش از آن خوانده می‌شدند، عشق‌هایی که کامروا می‌شدند، جشن و بزم‌هایی که برپا می‌شدند همگی به‌شکلی تقریباً نامشهود شبیه هم شده و نهایتاً به کار تبدیل می‌شوند. پس از آن زمانی فرا خواهد رسید که دنیاهای متعددی که پیش از حکمفرمایی کار بر جهان وجود داشتند، کاملاً از حافظۀ فرهنگی و تاریخی ما پاک شده و به دست فراموشی سپرده می‌شوند.\n حال، در این جهان کار مطلق، نحوۀ اندیشیدن، ظاهر و رفتار مردم چگونه خواهد بود؟ آن‌ها در هر جایی انسانی را ببینند، او را در نسبتش با کار قضاوت می‌کنند: پیش از استخدام، حین استخدام، پس از استخدام، نیمه‌بیکار و بیکار؛ کسی در این سرشماری از قلم نخواهد افتاد. مردم کار را در همه‌جا ستایش کرده و به آن عشق خواهند ورزید، پرثمرترین روز را برای یکدیگر آرزو خواهند کرد، صبحشان را با بیدارباش کار آغاز می‌کنند و شب را در آغوش کار به خواب می‌روند. روحیۀ پُرکاری و سخت‌کوشی، راه دستیابی به موفقیت معرفی خواهد شد و تنبلیْ نابخشودنی‌ترین گناه شناخته می‌شود. همه‌جا در میان تأمین‌کنندگان محتوا، کارگزاران دانش۱، گروه‌های طراحی، رئیس‌های اداره و سازمان‌های جدیدْ مدام حرافی‌هایی دربارۀ گردش کار، طرح‌ها و معیارهای پیشرفت، گسترش مقیاس و رشد شنیده خواهد شد.\n در چنین جهانی، خوردن و دفع‌کردن و استراحت و رابطۀ جنسی و مراقبه و رفت و آمدهای کاری -که به‌دقت نظارت شده  و پیوسته بهینه‌سازی می‌شوند- همگی موجبات سلامتی را فراهم می‌آورند، که این نیز به‌نوبۀخود در خدمت بیشینه‌کردن بهره‌وری قرار خواهد گرفت. هیچکس بیش از حد مشروب نخواهد نوشید، برخی برای  بهبود عملکرد کاری مقدار اندکی مواد روان‌گردان استعمال خواهند کرد و همه عمری طولانی خواهند داشت، بدون پایانی مشخص. گهگاهی، این‌ور و آن‌ور، شایعاتی دربارۀ مرگ یا خودکشی ناشی از بیش‌کاری به گوش می‌رسد، اما این زمزمه‌های مطبوعِ خفیف را، از سر صداقت، چیزی بیش از تجسم روح و جوهرۀ کار مطلق در سطح محلی نخواهند پنداشت و حتی برخی آن را حرکتی ستودنی می‌انگارند که با فراتربردن مرزهای منطقی کار، همچون ایثاری نهایی، نمایان شده است. ازاین‌رو، در گوشه‌کنار جهان تلاش بر این خواهد بود تا ژرف‌ترین تمنای کار محقق شود: اینکه کارْ تجلی و تحقق کامل خود را به تماشا بنشیند.\n دنیایی که توصیف شد از قضا اثری علمی-تخیلی نیست؛ بلکه بدون تردید، همین نزدیکی‌ها، در پس دروازه‌های دنیای امروزی‌مان به انتظار نشسته است.          اصطلاح «کار مطلق» ابداع فیلسوف آلمانی جوزف پیپر است که پس از جنگ جهانی دوم در کتاب فراغت: اساس فرهنگ۲ (۱۹۴۸) آن را مطرح کرد. این عبارت به فرایندی اشاره دارد که انسان‌ها در نتیجۀ آن به کارگرانی صرف تبدیل می‌شوند. از نظر من، کار از این طریق در مسیر مطلق‌شدن قرار می‌گیرد، غایتِ همه‌چیز می‌شود، کانونی که کل زندگی بشری بر مدار آن می‌چرخد؛ در این هنگام، هر چیز دیگری در خدمت کار خواهد بود؛ فراغت، جشن و سرور و بازی همگی همسان می‌شوند و نهایتاً به کار تبدیل خواهند شد؛ وقتی هیچ بُعد دیگری ورای کار برای زندگی باقی نمانده است، زمانه‌ای که انسان‌ها عمیقاً به این باور رسیده‌اند که ما صرفاً زاده شده‌ایم برای کارکردن. و سایر طریقه‌های زیستن و وجود که پیش از یکه‌تازی کار مطلق رواج داشتند، کاملاً از حافظه و پیشینۀ فرهنگی ما محو خواهند شد.\n ما در آستانه تحقق کار مطلق قرار داریم. هر روز با افرادی صحبت می‌کنم که کارْ افسار زندگی آن‌ها را در دست گرفته است، تکلیف و وظیفهْ جهانشان را پر کرده و مسئولیتی وصف‌ناشدنی بر افکارشان سنگینی می‌کند.\n برخلاف کسی که زندگی خود را وقف تفکر و تعمق می‌کند، فرد مقید به کار مطلقْ خود را کارگزاری می‌داند که از ازل در پیشگاه جهانی بوده است که تلقی‌اش از آن جهانْ زنجیرۀ بی‌پایانی از تکالیف است که در امتداد آینده‌ای نامشخص گسترده شده. در نتیجۀ این تکلیف‌انگاری جهان، زمان در نظر او همچون منبع کمیابی می‌ماند که باید حساب‌گرانه استفاده شود، همیشه نگران انجام کاری است که باید انجام دهد و اغلب دو دلواپسی در ذهن دارد: یکی درستیِ کاری که در حال انجام آن است و دیگری اینکه همیشه کار بیشتری برای انجام‌دادن وجود دارد. اساساً، بیش‌کاری  نمی‌تواند آیینۀ تمام‌نمای نگرش فرد مقید به کار مطلق باشد، نگرش چنین فردی در این مسئله تبلور می‌یابد که مصرّانه غرق در انجام کارهایی  می‌شود که به او محول شده و در‌عین‌حال بهره‌وری، کارایی و اثرگذاری را نیز باید ارتقا دهد. اما چگونه؟ از طریق شیوه‌های برنامه‌ریزی کارآمد، تعیین هوشمندانۀ اولویت‌ها و محول‌کردن به‌موقع کارها. در یک کلام، سرسپردۀ کار مطلقْ شمایلی از فعالیت بی‌وقفه، فشرده و شلوغ است، شمایلی که اساسی‌ترین رنج و محنتش بی‌تابیِ وجودیِ عمیقی است که بر تولید فایده استقرار می‌یابد.\n آزاردهنده‌ترین مسئله دربارۀ کار مطلق صرفاً این نیست که رنجی بی‌جهت را بر بشر تحمیل می‌کند، بلکه شیوه‌های پویای مکاشفه‌ای را از میان می‌برد که هدفش پرسیدن، اندیشیدن و پاسخ‌دادن به اساسی‌ترین مسائل وجودی است. برای اینکه روشن شود این رنج بی‌سبب چگونه بر بشر تحمیل می‌شود، محتویات گفت‌وگویی دونفره را که در زیر آمده است در نظر بگیرید و ببینید چگونه پدیدارشناسی واضحِ کار مطلقْ خود را در آگاهی روزمرۀ دو طرف این گفت‌وگوی خیالی نمایان می‌کند. پیش از هر چیز، تنشی دائم مشهود است، حس همه‌جانبۀ فشار در نتیجۀ این مشغولیت ذهنی که کاری هست که باید انجام شود و همیشه انتظار می‌رود در هر  لحظه مشغول انجام کاری باشم. طرف دیگر گفت‌وگو نیز از پرسشی سخن می‌گوید که همواره با این افکار همراه است: آیا بهتر از این نمی‌توانم از زمانم استفاده کنم؟ زمان، همچون دشمن یا عنصری نایاب، محدودیت اختیار و عمل کارگزار خود را در قالب رنجِ شتاب و عجله و بهای مسلم فرصت‌های ازدست‌رفته آشکار می‌سازد.\n افکاری مثل هنوز کاری را که باید انجام نداده‌ام، باید تا حالا تمام شده بود، الان باید کار مفیدتری انجام می‌دادم، و همچنین کار بعدی‌ای که همیشه در نوبت است به دشمنان صاحب خود بدل شده و با دسیسه‌چینیْ او را به ستوه می‌آورند، او که به‌خودیِ‌خود همیشه از پی اکنونِ ناتمامْ دوان است. همچنین، اوقاتی که فرد فکر می‌کند به‌قدر کافی مفید نبوده است، احساس معصیت خواهد کرد. معصیت در اینجا بیانگر ناکامی در تسلط بر امور و مهار آن‌ها است، به‌علاوۀ اینکه کارها در نتیجۀ غفلتی فرضی یا کاهلی نسبی -به‌زعم خود فرد- روی هم انباشته شده‌اند. نهایتاً اینکه تکانه‌های طعن و لعن‌آمیزی که متوجه به سرانجام رساندن کارهاست نشان می‌دهد این حالتِ بودنْ تجربۀ کامل و بی‌کم‌وکاست امور را در عمل ناممکن می‌سازد. طرف اولِ گفت‌وگو نتیجه می‌گیرد که شالودۀ «هستی من» «یک مسئولیت است»، یا به عبارت دیگر چرخۀ بی‌پایان نارضایتی.\n از این رو، ماهیت مسئولیت‌مدارِ کارِ مطلقْ با چنین چیزهایی شناخته می‌شود: با فعالیت بی‌وقفه، بی‌قرار و سراسیمه؛ نگرانی برای آینده؛ بار طاقت‌فرسای زندگی؛ غرولند افکار پریشان برای فرصت‌های ازدست‌رفته، و احساس گناه ناشی از ظنِ کاهلی یا سستی. بنابراین، نگاه تکلیف‌انگار به جهان با ماهیت مسئولیت‌مدار کار مطلق در ارتباط است.  جان کلام اینکه کار مطلقْ ناگزیر به دوکا۳ منتهی می‌شود، اصطلاحی بودایی که به طبیعت رضایت‌ناپذیر و مملو از رنج زندگی اشاره دارد.\n کار مطلق علاوه بر پدیدآوردن دوکا یا به‌عبارتی رنج، مانع از دستیابی به سطوح والاتر واقعیت می‌شود. از این رو تبلور زیبایی در هنر، تجلی جاودانگی در دین، حظ بی‌آلایش عشق و حس سرگشتگی فلسفی، واقعیاتی هستند که در دنیای کار مطلق یافت نمی‌شوند. همۀ این احوالات برای اینکه دریافت شوند نیازمند سکوت، سکون و اشتیاقی برآمده از دل و جان‌اند. اگر معنا، به مفهوم تعامل بازیگوشانۀ کران و بی‌کران، گسترۀ ادراک ما را فراتر از مشغولیات و امور پیش‌پاافتادۀ مادی بُرده و به آن تعالی بخشد، و به ما امکان دهد آنچه والاتر از خودمان است را مستقیماً تجربه کنیم، آنگاه متاع نایاب دنیای کار مطلق، قطعاً فرصت تجربۀ معناست. آنچه یافت می‌نشود، کشف چرایی حضور ما در این عالم است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‎نوشت‌ها: • این مطلب را اندرو تگرت نوشته است و در تاریخ ۲۰ دسامبر ۲۰۱۷، با عنوان «If work dominated your every moment would life be worth living» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۰ اسفند ۱۳۹۶ آن را با عنوان «چه می‌شود اگر کل زندگی را با کار اشتباه بگیریم؟» و ترجمۀ سجاد امیری منتشر کرده است. •• اندرو تگرت (Andrew Taggart) فیلسوفی پراگماتیست و کارآفرینی برجسته است. او عضو هیئت علمی موسسه بَنف سنتر در کانادا است و در آنجا رهبران مبتکر را آموزش می‌دهد. آخرین کتابش زندگی خوب و زندگی پایدار (The Good Life and Sustaining Life) نام دارد.\n[۱] Knowledge broker: واسطه‌ای (سازمان یا شخص) است که هدفش ایجاد رابطه و شبکه میان تولیدکنندگان و کاربران دانش با ارائه پیوندها، منابع دانش و در برخی موارد خود دانش به سازمان‌های موجود در شبکه است [مترجم]. [۲] Leisure: The Basis of Culture [۳] dukkha\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833737.json b/train/413833737.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..cd638fe5bc64c2a153525972ee583bc98e144e93
--- /dev/null
+++ b/train/413833737.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اگر می‌خواهید حال یک میانسال را بفهمید، شوپنهاور بخوانید",
+  "subtitle": "چه آدم موفقی باشید و چه آدمی شکست‌خورده، در میانسالی با بحرانی معنایی مواجه می‌شوید",
+  "introduction": "در مقایسه با جوان‌ها و سالمندان، میانسال‌ها با شدت بیشتری از زندگی‌شان ناراضی‌اند. احساس می‌کنند به چیزهایی که می‌خواسته‌اند نرسیده‌اند و چیزهایی که به آن رسیده‌اند هم دیگر رنگ و بویی برایشان ندارد. کارشان ملال‌آور و تکراری است و زندگی روزمره‌شان خسته‌کننده و غم‌بار. به این حالت بحران میانسالی گفته می‌شود. موضوعی که فلاسفه هنوز آنچنان که باید و شاید به آن توجه نکرده‌اند.",
+  "content": "کی‌رن ستیا، ایان — علی‌رغم اینکه بیش از ۲۵۰۰ سال است فلاسفه دربارۀ مشخصات زندگی نیک تأمل می‌کنند، چندان چیزی دربارۀ میانسالی نگفته‌اند. برای من، نزدیک‌شدن به چهل‌سالگی آغاز یک بحران کلیشه‌ای بود. منی که از روی موانع حرفۀ آکادمیک پریده بودم، می‌دانستم خوش اقبالم که استاد دائمی فلسفه هستم. بااین‌حال، وقتی از مشغولیات زندگی و هجوم چیزهایی که باید انجام دهم، فاصله می‌گیرم، خودم را سرگردان می‌یابم؛ خب که چه؟ احساس تکرار و پوچی می‌کنم، پروژه‌هایی که کامل می‌شوند تا صرفاً پروژه‌هایی دیگر جایگزینشان شود. این مقاله را تمام می‌کنم، این کلاس را تدریس می‌کنم و باز روز از نو روزی از نو. چنین نبود که همه چیز بی‌ارزش به نظر برسد، حتی مواقعی که دل و دماغ نداشتم، باز احساس نمی‌کردم کارهایم کاملاً بی‌معناست. با این حال، به نوعی، تکرار فعالیت‌هایی که هر یک فی‌نفسه منطقی بودند، برایم بی‌ارزش شده بود.\n فقط من این حس را ندارم. احتمالاً شما نیز در پیگیری اهداف ارزشمند نوعی پوچی را حس کرده‌اید. این شکلی از بحران میانسالی است که هم آشناست و هم به لحاظ فلسفی گیج‌کننده. تناقض در اینجاست که ممکن است موفقیت شبیه شکست باشد. این بحران، نظیر هر تناقض دیگری، نیازمند تأملات فلسفی است. اگر بحران میانسالی یک پوچی مطلق نیست که در آن فرد ارزشی در هیچ چیز نمی‌بیند، پس پوچی آن به چه معناست؟ مشکل زندگی من در کجاست؟\n در جست‌وجوی پاسخ بودم که به سراغ آرتور شوپنهاور، فیلسوف بدبین سدۀ نوزدهم، رفتم. شوپنهاور مشهور است به موعظه‌گرِ پوچیِ امیال. اینکه ممکن است رسیدن به خواسته‌هایمان باعث شادی ما نشوند، اصلاً او را متعجب نمی‌کند. از سویی دیگر، نرسیدن به خواسته‌هایمان نیز به همان اندازه بد است. به اعتقاد شوپنهاور، اگر کاری را انجام دهید یا ندهید در هر حال محکوم می‌شوید. اگر به خواستۀ خود برسید، جست‌وجویتان به پایان رسیده است. همان‌گونه که او در جهان به‌مثابۀ اراده و بازنمایی۱ می‌گوید، بی‌هدف می‌شوید و «ترس پوچی و ملالت» شما را فرامی‌گیرد. زندگی نیازمند جهت است: خواسته‌ها، پروژه‌ها و هدف‌هایی که تاکنون تحصیل نشده‌اند. این نیز کشنده است. زیرا خواستن چیزهایی که ندارید، رنج است. اگر این پوچی را با یافتن کارهایی برای انجام‌دادن به تعویق بیندازید، خود را محکوم به فلاکت کرده‌اید. زندگی «شبیه یک آونگ، مابین درد و ملالت می‌گردد، و در واقع این دو مؤلفه‌های غاییِ زندگی‌اند».\n شاید تصویر شوپنهاور از زندگی بی‌جهت تهی و غم‌بار باشد. میانسالی غالباً با شکست یا موفقیت در پروژه‌هایی محبوب همراه است: شغلی دارید که برای رسیدن به آن سال‌ها تلاش کردید، شریکی دارید که آرزویش را داشتید، خانواده‌ای که قصد تشکیل آن را داشتید، یا اینکه آن‌ها را ندارید. در هر صورت، جهت‌هایی تازه را می‌جویید. اما ظاهراً پاسخ به رسیدن یا نرسیدن به اهدافتان روشن است: شما صرفاً هدف‌هایی جدید می‌سازید. پیگیری آنچه می‌خواهید، مشقت صرف نیست. نوسازی آرزوهایتان می‌تواند لذت‌بخش باشد.\n با این حال، به نظرم در تصور غم‌انگیز شوپنهاور از روابط ما با اهدافمان حقیقی نهفته است که می‌تواند تاریکی میانسالی را روشن سازد. انتخاب پروژه‌هایی جدید در نهایت فقط مسئله را مبهم می‌سازد. وقتی یک هدف را در آینده قصد می‌کنید، رضایت‌مندی به تعویق می‌افتد: قرار است به موفقیت برسیم. اما وقتی موفق شدید، دستاوردتان در گذشته است. ضمناً، مشغولیت شما به پروژه‌ها نافی خود است. در پیگیری یک هدف یا شکست می‌خورید یا، در صورت موفقیت، توانش برای هدایت زندگی شما را از دست می‌دهد. بدون تردید، می‌توانید نقشه‌هایی دیگر بکشید. مسئله نه کمبود پروژه‌ها (حالت بی‌هدفی ملالت‌بارِ مورد نظر شوپنهاور)، بلکه شیوۀ مشغولیت شما به پروژه‌هایی است که بیشترین اهمیت را برایتان دارند. بدین صورت که می‌کوشید آن‌ها را تکمیل کنید و سپس از زندگی‌تان کنار بگذارید. وقتی یک هدف را تعقیب می‌کنید، به تعاملتان با چیزی خوب پایان می‌دهید، انگار قرار باشد دوستی پیدا کنید تا با او خداحافظی کنید.\n بنابراین، چهرۀ رایج بحران میانسالی به این صورت است: فرد سخت‌کوش و پردستاوردی که وسواس تکمیل کارها را دارد و پوچی زندگی روزمره او را آزار می‌دهد. وقتی دل‌مشغول پروژه‌ها می‌شوید و مدام پروژه‌هایی جدید را جایگزین پروژه‌های قدیمی می‌کنید، رضایت‌مندی همیشه در آینده است. یا در گذشته. رضایت‌مندی منوط خواهد شد، سپس به دست می‌آید، اما مالک آن نمی‌شویم. شما، در پیگیری اهدافتان، مترصد نتایجی هستید که امکان آن پیگیری را از بین می‌برد و بارقه‌های معنا را در زندگی‌تان خاموش می‌کند.\n پرسش این است که در این خصوص چه کار کنیم. به اعتقاد شوپنهاور، هیچ راه خروجی وجود ندارد: آنچه من بحران میانسالی می‌خوانم، وضعیت بشر است. اما او اشتباه می‌کرد. برای اینکه به این اشتباه او پی ببریم، باید بین فعالیت‌هایی که ارزشمند می‌دانیم، تمایز قائل شویم: بین فعالیت‌هایی که هدف تکمیل آن‌هاست و فعالیت‌هایی که پایان نمی‌یابند.\n با وام‌گیری از اصطلاحات زبان‌شناسی، می‌توان گفت فعالیت‌های «غایت‌مند»۲ ـ مأخوذ از واژۀ یونانی «تلوس»۳ به معنای هدف ـ آن‌هایی‌اند که معطوف به حالات پایانی تکمیل و اتمام هستند. در یک کلاس تدریس می‌کنید، ازدواج می‌کنید، خانواده تشکیل می‌دهید، درآمد بیشتری کسب می‌کنید. اما تمام فعالیت‌ها این چنین نیستند. دیگر فعالیت‌ها «غایت‌گریز»۴ هستند: معطوف به هیچ پایانی نیستند، یا حالتی نهایی که در آن تحصیل شده‌اند و دیگر کاری برای انجام‌دادن نیست، وجود ندارد. گوش‌دادن به موسیقی، وقت‌گذاشتن برای خانواده یا دوستان را در نظر بیاورید. می‌توان از این کارها دست کشید، اما نمی‌توان آن‌ها را پایان داد یا تکمیل کرد. گذرا بودنِ آن‌ها نه از جنس گذرا بودنِ یک پروژه با هدفی غایی، بلکه از جنس گذرا بودنِ یک فرایند بی‌پایان است.\n اگر بحرانی که شوپنهاور تشخیص داد منوط به سرمایه‌گذاری مفرط بر روی پروژه‌ها باشد، چاره سرمایه‌گذاری کامل‌تر در این فرایند است، معنادادن به زندگیِ خود از مجرای فعالیت‌هایی که هیچ پایانی ندارند: چون این فعالیت‌ها تکمیل نمی‌شوند، مشغولیت شما با آن‌ها پایان نمی‌یابد. این فعالیت‌ها نافی خود نیستند؛ همچنین، باعث آن حس ناکامی‌ای نمی‌شوند که شوپنهاور با خواسته‌های تحقق‌نیافته تمسخرش می‌کرد، حس فاصله‌داشتن با هدفِ خود، بدین نحو که اتمام آن همیشه منوط به آینده یا گذشته است.\n نباید از اهداف ارزشمند خود دست برداریم. دست‌یابی بدان‌ها اهمیت دارد. اما باید در باب ارزش این فرایند نیز تأمل کنیم. اتفاقی نیست که جوانان و سالمندان در مقایسه با میانسال رضایت‌مندی بیشتری از زندگی دارند. جوانان بالغ هنوز درگیر پروژه‌های تعریف‌کنندۀ زندگی نشده‌اند و سالمندان نیز از این مرحله گذشته‌اند. این امر باعث می‌شود زندگی در اکنون برایشان طبیعی‌تر باشد: یافتن ارزش در فعالیت‌هایی غایت‌گریز که با مشغولیت پایان نمی‌گیرند یا به آینده تعویق نمی‌شوند، بلکه اینجا و اکنون تحقق می‌یابند. مقاومت در برابر استبداد پروژه‌ها در میانسالی، یافتن تعادل بین فعالیت‌های غایت‌مند و غایت‌گریز دشوار است. اما این کاری است که باید انجام داد، اگر امیدواریم که بر بحران میانسالی فائق شویم و از تیرگی پوچی و خودتخریبی بگریزیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کی‌رن ستیا نوشته است و در تاریخ ۲۶ ژانویه ۲۰۱۸، با عنوان «How Schopenhauer’s thought can illuminate a midlife crisis» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۵ اسفند ۱۳۹۶ آن را با عنوان «اگر می‌خواهید حال یک میان‌سال را بفهمید، شوپنهاور بخوانید» و ترجمۀ میلاد اعظمی‌مرام منتشر کرده است. •• کی‌رن ستیا (Kieran Setiya) استاد فلسفۀ مؤسسۀ تکنولوژی ماساچوست است و تازه‌ترین کتاب او راهنمایی فلسفی به میانسالی (Midlife: A Philosophical Guide) نام دارد. [۱] The World as Will and Representation [۲] telic [۳] telos [۴] atelic\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833738.json b/train/413833738.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ed540b95148a71c6d360e4e641564d97cb015197
--- /dev/null
+++ b/train/413833738.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دربارۀ فواید و مضرات کم‌رویی",
+  "subtitle": "کتاب جو موران، «آدم‌های کم‌رو»، هم تاریخچۀ جامعی است از مسئلۀ کم‌رویی و هم کتابی است در دفاع از این مسئله",
+  "introduction": "داروین در شگفت مانده بود که چرا گونۀ انسان باید خصلتِ عجیبی مثلِ کم‌رویی داشته باشد. به نظر نمی‌رسد حیوانات چیزی شبیه کم‌رویی را تجربه کنند، حتی انسان‌های بدوی هم چیزی به نام کم‌رویی ندارند، اما دنیای متمدن پر بود از آدم‌های کم‌رویی که معاشرت با دیگران را سخت می‌یافتند و در جمع‌ها دست‌وپایشان را گم می‌کردند. بدین‌منوال، آیا می‌شود گفت کم‌رویی پدیده‌ای است مدرن؟ از این گذشته، احساسی خوب است یا بد؟ مفید یا مضر؟",
+  "content": "مگان گاربر، آتلانتیک — مانور هایملیک۱ (کشش شکمی) نزدیک به پنجاه سال قدمت دارد. این اقدام درمانی توسط دکتر هنری هایملیک پدید آمد و چون جان بسیاری را از مرگ نجات داده است، اقدامی ارزشمند تلقی می‌شود. اما شاید این مانور به‌اندازۀ کافی هم موفق نبوده است. این مانور ساده و عالی یک عیب بزرگ دارد: کسی که در معرض خفگی قرار دارد، قبل از اینکه کسی بتواند کمکش کند، باید با سروصدا به دیگران بفهماند که در حال خفگی است. بسیاری از افراد اصلاً تمایل ندارند چنین کاری کنند.\n دکتر هایملیک با افسوس بیان می‌کند که چگونه «گاهی اوقات» سرشت آدمی می‌تواند تهدیدی برای زندگی خود او شود؛ «کسی که در معرض خفگی است از اینکه در این مخمصه گیر افتاده خجالت‌زده می‌شود، برمی‌خیزد و بدون جلب هیچ توجهی محیطی را که در آن است ترک می‌کند، می‌میرد و یا اینکه به مغزش آسیب‌های دائمی وارد می‌شود.»\n اتفاق بدی در حال وقوع است، نگذار دیگران آن را ببینند، تو باعث شرمندگی آن‌ها و خودت خواهی شد: این تکانه‌ای است که اثری کاملاً معکوس دارد و درک آن به‌نحو فوق‌العاده‌ای آسان است. خودآگاهی چیز قدرتمندی است. بااین‌همه، حتی در جنون‌آمیزترین و هولناک‌ترین لحظات نیز چیزهای بسیاری وجود دارد که به نظر می‌رسد مطلوب‌تر از الم‌شنگه‌به‌پاکردن است.\n کم‌رویی، این احساس یگانه که شامل چیزهای متفاوتی است _ازجمله دستپاچگی، کم‌جرئتی، ترس از طردشدن، بیزاری از ایجاد مزاحمت_ علی‌رغم شیوع بسیارش، همچنان رازآلود و مبهم است. آیا کم‌رویی صرفاً یک احساس است؟ آیا وضعیتی است حاکی از شخصیت افراد؟ آیا شکلی از اضطراب است؟ کم‌رویی، اگرچه برای برخی همراهی همیشگی است و غلیانات و علائم آن حاکی از نوع سختی از یک بیماری مزمن است، می‌تواند حتی بر اجتماعی‌ترین و مقبول‌ترین افراد به‌یکباره، بدون هیچ هشداری، مستولی شود. وقتی در آسانسور با غریبه‌ای روبه‌رو می‌شوید، این حس می‌تواند در لبخندی بی‌صدا آشکار شود؛ یا درست قبل از اینکه پرده‌های نمایش کنار رود، در دستان خیس از عرق، دل‌آشوب و تهوع و میل به فرار به هر جای دیگری غیر از مکانی که در آن هستی بروز و ظهور پیدا کند. یا می‌تواند در احساس خفگی در گلو، بسته‌شدن راه نفس، سرگیجه یا این حس که همه به تو زل زده‌اند ظاهر شود. در این شرایط، تنها چیزی که می‌خواهی این است که از شر همۀ این‌ها خلاص شوی.\n کم‌رویی اساساً هیولایی بی‌ملاحظه است. یا آن‌گونه که جو مورانِ مورخ در کتاب آدم‌های کم‌رو: راز دوام خجلت۲ بیان می‌کند، هیولای بی‌ملاحظه‌ای است که در طول تاریخ همدم قابل‌اعتمادی، اگرچه نامرئی، برای بشر بوده است. امروزه، کم‌رویی در ایالات متحده عمدتاً با آشفته‌بازاری از وضعیت‌های مشابه و متداخل پیوند خورده است، از رفتارهای خجولانۀ مقطعی گرفته تا دستپاچگی‌های کلی، از ترسِ از صحنه گرفته تا اختلالاتی که راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی۳ آن‌ها را اختلال اضطراب اجتماعی می‌داند. به نظر می‌رسد این بی‌دقتی و گستردگی پر بیراه هم نیست: موران می‌گوید کم‌رویی وضعیت یا ویژگی شخصیتیِ واحدی نیست، بلکه امری است که بر زندگی انسان‌ها در همۀ سن‌ها، فرهنگ‌ها و کشورها تأثیر می‌گذارد. کم‌رویی برخی مواقع می‌تواند بلا و مصیبت باشد، بلایی که به تصدیق دکتر هایملیک گه‌گاه ممکن است مرگ‌بار هم باشد.\n موران استدلال می‌کند که کم‌رویی می‌تواند موهبتی بزرگ هم باشد؛ میل به درون‌گرایی راه را برای تفکر مبتکرانۀ نابغه‌های خلاق که میل به اجتناب از پرگویی دارند باز می‌کند. کتاب آدم‌های کم‌رو اثری است که تاریخچۀ جامعی از این مسئله ارائه می‌کند و سویه‌های انسان‌شناسانه و جامعه‌شناسانۀ کم‌رویی را می‌کاود و نظرات زیمل و سنکا و سونتاگ دربارۀ عدم‌اعتمادبه‌نفس را بیان می‌کند. علاوه‌براین، این کتاب حاوی مجموعه‌ای از بیوگرافی‌های کوتاه آدم‌هایی است که در درجات مختلف تحت تأثیر این مسئله بوده‌اند. موران می‌گوید آلن تورینگ اغلب اوقات همان‌قدر که عجول و بی‌پروا بود، خجول هم بوده است. موران در کتابش به شکلی درخشان اشاره می‌کند که آگاتا کریستی به‌طرز غم‌انگیزی کم‌رو بوده است. شارل دوگل نیز به همین ترتیب در زمان‌هایی که رهبری کاری را به عهده نداشته خجول و کم‌رو بوده است. استیون پاتریک موریسی، خواننده و نوازندۀ بریتانیایی، نیز در زمان‌هایی که موسیقی کار نمی‌کرده کم‌رو بوده است. لوسیوس لیسینیوس کراسوس، کنسول امپراتوری روم و مربی سیسرون، نیز خود اعتراف کرده است که قبل از ارائۀ هر سخنرانی تا سرحد مرگ می‌ترسیده است. پریمو لوی به فیلیپ راث دربارۀ کم‌رویی خود گفته است. نخستین کتابِ اولیور ساکس مدت‌ها منتشرنشده باقی مانده بود، چراکه او نسخۀ دست‌نویس کتابش را به دوستی قرض داده بود، دوستی که مدتی بعد خودکشی کرده بود و ساکس رویش نمی‌شد از بیوۀ آن دوست تقاضای پس‌دادن کتاب را بکند.\n\nکم‌رویی _که در معنای بنیادینش شاید تصدیق مضطربانۀ فاصلۀ زیادی باشد که ذهن انسان‌ها را از یکدیگر جدا می‌کند_ همواره همدم مردم و تلاش‌هایشان بوده است. شاید ما خودمان را در شمار بزدلان بزرگ قلمداد نکنیم، آن‌گونه که روان‌شناس فرانسوی، لودویچ دوگا، علاقه دارد برخی را چنین بنامد. برای بعضی از ما، کم‌رویی مهمان ناخوانده‌ای است که گه‌گاه سروکله‌اش پیدا می‌شود. موران استدلال می‌کند که کم‌رویی _هرچند اغلب اوقات خودش انتخاب می‌کند که آشکار شود و عملاً کسی که آن را تجربه می‌کند هیچ قدرتی در رد آن ندارد_ همان‌قدر که می‌تواند بلا باشد می‌تواند یک مزیت نیز باشد. افراد کم‌رو اغلب فکور و بعضاً باهوش هستند.\n آن‌ها معمولاً نسبت‌به نیازها و نگاه خیرۀ دیگران حساس‌اند. مشکل اینجاست که آن‌ها در جهانی به سر می‌برند که علی‌رغم شیوع گستردۀ کم‌رویی، صبر و تحمل بسیار کمی در برابر آن وجود دارد.\n مورانِ بریتانیایی خودش را در زمرۀ کم‌روها قلمداد می‌کند، ازاین‌رو آگاه است که کم‌روبودن در این دنیای فضل‌فروشِ متکبر چه مصائبی دارد. او همچنین نیک می‌داند تکریم کم‌رویی چه دیدگاه رادیکالی است. به‌طور مشخص در بریتانیا، جایی که کتاب آدم‌های کم‌رو نخستین‌بار در آنجا منتشر شد، کم‌رویی به‌عنوان یک مشکل متداول قلمداد می‌شود که باید درمان شود. این طرز تلقی حتی به‌نحو فزاینده‌تری در ایالات متحده نیز وجود دارد. کم‌رویی از لحاظ احساسی دیواربه‌دیوار شرم و آزرم است و اغلب به‌عنوان دلیل آزرم به آن توجه می‌شود. در فرهنگی که برای اعتمادبه‌نفس ارزش بسیاری قائل است و در آن، مهارت‌های اجتماعی شواهد بیرونی عزت‌نفس باطنی هستند، به کم‌رویی با سوءظن نگریسته می‌شود. سکوت، در جهانی که در آن همۀ صداها بلند است، ممکن است به دشمنی منجر شود.\n در سال ۱۹۹۷، در شهر کاردیف ولز دانشگاهیان گرد هم آمدند تا اولین کنفرانس بین‌المللی کم‌رویی را برگزار کنند. فیلیپ زیمباردو، روان‌شناس برجسته، در آن کنفرانس استدلالی مطرح کرد که هم تعجب‌آور بود و هم تحریک‌آمیز. او گفت کم‌رویی دارد به یک اپیدمی تبدیل می‌شود. تحت تأثیر فناوری دیجیتالی و کارایی‌هایی که این فناوری به ارمغان آورده است _اینترنت، ایمیل، دستگاه‌های سخن‌گو_ «چسب اجتماعی»، که نسل‌های پیشین را به گروه‌های اجتماعی متصل می‌کرد و تعاون و همکاری را بالا می‌برد، رو به زوال است. دیدگاه‌های زیمباردو _که برآمده از آزمایش زندان استنفورد او بود_ اکنون مسیری تازه یافته بود: او با جلب توجه دیگران به یافته‌های شری ترکل و رابرت پوتنام شروع به ابراز نگرانی نسبت‌به فناوری کرد؛ او گفت همۀ راه‌هایی که انسان‌ها ابداع کرده‌اند تا از یکدیگر دوری کنند نهایتاً به وخیم‌ترشدن معضل کم‌رویی منجر خواهد شد. او در آن زمان پیش‌بینی کرد که در سال ۲۰۰۰، شرایطی پدید خواهد آمد که می‌توان یک روز را بدون سخن‌گفتن با هیچ انسان زنده‌ای سپری کرد. زیمباردو هشدار داد که ما در حال ورود به «عصر نوین یخ‌بندان» هستیم.\n باید منتظر ماند و دید که آیا شبکۀ جهانی اینترنت ما را آزاد خواهد کرد یا اسیر و دربند. اما موران اظهار می‌کند که «عصر نوین یخ‌بندان»، در جایگاه یک مفهوم، به‌نحو نظام‌مندی به ایده‌های سنتی موجود دربارۀ ماهیت کم‌رویی تلنگر زده است: یعنی اینکه کم‌رویی صرفاً پاسخی عاطفی به دیگران نیست، بلکه به‌طور خاص پاسخی عاطفی به شرایط زندگی مدرن است. در این خوانش از تاریخِ انسان، کم‌رویی هم یک حس است و هم تا حدودی یک پدیدۀ نوظهور.\n اورماند ماداک دالتون، محقق، باستان‌شناس و موزه‌دار موزۀ بریتانیا در اوایل قرن بیستم، در همین راستا اعتقاد داشت که کم‌رویی محصول جانبی تمدن است. دالتون معتقد بود که حیوانات و بربرها (انسان‌های وحشی) اگر پای تنازع بقایشان در میان باشد، احساس لوکس و تجملیِ کم‌رویی را ندارند. انسان‌هایی که صرفاً دل‌مشغولی تأمین اساسی‌ترین نیازهایشان _غذا، سرپناه و تولیدمثل_ را دارند کمتر از خودآگاهی، که لازمۀ کم‌رویی است، استفادۀ عملی خواهند کرد. چارلز داروین، کسی که در سرتاسر کار خود نسبت‌به عواطف و احساسات حیوانات علاقه‌مند بود، نسبت‌به تکامل کم‌رویی گیج و سرگشته بود. او کم‌رویی را «وضعیت غریب ذهن» نامید. داروین اظهار شگفتی می‌نمود که چگونه تکامل شرایطی را برای انسان به ارث گذاشته بود که در طبیعت استفادۀ کمی داشت. بخشی از این شگفتی داروین به این دلیل بود که او خودش گاهی اوقات به‌شدت از کم‌رویی رنج می‌برد.\n در دیدگاه دالتون، کم‌رویی نتیجۀ بلافصل تمدن نبود، بلکه یکی از محصولات جانبی آن بود: زندگی به‌مثابۀ نوعی صحنۀ بی‌پایان نمایش زیسته می‌شود. البته، این ایده برآمده از نظرات اروین گافمن (یا همکار جامعه‌شناس او، نوبرت، که در همان زمان استدلال مشابهی کرده بود که کم‌رویی مسئله‌ای مدرن است) نبود، بلکه دالتون این ایده را با تمرکز بر گروه بزرگی از انسان‌ها به دست آورد که تا حدی مسئول برخاستن همۀ خدعه‌ها و مکرها دانسته می‌شدند: زنان. دالتون اعتقاد داشت که گرایش زنان به تبدیل زندگی به مجموعه‌ای از صحنه‌های نمایش شرایطی خلق خواهد کرد که در آن شرایط نمایش‌ها می‌توانند شکست بخورند. بنابراین، کم‌رویی، که در میان بسیاری چیزهای دیگر نوعی آگاهیِ خودآگاه است، یکی از راه‌های بسیار زیادی است که در آن تعاملات انسان می‌تواند به خطا برود.\n ایده‌های دالتون همچنان زنده‌اند. امروزه به‌صورت گسترده در انسان‌شناسی پذیرفته‌اند که کم‌رویی همان‌قدر که واجد مؤلفه‌های فیزیولوژیک است دارای عناصر فرهنگی نیز هست. باوجوداین، این ایده‌ها تداوم دارند، به این مفهوم که کم‌رویی نه‌فقط به‌عنوان فعل و انفعال پیچیدۀ میان مغز انسان و جهانی اجتماعی، بلکه بیشتر به‌عنوان یک انحراف فهمیده می‌شود. مردم‌آمیزی عادی و نرمال است؛ پس کم‌رویی غیرعادی است. بااین‌همه، ما انسان‌ها حیواناتی اجتماعی هستیم. این حرف البته کلیشه است، ولی عمیقاً درست است. ما انسان‌ها خودمان را گونه‌هایی می‌دانیم که همان‌قدر که در ساختار دی‌ان‌ای مشترکیم، در پرگویی و وراجی نیز اشتراک داریم. ما انسان‌ها از انگشت شست دستمان استفاده می‌کنیم تا نه‌فقط کار کنیم و اثر هنر خلق کنیم، بلکه نامه بنویسیم، تلفن را در دستمان نگه داریم و ایموجی ارسال کنیم تا شور و اشتیاقمان از برنامه‌های سر شب خود را ابراز کنیم. ما انسان هستیم. [تفاوتمان با حیوانات] در چند نکتۀ کوچک اما عمیق نهفته است: ما به‌طور دسته‌جمعی انسان هستیم.\n اگرچه کم‌رویی گاهی اوقات مورد تردید است و گاهی اوقات نیز آسیب‌شناسی شده، اما ازجمله موجبات تحول اجتماعی است. سوزی اسکاتِ جامعه‌شناس استدلال می‌کند که انسان‌های کم‌رو صرفاً تنهایی را در برابر همراهی با دیگران انتخاب نمی‌کنند یا گروه‌های کوچک را بر گروه‌های بزرگ‌تر ترجیح نمی‌دهند؛ انسان‌های کم‌رو، هر بار که عذرخواهی می‌کنند یا از انجام کاری طفره می‌روند، دارند تجربه‌ای ناخواسته را نقض می‌کنند. آن‌ها، درست به‌واسطۀ کم‌رویی خود، دارند از نظم اجتماعی گسترده‌تری منحرف می‌شوند.\n بنابراین، انسان کم‌رو _و این عدم‌اعتمادبه‌نفسی که از خودش به نمایش می‌گذارد_ مظنون است. توماس براون، فیلسوف انگلیسی، درحالی‌که معتقد است کم‌رویی با دستپاچگی۴ پیوندی وثیق دارد، به کم‌رویی به‌عنوان «شرم روستایی»۵ ارجاع داده است. پلوتارک ترجیح می‌داد که کم‌رویی را «فقدان تأیید و حمایت» در نظر بگیرد. هنریک ایبسن، کسی که به‌نحو افراطی می‌خوارگی می‌کرد تا بخشی از کم‌رویی‌اش را درمان کند، سردی هم‌وطنان نروژی خودش را محکوم می‌کرد و می‌گفت نروژی‌ها از «کم‌رویی روح» رنج می‌برند. جین آستین، در نامه‌ای طبق معمول کنایه‌آمیز به خواهرش، کم‌رویی را درون حوزۀ گسترده‌تر «خلق‌وخوی و بیماری‌های طبیعی» جای می‌داد. زیگموند فروید، کسی که صحبت‌کردن را نوعی درمان و خیر اجتماعی می‌دانست، نسبت‌به کم‌رویی مظنون بود: او کم‌رویی را مدرکی برای خودشیفتگی رانده‌شده۶ محسوب می‌کرد.\n کم‌روبودن، به‌خاطر همۀ این مطالبی که بیان شد، صرفاً به این معنا نیست که وارد یک مهمانی بشوید و مستقیماً به گوشه‌ای بروید و در کنار دیواری پناه بگیرید یا اینکه قبل از برداشتن تلفن ده‌ها بار سلام‌وعلیک‌کردن را تمرین کنید یا وقتی به حضار نگاه می‌کنید، حتی وقتی هم که تصور می‌کنید آن‌ها حاضرند از روی فرمان‌بُرداری از شما لباس‌هایشان را از تن خارج کنند، حس آشنای گیرافتادن در چنگال ترس و وحشت به سراغتان بیاید. کم‌رویی بدفهمیده‌شدن هم هست. عموماً دیگران برداشت غلطی از انسان‌های کم‌رو دارند و آن‌ها را به‌اشتباه سرد، بی‌تفاوت، مغرور یا کسانی که همچون دختربچه‌ها خجول‌اند تلقی می‌کنند. برخی اوقات دیگران به‌شدت در مورد انسان‌های کم‌رو دچار سوءتعبیر می‌شوند. روان‌شناس آمریکایی، جیسیا مورس، در اوایل قرن بیستم بر این باور بود که بین کم‌رویی و حماقت ارتباطی ذهنی وجود دارد. تام وولف، نویسنده‌ای که نیک‌بختانه از موهبت برون‌گرایی برخوردار بود، فقدان شدید اعتمادبه‌نفس اجتماعی در ویلیام شاون، ویراستار درخشان و محبوب نیویورکر، را به سخره می‌گرفت و از این کار لذت می‌برد.\n موران می‌گوید دکتر زیمباردو در این اظهارنظرش که قرن جدید «عصر نوین یخ‌بندان» را به ارمغان می‌آورد ممکن است دچار خطا شده باشد یا دست‌کم شدیداً نظرش ناپخته باشد. کم‌رویی ممکن است رایج باشد، اما عموماً با آن به‌مثابۀ نوعی بیماری مسری برخورد می‌شود. بله، ما پرداخت قبوض را خودکار کرده‌ایم. بله، ما سرویس‌های آنلاین سفارش غذا داریم. بله، مطمئناً ما، اگر تمایل داشته باشیم، می‌توانیم یک روز کامل را بدون اختلافات ناشی از تماس با انسان‌ها پشت‌سر بگذاریم. اما همچنان راه‌های بسیاری برای صحبت‌کردن، ایجاد ارتباط و اجتماعی‌بودن و انسان‌بودن وجود دارد، راه‌هایی که به‌واسطۀ آن‌ها می‌توانیم خودمان را هنگام برقراری ارتباط با دیگران از منظر خودمان ارزیابی و قضاوت کنیم. هرچند جهان در حال حاضر پوشیده‌شده از کابل‌های سرد اینترنت است، اما به‌اندازۀ گذشته گرم و شلوغ و پرسروصداست و شاید حتی واقعاً بیش از گذشته. جهان، دست‌کم در ایالات متحده، عموماً به کسانی گرایش دارد که تمایل دارند آن را با شوروشوق و صدا پیوند دهند.\n این همان پارادکسی است که به کتاب انسان‌های کم‌رو روح می‌دهد: کم‌رویی وضعیتی کاملاً عادی و نرمال است که، علی‌رغم همۀ مطالبی که بیان شد، باید همچنان عادی‌سازی شود. موران، در کتابش، با استفاده از بصیرت‌های متفکران باستان و میراث‌داران بعدی آن‌ها، کوشیده است اثبات کند که او، در جایگاه فردی کم‌رو، چقدر خوب کم‌رویی را شناخته است و با آن زیسته است: جهان، علی‌رغم همۀ گام‌های مثبتی که در راستای پذیرش و بهبود کم‌رویی برداشته است، همچنان به کم‌رویی مهربانانه نمی‌نگرد.\n کتاب انسان‌های کم‌رو، از این جهت که بیان می‌کند اگر انسان‌های کم‌رو کمی بیشتر خودشان را نشان بدهند و کمی بیشتر اعتمادبه‌نفس به خرج دهند شرایطشان بهتر خواهد شد، یادآور کتابی است که سوزان کین ۲۰۱۲ منتشر کرد، با عنوان ساکت: قدرت درون‌گرایان در جهانی که از صحبت دست نمی‌کشد. انسان‌های کم‌رو کم‌رویی را وضعیت عاطفی رایجی می‌داند، اما به‌نحو تلویحی و به‌دفعات جهانی را که با این وضعیت با تردید، سوءظن و سردرگمی رفتار می‌کند محکوم می‌کند. بنابر گفتۀ کین، ازآنجاکه مدرسه‌ها و کسب‌وکارها عموماً برای افراد برون‌گرا ساخته شده‌اند _زیرا در واقع اغلب خود این افراد آن‌ها را ساخته‌اند_ بنابراین، ساختارهای اجتماعی عموماً و به‌نحو مفرطی بیشترین انطباق را با زرق‌وبرق و سروصدا دارند.\n پس تا حدودی، چرخ‌هایی که جیرجیر می‌کنند اولویت فرهنگی پیدا می‌کنند. و به‌نحو خاص‌تری نه‌تنها فرهنگ آمریکایی نسبت‌به گذشته راه‌های بیشتری برای صحبت‌کردن پیشنهاد می‌دهد، بلکه گرایش دارد تا بر صحبت‌کردن به‌مثابۀ یک نیاز زندگی مدرن تأکید کند. بسیاری چنین می‌پندارند (یا امید دارند) که ارتباطات خوب و پایدار به سرمایه‌گذاری‌های موفق در کسب‌وکار، روابط عاشقانۀ موفق و عملکرد آموزشی مطلوب کمک خواهد کرد. برون‌گرایی ما را نجات خواهد داد. پوسترهایی که کار جمعی و مشارکت با دیگران را تبلیغ می‌کنند به ما تماشاکنندگانشان یادآوری می‌کنند که کار جمعی خوب است و در «تیم» هیچ «من»ی وجود ندارد. قایق‌سوارانی که در حال پاروزدن هستند، حقیقتاً، استعارۀ عالی‌ای از زندگی است. آن‌ها به‌نحو کارآمدی به این نکته اشاره می‌کنند که به تیم بپیوندید؛ سوار قایق شوید.\n بااین‌همه، شاید همۀ ما کمی بهتر عمل خواهیم کرد اگر فقط کمی بیشتر با کسانی همگام شویم که ترجیح می‌دهند، دست‌کم بعضی اوقات، به‌تنهایی پارو بزنند. شاید عملکرد مطلوب‌تری خواهیم داشت اگر با سعۀ صدر و دید بازتری به آنچه کاریزما، خلاقیت و کامیابی اجتماعی را می‌سازد بنگریم. شاید همۀ ما باید نصیحت موران را گوش کنیم که «انسان‌ها اساساً و به‌نحو فطری حیواناتی اجتماعی هستند». موران می‌نویسد: «کم‌رویی صرفاً ما را از راه‌های عجیب‌وغریب و پیچ‌درپیچ اجتماعی دور می‌کند.» کم‌رویی ازاین‌رو سزاوار تکریم است و شاید حتی می‌توان فرض کرد که در میان همۀ آن جست‌وخیزهایی که پاروزن‌های خندان انجام می‌دهند تا قایق را حرکت دهند جای کوچک خودش را دارد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nMoran, Joe. Shrinking Violets: The Secret Life of Shyness. Yale University Press, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مگان گاربر نوشته است و در تاریخ ۲۰ فوریه ۲۰۱۶ با عنوان «The Case for Shyness» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده و برای نخستین‌بار با عنوان «دربارۀ فواید و مضرات کم‌رویی» و با ترجمه مهدی ذوالقدری در سومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی به چاپ رسیده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۵ تیر ۱۳۹۶ این مطلب را با همین عنوان بازنشر کرده است. •• مگان گاربر (Megan Garber) دانش‌آموختۀ دانشگاه کلمبیا در رشتۀ روزنامه‌نگاری است. او در آتلانتیک دربارۀ مسائل فرهنگی می‌نویسد.  [۱] مانور هایملیک یکی از مهم‌ترین اقدامات حیاتی در فوریت‌های پزشکی است. این اقدام درمانی که برای جلوگیری از خفگی ناشی از ورود جسم خارجی به مجاری تنفسی انجام می‌شود می‌تواند از مرگ بسیاری از افراد مبتلا جلوگیری نماید [مترجم]. [۲] Shrinking Violets: The Secret Life of Shyness [۳] راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی (در اختصار انگلیسی: DSM) یک زبان مشترک و استاندارد برای طبقه‌بندی اختلالات روانی ارائه می‌کند و توسط انجمن روان‌پزشکی آمریکا تهیه شده‌است [مترجم]. [۴] embarrassment [۵] pudor rusticus, or “rustic shame” [۶] displaced narcissism"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833739.json b/train/413833739.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..54bb3b25be302e45d3bc60b57f2dd4413fbbb7ed
--- /dev/null
+++ b/train/413833739.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چیزهای زیادی هست که فلسفه می‌تواند از فیلم بیاموزد",
+  "subtitle": "درست است که فیلم استدلال فلسفی نمی‌آورد، اما می‌تواند کاری کند که مسائل فلسفی را «حس» کنیم",
+  "introduction": "برخی از فیلسوفان می‌گویند فلسفه میدانِ برهان‌آوری عقلی است، نه بازی با احساسات و هیجانات، و به همین دلیل نباید فیلم‌ها را وارد بحث‌های فلسفی کرد. اما واقعیت آن است که سردرگمی‌ها، شعف‌ها و غم‌ها بخشی جدانشدنی و پراهمیت از حیات انسانی‌اند، مسائلی که جایشان در بحث‌های فلسفی معمولاً خالی است. اینجاست که اتفاقاً یک فیلم می‌تواند به ما نشان دهد، به‌عنوان یک موجود بشری، قرارگرفتن در موقعیتی فلسفی چه حال و هوایی دارد.",
+  "content": "کاستیکا براداتان، ایان — این صحنه را تصور کنید: یک مرد، مردی سامورایی، در یک بیشه کشته می‌شود. همۀ آن‌هایی که در ماجرا بوده‌اند، یک‌به‌یک در محضر دادگاه حاضر می‌شوند. هیزم‌شکن می‌گوید وقتی سر جسد رسید، چه هولی به جانش افتاد. راهب شهادت می‌دهد آن مرد را قبلاً دیده است و یک ضارب احتمالی را شناسایی می‌کند. سپس ضارب، به نام تاجومارو، به دادگاه می‌آید. او مدعی می‌شود که سامورایی را طناب‌پیچ کرد، جلوی چشم او همسرش را فریفت، و بعد در نبردی با شمشیر او را کشت.\n شاید برخی از خوانندگان، طرح این پی‌رنگ را به یاد بیاورند. این فیلم، همان شاهکار آکیرا کوروساوا به نام «راشومون» (۱۹۵۰) است که خواننده را به ضیافتی منحصربه‌فرد دعوت می‌کند: اندیشیدن روی پردۀ نقره‌ای. فلسفه‌ورزی نه از مسیر استدلال‌های ساختاریافته یا با زبان غامض، بلکه از طریق داستان‌سرایی بدیع، تصویرسازی گیرا و فیلم‌بردای نوآورانه.\n بعد نوبت شهادت‌دادن همسر سامورایی می‌رسد. در روایت او، تاجومارو به او تجاوز می‌کند، اما بدون آنکه همسرش را بکشد، می‌رود. پس از تجاوز، او به همسرش می‌پیوندد، اما بیهوش می‌شود و وقتی به هوش می‌آید می‌بیند همسرش بی‌جان کنار اوست چون خودکشی کرده است.\n آن معمای فلسفی که در بطن فیلم کوروساوا است تا همین‌جا روشن شده است: اگر نتوانیم واقعاً بدانیم که چه اتفاقی افتاده است، چه؟ اگر هر روایتی که دربارۀ دنیای پیرامونمان می‌سازیم، یک دنیای درونی باشد، و روایت هرکسی بسیار متفاوت از دیگری باشد، بی هیچ راهی برای اینکه بدانیم کدام‌یک واقعیت دارد، چه؟\n حتی گیراتر از همۀ این‌ها روایت خود ساموراییِ جان‌باخته است که از طریق یک احضارکنندۀ روح می‌شنویم: پس از آنکه تاجوماروِ راهزن به همسرش تجاوز کرد، از او خواست با هم فرار کنند. زن پذیرفت، به این شرط که او ابتدا همسرش را بکشد. اما تاجومارو ناگهان جانب سامورایی را می‌گیرد. زن به طریقی می‌گریزد، و راهزن سامورایی را آزاد می‌کند و از محل می‌رود، و سامورایی خودکشی می‌کند.                                شخصیت‌های فیلم کوروساوا به دنیایی یکسان می‌نگرند، اما، بنا به دلایل اخلاقی یا شناختی، روایت‌هایشان از آنچه می‌بینند هریک دنیای درونیِ خود را دارد. درنتیجه، نمی‌شود دانست که دنیای واقعی به چه شکل است. پیام غایی فیلم آن است که ما از اساس ناتوان از «تشخیص و گفتن حقیقت» هستیم.\n در ادامه، نسخه‌ای دیگر را می‌شنویم، یعنی روایت هیزم‌شکن را. او شاهد عینی کل ماجرا بوده است، اما چیزی به دادگاه نگفته است. او روایتش را پس از محاکمه سر قبر راشومون می‌گوید: تاجومارو پس از آنکه به زن تجاوز کرد، از او تقاضا کرد با هم ازدواج کنند. زن که از تقاضای راهزن متأثر نشده است، همسرش را آزاد می‌کند و از او می‌خواهد با راهزن بجنگد. سامورایی با شمشیر به نبرد او می‌رود و کشته می‌شود.\n این آخرین نسخه است، اما نمی‌توانیم بگوییم که نسخۀ حقیقی است. اگر کسان دیگری در ماجرا بودند، روایت‌های بیشتری هم می‌شنیدیم که هریک با قبلی خود فرق داشت. این نکته، از لحاظ فلسفی، بدیع نیست: از شالوده‌شکنی حقیقت در قالب «ارادۀ معطوف به قدرتِ» نیچه، تا این مفهوم ریچارد رورتی که حقیقت «نه یافته، بلکه ساخته می‌شود» تا «برساخت اجتماعی» همه‌چیز در عصر حاضر. ما به دنیایی عادت کرده‌ایم که گویا نیاز به دانستن اینکه حقیقت چیست و کجاست را رها کرده است. شاید پیام فیلم کوروساوا در سطح انسانی‌اش ما را آشفته کند، اما خود فیلم سر میزِ همان بحثی می‌نشیند که در فلسفۀ غرب سابقه‌ای قدیمی دارد.\n ولی شاید برایمان سؤال شود که یک فیلم‌ساز سر میزِ بحث فلسفی چه می‌کند؟ بنا به یک خط فکری که تا الآن در حاشیه است ولی روزبه‌روز اثرگذارتر می‌شود، کوروساوا دقیقاً همان کاری را می‌کند که هر فیلم‌ساز خوب باید بکند: تحریک بینندگان به اینکه از آنچه روی پرده می‌بینند فراتر بروند، درگیر پرسش‌های بزرگ دربارۀ وضعیت بشر شوند، سینما را وسیله‌ای برای پیگیری اهداف فلسفی کنند. چهره‌های متعددی، از ژیل دلوز و استنلی کول تا استیون مالهال و رابرت سینربرینک، استدلال می‌آورند که «فیلم می‌تواند فلسفه باشد». یعنی اینکه خدمت سینما به فلسفه می‌تواند فقط در یک نقش فرعی (مثلاً با تأمین نسخه‌های «نمایشی» از مسائل فلسفی برای کلاس درس) محدود نشود، بلکه در ذات خود، با روش‌های خود، و به شیوه‌ای باشد که نتوان آن را به روش‌های فلسفه‌ورزی سنتی تقلیل داد. روشن است که همۀ فیلم‌ها به‌طرز چشم‌گیر فلسفی نیستند، اما برخی فیلم‌ها هستند و همین ما را بس. به تعبیر مالهال در دربارۀ فیلم۱ (۲۰۰۱): «چنین فیلم‌هایی مادۀ خام فلسفه یا مایۀ تزیینش نیستند، بلکه مشق فلسفه‌اند، فلسفه در عمل، فیلم به‌مثابۀ تفلسف».\n فلاسفه اگر جدل نکنند که فیلسوف نیستند. به همین خاطر، «نظریۀ جسورانه‌ای» که فیلم را فلسفه می‌داند چنان که باید و شاید محاصره شده است. خط اصلی حمله می‌گوید فیلم نمی‌تواند فلسفه باشد چون فلسفه باید با استدلال کار کند. اما فیلم، به‌جای استدلال، با تصاویر و هیجانات و امثالش کار می‌کند. به بیان دیگر، فیلم‌ساز نمی‌تواند فیلسوف باشد چون براساس آن درکی عمل نمی‌کند که عصارۀ فلسفه را طرح استدلال‌ها و ردیّه‌های پیش‌دستانه می‌داند. ولی با این تعریف، تعداد قابل توجهی از فلاسفه هم فیلسوف نیستند: در این تعریف جایی برای هراکلیتوس و دیوگنس نمی‌ماند، یا برای کنفوسیوس و نیچه.\n فارغ از اینکه آیا فیلم‌ها با چنین تعاریف فنی‌ای از فلسفه جورند یا نه، این حقیقت پابرجاست که این آثار می‌توانند تأثیری مشابه با آثار سترگ و جاودانۀ فلسفه بر ما داشته باشند: تکان‌دادن و بیدارکردن ما، دمیدن حیات تازه به ذهن‌هایمان، مهیا کردنمان برای شیوه‌های جدید دیدن خودمان و دنیای پیرامونمان. در آثار آندره تارکوفسکی، اینگمار برگمان و کوروساوا یک‌جور نظاره‌گری ناب، نگاه عمیق و بصیرت ظریف وجود دارد که همتای آثار فلاسفۀ بزرگ است.\n ولی مهم‌ترین نکته به وسواس ناسالم خردورزی نزد فلاسفه برمی‌گردد، که فیلم‌سازان می‌توانند معنای انسان‌بودن را به آن‌ها بیاموزند: شیوه‌های آشفتۀ زندگی‌مان را، اینکه گاهی ممکن است چقدر بی‌ثبات و پیچیده و نهایتاً بی‌خرد باشیم. هیجانات و اشتیاقات هم به اندازۀ خرد ما را به حرکت وامی‌دارند؛ ما خیال‌پردازی اسطوره‌ای را هم به‌قدر تفکر استدلالی به کار می‌گیریم. و شاید به مصلحت خود فلسفه باشد که در تعریف‌هایش گشاده‌دست‌تر شود و در رابطه‌اش با سایر حوزه‌ها متواضع‌تر. فلسفه مثلاً از فیلم می‌تواند چیزهای مفید زیادی یاد بگیرد: حرارت انسانی، اضطرارهای اجتماعی، و شیوۀ صحبت مستقیم با قلب انسان. در متون فلسفی، چندان خبری از این چیزها نیست.\n فیلم «راشومون» کوروساوا دقیقاً همین‌کار را می‌کند. این فیلم نه‌تنها آن ایدۀ قدیمی را بیرون می‌کشد که حقیقت امری انسان‌ساخته است، بلکه چنان درام و شوری به آن می‌بخشد که فلسفه به‌تنهایی از عهده‌اش برنمی‌آید. ما از طریق روایت، سبک فیلم‌برداری، بازی، میزانسن و امثالش، تا حدی می‌فهمیم که ناتوانی در به‌چنگ‌آوردن واقعیت چه «حسی» دارد: داستان‌های متعارض با یکدیگر با فلاش‌بک در فیلم مطرح می‌شوند که یک مسئلۀ حیاتی را طرح می‌کند، یعنی رابطۀ حقیقت با حافظه و فراموشکاری، با یادآوری درست و نادرست. هنگام یادآوری و بازگویی واقعه، بارانْ بی‌امان می‌بارد، انگار که همه چیز این دنیا (واقعیت، حقیقت، خودمان) سیال شده است. مکان یادآوری هم ویرانه است، معبدی مخروبه، که متذکر می‌شود «خدا مُرده است» یا حداقل بسیار ساکت است؛ که نیازی هم به این تذکر نیست. در دادگاه هرگز چهرۀ قاضیان را نمی‌بینیم، بلکه فقط صورتِ کسانی را می‌بینیم که آورده شده‌اند تا شهادت‌های بسیار متناقض با همدیگر بدهند: آن‌ها خطاب به «ما» حرف می‌زنند؛ قاضی خودِ ما هستیم، ماییم که باید همه‌چیز را درک کنیم. برخی صحنه‌ها هم مستقیم از خورشید فیلم‌برداری شده‌اند، که حسی از کوری و گم‌گشتگی می‌آفریند که به این سادگی‌ها دست از سرمان برنمی‌دارد. همۀ این‌ها لاجرم این برداشت طاقت‌فرسا را تعمیق می‌کنند که آنچه شاهدش هستیم، این پایان توانایی‌مان در تشخیص و گفتنِ حقیقتْ یک تراژدی در ابعاد کیهانی است. مرثیه‌های راهب بوداییْ جان‌گداز است:\n جنگ، زلزله، باد، آتش‌سوزی، قحطی، طاعون. سال به سال، هیچ نبوده جز فاجعه. و راهزنان هر شب بر سرمان هوار می‌شوند. بسیار مردانی را دیده‌ام که مثل حشرات کشته شده‌اند، اما هرگز داستانی به این هولناکی نشنیده‌ام. بله. بسیار هولناک. این بار شاید بالأخره ایمانم به روح بشر را از دست بدهم. این بدتر از راهزنی، طاعون، قحطی، آتش‌سوزی یا جنگ است.\n البته همۀ این‌ها «فقط فیلم» هستند. به‌علاوه، بازی‌کردن با این ایده که حقیقت دست‌ساز بشر است، اینکه می‌توان تا ابد مشغول شالوده‌ریزی و شالوده‌شکنی هر چیزی بود، بسیار مفرّح است. بسیار مفرّح. ولی! زمان تسویه‌حساب شاید زودتر از آنی رسیده باشد که انتظارش را داشتیم. چون وقتی حکومت ما را وامی‌دارد که دروغ را نه دروغ، بلکه «حقیقتِ» بدیل بدانیم، می‌فهمیم مرجع حرفش رورتی یا نیچه نیست، بلکه رمان ۱۹۸۴ جورج اورول است. و این دیگر داستانی نیست که بخوانیم، بلکه ساکن آن شده‌ایم.\n حداقل باید آمدنش را پیش‌بینی می‌کردیم. بالاخره «راشومون» کم هشدار نداده بود.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کاستیکا براداتان نوشته است و در تاریخ ۳ جولای ۲۰۱۷ با عنوان «Philosophy has a lot to learn from film» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۴ بهمن ۱۳۹۶ آن را با عنوان «چیزهایی زیادی هست که فلسفه می‌تواند از فیلم بیاموزد» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• کاستیکا براداتان (Costica Bradatan) استاد علوم انسانی در دانشگاه صنعتی تگزاس و محقق دانشگاه کوئینز استرالیاست. همچنین سردبیری بخش مطالعات تطبیقی و دینی لس‌آنجلس ریویو آو بوکز را بر عهده دارد. او بیش از ده کتاب نوشته یا جمع‌آوری کرده که جان دادن در راه ایده‌ها: حیات پرمخاطرۀ فیلسوفان (Dying for Ideas: The Dangerous Lives of the Philosophers) از جملۀ آن‌هاست. [۱] On Film\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833740.json b/train/413833740.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..00e019f97c062175a344f6f60753c5d14ff383eb
--- /dev/null
+++ b/train/413833740.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "پایان عصر شبکه‌های اجتماعی دور از تصور نیست",
+  "subtitle": "شاید روزی جامعۀ ما این شیفتگی به توییتر و فیس‌بوک را هوسی زودگذر و اغلب مخرب ببیند",
+  "introduction": "چندماه قبل، شان پارکر، اولین رئیس فیس‌بوک، حرف‌هایی زد که داغ دل خیلی‌ها را تازه کرد. پارکر تأیید کرد که فیس‌بوک و دیگر شبکه‌های اجتماعی، آگاهانه و عامدانه، از نقصان‌های روان‌شناختی انسان‌ها سوءاستفاده می‌کنند تا کاربرانشان را هرچه بیشتر درگیر کنند. دقیقاً مثل نوعی اعتیاد. این سخنان نشانه‌ای بود از موج جدیدی که بین مردم راه افتاده است. حالا خیلی‌ها دارند شبکه‌های اجتماعی را ترک می‌کنند تا شاید آرامش قبلی‌شان را دوباره پیدا کنند.",
+  "content": "نیک بیلتون، ونیتی‌فر — بسیاری آمریکای پیش از جنگ داخلی را یک فانتزی پیشرو تصور می‌کنند: مردانی با سبیل‌های چخماقی که در سالن‌های گردوخاک‌گرفته لم داده‌اند و عرق ذرت بالا می‌اندازند و صدای پیانو هم در پس‌زمینه می‌آید. ولی در واقعیت، زندگی در آن روزگار کثیف‌تر از این حرف‌ها بود: آمریکایی‌ها پس از فراغت از کار وقت خود را در شیره‌کش‌خانه‌های کاملاً قانونی با کشیدن هروئین می‌گذراندند. در سال ۱۸۸۵ میلادی تریاک و کوکائین را حتی به بچه‌ها هم می‌دادند تا مرهمی باشد بر درد دندان درآوردن. «قطرۀ کوکائین برای دندان‌درد»، که با شعار «تسکین فوری» تبلیغ می‌شد، بسته‌ای ۱۵ سنت فروخته می‌شد. امروزه، در میانۀ بحران مواد مخدر، وقتی این را می‌شنویم، بی‌بروبرگرد تعجب می‌کنیم و می‌پرسیم: «واقعاً چه فکری پیش خودشون می‌کردن؟»\n من نیز غالباً همین تعجب و سؤال را دارم وقتی به شبکه‌های اجتماعی و تسلط فعلی‌شان بر جامعه فکر می‌کنم. آیا نسل‌های آینده در ده یا بیست یا صد سال آینده به امروز ما خواهند نگریست و با سردرگمی خواهند پرسید درست است که این شبکه‌های اجتماعی فوایدی داشتند ولی با وجود شواهدی مبنی‌بر اینکه این پلتفرم‌ها در حال نابودکردن جامعه بودند، چرا نسلی از انسان‌ها اینقدر به آن‌ها باور داشتند؟ شواهدی همچون اینکه تروریست‌ها از این شبکه‌ها برای عضوگیری استفاده می‌کنند، این شبکه‌ها باج‌گیری را تسهیل می‌کنند، اضطراب را افزایش می‌دهند و انتخاباتمان را خراب می‌کنند. البته برخی از افرادی که این شبکه‌های اجتماعی را ایجاد کرده‌اند امروز مطمئن نیستند که این‌ها اصولاً فایده‌ای هم دارند. یک ماه پیش، نوشته‌ای منتشر کردم که به‌تفصیل شرح می‌داد برخی از نخستین کارمندان فیس‌بوک اینک هیولایی را می‌بینند که خودشان خلق کرده‌اند. چنان‌که یکی از نخستین کارمندان فیس‌بوک به من گفت: «شب‌ها در جایم دراز می‌کشم و به چیزهایی فکر می‌کنم که در آن روزهای نخستین خلق کردیم و اینکه چه کاری می‌توانستیم بکنیم تا از این محصول این‌طور استفاده‌هایی نشود».\n پس از انتشار آن نوشته، منتظر ایمیل‌ها و پیام‌های خشمناک کارمندان سابق و فعلی فیس‌بوک و توییتر و اینستاگرام بودم. ولی چنین نشد و درعوض ایمیل‌های بسیاری از کارکنان سابق (حتی فعلی) این شبکه‌های اجتماعی دریافت کردم که اعتراف می‌کردند همین حس را دارند. حتی برخی از آن‌ها گفتند که خودشان دیگر از این پلتفرم‌ها استفاده نمی‌کنند. کسانی که با من تماس گرفتند از رده‌های مهندسی بودند تا مدیران ارشد. برخی از سرمایه‌دارانی که در روزهای نخستین این شبکه‌ها یا رقبایشان از آن‌ها حمایت مالی کرده‌اند به من گفته‌اند که دیگر از این شبکه‌ها استفاده نمی‌کنند یا خیلی کم استفاده می‌کنند. ماه پیش، مارک ساستر از شرکت آپ‌فرانت ونچرز نوشت که پس از مشاهدۀ استفادۀ ترامپ از شبکه‌های اجتماعی، فیس‌بوک و توییتر را از گوشی خود پاک کرده است. او نوشت: «این‌کار موجب بهبودی عظیم در هر روز از زندگی من شد، بهبودی که نمی‌توانم توصیف کنم و باید خودتان هم این‌کار را بکنید تا بفهمید». این کار او به‌موازات تعداد بی‌شمار روزنامه‌نگارانی است که به من گفته‌اند حساب کاربری خود را حذف کرده‌اند یا اپلیکیشن شبکه‌های اجتماعی را در گوشی خود پاک کرده‌اند یا اینکه بدون حذف‌کردن حساب کاربری یا اپلیکیشن دنیای رسانه‌های اجتماعی را ترک گفته‌اند.\n وقتی دریافتم یکی از این سرمایه‌گذاران خطرپذیر، که عشقی الهی به توییتر داشت، مدتی است در این شبکه غیرفعال شده است، ایمیلی به او زدم تا حالش را بپرسم. چنین پاسخ داد: «به‌سختی می‌توانم تصور کنم چرا باید به توییتر برگردم. مانند یک بیماری عفونی و اعتیادآور است که بر آن غلبه کرده‌ام و اینک سیستم ایمنی بدنم رضایت بیشتری دارد». همان‌طورکه همکارم، مایا کوزوف، چند روز پیش نوشته است، رونق شبکه‌های اجتماعی، که به لطف رشد صنعت موبایل شکل گرفت، به پایان رسیده است. اشارۀ درستی می‌کند: «اینکه آیا صنعت فناوری اطلاعات بتواند ورای بهره‌گیری از اضطراب‌های اجتماعی ما به‌قصد فروش آگهی یا ورای خشمگین‌ترکردن ما به سمتِ افزایش مشارکت [اجتماعی] ما برود، شاید نیازمند درانداختن طرحی نو در رابطۀ میان خلیج سان‌فرانسیسکو۱ با بقیۀ کشور باشد». این حس، هم‌زمان، در بخش‌هایی از خلیج سان‌فرانسیسکو و بقیۀ کشور وجود دارد.\n حالا (البته چندماهی می‌شود) خودِ من هم بخشی از این گروهم. اینستاگرام و فیس‌بوک و اسنپ‌چت را از گوشی پاک کرده‌ام. ماهی یک‌بار، حتی شاید هم کمتر، سری به فیس‌بوک می‌زنم تا اگر کسی پیغامی برایم فرستاده باشد ببینم و لایک و کامنت هم نمی‌گذارم. بیشتر از یک سال است که وارد اسنپ نشده‌ام. روزی سه‌بار در اینستاگرام عکس می‌گذاشتم ولی اکنون سالی سه‌بار عکس می‌گذارم. برای مقاصد کاری، هنوز از توییتر کمی استفاده می‌کنم ولی آخرهفته‌ها اپلیکیشن آن را از گوشی پاک می‌کنم زیرا مرا غمگین یا خشمگین یا مضطرب می‌کند. دیگر به یاد نمی‌آورم که آخرین‌بار چه زمانی سرزدن به شبکه‌های اجتماعی مرا شاد یا توانمند کرده است. شاید مهم به نظر نرسد ولی کسی این را می‌گوید که آن‌قدر توییتر را دوست داشت که کتابی دربارۀ آن نوشته است.\n بله تمام این‌ها را پیشتر نیز شنیده‌ایم، اینکه مردم شبکه‌های اجتماعی را ترک می‌کنند و اینکه پلتفرم‌ها کارشان تمام است. نیویورک‌تایمز نسخه‌های مختلفی از این داستان را نوشته است و پرداختن به این موضوع در بخش اقتصادی این روزنامه مثل یک ستون ثابت شده است. ولی باور دارم این‌بار اوضاع فرق دارد و این شروع یک چرخش بزرگ است و تقصیر بر گردن همین شبکه‌های اجتماعی است.\n یکی از مشکلات این است که این شبکه‌های اجتماعی شباهت زیادی به مواد مخدر دارند. فیس‌بوک و سایر شبکه‌ها به‌خوبی این موضوع را می‌دانند. گوشی‌هایمان چندبار در ساعت از لایک‌ها و کامنت‌ها و ریتوئیت‌ها می‌گویند. تلاش همه‌شان یکی است، اینکه ما را دوباره آنجا بکشند تا آمار و ارقامشان برای گزارش درآمد سه‌ماهۀ بعد بهتر شود. شان پارکر، یکی از نخستین سرمایه‌گذاران فیس‌بوک و نخستین رئیس فیس‌بوک، چیزی را به زبان آورد که همگی می‌دانستیم: قصد فیس‌بوک این است که مثل مواد مخدر عمل کند با «دادن گاه‌به‌گاه دوزهای پایین دوپامین ازاین‌طریق که کسی برای عکسی یا برای نوشته‌ای لایکی یا کامنتی گذاشته است». پارکر گفت که این کار عامدانه و با نقشۀ قبلی بوده است. این شرکت‌ها «از نقطه‌ضعفی در روان‌شناسی انسان سوءاستفاده می‌کنند». این نکته را چامات پالیهاپیتیا، از مدیران سابق فیس‌بوک، نیز بازتاب داده است. در برنامه‌ای در تلویزیون سی.ان.ان، که دربارۀ نقش فیس‌بوک در جامعه بود، او از خود پرسید «آیا خودم را مقصر می‌دانم؟» و پاسخ داد «قطعاً خودم را مقصر می‌دانم».\n و درنهایت بزرگ‌ترین دلیلی که منجر می‌شود مردم شبکه‌های اجتماعی را کنار بگذارند: وعدۀ ارتباط ختم شد به واقعیتِ گسست. همگی دیدیم دونالد ترامپ چگونه از شبکه‌های اجتماعی بهره گرفت تا بین ما تفرقه بیندازد، چگونه مشکلات درونی تاریک و رقت‌انگیز خود را به جهانیان توییت کرد، چگونه توجه نکرد که عواقب برچسب‌زدن‌های بچه‌گانه روی یک دیکتاتور کمونیست، که به‌اندازۀ خود او مشکلات درونی دارد، ممکن است ما را در آستانۀ یک جنگ هسته‌ای قرار دهد. دیدن همۀ این اتفاقات به‌صورت زنده موجب می‌شود از خود بپرسید با این عمر گران‌قدر چه می‌کنم؟ درمورد گفت‌وگو با سایر شهروندان نیز چنین است. همۀ ما تلاشی منجر به شکست برای گفت‌وگو با سایرین در این شبکه‌ها داشته‌ایم که به‌سرعت تبدیل به جنگ و دعوا شده است یا افرادی غریبه به شما حمله‌ور شده‌اند چون عقایدتان با آن‌ها متفاوت است. سال‌ها پیش، یکی از مدیران فیس‌بوک به من گفت اختلاف‌نظر سر یک مسئله اصلی‌ترین دلیل قطع دوستی در فیس‌بوک است. او به‌شوخی گفت «کی می‌دونه، اگه این وضع ادامه پیدا کنه، شاید آخرسر کاربرهایی داشته باشیم که فقط چندتا دوست تو فیس‌بوک دارن». ازهمه‌بدتر، همگی دیدیم روسیه به‌گونه‌ای این شبکه‌های اجتماعی را علیه ما آمریکایی‌ها به کار گرفت که ده سال پیش کسی نمی‌توانست فکرش را هم بکند.\n اصلاً بیایید این شبکه‌های اجتماعی را بدهیم به روس‌ها. روسیه از شبکه‌های اجتماعی ما استفاده کرد تا تفرقه‌افکنی کند، مانند عروسک‌گردانی که اراده‌اش را بر عروسک تحمیل می‌کند. همان‌طورکه یک مقام دولتی اخیراً به من گفت، «پروپاگاندای پنهانی پوتین یکی از موفق‌ترین کارزارهای تاریخ معاصر بوده است». به گفتۀ مقامات، تمام چیزی که پوتین نیاز داشت همین شبکه‌های اجتماعی بود. از وقتی عضو این شبکه‌های اجتماعی شدم، این نخستین‌بار است که در اردوگاه کسانی قرار می‌گیرم که می‌پرسند «چه فکری پیش خودمون می‌کردیم؟».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را نیک بیلتون نوشته است و در تاریخ ۲۳ نوامبر ۲۰۱۷، با عنوان «The End of the Social Era Can’t Come Soon Enough» در وب‌سایت ونیتی‌فر منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۲ اسفند ۱۳۹۶ آن را با عنوان «پایان عصر شبکه‌های اجتماعی دور از تصور نیست» و ترجمۀ بابک طهماسبی منتشر کرده است. •• نیک بیلتون روزنامه‌نگار انگلیسی-آمریکایی است که در حال حاضر گزارشگر ویژۀ ونیتی‌فر است. از تخم درآمدنِ توییتر: داستانی واقعی دربارۀ پول، قدرت، دوستی و خیانت (Hatching Twitter: A True Story of Money, Power, Friendship, and Betrayal) از جمله کتاب‌های اوست.\n[۱]  ثروتمندین منطقۀ آمریکا که محل استقرار بسیاری از ابرکمپانی‌های تکنولوژی است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833741.json b/train/413833741.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c76d94b61ea11e1f5e73284dfe85de4324fc77c1
--- /dev/null
+++ b/train/413833741.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تجربه بخرید، نه کالا",
+  "subtitle": "در مقایسه با خرید کالاهای تازه، خرج‌کردن برای تجربه‌های جدید لذت بیشتری دارد",
+  "introduction": "فرض کنید مقداری پول دارید و دو راه جلوی رویتان است: یکی اینکه به مسافرتی خانوادگی بروید و دیگری اینکه یک گوشی تازه بخرید. ممکن است فکر کنید که سفر تمام می‌شود و چیزی از آن نمی‌ماند، اما از گوشی می‌توانید مدتی طولانی استفاده کنید. اما تحقیقات تازه در حوزۀ اقتصاد رفتاری نشان می‌دهد این فکر اشتباه است. یعنی برخلاف تصور ما، لذتِ سفر در ذهنمان می‌ماند و لذتِ گوشی تازه خیلی زود فراموش می‌شود.",
+  "content": "جیمز همبلین، آتلانتیک — ذهن ما به‌طور متوسط در چهل‌وهفت درصد اوقات سرگردان است. در یک‌سوم زمان‌هایی که مطالعه می‌کنیم، با کس دیگری حرف می‌زنیم یا از کودکی مراقبت می‌کنیم، ذهنمان تمرکز ندارد. حتی در طول معاشقه، ذهن در ده درصد زمان از موضوع منحرف می‌گردد. به نظر روان‌شناس معاصر، متیو کیلینگز ورث، این حواس‌پرتی برای بهروزی فرد خوب نیست. ذهن وقتی یکجا باشد خوب عمل می‌کند. کیلینگز ورث، در طول دورۀ تحصیلش در هاروارد، ارقام بالا را گردآوری و تدوین کرد و از همۀ کلیشه‌هایی که دربارۀ زیستن در لحظه وجود دارد مسئله‌ای علمی ساخت. در گزارشی که در سال ۲۰۱۰ با همکاری دنیل گیلبرت، استاد روان‌شناسی هاروارد، در مجلۀ ساینس منتشر شد، او و همکارش نوشتند: «ذهنی که سرگردان است، نمی‌تواند شادمان باشد».\n به نظر کیلینگز ورث، شادمانی در رضایت از تجربه‌های لحظه به لحظۀ ما نهفته است. هیچ کالای مادی‌ای ذاتاً ارزشمند نیست، مگر به‌خاطر نویدِ شادکامی‌ای که به ما می‌دهد. البته خشنودی از داشتن یک کالا الزاماً در لحظه‌ای که آن را به دست می‌آوریم حاصل نمی‌شود. ممکن است خشنودی در قالب انتظار امری در آینده یا حسرتی نوستالژیک برای رویدادی در گذشته ظاهر گردد. بااین‌حال، این دو روان‌شناس در مجموع اعتقاد دارند که توفیق مغز انسان در فرو رفتن در بحر حوادث گذشته و آینده، برای مدت زمانی زیاد و ملال‌آور، به هزینۀ [از دست‌دادن] شادمانی تمام شده است. اساساً ذهن آدمی تمایل دارد که در جاهای تاریک پرسه بزند، نه جاهای فرح‌بخش، مگر آنکه چیزی مهیّج برای انتظارکشیدن یا خاطره‌ای شیرین برای به‌یادآوردن داشته باشد.\n در طول دهۀ گذشته، شمار فراوانی از پژوهش‌های روان‌شناختی نشان داده است که تجربه بیش از دارایی انسان را مسرور می‌کند. این ایده که خریدن تجربه از خریدن کالاهای مادی رضایت‌بخش‌تر است مدّت‌ها موضوع مطالعۀ استاد روان‌شناسی دانشگاه کورنل توماس گیلوویچ بوده است. او از سال ۲۰۰۳ به این سو تلاش کرده است تا دقیقاً بفهمد که چگونه و به چه علت خریدن تجربه از خریدن کالاهای مادی بسیار بهتر است. ماه گذشته در نشریۀ سایکولوژیکال ساینس گیلوویچ و کیلینگز ورث به اتفاق آمیت کومار، دانشجوی دکترای دانشگاه کورنل، این برداشت موجود را بسط دادند که پول خرج‌کردن برای تجربه «شادمانی پایدارتری ایجاد می‌کند». آن‌ها بخصوص موضوع پیش‌نگری یا انتظار را، به‌مثابۀ محرکی برای شادمانی پایدار، بررسی کردند. این مسئله که آیا منفعتِ پول خرج‌کردن برای یک تجربه، علاوه‌بر آنکه پس از خرید تجربه حاصل می‌شود، پیش از خریدن تجربه نیز ثمر می‌دهد یا خیر؟ جواب این پرسش مثبت است.\n آن‌ها می‌گویند اساساً، زمانی که نمی‌توانید در لحظۀ حال زندگی کنید، بهترین حالت این است که چشم به راه یک تجربه باشید. خریدن تجربه، مثل سفرکردن، رفتن به کنسرت و تماشای فیلم عموماً بر خرید کالاهای مادّی رجحان دارد، چون درواقع پیش از آنکه هر چیزی را بخرید سودمندی خریدن آن چیز شروع به جوانه‌زدن می‌کند.\n از قرار معلوم چشم به راه یک تجربه بودن در قیاس با انتظارکشیدن برای یک کالای مادّی، شادمانی و هیجان بیشتری ( و نیز التذاذ بیشتری) را پدید می‌آورد. بالعکس، انتظار برای تملک کالایی مادی در مقایسه چشم‌انتظار بودن برای یک تجربه بیشتر احتمال دارد که لبریز از بی‌تابی باشد. کومار به من گفت «فکر کن که در رستورانی خوب، منتظر غذایی خوشمزه هستی، یا چشم به راه فرا رسیدن تعطیلاتی و احساس تو در این موارد چقدر متفاوت است با وقتی که چشم انتظار رسیدن آیفونی باشی که قبلاً سفارش داده‌ای یا موقعی که مدّت زمان دو روزه‌ای که برای حمل و نقل کالایی که به آمازون سفارش داده‌ای آن‌قدر که باید سریع به نظر نمی‌رسد».\n\nتحقیق پیشین گیلوویچ نشان داده است که تجربه‌ها، عموماً افراد را بیشتر خشنود می‌سازد چون کمتر محتمل است که آدم‌ها ارزش تجربه‌های خویش را از طریق مقایسه با تجارب دیگران اندازه بگیرند. مثلاً گیلبرت و همکارانش در مقالۀ تازۀ خود توجّه دادند که بسیاری از افراد مطمئن نیستند که کدامیک از گزینه‌های پیشنهادی زیر را ترجیح می‌دهند: اینکه حقوقی بالایی داشته باشند که از درآمد همتایانشان پایین‌تر باشد یا از حقوقی پایین‌تری برخوردار باشند که از درآمد همگنانشان بالاتر باشد. ولی دربارۀ تجربه‌ای مثل رفتن به تعطیلات چنین معمّایی در کار نیست. مثلاً ترجیح می‌دهید که دو هفته به تعطیلات بروید درحالی‌که همکارانتان فقط یک هفته به تعطیلات بروند یا اینکه چهار هفته بروید و همکاران شما هشت هفته؟ معلوم است که پاسخ‌دهندگان با کمترین درنگی چهار هفته را انتخاب می‌کنند.\n همچنین خرید تجربه با هویت، ارتباط و رفتار اجتماعی رابطۀ قوی‌تری دارد. وقتی دربارۀ خریدهایمان تأمل می‌کنیم در می‌یابیم که خریدِ تجربه، بیش از خرید کالا، افراد را خوشحال می‌کند. واقعیت مزبور خلاف این منطق است که اگر شما پولتان را خرج تجربه کنید، تجربه تمام می‌شود و از بین می‌رود ولی اگر کالایی ملموس مثل یک کاناپه را بخرید لااقل برای مدت زمانی طولانی آن را در اختیار خواهید داشت. حقیقت آن است که بیشتر ماها ظرفیتی بسیار قوی برای مقاومت یا سازگاری لذت‌طلبانه در خود داریم، یعنی از تمجید کالاهایی که مرتباً در معرض‌شان قرار می‌گیریم دست بر می‌داریم. در این حالت، آیفون، لباس، کاناپه و امثال این‌ها صرفاً به پس‌زمینه تبدیل می‌شوند؛ خراب یا کهنه می‌شوند. این تجربۀ زودگذرِ خریدِ آن‌هاست که این اشیا را برای ما خوشایند می‌سازد، چه آن اشیا این‌قدر نپایند که معیوب شوند، چه وقتی معیوب می‌شوند. درهرحال، خاطره یا حکایت آن‌ها در طول زمان شیرین می‌شود. حتی یک تجربۀ بد به سرگذشتی خوب مبدّل می‌شود.\n کومار مثال می‌زند که وقتی در خلال تعطیلات در کنار دریا هوا به هم می‌خورد و بارانی می‌شود «می‌گوییم که خب، در خانه ماندیم و بازی‌های فکری کردیم و این یک تجربۀ دورهمی معرکه بود» حتی اگر آن تجربه در لحظۀ وقوع ناخوشایند باشد بعداً به خاطره‌ای خوش تبدیل می‌شود. اما دربارۀ کالاهای مادی این ماجرا خیلی دشوارتر اتفاق می‌افتد چون آن‌ها درست پیش چشم ما قرار دارند. کومار می‌گوید «مثلاً وقتی صفحۀ نمایش مک‌بوکم هنگ می‌کند، نمی‌توانم بگویم که حداقل جای شکرش باقی است که کامپیوترم بد عمل می‌کند!».\n من به کومار پیشنهاد کردم که می‌توانیم بگوییم «دست‌کم حالا که کامپیوترم این‌قدر کُند کار می‌کند، من و کامپیوترم می‌توانیم وقت بیشتری با هم صرف کنیم».\n او گفت «دقیقاً».\n به او گفتم «شاید بایستی کالاهای مادی خود را وقتی در اوج کارایی هستند نابود کنیم تا در حالتی ایده‌ال در ذهن ما باقی بمانند؟»\n کومار گفت «من این را نمی‌گویم. منتها امکان اینکه خریدهای مادی را بیشتر تجربی کنیم موضوع جالب توجّهی است».\n معنای این گفته آن است که از خریدکردن یک تجربه بسازیم، که در عالم نظرْ شعار بازاریابانۀ مزخرفی است ولی، در شرایط عملی، تجربی‌کردن خرید می‌تواند به معنای خریدکردن کالایی در مناسبتی خاص یا در تعطیلات یا موقع پوشیدن کلاهی واقعاً منحصر به فرد باشد. و یا عبارت از پیوندزدن آن خرید به تعامل اجتماعی‌ای است که متعاقب آن صورت می‌پذیرد. یعنی فلان تجربه را که می‌خرید، بعد می‌توانید در بارۀ خرید آن صحبت کنید و چون شما واجد آن تجربه هستید مردم دربارۀ شما صحبت خواهند کرد. کومار می‌گوید «مردم، خیلی دوست ندارند که دربارۀ دارایی‌های دیگران چیزی بشنوند، ولی خوششان می‌آید که خاطره‌تان از تماشای کنسرت ’ومپایر ویکند‘ را بشنوند». \n البته من نمی‌توانم بپذیرم که همه دوست دارند حکایت کسی را بشنوند که ومپایر ویکند را دیده است، بااین‌حال متوجه مقصود کومار شده‌ام. افراد معقول از صحبت‌کردن در مورد تجربه‌هایی که به دست آورده‌اند بیشتر خوششان می‌آید تا حرف‌زدن دربارۀ کالاهایی که خریده‌اند. این‌گونه صحبت‌ها آغازی برای تعاملات اجتماعی است. (این آخر هفته چه کار کردید؟ خب، سؤال خوبی پرسیدید…)\n به نظر کومار جالب‌ترین بخشِ مطالعۀ جدید قسمتی است که «نشان می‌دهد چنین تحقیقی می‌تواند نتایجِ شایان‌توجهی در دنیای واقعی داشته باشد». این تحقیق شامل گزارش‌هایی از آدم‌هایی است که در صف‌های طولانی انتظار می‌کشند تا معامله‌ای مصرفی را انجام دهند. انتظار کشیدن‌هایی که بدین ترتیب برای تجربه تحمّل می‌شد حال و هوایی بهتر از انتظار کشیدن برای کالاهای مادی داشت. کومار می‌گوید «شما گزارش‌هایی می‌خوانید که مربوط به افرادی است که وقتی مجبورند منتظر بمانند، بلوا به پا می‌کنند، اسپری فلفل می‌پاشند، و با یکدیگر به نحو ناخوشایندی برخورد می‌کنند» بعداً کاشف به عمل می‌آید که این قبیل گزارش‌ها بیشتر مربوط به مواردی است که افراد برای به‌دست‌آوردن کالایی مادی در صف انتظار می‌کشند. وقتی افراد برای گرفتن بلیت کنسرت، یا برای خرید خوراکی جدیدی از کامیون طبخ غذا، در صف می‌ایستند عموماً خلق و خوی آن‌ها بسیار بهتر است.\n به قول کومار «وقتی مردم انتظار تجربه‌ای را می‌کشند، درواقع اتّفاقات مثبتی هم پیش می‌آید». مثل وقتی که در صف کنسرت با افراد دیگر دربارۀ آهنگی که گروه ومپایر ویکند ممکن است اجرا کند، گفت‌وگو می‌کنیم. بدین‌ترتیب در این مواقع، فرصتی پیش می‌آید تا با دیگران ارتباط داشته باشیم.\n به علاوه، مطالعۀ مزبور نشان داده است که وقتی افراد به خرید تجربه، و نه خرید کالایی مادی، فکر می‌کنند گرایش بیشتری به سخاوتمندی دارند. همچنین بیشتر امکان دارد که فعالیت‌های اجتماعی را تعقیب کنند. مثلاً می‌گوییم: خب، خریدن این بلیت‌های هواپیما به نفع جامعه است. (البته بیشینۀ نفع جامعه و خشنودی شخصی، از جست‌وجوی معنا، و نه شادمانی، سرچشمه می‌گیرد. کل این مطالعه که پیرامون شادمانی و اقتصاد رفتاری انجام شده است، احتمالاً فرض می‌کند که شما تا به حال ۹۹درصد از درآمدتان را صرف مقاصدی وسیع‌تر از وجود خودتان کرده‌اید و فقط مقدار ناچیزی از آن برای استفادۀ بیشینه باقیمانده است).\n تصورِ خرید تجربی چه ماهیتی دارد که آن را از فکرکردن دربارۀ خرید کالاهای مادی در آینده متفاوت می‌کند؟ جذّاب‌ترین فرضیه این است که شما همۀ انواع احتمالاتی که در یک تجربه قرار است باشد را می‌توانید تصوّر کنید. کومار می‌گوید «این همان چیزی است که سرگرم کننده است. چون در عمل، یک عالمه احتمال وجود دارد». اما در کالاهای مادی، شما می‌دانید که چه‌چیزی به دست خواهید آورد. به قول کومار، به جای آنکه اشتهای خود را با تصوّر پیامدهای مختلف تحریک کنید، بفهمی نفهمی فکر می‌کنید که حالا فقط این کالا را می‌خواهم.\n ممکن است معلوم شود که، برای به‌دست‌آوردن بیشترین فایده‌مندی از خرید تجربی، بهترین کار این است که پیشاپیش برای آینده نقشه بکشیم. اگر روزها، هفته‌ها و سال‌ها، خریدهای آینده‌مان را مزه‌مزه کنیم تجربۀ خریدن ارزشمندتر می‌شود. این نوع خریدکردن قطعاً بر خرید بی‌برنامه، یعنی جایی که پیش‌نگری کاملاً نامربوط است، ترجیح دارد (دیگر هرگز بی‌برنامه خرید نکنید).\n این مزیّت در افراد خوش‌بین، در قیاس با آدم‌های بدبین، ممکن است بسیار قوی‌تر باشد. برخی افراد از سورپرایز شدن بدشان می‌آید. بعضی‌ها از پیش‌بینی تجربه حذر می‌کنند بدین دلیل که آن‌ها به آنچه که «ممکن است» اشتباه از آب درآید فکر می‌کنند. و لزومی ندارد که ما به آنچه که در سر آن‌ها می‌گذرد فکر کنیم. هر کسی می‌تواند میزان بهزیستی‌اش را از طریق انتخاب آمیزه‌ای درست از مصرف مادی و تجربی به بیشترین حد رساند. گیلوویچ در مصاحبه‌ای مطبوعاتی اظهار کرد که نتایج گسترده‌تر مطالعۀ مزبور این است که «با ایجاد زیرساخت‌هایی نظیر پارک‌ها، مسیرهای پیاده‌روی و سواحل دریا، که تجربه، و نیز مصرف کالاهای مادی، را فراهم می‌آورد، می‌توان میزان بهروزی را افزایش داد» یا حداقل با نوید به ایجاد این زیرساخت‌ها همۀ ما می‌توانیم چشم‌انتظار استفاده از آن‌ها باشیم. و هر وقت که ذهنمان سرگردان است، می‌تواند بدانجا پناه بَرد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جیمز همبلین نوشته است و در تاریخ ۷ اکتبر ۲۰۱۴ با عنوان «Buy Experiences, Not Things» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ بهمن ۱۳۹۶ آن را با عنوان «تجربه بخرید، نه کالا» و ترجمۀ هوشمند دهقان منتشر کرده است. •• جیمز همبلین (James Hamblin) از دبیران ارشد آتلانتیک است. او مجری مجموعه‌ای ویدئویی با نام «اگر بدنمان می‌توانست حرف بزند» (If Our Bodies Could Talk) و مؤلّف کتابی به همین نام است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833742.json b/train/413833742.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..deb19be2a8b2f581a5e52da74d35f022ad4a9b42
--- /dev/null
+++ b/train/413833742.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "نئولیبرالیسم یعنی سرمایه‌داری لایک‌ها",
+  "subtitle": "سرمایه‌داری در عصر نئولیبرال فهمید، به‌جای سخت‌گیری، باید اغواگر باشد",
+  "introduction": "اورول آیندۀ غرب را جامعه‌ای انضباطی می‌دانست. اما دنیا در سال ۱۹۸۴، شباهت چندانی به پیش‌بینی‌های ضدآرمان‌شهری او نداشت. اپل به‌تازگی مکینتاش را عرضه کرده بود و رایانه‌ها که نویدبخش آزادی و دسترسی همگانی بودند با سرعت پیشرفت می‌کردند. بعد نوبت اینترنت، گوشی‌های هوشمند و شبکه‌های اجتماعی رسید. خبری از جامعۀ انضباطی نبود. اما فیلسوف عجیب‌وغریب و منزوی آلمانی، بیونگ‌چول هان، می‌گوید فریب نخورید. حالا تک تک ما انسان‌ها، برادر بزرگ‌تر شده‌ایم.",
+  "content": "استوارت جفریز، گاردین — در قسمت تبلیغات بازرگانی در سوپرباولِ۱ سال ۱۹۸۴، اپل تبلیغی را به کارگردانی ریدلی اسکات پخش کرد. کارگران دل‌مُرده و ملول در یک تالار بزرگِ بی‌روح نشسته بودند و به دکلمه‌های برادر بزرگ روی یک نمایشگر غول‌پیکر گوش می‌دادند. سپس یک ورزش‌کار تک‌رو، که دست‌نشاندۀ استیو جابز بود، پتک سنگینی را به‌سمت نمایشگر پرتاب کرد. پتک نمایشگر را شکست و نوری شفابخش بر کارگران تابید. بعد صدای راوی گفت: «روز بیست‌وچهارم ژانویه، شرکت رایانۀ اپل مکینتاش را عرضه خواهد کرد. و شما خواهید دید که سال هزار و نهصد و هشتاد و چهار، شبیه ۱۹۸۴ [رمان جورج اورول] نخواهد بود».\n بیونگ‌چول هان، فیلسوف آلمانی که اصالتاً اهل کره است، می‌نویسد ایدۀ این تبلیغ آن بود که مکِ اپل توده‌های مستضعف را از قید دولت نظارت‌گر تمامیت‌خواه رها می‌کند. و در حقیقت، اوج‌گیری اپل، اینترنت، توییتر، فیس‌بوک، آمازون و عینک گوگل که در دوران پس از آن تبلیغ رُخ داده‌اند نشان می‌دهند که وضع امروزمان هیچ شباهتی به کابوسی ندارد که اورول ترسیم کرده بود. بالاخره برادر بزرگ به شوک الکتریکی، محرومیت از خواب، حبس انفرادی، داروهای مخدر و برنامه‌های پروپاگاندای قلدرمآبانه نیاز داشت تا قدرتش را حفظ کند؛ «وزارت فراوانی» هم کاری می‌کرد که کالاهای مصرفی کمیاب باشند تا رعایا در وضعِ مصنوعیِ نیاز به سر ببرند.\n هان استدلال می‌کند جامعۀ نظارتی جدیدی که از ۱۹۸۴ بدین سو پدیدار شده است سازوکاری متفاوت دارد، اما به‌طرز ظریفی تمامیت‌خواه‌تر و سرکوب‌گرتر از توصیفات اورول یا جرمی بنتام است. او می‌نویسد: «اعترافی که با زور گرفته می‌شد، جای خود را به افشاگری‌های داوطلبانه داده است. گوشی‌های هوشمند هم جایگزین دخمه‌های شکنجه شده‌اند». خُب، دقیقاً هم این‌طور نیست. دخمه‌های شکنجه هنوز هم وجود دارند، فقط ما در غربِ نئولیبرال (به لطف پروازهای تحویل مظنونان) آن‌ها را برون‌سپاری کرده‌ایم تا آن وقاحتی که «جامعۀ مؤدب»۲ نام دارد بتواند تظاهر کند که این‌ها وجود ندارند.\n بااین‌حال، هان استدلال می‌کند سرمایه‌داری در عصر نئولیبرال فهمید که، به‌جای سخت‌گیری، باید اغواگر باشد. او اسم این را «هوش‌سیاست»۳ می‌گذارد. این پدیده، به‌جای نه گفتن، آری می‌گوید؛ به‌جای آنکه با فرمان و انضباط و کمبود ما را محروم کند، گویا به ما اجازه می‌دهد هر چه را می‌خواهیم -در زمانی که می‌خواهیم- بخریم، آنچه می‌خواهیم بشویم، و رؤیای آزادی‌مان را محقق کنیم. «این پدیده، به‌جای ممنوع‌سازی و محروم‌سازی، از طریق لذت‌بخشی و کامیاب‌سازی عمل می‌کند. به‌جای آنکه مردم را تمکین‌گر کند، دنبال آن است که آن‌ها را وابسته کند».\n به نظر هان، گوشی هوشمندتان از این جهت ضروری است چون ابزار چندکاره‌ای برای استثمار خودکار ماست. اکنون همۀ ما برادر بزرگ هستیم. این ابزار، تا حدی، کاتولیسیسم همراه با یک فناوری مدرن است: ترکیب دانه‌های مدرن تسبیحِ اعتراف با دستگاهِ نظارتی مؤثر در یک قطعه. او این‌طور توضیح می‌دهد: «هم تسبیح و هم گوشی هوشمند، در خدمت پایش و کنترل خویشتن هستند. قدرتْ زمانی مؤثرتر عمل می‌کند که وظیفۀ نظارت را به افراد مجزا از هم تفویض می‌کند». و ما شب‌ها صف می‌کشیم تا آخرین مدل را بگیریم: ما میل داریم که تحت سلطه باشیم. پس تعجبی ندارد که درس کتاب هانْ شعار جنی هولزر (هنرمند ویدئوساز آمریکایی) است: «مرا از شرّ آنچه می‌خواهم، حفظ بفرما».\n از نگاه هان، شکل قدیمی سرمایه‌داریِ سرکوبگر که تجسم آن در «برادر بزرگ» بود دریافته است که پرطنین‌ترین جلوه‌اش در مفهوم «سراسربین» است که بنتام معرفی کرده بود: یک پاسبان منفرد می‌تواند ناظر همۀ افراد دربند آن مکان باشد، بدون آنکه بدانند آیا در هر لحظه تحت نظارت‌اند یا خیر. آن ابداع بنتام، الهام‌بخش تأملات میشل فوکو دربارۀ قدرت انضباط‌دهنده و تنبیه‌گری شد که با سرمایه‌داری صنعتی اوج گرفت، و او را به ابداع واژۀ «زیست‌سیاست»۴ کشاند. هان استدلال می‌کند که چون بدن همان نیروی محوری در تولید صنعتی است، لذا می‌شود درک کرد که چرا سیاستِ انضباط، تنبیه و کمال‌بخشی به بدنْ نقشی محوری در فهم فوکو از سازوکار قدرت بازی می‌کند.\n اما در عصر صنعتی‌زُدایی‌شده و نئولیبرال غربْ این زیست‌سیاست منسوخ شده است. در عوض، نئولیبرالیسم با به‌کارگیری «کلان‌داده»۵ به قلمروِ روانی دست انداخته و آن را استثمار کرده است. هان با آب و تاب می‌گوید که در نتیجۀ این فرآیند، «افراد به اندام‌های تناسلی سرمایه تقلیل یافته‌اند». دفعۀ بعد که کاتالوگ‌های شرکت خرده‌فروشی آرگوس را ورق می‌زنید، هرزه‌نگاری آنلاین می‌بینید یا توییت‌های پُل میسون را بازنشر می‌کنید، به نکته‌ای که هان گفت توجه کنید. آن سراسربینی که با کلان‌داده ساخته شده است، به‌جای نظارت بر رفتار انسان، هدایت روان‌سیاسی این رفتار را بر عهده گرفته است.\n\nولی شاید بپرسید که کلان‌داده چیست؟ هان این‌طور توضیح می‌دهد: «کلان‌داده یک تشکیلات گستردۀ تجاری است. در آن، از داده‌های شخصی، بی‌وقفه، برای پول‌سازی و تجاری‌سازی استفاده می‌شود. اکنون با افراد به مثابۀ بسته‌هایی از داده‌ها برخورد می‌شود که برای مقاصد اقتصادی مبادله می‌شوند. یعنی ابنای بشر به کالا تبدیل شده‌اند». به تعبیر هگلی، ما ارباب و بردۀ هم‌زمان شده‌ایم تا از دیالکتیک ارباب-برده بگریزیم.\nو ما جماعت مدرنِ شبکه‌ای حتی زبان نیوزپیک۶ خودمان را داریم، گرچه از جنس اورولی نیست. مثلاً آزادی یعنی اجبار. شعار تبلیغاتی آغازین مایکروسافت، «امروز کجا می‌خواهید بروید؟»، بر یک دنیای مملوّ از گزینه‌های بی‌کران دلالت داشت. هان می‌گوید آن بی‌کرانگی دروغی بیش نیست: «امروزه، آزادی و ارتباط بی‌کران به‌سمت کنترل و نظارت تامّ و تمام می‌روند… ما تازه از چالۀ سراسربین انضباطی بیرون آمده بودیم، که خودمان را به چاه یک سراسربین جدید و حتی کارآمدتر انداختیم». شاید حتی بتوان افزود که این سراسربینْ نیازی به پاسبان ندارد چون حتی نوابغ اهریمنی نئولیبرالیسم (مارک زاکربرگ و جف بیزوس) هم لازم نیست نقش برادر بزرگ را بازی کنند. آن‌ها دقیقاً از این رو اهریمنی‌اند که بازی‌کردن آن نقش را به دوش خود ما انداخته‌اند.\n در رمان ۱۹۸۴، حداقل کسی احساس آزادی نمی‌کرد. به نظر هان، در سال ۲۰۱۷ همه احساس آزادی می‌کنند که همین مشکل‌آفرین است. «ما با اختیار خودمان، هرگونه اطلاعات متصور مربوط به خودمان را روی اینترنت می‌گذاریم، بی‌آنکه ابداً بدانیم چه کسی چه چیزی را چه زمانی یا در چه موقعیتی می‌داند. این عدم‌کنترل، نمایندۀ یک بحران آزادی است که باید جدی گرفته شود».\n در عصر روان‌سیاست۷، سیاست‌ورزی هم دگرگون شده است. سیاست‌ورزی به‌عنوان یک فعالیت جمعی و اشتراکی در مخیلۀ ما نمی‌گنجد چون عادت کرده‌ایم، به‌جای شهروند، مصرف‌کننده باشیم. سیاست‌مداران با ما مثل مصرف‌کنندگانی برخورد می‌کنند که باید چیزی تحویل‌شان داده شود؛ غرولندهای ما از سیاست هم مثل مصرف‌کنندگانی است که از یک محصول یا خدمت نامناسب شاکی‌اند. وقتی سیاست‌ورزی امتداد خرید و مغازه‌گردی شود، یگانه نگرشی که با عرصۀ سیاست‌ورزی جور درمی‌آید شوک و تأسف خریداران خواهد بود.\n آن دنیای روان‌سیاست که هان به صلّابه‌اش می‌کشد برای هواداران طنزپردازان برجستۀ ما یعنی چارلی بروکر و دیو اگرز آشناست. در سریال «آینۀ سیاه»۸ که ساختۀ نفر اول است و در رمان حلقه۹ که نفر دوم نوشته است، شعار سیاست‌مدار قرن‌نوزدهم فرانسه، پی‌یر ژوزف پرودون، که می‌گفت «داریی یعنی سرقت»، به شعار جدیدی تبدیل شده است: «حریم‌خصوصی یعنی سرقت».\n هرکسی که از اعتراف در صحن علنی جامعه امتناع کند، نکوهش می‌شود. شما توییت می‌کنید پس هستید؛ لایک می‌کنید تا بی‌تردید لایک بگیرید؛ به تک‌تک جزئیات کسالت‌بار زندگی‌تان اعتراف کنید تا نجات یابید. هان می‌گوید: «نئولیبرالیسم یعنی سرمایه‌داری لایک‌ها».\n در این مرثیه‌سراییِ گیرا و انگیزه‌بخش، رخنۀ کوچکی وجود دارد که از آن لذت بسیار بُردم. هان می‌پرسد: «آیا ما واقعاً می‌خواستیم آزاد باشیم؟» او با نگاه نکته‌سنجش می‌گوید شاید آزادی حقیقی به‌یک‌باره تحمل‌ناپذیر باشد و لذا خدا را آفریدیم تا گناهکار و بدهکار چیزی باشیم. به همین خاطر است که پس از کشتن خدا، سرمایه‌داری را آفریدیم. سرمایه‌داری مثل خدا اما به شیوه‌ای کاراتر کاری می‌کند که به‌خاطر خطاهایمان احساس گناه کنیم، و (شاید خودتان هم دیده باشید که) ما را تشویق می‌کند در منجلاب بدهکاری‌ای فرو برویم که توان حرکت را از ما بگیرد. ولی اغراق هان، حرفش را ضعیف می‌کند. در یک فصل که به کتاب دکترین شوک۱۰ نائومی کلاین پرداخته است، سراغ این ایدۀ میلتون فریدمن می‌رود که: فاجعۀ اقتصادی خودساختهْ فرصتی در اختیار سرمایه‌داری می‌گذارد تا ما را با شوک به تسلیم وادارد. این نکته به نظر من همانی است که از سال ۲۰۰۸ بدین سو رُخ داد، که پس از آن سخت‌تر کار کرده‌ایم و پول کمتری گرفته‌ایم؛ اما هان تردید دارد: «سیاست‌ورزی نئولیبرال از جنس هوش‌سیاست است: این پدیده به‌دنبال لذت‌بخشی و کامیاب‌سازی است، نه سرکوب». ولی بی‌تردید حقیقت این است که دخمه‌های شکنجه، شغل‌های کوتاه‌مدت و وضع مخاطره‌آمیز اقتصادی هم به اندازۀ هوش‌سیاست، واقعیت سیاسی ما هستند: پارادوکس ماجرا اینجاست که آن رضایت‌بخشی و کامیاب‌سازی در روان‌سیاست هان، با دکترین شوک سرکوبگر کلاین که ما را رام نگه می‌دارد، همزیست است. اما فلسفۀ هان به این هم‌زمانی و همزیستی وارد نمی‌شود.\n مهم هم نیست.\n چگونه می‌توانیم در برابر روان‌سیاست مقاومت کنیم؟ از این جهت، هان شخصیت جالبی را از خودش به نمایش می‌گذارد. او به‌ندرت در مجامع عمومی حاضر می‌شود یا مصاحبه می‌کند (وقتی هم مصاحبه بکند از روزنامه‌نگاران می‌خواهد ضبط‌صوت‌هایشان را خاموش کنند)، صفحۀ فیس‌بوکش را گویا هواداران اسپانیایی‌اش ساخته‌اند، و ایمیل نیز همین اواخر ساخته است که به‌ندرت سراغش می‌رود. البته در گوگل پیدایش می‌کنید و از رادارها خارج نشده است؛ او استاد دانشگاه هنر برلین است و ۱۶ کتاب نقد فرهنگیِ برازنده نوشته است که در عین ایجاز، دوست‌داشتنی‌اند. (من به‌خصوص این کتاب‌ها را پیشنهاد می‌کنم که به زبان انگلیسی هم موجودند: جامعۀ فرسوده۱۱، رایحۀ زمان۱۲، نجات زیبایی۱۳ و اخراج دیگری۱۴). او را همراه با مارکوس گابریل و ریچارد دیوید پرشت، اغلب به عنوان نمایندگان مستعد و جوانی برای یک فلسفۀ آلمانی می‌دانند که به تازگی دوباره سر برآورده است و، برخلاف سابقۀ فلسفۀ آلمانی، خواندنی و فهمیدنی هم هست.\n باهمۀاین‌ها، بیونگ‌چول هان یک‌جورهایی سفیه است؛ البته این صفت را برای تحبیب به کار می‌برم. او می‌نویسد: «شبکه‌سازی و ارتباطات تمام و کمال دیجیتال، اجبار به هم‌رنگ‌شدن را به‌شدت تقویت کرده‌اند. خشونتی که در ملازمت با اِجماع شکل می‌گیرد سرکوب هر نوع سفیه‌بازی است».\n درحقیقت، عنوان فصل آخر کتاب او «سفیه‌بازی»۱۵ است که تاریخ پُر و پیمان سفیه‌بازی ضدفرهنگی در فلسفه را رصد می‌کند. سقراط فقط یک چیز می‌دانست: اینکه چیزی نمی‌داند. دکارت در جملۀ «من فکر می‌کنم پس هستم» به همه‌چیز شک داشت. هان می‌خواهد این سنت سفیه‌بازی را احیا کند. در عصر خودابرازگریِ اجباری، او مرتکب دو کُفر همزاد می‌شود: پنهان‌کاری و سکوت.\n در عصر زیاده‌گویی و کم‌فکری کنونی ما، شاید مثل او، به صلاح سلامت ما هم باشد که فضیلت بستن دهانمان را یاد بگیریم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nByung-Chul Han, Psychopolitics: Neoliberalism and New Technologies of Power, Verso Futures, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را استوارت جفریز نوشته است و در تاریخ ۳۰ دسامبر ۲۰۱۷ با عنوان «Psychopolitics: Neoliberalism and New Technologies of Power by Byung-Chul Han» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۲ اسفند ۱۳۹۶ آن را با عنوان «نئولیبرالیسم یعنی سرمایه‌داری لایک‌ها» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• استوارت جفریز (Stuart Jeffries) از نویسندگان گاردین است که عموماً دربارۀ فرهنگ، نقد فیلم و کتاب‌ها می‌نویسد. انتشارات ترجمان کتاب تحسین‌شدۀ او دربارۀ سرگذشت مکتب فرانکفورت، گراند هتل پرتگاه (GrandHotel Abyss) را ترجمه و به‌زودی منتشر می‌کند.\n[۱]  Super Bowl: مسابقات سالانۀ قهرمانی فوتبال آمریکایی که اواخر تابستان برگزار می‌شود و از مهم‌ترین رویدادهای ورزشی ایالات متحده به شمار می‌رود [مترجم]. [۲] polite society [۳] smartpolitics [۴] biopolitics [۵] big data [۶] زبان خاص کشور اقیانوسیه در رمان ۱۹۸۴ که واژگان دوپهلو دارد و برای اهداف ایدئولوژیک استفاده می‌شود [مترجم]. [۷] psychopolitics [۸]  Black Mirror [۹] The Circle [۱۰] Shock Doctrine [۱۱] The Burnout Society [۱۲] The Scent of Time [۱۳] Saving Beauty [۱۴] The Expulsion of the Other [۱۵] Idiotism"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833743.json b/train/413833743.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8b144866a62ec1812ce414ca1bb1f5e81d47520f
--- /dev/null
+++ b/train/413833743.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "برام مهم نیست چی میگی",
+  "subtitle": "آیا راهی برای برون‌رفت از اختلاف‌نظرهای بی‌پایان وجود دارد؟",
+  "introduction": "شبکه‌های اجتماعی سیلابی از اختلاف‌نظر را بر روابط انسانی روانه کرده است. صبح تا شب یا خودمان مشغول جدل با دیگرانیم یا شاهد مجادلات سایرین هستیم. این وسط، آنچه قربانی شده، بحث‌های سازنده و معنادار است. آناتول رپوپورت معتقد است برای نجات از این آشوب باید دو اصل را محور هر بحثی قرار بدهیم: اولاً مدعای رقیب را در کامل‌ترین صورت خود درک کنیم و ثانیاً نقاط اشتراکمان با طرف مقابل را آشکارا تصدیق کنیم.",
+  "content": "جاسپریت گیل، کویلیت — اختلاف‌نظر همۀ ما را به افرادی ناخوشایند تبدیل کرده است. ابتذال در جامۀ بحث‌های متفکرانه شبکه‌های خبری را آلوده کرده. آدم‌ها که قانع شده‌اند میزان صحت استدلال‌هایشان به میزان بلندی صدایشان ربط دارد، بر شلوغی این نطق‌های آتشین می‌افزایند. رسانه‌های چاپی تیترهایی می‌زنند که عوض هدف‌گرفتن آرای مخالفانشان شخصیت آن‌ها را ترور می‌کند. دنیای مجازیْ ما را به جدال‌های سطحی آنلاینی کشیده است که به گفت‌وگوهای شخصی ما نیز سرایت کرده است. تحقیق مرکز پژوهشی پیو۱ نشان می‌دهد ۹۱درصد از جمهوری‌خواهان و ۸۶درصد از دمکرات‌ها نظر ناخوشایندی نسبت به گروه مقابل دارند. راحت ولی نامنصفانه است که تقصیر را گردن سیاستمداران و روشنفکران حوزۀ عمومی و روزنامه‌نگاران بیندازیم ولی خود ما مردم نیز در این سقوط شریک جرم هستیم.\n وقتی در قبیله‌های اعتقادی خود دور آتش حلقه می‌زنیم، از تابش گرم عقاید زیرسؤال‌نرفتۀ خود لذت می‌بریم. استدلال‌هایی را که به طور کامل درون حلقۀ اعتقادی ما نمی‌گنجند کاریکاتوروار ترسیم می‌کنیم. با کنارگذاشتن تأمل عمیقاً دردناک به‌نفع لفاظی، به خلق و بقای محیطی کمک کرده‌ایم که مخالفت را فقط تا جایی تحمل می‌کند که آن نظر مخالفْ موردقبول ما باشد. چون قبیله‌ای گاو مقدس را محترم می‌شمارد و قبیله‌ای دیگر آن را سلاخی می‌کند، هم آن ستایش و هم این سلاخی را وحشیانه می‌بینیم. سیستم ایمنی ما، در هراس از اینکه مبادا بدنمان به صرفِ رودرروشدن با نظرات مخالف دچار کم‌خونیِ اخلاقی شود، پاسخی دفاعی می‌دهد و ما را به عقایدی که خارج از پنجرۀ اُورتنِ۲ شخصی‌شدۀ ما قرار دارند آلرژیک (و کَر) می‌سازد. این عصرِ به‌شدت شبکه‌ای‌شدهْ ما را از یکدیگر دور و نامتصل ساخته و شیوعِ سریعِ طرفداریِ متعصبانۀ همه‌گیر را تسهیل کرده است.\n در یک حکایت مشهور هندی، عده‌ای نابینا که پیشتر شناختی از فیل نداشتند با یک فیل رودررو می‌شوند. بسته به اینکه چه قسمتی از فیل را لمس کرده‌اند، هریک از آن‌ها دربارۀ چیستی آن حیوان به نتایج متفاوتی می‌رسند و دیگران را به عدم‌صداقت متهم می‌کنند و اختلاف‌ها بالا می‌گیرد. این افسانه به فرهنگ‌های دیگر نیز راه پیدا کرده است و در جملۀ مشهور جان استوارت میل بازتاب یافته است: «هرکسی که فقط روایت خودش از موضوع را می‌داند چیز زیادی نمی‌داند». تجارب ناکاملِ گمراه‌کننده و محدودیتِ نظرگاه‌های ذهنی بر اهمیت گفت‌وگوی صادقانه در جست‌وجوی حقیقت عینی صحه می‌گذارد.\n اثر راشومون۳، که نام آن از فیلم مشهور آکیرا کوروساوا در سال ۱۹۵۰ میلادی با نام «راشومون» گرفته شده است، به تفاسیر متضاد شاهدان یک واقعه اشاره دارد. در این فیلم، چهار شخصیت غیرقابل‌اعتماد سیر وقایع را روایت می‌کنند. کوروساوا در تلاش برای توضیح فیلم‌نامه به دستیارانش، تفسیری تلخ و نیش‌دار از سرشت بشری ارائه داد. از این گفت که انسان‌ها در افکار درونی‌شان ناتوان از صداقت هستند، باور به دروغ‌های خود را برمی‌گزینند تا شاید خودشان را قانع کنند که «بهتر از آن چیزی‌اند که در واقعیت‌اند». کوروساوا به دستیارانش توصیه کرد با درنظرداشتن «ناممکن‌بودنِ درک حقیقیِ روان‌شناسی انسان» دوباره فیلم‌نامه را بخوانند.\n دو دانشمند علوم شناختی، دن اسپربر و هوگو مرسیِ، در تحقیق مشهورشان با نام «چرا انسان‌ها فکر می‌کنند؟»۴ متون روان‌شناسی شناختی و اجتماعی را بررسی کرده‌اند و نتیجه گرفته‌اند قوای فکری ما نه برای جست‌وجوی حقیقت که برای فراهم‌ساختن استدلال‌هایی فرگشت یافته‌اند که از عقاید موجود ما پشتیبانی می‌کنند. جهت‌گیری تأییدی۵، که رفتاری در پی کسب آرامش است، حاکی از این است که همۀ ما راویانی غیرقابل‌اعتماد در جهان کوروساوا هستیم. عقلْ آن دسته از واکنش‌های وکیل‌وار را تقویت می‌کند که برای دعواهای اعتقادی لازم هستند و علاقۀ خاصی به فهم کلیت فیل ندارد.\n درعوض، اصل همسان‌دوستی۶ افرادِ هم‌فکر را در شبکه‌های اجتماعی دور هم جمع کرده است. پروفسور ویلیام بردی و همکارانش در دانشگاه نیویورک در پژوهشی در سال ۲۰۱۷ میلادی دریافتند استفاده از زبان عاطفی نکته‌ای محوری در افزایش گردش توییت‌هایی است که به آرای سیاسی می‌پردازند. علاوه‌براین، انتشار چنین توییت‌هایی در درون حلقه‌های لیبرال یا درون حلقه‌های محافظه‌کار بیشتر بود ولی میان این دو گروه کمتر بود. این بالکانیزه‌شدن دیجیتال منجر شده است به پدیدآمدن تعدادی اتاق پژواک۷ که از نظرات یکدیگر دور مانده‌اند. وقتی این توییت‌ها از زمین خودی خارج می‌شوند، در واکنش به آن توییت، به جای نقد دقیق معمولاً اتهام نمایشگری اخلاقی۸ منتظر آن‌هاست. در اقتصاد توجه، محکوم‌کردن پرفورماتیو با پوششی از گزین‌گویی دست بالا را دارد.\n حال که محدود به جمع‌های اعتقادی شده‌ایم و قوۀ تفکر نیز به ما خیانت کرده است، آیا هیچ راهی برای جلوگیری از آن شب‌هایی وجود دارد که صبح بعدش دوستان دشمن شده‌اند؟ چرا بحث سیاسی تبدیل به زخم‌زبان و حملات شخصی شد؟ آناتول رپوپورت، روان‌شناس و نظریه‌پرداز بازی، پیشنهاد می‌کند پیش از مبارزه علیه یک استدلال رقیب، در راستای رسیدن به بحثی سازنده و صادقانه، دو گام برداریم که هم مهم و هم همواره شدنی است. در گام نخست، موضع رقیب خود را به‌شیوه‌ای منسجم و منصفانه تکرار کنید تا مطمئن شوید با قوی‌ترین شکل استدلال آن‌ها روبه‌رو خواهید شد. در گام بعدی، تمام موارد موردتوافق را جزءبه‌جزء مشخص کنید و توضیح دهید که از این موارد چه آموختید. فقط پس از اجرای این مراحل است که می‌توانید موضع طرف مقابل را نقد کنید.\n گام نخست را «پهلوان‌آهنی‌سازی» می‌نامند که متضاد و پادزهر «پهلوان‌پنبه‌سازی» است. حملۀ موفق به یک ایدۀ بی‌جان را نباید با نشان‌دادن قوتِ موضع خویش اشتباه بگیریم. پهلوان‌آهنی‌سازی نیاز مبرم صداقت فکری در هر تضارب آراست. صورت‌بندی گشاده‌دستانۀ تمامی نکات موردتوافق راه را برای رسیدن به زمینۀ مشترک، هرقدر هم که شکننده، هموار می‌سازد. فهرست‌کردن آموخته‌ها از بحث به آن جهت می‌دهد و شاید آن را در مسیری پُربار و در حال‌وهوایی سخاوتمندانه و مبادی‌آداب به پیش ببرد. اگر رقبای عقیدتی را چنین پیش‌داوری کنیم که ازلحاظ اخلاقی ورشکسته هستند و هم‌زمان فضیلت معصوم انگیزه‌های خود را سبک‌سرانه فرض بگیریم، تمرین ریاکاری را به جست‌وجوی حقیقت ترجیح داده‌ایم. این ایده‌ها و جهت‌گیری‌های شناختی هستند که باید دادگاهی شوند نه ویژگی‌های اخلاقی.\n خوانندگان نیویورک تایمز باید برای خواندن نشنال ریویو هم وقت بگذارند. خوانندگان تلگراف باید لطفشان را شامل حال گاردین هم بکنند.۹ هریک از موافقان خروج بریتانیا از اتحادیۀ اروپا باید پیش از رد نظر مخالفان خروج از اتحادیۀ اروپا بتوانند قوی‌ترین حالت استدلال مخالفان را صورت‌بندی کنند (و برعکس). حتی ترامپ هم سزاوار آن است که سرسخت‌ترین مخالفانش دستاوردهایش (هرچند کم) را بپذیرند (هرچند سخت). سفت‌وسخت‌ترین و تندترین نقدها بر یک طرزفکر را معمولاً کسانی ارائه داده‌اند که زمانی دل در گروی آن داشته‌اند زیرا ازلحاظ روان‌شناختی با نقاط قوت و ضعف آن آشنا هستند.\n درک و پذیرش یک خطا می‌تواند شبیه تجربه‌ای عرفانی باشد که شدت آن بستگی دارد به میزان قداست گاو موردنظر. اگر قرار است گفت‌وگو سازنده باشد، پیش از تسلیم‌شدن به هیجانِ سلاخیْ باید به آن امر مقدسِ عمیق بیندیشیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nمنابع:\nMercier, Hugo, and Dan Sperber. \"Why do humans reason? Arguments for an argumentative theory.\" Behavioral and brain sciences 34.2 (2011): 57-74\nMcPherson, Miller, Lynn Smith-Lovin, and James M. Cook. \"Birds of a feather: Homophily in social networks.\" Annual review of sociology 27.1 (2001): 415-444\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جاسپریت گیل نوشته است و در ۱۰ فوریه ۲۰۱۸، با عنوان «Our Tribes and Tribulations» در وب‌سایت کویلیت منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۷ آن را با عنوان «برام مهم نیست چی میگی» و ترجمۀ بابک طهماسبی منتشر کرده است. •• جاسپریت گیل (Jaspreet Gill) فارغ‌التحصیل دکترای روان‌پزشکی است. او همچنین در رشتۀ دین و فلسفه نیز تحصیل کرده است. حوزۀ تخصص وی نیز مشخصاً بررسی رابطۀ موجود میان فرهنگ، تکنولوژی و رسانه است. [۱] Pew Research Center [۲]  Overton Window: یا window of discourse دامنۀ عقایدی است که در گفتمان عمومی تحمل می‌شود. نام آن برگرفته از نام جوزف اورتن است که این نظریه را صورت‌بندی کرده است[مترجم]. [۳] Rashomon effect [۴] Why do humans reason [۵]  Confirmation bias: جهت‌گیری در جمع‌آوری و تعبیر اطلاعات طوری که عقاید موجود شخص را تأیید کنند[مترجم]. [۶] Homophily principle [۷]  Echo chamber: یعنی وضعیتی که در آن اطلاعات و باورها با تکرار درون یک جمع محدود تقویت می‌شوند و دیدگاه‌های رقیب یا سانسور می‌شوند یا کمترازحد پوشش داده می‌شوند[مترجم]. [۸] Moral exhibitionism [۹] نیویورک تایمز و تلگراف مهم‌ترین مطبوعات محافظه‌کار در ایالات متحده و بریتانیا هستند و اصلی‌ترین رقبای آن‌ها به ترتیب نشنال ریویو و گاردین به شمار می‌روند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833745.json b/train/413833745.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..141721bf09bde2878fa0b38865749d30d24d7344
--- /dev/null
+++ b/train/413833745.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مصائب بزرگ‌ترین متخصص خودمهاری برای مهار خود",
+  "subtitle": "برای مقاومت در برابر وسوسه‌ها باید تصویر آن‌ها را در ذهن تغییر داد",
+  "introduction": "واژۀ خودمهاری با نام والتر میشل عجین است. با این حال بد نیست بدانید که میشل سال‌ها درگیر ترک سیگار بوده و هنوز هم نمی‌تواند جلوی تند غذاخوردن و عصبانیت‌های ناگهانی‌اش را بگیرد. میشل بر اساس تجربیات شخصی و پژوهشی‌اش معتقد است که انسان زمانی می‌تواند خود را در برابر وسوسه‌های گوناگون حفظ کند که ارزش عینیِ آن‌ها را تغییر دهد.",
+  "content": "ماریا کانیکووا، نیویورکر — والتر دشواری‌های زیادی برای ترک سیگار کشیده است. او در سنی کم سراغ سیگار رفته و حتی زمانی که فهم و خودشناسی‌اش افزایش یافته بود، باز هم نمی‌توانست آن را کنار بگذارد. این عادت او سال‌ها ادامه یافت، در دوران کارشناسی در دانشگاه ایالتی اوهایو و سپس در آغاز دوران تدریس روانشناسی در دانشگاه هاروارد و بعد از آن، استنفورد در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰. میشل اخیراً به من گفت: «روزی سه پاکت سیگار به علاوۀ یک پیپ می‌کشیدم و وقتی هم پیپ تمام می‌شد، یک سیگار برگ می‌کشیدم». پس از انتشار اولین گزارش جراح کل ایالات متحده در مورد خطرات تنباکو در سال ۱۹۶۴، میشل فهمید که اعتیاد او می‌تواند موجب مرگش شود. اما باز هم تلاش‌های او برای ترکْ هر بار با شکست روبرو شد. ترک می‌کرد و همچون بسیاری افراد دیگر که می‌خواهند این عادت را کنار بگذارند، دوباره سراغش می‌رفت. او ادامۀ این عادت را به عنوان بخشی از تصویر حرفه‌ایش توجیه می‌کرد.\n داستان میشل چیز عجیبی نیست (نیکوتین اعتیادآور است و ترک آن دشوار)، مگر از یک جهت: میشل مبتکر آزمایش مارشملو۱ است. این تست که یکی از مشهورترین آزمایشات در تاریخ روانشناسی است و آن را معمولاً شاهدی بر اهمیت خودمهاری می‌دانند. در آزمایش اصلی که در دهۀ ۱۹۶۰ در دانشکدۀ بینگ نرسری در استنفورد انجام شد، تیم پژوهشی میشل به یک کودک خوراکی‌ای می‌دادند (مارشملو فقط یکی از گزینه‌های موجود بود) و به او می‌گفتند که یا می‌تواند یک خوراکی را در جا بخورد و یا چندین دقیقه تنها در اتاق بماند تا پژوهشگر برگردد و دو خوراکی به او بدهد. خوراکی‌های وعده‌داده‌شده همیشه قابل رؤیت بود و کودک می‌دانست که اگر می‌خواهد این انتظار عذاب‌آور را پایان دهد، کافیست زنگی را به صدا درآورد تا پژوهشگر به اتاق برگردد، هر چند در چنین حالتی، کودک به خوراکی دوم نمی‌رسید. میشل دریافت که کودکانْ هرچه برآوردن خواسته‌های خود را بیشتر به تعویق می‌انداختند (یعنی هرچه بیشتر می‌توانستند صبر کنند)، در سال‌های بعدی زندگی خود، اوضاع بهتری در معیارهایی داشتند که امروزه آن‌ها را کارکرد اجرایی۲ می‌نامیم. چنین کودکانی در آینده عملکرد آکادمیک بهتری داشتند، به درآمد بیشتری می‌رسیدند و سالم‌تر و شادتر بودند. این افراد به احتمال بیشتر از سرنوشت‌های منفی همچون حبس، چاقی و اعتیاد هم به دور بودند.\n میشل به دور دنیا سفر کرد تا تأخیر در برآوردن خواسته‌ها را در بسترهای مختلف فرهنگی و اجتماعی بررسی نماید. به نظر می‌رسید که اصول تست مارشملو جهان‌شمول است. اما همزمان با اینکه او درمی‌یافت خودمهاری تا چه حد برای موفقیت در زندگی مهم است، خودش نمی‌توانست از سیگار دوری کند. به خودش می‌گفت که همه چیز تحت کنترل است و سیگار کشیدن به آرامش، تعادل و تمرکز او کمک می‌کند. او خود را مجاب کرده بود که تمام آن پیامدهای منفی که آموخته است، هیچ ارتباطی به او ندارد.\n تا اینکه یک روز در اواخر دهۀ ۱۹۶۰، مردی را در راهروهای دانشکدۀ پزشکی استنفورد دید که سرطان دگرنشین ریه داشت، با سینۀ باز، سرِ تراشیده و نشانه‌های کوچک و سبزرنگ «x» بر تمام بدنش که نشان می‌داد اشعه‌ها کجا باید برود. در آن زمان بود که میشل دریافت تاکنون خود را فریب داده است. بالاخره جرقه‌ای در دلش خورد. از آن روز به بعد، هر وقت که او می‌خواست سیگاری بکشد (طبق برآورد خودش، تقریباً هر سه دقیقه یکبار)، در ذهنش تصویری از مرد سرطانی درون راهرو ایجاد می‌کرد. میشل قضیه را اینطور برایم توصیف کرد: «ارزش عینی سیگار را تغییر دادم، به طوریکه از چیزی که هوسش را داشتم به چیزی منزجرکننده تبدیل شد». او از آن روز به بعد هیچگاه سیگار نکشیده است.\n میشل که اکنون هشتادوچهار سال سن دارد، به تازگی اولین کتاب عامه‌پسند خود به نام آزمایش مارشملو: تسلط بر خودمهاری۳ را منتشر کرده است. این کتاب تا حدی خاطرات، تا حدی تحلیل علمی و تا حدی راهنمای خودیاری است. او در این کتاب، انگیزۀ اولیه را برای پژوهش مارشملو توضیح می‌دهد. در آن زمان، دخترانش جودیت، ربکا و لیندا به ترتیب سه، چهار و پنج ساله بودند. میشل به من می‌گوید «شاهد این پدیدۀ جذاب بودم که آن‌ها که پیش‌تر، موجوداتی شدیداً جوگیر و لحظه‌بین بودند و نمی‌توانستند هیچ چیز را به تعویق بیندازند، دچار تحول شدند. تغییراتی که در آن‌ها شکل می‌گرفت به‌طرز عجیبی سریع بود. همه چیز دور و برشان همان بود، اما چیزی درونشان تغییر کرده بود. دریافتم که اصلاً نمی‌فهمم در ذهنشان چه می‌گذرد». میشل نمی‌دانست چه چیز باعث این تغییر شده است، آن‌ها در ابتدا فقط می‌خواستند صبر کنند، اما حالا واقعاً می‌توانستند این کار را انجام دهند. میشل پاسخ را در میان هم‌کلاسی‌هایشان در پیش‌دبستانی بینگ یافت.\n میشل به‌مدت پنج دهه نمونۀ اولیۀ بینگ را دنبال کرد و در پی پاسخ این پرسش بود که توانایی اعمال خودمهاری در سن کم چه ارتباطی با سرنوشت‌های مختلف زندگی در نوجوانی و بزرگسالی دارد. (او همچنین اخیراً اسکن مغزی همان گروه اولیه را بررسی کرد تا ببیند توانایی تأخیر در برآوردن خواسته‌ها چه ارتباطی با ساختارهای عصبی دارد.) میشل در تمام این پژوهش‌ها همواره دریافته که عامل کلیدی در تأخیر در برآوردن خواسته‌ها این است که بتوانید درکتان را از جسم یا عملی که می‌خواهید در برابر آن مقاومت کنید، تغییر دهید. می‌خواهید از خوراکی خوشمزه‌ای که جلوی صورتتان است اجتناب کنید؟ در ذهنتان قابی دور آن بگذارید، گویی که یک تصویر یا عکس است. این کار باعث می‌شود تا وسوسه کمی از شما فاصله بگیرد. یکی از پسران در آزمایش میشل ابتدا نمی‌توانست صبر کند، اما با آموزش دقیق نکات، بالاخره یاد گرفت به مقدار لازم منتظر بماند. وقتی میشل از او پرسید چه چیزی تغییر کرده، پسرک پاسخ داد: «عکسو که نمیشه خورد». میشل هنگام ترک سیگار از نوعی دیگر از تصویرسازی استفاده کرد: او به‌جای تداعی‌های لذت‌بخش سیگار، تصویر مرد درون بیمارستان را قرار داد. مطابق یافته‌ها، نکتۀ کلیدی این است که بیاموزیم چیزی را که میشل ابعاد «داغ» محیط می‌نامد، در ذهنمان «سرد» کنیم: یعنی چیزهایی که ما را از اهدافمان دور می‌کند. سرد کردن این ابعاد محیط با قرار دادن جسم در یک فاصلۀ فرضی (عکس خوراکی نیست) یا قاب‌بندی مجدد آن (تصور مارشملوها به عنوان  ابر، نه شیرینی) حاصل می‌شود. تمرکز بر تجربه‌ای کاملاً نامرتبط هم مؤثر است و نیز همینطور هر تکنیکی که واقعاً توجهتان را منحرف کند.\n پژوهش‌های میشل مکرراً نشان داده که هرچند برخی افراد به‌طور طبیعی توانایی بیشتری در سردسازی نسبت به دیگران دارند، اما هم کودکان و هم بزرگسالان می‌توانند تکنیک‌های منحرف‌سازی ذهن را یاد بگیرند تا خودمهاری خود را تقویت نمایند. در سال‌های پس از پژوهش اولیۀ بینگ، میشل و همکارانش چندین طرح را در مدارس استارت زدند تا تکنیک‌های تعویق را به کودکان و نوجوانان بیاموزند، به‌خصوص آن‌هایی که در محیط‌های پراسترس هستند. آن‌ها به عنوان مشاورین مجموعۀ تلویزیونی کودکانۀ «سسمی استریت»۴ هم فعالیت کرده‌اند. در این مجموعه، هیولای کلوچه۵ در سال‌های اخیر دچار تحول در خودمهاری شده است.\n میشل معتقد است که مهارت‌هایی که ما را قادر به تعویقِ برآوردن خواسته‌ها می‌کنند، همان مهارت‌هایی هستند که با آن‌ها می‌توانیم با وجود وسوسه به انجام کارهای دیگر، تصمیمات درست بگیریم. او به من می‌گوید «ما روشی یافته‌ایم تا اختیار و آزادی انسان واقعاً افزایش یابد. اگر مهارت‌هایی داشته باشیم که با آن‌ها بتوانیم تشخیص دهیم کِی کاری را انجام دهیم و کِی ندهیم، کی چیزی را بنوشیم و کِی ننوشیم و کِی برای چیزی صبر کنیم یا کِی نکنیم، دیگر قربانی امیالمان نیستیم». به قول روی باومایستر، استاد روانشناسی دانشگاه ایالتی فلوریدا که در مورد قدرت اراده پژوهش می‌کند، خودمهاری همچون یک عضله است: هر چه بیشتر از آن استفاده کنید، قوی‌تر می‌شود. اگر یک بار از چیزی وسوسه‌برانگیز اجتناب کنید، این امر کمک می‌کند در آینده بتوانید در برابر وسوسه‌های دیگر مقاومت کنید.\n در دهۀ ۱۹۸۰، پزشکان تشخیص دادند که میشل مبتلا به بیماری سلیاک است. او دریافت که این بار، «ترک کردن» اسنک‌های مورد علاقه‌اش بسیار آسان‌تر از ترک سیگار است. میشل به یاد می‌آورد که «این لحظۀ اکتشاف بود که به من نشان داد وقتی یک تحول درونی خودکار رخ دهد چه اتفاقی می‌افتد. این تغییری ناگهانی است که طی آن، چیزهایی که در زندگی عاشق آن‌ها بودم (شیرینی‌های وینی، پاستای آلفردو) در ذهنم به سم تبدیل شده است».\n اما اگر مرشد خودمهاری هم باشید، بعضی وقت‌ها نقاط داغی وجود دارد که هیچ‌گاه کاملاً سرد نمی‌شوند. میشل هیچ‌وقت نتوانست کیک شکلاتی‌ای (که امروزه بدون آرد هستند) ببیند و از آن خوشش نیاید. بی‌طاقتی هم همواره در زندگی گریبان‌گیر او بوده است: بی‌طاقتی در پژوهش (او اعتراف می‌کند که ساعت ۲ بامداد به دانشجویان کارشناسی‌اش زنگ می‌زده تا نتایج پژوهش را بررسی کنند)؛ بی‌طاقتی در صف‌ها (او تحمل ایستادن در صف را ندارد)؛ بی‌طاقتی در غذاخوردن (او حتی در رسمی‌ترین مهمانی‌ها هم بسیار زودتر از بقیه غذایش را تمام می‌کند). میشل همچنین آگاه است که از نظر تندخویی، میان دوستان و همکارانش بدنام است. او همه‌ابزاری در اختیار دارد، اما این مشکلات برجسته همچنان پابرجاست. چرا؟ به گفتۀ خود او «انگیزۀ من برای تغییر آن‌ها به قدر کافی قوی نبوده است. و حوزه‌هایی مانند کنترل تندخویی (که می‌دانم باید آن را مدیریت کنم) هنوز خودکار نشده‌اند. اکنون نسبت به آن آگاه‌تر شده‌ام، اما مسئله این است که به خودم اجازه می‌دهم کمی از آن فارغ باشم».\n میشل پس از استنفورد به دانشگاه کلمبیا رفت. در آنجا بود که در سال ۲۰۰۸ با او آشنا شدم و آخرین دانشجوی کارشناسی بودم که او پذیرفت. به همین خاطر تصمیم گرفتم در پایان مصاحبه‌مان از او بپرسم که به عنوان دانشجوی او، چه عملکردی در خودمهاری داشته‌ام؟ او بدون هیچ درنگی گفت: به‌طور کلی فوق‌العاده بودی، اما با یک استثنای اصلی. ظاهراً مشکل من دوقلوی پلید خودمهاری بود: یعنی اهمال‌کاری۶. هنوز با وجود گوشزدهای مکرر میشل، نتایج پنج سال پژوهشمان را منتشر نکرده‌ام. او در پایان گفت‌وگویمان، همان نوع عهدی را با من بست که زمانی با دختر سه‌ساله‌اش بسته بود: اینکه اگر دخترش دیگر انگشت شستش را نمکد، او هم دیگر پیپ نمی‌کشد. او به من یادآوری کرد به عهد خود پایبند بوده و کتاب عامه‌پسندش دربارۀ حاصل عمر خود را به پایان رسانده. من هم همین‌جا قول می‌دهم که داده‌ها را برای انتشار تحویل دهم، اما سال آینده.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ماریا کانیکوا نوشته است و در تاریخ ۹ اکتبر ۲۰۱۴ با عنوان «The struggles of a psychologist studying self-control» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۵ خرداد ۱۳۹۷ آن را با عنوان «مصائب بزرگ‌ترین متخصص خودمهاری برای مهار خود» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• ماریا کانیکووا مقاله‌نویس نیویورکر است که در موضوعات روان‌شناسی و علم می‌نویسد. از آثار او می‌توان به کتاب پرفروش مغزمتفکر: چگونه مانند شرلوک هولمز بیاندیشیم؟ (Mastermind: How to Think Like Sherlock Holmes) اشاره نمود که نامزد جایزۀ آگاتا برای بهترین کتاب غیرداستانی شد.\n[۱] Marshmallow test [۲] Executive function [۳] Marshmallow Test: Mastering Self-Control [۴] Sesame Street [۵] Cookie Monster [۶] procrastination\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833746.json b/train/413833746.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4950f09ea527312ceddac239219e16e6c0b67c17
--- /dev/null
+++ b/train/413833746.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "قدکوتاه‌ها همیشه بازنده‌اند، اما چیزی از ارزش‌هایشان کم نمی‌شود",
+  "subtitle": "تمام جوامع انسانی گرایش منفی شدیدی نسبت به مردان کوتاه‌قد دارد، اما معلوم نیست چرا",
+  "introduction": "اگر مردی کوتاه قامت هستید، واقعاً کسی نمی‌تواند کاری برایتان بکند. پیش‌داوری‌های عمیقی علیه شما وجود دارد. مردم بدونِ آنکه شناخت چندانی از شما داشته باشند، فکر می‌کنند نازک نارنجی و بی‌عرضه و خجالتی هستید. زن‌های خیلی کمی راضی می‌شوند با شما ازدواج کنند و کارفرماها ترجیح می‌دهند استخدامتان نکنند. تازه هیچ‌کس هم شما را جزء گروه‌های اقلیت نمی‌داند و برایتان حقوق و مزایایی قائل نمی‌شود، چون همه فکر می‌کنند خودتان مقصرید که قدتان کوتاه است.",
+  "content": "جاناتان راچ، اکونومیست — زمانی که جورج بوش [پدر] رئیس‌جمهور آمریکا بود و دنیل اورتگا رئیس‌جمهور نیکاراگوئه، آقای اورتگا تهدید کرد که قرارداد صلح محلی‌ای را که آمریکایی‌ها با زحمت زیاد ترتیب داده بودند، لغو خواهد کرد. آقای بوشِ خشمگین با شنیدن این خبر دنبالِ طعنه‌ای می‌گشت که به توهین هم شانه بزند. او غرولندکنان چندبار گفت «امان از آن مرد کوچک» با لحنی تحقیرآمیز، «امان از آن مرد کوچک».\n درواقع آقای اورتگا ۱۷۸ سانتیمتر قد دارد و حدود ۱.۳ سانتیمتر از قد متوسط آمریکایی‌ها بلندتر است. حتی از خود آقای بوش هم که قدی ۱۸۸ سانتیمتری دارد، چندان کوتاه‌تر نیست. اما وقتی آقای بوش به دنبال طعنه‌ای سنگین اما مؤدبانه بود، چیزی که فوراً به ذهنش رسید قد بود. از این جهت رفتار او شباهتی با یک رئیس‌جمهور نبود، بلکه مثل نخستی‌سانان بود، چرا که انسان‌های خردمندِ اولیهْ نرهای خود را بر اساس قد دسته‌بندی می‌کردند.\n هر پسری عملاً از بدو تولد می‌داند که «کوتوله» بودن تقریباً به اندازۀ نازک‌نارنجی بودن بد است، و پیوند نزدیکی با آن دارد. اگر مردی را «کوچک» صدا کنید، متوجه می‌شود که مورد تحقیر قرار گرفته است. وقتی بوش اورتگا را «آن مرد کوچک» خواند، مخچۀ نخستیِ نرِ او می‌دانست چه کار می‌کند و درگیر چیزی بود که شاید بتوان آن را ماندگارترین نوع تبعیض در دنیا دانست.\n پیش‌داوری علیه قدکوتاه‌ها آن‌ها را آزرده می‌کند. ناجوانمردانه است، غیرمنطقی است. پس چرا جدی گرفته نمی‌شود؟ سؤالی جدی: علی‌الخصوص اگر شما هم از قضا کوتاه قامت باشید.\n ابتدا خبر بد به توصیۀ وکیل‌هایمان، در اینجا مکثی می‌کنیم تا نکته‌ای دربارۀ سلامت ذهنی بگوییم. از مردان بلندقد دعوت می‌کنیم که این مقاله را تا انتها بخوانند، زنان هم همین‌طور (چون برای زنان، عامل تیره‌بختی قد نیست، وزن است. اما این قضیه‌ای جداست). منتها مردان قدکوتاه با مسئولیت خود ادامۀ این مقاله را بخوانند. متن پیشِ رو آن‌ها را افسرده می‌کند.\n تبعیض بر اساس قد از لحظه‌ای آغاز می‌شود که نرهای انسان به حالت ایستاده درمی‌آیند. به ۱۰۰ مادر، عکس‌های دو پسر ۱۹ ماهه را نشان دهید که بسیار شبیه به هم‌اند و فقط یکی از آن‌ها بلندتر از دیگری به نظر می‌رسد. سپس از آن‌ها بپرسید کدام پسر شایسته‌تر و توانمندتر است. مادران بلااستثنا کودک «بلندتر» را انتخاب می‌کنند. با بزرگ‌تر شدن پسران، اهمیت قد بی‌وقفه به آن‌ها گوشزد می‌شود. فک‌وفامیل با رضایت خاطر هیاهو می‌کنند که «خدایا، چقدر بلندقد شده‌ای!» یا طعنه می‌زنند که «مگر نمی‌خواهی بلند و قوی شوی؟»\n سلسله‌مراتبِ قدی از سنی کم آغاز می‌شود، و تا مدت‌ها برجای می‌ماند. به پسران قدبلند حق ابراز عقیده می‌دهند و آن‌ها را بالغ می‌دانند، اما قدکوتاه‌ها را مسخره می‌کنند و بچه‌صفت می‌شمارند. مردان بلندقد را «رهبرانی» طبیعی می‌پندارند و کوتاه‌قدها را «نچسب» می‌نامند. دیوید ویکس، روانشناس بالینی در بیمارستان رویال ادینبرو می‌گوید «اگر مردی قدکوتاه ذاتاً جسور باشد، فکر می‌کنند تمایلات ناپلئونی دارد. اگر هم درون‌گرا و کمی سربه‌راه باشد، او را بی‌عرضه می‌دانند».\n دکتر ویکس ۱۵۷ سانتیمتر قد دارد، پس برای اظهار نظر، دلایل شخصی دارد. اما او می‌تواند حرفش را اثبات کند. مثلاً نگاهی می‌اندازیم به پژوهش دو روانشناس آمریکایی، لزلی مارتل و هنری بیلر. کتاب این دو به نام قامت و داغ ننگ۱ در این رابطه بسیار مفید است.\n مارتل و بیلر از چندصد دانشجو خواستند تا به ویژگی‌های مردانی دارای قدهای مختلف بر اساس ۱۷ معیار نمره دهند. هم مردان و هم زنان، چه قدبلند و چه قدکوتاه، معتقد بودند که مردان کوتاه‌قد (بین ۱۵۷ و ۱۶۵ سانتیمتر) دارای بلوغ کمتر، مثبت‌اندیشی کمتر، امنیت‌بخشی کمتر، مردانگی کمتر، موفقیت کمتر، قابلیت کمتر، اعتمادبه‌نفس کمتر، خوش‌مشربی کمتر، محدودیت بیشتر، خجالت بیشتر، انفعال بیشتر و … هستند. پژوهش‌های دیگر هم تأیید می‌کند که مردم و حتی خود افراد قدکوتاه قضاوتی منفی دربارۀ کوتاه‌قدها دارند. پیمایش‌های متعددی دریافته که مردان قدکوتاه در محیط‌های اجتماعی احساس راحتی کمتری می‌کنند و رضایت کمتری از جسم خود دارند. می‌گویند داستین هافمن، بازیگر ۱۶۷ سانتیمتری سال‌ها به‌خاطر قد کوتاه خود تحت نظر روان‌شناس بوده است.\n ایدئال غربی برای مردان حدود ۱۸۷ سانتیمتر به نظر می‌رسد (و آهسته، همزمان با افزایش میانگین قد، در حال رشد است). بالاتر از این حد، مزایای قد اضافه را به تدریج کاهش می‌دهد، هرچند مردان خیلی بلندقد به جز اینکه سرشان به چارچوب‌ها بخورد، با مشکل خاص دیگری روبه‌رو نیستند. مردانی که قد متوسط دارند هم اوضاعشان بد نیست (هرچند آن‌ها معمولاً می‌گویند که دوست داشتند قدشان بلندتر بود، همانطور که زنان همیشه می‌خواهند لاغرتر باشند). کسانی که در این میان رنج می‌برند، مردانی هستند که قدشان به شکل قابل‌توجهی کوتاه است: مثلاً ۱۶۸ سانتیمتر یا کمتر. این افراد در دنیای مردان هیچ وجهه‌ای ندارند. ارتباط میان قد و جایگاه حتی در خود زبان هم نهادینه شده است: مردان محترم دارای جایگاهی «بلند» هستند و دیگران «به چشم بزرگی» به آن‌ها می‌نگرند: این‌ها از قضا کاملاً ظاهربینانه است.\n یکی از جذاب‌ترین آزمایش‌های مربوط به قد را پل ویلسون، روان‌شناس استرالیایی در سال ۱۹۶۸ گزارش کرد. او مردی ناشناس را به پنج گروه دانشجو معرفی کرد و هر بار به شیوه‌ای متفاوت موقعیت مرد را معرفی می‌کرد. ویلسون در یک کلاس، او را دانشجو، در کلاس دیگر استاد و همین‌طور تا در آخرین کلاس، او را به‌عنوان پروفسوری در دانشگاه کمبریج معرفی کرد. وقتی مرد مهمان اتاق را ترک می‌کرد، ویلسون از هر گروه می‌خواست تا قد آن مرد را در مقایسه با قد مدرس کلاس [که خود او بود] تخمین بزنند. دانشجویان «پروفسور» را بیش از ۵ سانتیمتر بلندتر از «دانشجو» می‌دانستند و تخمین قد همراستا با موقعیتِ رسمیِ مردِ مهمان افزایش می‌یافت.\n پس تعجبی ندارد که وقتی آدم‌ها شخص مشهوری را می‌بینند خیلی وقت‌ها می‌گویند «فکر می‌کردم قدبلندتر باشه». اگر هنوز هم شک دارید که قد مسئلۀ مهمی است، نگاهی به اطرافتان بیاندازید. در کاخ ویلیام سوم در همپتون کورت لندن خواهید دید که کوبه‌های درْ بالاتر از سطح چشم‌ها قرار دارد: این باعث می‌شد تا فردی که با شاه کار دارد (خود شاه در اصل قدی کوتاه داشته) عملاً احساس فرودستی کند. یا مثلاً در دفترِ رئیستان جلوی او بنشینید و ببینید که صندلی کدامتان بلندتر است.\n حالا خبر بدتر شاید فکر کنید که قدپرستی صرفاً نوعی پیش‌داوری فرهنگی در غرب است، اما متأسفانه این‌طور نیست. در پیمایش‌های کشور چین، زنان همیشه قد را در جایگاهی بالا در میان شرط‌های زوج آینده‌شان قرار می‌دهند. در واقع این پیش‌داوری چیزی جهانی به نظر می‌رسد.\n در دهۀ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، تامس گرگور، انسان‌شناس دانشگاه ون‌دربیلت آمریکا در میان قبیلۀ مهیناکو زندگی کرد. مهیناکوها مردمی بودند که در جنگل‌های گرمسیری مرکز برزیل زندگی می‌کردند و از دیدن ابزارهای جدیدی مانند عینک شگفت‌زده می‌شدند. در میان این قبیله، مردان جذاب باید قدی بلند داشته باشند: آن‌ها را با لفظ محترمانۀ «وکپی» صدا می‌زنند. اما وای بر «پریتسی»، لفظی تحقیرآمیز که برای مردان خیلی قدکوتاه به کار می‌بردند (این کلمه هم‌قافیۀ ایتسی است که به معنای آلت مردانه است). مرد قدبلندْ کائوکاپاپای یعنی ارجمند و محترم است، اما مرد قدکوتاه صرفاً سوژۀ خنده است، قدِ کوتاهِ او هم ضعفی جسمی و هم ضعفی اخلاقی است، چون آن را حاصل بی‌بندوباری جنسی در نوجوانی می‌دانند.\n آقای گرگور می‌نویسد «هیچ‌کس یک پریتسی را به دامادی نمی‌پذیرد». مردان قدبلند در بسیاری عرصه‌ها -ثروت، قبیله‌سالاری، تعداد دفعات شرکت در آیین‌ها- در زندگی قبیله‌ای برتر هستند. آن‌ها از فرصت‌های تولیدمثل هم به بیشترین شکل بهره می‌گیرند. آقای گرگور تعداد هم‌خوابگان مردان مهیناکو را که قدهای مختلف داشتند، بررسی کرد. او در این رابطه به الگویی پی برد: هرچه مرد قدبلندتر باشد، هم‌خوابگان بیشتری دارد. او توضیح می‌دهد «سه نفر از بلندقدترین مردان به اندازۀ هفت نفر از کوتاه‌قدترین مردان رابطۀ جنسی داشتند، درحالیکه میانگین سن تخمینی‌شان برابر بود».\n او در ادامه خاطرنشان می‌کند که جزیره‌نشینان تروبریاند در اقیانوس آرام، تیمبیرای برزیل و ناواهوی آمریکا نمونه‌هایی از بی‌شمار فرهنگ‌های سنتی دیگری هستند که قد مردان را ارج می‌نهند. او می‌گوید «هیچ جا ندیدم که مردان کوتاه‌قد را ترجیح دهند». در میان انسان‌شناسان این چیزی بدیهی است که در جوامع سنتی «مرد بزرگ» نه فقط از لحاظ اجتماعی، که از لحاظ جسمانی هم بزرگ است.\n راحت می‌توان حدس زد که چرا انسان‌ها به‌طور غریزی به قد احترام می‌گذارند. انسان‌ها در محیطی تکامل یافته‌اند که اندازه و قوای جسمانی (و نیز سلامتی که ارتباطی نزدیک با این دو دارد) به‌خصوص برای مردان اهمیت داشته است. البته این ویژگی‌ها هنوز هم اهمیت دارند، اما کمتر از زمان قدیم. اگر همه‌چیز دیگر برابر باشد، مردانِ درشت‌اندام هیبت و طول عمر بیشتری دارند. پس میل ذاتی به احترام‌گذاشتن به آن‌ها یا ترجیح دادنشان به عنوان زوج از لحاظ تکاملی منطقی به نظر می‌رسد. شاید این میل ذاتی در جامعۀ مدرن صنعتی تلطیف شده باشد، اما چقدر؟ شش وجه یک فرهنگِ فرضاً پیشرفته را در نظر بگیرید.\n سیاست. به استثنای سه مورد، در هر انتخابات ریاست‌جمهوری در آمریکای قرن بیستم، مرد بلندقدتر پیروز شده است. البته شاید این اتفاقی باشد و البته بعضی سیاست‌مداران قدکوتاه هم بسیار موفق بوده‌اند (مثلاً فرانسوا میتران در فرانسه و هرولد ویلسون در بریتانیا). اما این الگو کاملاً روشن است و در کسب‌وکار هم مشاهده می‌شود.\n کسب‌وکار. پیمایشی در سال ۱۹۸۰ دریافت که بیش از نیمی از مدیرعاملان شرکت‌های فرچون ۵۰۰ در آمریکا دارای قد ۱۸۲ یا بیشتر هستند. این «وکپی‌ها» به‌عنوان یک طبقه، حدود ۶.۳ سانتیمتر بلندتر از قد میانگین بودند. فقط ۳درصد از آن‌ها «پریتسی»، یعنی ۱۷۰ یا کوتاه‌تر بودند. پیمایش‌های دیگری هم نشان می‌دهد که حدود ۹۰درصد از مدیرعاملان دارای قدی بلندتر از متوسط هستند. همین قضیه دربارۀ جایگاه شغلی هم صدق می‌کند.\n جایگاه شغلی. پژوهشی با بررسی چندین شغل دریافت که افراد دارای شغل‌های رده بالا حدود ۵ سانتیمتر بلندتر از افراد دارای شغل‌های رده‌پایین هستند. همین الگو هنگام مقایسۀ جایگاه تحصیلی و اجتماعی‌اقتصادی مردم هم قابل مشاهده بود. مثلاً خدمتگذاران مدنی ارشد معمولاً بلندتر از دون‌پایه‌ها هستند. افراد کوتاه‌قد شغل‌های بدتری هم دارند.\n شغل. به مسئولین استخدام، دو رزومۀ خیالی بدهید که مطابقت کامل دارند، به جز قد فرد موردنظر. این کاری بود که در پژوهشی در سال ۱۹۶۹ صورت گرفت. دقیقاً در ۷۲درصد از موارد، مرد بلندقدتر را «استخدام» می‌کنند و وقتی هم این افراد استخدام می‌شوند، معمولاً پول بیشتری کسب می‌کنند.\n پول. در سال ۱۹۹۴، جیمز سارجنت و دیوید بلنچ‌فلاور از کالج دارت‌موث آمریکا نمونه‌ای از ۶۰۰۰ مرد بریتانیایی را تحلیل کردند و پیشرفتشان را از بدو تولد تا اوایل دوران بزرگسالی زیر نظر قرار دادند. پسران نوجوان قدکوتاه وقتی به جوانی می‌رسیدند (سن ۲۳ سالگی) درآمد کمتری نسبت به هم‌نوعان قدبلندشان داشتند، حتی زمانی که عوامل دیگر نظیر امتیاز تست‌های توانایی یا جایگاه اجتماعی والدین با هم مشابه بود. به ازای هر ۱۰ سانتیمتر قدِ بلندتر در نوجوانی، درآمد در دوران اوایل بزرگسالی بیش از ۲درصد افزایش می‌یافت. پیمایش دیگری میان فارغ‌التحصیلان دانشگاه پیتسبرگ دریافت که حقوق اولیۀ افراد دارای قد ۱۸۸ یا بلندتر ۱۲درصد بیشتر از افراد کوتاه‌تر از ۱۸۲ سانتیمتر است.\n هم بلندقدان ثروتمندتر می‌شوند و هم ثروتمندان بلندقدتر. آن‌ها در کودکی تغذیۀ مناسب و سلامت جسمانی دارند. ارتباط قد و موفقیت هم باعث تقویت و تثبیت علاقۀ اجتماعی به قدِ بلند شده است. و این علاقه در سکه‌ای نمود می‌یابد که حتی از پول هم ارزشمندتر است: سکس.\n سکس. فرصت‌های رابطۀ جنسی، حداقل از دیدگاه تکاملی، بزرگ‌ترین پاداش جایگاه فرد هستند. و بدترین تحقیر کوتاه‌قدان در همین راستاست. وقتی از ۱۰۰ زن خواستند که عکس‌های یک سری مرد قدبلند، متوسط و قدکوتاه را ارزیابی کنند، تمام آن‌ها مردان قدبلند و متوسط را «بسیار جذاب‌تر» از کوتاه‌قدها می‌دیدند. در پژوهش دیگری، از میان ۷۹ زن فقط ۲ نفر از آن‌ها اعلام کردند که حاضرند با مردی کوتاه‌تر از خودشان قرار بگذارند (بقیه به طور متوسط مایل بودند با مردی قرار بگذارند که حداقل ۴.۳ سانتیمتر بلندتر از آن‌ها باشد). مارتل و بیلر می‌نویسند: «قانون بنیادین تأییدشده در دانشگاه دربارۀ قرارگذاشتن و رابطۀ جنسی این است که مرد به‌طور قابل‌توجهی از زن بلندتر باشد. این قانون تقریباً هیچ وقت نقض نمی‌شود». پس برای مردان کوتاه‌قد، گزینه‌های رابطۀ جنسی بسیار محدود است.\n پس چرا اهمیت نمی‌دهید؟ پس خبر خوبی برای کوتاه‌قدان وجود ندارد؟ نه، هیچ خبری وجود ندارد. و اگر با رسیدن به این قسمت مقاله، هنوز هم فکر نمی‌کنید که تبعیض قد مسئله‌ای جدی است، بی‌شک فردی قدبلند در مراحل متأخر انکار هستید. یا شاید هم از این می‌ترسید که یک گروه قربانی دیگر به خط ایستاده و تقاضای غرامت کنند. مطمئناً فهمِ مقولۀ مرد کوتوله (افراد مذکر دارای قد شدیداً محدود) به عنوان یک گروه اجتماعی ستمدیده ابلهانه است و فکر مصونیت یا مزایای غرامتی برای قدکوتاهان مسخره است، نه؟ درواقع نه، مگر اینکه تمام اینگونه مزایای گروهی را مورد تردید قرار دهیم.\n به‌طور کلی، تبعیض‌های نگران‌کننده دو ویژگی دارند: اولاً تبعیض باید گسترده و نظام‌مند باشد. تبعیض تصادفی صرفاً به تنوع سلیقه برمی‌گردد و مسئله‌ای جدی نیست. اما اگر مثلاً اکثریتی از کارفرمایانْ سفیدپوستان را ترجیح دهند، پس گزینه‌های رنگین‌پوستان در زندگی بسیار محدود می‌شود. دوماً این تبعیض باید غیرمنطقی باشد و ربطی به وظیفۀ موردنظر نداشته باشد. اگر دانشکدۀ ریاضیات دانشگاه بر علیه احمق‌ها تبعیض داشته باشد، شاید منصفانه نباشد (کار هرکس نیست که نظریۀ مجموعه‌ها را یاد بگیرد)، اما منطقی است.\n به زبان مؤدبانه، کسانی که دارای یک ویژگی نامعمول هستند که باعث مخالفت گسترده و غیرمنطقی دیگران می‌شود حق دارند خود را اقلیتی آسیب‌پذیر بدانند. با این اوصاف، آیا تبعیض علیه کوتوله‌ها گسترده است؟ قطعاً همین‌طور است. آیا غیرمنطقی است؟ قطعاً همین‌طور است، به‌جز موارد نادری که قد ممکن است بر عملکرد کاری تأثیر بگذارد. آیا مضر است؟ کافی است از والدینی بپرسید که اصرار دارند هورمون‌های رشد به پسربچه‌هایشان بدهند. آیا این تبعیض با روشنگری مردم خودبه‌خود از بین می‌رود؟ شوخی نکنید. تصور کنید که یک قرن بعد، زمانی که مهندسی ژنتیک امکان طراحی کودکان را فراهم می‌کند، والدین برای پسرانی کوتاه‌قد صف بکشند!\n حتی در برخی موارد، کار برای کوتاه‌قدها بدتر از اقلیت‌های قومیتی است. یهودیان، آسیایی‌ها و دیگر قومیت‌ها معمولاً برای شغل، ازدواج و دیگر موارد، خودشان را به دیگران ترجیح می‌دهند. آن‌ها اگر در فرهنگ اکثریت دچار ضعف باشند، حداقل میان خودشان قوت دارند. اما تقریباً هیچ‌کس کوتاه‌قدان را ترجیح نمی‌دهد، حتی دیگر افراد قدکوتاه. آن‌ها اگر قصد فرار دارند، باید سیارۀ دیگری بیابند.\n با این حال، ظاهراً هیچ کشوری دارای مصونیت‌های ضدتبعیض برای کوتوله‌ها نیست. آمریکا امروزه قوانینی دارد که تبعیض علیه بیش از ۷۰ درصد از جمعیتش را ممنوع می‌کند، جمعیتی که شامل زنان، افراد مسن، سیاه‌پوستان، اسپانیایی‌تبارها، آسیایی‌ها، جزایرنشینان اقیانوس آرام، الیوت‌ها، سرخ‌پوستان و معلولین، و حتی افرادی نظیر عینکی‌ها و افراد دارای مشکل کمر می‌شود. در بریتانیا هم تبعیض علیه زنان و تقریباً تمام قومیت‌ها و فرهنگ‌ها (به استثنای راستافاریان) ممنوع است. اما کوتوله‌ها؟ کل قضیه اگر حتی مطرح شود فقط باعث استهزا می‌شود.\n چه چیز باعث این حالت عجیب و غریب می‌شود؟ کمیسیون فرصت‌های شغلی برابر در آمریکا که ناظر قوانین ضدتبعیض است، کارمندی دارد که تا حدی به این قضیه اندیشیده است. او پل استیون میلر نام دارد و دارای ۱۳۵ سانتیمتر قد است. او در واقع کوتوله‌ای مبتلا به آکندروپلازی است. در پزشکی، کوتوله کسی است که دارای وضعیت ژنتیکی قابل‌تشخیصی با دست‌وپاهای کوتاه، تنۀ متوسط، سری اندکی بزرگ و مواردی از این دست است. این را در آمریکا یک ناتوانی به حساب می‌آورند و به همین خاطر تحت مصونیت قانونی علیه تبعیض است.\n آقای میلر حامی مصونیت برای این دست افراد است. اما مخالف بسط مصونیت‌ها به قدکوتاهان «نرمال» همچون وزیر کار آمریکا، رابرت رایش است. قد رایش ۱۴۷ سانتیمتر است و همواره مورد طعنه قرار می‌گیرد. (بیل کلینتون پس از دیدن یک ماکت لگو از کاخ سفید گفته بود «رایش می‌تونست اینجا زندگی کنه»). چرا باید آقای میلر تحت مصونیت باشد، اما آقای رایش نه؟ میلر می‌گوید علت این است که نمی‌توان همه را تحت مصونیت قرار داد. «سخت می‌توان همه را وارد عرشه کرد». کاملاً درست. اما به خاطر راحتی کار، خطی رسم کرده‌اند که او وارد شود و بسیاری از مدعیان دیگر تحت مصونیت قرار نگیرند. اما راحتی کار دلیل درستی نیست برای اینکه کوتاه قدها را رها کنیم تا از سرنوشت خود رنج ببرند.\n درواقع هیچ دلیل درستی نمی‌توان برای این کار یافت. اکثر توجیه‌های بدیهی برای خارج‌کردن کوتوله‌ها از فهرست گروه‌های محرومْ تنها کاری که می‌کنند این است که نشان می‌دهند مفهوم «گروه» تا چه حد قراردادی است. مثلاً می‌توان استدلال کرد که خط روشنی وجود ندارد که معین کند فرد آن‌قدر کوتاه است که کوتوله محسوب شود. این درست؛ اما در دنیایی که خون‌ها و نژادها به راحتی ترکیب می‌شود، یک «اسپانیایی‌تبار» را هم نمی‌توان به روشنی از یک «آنگلو» تفکیک کرد، یا یک سرخ‌پوست را از یک «سفیدپوست».\n پس شاید «گروه اقلیتی» باید یک گروه‌بندی قومیتی یا وراثتی باشد؟ قطعاً نه. اگر زنان، دگرباش‌ها و افراد ویلچرنشین می‌توانند گروه‌های اقلیتی باشند، پس کوتاه‌قدان هم می‌توانند. اسپانیایی‌تبارهای آمریکایی هیچ چیز مشترکی به‌جز خود برچسب «اسپانیایی‌تبار» ندارند (آن‌ها را معمولاً فقط از روی نامشان می‌شناسند). حداقل کوتوله‌ها کاملاً واضح است که کوتاه هستند.\n در غرب، ربع قرن اخیر دورۀ بیداری و آگاهی گروهی بوده است. سیاه‌پوستان و زنان، آسیایی‌ها و بومی‌ها، دگرباش‌ها و دگرتوان‌ها، همه یکی پس از دیگری هویت‌ها و مصونیت‌های گروه‌مبنا را پذیرفته‌اند. چاق‌ها هم دارند به جایگاه یک گروه می‌رسند؛ البته آن‌ها هم حرفشان حق است. اما چرا کوتاه‌قدها این‌طور نباشند؟ از لحاظ منطقی، هیچ توجیهی وجود ندارد.\n مردان کوچک دنیا، متحد شوید! به همین دلایل، اکونومیست خواهان این است که کنوانسیون حقوق بشر اروپا همان مصونیتی را به کوتوله‌ها بدهد که دیگر اقلیت‌های محروم به‌دست آورده‌اند. سازمان ملل باید کنفرانس‌های جهانی دربارۀ جایگاه کوتوله‌ها برگزار کند. پیمان‌کاران فدرال آمریکایی را باید از لحاظ قد ارزیابی کنند تا ببینند آیا کوتوله‌ها به سهم خود می‌رسند؟ کارفرمایان باید همت کنند و کوتوله‌ها را به کار گرفته و ترفیع دهند؛ حتی اگر اجازه دهند دیگر کارگران کوتوله‌ها را مسخره کنند، باید به خاطر این کار جریمه شوند. دانشگاه‌های برتر باید اطمینان حاصل کنند به تعداد کافی از کوتوله‌ها را در میان دانشجویان و هیأت‌علمی‌شان گنجانده‌اند. حتی روزنامه‌هایی را هم که قدکوتاهان را به تمسخر کوتوله می‌نامند، باید مورد دادخواهی قرار دهند و نویسندگان مسئول را باید به دوره‌های آموزشی دربارۀ حساسیت‌ها بفرستند (حتی اگر قدشان ۱۷۰ باشد و گمنام بنویسند).\n اما احتمالاً باز هم هیچ. دانستن اینکه قدکوتاهان پول کمتری نسبت به دیگر جوانان کسب می‌کنند قطعاً جالب است. دانستن اینکه فقط ۹درصد از اسپانیایی‌تبارهای آمریکا (در مقابل ۲۴درصد از غیراسپانیایی‌تباران) مدرک دانشگاهی دارند هم جالب است. اما این فکت‌ها حاکی از چیست؟ باید به یاد داشت که این‌ها صرفاً گزیده‌هایی آماری است که افرادی را کنار هم قرار می‌دهد که عملاً هیچ اشتراکی با هم ندارند. مثلاً یک «اسپانیایی‌تبار» صرفاً کلمه‌ای است که خود را به جای یک سری انسان جا می‌زند. کوتوله هم چیزی بیشتر از یک نشان روی متر نیست. تبدیل صفت‌ها به اسم (مثلاً کوتوله، سیاه، آسیایی، یا دگرباش) یعنی اینکه یک مؤلفه از کل وجود فرد را مدنظر بگیریم و هر چیز دیگر او را پشت پرده بیافکنیم. این نوع تفکر می‌تواند به عنوان یک ابزار تحلیل اجتماعیْ مفید باشد، اما به عنوان زیربنایی برای سیاست‌گذاری عمومی، نوعی خیانت است.\n طی قرن‌ها، کوتاه‌قدها شانه بالا انداخته و به کارشان ادامه داده‌اند. آن‌ها حداقل از دید خودشان و دیگران افرادی متنوع هستند، نه یک گروه اجتماعی یکنواخت. این شاید بهترین رویکرد نسبت به تمام ویژگی‌های انسانیِ این‌چنینی باشد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جاناتان راچ نوشته است و در شمارۀ ۲۳ دسامبر ۱۹۹۵ نشریۀ اکونومیست به چاپ رسیده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۸ بهمن ۱۳۹۶ آن را با عنوان «قدکوتاه‌ها همیشه بازنده‌اند، اما چیزی از ارزش‌هایشان کم نمی‌شود» منتشر کرده است. •• جاناتان راچ (Jonathan Rauch) نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکایی است که نوشته‌هایش در اکونومیست، نشنال مگزین و دیگر مطبوعات به چاپ رسیده است. او در حال حاضر در موسسه بروکینز کار می‌کند و از دبیران آتلانیتک است. آخرین کتاب او واقع‌گرایی سیاسی (Political Realism) در سال ۲۰۱۵ به انتشار رسیده است. [۱] Stature and Stigma\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833747.json b/train/413833747.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0b18d848056b1401c0a30d16a80861e6987ad8f5
--- /dev/null
+++ b/train/413833747.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "کسی استعداد ذاتی ندارد، اگر هم داشته باشد، چه بدتر",
+  "subtitle": "به گفتۀ یک روان‌شناس دانشگاه استنفورد، اگر یاد بگیرید هرازگاهی پذیرای لغزش باشید، به بلندی‌های جدیدی خواهید رسید",
+  "introduction": "آیا می‌توانید نقاشی پرترۀ خودتان را بکشید؟ خیلی از ما اگر دست به چنین آزمایشی بزنیم، حاصل کارمان با خط‌خطی‌های بچه‌ها تفاوت چندانی ندارد. چه‌بسا به یاد بیاوریم که در دوران مدرسه هم هیچ‌وقت نقاشی‌مان خوب نبوده است، و احتمالاً به این نتیجه می‌رسیم که خب، استعدادش را ندارم! این دقیقاً نتیجه‌گیری‌ای است که روان‌شناس پرآوازه، کارول دوک، با آن مخالف است. او بر پایۀ سال‌ها تحقیق می‌گوید استعداد چیزی ذاتی نیست، بلکه حاصل تمرین و مهارت‌اندوزی است.",
+  "content": "مارینا کراکوفسکی، استنفورد مگزین — یکی از روزهای ماه نوامبر گذشته [۲۰۰۷]، استاد روان‌شناسی استنفورد کارول دوک پذیرای دو مهمان از تیم فوتبال بلک‌برن رُورز بود که در لیگ برتر انگلستان بازی می‌کند. آکادمی آموزشی رُورز جزء سه آکادمی برتر انگلستان است، اما مدیر عملکرد این تیم، تونی فاکنر، مدت‌ها بود که گمان می‌کرد تعدادی از بازیکنان آینده‌دارش پتانسیل خود را شکوفا نمی‌کنند. مستعدترین افراد، با نادیده‌گرفتن شعار صدسالۀ باشگاه یعنی «مهارت و سخت‌کوشی»، تمرین جدی را دست‌کم می‌گرفتند.\n فاکنر به‌نوعی ریشۀ مشکل را می‌دانست: فرهنگ فوتبال بریتانیایی بر این باور بود که ستاره‌ها تربیت نمی‌شوند، بلکه ستاره به دنیا می‌آیند. اگر این دیدگاه را قبول کنید، و به شما بگویند استعداد فراوانی دارید، تمرین به چه دردتان می‌خورد؟ بالاخره اگر سخت تمرین کنید، انگار به خودتان و بقیه می‌گویید که خوب هستید اما عالی نه. فاکنر مشکل را شناسایی کرده بود، اما برای ترمیمش به کمک دوک نیاز داشت.\n بعید است از یک روان‌شناس دانشگاهی شصت‌ساله استادِ انگیزش ورزشی دربیاید. اما تخصص دوک (و کتاب اخیرش با نام ذهنیت: روان‌شناسی جدید برای موفقیت۱) بیش از سه دهه است که، با پژوهش نظام‌مند، سعی در یافتن پاسخ این سؤال داشته است که چرا برخی افراد پتانسیل خود را محقق می‌کنند ولی کسانی با استعدادهای مشابه نه؛ یا اینکه چرا برخی محمدعلی می‌شوند و مابقی مایک تایسون. او دریافت که کلید ماجرا توانایی نیست، بلکه این است که آیا توانایی را چیزی ذاتی بدانید که باید نمایش داده شود، یا چیزی که می‌تواند توسعه بیابد.\n به‌علاوه دوک نشان داده است که آدم‌ها می‌توانند یاد بگیرند که باور دوم را اقتباس کنند و جهش‌های چشم‌گیری در عملکردشان داشته باشند. این روزها هرجا به‌دنبال انگیزش و موفقیت باشند دنبال او می‌روند: از آموزش تا فرزندپروری تا مدیریت کسب‌وکار و پیشرفت شخصی.\n دوک زمانی که دانشجوی تحصیلات تکمیلی دانشگاه ییل بود، مطالعه روی انگیزش حیوانات را آغاز کرد. در اواخر دهۀ ۱۹۶۰، یک سوژۀ داغ در پژوهش‌های حیوانی «درماندگی آموخته‌شده»۲ بود: حیوانات آزمایشگاهی گاهی اوقات آنچه را قادر به انجامش بودند انجام نمی‌دادند، چون پس از شکست‌های مکرّر دست از تلاش کشیده بودند. برای دوک سؤال بود که انسان‌ها چگونه با این وضعیت کنار می‌آیند. او تعریف می‌کند که: «پرسیدم: چه چیزی موجب می‌شود یک کودکِ واقعاً توانا در مواجهه با شکست دست از کار بکشد، درحالی‌که شکست موجب انگیزش بقیۀ کودکان می‌شود؟»\n در آن زمان، درمان پیشنهادی برای درماندگی آموخته‌شده حصول یک رشتۀ طولانی از موفقیت‌ها بود. دوک مدعی شد که تفاوت بین واکنش درماندگی و نقطۀ مقابلش (ارادۀ تسلط‌یافتن بر چیزهای جدید و غلبه بر چالش‌ها) در دیدگاهی ریشه دارد که افراد به‌علت شکست‌شان دارند. به نظر دوک، افرادی که شکست‌شان را به فقدان توانایی نسبت می‌دادند، حتی در حوزه‌هایی که توانمند بودند دلسرد می‌شدند. در سوی دیگر، آن‌هایی که فکر می‌کردند صرفاً تلاششان به اندازۀ کافی نبوده است از مانع‌ها قوت می‌گیرند. این نکته به موضوع رسالۀ دکترای او تبدیل شد.\n دوک و دستیارانش یک آزمایش روی کودکان دبستانی کردند که به گزارش پرسنل مدرسه درمانده بودند. این کودکان با آن تعریف کاملاً جور بودند: مثلاً اگر به چند مسئلۀ ریاضی می‌رسیدند که نمی‌توانستند حل کنند، دیگر نمی‌توانستند مسائلی را حل کنند که قبلاً حل کرده بودند (و برای تعدادی از آن‌ها چند روز طول می‌کشید تا آن توانایی را بازیابی کنند).\n با یک سلسله تمرین، آزمایشگران به نیمی از دانش‌آموزان یاد دادند که خطاهایشان را به تلاش ناکافی نسبت بدهند، و آن‌ها را تشویق به ادامۀ تلاش کردند. آن کودکان یاد گرفتند که، هنگام مواجهه با شکست، ایستادگی کنند (و موفق بشوند). هیچ نشانۀ بهبودی در گروه کنترل دیده نشد؛ تمرکزشان همچنان به‌سرعت از هم می‌پاشید و به کُندی خودشان را بازیابی می‌کردند. دوک می‌گوید این یافته‌ها «واقعاً حامی این ایده بودند که انتساب۳ یک مؤلفۀ کلیدی در عوامل پیش‌برندۀ درماندگی و روندهای مهارت‌گراست». مقالۀ او در سال ۱۹۷۵ دربارۀ این موضوع به یکی از پرارجاع‌ترین مقاله‌ها در روان‌شناسی معاصر تبدیل شده است.\n نظریۀ انتساب که به قضاوت‌های افراد دربارۀ علل رویدادها و رفتارها می‌پردازد، همان زمان هم یک حوزۀ فعال در پژوهش روان‌شناختی بود. اما لی راس می‌گوید تمرکز در آن زمان بر آن بود که ما چگونه انتساب انجام می‌دهیم. راس استاد روان‌شناسی دانشگاه استنفورد است که عبارت «خطای بنیادین انتساب»۴ را ابداع کرد تا این تمایلمان را نشان دهد که کنش‌های دیگران را براساس خصیصه‌های شخصیتی‌شان تبیین می‌کنیم و از اقتضائات قدرت چشم‌پوشی می‌کنیم. به گفتۀ او، دوک کمک کرد تا «تأکید از خطاها و سوگیری‌های انتسابی به‌سمت پیامدهای انتساب برود، یعنی اینکه چرا انتساب‌های افراد اهمیت دارد». دوک از نظریۀ انتساب استفادۀ کاربردی کرد.\n او وقتی استادیار دانشگاه ایلینوی شد به این کار ادامه داد. در آنجا با همکاری کارول دینر، که آن هنگام دانشجوی تحصیلات تکمیلی بود، از کودکان می‌خواستند در تکالیف حل مسأله، که برخی از آن‌ها برایشان بسیار دشوار بود، «بلند فکر کنند». غافلگیری بزرگ این بود: بعضی از بچه‌هایی که تلاش زیادی می‌کردند، اصلاً انتساب انجام نمی‌دادند. این بچه‌ها فکر نمی‌کردند در حال شکست‌اند. تعبیر دینر این است: «شکست همان اطلاعات است؛ به آن برچسب شکست می‌زنیم، اما بیشتر از این جنس است که: این جواب نداد، من یک مسأله‌حل‌کُن هستم، و روش دیگری را امتحان خواهم کرد». در یک لحظۀ فراموش‌نشدنی، یک پسر (از آن بچه‌هایی که اسوۀ نوع مهارت‌گرا هستند) وقتی با اولین مانع روبرو شد، روی صندلی‌اش نشست، دست‌هایش را به هم مالید، ملچ‌مولوچ کرد و اعلام کرد: «من عاشق چالشم».\n این شوق به چالش به تبیین این نکته کمک می‌کرد که چرا سایر بچه‌های توانمند فقط به‌خاطر برخورد به یک مانع فکر می‌کردند فاقد توانایی‌اند. عقل سلیم می‌گوید که توانایی الهام‌بخش اعتمادبه‌نفس است. و تا زمانی نیز همین‌طور است، تا وقتی که پیش‌رفتن ساده باشد. اما موانع همه‌چیز را دگرگون می‌کنند. دوک متوجه شد (و اندکی بعد با همکارش الین الیوت نشان داد) که ریشۀ تفاوت در اهداف بچه‌هاست. دوک می‌گوید «کودکان مهارت‌گرا واقعاً مصمم‌اند چیزی را یاد بگیرند»، و «اهداف یادگیری» الهام‌بخش زنجیرۀ افکار و رفتاری متفاوت از «اهداف عملکردی» می‌شود.\n دانش‌آموزانی که عملکرد برایشان مهم‌تر است، می‌خواهند باهوش به نظر بیایند حتی اگر نتیجه‌اش آن باشد که در فرآیند هیچ یاد نگیرند. برای آن‌ها، هر تکلیف یک چالش برای خودانگارۀ آن‌هاست، و هر مانع یک تهدید شخصی می‌شود. لذا آن‌ها فقط فعالیت‌هایی را پی می‌گیرند که مطمئن باشند در آن‌ها می‌درخشند؛ و از تجربه‌های لازم برای رشد و شکوفایی در هر تلاشی می‌پرهیزند. در سوی دیگر، دانش‌آموزانی که هدف آن‌ها یادگیری است، ریسک‌های لازم را می‌پذیرند و نگران شکست نیستند چون هر خطا به فرصتی برای یادگیری تبدیل می‌شود. این بینش دوک، حوزۀ جدیدی در روان‌شناسی آموزشی رقم زد: نظریۀ هدف پیشرفت.\n سؤال بعدی دوک این بود: در وهلۀ اول، چه چیزی موجب تمرکز دانش‌آموزان بر اهداف متفاوت می‌شود؟ او در یک دورۀ مرخصی که به هاروارد رفته بود، در این باره با مری بندورا (دختر روان‌شناس شهیر استنفورد آلبرت بندورا که آن زمان دانشجوی دکترا بود) بحث کرد، و پاسخ ناگهان به ذهنشان رسید: اگر برخی دانش‌آموزان می‌خواهند با توانایی‌شان تظاهر کنند، ولی دیگران می‌خواهند توانایی‌شان را افزایش دهند، لابد «توانایی» معانی متفاوتی برای دو گروه دارد. دوک توضیح می‌دهد: «اگر بخواهید چیزی را مکرّر نمایش بدهید، حس چیزی ایستا را پیدا می‌کند که درون شما خانه دارد؛ ولی اگر بخواهید توانایی‌تان را افزایش بدهید، حس پویایی و چکش‌خواری پیدا می‌کند». او استدلال می‌کرد افرادی که اهداف عملکردی دارند، فکر می‌کنند هوش از زمان تولد ثابت است. افرادی که اهداف یادگیری دارند، ذهنیت رشد نسبت به هوش دارند یعنی معتقدند که می‌توان آن را پرورش داد. (روان‌شناسان بین خودشان این ذهنیت رشد را «نظریۀ افزایشی»۵ می‌نامند و از عبارت «نظریۀ بنیاد»۶ برای ذهنیت ثابت استفاده می‌کنند.) الگوی آن‌ها تقریباً کامل شده بود.\n دوک که در دهۀ ۱۹۵۰ در بروکلین بزرگ شده بود، دانش‌آموز موفقی در دبستان بود که توانست در مقطع ششم یک‌جا در کلاس دانش‌آموزان تیزهوش بگیرد. و از قضا، نه هر جایی. معلمشان، خانم ویلسون، دانش‌آموزان را به ترتیب آی‌کیو می‌نشاند و حتی برای تقسیم مسئولیت‌های کلاس هم از نمرات آی‌کیو استفاده می‌کرد. خانم ویلسون، خواسته یا ناخواسته، باورش به هوش ثابت را نشان می‌داد. دوک، که در ردیف اول و صندلی اول می‌نشست، معتقد است خانم ویلسون حسن‌نیت داشت. این تجربه به او آسیب نزد (دوک می‌گوید که همان‌وقت هم قدری از ذهنیت رشد را داشت) اما او نشان داده است بسیاری از دانشجویان که برچسب باهوش می‌خورند، به‌ویژه دختران به‌خوبی او نتیجه نمی‌گیرند.\n دوک خاطرنشان می‌کند که آزمون‌ها به‌شدت در اندازه‌گیری پتانسیل دانش‌آموزان ضعیف‌اند. به یک گروه از بزرگ‌سالان بگویید یک پرتره از خودشان بکشند. اکثر آمریکایی‌ها فکر می‌کنند طراحی یک استعداد ذاتی است که ندارند، و پرتره‌هایشان فرقی با خط‌خطی‌های بچه‌ها ندارد. ولی کافی است آن‌ها را در کلاسی با طرح درس مناسب بنشانید (همان کاری که بتی ادواردز، مؤلف بهره‌گیری از سمت راست مغز۷، کرد) تا پرتره‌های حاصل از این کلاس چنان ماهرانه به نظر بیاید که نشود باور کرد کار همان افراد «بی‌استعداد» است. باور به اینکه امکان ارتقا ندارید، جلوی پیشرفت را می‌گیرد.\n دوک می‌گوید فرهنگ نقش گسترده‌ای در شکل‌دادن به باورهای ما بازی می‌کند. یک مدرس فیزیک کالج اخیراً برای دوک نوشت در هند، که محل تحصیل او بود، اصلاً چنین تصوری وجود ندارد که برای یادگیری فیزیک باید نابغه باشید یا حداقل استعداد ویژه‌ای داشته باشید. «فرض آن بود که هرکس از پس این کار برمی‌آید، و عموماً هم این‌طور بود». ولی اگر با ذهنیت ثابت نسبت به فیزیک (یا زبان‌های خارجی یا موسیقی) بزرگ شده باشید، چطور؟ نگران نباشید: دوک نشان داده است که می‌توانید خودتان آن ذهنیت را عوض کنید.\n چشم‌گیرترین اثبات برای این قضیه، حاصل مطالعۀ اخیر دوک و لیزا سوریچ بلکول روی کلاس هفتمی‌هایی است که پیشرفت کمی داشته‌اند. همۀ دانش‌آموزان، در جلساتی دربارۀ مهارت‌های مطالعه، مغز و این قبیل چیزها شرکت می‌کردند؛ به‌علاوه، یک گروه در جلسه‌ای معمولی دربارۀ حافظه شرکت کردند اما گروه دیگر یاد گرفتند که هوش مثل عضله از طریق تمرین و مشق قوی‌تر می‌شود. وقتی دانش‌آموزان آموزش می‌بینند که ذهنیتِ رشد نسبت به هوش اتخاذ کنند، تأثیری شتاب‌دهنده بر انگیزش و نمرات ریاضی‌شان دارد؛ در دانش‌آموزان گروه کنترل، علی‌رغم همۀ مداخله‌های دیگر، هیچ بهبودی دیده نشد.\n دوک چنین توضیح می‌دهد: «مهارت‌های مطالعه و مهارت‌های یادگیری بی‌تحرک‌اند تا اینکه عاملی فعال آن‌ها را به حرکت درآورد». شاید دانش‌آموزان نحوۀ مطالعه را بلد باشند، اما اگر اعتقاد داشته باشند که تلاش‌هایشان بی‌ثمر است از آن استفاده نخواهند کرد. «اگر آن باور را نشانه بروید، می‌توانید شاهد ثمراتی بیش از آن باشید که امید داشته‌اید».\n برگزاری کارگاه کلاسی در سطح کلان مقدور نیست؛ اول از همه آنکه، هزینه‌اش گزاف است. لذا دوک و بلکول یک واحدِ آموزشی رایانه‌ای طراحی کرده‌اند تا مداخلۀ زنده و واقعی را شبیه‌سازی بکند. نرم‌افزار چندرسانه‌ای مُد روز آن‌ها به نام Brainology (مغزشناسی) هنوز در حال توسعه است، اما به لطف همهمۀ اولیه‌ای که یک مقاله در مجلۀ تایم به‌پا کرد، و همچنین به‌واسطۀ کتاب اخیر دوک، معلمان مصرّانه متقاضی آن شده‌اند، چنان‌که حتی یک نفر خواسته که توزیع‌کنندۀ آن باشد.\n برخلاف بسیاری از آن چیزهایی که قیافۀ حکمت و معرفت در زمینۀ آموزش و عملکرد را می‌گیرند، نتیجه‌گیری‌های دوک بر مبنای پژوهش‌های جدی و استوار است. او از آن مربی‌های شعاری انگیزش نیست که بگوید سقفی جز آسمان نیست و همه‌چیز بسته به نگرش است؛ اینکه کاری ندارد. اما شواهد نشان می‌دهند که اگر ذهنیت ثابت داشته باشیم، لاجرم آن‌قدر که می‌توانیم بالا نمی‌رویم.\n گرچه عمدۀ پژوهش دوک دربارۀ ذهنیت‌ها در بافت مدرسه انجام شده است، می‌توان نتایجش را در ورزش، کسب‌وکار، روابط میان‌فردی و … هم پیاده کرد. مارک لپر می‌گوید: «خیلی افراد به کار او علاقه‌مندند؛ پژوهش او به حوزه‌های مختلف متعددی از روان‌شناسی و بیرون از روان‌شناسی مربوط است. لپر استاد روان‌شناسی استنفورد است که در سال ۲۰۰۴ وقتی رییس دانشکده بود، دوک را از کلمبیا که ۱۵ سال آنجا تدریس کرده بود به استنفورد کشاند. لپر اضافه می‌کند: «روان‌شناسان اجتماعی دوست دارند بگویند او روان‌شناس اجتماعی است؛ روان‌شناسان شخصیت می‌گویند او روان‌شناس شخصیت است؛ و روان‌شناسان رشد می‌گویند او روان‌شناس رشد است».\n مالکوم گلدول می‌گوید حق آن است که جاذبۀ دوک از دانشگاه فراتر برود. گلدول نویسندۀ مجلۀ نیویورکر است، که به‌خاطر عامه‌فهم کردن پژوهش‌های روان‌شناختی شهرت دارد. گلدول در مصاحبه‌ای در ژورنال آو منیجمنت اینکوایری۸ گفت: «یکی از محبوب‌ترین کارهایی که تابه‌حال کرده‌ام اساساً مبتنی بر پژوهش کارول دوک بود. کارول دوک سزاوار آن است که مخاطبان وسیعی داشته باشد. اگر چنین مخاطبانی نداشته باشد جنایت است». شاید کتاب ذهنیت به این درد بخورد چون برای خوانندگان عام نوشته شده است.\n لابد همین بود که فاکنر را متقاعد کرد که دوک می‌تواند به تیم فوتبال بلک‌برن رُورز کمک کند. برخلاف کودکان کم‌بهره در مطالعۀ مدرسه‌ایِ دوک، بازیکنان رُورز فکر نمی‌کردند فاقد توان لازم برای موفقیت هستند. بلکه کاملاً برعکس: آن‌ها فکر می‌کردند استعدادشان به‌خودی‌خود باید آن‌ها را تا اوج قله برساند. ولی ذهنیت ثابتی که در هر دو گروه وجود داشت، بیزاری‌شان از تلاش را تبیین می‌کرد.\n اما مگر بسیاری افراد را نداریم که هم به توانایی ذاتی اعتقاد دارند و هم باور دارند که هیچ چیزی بی‌زحمت به دست نمی‌آید؟ این دو ایده منطقاً با هم سازگارند. ولی دوک می‌گوید که از لحاظ روان‌شناختی، بسیاری از افرادی که به هوش ثابت اعتقاد دارند، فکر می‌کنند که برای عملکرد خوب نیازی به سخت‌کوشی ندارند. او می‌گوید این اعتقاد کاملاً هم نامعقول نیست. دانش‌آموزی که یک مجموعه مسأله را ظرف ده دقیقه حل می‌کند، به‌واقع در ریاضی بهتر از آن کسی است که برای حل همان مسائل چهار ساعت وقت لازم دارد. و بازیکن فوتبالی که بدون تلاش خاصی گل می‌زند احتمالاً مستعدتر از کسی است که همیشه تمرین می‌کند. دوک می‌گوید: «مغالطه آنجاست که افراد با تعمیم این نکته به این باور می‌رسند که تلاش برای هر تکلیفی، حتی تکالیف دشوار، بر کم بودن توانایی‌شان دلالت می‌کند».\n توصیه‌ای که او به رُورز کرد، برای همۀ کسانی صادق است که ذهنیت ثابت دارند. او می‌گوید: «تغییر دادن ذهنیت، مثل جرّاحی نیست. شما نمی‌توانید ذهنیت ثابت را بردارید و ذهنیت رشد را جای آن بگذارید». رُورز در حال آغاز کارگاه‌هایشان برای تازه‌ترین بازیکنانش است: جوان‌ترین و چکش‌خوارترین بازیکن‌ها. (فاکنر می‌داند بازیکنانی که با همان حالت «طبیعی» خود میلیون‌ها دلار پول درآورده‌اند، انگیزۀ چندانی برای تغییر شکل مغزهایشان ندارند). استعدادیاب‌های تیم از بازیکنان جدید می‌پرسند که چه دیدگاهی دربارۀ استعداد و تمرین دارند؛ آن‌ها نمی‌خواهند کسانی که ذهنیت ثابت دارند را حذف کنند، بلکه تمرین‌های ویژه‌ای برای آن‌ها در نظر می‌گیرند.\n گلدول، در مقاله‌ای در سال ۲۰۰۲ که بر پایۀ پژوهش‌های دوک نوشته شده بود، به یکی از مشهورترین آزمون‌های او اشاره کرد تا نشان دهد شاید شرکت نفتی عظیم انرون دقیقاً به خاطر وسواس فرهنگش نسبت به استعداد، نه علی‌رغم این وسواس، فروپاشید. مطالعۀ دوک نشان می‌داد که وقتی هوش کودکان (نه تلاششان) تحسین می‌شود، انگیزۀ آن‌ها کاهش می‌یابد. نگران‌کننده‌تر آنکه، ۴۰درصد از آن‌هایی که به‌خاطر هوششان تحسین شده بودند، دربارۀ دستاوردهایشان برای همکلاسی‌ها و همتایان‌شان مبالغه می‌کردند. دوک می‌گوید: «ما بچه‌های معمولی را به دروغ‌گو تبدیل کرده‌ایم. به همین ترتیب، مدیران انرون که به‌خاطر استعداد ذاتی‌شان تحسین می‌شدند، پس از مدتی کوتاه، به‌جای آنکه مشکلات را بپذیرند و سعی در حل آن‌ها کنند، به دروغ روی می‌آوردند.\n جفری ففر، استاد دانشکدۀ کسب‌وکار، می‌گوید که پژوهش دوک به درد یک مسألۀ عادی‌تر یعنی مدیریت عملکرد هم می‌خورد. به گفتۀ او، این اقدام کسب‌وکارهای مختلف خطاست که به‌جای توسعۀ مهارت‌های کارکنانشان زمان زیادی را صرف «سنجش و اخراج ضعیف‌ترها» (یعنی نمره‌دهی و ارزیابی آن‌ها) می‌کنند. «این تئوری مدیریتی مثل تئوری بابانوئل در هدیه‌آوردن برای بچه‌هاست: کدامشان شیطنت می‌کرده و کدامشان بچۀ خوبی بوده است».\n رابرت استرنبرگ، رئیس دانشکدۀ هنر و علوم دانشگاه تافتز، می‌گوید رهبران هم می‌توانند از پژوهش دوک بهره ببرند. او که سابقاً رئیس انجمن روان‌شناسی آمریکا بوده است می‌گوید وقتی بیش از حد دلواپس آن باشید که باهوش به نظر بیایید، نمی‌توانید به اقدامات جسورانه و آینده‌نگر دست بزنید. «اگر از خطاکردن بترسید، هرگز در مدت کار خود چیزی یاد نمی‌گیرد و رویکردتان تماماً تدافعی می‌شود چون دائم به خودتان می‌گویید: باید مطمئن شوم که گند نمی‌زنم».\n پیتر سالووِی، روان‌شناس اجتماعی که رئیس کالج ییل و پیشتاز حوزۀ هوش هیجانی است، می‌گوید ایده‌های دوک به او کمک کرده‌اند تا از بحثی جنجالی در حوزه‌اش گره‌گشایی کند. در این موضوع که یادآور بحثِ چکش‌خوار بودنِ هوش عمومی است، برخی پژوهشگران می‌گویند هوش هیجانی عمدتاً مادرزادی است، ولی دیگرانی از جمله سالووی آن را مجموعه‌ای از مهارت‌ها می‌دانند که قابل آموزش و یادگیری است. سالووی می‌گوید «همیشه از آدم‌ها می‌شنوم که می‌گویند مثلاً اجتماعی نیستم یا مدیریت هیجاناتم را بلد نیستم» اما نمی‌دانند که این حرفشان نشانۀ ذهنیت ثابت است.\n جیمز گروس، استاد روان‌شناسی دانشگاه استنفورد، بسط پژوهش‌های دوک به حوزۀ هیجانات را آغاز کرده است. در یک مطالعۀ جدید، گروس و همکارانش یک گروه از دانشجویان کارشناسی تازه‌وارد استنفورد را زیر نظر گرفتند تا گذار و ورود آن‌ها به زندگی دانشگاهی را بررسی کنند. آن‌هایی که ذهنیت ثابت نسبت به هیجانات داشتند توان کمتری در مدیریت هیجانات خود داشتند، و در انتهای سال اول، انطباق اجتماعی و هیجانی‌شان کمتر از آن هم‌قطارهایشان بود که ذهنیت رشد داشتند.\n دوک که اکنون به پایان سومین سال حضور خود در استنفورد نزدیک می‌شود، با ذهنیت رشد به استقبال شوک فرهنگی ناشی از جابه‌جایی رفته است. او می‌گوید سان‌فرانسیسکو، که در نزدیکی دانشگاه است، مزایای شهری بزرگ را برایش فراهم می‌کند، از جمله مکان‌های خوش‌منظره‌ای برای غذاخوردن که در حد و اندازۀ نیویورک است؛ و دانشگاه هم حس دنج‌تری از یک اجتماعِ کوچک را به او می‌دهد. او حتی قدری از فضای سینمایی نیویورک را هم با خودش آورده است: دیوید گلدمن، یعنی همسرش را، که منتقد و کارگردان است. او بنیان‌گذار و مدیر «مرکز ملی نمایش‌های جدید» در استنفورد است.\n در همایش «انجمن علم روان‌شناسی» در ماه می، دوک سخنران اصلی بود. عنوان سخنرانی‌اش این بود: «آیا می‌توان شخصیت را تغییر داد؟» البته که پاسخ او، به‌صورت خلاصه، بلی است. به‌علاوه، ذهنیتِ رشد به درد روابط فرد هم می‌خورد. دوک در یک مطالعۀ جدید دریافت افرادی که اعتقاد دارند شخصیت را می‌توان تغییر داد، با احتمال بیشتری می‌توانند به صورت سازنده‌ای نگرانی‌ها را مطرح کرده و از پس مسائل برآیند. به نظر دوک، ذهنیت ثابت موجب شکل‌گیری یک دیدگاه جزمیِ «همه یا هیچ» دربارۀ صفات افراد می‌شود؛ این دیدگاه معمولاً موجب می‌شود مسائلی را نادیده بگیرید که در حال ریشه دواندن هستند، یا در سوی دیگر ماجرا، به محض مشاهدۀ اولین نشانه‌های مشکل از رابطه‌تان دست بکشید. (ولی ذهنیت رشد هم می‌تواند افراطی شود: وقتی که فرد در یک رابطۀ آزارنده می‌ماند به این امید که شریکِ رابطه‌اش تغییر کند. اینجا هم مثل هرجای دیگر، فرد باید بخواهد که تغییر کند).\n این روزها، دوک الگوی خود را روی رشد اخلاقی بچه‌ها پیاده می‌کند. بچه‌های کم‌سن‌وسال شاید اعتقادِ خاصی دربارۀ «توانایی» نداشته باشند، اما تصوراتی راجع به «خوب بودن» دارند. بسیاری از بچه‌ها باور دارند که مطلقاً خوب یا بد هستند؛ سایر بچه‌ها فکر می‌کنند که می‌توانند در «خوب بودن» پیشرفت کنند. دوک دریافته است آن بچه‌های پیش‌دبستانی که ذهنیت رشد دارند، با خراب‌کاری‌هایشان به مشکل نمی‌خورند و کمتر نگاه قضاوت‌گر به دیگران دارند؛ همچنین در مقایسه با کودکانی که ذهنیت ثابتی به خوب بودن دارند، احتمال بیشتری دارد که سعی کنند خطاهایشان را تصحیح کرده و از اشتباهاتشان درس بگیرند. مثلاً آن‌ها درک می‌کنند که ریختن آب‌میوه روی زمین یا پخش و پلا کردن اسباب‌بازی‌ها حکم بدبودن آن‌ها را صادر نمی‌کند، به شرط آنکه آشفته‌بازاری که درست کرده‌اند را تمیز کرده و تصمیم بگیرند دفعۀ بعد بهتر عمل کنند. اکنون دوک و دانشجوی تحصیلات‌تکمیلی‌اش الیسون مستر مشغول آزمون‌هایی در کودکستان بینگ هستند تا ببیند که آیا آموزش ذهنیت رشد به کودکان می‌تواند مهارت‌های انطباقی‌شان را بهبود ببخشد یا خیر. آن‌ها یک کتاب داستان با این پیغام طراحی کرده‌اند که بچه‌های پیش‌دبستانی که در یک سال فرضی بد بوده‌اند می‌توانند سال بعد بهتر باشند. آیا شنیدن چنین داستان‌هایی می‌تواند به یک کودک چهارساله کمک کند که وقتی در جعبۀ شن بازی‌اش به مانع برخورد، از پس آن برآید؟\n دانشجویانی که در سال‌های مختلف شاگرد دوک بوده‌اند، او را سخاوتمند و پرورشگر و مربی می‌دانند. لابد او این خصیصه‌ها را استعدادهایی ذاتی نمی‌داند، بلکه یک ذهنیت بسیار رشدیافته تلقی می‌کند. دوک می‌گوید: «همین‌که از ذهنیت رشد آگاهم و دربارۀ آن مطالعه می‌کنم و می‌نویسم، احساس می‌کنم باید آن را در زندگی‌ام بیاورم و از آن سود ببرم». او، که در پنجاه و چند سالگی سراغ یادگیری پیانو و زبان ایتالیایی رفته است، اضافه می‌کند: «انتظار نمی‌رود بزرگسالان این‌جور چیزها را بتوانند خوب یاد بگیرند».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مارینا کراکوفسکی نوشته است و در شماره مارس و آوریل ۲۰۰۷ مجلۀ استنفورد با عنوان «The Effort Effect» منتشر شده و سپس در وب‌سایت همین مجله بارگذاری شده است. و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۱ بهمن ۱۳۹۶ آن را با عنوان «کسی استعداد ذاتی ندارد، اگر هم داشته باشد، چه بدتر» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• مارینا کراکوفسکی (Marina Krakovsky)، دانش‌آموختۀ علوم اجتماعی در دانشگاه استنفورد است که اکنون در سیلیکون‌ولی کار می‌کند. آخرین کتاب او اقتصاد دلالی (The Middleman Economy) نام دارد. [۱] Mindset: The New Psychology of Success [۲] learned helplessness [۳] Attribution [۴] fundamental attribution error [۵] incremental theory [۶] entity theory [۷] Drawing on the Right Side of the Brain [۸] Journal of Management Inquiry\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833748.json b/train/413833748.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..fabf9d35dc682694bf7dc858e7562b9957e85edd
--- /dev/null
+++ b/train/413833748.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دوستی‌ها چگونه در بزرگسالی تغییر می‌کند؟",
+  "subtitle": "دوستی شاخص‌ترین رابطه‌ای است که در برابر وقفه‌های بسیارطولانی نیز مقاومت می‌کند",
+  "introduction": "آدم‌ها در تعامل با دوستانشان رویکردهای مختلفی دارند. بعضی‌ها بسیار سخت با کسی دوست می‌شوند، اما اگر این پیوند عاطفی را با کسی برقرار کنند، برای سال‌های سال با او دوست می‌مانند، اما برخی دیگر، خیلی زود با دیگران دوست می‌شوند و خیلی راحت هم از آن دست می‌کشند. هر چه باشد، دوستی جزئی جدایی‌ناپذیر از زندگی است. ما با دوستانمان دنیا را می‌شناسیم، با ازدواج اغلبشان را رها می‌کنیم و با بازنشستگی دوباره سراغ آن‌ها می‌رویم.",
+  "content": "جولی بک، آتلانتیک —  در سلسله‌مراتب روابط، دوستی پایین‌ترین جایگاه را دارد و شریک‌های عشقی، والدین و فرزندان همه بالاتر از آن هستند.\n این قضیه در زندگی و در علم هم صادق است. معمولاً پژوهش‌های علمی مرتبط با روابطْ بر زوجین و خانواده‌ها تمرکز دارند. امیلی لنگان، استادیار ارتباطات در کالج ویتن، در کنفرانس انجمن بین‌المللی پژوهشگران روابط۱ می‌گوید: «دوستی در این سلسله‌مراتب کوچک‌ترین حلقه را دارد، و گاه در بهترین حالت فقط یک پنل [نصیبش می‌شود]».\n دوستی رابطه‌ای منحصربه‌فرد است. برخلاف روابط خانوادگی، با انتخاب خودمان وارد آن می‌شویم. همچنین، دوستی برخلاف دیگر پیوندهای داوطلبانه مانند ازدواج یا رابطۀ عاشقانه، فاقد ساختاری رسمی است. بعید است چندین ماه با مخاطب خاصتان حرف نزنید یا او را نبینید، اما می‌توان چنین مدتی را بدون ارتباط با یک دوست گذراند.\n بااین‌حال، پیمایش‌های مختلف نشان می‌دهند که دوستان چقدر در خوشبختی فرد اهمیت دارند. گرچه دوستی‌ها با افزایش سن تغییر می‌کند، در آنچه افراد از رفاقت انتظار دارند نوعی ثبات وجود دارد.\n ویلیام رولینز، استادیار ارتباطات در دانشگاه اهایو، می‌گوید: «به سخنان افراد مختلف، از ۱۴ تا ۱۰۰ساله دربارۀ دوستان صمیمی‌شان گوش داده‌ام. طبق شنیده‌هایم، آدم‌ها در طول زندگیشان سه انتظار از یک دوست صمیمی دارند و برایش ارزش قائل‌اند. کسی که بتوان با او صحبت کرد، کسی که بتوان روی او حساب کرد، کسی که بتوان از همراهی او لذت برد. این انتظارات ثابت می‌ماند، و فقط شرایط تحقق آن‌ها تغییر می‌کند».\n ماهیت داوطلبانۀ دوستی باعث می‌شود تا به شکلی متفاوت از روابط رسمی‌تر تحت سیطرۀ بازی روزگار باشد. در بزرگسالی که هرکس دنبال زندگی خود می‌رود، رابطه‌ای که به احتمال زیاد از این قضیه ضربه می‌خورد، دوستی است. شما همیشه با خانوادتان هستید و همسرتان برایتان اولویت دارد. اما برخلاف روزگاری که در لحظه‌ای به سمت خانۀ تامی می‌دویدید و از او می‌پرسیدید که می‌تواند با شما بازی کند یا نه، حالا باید از تامی بپرسید که آیا دو هفته بعد، چند ساعت وقت دارد که با هم گلویی تازه کنید؟\n ویژگی خاص و زیبای دوستی این است که دوستان به این دلیل با هم دوست هستند که خودشان می‌خواهند، چون خودشان یکدیگر را انتخاب می‌کنند. اما به گفتۀ لنگان، این ویژگی «چاقویی دولبه است، چون من می‌توانم به میل خودم دوستی را آغاز کنم و می‌توانم به میل خودم به آن پایان دهم».\n در تمام طول زندگی، از دبستان تا خانۀ سالمندان، دوستی دارای فواید ذهنی و جسمی است. اما با شتاب‌گرفتن زندگی، اولویت‌ها و مسئولیت‌های افراد تغییر کرده و دوستی‌ها تحت تأثیر قرار می‌گیرند، گاهی این تأثیر مثبت است، اما در اکثر موارد متأسفانه این تأثیر منفی است.\n حماسۀ دوستی‌های دوران بزرگسالی شروعی خوب دارد. رولینز می‌گوید: «به نظرم اوایل جوانی دورۀ طلایی ایجاد دوستی‌هاست، به‌خصوص برای افرادی که از امتیاز و نعمت رفتن به کالج برخوردارند».\n در اوایل جوانی، دوستی‌ها پیچیده‌تر و معنادارتر می‌شوند. در دوران کودکی، دوستان غالباً کودکان دیگری هستند که بازی با آن‌ها لذتبخش است. در نوجوانی، خودشناسی و حمایت بیشتری میان دوستان وجود دارد، اما نوجوانان هم هنوز در حال کشف هویت خود هستند و می‌آموزند که صمیمی‌بودن چه معنایی دارد. دوستی در این یادگیری به آن‌ها کمک می‌کند.\n اما به گفتۀ رولینز: «در نوجوانی، افراد معمولاً خویشتنِ بسیار تأثیرپذیری دارند. آن‌ها تغییر می‌کنند». چه بسیار تی‌شرت‌های هات تاپیک مربوط به گروه‌های موسیقی مختلف که در آخر، متأسفانه در ته کشو مچاله و چروک می‌شوند، چون دوستان صاحبان این تی‌شرت‌ها به آن‌ها گفته‌اند که گروهشان مزخرف است. چه بی‌شمارند این‌ها. در اوایل جوانی، آدم‌ها معمولاً امنیت و اطمینان بیشتری درون خود حس می‌کنند و بیشتر پی دوستانی می‌روند که در مسائل مهم با آن‌ها ارزش‌های مشترک دارند. در اینجا، مسائل کوچک اهمیت چندانی ندارند.\n این جوانان با رویکرد جدیداً پیچیدۀ خود نسبت به دوستی، وقت بیشتری هم دارند که صرف دوستانشان کنند. طبق گفتۀ دایرة‌المعارف روابط انسانی۲، این جوانان معمولاً در هفته ۱۰ تا ۲۵ ساعت با دوستانشان هستند. پیمایش سال ۲۰۱۴ امریکن تایم دریافته است که آدم‌های ۲۰ تا ۲۴ ساله به طور متوسط نسبت به گروه‌های سنی دیگر، بیشترین وقت را صرف معاشرت می‌کنند. کالج با مهمانی‌ها و اتاق‌های مشترکش، محیطی است که این معاشرت را آسان می‌کند، اما حتی جوانانی که به کالج نمی‌روند هم بعید است دارای مسئولیت‌هایی باشند که آن‌ها را از دوستانشان دور کند، مسئولیت‌هایی نظیر ازدواج یا مراقبت از کودکان یا والدین پیر.\n در جوانی، شبکه‌های دوستی هم طبیعتاً فشرده‌تر است، چون اکثر افرادی که با آن‌ها آشنا می‌شوید هم‌مدرسه‌ای‌تان هستند یا در همان شهر خودتان زندگی می‌کنند. وقتی افراد به‌خاطر دانشگاه، کار و خانواده به مناطق دیگر نقل‌مکان می‌کنند، شبکه‌ها گسترده‌تر می‌شود. رفتن به کالج در شهری دیگر اولین مزۀ این جدایی را به برخی افراد می‌چشاند. در یک مطالعۀ طولیِ نوزده‌ساله دربارۀ چند جفت دوستِ صمیمی، گروهی به رهبری اندرو لدبتر، استادیار مطالعات ارتباط در دانشگاه تگزاس کریستین، دریافت که در دورۀ پژوهش، هر یک از مشارکت‌کنندگان به‌طور متوسط ۵٫۸ دفعه نقل‌مکان کرده‌اند.\n لدبتر می‌گوید: «به نظرم این صرفاً بخشی از زندگی در جامعۀ سرشار از تکنولوژی حمل‌ونقل و ارتباطات ماست. به این فکر نمی‌کنیم که این مسئله چگونه به بافتار اجتماعی زندگی ما آسیب می‌زند».\n ما آن‌گونه که به شریک عشقی، شغل یا خانوادمان تعهد داریم، به دوستانمان متعهد نیستیم. از رفتن و دورشدن ناراحت می‌شویم، اما به‌هرحال می‌رویم. این یکی از تنش‌های ذاتی دوستی است که رولینز آن را «آزادی مستقل‌بودن و آزادی وابسته‌بودن» می‌نامد.\n رولینز در توضیح این تنش از من می‌پرسد: «خونه‌تون کجاست؟» به او می‌گویم «واشنگتن دی‌سی».\n – «کجا به کالج رفتی؟»\n – «شیکاگو».\n – «خب، پس تو شیکاگو هستی و دوستان صمیمی‌ای اونجا داری. پیش خودت می‌گی ’آه، یه فرصت توی واشنگتن واسم پیش اومده …‘». [دوستت] می‌گه: ’جولی، باید این فرصتو بقاپی‘! اون درواقع می‌گه: ’آزادی که بری. برو و از فرصت استفاده کن، اما هر وقت کاری داشتی، من اینجام‘».\n کاش از من به‌عنوان مثال استفاده نمی‌کرد. این باعث ناراحتی‌ام می‌شود.\n معمولاً افراد با ورود به میانسالی محدودیت‌های زمانی بیشتری دارند و بسیاری از کارهایشان مهم‌تر از دوستی است. هرچه باشد، نرفتن پیش یک دوست آسان‌تر از نرفتن به نمایش کودکتان یا لغو یک سفر مهم تجاری است. رولینز می‌گوید که انتظارات ایدئال افراد از دوستی همیشه در تنش با واقعیت‌های زندگیشان است.\n به گفتۀ رولینز: «جنبۀ واقعاً تلخ و شیرین دوستی این است که در ابتدای جوانی وقت زیادی برای دوستانتان دارید و عالم دوستی اهمیت بسیار عمیق و جانانه‌ای در رقم‌زدن شخصیت و آینده‌تان دارد. اما با گذر از آن دوره درمی‌یابید که حالا برای همان افرادی که کمکتان کردند تمام این تصمیمات را بگیرید، وقت ندارید.»\n زمان عمدتاً صرف شغل و خانواده می‌شود. البته این‌طور نیست که همه ازدواج کنند یا بچه‌دار شوند، اما حتی کسانی که مجرد می‌مانند هم دوستی‌شان تحت‌تأثیر ازدواج دیگران قرار می‌گیرد. به گفتۀ رولینز: «بزرگ‌ترین کاهش تعداد دوستان در کل دوران زندگی هنگام ازدواج رخ می‌دهد. این به نوعی تناقض‌آمیز است. چون در [مراسم ازدواج]، هر دو طرف دوستانشان را دعوت می‌کنند. پس این مراسم به نوعی آخرین دورهمی بزرگ و دراماتیک دوستان زوجین است، اما بعد از آن همه‌چیز تمام می‌شود».\n رولینز در یک مجموعه مصاحبه که در سال ۱۹۹۴ با آمریکایی‌های میانسال در مورد دوستی‌هایشان انجام داد می‌نویسد: «در جای‌جای بحث این بزرگسالان از دوستی صمیمی یا ’حقیقی‘، تناقض ملموسی مشهود بود». آن‌ها دوستی را به‌عنوان «پایه‌بودن» برای یکدیگر تعریف می‌کردند، اما در عین حال گزارش می‌دادند که به‌ندرت برای باارزش‌ترین دوستانشان وقت دارند که به‌خاطر شرایط یا به دلیل مشکل قدیمی و همیشگی نیت خوب و عمل بد بود: «دوستانی که در فاصلۀ نسبتاً دوری از یکدیگر زندگی می‌کردند، دریافتند که… تنظیم برنامه‌هایی برای وقت‌گذراندن با یکدیگر ضروری است. منتها چندین نفر از آن‌ها اشاره کردند که این برنامه‌ها بیشتر در حد حرف است و به‌ندرت عملی می‌شود».\n افراد در مسیر زندگی خود، به شکل‌های مختلفی با دیگران دوست می‌شوند و دوستی‌ها را حفظ می‌کنند. بعضی‌ها مستقل‌اند، هر جا بروند دوست پیدا می‌کنند و احتمالاً بیشتر رابطه‌هایشان آشنایی‌های دوستانه باشد تا دوستی‌های عمیق. برخی دیگر مشکل‌پسندند، یعنی چند دوست صمیمی دارند و سالیانِ سال با آن‌ها صمیمی می‌مانند، اما این دوستی عمیق بدین معناست که از دست دادن یکی از این دوستان، فرد را نابود می‌کند. منعطف‌ترین آدم‌ها زیاده‌خواهند، یعنی هم با دوستان قدیمی در ارتباط می‌مانند و هم با حرکت در دنیا، دوستان جدید پیدا می‌کنند.\n رولینز می‌گوید دوستی‌های جدیدی که در میانسالی شکل می‌گیرد، احتمالاً در انواع دیگر رابطه ادغام می‌شود، روابطی نظیر مثلاً همکار یا والدینِ دوستانِ فرزند. علت آن است که والدین پرمشغله، زمانی راحت‌تر می‌توانند دوست شوند که بهانه‌ای برای وقت‌گذراندن با یکدیگر داشته باشند. بنابراین، مهارت «دوست‌یابی» می‌تواند به مرور تضعیف شود. لنگان می‌گوید: «[در مطالعه‌ای که انجام دادیم] از افراد خواستیم داستان آخرین کسی را که با او دوست شدند برایمان بگویند، اینکه این فرد چگونه از یک آشنا به دوست تبدیل شده است. جالب بود که افراد به نوعی با گفتن چنین داستانی کلنجار می‌رفتند».\n                                                                                      *** اما اگر طرحی از مشغولیت خود در طول مسیر زندگی ترسیم کنید، به شکل یک سهمی۳ درمی‌آید. کارها و وظایفی که وقتمان را می‌گیرند در پیری کمتر می‌شوند. وقتی افراد بازنشست و کودکانشان بزرگ می‌شوند، ظاهراً دوباره وقت بیشتری برای دوستی همراه با زندگی مشترک به وجود می‌آید. آدم‌ها معمولاً با دوستان قدیمی‌شان که از آن‌ها بی‌خبرند، دوباره ارتباط برقرار می‌کنند. ظاهراً معاشرت با این دوستان در این دوره ضروری‌تر هم هست، براساس نظریۀ گزینش‌گری اجتماعی-عاطفی۴، آدم‌ها در اواخر عمر تجربیاتی را در اولویت قرار می‌دهند که آن‌ها را در لحظه شاد می‌کنند، تجربیاتی نظیر وقت‌گذرانی با دوستان صمیمی و خانواده.\n برخی افراد هم واقعاً موفق می‌شوند در تمام طول عمر، یا دست‌کم بیشتر آن را، با هم دوست بمانند. اما چه چیز پیش‌بینی می‌کند که چه کسانی در گرداب میانسالی دوام می‌آورند و در عصر نقره‌ای دوستی همراه فرد خواهند ماند؟\n ظاهراً اینکه افراد به دوستان قدیمیشان پای‌بند بمانند یا از آن‌ها جدا شوند، در بحث تعهد و ارتباط خلاصه می‌شود. در مطالعۀ طولی لدبتر دربارۀ بهترین دوستان، تعداد ماه‌های صمیمت آن‌ها در سال ۱۹۸۳، پیش‌بینی می‌کرد که آن‌ها در ۲۰۰۲ همچنان صمیمی مانده‌اند یا خیر. این رابطه حاکی از آن است که هرچه بیشتر برای یک دوستی مایه بگذارید، احتمال اینکه آن دوستی ادامه پیدا کند بیشتر است. پژوهش دیگری دریافت که افراد باید احساس کنند که از دوستی‌شان همان‌قدر برداشت می‌کنند که برای آن مایه می‌گذارند و اینکه این برابری می‌تواند موفقیت مداوم یک دوستی را پیش‌بینی کند.\n معاشرتِ دیگران با دوستان صمیمی و قدیمی می‌تواند آزارنده باشد، چون سال‌ها شوخی و ارجاعات خصوصی غالباً باعث می‌شود ارتباط آن‌ها برای دیگران قابل‌درک نباشد. اما همین زبان مشترک بخشی از چیزی است که باعث ماندگاری دوستی‌ها می‌شود. در مطالعه‌ای طولی، پژوهشگران همچنین توانستند صمیمیت آتی دوستان را با عملکردشان در یک بازی حدس کلمات در سال ۱۹۸۳ پیش‌بینی کنند. (این بازی شبیه به تابو بود، به این لحاظ که یکی از دوستان در مورد کلمه‌ای راهنمایی می‌کرد بدون اینکه خود کلمه را ادا کند، و دیگری می‌بایست حدس می‌زد).\n در این مطالعه آمده‌است: «این مهارت ارتباط و درک متقابل می‌تواند به دوستان کمک کند با موفقیت از تغییرات زندگی گذر کنند، تغییراتی که ثبات دوستی‌ها را تهدید می‌کند». لزوماً نیاز نیست که دوستان مکرراً، یا به صورت پیچیده، با هم ارتباط داشته باشند، فقط این ارتباط باید در هر دو مشابه باشد.\n البته امروزه بیش از گذشته راه‌هایی وجود دارد که افراد می‌توانند با دوستان خود ارتباط برقرار کنند، و مطابق نظریۀ چندگانگی رسانه، دوستان هرچه در پلتفرم‌های بیشتری با هم در ارتباط باشند (پیامک، ایمیل، ارسال اسنپ‌چت‌ها و لینک‌های بامزه در فیس‌بوک و دیدار حضوری)، دوستی‌شان قوی‌تر است. لدبتر می‌گوید: «اگر ارتباطمان فقط از طریق فیس‌بوک باشد، این دوستی بیشتر در خطر این است که در آینده دوام نیاورد».\n شاید فکر کنید که ما امروزه دیگر خط پررنگ و واضحی میان روابط آنلاین و روابط «واقعی» ترسیم نمی‌کنیم، اما لنگان می‌گوید که شاگردانش هنوز هم وقتی می‌گویند «واقعی» منظورشان «حضوری» است.\n چهار سطح اصلی برای حفظ یک رابطه وجود دارد و در برخی از این سطوح ارتباط دیجیتال بیشتر جواب می‌دهد. نخست این است که یک رابطه را صرفاً زنده نگه داریم، یعنی وجود آن را حفظ کنیم. «تولدت مبارک» گفتن در فیس‌بوک، فیوکردن توییت یک دوست، این‌ها همه ماشین‌های نجات دوستی‌اند، یعنی ضربان آن را حفظ می‌کنند، اما به صورت مکانیکی.\n سطح دوم این است که یک دوستی را به شکل ثابتی صمیمی نگه داریم. لنگان در این رابطه می‌گوید: «به نظرم این کار رو بشه آنلاین انجام داد، چون پلتفرم‌ها آن‌قدر گسترده هستن که بشه یه پیام نوشت، یا اگه لازم باشه واسه کسی نظرات حمایتی نوشت». گاه می‌توان رابطه‌ای خدشه‌دارشده را به صورت آنلاین اصلاح کرد (که این هم سطح دیگر حفظ رابطه است)، بسته به اینکه چقدر ضربه سختی خورده است. این کار را می‌توان با ارتباط مجدد با کسی یا ارسال یک پوزش از صمیم قلب با ایمیل انجام داد.\n لنگان در مورد سطح چهارم می‌گوید: «اما وقتی به سطح بعدی می‌رسید، یعنی اینکه ’آیا می‌توان آن را به رابطه‌ای رضایت‌بخش تبدیل کرد؟‘ به نظرم آن‌جاست که این آمار ریزش می‌کند. چون افراد معمولاً رابطۀ رضایت‌بخش را چیزی فراتر از حضور آنلاین می‌دانند».\n رسانۀ اجتماعی حفظ دوستی‌های بیشتر را ممکن می‌سازد، اما این دوستی‌ها شاید سطحی‌تر باشند. با این رسانه‌ها، روابطی زنده می‌مانند که در غیر این صورت از بین می‌روند (و شاید باید هم از بین بروند).\n لنگان می‌گوید: «برایم عجیب است که تامی، دوست دوران پنج‌سالگی‌ام هنوز در لیست فیس‌بوکم هست. من هیچ ارتباطی با زندگی کنونی تامی ندارم و حتی اگر ۲۵ سال هم به عقب برگردم، چرا باید برایم مهم باشد که پسر تامی به‌تازگی در دانشگاه نوتردام قبول شده‌است؟ احسنت به او! اما او برای من تقریباً یک غریبه است. ولی در عصر کنونی روابط رسانه‌ای، این روابط هرگز به مرور زمان از بین نمی‌روند».\n افراد تا دوران میانسالی احتمالاً دوستان زیادی از شغل‌های مختلف و فعالیت‌های مختلف جمع کرده‌اند که اصلاً یکدیگر را نمی‌شناسند. این دوستی‌ها به سه دسته تقسیم می‌شوند: فعال، غیر فعال و خاطره. دوستی فعال زمانی است که مرتب در ارتباط باشید، بتوانید برای حمایت اساسی به آن‌ها سر بزنید و عجیب نخواهد بود اگر بدانید در این لحظه در زندگیشان چه خبر است. دوستی غیر فعال دارای پیشینه است، شاید مدتی با یکدیگر صحبت نکرده باشید، اما هنوز هم آن فرد را دوست خود می‌دانید. خوشحال می‌شوید از آن‌ها باخبر شوید و اگر به شهرشان بروید، قطعاً با آن‌ها دیدار می‌کنید.\n دوست خاطره‌ای کسی نیست که انتظار داشته باشید خبری از او بشنوید یا او را ببینید، شاید هیچ وقت هم این اتفاق نیفتد. اما آن‌ها روزگاری برایتان مهم بوده‌اند و به همین دلیل خاطرۀ خوبی از آن‌ها دارید و هنوز هم آن‌ها را دوست خود می‌دانید.\n فیس‌بوک با نگه‌داشتن این دوستان در دید شما، اوضاع را عجیب و غریب می‌کند. این اوضاع از آنچه قانون دوستِ اردویی در دوستی‌های خاطره‌ای می‌نامم، تخطی می‌کند؛ هرقدر هم با بهترین دوستانتان در یک اردوی تابستانی صمیمی باشید، خیال خام است که بخواهید بعد از شروع مدارس هم ارتباطتان را با آن‌ها حفظ کنید. چون خویشتنِ اردوییِ شما با خویشتنِ مدرسه‌تان تفاوت دارد و اگر به‌زور سعی کنید که از آنچه پیشتر داشتید تقلید کنید، جادوی خاطره ضعیف می‌شود.\n همین قضیه دربارۀ دوستانی که فقط آنلاین می‌بینیدشان هم صادق است. اگر دوستانتان را هرگز حضوری نبینید، واقعاً تجربۀ مشترکی نخواهید داشت، بلکه فقط یکدیگر را از زندگی‌های جدایتان باخبر می‌کنید. این رابطه مبتنی بر داستان‌گویی است، نه زندگی مشترک. البته چیز بدی نیست، اما فرق دارد.\n                                                                                         *** رولینز می‌گوید: «این چیزی است که واقعاً می‌خواهم به شما بگویم. دوستی‌ها همیشه نسبت به شرایط آسیب‌پذیر هستند. اگر به تمام کارهایی فکر کنید که باید انجام دهید، –باید کار کنیم، باید از بچه‌ها یا والدینمان مراقبت کنیم- دوستان انتخاب می‌کنند که برای یکدیگر کاری انجام دهند، پس می‌توانیم با آن‌ها به هم بزنیم. آن‌ها از یاد می‌روند.»\n به گفتۀ او، دلیلِ پایان‌یافتنِ دوستی‌ها پس از اوایل جوانی معمولاً به‌خاطر شرایط است، یعنی چیزهایی که خارج از خود رابطه است. یکی از یافته‌های مطالعۀ «آداب دوستیِ» لنگان این بود که به گفته خودش «بزرگسالان فکر می‌کنند باید در دوستی‌هایشان مؤدب‌تر باشند. در بزرگسالی دیگر حس نمی‌کنیم که چیز زیادی از دوستمان می‌خواهیم. این منصفانه نیست، آن‌ها کارهای دیگر دارند. ما به انتظاراتمان پایان می‌دهیم که به نظرم غم‌انگیز است که از این قضایا دور می‌شویم» آن هم به‌خاطر مؤدب‌بودن.\n اما آنچه دوستی را شکننده می‌کند، آن را منعطف هم می‌سازد. افرادی که رولینز با آن‌ها مصاحبه کرد معمولاً دوستیِ خود را ادامه‌دار می‌دانستند، حتی اگر مدتی مدید باهم ارتباطی نداشتند. این دیدگاهی نسبتاً خوش‌بینانه است، اگر چندین ماه خبری از والدینتان نشنوید، بعید است که فکر کنید رابطه‌تان با آن‌ها خوب است. اما در مورد دوستان به طور پیش‌فرض فکر می‌کنید که همچنان دوست هستید.\n رولینز می‌گوید: «این‌طوری است که دوستی‌ها ادامه می‌یابد، چون افراد معمولاً مطابق انتظارات هم زندگی می‌کنند. و اگر ما انتظارات چندانی از هم نداشته باشیم، یا حتی انتظاراتمان را تعلیق کنیم، به نحوی متوجه این می‌شویم. یک تابستانِ سه‌ماهه در سن ده سالگی یک‌سی‌ام عمرتان است. وقتی سی سالتان باشد چه؟ سه ماه مثل یک پلک به هم زدن است».\n احتمالاً به این دلیل دوستان تمایل دارند انقطاع‌های طولانی را در ارتباطشان فراموش کنند، چرا که خودشان هم شتاب‌زدگیِ زندگی را شدیداً احساس می‌کنند. البته، این بی‌شک غم‌انگیز است که هر چه بزرگتر می‌شویم، کمتر به دوستانمان تکیه می‌کنیم، اما همین امر نوعی متفاوت از رابطه را براساس درک متقابل از محدودیت‌های بشری یکدیگر ممکن می‌سازد. احتمالاً همان‌گونه که رولینز خواهد گفت، این ایده‌آل نیست، اما واقعی است. دوستی رابطه‌ای است که هیچ ریسمانی به آن وصل نیست، جز آن‌هایی که خودتان تصمیم گرفته‌اید به آن گره بزنید، رابطه‌ای که فقط مربوط به پایه‌بودن است، آن هم به بهترین شکلی که می‌توانید.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا شنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جولی بک نوشته است و  در تاریخ ۲۲ اکتبر ۲۰۱۵ با عنوان «How Friendships Change in Adulthood» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۰ دی ۱۳۹۶ آن را با عنوان «دوستی‌ها چگونه در بزرگسالی تغییر می‌کند؟» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• جولی بک (Julie Beck) ویراستار ارشد آتلانتیک است و دربارۀ موضوعات مربوط به حوزۀ روان‌شناسی و سلامت برای این نشریه می‌نویسد. [۱] International Association of Relationship Researchers [۲] Encyclopedia of Human Relationships [۳] parabola [۴]  socioemotional selectivity theory\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833749.json b/train/413833749.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..299e922a3ec1f8398f49c370b263acc39bd75618
--- /dev/null
+++ b/train/413833749.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا جهاد را انتخاب می‌کنند؟",
+  "subtitle": "مروری بر «به من گفتند تنها بیا»، کتاب جدیدی که حاصل سفری ماجراجویانه میان جهادی‌هاست",
+  "introduction": "چه چیز جوانان مسلمانی را که در اروپا زندگی می‌کنند جذب جهاد می‌کند؟ سعاد مخنت برای یافتن جواب این سؤال ماجراجویی خطرناکی را آغاز کرد. او، که خود به‌عنوان روزنامه‌نگاری مسلمان در آلمان کار می‌کرد، بارها آن بیگانگی و خشمی که همتایانش را به جهاد می‌کشاند چشیده بود. اما تصمیم گرفت، به‌جای پیوستن به آن‌ها، با سفر به قلب درگیری‌های جهادی و ترتیب‌دادن مصاحبه‌هایی خطرناک نشان دهد در ذهن آن‌ها چه می‌گذرد.",
+  "content": "الکسیس اکویو، نیویورکر — در گزارش‌های خبری پیرامون اقدامات تروریستی در اروپا و ایالات متحده، یا اخبار غربی‌هایی که می‌روند تا به داعش در سوریه بپیوندند، شباهت‌های انکارناپذیری دیده می‌شود. این گزارش‌ها معمولاً روایتگر قصۀ آدم‌های جوان و باهوشی‌اند که شاید ریشه‌های اجدادی‌شان به یک کشور مسلمان برسد، اما بخش عمدۀ زندگی‌شان را در شهرهای غربی‌ای گذرانده‌اند که محل تولد، رشد یا اقامتشان پس از نقل‌مکان بوده است. آن‌ها افرادی‌اند که اغلب به‌دلایل نامعلوم و بسیار ناگهانی جذب یک دیدگاه بنیادگرا از اسلام می‌شوند. دوستان و اقوامشان به گزارشگران می‌گویند که، علی‌رغم تمایلات این مسلمانان جوان به باورهای رادیکال، آدم‌هایی «نرمال»، سازگار و آرام بوده‌اند، و وقتی شنیده‌اند که آن‌ها دل به جهاد داده‌اند غافلگیر شده‌اند.\n از رادیکال‌سازی که حرف می‌زنیم، روایت مرسوم ماجرا از نارضایتی‌های مبهم به افراطی‌گری می‌رسد، و بیگانگی و تبعیض و فقر محرک این سفر هستند. روزنامه‌نگار عرب-آلمانی سعاد مخنت، در کتاب جدیدش به من گفتند تنها بیا: سفرم به پشت خطوط جهاد، که ترکیبی سحرانگیز و گاهی شوکه‌کننده از گزارش‌نویسی و خاطره‌نویسی از مراکز شبکه‌های جهادی در خاورمیانه و شمال آفریقاست، به کندوکاو دربارۀ این پیش‌فرض‌ها می‌پردازد که البته همیشه هم صادق نیستند. مخنت که خبرنگار واشنگتن ‌پست در فرانکفورت است، با زاویه‌دید منحصربه‌فردش دربارۀ بحران جدیدِ خشونت تروریستی، از نزدیک مشغول پرسشگری دربارۀ این پدیده است. مخنت می‌گوید خودش از آن‌هایی است که فاصلۀ اندکی با رادیکال‌شدن داشتند، و فرارش [از جهادی‌شدن] به لطف والدین و دوستان خانوادگی متعهد اوست. حالا می‌خواهد کشف کند که انگیزه‌های پرشورترین معتقدان به جهاد چیست، و آن‌ها چطور این‌قدر بر خطای خود مصر شدند.\n مخنت در سرتاسر به من گفتند تنها بیا به ما یادآوری می‌کند که کار او در مقام یک روزنامه‌نگار مسلمان، از تبار ترک و مراکشی، هزینه‌ای دارد: اغلب هم جهادی‌ها و هم همکارانش در ابتدا به او بی‌اعتمادند. او در طول ماشین‌سواری در یک جادۀ خلوت در نزدیکی مرز ترکیه با سوریه به یک ستیزه‌جوی داعش می‌گوید: «شاید حق با شما باشد که با تبعیض مواجهیم و دنیا منصفانه نیست. اما این جنگی که شما راه انداخته‌اید جهاد نیست. جهاد آن بود که در اروپا می‌ماندید و حرفه‌تان را پیش می‌بردید. آن کار به‌مراتب دشوارتر بود. شما ساده‌ترین راهِ فرار را انتخاب کرده‌اید». در جریان پیشرفت‌هایش حین گزارشگری دربارۀ حمله‌کنندگان یازده سپتامبر از هامبورگ، یکی از کارفرمایان او درباره‌اش از سرویس‌های امنیتی آلمان پرس‌وجو کرد چون می‌خواست بداند که آیا مخنت به‌خاطر پیشینۀ خانوادگی‌اش با سازمان‌های تروریستی پیوند دارد یا خیر. در صحبت با یک سردبیر دیگر، وقتی مخنت ایدۀ مصاحبه با والدین یک نوجوان آلمانی را پیشنهاد داد که مسلمان شده و به افغانستان کوچ کرده بود، سردبیر به او گفت این کار را نکند چون شاید والدین آن بچه وقتی او را ببینند گمان کنند که جاسوس طالبان است. ولی او کارش را کرد و مصاحبه را گرفت.\n\nدر گرماگرمِ شوخی با جهادی‌ها دربارۀ همسران دومشان در یک اردوگاه آوارگان در لبنان، یا هنگام صرف چای یا تحمل یک ستیزه‌جوی طالبان که در جریان مصاحبه به شوخی از ربودن او می‌گوید، مخنت از سوژه‌هایش دربارۀ وقایعی می‌پرسد که به افراط‌گرایی آن‌ها منجر شد. مردان اهل سنت در عراق از شبه‌نظامیان شیعۀ تحت حمایت آمریکا می‌گویند که، مصون از هر مجازاتی، مرتکب شکنجه و قتل می‌شوند؛ الجزایری‌ها از فقر و بی‌اعتمادی به حکومت می‌گویند که القاعده را برایشان گزینۀ جذابی کرده است. چندین مرد از اشغال عراق و افغانستان به‌دست ایالات متحده حرف می‌زنند. یک مرد دیگر، در پاکستان، می‌گوید به‌خاطر آن پهپادهایی که دلبندانش را کشتند به رادیکالیسم روی آورده است، کسانی که به گفتۀ او بی‌گناه بودند. مخنت دربارۀ یک زن مراکشی-آلمانی هم تحقیق کرده بود که، در دوران سخت زندگی‌اش، یک امام [جماعت] به یاری‌اش آمد و آنگاه راهش به محافل رادیکال باز شد. یک مرد تونسی به او می‌گوید: «هیچ ‌کس به زندگی مسلمانان اهمیت نمی‌دهد»، و با دیگرانی روبه‌رو می‌شود که معتقدند با نبرد در دفاع از مسلمانان ستم‌دیده در افغانستان و عراق و بعداً سوریه به تکلیف دینی خود عمل می‌کنند. آن‌ها در نواحی جنگی، برخلاف موطنشان که احساس می‌کنند روزبه‌روز در آن ناتوان‌تر می‌شوند، می‌توانند دست به کارهای ملموسی بزنند که غرور دینی‌شان را حفظ کند.\n مخنت هیچ پاسخ قرص و قاطعی برای این پرسش ندارد که چطور می‌توان از رادیکال‌شدن مسلمان‌ها جلوگیری کرد. بنا به مشاهدات او، «هر چه مسلمانان در اروپا بیشتر احساس بیگانگی کنند… عملاً هم بیشتر جدا می‌افتند، که درنتیجه عمیق‌تر وارد آن ایمان و اجتماعی می‌شوند که سوژۀ انتقاد فرهنگ اکثریت است». اما او استدلال می‌کند که ما باید افراطی‌های مسلمان را نه‌فقط قاتل که انسان ببینیم، و درعین‌حال منتقد آن استدلالشان باشیم که تبعیض و دشواری‌ها را دلیل معتبری برای روی‌آوردن به ستیزِ خشونت‌آمیز می‌داند. او پس از صحبت با یک مرد جوان، یک مجرم خرده‌پا، می‌گوید: «در اروپا یک ذهنیت عمومی وجود دارد که جوانان مسلمان وقتی به بلوغ می‌رسند با آن مواجه می‌شوند. فرید اعتقاد داشت جامعۀ بلژیک او را نخواهد پذیرفت، لذا مشکلی در دزدی از بلژیکی‌ها و سایر اروپایی‌ها یا حتی کشتن آن‌ها نمی‌دید. انگار آن‌ها برایش واقعی نبودند. هر دو طرف جبهه موفق شده بودند از دیگری انسان‌زدایی کنند».\n کنار به من گفتند تنها بیا یک بیانیۀ مطبوعاتی منتشر شده است که به خوانندگان می‌گوید مؤلف از قدیم مجبور بوده است «بین دو کفۀ تربیت خود توازن برقرار کند: مسلمان و غربی». اما خودِ مخنت سندی است برای اینکه این دوقطبی ساده دیگر وجود ندارد. سنت‌ها و آیین‌های غرب به زندگی مهاجران مسلمانی می‌خزد که در آنجا منزل می‌کنند، و کردارها و باورهای مهاجران هم لاجرم در فرهنگ شهرک‌ها و شهرهای جدیدشان لانه می‌کند. در محیط رشد فرزندان مهاجر، همۀ این عناصر درهم‌آمیخته‌اند. برای بسیاری از جوانان، اکنون مسلمان‌بودن و غربی‌بودن اساساً درهم‌تنیده‌اند، اما از همه‌ سو با این تصور مواجه‌اند که این دو جنبۀ هویتی با همدیگر تعارضی خشونت‌بار دارند. مخنت با لیبرال‌های آلمانی در این باره بحث کرده بود که آیا کاریکاتورهای طنز از پیامبر اسلام در دایرۀ آزادی بیان قرار می‌گیرند یا نه؟ او دربارۀ آن لیبرال‌ها می‌گوید: «گویا درک نمی‌کردند که، با… اکراهی که از ورود به بحث صادقانه و سالم دربارۀ اخلاقیات، آزادی بیان و نفرت‌پراکنی دارند، غرب همچنان اروپایی‌های جوان بیشتری را به رادیکال‌هایی می‌سپارد که به آن‌ها می‌گویند غرب دارد با اسلام می‌جنگد». این جنگ جنگی خیالی است که پروپاگاندای جهادی‌ها و سیاست‌مداران فرصت‌طلب برای جذب نیرو شده است، و ابزاری است که کماکان به‌طور نگران‌کننده‌ای موفق عمل می‌کند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nMekhennet, Souad. I Was Told to Come Alone: My Journey Behind the Lines of Jihad. Henry Holt, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب در تاریخ ۲۰ ژوئن ۲۰۱۷ با عنوان « Souad Mekhennet’s I Was Told to Come Alone: My Journey Behind the Lines of Jihad» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «چرا جهاد را انتخاب می‌کنند؟» در ششمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را با همان عنوان و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• الکسیس اکویو (Alexis Okeowo) نویسندۀ نیویورکر و مؤلف یک آسمان بی‌ماه و بی‌ستاره: زنان و مردان معمولی در نبرد علیه افراطی‌گری در آفریقا (A Moonless, Starless Sky: Ordinary Women and Men Fighting Extremism in Africa) است."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833750.json b/train/413833750.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e6e06b794b43f67f80f9298109c94233e4b7dc45
--- /dev/null
+++ b/train/413833750.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "باشه برای بعد",
+  "subtitle": "در زندگی، کلی کارِ نکرده داریم که قرار است «شنبه» سراغشان برویم، اما کدام شنبه؟",
+  "introduction": "مقاله‌ای که ماه‌هاست گوشۀ دسکتاپ چشمک می‌زند اما حوصلۀ تمام‌کردنش را نداریم؛ پروژه‌ای که زمان تحویلش گذشته اما به‌جای تکمیلش ترجیح می‌دهیم سریال ببینیم؛ جلسه‌ای که باید با کارفرمایمان بگذاریم اما هر روز به عقب می‌اندازیم: ذهن ما تمایلِ بی‌پایانی به اهمال‌کاری دارد. به عقب‌انداختن چیزهایی که می‌دانیم عقب‌افتادنشان به ضرر ماست. در سال‌های اخیر، اهمال‌کاری موضوع چندین پژوهش جالب‌توجه در حوزۀ اقتصاد رفتاری بوده است.",
+  "content": "جیمز سوروویاکی، نیویورکر — چند سال قبل، اقتصاددان آمریکایی، جورج اکرلوف، دید که باید کار ساده‌ای انجام دهد: پست‌کردن یک بسته لباس از هند، که محل زندگی‌اش بود، به ایالات متحده. لباس‌ها مال دوست و همکارش، جوزف استیگلیتز، بود که در سفر به هند جا گذاشته بود، و لذا اکرلوف مشتاق بود این بسته را بفرستد. اما مشکلی در کار بود: ترکیبی از بوروکراسی هندی با آنچه خود اکرلوف «بی‌عرضگی‌ام در این‌جور کارها» می‌خواند این کار را پرزحمت می‌کرد. به حساب و کتاب خود او، چنین کاری یک روز کامل از او وقت می‌گرفت. به همین دلیل، انجام این کار را هفته‌به‌هفته عقب انداخت. قضیه بیش از هشت ماه طول کشید، و اندکی پیش از آنکه اکرلوف به خانه برگردد مشکل را حل‌وفصل کرد: اکرلوف خبردار شد یکی دیگر از دوستانش می‌خواهد چیزی به ایالات متحده بفرستد، و توانست لباس‌های استیگلیتز را هم به بستۀ دوستش اضافه کند. عطف به عجایب و غرایبی که در تحویل مرسوله‌های میان‌قاره‌ای رخ می‌دهد، محتمل است که اکرلوف قبل از لباس‌های استیگلیتز به ایالات متحده رسیده باشد.\nنکته‌ای در این قصه هست که می‌تواند برایمان خوشایند باشد: حتی اقتصاددان‌های برندۀ جایزۀ نوبل هم اهمال‌کاری 1می‌کنند! بسیاری از ما در گذر زندگی کارهای بزرگ و کوچک عقب‌مانده‌ای داریم که وجدانمان را انگولک می‌کنند. اما، نزد اکرلوف، این تجربه علی‌رغم آنکه آشنا بود مرموز به نظر می‌آمد. او واقعاً قصد داشت بسته را برای دوستش بفرستد اما، چنان‌که در مقاله‌ای با عنوان «اهمال‌کاری و تمکین»(۱۹۹۱)  2نوشت، «هشت‌ ماه هر روز صبح بلند می‌شدم و تصمیم می‌گرفتم که صبح فردا بستۀ استیگلیتز را بفرستم». او همیشه در آستانۀ فرستادن بسته بود، اما لحظۀ اقدام هرگز فرا نرسید. اکرلوف، که یکی از چهره‌های محوری در اقتصاد رفتاری شد، به این نتیجه رسید که اهمال‌کاری شاید صرفاً عادتی بد نباشد. او استدلال کرد که این رفتار می‌تواند نکته‌ای مهم را دربارۀ محدودیت‌های تفکر عقلایی روشن کند و درس‌های مفیدی دربارۀ پدیده‌های متنوعی از سوءمصرف مواد تا عادت‌های پس‌انداز به ما بیاموزد. از زمان انتشار مقاله‌اش، مطالعۀ اهمال‌کاری به یک حوزۀ مهم در محافل دانشگاهی تبدیل شده است چنان‌که فلاسفه، روان‌شناسان و اقتصاددانان همگی درباره‌اش نظر می‌دهند.\nدانشگاهیان، که در بازه‌های طولانی به‌صورت سرخود فعالیت می‌کنند، شاید به‌طور خاص مستعد آن باشند که کارهایشان را به تعویق بیندازند: پیمایش‌ها می‌گویند که اکثریت گسترده‌ای از دانشجویان کالج اهمال‌کاری دارند، و مقالات موجود در ادبیات پژوهشی اهمال‌کاری اغلب گریزی هم به مشکل خود مؤلف در تمام‌کردن مقاله می‌زنند (همین یادداشت هم استثنایی بر آن قاعده نیست). اما همهمۀ دانشگاهی دربارۀ این موضوع فقط حکایت منورالفکرهایی نیست که تنبلی‌شان را توجیه می‌کنند. کتاب دزد زمان  3، که سرویراستاری‌اش به عهدۀ کریسولا اندرو و مارک دی. وایت بوده است، مجموعه‌ای از مقالات دربارۀ اهمال‌کاری است که از ادبیات کاملاً نظری تا محتوای کاربردی غافلگیرکننده در آن وجود دارد. بنا به استدلال‌های دانش‌پژوهان در این اثر، میل به اهمال‌کاری پرسش‌های بنیادین فلسفی و روان‌شناختی را پیش می‌کشد. شاید آخرین‌بار که کاری را عقب انداخته‌اید تا سریال «چگونه با مادرتان آشنا شدم» را ببینید پیش خودتان فکر کرده باشید که فقط تنبل‌بازی درآورده‌اید. اما، از یک زاویۀ دیگر، شما دقیقاً درگیر کاری شده‌اید که سیالیّت هویت انسان و رابطۀ غامض بشر با زمان را نشان می‌دهد. جورج اینسلی، اقتصاددانی که چهره‌ای محوری در مطالعۀ اهمال‌کاری است، در یکی از مقالات کتاب استدلال می‌کند که کِش‌دادن کارها «پدیده‌ای بنیادین مثل شکل زمان است، و می‌تواند تکانۀ پایه نامیده شود».\n\nشاید حق با اینسلی باشد که اهمال‌کاری یک تکانۀ پایۀ بشری است، اما اضطراب دربارۀ آن به‌منزلۀ یک مسئلۀ جدی گویا در اوایل دوران مدرن پدید آمد. اصل واژۀ procrastination (از ریشۀ لاتین به معنای «به فردا انداختن») در قرن شانزدهم وارد زبان انگلیسی شد، و در قرن هجدهم ساموئل جانسون آن را «یکی از ضعف‌های عمومی» نامید که «بیش یا کم بر ذهن هر کسی مستولی می‌شود» و برای اصل این تمایل مرثیه‌سرایی کرد: «نمی‌توانم خودم را ملامت نکنم که مدتی طولانی از کاری که ناگزیر باید کرد غفلت کرده‌ام، که هر لحظه تنبلی در آن به دشواری‌اش افزوده است». و گویا به مرور زمان این مسئله حادتر شده است. به قول پیرز استیل، استاد کسب‌وکار در دانشگاه کلگری، درصد افرادی که معترف بوده‌اند مشکل اهمال‌کاری دارند از ۱۹۷۸ تا ۲۰۰۲ چهار برابر شده است. در این پرتو می‌توان اهمال‌کاری را مسئلۀ جوهری دوران مدرن دانست.\nهمچنین این مسئله به‌نحو شگفت‌آوری پرهزینه است. هر سال آمریکایی‌ها صدها میلیون دلار تلف می‌کنند چون مالیات‌هایشان را سر وقت ثبت نمی‌کنند. دیوید لیبسون، اقتصاددان دانشگاه هاروارد، نشان داده است که کارگران آمریکایی که هیچ ‌وقت در یک طرح مستمری بازنشستگی ثبت‌نام نکرده‌اند، به‌خاطر آنکه از معافیت مالیاتی مربوطه بهره نبرده‌اند، مبالغ عظیمی از دست داده‌اند. هفتاد درصد از بیماران مبتلا به آب‌سیاه، چون قطره‌های چشم را مرتب استفاده نمی‌کنند، در خطر نابینایی‌اند. اهمال‌کاری همچنین هزینه‌های هنگفتی بر کسب‌وکارها و حکومت‌ها تحمیل می‌کند. بحران اخیر یورو، که به‌واسطۀ دودلی حکومت آلمان تشدید شد، و زوال صنعت خودروِ آمریکا که مصداقش ورشکستگی جنرال‌موتورز بود، تا حدی به‌خاطر میل مدیرانی بود که دوست داشتند تصمیم‌گیری‌های دشوار را به تعویق بیندازند. (یکی از نتیجه‌گیری‌های کلیدی در صد تا صفر 4، تاریخچه‌ای که اخیراً الکس تیلور از جنرال‌موتورز نوشته است، آن است که «اهمال‌کاری سود ندارد».)\nفلاسفه به‌دلایلِ دیگری به اهمال‌کاری علاقه‌مندند. این پدیده یک نمونۀ مهم از آن چیزی است که یونانی‌ها آکراسیا5 می‌نامیدند: انجام کاری خلاف صلاح‌دیدِ خود شخص. پیرز استیل اهمال‌کاری را این‌طور تعریف می‌کند: به‌تعویق‌انداختن عامدانۀ یک کار با اینکه احتمال می‌دهید این تأخیر به ضرر شما خواهد بود. به بیان دیگر، اگر ته ذهنتان این باشد که «بخور و بیاشام و خوش باش که فردا زنده نیستی»، مرتکب اهمال‌کاری نشده‌اید. تأخیر آگاهانه‌ای که گمان می‌کنید کاراترین بهره‌برداری از زمانتان است نیز اهمال‌کاری به حساب نمی‌آید. جوهرۀ اهمال‌کاری این است که آنچه فکر می‌کنید باید بکنید را انجام ندهید، یعنی همان ذهنیت کج و معوجی که توضیح می‌دهد این عادت چرا بار روانی سنگینی برای مردم دارد. نکتۀ غامض دربارۀ اهمال‌کاری همین است: با این کار گرچه به‌ظاهر از تکالیف ناخوشایند اجتناب می‌کنیم، اما معمولاً شاد هم نمی‌شویم. در یک مطالعه، ۶۵ درصد از دانشجویانی که پیش از آغاز کار روی مقالۀ پایان‌ترم خود پیمایش شدند گفتند که مایل‌اند از اهمال‌کاری پرهیز کنند: آن‌ها می‌دانستند که هم کارشان را سر وقت انجام نخواهند داد و هم آن تأخیر ناشادشان می‌کند.\nاکثر مقالات این کتاب جدید هم‌نظرند که این رفتارِ عجیبِ غیرعقلانی در رابطۀ ما با زمان ریشه دارد: به‌طور خاص، همان تمایلی که اقتصاددانان «تنزیل هذلولی» 6می‌نامند. یک آزمایش دومرحله‌ای این پدیده را به‌صورت کلاسیک نشان می‌دهد: در مرحلۀ اول، افراد باید بین دریافت ۱۰۰ دلار امروز یا ۱۱۰ دلار فردا انتخاب کنند؛ در مرحلۀ دوم، افراد باید بین دریافت ۱۰۰ دلار یک ماه دیگر یا ۱۱۰ دلار یک ماه و یک روز دیگر انتخاب کنند. این دو انتخاب اساساً یکسان‌اند: یک روز بیشتر صبر کن و ده دلار بیشتر بگیر. اما انتخاب بسیاری افراد در مرحلۀ اول آن است که مبلغ کمتر را فوراً بگیرند، ولی در مرحلۀ دوم ترجیح می‌دهند یک روز بیشتر صبر کنند و ده دلار بیشتر بگیرند. به بیان دیگر، این «تنزیل‌دهندگان هذلولی» هنگامی‌که به آینده فکر می‌کنند توان تصمیم‌گیری عقلایی دارند ولی، در موقعیت حال، ملاحظات کوتاه‌مدت بر اهداف درازمدتشان چیره می‌شوند. در آزمایشی که یک گروه دیگر از همکاران اقتصاددان آمریکایی، جورج لونشتاین، انجام دادند نیز پدیدۀ مشابهی دیده شد. در آن آزمایش از افراد خواسته شد یک فیلم برای تماشا در همان شب و یک فیلم برای تماشا در یک روز دیگر انتخاب کنند. جای تعجب نبود که برای فیلمی که می‌خواستند فوراً تماشا کنند معمولاً کمدی‌های مبتذل و فیلم‌های پرفروش را انتخاب می‌کردند، اما برای تماشا در آینده احتمال بیشتری داشت که فیلم‌های جدی و مهم را انتخاب کنند. طبعاً مشکل آن است که وقتی زمان تماشای فیلم جدی می‌رسد، اغلب یک فیلم سطحی دیگر جذاب‌تر به نظر می‌رسد. به همین خاطر است که صف‌های نت‌فلیکس پُر از فیلم‌هایی است که هرگز دیده نمی‌شوند: خودِ مسئولیت‌پذیر ما «هتل رواندا» 7 و «مُهر هفتم» 8 را در صف تماشایمان می‌گذارد، اما وقتش که می‌رسد جلوی «خماری» 9نشسته‌ایم.\nدرسی که از این آزمایش‌ها می‌گیریم این نیست که آدم‌ها کوته‌بین یا سطحی‌اند، بلکه این است که ترجیحاتشان در گذر زمان تغییر می‌کند. ما می‌خواهیم که شاهکار برگمان را ببینیم، وقت کافی پیدا کنیم که گزارشمان را درست بنویسیم، پولی برای بازنشستگی کنار بگذاریم. اما وقتی آیندۀ درازمدت به حال کوتاه‌مدت تبدیل می‌شود، امیالمان هم تغییر می‌کند.\nچرا این اتفاق می‌افتد؟ یک پاسخِ رایج جهل است. سقراط اعتقاد داشت که آکراسیا به معنای دقیق کلمه ممکن نیست، چون ما چیزی را که برایمان بد است نمی‌خواهیم. یعنی اگر خلاف منافعمان عمل می‌کنیم، لابد علتش آن است که کار درست را نمی‌دانیم. در همین راستا، به نظر لونشتاین هم اهمال‌کاران به‌دلیلِ پاداش‌های «شهودیِ» حال حاضر است که منحرف می‌شوند. به تعبیر جان رِی، اقتصاددان اسکاتلندی قرن نوزدهم میلادی، «دورنمای خیرهای آتی که شاید سال‌های آینده به دستمان برسد در چنین لحظه‌ای ملال‌آور و مشکوک جلوه می‌کند، و محتمل است آن را پست‌تر از آن چیزی بدانیم که نورِ امروز پرتوان بر آن می‌تابد و می‌بینیم که در کمالِ تر و تازگی در چنگ ماست». لونشتاین همچنین می‌گوید که شدت این پاداش‌های شهودی درست در خاطرمان نمی‌ماند: وقتی آماده‌شدن برای جلسه را به تعویق می‌اندازیم و به خودمان می‌گوییم فردا آماده می‌شویم، نمی‌بینیم که فردا هم وسوسۀ به‌تعویق‌انداختن کار به همین شدت خواهد بود.\nهمچنین، به‌واسطۀ آن چیزی که جان السترِ جامعه‌شناس «مغالطۀ برنامه‌ریزی» نامیده است، جهل می‌تواند بر اهمال‌کاری اثر بگذارد. به نظر الستر، افراد مدت‌زمان «لازم برای انجام یک تکلیف» را دست‌کم می‌گیرند: «تا حدی به این خاطر که توجه نمی‌کنند تکمیل پروژه‌های مشابه در گذشته چقدر از آن‌ها وقت گرفته است، و تا حدی به‌خاطر تکیه بر سناریوهای بی‌مشکل که تصادف‌ها یا مشکلات غیرمترقبه را در آن‌ها در نظر نگرفته‌اند». به‌عنوان نمونه، وقتی مشغول نوشتن این یادداشت بودم، مجبور شدم ماشینم را به تعمیرگاه ببرم، به دو سفر ناگهانی بروم، یکی از اعضای خانواده‌ام مریض شد و… . این اتفاقات به یک معنا غیرمترقبه بودند و قدری از وقتِ کارم را گرفتند. ولی همگی از آن‌جمله مسائلی بودند که انتظار می‌رود در زندگی روزمره با آن‌ها روبه‌رو شوید. تظاهر به اینکه هیچ مزاحمتی در کارم پیش نخواهد آمد یک مصداق مغالطۀ برنامه‌ریزی بود.\nبااین‌حال، همۀ قصه هم نمی‌تواند جهل باشد. در وهلۀ اول، به هنگام اهمال، کارهایی که انتخاب می‌کنیم لزوماً مفرّح نیستند، بلکه صرفاً جذاب‌اند چون آن کاری نیستند که باید بکنیم. مثلاً آپارتمان من به‌ندرت منظم‌تر از الان است. و مردم از تجربه درس می‌گیرند: اهمال‌کاران وسوسه‌انگیزیِ حال حاضر را خوب می‌شناسند و می‌خواهند در برابرش مقاومت کنند، ولی نمی‌کنند. مثلاً یکی از آشنایانم که سردبیر یک مجله است تعریف می‌کرد که آقای نویسنده‌ای ظهر یک چهارشنبه به او گفت همین که از ناهار برگردد یادداشت، با ضرب‌الاجل، روی میزش خواهد بود. بالاخره یادداشت روی میز او آمد، البته سه‌شنبۀ هفتۀ بعد. پس برای تبیین کامل‌تری از اهمال‌کاری باید نگرش‌هایمان به وظایفی را مد نظر قرار دهیم که از انجامشان اجتناب می‌کنیم. یک مثال مفید را می‌توان در دوران حرفه‌ای ژنرال جورج مک‌للان دید: رهبر ارتش پوتوماک در سال‌های آغازین جنگ داخلی، و یکی از اهمال‌کاران کبیر روزگار. وقتی ژنرال مک‌للان رهبری قوای ایالت‌های شمالی را به عهده گرفت، یک نابغۀ نظامی حساب می‌شد، اما اندکی بعد به‌خاطر دودلی‌های مزمنش مشهور شد. در سال ۱۸۶۲ که با حملۀ گازانبری یکی دیگر از یگان‌های شمالی فرصتی عالی داشت تا ریچموند را از چنگ مردان رابرت لی درآورد، این پا و آن پا کرد چون اعتقاد داشت که دسته‌های سربازان کنفدراسیون راهش را سد کرده‌اند، و درنتیجه آن شانس را از دست داد. در ادامۀ همان سال، هم پیش و هم پس از نبرد آنتیتام، دوباره تعلل کرد تا مزیت دوبرابری نفراتش در مقابل نیروهای لی را از دست بدهد. پس از واقعه، ژنرالِ فرماندۀ کل قوای ایالت‌های شمالی، هنری هالک، نوشت: «این بی‌تحرکی که در اینجا دیده می‌شود در مخیلۀ هیچ ‌کس نمی‌گنجد. برای تکان‌دادن این تودۀ بی‌حرکت باید اهرم ارشمیدسی آورد».\n«بی‌تحرکی» مک‌للان چند دلیل کلاسیک اهمال‌کاری‌های ما را برجسته می‌کند. گرچه او هنگام عهده‌دارشدنِ فرماندهی ارتش ایالات شمالی به لینکلن گفت «من می‌توانم از پسش برآیم»، ظاهراً مطمئن نبود که از پس هیچ کاری بربیاید. او همواره تسلیحات جدید از لینکلن می‌خواست و، به قول یکی از شاهدان، «هرگز احساس نکرد قوای کافی دارد که به اندازۀ کافی آموزش دیده‌اند یا تجهیزات دارند». نبود اعتمادبه‌نفس، که گاهی رؤیاهای غیرواقع‌بینانه از موفقیت‌های حماسی هم در آن نفوذ می‌کند، اغلب به اهمال‌کاری می‌انجامد. و بسیاری مطالعات می‌گویند که اهمال‌کاران شخصاً دست خودشان را می‌بندند: آن‌ها، به‌جای اینکه ریسک ناکامی را بپذیرند، ترجیح می‌دهند شرایطی پدید بیاورند که موفقیت ناممکن شود، که این واکنش طبعاً دور باطل می‌آفریند. همچنین مک‌للان مبتلا به «برنامه‌ریزی بیش‌ازحد» بود، انگار که در نبرد فقط می‌ارزد که طرح جنگ ایدئال در دست باشد. اهمال‌کاران اغلب مبتلا به این نوع کمال‌طلبی‌اند.\nاز این منظر، اهمال‌کاری، به‌جای آنکه جهل محض باشد، ترکیبی از ضعف و جاه‌طلبی و تعارض درونی است. اما برخی فلاسفه در دزد زمان برای شکاف بین آنچه مایل به انجامش هستیم و آنچه درنهایت انجام می‌دهیم تبیینی بنیادی‌تر می‌آورند: فردی که برنامه می‌ریزد و فردی که در اجرای آن برنامه ناکام می‌ماند واقعاً عین هم نیستند، بلکه اجزای متفاوتی از آن چیزی هستند که توماس شلینگ (استاد نظریۀ بازی) «خویشتنِ متفرق» 10 می‌خواند. فرد خود را در قالب یک خویشتن متحد نمی‌فهمد، بلکه موجودات متفاوتی می‌بیند که در حال کشمکش و رقابت و چانه‌زنی برای کسب کنترل‌اند. یان مک‌ایون در رمان اخیرش به نام خورشیدی 11 همین وضعیت را خاطرنشان می‌کند: «در لحظه‌های تصمیم‌گیری مهم، ذهن را می‌شود یک پارلمان، یا یک اتاق رایزنی، دانست. فراکسیون‌های مختلف مشغول نزاع‌اند، منافع کوتاه‌مدت و درازمدت همدیگر را لعن و نفرین می‌کنند. نه‌تنها هیجانات مطرح و مورد مخالفت واقع می‌شوند، که برخی پیشنهادها فقط برای تحت‌الشعاع قراردادن پیشنهادات دیگر پیش کشیده می‌شوند. جلسات ممکن است به بیراهه بروند یا به آشوب کشیده شوند». به همین منوال، اتو فون بیسمارک گفته بود: «فاوست شاکی بود که در سینه‌اش دو روح دارد، ولی من جماعتی از ارواح را درون خودم جای داده‌ام که مشغول مشاجره‌اند. مثل این است که در جمهوری به سر می‌برم». با این معنا، اولین گام در حل‌وفصل اهمال‌کاری این نیست که بپذیرید شخص شما مشکلی دارید، بلکه تصدیق آن است که خویشتن‌های شما مشکل دارند.\n\nاگر هویت را کلکسیونی از خویشتن‌های رقیب همدیگر بدانیم، هر کدامشان نمایندۀ چیست؟ ساده‌ترین پاسخ آن است که یکی نمایندۀ منافع کوتاه‌مدت (تفریح، به‌تعویق‌انداختن کار و…) است، و دیگری اهداف درازمدتتان را نمایندگی می‌کند. اما اگر این‌گونه باشد، روشن نیست که چطور از پس کارها برمی‌آیید: لابد خویشتنِ کوتاه‌مدت‌بین همیشه پیروز میدان می‌شود. دان راسِ فیلسوف پاسخ متقاعدکننده‌ای برای این مسئله دارد. به نظر راس، بخش‌های مختلف خویشتن همگی یک‌ جا حضور دارند چنان‌که درگیر رقابت و چانه‌زنی با همدیگرند: یکی می‌خواهد کار کند، یکی می‌خواهد تلویزیون ببیند، و… . نکتۀ کلیدی به نظر راس آن است که گرچه خویشتنِ تلویزیون‌بین فقط به تلویزیون‌دیدن علاقه دارد، نه‌فقط اکنون که در آینده هم به تلویزیون‌دیدن علاقه‌مند است. به همین خاطر می‌شود با آن چانه‌زنی کرد: اگر الان کار کنی، در ادامۀ راه می‌توانی بیشتر تلویزیون ببینی. در این خوانش، اهمال‌کاری نتیجۀ یک فرایند چانه‌زنی است که به بیراهه رفته است.\nایدۀ «خویشتن متفرق»، گرچه برای برخی افراد ناخوشایند است، در عمل می‌تواند رهایی‌بخش باشد چون از شما می‌خواهد اهمال‌کاری را پدیده‌ای نبینید که صرفاً با سخت‌کوشی می‌توان بر آن غلبه کرد. درعوض، باید به آن چیزی اتکا کنیم که جوزف هیت و جول اندرسون، در مقاله‌شان در کتاب دزد زمان، «ارادۀ گسترده» می‌نامند: ابزارها و تکنیک‌های بیرونی برای کمک به آن بخش‌هایی از خویشتن که مایل به کار است. یک مثال کلاسیک از پیاده‌سازی ارادۀ گسترده را می‌توان در اولیس دید که از مردانش خواست او را به دکل کشتی‌اش ببندند. اولیس می‌داند که وقتی نغمۀ حوریان دریایی را بشنود، چنان ضعیف است که برای رسیدن به آن‌ها کشتی را به‌سمت صخره‌ها هدایت می‌کند. لذا از مردانش می‌خواهد او را طناب‌پیچ کنند تا مجبور به تبعیت از اهداف درازمدتش شود. به همین قیاس، توماس شلینگ یک‌ بار گفته بود که حاضر است پیش‌پرداخت بیشتری برای اتاق هتل بدهد به شرط آنکه تلویزیون نداشته باشد. امروزه معتادان به قماربازی هم قراردادهایی با کازینوها امضا می‌کنند تا جلوی ورودشان به محوطۀ کازینو را بگیرند. و افرادی که می‌خواهند وزن کم کنند یا پروژه‌ای را تمام کنند با دوستانشان شرط می‌بندند که اگر به قولشان عمل نکردند پولی از جیبشان برود. در سال ۲۰۰۸، یک دانشجوی دکتری در چپل‌هیل نرم‌افزاری نوشت که به افراد امکان می‌داد اینترنتشان را برای حداکثر هشت ساعت قطع کنند. این برنامه، با نام «آزادی»، اکنون حدود ۷۵ هزار کاربر دارد.\nالبته همۀ صاحب‌نظران دزد زمان هم موافق اتکا به ارادۀ گسترده نیستند. مارک وایت یک استدلال ایدئالیستی مطرح می‌کند که در اخلاقیات کاربردی کانتی ریشه دارد: وقتی بپذیریم که اهمال‌کاری یعنی ناکامی اراده، باید، به‌جای تکیه بر کنترل‌های بیرونی که زمینه‌ساز نقصان بیشتر اراده‌اند، به‌دنبال تقویت اراده برویم. چنین اقدامی ثمراتی هم دارد: جدیدترین پژوهش‌ها حاکی از آن‌اند که قدرت اراده، از جهاتی، شبیه عضله است و می‌تواند قوی‌تر شود. ولی همین پژوهش‌ها می‌گویند که مقدار قدرت ارادۀ اکثر ما محدود است و به‌سادگی مصرف می‌شود. در یک مطالعۀ مشهور، افرادی که از آن‌ها خواسته شده بود تا از یک وسوسۀ موجود چشم‌پوشی کنند (مثال این مطالعه یک بسته کلوچۀ شکلاتی بود که حق نداشتند به آن دست بزنند)، در مقایسه با افرادی که اجازه داشتند کلوچه بخورند، سخت‌تر می‌توانستند به اجرای یک تکلیف دشوار ادامه دهند.\nعطف به این تمایل، منطقی است که برای مساعدت خودمان اغلب به‌طور شهودی بر قواعد بیرونی تکیه می‌کنیم. چند سال پیش، دن آریلی (روان‌شناس دانشگاه ام.آی.تی) در یک آزمایش جذاب به بررسی یکی از پایه‌ای‌ترین ابزارهای بیرونی در مقابله با اهمال‌کاری پرداخت: ضرب‌الاجل‌ها. دانشجویان کلاس باید در طول ترم سه مقاله تحویل می‌دادند و می‌توانستند یکی از این دو روش را انتخاب کنند: ضرب‌الاجل‌های مجزا برای تحویل هر یک از مقالات معین کنند، یا هر سه مقاله را در انتهای ترم با هم تحویل بدهند. تحویل زودهنگام مقاله‌ها هیچ مزیتی نداشت چون همۀ آن‌ها در انتهای ترم نمره می‌گرفتند، اما تعیین ضرب‌الاجل یک هزینۀ بالقوه داشت، چون اگر آن را رعایت نمی‌کردند نمره‌شان کم می‌شد. پس گزینۀ منطقی آن بود که همۀ مقاله‌ها را در پایان ‌ترم تحویل بدهند، چون در این حالت آزاد بودند که مقاله‌ها را زودتر بنویسند، اما ریسک کم‌شدن نمره به‌خاطر عدم رعایت ضرب‌الاجل را هم نداشتند. بااین‌حال، اکثر دانشجویان تصمیم گرفتند که ضرب‌الاجل‌های مجزا برای هر مقاله تعیین کنند، دقیقاً به این خاطر که می‌دانستند در غیر این صورت بعید است کار روی مقاله را زود شروع کنند و درنتیجه ریسک آن وجود داشت که نتوانند هر سه مقاله را تا پایان‌ ترم تمام کنند. این نکته جوهرۀ «ارادۀ گسترده» است: دانشجویان، به‌جای اعتماد به خودشان، بر یک ابزار بیرونی تکیه کردند تا خودشان را وادار به انجام کاری بکنند که واقعاً میل به انجامش داشتند.\nفارغ از متعهدسازی خود، راه‌های دیگری هم برای اجتناب از تعلل وجود دارند که اکثرشان وابسته به چیزی‌اند که در روان‌شناسی می‌توان «قاب‌بندی نو از وظیفۀ پیش رو» نامید. یک دلیل اهمال شکاف بین تلاش (تلاشی که اکنون لازم است) و پاداش (پاداشی که شاید در آینده نصیبتان شود) است. پس پُرکردن این شکاف، به هر طریق لازم، مفید است. چون به‌تعویق‌انداختن وظایفِ نه‌چندان معین که ضرب‌الاجل‌های طولانی‌مدت دارند ساده‌تر از پروژه‌های متمرکز و کوتاه‌مدت است، تقسیم پروژه‌ها به بخش‌های کوچک‌تر و تعریف‌شده‌تر مفید است. به همین دلیل است که دیوید آلن، مؤلف یک کتاب پرفروش مدیریت زمان با عنوان به سرانجام رساندن کارها12 تأکید زیادی بر دسته‌بندی و تعریف دارد: هر چه یک تکلیف مبهم‌تر باشد، یا هرچه به تفکر انتزاعی‌تری نیاز داشته باشد، احتمال آنکه تمامش کنید کمتر است. یک مطالعه در آلمان می‌گوید که واداشتن افراد به فکر دربارۀ مسائل عینی و عملی (مثل نحوۀ بازکردن حساب بانکی) موجب می‌شود در تمام‌کردن کارشان (حتی وقتی‌که به یک موضوع کاملاً متفاوت مربوط است) بهتر عمل کنند. یک راه دیگر برای آنکه احتمال وقوع اهمال کمتر شود آن است که تعداد گزینه‌هایتان کمتر شود: وقتی افراد می‌ترسند که گزینۀ اشتباهی را انتخاب کنند، غالباً درنهایت سراغ هیچ‌ یک از گزینه‌ها نمی‌روند. پس بهتر است شرکت‌ها تعداد کمتری از گزینه‌های سرمایه‌گذاری را در طرح بازنشستگی به کارمندانشان ارائه دهند، و امضای این طرح را به صورت پیش‌فرض در قرارداد بگنجانند.\nنمی‌توان از این حقیقت چشم‌پوشی کرد که جوهرۀ همۀ این ابزارها تحمیل محدودیت و کاهش گزینه‌هاست؛ یا به بیان دیگر، محروم‌سازی عامدانۀ خویشتن از آزادی است. (ویکتور هوگو عادت داشته برهنه مشغول نوشتن شود، و به پیشخدمت خود می‌گفت لباس‌هایش را قایم کند تا وقتی که قرار است مشغول نوشتن باشد نتواند بیرون برود). ولی پیش از آنکه به‌سمت غلبه بر اهمال بشتابیم، باید به این هم فکر کنیم که شاید بهتر باشد به این تکانۀ روانی اعتنا کنیم. مارک کینگول فیلسوفی است که این نکته را با تعابیر وجودگرایانه گفته است: «اهمال غالباً ناشی از این احساس است که کارهای زیادی مانده که بکنیم، و لذا هیچ‌ یک از آن‌ها به‌تنهایی ارزش انجام ندارد… . این شکل عجیب از آن دیدگاهی که عمل را عین بی‌عملی می‌بیند، در لایه‌های زیرینش، حاوی یک پرسش دل‌آزار است: آیا اصلاً کاری هست که به انجامش بیرزد؟» در این معنا، شاید بهتر باشد که دو نوع اهمال را در نظر بگیریم: آن نوعی که حقیقتاً از جنس آکراسیا است، و آن نوعی که به ما می‌گوید کاری که قرار است انجام بدهیم در بطن خود هیچ فایده‌ای ندارد. چالشِ پیش روی اهمال‌کاران، و شاید فلاسفه، آن است که انواع مختلف اهمال را از هم تشخیص دهند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\n \nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n \n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را جیمز سوروویاکی نوشته است و در تاریخ ۱۱ اکتبر ۲۰۱۰ با عنوان «LATER» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است است و برای نخستین بار با عنوان «باشه برای بعد»  در هفتمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمد معماریان منتشر شده است. و وب‌سایت ترجمان  آن را در تاریخ ۴ بهمن ۱۳۹۶ با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        جیمز سوروویاکی (James Surowiecki) روزنامه‌نگاری در حوزۀ اقتصاد و کسب‌وکار است که در مجلاتی مانند اسلیت و فورچون کار کرده است. او از سال ۲۰۰۰ نویسندۀ ثابت نیویورکر بوده است. آخرین کتاب او خرد توده‌ها (The Wisdom of Crowds) نام دارد.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        procrastinate\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Procrastination and Obedience\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        The Thief of Time\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                         Sixty to Zero: نام کتاب شصت تا صفر اشاره‌ای معکوس به اصطلاح «صفر تا شصت» است که معیاری برای سنجش قدرت اتومبیل‌ها به شمار می‌رود. این معیار در فارسی به «صفر تا صد» معروف است (شصت مایل معادل صد کیلومتر سرعت در ساعت). به همین دلیل در معادل فارسی به «صد تا صفر» ترجمه شد [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        akrasia\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Hyperbolic Discounting\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Hotel Rwanda: یک درام تاریخی با موضوع نسل‌کشی در رواندا [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        The Seventh Seal: یکی از فیلم‌های کلاسیک کارگردان مشهور اینگمار برگمان [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                         The Hangover: یک کمدی بسیار مشهور [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        the divided self\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        11\n                                                        Solar\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        12\n                                                         Getting Things Done\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833751.json b/train/413833751.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8f73651cf63fce4b016561fe450b8ce027e358b8
--- /dev/null
+++ b/train/413833751.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "به احتمال زیاد، عجیب‌ترین خل‌بازی‌هایتان را دقیقاً در ۲۹سالگی درمی‌آورید",
+  "subtitle": "هر نقطۀ پایان به ما انگیزه و نیرو می‌دهد تا وضعمان را ارزیابی کنیم و برای نداشته‌هایمان بکوشیم",
+  "introduction": "بیشترین امتیازات در خیلی از مسابقات ورزشی در آخرین دقایق گرفته می‌شوند؛ در روزهای پایانیِ انجام یک پروژه یا نوشتن یک رساله، بیشترین سرعت و انگیزه را از خود نشان می‌دهیم و چند روز مانده به تولدمان، بیش از همیشه دچار بحران‌های معنایی و افسردگی می‌شویم. «پایان‌ها» به شیوه‌های مختلف بر رفتارها و تصمیم‌گیری‌های ما اثر می‌گذارند: از تصمیم برای ترک شغلی که دوستش نداریم بگیرید تا شرکت در یک ماراتن نفس‌گیر.",
+  "content": "دنیل پینک، آتلانتیک — هر سال، شهرها و منطقه‌ها و سایر نهادهای سراسر دنیا حدود سه هزار ماراتن برگزار می‌کنند. در نمونه‌های بزرگی مثل ماراتن لس‌آنجلس یا ماراتن لندن، بیش از نیمی از کسانی که می‌دوند برای اولین بار در زندگی‌شان وارد ماراتن شده‌اند.\n رد هونگ یی، هنرمند ساکن مالزی، در مصاحبه‌ای به من گفت که برای او «ماراتن یکی از آن کارهای ناممکن بود» و لذا تصمیم گرفت «بی‌خیال تعطیلات آخر هفته شوم و دنبالش بروم.» او پس از شش ماه تمرین، در ماراتن ملبورن استرالیا در سال ۲۰۱۵ دوید که اولین بارش بود. جرمی مدینگ که در تل‌آویو در کار الماس است و ماراتن نیویورک‌سیتی در سال ۲۰۰۵ اولین تجربه‌اش بود، گفت «همیشه هدفی هست که قولش را به خودمان می‌دهیم» و در فهرست این وعده‌ها، دویدن در یک ماراتن هم یکی از مواردی بود که تیک نخورده بود. سیندی بیشاپ که در بخش مرکزی ایالت فلوریدا مشغول وکالت است، گفت اولین بار در سال ۲۰۰۹ در اولین ماراتن زندگی‌اش شرکت کرد «تا زندگی‌ام را تغییر بدهم و خودم را از نو بسازم». اندی موروزوفسکی، جانورشناس سابق که اکنون مدیر یک شرکت زیست‌فناوری است، در ماراتن سال ۲۰۱۵ سان‌فرانسیسکو شرکت کرد گرچه قبلاً هرگز مسافتی در این حد و حدود را ندویده بود. او به من گفت: «قصدم بُردن ماراتن نبود. فقط می‌خواستم تمامش کنم. می‌خواستم ببینم که از پسش برمی‌آیم».\n چهار نفر در چهار حرفۀ مختلف در چهار نقطۀ متفاوت دنیا، همگی با یک هدف متحد شده‌اند: ۴۲ کیلومتر بدوند. اما چیز دیگری هم هست که این دونده‌ها و مابقی جماعت تازه‌کار در ماراتن را پیوند می‌دهد.\n رد هونگ یی اولین ماراتن زندگی‌اش را در ۲۹ سالگی دوید. جری مدینگ در ۳۹ سالگی. سیندی بیشاپ در ۴۹ سالگی. اندی موروزوفسکی در ۵۹ سالگی.\n هر چهار نفر در آن بُرهه‌ای از زندگی‌شان بودند که دو روان‌شناس اجتماعی به نام‌های آدام آلتر و هال هرشفیلد «منتهی‌به نُه»۱ می‌نامند، یعنی آخرین سال یک دهۀ عمر. آن‌ها در سنین ۲۹، ۳۹، ۴۹ و ۵۹ سالگی خودشان را وادار به کاری کردند که در سنین ۲۸، ۳۸، ۴۸ و ۵۸ سالگی نمی‌کردند یا حتی در فکرش نبودند؛ و در ۳۰، ۴۰، ۵۰ یا ۶۰ سالگی هم آن را تکرار نکردند.\n در بین همۀ اصطلاحاتی که سازوکار زندگی را شرح می‌دهند، کمتر نمونه‌ای به این قوت وجود دارد: زمان‌بندی یعنی همه‌چیز. زندگی ما، یک جریان بی‌پایان از تصمیم‌گیری «کِی؟» است: اینکه کِی وقت یک کلاس، تغییر حرفه، جدی فکرکردن به یک فرد یا پروژه، یا تمرین برای یک دوندگی دشوار، فرا می‌رسد. با این حال، مُرداب مه‌آلودی از شهود و حدسیات، خاستگاه اکثر تصمیم‌های ماست. ما باور داریم که زمان‌بندی یک هنر است.\n در حقیقت، زمان‌بندی یک علم است. مثلاً پژوهشگران نشان داده‌اند که با توجه به ساعت روز می‌توان حدود ۲۰ درصد از تفاوت عملکرد انسان در تکالیف شناختی را تبیین کرد. احتمال بروز خطاهای بیهوشی در بیمارستان‌ها در ساعت ۳ بعدازظهر چهار برابر ساعت ۹ صبح است. دانش‌آموزانی که بعدازظهر آزمون‌های استاندارد می‌دهند نمره‌ای بسیار پایین‌تر از دانش‌آموزانی می‌آورند که همان آزمون‌ها را صبح می‌دهند. پژوهشگران دریافته‌اند برای دانش‌آموزان مدارس دولتی دانمارک، هر یک ساعت دیرتر گرفتن امتحان بعد از ساعت هشت صبح معادل آن است که دو هفته مدرسه نیامده باشند.\n سایر پژوهشگران دیده‌اند که ما از «شاخص‌های زمانی» برای کنار گذاشتن رفتار بد قدیم و آغاز دوباره استفاده می‌کنیم. به همین دلیل است که احتمال آنکه ماه بعد از تولدتان به باشگاه ورزشی بروید بیشتر از آن است که ماه قبل از تولدتان بروید.\n دهه‌های تقویمی، اهمیت جسمانی چندانی ندارند. از نظر یک زیست‌شناس یا پزشک، تفاوت فیزیولوژیک بین مایکل ۳۹ ساله و مایکل ۴۴ ساله چندان زیاد نیست؛ شاید به اندازۀ تفاوت مایکل ۳۸ ساله و مایکل ۳۹ ساله باشد. همچنین اقتضائات زندگی‌مان هم در سال‌های منتهی به نُه چندان فرق چشم‌گیری با سال‌های منتهی به صفر ندارند. روایت زندگی‌مان، مثل فصل‌های یک کتاب، اغلب بند به بند گشوده می‌شود. اما اصل داستان چندان در گروی اعداد گرد نیست، چنانکه رمان‌ها هم این‌گونه نیستند. بالاخره کتاب را که بر اساس شماره صفحاتش ارزیابی نمی‌کنید که بگویید: «ده‌صفحۀ بعد از ۱۶۰ خیلی هیجان‌انگیز است، ولی ده‌صفحۀ بعد از ۱۷۰ یه کمی خسته‌کننده است». با این حال، وقتی افراد به نشان خودساختۀ پایان دهه نزدیک می‌شوند، چیزی در ذهن‌شان روشن می‌شود که رفتارشان را عوض می‌کند.\n مثلاً برای دویدن در یک ماراتن، شرکت‌کنندگان باید نزد برگزارکنندگان مسابقه ثبت‌نام کنند و سن‌شان را بنویسند. آلتر و هرشفیلد دریافته‌اند که نسبت «منتهی‌به نُه» ساله‌ها در بین جماعتِ تازه‌کار در ماراتن، ۴۸ درصد بیشتر از بقیه است که خُب خیلی زیاد است. در کل طول زندگی، سنی که بیشترین احتمال می‌رود فرد برای اولین بار در ماراتن شرکت کند، ۲۹ سالگی است. احتمال شرکت ۲۹ ساله‌ها در ماراتن دو برابر ۲۸ ساله‌ها یا ۳۰ ساله‌ها بود.\n اولین دویدن در ماراتن در اوایل گذر از چهل‌سالگی کاهش می‌یابد، اما در سن ۴۹ سالگی افزایش چشم‌گیری پیدا می‌کند. یک فرد ۴۹ ساله سه‌برابر کسی که فقط یک‌سال بزرگ‌تر از اوست احتمال دارد در ماراتن شرکت کند.\n به‌علاوه، نزدیک شدن به پایان یک دهۀ زندگی گویا سرعت دونده را هم افزایش می‌دهد، یا حداقل به او انگیزه می‌دهد که سخت‌تر تمرین کند. کسانی که در چندین ماراتن دویده‌اند، در سنین ۲۹ و ۳۹ سالگی رکوردهایی بهتر از دو سال قبل یا بعد از آن سنین به جا گذاشته‌اند.\n تأثیر انرژی‌بخش پایان دهه، به نظر موروزوفسکی، این دانشمند دوندۀ ماراتن، منطقی نمی‌آید. او به من گفت: «پی‌گیری سن‌مان؟ سیارۀ زمین اهمیتی به این چیزها نمی‌دهد. اما مردم می‌دهند، چون زندگی‌مان کوتاه است. ما پی‌گیری می‌کنیم تا ببینیم عملکردمان چطور است. می‌خواستم پیش از شصت‌سالگی از پس این چالش فیزیکی بربیایم. و برآمدم». برای وی که هنرمند است، چشم‌انداز آن علامت تقویمی انگیزه‌بخش بود. او گفت: «چون داشتم به آن سه‌صفر بزرگ نزدیک می‌شدم، باید واقعاً در بیست‌ونهمین سال زندگی‌ام کاری می‌کردم. نمی‌خواستم آن سال آخر همین‌جوری از چنگم برود».\n ولی تنظیم مسافت‌سنج عمر روی عدد نُه همیشه هم محرّک رفتارهای سالم نیست. آلتر و هرشفیلد مشاهده کردند که «نرخ خودکشی بین منتهی‌به‌نُه‌ها بیشتر از کسانی است که سن‌شان با یک رقم دیگر تمام می‌شود». همچنین گویا میل مردان به خیانت به همسرانشان نیز تابع این قاعده بود. در وب‌سایت اشلی‌مدیسون که مختص روابط خارج از ازدواج است، تقریباً یک‌هشتم مردان در سنین ۲۹، ۳۹، ۴۹ یا ۵۹ سالگی هستند که حدود ۱۸ درصد بیشتر از حالتی است که سن‌ها تصادفی باشند.\n آلتر و هرشفیلد چنین توضیح می‌دهند: «با نزدیک شدن به پایان یک دهۀ تقویمی، احتمال آنکه افراد مستعد ارزیابی زندگی‌شان باشند بیشتر می‌شود. ذهن منتهی‌به‌نُه‌ها به طور خاص درگیر سپری شدن عمر و معناست، که با افزایش رفتارهایی پیوند دارد که بر جستجو یا بحران معنا دلالت دارند».\n همچنین، نزدیک شدن به پایان می‌تواند ما را برانگیزد که در سایر حوزه‌ها هم با احساس فوریّت عمل کنیم. مثلاً به لیگ ملی فوتبال آمریکایی نگاه کنید. بنا به تحلیل ده فصل این لیگ توسط مؤسسۀ استتز، تیم‌ها مجموعاً حدود ۳۲۰۰ امتیاز در دقیقۀ آخر بازی‌ها کسب کردند، که بیشتر از تقریباً تمام تک‌دقایق دیگر بازی است. اما همین رقم هم در برابر ۷۹۰۰ امتیازی که تیم‌ها در دقیقۀ آخر نیمۀ اول کسب کردند، هیچ نیست. در آن دقیقه‌ای که نیمۀ اول خاتمه می‌یابد، وقتی تیم مالک توپ انگیزۀ فراوانی دارد که امتیازی روی تابلو بچسباند، تیم‌ها حدود دو برابر امتیازی را می‌گیرند که در طول سایر دقایق بازی می‌گیرند.\n کلارک هال، گرچه چهل سال قبل از تأسیس لیگ ملی فوتبال به دنیا آمد، اگر این یافته‌ها را می‌دید غافلگیر نمی‌شد. هال یک روان‌شناس برجستۀ آمریکایی در اوایل قرن بیستم بود، یکی از آن چهره‌های پیشتاز حوزۀ رفتارگرایی که مدعی است رفتار انسان‌ها چندان متفاوت از رفتار موش‌ها در مارپیچ نیست. در اوایل دهۀ ۱۹۳۰، هال «فرضیۀ شیب هدف» را پیشنهاد داد. او یک مسیر طولانی ساخت که به قسمت‌های مساوی تقسیم شده بود. او در هریک از «خطوط پایان» غذا گذاشت. سپس موش‌ها را وارد مسیر کرد و سرعت دویدن آن‌ها در هر قسمت را اندازه گرفت. هال دریافت که «وقتی حیوانات در مارپیچ حرکت می‌کنند، با نزدیک شدن به هدف سرعت‌شان تدریجاً زیادتر می‌شود». به بیان دیگر، هرچه موش‌ها به خوراکی‌ها نزدیک‌تر می‌شدند، سریع‌تر می‌دویدند. فرضیۀ شیب هدف که هال مطرح کرد، بیشتر از عموم نظریات رفتارگرایی دوام آورده است. در ابتدای راه، عموماً از آن مقداری که طی کرده‌ایم انگیزه می‌گیریم؛ در انتهای راه، عموماً بیشتر از تلاش برای تمام کردن مقدار باقی‌مانده انرژی می‌گیریم.\n قدرتِ انگیزه‌بخشِ خاتمه‌ها، یکی از دلایلی است که ضرب‌الاجل‌ها اغلب (البته نه همیشه) مؤثرند. مثلاً افرادی که یک کوپن هدیه با اعتبار سه‌هفته‌ای دارند، سه برابر بیشتر از کسانی که یک کوپن هدیه با اعتبار دوماهه دارند محتمل است کوپن‌شان را نقد کنند. کسانی که یک ضرب‌الاجل قطعی (روز و ساعت) دارند، بیشتر از کسانی که ضرب‌الاجل معین ندارند، محتمل است برای اهدای عضو ثبت‌نام کنند. از یک نظر، این تفاوت‌ها بی‌معنا به نظر می‌آیند. افرادی که دو ماه برای نقد کردن کوپن هدیه فرصت دارند، چهار برابر صاحبان کوپن‌های دوهفته‌ای وقت داشتند که چیزی را به دست بیاورند که حق آن‌هاست و برایشان سودمند است. آن‌هایی که برای اهدای عضو ضرب‌الاجل داشتند، بیشتر از کسانی ثبت‌نام کردند که تا ابد برای این کار وقت داشتند. اما مثل همان موش‌های آزمایش کلارک هال، امکان بو کشیدن خط پایان (خواه یک تکه‌پنیر برای ما داشته باشد یا یک تکه معنا) می‌تواند به ما نیرو بدهد که سریع‌تر حرکت کنیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب در تاریخ ۵ ژانویه ۲۰۱۸، با عنوان «You’re Most Likely to Do Something Extreme Right Before You Turn 30» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱ خرداد ۱۳۹۷ آن را با عنوان «به احتمال زیاد، عجیب‌ترین خل‌بازی‌هایتان را دقیقاً در ۲۹ سالگی درمی‌آورید» منتشر کرده است. •• دنیل اچ. پینک (Daniel H. Pink) محقق و نویسنده‌ای ساکن واشنگتن است. آخرین کتاب او کِی: رازهای علمی زمان‌بندی بی‌نقص (When: The Scientific Secrets of Perfect Timing) نام دارد. [۱] nine-enders\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833752.json b/train/413833752.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..9dfd4b9cf763d8f21ded49be75e3f37fab941bfa
--- /dev/null
+++ b/train/413833752.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "انتشار اخبار جعلی توییتر کار کیست؟ من و شما",
+  "subtitle": "پژوهشی جدید نشان می‌دهد چرا حل مشکل اخبار جعلی توییتر اینچنین دشوار است",
+  "introduction": "در خیابان‌های توییتر حقیقت مثل یک ماشین قراضه است و اخبار جعلی شبیه ماشینی آخرین مدل. طبیعی است که ماشین‌های آخرین مدل سریع‌تر از «ماشین قراضه» خیابان‌های توییتر را بالا و پایین می‌کنند و توجه بیشتری جلب می‌کنند. طبق یافته‌های علمی دروغ شش برابر سریع‌تر از حقیقت در توییتر بازنشر می‌شود. این شرایط تقصیر کیست و برایش چه می‌توان کرد؟",
+  "content": "برایان رزنیک، ووکس — در سال ۲۰۱۳، کاربران ردیت و توییتر اتهاماتی کاملاً جعلی نسبت به یک سری افراد نشر می‌دادند که طبق ادعا، «متهم» بمب‌گذاری بودند. پس از حادثۀ پارکلند هم، یک تئوری توطئه در شبکه‌های اجتماعی نشر یافت که می‌گفت تیراندازانِ جان‌به‌دربرده در اصل کنش‌گرانی هستند که می‌خواهند برای قوانین مربوط به کنترل سلاح جلب حمایت کنند. این شایعه قبل از اینکه پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی وارد عمل شوند و آن را حذف نمایند، به اطلاع صدها هزار کاربر رسید.\nاخیراً ژورنال ساینس پژوهشی منتشر کرده که این الگو را (حداقل در رابطه با شیوع اطلاعات غلط در توییتر) اعتبارسنجی می‌کند. این پژوهش با تحلیل میلیون‌ها توییت مربوط به سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۷، به نتیجه‌ای شوکه‌کننده می‌رسد: «در تمام شاخه‌های اطلاعات، اکاذیب بسیار دامنه‌دارتر، سریع‌تر، عمیق‌تر و گسترده‌تر از حقایق نشر می‌یابد». این پژوهش همچنین دریافت که «تأثیر اخبار سیاسی جعلی به مراتب پررنگ‌تر از اخبار جعلی مربوط به تروریسم، بلایای طبیعی، علم، افسانه‌های محلی یا اطلاعات مالی است».  این تحلیل عظیمْ با گردهم‌آوردن داده‌ها، به این ظن متداول می‌پردازد که رسانه‌های اجتماعی به‌عنوان پلتفرمی برای نشر اخبار، گرایش به خبرهای خاله‌زنکی، تأییدنشده، احساسی و جعلی دارد. و این امر نگران‌کننده است، چون رسانه‌های اجتماعی به نیرویی غالب برای نشر اخبار تبدیل شده‌اند.\n اما شاید بتوان گفت یافتۀ مهم‌تر این پژوهش این است که چه چیزی به این اخبار جعلی دامن می‌زند؟ این عامل نه حساب‌های پرنفوذ توییتری با میلیون‌ها کاربر دنبال‌کننده است و نه بات‌های روسی که آن‌ها را برای توییت خودکار اطلاعات غلط طراحی می‌کنند. عامل اصلی شیوع این اخبار جعلی خودِ کاربران عادی توییتر با دنبال‌کننده‌های اندک هستند که معمولاً اخبار غلط را با دوستانشان به اشتراک می‌گذارند.\n آنچه امروزه بیش از هر زمان دیگر مشخص است این است که شیوع اخبار جعلی از پیامدهای نقص در ابعاد روانشناختی انسان است. پلتفرم‌هایی مثل توییتر صرفاً این نقص را تقویت می‌کنند. اما مشخص نیست که آیا چنین پلتفرم‌هایی می‌توانند این مشکل را حل کنند یا نه.\n چگونه یک دروغ را در سراسر توییتر انگلیسی‌زبان ردیابی کنیم؟ پژوهش جدید ساینس حاصل کار سه محقق علوم کامپیوتری در دانشگاه ام‌آی‌تی است. آن‌ها این پروژه را دو سال قبل از اینکه «اخبار جعلی» به لفظی متداول تبدیل شود، آغاز کرده بودند.\n هدف آن‌ها بررسی چیزی بود که ساده به‌نظر می‌رسید، اما دربرگیرندۀ حجمی عظیم از داده‌هاست. همۀ ما واکنش زنجیره‌ای یک توییت ویروسی را دیده‌ایم. یک نفر چیزی را توییت می‌کند، دیگری آن را ریتوییت، فرد سوم بابی کاملاً مجزا اما در رابطه با همان مطلب باز می‌کند. توییت‌ها در واکنش زنجیره‌ای که یادآور شکافت هسته‌ای است، پراکنده و بازنشر می‌شوند.\n پژوهشگران ام‌آی‌تی می‌خواستند تلاش کنند تمام آن زنجیره را ثبت کنند (تا ببینند شایعات جعلی با چه سرعت و عمقی و برای چند نفر نشر می‌یابند) و سپس آن را با نحوۀ نشر اخبار واقعی مقایسه نمایند. (توییتر به کاربران اجازه می‌دهد خاستگاه و مسیر نشر توییت‌ها را ببینند. انجام چنین تحلیلی با شبکه‌های الگوریتم‌محورتر مانند فیسبوک بسیار دشوارتر است).\n آن‌ها در ابتدای کار به وبسایت‌های حقیقت‌سنجی نظیر اسنوپز، پولیتی‌فکت و فکت‌چک مراجعه کردند تا مطالب واقعی و جعلی که قابل اعتبارسنجی هستند را از ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۷ پیدا کنند. سینان آرال، نویسندۀ ارشد مقاله می‌گوید «سپس سراغ داده‌های توییتر رفتیم و کار را رو به عقب آغاز نمودیم» تا بفهمند هر خبر جعلی اولین بار در کجا مورد اشاره قرار گرفته است.\n آن‌ها با این کار تمام دفعاتی را که این اخبار جعلی از روی توییت اولیه، ریتوییت شدند یا کاربری دیگر آن‌ها را بازگو کرد، مشاهده نمودند. سروش وثوقی، یکی دیگر از مؤلفان این مقاله توضیح می‌دهد که این تحلیل شامل ریتوییت‌های نقل‌قول۱  نبود (در این نوع از ریتوییت، کاربران می‌توانند نظری را در بالای توییت اصلی اضافه کنند)، چون نمی‌توان فهمید ریتوییت‌های نقل‌قول «اطلاعات غلط را گسترش می‌دهند یا آن‌ها را اصلاح می‌کنند».\n اما در نهایت، پژوهشگران به نمونه‌ای از ۱۲۶۰۰۰ «آبشار» توییت (یعنی زنجیرۀ ریتوییت‌ها) رسیدند که ۳میلیون نفر در نشر آن‌ها دست داشتند.\n توییتر امکان دسترسی مخصوص به حجم واقعاً شگفت‌انگیزی از داده‌ها را داد. دیوید لیزر، دانشمند علوم سیاسی و کامپیوتری در دانشگاه نورث‌ایسترن می‌گوید: «کمتر پلتفرمی چنین امکان دسترسی‌ای در اختیار قرار می‌دهد». او می‌افزاید توییتر را باید تحسین کرد که با کمال میل به پژوهشگران اجازه می‌دهد هر توییت عمومی را که قصد دارند در تحلیلشان بگنجانند، مورد پرس‌وجو قرار دهند. معمولاً توییتر حجم داده‌هایی را که پژوهشگران از سرورهایش به دست می‌آورند، محدود می‌کند.\n اخبار جعلی در توییتر سریع‌تر، عمیق‌تر و دامنه‌دارتر از اخبار واقعی نشر می‌یابند پژوهشگران پس از اینکه داده‌هایشان را تکمیل کردند، تأثیر این اخبار جعلی را از سه جهت مورد سنجش قرار دادند: ۱.       سرعت: مطلب با چه سرعتی به دست تعداد مشخصی از افراد می‌رسد ۲.      عمق: هر خبر جعلی چند بار ریتوییت می‌شود ۳.      دامنه: کاربران اطلاعات غط را چگونه ارزیابی می‌کنند\n پژوهشگران شیوع اخبار غلط را با نشر اخبار واقعیِ حقیقت‌سنجی شده و چند خبرِ موردتأیید دستیاران پژوهشی مقایسه کردند.\n نتایج بسیار آزارنده بود: در هر یک از این معیارها، اخبار جعلی سرتر از اخبار موثق بود. «در تمام شاخه‌های اطلاعات، اخبار جعلی دامنه‌دارتر، سریع‌تر، عمیق‌تر و گسترده‌تر از حقایق نشر می‌یابد». این را آرال می‌گوید و می‌افزاید که تأثیر اخبار سیاسی به‌طور خاص بیشتر است.\n در مجموع، یافته‌های این تحلیل نشان می‌دهد که «حقیقت شش برابر بیشتر از دروغ طول می‌کشد تا به دست ۱۵۰۰ نفر برسد».\n یک محدودیت بزرگ: آیا مقایسۀ اخبار جعلی با اخبار واقعی منصفانه است؟ بزرگ‌ترین محدودیت این پژوهش نمونۀ مقایسه‌ایِ مربوط به اخبار واقعی بود. پژوهشگرانْ اخباری را استخراج نمودند که وبسایت‌های حقیقت‌سنج آن‌ها را تأیید کرده بود. آن‌ها مسیر این اخبار را در میان اکوسیستم توییتر ردیابی کردند. پژوهشگران همچنین چند خبر واقعی دیگر را هم افزودند که دستیاران پژوهشی آن‌ها را انتخاب کرده بودند.\n با این حال، چنین کاری شاید مثل مقایسۀ سیب و پرتقال باشد. وب‌سایت‌های حقیقت‌سنجی صحت اخبار جعلی را هم اگر به‌طور گسترده شیوع و نشر یافته باشد تأیید می‌کنند. خبرهای واقعی ممکن است در آن حد ویروسی نشود.\n همچنین اخبار واقعی از طریق خروجی‌های مختلفی به دست ما می‌رسند، اما بسیاری از شایعات ریشه در توییتر دارد.\n مثلاً وقتی یک تیرانداز دست به کشتار در محیط یک مدرسه بزند، احتمالاً آن را از منابع مختلفی نظیر تلویزیون، رادیو و پیام‌های متنی دوستان بشنویم. این نوع انتشار اخبارْ تفاوتی کیفی با شایعات توییتری دارد که می‌توان آن‌ها را تا خاستگاه چند نفره‌شان ردیابی کرد. به گفتۀ دیوید رند، روانشناس دانشگاه ییل که در مورد شیوع اطلاعات غلط پژوهش می‌کند «میلیون‌ها خبر واقعی و مهم هم وجود دارد که توجهات زیادی را به خود جلب کرده‌اند».\n به همین خاطر سخت می‌توان مشخص کرد که گروه مناسب مقایسه باید در این پژوهش به چه صورت باشد. این را رند می‌گوید که خودش در مقالۀ ساینس دستی نداشته. آیا درست است شیوع تئوری‌های توطئه در مورد دانشجویانی که به عنوان «کنش‌گران بحران» عمل می‌کنند را با اخبار هواشناسی یا بازار سهام مقایسه کرد؟ سخت می‌توان چنین گفت.\n اما بهر حال این مقاله نشان می‌دهد که اخبار جعلی شتاب دلهره‌آوری در توییتر دارند اما حتی اگر مقایسه با اخبار واقعی را هم نادیده بگیریم، این مقالۀ ساینس واقعیتی دلسردکننده را در مورد اخبار توییتری نشان می‌دهد: اینکه اخبار جعلی می‌تواند سریع و عمیق نشر یابد.\n این پژوهش دریافت که «اکاذیب در هر سطحی نسبت به حقیقت، به دست افراد بیشتری می‌رسد، بدین معنا که افراد اکاذیب را بسیار بیشتر از حقیقت ریتوییت می‌کنند».\n همچنین مهم است بدانیم چرا و چه کسی پشت این قضیه است.\n برای پاسخ به این پرسش، پژوهشگران بررسی کردند که آیا اخبار جعلی میان افراد عادی و دوستانشان نشر می‌یابد یا اینکه حساب‌های بزرگ با چندین میلیون دنبال‌کننده آن‌ها را می‌پراکنند؟\n آن‌ها دریافتند که «افرادی که اخبار جعلی را نشر می‌دهند به‌طور معناداری دنبال‌کننده‌های کمتری دارند، معمولاً اعتبارسنجی نشده‌اند و فعالیت کمتری در توییتر دارند». این را آرال می‌گوید. به عبارت دیگر، همین اعضای عادی هستند که اخبار جعلی را نشر می‌دهند.  این تحلیل چیز چندانی در مورد حساب‌های پرطرفداری مانند اینفووارز۲ که عمدتاً اکاذیب را نشر می‌دهند نمی‌گوید. وثوقی می‌گوید «نمی‌گوییم حساب‌های بزرگ و پرطرفدار نقشی در نشر اخبار جعلی ندارند». حرف آن‌ها به‌طور خلاصه این است که حساب‌های نشردهندۀ اخبار کذبْ نسبت به حساب‌های نشردهندۀ اخبار واقعی، به دست افراد بیشتری می‌رسند.\n این تحلیل بات‌های توییتری (یعنی حساب‌هایی که آن‌ها را می‌سازند تا بدون دخالت انسان، مطالبی را توییت کنند) را نیز مدنظر قرار می‌دهد. جالب است بات‌ها در مجموع اخبار واقعی و جعلی را با نرخی برابر نشر می‌دهند. با این حال مشخص است که سرعت و عمق انتشار اخبار جعلی را باید به انسان‌هایی نسبت داد که آن‌ها را نشر می‌دهند.\n اخبار جعلی نسبت به اخبار واقعی تازه‌تر و احساسی‌تر است. همین ویژگی همیشه کلیک‌خور را بالا می‌برد هدف از طراحی این پژوهش درک انگیزۀ افرادِ نشردهندۀ اخبار جعلی نبود. آیا این کاربران عمداً اطلاعات غلط را نشر می‌دهند؟ آیا ترول می‌کنند؟ آیا به طعنۀ ریتوییت می‌نمایند؟ این پژوهش حرفی در این مورد نمی‌زند.\n اما پژوهشگران توانستند به یک پاسخ احتمالی برسند: اینکه اخبار جعلی تازه‌تر و غیرمنتظره‌تر از اخبار واقعی هستند. اینجا بود که مجموعه داده‌های عظیم به کار آمد. این قضیه برای پژوهشگران قابل مشاهده بود که آیا کاربرانی که اخبار جعلی توییت می‌کنند، قبلاً این اخبار جعلی را در صفحۀ فید (خوراک) خود دیده‌اند یا نه. اگر قبلاً آن را ندیده‌اند، می‌توان آن اخبار را تازه‌تر به حساب آورد.\n به گفتۀ آرال «اخبار جعلی به طور قابل‌توجهی تازه‌تر از اخبار واقعی بودند و این با عقل جور درمی‌آید؛ چون وقتی اصلاً در قید واقعیت نباشید، اطلاعات خیلی تازه‌تری به ذهنتان می‌رسد». تحلیل احساسات در این مقالۀ ساینس نشان داد که پاسخ‌های ارائه‌شده به توییت‌های اخبار جعلی خیلی بیشتر از اخبار واقعی حاوی ابزار شگفتی یا انزجار است. شاید به همین خاطر است که اخبار جعلی مرگ سلبریتی‌ها تا این حد در توییتر شایع‌اند: این اخبار غیرمنتظره و احساسی هستند و سخت می‌توان در برابر به اشتراک‌گذاری آن‌ها مقاومت کرد.\n پژوهش‌های دیگری هم این فرضیۀ «تازگی» را نشان داده‌اند. بنا به مقاله‌ای در سال ۲۰۱۷ که رند یکی از نویسندگان آن بود، وقتی شرکت‌کنندگان سرتیترهایی را می‌بینند که تکرار می‌شوند، به احتمال زیاد آن‌ها را باور می‌کنند (این امر نتیجۀ چیزی است که به به «اثر حقیقت موهوم»۳ معروف است)، اما احتمالش کمتر است آن‌ها را در رسانه‌های اجتماعی به اشتراک بگذرانند. پژوهش دیگری دریافت که هر چه بار اخلاقی یا احساسی یک توییت بیشتر باشد، احتمال نشر آن در میان یک گروه با ایدئولوژی خاص بیشتر است.\n آیا توییتر واقعاً می‌تواند این مشکل را حل کند؟ مشکل پیگیری اخبار از طریق توییتر همین است که بر عمیق‌ترین لایه‌های احساسمان دست می‌گذارد. و اخبار جعلی را هم معمولاً با همین هدف طراحی می‌کنند.\n در گفت‌وگویی که با میریام متسگر داشتم، این پژوهشگر دانشگاه کالیفرنیا در سانتا باربارا که دستی در این پژوهش ساینس نداشت می‌گوید «اخبار جعلی برای نشر دادن بسیار مناسب است: هم شوکه‌آور است، هم غیرمنتظره است و هم بر احساسات مردم دست می‌گذارد. فرمول نشر اطلاعات غلط همین است». نقش ابعاد روانشناختی انسان باعث می‌شود تا بسیاری از ما جذب محتوای جعلی شویم و تمایل به نشر آن داشته باشیم.\n رند معتقد است که «همکاری ناسالمی میان ترول‌ها و پلتفرم‌ها وجود دارد. درگیر کردن مردم در محتوا برای پلتفرم‌ها خوب است و ترول‌ها هم می‌خواهند محتوای درگیرکننده ایجاد کنند».\n این مسیری سخت است که توییتر باید از آن عبور کند. توییتر می‌خواهد مرجع اخبار فوری باشد. این را نیز می‌خواهد که تجربه‌ای درگیرکننده و موثق برای کاربران خود فراهم نماید. این دو هدف شاید همیشه در تضاد باشند. در عین حال، سود این قضیه (تا حدی) به افرادی هم می‌رسد که درگیر محتوای جعلی هستند و آن‌ها را نشر می‌دهند.\n برایم سؤال است که آیا شبکه‌های اجتماعی واقعاً روزی می‌توانند این مشکل را حل کنند؟ اگر آن‌ها بخواهند تجربۀ پلتفرمشان کاربرمحور باشد (و اگر الگوریتم‌ها سرنخ‌های ساده‌ای از کاربران بگیرند تا مشخص کنند چه چیز مهم است)، اخبار جعلی همیشه دست بالا را در نشر در این پلتفرم‌ها خواهند داشت.\n توییتر پیشرفت‌هایی داشته: بات‌ها را مسدود کرده و در راستای ارزیابی مجدد سلامت گفتگوهای پلتفرم خود فراخوان داده است. این رسانه پژوهشگرانی نظیر آرال را دعوت می‌کند تا اطلاعات غلط را بر روی پلتفرم بررسی کنند. توییتر می‌تواند در کشف توییت‌های سرشار از نظریه‌های توطئه و سرکوب آن‌ها عملکرد بهتری داشته باشد. همچنین می‌تواند کاربران بیشتری را که عمداً اطلاعات غلط را نشر می‌دهند، مسدود نماید.\n اما اخبار جعلی فقط برای کسانی جذاب نیست که خواهان نابودی دنیا هستند، بلکه برای بسیاری از ما جذاب است. ما هم عضو توییتر هستیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را برایان رزنیک نوشته است و در تاریخ ۱۹ مارس ۲۰۱۸، با عنوان «False news stories travel faster and farther on Twitter than the truth» در وب‌سایت ووکس منتشر شده است. و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۶ خرداد ۱۳۹۷ آن را با عنوان «انتشار اخبار جعلی توییتر کار کیست؟ من و شما» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• برایان رزنیک (Brian Resnick) گزارشگر وب‌سایت ووکس است. نوشته‌های او مرتبط با علوم اجتماعی و رفتاری، فضا، پزشکی، محیط زیست و اصولاً هر چیزی است که باعث شود بگویید «چه جالب».\n[۱] Quote retweet [۲] Infowars [۳] Illusory truth effect\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833753.json b/train/413833753.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..7176c8f402a01a5c9147ed30cbe0779c9e23c4bd
--- /dev/null
+++ b/train/413833753.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "قهرهای خانوادگی نه کم‌شمارند و نه بی‌دلیل",
+  "subtitle": "پژوهشی جدید تحقیقات موجود دربارۀ قهرهای خانوادگی را مرور کرده است",
+  "introduction": "به واسطۀ پژوهش‌های شاخۀ جدیدی از مطالعات خانواده که بر رابطۀ میان فرزندان و والدین متمرکز است، تصویرِ ذهنی ما از خانواده بسیار تغییر کرده است. حالا می‌دانیم که کم نیستند پدر و مادرهایی که با سوءاستفاده یا زورگویی به فرزندانشان، زندگی آن‌ها را با چالش‌های ناگوار روبه‌رو می‌کنند. چالش‌هایی که معمولاً در بزرگسالی به قطع رابطه با خانواده یا قهر منجر می‌شود. بااین‌حال هنوز باید این پدیده را بیشتر بشناسیم.",
+  "content": "کاترین سن‌لوئی، نیویورک ‌تایمز — تصویر کلاسیک تعطیلات به این صورت است: پدر و مادر، خواهرها و برادرها و بچه‌هایشان در خانۀ پدری جمع می‌شوند تا جشن بگیرند و از زندگی یکدیگر باخبر شوند. اما واقعیت همیشه هم اینطور نیست.\nبرخی بزرگسالان پس از سال‌ها نارضایتی تصمیم می‌گیرند دیگر با پدر و مادرشان صحبت نکنند، یا در دورهمی‌های خانوادگی حاضر نشوند. والدین هم ممکن است چنان از یکی از فرزندان ناراضی باشند که دیگر به حضور او در خانه علاقه‌ای نشان ندهند.\nدر پنج سال گذشته، تصویری روشن‌تر از قهرهای خانوادگی به دست آمده است، چرا که پژوهشگران بیشتری به این نوع شکاف‌های خانوادگی توجه کرده‌اند. یافته‌های آن‌ها این باور عمیق را که روابط خانوادگی ناگسستنی است به چالش کشیده و نشان می‌دهد که قهرهای خانوادگی چندان هم نامرسوم نیست.\nبه طور کلی، قهر خانوادگی به شرایطی گفته می‌شود که یک یا چند خویشاوند به خاطر یک رابطۀ منفی مستمر، با میلِ خود تصمیم می‌گیرند قطع رابطه کنند. (خویشاوندانی که به خاطر شرایط بیرونی، نظیر تقسیم نیروهای نظامی یا حبس، مدت‌ها حالی از هم نمی‌پرسند در این تعریف نمی‌گنجند).\nکریستینا شارپ، استادیار ارتباطات در دانشگاه ایالتی یوتا در لوگان می‌گوید: «وقتی به طور فعال سعی کنید از کسی فاصله بگیرید و این فاصله را حفظ کنید، این کار قهر محسوب می‌شود».\nماه گذشته، لوسی بلیک، مدرس دانشگاه اج‌هیل در انگلستان، مروری نظام‌مند از ۵۱ مقاله با موضوع قهرهای خانوادگی را در ژورنال فَمیلی تئوری اند ریویو 1 منتشر کرد. دکتر بلیک می‌نویسد که این مجموعه ادبیات فرصتی در اختیار پژوهشگران خانواده قرار می‌دهد تا «روابط خانوادگی را آن‌طور که هستند درک کنند، نه آن‌طور که می‌توانند یا باید باشند».\nمعمولاً تصورات نادرستی دربارۀ قهرهای خانوادگی وجود دارد، اما امروزه که افرادِ بیشتر و بیشتری تجربیاتشان را به‌طور عمومی به اشتراک می‌گذارند، برخی باورهای غلط در حال زدوده‌شدن هستند. بسیار ساده‌لوحانه است اگر فرض کنیم همۀ روابط میان والدین و فرزندانشان در تمام طول عمر ادامه دارد، درست مثل این که تصور کنیم هیچ زوجی از هم جدا نخواهند شد.\nافسانۀ اول: قهر ناگهانی رخ می‌دهد\nمعمولاً قضیه بلند و طولانی است، نه یک اتفاق تکی. رابطۀ مادر یا پدر با فرزندش به مرور زمان خراب می‌شود، نه یک‌شبه.\nکایلی آگلیاس، مددکار اجتماعی ساکن استرالیا و نویسندۀ کتاب قهرهای خانوادگی 2 (۲۰۱۶) است. او دریافته که قهرها «طی سال‌ها و دهه‌ها رخ می‌دهند. تمام جراحت‌ها و خیانت‌ها، تمام چیزهایی که انباشت می‌شوند، حس اعتماد یک فرد را از بین می‌برند».\nدکتر شارپ در پژوهشی که در ماه ژوئن منتشر شد، با ۵۲ فرزند بزرگسال مصاحبه کرد و دریافت که آن‌ها به مرورِ زمان به شکل‌های مختلف از والدینشان فاصله گرفته‌اند.\nمثلاً بعضی از آن‌ها محل زندگیشان را تغییر دادند. برخی دیگر هیچ تلاشی نمی‌کردند تا انتظارات والدینشان را برآورده کنند. نمونۀ این حالت، زنی ۴۸ ساله بود که پس از ۳۳ سال قطع رابطه با پدرش، حاضر نشد به عیادت او در بیمارستان برود یا در مراسم تدفین او حضور یابد.\nبرخی دیگر هم تصمیم گرفته بودند گفت‌وگوهایشان را با یک عضو خانواده به صحبت‌هایی جزئی محدود کنند، یا میزان ارتباطشان را کاهش دهند. مردی ۲۱ ساله توضیح می‌داد که پس از رفتن به دانشگاه، از طریق پیامک و تماسِ تلفنی با مادرش در ارتباط بوده، اما با پدرش نه. او می‌گفت «اونا هنوزم با هم زندگی می‌کنن، پس حتماً اون مرد متوجه می‌شه و این آزارش می‌ده».\nبه گفتۀ دکتر شارپ، قهر یک «فرایند طولانی‌مدت است». او توضیح می‌دهد «در فرهنگ ما، نبخشیدنِ اعضای خانواده با عذاب‌وجدان زیادی همراه است». به‌همین خاطر، «فاصله گرفتن سخت است، اما حفظ فاصله از آن هم سخت‌تر است».\nشکاف کامل ممکن است طی سال‌ها شکل بگیرد. سه سال از آخرین باری که نیکلاس ماک ۴۷ ساله با بعضی اعضای خانواده‌اش ارتباط داشت می‌گذرد. اما فاصله گرفتن از والدین و خواهر و برادرانش از یک دهه قبل شروع شده بود. آقای ماک که مددکار اجتماعی ساکن اوتاواست می‌گوید «خودم را از آن‌ها دور نگه می‌داشتم». به گفتۀ او، رفتار پدرش همیشه او را عصبی می‌کرد و غذاخوردن‌های دورهمی در تعطیلات بیش از همه باعث آزار و تحقیر او می‌شد. بالاخره آقای ماک تصمیم گرفت که کلاً از حضور در جشن‌های کریسمس خودداری کند.\nپدر آقای ماک که برایش ایمیلی فرستاده بودیم، حاضر به مصاحبه نشد، فقط به آقای ماک ناسزا گفت و اعلام کرد که دیگر او را پسر خود به حساب نمی‌آورد.\nافسانۀ دوم: قهر خانوادگی مسئله‌ای نادر است\n«استند الون»، موسسۀ خیریۀ حامی افراد جداشده از خانواده، در سال ۲۰۱۴ پیمایشی را در سطح ملی انجام داد. بر اساس این پژوهش، هشت درصد از حدوداً ۲۰۰۰ بزرگسال بریتانیایی با یک عضو خانوادۀ خود قطع رابطه کرده بودند که این به عبارتی در کل کشور برابر است با بیش از ۵ میلیون نفر.\nهمچنین ۱۹ درصد از شرکت‌کنندگان گزارش دادند که خودشان یا یک خویشاوند دیگرِ آن‌ها با خانواده‌شان در ارتباط نیستند.\nافسانۀ سوم: قهر میان افراد دلیل روشنی دارد\nظاهراً عوامل متعددی دخیل هستند. دکتر آگلیاس در پژوهشی در سال ۲۰۱۵، با ۲۵ پدر یا مادرِ استرالیایی مصاحبه کرد که حداقل یک فرزندشان با آن‌ها قطع ارتباط کرده بود. سه دلیل اصلی برای این شکاف وجود داشت. در برخی موارد، پسر یا دختر میان والدین و کسی یا چیزی دیگر (مثلاً یک شریک زندگی) یکی را انتخاب کرده بود. در برخی دیگر از موارد، والدینْ یک فرزند بزرگسال را به‌خاطر «خطای آگاهانه» یا تفاوت در ارزش‌ها تنبیه کرده بودند. اکثر والدین همچنین به عوامل استرس‌زای جانبی و ادامه‌دار همچون خشونت خانگی، طلاق و بدشدن وضع جسمانی اشاره کردند.\nزنی به دکتر آگلیاس گفته بود که هفت سال است با پسر و عروس خود صحبت نکرده، چون یک‌بار از عروسش خواسته بود برای یک دورهمی خانوادگی، دسری خاص را بیاورد، اما عروس او عمداً همان دسری را آورده بود که او خودش برای آن روز پخته بود. به گفتۀ دکتر آگلیاس، مادرشوهرْ این کار را نماد «بی‌احترامی تمام‌عیار» می‌دانست، اما او عوامل دیگری را نیز برملا کرده بود که به رابطه‌شان ضربه زده بود، عواملی نظیر اینکه او احساس می‌کرد عروسش نوه‌هایش را از او دور نگه می‌دارد و نیز اینکه به خوبی مراقب پسرش نیست. دکتر آگلیاس می‌گوید که این دسر به نماد «بی‌احترامی انباشته‌شده‌ای» تبدیل شده بود که او احساسش می‌کرد.\nافسانۀ چهارم: قهر با یک تصمیم آنی رخ می‌دهد\nدر پژوهشی که در ژورنال مددکاری اجتماعی استرالیا منتشر شد، ۲۶ بزرگسال گزارش دادند که به سه دلیل اصلی با والدینشان قهر کرده‌اند: سوءاستفاده (همه‌چیز از تحقیر گرفته تا سواستفادۀ جسمی یا جنسی)، خیانت (حفظ یا لودادن راز) و نگرش نادرست به فرزندان (انتقاد بیش از حد، شرمسار کردن فرزندان یا مقصردانستن آن‌ها برای همه‌چیز). به گفتۀ دکتر آگلیاس، مدرس دانشگاه نیوکاسل در استرالیا، این سه عامل معمولاً با یکدیگر همپوشانی داشتند.\nبیشتر شرکت‌کنندگان اعلام کردند که قهرشان پیامد دوران کودکی‌ای بوده که در آن، روابط ضعیفی با والدینشان داشته‌اند، والدینی که حضور فیزیکی یا احساسی‌شان کمرنگ بوده است.\nمثلاً آقای ماک از این امر آزرده بود که همیشه او را مسئول مراقبت از دو خواهر و برادر کوچکترش می‌کردند. این امر آنقدر افراطی رخ داده بود که او تصمیم گرفت هیچگاه بچه‌دار نشود.\nپس از سال‌ها دور شدن از والدین، ضربۀ نهایی مراسم ازدواج او بود.\nدر سال ۲۰۱۴، او و دختری که سال‌های سال نامزدش بود تصمیم گرفتند بنا به مصلحت در تالار شهر با یکدیگر ازدواج کنند: آن‌ها دریافته بودند که درغیراین‌صورت، آن زن نمی‌تواند حقوق بازنشستگی آقای ماک را به ارث ببرد. او خانواده‌اش را به مراسم دعوت نکرد، چون یک دورهمی خودمانی بود. اما دلیل دیگر هم این بود که یکی از برادران او چندی پیش در مراسمی سنتی ازدواج کرده بود و پدرش در آن مراسم حاضر به سخنرانی نشده بود. او نگران بود که پدرش چنین عمل شرم‌آوری را تکرار کند. به همین خاطر نمی‌خواست او را دعوت کند و می‌گفت که به نظرش، بدون حضور او، کس دیگری هم حضور نمی‌یابد.\nآقای ماک می‌گفت: «مدت‌ها دوراهی دعوت‌کردن یا دعوت‌نکردنِ آن‌ها زجرم می‌داد، اما در آخر تصمیم گرفتم که نمی‌توانم آن‌ها را به اینجا بیاورم».\nخانواده‌اش از طریق فیس‌بوک متوجه شدند که او ازدواج کرده. یکی از برادرانش اعلام کرد که از اینکه به او نگفته‌اند شدیداً ناراحت است. خواهر و پدرش نیز به روشنی گفتند که دیگر با او صحبت نخواهند کرد. این را خود آقای ماک و همسرش گفتند و دو نفر دیگر از خویشاوندان هم حرفشان را تأیید کردند.\nاکنون یکی از برادران آقای ماک با او صحبت می‌کند، که آن هم غالباً از طریق فیس‌بوک است، اما آن‌ها حرفی از بقیۀ اعضای خانواده نمی‌زنند.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را کاترین سن‌لویی نوشته و در تاریخ ۲۰ دسامبر ۲۰۱۷، با عنوان «Debunking Myths About Estrangement» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۳ اسفند ۱۳۹۶ آن را با عنوان «قهرهای خانوادگی نه کم‌شمارند و نه بی‌دلیل» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        کاترین سن‌لویی (Catherine Saint Louis) گزارشگر علم و سلامت در نیویورک‌تایمز است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Family Theory and Review\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Family Estrangement\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833754.json b/train/413833754.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4782cc8e05ade5e42cf857da49a3d0953a24b785
--- /dev/null
+++ b/train/413833754.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "عصر طلایی آزادی بیان و سکۀ از رونق افتادۀ دموکراسی",
+  "subtitle": "شبکه‌های اجتماعی سطح بی‌نظیری از آزادی بیان را به ما داده‌اند، اما در عوض اعتمادمان را از بین برده‌اند",
+  "introduction": "شیوۀ معیار سانسور برای دهه‌ها چنین بود: گلوگاه‌های اصلیِ انتشار خبر را شناسایی و مسدود کن. حالا این شیوه بیشتر خنده‌دار است تا ترسناک. دیگر گلوگاهِ اصلی‌ای وجود ندارد، و خبرها در شبکه‌ای عظیم از ارتباطات فردیِ مجازی دست به دست می‌شود. آدمی گمنام با یک گوشی همراه، می‌تواند به اندازۀ سی.ان.ان در جریان یک واقعه اثرگذار باشد. اما ساده‌لوحانه است اگر گمان کنیم جهت‌دهی به افکار در این سیستمِ هولناک از میان رفته است.",
+  "content": "زینب توفکچی، وایرد — در عمدۀ تاریخ مدرن، ساده‌ترین راه برای بستن مسیر انتشار یک ایده آن بود که جلوی نشر مکانیکی‌اش گرفته شود. روزنامه را ببندید، به رییس شبکه فشار بیاورید، یک سانسورچی رسمی در انتشارات بگذارید. یا در صورت ضرورت، یک تفنگ پر روی شقیقۀ گزارشگر بگیرید.\nاین اتفاق آخر واقعاً یک‌بار در ترکیه افتاده است. بهار سال ۱۹۶۰ بود و گروهی از افسران ارتش، تازه کنترل حکومت و رسانۀ ملی را در اختیار گرفته بودند. آن‌ها اطلاع‌رسانی را متوقف کرده بودند تا جلوی هماهنگ‌سازی هرگونه تهدیدی علیه کودتایشان را بگیرند. اما از اقبال بد توطئه‌گران، قرار بود دو هفته بعد از کودتا یک مسابقۀ فوتبال بین ترکیه و اسکاتلند برگزار شود که مردم بسیار منتظرش بودند. مسابقه‌هایی مثل آن در رادیوی ملی پخش می‌شدند و گزارشگر تک‌تک حرکات بازی را توضیح می‌داد. مردم سراسر ترکیه دور دستگاه‌های رادیو جمع می‌شدند تا تیم ملی را تشویق کنند.\nریسک لغو مسابقه برای کودتاچی‌ها زیاد بود چون احتمال داشت جرقۀ اعتراض را بزند. اما اگر گزارشگر در پخش زندۀ رادیویی یک حرف سیاسی می‌زد چطور؟ یک اشاره کافی بود تا کشور به آشوب کشیده شود. لذا افسران به یک راه‌حل بدیهی رسیدند: چند تفنگدار گذاشتند که در کل دو ساعت و چهل‌وپنج دقیقۀ پخش زنده، گزارشگر را نشانه بگیرند.\nاین هم ریسک داشت، ولی ریسکی مدیریت‌شده بود. بالاخره آن‌ها فقط مجبور بودند یک گزارشگر را تهدید کنند: فقط یک گلوگاه برای کنترل امواج.\nنسخه‌های مختلف این روش استاندارد در سانسور (گلوگاه درست را انتخاب کنید و فشارش بدهید) روزی روزگاری هنجار سراسر دنیا بود. علتش آن بود که تا همین اواخر پخش و نشر، اموری دشوار و پرهزینه بودند که زیرساخت‌هایشان چندین و چند گلوگاه داشت و در دست عده‌ای محدود متمرکز بود.\nاما امروز آن روش استاندارد کمابیش منسوخ شده است. وقتی هرکسی می‌تواند ظرف چند ثانیه یک حساب در توییتر باز کند، وقتی در تقریباً هر واقعه‌ای یک عده از مردم موبایل‌به‌دست با گوشی‌های هوشمندشان حضور دارند و صحنه را ضبط می‌کنند، گلوی چه کسی را می‌خواهید فشار بدهید؟ در آگوست ۲۰۱۴ که اعتراضات در فرگوسن (ایالت میزوری) آغاز شد، یک کاربر که مستقیماً گزارش می‌کرد به نام مصطفی حسین، بنا به گزارش‌ها، مخاطبانی به دست آورد که برای مدتی کوتاه از لحاظ حجم با سی.ان.ان برابری می‌کردند. اگر یک جنایتکار جنگی کروات در بوسنی، در صحن دادگاه زهر بنوشد، خبرش ظرف چند دقیقه به همۀ اهالی توییتر می‌رسد.\nدر محیط شبکه‌ای امروز، وقتی کسی پخش زنده می‌کند یا اندیشه‌هایش را در یک شبکۀ اجتماعی پست می‌کند، گویا سانسور ناممکن است. گویا این روزگار را باید یگانه عصر طلایی آزادی بیان دانست.\nو مطمئناً هم در «یک» عصر طلایی آزادی بیان به سر می‌بریم، به شرط آنکه باورکردن دروغ عادت چشمانتان باشد. آیا آن قطعه فیلمی که در حال تماشایش هستید، واقعی است؟ آیا واقعاً همان‌جا و همان‌وقت که می‌گوید، فیلم‌برداری شده است؟ آیا اوباش راست‌گرای افراطی یا لشگر روبات‌های روسی آن را هم‌خوان می‌کنند؟ یا حتی شاید هم با کمک هوش مصنوعی ساخته شده باشد؟ (بله، سیستم‌هایی هستند که ویدئوهای قلابی‌ای خلق می‌کنند که روزبه‌روز باورپذیرتر می‌شوند).\nیا فرض کنیم شما آن ویدئو را پست کرده‌اید. در این صورت، آیا اصلاً کسی تماشایش می‌کند؟ یا در دریای پست‌های صدها میلیون محتواساز دیگر گم شده است؟ آیا با الگوریتم فیس‌بوک جور درمی‌آید؟ آیا یوتیوب آن را توصیه می‌کند؟\nشاید خوش‌اقبال باشید و در حوزۀ عمومی الگوریتمی امروز، برندۀ بلیط بخت‌آزمایی شوید: مخاطبی پیدا کرده‌اید که از شما خوشش یا بدش می‌آید. آیا پستتان تل‌انباری از لایک و همخوان گرفته است؟ یا انبوهی از نوع دیگری از «تعامل» نصیبش شده است: آیا هزاران پیغام، منشن، اعلام و ایمیل گرفته‌اید که تهدید و مسخره‌تان می‌کنند؟ آیا به خاطر زحمتتان، هویتتان افشا شده است؟ آیا جماعت خشمگین و ناپیدا، صد پیتزا به آدرس خانه‌تان سفارش داده‌اند؟ آیا نیروی ضدشورش را خبر کرده‌اند، یعنی همان مردان سیاه‌پوشی که در میانۀ شام با تفنگ‌های آماده‌به‌شلیک سر می‌رسند؟\nوقتی دست‌هایتان را روی سرتان گذاشته و آنجا ایستاده‌اید، احساس می‌کنید چون نظرتان را گفته‌اید، از قدرت مهیب دولت تخطی کرده‌اید. ولی در واقع فقط جماعت ساکن وب‌سایت ۴چن را عصبانی کرده‌اید۱. یا سرگرم‌شان کرده‌اید. به هرحال، تبریکات ما را پذیرا باشد: شما مخاطبی پیدا کرده‌اید.\nنحوۀ کار واقعی این عصر طلایی آزادی بیان این‌طوری است: در قرن بیست‌ویکم، توان انتشار ایده‌ها و دسترسی به مخاطبان، محدود به آن کسانی نیست که به زیرساخت‌های گران‌قیمت و متمرکزِ سخن‌پراکنی دسترسی دارند. اما در عوض، توانایی فرد برای جلب و توزیع توجه است که محدودیت می‌سازد. و هم‌اکنون، چند پلت‌فرم دیجیتالِ معدودند که تا حد بسیار زیاد و وحشتناکی، به جریان توجه دنیا ساختار می‌دهند: فیس‌بوک، گوگل (که مالک یوتیوب است)، و تا حد کمتری توییتر.\nاین شرکت‌ها، که دوست دارند خود را سرلوحۀ آزادی بیان بدانند، به چنان مقیاسی دست یافته‌اند که دنیا هرگز به خود ندیده بود: آن‌ها بر توزیع رسانه‌ای سلطه یافته‌اند، و روزبه‌روز بیشتر جایگزین اصل حوزۀ عمومی می‌شوند. اما کسب‌وکارشان، در بطن خود، خاکی‌تر از این حرف‌هاست: آن‌ها دلال تبلیغات‌اند. آن‌ها ظرفیت هدف‌گیری دقیق چشمانتان را به تقریباً هرکسی که حاضر باشد به آن‌ها پول بدهد می‌فروشند. آن‌ها با استفاده از نظارت فراگیر آنلاین و آفلاین بر رفتارمان، به صورت خودکار و روزبه‌روز دقیق‌تر می‌توانند پیش‌بینی کنند که ما مستعد قبول کدام تبلیغ‌هاییم و چه محتوایی ما را مشغول کلیک و مرور فیدها یا همان خوراک‌های بی‌انتها نگه می‌دارد.\nخُب، این حوزۀ عمومی الگوریتمی معمولاً چه چیزی به خورد ما می‌دهد؟ در ادبیات حوزۀ فناوری می‌گویند فیس‌بوک و یوتیوب «برای تعامل بهینه» هستند. مدافعانشان می‌گویند که این جمله یعنی آن‌ها دقیقاً همانی را به ما می‌دهند که خواستارش هستیم. اما شیوه‌ای که فیس‌بوک و یوتیوب برای احاطۀ توجه ما پیش گرفته‌اند، یک پدیدۀ طبیعی یا گریزناپذیر نیست. اکنون الگوها را خوب می‌شناسیم. بنا به گزارش معروف وب‌سایت بازفید در نوامبر ۲۰۱۶، «کل میزان تعاملات کاربرانی که برترین خبرهای جعلی دربارۀ انتخابات را در فیس‌بوک به دست آوردند، بیش از مجموع برترین اخبار انتخاباتی ۱۹ خروجی رسانه‌ای بزرگ بود».\nانسان موجودی اجتماعی است: ما به‌جز توانایی‌مان در کسب دانش و ماندن در گروه‌هایی که دسته‌جمعی کار می‌کنند، توان دفاعی چندانی علیه دنیای طبیعی نداریم. ما به‌ویژه در برابر شعاع‌های نوری که بر نو و تازه بودنِ چیزی دلالت می‌کنند، و در برابرِ پیغام‌های تأییدی که بر حس تعلق ما صحّه می‌گذارند، و در مقابلِ پیغام‌های خشم‌آلود علیه دشمنان خیالی‌مان، آسیب‌پذیریم. نقش این نوع پیغام‌ها در اجتماع انسانی، مثل نقش نمک و شکر و چربی برای ذائقۀ انسان است. و فیس‌بوک انبوهی از این پیغام‌ها را به ما می‌خوراند؛ آن هم از طریق روشی که شان پارکر، اولین رییس این شرکت، اخیراً نامش را «حلقۀ بازخورد تأیید اجتماعی» گذاشته است.\nبه‌علاوه، محصولات این کافه‌تریا، برچسب ارزش غذایی ندارند. در نظر فیس‌بوک و یوتیوب و توییتر، هر بیان و گفتاری (خواه یک گزارش خبری فوری باشد، یک ویدئوی بانمک از حیوانات، یک کاریکاتور یهودستیزانه، یا یک تبلیغ زیرکانه برای تیغ صورت‌تراشی)، صرفاً «محتوا» است؛ هر پستی، یک تکۀ کیک در بشقابِ گرد است. یک پست فردی تقریباً شبیه یک تبلیغ است، که آن تبلیغ هم بسیار شبیه یک مقالۀ نیویورک‌تایمز است، که حس بصری آن دست‌کمی از یک روزنامۀ قلابی ندارد که یک بعدازظهر از سر بیکاری یا تفریح ساخته شده است.\nعلاوه بر این‌ها، این‌همه گفتار آنلاین دیگر به معنای سنتی‌اش «عمومی» نیست. بله، گاهی اوقات حس می‌کنیم فیس‌بوک و توییتر جایی‌اند که توده‌های مردم چیزهایی را هم‌زمان به صورتِ دسته‌جمعی تجربه می‌کنند. اما در واقعیت، یک الگوریتم خصوصی برای تحویل پست‌ها وجود دارد که مخاطب هدف را مورد به مورد به مورد معین می‌کند. آن شبح حوزۀ عمومی که امروز داریم، هزارپاره شده و زیر میلیاردها مویرگ فردی دفن شده است. بله، مشارکت در گفتمان جمعی برای هرکسی ساده‌تر شده است؛ اما در عین حال، این گفتمان جمعی به مجموعه‌ای از گفت‌وشنودهای خصوصی تبدیل شده است که پشت سر شما رُخ می‌دهند. پشت سر همگان.\nرُک باشیم و اصل حرف را قطره‌چکانی نزنیم: این موارد، بخش عمدۀ باورهای ما دربارۀ آزادی بیان (از لحاظ مفهومی، حقوقی و اخلاقی) را نامعتبر می‌کند.\nامروزه، مؤثرترین شکل‌های سانسور بستن راه گفتار نیستند، بلکه دست‌کاری اعتماد و توجه است. لذا اصلاً شبیه شکل‌های سابق سانسور نیستند. بلکه به شکل کارزارهای آزار ویروسی یا هماهنگ‌شده درمی‌آیند، که از ظرفیت پویای خشمی که مثل ویروس منتشر می‌شود بهره می‌برند تا هزینه‌ای تحمل‌ناپذیر و نامتناسب بر کنش «اعلام موضع» تحمیل کنند. آن‌ها شبیه همه‌گیر شدن اطلاع‌رسانی‌های انحرافی‌اند که می‌خواهد ریشۀ اعتبار منابع خبر معتبر را بزند. آن‌ها شبیه کارزارهای اوباشی‌گری و حواس‌پرت‌کُنی هستند که روی دوش روبات‌ها پیش می‌روند، یا شبیه درز تکه‌تکۀ اطلاعات هک‌شده که می‌خواهند همۀ توجه رسانه‌های سنتی را جلب کنند.\nاین تاکتیک‌ها معمولاً مستلزم قانون‌شکنی نیستند یا زنگ‌های خطر «متمم اول قانون اساسی» را به صدا درنمی‌آورند. اما همگی در خدمت همان هدفی‌اند که شکل‌های قدیمی سانسور دنبال می‌کردند: آن‌ها بهترین ابزارهای موجودند برای جلوگیری از انتشار یک خبر و مورد توجه قرار گرفتن آن. همچنین می‌توانند پلت‌فرم‌های بزرگ را به جایی افتضاح برای تعامل با دیگران تبدیل کنند.\nگاهی هم پلت‌فرم‌های بزرگ هم کسانی را به خاطر تخطی از «استانداردهای اجتماع» از شبکه‌هایشان تعلیق یا اخراج می‌کنند. این عمل به نظر بسیاری افراد واقعاً شبیه مدل‌های قدیمی سانسور است. اما چنین کاری حتی اگر نمایش قدرت مهیب پلت‌فرم هم باشد، باز به معنای دقیق و فنی‌اش نقض آزادی بیان نیست. هنوز هم همه می‌توانند حرف‌های آن ترول راست افراطی یعنی تیم گیونت مشهور به بیکدآلاسکا را در اینترنت بخوانند. توییتر با اخراجش، او را از توجه محروم کرد.\nدر عصر رسانه‌های اجتماعی، بسیاری دیگر از رفیع‌ترین ایده‌های قدیمی دربارۀ آزادی بیان هم در حساب و کتاب رایانشی نمی‌گنجند. انتشار ویروسی اخبار قلابی، تیشه به ریشۀ این ایدۀ جان استوارت میل زده است که معتقد بود «بازار ایده‌ها» موجب ترفیع جایگاه حقیقت می‌شود. و وقتی بیان در آن واحد هم توده‌ای و هم غیرعمومی است، این ضرب‌المثل مشهور آمریکایی که «بهترین درمان حرف بد، حرف‌های بیشتر است» (تأویلی از سخن لوئیس برندایس، قاضی دیوان عالی) تمام معنایش را می‌بازد. چگونه به چیزی که نمی‌توانید ببینید، پاسخ می‌دهید؟ چگونه می‌توانید اثرات حرف «بد» را درمان کنید وقتی که هیچ راهی برای هدف گرفتن آن مخاطبی ندارید که پیغام اولی را دریافت کرده است؟\nاین حرف‌هایی که می‌گویم، از سر نوستالژی‌بازی نیست. در گذشته، صداهای حاشیه‌ای به سختی می‌توانستند مخاطب گسترده‌ای بیابند. آن صداها هرگز از سد دروازه‌بانانی نمی‌گذشتند که اخبار شامگاهی را می‌نوشتند، آن‌هایی که محل کار و زندگی‌شان در منهتن و واشینگتن دی.سی. فقط چند خیابان فاصله داشت. بهترین کاری که از دست ناراضیان برمی‌آمد، راه انداختن صحنه‌های تماشایی عمومی بود که مستلزم فداکاری بود اما آن دروازه‌بانان هم نمی‌توانستند بر چنین صحنه‌ای چشم ببندند؛ مثل رهبران جنبش حقوق مدنی ایالات متحده که بچه‌های مدرسه‌ای را به تظاهرات در خیابان‌های بیرمنگام در ایالت آلاباما فرستادند تا عریان‌ترین شکل بی‌رحمی پلیس ایالت‌های جنوبی پیش چشم دوربین‌ها قرار بگیرد.\nاما در آن زمانه، هر کنشگر سیاسی کمابیش می‌توانست همان‌چیزهایی را ببیند که مابقی مردم می‌دیدند. امروزه، حتی قدرتمندترین نخبگان هم نمی‌توانند دستۀ مناسبی از مردم را گرد هم آورند تا با پیغام‌های ویروسی مقابله کنند. بنا به گزارشی که جاشوا گرین و ساشا آیزنبرگ در بلومبرگ منتشر کردند، در جریان انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۶، تیم ترامپ از به‌اصطلاح «پست‌های تیره» (پست‌های غیرعمومی که مخاطبان خاصی را هدف می‌گیرند) استفاده کرد تا سیاه‌پوستان را از رأی دادن در ایالت‌های معلق بین دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان منصرف کند. تیم کلینتون حتی نمی‌توانست این پیغام‌ها را رصد کند، چه رسد به آنکه مستقیماً با آن‌ها مقابله کند. حتی اگر خود هیلاری کلینتون در اخبار شامگاهی حاضر می‌شد، این هم راهی برای دسترسی به مخاطبان متأثر از آن پیام‌ها نبود. چون فقط تیم ترامپ و فیس‌بوک می‌دانستند مخاطبان چه کسانی بوده‌اند.\nباید این نکته را دانست که استفادۀ تیم ترامپ از این پست‌های تیره، مصداق آن نیست که یک ابزار ساده و بی‌گناه را شرورانه به عنوان اسلحه به کار گرفته باشند. بلکه این تیم از فیس‌بوک دقیقاً همان استفاده‌ای را کرد که فیس‌بوک برایش طراحی شده است. این کار برای تیم ترامپ کم‌هزینه بود چون پرسنل فیس‌بوک هم در دفتر نشسته بودند و یاری می‌رساندند، یعنی همان کاری که شرکت‌های فناوری برای اکثر تبلیغ‌کنندگان و کارزارهای سیاسی بزرگ انجام می‌دهند. تا وقتی که مردم تبلیغ‌ها را ببینند، چه اهمیتی دارد که آن گفتار از کجا می‌آید یا چه تأثیری دارد؟ مابقی قصه هم در قلمرو مسئولیت فیس‌بوک نمی‌گنجد.\nبه نظر مارک زاکربرگ، مأموریت فیس‌بوک برای «متصل کردن دنیا» و «نزدیک‌تر کردن دنیا به هم» سند فضیلت مدنی اوست. او در یک ویدئوی آنلاین، با نگاهی به انتخاباتی که گذشت، در کمال افتخار گفت: «در سال ۲۰۱۶، مردم میلیاردها تعامل و بحث باز در فیس‌بوک داشتند. نامزدها، کانال‌های مستقیم برای ارتباط با ده‌ها میلیون شهروند داشتند».\nیک شعار رایج در صنعت فناوری، این ایده است که بیشتر شدن حرف و بیان و گفتار (مشارکت بیشتر، اتصال بیشتر)، والاترین و خالص‌ترین نیکی‌ها را شکل می‌دهد. اما یک تاریخ‌نگار می‌تواند سفسطۀ این حرف را بلافاصله تشخیص دهد. فیس‌بوک فقط ناراضیانِ دموکراسی‌دوستِ مصری و هواداران بازی ویدئویی «تمدن» را به هم متصل نمی‌کند؛ بلکه برتری‌طلبان سفیدپوست را هم گرد هم می‌آورد که اکنون گردهمایی‌های بسیار مؤثرتری راه می‌اندازند. فیس‌بوک به متصل کردن برنامه‌های راهبان رادیکال بودایی در میانمار کمک می‌کند که اکنون ابزارهای بسیار قدرتمندتری برای پخش پیام‌هایی دارند که مخاطبان را به پاک‌سازی قومی تحریک می‌کند؛ همین نیز آن بحران آوارگانی را در دنیا رقم زده است که سرعت گسترشش نظیر ندارد.\nآزادی بیان یک ارزش مهم دموکراتیک است، اما یگانه ارزش از این جنس نیست. در سنت لیبرال، آزادی بیان معمولاً یک حامل به حساب می‌آید، یعنی یک شرط ضروری برای دست‌یابی به ایدئال‌های اجتماعی دیگر: برای خلق مردمی مطلع؛ برای راه انداختن بحث سالم، عقلایی و آگاهانه؛ برای واداشتن افراد و نهادهای صاحب‌قدرت به پاسخ‌گویی؛ برای زنده و بانشاط نگه داشتن اجتماع‌ها. امروز شاهد آن هستیم که وقتی با آزادی بیان همچون یک هدف (نه یک وسیله) برخورد کنیم، احتمال آن هست که همۀ چیزهایی که انتظار می‌رفت از آن حاصل شود، عقیم و تحریف گردد.\nبه منظور ایجادِ مردمی مطلع باید حداقل چند علامت به‌دردبخور برای تشخیص حقیقت از دروغ وجود داشته باشد. ترویج یک بحث سالم، عقلایی و آگاهانه در یک جامعۀ توده‌ای مستلزم سازوکارهایی است که دیدگاه‌های مغایر با هم (ترجیحاً بهترین نسخه‌های هریک) را مطرح کند. مطمئناً هیچ حوزۀ عمومی‌ای را نمی‌توان سراغ گرفت که کاملاً به این شرایط ایدئال دست یافته باشد؛ اما حداقل این ایدئال‌ها وجود دارد تا بتوان فاصله‌گرفتن از آن‌ها را تشخیص داد. در مقابل، الگوریتم‌های تعامل امروزی هیچ‌گونه ایدئالی از حوزۀ عمومی سالم ندارند.\nبرخی دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند که ظرف چند سال آینده، تعداد کودکانی که مشکل چاقی دارند بیشتر از کودکانی خواهد شد که با گرسنگی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. چرا؟ در آن زمانه‌ای که گرسنگی و قحطی نشانۀ وضع بشری بود، میل به کالری‌های چگال و نمک کاملاً معقول بود. ما اکنون در محیط مملوّ از غذا زندگی می‌کنیم، و دفاع‌های ژنتیکی، فرهنگی یا روان‌شناختیِ ما در برابرِ این تهدیدِ دست‌نخورده و تازه علیه سلامتی‌مان، بسیار کم‌اند. به همین قیاس، اکنون که در حجم گفته‌های بی‌سابقه غرق می‌شویم، دفاع‌های معدودی هم مقابل این تهدیدهای دست‌نخورده و قدرتمند علیه ایدئال‌های بیان و گفتار دموکراتیک داریم.\nپای چیزهایی در میان است که ابداً کم‌اهمیت نیستند. در گذشته، چندین نسل طول می‌کشید تا پادزهرهای سیاسی، فرهنگی و نهادی در مقابل تازگی و تحول انقلاب‌های سابق در حوزۀ اطلاع‌رسانی، ایجاد شوند. اگر فیلم‌های «تولد یک ملت»۲ و «پیروزی اراده»۳ امروز اکران می‌شدند، شکست می‌خوردند؛ اما هر دوی آن‌ها زمانی عرضه شدند که صنعت فیلم در دوران نوزادی خود بود، و استفادۀ نوآورانه‌شان از این رسانه در احیای گستردۀ کوکلاکس‌کلان (مجموعه‌های نژادپرست و تندروی آمریکایی) و اوج‌گیری نازیسم نقش بازی کرد.\nتا همین‌جا آن‌قدر دیده‌ایم که تشخیص بدهیم آن الگوی محوری کسب‌وکاری که زیربنای پلت‌فرم‌های شرکت‌های بزرگ فناوری است (درو کردن توجه مردم با استفاده از زیرساخت گستردۀ نظارتی، برای فراهم آوردن امکان تبلیغ هدفمند و عمدتاً خودکار در مقیاس بسیار بزرگ)، با اقتدارطلبی و پروپاگاندا و اطلاع‌رسانی نادرست و قطبی‌سازی بسیار خوب جفت‌وجور می‌شود. آن پادزهرهای نهادی که بشر تاکنون برای حفاظت از خود علیه سانسور و پروپاگاندا ساخته است (قوانین، آیین‌نامه‌های اخلاقی روزنامه‌نگاری، نگهبان‌های مستقل، آموزش عمومی) همگی برای دنیایی ساخته شدند که در آن فشردن گلوی چند دروازه‌بانِ اخبار و تهدیدِ چند فرد می‌توانست راهی مؤثر برای بستن مجرای گفتار و بیان باشد. این پادزهرها دیگر کفایت نمی‌کنند.\nولی مجبور هم نیستیم که تسلیم وضع موجود بشویم. فیس‌بوک فقط سیزده سال عمر دارد، توییتر یازده سال، و حتی گوگل هم بیش از نوزده سال ندارد. وقتی صنعت خودروسازی در چنین دوره‌ای از پیشرفت خود بود، هنوز کمربند ایمنی، کیسۀ هوا، کنترل‌کننده‌های آلاینده یا نقاط اجباری شکست تنۀ خودرو ایجاد نشده بودند. آن قوانین و ساختارهای انگیزه‌ساز که زیربنای سازوکار توجه و نظارت در اینترنت هستند، باید تغییر کنند. اما اگر بخواهیم انصاف را در حق فیس‌بوک و گوگل و توییتر رعایت کنیم باید گفت گرچه آن‌ها در بسیاری موارد می‌توانستند و می‌توانند بهتر از این عمل کنند، این غوغای عمومی که ادعا می‌کنند «آن‌ها» می‌خواهند مشکل را حل کنند اساساً نابجاست. راه‌حل مشکلاتِ گفتمان دیجیتال که مستلزم بده‌بستان‌های سنگین نباشد و سایر ایدئال‌ها را فدا نکند، چند تا بیشتر نیست؛ و این‌ها نیز تصمیماتی نیستند که مارک زاکربرگ بخواهد به تنهایی بگیرد. این تصمیمات عمیقاً سیاسی‌اند. در قرن بیستم، ایالات متحده قوانینی تصویب کرد که مصرف سرب در رنگ‌های نقاشی و بنزین را ممنوع می‌کرد، مشخص می‌کرد موجر باید چقدر حریم‌خصوصی به مستأجرانش بدهد، و معین می‌کرد یک شرکت تلفن چقدر می‌تواند بر مشتریانش نظارت کند. ما می‌توانیم برای نحوۀ ادارۀ نظارت دیجیتال، کانال‌دهی توجه، آزار، جمع‌آوری داده و تصمیم‌گیری الگوریتمی، تصمیم بگیریم. فقط باید بحث و گفت‌وگو را دربارۀ آن آغاز کنیم. همین الآن.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را زینب توفکچی نوشته است و در تاریخ ۱۶ ژانویه ۲۰۱۸، با عنوان «It’s The (Democracy-Poisoning) Golden Age Of Free Speech» در وب‌سایت وایرد منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۷ خرداد ۱۳۹۷ آن را با عنوان «عصر طلایی آزادی بیان و سکۀ از رونق افتادۀ دموکراسی» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است.\n•• زینب توفکچی (Zeynep Tufekci) نویسنده و جامعه‌شناسی اهل ترکیه است که در دانشگاه کارولینای شمالی تدریس می‌کند. عمدۀ تحقیقات توفکچی بر تأثیر تکنولوژی‌های جدید بر سیاست و مسئولیت‌های شرکت‌های فناوری در این زمینه متمرکز بوده است. آخرین کتاب او توییتر و گاز اشک‌آور: قدرت و شکنندگی اعتراضات شبکه‌ای شده (Twitter and tear gas : the power and fragility of networked protest) نام دارد. می‌توانید در مطلب «آیا اعتراض فایده‌ای هم دارد؟» دربارۀ این کتاب بیشتر بخوانید.\n[۱] یک انجمن اینترنتی که کاربرانش با اسم‌های مستعار، پست‌های تصویری می‌گذارند. این کاربران در شوخی‌های عجیب‌وغریب، بویژه حمله به سایر وب‌سایت‌ها و کاربران اینترنت، مشهورند [مترجم].\n[۲] The Birth of a Nation\n[۳] Triumph of the Will\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833757.json b/train/413833757.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4673c7a85b2ab215853254c37020a0dd89f1b01a
--- /dev/null
+++ b/train/413833757.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هر چیز «نو» باید تا اندازه‌ای «قدیمی» باشد",
+  "subtitle": "آیا آدم‌ها، فناوری‌ها یا محصولات نو واقعاً قرار است زندگی ما را بهتر کنند؟",
+  "introduction": "آدم‌های نوگرا دسته‌های مختلفی دارند: آدم‌هایی که با هیجان و اضطراب منتظر معرفی رنگ سال هستند، تا لباس‌هایشان مد روز باشد. آدم‌هایی که جلوی فروشگاه‌های اپل صف می‌کشند تا آخرین مدل آیفون را بخرند، آدم‌هایی که وقتی نویسندۀ مورد علاقه‌شان خبر از انتشار کتاب تازه‌ای می‌دهد، دل توی دلشان نیست تا آن را بخوانند. چرا ما اینقدر به چیزهای نو علاقه داریم؟ اساساً یک چیز «نو» چگونه چیزی است؟",
+  "content": "سانتیاگو زابالا، پابلیک سمینار — عطف به پیش‌داوری ما نسبت به نوآوری، هرچه برچسب «نو» می‌خورد توجه‌مان را به وعدۀ بهبود واقعی جلب می‌کند. اما آیا سیاست‌مداران، اکتشافات فناورانه و آثار هنری نو لزوماً بهتر از نسخه‌های قبلی‌اند؟ با فرارسیدن سال ۲۰۱۸، پیشرفت‌های سال قبل را بهبود سیاست‌ورزی، فناوری و هنر حساب می‌کنیم. انگار که تازگیْ یگانه معیار ماست: رییس‌جمهور جوان فرانسه نه‌تنها کشورش را اصلاح خواهد کرد بلکه اروپا را نجات می‌دهد؛ نرم افزار جدید تشخیص چهره (Face++) امکان دسترسی به ساختمان، صدور اجازۀ پرداخت و رصد مجرمان را فراهم می‌کند؛ و «گنجینه‌هایی از ویرانۀ باورنکردنی» اثر دمین هرست بر کارهای قبلی‌اش چیره می‌شود.\n این چیزها شاید همگی نو باشند، ولی لزوماً بهبود نیستند. بورس گرویز در کتابش دربارۀ امر نو۱ توضیح می‌دهد که «هر نوآوری، نتیجۀ یک تفسیر جدید، یک بافت‌یابی یا بافت‌زُدایی جدید از نگرش یا کنشی فرهنگی است». به بیان دیگر، «نو» نسبی است. ولی اگر نوآوری را صرفاً نتوان با وسواس اجباری‌مان به پیشرفت، رشد و بهبود تعریف کرد، چگونه می‌توانیم وقوع یک امر نو را بفهمیم؟\n موتور محرّک جستجوی امر نو، در گذشته، میل به کشف حقیقت، ذات و آن معنای استعلایی بود که ورای تفاوت‌های فرهنگی است؛ ولی امروز امر نو عمدتاً در قیاس با آن چیزی تعریف می‌شود که سنتی، کهنه و درگذشته قلمداد می‌شود. امروزه سیاست‌مداران و دانشمندان و هنرمندان به‌جای پیروی از سنت و تبعیت از معیارهایش، ملزم به تولید سنت‌ها و معیارهای نو هستند. ولی آیا سنت‌های سابق واقعاً به خاتمه رسیده‌اند؟ آیا نمی‌شود گفت که همواره چیزی، حداقل به عنوان مرجع مقایسه، باقی می‌ماند تا به ما کمک کند که بفهمیم آیا امر نو واقعاً نوست یا خیر؟ در مدرنیته، اعلام امر نو پیوندی ایدئولوژیک با امید به خاتمه دادن (یا یافتن) سنت‌های قدیم داشت؛ ولی عصر جدید پست‌مدرن می‌گوید که زمان توقف‌پذیر نیست. ما وسواس آن را داریم که خاتمۀ عصر پست‌مدرن را اعلام کنیم (چون وسواس امر نو را داریم)، اما روزبه‌روز بیشتر می‌بینیم که گرفتار یک اکنون بی‌نهایت هستیم.\n به قول گرویز، «امر نو، فقط امر دیگر نیست؛ بلکه امر دیگرِ ارزشمند است، یعنی یک دیگریِ به قدر کافی ارزشمند که حفاظت، مطالعه، تزیین و انتقاد شود، تا یک آن بعد ناپدید نشود». موزه‌ها و بایگانی‌ها برای حفظ این نوآوری‌های ارزشمند ضروری‌اند، اما در ارزیابی چیزهایی هم که بدونِ آن‌ها وجود نداشتند نقش‌آفرینی می‌کنند. به همین دلیل گرویز معتقد است که «امر نو فقط زمانی نو است که نه‌فقط برای یک آگاهی فردی خاص، بلکه بر اساس بایگانی فرهنگیْ نو باشد». نباید جای تعجب داشته باشد که این «دیگریِ ارزشمند» در آثار فریدریش نیچه و مارتین هایدگر هم وجود داشت. اولی، اولین کسی بود که ارزیابی مجدد ارزش‌ها را همان اصلی دانست که آگاهی‌بخشِ نوآوری فرهنگی است؛ و دومی اشاره کرد که این ارزیابی مجدد به عصری تعلق دارد که نو بودن یعنی بودن در «دنیایی که به تصویر تبدیل شده است».\n در این تصویر، که امروزه نام جهانی‌سازی گرفته است، پدیدار شدن یک چیز نو بسیار دشوار شده است چون زمین نوآوری بسیار قاب‌بندی -و محصور- شده است. تفاوت‌ها حداقلی شده‌اند و در برابر تغییر مقاومت می‌شود. ما در عصری زندگی می‌کنیم که حتی اتفاقات اورژانسی هم اگر دقیقاً پیش‌بینی نشده باشند، حداقل انتظارشان می‌رود. همان‌طور که والتر بنیامین و ژیل دلوز اعتقاد داشتند، در این بافت برای آنکه چیزی حقیقتاً نو پدیدار شود، باید «وقفه» رُخ بدهد. چیزی باید در مسیر تکرار، در جریان بی‌امان اکنون، وقفه بیاندازد. آیا مکرون، Face++ و هرست وقفه‌ای در دنیای سیاست، فناوری و هنر آفریده‌اند، یا صرفاً به تکرار کمک رسانده‌اند؟\n برای پاسخ به این پرسش، باید ضروریات هر یک از این حوزه‌ها را درک کنیم. پارادوکس ماجرا آنجاست که این سیاست‌مداران، فناوری‌ها و آثار هنری نو، فارغ از تفاوت‌های میانشان، زمانی پدیدار می‌شوند که برای جریان فعلی امور ضرورت داشته باشند، نه لزوماً آن‌هنگام که این جریان را مختل کنند. گرچه شاهد وجود وقفه‌هایی هستیم که این پدیده‌های نو خلق می‌کنند، اما بدون دنیایی که آن‌ها را به رسمیت شناخته و تأیید کند نمی‌توانند معنادار باشند. به همین علت است که کشف چیزی نو امروزه بسیار دشوار است. امر نو نه‌تنها باید پدیدار شود، بلکه باید به منزلۀ  نو به رسمیت شناخته شود، و برای این شناخت هم عنصر تداوم ضرورت دارد. بدون تداومِ سنت، یک نوآوری جدید متفاوت‌تر از آن خواهد بود که حتی دیده شود. پس پارادوکس ماجرا آنجاست که برای تأیید توسط یک حوزه باید درگیر سنت بود، یعنی امر نو باید به عنوان یک عضو سنت پذیرفته شود. به بیان دیگر، امر نو باید به‌قدر کافی برایمان قدیمی باشد تا بتوانیم آن را به‌مثابۀ نو بشناسیم. نوشته‌های گئورگ زیمل در باب مُد، به این نکته مربوطند. آنچه مُد می‌شود باید به‌قدر کافی متفاوت باشد که به چشم بیاید، اما خیلی هم متفاوت نباشد وگرنه کسی آن را به رسمیت نمی‌شناسد. به همین دلیل است که مُد همیشه تغییر می‌کند: این یعنی دیالکتیک بین یکسانی و تفاوت.\n آنچه امروز یک چیز را نو می‌سازد، نزاع بین سنتی و مدرن یا بین عقب‌مانده و مترقی نیست؛ بلکه تنش بین بازشناخت و پذیرش است، که در نمونه‌های مکرون، Face++ و هرست هویداست. مکرون برای مردم فرانسه کاملاً ناشناخته نبود: او پیش از نامزدی ریاست‌جمهوری، وزیر مالیه بود و تشکیلات سیاسی حتی پیش از انتخابش هم برنامۀ او را تأیید کرده بودند. تشخیص چهره هم چندین دهه وجود داشته است، و Face++ فقط سطحی از دقت را فراهم می‌کند که حکومت‌ها منتظرش بودند تا بتواند نیازهای امنیتی‌شان را برآورده کند. و آثار جدید هرست، علی‌رغم وجهۀ اسطوره‌ای‌شان، صرفاً یک نمونۀ دیگر از کارهای اویند  که چیزهایی را در ویترین و کشوی موزه‌ها و دلالان آثار هنری می‌چپاند تا تمجید کنند و بفروشند.\n اینکه آیا این نمونه‌های «نو» واقعاً بهبود به شمار می‌روند یا خیر، فقط با گذشت زمان (و تفسیر) مشخص خواهد شد. آنچه اکنون با اطمینان می‌دانیم آن است که مکرون اروپا را نجات نمی‌دهد، Face++ برای جاسوسی از ما استفاده خواهد شد، و «گنجینه‌هایی از ویرانۀ باورنکردنی» نام هرست را ماندگار نخواهد کرد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را سانتیاگو زابالا نوشته است و در تاریخ ۲۰ فوریه ۲۰۱۸، با عنوان «What Makes Something New Today» در وب‌سایت پابلیک سمینار منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۷ آن را با عنوان «هر چیز ‘نو’ باید تا اندازه‌ای ‘قدیمی’ باشد» و ترجمۀ‌ محمد معماریان منتشر کرده است. •• سانتایگو زابالا (Santiago Zabala) استاد فلسفه در دانشگاه پومپئو فابرا است. حوزۀ علایق او از هرمنوتیک تا فلسفۀ تحلیلی، دین و زیبایی‌شناسی گسترده است. آخرین کتاب او چرا فقط هنر می‌تواند ما را نجات دهد؟ زیبایی‌شناسی و فقدان اضطرار (Why Only Art can Save Us,  Aesthetics and the Absence of Emergency) نام دارد. علاوه‌براین، زابالا برای نیویورک تایمز، لس‌آنجلس ریویو آو بوکز و الجزیره نیز می‌نویسد. [۱] On the New\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833758.json b/train/413833758.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..83a28230168d95602717636073f5639f72894ef6
--- /dev/null
+++ b/train/413833758.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "سوتلانا آلکسیِویچ: فقط عشق می‌تواند ما را که آغشتۀ نفرتیم نجات دهد",
+  "subtitle": "واقعیتی وجود دارد که نه می‌توانیم ببینیم و نه بشنویم، بلکه فقط حسش می‌کنیم",
+  "introduction": "کتاب‌های سوتلانا آلکسیویچ نوشته‌هایی عجیب و تکان‌دهنده‌اند. خودش آن‌ها را رمان می‌داند، اما رمان‌هایی که در واقع از هزاران صدای واقعی، از سال‌ها مصاحبه با دیگران ساخته شده‌اند، رمان‌هایی که نویسنده در آن‌ها شبیهِ کسی است که سوار قطاری شده است و دارد از پنجره به دنیای بیرون می‌نگرد. آلکسیویچ در این مصاحبه از درک پیچیدۀ خود از واقعیت می‌گوید و از پروژه‌های جدیدی که دارد روی آن‌ها کار می‌کند: کتاب‌هایی دربارۀ عشق و مرگ.",
+  "content": "گفت‌وگوی استافان یولن با سوتلانا آلکسیِویچ، یوروزین — روزنامه‌نگار و نویسندۀ بلاروسی سوتلانا آلکسیویچ به‌خاطر مستندسازیِ زندگی شهروندان در دوران قبل و پس از فروپاشی شوروی، جایزۀ نوبل ادبی ۲۰۱۵ را از آن خود کرد. جدیدترین کارش با عنوان دربارۀ عشق موضوع فیلمی مستند به‌کارگردانی فیلم‌ساز سوئدی استافان یولن است۱. این نوشتار گفت‌وگوی آلکسیویچ است با یولن دربارۀ علت انتخاب این موضوع و اینکه محرک کارش چیست.\n                                                                                                •••\n [جلوی دوربین نشسته] کجا را باید نگاه کنم؟\n …\n خود زندگی است که همۀ درون‌مایه‌های من را آفریده است. در ابتدای امر، چنانکه می‌دانید، حاصل کارم چندین کتاب بود. تاریخی از آن دوران، دوران سرخ، زمانی که آن ایده مهم‌ترین چیز بود. همه کمابیش به آن ایده آلوده شده بودند. یا دست‌کم با آن محدود و محصور شده بودند. به‌هرحال، همه به آن وابسته بودند و بسیاری به آن باور قلبی داشتند. در پایان، خیلی‌ها ایمان خود را از دست دادند. ولی ایده، مانند یک هستۀ درونیِ انعطاف‌ناپذیر است، مثلِ میلگردی فولادی. در طول این دوران، دوران حاکمیت این ایده، اتفاقات مختلفی افتاد. من قدرتمندترین و تأثیرگذارترین رویدادها را انتخاب کردم، رویدادهایی که قادر بودند این مسئله را روشن کنند که ما چه‌جور انسان‌هایی بودیم. اینکه چه بر سر ما آمده بود؟ چگونه فریبِ این پندار آرمان‌شهری را خورده بودیم؟ و چگونه در ابتدا درک نکرده بودیم ولی درنهایت به‌تدریج فهمیدیم؟ چرا نمی‌توانستیم زندگی به سبکی دیگر را تحمل کنیم؟ همین‌طور که از کتابی به کتاب دیگر می‌رفتم، موضوعی به ذهنم خطور کرد. مردم یا از جنگ حرف می‌زنند و یا از حادثۀ چرنوبیل. اما به‌ندرت کسی از شادی و شادکامی می‌گوید. این احساس در من ریشه دواند که مردم دربارۀ چیزهایی صحبت نمی‌کنند که واقعاً در حیات بشر اهمیت دارد. به زندگی گذشتۀ خودم فکر کردم، مثلاً به دوران کودکی‌ام. پدر و مادرم هرگز دربارۀ شادی حرف نمی‌زدند. دربارۀ اینکه چگونه باید شاد باشید و بزرگ شوید. اینکه زندگی چقدر زیباست و وقتی عاشق می‌شوید چقدر زندگی لذت‌بخش می‌شود. چگونه بچه‌دار خواهید شد و گذشته از آن‌ها، عشق خود را پیدا خواهید کرد. و اینکه عشق چقدر اسرارآمیز و جذاب است. ولی … همۀ صحبت‌های ما دربارۀ مرگ بود و میهن. دربارۀ اینکه چه چیزی برای انسان‌بودن مهم است هرگز صحبتی به میان نیامد. پس از کودکی نیز، اوضاع کمابیش همین بود. البته مردم عاشق می‌شدند و زندگی‌شان را به پیش می‌بردند. اما هرگز به نظر نمی‌رسید که نوعی فلسفۀ زندگی برایشان مطرح باشد. این به عهدۀ خود فرد بود که هر روز سعی کند برای زندگی‌اش معنایی بیابد. این حرف‌ها نه برای افراد فلسفه‌ای مناسب به شمار می‌آمد و نه برای جوامع. همیشه چیز مهم‌تری بود که بر انسان‌ها اولویت داشت. نوعی جهد، نوعی فداکاری که همیشه باید آمادگی‌اش را داشته باشید. و وقتی به پایان آن مجموعه کتاب رسیدم -زمانی که آرمان‌شهر ویران شده بود و همۀ ما در آوار به‌جای مانده از آن گرفتار شده بودیم- به این فکر افتادم که شرحی بر کیستیِ خودمان بنویسم، اما از نظرگاهی متفاوت.\n با خود فکر کردم: هسته و جان چنین روایتی چه خواهد بود؟ اگر پیش‌تر این هسته، افغانستان یا جنگ و یا حادثۀ چرنوبیل بود، موقعیت کنونی آن کجا بود؟ با خود گفتم احتمالاً این مرکزیت را در میان چیزهایی باید بیابم که قبلاً هرگز فکرش را نمی‌کردیم. یعنی هرگز تاکنون فکرش را نمی‌کردیم، اکنون که زندگی خصوصی از نو احیا شده است. اکنون که نهایتاً پول معنا و اهمیت یافته است. پیش‌تر، همه به‌یک‌اندازه بی‌پول بودند. پول معنای خاصی نداشت. اما حالا مردم شروع کرده بودند به سیر و سفر، برای دیدن دنیا. پرسش‌های فراوانی برای آن‌ها مطرح شده بود، امیال جدیدی پیدا کرده بودند. اگر می‌خواستند، می‌توانستند در اقیانوس وسیعی که کاملاً برایشان ناشناخته بود غوطه بخورند. به‌عبارتی، در زندگی خصوصی. به‌جای ترک صحنه و مردن در جایی، شکل دیگری از معناداری بشری مطرح شده بود. مشخص شد که ادبیات -ادبیات روسی- قادر نیست به آن‌ها کمک کند، چون همیشه با موضوعاتی کاملاً متفاوت درگیر بوده است. یعنی با ایده‌هایی والاتر و بالامرتبه‌تر. این ادبیات همیشه چیزی را شامل می‌شود که بر زندگی انسان فشار می‌آورد. حالا این ایده هرچقدر هم بالامرتبه باشد. البته بعداً فکر کردم که عشق مهم‌ترین و اساسی‌ترین ویژگی زندگی ماست؛ عشق و زمانی که در آستانۀ غیب شدنیم. یعنی وقتی که خودمان را برای محوشدن از صحنۀ این دنیا آماده می‌کنیم. پس به این ایدۀ اولیه رسیدم: عشق و مرگ. سپس آن را انتخاب کردم و شروع کردم به پرس‌وجو کردن از مردم و از آن‌ها می‌خواستم برایم از زندگی‌شان تعریف کنند. مهم‌تر از همه، از عشق بگویند و اینکه آیا عاشق شده‌اند یا نه. این‌طور به نظر می‌رسد که مردم در یکی از این دو گروه قرار می‌گیرند: یا می‌دانند عشق چیست یا نمی‌دانند. ممکن است بچه‌دار باشند یا نه، این چیزی را تغییر نمی‌دهد. بنابراین، برای مدتی نسبتاً طولانی… از حدود پنج، شش یا هفت سال پیش، این فکر ذهنم را مشغول کرده است. در این حین، صحبت‌های مردم را ضبط می‌کنم. این وقتی است که کم‌وبیش مطلب دستتان می‌آید و کم‌کم با کتاب خو می‌گیرید و موضوع را پیش‌بینی می‌کنید.\n می‌دانید… وقتی از کسی سؤال می‌کنم، از او دربارۀ جنگ بازجویی نمی‌کنم. بلکه از زندگی‌اش می‌پرسم و وقتی دربارۀ زندگی‌اش صحبت می‌کند، ناگزیر از عشق سخن خواهد گفت. یعنی اغلب مواقع از عشق برایم می‌گوید. در کتاب‌های قبلی‌ام عشق موضوع اصلی و محوری نبود. بلکه نوعی رویداد مثل حادثۀ چرنوبیل عنصر کلیدی بحث را تشکیل می‌داد. بنابراین، عشق فی‌نفسه درون‌مایۀ داستان نبود. البته از بسیاری هیجاناتِ متفاوت که در آن زمان تجربه کردند اطلاعی نداریم. ماجرا بیشتر به عشقی مربوط می‌شد که فداکاری می‌طلبد. زنان برای چنین فداکاری‌هایی آماده بودند. بنابراین عشقشان هم قدرتمند بود.\n بااین‌حال، مهم‌ترین موضوع خود حادثه بود؛ همان حادثۀ فاجعه‌بار چرنوبیل. موافق نیستید؟ این بار از منظر دیگری به عشق به‌عنوان درون‌مایه خواهیم پرداخت. مثلاً وقتی از این منظر شروع کردم به مطالعۀ آثار معتبر ادبی و از طرفی به ادبیات امروزی و کلاسیک نگاه کردم، به این نتیجه رسیدم که در ادبیات ما کمتر از هر موضوع دیگر به عشق پرداخته شده است. در آثار ما موضوع از این قرار است: یا از گل و بلبل سخن می‌رود، یعنی نوعی احساسات‌گرایی؛ یا قهرمان داستان به خاطر میهنش یا برای عقیده‌ای خاص روانۀ جایی می‌شود، مثل آثار ایوان تورگنیِف. در آثار لئو تولستوی نیز می‌بینیم که ورانسکی روانۀ میدان جنگ می‌شود. برخلاف همۀ اتفاقات، کمتر دیده می‌شود که فقط از عشق گفته شود. حتی به‌درستی می‌توان گفت که در زبان ما، زبان عشق چندان توسعه‌یافته نیست. در زبان ما، زبان عشق به اندازۀ ادبیات فرانسه قوی نیست. زبان فرانسه ده واژه برای توصیف وضعیت بدن زن پس از معاشقه دارد. یا برای حرکت دستان معشوق. اما چنین چیزی مطلقاً در زبان ما وجود ندارد. ملاقات و عشق‌بازی داریم، اما خود فرایند عشق … خود عشق … آسمانی تلقی می‌شود. از بچه‌ای پرسیدم: «نظرت دربارۀ عشق چیست؟» درواقع پرسیدم: «چطوری به وجود آمدی؟» بچه پاسخ داد: «مامان و بابا همدیگر را بوسیدند، بعدش من به دنیا آمدم». در ادبیات نیز ماجرا به همین منوال است. می‌خواهم این فضا را به جایی قابل‌سکونت تبدیل کنم و مردم را آماده‌تر کنم برای اینکه شادکامی را نوعی انبساط عظیم بدانند. مثل ساختمان و خانه‌ای که گنجه‌ها و اتاق‌های کوچکی دارد که برای هرکدام کلید مخصوصی نیاز دارید. اگر عشق لانۀ عنکبوت باشد، باید تمام عمر خود را صرف بافتن آن کنید و باید برای این کار آماده باشید. دقیقاً به همین دلیل می‌خواهم این درون‌مایه را به دنیا معرفی کنم.\n در پیگیری این هدف، متأسفانه باید بگویم که به مشکلات بزرگی برخوردم. موضوع فقط این نیست که عشق در ادبیات وجود ندارد. بلکه با مشکلات دیگری نیز روبرو بودم، چون کتاب جدید باید به‌قلم شخصی جدید نگاشته شود. کسی که روش فکری دیگری دارد و از واژگان متفاوتی بهره می‌گیرد. کسی که حس آزادی هیجانی را نیز دارد، حسی که در کارهای قبلی‌ام ضروری نبود. پس واژگان متفاوتی برگزیدم. این بار با زبانی دیگر و دشوارتر سروکار داشتم. احساس می‌کنم این کار به راهی بسیار طولانی منجر خواهد شد و مأموریتی است فوق‌العاده سخت.\n از یک طرف: این راهِ پیش روی من است، مرحله‌ای از سفرهایم. این مسافرت بخشی از اهداف کنونی من است. از طرف دیگر: در این راه، فرصتی پیش می‌آید برای اینکه بگوییم چه چیزی در زندگی ارزشمند است – که شخصاً احساس می‌کنم همۀ واژگان دیگر از معنی تهی شده‌اند. آیا باید برای یافتن معنای جنگ دوباره قدم در این راه بگذارم و از جنگ بنویسم؟ و بار دیگر فریاد بزنم که مردم چه بیهوده همدیگر را می‌کشند و چه شغل جنون‌آمیزی است کشتن انسانی دیگر؟ و اینکه ایده‌ها را باید کشت نه آدم‌ها را و همه باید بر سر یک میز بنشینند و با یکدیگر گفت‌وگو کنند…؟ هیچ‌یک از این حرف‌ها دیگر کارساز نیست و پیش‌پاافتاده شده است. هر روز به اینترنت سر می‌زنم و خبرهایی از این دست می‌خوانم: «امروز، سی نفر از شبه‌نظامیان حامی روسیه و بیست نفر از سربازان ارتش اوکراین کشته شدند. همین‌طور پنج غیرنظامی». روزم این طور شروع می‌شود. فکر نمی‌کنم ادامۀ صحبت در این مورد کمکی به اوضاع کند. چون معتقدم که عشق گمشده‌ترین ارزش انسان‌هاست. شاید این همان زبانی است که باید با آن حرف بزنم. گذشته از این، امروزه جامعه شدیداً تکه‌تکه شده و مردم به خشم آلوده شده‌اند. بنابراین نفرت همه‌جا را فراگرفته است. فکر نمی‌کنم بتوان با کلمات معمولی و استدلال‌های عادی بر این نفرت غلبه کرد. خانواده‌ها از هم می‌پاشند، همه درخصوص اوکراین خشمگین‌اند. کودکانی را می‌شناسم که به‌خاطر مخالفت با الحاق کریمه به روسیه، از خانه طرد شده‌اند. دوران هولناکی است.\n اکسانا زابوژکو۲ اخیراً براساس پست‌هایی که طی اشغال میدان استقلال کی‌یف در اینترنت گذاشته شده بود کتابی منتشر کرد. من در آن کتاب نوشته‌ام که همۀ اتفاقات وحشتناکِ نقل‌شده در آن -مرگ مردم و بدرفتاری با آن‌ها- را می‌توان به نفرت یا عشق تبدیل کرد. آرزو کردم که کاش از آن‌ها در راه عشق استفاده می‌شد. فقط عشق می‌تواند کسانی را که به نفرت آلوده شده‌اند نجات دهد. همچنین از اوکراین نوشتم، از اینکه زندگی در کریمه چه وضعی دارد و مطالبی علیه سیاست‌های پوتین. با خواندنِ پست‌های اینترنتی بعد از این اظهار نظر، حس رعب و وحشت به انسان دست می‌داد: همه مرا به باد فحش گرفته بودند. نه‌تنها من بلکه بسیاری از افراد دیگر را. ماکارِویچ، آکونین و اولیتسکایا، همۀ کسانی که سعی کرده بودند حرفی علیه پوتین بزنند. واقعاً وحشتناک بود شنیدن حرف‌هایی که در اینترنت زده می‌شد. دیری نمی‌پاید که مردم واقعاً به خیابان‌ها می‌ریزند و همدیگر را تکه‌تکه می‌کنند. نفرت همه جا را فراگرفته است. به نظرم حالا باید به زبان دیگری سخن گفت. نباید در پی اثبات چیزی باشیم. شاید ضرورت دارد از چیزهای بچه‌گانه سخن بگوییم، مثل عشق و دوست‌داشتن. بله، زبان دیگری نمی‌شناسم که بتواند از پس این کار برآید. دیگر هیچ‌چیز کارساز نیست.\n دو کتاب آتیِ من پروژه‌هایی کاملاً متفاوت‌اند. اولی کتابی است دربارۀ عشق. و دومی دربارۀ مرگ خواهد بود. یا به‌عبارت‌دیگر کتابی خواهد بود دربارۀ کسانی که [پا به سن گذاشته‌اند و]  وارد جادۀ مرگ شده‌اند که پروسه‌ای طولانی است. یعنی دربارۀ اینکه شخص چگونه پیرتر می‌شود، جهان‌بینی‌اش چگونه تغییر می‌یابد و چگونه شرایطش برای ارتباط با جهان چهرۀ متفاوتی می‌گیرد. به‌هرحال، علم بیست تا سی سال عمر بیشتری به ما ارزانی کرده است. ما با این هدیه چه کار کرده‌ایم؟ رؤیای نامیرایی در سر داریم، اما درحقیقت با این سال‌های اضافی هم خوب تا نمی‌کنیم. یکی از قهرمانانم۳ به من گفت که کهولت سن چیز جالبی است. فقط هدفم این است که این مسیر را به پایان برسانم، در کنار کسانی که در طول عمرم شناخته‌ام. فقط آن‌ها را دنبال کنید و به خودتان اجازه دهید تمام زندگی انسان را درک کنید. از ابتدا تا انتها.\n من همیشه مشغول نوشتن کتاب‌هایم بوده‌ام و هیچ شخص خاصی به‌اندازۀ کسی که به زمان مشخصی تعلق دارد برایم جذاب نبوده است. من همیشه مجذوب چیزی شده‌ام که آن را «انسان ابدی» می‌نامم، یعنی چیزی که در بشریت ابدی است. حالا، کاری که قصد دارم بکنم، چون کتاب‌های کمتری از این نوع داریم، این است که زندگی‌مان را نه از دیدگاه تاریخی بلکه از بیرون بررسی کنم. مثلاً از زاویۀ دید کهکشان نگاهش کنم. به‌همین دلیل، از نظر من، حیوانات، گیاهان و انسان‌ها ارتباط نزدیکی با هم دارند. به این معنی که: همه‌چیز زنده است. واقعاً می‌خواهم به آن نگرشی برسم که در آلبرت شوایتزر دیده‌ام و عاشق این نوع نگرشم. عاشق حرمتی که او برای زندگی قائل است. یعنی وقتی یک انسان را، نه یک اوکراینی یا بلاروسی یا اهل هر جای دیگر، بلکه به‌مثابه کسی می‌بینید که حیات دارد. چیزی که اغلب احترامی برایش قائل نیستیم. انگار زندگی ابدی داریم. گویی هدفی غیر از این نداریم که جایی در چرنوبیل پیدا کنیم. یا در دونتسک. \n [تلفن زنگ می‌زند]\n سلام! لودا، من سر فیلم‌برداری‌ام. بعداً باهات تماس می‌گیرم. خداحافظ.\n به‌هرحال همه‌چیز به هم وصل است: انسان‌ها، حیوانات، پرندگان، هرچیزی که به‌نحوی زنده است. ما به‌کلی از این نکته غافلیم. گویی فناناپذیریم. گویی به این جهان آورده شده‌ایم تا در این مکان و این لحظه هدفی تمامیت‌خواهانه را تحقق بخشیم. اما درواقع برای هدفی کاملاً متفاوت خلق شده‌ایم.\n فعلاً تا تصمیم بعدی، عنوان کتاب من درموضوع عشق این خواهد بود: گوزن شگفت‌انگیزِ شکار ابدی۴. این عنوان براساس اثری از نویسندۀ روسی، الکساندر گرین، انتخاب شده است، که قبل از انقلاب نویسندۀ مشهوری بود. این عنوان ظریف حاوی نوعی اشتیاق وافر روسی به عشق است. مردم روسیه شخصیت‌های فوق‌العاده جالبی دارند. این شخصیت همیشه مرا سردرگم می‌کند، حتی وقتی که همه‌چیز عادی به نظر می‌رسد. حتی وقتی‌که اوضاع خوب به نظر می‌آید، همیشه نوعی اشتیاق مالیخولیایی جایی در کمین است.\n به‌همین دلیل این مردم عاشق قطارند؛ چون می‌توانید داخلش بنشینید و از پنجره اطراف را تماشا کنید. و به‌همین دلیل اتومبیل را دوست دارند؛ چون می‌توان برای مدتی طولانی در داخل آن مسافرت کرد. تابه‌حال نتوانسته‌ام در بین دیگر ملت‌ها چنین چیزی پیدا کنم اما در میان مردم روسیه حقیقتاً چنین چیزی هست. شاید این اشتیاق ریشه در جغرافیای این کشور پهناور دارد. واقعاً جالب است، این‌طور نیست؟\n شکارِ چیزی… بله! شکار و جستجوی ابدی… جستجوی چیزی خاص، چیزی که نوع بشر هرگز موفق به تسخیرش نشده است. البته ساده‌لوحی است که باور کنیم درصورت تسخیر و به دوش کشیدنِ آن، تمام مهملات متافیزیکی، همۀ این تکه‌های حیات … ناگهان به کتاب و اثری هنری بدل خواهند شد. مسلماً این توهمی ساده‌لوحانه است. درواقع، کاری بسیار زیرکانه و یواشکی است و شبیه کار حیوان شکارچی نیست. این کار مستلزم جدوجهد معنوی عظیم و درکی والاست و توانایی‌های فراوان، به‌خصوص از نوع ادبی و انسانی. این کار وظیفه‌ای بس پیچیده است. در مورد ژانر مورداستفادۀ من، کارهای مشابهی در ادبیات روسیه و بلاروس داریم … کتاب‌هایی هست … به‌خصوص کتاب‌هایی دربارۀ جنگ. وقتی که تودۀ عظیمی از مردم گرفتار مصیبت و محنت شده بودند و حسی وجود داشت که به‌معنی واقعی کلمه هیچ‌کس، حتی هیچ مرد یا زن صاحب نبوغی، نمی‌توانست عظمتِ آن را درک کند. واقعاً جنگ جهانی دوم چیست؟ مسلماً این جنگ بسیار فراگیرتر از مثلاً جنگ‌های ناپلئونی بود. و مردم به همین دلیل سعی می‌کردند مطالب جدیدی درباره‌اش گردآوری کنند. آن‌ها احساس می‌کردند که این مطالب جدید نباید فقط در درون مغز نخبگان یا قهرمانان سرشناس جنگی ذخیره شود. چون من در روستا بزرگ شده‌ام، کسانی که همیشه مرا مجذوب خود می‌کردند، نه قهرمانان بلکه مردمان پایین‌دست بودند. پیرزنان روستا را به یاد دارم…\n خدای من، خیلی جالب بود، همۀ آن… مردمان پیچیده و عجیبی بودند… و بسیار جالب. چیزهایی را که این بانوان سالخورده می‌توانستند به من بگویند، هرگز در هیچ کتابی نخوانده بودم. مادر بزرگ پدری‌ام… یکی از آن‌ها بود. و من می‌خواستم… هدفم خیلی ساده بود… شنیدن هرچیزی که این افراد دربارۀ آن‌ها با من حرف می‌زدند و هیچ‌کس به آن‌ها گوش نداده بود. که به‌مثابۀ دانه‌هایی شن در تاریخ بودند. البته نکتۀ مهم این بود که رگه‌هایی از نبوغ حقیقی را در آن‌ها حفظ کنیم. عناصری که به‌هرحال با پایان عمرشان ناپدید می‌شدند. همۀ آن داستان‌هایی که کسی اهمیتی به آن‌ها نمی‌داد و به تاریخ عواطف و هیجانات سپرده شده بود. می‌خواستم آن‌ها را حفظ کنم. می‌فهمم که باید به یکی از همین «رمان‌های چندصدایی» تبدیل شود: حافظه‌ای چندصدایی. به همین دلیل هرکتاب نیازمند پانصد یا حتی هزار صدا بود. هزار صدا برای کتاب جنگ چهرۀ زنانه ندارد۵ و نیز صداهای بسیار زیاد دیگری برای دعای چرنوبیل۶. و برای کتاب دوران دست دوم۷ نیز به تعداد زیادی از مردم نیاز داشتم. انسان واقعاً همیشه به دنبال این تکه‌های ریز می‌گردد، ذرات طلا، و از آن‌ها کلاژی خلق می‌کند.  \n چطور می‌توانید اینقدر خوش‌حافظه باشید؟ [خطاب به کاژسا اوبرگ لیندستن، که در طول مصاحبه حرف‌هایش را ترجمه می‌کرد].\n رودن تشبیهی دارد برای مجسمه‌سازی. اگر نظرش را دربارۀ مجسمه‌سازی می‌پرسیدند، می‌گفت: «یک بلوک از جنس مرمر برمی‌دارم و شروع می‌کنم به تراشیدنِ بخش‌های زائدِ آن». این مثل یک … این یک اصل کلی است. چگونه، از هرج‌ومرجی به‌نام زندگی، قسمت‌های زائد را حذف می‌کنید تا تصاویر یا سازه‌هایی خاص را از آن استخراج کنید. این سازه از نظر او مجسمه است. از دیدگاه شخصی دیگر، ممکن است یک معبد باشد. اما من باید این سازه را از واژه‌ها خلق کنم.\n واقعیت مملو از رمز و راز است. اول از همه زمان را در نظر بگیرید که به‌سرعت در گذر است. همیشه به‌دست‌آوردن هرچیزی بسیار دشوار است. موافق نیستید؟ آن را به دست بیاورید و شکل خاصی برای آن بیابید. مهم این است که بدانید مردم اغلب حتی به آنچه که درون مغزشان دارند واقف نیستید. گاهی وقتی چیزی را که در حافظۀ مردم است بیرون می‌کشید، می‌گویند: «اصلاً نمی‌دانستم این را می‌دانم. آن را کاملاً فراموش کرده بودم. اگر از من نمی‌پرسیدی، هیچ‌وقت به فکرم خطور نمی‌کرد…» برای اینکه چیز جدیدی یاد بگیریم، باید روش‌های پرسش‌گری‌مان را عوض کنیم.\n درحال‌حاضر احساس نمی‌کنم که سانسور می‌شوم. ممکن است سانسوری در کار باشد که متوجه آن نیستم، چیزی که از آن اطلاع ندارم. این تنها محدودیتی است که احساس می‌کنم. به‌همین دلیل موسیقی، نقاشی و حتی فلسفه برایم بسیار مهم‌اند، همان‌طور که برخی کتاب‌های جالبِ علمی. همۀ دانش‌های بشری کمک می‌کنند به دانستن اینکه کجا جستجو کنیم و چه چیزی را جستجو کنیم. تا از ابتذال دل بکَنیم. به‌هرحال، زندگی ما بیشتر اوقات با ابتذال احاطه شده است. باید خود را از بند این ابتذال آزاد کنیم.\n در ابتدای کار، دیدگاه‌های درونی خاصم را دربارۀ کتاب مطرح می‌کنم؛ یعنی ایده‌هایم را. ایده‌هایی که نسبتاً کلی‌اند. مثلاً «زنان در جنگ» یا «عشق». این‌ها ایده‌هایی بسیار کلی هستند. سپس به شرح و تفصیل مطلب می‌پردازم. درمجموع، انبوهی از مصاحبه‌های مختلف دارم و فرایندی که ممکن است چند سال طول بکشد. می‌توانید به‌راحتی در میان هزاران صفحه غرق شوید. هزاران هزار صفحۀ دیگر را نیز زیرورو می‌کنید. هزاران صفحه، صدها شخص… همین‌طور جستجو می‌کنید و جستجو می‌کنید و به فکر فرو می‌روید و ناگهان آن اتفاق به خودی خود می‌افتد. ناگهان سطوری را پیدا می‌کنید که باید در بین همۀ واژگان دنبال کنید. مهم‌ترین الگوها را می‌بینید. اغلب، موضوع مربوط می‌شود به چندین داستان بنیادین که در آن ایدۀ موردنظر، همان فلسفه‌ای که از قبل در درون شما در حال شکل‌گیری است، به‌طریقی فضای مشترک پیدا می‌کند. و آنگاه ایدۀ محوری پدیدار می‌شود. صدای کتاب، که معمولاً از این عبارت استفاده می‌کنم. عنوان کتاب نمایان می‌شود و مطالب کم‌کم شکل می‌گیرد. اما هنوز هم… همیشه، تا آخرین لحظه، تا وقتی که نقطۀ پایانی را بگذارم، به کار خود ادامه می‌دهد. چون ممکن است آهنگ روایت به‌گونه‌ای باشد که لازم است مطلبی را در داستانی دیگر حذف کنید. ممکن است چیز جدیدی به ذهنتان خطور کند. گاهی ناگهان یادم می‌افتد که فراموش کرده‌ام مطلبی را از کسی بپرسم – آنگاه برمی‌گردم و دوباره با آن شخص صحبت می‌کنم. خلاصه اینکه شغلی دیوانه‌کننده و پیچیده است… شغلی دیوانه‌کننده!\n مسلماً نوعی محافظه‌کاری وجود دارد. و مفاهیمی همچون ادبیات و ژانر داریم. و دوران جدید ژانرهای جدیدی برمی‌انگیزد. انگار دستیابی به آن برای دانش فعلی بسیار سخت است. درمورد خود ما، مثلاً همین اواخر بود که مردم درنهایت شعر منثور را به رسمیت شناختند و اشعار بی‌قافیه را پذیرفتند. حتی الان هم هستند کسانی که هنوز می‌پرسند چگونه می‌توان این‌ها را شعر نامید. این نوع شعر هنوز هم در فرهنگ ما با مقاومت مواجه است. و این کاملاً طبیعی است.  ضمیر انسان نمی‌تواند آن را تحمل کند و مردم به خودشان زحمت نمی‌دهند. آن‌ها آمادگی ندارند روی چنین مشکلاتی وقت بگذارند و واکنش‌هایشان از روی عادت و غیرارادی است. \n ما اینجا یک نویسندۀ کلاسیک به‌نام ایوان شِمیاکین داریم. او به‌تازگی از دنیا رفته است. او متوجه موفقیت کتاب جنگ چهرۀ زنانه ندارد شده بود و نتوانسته بود تحمل کند. بنابراین اعلام کرد: «قصد دارم رمانی بنویسم!» کارش درمجموع داستان فاخری از آب درآمد، اما برای هیچ‌کس جذابیت نداشت. همین اتفاق درمورد رمان چرنوبیل روی داد. آن وقت نیز یکی بلند شد و گفت: «این که کاری ندارد. من این رمان را خواهم نوشت!» آخر هیچ‌چیز سر جای خودش نیست؛ تمرکز وجود ندارد، همین‌طور شور و هیجان و حس نوعی تفکر جدید. به‌بیان دقیق‌تر همان چیزی که نیروی قدرتمندِ ژانرِ اثر از آن سرچشمه می‌گیرد. من واقعاً کتاب‌هایم را رمان می‌دانم اما در قالبی دیگر. رمانِ صداها، این اسمی است که من روی آن‌ها می‌گذارم.\n گذشته از این‌ها، تلویزیون بارها و بارها مردم را فریب داده و سرشان کلاه گذاشته است. همین‌طور ادبیات. در کشورهای ما، مردم فریب ایده‌های آرمان‌شهری را خورده‌اند. به‌همین دلیل امروزه می‌خواهند از رویدادها و شرایطی بشنوند که حقیقتاً وجود دارند. تا بتوانند مطمئن شوند که آنچه می‌شنوند به‌نحوی نسخۀ بازبینی‌شده نیست، بلکه همان‌طور توصیف شده که واقعاً بوده است. و نویسنده باید این محتوا را با نوعی ساختار ادبی بیامیزد. درواقع اصل اساسی من همین است. وقتی هم که ستون‌نویسِ روزنامۀ گوتنبورگز-پُستِن بودم، از همین اصل تبعیت می‌کردم.۸ خواه موضوع سیاست باشد یا زندگی روزمره، من همیشه از زاویۀ دید یک فرد می‌نوشتم. مطالب من با جزئیات ریزشان داستان زندگی انسان را می‌ساخت. خیلی زود، واکنش‌هایی بسیار مثبت دیده می‌شد. چراکه مردم به این مطالب علاقه داشتند.\n خیلی به‌ندرت می‌توان چیزی را که در تلویزیون پخش می‌شود فیلم به حساب آورد، اکثر برنامه‌ها چرندیاتی بیش نیستند. مثل گزارش‌های که حتی هنرمندانه ساخته نشده‌اند بلکه خیلی سطحی تهیه شده‌اند. اغلب اوقات، ربط چندانی به واقعیت ندارند. چون فکت‌ها عین واقعیت نیستند. واقعیت را باید تفسیر کرد، واقعیت را باید درک کرد. فرد باید آن را درک کند. به‌طورکلی روابط ما با واقعیت بسیار پیچیده است. واقعیتی وجود دارد که می‌توانیم ببینیم. واقعیتی هست که می‌توانیم بشنویم. واقعیتی وجود دارد که نه می‌توانیم ببینیم و نه بشنویم، بلکه فقط حسش می‌کنیم. هر فرد توصیفِ مخصوص خودش را از رویدادها دارد. گاهی باید رشته‌های گوناگون فراوانی را به هم ببافیم. هیچ‌وقت به این سادگی نیست که ابزارها و تجهیزاتی را سرهم‌بندی و راه‌اندازی کنیم و آنگاه واقعیت به دست آید… نه این‌طور نیست. این گفتۀ مشهور به‌اندازۀ کافی گویای حقیقت است: «بدترین دروغ‌ها مستند شده‌اند». دقیقاً این‌طور است: فقط کافی است فرد دستگاه را آماده و روشن کند. نه،‌ این واقعیت نیست. نه، این واقعیت نیست.\n هرکس می‌تواند از من هرچه خواست بگیرد. و هرکس از واقعیت هرچیزی را که می‌تواند برداشت می‌کند. به‌هرحال هرچه بنویسیم یا تصویرش را بگیریم، شخصیت در آن مداخله می‌کند. شخصیتِ شما تنها آنتنی است که دارید و چیزی است که یا خودتان کسب کرده‌اید یا مادزادی به شما ارزانی شده است، به‌واسطۀ ویژگی‌ها و استعدادهایتان، یا چیزی در همین مایه‌ها. هرچه آنتن شما بزرگ‌تر باشد، واقعیت را بزرگ‌تر و پررنگ‌تر خواهید دید. و حتی بیشتر مثل واقعیت خواهد بود… نه، هیچ راه آسانی وجود ندارد.\n شاعر روسی ما جوزف برادسکی پاسخی بسیار زیبا به این پرسش داد: «فرق بین ادبیات فاخر و معمولی چیست؟» برادسکی جواب داد: «تفاوت در ذائقۀ متافیزیکی است». حال این «متافیزیک»‌ را چگونه باید درک کنیم؟ صحبت از وقتی است که فرد… عمیق‌تر می‌بیند. در این حالت، دنیاهای بیننده، فضای او و رمز و رازهای جهان همگی درگیر ماجرا می‌شوند. فکرش به نحوی دیگر روشن می‌شود. تفاوت کار در اینجا نهفته است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را سوتلانا آلکسیویچ نوشته است و در ۵ ژانویه ۲۰۱۸، با عنوان «Only love can save those who are infected with anger» در وب‌سایت یوروزین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲ تیر ۱۳۹۷ آن را با عنوان «فقط عشق می‌تواند ما را که آغشتۀ نفرتیم نجات دهد» و با ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است. •• سوتلانا آلکسیویچ (Svetlana Alexievich) نویسنده و روزنامه‌نگار بلاروسی است که جایزۀ نوبل ادبی را در سال ۲۰۰۵ از آن خود کرد. جنگ چهرۀ زنانه ندارد (The Unwomanly Face of War) مشهورترین اثر اوست که به فارسی نیز ترجمه شده است. ••• استافان یولن (Staffan Julén) کارگردان و مستندساز سوئدی است.   •••• اصل این متن مصاحبه‌ای به‌زبان سوئدی است بین سوتلانا آلکسیویچ و استافان یولن. کاژسا اوبرگ لیندستن (Kajsa Öberg Lindsten) آن را به‌زبان روسی اجرا کرده و خودش پیاده‌سازی و به‌زبان سوئدی ترجمه کرده است. سپس آنا پاترسون متن سوئدی را به انگلیسی برگردانده است. [۱] فیلم یولن با عنوان «لوبوف: کارلک پا روسکا (Lyubov: kärlek på ryska)» (لوبوف: عشق به‌زبان روسی) با همکاری اسوتلانا آلکسیویچ ساخته شده است [مترجم]. [۲] Oksana Zabuzhko:  نویسندۀ اوکراینی که از تظاهرکنندگانی که میدان استقلال کی‌یف را اشغال کرده بودند حمایت کرد. [۳]  توضیح ویراستار: آلکسیویچ برای اشاره به مصاحبه‌شوندگانش از واژۀ «قهرمان» استفاده می‌کند. [۴] The Wondrous Deer of the Eternal Hunt [۵] Unwomanly Face of War [۶] Chernobyl Prayer [۷] Secondhand Time [۸]  آلکسیویچ با حمایت مالی سازمان آیکورن (شبکۀ بین‌المللی شهرهای پناهندگی) برای گذراندن دورۀ تحقیقاتی دوساله (۲۰۰۶ تا ۲۰۰۸) به گوتنبرگ سوئد رفت.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833759.json b/train/413833759.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e826d3c4c56e3233b863aca924fefa1020bf0748
--- /dev/null
+++ b/train/413833759.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "سارتر چه بر سر جایزۀ نوبل آورد؟",
+  "subtitle": "لو گویین، نویسندۀ فرانسوی‌تبار، از چرایی و تجربه‌های نپذیرفتن جایزه‌های ادبی می‌گوید",
+  "introduction": "برای یک نویسندۀ ادبی، چه افتخاری بالاتر از بردن جایزۀ نوبل؟ برخی نویسندگان سال‌ها به‌پای کاغذ و قلمشان عرق می‌ریزند، اما حتی اسمشان جزو نامزدهای این جایزه هم نوشته نمی‌شود. اما ژان پل سارتر در زمان خودش از این قماش نویسنده‌ها نبود؛ او نه برای گرفتن آن اشتیاقی داشت و نه وقتی برنده‌اش شد آن را پذیرفت. این کار او باعث شد جایزه‌ای ادبی به نام او تأسیس شود تا نویسندگان، به‌هوای بردن «جایزۀ سارتر»، «جایزۀ نوبل» را قبول نکنند.",
+  "content": "اورسولا کِی. لو گویین، پاریس ریویو — نخستین بار که با «جایزۀ سارتر» آشنا شدم وقتی بود که سرگرم خواندن صفحۀ «قابل توجه!»، یعنی صفحۀ پایانی و خواندنیِ تایمز لیترری ساپلیمنت، با امضای «جی.سی» بودم. آوازۀ جایزه، که از نام نویسنده‌ای گرفته شده که در سال ۱۹۶۴ از دریافت جایزۀ ادبی نوبل امتناع ورزید، دارد به‌سرعت بر سر زبان‌ها می‌افتد یا به هر تقدیر شایسته است که این‌چنین شود؛ چنان‌که جی.سی در شمارۀ ۲۳ نوامبر ۲۰۱۲ نشریۀ تایمز نوشت «منزلت جایزۀ ادبیِ سارتر آن‌قدر رفیع است که نویسندگان در سراسر اروپا و امریکا به امید آنکه نامزد دریافت این پاداش بشوند از گرفتن جوایز دیگر خودداری می‌کنند». او با مباهاتی فروتنانه افزود «تابه‌حال کسی از گرفتن خود جایزۀ  سارتر امتناع نورزیده است».\n لارنس فلینگتی، که از دریافت پاداش ادبی پنجاه‌هزاریوروییِ بخش مجارستانِ «جایزۀ پِن» خودداری کرد، به‌تازگی نامزد دریافت جایزۀ سارتر شده است. این پاداش تاحدودی توسط حکومت سرکوبگر مجارستان پرداخت می‌شود. فلینگتی  مؤدبانه پیشنهاد داد که آن پاداش برای تخصیص بودجه‌ای در جهت «انتشار کتاب‌های نویسندگان مجاری» صرف شود «که آثارشان از آزادی کامل بیان حمایت می‌کند». قهراً به این قضیه فکر می‌کنم که بد نبود مو یان۱ هم چنین می‌کرد، ولی بعید به نظر می‌رسد.\n امتناع سارتر از دریافت جایزۀ نوبل با استنکافش از پیوستن به لژیون دونور۲، و سازمان‌های مشابه دیگر، مطابقت داشت و مشخصۀ شخصیت اگزیستانسیالیست، پیچیده و غیرانعطاف‌پذیرش بود. سارتر اظهار داشت که «فرق است میان آنکه نوشته‌هایم را با نام ژان پل سارتر امضا کنم یا اینکه آن‌ها را تحت عنوان ژان پل سارتر، برندۀ جایزۀ نوبل، بنگارم».  به باور سارتر «یک نویسنده باید از گرایش به نهادی خاص حذر کند». البته او در آن موقع آدم سرشناسی بود، منتها برای استقلال شخصی خودش ارزش قائل بود (بااین‌حال، بر من معلوم نیست که او چطور استقلال شخصی را با گرایشش به مائویسم سازش داد). سارتر به مؤسسات و نهادها اجازه نداد که او را به تصاحب خود درآورند؛ باوجوداین به خیزش‌های مردمی ملحق شد و به‌خاطر همراهی با تودۀ مردم در نافرمانی مدنی و حمایت از اعتصاب‌های مۀ ۱۹۶۸ بازداشت شد، هرچند که رئیس‌جمهور مارشال دوگُل سریعاً او را بخشید و طی عبارتی باشکوه و فرانسوی‌مآبانه اظهار داشت که «هرگز کسی ولتر را بازداشت نمی‌کند».\n ای کاش جایزۀ سارتر برای امتناع از پذیرفتن جایزه، به یاد یکی از قهرمانان مورد احترام من، جایزۀ بوریس پاسترناک نامیده شده بود. منتها این امر شدنی نبود، چون پاسترناک با اختیار خودش از دریافت جایزۀ نوبلش در ۱۹۵۸ خودداری نکرد. وی ناچار بود که این کار را بکند. اگر پاسترناک برای دریافت جایزه اقدام می‌کرد، حکومت شوروی بی‌درنگ و ازخداخواسته او را دستگیر می‌کرد و به یک گولاک (اردوگاه کار اجباری) در سیبری می‌فرستادش تا در سکوتی ابدی جان بکند.\n من هم زمانی از پذیرفتن یک جایزۀ ادبی امتناع کردم. گرچه دلایل من ناچیزتر از دلایل سارتر بود ولی به آن‌ها بی‌ربط هم نبود. آن وقت‌ها بحبوحۀ سردترین و احمقانه‌ترین روزهای جنگ سرد بود، زمانی که حتی قلمرو کوچک اِس‌اِف۳ به‌لحاظ سیاسی دسته‌بندی شده بود. همان روزها داستان من با عنوان خاطرات رُز۴ جایزۀ نبولا را به خود اختصاص داد، جایزه‌ای که توسط «انجمن نویسندگان داستان‌های علمی-تخیلیِ آمریکا» اهدا می‌شود. تقریباً همان زمان، این انجمنْ استانیسلاو لِم، داستان‌پرداز لهستانی، را از عضویت افتخاری‌اش محروم کرد. در آن اوقات، گروهی از مبارزان جنگ سرد اعتقاد داشتند کسی که در پشت پردۀ آهنین زندگی می‌کند و دربارۀ داستان‌های علمی-تخیلی آمریکایی گستاخی نشان می‌دهد، قاعدتاً یک موش کمونیست است که با اس.اف.دبلیو.اِی (انجمن نویسندگان داستان‌های علمی-تخیلی آمریکا) سنخیتی ندارد. آن‌ها از تبصره‌ای قانونی استفاده کردند تا او را از عضویتش محروم سازند و بر اجرای تبصرۀ مزبور اصرار ورزیدند. لِم، فردی سرسخت و پرنخوت و گهگاه غیرقابل‌تحمل و، درعین‌حال، نویسنده‌ای شجاع و طراز اول بود و با استقلالی مطلب می‌نوشت که از کسی که در لهستانِ تحت حکومت شوروی می‌زیست انتظار نمی‌رفت. من از ستم و اهانت زشت و تنگ‌نظرانه‌ای که انجمن اس.اف.دبلیو.اِی بر او روا داشته بود خیلی عصبانی شدم. از همین رو عضویتم را لغو کردم و پیش خود فکر کردم که شرم‌آور خواهد بود از دست کسانی که به‌تازگی از خود عدم تسامح سیاسی نشان داده بودند، به‌خاطر نوشتن داستانی در بارۀ تسامح سیاسی، جایزه دریافت کنم و کمی قبل از آنکه برندگان جوایز اعلام شوند کتابم را از مسابقۀ نبولا بیرون کشیدم. مسئولین اس.اف.دبلیو.اِی مرا دعوت کردند تا از من بخواهند که از تصمیم خود منصرف گردم، چون درواقع داستان من برنده شده بود. اما برای من ممکن نبود که به خواستۀ آنان عمل کنم. به مصداق طنز تلخی که در انتظار تمام کسانی است که براساس اخلاقیاتی رفیع قیافه‌ای اصیل به خود می‌گیرند، درنتیجه جایزۀ من به نفر دوم آیزاک آسیموف، سردستۀ مبارزان جنگ سرد، رسید.\n\nآنچه امتناع ناچیز مرا به خودداری عظیم سارتر مربوط می‌سازد این احساس است که پذیرفتن جایزه‌ای که یک موسسه اهدا می‌کند به‌منزلۀ همکاری با آن نهاد و تجسم آن است. سارتر براساس یک اصل عام از پذیرفتن جایزه سر باز زد، حال‌آنکه عکس‌العمل من یک اعتراض خاص بود. منتها من در این بدگمانیِ سارتر که بر خود روا نمی‌دانست که از چیزی جز خودش کسب هویت کند با وی همدل هستم. سارتر معتقد بود برچسب موفقیت بزرگی که جایزۀ نوبل بر پیشانی نویسنده می‌چسباند چهرۀ او را پنهان می‌نماید. نوبلیست‌شدنِ او مرجعیتش به‌عنوان سارتر را تحت‌الشعاع قرار می‌داد. البته این دقیقاً همان چیزی است که دستگاه تجاریِ فروش و پاداش از خدا می‌خواهد: نام، همچون محصول. یا به‌عبارتی مُهر تضمین‌زدن بر موفقیتی که فروختنی است: «برندۀ جایزۀ نوبل: فلان و بهمان…»، «نویسندۀ پرفروش‌ترین کتاب‌ها: چنین و چنان…»، «سی هفته در فهرست نویسندگان پرفروش از دید نیویورک تایمز»، «جِین دیِ برنده۵ … جان. کیو مک‌آرتورِ نابغه …».\n البته در اصل، مقصود و نیت بنیان‌گذاران این دست از جوایز این نبود، اما حالا این‌گونه پاداش‌ها به این شیوه استفاده می‌شوند. جایزه به‌عنوان راهی برای احترام به یک نویسنده ارزشی واقعی دارد، اما هنگامی که کاپیتالیسمِ شرکت‌های عمده آن را به‌عنوان طریقی برای بازاریابی به کار می‌بَرد، و زمانی که جایزه‌دهندگان  از آن همچون ترفندی سیاسی استفاده می‌کنند، ارزش این جوایز ضایع می‌گردد و هرچه جایزه‌ای بیشتر معتبر و ارزشمند باشد، بیشتر در معرض تباه‌شدن قرار می‌گیرد.\n بااین‌همه، خشنودم که ژوزه ساراماگو، کسی که در هواداری از مارکسیسم سرسخت‌تر از سارتر بود، صلاح ندانست که از دریافت جایزۀ نوبل خودداری کند. او می‌دانست که هیچ چیز، حتی موفقیت، نمی‌تواند به سازش وادارش کند و هیچ مؤسسه‌ای قادر نیست که وی را به‌سمت خود متمایل گرداند. همیشه چهرۀ خودش بود که به وی وجهه می‌بخشید. کمیتۀ جایزۀ نوبل در ادبیات، به‌رغم بسیاری از انتخاب‌های عجیب و غریب و سهو و خطاهایی که برای گزینش آثار ادبی مرتکب می‌شود، همچنان به ارزش‌هایی عالی پایبند است، درست به‌خاطر آنکه این کمیته هویتش را از نویسندگانی نظیر پاسترناک، شیمبورسکا و ساراماگو کسب می‌کند و با آنان همدلی نشان می‌دهد یا دست‌کم سوسویی می‌زند که از چهرۀ آنان بازتابیده است.\n مع‌الوصف، اعتقاد دارم که جایزۀ سارتر برای امتناع از دریافت جایزه، به‌مثابۀ جایزه‌ای ارزشمند و بهنگام و مهم‌تر از آن به‌عنوان جایزه‌ای بسیار سالم که به لوث استثمار آلوده نشده، باید به رسمیت شناخته شود. ای کاش کسی واقعاً نفرت‌انگیزْ جایزه‌ای به من اعطا کند، تا بتوانم شانس به‌دست‌آوردن جایزۀ سارتر را داشته باشم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nLe Guin, Ursula K. No Time to Spare: Thinking About What Matters, Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را اورسولا لو گویین نوشته است و در تاریخ ۶ دسامبر ۲۰۱۷ با عنوان «The Literary Prize for the Refusal of Literary Prizes» در وب‌سایت پاریس ریویو منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۸ اسفند ۱۳۹۶ آن را با عنوان «سارتر چه بر سر جایزۀ نوبل آورد؟» و ترجمۀ هوشمند دهقان منتشر کرده است. •• خانم اورسولا کِی. لو گویین (Ursula K. Le Guin) در ۱۹۲۹ در برکلی کالیفرنیا به دنیا آمد. او جایزۀ «نشنال بوک»، شش جایزۀ هوگو و پنج جایزۀ نبولا را از آن خود ساخت و به عضویت افتخاری آکادمی هنر و ادبیات آمریکا درآمد. گورهای آتوان (The Tombs of Atuan) و دست چپ تاریکی (The Left Hand of Darkness) از جمله کتاب‌های اوست. وی ۲۲ ژانویۀ سال جاری درگذشت. ••• نوشتۀ حاضر گزیده‌ای است از کتاب  فرصتی برای فراغت نیست: تأمل در باب آنچه اهمیت دارد. نوشتۀ اورسولا کِی. لو گویین.\n[۱] Mo Yan: نویسندۀ چینی و برندۀ نوبل ادبی [مترجم]. [۲] نشان افتخاریِ کشور فرانسه که اغلب نیز به فرانسوی‌ها اعطا می‌شود [مترجم]. [۳] Esseff: احتمالاً اس‌اف مخفف Science Fiction  یا «ادبیات علمی-تخیلی» است [مترجم].            [۴] The Diary of the Rose  [۵] Jane D. Wonthepulitzer: لو گویین به محوشدن نویسنده در جایزۀ اهدایی طعنه می‌زند تا آنجا که «برنده» به نام فامیلی نویسنده مبدل می‌گردد [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833760.json b/train/413833760.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4f88864c5eecb18b081953d7ebcac4406d1ceb30
--- /dev/null
+++ b/train/413833760.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بچه‌تنبل‌های آسیا چطور در اروپا نابغه می‌شوند؟",
+  "subtitle": "یک فرد چینی از تصویر آرمانیِ نادرستی می‌گوید که خارجی‌ها از سیستم آموزشی غرب دارند",
+  "introduction": "پوژانگ یائو دانش‌آموزی بود که در کلاسش در شهری دورافتاده در چین از آخر دوم بود. چند سال بعد او به عنوان رتبۀ اول در کل انگلستان سر از دانشگاه کمبریج درآورد و سپس به بزرگترین بانک سرمایه‌گذاری جهان پیوست. در آنجا نیز به خاطر اشتباه فاحشش در یک معامله ترفیع گرفت و برای ادامۀ تحصیل به دانشکدۀ بازرگانی استنفورد معرفی شد. یائو از نقش شانس در موفقیت و تصویر آرمانیِ نادرستی می‌گوید که خارجی‌ها از سیستم آموزشی غرب دارند.",
+  "content": "پوژانگ یائو، آمریکن افرز — اکثر اوقاتی که با مسیحیان انجیلی در ایالات متحده هم‌کلام شده‌ام، برایم از تغییری گفته‌اند که خواندن انجیل در زندگی‌شان ایجاد کرده. از اینکه بعد از خواندنِ آن، انگار دوباره متولد شده‌اند.\nمن مسیحیِ انجیلی نیستم. من یک آتئیست چینی‌ام که به غرب آمد، در بهترین دانشگاه‌های جهان درس خواند، و بعدها در یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های نظام سرمایه‌داری، یعنی گلدمن ساچس، کار کرد.\n با این حال زندگی من نیز مانند مسیحیان انجیلی با خواندن یک کتاب دگرگون شد: زندگی‌نامۀ خودنوشتِ رابرت روبین به نام  در دنیایی نامطمئن (رندم هاوس، ۲۰۰۳). رابرت روبین یکی از شرکای اصلی گلدمن ساچس بود و متعاقباً وزیر خزانه‌داری شد. بعدها بود که متوجه شدم بعضی از آمریکایی‌ها او را در حد خداوند می‌ستایند.  \n در وهلۀ اول این کتاب را به خاطر عنوانش خریدم. انتخاب چنین عنوانی از سوی فردی که این همه دستاورد داشت برایم سؤال‌برانگیز بود. قبل از آن همیشه فکر می‌کردم که هر اتفاقی دلیلی دارد. والدینم یادم داده بودند که آدم‌های خوب پاداش می‌گیرند و آدم‌های بد مجازات می‌شوند. معلم‌های مدرسه یادم داده بودند که اگر سخت کار کنی موفق می‌شوی و اگر تلاش نکنی شکستت حتمی است. زمانی که آن کتاب را دست گرفتم، در دانشگاه کمبریج ریاضی می‌خواندم و به‌واسطۀ آزمون‌های استاندارد و برنامۀ درسی پرفشاری که زندگی‌ام را فرا گرفته بود، نشانی از نااطمینانی در اطرافم نمی‌دیدم.\n اما بعد از مطالعۀ کتابِ روبین نگاهم به دنیا عوض شد. رابرت روبین هیچ‌گاه قصد نداشت که یکی از شرکای عمدۀ گلدمن ساچس شود: او حتی چند سال بعد از شروع کارش نامۀ استعفایش را هم تسلیم کرده بود. با خودم فکر کردم که شاید اتفاقات تصادفی، مثل چیزی که در مسیر شغلی روبین مشاهده می‌شد، تنها یک عامل اختلالی بی‌اهمیت نیست و اتفاقاً کاملاً تعیین‌کننده است. آن دلایلی هم که به اتفاقات تاریخی نسبت می‌دهیم تنها نوعی عقلایی‌سازیِ بعد از وقوع است. وقتی هم این عقلایی‌سازی‌ها را به بچه‌ها یاد می‌دهیم، با خود این طور خواهند گفت که هر چیز به دلیلی روی می‌دهد. با این حال تصور من از اتفاقاتی که در دنیا می‌افتد چیزی شبیه این است: یک نفر روی یک صندلی راحتی نشسته و گه‌گاه سکه‌ای می‌اندازد و تصمیم می‌گیرد که چه اتفاقی در دنیا بیفتد.  بیشترِ آمریکایی‌هایی که من دیده‌ام از شنیدن چنین تفسیری تعجب می‌کنند. شاید بتوان به آن‌ها حق داد چرا که در دنیای بازارهای مالی زندگی نکرده و کتاب روبین را هم نخوانده‌اند. هدف آن‌ها همیشه ایجاد تغییر بوده است؛ شعار مدرسۀ بازرگانی استنفورد این است: «زندگی‌ها را تغییر دهید، سازمان‌ها را تغییر دهید، جهان را تغییر دهید». با این حال به نظر نمی‌رسد که بدانند برای این کار چه چیز را چگونه باید تغییر دهند، یا بدانند نقش شانس و پیشامد در این میان چیست. در هر حال اگر هدف تغییر یک چیز است، آن‌ها باید بتوانند آینده را رقم بزنند، غیر از این است؟ خودِ رویای بزرگ آمریکایی  تصمیم به کنترل سرنوشت فرد توسط خودِ او و رقم زدن یک زندگی خارق‌العاده بر پایۀ پس‌زمینه‌ای عادی است. اما چنین چیزی در دنیای نامطمئن رابین چطور ممکن است؟\n من ادعا نمی‌کنم که الکسی دو توکویل مدرن هستم، اصلاً نقاط مشترک زیادی هم با این مطالعه‌گر زندگی آمریکایی ندارم. او بزرگ‌شدۀ پاریس است. شهری که به فرهنگ و معماری‌اش مشهور است. من بزرگ‌شدۀ شیجیاژوانگ هستم. شهری که به کارخانۀ بزرگش مشهور است، کارخانه‌ای که شیر خشک‌های سمّی تولید می‌کرد. پدر و مادر او اشراف زاده‌بوده‌اند؛ پدر و مادر من کارگر ساده.\n با این همه امیدوارم که مشاهدات دسته اول من بتواند شناخت بهتری را از نهادهای نخبه‌گرای غرب حاصل کند. همان اندازه که در شیجیاژوانگ مِه‌دود مرسوم بود، در میان هم‌کلاسی‌هایم در غرب باورهایی خاص همه‌گیر بود. دکترین‌هایی که جهان‌بینی و فروض فرهنگی در نهادهای غربی مانند کمبریج، استنفورد و گلدمن ساچس را ساخته‌اند تقریباً تبدیل به دین شده‌اند. با این حال امیدوارم نقطه نظرات یک آتئیستِ چینیِ روراست بتواند حاوی نکات مفیدی برای آن‌ها باشد.\n از شیجیاژوانگ به کمبریج تابستان سال ۲۰۰۰ بود. ۱۵ سالم بود، و تازه آزمون ورودی دبیرستان را در چین داده بودم. از کلاس اول تا آن موقع پیشرفت قابل ملاحظه‌ای کرده بودم. آن اوائل در کلاسمان از آخر دوم بودم و باید روی صندلی‌ای می‌نشستم که درست زیر تخته‌سیاه و دمِ دست معلم قرار داشت. قبل از امتحان ورودی دبیرستان هر طور که بود توانسته بودم در مدرسه‌ای متوسط دانش‌آموزی متوسط شوم. در آن روزها والدینم به این نتیجه رسیده بودند که من در چین به جایی نخواهم رسید و می‌خواستند برای دبیرستان مرا به خارج از کشور بفرستند. اما بر خلاف همۀ انتظارات من در کلاس و مدرسه بهترین نمره را کسب کردم. نمرۀ امتحاناتم آن‌قدر خوب بود که در میان بیش از ۱۰۰ هزار دانش‌آموز در کل شهر، جزء ۱۰ نفر اول قرار گرفته بودم. هم معلمم و هم خود من اولین باری که این نمره را شنیدیم مطمئن بودیم که اشتباهی صورت گرفته.\n آن امتحان باعث شد که بتوانم وارد بهترین کلاس در بهترین مدرسۀ شهرم شود؛ و این شروعی بود بر رنج‌آورترین سال زندگی‌ام. آن اعتماد به نفس تازه به دست آمده، با دیدن همکلاسی‌های فوق‌العاده مستعدم به یکباره فرو ریخت. در اولین کلاس، معلم ریاضی اعلام کرد که درس را از فصل چهارم کتاب درسی شروع می‌کند، چرا که به‌درستی فرض کرده بود که بیشترِ ما سه فصل اول را بلدیم و دوباره‌گوییِ آن خسته‌کننده خواهد بود. بیشتر اعضای کلاس در مقاطع گذشته در انواع و اقسام رقابت‌ها شرکت کرده بودند، و از قبل با مطالب درسی دبیرستان آشنا بودند. علاوه بر این آن‌ها به‌واسطۀ آن رقابت‌ها با یکدیگر بزرگ شده بودند. و در این میان بدون این‌که چیزی بدانم یا کسی را بشناسم،  دور تا دورم را افرادی گرفته بودند که اطلاعات بیشتری داشتند، بسیار باهوش‌تر از من بودند، و به همان سختی که من کار می‌کردم کار می‌کردند. شما بگویید که من در این شرایط چه شانسی داشتم؟  در طول آن سال سخت تلاش کردم تا خودم را برسانم: همه چیز را کنار گذاشتم و حتی به مکانی نزدیک‌تر به مدرسه نقل مکان کردم تا وقتم کمتر در رفت‌وآمد تلف شود؛ اما همۀ این تلاش‌ها هیچ ثمری نداشت. با گذر زمان، رفتن به مدرسه و زور زدن در رقابتی که مطمئن بودم آخرش باختِ من است، تبدیل به شکنجه شده بود. با این حال هر روز باید این کار را می‌کردم. در امتحان آخر سال، از آخر دوم شدم؛ درست همان جایگاهی که در سال اول تحصیلم بدست آورده بودم. اما قبول این جایگاه بسیار دشوارتر بود، چرا که یک سال پیش از آن افتخار بزرگی بدست آورده بودم و در طول آن سال نیز تلاش بسیار زیادی را صرفِ درس‌خواندن کرده بودم. در نهایت تسلیم شدم و از والدینم خواستم که مرا به خارج بفرستند. هر جایی در این کرۀ خاکی برایم بهتر از آنجا بود.\n به این ترتیب در سال ۲۰۰۱ و در ۱۶ سالگی به بریتانیا آمدم. بر خلاف تصور من سیستم آموزشی آزمون‌محور انگلستان بسیار شبیه چین بود. علاوه بر آن، رفتن به «مدرسۀ حسابی» و به دست‌آوردن «شغلی حسابی» در هر دو کشور برای بخش زیادی از پدر و مادرها بسیار مهم بود. به این ترتیب، آوردنِ نمرۀ خوب در امتحان و موفقیت در مصاحبه‌های مدارس (یا حتی جلسۀ معارفه در مهدکودک‌ها) بسیار مهم تلقی می‌شد. حتی در سطح دانشگاه نیز، مدرک کارشناسی از دانشگاه کمبریج تنها به یک چیز بستگی داشت و آن امتحان پایان سال گذشته‌اش بود.\n البته از سوی دیگر اگرچه سیستم دانشگاهی انگلستان برتر از سیستم چین به حساب می‌آمد، جمعیتی که یک بیستم کشورِ من بود باعث می‌شد که رقابت اگرچه سخت، ولی کمتر رعب‌آور باشد. مثلاً در انگلستان یک نفر از هر ده نفر می‌تواند وارد آگزبریج شود، و استنفورد و هاروارد یک نفر از هر بیست‌وپنج داوطلب را می‌پذیرند. اما در استان محل تولد من یعنی هبئی، تنها یک نفر از هر هزار و پانصد نفر می‌توانند وارد دانشگاه پکن یا کینگهوا شوند.\n با این همه نمی‌توانستم باور کنم که همه‌چیز این اندازه آسان‌تر است. در آزمون ریاضی جی.سی.اس.ای (دبیرستان) در کل کشور اول شدم و عکسم در یک روزنامۀ سراسری به چاپ رسید. توانستم به کالج ترینیتی در دانشگاه کمبریج راه پیدا کنم، جایی که زمانی سِر آیزاک نیوتون، فرانسیس بیکن، و شاهزاده چارلز در آن تحصیل کرده بودند.\n من در کمبریج اقتصاد خواندم، حوزه‌ای که از دهۀ ۱۹۷۰ به این سو هر روز بیشتر و بیشتر ریاضی‌محور شده است. هدف همیشه این است که از یک مدل ریاضی برای یافتن یک راه حل مشخص برای مسئله‌ای در دنیای واقعی استفاده کنیم. الآن که فکر می‌کنم درست نمی‌فهمم که چرا اساتید من تا این حد روی این مدل‌ها تاکید داشتند. از همان موقع دریافتم که تکیۀ کورکورانه به مدل‌ها هم در تجارت و هم در سرمایه‌گذاری بسیار شایع است؛ تکیه‌ای که معمولاً نتایجی فاجعه‌بار به همراه داشته است که فروپاشی مشهور صندوق پوشش ریسک ال.تی.سی.ام از نمونه‌های آن بود. سال‌ها بعد بود که به این آموزۀ وارن بافِت رسیدم: تقریباًدرست‌بودن بهتر از قطعاًغلط‌بودن است. اما اساتیدمان به ما می‌آموختند که دنیای واقعی را مانند یک مسئلۀ ریاضی ببینیم.\n فرهنگ حاکم بر کمبریج هم خیلی متفاوت از این اصول جزم‌اندیشانۀ کلاس‌ها بود: تبعیت بی‌چون‌وچرا از قوانین و مدل‌هایی که به شکل سنتی ایجاد شده بود. مثلاً دانشجویان در کمبریج حق ندارند روی چمن راه بروند، اما اساتید از این حق بهره‌مند هستند. البته یک استثنا هم وجود دارد؛ دانشجویانی که در امتحانات نمرۀ ممتاز می‌گیرند می‌توانند یک روز در سال را در محوطۀ چمن راه بروند.\n رفتار همکلاسی‌های بریتانیایی من کاملاً رفتاری گلّه‌ای بود؛ حتی بیشتر از آنچه دربارۀ دانشجویان ام.بی.اِی آمریکا گفته می‌شود. برای مثال، از بین سیزده اقتصاددان همسال من در ترینیتی، دوازده نفر بعدها به بانک‌های سرمایه‌گذاری پیوستند، و پنج نفرمان برای گلدمن ساچس کار کردیم.\n گلدمن ساچس و معاملۀ تورمی بی‌نظیر من سه سال بعد من به عنوان شاگرد اول از آنجا فارغ‌التحصیل شدم و پیشنهادی کاری از سوی بخش «درآمد ثابت، ارز و کالا» در گلدمن دریافت کردم؛ بخشی که بنیان‌گذارش قهرمان من یعنی روبین بود. مثل این بود که هر چه می‌خواهم به‌سرعت حاصل می‌شود. اما ته دلم همیشه نگران این بودم که این خوشی‌ها روزی تمام شود. بالاخره خیلی دور نبود زمانی که در کلاسم در چین شاگرد آخر بودم. با خودم فکر می‌کردم اگر نمی‌توانستم از پسِ چند همکلاسی در شهری که هیچ‌کس اسمش را نشنیده بود برآیم، چطور می‌توانم شایستۀ رفتن به کمبریج یا گلدمن باشم؟ آیا باهوش‌تر شده بودم؟ یا شاید هم بریتانیایی‌ها ابله‌تر از چینی‌ها بودند؟\n با این افکار مغشوش، در سال ۲۰۰۷ به عنوان معامله‌گر در گلدمن مشغول کار شدم. شعار غیررسمی گلدمن این است: «حریصِ بلندمدت باش». همکارانم در گلدمن بسیار باهوش و رقابت‌جو بودند. با این حال به نظرم می‌آمد که خیلی به قسمت «بلندمدت» شعار «حریص بلندمدت» توجهی نمی‌شود. گلدمن ساچس، حتی با وجود شهرتش به عنوان یک بانک سرمایه‌گذاری برجسته، در رسوایی مربوط به گزینه‌های مختلف وام و تجارت با دولت یونان دست داشت، با شرکت فاسد وان.ام.دی.بی ارتباطاتی داشته و رسوایی‌های دیگری را نیز در کارنامه دارد. شاید دلیل نزدیک‌بینیِ شایع در گلدمن این حقیقت باشد که این شرکت در حال حاضر شرکتی عمومی است که باید در مجامع سه‌ماهه گزارش درآمدی ارائه دهد. یا شاید هم به این خاطر باشد که تجارت با بازار واقعی روبروست نه شعارهای آرمانی. زمانی که می‌بینید که اعداد و ارقام ثانیه به ثانیه جلوی چشمتان بالا و پایین می‌شود (و به‌خصوص زمانی که آن تغییر در مسیر دلخواهتان نباشد)، حتی یک روز هم حکم یک عمر را دارد. با این تفاسیر می‌توانید حدس بزنید که تمایل معامله‌گرها به بلندمدت چقدر بوده است.\n کار در گلدمن ترکیبی از بازارگردانی برای تسهیل معاملات مشتریان و یافتن معاملاتی مناسب برای خود بانک بود. اوایل سال ۲۰۰۹ به این نتیجه رسیدم که سرمایه‌گذاری روی معامله‌ای بلندمدت مبتنی بر افزایش تورم بریتانیا مناسب است. در واقع این معامله به نظرم آن‌قدر خوب می‌آمد که بزرگ‌ترین نگرانی‌ام این بود که شاید کسی نخواهد طرف دیگر معامله قرار گیرد و روی کاهش آن سرمایه‌گذاری کند. با این حال توانستیم این معامله را با یک بانک بریتانیایی ترتیب دهیم. سال بعد با افزایش مدام تورم این معامله سود بسیار زیادی به بار آورد و میلیون‌ها دلار نصیب گلدمن شد.\n اولش با خود فکر کردم که چه معامله‌گر فوق‌العاده‌ای هستم. اما یک مشکل کوچک وجود داشت: من به این دلیل مشتاق انجام این معامله بودم که فکر می‌کردم بازار به سمتی خواهد رفت که نرخ بهرۀ بریتانیا را افزایش دهد. و خب طبیعتاً با بالا رفتن نرخ بهره، نرخ تورم نیز به خاطر تعریف و نحوۀ محاسبه‌اش به صورت مکانیکی از آن پیروی کرده و بالا می‌رود. اما بانک مرکزی انگلستان در آن سال اصلاً نرخ‌های بهره را افزایش نداد. در حقیقت افزایش تورم به خاطر چیزهای دیگری مثل افزایش مالیات، نوسانات نرخ ارز، تکانه‌های قیمت نفت و چیزهایی مثل این اتفاق افتاد؛ چیزهایی که من بهشان فکر هم نکرده بودم. موفقیتِ معاملۀ من شانس محض و در واقع برآمده از منطقی اشتباه بود.\n در دوران کارآموزی، در یکی از جلسات آموزشی، بانکداری باتجربه به ما گفت که بین فرآیند و نتایج تمایز قائل شوید. او گفت که باید روی فرآیند تمرکز کنید، چرا که فرآیند را می‌توان کنترل کرد در حالی که نتایج به شانس بستگی دارند. او همچنین گفت که در گلدمن کسی را به خاطر اینکه با منطقی درست ضرر کرده تنبیه نمی‌کنند. من همیشه عاشق سؤال کردن بودم، به همین خاطر پرسیدم که آیا تا به حال کسی به خاطر سود کردن با منطقی نادرست تنبیه شده است؟ بعد از این‌که چند ثانیه فکر کرد گفت که تا به حال ندیده که چنین اتفاقی بیفتد. درست هم می‌گفت. حقیقت این است که به نظر می‌رسد که اصلاً هیچ‌کس به خاطر ندارد که چرا من این معاملۀ مبتنی بر تورم را انجام دادم. تنها چیزی که آن‌ها در ذهن داشتند این بود که من این معامله را انجام داده‌ام و این‌که این معامله به نتیجه ختم شده است.\n زمانی که با مدیرم برای بررسی عملکرد دیدار کردم، انتظار داشتم که به خاطر قضاوت نادرستم نکوهش شوم. اما درست برعکس ترفیع گرفتم! به مدیرم گفتم که معامله‌ام اشتباه بوده اما او فقط گفت  «پوژانگ، این حرف رو جای دیگه‌ای نزن». خودِ او هم البته به خاطر مدیریت معاملۀ «بی‌نظیر» من ترفیع گرفت. در واقع آقای مدیر آن‌قدر از این معامله خوشنود بود که من را به دانشکدۀ بازرگانی استنفورد معرفی کرد، و این شد که کمی بعد راهی آمریکا شدم.\n چیزی که در گلدمن آموختم این بود که برای ترفیع درجات تنها معامله‌گر بودنِ خوب کافی نیست. فرد باید بتواند مدیر، دیگر همکاران و افرادی که به آن‌ها گزارش می‌دهند را هم مدیریت کند. من هیچ وقت به این چیزها توجه نکرده بودم و امیدوار بودم که در مدرسۀ بازرگانی این نکات را بیاموزم.\n آمدن به آمریکا به نظر من کاستکو بهترین نماد سرمایه‌داری آمریکایی است. این شرکت به توجه بسیار به کارکنان و مشتریانش مشهور است، و در عین حال سال‌هاست که سودی درست و حسابی به سهامدارانش رسانده است. کاستکو از نظر مشتریان بهترین ترکیب از کیفیت بالا و قیمت پایین را ارائه می‌دهد. این شرکت هرگاه که بتواند هزینه‌هایش را کاهش دهد، به‌سرعت این کاهش هزینه را به مشتری منتقل می‌کند. رسیدن به حاشیه سود ناخالص ده درصدی، با قیمت‌هایی کمتر از آمازون حقیقاً فوق‌العاده است. خودِ من بعد از اولین تجربۀ خریدی که در کاستکو داشتم، به خرید از هیچ فروشگاه دیگری راضی نمی‌شوم.\n از نظر حقوق نیز کاستکو بیش از همۀ فروشگاه‌های مشابه پرداختی دارد. زمانی که رکود ۲۰۰۸ حادث شد، شرکت درآمدها را افزایش داد تا کارکنانش بتوانند با شرایطِ سختِ پیش‌آمده سر کنند. کارتی که روی سینۀ فروشندگان نصب شده نشان می‌دهد که بعضی چنددهه است در این فروشگاه مشغول فعالیت هستند؛ چیزی که سخت می‌توان در فروشگاه‌های دیگر نمونه‌اش را دید.\n استفورد برای من، اگرچه با فاصله، اما در ردۀ دوم تجربۀ خوشایند از سرمایه‌داری آمریکایی قرار دارد. روی هم رفته از تحصیلاتی که در مدرسۀ بازرگانی استنفورد داشتم راضی‌ام. البته که بعضی کلاس‌ها برایم جذابیت کمتری داشت، اما اساتید آن کلاس‌ها هم آدم‌های فهمیده‌ای بودند و موقعی که در طول کلاس مشغول خواندن کیندلم می‌شدم، کاری به کارم نداشتند.\n یکی از کلاس‌ها مربوط به استراتژی بود. تمرکز کلاس روی میزان الهام‌بخش‌بودن شعارها و لوگوهای شرکتی برای کارکنان بود. بسیاری از دانشجویان پیش از آن برای شرکت‌های غیرانتفاعی، مراقبت‌های بهداشتی، یا فناوری کار کرده بودند؛ شرکت‌هایی که شعارهایشان به تغییر جهان، نجات جان افراد، نجات سیاره و چیزهایی از این دست مربوط می‌شود. استاد هم از این شعارها خوشش می‌آمد. وقتی شعارمان در گلدمن یعنی «حریصِ بلندمدت باش» را به استاد گفتم نه معنایش را می‌فهمید و نه متوجه می‌شد که چنین چیزی چطور می‌تواند الهام‌بخش باشد. برایش توضیح دادم که همۀ افراد دیگر در بازار حریصِ کوتاه‌مدت هستند و ما با بلندمدت فکرکردن همۀ پولشان را مال خود می‌کنیم. چون معامله‌گرها عاشق پول هستند، این شعار الهام‌بخش است. او پرسید که شعار یا لوگوی دیگری نمی‌شناسم که شاید دیگر همکلاسی‌ها هم با آن ارتباط برقرار کنند؟ برایش از قوی سیاهی گفتم که روی میزم گذاشته بودم تا یادم بماند که رویدادهایی که احتمال کمی دارند به‌وفور اتفاق می‌افتند. این یکی هم به دل استاد ننشست و بهتر دید که سراغ دانشجوی دیگری برود که در شرکت دارویی فایزر کار کرده بود. شعار آن‌ها این بود: «همۀ مردم سزاوار زندگی سالم‌اند». به نظر استاد این شعار خیلی بهتر بود. من نمی‌توانستم بفهمم که چطور چنین شعاری می‌تواند افراد را برانگیزد، اما خب اصلاً من برای همین به استنفورد آمده بودم: برای  یادگیری درس‌هایی کلیدی دربارۀ روابط میان‌فردی و رهبری.\n زمانی که به دانشکدۀ بازرگانی استنفورد می‌آمدم می‌دانستم که در حوزۀ روابط و رهبری ضعف دارم و امیدوار بودم که بهتر شوم. کلاس مورد علاقۀ من «پویایی‌های میان‌فردی» نام داشت و دانشجویان نامش را گذاشته بودند کلاس «درد دل». در کلاس درد دل، دانشجویان در گروه‌های چندنفری هفته‌ای چند ساعت و به مدت یک‌ترم دور  هم جمع می‌شدند و رک و پوست‌کنده از تاثیراتی می‌گفتند که گفته‌ها و اعمالشان بر دیگران داشته است.\n حرف‌های آن کلاس حول محور بحث‌های کوچک، احساسات، هم‌دردی و گوش دادن می‌گذشت. گاهی در کلاس استاد به من رو می‌کرد و می‌گفت «پوژانگ، به نظر می‌آد حرف‌های مِری تحت تأثیر قرار دادت» یا «پوژانگ می‌تونم تو چشات ببینم که داستان پیتر متاثرت کرده». اما واقعیت این بود که با شنیدن این حرف‌ها هیچ احساس خاصی نداشتم. کاملاً گیج شده بودم.\n در یکی از مقالاتی که می‌خواندیم گفته شده بود که افراد معمولاً زمانی که در شرایطی غرق می‌شوند متوجهِ احساسات خود نمی‌شوند، اما نشانگرهای جسمی مانند ضربان قلب نشان می‌دهد که احساساتی قوی بر آن‌ها غالب شده. فکر کردم شاید مشکل همین است و با این راه می‌توانم احساسات نهفته‌ای را کشف کنم که استاد مدام سراغشان را می‌گرفت.\n به این ترتیب یک دستگاه ثبت ضربان قلب خریدم و ضربانم را درزمان استراحت اندازه‌گیری کردم: چیزی حدود ۷۸. زمانی که استاد گفت «پوژانگ به نظرم میاد که این داستان احساساتت رو جریحه‌دار کرده» سریع آستینم را بالا زدم و ضربان قلبم را دیدم: حدود ۷۷. و خب طبیعتاً پاسخ دادم «نه، خبری نیست». نتیجۀ این آزمایش همانی بود که فکر می‌کردم: ضربان قلبم، حتی زمانی که مورد انتقاد قرار می‌گرفتم تکان نمی‌خورد، اما زمانی که هیجان‌زده می‌شدم یا می‌خندیدم دچار جهش می‌شد.\n این وضعیت خوشایندِ برخی هم‌کلاسی‌هایم نبود. به نظر آن‌ها من جدیت لازم را در این مباحث به خرج نمی‌دادم. استاد هم دیگر کفری شده بود. درسی که از این کلاس گرفتم این بود که من در زمینۀ مهارت‌های میان‌فردی آن‌قدر افتضاحم که بدون این‌که بخواهم و به‌سادگی باعث آزار دیگران می‌شوم. این بود که تصمیم گرفتم بعد از فارغ‌التحصیلی سراغ کاری بروم که تا جای ممکن از تعاملات انسانی به‌دور باشد.\n خب بهترین کار برای چنین منظوری همان بازگشت به بازارهای مالی بود. به یک دفتر خدمات کاری رفتم و به آن‌ها گفتم که بعد از گذراندن دورۀ ام.بی.اِی هدف اصلی‌ام پول درآوردن است. بهشان گفتم که ۵۰۰ هزار دلار به نظرم رقم خوبی است. این حرف‌ها برایشان عجیب بود و می‌گفتند می‌خواهند کمک کنند تا خواسته‌ها و نداهای دورنی‌ام را بیابم. به آن‌ها گفته‌ام ندای دروانی‌ام پول درآوردن برای خانواده‌ام است. آن‌ها واقعاً می‌خواستند کمک کنند ولی در مورد من کمکشان کارگر نبود.\n دستِ آخر توانستم با مدیر مالی شرکت موردعلاقه‌ام، کاستکو، دیدار کنم. او به من گفت که فارغ‌التحصیلان ام.بی.اِی را جذب نمی‌کنند. همه کارشان را از جابجا کردن سبدهای چرخ‌دار فروشگاه آغاز می‌کنند. (به‌طور جدی به شروع کار از جابجایی سبدها فکر کرده‌ام، اما همسرم به‌شدت مخالف است). به نظرم آمد که به همین دلیل است که شرکت موفق شده: ام.بی.اِی ممنوع!\n دنیای نامطمئن در کمونیسم آینده حتمی است؛ چیزی که ممکن است حتمی نباشد گذشته است. چند سال پیش سرگذشتی خودنوشت از دختری چینی به نام نیان می‌خواندم که در زمان جوانی به انگلستان سفر کرده بود. (کسی در جایی گفته بود که برای شناخت چین باید انگلیسی دانست. دورنماهای مهم دربارۀ چین معمولاً تنها به زبان انگلیسی موجود است و معمولاً در داخل کشور در دسترس نیست). او در مدرسۀ اقتصاد لندن درس خوانده بود و در همانجا با همسر آینده‌اش آشنا شده بود. نیان، همسرش و همۀ دوستانشان بعد از فارغ‌التحصیلی به چین باز می‌گردند.\n تا پیش از آن سفر، زندگی من و او شباهت‌های بسیاری داشت. مطمئنم که آن موقع او هم به همان اندازۀ امروز ما به زندگی‌اش خوش‌بین بوده است. او در سال ۱۹۳۵ به انگلستان رفت و زمان برگشتش به چین تقریباً مصادف شد با شکل‌گیری جمهوری خلق چین. تحصیلاتی که در خارج و در کشوری سرمایه‌دار کرده بود، و باورش به حقوق فردی و آزادی باعث شده بود که در کمپین‌های مختلف سیاسی و انقلاب فرهنگی در جناح مخالف حکومت قرار بگیرد. او در آن سال‌ها تعداد قابل توجهی از دوستان و خانواده‌اش، از جمله همسر و دخترش را از دست داد. خودِ او هم به زحمت از زندانی طولانی‌مدت جان سالم به در برد. تا دهۀ ۱۹۸۰ طول کشید که بتواند پاسپورت بگیرد و با بستگانش به خارج از کشور سفر کند. در سفر دریایی‌اش به سوی هنگ کنگ مدام به تصمیم سال‌ها پیش خود برای بازگشت به چین فکر می‌کرد.\n خواندن داستان زندگی نیان را که تمام کردم، مدام به شباهت‌ها و تفاوت‌های زندگی او با خودم فکر می‌کردم. اگر او در عصر کنونی زندگی می‌کرد چه اتفاقاتی برایش می‌افتاد، یا اگر من هفتاد سال قبل متولد شده بودم چه چیزهایی در انتظارم بود؟ آنچه دریافتم این بود که اگر زندگی یک نفر را در انزوا بررسی کنیم، دوست داریم به این نتیجه برسیم که اقدامات خاص او بوده که منجر به نتایج پیش‌آمده شده است. اما اگر جامعه را یک مجموعه ببینیم یا نگاهمان را به نسل‌های مختلف معطوف کنیم، می‌توانیم افرادی را با پیش‌زمینه‌های بسیار مشابه بیابیم که اقداماتی مشابه کرده‌اند و در نهایت به نتایجی بسیار متفاوت دست یافته‌اند.\n به زعم وارن بافت لحظه‌ای که یک نفر در ایالات متحده یا یک کشور غربی دیگر متولد می‌شود، در واقع برندۀ یک لاتاری شده است. کسی شهروند ایالات متحده به دنیا می‌آید در مقایسه به کسی که در کشوری در حال توسعه متولد می‌شود، تقریباً در تمام جنبه‌های زندگی از مزیتی قابل توجه برخوردار خواهد بود؛ در جنبه‌هایی مانند ثروت، آموزش، مراقبت‌های بهداشتی، محیط زیست، امنیت و غیره. برای یک نفر خارجی «خرید» این امتیازها امروز چیزی حدود ۱ میلیون دلار خرج بر می‌دارد (ارزش تقریبی ویزای سرمایه‌گذاری ای.بی۵). حتی در این سطح قیمت نیز تقاضای بعضی کشورها بیش از سهمیۀ سالیانه‌ای است که به آن‌ها اختصاص داده شده و به این ترتیب مجبورند مدت‌ها برای پرداخت این پول منتظر بمانند. شهروندان آمریکایی میلیونر به دنیا می‌آیند!\n با این حال شاید فکر کنید که این شانس تا کجا فرد را پیش می‌برد. برای پاسخ به این سؤال باید به عنوان کتاب روبین بازگردم: «دنیای نامطمئن». در چنین دنیایی بسیاری از چیزها خارج از کنترل ما بوده، توسط خدا یا شانس رقم زده می‌شود. وقتی نهایت تلاشمان را کردیم و دیگر کاری از دستمان بر نمی‌آمد، نه باید از آنچه به دست می‌آوریم بیش از اندازه هیجان‌زده شویم و نه به خاطر چیزی که به دست نیاورده‌ایم افسرده شویم. باید نتیجه را قبول کنیم و از کنارش بگذریم. شاید این کلید زندگی شاد باشد.\n اینکه درس مهم سیستم آموزشی غرب به یک نفر چنین چیزی باشد عجیب است. در چینِ کمونیست آموخته بودم که برای موفقیت باید سخت کار کرد. در سرزمین رویای آمریکایی دریافتم که موفقیت حاصل شانس خوب، شعارهای درست، و زیر نظر گرفتن احساسات خودت و دیگران است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n \n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل     ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و     جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب     می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در     زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی    کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در     کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان   به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک   سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار     شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در     صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض     خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را پوژانگ یائو نوشته است و در زمستان ۲۰۱۷ با عنوان «The Western Elite from a Chinese Perspective» در مجلۀ  آمریکن افرز منتشر شده است. و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۷ خرداد ۱۳۹۷ آن را با عنوان «بچه‌تنبل‌های آسیا چطور در اروپا نابغه می‌شوند؟» و ترجمۀ سیدامیرحسین میرابوطالبی منتشر کرده است. •• پوژانگ یائو (Puzhong Yao) مدیر یک شرکت سرمایه‌گذاری خصوصی است. او فارغ‌التحصیل ترازاول کالج تریتینی در دانشگاه کمبریج بوده و در مقطع دکتریِ رشتۀ مدیریت بازرگانی از دانشگاه استنفورد فارغ‌التحصیل شده است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833761.json b/train/413833761.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8d02cfa709dc8344c1402222acc74cc9307ef057
--- /dev/null
+++ b/train/413833761.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بطالت را دوست دارم ولی انتظارکشیدن را نه",
+  "subtitle": "انتظارکشیدن ما را فرسوده و مضطرب می‌کند، اما قواعد امروزی دنیای کار طرفدار آن است",
+  "introduction": "فرض کنید باید در هفته چهل‌ساعت کار کنید. بسته به کارفرما و جایگاه شغلی‌ای که دارید، چند حالت برایتان پیش می‌آید: یا باید همۀ چهل ساعت را با جدیت و دقت کار کنید، که بد به حالتان. یا می‌توانید سی ساعت کار کنید و ده ساعت را به بطالت بگذرانید که در این صورت وضعتان بد نیست، یا آنکه سی ساعت را به بطالت می‌گذرانید و ده ساعت کار می‌کنید که اگر چنین است، احسنت بر شما.",
+  "content": "ونکاتش راو، ریبن‌فارم — در خیلی از اوقات زندگی‌مان هیچ‌کاری نمی‌کنیم. این عدم مشغولیت را معمولاً اتلاف زمان می‌انگاریم که به دو شیوه انجام می‌شود. هنگامی که وقتتان به دستِ خودتان تلف می‌شود، بطالت محسوب می‌شود؛ و در صورتی که دیگران وقت شما را تلف کنند، معطلی به حساب می‌آید. من از بطالت لذت می‌برم اما معطل‌شدن را دوست ندارم.\n اوقات تلف‌شدهْ زمان‌های خنثایی نیستند. زمان خنثی زمانی است که مراقبه می‌کنیم. به عبارت دیگر، در حالت مراقبه، زمان ذهنی و شخصی فرد ساکن است. در این شرایط خنثی، ظرفیت مولد شما به‌لحاظ نظری محفوظ مانده یا ارتقا یافته است. همچنین وضعیت‌هایی مثل احیا، تمدد اعصاب یا تجدید قوا در ردۀ اتلاف زمان قرار نمی‌گیرند. این امورْ کارکردی دارند، یعنی به‌کارگیری لحظاتی جهت کارآمدتر کردن سایر لحظات.\n وقت تلف‌شده باید با فعالیتی بیهوده و بی‌ثمر پر شود. مثال مناسب زمانی است که وارد بحثی آزاردهنده با انسانی احمق دربارۀ موضوعی بی‌اهمیت می‌شوید، که در نهایتْ ناامیدی شما را در پی دارد. شما ظرفیت مولد زمان را به‌دست خود می‌کُشید. دوست دارم گاهی این کار را انجام دهم.\n حتی فکرِ اتلاف زمان برخی را آشفته و آزرده می‌کند. صحنه‌ای جالب در مجموعه داستان‌های ربیت۱، نوشتۀ جان آپدایک، وجود دارد که نامزد ربیت آرمسترانگ، شخصیت اصلی داستان، او را ملامت می‌کند که «هراسی بنیادی از بطالت» دارد.\n من هم قبلاً مثل ربیت بودم. اما با گذشت زمانْ بطالت و وقت‌گذرانی برایم عادی‌تر شد. ولی هنوز با این مسئله کنار نیامده‌ام که دیگران مرا منتظر بگذارند و معطلم کنند. فکر کنم به اندازۀ کافی برای این مسئله خویشتن‌دار و بزرگ‌منش نباشم.\n فرهنگ کاری ما حول محورِ اتلاف وقت برای دیگران بنا شده است. البته این فقط شامل معطلی در صف یا انتظار کشیدن برای افراد مهمی که بدقولی می‌کنند نمی‌شود. آن معطلی‌ها نوعی انتظارِ مبتنی بر جایگاه است. رابرت لوین در کتاب جغرافیای زمان۲ بحث جالبی دربارۀ رابطۀ جایگاه و انتظارکشیدن در فرهنگ‌های مختلف دارد.\n دغدغۀ من حالت‌های اساسی‌تر اتلاف زمان است.\n بر خلاف کارهایی مثلِ بایگانی‌کردن‌های پرزحمت و یک‌نواخت، مبنای محاسبۀ فیش حقوقی‌ای که به کار اطلاعاتی خلاقانه تعلق می‌گیرد، خرید زمان نیست. این فیش حقوقی نه تعهد کارفرما، که انتخاب او را برای کسب هرچه بیشتر ارزش و فایده از زمان خریداری‌شده نشان می‌دهد.\n چنین نگرشی به‌شدت جریحه‌دار می‌کند اخلاق کاری بسیاری از کسانی را که ترویج روش‌های فعال و سودمند هدر دادن زمان را به روش‌های فرح‌بخش و مشخصاً بی‌هدف ترجیح می‌دهند. آن‌هایی که بر شیوۀ اول اصرار می‌ورزند کار پرمشغله را دوست دارند. آن دسته‌ای که روش دوم را می‌پسندند بخشی از «کارزار بازنشستگی ضمن اشتغال»  هستند. استنلی بینگ۳ منادی این جنبش است.\n کارفرمایان این نیاز ریشه‌دار را به‌عنوان نیازی «ثمربخش» معرفی و تبلیغ می‌کنند و فرهنگ کار پرمشغله را بیش از نگرش «بازنشستگی ضمن اشتغال» ترویج می‌دهند. به‌رغم این، کارفرمایانِ آگاه واقفند که در حوزۀ کار اطلاعاتی، انتخاب‌های زمانی کارکنان را می‌خرند و نه اندوختۀ زمانِ آن‌ها را. علاوه‌براین، پیروانِ رویکرد بازنشستگی ضمن اشتغالْ کارایی بیشتری دارند. درهرحال، کارفرمایان دستۀ اول زحمت ترویج ساختارهای مبتنی بر حمایت از کار پرمشغله را  متقبل می‌شوند.\n از آنجایی که اساساً کار پرمشغله بهره‌وری ندارد، نمی‌توان شواهد تجربی‌ای یافت که حاکی از ارزش‌افزایی آن باشد. بنابراین مجبورید قرائن اجتماعی برای آن جور کنید. کسانی که کار پرمشغله را اشاعه می‌دهند، با دستاویز قرار دادن ترفندهای اجتماعی، نوعی عقدۀ اضطراب جمعی را ایجاد می‌کنند تا به‌مدد تبادل بازخوردهای مثبت، خروجی کار یکدیگر را ارزشمند جلوه دهند.\n افرادی که در اقتصادهای مبتنی بر کار پرمشغله گیر افتاده‌اند، معمولاً پذیرفته‌اند که به‌راستی در وضعیت انتظار قرار دارند و منتظرند در عملْ اتفاقی در زندگیشان روی دهد. اما اغلب اوقات، آموخته‌اند که حتی این انتظار را هم به فراموشی بسپارند. به همین خاطر است که نسبت به افراد کارآمد یا وقت‌گذران‌ها به فرصت بسیار بیشتری برای احیای خود یا تجدید قوا احتیاج دارند. کار پرمشغله به‌مراتب طاقت‌فرساتر از آن دو حالت دیگر است. انتظار از نظر وجودی هزینه‌بر است. فرد ویلسون زمانی گفت که هدف آی‌پد کاهش هزینه‌های انتظار است و حق با اوست. این ابزار هزینه‌های انتظار مبتنی بر جایگاه که معطل شدن در صف‌ها و اتاق‌های انتظار باشد را کاهش می‌دهد.\n ضمناً، جالب نیست که در عصر صنعت اتاق‌های انتظار در همه‌جا به چشم می‌خورند؟\n متأسفانه برای کاهش هزینه‌های پرمشغلگی، کاری از آی‌پد برنمی‌آید.\n خوشبختانه، بطالت هیچ هزینه‌ای ندارد. نیازی به پایین آوردن هزینه‌های بطالت نیست، زیرا هزینه‌ای وجود ندارد. اگر روزی سازمانی بزرگ را مدیریت کنم، به‌جای قرار دادن اتاق‌های انتظار در مقابل دفتر مدیران مهم، اتاق‌هایی را در مکان‌های تصادفی به بطالت و وقت‌گذرانی اختصاص خواهم داد.\n وضعیت در محیط‌هایی که خبری از فیش حقوقی نیست و افراد در استخدام  جایی نیستند، نیز همین‌گونه است، زیرا اضطراب‌های ناشی از قواعد کاری همه‌جا شایع است. ترفند گنگ و مبهم تعیین نرخ‌های مشاوره ساعتی و قیمت‌گذاری طرح پروژه‌ها آنقدر گسترده و متنوع است که می‌توانید همان شیوه‌ای را برگزینید که اضطراب شما برای هدر دادن زمان نیازمند آن است. من مشاورهایی را دیده‌ام که مشتریانشان را با سِیلی از خروجی‌های کار پرمشغله مواجه می‌کنند که میزان آن حتی از مشغلۀ کارمندان مقرراتی و دقیق نیز بیشتر است، همچنین با مشاورهای متفاوتی نیز برخورده‌ام که بیشتر وقتشان را کاری انجام نمی‌دهند، اما درآمدشان به‌اندازه آن‌هایی است که کارشان  تکثیر و هدر دادن کاغذ است. در الگوی کاری دوم، نیازی به توسل به ترفندهای غیراخلاقی بازار پیچیده کار جهانی نیست تا هفتۀ کاری چهارساعته خود را تنظیم کنید. اکثر شیوه‌های کار اطلاعاتی خلاقانه این امکان را برای شما فراهم می‌آورند.\n در عالم کار، تمایز آشکار بین کسانی که زمانشان را با انتظار تلف می‌کنند و کسانی که بطالت را انتخاب می‌کنند، بسیار مهم‌تر از اختلاف عدد و رقم‌ها بین دسته حقوق‌بگیران و شاغلان آزاد است.\n در میان صنفی که بطالت را پیشه می‌کنند، بسیاری را دیده‌ام که به ازای سی ساعت کار مفید، ده ساعت را به بطالت می‌گذرانند. این‌ها افرادی پرتکاپو و پرتوان هستند. همچنین با افراد دیگری مواجه شده‌ام که مثل خودم روال ۳۰ ساعت بطالت به ۱۰ ساعت کار مفید را در پیش می‌گیرند. من با دنبال‌کنندگان هر دوی این الگوها موافقم، اگرچه دسته‌ای که ساعات بطالت کمتری دارند، معمولاً پیشی می‌گیرند و مرا پشت سر می‌گذارند.\n این انتظار است که مرا آزار می‌دهد. دیگران معمولاً نمی‌دانند چگونه وقت مرا درست هدر دهند. خودم بهتر از پس این کار برمی‌آیم.\n شیوه‌های ما برای سنجش ارزش زمان بسیار ابتدایی و پیش‌پاافتاده‌اند. با اهمیت یافتن هرچه‌بیشتر خلاقیت و ایده‌پردازی در حوزۀ کار اطلاعاتی، معادلۀ ارزش زمان در برابر پول به شدت درهم‌ریخته است. اما کسانی که بطالت را به انتظار ترجیح می‌دهند، دست بالا را دارند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ونکاتش راو نوشته است و در تاریخ ۱۰ فوریه ۲۰۱۱، با عنوان «Waiting versus Idleness» در وب‌سایت ریبن‌فارم منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۹ خرداد ۱۳۹۷ آن را با عنوان «بطالت را دوست دارم ولی انتظارکشیدن را نه» و ترجمۀ سجاد امیری منتشر کرده است. •• وِنکاتش راو (Venkatesh Rao) بنیانگذار و سردبیر وبلاگ ریبن‌فارم است. [۱] Rabbit [۲] The Geography of Time [۳]  Stanley Bing: نام مستعارِ طنزنویس حوزۀ بازرگانی و اقتصاد، گیل شوارتز.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833762.json b/train/413833762.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..05645f1037dedd223f3ce8e32a2be3ce015bf184
--- /dev/null
+++ b/train/413833762.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تنهایی، مثل اعتیاد، بی‌صدا و نامرئی و مرگ‌بار است",
+  "subtitle": "تنهایی جذام قرن بیست‌ویکم است که قربانیان خود را ذره‌ذره می‌خورد و از میان می‌برد",
+  "introduction": "«تنهایی چه حسی دارد؟» مگی فرگوسن با این سؤال هولناک سراغ کسانی رفت که در دوران زندگی خود دوره‌های طاقت‌فرسایی از تنهایی را تجربه کرده بودند، آدم‌هایی که در ظاهر شباهتی با یکدیگر نداشتند: زن، مرد، جوان، سالخورده، ثروتمند یا فقیر، ولی در یک چیز مشترک بودند: سقوط در چاه تاریک تنهایی. اما رنج و اندوه تنها چیزی نیست که در تنهایی پیدا می‌شود؛ این را راهبان بهتر از همه می‌دانند.",
+  "content": "مگی فرگوسن، اکونومیست  ۱۸۴۳ — هیچ‌جای زندگی ربکا، غم‌انگیز به نظر نمی‌آمد. زنی بسیار جذاب که در شغلش هم موفق بود. زمانی که در آپارتمان دوبلکس راحتش در فولهام با او دیدار کردم، تازه سر کار جدیدی رفته بود که یک پله او را در نردبان شغل و درآمد بالاتر می‌برد. چهار سال قبل که ۳۱ ساله بود، رابطۀ طولانی‌مدتش که گمان می‌کرد به ازدواج می‌انجامد ناگهان خاتمه یافت. او هنوز محتاط است، اما در عین حال می‌خواهد سر و سامان بگیرد و پیش از آنکه دیر شود بچه‌دار شود. می‌گوید: «خیلی‌ها نمی‌توانند بفهمند چرا تنهایم. شغل خوبی دارم، خانواده‌ای دوست‌داشتنی، و یک عالم دوستان نزدیک. ولی اکثرشان الآن متأهل‌اند و سرگرم بچه‌هایشان. سعی می‌کنم برایشان خوشحال باشم، ولی اگر روز بدی داشته باشم کسی نیست که به او زنگ بزنم؛ کسی نیست که مهم‌ترین آدم زندگی‌اش باشم. مثلاً وقتی فُرم پُر می‌کنم، شدیداً احساس تنهایی می‌کنم. نزدیک‌ترین خویشاوند من کیست؟ پدرم».\n ربکا به ۷۰ میلیون نفر بریتانیایی دیگری پیوسته است که سعی می‌کنند از طریق اینترنت به عشق برسند. حساب و کتاب که می‌کند، تا الآن سر حداقل ۱۰۰ قرار رفته است. هر بار تلاشش را می‌کند (به تعبیر استرالیایی‌های frock up یعنی به سر و وضع خودش می‌رسد) اما تاکنون سرانجامی نداشته است، و در مسیر برگشت به خانه احساس می‌کند «با این کار تنهاتر شده است». بی‌رغبتی‌اش به کل این قضیه ملموس است. با این حال، چون گزینۀ بهتری نیست، ادامه می‌دهد.\n او صفحه‌اش را در وب‌سایت گاردین‌سولمیتز باز می‌کند (که نشان می‌دهد تا امروز ۱۳۰۵ نفر او را دیده و ۳۵۶ نفر او را پسندیده‌اند). می‌پرسم: «چه حسی دارد؟»\n «حس اینکه کاربردی است، و غم‌انگیز. اعتراف می‌کنم که: تنهایم و می‌خواهم خانواده‌ای داشته باشم. و این اعتراف قدری مایۀ شرمندگی است».\n پروفایل‌های مردانی را نشانم می‌دهد که تازگی به وب‌سایت پیوسته‌اند؛ اکثرشان اسم‌های شوخ و شنگ دارند: کوربی‌چاپ، سروان گِرِی، جف شکمو. نشانم می‌دهد که پروفایل خودش را چطور ساخته است: خودش را یک زن بی‌خیال جا زده است که کتاب زیاد خوانده و سفر زیاد رفته است. «اینکه مجبور باشی خودت را طور خاصی نشان بدهی، بی‌تردید قدری حس تنهایی به همراه می‌آورد. فاصلۀ بین تصویری که از خودم می‌سازم و واقعیت، بیشتر و بیشتر می‌شود. ولی اگر حقیقت را می‌نوشتم، اینکه تنهایم و نگرانم بی‌خانواده بمانم، همه را بی‌میل می‌کرد».\n «پس مردم فکر می‌کنند که تنهایی تقریباً یک بیماری مُسری است؟» «بله. چیزی در همین حدود. اکثر افراد آن را بسیار غیرجذاب می‌دانند». «آیا کسی در وب‌سایت گاردین بوده که در پروفایلش به تنهایی اعتراف کند؟» «هرگز». «مطمئنی؟»\n ربکا واژۀ «تنها» را در نوار جستجویی تایپ می‌کند که با آن می‌توانید دنبال شریکی با ویژگی‌های خاص بگردید، مثلاً هندی حرف بزند یا هوادار تیم فوتبال اولداتونینز باشد.\n وب‌سایت فوراً جواب می‌دهد: «هیچ یاری پیدا نشد».\n بنا به گزارش «دفتر آمار ملی»، بریتانیا «پایتخت تنهایی اروپا» است. به نظر دِبورا موگاک، رمان‌نویس، تنهایی «آخرین تابو» است: «ما دربارۀ هر چیز دیگر، حتی مرگ، حرف می‌زنیم اما هیچ‌کس دوست ندارد اعتراف کند که تنهاست». و تنهایی، گرچه علامت فیزیکی ندارد، اما ابتلائی است که می‌تواند آزارنده‌تر از بی‌خانمانی، گرسنگی یا بیماری باشد». مادر ترزا نوشته است: «بزرگ‌ترین رنجْ تنها بودن است، احساس دوست داشته نشدن، اینکه بی‌کس باشی». تنهایی همان جذام قرن بیست‌ویکم است که قربانیان را ذره‌ذره می‌خورد و هرکه با آن مواجه شود از آن می‌گریزد.\n در بریتانیا ۷.۷ میلیون نفر تنها زندگی می‌کنند. یک مادر مجرد سی‌وچند ساله به من گفت: «شکر خدا قیمت املاک در لندن سر به فلک می‌کشد. برایم نمی‌صرفد جایی را تنهایی بخرم، برای همین مجبورم خانه‌ام را با کسی شریک شوم». آمار نسل انفجار جمعیت (افراد بین ۴۵ تا ۶۴ سال) که تنها زندگی می‌کنند، سال به سال افزایش می‌یابد. هفده میلیون بزرگ‌سال در بریتانیا، پیوند خانوادگی ندارند. بیش از یک میلیون نفر از سالخورده‌ترها، اکثر یا تمام اوقات احساس تنهایی می‌کنند، و اکثرشان حس می‌کنند که نمی‌توانند پیش خانواده و دوستانشان به تنهایی‌شان اعتراف کنند. تنهایی یکی از دلایل اصلی تماس مردم با خیریۀ ساماریتنز است که خدمات مددکاری عاطفی ارائه می‌دهد، اما اعتراف به این مسئله برای اغلب تماس‌گیرندگان دشوار است. نیک، یکی از داوطلبان قدیمی فعال در این خیریه، می‌گوید: «آدم‌هایی که با ما تماس می‌گیرند گاهی احساس می‌کنند تنهایی فی‌نفسه دلیل کافی‌ای برای تماس‌گرفتن نیست. آن‌ها احساس خجالت یا شرمندگی دارند، انگار که احساس تنهایی مسألۀ جدی‌ای نیست». سه‌چهارم پزشکان عمومی می‌گویند که هر روز بین یک تا پنج فرد تنها را می‌بینند؛ فقط هم ۱۳درصد این پزشکان توان کافی برای کمک به آن افراد را دارند، در حالی که اثر مخرّب تنهایی بر سلامت معادل ۱۵ نخ سیگار کشیدن در روز است. فقط ۲۲درصد از ما هرگز احساس تنهایی نکرده‌ایم.\n می‌خواستم دریابم که این جماعت تنهایان چه کسانی‌اند و از شالودۀ رنجشان سر در بیاورم. و می‌خواستم روان‌شناسی تنهایی را بفهمم: چه حسی دارد؟ آیا قابل درمان است؟ آیا نتیجۀ درآمدهای پایین (یا حتی به‌واقع رفاه) است؟\n در کوچه‌ای حوالی خیابان پورتوبلو در لندن، یک در خاکستری رنگ‌ورو رفته به راهرویی باز می‌شود که پُر از مرسوله‌های تبلیغاتی است. سه ردیف پله بالاتر، در یک خانۀ نقلی تلمبار از کتاب، آدام فیلیپسِ روان‌شناس نشسته است که روزگاری به‌خاطر هوش سرشار و کارهای اغلب شهرآشوبش، «مارتین آمیسِ۱ روانکاوی بریتانیا» نامیده می‌شد. او همانجا کتاب‌های پرفروشش را می‌نویسد و بیمارانش را درمان می‌کند. به گفتۀ او، اکثر بیمارانش قدری از تنهایی رنج می‌برند و جستجوی دیوانه‌وار رمانس هم می‌تواند مشکلشان را وخیم‌تر کند. می‌گوید: «در فرهنگی که اکثر افراد احساس تنهایی می‌کنند، لابد تصویری ایده‌آل از رابطه‌ها ساخته می‌شود. لابد انتظاری که افراد از دیگری پیدا می‌کنند، بیش از توان آن‌هاست. ناچار برای جبران آن، رؤیایی از صمیمیت خلسه‌آور و باورناپذیر ساخته می‌شود. و از بسیاری چیزها (مثل سکس) می‌توان برای تسکین این درد استفاده کرد. به‌نظرم در فرهنگ ما، تنهایی تا حد زیادی وجهۀ سکسی پیدا می‌کند. به‌نظرم، هرزه‌نگاری به یک معنا همین است: نومیدی از رابطه، نومیدی از بده‌بستان واقعی. و تنهایی اساساً حول باور فرد به قدرت بده‌بستان می‌چرخد: آیا می‌توانیم چیزی به یکدیگر بدهیم که واقعاً اثری داشته باشد؟ آیا می‌توانیم برای همدیگر کاری کنیم که احساس بهتری پیدا کنیم؟»\n فیلیپس معتقد نیست که آدم‌ها تنها به دنیا می‌آیند یا به‌اصطلاح «ژن» تنهایی وجود دارد، اما تقریباً مطمئن است که تنهایی در اغلب موارد با فرزندپروری نامناسب و روابط ناکارای آغازین ربط دارد. او می‌گوید: «به نظرم بسیار محتمل است افرادی که در بزرگسالی تنهایند، در کودکی هم تنها بوده باشند».\n حرف‌های او وقتی یادم آمد که ساماریتنز مرا به جیمز متصل کرد: یک کارآفرین فناوری اطلاعات و دلال املاک که اکنون در نیمۀ چهل‌سالگی است. جیمز می‌گوید که با نگاهی به گذشته، گویا حوالی شش‌سالگی بود که فاصله گرفتن از والدینش و رابطۀ زناشویی تلخ آن‌ها را آغاز کرد. در نُه‌سالگیِ او که آن دو طلاق گرفتند، او «کاملاً از آن‌ها جدا» شده بود: «در خانه کنار مادر و خواهرم زندگی می‌کردم، اما بعید می‌دانم بیش از ۱۵ دقیقه در روز همدم آن‌ها بوده باشم. معمولاً تنها غذا می‌خوردم، سپس به اتاقم می‌رفتم و آنجا می‌ماندم، در تنهایی». او در مدرسه و دانشگاه منزوی بود؛ اما تا اوایل بیست سالگی و رفتن سر اولین شغلش طول کشید تا بفهمد که چقدر برای سر و کله زدن با دیگر انسان‌ها کم‌بُنیه است: «با دیگران جور نمی‌شدم، و نمی‌فهمیدم علتش چیست. عدم اعتمادبه‌نفس، همراه با عصبانیت و اضطراب، آرام اما سرسختانه سراغم می‌آمد. آن وضعیت، تنهایی به معنای محرومیت واقعی بود، به معنای فقدان کامل تماس با انسان‌ها».\n «و تنهایی چه حسی دارد؟»\n «تنهایی یعنی بی‌ارزشی. احساس می‌کنید با دیگران جور نیستید، آدم‌ها درک‌تان نمی‌کنند. احساس افتضاحی نسبت به خودتان دارید، احساس می‌کنید طرد شده‌اید. همه به میخانه می‌روند اما شما دعوت نمی‌شوید. چرا؟ لابد چون شما مشکل دارید».\n وقتی حس «شدید خودکشی» در جیمز برانگیخته شد، سراغ ساماریتنز رفت و تا هشت بار در روز با آن‌ها تماس می‌گرفت. آن‌ها کمک کردند که او «حس کند انسان است،» و بیش از بیست سال است که کمک کرده‌اند زنده بماند و زندگی کند، از جمله ۱۳ سال پیش که یار او بودند تا از یک «فروپاشی روانی کامل» عبور کند. او با کمک‌های مالی سنگین، از آن‌ها تقدیر می‌کند. چون جیمز، علی‌رغم نپختگی و انزوایش، مالتی‌میلیونر شده است. در کنار پرنسس دایانا، مرلین مونرو و پرزیدنت ترامپ (که زندگی‌نامه‌نویسش تیم اوبراین در وصف او نوشته است: «یکی از تنهاترین آدم‌هایی که می‌شناسم»)، جیمز هم سند آن است که نمی‌توانید با پول از تنهایی درآیید. او می‌گوید: «هرقدر هم پول داشته باشید، فرآیندهای روانی‌تان شما را در قید و بند نگه می‌دارند».\n شاید بتوان گفت که رفاه، اوضاع را بدتر می‌کند. ما برای فضا، حریم و استقلال شخصی ارزش قائلیم، و هرچه ثروتمندتر باشیم خرج مقدار بیشتری از این‌ها را می‌توانیم بدهیم؛ اما همین‌ها یک دلالت جانبی هم دارند: تنها بودن. اگر افراد جابجا شوند تا کار پیدا کنند به سود اقتصادمان است، اما تحرّک آن‌ها پیوندهای خانوادگی و اجتماعی را گاهی تا نقطۀ شکست کامل گسسته می‌کند. فیلیپس به من گفت «سرمایه‌داری و بازار نیروی‌کار متحرّک، پیوندهای میان مردم را پرمخاطره و دشوار می‌کند. از آنجا که مردم احساس می‌کنند چاره‌ای جز ادامۀ این راه ندارند، چنانکه دیده‌ایم، تشویق می‌شوند تا رابطه و صمیمیت را قربانی کنند».\n ولی اگر پولْ سپر دفاع شما در برابر تنهایی نیست، فقر آن را وخیم‌تر هم می‌کند. با اویان در یک غذاخوری خیریه در یک شامگاه سرد پیش از کریسمس آشنا شدم. او قبلاً مدیر یک مغازۀ شرط‌بندی بود، اما پس از یک فروپاشی روانی، سر از خیابان‌ها درآورد. به من گفت: «من تک‌فرزند بودم و به انزوا عادت داشته‌ام. زندگی من چیزی جز تنهایی نیست. احساس می‌کنم سزاوار آن نیستم که با دیگران باشم یا رابطه‌ای داشته باشم».\n «تنهایی چه حسی دارد؟»\n «انگار که یک پرس غذای کامل به شما تعارف کرده‌اند اما نمی‌توانید آن را بخورید».\n کریس ماهونی مدیر ارشد هوم‌استارت است، خیریه‌ای که امداد عملی و عاطفی می‌دهد به خانواده‌های بحران‌زده‌ای که بچه‌های کوچک دارند. او می‌گوید: «بسیاری از مادرانمان به شدت تنهایند، به‌ویژه اگر آواره یا پناهجو باشند. به‌واقع می‌توانم بگویم احتمالاً عمدۀ رنجشان ناشی از تنهایی است».\n در دفتر کریس در ایست‌شین، با آلیس و پسر نوپایش تام آشنا می‌شوم. شوهر آلیس در شیفت‌های دوازده‌ساعته نگهبانِ یک مجتمع آپارتمانی مدرن است ولی درآمد پایینی دارد، و آلیس به‌خاطر مشکلات سلامت روانی نتوانسته است از مقرری مخصوص بیکاران جویای شغل بهره‌مند شود. به همین خاطر، تا چندین ماه پس از تولد تام، آن‌ها در یک آپارتمان تک‌اتاقۀ کوچک بالای یک رستوران گیر کرده بودند که دود مونوکسید کربن هم هوایش را آلوده می‌کرد. آلیس می‌گوید: «نمی‌توانستم کسی را به آنجا دعوت کنم. فکر می‌کردم که اگر کسی بیاید، پیش خودش می‌گوید: ای بابا، چرا می‌گذارید بچه‌تان در این شرایط زندگی کند؟ تام تا وقتی سه‌ماهه شد هیچ بچۀ دیگری را ندیده بود و من هم به طرز اسف‌باری تنها بودم».\n «چه حسی دارد؟»\n «مثل یک ابر تیره است. نمی‌خواهید کسی شما را ببیند و به همین خاطر تنهاتر می‌شوید. یک چرخۀ معیوب».\n شاید فکر کنید که وضع آلیس بدک نیست، چون بالاخره همسر و فرزندی دارد. اما تنهایی در ازدواج می‌تواند تلخ باشد. کرولاین که اکنون ۴۷ سال دارد و نویسندۀ موفقی است، ۱۲ سال همسر مردی بود که گرچه هیچ‌گاه بی‌رحم نبود اما روزبه‌روز جای خالی‌اش بیشتر می‌شد. کرولاین می‌گوید: «او بسیار جمع‌دوست بود، همیشه شمع محفل مهمانی‌ها بود، اما واقعاً تشویش زیادی داشت. وقتی تنها بودیم، توی خودش فرو می‌رفت و غیبش می‌زد. واقعاً چندان حرف نمی‌زد و نمی‌شنید. نمی‌توانستم ریشۀ مشکل را پیدا کنم، اما همین به نوبۀ خودش اصل مسأله بود: هیچ مشکلی دیده نمی‌شد». کرولاین تعریف می‌کند که یک روز تابستانی با همسرش روی چمن‌ها نشسته بودند و بچه‌هایشان همان حوالی بازی می‌کردند. «کمی غمگین بودم و گفتم: امروز دهمین سالگرد فوت پدرم است. لحظه‌ای سکوت بود که فکر کردم از سر همدلی است؛ ولی بعدش گفت که هفتۀ آینده به نیویورک می‌رود و متوجه شدم که طبق معمول گوش نمی‌کرده است».\n همسر کرولاین سراغ مشروبات رفت و اوضاع بدتر شد: «او هرگز واقعاً تمام و کمال با من نبود. آن وقت‌هایی هم که در دفتر کارش نبود، سرش پر از الکل بود. شاید اگر دوستش نداشتم اهمیتی نداشت؛ ولی دوستش داشتم و برای همین این وضعیت بسیار دردناک بود». والدین کرولاین بُردباری و شکیبایی را به او یاد داده بودند، و او می‌خواست زندگی‌اش از هم نپاشد، برای همین هم با کسی حرف نزد. «فکر می‌کردم این تَرَک‌ها هرچه آشکارتر شوند، احتمال فروپاشی کل زندگی بیشتر می‌شود. پس چندین سال به همان وضع ادامه دادیم، عین یک خانوادۀ عالی و بی‌نقص، با بچه‌های دوست‌داشتنی و شغل‌های خوب؛ اما همۀ آن ایام احساس تنهایی می‌کردم». او دوستانش را هم کنار گذاشت چون احساس می‌کرد نمی‌تواند به نزدیک‌ترین کسانش بگوید که چقدر درد می‌کشد. سپس بالاخره ازدواجشان به پایان رسید و او توانست حرف بزند، «و این شکاف هولناک بین من و بقیه‌ای که برایم مهم بودند پُر شد و دیگر تنها نبودم».\n «تنهایی چه حسی دارد؟»\n «انگار در محاصرۀ یک خلأ تیره و تارید که راهی برای عبور از آن ندارید».\n سنمان که بالاتر می‌رود، اثرات فرسایندۀ تنهایی آشکارتر می‌شوند. ادبیات پُر از دختران به‌اصطلاح ترشیدۀ تنهاست. مثلاً شخصیت اصلی رمان اندوه تنهاییِ جودیت هرن۲ نوشتۀ برایان مور که نامش در عنوان کتاب آمده است: او در اتاقک چرکی در بلفاست زندگی می‌کند که نقاشی‌های خالۀ مرحومش و «قلب مقدس» آن را احاطه کرده‌اند. در چهل و چند سالگی، جودیت هرن ساده، گرفته و به طرز اسف‌باری غمگین است؛ چنانکه «هیچ مردی را وسوسه نمی‌کند». او می‌نوشد تا تلخیِ وجودش را فرو ببرد.\n مور به مصاحبه‌گری گفت: «وقتی جودیت هرن را می‌نوشتم، بسیار تنها بودم، در یک کاروان اجاره‌ای می‌نوشتم، تقریباً دوستی نداشتم، از اعتقاداتم دست کشیده بودم، تقریباً هیچ پولی درنمی‌آوردم، و چندان آینده‌ای برای خودم نمی‌دیدم. برای همین می‌توانستم با یک ترشیدۀ الکلی و منزوی همذات‌پنداری کنم». اما این قصه مال سال ۱۹۵۵ بود. مطمئناً اکنون که شصت سال گذشته است، خانم‌های مجرد میان‌سال و تنها را یک کاسه نمی‌کنیم؛ یا می‌کنیم؟\n پاییز پارسال با فیونا، یک روانکاو بسیار تیزهوش، آشنا شدم، و وقتی به او گفتم روی چه چیزی کار می‌کنم فوراً داوطلبانه گفت «به طرز اسف‌باری تنها» بوده و با کمال میل درباره‌اش حرف می‌زند. از او پرسیدم: «چند سالت است؟» جواب داد: «من ۵۷ سال دارم، یا به تعبیر وب‌سایت‌های زوج‌یابی: من ۵۷ سال دارم ولی احساس می‌کنم ۲۷ ساله‌ام». یک بعدازظهر آرام برای ناهار و قدم زدن کنار رودخانۀ تیمز دیدار کردیم. حس می‌کردم آنچه می‌خواهد به من بگوید دردناک است، لذا مدتی دربارۀ همه‌چیز حرف زدیم جز تنهایی. ولی بالاخره وقتی روی نیمکتی نشسته بودیم، ضبط‌صوتم را روشن کردم و قدم در گود گذاشتیم.\n فیونا تصدیق کرد که حرف زدن دربارۀ تنها بودن ساده نیست: «مشکلات مربوط به سلامت روانی و افسردگی این روزها بسیار شیک شده‌اند، اما تنهایی چنین نیست. تنهایی عنصری شرم‌آور دارد که آدم به خودش می‌گوید: تقصیر من است، من مشکلی دارم، من آدم ناگواری‌ام». گفتم که اخیراً سر میز شام در آکسفورد، یک خانم سرزندۀ آمریکایی به من گفت که راه‌حل تنهایی آن است که دوستی‌های درست و درمان داشته باشیم: «آدم‌های تنها باید مشق دوستی کنند». اما فیونا توضیح داد که وقتی تنهایی چنگ می‌اندازد، این کار روزبه روز دشوارتر می‌شود. او گفت: «خیلی طول کشید تا واقعاً خودم را کسی بدانم که تنهاست، و احساس می‌کنم واقعاً همین چهار یا پنج سال گذشته به چنین درکی رسیده‌ام. اگر زندگی اجتماعی خوبی داشته باشید و کسانی در زندگی‌تان باشند که مدت‌هاست می‌شناسید و ساده دوست پیدا کنید (که من این شکلی‌ام)، به سادگی ممکن است احساس کنند تنها نیستید چون سرتان شلوغ است و با مردم قطع ارتباط نکرده‌اید. ولی من فهمیدم که به هر دلیل، دیگر چنان معاشرتی ندارم». یک علتش آن است که دوستانم چنان غرق زندگی‌های خودشان شده‌اند (در آستانۀ بازنشستگی‌اند، از لندن رفته‌اند، پدربزرگ یا مادربزرگ شده‌اند) «که حلقۀ معاشران تنگ‌تر شده است. اکنون مقدار ترسناکی از زمان را با خودم می‌گذرانم». یک علتش هم آن است که او پذیرفته است معاشرت‌های هیجانی، هرگز اشتیاق‌های عمیق او را ارضا نخواهند کرد. او می‌گوید: «آنچه واقعاً نیاز دارید، آدم‌هایی است که شما را خوب بشناسند، به شما اهمیت بدهند و در دسترستان باشند؛ کسانی که هر وقت بتوانید دربارۀ هر چیزی با آن‌ها تماس داشته باشید. و من چنین چیزی ندارم، و این وضعیت خیلی تنهاست. کسی نیست که گوشی را بردارم، زنگ بزنم و بگویم: می‌آیی اینجا؟ برویم سینما؟ آخرهفته چکاره‌ای؟ اکنون چنین چیزی برایم موجود نیست. من متوجه نبودم اما این اتفاق رُخ داده است. برای همین گرفتار یک چرخۀ معیوب شده‌ام. اگر احساس کنید دوست‌داشتنی نیستید، احساس می‌کنید نمی‌توانید دور و بر دیگران باشید، که آن هم احساس انزوا را تقویت می‌کند، و ماجرا همین‌طور عمیق‌تر می‌شود».\n عبور از سن بچه‌داری هم این درد را تسکین نداده است: «نه بخدا، این برایم تسکین نبود که هیچ، یک سوگواری مدام هم شده است. پیش خودم فکر می‌کردم که پس از ورود به چهل‌سالگی حل می‌شود. فکر می‌کردم: وقتی از لحاظ زیست‌شناختی بی‌معنا شود، معنای روان‌شناختی‌اش را هم از دست می‌دهد. اما در واقع، اوضاع وخیم‌تر شد».\n او می‌گوید اکنون فقط یک چیز می‌خواهد: زندگی‌اش را «به شیوه‌های بسیار معمولی» با کسی شریک شود: «به نظرم تمام معنای زندگی همین شریک شدن و رابطه‌داشتن و مصاحبت است. در تنهایی که زندگی بگذرانید انگار واقعاً زندگی نکرده‌اید. اگر کسی نباشد که خودتان را در آینۀ او ببینید یا با شما رابطه بگیرد، انگار وجودتان متوقف شده است».\n از فیونا می‌پرسم: «تنهایی‌ات چه حسی دارد؟»\n «حس داغ‌دیدگی، مثل یک فقدان مهیب. و حس خفگی: همان چیزی که نیست، می‌فشارد و خفه می‌کند و جلوی نفس را می‌گیرد».\n «و وقتی این احساس‌ها طاقتت را طاق می‌کنند چه می‌کنی؟»\n «هیچ. قبلاً عادت داشتم خودم را به دوچرخه‌سواری و اینجور کارها وادار کنم. الآن فقط سعی می‌کنم تحملش کنم. پیش خودم فکر می‌کنم: همین است که هست. تنهایی همین است».\n با نزدیک شدن سالخوردگی، تنهایی تقویت می‌شود. فیونا می‌گوید: «چیز خوبی ندارم که در خاطرم مانده باشد. به این فکر می‌کنم که هیچ کار شگفت‌انگیزی نکرده‌ام و این فکر ناخوشم می‌کند. می‌بینم که جسمم خُرده‌خُرده مشکل پیدا می‌کند و فکر می‌کنم که: هیچ‌کس نیست که مراقبم باشد یا بداند الآن چکار می‌کنم؛ اگر اتفاق بدی برایم بیافتد، چه کسی هست که خبردار شود؟»\n این دلواپسی، بجاست. پاییز پارسال، جسد ماری کانلونِ ۶۸ ساله در آپارتمانش در لارکسپررایز در بلفاست پیدا شد. او تقریباً سه سال قبل جان داده بود. خانواده‌اش در اعلامیه‌ای گفتند که از درگذشت «خواهر عزیزشان شوکه و دلشکسته» شده‌اند. شاید بگویید سنگدلم؛ ولی چقدر «عزیزشان» بوده که از ابتدای سال ۲۰۱۵ نه او را دیده و نه با او حرف زده‌اند؟ سراغ مدیران گورستان محله رفتم تا بپرسم چقدر به جسدهایی برمی‌خورند که در آپارتمان‌هایش تنها مانده‌اند تا اینکه به فساد افتاده‌اند. خانمی که آن روز مسئول دفتر بود دربارۀ این سؤال ملاحظاتی داشت و قول گرفت اسمش را نیاورم. ولی گفت پاسخ مثبت است و این اتفاق مرتب می‌افتد: جسدهایی که کسی سراغشان نمی‌رود و آن‌قدر می‌مانند که همسایه‌ها از بوی بد شاکی می‌شوند.\n شاید این خبر شوکه‌کننده باشد، اما غافلگیرکننده نیست. بیش از نیمی از مردان و زنان بالای ۷۵ سال در بریتانیا تنها زندگی می‌کنند. سه‌چهارم افراد مسن‌تر می‌گویند تنهایند و بیش از یک‌سوم‌شان احساس می‌کنند تنهایی‌شان «خارج از کنترل» است. اکثرشان اعتراف می‌کنند هرگز دربارۀ احساسشان با دوستان یا خانواده حرف نزده‌اند.\n در یک روز لطیف پاییزی، به روتلند می‌روم تا با بَری ۸۵ ساله ملاقات کنم و در مهمانسرای فینچزآرمز در همبلتون با او ناهار بخورم. او عادت داشت اغلب با همسرش کریستین به اینجا بیاید، و گرچه سه سال از فوت او می‌گذرد، بَری همچنان با ضمیرهای جمع به جای مفرد حرف می‌زند. کریستین ۱۵ سال جوان‌تر از بَری بود و لذا این زوج همیشه گمان می‌کردند بَری زودتر از دنیا می‌رود. بعد کریستین دچار تومور مغزی شد. بَری اکنون می‌گوید: «مرگ ناگهانی او چنان شوک جسمی عمیقی به من وارد کرد که در وصف نمی‌آید. آینده‌ام شد یک شوره‌زار پُر از روزهای خالی».\n ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که استقلال را تمجید اما انزوا را تمسخر می‌کند. ولی برای بسیاری از سالخوردگان، این دو همپای هم‌اند. کلیو لویسِ رمان‌نویس در تابستان ۱۹۶۰، پس از درگذشت همسرش جوی، نوشت که این بی‌قید شدن چه رنجی دارد. او برای پیتر براید، کشیشی که خطبۀ عقدشان را خوانده بود، نوشت: «دوست دارم ملاقات کنیم چون من اکنون بسیار آزادم (ای خدا، کاش نبودم). هیچ‌کس اوایل عمرش نمی‌فهمد که آزادی به بهای تنهایی تمام می‌شود. شاد بودن یعنی پیوند داشتن». این دقیقاً تجربۀ بَری بود. برایش روشن نیست که کجا سوگواری تمام و تنهایی آغاز می‌شود، اما تجربه‌اش از این دو در کنار هم چنین بوده است: «یک زخم جان‌سوز که تسکین نمی‌یابد؛ یک مسألۀ روانی که جسمانی می‌شود و تمام انگیزه‌تان را می‌رباید. در آستانۀ آن بودم که اراده به زندگی را از کف بدهم: نومیدی همیشه در خانۀ تنهایان را می‌کوبد».\n سایر سالخوردگانی که طرف صحبتم بوده‌اند نیز تجربۀ مشابهی را به شیوه‌های مختلف وصف کرده‌اند. برای رابیِ ۹۱ ساله که در کنت زندگی می‌کند و همسرش را در ۲۰۱۲ از دست داده است، «تنهایی یعنی اینکه کسی را نداشته باشی که با همدیگر علافی طی کنید». رابی دو سال است که جز برای بیمارستان پا از خانه بیرون نگذاشته است، و تلویزیونش را همیشه روشن می‌گذارد تا همدم او باشد. (چهل‌درصد سالخوردگان بریتانیا می‌گویند تلویزیون همدم اصلی آن‌هاست). «اکثر اوقات واقعاً تلویزیون را تماشا نمی‌کنم. بعد یک چیز جالب شروع می‌شود و می‌گویم: کُر، اینو ببین! و سرم را برمی‌گردانم و هیچ‌کس نیست». ونسا که تقریباً هشتاد سال دارد، قبلاً در صنعت مُد کار می‌کرد. او می‌گوید: «هنوز هم در فروشگاه‌های خیریه دنبال لباس‌ها می‌گردم، اما دنبال دوست نمی‌شود گشت».\n «تنهایی چه حسی دارد؟»\n «شما را زمین‌گیر می‌کند. نمی‌توانید از تختتان بیرون بیایید. بیدار که می‌شوم، پیش خودم فکر می‌کنم: خُب باید چه غلطی بکنم؟ فهرست‌های کوچکی درست می‌کنم، سعی می‌کنم به خودم بگویم که امروزْ روز تازه‌ای است».\n آدام فیلیپس معتقد است که آدم‌های تنها قدری حق انتخاب دارند: «تنهایی هست، ولی استفاده‌هایی هم دارد. تنهایی می‌تواند یک‌جور جان‌پناه باشد، البته جان‌پناهی تیره و تار. می‌تواند به منزلۀ اجتناب از چیزهای بسیاری باشد که گرچه شاید هیجان‌انگیز باشند اما مشکل‌آفرینند. تنهایی می‌تواند امن و امان بیاورد». اما اگر افراد با تنهایی‌شان رودررو شوند، امکان بازیابی وجود دارد: «کسی که احساس تنهایی می‌کند لاجرم تجربۀ احساس تنها نبودن را داشته است. به بیان دیگر، این احساس واکنشی به چیزی دیگر است: فرد احساس تنهایی می‌کند چون می‌داند جای چیزی خالی است که روزی روزگاری تجربه کرده است. می‌داند چیزی خوب در دنیا وجود دارد که شاید تنهایی‌اش را تسکین بدهد. این به‌نظرم فی‌نفسه عنصری امیدبخش است. پس به نظرم وقتی فرد احساس تنهایی می‌کند، به گونه‌ای علامت امید است».\n سارا میتلند، مؤلف اثر پرفروش یک کتاب از سکوت۳ و یک کتاب راهنما با عنوان چگونه تنها باشیم۴، بیست سال است که تنها زندگی می‌کند. خانه‌اش در یک درّۀ دورافتاده در اسکاتلند است که با نزدیک‌ترین مغازه بیست کیلومتر فاصله دارد. پیش از آنکه به آنجا نقل‌مکان کند هرگز تنها زندگی نکرده بود، و «مشتاقانه منتظر بودم که تماماً تیره‌بخت شوم و بتوانم تقصیر یک چیز دیگر را هم گردن همسر سابقم بیاندازم». ولی در عوض دید که مجذوب سکوت می‌شود، مجذوب «آن اتفاقی که برای روح انسان می‌افتد، برای هویت و شخصیت، وقتی که حرف زدن متوقف می‌شود، وقتی دکمۀ خاموش را فشار می‌دهید، وقتی رهسپار یک تهیِ عظیم می‌شوید». یکی از اتفاق‌هایی که برای سارا افتاد آن بود که افسردگی («که در تمام دوران بزرگسالی فکر می‌کردم بخشی از شخصیت‌ام بود») دیگر اذیتش نکرد. اکنون که به زندگی شهری در احاطۀ مردم فکر می‌کند، وحشت می‌کند.\n انزوای سارا (با گوسفندان سیاه همسایگان و بدون خط موبایل) منتهای انزواست. ولی پس از حرف زدن با او، برایم سؤال شد که آیا راه‌هایی نه به این اندازه رادیکال هم وجود دارند تا تنهایان بتوانند با یادگیری آن‌ها، پریشانی خود را به نوعی خلوت غنی تبدیل کنند؟ با لورنس فریمن، راهب بندیکتی و واعظ مشهور بین‌المللیِ مراقبه، در میدانی ساکت در ایسلینگتون ملاقات کردم. چیزی از ملاقاتمان نگذشته بود که درک عمیق او از سرشت بشر و تمایزی که بین خلوت و تنهایی قائل بود، شگفت‌زده‌ام کرد. به نظر او، تنهایی نوعی «خلوت ناموفق» است. بنا به تجربۀ او، تنهایی حاوی یک‌جور «حس بدِ ناکامی است که شرمندگی می‌آورد. افراد تنها احساس می‌کنند که باید با دیگران در پیوند باشند، و اگر احساس کنند جداافتاده و غریبه‌اند لابد خطایی کرده‌اند؛ یا دست سرنوشت یا کاری که کرده‌اند آن‌ها را به اینجا کشانده است. این هم اغلب به ترکیبی از پارانویا و قضاوت‌های تند و تیز دربارۀ دیگران می‌انجامد. بدین‌ترتیب، آن‌ها از دو جهت در دام می‌افتند: احساس می‌کنند دیگران قضاوتشان می‌کنند و خودشان هم دیگران را قضاوت می‌کنند». به اعتقاد او، خلوت یعنی «کشف و پذیرش منحصربه‌فرد بودنتان. این فقط خودشناسی نیست، بلکه تجربۀ حقیقی و عینیِ بودن است، که ما در مراقبه می‌چشیم». این هم لزوماً ریشه در دین ندارد: تکنیک‌های مراقبۀ او در مدارس و زندان‌های سراسر کشور تدریس و تمرین می‌شوند. «بدین معنا، خلوت مبنای رابطه است: ورود به خلوت خود، منحصربه‌فردی خود، شما را برای رابطه‌های عمیق‌تر و اصیل‌تر آماده می‌کند».\n می‌پرسم: «پس آیا می‌شود یاد گرفت که تنها نبود؟»\n می‌گوید: «فکر کنم می‌شود؛ آن‌هم با در آغوش کشیدن خلوت. اما فکر کنم که بیرون آمدن از تنهایی، کار دشواری است».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب در شمارۀ فوریه و مارس ۲۰۱۸ مجلۀ اکونومیست   ۱۸۴۳ با عنوان «In Solitude What Happiness» به چاپ رسیده و سپس در وب‌سایت همین مجله بارگذاری شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۷ آن را با عنوان «تنهایی مثل اعتیاد، بی‌صدا و نامرئی و مرگ‌بار است» منتشر کرده است. •• مگی فرگوسن (Maggie Fergusson) منشی انجمن سلطنتی ادبیات در انگلستان و دبیر بخش ادبی مجلۀ ۱۸۳۴ است. اولین کتاب او، زندگیِ جورج مکی براون (George Mackay Brown: The Life) برندۀ جوایز متعددی شده است. [۱] رمان‌نویس معاصر بریتانیایی. [۲] The Lonely Passion of Judith Hearne [۳] A Book of Silence [۴] How to Be Alone\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833763.json b/train/413833763.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..57d4b419ca67f99c4db0a767cddaa221d57654d3
--- /dev/null
+++ b/train/413833763.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "باید ایتالیایی زندگی کرد یا آلمانی؟",
+  "subtitle": "زندگی کجاست؟ شاید در یادداشتی قدیمی که فراموشش کرده‌ایم",
+  "introduction": "وقتی زندگی در روالی یکنواخت و کسالت‌بار می‌افتد و عملاً به مُردگی تبدیل می‌شود، چه باید بکنیم؟ دو پاسخ برای این سؤال وجود دارد: دائماً دنبال چیزهای تازه باش، یا معنای باثبات‌تر و عمیق‌تری برای همین روال پیدا کن. اما هر دو پاسخ به یک اندازه تباه‌اند. شان کِلی در رابطه‌ای که با استادش هیوبرت دریفوس داشته راه‌حل سومی را جست‌وجو می‌کند.",
+  "content": "شان دورنس کِلی، نیویورک تایمز — چند هفته پیش، سطر جالبی در یادداشت‌های یکی از درس‌هایم پیدا کردم. نمی‌دانم از چه زمانی آنجا بوده یا چطور اصلاً وارد یادداشت‌های من شده است. یادم نمی‌آید که آن را قبلاً نوشته باشم یا حتی دیده باشم. آن سطر این بود: «هدف زندگی، از نظر پاسکال، شادکامی، صلح، یا شکوفایی نیست، بلکه زنده بودن است». به عقیدۀ من این سطر را ممکن است معلم و دوستم، هیوبرت دریفوس، نوشته باشد. هیوبرت در ماه آوریل (۲۰۱۷) در سن ۸۷ سالگی درگذشت.\n دست‌کم در بدو امر تصور اینکه هیوبرت ممکن است از درون گور با من حرف زده باشد عجیب است. ولی شاید عجیب‌تر این باشد که او از آن جایگاه بالاتر و نه چندان ایدئال که اکنون دارد بتواند به من دربارۀ هدف احتمالی زندگی چیزی بگوید. ولی اگر می‌دانستید که طرز کار یادداشت‌های درسی من چطور است، احتمالاً این قدر ماجرا عجیب نبود..\n می‌دانید که من فیلسوف فرانسویِ قرن هفدهم، بلیز پاسکال، را تدریس می‌کنم، و سنت اگزیستانسیالیستی‌ای که او منادی آن بوده است، آن‌هم از هنگامی که هیوبرت تقریباً سی سال پیش من را با آن‌ها آشنا کرد. یادداشت‌های درسی‌ای که من استفاده می‌کنم از دل همان یادداشت‌هایی درآمده که وقتی دانشجو بودم در کلاس هیوبرت برمی‌داشتم. در طول سالیان، این یادداشت‌ها، بیشتر و کامل‌تر شدند، نه فقط بر اثر چیزهایی که از دانشجویانم یاد گرفتم، بلکه همچنین و به‌ویژه بر اثر گفتگوهای مداوم و فراوانی که با هیوبرت داشتم. مسیرهای تأثیرپذیری این یادداشت‌ها آن قدر فراوان و متنوع بوده که مدت‌هاست دیگر قابل تشخیص نیستند. گاهی اوقات حتی خودم هم چیزهایی در آن‌ها پیدا می‌کنم که متعجب می‌شوم.\n این جور تعجب کردن‌ها جالب‌اند، اما گاهی گیج‌کننده هم هستند. بالاخره یعنی چه که هدف زندگی زنده بودن است؟ خیلی حرف مبتذلی است، حتی این‌همان‌گویی است. اما شاید، بعد از کمی تفکر، اهمیتش آشکار شود. به این فکر کنید که چطور ممکن است، در عمل، زندگی به مُردگی تبدیل شود. می‌دانید چطور این اتفاق می‌افتد: بیدار شو، برو سر کار، کار کن، ناهار بخور، اضافه‌کاری کن، سر راه برو کافه، بعد هم باشگاه، آخر سر هم تلویزیون ببین. تا مدتی این روال فوایدی دارد و مایۀ ثبات آدم می‌شود؛ راحت است چون پیش‌بینی‌پذیر است. اما خیلی زود روزها در امتدادی بی‌نهایت در پس و پیش شما کِش می‌آیند. و در نهایت شما در درون آن‌ها پژمرده می‌شوید و فرومی‌میرید. روزها تنها خالی از معنا نیستند بلکه به دلیل اصرارشان بر این بی‌معنایی بی‌رحمانه هم می‌شوند. زندگی‌ای دارید که اعلام می‌کند دیگر زنده نیست.\n دست‌کم دو پاسخ طبیعی، اما به یک اندازه ناقص، به این اعلام وجود دارد: دائماً دنبال چیزهای تازه باش، یا معنای باثبات‌تر و عمیق‌تری برای همین روال پیدا کن. در قرن هجدهم، این پاسخ‌ها به ترتیب در ایتالیا و آلمان داده می‌شدند. بازماندگان آن‌ها هنوز هم هستند.\n انسان ایتالیایی -که الگوی اصلی‌اش جاکومو کازانووا  بوده- به این نتیجه می‌رسد که عنصر غایب در زندگی‌اش خودانگیختگی است: او در روال خود مرده است چون این روال همۀ امیال طبیعی را می‌کشد. برای دوباره زنده شدن، خودش را با شور و اشتیاق متعهد می‌کند که از امیالش پیروی کند، تا هر جا که خواستند او را ببرند. معشوقه‌های فراوانی می‌گیرد -عشق‌های مهیج و سوزان!- اما در نهایت هر کدام را به امید بعدی رها می‌کند؛ او در لحظه زندگی می‌کند بدون هر گونه توجهی به تعهداتش در گذشته یا امکان‌هایش در آینده. زندگی او از هیجانی خام به هیجانی دیگر در حرکت است. اما بالاخره منزوی، بی‌ثبات، و لگام‌گسیخته می‌شود. به کسانی که پیرامونش هستند آسیب می‌رساند. با هیچ‌کس نمی‌تواند وارد رابطه‌ای اصیل بشود، و واقعاً نمی‌داند کیست. نومید می‌شود.\n انسان آلمانی رویکرد دیگری اتخاذ می‌کند. می‌خواهید اسمش را بگذاریم کانت؟ او به این نتیجه می‌رسد که مشکل زندگی‌اش نداشتن دلیل برای روال جاری‌اش است. دنبال دلیل می‌گردد. برای خودش داستانی می‌سازد، داستانی که توجیه معناداری برای زندگی روزمره‌اش فراهم بیاورد. و بعد دوباره وارد روال می‌شود، این بار مصمم به زندگی کردن با این دانش که زندگی هر قدر هم که کسالت‌بار و کُشنده باشد، بالاخره موجّه است و بنابراین باید آن را ادامه داد. وظیفه‌اش است که این کار را بکند. اما با اینکه چراییِ کاری که می‌کند را می‌داند، نمی‌تواند از این احساس فرار کند که با انجام دادن این کار به هر حال زندگی نمی‌کند. یکنواختی دوباره خودش را تحمیل می‌کند. او نمی‌تواند از عرض‌اندامِ بی‌رحمانۀ پوچیِ این یکنواختی فرار کند. نومید می‌شود.\n با نگاه به اینکه این پاسخ‌ها چطور در نهایت در رسیدن به مقصود خویش ناکام می‌مانند متوجه می‌شویم که واقعاً در چه جهتی هستند – می‌فهمیم به چه نوع زنده بودنی چشم دارند. زنده بودن یعنی داشتن شور و شوق کازانووا بدون انزوا، بی‌ثباتی و نومیدی‌اش، یا یقین قاطع کانت بدون یکنواختی و پوچی‌اش. در واقع، شاید بهترین چیزی که بتوانیم به آن امید ببندیم این باشد که به زنده بودن در غیابش توجه کنیم: زنده بودن آن چیزی است که وقتی یکنواختی روال جاری خودش را تحمیل می‌کند غایب است. اما آیا می‌توانیم به صورت ایجابی هم حرفی دربارۀ اینکه زنده بودن چیست بزنیم؟\n قطعاً رسیدن به تعریفی کامل از این پدیده برای ما امکان‌پذیر نیست. اما به عقیدۀ من گریزنده بودن آن دو ویژگی ممتاز دارد که می‌توانیم آن‌ها را تشخیص دهیم. اول اینکه همۀ سرچشمه‌های ظاهریِ زنده بودن به محض اینکه در پی آن‌ها برویم ناپدید می‌شوند؛ یعنی سرمنشأهای زنده بودن از دیده شدن طفره می‌رود. یک مثال ساده را در نظر بگیرید: عشقی که هنگام خیره شدن به صورت معشوق خود احساس می‌کنید. وقتی عاشق هستید، شما زنده‌اید؛ کل جهان ضرباهنگی معنادار دارد. طبیعی است که بخواهید آن زنده بودن را نگه دارید، کاری کنید تا همیشه دوام داشته باشد، سرچشمه‌اش را پیدا کنید. و به جز در صورت معشوقِ شما در کجا می‌تواند باشد؟ پس نگاه می‌کنید. اما حواستان باشد! اگر خیلی بادقت نگاه کنید چیزی از دست خواهد رفت.\n چون هر چه عشقی که آن صورت ایجاد می‌کند عمیق‌تر باشد، و تجربۀ شما از آن فرد هر چه متعالی‌تر باشد، این احتمال کمتر خواهد شد که یک صورت، یک صورت جسمانی، بتواند واقعاً سرچشمۀ آن باشد. این پدیده به ژرف‌ترینِ رازها آغشته است، مثل آدمی که خداست یا مغزی که ذهن است. بالاخره چطور ممکن است این شیء مادی و جسمانی، که از پوست و رگ و ماهیچه و چربی ساخته شده، چطور ممکن است این ماده و چیزی که صرفاً فیزیکی است منشأ آن جذبه و منتهای عشق باشد؟ البته که می‌تواند! اما هر چه بیشتر به شکل و شمایل یک صورت انسانی نگاه کنید، کمتر می‌تواند باشد. ابژۀ عشق، از آن جهت که ابژۀ عشق است، وقتی به آن نگاه می‌کنید از میان می‌رود. سرمنشأ زنده بودن از دیده شدن طفره می‌رود.\n ویژگی دوم نیز همین قدر رازآلود است. وقتی واقعاً احساس زنده بودن می‌کنید، به طریقی، گذشته و اکنون و آینده‌تان در کنار هم معنا پیدا می‌کند، همچون یک کل یکپارچه که همیشه وعدۀ آن داده شده است. من گاهی اوقات واقعاً احساس زنده بودن می‌کنم، مثلاً، وقتی که به دانشجوها درس می‌دهم. وقتی خوب پیش می‌رود، وقتی با هم ارتباط برقرار می‌کنیم و درگیر می‌شویم و کلاس پر از سروصدا می‌شود، ماجرا فقط این نیست که در یک لحظۀ خاص با هم شریک می‌شویم. از نظر من، خاص بودن آن لحظه به این دلیل است که وعده‌های نهفته در لحظات مشابهی از کودکی و جوانی خودم را محقق می‌سازد. اعتباری است برای آنچه در گذشته رخ داده و همین طور مهیا شدن برای چیزی است که در آینده خواهد آمد. وقتی به دانشجوهایت نگاه می‌کنی، این حس که آنچه اکنون در حال رخ دادن است با آن‌ها باقی خواهد ماند، همچون خاطره‌ای در آینده زنده خواهد ماند و در لحظاتی دیگر می‌تواند آن‌ها را درگیر خود کند، لحظاتی بسیار دورتر و متفاوت‌تر از این لحظه‌ای که اکنون با هم شریک هستید، آنگاه آن لحظه با چنان نیرویی ضربان پیدا می‌کند که در هیچ صورت دیگری ممکن نیست. از این جهت شکی نیست که هیوبرت آن سطر را دربارۀ زنده بودن در یادداشت‌های درسی من نوشته است، چون او واقعاً ظهور و بروز پدیده‌ای بود که این سطر دربارۀ آن است. از نظر من، کلاس‌های هیوبرت زنده‌ترین مکان روی زمین بود. آن سطر در یادداشت‌های من که حالا سه دهه بعد مورد توجهم قرار گرفته است، در واقع چیزی تک‌افتاده و جدا نبود. بر گذشته دلالت داشت و زمینه را برای خود پدیدۀ زنده بودن مهیا می‌کرد، که کلاس‌های هیوبرت مرا با آن آشنا کرد. این سطر تحقق کل زنده بودنی است که تدریس هیوبرت در خود داشت و به ما وعدۀ آن را می‌داد.\n اما اخیراً به این فکر افتاده‌ام که شاید هیوبرت به معنایی حقیقی‌تر نیز مؤلف آن سطر بوده است؟ اشتباه برداشت نکنید. معتقد نیستم که او دربارۀ زنده بودن اصلاً حرف زده است، و این فکر را به هیچ کس دیگری که می‌دانم آن را در سر داشته نیز ربط نمی‌دهم. حتی به نظر نمی‌رسد که این فکر مربوط به سایر سطور کناری‌اش در یادداشت‌ها باشد. اما باز هم مطمئنم که این سطر به نحوی از هیوبرت سرچشمه گرفته است. چون با اینکه شنیدن این حرف که هدف زندگی زنده بودن است بسیار تعجب‌آور و غیرمنتظره به نظر می‌رسد، ولی حالا می‌توانم متوجه شوم که این همان دیدگاهی است که مقتضی زندگی او بود. و بالاخره مگر نه این است که گاهی اوقات این طوری است؟ چیزهایی هست که می‌دانی باید گفته شوند، که لازم‌اند، حتی با اینکه دلیلش را هم نمی‌دانی. و بعدها در سال‌های بعد است که ضرورت و اهمیت آن حرف معلوم می‌شود. چون به آن می‌رسی، یا آن به تو می‌رسد. یا هر دو.\n و مگر این یک جور دیگر از زنده بودن نیست؟ اینکه در لحظات گفتن و انجام دادن آنچه لازم به نظر می‌رسد، پُر از کلمات و کارها و تصورات می‌شویم، اما در اکثر موارد کاملاً نمی‌فهمیم که چرا لازم‌اند؟ و گاهی اوقات اشتباه می‌کنیم؛ چیزهایی را می‌گوییم یا انجام می‌دهیم که غلط هستند. اما گاهی اوقات حق با ماست، عمیقاً حق با ماست -چیزی را می‌گوییم که واقعاً و عملاً درست است- بدون اینکه بدانیم حق با ماست یا بفهمیم که چرا. و وقتی این اتفاق می‌افتد حرف‌ها و کارهای ما زندگی مستقلی برای خودشان پیدا می‌کنند: از ما می‌آیند اما از ما فراتر می‌روند، حتی به فراتر از خودشان گسترش می‌یابند.\n پس اگر هیوبرت واقعاً مؤلف آن سطر بوده، تنها دلیلش این نیست که او آن را نوشته است. دلیلش این است که او، حتی بدون آگاهی داشتن از آن، به نحوی آن را در دل یادداشت‌های من دفن کرده بوده، سال‌ها پیش، همچون گنجی اسرارآمیز. و ناگهان پدیدار شده و زندگی یافته است. یک هدیه. هدیه‌ای از جانب او.\nو حالا باز شده است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل   ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در   زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی  کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در   کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار   شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در   صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض   خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی   مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را شان دورنس کِلی نوشته است و در تاریخ ۲۵ دسامبر ۲۰۱۷، با عنوان «Waking Up to the Gift of Aliveness» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۶ اسفند ۱۳۹۶ آن را با عنوان «باید ایتالیایی زندگی کرد یا آلمانی؟» و با ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر کرده است. •• شان دورنس کلی (Sean D. Kelly) استاد فلسفۀ دانشگاه هاروارد است و حوزۀ تخصص او مفهوم «تجربه انسانی» است. همه‌چیز می‌درخشد (All Things Shining) از جمله کتاب‌های اوست.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833764.json b/train/413833764.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..eaa634cea78cb87d1c35f937d11f9d7a25863dc2
--- /dev/null
+++ b/train/413833764.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هرگز با موادِ خودت نشئه نکن!",
+  "subtitle": "چرا اربابان رسانه‌های اجتماعی از رسانه‌های اجتماعی استفاده نمی‌کنند؟",
+  "introduction": "چندماه پس از عرضۀ آیپد به بازار، استیو جابز در گفت‌وگو با نیویورک‌تایمز گفت که بچه‌هایش هنوز به آیپد دست نزده‌اند، چون او و همسرش استفاده از فناوری را برای بچه‌هایشان محدود کرده‌اند. همین ماجرا در زندگی شخصی بسیاری از مدیران شرکت‌های عظیم فناوری صادق است. آن‌ها نه خودشان از محصولات خودشان استفاده می‌کنند و نه اجازه می‌دهند نزدیکانشان چنین کاری کنند. به نظرتان این کار معنای خاصی ندارد؟",
+  "content": "الکس هرن، گاردین — مارک زاکربرگ از فیس‌بوک مثل شما یا من استفاده نمی‌کند. بنا به گزارش بلومبرگ، این مدیرعامل سی‌وسه‌ساله یک تیم ۱۲ نفرۀ ناظر دارد تا کامنت‌ها و هرزنامه‌ها را از صفحه‌اش پاک کنند. او یک «مُشت» کارمند هم دارد که به او کمک می‌کنند پست‌ها و سخنرانی‌هایش را بنویسد، و تعدادی عکاس حرفه‌ای که وقتی با کهنه‌سربازها در کنتاکی، مالکان کسب‌وکارهای کوچک در میزوری یا فروشندگان چیزاستیک در فیلادلفیا دیدار می‌کند تصویرهای صحنه‌چینی‌شدۀ بی‌نقص از او می‌اندازند.\n به‌خاطر ماهیت بستۀ فیس‌بوک، آدم‌ها نمی‌توانند پست‌های خصوصی تایملاین زاکربرگ را ببینند، اما بعید است او وارد بحث و جدل دربارۀ یک کاریکاتور ضدمهاجرت شود که یکی از آشنایان نژادپرستش منتشر کرده است. این هم مختص زاکربرگ نیست. هیچ‌یک از مدیران کلیدی شرکت، حضوری «نرمال» در فیس‌بوک ندارد. شما نمی‌توانید آن‌ها را به دوستانتان اضافه کنید، آن‌ها به ندرت پست عمومی می‌گذارند، و برخی از اطلاعاتی را خصوصی نگه می‌دارند که پلت‌فُرم پیشنهاد می‌دهد به صورت پیش‌فرض عمومی باشند، اطلاعاتی از قبیل تعداد دوستانی که دارند.\n در توییتر هم ماجرا همین است. از ۹ مدیر ارشد شرکت، فقط چهار نفر به طور متوسط بیش از یک توییت در روز داشته‌اند. نِد سگال، مدیر ارشد مالی شرکت، بیش از شش سال در توییتر بوده و کمتر از دو توییت در ماه فرستاده است. جک دورسی، یکی از بنیان‌گذاران شرکت که توییتری نسبتاً پرکارتری است، از زمان تأسیس سایت حدود ۲۳ هزار توییت فرستاده است، اما این هم بسیار کمتر از آن مقداری است که حتی کاربران نیمه‌درگیر در همین مدت فرستاده‌اند. دورسی به ندرت به غریبه‌ها جواب می‌دهد و از بحث یا جدل در سایت پرهیز می‌کند. او توییت زنده از برنامه‌های تلویزیونی یا ورزشی نمی‌فرستد. در حقیقت، او از توییتر واقعاً «استفاده» نمی‌کند؛ فقط هر از گاهی یک توییت می‌زند.\n چنین الگویی در کل این بخش از اقتصاد صادق است. علی‌رغم آن‌همه شعار «خودت هم از همان چیزی که می‌پزی بخور»۱ در این صنعت، سرسخت‌ترین کاربران رسانه‌های اجتماعی به ندرت آن‌هایی‌اند که بر کرسی‌های قدرت تکیه زده‌اند.\n من یک کاربر وسواسی رسانه‌های اجتماعی‌ام. از آوریل ۲۰۰۷ که به توییتر پیوستم، حدود ۱۴۰ هزار توییت فرستاده‌ام، یعنی شش‌برابر جک دورسی. هر روز از اینستاگرام، اسنپ‌چت و ردیت استفاده می‌کنم. همچنین در اِلو، پیچ و ماستودون هم حساب کاربری دارم. (این‌ها را یادتان می‌آید؟ نه؟ جای نگرانی نیست). سه سال پیش توانستم فیس‌بوک را کنار بگذارم. آن را یک‌باره ترک کردم: یک لحظه که هوشیار شدم تا ببینم مرا به چه احساس‌ها و اعمالی واداشته است، حسابم را حذف کردم و یک‌باره ترکش کردم. هرگز از این کارم تأسف نخورده‌ام، اما نتوانسته‌ام این شیرین‌کاری را یک بار دیگر هم پیاده کنم.\n عادت کرده بودم که رؤسای شبکه‌های اجتماعی را دنبال کنم و از اینکه آن‌ها وب‌سایت‌های خودشان را درک نمی‌کنند می‌رنجیدم. کاربران دائمی با خطاها، سوءاستفاده‌ها یا طراحی‌های نادرستی روبرو می‌شوند که مدیران بدون استفادۀ شخصی از وب‌سایت هرگز نمی‌توانند درک کنند. برایم سؤال بود که اگر آن‌ها مثل مردم عادی از شبکه‌هایشان استفاده نکنند، چگونه می‌توانند بهترین خدمات ممکن را ارائه دهند؟\n اکنون چیز دیگری برایم سؤال شده است: آن‌ها چه چیزهایی می‌دانند که ما نمی‌دانیم؟\n شان پارکر، رییس بنیان‌گذار فیس‌بوک، اکتبر سال گذشته این عهد رازداری را شکست و در همایشی در فیلادلفیا گفت که او «از روی وجدان، تقریباً معترض» رسانه‌های اجتماعی است.\n پارکر گفت: «آن خط فکری که صرف ساختن این برنامه‌ها، و قبل از همه‌شان خود فیس‌بوک، شد … حول این محور بود: چگونه می‌توانیم حداکثر ممکن از زمان و توجه هوشیارانۀ شما را مصرف کنیم؟ این یعنی هرازگاهی باید یک‌جورهایی یک‌کمی نشئگی دوپامین به شما بدهیم، چون مثلاً کسی عکس شما را لایک کرده یا روی یک عکس نظر گذاشته یا چیزهایی از این قبیل. و همین می‌تواند شما را وادار کند که محتوای بیشتری بیافرینید که آن هم برایتان… لایک‌ها و نظرهای بیشتری می‌آورد».\n «این فرایند یک حلقۀ بازخورد تأیید اجتماعی می‌سازد… دقیقاً از جنس همان ایده‌ای که به ذهنِ هکری مثل من می‌رسد، چون با این کار از یک ضعف در روان‌شناسی بشر بهره بُرده‌ایم. مخترعان و سازندگان (من، مارک [زاکربرگ]، کوین سیستروم در اینستاگرام، همۀ این آدم‌ها) آگاهانه از این موضوع خبر داشتند. و بااین‌حال، این کار را کردیم».\n یک ماه بعد، یکی دیگر از معترضان فیس‌بوک هم به پارکر پیوست: چامات پالیهاپیتیا، معاون سابق رشد کاربران. او در همایشی در استنفورد در ایالت کالیفرنیا گفت: «آن حلقه‌های بازخورد کوتاه‌مدت و مبتنی بر دوپامین که ما ساخته‌ایم، دارند سازوکار جامعه را نابود می‌کنند. نه خبری از گفتمان مدنی است و نه از همکاری؛ فقط اطلاع‌رسانی نادرست است و ناحقیقت… مسأله تبلیغاتِ روس‌ها نیست، بلکه مسأله‌ای جهانی است. این مشکل، بنیان‌های محکمِ نحوۀ رفتار مردم با هم و میان همدیگر را می‌فرساید. من می‌توانم تصمیم‌هایم را کنترل کنم، یعنی از آن مزخرف استفاده نمی‌کنم. من می‌توانم تصمیمِ بچه‌هایم را کنترل کنم، یعنی آن‌ها اجازه ندارند از آن مزخرف استفاده کنند».\n گفته‌های پالیهاپیتیا چنان فیس‌بوک را آشفته کرد که با صدور یک پاسخ، به خطاهای گذشته‌اش اعتراف کرد. (این حرکتی نادر بود از جانب کسب‌وکاری که علی‌رغم مأموریت «متصل کردن مردم»، به این بدنامی شُهره است که دربارۀ نقص‌هایش سکوت پیشه می‌کند). خانم سخن‌گوی شرکت گفت: «وقتی چامات در فیس‌بوک بود، ما روی خلق تجربه‌های جدید در رسانۀ اجتماعی و رشد فیس‌بوک در سراسر دنیا تمرکز داشتیم… فیس‌بوک در آن زمان شرکت بسیار متفاوتی بود… به موازات رشدمان، فهمیده‌ایم که مسئولیت‌هایمان نیز رشد کرده‌اند. ما نقش‌مان را بسیار جدی می‌گیریم و سخت می‌کوشیم که بهبود پیدا کنیم».\n چند روز بعد، سایت یک حرکت جالب‌تر زد و نتایج تحقیقی را منتشر کرد که می‌گفت فیس‌بوک کاری می‌کرده است که کاربران احساس بدی پیدا کنند؛ البته کاربرانی که به قدر کافی پست نمی‌گذاشتند. دو محقق فیس‌بوک در مرور ادبیات پژوهشی موجود، گفتند: «به طور کلی، وقتی افراد مدتی طولانی را به مصرف منفعل اطلاعات می‌گذرانند، یعنی می‌خوانند اما با دیگران تعامل نمی‌کنند، پس از آن می‌گویند که احساس بدتری پیدا کرده‌اند». ولی در سوی دیگر، «تعامل فعال با دیگران، به‌ویژه همخوان کردن پیغام‌ها و پست‌ها و نظرها با دوستان و یادآوری تعاملاتِ سابق، با بهبود حال خوب پیوند دارد». چقدر هم سهل و ساده.\n به نظر آدام آلتر، روان‌شناسی که کتاب مقاومت‌ناپذیر۲ را در بررسی اعتیاد به فناوری نوشته است، اینکه آیا رسانه‌های اجتماعی شما را در کوتاه‌مدت شاد یا غمگین می‌کنند، اصل مسأله نیست. مسألۀ عمیق‌تر این است که استفادۀ شما، وسواسی است؛ یا حتی اعتیادی.\n آلتر می‌گوید: «در مقایسه با آنچه شاید فکر می‌کرده‌ایم، مفهوم اعتیاد گسترده‌تر است و دربارۀ رفتارهای بسیار بیشتری صدق می‌کند، و لذا دربارۀ افراد بیشتری از جامعه صادق است. حدوداً نیمی از بزرگ‌سالان، حداقل یک اعتیاد رفتاری دارند. رقم معتادان به مواد میان ما زیاد نیست، اما با سازوکار فعلی دنیا، رفتارهای بسیار زیادی وجود دارند که مقاومت در برابرشان برای ما دشوار است، و کثیری از ما تعلق خاطری نسبت به آن رفتارها پیدا می‌کنیم که تیشه به ریشه‌مان می‌زند و کم از اعتیاد ندارد یا اعتیاد می‌شود».\n آلتر استدلال می‌کند که این اعتیادها تصادفاً رُخ نداده‌اند. بلکه آن‌ها نتیجۀ مستقیم نیت شرکت‌هایی مثل فیس‌بوک و توییتر برای ساخت محصولاتی «چسبناک» هستند، محصولاتی که ما می‌خواهیم بارها و بارها دوباره سراغشان برویم. «شرکت‌هایی که این محصولات را تولید می‌کنند، به‌ویژه شرکت‌های بسیار بزرگ فناوری، با این نیت آن‌ها را می‌سازند که به قلابشان گیر کنیم. آن‌ها تمام تلاششان را می‌کنند، اما نه برای حفظ بهروزی ما، بلکه برای اینکه هرچه می‌توانیم بیشتر وقت روی محصولات و برنامه‌ها و اپ‌های آن‌ها صرف کنیم. هدف کلیدی‌شان همین است: هدفشان ساختن محصولی نیست که مردم از آن لذت ببرند و در نتیجه سودآور باشد، بلکه ساختن محصولی است که مردم نتوانند از استفاده‌اش دست بکشند و به این دلیل سودآور شود».\n «آنچه پارکر و پالیهاپیتیا می‌گویند این است که این شرکت‌ها، شرکت‌هایی که آن‌ها در بالاترین سطوح و از همان آغاز با کارشان آشنا بوده‌اند، بر مبنای این اصول بنیان‌گذاری شده‌اند: اینکه ما باید هرکاری از دستمان برمی‌آید بکنیم تا روان‌شناسی انسان را هک کنیم، تا بفهمیم چه چیزی انسان‌ها را درگیر نگه می‌دارد، و از آن تکنیک‌ها نه برای حداکثر کردن بهروزی، بلکه برای حداکثر کردن درگیری استفاده کنیم. و این آشکارا همان کاری است که می‌کنند».\n در میان ساکنان سیلیکون‌ولی، فقط پارکر و پالیهاپیتیا نیستند که ناراحتی خود را از ماهیت عادت‌ساز فناوری مدرن علناً ابراز کرده‌اند. بنا به گزارش گاردین در ماه اکتبر، تعداد روزافزونی از برنامه‌نویسان و طراحان هم کار خود را ترک می‌کنند چون از فحوای کارشان سرخورده شده‌اند. از کریس مارسلینو (یکی از مبدعان سیستم نوتیفیکیشن پوش۳ برای اپل که این صنعت را ترک کرد تا درس جراحی اعصاب بخواند) تا لورن بریکتر (که حرکت رفرش با کشیدن۴ را خلق کرد، یعنی همان حرکتی که بسیاری از اپ‌ها را به ماشین‌های ژتون‌گیر تک‌دسته‌ای تبدیل کرده است، و اکنون وقتش را صرف ساختن خانه‌ای در نیوجرسی می‌کند)، بسیاری از کارکنانی که روی طراحی واسطه‌های کاربری کار می‌کرده‌اند اکنون نظر دیگری دارند.\n دیگرانی هم بوده‌اند که به این درک رسیدند اما تصمیم گرفتند با این وضعیت ناخوشایند کنار بیایند؛ از جمله یک شرکت «مشاورۀ نگهداری» به نام دوپامین‌لبز که در لس‌آنجلس مستقر است. این شرکت یک سرویس پلاگین ارائه می‌دهد که در برنامه‌های استفاده‌کننده از آن، «لحظه‌های لذت» را شخصی‌سازی می‌کند. این شرکت به مشتریانش وعده می‌دهد: «کاربرانتان مشتاقش خواهند بود. و مشتاق شما خواهند شد».\n اگر این‌گونه باشد، مدیران رسانه‌های اجتماعی هم صرفاً تابع همان قانونی‌اند که همۀ دست‌فروش‌ها و قاچاقچی‌ها رعایت می‌کنند، یعنی چهارمین مورد از «ده‌فرمان مواد» که رپر آمریکایی نوتوریوس بی.آی.جی خوانده است: «هرگز با مواد خودت نشئه نشو!»\n آلتر می‌گوید: «بسیاری از غول‌های فناوری دربارۀ استفادۀ خصوصی و شخصی‌شان از فناوری، اینکه اجازۀ چه استفاده‌ای را به بچه‌هایشان می‌دهند، و تا چه حد به بچه‌هایشان اجازه می‌دهند به صفحات و اپ‌ها و برنامه‌های مختلف دسترسی داشته باشند، بسیار بسیار محتاط‌اند. آن‌ها، حداقل برخی‌هایشان، روی صحنه می‌آیند و چیزی از این جنس می‌گویند که: این بزرگ‌ترین محصول دوران ماست. اما وقتی کندوکاو کنید می‌بینید که مانع دسترسی بچه‌هایشان به همان محصول می‌شوند».\n هفتۀ گذشته، مدیر عامل اپل، تیم کوک، به گاردین گفت: «من بچه ندارم، اما خواهرزاده‌ای دارم که برایش حد و حدودی گذاشته‌ام. چیزهایی هست که اجازه‌شان را نمی‌دهم. نمی‌خواهم آن‌ها عضو یک شبکۀ اجتماعی باشند».\n او اضافه کرد: «فناوری فی‌نفسه نمی‌خواهد خوب باشد، و نمی‌خواهد هم بد باشد. برای تضمین استفادۀ درست، پای انسان‌ها وسط است. و برای تضمین اینکه خلق آن محصول هم کار خوبی است، باز پای انسان‌ها در فرآیند طراحی و توسعه وسط است».\n آلتر می‌گوید مصداق کلاسیک این رویکرد، رییس ماقبل کوک است، یعنی استیو جابز «که از فضایل آیپد حرف می‌زد اما نمی‌گذاشت بچه‌هایش نزدیک آن شوند». (جابز چند ماه پس از عرضۀ آیپد به بازار، به یک گزارشگر نیویورک‌تایمز گفت: «آن‌ها از آیپد استفاده نکرده‌اند. ما در خانه میزان استفادۀ بچه‌هایمان از فناوری را محدود می‌کنیم»).\n فقط هم بچه‌ها نیستند. آلتر می‌گوید: «می‌توانید این را در رفتار خودشان هم ببینید. جک دورسی، در شیوۀ استفاده‌اش از توییتر، گویا بسیار مراقب است که چقدر وقت صرف می‌کند. مشخص است که سر او خیلی شلوغ است و خیلی پُرکار است، در نتیجه احتمالاً خیلی چیزهای دیگر حواسش را پرت می‌کنند و می‌تواند خودش را از این پلت‌فُرم جدا کند».\n «ولی این دربارۀ همۀ کاربران توییتر صادق نیست. بنا به تعبیر مصطلح، خیلی از آن‌ها می‌گویند که معتادند. خواه این اعتیاد از جنس بالینی باشد یا نه، احساسشان این است که می‌خواهند آن را کم کنند چون تیشه به ریشۀ بهروزی‌شان می‌زند. و من فکر می‌کنم که این قطعاً درست است: برای بسیاری از  کاربران توییتر، آنجا یک‌جور سیاه‌چاله است که شما را به درون خودش می‌مکد و قطع استفاده از این برنامه خیلی سخت است».\n بی‌تردید من نسبت به توییتر همین حس را دارم. پس از اینکه متوجه شدم چقدر وقت برای مرور آن فیدی می‌گذارم که پُر از کلمات قصار است، از توییت‌های نسبتاً مفرّح تا آنهایی که تراژدی مبهمی درون خود دارند، سعی کردم مصرفم را کم کنم. من ۱۳۳ هزار توییتم را پاک کردم؛ با این کار سعی داشتم این احساس را کم کنم که توان کنار گذاشتن چیزی را که این‌همه برایش وقت گذاشته‌ام ندارم. برنامه‌اش را از گوشی همراه و رایانه‌ام حذف کردم تا همۀ کارها را از طریق مرورگر وب انجام بدهم. چندین بار هم از آن فاصله گرفته‌ام. ولی هربار دوباره سراغش برمی‌گردم.\n اینکه بچه‌ای با پدر و مادری سخت‌گیر باشی که فناوری را از تو دور نگه می‌دارند، یک بحث است. ولی اینکه خودت مثل یک مدیر فناوری زندگی کنی، و تلاش مشترک هزاران نفر از باهوش‌ترین افراد دنیا برای تزریق اشتیاقِ باز کردن هرروزۀ برنامه را شکست بدهی، یک بحث دیگر است. در این کشمکش، من تنها نیستم.\n کوین هولش، یک طراح آزادکار برنامه‌های کاربردی، از کسانی است که سعی کرده مصرفش را کم کند. او برنامه‌ای به اسم مومنت۵ (لحظه) نوشته است که رصد می‌کند هر روز چقدر از وقتتان صرف نگاه به گوشی می‌شود. برای یک کاربر متوسط، این رقم بیشتر از سه ساعت در روز است. آمارهای هولش کافی بود تا درونش انگیزۀ تغییر ایجاد شود. «وقتی آمارها را دیدم، خود این آمارها به من کمک کردند که کمتر از گوشی‌ام استفاده کنم. از آن زمان چند قدمی در این مسیر برداشته‌ام، اما می‌دانستم که دیدن آن عدد و رقم خودش نصف راه است. دیدن آن رقم واقعاً رویکردم را عوض کرد… من هر روز یک ساعت فقط وقتم را تلف می‌کردم بی‌آنکه هیچ کار مفیدی بکنم».\n هولش در نهایت همۀ شبکه‌های اجتماعی و حساب ایمیل کاری‌اش را از گوشی‌اش حذف کرد. «این همان قدمی است که بیش از همه به من کمک کرد، همین که دسترسی نداشته باشم. در ابتدا مأموریتم این بود: ببینم چقدر وقت گذراندن با گوشی، شما را شاد می‌کند. اما در رویکرد فعلی‌ام یک قدری پیش‌تر رفته‌ام، الآن کمتر نسبت به محتوای خبری یا اینکه عمویم چیزی جنجالی در فیس‌بوک گذاشته است، استرس دارم. متوجه شده‌ام که با روش‌های قدیمی‌تر، بهتر می‌توانم ارتباط برقرار کنم».\n آلتر می‌گوید قدرت اراده می‌تواند تا حدی مفید باشد، ولی کنار گذاشتن این برنامه‌ها برای استفادۀ تفنّنی و تفریحی بیشتر مفید است. ولی در نهایت، سخت می‌شود به تنهایی بر اعتیادها غلبه کرد.\n «ممکن است ۲۰ سال دیگر به نسل فعلی بچه‌ها نگاه کنیم و بگوییم: ’ببینید، این‌ها از لحاظ اجتماعی با همۀ نسل‌های قبلی بشر فرق دارند و لذا این یک مشکل عظیم است و شاید باید این رفتارها را تنظیم و کنترل کنیم.‘ یا شاید هم نگاه کنیم و بگوییم: ’نمی‌دانم این‌همه سروصدا بابت چه چیز بود، چون نمی‌فهمم چرا اینقدر دلواپس بودیم.‘ تا زمانی که شواهد تجربی نداشته باشیم، تا زمانی که چیزی ملموس در دستمان نباشد، به نظرم واداشتن تودۀ مردم به تغییر رفتارشان دشوار است».\n اگر نمی‌توانید خودتان را به کاهش مصرف رسانه‌های اجتماعی متقاعد کنید، می‌توانید از الگوی زاکربرگ پیروی کنید و یک تیم ۱۲ نفره استخدام کنید تا این کار را برایتان بکنند. شاید این کار به ارزانی و سادگی حذف فیس‌بوک نباشد، اما رعایتش ساده‌تر است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب در تاریخ ۲۳ ژانویه ۲۰۱۸، با عنوان «‘Never get high on your own supply’ – why social media bosses don’t use social media» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۷ آن را با عنوان «هرگز با موادِ خودت نشئه نکن!» منتشر کرده است. •• الکس هرن (Alex Hern) یکی از گزارشگران گاردین در زمینۀ تکنولوژی است که مرتباً دربارۀ تأثیرات اجتماعی فناوری‌ها می‌نویسد. [۱]  Eating your own dog food: اصطلاحی است به معنی تحت‌اللفظی «خوت هم از غذای سگت بخور» و در شرایطی به کار می‌رود که یک سازمان از محصولات خودش استفاده کند. این موضوع در واقع نشان‌دهندۀ میزان اعتماد آن شرکت به کالای تولیدی خود است [ویکی‌پدیا]. [۲] Irresistible [۳] Notification push [۴] pull-to-refresh [۵] Moment\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833765.json b/train/413833765.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8e42e0ffb19eaef4234a277b8f049258482d5f95
--- /dev/null
+++ b/train/413833765.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "انسان چیست؟ انبوهی از دیوانگی، با اندکی عقل",
+  "subtitle": "می‌توانیم چیزهایی خارق‌العاده بسازیم، تنها برای آنکه از تخریبشان لذت ببریم",
+  "introduction": "خیال کنید صبح از خواب بیدار شده‌اید و ناگهان همه‌چیز به بهترین شکلِ ممکن خود تبدیل شده؛ در عصر طلایی به سر می‌برید و حالا دیگر وقت خوشگذرانی است. اما چند روز که می‌گذرد، کسی بی‌مقدمه فریاد می‌کشد: «خب، حالا که چی؟». اینجاست که همه با پیدانکردن یک جواب قانع‌کننده جا می‌خورند، لذت آن چند روزِ شیرین به تلخی بدل می‌شود، و پرسشی کور از درون آدم‌ها سر بر می‌آورد: «چرا نباید این آرمان‌شهرِ دوست‌داشتنی را ویران کنیم؟».",
+  "content": "کاستیکا براداتان، نیویورک تایمز — راوی ناشناس یادداشت‌های زیرزمینی۱ فئودور داستایفسکی، می‌گوید: «مثلاً در آن روزهای طلایی که شما می‌گویید، اگر جنتلمنی پیدا شد و با وجود آن همه سعادت و زندگی عقلایی همگانی، دست‌ها را به کمر زده قیافۀ مسخره‌ای به خود گرفت و درآمد که ’حاضران محترم، خوب، حالا که چی؟ آیا وقت آن نیست که این عقل و منطق شما را با نوک پا از سر راه کنار بزنیم و همۀ این لگاریتم‌نویسی‌ها و حساب‌های منفور و منحوس را به جهنم بفرستیم و تا بتوانیم مثل سابق از تمایلات دیوانه‌وار خود پیروی کنیم و همان‌طور که زندگی می‌کردیم، زندگی کنیم؟‘ اگر چنین جنتلمنی پیدا شد، من که به‌هیچ‌وجه تعجب نمی‌کنم، زیرا بشر فطرتاً ناسپاس است و قدر دنیای طلایی‌ای را که برای او تهیه دیده‌اید نمی‌داند. تازه، کار این آقای جنتلمن آن‌قدرها هم زشت نیست؛ فقط کمی نیشدار و زننده و ناخوشایند است. زشت‌تر از آن این است که این آقای جنتلمن شاید -نخیر، چه می‌گویم، حتماً و قطعاً- موافقانی پیدا خواهد کرد. خوب، بشر را چنین آفریده‌اند».۲\n مطمئناً ژرف‌اندیشی‌های قهرمان داستایفسکی، در روزگار ما بجا و مناسب به نظر می‌رسد، نه‌تنها به این دلیل که دونالد ترامپ به کاخ سفید راه یافته، بلکه به‌دلیل احساسات و سیاست‌های پوپولیستی درحال‌ظهور در سایر بخش‌های جهان. به‌رغم لحن تمسخرآمیز و سرخوشانۀ مرد زیرزمینی، نکته‌سنجی‌های او معانی جدی‌تر و ژرف‌تری دارند. چون درنهایت آنچه او در اینجا به ما می‌گوید داستان جهالتی تاریخی و مصیبت‌بار است.\n مدت‌هاست که در غرب دربارۀ چیستی معنای انسان، تحت پیش‌فرض‌های فرهنگی خاص، عمل می‌کنیم: اینکه محرک انسان‌ها پی‌جویی عقلانیِ سعادت است و اینکه آنان -باز هم به‌نحو عقلانی- بهترین‌ها و چیزهایی را برمی‌گزینند که در رفاه فردی و جمعی آنان دخیل است. تاحدودی، در نتیجۀ میراث روشنگری، به این فرض رسیده‌ایم که تاریخ به‌سوی فهم و احترام و تساهل و پذیرش متقابل و کامل‌تر در حال پیشرفت است و این‌که تعصب، بیگانه‌هراسی، نابردباری و نژادپرستی به حکم «ضرورتی تاریخی» محکوم به فناست، چون هگل به ما آموخته (و ما به‌ندرت با این آموزگار بر سر چالش بوده‌ایم) که تاریخْ چیزی نیست جز بروز و ظهور تدریجی عقلانیت در جهان.  این فرضیات، که به‌نحوی از انحا در جریان اصلی فلسفه منعکس شده، بر آن بوده که سازندۀ سوژۀ انسانی باشد. اساساً آنچه ما را تعریف می‌کند قابلیت ما بر تفکر عقلانی است؛ ما در تصمیم‌گیری‌ها، برای ارتباط با دیگران و جهان پیرامونمان، و در ادارۀ زندگی خود، همواره عقلمان را به کار می‌گیریم. به‌رغم‌این، ما هنوز هم عواطفمان را داریم و به احساسات و شورمندی‌هایی دچار می‌شویم، اما به‌نحوی در پی‌جویی طرح فلسفی‌مان این جنبه‌های ساختار ما در درجۀ دوم اهمیت‌اند. آنچه ما هستیم واقعاً این‌ها نیست؛ ما از بنیاد «عاملانی عقلانی» هستیم. این پیش‌فرض مزایای خاصی دارد، چراکه رفتار اقتصادی و اجتماعی چنین عاملانی را می‌توان پیش‌بینی کرد. درواقع رفتارهای آنان را می‌توان شکل داد، برانگیخت و حتی مهندسی کرد. نه‌تنها این امکان وجود دارد که بفهمیم آن عاملان عقلانی یک محصول خاص را خواهند خرید، بلکه به‌لطف ابزارهای خاص بازاریابی می‌توان آن‌ها را به خرید یک محصول واداشت. اگر بناست سرمایه‌داری مدرنْ موفق از آب درآید، دلیل آن ازاساس شدیداً به درکی کاملاً عقلانی از سوژۀ انسانی متکی است.\n بااین‌حال، اگر همۀ این‌ها نادرست باشد و ما در نقطۀ کوری گرفتار باشیم، چه؟ اگر عقل نیروی محرکۀ تاریخ انسانی نباشد و -چنان‌که تقریباً در غالب موارد مشخص است- ما غیرعقلانی و از سر تنفر، خشم، کینه‌جویی، درماندگی، حسادت، و حتی از سر انگیزۀ خودتخریب‌کننده عمل کنیم، چه؟ اگر چیزی به‌عنوان پی‌جویی بدبختی وجود داشته باشد، چه؟ یا به قول خودِ مرد زیرزمینی «اگر چنین کاشف به عمل آید که، به هنگام لزوم، نفع انسان نه‌تنها شاید، که باید مشتمل باشد بر آرزوی چیزی که برای او ناگوار است، چه؟» اگر ما واقعاً از تخریب لذت ببریم، چه؟ قهرمان داستایفسکی در یکی از لحظات فلسفی‌تر چنین اعلام می‌کند: «مطمئنم که انسان هیچ‌گاه از رنج واقعی یا به بیان دیگر از تخریب و هرج‌ومرج دست نخواهد کشید».\n در واقعیت، پذیرفتن عقلانیت فراگیر مبتنی است بر یک ساده‌سازی افراطی از آنچه واقعاً هستیم. این برداشت بیشتر کاریکاتور است تا یک توصیف واقعی؛ و فلسفه باید بهتر از این عمل کند: از دیوگنس کلبی و آگوستین تا پاسکال، از داستایفسکی، شوپنهاور و لئوپاردی تا نیچه، میشیما و سیوران، سنت دیرپایی از فلسفه‌ورزی دربارۀ مغاک چیستی انسان در کار بوده است. اگر انسان حیوانی ترکیبی باشد، جانوری پیچیده‌تر خواهد بود با لایه‌ها و بخش‌های بسیار که یکی از یکی غیرعقلانی‌ترند.\n انسان درهم‌بافته‌ای است از تناقض‌ها و محرک‌های متعارض: خردمندی و بی‌خردی، تدبیر و بی‌پروایی، بی‌ایمانی و  عرفان، منطق و خیال. ما همان‌قدر از علوم دقیق تغذیه می‌شویم که از اسطوره‌ها، قصه‌ها و افسانه‌بافی‌ها. ما می‌توانیم برای دیگران بمیریم یا بگذاریم که دیگران از سرما هلاک شوند؛ می‌توانیم چیزهایی خارق‌العاده بسازیم تنها برای آنکه از تخریبشان لذت ببریم؛ جامعۀ انسانی می‌تواند همزمان هم بهشت باشد و هم جهنم.\n در سدۀ گذشته، فلسفه عمدتاً از تلاش برای توضیح این پیچیدگی دست برداشته؛ و درنتیجه، عصری داده‌محور را از سر می‌گذراند که بر اثر آن به شکوفایی رسیده است. ما در هماهنگی، شواهد تجربی و علم به مهارت رسیده‌ایم. اگر آثار پاسکال، داستایفسکی و دیگر اندیشه‌ورزان آن مغاک را بخوانیم، به شیوه‌ای آن‌ها را خواهیم خواند که گویی به سکه‌های باستانی می‌نگریم: به‌عنوان نسخه‌های خطی عتیقه، و بقایایی جالب از دوران گذشته، و نه همچون چیزی که بتواند تغذیه‌مان کند. وقتی نوبت آن می‌شود که این آثار به ما کمک کنند تا فهم بهتری از خود داشته باشیم، هیچ ارزشی برایمان ندارند. این از آن روست که گویی ما دکارتی‌تر از خود دکارت شده‌ایم. ما هرگونه سروکار داشتن با چیزی که کاملاً واضح و متمایز نباشد را رد می‌کنیم. اگر چیزی از پذیرفتن تبیین‌های معمول سر باز زند و رازآلود جلوه کند، آن‌گاه «رنگ و بوی دینی» به خود می‌گیرد. اگر مسئله‌ای ما را آشفته سازد، اما براساس ضوابط دقیق زبانی، منطقی یا تجربی قابل‌حل نباشد، آن را «مسئله‌ای کاذب» می‌شماریم و از آن می‌گذریم. امروزه سخن‌گفتن از مسائل مربوط به دل انسان -همان‌چیز کوچک درک‌ناپذیری که، بیش از منطق یا استدلال، انسان‌ها را به عمل و زندگی و مرگ وامی‌دارد- غیردقیق و بی‌ثمر تلقی می‌شود.  اما دلیل اصلی سرباززدنِ ما از درگیرشدن با آن مغاک ضرورتاً تنبلی ذهنی نیست. بیشتر اوقات دلیل آن صرفاً ترس است، چراکه بنا به گفتۀ نیچه، اگر به‌جد در مغاکی چشم بدوزی، مغاک نیز در تو چشم خواهد گشود. داستایفسکی -همان سوسیالیست، زندانی سیاسی، معتاد قمار، صرعی، اندیشمند واپس‌گرا و هنرمند ژرف‌بین- در آن مغاک بسیار خیره ماند و گواهی او دراین‌باره گیرا و تأثیرگذار است. او در روزنوشت یک نویسنده۳ اعتراف می‌کند که اشاره به این نکته واضح و روشن است که «شر در ژرفای وجود انسان‌ها نهفته است، ژرف‌تر از آن چیزی که درمانگران سوسیالیست ما می‌پندارند. هیچ ساختار اجتماعی‌ای شر را از میان برنمی‌دارد. نفس انسانی همان‌گونه باقی خواهد ماند که همواره بوده است. ناهنجاری و گناه بسیار کم شناخته شده و چنان بر علم پوشیده مانده و چنان نامعین و رازآلود است که دراین‌باره نه هیچ طبیب یا داور نهایی‌ای در کار است و نه می‌تواند در کار باشد».\n وقتی الگوی کاملاً عقلانی ناکام می‌ماند، ناکامی‌اش بسیار دیدنی است. در انتخابات اخیر آمریکا، عقل به ترس، انزجار، نفرت و کینه‌جویی راه داد. در غالب موارد، هیچ «عامل عقلانی»ای نمی‌شد یافت. چیزی که ظاهراً پشتیبانی از ترامپ را به بار نشاند، تیره و تارتر و پیچیده‌تر بود: دل. آنچه به این رویداد معنای خاص می‌بخشد ضرروتاً جنبۀ سیاسی آن نیست (اگرچه همین جنبه نیز اهمیت کمی ندارد)، بلکه این واقعیت است که ما برای درک آن آمادگی چندانی در خود نمی‌یابیم. در نتیجۀ روش ناشیانۀ ما در تصوری که از خود داریم، آمادۀ  هضم این رخداد نبودیم. شاید ناکامی ما در تصور یک وضع تابه‌حال تحقیرآمیزتر از این نبوده باشد.\nدست و پنجه نرم کردن با مغاک انسانی قبلاً در قلمرو دین قرار داشت، اما از زمانی که خدا مرد، ما واقعاً نتوانسته‌ایم جایگزینی برای آن بیابیم. اما نادیده‌گرفتن مشکل و چشم‌دوختن به جای دیگر نیز از گزینه‌های ما نیست. انسان‌ها تنها تا آنجا می‌توانند خود را بازسازی کنند که بتوانند ژرفای کامل مغاک انسانی را طرح و ترسیم کنند. اگر ما راهی برای تبیین کل سوژۀ انسانی نیابیم، بی‌آنکه به خودستایی و خودفریبی دچار شویم، به دور گرفتار خواهیم شد و ناتوان خواهیم بود از فائق‌آمدن بر عقلانیتِ غفلت‌زایی که در حال حاضر ما را به بند کشیده.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل     ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و     جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب     می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در     زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی    کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در     کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان   به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک   سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار     شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در     صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض     خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب در تاریخ ۲۷ مارس ۲۰۱۷ با عنوان «Our Delight in Destruction» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۷ آن را با عنوان «انسان چیست؟ انبوهی از دیوانگی، با اندکی عقل» با ترجمۀ علی کوچکی منتشر کرده است. •• کاستیکا براداتان (Costica Bradatan) استاد علوم انسانی در دانشگاه صنعتی تگزاس و محقق دانشگاه کوئینز استرالیاست. همچنین سردبیری بخش مطالعات تطبیقی و دینی لس‌آنجلس ریویو آو بوکز را بر عهده دارد. او بیش از ده کتاب نوشته یا جمع‌آوری کرده که جان دادن در راه ایده‌ها: حیات پرمخاطرۀ فیلسوفان (Dying for Ideas: The Dangerous Lives of the Philosophers) از جملۀ آن‌هاست.\n[۱] Notes From Underground [۲] این بخش از عبارت‌های مربوط به رمان یادداشت‌های زیرزمینی داستایفسکی برگرفته از ترجمۀ رحمت الهی از این رمان است که انتشارات علمی و فرهنگی آن را منتشر کرده است [مترجم]. [۳] A Writer’s Diary\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833766.json b/train/413833766.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ec606d6102e889d63a78c5ff10ae775ce584e952
--- /dev/null
+++ b/train/413833766.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "«علاقه‌ات را پیدا کن» توصیۀ مزخرفی است",
+  "subtitle": "علاقه پیدا نمی‌شود، بلکه به مرور پرورش می‌یابد",
+  "introduction": "«علاقه‌ات را پیدا کن؛ اگر آنچه را دوست داری انجام بدهی پیدا کنی، آن وقت دیگر مجبور نیستی حتی یک روز هم در زندگی‌ات کار کنی». حتماً شما هم جملاتی از این دست را شنیده یا خوانده‌اید. جملاتی که نقل محافل و سمینارهای موفقیت است و کتاب‌های روان‌شناسی عامه‌پسند را پر کرده است. مطالعات اخیر برخی روان‌شناسان برجسته نشان می‌دهد که ممکن است زمانش رسیده باشد که شیوۀ تفکرمان را دربارۀ علایقمان تغییر دهیم.",
+  "content": "اُلگا کازان، آتلانتیک — کارول دِوِک، استاد روان‌شناسی دانشگاه استنفورد، به یاد می‌آورد که اخیراً در سمیناری از دانشجویان مقطع کارشناسی پرسید: «چند نفر از شما منتظرید که علاقه‌تان را پیدا کنید»؟\nدوک به من گفت: «تقریباً همه دستشان را بالا بردند و در چشمانشان نگاه‌های خیال‌انگیز پیدا شد». در اینباره طوری صحبت می‌کردند که انگار «قرار است مثل موجی آن‌ها را درنوردد». شالاپ. هورا! به دامشان انداخت!\n آیا برای علاقه‌شان انگیزه‌ای نامحدود خواهند داشت؟ با جدیت سرشان را به نشانۀ موافقت تکان دادند.\n دوک گفت: «متأسفم که امیدتان را ناامید می‌کنم، اما معمولاً این‌جور نیست».  چیزی که دوک از دانشجویانش پرسید در جامعۀ آمریکایی نقل مجالس است. اصطلاح «دنبال علاقه‌ات باش» در کتاب‌های انگلیسی‌زبان از سال ۱۹۹۰ نُه برابر بیشتر شده است. یکی دیگر از توصیه‌های حاضر و آمادۀ مشاورۀ کالج از منشائی ناشناس این است: «اگر آنچه را دوست داری انجام بدهی پیدا کنی، آن وقت دیگر مجبور نیستی یک روز هم در زندگی‌ات کار کنی».\n اما، به عقیدۀ دوک و دیگران، این توصیه افراد را اشتباه راهنمایی می‌کند.\n پل اوکیف، استادیار روان‌شناسی دانشگاه ییل، کالج ان.یو.اس، می‌گوید: «پیامدهای این توصیه چیست»؟ و اضافه می‌کند: «این توصیه به این معنی است که اگر عملی که انجام می‌دهی مثل کار است، یعنی دوستش نداری». اوکیف مثال دانشجویی را بیان کرد که از این آزمایشگاه به آن یکی می‌پرد و سعی می‌کند تا آن آزمایشگاهی را بیابد که موضوع تحقیق آن مورد علاقه‌اش باشد. «تصور این است که اگر وقتی قدم به یک آزمایشگاه می‌گذارم، غرق در هیجان نمی‌شوم، پس موضوع تحقیقش اشتیاق یا علاقه‌ام نیست».\n به این دلیل است که او و دو همکارش – دوِک و گرِگ والتون از دانشگاه استنفورد- اخیراً مطالعه‌ای را انجام دادند که می‌گوید ممکن است زمانش رسیده باشد که شیوۀ تفکرمان را دربارۀ علایقمان تغییر دهیم. آن‌ها استدلال می‌کنند که علاقه «پیدا» نمی‌شود، بلکه ایجاد می‌شود.\n مؤلفان، در مقاله‌ای که در مجلۀ سایکولوجیکال ساینس در دست انتشار است، تفاوت دو ذهنیت را تصویر کرده‌اند. یکی ذهنیت «نظریۀ ثابت»۱ است -این تصور که علاقه‌مندی‌های اصلی از زمان تولد وجود دارند و فقط منتظرند که کشف شوند- و دیگری «نظریۀ رشد»۲، یعنی تصوری که می‌گوید علایق چیزهایی‌اند که هرکس در طول زمان می‌تواند پرورش دهد.\n مؤلفان، برای بررسی اینکه این ذهنیت‌های متفاوت چگونه بر ما تأثیر می‌گذارند تا موضوعات مختلف را دنبال کنیم، مجموعه‌ای از مطالعات را روی دانشجویان کالج انجام دادند، یعنی گروهی که غالباً به آن‌ها توصیه می‌شود اشتیاقشان را به‌شکل رشتۀ تحصیلی یا مسیر شغلی پیدا کنند.\n ابتدا، دانشجویان به پرسش‌نامه‌ای پاسخ دادند که آن‌ها را یا در دستۀ «خوره‌های تکنولوژی»۳ -اصطلاحی برای علاقه‌مندان به ریاضی و علوم- یا «هنری‌ها»۴ -به معنی علاقه‌مند به هنر یا علوم انسانی- طبقه‌بندی می‌کرد. همچنین پرسش‌نامه‌ای را پر کردند که مشخص می‌کرد چقدر با این تصور موافق‌اند که علایق اصلیِ افراد در طول زمان تغییر نمی‌کند. سپس مقاله‌ای را خواندند که با علایقشان سازگار نبود، مطلبی دربارۀ آیندۀ الگوریتم‌ها برای هنری‌ها و مطلبی دربارۀ دریدا برای خوره‌های تکنولوژی. هر قدر شرکت‌کنندگان از نظریۀ ثابت بیشتر حمایت کرده بودند به مقاله‌ای که با هویت مذکورشان، یعنی خورۀ تکنولوژی یا هنری، سازگاری نداشت کمتر علاقه داشتند.\n سپس مؤلفان رویه‌ای مشابه را تکرار کردند، اما ابتدا از دانشجویان خواستند که دربارۀ نظریۀ ثابت یا نظریۀ رشد مطالعه کنند. بار دیگر، کسانی که مطلع شده بودند علایق در طول زندگی افراد ثابتند کمتر مجذوب مقاله‌ای شدند که با علایقشان سازگار نبود.  مؤلفان معتقدند این موضوع بدین معناست که دانشجویانی که طرفدار نظریه‌های ثابتند ممکن است از سخنرانی‌های جالب یا فرصت‌ها به این دلیل صرف نظر کنند که با علاقه‌هایی که قبلاً ابراز کرده‌اند همسو نیستند. یا ممکن است مسیرهایی را نادیده بگیرند که در آن‌ها رشته‌های دیگر ممکن است با مسیر انتخابی‌شان تلاقی پیدا کنند.\n والتون به من گفت: «احمقانه است اگر فکر کنید علایق چیزهایی‌اند که کاملاً شکل‌گرفته پیدا می‌شوند و کار شما این است که برای یافتنشان دور دنیا را بگردید» و ادامه داد: «این شیوه‌ای را منعکس نمی‌کند که من یا دانشجویانم دانشکده را تجربه می‌کنیم، این‌طور نیست که به کلاس برویم و کنفرانس یا صحبتی داشته باشیم و فکر کنیم که چه جالب. بلکه از طریق روند سرمایه‌گذاری و پیشرفت است که اشتیاقی همیشگی را در یک عرصه ایجاد می‌کنیم».\n دلیل دیگری برای اینکه نظریۀ ثابت را قبول نکنیم این است که این نظریه ممکن است باعث شود افراد به‌آسانی ناامید شوند. درواقع اگر کاری دشوار شود، آسان خواهد بود که به‌راحتی فرض کنید نباید اشتیاق شما بوده باشد. در بخشی از این مطالعه، احتمال کمتری داشت که دانشجویانی که فکر می‌کردند علایقْ ثابت‌اند فکر کنند به‌دنبال اشتیاق بودن گاهی دشوار است. درعوض، فکر می‌کردند که این کار «انگیزۀ نامحدود» فراهم می‌کند.\n دوک، یکی از مؤلفان مقاله، پیش از این، انواع مختلف ذهنیت را در پیوند با هوش مطالعه کرده است. بر اساس پژوهش او، افرادی که نوعی ذهنیت رشد در مورد هوش خودشان دارند از شکست کمتر می‌ترسند، چرا که آنان معتقدند ذکاوت پروردنی است نه ذاتی. علایق به توانایی‌ها مرتبط‌اند اما از آن‌ها مجزایند؛ مؤلفان مقاله به من گفتند: ممکن است به چیزی علاقه‌مند باشیم اما در انجامش خیلی خوب نباشیم. اوکیف می‌گوید: «۲۵ سال است که گیتار می‌زنم، اما نمی‌توانم بگویم که توانایی‌هایم در ۱۰ سال گذشته خیلی بهتر شده‌اند».\n دوک به من گفت که «علاقه‌ات را پیدا کن» تاریخی ستودنی دارد. «پیش از آن، افراد می‌گفتند: ʼاستعدادت را پیدا کنʻ و این گفته بسیار وحشتناک بود. چون بر این دلالت می‌کرد که فقط کسانی که در انجام کاری واقعاً استاد بودند می‌توانستند موفق شوند». او افزود: «ʼعلاقه‌ات را پیدا کنʻ دموکراتیک‌تر به نظر می‌رسد، همه می‌توانند علاقه‌ای داشته باشند». اما این مطالعه می‌گوید حتی ایدۀ پیداکردن علاقۀ «حقیقی» هم ممکن است افراد را بترساند و مانعشان شود که در زمینه‌ای بیشتر به کندوکاو بپردازند.\n مؤلفان همچنین دانشجویان را از نظریۀ ثابت یا رشد آگاه کردند و بعد دانشجویان را در معرض علاقۀ جدیدی قرار دادند: نجوم. ابتدا ویدئویی به آن‌ها نشان دادند که گاردین، برای مخاطب عام، دربارۀ ایده‌های استیون هاوکینگ ساخته بود، ویدئویی سرگرم‌کننده که فهمش آسان بود. سپس مؤلفان مقالۀ بسیار تخصصی و سختی دربارۀ سیاه‌چاله‌ها به دانشجویان دادند که در مجلۀ ساینس چاپ شده بود. دانشجویانی که با نظریۀ ثابت آشنا شده بودند، برخلاف اینکه چند لحظۀ پیش، بعد از دیدن ویدئو، گفته بودند که شیفتۀ سیاه‌چاله‌هایند، بعد از خواندن مقالۀ دشوار مجلۀ ساینس، گفتند دیگر علاقه‌ای به سیاه‌چاله‌ها ندارند. به بیان دیگر، وقتی به ما می‌گویند که علایقمان به‌گونه‌ای ریشه‌دارند، به‌محض اینکه اوضاع سخت می‌شود علایق جدید را رها می‌کنیم.\n این مطالعه همتاسازیِ۵ ازپیش‌ثبت‌شده‌ای بود، به این معنی که مؤلفان در آغاز گفته بودند که فرضیه و روش‌هایشان چه خواهد بود. این روند قرار است از صیدِ داده۶ جلوگیری کند که رویه‌ای در تحلیل داده‌هاست که بر بسیاری از مطالعات روان‌شناختی در سال‌های اخیر سایه افکنده است.\n کی. آن رنینگر، استاد دانشگاه در کالج سوارتمور که در این مطالعه شرکت نداشت، ایجاد علایق را بررسی کرده است و می‌گوید که «علم اعصاب تأیید کرده است که می‌توان به ایجادِ علایق یاری رساند». به بیان دیگر، با کمک مناسب، اکثر افراد می‌توانند تقریباً به همه چیز علاقه‌مند شوند. رنینگر می‌گوید، پیش از هشت‌سالگی، کودکان همه چیز را امتحان می‌کنند. بین هشت تا دوازده‌سالگی، خودشان را با دیگران مقایسه می‌کنند و وقتی در انجام کاری مثل همسالانشان خوب نباشند مضطرب می‌شوند. این زمانی است که مربیان باید راه‌های تازه‌ای بیابند تا آن‌ها را به برخی موضوعات علاقه‌مند نگه دارند.\n با وجود اینکه مؤلفان بزرگ‌سالان را بررسی نکردند، به من گفتند که یافته‌هایشان می‌تواند شامل افراد بزرگ‌تر هم بشود. مثلاً، علاقۀ افراد به جایگاه پدرومادری وقتی که بچه‌ای واقعی و گریان در خانه دارند به‌سرعت افزایش می‌یابد. اوکیف می‌گوید: «ممکن است در مورد سرطان هیچ چیز ندانید، اما اگر مادرتان سرطان بگیرد، در یک چشم به‌هم‌زدن متخصص خواهید شد».\n مطالعۀ دیگری که در مورد دیدگاه بزرگ‌سالان به علایق انجام شده است نشان می‌دهد افرادی که فکر می‌کنند علایق را باید پیدا کرد تمایل دارند شغل‌هایی انتخاب کنند که از آغاز کاملاً مناسبشان است. آن‌ها رضایت را بیش از درآمدِ خوب در اولویت قرار می‌دهند. درحالی‌که، افرادی که فکر می‌کنند علایق ایجاد می‌شوند اهداف دیگری را، بیش از رضایت بی‌واسطه از کار، در اولویت قرار می‌دهند، و مؤلفان این مطالعه می‌نویسند: «آن‌ها در طول زمان رشد می‌کنند تا حرفه‌شان را بهتر انجام دهند» و این‌طور ادامه می‌دهند: «سرانجام، افرادی که تناسب کاملشان را در یک شغل پیدا نکردند می‌توانند امیدوار باشند؛ بیش از یک راه برای رسیدن به علاقه به کار هست».\n چگونه ذهنیت «رشد» را در سوژه‌های جوانِ آزمایش‌های روان‌شناسی آینده پرورش دهیم؟ اگر پدر یا مادرید، به‌محض اینکه سرگرمی جدیدی دشوار می‌شود کنارش نگذارید. (اوکیف می‌گوید، اگر این کار را بکنید، ممکن است کودکتان متوجهش شود).\n فراتر از این، هیچ راه روشنی برای ایجاد ذهنیت رشد در مورد علایق نیست، به‌جز دانستن این نکته که این شیوۀ معتبری برای تفکر است و اینکه علایقمان ممکن است هنوز همین دوروبرها باشند.\n والتون می‌گوید: «ما در تلاشیم تا پوشش دلالت‌های پنهانِ چیزهایی مثل ʼعلاقه‌ات را پیدا کنʻ را کنار بزنیم». او می‌گوید: «آیا چیزها واقعاً این‌طور کار می‌کنند؟ اندکی دانشْ قدرت است».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\n \nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل   ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در   زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی  کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در   کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار   شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در   صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض   خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی   مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را اُلگا کازان نوشته است و در تاریخ ۱۲ جولای ۲۰۱۸ با عنوان «Find Your Passion’ Is Awful Advice» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۶ مرداد ۱۳۹۷ آن را با عنوان «علاقه‌ات را پیدا کن توصیه مزخرفی است» و با ترجمۀ الهام آقاباباگلی منتشر کرده است. •• اُلگا کازان (Olga Khazan) از نویسندگان آتلانتیک است و دربارۀ سلامت، جنسیت و علم مطلب می‌نویسد. کازان همچنین نوشته‌هایی در واشنگتن پست، لس‌آنجلس تایمز، فوربز و برخی دیگر از نشریات منتشر کرده است.\n[۱] Fixed  theory of interest [۲] Growth theory [۳] Techy [۴] Fuzzy [۵] Replication  [۶] p-hacking: نوعی سوءاستفاده از تحلیل داده‌هاست که در آن آزمون‌های آماری بسیاری انجام می‌شود و فقط بر آن‌هایی تأکید می‌شود که نتایج قابل توجهی دارند. درحالی‌که، پیش از تحلیل، باید یک فرضیه را در مورد نتیجۀ اصلی بیان کرد، و بعد یک آزمون برای آن انجام داد [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833767.json b/train/413833767.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..bb0acc771f9a5092437cf0b0a185500c59fc75bc
--- /dev/null
+++ b/train/413833767.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مخترع «واقعیت مجازی» می‌گوید همین حالا شبکه‌های اجتماعی‌تان را حذف کنید",
+  "subtitle": "جارن لانییر، فیلسوف کامپیوتر، از فاجعه‌ای می‌گوید که اینترنت را به جهنم تبدیل کرده است",
+  "introduction": "وقتی سرچ اینستاگرام را باز می‌کنیم، احتمالاً با انبوهی از پست‌های عجیب‌وغریب مواجه می‌شویم که کلیک بر روی هر کدامشان می‌تواند برایمان جالب و دوست‌داشتنی باشد. اما خیال کنید تاجری فریب‌کار، برای درآمد یا سود بیشتر، پشت دستگاه سرچ اینستاگرام نشسته و دارد پست‌های مشخصی را به‌سمت ما سوق می‌دهد. احتمالاً حس بدی پیدا می‌کنیم. حس فاجعه‌آمیزتر آنجا سراغمان می‌آید که بفهمیم کل زندگیِ اینترنتی‌مان را او هدایت کرده و ما هم ناآگاهانه دستخوش بازی‌های او بوده‌ایم. آیا باز در اینترنت خواهیم ماند؟",
+  "content": "جارن لانییِر، گاردین — شاید در نگاه اول این‌گونه به نظر نرسد، اما من فردی خوش‌بین هستم. به نظرم مجبور نیستیم کل دنیای دیجیتال را دور بیندازیم. اما یک فناوری پیشرفتۀ خاص وجود دارد که حتی در مقادیر کم هم زهرآگین است.\n مسئله فقط این نیست که کاربران اینترنت سرگرم محیط‌هایی می‌شوند که بدترین ویژگی‌ها را در ما بیدار می‌کند، یا اینکه قدرت زیادی در دست معدود افرادی متمرکز شده که ابررایانه‌های ابری۱ را کنترل می‌کنند. مشکل بزرگ‌تر این است که همۀ ما دستگاه‌هایی با خود حمل می‌کنیم که ابزار مناسبِ اصلاح توده‌ای رفتار۲ هستند. مثلاً در تبلیغات قدیمی، بعد از پخش تبلیغ می‌شد سنجید که آیا محصول موردنظر عملکرد بهتری داشته یا نه. اما حالا شرکت‌ها بررسی می‌کنند که آیا رفتار افراد در هنگام مرور و کاوش تغییر می‌کند یا نه. آنگاه فید هر فرد را دائماً به تناسب تغییر می‌دهند تا نتایج دلخواه‌شان را به‌دست آورند. به‌طور خلاصه، رفتار شما به یک محصول تبدیل شده و مشتریان سازمانی و سیاسی صف کشیده‌اند تا آن را بخرند.\n در پایان، می‌توانیم خطی دور خطر اصلی پیشِ‌رویمان بکشیم و توجهمان را به آن جلب کنیم. اگر می‌توانستیم خود را از شرّ این مدل آسیب‌زای کسب‌وکار رها کنیم، آنگاه فناوری زیربنایی آن چندان هم بد نخواهد بود.\n برخی رسانۀ اجتماعی را با صنعت تنباکو مقایسه کرده‌اند، اما من چنین قصدی ندارم. مقایسۀ بهتر را می‌توان با رنگی ساختمانی انجام داد که حاوی سرب است. وقتی تردیدی باقی نماند که سرب برای سلامتی مضر است، هیچ‌کس نگفت که دیگر نباید خانه‌ها را رنگ‌آمیزی کنیم. بلکه پس از فشار و قانون‌گذاری، رنگ‌های بدون‌سرب به استاندارد جدید تبدیل شد.\n من در مقام یک دانشمند کامپیوتر سخن می‌گویم، نه دانشمند علوم‌اجتماعی یا روان‌شناس. به چشم می‌بینم که زمان در حال تمام‌شدن است و چاره این نیست که هیچ کاری نکنیم. برای درک موقعیتمان، چیزی که بتوان آن را علم موشکافانه نامید چندان در دسترسمان نیست، اما نتایج کافی در دست داریم که مشکل پیشِ‌رویمان را شرح می‌دهند؛ فقط وقت زیادی برای حل آن نداریم.\n حالا فرصت مناسبی است تا یک کلمۀ اختصاری از خود بسازم. نظرتان راجع به «اصلاح رفتار کاربران و تبدیل آن به یک امپراطوریِ اجاره‌ای»۳ چیست؟ اختصاری که به دست می‌آید بامر۴ است.\n بامر یک ماشین است، یک ماشین آماری که در ابرهای کامپیوتری زندگی می‌کند. ازآنجاکه تأثیر این ماشینْ آماری است، تهدید آن تاحدی مانند تغییر اقلیم است. نمی‌توان گفت تغییر اقلیم عامل یک طوفان، سیل یا خشکسالی خاص است، اما می‌توان گفت که احتمال وقوعشان را افزایش می‌دهد. در مدتی طولانی‌تر، فاجعه‌بارترین رویدادها نظیر افزایش سطح دریا و نیاز به جابه‌جایی اکثر مردم و یافتن منابع غذایی جدید را می‌توان به تغییر اقلیم نسبت داد، اما تا آن موقع این استدلال از بین خواهد رفت.\n به همین طریق، نمی‌توانم ثابت کنم که یک فرد خاص را بامر فاسد کرده است. این را هم نمی‌توانم ثابت کنم که بدون بامر رذیلتی خاص در جامعه پیش نمی‌آمد. نمی‌توان با قطعیت دانست که آیا رفتارتان را تغییر داده یا نه، اما اگر از پلتفرم‌های بامر استفاده می‌کنید، احتمالاً -هرچند جزئی- تغییر کرده‌اید.\n هرچند نمی‌توان گفت بدون بامر کدام جزئیات دنیایمان متفاوت خواهد بود، اما این را در مورد تصویر کلی می‌توان فهمید. بامر هم مانند تغییر اقلیم، اگر خود را اصلاح نکنیم، ما را به جهنم خواهد برد.\n\nبامر یک ماشین با شش جزء متحرک است. در اینجا به شش جزء این ماشین اشاره می‌کنم و هر یک را مختصراً توضیح می‌دهم:\n اول: جلب توجه انسان‌ها معمولاً در فضای مجازی عجیب و بدجنس می‌شوند. این پدیدۀ عجیب در نخستین روزهای شبکه همه را متعجب کرده بود و تا کنون هم تأثیری شگرف بر دنیایمان گذاشته است. بدجنسی به چیزی مانند نفت خام برای شرکت‌های رسانۀ اجتماعی و دیگر امپراطوری‌های جهت‌دهندۀ رفتار تبدیل شد، شرکت‌هایی که فوراً افسار اینترنت را به دست گرفتند، چون اینترنت به بازخوردهای رفتاری منفی دامن می‌زد.\n چرا این بدجنسی اتفاق می‌افتد؟ بخواهم به‌طور خلاصه بگویم، در دنیای مجازی، افراد عادی در فضایی دور هم جمع می‌شوند که پاداش اصلی (یا شاید تنها پاداشِ) موجودْ توجه است.\n آن‌ها وقتی دنبال چیزی جز توجه نباشند، به افرادی بی‌شعور۵ تبدیل می‌شوند، چون بی‌شعورترین آدم‌ها بیشترین توجه را به خود جلب می‌کنند. این گرایش ذاتی به بی‌شعوری به تمام بخش‌های دیگر ماشین بامر رنگ و بو می‌دهد.\n دوم: فضولی در زندگی همه همۀ افرادْ تحت نظارتی خاص قرار گرفته‌اند که انگار مستقیماً از یک رمان علمی‌تخیلی و ویران‌شهری بیرون آمده.\n جاسوسی را عمدتاً از طریق دستگاه‌های شخصی متصل -به‌خصوص گوشی‌های هوشمند- انجام می‌دهند، دستگاه‌هایی که مردم عملاً به بخشی از بدنشان تبدیل کرده‌اند. داده‌هایی در مورد ارتباطات، علاقه‌ها، حرکت‌ها، مخاطبان، واکنش‌های احساسی به شرایط، حالت‌های چهره، خریدها، علائم حیاتی و … گردآوری می‌شود: داده‌هایی که حجم و تنوعشان دائماً در حال افزایش است.\n الگوریتم‌ها داده‌های هر فرد و نیز میان افراد را مطابقت می‌دهد. این تطابق‌ها عملاً نظریاتی در مورد سرشت هر فرد هستند، نظریاتی که قدرت پیش‌بینی‌شان دائماً مورد سنجش و نمره‌دهی قرار می‌گیرد. این‌ها مانند تمام نظریات مدیریت‌شدۀ دیگر، دائماً از طریق بازخوردهای سازگارانه پیشرفت کرده و دقیق‌تر می‌شوند.\n سوم: فروکردن محتوا در حلق شما الگوریتم‌ها تعیین می‌کنند هر فرد در دستگاه خود چه چیز تجربه می‌کند. این مؤلفه را می‌توان فید، موتور پیشنهاد یا سفارشی‌سازی نامید، بدین معنا که هر فرد چیزهای متفاوتی می‌بیند. انگیزۀ مستقیم این است که محرک‌هایی را به‌صورت فردی برای اصلاحِ رفتار بفرستند.\n البته تمام سفارشی‌سازی‌ها بخشی از بامر نیستند. مثلاً وقتی نتفلیکس یک فیلم پیشنهاد می‌کند یا ای‌بِی چیزی را برای خرید به شما پیشنهاد می‌دهد، این ربطی به بامر ندارد. این امر فقط در رابطه با مؤلفه‌ها دیگر به بامر تبدیل می‌شود. نه نت‌فلیکس از شخص ثالثی پول می‌گیرد تا، جدای از کار مستقیمی که با سایتشان دارید، تغییری در رفتارتان ایجاد کنند و نه ای‌بِی.\n چهارم: جهت‌دهی رفتار به زیرکانه‌ترین شکل ممکن پیوند مؤلفه‌های بالا یک ماشین سنجش و بازخورد به وجود می‌آورد که عمداً رفتار را اصلاح می‌کند. فرآیند به این صورت است: فیدهای سفارشی بهینه می‌شوند تا هر کاربر را «درگیر» خود کنند. این کار معمولاً با اشاراتِ دارای بار احساسی انجام می‌گیرد که منجر به اعتیاد می‌گردد. مردم متوجه نمی‌شوند که چگونه تحت جهت‌دهی هستند. هدف اولیۀ جهت‌دهیْ وابسته‌کردن بیشتر و بیشتر مردم است، به‌صورتی که زمان بیشتر و بیشتری را در سیستم بگذرانند. اما اهداف دیگری نیز برای جهت‌دهی مورد آزمون قرار می‌گیرد.\n مثلاً اگر در یک دستگاه کتاب می‌خوانید، رفتارهای کتاب‌خوانی شما با رفتارهای کتاب‌خوانی بی‌شمار افراد دیگر مطابقت می‌یابد. اگر کسی که الگوی کتاب‌خوانی‌اش شبیه به شماست، محصولی را پس از نوع خاصی تبلیغ خریداری کند، آنگاه به احتمال زیاد شما هم همان تبلیغ را دریافت خواهید کرد. ممکن است قبل از انتخابات، شما هدف پست‌های عجیبی قرار بگیرید که قبلاً ثابت شده بدبینی افرادی مشابه با شما را برمی‌انگیزند؛ تا شاید احتمال رأی‌دادنتان کاهش یابد.\n پلتفرم‌های بامر با افتخار گزارش می‌دهند آزمایش‌هایی انجام داده‌اند تا افراد را غمگین کنند، میزان مشارکت را در انتخابات تغییر دهند و وفاداری به برندها را تقویت نمایند. این‌ها جزء شناخته‌شده‌ترین نمونه‌پژوهش‌هایی‌اند که در روزهای سرنوشت‌ساز بامر آشکار شد. اصلاح رفتار با رویکرد شبکه‌های دیجیتالْ تمام این نمونه‌ها و تمام این برش‌های مختلف زندگی را به‌صورت یک برش درمی‌آورد. از دیدگاه الگوریتمی، احساسات، شادی و وفاداری به برندها فقط نشانه‌هایی مختلف اما مشابه هستند که باید بهینه گردند.\n پنجم: کسب درآمد از طریق اجازه‌دادن به بدترین افراد برای اذیت‌کردن مخفیانۀ دیگران ماشین اصلاح توده‌ای رفتار برای کسب درآمد اجاره داده می‌شود. جهت‌دهی‌ها بی‌نقص نیستند، اما آن‌قدر قدرت دارند که برندها، سیاست‌مداران و دیگر نهادهای رقابتی، اگر به بنگاه‌های بامر پول ندهند، درواقع خودکشی کرده‌اند. باج‌گیریِ شناختیِ همگانی این‌گونه به‌وجود می‌آید و موجب می‌شود تا هزینه‌هایی که صرف بامر می‌کنند، روز به روز افزایش یابد.\n اگر کسی مستقیماً به یک پلتفرم پول ندهد، باید خود را به سوختِ داده‌ای برای آن پلتفرم تبدیل کند تا در آن غرق نشود. وقتی فیس‌بوک در فید خود بر «اخبار» تأکید می‌کرد، تمام دنیای روزنامه‌نگاری می‌بایست خود را با استانداردهای بامر صورت‌بندی می‌کردند. روزنامه‌نگاران برای اینکه عقب نمانند، مجبور بودند داستان‌هایی ایجاد کنند که حالت تله‌کلیک۶ بود و قابل‌جداسازی از بستر بود. آن‌ها مجبور بودند بامر شوند تا بامر نابودشان نکند.\n ششم: جمعیتی جعلی و جامعه‌ای جعلی‌تر این مؤلفه تقریباً همیشه وجود دارد، هرچند که معمولاً بخشی از طراحی اولیۀ دستگاه بامر نبوده. افراد جعلی با تعدادی نامشخص اما بسیار زیاد حاضر هستند و محیط را شکل می‌دهند. بات‌ها، هوش‌های مصنوعی، مرورنویس‌های جعلی، دوست‌های جعلی، فالوورهای جعلی، پست‌نویسان جعلی، زورگیران اینترنت: باغ‌وحشی از انواع این اشباح وجود دارد.\n خرابکاری اجتماعی و نامرئی این‌گونه به‌وجود می‌آید. فشار اجتماعی، که بر روان و رفتار انسان تأثیر بسیاری دارد، این‌گونه ایجاد می‌شود.\n هرچه تخصصی‌تر به یک مشکل بپردازیم، آن مشکل قابل‌حل‌تر خواهد شد. مشکل ما اینترنت، گوشی‌های هوشمند، بلندگوهای هوشمند، یا هنر الگوریتم‌ها نیست؛ مشکلْ ماشین بامر است. البته هستۀ این ماشین دقیقاً تکنولوژی هم نیست، بلکه سبکی از طرح کسب‌وکار است که محرک‌هایی منحرف بیرون داده و افراد را فاسد می‌کند.\n این طرح کسب‌وکار حتی کاربرد گسترده هم ندارد. خارج از چین، تنها غول‌های تکنولوژی -که کاملاً وابسته به این سیستم‌اند- فیس‌بوک و گوگل‌اند. سه شرکت دیگر از میان پنج شرکت بزرگ تکنولوژی هم گهگاهی سراغ آن می‌روند چون این روزها به هنجار تبدیل شده است، اما به آن وابسته نیستند. چند شرکت بامر کوچک‌تر نظیر توییتر هم تأثیرگذارند، هرچند آن‌ها معمولاً در تقلا برای آن هستند.\n کدام شرکت‌ها بامر هستند؟ روشی مناسب برای یافتن پاسخ این است که شرکت‌های تراز اول بامر آن‌هایی‌اند که تلاش‌ها یا هزینه‌های کنشگرهای ضعیف، نظیر واحدهای نظامیِ اطلاعات دولتیِ روسیه، را جذب می‌کنند. این راه تشخیص نشان می‌دهد که سرویس‌های کاذبی وجود دارد که فقط حاوی زیرمجموعه‌های مؤلفه‌هایند، مثلاً ردیت۷ فورچن۸، اما با این حال نقشی حیاتی در اکوسیستم بامر ایفا می‌کنند.\n اما این استدلال مربوط به شرکت‌ها نیست، مربوط به شماست. چون می‌توانیم دور این دستگاه خط بکشیم، می‌توانیم دور چیزی خط بکشیم که باید از آن اجتناب کنیم.\n مشکل بامر این نیست که شامل هرگونه تکنولوژی خاصی است. مشکل این است که بامر قدرت‌نمایی کسی دیگر است. شاید تصمیم بگیرید یک رفتاردرمانگرِ شناختی شما را معالجه کند و از آن منفعت ببرید. امیدوارم آن درمانگر سوگند یاد کرده باشد که معیارهای حرفه‌ای را رعایت کند و اعتماد شما را جلب کند. اما اگر درمانگرتان وام‌دار یک شرکت دوردست و غول‌آساست و پول می‌گیرد تا تصمیمات خاصی را در شما القا کند که لزوماً به نفع خودتان نیست، آن بامر خواهد بود.\n مشکلْ یک تکنولوژی خاص نیست. بلکه استفاده از تکنولوژی برای جهت‌دهی مردم و تمرکز قدرت به چنان شکل دیوانه‌وار و وحشت‌آوری است که به تهدیدی برای بقای تمدن تبدیل می‌گردد.\n اگر می‌خواهید به سلامت عقلی دنیا کمک کنید، نیازی نیست گوشی‌های هوشمند یا سرویس‌های ابری کامپیوتری‌تان را کنار بگذارید یا از وب‌سایت‌ها دیدن نکنید. بامر چیزی است که باید از آن دوری بجویید. حسابتان را حذف کنید!\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nLanier, Jaron. Ten Arguments for Deleting Your Social Media Accounts Right Now. Henry Holt and Co, 2018\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جارن لانییِر نوشته است و در تاریخ ۲۷ می ۲۰۱۸ با عنوان «Six reasons why social media is a Bummer» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۶ تیر ۱۳۹۷ آن را با عنوان «مخترع ‘واقعیت مجازی’ می‌گوید همین حالا شبکه‌های اجتماعی‌تان را حذف کنید» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• جارن لانییِر (Jaron Lanier) نویسندۀ حوزۀ فلسفۀ کامپیوتر است و از سال ۲۰۰۹ به‌عنوان محقق ارشد شرکت مایکروسافت فعالیت می‌کند. در دنیا، لانییر را با لقب «پدر واقعیت مجازی» می‌شناسند. دو کتاب پرفروش او ده دلیل برای اینکه همین حالا حساب کاربری‌تان را در رسانه‌های اجتماعی حذف کنید (Ten Arguments for Deleting Your Social Media Accounts Right Now) و آنکه آینده از آن اوست (Who Owns the Future) نام دارند. ••• این مقاله گزیده‌ای ویراسته است از کتاب جارن لانییِر، ده دلیل برای اینکه همین حالا حساب کاربری‌تان را در رسانه‌های اجتماعی حذف کنید (Ten Arguments for Deleting Your Social Media Accounts Right Now). [۱] Giant cloud computers [۲] Mass behavior modification [۳] Behaviors of Users Modified, and Made into an Empire for Rent [۴] Bummer: معنای اصلی آن ناخوشایند و فاجعه‌آمیز است. اما با توجه به اینکه نویسنده این واژه را در جای‌جای مقاله با حرف بزرگ می‌نویسد و آن را به‌عنوان یک اسم اختصاری مدنظر دارد، لذا در ترجمه هم در سایر موارد از خودِ واژۀ بامر استفاده شده است [مترجم]. [۵] asshole [۶]  Clickbait: مطلبی که کنجکاوی را برانگیزد، اما اطلاعات کافی برای ارضای این کنجکاوی نذاشته باشد و بدین‌صورت فرد را به مراجعه به منبعی دیگر سوق دهد [مترجم]. [۷] Reddit [۸] 4chan"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833768.json b/train/413833768.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..32bc33c7128ba5fbba2e9fdef4023c9f204f4766
--- /dev/null
+++ b/train/413833768.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "رنج تو نامی دارد",
+  "subtitle": "توصیف درد، به روشن‌ترین شکل، تمایل ما را به استعاره‌سازی از تجربه نشان می‌دهد",
+  "introduction": "هنر داستان‌گویی و آشنایی با ادبیات به پزشک کمک می‌کند تا برای تبیین بیماری استعاره‌ای را برگزیند که بیشترین کمک را به بیمار می‌کند. پیش از این نیز فروید گفته بود نوع واژگانی که پزشک انتخاب می‌کند بر درک و رویارویی افراد با بیماری تأثیر دارد. با این اوصاف کار یک پزشک واقعاً چیست؟ جز اینکه داستان بیمار را تشخیص دهد و بگوید «رنج تو نامی دارد».",
+  "content": "گَوین فرنسیس، ایان — حدوداً ماهی یک بار بیماری به نام فریزر را در کلینیک مراقبت‌های اولیه‌ام ویزیت می‌کنم. او سربازی اعزامی به افغانستان بوده که حالا پانزده سال پس از بازگشت به خانه، هنوز هم تصاویر خانه‌های درآتش و شلیک تک‌تیراندازها آزارش می‌دهد. او کار نمی‌کند، به ندرت بیرون می‌رود، خواب درستی ندارد و برای تسکین آلام عاطفی خود گاهی با سلاح‌های گرم خود ور می‌رود. او از زمانی که از ارتش جدا شده، هیچگاه دوست‌دختری هم نداشته. فریزر زمانی اندامی عضلانی داشت، اما اکنون وزنش به شدت کاهش یافته: «غفلت از خود»۱ باعث شده قدرت و اعتمادبه‌نفس او از بین برود. داروهای تجویزی نمی‌توانند وحشتی که ذهنش را می‌لرزاند، آرام کنند. وقتی او را در کلینیک ویزیت می‌کردم، روی لبۀ صندلی‌اش می‌نشست و با تنی لرزان، عرق را از پیشانی و شقیقه‌هایش پاک می‌کرد. به داستان‌هایش گوش می‌کردم، داروهایش را بنا به شرایط تغییر می‌دادم و توصیه‌هایی به او می‌کردم.\n آن روزها که فریزر نزد من آمد، مشغول خواندن کتاب تقسیم مجدد نیروها۲ (۲۰۱۴) اثر فیل کلای بودم که حاوی داستان‌هایی کوتاه در مورد عملیات نظامی آمریکا نه در افغانستان، که در عراق بود. هیچ کتابی نمی‌تواند جای تجربۀ مستقیم را بگیرد، اما با خواندن داستان‌های کلای، توانستم از چیزی حرف بزنم که فریزر تجربه کرده بود؛ وقتی کتاب را به پایان رساندم، آن را به او دادم. آنچه برای من اطلاع‌بخش بود، به او نوعی تسلی‌خاطر داد؛ گفت‌وگوهای ما سمت و سویی جدید گرفت و دربارۀ ابعاد مختلف کتاب بحث کردیم. او راه درازی پیش رو دارد، اما اطمینان دارم آن داستان‌ها نقشی هر چند جزئی در بهبودی او داشته‌اند.\n می‌گویند ادبیات در کاوش راه‌های انسان‌بودن به ما کمک می‌کند، چشمه‌هایی از زندگی‌های ورای زندگی خودمان را به ما می‌نمایاند، در همدلی با دیگران ما را یاری می‌کند، پریشانی‌ها را تسکین می‌دهد و دایرۀ آگاهی‌مان را می‌گستراند. همین را می‌توان در مورد انواع و اقسام طبابت هم گفت: از پرستاری تا جراحی و روان‌درمانی تا فیزیوتراپی. آگاهی از ادبیات می‌تواند به یاری طبابت بیاید و به همین طریق، تجربۀ کلینیکی هم قطعاً در نوشتن کتاب‌هایم به من کمک می‌کند. به این نتیجه رسیده‌ام که مشترکات این دو حوزه بیش از تفاوت‌های آن‌هاست و مایلم استدلال کنم که آن‌ها دارای نوعی هم‌نیروزایی هستند.\n بیماران می‌توانند وقت بیشتری با یک نویسنده بگذرانند تا با پزشکشان و ساعاتی که صرف خواندن و اندیشیدن در کتاب می‌کنند ساعت‌هایی محسوب می‌شوند که به خوبی سپری شده‌اند. کتاب تقسیم مجدد نیروها شاید بخشی از سردرگمی و انزوای فریزر را تسکین داد، اما مرز تجربه را هم شکست و به من کمک کرد تا کمی بیشتر درک کنم او چه‌ها کشیده است. بی‌شمار کتاب‌های دیگری هم وجود دارد که کارکردی مشابه دارند. ظلمت مرئی۳ از ویلیام استایرن با بیانی شیوا نشان می‌دهد رنج بردن از افسردگی شدید چه حسی دارد. دیده‌ام که این کتاب به افراد افسرده این نوید و دلگرمی را می‌دهد که آن‌ها نیز مانند استایرن می‌توانند راهی برای بازگشت به روشنایی بیابند. فهرست کتاب‌هایی که طی سال‌ها دربارۀ آن‌ها با بیماران بحث کرده‌ام به اندازۀ تعداد افرادی است که به کلینیک می‌آیند: الکتریسیته۴ (۲۰۰۶) اثر ری رابینسون وقتی سخن از زندگی با صرع شدید است؛ فراوانی۵ (۲۰۱۶) اثر انی دیلارد در بحث از جایگاه شگفتی در حفظ زندگی؛ دور از درخت۶ (۲۰۱۴) اثر اندرو سالومان در چالش‌های نگهداری از فرزند معلول؛ شعر «برای دوستی انگلیسی در آفریقا»۷ (۱۹۹۲) در بحث از مشقت‌ها و پاداش‌های فعالیت‌های مردم‌نهاد.\n بین تولید و درک هنر و داستان‌های ماندگار و تولید و درک دیدارهای درمانی و شفابخش، شباهت‌هایی وجود دارد. هر دو را می‌توان با اتخاذ نگرش‌هایی نظیر کنجکاوی با فکرِ باز، درگیری خلاقانه، تلاش برای همدردی با گرفتاری دیگران و بهره‌بردن از بستر کلی‌تر زندگی انسان تقویت کرد. دکتر هم مانند نویسنده زمانی بهترین عملکرد را دارد که نسبت به ظرافت تجربۀ فردی سرزنده باشد و در عین حال بتواند آن فرد را در بستر اجتماعی‌اش ببیند.\n اگر واقعاً کتاب‌خوان‌ها پزشکان بهتری می‌شوند و ادبیات به پزشکی کمک می‌کند، این سؤال ارزش پرسیدن دارد که آیا این رابطه دوطرفه است؟ آیا طبابت هم چیزی در اختیار ادبیات قرار می‌دهد؟ قطعاً خاطرات و داستان‌هایی که پزشکان می‌شنوند نبض یک جامعه را می‌نمایانند. پزشکان بالینی همچون کشیشانی هستند که به اعتراف گوش می‌کنند. آن‌ها محرم اسرار جامعه‌اند، درست همانطور که زمانی کشیشان بودند. بیش از ۳۰۰ سال پیش، رابرت برتون در کتاب تشریح مالیخولیا۸ (۱۶۲۱) کشیشان را با پزشکان برابر می‌داند و می‌نویسد «یک روحانی خوب یا یک طبیب خوب است، یا باید باشد». رابله، رمان‌نویس فرانسوی هم طبیب بود و هم کشیش.\n در قرن‌های گذشته، این دو حرفه، به یک شکل، فرد را در معرض اقشار مختلف جامعه قرار می‌دادند، وظیفۀ حرفه‌ای مشابهی در مشاهدۀ بحران‌های زندگی داشتند و نیز به سؤالات مربوط به هدف و بیهودگی می‌پرداختند که اهمیتی حیاتی در ادبیات دارند. جان دان که کشیش و هم‌عصر برتون هم بود، مجموعه‌ای از تأملات شاعرانه را به دنبال رهایی خود از چنگال بیماری‌ای مرگبار نوشت. معروف‌ترین این نوشته‌ها «عباداتی در اوقات اضطرار»۹ (۱۶۲۴) است که تأکید می‌کند نزدیکیِ مرگ می‌تواند حس تعلق به یک جامعۀ انسانی را تقویت نماید:\n مرگ هر انسان چیزی از من می‌کاهد، چون من در بشریت دخیلم؛\n پس هیچوقت نپرس ناقوس برای که به صدا در می‌آید؛ چون نغمۀ ناقوس برای توست.\n فعالیت بالینی اگر قرار است مؤثر واقع شود، نیازمند توجهی بسیار آموخته به سیل اطلاعات کلامی و غیر کلامی است. انواع پزشکان بالینی دائماً جزئیات را از سخن و جسم بیمارانشان الک می‌کنند. ما نیز انتظار داریم پزشکان بالینی چیزی فراتر از روایت‌های جعلی‌ای ببینند که بر اساس آن‌ها زندگی می‌کنیم؛ به‌طوری‌که در نقش مترجم و نقاد ادبی داستان‌هایی ظاهر شوند که بر دنیا فرا می‌فکنیم.\n آرتور کانن دویل در گِردِ چراغ قرمز۱۰ (۱۸۹۴) می‌نویسد: «در پزشکی نیازی به داستان نیست؛ حقایق همیشه بر هر آنچه بتوانید تصور کنید چیره می‌شوند». مسیر زندگی ما می‌تواند به اندازۀ هر داستان یا فیلمی، پرآشوب یا غیرمنتظره باشد، اما در عین حال الگوهای موجود در همان قصه‌های کهنی را دنبال کند که در مهدکودک می‌آموزیم یا در سینما می‌بینیم. مگر کار نویسنده چیست جز اینکه الگوها و کهن‌الگوهای تجربه را نام‌گذاری و سروسامان دهد و آن‌ها را در اختیار خواننده بگذارد تا تشخیص‌شان دهد؟ پس پزشک بالینی چه می‌کند جز اینکه داستان بیمار را تشخیص دهد و بگوید «رنج تو نامی دارد» و سعی کند با نامگذاری آن، رامش کند؟\n بهترین نوشته‌ها با به‌کارگیری استعاره، نوعی افسون در اختیار ما می‌گذارند و از این رهگذر، دیدگاه ما را متحول کرده و به ما کمک می‌نمایند در دنیا معنا بیابیم، از «فجر سرخ‌فام» هومر گرفته تا شب «به سیاهی عهدین»۱۱ دیلن تامس. درگیری عمیق‌تر با ادبیات به پزشکان در استعاره‌های مورد استفاده‌شان کمک می‌کند؛ اگر سرطانی لاعلاج باشد، بیخود است آن را هیولایی بدانیم که باید شکستش داد، بلکه باید آن را یک اکولوژی درونی دانست که باید در حالت تعادل نگه داشته شود. آناتول برویارد، سردبیر سابق نیویورک تایمز بوک ریویو، وقتی سرطان پروستاتش را تشخیص دادند گفت که از پزشکش می‌خواهد استعاره‌هایی بسراید که او را با بیماری‌اش آشتی دهد: برویارد در کتاب از بیماریم سرمست۱۲ (۱۹۹۲) نوشت «دکتر تقریباً می‌توانست از همه چیز استفاده کند؛ هنرْ جسمت را با زیبایی و حقیقت سوزانده، یا تو خود را کامل خرج کرده‌ای، همانطور که یک خیّر کل پولش را خرج خیریه می‌کند». برویارد از زبان انتظار داشت تا از بیماری‌اش نوعی منزلت بیرون بکشد تا به او کمک کند «بر خرابۀ جسمش طوری بنگرد که گردشگران بر خرابه‌های عصر باستان».\n یولا بیس در بررسی شاعرانه و دقیق واکسیناسیون در کتاب در باب ایمنی۱۳ (۲۰۱۴) نشان می‌دهد که چرا دستگاه ایمنی انسان را بهتر است به یک باغ مرتب و نگه‌داری شده تشبیه کنیم تا به یک ارتش. استعاره‌های جنگی در مورد سلامت و بهبودی درست هستند، اما تفکرات مختلفی را به ذهن هر بیمار متبادر می‌کنند. درک داستان‌گویی به پزشک یاری می‌دهد استعاره‌ای برگزیند که بیشترین کمک را به بیمار می‌کند. به بیماران هم کمک می‌کند تجربۀ درونی‌شان را به وضوح برای پزشک تبیین نمایند. توصیف درد، به روشن‌ترین شکل، تمایل ما را به استعاره‌سازی از تجربه نشان می‌دهد؛ دفعۀ بعدی که درد دارید، فکر کنید که این درد «خنجر می‌زند»، یا «پاره می‌کند» یا «ضربه می‌زند» یا «می‌سوزد». عصب‌های گیرندۀ درد هیچ‌یک از این چیزها را پیام‌رسانی نمی‌کنند، اما پژوهش‌ها نشان می‌دهد زبانی که برای تبیین درد به کار می‌گیریم، این توان را دارد که تجربۀ ما را از آن درد متحول کند.\n ویلیام کارلوس ویلیامز، شاعر و پزشک عمومی آمریکایی در خودزندگینامه‌اش تحت عنوان طبابت۱۴ (۱۹۵۱) می‌نویسد که غوغا و تنوع پزشکی، اگر با روحیه‌ای درست سراغ آن برویم، می‌تواند الهام‌بخش و بهبودگر باشد. پزشکی باعث شد تا حس نویسندگی و معنای انسان بودن در کارلوس ویلیامز پرورش یابد، و واژگان مورد استفادۀ او را برای نوشتار در اختیارش گذاشت:\n مگر من به انسان علاقه نداشتم؟ آن چیز درست همانجا روبروی من بود. می‌توانستم لمسش کنم، ببویمش… داشت به من الفاظ می‌داد، الفاظی اساسی که با آن‌ها می‌توانستم ژرف‌ترین چیزهایی را که به ذهن می‌رسید، به روشنی بیان کنم.\n زیگموند فروید متوجه شد که انتخاب واژگان توسط پزشک همیشه بر درک و رویارویی افراد با بیماری تأثیر دارد: «پس تمام پزشکان از جمله خود شما همواره روان‌دروانی می‌کنید، حتی وقتی قصد این کار را ندارید و از آن آگاه نیستید». او می‌پرسد اگر پزشکان بالینی قدرت واژگان را درک کنند و مصمم شوند از این قدرت به درستی بهره گیرند، آیا در کارشان موفق‌تر نخواهند بود؟\n در دل فعالیت پزشک و نویسنده، تمایلی است برای تصور و شناسایی الگوهای زندگی و تسکین ناموزونی‌های آن، اما تفاوتی مهم وجود دارد: نویسندگان و خوانندگان اجازه دارند خود را در دنیای شخصیت‌ها و پی‌رنگ‌ها گم کنند، اما پزشکان بالینی باید ادراک و توجه خود را حفظ کنند و البته مقید به زمان باشند. پزشکانی که خود را کاملاً پذیرا و تسلیم رنج‌های بیمارانشان می‌کنند، با خطر کارزدگی روبرو هستند. این پیمانی فاوست‌وار۱۵ در دل رابطۀ پزشکان و بیمارانشان است، یعنی تجربه‌ای نامحدود از کثرت انسان‌ها در اختیار پزشک قرار می‌گیرد، اما همراه با خطر دلسوزی طاقت‌فرسایی که چندان به سراغ نویسنده نمی‌رود.\n پژوهش‌های علوم اعصاب نشان می‌دهد که هر چه با رنج ذهنی یا جسمی کسی همدردی نزدیک‌تری کنید، مغرتان بیشتر به شکلی رفتار می‌کند که گویی خودتان درد دارید. وقتی نگرش دلسوزانه را در دانشجویان جدید پزشکی، پزشکان تازه‌کار و کارآموزان باتجربه‌تر تا آن‌هایی که در آستانۀ بازنشستگی هستند می‌سنجند، مشخص می‌شود که این‌دست نگرش‌ها با افزایش سن و تجربه به تدریج کاهش می‌یابد، گویی که طبابت باری ذهنی و عاطفی را بر دوش می‌گذارد که برخی پزشکان بالینی طاقت سنگینی آن را ندارند.\n آبراهام ورگیز، رمان‌نویس و پزشک استنفورد معتقد است «آنچه باید در دانشکده‌های پزشکی تعلیم دهیم، نه خود همدردی، که حفظ همدردی است». بار فعالیت بالینی برای برخی تحمل‌ناپذیر است. به همین خاطر است که اکنون پزشکان بیشتری در غرب پاره‌وقت کار می‌کنند و زودتر از زمان‌های گذشته بازنشسته می‌شوند. اما همین گوناگونی این حرفه برای فرد بینش‌ها، الهامات، رضایت و تسلی‌خاطری فراهم می‌آورد که در کمتر شغل دیگری وجود دارد.\n سیلویا پلات، شاعر و نویسندۀ آمریکایی، در مصاحبه‌ای با بی‌بی‌سی در سال ۱۹۶۲ می‌گوید «کاش پزشک بودم … کسی که مستقیماً با تجربۀ انسان سروکار دارد، می‌تواند درمان کند، ترمیم نماید، یاری دهد». او به روشنی «تسلط پزشکان بالینی بر امور عملی» را در تضاد با زندگی خود به عنوان شاعر قرار می‌دهد، چون گلایه دارد که انگار «کمی روی هوا زندگی می‌کند». پلات در کودکی دکتربازی می‌کرد و در نوجوانی، به‌دنیا آمدن نوزادان و کالبدشکافی انسان‌ها را تماشا می‌کرد. اما از انضباط موجود در آموزش‌های پزشکی روگرداند، چون نگران بود که نتواند بار مسئولیت آن را تحمل کند.\n این بار مسئولیت واقعی است و پزشکان باید راهی برای تحمل آن بیابند. من اکنون ۲۰ سال سابقۀ طبابت دارم و پزشکی و ادبیات گاهی برایم حس پشت و روی یک برگۀ کاغذ و گاهی هم حس گام راست و چپ یک قدم‌زدن استوار را داشته‌اند، اما هیچکدام از این استعاره‌ها حسِ سنگینیِ فعالیت پزشکی را که با عشق ادبیات تسکین می‌یابد، منتقل نمی‌کند. وقتی به ۲۰ سال آیندۀ طبابتم می‌نگرم، می‌دانم که بار داستان‌ها سنگین‌تر و سنگین‌تر خواهد شد، اما ترجیح می‌دهم این وزن را یک وزنۀ تعادل تصور کنم و  ماهیت سبک‌بالانه و شاعرانۀ ادبیات را بادی در میان بادبان‌ها. اگر این دو بتوانند با یکدیگر همکاری کنند، اقیانوس لایتناهی بشریت در انتظار کاوش ما خواهد بود.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را گَوین فرانسیس نوشته است و در تاریخ ۶ مارس ۲۰۱۷ با عنوان «The storyhealing» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳۱ تیر ۱۳۹۷ آن را با عنوان «رنج تو نامی دارد» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• گَوین فرانسیس (Gavin Francis) پزشک و نویسنده‌ای است که جوایز نویسندگی متعددی را برنده شده. آخرین کتاب او ماجراجویی در بشر (Adventures in Human Being) نام دارد. او در ادینبرو زندگی و طبابت می‌کند. نوشته‌های او را نشریاتی همچون گاردین، نیوریپابلیک، لندن ریویو آو بوکز و نیویورک ریویو منتشر می‌کنند. [۱] self-neglect [۲] Redeployment [۳] Darkness Visible [۴] Electricity [۵] The Abundance [۶] Far from the Tree [۷] To an English Friend in Africa [۸] The Anatomy of Melancholy [۹] Devotions Upon Emergent Occasions [۱۰] Round the Red Lamp [۱۱] bible-black [۱۲] Intoxicated by My Illness [۱۳] On Immunity [۱۴] The Practice [۱۵] فاوست شخصیت مشهور ادبی است که در قبال دانش بی‌انتها، روح خود را به شیطان می‌فروشد و رنج سقوط به دوزخ را به جان می‌خرد [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833769.json b/train/413833769.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..392a46767952da2ca9c6cb318820812e00b35f9c
--- /dev/null
+++ b/train/413833769.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا این‌قدر راحت خامِ شارلاتان‌ها می‌شویم؟",
+  "subtitle": "شارلاتان‌ها می‌توانند پرمدعاترین افراد را هم به دام بیندازند",
+  "introduction": "بعضی شارلاتان‌ها اکسیر جوانی می‌فروشند و بعضی دیگر اندیشه. همۀ ما وقتی می‌شنویم عده‌ای خام حرف‌های دم دستی یک شارلاتان شده‌اند دلمان برای سادگی‌شان می‌سوزد، اما متوجه نیستیم که خود ما نیز ممکن است به‌راحتی در دام یکی از همین شارلاتان‌ها بیفتیم. شاید بهترین راه اجتناب از شارلاتان‌ها دامن نزدن به مزخرفاتشان باشد و البته استفادۀ بیشتر از واژۀ ارزشمند «نمی‌دانم».",
+  "content": "جان گنز، نیویورک تایمز — هر چند توصیف کردن یک دورۀ تاریخی پیش از به پایان رسیدنش غیر ممکن می‌نماید، اما فکر می‌کنم یکی از عناوین پذیرفتنی برای دوران ما، عصر شارلاتان‌هاست. به نظر می‌رسد هر سو سر بگردانی یاوه‌سرایی ازخودمطمئن را می‌بینی که برای دیگران داد سخن سر داده است. مجریان فاکس نیوز، همچون شون هنیتی، تحمیل اظهارنظرهای نادرست را کنار گذاشته و با تمام قوا به ترویج تئوری‌های توطئه می‌پردازند، انجمن مخ‌زن‌ها۱ «چم‌وخم»های اغوای زنان را به مردان منزوی می‌فروشد، سوفیست‌ها فضل‌فروشی‌های نخ‌نمای دانشگاهی را همچون اندیشه‌هایی تاریک و رادیکال عرضه می‌کنند و از این رهگذر میلیون‌ها جلد کتاب می‌فروشند. به همین ترتیب در سیاست هم، بالاترین سمت سیاسی ما در دستان مردی است که زمانی او را، با ظرافت تمام، «جارچی نمایش»۲ نامیده بودند.\n چه چیزی ما را امروزه این‌قدر در برابر شارلاتان‌ها بی‌دفاع می‌کند؟ بخشی به دلیل پیچیدگی دنیای مدرن و نرخ سریع تغییرات اجتماعی و فناوری است. یاوه‌سرایی همان چیزی را مهیا می‌کند که سال بِلو زمانی «تحلیل‌های دوزاری» نامیده بود، یعنی ساده‌سازیِ کلاف پیچ‌درپیچ عصر ما در حد راه‌حل‌های سهل‌الوصول و بی‌خاصیت. زندگی مدرن آنچنان ما را بمباران می‌کند که خسته و ملول و مضطرب می‌شویم، در نتیجه گاهی تنها به‌دنبال یک سرگرمی خارق‌العاده می‌گردیم.\n بااین‌حال به نظرم فراموش کرده‌ایم که شارلاتان‌ها وجود دارند، یا به بیان بهتر، شارلاتان‌ها تنها برای بقیه نیستند، بلکه برای ما هم وجود دارند. همۀ ما دوست داریم خودمان را زبر و زرنگ بدانیم، مثلاً خنده‌مان می‌گیرد از اینکه درگذشته مردم فریب اکسیرهای من‌درآوردی را می‌خوردند که علاج همه‌چیز بود، اما هیچ‌وقت به فکرمان نمی‌رسد که ممکن است خود ما هم در دام همان حقه‌ها بیفتیم.\n کتابی فراموش‌شده از دورانی ازیادرفته، بینشی دربرابر چشم ما می‌نهد. در سال ۱۹۳۷ روزنامه‌نگاری به نام گرته دِ فرانچسکو، کتابی با عنوان قدرت شارلاتان۳ منتشر کرد. این کتاب تاریخچۀ شارلاتان‌ها و حقه‌بازهایی است که در قرون وسطا و اوایل دوران مدرن در اروپا حضور داشتند. گرچه دِ فرانچسکو اصالتاً اهل اتریش و نویسندۀ روزنامۀ فرانکفورتر زایتون بود، اما در شرایطی که نازی‌ها قدرت را در دست داشتند منطقی به نظر می‌رسد کتاب او در سوییس منتشر شود، کتابی که شرح‌حال عوام‌فریبانی بود که ملت را آلت دست قرار می‌دهند.\n کتاب توجهات زیادی را در محافل دانشگاهی به خود جلب کرد: والتر بنیامین، فیلسوف و منتقد ادبی، نقدی مثبت بر آن نوشت و، هنگامی که در سال ۱۹۳۹ به انگلیسی ترجمه شد، توماس مان چند جمله‌ای برای پشت جلد آن آماده کرد. بااین‌حال این کتاب سال‌هاست که تجدید چاپ نشده است.\n خانم دِ فرانچسکو توضیح می‌دهد که واژۀ شارلاتان برآمده از ریشه ایتالیایی «ciarlatano» است که احتمالاً با فعل «ciarlare» به معنای یاوه‌گفتن یا حرف‌زدنِ یک‌بند و بدون فکر ارتباط دارد. شارلاتان‌های اصیل آن‌قدر یاوه سرایی می‌کردند و می‌کردند تا مخاطبانشان هیپنوتیزم شوند.\n حقه‌بازهای قرون وسطا و رنسانس اغلب نمایش‌هایی پرزرق‌و‌برق، شامل نوازنده‌ها و دلقک‌ها و نمایش حیوانات، به راه می‌انداختند تا مخاطبشان را در میدان شهر به دام بیندازند. خانم د فرانچسکو متوجه شد این آغازگاه ترفندهای ارتباطات جمعی است که بعدها در صنعت تبلیغات و روابط عمومی به تکامل رسید.\n نکته اینجاست که شارلاتان به جماعت سردرگم آرام‌بخش می‌دهد. این دوای همۀ دردها می‌تواند قرصی واقعی باشد یا نظراتی پرت‌وپلا، همان‌طور که خانم د فرانچسکو هم اشاره می‌کند: «یاوه‌گوْ یاوه‌گو است! خواه اکسیر بفروشد یا اندیشه!» البته اغلب هر دو را می‌فروشند. برای نمونه الکس جونز۴ را، که یکی از محبوب‌ترین شارلاتان‌های عصر حاضر است، در نظر بگیرید. او نه‌تنها تئوری‌های توطئۀ عجیب و غریبش را، مانند شایعه‌خواندن تیراندازی در سندی هوک۵، این سو و آن سو می‌پراکند، بلکه در کنار آن‌ها تولیدات روغن مارش را هم تحت عنوان نامتعارف مکمل غذایی به فروش می‌رساند. نمونۀ مشابه دیگر مایک سرنوویچ است که دوره افتاده و طرز فکر گوریلی؛ راهبردهای ازلی برای آزادسازی حیوان درونتان۶ را می‌فروشد، چیزی که به قول معروف یک آدم چهل کیلویی لاغر مردنی را تبدیل به نر غالب۷ کند.\n خانم دِ فرانچسکو به ما می‌گوید شارلاتان‌ها به‌ویژه در «دوره‌های پیشرفت سریع دانش یا توسعه فناوری» قدرت می‌گیرند، یعنی زمانی که «اذهان مردم زیر هجوم اطلاعات آشفته شده است».\n در چنین دوره‌هایی نظریات توطئه و تقلیل‌های ساده‌انگارانۀ مسائل اجتماعی درست با همان منطق «طبِ علاج همۀ دردها» عمل می‌کنند، یعنی به نظر می‌رسد درمانی در آستین دارند، اما ازآنجایی‌که تنها آتشِ ترس‌های پنهان را شعله‌ورتر می‌کنند، بنابراین صرفاً مطالبات خود را پیش می‌برند.\n یک شارلاتان خوب می‌تواند، درست مانند دلقک‌هایی که به میدان شهر می‌آورد، آنچنان تردست باشد که هم‌زمان به موشکافی علمی و ژرف‌بینی عرفانی تظاهر کند. شیادهای حرفه‌ای ملغمه‌ای از علم، کیمیاگری، ستاره‌شناسی، اسطوره و فلسفه را به کار می‌بستند. خانم دِ فرانچسکو در مورد یکی از همین حرفه‌ای‌ها می‌نویسد:\n مردم در خلال سخنرانی‌های سحرانگیز و رازآلودش از جدیتِ خشک دانش اصیل جدا شده، و به قلمرو بدیع شبه‌علم رهنمون می‌شدند… این سخنان مجعول از سویی به‌شکلی تهییج‌کننده رازآلود، و از سوی دیگر به‌تمامی در حد فهم مردمان عادی بودند.\n جملات بالا به‌گونه‌ای است که انگار در توصیف ویدیوهای مردمی جردن پترسون در یوتیوب نوشته شده باشد. کانال یوتیوب او ملغمه‌ای است که در آن همه‌چیز، از روان‌شناسی تکاملی گرفته تا کهن‌الگوهای یونگ و تائوئیسم به هم می‌رسند. کتاب او با عنوان دوازده قانون زندگی: نوشدارویی برای آشوب۸، میلیون‌ها نسخۀ فروش داشته و مخلوطی است از مزخرفات بی‌سروته در مورد خودیاری (مثل اینکه با افرادی دوست شوید که بهترین را برایتان می‌خواهند) با توضیحات کیهان‌شناختیِ برآمده از اساطیر کتاب مقدس یا زیست‌شناسی داروینی.\n همچون براجادینو، کلاهبردار قرن شانزدهم که از تسلطش بر کیمیاگری استفاده کرد تا مدتی جمهوری ونیز را بدوشد، یا همچون کاگلیوستروی معروف، «سلطان یاوه‌سرایان» در قرن هجدهم که یکی از محبوبان ماری آنتوانت بود، آقای پترسون نیز اکنون به دل خیلی‌ها نشسته، حتی به دل نگهبانان آبرومند افکار عمومی، ازجمله روزنامه‌نگاران کارکشته.\n ناراحت‌کننده به نظر می‌رسد، اما اگر خانم دِ فرانچسکو بود می‌گفت شگفت‌انگیز است. او تصریح می‌کند که اوضاع زمانی خطرناک می‌شود که روزنامه‌نگاران جدی تصمیم می‌گیرند روشنفکر بازی درآورند و چیزی «دندان‌گیر» در گفتمان شارلاتان‌ها بیابند؛ درنتیجه کار به جایی می‌رسد که خود تبدیل به تبلیغات‌چیِ آن‌ها می‌شوند. به‌ویژه اگر فردی خود را زیرک بپندارد، پذیرش نادانیِ خویش برایش دشوار خواهد بود.\n «اگر فردی خودرأی در زمرۀ قربانیان احتمالی یاوه‌گو قرار گیرد، تردیدهای خود را به کمک درشت‌نمایی شخص یا موقعیتی که پیرامون آن مردد است والایش می‌کند… او برای آنکه ندای وجدانش را خاموش کند، بر رخ‌نمایی گاه‌وبی‌گاه تردیدش چشم می‌بندد و، برای آنکه خود را آرام سازد، داستان‌هایی می‌سازد که مردم بیشتر و بیشتری را جذب شیاد می‌کند».\n روشن است که خانم د فرانچسکو شباهت‌هایی میان جریان‌های تمامیت‌خواه دورانش با شارلاتان‌های کتابش می‌دید. او اعتقاد داشت هر دوی آن‌ها مردم را به کوچک‌ترین مخرج مشترک تقلیل می‌دهند. «آن‌ها سرجمعِ آدم‌ها را در نظر گرفته، و اشخاص را تنها همچون خریدار می‌دیدند، خواه خریدار دارو یا اندیشه».\n اما چگونه می‌توانیم از دام‌های شارلاتان‌ها اجتناب کنیم؟ خوشبختانه در جامعه‌ای باسواد زندگی می‌کنیم، درنتیجه به انبوه ارزیابی‌ها و تجربیات گذشتگان دسترسی داریم و چیزهای زیادی در این زمینه می‌دانیم.\n خانم د فرانچسکو می‌گوید بعضی‌ها هیچ‌وقت به دام شیادها نمی‌افتند، درحالی‌که بعضی افراد دیگر تقریباً همیشه فریب آن‌ها را می‌خورند. «آن‌ها دوست دارند باور کنند و اگر شما با استدلال‌های کارشناسانه ایمانشان را جریحه‌دار کنید، تنها نفرتشان را به جان خریده‌اید». بنابراین اعتراض‌کردن هم در نهایت ممکن است ارزشش را نداشته باشد. حتی اینکه با نخوت سر بگردانیم هم باعث نمی‌شود کمتر احمق به نظر برسیم، برعکس، این کار می‌تواند ما را بیشتر در معرض فریب‌خوردن قرار دهد، آن‌قدری که بعداً بتوانیم به خودمان بخندیم.\n ویلیام هزلیت۹ دراین‌باره می‌نویسد: «ما به حماقت آن‌هایی که به تأثیر داروهای قلابی اعتقاد دارند می‌خندیم، اما بدمان هم نمی‌آید بدانیم تبلیغاتی که درموردشان می‌کنند درست است یا نه». باوجوداین، شاید یکی از چیزهایی که باعث شود فریب شارلاتان‌ها را نخوریم، این باشد که مانند آن‌ها عمل نکنیم. یعنی اگر آن‌ها همه‌چیزدان‌هایی پُرکبکبه‌ودبدبه هستند، شاید بهتر باشد ما کمی کمتر خودمان را تحویل بگیریم.\n به همین ترتیب، در برابر تظاهر به علامۀدهربودن و نسخه تجویزکردن برای تک‌تک مسائل اجتماعی براساس فرمول‌های سطحی، کمی تواضع می‌تواند اثرگذار باشد. به‌جای آنکه مانند عده‌ای تفسیرهای پیش‌پاافتاده ارائه کنیم، می‌توانیم پاسخِ کمتر رضایت‌بخش اما بسیار درست‌ترِ «نمی‌دانم» را بدهیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جان گنز نوشته است و در تاریخ ۱۲ ژوئن ۲۰۱۸ با عنوان «Why We are So Vulnerable to Charlatans Like Trump» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۶ مرداد ۱۳۹۷ آن را با عنوان «چرا این‌قدر راحت خام شارلاتان‌ها می‌شویم؟» و با ترجمۀ آرش رضاپور منتشر کرده است. •• جان گنز (John Ganz) نویسندۀ اهل بروکلین و یکی از مدیران اجرایی جینیوس است. [۱] Pickup artists: انجمنی آموزشی برای مردان است [مترجم]. [۲] Carnival barker [۳] Die Macht des Charlatans [۴] Alex Jones: مجری رادیویی در ایالات متحده که به‌دلیل بسط نظریۀ توطئه در تحلیل‌هایش و همچنین تجارت مکمل‌های غذایی مشهور است [مترجم]. [۵] مدرسۀ ابتدایی در شهر نیوتاون ایالت کانتیکت، که در دسامبر ۲۰۱۲ نزدیک به ۲۶ نفر از شاگردان و معلمان آن قربانی تیراندازی شدند [مترجم]. [۶] Gorilla Mindset: Timeless Strategies to Unleash the Animal Within You [۷] در دسته‌های گوریل همیشه یک نر، که از بقیه قوی‌تر و قلدرتر است، اختیار تمامی ماده‌ها و بقیه نرها را در دست می‌گیرد. به او نر غالب یا نر آلفا می‌گویند [مترجم]. [۸] 12Rules for Life: An Antidote to Chaos [۹] William Hazlitt: نویسنده، منتقد و نقاش بریتانیایی قرن نوزدهم.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833770.json b/train/413833770.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..84635461e81168b5a0afa2ea48044732fa6fd3ff
--- /dev/null
+++ b/train/413833770.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "سایمون کریچلی: وقتی به فوتبال می‌اندیشیم به چه می‌اندیشیم",
+  "subtitle": "در زمین چمن آرمان همۀ انسان‌ها محقق می‌شود، از سوسیالیست‌ها گرفته تا سرمایه‌دارها",
+  "introduction": "در تاریخ، رقصیدن و خوش‌گذرانی غالباً مخصوص طبقۀ مرفه جامعه بوده است. اما در عصر ما، که فوتبال محبوب‌ترین خوشگذرانیِ آدم‌ها شده، همه به‌شکلی برابر می‌توانند در زمین چمن به بدن خود کش‌وقوس بدهند، برقصند و توپ را از خط دروازه رد کنند. فوتبال آرمان انسان‌ها را در حد توان خود محقق کرده، آرمانی که می‌خواست همه آزاد باشند و درعین‌حال از قانون پیروی کنند: آرزویی که از برابری انسان‌ها حکایت می‌کرد و هم‌زمان حامی استعدادهای متفاوت و گوناگون انسان‌ها بود.",
+  "content": "گفت‌وگوی تایلر مالون با سایمون کریچلی، لس‌آنجلس تایمز — طبق کتاب جدید سایمون کریچلی، وقتی به فوتبال می‌اندیشیم به چه می‌اندیشیم، فوتبال «رقص بالۀ طبقۀ کارگر» است. به‌همین‌سان، کریچلی را می‌توان «فیلسوف طبقۀ کارگر» نامید، یعنی او فلسفه را نوعی دغدغۀ پرولتاریایی می‌بیند، نه فعالیت نخبگان که باید در برج‌های عاج انجام شود. او به تمام موضوعات، خواه خودکشی باشد خواه فوتبال، با دقت فکری یکسانی می‌نگرد. نوشتار او نه‌تنها ژرف و فلسفی بلکه فهم‌پذیر و محاوره‌ای است.\n فوتبال، زمانی نه‌چندان دور، به‌عنوان موضوعی نگریسته می‌شد که مناسب تحلیل فکری نیست، چیزی مادون شأن کاوش فلسفی و هنوز، آن‌چنان که باید، به «فلسفۀ فوتبال» پرداخته نشده است.\n کریچلی توضیح می‌دهد که «درحقیقت، من در اینجا قصد ندارم که ’فلسفۀ فوتبال‘ بنویسم». درعوض، او دربارۀ چیزی می‌نویسد که من آن را «فوتبالِ فلسفه» توصیف می‌کنم، او در آن کشف می‌کند «که بیشترِ آنچه به باور من از نظر فلسفی درست است، دربارۀ موضوعاتی کلی همچون فضا، زمان، امیال، عقل، زیبایی‌شناسی، اخلاق و سیاست، دقیقاً دربارۀ فوتبال نیز درست است». بنابراین، او می‌خواهد خواننده را قانع کند که فوتبال می‌تواند به ما دربارۀ فلسفه و معنای وجود انسان در جهان بینش بدهد، نه اینکه فلسفه می‌تواند به ما دربارۀ فوتبال بینش بدهد.\n من در مسافرت اخیر کریچلی به لس‌آنجلس با او گفت‌وگو کردم. گفت‌وگوی ما ویرایش شده است.\n تایلر مالون: شما دربارۀ گسترۀ وسیعی از موضوعات قلم‌فرسایی کرده‌اید، دربارۀ دیوید بویی، خودکشی، ایمانوئل لویناس، هملت، والاس استیونز. چه چیزی شما را برانگیخت تا کتابی دربارۀ فوتبال بنویسید؟\n سایمون کریچلی: در طول حدود ده سال گذشته، من آشکارا کوشیده‌ام تا دلبستگی‌های بنیادی خودم را تبیین کنم. شاید فوتبال بنیادی‌ترین دلبستگی من باشد. فوتبال در وجود من از همۀ دلبستگی‌ها دیرینه‌تر و ژرف‌تر است. من به دیوید بویی نیز دلبستگی بنیادی ژرفی دارم، اما فوتبال به‌نوعی ژرف‌تر است، زیرا با مکان گره خورده است، خیال‌بافی‌ها دربارۀ مکان. تنها چیزی که از نظر خانوادۀ من برای آن‌ها مزیت محسوب می‌شد این بود که ما اهل لیورپول بودیم. نشانۀ اصلی وجود مکانی که ما اهل آنجا بودیم تیم ما بود. پدرم هوادار متعصب باشگاه فوتبال لیورپول بود و به‌نوعی در زمینۀ فوتبال صاحب‌نظر بود. فوتبال موضوع اصلی گفت‌وگوی ما بود.\n مالون: شما شیفتۀ هواداران فوتبال هستید. کتاب شما همان‌قدر که کاوش خود فوتبال است، کاوش فرهنگ پیرامون فوتبال نیز هست. آن‌چنان که شما در کتاب اشاره می‌کنید، این فرهنگ چگونه با سوسیالیسم فوتبال ارتباط پیدا می‌کند؟\n کریچلی: در کشوری نظیر بریتانیا، که بی‌تردید در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم کشوری سوسیالیست یا سوسیال دموکرات بود، قبل از آنکه به‌دست مارگارت تاچر و پس از او با شتاب ویران شود، شاید فوتبال آخرین نشان آن آرمان سوسیالیستی باشد. فوتبال به اجتماع ارزش می‌نهد و به اینکه به‌مثابۀ انسان‌های برابر در کنار هم باشیم، جایی که هر کسی حق دارد چیزی بگوید. خود بازی نوعی سوسیالیسم دارد، یعنی تیم فوتبال و فرهنگ پیرامونش از نوعی سوسیالیسم برخوردار است. فوتبال گنجینه‌ای برای نوعی احساس همدلی است، احساس اینکه همگی ما در اینجا با هم هستیم. بازیکنان می‌آیند و می‌روند، اما هواداران برای مدت مدیدی پابرجا هستند. آن‌ها حافظه و خاطرات دارند، آن‌ها آرشیو و کتابخانه‌اند.\n مالون: شما دربارۀ «تاریخچۀ لحظات به‌یادماندنیِ» تیمی می‌نویسید که هواداران در ذهن خود دارند. آیا کسی می‌تواند هواداری واقعی باشد بدون آنکه هوادار تیم خاصی باشد؟\n کریچلی: قطعاً. مردم می‌توانند به هر شیوه که دوست دارند فوتبال تماشا کنند. شما هوادار موقت را می‌بینید که شاید جنبۀ وجدآور جام‌جهانی را دوست دارد که هر چهار سال یک‌ ‌بار برگزار می‌شود، درحالی‌که فرهنگ هواداریِ جدی بیشتر دربارۀ این حس زیستۀ قدرتمندِ همراهی با یک تیم است، با یک مکان، با یک تاریخ. بنا بر ماهیت فوتبال، تمام تیم‌ها نمی‌توانند برنده باشند. بیشتر تیم‌ها بازنده خواهند بود. بنابراین، هوادار یک تیم بودن و متخصص تاریخچۀ آن تیم بودن همچنین به معنای آموزش‌دیدن در مدرسۀ شکست و نومیدی است. نومیدی مؤلفۀ سازندۀ فوتبال است، اما نوعی پدیدۀ امید نیز وجود دارد، امیدی فراسوی عقل، امیدی ضد امید. بنابراین شاید مایۀ تمایز هوادار موقت از هوادار جدیْ واقع‌بینیِ هوادار جدی باشد. آن‌ها می‌دانند که احتمالاً پایان بدی در انتظارشان خواهد بود و هیچ چیز نخواهند بُرد و باشگاه همیشه به‌خوبی مدیریت نمی‌شود، اما آن‌ها با تیمشان همراه می‌مانند زیرا هویتشان همین است. نکتۀ شگفت‌انگیز دربارۀ فرهنگ هواداری شیوۀ انتقال آن به نسل‌های بعد است.\n\nمالون: آیا از دیدگاه شما، در طول چند دهۀ گذشته، یک گفتمان پیرامون فوتبال شکل گرفته است؟\n کریچلی: بله، هنگامی‌که من دانشجو بودم، فوتبال اصلاً موضوع بحث نبود. اکنون فوتبال هویتی بسیار متفاوت دارد. گفتمانی پیرامون آن وجود دارد و مردم در سراسر دنیا آن را تماشا می‌کنند. فوتبال بزرگ‌ترین ورزشِ جهان است و میزان فوق‌العاده‌ای از توجه را به خود جلب می‌کند. اینترنت برای برخی چیزها، مانند زندگی انسان، بد بوده اما برای برخی چیزهای دیگر خوب بوده است، مانند فوتبال. اینترنتْ سطحی جدی از گفتمان دربارۀ ورزش را پدید آورده است. چنین چیزی بسیار متفاوت از وضعیت حاکم در زمان دانشجویی من در دهۀ هشتاد است. من عشق خودم به فوتبال، و به‌ویژه به باشگاه فوتبال لیورپول، را نزد خودم نگه می‌داشتم. تنها نوشتارها دربارۀ فوتبال در آن زمان در صفحات پشتی روزنامه‌های عامه‌پسند در انگلستان بود. از زمان انتشار کتاب اوج هیجان۱، به قلم نیک هورنبی در ۱۹۹۲، قلم‌فرسایی جدی‌ دربارۀ فوتبال رشد کرده است.\n مالون: شاید شگفت‌انگیزترین چیز برای من دربارۀ کتاب آن باشد که شما، در اشاره‌ای کوتاه در پیشگفتار، اذعان می‌کنید که نام ساکر۲ را دوست دارید و شاید آن را ترجیح می‌دهید.\n کریچلی: بله، این نام به یک معنا بیشتر اجتماعی است. ساکر مخفف واژۀ اَسوسییشن۳ است که در کانون این بازی است. از بسیاری جهات، ساکر واژۀ دقیق‌تری است. نه‌تنها بدان‌ جهت که این واژه به همکاری، یعنی سوسیالیسم، اشاره می‌کند که من به آن علاقه دارم، بلکه بدان‌ جهت که فوتبال بازی‌ای است که با تمام بدن بازی می‌شود، نه‌‌فقط با پا.\n مالون: آمریکا چه کاری می‌تواند انجام دهد تا حضور و موفقیت خود در صحنۀ فوتبال بین‌الملل را افزایش دهد؟\n کریچلی: این پرسش چندین پاسخ دارد، اما یکی این است که محبوبیت فوتبال در بین جمعیت لاتین‌تبار باید به جریان اصلی فوتبال کشانده شود. این کاری با تأثیر سیاسی ژرف خواهد بود. هنگامی‌که من دربارۀ تیم محبوبم فکر می‌کنم، می‌دانم که بهترین بازیکن ما برزیلی و بهترین بازیکن بعدی ما مصری است. اگر تیمی که شما دوست دارید و هر هفته بازی آن را تماشا می‌کنید تحت نفوذ خارجی‌ها باشد، نگرشی متفاوت به جهان خواهید داشت. بازیکنان انگلیسی نیز در تیم حضور دارند، اما شما بیشتر احساس جهان‌وطنی می‌کنید.\n مالون: آیا شما می‌گویید که فوتبال به‌نوعی بیگانه‌هراسی را دشوارتر می‌کند؟\n کریچلی: فوتبال اصلاحگر عظیم بیگانه‌هراسی است. خود فوتبال یا دست‌کم ایدۀ بازی‌ای که در آن شما با پا به توپ ضربه می‌زنید به مایاها و چین باستان بازمی‌گردد. بازی‌ای شبیه به فوتبال در ایتالیای قرون وسطا بازی می‌شد. سپس این بازی در اواخر قرن نوزدهم در بریتانیا سازمان‌دهی و قانونمند شد. بنابراین، ما فکر می‌کنیم این بازی از آن ماست، اما ابداً چنین نیست. این بازی‌ای است که تقریباً هر کس دیگری آن را بهتر بازی می‌کرد.\n مالون: آیا این همان چیزی نیست که ماهیت فوتبال را به تکراری بی‌مبدأ تبدیل می‌کند؟\n کریچلی: بله و این نکته‌ای ضد ملی‌گرایی است. اینکه هواداران انگلیسی بگویند که «فوتبال یک بازی انگلیسی است و ما نسبت ‌به آن حق و حقوقی داریم زیرا اینجا آغاز شده است» سخنی بی‌معناست. خاستگاه فوتبال بی‌اهمیت است. تاریخ از پیچیدگی و گوناگونی بسیار بیشتری برخوردار است. تجربه‌کردن فوتبال یعنی تجربه‌کردن تکرار این تشریفات. تمام مسابقات شبیه هم هستند، ۲۲ بازیکن در زمین حضور دارند و مسابقه نود دقیقه طول می‌کشد. ساختاری تکراری وجود دارد، بااین‌حال تکرارِ فوتبال زمینه را برای تازگی، نوآوری و آفرینش فراهم می‌کند. فوتبال تحت حاکمیت قوانین است، تحت هفده قانون بازی فوتبال. در چارچوب این مجموعه قوانین، صور جدیدی از فعالیت، چیزی جدید، می‌تواند ظهور کند. قوانین انعطاف‌پذیرند. امکان تقلب وجود دارد. هنر دور زدنِ قوانین وجود دارد.\n مالون: فلسفه از فوتبال چه می‌تواند بیاموزد؟\n کریچلی: فوتبال عرصۀ بزرگی برای بحث عاقلانه است. از ‌بسیاری ‌جهات، همان چیزی است که فلسفه باید باشد: گفت‌وگوی عاقلانه مبتنی بر احساسات مستحکم، به ‌نحوی ‌که شما بتوانید اذهان افراد را از طریق نیروی استدلال تغییر دهید. متأسفانه، این امر در فلسفه به‌ندرت رخ می‌دهد، اما در گفت‌وگوها دربارۀ فوتبال این امر قطعاً رخ می‌دهد. من نظر خاصی دربارۀ یک بازیکن یا یک مسابقه اظهار می‌کنم و کسی خواهد گفت «نه، شما کاملاً اشتباه می‌کنید، موضوع این است که …». من به سخنان او گوش می‌کنم و شاید چند اشکال به سخنان او وارد کنم، اما اغلب من دیدگاه خود را تغییر می‌دهم. بنابراین، عنصری حقیقتاً فلسفی دربارۀ فوتبال وجود دارد. فوتبال عرصه‌ای است که مردم در آن در رابطه با دیدگاه‌های خود احساس راحتی و آرامش می‌کنند و در گفت‌وگو نیز احساس راحتی و آرامش به آدم دست می‌دهد.\n مالون: باوجوداین، عنصر دیگری که شما شیفته‌اش هستید نفرت موجود در ذات فوتبال است، از طریق سرمایه‌داری، فساد و مانند این‌ها. آیا فوتبال بهتر خواهد شد اگر شما بتوانید از شر این جنبه‌های نفرت‌انگیز خلاص شوید؟ آیا حقیقتاً می‌تواند به آن بازی سوسیالیستیِ همکاری محض تبدیل شود؟ یا نفرت بخشی ضروری از آن چیزی است که فوتبال را می‌سازد؟\n کریچلی: نفرت بخشی از آن چیزی است که فوتبال را می‌سازد. ما همین الان در اینجا، در پشت‌بام هتل، می‌توانیم یک مسابقه ترتیب دهیم. ما می‌توانیم چیزی پیدا کنیم و از آن به‌عنوان توپ استفاده کنیم و چند نفر را جمع کنیم و بازی را شروع کنیم. همگی ما در این تجربه از جایگاهی برابر برخوردار خواهیم بود. هیچ‌ چیز مهمی در میان نخواهد بود و شاید این به‌نوبۀ‌خود لذت‌بخش باشد. اما هنگامی‌که مسابقات در بالاترین سطوح برگزار می‌شوند، ما شاهد حضور تیم‌ها با پیوندهای محلی عمیق هستیم، با روحیات سوسیالیستی، و حضور سرمایه و پول. من در پیشگفتار کتاب درواقع می‌خواهم بگویم که اگر شما خواستار مشاهدۀ تصویری از عصر ما با تمام وحشت‌های درهم‌پیچیدۀ آن هستید، بهترین گزینه آن است که به فوتبال نگاه کنید. تمام وحشت‌ها آنجا هستند: وحشت‌های سرمایه‌داری نئولیبرال، وحشت‌های اقتدارگرایی و استبداد، و مانند این‌ها. موضوع مهم برای من این است که، با وجود آنکه من بسیار فوتبال را دوست دارم و هوادارانی را دوست دارم که فوتبال را دوست دارند، فکر نمی‌کنم شما هرگز بتوانید احساس خوبی دربارۀ فوتبال داشته باشید. فوتبال چیزی است که همیشه در معرض سوءظن است. نکتۀ جالب دربارۀ نگریستن به تیمی همچون بارسلونا این است که چگونه زیبایی و یکپارچگیِ نوعی هویت کاتالونیایی با این واقعیت در‌می‌آمیزد که آن‌ها پول خود را از مؤسسۀ قطر دریافت می‌کنند. این دو رویداد، به‌طور هم‌زمان، در حال وقوع است. من می‌خواهم که مردم، هنگام تماشای یک مسابقه، هر دو موضوع را ببینند: این نمایش زیبا که چگونه افراد حرفه‌ای، که با هم برای هدفی مشترک کار می‌کنند، می‌توانند نتیجه‌ای فوق‌العاده تولید کنند و، درعین‌حال، چگونه کل این ماجرا به‌واسطۀ جابه‌جایی پول و انتقال سرمایه ممکن شده است. این دو موضوع به‌طرزی ژرف با هم پیوند خورده‌اند. فوتبال تصویری از جهان ما، در بهترین و بدترین حالت آن، به‌طور هم‌زمان است.\n • نسخۀ صوتی این گفت‌وگو را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nCritchley, Simon. What We Think About When We Think About Soccer. Penguin, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب گفت‌وگویی است با سایمون کریچلی در تاریخ ۲۷ اکتبر ۲۰۱۷ با عنوان «Simon Critchley on football, philosophy and his new book What We Think About When We Think About Soccer» در وب‌سایت لس‌آنجلس تایمز منتشر شده است. برای نخستین‌بار با عنوان «سایمون کریچلی: وقتی به فوتبال می‌اندیشیم به چه می‌اندیشیم» و با ترجمۀ علی برزگر در ششمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را با همان عنوان در تاریخ ۲۸ فروردین ۱۳۹۷ منتشر کرده است. •• سایمون کریچلی (Simon Critchley) فیلسوفی انگلیسی‌تبار و نویسنده‌ای پرکار است که در فلسفۀ قاره‌ای و مشخصاً پدیدارشناسی تخصص دارد و از ایمانوئل لویناس تأثیر بسزایی گرفته است. او موضوعات انضمامی را با خلاقیتی وصف‌ناشدنی به فلسفه ربط می‌دهد. کتاب‌های تئاتر خاطره (Memory Theater) و وقتی به فوتبال می‌اندیشیم به چه می‌اندیشیم (What We Think About When We Think About Soccer) از آخرین کتاب‌های اوست. ••• تایلر مالون (Tyler Malone) نویسنده و استاد زبان انگلیسی است. او بنیان‌گذار و سردبیر نشریۀ اسکوفیلد و یکی از سردبیران و مقاله‌نویس‌های وب‌سایت لیترری هاب است. [۱] Fever Pitch [۲] soccer: نام دیگر فوتبال که مخففی از واژۀ association و پسوند er در زبان انگلیسی است [مترجم]. [۳] association: این واژه به‌ معنای همکاری است [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833771.json b/train/413833771.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a65446b451913a8ccfa692ce3d7700189a879493
--- /dev/null
+++ b/train/413833771.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دوروها از دروغگوها هم بدترند",
+  "subtitle": "مشکل اصلی ما با افراد دورو چیست؟",
+  "introduction": "فرض کنید در این اوضاع بی‌آبی و بی‌برقی یکی از همکارانتان مدام بهتان تذکر دهد که با نور کمتری کار کنید و کمتر آب مصرف کنید. بعد از مدتی از طریقی متوجه می‌شوید که او در خانۀ خودش اصلاً به اتلاف انرژی اهمیت نمی‌دهد. طبیعتاً از رفتار مزوّرانۀ همکارتان آزرده‌خاطر می‌شوید. اما یک لحظه منطقی فکر کنید. توصیۀ این همکارِ دورو برای هدر ندادن انرژی که فی‌نفسه توصیۀ بدی نیست پس چرا تا این حد نفرت شما را بر می‌انگیزد؟",
+  "content": "جیلیان جوردن، رزانا سامرز و دیوید رند، نیویورک تایمز — مشکل دورویی۱ دقیقاً چیست؟ چرا وقتی می‌فهمیم کسی که رفتار دیگران را محکوم می‌کند خودش همان رفتار را دارد، کارش به نظرمان بسیار زننده می‌آید؟\n پاسخ ممکن است بدیهی به نظر برسد. عالِم بی‌عمل بودن؛ نداشتن قدرت اراده برای زندگی‌کردن طبق ایدئال‌های خودتان؛ رفتارکردن به شیوه‌هایی که مسلماً می‌دانید غلط‌اند. این‌ها ضعف‌های اخلاقی بارزند.\n شاید این‌طور باشد. اما پژوهش جدید ما، که در مجلۀ سایکولوجیکال ساینس (و با مشارکت همکارمان پل بلوم) در دست انتشار است، حاکی از توضیح متفاوتی است. ما معتقدیم افراد به این دلیل از دوروها متنفرند که درس اخلاقیِ صریح آن‌ها، به‌غلط، دال بر فضیلت خودشان است. به بیان دیگر، افراد با دلالت ضمنیِ گمراه‌کننده مخالف‌اند، نه با ناکامی اراده یا ضعف شخصیت.\n تصویر کنید همکاری دارید که می‌توان او را فعال محیط زیست نامید. پاپی افراد می‌شود که وقتی برای ناهار از دفتر کارشان بیرون می‌روند چراغ‌ها را خاموش کنند و اگر مواد قابل بازیافت را قاطیِ زباله‌ها کنند به آن‌ها دائم غر می‌زند. اگر، به‌جای پرینت دورو، پرینت یک‌رو بگیرند اعتراض می‌کند. بااینکه گاهی سلطه‌جوست، اما شما با همۀ چیزهایی که مدافعشان است موافقید.\n حالا تصور کنید که پی می‌برید همین همکارتان، زمانی که در خانه است، این چیزها را رعایت نمی‌کند. او دوروست. بی‌درنگ اعتبار اخلاقی‌ای را که برای عمل‌گرایی‌اش به او داده بودید پس می‌گیرید. درواقع، اکنون دورویی او باعث شده عمل‌گرایی‌اش نه‌فقط غیرمثبت بلکه منفی به نظر برسد: چطور رویش می‌شود این ور و آن ور برود و به بقیه بگوید چراغ‌ها را خاموش کنند درحالی‌که خودش این کار را نمی‌کند!\n این نفرت از دورویی، از نظر احساسی، شهودی است، اما اگر برای فکرکردن در موردش درنگ کنید، معمایی روان‌شناختی می‌شود. اگر معتقدید مهم است که از محیط زیست حفاظت کنید، از اینکه همکارتان از ارزش‌های درست حمایت می‌کند (حتی اگر خودش اسراف‌کار است) نباید خوشحال باشید؟ از نظر منطقی، هیچ چیزِ فریب‌کارانه‌ای در محکوم‌کردن یک کار و هم‌زمان انجام آن نیست. پس چرا انتقاد از چیزی باعث می‌شود انجام‌دادنش بدتر به نظر بیاید؟ \n نظر ما این است که مخالفت شما با همکارتان کاملاً منطقی است، چرا که جرم اصلی فرد دورو این نیست که اصول اخلاقی خودش را زیر پا می‌گذارد، بلکه این است که استفاده‌اش از بیانیه‌های اخلاقی، به‌خطا، دال بر این است که خودش اخلاقی رفتار می‌کند.\n اگر محکومیت اخلاقی را نه در حکمِ وسیله‌ای برای مؤاخذۀ دیگران بلکه در حکم راهی برای تقویت اعتبار خودتان در نظر بگیرید، این ایده معقول است. در مجموعه‌ای از مطالعات، برای این دیدگاه پشتوانه یافتیم: افراد تمایل داشتند اظهارات هنجارگذار شخص -مثل «هدردادن انرژی اخلاقاً غلط است»- را در حکم علامتی بدانند از شیوه‌ای که خودِ گوینده به آن عمل می‌کند. درواقع، یافته‌های ما نشان می‌دهد که اگر شخصی، به‌جای اینکه بگوید «من انرژی را هدر نمی‌دهم»، بگوید «هدردادن انرژی غلط است»، احتمالش بیشتر است که افراد تصور کنند گوینده انرژی را هدر نمی‌دهد. به نظر می‌رسد محکومیت اخلاقیْ نقشِ علامت مهم و ویژۀ رفتار را ایفا می‌کند، حتی مهم‌تر از اظهارات مستقیم دربارۀ رفتار.\n زمانی که انتقاد اخلاقی را به این شیوه درک کردید، می‌توانید بفهمید چرا افراد احساس می‌کنند دوروها فریبشان داده‌اند. در مجموعۀ دیگری از مطالعات، دریافتیم که افرادْ دوروها را فریب‌کار می‌دانند، درواقع، فریب‌کارتر از کسانی که به‌صراحت دروغ می‌گویند. دوروها را نسبت به کسانی که علناً دروغ می‌گویند، یعنی کسانی که انرژی را هدر می‌دهند بعد از اینکه آشکارا گفته‌اند هرگز آن را هدر نمی‌دهند، کمتر قابل اطمینان، کمتر دوست‌داشتنی و از نظر اخلاقی کمتر شرافتمند قلمداد می‌کنند.\n برای اینکه نظریه‌مان را بیشتر آزمایش کنیم، از افراد خواستیم که دوروهای «بی‌علامت» را قضاوت کنند، یعنی کسانی که، با دورویی، رفتارهایی را محکوم می‌کنند که خود به آن‌ها می‌پردازند، اما آشکارا از این اجتناب می‌کنند که تلویحاً چیزی فضیلت‌مندانه دربارۀ رفتار شخصی خودشان بگویند، مثلاً می‌گویند: «فکر می‌کنم هدردادن انرژی اخلاقاً غلط است، اما خودم گاهی به‌نوعی این کار را می‌کنم».\n متوجه شدیم افراد این دوروهای بی‌علامت را بسیار مثبت‌تر از دوروهای سنتی قضاوت می‌کنند. درواقع، این دوروهای بی‌علامت کاملاً قسر در می‌روند و افراد آن‌ها را بدتر از کسانی نمی‌دانند که همان رفتار بد را انجام می‌دهند اما دیگران را برای انجام‌دادنش محکوم نمی‌کنند. این نتیجه که عجیب به نظر می‌رسد -اینکه، وقتی کسی دورو باشد، اقرار به تخلفْ اعتبارش را بهبود می‌بخشد– نظریۀ ما را تأیید می‌کند که دلیل تنفر ما از دورویی این است که متضمن علامتِ اشتباه دادن است.\n مطالعات ما، در کنار هم، روشن می‌کند که چرا دورویی همکارتان، حتی با اینکه او از طریق تشویق افراد به کم‌کردن مصرفشان تأثیر محیط‌زیستی مثبت دارد، آزاردهنده است. این مسئله صرفاً به این خاطر نیست که عالِم بی‌عمل است یا از دیگران به‌دلیل خطاهایی که خودش هم انجام می‌دهد انتقاد می‌کند. دورویی‌اش به این خاطر آزاردهنده است که درس اخلاقی صریحش، به‌غلط، فضیلت خودش را بیان می‌کند، برایش منافع اعتباریِ بیجا به ارمغان می‌آورد، و این کار را به هزینۀ کسانی انجام می‌دهد که علناً شرمسارشان می‌کند. عاقلانه‌تر است، اگر صرفاً اذعان کند گاهی خودش این ایدئال‌ها را برآورده نمی‌کند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جیلیان جوردن، رزانا سامرز و دیوید رند نوشته‌اند و در تاریخ ۱۳ ژانویۀ ۲۰۱۷ با عنوان «The real problem with hypocrisy» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱ مرداد ۱۳۹۷ آن را با عنوان «دوروها از دروغگوها هم بدترند» و با ترجمۀ الهام آقاباباگلی منتشر کرده است. •• جیلیان جوردن (Jillian Jordan) و رزانا سامرز (Roseanna Sommers) دانشجویان دکتری و دیوید رند (David Rand) دانشیار گروه روان‌شناسی ییل‌اند. [۱] Hypocrisy\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833772.json b/train/413833772.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f2b0b34b4e8ccc885972f02f3dc4e56f7b3e85ae
--- /dev/null
+++ b/train/413833772.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "فیلسوفان همیشه داستان گفته‌اند، اما از نوعی دیگر",
+  "subtitle": "فلسفه‌ورزی انسان‌ها نه با استدلال عقلانی، بلکه با قطعه‌ای ادبی شروع می‌شود",
+  "introduction": "در سنت دانشگاهیِ عصر ما، آنچه می‌خواهد فلسفه را از هر دانش دیگری جدا کند استدلال عقلانی است. اما وقتی به آثار بزرگ‌ترین فیلسوفان جهان سرک می‌کشیم، چیز دیگری فاش می‌شود: فلسفه از اساس به شعر و داستان آمیخته شده، تاحدی که گاه نمی‌توان فرق فیلسوف و شاعر را فهمید: «تمثیل غار» افلاطون قصه‌ای خیالی است، و داستان «ابراهیم نبی» جان کلامِ فلسفۀ کیرکگور محسوب می‌شود. از سوی دیگر، واقعاً چه کسی می‌گوید اشعار شاعرانی همچون دانته و گوته ربطی به فلسفه ندارند؟",
+  "content": "کاستیکا براداتان، لس‌آنجلس ریویو آو بوکز — وقتی مراد جدید صوفیان از شهر خود در نیشابورِ خراسان به بغداد آمد، آوازه‌اش مدت‌ها پیش از خودِ او به آنجا رسیده بود. داستان می‌گوید که مقام والای معنوی و رویکرد خاص او به احسان و نیز شیوه‌های مبدعانۀ او زبانزد همگان بود. برخی شایعاتی واهی و چیزهایی عجیب دربارۀ او شنیده بودند، اما اگر از جزییاتش سؤال می‌شد، اظهار بی‌اطلاعی می‌کردند. به‌هرحال، در صبح یکی از روزهای زمستانی، نه‌تنها گروهی کوچک از مریدان مشتاق او -که همه خوش‌پوش و خوش‌رفتار بودند، و سلوکشان به‌شایستگی پرهیزگارانه و شایدم بیش از حد تصنعی بود- بلکه مردم شهر از هر صنفی در کاروان‌سرا گرد آمده بودند تا به او خوشامد بگویند: مغازه‌داران و دست‌فروشان دوره‌گرد، جواهرفروشان و عطرسازان سراسر خیابان، و حتی مدرسان و دانشجویان دانشگاه مجاور. با گذشت زمان، جمعیت بی‌طاقت می‌شد. بی‌تردید، شیخ دیر کرده بود.\n مطابق روال چنین مراسماتی، باید در میان این جمعیت منتظر گداها و ولگردها و دیگر بی‌سروپاها نیز بود. معلوم شد که به‌ویژه یکی از آن‌ها اسباب زحمت است. این ولگرد که لباس‌هایش تماماً مندرس و به‌نحوی توصیف‌ناپذیر ژولیده بود و بدجور بوی شراب می‌داد (برخی زیر لب می‌گفتند: یقیناً او از خوابگاه‌های یهودی یا مسیحی گریخته است)، به مریدان پارساروی و مضطرب‌احوال نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد. او مابین سکسکه‌هایش با طمأنینه یک‌به‌یک آن‌ها را به‌عمد می‌آزمود و این امر آن‌ها را نگران‌تر می‌کرد: نمی‌خواستند مراد بزرگشان را در هم‌جواریِ این نامقدس ببینند.\n خوش‌بختانه به نظر می‌رسید که آن ولگرد را به بیرون می‌برند. اما، او در این اثنا با چنان زبان فارسیِ فصیح و فرهیخته‌ای جوانان معذب را خطاب کرد که یک‌دفعه دانه‌های تسبیح در دستشان خشک شد: «گویا برای هیچ آمده‌ام. چه چیز را به شما تعلیم دهم؟ چهرۀ شما نشان می‌دهد که به جایگاهی از پاکی رسیده‌اید که من در برابر آن هیچم. سلوکم آشفته است، تعالیمم موقتی، و نیازهایم -بسیار دور از آنکه منزه باشد- همیشه گرفتار جسمم، گرفتارِ سرشت خاکی‌ام و معاشرت پیچیده‌ام با جهان است. من یک درمانده‌ام، و شما -به خودتان بنگرید!- انگار با فرشتگان هم‌نشینید! حال، مرا معذور دارید…» و با این سخنان از کاروان‌سرا گریخت. داستان می‌گوید: آنجا بود که مردم حاضر در کاروان‌سرا فهمیدند شیخی که منتظرش بودند آن‌ها را ترک گفته بود.\n داستان این مراد صوفی وضعیت بیشتر فلسفه‌های معاصر را نشان می‌دهد. زیرا عملاً در فلسفه یک فرض قوی محض‌گرایانه۱ وجود دارد: این تصور که فلسفه را می‌توان به یک تمرین منطقی صرف تقلیل داد و صرفاً آن را با قواعد برهان عقلی و مباحثه پیش برد: آنچه در قالب برهان ترجمه نشود بی‌وجه۲ است. فیلسوفان به‌نحوی از قوانینی که بر دیگر انسان‌ها حاکم است مستثنا می‌شوند، می‌خواهند در یک سطح والاتر در سطحی منزه عمل کنند، جایی که سرشت خاکی و مادیّتشان هرگز در پی آن‌ها نباشد.\n اما فلسفه هرگز دربارۀ برهان عقلی صرف نبوده که اگر می‌بود، زننده‌ترین چیز بود و این‌همه مدت دوام نمی‌آورد. آنچه فلسفه را چنین پایا می‌سازد، در غرب و در شرق، این است که فلسفه نه‌تنها شناخت ما را، بلکه تخیّل، عواطف، حساسیت هنری و انگیزه‌های دینی ما را –به‌طور خلاصه، موجودیت پیچیده، آشفته و ناخالص ما را- درگیر می‌کند. انسان‌بودن یعنی درگیری همیشگی با گرفتاری‌های وجودی، یعنی درآویختن با پیوندها و آشفتگی‌های گوناگون. ما وحدتِ غریبِ ملک و ملکوت هستیم، وحدت روح و جسم، خرد و بی‌خردی. و فیلسوفان، اگر نمی‌خواهند انسجام خود را از دست دهند، باید توضیحی برای این کلیت بیابند.\n به همین دلیل است که فلسفۀ محض وجود ندارد؛ و منظور از فلسفه نه این نوع دانشگاهیِ بی‌روح، بلکه آن تنوع پایای تغییرپذیری است که در اندیشۀ لائوتسه، فیثاغورث، افلاطون، آگوستین قدیس، مولوی، مایستر اکهارت، اسپینوزا، مارکس، نیچه، گاندی و سیمون‌وی می‌بینیم. فلسفه همیشه با اسطوره، شعر، درام، عرفان، تفکر علمی، ستیزه‌جویی سیاسی یا کنشگری اجتماعی می‌آمیزد. این موضوع پیچیده‌تر که می‌شود متوجه می‌شویم داستان‌نویسان نیز -مثلاً داستایفسکی، هاکسلی یا بورخس- هرکدام برای خود فیلسوفانی صاحب‌بینش‌اند و همچنین فیلم‌سازانی -نظیر برگمان، کوروساوا و تارکوفسکی- که به همان اندازه بینشمندانه بر روی پرده فلسفه‌پردازی می‌کنند. تمام این گرفتاری‌ها و آلایش‌ها عمیقاً بر فلسفه تأثیر می‌گذارند، بلکه آن را چیزی می‌سازند که هست.\n یکی از اشعار عارفانۀ مولانا را بخوانید. وقتی با او همزبان شویم، چگونه می‌توان گفت کجا شعر پایان می‌یابد و فلسفه آغاز می‌گردد، یا چه وقت و چگونه عرفان وارد می‌شود؟ وقتی لائوتسه از آب سخن می‌گوید -«بهترین (انسان) به آب می‌ماند. آب نیک است، به همه‌چیز سود می‌رساند و با آن‌ها سر ستیز ندارد. آب در مکان‌هایی (پست)، که همگی خوار شده‌اند، ساکن می‌گردد. به همین دلیل است که آب بسیار به دائو نزدیک است»- واقعاً برهان می‌آورد؟ چرا باید به این اهمیت بدهیم؟ در اینجا عصارۀ بصیرتی کیهانی را می‌بینیم، حس بودن در جهان و فهمی از وضعیت انسانی که تصورات ناچیز ما دراین‌باره که فلسفه چگونه باید باشد را به چالش می‌کشد. شکافتن چنین اثری صرفاً برای بیرون‌کشیدن «برهانش» از آن -کنارگذاشتن هر چیز دیگری، و نادیده‌گرفتن طرح و بصیرت نویسنده- یعنی کشتن قلب تپندۀ آن اثر، و سرگرم‌شدن با لاشه‌ها. چرا باید چنین کرد؟\n والتر بنیامین در آثار فلسفی خود از داستان‌گویی فراوان استفاده می‌کرد. او داستان‌های کوتاه و بلندی نوشت یا آن‌ها را از دیگران وام گرفت، و این امرْ بوالهوسانه نبود: او واقعاً اعتقاد داشت که فلسفه و ادبیات از اساس با هم گره خورده‌اند: او از «جنبۀ حماسی حقیقت» می‌گوید و آن را به «هنر داستان‌گویی» نسبت می‌دهد. انسان‌ها مخلوقاتی روایت‌گرا۳ هستند که به اندازۀ هر محتوایی برای فرم نیز اهمیت قائل‌اند. مادامی می‌توانیم خود و جهانی که در آن زندگی می‌کنیم را معنادار سازیم که بتوانیم روایت‌هایی دربارۀ خود و جهان بسازیم. سارتر، که چیزکی دربارۀ فلسفه و ادبیات می‌دانست، می‌خواست در آثار خود تلفیقی از اسپینوزا و استاندال باشد.\n اگر هر چیزی را به‌مثابۀ داستانی در حال شکل‌گیری تجربه کنیم، پس حقیقت یک «جنبۀ حماسی» دارد و فلسفه بنابه تعریف ملزم به استفاده از صنعت ادبی است. با هر داستان جدیدی جهان را ازنو می‌سازیم. داستان‌گویی مرزهای انسان‌بودن را وسعت می‌بخشد: خیال و مرورِ اَشکال جدید تجربه، به آنچه پیش از آن نبوده شکل منسجمی می‌بخشد و نیندیشیده‌ها را ناگهان مفهوم می‌سازد. داستان‌گویی و فلسفه همزاد هم‌اند. تأثربرانگیزیِ «تمثیل غار» افلاطون در بیان یک نکتۀ مهم فلسفی، درست، بدین خاطر است که یک داستان خوب است. بااین‌حال، در چنین مواردی چگونه یک داستان‌گو را از فیلسوف تشخیص می‌دهیم؟ شاعر از خود می‌پرسد: «چگونه می‌توان رقاص را از رقص بازشناخت؟». اما چرا باید بین آن‌ها فرق بگذاریم؟\n چون فلسفه و ادبیات چنین تنیدگی نزدیکی باهم دارند، فیلسوفان کیفیت اندوهبار زندگی۴ را صرفاً چاشنی و آرایۀ آثار خود نمی‌کنند، بلکه این اندوهناکی در دل آثارشان جا دارد. فلسفیدن شما هم‌زمان با طرح‌بخشی به اندیشه‌ها، آزمایش‌کردن فرم‌ها، استفاده از مجازهای بلاغی، بازی با عواطف و همدلی آغاز می‌شود، با ایجاد یک قطعۀ ادبی. یک فیلسوف، با وقاری عالمانه، از رسیدن به «سرزمین حقیقت» می‌نویسد که «اقیانوسی وسیع و طوفانی آن را احاطه کرده، در دل دیار وهم، آنجا که دریانورد در سفری دریایی برای کشف کشوری جدید مه‌هایی غلیظ و کوه‌یخ‌هایی بسیار می‌بیند». این سخن از آثار نیچه یا بنیامین یا دیگر «فیلسوفان ادیب» نیست، نقل‌قولی است از کتاب نقد عقل محض کانت. حتی متفکرانی که خشک‌ترین قلم‌ها را دارند نمی‌توانند از به‌کاربردن تشبیهات و استعارات، قصه‌ها، و داستان‌های ادبی اجتناب کنند (ازقضا، صرف «اقامۀ برهان»، که امروزه محض‌گرایان فلسفی بدان سوگند می‌خورند، به معنایی مهم شکلی از داستان‌گویی است، اما از نوعی دیگر).\n اخیراً درباب جریان اصلی فلسفه در غربِ امروز، و نحوۀ تلقی آن از سنت‌های فکری غیرغربی به‌مثابۀ سنت‌هایی که قوام فلسفی لازم را ندارند، یک مباحثۀ جالب صورت گرفته است. این سوگیری‌ها، گرچه جدی هستند، در میان دیگر چیزها، تنها علامتی از  سوءبرداشت کوته‌بینانه و محض‌گرایانۀ فلسفه دربارۀ خود است. نه‌تنها دیگر سنت‌های فلسفی به‌سادگی نادیده گرفته می‌شوند، بلکه در درون خودِ سنت غربی نیز بسیاری از ژانرها، متفکران، و مجموعه‌آثارها از سرِ خودپسندی رد می‌شوند.\n این خودپسندی مکافات سخت خود را دارد: دیگر نمی‌توانیم ضروریات را از امور بی‌اهمیت، یک مشکل اصیل را از هوسی گذرا، تشخیص دهیم. دیگر نمی‌توانیم مسائل فلسفی را تشخیص دهیم، مگر اینکه در قالب مجلات تخصصی دانشگاهی به دست ما برسد و یا در یک مجلۀ ممتاز با هیئت ویراستاری عالی (ترجیحاً به زبان انگلیسی) منتشر شود. شگفت نیست که امروزه فلسفه چنین بی‌وجه شده است. چرا باید نیازمند فیلسوفان باشیم وقتی فلسفه این‌قدر شدید خود را محدود می‌کند؟\n آنچه اکنون شدیداً بدان محتاجیم تواضع فراوان است. دست‌کم باید بفهمیم که فلسفه صورت‌ها و نام‌هایی متفاوت دارد. فلسفه هرگز به‌صورت محض نیست، بلکه آشفتگی و آمیختگی را دوست دارد، و با حیات و سرشت خاکی فیلسوفان درگیر می‌شود. چنین تواضعی به‌هیچ‌وجه فلسفه را تضعیف نمی‌کند. برعکس، این تواضعْ فیلسوفان را قدرت می‌بخشد و فلسفه را غنی‌تر، سنجیده‌تر و مرتبط‌تر می‌سازد.\n تنها اگر بتوانیم مرادی پیدا کنیم که کمی ما را فروتن سازد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کاستیکا براداتان نوشته است و در تاریخ ۱۷ دسامبر ۲۰۱۷ با عنوان «Philosophy Needs a New Definition» در وب‌سایت لس‌آنجلس ریویو آو بوکز منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۹ تیر ۱۳۹۷ آن را با عنوان «فیلسوفان همیشه داستان گفته‌اند، اما از نوعی دیگر» و ترجمۀ میلاد اعظمی‌مرام منتشر کرده است. •• کاستیکا براداتان (Costica Bradatan) استادیار کالج آنرز در دانشگاه تگزاس تِک و محقق دانشگاه کوئینز استرالیاست. همچنین سردبیری بخش مطالعات تطبیقی و دینی لس‌آنجلس ریویو آو بوکز را بر عهده دارد. او بیش از ده کتاب نوشته یا جمع‌آوری کرده که جان‌دادن در راه ایده‌ها: حیات پرمخاطرۀ فیلسوفان (Dying for Ideas: The Dangerous Lives of the Philosophers) ازجملۀ آن‌هاست. ترجمان پیش از این چند مطلب از براداتان منتشر کرده است. [۱] purist assumption [۲] irrelevant [۳] narrative-driven creatures [۴] pathos\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833773.json b/train/413833773.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f16a233189a071ac2fb040364a9494c3e7ff630c
--- /dev/null
+++ b/train/413833773.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زشت‌ها نابود می‌شوند",
+  "subtitle": "سقراط که زشت بود، توانست عقل را چنان زیبا کند که زیبارویان برای جلب توجهش زوزه بکشند",
+  "introduction": "یونانیان باستان علناً زیبایی را ارزش می‌دانستند؛ به ورزشکاران خوش‌اندام به عنوان نیمه‌خدایان احترام می‌گذاشتند، پسربچه‌های زیبارو را مشهور می‌کردند و حتی گاهی از خون سربازان دشمن، به‌خاطر زیبایی‌شان، می‌گذشتند. فرهنگ خود ما نیز کمتر از فرهنگ یونان زیبایی را پرستش نمی‌کند. در جامعه‌ای که زیبایی موجب برتری و مزیت است طبیعتاً زشتی موجب سرکوب است. اما، چرا اینقدر بی‌رحمانه زیبایی را ترجیح می‌دهیم؟",
+  "content": "جانی تاکار، ایان — اَشکال و صورت‌های سرکوب، به معنی رفتار با افراد برخلاف آنچه که شایسته آن هستند، فراوان است، اما تقریباً همۀ آن‌ها ناشی از بی‌عدالتی است. البته دشوار می‌توان گفت هر کسی شایستۀ چه رفتاری است، اما ما در جهان مدرن مایلیم چنین بیندیشیم که شایستگی به نحوی با آن چیزی مرتبط است که در کنترل افراد است. برای مثال رنگ پوست در اختیار شما نیست، در نتیجه رفتار ناپسند با شما بر این اساس ظالمانه خواهد بود. […]. جنسینگی و نژاد گسل‌های نسبتاً مشخص‌تری برای سرکوب هستند، تا طبقه یا جنسیت. اما اگر سرکوب به معنای رفتار با افراد برخلاف آنچه شایستهٔ آن هستند باشد، دستهٔ دیگری نیز وجود دارد که شامل این سرکوب می‌شود، و آن سرکوب افراد زشت است.\n ما شکل صورت خودمان را انتخاب نمی‌کنیم، درست همانطور که رنگ پوستمان را انتخاب نمی‌کنیم، با این همه افراد همیشه بر اساس ظاهرشان مورد تبعیض قرار می‌گیرند. همانطور که روانشناس، کامیلا شهانی‌دنینگ، با تلخیص پژوهشی دربارۀ این موضوع در مجله هافسترا هورایزن۱ در سال ۲۰۰۳ می‌گوید: «سوگیری‌های بر اساس جذابیت در حوزه‌های بسیار متفاوتی خود را نشان داده است، مانند قضاوت معلم درباره دانش‌آموزان، ترجیح رای‌دهندگان نسبت به یک نامزد سیاسی و تصمیم‌گیری‌های هیئت منصفه در دادگاه‌های شبیه‌سازی شده … جذابیت بر تصمیم‌گیری مصاحبه‌کنندگان درباره متقاضیان یک شغل نیز تأثیر می‌گذارد». از کودکی که به بزرگسالی خیره می‌شود، تا بزرگسالی که به یک کودک خیره می‌شود، بی‌رحمانه زیبایی را ترجیح می‌دهیم. زشت‌ها نابود می‌شوند.\n یونانیان باستان هیچ مشکلی با این موضوع نداشتند. همانطور که مورخ سوییسی قرن نوزدهمی، یاکوب بورکهارت، می‌گوید: «یونانیان نه تنها به شدت تحت تأثیر زیبایی قرار داشتند، بلکه عموماً و صادقانه عقیدۀ خود نسبت به ارزش آن را ابراز می‌کردند». جایی در کتاب ایلیادِ هومر، یک فرد عامی جنجال‌برانگیز به نام ترسیتس مرجعیت آگاممنون را زیر سؤال می‌برد و بلافاصله توسط اودیسئوس، که نفرتش نسبت به انسان‌های نوکیسه بسیار سرسخت است، با او برخورد می‌شود: «از میان تمامی کسانی که تحت حکومت ایلیون در آمده‌اند، تو بدترین هستی». گفته می‌شود توصیف خود هومر از ترسیتس در واقع «زشت‌ترین» بوده است که با «بدترین» جایگزین شده است:\n او زشت‌ترین مردی بود که تحت حکومت ایلیون در آمد. او پاچنبری بود و یک پایش لنگ می‌زد، با شانه‌هایی خمیده که به سینه‌اش نزدیک می‌کرد و بر فراز آن جمجمه‌اش با اندک مویی روی آن قرار داشت.\n معادل قرار دادن دو واژهٔ «زشت‌ترین» و «بدترین» طرز فکر شخصی هومر نیست. واژۀ یونانی برای «زیبا» کالوس۲ است که به معنای «نجیب» نیز هست، در حالی که معادل یونانی واژۀ «زشت»، ایسکروس۳ است، به معنای «شرم‌آور». دوباره از بورکهارت نقل قول می‌کنیم که در یونان باستان، «ارتباط میان زیبایی و نجابتِ روحی جزو قاطع‌ترین باورها بود».\n یونانی‌ها به صراحت زیبایی را می‌ستودند، به ورزشکاران خوش‌اندام به عنوان نیمه‌خدایان در قالب مجسمه‌ها احترام می‌گذاشتند، پسربچه‌های زیبارو را مشهور می‌کردند، و حتی گاهی از خون سربازان دشمن، بر اساس زیباییشان، می‌گذشتند. اما جامعه‌ای که در آن زیبایی پرستش می‌شود، زشت‌ها نیز سرکوب می‌گردند. بورکهات داستان «کودک اسپارتی» را بازگو می‌کند که در آن همسر دماراتوس هر روز به خاطر زشت بودنش به معبد هلن در تراپن می‌رفت؛ پرستار در آنجا روبروی مجسمۀ زیباترینِ زن‌ها می‌ایستاد و برای از بین بردن زشتی خود عجز و لابه می‌کرد.\n به نظر می‌رسد فرهنگ خود ما کمتر از فرهنگ یونانی از زشتی هراسان نیست، گرچه جراحی زیبایی به جای مداخلۀ الهی باب روز است. همچنان والدین از کودکانشان می‌خواهند تا از زشتی دوری کنند و حتی بسیاری از آن‌ها مایل‌اند در این راه به آن‌ها کمک کنند: هدیۀ رینوپلاستی، ایمپلنت یا لیپوساکشن نادر است، اما سرمایه‌گذاری در نوعی از ابزارهای دندان‌پزشکی، مانند سیم فلزی دندان، معمول است. دندان لق به معنی لبخند زشت است، و لبخند زشت در بسیاری از بازارهای زندگی برای شما هزینه ایجاد خواهد کرد. البته افراد خواهند گفت سیم فلزی دندان برای سلامتی است و نه ظاهر، اما برای کودکی که از فرآیند انجام این عمل درد می‌کشد، دلیل حقیقی کاملاً روشن است – سیم فلزی دندان، روایت فرهنگ ما است.\n یونانی‌ها به خاطر اعتراف به حقیقت سیم فلزی دندان خجل نمی‌شدند. ارسطو بسیار مطمئن می‌گوید نمی‌توانید خوشبخت باشید، مگراینکه کودکانتان خوشحال باشند و هیچ‌کس نمی‌تواند واقعاً خوشحال باشد، مگر اینکه زیبا باشد. منظور او این نبود که زشت‌ها هیچ‌گاه نمی‌توانند احساس خوشحالی کنند؛ او دربارۀ احساسات ذهنی یا درونی (حداقل نه در وهله نخست) صحبت نمی‌کرد، بلکه درباره چیزی عینی سخن می‌گفت. اینگونه به آن نگاه کنید: اولی منجر به دومی می‌شود. همۀ ما خواهان این هستیم که فرزندانمان با خوشحالی بزرگ شوند. با فرض اینکه قادر به انتخاب باشیم، چه شرایط و کیفیاتی برای آن‌ها مناسب‌تر است؟ برای مثال ترجیح می‌دادید زیبا باشند یا زشت؟ البته که ترجیحتان زیبا بود. پس زیبایی یکی از مولفه‌های انتخاب بهترین زندگی است، در حالی که زشتی «مانند لکه‌ای روی خوشبختی است». این منطق امروز نیز وجود دارد، اما اعتراف به آن به نحوی برایمان دشوار است.\n چرا ما اینقدر به «شیوع چاقی» اهمیت می‌دهیم؟ بدیهی است که اضافه وزن برای سلامتی و در نتیجه هزینه‌های عمومی زیان‌آور است، و این دلیلی است که میل به نادیده گرفتن آن وجود دارد. اما اگر بخواهم شخصاً چیزی بگویم –و امیدوارم این موضوع چندان رفتار شنیع خودم را آشکار نکند- دشوار می‌توانم باور کنم جنبش عقده‌گشایی از چاق‌ها نیز ناشی از نفرت نباشد. هنگامی که با فرد چاقی روبرو می‌شوید فکر می‌کنم –یا احساس می‌کنم که چنین فکر می‌کنم- نوعی احساس وحشت و حتی نوعی خشم نسبت به آن‌ها پیدا می‌کنید. اما اینچنین بودن احساسمان اشتباه به نظر می‌رسد. صادق بودن در اینباره دشوار است، چون بسیار غیراخلاقی به نظر می‌رسد، بنابراین اجازه دهید به کتاب غروب بت‌های (۱۸۸۹) فریدریش نیچه بازگردیم که به طرز قابل توجهی رها از چنین گرفتاری‌هایی بود:  به لحاظ فیزیولوژیکی هر چیز زشتی انسان را ضعیف کرده و محزون می‌سازد. فساد، خطر و بی‌قدرتی را به خاطرش می‌آورد: در واقع باعث می‌شود قدرتش را از دست بدهد. می‌توانید تأثیر زشتی را به وسیلۀ یک نیروسنج اندازه بگیرید. هرگاه انسان افسرده می‌شود، چیز «زشتی» در نزدیکی خود احساس می‌کند. احساس قدرتش، ارادۀ معطوف به قدرتش، شجاعتش، غرورش، همگی توسط زشتی نابود می‌شود و توسط زیبایی رشد می‌کند … چیزهای زشت به‌مثابۀ نمادها و نشانه‌های انحطاط درک می‌شوند … هر نشانه‌ای از خستگی، سنگینی، … رایحه، رنگ، نحوه انحلال … همه واکنش یکسانی ایجاد می‌کنند، داوری ارزشی «زشتی». و نفرت در اینجا ظاهر می‌شود: چه انسانی در اینجا نفرت پیدا می‌کند؟ شکی نیست: نوع رو به زوال گونه‌اش.\n پس آنچه احتمالاً نیچه درباره دلیل دغدغۀ امروزی ما نسبت به چاقی خواهد گفت این است که ما نمی‌توانیم به انسان‌های چاق نگاه کنیم و دلیل اینکه نمی‌توانیم آن‌ها را تحمل کنیم این است که آن‌ها زشت هستند و به این ترتیب، به عبارت دیگر، بو، رنگ، نحوه انحلال و تجزیۀ زوال گروه خودمان را منتشر می‌کنیم.\n گروه مورد نظر برای نیچه، ملت به عنوان یک گونه نبود. در حالی که افراد زیبا ما را به ستایش نژاد بشر متمایل می‌کنند و به گونۀ ما کمک می‌کنند که در قالب مجسمه‌ها و آثار تاریخی «به خود آری بگوید»، فرد زشت روح و انرژی ما را تخلیه می‌کند و ما را نسبت به آیندۀ نوعمان افسرده می‌سازد. آیا زیاده از حد پیش رفته‌ایم؟ شاید. اما به صحنه‌های ویران‌شهر فیلم وال‌ای (۲۰۰۸) بیاندیشید که در آن انسان‌های آینده به صورت آدم‌های تنبلِ پرنخوتِ خوک‌مانند، نشسته روی صندلی چرخ‌دار و ناتوان از ایستادن بدون کمک مکانیکی تصویر شده‌اند و تقریباً فک ندارند. آیا چنین کابوسی واقعاً در سیاست چاقی نقش بازی نمی‌کند؟\n مطمئناً ترجیحمان این بود که چنین نباشد. از یک نظر مقداری نازیستی به نظر می‌رسد. اما سطحی و بی‌رحمانه نیز هست و ما شرم داریم از اینکه سطحی و بی‌رحم باشیم. اگر بخواهیم بر اساس ظاهر قضاوت کنیم، باید سطحی بودن خود را آشکار کنیم. و برای اینکه سطحی باشیم باید به طریقی درونی زشت باشیم.\n نیچه این تبدیل مفهوم زیبایی از بیرون به درون را به انقلاب نخبگان ریغوی تاریخ، کشیشان و فیلسوفانی که سمبلشان سقراط است، ربط می‌دهد. سقراط این فرض یونانی را رد کرد که زیبایی فیزیکی برای سعادت ضروری است و به جای آن مدعی شد عقل موجب فضیلت می‌شود و فضیلت سعادت را به ارمغان می‌آورد. سقراط، همانطور که معروف است، بسیار زشت بود، اما موفق شد عقل را تا آنجا زیبا کند که جوانان خوش‌چهره ناامیدانه عاشقش شوند و برای زشتی روحشان زاری کرده و برای جلب توجه او التماس کنند، مثلاً مانند سگ زوزه بکشند. نیچه تفسیر بدبینانه‌ای از تمامی این‌ها دارد: «با دیالکتیک غوغا به پا می‌شود». چه راهی برای انتقام از فرهنگی وجود دارد که زیبایی را نمایان‌گر نجابت می‌داند، بهتر از اینکه زیبایی را به عنوان کیفیتی درونی که تنها روشنفکران دارا هستند بازتعریف کنیم؟\n حرکت سقراطی، روشنفکران (یا هنرمندان، یا کشیشان) را در جایگاه ممتازی قرار می‌دهد. به این معنا، هنوز هم برای سلیقۀ معاصر کمی پیش‌داورانه است. ما می‌خواهیم انقلاب را یک قدم به پیش ببریم. ما می‌خواهیم این موضوع را که کسی زشت است انکار کنیم. یا چنین است که همه در درون زیبا هستند -هر یک از ما مانند بلور برف منحصربه‌فرد است- یا چنین است که زیبایی فیزیکی به هرحال اساساً نسبی است، در نتیجه چه کسی می‌تواند قضاوت کند؟ در هر صورت، این موضوع قابل توجه است که چقدر دشوار است همگان را نسبت به زشتی یک نفر معترف سازیم. چهرۀ افراد پس از مدتی انتخاب‌هایشان را منعکس می‌کند –جورج اورول می‌گفت در دهه پنچاه هرکس چهره‌ای را داشت که لایقش بود- و این موضوع انتزاع زیبایی فیزیکی از هرچیز دیگری را دشوار می‌کند. اما به هر حال…\n آیا این بدان معنا است که فرهنگ ما کمتر از فرهنگ یونانی زشت‌ها را سرکوب می‌کند؟ این واقعیت که ما درباره سطحی و بی‌رحم بودنمان نگران هستیم، به این معنا نیست که سطحی و بی‌رحم نیستیم. و برای پوشاندن این موضوع با تظاهر به اینکه زشتی اصلاً وجود ندارد، نظام جدیدی برای سرکوب به وجود می‌آوریم. به یک معنا وضعیت زشت‌ها مانند وضعیت سیاه‌پوستان در یک جامعهٔ «پسا-نژادی» فرضی است: خودِ دسته‌بندی‌ای که به وسیلۀ آن سرکوب ساختار می‌یابد، ناموجود فرض می‌شود.\n با این حال اوضاع برای زشت‌رویان می‌تواند بدتر باشد، به این معنا که زشتی حتی هیچ‌گاه به عنوان یک دسته‌بندی برای اعمال ناعدالتی جدی گرفته نشده است. این درست است که همۀ شرارت‌هایی که به زشت‌ها رسیده به هیچ وجه قابل مقایسه با شرارت‌هایی که از نژادپرستی ناشی شده نیست. اما این موضوع آن‌ها را غیرواقعی نمی‌کند. می‌توانیم آن‌ها را یک فرصت بدانیم؛ شانس‌هایی که کسی دارد تا آرزوی یک نفر در جهان را بفهمد. فرض کنید می‌خواهید یک فضانورد یا بازیگر یا بندباز شوید. این تنها به شما بستگی ندارد: بلکه به همان میزان که به تمایل شما، به استعدادهایتان نیز بستگی دارد.\n شانس یک نفر کمتر می‌شود، اگر استعداد کمتری داشته باشد، و ظاهر زیبا یک استعداد محسوب می‌شود. این موضوع برای آیندۀ شغلی یک نفر -تحقیقات نشان می‌دهد، ابتدا در مدرسه- اهمیت دارد و نیاز به نبوغ چندانی ندارد تا بفهمیم برای آیندۀ رابطۀ یک نفر نیز مهم است. فرد زیبا گزینه‌های بیشتری دارد. البته «بیماری انتخاب»۴ خود نوعی مشکل است و زیبایی می‌تواند از این نظر نفرین به حساب آید. برای مثال افراد زیبا محتمل‌تر است که خیانت کنند، صرفاً به این دلیل که اغلب در معرضش هستند. اما در مجموع برای بسیاری از ما دشوار است که شانس‌های بیشتری در لاتاری‌های مختلف زندگی نخواهیم؛ و زشت‌ها روی هم رفته شانس کمتری دارند.\n با این حال آیا این ظلم است یا صرفاً بدشانسی است؟ بالاخره چنین نیست که گویی مقرراتی وجود دارد که زشت‌ها باید در انتهای اتوبوس بنشینند. ممکن است از این حقیقت متأسف یا حتی آرزده شوید که دوندگانی که سریع‌تر هستند مسابقه دو صد متر را برنده می‌شوند یا بندبازها کسانی هستند که تعادل خوبی دارند، اما این اصلاً ظلم به حساب نمی‌آید؛ در برخی زمینه‌ها برای پاداش دادن به بااستعدادها باید با افراد آنگونه که استحقاقش را دارند برخورد کرد. بدیهی است که استعدادِ زیبایی به عملکرد فرد در شغل‌هایی مانند طراحی وب ربط ندارد، و در مواردی مانند این در نظر داشتن این فاکتور برای استخدام باید غیرقانونی باشد. البته چنین قوانینی به سختی اعمال می‌شوند – و نه صرفاً به این خاطر که تصمیم برای استخدام اغلب پیچیده است. واقعیت این است که شغل‌هایی وجود دارند که در آن‌ها ظاهر به کمک افراد می‌آید. نه تنها شغل‌های واضحی مانند بازیگری، کارِ مانکنی یا مسئول میزهای انتظار بودن، بلکه احتمالاً فروش، مدیریت و حتی تدریس -تا زمانی که مشتری‌ها، کارکنان و دانش‌آموزان به چهره اهمیت می‌دهند، فرد زشت به سختی قادر خواهد بود تقاضای چنین شغل‌هایی کند.\n آنچه این موضوع نشان می‌دهد این است که سرکوب زشت‌ها به طور گسترده‌ای قلمرو قانون و تصمیم‌گیری آگاهانه را نادیده می‌گیرد. در عوض در سطح تعاملات عادی و نه قانون و تصمیم‌های آگاهانه عمل می‌کند. استحقاق افراد زشت این است که به آن‌ها مانند سایر افراد احترام گذاشته شود: به حرف‌هایشان گوش داده شود، به حرکاتشان توجه شود، به چشمانشان نگاه شود. آنچه آن‌ها دریافت می‌کنند، به خاطر چیزی که تقصیر خودشان نیست، خلاف این است.\n پس همانطور که احتمالاً شنیده‌اید زندگی عادلانه نیست. به ندرت کسی عمداً فرد زشتی را سرکوب می‌کند. با این حال داشتن نگرش یونانی، گرچه از نظر اخلاقی مایۀ تأسف است، برای ما کار راحتی است. ما گاهی کشف می‌کنیم که زیبایی بیرونی یک نفر -برای مثال جذابیت لبخند او- نشان از یک فساد یا پوچی درونی دارد. اما احساس اولیه ما این است که او همکار نازنینی به نظر می‌رسد. ما دوست داریم که در شرکت او باشیم، به سخنانش گوش کنیم و کمی بلندقدتر به نظر برسیم. البته برای برخی افراد زیبا، مخصوصاً زن‌ها، این جذابیت می‌تواند به هر دو طریق عمل کند، نوعی توجه ایجاد کرده و توجه دیگری را از بین ببرد. این نیز بدشانسی است.\n مشکل این جا است که ما موجوداتی تکامل‌یافته با تمایلات تکامل‌یافته هستیم. تصور اینکه کاملاً بتوانیم بر این وراثت طبیعی فائق آییم، اینکه فکر کنیم زندگی‌هایمان می‌تواند دقیقاً آنگونه که استحقاقش را داریم باشد، یا حتی برای آنکه بتوانیم آنگونه باشیم که لیاقتش را داریم، خیالی بیش نیست، خیالی که یونانی‌ها با ایدۀ تقدیر خود کاملاً از آن رها بودند. اما پس تخیلاتمان مانند چهره‌هایمان کاملاً به ما وابسته نیست. ما تنها باید حداکثر استفاده را از آن‌ها کنیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جانی تاکار نوشته است و در تاریخ ۱۴ فوریه ۲۰۱۴، با عنوان «The Ugly Truth» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۳ تیر ۱۳۹۷ آن را با عنوان «زشت‌ها نابود می‌شوند» و با ترجمۀ حمیدرضا محمدی منتشر کرده است. •• جانی تاکار (Jonny Thakkar) استاد فلسفه و علوم انسانی در دانشگاه پرینستون و دستیار آموزشی کن‌هارلوکاتسن در انجمن شورای مدیران دانشکده است. او همچنین یکی از سردبیران مؤسس مجلۀ پوینت است. ••• چند جمله از متن اصلی در ترجمه حذف شده است. [۱] Hofstra Horizons [۲] kalos [۳] aischros [۴] Option sickness\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833774.json b/train/413833774.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..536a40daf4c760e65cad1b7956cd14d03e7eeb78
--- /dev/null
+++ b/train/413833774.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "نترس و فرزندت را تحسین کن",
+  "subtitle": "همه فکر می‌کنند تحسین زیادی بچه را به هیولایی حق‌به‌جانب تبدیل می‌کند، اما ماجرا اصلاً به این سادگی نیست",
+  "introduction": "اگر فرزندانتان را فقط برای کارهای بزرگ تحسین کنید ممکن است استانداردهای شما را خیلی بالا تصور کنند و مضطرب شوند. اگر مدام برای کارهای خیلی ساده تحسینشان کنید یا فکر می‌کنند شما ساده‌لوح‌اید یا اینکه آن‌ها را احمق فرض کردید. دست آخر هم اگر برای همۀ کارهای کوچک و بزرگ تحسینشان کنید احتمالاً لوس و حق به جانب بار می‌آیند. شما هم با این گزاره‌ها موافقید؟ پس شاید بهتر باشد نگاهی به تجربۀ دست اول و مطالعات کارلین فلورا بیندازید؛ احتمالاً چشم‌اندازتان نسبت به تحسین فرزندانتان دگرگون شود.",
+  "content": "کارلین فلورا، ایان — شش ماه پیش که پسرم را به کارولینای جنوبی پیش والدینم برده بودم، یک شب پس از اینکه چند ظرف را شستم، پدرم با صدای بلند گفت: «کارت خوب بود!». این یک شوخی طعنه‌آمیز به من بود. قبل از آن، خودم دو بار به پسرم گفته بودم «کارت خوب بود!»: وقتی چند تمشک آبی خورده بود و دوباره همان شب، وقتی به جلو خم شده بود و پس از کمی تلاش، جوراب خودش را بالا کشیده بود. پسرم در آن زمان ۱۸ ماهه بود.\n ماجرا را به خوبی می‌دانستم: والدینِ بچه‌های نسل هزاره آن‌ها را به افرادی خودپسند، تحسین‌طلب و حق‌به‌جانب تبدیل کرده بودند، چون همیشه آن‌ها را پیکاسو و آینشتاین می‌خواندند. خب که چه؟ من هم فرزندم را خیلی تحسین می‌کنم و اصلاً هم از این کار شرمی ندارم. وقتی پسرم بر طبل‌های کوچکش می‌کوبد یا با مدادشمعی‌هایش دیوار را خط‌خطی می‌کند، افتخار می‌کنم بگویم چقدر بااستعداد است. می‌خواهم لذت و محبتم را به فرزندم ابراز کنم که گام‌های کوچکش را رو به جلو برمی‌دارد. نگاه‌های طعنه‌آمیز والدینم هم مرا از این کار وانمی‌دارد.\n ما واقعاً در مورد تحسین چه می‌دانیم؟ برخی یافته‌ها و بی‌شمار توصیه را می‌توان از طریق وبسایتِ انسان‌شناس زیستی، گوئن دوئر۱ به نام پرنتینگ‌ساینس (علم بچه‌داری) به‌دست آورد، وب‌سایتی که برای افرادی نظیر من است: وقتی ما فرزندانمان را به‌خاطر توانایی‌شان تحسین می‌کنیم نه به‌خاطر تلاششان، آن‌ها اینگونه نتیجه‌گیری می‌کنند که استعداد و نبوغ ویژگی‌هایی ذاتی هستند، نه مهارت‌هایی که می‌توان آن‌ها را پرورش داد و آموخت. تحسین غیرصادقانه می‌تواند این پیام را القا کند که والدین فرزندشان را درک نمی‌کنند. درضمن، تحسینی که فقط قضاوت می‌کند («کارت خوب بود!») خیلی تأثیرش کمتر از تحسین‌های دقیقی است که می‌گویند بچه چه کاری را درست انجام داده.\n تحسین بیش از حد فرزندان (تو فوق‌العاده‌ای!) ممکن است این احساس را در آن‌ها به‌وجود آورد که استانداردهای شما خیلی بلندوبالا هستند، به‌طوری که بترسند نتوانند همیشه آن‌ها را برآورده کنند. این را روانشناسان، جنیفر هندرلانگ کرپوس از کالج رید و مارک لپر از استنفورد می‌گویند. تحسینِ آن‌ها برای کارهای آسان هم باعث می‌شود بچه‌ها شک کنند شما ساده‌لوحید (نمی‌دونی این کار چقد ساده‌اس؟) یا اینکه شما فکر می‌کنید آن‌ها ساده‌لوح هستند. یافته‌ای جالب هم نشان می‌دهد که تحسین آن‌ها برای چیزهایی که به‌طور طبیعی از آن لذت می‌برند اگر زیاد از حد انجام شود می‌تواند اثر عکس داشته باشد و به‌جای انگیزه‌بخشی به کودک، او را دلسرد کند.\n با انجام تحسین نادرست، واقعاً لایق این سرزنش جیمز تیلور، روانشناس دانشگاه سان‌فرانسیسکو بودم: «کارت خوب بود؟ چه تحسین تنبلانه‌ای، چه تحسین بی‌ارزشی، چه تحسین آسیب‌زایی… اگر می‌خواهی برای تحسین‌کردن، تنبلی به خرج دهی، لااقل بگو تلاشت خوب بود! چون حداقل با این حرف، تلاشی را که برای انجام کار خوبشان کرده‌اند تحسین می‌کنی… واقعیت این است که بچه‌ها وقتی کاری را خوب انجام می‌دهند، نیازی ندارند کسی به آن‌ها بگوید کارت خوب بود! این یک چیز بدیهی است… به‌خصوص بچه‌های کم‌سن‌وسال را اصلاً نیاز نیست تحسین کنید».\n اما آیا منتقدان تحسین درست می‌گفتند؟ اولین نکته در چنین انتقادات تندی این است که تحسینْ تأثیر متفاوتی بر بچه‌های کوچک و بچه‌های بزرگ‌تر دارد. مثلاً پژوهشی در سال ۲۰۰۷ به سرپرستی پل هِیستینگ (که اینک در دانشگاه کالیفرنیا در دیویس است) نشان داد والدینی که فرزندان پیش‌دبستانیشان را به‌خاطر رفتار و آداب خوبشان تحسین می‌کنند، بچه‌هایی با مهارت‌های اجتماعی بالاتر دارند. این یافته مخالف باور تیلور است که پیش‌دبستانی‌ها به تحسین نیاز ندارند. پژوهشی دیگر در سال ۱۹۹۷ به سرپرستی سو کلی در کالج لایکامینگ در پنسیلوانیا دریافت که دوساله‌هایی که مادرانشان آن‌ها را تشویق می‌کردند تا به تنهایی به کاوش بپردازند، یک سال بعد مستقل‌تر از کودکانی بودند که مادرانشان در پژوهشِ اول تحسینشان نمی‌کردند.\n در رابطه با تحسین بیش‌ازحد هم الن وینر از کالج بوستن و برخی پژوهشگران دیگر دریافته‌اند که بچه‌های کم‌سن‌وسال (کمتر از هفت سال) آنقدر پخته نیستند که به صداقت مادر یا پدر شک کنند، بدین معنا که احتمالاً برخلاف کودکان سن‌بالاتر، به مشکل «استانداردهای بلندوبالا» برنخورند.\n نکتۀ دوم در استدلال ضدتحسین پیچیده‌تر بوده و درک آن دشوارتر است. پژوهشی به سرپرستی ادی برومل‌من، دانشجوی دکتری روانشناسی رشد در دانشگاه اوترخت هلند، که همین امسال منتشر شد نشان می‌دهد که تحسین بیش‌ازحد (تحسینی مانند «فوق‌العاده زیباست!»، نه صرفاً «قشنگه!») می‌تواند برای کودکانِ دارای عزت‌نفس پایین آسیب‌زا باشد، درحالیکه برای کودکان دارای عزت‌نفس بالا مفید است.\n اولاً این پژوهش فرضیۀ محققان را تأیید کرد که والدینْ بیشترْ کودکانِ دارای عزت‌نفس‌پایین را بیش از حد تحسین می‌کنند، تا کودکان دارای عزت‌نفس بالا. سپس کودکانی ۸ تا ۱۲ ساله را که همگی عزت‌نفسشان قبلاً نمره‌دهی شده را به بازدید از یک موزۀ هنر بردند. از بچه‌ها خواستند تا از روی عکس‌ها نقاشی بکشند و سپس یک فردِ فرضاً «نقاش حرفه‌ای» کار آن‌ها را بررسی کرد. در مرحلۀ آخر، از آن‌ها خواستند تا به‌عنوان تمرین دوم نقاشی‌شان، از میان یک کار سخت‌تر و یک کار نسبتاً آسان یکی را انتخاب کنند. تمام بچه‌هایی که با هر میزان از عزت‌نفس، تحسینی اغراقی دریافت کرده بودند آن را صادقانه دانستند. اما همانطور که پیش‌بینی می‌شد، در میان بچه‌هایی که عزت‌نفس پایینی داشتند، آن‌هایی که تحسین معمولی دریافت کرده‌اند بیشتر از دریافت‌کنندگان تحسین اغراقی سراغ چالش سخت‌تر رفتند. از سویی دیگر، در میان کودکان دارای عزت نفس بالا، قضیه برعکس بود و دریافت‌کنندگان تحسین اغراقی بیشتر از سایر همنوعانشان سراغ کار چالش‌برانگیز رفتند.\n این مشاهده با عقل جور درمی‌آید، چون افراد دارای عزت‌نفس بالا عموماً تمایل به به‌رخ‌کشیدن کارهایشان دارند و به دنبال فرصت‌هایی هستند تا توانایی‌هایشان را نشان دهند. اما افراد دارای عزت‌نفس پایین از شکست می‌ترسند و از موقعیت‌هایی که ممکن است بی‌مصرفی آن‌ها را برملا کنند دوری می‌جویند.\n مؤلفان این پژوهش می‌نویسند: «پس تحسین اغراقی می‌تواند موجب شود تا کودکان دارای عزت‌نفس پایین از تجربیات ضروری یادگیری دوری کنند و این فرایند ممکن است سرانجام یادگیری و عملکرد آن‌ها را مختل نماید». اما روی دیگر سکه پیچیده‌تر است: «تحسین غیراغراقی می‌تواند ترس از شکست را در کودکان دارای عزت‌نفس پایین کاهش دهد و رفتار چالش‌جویانه را در آن‌ها تقویت نماید، اما این نوع تحسین شاید نتواند در بچه‌های دارای عزت‌نفس بالا، انگیزۀ لازم را برای تعقیب چالش‌ها فراهم نماید».\n اما آیا والدین واقعاً می‌دانند فرزندشان عزت نفس بالا دارد یا پایین؟ اگر نمی‌دانند، آیا باید او را بیازمایند و صفات تملق‌آمیز را بر اساس آن اضافه یا کم نمایند؟ من قطعاً نمی‌دانم فرزند دو ساله‌ام چه احساسی نسبت به خود دارد و این امر دارای دلیل موجهی است. مؤلفان می‌نویسند: «با وجود این‌که بچه‌های کم‌سن‌وسال حسی ابتدایی از «خوبی» و «بدی» دارند، اما بچه‌ها فقط از اواخر دوران کودکی می‌توانند عزت نفس را شکل داده و ابراز کنند». اگر پسرم فقط می‌تواند برداشتی از «خوب» یا «بد» برای خود شکل دهد، خوشحالم که او را زیادی تحسین کرده‌ام… شاید من همین الان دارم عزت‌نفسی را در او پرورش می‌دهم که بعدها چنین آزمون‌هایی آن را خواهند سنجید.\n این احتمال را برای برومل‌من توضیح دادم. او گفت که این آزمایش انجام نشده است، اما تا حدی موافق بود و گمان می‌کرد که «تحسین اغراقی در اوایل کودکی شاید آسیب‌زا نباشد و می‌تواند حتی مفید هم باشد، چون کودکان کم‌سن‌وسال معمولاً تصورات مثبت غیرواقع‌بینانه‌ای برای عملکرد آیندۀ خود دارند. وقتی آن‌ها با تحسین اغراقی مواجه شوند، شاید حس کنند می‌توانند استانداردهای بلندوبالای درنظرگرفته‌شده برایشان را برآورده کنند و به همین خاطر به دنبال چالش‌های بیشتر می‌روند».\n پس پسرم احتمالاً تصوراتی مثبت برای عملکرد آینده‌اش دارد… چه خوب! امیدوارم همینطور بماند. من خودم مسیری دیگر را دنبال کردم: زمانی که خانۀ والدینم را ترک کردم و به کالج رفتم، به محض اینکه دستم را بالا می‌گرفتم تا در کلاس صحبت کنم، گونه‌هایم می‌سوخت. به‌همین خاطر دستم را به‌ندرت بالا می‌بردم. در دهۀ ۲۰ سالگی هم زمانی که رئیس‌ها مرا مستقیم خطاب می‌کردند این خجالت ادامه داشت. کاش عزت‌نفس بیشتری داشتم. افرادی را می‌شناسم که اعتمادبه‌نفسشان خیلی بیشتر از دانش یا هوششان است و بعید می‌دانم این قضیه در زندگی ضربه‌ای به آن‌ها زده باشد. پژوهشی در سال گذشته به سرپرستی جسیکا کندی که در آن زمان در دانشکدۀ وارتون در دانشگاه پنسیلوانیا مشغول به کار بود، دریافت که افرادی که حتی در هنگام عملکرد بد در یک وظیفۀ محوله، از خود اعتمادبه‌نفس نشان می‌دهند، در نگاه دیگران افرادی ماهر و دارای جایگاه اجتماعی بالاتر می‌نمایند. برخی گلایه می‌کنند که امروزه بسیاری افراد اعتمادبه‌نفس بیش از حد دارند، اما به‌نظر می‌رسد که این قضیه برایشان جواب می‌دهد.\n این را هم نمی‌توانم قبول کنم که کمبود عزت‌نفسم ربطی به کارهایی داشته که والدینم انجام داده یا نداده‌اند. پس چرا بترسم که مبادا پسرم را تخریب کنم؟ بزرگسالان دیگری هم او را تربیت می‌کنند و نیز کودکان دیگر و هم‌سن‌وسالانش. حتی خودش هم خودش را تربیت می‌کند و تمام این‌ها در دنیایی دائم‌التغیر رخ می‌دهد. و در اینجاست که نکتۀ سوم در استدلال ضدتحسین پدیدار می‌شود: نگرانی در مورد رفتار با فرزند نشان‌دهندۀ درک نادرست از موارد زیادی است که بر رشد کودک تأثیر دارند. بچه‌داری یک سازوکار دوطرفه است که هم محیط و هم ژن‌های والدین و خود فرزند بر آن تأثیر می‌گذارند. حتی فرامطالعه‌ای از اشلی کلار و همکارانش در دانشگاه ایالتی میشیگان که سایکولوژیکال بولتن در سال ۲۰۱۴ آن را منتشر کرد، دریافت که تأثیرات ژنتیکی ۲۳ تا ۴۰ درصد از واریانس میان سه معیار مربوط به رفتار بچه‌داری را تشکیل می‌دهند. این سه معیار صمیمیت، کنترل و انرژی منفی هستند که هریک با آینده‌هایی نظیر رفتار ضداجتماعی، اضطراب و سوءمصرف مواد ارتباط دارند. همانطور که می‌توان انتظار داشت، صمیمیت پیش‌بینی‌گر مهمی از نتایج خوب است (نرخ پایین‌تر مشکلات رفتاری، اضطراب یا افسردگی، و نیز آمادگی و موفقیت آکادمیک بیشتر) و از نمودهای آن می‌توان به ابراز محبت کلامی اشاره نمود. این یکی از قوی‌ترین شواهد موجود مبنی بر این است که ژن‌ها نقشی عمده در رفتار بچه‌داری و فرزند حاصل از آن دارند.\n اما شواهد قابل‌توجه‌تری هم تأیید می‌کند که ویژگی‌های یک کودک چگونه بر سبک والدین تأثیر می‌گذارد. به بیان دیگر، ورای تأثیر ژن‌ها، خود بچه تعیین می‌کند که والدین چگونه رفتار نمایند. این یک حلقۀ بازخورد پیچیده است که در آن، زیست‌شناسی و رفتار درهم‌تنیده‌اند و برای هر والدین و فرزندی تفاوت دارد.\n این استدلالی به نفع رویکرد فردی است. «باید به خصوصیاتتان و آنچه آزارتان می‌دهد فکر کنید؛ سپس سبک و راهبردی از بچه‌داری توسعه دهید که مناسب خودتان و فرزندتان است». این را کلار به من می‌گوید. «اگر سعی کنید کاری انجام دهید که طبق حس بچه‌داری‌تان طبیعی ننماید، انجام آن برایتان سخت خواهد بود و فرایند را برایتان استرس‌زا می‌کند. برخی چیزها را به‌طور قطع می‌دانیم برای بچه خوب هستند و برخی چیزها هم بد هستند، اما فضای زیادی در این وسط برای تفاوت‌های فردی وجود دارد».\n به‌خصوص اگر تحسین را انگیزاننده‌ای برای تغییرات سالم می‌دانید، کلار پیشنهاد می‌کند دقت داشته باشید که با تحسین، چه رفتارهای مثبت از فرزندتان سرمی‌زند و حتی آن‌ها را بنویسید تا تحلیل کنید چه چیز مؤثر است و چه چیز نیست. او می‌گوید «یک نیمچه پژوهش در خانوادۀ خودتان انجام دهید».\n این دقیقاً همان چیزی است که جامعه‌شناس دانشگاه نیویورک، پروفسور دالتون کانلی در کتاب بامزه‌اش تحت عنوان والدین‌شناسی (۲۰۱۴) شرح می‌دهد. کانلی پس از اینکه سال‌ها با پاستیل خرسی، انجام بازی ویدیوئی به مدت طولانی‌تر و با پول نقد به پسر و دخترش رشوه داد تا مسئله‌های ریاضی بیشتری حل کنند، دخترش بیشتر و بیشتر به خواندن کتاب‌های ادبیات عادت کرد و علاقه‌اش به ریاضی کم شد؛ درحالیکه پسرش خواندن رمان را کنار گذاشت و در وقت خودش به تحقیق در مورد برخال‌ها۲ پرداخت. «بدین‌ترتیب یک رشته (ریاضی) را با پاداش‌های بیرونی تبلیغ کردم و رشتۀ دیگر (ادبیات) را از چنین ناخالصی‌ای تهی نگه داشتم، اما در آخر، وجود یا غیاب یک سیستم پاداش تأثیر چندانی بر علاقۀ آن‌ها به رشته‌ها نداشت». به بیان دیگر، تحسینی که به سوی یک بچه سرازیر می‌شود، ممکن است بر دیگری تأثیر متفاوتی داشته باشد و این امر به علایق آن‌ها، شخصیت‌هایشان، علایق والدین، شخصیت والدین و دیگر عوامل بستگی دارد.\n کلار می‌گوید: «ما نمی‌خواهیم بگوییم تحسین بد است. می‌خواهیم والدین فرزندانشان را تحسین کنند. می‌دانیم که این توان‌دهی مثبت – متوجه‌شدن رفتار خوب و تحسین آن – به نتایج دلخواه منجر می‌شود؛ و برعکس، آن نظم خشک و غیرقابل‌پیش‌بینی به افزایش مشکلات رفتاری، اختلافات فرزند با والدین و افسردگی می‌انجامد».\n پس این تفکر که تحسین یا عدم تحسین به‌تنهایی می‌تواند به موفقیت فرزندتان کمک کند غلوآمیز است. اما از سویی، کنت بریش، روانشناس کودک دانشگاه کرنل، اصرار دارد که مشکل اصلیْ سرزنش است. «من خیلی بچه‌های دلسردشده، عصبانی و ناشاد دیده‌ام. بچه‌های روحیه‌باخته‌ای را دیده‌ام که حتی در مواجه با دلسردی خفیف هم نمی‌توانستند تلاششان را حفظ کنند و نیز برخی دیگر که نگرشی حق به جانب پیدا کرده بودند. مقصر این امر نه تحسین، بلکه سرزنش است. بسیاری از این کودکان را بیش از حد مورد سرزنش قرار داده بودند؛ تعداد خیلی کمی از آن‌ها با تحسین زیاد روبرو شده بودند».\n واکنش علیه عزت‌نفسِ غلوآمیز به این دلیل قوت گرفت که به‌نظر می‌رسید تأثیری عکس دارد: کودکان لوس که همیشه مورد تشویق واقع می‌شدند درحالیکه بزرگ می‌شدند که نمی‌دانستند چطور خودشان رفتارشان را اصلاح کنند، نمی‌دانستند چطور با طرد یا شکست مواجه شوند. آن‌ها فاقد عزم بودند و روانشناسان امروزه می‌گویند که عزم کلید اصلی موفقیت است. اما چگونه باید فرزندم را طوری تربیت کنم که احتمال موفقیتش را زیاد کند، درحالیکه نمی‌دانم در این دنیای سریع‌التغییر چه چیز مورد نیاز است؟\n من با نواختن ویولن کلاسیک و مطالعۀ سختکوشانه بزرگ شدم. در دانشگاهی بزرگ قبول شدم و از آن وقتی که به یاد دارم، همیشه نگران آینده بوده‌ام: شوهرم دانشگاه را جدی نمی‌گرفت، موسیقی می‌نواخت و می‌نوشت بدون اینکه اهمیتی بدهد که نت‌خوانی بلد نیست، به جای دانشگاه به مدرسۀ هنر رفت. او مدت‌هاست حسی همیشگی دارد که فردی خوش‌شانس است و آینده‌اش در هر صورت خوب خواهد بود. هر دوی ما شکست‌ها و موفقیت‌هایی داشته‌ایم و تا جایی که بتوانم تمام فاکتورهای موفقیت را در ذهنم یکجا کنم، می‌توانم بگویم که موفقیت‌های دنیوی‌مان تقریباً برابر است. حال کدامیک از ما باید الگوی پسرمان باشد؟ البته این که او یک پسر است شاید بر این قضیه تأثیر بگذارد. با دنبال کردن الگوهای من و شوهرم، مردانْ عموماً توانایی‌هایشان را بیشتر از آنچه زنان در مورد خود تصور می‌کنند، بالا می‌سنجند، حتی در آزمایشاتی که توانایی‌هایشان در اصل برابرند. اما دختران اجتماعی‌ترند و دنیا به آن‌ها کمک می‌کند. پسر من شاید به تحسین اضافی نیاز داشته باشد تا رفتار خوبی کسب کند، اما چه تحسینش کنم و چه نکنم، احتمالاً در آخر نسبت به دختران هم‌سنش اطمینان‌به‌نفس بیشتری خواهد داشت.\n تمام این داده‌ها مسئله را تا حدی روشن می‌کند. از حالا سعی می‌کنم در تحسینم دقیق‌تر باشم و به تلاش پسرم در خراب‌کردن اثاث خانه اشاره کنم، نه استعداد ذاتی او برای انتخاب مدادشمعی‌های جالب برای انجام این کار. اما دیوارها متعلق به او هستند. فعلاً اجازه می‌دهم کارتون تماشا کند، یک شیرینی در دستِ درازشده‌اش می‌گذارم و تبدیل‌شدن آهستۀ لبخندش را به یک کدوی لبخندزن هالووین تماشا می‌کنم، تمرکزش را در حین رنگ‌آمیزی می‌ستایم و وقتی کارش تمام شد، او را تحسین می‌نمایم.\n کلار می‌گوید «از تمام چیزهایی که ممکن است مشکل‌ساز شوند، تحسینِ بیش‌ازحد واقعاً چیزی نیست که والدین نگرانش باشند. واقعیت این است که فقط یک طور ممکن است تحسین کودکِ نوپا نتایج منفی داشته باشد: اینکه وقتی کاری انجام داد که دوست ندارید انجام دهد، به او بگویید کارت خوب بود!»\n آیا اکثر بچه‌ها خوب از آب درنمی‌آیند؟ آیا صرف‌نظر از اینکه من الان چه‌کار می‌کنم و نمی‌کنم، پسرم روزی نمی‌فهمد که نباید دیوارها را رنگ‌رنگی کند؟ بگذارید از قدردانی نسبت به پسرکم لذت ببرم، فرزندی که ممکن بود و هرلحظه ممکن است جان خود را از دست بدهد (بله، آگاهی همیشگی نسبت به این امر عین غریزۀ مادری است). حداقل دوست دارم او را از نظر احساسی کاملاً سیر کنم، قبل از اینکه دنیای ظالم شروع به خوردن و فرسودن او کند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کارلین فلورا نوشته است و در تاریخ ۹ جولای ۲۰۱۴ با عنوان «Praise them» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۲ مرداد ۱۳۹۷ آن را با عنوان «نترس و فرزندت را تحسین کن» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• کارلین فلورا (Carlin Flora) ژورنالیست و سردبیر سابق سایکولوژی تودی است. نوشته‌های او را نشریاتی همچون دیسکاور و امریکن مایند منتشر می‌کنند. فلورا همچنین نویسندۀ کتاب تأثیر دوست  (Friendfluence) (۲۰۱۳) است.\n [۱] Gwen Dewar [۲]  Fractal : ساختاری هندسی که هر بخش از آن با کل‌اش برابر است و از دور و نزدیک یکسان دیده می‌شود [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833775.json b/train/413833775.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0c70b876b1ae053a42b89ae2ded9eea96520bbc5
--- /dev/null
+++ b/train/413833775.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دربارۀ رفت‌وآمدهای هرروزه بین خانه و محل کار",
+  "subtitle": "برای کاهش بار سنگین رفت‌وآمد، باید فراموش کنیم کجاییم و چرا آنجاییم",
+  "introduction": "رفت‌وآمد هر روزه بین محل زندگی و محل تحصیل یا کار سفری است دایره‌وار، رفتن و آمدن؛ هر لعابی که صبح‌دم به روحیه‌مان بزنیم، لاجرم در ساعت برگشت رنگ می‌بازد. اتوبوس‌ها و قطارهای شبانه پر است از صورت‌های خسته‌ای که غبار غم بر آن‌ها نشسته و نگاهشان پر از ناامیدی است. گویا رهایی از این رفت‌وآمدهای ملال‌آور و زمانی که کِش می‌آید دشوار است.",
+  "content": "برت سوانسون، لس‌آنجلس ریویو آو بوکز — آگوست پارسال که شغل تازه‌ای در یک دانشگاه کوچک در ویسکانسین گرفتم، سفرهای یک‌ساعتۀ روزانه‌ام آغاز شد. هر روز صبح از حومۀ شرقی مدیسون بیرون می‌زنم، از پیچ‌وخم‌های آزادراه آی۹۰ پایین می‌آیم، و به نیمۀ راه شیکاگو که می‌رسم از آزادراه خارج و وارد شبکه‌ای از جاده‌های حومه‌شهری می‌شوم که از دل مزارع ذرت و چمنزارها می‌گذرند، منظره‌ای که در آن فقط برآمدگی‌های زنگ‌زدۀ سیلوهای غله یا شاه‌تیرهای برق شهر به چشم می‌آیند. اکثر خودروهای دیگر این مسیر، نیمچه‌کامیون‌ها یا ماشین‌های شاسی‌بلندی هستند که قایق‌های ماهی‌گیری با اسم‌هایی از قبیل دریادل و آب‌درمانی را دنبال خود می‌کشند.\nاز یک نظر، رفت‌وآمدی از این جنس یک مسألۀ هستی‌شناختی است. وقتی به خودرو یا صندلی قطار محدود باشید، کار چندانی نمی‌توانید بکنید. در این ناساعت دشوار، قرار نیست به خانواده یا دوستانتان جوابی بدهید و برای همین مسؤولیت‌های خانه یا زحمت بهره‌وری از دوشتان برداشته می‌شود. البته برخی از ما جلوی این اینرسی می‌ایستیم. آن‌قدر به «بیشینه‌سازی وقتمان» عادت کرده‌ایم که اتوبوس یا قطار را یک دفتر موقت می‌بینیم و تماس‌های کاری‌مان را به یک نمایش تک‌نفرۀ عمومی تبدیل می‌کنیم. از زمانی که در شیکاگو به کالج می‌رفتم، سفرهایی را یادم مانده که مدیران شیک‌وپیک به دستگیرۀ واگن قطار می‌چسبیدند و در موبایل‌هایشان چیزهایی از این دست را داد می‌زدند: «یا خدا، مارتی، امروز نه، دوشنبه» یا «جدول‌های لعنتی رو برام بفرست». وقتی که در وسایل حمل‌ونقل عمومی می‌توان هر روز شاهد اجرای مرگ یک فروشنده۱ بود، عجیب است که کسی بلیط تئاتر بخرد.  حتی آنهایی که مشغول رانندگی هستند نیز می‌کوشند به محدودیت‌ها تن ندهند. ما تن‌پوشی از ابزارک‌های الکترونیک مختلف می‌پوشیم به این امید که از زمان و مکان فراتر برویم. با بلوتوث‌ها و ساعت‌های هوشمندمان، جواب تماس‌های تلفنی را می‌دهیم و از بطالت درمی‌آییم، یعنی تلاش می‌کنیم که در مسابقه یک گام جلوتر باشیم. پسرعمویم که مشاور مالی است می‌گوید که در طول این سفرهایش، اغلب از طریق یک دوربین کوچک روی داشبورد ماشین با مشتریانش ویدئوچت می‌کند. آن‌ها هم هرازگاهی دربارۀ نالۀ بوق یک ماشین مجاور یا تصویر مزرعۀ احشامی که در قاب شیشۀ عقب او نشسته است، نظر می‌دهند.\n از این منظر، این رفت‌وآمدها تجسم یکی از پیمان‌های بنیادین آمریکایی‌اند: وعدۀ تحرّک اجتماعی. شهامت و شهودتان کافی است تا آزادانه خودتان را بالا بکشید و در اطراف دنبال سهم خودتان بگردید. تقریباً هر روز صبح این احساس را دارم که پیوستن به این جماعت سرگردان یعنی تقویت آن دسته از آمریکایی‌ها که هنوز به اسطورۀ هوراشیو الجر۲ باور دارند، کسانی که فکر می‌کنند از طریق کوشش و زحمت می‌توانیم بر ناامیدی‌هایمان فائق شویم، کسانی که باور دارند مسیر سرنوشت متناظر است با اراده‌مان برای تداوم تحرّک. در آزادراه که هستم، بسیار پیش می‌آید که دو آهنگ پاپ دهۀ ۱۹۸۰ را در گوشم بشنوم. «کار کردن برای آخرهفته»۳ از لاوربوی و «کار کردن برای یک زندگی»۴ از هیوی لویس و دنیوز. به‌خاطر خوش‌بینی فوران‌کننده‌ای که در این ترانه‌ها نشسته است، به سادگی می‌توانم خودم را در نقش مایکل جی. فاکس در راز موفقیتم۵ تصور کنم، یک پسر طلایی مو بور که با اتکاء به چشمک‌ها و فریبندگی رندانه‌اش می‌تواند از نردبان پیشرفت حرفه‌ای بالا برود.\n در این معنا، رفت‌وآمد فرصتی برای خودفریبی است. در این یک ساعتی که مشغول خودآرایی و انگیزش هستیم، روحیه‌مان را برای فشارهای کاری روز بالا می‌بریم. در اولین دهۀ قرن جاری که بیست و چند ساله بودم، در یک آپارتمان چرک در حومۀ شمالی شیکاگو زندگی می‌کردم و کارآموز یک سناتور فضول بودم که سودای ریاست‌جمهوری در سر داشت. سه روز در هفته، یک‌ساعت را در خط قطار تندروی ای.ال می‌گذراندم که تلق‌تولوق‌کنان به سمت مرکز شهر موسوم به لوپ می‌رفت؛ کت‌وشلوارم به تنم زار می‌زد و ریش پروفسوری گذاشته بودم که به من نمی‌آمد. من در شهرکی از ایالت ویسکانسین بزرگ شده بودم و خودم را یک هاکلبریِ چشم‌درشت می‌دانستم که کارش در بازی‌های سیاسی ملی پیش نمی‌رود. در طول رفت‌وآمدهایم، سعی می‌کردم آن احساس را با تماشای قسمت‌های سریال «بال غربی»۶ اثر آرون سورکین روی لپ‌تاپم جبران کنم: سعی می‌کردم شخصیتم را طبق نقش جاش لیمن بسازم، همان جانشین رییس‌دفتر در سریال که با حرف‌های گاه تند و گاه لطیف راهش را در ساختمان کنگره باز می‌کرد و دست و پای دشمنان سیاسی‌اش را با چرب‌زبانی و چاپلوسی می‌بست. ظرف یک ساعت، بذله‌گویی‌های کنایه‌دار لیمن، الگوی من برای رفتار کاری روزانه‌ام می‌شد گرچه کارم در دفتر سناتور از حد تایپ نامه‌ها یا رسیدگی به شکایات موکلان فراتر نمی‌رفت.\n البته رفت‌وآمد سفری است دایره‌وار، رفتن و آمدن؛ لذا هر لعابی که صبح‌دم به روحیه‌مان بزنیم، لاجرم در ساعت برگشت رنگ می‌بازد. آن زمانی که این امر هویداتر از همیشه می‌شود، در اتوبوس‌ها و قطارهای شبانه است: وقتی که نومیدی مسافران هم‌قطارتان می‌تواند چنان خلق‌تان را تنگ کند که ناگهان متوجه شوید چند ایستگاه زودتر پیاده شده‌اید. ازرا پوند در سال ۱۹۱۳ دربارۀ یک ایستگاه مترو نوشت: «شبح این صورت‌ها در جماعت، مثل گلبرگ‌هایی روی یک شاخۀ خیس سیاه‌رنگ».  در شیکاگو، رئیسم یک فصل امید و تغییر را پیش‌بینی می‌کرد، اما در رفت‌وآمدهایم کم پیش نمی‌آمد که علامت‌های آن بی‌هنجاری غالب جامعه را ببینم: عابران پابرهنه‌ای که موعظه می‌کنند هیچ‌کس را، یا نوجوانانی با نیم‌تنه‌های موج‌دار که بی هیچ ترسی از مجازات، ماریجوانا می‌کشند. یادم هست یک‌بار در خط قرمز به سمت ایونستون، یک دسته دانشجوی مست از نورث‌وسترن ترانه‌های دیزنی ایام جوانی‌شان را نعره می‌زدند: «یک دنیای کاملاً جدید»۷ و «صبرم برای پادشاه شدن تمام شده است»۸. این نغمه‌ها آشکارا نامتجانس با اندرونی قطار بودند، انگار متلکی خام و ناشیانه به همسفرهای نه‌چندان خوش‌اقبالمان بودند؛ ولی گویا این نکته هرگز به ذهن آن دانشجویان خطور نکرده بود. برعکس، آن‌ها سفت و سخت به قدرت جادویی رفت‌وآمد چسبیده بودند، انگار که کشتی با قدرت به سوی سرنوشت‌های افسون‌زدۀ آن‌ها پیش می‌رفت.\n این نوع خوش‌بینی گویا میان جوانان بسیار رایج‌تر است. برای مایی که در نقطۀ میان‌سالی قرار گرفته‌ایم، چنین سفری بیش از آنکه یک مسافرت بر مدار پیشرفت باشد، پیاده‌روی حول حسرت‌ها و خواسته‌های معوقمان است. در سن و سال من، امیلی برونته بلندی‌های بادگیر۹ را نوشته بود و بودا از هرچه مایملک زمینی بود تبرّی جسته بود، ولی به اسم من چیزی نیست جز یک مُشت آثار منتشرشده و یک‌سال فاصله تا عضویت هیئت‌علمی در یک دانشگاه کوچک منطقۀ میدوست. رفت‌وآمد، روزگاری یک نمایشگر بود که می‌توانستم مونتاژی از دستاوردهای آتی‌ام (یک رمان که بسیار تقدیر شده باشد، برچسب یک جوان بسیار موفق، خانه‌ای در ییلاقات) را رویش نشان بدهم، اما اکنون یک وقفۀ زمانیِ گل و گشاد است که در آن (اگر مراقب نباشم) گرفتار اندوه و بی‌تفاوتی می‌شوم.\n به گمانم به همین دلیل است که هروقت دربارۀ رفت‌وآمدم غرولند می‌کنم، دوستانم بلافاصله فهرستی از توصیه‌هایی را ردیف می‌کنند که معلوم نیست به دردی بخورند. آن‌ها مصرّانه دانلود کتاب‌های صوتی یا پادکست‌ها را پیشنهاد می‌دهند، یعنی هر چیزی که ذهن را از آرواره‌های انتقاد از خود دور کند. گویا پیشنهادشان آن است که برای کاهش بار سنگین سفر، باید فراموش کنید کجایید و چرا آنجایید. باید راه‌های زائل کردن خود را طی کنید.\n چنین توصیه‌هایی گویا هم‌جنس محبوب‌ترین فرامین زمانه‌مان هستند. مُدام به ما گفته می‌شود که مشغول بمانیم، که زیاد فکر کردن را رها کنیم، مبادا آغوشمان به دوره‌های طولانی افسردگی و ظهور خُلق‌های بد گشوده شود. تحت لِوای مراقبت از خود، تشویق می‌شویم که با تماشای این سریال تلویزیونی خودمان را خفه کنیم، آن کیک شکلاتی را ببلعیم، از مصرف بی‌قید «روز تقلب»۱۰ که بسیار رایج شده است لذت ببریم. در عمق نافکریِ یوگا، بدن‌هایمان را به شکل نوزادان یا اجساد درمی‌آوریم: هدف از این کار، نوعی نابودسازی خویشتن است، که پول حضور غیرمترقبه در جلسات تلفات روانی را می‌دهیم. این به یکی دیگر از تغییرات ریشه‌شناختی واژۀ رفت‌وآمد۱۱ اشاره دارد: قبل از آنکه این واژه بر جابجایی روح‌فلج‌کُن به سوی محل‌کار دلالت پیدا کند، به معنای کاهش شدّت یک مجازات بود مثل زمانی که قاضی یک حکم خفیف‌تر برای گناهکار صادر می‌کرد.\n و با این حال، بخشی از غمی که در رفت‌وآمدهایم حس می‌کنم ناشی از فهم این نکته است که مدت زمان زیادی را از زندگی‌ام غیبت کرده‌ام، که قدر هر لحظه را در زمان وقوعش ندانسته‌ام. در طول دهۀ سوم زندگی‌ام، اعتقاد داشتم که روزگارم تابع منطق یک کمدی موقعیت است: شخصیت‌های جدید در صحنه ول می‌چرخند و با بازیگران اصلی تعامل دارند، اما پی‌رنگ داستانی چندان چفت و بستی ندارد یعنی هرگز به سوی یک روایت کلی نمی‌رود، هرگز زمینه‌ساز یک مضمون نهایی و غایی نیست. در دورۀ تحصیلات تکمیلی، ساعت‌های بی‌حاصلی را به نوشیدن در حیاط‌خلوت اتحادیۀ دانشجویی و سیگار کشیدن با دوستانی می‌گذراندم که نوشتن رساله‌شان به سال هفتم رسیده بود، و هرگز به ذهنم خطور نمی‌کرد که این ورّاجی‌های مستانه ثبت و ضبط می‌شود، که این اوقات برای همیشه از کف من می‌روند.\n ابتلاء به این توهم زمانی برایم روشن‌تر از همیشه شد که نهایتاً به دانشگاه رفتم و مشغول درس دادن شدم. آن دانشجویان تقریباً ۱۵ سال از من جوان‌ترند، با این حال اخیراً با لباس‌های دوران بچگی‌ام به سالن تدریس وارد شدند. به‌ویژه کلاه‌های ماسیمو و سوییشرت‌های کلاه‌دار تامی هیلفیگر که در دهۀ ۱۹۹۰ بسیار محبوب بودند، اکنون می‌توانند اعماق نوستالژی را به سبک پروست درون من بیدار کنند. چه آیینۀ عجیبی است. هفتۀ پیش، در ساعات حضورم در دفتر کار، یک پسر برایم گفت که چقدر مشتاق است داستانش را بگوید، چقدر زیاد می‌خواهد نویسنده باشد؛ گفت که چقدر زیاد این را می‌خواهد و دستانش را بالا بُرد انگار که محدودۀ فشردۀ اتاقم یک‌جور اثر باستانی مقدس، یا موضع تمام خلقت، است. اگر اشتیاقش چنین بازتاب دقیقی از شوق دوران کالج خودم نبود، مسحورش می‌شدم. به همین خاطر هم بود که دیدم سعی می‌کنم جلوی گریه‌ام را بگیرم. پا به سن گذاشتن یعنی مواجهۀ روزمره با رژۀ علی‌الدوام نسخه‌های سابق خویشتن، نسخه‌های تناسخ‌یافتۀ مینیاتوری از توهم‌هایتان، بی‌قیدترین امیدهایتان، خطاهایتان.\n گویا این عادت‌های ذهنی‌ام شبیه لئوپولد بلوم ۱۲ و کلاریسا دالوی۱۳ است، آن دو نوستالژی‌باز عبوس که یک کار روتین (رفتن به گلفروشی، گشت‌وگذار تا ایستگاه پست) برایشان به بُرهۀ تأمل دربارۀ خطاهای حیات خود تبدیل می‌شد: هوس‌بازی‌های بر باد رفته، پسری که به او بی‌توجهی شده، پیامدهای یک اعتیاد خانمان‌سوز. جای تعجب نیست که از ساعات بطالت رفت‌وآمدمان، برمی‌آشوبیم. چون آن هنگام است که می‌بینیم چطور با انتخاب شیکاگو به جای برکلی یک‌عمر از دیدن نور آفتاب محروم شدیم، چطور تحصیلات تکمیلی در داستان‌نویسی موجب شد شغلی در بال غربی را از دست بدهیم، چطور سبک‌زندگی بی‌پولِ ما رمان‌نویس‌های رؤیاپرداز نگذاشت بچه‌دار شویم.\n این روزها، در ساعت رفت‌وآمدم، سعی می‌کنم ساده‌تر با سرخوردگی‌هایم کنار بیایم، تا با علاقۀ بیشتری به یاد بیاورم که کجاها بوده‌ام. چون همین را ممکن است از دست بدهیم، در میانۀ تمام آن شب‌هایی که یک‌به‌یک وقف خویشتن‌داری می‌شوند، در تمام آن ساعت‌هایی که با فک‌های باز صرف برنامه‌های تلویزیونی و پادکست‌ها می‌شوند. ما سعی می‌کنیم از یک حقیقت، از دگرگونی گریزناپذیرمان، فاصله بگیریم: اینکه ما همواره پیرتر می‌شویم، هیچ‌چیز دیگر به منوال روزگار سابق خود نیست. بدین معنا، ما همواره در حال رفت‌وآمدیم، همواره در حال سفری بی‌وقفه میان آن «دو نهایت تاریکی» (به تعبیر ناباکوف) هستیم: نهایتی که به سمتش می‌رویم و نهایتی که از آن آمده‌ایم.\nفیلیپ لارکین، آن سرایندۀ تسلیم، می‌نویسد: «فکر می‌کردم که روزگارم ادامه خواهد داشت. این حس که پس از شهر، همیشه دشت‌ها و مزرعه‌هایی خواهند بود». در بازگشت به خانه، جاده طولانی است و در دل ظلمتی که به تدریج شکل می‌گیرد ردیفی از درختان بی‌برگ‌اند که هراسان در افق ارغوانی‌رنگ قامت راست کرده‌اند. به مدت نیم‌ساعت، از میان نوارهای چمنزارهای موج‌دار می‌گذرم، هیچ‌کس همسفرم نیست، و اغلب بوی تصعیدشدۀ ته‌ماندۀ خاک از پنجره به داخل ماشین می‌آید که ردپای تابستانی است که فراموش شده است. بر فراز یک تپۀ دوردست، دو ماده‌گاو که بی‌حال و بی‌رمق با هم کلنجار می‌روند مشغول چرایند، و حتی در هوای گرگ‌ومیش هم می‌توانم ببینم که دم و بازدم‌شان از بخار است. یک آن حواسم پرت همهمۀ آزادراه‌های فدرال می‌شود، اما از مِه که درمی‌آیم گویا، گرچه محال به نظر می‌آید، به خروجی‌ام نزدیک شده‌ام. همیشه اتفاق سریع‌تر از آن می‌افتد که انتظارش را داریم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را برت سوانسون نوشته است و در تاریخ ۱۶ آوریل ۲۰۱۸، با عنوان «on commuting» در وب‌سایت لس‌آنجلس ریویو آو بوکز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۴ مرداد ۱۳۹۷ آن را با عنوان «رفت وآمد فرصتی است برای خودفریبی» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• برت سوانسون (Barrett Swanson) در سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۷ با بورسیۀ هالز ایمرجینگ آرتیست در مؤسسۀ نویسندگی خلاق ویسکانسین کار کرده است.\n[۱]  Death of a Salesman: شناخته‌ترین نمایش‌نامهٔ آرتور میلر است که در ۱۹۴۹ منتشر شد و جایزۀ پولیتزر را برای او به ارمغان آورد [ویکی‌پدیا]. [۲]  Horatio Alger: نویسنده‌ای امریکایی که در قرن نوزدهم میلادی زندگی می‌کرد. شهرت او برای رمان‌هایی است که در آن‌ها یک جوان فقیر با کار و کوشش به رفاه و آسایش دست می‌یابد [ویکی‌پدیا]. [۳] Working for the Weekend [۴] Workin’ for a Livin [۵] The Secret of My Success [۶] The West Wing [۷] A Whole New World [۸] I Just Can’t Wait to Be King [۹] Wuthering Heights [۱۰] در دورۀ رژیم غذایی، به روزی گفته می‌شود که فرد بدون حساب و کتاب، هرچه دلش بخواهد می‌خورد [مترجم]. [۱۱] commute [۱۲] شخصیت رمان اولیس اثر جیمز جویس [مترجم]. [۱۳] شخصیت رمان خانم دالوی اثر ویرجینیا وولف [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833776.json b/train/413833776.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a861c3feb57d1811f8448ea5b3ee91328bc2a143
--- /dev/null
+++ b/train/413833776.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چهل‌سالگی آخرین سال زندگی ماست؟",
+  "subtitle": "در دوران میانسالی کسی به ما نهیب می‌زند: نگاه کن! نیمی از زندگی‌ات سپری شده",
+  "introduction": "وقتی رفته‌رفته به چهل‌سالگی نزدیک می‌شویم، حسی غریب و گمگشتگی خاصی را تجربه می‌کنیم. دانته این‌طور توصیفش می‌کند: «در میانۀ سفر زندگی، خویش را در جنگلی تاریک می‌یابم». جرقۀ این دوره با درک این موضوع رخ می‌دهد که زندگی‌مان به نیمه رسیده، و مرگ صرفاً چیزی نیست که برای دیگران اتفاق می‌افتد: مرگ آرام‌آرام به استقبال ما هم می‌آید. الیوت ژاک، روان‌شناس کانادایی، این حس قدیمی را یک‌بار دیگر کشف کرد و پرسید: «چرا در میانسالی دچار بحران می‌شویم؟»",
+  "content": "پاملا دراکرمن، آتلانتیک — بحران میانسالی در سال ۱۹۵۷ در لندن ابداع شد. یعنی هنگامی که کانادایی چهل‌ساله‌ای به‌نام الیوت ژاک در برابر حاضرین در نشست انجمن روانکاوی بریتانیا ایستاده بود و از روی مقاله‌ای که نوشته بود بلندبلند می‌خواند.\n ژاک که برای حدود صد نفر سخنرانی می‌کرد، مدعی ‌شد که آدم‌ها در اواسط دهۀ چهارم زندگی معمولاً دوره‌ای از افسردگی را تجربه می‌کنند که چندین سال طول می‌کشد. ژاک که خودش پزشک و روانکاو است می‌گوید این پدیده را با مطالعۀ زندگی هنرمندان بزرگ کشف کرده است که در آن‌ها به‌‌شکل افراطی بروز می‌کند. علائم این پدیده در افراد عادی می‌تواند به‌شکلِ بیداری احساسات دینی، بی‌بندوباری جنسی، ناتوانی ناگهانی در لذت‌بردن از زندگی، «نگرانی بیمارگونه دربارۀ سلامتی و ظاهر» و «کوشش‌های وسواسی» برای جوان‌ماندن بروز کند.\n جرقۀ این دوره با درک این امر رخ می‌دهد که زندگی آن‌ها به نیمه رسیده است، و اینکه مرگ صرفاً چیزی نیست که برای دیگران اتفاق می‌افتد: مرگ برای آن‌ها نیز اتفاق خواهد افتاد.\n او بیماری سی‌وشش‌ساله و افسرده را توصیف می‌کند که به درمانگرش می‌گوید «تا حالا، زندگی برایم سربالاییِ بی‌پایانی به نظر می‌رسید که تنها چشم‌انداز آن افق دوردست بود. حالا ناگهان به نظر می‌رسد به قلۀ تپه رسیده‌ام، و پیش روی من سراشیبی است، جوری که پایان راه را می‌بینم، بله، پایان به‌اندازۀ کافی دور است، اما مرگ آنجا آشکارا حاضر است».\n ژاک ادعا نمی‌کند نخستین کسی است که این دگرگونی میانسالی را کشف کرده است. می‌گوید در قرن چهاردهم، شخصیت اصلی کمدی الهی دانته آلیگیری که طبق نظر متخصصان سی‌وپنج‌ساله است در آغاز کتاب در بندی معروف اعلام می‌کند «در میانۀ سفر زندگی، خویش را در جنگلی تاریک می‌یابم، چرا که مسیر درست را گم کرده‌ام».\n اما ژاک تبیینی مدرن و بالینی به دست می‌دهد و، به‌طرزی سرنوشت‌ساز، نامی روی این تجربه می‌نهد: «بحران میانسالی».\n ژاک درحالی‌که برای حاضرین در نشست لندن صحبت می‌کرد نگران بود. بسیاری از روانکاوان سرشناس عصر در بین حضار نشسته بودند، از جمله رئیس انجمن، دونالد وینیکات، که به‌خاطر نظریۀ ابژه‌های انتقالی معروف بود، و استاد خودِ ژاک یعنی ملانی کلاین روان‌شناس کودک معروف.\n حضار گروهی تند و گزنده بودند که به دسته‌های رقیب تقسیم می‌شدند. آن‌ها معمولاً در طول زمانِ پرسش و پاسخ سخنرانان را به باد انتقاد می‌گرفتند. و ژاک صرفاً نظریه‌ای انتزاعی ارائه نکرده بود: او بعدها به مصاحبه‌کننده‌ای می‌گوید بیمار سی‌و‌شش‌ساله و افسرده‌ای که در مقاله توصیف کرده بود خودش بود.\n هنگامی که ژاک خواندن مقاله‌اش با عنوان «بحران میانسالی»۱ را تمام می‌کند، جلوی حضار می‌ایستد و منتظر می‌ماند که او را به باد انتقاد بگیرند. او بعدها می‌گوید اما در عوض، پس از بحثی بسیار کوتاه، «سکوت محض حکم‌فرما شد. که بسیار بسیار ناراحت‌کننده بود، هیچ‌کس برای صحبت از جایش بلند نشد. این چیز جدیدی بود، کاملاً چیز نایابی بود». روز بعد، ملانی کلاین سعی می‌کند با گفتن این جمله به او دلگرمی بدهد: «اگر چیزی وجود داشته باشد که انجمن روانکاوی نتواند با آن دست‌وپنجه نرم کند موضوع مرگ است». \n ژاک، که از این ماجرا درس گرفته بود، موضوع «بحران میانسالی» را کنار گذاشت. سپس دربارۀ موضوعاتی نوشت که جنبۀ شخصی بسیار کمتری داشتند، ازجمله نظریه‌ای دربارۀ زمان و کار. می‌گوید: «من بی‌هیچ تردیدی کاملاً متقاعد شده بودم که آن مقاله شکستی کامل بود».\n اما فراموش نمی‌کند که چگونه احساسی به او دست داده بود از اینکه انسانی مضطرب باشد که در قلۀ تپه ایستاده است. ژاک حدود شش سال بعد، مقاله را برای ژورنال بین‌المللی روان‌درمان‌گری۲ می‌فرستد که آن را در شمارۀ اکتبر ۱۹۶۵ تحت عنوان «مرگ و بحران میانسالی»۳ منتشر می‌کنند.\n این‌بار، به‌جای سکوت، اشتیاقی عظیم به نظریۀ ژاک به وجود آمد. حالا دیگر بحران میانسالی با روح زمانه همسو بود.\n اگر شما مردی زادۀ ۱۹۰۰ بودید، فقط حدود پنجاه درصد شانس داشتید که تا شصت‌سالگی زندگی کنید. میانگین امید به زندگی مردان حدود ۵۲ سال بود. منصفانه بود که چهل‌سالگی را آغاز پایان در نظر بگیریم.\n\nاما طول عمر در کشورهای ثروتمند داشت با نرخ حدود ۲.۳ سال در دهه افزایش می‌یافت. متولدین دهۀ ۱۹۳۰ حدوداً ۸۰ درصد شانس داشتند که تا ۶۰ سالگی زندگی کنند. این موضوع به چهل‌سالگی حیاتِ جدیدی بخشید. زندگی در چهل سالگی آغاز می‌شود۴ پرفروش‌ترین کتاب غیرداستانی آمریکا در ۱۹۳۳ بود. والتر پیتکین، روزنامه‌نگار نویسندۀ کتاب، توضیح می‌دهد که «قبل از عصرِ ماشین، آدم‌ها در چهل‌سالگی از پا در می‌آمدند». اما در نتیجۀ صنعتی‌سازی، داروهای جدید، و ماشین‌های ظرف‌شویی، «هم مردان و هم زنان از کار قدیمی امرار معاش به کار جدید و عجیب زندگی‌کردن روی می‌آورند».\n هنگامی که الیوت ژاک «مرگ و بحران میانسالی» را در ۱۹۶۵ منتشر کرد، میانگین امید به زندگی در کشورهای غربی به حدود ۷۰ سال رسیده بود. تغییر زندگی در دهه‌های چهارم یا پنجم آن معقول بود زیرا می‌توانستید توقع داشته باشید که به‌اندازۀ کافی عمر طولانی داشته باشید که از کار جدیدتان یا همسر جدیدتان لذت ببرید.\n و تغییر زندگی داشت راحت‌تر می‌شد. شمار زنان شاغل رکورد می‌زد، و این به آن‌ها استقلال مالی بیشتری می‌داد. شماری بی‌سابقه از متخصصان طبقۀ متوسط داشتند از روان‌درمانی و مشاورۀ زناشویی بهره می‌بردند و می‌کوشیدند خودشان را بشناسند. آدم‌ها کم‌کم داشتند ازدواج را نه صرفاً نهادی رمانتیک، بلکه منبع خودشکوفایی خودشان در نظر می‌گرفتند. قوانین طلاق داشت سست می‌شد، و نرخ طلاق در آستانۀ انفجار بود. و خیزش اجتماعی چشمگیری وجود داشت، از جنبش‌های حقوق مدنی تا قرص ضدبارداری. و فقط اشخاص نبودند که دچار بحران میانسالی بودند. به نظر می‌رسید کل جامعه نیز به چنین بحرانی دچار است.\n این ایده که بحران میانسالی اجتناب‌ناپذیر است به‌زودی از مقالۀ آکادمیک ژاک وارد فرهنگ عامه شد. و طبق فهم متعارف جدید، دهۀ پنجم زندگی اوج زمان وقوع آن بود. باربارا فراید، در کتابش بحران میانسالی۵، در ۱۹۶۷ مدعی ‌شد که این بحران «جنبه‌ای عادی از رشد است، و همان‌قدر برای کسانی که در دهۀ پنجم زندگی هستند طبیعی است که دندان درآوردن برای گروه سنی جوان‌تر».\n بحران میانسالی، که پنج یا شش سال پیش اصلاً وجود نداشت، ناگهان همچون ضرورتی زیست‌شناختی در نظر گرفته می‌شد که می‌تواند وجودتان را تسخیر کند و حتی شما را بکشد. در مقاله‌ای در نیویورک تایمز در ۱۹۷۱ چنین توضیح داده می‌شود: «فردِ رنجور … حتی نمی‌داند که درون بدنش اتفاقی دارد رخ می‌دهد، تغییری جسمانی که دارد روی احساساتش تأثیر می‌گذارد. بااین‌حال، او دچار تردید، بی‌قراری، ملال، نگرشی مبتنی بر ’چه فایده‌ای دارد‘ و احساس درقفس‌بودن است».\n مصداق این بحران به‌زودی از تعریف اولیۀ ژاک فراتر می‌رود و عملاً هرگونه کشمکش درونی را در بر می‌گیرد. شما می‌توانید دچار این بحران شوید زیرا به هر آنچه می‌خواسته‌اید دست یافته‌اید اما اصلاً نمی‌توانید معنای این همه تلاش را بفهمید. یا می‌توانید دچار این بحران شوید زیرا در زندگی دستاوردهای کافی نداشته‌اید.\n نظریه‌پردازان مدیریت از شرکت‌ها می‌خواهند تا به کارگران بحران‌زدۀ خودشان حساس باشند. در ۱۹۷۲، یک کارگروهِ ویژۀ دولت آمریکا هشدار می‌دهد که بحران‌های میانسالی ممکن است باعث افزایش نرخ مرگ مردان ۳۵ تا ۴۰ ساله شود. «به نظر می‌رسد نوعی احساس کلیِ کهنگیْ مدیران ردۀ میانی را هنگامی که به اواخر دهۀ سی‌سالگی می‌رسند فرا می‌گیرد. به نظر می‌رسد زندگی کاری آن‌ها به ثبات رسیده است، و آن‌ها متوجه می‌شوند که زندگی از این پس افولی اجتناب‌ناپذیر و طولانی خواهد بود».\n به‌رغم برخی ادعاهای زیست‌شناختی، بحران میانسالی اساساً به‌عنوان گرفتاریِ طبقاتِ متوسط و مرفه نگریسته می‌شد. مبتلایان کلاسیک این بحران مردان سفیدپوست و متخصص بودند که از اوقات فراغت کافی برای تأمل دربارۀ پیشرفت فردی‌شان و پول کافی برای برآمدن از پس هزینۀ خودروهای اسپرت و معشوقه‌هایشان برخوردار بودند. تصور نمی‌شد که افراد طبقۀ کارگر و سیاه‌پوست به خودشکوفایی دست یابند. تصور می‌شد زنان در چارچوبی جداگانه جای می‌گیرند که با ازدواج، قاعدگی و ترک همیشگی خانه از سوی فرزندانشان تعیین می‌شود.\n اما زنان به‌زودی دریافتند که بحران میانسالی دربرگیرندۀ نوعی داستان رهایی هماهنگ با جنبش زنان نوپا است: اگر از زندگی‌ات متنفر هستی، می‌توانی آن را تغییر دهی. گیل شیهیِ روزنامه‌نگار پیام‌آور کامل این ایده بود. شیهی دختر یک مدیر تبلیغات در وستچستر بود. او فرمان‌بُردارانه اقتصاد خانگی خوانده بود، با یک پزشک ازدواج کرده بود و یک بچه داشت. اما این زندگی مناسب او نبود. در اوایل دهۀ ۱۹۷۰، طلاق گرفت و به روزنامه‌نگاری مشغول شد.\n در ژانویۀ ۱۹۷۲، شیهی در مأموریتی کاری در ایرلند شمالی بود و داشت با معترض کاتولیک جوانی مصاحبه می‌کرد که صورت این معترض هدف گلوله قرار گرفت. شوک این تجربه به‌زودی با شوکِ‌ واردشدن به اواسط دهۀ سی‌سالگی زندگی‌اش ترکیب ‌شد. «مزاحمی روح مرا تکان داد و فریاد زد: نگاه کن! نیمی از زندگی‌ات سپری شده است».\n محققانی که او با آن‌ها صحبت می‌کرد توضیح می‌دادند که احساس هراس در سی‌وپنج‌سالگی عادی است، زیرا بزرگسالان نیز درست همانند کودکان دوره‌های رشد را سپری می‌کنند. شیهی به سراسر آمریکا سفر می‌کرد و با مردان و زنان تحصیل‌کردۀ طبقۀ متوسط در سنین ۱۸ تا ۵۵ سالگی دربارۀ زندگی‌شان مصاحبه می‌کرد. او در تابستان ۱۹۷۶ کتابی تقریباً چهارصد صفحه‌ای با عنوان گذارها: بحران‌های پیش‌بینی‌پذیر زندگی بزرگسالی۶ منتشر کرد. در ماه آگوست، این کتاب در رتبۀ نخست پرفروش‌ترین کتاب غیرداستانی نیویورک‌تایمز قرار گرفت و، حدود یک سال، در میان ده کتاب برتر پرفروش باقی ماند.\n شیهی به جست‌وجوی بحران‌های میانسالی در آمریکا می‌پردازد و آن‌ها را می‌یابد. او در گذارها می‌نویسد: «هنگامی که وارد گذار به میانسالی می‌شویم، حسی از رکود، عدم توازن و افسردگی پیش‌بینی‌پذیر است». آدم‌ها می‌توانند انتظار داشته باشند که «گاهی تغییرات اساسیِ چشم‌انداز را احساس کنند، و اغلب نارضایتی‌هایی مرموز از مسیری را بیابند که تنها چند سال قبل با شور و شوق پیش گرفته‌اند». سنین ۳۷ تا ۴۲ «عملاً سنین اوج اضطراب برای همه است». او می‌گوید که این بحران‌ها برای زنان نیز اتفاق می‌افتد.\n با انتشار کتاب شیهی، ایده‌ای که برای یک دهه در حال نیروگرفتن بود به‌آسانی به یکی از واقعیت‌های زندگی بدل ‌شد. به‌زودی فنجان‌ها و تی‌شرت‌هایی با برچسب بحران میانسالی و بازی‌ای تخته‌ای عرضه می‌شود که بازیکنان را به چالش می‌کشد: آیا می‌توانید بدون فروپاشی عصبی، جدایی یا ورشکستگی از بحران میانسالی‌تان جان سالم به در ببرید؟\n اما آیا بحران‌های میانسالی واقعاً اتفاق می‌افتادند؟ استنلی برندزِ انسان‌شناس دراین‌باره تردید داشت. در دهۀ ۱۹۸۰، هنگامی که خودش داشت به چهل‌سالگی نزدیک می‌شد، متوجه ‌شد که بسیاری از کتاب‌های خودیاری در کتابفروشیِ محلی در برکلی هشدار می‌دهند که او در آستانۀ تجربۀ دگرگونی حیاتی مهمی است.\n برندز دربارۀ اثر کلاسیک مارگارت مید در ۱۹۲۸ با عنوان بلوغ در ساموآ۷ می‌اندیشد که مید در آن استدلال می‌کند که آمریکایی‌ها انتظار دارند دختران نوجوان نوعی بحران بلوغ را تجربه کنند، و بسیاری از دختران چنین چیزی را تجربه می‌کنند. اما ساموآیی‌ها انتظار ندارند که دوران نوجوانی آکنده از طغیان احساسات باشد، و در ساموآ چنین نیست.\n برندز استدلال می‌کند که بحران میانسالی نیز شاید نوعی برساخت فرهنگی باشد. او به این نتیجه می‌رسد که «فرهنگ من دارد مرا به‌نوعی دست می‌اندازد، و من مجبور نیستم مسائل را بدان شیوه احساس کنم»، و نظریه‌اش را در ۱۹۸۵ در کتاب چهل: سن و نماد۸ مطرح می‌کند.\n برندز داده‌های چندانی برای بررسی در دست نداشت، اما به‌زودی پژوهشگران شروع به تحلیل یافته‌های مطالعات کردند، ازجمله تحقیقی گسترده با نام «میانسالی در ایالات متحده» یا «مید.یو.اس»۹ که در ۱۹۹۵ آغاز شد. تمام این تحقیقات چه چیزی دربارۀ بحران میانسالی آشکار می‌سازد؟\n مارجی لاکمن از دانشگاه برندیس و عضو تیم اولیۀ مید.یو.اس می‌گوید: «بیشتر مردم دچار بحران نیستند». لاکمن می‌گوید میانسالان معمولاً تندرست هستند، از زندگی اجتماعی شلوغی برخوردارند، و در اوج درآمد زندگی کاری‌شان به سر می‌برند، بنابراین «مردم نسبتاً خرسند هستند».\n لاکمن می‌گوید برخی از کسانی که می‌گویند دچار بحران میانسالی هستند «مستعد بحران» یا بسیار روان‌نژند هستند. آن‌ها در سراسر زندگی‌شان دچار بحران‌اند نه صرفاً در میانسالی. و حدود نیمی از کسانی که بحران‌های میانسالی دارند می‌گویند این بحران به رویدادی در زندگی‌شان نظیر مشکل سلامتی، از دست‌دادن شغل، یا طلاق مربوط می‌شود نه به سالخوردگی فی‌نفسه.\n طبق تحقیق مید.یو.اس و دیگر مطالعات، فقط ده تا بیست درصد از آمریکایی‌ها تجربه‌ای دارند که می‌توان آن را بحران میانسالی محسوب کرد.\n با ارائۀ این داده‌ها، بیشتر دانشمندان این ایده را کنار گذاشتند که بحران میانسالی ریشۀ زیست‌شناختی دارد. آن‌ها آن را غالباً برساختی فرهنگی در نظر گرفتند. همان رسانه‌های جمعی‌ای که زمانی از بحران میانسالی خبر می‌دادند شروع کردند به تلاش برای بی‌اعتبارکردن، در قالب ده‌ها گزارش خبری با شکل‌های مختلفی از این عنوان: «افسانۀ بحران میانسالی».\n اما این ایده بیش از آن لذت‌بخش بود که بی‌اعتبارش سازند. بحران میان‌سالی به بخشی از روایت طبقۀ متوسط غرب تبدیل شده بود که داستانی نو و خودشکوفاگرانه دراین‌باره ارائه می‌داد که زندگی چگونه قرار است پیش برود.\n لاکمن می‌گوید که دلیل دیگر موفقیت این ایده آن است که مردم دوست دارند روی مراحل زندگی‌شان نام بگذارند، نظیر «دوساله‌های وحشتناک» برای بچه‌های نو پا، درحالی‌که «بیشتر کسانی که من می‌شناسم می‌گویند بچه‌های دوسالۀ آن‌ها مایۀ نشاطشان هستند». بحران میانسالی تا حدودی بدان دلیل زنده مانده است که نام بسیار گیرایی دارد.\n الیوت ژاک با شگفتی به غوغایی می‌نگریست که مقاله‌اش ایجاد کرده است. از سراسر جهان برای چاپ مجدد «مرگ و بحران میانسالی» درخواست فرستاده می‌شد.\n ژاک مدت‌ها بود که به تحقیق دربارۀ دیگر موضوعات اشتغال داشت. او متخصص روابط محیط کار بود، و روشی برای سنجش کارگران طراحی کرده بود بر پایۀ مدت زمانی که به آن‌ها داده می‌شود تا وظایفشان را کامل کنند. او به ارتش آمریکا و کلیسای انگلستان دربارۀ ساختارهای سازمانی آن‌ها مشاوره می‌داد، و بیش از بیست کتاب نوشت. و هرگز دوباره دربارۀ بحران میانسالی چیزی ننوشت.\n ژاک در سال ۲۰۰۳ درگذشت. همسر دومش، کاترین کیسون، که از بنیانگذاران سازمانی با هدف ترویج اندیشه‌های ژاک دربارۀ محیط کار بود، به من گفت که بحران میانسالی «اثری بسیار کوچک در اوایل زندگی کاری او بود» و چیزی که ژاک «نمی‌خواست پس از بیست یا سی سال کسی دربارۀ آن صحبت کند». او از من خواست که آثار متأخر ژاک را بخوانم.\n باید اعتراف کنم که هرگز این کار را نکردم. ژاک اندیشه‌های بزرگِ بسیاری داشت، اما تمام جهان عمدتاً به اندیشۀ کوچک او علاقه‌مند بود. عنوان خبرِ درگذشت او در روزنامۀ نیویورک‌تایمز چنین است: «الیوت ژاک، ۸۶ ساله، دانشمندی که واژۀ ’بحران میانسالی‘ را ابداع کرد».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nDruckerman, Pamela. There are No Grown-ups: A Midlife Coming-of-age Story. Penguin, 2018\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را پاملا دراکرمن نوشته است و در تاریخ ۲۹ مۀ ۲۰۱۸ با عنوان «How the Midlife Crisis Came to Be» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۶ شهریور ۱۳۹۷ با عنوان «چهل‌سالگی آخرین سال زندگی ماست؟» و با ترجمۀ علی برزگر منتشر کرده است. •• پاملا دراکرمن (Pamela Druckerman) نویسنده و روزنامه‌نگار مستقر در پاریس است. او نویسندۀ همکار در اینترنشنال نیویورک‌تایمز است و نویسندۀ پرورش کودک: مادری آمریکایی حکمت فرزندپروری فرانسوی را کشف می‌کند (Bringing Up Bébé: One American Mother Discovers the Wisdom of French Parenting) و هیچ بزرگسالی وجود ندارد: داستان بلوغ در میانسالی (There Are No Grown-ups: A Midlife Coming-of-Age Story). ••• این مطلب برگرفته است از کتاب هیچ بزرگسالی وجود ندارد: داستان بلوغ در میانسالی (There Are No Grown-ups: A Midlife Coming-of-Age Story).\n[۱] The Mid Life Crisis [۲] The International Journal of Psychoanalysis [۳] Death and the Mid-life Crisis [۴] Life Begins at Forty [۵] The Middle-Age Crisis [۶] Passages: Predictable Crises of Adult Life [۷] Coming of Age in Samoa [۸] Forty: The Age and The Symbol [۹] MIDUS"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833777.json b/train/413833777.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..89a2dabf4da5ef42a708a50f2c322892f9f77d1c
--- /dev/null
+++ b/train/413833777.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "فقط تویی که می‌تونم بهش بگم: فراسوی گفت‌وگوهای دوستانه",
+  "subtitle": "گاهی حرف‌زدن زخم‌ها را التیام می‌دهد و گاهی سکوت",
+  "introduction": "هر آدم سالمی در طول زندگی با دوستان خود به اختلاف می‌خورد و دلگیر می‌شود. اما معمولاً نمی‌دانیم در این مواقع باید چه‌کار کنیم؟ با رفیق صمیمی‌مان حرف بزنیم و توضیح دهیم چرا از او دلخوریم؟ یا شاید بهتر باشد سکوت کنیم و در عمل نشانش دهیم که از او گلایه‌ای داریم؟ حتی ممکن است به این نتیجه برسیم که گذشت زمان زخم‌های رفاقتمان را بهتر درمان می‌کند. دبورا تانن، در کتاب جدیدش، می‌گوید پیچیدن یک نسخۀ واحد برای همه، فقط اوضاع را خراب‌تر می‌کند.",
+  "content": "دبورا تانن، واشنگتن‌پست — دانش‌آموزی کلاس‌دومی به نام جولیا به دوستش، شَنون، اطمینان داد: «من و تو هیچ‌ وقت دعوا نمی‌کنیم». جولیا ادامه داد که اگر اختلافی پیش بیاید، با هم حرف می‌زنند و حلش می‌کنند: «منظورم این است که اگر من بخواهم با تو حرف بزنم، می‌گویی ’با من حرف بزن‘ و اگر بخواهی با من حرف بزنی، با تو حرف می‌زنم».\n اوایل دهۀ ۱۹۸۰ بود که به این گفت‌وگو برخوردم، یعنی زمانی‌که محققی که آن را ضبط کرده بود، دعوتم کرد تا در مطالعه‌اش دربارۀ صحبت‌کردن کودکان با بهترین دوستانشان شرکت کنم. مبهوت شده بودم از شنیدن اینکه دختربچه‌هایی این‌قدر کم‌سن‌وسال باوری را بیان می‌کردند که مکرراً در میان زنان با آن برخورد می‌کردم. وقتی‌که با بیش از ۸۰ زن و دختر برای کتابی دربارۀ دوستی‌های زنانه مصاحبه می‌کردم، همین عقیده را شنیده بودم: اینکه صحبت‌کردن بهترین راه برای حل‌کردن مشکلات بین دوستان و، به‌طور کلی، حل‌وفصل‌کردنِ دلخوری عاطفی است.\n دوستی، مثل تمام روابط انسانی، ممکن است منشأ آرامشی عظیم باشد، اما گاهی ممکن است منشأ آزار، سرخوردگی و حتی رنج نیز باشد. صحبت‌کردن می‌تواند نقش مهمی در آرامش و رنج، خصوصاً برای زنان، ایفا کند. زنانی که با هم دوست‌اند، در مقایسه با مردان، تمایل دارند بیشتر -در دفعات بیشتر و به مدت طولانی‌تر- و دربارۀ موضوعات شخصی‌تر صحبت کنند. بسیاری از زنانی که با آن‌ها مصاحبه کردم به من گفتند که چگونه صحبت‌کردن می‌تواند کمک‌کننده باشد، اما بعضی‌هایشان هم از شیوه‌هایی گفتند که ممکن است فرد را آزرده کند.\n نوعی از صحبت که بسیاری از زنان برایش ارزش قائل‌اند صحبت از گرفتاری‌هاست. همان‌طور که زنی گفته است: «دوستْ یعنی کسی که وقتی ناراحتم می‌توانم بهش زنگ بزنم، کسی که می‌تواند کمکم کند چیزی که ذهنم را مشغول کرده است، حل کنم». و یکی از گرفتاری‌هایی که دوستان ممکن است راجع به آن صحبت کنند مشکلاتشان با دوستان دیگر است. چنین مشکلاتی ممکن است نه‌فقط پیامدهای عاطفی بلکه جسمانی هم داشته باشد. محققان دانشگاه کارنگی ملون، رادلسکیا اسنید و شلدون کوئن، دریافتند که مواجهه‌های اجتماعی منفی با دوستان با افزایش خطر فشار خون بالا مرتبط است، البته برای زنان، نه مردان. بنابراین، برطرف‌کردن مشکلات با دوستان برای زنان ضرورت خاصی دارد.\n این باور که بهترین راه برای برطرف‌کردن اختلافات بین دوستان صحبت‌کردن است چیز جدیدی نیست. شاعر قرن نوزدهم، ویلیام بلیک، چنین دیدگاهی را بیان می‌کرد: «از دوستم خشمگین بودم/ غضبم را به زبان آوردم، غضبم فرو نشست./ از دشمنم خشمگین بودم:/ دم نزدم، غضبم فزونی گرفت». اما، طبق نظر زنانی که با آن‌ها صحبت کردم، می‌گویم که، در بعضی موارد، اینکه به دوستتان بگویید از چیزی که گفته یا کاری که کرده خشنود نیستید ممکن است باعث افزایش خشم هم بشود. \n مثلاً زنی دربارۀ دوست جدیدش گفت که متهمش کرده بود که «قالش می‌گذارد». زن به من گفت از دوستش عذرخواهی کرده، اما به خاطر سپرده که در آینده در رابطه‌ با این دوستش محتاط باشد. یکی از نگرانی‌هایش این بود که «آیا این فرد بیش‌ازحد حساس است؟» و دیگری اینکه «نمی‌خواهم با این پرخاشگری‌ها روبه‌رو شوم». ممکن است این نگرانی‌ها در ابتدا تناقض‌آمیز به نظر برسند: آیا حساس‌بودن متضاد پرخاشگربودن نیست؟ لزوماً نه. هرچه نباشد اینکه به کسی بگوییم که احساساتمان را جریحه‌دار کرده اتهامی است که نوعی حمله به حساب می‌آید. به همین علت است که طرح‌کردن شکایت ممکن است خودش به دلیل شکایت تبدیل شود.‌\n این هم مثالی دیگر. زنی به من گفت که صحبت‌کردن «مسئله‌ای» را حل نکرده، بلکه درعوض مسئله‌ای ایجاد کرده است. منشأ ناراحتی چیزی بود که در میان زنانی که با هم دوست‌اند متداول است: اینکه بفهمید کس دیگری، پیش از شما، از چیز مهمی اطلاع پیدا کرده است. آن زن به من گفت که دوستش اعتراض کرده: «چرا، قبل از اینکه به من بگویی، به یک دوست دیگر گفتی که زایمان کردی؟» نومادر دلیل خوبی داشت: وقتی هنگام وضع حملش شد، به آن دوستش زنگ زد که قرار بود موقع رفتن به بیمارستان مراقب کودک بزرگ‌ترش باشد. درنتیجه، شکایتِ آن دوست موجب پشیمانی‌اش نشد. درعوض، باعث شد که از آن شخص فاصله بگیرد، چرا که آنچه مطرح کرده بود به نظرش شکایتی بی‌پایه و اساس بود.\n\nحتی بین دوستان نزدیک، حل‌کردن مشکلات از طریق حرف‌زدن همیشه بهترین راه نیست. از یک طرف، وسوسه‌کننده است که آنچه را گفته‌اید یا انجام داده‌اید با تکرارِ همان نظر یا اتهامی موجه جلوه دهید که باعث ایجاد مشکل در وهلۀ اول شده است. و بعضی افراد تصور حل‌کردن مشکلات از طریق حرف‌زدن را ناخوشایند، یا حتی زننده، می‌یابند. در شکل‌های افراطی، این چیزی است که، به‌ویژه در مقطع راهنمایی و دبیرستان، به آن می‌گویند «از کاه کوه ساختن». از نظر برخی، دوستی، مثل رابطۀ عاشقانه، تا وقتی موفق است که بتوان دربارۀ چیزها صحبت کرد. اما، در نظر عده‌ای دیگر، اگر باید دائماً در رابطه بازنگری کنیم، این رابطه رابطۀ موفقی نیست.\n بیشترِ صحبتی که برای زنان مهم است دربارۀ اختلاف نیست، بلکه دربارۀ دلایل دیگرِ اندوه است. در دوران چالش‌های بزرگ زندگی، ازجمله بیماری، مرگ، جدایی، سقط‌جنین‌ یا ناکامی‌های دیگر، دوستی قابلیت‌های خودش را، که شامل تسکین‌بخشیِ صحبت هم هست، نشان می‌دهد. زنی به من گفت که چقدر برایش ارزش داشت که، وقتی شوهرش مُرد، دوست نزدیکش به مدت یک سال هر روز به او زنگ می‌زد. و وصف دوستان ارزشمندی را شنیدم که زمانی‌که دوست اندوهگینشان بارها و بارها کارهایی را بازگو می‌کرده که آرزو داشته طور دیگری انجامشان بدهد، گوش می‌کردند و صحبتش را با این جملۀ اطمینان‌بخشِ «هر کاری از دستت بر می‌آمد کردی» قطع نمی‌کردند.\n اما اگر برخی افراد صحبت‌کردن دربارۀ رنجشان را تسکین‌دهنده می‌یابند، دیگران، یا همان افراد در زمانی دیگر، حس می‌کنند که صحبت‌کردن در این باره رنج را دوباره زنده می‌کند؛ آنان ترجیح می‌دهند با اجتناب‌کردن از صحبت از این رنج بگریزند. گاهی صِرفِ حضورداشتن تسکین‌دهنده است. در رسم یهودی شیوا۱، دوستان و اقوام گرد هم می‌آیند تا به کسی که عزیزی را از دست داده دلداری بدهند، اما آن‌ها گفت‌وگو را شروع نمی‌کنند. دلداری‌ای که عرضه می‌کنند حضورشان است؛ مهمانان نباید حرف بزنند مگر اینکه فرد عزادار اول با آن‌ها صحبت کند.\n بسیاری از زنانی که با آن‌ها مصاحبه کردم از انواع گفت‌وگوهایی که داشتند در حکمِ محکِ دوستی یاد کردند. اما برخی دیگر دوستی را در چارچوب اَعمال توضیح دادند. مثلاً، زنی در توضیح اینکه چرا یک نفر دوستِ نزدیک محسوب می‌شود گفت: «ما با هم سفر کردیم، با هم به دیدن جاهای مختلف رفتیم، با هم آشپزی کردیم، با هم خرید کردیم». درحالی‌که، بسیاری از افراد دربارۀ دوستان نزدیک گفتند: «ما راجع به همه چیز صحبت می‌کنیم»، برخی گفتند که نیاز به صحبت‌کردن دربارۀ همه چیز ممکن است طاقت‌فرسا باشد.\n چندین زن به من گفتند که دوستی با مردان را دقیقاً به این دلیل ترجیح می‌دهند که، از دید آنان، در کنار مردان لازم نیست همیشه صحبت کنند. زنی به یاد آورد وقتی طلاق عذاب‌آوری را از سر می‌گذرانْد، دوستی‌اش با مردی را گرامی می‌شمرد که در همان زمان تجربۀ مشابهی داشت. دانستن اینکه آن‌ها در این رنج سهیم بودند مایۀ آرامش بود و همچنین اینکه لازم نبود درباره‌اش صحبت کنند. آن‌ها فقط با هم دوچرخه‌سواری می‌کردند تا زمانی که از خستگی از پا بیفتند.\n ممکن است عجیب باشد که تلاش کنیم به چیزی به‌شیوه‌ای واکنش نشان دهیم که قبلاً تصورنکردنی قلمدادش می‌‌کردیم. برای برخی این کار ممکن است به معنای برداشتن این گام ترسناک باشد که به دوستی بگویند کاری که انجام داده آزارشان داده است و به او فرصت بدهند تا علت رفتارش را توضیح دهد، معذرت‌خواهی کند و سعی کند این کار را دوباره انجام ندهد. اما برای برخی دیگر، ممکن است به معنای برداشتن گامی (برای آن‌ها) به همان اندازه ترسناک باشد که درباره‌اش صحبت نکنند. گاهی کلمات می‌توانند زخم‌هایی را التیام دهند که کلمات ایجاد کرده‌اند. و گاهی هم سکوت بهتر است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nTannen, Deborah. You’re the Only One I Can Tell: Inside the Language of Women’s Friendships. Ballantine Books, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب رادبورا تانن نوشته است و در تاریخ ۷ اوت ۲۰۱۷ با عنوان «Women friends like to handle conflicts by talking them out. But does it work» در وب‌سایت واشنگتن‌پست منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۰ مهر ۱۳۹۷ با عنوان «فقط تویی که می‌تونم بهش بگم: ماجرای گفت‌وگوهای دوستانه» و با ترجمۀ الهام آقاباباگلی نتشر کرده است. •• دبورا تانن (Deborah Tannen) استاد زبان‌شناسی در دانشگاه جورج‌تاون است. او پیشتر در مرکز مطالعات پیشرفتۀ دانشگاه پرینستون مشغول به پژوهش بوده و تابه‌حال دوازده کتاب تألیف کرده است، که ازجملۀ آن‌ها می‌توان به این چهار کتاب اشاره کرد: تو همیشه سوگلی مامان بودی: گفت‌وگوی خواهرها در طول زندگی‌شان (You Were Always Mom’s Favorite!: Sisters in Conversation Throughout Their Lives)، تو اصلاً نمی‌فهمی (You Just Don’t Understand)، منظورم این نبود (That’s Not What I Meant)، فقط تویی که می‌تونم بهش بگم: درون زبانِ دوستی زن‌ها (You’re the Only One I Can Tell: Inside the Language of Women’s Friendships). ••• این مطلب برگرفته‌ای است از کتاب فقط تویی که می‌تونم بهش بگم: درونِ زبان دوستی زن‌ها، نوشتۀ دبورا تانن.\n[۱] Shiva"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833778.json b/train/413833778.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3a776d00f9e79fe6566d4972d63aa89d78b8a1b9
--- /dev/null
+++ b/train/413833778.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چگونه خرید پیراهنی گران‌قیمت می‌تواند سرآغاز دردسرهای پایان‌ناپذیر باشد؟",
+  "subtitle": "اثر دیدرو به ما توضیح می‌دهد چرا چیزهایی را می‌خریم که به آن‌ها احتیاج نداریم",
+  "introduction": "اغلبمان آدم‌های معمولی و ساده‌ای هستیم که چندان درگیر زرق و برق لوازم روزمرۀ زندگی نمی‌شویم. همین که کارمان را راه بیندازد پس لابد چیز خوبی است و محصول گران‌قیمت‌تری لازم نیست. اما کافی است پول خوبی دستمان بیاید و وسوسه‌مان کند یک پیراهن دو میلیون تومانی بخریم. جهنم از همینجا شروع می‌شود: پیراهن دومیلیون تومانی به کفش و شلوارِ معمولی نمی‌خورد و، باز اگر تمام لباس‌هایمان هم نو شوند، این ماشین و خانه است که قدیمی‌بودنشان آزارمان می‌دهد.‌",
+  "content": "اسکاتی هندریکس، بیگ‌تینک — کاترین کبیر ،ملکۀ روسیه، در سال ۱۷۶۵ شنید که دنی دیدرو به‌‌شدت محتاج پول است. او که به‌هواداری هنر، علم، و فلاسفۀ عصر روشنگری شهره بود، کل کتابخانۀ دیدرو را خرید. ملکه به دیدرو دستور داد کتاب‌ها را در خانه‌‌اش نگهداری کند و او را به‌‌عنوان کتابدار خود استخدام کرد و دستمزد ۲۵ سال بعدش را نیز پیشاپیش پرداخت کرد.\n دیدرو، که پیش از این هیچ‌گاه وضع مالی خوبی نداشت، دست‌‌به‌‌کار شد و با بخشی از آن پول ردای سرخ‌‌رنگ فاخری برای خودش خرید.\n مشکلاتش از همین‌‌جا آغاز شد. وقتی به شکوه و زیبایی جامۀ جدیدش دل بست و به آن خو گرفت، به این فکر افتاد که خانه‌‌اش دیگر چندان درخور لباس‌‌های فاخری که بر تن دارد نیست.\n او، برای رفع این کاستی، تصاویر و نقاشی‌‌های قدیمی روی دیوار را عوض کرد. بعد در نظرش آمد که صندلی راحتی‌اش شایستۀ او نیست و آن را با یک مدل چرمی عوض کرد. میز کارش هم ناگهان در نگاهش نامناسب آمد و احساس کرد باید آن را نیز به‌‌روز کند.\n طولی نکشید که تقریباً تمامی وسایل منزل را با مدل‌‌های جدیدتر پرزرق و برق عوض کرد. در نهایت بدهکار شد، اما هنوز عطشش برای داشتن کالاهای مادی بیشتر فروکش نکرده بود.\n او در مقالۀ «در حسرت لباس‌خواب قدیمی»۱ این انحطاط خود در ورطه مادی‌گرایی را توضیح می‌‌دهد. این شکل مصرف افراطی، که نخستین‌بار خود او به تشریح آن پرداخت، امروزه با عنوان اثر دیدرو شناخته می‌‌شود.\n اثر دیدرو چیست؟ اثر دیدرو پدیده‌‌ای دووجهی است، بناشده بر دو فرض در مورد عادات خرید ما. این فرض‌‌ها از این قرارند:\n ۱.      کالاهایی که مشتری‌‌ها می‌‌خرند به بخشی از هویتشان بدل می‌‌شوند و معمولاً مکمل یکدیگر هستند. ۲.      ورود کالای جدید که انحرافی از آن هویت است ممکن است، برای شکل‌دادنِ یک کل یکپارچۀ جدید، زنجیره‌ای از مصرف را به همراه داشته باشد.\n این دو ایده هر دو در رسالۀ دیدرو به چشم می‌‌خورند. او توضیح می‌‌دهد که ردای قدیمی بخشی از هویت او در مقام یک نویسنده بود: «آن ردای قدیمی، با خطوط مشکی رنگ بلندی که در انتهایش بود، فایدۀ مشهودی برای من داشت. آن خطوط بلند و کشیده ادبیات را به رخ می‌‌کشیدند؛ نویسنده را مردی که کار می‌‌کند نشان می‌دادند. اکنون سیمای ثروتمندی را دارم که به هیچ دردی نمی‌‌خورد. هیچ کس نمی‌‌داند من کیستم».\n او همچنین به این مسئله واقف بود که آن جامۀ قدیمی جزئی از یک کل بود: «ردای قدیمی من با اشیای کهنۀ اطراف آن بخشی از یک مجموعه بودند. صندلی حصیری، میز چوبی، قالیچه‌‌ای برگامویی، پایه‌‌ای چوبی که تعدادی کتاب را روی خود جا داده بود و چند تصویر خاکستری بدون قاب، که در کنار پرده منقوشی آویزان بودند. بین این تصاویر سه یا چهار گچ‌‌کاری معلق قرار داشتند که به‌‌همراه ردای قدیمی‌‌ام، نمایی موزون و یکدست از تنگدستی من را به تصویر می‌‌کشیدند».\n اما هنگامی که ردای نو به این فضا وارد شد، «آن یکپارچگی و یکدستی موزون رخت بربست» و خریدهای پی‌‌درپی و مصرف‌‌گرایانۀ بعدی را به دنبال خود آورد.\n جامعه‌‌شناسان حالا دریافته‌‌اند که پس از آنکه همان تک‌‌خریدِ نخست هماهنگی محیط را برهم زد، او دست‌به‌کار شد و  برای سازگارکردن همۀ وسایل با ردای جدید هر چیزی را در اتاقش تعویض کرد.\n این اثر با من چه می‌‌کند؟ این اثر در قضیۀ خود دیدرو چرخۀ معیوب مصرف را در پی داشت که تقریبا موجب ورشکستگی‌اش شد. هر چند ماجرای دیدرو موردی نامتعارف بود که بدون شک دستیابی ناگهانی وی به تمکن مالی پس از یک عمر زندگی با امکانات محدود آن را تشدید می‌‌کرد، اما همۀ ما همچنان باید مواظب پیامدهای یک خرید نابجا باشیم.\n حداقلش این است که اثر دیدرو می‌‌تواند هوس چیزهایی را در ما برانگیزاند که به آن‌ها احتیاج نداریم و تنها هدفش یکدست‌‌سازی اسباب و وسایلمان است. هر کسی که صرفاً پس از خرید یک پیراهن جدید احساس کرده باید کفش و شلوار و کراوات جدیدی بخرد تا به آن پیراهن نو بیاید می‌‌داند که همین یک‌بار دست در جیب‌کردن می‌‌تواند در یک چشم برهم‌زدن از کنترل خارج شود.\n چگونه می‌‌توانم خود را در برابر این معضل مصون کنم؟ همانند هر چرخۀ معیوب دیگری، بهترین کار این است که از ابتدا وارد حلقۀ اول نشویم. تنها دلیلی که دیدرو را گرفتار این مشکل کرد این بود که اولین جامه را خرید. بدون این جامه مشکلات بعدی پیش نمی‌‌آمدند.\n راهکارهای زیادی برای کاهش مصرف و خرید وجود دارد. حتی کاری ساده مثل مقاومت در برابر وسوسۀ خرید، برای متوقف‌کردن اثر دیدرو پیش از نمایان‌شدن آن، کفایت می‌‌کند. هنگامی که چیزی قدیمی را با نمونۀ جدیدتر و پرزرق‌‌و‌‌برق آن جایگزین می‌‌کنید، تغییر نگرشتان نیز می‌‌تواند کمک‌‌کننده باشد. به‌‌جای اینکه خرید جدید را نوعی ارتقا در نظر بگیرید، تنها آن را تعویض یک وسیله با وسیلۀ دیگر در نظر بگیرید.\n ازآنجایی‌که این اثر می‌‌تواند هر کسی را دچار کند، بهتر است مطمئن شوید هدایایی که به دیگران می‌‌دهید موجب وسوسۀ آن‌ها برای تعویض کل وسایل اتاق پذیرایی‌شان نشود.\n تنها دیدرو بود که یک‌بار در مورد این موضوع نظریه‌‌پردازی کرد، هر چند شهرت او بیشتر به‌‌خاطر کارش در گردآوری دایرةالمعارف بود. این مفهوم پس از زمان خود او بر برخی از منتقدان سرمایه‌‌داری  تأثیر گذاشت و اخیراً به یکی از مباحث جامعه‌‌شناسی و روان‌شناسی تبدیل شده است.\n این نظریه همچنین می‌‌تواند مهر تأیید بسیار مناسبی باشد بر اینکه چرا دنبال‌کردن میل و هوس لزوماً به خوشبختی منتهی نمی‌‌شود، آموزه‌‌ای که در بودیسم نیز تعلیم داده می‌‌شود. دست‌‌کم در مورد کالاهای مادی، یک خرید، میل به خرید بعدی را برمی‌‌انگیزاند.\n هر چند اکثر ما نیازی نداریم نگران دریافت ثروت کلانی از جانب ملکۀ روسیه باشیم، اما آسیب‌‌های اثر دیدرو می‌‌تواند دامن‌گیر همۀ ما شود . مثل هر موقعیت دیگری، آگاهی و در این مورد خاص آگاهی از این مسئله، که رغبت به یک خرید ممکن است به خریدی دیگر منجر شود، احتمالاً همیشه ما را از مبتلاشدن به آن ایمن نمی‌‌کند، اما می‌‌تواند به ما کمک کند گرفتار شرایطی مشابه وضعیت دیدرو نشویم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را اسکاتی هندریکس نوشته است و در تاریخ ۱۶ جولای ۲۰۱۸ با عنوان «How the Diderot Effect explains why you buy things you don’t need» در وب‌سایت بیگ‌تینک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ  ۲۱ شهريور ۱۳۹۷ با عنوان «چگونه خرید پیراهنی گران‌قیمت می‌تواند سرآغاز دردسرهای  پایان‌ناپذیر باشد؟» و با ترجمۀ سجاد امیری منتشر کرده است. •• اسکاتی هندریکس (Scotty Hendricks) نویسندۀ ساکن شیکاگوست که هر چند روز یک‌بار در وب‌سایت بیگ‌تینک نوشته‌ای را منتشر می‌کند.\n [۱] ”Regrets for my Old Dressing Gown“\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833779.json b/train/413833779.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ea87e67fe22842fe1ce1464e05892e17de8ccf89
--- /dev/null
+++ b/train/413833779.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تنهاشدن درد بیشتری دارد یا گلوله‌خوردن؟",
+  "subtitle": "گاهی اوقات ترجیح می‌دهید از درد به خود بپیچید، ولی از یک رابطه بیرون انداخته نشوید",
+  "introduction": "گاهی اگر به ما خیانت شود، دشنام بشنویم، تنها بمانیم، یا داغ عزیزانمان را ببینیم، آنچنان فرومی‌ریزیم که دیگر امید بازگشت به زندگی عادی چیزی بیشتر از رؤیا نخواهد بود. البته در این مواقع اطرافیان سعی می‌کنند ما را با حرف‌هایشان تسکین بدهند. آن‌ها فکر می‌کنند این دردها صرفاً یکسری حالات ذهنی‌اند که با تصمیم و اراده می‌شود آن‌ها را دور ریخت. اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد این نوع دردهای اجتماعی دست‌کمی از بیماری‌های جسمانی صعب‌العلاج ندارند.",
+  "content": "ویل استور، نیویورک مگزین —  سال‌ها پیش، کیپ ویلیامز، استاد روان‌شناسی، در حالی که بعدازظهر خود را در پیک‌نیک می‌گذراند چیزی به‌یادماندنی را تجربه کرد و این تجربه بعدها منجر به نتایجی شد. او با سگش کنار دریاچه‌ای در آیووا نشسته بود که ناگهان یک فریزبی۱ کنارش افتاد. سرش را بالا گرفت و دید دو مرد منتظرند که او فریزبی را به سمت‌شان پرت کند. ماجرا را برای من این طور تعریف کرد که «من هم بلند شدم و فریزبی را به سمت آن‌ها انداختم. می‌خواستم بنشینم که با کمال تعجب دیدم دوباره آن را به سمت من انداختند. این طور شد که شروع کردیم به انداختن فریزبی برای همدیگر».\n این بازی تا مدتی خیلی خوب ادامه پیدا کرد، اما بعد اتفاقی مبتذل و هراسناک رخ داد. او می‌گوید «از یکجا به بعد آن‌ها دیگر فریزبی را برای من نینداختند. هیچ حرفی هم نزدند. حواسشان به خودشان بود و دیگر به من نگاه نکردند». ویلیامز فقط همان جا سر جایش ایستاده بود، کنار سگش، و احساس هراس می‌کرد. «تعجب کرده بودم که این تجربۀ واقعاً کوچکِ طردشدن چقدر قدرتمند است. با جان و دل آن را احساس می‌کردم. با تمام وجودم آن را حس می‌کردم. من آسیب دیده بودم».\n آنچه آن مردان نمی‌دانستند این بود که ویلیامز متخصص علوم اجتماعی است و دنبال راهی برای مطالعه روی طردشدگی می‌گردد. آن‌ها ایده‌ای درخشان در اختیار او قرار داده بودند. او تصمیم گرفت همین موقعیت را دوباره و این بار در آزمایشگاه ایجاد کند: یک نفر را با دو غریبه مشغول بازی‌ای مانند فریزبی می‌کرد و ناگهان این فرد از بازی طرد می‌شد، و او هر چه اتفاق می‌افتاد را ثبت می‌کرد. او می‌گوید این کار «اثری فوق‌العاده بر افراد داشت. بر اعتمادبه‌نفس آن‌ها، بر احساس کنترلشان بر محیط و بر آنچه بدان ’حضور معنادار‘ می‌گوییم اثر می‌گذاشت، یعنی اینکه آیا فرد احساس می‌کند تأیید شده یا نادیده گرفته شده است. همین‌طور بر احساس خشم و ناراحتی آن‌ها نیز اثر می‌گذاشت». ویلیامز برخی از این آزمایش‌ها را از پشت یک آینۀ یک‌طرفه مشاهده می‌کرد. «آن‌قدر قدرتمند بودند که گاهی تحمل نگاه کردنشان را نداشتم».\n همۀ این‌ها این حقیقت عامیانه را که «حرف مردم باد هواست»۲ زیر سؤال می‌برد. حرف‌ها می‌توانند آسیب برسانند، و واقعاً هم چنین می‌کنند. ویلیامز می‌گفت «مردم می‌گویند درد اجتماعی ’فقط در ذهن شماست‘ غافل از اینکه درد جسمانی نیز در ذهن ثبت می‌شود». (واقع مطلب اینکه برخی از پژوهشگران معتقدند این دردها در عمل از شبکه‌های مغزی یکسانی استفاده می‌کنند اما، در هنگام نوشتن این مقاله، مباحثی آکادمیک دربارۀ میزان همپوشانی این‌ها جاری است). و درد جسمانی دردناک‌تر از درد اجتماعی نیست. دکتر جورجیا سیلانی از مدرسۀ بین‌المللی مطالعات پیشرفته در ایتالیا به من می‌گفت «گاهی اوقات شما ترجیح می‌دهید درد جسمانی داشته باشید ولی از یک رابطه بیرون انداخته نشوید. این درد را در بدن خود احساس می‌کنید. مثل این است که بدن شما مریض شده باشد. انگار که یک ویروسی گرفته باشید». گروه پژوهشی او مجموعه مطالعاتی را از طریق اسکنر مغزی روی افرادی انجام داده‌اند که مانند آزمایش ویلیامز از بازی طرد شده بودند، با این تفاوت که این‌بار به آن‌ها شوک الکتریکی هم داده می‌شد تا مقایسه‌ای بین این دو نوع درد صورت بگیرد. «ما دیدیم که درد اجتماعی هم می‌تواند با همان قدرت درد جسمانی احساس شود».\n\nدرد اجتماعی انواع بسیار متعددی دارد: خجالت‌زده شدن، مورد خیانت واقع شدن، داغ نزدیکان را دیدن، دشنام شنیدن، طردشدن از یک گروه یا یک فرد، تنها ماندن، دل‌شکستگی. وجه مشترک همۀ اینها طردشدن است. طردشدگیْ تهاجمی سنگین به خود است، و گاهی اوقات آن را «مرگ روان‌شناختی» می‌نامند. (بی‌دلیل نیست که قدیس بندیکت مجازات نهایی برای راهبان متمرد را «داغ تکفیر» می‌دانست). تصور می‌شود دلیل اینکه ما طردشدن را با چنین رنج طاقت‌فرسایی تجربه می‌کنیم به زمانی بازمی‌گردد که به‌صورت قبیله‌هایی آسیب‌پذیر در این سیاره زندگی می‌کردیم. سیلانی می‌گفت «قبیله از شما حفاظت می‌کند و آب و غذا برایتان فراهم می‌آورد. برای شکارکردن، احتمالاً به پنج یا شش نفر نیاز دارید. خودتان به‌تنهایی از عهدۀ آن برنمی‌آیید». اگر از گروه طرد می‌شدید، احتمالاً معنایش این بود که محکوم به مرگ هستید.\n احتمالاً دلیل رشدیافتن درد اجتماعی در ما همین است: درد اجتماعی زنگ هشداری بوده که به شما اعلام می‌کرده چیز نادرستی در حیات اجتماعی‌تان وجود دارد و باید بلافاصله برایش کاری بکنید. از این جهت، درد اجتماعی تفاوتی با درد جسمانی ندارد، چون آن هم زنگ هشداری است که برای مثال به شما می‌گوید به زخم باز دست نزن، یا با پای شکسته راه نرو. درد یعنی اطلاعات. ویلیامز می‌گفت «افرادی هستند که توانایی تجربۀ درد جسمانی را ندارند و معمولاً هم در دهۀ سوم زندگی‌شان از دنیا می‌روند». امروزه، برخی از پژوهشگران معتقدند انزوای اجتماعی برای انسان به اندازۀ سیگارکشیدن خطری کشنده محسوب می‌شود.\n اما درد اجتماعی فقط هشداری به خود ما نیست. وقتی می‌بینیم شخص دیگری طرد می‌شود نیز درد اجتماعی را تجربه می‌کنیم. سیلانی روی مجموعه‌ای از مطالعات کار کرده که واکنش افراد به طردشدن دیگران را بررسی می‌کنند. او می‌گوید «آنچه ما دیدیم بازفعال‌شدن ناحیه‌ای از مغز بود که در تجربۀ درد به‌صورت اول‌شخص مشاهده کرده بودیم. از این رو مشاهدۀ تجربۀ طردشدن وقتی برای دیگری رخ می‌دهد می‌تواند همان‌قدر دردناک باشد که خودتان آن را تجربه کنید». درست است، ما به این احساس «همدردی» می‌گوییم. گفته می‌شود ما درد دیگران را به این دلیل احساس می‌کنیم که لازم بوده زندگی قبیله‌ای تداوم پیدا کند، ما مجبور بوده‌ایم که چیزی ما را به مجازات کسانی که با دیگران بد رفتار می‌کردند تحریک کند. او می‌گوید «در یک محیط اجتماعی، اگر شما بی‌عدالتی مشاهده کنید، احتمالاً سعی می‌کنید برای آن رفتار مجازاتی در نظر بگیرید تا دوباره رخ ندهد».\n ولی ما نسبت به هر کسی احساس همدردی نمی‌کنیم. پرفسور جیمز کوان در دانشگاه ویرجینیا توضیح داده است که ما تنها نسبت به کسانی که متعلق به گروه خودی‌ها هستند همدردی را تجربه می‌کنیم. گروه پژوهشی او گزارش کرده که وقتی شرکت‌کنندگان در یک اسکنر اف.ام.آر.آی باور می‌کنند قرار است یکی از دوستانشان شوک الکتریکی بگیرد، نواحی‌ای از مغز آنان که نوعاً در واکنش به تهدید درگیر می‌شود فعالیت بیشتری نشان می‌دهد؛ این همان چیزی است که در آزمون‌های جورجیا سیلانی مشاهده شده بود. اما وقتی آن تهدید روی یک غریبه اِعمال می‌شود، فعالیت بسیار کمی در آن ناحیه مشاهده می‌شود.\n مطالعات دیگر، توسط پژوهشگران دانشگاه شنژن در چین، نشان داده است که ما به سختی ممکن است در قبال کسانی که جایگاه بالاتری نسبت به ما دارند احساس همدردی کنیم. این اثر را می‌توان در این واقعیت دید که اغلب احساس می‌کنیم حق داریم با سیاستمداران، مدیران، و سلبریتی‌ها بسیار سبعانه و ناعادلانه برخورد کنیم، در حالی که آن‌ها هم در نهایت به اندازۀ ما انسان هستند.\n وقتی خشونت اخلاقی آغاز می‌شود، عطش ما برای انتقام هم شعله‌ور می‌گردد. مسلماً ما هنوز هم از سلاح طرد کردن برای حمله استفاده می‌کنیم، چنانکه همیشه می‌کرده‌ایم، و علم درد اجتماعی می‌گوید این کار گاهی همان‌قدر سبعانه است که گونه‌های جسمانی آن سبعانه هستند. کیپ ویلیامز می‌گفت «انسان‌شناس‌ها تصور می‌کنند طردشدگی بنیاد تمدن بوده است، چون ترس از آن شما را شبیه به دیگران می‌کند. اما اگر در آن زیاده‌روی شود، همه شبیه به هم خواهند شد. چون برای تکثر و خلاقیت مجازات تعیین می‌کند. آن‌قدر گرفتار هماهنگ‌بودن با دیگران خواهید شد که جرئت نخواهید کرد هیچ چیز منحصربه‌فردی ارائه کنید». در فرهنگ امروزی، این پدیده را می‌توان اغلب در رسانه‌های اجتماعی، روزنامه‌ها و پردیس‌های دانشگاهی مشاهده کرد. «این را در هر دو جناح می‌بینید، هم در راست‌ها و هم چپ‌ها. فشار سنگینی برای هماهنگ‌شدن تحمیل می‌شود و واکنش مستقیم و فوری این است که پیوندهای افرادِ ناهماهنگ قطع شود یا طرد شوند».\n آنچه در علم درد اجتماعی در حال روشن شدن است خطای پنهانی است که در کانون فردگرایی نهفته است. ما گونه‌ای هستیم که آن‌قدر اجتماعی است که استاد روان‌شناسی، جاناتان هیت، ما را «۱۰ درصد زنبور» دانسته است. ما طوری تکوین پیدا کرده‌ایم که در جامعه رشد کنیم. ما به هم نیاز داریم، و وقتی این نیاز برآورده نمی‌شود آسیب می‌بینیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nStorr, Will. Selfie: how we became so self-obsessed and what it’s doing to us. The Overlook Press, 2018\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ویل استور نوشته است و در تاریخ ۲۵ آوریل ۲۰۱۸ با عنوان «How Scientists Invented a Test to Measure Hurt Feelings» در وب‌سایت نیویورک مگزین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ  ۲۰ شهريور ۱۳۹۷ با عنوان «تنهاشدن درد بیشتری دارد یا گلوله‌خوردن؟» و با ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر کرده است. •• ویل استور (Will Storr) نویسنده‌ای است برندۀ چند جایزۀ ادبی و علمی. علاوه‌بر کتاب سلفی، کتاب‌های پرآوازۀ دیگری نیز نوشته است: بدعت‌گذاران: ماجراجویی در کنار دشمنان علم (The Heretics: Adventures with the Enemies of Science) و متقاعدنشدنی‌ها (The Unpersuadables). ••• این متن برگرفته‌ای است از کتاب سلفی: چطور این قدر نسبت به خودمان وسواس پیدا کردیم و این چه بلایی سر ما می‌آورد (Selfie: how we became so self-obsessed and what it’s doing to us) نوشتۀ ویل استور.\n[۱] Frisbee: فریزبی نوعی وسیلۀ بازی است که از یک صفحۀ مدوّر لبه‌دار به قطر ۲۰ تا ۲۵ سانتی‌متر درست شده است. از این وسیله برای تفریح و ورزش رقابتی استفاده می‌شود. نحوۀ بازی به این صورت است که صفحه را به آسمان پرتاب می‌کنند و آن را می‌گیرند [ویکی‌پدیا]. [۲] بخشی از یک ضرب‌المثل که صورت کامل آن چنین است: «چوب و سنگ استخوانم را می‌شکند، ولی حرف‌ها اثری ندارد». منظور ضرب‌المثل این است که آسیب فیزیکی می‌بینم، ولی توهین یا حرف دیگران برایم آسیبی به بار نمی‌آورد [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833780.json b/train/413833780.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0153a8a22dde4e947f57e433f69115240f1dac44
--- /dev/null
+++ b/train/413833780.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "وقتی با فرزندت هستی، آن گوشی لعنتی‌ را بگذار کنار",
+  "subtitle": "وسایل دیجیتال ما را گرفتار بدترین نوعِ تربیت فرزند کرده‌اند، اما راه نجات چیست؟",
+  "introduction": "کودکانِ امروزی می‌توانند از چهارماهگی منظماً از وسایل دیجیتال استفاده کنند. پدر و مادرها هم طبیعتاً از این بابت نگران و ناراحت‌اند؛ حق هم دارند، اما تهدید بزرگتر، نه اعتیاد کودکان به گوشی‌های هوشمند، بلکه دلمشغولی پدر و مادرها به این وسایل است. بررسی‌ها نشان می‌دهند هر چه استفادۀ والدین از گوشی‌ها بیشتر می‌شود، به همان میزان، کودکانِ بیشتری راهیِ اورژانس بیمارستان‌ها می‌شوند یا آسیبِ روحی و شناختی می‌بینند.",
+  "content": "اریکا کریستاکیس، آتلانتیک — امروز دیگر گوشی‌های هوشمند آن‌قدر در وقوع اتفاقات ناخوشایند (از مرگ در اثر تصادفات رانندگی، تا اختلالات خواب، ازدست‌دادن حس همدلی، مشکلات در روابط، ندیدن دلقکِ سوار بر تک‌چرخ) نقش ایفا می‌کنند که تقریباً آسان‌تر است چیزهایی را فهرست کنیم که گوشی‌ها  به هم نمی‌ریزند تا کارهایی که به هم می‌ریزند. شاید جامعۀ ما دارد به نقطۀ اوج انتقاد از وسایل دیجیتال می‌رسد.\n باوجوداین، پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که مشکلی کلیدی هنوز مغفول باقی مانده است. مسئله‌ای که به رشد کودکان مربوط می‌شود، اما احتمالاً مشکل آن چیزی نیست که فکر می‌کنید. بیشتر از کودکان معتاد به وسایل دیجیتال، باید نگران والدین حواس‌پرت باشیم.  \n با‌این‌حال، امروزه والدین تقریباً در مقایسه با هر دورۀ دیگری در تاریخ، وقت بیشتری را در تعامل رودررو با کودکانشان می‌گذرانند. به‌رغم افزایش چشمگیر میزان درصد حضور زنان در نیروی کار، مادران امروزی در مقایسه با مادران دهۀ ۱۹۶۰ به‌طرز شگفت‌آوری وقت بیشتری صرف مراقبت از کودکانشان می‌کنند. اما تعامل بین والدین و کودک به‌طرز فزاینده‌ای کم‌کیفیت و حتی مصنوعی شده است. والدین دائماً در زندگی کودکانشان حضور فیزیکی دارند، اما از نظر عاطفی نزدیکی کمتری به آن‌ها دارند. درواقع، من در رابطه با این معضل با پدر و مادرها احساس همدردی می‌کنم. بچه‌های نوجوان من معمولاً به‌شوخی می‌گویند اگر من بیست‌وپنج سال قبل گوشی همراه داشتم آن‌ها از نوزادی جان سالم به در نمی‌بردند.\n اظهار اینکه استفادۀ والدین از وسایل دیجیتال مشکلی است که مغفول مانده است به‌معنای دست‌کم‌گرفتن خطرات مستقیم وسایل دیجیتال برای کودکان نیست: شواهد مستدل نشان می‌دهد بسیاری از انواع وقت‌گذرانی‌ها با وسایل دیجیتال (به‌ویژه آن‌هایی که شامل تصاویر سریع یا خشن هستند) به مغز کودک آسیب می‌زند. کودکان پیش‌دبستانیِ امروزی بیش از چهار ساعت در روز وقت صرف وسایل دیجیتال می‌کنند. و، از ۱۹۷۰، میانگین سنیِ شروع استفادۀ «منظم» از وسایل دیجیتال از چهار سال به فقط چهار ماه رسیده است.\n شاید برخی از بازی‌های تعاملی جدیدتر که کودکان روی گوشی یا تبلت بازی می‌کنند از تماشای تلویزیون (یا یوتیوب) کم‌خطرتر باشد، زیرا این بازی‌ها رفتارهای بازیِ طبیعی کودکان را بهتر تقلید می‌کند. و البته بسیاری از بزرگسالانِ سالم نیز هستند که از دوران کودکیِ ذهن‌فرسایی جان سالم به در برده‌اند که صرف تماشای آت و آشغال‌های شناختی فراوانی شده است (مادر من، به‌طرزی نامعمول نسبت به آن زمان، تماشای سریال‌های «مسابقۀ سرعت» و «جزیرۀ گیلیگن» را به‌دلیل کسل‌کنندگی آن‌ها قدغن کرده بود. اینکه من چطور موفق شدم هر قسمت این سریال‌ها را چندین‌بار تماشا کنم هرگز توضیح داده نشده است). باوجوداین، کسی واقعاً در این تردیدی ندارد کودکانی که وقتشان را با وسایل دیجیتال می‌گذرانند هزینۀ فرصتِ ازدست‌رفتۀ عظیمی متحمل می‌شوند: وقتی که صرف وسایل دیجیتال می‌شود وقتی است که نه صرف اکتشاف فعالانۀ جهان می‌شود و نه صرف برقراری ارتباط با دیگران.\n بااین‌حال به‌رغم این‌همه گفت‌وگو دربارۀ زمانی که کودکان صرف وسایل دیجیتال می‌کنند، به‌طرزی شگفت‌انگیز توجه اندکی می‌شود به زمانی که خود والدین صرف وسایل دیجیتال می‌کنند، والدینی که اکنون از آن چیزی رنج می‌برند که متخصص فناوری، لیندا استون، بیش از ۲۰ سال قبل «توجه جزئی پیوسته»۱ نامیده است. همان‌طور که استون اظهار کرده است، این معضل فقط به ما آسیب نمی‌زند، به کودکان ما نیز آسیب می‌زند. این سبک جدید تعامل با فرزندان می‌تواند نظام الگوبرداری عاطفی و دیرینه‌ای را مختل کند که مهم‌ترین عنصر آن ارتباط پاسخ‌گویانه است، که مبنای اغلب فرآیندهای یادگیری بشری است. ما در قلمرویی ناشناخته هستیم.\n متخصصان رشد کودک نام‌های مختلفی برای نظام ارتباطیِ والدین و کودک دارند که ساختمان بنیادی مغز را می‌سازد. جک شونکوف، متخصص کودکان و مدیر مرکز رشد کودک دانشگاه هاروارد، این نظام ارتباطی را از نوع ارتباط «بده بستان»۲ می‌نامد؛ کتی هِرْش‌پاسْک و رابرتا میچنیک گولینکوف که روان‌شناس‌اند، نوعی «دونوازیِ محاوره‌ای»۳ را توصیف می‌کنند. الگوهای صوتی مورداستفادۀ والدین در همه‌جا در حین تعامل با نوزادان و بچه‌های نوپا معمولاً از طنینی بالا، دستور زبانی ساده، و شوری عمیق و مبالغه‌آمیز برخوردار است. اگرچه این نوع صحبت برای ناظران بزرگسال مشمئزکننده است، نوزادان هرگز از آن سیر نمی‌شوند. علاوه‌براین، مطالعه‌ای نشان داده است که نوزادان یازده‌ماهه و چهارده‌ماهه‌ای که در معرض این سبکِ صحبتِ تعاملی بوده‌اند که از نظر عاطفی تأثیرگذار است، در مقایسه با نوزادانی که در معرض این سبک صحبت نبوده‌اند، در ۲ سالگی دو برابر واژگان بیشتری می‌دانند.\n رشد کودک امری ارتباطی است. به‌همین دلیل، در یک آزمایش، نوزادان نه‌ماهه‌ای که چند ساعت از زبان یک انسانْ آموزش زبان ماندارین می‌شنوند، می‌توانند عناصر آوایی خاصی را در این زبان تشخیص دهند، درحالی‌که گروه دیگری از نوزادان که دقیقاً همین آموزش را از طریق ویدیو می‌شنوند نمی‌توانند. از دیدگاه هرش‌پاسک، استاد دانشگاه تمپل و پژوهشگر ارشد اندیشکدۀ بروکینگز، مطالعات بیشتر و بیشتری دارد اهمیت گفت‌وگو را نشان می‌دهد. او به من می‌گوید: «زبان بهترین پیش‌بینی‌کنندۀ موفقیت تحصیلی است که هیچ همتایی ندارد، زبان کلید مهارت‌های زبانی قوی در گفت‌وگوهای روان بین کودکان و بزرگسالان است».\n بنابراین مشکل پیش می‌آید هنگامی که نظام الگوبرداریِ از نظر عاطفی پرشورِ بزرگسال و کودک، که در یادگیری در سنین پایین نقش اساسی دارد، برای مثال با خواندنِ یک متن اینترنتی یا چک‌کردن سریع اینستاگرام مختل می‌شود. هر کسی که با کالسکۀ بچۀ والدینی حواس‌پرت و گوشی به‌دست نقش زمین شده است می‌تواند به فراگیری این پدیده گواهی دهد. اقتصاددانی که افزایش آسیب به کودکان را با رواج گوشی‌های هوشمند مرتبط می‌داند یکی از نتایج چنین سناریوهایی را بررسی کرده است (شرکت اِی.تی.اَندتی خدمات گوشی هوشمند را در زمان‌های مختلف در مکان‌های مختلف ارائه می‌کند، و بدین‌وسیله آزمایش طبیعی جذابی خلق می‌کند. ناحیه به ناحیه، با رشد استفاده از گوشی هوشمند، مأموریت‌های اورژانس کودکان نیز افزایش می‌یابد). این یافته‌ها تا حدودی توجه رسانه‌ها را به خطرات فیزیکی ناشی از فرزندپروری با حواس پرت جلب کرد، اما به تأثیر آن بر رشد شناختی کودکان کمتر پرداخته‌ایم. هرش‌پاسک می‌گوید: «بچه‌های نوپا نمی‌توانند یاد بگیرند ما چه زمانی با برداشتن گوشی‌مان یا نگاه‌کردن به متنی که روی صفحۀ گوشی‌مان ظاهر می‌شود جریان گفت‌وگویمان را قطع می‌کنیم».\n در اوایل دهۀ ۲۰۱۰، پژوهشگران در بوستون به‌طور مخفیانه پنجاه‌وپنج مراقب را زیر نظر می‌گیرند که با یک کودک یا بیشتر در یک رستوران فست‌فودی غذا می‌خوردند. چهل تا از بزرگسالان به‌درجات مختلف مشغول گوشی‌شان بودند، برخی تقریباً به‌کل کودکان را نادیده گرفته بودند (پژوهشگران در می‌یابند که تایپ‌کردن و محتواخوانی در این خصوص، از تلفن‌کردن نقش بیشتری ایفا می‌کند). جای تعجب ندارد که خیلی از بچه‌ها از مراقبان می‌خواهند که به آن‌ها توجه کنند، که در اغلب موارد، این درخواست‌ها نادیده گرفته می‌شود. در مطالعه‌ای تکمیلی ۲۲۵ مادر با کودک‌های حدوداً شش‌ماهه‌شان به محیط آزمایشی آشنایی آورده شدند و به هر مادر و کودک غذاهایی برای خوردن داده شد و از تعاملات آن‌ها فیلم‌برداری کردند. در طول مدت آزمایش، یک‌چهارم مادران به‌طور خودانگیخته از گوشی‌هایشان استفاده کردند، و آن‌هایی که این کار را انجام می‌دادند تعاملات زبانی و غیرزبانی بسیار کمتری با کودکشان برقرار می‌کردند.\n هرش‌پاسک، گولینکوف و جسا رید، از دانشگاه تمپل، آزمایش دقیق دیگری را این‌ بار در منطقۀ فیلادلفیا انجام دادند تا تأثیر استفادۀ والدین از گوشی را بر یادگیری زبان کودکان می‌آزماید. سی‌وهشت مادر و نوزادان دوساله‌شان به داخل اتاقی آورده می‌شدند. سپس به مادران گفته می‌شد که باید به کودکشان دو واژۀ جدید یاد دهند (بلیکینگ به‌معنای «جهیدن» و فرپینگ به‌معنای «لرزیدن») و به آن‌ها یک گوشی داده می‌شد تا پژوهشگران بتوانند از اتاق دیگری با آن‌ها تماس برقرار کنند. هنگامی که ارتباط مادر و کودک با تماس تلفنی قطع می‌شد، کودکان واژه را یاد نمی‌گرفتند، اما در غیر این‌صورت یاد می‌گرفتند. در تکملۀ طنزآمیز این مطالعه، پژوهشگران مجبور می‌شوند هفت مادر را از آزمایش حذف کنند، زیرا آن‌ها به تلفن پاسخ نمی‌دادند، یعنی «از قوانین آزمایش پیروی نمی‌کردند». آفرین بر آن‌ها!\n ایجاد توازن بین نیازهای کودکان و بزرگسالان هرگز آسان نبوده است، و انجام این کار دربارۀ آرزوهای آن‌ها بسیار دشوارتر است، و این ساده‌لوحانه است که تصور کنیم کودکان همواره می‌توانند مرکز ثابت توجه والدین باشند. والدین همواره کودکان را در زمان‌هایی به حال خودشان رها کرده‌اند تا به‌اصطلاح به‌یادماندنی کتاب باد در لابلای بیدها۴ «در قایق‌ها وقت‌گذرانی کنند»، یا صرفاً بی‌ آنکه مقصدی داشته باشند، در پارک بچه‌ها پرسه بزنند. از برخی جهات، وقت‌گذرانی کودکان با وسایل دیجیتال در قرن بیست‌ویکم خیلی متفاوت از دستیاران مادری نیست که هر نسلِ از بزرگسالان برای مشغول‌نگه‌داشتن کودکان بر آن‌ها تکیه می‌کنند. هنگامی که والدین از پارک بچه محروم هستند، واقعی یا تمثیلی، بی‌نظمی خیلی هم دور نیست. کارولین فریزر در زندگی‌نامۀ اخیر لورا اینگلز وایلدر نویسندۀ خانۀ کوچک در چمنزار۵ سبک فرزندپروری فوق‌العادۀ بدون برنامه‌ریزیِ والدین در مناطق مهاجرنشین غرب آمریکا در قرن نوزدهم را توصیف می‌کند، که کودکان را روی درهای باز اجاق‌ها می‌گذاشتند تا گرم شوند و به‌گونه‌های دیگر آن‌ها را در معرض «همه نوع پیشامد قرار می‌دادند چرا که مادران مجبور بودند از پس وظایف متعدد برآیند». وایلدر خودش موارد متعددی از حوادث نزدیک به فاجعه را بازگو می‌کند که برای دختر کوچکش رُز پیش آمده است؛ یک‌بار او در حال انجام کارهای روزمره‌اش دید که یک جفت اسب کوتوله از روی سر نوزادش پریدند.\n بی‌توجهیِ گهگاهیِ والدینْ فاجعه‌بار نیست (و حتی می‌تواند انعطاف‌پذیری به بار آورد)، اما بی‌توجهی مزمنْ داستان دیگری است. استفاده از گوشی هوشمند با نشانه‌های آشنای اعتیاد مرتبط دانسته می‌شود: بزرگسالان حواس‌پرت، هنگامی که استفادۀ آن‌ها از گوشی قطع می‌شود، زودرنج می‌شوند؛ آن‌ها نه‌تنها نشانه‌های عاطفی را نمی‌بینند، بلکه در واقع آن‌ها را بد تفسیر می‌کنند. والدین بی‌توجه ممکن است از والدین باتوجه زودتر عصبانی شوند، زیرا تصور می‌کنند کودک سعی دارد مزاحم آن‌ها شود درحالی‌که درواقع کودک فقط توجه می‌خواهد. البته جدایی‌های عمدی و کوتاه‌مدت می‌تواند بی‌زیان و حتی سودمند باشد، هم برای والدین و هم برای کودک (به‌ویژه هنگامی که کودکان بزرگ‌تر می‌شوند و استقلال بیشتری می‌خواهند). اما این نوع جدایی متفاوت است از آن نوع بی‌توجهی‌ای که هنگامی رخ می‌دهد که والدین با کودک هستند اما از طریق بی‌توجهی‌شان می‌فهمانند که کودک از یک ایمیل کم‌ارزش‌تر است. مادری که به کودکانش می‌گوید بیرون بروند و بازی کنند، پدری که می‌گوید باید به‌مدت نیم ساعت بر روی کاری تمرکز کند، این‌ها واکنش‌هایی کاملاً معقول است به نیازهای ناسازگار زندگی بزرگسالی؛ اما، آنچه امروز در جریان است ظهور مراقبت پیش‌بینی‌ناپذیر تحت حاکمیت هشدارها و وسوسه‌های گوشیِ هوشمند است. به نظر می‌رسد ما در دام بدترین مدلِ ممکن از فرزندپروری افتاده‌ایم، یعنی همیشه از نظر فیزیکی حاضریم و بنابراین از خودمختاری فرزندان جلوگیری می‌کنیم و با این حال فقط گهگاه از نظر عاطفی حضور داریم.\n حل این مشکل آسان نخواهد بود، به‌ویژه با توجه به اینکه تغییرات چشمگیر در نظام آموزش بر پیچیدگی آن می‌افزاید. کودکان بیشتری در مقایسه با هر زمان دیگری در گذشته (حدود دوسوم کودکان چهارساله) تحت نوعی از مراقبت نهادی هستند، و روندهای اخیر در آموزش کودکان منجر شده است که کلاس‌های آن‌ها پر از درس‌های ازپیش‌نوشته‌شده و صحبت یک‌طرفه و کسل‌کنندۀ معلم باشد. در چنین محیط‌هایی، کودکان فرصتِ اندکی برای گفت‌وگوی خودانگیخته دارند.\n یک خبر خوب این است که کودکان به‌طور مادرزادی جوری برنامه‌ریزی شده‌اند که آنچه را می‌خواهند از بزرگسالان می‌گیرند، بیشتر ما نخستین‌بار وقتی این واقعیت را کشف می‌کنیم که نگاهمان که خیره به جای دیگری است، ما با دستانی سرزنش‌آمیز و گوشتالو به عقب کشیده می‌شود. کودکان تلاش زیادی می‌کنند تا توجه بزرگسالی حواس‌پرت را جلب کنند؛ و اگر ما رفتارمان را تغییر ندهیم، آن‌ها خواهند کوشید تا این کار را برای ما انجام دهند؛ با ورود بچه‌های نوپای امروز به سن مدرسه می‌توان انتظار مشاهدۀ کج‌خلقی‌های بسیار بیشتری را داشت. اما سرانجام ممکن است کودکان از این کار دست بکشند. در اینجا مسئله همکاری است، و مطالعات در پرورشگاه‌های رومانی به جهانیان نشان داد که وقتی کودک همکارِ علاقه‌مندی ندارد، آنچه مغزش قادر است انجام دهد محدود است. حقیقت آن است که ما واقعاً نمی‌دانیم هنگامی که به کودکانمان بی‌توجهی می‌کنیم، چقدر رنج می‌کشند.\n البته بزرگسالان نیز دارند از وضعیت کنونی رنج می‌برند. بسیاری از آن‌ها زندگی روزمرۀ خودشان را بر اساس این مقدمۀ رقت‌انگیز سامان داده‌اند که همواره می‌توانند حاضر باشند، همواره کار کنند، همواره فرزندپروری کنند، همواره در خدمت همسر و والدین خودشان باشند و هر کسی که ممکن است به آن‌ها نیاز داشته باشد، درحالی‌که در صدر اخبار نیز باقی بمانند، فکر می‌کنند وقتی دارند می‌روند تا سوار ماشینشان شوند، می‌توانند به یاد داشته باشند که دستمال توالت بیشتری هم از سایت آمازون سفارش دهند. آن‌ها در نسخۀ دیجیتالِ چرخه‌ای بی‌پایان گیر افتاده‌اند.\n تحت این شرایط، آسان‌تر آن است که اضطراب‌های خودمان را بر مدت زمان استفادۀ کودکانمان از وسایل دیجیتال متمرکز کنیم تا اینکه خودمان دست از این وسایل بکشیم. من این گرایش را بسیار خوب درک می‌کنم. من علاوه‌بر وظایفم در مقام مادر، سرپرستِ یک سگِ میانسالِ دارای اضافه ‌وزن نیز هستم. هر چند خودم هم اضافه‌وزن دارم و میانسال هستم، بیشتر دربارۀ میزان کالری دریافتی سگم وسواس به خرج می‌دهم و او را به رژیم غذایی سخت‌گیرانه‌ای شامل مواد فیبری محدود کرده‌ام، به جای اینکه رژیم غذایی خودم را اصلاح کنم و از کلوچۀ دارچینی صبحانه‌ام (خدا نکند) دست بکشم. از دیدگاه روان‌شناختی، این شکلی کلاسیک از فرافکنی است یعنی جابه‌جایی دفاعی شکست‌های خودمان با نسبت‌دادن آن‌ها به دیگرانی که نسبتاً بی‌گناه هستند. هنگامی که مسئلۀ مدت‌زمان استفاده از وسایل دیجیتال مطرح است، خیلی‌هایمان باید بسیار کمتر فرافکنی کنیم.\n اگر بتوانیم، آن‌چنان که برخی روان‌شناسان می‌گویند، بر «دخالت فناوری در زندگی»۶ خودمان غلبه کنیم، احتمالاً درخواهیم یافت که می‌توانیم صرفاً با انجام کارهای کمتر کارهای بسیار بیشتری برای کودکانمان انجام دهیم، صرف‌نظر از کیفیت آموزش آن‌ها در مدرسه و کاملاً مستقل از تعداد ساعاتی که به آن‌ها اختصاص می‌دهیم. والدین باید برای خودشان این حق را قائل باشند که از زیر فشار خفه‌کنندۀ همه‌چیزبودن برای همه‌کس خلاصی یابند. کودکتان را در پارک‌های مخصوص بچه بگذارید، هیچ اشکالی ندارد! اگر دوست ندارید به دیدن مسابقۀ قوتبال نروید. کودکتان ناراحت نخواهد شد. اما وقتی با بچه‌تان هستید، آن گوشی لعنتی‌ را کنار بگذارید.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را اریکا کریستاکیس نوشته است و در شمارۀ جولای-اوت ۲۰۱۸ مجلۀ آتلانتیک با عنوان «The Dangers of Distracted Parenting» به چاپ رسیده و سپس با همان عنوان در وب‌سایت این مجله منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۷ مرداد ۱۳۹۷ با عنوان «وقتی با فرزندت هستی، گوشی لعنتی‌ات را بگذار کنار» و با ترجمۀ علی برزگر منتشر کرده است. ••  اریکا کریستاکیس (Erika Christakis) محقق آمریکایی است که روی بچه‌های پیشادبستانی کار می‌کند. آخرین کتاب او اهمیت کوچک بودن: آنچه کودکان واقعاً از بزرگسالان می‌خواهند (The Importance of Being Little: What Young Children Really Need From Grownups) نام دارد.\n [۱] continuous partial attention [۲] serve and return [۳] conversational duet [۴] The Wind in the Willows [۵] Little House on the Prairie [۶] Technoference: این واژه از ترکیب واژه‌های technology و interference ساخته شده است [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833781.json b/train/413833781.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..78dcdda009177f833096b93325282ac3bb978cea
--- /dev/null
+++ b/train/413833781.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اگر می‌خواهی نویسندۀ خوبی شوی، بچه‌دار نشو",
+  "subtitle": "نویسندگان در طول عمرشان باید فقط به نوشتن تعهد داشته باشند، اما بچه‌هایشان چه می‌شوند؟",
+  "introduction": "اکثر آدم‌هایی که دستشان به نوشتن می‌رود، ایده‌هایی به ذهنشان می‌آید که، اگر کتاب شوند، بازار نشر را می‌لرزانند. اما یک سدّ غول‌آسا پیش پای این افراد است: فرزندانشان. به‌همین‌دلیل، یک نویسندۀ بزرگ به مایکل شیبن گفت «بچه‌دار نشو. هر کدام از فرزندانت، جای یکی از کتاب‌هایی خواهند بود که هرگز چاپ نکرده‌ای». حالا شیبن چهار فرزند دارد و توضیح می دهد که، با نادیده‌گرفتن این نصیحت، چه‌ از دست داده و چه به دست آورده.",
+  "content": "مایکل شیبن، جی.کیو —  تابستانِ قبل از انتشار اولین رمانم، در یک مهمانی ادبی، با نویسنده‌ای که می‌ستودمش در تراس خانۀ میزبانمان، در امتداد رودخانۀ تراکی، تنها شدم. آدم‌های زیادی با جام‌ و بطری‌هایی در دست در رفت‌وآمد بودند، اما احساس کردم که توجه نویسنده، نمی‌دانم به چه علت، به من جلب شده است.\n با صدایی که رگه‌های هشدار در آن نمایان بود به من گفت: «می‌خواهم نصیحتی به تو بکنم».\n پاسخ دادم که باعث خرسندی من است. کنجکاو بودم بفهمم چه می‌خواهد بگوید، نه به این دلیل که خود را محتاج نصیحت می‌دانستم بلکه می‌خواستم سرنخی از راز این مرد بزرگ دستگیرم ‌شود. او خود را در حجابی بی‌منفذ عرضه می‌کرد و خوش‌روییِ حساب‌شدۀ آدمی را داشت که عادت نداشت چیزی از خودش بروز دهد. نصیحت تنها سرنخی بود که می‌توانستم از او به دست بیاورم.\n مرد بزرگ گفت که نصیحتش دردناک خواهد بود -شاید هم در لحنش این را نشان داده بود- اما می‌دانست چه می‌خواهد بگوید و من، اگر می‌خواستم به‌عنوان یک رمان‌نویس به موفقیت دست پیدا کنم، باید با دقت به نصیحتش گوش می‌سپردم. مرد تقریباً دو برابر من سن داشت اما پیر نبود. به اندازۀ کافی جوان بود که کفش آل‌استارز مشکی بپوشد.\n او گفت «بچه‌دار نشو، همین». لبخندش محو شد ولی اثر آن، لحظه‌ای، در چشمان آبی رنگش درنگ کرد. «کل قاعده‌ همین است». \n قرار بود تا کمتر از یک ماه دیگر با همسر سابقم ازدواج کنم؛ کتابم هم بهار سال بعد بیرون می‌آمد. مشخص بود که از دید آن نویسندۀ مشهور، همۀ این اتفاق‌ها دلیلی برای هشداردادن بود. حالا ازدواج اشکالی ندارد، در واقع خود او همه کتاب‌هایش را به همسرش تقدیم کرده بود، اما اگر حواست نباشد، ممکن است تمام حرفه‌ات را به خطر بیندازی. او با شکیبایی توضیح داد که، بعد از این رمان، رمان دومم را خواهم نوشت و رمان‌های دوم به‌مراتب از رمان‌های اول بدقلق‌تر و  سخت‌ترند. بعد از مصیبت‌های رمان دوم، اگر به اندازۀ کافی خوش‌شانس و کله‌شق باشم، با رمان‌های تحکم‌آمیز ‌سوم و چهارم گلاویز خواهم شد، سپس رمان غیرقابل پیش‌بینی پنجم، و رمان ششم که مختصر و گیراست، و هفتمی که یک جورهایی عصارۀ رمان‌های قبلی است، و به همین ترتیب تا هر وقت که کله‌شقی و شانسم دوام بیاورد. در غیر این صورت، اشتباه مهلکی را مرتکب شده‌ام که جوان‌های بااستعدادِ بسیاری قبل از من را به دام خود کشیده است.\n مرد بزرگ ادامه داد «یا می‌توانی کتاب‌های عالی بنویسی، یا بچه داشته باشی؛ به خودت بستگی دارد».\n سرم را تکان دادم، از رسالتی که او در قبال من به انجام رسانده بود کمی گیج بودم، پیروزی و حرفه‌ای که باید برایش می‌جنگیدی انبوه کتاب‌هایی بود که مانند برج بابل سر به فلک می‌کشیدند: کتاب روی کتاب.\n اعتراف کردم که «هیچ‌وقت این‌طور بهش فکر نکرده بودم». با همسر آینده‌ام بازیگوشانه فقط دربارۀ اسم بچه حرف زده بودیم و بس. آیا می‌بایست این مکالمه‌های غیرجدی و مکالمه‌های جدی‌تری که ممکن بود بعدتر پیش‌ بیایند را فوراً متوقف می‌کردم؟ نامزدم شاعر بود، با بلندپروازی‌های خاص خودش.\n مرد گفت «پو، اوکانر، وِلتی. هیچ کدامشان بچه نداشتند». ضمناً خود او نیز در این فهرست جای می‌گرفت؛ او که جنوبی بود و همسر محبوبش نیز بدون فرزند بودند، مثل «چخوف، بکت، وولف».\n\nسعی کردم چند مثال نقض بیاورم اما بدبختانه، کسی که بلافاصله به ذهنم رسید، جان چیوِر بود که در آن زمان مثل بُت می‌پرستیدمش. او و همسر آزرده‌خاطرش به همراه سه فرزند در خانه‌ای در شهر اُسینینگ نیویورک زندگی می‌کردند. همان موقع‌ها داشتم خاطرات دخترش سوزان را می‌خواندم. دوران کودکی مصیبت‌باری داشت. وضعیت پدرش آمیزه‌ای از می‌خوارگی، شرمساری و همجنس‌گرایی پنهانی بود. با گذر زمان داستان‌های کوتاهش بی‌قیدوبند شده بودند و رمان‌هایش با وقار ساختگی و گام‌های آهستۀ مستانی که می‌خواهند خود را هوشیار جا بزنند نمایان می‌شدند. در این وضع، بچه‌ها یا مأیوسانه در آرزوی دیده‌شدن بودند یا سعی می‌کردند توی دست و پای بزرگ‌ترها نباشند. به نظرم دست‌کم می‌شد دراین‌باره بحث کرد که این مرد هرگز نباید بچه‌دار می‌شد. با خود فکر کردم سوزان چیور درباره این گزاره چه احساسی خواهد داشت.\n مرد بزرگ ادامه داد «بگذار این‌جور بگویم مایکل»، و سپس منطق بی‌رحمانه‌اش را رو کرد: نوشتن یک‌جور تمرین است، هر چه بیشتر بنویسی، نویسندۀ بهتری می‌شوی و کتاب‌های بیشتری خلق می‌کنی. تعالی و زایندگیْ رمز موفقیت پایدار است، و زمان عامل اصلی این هر دو است. مرد بزرگ گفت فرزندان، سارقان رسوای زمان‌اند. سپس مسئلۀ موضوع، زمینه، و تجربیات پیش می‌آمد. کتاب‌ها گرسنه‌اند، و اگر زیادی یک جا بمانی، هر چیز و هر کس که در اطرافت باشد را مصرف می‌کنند. باید مدام در حرکت باشی، رو به جلو، مثل یک چوپان ادبی، رمۀ گرسنۀ رمان‌هایت را پیش برانی. به این ترتیب، سفر یک ضرورت است. باید این حرفش را می‌پذیرفتم چون دراین‌باره مطالعه‌ای دقیق انجام داده بود: سفر کردن با بچه، مثل خار در چشم و استخوان در گلو است. به هر صورت،‌ نویسندگان آرام و قرار ندارند. آن‌ها می‌بایست بتوانند هر وقت که ‌می‌خواهند جمع کنند و بزنند به‌ چاک و بروند به هر کجا که مناسب حالشان باشد. نویسندگان می‌بایست در قبال هیچ‌چیز مسئولیتی نداشته باشند مگر نوشتن، و به هیچ چیز تعهدی نداشته باشند مگر تعداد واژه‌هایی که روزانه باید بنویسند. درست در تضاد با این‌ها، فرزندان به ثبات، نظم، جریان عادی و ورای همۀ این‌ها به تعهد نیاز دارد. خلاصه می‌خواست بگوید داشتن فرزند بر خلاف نوشتن است.\n همچنان داشتم به مغزم فشار می‌آوردم تا نویسنده‌ای را به خاطر آورم که مرد خانواده نیز بوده، البته نه مثل چیور با آن وضع مصیبت‌بار. توماس مان؟ اشتیاقم به توماس مان مدت‌ها بود از بین رفته بود اما شور و شعف تابستان پنج سال پیش را که با صعود از کوه جادویی۱ او سپری شد، هرگز فراموش نکردم.\n مرد بزرگ گفت «توماس مان؟» و پوزخندی زد. درست به‌سمت دامی حرکت کرده بودم که برایم پهن کرده بود. «توماس مان ساعت‌ها خودش را در اتاقش محبوس می‌کرد، هر روز! بچه‌هایش به هیچ‌وجه اجازه نداشتند مزاحمش بشوند، وگرنه دمار از روزگارشان در می‌آورد، اغراق نمی‌کنم. فرزندانش مزاحمش بودند. وقتی مشغول کار بود مایۀ عذابش بودند. می‌خواهم بگویم مسئلۀ رسیدگی به کارها و انجامشان به کنار، آیا این همان پدری است که می‌خواهی بشوی؟»\n پاسخ این سؤال برایم آسان بود. می‌دانستم می‌خواهم چگونه پدری باشم. نه یکی شبیه پدر خودم، می‌خواستم هر وقت فرزندانم به من احتیاج داشتند در کنارشان باشم، هنگام صبحانه، موقع نوشتن تکالیفشان، وقت شنا، آشپزی یا دوچرخه‌سواری یاد می‌گرفتند؛‌ وقتی سرشان را در بالشت فرو می‌کردند و می‌گریستند. من در زندگی فرزندانم حضور خواهم داشت. خلاصه بگویم، آغوش من همیشه به روی آن‌ها باز خواهد بود. تابه‌حال، هرگز درنیافته بودم که این بلندپروازی من با نوشتن ناسازگار است.\n\nمرد بزرگ که، مثل گاوبازانِ داستان‌های همینگوی، خود را برای کشتن حیوان زخمی آماده می‌کرد گفت «ریچارد ییتس، می‌دانی ریچارد ییتس چه گفته است؟»\n با خود گفتم ای وای، نه. برای ییتس تیزبین و بدگمان، به‌خاطر کتاب‌هایش ازجمله رژۀ عید پاک۲، جادۀ انقلابی۳ و یازده نوع تنهایی۴ احترام زیادی قائل بودم. بی‌تردید چیزی که می‌خواست از او نقل کند چیزی غیر از یک واقعیت تلخ و دلسردکننده نبود. \n مرد بزرگ از ییتس نقل کرد، شاید هم تفسیر خودش را بیان کرد، یا حتی ممکن بود از خودش درآورده باشد که «در ازای هر فرزند، یک کتاب را از دست می‌دهی».\n مرد بزرگ لبخند زد. تأثیری که حرف‌هایش روی من گذاشته بود را می‌توانست ببیند. آنجا ایستاده بودم و سعی می‌کردم حساب کنم که قید چند کتاب را حاضرم یا مجبورم که بزنم. من و همسر آینده‌ام دو اسم انتخاب کرده بودیم، یک اسم دختر و یک اسم پسر. این به این معنا بود که دو کتاب، دو کتاب حذف می‌شد، با حلّال قوی فرزندان محو می‌شد. گمان کردم با این قضیه می‌توانم کنار بیایم. اما اگر بعد از دو تای اولی، برحسب «تصادف»، مثلاً به خاطر حواس‌پرتی یا شکست روش‌های جلوگیری سومی هم اتفاق می‌افتاد، و اگر خدای ناکرده، بارداری سوم دوقلو بود چه؟ ناگهان در خیالاتم خود را دیدم که به پایه‌های بابل نیمه‌ساخته چسبیده‌ام، و تا قوزک پا در موج پرهیاهویی از نوزادان گریان فرو رفته‌ام، نانویسندۀ یک قفسۀ کامل از رمان‌های بی‌نظیر که هرگز نتوانسته‌ام بنویسمشان، رمان‌هایی که هر کدام ممکن بود شاهکاری ادبی باشند.\n مرد بزرگ با لحنی که همچون کره روی بیسکویت داغ بود گفت «بسیار خوب مایکل، بهش فکر کن». کارش را به پایان رسانده بود. دستی به شانه‌ام زد، آخرین جرعۀ بطری آب‌جو را سر کشید و با اطمینان از نجات‌دادن، یا دست‌کم ترساندن من، یکی دیگر از گوسفندان گمراه، به درون خانه بازگشت.\n به خاطر می‌آورم که بعد از مهمانی این مکالمه را برای همسر آینده‌ام تعریف کردم. به آن ماجرا خندیدیم و حرف‌های مرد را پای این گذاشتیم که سعی داشته خودش را توجیه کند یا شاید حتی ترحم‌برانگیزتر، می‌خواسته از جبر تغییرناپذیری که در آن قرار داشته، تصویری ایدئال ارائه دهد. ما ازدواج کردیم، چند بار نقل مکان کردیم و طلاق گرفتیم. توانستم، از آن سیاحت نافرجام، چندتایی داستان کوتاهِ کمی تلخ به غنیمت بیاورم. اما رمان دومی که در طول آن سال‌ها سعی در نوشتنش داشتم، رمانی که قرار بود حماسی باشد، مثل یک کشتی عظیم جنگی، بی امید نجات، در قعر روح من غرق شد. خوشبختانه فرزندی هم نداشتم تا او را مقصر این کشتی‌شکستگی بدانم. چند سال بعد دوباره ازدواج کردم و بعد از گذشت ربع قرن، درحالی‌که چهار فرزند داشتم، توانسته بودم چهارده کتاب چاپ کنم.\n آیا باید تعدادشان هجده تا می‌بود؟\n گاهی، پس از  گذراندن شبی جان‌فرسا پشت کیبورد، خیالات غریبی بر من چیره می‌شود: احساس اینکه به‌اشتباه گرفتار کتابی شده‌ام که نباید: نوعی مرثیه برای کتاب‌های دیگری که از دست می‌روند، برای رمان‌هایی که مثل عضوی قطع‌شده، جای خالیشان درد می‌کند. آیا این‌ کتاب‌ها را  فرزندانم از من ربوده‌اند؟ اگر کسی نمودار خروجی داستان‌کوتاه‌های من با سیر نزولی، و خروجی فرزندآوری‌ام با سیر صعودی را طی دو دهۀ گذشته رسم می‌کرد، دو خط متقاطعِ Xشکلِ به دست آمده انگار داشت یک صحنۀ جرم را علامت‌گذاری می‌کرد. اما دلیل اینکه من دیگر داستان‌کوتاه نمی‌نویسم این نیست که فرزندانم ربایندگان زمان‌اند. دلیلش این است که هزینۀ فرزندانم زیاد است و داستان کوتاه درآمد چندانی ندارد. بنابراین استطاعت نوشتن داستان کوتاه را ندارم.\n و آن چهار رمان «ازدست‌رفته» که مرد بزرگ سال‌ها پیش آن‌ها را در نظریه‌اش پیشبینی کرده بود چطور؟ اگر به نصیحت مرد بزرگ عمل کرده بودم و هرگز زیر بار نعمت داشتن فرزند نرفته بودم، یا اگر هرگز رمانی ننوشته بودم، در نهایت نتیجه یکی می‌شد، عیناً همان نتیجه‌ای که حالا با توجه به تصمیمی که گرفته‌ام در انتظارم است: در آخر خواهم مرد، و روزگار با همۀ قیل‌وقالش و با خونسردی‌اش در بی‌تفاوتیِ بی‌پایانِ فضا خواهد چرخید، و پس از تنها ۱۰۰ چرخش به دور خورشید، ما شش نفر را که عاشق هم هستیم به خاک تبدیل خواهد کرد، و به‌جز تعداد ناچیزی از هزاران هزار رمان و داستان کوتاه نوشته شده در طول عمر ما، همگی به فراموشی سپرده می‌شوند. اگر هیچ یک از کتاب‌های من به آن تعداد ناچیز نپیوندند به این دلیل که اجازه دادم فرزندانم زمان را از من بدزدند، مرا محدود و آزادی‌ام را مخدوش کنند، من هیچ شکایتی ندارم. کتاب‌هایم، زمانی که نوشته می‌شوند،‌ دیگر هیچ شگفتی‌ای برایم ندارند، هیچ رازی در خود ندارند، بر خلاف فرزندانم. کتاب‌هایم به‌هیچ‌وجه ضعف‌ها، شکست‌ها و نقص‌های شخصیتی مرا جبران نمی‌کنند، بر خلاف فرزندانم. از همۀ این‌ها گذشته، کتاب‌هایم مرا درمقابل دوست نمی‌دارند، برخلاف فرزندانم. به‌هرحال، صد سال پس از این، من هرگز نخواهم فهمید که آیا کتاب‌هایم می‌پوسند و فراموش ‌می‌شوند یا نه. مشکل همین ‌جاست، در آخر، همۀ سرمایه‌های خود را وقف آیندگان می‌کنید و هیچ‌وقت آن‌قدر زنده نمی‌مانید که از آن لذت ببرید.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nChabon, Michael. Pops: Fatherhood in Pieces. Harper, 2018\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مایکل شیبن نوشته است و در تاریخ ۲۷ آوریل ۲۰۱۸ با عنوان «Michael Chabon: Are Kids the Enemy of Writing» در وب‌سایت جی.کیو منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۱ شهریور ۱۳۹۷ آن را با عنوان «اگر می‌خواهی نویسندۀ خوبی شوی، بچه‌دار نشو» و با ترجمۀ عرفانه محبی منتشر کرده است. •• مایکل شیبن (Michael Chabon) نویسندۀ مطرح ادبی و نگارندۀ چهارده کتاب داستانی است. رمان ماجراهای شگفت‌انگیز کاوالیر و کلی (The Amazing Adventures of Kavalier & Clay) برندۀ جایزۀ پولیتزر شد و کتاب مجمع پلیس‌های عبری (The Yiddish Policemen’s Union) او برندۀ جایزۀ کتاب علمی‌تخیلیِ هوگو. ••• این مطلب برشی است از کتاب باباها، پاره‌هایی از پدرانگی (Pops: Fatherhood in Pieces).\n[۱] The Magic Mountain [۲] The Easter Parade [۳] Revolutionary Road [۴] Eleven Kinds of Loneliness"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833782.json b/train/413833782.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ea96e9c644573aa5964d63b847448c487bbce0a3
--- /dev/null
+++ b/train/413833782.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بچه‌ها چه احساسی به گوشی‌ پدر و مادرهایشان دارند؟",
+  "subtitle": "کار به اعتیاد دیجیتال که می‌رسد، فقط بچه‌ها نیستند که مشکل دارند، تمام خانواده درگیرند",
+  "introduction": "پدر و مادرهای زیادی هستند که میزان وقت‌گذرانیِ فرزندانشان با گوشی‌های هوشمند ‌نگرانشان کرده است. آن‌ها می‌خواهند بدانند «اعتیاد» کودکان و نوجوانان به این فناوری‌ها چه تأثیراتی بر زندگی آن‌ها خواهد داشت و طبعاً پژوهش‌های زیادی نیز در این باره انجام شده است. اما چند محقق، این سوال را از سوی دیگر آن پرسیده‌اند: عادتِ پدر و مادرها به استفاده از فناوری‌های همراه، چه تأثیری بر کودکان می‌گذارد؟ داده‌های جدید نتایج تعجب‌برانگیزی به دست می‌دهند.",
+  "content": "تیم بازاریابی نشریۀ آتلانتیک، آتلانتیک — در تابستان سال ۲۰۱۳، سه زن به کلانشهر بوستون رفتند و به‌مدت دو ماه، در روزهای کاری هفته برای شام‌خوردن به رستوران‌های فست‌فودی می‌رفتند. غذا سفارش ‌می‌دادند و تا جای ‌ممکن بدون جلب توجه روی صندلی‌هایشان ‌می‌نشستند تا هیچ سوءظنی برنینگیزند. بعد شروع می‌کردند به جمع‌آوری مخفیانۀ اطلاعات. آن‌ها دنبال آن دسته از مشتری‌ها بودند که جمعشان شامل یک بزرگسال و دست‌کم یک کودک کوچک‌تر از ۱۰ سال باشد. این سه زن، پژوهشگرانِ دانشگاهی از رشته‌های تخصصی اطفال، رشد کودک و مردم‌شناسی بودند و نیاز داشتند آن‌قدر به سوژه‌های خود نزدیک شوند تا بتوانند تغییر حالات چهره و لحن صدا را متوجه شوند. یادداشت‌های فراوانی برداشتند. مأموریت آن‌ها مشاهدۀ نحوۀ تعامل کودکان و مراقبان آن‌ها با فناوری‌های همراه و نیز بررسی نوع تعامل آن‌ها بین خودشان بود، آنهم با ظریف‌ترین جزئیات. نتیجۀ پژوهشْ پیشگامانه بود؛ اولین پژوهشی بود که چگونگی استفادۀ والدین از فناوری‌های شخصی را در پیرامون کودکان بررسی می‌کرد و کشف اصلی آن نگران‌کننده بود: مراقبان هرچه بیشتر مجذوب گوشی‌های هوشمند خود بودند، رفتارشان با کودکان همراهشان خشن‌تر بود.\n اغراق نیست اگر بگوییم این پژوهش کمک کرد تا شاخۀ تحقیقی جدیدی راه‌اندازی شود، شاخه‌ای که قدمت ریشه‌های آن به دهه‌ها قبل، یعنی میانۀ قرن می‌رسد، وقتی که دغدغه‌ها دربارۀ میخکوب‌شدن کودکان جلوی نور آبی صفحه‌های تلویزیونی بالا گرفته بود. پژوهش‌هایی که دربارۀ تلویزیون و تأثیرات روان‌شناختی آن بر کودکان نوشته شده‌اند می‌توانند کتابخانه‌ای را پر کنند. به‌همین‌نحو، پریشانی‌های اخیر دربارۀ نوجوانانی که به اینترنت و شبکه‌های اجتماعی‌ «معتاد»اند -و پیش‌ازآن، به بازی‌های ویدئویی- منجر به انبوهی از تحلیل‌ها شده است دربارۀ اینکه این فناوری‌ها چه تأثیراتی بر کودکان دارند. اما پژوهش رستوران‌های بوستون پرسش دیگری را آشکار ساخت، چرخشی در هراس‌هایی در گذشته از رسانه‌های قدیمی داشتیم: کودکان چگونه از عادت‌های والدینشان در استفاده از فناوری‌های شخصی متأثر می‌شوند؟\n دو سال بعد، در همایشی دعوتنامه‌ای، گروهی از پژوهشگران و دانشگاهیان از رشته‌های گوناگون در کالیفرنیای جنوبی گرد هم آمدند تا به پرسش‌های مربوط به فرزندپروری در عصر دیجیتال بپردازند. در میان دعوت‌شدگان دکتر جنی رادِسکی۱ نیز بود، متخصص اطفال و پژوهشگری که هدایت مطالعۀ رستوران‌های زنجیره‌ای را بر عهده داشت. در کنار او روان‌شناسان، جامعه‌شناسان و محققان مطالعات رسانه نیز حضور داشتند. یکی از اهداف این نشست مرور متون نوشته شده دراین‌باره تاکنون، و صدور فراخوانی عمومی برای پژوهش‌های بیشتر بود. دربارۀ موضوع استفاده از رسانه‌های دیجیتال و فرزندپروری نادانسته‌های بسیار باقی است، اما به‌اندازۀکافی پژوهش انجام گرفته تا اسباب نگرانی‌های جدی باشد.\n چنین نگرانی‌هایی با داده‌های جدیدی آغاز شدند که می‌گویند درواقع نسل‌های قدیمی‌تر درقیاس با همتایان جوان‌ترشان، مصرف‌کنندگان حریص‌تر شبکه‌های اجتماعی‌اند و احتمال اینکه والدین در چنین شبکه‌هایی فعال باشند، بیشتر از غیروالدین است. این چه جای نگرانی دارد؟ مدارکی وجود دارند که نشان می‌دهند این تجربه‌های دیجتال می‌توانند تأثیرات منفی داشته باشند. استفادۀ مداوم از شبکه‌های اجتماعی همچنین یکی از عاملان ریسک -البته در میان بسیاری عوامل دیگر- برای افسردگی است. سارا کوین۲، روان‌شناس دانشگاه بریگهَم یانگ، دریافت که تازه‌مادران اغلب در شبکه‌های اجتماعی خود را با سایر مادران مقایسه می‌کنند، و این رفتار به‌نوبۀخود با «سطوح بالاتر افسردگی مادرانه» مرتبط است. نظرسنجی‌های سالیانۀ مرکز آیندۀ دیجیتال۳ در یو.اس.سی آننبرگ۴ نشان می‌دهند که از سال ۲۰۱۲، آدم‌ها به‌نحو فزاینده‌ای احساس می‌کنند به‌ خاطر گوشی‌های هوشمند، در خانواده‌های خود مورد بی‌توجهی واقع می‌شوند.\n یکی از دعوت‌شدگان به همایش، برندان مک‌دنیل۵، پژوهشگری از ایالت ایلینوی بود که به‌تازگی عبارتی تخصصی برای توصیف حواس‌پرتی‌ها و گسست‌های روزمره در زندگی خانوادگی توسط گوشی‌های هوشمند و رسانه‌های دیجیتال برساخته است: «مزاحمت فناوری۶». مک‌دنیل و دیگران در تلاش بودند تا نقشۀ تأثیرات «مزاحمت فناوری» بر رابطۀ والد با کودک را ترسیم کنند. حالا به خوبی ثابت شده است که مزاحمت‌های ناشی از فناوری واقعاً مخل‌اند. بسته به اینکه تصمیم بگیرید به کدام پژوهش نگاه بیاندازید، بزرگسالان به‌طور متوسط گوشی‌های هوشمند خود را هر روز بین ۸۰ تا ۲۰۰ بار نگاه می‌کنند. یافته‌های یک تحقیق در سال ۲۰۱۵ از مراقبان و کودکان در زمین‌های بازی می‌گوید کار کودکان برای جلب توجه بزرگسالانی که با گوشی‌های هوشمند خود مشغول بودند سخت‌تر بود تا آن‌هایی که حواسشان به چیزهای دیگری ازقبیل صحبت با سایر بزرگسالان بود. باز هم پژوهش دیگری شواهدی ارائه کرد مبنی ‌بر اینکه والدینِ کودکانِ خردسال زمانی‌که به یک صفحۀ نمایشگر نگاه می‌کنند کمتر با کودکان حرف می‌زنند. و بنابر پژوهشی دیگر از جنی رادسکی، «رسانه‌هایِ همراهِ والدین با تعاملات کمتر مادر با کودک مرتبط‌اند.»\n مطمئناً والد حواس‌پرت پدیدۀ جدیدی نیست. پس چه عدم‌شباهتی وجود دارد بین پدری که در سال ۲۰۱۸ پیام کوتاهی را با فشاردادنِ انگشتانش روی صفحه می‌نویسد، با پدری که در دهۀ ۱۹۵۰، روی صندلی‌اش نشسته و از پشت روزنامه‌ای باز کرده و به فرزندانش بی‌اعتنایی می‌کند؟ برای مثال مک‌دانیل معتقد است که این تفاوت قطعی است. می‌گوید «این وسیله‌ها توجه ما را به‌نحوی کاملاً جدید تسخیر می‌کنند.» درواقع، آزمایش‌های عصب‌شناختی نشان می‌دهند که استفاده از گوشی هوشمند پیام‌رسان‌های عصبی‌ای را در مغز ما فعال می‌کنند که به‌نوبۀخود عادت چک‌کردن گوشی هوشمندمان را تقویت می‌کنند. او می‌گوید «چیزی در نحوۀ طراحی این وسیله‌ها و جنس رابطه‌ای که ما با آن‌ها برقرار کرده‌ایم وجود دارد. بله، والدین همیشه حواس‌پرت بوده‌اند، اما این شکل از حواس‌پرتیِ درگیرکننده که این وسیله‌ها تولید می‌کنند چیزی است که جهان هرگز پیش‌ازاین ندیده است.»\n اما حتی اگر مزاحمت فناوری واقعی است، و حتی اگر مطمئن باشیم که این مزاحمت متفاوت از اشکال قبلی حواس‌پرتیِ ناشی از رسانه است، آیا هیچ تأثیرِ سنجش‌پذیر و قابل‌تشخیصی بر کودکان و رشد آن‌ها دارد؟\n مک‌دنیل و دیگران می‌گویند که پژوهش‌های ابتدایی انجام شده‌اند و تأثیرات سنجش‌پذیرند؛ و دست‌کم به‌نظر می‌رسد که برخی از این تأثیرات مخرب‌اند. وی به‌تازگی با رادسکی برای تحلیل آماری پرسش‌نامه‌هایی که توسط ۱۷۰ پدر و مادر در سراسر کشور به‌صورت آنلاین پر شده‌اند، همکاری کرد. یافته‌های این پژوهش که ماه نوامبر گذشته در ژورنال چایلد دولوپمنت۷ منتشر شده است، حاکی از این است که مادرانی که خبر از تناوب بیشتر گسست‌های فناورانه در حین تعامل با کودکان داده‌اند، به‌همین‌ترتیب احتمال بیشتری داشته که سطوح بالاتری از رفتارهای مسئله‌گون در همان کودکان را گزارش کنند؛ هم شامل رفتارهای بیرونی مثل قهر، و هم رفتارهای درونی‌تر مثلِ گریه‌کردن و کج‌خلقی.\n در پژوهشی تازه‌تر در سال ۲۰۱۷، سارا کوین از دانشگاه بریگهم یانگ از ۱۲۰۰ فرد بالغ و نوجوان از سراسر کشور دربارۀ عادت‌های والدینشان در استفاده از فناوری نظرسنجی کرد. هرچند کوین اخطار می‌کند که این پژوهش هنوز منتشر نشده و کماکان در مرحلۀ داوری دقیق است، می‌گوید که «یافته‌های تازۀ» آن نشان می‌دهند که مزاحمت فناوری رابطه دارد با اینکه کودکان محبت کمتری از سوی والدین را گزارش کنند و اینکه ۱۱ درصد از نوجوانان «برای جلب توجه پدر و مادرشان، زمانی‌که با گوشی یا تبلتش مشغول بوده، تقلای کم یا زیادی کرده‌اند.» بینِ آن گروه ۱۱ درصدی، نوجوانان گرایش بیشتری به قلدری در فضای مجازی، احساس اضطراب و افسردگی داشتند.\n البته والدین از دردسرهای بالقوه‌ای که عادت‌های مرتبط با فناوری‌شان می‌آفریند، کاملاً بی‌خبر نیستند. اگر پرس‌وجو کنید، داستان‌های بسیاری دربارۀ احساس گناهِ والدین خواهید شنید: مادری در وصف اسکرول‌کردن مداومش در فیدهای شبکه‌های اجتماعی می‌گوید «این وقت را می‌توانم صرف برقراری رابطه‌ای معنادار با دخترم کنم. این فرصتی برای ساختن رابطه‌ای با فرزند خودم است که تلف می‌شود».\n کاترین استاینر-ادر۸، روان‌شناس بالینی کودکان در بوستون و نویسندۀ کتاب انفصال بزرگ: محافظت از دوران کودکی و روابط خانوادگی در عصر دیجیتال۹، می‌نویسد «یکی از چیزهایی که در کودکان بسیار نادر است، شنیدن جوابی مشابه از کودکان از همۀ سنین به پرسشی بدون جواب قطعی۱۰ است.» او ازطریق پژوهش‌اش که طی آن با بیش از هزار فرزند، از خردسالان تا دانشجویان مصاحبه کرده، دریافت که «بچه‌های کوچک، چهار یا پنج‌ساله، چیزهایی مثل این می‌گویند که ’بابام از گوشی هوشمند استفاده می‌کنه. گوشی مسخره‌ایه.‘ ’مامانم گوشی هوشمند داره. گوشی مسخره‌ایه، چون گفت که دو دقیقه دیگه می‌آد و برام قصه می‌خونه، یا بازی می‌کنه، اما اصلاً نیومد.‘ این غم‌انگیز است.»\n حواس‌پرتی دیجیتال والدین بیش‌ازهمه زمانی استاینر-ادر را نگران می‌کند که به نوزادان مربوط است. او هشدار می‌دهد که برای مثال، نگاه‌کردن به گوشی‌تان زمانی‌که به نوزاد شیر می‌دهید، نوزاد و مغز درحال‌رشد او را از لحظات حیاتی اتصال و محبت محروم می‌کند. می‌گوید «زمانی‌که دارید برای کسی پیام می‌فرستید نمی‌توانید کودک را در آغوش گرفته و به او شیر بدهید، به چشم‌هایش خیره شوید و به او آن پرورش بینافردی‌ای را بدهیم که لازم دارد.» و فقط مغز کودک نیست که به این لحظات اتصال نیاز دارد. «اگر به آن‌ها اجازه بدهیم، به‌مرور زمان نوزادانمان ما را آرام می‌کنند. یاد می‌گیریم چطور فریاد نزنیم، چگونه صبور باشیم. نوزادان و خردسالان ما را والدین بهتری می‌کنند، اما اگر دائماً حواستان پرت چیزهای دیجیتال باشد، در مقام والد تغییر نخواهید کرد.»\n ممکن است استاینر-ادر در سوی هشیار این طیف قرار گرفته باشد. دیگرانی که استفاده از فناوری و شبکه‌های اجتماعی را مطالعه کرده‌اند، دیدگاه متعادل‌تری دارند. برخی حتی مزایایی در آن می‌بینند. استفانی رایش۱۱ دانشیار دانشگاه کالیفرنیا در آیروین می‌گوید «می‌دانم افرادی هستند که دربارۀ رسانه‌ها و صفحات نمایشگر دیدگاه تیره‌وتاری دارند. من ندارم. فکر می‌کنم مزایای بسیاری هست که می‌توان از آن‌ها گرفت.» برای مثال می‌گوید وسیله‌های شخصی می‌توانند آموزنده باشند یا به کودکان فرصتی برای اتصال به دیگران در فاصله‌های دور بدهند. و اگر زمان‌هایی باشد که والدین احساس می‌کنند مضطرب‌اند، دادن گوشی به بچه برای مدتی آسوده بودن «ضرورتاً چیز بدی نیست.»\n هشدارگرایی۱۲ قدمتی هم‌اندازۀ مطالعات رسانه دارد، و هر محققی که اینجا به او ارجاع داده‌ایم هشدار می‌دهد که دررابطه‌با مطالعۀ حواس‌پرتی دیجیتال در خانواده‌ها، ما در جهانی از روابط متقابل و همبستگی میان عوامل ریسک زندگی می‌کنیم، و آن‌ها علت‌ومعلول، یا به‌قول برخی از متخصصین علوم اجتماعی، «ع»، نیستند. هنوز پژوهشگری مدرکی دال‌براینکه استفادۀ والدین از گوشی‌های هوشمند موجب مشکلات رفتاری یا پرورشی در کودکان می‌شود فراهم نکرده است. کوین می‌گوید «هنوز پژوهش‌ها ما را به آنجا نرسانده‌اند.»\n هرچند تحقیقات مفصل در راه‌اند. برای مثال، رایش روی مطالعات مشاهده‌ای از کودکان، چهارساله و کوچک‌تر در فضاهای عمومی کار می‌کند. او و دانشجویانش «کیفیت تعاملات والد با کودک» را زمانی‌که گوشی هوشمند به معادله افزوده می‌شود، بررسی خواهند کرد. کوین در میانۀ یک مطالعۀ طولی جاه‌طلبانه است که می‌خواهد ۵۰۰ کودک را در شهر دنور از بدو تولد تا پایان دوران کودکی‌شان دنبال کند. درهمین‌حین مک‌دنیل مطالعۀ طولی خود را در دست دارد که از آن هم‌اینک بینش‌هایی دست‌چین کرده است. در پژوهش او، از والدین در مقاطع مختلفی در یک بازۀ شش‌ماهه نظرسنجی شده که طی آن بسیاری از آن‌ها خبر از الگویی نگران‌کننده داده‌اند: حواس‌پرتی خودشان توسط فناوری، و درپی آن مشکلات رفتاری کودکان، و درپی آن میزان استرس بالاتری در فرزندپروری، و درپی آن حواس‌پرتی بیشتر توسط وسیله‌ها (همان‌طور که پژوهش‌های دیگر نشان می‌دهند، به‌این‌دلیل که افراد اغلب برای کاهش استرس به فناوری پناه می‌برند). مک‌دنیل می‌گوید «چنین چرخه‌هایی وجود دارند که خانواده‌ها در آن گیر می‌کنند. تلاش برای شناسایی دلیل ریشه‌ای ضرورتاً اهمیتی ندارد». درعوض، پیشنهاد می‌کند «اگر بتوان زمانی که مداخله‌کردن آسان‌تر است را پیدا کرد، می‌توان این چرخه متوقف کرد.»\n خب چگونه آن را متوقف می‌کنید؟ ممکن است از آنچه فکر می‌کنید ساده‌تر باشد.\n دست‌کم برای اکنون، توصیه‌های متخصصانْ انقلابی نیست و احتمالاً این نکتۀ مثبتی است. مسئله را ساده می‌کند. نخست، روان‌شناسان توصیه می‌کنند تا رفتار خود را صادقانه بررسی کنید. سپس، مناطق عاری از فناوری بسازید که هم مکان‌ها و هم بازه‌های زمانی را در بر گیرد؛ سر میز هنگام شام از همه شایع‌تر است. مک‌دنیل می‌گوید «حتی چیزی به‌این‌سادگی –برنامه‌ریزی برای زمانی که قرار است صرفاً با هم رابطه برقرار کنیم و کاملاً بر یکدیگر متمرکز باشیم- می‌تواند در بسیاری از خانواده‌ها معجزه کند.» و استاینر-ادر اضافه می‌کند که صرف بیشترین زمان ممکن در بازیِ بدونِ فناوری در جهان واقعی با کودکان، و همچنین دست‌وپنجه نرم‌کردن با «تمام مسائل سختی که با خانواده‌دار بودن همراه است» بدون وسیله‌ها، یک ضرورت است. همان‌طور که او می‌گوید «ما قبلاً در ساحت خانواده این‌گونه به چالش کشیده نشده بودیم. اما حال‌که پژوهش‌های بیشتری منتشر می‌شوند، داریم به آنجا می‌رسیم. اکنون مسئله این است که چگونه اطمینان حاصل کنیم که از اشکال گوناگون تعامل با کودکان محافظت می‌کنیم. چگونه از گوشی هوشمند باهوش‌تریم؟»\n نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را تیم بازاریابی نشریۀ آتلانتیک نوشته‌اند و در تاریخ ۲۰ آوریل ۲۰۱۸ با عنوان «How well do we understand the tech habits of parents» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۴ مهر ۱۳۹۷ با عنوان «بچه‌ها چه احساسی به گوشی‌ پدر و مادرهایشان دارند؟» و ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است.\n[۱]  Jenny Radesky [۲]  Sarah Coyne [۳]  Center for the Digital Future [۴]  USC Annenberg [۵]  Brandon McDaniel [۶]  Technoference ترکیب دو واژۀ تکنولوژی و مداخله یا مزاحمت [مترجم]. [۷]  Child Development [۸]  Catherine Steiner-Adair [۹]  The Big Disconnect: Protecting Childhood and Family Relationships in the Digital Age [۱۰]  Open ended question [۱۱]  Stephanie Reich [۱۲]  Alarmism\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833783.json b/train/413833783.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..276bcb3ba7928a80cc53a2cb0e2aded58a92b561
--- /dev/null
+++ b/train/413833783.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا بالاخره روزی همه‌چیز درست می‌شود؟ نه. با این واقعیت کنار بیایید!",
+  "subtitle": "یک مجری تلویزیون، بعد از گذراندن سالی مصیبت‌بار، سراغ آدم‌هایی رفت که زندگی‌شان را باخته بودند",
+  "introduction": "سال ۲۰۱۴، برای لی سیلز، مجری معروف شبکۀ ای.بی.سی، بدترین سال زندگی‌اش بود. بیماری خودش، بعد عمل‌های جراحی پسر کوچکش، و نهایتاً از هم پاشیدن زندگی زناشویی بیست‌ساله‌اش. و با این وضعیت، هر شب جلوی دوربین تلویزیون ظاهر می‌شد تا دربارۀ مرگ، گروگان‌گیری و فقر بحث کند. اینجا بود که تصمیم گرفت برود دنبال آدم‌هایی که روزی خبر مشکلاتشان را خوانده بود تا شاید بفهمد که با زندگی چطور باید کنار آمد. حاصل این کار کتابی شد شگفت‌انگیز.",
+  "content": "بریجید دلینی، گاردین — اوایل سال ۲۰۱۴ بود و لی سیلز۱، خبرنگار شبکهٔ ای.‌بی‌.سی، روی تخت بیمارستان دراز کشیده بود و با فریاد مادرش را صدا می‌کرد.\n به‌تازگی دومین فرزندش را به دنیا آورده بود و دچار پارگی رحم شده بود؛ عارضه‌ای که می‌توانست برای مادر و فرزند مرگبار باشد. سیلز و پسر نوزادش جان سالم به در بردند، اما مشکلات مادر همچنان ادامه داشت. دست‌های دنیل۲، فرزند بزرگ او که آن زمان دو ساله بود، رعشه‌ گرفت که منجر به چند عمل جراحی شد و از سوی دیگر، رابطهٔ بیست ساله لی با همسرش فیل ویلیس به مشکل خورده بود. مدتی بعد هم از یکدیگر جدا شدند. و سیلز، هر شبِ غیرتعطیلِ هفته، گل سرسبد برنامه‌های شبکهٔ ای.‌بی.‌سی، دربارۀ مسائل جاری، یعنی برنامهٔ ساعت هفت‌ونیم را اجرا می‌کرد، آن‌هم در سالی که اوضاع داشت وخیم‌ و وخیم‌تر می‌شد.\n سیلز به گاردین استرالیا می‌گوید: «سال ۲۰۱۴ برایم به‌شدت طاقت‌فرسا بود و چیزهای زیادی داشت از هم می‌پاشید. آن سال با ماجرای فیلیپ هیوز۳ و حادثۀ گروگان‌گیری در کافه لینت به پایان رسید که هر دو بسیار تکان‌دهنده و دردناک بودند. ترکیب آن‌چه که هر روز در برنامۀ خودم می‌دیدم و آن‌چه که سر خودم آمده بود، زیر پایم را خالی کرد و لازم بود تا تلاش کنم و احساس امنیت و آرامش خاطرم را دوباره به دست بیاورم».\n در پایان آن سال بسیار بد، سیلز تصمیم گرفت تا از طریق کاری که بلد است، مهار امور را به دست بگیرد: «ابزاری که من به کار می‌گیرم این است که سوال‌های متعددی می‌پرسم و می‌کوشم بفهمم و راهی به عمق مساله پیدا کنم. زمانی که شروع کردم به نوشتن، نمی‌دانستم قرار است در نهایت به یک کتاب تبدیل شود. صرفاً شروع کردم به حرف‌زدن با آدم‌ها و همه چیز از آن‌جا ادامه یافت».\n سیلز از آدم‌ها دربارهٔ بدترین روز زندگی‌شان پرسید؛ روزی که شاید به شکلی کاملاً عادی آغاز شده بود.\n کتابی که در این مسیر نوشته شد، –هر روز عادی۴– کتابی است دربارۀ تروما، بازگشت به زندگی، ایمان، سوگواری و شیوه‌هایی که آدم‌ها با مرگ‌های غیرمنتظره کنار می‌آیند. این کتاب شرحی است احساس‌ برانگیز و تکان‌دهنده از دگرگونی‌های ژرف و بازگشت‌ناپذیری که در زندگی و احوالات درونی ما در مواجهه با مصیبت‌ها رخ می‌دهد.\n سیلز در کنار مسئولیت‌های مربوط به برنامهٔ ساعت هفت‌ونیم روی این پروژه کار می‌کرد و تا زمانی که پیش‌نویس آن کامل نشد، سراغ هیچ ناشری نرفت. «تقریباً هیچ کس نمی‌دانست که مشغول نوشتن آن هستم. کاری که صرفاً پروژه‌ای شخصی و محرمانه بود. بعد با خودم فکر کردم این کار واقعاً کمکم می‌کند، اگر از دل آن کتابی درآمد که چه بهتر، اگر هم نشد حکم درمان را برایم خواهد داشت».\n سپس نوبت آن رسید که سیلز دربارهٔ آن‌چه که از طرف‌های گفت‌وگویش می‌آموزد، به جمع‌بندی برسد: «به گمانم می‌خواستم اطمینان پیدا کنم که همه چیز درست خواهد شد». سیلز در ۲۵ سالی که مشغول به کار بوده هر روز با خبرهای تازه مواجه بوده است. اما کتاب هر روز عادی از آن جایی آغاز می‌کند که پیگیری‌های خبری به پایان می‌رسد. پس از آن‌که قطار اخبار و رسانه راهش را می‌کشد و می‌رود، چه چیزی در انتظار آدم‌هاست؟ این چیزی است که اغلب از آن بی‌خبر می‌مانیم. زندگی نجات‌یافتگان کافه لینت اکنون چگونه می‌گذرد؟ استوارت دایور که از رانش زمین تِرِدبو نجات یافت چطور؟ یا والتر میکاک که خانواده‌اش را در کشتار پورت آرتور از دست داد؟ یا جیمز اسکات که در هیمالیا گم شد و پس از ۴۳ روز نجات یافت؟\n این آدم‌ها با بدبیاری‌های خود چگونه کنار آمده‌اند؟ آیا چیزی دارند که به ما بیاموزند؟ آیا قابلیت‌ها و خصوصیات ویژه‌ای داشته‌اند که کمک‌شان کرده تا از دل مشکلات بگذرند؟\n سیلز می‌گوید: «هنگام نوشتن این کتاب با خودم فکر کردم که می‌خواهم ترس و بزدلی را کنار بگذارم و به این کار پشت نکنم. فکر کردم می‌خواهم مستقیم در چهره‌اش نگاه کنم و ببینم چه چیزهایی می‌توانم یاد بگیرم. راستش را بخواهید، از انجامش واقعاً می‌ترسیدم».\n\nضعف‌ها و داستان خود سیلز آخرین فصل از کتاب را تشکیل می‌دهد. اما او تأکید می‌کند که این فصل حاصل کار روزنامه‌نگاری است، نه ثبت خاطرات شخصی. «قسمت بزرگی از نوشتن این کتاب به اضطراب‌ها و نگرانی‌های خودم مربوط می‌شد و فکر کردم اگر این کتاب را به شکل یک اثر ژورنالیستیِ سرراست ارائه کنم، صداقت کامل نداشته‌ام. می‌خواستم خواننده درک کند که چرا من چنان پرسش‌هایی را طرح می‌کرده‌ام».\n مصیبت‌هایی که بعضی از طرف‌های مصاحبۀ این کتاب تجربه کرده‌اند مضاعف بوده است و  لذا داستان بازگشت دوبارۀ آن‌ها به زندگی تأثیرگذاری ویژه‌ای دارد. استوارت دایور همسرش را در فاجعۀ تردو از دست داد و همسر دومش هم در اثر سرطان درگذشت. جولیت دارلینگ پس از آن‌که شریک زندگی‌اش نیک واترلو به قتل رسید، پسر ۲۶سالۀ خود را هم از دست داد. لوئیزا هوپ، که با بیماری ام.‌اس دست به گریبان بود، در کافه لینت گروگان گرفته شد.\n استوارت دایور، در کتاب، دربارهٔ این موضوع صحبت می‌کند که ما الگویی را برای خودمان درست می‌کنیم، الگو یا طرحی که از مجموعه‌ای از باورها تشکیل شده و ما این باورها را قطعی می‌پنداریم. این مجموعه می‌تواند شامل چنین گزاره‌هایی باشد: «اتفاقات خوب برای آدم‌های خوب پیش می‌آید» یا «بدشانسی‌هایم را پشت سر گذاشته‌ام و حالا نوبت اتفاقات خوب است». وقتی ناگهان مصیبتی از راه می‌رسد، یکی از چیزهایی که فرو می‌پاشد و نابود می‌شود همین الگو است؛ به‌ویژه این‌که دومین مصیبت هم از پی بیاید.\n سیلز متوجه شد در سال بدبیاری‌هایش چنین چیزی را تجربه کرده است. «خیلی وقت‌ها مردم می‌گویند… ’خب دیگر، از این به بعد اوضاع بهتر خواهد شد‘. اما این‌طور نیست. اوضاع می‌تواند بدتر هم بشود و اغلب هم همین اتفاق می‌افتد. همهٔ این خوشبینی‌ها نسبت به زندگی به‌کلی مزخرف است، حرف‌هایی از این قبیل که ’اگر آدم خوبی هستید، اتفاقات خوب در انتظارتان است‘ یا این‌که ’تلاش و کوشش در نهایت منجر به کامیابی خواهد شد‘. واقعیت اصلی زندگی این است که نمی‌دانیم چه پیشامدی، خوب یا بد، در انتظارمان است. چیزی که از نظر من کنار آمدن با آن واقعاً دشوار است. اگر چیز خوبی در انتظارمان باشد عالی است، اما همیشه این ترس وجود دارد که رخداد بدی در انتظارمان باشد. من هر روز سر کارم دائماً با مسائل بد و ناراحت‌کننده مواجه می‌شوم».\n برای بعضی از طرف‌های گفت‌وگوی کتاب دین آرامش‌بخش بوده است. سیلز که خود را لاادری توصیف می‌کند، در آغاز به باورهای آنان تردید داشت. «من دین و مذهب را نوعی پناهگاه می‌دانم. خدایی وجود ندارد و تنها یک بار زندگی می‌کنیم. وقتی این آدم‌ها می‌گفتند که ایمان‌شان چگونه کمک‌شان کرده، به‌نوعی احساس حسادت می‌کردم. دین و ایمان برای آن‌ها به‌وضوح آرامش‌بخش بود و پاسخ بسیاری از مسائل را می‌داد».\n اما سیلز می‌گوید: «از لحاظ رسیدن به آرامش، من به این جمله تکیه دارم: «روال طبیعی امور چنین است». پدر من دو ماه پیش از دنیا رفت و من باور ندارم که دیگر هرگز بتوانم پدرم را ببینم. باور ندارم که او از آن بالا مراقبم است. باور من بر این است که پدرم دیگر وجود ندارد، او رفته است. اما می‌توانم بپذیرم که فقدان پدرم دردناک است و تا مدتی هم همین‌گونه خواهد بود، چون زندگی همین است. پس من این را می‌پذیرم؛ با این موضوع نمی‌جنگم و از آن شکایتی هم ندارم. این باور به من اجازه می‌دهد غمگین باشم و گریه کنم و چند روز بد را پشت سر بگذارم و الآن هم باید همین گونه باشد».\n سیلز از کمک گروه کوچکی از دوستانش هم بهره برده است. یکی از این دوستان او آنابل کرب است که در پادکست «چت ۱۰ لوکس ۳»۵ با سیلز همکاری می‌کند و محل زندگی‌اش هم نزدیک اوست. سیلز دقیقاً از آن جنس افرادی است که به دوستی با آنان علاقه‌مندید؛ شوخ‌طبع و سرگرم‌کننده، باهوش و مهربان، بانشاط و پرانرژی و صاحب رگه‌ای از بازیگوشی که در پادکست به‌خوبی نمایان است.\n اما به گفتۀ سیلز، در عالم دوستی هم حد و مرزهایی وجود دارد. «ما [لی سیلز و دوستانش] به‌سختی تلاش کرده‌ایم تا حسی از یگانگی را ایجاد کنیم، ولی در نهایت، همان‌طور که دربارۀ مرگ پدرم فکر می‌کردم، همهٔ ما تنها می‌میریم. همه تنها به دنیا می‌آییم و تنها می‌میریم و حتی اگر دوستان‌مان فوق‌العاده و اهل کمک کردن باشند، باز هم بسیاری چیزها را در زندگی باید به تنهایی از سر بگذرانیم».\n سیلز به محیط شلوغ کافه اشاره می‌کند.\n «فکر می‌کنم کارهای بسیار زیادی انجام می‌دهیم تا حواس خودمان را از این حقیقت پرت کنیم که در حال مرگیم و روزی می‌رسد که این کافه دیگر وجود نخواهد داشت، من و شما دیگر نخواهیم بود، فرزندان و والدین‌مان دیگر وجود نخواهند داشت و همۀ دوستان‌مان از دنیا خواهند رفت؛ این چیزی است که در یک بازۀ پنجاه الی صد ساله اتفاق خواهد افتاد».\n سیلز فکر می‌کند به رسمیت شناختنِ فانی‌بودنِ ما به آسیب‌پذیری منجر شده است، در حالی که این موضوع باید به سوی همدلی جهت‌دهی شود. سیلز می‌گوید: «همدلی بسیار کلیدی است، چون معنایش این است که می‌شود از بسیاری چیزها چشم‌پوشی کرد. مردم وقت زیادی را صرف فکرکردن به خودشان می‌کنند: «سن‌وسالم بالا رفته، دارم پیر می‌شوم، وزنم زیاد شده، باید تناسب اندامم را حفظ کنم یا به تعطیلات نیاز دارم». صبر کنید! از فکرکردن به خودتان دست بکشید و به آدم‌های دیگر فکر کنید. اگر بیش از حد به خودتان فکر کنید، ناخشنودی گریبانتان را می‌گیرد. از فکرکردن به خودتان دست بکشید و بروید و به دیگران کمک کنید؛ متوجه خواهید شد که این کار خوشحال‌ترتان می‌کند. ناخشنودترین آدم‌هایی که دیده‌ام کسانی‌اند که بیش از همه گرفتار خودشان بوده‌اند».\n نتیجه این‌که سیلز زمان زیادی را صرف مسائل منفی نمی‌کند. منشن‌های او در شبکه‌های اجتماعی ممکن است سیلی از توهین بشود. «حجم اهانت‌هایی که در توییتر به من می‌شود به قدری زیاد است که حتی قادر نیستم آن‌ها را جدی بگیرم؛ بسیاری از این کارها با انگیزه‌های سیاسی انجام می‌شود، اما پوست من دیگر کلفت شده. من مداوماً در حال بلاک‌کردنم و تا کنون هزاران نفر را در شبکه‌های اجتماعی بلاک کرده‌ام. یک نفر می‌آید توییت می‌کند و می‌گوید من یک هرزۀ احمقم؛من هم خیلی ساده بلاکش می‌کنم».\n آیا نوشتن این کتاب و گفت‌وگو با این افراد شگفت‌انگیز (گروهی که هیچ کس دوست ندارد عضو آن شود)، لی سیلز را تغییر داده است؟ می‌گوید: «نوشتن این کتاب کمکم کرد تا در برابر این‌که مهار امور و رویدادها را در اختیار ندارم، آسودگی خاطر بیشتری داشته باشم. این‌که روزی عمرم به پایان خواهد رسید، اکنون دیگر کمتر مایهٔ اضطراب و پریشانی‌ام می‌شود. می‌خواهم در اکنونم اوقات خوشی داشته باشم. دوست دارم قدر همهٔ چیزهای خوب و فوق‌العادهٔ کنونی را بدانم و از آن‌ها مراقبت کنم». سیلز اضافه می‌کند: «هرچند همچنان دلواپس اتفاق بد بعدی هستم که قرار است سرم بیاید».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nSales, Leigh. Any Ordinary Day: Blindsides, Resilience and What Happens After the Worst Day of Your Life. Penguin, 2018\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را بریجید دلینی نوشته است و تاریخ در ۱ اکتبر ۲۰۱۸ با عنوان «Leigh Sales on her year of horrors: I want to look this right in the face» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۴ آبان ۱۳۹۷ آن را با عنوان «آیا بالاخره روزی همه‌چیز درست می‌شود؟ نه. با این واقعیت کنار بیایید!» و ترجمۀ حسین رحمانی منتشر کرده است. •• بریجید دلینی (Brigid Delaney) از نویسندگان ارشد گاردین استرالیا است. او پیش از این با تلگراف، سی.ان.ان و دیگر مطبوعات نیز کار کرده است. این زندگی بی‌قرار (This Restless Life) و چیزهای وحشی (Wild Things) کتاب‌های اوست.\n [۱] Leigh Sales [۲] Daniel [۳] Phillip Hughes [۴] Any Ordinary Day [۵] Chat 10 Looks 3"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833784.json b/train/413833784.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..682cf9fd733b1e1e980efe3dd6c5bffe156007fc
--- /dev/null
+++ b/train/413833784.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "درمان دردهای زندگی به‌سبک فریدریش نیچه",
+  "subtitle": "کتاب جدیدِ جان کاگ به‌دنبال گره‌زدن فلسفه به انبوه تجربیات روزمره است",
+  "introduction": "نیچه در یکی از مهم‌ترین کتاب‌هایش، ارادۀ قدرت، می‌نویسد: «برای آن دسته از انسان‌ها که برایم مهم‌اند آرزوی درد و رنج، اندوه، بیماری، بدرفتاری و بی‌آبرویی می‌کنم.» این آرزو احتمالاً شامل حال کسانی که نیچه برایشان مهم است نیز می‌شود. جان کاگ، فیلسوف آمریکایی، به دنبال نیچه افتاد تا بفهمد فلسفه برای زندگی چه حرفی دارد. مسیری که از کتابخانۀ دانشگاه بازل شروع شد با کوهنوردی در آلپ ادامه یافت و تا فروپاشی زندگی خانوادگی‌اش پیش رفت.",
+  "content": "بکا راتفِلد، آتلانتیک — این تصور بحث‌انگیز که فلسفه راهنمایی است به‌سوی زندگی آرام‌تر، تاریخی به‌درازای خود رشتۀ فلسفه دارد. سنت آگوستین در قرن چهارم در رساله‌ای در باب زندگیِ سعادتمندانه فلسفه را «بندرگاهی» برای ارواح آشفته توصیف کرد و در قرن ششم سناتوری رومی به‌نام بوئتیوس، در انتظار اعدام، رساله‌ای نگاشت و نامش را «تسلی‌بخشی فلسفه» گذاشت. در دوران متأخر، لودویگ ویتگنشتاین در کتاب خود به نام پژوهش‌های فلسفی۱ (۱۹۵۳) بیان کرد که هدف فلسفه جست‌وجوی حقیقت نیست، بلکه فراهم‌آوردن آسایش خاطر است: «نشان‌دادن راه خروج از تلۀ شیشه‌ای به مگس». ویتگنشتاین از «یک روش فلسفی واحد» تبعیت نکرد، بلکه به این نتیجه رسیده بود که برای ساکت‌کردن صدای وزوز سرگشتگی‌مان «روش‌ها و درمان‌هایی مختلف وجود دارد».\n برخلاف دیگران، مسکّن‌های موقتی به مزاج نیچه نمی‌ساخت. همان‌گونه که جان کاگ در شرح‌حال جدید و سیر فلسفی‌اش با عنوان گشت‌وگذار با نیچه: در باب «آنچه هستی باش» نشان می‌دهد، این اندیشمند آلمانی بیشتر قصد ترساندن ما را دارد تا تعلیم ما. «آنچه هستی باش»، جمله‌ای که نیچه سرلوحۀ پایان‌نامه‌اش کرد، نقل قولی است از سرود پیروزی پیندار، شاعر یونانی. این جمله خارج از بافت ممکن است به‌اندازۀ متن یک کتاب راهنمای خودآموز بی‌قوام و توخالی به نظر آید. فرد چگونه می‌تواند آنچه هست نباشد؟ آیا دستورالعمل ساده‌تری هست؟ جملۀ کامل پیندار تکلیفی دلهره‌آور نشان می‌دهد: «بیاموز و آنچه هستی باش». نیچه می‌دانست که اگر فلسفه بتواند درمان باشد،‌ این کار از راه واردکردن شوک به روح محقق خواهد شد.\n کاگ، مدیر گروه فلسفۀ دانشگاه ماساچوست در لووِل، در کتابش با عنوان فلسفۀ آمریکایی: داستانی عاشقانه۲ (۲۰۱۶) کاوش موضوعی را شروع کرد که شاید بتوان فلسفۀ اول‌شخص نامید و نه خوراک خشکیده‌ای مختصِ مجلاتِ تخصصی بلکه جستاری قدرتمند دربارۀ چیزی که خودش «فعالیت‌های زندگی روزمره» می‌نامد. کاگ با آمیختن داستان عاشقانه با پژوهشگریْ روایتی بازگو می‌کند از آشناییِ اتفاقی‌اش با کتابخانۀ خصوصی یک فیلسوف برجستۀ قرن بیستمی، سپس از زندگی زناشویی ناموفقش و آشنایی‌اش با کارول هِی، فیلسوف کانت‌پژوه و همسر کنونی‌اش. کاگ و هی هنگامی که برای حفظ موجودی کتابخانه می‌کوشیدند، آرامش نیافتند. بلکه آن‌ها با تعالی‌گرایانی همچون رالف والدو امرسون و پراگماتیست‌هایی مانند ویلیام جیمز دست‌وپنجه نرم می‌کردند. در بحبوحۀ این کارها، آن‌ها عشق را بیشتر نوعی چالش یافتند تا مرهم. کاگ در گشت‌وگذار با نیچه به توصیف ایدئال زناشویی از نگاه نیچه می‌پردازد: وصلتی که تجسم اراده‌ای خاص است، «ارادۀ دو تن برای خلق شخصی واحد و بزرگ‌تر از کسانی که خلقش کرده‌اند»، وحدتی که هرگز به ورطۀ «حماقتی واحد و طولانی» کشیده نمی‌شود.\n جدیدترین اثر کاگ جهدی است دیگر برای بازگرداندن فلسفه به کارکرد پیشینش: تلاش برای گره‌زدن آن به انبوه تجربیات روزمره. کتاب گشت‌وگذار با نیچه به بررسیِ دو قرائت مرتبط اما متمایز از دلفریبی‌های زندگی مدرن می‌پردازد، قرائت کاگ و نیچه. کاگ شیفتۀ ایدۀ انحطاط است، بحثی که نخستین بار نیچه در کتاب زایش تراژدی۳ باز کرد و تا آخر عمر دغدغۀ ذهنی‌اش شد. او می‌پرسد: «آیا ممکن است از وفور و فزونی رنج ببریم؟ آیا ممکن است چیزی همچون روان‌رنجوریِ سلامت وجود داشته باشد؟» کاگ، با درآمیختن زندگی‌نامه و تاریخ روشنفکری و جستار شخصی، سیری سه‌گانه را دنبال می‌کند: سیر تکاملی نیچه از نوجوانی نورسته به هنجارشکنی میانسال، تلاش کاگِ جوان برای رهگیریِ ردپای نیچه درمیان کوه‌های آلپِ سوئیس و کوشش کاگِ بزرگسال در رهگیری ردپای خود، این‌‌بار به‌همراه همسرش هی و دختر سه‌ساله‌شان. نتیجۀ این کار صرفاً معرفی صمیمانۀ اندیشۀ نیچه نیست، بلکه کتاب کاگ علی‌رغم عنوان دل‌زننده‌اش شاهدی است بر این مدعا که رونق فلسفه در گرو آن است که پادزهری باشد بر افسردگی‌های عقلی.\n\nنیچه، زادۀ ۱۸۴۴، زندگی ناسازگاری در پیش گرفته بود که کتاب‌های خودآموز و روش‌های درمانی معاصر برای توانبخشی به چنین زندگی‌هایی طراحی شده‌اند. او جوانی بود تنها و خام که تلاش‌هایش برای شرکت در مجالس عیش و عشرت، که در محل‌‌ تحصیلش دانشگاه بن و دانشگاه لایپزیک بسیار رایج بود، چندان دیرپا و از روی علاقه نبود. کاگ می‌گوید: «او درواقع آبجو دوست نداشت. بلکه به شیرینی و مطالعه علاقه‌مند بود، خیلی زیاد».\n در دوران دانشگاهیِ نیچه چند موفقیت زودهنگام خیره‌کننده به چشم می‌خورَد. او در ۲۴سالگی جوان‌ترین عضو رسمی هیئت علمی در دانشگاه بازل بود. اما در سن ۲۸سالگی به‌لطف انتشار اولین کتابش با عنوان زایش تراژدی از نابغه‌ای جوان به فردی مطرود تنزل مقام یافته بود. به‌این‌ترتیب نخستین اثر نیچه که بیشتر شرحی خلاقانه بود تا تفسیری وفادارانه، با دوری از شیوۀ فلسفی مقبول، خشم هم‌قطارانش را بر‌انگیخت. او در این کتاب بیان کرد که در یونان باستان دو گرایش زیباشناختی با هم در رقابت بودند: گرایش دیونیسوسی۴، تیره‌گونی ازلیِ مرزهای جداکنندۀ خویشتن از جهان، و گرایش آپولونی۵، پارادایمی خردگرا که هنر را جایگزینی نظم‌یافته برای ویرانۀ زندگی می‌داند. گرچه نیچه این دو نیرو را متقابلاً تقویت‌کنندۀ هم می‌داند -و تراژدی را به‌خاطر پیوندزدن آن‌ها می‌ستاید- اما، به‌گواهی زندگی و آثارش، بیعت واقعی او با رویکرد دیونیسوسی است.\n بذر خصومتی که انتشار زایش تراژدی در میان زبان‌شناسان پاشید شکاف نیچه با فرهنگ دانشگاهی را عمیق‌تر کرد. او در ۳۴سالگی مقارن با ۱۸۷۹ به‌خاطر بیماری مجبور به ترک مقامش در دانشگاه بازل شد و در دهۀ بعدی عمرش به سیر در کوه‌های آلپ و مراقبت از سردردهای مزمن خود مشغول شد، که تیره‌روزترین و درعین‌حال پربارترین دهۀ عمرش بود. او فقط نسبت‌به لو سالومه، نویسندۀ روس، تعلق خاطر جدی پیدا کرد که آن هم پس از سه‌بار پیشنهاد ازدواج با جواب رد سالومه به شکست انجامید (سالومه که زمانی نیچه «باهوش‌ترین شخصی که دیده‌ام» توصیفش کرده بود زندگی عاشقانه و ادبیِ رشک‌آوری داشت: او نه‌تنها پیشنهاد نیچه را رد کرد بلکه دست رد به سینۀ پُل ری نویسنده [و فیلسوف آلمانی و دوست نیچه] نیز زد و مدت‌ها با راینر ماریا ریلکۀ شاعر رابطۀ عاشقانه داشت).\n نیچه در سال ۱۸۸۹ دچار فروپاشی روانی سنگینی می‌شود که تا دم مرگ به‌مدت ۱۱سال او را به تحلیل می‌برد: داستان از این قرار است که یک روز نیچه در میدان عمومی شهر تورین مردی را می‌بیند که داشت اسبش را شلاق می‌زد، به‌سمت اسب می‌دود و گردن حیوان را در آغوش می‌گیرد، بغضش می‌ترکد و با چشمانی اشک‌بار نقش بر زمین می‌شود. نیچه پیش‌ از این فروپاشی نیز نشانه‌هایی از این دست رفتارهای ناگهانی بروز داده بود. کاگ می‌گوید نیچه از سال ۱۸۸۸ دیگر «نامه‌هایش را با نام ’دیونیسوس‘ امضا می‌کرد»، تا آخر عمر رابطۀ خوبی با غذاها نداشت و از این رژیم غذایی سخت به آن رژیم می‌پرید. او، درحالی‌که با شبح انحطاط دست‌به‌گریبان بود، زندگی سرگردان و ریاضت‌بارش حکایت از انکار روحیۀ آسان‌گیری داشت که طبقۀ بورژوای پرزرق‌وبرق در اروپای اواخر قرن نوزدهم پیش گرفته بودند.\n کاگ نیز در ۱۹سالگی مثل نیچه از خط‌مشی‌های روزمرۀ «مکتوب» و کامروایی‌های بی‌قید، که موجب راحتی اسف‌بار زندگی مدرن می‌شوند، بیزار بود. او، به‌محض ورود به دانشگاه بازل در سفر پژوهشی‌اش، از دیدن محیط اطراف یکه می‌خورَد: ایستگاه قطار «نمونه‌ای از دقت سوئیسی» بود و خیابان‌ها «بی‌اندازه سرراست، بی‌اندازه آرام و بی‌اندازه ساده» بودند. خیلی زود برنامه‌هایش را برای مطالعۀ نیچه در چهاردیواری کتابخانۀ بازل رها می‌کند و به‌جای آن تصمیم می‌گیرد مسیر طاقت‌فرسای مرادش را در کوه‌های آلپ دنبال کند، مسیر «سپلوژان تا روستای گریندِلوالد در دامنۀ کوه ایگر سپس گذرگاه سان برناردینو تا سیلس‌ماریا و نهایتاً تا شهرهای شمالی ایتالیا». کاگ می‌گوید که می‌خواستم «چیزی حس کنم، از کرختی بیرون بیایم و به خودم ثابت کنم که خواب نبوده‌ام».\n او می‌پرسد: «پرورش جرئت یا طغیان وجودی چگونه نیچه را به سوی کوهستان سوق داد؟»\n شاید نقطۀ شروع این‌گونه شکل گرفت، خیلی ساده با امتناع از عمل‌ بر مبنای منافع بدیهی خویش. در این امتناع، نوعی نشاط حیات‌بخش وجود دارد: وسوسه‌ای آرام و بی‌صدا، که حتی سازگارترین اشخاص نیز گهگاهی تجربه می‌کنند.\n امتناع کاگ با پیشروی در خط سیر نیچه کم‌کم شکل روزه‌داری شدید به خود می‌گیرد، ‌طوری که بارها سرگیجه سراغش می‌آید. او در نهایت تسلیم می‌شود و تلوتلوخوران خود را به هتلی مجلل می‌رساند و چند نوع غذای بیش‌ازحد تجملی سفارش می‌دهد.\n بازگشت کاگ افراطی است و از چند لحاظ کاملاً شبیه نیچه: «افسونی که به‌نیابت از ما می‌جنگد، چشم ونوس که مسحور می‌کند و کور، حتی حریفان ما را، همان جادوی افراط است و اغواگریِ ناشی از هرچیز افراطی و در حدغایی». نیچه این تعبیر را در ارادۀ قدرت۶ به کار می‌برد، کتابی که پس از مرگش منتشر شد و بسیاری آن را مهم‌ترین اثرش می‌شمارند. این نوع تهییج که قلب آموزه‌ها و سبکِ به‌شدت اغراق‌آمیزش را تشکیل می‌دهد به‌نوبۀ خود مسحورکننده و جوان‌گونه است.\n خوشبختانه کاگ ۳۷ساله از طبیعت خام و جوان برخی از افراطی‌ترین اندیشه‌های نیچه آگاه است و اعتراف می‌کند در دورانی که خود شیفتۀ این قهرمان بود «کاملاً تحمل‌ناپذیر» بود. اما او از اغواگری‌های افراط دیونیسوسی کاملاً مصون نیست. وقتی کاگ ۱۸سال پس از نخستین سفرش به سوئیس دوباره به شهر سیلس‌ماریا سفر می‌کند، از بلوغش هم غمگین می‌شود و هم شادمان. با دیدن عکسی خانوادگی خنده بر لب‌هایش می‌نشیند و این نگرانی به ذهنش خطور می‌کند که به «حیوانی اهلی‌ و خندان» بدل شده است، یکی از آن نازپرورده‌ها. چگونه می‌توان درمقابل این اندیشه مقاومت کرد؟ پس از گردشی یک‌روزه و تنها، به‌سوی خانواده‌اش روانه می‌شود و با خود می‌اندیشد: «شاید زائر نه در سختی‌ بلکه در آن لحظۀ ناب فتح و ظفر یاد می‌گیرد پذیرای ملایمت در خانه باشد». این درس شباهتی به آموزه‌های نیچه ندارد و گاهی کلیشه‌های کاگ می‌تواند ما را به این فکر فرو ببرد که نکند کاگ دست‌آخر نگرش فلسفی ویتگنشتاین را با آغوش باز پذیرفته است؟\n اما، به‌استناد کارهای کاگ، او مصمم است رگه‌هایی از افراط و تفریط را به زندگی ظاهراً پایدار خود تزریق کند. می‌بینیم که او هنگام بازگشت به آمریکا برداشت خود را عوض کرده است، برداشت درمورد اینکه دقیقاً چگونه باید خودمان را برای مواجهه با دستورهای منحط دنیایی مصرف‌گرا و طالب همرنگی با جماعت آماده کنیم. نکتۀ مورد غفلت کاگ در جوانی این بود که نیچه سختی را به‌خاطر خود سختی تجویز نمی‌کند. گرچه نیچه در دوران فکری‌اش زبان استعاری متناقضی به کار می‌گیرد، درنهایت مدافع سلامت بود، اما تأکید می‌کند که سلامتی با لذت مترادف نیست. بلکه سلامتی آزمون‌هایی را می‌طلبد که بنیه‌ای قوی پدید می‌آورَد (اینجا نیچه شرکت ورزشی سول‌سایکل را در نظر نمی‌گیرد). او در ارادۀ قدرت می‌نویسد:\n برای آن دسته از انسان‌ها که برایم مهم‌اند آرزوی درد و رنج، اندوه، بیماری، بدرفتاری و بی‌آبرویی می‌کنم؛ آرزو می‌کنم بی‌خبر نمانند از خودکم‌بینیِ عمیق، زجرِ بی‌اعتمادی به خود، بدبختیِ درهم‌شکستگان: دلم به حالشان هیچ نمی‌سوزد، چون بر آن‌ها فقط چیزی را آرزو می‌کنم که امروز می‌تواند ثابت کند ارزشی دارند یا نه.\n کاگ باید دوبار به آلپ سفر می‌کرد تا بفهمد نیچه به ما توصیه می‌کند از درد و رنج خود شادمان باشیم، چون فقط درصورت پرهیز از درگیرشدن با آن می‌توان از آن فرار کرد، یعنی فقط هنگامی که خود را از سختی‌ای جدا کنیم که حتی جزء جدایی‌ناپذیرِ آرام‌ترین وجود انسانی است. کاگ نتیجه می‌گیرد که تجلیل از زندگی ضرورتاً به معنای قربانی‌کردن خویش نیست، اما لزوماً دربرگیرندۀ سختی است. او می‌گوید: «خویشتن ما منفعلانه به انتظار ننشسته تا کشفش کنیم. فردیت در فرایندی فعال و مستمر ساخته می‌شود، به‌زبان آلمانی با فعل werden (شدن)».\n هرچه کاگ پا به سن می‌گذارد، خطر خودخشنودی نمایان‌تر می‌شود: «برنامه‌های درسی با حس وظیفه‌شناسی نگاشته شده‌اند. کنفرانس‌ها با جدوجهد سازمان یافته‌اند. حمام‌ها با دقت تمام تمیز شده‌اند». اما او ایستادگی می‌کند، نه با روزه‌داری یا گشت‌وگذار با پاپوش‌ نامناسب در کوهستان، بلکه با یادآوری هر روز و هرساعت این نکته که «موجودات باید رنج بکشند، از کار بیفتند و بمیرند پیش از آنکه زندگی دوباره بیابند. این به‌معنای فرار یا خلاصی موقت از زندگی نیست، بلکه تحقق آن است». ممکن است کاگ شور جوانی‌اش را پشت سر گذاشته باشد، اما همچنان اجازه می‌دهد فلسفه او را از پا بیندازد. فلسفه یک‌بار او را تا لبۀ پرتگاهی در آلپ برد و نزدیک بود از گرسنگی بمیرد. در ادامه یک زندگی زناشویی را از هم پاشید و الهام‌بخش زندگی دیگری شد. و همچنان به ما التیام می‌بخشد، نه اینکه احساس کنیم حالمان خوب است بلکه حالمان را بهتر می‌کند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nKaag, John. Hiking With Nietzsche: On Becoming Who You Are. Farrar, Straus and Giroux, 2018\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را بکا راتفلد نوشته است و با عنوان «How to Live Better, According to Nietzsche» در شمارۀ اکتبر مجلۀ آتلانتیک و سپس در وب‌سایت این نشریه منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۶ آبان ۱۳۹۷ با عنوان «درمان دردهای زندگی به‌سبک فریدریش نیچه»‌ و ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است. •• بکا راتفلد (Becca Rothfeld) نویسنده و دانشجوی دکترای فلسفه در دانشگاه هاروارد است. جستارها و مرورکتاب‌های او در اغلب نشریات انگلیسی‌زبان همچون تی.ال.اس، نیویورک‌تایمز ریویو و بفلر منتشر شده‌اند.\n[۱] Philosophical Investigations [۲] American Philosophy: A Love Story [۳] The Birth of Tragedy [۴] Dionysian [۵] Apollonian [۶] The Will to Power"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833785.json b/train/413833785.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..1898cafdfa6ff38a3a3f8b0ed020d927916004a5
--- /dev/null
+++ b/train/413833785.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هاروکی موراکامی: برای رسیدن به روشنایی، باید از تاریکی گذر کنید",
+  "subtitle": "نویسندۀ محبوب این روزهای جهان توضیح می‌دهد که چرا کتاب‌هایش در زمانۀ آشوب جذابیت دارند",
+  "introduction": "هاروکی موراکامی هفتادساله است. هر روز، چهار صبح بیدار می‌شود، پنج‌شش ساعت می‌نویسد و سپس نُه کیلومتر می‌دود. تنها یکی از رمان‌هایش، در اولین سال انتشار، ۳.۵ میلیون نسخه فروش رفته. خودش خبر ندارد چرا این‌همه مردم دوستش دارند، اما می‌داند محبوبیتش بی‌ربط به عجیب‌بودن اتفاقات قصه‌هایش نیست: ماهی‌هایی که از آسمان می‌بارند و گربه‌هایی که در خیابان گم می‌شوند. می‌گوید «در رمان‌نوشتن نباید خیلی چون‌وچرا کرد، من به تاریکیِ ناخودآگاهم می‌روم و با دست پُر از آنجا برمی‌گردم. نتیجه‌اش می‌شود رمان‌هایی که نوشته‌ام».",
+  "content": "الیور برکمن، گاردین — روز پیش از ملاقاتم با هاروکی موراکامی در منهتن، او مثل هر روزِ دیگری برای دویدن پیش‌ازظهرش به سنترال پارک می‌رود که زنی او را متوقف می‌کند و می‌گوید «عذر می‌خواهم، شما همان نویسندۀ معروف ژاپنی نیستید؟» شیوۀ سؤال‌کردنش کمی عجیب بوده اما موراکامی با خوی آرام همیشگی‌اش پاسخ او را می‌دهد «به او گفتم نه، من فقط یک نویسنده‌ام، با‌این‌حال از دیدن شما خوشوقتم! و بعد با هم دست دادیم. وقتی مردم به این شکل سراغم می‌آیند، احساس عجیبی به من دست می‌دهد، چون من فقط یک آدم معمولی‌ام. واقعاً درک نمی‌کنم، چرا مردم دوست دارند مرا ببینند».\nاشتباه است که این نوع برخورد را ناشی از فروتنی متظاهرانه یا ناراحتی موراکامی از شهرتش تعبیر کنیم: تنها می‌توان گفت که هاروکی موراکامیِ ۶۹ساله از شهرت جهانی‌اش نه سرخوش است و نه بیزار. در واقع نگرش او همچون نگرش تماشاگری است که کنجکاو و تاحدودی متحیر است، هم به‌خاطر داستان‌های سوررئالی که از ناخودآگاهش برمی‌آیند و هم به‌خاطر این واقعیت که میلیون‌ها خواننده کتاب‌هایش را چه به ژاپنی و چه ترجمه‌شده به زبان‌های دیگر مشتاقانه می‌خوانند. مسلماً اتفاقی نیست که شخصیت‌های اصلی داستان‌هایش هم به همین شکل تماشاگرانی بیرونی هستند: مردی آرام، کناره‌گیر از جامعه، و اغلب بدون نام، در میانۀ سی‌سالگی، که یک تماس تلفنی غیرعادی یا جست‌وجو برای یافتن یک گربه او را به جهانی موازی می‌کشاند و او، به‌جای اینکه مضطرب شود، سرِ شوق می‌آید. این جهان موازی پر است از سگ‌هایی که منفجر می‌شوند، مردهایی که لباس گوسفندشکل می‌پوشند، دخترکان رازآلود و آدم‌های بدون چهره.\nموراکامی معتقد است که این قاعدۀ ادبیِ مسحورکننده در زمان‌ آشفتگی‌های سیاسی جذابیتی ویژه‌ دارد. او درحالی‌که در اتاق کنفرانسی در دفتر پیشکار ادبی آمریکایی‌اش نشسته است و آبش را جرعه‌جرعه می‌نوشد توضیح می‌دهد «در دهۀ ۱۹۹۰ در روسیه، زمانی که نظام شوروی در حال تغییر بود، من بسیار محبوب بودم چون سردرگمیْ فراگیر شده بود و افرادِ سردرگم کتاب‌های مرا دوست داشتند». «در آلمان، وقتی دیوار برلین فروریخت، سردرگمی وجود داشت و مردم کتاب‌های مرا دوست داشتند». اگر این نظریه درست باشد، آمریکای دونالد ترامپ و بریتانیای خارج‌شده از اتحادیۀ اروپا بازارهای پرسودی برای چهاردهمین رمان او یعنی کشتن فرمانده 1خواهند بود. این کتاب ۶۷۴ صفحه‌ای، سرشار از معجون عجیب و غریب موراکامی است که فیلیپ گابریل و تد گوسن آن را به انگلیسی ترجمه کرده‌اند و ۹ اکتبر در بریتانیا به چاپ رسیده است.\nتلاش برای ارائۀ خلاصه‌ای از داستان‌های او بی‌فایده است، اما همین‌قدر کافی است که اشاره کنیم راویِ بی‌نام این داستانْ نقاش پریشان‌خاطری است که همسرش به‌تازگی او را ترک کرده. او برای کنارآمدن با این مسئله به کوه‌های شرق ژاپن پناه می‌برد. این سفر به یک ماجراجوییِ پرآب‌وتاب می‌انجامد: مواجهه با مؤسس مرموز یک شرکت فناوری، زنگی که شب‌ها خودبه‌خود به صدا در می‌آید، معبدی زیرزمینی-چاه‌ها و دیگر فضاهای زیرزمینی، و نیز گربه‌های گمشده، از عناصر ثابت آثار موراکامی هستند- و یک سرباز ساموراییِ به‌غایت وراج که از بوم نقاشی‌ای که راوی در اتاقی زیرشیروانی پیدا کرده بیرون می‌جهد. (برای نویسنده، که از نوجوانی طرفدار داستان‌های اسکات فیتزجرالد بوده، این عناصر گرد هم آمده‌اند تا «‌ادای احترامی باشند به گتسبی بزرگ» 2، ادعایی که با جلوتررفتنِ رمان محتمل‌تر هم می‌شود).\n\nاینکه آثار موراکامی در زمان تشویش‌های سیاسی محبوبیت پیدا می‌کنند قابل درک است: کارهای او تأثیری مسحور‌کننده و گاه تسلی‌بخش بر خواننده می‌گذارند، غرابتِ شیوۀ جلورفتنِ داستان‌هایش با یکنواختیِ احساسی‌ای تعدیل می‌شود که همچون پناهگاهی است آرامش‌بخش در گریز از دنیای واقعی و تناقضات آن. موراکامی در یکی از مصاحبه‌هایش می‌گوید که از بازی بیس‌بال خوشش می‌آید «چون کسل‌کننده است»، و در کتاب خاطراتش وقتی از دویدن حرف می‌زنم، از چه حرف می‌زنم3 لذت دویدن -اگر لذت کلمۀ درستی باشد- را می‌ستاید، ازاین‌رو که مانعِ به‌وجودآمدن احساسات شدید می‌شود.\nنباید انتظار داشت که موراکامی دربارۀ تمام مضامین خیالی آثارش توضیح دهد. او با اعتمادی راسخ به ناخودآگاهش شروع به کار می‌کند: اگر تصویری از اعماق آن چاهِ تاریکِ درونی سر برآورد، آن را به‌خودی‌خود معنادار تلقی می‌کند، کار او ثبت چنین چیزهایی است نه تحلیل آن‌ها. (او می‌گوید تحلیلْ کار «آدم‌های باهوش» است و با خنده ادامه می‌دهد «و نویسنده‌ها لازم نیست باهوش باشند»). به‌عنوان نمونه در صحنه‌ای از رمانِ کافکا در کرانه 4 که در سال ۲۰۰۲ منتشر شد، از آسمان مثل تگرگ ماهی می‌بارد. «مردم از من می‌پرسند ’چرا ماهی؟ و چرا از آسمان ماهی می‌بارد؟‘ اما من جوابی برای این سؤال‌ها ندارم. این فکر در سرم بوده که چیزی باید از آسمان ببارد. با خودم فکر کردم: چه چیزی باید از آسمان ببارد؟ و گفتم: ’ماهی! ماهی می‌تونه خوب باشه‘».\nو می‌دانید، اگر این چیزی است که به ذهنم رسیده، پس شاید چیز درستی است، چیزی از اعماق ناخودآگاه که خواننده می‌تواند طنینش را بشنود. پس حالا من و خواننده یک مکان ملاقات در زیرِ زمین داریم. و احتمالاً در آنجا کاملاً طبیعی است که از آسمان ماهی ببارد. این مکان ملاقات است که اهمیت دارد، نه تفسیرهای نمادشناسانه یا امثال آن. این کار را به روشنفکران واگذار می‌کنم». تصور موراکامی از خودش به‌عنوان نوعی واسطه -رابطی بین ناخودآگاه خودش و ناخودآگاه خوانندگانش- به‌قدری برایش مبرهن است که بعد از اینکه خودش را یک «قصه‌گوی بالفطره» خواند، مکثی کرد تا گفته‌اش را اصلاح کند: «نه، من قصه‌گو نیستم، من تماشا‌گر قصه‌ها هستم». رابطۀ او با داستان‌هایش مثل رابطۀ فرد با خواب‌هایش است، این روشن می‌کند که چرا او مدعی است که شب‌ها خواب نمی‌بیند. او می‌گوید «خب، شاید ماهی یک‌بار خواب ببینم، اما معمولاً خواب نمی‌بینم. فکر می‌کنم به این خاطر است که عادت دارم خواب و رؤیاهایم را در بیداری ببینم، پس دیگر نیازی نیست وقتی می‌خوابم، رؤیایی ببینم».\nدر داستان‌های موراکامی، لحظه‌های کلیدیِ ظهور او به‌عنوان نویسنده انگار از جایی ورای کنترل خود‌آگاهش برآمده‌اند. موراکامی در سال ۱۹۴۹ در دورۀ پس از جنگ و اشغال ژاپن به‌دست آمریکا در کیوتو به دنیا آمد. بعد از اینکه کارش را یعنی تأسیس یک باشگاه جاز در توکیو با نام «پیتر کَت»، اسم گربۀ خانگی‌اش، رها کرد پدر و مادرش از او ناامید شدند. چند سال بعد در یک استادیوم بیس‌بال نشسته بود و همان‌طور که توپی را که با ضربۀ چوب بیس‌بال بازیکن آمریکایی دِیو هیلتون به پرواز درآمده بود تماشا می‌کرد، ناگهان به ذهنش خطور کرد که می‌تواند یک رمان بنویسد، شهودی که به رمان به آواز باد گوش بسپار(۱۹۷۹) 5انجامید. کمی بعد از آن، در یک آخر هفته با تماس تلفنی مجله‌ای ادبی و ژاپنی به نام گونزو از خواب پرید که به او اطلاع می‌داد رمانش به فهرست جایزۀ نویسندگان جدیدِ مجله راه یافته است. تلفن را قطع کرد و با همسرش یوکو برای قدم‌زدن بیرون رفتند. یک کبوتر زخمی پیدا کردند و آن را به ایستگاه پلیس بردند. او سال‌ها بعد نوشت «آن یکشنبه هوا روشن و صاف بود و درخت‌ها، ساختمان‌ها، و پنجرۀ مغازه‌ها در آفتاب بهاری به‌زیبایی می‌درخشیدند». «آنجا بود که این فکر ذهنم را تسخیر کرد. من جایزه را می‌برم. و به رمان‌نویسی تقریباً موفق تبدیل می‌شوم. گمانِ جسورانه‌ای بود اما در آن لحظه مطمئن بودم که به‌وقوع می‌پیوندد. کاملاً مطمئن. نه مثل یک فرضیه، بلکه مستقیماً و شهودی».\nتحسین منتقدان در ژاپن به‌کندی آغاز شد. او به خاطر دارد که «در عالم ادبیاتِ ژاپن وصلۀ ناجور بوده»، تاحدودی به این دلیل که در کتاب‌هایش هیچ‌گونه ریشۀ ژاپنی دیده نمی‌شد و ارجاعات زیادی به فرهنگ آمریکایی وجود داشت، بنابراین کارهایش «زیادی آمریکایی» به‌نظر می‌رسیدند. (اما این روزها از او به‌عنوان یکی از نامزدهای اصلی جایزۀ نوبل یاد می‌شود، با‌این‌حال او درخواست کرده است که نامش از لیست نامزدهای «نوبل جایگزین»، که به‌سبب تعویق جایزۀ نوبل امسال ایجاد شده بود، حذف شود و گفته که ترجیح می‌دهد روی نوشتن تمرکز کند). «ما که دقیقاً بعد از جنگ به‌دنیا آمدیم، در فرهنگی آمریکایی بزرگ شدیم: من همیشه به آهنگ‌های جاز و پاپ آمریکایی گوش می‌دادم و سریال‌های تلویزیونی آمریکایی می‌دیدم؛ برایمان دریچه‌ای بود رو به جهانی متفاوت. اما به‌هرحال پس از مدتی سبک خودم را پیدا کردم، که نه ژاپنی بود و نه آمریکایی، سبک خودم بود».\n\nدر هر صورت، منتقدان هرطور هم که فکر کنند، موفقیت تجاری او پیوسته رشد کرد و در سال ۱۹۸۷ با جنگل نروژی 6 به اوج رسید. این رمان، داستان غم‌انگیز خاطرۀ دو عاشق جوان است که ۳.۵ میلیون نسخه از آن طی یک سال پس از انتشارش به فروش رفت. داستانْ واقع‌گرایانه نوشته شده بود، سبکی که موراکامی دیگر هرگز در رمان‌هایش به آن بازنگشت. بااین‌حال او نمی‌پذیرد که ماجرای باریدن ماهی از آسمان یا آبستن‌شدن غیرعادی زنان واقع‌گرایانه نیستند. او می‌گوید «این واقع‌گراییِ من است». «من گابریل گارسیا مارکز را خیلی دوست دارم، اما فکر نمی‌کنم نوشته‌هایش را واقع‌گرایی جادویی می‌دانست. واقع‌گراییِ او این‌گونه بود. سبک من مثل عینکم است: از پس آن لنزهاست که جهان را درک می‌کنم».\nهمچنان که شهرتش بیشتر می‌شد، برنامۀ روزانۀ نوشتنش را بهبود بخشید، برنامه‌ای که حالا به‌خاطرش به‌اندازۀ هر کدام از کتاب‌هایش شهرت دارد: ۴ صبح بیدارشدن و برای ۵ تا ۶ ساعت نوشتن، هر روز نوشتن ۱۰ صفحه قبل از دست‌کم شش مایل دویدن و شاید شناکردن. او می‌گوید «وقتی صاحب باشگاه جاز بودم، زندگی‌ام بی‌نظم و به‌هم‌ریخته بود. سه و چهار صبح به رختخواب می‌رفتم. به‌این‌ترتیب وقتی نویسنده شدم، تصمیم گرفتم خیلی ثابت و حساب‌شده زندگی کنم: صبح زود بیدار شوم، شب زود بخوابم و هر روز ورزش کنم. معتقدم که باید از لحاظ بدنی قوی باشم تا چیزهایی قوی بنویسم»: موراکامی شاید فقط یک رابط [بین خودآگاه و ناخودآگاهش] باشد،‌ اما وظیفه‌اش این است که این رابطه را در بهترین حالت خود نگه دارد. از بیرون که نگاه می‌کنی، به‌نظر همین نظم دارد اوضاع را پیش می‌برد -‌و می‌خورد کمی بیشتر از پنجاه سال داشته باشد- اما ضرب‌آهنگش هم منبع شادمانی عمیقی است، که احتمالاً دلیلی است بر طولانی‌بودن کتاب‌هایش. می‌گوید «آن روزها روزهای لذت‌بخشی‌اند، پس هر چه روزها بیشتر باشد، خوشی هم بیشتر است و درنتیجه تعداد صفحات بیشتری نوشته می‌شوند. من واقعاً نمی‌دانم چرا مردم دوست دارند کتاب‌های طویل مرا بخوانند» -و بدون هیچ نشانی از غرور ادامه می‌دهد- «اما محبوبیت دارم».\nروال فوق‌‌العاده پرحاصل زندگی‌اش توانایی بیشینه‌ای به او داده که آن را در نوشتن داستان‌های کوتاه و مطالب غیرداستانی به کار می‌گیرد (قابل‌توجه‌ترین آن‌ها زیرِ زمین 7 است که بر اساس مصاحبه‌های متعددی است که با بازماندگان حملۀ گاز سارین در مترو توکیو در سال ۱۹۹۵، و با مسئولان این حمله از فرقۀ آئوم شینریکو انجام داده است)، همچنین برای شخصاً پاسخ‌دادن به پرسش‌های خوانندگان، نه‌فقط دربارۀ کتاب‌هایش بلکه در نقشش به‌عنوان سنگ صبور. («چیزی به سی‌سالگی‌ام نمانده، اما حتی یک کار هم نیست که احساس کنم به انجام رسانده‌ام»، این شروع یکی از ۳۷۱۶ پرسشی است که موراکامی پاسخشان را در کتابی الکترونیکی، که در سال ۲۰۱۵ در ژاپن منتشر شد، ارائه کرده است). موراکامی همچنین مترجم برجستۀ داستان‌های آمریکایی به ژاپنی است: فیتزجرالد، ترومن کاپوتی، گریس پالی، جی.دی. سلینجر، و اخیراً هم جان چیوِر.\nاو از خواندن ترجمۀ کتاب‌هایش به انگلیسی لذت می‌برد، چون برایش مثل خواندن یک رمان کاملاً جدید است. می‌گوید «ترجمۀ کتاب‌های بزرگ یک تا دو سال طول می‌کشد، پس هنگام خواندن ترجمه‌ها دیگر چیزی از داستان در خاطرم نیست». ادای مشتاقانه ورق‌زدن کتاب را در می‌آورد: «بعدش چه اتفاقی می‌افتد؟ و وقتی مترجم با من تماس می‌گیرد: ’سلام هاروکی، از ترجمه‌ام خوشت آمد؟‘ جواب می‌دهم: ’داستان فوق‌العاده‌ای بود! خیلی خوشم آمد!‘».\nمکالمۀ ما ‌ناگزیر به‌سمت سیاست‌های آمریکا کشیده شد و تنها در آن زمان بود که او چیزی شبیه تکلیف نویسندگی‌اش را ادا کرد. بعد از اینکه نظر او را دربارۀ بحران در کشوری که مِهرش را در دل دارد جویا شدم، حدوداً یک دقیقه در سکوت به فکر فرو رفت. سپس گفت: «وقتی نوجوان بودم، دهۀ ۱۹۶۰، زمانۀ آرمان‌گرایی بود. ما باور داشتیم که اگر تلاش کنیم جهان جای بهتری خواهد شد. این روزها مردم چنین باوری ندارند، و به نظر من این خیلی ناراحت‌کننده است. مردم می‌گویند کتاب‌های من عجیب و غریب هستند، اما، در ورای غرابت، جهان بهتری باید وجود داشته باشد. مسئله این است که، پیش از رسیدن به جهان بهتر، باید غرابت را تجربه کنیم. این ساختار بنیادی داستان‌های من است: باید از تاریکی، از اعماق زمین، گذر کنید تا به روشنایی برسید».\nکه شبیه نوعی امید است برای این شرایط. شخصیت اصلی داستان‌های موراکامی لزوماً در آخر رمان به درک زیادی نمی‌رسد، و در حالت شادکامی تمام و کمال به سر نمی‌برد، اما معمولاً از دنیای شگفت‌آور و نامتعارف رؤیاهایش به مکانی آرام و متعادل رسیده است. گویا کتاب‌های موراکامی می‌خواهند بگویند که زندگی ممکن است خیلی عجیب باشد، اما کابوس‌ها سرانجام به پایان می‌رسند. شما می‌توانید سرانجام گربۀ گم‌شده‌تان را پیدا کنید.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        • این مطلب گفت‌وگویی است با هاروکی موراکامی و در تاریخ ۱۱ اکتبر ۲۰۱۸ با عنوان «HARUKI MURAKAMI: “YOU HAVE TO GO THROUGH THE DARKNESS BEFORE YOU GET TO THE LIGHT» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۵ آبان ۱۳۹۷ آن را با عنوان «هاروکی موراکامی: برای رسیدن به روشنایی، باید از تاریکی گذر کنید» و ترجمۀ عرفانه محبی منتشر کرده است. همچنین این مطلب در دهمین فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        •• الیور برکمن (Oliver Burkeman) نویسنده‌ای ساکن نیویورک است که در گاردین می‌نویسد. پادزهر: خوشبختی برای کسانی که تحمل مثبت‌اندیشی را ندارند (The Antidote: Happiness for People Who Can’t Stand Positive Thinking) از آثار اوست.\n \n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Killing Commendatore\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        The Great Gatsby\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        What I Talk About When I Talk About Running\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Kafka on the Shore\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Hear the Wind Sing\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Norwegian Wood\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Underground\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833786.json b/train/413833786.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d5741b5faa120061c04a49af642c2a34e00f3e0a
--- /dev/null
+++ b/train/413833786.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "رنج روزهای تعطیل برای آدم‌های غمگین",
+  "subtitle": "فشار اجتماعی برای شادبودن در روزهای تعطیل، آدم‌هایی را که نیاز به تنهایی دارند عذاب می‌دهد",
+  "introduction": "چرا روزهای تعطیل باید خوش بگذرد؟ چه کسی حکم کرده است که جمعه‌ها باید صرف مهمانی و گشت و گذار و تفریح شود؟ اگر آدم تنهایی باشید، یا به هر دلیلی از نظر ذهنی شرایط مناسبی نداشته باشید، احتمالاً ترجیح می‌دهید که وقتی بقیۀ اعضای خانواده می‌روند مهمانی، زیر پتوی خودتان مچاله شوید و به عالم و آدم بد و بیراه بگویید. آلن دو باتن حق را به شما می‌دهد، اما حرف‌هایی هم برایتان دارد.",
+  "content": "آلن دوباتن، لس‌آنجلس ریویو آو بوکز — برای آن دسته از ما که به لحاظ ذهنی به پایان شکنندۀ مسائل رسیده‌ایم، یا آشکارا دچار ناخوش‌احوالی ذهنی هستیم، کوچکترین نمودی از تعطیلات می‌تواند چالش‌های بخصوصی ایجاد کند.\n اول از همه، در ایام تعطیل، فشاری بیش‌ازحد معمول برای شادبودن وجود دارد که به‌خودی خود می‌تواند وحشت‌آور باشد و عذاب‌وجدان بیاورد. اگر چنین شود، نه‌تنها باید با غم و پریشانی کشنده و توهم تعقیب‌شدن۱ دست‌وپنجه نرم کنیم، بلکه مرتباً هم به یادمان می‌آید که در این برهه از سال، چقدر با مابقی جامعه متفاوت و مخالف هستیم. حس‌وحالمان کاملاً متضاد روحیه‌ای است که از ما انتظار دارند. دوباره نگران می‌شویم که مبادا دیگران را دلسرد کنیم. دلیل دیگری پیدا می‌کنیم تا از خودمان متنفر شویم (همان حسی که شاید در دل ناخوش‌احوالی ذهنی‌مان نشسته باشد).\n ممکن است تعداد آدم‌های دور و برمان بسیار بیش از حد عادی باشد و فضاها و روند عادی زندگی‌مان مختل شود. درضمن کسانی مثل درمان‌گران، روانکاوان، روانپزشکان و متخصصان سلامت ذهنی هم که مراقب ما هستند، دارند چند روزی استراحت می‌کنند. علی‌الخصوص آخرین جلسۀ قبل از تعطیلات، ممکن است تکانشی و غم‌انگیز باشد. دو هفتۀ باقیمانده تا دیدار بعدی زمان بسیار بلندی به نظر می‌رسد.\n برای مواجهه با این مسائل، در نظر داشتن چند نکته می‌تواند کمک کند:\n باید در گفت‌وگو با خودمان و افراد صمیمی اطرافمان، این را مدنظر داشته باشیم که با چیزی روبرو می‌شویم که ممکن است واقعاً دشوار باشد. نیاز نیست در کنترل اوضاع شجاعت بیهوده به خرج دهیم. آشفتگی قرار است به ما هجوم بیاورد. باید خودمان را آماده کنیم.\n باید تا حد ممکن به عزیزانمان بگوییم که پیشنهادشان برای اینکه شاد و سرخوش باشیم برایمان مشتقت‌بار است، اینکه بهترین گزینه برای سرحال‌بودن این نیست که مجبور باشیم نمایش دربیاوریم، این نیست که مجبور باشیم سرخوش باشیم و تا حد ممکن به حال‌وهوای آن لحظه پایبند بمانیم. بدون این الزام هم ممکن است حس تظاهر به ما دست دهد و نیازی نیست بیش از پیش بر این تنش بیافزاییم. ما بدذات یا انسان‌ستیز نیستیم، فقط کمی ناخوشیم. پس می‌تواند قابل‌قبول باشد که بخشی از تعطیلاتمان را در طبقۀ بالا و زیر پتو و با افکاری بسیار تاریک سپری کنیم. باید مفهومی گسترده‌تر و مهربان‌تر از آنچه عادی است بسازیم.\n باید به یاد داشته باشیم و به دیگران یادآوری کنیم که کاملاً معمول است که ذهن انسان در وضعیتی خاص باشد. ذهن هم با اعضای دیگر تفاوتی ندارد، آسیب می‌بیند و نیازمند مراقبت است. همانطور که به شست پیچ‌خورده یا شانۀ کبود یک انسان توجه می‌کنیم، چرا کمی از این توجه را نثار ذهنی آسیب‌دیده نکنیم؟ ما مجازیم در ذهن خود دچار ناخوشی باشیم.\n ما تنها نیستیم. گاهی به نظر می‌رسد که کل دنیا سر به خوشی نهاده، اما واقعیت انسان‌ها چنین است که تعداد خیلی زیادی از ما لبخند نمی‌زنیم. پریشانی‌های حاد داریم، همواره در معرض حملات شدید خودمقصربینی و تنفرازخود هستیم، فکر خودکشی سراغمان می‌آید، تصور می‌کنیم مرگ موجب رهایی و آرامش خواهد بود. حس بی‌کفایتی می‌کنیم. فکر می‌کنیم چه خوب می‌شد اگر اصلاً به دنیا نیامده بودیم.\n حتی افراد ظاهراً قوی که به‌نظر هیچوقت مشکلی نداشته‌اند نیز وقتی ازشان بپرسید، داستان‌هایی شگفت‌آور و نقاطی دردناک در زندگی‌شان دارند. تقریباً هیچکس نیست که در زندگی‌اش رنج‌های بسیار دشواری ندیده باشد و اگر به این رنج‌ها برسید، می‌توانید با این آدم‌ها ارتباط برقرار کنید و پیوندهای نوی عجیب و غریبی را با آن‌ها به‌وجود آورید. به خود جرأت دهید وقتی آماده هستید کمی از رنج‌های خود را برملا کنید.\n تعطیلات معمولاً یعنی گذران وقت با همان افرادی که روان ما را شکل داده و در بطن برخی از مشکلاتمان هستند. ما باید خطر کنیم و ماهیت گفت‌وگوهایمان را با آن‌ها تغییر دهیم. این آدم‌ها، تا وقتی احساس نکنند آن‌ها را مقصر می‌دانیم، ممکن است مسئولیت خیلی چیزها را به عهده بگیرند. شاید همان‌ها زندگی‌مان را بی‌نهایت بیشتر از حد ضرورت سخت‌ کرده باشند، اما با این حال ممکن است در موقعیتی باشند که گوش فرا دهند.\n باید با خود مهربان و –وقتی حس‌وحال بطلبد– بیش‌ازحد نرم باشیم. باید بپرسیم آیا می‌توانیم دوش‌های طولانی بگیریم، به پیاده‌روی در مزارع برویم و اندکی توی خودمان غرق و ناپدید شویم؟ تا وقتی به‌طور معقولی مهربان باشید، افرادی که دوستتان دارند می‌گذارند تقریباً با هرچیزی نیاز دارید از آن‌ها دور شوید. آدم‌ها از حضور یک بیمار در جمعشان بدشان نمی‌آید، سعی کنید بیمار خوبی باشید، یعنی فقط کافی است توضیح بدهید و کمی هم قدرشناس باشید.\n تعطیلات می‌گذرد، واقعاً چند روز بیشتر نیست و سپس همه‌چیز به حالت عادی برمی‌گردد. گاهی هم چیزهایی پیش می‌آید، ما بهتر از آنچه فکر می‌کردیم با مسائل مواجه می‌شویم، بینش‌های جدیدی پیدا می‌کنیم و برای چند لحظه، به روش خودمان، تقریباً خوشحال می‌شویم، یا حداقل فکر جدیدی در سرمان شکل می‌گیرد که می‌توانیم در حرکت لنگان‌لنگانمان به سمتِ چیزی بهتر از حالِ کنونی از آن استفاده کنم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آلن دوباتن نوشته است و در تاریخ ۱۳ اوت ۲۰۱۸ با عنوان «The Holidays When You’re Feeling Mentally Unwell» در وب‌سایت لس‌آنجلس ریویو آو بوکز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۳ آبان ۱۳۹۷ با عنوان «رنج روزهای تعطیل برای آدم‌های غمگین» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• آلن دوباتن (Alain de Botton) متولد زوریخ است و درحال حاضر در لندن زندگی می‌کند. او نویسندۀ کتاب‌ها و رساله‌‌هایی است که آن‌ها را با عنوان «فلسفۀ زندگی روزمره» توصیف کرده‌اند. دوباتن دربارۀ عشق، سفر، معماری و ادبیات نوشته است.\n[۱]  Persecutory: نوعی بیماری روانی که در آن فرد احساس می‌کند مداوماً کسانی در حال تعقیب و جاسوسی او هستند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833787.json b/train/413833787.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..19b6d08310aeb030ce650b07be55f44eefd4d6a4
--- /dev/null
+++ b/train/413833787.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "استیو جابز، پدری که زندگی دخترش را جهنم کرد",
+  "subtitle": "انتشار کتاب خاطرات دختر اول استیو جابز، اسطورۀ مؤسس اپل را با چالشی بزرگ مواجه کرده است",
+  "introduction": "لیسا بعد از مرگ استیو جابز، بارها با جوانانی روبه‌رو می‌شد که پدرش را مثل یک ابرانسان می‌پرستیدند و او را «پدر» خودشان می‌دانستند. برای او، این‌ حرف‌ها تناقضی غم‌انگیز با تجربۀ خودش داشت. استیو جابز، مادر او را رها کرده بود و تا سه سالگی انکار می‌کرد که پدر اوست. بعدها در همان شهری که استیو با ثروت بی‌کران خود می‌زیست، او و مادرش با فقر و افسردگی دست‌و‌پنجه نرم می‌کردند. کتاب خاطرات لیسا چهرۀ دیگری از استیو جابز را برملا کرده است.",
+  "content": "ملانی ترنستورم، نیویورک‌تایمز — اسطورۀ استیو جابز: نابغۀ هنرمند سنت‌شکن، ابرمرد نیچه‌ای، پیشگام انقلاب دیجیتال که زندگی خانگی ما را به نحوی متحول کرد که خداوندگارانِ انقلاب صنعتیْ شهرها و کارخانه‌ها را متحول ساختند. داستان‌هایی مبهم دربارۀ جابز در بیوگرافی‌ها و فیلم‌ها منتشر شده که صرفاً این افسانه را جلا داده است. درهرحال، این ابرمرد انسانی عادی نیست. اما بچه‌ماهی کوچک، شرح‌حال جذابی که نخستین فرزند او لیسا برنان-جابز نوشته، خواننده را وامی‌دارد تا با این مسأله کلنجار برود که جابز نه صرفاً یک سنگدل۱، بلکه یک‌جور هیولا بوده است. گزاف نیست که بگوییم با خواندن این کتاب دیگر هرگز چنین فکری دربارۀ او نمی‌کنید.\n خود برنان-جابز هرگز به مسئلۀ میراث او نمی‌پردازد؛ کتاب او از منظر کودکی نوشته شده که عاشق پدرش است. لیسا در پالو آلتو با مادر مجرد فقیری، کریسان برنان، دوست دبیرستانی جابز، بزرگ شد و تا هفت سالگی، ۱۳ بار نقل‌مکان کردند، زندگی کولی‌وار آن‌ها چنان بی‌نظم بود که «انجمن دوستداران حیوانات» درخواستشان برای نگهداری یک بچه‌گربه را نپذیرفت. (لیسا مجبور بود به موش‌ها اکتفا کند.) اما در همین حین، در همان حوالی، پدرش با شهرت و ثروتی روزافزون، نمی‌خواست سرپرستی او را برعهده بگیرد.\n در جشن تولد ایو، ناخواهریِ جوان‌تر لیسا، یکی از مهمانان از لیسا پرسید کیست. ایو جواب داد: «او اشتباه پدر بوده.»\n لیسا تلوتلوخوران در گوش ایو می‌گوید: «نباید این حرف رو بزنی». این وحشتناک‌ترین موضوع زندگی او بود. تا سه سال پس از تولدش، جابز نمی‌پذیرفت که پدر اوست (و بعداً، وقتی لیسا بزرگسال بود، دوباره وجود او را نفی کرد و در مجلات و وب‌سایت شرکتش خود را صرفاً پدر سه فرزندی که از همسر دیگرش داشت معرفی کرد). کریسان نیز احساس می‌کرد اشتباه کرده است، مدام می‌گفت برایش بیش از اندازه دشوار است که مادری مجرد باشد. در مهد کودک، لیسا ناخواستگی خود را درونی کرده بود و «احساس می‌کرد چیز زشت و شرم‌آوری در موردم وجود دارد»، گویی «یک‌جور خورۀ درونی داشتم، شبیه این که اگر دزدکی شیرینی مخلوط بردارم، همۀ بیماری‌ها و انگل‌هایی که در تخم‌مرغ‌های نپخته و آرد هست مستقیماً جذب من می‌شوند.»\n برنان-جابز نویسندۀ بسیار بااستعدادی است. پیش از اینکه کتابش را بخوانم، فکر می‌کردم نویسندۀ درسایه دارد، نظیر بسیاری از این دست کتاب‌ها. اما از شروع مجذوب‌کنندۀ آن -لیسا، وقتی که پدر به خاطر سرطان در حال مرگ است، به خانۀ او می‌رود، هیچ‌کس به او اعتنا نمی‌کند و خرده‌چیزهایی را از اتاق‌های مختلف کش می‌رود تا حس طردشدگی خود را تسکین دهد- روشن می‌شود که در اثر نوعی صمیمیت غریب وجود دارد. دیدگاه‌های درونی او با چنان جزئیات ریز استادانه‌ای ترسیم می‌گردد که احساس می‌شود هیچ کس دیگری نمی‌تواند نویسندۀ آن باشد. به‌علاوه، این کتاب مشخصه‌های یک اثر ادبی را دارد: نشانه‌ای از یک قریحۀ منحصربه‌فرد. در دنیای مردۀ خاطراتِ عشق‌و‌عاشقیِ سلبریتی‌ها، این کتاب می‌تواند از زیباترین، ادبی‌ترین و کوبنده‌ترین‌ها باشد.\n لیسا عشق مادرش به خود را حس می‌کرد، گرچه کریسان گاه‌به‌گاه سهل‌انگار و بددهن بود. کریسان دچار افسردگی بود، از خودکشی حرف می‌زد و تمام روز توی اتاقش می‌ماند و -در دوران متوسطۀ لیسا- هر شب با او مشاجره می‌کرد. با فشار مدرسۀ لیسا (که تهدید کرده بودند مددکاران اجتماعی را فرا می‌خوانند، لیسا بعداً می‌فهمد)، استیو می‌پذیرد او را به خانه بیاورد. لیسا بسیار خوشحال می‌شود. به‌عنوان یک کودک، خودش را شاهزاده‌ای مبدل تصور می‌کرد؛ سرانجام، مشروعیت به او عطا می‌شود و در کنار مادرخواندۀ خود لورن و برادر کوچکش رید جایگاهی به دست می‌آورد، در قصۀ پریانشان کلبۀ روستاییِ شبه‌انگلیسیِ مجللی را تصور می‌کند که درخت‌های سیب آن را آراسته‌اند و پیاده‌روی آن پرچین دارد.\n اما، از قضا معلوم می‌شود که لیسا قرار است نقشی شبیه سیندرلا داشته باشد، آنهم برای همسایگانی که برای لیسا مثل پریان مهربانی می‌کردند (این همسایگان وقتی پدرْ لیسا را بیرون کرد، او را به خانه راه دادند، و هزینۀ سال پایانی تحصیلش در هاروارد را که پدرش از پرداخت آن امتناع کرد، پرداختند). استیو وفاداری کامل می‌خواهد: به لیسا فشار می‌آورد تا نام خانوادگی‌اش را به نامِ خانوادگی او تغییر دهد (لیسا آن را با یک خط‌پیوند اضافه می‌کند) و اصرار می‌کند مادرش را برای شش ماه نبیند. لیسا پیش خودش گریه می‌کرد و در اندوه و احساس گناه از ترک کریسان خوابش می‌برد. او مجبور بود هر شب ظرف‌ها را با دست بشوید (استیو از تعمیر ماشین ظرفشویی خراب امتناع می‌کرد)، در اتاقی سرد بخوابد (استیو از تعمیر بخاری برقی امتناع می‌کرد) و پرستاری دم‌دست برای برادرش باشد. وقتی پدر و لورن او را دعوت کردند تا در یک عروسی مجلل در ناپا به آن‌ها بپیوندد، هیجان‌زده شد. لیسا آن را نشان ورودش به جامعه دانست، جایی که «علناً عضوی از خانواده می‌شود! دختر، خواهر». او «در خلسۀ تصمیم‌گیری» فکر می‌کند باید جوراب شلواری بخرد و لباس انتخاب کند. اما وقتی آن‌ها به اتاق هتل می‌رسند و لیسا شروع به عوض‌کردن لباس می‌کند، به او می‌گویند زحمت نکشد: او در مراسم حضور نخواهد داشت. او را برای پرستاری برادرش آورده‌اند.\n پدرش وقتی با لورن است، هر کاری می‌کند تا لیسا احساس طردشدگی بکند. در یکی از عجیب‌ترین صحنه‌های کتاب، وقتی هر سه در باغ نشسته‌اند، پدرش لورن را بغل می‌کند و با هم معاشقه می‌کنند. […] وقتی لیسا بلند می‌شود تا آن‌جا را ترک کند، استیو او را مجبور می‌کند بماند و تماشا کند، و به او می‌گوید: «داریم یه لحظۀ خانوادگی رو می‌گذرونیم» و «باید تلاش کنی که بخشی از این خانواده بشی».\n\nبرای لیسا این صحنه بیشتر «یک نمایش» بود تا نمودی از شهوت افسارگسیخته؛ نمایشی که استیو با دوست‌دختر قبلی‌اش نیز بر او تحمیل کرده بود. استیو شوخی‌های جنسی را هم دوست داشت و مدام لیسا را وارد بحث‌های جنسی می‌کرد. یک روز صبح، سرش را از روی روزنامه برداشت و از لیسا پرسید آیا خودارضایی می‌کند؟ شرح‌حال خود کریسان، گازی به سیب (۲۰۱۳)۲، وحشت او از زمانی را توصیف می‌کند که به خانۀ استیو رسید و دید او دربارۀ معاشقۀ دختر نابالغش با پسرها شوخی می‌کند. کریسان می‌نویسد، صورت لیسا «از درد و تعجب سفید» شده بود.\n خواننده مبهوت می‌ماند که آیا واقعاً لیسا آگاه بود که چقدر این وضعیت‌ها آزاردهنده بوده است؟ او در نمونۀ دیگری که از چشم‌انداز خودش روایت می‌شود، دورانی را تصویر می‌کند که چهارده ساله بود و با نگرانی می‌کوشید تا با نشستن روی پاهای استیو -درحالی‌که از ترس و هیجان و عشق می‌لرزد- به او نزدیک شود، و امیدوار است بتوانند یک ارتباط دختر-پدری طبیعی با او برقرار کند. لیسا بعداً رفتار خود را «نامناسب» می‌خواند، آیا او می‌کوشید این متجاوز را آرام کند، یا متوجه نیست که چه صحنه‌هایی را به ما نشان داده ‌است؟  \n لیسا، ناامید از اینکه نظر مساعد نامادری‌اش را جلب کند، برای او خودشیرینی می‌کند به امید اینکه «خصلت برده‌وار او شفقت، ترحم یا عشقی در او برانگیزد» و او همان «دختری شود که مدت‌ها انتظارش را می‌کشیدند». او به این واقعیت دردناک می‌رسد که لورن –که او را «آخرین پناه» خود می‌دانست- «در نقشی که به او داده‌ام نمی‌نشیند، او اینجا نیست تا رابطۀ پدرم با من را درست کند».\n شرح‌حال لیسا با توصیفات پیشین از استیو و خانوادۀ جابز تقابلی آشکار دارد. لورن، ناخواهری‌ها و نابرادری‌های لیسا و عمۀ رمان‌نویس او مونا سیمپسون در بیانیه‌ای به تایمز می‌گویند این کتاب «با خاطرات ما از آن دوران تفاوت اساسی دارد»، و «تصویر ارائه‌شده از جابز مطابق همسر و پدری که می‌شناختیم، نیست.» خوانندگان باید برای خود تصمیم بگیرند که چگونه دربارۀ این گزارش‌های متعارض قضاوت کنند. تصویر لورن در مقام نامادری بی‌تردید با شهرت عمومی او به‌عنوان انسان‌دوست و مادری فداکار واگرایی دارد. استیو جابز، زندگی‌نامۀ موثق و پرفروشی که والتر آیزاکسون نوشته‌است، جابز را تکریم و لورن و فرزندانش را با تعابیری پرشور ترسیم می‌کند، اما لیسا را در پرتویی عمدتاً ناخوشایند به تصویر می‌کشد. خوانندگان با شناخت چشم‌انداز لیسا برای نخستین بار و مواجهۀ پی در پی با نمونه‌هایی از سادیسم پدر او، ممکن است سردرگم شوند و بیاندیشند: مشکل این مرد چیست؟  \n بااین‌حال، لیسا در مقام نویسنده دربارۀ آسیب‌شناسیِ پدرش گمانه‌زنی نمی‌کند، بلکه بر تجربۀ کودکی‌اش متمرکز می‌شود؛ می‌کوشد بفهمد چرا علائم تربیت، رضایت یا ملایمت ناچار با تعرض، خشونت و تحقیر همراه می‌گردد. او در تفریحگاهی در هاوایی، با ترس نگاه می‌کند که استیو یک طوطی را دست می‌اندازد، خرده‌نانی را جلویش می‌برد صرفاً برای اینکه وقتی طوطی به آن نزدیک شد، آن را بقاپد. طوطی یاد نمی‌گیرد و نمی‌تواند یاد بگیرد: بارها به آن نزدیک می‌شود.   \n پدر گاه و بی‌گاه رفتار تحقیرآمیزی با او داشت. او ویژگی مرموزبودن پدر را می‌گیرد، رعشه‌ای که از دیدن عکس او در مجله‌ها حس می‌کرد، تأثیر ذکر نام و ابتکار او این حس را داشت که شناختن او یک امتیاز است، ولو امتیازی خطرناک. لیسا به یاد می‌آورد که استیو با پورش سیاه‌رنگِ روبازش به خانۀ کوچک مادر او می‌آمد و او را، که «توی آسمان‌ها پرواز می‌کرد»، به اسکیت‌بازی در اطراف محله می‌برد. گاهی استیو او را مجبور می‌کرد سوار شانه‌هایش شود؛ لیسا به طرز ترسناکی سکندری می‌خورد و هردو می‌افتادند؛ استعاره‌ای مناسب برای نحوۀ ارتباط‌شان. استیو به کریسان می‌گفت: «می‌دانی که او پارۀ تنم است»، و کریسان به لیسا می‌گفت که پدر دوباره «عاشق او شده است». سپس استیو ناپدید می‌شد.  \n بچه‌ها دنیا را لذت‌بخش‌تر از بزرگسالان می‌بینند، اما خاطرۀ شکل، بو و صدای چیزها فراموش می‌شوند، و شرح‌حال دوران کودکی معمولاً فاقد چنین جزییاتی است. جزییات صحنه‌های برنان-جابز به اندازۀ شعری منثور عمیق است و احضار لحظات نادر ارتباط با پدر دورنما را تغییر می‌دهد. در یک صبح آخر هفته که به پیاده‌روی رفته بودند، استیو با طول و تفصیل برایش توضیح می‌دهد که هر دو آن‌ها اهل ساحل غربی هستند. می‌گوید، مردمان ساحل شرقی حقه‌بازند و «به دلیل آن تپه‌های معطری که بوی فلفل و اکالیپتوس می‌دهند و آن پرتوهای کم‌سو، آن حس تسلیم مقدسی که ما داریم را ندارند». لیسا که بین جهان والدینش گیر افتاده بود، «بین اندیشه‌هایی متفاوت دربارۀ خودم می‌چرخیدم»، اما در چنین اوقاتی احساس می‌کرد «محرم اسرار پدر» است، «کسی شبیه او، بسیار شبیه جین، تپه‌های استنفورد و باب دیلن».\n همه می‌خواهند والدین او را در مقامِ انسان‌هایی معمولی ببینند که از نقش خود بیرون آمده‌اند و حقیقتِ گیج‌کنندۀ خودشان را نشان می‌دهند، شبیه زوج وودی آلن در فیلم «آنی هال» که در خیابان می‌ایستند و رابطۀ موفقیت‌آمیزشان را توضیح می‌دهند: «من خیلی سطحی و تهی‌ام»؛ «دقیقاً منم همین‌طورم!» در یکی از صحنه‌های اوج بچه‌ماهی کوچک نیز چنین لحظه‌ای رخ می‌دهد. وقتی لیسا دبیرستانی است، استیو و لورن را متقاعد می‌کند تا او را در جلسۀ روان‌پزشکش همراهی کنند، و در آنجا اعتراف می‌کند: «شدیداً احساس تنهایی می‌کنم.» سپس، به امید اینکه «دلشان را نرم کند»، زیر گریه می‌زند.\n سرانجام لورن سکوت را می‌شکند، و اعلام می‌کند: «ما آدم‌های سردی هستیم، همین». لیسا مبهوت می‌شود. لورن آن را «خیلی خشک و رسمی، شبیه یک توضیح» گفت. لیسا تصور می‌کرد «آن‌ها را به خاطر سردی و بی‌توجهی‌شان شرمسار می‌کند. الان من کسی بودم که به خاطر غفلت از این حقیقت ساده شرمسار بود. چقدر روشن بود، آن‌ها آدم‌های سردی بودند، همین!»   \n با این همه، بالاخره لحظۀ مرگ استیو که او تمام عمر انتظارش را می‌کشید، فرامی‌رسد. استیو از او می‌خواهد در آخر هفته‌ای که نامادری و دیگر بچه‌ها نیستند، به دیدارش بیاید و به او می‌گوید از پدری که بوده پشیمان است. او گریه‌کنان به لیسا می‌گوید: «می‌خوام چیزی بگم: تو مقصر نبودی. کاش می‌شد به گذشته برگردیم.» این عذرخواهی شبیه «آبی سرد روی آتش» بود. اما وقتی لورن برمی‌گردد و لیسا می‌کوشد دربارۀ آن گفته با او حرف بزند -چقدر مهم احساس می‌شد- پاسخ لورن کوتاه و گزنده است: «حرف‌های دم مرگ را باور نمی‌کنم».      \n همۀ ما اسطورۀ خود را از استیو جابز داریم: سیلی از عشق، قدرشناسی یا احترام نسبت به کسی که به ما ابزارهایی داد که برای بیانمان از آن‌ها استفاده می‌کنیم. در بزرگداشت جابز و سالیان پس از آن، بیگانه‌ها با افسانه‌هایشان از او لیسا را به ستوه آوردند؛ کسانی که لیسا هرگز آن‌ها را ندیده بود، پدرش را تحسین می‌کردند و «مدعی می‌شدند» که استیو برایشان «مثل پدر» بوده. لیسا می‌داند که آن‌ها از او می‌خواهند «تصدیق کند جابز پدر ماست. او بسیار بزرگ است.» لیسا که اسم خانوادگی او را یدک می‌کشد و مجبور بود با واقعیت خردکنندۀ کمبودهای عاطفی خود زندگی کند، به یک معنا به نحوی منحصربه‌فرد از آن اسطوره محروم بود. اما پس از مرگ استیو، کریسان اصرار دارد که روحش را احساس کند، و به لیسا می‌گوید روح او دنبالت می‌آید و بسیار خوشحال است که با توست: «او می‌خواهد با تو باشد، به قدری که پشت سرت راه می‌رود… شبیه کسی که چشم‌ انتظارِ محبوبش است، از دیدنت خوشحال می‌شود».    \n لیسا در آخرین سطر کتاب می‌نویسد: «حرفش را باور نداشتم، اما به‌هر‌حال دوست داشتم به آن فکر کنم».\n پرسش نهایی برای همۀ ما این است که چه تصویری از پدرمان را به خاطر می‌سپاریم: پدر ما، چهرۀ درونی‌شده‌ای که برای به‌خاطرسپردن انتخاب می‌کنیم. لیسا که واقعیت پیچیدۀ تجاربش را زیر و رو می‌کند، در نهایت آزاد است که اسطورۀ خودش را بگوید: خیال پدری که آرزویش را داشت، او را قادر ساخت تا پدری که داشت را زنده نگه دارد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nBrennan-Jobs, Lisa. Small Fry. Grove Press, 2018\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ملانی ترنستورم نوشته است و در تاریخ ۴ سپتامبر ۲۰۱۸ با عنوان «The Father of Personal Computing Who Was Also a Terrible Dad» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۸ مهر ۱۳۹۷ با عنوان «استیو جابز، پدری که زندگی دخترش را جهنم کرد» و ترجمۀ میلاد اعظمی‌مرام منتشر کرده است. •• ملانی ترنستورم (Melanie Thernstrom)، علاوه بر دیگر کتاب‌ها، نویسندۀ شرح‌حالی است به نام دختر مرده (The Dead Girl)؛ و نیز تواریخ درد: درمان‌ها، اساطیر، اسرار، نیایش‌ها، خاطرات روزانه، اسکن‌های مغزی، شفا یافتن، و علم رنج‌کشیدن (The Pain Chronicles: Cures, Myths, Mysteries, Prayers, Diaries, Brain Scans, Healing, and the Science of Suffering).\n[۱] unmenschlike [۲] The Bite in the Apple"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833788.json b/train/413833788.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..12046f1fdfaf89ee6be8c05d37a005e4d57c3d00
--- /dev/null
+++ b/train/413833788.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "من نگهبان یک اتاق خالی هستم: داستان شغل‌های بی‌معنی",
+  "subtitle": "بعضی شغل‌ها چنان بی‌فایده‌اند که واقعاً معلوم نیست چرا هنوز وجود دارند",
+  "introduction": "مردی که نمی‌خواست نامش را کسی بداند، برای انسان‌شناسی آمریکایی که داشت دربارۀ شغل‌های بی‌معنی کار می‌کرد، نوشت: «من در سمت نگهبان موزه کار می‌کردم. در موزه‌ای که مشغول بودم، اتاقی بلااستفاده وجود داشت که وظیفۀ من نگهبانی از همان اتاق خالی، و مطمئن شدن از این بود که هیچیک از بازدیدکنندگان به چیزی دست نزنند و آتش‌سوزی راه نیاندازند. برای آنکه حواسم جمع باشد و هوشیار بمانم، از استفاده از کتاب و تلفن و غیره هم منع شده بودم.» نکته اینجاست که آدم‌هایی شبیه او کم نیستند.",
+  "content": "دیوید گریبر، گاردین — یک روز کتابخانه دیواری دفترم فرو ریخت؛ کتاب‌ها همه‌جا پخش‌وپلا شدند و چارچوب دندانه‌دار فلزی، که زمانی کتابخانه را سرجایش نگاه داشته بود، آویزان شد بالای میزم. من استاد انسان‌شناسی هستم. یک ساعتی گذشت و سر و کلۀ نجاری پیدا شد تا خسارت را برآورد کند، اما چشمش که به تل کتاب‌ها افتاد، خیلی موقرانه گفت مقررات ایمنی حکم می‌کنند او نه به اتاق وارد شود و نه کاری انجام دهد. من باید کتاب‌ها را جمع می‌کردم و به چیز دیگری هم دست نمی‌زدم تا در اولین فرصت برگردد.\nهیچگاه خبری از نجار نشد. هر روز یک نفر از دپارتمان انسان‌شناسی، گاهی چند بار در روز، تماس می‌گرفت تا از سرنوشت او خبردار شود؛ همیشه هم معلوم می‌شد کاری فوری برایش پیش آمده است. بعد از یک هفته کاشف به‌عمل آمد که واحد تعمیر و نگهداری یک نفر را استخدام کرده که تنها وظیفه‌اش این است که بابت نیامدن نجار عذرخواهی کند؛ به نظر مرد خوبی می‌آمد، اما هیچ احساس نمی‌کردی از زندگی شغلی‌اش راضی است.\n همه ما با مشاغلی که وقتی از بیرون نگاه‌شان می‌کنی به نظر می‌رسد کار زیادی انجام نمی‌دهند، آشناییم. مشاوران منابع‌انسانی، هماهنگ‌کننده‌های ارتباطات، پژوهشگران روابط ‌عمومی، استراتژیست‌های مالی، وکلای سازمانی و خلاصه آن دسته افرادی که تمام وقت‌شان را صرف تشکیل کمیته‌هایی می‌کنند که دربارۀ معضل کمیته‌های غیرضروری بحث کنند. اگر این شغل‌ها واقعاً بیهوده باشند و شاغلانشان هم این را بدانند چه؟ یعنی چیزی دلسردکننده‌تر از این هم وجود دارد که آدمی بالغ، پنج روز در هفته صبح زود از خواب بیدار شود تا کاری را انجام دهد که به نظرش نه تنها لزومی به انجام آن نیست، بلکه تنها اتلاف زمان و منابع است و شاید حتی کاری است که باعث می‌شود جهان جای بدتری شود؟ تحقیقاتی فراوان پیرامون رضایت شغلی افراد انجام شده است، اما تابه‌حال کسی به این فکر افتاده که بداند آیا افراد دلیلی منطقی برای وجود شغل‌شان می‌یابند یا نه؟ من تصمیم گرفتم این پدیده را بررسی کنم. برای این کار از ۲۵۰ اظهارنامه از سرتاسر جهان استفاده کردم که به‌دست افرادی نوشته شده بود که یک وقت، یا همین حالا، کاری داشته‌اند که من «شغل مزخرف۱» می‌نامم.\n شغل مزخرف چیست؟ مهمترین ویژگی شغل مزخرف این است: کاری است آن‌قدر بی‌معنی که حتی شاغلان به آن نیز نمی‌توانند برای انجام دادنش دلیل خوبی بیابند. شاید نتوانند چنین چیزی را به همکارانشان بگویند، که البته قابل فهم است، اما در هرحال به این نتیجه رسیده‌اند که کار بی‌معنی است.\n نباید بیهودگی را تنها معیار شغل مزخرف دانست، بلکه می‌باید به همراه آن مقداری تظاهر و حیله‌گری نیز وجود داشته باشد. شاغل باید این احساس را داشته باشد که مجبور است پیش بقیه تظاهر کند کار مهمی انجام می‌دهد؛ حتی اگر چنین ادعایی در خفا برای خودش خنده‌دار باشد.  \n آدم‌ها وقتی دربارۀ شغل مزخرف صحبت می‌کنند، عموماً به انجام کار برای دیگران، اغلب به شکل مشاوره، در ازای دریافت پول (خواه حقوق یا مزد) اشاره دارند. بااین‌حال می‌دانیم آدم‌های خود-اشتغالِ فراوانی هستند که با وانمود کردن به اینکه می‌توانند برای بقیه ارزش افزوده یا خدماتی فراهم کنند، از آن‌ها پول در می‌آورند. معمولاً به چنین افرادی شیاد، کلاهبردار، شارلاتان یا حقه‌باز می‌گوییم. به‌همین‌ترتیب افراد خود-اشتغال دیگری نیز وجود دارند که با تهدید‌کردن مردم پول در می‌آوردند؛ این‌ها را هم عموماً با نام‌های زورگیر، دزد، اخاذ، یا سارق می‌شناسیم. البته بهتر است دربارۀ دستۀ اول اصطلاح شغل مزخرف را به کار نبریم و به همان مزخرف تنها اکتفا کنیم؛ چرا که این‌ها به هر تقدیر شغل نیستند؛ فریبکاری درواقع نوعی عمل است، نه حرفه. درست است که مردم گاهی از عنوان شیاد حرفه‌ای استفاده می‌کنند اما، منظورشان صرفاً این است که منبع اصلی درآمد فردِ شیاد، دزدی است.\n با درنظرگرفتن ملاحظات بالا، می‌توانیم تعریفی قاعده‌مند از آنچه شغل مزخرف می‌نامم ارائه کنیم: گونه‌ای اشتغال در برابر دستمزد که آن‌قدر بیهوده، غیرضروری یا زیان‌آور است که حتی خود شاغل نیز نتواند وجود آن را توجیه کند؛ ولو آنکه ماهیت کار به گونه‌ای باشد که شاغل ناچار به تظاهر برخلاف آن گردد.\n پنج نوع شغل مزخرف پیشکارها۲ هرچند آن‌ها، برای خالی نبودن عریضه، کارهایی انجام می‌دهند، اما درواقع این کارها تنها بهانه‌ای است برای توجیه وجود شغل‌شان؛ چراکه تنها دلیل، یا مهمترین دلیل، وجود شغل پیشکاری این است که شخص دیگری احساس کند فرد مهمی است. استیو مثال خوبی از یک پیشکار کلاسیک است. او چنین می‌گفت: «من تازه فارغ‌التحصیل شده‌ام و شغل جدیدم این است که رییس‌ام ایمیل‌هایی را که دریافت کرده به همراه جمله: ’استیو! اقدام شود.‘ برایم ارسال می‌کند. من هم در پاسخش می‌نویسم ایمیلْ نامتناسب یا هرزنامه است».\n\nدربان‌ها نمونه بهتری هستند. درحالی که سیستم‌های الکترونیکی دست‌کم از دهه ۱۹۵۰ به خانه‌های مردم راه یافته است، اما دربان‌ها همچنان در خانه‌های ثروتمندان به چشم می‌خورند. در برخی کشورها، مانند برزیل، بعضی از ساختمان‌ها هنوز مسئول آسانسوری یونیفرم‌پوش دارند که تنها کارش فشاردادن دکمه‌ها برای شماست. مثال دیگرْ کارمندان پذیرش در جاهایی هستند که مشخصاً نیازی به وجود آن‌ها نیست. خاصیت دیگر پیشکارها این است که نشان تشخص هستند. شاغلان تماس سرد۳ را می‌توان در این دسته جای داد، چراکه با این منطق با مشتریان بالقوه تماس می‌گیرند که دلالی که برای او کار می‌کنند خودش آنقدر سرش گرم پول درآوردن است که فرصت تماس با مشتریان را ندارد.\n قالتاق‌ها۴ این‌ها افرادی هستند که از سویی شغل‌شان ماهیتی تهاجمی دارد، و از سوی دیگر تنها دلیل بودن‌شان این است که آدم‌های دیگر هم چنین افرادی را، در همین سمت، استخدام کرده‌اند. روشن‌ترین مثال ارتش‌های ملی هستند. کشورها به این دلیل به ارتش احتیاج دارند که بقیۀ کشورها هم ارتش دارند. اگر هیچ کشوری ارتش نداشته باشد، درنتیجه به ارتش نیازی نخواهد بود. درمورد لابی‌گرها، کارشناسان روابط‌عمومی، بازاریاب‌های تلفنی و وکلای شرکتی نیز دقیقاً به همین ترتیب است.\n قالتاق‌ها به دو دلیل از شغل‌شان ناراضی هستند؛ نخست اینکه کارشان را فاقد ارزشی مثبت می‌دانند، دیگر اینکه ماهیتی تهاجمی دارد و مستلزم بازیچه قراردادن افراد است. بسیاری از کارکنان مرکز تماس اینچنین‌اند؛ یکی از همین افراد در اظهارنامه‌اش نوشته بود: «در این کار شما فعالانه انرژی منفی به آدم‌ها تزریق کرده و روزشان را خراب می‌کنید. خودِ من با مردم تماس می‌گرفتم تا آشغال‌های به دردنخور به آن‌ها بفروشم، به‌ویژه بستۀ بهبود ’اعتبار حساب!‘۵ این چیزی بود که می‌توانستند رایگان از جاهای دیگر تهیه کنند، اما ما تغییراتی بچگانه در آن داده و به قیمت ۶ دلار و نود و نه سنت در ماه می‌فروختیم.»\n ماله‌کش‌ها۶ دلیل پیدایش شغل ماله‌کشی، وجود نوعی نقص یا کژکارکرد در سازمان است. ماله‌کش‌ها به این دلیل در سازمان هستند تا مشکلی را برطرف کنند که نمی‌بایست وجود می‌داشت. آشناترین نمونه این مشاغل، آن‌هایی هستند که وظیفه‌شان رفع‌ و ‌رجوع‌کردنِ خرابکاری مدیران نالایق و دست‌وپا‌چلفتی است.\n بسیاری از شغل‌های ماله‌کشی حاصل نقصی در سیستم هستند که هیچکس زحمت اصلاح‌اش را به خود نداده است. برای نمونه وظایفی که به راحتی قابل خودکار شدن بوده، اما یا کسی به آن‌ها اهمیت نداده، یا مدیر تمایل داشته تعداد بله‌قربان‌گوهایش بیشتر باشند، یا به دلیل سردرگمی‌های ساختاری، هیچ‌گاه حل‌و‌فصل نشده‌اند.\n شغل مجدا۷ ویرایش گزارش‌های تحقیقاتی‌ای بود که ستارۀ تحلیل آماری شرکت‌شان می‌نوشت: «مردک الفبای آمار را هم نمی‌دانست و، جان می‌کند تا یک جملۀ درست بنویسد. اگر یک پاراگراف بی‌عیب پیدا می‌کردم به خودم کیک جایزه می‌دادم، نتیجه این شد که در مدتی که آنجا کار کردم ۵ کیلو وزن از دست دادم. کار من این بود که متقاعدش کنم بخش بزرگ ایرادات را خودش برطرف کند؛ معلوم است که زیر بار نمی‌رفت! بعد می‌باید گزارش را به مدیران شرکت می‌دادم. آن‌ها هم چیزی از تحلیل آماری سرشان نمی‌شد، اما خب مدیران را که می‌شناسید؛ تا می‌توانستند لفت‌اش می‌دادند.»\n کاغذبازها۸ این کارکنان، صرفاً یا در ابتدای امر، به این دلیل وجود دارند که سازمان بتواند ادعای انجام کاری را کند که در واقع انجام نمی‌دهد. مصیبت‌بارترین مسئله دربارۀ کاغذبازی این است که معمولاً خود کارمند می‌داند کاغذبازی نه‌تنها به هدف اعلام شده‌اش نمی‌رسد، بلکه حتی آن را تحلیل هم می‌برد؛ چرا که کاغذبازی زمان و منابع را از اهداف منحرف می‌کند.\n همۀ ما با چگونگی انجام کارهای دولتی آشناییم. اگر یکی از کارکنان دولت حین ارتکاب جرم دستگیر شود، برای مثال موقع رشوه‌گرفتن یا تیراندازی به شهروندان پشت چراغ قرمز، همیشه اولین کاری که می‌کنند این است که کمیتۀ حقیقت‌یاب تشکیل می‌دهند تا اصل ماجرا را بفهمند. دو هدف برای این کار وجود دارد؛ نخست اینکه تأکید کنند به غیر از عده‌ای از خدا بی‌خبر، هیچکس دیگر حتی روحش هم از ماجرا خبردار نبوده (که البته به سختی می‌توان باور کرد)، دوم آنکه بدین‌ترتیب این پیام را منتقل کنند که به محض اینکه حقیقت کشف شد، مطمئناً ماجرا تعیین تکلیف خواهد شد (این را هم سخت می‌توان باور کرد).\n مقامات محلی را با توالی بی‌پایان مناسک بوروکراتیکی می‌شناسیم که حول «اهداف و ارقام» ماهیانه می‌گردند. شرکت‌های خصوصی هم با روش‌ها و دلایل گوناگون افراد را به کار می‌گیرند تا به خودشان بقبولانند دارند کاری را انجام می‌دهند که در واقع انجام نمی‌دهند. برای نمونه بسیاری از شرکت‌های بزرگ، نشریات داخلی و حتی کانال تلویزیونی خود را دارند. ظاهراً هدف به‌روز نگاه‌داشتن کارکنان با ارائۀ اخبار جذاب و پیشرفت‌های جدید است، اما در واقع تنها دلیل وجودی‌شان این است که آن حس دلنشینی را به مدیران دهند که وقتی تجربه‌اش می‌کنیم که می‌بینیم رسانه‌ای دارد داستانی دلپذیر درمورد ما پخش می‌کند.\n آقابالاسرها۹ این‌ها خود به دو دسته تقسیم می‌شوند؛ دستۀ اول آن‌هایی هستند که تنها نقش‌شان واگذارکردن کار به دیگران است. توضیح اینکه اگر آقابالاسر به این نتیجه برسد که نیازی به مداخلۀ او نیست، و اگر او نباشد هم زیردست‌ها از عهدۀ وظایف‌شان بر می‌آیند، می‌توان شغل او را مزخرف دانست.\n درست است که دستۀ اول آقابالاسرها کم‌وبیش بی‌مصرف‌اند، اما دستۀ دوم چیزی کم از سوهان ِروح ندارند. این‌ها آقابالاسرهایی هستند که کار اصلی‌شان تراشیدن کارهای مزخرف برای دیگران، مدیریت‌کردن چیزهای مزخرف یا حتی از خود درآوردن کارهای مزخرف جدید است.\n بیراه نیست اگر بگوییم ۷۵درصدِ زمانِ یک آقابالاسر صرف تعیین وظایف زیردستان و نظارت بر اجرای آن می‌شود. این قماش حتی اگر اطمینان داشته باشند زیردستان‌شان در غیاب آن‌ها هم وظایف‌شان را به‌درستی انجام می دهند، باز همین کار را می‌کنند.\n «بیانۀ ماموریت استراتژیک» (یا حتی بدتر از آن؛ «اسناد چشم‌انداز استراتژیک») وحشتی خاص به جان دانشگاهیان می‌اندازد. این ‌دو مهمترین ابزارهایی هستند که فنون مدیریت شرکتی به یاری آن‌ها در زندگی دانشگاهی رسوخ می‌کنند؛ فنونی مانند طراحی روش‌های سنجش‌پذیر برای ارزیابی عملکرد، یا مجبورکردن معلمان و دانشگاهیان به تخصیص زمان بیشتر به ارزیابی و قضاوت کارهایشان، و در نتیجه کمتر وقت‌گذاشتن برای خودِ کار.\n باید همین‌جا اضافه کنم که تنها یک طبقه وجود دارد که نه‌تنها بیهودگی شغل‌شان را انکار می‌کنند، بلکه ابایی هم از مخالفت با این نظر ندارند که اقتصاد ما سرشار از شغل‌های بیهوده است. چشم بسته هم می‌توان گفت این دسته صاحبان کسب‌وکارها و دیگرانی هستند که کارشان استخدام و اخراج آدم‌هاست. آن‌ها اصرار دارند هیچکس پول شرکت را صرف آدم‌هایی نمی‌کند که نیازی به آن‌ها نیست. تمامی آن‌هایی که فکر می‌کنند شغل‌شان بی‌ارزش است یا فریب‌خورده و خودبزرگ‌بین هستند، و یا کارکرد واقعی شغل‌شان را، آن‌گونه که به چشم بالا دستی‌ها می‌آید، نمی‌فهمند. چنین استدلالی ناخودآگاه آدم را به فکر می‌اندازد که این طبقه همان‌هایی هستند که حقیقتاً نمی‌دانند شغل خودشان مزخرف است. \n آیا شغل شما مزخرف است؟ شاغلان شغل‌های مزخرف به درماندگی‌ای اشاره می‌کنند که درست زمانی دچارش می‌شوند که درمی‌یابند تنها چالش کاری‌شان کنار آمدن با این واقعیت است که کار آن‌ها چالشی ندارد؛ آن وقت است که می‌فهمند تنها استفاده‌ای که می‌توانند از توانمندی‌هایشان بکنند این است که شیوه‌های خلاقانه‌تری را به کار بگیرند برای فرار از این واقعیت که نمی‌توانند توانمندی‌هایشان را به کار گیرند؛ می‌فهمند که کاملاً برخلاف میل و ارادۀ خود، تبدیل به انگلی متقلب شده‌اند. همۀ این افراد تمایل داشتند ناشناس باقی بمانند:\n نگهبانی از اتاقی خالی من با سمت نگهبان موزه برای یک شرکت امنیتی بین‌المللی کار می‌کردم. در موزه‌ای که مشغول بودم، اتاقی بلااستفاده وجود داشت که وظیفۀ من نگهبانی از همان اتاق خالی، و مطمئن شدن از این بود که هیچیک از بازدیدکنندگان به چیزی، بعله!، دست نزنند و کسی آتش‌سوزی به راه نیاندازد. برای آنکه حواسم جمع باشد و هوشیار بمانم، از استفاده از چیزهای حواس‌پرت‌کن مانند کتاب و تلفن و غیره هم منع شده بودم. چون هیچ‌وقت هیچکس آنجا نمی‌آمد، یکجا می‌نشستم، انگشتانم را به هم گره می‌زدم و هفت‌ساعت و نیم شست‌هایم را می‌چرخاندم و گوش به زنگ آژیر آتش می‌ماندم. اگر آژیر به صدا در می‌آمد، تنها باید خونسردی‌ام را حفظ کرده، از جایم بلند می‌شدم و بیرون می‌رفتم. همین!\n کپی‌کردن ایمیل‌ها من تنها یک وظیفه داشتم؛ ایمیلی را که مخصوص دریافت فرم‌های درخواست پشتیبانی فناوری از سوی کارکنان بود بررسی می‌کردم، و اگر فرمی رسیده بود آن را در فرم دیگری کپی می‌کردم. این کار نه‌تنها در دفترچۀ راهنمای شرکت به‌عنوان نمونۀ خوبی از کارهای قابل خودکار شدن آمده بود، بلکه قبلاً هم به شکل خودکار انجام می‌گرفت. ظاهراً عدم توافقی میان مدیران وجود داشت که منجر شده بود استاندارد جدیدی به‌وجود آید و خودکاری لغو گردد.\n مشغول به‌نظررسیدن من به شکل موقت استخدام شدم، اما هیچ کاری به من داده نشد. گفتند مراقب باشم همیشه مشغول به نظر برسم، اما نمی‌باید گیم‌بازی یا وب‌گردی می‌کردم. به نظر می‌رسید مهمترین کارم نشستن پشت میز و رعایت آداب اداری بود. ابتدا فکر می‌کردم ساده است، اما خیلی زود متوجه شدم پرمشغله به نظر رسیدن، وقتی واقعاً کاری برای انجام نداری، یکی از ناخوشایندترین چیزهای ممکن است. برای وب‌گردی نرم افزاری متنی به نام لینکس۱۰ نصب کردم که محیطش شبیه به داس است. هیچ عکسی را نشان نمی‌دهد؛ تنها کلماتی چسبیده به هم در پس‌زمینه‌ای از سیاهی بی‌انتها. حالا وب‌گردی‌های با حواس‌پرتی من به چشم بقیه همچون کارکردن تکنسینی ماهر و فعال می‌رسید که با دقت دستورهای سطح بالای کامپیوتری را تایپ می‌کند.  \n نشستن در جای درست من سه سال است تابستان‌ها در خوابگاه دانشگاه کار می‌کنم، اما هنوز که هنوز است نفهمیده‌ام کارم چیست. به ظاهر وظیفه‌ام نشستن پشت میز پذیرش است، اما در عین حال آزاد هستم تا کارهای شخصی‌ام را هم انجام دهم. در کمد چند بسته کش پیدا کردم و شروع کردم به درست‌کردن توپ‌های کشی. وقتی حوصله‌ام از این کار سر برود، شاید ایمیل‌های دفتر را چک کنم ( البته نه آموزشی دیده‌ام و نه اختیاری دارم، بنابراین تنها کاری که می‌کنم این است که ایمیل‌ها را برای رییسم می‌فرستم). کار دیگرم این است که بسته‌های رسیده را از دم در بر می‌دارم، یا به تلفن‌ها جواب می‌دهم (باز تأکید می‌کنم چیز زیادی نمی‌دانم و معمولاً نمی‌توانم جواب درستی به کسی که تماس گرفته بدهم) بعضی وقت‌ها هم کشوها را زیر و رو می‌کنم و بسته‌های سس گوجه فرنگی‌ای پیدا می‌کنم که مال سال ۲۰۰۵ است. برای انجام این کارها ساعتی ۱۴ دلار می‌گیرم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nGraeber, David. Bullshit Jobs: A Theory. Simon and Schuster, 2018\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دیوید گریبر نوشته است و در تاریخ ۴ فوریه ۲۰۱۸ با عنوان «I had to guard an empty room: the rise of the pointless job» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۰ شهریور ۱۳۹۷ با عنوان «من نگهبان یک اتاق خالی هستم: داستان شغل‌های بی‌معنی» و با ترجمۀ آرش رضاپور منتشر کرده است. •• دیوید گریبر (David Graeber) استاد انسان‌شناسی مدرسۀ اقتصادی لندن است. عمدۀ شهرت او به‌خاطر کتاب پرفروشش بدهی: پنج‌هزار سال نخست (Debt: The First 5000 Years) است. آرمان‌شهر قانون‌ها (The Utopia of Rules) دیگر کتاب اوست. ••• این مقاله خلاصۀ ویراسته‌شده‌ای است از کتاب مشاغل مزخرف: یک نظریه‌ (Bullshit Jobs: A Theory) از دیوید گریبر است.\n[۱] bullshit job [۲] Flunkies [۳] Cold-Calling: نوعی بازاریابی تلفنی است که درآن با تعداد زیادی مشتری تماس گرفته می‌شود تا مشتریانی که می‌باید هدفمند روی آن‌ها کار شود مشخص گردند. در ادبیات فروش و بازاریابی در زبان فارسی اصطلاح تماس سرد رایج است. [۴] Goons [۵] credit score: درواقع رتبه اعتبار است که بانک‌ها و شرکت‌های ارائه دهنده کارت اعتباری و مانند آن‌ها از آن برای اعتبارسنجی مشتری استفاده می‌کنند [مترجم]. [۶] Duct-tapers [۷] Magda [۸] Box-tickers [۹] Taskmasters [۱۰] Lynx"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833789.json b/train/413833789.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..808af70d63d15358e49da96b3c8fae0da0357478
--- /dev/null
+++ b/train/413833789.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زندگی که به نیمه می‌رسد، پوچی زنگ خانه را می‌زند",
+  "subtitle": "جوان‌ها و پیرها اهدافی دارند که به حیاتشان معنا می‌بخشد، اما بحرانْ مخصوص میان‌سال‌هاست",
+  "introduction": "هرگاه به هدفی می‌رسیم، مثلاً فارغ‌التحصیل می‌شویم یا خانه‌ای که دوست داریم را می‌خریم، آن هدف ناپدید می‌شود. به خودمان می‌گوییم «خب حالا چی؟» و مجبوریم پروژۀ جدیدی را کلید بزنیم تا زندگی‌مان دوباره معنادار شود. در میان‌سالی، این آونگِ رفت‌وآمد میان اهداف پراکنده آنچنان روح و روان ما را فرسوده می‌کند که دچار بحران می‌شویم و حس پوچی یا بیهودگی دست از سرمان برنمی‌دارد. کی‌رن ستیا در کتاب فلسفیِ اخیرش نقشۀ فرار از این بحران را کشیده است.",
+  "content": "آنیل گومس، تی.ال.اس — سال ۱۷۹۱، یک بانوی نجیب‌زادۀ اتریشی به ایمانوئل کانت نامه‌ای می‌نویسد و از او طلب کمک می‌کند. خانم عاشق مردی بوده که به دیدۀ او همۀ کمالات ممکن را در خود داشته. اما همین خانم به معشوق خود دروغی گفته بود و حالا به‌دنبال راهنمایی می‌گشت.\n من این شخص را آزرده‌خاطر کرده‌ام، به‌سبب دروغی درازمدت، که اینک بر او فاش ساخته‌ام. هرچند در آن هیچ چیز نامناسبی برای شخصیت من نبود؛ کاری در زندگی نکرده‌ام که نیازمند پنهان‌کاری بوده باشد. بااین‌حال همان دروغ کافی بود، و عشق او از میان رفت. به‌سان هر مرد شریفی، او از ادامۀ دوستی امتناع نکرد. اما آن حس درونی که زمانی بی‌اختیار ما را به هم پیوند می‌زد، دیگر در کار نیست. آه… قلبم هزار پاره شده است! اگر آن‌همه کتاب‌های شما را نخوانده بودم، به‌یقین اکنون زندگی خویش را پایان داده بودم.\n داستان پایان خوبی ندارد. پاسخ اولیۀ کانت گرم اما نامناسب بود، از جنس همان چیزهایی که فیلسوفان هنگام مواجهه با واقعیتِ آشفتۀ روابط انسانی می‌نویسند: «خب، ما باید تمایزی بگذاریم بین کسی که مشخصاً دروغ می‌گوید و کسی که صرفاً حقیقت را بیان نمی‌کند…». اما کانت به نامۀ دوم این بانو پاسخ نداد، نامه‌ای که به‌نحوی تأثرآور گویای این بود که تا چه حد زندگی خویش را فاقد معنا می‌یابد، و درعوض آن نامه را برای دوستی فرستاد تا هشداری باشد «نسبت به سرگشتگی‌های تخیل ناب». ماریا فون هربرت در سال ۱۸۰۳ خودکشی کرد.\n الان به‌نظر مسخره است که کسی برای کانت (یا هر فیلسوف دیگری) نامه بنویسد و از او دربارۀ زندگی عشقی‌اش راهنمایی بخواهد. از نظر بسیاری از فیلسوفان، هدف فلسفه چنین چیزی است: فلسفه یعنی فهمیدن یک موضوع مشخص، نه دادن راهنمایی‌های عملی. و نباید از کسی که قلمرو اخلاق را می‌فهمد انتظار داشته باشیم که بتواند ما را در زمینۀ اخلاق راهنمایی عملی کند، همان‌طور که از کسی که آیرودینامیک می‌فهمد انتظار نداریم بتواند هواپیما بسازد. کی‌رن ستیا فکر دیگری دارد. او در مقامِ فیلسوفِ دانشگاهی آموزش دیده و وارد اجتماع شده و کتاب‌های علمی و مهمی دربارۀ عقل، شناخت و عمل نوشته است. اما کتاب جدید او را با طیب خاطر باید در قفسۀ «خودیاری» کتابفروشی‌ها گذاشت. کتاب او اثری فلسفی است. اما این اثر فلسفی بناست شما را در مورد مسئلۀ میانسالی یاری کند.\n من الان ۳۷ سال دارم، یعنی دو سال بزرگ‌تر از ستیا در آن ایامی که اولین نشانه‌های بحران میانسالی خود را احساس کرد. مثل او، من هم دوستان و خانواده‌ای دارم، و شغلی مناسب به‌عنوان استاد فلسفه در یکی از بهترین دانشگاه‌ها، به اضافۀ همۀ برکات و نعماتی که از عضویت ثابت در طبقۀ بورژوا می‌توان کسب کرد. اما برای ستیا همۀ این دستاوردها چیزی پوچ بود. «وقتی درنگ کردم و به زندگی خود اندیشیدم، که بسیار سخت برای ساختنش کار کرده بودم، آمیزه‌ای ناهمساز از نوستالژی، تأسف، تنگناهراسی، تهی‌بودن، و ترس را احساس کردم».\n اینکه یک استاد فلسفه احساس پوچی و تهی‌بودن بکند چیزی نیست که دل آدم را به درد بیاورد و ترحم برانگیزد. اما فقط ستیا نیست که چنین احساسی دارد. در سال ۲۰۰۸، دو اقتصاددان به نام‌های دیوید بلنچ‌فلاور و اندرو اوسوالد مقاله‌ای منتشر کردند با عنوان «آیا بهزیستی در چرخۀ زندگی U‌شکل است؟»۱. این مقاله بیان می‌کرد که بهزیستی افراد -احساس ذهنی‌شان از اینکه چقدر زندگی‌شان خوب است- در طول زمان تغییر می‌کند. در ابتدای بزرگسالی و در سنین پیری بهزیستی بالاست، اما در میانۀ زندگی افول می‌کند، به‌ویژه در دهه‌های چهل و پنجاه‌سالگی. این منحنی U‌شکل شاهدی است تجربی بر وجود بحران میانسالی. (ستیا متذکر می‌شود که در کشورهای درحال‌توسعه این منحنی کمتر مشخص است. درواقع این بحران بیشتر در زمرۀ مشکلات کشورهای جهان اول است). پس با اینکه احساس پوچی و تأسف در ستیا اندکی زودتر از سن رایج ظهور کرده است، اما پدیده‌ای فراگیر را نشان می‌دهد.\n بحران میانسالی چه مشخصاتی دارد؟ ستیا می‌گوید در شکل‌های متفاوتی بروز می‌کند: گاهی فرد احساس می‌کند زندگی‌اش تهی است؛ گاهی فردْ غصه‌دارِ گزینه‌هایی می‌شود که زمانی در برابرش گشوده بودند ولی دیگر از دست رفته‌اند. از نظر خیلی‌ها، بحران میانسالی حاوی اندیشۀ مرگ و فناپذیری است.\n بیایید ازدست‌رفتن گزینه‌ها را در نظر بگیریم. من زمانی در زندگی‌ام می‌توانستم فضانورد بشوم. زمانی در زندگی‌ام می‌توانستم کارمند بشوم. این گزینه‌ها دیگر به‌روی من بسته شده‌اند. فرآیند بزرگ‌شدن یک‌جور غربال‌شدن تدریجی گزینه‌هاست. طوری که وقتی به سن و سال من برسید، تا حد زیادی شکل زندگی‌تان دیگر تعیین شده است، مگر اندک فرصت‌هایی برای ایجاد تغییرات سطحی در اینجا و آنجای زندگی. ازدست‌دادن این گزینه‌ها آدم را آزار می‌دهد، حتی اگر هیچ دلیلی برای پشیمانی و تأسف‌خوردن بر مسیری که در زندگی در پیش گرفته‌اید نداشته باشید.\n\nبرخی از گزینه‌هایی که من برای آن‌ها غصه می‌خورم به قول فیلسوفان «امکان‌های صرفاً معرفتی» هستند. به حساب دانشی که من در پنج‌سالگی‌ام داشتم، می‌توانستم فضانورد بشوم، اما این گزینه عملاً برای من گشوده نبود، یعنی با توجه به وضعیتی که برنامۀ فضایی انگلستان در آن زمان داشت. غصه‌خوردن برای یک امکان معرفتی با غصه‌خوردن برای یک امکان واقعی یکی نیست: شما غصه‌دار لحظه‌ای می‌شوید که در آن لحظه نمی‌دانستید می‌خواهید دست به چه کاری بزنید. اما آیا واقعاً خواستار چنین نادانی‌ای هستیم؟ ستیا می‌گوید، نوستالژی برای وضعیت نامتعین دوران کودکی به‌نوعی آرزوی داشتنِ یادزدودگی پس‌گستر۲ است، که امکان‌های معرفتی بی‌شماری را با خود به همراه می‌آورد، اما به قیمت ازدست‌رفتن تمام چیزهایی که دربارۀ چیستی و کیستی خودمان می‌دانیم.\n امکان‌های متافیزیکی جالب‌تر هستند. من به معنای واقعی کلمه می‌توانستم شغلی در ادارات دولتی پیدا کنم. و کاملاً ممکن است از اینکه این فرصت دیگر برای من گشوده نیست ناراحت باشم، حتی با علم به اینکه اگر به من فرصت دهند که شغلم را تغییر دهم این کار را نخواهم کرد. برای اینکه این بحث راحت‌تر پیش برود لازم است تمایزی بین ارزش‌های قیاس‌پذیر و قیاس‌ناپذیر بگذاریم. ارزش‌های قیاس‌پذیر آن دسته از ارزش‌ها هستند که با معیار واحدی می‌توان آن‌ها را مقایسه کرد. از نظر جرمی بنتام، این معیار عبارت بود از شادکامی، و تمام فعالیت‌های بشری را در خود می‌گنجاند، به‌طوری که می‌شد هر دو گزینه‌ای که پیش روی قرار می‌گرفت را با هم معاوضه کرد، مشروط بر اینکه نرخ مبادله صحیح بوده باشد. وقتی کسی دو گزینۀ قیاس‌پذیر داشته باشد، غصه‌خوردن برای حذف یکی از آن دو گزینه معنایی ندارد، دست‌کم اگر شخص بهترین گزینۀ ممکن را انتخاب کرده باشد. و اگر همۀ انتخاب‌ها حاوی ارزش‌های قیاس‌پذیر باشند، دیگر آن تأسفی که وجه مشخصۀ میانسالی است احساس نخواهد شد و نباید بشود.\n اما با اینکه دیدگاه بنتام در برخی از اجزای حکومت مرکزی غالب شده است، اما این دیدگاه برداشت نادرستی از ارزش‌ها و انتخاب‌های انسانی عرضه می‌کند. اگر مجبور باشم بین دو گزینۀ ادامۀ شغلم و مراقبت از کودکانم دست به انتخاب بزنم، دیگر هیچ خط‌کش واحدی ندارم که این دو گزینۀ بدیل را با هم مقایسه کنم. ارزش‌هایی که من برای ادامۀ شغلم آن‌ها را فدا می‌کنم وزنشان بیشتر از ارزش‌هایی نیست که در شغلم می‌یابم، حتی اگر واقف باشم که با درنظرگرفتن همه‌چیز یکی از گزینه‌ها بهتر است. و بدین طریق تأسف‌خوردن بر بسته‌شدن امکان‌های بدیل دست به دستِ قیاس‌ناپذیریِ ارزش‌ها می‌دهد، از این حیث که اگر من آرزو کنم هیچ گزینۀ بدیلی در مقابلم نباشد، در واقع آرزو کرده‌ام آن چیزی که کل ارزش زندگی انسان به آن است دیگر وجود نداشته باشد. همین حرف را در مورد ترس ما از فناپذیری نیز می‌توان زد: فناناپذیر بودن تقریباً شبیه به ابرانسان بودن است، چیزی که شاید بشود آرزویش را داشت، ولی نه اینکه آدم برای فقدانش تأسف بخورد.\n در این موارد، نقش فلسفه این نیست که نحوۀ زندگی فرد را تغییر دهد، بلکه بناست دیدگاه فرد را عوض کند تا با پدیدۀ مورد بحث به یک نوع صلح و سازش برسد. اگر فلسفه یک‌جور خودیاری باشد، یاری‌رساندنِ نظریه‌پرداز است نه یاری‌رساندن کارورز. در مورد احساس تهی‌بودن ماجرا کمی فرق می‌کند. در اینجا فلسفۀ ستیا معطوف به ارائۀ راهنمایی‌های انضمامی در مورد نحوۀ تغییر زندگی فرد به منظور خلاص‌کردن او از بحران میانسالی است (البته بیشتر از اینکه به‌شکل ۱۰نکته برای خوشحال‌کردن معشوق شما باشد، به‌شکل دو تمایز مفهومی برای تغییر زندگی شما ارائه شده است).\n ماریا فون هربرت در نامه‌ای که به کانت نوشت و او هرگز بدان پاسخ نداد می‌گوید: «احساس می‌کنم یک‌جور تهی‌بودن در سرتاسر وجود من و در پیرامونم گسترده شده است، چنان‌که تقریباً خودم را چیزی زائد و بی‌ضرورت می‌یابم». این تهی‌بودنِ موجود در افسردگی است، اما تهی‌بودنِ موجود در بحران ستیا نیست. ستیا می‌نویسد، «حتی در بدترین حالت‌ها، می‌دانستم که دلیلی برای مراقبت از کسانی که دوستشان دارم وجود دارد، برای اینکه کارم را تا جایی که می‌توانم خوب انجام دهم، کارها را راست و ریس کنم، مسئولیت‌پذیر باشم، کمک کنم و آزار نرسانم. هنوز ارزش‌هایی در جهان وجود دارد».\n مشکل ستیا افسردگی نبود، بیهودگی بود. آنچه ستیا گرفتار آن شده بود -آنچه حتماً به‌شکل‌های مختلف همۀ ما گرفتار آن می‌شویم- به‌اتمام‌رسیدن مداوم پروژه‌های انسانی بود. من نوشتن این مرور کتاب را تمام خواهم کرد. من کتاب دیگری را خواهم خواند. و بعدش چه؟ مجموعه رساله‌های بعدی را علامت می‌گذارم که بخوانم، مقالۀ علمی بعدی‌ام را می‌نویسم. و بعدش چه؟ لازم نیست که حتماً در میانسالی باشید تا فشار این حس بیهودگی را احساس کنید. اما میانسالی -سنی که ما در آن بیشترِ چیزهایی را که فکر می‌کردیم قرار است انجام دهیم انجام داده‌ایم- نقطه‌ای است که این پرسش طبیعتاً به ذهن خطور می‌کند: بعدش چه؟ هر کاری که بکنیم، هر نتیجه‌ای که داشته باشد، نتیجۀ پایانی یک چیز است: کارهای بیشتری انجام شده‌اند.\n خودیاری ستیا متکی بر تمایزی است که ارسطو بدان قائل بوده است. برخی از کارهایی که ما انجام می‌دهیم معطوف به یک هدف غایی هستند: من دارم برای یک مسابقۀ نیمه‌ماراتن تمرین می‌کنم؛ من دارم مقاله‌ای برای یک مجموعه‌مقالات می‌نویسم؛ من دارم دخترم را به مدرسه می‌رسانم. این‌ها فعالیت‌های غایتمند هستند؛ معطوف به یک هدف یا غایت نهایی هستند. اهداف نهایی در زندگی من ارزشمندند. اما، برای تعقیب این اهداف نهایی، ظاهراً فقط دو امکان در برابرم گشوده است. یا نمی‌توانم این فعالیت‌ها را به اتمام برسانم، که در این صورت خواسته‌هایم ناکام می‌مانند یا -و این حالت غریبی است- موفق به اتمام این فعالیت‌ها می‌شوم، که در این صورت از زندگی من خارج می‌شوند و حالا باید اهداف نهایی دیگری پیدا کنم که هدایتگرم باشند. در هر دو حال، انگار من هرگز نمی‌توانم به رضایتمندی دست پیدا کنم. باید دائماً در تقلای اهداف جدید باشم، به‌دنبال پروژه‌های جدید بگردم، هرگز نمی‌توانم به ارزشی که هر یک از آن‌ها بناست فراهم آورد بچسبم.\n آسیب‌شناسی بیهودگی در میانسالی را در اینجا می‌توانیم ببینیم: هر وقت یک پروژه را به اتمام می‌رسانیم، از زندگی ما ناپدید می‌شود، و مجبوریم دنبال پروژه‌ای جدید بگردیم تا به زندگی‌مان معنا بدهد. چطور می‌توانیم از این تردمیل خلاص شویم؟ بصیرتی که ستیا عرضه می‌کند یادآور این نکته است که همۀ فعالیت‌ها غایتمند نیستند. فعالیت‌های ناغایتمند بنا نیست هیچ وضعیتی را به اتمام برسانند. گاهی اوقات من دخترم را پیاده به مدرسه می‌رسانم. اما من و دخترم می‌توانیم برای پیاده‌روی هم بیرون برویم، که هیچ هدف دیگری به‌جز خود پیاده‌روی ندارد. فعالیت‌های ناغایتمند را هرگز نمی‌توان به اتمام رساند: در پیاده‌رویِ صرف، هدف ما رسیدن به جای خاصی نیست؛ قدم‌زدن فقط برای قدم‌زدن انجام می‌شود. فعالیت‌های ناغایتمند نسبت به چرخۀ اتمام‌یافتن و ناپدیدشدن، که وجه مشخصۀ فعالیت‌های غایتمند است، عایق‌بندی شده‌اند.\n پس آن راهنمایی همین است؟ برویم پیاده‌روی؟ مختصر اینکه، بله. هرچند صورت‌بندی کلی‌ترش این است که در اکنون زندگی کن، چیزهای ناغایتمند را تعقیب کن. این پاسخ همان‌قدر بی‌مزه است که فلسفه پیچیده است، اما باز هم قطعاً راهنمایی بسیار خوبی است. و با توجه به اینکه فیلسوفان مکرراً گفته‌اند کاری که ما می‌کنیم بسیار بیشتر از آن چیزی است که بسیاری احساس کرده‌اند قادر به انجام آن هستیم، راهنمایی پیاده‌روی ستیا را باید قدر دانست. کتاب او یادآور این نکته است که فلسفه، در بهترین حالت، هم می‌تواند حکیمانه باشد و هم انسانی.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nSetiya, Kieran. Midlife: A Philosophical Guide. Princeton University Press, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آنیل گومس نوشته است و در تاریخ ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۸ با عنوان «And then what» در وب‌سایت تایمز لیترری ساپلیمنت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن در تاریخ ۳۰ آبان ۱۳۹۷ با عنوان‌ «زندگی که به نیمه می‌رسد، پوچی زنگ خانه را می‌زند» و ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر کرده است. •• آنیل گومس (Anil Gomes) دانشیار گروه فلسفۀ دانشگاه آکسفورد و کالج ترینیتی است و از همین دانشکده نیز فارغ‌التحصیل شده است. او سابقۀ تدریس در دانشگاه برکبک را نیز دارد. حوزۀ تحقیقاتی وی مشخصاً کانت و فلسفۀ ذهن است. گومس به‌همراه اندرو استیونسون در سال ۲۰۱۷ مجموعه‌مقالاتی به نام کانت و فلسفۀ ذهن (Kant and The Philosophy of Mind) منتشر کرده است. کتاب دیگر وی خارجیت‌باوری و ذهن (Externalism and the Mind) نام دارد که به‌زودی منتشر خواهد شد.\n[۱] Blanchflower, David G., and Andrew J. Oswald. \"Is well-being U-shaped over the life cycle?.\" Social science & medicine 66.8 (2008): 1733-1749 [۲] retrograde amnesia: نوعی فراموشی که بر اثر تصادف یا حادثه‌ای رخ می‌دهد و شخص اتفاقاتی را که پیش از آن حادثه رخ داده به یاد نمی‌آورد [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833790.json b/train/413833790.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..fb381c5a1874995ad842241237773d7475517426
--- /dev/null
+++ b/train/413833790.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا پیداکردن دوستان صمیمی بعد از ۳۰سالگی دشوار است؟",
+  "subtitle": "وقتی جوانی می‌گذرد، اغلب افراد در رویکردشان به دوستی تغییراتی درونی را تجربه می‌کنند",
+  "introduction": "رابطۀ اعضا در خانوادۀ مافیاییِ فیلم «پدرخوانده» چگونه بود؟ تصور اغلبمان از دوستی همان‌طور است: دوست همچون برادر توست و هر چیزی غیر از وفاداری کامل، به هر قیمتی، به‌معنای خارج‌شدن از مرزهای مقدس دوستی است. اما هر چه سنمان بالاتر می‌رود، این تصور غیرواقعی‌تر می‌شود. با گذشت ایام جوانی، عنوان «دوست» را برای اطرافیان آزادانه‌تر استفاده می‌کنیم و دیگر توقعاتِ آنچنانی و سختگیرانه از آن‌ها نخواهیم داشت. شاید بشود گفت دیگر واقعاً نمی‌توانیم با کسی دوست شویم.",
+  "content": "الکس ویلیامز، نیویورک تایمز — دیدار من و برایان شبیه صحنه‌ای جادویی در یکی از فیلم‌های رومانتیک-کمدی هالیوودی بود، البته منهای بخش رمانتیکش. صحنه‌ای که در آن دو نفر بدون هیچ شناخت قبلی با هم ملاقات می‌کنند. چند سال پیش به‌واسطۀ کار با برایان، که یک نمایش‌نامه‌نویس نیویورکی است، ملاقات کردم و این دیدار به شامی خانوادگی انجامید و فضای دوستانه‌ای شکل گرفت که خیلی ناگهانی و محسوس بود.\n هر دو آهنگ‌های یکسانی را از آلبوم «بلوند آن بلوند»۱ باب دیلن و دیالوگ‌های یکسانی را از فیلم «محلۀ چینی‌ها» دوست داشتیم. تا خوراک میگو و ادویه کاری‌ای که سفارش داده بودیم آماده شود، جملات همدیگر را کامل می‌کردیم. همسرانمان به‌ناچار حرف ما را قطع می‌کردند «آهای، بچه‌ها، نمی‌خواهید نفسی تازه کنید؟»\n کمی بعد، وقتی برایان و همسرش به‌سمت قطار شمارۀ دو در حرکت بودند، به ذهنم رسید که اگر در کالج با برایان آشنا شده بودم، بدون شک برایم تبدیل به کسی می‌شد که در جشن عروسی‌ام او را ساقدوش خودم می‌کردم.\n این ماجرا مربوط به چهار سال پیش است. من و برایان از آن موقع تا حالا فقط چهار مرتبه همدیگر را دیده‌ایم. ما «دوست» هستیم، اما نه خیلی. همچنان در تلاشیم که یکدیگر را ببینیم اما زندگی مدام جلو پایمان سنگ می‌اندازد.\n داستان ما عجیب نیست. در سی و چهل‌سالگی افراد زیادی به‌واسطۀ کار، داشتن کودکانی که هم‌بازی بچه‌های شما هستند، و البته فیس‌بوک وارد زندگی‌تان می‌شوند، اما تعداد دوستانِ نزدیکِ واقعی زیاد نیست، دوستانی که در کالج با آن‌ها آشنا شده‌اید، یا در مواقع بحرانی به سراغشان می‌روید.\n با نزدیک‌شدن به میانسالی، روزهای گشت و گذار جوانی، آن وقت‌ها که زندگی شبیه یک قرار ملاقات بزرگ است، ناپدید می‌شود. برنامه‌ها فشرده می‌شوند، اولویت‌ها تغییر می‌کنند و افراد اغلب در خواسته‌هایی که از دوستی‌ها دارند گزیده‌تر عمل می‌کنند.\n فرقی نمی‌کند چه تعداد رابطۀ دوستی برقرار می‌کنید، ناچارید در برابر تقدیر تسلیم ‌شوید: دورۀ پیداکردن بهترین دوست‌ها به شیوۀ نوجوانی یا اوایل بیست‌سالگی کاملاً به سر رسیده است. اکنون زمان آن است که دوستی‌هایی را بپذیرید که هر یک مختص موقعیت‌های خاصی هستند.\n اما بیشتر اوقات مردم، وقتی یک اتفاق بزرگ در زندگی‌شان می‌افتد مثلاً نقل مکان می‌کنند یا طلاق می‌گیرند، متوجه می‌شوند که چقدر از خیل دوستانشان غفلت کرده‌اند.\n چند ماه پیش وقتی لیزا دگلی‌آنتونی، مدیر جذب سرمایۀ آموزشی در شیکاگو، داشت برای جشن تولد ۳۹سالگی‌اش برنامه‌ریزی می‌کرد این فکر او را درگیر خود کرد. بعد از نقل مکان از نیویورک به اوانستون متوجه شد که در فیس‌بوک ۸۵۷ دوست و در توییتر ۵۰۹ دنبال‌کننده دارد، اما هنوز مطمئن نیست بتواند فهرست دعوتی‌های مهمانی‌اش را کامل پر کند. او می‌گوید «فهرستی که تهیه کرده بودم شامل دوستانی بود از دوران‌هایی در زندگی‌ام که بیشترین دوست‌ها را داشتم، یعنی دوران دبیرستان و شغل اولم».\n رابرت گلووِر روان‌درمان‌گر در بلِویوِ واشنگتن بعد از طلاق در چهل‌سالگی فهمید، در سال‌هایی که سرگرم کار و خانواده بوده، فهرست دوستانش بی‌سروصدا کوچک و کوچک‌تر شده است. دکتر گلوور که حالا ۵۶ساله است می‌گوید «ناگهان با خروج همسرت از کادر، متوجه می‌شوی که چقدر تنهایی. به کلاس‌های رقص سالسا می‌رفتم و به‌جای اینکه تلاش کنم به زن‌ها نزدیک شوم، خودم را به مردها معرفی می‌کردم: هی، نظرت چیست برویم یک نوشیدنی بخوریم».\n لورا کارستنسن، پروفسور روان‌شناسی و مدیر مرکز طول عمر دانشگاه استنفورد در کالیفرنیا، در مطالعاتی دربارۀ گروه‌های دوستی مشاهده کرد که افراد وقتی به میان‌سالی نزدیک می‌شوند تمایل پیدا می‌کنند که با آدم‌های کمتری تعامل کنند، اما به دوستانی که از قبل داشته‌اند نزدیک‌تر می‌شوند.\n او توضیح می‌دهد که علت این امر این است که افراد یک ساعت هشداردهندۀ درونی دارند که به هنگام رویدادهای بزرگ زندگی مثل سی‌ساله‌شدن زنگ هشدارش به صدا درمی‌آید. این ساعت به آن‌ها یادآوری می‌کند که افق زمان در حال کوتاه‌شدن است، پس وقت آن رسیده که گشت و گذار را رها کنند و بر زمان و مکانی که در آن قرار دارند تمرکز کنند. او می‌گوید «تمایل پیدا می‌کنید روی چیزهایی متمرکز شوید که از لحاظ احساسی برایتان مهم‌ترند، بنابراین به‌جای رفتن به مهمانی ترجیح می‌دهید زمانتان را با فرزندانتان سپری کنید».\n ربکا جی. آدامز، پروفسور جامعه‌شناسی و پیری‌شناسی در دانشگاه نورث کارولینا در گرینزبورو، می‌گوید از سال ۱۹۵۰ جامعه‌شناسان برای یافتن دوستان نزدیک سه شرط در نظر گرفته‌اند: (۱) نزدیک‌بودن، (۲) تعاملات مکرر و برنامه‌ریزی‌نشده، و (۳) زمینه‌ای که افراد در آن ترغیب شوند گارد خود را کنار بگذارند و به هم اعتماد کنند. به گفتۀ او، با تغییر شرایط خارجی، فراهم‌کردن این سه شرط دشوارتر می‌شود، به همین علت است که افراد بسیاری دوستان مادام‌العمرشان را در کالج ملاقات می‌کنند.\n در دنیای حرفه‌ای، «نزدیک‌بودن» به‌سختی حفظ می‌شود، مثل وقتی که همکاریْ جایگاه شغلی‌اش تغییر می‌کند یا حرفۀ جدیدی پیش می‌گیرد. سال گذشته، اریکا ریوینوجا، نویسندۀ سریال تلویزیونی «تمام شب بیدار»۲ شبکۀ ان.بی.سی، با زنی به نام جن آشنا شد که با هم روی یک پروژه کار می‌کردند. تقریباً بلافاصله، از برنامۀ ورزشی و اولویت‌های غذایی یکدیگر باخبر شدند. جن متوجه می‌شد که خانم ریوینوجا کی به کافئین نیاز دارد و پیش از اینکه او درخواست کند، برایش چای سرد آماده می‌کرد.\n خانم ریوینوجا که ۳۵ سال دارد می‌گوید «با تمام‌شدن کار روی پروژه، و پایان تعاملات روزانه، دیگر به‌سختی می‌شد آن میزان از نزدیکی را حفظ کرد». آن‌ها می‌توانستند هر از گاهی زمانی به چنگ بیاورند و برای صرف نوشیدنی با هم بیرون بروند اما «دیگر از آن بعدازظهرهای طولانی که به پرسه‌زدن‌های عصرگاهی در ساحل و در آخر رفتن به یک کافه ختم می‌شد خبری نبود».\n دکتر آدامز می‌گوید در محیط کار حس رقابت وجود دارد، به همین دلیل افراد سعی می‌کنند ضعف‌ها و خصوصیت‌های ویژۀ خود را از همکارانشان پنهان کنند. دوستی‌های کاری غالباً چیزی شبیه معامله هستند؛ سخت می‌توان گفت روابط کاری کجا به پایان می‌رسند و دوستی‌‌های واقعی کجا آغاز می‌شوند.\n تفاوت‌ در جایگاه حرفه‌ای و میزان دستمزد نیز مسائل را پیچیده‌تر می‌کند. آدرین دوک‌ورث، مدیر اجرایی سابق و هنرمند کنونی در همیلتون اونتاریو، می‌گوید «واقعاً غیرطبیعی است وقتی می‌بینید دوستانتان از شما میلیون‌ها بیشتر یا کمتر دستمزد می‌گیرند». او به‌تازگی یک زوج موفق را به دایرۀ دوستانش افزود، اما آن‌ها با وسواسی که نسبت به پول داشتند همه را از خود راندند.\n خانم دوک‌ورث ۳۲ساله می‌گوید «دوستانی که در جشن ازدواجمان کنار این زوج نشسته بودند، بعد از مراسم از ما به‌خاطر این زوج گله کردند. آن‌ها از همه پرسیده بودند که چقدر پول در می‌آورند. کسانی که درآمد کمتری داشتند احساس راحتی نمی‌کردند که دربارۀ آن حرف بزنند، و کسانی که درآمد مشابه یا بیشتری داشتند احساس می‌کردند صحبت‌کردن دربارۀ آن عجیب و غیرطبیعی است».\n کارا باسکین، روزنامه‌نگارِ بوستون، می‌گوید وقتی افراد در رابطۀ عاطفی هستند چالش‌ها بیشتر می‌شود. دوست‌شدن با زوج‌های دیگر مثل یافتن جفت مناسب برای دو نفر در آن واحد است. نه‌تنها نگران این هستید که زن از شما خوشش آمده، نگران این هم هستید که آیا شوهرش از شما خوشش آمده، یا شوهر شما از آن زن یا از شوهرش خوشش آمده باشد یا نه».\n کارا باسکین می‌گوید وقتی در رابطه هستید، موانعی برای یافتن دوستان جدید به وجود می‌آید. مثل پیدا کردن جفت مناسب برای دو نفر در آن واحد می‌ماند.\nکمی پیش‌تر، او دوست محل کار شوهرش را به همراه همسرش برای شام دعوت کرد. اما همسر او به خانۀ نصفه‌ونیمه چیدمان‌شدۀ خانم باسکین (که تازه به آن نقل مکان کرده بودند) علاقه‌ای نشان نداده بود و اسپاگتی شام را با بی‌اشتهایی خورده بود. خانم باسکین ۳۳ساله می‌گوید «کاملاً واضح بود که به‌اجبار به مهمانی آمده بود. طوری در صندلی ایکیای زهوار‌دررفتۀ آشپزخانه نشسته بود که انگار داشت در یک معدن زغال سنگ فرو می‌رفت».\n بعد از خوردن دسر، فوراً خداحافظی کردند. روز بعد سرِ کار، شوهر به‌خاطر اینکه همسرش خسته بوده عذرخواهی کرده بود. خانم باسکین می‌گوید «اما ناگفته مشخص بود که دیگر علاقه‌ای نداشتیم با آن‌ها معاشرت کنیم».\n اضافه‌شدن بچه‌ها به این ترکیب همه‌چیز را از این هم بیشتر به هم می‌ریزد. ناگهان در دایرۀ جدیدی از دوستانی احاطه می‌شوید که همگی پدر و مادر هستید، اما پیوندهای عاطفی بین شما در بهترین حالت سست هستند. همان‌طور ‌که لوئیس سی. کِی. کمدین در یکی از اجراهای استندآپ کمدی‌‌اش به آن شاره می‌کند: «من روزهایم را با آدم‌هایی سپری می‌کنم که اگر دست خودم بود هیچ‌وقت با آن‌ها وقت نمی‌گذراندم. من انتخابشان نکرده‌ام. بچه‌هایمان همدیگر را انتخاب کرده‌اند، براساس هیچ معیار خاصی، مگر هم‌قد و اندازه بودنشان».\n حتی وقتی والدین با هم پیوندی برقرار می‌کنند، دوستیِ حاصل می‌تواند بازیچۀ هوس‌های زودگذر فرزندان شود و به‌سادگی از هم بپاشد.\n کریل لیونز، برگزارکنندۀ همایش در دانویل کالیفرنیا، و شوهرش با والدین دوست فرزندشان رابطه دوستی برقرار کردند. وقتی پسرانشان که دوستان نزدیکی بودند رابطۀ خود را قطع کردند، رابطۀ والدینشان هم با موانعی مواجه شد. خانم لیونز ۴۴ساله می‌گوید که هروقت با خانوادۀ آن‌ها برنامۀ کباب‌خوردن می‌ریختند، پسرش می‌گفته «می‌توانم دوستان دیگرم را هم دعوت کنم؟»\n به گفته مارلا پُل، نویسندۀ کتاب بحران دوستی: یافتن، ایجاد و حفظ دوستی‌ها وقتی دیگر بچه نیستید۳ عوامل بیرونی فقط به‌صورت مانع ظاهر نمی‌شوند. بعد از سی‌سالگی، افراد اغلب در رویکردشان به دوستی تغییراتی درونی را تجربه می‌کنند. خودآزمایی به خودشناسی می‌انجامد، بنابراین نسبت به اینکه چه کسانی دوروبرتان را گرفته‌اند سخت‌گیرتر می‌شوید. او معتقد است «انگار موانع بلندتر از زمانی شده‌اند که جوان‌تر بودیم و بدمان نمی‌آمد تقریباً با هر کسی بنشینیم و مارگاریتا بنوشیم».\n کنترلگرها، خودشیفته‌ها، یا آن‌ها که عادت دارند از کاه کوه بسازند، خیلی‌هایشان دیگر در زندگی شما جایی ندارند.\n تِیِر پرایم، مشاور راهبردی ساکن لندن، برای خودش یک معیار سنجش بازیگوشانه در نظر گرفته که شامل یک مقیاس صدامتیازی است (امتیاز ۱۰۰ مساوی است با «بهترین دوست همیشگی»). همین‌که کاندیداهای دوستی شروع به نشان‌دادن رفتار آزاردهنده یا پیمان‌شکنی می‌کنند، در ذهنِ خود آن‌ها را حذف می‌کند. او می‌گوید از هر ده نفر از دوستان جدیدش، نُه نفر در نهایت بین ۳۰ تا ۶۰ امتیاز کسب می‌کنند، که معادل است با جایگاهی کمی بالاتر از یک آشنا.\n او می‌گوید «با شخصی آشنا می‌شوید که واقعاً آدم خوبی است، اما اگر تلفنش را یک بار جواب ندهد، به جایگاه ۹۰ و اگر دو بار جواب ندهد بلافاصله به جایگاه ۵۰ نزول پیدا می‌کند. اگر در یک ماه اول دوستی، سر قراری تأخیر داشته باشد ۱۰ امتیاز دیگر نیز از دست می‌دهد» (او خاطر نشان می‌کند که افراد می‌توانند با رفتار خوب به مراحل بالاتر صعود کنند).\n افراد بسیاری که تجربیات زندگیْ آن‌ها را سرسخت کرده به روابط دوستی نگاه بدبینانه‌تری دارند.\n دوست فیلم‌نامه‌نویسم برایان کاپلمن، نویسنده و یکی از کارگردانان فیلم «مرد تنها»۴ (فیلمی با بازی مایکل داگلاس دربارۀ مردی میان‌سال که می‌کوشد با دوستان و خانواده‌اش پیوندی مجدد برقرار کند)، می‌گوید «وقتی جوان‌ترید، معنای دوستی برایتان خیلی جدی‌تر است».\n او می‌گوید «تصور من از دوستی با فیلم‌های ’پدرخوانده‘ و ’شام‘۵ شکل گرفت. دوست همچون برادر توست و هر چه غیر از وفاداری کامل، به هر قیمتی، به‌معنای خارج‌شدن از مرزهای مقدس دوستی است. هر چه سنتان بالاتر می‌رود این تصور از دوستی غیرواقعی‌تر می‌شود».\n در این نقطه، روابط خسته‌کننده و ناموفقی را از سر گذرانده‌اید. تلاش کرده‌اید از عهدۀ مسئولیت‌هایی که کار، خانواده و دوستان بر دوش شما گذاشته‌اند برآیید، بنابراین در اینکه خود را از لحاظ عاطفی در دسترس افراد جدید قرار دهید محتاطانه‌تر عمل می‌کنید. آقای کاپلمن ۴۶ساله می‌گوید «با دقت بیشتری از نقاط ضعف خود آگاهید، همچنین از توانایی خود در ناامیدکردن دیگران وقوف بیشتری دارید».\n او این‌گونه نتیجه‌گیری می‌کند «من درواقع استانداردهای خودم را دربارۀ اینکه دوستی حقیقتاً چیست تغییر نداده‌ام. فقط کلمۀ ’دوست‘ را آزادانه‌تر به‌کار می‌برم. ایجاد دوستی‌های واقعی، از نوع برادرنه‌اش، حالا دیگر خیلی سخت‌تر است».\n بعضی‌ افراد نیز مثل خانم دگلی‌آنتونی، مدیر جذب سرمایۀ آموزشی، به‌سادگی انتظارات خود را پایین می‌آورند. او دربارۀ راهبرد کنونی‌اش این‌چنین توضیح می‌دهد «راهکاری به‌شدت مؤثر پیش گرفته‌ام و به‌دنبال آدم‌های همفکری هستم که هر کدامشان یکی از نیازهای بخصوصم را برآورده کنند. دوستی برای عیش و نوش، دوستی برای کتاب‌خواندن، دوستی که او هم بچه‌دار است، چندین دوست برای بازی بسکتبال، دوستی که در همسایگی‌ام زندگی می‌کند و دوستی برای ورزش‌کردن».\n او در ادامه می‌گوید «پر کردن این جاهای خالی در زندگی‌ام خیلی راحت‌تر از این است که رویکردی جامع برای یافتن یک دوست جدید پیش بگیرم».\n راه دیگر این است که به نقطۀ صفر خود بازگردد و ساعت را به عقب برگرداند و به دهۀ بیستِ زیست اجتماعی خود، آن دهۀ نفس‌گیر، بازگردد.\n دِیو چِروینی، مدیر ایستگاه رادیویی، بعد از نقل مکان به نیویورک در سی‌سالگی، به قدری تنها بود که با گربه‌اش به سنترال پارک می‌رفت به این امید که بتواند با کسی صحبت کند. بعد از اینکه چیزی جز نگاه‌های کنجکاوانه نصیبش نشد تصمیم گرفت شبکۀ اجتماعی نیویورک۶ را راه‌اندازی کند. این شبکه گروهی بود برای فعالیت افرادی که می‌خواستند با تماشای بازی تیم‌ بیس‌بال «نیویورک یانکیز» یا عیش‌ونوش‌ وقت بگذرانند و دوست پیدا کنند. این شرکت اکنون دوهزار عضو دارد که بیشترشان در دهۀ سیِ زندگی‌شان هستند. به گفتۀ او، دویست نفر از آن‌ها دوستان نزدیک‌اند.\n او می‌گوید «برداشتن قدم اول برای شروع دوستی شجاعت می‌خواهد. خودم در این شرایط بوده‌ام و خوشبختانه توانسته‌ام این کار را برای افراد آسان‌تر کنم».\n در این حال و هوا با برایان تماس گرفتم. دربارۀ اینکه نمی‌توانیم زمانی برای وقت‌گذراندن با یکدیگر پیدا کنیم شوخی کردیم و برای اولین وقت آزادی که پیدا کردیم یک قرار شام گذاشتیم.\n از آن زمان تا کنون سه ماه گذشته است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را الکس ویلیامز نوشته است و در ۱۳ جولای ۲۰۱۲ با عنوان «Why Is It Hard to Make Friends Over 30» در وب‌سایت نیویورک‌ تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ مهر ۱۳۹۷ آن را با عنوان «چرا پیدا کردن دوستان صمیمی بعد از ۳۰ سالگی دشوار است؟» و ترجمۀ عرفانه محبی منتشر است. •• الکس ویلیامز (Alex Williams) گزارشگر و نویسندۀ نیویورک تایمز است.\n[۱] Blonde on Blonde [۲] Up All Night [۳] The Friendship Crisis: Finding, Making, and Keeping Friends When You’re Not a Kid Anymore [۴] Solitary Man [۵] Diner [۶] New York Social Network\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833791.json b/train/413833791.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..bea4e528c9781a5fc7c9e095f449ce550c067c3d
--- /dev/null
+++ b/train/413833791.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ازدست‌دادن کسی که عاشقش هستید واقعاً می‌تواند کشنده باشد",
+  "subtitle": "استرس‌های عاطفی سهمگین می‌توانند مثل یک گردباد بدن ما را در هم بکوبند",
+  "introduction": "زیست‌شناسان به ما نشان داده‌اند که تجربۀ شادی، غم یا عشق، با کم و زیاد شدن هورمون‌های بخصوصی در بدن در ارتباط است. با‌این‌حال، هنوز ابعاد زیادی از واکنش‌های بدنی ما در مواجهه با تجربه‌های عاطفی شدید، مثل از‌دست‌دادن همسر یا عزیزانمان، ناشناخته است. شواهد نشان می‌دهد دلبستگی‌ها عاطفی چنان قدرتمند است که حتی می‌تواند به فرد این توانایی را بدهد که لحظۀ مرگ خود را عقب یا جلو بیندازد.",
+  "content": "کریستن ویر، نوتیلوس — روث و هارولد ناپکه (معروف به دکی) در مدرسۀ ابتدایی باهم آشنا شدند. در دوران جنگ که دکی در آلمان مستقر بود، برای هم نامه می‌فرستادند. پس از بازگشت هارولد، عشقی پرشور میانشان شعله کشید. باهم ازدواج کردند، شش فرزند بزرگ کردند و ۶۵ بار سالروز ازدواجشان را جشن گرفتند. و در آگوست ۲۰۱۳، در اتاقی در خانۀ سالمندان اهایو که در مشترکاً در آن زندگی می‌کردند، در یک روز، هردو باهم درگذشتند.\n «هیچ رابطه‌ای بی‌نقص نیست، اما رابطۀ آن‌ها یکی از بهترین‌هایی بود که دیده‌ام». این را مارگارت ناپکه، دختر ۶۱ ساله‌شان که درمانگر روان‌تنی است می‌گوید. «آن‌ دو همیشه مثل چسبک به هم چسبیده بودند و تاب جدایی از یکدیگر را نداشتند».\n ناپکه می‌گوید که او و خواهر و برادرانش طی سال‌ها زوال سلامت پدرشان را می‌دیدند. او از مشکلات قلبی طولانی‌مدت رنج می‌برد و اخیراً نشانه‌های زوال عقل را نشان داده بود. علاقه‌اش را به چیزهایی که قبلاً از آن‌ها لذت می‌برد از دست داده بود و تقریباً تمام وقت چرت می‌زد. مارگارت می‌گوید: «ما از هم پرسیدیم ’به‌نظرتان چرا پدر هنوز زنده است؟‘ تنها پاسخی که به ذهنمان می‌رسید این بود که به‌خاطر مامان زنده است. او پس از چرت‌های طولانی بیدار می‌شد و می‌پرسید ’مادرتان چطور است؟‘».\n تا اینکه روث به بیماری عفونی نادری مبتلا شد. او که در اتاق مشترکش با دکی در خانۀ سالمندان از هوش رفته بود، مشخص بود نفس‌های آخرش را می‌کشد. فرزندان ناپکه جمع شدند تا به دکی بگویند که مادرشان دیگر هیچ‌گاه بیدار نمی‌شود. مارگارت می‌گوید: «پدر بعد از آن حرف دیگر نخوابید. می‌دیدم که ساعت‌ها درحال پردازش این حرف است». صبح روز بعد دکی از دنیا رفت و روث هم همان‌شب به دنبال او.\n ناپکه مرگ والدینش در یک روز را تصمیمی آگاهانه می‌داند، دو قلب که با یکدیگر از کار می‌ایستند. می‌گوید: «حسم این بود که او به‌خاطر مادرم هنوز در این دنیا پرسه می‌زند». ناپکه معتقد است که پدرش می‌خواسته راه دنیای بعدی را به مادرش نشان دهد. «او می‌دانست که مادرم چیز دیگری از او می‌خواهد، به همین خاطر دنده را خلاص کرد و رفت. حس می‌کنم او تصمیم گرفت اول برود تا بتواند به مادرم کمک کند. قطعاً این کارش از روی عشق بود».\n داستان ناپکه شاید خاص باشد، اما منحصربه‌فرد نیست. هر چندماه روزنامه‌ای در شهری کوچکْ داستانِ انسانیِ مشابهی را منتشر می‌کند. جولای سال گذشته، مجلۀ پیپل۱ داستان دو کالیفرنیایی ۹۴ ساله به نام‌های هلن و لز براون را منتشر کرد که ۷۵ سال باهم زندگی کرده بودند. آن‌ها در یک روز به دنیا آمده و به فاصلۀ یک روز از یکدیگر فوت کرده بودند. در ماه فوریه، عکس دو شهروند نیویورکی، اد هال ۸۳ سال و فلورین، همسر ۸۲ ساله‌اش در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شد. در این تصویر، این زوج از لای حفاظ تخت‌های خود در بیمارستان، دست همدیگر را گرفته بودند. آن‌ها فقط با فاصلۀ چند ساعت از هم فوت کردند.\n مرگ بر اثر دل‌شکستگی یکی از مضامین ثابت ادبیات است؛ حتی شکسپیر هم از «غم مرگبار» می‌نویسد. تخریب عاطفی ناشی از ازدست‌دادن یک عزیز قطعاً مثل دردی جسمانی باشد. اما آیا ممکن است دل‌شکستگی واقعاً باعث مرگ شود؟ از قضا بله، مرگ بر اثر «سندروم دل‌شکستگی» یا کاردیومیوپاتیِ ناشی از استرس امکان‌پذیر است. مطالعات داغ‌دیدگی نتیجۀ محکم دیگری هم دربارۀ اثرات استرس بر سلامت به دست آورده‌اند. اما دانشمندان می‌گویند غم مرگبار تنها مربوط به استرس نیست؛ با مطالعۀ این نوع غم می‌توان چیزهای زیادی دربارۀ پیوندهای فیزیولوژیک عشق فهمید، پیوندهایی که موهبت تکامل بوده و وقتی درهم شکسته شود به بهترین شکل می‌شود آن‌ها را درک کرد.\n بررسی‌ها از سرتاسر دنیا تأیید کرده که افراد در هفته‌ها و ماه‌های پس از فوت همسرشان بیشتر در معرض خطر مرگ هستند. در سال ۲۰۱۱، پژوهشگران دانشگاه هاروارد و دانشگاه یاماتاشی توکیو نتایج ۱۵ بررسی مختلف را با داده‌های مربوط به بیش از ۲.۲ میلیون نفر تحلیل کردند. آن‌ها برآورد کردند که خطر مرگ در شش ماه اول پس از فوت همسر ۴۱ درصد افزایش می‌یابد. درضمن این اثر منحصر به افراد مسن نیست. افراد کمتر از ۶۵ سال هم به اندازۀ افراد بالای ۶۵ سال در خطر مرگ در ماه‌های پس از مرگ همسر بودند. میزان «اثر بی‌همسر شدن» در مردان شدیدتر از زنان بود.\n شاید یکی از تبیین‌ها برای این تفاوت جنسیتی مربوط به سازماندهی‌های ساده باشد. به‌خصوص در نسل‌های قبل، زنان فعالیت بیشتری در نگهداری از شوهر، خانه و خانوادۀ خود داشتند. آن‌ها با فرزندان بالغ در ارتباط بودند و مسئولیت زندگی اجتماعی خانواده را به دوش می‌کشیدند. این را تریسی شروپفر می‌گوید. او استاد مددکاری اجتماعی در دانشگاه ویسکانسین است و دربارۀ نیازهای روانی‌اجتماعی افراد مبتلا به بیماری‌های لاعلاج و خانواده‌هایشان پژوهش می‌کند. مردان پس از فوت همسرشان بیشتر در معرض انزوا قرار می‌گیرند. شروپفر می‌گوید: «حس تنهایی واقعاً شدید است و در مردانی که نمی‌توانند خودشان خرید و آشپزی کنند، بر تغذیه و سلامتشان هم تأثیر می‌گذارد».\n البته هرچند زنان در برابر فوت همسرشان انعطاف بیشتری دارند، اما در مقابلِ آثار کشندۀ غم مصون نیستند. بررسی بیش از ۶۹ هزار زن آمریکایی در سال ۲۰۱۳ نشان داد که خطر فوت یک مادر در مدت دوسالۀ پس از مرگ یکی از فرزندانش ۱۳۳ درصد افزایش می‌یابد.\n روی زیگلشتاین، متخصص قلب و نائب‌ رئیس آموزش در دانشکدۀ پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز می‌گوید به لحاظ شهودی با عقل جور درمی‌آید که غم بتواند خطر فوت را به‌خصوص میان کسانی که با بیماران وقت می‌گذرانند افزایش دهد: «فکر می‌کنم اگر از پزشکان نظرسنجی کنید، اکثراً به شما می‌گویند که این رویداد چندان نادر نیست».\n ایوون ماتینکو، پرستار و مربی سلامت کلی‌نگر، سندرم دل‌شکستگی را به خوبی می‌شناسد. ماتینکو ۵۱ساله بود و بدون هیچ سابقه‌ای از مشکلات قلبی که تماس تلفنی شوکه‌کننده‌ای دریافت کرد. نوۀ نوجوانش که با او زندگی می‌کرد تصادف شدیدی کرده بود. ماتینکو شتابان به سمت صحنۀ تصادف رفت. او می‌گوید: «وقتی آدم‌های آسیب‌دیده و هلیکوپترها و کودکان را در بزرگراه دیدم، قلبم داشت از جا کنده می‌شد».\n ماتینکو همان شب وقتی مطمئن شد که نوه‌اش خوب می‌شود، کمی نوشید و سعی کرد آرام بگیرد. ناگهان دچار سرگیجه شد و از حال رفت. ماتینکو را فوراً به بیمارستان بردند و پزشکان تشخیص دادند که او دچار کاردیومیوپاتی ناشی از استرس شده است.\n برخلاف حملۀ قلبی، سندرم دل‌شکستگی به‌خاطر انسداد سرخرگ‌ها نیست. به نظر می‌رسد این سندرم حاصل ترشح ناگهانی هورمون‌های استرس از جمله اپی‌نفرین (یا به اصطلاح آدرنالین) و نور اپی‌نفرین باشد این هجوم هورمون‌ها پاسخی نرمال و طبیعی به استرس شدید است. این وضعیت به واکنش مشهور «جنگ یا گریز» در بدن دامن می‌زند، واکنشی که شما را آمادۀ مواجهه با تهدیدهای جدی ‌می‌کند. اما در برخی موارد، سیل ناگهانی هورمون‌ها اصولاً قلب را شوکه می‌کند و نمی‌گذارد به پمپاژ معمولی خود ادامه دهد. بطن چپ قلب زیر اشعه X یا فراصوت بزرگ و بدشکل به‌نظر می‌رسد. می‌گویند این شکل نامعمول شبیه به نوعی تلۀ اختاپوس ژاپنی به نام تاکوتسوبو است، به همین خاطر به این سندروم تاکوتسوبو هم می‌گویند. این سندرم آسیبی دائمی به بافت ماهیچه‌های قلب نمی‌زند و بیماران معمولاً به طور کامل بهبود می‌یابند. ماتینکو حالا که یک سال از آن اتفاق گذشته هیچ مشکل مداوم قلبی ندارد. بااین‌حال، اگر قلبِ ازشکل‌افتاده نتواند خون کافی به سایر قسمت‌های بدن پمپاژ کند، آنگاه این وضعیت می‌تواند مرگبار باشد.\n غم می‌‌تواند از راه‌های غیرمستقیم‌تر هم بر قلب تأثیر بگذارد. پژوهشگران بریتانیایی اخیراً داده‌های بیش از ۳۰ هزار فرد همسرباخته را در پایگاه داده‌‌های مراقبت‌های اولیه در بریتانیا تحلیل کردند. طبق این بررسی که در ماه فوریه در جاما اینترنال مدیسن۲ منتشر شد، خطر حملۀ قلبی و سکته در ۳۰ روزِ پس از مرگ همسر دوبرابر است و سپس به سطح نرمال برمی‌گردد.\n زیگلشتاین می‌گوید: «ما می‌دانیم که استرس عاطفی حاد ممکن است موجب انواع مشکلات قلبی شود». قلب مثل وقتی که تحت فشار فیزیکی است، در دوران آشوب احساسی هم به اکسیژن بیشتری نیاز دارد. منتها وقتی احساسات بالا می‌گیرد، رگ‌های خونی گشاد نمی‌شود. زیگلشتاین می‌گوید که استرس عاطفی حتی ممکن است رگ‌ها را فشرده کند. نتیجه این می‌شود که جریان خون کرونری کاهش می‌یابد. قلبتان اکسیژن بیشتری می‌خواهد، اما اکسیژن کمتری به آن می‌رسد. این مسئله ممکن است موجب ضربان‌ غیرطبیعی و خطرناک قلب و حتی حملۀ قلبی شود، به‌خصوص در افرادی که قبلاً دچار انسداد سرخرگ‌ها بوده‌اند.\n اما قلب تنها اندامی نیست که بر اثر غم آسیب می‌بیند. جیمز کُن، روانشناس بالینی و روان‌عصب‌شناسِ دانشگاه ویرجینیا، توضیح می‌دهد که رویدادهای استرس‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زا قادرند بر دستگاه ایمنی هم فشار بیاورند. واکنش پیچیدۀ جنگ یا گریزِ بدنْ بهای کمی ندارد. برای پرتاب آبشاری از مواد شیمیایی که شما را قادر می‌سازد از دست یک خرس یا دزد فرار کنید، جسم باید منابعی را از دیگر دستگاه‌های بدن قرض بگیرد. کُن می‌گوید: «یکی از جاهایی که بدنتان می‌تواند منابع انرژی زیستی زیادی از آن بکشد، دستگاه ایمنی است. وقتی استرس مزمن دارید، دائماً تواناییتان برای بهبود و مبارزه با عفونت تحلیل می‌رود. به‌همین خاطر است که استرس مزمن با آن همه عوارض بد برای سلامتی همراه است».\n عوامل ظریف‌تری هم ممکن است بر این امر تأثیر بگذارند که چگونه و چرا زوج‌ها با فاصلۀ کوتاهی از یکدیگر می‌میرند. شروپفر از دانشگاه ویسکانسین، هم در شغل کنونی خود و هم در کار پیشینش به‌عنوان مددکار اجتماعی هاسپیس، وقت زیادی را با افراد در پایان عمرشان گذرانده است. او می‌گوید افرادی که به مرگ نزدیک می‌شوند ظاهراً می‌توانند تصمیم بگیرند یک روز دیگر زنده بمانند تا عزیزی را راضی کنند. او می‌گوید: «هنگام کار با افراد در حال مرگ، دیده‌ام که آن‌ها چنین تصمیماتی می‌گیرند. فکر می‌کنم چیزهای زیادی درمورد قدرت اراده وجود دارد که ما نمی‌دانیم».\n شروپفر هرگز یکی از بیماران هاسپیس۳ خود را فراموش نمی‌کند که در آستانۀ مرگ سردرگم بود. او بی‌هوش بود و به سختی زنده مانده بود. بچه‌هایش همگی به او گفته بودند که دیگر می‌تواند با آرامش از این دنیا برود. اما شوهر ماتم‌زدۀ آن زن هنوز نتوانسته بود دعای‌خیرش را به همسر خود تقدیم کند. در آخر، او پس از صحبت‌کردن با دخترش آماده شد تا به همسرش اجازۀ ترک آن‌ها را بدهد. شروپفر اینگونه به یاد می‌آورد که «شوهرش کنارش نشست و به او گفت که دوستش دارد و اینکه او می‌تواند ترکشان کند. سپس بلند شد تا روی صندلی‌اش بنشیند و  پس از اینکه نشست، همسرش سر خود را بلند کرد و گفت ’دوستت دارم‘ و از دنیا رفت. خوشحالم که دخترشان هم آنجا بود، وگرنه فکر می‌کردم خیالاتی شده‌ام».\n گرچه پژوهش‌های پزشکی شاید نتواند به طور دقیق تبیین کند که این موجِ قدرت اراده از کجا می‌آید، اما شواهدی مبنی بر توانایی شگفت‌انگیز آدم‌ها برای مقاومت و انتخاب اختیاری زمان مرگ وجود دارد. دیوید فیلیپس استاد جامعه‌شناسی در دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیه‌گو و متخصص تحلیل آماری داده‌های جامعه‌شناختی است. او در پژوهشی رابطۀ میان مرگ‌و‌میر و وقایع معنادار فرهنگی را بررسی کرده است. فیلیپس دریافت که در ایام منتهی به جشن پسح۴، نرخ مرگ‌ومیر یهودیان از سطح معمول بسیار پایین‌تر می‌آید و بعد از آن، بلافاصله دوباره افزایش می‌یابد. غیریهودی‌ها قبل و بعد از این عید هیچ تغییری در مرگ‌ومیر نشان نمی‌دهند. او کاهشی مشابه در تعداد مرگ‌ومیر در چینیان قبل از فستیوال مهم و نمادین ماه برداشت‌محصول۵ و افزایش متناظر آن پس از پایان این رویداد را نیز نشان می‌دهد. اگر افراد می‌توانند اراده کنند بدنشان یک فستیوال ماه برداشت محصول یا یک دورهمی خانوادگی دیگر را دوام بیاورد، پس چرا برای عشق چنین نباشد؟\n کُن دریافته که عشق فقط حس خوبی ندارد، بلکه واقعاً برایمان خوب است، چرا که روابط شاد ما را در برابر اثرات منفی استرس مصون می‌کند. در پژوهش‌هایی با هدف سنجش نحوۀ تأثیر حمایت اجتماعی بر واکنش استرس، کُن داوطلبان را در یک اسکنر ام.آر.آی می‌گذارد و تهدید می‌کند به آن‌ها شوک الکتریکی وارد خواهد کرد. هرازگاهی نمادی جلوی چشم آن‌ها فلش می‌زند که حاکی از این احتمال ۲۰درصدی است که آن‌ها شوک را در چند ثانیۀ آینده دریافت خواهند کرد. او می‌گوید هدف از این کار ایجاد «اضطراب انتظار» است که تقلیدکنندۀ حسی است که از استرس‌زاهای روزمره همچون نزدیک‌شدن یک ضرب‌الاجل کاری به شما دست می‌دهد. اما داوطلبان در اینجا تنها نیستند. برخی از آن‌ها دست فردی مورد اعتماد را می‌گیرند، مثلاً شریک عشقی، مادر، پدر یا یک دوست صمیمی. برخی دیگر دست یک غریبه را می‌گیرند. کُن دریافته که فعالیت مغزی در هیپوتالاموس (قسمتی از مغز که دخالت زیادی در واکنش استرس بدن دارد) بین کسانی که دست یک عزیز را می‌گیرند و آن‌هایی که دست‌ در دست یک غریبه دارند، متفاوت است. گرفتن دست یک عزیز فعالیت مرتبط با خطر را کاهش می‌دهد.\n در پژوهش‌هایی مرتبط، کُن داوطلبان را در اسکنر قرار داد و از آن‌ها خواست تا دست یک شریک عشقی را بگیرند. اما این‌ بار، نماد فلش‌زن هشدار می‌داد که شریکشان قرار است شوک را دریافت کند. کُن دریافت که الگوهای مغزی داوطلبان، چه خطر متوجه آن‌ها و چه شریکشان بود، تفاوتی نداشت. اما هنگام گرفتن دست یک غریبه این تفاوت وجود داشت. او می‌گوید: «تا جایی که به مغزتان مربوط است، شریک عشقی شما نه فقط به‌صورت استعاری، که به واقع بخشی از وجود شماست».\n وقتی شریکی را از دست می‌دهید، واقعاً بخشی از خودتان را از دست داده‌اید. همچنین بخشی از مکانیسم مقابله‌تان را برای رویارویی با دشواری‌های زندگی از دست می‌دهید. کن می‌‌گوید: «باید واکنش استرستان را تطابق دهید. قرار است منابعی را از دستگاه ایمنی‌تان بیرون بکشید و بدنتان قرار است ضربۀ بزرگی بخورد».\n هلن فیشر انسان‌‌‌شناس زیستی در دانشگاه راتگرز و مؤلف چرا عشق می‌ورزیم۶ و کتاب‌های دیگر دربارۀ تکامل و شیمی جاذبۀ رمانتیک است. او توضیح می‌دهد که آسیب‌های فیزیولوژیک غم می‌‌‌‌‌تواند قدرت و اهمیت عشق را برجسته کند. فیشر می‌گوید ما حیواناتی اجتماعی هستیم و به شکلی تکامل یافته‌ایم که عاشق شویم و با دیگر اعضای گونه‌مان پیوند زوجیت برقرار کنیم. «مسیر مغزی اصلی مربوط به عشق رمانتیک در پایین مغز و در کنار کارخانه‌‌های اساسی مربوط به تشنگی و گرسنگی‌ است. عشق نوعی سیستم بقاست».\n فیشر سه ویژگی شاخص این سیستم را شرح می‌دهد: اول احساس دلبستگی، دیگری احساس شدید عشق رمانتیک، و سوم میل جنسی. دلبستگی با محوریت اکسی‌توسین است، هورمونی که نقشی اساسی در پیوند زوجیت ایفا می‌کند. فیشر می‌گوید: «وقتی زندگی زناشویی خوبی دارید، یکدیگر را در آغوش می‌گیرید، می‌بوسید، ماساژ می‌دهید و از صدای یکدیگر لذت می‌برید. تمام این‌ها اکسی‌توسین را افزایش می‌دهد». او می‌افزاید اکسی‌توسین ضمن نقشی که در پیوند اجتماعی دارد، هورمون استرس کورتیزول را هم کاهش می‌دهد.\n عشق رمانتیک سیستم مغزی را برای دوپامین هم تحریک می‌کند. دوپامین پیام‌‌رسانی شیمیایی است که نقشی مهم در مسیرهای مغزی مربوط به لذت و پاداش ایفا می‌کند. فیشر می‌گوید: «وقتی عاشق هستید دوپامین مرتباً فعال می‌شود و به شما انرژی، تمرکز، انگیزه، خوش‌بینی، خلاقیت و انواع چیزهایی می‌‌‌دهد که برای یک زندگی سالم نیاز دارید». سکس هم سیستم دوپامین را فعال‌ می‌کند و ارگاسم سیلی از اکسی‌توسین را وارد جریان خون می‌‌نماید. فیشر می‌گوید سکسِ مرتب سیستم تستسترون را هم در مردان فعال می‌کند که به حس تندرستی کمک زیادی می‌نماید.\n با درنظر گرفتن تمام این‌ها، پس از ازدست‌دادن یک شریک عشقی پتانسیل زیادی برای ویرانی در مغز وجود دارد. فیشر می‌گوید در کسی که همسرش را از دست داده، تمام این سه سیستم مغزی اساساً غیرفعال می‌شود». این آشوب شیمیایی همراه با دیگر تغییراتی که یک مرد یا زنِ همسر ازدست‌داده تجربه می‌کند -تغییر عادات روزمره، ارتباطات اجتماعی و انتظارات مربوط به مابقی زندگی- می‌تواند زمینه را برای پایانی نابهنگام فراهم کند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‎ها: • این مطلب را کریستن ویر نوشته است و در تاریخ ۱۰ جولای ۲۰۱۴ با عنوان «Can You Die From a Broken Heart» در وب‌سایت نوتیلوس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۵ آبان ۱۳۹۷ با عنوان «ازدست‌دادن کسی که عاشقش هستید واقعاً می‌تواند کشنده باشد» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• کریستن ویر (Kirsten Weir) نویسندۀ علمی است و جستارهایش در نیوساینتیست، نوتیلوس و برخی دیگر از نشریات به چاپ می‌رسد.\n[۱] People  [۲] JAMA Internal Medicine [۳] بی‌قراری دم مرگ [مترجم]. [۴]  Passover [۵] Harvest Moon Festival [۶] Why We Love\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833792.json b/train/413833792.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0cb5aa7cbd51991c53ea78d703e06cade95e927e
--- /dev/null
+++ b/train/413833792.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "از کابل تا سیسیل: روایت خالد حسینی از مهاجران سرگردان",
+  "subtitle": "داستان‌هایی که مهاجران تعریف می‌کنند مثل خبرهای روزانه سرد نیستند، آن‌ها ما را به دنیای آوارگان می‌برند",
+  "introduction": "خالد حسینی، رمان‌نویس موفق افغانستانی، یک هفتۀ عجیب و تکان‌دهنده را پای صحبت آوارگان سوری و افغان گذراند. پایان آن چند روز، آرزو می‌کرد ای کاش تمام عالَم جمع شوند و حرف‌هایی را بشنوند که او از زبان مهاجران شنیده. می‌گوید «اعداد بی‌روحی که دائم از اخبارِ کشته‌شدگان به گوشمان می‌خورد، ما را به تکه‌سنگ‌هایی بی‌احساس مسخ کرده‌اند. قصه‌ای که زبان مهاجری درمانده تعریف می‌کند سنگدلیِ این روزهایمان را شفا می‌دهد. عجیب است: انگار، در این قصه‌ها، خودمان و تمام عزیزانمان آواره می‌شویم».",
+  "content": "خالد حسینی، گاردین — مهم‌ترین دلیلی که برای نشانه‌گذاریِ مزار درگذشتگانمان داریم این است که بار باستانی‌ترین و اصلی‌ترین سردرگمی‌هایمان را به دوش می‌کشیم، یعنی هرچند اشتیاقِ زندگی ازلی داریم، اما روزهایمان را در سایۀ بی‌رحمِ زوال به شب می‌رسانیم. گورستان‌ها تلاشی جمعی هستند برای مقابله با فراموش‌شدن؛ سنگ نوشته‌هایی که بر قبرها حک می‌شوند می‌‌خواهند ناگزیری مرگ را به تعویق بیندازند و، دربرابر یورشِ گسیختگی، در گوش ما زمزمه کنند: در اینجا زندگی‌ای آرمیده است که پیش از این وجود داشته، که پیش از این مهم بوده. ما آن را به یاد داریم و ارج می‌نهیم.\n صبح خنکی از ماه ژوئن است و من، اینجا در کاتانیا در ساحل شرقی سیسیل، به همراه امام‌جماعت مسجدی در همین حوالی، از قبرستانی کوچک بازدید می‌کنیم. کمی آن‌سوتر گورستان دیگری است، اما پاکیزه، محصور، با سنگ‌ قبرهای بلند گرانیت، و جوی‌هایی پرآب که پای بوته‌های مرتب نسترن جاری‌اند. در این سوی حصار، مرده‌هایی بی‌نام خفته‌اند. هیچ جملۀ دلنشینی بر مرمرِ مزار آن‌ها حک نشده است؛ نه گُلی در کار است و نه نگهبانی، تنها قبرهایی بی‌نشان، که با چمن‌های پژمرده، پشته‌های خاک و زباله و خاشاک بادآورده احاطه شده‌اند. از کنار بطری‌های آفتاب سوخته، پاکت‌های مچاله‌شدۀ سیگار و لاشۀ کبوتری که بر سینۀ قبرستان، زیر آفتاب، تجزیه می‌شود عبور می‌کنیم؛ زنبورها دیوانه‌وار در حفرۀ بازِ سینۀ کبوتر در هم می‌لولند.\n در زیر این زمینِ آشفته، بقایای پناهندگان و مهاجرانی دفن شده که جانشان را، در تلاش برای رسیدن به اروپا، در آب‌های مدیترانه از دست داده‌اند. امام‌جماعت می‌گوید بسیاری از اجساد آنچنان متلاشی شده بودند که امکان انگشت‌نگاری وجود نداشت. دریا نام و تاریخچه و نفَس‌ها و رؤیاهایی که زمانی داشتند را یکجا بلعید. در زیر پاهای من پسران، پدران، مادران و نوادگانی آرمیده‌اند که اکنون تنها به یک پلاک، عددی در دفتر شهرداری و حرفی برای مشخص‌کردن جنسیتشان، فروکاسته شده‌اند. ازآنجایی‌که امکان تعیین دین آن‌ها وجود نداشت، فقط دو نفر در مراسم تدفینشان حضور داشتند؛ امام‌جماعت مسجد و کشیشی کاتولیک که هرکدام آیاتی از کتاب مقدس خود را می‌خواندند.\n امام به‌آرامی می‌گوید: «آن‌ها درجست‌وجوی زندگی موقّرانه‌تری به اینجا آمدند، اما ما حتی نتوانستیم تدفینی موقرانه برایشان بگیریم».      هنگام ترک گورستان، چیزی روی یکی از قبرها توجه‌ام را جلب می‌کند. خم می‌شوم تا بهتر ببینم. ظرف سرامیکیِ کوچک و غبارآلودی است، تخم‌مرغی‌شکل و به‌اندازۀ یک زیرلیوانی. بر زمینه‌اش پسربچه‌ای لپ‌گلی با موهای روشن و چشم‌های درشت قهوه‌ای لبخند می‌زند. چهرۀ پسرک مظهر بی‌گناهی است. با خود فکر می‌کنم چه کسی این ظرف را اینجا گذاشته؟ آیا واقعاً قطعۀ شمارۀ ۲ قبر ۳۹۰۰ ۰۱ قبر پسربچه است، یا اینکه او در زیر یکی دیگر از این پشته‌های خاک خفته؟ اسمش چه بوده؟ نمی دانم. با این‌حال اسمی که چهره‌اش، و پیرهن قرمز پولوی تن‌اش، به ذهن من متبادر می‌کند همان اسمی است که زمانی احساسات میلیون‌ها نفر را جریحه‌دار کرد: ایلان کُردی. او پسربچۀ سوری سه‌ساله‌ای بود که در سپتامبر ۲۰۱۵ آب جنازه‌اش را به سواحل ترکیه رساند و مرگش تبدیل به نمادی گزنده شد. نمادی که نه‌تنها نشانگر ددمنشی در جنگ سوریه، بلکه همچنین نمایندۀ ناامیدی بیکرانی شد که هنوز هم خانواده‌ها را وامی‌دارد به همان آب‌هایی بزنند که او را بلعید و بعد به بیرون تف کرد.\n من پدر دو فرزند هستم. زمانی که برای نخستین‌بار تصویر بدن بی‌جان ایلان را دیدم، که باصورت بر لبۀ ساحل افتاده‌ بود، هرچه با خودم کلنجار رفتم نتوانستم پی به عمق تشویش پدر او ببرم که در همان روز همسر و پسر دیگرش را هم از دست داده بود. چگونه ممکن است کسی چنین ضایعه‌ای را تاب آورد؟ چگونه می‌تواند صبح روز بعد از خواب بیدار شود و تک‌تک لحظه‌های روزها و روزهای بعد را زندگی کند؟\n داستان‌هایی که از زبان آورگان می‌شنوم کمک‌ می‌کند، از عمق وجودم، پیوندی ناگسستنی با گویندۀ آن برقرار کنم، پیوندی میان دو انسان.\n تعداد افرادی که از راه آب خود را به اروپا می‌رسانند، بعد از مرگ ایلان کردی، کاهشی چشمگیر داشته است. در سال ۲۰۱۶، این تعداد به یک میلیون نفر می‌رسید، اما بنابر گزارش شورای عالی آوارگان سازمان ملل این آمار در سال جاری در حدود ۴۷هزار نفر بوده است. بااین‌حال بحث‌های عمومی در این مورد در اروپا افزایش یافته و به‌شکل قابل تأملی به اختلاف‌نظرها دامن زده است. خاطرۀ پایان غم‌انگیز ایلان در این سروصداها گم می‌شود و آن خشم عمومی‌ای را هم، که پخش گستردۀ تصویر بدن بی‌جان او در جهان برانگیخت، با خود می‌برد. در ۲۹ ژوئن، همان روزی که اتحادیۀ اروپا اخبار معاهدۀ جدید خود را دربارۀ آوارگان و مهاجران اعلام کرد، یک قایق دیگرِ مهاجران غیرقانونی در سواحل لیبی واژگون شد. بیش از صد نفر، که سه تایشان کودکان کم‌سن‌تر از ایلان کردی بودند، غرق شدند. دوباره تصاویر مرگ نابهنگام آن‌ها فضای مجازی را درنوردید؛ یکی از آن‌ها شلواری خال‌خالی به پا داشت، یکی دیگر کتانی پوشیده بود. گارد ساحلی لیبی جنازه‌های وارفتۀ آن‌ها را با احترام بیرون کشید، اما این‌بار واکنش‌های جهانی به آن شدت نبود.\n ممکن است کسی سؤال کند چه بلایی سر غلَیان احساسات ما آمده؟ آیا داریم احساسمان را به زندگی انسان‌ها از دست می‌دهیم؟ شاید هم باید آمار‌ها را مقصر بدانیم. بعید نیست تراژدی‌های منفردْ ما را به جنبش واداشته باشد اما، به‌شکلی متناقض، رنج‌کشیدن انسان‌ها درسطح گسترده‌تر برایمان انتزاعی جلوه کند.\n بااین‌حال، در خلال یک هفتۀ دل‌آزار، و اغلب امیدبخش که ابتدا در لبنان و سپس در سیسیل به صحبت با آوارگان گذراندم، این فکرِ ناخودآگاه از سرم بیرون نمی‌رفت که ای کاش دنیا می‌توانست چیزی را بشنود که من می‌شنوم. قصه‌ها بهترین نوشدارو دربرابر انسانیت‌زادییِ ناشی از آمار هستند، چراکه همدلی را به ما باز می‌گردانند. داستان‌هایی که از زبان آورگان می‌شنوم کمک‌ می‌کنند از عمق وجودم پیوندی ناگسستنی با گویندۀ آن برقرار کنم، پیوندی میان دو انسان. در هر قصه‌ای که می‌شنوم، خودم و تمامی آن‌هایی را که حاضرم زندگی‌ام را برایشان بدهم بازمی‌یابم.\n داستان خدیجه مثال خوبی است. او زن ۳۱سالۀ افغانی است که در شهر کوچکی در سیسیل دیدمش. یک ماهی بود که آنجا، در یک مرکز پذیرش آوارگان، به همراه مادر پیر و دو پسرش، منتظر دریافت پناهندگی بود. زمانی که در کابل بود طالبان به‌دلیل اینکه باشگاهی مختلط را اداره می‌کرد او را آزار و اذیت می‌کرد؛ سرانجام وقتی به خانه‌اش هجوم آوردند و پدرش را زیر مشت و لگد کشتند، مجبور شد به ترکیه فرار کند. پس از دو تلاش ناموفق برای رسیدن به ایتالیا از راه مدیترانه، به امید اینکه به خانواده‌اش در سوییس ملحق شود، درنهایت چهارنفری سوار قایق کوچک و شلوغی شدند که در آن به‌غیر از آن‌ها ۲۳نفر دیگر هم حضور داشتند و آب و غذا بسیار کم بود. این تصمیم را درحالی گرفته بود که می‌دانست می‌باید بیشترِ پس‌انداز‌ش را خرجِ سفر کند و، از آن گذشته، قاچاقچی‌ها به او هشدار داده بودند احتمال زنده‌ماندن‌شان زیاد نیست. وقتی آن هشت روز جهنمی بر دریا را توصیف می‌کند، اشک در چشمانش حلقه می‌زند و صدایش می‌لرزد. او به زبان دری می‌گوید: «دریا! تصور کن چقدر وحشت زده بودم!» من به‌‌خوبی منظورش را می‌فهمم؛ افغانستان کشوری محصور در خشکی است؛ اغلب افغان‌ها، مانند خدیجه و خانواده‌اش، شناکردن نمی‌دانند.\nاو که صحبت می‌کرد، من به ناامیدی‌ای می‌اندیشیدم که، وقتی دچارش باشی، مجبور می‌شوی عزیزانت را با قایقی زهواردررفته به دست دریای بی‌پایان بسپری، وقتی می‌دانی پیش از تو هزاران نفر در همین مسیر از بین رفته‌اند. ظلماتِ شبی بی‌مهتاب را تصور می‌کنم: موج‌هایی به بلندای دیوار دور و برم، دریا بر پوستم تازیانه می‌زند، مادرم دعا می‌خواند، کودکانم غرق در هراس‌اند، زندگی‌شان در دستان قاچاقچی‌هایی است که کسب‌وکار‌شان بر بیچارگی انسان‌ها بنا شده.      در پاچینو، شهر خواب‌آلودۀ باغ‌ها و کشتزارها در استان سیراکیوزِ سیسیل، با پسر ۱۸سالۀ کاریزماتیکی، اهل لیبریا، صحبت می‌کنم که پای راستش می‌لنگد. او در اقامتگاهی گروهی زندگی می‌کند که محلی‌ها، سخاوتمندانه، برپاکرده‌اند تا پذیرای کودکانی باشد که به‌تنهایی از راه دریا به سیسیل آمده‌اند. بسیاری از آن‌ها اهل اریتره، گامبیا، ساحل عاج یا سنگال‌اند، و تمامی‌شان جان‌به‌دربُردگان از یک عمر خشونت و تقلا. من و ابراهیم زیر سایه‌بانی می‌نشینیم و، همچنان که او داستان دلخراشش را می‌گوید، کاری نمی‌توان بکنم جز آنکه پسر ۱۷ساله‌ام، هریس، را که کنارم نشسته و گوش می‌کند، در هیئت قهرمان داستان تصور کنم. وقتی ابراهیم تعریف می‌کند چگونه از دست نامادری سوءاستفاده‌گرش فرار کرده و راه خودش را پیش گرفته و اینکه چگونه پای پیاده از سنگال، بورکینافاسو و نیجر گذشته؛ پسر خودم را می‌بینم که، تنها و ترسیده، خسته و گرسنه، آن راه‌های خاکی را درمی‌نوردد و در افق زندگی‌اش چیزی جز غروب نمی‌گنجد. وقتی داستان ابراهیم به آنجا می‌رسد که دوبار به‌دست نظامیانِ اطراف شهر زاویه در لیبی دزدیده شده، می‌بینم پسرم را به درون اتاقک دم‌کرده و مملو از آدمی می‌اندازند که ابراهیم توصیف می‌کند؛ به غل و زنجیر می‌کشندش؛ پسرم ترسیده، گرسنه است، تحقیر شده، کتکش زده‌اند و مجبورش کرده‌اند ادرار خودش را بنوشد، مجبور است جنازه‌های متعفن دور و برش را تحمل کند. آنکه یک شب موقع فرار پای راستش تیر می‌خورد پسر خودم است، و باز هم پسر من است که لرزان کف قایقِ مملو از آدم خوابیده و، درحالی‌که ران‌ پایش خونریزی دارد و با حرکات قایق بالا و پایین می‌رود، از خدا می‌خواهد به جوانی‌اش رحم کند.\n در شمال لبنان، نزدیک تریپولی، در یک مرغداری قدیمی، جایی که با استفاده از تیرک‌های چوبی و پارچه‎های برزنتی اقامتگاهی غیررسمی برپا شده، با نورا صحبت می‌کنم. او زنی سوری است که دو فرزند دارد و همسرش، محمد، دو سال پیش از راه ترکیه به برلین رفته است. از آن زمان به بعد نورا در برزخ زندگی می کند: خانواده‌اش از هم متلاشی شده، روزها‌یش را با رؤیاپردازی دربارۀ دوباره گردهم‌آمدن می‌گذراند، و امیدوار است دولت آلمان با درخواست آن‌ها موافقت کند. برای بسیاری از آوارگان این کورسوی امیدی است، و روشی ایمن برای گذشتن از دریای مرگ‌بار.\n نورا می‌گوید پسر پنج‌ساله‌اش، زیاد، «حاضر نیست تلفنی با پدرش صحبت کند». این در حالی است که آن دو، قبلاً آن‌قدر به هم وصل بودند که نمی‌توانستی از یکدیگر جدایشان کنی. او می‌گوید زیاد عصبانی است، چرا که فکر می‌کند پدر ترکش کرده و به او خیانت شده. او کوچک‌تر از آن است که بفهمد پسِ تصمیم محمد برای ترک سوریه چه درد و رنجی نهفته، و او چگونه همه‌چیز‌ش را به خطر انداخته تا برای زیاد و خواهرش احتمال آینده‌ای بهتر را رقم بزند.\n وقتی خودم را جای پدر زیاد می‌گذارم، می‌بینم من هم ممکن است زندگی‌ام را به خطر بیندازم تا آینده‌ای بهتر برای خانواده‌ام فراهم کنم.\n آغوش باز لبنان برای آوارگان سوری شایستۀ تقدیر است، امروزه جمعیت آوارگان سوری در لبنان به بیش از یک میلیون نفر می‌رسد، اما بیش از ۷۰درصد آواره‌ها در اینجا با روزی کمتر از چهار دلار زندگی می‌کنند، و اجاره‌بهای‌ سنگینی پرداخت می‌کنند تا بتوانند در گاراژهای قدیمی و انبارهای متروک زندگی کنند، حتی در ساختمان‌های نیمه‌کارۀ رهاشدۀ مراکز خرید که بوی فاضلاب می‌دهند. آوارگان اینجا تحرک زیادی ندارند، چراکه اگر مدارکشان کامل نباشد در ایست‌های بازرسی توقیفشان می‌کنند. بسیاری از کودکان، مانند زیاد، به مدرسه یا حتی کلاس‌های غیررسمی که به آن‌ها مدرک بدهد نمی‌روند. کار، حتی به‌شکل موقت، کم است و اغلب به کارهای خدماتی، کشاورزی و ساخت‌وساز محدود می‌شود. وانگهی، کارفرمایان گاهی آوارگان را استثمار می‌کنند. هزینه‌های درمانی، حتی برای بسیاری از لبنانی‌ها، به‌شکل سرسام‌آوری بالاست. برای من غیرقابل‌تصور است، اما یک آوارۀ سوری، که به سرطان مبتلا است، ممکن است تصمیم بگیرد برای شیمی‌درمانی دوباره از مرز رد شود و به سوریه بازگردد، بعد هم امیدوار باشد آن‌قدر توان برایش بماند که راه بازگشت را تاب آورد، البته به شرطی که بازداشت یا کشته نشود.\n آواره‌بودن یعنی زیستنِ یک زندگیِ سخت و مجازاتگر، با کمترین امید و پایین‌ترین جایگاه. وقتی خودم را جای پدر زیاد می‌گذارم، می‌بینم من هم ممکن است به قاچاقچی‌ها پناه ببرم و زندگی‌ام را به خطر بیندازم تا آینده‌ای بهتر برای خانواده‌ام فراهم کنم.\n هیچ کس به‌خوبی ناخدای کشتی لوییجی داتیلو مخاطرات گذشتن از مدیترانه را نمی‌شناسد. این کشتی دومین کشتی بزرگ گارد ساحلی ایتالیاست، و ناخدای آن به قدری کارکشته است که در بیش از ۱۰۰ عملیات جست‌وجو و نجات نقش داشته، که منجر به نجات ۴۰هزار مهاجر و آواره شده است. او ویدیویی از صحنه‌های عملیات‌های نجات گوناگون نشانم می‌دهد که نفس را در سینه حبس می‌کند: قایق‌های توقیف‌شده، جلیقه‌های نجات سرگردان بر آب، دست و پاهایی که روی امواج شناورند، دهان‌های کف‌آورده و چشم‌هایی که از وحشت از حدقه بیرون زده‌اند. چهره‌های مبهوت کودکان را می‌بینم؛ پاهایشان، از تابش خورشید و مخلوطِ سوخت و آب دریا که تا قوزک در کف قایق انباشته، بدجوری سوخته است.\n همان‌طورکه در کشتی می‌گردیم، حرف را به جوِّ متشنجی می‌کشانم که درحال‌حاضر پیرامون موضوع مهاجران و آوارگان اروپا را فراگرفته. او نگاهی معنادار به من می‌افکند؛ نگاهش تأییدی غیرکلامی است بر شکاف موجود بین ادبیات سیاستمداران، درک عمومی، و واقعیتی که او با هر مأموریت در دریا می‌یابد.\n چون چیز دیگری نمی‌توانم بگویم، می‌گویم: «کار سختی دارید».\n لبخند گرمی می‌زند و جواب می‌دهد: «زندگی آدم‌ها ارزشمند است. هر روز صبح که بیدار می‌شوم فکر می‌کنم شاید بتوانم چند نفر را نجات دهم، بنابراین می‌بینی که زیباترین شغل دنیا را دارم».\n در گورستان، درست بالای جاده، بنای یادبودی است که به یاد هفده نفر که در آوریل ۲۰۱۵ در دریا گم شدند بنا شده است. نامش امیدِ کشتی‌شکسته است و از گدازه‌های کوه اتنا ساخته شده، آتشفشانی که شبحش را می‌توانی در سراسر کاتانیا ببینی. دورتادور بنا هفده لوح وجود دارد که روی هر کدام قطعه‌ای از شعر «کوچ» اثر وُل سویینکا، نویسندۀ نیجریه‌ای، نوشته شده است. همچنان که من و هریس لوح‌ها را یکی یکی در سکوت می‌خوانیم، به تمام آن فرزندانی فکر می‌کنم که از دست رفته‌اند، و یاد تمامی آن پدرهایی می‌افتم که در زیر مهتاب بر لب دریا می‌ایستند و به آب‌هایی چشم می‌دوزند که میان آن‌ها و رؤیاهای ساده و معمولی‌شان فاصله انداخته:\n ریگ‌های روان گام‌هایم را دنبال می‌کنند؛ ریگ بیابان و کوه‌ها کفن بزرگی است دریا چراکه عده‌ای پیش از پاسخ به آب، رفته‌اند؛ آنجا آفتاب است، یا می‌بارد؟ ما به خلیج رؤیاها رسیده‌ایم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.  \n\n \nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را خالد حسینی نوشته است و در تاریخ ۱۷ اوت ۲۰۱۸ با عنوان «Khaled Hosseini: Refugees are still dying. How do we get over our news fatigue» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۴ شهريور ۱۳۹۷ با عنوان «از کابل تا سیسیل: روایت خالد حسینی از مهاجران سرگردان» و با ترجمۀ آرش رضاپور  منتشر کرده است.•• خالد حسینی (Khaled Hosseini) پزشک و رمان‌نویس افغان (متولد ۱۹۶۵) است. وقتی که یازده سال داشته، پدرش سفیر فرانسه می‌شود و خانوادگی عازم پاریس می‌شوند. چهارسال بعد، هنگام بازگشت به خانه، به‌خاطر حملات شوروی به افغانستان، مجبور می‌شوند به آمریکا مهاجرت کنند. در آمریکا، در رشتۀ پزشکی، از دانشگاه شهر سن‌دیگو فارغ‌التحصیل می‌شود. ازجمله داستان‌های او می‌توان به این آثار اشاره کرد: بادبادک‌باز (The Kite Runner)، هزار خورشید تابان (A Thousand Splendid Suns)، و کوهستان به طنین آمد (And the Mountains Echoed).\n \n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833793.json b/train/413833793.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8644edf9b43883812d87e8163106325457d661fb
--- /dev/null
+++ b/train/413833793.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "یوول نوآ هراری از زندگی انسان‌ها در سال ۲۰۵۰ می‌گوید",
+  "subtitle": "با افزایش تغییرات، شاید اصل معنای انسانیت تغییر کند و ساختارهای جسمانی و شناختی ذوب شوند",
+  "introduction": "اگر امسال فرزندی به دنیا بیاورید، سال ۲۰۵۰، سی‌وچند ساله خواهد بود. حتماً آرزو دارید که تحصیلاتی خوب، شغلی آبرومند و زندگی‌ای مرفه داشته باشد و طبیعی است که تلاش می‌کنید تا راه زندگی را به او بیاموزید. اما یوول نوآ هراری، مورخ جوان، معتقد است بهترین کمکی که می‌توانید به فرزندتان بکنید، این است که اجازه ندهید به حرف‌هایتان گوش بدهد. زیرا دنیای پیش رو چنان در حال تغییر است که حکمت پیشینیان برای آن سودی نخواهد داشت.",
+  "content": "یوول نوآ هراری، وایرد — برنامه‌نویسی را فراموش کنید؛ بهترین مهارتی که می‌توانید به فرزندان‌تان آموزش بدهید، بازآفرینی است. مؤلف کتاب انسان خردمند۱ در این گزیدۀ اختصاصی از کتاب جدیدش فاش می‌کند که سال ۲۰۵۰ برای نوع بشر چه در چنته دارد.\n بخش اول: یگانه امر ثابت، تغییر است نوع بشر با انقلاب‌های بی‌سابقه‌ای روبروست، همۀ روایت‌های کهنه‌مان خُرد و خاکشیر می‌شوند و تاکنون هیچ روایت جدیدی پدیدار نشده است که جایشان را بگیرد. چگونه می‌توانیم خودمان و فرزندان‌مان را برای دنیایی آماده کنیم که این‌چنین دستخوش دگرگونی‌های بی‌سابقه و عدم‌قطعیت‌های بنیادین است؟ بچه‌ای که امروز به دنیا می‌آید، سال ۲۰۵۰ سی‌وچندساله خواهد بود. اگر همه‌چیز خوب پیش برود، آن بچه در سال ۲۱۰۰ نیز همچنان در قید حیات است و شاید حتی یک شهروند فعال قرن بیست‌ودوم هم باشد. چه چیزی باید به آن بچه بیاموزیم تا به او کمک کند که در دنیای سال ۲۰۵۰ یا قرن بیست‌ودوم جان به در ببرد و شکوفا شود؟ آن پسرک یا دخترک به چه مهارت‌هایی نیاز دارد تا شغل پیدا کند، بفهمد دور و برش چه رُخ می‌دهد و راه خود را در هزارتوی زندگی بیابد؟\n چون هیچ‌کس نمی‌داند دنیا در سال ۲۰۵۰ چه شکلی است (چه رسد به ۲۱۰۰)، متأسفانه پاسخ این پرسش‌ها را نمی‌دانیم. البته انسان‌ها هرگز نتوانسته‌اند آینده را با دقت پیش‌بینی کنند. اما امروز دشوارتر از گذشته است چون وقتی فناوری به ما امکان مهندسی بدن‌ها، مغزها و ذهن‌ها را بدهد دیگر نمی‌توانیم دربارۀ هیچ چیزی (از جمله چیزهایی که سابقاً ثابت و ابدی به نظر می‌آمدند) مطمئن باشیم.\n هزار سال پیش، در سال ۱۰۱۸، مردم چیز زیادی دربارۀ آینده نمی‌دانستند، ولی به هر روی خود را قانع کرده بودند که قرار نیست مشخصه‌های اصلی جامعۀ انسانی تغییر کنند. اگر در سال ۱۰۱۸ در چین زندگی می‌کردید می‌دانستید کار که به ۱۰۵۰ برسد شاید امپراطوری سانگ سقوط کند، شاید خیتان‌ها از شمال حمله‌ور شوند، و مرض‌های مختلف شاید جان میلیون‌ها نفر را بگیرند. ولی برایتان روشن بود که حتی در سال ۱۰۵۰ اکثر مردم همچنان کشاورز و بافنده خواهند بود، حاکمان برای پُرکردن صفوف لشگریان‌ خود، متکی به آدم‌ها خواهند بود، مردان همچنان بر زنان مسلط خواهند بود، امید به زندگی همچنان حدود ۴۰ سال خواهد بود، و بدن انسان دقیقاً به همین شکل خواهد بود. لذا والدین فقیرِ چینی در سال ۱۰۱۸ برنج‌کاری یا ابریشم‌بافی به فرزندان‌شان یاد می‌دادند، و والدین ثروتمندتر به پسران‌شان یاد می‌دادند چطور متون کلاسیک آیین کنفوسیوس را بخوانند، خطاطی کنند یا سوار بر اسب بجنگند؛ و به دختران‌شان یاد می‌دادند همسرانی باوقار و مطیع باشند. روشن بود که در سال ۱۰۵۰ نیز همچنان به این مهارت‌ها نیاز خواهد بود.\n در مقابل، امروز هیچ تصوری نداریم که چین یا مابقی دنیا در سال ۲۰۵۰ چه شکلی خواهد بود. نمی‌دانیم مردم برای امرار معاش چه خواهند کرد، نمی‌دانیم سازوکار ارتش‌ها یا دیوان‌سالاری‌ها چگونه است، و نمی‌دانیم روابط میان دو جنس چگونه خواهد بود. احتمالاً برخی افراد عمری طولانی‌تر از امروز خواهند داشت، و بدن انسان هم به لطف زیست‌فناوری و واسطه‌های مستقیم میان مغز-رایانه شاید دچار تحولاتِ بی‌سابقه‌ای شود. عمدۀ آنچه بچه‌ها امروز یاد می‌گیرند احتمالاً در سال ۲۰۵۰ به دردی نخواهد خورد.\n هم‌اکنون بسیاری مدارس بر انباشت اطلاعات تمرکز دارند. این کار در گذشته معقول بود چون اطلاعات کمیاب بود و سانسور مکرراً حتی مانع همان جریان قطره‌چکانی اطلاعات موجود می‌شد. اگر در سال ۱۸۰۰ در مثلاً یکی از شهرستان‌های کوچک مکزیک زندگی می‌کردید، سخت می‌شد اطلاعات زیادی دربارۀ مابقی دنیا به دست بیاورید. نه رادیو در کار بود، نه تلویزیون یا روزنامه یا کتابخانۀ عمومی. حتی اگر باسواد بودید و به یک کتابخانۀ خصوصی دسترسی داشتید، به‌جز رمان‌ها و رساله‌های دینی چیز چندانی برای خواندن نبود. امپراطوری اسپانیا سانسور گسترده‌ای روی متون چاپ‌شدۀ محلی داشت و فقط اجازه می‌داد یک خُرده از آثار منتشرۀ گزینش‌شده از خارج وارد شوند. اگر در شهرستانی در روسیه، هند، ترکیه یا چین هم زندگی می‌کردید تقریباً همین‌ها صادق بود. وقتی مدارس مدرن پدیدار شدند که خواندن و نوشتن به کودکان می‌آموختند و واقعیت‌های کلیدی دربارۀ جغرافیا، تاریخ و زیست‌شناسی را به آن‌ها منتقل می‌کردند، نمایندۀ یک پیشرفت شگرف شدند.\n در مقابل، در قرن بیست‌ویکم حجم عظیمی از اطلاعات روی سر ما ریخته است و حتی سانسورچی‌ها هم تلاش نمی‌کنند جلویش را بگیرند. در عوض، مشغول پخش اطلاعات ناصحیح هستیم یا حواس‌مان را با چیزهای بدردنخور پرت می‌کنیم. اگر در شهرستانی در مکزیک زندگی کنید و گوشی هوشمند داشته باشید، خواندن ویکی‌پدیا، تماشای سخنرانی‌های تِد۲ و گذراندن دوره‌های رایگان آنلاین می‌تواند چندین بار عمر شما را پُر کند. تصور پنهان‌سازی همۀ اطلاعات ناخوشایند به مخیلۀ هیچ حکومتی خطور نمی‌کند. ولی در سوی دیگر، اشباع عامۀ مردم با گزارش‌های متعارض و فرستادن‌شان پی نخود سیاه چنان آسان شده که نگران‌کننده است. مردم سراسر دنیا با آخرین اخبار بمباران حلب یا ذوب شدن کوه‌های یخ قطب شمال فقط چند کلیک فاصله دارند، اما روایت‌های متناقض آن‌قدر زیادند که سخت می‌شود فهمید کدام‌شان را می‌شود باور کرد. فارغ از این، بسیاری چیزهای دیگر هم در فاصلۀ چند کلیک موجودند که تمرکز را دشوار می‌کند؛ و وقتی مسائل سیاسی یا علمی بیش از حد پیچیده به نظر بیایند، وسوسه می‌شویم سراغ ویدئوهای بامزه از گربه‌ها، سخن‌چینی دربارۀ سلبریتی‌ها یا هرزه‌نگاری برویم.\n در چنین دنیایی، اطلاعات بیشتر به‌واقع آخرین چیزی است که معلم باید به شاگردانش بدهد. آن‌ها همین الآن هم بیش از اندازه اطلاعات دارند. در عوض، مردم نیازمند توانایی فهم اطلاعات‌اند، توانایی اینکه تفاوت بین بااهمیت و بی‌اهمیت را تشخیص بدهند، و فراتر از همه اینکه خُرده‌اطلاعات را ترکیب کنند تا تصویری کلی از دنیا بسازند.\n\nدر حقیقت، همین کار در قرون متمادی آرمان آموزش لیبرال غربی بوده است، اما بسیاری از مدارس غربی تا همین امروز هم آن را پشت گوش انداخته‌اند. معلمان خودشان را مجاز می‌دانستند که تمرکزشان بر فروکردن داده‌ها در مغز شاگردان باشد و شاگردان را تشویق می‌کردند «مستقل فکر کنند». مدارس لیبرال به‌واسطۀ ترس‌شان از اقتدارگرایی، از کلان‌روایت‌ها هراس داشتند. این مدارس فرض می‌کردند اگر انبوهی از داده با قدری آزادی به دانش‌آموزان بدهیم، دانش‌آموزان تصویر خود را از دنیا خواهند ساخت؛ و حتی اگر این نسل نتواند داده‌ها را در قالب یک روایت منسجم و معنادار بسازد، در آینده وقت برای یک ساخت‌وساز درست، زیاد خواهد بود. اکنون دیگر زمانی برایمان نمانده است. تصمیماتی که طی چند دهۀ آینده می‌گیریم، شکل و شمایل اصل حیات را تعیین خواهد کرد، و باید این تصمیمات را بر اساس جهان‌بینی فعلی‌مان بگیریم. اگر این نسل فاقد دیدگاه جامعی به کیهان باشد، آیندۀ حیات به دست قضا و قدر سپرده می‌شود.\n بخش دوم: وقتش رسیده است فارغ از اطلاعات، کانون فعالیت اکثر مدارس آن است که مجموعه‌ای از مهارت‌های معین را به شاگردان بیاموزند، چیزهایی از قبیل حل معادلات دیفرانسیل، نوشتن برنامه‌های رایانه‌ای به زبان ++C، شناسایی مواد داخل یک لولۀ آزمایش یا صحبت به زبان چینی. ولی چون هیچ تصوری نداریم که دنیا و بازار شغل در سال ۲۰۵۰ چه شکلی خواهد داشت، واقعاً نمی‌دانیم مردم کدام مهارت‌های خاص را لازم خواهند داشت. شاید تلاش زیادی کنیم که بچه‌هایمان یاد بگیرند به ++C بنویسند یا چینی حرف بزنند، اما کار که به ۲۰۵۰ رسید بفهمیم هوش‌مصنوعی می‌تواند به مراتب بهتر از انسان‌ها کدنویسی کند و یک نرم‌افزار جدید ترجمۀ گوگل به شما امکان بدهد تقریباً بی هیچ ایرادی به لهجۀ مندرین، کانتونی یا هاکا حرف بزنید گرچه شاید فقط «نی‌هاو» (سلام) را بلد باشید.\n پس باید چه چیزی آموزش بدهیم؟ بسیاری از کارشناسان آموزش می‌گویند مدارس باید به سمت آموزش به‌اصطلاح «چهار سی»۳ بروند: تفکر انتقادی، ارتباط، همکاری، خلاقیت. در یک بیان کلی‌تر، مدارس باید از مهارت‌های فنی دست بکشند و بر مهارت‌های همه‌منظورۀ زندگی تمرکز کنند. مهم‌ترین مورد، توانایی کنار آمدن با تغییر، یادگیری چیزهای جدید و حفظ توازن روانی در وضعیت‌های ناآشنا است. برای آنکه پابه‌پای دنیای ۲۰۵۰ جلو بروید، آفریدن ایده‌ها و محصولات جدید کفایت نمی‌کند؛ بلکه فراتر از همه، باید خودتان را مکرر بازآفرینی کنید.\n چون با افزایش سرعت تغییرات، نه‌تنها اقتصاد، بلکه اصل معنای «انسان بودن» نیز احتمالاً متحول می‌شود. در سال ۱۸۴۸، مانیفست کمونیست۴ اعلام کرد که «هر چه ثابت و استوار است، دود می‌شود و به هوا می‌رود». ولی آنچه در ذهن مارکس و انگلس بود، اساساً ساختارهای اجتماعی و اقتصادی بودند. تاریخ که به ۲۰۴۸ برسد، ساختارهای جسمانی و شناختی نیز دود می‌شوند و به هوا، یا به ابرهای متشکل از بیت‌های داده‌ها، می‌روند.\n در سال ۱۸۴۸، شغل میلیون‌ها نفر در مزارع روستایی از دست می‌رفت و مردم به شهرهای بزرگ می‌رفتند تا در کارخانه‌ها کار کنند. اما به شهرهای بزرگ که می‌رسیدند، بعید بود جنسیت خود را عوض کنند یا حس ششم به دست بیاورند. و اگر شغلی در یک کارخانۀ نساجی پیدا می‌کردند، می‌توانستند انتظار داشته باشند که مابقی عمر کاری‌شان را در آن حرفه بگذرانند.\n تاریخ که به ۲۰۴۸ برسد، مردم شاید مجبور شوند با مهاجرت به فضای مجازی، با هویت‌های سیال جنسیتی، و با تجربه‌های حسی جدیدِ حاصل از ایمپلنت‌های رایانه‌ای، کنار بیایند. اگر طراحیِ مُدهای دقیقه به دقیقه برای یک بازی واقعیت‌مجازی سه‌بُعدی بتواند شغل و معنایی برایشان دست‌وپا کند، ظرف یک دهه شاید هوش‌مصنوعی جای نه‌تنها این حرفۀ خاص بلکه همۀ شغل‌هایی را بگیرد که مستلزم این سطح از خلاقیت هنری‌اند. لذا در ۲۵ سالگی در یک وب‌سایت زوج‌یابی خودتان را این‌طور معرفی می‌کنید: «یک زن دگرجنس‌گرای بیست‌وپنج‌سالۀ ساکن لندن که در یک مغازۀ مُد کار می‌کند.» ۳۵ سالتان که شد، می‌گویید: «انسانی بدون جنسیت مشخص که در جریان فرآیند تطبیق سن است، و عمدۀ فعالیت حسی-شناختی مغزش در دنیای مجازی NewCosmos می‌گذرد، و مأموریت زندگی‌اش رفتن به جایی است که هیچ طراح مُدی به آن پا نگذاشته باشد.» ۴۵ سالتان که بشود، زوج‌یابی و تعریف خویشتن منسوخ شده‌اند. می‌نشینید تا یک الگوریتم، زوج بی‌نقصی را برایتان بیابد (یا بسازد). عطف به معنایابی از هنر طراحی مُد، الگوریتم‌ها چنان بر شما پیشی گرفته‌اند که نگاه به دستاوردهای عالی‌تان در دهه‌های گذشته بیشتر مایۀ شرمساری‌تان می‌شود تا افتخار. و در ۴۵ سالگی، هنوز چند دهه تغییر رادیکال پیش رویتان است.\n لطفاً گمان نکنید این سناریو لغت به لغت همین‌طور رُخ می‌دهد. به‌واقع هیچ‌کس نمی‌تواند دقیقاً تغییراتی را پیش‌بینی کند که شاهد خواهیم بود. هر سناریوی مشخصی که ارائه شود، محتمل است با حقیقت بسیار فاصله داشته باشد. اگر کسی دنیای نیمۀ قرن بیست‌ویکم را برایتان چنان شرح بدهد که مثل یک داستان علمی‌تخیلی باشد، احتمالاً تصویر نادرستی ترسیم کرده است. ولی اگر کسی دنیای نیمۀ قرن بیست‌ویکم را برایتان چنان شرح بدهد که مثل یک داستان علمی‌تخیلی نباشد، قطعاً تصویر نادرستی ترسیم کرده است. دربارۀ جزئیات خاص آن زمان نمی‌توانیم مطمئن باشیم، اما تغییر یگانه امر قطعی است.\n این تغییر بنیادین لابد ساختار اساسی زندگی را دگرگون می‌کند چنانکه گسستگی، برجسته‌ترین مشخصۀ حیات شود. از ازل، زندگی به دو بخش مکمّل تقسیم می‌شد: یک بازۀ یادگیری و پس از آن یک بازۀ کار. در بخش اول زندگی، شما به انباشت اطلاعات، پرورش مهارت‌ها، ساخت یک جهان‌بینی و خلق یک هویت باثبات می‌پرداختید. حتی اگر در پانزده‌سالگی عمدۀ وقت روزتان را (به‌جای یک مدرسۀ رسمی) به کار در مزرعۀ برنج خانواده می‌گذراندید، مهم‌ترین کارتان یادگیری بود: چگونه برنج بکارید، چگونه با تاجران حریص برنج که از شهرهای بزرگ می‌آیند مذاکره کنید، و چگونه مناقشات با سایر روستاییان بر سر زمین و آب را حل‌وفصل کنید. در نیمۀ دوم زندگی، با اتکا به مهارت‌هایی که انباشته بودید راهتان را در دنیا پیدا می‌کردید، امرار معاش می‌کردید و در جامعه سهیم بودید. البته حتی در پنجاه‌سالگی نیز همچنان چیزهای جدیدی دربارۀ برنج، تاجران و مناقشات می‌آموختید، اما این آموخته‌ها صرفاً ظریف‌کاریِ آن مهارت‌های ساخته و پرداخته‌اند.\n در نیمۀ قرن بیست‌ویکم، تغییر پرشتاب به همراه عمرهای طولانی‌تر این الگوی سنتی را منسوخ خواهند کرد. زندگی در نقاط اتصالش از هم می‌گسلد و پیوستگی میان بازه‌های مختلف زندگی روزبه‌روز کمتر می‌شود. پرسش «من کیستم؟» چنان ضروری و پیچیده خواهد شد که سابقه نداشته است.\n این وضعیت احتمالاً استرس فوق‌العاده‌ای به همراه خواهد داشت: چون تغییر همواره استرس‌زا است، و اکثر افراد پس از سن معینی دیگر تغییر را نمی‌پسندند. پانزده‌ساله که هستید، زندگی‌تان سراسر تغییر است. بدن‌تان بزرگ می‌شود، ذهن‌تان رشد می‌کند، رابطه‌هایتان عمیق‌تر می‌شوند. همه‌چیز در سیلان است، و همه‌چیز جدید است. سرگرمِ آفریدن خودتان هستید. این وضعیت برای اکثر نوجوانان هراسناک، ولی در عین حال هیجان‌انگیز است. چشم‌اندازهای جدیدی پیش چشمان‌تان گشوده می‌شوند، و کل دنیا نشسته است تا فتحش کنید. به پنجاه‌سالگی که برسید، تغییر نمی‌خواهید، و اکثر افراد بی‌خیال فتح دنیا شده‌اند. فلان‌جا بودم، بیسار کار را کردم، پیرهن مربوطه را هم گرفتم. ثبات را بسیار بیشتر ترجیح می‌دهید. چنان روی مهارت‌ها، حرفه، هویت و جهان‌بینی‌تان سرمایه‌گذاری کرده‌اید که نمی‌خواهید دوباره از نو شروع کنید. هرچه برای ساختن چیزی سخت‌تر تلاش کرده باشید، بی‌خیال آن شدن و جا باز کردن برای یک چیز جدید دشوارتر می‌شود. شاید هنوز هم تجربه‌های جدید و تعدیل‌های جزئی را بپسندید، اما اکثر آن‌هایی که از مرز پنجاه‌سالگی گذشته‌اند حاضر نیستند ساختارهای عمیق هویت و شخصیت خود را بکوبند و از نو بسازند.\n این قضیه، دلایل عصب‌شناختی دارد. مغز بزرگسالان منعطف‌تر و تغییرپذیرتر از آنی است که در گذشته گمان می‌شد، اما باز هم چکش‌خواری آن کمتر از مغز نوجوانان است. متصل‌سازی دوبارۀ نورون‌ها و سیم‌پیچی دوبارۀ سیناپس‌ها، بسیار پرزحمت است. اما در قرن بیست‌ویکم، ثابت برایتان به‌صرفه نیست. اگر سعی کنید به یک هویت، شغل یا جهان‌بینی ثابت بچسبید، ممکن است عقب بیفتید چون دنیا سوت‌زنان از شما جلو می‌زند. عطف به اینکه امید به زندگی احتمالاً زیاد می‌شود، شاید مجبور شوید چندین دهه مثل یک فسیل سردرگم به سر ببرید. برای اینکه به دردی بخورید (از جهت اقتصادی و مهم‌تر از آن اجتماعی)، حتی در سنِ کمی مثل پنجاه‌سالگی باید توانایی یادگیری و بازآفرینی مُدام خودتان را داشته باشید.\n از آنجا که غریبگیْ هنجار جدید زندگی می‌شود، تجربه‌های سابق‌تان (و همچنین تجربه‌های سابق کل بشریّت) راهنمای چندان قابل‌اعتمادی نخواهد بود. هم تک‌تک انسان‌ها و هم کل نوع بشر روزبه‌روز باید با چیزهای بیشتری سر و کله بزنند که تاکنون پیش روی هیچ‌کس نبوده‌اند، چیزهایی مانند ماشین‌های فوق‌هوشمند، بدن‌های مهندسی‌شده، الگوریتم‌هایی که می‌توانند با دقت وصف‌نشدنی هیجانات‌تان را دست‌کاری کنند، دگرگونی‌های اقلیمی سریعی که دست‌ساز بشرند، و نیاز به اینکه هر دهه حرفه‌تان را عوض کنید. در مواجهه با یک وضعیت کاملاً بی‌سابقه، کار درست چیست؟ در سیلاب حجم عظیم اطلاعات، وقتی مطلقاً هیچ راهی برای جذب و تحلیل آن‌ها نیست، باید چه کنید؟ در دنیایی که عدم‌قطعیت نه ایراد آن، بلکه مشخصه‌اش است، چگونه باید زیست؟\n برای آنکه در چنین دنیایی جان به در ببرید و شکوفا شوید، به مقدار زیادی انعطاف‌پذیری روانی و ذخیرۀ عظیمی از توازن هیجانی نیاز دارید. مکرر پیش می‌آید که مجبور شوید از آنچه خوب بلدید دست بکشید، و با آنچه برایتان ناآشناست هم‌خانه شوید. متأسفانه آموزشِ پذیرشِ امرِ ناآشنا و حفظ توازن روحی به کودکان بسیار دشوارتر از آموزش یک معادلۀ فیزیکی یا علل جنگ جهانی اول است. با خواندن یک کتاب یا شنیدن یک درس‌گفتار، تحملتان زیاد نمی‌شود. خود معلمان هم معمولاً فاقد آن انعطاف‌پذیری روحیِ لازم برای قرن بیست‌ویکم هستند چون محصول سیستم آموزشی قدیم‌اند.\n انقلاب صنعتی، نظریۀ خط تولید را در عرصۀ آموزش به ما داد. در میانۀ شهر، یک ساختمان بزرگ بتونی است که به چندین اتاق مشابه تقسیم شده است، اتاق‌هایی که هریک مجهز به چند ردیف میز و صندلی‌اند. با صدای زنگ، همراه با ۳۰ بچۀ دیگر که همگی همسال شمایند، به یکی از این اتاق‌ها می‌روید. هر ساعت، یک بزرگ‌سال وارد می‌شود و شروع به حرف زدن می‌کند. همۀ آن‌ها از حکومت پول می‌گیرند تا این کار را بکنند. یکی دربارۀ شکل زمین به شما می‌گوید و دیگری دربارۀ گذشتۀ بشر و سومی دربارۀ تن انسان. می‌بینیم که این مدل چقدر خنده‌دار است، و فارغ از دستاوردهای گذشته‌اش اکنون ورشکسته است. ولی تاکنون یک بدیل بادوام هم نساخته‌ایم. جایگزین‌های پیشنهادی هم بدیل‌های مقیاس‌پذیری نیستند که بتوان به‌جز در حومه‌های ثروتمند کالیفرنیا، در نواحی روستایی مکزیک هم پیاده کرد.\n بخش سوم: هک کردن انسان‌ها پس بهترین نصیحتم برای نوجوان پانزده‌ساله‌ای که در یک مدرسۀ قدیمی در مکزیک، هند یا آلاباما گیر کرده است این است: زیاد به بزرگسالان تکیه نکن. اکثراً نیّت خیر دارند، اما دنیا را نمی‌فهمند. در گذشته، پیروی از بزرگسالان تصمیم درستی بود چون دنیا را بالنسبه خوب می‌شناختند و تغییرات دنیا کُند بود. اما قرن بیست‌ویکم قرار است متفاوت باشد. به‌خاطر سرعت روزافزون تغییرات، هیچ‌وقت نمی‌فهمید که حرف بزرگسالان یک حکمت ازلی و ابدی است یا یک سوگیری منسوخ.\n پس به‌جای آن روی چه می‌توانید تکیه کنید؟ فناوری؟ این قمار حتی از آن قبلی هم خطرناک‌تر است. فناوری می‌تواند کمک زیادی به شما بکند، اما اگر قدرت زیادی روی زندگی‌تان پیدا کند شاید گروگان برنامه‌اش شوید. انسان‌ها هزاران سال پیش کشاورزی را ابداع کردند، اما این فناوری فقط یک قشر کوچک سرآمدان را غنی کرد در حالی که اکثریت انسان‌ها را برده ساخت. اکثر مردم می‌دیدند که از طلوع تا غروب مشغول چیدن محصولات، حمل سطل‌های آب و برداشت ذرت زیر تابش سوزان خورشیدند. این اتفاق می‌تواند برای شما هم بیافتد.\n فناوری بد نیست. اگر بدانید در زندگی دنبال چه هستید، فناوری می‌تواند به شما کمک کند تا به آن برسید. ولی اگر ندانید در زندگی دنبال چه هستید، فناوری به سادگی می‌تواند اهداف‌تان را برایتان شکل دهد و کنترل زندگی‌تان را به دست بگیرد. به‌ویژه حالا که فناوری در فهم انسان‌ها خُبره‌تر می‌شود، شاید روزبه‌روز شما بیشتر در خدمت آن درآیید به‌جای آنکه فناوری در خدمت شما باشد. آن زامبی‌هایی را دیده‌اید که سرشان در گوشی‌های هوشمندشان است و در خیابان‌ها پرسه می‌زنند؟ به نظرتان آن‌ها فناوری را کنترل می‌کنند یا فناوری آن‌ها را کنترل می‌کند؟\n خُب، آیا باید به خودتان تکیه کنید؟ این توصیه به درد مجموعۀ انیمیشن «خیابان سسمی»۵ یا فیلم‌های قدیمی دیزنی می‌خورد، اما در زندگی واقعی چندان جواب نمی‌دهد. حتی دیزنی هم کم‌کم این را فهمیده است. اکثر مردم، مثل رایلی اندرسن در انیمیشن درون‌بیرون۶، بعید است خودشان را بشناسند؛ و وقتی سعی می‌کنند «به خودشان گوش بدهند» ساده در چنگ فریب‌های بیرونی می‌افتند. صدایی که در سرمان می‌شنویم هرگز قابل‌اعتماد نبوده است چون همیشه بازتاب پروپاگاندای دولت، ذهن‌شویی ایدئولوژیک و تبلیغات تجاری است؛ و حالا پای دستکاری‌های زیست‌شیمیایی هم به مغزهایمان باز شده است.\n هرچه زیست‌فناوری و یادگیری ماشین پیشرفت می‌کند، دستکاری عمیق‌ترین هیجانات و امیال مردم ساده‌تر می‌شود، و دنبالِ دل رفتن خطرناک‌تر می‌شود. وقتی کوکاکولا، آمازون، بایدو یا حکومت می‌داند که چطور ریسمان قلب‌تان را بکشد و دکمه‌های مغزتان را بفشارد، آیا باز هم می‌توانید فرق میان خویشتن‌تان با کارشناسان بازاریابی آن‌ها را تشخیص بدهید؟\n برای موفقیت در چنین کار مهیبی، باید سخت تلاش کنید تا سیستم‌عامل‌تان را بهتر بشناسید. تا بفهمید چه کسی هستید و از زندگی چه می‌خواهید. البته این قدیمی‌ترین نصیحت تاریخ است: خودشناسی. فلاسفه و پیامبران هزاران سال مردم را به خودشناسی ترغیب کرده‌اند. ولی این نصیحت هیچ‌گاه به قدر قرن بیست‌ویکم ضرورت نداشته است، چون برخلاف ایام لائوتسه یا سقراط، اکنون رقیبانی جدی دارید. کوکاکولا، آمازون، بایدو و حکومت همگی دنبال هک‌کردن شمایند. نه گوشی هوشمندتان، نه رایانه‌تان، و نه حساب بانکی‌تان؛ آن‌ها مسابقه گذاشته‌اند تا خود شما، و سیستم‌عامل ارگانیک‌تان را هک کنند. شاید شنیده باشید که در عصر هک کردن رایانه‌هاییم، اما این حرف حتی نصف حقیقت هم نیست. به‌واقع ما در عصر هک کردن انسان‌هاییم.\n الگوریتم‌ها همین الآن هم مراقب شمایند. آنگاه مراقبند که کجا می‌روید، چه می‌خرید، با چه کسی ملاقات می‌کنید. به زودی تک‌تک قدم‌ها، نفس‌ها و ضربان‌های قلب‌تان را هم رصد می‌کنند. آن‌ها با اتکا به کلان‌داده‌ها و یادگیریِ ماشین، شما را روزبه‌روز بهتر می‌شناسند. و آنگاه که این الگوریتم‌ها بهتر از خودتان شما را بشناسند، می‌توانند شما را کنترل و دست‌کاری کنند، و دیگر کار چندانی از دست‌تان برنمی‌آید. آن هنگام شما در ماتریکس، یا در چیزی از جنس «نمایش ترومن»۷، به سر می‌برید. بالاخره این نوعی مسألۀ تجربی است و بس: اگر الگوریتم‌ها بهتر از آنچه خودتان می‌فهمید بفهمند که درون شما چه رُخ می‌دهد، مرجعیت به آن‌ها منتقل می‌شود.\n البته شاید با کمال میل مرجعیت را تسلیم الگوریتم‌ها کنید و به آن‌ها اعتماد کنید تا برای شما و مابقی دنیا تصمیم بگیرند. اگر چنین است، راحت باشید و خوش بگذرانید. لازم نیست کاری بکنید. الگوریتم‌ها ترتیب همه‌چیز را خواهند داد. ولی اگر می‌خواهید قدری کنترل روی وجود شخصی‌تان و آیندۀ زندگی‌تان داشته باشید، باید سریع‌تر از الگوریتم‌ها بدوید، سریع‌تر از آمازون و حکومت، و پیش از آن‌ها به خودشناسی برسید. برای آنکه سریع بدوید، بار و بُنۀ چندانی برندارید. همۀ خیال‌های باطل را رها کنید چون بار گرانی روی دوش‌تان هستند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nHarari, Yuval Noah. 21 Lessons for the 21st Century. Penguin Random House, 2018\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را یووِل نوا هراری نوشته است و در تاریخ ۱۲ آگوست ۲۰۱۸ با عنوان «Yuval Noah Harari on what the year 2050 has in store for humankind» در وب‌سایت وایرد منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۷ شهریور ۱۳۹۷ با عنوان «یوول نوآ هراری از زندگی انسان‌ها در سال ۲۰۵۰ می‌گوید» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• یووِل نوا هراری (Yuval Noah Harari) مورخ و نویسندۀ انسان خردمند: تاریخ مختصر بشر (Sapiens: A Brief History of Humankind) و انسان خداگونه: تاریخ مختصر فردا (Homo Deus: A Brief History of Tomorrow) است. ••• این مطلب برگرفته است از کتاب ۲۱ درس برای قرن بیست‌و‌یکم (21Lessons for the 21st Century) نوشتۀ یووِل نوا هراری.\n[۱] Sapiens [۲] TED [۳] Four Cs: critical thinking, communication, collaboration and creativity [۴] Communist Manifesto [۵] Sesame Street [۶] Inside Out [۷] The Truman Show"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/413833794.json b/train/413833794.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e607b2ebff5c551111bd5e06dd12feceaf58009d
--- /dev/null
+++ b/train/413833794.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "غرق شدن در کتاب‌ها چه بر سر مغزتان می‌آورد؟",
+  "subtitle": "آناکارنینا خودش را پرتاب می‌کند جلوی قطار، و همراه با او شما هم همین‌کار را می‌کنید",
+  "introduction": "هرکس می‌خواهد ما را به کتاب‌خواندن ترغیب کند، معمولاً چند حرف کلیشه‌ای برای گفتن دارد: کتاب دیدت را وسیع می‌کند یا تجربۀ دیگران را در اختیارت می‌گذارد. اما واقعیت این است که این حرف‌ها فایده‌ای ندارد، مگر آنکه یک‌بار، هنگام خواندن یک کتاب، آن صاعقه به عمق جانتان بنشیند. صاعقه‌ای که باعث می‌شود با شخصیت کتابی که می‌خوانید، گریه کنید، بخندید یا خشمگین شوید. مطالعات عصب‌شناختی جدید یافته‌های شگفت‌آوری را دربارۀ حالات مغزی ما هنگام خواندنِ عمیقِ یک کتاب کشف کرده‌اند.",
+  "content": "ماریان ولف، لیترری‌هاب —\nفقط وصل باش.\n– ای. ام. فورستر\nنشستن در چشم دیگران و حس‌کردنِ احساساتشان از عمیق‌ترین موهبت‌های فرایندِ ژرف‌خوانی است که هنوز به اندازۀ کافی از آن خبر نداریم. توصیف پروست دربارۀ «معجزۀ پرثمرِ ارتباط که تأثیرش در انزوا روشن می‌شود» بعدی احساسی و شخصی را در تجربۀ خواندن تصویر می‌کند: ظرفیت برقراری ارتباط و درک احساس دیگری بی‌آنکه ذره‌ای از جهان شخصی خود خارج شویم. ظرفیتی که با خواندن شناخته می‌شود- ترک‌کردن و همزمان باقی‌ماندن در قلمروی خود- همان چیزی که امیلی دیکینسونِ مردم‌گریز «ناو» شخصی خود می‌نامد، ناوی که با آن از لنگرگاه خود در خیابان اصلی شهر امرست در ماساچوست به دیگر زندگی‌ها و سرزمین‌ها سفر می‌کند.\nالهی‌دان روایی 1، جان اس. دان، این فرایندِ مواجهه با و نشستن در چشم دیگری را با تعبیرِ «عبور» توصیف می‌کند، عبوری که طی آن ما با نوع خاصی از همدردی وارد احساسات، تصورات و تفکرات دیگران می‌شویم: «عبور هیچ‌وقت تمام و کمال نیست، بلکه همواره نسبی و ناقص است. و فرایند معادل و مقابل آن، بازگشت به خود است». این تعبیر توصیف زیبا و مناسبی است که نشان می‌دهد ما از دیدگاه‌های ذاتاً محدودکنندۀ خود دربارۀ جهان فاصله می‌گیریم و وارد جهان دیگری می‌شویم و با دیدی وسیع‌تر بازمی‌گردیم. دان در ذهن عشق2، کتاب عظیم خود دربارۀ اندیشه، نظر پروست را بسط داد: «آن معجزۀ پرثمرِ ارتباط که تأثیرش در انزوا روشن می‌شود، شاید خود نوعی عشق‌آموزی باشد». دان تناقضی را که پروست در دلِ خواندن توصیف می‌کرد -اینکه علی‌رغم طبیعت تنهای خواندن، نوعی ارتباط در آن رخ می‌دهد- نوعی آمادگی پیش‌بینی‌نشده می‌دانست، آمادگی برای شناخت دیگر انسان‌ها، درک احساس آن‌ها و تغییرِ آرام آرامِ برداشت خود در این باره که «دیگری» کیست و چیست. از نظر الهی‌دانانی چون جان دان و نویسندگانی چون گیش جن که در آثار خود در سراسر زندگی این اصل را در داستان و غیرداستان شرح می‌دهند، خواندن محلی خاص است که در آن انسان‌ها از خود رها می‌شوند تا عبور کنند و به دیگران برسند و اینگونه می‌آموزند دیگری بودن چگونه است، انسانِ دیگری با انگیزه‌ها، تردیدها و احساس‌هایی که در غیر این صورت هرگز قادر به شناخت او نبودند.\nنمونۀ قوی اثرات تغییردهندۀ «عبور» را یک معلم تئاتر فارغ‌التحصیل برکلی برایم تعریف کرد که با نوجوانانی در دل ایالت‌های غرب میانه کار می‌کرد. دانش‌آموزی به او مراجعه کرده بود، دختری سیزده‌ساله، و خواسته بود که به عضویت گروه تئاتر او دربیاید که مشغول اجرای نمایشنامه‌های شکسپیر بودند. درخواست متعارفی بود اما واقعیت این بود که دختر جوان از فیبروز سیستیکِ3 پیشرفته رنج می‌برد و به او گفته بودند زمان زیادی از زندگی‌اش باقی نمانده است. این معلمِ خارق‌العاده، نقشی را به دختر داد که امید داشت احساسات، شور و عشقی رمانتیک را به او منتقل کند، احساساتی که شاید هیچ وقت فرصت تجربۀ آن‌ها را پیدا نمی‌کرد. او تعریف کرد که دختر یک ژولیت فوق‌العاده شد. همان شب، رومئو و ژولیت را خط به خط از بر کرد، طوری که انگار قبلاً صد بار آن نقش را بازی کرده است.\nاتفاق بعدی همۀ اطرافیان دخترک را حیرت‌زده کرد. او نقش تک تکِ قهرمان‌های زن شکسپیر را بازی کرد، هر نقش با عمق احساسی و قوتی بیشتر از نقش قبل. حالا سال‌ها از زمانی که نقش ژولیت را بازی کرد می‌گذرد. برخلاف تمام انتظارات و پیش‌بینی‌های پزشکی، وارد دانشگاه شد و حالا در دو رشتۀ پزشکی و تئاتر مشغول به تحصیل است و از نقشی به نقش دیگر «عبور» می‌کند.\nنمونۀ استثنایی این زن جوان ربطی به این مسئله ندارد که ذهن و قلب می‌توانند محدودیت‌های جسم را کمرنگ کنند یا نه؛ بلکه به این مسئله باز می‌گردد که ورود به زندگی دیگران چه نقشی در زندگی خود ما دارد. تئاتر کاری را آشکار می‌کند که هر یک از ما هنگامِ عبور از عمیق‌ترین و غرق‌کننده‌ترین اشکال خواندن انجام می‌دهیم. ما از دیگری چون مهمانی در درون خود استقبال می‌کنیم و گاه خود دیگری می‌شویم. در آنی از زمان خود را ترک می‌کنیم و وقتی باز می‌گردیم، از نظر فکری و احساسی متحول و گاهی وسیع‌تر و غنی‌تر شده‌ایم و گاهی، آنگونه که نمونۀ استثنایی این زن جوان نشان می‌دهد، چیزی را تجربه می‌کنیم که زندگی امکانش را به ما نداده است. این هدیه‌ای بی‌حساب است.\nو هدیه‌ای است درون هدیه‌ای دیگر. نشستن در چشم دیگران نه‌تنها حس همدردی ما را با آنچه خوانده‌ایم برقرار می‌کند، بلکه دانش درونی ما را دربارۀ جهان گسترش می‌دهد. اینها ظرفیت‌های شناخته‌شده‌ای هستند که سبب می‌شوند در طول زمان انسان‌تر شویم، چه در مقام کودکی که قورباغه و وزغ4 را می‌خواند و می‌آموزد وقتی قورباغه بیمار است وزغ چه می‌کند و چه در مقام بزرگسالی که دلبند5 تونی موریسون، راه‌آهن زیرزمینی6 کولسون وایتهد یا کاکاسیای تو نیستم[fnI Am Not Your Negro][/fn] جیمز بالدوین را می‌خواند و انزوای طاقت‌فرسای بردگی و ناامیدی کسانی را از سر می‌گذراند که محکوم به بردگی یا میراث آن بوده‌اند.\nبه واسطۀ این بُعدِ تغییردهندۀ خودآگاهی در خواندن می‌آموزیم که ناامیدی و یأس یا هیجان و سرمستی از احساسات بیان‌نشده چگونه است. دیگر به یاد نمی‌آورم که چند بار دربارۀ احساسات هر یک از قهرمان‌های جین آستن خوانده‌ام- اِما، فنی پرایس، الیزابت بنت در غرور و تعصب یا در جدیدترین تجسم خود در شایسته: بازگویی مدرن غرور و تعصب7 اثر کورتیس سیتنفیلد. تنها این را می‌دانم که هرکدام از این شخصیت‌ها با عواطفی درگیر بودند که کمک می‌کرد احساساتی اغلب متناقض را بشناسم؛ این امر سبب می‌شود با ترکیب پیچیده و خاص احساسات خود، در هر شرایطی که زندگی می‌کنیم، راحت‌تر کنار بیاییم و کمتر احساس تنهایی کنیم. همانطور که در نمایشنامۀ سرزمین سایه‌ها8، دربارۀ زندگی سی. اس. لوئیس گفته می‌شود، «ما می‌خوانیم تا بدانیم تنها نیستیم».\n\nدر واقع اگر خیلی خوش‌شانس باشیم، شاید نوع خاصی از مهرورزی به کسانی را تجربه کنیم که در کتاب‌هایمان زندگی می‌کنند و حتی گاه نوعی مهرورزی به نویسندگانی که آن‌ها را می‌نویسند. یکی از ملموس‌ترین بازخوانی‌های این مفهوم اخیر را می‌توان در یکی از شخصیت‌های نادر تاریخی یافت، نیکولو ماکیاوللی. او برای اینکه بهتر وارد خودآگاه نویسندگانی شود که آثارشان را می‌خواند و با آن‌ها «گفتگو» کند، رسماً لباس‌هایی را می‌پوشید که متناسب عصر زندگی این نویسندگان بودند. وی در نامه‌ای به دیپلماتی به نام فرانچسکو وتوری در ۱۵۱۳ نوشت:\nاز اینکه با آنها حرف بزنم و علت کارهایشان را بپرسم خجالت نمی‌کشم؛ آن‌ها هم لطف می‌کنند و پاسخم را می‌دهند؛ شاید چهار ساعت بگذرد ولی حوصله‌ام سر نمی‌رود، همۀ مشکلات را فراموش می‌کنم، از فقر وحشت نمی‌کنم، از مرگ نمی‌ترسم؛ خودم را کاملاً در اختیار آن‌ها می‌گذارم.\nماکیاوللی در این متن نه‌تنها مصداقی از بُعدِ نشستن در چشم دیگری در اثرِ ژرف‌خوانی است، بلکه مصداقی است از ظرفیتِ ما برای آنکه از واقعیت‌های فعلی‌مان به فضایی درونی منتقل شویم که در آنجا می‌توانیم تجربۀ فشارهای ناگزیری را که مشخصۀ غالب وجود انسانی در هر سنی است با دیگران در میان بگذاریم: ترس، اضطراب، تنهایی، بیماری، تردیدهای عشق، دوری و بازگشت و گاه خودِ مرگ. شک ندارم برخی از این‌ احساسات همان‌هایی است که سوزان سانتاگ جوان حس می‌کرد، زمانی که نگاهی به قفسۀ کتاب‌هایش می‌انداخت و فکر می‌کرد: «دارم به پنجاه دوست می‌نگرم. کتاب خواندن مانند این بود که از این سوی آینه به آن سویش گام بگذارم. می‌شد جای دیگری بروم». و بی‌شک در بُعد ارتباطی خواندن، این نویسندگان شاهدی هستند بر اینکه رهاکردن خود برای ورود به آرامش مطلوب جمع دیگران در هر سنی چه معنایی دارد، حالا چه این دیگرانْ شخصیت‌های داستانی باشند، چه شخصیت‌های تاریخی چه خود نویسندگان.\nشاید این غرق‌شدن آزادانه در خواندن در فرهنگ ما در معرض تهدید باشد. این تهدید به‌شکلِ نوعی نگرانی از برخی آمارهای رو به افزایش در جامعۀ ما پدیدار شده است، از جمله نگرانی تیمی از ان‌.پی.‌آر که به خاطر دلمشغولی شخصی‌شان دربارۀ این تهدید، مصاحبۀ مفصلی با من کردند. اگر آرام‌آرام صبر شناختی خود را از دست بدهیم و در دنیایی که کتاب‌ها خلق می‌کنند و زندگی و احساسات «دوستانی» که در آن‌ها زندگی می‌کنند، غرق نشویم چیزهای زیادی را از دست خواهیم داد. اگرچه فیلم‌ها به شکل عجیبی می‌توانند بخشی از این مشکل را جبران کنند، اما در کیفیت غرق‌شدن تفاوتی هست که با ورود به افکار ساختۀ دیگران ممکن می‌شود. چه بر سر جوانانی می‌آید که هرگز افکار و احساسات فردی کاملاً متفاوت را نمی‌بینند و درک نمی‌کنند؟ چه بر سر خوانندگان مسن‌تری می‌آید که آن حس همدردی با افراد خارج از اقوام و آشنایان خود را از دست می‌دهند؟ این جدایی فرمولی برای ایجاد غفلت ناآگاهانه، ترس و سوءبرداشت است که شاید به شکل‌های ستیزه‌جویانۀ بی‌صبری بینجامد. چیزی که بر خلاف اهداف اولیۀ کشوری است که می‌خواهد شهروندانی با فرهنگ‌های متفاوت داشته باشد.\nاین ایده‌ها و امید ملازم با آن‌ها موضوع اغلب آثار رمان‌نویس آمریکایی، مریلین رابینسون است که رئیس جمهور سابق، باراک اوباما، او را «متخصص همدردی» توصیف کرد. اوباما در یکی از نشست‌های معروف خود که در دوران ریاست جمهوری‌اش و به تقاضای خود او برگزار شد، طی سفری به آیووا با رابینسون دیدار کرد. در این گفتگو که موضوعات زیادی را در بر می‌گرفت، رابینسون ابراز تأسف کرد که بسیاری از مردم ایالات متحده گرایشی سیاسی دارند که سبب می‌شود افرادی را که با خودشان تفاوت دارند در مقام «دیگریِ شرور» ببینند. وی این مسئله را «تغییر خطرناکی دانست که شاید سبب شود نتوانیم به‌عنوان یک دموکراسی به حیات خود ادامه دهیم». رابینسون چه هنگامی که دربارۀ افول انسان‌باوری می‌نویسد، چه وقتی که دربارۀ ظرفیت ترس برای کمرنگ‌کردن ارزش‌هایی که طرفدارانش مدعی دفاع از آن‌ها هستند، قدرت کتاب‌ها را برای کمک به ما در درک دیدگاه دیگران، مثلِ پادزهری برای ترس‌ها و تعصب‌هایی تصویر می‌کند که بسیاری از مردم، اغلب ناآگاهانه به آن‌ها چنگ می‌زنند. در چنین جَوّی، اوباما به رابینسون گفت مهم‌ترین چیزهایی را که دربارۀ شهروند بودن می‌داند، از رمان‌ها آموخته است: «این مسئله به همدردی مرتبط است. به این که بپذیریم جهان پیچیده است و پر از خاکستری‌ها اما هنوز هم می‌توان حقیقت را در آن یافت و اینکه انسان باید برای آن زنده بماند و کار کند. و اینکه می‌شود با دیگر انسان‌ها ارتباط برقرار کرد، اگرچه بسیار متفاوت از ما باشند».\nآموزه‌های واقعی و نومیدکننده‌ای که اوباما و رابینسون دربارۀ آن‌ها گفتگو کردند شاید با تجربۀ دیگر زندگی‌ها آغاز شوند اما با کاری عمق می‌یابند که بعد از نشستن در چشم دیگران رخ می‌دهد؛ یعنی لحظه‌ای که چیزی که داریم می‌خوانیم ما را بر آن می‌دارد تا قضاوت‌های پیشین خود و زندگی دیگران را بازنگری کنیم. داستان لوسیا برلین «راهنمای زنان نظافتچی»9 نمونۀ خوبی است. وقتی مشغول خواندنِ این داستان شدم، زن نظافتچی قهرمان داستان را دیدم که گویی از تراژدی‌های هرروزه بی‌خبر بود، تراژدی‌هایی که زیر پوست جاهایی که کار می‌کرد در جریان بودند. تا اینکه جملۀ آخر را خواندم که با گفتۀ زن به پایان می‌رسید «بالاخره گریه می‌کنم». هرچه دربارۀ راوی داستان که زنی نظافتچی بود تصور کرده بودم به یکباره با جملۀ آخر فروریخت. برداشت‌های اشتباه و محدودکنندۀ من از پنجره بیرون ریخته بودند، این پنجره‌ها زمانی باز می‌شوند که می‌توانیم تعصباتی را ببینیم که با خود به خواندنی‌هایمان می‌آوریم. بی‌شک این همان کشف متواضعانه‌ای بود که برلین می‌خواست خوانندگانش دربارۀ خود به آن برسند.\n\nجیمز کرول در کتاب مسیح واقعی: پسر خدا برای عصر سکولار 10 مواجهۀ مشابه‌ای را دربارۀ نشستن در چشم دیگران در قلمروی غیرداستانی توصیف می‌کند. در این کتاب، کرول تجربیات خودش را در مقام پسری جوان و کاتولیکی بسیار مؤمن، هنگامِ خواندن آنه فرانک: خاطرات یک دختر جوان 11 بازگو می‌کند. او شهودی را توصیف می‌کند که زندگی‌اش را تغییر داد، شهودی که با ورود به زندگی آن زن یهودی جوان به آن دست یافت، زنی که علی‌رغم نفرت وحشیانه از یهودیان که موجب نابودی او و خانواده‌اش شده بود، تمام آرزوها و شور زندگی محدودیت‌ناپذیر یک دختر جوان را در خود حفظ کرده بود.\nورود به دیدگاه این دخترِ سراپا خارجی مسیری پیش‌بینی‌نشده را مقابل چشمان جیمز کرول گشود. از توصیف درگیری‌های او با پدرش که یک ژنرال نظامی بود بر سر بحران ویتنام در یک مجلس ترحیم آمریکایی: خدا، پدرم، و جنگی که بین ما درگرفت  12 تا توصیف رابطۀ میان یهود و مسیحیت در شمشیر کنستانتین: تاریخچه کلیسا و یهودیان 13، هر یک از کتاب‌های او حول محور نیاز به درک عمیق دیدگاه دیگری شکل گرفته‌اند، چه در ویتنام و چه در اردوگاه‌های کار اجباری آلمان.\nدر مسیح واقعی، کرول از زندگی و تفکر الاهی‌دانِ اوایل قرن بیستم، دیتریش بنهوفر، بهره گرفت تا بر عواقب مرگ‌بار شکست انسان در درک دیدگاه دیگران تأکید کند. بنهوفر، ابتدا در منبر کلیسا و سپس در زندان، دربارۀ ناتوانی تأسف‌بار بیشتر افراد در درک دیدگاه مسیح تاریخی در مقام یک یهودی و همچنین دیدن قتل‌عام یهودیان در آلمان از دیدگاه خودشان، شجاعانه، سخنرانی می‌کرد و دست به قلم می‌برد. بنهوفر در آخرین اثر خودش پرسید: واقعاً اگر مسیح تاریخی زنده بود، چه واکنشی به آلمان نازی نشان می‌داد؟ او تأکید می‌کرد تنها کسی که از یهودیان حمایت می‌کند حق دارد «نیایش گریگوری 14 را بخواند.» این نتیجه‌گیری سبب شد او بر خلاف عقاید مذهبی خود دربارۀ قتل عمل کند و در دو سوءقصد به جان هیتلر همکاری کند و در نهایت در یکی از اردوگاه‌های کار اجباری با دستور مستقیم نمایندۀ پیشوا به قتل برسد.\nمن این نوشته را در زمانی می‌نویسم که بسیاری از پناهندگان -که اغلب مسلمان هستند- از شرایط وخیم می‌گریزند و می‌کوشند وارد اروپا، ایالات متحده یا هرجایی شوند که بتوانند زندگی قبلی خود را بازیابند. این نوشته را در روزی می‌نویسم که پسر یهودی جوانی از اهالی شهرم، بوستون، که بنا بود سال بعد وارد دانشگاه شود در سرزمین‌های اشغالی کشته شده چون یک پسر جوان فلسطینی او را «دیگریِ دشمن» تشخیص داده است. گسترش عمیق‌ترین انواع خواندن نمی‌تواند مانع چنین تراژدی‌هایی شود، اما درک دیدگاه دیگر انسان‌ها می‌تواند دلایلی تازه و متنوع عرضه کند تا راه‌های جایگزین شفقت‌آمیزی برای مواجهه با دیگران در جهان خود بیابیم، چه کودکان معصوم مسلمان باشند که از آب‌های آزاد خطرناک عبور می‌کنند و چه پسر یهودی بی‌گناهی از مدرسۀ میمونیدز بوستون، که هر دو، کیلومترها دورتر از خانۀ خود کشته می‌شوند.\nالبته واقعیت نگران‌کننده این است که دور از چشم بسیاری از ما، از جمله خودم تا همین اواخر، نوعی افول بی‌سابقۀ همدردی در میان نسل جوان به وجود آمده است. شری ترکل، استاد دانشگاه ام.‌آی.‌تی، مطالعه‌ای را توصیف می‌کند که سارا کانرات و گروه تحقیقاتی‌اش در دانشگاه استنفورد انجام دادند و نشان داد در دو دهۀ اخیر، همدردی در میان نسل جوان ما ۴۰ درصد افت داشته است و پرشیب‌ترین افول در ده سال گذشته مشاهده شده است. ترکل این فقدان همدردی را تا حد زیادی به این مسئله مرتبط می‌داند که این افراد با حضور در دنیای مجازی، ارتباطات واقعی و چهره‌به‌چهرۀ خود را از دست داده‌اند. از نظر وی فناوری ما را در دوردست قرار می‌دهد، پدیده‌ای که نه تنها هویت فردی ما را تغییر می‌دهد بلکه سبب تحول هویت ما در ارتباط با دیگران می‌شود.\nخواندن در سطوح عمیق شاید تا حدی پادزهری در مقابل الگوی ذکرشده در دورشدن از همدردی باشد. اما اشتباه نکنید: همدردی تنها مهربان بودن با دیگران نیست؛ اهمیت آن فراتر از این‌هاست. همدردی به درک عمیق دیگری مرتبط است، مهارتی بنیادی در جهانی که ارتباطات میان فرهنگ‌های متنوع رو به افزایش است. تحقیقات در علوم عصب‌شناختی نشان می‌دهد که آنچه اینجا نشستن در چشم دیگران می‌نامم نشانگر مجموعۀ پیچیده‌ای از روندهای شناختی، اجتماعی و احساسی است که ردهای فراوانی در مدار مغز-خواندن ما بر جای می‌گذارد. تحقیقی دربارۀ تصویرسازی مغز که دانشمند عصب‌شناس آلمانی تانیا سینگر انجام داد، مفهوم‌سازی‌های گذشته دربارۀ همدردی را بسط می‌دهد و ثابت می‌کند همدردی شامل شبکه‌ای کامل از حس و فکر است که بینش، زبان و شناخت را با شبکه‌های گستردۀ زیرقشری مرتبط می‌کند. سینگر تأکید دارد که این شبکۀ بزرگتر در کنار دیگر بخش‌ها است، از جمله شبکه‌های بسیار مرتبط عصبی برای نظریۀ ذهن که اینسولار 15 و قشر سینگولیت را در بر می‌گیرد، بخش‌هایی که پهنه‌های وسیعی از مغز انسان را به هم مرتبط می‌کنند. نظریۀ ذهن که اغلب در بسیاری از افرادِ طیف اوتیسم، پیشرفته نیست و در وضعیت مرضی‌ای که نارسایی هیجانی نام دارد از بین می‌رود، به یک ظرفیت بالقوۀ انسانی بازمی‌گردد که سبب می‌شود در تعاملات اجتماعی خود با دیگران، بتوانیم افکار و احساسات آن‌ها را دریافت، تحلیل و تفسیر کنیم. سینگر و همکارانش توضیح می‌دهند که نورون‌های بسیار بزرگ این مناطق به شکلی یکپارچه برای ارتباط بسیار سریع میان این مناطق و دیگر قسمت‌های قشری و زیرقشری شامل تمام قسمت‌ها، از جمله قشر حرکتی، تناسب یافته‎‌اند تا ارتباط سریعی را ممکن سازند که جهت ایجاد همدردی ضروری است.\nشاید این فکر که وقتی مطالعه می‌کنید قشر حرکتی مغزتان فعال می‌شود، چیزی نمادین به نظر آید، اما به معنای دقیق کلمه، در مغز شما چنین اتفاقی می‌افتد. تصویر آنا کارنینا را بازسازی کنید، زمانی که از روی ریل قطار می‌پرد. شماهایی که آن بخش از رمان تولستوی را خوانده‌اید، خودتان نیز با او می‌پرید. به احتمال زیاد همان نورون‌هایی که در زمان حرکت پاها و بالاتنه‌تان به کار می‌گیرید، در زمانی هم که خواندید آنا جلوی قطار پرید، فعال شدند. بخش‌های زیادی از مغزتان فعال شدند، هم در همدردی با ناامیدی غریزی او و هم در برخی نورون‌های آینه‌ای که این ناامیدی را از نظر حرکتی اعمال می‌کنند. هرچند شاید نورون‌های آینه‌ای بیش از آنکه به خوبی فهمیده شوند، شهرت یافته‌اند، اما به‌هر‌حال، نقش شایان توجهی در خواندن دارند. در یکی از مقالات این تحقیق که عنوان جذابی دارد «مغز شما هنگام دست و پنجه نرم کردن با جین آستن»16، استاد ادبیات قرن هجدهم، ناتالی فیلیپس در همکاری با دانشمندان عصب‌شناسی استنفورد، به مطالعۀ اتفاقاتی پرداخت که در زمان خواندن رمان به شکل‌های مختلف در ما رخ می‌دهند: یعنی خواندن با «دقت بالا» و بدون آن. (بار دیگر به گفتۀ کالینز بیندیشید.) فیلیپس و همکارانش دریافتند که وقتی بخشی از یک داستان را «با دقت» می‌خوانیم، بخشی از مغز را فعال می‌کنیم که با احساس و عمل شخصیت‌های داستان مرتبط است. او و همکارانش شگفت‌زده شدند که تنها با این درخواست از دانشجویان خود که دقیق بخوانند یا برای تفریح، بخش‌های متفاوتی از مغز فعال شدند که شامل قسمت‌های مختلف درگیر با حرکت و لامسه می‎‌شود.\nدر کارهای مشابه، دانشمندان عصب‌شناسی دانشگاه اموری و دانشگاه یورک نشان داده‌اند زمانی که استعاره‌های مربوط به بافت اجسام را می‌خوانیم، شبکه‌هایی در مناطق مسئول لامسه به نام قشر حسی‌-پیکری فعال می‌شوند و همچنین زمانی که دربارۀ حرکت می‌خوانیم، نورون‌های حرکتی فعال می‌شوند. در نتیجه، وقتی دربارۀ دامن ابریشمی اما بوواری می‌خوانیم، مناطق لامسه‌مان فعال می‌شوند و وقتی می‌خوانیم که اِما از درشکه‌اش تلوتلوخوران بیرون آمد و به دنبال لیون، عاشق جوان و دمدمی‌مزاج خود رفت، مناطق مرتبط با حرکت در قشر حرکتی‌مان فعال می‌شوند و به احتمال زیاد، مناطق متأثر دیگر نیز فعال می‌شوند.\nاین مطالعات گام نخست کارهای رو به افزایشی است که دارد روی همدردی و همذات‌پنداری در حوزۀ علوم اعصاب در ادبیات انجام می‌شود. دانشمند شناختی، کیت اوتلی که روی روانشناسیِ داستان مطالعه می‌کند، رابطۀ تنگاتنگی را میان خواندن داستان و درگیری روندهای شناختی معروف نشان داده است، روندهایی که شالودۀ همدردی و نظریۀ ذهن هستند. اوتلی و ریموند مار، همکارش در دانشگاه یورک، نشان می‌دهند که روند ورود به خودآگاهِ دیگری در خواندن داستان و ماهیتِ محتوای داستان نه‌تنها به همدردی ما کمک می‌کنند بلکه نشانگر چیزی هستند که دانشمند علوم اجتماعی، فرانک هیکمولدر «آزمایشگاه اخلاقی» ما می‌نامد. به این معنا، وقتی ما داستان می‌خوانیم، مغز فعالانه وجدان فردی دیگر را مشابه‌سازی می‌کند، از جمله افرادی را که در غیر این صورت حتی نمی‌توانیم تصورشان کنیم. این امر به ما امکان می‌دهد، اگر شده برای چند دقیقه، ببینیم واقعاً دیگری بودن به چه معناست، با تمام احساسات و درگیری‌های مشابه و گاه بسیار متفاوتی که زندگی دیگران را در بر می‌گیرد. مدار خواندن با چنین تشابهاتی بسط داده می‌شود؛ زندگی روزمرۀ ما نیز همینطور است و همچنین زندگی کسانی که دیگران را هدایت می‌کنند.\nجین اسمایلی، رمان‌نویس آمریکایی، نگران این مسئله است که دقیقاً همین بعد داستان بیش از همه در فرهنگ ما در معرض تهدید است: «حدس من این است که فناوری به‌خودیِ خود رمان را از بین نمی‌برد… اما شاید رمان‌ها به حاشیه رانده شوند… وقتی چنین اتفاقی بیفتد، جامعۀ ما به توحش و خشونت کشیده می‌شود… به واسطۀ مردمی که راهی برای درک ما یا یکدیگر ندارند». این یادآوری بهت‌انگیزی است که نشان می‌دهد اگر بخواهیم جامعه‌ای مردم‌سالار را تحقق بخشیم، تداوم حیات خواندن چقدر برای انسان‌ها حائز اهمیت است.\nدر نتیجه، همدردی هم دانش است و هم احساس. همدردی مستلزم کنارگذاشتنِ فرضیات پیشین و تعمیق درک فکری ما از فرد دیگر، دین دیگر، فرهنگ و عصر دیگر است. در این لحظه در تاریخ جمعی ما، شاید ظرفیت شناخت شفقت‌آمیز دیگران بهترین پادزهر در مقابل «فرهنگ بی‌تفاوتی» باشد، فرهنگی که رهبران روحانی‌ای چون دالایی لاما، اسقف اعظم دزموند توتو و پاپ فرانسیس درباره‌اش حرف می‌زنند. همچنین شاید بهترین پل به دیگرانی باشد که نیاز داریم با آن‌ها کار کنیم، تا بتوانیم جهانی امن‌تر برای تمام ساکنان آن بیافرینیم. شاید در فضای شناختی‌ای که هنگام خواندن، به واسطۀ درک شفقت‌آمیز ذهن دیگری، برای ما ایجاد می‌شود غرور و تعصب آرام‌آرام از بین برود.\nتحقیقات جدید دربارۀ همدردی در مغزِ خواننده نشان می‌دهد که از نظر فیزیولوژیک، شناختی، سیاسی و فرهنگی چقدر اهمیت دارد که احساسات و افکارِ فرد هنگام خواندن به هم وصل شوند. کیفیت فکر ما به دانش زمینه‌ای و احساساتی بستگی دارد که هر یک با خود به همراه داریم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب برشی است از کتاب خواننده، به خانه‌ات بیا: مغزِ خواننده در دنیایی دیجیتال (Reader, Come Home: The Reading Brain in a Digital World) نوشتۀ ماریان ولف که در تاریخ ۸ اوت ۲۰۱۸ با عنوان «WHAT DOES IMMERSING YOURSELF IN A BOOK DO TO YOUR BRAIN» در وب‌سایت لیتراری‌هاب منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳ آذر ۱۳۹۷ آن را با عنوان «غرق‌شدن در کتاب‌ها چه بر سر مغزتان می‌آورد؟» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است. همیچنین این مطلب در دهمین فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        Wolf, Maryanne. Reader Come Home: The Reading Brain in a Digital World. HarperCollins, 2018\n\n                                                     \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        ماریان ولف (Maryanne Wolf) استاد رشد کودکان در دانشگاه تافتس است و در همین دانشگاه مدیریت مرکز تحقیقات خواندن و زبان را نیز بر عهده دارد. وی در کمبریج، ماساچوست زندگی می‌کند.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        الهیات روایی، شاخه‌ای از الهیات است که در دهۀ ۱۹۷۰ باب شد و تمرکز ویژۀ آن بر داستان‌ها و روایت‌های دینی است.\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Love’s Mind\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        فیبروز سیستیک یا «سفتی مخاط» نوعی بیماری خودایمنی ژنتیکی است که باعث غلیظ و چسبنده شدن ترشحات بدن می‌شود و از رایج‌ترین علائم آن مشکلات حاد تنفسی و خس خس سینه است [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Frog and Toad\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Beloved با عنوان دلبند توسط شیرین‌دخت دقیقیان به فارسی ترجمه شده است [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Underground Railroad: با عنوان راه آهن زمینی توسط دو مترجم به فارسی ترجمه شده است [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Eligible: A Modern Retelling of Pride and Prejudice\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        Shadowlands\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                         A Manual for Cleaning Women\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        Christ Actually: The Son of God for the Secular Age\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        11\n                                                        Anne Frank: The Diary of a Young Girl\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        12\n                                                        An American Requiem: God, My Father, and the War That Came Between Us\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        13\n                                                        Constantine’s Sword: The Church and the Jews: A History\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        14\n                                                        یکی از مشهورترین نیایش‌های مسیحیت [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        15\n                                                        بخشی از مغز که در ادراک و احساسات بین فردی نقش ایفا می‌کند [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        16\n                                                        Your Brain on Jane Austen"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157655.json b/train/528157655.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b7d92cc1933744afae5374f1941e8175cb0f1169
--- /dev/null
+++ b/train/528157655.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "استثمار به‌شیوۀ استیو جابز",
+  "subtitle": "شعارِ «کاری بکن که دوستش داری» با مخفی‌کردن سازوکارهای استثماریِ آن کاری که ترویج می‌دهد، بی‌نقص‌ترین ابزار ایدئولوژیک سرمایه‌داری است",
+  "introduction": "استیو جابز، مدیر فقید اپل، مهم‌ترین مُبلّغ شعار «کاری بکن که دوستش داری» است. این نصیحت روحیه‌بخش ما را ترغیب می‌کند که علایقمان را به کاری درآمدزا تبدیل کنیم؛ کاری که به نفع خودمان است نه به نفع بازار. اما به عقیدۀ میاتوکومیتسو نویسندۀ کتاب «کاری بکن که دوستش داری: و دروغ‌های دیگر در مورد موفقیت و شادی»، این شعار ضدکارگری‌ترین ایدئولوژی در عصر کنونی است و بیشترین تخریب را در دانشگاه ایجاد کرده است.",
+  "content": "ژاکوبن — «کاری بکن که دوستش داری. کاری که می‌کنی، دوست بدار.» این فرمان‌ها قاب‌ شده و بر دیوار اتاقی نصب شده است. در توصیف این اتاق فقط می‌توان گفت «به‌خوبی طراحی شده است». تصویر این اتاق اولین بار در یکی از وبلاگ‌های طراحی عامه‌پسند منتشر شد و از آن زمان، هزاران بار پین شده، در تامبلر به اشتراک گذاشته شده و لایک خورده است.\nچیدمان این اتاق با نورپردازی و عکاسی زیبای خود، به‌گونه‌ای است که حس زینزاخت۱ [حس نوستالژیک] را القا کند. این لفظ آلمانی به‌معنای اشتیاقی لذت‌بخش برای مکان یا چیزی آرمانی است. علیرغم اینکه اتاقِ «کاری بکن که دوستش داری» میل به کار را به فضای فراغت وارد می‌کند، دقیقاً همان‌جایی است که پین‌کننده‌ها و لایک‌زننده‌ها آرزو دارند آنجا باشند. این اتاق پر از تزئینات هنری است و کار در آن، عشق است؛ نه زحمت. نحوۀ قرارگرفتنِ دولوحه، نسخه‌ای سکولار از محراب خانه‌ای قرون‌وسطایی را تداعی می‌کند.\nشکی وجود ندارد که «کاری بکن که دوستش داری»، شعار غیررسمی کار در روزگار ما است. مشکل اینجا است که این شعار موجب رستگاری نمی‌شود؛ بلکه باعث می‌شود تا ارزش کار واقعی، ازجمله همان کاری که می‌خواهد آن را تجلیل کند، تنزل یافته و مهم‌تر از آن اینکه انسانیتِ اکثرِ کارگران از آنها سلب می‌شود.\n«کاری بکن که دوستش داری» در ظاهر، نصیحتی روحیه‌بخش است که ما را ترغیب می‌کند تصمیم بگیریم از انجام چه کاری بیشترین لذت را می‌بریم و سپس آن فعالیت را به طرحی درآمدزا تبدیل کنیم. اما چرا باید لذتمان برای سود باشد؟ مخاطب این حکم کیست؟ چه کسی مخاطب آن نیست؟«کاری بکن که دوستش داری» باعث می‌شود تا تمرکز ما بر خودمان و بر شادی فردی‌مان بماند. بدین‌صورت ما را از اوضاع کاریِ دیگران غافل می‌کند، تصمیماتمان را تصدیق کرده و از تعهد در قبال افراد دیگر معافمان می‌کند؛ افرادی که چه دوست داشته باشند و چه نداشته نباشند، کار می‌کنند. این شعار، دست پنهانِ افرادِ برخوردار از امتیاز و نمایندۀ نوعی جهان‌بینی است که نخبه‌سالاری خود را در لفافۀ خودبه‌سازی۲ مخفی می‌کند. بنا بر این طرز تفکر، کار چیزی نیست که به‌خاطر حق‌الزحمه انجام می‌شود؛ بلکه عملی ناشی از خودشیفتگی است. اگر از کار سودی حاصل نشود، به‌خاطر این است که عشق و همتِ کارگر کافی نبوده است. دستاورد واقعی این شعار، این است که به کارگران قبولانده شود که کارشان به نفع خودشان است؛ نه به نفع بازار.\nکلمات قصار خاستگاه‌ها و مصادیق متعددی دارند؛ اما ماهیت کلی و کلیشه‌ایِ «کاری بکن که دوستش داری» باعث می‌شود نتوان چیزی دقیق به آن نسبت داد. مآخذ آکسفورد این عبارت و انواع آن را به مارتینا ناوراتیلووا، فرانسوا رابله و کسانی دیگر نسبت می‌دهد. اینترنت معمولاً آن را سخنی از کنفوسیوس معرفی می‌کند تا آن را در گذشته‌ای غبارآلود در شرق قرار دهد. اپرا وینفری و دیگر حامیان مثبت‌نگری دهه‌ها است که این شعار را در کَرنا کرده‌اند؛ اما مهم‌ترین مُبلّغ اخیرِ عقیدۀ «کاری بکن که دوستش داری» مدیر فقید اپل، استیو جابز است.\nنطق فارغ‌التحصیلی او برای هم‌دوره‌های خودش در سال ۲۰۰۵ در دانشگاه استنفورد، به‌تمام‌معنا نوعی اسطورۀ پیدایش است؛ به‌خصوص اینکه جابز را حتی مدت‌ها قبل از مرگ زودهنگامش، قدیس حامی «کار به‌منزلۀ لذت» می‌دانستند. جابز در این نطق، داستان تأسیس اپل را بازگو کرده و این اندیشه را عرضه می‌کند:باید چیزی را که دوست دارید، پیدا کنید. این مسئله همان‌طور که دربارۀ شریک زندگی‌تان صدق می‌کند، دربارۀ کارتان هم صادق است. کارتان بخش اعظم زندگی‌تان را تشکیل می‌دهد. تنها راه خشنودی واقعی، انجام کاری است که از نظرتان فوق‌العاده است. تنها راه انجام کار فوق‌العاده، این است که کاری را که می‌کنید، دوست داشته باشید.\nدر این چند جمله، ضمایر دوم شخص جمع بیش از هشت بار تکرار شده است. چنین تأکیدی بر فرد از سوی جابز، جای تعجب ندارد. او کسی است که از خودش به‌عنوان یک کارگر تصویری خیلی خاص به وجود آورده است: خلاق، خودمانی، پر از شور و حرارت؛ تمام این حالات با عشق رمانتیک آرمانی همخوانی دارد. جابز، خویشتنِ کارگر خود را با چنان مهارتی با شرکتش ترکیب کرد که لباس یقه‌اسکیِ سیاه و جین آبی‌اش استعاره‌ای شده است از کل شرکت اپل و کاری که آن را حفظ می‌کند.\nاما وقتی جابز، اپل را حاصل عشق فردی خود معرفی می‌کند، زحمات هزاران کارگرِ شرکت‌های اپل را نادیده می‌گیرد. منظور ما شرکت‌هایی است که خیلی راحت در سوی دیگرِ این سیاره از دیدگان پنهان شده‌اند؛ درحالی‌که زحمت آنهاست که موجب تحقق عشق جابز می‌شود.\nباید تعارضی که در این غفلت عمدی وجود دارد، برملا شود. گرچه «کاری بکن که دوستش داری» بی‌ضرر و ارزشمند به نظر می‌رسد؛ نهایتاً خودمحور و مبتنی بر خودشیفتگی است. اعلام «کاری بکن که دوستش داری» از سوی جابز، مخالفتی ناراحت‌کننده با بینش آرمانی هنری دیوید تورو۳ مبنی بر کار برای همه است. تورو در «زندگی بدون اصول» می‌نویسد:وضع اقتصادی یک شهر، زمانی مناسب است که به‌قدری خوب به کارگرانش پول بپردازند که آن‌ها احساس کنند نه برای اهداف کم‌ارزش همچون امرار معاشِ صِرف، بلکه برای اهداف علمی یا حتی اخلاقی کار می‌کنند. کسی را استخدام نکنید که کارتان را برای پول انجام می‌دهد؛ بلکه کسی را استخدام کنید که کار را به‌خاطر عشق به آن انجام می‌دهد.باید پذیرفت که تورو چندان به طبقۀ کارگر توجه نمی‌کند. سخت می‌توان تصور کرد که شستن کهنه‌ها «برای اهداف علمی یا حتی اخلاقی» باشد؛ حال هر قدر هم که دستمزد خوبی داشته باشد. اما به‌هرحال او معتقد است که جامعه وظیفه دارد کار را به‌خوبی پاداش داده و آن را معنادار سازد. اما نگرش جابزی قرن بیست‌ویکم از ما می‌خواهد که به درون بنگریم. این نگرش، ما را از هرگونه تعهد یا حتی پذیرش دنیایی فراتر از خودمان معاف می‌کند و این موضوع، خود گویای خیانت آن به تمام کارگران است؛ خواه آگاهانه آن را بپذیرند یا نه.\nیکی از پیامدهای این انزوا، تفکیکی است که شعار «کاری بکن که دوستش داری»، عمدتاً از نظر طبقاتی میان کارگران به وجود می‌آورد. کار به دو طبقۀ مخالف تقسیم می‌شود: آنچه دوست‌داشتنی است: خلاقانه، فکری و دارای شأن اجتماعی؛ آنچه دوست‌داشتنی نیست: تکراری، غیرفکری و نامتمایز. افرادی که در گروه نخست جای می‌گیرند، دارای موقعیت بسیار بهتری از نظر مزایا، ثروت، موقعیت اجتماعی، تحصیلات، تعصبات قومی جامعه و نفوذ سیاسی هستند و این در حالی است که آنها فقط اقلیتی کوچک از نیروی کار را تشکیل می‌دهند.\nاما کسانی که مجبور به انجام کار غیردوست‌داشتنی می‌شوند، وضعیت متفاوتی دارند. بنا بر عقیدۀ «کاری بکن که دوستش داری»، کاری که با اهداف یا نیازی غیر از عشق انجام شود، یعنی اکثر کارها، نه‌فقط از ارزش می‌افتد، بلکه کلاً حذف می‌شود. همان‌طور که در نطق جابز در استنفورد هم گفته می‌شود، کار غیردوست‌داشتنی هرچند مورد نیاز جامعه باشد، کلاً از گسترۀ توجه بیرون رانده می‌شود.\nبه طیف وسیعی از کارها بیندیشید که جابز را قادر می‌ساخت که حتی یک روز را به‌عنوان مدیر اپل بگذارند: غذای او از مزارع کشت می‌شد، سپس در مسافت‌های طولانی حمل می‌شد. کالاهای شرکت او گردآوری، بسته‌بندی و ارسال می‌شد. تبلیغات اپل نویسنده، بازیگر و فیلم‌بردار داشت. دادخواهی‌ها در دادگاه پیش برده می‌شد. سطل آشغال‌های اداره خالی و کارتریج‌ها پر می‌شد. تولید کار از هر دو سو ادامه دارد. اکثر کارگران کارشان را به‌درستی انجام می‌دهند؛ اما در چشمِ نخبگانی که مشغول کارهای دوست‌داشتنی خود هستند، نامرئی‌اند. پس بااین‌وجود، چه تعجبی دارد که مشکلاتِ پیشِ روی کارگران امروزی، مانند دستمزدهای فاجعه‌بار و هزینه‌های سنگینِ نگه‌داری کودک حتی در میان حزب لیبرال طبقۀ حاکم، به‌ندرت مشکلات سیاسی به‌شمارمی‌آیند؟\nشعارِ «کاری بکن که دوستش داری»، بخش اعظم کار را ازقلم انداخته است و مابقی را عشق به‌شمارمی‌آورد. به همین جهت می‌توان گفت که ضدکارگری‌ترین ایدئولوژی کنونی است. اگر چیزی به نام کار وجود ندارد، چه لزومی دارد که کارگران منافع طبقاتی‌شان را گردآوری و اعلام کنند؟\n«کاری بکن که دوستش داری» این حقیقت را کتمان می‌کند که امکان انتخاب شغل به‌خاطر پاداش درونی، امتیازی مبتنی بر طبقۀ اجتماعی‌اقتصادی است که فرد با زحمت خود، آن را به دست نیاورده است. حتی اگر یک طراح گرافیک خوداشتغال، والدینی داشت که می‌توانستند پول مدرسۀ هنر را بدهند و یک آپارتمان مناسب در بروکلین اجاره کنند، آنگاه او می‌توانست حق‌به‌جانب، توصیۀ «کاری بکن که دوستش داری» را به کسانی بدهد که آرزوی موفقیت او را دارند.\nاگر باور داشته باشیم که برای روراست‌بودن با خودمان و در واقع دوست‌داشتن خودمان، حتماً باید کاری همچون بازاریاب سیلیکون ولی۴ یا مسئول روابط‌عمومی یک موزه یا یک دستیار کارشناس داشته باشیم، پس درمورد زندگی درونی و امید کسانی که اتاق‌های یک هتل را تمیز می‌کنند یا قفسه‌های فروشگاه‌های بزرگ را می‌چینند، چه باوری داریم؟ پاسخ این است: هیچ چیز.\nامریکایی‌ها به‌طور فزاینده‌ای به کار سخت با درآمد کم تن‌می‌دهند و خواهند داد. مطابق با آمار ادارۀ کار امریکا، دو شغل که بیشترین گسترش را تا سال ۲۰۲۰ خواهند داشت، «خدمتکار شخصی» و «خدمتکار خانگی» با معیارهای سال ۲۰۱۰، به‌ترتیب درآمدهایی برابر با ۱۹.۶۴۰ و ۲۰.۵۶۰ دلار در سال خواهند داشت. بزرگ‌داشتن برخی حرفه‌ها و دوست‌داشتنی‌دانستن آنها ضرورتاً موجب بی‌ارزش‌پنداشتن زحمت کسانی می‌شود که کارهای نادلچسبی انجام می‌دهند که چرخ جامعه را می‌چرخاند؛ به‌خصوص کار ضروری پرستاران خانگی.\n«کاری بکن که دوستش داری» هم باعث تحقیر و نادیده‌گرفته‌شدن مشاغل بی‌شماری می‌شود که به ما اجازه می‌دهند تا راحت زندگی کنیم و آنچه دوست داریم، انجام دهیم؛ هم به حرفه‌هایی که قصد تجلیل آنها را دارد، آسیب زیادی زده است؛ به‌خصوص مشاغل موجود در ساختارهای سازمانی. شعار «کاری بکن که دوستش داری» هیچ‌‌جا مانند دانشگاه برای رهروان خود مخرب نبوده است. در اواسط دهۀ 2000، یک دانشجوی معمولی دکتری از پول تقریباً کمِ امور مالی و حقوقی می‌گذشت تا با حقوقی جزئی به‌دنبال اشتیاق خود درمورد اساطیر اسکاندیناوی یا تاریخ موسیقی افریقایی‌کوبایی برود.\nبازار اشتغال دانشگاهی سزایِ پاسخگویی به این رسالتِ بالاتر است. در این بازار حدود 41درصد از استادان امریکایی استادیار هستند؛ مدرسانی قراردادی که معمولا حقوق کمی دریافت می‌کنند و مزایا، سمت، امنیت شغلی و آینده‌ای در دانشگاه محل کارشان ندارند.\nعوامل متعددی وجود دارد که موجب می‌شود دانشجویان دکتری این کار ‌فوق‌تخصصی را با چنین دستمزد کمی انجام دهند. از میان این عوامل می‌توان به وابستگی به مسیر۵ و مخارج گزاف دریافت مدرک دکتری اشاره کرد. اما یکی از مهم‌ترین عوامل این است که دکترین «کاری بکن که دوستش داری»، به‌طورفراگیری در دانشگاه ریشه‌ دوانده است. کمتر شغل دیگری وجود دارد که اینچنین صمیمانه هویت شخصی کارگران خود را با فرآوردۀ کار درهم‌آمیزد. این تشخیصِ ژرف تاحدی توضیح می‌دهد که چرا بسیاری از استادانی که به چپ‌گرابودن خود افتخار می‌کنند، درمورد وضعیت کاری همکاران خود به‌طور عجیبی سکوت اختیار می‌کنند. ازآنجاکه پژوهش دانشگاهی باید به‌دور از عشق ناب انجام شود، شرایط واقعی و پاداش این کار، اگر اصلاً مدنظر قراربگیرند، به مسائلی ثانوی تبدیل می‌شوند.\nسارا بروئیت در مقالۀ «کار دانشگاهی، زیبایی‌شناسیِ مدیریت و نوید کار مستقل»، در مورد استادان دانشگاه‌ می‌نویسد:… باور ما مبنی بر اینکه کارمان پاداشی غیرمادی دارد و نسبت به شغلی «معمولی»، برای هویت‌مان بنیادین‌تر است، باعث می‌شود که ما کارمندانی آرمانی باشیم؛ چون هدف مدیریت این است که بیشترین فایده را با کمترین هزینه از کار ما بیرون بکشد.\nبسیاری از دانشگاهی‌ها مایل‌اند فکر کنند که از یک شغل سازمانی و ارزش‌های همراه آن گریخته‌اند؛ اما مارک بوسکت در مقالۀ «ما کار می‌کنیم» یادآور می‌شود که دانشگاه حتی می‌تواند الگویی برای مدیریت سازمانی باشد:چطور می‌توانیم محیط کار دانشگاه را شبیه‌سازی کنیم و مردم را وادار کنیم تا با نهایتِ قوت فکری و احساسی، هفته‌ای پنجاه یا شصت ساعت را با دستمزد یک قهوه‌چی یا کمتر کار کنند؟ آیا راهی هست تا کارمندانمان را وادار کنیم در پاسخ به کار بیشتر و دستمزد کمتر، روی میز خود از حال بروند و به آهستگی زمزمه کنند «من عاشق کارم هستم»؟ چطور می‌توانیم کاری کنیم تا کارگرانمان مانند اعضای هیئت‌علمی باشند و انکار کنند که اصلاً کار می‌کنند؟ چطور می‌توانیم فرهنگ سازمانی خود را شبیه به فرهنگ محیط دانشگاه سازیم تا نیروی کار ما هم عاشق کار خود شود؟\nکسی انکار نمی‌کند که کارِ لذت‌بخش، کمتر خسته‌کننده است؛ اما کار غیررضایت‌بخش نیز به‌هرحال کار است و پذیرفتن این مسئله به‌هیچ‌وجه باعث کاهش ارزش آن کار نمی‌شود. اما نپذیرفتن این امر، راه را برروی نابکارانه‌ترین استثمار گشوده و به تمام کارگران ضربه می‌زند.\nعجیب‌ آنکه، شعار «کاری بکن که دوستش داری» حتی در حرفه‌های اصطلاحاً دوست‌داشتنی هم استثمار را تقویت می‌کند. حرفه‌هایی که کار خارج‌ از وقت، کم‌درآمد یا بی‌درآمد در آن‌ها هنجار جدید است مثل: گزارشگرانی که از آنها خواسته می‌شود تا کار عکاس اخراج‌شده را انجام دهند، تبلیغات‌چیانی که از آنها انتظار می‌رود تا در تعطیلی‌های آخر هفته هم مطلب پین و توئیت کنند، 46درصد نیروی کاری که از آنها انتظار می‌رود تا ایمیل کاریشان را در روزهای مرخصی استعلاجی هم ببینند. هیچ‌چیز باعث وخیم‌ترشدن استثمار نمی‌شود؛ مگر متقاعدکردن کارگران به اینکه دارند کاری را می‌کنند که دوست دارند.\nروزگار «کاری بکن که دوستش داریِ» ما به‌جای ساختن ملتی از کارگران شاد و خشنود، باعث افزایش شمار استادان کمکی و کارآموزهای بدون‌دستمزد شده است؛ افرادی که متقاعد شده‌اند که با دستمزد کم یا بدون دستمزد یا حتی با ضرر کار کنند. این مسئله به‌خصوص دربارۀ کارآموزانی صدق می‌کند که برای اعتبار دانشکده کار می‌کنند یا کسانی که دوره‌های کارآموزی در خانه‌های دلپذیرِ مد را در مزایده می‌خرند. والنتینو و بالنسیاگا۶ در میان خانه‌های متعددی هستند که دوره‌های کارآموزی یک‌ماهه را به مزایده گذاشتند؛ البته برای اهداف خیریه. این مسئله، حد غایی استثمار است. مطابق با بررسی ادامه‌دار پرو پابلیکا، شمار کارآموزانِ بدون‌دستمزد در نیروی کار امریکا دائماً در حال افزایش است.\nتعجبی ندارد که کارآموزانِ بدون دستمزد در حوزه‌هایی زیادند که مطلوبیت اجتماعی زیادی دارند؛ مثل مد، رسانه و هنر. این صنایع مدت‌هاست که به بی‌شماریِ کارگرانی عادت کرده‌اند که حاضرند برای جایگاه اجتماعی کار کنند؛ نه برای دستمزد واقعی. تمام این کار تحت‌عنوان عشق انجام می‌شود. البته کسانی که از این موقعیت‌ها محروم می‌شوند، قسمت اعظم جمعیت هستند: کسانی که برای دستمزد به کار نیاز دارند. این محرومیت نه‌تنها رکود اقتصادی و شغلی را وخیم‌تر می‌کند؛ بلکه این صنایع را هم از نظرات متنوعی که جامعه می‌تواند عرضه دارد، محروم می‌سازد.\nهمان‌طور که مدلین شوارتس۷ در رأی مخالف می‌نویسد، اتفاقی نیست که صنعت‌هایی مانند مد، رسانه و هنر که تاحدزیادی مبتنی بر کارآموزان هستند، حالتی زنانه دارند. اما یکی دیگر از پیامدهای مخرب «کاری بکن که دوستش داری» این است که درقبال کمترین پاداش یا بدونِ هیچ پرداختی، از زنان به‌طور بی‌رحمانه‌ای کار می‌کشد. زنان بخش اعظمِ نیروی کار بی‌درآمد یا کم‌درآمد را تشکیل می‌دهند: کارگران خدمتکار، اساتید کمکی و کارآموزان بدون‌دستمزد. تعداد این زنان از مردان بیشتر است. چیزی که میان تمام این کارها مشترک است، خواه فردی با مدرک دکتری یا دیپلم آن را انجام دهد، این باور است که دستمزد نباید هدف اصلی انجام کار باشد. زنان بنا بر این فرض کار می‌کنند که ذاتاً مهربان بوده و مشتاق به خشنودی دیگران هستند. آنها از بدو زمان بچه‌داری، نگه‌داری از بزرگ‌سالان و کارهای خانه را انجام داده‌اند؛ بدون اینکه پاداش زحماتشان داده شود. هرچه باشد حرف پول درشأن یک زن نیست.\nرؤیای «کاری بکن که دوستش داری» همچون هر اسطورۀ امریکایی دیگر، در ظاهر دمکراتیک است. دانشجویان دکتری می‌توانند هر کاری  دوست دارند، بکنند؛ مثلاً مشاغلی ایجاد کنند که عشقشان را به رمان دورۀ ویکتوریا و نوشتن مقالات تأمل‌برانگیز در نیویورک ریویو آو بوکز برآورده می‌کند. فارغ‌التحصیلان دبیرستان هم می‌توانند این کار را انجام دهند و از دستور ساخت مربای عمه پرل، یک امپراتوری غذای آماده بسازند. در امریکا هر کس این فرصت را دارد که کاری را که دوست دارد، انجام دهد و ثروتمند شود.\nآنچه دوست داری انجام بده و هرگز  یک روز هم در عمرت کار نکن. قبل از مسحورشدن با گرمای فریب‌دهندۀ این نوید، باید پرسید: «وقتی موقع کارکردن، حس نکنیم که داریم کار می‌کنیم، دقیقاً چه کسی این میان سود می‌برد؟» «اصلاً چرا کارگران نباید احساس کنند که کار می‌کنند؛ درحالی‌که واقعاً دارند کار می‌کنند؟» ماریو لیورانیِ مورخ به ما یادآور می‌شود که «کارکرد ایدئولوژی این است که استثمار را به‌صورتی دلپذیر به افراد مورد استثمار و به‌صورت امتیاز برای افراد ضعیف نشان دهد».\n«کاری بکن که دوستش داری» با مخفی‌کردن سازوکارهای استثماریِ آن کاری که ترویج می‌دهد، درواقع بی‌نقص‌ترین ابزار ایدئولوژیک کاپیتالیسم است. این شعار، کار دیگران را کنار می‌گذارد و کار ما را برای خودمان مخفی می‌کند. این حقیقت را مخفی می‌کند که اگر تمام کارمان را به‌عنوان کار بپذیریم، حدود متناسبی برای آن درنظر‌خواهیم‌گرفت و تقاضای پاداشی درخور و برنامۀ کاری متناسبی خواهیم داشت که برای خانواده و فراغت هم وقتی باقی می‌گذارد.\nاگر این کار را کنیم، افراد بیشتری از میان ما می‌توانند کاری را که واقعاً دوست دارند، انجام دهند.\n\nپی‌نوشت‌ها:* این مطلب در تاریخ ۱۲ ژانویه ۲۰۱۴ با عنوان «In the Name of Love» در وب‌سایت ژاکوبن منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۵ فروردین ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «استثمار به‌شیوۀ استیو جابز» ترجمه و منتشر کرده است.** میا توکومیتسو (Miya Tokumitsu) از ویراستاران ژاکوبن و نویسندۀ کاری بکن که دوستش داری: و دروغ‌های دیگر در مورد موفقیت و شادی است.[۱] Sehnsucht[۲] self-betterment[۳] Henry David Thoreau از نویسندگان مشهور رمانتیسم امریکایی که کتاب او تحت عنوان والدن دربارۀ زندگی آرام در طبیعت است.[۴] Silicon Valley[۵] path dependencyعقیده‌ای مبنی بر اینکه تصمیمات کنونی ما تا حد زیادی تحت تأثیر انتخاب‌ها، تصمیمات و مسیر گذشته‌مان است.[۶] Balenciaga[۷] Madeleine Schwartz\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157657.json b/train/528157657.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4232f4be45398b07eaa1219d781c7961aab66b1f
--- /dev/null
+++ b/train/528157657.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تاریخِ زشتی می‌گوید چیزی به نام زشتی وجود ندارد",
+  "subtitle": "هنگامی که چیزی را زشت می‌نامیم، داریم چیزی دربارۀ خودمان می‌گوییم",
+  "introduction": "«زشت‌ترین بخش بدنت، نه بینی یا انگشت پا، بلکه ذهن توست.» این بخشی از یک ترانه‌ است که به ما یادآوری می‌کند، منبعِ همۀ چیزهای زشت، تنها و تنها تلقی‌های ذهنی ماست. تاریخ زیبایی‌شناسی به خوبی به ما نشان‌ می‌دهد که هرچه امروز زشت تلقی می‌شود، ممکن است فردا زیبا به چشم آید. اما داغِ لقبِ زشت، بر بدن‌ها و زندگی‌ها می‌‌خورد. داغی که واقعی است.",
+  "content": "گرچن ای‌هندرسن، ایان — در سدۀ نوزدهم، زن بومیِ پشمالویی در مکزیک که خولیا پاسترانا نام داشت، در نمایشگاه ادواری عجایب زیست‌شناختی «زشت‌ترین زن جهان» معرفی شد. پس از آنکه او را به اروپا بردند، بر اساس هنجارهای ویکتوریایی، روی صحنه ایفای نقش می‌کرد: آواز می‌خواند و می‌رقصید، به زبان‌های خارجی سخن می‌گفت، تن به آزمایش‌های پزشکی در انظار عموم می‌داد و به دیگر سرگرمی‌های عمومی می‌پرداخت. او هم در طول زندگی‌اش و هم پس از مرگش متصف به صفت «زشت» بود.\n ریشۀ واژۀ زشت (ugly) به زبان اسکاندیناویاییِ سدۀ میانه می‌رسد و معنای آن «ترسیدن یا وحشت‌زده‌شدن» بود. واژۀ «زشت» معانی متعددی تداعی می‌کرد که ازجملۀ آن‌ها به این واژه‌های مشابه می‌توان اشاره کرد: هیولاوار، مضحک، ازریخت‌افتاده، عجیب، منحط و ناقص‌الخلقه. زشتی که تاریخی داستان‌گونه دارد از منابع پرشماری سربرآورده است: از ارسطو که زنان را مردان «ناقص‌شده» می‌دانست بگیر، تا افسانه‌های قرون وسطایی دربارۀ عجوزه‌های که به زنان زیبا تبدیل شده‌اند، کاریکاتورهای سده هجدهم، نمایش‌های «عجایب» سده نوزدهم، هنر و مردمان «منحط» سده بیستم، معماری خام‌گرا۱ و موارد دیگر. زشتی مدت‌هایی مدید چالشی را پیشِ روی زیبایی‌شناسی و ذائقه می‌نهاد. تصور آنچه را که قرار است زیبا و ارزشمند باشد نیز بغرنج می‌ساخت.\n سنت‌های غربی غالباً زشتی را در تضاد با زیبایی قرار می‌دهند؛ اما این مفهوم در بافت‌های فرهنگی گوناگون حامل معانی مثبتی است. مفهوم ژاپنی «وابی-سابی» برای نقص و خلل‌پذیری ارزش قائل می‌شود. این‌ها خصایصی هستند که در فرهنگ‌های دیگر ممکن است «زشت» پنداشته شوند. زشتی و زیبایی می‌توانند مانند ستاره‌های دوتایی عمل کنند که هریک در میدان جاذبۀ دیگری می‌افتد و دایره‌وار به دور هم می‌چرخند؛ درحالی‌که همراه با ستارگان پرشمار دیگر یک منظومه را تشکیل می‌دهند.\n معمولاً صفت «زشت» برای افترازدن به کار می‌رود؛ اما در دهه‌های اخیر، با مقولات زیباشناختی با ظن و تردید بیشتری برخورد کرده‌اند. کتلین ماری هیگینزِ فیلسوف می‌نویسد: «ما نمی‌توانیم زیبایی را معصوم بدانیم» هنگامی که «شکوه خیره‌کنندۀ برآمده از ابر قارچیِ انفجار اتمی توأم با شر اخلاقی است». همچنان که جهان دگرگون می‌شود و معانی «زیبا» و «زشت» با هم اصطکاک می‌یابند، مشاجره بر سر این موضوع دامنۀ بیشتری می‌یابد. در سال ۲۰۰۷ ویدئویی با برچسب «زشت‌ترین زن جهان» پخش شد. این ویدئو به‌جای پاسترانا، لیزی بلاسکِس را نشان می‌داد که در آن زمان هفده‌ساله بود. بلاسکِس که متولد تگزاس بود، از یک چشم نابینا بود و مبتلا به اختلالی بود که مانع از افزایش وزن وی می‌شد. در اظهارنظرهای عامۀ مردم، وی را یک «هیولا» نامیدند و حتی خطاب به وی گفتند: « فوراً خودت را بکش.» این تجربه بلاسکِس را تشویق کرد مستندی علیه ارعاب سایبری۲ بسازد. این مستند در سال ۲۰۱۵ منتشر شد و این پرسش را در انداخت که آیا بهتر نیست عنوان زشت بر اتهام‌زنندگان اطلاق شود؟\n در دو قطب متضاد، «زشتی» نه‌تنها تبدیل به نقطه‌ای برای جدایی از هم‌دیگر نشده، بلکه تبدیل به شعاری برای اتحاد شده است. در زمان‌ها و مکان‌های گوناگون، هر یک از ما ممکن است زشت تلقی شده باشیم: از موقرمز گرفته تا چشم‌آبی، چپ‌دست تا بینی‌عقابی و گوژپشت تا لاغرمردنی. به‌سادگی می‌توان هرگونه مشخصۀ ظاهری را تبدیل به نشانه‌ای از زشتی کرد۳ یا اینکه داستان زشتی را تبدیل به موضوعی برای مطالعات موردی کرد؛ بی‌آنکه میراث بزرگ‌تر آن را مد نظر قرار داد.\n در زبان یونانی باستان، مترادف‌های زشتی، دال بر شرارت، فضاحت و ضعف بودند. ممکن بود استثنائاتی نیز در این میان وجود داشته باشند؛ مانند «فیلسوف زشت، ولی فرزانه، سقراط» یا «بردۀ قصه‌گوی ازریخت‌افتاده، ازوپ». اما گرایش بر آن بود که خصیصه‌های ظاهری، بازتابی از ارزش درونی یا نوعی شگون مادرزادی تلقی شود. شبه‌علمِ سیماشناسی۴ در دوران باستان بر حسب خصایص زیبا و زشت پی به خیر یا شر اخلاقی می‌برد. افسانه‌های پریان در سده‌های میانه، تصویر زنان زیبا و جانوران درنده‌خو را تغییر داد؛ اما دلالت‌های منفیِ این اصطلاحات همچنان در طول سده‌ها حفظ شد. همچنانکه امپراتوری‌های استعماری گسترش می‌یافتند، هیولاها در حاشیۀ بدفهمی از موضوع سربرآوردند. برای نمونه، کاشفان اروپایی تندیس‌های «زشت» خدایان هندی را به‌مثابۀ علائمی آخرالزمانی تفسیر می‌کردند؛ تفسیری که از طریق خوانش روایت‌های مسیحی صورت می‌گرفت و هیچ ارتباطی با موضوع نداشت.\n در سده‌های هجده و نوزده محک‌زدن مرز متزلزل میان زیبایی و زشتی تداوم یافت. در روزگاری که «زشتی» و «کژریختی» تقریباً به‌جای یکدیگر تعریف می‌شدند، کاریکاتورها دست به اغراق در ویژگی‌های ظاهری زدند. ویلیام هی عضو پارلمان بریتانیا که گوژپشت بود، کوشید بار منفی «کژریختی» را بزداید. او استدلال کرد که این جسم کژریخت نمایانگر یک روح زشت نیست. حتی هنگامی که معانی سنتی این موضوعات به چالش کشیده شدند، نمایشگاه‌هایِ عجایب زشتی‌ها را به اوج‌های جدیدی رساندند و موزه‌های کالبدشکافی و نمایشگاه‌های جهانی نیز گونه‌های انسانی و جلوه‌های قومی را به نمایش گذاشتند.\n جنگ جهانی نخست باعث مبالغه در برداشت‌های موروثی از زشتی شد. همچنان‌که فنون جنگی به مراحل نوتری از مکانیزاسیون رسید، مردان جوانی که زمانی زیبا بودند در اثر آثار مخرب نارنجک‌ها، گاز خردل و تانک‌ها تبدیل به مردانی زشت شدند. برخی از سربازان ازقبیل «صورت‌داغون‌ها۵» به‌سبب «صورت‌های وحشتناکمان» گروه‌هایی تشکیل دادند تا تبدیل به «آموزگاران اخلاق» گردند و «شرافتمان را به ما بازگرداندند». اگرچه بسیاری از این سربازان درگذشتند یا از انظار پنهان شدند، شوک دیداری ناشی از این مسئله به‌موازات تلاش هنرمندان و تبلیغات‌چیان برای سرهم‌بندی مجدد یک نظم نوین جهانی، دوباره وارد شد. در دهۀ ۱۹۳۰، آلمان نازی از نوعی زیبایی‌شناسی ملی‌شده حمایت کرد تا امر زشت را با برچسب چیز «منحط» سانسور کند و آثار هنری و گروه‌های فرهنگی را به‌طور همزمان در معرض آزار و نابودی قرار دهد.\n در طی دوره‌های نزاع، هر نوع تهدید یا هر یک از دشمنان را می‌توان زشت گردانید و بدین‌سان آن را تعمیم داد. یک فرد را می‌توان با ملاک‌های خودسرانه، مانند داشتن یک بازوبند زرد یا شال‌گردن مشکی و باتوجه‌به زاویۀ دید ناظر، وارد گروه «زشت‌ها» کرد. «زشت» را می‌توان به‌طور مجازی بر هر چیزی اطلاق کرد؛ اما داغ میراث نامطمئن این واژه بر بدن‌ها می‌خورد و بیشتر می‌تواند شامل حال بییننده شود تا آن کسی که دیده می‌شود. چنانکه فرانک زاپا در ترانه‌ای خوانده است، «زشت‌ترین بخش بدن تو» نه بینی یا انگشت پا، بلکه «ذهن تو» است.\n در اواخر دهۀ ۱۹۳۰، کنت و مامی کلارک به جنوب امریکا سفر کردند تا تأثیر روان‌شناختی تبعیض و جدایی نژادی را بررسی کنند. آنان از بچه‌ها می‌خواستند تا میان عروسک‌های سفید و سیاه دست به انتخاب زنند. به‌نحو قابل‌توجهی عروسک سفید، عروسک «زیبا» معرفی می‌شد و عروسک سیاه، عروسک «زشت»؛ آن‌هم درحالی‌که این زشتی و زیبایی توأم با صفاتی همچون «خوب» و «بد» و «تمیز» و «کثیف» بود. تونی ماریسن نیز با پیگیری مضمون مشابهی در رمان خودش با عنوان آبی‌ترین چشم (۱۹۷۰) دربارۀ تأثیر نژادپرستی بر خانواده بریدلاو نوشت:\n توگویی اربابی اسرارآمیز و همه‌چیزدان، ردایی از زشتی بر تن هر کس پوشانده است… ارباب گفته بود: «شما مردمانی زشت هستید». آن‌ها خود را ورانداز کرده بودند و هیچ چیزی مغایر با گفتۀ ارباب در آن نیافته بودند. در واقع می‌دیدند که در هر تابلوی تبلیغاتی، هر فیلم و هر نگاهی نوعی تأیید این گفته وجود دارد که گوشه‌چشمی نیز به آن‌ها دارد.\n هنر آینه‌ای را پیشِ روی گرایش‌های دگرگون‌شونده قرار می‌دهد. برچسب‌های اولیۀ «زشت» گاهی اوقات به فراموشی سپرده می‌شدند؛ آن‌هم هنگامی که موضوعاتی که زمانی مسخره می‌شدند، ارزشمند گردیدند. امپرسیونیسم سدۀ نوزدهم که امروزه در نمایشگاه‌های پرسروصدا به نمایش درمی‌آید، در ابتدا با غذاهای آبکی و گوشت گندیده مقایسه می‌شد. هنگامی که آثار هِنری ماتیس در نمایشگاه آرموری در سال ۱۹۱۳ در امریکا به نمایش درآمد، منتقدان، آثار وی را با نیش و کنایه «زشت» نامیدند؛ آن‌هم درحالی‌که دانشجویان هنر در شیکاگو یکی از تمثال‌های «برهنۀ آبی» او را در مقابل مؤسسۀ هنر به آتش کشیدند. یک سده بعد همان مؤسسه بازنگری مهمی دربارۀ این اثر ماتیس انجام داد. زمانی موسیقی راک‌اَندرول، موسیقی زشت قلمداد می‌شد که بیم آن می‌رفت که تمامی نسل‌ها را تباه سازد.\n برخی هنرمندان در مواجهه با تهمت «زشت»بودن به استقبال این واژه شتافتند. پل گوگنِ نقاش، زشتی را «سنگ محک هنر مدرن ما» نامید. ازرا پاوند شاعر و مترجم نوعی «آیین زشتی» را تبلیغ کرد. چارلز اچ‌اچ‌پریِ آهنگساز به ستایش زشتی در موسیقی برخاست؛ چیزی که به باور وی بدون آن «هیچ پیشرفتی نه در امور اجتماعی و نه امور هنری اتفاق نمی‌افتد». کلمنت گرینبرگِ منتقد، امپرسیونیسم انتزاعیِ جکسن پولاک را چونان امری که «از زشت به‌نظرآمدن باکی ندارد» ستود؛ [چراکه] «همۀ آثار ژرف و اصیل هنری در آغاز، زشت به نظر می‌رسند».\n بهره‌گیری از واژۀ «زشت» باعث تقلیل بار منفی آن شد. به نظر می‌رسد که شیاتو، نقاش چینی سدۀ هفدهم، هنگامی که نقاشی خود را «ده‌هزار لکۀ جوهرِ زشت» نامید، پیشگام ضربه‌های قلم‌موی پرحرارت پولاک شد. سنت متقدم‌تری در شعر عربیِ سده‌های میانه تلاش کرد تا موقعیتِ انسان‌ها را در ارتباط با بیماری و ناتوانی به‌گونه‌ای مثبت دوباره چارچوب‌بندی کند؛ آن‌هم از رهگذر «زشت‌کردن زیبایی و زیباکردن زشتی». اصطلاح فرانسوی jolielaide یا «زشتِ زیبا»، دل به نوای سدۀ هجدهم سپرده بود؛ آن هنگام که «باشگاه‌ زشت‌ها» در بریتانیا و امریکا به‌عنوان انجمن‌های اخوت سربرآوردند. اعضای شوخ‌طبع این باشگاه‌ها مجموعۀ رنگارنگ دماغ‌ها، چانه‌ها و لب و لوچه‌هایشان را به نمایش می‌گذاشتند. بسیاری از باشگاه‌ها تحقیر شدند و حیات کوتاهی هم داشتند؛ اما دیگران، همچون باشگاه ایتالیایی «فستا دی بروتی» که هنوز هم وجود دارد یا جشنوارۀ زشت‌ها، به بقای خود ادامه دادند. آن‌ها کوشیدند با تبعیض‌های مبتنی بر ظاهر مقابله کنند.\n حتی هنگامی که سیاست و رسانه‌های اجتماعی منازعه‌های «زشت» به پا می‌دارند، برنامه‌های سرگرمی عامه‌پسند به استقبال زشتی رفته است. نمایش تلویزیونی بتیِ زشت (2006تا2010) پویشی را برای «زشت‌بودن» به راه انداخت و برنامۀ شِرِک موزیکال شعارش این بود که «زشت را برگردانیم». عروسک‌های محبوب کودکان، یعنی عروسک‌های زشت، این شعار را بر خود دارند که: «زشت زیبای جدید است». درحالی‌که برخی برنامه‌های سرگرمی زشتی را بتواره می‌سازند، کتاب‌هایی مانند خاطرات رابرت هوگ با عنوان زشت (۲۰۱۳) و رمان علمی‌تخیلیِ ردۀ سنی جوانان با عنوان زشت‌ها نوشتۀ اسکات وسترفلد (۲۰۰۵) مردم را ترغیب می‌کنند تا فراتر از ظاهر جسمانی افراد را بنگرند. یکی از سازمان‌های ضد ارعاب سایبری کلمۀ UGLY را تبدیل به سرواژه‌ای کرده است که حروف آن دال بر حرف‌های آغازین کلمات «منحصربه‌فرد (Unique)، بااستعداد (Gifted)، دوست‌داشتنی (Loveable)، تو (You)» هستند. «زشت» که زمانی در انزوای اجتماعی به سر می‌برد، به‌گونه‌ای فزاینده علیه خود برخاسته تا معانی موروثی را به چالش کشد و حتی به مقابله با بی‌عدالتی‌ها برخیزد.\n هنگامی که چیزی را زشت می‌نامیم، چیزی دربارۀ خودمان می‌گوییم و نیز چیزی دربارۀ آنچه از آن می‌ترسیم یا وحشت داریم. برپاکنندگان و بینندگان نمایشگاه‌ عجایب در سدۀ نوزدهم که پاسترانا را «زشت» نامیدند، خود را در معرض نمایش دیگری قرار دادند. بقایای جسم پاسترانا در سال ۲۰۱۲ دوباره به مکزیک بازگردانده شد؛ یعنی هنگامی که کمیتۀ ملی نروژ برای پژوهش‌های قومی دربارۀ بقایای انسانی برچسب زشت را به خودِ برپاکنندگان و بینندگان آن نمایشگاه برگرداند و آن‌ها را «مضحک» نامید. این پرسش باقی است که چگونه وضعیت‌های مشابه را در میان خودمان درک می‌کنیم و به آن واکنش نشان می‌دهیم؟ چگونه صحنه را برای آینده آماده می‌کنیم؟ ویکتور هوگو هنگامی که این را نوشت، مروج دیدگاهی شد که به استقبال زشتی می‌رفت: «زیبا صرفاً نوعی شکل» است «که در ساده‌ترین بُعدش ملاحظه می‌شود» درحالی‌که «زشت یکی از جزئیات یک کل بزرگ» است «که از ما دوری می‌کند و در هماهنگی با کل آفرینش است، نه انسان». همچنان‌که ستاره‌های دوتاییِ زشتی و زیبایی در جهانِ روبه‌گسترشِ ما همچنان دایره‌وار به دور هم می‌چرخند، ما می‌توانیم به‌درستی تمامی ستارگان دیگری را که بر گرد آن‌ها می‌چرخند، منظومه‌های بالقوه جدیدی در نظر بگیریم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را گرچن ای‌. هندرسن نوشته است و در تاریخ ۸ مارس ۲۰۱۶ با عنوان «The history of ugliness shows that there is no such thing» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ  ۲۸ فروردين ۱۳۹۵ آن را با عنوان «تاریخِ زشتی می‌گوید چیزی به نام زشتی وجود ندارد» و با ترجمۀ محمد غفوری منتشر کرده است. •• گرچن ای‌. هندرسن (Gretchen E Henderson) مدرس دانشگاه جرج‌تاون است و درحال‌حاضر عضو هادسون تراست-جِی‌.سی‌.بی در دانشگاه براون است. آخرین کتاب وی تاریخ فرهنگی زشتی (Ugliness: A Cultural History) نام دارد. ••• این مطلب با همکاری ترجمان در صفحۀ «اندیشه» شمارۀ ۵۴۸ مجلۀ همشهری جوان منتشر شده است.‬ [۱] Brutalist [۲] cyberbullying [۳] تبدیل آن به هر چیز دیگری بسیار دشوارتر است. [۴] physiognomy [۵] lesGueulescassées\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157659.json b/train/528157659.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..56119ad1fcfc7febc775a993ba21d24dad8983c9
--- /dev/null
+++ b/train/528157659.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا از رنج دیگران لذت می‌بریم؟",
+  "subtitle": "تماشای تنبیه و تحقیر شرکت‌کنندگان برنامه‌های واقع‌نما، لذت رضایت‌بخش و عمیقی دارد",
+  "introduction": "دیدن تحقیر دیگران در برنامه‌های تلوزیونی برای خیلی‌ها عادی و شاید جذاب باشد. چه بسا برنامه‌هایی که اصلاً با همین نیّت ساخته می‌شوند.  بَتیا آنگرسارگن، نویسندۀ کتاب «لذت‌های اجبارگر»، می‌گوید مسئلۀ اصلی در واقعی یا ساختگی‌بودن چنین موقعیت‌هایی نیست. سؤال اصلی این است که چرا رنج دیگران اینقدر باعث لذت ما می‌شود و همچنان به تماشای این برنامه‌ها ادامه می‌دهیم؟",
+  "content": "بَتیا آنگرسارگن، ایان — مثل ضرباهنگ تشویق تماشاچیان در آمفی‌تئاتری رومی که در انتظار گلادیاتور محبوبشان باید لحظه‌به‌لحظه بلندتر می‌شد یا مثل سروصدای جایگاه عوام در تماشاخانۀ گلوبِ۱ شکسپیر که باید پیش از به‌صحنه‌آمدنِ بازیگران اوج می‌گرفت یا مثل جماعتی که دور اسکله‌های نیویورک ازدحام می‌کردند و از ملوانان می‌خواستند تا آخرین بخش رمان‌های چارلز دیکنز را لو بدهند، گوشه‌ای از توئیتر هم دوشنبه‌شب‌ها به جوش‌وخروش درمی‌آید. \n هر هفته با نزدیک‌شدن به ساعت هشت شب به وقت شرق امریکا، قریب به ده میلیون زن امریکایی به دوستان و دنبال‌کنندگان توئیتری خود می‌پیوندند تا در آیینی فرهنگی شرکت کنند. این آیین چنان ریشه‌دوانده که سه نسخۀ فرعی، بی‌شمار نسخۀ بین‌المللی و یک نسخۀ طنز فصلی در «برنامۀ زندۀ شنبه‌شب»۲ از آن پخش می‌شود. زنان سراسر ایالات متحده شراب و آیفون۳ به‌دست، روی مُبل‌ها جا خوش می‌کنند، قایم نشسته و نفس در سینه حبس می‌کنند تا بالأخره فاصلۀ یک‌هفته‌ای طی شود و اولین تصاویر روی صفحه بیایند. این، برنامۀ واقع‌نمای۴ شبکۀ ای.بی.سی به نام «مرد مجرّد»۵ است که این زنان تمام هفته را منتظرش بوده‌اند و من نیز هم. \n گویا علاقۀ من به برنامه‌های واقع‌نما تمامی ندارد. علاقه‌ام بهت‌آور و درعین‌حال عمیق است. از مردمان پُشت‌کوهی کاریزماتیک و زرنگ «دودمان اردک‌ها»۶ تا عُلیامخدرات خوش‌لباس، اما کینه‌ایِ «زنان خانه‌دار واقعی بورلی‌هیلز»۷، از ماجراهای لوس، اما خواهرانۀ خانوادۀ کارداشیان۸ تا آشپزهای حرف‌گوش‌کُن «آشپزخانۀ جهنم»۹، از طراحان خلاق و زحمت‌کش «پروژۀ شوی لباس» تا جماعت غمگین «محتکران»۱۰، گویا اشتهای من به دیدن آدم‌هایی که برای ابله جلوه‌کردن به تلویزیون می‌آیند، تمامی ندارد. \n بخشی از علت ماجرا واقع‌نمابودن سیاست‌ورزی در قرن بیست‌ویکم است. با اغوای میلیون‌ها امریکایی توسط دونالد ترامپ، این ستارۀ برنامه‌های واقع‌نما۱۱، در کارزار ریاست‌جمهوری‌اش که یک قصۀ تمام‌عیار و درعین‌حال واقعیتی هولناک است، انگار واقعیت زندگی‌مان به کابوسی واقع‌نما و مملو از تله‌های قلابی و وحشت واقعی تبدیل شده است. ولی علاقه‌ام به این پدیدۀ پست‌مدرن، عمیق‌تر از این حرف‌ها است. \n من همیشه از تعبیر «لذت گناه‌آلود» اجتناب کرده‌ام؛ چون اصل قصه را نمی‌گوید. مسئله در اصل، نه گناه، بلکه شرمندگی است. در مصرف این پی‌رنگ‌های داستانی که شُهره‌های۱۲ بالقوه را به نمایش می‌گذارند، مرتکب خطایی نشده‌ایم؛ مگر نه اینکه خودشان خواسته‌اند برای سرگرمی ما، در این مسخره‌بازیِ تماشایی شرکت کنند؟ درست است که لذت‌بردن از این نسخه‌های برنامه‌سازی، خطای اخلاقی نیست؛ اما آن راز بزرگ‌تر را، آن «لذت» حاصل از این تجربه، لذتی که درعین شادمانی مایۀ سرافکندگی است، چطور باید تبیین کرد؟ بارهاوبارها، به‌سیاق یک استاد بلاغت و زیبانویسی۱۳ قرن هجدهم، از خود پرسیده‌ام که رنج دیگران چطور اینقدر باعث لذت من می‌شود؟ \n این برنامه‌ها به‌واقع رنج و تحقیر به ارمغان می‌آورند. مطمئناً حداقلی از طرح داستان را دارند: دنبال شوهر گشتن، خلق یک جامه، سبک‌زندگی مُسرفانۀ ثروتمندان و افراد مشهور، بقا در جزیره‌ای دورافتاده. بی‌تردید کامیابی و عشقِ شخصیت‌ها نیز برای ما تماشاچیان لذت‌بخش است. درعین‌حال، نگاهی سرسری به هر یک از این نسخه‌ها نیز کافی است که نشان دهد پی‌رنگ‌های ضعیفشان چیزی بیش از یک نخودسیاه نیست. درواقع حقه‌ای است که تنها مقصودش، تسهیل و تسریع [در فرایند] تحقیر شخصیت‌هایش است. \n مثلاً برنامۀ «مرد مجرّد» را در نظر بگیرید. جمعی از زنان هر هفته دو ساعت در وضعیت‌های هرچه تحقیرآمیزتر رقابت می‌کنند تا توجه مردی را که تازه دیده‌اند، به خود جلب کنند. آن‌ها بی‌درنگ باور کرده‌اند آن مرد نیمۀ گمشده‌شان است یا حداقل در این برنامه‌ها که بی‌شک قدری نمایش‌نامه دارند، چنین وانمود می‌شود. در هر قسمت، آن زنان تک‌تک یا دسته‌جمعی سر قرار با این خواستگار می‌روند. علاوه‌بر حقارت‌آمیزبودن ذات این صحنه‌چینی که مردی با ۲۵ زن قرار می‌گذارد، سر قرارها هم هفت‌خوان تحقیر به پا شده‌ است؛ مثلاً بازی نه‌چندان دوستانۀ فوتبال که جایزۀ برندگان آن، موهبتِ گذراندن چند لحظه دور از دیگران با آن مرد مجرّد نام‌دار است. سر برخی قرارها هم فرارکردن از خوک‌ها یا برعکس دنبال خوک‌ها گذاشتن بازی می‌کنند. \n پایان‌بندی هر قسمت، «مراسم رُز» است. مراسم رز آیینی است چنان سادیستی که جایش در [سریال] «بازی تاج و تخت» خالی است: زنان با آن ظاهر پرزرق‌وبرق و رسمی صف می‌کشند. تنشان به‌خاطر پاشنه‌های ده‌سانتی و نوشیدن شبانه می‌لرزد. آنان منتظر مرد مجرّد می‌مانند تا اسامی‌شان را بخواند. او هم یک‌به‌یک، به‌ترتیبِ مطلوبیتی که زن‌ها برایش دارند، نامشان را می‌آورد. اگر زنی آن‌قدر خوش‌شانس باشد که اسمش را بشنود، یک رُز جایزه می‌گیرد و یک هفتۀ دیگر در «عمارت مرد مجرّد» می‌ماند. آنجا جایی است که ترکیب فشار و خستگی، وضعیت ایدئال را برای رفتارهای لاجرم تأسف‌بار خلق می‌کند. آن‌هایی که اسمشان بُرده نشده، به‌سمت لیموزینی که منتظرشان است، هدایت می‌شوند. در میانۀ اشک‌های آغشته به ریمل که روی صورت‌های بی‌نقصشان روان است، با این زنانِ جوانِ ردشده برای آخرین بار در لیموزینی مصاحبه می‌شود که آن‌ها را از مرد مجرّد به‌سمت [دنیای] مات بی‌عشق می‌برد. تحقیر علنی زنانِ زیبا است که چرخ‌های این برنامه را می‌چرخاند. هرچند من از مشاهدۀ تحقیر مردم در زندگی واقعی منزجرم، گویا برنامه‌های واقع‌نما آنقدر واقعی نیستند که شعلۀ آن انزجار را برافروزند. \n راستش مسئله صرفاً منزجرنبودن از تحقیر این ستاره‌ها نیست؛ چون تماشا و لذت‌بردن از برنامه‌های واقع‌نما، «علی‌رغم» این تحقیرها نیست. اینکه هر هفته می‌آییم تا ببینیم این مرد مجرّد کم‌رو که هیچ فرقی با قبلی‌ها ندارد، چه کسی را انتخاب می‌کند، «علی‌رغم» تحقیرهای مکرّر این زنان نیست. نشستنمان به تماشای دوربینی که به خانۀ محتکران حمله‌ور می‌شود تا پُشته‌های غذای فاسد و ۳۷ مخلوط‌کن شکسته را افشا کند، «علی‌رغم» چهرۀ وحشت‌زدۀ آن‌ها نیست. \n این نمایش‌ها به‌واقع با شرمنده‌سازیِ شخصیت‌های خود، لذت زیبایی‌شناختیِ بسیار قدیمی و بسیار عمیقی را به ارمغان می‌آورند. ارسطو نام این لذت را «کاتارسیس»۱۴ (روان‌پالایی) گذاشته بود. \n «فن شعرِ» ارسطو قدیمی‌ترین اثر در نقد ادبی است. آن فیلسوف یونانی که «فیزیک» و «فن خطابه» را نگاشته بود، در این اثر طرح اصولی را می‌ریزد که سازوکار تراژدی عظیم‌اند. نکتۀ حیاتی این است: ساختار پی‌رنگ باید به گونه‌ای باشد که هرکس داستان را می‌شنود، «از آنچه رُخ می‌دهد با دلهره به هیجان آید و با تأثر آب شود». در مواجهۀ مخاطب با درام تراژیک، این عواطف، یعنی تأثر و ترس همچون خمیرمایه‌اند. یعنی با بازشدن گره‌های پی‌رنگ، ترس و تأثر در سینۀ بیننده اوج می‌گیرند و گسترش می‌یابند و نوعی دگرگونی جادویی رُخ می‌دهد. ارسطو آن را «کاتارسیس» می‌نامید که بسته به تفسیرتان می‌تواند پاک‌سازی، تمیزسازی یا شفاف‌سازی معنا دهد. \n منظور ارسطو از کاتارسیس دقیقاً چه بود؟ از زمان رُنسانس بدین‌سو، دانش‌پژوهان سعی کرده‌اند پرده از معنای این متن مستتر بردارند. ارسطو شاید برای آنکه سرنخی به جا گذاشته باشد، اصرار می‌کند که صرفاً نوعِ بسیار خاصی از شخصیت می‌تواند احساسات ترس و تأثر را در ما برانگیزد. ارسطو رندانه می‌گوید مرد بافضیلتی که از وضعیت خوب دچار وضعیت بد می‌شود، از پس این کار برنمی‌آید؛ «چون این نه محرک تأثر است و نه ترس. فقط ما را شوکه می‌کند». همچنین قهرمان تراژدی نمی‌تواند تبهکاری باشد که ستارۀ اقبالش درخشیده است؛ چون نه حس اخلاقی‌مان را ارضا می‌کند و نه تأثر یا ترس را فرامی‌خواند. ارسطو هشدار می‌دهد که «سقوط یک تبهکار مطلق را نیز نباید نمایش داد». پی‌رنگی که در آن تبهکاری تنبیه می‌شود، بی‌تردید حس اخلاقی‌مان را ارضا می‌کند؛ اما الهام‌بخش تأثر یا ترس نمی‌شود، چون سیراب فضیلتیم. \n ترس و تأثر، آن آتش‌زنه و فولادی که در کنار هم جرقۀ لذت تزکیه‌کننده را می‌زنند، به یک شرطِ بسیار ویژه وابسته‌اند؛ یعنی اینکه تراژدی، انسانی «شبیه خودمان» را ترسیم کند: نه در نهایتِ خوبی و نه مملوّ از تباهی، بلکه کسی که بداقبالی‌اش نتیجۀ «خطا یا سستی» باشد. بهترین محمل تزکیه، شخصیتی با همان ضعف‌های خودمان است؛ یعنی کسی که از سایر جهات برازنده است، اما نقصی مرگ‌بار دارد که با آن همذات‌پنداری می‌کنیم. \n درام آنجا خاتمه می‌یابد که آن شخصیت به‌خاطر همان نقص علناً تحقیر می‌شود تا میل شرم‌آورمان و قدرت مخرّبش افشا شود. با دلهره به تماشای تمثالمان روی صحنه می‌نشینیم که شرم‌آورترین امیالمان را محقق می‌کند و سپس به‌خاطر همین امیال به‌طرز دلهره‌آوری تنبیه و شرمنده می‌شود. ترسمان از تحمل سرنوشتی مشابه است که آن میل‌های شرم‌آور را می‌زُداید یا می‌پالاید و ما را با حس لذت‌بخشِ عاری‌شدن از تعارض به حال خود می‌گذارد. با سرکوب آن امیال، می‌توانیم آسوده‌خاطر به دامن فضیلت بازگردیم و مطمئن باشیم که حداقل هیچ‌کس نمی‌داند ما نیز مرتکب همان گناهانی هستیم که آن شخصیت به‌خاطرشان تنبیه شد. خوبیِ انسان بازیابی می‌شود و نظم به جهان برمی‌گردد. به‌تعبیر جاناتان لیر در مقالۀ «کاتارسیس» (۱۹۸۸): «تسلایی در فهم این نکته هست که شخص، بدترین‌ها را تجربه کرده است. دیگر چیزی نمانده که از آن بترسد، و باز هم دنیا جایی معقول و معنادار است که در آن می‌توان با حفظ شأن به کار خود رسید.» \n من این فهم از تزکیه را بیش از همه می‌پسندم. از تراژدی لذت می‌بریم، چون از طریق آن می‌توانیم ناخوشایندترین جنبه‌های خودمان را پاک کنیم. تمثالمان روی صحنه، تجسم همۀ آن فکرها و احساس‌ها، میل‌ها و ترس‌ها، جاه‌طلبی‌ها و توهم‌هایی است که شوربختانه بیش از هر چیز دیگر گرفتارشان هستیم. هنگامی هم که دست سرنوشت یا نمایش‌نامه‌نویس او را به‌خاطرشان تنبیه می‌کند، حداقل در منظر عموم از آن بخش‌های خودمان پاک می‌شویم. ما با تنبیه‌گران یکی می‌شویم و آن شخصیت، مسیح‌گونه، برای گناهانمان رنج می‌کشد تا در محراب خودبیزاری‌مان قربانی شود. پس، از آن رنج و خصوصاً علنی‌بودن آن لذت می‌بریم. شرمندگیِ آن‌ها منجی ما است و تحقیرشان رستگاری‌مان. \n وقتی میلیون‌ها زن، ازجمله من، به تماشای چهرۀ یکی دیگر از آن زنان جوان می‌نشینیم که هرچند باور داشت از همه پیش‌تر است، اما «نیمۀ گمشده‌اش» دست رد به سینۀ او زد، دهانمان از هول و لذت باز می‌ماند. تنها به یک روش می‌توان توصیف کرد که چه لذتی می‌برم از تحقیر این سخت‌کوشان خودپسند، این شُهره‌های اساساً ساختگیِ ازخودراضی، این دُن‌کیشوت‌های مدرن که باور کرده‌اند قهرمان‌اند، درحالی‌که ما باخبر بودیم و می‌دانستیم پشت این آرامش چه طوفانی خوابیده است. تنها یک کلمه ظرفیت گنجایش آن لذت رعشه‌آوری را دارد که وقتی عمیق‌ترین و مطرودترین فانتزی‌هایم ظهور می‌کنند تا بی‌رحمانه سرکوب شوند، در تنم شعله می‌کشد. آن کلمه، «کاتارسیس» است. \n چون ما انسان‌ها یک جماعت تنبیه‌گر و ازخودبیزاریم. \n برنامه‌های واقع‌نما ابداً نوعی تراژدی عظیم یونانی نیستند. ازیک‌جهت داستانی نیستند؛ هرچند بی‌تردید بخش زیادی از آن‌ها در خفا نمایش‌نامه دارند، ولی شخصیت‌ها به‌نام خودشان روی صحنه می‌روند و حداقل قرار است همچون خودشان بازی کنند. اما مایلم مخاطره کنم و بگویم برنامه‌های واقع‌نما مثل مینی‌پیتزاهایی که در محفل رفقایتان در مهمانی هفتگی تماشای «مرد مجرّد» می‌خورید، لقمه‌های کوچکی از تراژدی‌اند. هرچند پای مرگ و زندگی در میان نیست و پی‌رنگ‌ها پیش‌پاافتاده‌اند، تزکیۀ آن به عمق عظیم‌ترین تراژدی‌ها است. \n مثل مینی‌پیتزا، برنامه‌های واقع‌نما نیز تزکیه‌ای به ما می‌دهند که درخور مصرف شخصی است. بنا به تجربۀ من، تنها برخی نمایش‌ها هستند که آن کارکرد تراژیک را دارند. برخی از آن‌ها لذت محض‌اند؛ مثل «دودمان اردک‌ها» که به‌خاطر زمان‌بندی و هوشمندی‌اش می‌تواند طنز هم حساب شود. برخی هم فلاکت محض‌اند؛ مثل گوردن رَمزی۱۵ که در «آشپزخانۀ جهنم» سر آن آشپزهای بیچاره فریاد می‌زند. برنامۀ «بزرگ‌ترین بازنده»۱۶ که در آن مردی لاغر و پول‌دار، از امریکایی‌های چاق طبقۀ کارگر می‌خواهد لاغر شوند تا جایزه‌ای بزرگ ببرند، به‌معنای دقیق کلمه حالم را به هم می‌زند. برخی دیگر مثل «پُخت‌وپز بزرگ بریتانیا»۱۷ که زیاده‌ازحد مُبادی آداب است، کسلم می‌کنند. \n برای آنکه ضربۀ لذت تزکیه‌کننده به ثمر بنشیند، به‌تعبیر ارسطو، شخصیت‌ها باید تجسّم تعارضی باشند که بیننده نیز درگیر آن است. مسابقه‌دهندگان باید تمثال نقص‌های پنهانی خودمان باشند. باید ضعف‌هایی داشته باشند که بینندگان در خفا دارند و همین‌طور جاه‌طلبی‌ها و آرزوها، ترس‌ها و فلاکت‌هایی که آشناتر از آن‌اند که رغبتی به پذیرششان داشته باشیم. در آن شخصیت‌ها شاهد تعلق‌های مخفیانه و شرم‌آور خودمان هستیم که تصویر و تنبیه می‌شوند. با تنبیه آن تمثالمان روی صحنه، ما در مقام جامعه از تعارضی تزکیه می‌شویم که زندگی مدرن بر ما تحمیل کرده است و ما در پنهان داشتنش موفق بوده‌ایم. امیال مخفی‌مان کماکان مخفی می‌مانند و به‌تعبیر جاناتان لیر، دنیا جایی معقول و معنادار می‌ماند که شأنمان در نظر همتایانمان خدشه‌دار نمی‌شود. \n برای هر تعارض مدرن، برنامه‌ای واقع‌نما وجود دارد. آن خُردۀ شرم پنهانی‌تان، آن تعارض درونی‌تان که حتی شاید از وجودش آگاه نباشید، هرچه که باشد، برنامه‌ای واقع‌نما منتظر است تا ارگاسم آسودگیِ حاصل از تزکیه را به شما بچشاند. آیا شخصیت معروفی دارید که گاه از آن لذت می‌برید و گاه از آن بیزارید؟ برنامۀ «ساحل جرزی»۱۸ برکت تزکیه را برایتان می‌آورد. میلیون‌ها امریکایی در بی‌خیال‌شدن و خوردن هرچه دلشان می‌خواهد، موفق‌اند و به‌خاطر آن‌ها، آن «بازندگان» در «بزرگ‌ترین بازنده» باید برای آنچه خودشان فقدان کنترل می‌دانند، تنبیه شوند. بسیاری افراد درگیر دورانداختن چیزهای به‌دردنخور هستند و انبان شرم‌آوری از آت‌وآشغال گوشه‌وکنار خانه‌هایشان ریخته است که نمی‌گذارد همسایگان را به مهمانی دوستانه‌ای دعوت کنند. به‌خاطر این‌ها، شرمساری محتکران باید تزکیه شود. به‌واقع آیا ترس از بازنده‌شدن و میل پنهانی به اینکه بالأخره دستمان به‌عنوان برنده بالا برود، همان خُرده‌لذت برنامۀ «کارآموز» نیست؟ حتی شاید همان لذتی است که امریکایی‌ها می‌برند وقتی ترامپ را می‌بینند که مارکو روبیو۱۹ و تد کروز۲۰ را ابله نشان می‌دهد. \n برای من و به‌گمانم برای میلیون‌ها زنی که به تماشای «مرد مجرّد» می‌نشینند، تعارضی در بطن زن‌بودن در قرن بیست‌ویکم وجود دارد. به‌تعبیر لورا کیپنیس منتقد فرهنگی اهل ایالات متحده، امروزه بسیاری از زنان با دو میل جمع‌ناشدنی دست‌وپنجه نرم می‌کنند: فمینیسم و زنانگی. کیپنیس در امر زنانه؛ لکه، حسادت، سکس و آسیب‌پذیری۲۱ (۲۰۰۶) می‌نویسد که این دو عامل «درگیر نزاع‌اند و بیش از هر جای دیگر در روان هر زن». کیپنیس ادامه می‌دهد که علاوه‌براین، «هواداران زنانگی از حقوق اجتماعی‌شان دست برنمی‌دارند؛ چنانکه حتی سرسخت‌ترین فمینیست‌ها هم هرجا امکانش باشد از مزیت‌های حاصل از به‌کارگیری زنانگی صرف‌نظر نمی‌کنند.» \n علی‌رغم همۀ دستاوردهای جنبش زنان و علی‌رغم هیجانِ آنکه برای شکوفایی‌مان، چه رسد به بقایمان، دیگر لازم نیست مردی ما را انتخاب کند، گوشه‌ای تاریک از قلبِ «مرد مجرّد» خواهمان هست که هنوز می‌خواهیم مردی انتخابمان کند؛ آن‌هم از میان دیگر زنان. علی‌رغم اعتمادبه‌نفس فکری و تبارمان و دستاوردهایی که با قدرت مطلق ذهن‌هایمان در این دنیا کسب کرده‌ایم، ردپایی کهن در بسیاری از ما مانده است که می‌خواهد رقابت با دیگر زنان برای به‌دست‌آوردن یک مرد را به عرصۀ مسابقه یا به‌واقع تنها عرصۀ مسابقه‌ای تبدیل کند که در آن برتر از دیگرانیم. کیپنیس می‌نویسد: «به‌ازای هر جبهۀ عینی که از دست طبیعت یا جامعه یا مردان خارج کرده‌ایم، یک شکل دیگر از تسلیم به‌طرز سحرآمیزی جای آن را می‌گیرد… به‌ازای هر اینچ پیشرفت، یک انقیاد نوپدید. امروزه اکثر آن‌ها را خودمان بر خودمان تحمیل کرده‌ایم!» به‌جای جبر بچه‌داری، «زن‌ها خودشان را به زنجیر سالن بدن‌سازی درآورده‌اند». جای پاپوش‌های تنگ۲۲ را کفش‌های پاشنه‌بلند مانولو بلانیکز۲۳ گرفته‌اند؛ یعنی یک جراحی دلبخواه برای تغییر پاهای ناسازگار به‌شکل مناسب. به‌جای برنامۀ کمتر محبوب «زن مجرّد»۲۴ که بالأخره به ذهن کسی خطور کرد که آن را هم بسازد، عمدتاً و مع‌الأسف «مرد مجرّد» نشسته است. \n «مرد مجرّد» نیز همین را تزکیه می‌کند: جاه‌طلبی زنانۀ امروزی در میانۀ هنجارهای عمیقاً سنتی جنسیتی؛ امیال سترگ یک زن قرن بیست‌ویکمی که به بازار ازدواج، آرایش و پاشنه‌های بلند حواله شده‌ است؛ موفقیتی که نه از آنِ خود، بلکه به‌بهای خسران دیگر زنان به دست می‌آید. با نوسان‌های مکرّر میان مضمون خردسالانۀ «شازده‌خانم» و جکوزی‌های سکسی، با زدودن طبقه و نژاد، و با جا زدن رقابتی که هیچ‌کس واقعاً اجازۀ شرکت در آن را ندارد، به‌جای عشق، برنامۀ «مرد مجرّد» تعارض زنانۀ قرن بیست‌ویکم را به مبارزۀ گلادیاتورها تا سرحد مرگ بر سر یک مرد تبدیل می‌کند. در جهان «مرد مجرّد»، آن مسابقه‌دهندگانی که علنی‌تر از دیگران دست به رقابت می‌زنند، بدتر از همه تحقیر می‌شوند. هر یک از مسابقه‌دهندگانِ این برنامه پیش از تحقیرِ دیگری می‌گوید: «احساس می‌کنم از آن دسته دخترهایی است که به هرچه می‌خواسته، رسیده.» آن‌هایی که می‌خواهند برنده شوند و [برای این کار] تلاش می‌کنند، نه آنکه منفعلانه منتظر عشق بمانند تا در خانه‌شان را بزند، آن‌هایی که میلشان هویداتر است، آن‌هایند که شرورانه هدف پست‌ترین تحقیرهای سایر مسابقه‌دهندگان، تولیدکنندگانِ برنامه و توئیتر قرار می‌گیرند. \n ارسطو پیش‌نیاز دیگری نیز برای تراژدی عظیم در نظر داشت: صحنۀ رنج‌بَری، «یک کنش مخرّب یا دردناک، مثلاً مرگ روی صحنه، جان‌کندن، زخم‌ها و امثال آن». شاید بهترین معادل امروزی آن، مصاحبۀ آخر با شرکت‌کنندۀ اخراج‌شدۀ یک برنامۀ واقع‌نما باشد که سوار بر لیموزین به‌سوی ناکجاآباد زار می‌زند. شاید هم آن، صدای روح من باشد که از سر عمیق‌ترین ارضای خود، ناله‌ای بیرون می‌دهد.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را بَتیا آنگرسارگن نوشته است و در تاریخ ۵ آوریل ۲۰۱۶ با عنوان «The pleasure of their pain» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «چرا از رنج دیگران لذت می‌بریم؟» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• بَتیا آنگرسارگن (Batya Ungar Sargon) او دکترای خود را در زمینۀ رمان‌نویسی قرن هجدهم گرفته است. عنوان رسالۀ او، لذت‌های اجبارگر؛ زور و شکل رمان در بازۀ ۱۷۴۰-۱۷۱۹ است. وی ساکن بروکلین (نیویورک) و نویسندۀ آزاد است. [۱] Globe: تماشاخانه‌ای در لندن که شکسپیر و شرکای او در سال ۱۵۹۹ ساختند.  [۲] Saturday Night Live [۳] iPhone [۴] Reality Show: یکی از ژانرهای برنامه‌های تلویزیونی که بدون نمایش‌نامه، شرکت‌کنندگان را در موقعیتی ویژه قرار می‌دهد و کنش‌ها و تعاملات آن‌ها را برای تماشاگران پخش می‌کند. در برنامه‌های فارسی، «بفرمایید شام» را می‌توان مشهورترین نمونه از این ژانر دانست.  [۵] The Bachelor [۶] Duck Dynasty [۷] The Real Housewives of Beverly Hills [۸] Kardashians [۹] Hell’s Kitchen [۱۰] Hoarders [۱۱] میزبان و مجری برنامۀ واقع‌نِمای The Apprentice (کارآموز) که مهارت‌های تجاری شرکت‌کنندگان را می‌سنجد.  [۱۲] Celebrity [۱۳] Belles Lettres: واژه‌ای فرانسوی به‌معنای «نگارش زیبا» که به دسته‌ای از نوشته‌ها اطلاق می‌شود که جنبۀ زیبایی‌شناختی و نوآوری در سبک و لحن دارند.  [۱۴] Catharsis [۱۵] Gordon Ramsay [۱۶] The Biggest Loser [۱۷] Great British Bake Off [۱۸] Jersey Shore [۱۹] Marco Rubio: یکی از داوطلبان کسب نمایندگی حزب جمهوری‌خواه در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۶ ایالات متحده.  [۲۰] Ted Cruz: یکی از داوطلبان کسب نمایندگی حزب جمهوری‌خواه در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۶ایالات متحده.  [۲۱] The Female Thing: Dirt، Envy، Sex and Vulnerability [۲۲] Foot-binding: کفش‌ها یا پاپوش‌های تنگی که به پای زنان می‌کرده‌اند تا جلوی رشد را بگیرد. این رسم ابتدا در میان رقاصه‌های دربار چین (قرون دهم یا یازدهم میلادی) رایج بود و سپس به‌عنوان نماد ثروت و رتبۀ خانوادگی میان سایر اقشار جامعۀ این کشور نیز گسترش یافت؛ چون فقط زنان خانواده‌های ثروتمند که نیازی به کارکردن نداشتند، می‌توانستند چنین کاری کنند.  [۲۳] Manolo Blahniks: یک برند معروف اسپانیایی مُد برای انواع کفش و صندل.  [۲۴] The Bachelorette\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157661.json b/train/528157661.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f49966994e2eda0ad15ebdd9e2a5d64f36abe254
--- /dev/null
+++ b/train/528157661.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تربیت فرزند به کمک همۀ اهالی روستا نیاز دارد",
+  "subtitle": "چرا ما از این ایده که خانوادۀ هسته‌ای بهترین راه برای پرورش فرزندان است، دل نمی‌کنیم؟",
+  "introduction": "شتاب و فشار زندگی مدرن، رابطۀ والدین و کودکان را دچار مشکل و تنش ساخته است. امروزه زن و مرد هر دو کار می‌کنند و با مشکلات زندگی دست و پنجه نرم می‌کنند. این باعث می‌شود بسیاری از آن‌ها زیر چنین فشاری کمر خم کنند یا اساساً از وظیفۀ تربیت فرزندانشان شانه خالی کنند. اما آیا واقعاً مقصر، زندگی مدرن است یا مشکل از انتظار ماست که می‌خواهیم دو نفر، به‌تنهایی از پس این کار بربیایند؟",
+  "content": "ایان — شتاب و فشار زندگی مدرن، والدین و کودکان را دچار مشکل و تنش ساخته است. با به‌وجودآمدن خانواده‌هایی که زن و مرد هر دو کار می‌کنند، مادران و به‌طور فزاینده‌ای پدران با مشکلات زندگی و کار دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این باعث می‌شود بسیاری از آن‌ها زیر چنین فشاری کمر خم کنند یا اساساً از وظیفۀ خود شانه خالی کنند. اما آیا واقعاً مقصر، زندگی مدرن است یا مشکل از انتظار ماست که می‌خواهیم دو نفر، ‌تنها و به‌خوبی از پس این کار بربیایند؟ آیا خانوادۀ هسته‌ای۱ به همان خوبی است که می‌گویند؟ \nبه‌رغم این باور که مادران و فرزندان در روش تک‌همسری و باوجود علقۀ زن و مرد به یکدیگر مورد حمایت قرار می‌گیرند و رشد می‌کنند، سارا بِلَفِر هِردیِ انسان‌شناس و عده‌ای دیگر باور متفاوتی دارند. آنان می‌گویند چیزی که تکامل ما را شکل داده است، درواقع تربیت فرزندان با همکاری جمعی از زنان یا به‌عبارتی تربیت مشارکتیِ فرزندان است؛ یعنی «مشارکت و مراقبتی که برآمده از انرژی‌ای جمعی‌ است و از شبکه‌ای از پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها، عمه‌ها و خاله‌ها، عموها و دایی‌ها، خواهر و برادرها، بستگان دورتر و حتی ناوابستگان برآمده است». \nتربیت مشارکتیِ فرزند احتمالاً در ژن‌های ما است. این کار جواب می‌دهد. بنابراین چرا ما از این ایده که خانوادۀ هسته‌ای بهترین راه برای پرورش فرزندان است، دل نمی‌کنیم؟ \nخانوادۀ هسته‌ای می‌تواند به‌طرز فوق‌العاده‌ای برای کودکان خطرناک باشد. تعداد کودکانی که زیر فشار برای موفق‌شدن دست به خودکشی می‌زنند، بسیار هشداردهنده است. این کودکان اغلب فرزندان خانواده‌های تحصیل‌کرده و مرفه‌اند. در ایالات متحده کسانی که جدایی پدر و مادر را تجربه کرده‌اند، در فقر طاقت‌فرسایی پرورش پیدا می‌کنند. این مسئله تأثیری همیشگی بر سلامت، ثروت و آموزش آن‌ها دارد. در ایالات متحده درنهایت سالانه حدود پانصد کودک به‌دست والدینشان به قتل می‌رسند، از میلیون‌ها کودک سوءاستفاده می‌شود و این کودکان نادیده گرفته می‌شوند. این در حالی است که نظام‌ها برای کمکِ به‌موقع به آن‌ها ناکارآمدند. \nاما حتی در خانواده‌های به‌اصطلاح «نرمال» هم کودکان نمی‌توانند از برخی سوءعملکردها فرار کنند؛ اعم از اینکه زیر دست پدر یا مادری پرورش پیدا کنند که افسرده است، یا کسی که به همسر خود وفادار نیست، به‌لحاظ احساسی سرد است، به احساسات دیگران توجه نمی‌کند، غایب است، عصبانی است، بی‌تفاوت و پرخاشگر است و خودشیفته یا معتاد است. فیلسوفان اخلاق سامانتا بِرِنِن و بیل کَمِرون معتقدند که ازدواجِ مبتنی بر عشق، به‌همراه «ناپایداری، تنش و حتی خشونتی که اغلب بخشی اساسی از تضاد رمانتیک را تشکیل می‌دهد»، همیشه ثبات و امنیت موردنیاز کودکان را به آنان نمی‌بخشد. \nوالدین نیز با چالش روبه‌رو هستند. تربیت فرزند فعالیتی انفرادی، در انزوا و خسته‌کننده است؛ خصوصاً برای مادران که هنوز هم معمولاً بیشترِ کارهای مراقبت از فرزند بر دوش آن‌ها است. آن‌ها هزینۀ گزافی برای این کار پرداخت می‌کنند. نه‌تنها بسیاری از آنان موقعیت‌های کاری و درآمدی را رها می‌کنند، بلکه در معرض انزوای اجتماعیِ مادرانه هستند. آن‌ها حتی بعد از آن هم برای هر شکست، اغلب شرمگین‌ و مورد سرزنش فرزندانشان هستند. \nبااین‌اوصاف، آیا می‌توانیم فرزندان را بهتر تربیت کنیم؟ بله. به‌جای اینکه پرورش‌دادن کودکان را تنها به یک یا دو نفر بسپاریم، بهتر است به این ضرب‌المثل کهن افریقایی بیشتر عمل کنیم: «تربیت فرزند به همۀ اهالی یک روستا نیاز دارد.» باید تربیت مشترک فرزند را به سطح بالاتری ببریم: مراقبتِ درجۀ یک و مبتنی بر آموزشی که بین افراد مختلف مشترک، پیوسته و از همه مهم‌تر اجباری است. \nاز نظر آنسا گیاسِ فیلسوف، مراقبت مشترک از فرزندان، بسیار معنادار است. در مجموعه‌ای از مقالات، گیاس بر مبنای حقوق و نیازهای احساسیِ کودکان بررسی کرد که مراقبتِ ایدئال از فرزندان چگونه خواهد بود. او می‌پذیرد که لازم است والدین از نوعی قدرت و حق‌ تصمیم‌گیری برخوردار باشند تا زمانی که کودکان بتوانند مراقب خودشان باشند. اما والدین گاه از قدرت خود به‌طور دلبخواهی و در مسیر منافع خود و نه ضرورتاً در مسیر منافع فرزندانشان استفاده می‌کنند. او معتقد است پدر یا مادر بودن به‌خودی‌خود «حق انحصاریِ مراقبت» از یک کودک را نمی‌دهد؛ علی‌الخصوص به این خاطر که هر کسی می‌تواند پدر یا مادر شود حتی بدون آموزش‌دیدن یا گذراندن آزمونی برای تشخیص آمادگی او برای این کار. \nبه همین علت است که گیاس معتقد است باید کسانی غیر از والدین، به‌طور اجباری در مراقبت از کودک سهیم باشند. اگر مراقبت از فرزندان وظیفه‌ای عمومی‌تر شود، همۀ کودکان سود خواهند برد؛ چه آن‌هایی که در معرض وضعیت‌های نامطلوبِ اقتصادی و اجتماعی هستند و چه آن‌ها که فقط والدین بدی دارند. افراد بیشتری به زندگی خود خواهند رسید و کودکان در برابر تنوعی از ایده‌ها و سبک‌های زندگی قرار خواهند گرفت که می‌تواند استقلالِ آنان را تقویت کند. داشتن مراقبت‌کنندگان متنوع، مراقبتِ بد از کودکان را زودتر مشخص خواهد کرد و کمک خواهد کرد تا از آن کاسته شود. زمانی که کودکان بزرگ می‌شوند نیز بیشتر محتمل خواهد بود که این کودکان، دلسوزِ کسانی باشند که باورها و ارزش‌هایشان با باورها و ارزش‌های والدینشان متفاوت است یا حداقل در برابر آن‌ها ذهنِ بازی داشته باشند. \nاما چطور کاری کنیم که این اتفاق بیفتد؟ \nمراقبت مشترک از فرزندان در کیبوتزها2۲ به کار گرفته شده است تا کودکان از مراقبتِ با کیفیت خوب برخوردار شوند و در محیطی حمایتگر پرورش پیدا کنند؛ هرچند این اقدام در سال‌های نخستش به‌سبب تمایل‌داشتن به خوابگاه‌های گروهی مشکلاتی داشت. ممکن است والدین موافق زندگی در وضعیت اشتراکی نباشند؛ اما راه‌های دیگری وجود دارد که برای کودکان، شبکه‌ای از افراد را فراهم می‌کندکه به‌طور ایدئال از بستگان نیستند؛ اما از آن‌ها مراقبت می‌کنند. \nاین ممکن است به‌شکل یک فرزندخواندگیِ رسمی، اما غیرمذهبی باشد که در آن کودکان به مراقبانی داده می‌شوند که در عین جوانی می‌خواهند و می‌توانند در مراقبت از این کودکان برای چند ساعت در هفته مشارکت کنند. این افراد بعداً وقتی پا به سن می‌گذارند، به مَحرم اسرارِ کودکان تبدیل می‌شوند. مردان و زنان بسیاری وجود دارند که یا خود فرزندانی ندارند یا فرزندانشان بزرگ شده‌اند یا حتی از حقِ خود محروم شده‌اند؛ اما هنوز می‌خواهند در زندگیِ یک کودک نقشی داشته باشند. اجازه‌دادن به افراد بیشتری برای شرکت‌داشتن در زندگیِ کودکان، می‌تواند یک سرمایه‌گذاری واقعی و مشترک در آینده باشد. \nنحوۀ سودبردن والدین از این مسئله را می‌توان به‌سادگی مشاهده کرد. داشتن شبکه‌ای مطمئن و علاقه‌مند از مراقبان، به والدین فرصتی بسیار ضروری می‌دهد تا با هم یا تنها وقت بگذرانند. آن‌ها کمتر احساس زیرِ بار بودن می‌کنند؛ علی‌الخصوص اگر کودکانی با مشکلات یادگیری یا ناتوانی‌های جسمی داشته باشند یا برنامۀ کاریشان شلوغ یا آشفته باشد. این مسئله همین‌طور به آنان کمک خواهد کرد که احساسات دو وجهی‌ِ برخاسته از پدر یا مادر بودن را بهتر کنترل کنند. آنطور که گیاس می‌نویسد، پدر یا مادر بودن «بدون شک همراه است با خشم، ناکامی و گاه حتی نفرت». \nبه برخی طرق، همۀ ما اکنون به‌نوعی مراقبت مشارکتی از فرزندان مشغولیم. بسیاری از کودکان با والدین متعدد بزرگ شده‌اند؛ چه به‌خاطر طلاق، چه به‌دلیل فرزندخواندگی، یا فناوری‌های تولید مثل. کارن هنسنِ جامعه‌شناس اشاره می‌کند که والدینی که هر دو کار می‌کنند، متکی بر دوستان، مراقبت‌کنندگان و بستگان هستند. معلمان، مربیان، معلمان خصوصی و مشاوران نیز گاهی این خلاء را پر می‌کنند. \nاما بسیاری می‌آیند و می‌روند و مشکل دقیقاً همین است. کودکان ممکن است از مراقبت‌کنندگانی که دوستشان دارند، جدا شوند. این مسئله اغلب به‌علت نیازها یا هوس‌های والدین است. گاهی آن‌ها دسترسی به بستگان را بعد از طلاق از دست می‌دهند یا همسایگانی دوست‌داشتنی را به‌خاطر جابه‌جایی‌ها یا اختلاف‌نظر بین والدین و آن همسایه‌ها. گاه دایه‌ها یا پرستارانی که طولانی‌مدت با کودکان بوده‌اند، بدون توجه به خواستِ کودک برای ادامۀ رابطه، اخراج می‌شوند. والدین به‌لحاظ اخلاقی حق چنین کاری را ندارند. \nدر کنار کمک به والدین و فرزندان، کسانی که در مراقبت مشارکت می‌کنند نیز سود می‌برند. آن‌ها روابطی غنی‌تر و عمیق‌تر با افراد جوان‌تر دارند. ممکن است این جوانان علاقۀ بیشتری داشته باشند تا از آن افراد در زمان پیری مراقبت کنند. \nگیاس هم می‌پذیرد که این به یک انقلاب در مراقبت از فرزندان نیاز دارد. والدین نیز باید بر احساس حسادتی غلبه کنند که وقتی پیش می‌آید که فرزندانشان کسِ دیگری را دوست دارند. اما وقتی والدین با مشکلات کار و زندگی دست و پنجه نرم می‌کنند، همین‌طور فاصلۀ بین داشته‌ها و نداشته‌هایشان بیشتر می‌شود، چه کسی بهتر علائق فرزندانشان را در ذهنش نگاه می‌دارد؟ مراقبت اشتراکی از فرزندان بهترین راه هم برای فرزندان و هم برای والدین است تا شکوفا شوند.\n\nپی‌نوشت‌ها:* این مطلب در تاریخ ۲۴ فوریه ۲۰۱۶ با عنوان  There is a better way to parent than the nuclear family  در وبسایت ایان منتشر شده است.* ویکی لارسن (Vicki Larson) برندۀ جایزۀ روزنامه‌نگاری و یکی از نویسندگان کتاب کار جدیدی که می‌کنم: تغییر شکل ازدواج برای شکاکان، واقع‌گرایان و متمردان است.[۱] nuclear family [۲] kibbutzim مکان‌هایی در اسرائیل، معمولاً یک مزرعه، برای زندگی جمعی.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157664.json b/train/528157664.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..267c6ee4cea02bdec7313b78064e083ea34e4e58
--- /dev/null
+++ b/train/528157664.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "به بچه‌هایتان استیکر ندهید",
+  "subtitle": "استیکرها ممکن است تلقی کودکان دربارۀ رفتارهای اجتماعی را کاملاً تغییر دهد",
+  "introduction": "استکیر ابزار بچه‌داریِ خیلی از پدر و مادرها است: اتاقت را مرتب کن، به جایش استیکر بگیر. تکالیفت را مرتب بنویس، استیکر بگیر. مسواک بزن، استیکر بگیر. اما این ماجرا معمولاً پایان خوشی ندارد. یک اقتصاددان رفتاری معتقد است سیستمِ پاداش مخصوصِ دنیای اقتصاد و تجارت است و واردکردنِ آن به دنیای روابط عاطفیِ خانوادگی، باعث می‌شود کودک فکر کند وجودش در خانواده نوعی «شغل» است.",
+  "content": "اریکا رِیشر، آتلانتیک — در مقام روان‌شناسِ خانواده، پس از سال‌ها فعالیت و کار با هزاران خانواده دریافته‌ام که یکی از گرفتاری‌های بسیار رایجی‌ که والدین با آن مواجه‌اند، این است که چطور کودکانشان را  به کارهایی که از آنها می‌خواهند وادار کنند. یکی از پرسش‌های همیشگیِ والدین این است که برای رسیدن به این هدف، از چه ابزارهایی می‌توانند استفاده کنند و کمک بگیرند؟\n یکی از این ابزارها ورقه‌های استیکر است. استیکرها نوعی سیستم تغییر رفتارند که در آن، کودکان در برابر انجام رفتارهای مطلوب،  مثل مسواک‌زدن، مرتب‌کردن اتاق خود یا انجام تکالیف، برچسب‌هایی دریافت می‌کنند. بچه‌ها بعداً می‌توانند برچسب‌هایی را که جمع کرده‌اند، مثلاً  برای گرفتن جایزه، رفتن به گردش و تفریح و خوردن خوراکی‌های محبوبشان مصرف کنند.\n گردآوری داده‌ها دربارۀ دو چیز، دشوار است: نخست، گستردگی و فراوانی استفاده از استیکرها و دوم، اینکه از چه زمانی و چرا اینقدر رایج و پرطرف‌دار شده‌اند؟ با‌وجوداین شواهدِ پراکنده می‌گویند که استیکرها در میان والدین امریکایی تقریباً به مقدار زیادی فراگیر و رایج شده‌اند. جست‌وجو در گوگل [به زبان انگلیسی] برای «استیکرهای ورقه‌ای»، «استیکر تکالیف» و «استیکر جایزه» در مجموع بیش از یک‌میلیون نتیجه به شما خواهد داد. آمازون، وبگاه آنلاین فروش کتاب و وسایل، بیش از ۱۳۰۰ محصول ترکیبی برای چنین جست‌وجویی به شما پیشنهاد می‌کند. رِدیت، یک وبگاه بسیار بزرگ برای تبادلات فکری و مراودات اجتماعی است. این وبگاه پر است از اتاق‌های آنلاین گفت‌وگو برای پدران و مادرانی که از یکدیگر دربارۀ مزایای چنین استیکرهایی می‌پرسند و راهبردهای مختلف استفاده از آن را به بحث می‌گذارند.\n به‌راحتی می‌توان مشاهده کرد که تا چه حد والدین به توانایی استیکرهای تشویقی برای به‌دست‌آوردن نتایج سریع جذب می‌شوند و به استفاده از آن‌ها روی می‌آورند. با مشوق‌های صحیح و ساختار مناسب، این سیستم می‌تواند به روشی مؤثر بچه‌ها را به پذیرش عادت‌هایی همانند مسواک‌زدن، یا مرتب‌کردن وسایل پس از بازگشت از مدرسه وادار کند. طرف‌دارانِ استیکرهای تشویقی می‌گویند که چنین مدل‌هایی از پاداش به پرهیز از جنگِ قدرت کمک می‌کند. همچنین سبب می‌شوند والدین کمتر غر بزنند؛ بنابراین روالِ زندگیِ روزانه را در خانواده آسان‌تر می‌کنند. استیکرها به شکل‌های مختلف چنین هدفی را برآورده می‌کنند. ایراد استیکرها و سیستم‌های پاداشِ مشابه، این نیست که کارایی ندارند. ایراد اینجا است که بیش از حد مؤثرند و درعین‌حال هم برای فرزندان و هم خانواده‌هایشان در دراز مدت پیامدهای بسیار منفی و ناخواسته ای به همراه دارند. استیکرها ابزارهای روان‌شناختیِ قدرتمندی هستند و می‌توانند از تأثیر روی انگیزه‌های کودکان فراتر روند و بر قالب فکری آنان اثر بگذارند و حتی روابط آن‌ها با والدینشان را نیز دستخوش تغییر کنند.\n مدافعانِ استیکر اغلب از ذکر مخاطرات بالقوۀ این برچسب‌ها غفلت می‌کنند. وقتی چنین روشی نتیجۀ معکوس می‌دهد، والدین مبهوت و شگفت‌زده می‌مانند. برایم تعجب آور نیست وقتی به‌وفور، گِله و شکایت پدران و مادران را می‌شنوم که می‌گویند استیکرهای تشویقی آنگونه که باید عمل نکرده‌اند. مادری که ابتدائاً از نتایجِ سیستمِ استیکرهای تشویقی خشنود بود، می‌گفت وقتی از پسر هشت‌ساله‌اش خواسته از آنچه می‌کرده دست بردارد و به برادر کوچک‌ترش کمک کند، پسرش پاسخ داده: «درعوضش چی بهم می‌دهی؟»\n زن و شوهر دیگری که در یکی از کلاس‌های من دربارۀ تربیت فرزندان شرکت کرده بودند، زمانی که نظام پاداش دیگر کارایی نداشت، به سختی افتاده بودند: «به دخترمان گفتیم اگر بعد از شام در تمیزکردن آشپزخانه به ما کمک کند، می‌تواند امتیازهای بیشتری برای رسیدن به هدفش، یعنی خریدن تلفنی جدید، به دست آورد؛ اما دخترمان فقط گفت: نه؛ خیلی ممنون. حالا چکار می‌توانستیم بکنیم؟»\n بسیاری از این والدین که استفاده از نظام پاداش را با هدف ارزشمندِ راحت‌کردنِ روال‌های توی خانواده شروع می‌کنند، در ابتدای کار از نتایج به‌دست‌آمده خوشحال می‌شوند و موارد بیشتری را در ورقه‌های استیکرها اضافه می‌کنند. کودکان دوست ندارند در شستن لباس‌ها کمک کنند یا اسباب‌بازی‌هایشان را با بچه‌های دیگر به اشتراک بگذارند؟ اشکالی ندارد. برای انجام این کار به آن‌ها استیکر بدهید.\n مایلم این پدیده را که در آن نظام‌های پاداش کاملاً در حیات خانواده فراگیر می‌شوند، «اقتصاد پاداش» بنامم. در اقتصادهای پاداش، بچه‌ها یاد می‌گیرند که رفتارهای مطلوب را درمقابلِ پاداش دریافتی، معامله کنند. بعضی وقت‌ها این پاداش‌ها به‌طور مستقیم به دست می‌آید؛ مثلاً یک اسباب بازی، بستنی یا کتاب. بعضی وقت‌ها نیز ارزشی که در معامله به دست می‌آید، در قالب برچسب یا اشیای دیگر ذخیره می‌شود؛ مثل ارزش پول که بعداً می‌توان با آنچه مدنظر است، معاوضه کرد. سیستم هر چه که باشد، اقتصادهای پاداش یک الگوی تراکنشی  برای رفتار را ترویج می‌دهند: کودکان انتظار دارند که برای رفتارِ خوب پاداش دریافت کنند و مایل نیستند که رفتار مدنظر را «رایگان انجام دهند»؛ همانند پسر هشت‌ساله‌ای که برای کمک به برادر کوچک‌تر از خودش پاداشی طلب کرده بود.\n برخی مخاطراتِ استیکرهای تشویقی که دربارۀ آن‌ها بحث زیادی صورت گرفته، شامل خطر تضعیف انگیزه‌های درونی کودکان است یا به‌عبارت‌دیگر، نیاز به عرضۀ پاداش‌های بیشتر و بهتر. به این علت که پاداش‌های اولیه جذابیت و کشش خود را از دست داده‌اند. اما شاید مطلبِ دردناک‌تر، این باشد که اقتصادهای پاداش بر شیوۀ اندیشیدن بچه‌ها دربارۀ روابط با دیگران نیز اثر می‌گذارند.\n در برخی مواقع کودکان نه‌تنها برای انجام وظایفشان، همانند مسواک‌زدن، پاداش می‌گیرند، بلکه علاوه‌برآن برای آنچه دانشمندان علوم اجتماعی رفتارهای «خودجوش یا داوطلبانه» می‌نامند نیز پاداش می‌گیرند؛ کارهایی شبیه کمک‌کردن به دیگران، همکاری و به‌اشتراک‌گذاریِ داشته‌ها. مطالعات نشان داده‌اند که دادن پاداش‌های ملموس به کودکان در برابر رفتارهای نوع‌دوستانه ممکن است رفتارهای سودمند و خیرخواهانۀ آنان را در آینده کاهش دهد و تمایل کودکان به کمک‌کردن به دیگران را از بین ببرد.  \n آموزه‌های برآمده از اقتصادِ رفتاری به ما کمک می‌کنند تا این تأثیر را توضیح دهیم. از منظر اقتصاد رفتاری، رفتارِ پروبلماتیکِ کودکانی که در اقتصاد پاداش –در عوض این کار چی بهم می‌رسد؟- تربیت می‌شوند، عکس‌العملی پیش‌بینی‌پذیر است در مواجهه با تصادمِ دو دسته از هنجارها: هنجارهای اجتماعی، یعنی نیروهای پنهانی که چگونگیِ عملکرد انسان را شکل می‌دهد و هنجارهای بازار، یعنی سیستمی از پرداخت، بدهی، قرارداد و مشتری.\n دن اریلی، اقتصاددان رفتارگرا و استاد دانشگاه دوک، در تحقیقاتی تجربی دربارۀ تأثیرات این دو مجموعه از هنجارها بر یکدیگر دریافته است که وقتی این دو نوع هنجار در یک موقعیت با هم تصادم پیدا می‌کنند، هنجارهای بازار هنجارهای اجتماعی را تحت نفوذ و کنترل خود قرار داده و کانونِ تصمیم را از روابطِ انسانی به تجارت تغییر می‌دهند.\n اریلی با ذکر مثالی از کتاب خود، غیرعقلانیِ پیش‌بینی‌پذیر؛ نیروهای پنهانی که تصمیم‌های ما را شکل می‌دهند۱، عملکرد یک مهدکودک را توصیف می‌کند. این مهدکودک سعی می‌کند تعداد پدران و مادرانی را که با تأخیر به دنبال فرزندان خود می‌آیند، کاهش دهد. این مرکز مراقبت از کودکان تصمیم می‌گیرد که چنین والدینی را جریمه کند. پس از آنکه این طرح جریمه تعیین شد و به همه والدین اعلان گردید، در عمل مشخص شد که در واقع تعداد پدران و مادرانی که با تأخیر به‌دنبال فرزندانِ خود می‌آیند، افزایش یافته است. چرا؟ با معرفی نظامِ جریمه، این سیستم که به هنجارهای بازار متعلق است، ناهشیارانه بر هنجارهای اجتماعی تأثیر می‌گذارد. قبل از این، والدین سعی می‌کردند تا سر موقع و بدون تأخیر به‌دنبال فرزندانشان بروند؛ چراکه دربارۀ دردسری که برای کارمندان مهدکودک به وجود می‌آوردند، احساس بدی داشتند (هنجاری اجتماعی)؛ اما اکنون، تأخیرداشتن در چارچوب هنجارِ بازار قرار می‌گیرد، به این معنا که می‌توانند جریمه‌اش را پرداخت کنند و وجدان خود را راحت کنند. مهدکودک برای تأخیر مبلغی به‌عنوان جریمه در نظر گرفته بود و بسیاری از والدین مایل بودند که آن را پرداخت کنند.  \n در موردی مشابه، هنگامی که والدین برای رفتار خوب کودکان به آن‌ها پاداش می‌دهند، هنجارهای بازار را وارد خانواده می‌کنند؛ جایی که همواره محلِ برقراری و حاکمیتِ ارزش‌های اجتماعی بوده است. هنگامی که با اریلی دربارۀ کاربردِ تحقیقش در زمینۀ سیستم‌های پاداش ازجمله استیکرهای تشویقی صحبت کردم، توصیۀ او این بود که والدین پیامدهای دراز مدت آن را در نظر بگیرند: سیستم‌های پاداش راه‌حل‌های رضایت‌بخشِ کوتاه‌مدتی ایجاد می‌کند؛ اما به چه قیمتی؟ اگر بچه‌ها وجودشان در خانواده را یک شغل ببینند، چه خواهد شد؟\n اریلی مثالی شخصی می‌زند دربارۀ اینکه چگونه ذهنیتی تراکنشی می‌تواند نیت خیر را ضعیف کند. او زمانی در دانشگاهی مشغول به کار بود که درآن سیستمی مبتنی بر امتیاز دهی استفاده می‌شد. به‌کارگیری این سیستم به این منظور بود که اطمینان حاصل شود که اعضای کادر آموزشی و هیئت‌های علمی دانشگاه، الزام‌ها و شرایط تدریس را رعایت می‌کنند. اریلی زمانی که متوجه شد طبق چه فرمولی می‌توان امتیاز به دست آورد، فهمید که چطور امتیازها را به حداکثر برساند و درنتیجه تا جایی که می‌توانست تلاش می‌کرد تا با کمترین تلاش، بیشترین امتیازها را به دست آورد. اریلی می‌گوید: «من توانستم ۱۱۲ امتیاز با آموزشِ فقط یک درس در هر سال به دست آورم. من یک کلاس با تعداد زیادی دانشجو و تعداد زیادی دستیار داشتم. بنابراین از فرمول مزبور به شکل بهینه‌ای استفاده کردم.»\n برعکس، در دانشگاهی که اکنون در آن کار می‌کند، به‌شکل ساده‌ای از همه انتظار می‌رود که همیار هم باشند و به یکدیگر کمک کنند. «این بدان معنی است که من در حقیقت بیشتر درس می‌دهم. هر سال داوطلب می‌شوم که کلاسی برای دانشجویان  در مقطع کارشناسی داشته باشم؛ بااینکه چنین چیزی بخشی از قراردادِ رسمی من نیست. سیستم امتیازدهی‌ای که در آن دانشگاه برقرار بود، عمدتاً هر گونه حسن نیتی را از بین می‌برد.»\n والدین ممکن است بین برچسب‌دادن به کودکان برای مسواک‌زدن و برچسب‌دادن به آن‌ها برای کمک‌کردن به خواهر یا برادر کوچک‌ترشان تفاوت اندکی ببینند. باوجوداین، باتوجه ‌به تأثیرِ منفیِ پاداش بر رفتارِ خودجوش یا داوطلبانه و اثرِ زیان‌بار هنجارهای بازار بر روابط، سؤالی نگران‌کننده مطرح می‌شود: هنگامی که والدین کارایی کوتاه مدت استفاده از پاداش را در ترویج و تشویق رفتارهای خوب برمی‌گزینند، این امر چه تأثیری بر خانواده می‌گذارد؟ \n اریلی می‌گوید: «اگر رابطه‌ای با فرزندان خود ایجاد کردید که بسیار تراکنشی است، وقتی چندین سال گذشت و سن‌وسال همه بیشتر شد، چه چیزی را انتظار دارید؟ «من نمی‌گویم که برچسب‌دادن به بچه‌ها باعث می‌شود که در آینده والدین خود را به خانۀ سالمندان خواهند فرستاد؛ اما اگر به این ایدۀ پشتِ استیکرها فکر کنید، آن را قدمی در همان مسیر می‌بینید.»\n • نسخۀ صوتی این نوشتار اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها:• این مطلب را اریکا رِیشر نوشته است و در تاریخ ۲۲ فوریه ۲۰۱۶ با عنوان «Against the Sticker Chart» در وب‌سایت آتلانتیک  منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۷ ارديبهشت ۱۳۹۵ با عنوان «به بچه‌هایتان استیکر ندهید» و ترجمۀ احسان یزدانی منتشر کرده است.•• اریکا رِیشر (Erica Reischer) روان‌شناس بالینی و نویسندۀ کتاب والدین خوب چه می‌کنند؟ (What Great Parents Do) است. [۱] Predictably Irrational: The Hidden Forces That Shape Our Decisions\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157667.json b/train/528157667.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..01c243041b159989ff138c604b50ded4cf14abaa
--- /dev/null
+++ b/train/528157667.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "قلب کافر را بخور؛ داستان تولد بوکوحرام",
+  "subtitle": "چطور بقایای فرقه‌ای اسلام‌گرا به ارتشی بی‌رحم تبدیل شد که اکنون دولت نیجریه از پس آن برنمی‌آید؟",
+  "introduction": "در فوریۀ ۲۰۰۹، پلیس نیجریه قوانین سختی برای موتورسیکلت‌ها به ‌اجرا گذاشت. بسیاری از موتورسواران از قانون جدید راضی نبودند. اما در قسمتی از نیجریه، موش‌وگربه‌بازی میان پلیس و موتورسواران تبعات جدی‌تری به‌همراه داشت. اجرای قوانین سخت‌گیرانه درگیری‌های خشونت‌باری میان پلیس و اسلام‌گرایان تندرویی به وجود آورد که تا آن زمان در جهان ناشناخته‌ بودند. اما چطور بقایای فرقه‌ای اسلام‌گرا به ارتشی بی‌رحم تبدیل شد که اکنون دولت نیجریه از پس آن برنمی‌آید؟",
+  "content": "گاردین — در ماه فوریۀ سال ۲۰۰۹، در پایانۀ مسافربری در شهرک مارابا۱ ایستاده بودم و به موتورسیکلت‌سوارانی نگاه می‌کردم که سرشان را با گیاهان خشک‌شده پوشانده بودند. پلیس نیجریه اخیراً قوانین سختی برای استفاده از کلاه ایمنی توسط رانندگان و سرنشینان موتورسیکلت‌ها به ‌اجرا گذاشته بود. در شمال نیجریه به تاکسی‌های موتوری «آچابا» می‌گویند. اگر کسی از این تاکسی‌ها استفاده کند، رانندۀ موتورسیکلت باید برای مسافر نیز کلاه ایمنی فراهم کند. همهمه‌ای برپا بود. همه می‌دانستند که سفرکردن با آچابا کار خطرناکی است. راننده‌های این موتورسیکلت‌ها به بی‌مسئولیتی و کارهای خطرناک شهره بودند. اما بسیاری از شهروندان نیجریه نیز از قانون جدید راضی نبودند. \n اول از همه، این قانون به پلیس فرصت زورگیری و اخّاذی می‌داد. یکی از رانندگانِ تاکسیِ موتوری به من گفت که خرید دو کلاه ایمنی ده‌هزار نایرا، حدود چهل پوند خرج روی دستش می‌گذارد. ازآنجاکه او روزانه تنها سیصدتاچهارصد نایرا، کمتر از دو پوند، درآمد داشت، پیروی از قانون جدید برای او عملاً غیرممکن بود. همه می‌دانستند چه اتفاقی خواهد افتاد. پلیس گشت‌های سیّارش را در نقاط شلوغ شهر مثل بازار، پایانه‌های مسافربری و معابر شلوغ برپا خواهد کرد و در کمین موتورسواران خواهد نشست. موتورسواران نیز وقتی می‌فهمند که به دام پلیس افتاده‌اند، سعی می‌کنند با سرعت تمام از معرکه دور شوند و پلیس هم با باتوم و چماق به‌ جانشان می‌افتد. \n رانندگان آچابا معمولاً از ضعیف‌ترین طبقات جامعه‌اند. فقط هم مردان به این حرفه مشغول‌اند. آن‌ها افرادی هستند که سواد اندکی دارند و معمولاً فاقد هرگونه مهارت شغلیِ دیگری هستند. بسیاری از آن‌ها خیابان‌خواب‌اند و شب‌ها را زیر پل یا سایبان مغازه‌ها سر می‌کنند. بعضی از آن‌ها نیز برای محافظت از تنها منبع درآمد خود، شب را نیز روی موتورسیکلتشان می‌خوابند. مسافران این وسیلۀ نقلیه نیز عمدتاً افراد فقیرند. تعداد زیاد آچابا در خیابان‌های نیجریه حکایت از مشکلات اقتصادی این کشور دارد. از دید بسیاری، قانون جدیدِ استفاده از کلاه ایمنی نیز صرفاً فشار دیگری بر این قشر آسیب‌پذیر و در معرض خطر است. \n وقتی این قانون به‌اجرا درآمد، اتفاق عجیبی افتاد. ازآنجاکه تقریباً هیچ‌کس کلاه ایمنی نداشت، آن‌ها راه‌های عجیب‌و‌غریبی برای پوشاندن سرشان ابداع کردند. در خبرها عکس کسانی منتشر شد که سطل و قوطی رنگ سرشان کرده بودند. عجیب‌ترین موارد موتورسوارانی بودند که سرشان را با پوست هندوانه یا پوست سوراخ‌سوراخِ کدو پوشانده بودند. پیش از اختراع ظروف پلاستیکی، از اینجور چیزها به‌جای آبکش استفاده می‌کردند. \n این رانندگان آچابا در مقابل زورگیری‌های تقریباً رسمیِ پلیس ایستادند. این مقاومتِ آن‌ها اساساً در مخالفت با این قانون بود. اما بیشترِ شهروندان نیجریه عکس‌العملی نداشتند. صرفاً قانونی دیگر به قوانین مفصل و دشوارکنندۀ زندگی‌شان اضافه شده بود. آن‌ها تنها دعا می‌کردند. امیدوار بودند که پلیس به‌زودی دست از سخت‌گیری بردارد و آن‌ها نیز به زندگی عادی خود باز‌گردند. \n اما در یک قسمت از نیجریه، این موش‌وگربه‌بازی میان پلیس و موتورسواران تبعات بسیار جدی‌تری به‌همراه داشت. در شهر مایدوگوری، مرکز ایالت بورنو در شمال شرقی این کشور، به‌اجراگذاشتنِ قانون استفادۀ اجباری از کلاه ایمنی موجب بروز درگیری‌های خشونت‌باری میان پلیس و گروه اسلام‌گرای تندرویی شد که تا آن زمان در جهان شناخته‌شده نبود. همین مسئله درنهایت نیجریه را وارد جنگی تمام عیار کرد. \n دو سال بعد، من مجدداً آنجا بودم. مرد جوانی را دیدم که به ساختمان «جوخه‌های مسلّح ویژۀ مبارزه با دزدی»۲ در شهر مایدوگوری می‌بردندش. این ساختمان میان افراد محلی به نام «کارکشته» شناخته می‌شود؛ ظاهراً به این علت که جایگاه نیروهای نخبۀ پلیس است. ویژگی دیگر این ساختمان این است که اگر کسی را به این ساختمان ببرند، احتمالاً دیگر بیرون نخواهد آمد. \n این مرد جوان محمد زکریا نام داشت. دو مأمور لباس‌شخصی او را به این مکان بردند. او چند روز پیش از آن، پس از توقف خودرویش در یکی از ایست‌های بازرسی پلیس، بازداشت شده بود. هیکلی نحیف داشت و به‌نظر می‌رسید هنوز بیست سالش هم نشده باشد. پیراهن بلند و گشاد صورتی رنگی که به‌تن داشت، کثیف و مندرس بود و لکه‌های خشک‌شدۀ خون روی آن خودنمایی می‌کرد. \n زکریا به من و دیگر همکار روزنامه‌نگارم، عبداللهی کاورا ابوبکر که برای شبکۀ بی‌بی‌سی کار می‌کرد، گفت: «اسلحه‌ای زیر صندلی پنهان کرده بودیم. آنها کشفش کردند.» زمانی که پلیس به او و همدستش دستور داد برای بازرسی از ماشین پیاده شوند، فردی که همراه زکریا بود تلاش کرد تا با خودرو از معرکه بگریزد. نیروهای سیار پلیس هم خودروی آن‌ها را به رگبار بستند و فرد همراه او کشته شد. خودروی قرمزِ هاچ‌بک آن‌ها، که حالا سوراخ‌سوراخ شده، هنوز در حیاط مرکز فرماندهی پلیس بورنو قرار دارد. \n زکریا می‌گوید در سه عملیات قاچاق اسلحه شرکت داشته است. هر بار، او و همدستانش مسافت ۱۲۰کیلومتری مایدوگوری تا محل تحویل محمولۀ اسلحه را با خودرو طی کرده و سلاح‌ها را از فرد دیگری تحویل می‌گرفتند. آن فرد قاچاقچی نیز خود، سلاح‌ها را از طریق رودخانه و با قایق کوچک پارویی از مناطق کوهستانی هم‌مرز با کامرون به آنجا می‌آورده است. قاچاقچی‌ها هر بار چندین اسلحۀ کلاشنیکف و تعداد زیادی جعبۀ مهمات به آنان تحویل داده‌اند. آن‌ها نیز اسلحه و مهمات را در خودرو جاسازی می‌کرده‌اند. زکریا این سلاح‌ها را از طریق شهر مایدوگوری به خانۀ بزرگی در حومۀ شهر داماتورو، مرکز ایالت یوبه می‌برده است. \n فرد قاچاقچی که با زکریا در ارتباط بود، این کار را در سال ۲۰۱۰ به وی پیشنهاد کرد؛ زمانی که زکریا به فروش کفش و شارژر موبایل اشتغال داشت. او می‌گوید: «آن‌ها علنی دعوت به همکاری می‌کردند و همه می‌دانستند که آن‌ها چه‌کاره‌اند.» \n «آن‌ها» اعضای گروه تندرو و اسلام‌گرایی بودند که بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۶ در ساختمانی در منطقۀ راه‌آهن شهر مایدوگوری شکل گرفته بود. این گروه که به نام «بوکوحرام» شناخته ‌می‌شود، آهسته‌آهسته افراد بیشتری را جذب تشکیلات خود کرد. بوکوحرام به‌لحاظ لغوی یعنی «تحصیلات غربی حرام است». \n مردی که ما برای صحبت با او به مایدوگوری آمده بودیم، مدتی عضو این گروه بود. نام مستعار وی در این گروه ابودُجانه بود که از یکی از صحابۀ پیامبر اسلام [ص] به این نام اقتباس شده است. او فضای حاکم بر مرکز فرماندهیِ این گروه در مایدوگوری را با ادبیاتی دینی توصیف می‌کند. شیوۀ زندگی در درون این مجموعه را محمد یوسف، رهبر کاریزماتیک این گروه تعیین می‌کرد. او نیز شیوۀ سخت‌گیرانه‌ای برای اجرای مناسک دینی توسط اعضای گروه داشت. ابودجانه با افتخار می‌گوید: «بله؛ من آنجا زندگی می‌کردم. در تمام کشور یک مسجد مثل آنجا پیدا نمی‌شد؛ جایی که بتوانی بروی و دانش بسیاری کسب کنی.» \n در بیستم فوریۀ سال ۲۰۰۹، تعداد زیادی از اعضای این گروهِ مذهبی برای شرکت در یک مراسم تشییع جنازه راهی سفر بودند. تعداد زیادی از افراد حاضر در این کاروان با موتورسیکلت عازم مقصد بودند. پلیس آن‌ها را متوقف کرد. نیروهای پلیس بخشی از نیروهای مسلح دولتی بودند که در عملیاتی موسوم به «عملیات ضربتی» شرکت داشتند. این گروه نظامیِ دولتی در سال ۲۰۰۵ برای مبارزه با اراذل و اوباشِ سیاسی شکل گرفت که در انتخابات دو سال پیش از آن دست به قتل و غارت زده بودند. دعوا میان اعضای گروه بوکوحرام و نیروهای پلیس بر سر پوشیدن کلاه ایمنی بالا گرفت. طبق برخی گزارش‌ها، پلیس دست به اسلحه شد و به‌سوی آنان شلیک کرد؛ اما عده‌ای نیز می‌گویند یکی از اعضای این گروه یکی از نیروهای پلیس را خلع‌سلاح کرد و تلاش کرد با اسحلۀ وی به دیگر نیروهای پلیس تیراندازی کند. داستان هرچه که بوده، پلیس درنهایت به‌سوی آنان شلیک کرد و تعدادی از اعضای آن گروه را کشت. تعداد دیگری نیز زخمی شدند. \n این نخستین‌باری نبود که عملیات ضربتی به درگیری با نیروهای گروه بوکوحرام می‌انجامید. رهبر این گروهِ تندرو پیش از این واقعه نیز به این نتیجه رسیده بود که هدف از این عملیات نظامیِ مشترک درگیری مستقیم با این گروه است. در خلال چند هفتۀ پس از این واقعه، یوسف تعدادی سخنرانی ایراد کرد. نوارها و سی‌دی‌های این سخنرانی به‌میزان وسیع منتشر شد. فایل‌های آن نیز از طریق بلوتوث دست‌به‌دست می‌گشت. او در این سخنان از مسلمانان می‌خواهد تا «برای جهاد آماده شوند». آنگونه که او در این سخنرانی‌ها می‌گوید، «بخشی از این آمادگی، مهیاشدن مادی است؛ مثل فراگیری مهارت تیراندازی، خرید اسلحه و بمب و نیز آموزش سربازان اسلام برای مبارزه با کفار. شما باید روح خود، خودروی خود و موتورسیکلت خود را برای خدا فدا کنید». \n یوسف زمین کشاورزی بزرگی نیز در ایالت باوچی داشت که پایگاه گروه او بود. پس از انتشار سخنرانی‌های مذکور، دولت نیجریه دستور حملۀ پلیس به زمین کشاورزی وی را صادر کرد. در یورش پلیس به زمین یوسف، صدها عضو شبکۀ بوکوحرام دستگیر شده و چندین نفر از اعضای آن نیز به قتل رسیدند. پس از آن نیز، پلیس مقر فرماندهی این گروه در مسجد ابن‌تیمیّه در شهر مایدوگوری را به محاصرۀ خود درآورد. ابودجانه به من گفت: «آن‌ها به‌جای آنکه با ما تعامل کنند، ما را تحریک می‌کردند و با جیپ‌های نظامی دورتادور پایگاهمان رژه می‌رفتند. ما منتظر فرصت مناسب بودیم و به‌محض فراهم‌شدن فرصت، از آن استفاده کردیم.» \n وقتی نیروهای دولتی عقب‌نشینی کرده و دستور دادند به اعضای بوکوحرام از فاصلۀ دور تیراندازی شود، افرادِ داخل پایگاه نیز خود را مسلح کرده و به بیرون هجوم آوردند. به‌گفتۀ ابودجانه، آن‌ها به چند گروه تقسیم شدند. او خودش رهبری یکی از شاخه‌ها را به ‌عهده داشته که وظیفه‌اش گشت‌زنی در شهر و یافتن نیروهای مسلح پلیس و ارتش و حمله به آن‌ها بوده است. بوکوحرام برای چهار روز متوالی مشغول آشوب و وحشت‌افکنی در خیابان‌های مایدوگوری بود. آن‌ها علاوه‌بر قتل نیروهای پلیس و سربازان ارتش، تعداد زیادی از غیرنظامیانی را که در خیابان‌ها پرسه می‌زدند، مانند حیوانات سربریدند. \n زمانی که مقامات دولتی مجدداً کنترل شهر را به‌دست گرفتند، ارتش، محمد یوسف را بازدشت کرد. او در مقابلِ خبرنگارانی بازجویی‌شد که با گوشی‌های تلفن خود از او فیلم می‌گرفتند. پس از آن، یوسف را به پلیس تحویل دادند. چند دقیقۀ بعد، او مرده بود. پلیس می‌گوید درحالی‌که او قصد فرار داشت، به او شلیک کرده است؛ اما هیچ‌کس این را باور نکرد. سپس پلیس جسد گلوله‌خوردۀ او را برای عکس‌برداری به خبرنگاران نشان داد. \n این واقعه شروع درگیری‌های خشونت‌بار دیگری بود که تاکنون هزاران نفر را به کام مرگ فرستاده و حداقل یک‌و‌نیم میلیون نفر را آواره کرده است. هفت سال پس از کشته‌شدن یوسف، حالا اوضاع جنگ میان دولت نیجریه و گروه بوکوحرام تغییر کرده است. از اواخر سال ۲۰۱۴ تا اوایل سال ۲۰۱۵، این گروه حدود هفتاددرصد مناطق ایالت بورنو را در کنترل خود داشت و مقامات حکومتی نیز ظاهراً قدرتِ بازپس‌گرفتن این مناطق را نداشتند. \n پس از پیروزی محمدو بوهاری در انتخابات، رئیس‌جمهور جدید این کشور که از اعضای حزب پیشروی کنگره است، تصمیم به بازسازی ساختار مدیریت نظامی این کشور گرفت. او تعدادی از ژنرال‌های والارتبۀ ارتش را تعویض کرد. بوهاری امید داشت تا با این کار بتواند موضع دولت را در برابر بوکوحرام تقویت کند. تا ماه اوت ۲۰۱۵، ارتش این کشور توانست مناطق زیادی را از کنترل این گروه خارج ساخته و آن‌ها را به نقاط دوردست عقب براند؛ اما جنگ به‌هیچ‌وجه تمام نشده است. \n در ماه نوامبر، بوکوحرام توانست با اجرای دو عملیات انتحاری طی ۴۸ ساعت، افراد زیادی را بکشد. این دو عملیات در شهرهای یولا، در شرق این کشور و کانو، در شمال به‌وقوع پیوست. این دو صدها مایل از هم فاصله دارند. چنین حملاتی نشان‌دهندۀ عمق نفوذ این گروه در کشور است؛ حتی بیرون از مناطقی که زمانی تحت کنترل این گروه بودند. پس از آن نیز حملات و درگیری‌هایی ازاین‌دست در مناطق مرزی در شمال شرقی نیجریه به‌وقوع پیوسته؛ اما چندان در خبرها انعکاس نیافته‌اند. همین جمعۀ گذشته در ۲۹ ژانویه، این گروه حمله‌ای را در شهر دالوری ترتیب داد. کشته‌های این حمله تا هشتاد نفر گزارش شده‌اند. شاهدان عینی می‌گویند صدای فریاد کودکان از خانه‌های در حال سوختن به‌گوش می‌رسیده است. این حملات درحالی صورت می‌گیرد که بوهاری در ماه دسامبر اعلام کرد که جنگ علیه این گروه «ازلحاظ فنی تمام شده ست». \n گروه یوسف ناگهان و در خلاء به ‌وجود نیامد؛ حتی پیش از جنگ علنی میان دولت و بوکوحرام، این گروه در حال رشد بود. مردمانی از تمام طبقات جامعه در آن حضور داشتند؛ از کودکان خیابانی گرفته تا تاجران، دانشجویان ناراضی و حتی بازرگانان ثروتمند. \n بسیاری از مردان و زنان جوانِ عضو این گروه از دانشگاه مایدوگوری به بوکوحرام پیوسته بودند. این دانشگاه در دهۀ ۱۹۹۰ مکانی بود که نخبگان کشور فرزندان خود را برای تحصیل به آن می‌فرستادند. دانشجویان این دانشگاه به عیاشی و فخرفروشی شهره بودند و ثروت خود را در مراسم‌های تشریفاتی به‌رخ یکدیگر می‌کشیدند. فرزندان جوان نخبگان کشور برای دستیابی به مقام «پادشاه دانشگاه» با یکدیگر مسابقه می‌گذاشتند. این لقب مختص کسی بود که بیشترین هزینه و ریخت‌وپاش را برای مهمانی‌های شبانه می‌پرداخت. ریختن اسکناس بر سر مهمان‌ها روش رایجی برای جشن و پایکوبی این دانشجویان بود و با عنوان «پاشیدن نایرا» شناخته می‌شد. این روش که در دهۀ ۱۹۷۰ و زمان رشد ناگهانیِ قیمت نفت رواج بیشتری داشت، برای تشویق نوازندگان، رقاصان و دختران زیبا به‌کار می‌رفت؛ به این صورت که یکی از پسران پول‌دار، بارانی از اسکناس بر سر این افراد می‌ریخت، تاآنجاکه آن شخص به‌نشانۀ رضایت خم شده و پول‌ها را از روی زمین بردارد. \n این پول‌پرستی و نمایش ثروت برای برخی نشانۀ بی‌عدالتی و بی‌اخلاقی در قلب کشور بود. دانشجویان ناراضی و کسانی که از ادامۀ تحصیل در این دانشگاه انصراف داده بودند، به شاخه‌ای از یک گروه سلَفی گرویدند و در مسجدی در مایدوگوری برای خود پایگاهی فراهم ساختند. بستگان و فرزندان مقاماتِ حکومتی نیز در میان این جوانانِ ناراضی دیده می‌شدند. برادرزادۀ فرماندار ایالت یوبه، پسر یکی از وزرای ایالت بورنو و پنج پسرِ یکی از بازرگانان سرشناس کشور، کسی که ثروت خود را از طریق قراردادهای دولتی به‌دست آورده بود نیز در میان این گروه بودند. این مردانِ جوان به‌سوی تفکر سلفی کشیده شدند. آنان معتقد بودند همین فسادهای اخلاقی است که سرمنشأ مشکلات موجود در ایالت بورنو است. بسیاری از آن‌ها وقتی به این گروه پیوستند، مدرک تحصیلی خود را سوزاندند. \n یک نفر پیدا شد که نیروی نهفته در این گروه رادیکال را شناسایی کرد؛ گروهی که درعین داشتنِ عقاید تندروانه، از خاستگاهی ویژه و خانواده‌هایی نخبه برآمده بودند. نام او محمد یوسف بود. \n یوسف از اواسط دهۀ ۱۹۹۰ به‌طور مداوم به مناطق شمال شرقی نیجریه سفر می‌کرد و سخنرانی‌های متعددی در آنجا ایراد نمود. از همان زمان، او با اهالی این مناطق در ارتباط بود و بر همین اساس شروع به یارگیری در شهرهای مختلف کرد. یوسف سخنران محبوبی بود و مستمعین زیادی در این مناطق داشت. تفکرات تند او دربارۀ دولت نیجریه که آن را دولت کفر می‌دانست، خریداران زیادی درمیان مردم یافت. او در مساجد مختلف به ایراد نطق‌های آتشین می‌پرداخت و در رادیو و تلوزیون‌های محلی نیز به بحث و مناظره با دیگر اندیشمندن اسلامی می‌نشست. \n به‌گفتۀ حامیانش، یوسف یکی از هزاران نفری بود که با عنوان «فرزندان المَجیری» شناخته می‌شدند. آن‌ها دسته‌ای از طلاب علوم دینی بودند که برای گذران زندگی، در خیابان‌ها گدایی می‌کردند. در سال‌های ۲۰۰۰ و پس از آن، یوسف در مقام رهبر شاخۀ جوانانِ یک گروه سلفی در شهر مایدوگوری جایگاه ویژه‌ای پیدا کرده بود. او در مسجد الحاجی محمدو ندیمی که یکی از مساجد محبوب شهر بود، پایگاهی برای خود دست‌وپا کرده بود. \n یوسف به هواداران خود می‌گفت مسلمانانی که به هر شکلی در نظام دمکراتیک مشارکت کنند، مرتد به‌حساب خواهند آمد و مؤمنین باید آن‌ها را به قتل برسانند. به‌عقیدۀ او، سرچشمۀ تمام فسادها نظام آموزشی این کشور است که بریتانیای مسیحی آن را در دوران استعمار در نیجریه پایه‌گذاری کرده. او به‌جای آنکه روز جمعه سخنرانی کند، سخنرانی‌های خود را در شهرهای شلوغ و روزهایی ایراد می‌کرد که بازارهای محلی برپا هستند. همین سنت‌شکنیِ او نهادهای اسلامی را به خشم آورد. این راهبرد موجب شد تا او بتواند پیروان زیادی را گرد خود جمع کند. \n سال‌ها پیش از قیام مسلحانه در سال ۲۰۰۹، شاهدان از میزان نفوذ یوسف در میان مردم حیرت‌زده بودند. نفوذ او در سراسر مناطق مرزی این کشور قابل مشاهده بود. گرهارد مولر کوساک، مردم‌شناس آلمانی، سال‌ها به مطالعۀ روستایی در کوهستان ماندارا در نزدیکی مرز نیجریه با کامرون پرداخته است. او می‌گوید این روستا به‌واقع «یک‌شَبه عوض شد». آخرین‌باری که او در سال ۲۰۰۸ به این روستا رفت، آنچه بیش از همه موجب تعجب وی شد، وضعیت زنان روستا بود. او می‌گوید: «گویی ناگهان همه‌چیز عوض شده و زن‌ها با پوشش کامل رفت‌وآمد می‌کردند. این زنان بودند که در خط‌ مقدم تغییرات قرار داشتند.» در خلال سال‌هایی که مولر کوساک و همسرش در این روستا بودند، مدرسه‌ای را نیز برای اهالی روستا بنیان نهادند. او با جمع‌آوری کمک‌های مالی از دوستان و همکارانش توانسته بود مخارج خرید کتاب‌های درسی را فراهم کند. آخرین‌باری که به روستا رفت، مدرسه متروکه شده بود. او می‌گوید: «تمام کتاب‌ها را سوزانده بودند. همان زنان جوان بودند که کتاب‌ها را روی هم انباشته کردند و در مقابل مدرسه همه را سوزاندند.» \n از همان ابتدا، یوسف هواداران خود را برای مبارزه آماده می‌کرد. در میان نسل اولِ هواداران او نظریه‌پردازانی وجود داشتند که به درگیری خشونت‌بار با دولت، شهروندان بی‌گناه، نهادهای اسلامی و هر کس دیگری که به اعتقاد آن‌ها کافر بود، بسیار علاقه‌مند بودند. سال‌ها حکومت سکولار در نیجریه موجب شد تا این افراد گرد هم آیند و گروهی «ضد نخبه» تشکیل دهند. رؤیای آن‌ها سرزمینی آرمانی بر اساس احکام شریعت بود و معتقد بودند رسیدن به چنین آرمانی در نیجریه مستلزم خونریزی‌های بی‌امان و مداوم است. \n سَلفی‌های منسوب به مسجد ندیمی، پیش از شورش سال ۲۰۰۹ نیز یک بار دست به تلاشی فاجعه‌آمیز برای تشکیل حکومتی اسلامی زده بودند. در سال ۲۰۰۳، مردی به نام محمد علی که از روند آهستۀ یوسف برای ساختن جنبشی مردمی به ستوه آمده بود، جمعیتی دویست‌نفره از زن و مرد جوان را با خود همراه ساخت تا به دشت و صحرا بروند و جامعه‌ای جدید را از نو بنا کنند. آن‌ها در نهایت در مناطق مرزی ایالت یوبه، در نزدیکی رودخانه‌ای خشکیده در مرز نیجریه و جمهوری نیجر و در منطقه‌ای به نام کاناما مستقر شدند. آن‌ها مصمم بودند تا از دنیای فاسد دوری گزیده و سرزمینی نو را بر اساس خلوص و طهارت اسلامی بنیان نهند. \n این گروه از شهرنشینانِ پرخاش‌جو و هنجارشکن، خیلی زود با افراد ساکن در آن منطقه درگیر شدند. در واقع، درگیری دقیقاً همان چیزی بود که آن‌ها به‌دنبالش بودند. آنان در بیشه‌زارهای منطقه و در نزدیکی منبع آب خندق کندند. به مراکز پلیس محلی و ساختمان‌های دولتی نیز یورش بردند و اسلحه‌های آنان را ربودند تا از این طریق دولت را برای انجام عکس‌العمل تحریک کنند. دولت نیز به‌سرعت به این حملات واکنش نشان داد. ارتش با یک حملۀ کوتاه توانست آن‌ها را شکست دهد و اردوگاه آنان را نابود کند. بیشتر اعضای گروه در این حادثه جان ‌باختند. تعداد اندکی که زنده مانده بودند، به‌سمت شمال و به‌سوی مرز نیجر گریختند. برخی از آن‌ها تا امروز نیز در همان منطقه به‌سر می‌برند. برخی بازماندگان این حادثه نیز به شهر مایدوگوری بازگشتند. \n این عملیات ارتش توجه جهانی را به‌سوی این گروه جلب کرد؛ چراکه آن‌ها خود را «طالبان نیجریه» لقب داده بودند. اما در آن زمان، سفارت امریکا به این نتیجه رسیده بود که آن‌ها ارتباطی با القاعده ندارند. \n یوسف به قیام کاناما نپیوست؛ اما وقتی این گروه از هم پاشیده شد، او نیز در تبعیدی خودخواسته به عربستان سعودی رفت تا خود را از هرگونه اتهامی مبنی بر دست‌داشتن در این ماجرا تبرئه کند. تصور می‌شود طی زمانی که او در عربستان به‌ سر می‌بُرد، ارتباطاتی نیز با سلفی‌های همفکر خود گرفت و توانست آنان را در حمایت از خود ترغیب کند. او تنها یک سال بعد دوباره به مایدوگوری بازگشت. \n به‌محض بازگشت از عربستان در سال ۲۰۰۵، او شبکۀ خود در نیجریه را بازسازی کرد و مسجد و پایگاه ابن تیمیه را در منطقۀ راه‌آهنِ شهر مایدوگوری بنا نهاد. یوسف زمین این مسجد را با کمک مالی پدرزن خود خریداری کرد. وجود این پایگاه در آن منطقه از قلب شهر مرکزی ایالت بورنو، برای تجدید حیات این گروه ضروری بود. این ‌بار درعوضِ رفتن به بیشه‌زار، این گروه پایگاه خود را در وسط شهر بنا کرد. به همین علت راه‌های ارتباطی زیادی برای یارگیری و تأمین هزینه‌های خود پیش‌رو داشت. جمعیت مایدوگوری طی سال‌های اخیر به‌شدت رشد کرده است. کویری‌شدن مناطق شمالی ایالت بورنو در یک دهۀ گذشته موجب ازبین‌رفتن زمین‌های کشاورزی در این مناطق شده و سیل جمعیت روستایی را به‌سوی شهر روانه کرده است. محمد کبیر عیسی، استاد دانشگاه احمدو بِلو در شهر زاریا، می‌گوید: «وقتی روستاییان به‌دنبال زندگیِ بهتر راهیِ شهر می‌شوند، حباب می‌ترکد و آن‌ها می‌فهمند چیزی که به‌دنبالش بودند در آنجا نیست. آن‌وقت است که آن‌ها شکار آسانی برای سازمان‌های نظامی و شورشی می‌شوند.» \n تا پایان سال ۲۰۰۸، این گروه مانند دولتی درون دولت عمل می‌کرد؛ به‌گونه‌ای که نهادهای مستقل خود را برای ادارۀ این منطقه داشت: شامل مجلس شورا برای تصمیم‌گیری و پلیس مذهبی برای اجرای قوانین شریعت. این گروه حتی شکلی ابتدایی از سیستم رفاه عمومی را نیز فراهم کرده بود و افراد جویای کار را در زمین‌هایی که در ایالت باوچی به‌چنگ آورده بود، به‌کار می‌گرفت. آن‌ها حتی به کسانی که می‌خواستند پروژه‌های خود را به‌اجرا درآورند، وام‌های کوچک می‌دادند. بسیاری از مردم پول این وام را برای خرید موتورسیکلت استفاده کردند و رانندۀ آچابا شدند. این گروه حتی ازدواج میان اعضای خود را تسهیل می‌کرد؛ اتفاقی که برای بسیاری از افراد فقیر این منطقه در زندگی عادی ممکن نبود. یوسف و هوادارانش در چشم مردم انسان‌های عادی بودند؛ نه شورشیانی جنگ‌جو. \n یوسف همچنین بین طبقات مختلف شهر پذیرفته ‌شده بود و به‌راحتی در میان آن‌ها رفت‌وآمد می‌کرد. شهر مایدوگوری از قدیم به‌لحاظ تجاری محل مهمی بود و بازرگانان مختلفی در این شهر رفت‌وآمد داشتند. نزدیکی این شهر به مرز سه کشورِ کامرون، چاد و نیجر آن را به محلی برای دادوستد کالاهای مختلف از جمله کود، نفت سفید، گازوئیل و بنزین تبدیل کرده بود. بازرگانان شهر مایدوگوری پول خوبی از راه تجارت این مواد به‌دست می‌آوردند. برخی کسانی که جذب گروه سلفیِ یوسف شدند، بازرگانانی بودند که تصور می‌کردند باید کفارۀ زندگیِ مرفه خود را بپردازند. \n با توافق یوسف و دولت نیجریه مسجد ابن تیمیه اجازۀ فعالیت داشت. این توافق با میانجیگریِ یکی از شیوخ سلفی در عربستان سعودی، میان جانشین فرماندار ایالت بورنو و یوسف به امضا رسیده بود. یوسف متعهد شده بود که ارتباطی با گروه‌های جدایی‌طلب در کاناما نداشته باشد و دیگر هیچ‌گاه به ترویج جهاد خشونت‌بار نپردازد. اما در سال‌های بعد، او به تعهداتش پشت کرد. مأموران امنیتی چندبار او را بازداشت کردند؛ اما بلافاصله آزاد شد. خبرنگاری که برای اولین‌بار دربارۀ گروه یوسف گزارش تهیه کرده، معتقد است که او حداقل در این مراحل اولیه به‌شدت مورد حمایت علی مودو شریف، فرماندار ایالت بورنو بود. \n احمد سلکیدا، خبرنگارروزنامۀ دیلی تراست، در سال‌های پیش از ۲۰۰۹ گزارش‌های مفصلی دربارۀ این گروه منتشر کرد. او معتقد است که یوسف علی‌رغم اظهار بی‌میلی به سیاست در فضاهای عمومی، به یارگیری سیاسی می‌پرداخت و با شریف، فرماندار بورنو، منافع مشترکی پیدا کرده بود. این دو از همکاری با هم سود می‌بردند. یوسف به‌دنبال اجرای شدیدتر قوانین شریعت بود و شریف نیز به‌دنبال انتخاب‌شدن مجدد در سِمت خویش. بااین‌حال، شریف هرگونه همکاری یا توافق با این گروه را تکذیب کرده است. \n این دو در فضای عمومی روابط خصمانه‌ای با یکدیگر داشتند. یوسف، شریف را «کافر» می‌خواند و به‌دنبال قتل او بود؛ اما شریف می‌دانست که درگیری با یوسف تصمیم عاقلانه‌ای نیست. او درعوض به‌دنبال جلب نظر او بود و برای این کار یکی از جنگ‌جویان مشهور بوکوحرام به نام بوجی فوئی را وزیر امور مذهبی این ایالت کرد. \n سلکیدا به من گفت که تا آخرین روزهای پیش از شورش، یوسف هنوز معتقد بود می‌توان با دولت به توافق رسید و نیز تصور می‌کرد که شریف از مواضع نامنعطف بوکوحرام حمایت خواهد کرد؛ اما آن زمان شریف دیگر قدرتی نداشت و نمی‌توانست از یوسف محافظت کند. یوسف را تحویل پلیس دادند و به‌سرعت اعدام شد. سؤالاتی مثل اینکه چرا او به این سرعت کشته شد و چه‌کسانی از ساکت‌کردن و کشتنِ سریع او سود بردند، همچنان بی‌پاسخ مانده‌اند. \n پس از مرگ یوسف، هواداران مسلح او مخفی شدند؛ اما همچنان به آرمان‌های او وفادار ماندند. از آن زمان که ابوبکر شکائو، دستیار و قائم‌مقام یوسف، به رهبری گروه بوکوحرام منصوب شد، اولویت این گروه انتقام‌جویی بوده است. اولین هدفِ این گروه، پلیس بود. آن‌ها با حمله به گشت‌های ایست‌ و بازرسی پلیس، آن‌ها را به قتل رساندند و سلاح‌هایشان را به غنیمت گرفتند. افسران عالی‌رتبۀ پلیس، سیاست‌مداران محلی و رهبران سنتی نیز در منازل خود هدف ترور و سوءقصد قرارگرفتند. پس از قیام مسلحانۀ بوکوحرام، مقامات دولتی از رهبران سنتی برای شناسایی اعضای این گروه تقاضای کمک کردند. آنان به‌محض شناسایی اعضای این گروه، آن‌ها را به قتل می‌رساندند و خانۀ آنان را به‌عنوان پاداش، به فردی می‌دادند که این اطلاعات را در اختیار دولت گذاشته بود. اعضای بوکوحرام هم برای تلافی، کسانی را که به آن‌ها خیانت کرده بودند، می‌کشتند و اموالشان را به‌عنوان «غنیمت جنگی» به جنگ‌جویان جهادی می‌دادند. \n در یکی از شب‌های ماه ژوئن سال۲۰۱۱، محمد منگا، رانندۀ ۳۵سالۀ یک خودروی تجاری، از محلی در نزدیکی مایدوگوری به‌سمت پایتخت در حرکت بود. در خودروی او یک وسیلۀ انفجاری نصب شده بود. این وسیله را یا القاعده در «مغرب اسلامی» تهیه کرده بود یا الشباب در سومالی. مقر افراد القاعده در آن زمان در اردوگاه‌هایی در صحرای افریقا بود. او با خودروی خود به مرکز فرماندهی پلیس این کشور رفت، از دژبانی عبور کرد و تا جلوی درب ورودی ساختمان رسید. سپس خودرو را در میان جمعیت منفجر کرد. این حادثه پنج کشته و بیش از صد مجروح به‌جای گذاشت. \n بعدها یکی از سخن‌گویان گروه بوکوحرام گفت محمد منگا میراث گران‌قدری را برای همسر و پنج فرزندش به یادگار گذاشت. عکسی از او به خبرنگاران دادند که او را با یک اسلحۀ کلاشنیکف در حال سوارشدن به خودروی انتحاری نشان می‌داد. منگا لبخندی بر لب داشت و برای دوربین دست تکان می‌داد. سخن‌گوی این گروه به احمد سلکیدا گفت: «او آرام بود و هیچ‌گاه از خود ترس نشان نداد. همه به احوالات او رشک می‌بردند و آرزو می‌کردند که کاش نوبت آن‌ها بود تا به عملیات بروند و روانۀ بهشت شوند.» \n بوکوحرام این عملیات را چند هفتۀ بعد نیز مجدداً تکرار کرد. آن‌ها خودروی بمب‌گذاری‌شدۀ دیگری را در ماه اوت سال ۲۰۱۱ در جلوی ساختمان سازمان ملل در ابیجا منفجر کردند. دست‌کم ۲۱ نفر در این حادثه کشته و بسیاری نیز مجروح شدند. \n این گروه یک سلسله عملیات بمب‌گذاری در شهرهای مایدوگوری، جوس، کادونا و پایتخت به‌راه انداخت و حملات هم‌زمانی نیز در شهر کانو علیه نیروهای امنیتی ترتیب داد. این گروه به کلیساها، دانشگاه‌ها، مدارس، ایستگاه‌های اتوبوس و بازارهای محلی حمله کرد و هزاران نفر را به‌کام مرگ کشاند. تنها ظرف چند سال از ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴، بوکوحرام از یک گروه مذهبی رادیکال و تندرو به یک گروه تروریستی پرقدرت و خطرناک بدل شد. \n هم‌زمان با افزایش قدرت این گروه و تصرف کامل شهر، تعداد هواداران آن نیز بیشتروبیشتر شد. گروه‌هایی از دزدان مسلح نیز به این گروه ملحق شدند تا از هرج‌ومرجی که به‌وجود آمده بود، برای غارت و دزدی استفاده کنند. گروه‌های دیگری نیز برای حل‌وفصل مناقشات قدیمیِ قومی و مذهبی، عمدتاً بر سرِ زمین، به این گروه‌های مسلح پیوستند. عده‌ای دیگر از شهروندان عادی نیز به‌زور مجبور به خدمت نظامی به این گروه شدند. \n زکریا، زندانیِ جوانی که در سال ۲۰۱۱ به ملاقاتش رفتم، به‌زور به عضویت گروه بوکوحرام درآمده بود. من و همکارم، عبداللهی کاورا، در ساختمان «جوخه‌های مسلّح ویژۀ مبارزه با دزدی» در شهر مایدوگوری نشسته بودیم و به داستان او گوش می‌کردیم. \n زکریا را در کودکی، مادربزرگش تربیت کرده بود. بیشترِ دوران کودکی و نوجوانی او به‌دور از پدر و مادرش سپری شد. پس از آنکه والدینش از هم جدا شدند، مادرش با مردی ازدواج کرد که علاقه‌ای به زکریا نداشت. اما پس از گذشت مدتی، مادرش پیش زکریا برگشت. او می‌گوید وقتی مادرش آمد، با خود کمی پول هم آورد. اما وقتی آن پول تمام شد، آن‌ها پول کافی برای ادامۀ تحصیل زکریا نداشتند. مادرش فرزندان دیگری نیز داشت که از زکریا کوچک‌تر بودند و باید از آن‌ها مراقبت می‌کرد. او بدون هیچ مدرکی ترک تحصیل کرد و به دست‌فروشی روی‌آورد. او با فروش کفش و لوازم جانبی تلفن می‌توانست هر هفته بین دوهزارتاسه‌هزار نایرا، حدود ده پوند، با خود به خانه ببرد. او که حالا ۲۲ سال دارد، می‌گوید دو همسر و دو فرزند داشته است. زکریا برای تأمین معاش اهل‌وعیال خود در مشقت زیادی بود تا وقتی که یکی از اعضای بوکوحرام به او پیشنهاد قاچاق اسلحه داد. \n او می‌گوید: «آن‌ها به من قول دریافت دویست‌هزار نایرا دادند؛ اما در سفر اول، تنها هفتادهزار نایرا به من دادند. این مبلغ در سفر دوم به چهل‌هزار نایرا کاهش یافت. من هرگز به ایدئولوژی بوکوحرام علاقه‌ای نداشتم. آن‌ها مرا را تهدید کردند و گفتند حالا که ما را می‌شناسی و می‌دانی چه‌کار می‌کنیم، یا باید کاری را که از تو می‌خواهیم، بکنی یا تو را به قتل می‌رسانیم. نمی‌شود رازشان را بدانی و بعد بگذارند بروی پی کارت. به‌محض آنکه این چیزها را دانستی، باید عضوی از آن‌ها شوی وگرنه از دستت خلاص می‌شوند. من از جانم می‌ترسیدم.» \n وقتی پلیس او را دستگیر کرد، هرآنچه پلیس می‌خواست، به آن‌ها گفت. او می‌گوید: «حالا هم نیروهای امنیتی مرا گرفته‌اند و از من می‌خواهند به آن‌ها کمک کنم. تا همین‌جایش هم من به دردسر افتاده‌ام. اگر آن‌ها دستشان به من برسد، سرم را خواهند برید». صدای زکریا خیلی لرزان و آرام بود. او خیلی جوان به‌نظر می‌رسید. \n شبکۀ ارتباطات بوکوحرام در ایالت‌های بورنو، آداماوا و یوبه به‌میزان زیادی از چشم ارتش پنهان مانده بود. این گروه در این مناطق قوی‌تر شد تاجایی‌که در دسته‌های بزرگ به شهرهای مختلف حمله می‌کرد و کاروان‌های بزرگی از آن‌ها با خودروهای به‌سرقت‌رفتۀ تویوتا هایلوکس در این مناطق جولان می‌دادند. شگرد آنان این بود که به شهر بروند و در مسجد شهر حضور خود را اعلام کنند. پس از آنکه اعضای گروه، شهر را محاصره می‌کردند و تمام مردم را راهی مسجد می‌کردند، به مردان جوان اختیار می‌دادند که یا به آنان بپیوندند یا کشته شوند. در ماه فوریۀ سال ۲۰۱۴، بوکوحرام به یک مدرسۀ پسرانه حمله کرد و پس از آنکه دانش‌آموزان را در بیرون خوابگاهشان به‌خط کرد، ۵۹ دانش‌آموز را به‌قتل رساند و جسدهایشان را سوزاند. \n در ماه مارس ۲۰۱۴ نیز بوکوحرام به پایگاه نظامی گیوا حمله برد. فیلمی که این گروه از حملۀ خود منتشر کرد، مردانی را نشان می‌دهد که به‌آرامی به‌سوی این پایگاه نظامی در حومۀ شهر مایدوگوری حرکت می‌کنند. این جنگ‌جویان که بیشترشان مردان بسیار جوانی هستند، تلاشی برای مخفی‌کردن این عملیات نمی‌کنند و علناً به‌سوی پایگاه پیش می‌روند. وقتی وارد پایگاه می‌شوند، ابتدا هشتصد نفر از زندانیان آنجا را آزاد می‌کنند. برخی از این زندانی‌ها پیش از دستگیری توسط ارتش، عضو گروه بوکوحرام نبودند؛ اما حالا که این گروه آزادشان کرده بود، نمی‌توانستند در زندان بمانند، چراکه قطعاً کشته می‌شدند. آن‌ها دو راه پیشِ رو داشتند: می‌توانستند از زندان بیرون رفته و خودشان فرار کنند که دراین‌صورت ممکن بود دوباره دستگیر شوند و نیز می‌توانستند به گروهی بپیوندند که آزادشان کرده بود. \n سرنوشت آن‌هایی که به بوکوحرام نپیوستند و خودشان خواستند فرار کنند، بعداً توسط سازمان عفو بین‌الملل معلوم شد: ۶۴۵ نفر از کسانی که از همراهی با این گروه شبه‌نظامی سرباززدند، محاصره شده و به قتل رسیدند. اجساد آن‌ها نیز در یک گور دست‌جمعی روی هم انباشته شد. احتمالاً بسیاری نیز سرنوشتشان را مثل زکریا می‌دیدند. آن‌ها می‌توانستند یا به بوکوحرام بپیوندند یا کشته شوند. \n پس از ملاقاتمان با زکریا، من و همکارم بیرون ساختمان پلیس ایستاده بودیم. هر دو به‌شدت تحت‌تأثیر داستان زکریا قرار گرفته بودیم. من از همکارم پرسیدم: «آن‌ها می‌خواهند این پسر را بکشند؛ این‌طور نیست؟» کاورا تنها سرش را به نشانۀ تأیید تکان داد. \n *‌ این نوشتار برگرفته است از کتاب اندرو واکر، قلب کافر را بخور.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را در اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:\n* اندرو واکر (Andrew Walker) نویسندۀ کتاب قلب کافر را بخور از سال ۲۰۰۶ دربارۀ نیجریه قلم زده است. او در ابوجا برای روزنامۀ دیلی‌تراست می‌نوشت و از آنجا برای بی‌بی‌سی گزارش تهیه می‌کرد. [۱] Maraba: از شهرک‌های اقماری اطراف ابیجا، پایتخت نیجریه.  [۲] Maiduguri» s Special Armed Robbery Squad\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157670.json b/train/528157670.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..fb4cc7ce97d892d1ba712d0a169bcf903aada7e4
--- /dev/null
+++ b/train/528157670.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ابتذال خوش‌بینی",
+  "subtitle": "بخشی از کتاب «امیدواری بدون خوش‌بینی» نوشتهٔ تری ایگلتون",
+  "introduction": "گاهی خوش‌بینی ایدئولوژی دولت و عینِ وطن‌پرستی می‌شود و نگرش منفی بزهِ فکری تلقی می‌گردد. حتی در دوران‌هایی که کوچکترین امیدی نیست، توهمی جمعی از قدرت در میان ملت وجود دارد که ناخودآگاه ملی را به خود مشغول می‌کند. خوش‌بینی طوری است که به آسانی نمی‌شود آن را از یک بیماری روانی تمیز داد. خوشیِ این‌چنینی، شکلی از یک انکار روان‌شناختی است. تری ایگلتون، در اثر جدیدش خوش‌بینی را  مبتذل‌ترین احساس آدمی می‌نامد.",
+  "content": "بوک فروم — همان‌طور که عقاید سیاسی می‌توانند خوش‌بینانه یا بدبینانه باشند، ملت‌ها نیز همچون این عقاید می‌توانند خوش‌بین یا بدبین باشند. ایالات متحدهٔ آمریکا، البته در کنار کرهٔ شمالی، از معدود کشورهای جهان است که در آن خوش‌بینی تقریباً نوعی ایدئولوژی دولت محسوب می‌شود. اکثریت ملت آمریکا چنین تصور می‌کنند که خوش‌بین بودن به آینده عینِ وطن‌پرستی است، اما نگرش منفی را نوعی بزهِ فکری تلقی می‌کنند. بدبینی تا حدودی یک عمل خرابکارانه و ضد سیستم محسوب می‌شود. حتی در دوران‌هایی که کوچکترین امیدی وجود ندارد، یک توهم جمعی از قدرت و لایتناهی بودن در میان ملت وجود دارد که مدام، ناخودآگاه ملی آن‌ها را به خود مشغول می‌کند. در آمریکا اگر رئیس جمهوری اعلام کند که از بهترین دوران آمریکا گذر کرده‌اند و اکنون در شرایط خوبی به‌سر نمی‌برند، احتمال برنده‌شدنش در انتخابات به اندازهٔ احتمال برنده‌شدن یک شانپانزه است. مورخی آمریکایی اخیراً گفته بود: «روزگار و زمانه، هر طور که باشد، سخنرانی‌های مراسم تحلیف ریاست‌جمهوری همواره خوش‌بینانه هستند». البته او با این دیدگاه بنای نقادی نداشت. در مورد برخی از جنبه‌های فرهنگ آمریکا نوعی سرخوشیِ۱ ناخواسته و اجباری وجود دارد؛ لفاظی‌هایی نظیر اینکه «هرآنچه بخواهم انجام می‌دهم» که خود این موضوع ترس‌هایی بیمارگونه از شکست را آشکار می‌کند.\n لیونل تریگر۲، محقق آمریکایی، مطالعهٔ به‌شدت بی‌سر و تهی دارد با عنوان زیست‌شناسی امید۳. تریگر در این مطالعه گویی از اینکه ایدئولوژیِ امید کشورش را در یک بستر علمی قرار دهد دل‌نگران و دلواپس است. او در واقع فکر و ذکرش را مشغول مواردی این‌چنینی می‌کند: میمون‌هایی که به آن‌ها مواد مخدر داده‌اند، مواد تغییر خُلق و همچنین تغییرات شیمایی یافت‌شده در مدفوع والدینی که در غم از دست دادن فرزندشان هستند. اگر تنها می‌توانستیم مبنای روان‌شناختی شادی و خوش‌رویی را به‌دقت کندوکاو کنیم، شاید این امکان وجود می‌داشت که نارضایتی سیاسی را برای همیشه ریشه‌کن کنیم و شهروندانی همیشه پرشور داشته باشیم. امید، به‌لحاظ سیاسی، مادهٔ محرکی کارآمد است. دیدگاه تریگر این است که «این احتمال وجود دارد که بالابردن سطح خوش‌بینی یک تعهد مشترک انسانی باشد». به‌نظر می‌رسد استالین و مائو در این مورد، دیدگاه مشترکی را اتخاذ کرده‌اند؛ این وظیفه اخلاقی ما است که تأکید کنیم همه‌چیز گل و بلبل است، حتی زمانی که آشکارا چنین نیست.\n مؤلفانِ اثری با نام امید در عصر بی‌قراری۴، به همان شیوهٔ مضحک، ما را چنین خبردار می‌کنند که «امیدواری بهترین دارو است؛ چرا که حاکی از نوعی حدِ وسط سازش‌بخش است میان واکنش استرسی تشدیدیافته و عقدهٔ حل‌شدهٔ ناامیدی». امید به ما اطمینان می‌دهد که «سطوح مناسبی از انتقال‌دهنده‌های عصبی، هورمون‌ها، لنفوسیت‌ها و مواد دیگری که برای سلامتی بسیار مهم هستند» در بدن وجود دارد. کمبود این چیزها برای سلامتی فردی و سیاسی شما بد است. شاید همین الان دانشمندانی در کالیفورنیا مشغول کار روی ساختن قرص امید هستند. این تصور زیاد از حد شیرینْ ویلیام جیمز، فیلسوف آمریکایی را به‌شدت بی‌قرار کرده بود. او می‌پرسد «آیا شراب شیرین است؟»، «آیا در کائنات فقط «بله بله» وجود دارد؟ آیا حقیقت مفهوم «نه» در خود کانون و هستهٔ زندگی قرار ندارد؟ آیا همین «جدیتی» که ما به زندگی نسبت می‌دهیم به‌معنی «نه‌های» اجتناب‌ناپذیر و «از دست‌دادن» هایی نیست که بخشی از همین زندگی را شکل می‌دهد؟ آیا بدین معنی نیست که جاهایی از زندگی باید واقعاً ازخودگذشتگی کرد؟ و همچنین آیا این «جدیت» به این معنی نیست که همواره در ته فنجان چیزی که همواره تلخ و گیرا است باقی می‌ماند؟»\n سیاست‌های کاخ سفید در زمان ریاست‌جمهوری جورج دبلیو بوش، به‌جای آنکه «مبتنی‌بر واقعیت» باشند «مبتنی‌بر باور» بودند. همین سیاست‌ها نگرشِ شناخته‌شدهٔ آمریکایی را تا سر حد حماقت به پیش بُرد. واقعیتْ آن آدم بدبینی است که مردم گوش‌هایشان را بر حرف‌های خائنانهٔ او می‌بندند. از آنجا که حقیقت، در بیشتر مواقع، به اندازهٔ کافی ناخوشایند است، باید با اراده‌ای محکم و آهنین بر آن غلبه کرد.   خوش‌بینی طوری است که به آسانی نمی‌شود آن را از یک بیماری روانی تمیز داد. خوشیِ این‌چنینی، شکلی از یک انکار روان‌شناختی است. حالا هر قدرت خارق‌العاده‌ای که می‌خواهد داشته باشد، اما درحقیقت یک بهانه و فرار اخلاقی است. خوش‌بینی دشمن امید است، یعنی همان چیزی که بدان احتیاج داریم، آن هم درست به این دلیل که با امید می‌توانیم اعتراف کنیم که شرایط چقدر وخیم است. برخلاف آن، همان بی‌خیالی‌ای که باعث امیدواریِ آدم خوش‌بین می‌شود، او را به‌سمتی می‌برد که موانعی را که باید با آن‌ها روبه‌رو شود دست‌کم بگیرد و دست آخر، چیزی که برایش می‌ماند نوعی اعتمادبه‌نفس کاملاً بیهوده و کاذب است. خوش‌بینیْ ناامیدی را به اندازهٔ کافی جدی نمی‌گیرد. امپراتور فرانتس یوزف به‌خاطر اشاره به همین نکته برای خودش شهرتی دست‌وپا کرده است: در برلین اوضاع جدی بود و نه ناامیدکننده، در وین اوضاع ناامیدکننده بود نه جدی.\n سرخوشی یکی از مبتذل‌ترینِ احساسات آدمی است. شاید بتوانیم آن را با شلنگ‌تخته‌انداختنِ دلقک‌ها یکی بدانیم، آن هم با یک کت راه راه و دماغ پلاستیکی قرمز. خودِ کلمهٔ خوشحالی۵، برخلاف کلمهٔ خوشحالی۶ در زبان فرانسه یا کلمه خوشحالی۷ در زبان یونان باستان، بسیار زرق‌وبرق‌دار و تصنعی به‌نظر می‌رسد، حال آنکه کلمهٔ «خشنودی»۸ را در مورد گاوها هم می‌توانیم به‌کار ببریم. مؤلف کتاب جامعه۹ می‌گوید: «انسانی که هیچ درکی ندارد، امید او بیهوده و اشتباه است». گابریل مارسل۱۰، فیلسوف فرانسوی شک دارد که چیزی به‌عنوان خوش‌بینی عمیق بتواند وجود داشته باشد. شاید در بهترین حالت بتوان آن را به‌مثابهٔ شکلی منحط از امید در نظر گرفت که به‌طرز اصلاح‌ناپذیری هم ساده‌لوحانه است. درمورد خوش‌بینی چیزی متزلزل وجود دارد که تزلزلش تحمل‌ناپذیر است، همان‌طور که در مورد نوعی از بدبینی هم چیزی وجود دارد که به‌صورت بیمارگونه‌ای لذت‌طلبانه است؛ آن هم آن نوع از بدبینی‌ای که با نقاب نازکی از جنس شعف، اندوه درون خود را می‌پوشاند. همچون بدبینی، خوش‌بینی هم همهٔ جهان را سیاه و سفید می‌بیند و به همین سبب، نسبت به تفاوت‌ها و تمایزاتِ جزیی نابیناست. از آنجا که خوش‌بینی یک ذهنیت کلی است، تمامی اشیاء آرام‌آرام از طریق نوعی ارزش مبادله‌ای روحشان، بایکدیگر قابلیت مبادله و معاوضه پیدا می‌کنند. آدم خوش‌بینی که مُهر آن را بر پیشانی خود دارد، به همه‌چیز با همان شیوهٔ موشکافانه‌ای پاسخ می‌دهد که از قبل برنامه‌ریزی شده است و به همین خاطر، فاکتور بختْ احتمال و امکان را حذف می‌کند. در این جهان جبرگرا، یک پیش‌بینی‌پذیریِ مافوق طبیعی وجود دارد که سرنوشت محتوم اشیاء را تعیین می‌کند تا به کمال عملکرد خود برسند و این مسئله هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای هم ندارد.\n یک حقیقتِ درخور توجه وجود دارد، آن هم اینکه در فاصلهٔ به چاپ رسیدن رمان کلاریسا۱۱ی سموئل ریچاردسون۱۲، در میانهٔ قرن هجدهم تا ادبیات داستانی تامس هاردی، در اواخر دورهٔ ویکتوریایی انگلستان، به‌زحمت می‌توان رمانی تراژیک (به‌معنی رمانی که پایان مصیبت‌بار داشته باشد) یافت. مسلماً معدود رمان‌هایی را می‌توان یافت که به‌طور هیجان‌انگیزی تا مرز تراژیک شدن پیش رفتند اما به آن نرسیدند. بلندی‌های بادگیر۱۳ به آستانهٔ تراژدی بسیار نزدیک می‌شود، حال آنکه رمان ویلت۱۴، اثر شارلوت برونته۱۵ فرجام‌های متفاوتی را پیش روی مخاطب قرار می‌دهد؛ فرجامی تراژیک و فرجامی کمیک، چنانکه گویی از اینکه پایان رمان کاملاً تراژیک باشد ترس دارد. مگی تالیور، قهرمان رمان آسیاب رودخانهٔ فلاس۱۶ نوشتهٔ جرج الیوت۱۷، در پایان داستان می‌میرد، اما همزمانی مرگ او با مرگ برادر بی‌تربیت و مغرورش، چنان پیوند پرشوری ایجاد می‌کند که نتیجهٔ داستان به‌طرز عجیبی شوق‌انگیز می‌شود.\n اثر دیگر الیوت با عنوان میدل‌مارچ۱۸ اگرچه نامفهوم به پایان می‌رسد، اما این ابهام بر اعتقاد رمان به روحیهٔ اصلاح‌گری مهر تأیید می‌زند، هرچند که این اعتقاد در آخرین برگ رمان به شیوه‌ای اندوهناک توصیف می‌شود. آخرین کلمات دوریت کوچکِ۱۹ دیکنز بسیار ناراحت‌کننده است، اما دیکنز همچون دیگر آثارش، ناامیدی را از طریق یک تراژدی عریان عرضه نمی‌کند. دیکنز پایان رمان آرزوهای بزرگ۲۰ را درست با همین انگیزه تغییر داد تا قهرمان زن و قهرمان مرد رمان را به‌هم برساند. سبک هنرنمایی دیکنز طوری است که حتی زمانی که بی‌رحمانه‌ترین حقایق اجتماعی را به تصویر می‌کشد، حداقل در رمان قبلی‌اش، فاصلهٔ خود را با آن حقایق حفظ می‌کند و آن‌ها را برای مخاطب خوشایند و دلپذیر می‌سازد. شور و اشتیاقی که دیکنز دلخراش‌ترین جنبه‌های انگلستان دورهٔ ویکتوریایی را با آن به تصویر می‌کشد، خود ترفندی است برای پشت‌سرگذاشتن و غلبه بر آن جنبه‌های تلخ.\n چیزی که خوانندگان تامس هاردی۲۱ را تکان می‌دهد، فقط بی‌خدایی او یا دیدگاه‌های روشنفکرانهٔ جنسی او نیست، بلکه خوانندگان بیشتر مبهوتِ رئالیسم تراژیک و قرص و محکم او می‌شوند. هاردی در واقع به روشی ناراحت‌کننده، به مخاطب دوره ویکتوریایی خود که شدیداً محتاج نوعی تسلی و دلداریِ داستانی است، ثابت می‌کند که نمی‌خواهد او را چه از لحاظ داستانی و چه از لحاظ دینی دلداری و تسلی دهد یا به عبارت دیگر، نمی‌خواهد با هر یک از این‌ها مخاطب خود را تخدیر کند. تس دوربی‌فیلد۲۲ و جود فاولی۲۳ نمونهٔ تام و تمامِ قهرمانان تراژیک هستند، اما در دفتر تاریخ ادبیات داستانی انگلیس بسیار گمنام و غریب مانده‌اند. سموئل ریچاردسون به خواستهٔ مردم در قبال داستانش وقعی ننهاد؛ مردم رنج‌دیده‌ای که با بی‌قراری و اضطراب، سرنوشت قهرمان زن رمانش، کلاریسا را دنبال می‌کردند.\n ریچاردسون به‌جای اینکه با لجاجت، وقایع داستان را به مرگ کلاریسا منتهی کند، باید به نجات او برمی‌خاست. افسردگی و ناامیدی، آرامش مردمان دورهٔ ویکتوریایی را برهم زده بود. این پایان ماجرا نبود؛ چرا که مردم احساس می‌کردند این یأس و افسردگی از لحاظ اجتماعی خردکننده و آشوب‌خیز است. در عصر آشوب اجتماعی یکی از اهداف اولیه و مهم هنر، این است که تزکیه کند و اخلاق بیاموزد. فروید، در بحث پیرامون تخیل، به‌طور کلی چنین استدلال می‌کند که مسئلهٔ اصلی ادبیات داستانی اصلاح کردن اشتباهات بزرگی است که حقایق ناخوشایند آن‌ها را رقم زده‌اند. رمان انگلیسی به حمایت از وضع موجود برمی‌خیزد، نه فقط به‌لحاظ توجهی که این رمان به شأن، جایگاه، احترام یا نظام اجتماعی دارد، بلکه بدین خاطر که همواره تأکیدش بر فرجام‌های خوب و خوش است.\n در این روزگار خالی از امید ما، نویسندگانِ خلاصهٔ پشت جلد کتاب هم ‌ اغلب تمام تلاش‌شان را می‌کنند که از دل تاریک‌ترین داستان‌ها، کوچکترین کورسوی امید را ببیند و آن را روی جلد بیاورند. آن‌ها قاعدتاً تصورشان این است که احتمالاً، یأسِ بیش از حد برای خوانندگان، بسیار دلسردکننده و ناامیدکننده است. با این همه ما به اینکه فرجام داستان‌هایمان ملال‌آور و بی‌نتیجه باشد خوگرفته‌ایم؛ یعنی وقتی همین داستان‌ها نمی‌توانند به‌درستی حس اندوه را منتقل کنند؛ در نتیجه می‌توانند به داستان‌هایی گیرا و جذاب تبدیل شوند. رمان کوریِ۲۴ ژوزه ساراماگو۲۵ نمونهٔ صادق این مدعا است. در پایان داستان، گروهی از مردان و زنانی که بی‌دلیل و بی‌جهت بینایی‌شان را از دست داده‌اند، به یک‌باره بینایی خود را به‌دست می‌آورند. شخصیت‌های نابینای داستان، یکی پس از دیگری، از دنیای تیره و تار خود می‌گذرند و به روشنایی می‌رسند. یک اثر داستانیِ امروزی که بخواهد چنین فرجام شاد و تغییرپذیری داشته باشد، همان‌قدر جسورانه است که اگر مثلاً غرور و تعصب۲۶، در آن زمان، با قتل‌عام خواهرانِ بنت۲۷ پایان می‌یافت.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار در اینجا بشنوید.  اطلاعات کتاب‌شناختی: ایگلتون، تری، امیدواری بدون خوش‌بینی، انتشارات دانشگاه ویرجینیا، ۲۰۱۵\nEagleton, Terry. Hope without Optimism. University of Virginia Press, 2015\n\nپی‌نوشت‌ها: [۱] cheeriness [۲] Lionel Tiger [۳] The Biology of Hope [۴] Hope in the Age of Anxiety [۵] happiness [۶] Bonheur [۷] eudaemonia [۸] contentment [9] Book of Ecclesiastes: کتاب جامعه بن‌داود (در عبری: מגילת קהלת کوهِلِت) نام یکی از بخش‌های عهد عتیق کتاب مقدس و درباره‌ی سلیمان پسر داوود است. از مضامین اصلی این کتاب این است که زندگی‌ای که در آن خدا مرکز نباشد، بی‌هدف و باطل است و بدون او هیچ چیز باعث خشنودی و رضایت واقعی نمی‌شود.  [۱۰] Gabriel Marcel [۱۱] Clarissa [۱۲] Samuel Richardson [۱۳] Wuthering Heights [۱۴] Villette [۱۵] Charlotte Brontë [۱۶] The Mill on the Floss [۱۷] George Eliot [۱۸] Middlemarch [۱۹] Little Dorrit [۲۰] Great Expectations [۲۱] Thomas Hardy [۲۲] Durbeyfield [۲۳] Jude Fawley [۲۴] Blindness [۲۵] Jose Saramago [۲۶] Pride and Prejudice [۲۷] Bennet\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157673.json b/train/528157673.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..858710ce603c88633315b3714b5d8ebd1ccf9441
--- /dev/null
+++ b/train/528157673.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا باهوش‌ها احمق‌اند؟",
+  "subtitle": "خودآگاهی از پیش‌داوری‌ها معمولاً تأثیری در کاهش آن‌ها ندارد",
+  "introduction": "پیش‌داوری‌ها چیستند، چگونه بر افکار و احساسات ما غالب می‌شوند و چطور می‌شود از دست آن‌ها خلاصی یافت. پاسخ دادن به این سوالات آسان نیست و نادیده‌گرفتنشان نیز فایده‌ای ندارد. پیش‌داوری‌ها موجب می‌شوند تصمیم‌های احمقانه بگیریم و بر خلاف دانسته‌هایمان رفتار کنیم. شکفت‌انگیزتر اینکه آموزش یا هوش تأثیری در این پیش‌داوری‌ها ندارد، در واقع باهوش‌ها بیشتر از بقیه درگیر پیش‌داوری‌اند.",
+  "content": "جونا لرر، نیویورکر — این مسئلۀ سادۀ ریاضی را در نظر بگیرید: یک راکت و توپْ یک‌دلار و ده‌سنت قیمت دارند. راکت یک دلار گران‌تر از توپ است. قیمت توپ چقدر است؟\n اکثر مردم بلافاصله و با اعتمادبه‌نفسِ هرچه‌تمام جواب می‌دهند: ده سنت. این پاسخ هم بدیهی است و هم غلط. پاسخ درست این است: پنج سنت برای توپ و یک‌دلار و پنج‌سنت برای راکت.\n بیش از پنج دهه است که دنیل کانمن، برندۀ نوبل اقتصاد و استاد روان‌شناسیِ دانشگاه پرینستون، چنین پرسش‌هایی را مطرح کرده و پاسخ‌های ما را تحلیل می‌کند. آزمایش‌های ساده و پیش‌ِپاافتادۀ او عمیقاً نگاه ما به نحوۀ تفکرمان دربارۀ جهان را دگرگون کرده است. فلاسفه، اقتصاددانان و عالمان علوم اجتماعی قرن‌هاست که با این پیش‌فرض طی طریق می‌کنند که انسان‌ها موجوداتی عقلانی هستند و عقلْ همان هدیه‌ای است که پرومتئوس برای ما به غنیمت آورد؛ اما کانمن به‌همراه آموس تورسکی و دیگران، ازجمله شین فردریک طراح پرسش راکت و توپ، در مقابلِ این سنت ستبر نشان داده‌اند که ما به آن اندازه که تصور می‌کنیم، موجوداتی عقلانی نیستیم.\n وقتی مردم در موقعیتی متزلزل قرار می‌گیرند، به‌دقت اطلاعات را نمی‌سنجند یا به داده‌های آماریِ مرتبط توجه نشان نمی‌دهند. برعکس، تصمیم‌های آن‌ها بسته است به فهرستی طویل از میان‌برهای ذهنی؛ یعنی میان‌برهایی که اغلب باعث می‌شود تصمیم‌هایی احمقانه بگیرند. این میان‌برها سریع‌ترین راه برای حل مسائل ریاضی نیستند؛ آن‌ها راهی هستند برای قلم‌گرفتن ریاضی. وقتی‌که ما در برابر پرسش راکت و توپ قرار گرفتیم، تمام دانش ریاضی‌مان را در پرانتز گذاشتیم و به‌دنبال پاسخی رفتیم که نیازمند کم‌ترین کوشش ذهنی بود.\n کانمن را اکنون یکی از تأثیرگذارترین روان‌شناسان قرن بیستم می‌شناسند؛ بااین‌حال، کارهای او تا مدت‌های مدید نظر هیچ‌ کسی را به خود جلب نمی‌کرد. کانمن خود تعریف می‌کند که یک‌ بار نتایج تحقیقاتش را با فیلسوفی امریکایی در میان گذاشته بود و او فوراً جواب داده بود که هیچ علاقه‌ای به روان‌شناسی حماقت ندارد.\n اما گذشت زمان نشان داد که اوضاع دقیقاً بر خلاف چیزی است که آن فیلسوف امریکایی تصور می‌کرد. به‌تازگی در ژورنال شخصیت و روان‌شناسی اجتماعی تحقیقی به‌سرپرستی ریچارد وِست از دانشگاه جیمز مدیسن و کیت استانویچ از دانشگاه تورنت انجام پذیرفته است. نتیجۀ به‌دست‌آمده این است که در بسیاری موارد، افرادِ باهوش در برابر این نحوۀ خطااندیشی آسیب‌پذیرترند. عموماً تصور می‌کنیم افراد باهوش در برابر پیش‌داوری مصون‌اند. دقیقاً به همین دلیل است که افرادی که در آزمون اس.ای.تی نمرۀ بیشتری می‌گیرند، خیال می‌کنند کمتر در معرض این قبیل خطااندیشی‌های جهان‌شمول قرار دارند؛ اما درواقع این انگاره ممکن است خطرات نهفتۀ بسیاری داشته باشد.\n وست و دستیارانش کارشان را با پخش پرسش‌نامه میان چهارصدوهشتادودو دانشجوی کارشناسی آغاز کردند.  در این پرسش‌نامه انبوهی از پرسش‌های کلاسیک برای سنجش پیش‌داوری طرح شده بود:\n در درون رودخانه‌ای، دسته‌ای از نیلوفرهای آبی رُسته‌اند. هر روز، اندازۀ این دسته نیلوفرها دو برابر می‌شود. اگر ۴۸ روز طول بکشد که نیلوفرهای آبیْ کل دریاچه را بپوشانند، چقدر طول خواهد کشید که این نیلوفرها نصف دریاچه را بپوشانند؟\n احتمالاً اولین پاسخی که به ذهن شما خطور می‌کند، مبتنی است بر یکی از میان‌برهای ذهنی: تقسیم پاسخ نهایی بر نصف: ۲۴ روز؛ اما این پاسخ غلط است. پاسخ درست ۴۷ روز است.\n کانمن و تورسکی در دهۀ ۱۹۷۰ مفهوم «پیش‌داوری لنگرانداخته»۱ را مطرح کردند. آن‌ها بر اساس این مفهوم پرسش‌هایی مطرح کردند که هدفشان ارائۀ راهی برای سنجش میزان آسیب‌پذیری افراد در برابر خطااندیشی بود. در این پرسش‌ها مثلاً به افراد گفته می‌شد که ارتفاع بلندترین درخت سکویا در جهان بیش از x فوت است و رقمی که به افراد مختلف گفته می‌شد، بین هشتادوپنج فوت تا هزار فوت متغیر بود. آنگاه از افراد خواسته می‌شد که ارتفاع بلندترین درخت سکویا در جهان را حدس بزنند. پرسش‌دهندگانی که «لنگر» کوچک‌تر، مثلاً هشتادوپنج فوت، به آن‌ها ارائه شده بود، به‌طور میانگین حدس می‌زدند که ارتفاع بلندترین درخت سکویای دنیا فقط صدوهجده فوت است. در مقابل، افرادی که «لنگر» بزرگ‌تری، مثلاً هزار فوت به آن‌ها ارائه می‌شد، ارتفاع بلندترین درخت سکویای دنیا را هفت‌برابر بیشتر تخمین می‌زدند.\n مقصود وِست و همکارانش صرفاً این نبوده که وجود چنین پیش‌داوری‌هایی را تصدیق کنند. این پیش‌داوری‌ها پیش از تحقیقات آن‌ها نیز کم‌وبیش شناخته‌شده بودند. هدف آن‌ها این بوده که رابطه و نسبت این پیش‌داوری‌ها را با هوش انسانی بسنجند. درنتیجه، آن‌ها آزمون‌هایشان را در درون آزمون‌های اندازه‌گیری توانایی‌هایی شناختی، مانند اس.ای.تی و «سنجۀ نیاز به شناخت»۲، قرار دادند. هدف این سنجه‌ اندازه‌گیری «گرایش فرد برای تفکر و لذت‌بردن از آن است».\n نتایج تحقیقاتْ تکان‌دهنده بود. فی‌المثل نتایج نشان می‌داد که خودآگاهی از این پیش‌داوری‌ها در عمل تأثیری در کاهش آن‌ها ندارد: «افرادی که از پیش‌داوری‌هایشان مطلع‌اند، در غلبه بر آن‌ها موفقیت خاصی نسبت‌به بقیه نشان نمی‌دهند.» اما نتایج تحقیقات برای کانمن اصلاً غیرمنتظره نبود. او در کتاب فکر کردن؛ کند و سریع۳ اظهار می‌کند که پس از دهه‌ها تحقیق دریافته که آگاهی از این پیش‌داوری‌ها حتی بر عملکرد ذهنی خود او هم تأثیر قابل‌توجهی نگذاشته است. «تفکر شهودی من، علی‌رغم سال‌ها تحقیق دربارۀ موضوع پیش‌داوری‌های ذهنی، همچنان در معرض مسائلی مانند اعتمادبه‌نفس کاذب، پیش‌بینی‌های افراطی و مغالطۀ برنامه‌ریزی»۴ است.\n چه‌بسا خطرناک‌ترین پیش‌داوری ذهنی ما در این گرایش ذاتی‌مان نهفته است که دیگران در معرض خطااندیشی‌اند و نه ما. این گرایش به «نقطۀ کور پیش‌داوری»۵ معروف است. این «فراپیش‌داوری» دو ریشۀ اصلی دارد: نخست، توانایی ما برای تشخیص‌دادن اشتباهات سیستماتیک در تصمیمات دیگران: ما در گوشزدکردن اشتباهات دوستانمان از همه بهتریم؛ دوم، ناتوایی‌مان برای تشخیص‌دادن همان اشتباهات در درون خودمان. گرچه مفهوم نقطۀ کور پیش‌داوری مفهومی تازه نیست، آخرین مقالۀ وست نشان می‌دهد که این مفهوم را می‌توان بر هر پیش‌داوری خاصی اطلاق کرد: از «پیش‌داوری لنگرانداخته» تا به‌اصطلاح «اثر طراحی».۶ در هر کدام از این موارد، ما خس را در چشمان دیگران می‌بینیم و نیزه را در چشمان خودمان نه.\n حال به حیرت‌انگیزترین و البته نگران‌کننده‌ترین بخش این پژوهش می‌رسیم: از قرار معلوم هوشْ اوضاع را بدتر می‌کند. دانشمندان برای سنجش «پیشرفتگی شناختیِ»۷ دانشجویان چهار آزمون طراحی کردند. نتایج هر چهار آزمون نشان‌دهندۀ هم‌بستگی مثبت متغیرها بود: «افرادی که سیستم شناختی پیچیده‌تری دارند، بیشتر دچار معضل نقطۀ کور پیش‌داوری‌اند.» این نتیجه دربارۀ بسیاری از پیش‌داوری‌های خاص نیز بعینه تکرار شد و این یعنی افراد باهوش‌تر، لااقل بر اساس سنجۀ اس.ای.تی و آن‌هایی که بیشتر تأمل و تفکر می‌کنند، بیشتر در معرض این اشتباهات ذهنی‌اند. چنان‌که کانمن و فردریک سال‌ها قبل متذکر شدند، حتی آموزش نیز نمی‌تواند خللی در سد سدید این پیش‌داوری‌ها ایجاد کند. برای مثال، بیش از پنجاه‌درصد از دانشجویان هاروارد، پرینستون و ام.آی.تی به پرسش راکت و توپ پاسخ غلط دادند.\n این نتایج چه چیزی را تبیین می‌کنند؟ یک فرضیۀ جالب توجه این است که نقطۀ کور پیش‌داوری بدین خاطر رخ می‌نماید که ما همان‌گونه که دیگران را به تیغ ارزیابی جرح می‌کنیم، خود را به محک نقد نمی‌سپاریم. برای مثال، وقتی انتخاب‌هایی غیرعقلانی دیگران را مشاهده می‌کنیم، بالاجبار بر داده‌های رفتاری تکیه می‌کنیم. ما پیش‌داوری‌های آن‌ها را از بیرون می‌بینیم و همین امر این مجال را برای ما فراهم می‌آورد تا به چشم‌برهم‌زدنی خطااندیشی‌های سیستماتیک آن‌ها را دریابیم. بااین‌حال، وقتی به ارزیابی انتخاب‌های بد خودمان می‌نشینیم، به جای نگاه بیرونی و تکیه بر داده‌های رفتاری، دل به درون‌نگری می‌سپاریم. ما به‌دقت انگیزه‌هایمان را وامی‌رسیم و به‌دنبال دلیل مقنعی برای انتخاب‌هایمان می‌گردیم. پیشِ درمانگران بر اشتباهاتمان افسوس و حسرت می‌خوریم و نزد خودمان دربارۀ باورهایی که ما را به ترکستان بردند، غور و تأمل می‌کنیم.\n مشکل این رویکرد درون‌نگرانه این است که نیروی پیش‌برنده‌ای که در پشت پیش‌داوری‌ها خفته و ریشۀ انتخاب غیرعقلانی ماست، تا اندازۀ زیادی ناخودآگاه است؛ ناخودآگاهی که تن به افسون خودکاوی نمی‌دهد و راه را بر هوش می‌بندد. درواقع درون‌نگری عملاً می‌تواند این خطاها را افزون کند و چشم ما را بر فراروندهای بنیادینی ببندد که مسئول بسیاری از خطاهای روزمرۀ ما هستند. ما برای خودمان آسمان‌وریسمان می‌بافیم و همیشه نخ تسبیح را این وسط گم می‌کنیم. هرچه بیشتر بکوشیم که خودمان را بشناسیم، در عمل فهم کمتری از خودمان به دست می‌آوریم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار در اینجا بشنوید.\n• یادداشت ویراستار انگلیسی: نخستین بندهای این مقاله در مقالۀ جونا لرر در وال‌استریت ژورنال (اکتبر ۲۰۱۱) نیز آمده است. از بازنشر این بخش پوزش می‌طلبیم.\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جونا لرر نوشته است و در تاریخ ۱۲ ژوئن ۲۰۱۲   با عنوان «Why Smart People Are Stupid»  در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ  ۱۲ مرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «چرا باهوش‌ها احمق‌اند؟» و با ترجمۀ سید علی تقوی‌‌نسب  منتشر کرده است. •• جونا لرر (Jonah Lehrer) نویسندۀ سابق نیویورکر و وایرد است. آخرین کتاب او با نام کتابی دربارۀ عشق (A Book About Love) در سال ۲۰۱۶ به چاپ رسده است. [۱] Anchoring bias: واژۀ anchor لفظاً به‌معنی لنگر کشتی است و مجازاً به‌معنی تثبیت‌شدن و محکم‌شدن به کار می‌رود. در متن هر دو این معانی مدنظر نویسنده است. در علوم شناختی نیز از اثر لنگرانداختن (anchoring effect) سخن می‌رود؛ یعنی گزینه‌هایی که پیشِ روی افراد قرار می‌گیرد، تأثیر زیادی در پاسخ نهایی آن‌ها دارد [مترجم]. [۲] Need for Cognition scale [۳] thinking fast and slow [۴] planning fallacy: گرایش فرد برای کمتر از حد برآوردکردن زمانی که برای انجام یک تکلیف نیاز است. [۵] bias blind spot [۶] framing effect [۷] cognitive sophistication\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157675.json b/train/528157675.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a46acab48d5f95f0f44e1206358805d19c38e503
--- /dev/null
+++ b/train/528157675.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "رمان‌ عاشقانه راهی مطمئن برای نابودکردن عشق است",
+  "subtitle": "آنچه نیاز داریم، داستان‌هایی عاشقانه است که در عین‌حال، غیررمانتیک هم باشد",
+  "introduction": "اگر در زندگی‌تان عاشق شده باشید، بی‌تردید این جملۀ خفت‌بار را بارها از پدر و مادر یا دوستانتان شنیده‌اید که «عشق و عاشقی مال تو کتاب‌ها و فیلم‌هاست». آلن دوباتن، معتقد است این جمله خالی از حقیقت نیست. در واقع، بسیاری از رمان‌ها و فیلم‌هایی که به مسئلۀ روابط عاشقانه پرداخته‌اند، از بسیاری از مهم‌ترین جوانب زندگی غفلت کرده‌اند: از کار، خستگی، بچه‌ها، روزمرگی و...",
+  "content": "آلن دوباتن، فایننشال تایمز — عاشق شدنْ فرایندی شخصی و خودانگیخته به نظر می‌رسد. عجیب و شاید کمی توهین‌آمیز است که بگوییم ما فقط کاری را کپی می‌کنیم که رمان‌ها و فیلم‌ها به ما یاد می‌دهند. البته تفاوت‌های نحوۀ عشق‌ورزی در طول تاریخ نشان می‌دهد که سبک عشق ورزیدنِ ما را، تا حد زیادی، تلقینات محیط غالب پیرامون تعیین می‌کند. در برخی دوره‌ها، با دیدن قوزک پای معشوق از حال می‌رویم؛ در دوره‌های دیگری، با بی‌اعتنایی، رمانتیسیسم را کنار می‌گذاریم و به دغدغه‌های خانوادگی و عملی روی می‌آوریم. ما عشق ورزیدن را با کپی‌کردنِ طیفی از اشاراتِ کم‌وبیش ظریف یاد می‌گیریم که فرهنگمان آن‌ها را تولید کرده است. یا به تعبیر شیطنت‌بارِ فرانسوا دولا روشفوکو که مشاهده‌گرِ دقیقِ ضعف‌های انسانی است، «آدم‌هایی هستند که اگر به گوششان نمی‌خورد که چیزی به نام عشق وجود دارد، هرگز عاشق نمی‌شدند».\n طی قرن‌ها، مهم‌ترین عاملی که نحوۀ عشق‌ورزی ما را رقم زده، هنر بوده است. از طریق رمان‌ها، شعرها، ترانه‌ها و بعدتر، فیلم‌ها بوده است که یاد گرفته‌ایم برای کدام ابعادِ احساساتمان باید ارزش قائل شویم و تأکید عاطفی‌مان را باید به چه سمت و سویی هدایت کنیم.\n این غم‌انگیز است. مسئله این نیست که هنر بد بوده است. درواقع آثار هنریِ زیادی به بالاترین کمال زیبایی‌شناختی رسیده‌اند. مسئله اینجاست که بازنمودهای عشق در فرهنگ، معمولاً از نظر روان‌شناختی عمیقاً گمراه‌کننده بوده‌اند. آمار قطع رابطه‌ها نشان می‌دهد که ما در عشق‌ورزی واقعاً بد هستیم؛ و این بدبودن در عشق‌ورزی، مشکلی است که حداقل تا حدی می‌توان آن را به فرهنگ نسبت داد. مانع اصلیِ داشتن روابط بهتر شاید همین کیفیت‌های هنریِ ما باشد.\n درخواست هنرِ «بهتر» به معنی هنری نیست که تأثیرگذارتر یا رنگارنگ‌تر یا تهییج‌کننده‌تر باشد. هنری که به عشق می‌پردازد، خودش تمام این‌ها و خیلی چیزهای دیگر را دارد. چیزی که در آن غایب است، عناصر ضروریِ حکمت و رئالیسم و بلوغ است. داستان‌های عشقی ما را تهییج می‌کنند تا از عشقْ چیزهایی را انتظار داشته باشیم که نه خیلی ممکن هستند و نه عملی. هنرهای روایی سنت رمانتیک، از شعرهای جان کیتس گرفته تا فیلم‌هایی نظیر «پیش از طلوع خورشید» محصول ۱۹۹۵ و «گمشده در ترجمه» محصول ۲۰۰۳، ناخواسته قالبی شیطانی از انتظارات ما از چگونگی یک رابطه ساخته‌اند. در سایۀ چنین قالب‌هایی، زندگی‌های عشقی ما معمولاً به‌طور‌غم‌انگیزی ناامیدکننده به‌نظر می‌رسد. ممکن است با شریک زندگی‌مان قطع رابطه کنیم یا احساس کنیم که از لحاظ عشقی، نفرین شده‌ایم؛ و دلیلش هم چیزی نیست جز اینکه به‌گونه‌ای نظام‌مند، در معرض نمونه‌های اشتباهی قرار گرفته‌ایم که از قصه‌های عاشقانه به ما رسیده است.\n در فرهنگ ادبی غرب، کتابی که به شکلی ژرف به بررسی چگونگی تأثیر قصه‌های عاشقانه بر روابط ما می‌پردازد، مادام بواری۱ نوشتۀ گوستاو فلوبر است. در اوایل رمان می‌خوانیم که اِما بواری کودکی‌اش را در صومعه‌ای گذرانده که پر از قصه‌های عاشقانۀ مهیج است. به همین خاطر او انتظار دارد که همسرش موجودی متعالی باشد، کسی که روح او را کاملاً درک می‌کند، یک حضور فکری و جنسیِ همیشه مهیج.\n  «روث در حال صحبت با تلفن» (۲۰۰۱ – ۲۰۰۲) عکس از نایجل شفران. این عکس بخشی از یک مجموعۀ ادامه‌دار است که این هنرمند در اوایل دهۀ ۱۹۹۰ آغاز نمود. او در این مجموعه از شریک زندگی خود در موقعیت‌های مختلف خانگی عکس می‌گیرد. آخرین کتاب او اتاق‌های تاریک۲ نام دارد.  وقتی او سرانجام با مردی مهربان، اندیشمند، اما نهایتاً یک انسان و درنتیجه، غالباً ملال‌آور به نام چارلز ازدواج می‌کند، مقدمات سقوط او چیده می‌شود. اِما خیلی سریع در مواجهه با روزمرگی‌های زندگی متأهلی دچار ملالت می‌شود. علاقه‌ای به کارهای عادی خانه ندارد، از شام درست کردن، مرتب‌کردن قفسۀ پارچه‌ها و داشتن شب‌هایی آرام با شوهرش متنفر است. نارضایتی او با به دنیا آمدن اولین بچه بدتر هم می‌شود. او به این نتیجه می‌رسد که زندگی‌اش به یک دلیل اصلی شدیداً به مشکل خورده است: این زندگی با چیزی که رمان‌هایش به او آموخته بودند، تفاوت زیادی دارد.\n اِما در جست‌وجو برای هماهنگ‌کردن واقعیت زندگی‌اش با هنر، وارد یک‌سری روابط نادرست با شخصیت‌های بدنام می‌شود، پول زیادی خرج می‌کند، فرزندش را نادیده می‌گیرد و سرانجام، ورشکسته و رسوا، خودکشی می‌کند. فلوبر تقصیر را مستقیماً به گردن ادبیات می‌اندازد: نوع خاصی از رمان عاشقانه عامل مرگ اِما بواری است. فلوبر رمانی را می‌نویسد که بواری برای تحمل واقعیت ازدواج می‌بایست آن را می‌خواند، اما متأسفانه او تنها کسی است که نخواهد توانست از حکمت کنایه‌آمیز و واقع‌گرایانۀ فلوبر بهره ببرد.\n ما هم بعضی مواقع مانند اِما بواری فریب می‌خوریم، چون هنرمان پر از حذفیات است. مثلاً در بسیاری از قصه‌های عاشقانه، مسئلۀ شغل به‌ندرت تأثیری در ماندگاریِ رابطه دارد. درحالی‌که در واقعیت، یکی از چیزهایی که هرگونه رابطه‌ای را توجیه می‌کند این است که دو نفر را قادر سازد تا به‌عنوان یک واحد اقتصادی مشترک و باثبات، برای تربیت نسل بعد عمل نمایند. این به‌هیچ‌وجه مسئلۀ پیش‌پاافتاده‌ای نیست. در اینجا موقعیت‌هایی ناب برای قهرمان‌پروری وجود دارد، به‌خصوص در مورد شستن لباس‌ها. اما در هنر به‌ندرت دربارۀ چنین چیزهایی می‌شنویم.\n یکی از کتاب‌های محوریِ رمانتیسیسم، کتابی است که بیش از هر اثر دیگر به مردم آموخت که چگونه به روشی جدید عشق بورزند؛ این کتاب را گوته، شاعر و فیلسوف آلمانی، بانام رنج‌های ورتر جوان۳ در سال ۱۷۷۴ یعنی بین بیست‌وچهار تا بیست‌وشش سالگی‌اش نوشته است. این رمان فوراً به کتابی پرفروش در آلمان، انگلیس و فرانسه تبدیل شد؛ ناپلئون هفت بار آن را خواند. داستان دربارۀ دانشجویی به نام ورتر و عشق بی‌فرجامش به یک زن جوان به نام شارلوت است که نامزد دارد. لحن نوشتارْ پراشتیاق و سوزان است. اما نکتۀ مهم اینجاست که ورتر هرچه بیشتر عاشق شارلوت می‌شود، هرگز به فکر نمی‌افتد که نیاز دارد شغلی داشته باشد. عشق رمانتیک یک تجربۀ متجملانه است.\n رمانتیسیسم و کاپیتالیسم دو تفکر غالب زمان ما هستند که نحوۀ تفکر و احساس ما را دربارۀ دو چیز که بیشترین اهمیت را در زندگی ما دارند، هدایت می‌کند: رابطه و کار. اما ترکیب رمانتیسیسم و کاپیتالیسم، به‌گونه‌ای که از ما انتظار می‌رود، می‌تواند کاری بی‌نهایت دشوار باشد. این ماجرا تضاد تاریخی ناخوشایندی است. ما تحت دو سیستم خیلی قدرتمند، اما شدیداً ناسازگار زندگی می‌کنیم و هنر هم در این راه کمکی به ما نمی‌کند. فلسفۀ گیرای عشق رمانتیک در هنر که بر صمیمیت و فکرِ آزاد و گذرانِ روزهایی طولانی و بی‌دغدغه همراه با معشوق در طبیعت و غالباً در کنار یک صخره یا آبشار تأکید دارد، اصلاً با الزامات برنامۀ کاری جور درنمی‌آید. کارْ ذهن ما را پر از ضروریات پیچیده می‌کند، معمولاً ما را در مدت‌های طولانی از خانه دور نگه می‌دارد و باعث می‌شود دربارۀ موقعیت‌مان در محیطی شدیداً رقابتی احساس ناامنی کنیم.\n  عکس از نایجل شفران از آخرین کتابش اتاق‌های تاریک\n در فیلم فوق‌العاده جذّاب «پیش از طلوع خورشید» به کارگردانی ریچارد لینکلیتر، دو عاشق جوان در قطار همدیگر را می‌بینند، عاشق یکدیگر می‌شوند، شب‌هنگام ساعت‌ها در خیابان‌های وین قدم می‌زنند و در مورد احساساتشان با یکدیگر حرف می‌زنند. این فیلم هم مانند بسیاری از آثار هنری رمانتیک این‌گونه القا می‌کند که عشق مستلزم درمیان‌گذاشتن صمیمانۀ همه‌چیز است. اما چنین کاریْ ذهنِ کاملاً بی‌دغدغه‌ای می‌طلبد که با واقعیت‌های زندگی روزمره کاملاً در تضاد است.\n پس از گذراندنِ یک روز یا یک هفتۀ سخت، ذهن فرد احتمالاً درگیر دغدغه‌ها و وظایف است. ممکن است به‌جز ساکت نشستن، زل‌زدن به وسایل آشپزخانه یا فکر‌کردن به ماجراها و بحران‌های کاری، حس چندانی برای کارهای دیگر نداشته باشیم. دیدن چنین درگیری ذهنی‌ای چندان خوشایند نیست و معمولاً خود را با نشانه‌هایی ناخوشایند نشان می‌دهد: اخم کردن، ساکت ماندن و در فکر فرورفتن و کج‌خلقی. کوچک‌ترین سؤالی دربارۀ اینکه چگونه روزتان را چگونه پشت‌سر گذاشته‌اید‌، می‌تواند موجب اعصاب‌خردی و درصورت تکرار، باعثِ بحث‌و‌جدل و درگیری شود. اگر بخواهیم با قصّه‌های عاشقانه پیش برویم، آمادۀ هیچ‌‌یک از چیزها نخواهیم بود.\n هرگاه نویسندگان رمانتیک در آثارشان به مشکلات مربوط به رابطه‌های انسانی پرداخته‌اند، معمولاً مسائلی مهم، اما خیلی محدود را برجسته کرده‌اند. الکساندر پوشکین، شاعر بزرگ روس در یوگنی آنگین۴، چالش‌های پیشِ روی افراد منطقی و خونسرد را در ابراز امیال واقعی‌شان به تصویر می‌کشد. جین آستین با دقت به این مسئله می‌پردازد که چگونه تفاوت‌ جایگاه‌های اجتماعی می‌تواند به مانعی در راه رسیدن به خشنودی زوج تبدیل شود. پرخواننده‌ترین رمان قرن نوزدهم در ایتالیا، نامزد۵ اثر الساندرو مانزونی، راجع‌ به این بود که چگونه فساد سیاسی می‌تواند بر عشق غلبه کند. تمام این نویسندگان بزرگ به طرق مختلف علاقه‌ای عمیق به مسائلی داشتند که می‌توانند خوب‌پیش‌رفتنِ رابطه را دشوار سازد.\n  عکس از نایجل شفران از آخرین کتابش اتاق‌های تاریک\n اما معمولاً چیزی مهم از فهرست دغدغه‌های نویسندگان غایب بوده است. آن‌ها علاقۀ چندانی به هیچ کدام از چالش‌هایی که در حوزۀ «خانگی» جای می‌گیرند، نشان نداده‌اند. لفظ «خانگی» دربرگیرندۀ تمام کارکردهای عملی زندگی مشترک بوده و حتی به مسائلی کوچک اما حیاتی نیز مربوط می‌شود، مسائلی مانند اینکه آخرهفته باید به دیدن چه کسی رفت، در چه ساعتی باید خوابید، یا اینکه آیا حوله‌ها باید در حمام آویزان شوند یا نه.\n از منظرِ رمانتیک، این‌‌جور مسائل نمی‌توانند جدی یا مهم باشند. رابطه با مسائل بزرگ و دراماتیک شکل گرفته و قطع می‌شود: وفاداری و خیانت، شجاعتِ رویاروشدن با جامعه، تراژدی شکست‌خوردن از اپوزیسیون سیاسی. جزئیات روزمرۀ حوزۀ خانگی در مقایسه با چنین مسائلی کاملاً پیش‌پا‌افتاده و غیرمهم به نظر می‌رسد.\n در رمان برجستۀ ۱۹۸۷ هاروکی موراکامی به نام جنگل نروژی۶، خواننده با تمام جزئیاتِ احساسِ عشق یک‌طرفه یا بی‌نتیجه آشنا می‌شود. چیزی که، مثل تمام آثار هنری، در این رمان نادیده گرفته شده، کارهای مربوط به زندگی مشترک با کسی است که ازقضا نه شریک زندگی کسی دیگر است، نه در حال مرگ افتاده است، و نه دور از دسترس است. چیزی که در ذهن ما به‌عنوان «داستان عاشقانه» حک شده است معمولاً فقط حکایتِ موانعی است که در راه شروع یک داستان عاشقانه قرار می‌گیرد. اما وقتی یک رابطه به‌درستی آغاز می‌شود، فیلم یا رمان به پایان می‌رسد.\n به‌همین‌خاطر داستان‌های عاشقانۀ معمولی و خوبی که وجود دارد، بسیار جالب توجه‌ترند. مثلاً فهرست‌برداری کارل اووه کناسگارد از زندگی روزمره‌اش به ذهن می‌آید، یا می‌توان خانم بریج۷ اثر اِوان کانل را به‌عنوان نمونه‌ای از آثار اواسط قرن بیستم برگزید؛ اثری که ناخشنودی‌های روزمرۀ زندگی مشترک را به تصویر می‌کشد. در سینما هم فیلم‌های اینچنینی وجود دارد مثل آثار اریک رومر در فرانسه، جوئنا هاگ در انگلیس و البته فیلم‌های مستقل آمریکایی مانند «پیش از نیمه‌شب» (۲۰۱۳) به کارگردانی ریچارد لینکلیتر که ادامۀ داستان همان جوان‌های دلداده در فیلم «پیش از طلوع خورشید» است که میانسالیِ پر از ملال‌شان را می‌گذرانند؛ این اثر اصلاحیه‌ای زیباست بر رمانتیسیسمِ پیشینِ لینکلیتر. این‌ها تغییر چندانی در نگاه ما نسبت به عشق ایجاد نکرده‌اند، اما نقطۀ مخالف خوشایندی علیه تمایلات خیالی ما ارائه می‌دهند.\n  عکس از نایجل شفران از آخرین کتابش اتاق‌های تاریک\n تا وقتی هنرمان به‌طور کامل تغییر نکند، نمی‌توانیم هنگام بررسی یک رابطه، مسائل خانگی را به‌عنوان لحظاتی درنظر بگیریم که می‌توانند بطور بالقوه سرنوشت‌ساز و مهم باشند؛ لحظاتی که باید آن‌ها را بیابیم و تحت‌نظر قرارشان دهیم. بالتبع اعتنایی هم نمی‌کنیم به اینکه توانایی ما چقدر می‌تواند برای حلّ عاقلانۀ مسائلِ روزمره مهم باشد؛ مسائلی مثل نان‌خوردن توی تخت‌خواب یا پاسخ به این معما که آیا برگزاری مهمانی شبانه مد روز است یا کاری متظاهرانه.\n فیلم‌هایی مانند «وقتی هری با سالی آشنا شد» (۱۹۸۹) و «چهار ازدواج و یک تدفین» (۱۹۹۴) نمونۀ بارز آثاری هستند که داستان را کاملاً بر محور مقدماتِ شروع یک رابطه قرار می‌دهند. اما برای اکثر ما، مهم‌ترین مسئلۀ زندگیْ پیدا کردن همسر نیست؛ این فقط یکی از مراحل خیلی مهم و گاه مهیج است. بلکه مسئلۀ اصلیْ این است که فرد بتواند نامزدی را که درنهایت انتخاب‌ کرده، تحمل کند و نامزد هم بتواند او را در طول زمان تحمل کند. هر فرهنگی حکیمانه‌تر از فرهنگ ما این را درک می‌کند که شروع یک رابطه همان نقطۀ اوجی نیست که هنر رمانتیک تصور می‌کند، بلکه فقط قدم اولِ مسیری طولانی‌تر، دوسویه‌تر و البته جسورانه‌تر است که باید در آن هوش و دقت خود را به کار گیریم.\n چیز دیگری نیز هست که در بیشتر آثار هنری دربارۀ عشق وجود ندارد: فرزندان. در فیلم‌هایی نظیر «آملی» (۲۰۰۱)، بچه‌ها نمادهای شیرین و جزئیِ عشق دوطرفه و یا فضول‌هایی دوست‌داشتنی هستند. آن‌ها به‌ندرت گریه می‌کنند، وقت چندانی نمی‌گیرند و معمولاً دانا هستند و فهمی از خود نشان می‌دهند که به‌خاطرش آموزش ندیده‌اند. اما در زندگی واقعی می‌بینیم که معمولاً روابط به‌طور بنیادی به سمت‌وسوی داشتن و تربیت فرزند متمایل‌اند و همچنین اینکه بچه‌ها معمولاً زوجین را تحت فشاری شدید قرار می‌دهند. کودکان ممکن است عشقی که موجب به‌وجودآوردنشان شده را از بین ببرند. عشق از عرش به فرش می‌آید. اتاق نشیمن پر از اسباب‌بازی است، تکه‌های جوجه زیر میز هستند، سال‌ها یاغی‌گری بدون اینکه زمانی برای حرف زدن باشد. همه همیشه خسته‌اند. این هم عشق است، برخلاف آنچه شلی و بودلر به ما می‌گویند.\n  عکس از نایجل شفران از آخرین کتابش اتاق‌های تاریک  فرهنگ ما مملو از بازنمودهای ماهرانۀ عشق است، اما درعین‌حال اکثر این قصّه‌ها فایده‌ای ندارند. ما یاد می‌گیریم خودمان را با امیدها و انتظاراتی قضاوت کنیم که قالب‌های گمراه‌کنندۀ هنری برایمان ترویج می‌دهد. براساس استانداردهای این نوع هنر، روابط همگیِ ما ناقص و غیررضایت‌بخش هستند. تعجبی ندارد که جدایی یا طلاق معمولاً اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد. اما نباید این‌گونه باشد. ما باید داستان‌های دقیق‌تری دربارۀ پیشرفت روابط برای خود بگوییم، داستان‌هایی که مشکلات را عادی کنند و به ما راه‌های هوشمندانه و یاری‌گر برای غلبه بر آن‌ها نشان دهند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را آلن دوباتن نوشته است و در تاریخ ۲۲ آوریل ۲۰۱۶ با عنوان «How fiction ruined love» در وب‌سایت فایننشال‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۱ مرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «رمان‌ عاشقانه راهی مطمئن برای نابودکردن عشق است» و با ترجمۀ علیرضا شفعی‌نسب منتشر کرده است. •• آلن دو باتن (Alain de Botton) نویسندۀ رمان عاشقانه غیررمانتیکی به نام جریان عشق (The Course of Love) است که از سوی انتشارات پنگوئن به چاپ رسیده است. [۱] Madame Bovary (1856) [۲] ‘Dark Rooms [۳] The Sorrows of Young Werther [۴] Eugene Onegin [۵] The Betrothed [۶] Norwegian Wood [۷] Mrs Bridge\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157677.json b/train/528157677.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..afe0d373dd259d9db2fefcf6484bc7c6612c320b
--- /dev/null
+++ b/train/528157677.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بیمار خوب، بیمار مرده است",
+  "subtitle": "پزشکان به حرف‌های بیماران علاقه‌ای ندارند؛ اما مردم هنوز دربارۀ دردهایشان حرف می‌زنند",
+  "introduction": "در گذشته پزشکان بیمارانشان را تشویق می‌کردند تا دربارۀ دردهایشان حرف بزنند. اما امروز فایده‌ای در گوش‌دادن به شکایت‌های بی‌پایانِ بیمار نمی‌یابند. پزشکیِ نوین ترجیح می‌دهد معاینه کند تا همدردی. مُسکّن‌ها و داروهای بیهوشی بیمارِ حراف را به تکه‌گوشتی ساکت و رام تبدیل می‌کند که آمادۀ درمان یا جراحی است. اما از قرار معلوم، روایت‌های درد همچون گذشته میان بیماران در جریان است. چه کسی به این روایت‌ها گوش می‌دهد؟",
+  "content": "جوئنا برک، ایان — در سال ۱۸۱۲ فرانسیس برنی، رمان‌نویس انگلیسی، هنگامی که آمادۀ عمل برداشتن سینه می‌شد، ترس فزایندۀ خودش را از انجام این عمل بدون بیهوشی توصیف کرد. او دو ساعت تا شروع آن عمل مهیب یا به‌قول خودش «آن اعدام» وقت داشت، در اتاقی که قرار بود عمل مزبور در آن صورت گیرد، چرخی زد و «پشتش لرزید». فرانسیس دربارۀ یکی از تلاش‌هایش برای غلبه بر ترس خویش می‌گوید: ‌ «از سویی به سویی قدم می‌زدم، تا اینکه تمام احساساتم را خفه کردم و به‌مرور تبدیل به انسانی شدم تقریباً احمق و کرخت که هیچ حس و شعوری نداشت.» \n هنگامی که هفت مرد، همگی با لباس‌های سیاه‌رنگ، وارد شدند و شروع به پهن‌کردن دو «تشک کهنه» کردند و آن‌ها را با «ملحفه‌ای کهنه» پوشاندند، برنی «دچار لرزش بی‌امانی شد که انزجار و ترس او از عملیات آماده‌سازی حتی بیش از خود درد در آن تأثیر داشت». وقتی که از او خواستند تا روی تخت دراز بکشد، «برای لحظه‌ای بلاتکلیف» ایستاد: «به این فکر می‌کردم که آیا نباید یک‌باره از اینجا فرار کنم؟ به در و به پنجره‌ها نگاه انداختم. احساس ناامیدی کردم.» \n بااین‌حال چاره‌ای جز تسلیم نبود. جراح دستمالی ململی را روی چهره او کشید و چاقو را به دست گرفت. برنی را «ترسی که ورای هرگونه توصیفی است»، تحلیل برده بود. می‌نویسد هنگامی که «آن چاقوی فولادین مهیب در سینه‌ام فرو می‌رفت و رگ‌ها، شریان‌ها، گوشت و اعصاب را از هم می‌درید، لازم نبود کسی به من بگوید که جلوی گریه‌ات را نگیر. فریادی برآوردم که در تمام طول آن عملیات بی‌وقفه ادامه داشت. تقریباً تعجب می‌کنم که آن فریاد هنوز در گوشم زنگ نمی‌زند! چه جانکاه بود آن رنج». \n برنی سه دهه پیش از نخستین استفاده از داروهای بیهوشیِ مدرن، به‌عنوان بخشی از علم پزشکی انسانی، عمل جراحی خود را انجام داد. هنگامی که او به ثبت تجربیات خویش نشست، زبانی غنی دربارۀ رنج وجود داشت که می‌توانست بر آن اتکا کند. عدۀ بسیار زیادی معتقد بودند که این زبان حامل سرنخ‌هایی است برای فهم علل اصلی اندوه و تألمی که در استعاره‌های آن متجسم شده است. کتب درسی پزشکی، اطبا را تشویق می‌کردند تا بیمارانشان را متقاعد کنند که گزارش‌های مستوفایی از درد خویش بیان کنند. برای نمونه در سال ۱۷۳۰ پزشک سرشناس، برنارد مندویل بیماری را به‌خاطر آورد که از پزشک خویش پرسیده بود که آیا از شنیدن «داستان بسیار ملالت‌بارِ» درد خسته نمی‌شود. پزشک وی با متانت و آرامی گفته بود که «داستان شما چنان سرگرم‌کننده است که حظّ بسیاری از آن بردم. شیوۀ بدیع شما در تعریف ماجرا، بیش از آنچه تصور می‌کنید، درک مرا از ناخوشی شما عمیق می‌کند.» \n یک قرن بعد، پزشکان دیدگاه متفاوتی دربارۀ روایتِ درد داشتند. پیتر میر لیتم، ‌ پزشک خاص ملکه‌ویکتوریا گفتۀ مندویل را برعکس کرد و غر زد که «بیماریِ هر کسی برای خودش جالب است. بیمار میل دارد بسیار بیشتر دربارۀ خودِ بیماری و بسیار کمتر دربارۀ درمان آن صحبت کند». لیتم تأسف می‌خورد که «در برابر اعضای طبقات بالاتر ما موظفیم تا به داستان‌های بیماران گوش بسپاریم»، احتمالاً به این خاطر که پایگاه اجتماعی آن‌ها به ایشان اجازه می‌هد تا چنین حقی را برای خود قائل شوند. اما وی اعتراف می‌کرد که «ما معمولاً گزارش‌های آنان از دردهایشان را تا جایی که ممکن است، کوتاه می‌کنیم تا به کار اصلی خود، یعنی معاینه برسیم». \n با اختراع کلروفرم در دهۀ ۱۸۴۰ پزشکان این رویداد را بسیار گرامی داشتند؛ چه اینکه «ناله‌ها و فریادهای آسیب‌دیدگان در زیر چاقوها و ارّه‌های جراحان همگی خاموش می‌شد». این چیزی بود که جراح و دندان‌پزشکی به‌نام والتر بلاندل می‌گفت. به‌گفتۀ بلاندل که در ۱۸۵۴ قلم می‌زد، جراحان اکنون می‌توانستند کارشان را «در سکوت و بدون حرکت» به انجام رسانند. داروهای بیهوشی بیماران را تبدیل به پیکرهایی منفعل و ناهشیار می‌کرد که عاری از حساسیت، عاملیت و علی‌الخصوص توانایی تکلم بودند. \n این تغییرِ جهت، از تشویق انسان دردمند فعّال و حتی حرّاف به تکریم انسان ساکت، حتی در ویرایش‌های مختلف یک کتاب درسی نیز آشکار است. برای مثال در نخستین ویرایش‌های متن کلینیکیِ معروفِ ویلیام کولسن با عنوان «دربارۀ بیماری مثانه و غدۀ پروستات» که نخستین بار در سال ۱۸۳۸ چاپ شد و چند ویرایش دیگر از آن تا سال ۱۸۵۶ انتشار یافت، به مخاطبان گفته می‌شود که انسانِ گرفتارِ سنگ کلیه درد شدیدی را متحمل می‌شود: «تکان‌خوردن‌های دلیجان برای وی غیرقابل‌تحمل است… هرچقدر این مصیبت بیشتر می‌شود، عمل ادرارکردن مکررتر و عذاب‌آورتر می‌شود. دردی که به دنبال این عمل می‌آید بسیار شدید است. بیماران از درد به خود می‌پیچند و دندان‌هایشان را به هم می‌سایند.» \n همین را با بخش مشابه در ویراست سال ۱۸۸۱ کتاب مقایسه کنید:  «تکان‌خوردن‌های دلیجان علائم بیماری را افزایش می‌دهد… به‌موازات اینکه سنگ در کلیه بزرگ‌تر می‌شود، عمل ادرار مکررتر و دردآورتر می‌شود و درد یا ناراحتی در انتهای قضیب مداوم‌ و شدید می‌شود.» \n نسخۀ متقدم‌ بر «مصیبت» رنج‌کشیدن تمرکز داشت؛ اما در نسخۀ بعدی، «علائم بیماری» بی‌طرفانه‌تر توصیف می‌شود و «رنج‌کشیدن» به «درد یا ناراحتی» فروکاسته می‌شود. دیگر این‌طور نیست که بیماران «از درد به خود بپیچند و دندان‌هایشان را به هم بسایند»؛ بلکه صرفاً درد بیشتری می‌کشند. \n «کمرنگ‌شدنِ» جنبه‌های عاطفی و زیباشناختیِ زبان کلینیکی از آن زمان ادامه یافته است و تجربۀ ذهنی درد، هرچه‌بیشتر به حواشی گفتمان پزشکی رانده شده است. به‌کارگیری معیار‌های قیاسی‌دیداری۱، یعنی خطی که قطب ابتدایی آن را «بدون درد» و قطب انتهایی آن را «بدترین درد قابل‌تصور» تشکیل می‌دهد، بالکل نافیِ اهمیت روایت‌های جزئی‌نگرانه است. در همین حال، «تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی» یا ‌ام‌آر‌آی کارکردی۲ این وعده را می‌دهد که انسان فاعلِ دردمند را کاملاً از میان بردارد: از فرد نمی‌خواهند صحبت کند و حتی نمی‌خواهند به چیزی اشاره کند. درد چیزی بیش از «یک وضعیتِ تغییرکردۀ مغزی» نیست. روایت‌های پیچیدۀ درد که متعلق به دوره‌های متقدم‌تر بود، قاطعانه به فراموشی سپرده شده‌اند. \n اما آیا واقعاً فراموش شده‌اند؟ شاید «کم‌رنگ‌کردن» روایت‌های درد، یکی از علائم عُجب و تکبر کلینیکی است که شیوۀ عینی ارتباط بیمار با دردش را مغفول می‌گذارد. به‌عبارت‌دیگر، اطبا دیگر به چیزی گوش نمی‌دهند؛ اما مردمِ دردمند هنوز هم صحبت می‌کنند. آنچه در اینجا خاصه برانگیزنده است، آن است که استعاره‌ها و قیاس‌هایی که آن‌ها برای تشریح احساس خود از آن استفاده می‌کنند، در طول زمان دگرگون شده است. \n در تمام ادوار، درد همچون موجودی مستقل وصف شده است. دردْ «میهمانی بدعنق» است، «هیولا» ست، مزاحم است، چاقویی است که می‌برد، سگی است که گاز می‌گیرد و آتشی است که می‌سوزاند. اما زبان مذهبی غنی درد که در سده‌های گذشته رایج بود، اکنون تا حد بسیار زیادی از میان رفته است. برای مسیحیانِ سدۀ نوزدهم و پیش‌ازآن، انجیل روایت‌هایی بی‌حدوحصر از تألم را از ایّوب گرفته تا یونس و از مزامیر داود گرفته تا ارمیا مهیا می‌ساخت. گذشته از همۀ این‌ها، مسیحیان به رنج‌های مسیح اشاره می‌کردند تا دربارۀ درد خویش سخن بگویند. برای آن‌ها تنها کافی بود تا «به تمثال قدسی وی که خون و عرقش باغ جتسیمانی۳ را گلگون کرد، دخیل بندند» و التماس کنند که «مرا ببخشد خدایی که تو را گرفتار درد کرد… بشنو صدای این دعاگوی بلادیده را «ای مصلوب، خواست تو اجابت می‌شود، نه خواست من»». \n امروزه دیگر کسی تصور نمی‌کند که تیرهای درد را خدایی خشمگین پرتاب می‌کند؛ بلکه خیلی قاطعانه باور دارند که دردْ ناشی از ورود میکروب یا ویروس است. هنگامی که قابلیت‌های علم داروسازی برای ریشه‌کن‌کردن درد مزمن محدود بود، تحمل درد می‌توانست همچون نوعی فضیلت تلقی شود؛ اما باوجود مسکن‌های نیرومند، تحمل منفعلانۀ درد تبدیل به نوعی لجبازی می‌شود. از حیث جسمی، درد را دیگر «فرشتۀ نذیر» قلمداد نمی‌کنند؛ ازاین‌رو به‌مثابۀ چیزی دانسته نمی‌شود که باید از آن به‌عنوان سازوکاری برای احیای معنوی بهره گرفت یا با اقتدا به جلجتا۴ آن را از سر تسلیم تحمل کرد. بلکه درعوض، درد نوعی «دشمن» است که باید با آن جنگید و شکستش داد و این وظیفۀ بیمار و طبیب است که با همۀ سلاح‌های نیرومند خود به مصاف آن روند. چیرگی استعاره‌های نظامی در روایت‌های درد و «خاطرات بیماری» در دورۀ معاصر از اینجا نشئت می‌گیرد؛ مانند جنگی شخصی (۱۹۷۹) نوشتۀ کرنلیوس و کاترین مورگان رایان، یا پیروزی در نبرد با شیمی‌درمانی (۱۹۸۸) نوشتۀ جویس اسلیتن میچل. \n نظام‌های اعتقادی سکولار نیز ضربه‌ای مهلک به تصور زندگی پس از مرگ زدند. ازاین‌رو این ایده نیز تضعیف شد: دردی که در زندگی این‌جهانی تحمل می‌شود، می‌تواند ‌نوعی تضمین باشد برای درامان‌ماندن از تحملِ رنج‌ در جهان دیگر. درنتیجه درد تبدیل به واپسین یورش به هویت یک فرد شده است. زیاد می‌شنویم که بیمارانِ گرفتار دردهای مزمنْ درد را این‌گونه توصیف می‌کنند: «دشمن… باورنکردنی… بدون دلیل… چرا باید این اتفاق برای من بیفتد؟» یا چیزی که «باید از انسان به دور باشد… باید بر آن غلبه کرد». ازآنجاکه هیچ «خویشتن»ی۵ وجود ندارد که از مرگِ جسمْ جان به در بَرد، هرگونه ابتلای فرد در اینجا و اکنونِ همین دنیا بسیار تألم‌بار است. \n علی‌رغم این رویکرد سکولار جدید به درد، خودِ بیماران نیز در سخنوری دربارۀ درد خویش چیزی کم نمی‌گذارند. بگذارید مثال‌هایی از ادبیات پزشکی، حقوقی و آکادمیکِ چند دهۀ پیش از عصر حاضر بیاوریم، زمانی که چندان هم دور نیست: بیماری که از دو پا فلج شده بود، توضیح می‌دهد که احساس می‌کرده گویی «دسته‌ای مار» در حال «لولیدن» در سرینش بوده‌اند. بیمار دیگری درد را این‌گونه توصیف می‌کند: «همانند مطالبۀ مالیات از سوی محصل مالیاتی علیاحضرت ملکه». زنی که پس از قطع دستش درد عضو خیالی۶ را تجربه کرده بود، به این نتیجه رسیده بود که حس این درد به «حباب‌ها و کف‌های شامپاین» می‌ماند. مردی که گرفتار درد مزمن کمر بود، می‌گفت: «کمرم چنان درد می‌کرد که احساس می‌کردم گریپ‌فروت بزرگی را روی گودی کمرم گذاشته‌اند.» حتی خلاقانه‌تر از همۀ این‌ها سخنان زنی بود که می‌گفت هنگام سردرد حس می‌کردم «انگار یک کاسه‌ ذرت‌ِ بوداده دارد پشتِ پیشانی‌ام ترق‌ترق می‌ترکد». \n کودکان خردسال نیز زبان نمادین پرمایه‌ای دربارۀ درد دارند. ممکن است آن‌ها دردشان را این‌گونه توصیف کنند: «جنگی توی شکمم»، «یه عالمه ضربۀ محکم»، «بدجنس»، «برفک»، «اوف»، «بامزه است»، «سنج‌زدن»، «مثل خوردنِ زهرِ مار»، و «مثل اینکه پشه‌ها دوروبرم چرخ می‌زنند» یا چنان‌که کودکی شش‌ساله با شیوایی بیان کرده است: «هر وقت که درد گوش‌هام شروع می‌شه، خنده‌ام گُم می‌شه و احساس بدی دارم.» شاهدانِ این داستان‌های درد به‌گونه‌ای فطری معنای آن‌ها را درک می‌کنند. \n تمایز اصلی میان دوران برنی و روزگار ما آن است که استعاره‌های بیماران اغلب کنار گذاشته می‌شوند؛ مگراینکه صنف پزشکان به آن‌ها توجه کنند و به‌این‌ترتیب این استعاره‌ها فعال شوند. این مسئله بیماران را خاموش نکرده است. بیماران عصر ما همانند مردمان دردمند سده‌های پیشین، می‌خواهند بدانند که «چه مشکلی» پیش آمده است و فهمی از انفصال میان «من» و «دردم» به دست آورند و تجارب خود را به دیگران انتقال دهند. \n این سرشتِ ذاتاً اجتماعیِ درد سرنخی را به دست می‌دهد برای فهم اینکه چرا در جوامع انسانی حرف‌زدن دربارۀ درد این اندازه مهم و درواقع ضروری است. به همین دلیل است که برنی از خواهر خود اِستر می‌خواست تا حدیث جراحی سینۀ او را از زبان قلم خودش بشنود، نه از زبان دیگران. وی دریافته بود که «تو از همان لحظۀ نخست‌ که از مصیبتی آگاه می‌گردی که مرا گرفتار خویش ساخته است، تپش‌های قلب مهربانت افزون می‌شود تا دریابی که این درد چقدر است و در چه وضعیتی قرار دارد و چگونه می‌توان آن را از میان برد». از نظر برنی، آگاه‌بودن دیگران از درد شما، سبب می‌شود کسانی که عاشقشان هستید، مانند خواهر خود او، به شما نزدیک‌تر شوند. \n سخن‌گفتن دربارۀ درد راهی است برای تقویت‌کردن پیوندهای میان اشخاص: هنگامی که مردم «همراه» محبوبان خویش «رنج می‌کشند»، به نزدیکی خویش با آن افراد گواهی می‌دهند. شاهدان دردِ دیگران اغلب نوعی عذاب درونی را تجربه می‌کنند. این ممکن است باعث شود با دردمندان صمیمیت بیشتری احساس کنند. این چیزی است که کِلِر تیسدال در خاطراتش که مربوط به جنگ جهانی اول است، به آن اشاره می‌کند. تیسدال که پرستار بود، اذعان می‌کند که «در شهر ایپر، در آتش دردِ ازدست‌دادن برادرِ محبوب و دوست‌داشتنی‌اش می‌سوخته است؛ و به همین دلیل شفقتِ کمی نسبت به آلمانی‌ها داشته است.» \n باوجوداین، یک روز کِلِر مسئول مراقبت از چند زندانیِ آلمانی، در راه رسیدن به بیمارستان می‌شود. «پسری بسیار جوان که رنگ به رخسار نداشت» و یکی از پاهایش مجروح شده بود، به او نگاه می‌کرد و زیر لب می‌گفت: «درد، درد». تیسدال دربارۀ این موقعیت می‌نویسد: «ذره‌ای از یخ سرد نفرت در قلب من… گرم و آب شد، هنگامی که آن پسر آلمانی رنگ‌پریده به من نگریست و تنها کلمۀ انگلیسی را که می‌دانست بر زبان آورد: «درد».» \n بیش از نیم‌قرن پیش‌تر، پزشکی به‌نام ساموئل هنری دیکسن در کتابش با عنوان جستارهایی دربارۀ زندگی، خواب، درد و مسائل دیگر (۱۸۵۲) این موضوع را با قوت بیشتری مطرح کرد: «بدون دردکشیدن هیچ نوع همدردی‌ای در کار نخواهد بود». وی نتیجه می‌گیرد: «نیز تمامی پیوندهای نیکوتر و مقدس‌تر میان آدمیان دیگر وجود نخواهد داشت.» کمترین مزیت درد این است که بیانگر پیوندِ شکنندۀ ما با دیگران است و یادآور نیاز ما به کسانی است که پیرامونمان هستند. \n در اواخر سدۀ بیستم و بیست‌ویکم، اجتماعات همدردان به‌وسیلۀ اینترنت تقویت شده‌ است. مردمان دردمند با احساس اینکه پزشکانشان (که اگر منصف باشیم، برای «رسیدگیِ» «مؤثر» به بیمارانشان با فشاری بی‌حدوحصر مواجه‌اند) آن‌ها را خوار می‌دانند یا مغفول می‌گذارند، رو به رسانه‌های اجتماعی و اجتماعات آنلاین آورده‌اند. این مکان‌ها زبانی را در اختیار بیماران می‌نهد که به‌وسیلۀ آن، درد خویش را بیان کنند. این مکان‌ها بیماران را قادر می‌سازد تا این درد را با دیگران در میان گذارند و اجتماعاتی را برای آن‌ها فراهم می‌کند که در آن احساس می‌کنند به تجارب آن‌ها وقعی نهاده می‌شود. «حضور جسمانی»، اصطلاحی که روان‌درمان‌گر سوئیسی، مدراد بوس در دهۀ ۱۹۷۰ جعل کرد، افراد دردکشیده را قادر می‌سازد تا در فضای سایبری، خودشان را هم از تنگناهای جغرافیا خلاص سازند و هم از رژیم‌های قدرت پزشکی و داغی که جامعه بر پیشانی آن‌ها می‌زند. \n همچنان‌که فرانسیس برنی در اوایل سدۀ نوزدهم دریافت، نوشتن دربارۀ تجربۀ دردش به او این امکان را داد تا به مبارزه با رسمی برخیزد که از بیمارانِ در معرض عمل جراحی می‌خواست تا صبورانه، زجر‌کشیدن را تاب آورند. به‌ویژه از زنان می‌خواست تا دربارۀ سرطان سینۀ خویش سکوت اختیار کنند. وی به این واقعیت مباهات می‌کرد که وقتی جرّاحش پرسید چه کسی این سینه را هنگامِ عملِ جراحی نگه می‌دارد، پاسخ داده: «خودِ من، آقا!». وی با ثبت تجاربش و تشویق خواهر و دوستانش برای انتشار داستان خود، می‌توانست از عاملیت اجتماعی برخوردار شود و نیز خاطرۀ رنج‌کشیدن خویش را بزداید. \n روایت برنی از درد به او این امکان را داد تا اجتماعاتی برای همدلی را در مقابله با آثار منزوی‌کنندۀ رنج ایجاد کند. خوشبختانه این کار همچنان ادامه می‌یابد؛ زیرا امروزه نیز مانند آن دوران، شیوه‌های خلاقانه‌ای که از رهگذر آن، مردمانِ دردمند تجاربشان را بیان می‌کنند، سرنخ‌های مهمی برای کشف معناهای ناگفته‌ای به دست می‌دهد که آن‌ها به رنجِ خویش می‌بخشند. به کسانی که در اطراف آن‌ها هستند نیز رهنمودی جدی برای فهم میزان نیاز آنان به کمکْ عرضه می‌دارد.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جوئنا برک نوشته است و در تاریخ ۱۴ می ۲۰۱۴ با عنوان  «Our anaesthetic times» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲ مرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «بیمار خوب، بیمار مرده است» و با ترجمۀ محمد غفوری منتشر کرده است. •• جوئنا برک (Joanna Bourke) استاد تاریخ در کالج برکبک کالج دانشگاه لندن است. وی نُه کتاب منتشر کرده است که آخرین آن‌ها عبارت است از داستان درد: از دعا تا مُسکن‌ها (The Story of Pain: From Prayer to Painkillers) که در ژوئن ۲۰۱۴ منتشر شده است. [۱] Visual Analog Scales [۲] Functional Magnetic Resonance Imaging or fMRI [۳] Gethsemane: باغی در اورشلیم در پایۀ کوه زیتون که به‌باور مسیحیان، عیسی‌مسیح «شام آخر» را شبِ پیش از خیانت یهودا در آن صرف کرد.  [۴] جلجتا هم نام تپه‌ای است که حضرت عیسی را روی آن مصلوب کردند و هم به تجسم مصلوب شدن حضرت عیسى جلجتا گویند.  [۵] self [۶] phantom limb: این توهم که عضو قطع‌شده از بدن همچنان به بدن متصل است و مانند دیگر اعضا حرکت و احساس دارد.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157678.json b/train/528157678.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..98d2b9cf5f24b88118c5190f29a913204575a72f
--- /dev/null
+++ b/train/528157678.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "",
+  "subtitle": "",
+  "introduction": "",
+  "content": "چاک کلاسترمن، اسکوئر —  در اواخر نوامبر سپری‌شده، برنامۀ ۶۰ دقیقه۱ امکان تجویز دارویی به‌نام پروپرانولول را بررسی کرد؛ لسلی استال این مطلب را گزارش کرد. این نخستین بار بود که در عمرم نام پروپرانولول به گوشم می‌خورد، بعد از آن بعدازظهر هیچ منبع خبری مهمی را ندیدم که به این دارو اشاره کند. به‌نظر من این تعجب‌آور نیست. در واقع می‌توانم حدس بزنم که بسیاری از مردم به‌محض برخورد با واژۀ پروپرانولول از خواندن این ستون دست می‌کشند و تشخیص نمی‌دهند که جریان از چه قرار است. اما پروپرانولول می‌تواند پس از پروزاک آزاردهنده‌ترین دارو از نظر فلسفی باشد: این دارو آشکارا معنای واقعیت را زیر سؤال می‌برد و درعین‌حال شگفت‌انگیز و هولناک است. پروپرانولول همان دارویی است که باعث شده است فیلم مغز آ‌بنبات۲ پیشگویانه به نظر برسد. \n فهم پروپرانولول با فهم آدرنالین، مخصوصاً چگونگی تأثیر آدرنالین بر حافظه آغاز می‌شود. سعی کنید شدیدترین لحظات زندگی‌تان را به یاد آورید، مثلاً تصادف‌های رانندگی، مسابقات مشت‌زنی و…. در اکثر مواقع جزئیات آن رخدادها را بسیار زنده‌تر از وقایع عادی زندگیِ روزمره به یاد خواهید آورد. این دست‌کم تاحدی تأثیر آدرنالین است. بالارفتن ناگهانی میزان آدرنالین در مغز در لحظات بحرانی، آن خاطرات را در مغز شما حک می‌کند. آدرنالین باعث می‌شود چیزها را به یاد آوریم. \n زمانی که نوع بشر جوان بود، این فرایند نشان‌دهندۀ پیشرفتی تکاملی و جامعه‌زیست‌شناسانه۳ بود: اگر انسان اولیه از حملۀ ببری وحشت‌زده می‌شد، این تجربه در ذهن او حک می‌کرد که باید از قلمروی ببرها فاصله بگیرد. اما در زندگی انسان مدرن، ببرها دیگر خطری جدی به شمار نمی‌آیند. امروزه آدرنالین اغلب باعث می‌شود انسان مدرن وقایعی را به یاد بیاورد که بیشتر دوست دارد فراموششان کند. به همین علت است که ما با ناهنجاری‌هایی چون اضطرابِ پس از سانحه مواجه می‌شویم: بسیاری از مردم و به‌ویژه سربازانی که از جنگ بازگشته‌اند، از نظر روانی نمی‌توانند بر خاطرات بدترین لحظات عمر خود فائق شوند. تجربه‌های [دردناک گذشته] همواره در نظرشان زنده‌اند. آدرنالین از خاطراتی محافظت کرده است که آن‌ها نمی‌خواهند به یاد آورند. \n این موضوع ما را به پروپرانولول می‌رساند. \n اگر افزایش میزان آدرنالین در مغز باعث می‌شود اتفاقات را به خاطر آوریم، پس منطقاً کاهش آدرنالین به ما کمک می‌کند فراموش کنیم. این همان کاری است که پروپرانولول انجام می‌دهد. پروپرانولول موجب کاهش ترشح موادی می‌گردد که باعث می‌شوند خاطرات برجسته شوند. پروپرانولول خاطرات را «پاک» نمی‌کند؛ بلکه آن‌ها را انتزاعی‌تر می‌سازد و بدین طریق باعث می‌شود درد و رنج ناشی از خاطراتِ تلخ کمتر شود. در مقام نظر، اگر فوراً پس از تصادف مقداری پروپرانولول به مجروحان داده شود، میزان وضوح تصاویر تجربۀ ترسناک در حافظه، به‌نحو چشمگیری کاهش خواهد یافت. عجیب‌تر آنکه می‌توان از پروپرانولول به‌صورتی استفاده کرد که در گذشته تأثیر بگذارد. این نشان می‌دهد که بیماران ممکن است بتوانند ضایعۀ روحی مربوط به گذشتۀ دورشان را با خوردن دارو از بین ببرند و بدین منظور خاطرات خاصی را هدف بگیرند؛ یعنی به‌طور مداوم پروپرانولول مصرف می‌کنید و روی چیزی تمرکز می‌کنید که بیست سال پیش اتفاق افتاده است. در طول زمان، آن خاطرۀ خاص، مبهم و بهنجار می‌شود. \n دشوار است که تصور کنیم چگونه استفادۀ معقول از پروپرانولول می‌تواند برای جامعه زیان‌بار باشد. این غیرممکن است که بتوانیم توجیه کنیم یک کودک نه‌ساله که صحنۀ به‌قتل‌رسیدن والدینش را به‌چشم دیده‌است، باید دقیقاً آنچه را دیده و حس کرده است، به یاد آورد. اگر با من باشد، به این کودکِ فرضی یک کاسه پروپرانولول خواهم داد. اما مسئله این است که رویکرد جامعۀ ما به‌طور سنتی دربارۀ مصرف معقول دارو وحشتناک است؛ درحالی‌که مصرف پروپرانولول به‌طور مورد‌به‌مورد تقریباً همیشه معقول به نظر می‌رسد. ایدۀ پروپرانولول در نظر آشکارا پیچیده‌تر است. \n زندگی شما چقدر بزرگ است؟ این پرسش نه لفاظانه است و نه غیرممکن. پاسخ ساده است: زندگی شما به‌اندازۀ حافظه‌تان بزرگ است. افعال فراموش‌شده هنوز بر افراد دیگر تأثیر می‌گذارند؛ اما تأثیری بر شما ندارند؛ این کل نکتۀ یادآوری است. واقعیت با آنچه ما می‌دانیم تعریف می‌شود و واضح و مبرهن است که ما نمی‌توانیم چیزی را بدانیم که به یاد نمی‌آوریم. این یعنی پروپرانولول فرصتی برای کوچک‌کردن واقعیت فراهم می‌کند. پروپرانولول باعث نمی‌شود وقایع گذشته کاملاً از ذهن پاک شوند؛ اما معنا و زمینۀ آن‌ها را تغییر می‌دهد. بنابراین اگر شخصیت افراد تنها انباشت واقعیت‌هایشان باشد و اگر واقعیت تنها انباشت خاطرات باشد، می‌توان گفت که پروپرانولول باعث می‌شود مردم به‌طور مصنوعی زندگی کوچک‌تری داشته باشند. این مسئله برخی از مردم، ازجمله اعضای پی‌.سی.اُ.بی۴ را عصبی می‌کند. \n پی‌.سی.اُ.بی در مطالعه‌ای به‌نام فراسوی درمان؛ زیست‌فناوری و جست‌وجوی شادی (۲۰۰۳) اعلام کرد: «جایگاه حافظه در جست‌وجوی شادی، نشان‌دهندۀ چیزی اساسی دربارۀ هویت انسان است. با بازنویسی خاطرات با دارو ممکن است موفق شویم تحمل رنج‌های واقعی را آسان کنیم؛ اما این خطر وجود دارد که ادراکمان از جهان تحریف شود و هویت حقیقی‌مان آسیب ببیند.» \n همان‌طور که نوآوری‌های علمی اغلب به مسائل فرضی علاقه دارند، به‌راحتی می‌توان بدترین حالتِ سناریوهای آنتی‌اتوپیا را که مستلزم پروپرانولول هستند، تصور کرد. اگر دولت با علم به اینکه تأثیر طولانی‌مدتِ خشونت بر سربازان به‌صورت شیمیایی درمان‌شدنی است، از این دارو برای افزایش خشونت در جنگ استفاده کند چه؟ اگر مردم از این دارو تنها به این دلیل استفاده کنند که نمی‌خواهند به معشوقۀ قبلی‌شان یا مسابقات ملی فوتبال سال ۱۹۸۲ فکر کنند، چه می‌شود؟ ممکن است اینطور به نظر برسد که پروپرانولول تقریباً مثل همۀ چیزهای دیگری که انسان اختراع کرده است، تأثیر مثبت کوتاه‌مدت و عوارض طولانی‌مدت دارد. تصویر کوچک، برای قربانیانِ درد حقیقی فوایدی فراهم می‌کند؛ اما تصویر بزرگ جامعۀ سردرگمی را نشان می‌دهد که آگاهانه انتخاب کرده‌اند تا دردهایی را فراموش کنند که لازمۀ انسان‌بودن است. اما شاید تصویر سومی وجود داشته باشد که حتی بزرگ‌تر از قبلی است: آیا مردم این حق را دارند که واقعیتِ خود را خلق کنند؟ چه کسی باید بزرگی زندگی شخص را تعیین کند؟ \n به دلایل متعددی، خوردن قرصی که رابطۀ شما را با یک خاطره تغییر می‌دهد، ترسناک به نظر می‌رسد؛ اما همیشه داریم همین کار را می‌کنیم. فقط ابزارهایی که به کار می‌گیریم، اثربخشی کمتری دارند. مردم الکل مصرف می‌کنند تا وقایع اطرافشان را فراموش کنند. فیلم‌های تخیلی نگاه می‌کنند تا حواس خود را از فشار زندگی واقعی پرت کنند. از همه مهم‌تر، همۀ ما معنای عاطفی رخدادهای گذشته را معمولاً حتی بدون هیچ تلاشی، تحریف می‌کنیم. این همان نوستالژی است. پس بیایید فرض کنیم که از پروپرانولول تا بیشترین حد ممکن سوءاستفاده شده است. بیایید فرض کنیم که مردم برای زدودن هر خاطره‌ای که ذره‌ای ناراحتی برایشان ایجاد می‌کند، به‌سراغ پروپرانولول بروند. به‌لحاظ ایدئولوژیک، به‌احتمال قریب‌به‌یقین چنین چیزی برای سلامت تمامی جهان مضر خواهد بود. اما هنوز فکر نمی‌کنم بتوانیم از نظر اخلاقی مردم را از آن «منع» کنیم. \n فکر می‌کنم خطر اصلی این است که اگر مردمِ معمولی از پشیمانی یا تحقیر ترسی نداشته باشند، طور دیگری رفتار خواهندکرد. آن‌ها ممکن است به‌جای آنکه با خود بیندیشند «فردا صبح از این کارم پشیمان خواهم‌شد» با خود بگویند «بهتر است یادم باشد فردا صبح کاری کنم که این موضوع را فراموش کنم». هیچ چیزی برای جامعه بدتر از تکامل فرهنگی بدون مسئولیت‌پذیریِ شخصی نیست. شک ندارم که جهان جای بهتری خواهد بود اگر افراد بیشتری دربارۀ چیزهای بیشتری احساس گناه کنند. اما این احساس صرفاً واقعیتِ من است و واقعیت خاصی است که من آن را خلق کرده‌ام. پی‌.سی.اُ.بی یقیناً درست می‌گوید: «داروهایی چون پروپرانولول احتمالاً به هویت حقیقی ما خدشه وارد می‌کنند»؛ اما کاملاً مطمئنم که این دقیقاً همان چیزی است که خیلی از مردم می‌خواهند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را چاک کلاسترمن نوشته است و در تاریخ ۱۰ آوریل ۲۰۰۷ با عنوان «Amnesia Is the New Bliss» در وب‌سایت اسکوئر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۶ ارديبهشت ۱۳۹۵ با عنوان  «فراموشی رستگاری جدید است» و ترجمۀ مینا قاجارگر منتشر کرده است. •• چاک کلاسترمن (Chuck Klosterman) نویسنده و ستون‌نویس اسکوئر و مجلۀ نیویورک تایمز است. از جمله تألیفات کلاسترمن می‌توان به کتاب سکس، مواد مخدر و کاکائوی پفی (Sex, Drugs, and Cocoa Puffs) اشاره کرد. [۱] عنوانِ یکی از برنامه های شبکۀ سی‌.بی‌.اس است.  [۲] Brain Candy [۳] sociobiological [۴] PCOB: President’s Council on Bioethics"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157682.json b/train/528157682.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..456f72f53f81815cd4a435fd234925f50442870d
--- /dev/null
+++ b/train/528157682.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "من یک واقع‌گرای ساده‌لوحم و به نظرم خورشید دور زمین می‌چرخد",
+  "subtitle": "پیش از نیوتن دربارۀ جاذبه اشتباه می‌کردیم، امروز دربارۀ چه چیز اشتباه می‌کنیم؟",
+  "introduction": "همیشه بر سر موضوعات مختلف بین مردم اختلاف نظر هست. اما در هر دوره، باورهایی چنان محکم وجود دارند که هیچکس به آسانی جرئت نمی‌کند آن‌ها را زیر سؤال ببرد. مثلِ اینکه زمین دور خورشید می‌گردد. حالا خودتان را بگذارید جای کسی که هزار سال پیش زندگی می‌کرد و با همان قاطعیت معتقد بود خورشید دور زمین می‌چرخد. فرق شما با او چیست؟",
+  "content": "چاک کلاسترمن، لیترری هاب — بیشتر عمرم اشتباه می‌کردم؛ البته نه در همۀ امور، ولی در بیشتر موارد. خُب، گاهی وقت‌ها کارم درست بوده؛ مثلاً همسرم را درست انتخاب کرده‌ام.\n هیچ ‌وقت بیمۀ عمر را سرمایه‌گذاری حساب نکرده‌ام. اولین بار که در برنامۀ «فوتبال دوشنبه‌شب» دیدم تونی رامو، بازیکن آزاد فوتبال امریکایی، شش ‌امتیاز تاچ‌داون۱ از تیم جاینتز گرفت، به هم‌اتاقی‌ام گفتم: «فکر کنم این یارو در فوتبال به جایی می‌رسد.» در مهمانی شب عید سال نوی ۲۰۰۸، پیش‌بینی کردم که مایکل جکسون آن سال ناگهان می‌میرد و در همۀ مهمانی‌های سال نو که تا آخر عمرم بروم، این خاطره را تعریف می‌کنم. ولی این‌ها استثنا هستند. خیلی‌خیلی ساده‌تر می‌توانم مواردی را ردیف کنم که اشتباه کرده‌ام: اصرارم به اینکه هیچ‌وقت موبایل نمی‌خرم. آن دفعه‌ای که صد دلار در برابر یک دلار شرط بستم که باراک اوباما حتی نامزد دمکرات‌ها هم نمی‌شود؛ چه برسد به اینکه رئیس‌جمهور شود. آن سه‌ هفته نگرانیِ وسواسی‌ام برای بحران سال ۲۰۰۰ که یک‌ عالَم پول نقد، بطری آب و کلوچه گوشه‌کنار آپارتمان تک‌خوابه‌ام پنهان کردم. حالا به جایی رسیده‌ام که از اشتبا‌هاتم تعجب نمی‌کنم. حتی انتظار اشتباه‌کردن دارم. هر وقت کسی می‌گوید که دربارۀ چیزی اشتباه می‌کنم، شاید در لفظ قبول نکنم، ولی توی دلم می‌دانم که اتهامش موجه است؛ حتی اگر تقریباً مطمئن باشم که خودش اشتباه کرده است.\n حالا این خطاها که مسئله‌های مهمی نیستند.\n این‌جور تک‌لحظه‌های خطا، اتفاقاتی شخصی‌اند: من تصور کرده‌ام پاسخ چیزی الف است؛ ولی پاسخ واقعی‌اش ب یا جیم یا دال بوده است. دو آدم منطقی دربارۀ یک مجهول اختلاف نظر دارند. گذر زمان آرام‌آرام نشان می‌دهد یک طرف قدری منطقی‌تر از دیگری بوده است. این‌جور جاها پای چیزهای حیاتی در میان نیست. اگر من دربارۀ مسئلۀ خاصی اشتباه کرده باشم، (معمولاً) خطای من است و کس دیگری (معمولاً ولی نه همیشه) درست گفته است.\n ولی ایده‌هایی که چنان پذیرفته و درونی شده‌اند که حتی جرئت نداریم دربارۀ خطاپذیر بودنشان هم سوال کنیم، چطور؟ این ایده‌ها چنان در ضمیر جمعی حک شده‌اند که حتی تصور خطابودنشان هم نشانۀ بی‌ملاحظگی است. گاهی اوقات انگار فقط بچه‌ها چنین ایده‌هایی را زیر سؤال می‌برند؛ چون فشار اِجماع نظرات و فهم عمومی آن‌ها را فلج نکرده است. همین ناهمسانی است که گریزناپذیرترین پارادوکس فکری را ایجاد می‌کند: از افراد باهوش و زیرک بپرسید آیا به‌نظرشان ایده‌های بزرگ و مهمی وجود دارند که عموم مردم پذیرفته باشند، اما نهایتاً غلط از آب دربیایند. پاسخ می‌دهند: «بله، البته. حتماً همین‌طور است. تک‌تک نسل‌های انسانی، از آغاز تاریخ بشریت، این پدیده را تجربه کرده‌اند.» اما بعد فهرستی طولانی از ایده‌های معاصر جلویشان بگذارید که به‌نظر، مصداق این پدیده‌اند تا ببینید که چندان مایل نیستند دست روی هیچ‌کدامش بگذارند.\n بررسی پرسش‌هایی که از طرحشان امتناع می‌کنیم، محال است. این‌ها مسئله‌های مهمی‌اند.\n من هم مثل اکثر افراد، دوست دارم خودم را شکّاک بدانم. ولی اساساً هوادار جاذبه‌ام. جاذبه همان نیرویی است که به‌نظر عموم افراد، محور همۀ چیزهایی است که دربارۀ هر چیزی می‌دانیم. اگر استدلالی دقیق با اصل جاذبه تناقض داشته باشد، آن استدلال را اصلاح می‌کنیم تا تناقض برطرف شود. ازآنجاکه فیزیک‌دان نیستم، با سرسختیِ بیشتری از جاذبه دفاع می‌کنم؛ چون هرچه دربارۀ جاذبه می‌دانم، از دیگران شنیده‌ام. به جاذبه اطمینان مطلق دارم و مطمئنم تا روزی که بمیرم، صحیح خواهد ماند و اگر کسی جسدم را از پنجره به بیرون پرتاب کند، باور دارم که با شتاب ۹.۸ متر بر مجذور ثانیه سقوط خواهد کرد.\n و البته احتمالش وجود دارد که اشتباه کرده باشم.\n شاید کاملاً هم اشتباه نکرده باشم؛ ولی بخشی از باورم اشتباه باشد. شاید امروز معلوم نباشد؛ ولی بالأخره معلوم شود.\n «احتمال زیادی وجود دارد که پانصد سال آینده، فهم ما از جاذبه با امروز متفاوت باشد. به‌واقع گمان می‌کنم این تنها حوزه‌ای است که بیشترِ شواهد امروزی‌مان دربارۀ آن تصادفی هستند. به‌نظرم طرز فکرمان دربارۀ جاذبه بسیار متفاوت خواهد بود.» این‌ها را برایان گرین، فیزیک‌دان نظری در دانشگاه کلمبیا گفته است که کتاب‌هایی با عناوینی مانند ایکاروس بر لبۀ زمان۲ می‌نویسد. او از آن فیزیک‌دان‌های معروفی است که می‌تواند مهمانِ برنامه‌های طنز شبکۀ سی‌.بی.‌اس شود؛ به‌شرط آنکه آن برنامۀ طنز «نظریۀ مه‌بانگ»۳ باشد. «ایزاک نیوتن برای دویست سال استادتمام جاذبه بود. طرز فکر ما تقریباً هیچ تغییری نکرد تا آنکه سال ۱۹۰۷ رسید. در بازۀ ۱۹۰۷ تا ۱۹۱۵، آینشتین فهم ما از جاذبه را اساساً تغییر داد: جاذبه دیگر یک نیرو نبود؛ بلکه خمش مکان و زمان بود. اکنون می‌دانیم مکانیک کوانتوم نیز توصیف ما از جاذبه در فاصله‌های بسیار کوچک را تغییر می‌دهد. به همین خاطر، این‌همه تحقیقات از دهۀ ۱۹۸۰ شروع شد و این‌همه ایده دربارۀ سازوکار جاذبه در مقیاس میکروسکوپی مطرح شد. بعد هم نظریۀ ریسمان به میان آمد که درصدد فهم رفتار جاذبه در مقیاس کوچک است. نظریۀ یادشده معادل نظریۀ کوانتومی از جاذبه است. این نظریه توصیفی به ما داد که نمی‌دانیم درست بود یا اشتباه. در این توصیف، ابعاد فضا باید بیشتر باشند. بنابراین چنین فهمی از جاذبه کمک می‌کند که ما برای فهم خودمان از واقعیت، مفاهیمِ بنیادینی داشته باشیم. اکنون کسانی هم هستند که با الهام از این یافته‌ها، می‌خواهند دربارۀ خودِ جاذبه تجدیدنظر کنند. به‌نظر آن‌ها، جاذبه شاید حتی نیرویی بنیادین هم نباشد؛ بلکه نیرویی برآینده۴ باشد. پس به‌نظرم جاذبه بی‌ثبات‌ترین ایدۀ ما و مستعدترین ایده‌مان برای تغییری اساسی است و فکر کنم بسیاری افراد با من هم‌نظر باشند.»\n اگر گیج شده‌اید، نگران نباشید. وقتی گرین این‌ها را در دفتر کارش، آن‌هم نه یک بار که دو بار برایم توضیح داد، گیج شدم. هرقدر هم بخوانم یا وقت صرف کنم، قادر به درک برخی مؤلفه‌های اساسی فیزیک یا ریاضی نخواهم بود. دنیای پساجاذبه در مخیلۀ من نمی‌گنجد؛ اما مفهوم «دنیای پساجاذبه» کمکم می‌کند که در چیز دیگری تأمل کنم: کمکم می‌کند تا عصر پیشاجاذبه را بهتر بفهمم. منظورم روزهای پیش از انتشار اصول ریاضی فلسفۀ طبیعی۵ نیوتن در سال ۱۶۸۷ است یا حتی اواخر قرن پانزدهم که می‌گویند گالیله توپ‌هایی را از بالای برج کج پیزا به پایین می‌انداخت و ناخواسته الهام‌بخش قطعۀ «گالیله» از گروه موسیقی فولکلور ایندیگو گرلز شد. در زمان این رخدادها، مفهوم جاذبه وارد حیطۀ علم شده بود. هنوز کسی روی آن دست نگذاشته بود؛ اما تحصیل‌کرده‌های ریاضی می‌دانستند زمین در مداری بیضوی دور خورشید می‌چرخد و «چیزی» عامل این رخداد است. این‌ها چهارصد سال پیش بود. من بیشتر به فکر چهار قرن پیش از آن هستم. در آن زمان، بهترین تبیین از علت عدم حرکت خودبه‌خودیِ اشیا، نسخه‌ای از استدلالی بود که ارسطو یک‌هزار سال پیش از آن آورده بود: او معتقد بود همۀ اشیا مشتاق «مکان طبیعیِ» خود هستند و این مکان یعنی مرکز جغرافیایی جهان. آن مرکز جغرافیایی جهان هم یعنی زمین. به‌بیان‌دیگر، ارسطو معتقد بود تکه‌سنگِ رهاشده، روی زمین می‌افتد؛ چون به زمین متعلق است و می‌خواهد آنجا باشد.\n حالا بیایید ابعاد این تحول را بررسی کنیم: ارسطو که می‌شود گفت تاکنون بزرگ‌ترین فیلسوف بوده است، کتاب طبیعیات۶ را می‌نویسد و استدلالش را می‌گوید. به‌مدت دویست سال هیچ‌کس دیدگاه ارسطو را به چالش نمی‌کشد. نیوتن که مؤثرترین ریاضی‌دان تاریخ، حتی تا به امروز بوده است، نهایتاً سیبی جعلی را می‌بیند که از درختی جعلی می‌افتد و کل فهم بشر از علت سازوکار دنیا را زیرورو می‌کند. اگر توضیح نیوتن را برای آن دسته از آدم‌های قرن سیزدهم که هیچ درکی از علم نداشتند، یعنی تقریباً همۀ آن‌ها، توضیح می‌دادیم، آن را بسیار احمقانه‌تر از باور خود در آن دوران محسوب می‌کردند: نیوتن به‌جای آنکه بگوید وجودِ زمین است که واقعیت را تعریف می‌کند و علت اینکه سنگ‌ها رفتار خاص خود را دارند، چیزی در جوهر و ذات آن‌هاست، هوادار یک میدان نیروی نادیدنی و ناملموس بود که ماه را سر جایش نگه می‌داشت.\n اکنون می‌دانیم، واقعاً «می‌دانیم» مفهومی که نیوتن معرفی کرد، صحیح است. همۀ انسان‌ها به‌مدت بیست قرن عیناً اشتباه می‌کرده‌اند. همین‌جاست که سه پرسشِ نیمه‌مرتبط مطرح می‌شود:\n •      اگر بشر دو هزار سال چیز غلطی را عیناً درست می‌دانسته است، چرا ناخودآگاه فرض می‌کنیم درک فعلی‌مان از جاذبه که فقط ۳۵۰ سال سابقه دارد، تا ابد دست‌نخورده می‌ماند؟\n\n•      آیا ممکن است که این مسئله یا مسئله‌ای ازاین‌دست، واقعاً حل شده باشد؟ اگر واقعا پاسخ نیوتن کمابیش پاسخ نهایی است و تنها پاسخی است که بدان نیاز داریم، چطور؟ چون اگر پاسخ نیوتن درست باشد به این معناست که ما به پایان راهی رسیده‌ایم که تجربۀ زنده‌بودن را تعریف کرده است. این یعنی دیگر به برخی کاوش‌های فکری خاص نیازی نیست.\n •     کدام گزاره منطقی‌تر است: «باور دارم جاذبه وجود دارد» یا «۹۹.۹درصد مطمئنم جاذبه وجود دارد»؟ البته که گزارۀ دوم، گزینۀ محتاطانه‌تری است. اما اگر حتی اندکی احتمال بدهیم که دربارۀ جاذبه اشتباه می‌کنیم، عملاً چیزی باقی نمانده که به درست‌بودنش مطمئن باشیم.\n وب‌سایت معروفی هست که کتاب می‌فروشد (تحقیقاتِ انجام‌شده دربارۀ مصرف‌کنندگان می‌گویند اگر شما فلان کتاب خاص را خریده‌اید، به‌احتمال ۴۱درصد، آن را از این وب‌سایت خاص سفارش داده‌اید.) کتاب‌ها تنها ۷درصد از کل فروش این وب‌سایت را تشکیل می‌دهند؛ اما همه این بنگاه را با این کالای اصلی می‌شناسند. بخشی از موفقیت این وب‌سایت مدیون محتوای تولیدشده توسط کاربران است: مصرف‌کنندگان می‌توانند ارزیابی‌شان از خریدهای مختلف را بنویسند. حتی می‌توانند مشغول نقد کتابی باشند که آن را نخوانده‌اند. نکتۀ شگفت‌انگیز، خصوصاً اگر منفی‌نگر باشید، ارزیابی‌های همراه با امتیاز تک‌ستاره، یعنی پایین‌ترین امتیاز است که کاربران در ارزیابی‌شان به رمان موبی‌دیک از هرمان ملویل داده‌اند.\n یکی از مشتریان ناراضی در سال ۲۰۱۴ نوشته است: «خودنمایانه، تحقیرآمیز، افراط‌کارانه و غیرقابل‌تحمل. این بدترین کتابی است که خوانده‌ام.» دیگری نوشته است: «روایت ضعیف، ساختار بی‌مایه، پی‌رنگ ناقص… سه‌چهارم فصل‌ها نامربوط‌اند و مؤلف اغلب خودش را با شخصیت اصلی اشتباه می‌گیرد. موضوع یک فصلِ کامل این است که نهنگ‌ها دماغ ندارند. یک فصل دیگر دربارۀ رنگ سفید است.» جالب اینجاست که این فرد فقط برای یک خرید دیگر ارزیابی نوشته است: چاپگری که می‌تواند نمابَر هم بفرستد و دو ستاره به آن داده است.\n بی‌میلی این فرد به موبی‌دیک محل بحث من نیست. مطمئنم از خواندن آن رمان بدش آمده است. اما اینکه تصمیم به اعلام علنی نظرش گرفته است، معنادارتر از اصل نظر است؛ آن هم نظری که فاقد بافت انتقادی لازم است، مگر اینکه نظرش دربارۀ آن چاپگر را هم لحاظ کنیم. حملۀ علنی به موبی‌دیک به‌طور خلاصه یعنی آنچه نوعاً دربارۀ هنر باور داریم، اساساً محل سؤال است. البته سلیقه امری ذهنی است؛ اما برخی نظرات ذهنی را جوری راحت بیان می‌کنیم که انگار از اصول ریاضی یا علم، حرف می‌زنیم. در محافل فرهنگی، بر سر ارزش‌های ادبی موبی‌دیک بحث چندانی در جریان نیست. این اثر نه‌تنها رمانی حماسی است، بلکه نوعی نوآوری ادبی انقلابی هم محسوب می‌شود که در شکل‌دهی به دیدگاه جاری دربارۀ رمان‌ها نقش داشته است. هر بحثی دربارۀ مفهوم کلیشه‌ای «رمان بزرگ امریکایی» با این کتاب شروع می‌شود. نه اینکه این اثر مصون از نقد است؛ اما نقدهای تک‌وتوکْ بی‌اثرند. در این زمان، حمله به موبی‌دیک صرفاً نشان می‌دهد که این منتقد می‌خواهد مخالف‌خوان باشد. بدیهی است که موبی‌دیک اثری عالی است. این پیش‌فرض همۀ ماست؛ ازجمله و شاید به‌ویژه پیش‌فرض همان‌هایی که مخالف این گزاره‌اند.\n چه شد که این اثر شاهکار قلمداد شد؟\n ملویل رمان موبی‌دیک را در سال ۱۸۵۱ منتشر کرد. مبنای روایت او در این اثر، ماجرای واقعی شاه‌نهنگی قاتل با لقب موکادیک در سال ۱۸۳۹ است. نسخۀ اصلی بریتانیایی این رمان حدود نهصد صفحه است. ملویل که در زمان انتشار موبی‌دیک نویسنده‌ای تقریباً موفق بود، گمان می‌کرد کتابش را بلافاصله شاهکار قلمداد می‌کنند. او در تمام مدت نگارش کتاب در همین فکر بود. اما ارزیابی‌ها همگی مثبت نبودند؛ حتی برخی از آن‌ها به این رمان تحقیرآمیز نگاه می‌کردند. یکی از ارزیابی‌های اولیه‌ای که در مجلۀ اسپکتیتر۷ در لندن منتشر شد، به‌طور خلاصه می‌گفت: «این اثر خواننده را پس می‌زند.» فروش آن هم چندان خوب نبود. تا زمان فوت ملویل، کل فروش رمان کمتر از پنج‌هزار نسخه بود. این شکستْ زندگی ملویل را نابود کرد: شاعری الکلی شد و درنهایت هم بازرس گمرک. در سال ۱۸۹۱ که در فقر مطلق جان سپرد، لابد دربارۀ موبی‌دیک به خودش می‌گفته است: «خُب، انگار جواب نداد. شاید بهتر بود چند صفحه کمتر توضیح می‌دادم که گره‌های پیچیدۀ طناب‌های کشتی را چطور می‌زنند.» سی سال از فوت ملویل گذشت و استقبال از این اثر همچنان سرد بود. اما پس از جنگ جهانی اول، بنا به دلایلی که توضیح کاملشان میسّر نیست۸، میان مدرنیست‌هایی که در حال و هوای امریکای پس از جنگ بودند، نگاه به ادبیات از دریچه‌ای متفاوت رایج شد. مفهوم «چیستیِ رمان» به نفع ملویل تغییرجهت داد و این جهت جدید نسل‌به‌نسل شدت یافت تا درنهایت برخی افراد، مانند مدیر برنامۀ مطالعات امریکا در دانشگاه کلمبیا در سال ۲۰۰۵ را واداشت موبی‌دیک را «بلندپروازانه‌ترین اثری که نویسنده‌ای امریکایی تاکنون آفریده است» بنامند. کارشناسان همه‌فن‌حریف رسانه‌ها و خودمتفاوت‌پندارها می‌توانند با این گزاره مخالفت کنند؛ اما چه باک! در سال ۲۰۱۰ که بقایای باستانی نهنگ شکارگرِ ناشناخته‌ای کشف شد، اسم آن مخلوق عظیم‌الجثه را «هیولای ملویل»۹ گذاشتند. یک قرن پس از فوت ملویل، اسمش را روی نهنگی غول‌پیکر و منقرض‌شده گذاشتند تا یادبود کتابی باشد که بازارْ خریدار آن نبود. حرفۀ او چه ماجرای بانمکی داشته است.\n البته خطای عینی همگانی، مثلاً فهم نادرست جاذبه به‌مدت بیست قرن، با خطای ذهنی همگانی، مثلاً اهمیت‌ندادن به موبی‌دیک به‌مدت ۷۵سال فرق دارد. پیچ‌وتاب‌های مسیر این دو تحول، کاملاً متفاوت‌اند. ولی هر دو ماجرا از واقعیتی کاربردی و مسئله‌ای مدرن حکایت می‌کنند. واقعیت کاربردی آن است که نسخه‌های امروزی دنیا، بی‌ثبات‌اند. آنچه اکنون درست می‌دانیم، خواه عینی یا ذهنی، عادتاً موقتی است. اما مسئلۀ مدرن این است که تجدیدنظر و ارزیابی دوبارۀ آنچه «درست» قلمداد می‌کنیم، روزبه‌روز دشوارتر می‌شود. ظاهراً چون‌وچراکردن دربارۀ وضعیت موجود برای همگان ساده‌تر شده است: برای هرکس تریبونی هست تا از موبی‌دیک یا یک چاپگر متوسط‌الحال انتقاد کند. اگر فیزیک‌دان چموشی در شهر وینیپگ کانادا باشد که اعتقادی به جاذبه نداشته باشد، می‌تواند کتابی منتشر کند و استدلالش را طرح کند. او بالقوه بیشتر از کل کسانی که اصول ریاضی فلسفۀ طبیعی را تا یک قرن پس از انتشارش خوانده بودند، مخاطب جلب خواهد کرد. اما افزایش ظرفیت تجدیدنظر در ایده‌ها حتی به این معنا نیست که می‌گذاریم ایده‌ها در روند طبیعی‌شان دگرگون شوند؛ چه رسد به آنکه واقعاً آن‌ها را تغییر دهیم.\n ما در عصری زندگی می‌کنیم که تقریباً هیچ محتوایی نابود نمی‌شود و تقریباً همۀ محتوای موجود به اشتراک گذاشته می‌شود. حجم گستردۀ اطلاعات دربارۀ تمامی ایده‌های فعلی، مخالفت با این مفاهیم را دشوار می‌کند؛ خصوصاً در فضایی که اِجماع عمومی به داور نهاییِ اعتبار هر ایده‌ای تبدیل شده است. به‌بیان‌دیگر، جوری رفتار می‌کنیم که انگار به خاتمۀ دانش بشری رسیده‌ایم. این تصور نیز باآنکه بی‌تردید غلط است، حسی از یقین را رقم می‌زند که فلج‌کننده است.\n کاترین شولتز چند صفحۀ کلیدی از کتاب بر خطا بودن را به مفهوم «واقع‌گرایی ساده‌لوحانه»۱۰ اختصاص داده است. او می‌گوید گرچه واقع‌گرایی ساده‌لوحانه چند هوادار هوشیار هم دارد، «این بدین معنا نیست که واقع‌گرایان ساده‌لوح نداریم.» من از شولتز هم قدمی جلوتر می‌روم: حدس می‌زنم اکثر کسانی که به‌طور متعارف باهوش حساب می‌شوند، واقع‌گرایان ساده‌لوح هستند. به‌نظرم این نکته را می‌توان مشخصۀ فکری عصر حاضر دانست. تعریف سادۀ «واقع‌گرایی ساده‌لوحانه» چندان هم عجیب‌وغریب نیست. این نظریه می‌گوید دنیا دقیقاً همان است که به نظر می‌آید. مشخص است که چنین دیدگاهی، زمینه‌ساز خطاهای فاحش است؛ مثلاً: «به نظر می‌آید خورشید در آسمان حرکت می‌کند؛ پس لابد خورشید دور زمین می‌چرخد.» اما من «واقع‌گرایی ساده‌لوحانه» را گسترده‌تر و قدری هم رندانه‌تر تعریف می‌کنم. به‌نظرم این پدیده، جلوۀ حاصل از دو باورِ ریشه‌دار است:\n ۱)     «هنگام بررسی هر پرسش، باید عقل‌گرا و منطقی باشم تا جایی که اگر داده‌ای قابل اعتبارسنجی نبود، آن را مضحک بدانم»؛\n ۲)     «هنگام بررسی هر پرسش، فرض می‌کنم اطلاعاتی که هم‌اکنون داریم، تمام اطلاعاتی است که تا ابد می‌توان داشت.»\n منتهی‌الیه این ماجرا، احتمال زندگی پس از مرگ است. در نگاهِ به‌اصطلاح عقل‌گرایانه، اعتقاد به اینکه پس از مرگ، اتفاقی برای فرد می‌افتد، هیچ توجیهی ندارد و برای پوچی پس از مرگ، هیچ جایگزین معقولی نمی‌توان عرضه کرد. متفکران سکولار بی‌درنگ و شاید با دلایل موجه، حکایت «پرواز به‌سمت نور سفید» یا زندگی قبلی شرلی مک‌لین۱۱ در آتلانتیس، یا جزئیات مطرح‌شده در کتاب بهشت واقعی است۱۲ را رد می‌کنند. ولی این موضع‌گیریِ کاملاً منطقی، چشم بر این احتمال جدی می‌بندد که شاید اکنون همۀ چیزهای مهم دربارۀ تجربۀ زندگی را نمی‌دانیم؛ چه رسد به نقطۀ پایان نهایی این تجربه. دربارۀ انرژی یا شیوۀ انتقال آن، یا اصلاً علت وجود آن و اینکه به وجود نمی‌آید و از بین هم نمی‌رود، چیزهای زیادی نمی‌دانیم. ما واقعاً نمی‌توانیم وضعیت دنیایی چندبُعدی را فهم کنیم؛ هرچند احتمالاً در چنین دنیایی زندگی می‌کنیم. فهم ما از «آگاهی» بسیار محدود است. فهم ما از زمان، از ادراک زمان و از امکان اینکه تمامِ زمان یک مرتبه رُخ می‌دهد، محدود است. لذا بررسی جدی دورنِمای زندگیِ پس از مرگ واقع‌بینانه نیست؛ اما فرض اینکه فهم فعلی‌مان از این پدیده حتی اندکی هم کامل باشد، به همان مقدار ساده‌لوحانه است. ما نمی‌دانیم چه چیزهایی برایمان مجهول‌اند یا عاقبت چه چیزهایی خواهیم آموخت یا چه چیزهایی علی‌رغم ناتوانی ادراکی‌مان در فهم حقیقت ممکن است درست باشند.\n پیش از آنکه فردا برسد، درک دنیای امروز ممکن نیست.\n این حرف قطعاً تازه نیست و بعید است آدم معقولی پیدا کنیم که با آن مخالف باشد. اما جالب است که عادت کرده‌ایم این حقیقت را نادیده بگیریم. ما همواره تظاهر می‌کنیم که ادراکمان از وضع فعلی هرگز مضحک به نظر نخواهد رسید؛ چون به نظر می‌آید که این ادراک تنها گزینۀ موجود است. اما گزینۀ دیگری هم وجود دارد که از این قرار است: باید کارمان را با این اصل شروع کنیم که به‌احتمال زیاد اکنون در اشتباهیم. این «اشتباه» به‌معنای آن نیست که پرسش‌ها را بررسی می‌کنیم، اما به نتیجۀ نادرست می‌رسیم؛ چون اکثر نتیجه‌گیری‌های ما مستدل و منسجم‌ هستند. بلکه مشکل در خود پرسش‌هاست.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nKlosterman, Chuck. But What If We’re Wrong?: Thinking About the Present As If It Were the Past, Penguin, 2016\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب نوشتهٔ چاک کلاسترمن است و در تاریخ ۲۹ آوریل ۲۰۱۶ با عنوان «We Were Wrong About Gravity… What Do We Have Wrong Today» در وب‌سایت لیترری هاب  منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۰ مرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «من یک واقع‌گرای ساده‌لوحم و به نظرم خورشید دور زمین می‌چرخد» و با ترجمهٔ محمد معماریان منتشر کرده است. •• چاک کلاسترمن (Chuck Klosterman) نویسندۀ نیویورک‌تایمز، گاردین، واشنگتن‌پست و مجلات دیگری است که تاکنون هفت کتاب غیرداستانی از جمله دو رمان نوشته است.••• این نوشتار برشی است از کتاب اما اگر بر خطا باشیم چه؟ نوشتۀ چاک کلاسترمن. [۱] Touchdown [۲] Icarus at the Edge of Time [۳] The Big Bang Theory [۴] این یعنی جاذبه شاید تجلی نیروهای دیگر باشد. به‌عبارت‌دیگر، جاذبه فی‌نفسه یک نیرو نیست؛ بلکه نتیجۀ جنبیِ چیز دیگری است. گرین در مقام تمثیل، ایدۀ «حرارت» را مطرح کرد: پوستِ ما می‌تواند گرمای یک روز داغ را حس کند؛ اما «گرما» چیز مستقلی نیست که فی‌نفسه وجود داشته باشد. گرما صرفاً پیامد حرکت سریع اتم‌هاست که حس حرارت را ایجاد می‌کنند. ما آن را احساس می‌کنیم؛ اما وجود ندارد. پس «برآینده»بودن جاذبه یعنی جاذبهْ نیرویی محوری نیست که چیزها را به‌سمت زمین می‌کشد؛ بلکه پیامدِ همبسته با چیزی است که هنوز قادر به توضیحش نیستیم. آن را احساس می‌کنیم؛ اما وجود ندارد. در این صورت کل ایدۀ «جاذبه» به نوعی «جعل معنا» در زبان‌شناسی تبدیل می‌شود. [۵] PhilosophiæNaturalis Principia Mathematica [۶] Physics [۷] Spectator [۸] می‌توان فهرستی از ویژگی‌هایی ردیف کرد که به این کشفِ دوباره منجر شدند: حس انزوا و برادری میان ملوانان، مشابه تجربۀ مبارزه در جنگ بود و مبارزه با نهنگ شرورِ بی‌چهره را می‌توان استعاره‌ای از مبارزه با آلمان شرور به‌مثابۀ موجودی انتزاعی و بی‌چهره دانست. ولی ردیف‌کردن این ویژگی‌ها باز هم توضیح قانع‌کننده‌ای برای علت انتخاب و ترفیع مرتبۀ آن رمان خاص یعنی موبی‌دیک نیست؛ چون موبی‌دیک تنها کتابی نبود که حائز این ویژگی‌ها باشد و از پس این نقش برآید. [۹] Livyatanmelvillei [۱۰] Naïve Realism [۱۱] Shirley MacLaine: هنرپیشۀ ۸۲سالۀ امریکایی (متولد ۱۹۳۴) که مدعی است در زندگی قبلی خود در آتلانتیس (شهری افسانه‌ای که افلاطون در آثار خود برای تمثیل مطرح کرده است)، برادر یک روح ۳۵هزار ساله به اسم رامتا بوده است [مترجم]. [۱۲] Heaven Is for Real: کتاب پرفروش سال ۲۰۱۰ که تجربۀ نزدیک مرگ پسری سه‌ساله به نام کولتون را روایت کرده است. تا سال ۲۰۱۴ بیش از ده‌میلیون نسخه از این کتاب به فروش رفته است و فیلمی سینمایی به همین نام نیز در سال ۲۰۱۴ساخته شده است [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157684.json b/train/528157684.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e22443e1e1e8066bc6c744ae3351dd22cfcdff98
--- /dev/null
+++ b/train/528157684.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ما و زامبی‌ها: چرا دنیای مدرن شبیه به دنیای زامبی‌هاست",
+  "subtitle": "علاقه به زامبی‌ها در این سال‌ها مداوماً رو به افزایش بوده است. اما چه چیز جذابی در زامبی‌ها وجود دارد؟",
+  "introduction": "تحلیل‌گران معتقدند هیولاهای محبوب دنیای تخیلی، تجسمِ ترس‌های مردم زمانه‌اند. فرانکشتاین تجسم ترس از علمِ افسارگسیخته بود، گودزیلا حاصلِ ترس از آزمایش‌های هسته‌ای و خون‌آشام‌ها و زامبی‌ها، حاصلِ ترس فراگیر این دوره از بیماری. اما زامبی‌ها، این جنازه‌های متحرک که در مرز دنیای مردگان و زندگان پرسه می‌زنند، استعاره‌ای از زندگی روزمرۀ ما در دنیای مدرن نیز هستند.",
+  "content": "نیویورک‌تایمز — زامبی‌ها مثلِ سهام ارزشی۱ اند. حرف نمی‌زنند، دائماً در حرکت‌اند و مغزشان مرده است؛ اما بازاری پررونق دارند، بدونِ سقف شیشه‌ای۲. زامبی‌ها هر جا باشند، شکار پررونق است. هرچه بیشتر به آن‌ها شلیک کنید، جذاب‌تر می‌شوند. حدود ۵.۳ میلیون نفر قسمتِ اولِ سریالِ «مردگان متحرک۳» را از شبکۀ اِی. ام. سی دیدند. این رقم به‌طور اعجاب‌آوری ۸۳درصد بیشتر از ۲.۹میلیونی است که قسمت اول از فصل چهارِ «مردان دیوانه۴» را دیدند. این یعنی حدود ۲.۴میلیون امریکاییِ دارای ماهواره ترجیح می‌دهند کریستینا هندریکس را در نقشِ جنازه‌ای متحرک تماشا کنند. \n از لحاظ آماری و زیبایی‌شناختی، این عدم‌تناسبی ناخوشایند به نظر می‌رسد؛ اما شاید چندان هم ناخوشایند نباشد. علاقۀ گسترده به زامبی‌ها در چهل سال اخیر به‌طور پیوسته افزایش یافته است. زامبی‌ها کالایی هستند که به‌کندی و بدون هیچ‌گونه تکاملِ چشمگیری پیشرفت کرده‌اند. خیلی شبیهِ لنگ‌و‌لوک‌هایی که جورج رومرو با فیلم «شب مردگان زنده۵» محصول سال ۱۹۶۸ آن‌ها را محبوب مردم کرد. چیزی که این گسترش آهسته و پیوسته را جالب می‌کند، محدودیت‌هایی است که در خودِ زامبی‌ها وجود دارد: به موجودی که نمی‌تواند حرف بزند یا فکر کند و تنها انگیزه‌اش مصرفِ گوشت است، نمی‌توانید عمقِ زیادی بدهید. زامبی را نمی‌شود شبیه به انسان کرد؛ مگر اینکه از خصیصه‌های زامبی بودگی‌اش کم شود. بعضی زامبی‌ها کُند اند و بعضی سریع. این کل طیفِ تنوع زامبی‌هاست. زامبی‌ها برای سازگاری با اوضاعِ دنیا نمی‌توانند تغییر کنند؛ اما گویا اوضاع دنیا دارد شبیهِ حملۀ زامبی‌ها می‌شود. چیزی در زامبی‌ها وجود دارد که برای ما جذاب است. فکر می‌کنم بدانم آن چیست. \n کشتن زامبی‌ها خیلی آسان است. \n وقتی به‌طور انتقادی دربارۀ هیولاها فکر می‌کنیم، معمولاً آن‌ها را به‌مثابۀ تجسم چیزهایی برمی‌شماریم که از آن‌ها وحشت داریم. هیولای فرانکنشتاین مظهر هراس ما از علم افسارگسیخته بود. گودزیلا نیز درنتیجۀ ترس از عصر اتمی به وجود آمد. گرگ‌نماها هم حاصل ترسی غریزی از درنده‌خویی و جدایی انسان از طبیعت‌اند. خون‌آشام‌ها و زامبی‌ها، تشویش دربارۀ بیماری را به اشتراک می‌گذارند. به‌راحتی می‌توان رابطه‌ای نمادین بین زامبی‌ها و هاری یا زامبی‌ها و خطرات مصرف‌گرایی پیدا کرد. یافتن رابطه‌ای نمادین میان خون‌آشام‌ها و ایدز یا خون‌آشام‌ها و از‌دست‌دادن عصمت نیز آسان است. از دیدگاهی خلاقانه، این برون‌فکنی ترس‌ها عنصرِ ضروری روایت است. اینگونه برون‌فکنی‌ها، موجودات را به ایده تبدیل می‌کنند. و نکته همین‌جاست. \n اما اگر مخاطب استعاره‌ای کاملاً متفاوت را برداشت کند، چه؟ \n چه می‌شود اگر مردمان امروزی علاقۀ چندانی به تجسم ترس‌های ناخودآگاهشان نداشته باشند و بیشتر بخواهند تمثیل‌هایی دربارۀ احساساتِ روزمره‌شان ببینند؟ اگر اینطور باشد، معلوم می‌شود که چرا این‌همه از مردم، قسمت اول «مردگان متحرک» را تماشا کردند: آن‌ها درک می‌کردند که می‌توانند با این سریال ارتباط برقرار کنند. \n بخشی اعظم از زندگی مدرن، دقیقاً عینِ کشتار زامبی‌هاست. \n چیزی که همه‌مان دربارۀ کشتار زامبی‌ها می‌فهمیم، این است که کاری بسیار ساده است: کافی است از فاصلۀ نزدیک، احتمالاً با تفنگی شکاری، به سر یک زامبی شلیک کنید. این گام اول است. گام دوم این است که همین کار را با زامبی بعدی بکنید که جای او سبز می‌شود. گام سوم شبیه به گام دوم است و گام چهارم هم تفاوتی با گام سوم ندارد. این فرایند را تکرار کنید تا اینکه یک: شما بمیرید یا دو: زامبی‌ها تمام شوند. این تنها راهبرد عملی است. \n جنگ با زامبی‌ها جنگی فرساینده و نوعی بازی اعداد است. پیچیده نیست؛ بلکه تکراری است. به‌بیان‌دیگر، کشتن زامبی‌ها از نظر فلسفی شبیه به خواندن و پاک‌کردن چهارصد ایمیل کاری در صبح روز شنبه یا پرکردن فرم‌هایی است که فقط منجر به فرم‌های بیشتر می‌شود یا دنبال‌کردن شایعات توییتر از روی وظیفه یا انجام کارهایی خسته‌کننده که تنها خطر واقعی آن‌ها، محوشدن زیر بهمن است. اصلی‌ترین مشکل حملۀ زامبی‌ها این است که آن‌ها بی‌وقفه می‌آیند. اصلی‌ترین مشکل زندگی این است که هرکاری که می‌کنید، تمامی ندارد. \n اینترنت هر روز این را به یادمان می‌آورد. \n نویسنده‌ای جوان به نام آلیس گرگوری مقاله‌ای دربارۀ رمان دیستوپیاییِ اشتاین‌گارت به نامِ «داستان عشقی واقعی فوق‌العاده غمگین» نوشت که در ژورنال ادبی اِن پلاس وان۶ منتشر شد. او در بخشی از این مقاله می‌نویسد: «هر بار که به اینترنت وصل می‌شوم، به‌آسانی به یاد «رانۀ مرگ۷» می‌افتم. بازکردن مرورگر سافاری، یک تصمیم فعالانه مخرب است؛ چون دارم درخواست می‌کنم که آگاهی از من گرفته شود.» \n ترس خودراندۀ خانم گرگوری از نظر مضمونی شبیه به توصیفی است که مکس بروکس از ذهن زامبی‌ها به دست می‌دهد. مکس بروکس نویسندۀ تاریخ شفاهی خیالی «جنگ جهانی زِد۸» و کتابچۀ راهنمای همراه آن با عنوان راهنمای جان به‌دربردن از دست زامبی‌ها۹ است. او می‌نویسد: «رایانه‌ای را تصور کنید که فقط برای یک عملکرد برنامه‌ریزی شده است. این عملکرد را نه می‌توان متوقف کرد و نه اصلاح و نه حذف. هیچ دادۀ جدیدی نمی‌توان روی آن ذخیره کرد. هیچ فرمانِ جدیدی را نمی‌توان نصب کرد. این رایانه همان عملکرد را بارهاوبارها انجام می‌دهد تا اینکه منبع برقش سرانجام خاموش شود.» \n این برون‌فکنیِ ترسِ جمعی ما است: اینکه روزی مصرف شویم. زامبی‌ها شبیه به اینترنت، رسانه و هر گفت‌وگویی هستند که از آن پرهیز می‌کنیم. تمام این موارد به شکلی بی‌وقفه و پایان‌ناپذیر به سمت ما می‌آیند. اگر هم تسلیم شویم، به ما هجوم می‌برند یا جذبمان می‌کنند. اما این جنگ را می‌توان مدیریت کرد. حتی شاید بشود گفت لزوماً می‌توان در آن پیروز شد. تا وقتی زنده می‌مانیم که چیزی را که مستقیماً جلوی ما است، از میان برداریم. ما زندگی می‌کنیم تا زامبی‌های فردا را از بین ببریم. دراین‌صورت، حداقل فعلاً انسان می‌مانیم. دشمنمان بی‌رحم و بزرگ است؛ اما غیرخلاق و خنگ هم هست. \n نبرد با زامبی‌ها شبیه به نبرد با هر چیز… یا همه ‌چیز است. \n با نظر به سریال «سپیده‌دم۱۰» خیلی راحت می‌توان استدلال کرد که زامبی‌ها دارند جای خون‌آشام‌ها را به‌عنوان هیولاهای مدِ روز می‌گیرند. این جایگزینی، به دلایل استعاری و غیرهیولایی شایانِ توجه است. اما چنین تفکری فریبنده است. افزایش علاقه به خون‌آشام‌ها در پنج سال اخیر به‌دلیل موفقیت چشمگیر سریال «سپیده‌دم» بوده است. در حالی که حتی موضوع اصلی این سریال خون‌آشامی نیست. جذابیت این سریال بیشتر برخاسته از چنین مسائلی است: حس نوستالژی برآمده از معصومیتِ کودکانه؛ جذابیتِ بازیگران؛ اینکه مصرف‌کنندگانِ داستان‌های امروزی، رمان‌های سریالی بلندی را ترجیح می‌دهند که می‌توانند به سرعت آن‌ها را بخوانند. اما این موجب شکل‌گیری اثری دومینویی شده است. فیلم خون‌آشامیِ سوئدی به نام «فرد مناسب را بفرست داخل» محصول سال ۲۰۰۸ فوق‌العاده بود؛ اما شاید اگر سریال «سپیده‌دم» وجود نداشت، این فیلم سوئدی در امریکا بازسازی نمی‌شد. «دروازه‌ها۱۱» تلاشی آشکار از شبکۀ اِی. بی. سی بود تا مخاطبان نوجوان سریال «سپیده‌دم» را به خود جذب کند. «خون واقعی۱۲» از شبکۀ اچ. بی‌. اُ واکنشی جالب بود به شور و شوق شدید که رابرت پاتینسن۱۳ به وجود آورده است. \n البته تفاوت خون‌آشام‌ها با زامبی‌ها این است که می‌شود یک خون‌آشامِ خاص را برای مدتی محدود دوست داشت. چنین چیزی دربارۀ زامبی‌ها امکان‌پذیر نیست. کاراکترهایی همچون ادوارد کالن۱۴ در «سپیده‌دمِ» آقای پاتینسن و لستات دِ لیونکورتساختۀ ان رایس و حتی کنت دراکولای پیر و خسته‌کننده می‌توانند چندوجهی و جذاب باشند؛ می‌توان آموخت آن‌ها چه‌کسی هستند و زمانی چه‌کسی بوده‌اند. عشقِ خون‌آشام فردی است. اما عشقِ زامبی همیشه جمعی است. اگر یک زامبی را دوست بدارید، کل مفهوم زامبی را دوست داشته‌اید. هیچ‌چیز در این‌باره شخصی نیست. شما به چیزی علاقه دارید که زامبی‌ها تجسم آن هستند. نحوۀ حرکت آن‌ها را دوست دارید و می‌فهمید برای توقف آن‌ها به چه چیزی نیاز است. این جذابیتی دلگرم‌کننده است؛ چون این ابعاد واقعاً تغییر چندانی نمی‌کنند. کل این موارد به دانشی مشترک و کهن‌الگویی تبدیل شده است. \n چند روز قبل از هالووین، با سه نفر دیگر در شمال نیویورک بودم. مسیر ما به «خانۀ وحشت» در بیرون از شهری به نام لیک کاترین افتاد. ورود به خانه کمی آزاردهنده بود؛ هرچند نه به‌اندازۀ ورود به خانۀ متروکه واقعی‌ای که ورودی آن بیست دلار نیست و نام «خانۀ وحشت» را یدک نمی‌کشد. به‌هرحال… بهترین قسمت زمانی بود که ما از خانۀ وحشت خارج و سوار بر اتوبوسی شدیم که ما را به یک مزرعۀ ذرت در حدود ۴۰۰ متر آن‌طرف‌تر برد. مزرعه پر از بازیگران غیرحرفه‌ای بود که بعضی از آن‌ها نقش نظامیان و برخی دیگر نقش «افراد آلوده» را بازی می‌کردند. بهمان گفتند اگر می‌خواهیم زنده بمانیم، باید توی مزرعۀ مهتابی بدویم. هنگام دویدنِ ما، سربازان مسلح دستورات متناقضی می‌دادند و زامبی‌هایی هیس‌هیس‌کنان از تاریکی‌های مزرعۀ ذرت ظاهر می‌شدند. این کار برای تفریح بود و واقعاً هم جالب بود. اما قبل از اینکه خودمان را غرق در ذرت‌ها کنیم، یکی از همراهانم به‌طعنه، از حقیقت‌داشتنِ گرفتاری ما انتقاد کرد. \n او می‌گفت: «می‌دانم که این‌چیزها مثلاً باید ترسناک باشد؛ اما من به توانایی خودم در برخورد با هجوم زامبی‌ها کاملاً مطمئنم. به‌طور عجیبی احساس می‌کنم می‌دانم در ‌چنین موقعیتی باید چه کار کنم.» \n نمی‌توانستم با حرفش مخالفت کنم. در چنین وضعیتی، چه کسی نمی‌داند که باید چه کار کند؟ همه می‌دانیم موضوع چیست: اگر از کما به هوش بیایید و بلافاصله یکی از اعضای کادر بیمارستان را کنار خود نبینید، بدانید که در هنگام بی‌هوشی شما، زامبی‌ها حمله کرده‌اند. شب‌ها سفر نکنید و پرده‌هایتان را بسته نگه دارید. نگذارید زامبی‌ها روی شما تف کنند. اگر یک زامبی را زمین زدید، گلوله‌ای دیگر به ساقه مغز او بزنید. اما مهم‌تر از همه، هرگز تصور نکنید نبرد تمام شده؛ چون مطمئناً ادامه دارد. زامبی‌هایی که امروز می‌کُشید، فقط جای خود را به زامبی‌های فردا می‌دهند؛ اما این کاری است که از دستتان برمی‌آید دوستان من. این معما حل گشته و آسان شده؛ انگشتتان را روی ماشه نگه دارید. به کشتن ادامه دهید. هیچ‌گاه باورتان را از دست ندهید. هیچ‌گاه از کشتن دست برندارید. نامه‌های صوتی‌تان را پاسخ دهید و سری به نشانۀ موافقت تکان دهید. این دنیای زامبی‌ها است و ما در آن زندگی می‌کنیم. اما می‌توانیم زندگی بهتری هم داشته باشیم.\n نسخۀ صوتی این نوشتار در اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: * این مطلب ۳ دسامبر ۲۰۱۰ با عنوان My Zombie, Myself: Why Modern Life Feels Rather Undead در وبسایت نیویورک‌تایمز  منتشر شده است. * چاک کلاسترمن (CHUCK KLOSTERMAN) نویسندۀ دایناسورخواری و سکس، مواد مخدر و کاکائوی پفی است.  [۱] سهامی که قیمت آن نسبت به جریان‌های نقدی، سود، سود تقسیمی و ارزش دفتری آن‌ها، پایین‌تر از میانگین بازار است.  [۲] در اصطلاح مدیریت: به‌معنای موانع پیشرفت در هر حرفه و شغل [۳] Walking Dead [۴] Mad Men [۵] Night of the Living Dead [۶] n+۱ [۷] Death drive: یکی از مفاهیم روان‌شناسی فرویدی و مرتبط با خودتخریبی است.  [۸] World War Z [۹] The Zombie Survival Guide [۱۰] Twilight [۱۱] The Gates [۱۲] True Blood [۱۳] کارگردان سریال «سپیده‌دم»  [۱۴] Edward Cullen\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157686.json b/train/528157686.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c6e9488519db4292cc3268bd3c4d123861250ce3
--- /dev/null
+++ b/train/528157686.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا از این‌همه لذت جان به در خواهم برد؟",
+  "subtitle": "جستاری از دیوید فاستر والاس دربارۀ اسباب‌بازی جادویی‌اش",
+  "introduction": "چطور ممکن است بچه‌ای که پدر و مادری خداناباور دارد، احساساتِ عمیق مذهبی پیدا کند؟ دیوید فاستر والاس، جستارنویس بسیار مشهورِ آمریکایی، در نوشتاری برای نیویورکر با روایتی شیرین و موشکافانه تعریف می‌کند که چگونه «دروغی» که پدر و مادرِ او دربارۀ یک ماشینِ اسباب‌بازیِ چوبی به او گفته بودند، باعث شده بود تا افکار و احساساتِ جدیدی در ذهن و دلش به جریان افتد.",
+  "content": "دیوید فاستر والاس، نیویورکر — یک بار وقتی پسر کوچکی بودم، یک ماشین میکسر اسباب‌بازی به‌عنوان هدیه گرفتم. میکسرِ من چوبی بود، به‌جز محورهایش که تا جایی که یادم می‌آید، میله‌های فلزی نازکی بودند. نوددرصد مطمئنم که آن ماشینِ اسباب‌بازی هدیۀ کریسمس بود. من آن هدیه را خیلی دوست داشتم؛ مثل پسربچه‌های آن سن‌وسال که اسباب‌بازی‌هایی مثل کمپرسی، آمبولانس، ماشین یدک‌کش و مواردی ازاین‌دست را دوست دارند. برخی پسربچه‌ها قطار و برخی ماشین دوست دارند. من از دستۀ دوم بودم. \n اسباب‌بازیِ من، یعنی میکسر بتن، به‌اندازۀ بسیاری از ماشین‌های اسباب‌بازی بزرگ بود؛ تقریباً هم‌اندازۀ جعبۀ نان. وزنش هم سه پوند بود. یک اسباب‌بازی ساده و بدون باتری. طنابی رنگی با دسته‌ای زرد داشت. من از دسته‌اش می‌گرفتم و پشت سرم می‌کشیدم. بیشر شبیه واگن بود؛ هرچند اندازه‌اش خیلی کوچک‌تر از واگن بود. مطمئنم هدیۀ کریسمس بود. آن وقت در سنی بودم که در آن می‌توانید، به‌قول معروف «صداهایی بشنوید»؛ بی‌آنکه نگران شوید که ممکن است مشکلی برایتان پیش آمده باشد. وقتی بچه‌ای خردسال بودم، همیشه «صداهایی می‌شنیدم». به‌نظرم پنج یا شش سالم بود. باید اعتراف کنم که ریاضی‌ام تعریفی ندارد. \n میکسرم را دوست داشتم و به‌اندازۀ دیگر ماشین‌های اسباب‌بازی‌ام یا حتی بیشتر از آن‌ها با آن بازی می‌کردم. بااین‌حال، چند هفته یا چند ماه پس از کریسمس بود که پدر و مادرِ زیستی‌ام کاری کردند باور کنم میکسر من یک اسباب‌بازی جادویی یا بسیار خارق‌العاده است. شاید مادرم این موضوع را از سر ملالت یا به‌شوخی گفت و بعداً پدرم نیز پس از آنکه از سر کار به خانه آمد، حرف مادرم را با همان لحن تأیید کرد. احتمالاً مادرم این جادو را از جایگاه برترش از روی کاناپۀ اتاق نشیمن دید؛ درحالی‌که من طناب میکسر را گرفته بودم و در اتاق می‌چرخاندم. او از من پرسید: «می‌دانستی میکسرت خواص جادویی دارد؟» شک ندارم که مرا دست انداخته بود. بزرگ‌ترها بعضی اوقات که از دست بچه‌ها خسته می‌شوند، از این کارهای بی‌رحمانه می‌کنند. آن‌ها با خنده و مسخره‌بازی حرف‌هایی را در قالب «داستان‌هایی باورنکردنی» یا «اختراعاتی کودکانه» به خورد بچه‌ها می‌دهند؛ بی‌آنکه متوجهِ تأثیر مخرب آن‌ها باشند. به‌هرحال جادو از نظر بچه‌های خردسال، واقعیتی جدی است. نمی‌توانستم بفهمم که اگر پدر و مادرم به واقعی بودنِ جادوی میکسرم باور داشتند، پس چرا هفته‌ها یا ماه‌ها برای گفتن این واقعیت دست‌دست کرده بودند. آن‌ها از نظر من معمایی خوشایند، اما غیرقابلِ‌حل بودند. همان‌طور که مداد نمی‌داند برای چه کاری استفاده می‌شود، من هم نمی‌توانستم ذهن و انگیزه‌های آن‌ها را بخوانم. رشتۀ کلام از دستم در رفت. «جادو» این بود که وقتی با خوش‌حالی میکسر را پشت سرم می‌کشیدم، اسنوانه یا مخزنِ اصلی میکسر۱ به دور محور افقی‌اش می‌چرخید؛ درست مثل استوانۀ میکسرهای واقعی. مادرم می‌گفت این اتفاق فقط وقتی می‌افتد که میکسر را پشت سرت بکشی و تأکید می‌کرد که فقط‌وفقط وقتی که به آن نگاه نمی‌کنی. روی این قسمت زیاد تأکید می‌کرد. بعداً پدرم نیز حرف‌هایش را تأیید کرد. نکتۀ سحرآمیز فقط این نبود که استوانۀ یک شیئ چوبیِ یک‌تکه، بدون باتری می‌چرخید؛ نکته این بود که این اتفاق وقتی رخ می‌داد که به آن نگاه نمی‌کردم. در واقع هر وقت نگاهش می‌کردم، متوقف می‌شد. اگر درحالی‌که طناب اسباب‌بازی را می‌کشیدم، برمی‌گشتم و نگاهش می‌کردم، پدر و مادرم با تأسف می‌گفتند که استوانه از چرخش باز ایستاد. این چه طور ممکن بود؟ هرگز حتی برای یک لحظه هم که شده به حرف پدر و مادرم شک نکردم. به همین دلیل است که می‌گویم بزرگ‌ترها و حتی والدین ممکن است نادانسته و بی‌آنکه خودشان متوجه شوند، بی‌رحم باشند. هرچه باشد آن‌ها تصوری از زندگیِ بدونِ شک ندارند. شاید هم این موضوع را به فراموشی سپرده‌اند. \n مسئله این بود که پس از آن قضیه ماه‌ها وقت صرف کردم تا روش‌هایی برای مشاهدۀ چرخش استوانۀ میکسر ابداع کنم. شواهد و تجربه حرف پدر و مادرم را تأیید می‌کرد: روشن بود که وقتی سرم را به‌طور عادی برمی‌گرداندم، استوانه همیشه از چرخش باز می‌ایستاد. چرخش ناگهانی سر را نیز امتحان کردم. برای امتحان، از شخصی دیگر خواستم تا طناب میکسر را بکشد و من نگاهش کنم. چرخش نمویِ سر را نیز درحالی‌که میکسر را می‌کشیدم، امتحان کردم. «نموی» یعنی اینکه سرم را تقریباً با سرعت عقربۀ دقیقه‌شمارِ ساعت می‌چرخاندم. روش دیگرم این بود که وقتی یکی دیگر میکسر را می‌کشید، یواشکی از سوراخ کلیدِ در آن را نگاه کنم. حتی چرخش سر با سرعت عقربۀ ساعت‌شمار را هم امتحان کردم. در این مدت هرگز تردیدی به خود راه ندادم که نکند این اتفاق برایم نمی‌افتد. نکتۀ جادویی این بود که به نظر می‌رسید میکسر همیشه از کارم خبر دارد. آینه‌ها را هم آزمودم. ابتدا میکسر را مستقیماً به‌سمت آینه کشیدم. سپس در داخل اتاق‌هایی کشیدم که مجهز به آینه‌هایی در اطراف بودند. دست‌آخر هم آینه‌ها را طوری مخفی کردم که میکسر شانسی برای اطلاع از وجود آینه در اتاق نداشته باشد. کم‌کم استراتژی‌هایم پیچیده‌تر شدند. ظاهراً جدیتی که در این راه به خرج می‌دادم، باعث نمی‌شد پدر و مادرم ذره‌ای عذاب وجدان بکشند. پدرم هنوز پست ثابتی نداشت. به‌سختی می‌شد خانوادۀ ما را از طبقۀ متوسط دانست. در خانه‌ای اجاره‌ای با فرش‌هایی کهنه و نازک زندگی می‌کردیم. وقتی میکسر را روی کف خانه می‌کشیدم، سروصدا می‌کرد. یک بار از مادرم خواهش کردم وقتی میکسر را پشت سرم می‌کشم، از آن عکس بگیرد. او هم با نگاهی فریب‌آمیز به آن خیره شده بود. مقداری نوارچسب روی جام چسباندم و اینگونه استدلال کردم که اگر نوارچسب در یک عکس ظاهر شود اما در عکس دیگر ظاهر نشود، آنگاه ثابت خواهد شد که جام می‌چرخد. در آن زمان هنوز دوربین فیلم‌برداری اختراع نشده بود.      قبل از خواب برنامه‌ای داشتیم به‌نام «زمان صحبت» که در طول آن، پدرم گاهی ماجراهایی از دوران کودکیِ خودش تعریف می‌کرد. او بر اساس داستان‌هایش، بچه‌ای خوش‌فکر بود که برای شخصیت‌های افسانه‌ای ِبچه‌ها مثل «بابا نوئل» و «پریِ دندان» تله می‌گذاشت. مثلاً از قوطی‌های کنسرو کپه‌ای می‌ساخت و جلوی در و پنجره‌های اتاقش می‌گذاشت. سپس ریسمانی برمی‌داشت و یک سرش را به انگشتش و سر دیگرش را به دندان شیری‌اش می‌بست. آن دندان، تازه افتاده بود و او آن را زیر بالشش مخفی کرده بود تا اگر پری دندان خواست دندانِ افتاده را ببرد، از خواب بیدار شود. «زمان صحبت» یعنی پانزده دقیقه گفت‌وگوی مستقیم (نه داستان یا شعر) با پدر یا مادر درحالی‌که در تخت‌خوابِ گرم‌ونرم دراز کشیده بودم. در طول هفته، چهار شب از برنامۀ «زمان صحبت» با مادرم و سه شب با پدرم برگزار می‌شد. پدر و مادرم در این برنامه بسیار سازمان‌یافته و منظم بودند. در آن سن‌وسال با آیۀ هفتم از باب چهارم انجیل متی۲ آشنا نبودم. پدرم که خداناباوری سرسخت بود، هیچ اشاره‌ای به این آیه نمی‌کرد. او همچنین از ماجرای تله‌های بی‌ثمرِکودکی‌اش به‌عنوان داستان اخلاقی یا نصیحت استفاده نمی‌کرد تا مرا از «امتحان‌کردن» یا «شکست‌دادنِ» جادوی میکسر منصرف کند. وقتی به گذشته نگاه می‌کنم، فکر می‌کنم پدرم شیفتۀ تلاش‌هایم برای «به‌دام‌انداختنِ» استوانۀ چرخانِ میکسر شده بود. از نظر او این تلاش‌هاحاکی از آن بودند که من هم عین خودش دیوانۀ اثبات و تأیید تجربی‌ام؛ اما این حقیقت نداشت. حالا که بزرگ شده‌ام، می‌دانم که علت اینکه آنقدر وقت صرف می‌کردم تا مچ میکسر را هنگام چرخش بگیرم، این بود که می‌خواستم ثابت کنم که نمی‌شود مچش را گرفت. اکنون می‌دانم که اگر جادوی میکسر را با پیشدستی‌کردن شکست می‌دادم، آن‌وقت به هم می‌ریختم. داستان تله‌های پدرم برای به‌دام‌انداختنِ «خرگوشِ عید» یا ریسمان‌هایش برای گرفتنِ «پری دندان» حس بدی به من می‌داد. وقتی که به‌خاطر آن داستان‌هاگریه‌ام می‌گرفت، گاهی پدر و مادرم به‌اشتباه فکر می‌کردند به‌خاطر ناکامی‌ام در مشاهدۀ صحنۀ چرخشِ میکسر گریه می‌کنم. مطمئنم که این نگرانشان می‌کرد. در واقع، تصورش برایم سخت بود که اگر پدرم در دوران کودکی‌اش در به‌دام‌انداختن پری دندان موفق می‌شد، چقدر احساس به‌هم‌ریختگی می‌کرد. همین فکر باعث گریۀ من می‌شد. در آن روزها، متوجه نبودم که علت ناراحتی‌ام از ماجراهای «زمان صحبت» نیز همین بود. چیزی که از آن روزها به یاد دارم، ‌ حس وسوسۀ عجیبی بود که وادارم می‌کرد از پدرم سؤالی بپرسم؛ آن‌هم هنگامی که تله‌هایش را با لذتِ تمام توصیف می‌کند. درعین‌حال حس هراسی قوی ولی مبهم و توصیف‌ناپذیر مرا از این کار باز می‌داشت و نمی‌گذاشت چیزی بپرسم. تعارض بین «وسوسه» و «ناتوانی» ‌ام برای مطرح‌کردن سؤال به‌خاطر ترسم از دیدن رنج و درد بر چهرۀ برانگیخته، بشاش و آرامِ پدرم، مرا به گریه می‌انداخت. اما این ظاهراً باعث نمی‌شد پدر و مادرم که مرا کودکی غیرعادی و حساس می‌شمردند، به‌خاطر جعلِ «بی‌رحمانۀ» داستانِ جادوی میکسر، ذره‌ای احساس گناه کنند. در ماه‌های پس از کریسمس به‌بهانه‌های مختلف، اسباب‌بازی گوناگونی برایم می‌خریدند و به‌خیال خودشان سعی می‌کردند توجهِ وسواس‌گونه و آسیب‌زای مرا از میکسرِ اسباب‌بازی و جادویش دور کنند. \n آن میکسر اسباب‌بازی منشاء احساساتی مذهبی شد که بر بخش اعظم زندگی بزرگ‌سالی‌ام تأثیرگذار بوده است. سؤالی که متأسفانه هرگز نپرسیدم، این بود که اگر پدرم در گرفتنِ پریِ دندان موفق می‌شد، می‌خواست با آن چه کار کند. اما شاید ناراحتی‌ام دلیل دیگری هم داشت: تاحدی می‌دانستم که پدر و مادرم، وقتی تلاشم را برای ابداع طرح‌هایی به‌منظور مشاهدۀ چرخش استوانه می‌دیدند، دربارۀ چیزی که می‌دیدند، کاملاً در اشتباه بودند. دنیایی که آن‌ها می‌دیدند و به‌خاطرش رنج می‌کشیدند، کاملاً متفاوت از دنیای کودکی من بود. من برای آن‌ها خیلی بیشتر از آنی گریه می‌کردم که هرکدام از ما سه نفر فکرش را می‌کردیم. \n البته هرگز نتوانستم چرخش میکسر را ببینم. شاسی و اتاق میکسر مثل وسایل نقلیۀ همگانی به‌رنگ نارنجیِ پررنگ رنگ‌آمیزی شده بود؛ استوانۀ آن به‌صورت راه‌راه با رنگ نارنجی و سبزِ تیره رنگ‌آمیزی شده بود و معمولاً گردش هیپنوتیزمیِ رنگ‌ها را بی‌آنکه بتوانم مشاهد کنم، در ذهنم مجسم می‌کردم. می‌دانم. بهتر بود این واقعیت را پیش‌تر بیان می‌کردم. میکسر را آنقدر پشت سرم کشیدم که مادرم پس از آنکه از پرت‌کردن حواسم با اسباب‌بازی‌های دیگر ناامید شد، مرا با میکسرم به زیرزمین تبعید کرد. می‌خواست چرخ‌های آن دیگر روی فرشِ اتاق نشیمن رد نیندازند. هرگز نتوانستم راهی برای مشاهدۀ چرخشِ آن پیدا کنم. هرگز یک بار هم به فکرم نرسید که ممکن است پدر و مادرم مرا دست انداخته باشند. همچنین هرگز به این فکر نکردم که خودِ استوانۀ راه‌راه با چسب به شاسیِ نارنجی‌رنگِ میکسر چسبیده یا میخ‌کوب شده و با دست هم نمی‌توان آن را چرخاند یا حتی تکان داد. ببین واژۀ «جادو» چه قدرتی دارد! همین قدرت توضیح می‌دهد که چرا «صداهایی» که در کودکی می‌شنیدم، هرگز نگرانم نمی‌کردند یا باعث نمی‌شدند فکر کنم مشکلی برایم پیش آمده است. در واقع جادویی که ذهنم را به خود مشغول کرده بود، چرخش آزاد استوانه‌ای بدون برق و چسبیده به بدنه نبود؛ بلکه می‌خواستم از این جادو سر در بیاورم که استوانه چگونه از حرکت باز می‌ایستد. این توقف درست وقتی اتفاق می‌افتاد که می‌خواستم نگاهش کنم. مسئلۀ سحرآمیز این بود که چرا نمی‌توانم میکسر را به دام بیندازم یا از آن پیشی بگیرم. هرچند که دغدغۀ فکری‌ام با میکسرِ اسباب‌بازی تا کریسمس سال بعد پایان یافته بود، هنوز هم آن را فراموش نکرده‌ام؛ حسی مرکب از نومیدیِ خردکننده و حرمتی لذت‌بخش. در همان سال بود، پنج یا شش‌سالگی که معنی «حرمت۳» را یاد گرفتم. تا جایی که می‌دانم، حرمت به نگرشی طبیعی به پدیده‌های سحرآمیز و تحقیق‌ناپذیر اطلاق می‌شود؛ همان‌گونه که «احترام» و «اطاعت» برای توصیف نگرش فرد به پدیده‌های فیزیکیِ مشاهده‌پذیر مثل گرانش و پول به کار می‌رود. \n مذهب یکی از خصوصیاتی بود که باعث می‌شد پدر و مادرم مرا عجیب و مرموز بدانند؛ چون بدون هیچ راهنمایی یا فهمی، بچه‌ای مذهبی بودم. به مذهب علاقه داشتم و پر از احساسات و دغدغه‌هایی بودم که برای توصیفشان از واژۀ «مذهبی» استفاده می‌کنیم. هیچ‌یک از این‌ها را نمی‌توانم به‌خوبی بیان کنم. من روشن‌فکر نیستم و هرگز نبوده‌ام. من سخنران ماهری هم نیستم. همچنین موضوع‌هایی که سعی می‌کنم توصیفشان کنم و درباره‌شان بحث کنم، فراتر از توانایی‌هایم هستند. بااین‌حال، سعی‌ام را خواهم کرد و پس از اتمام بحث، تا جای ممکن از نو آن را به‌دقت بررسی خواهم کرد. هرجا ببینم بدون جعل چیزی، راهی برای روشن‌تر یا جذاب‌ترشدن بحث هست، تغییرات و اصلاحات لازم را اعمال خواهم کرد. پدر و مادرم دو روشن‌فکر و آتئیست‌ سرسخت بودند؛ ولی روادار و بلندنظر هم بودند. وقتی شروع می‌کردم به پرسیدن سؤال‌های «مذهبی» و اظهار علاقه به این موضوعات، با رضایت به من اجازه می‌دادند تا به‌دنبال افرادی با گرایش مذهبی بگردم؛ افرادی که می‌توانستم با آن‌ها دربارۀموضوع‌های مذهبی بحث و گفت‌وگو کنم. حتی اجازه می‌دادند با همسایه‌ها و هم‌مدرسه‌ای‌های مذهبی در مراسم کلیسا شرکت کنم. طبق فهم من معنای معمول «آتئیسم» چنین است: مذهبی ضدمذهب که به پرستشِ دلیل، شکاکیت، خرد، اثبات تجربی، خودمختاری و استقلالِ انسان می‌پردازد. اگر همین معنا را در نظر بگیریم، آنگاه رواداریِ گشاده‌رویانۀ پدر و مادرم دربارۀ علایق مذهبیِ من و حضور مرتبِم در مراسم مذهبی با همسایه‌مان استثنایی بود. در آن زمان، به پدرم پستی ثابت داده بودند و خانه‌ای برای خودمان در محله‌ای متوسط با مدرسه‌ای ممتاز داشتیم. تا جایی که می‌دانم، خود مذهب هم می‌کوشد تا این نوع نگرشِ احترام‌آمیز و عاری از داوری را در بین پیروانش ترویج کند.      ربطِ بین احساساتم دربارۀ میکسرِ «جادویی» و بعدها، حس حرمت و علاقه‌ام به «جادوی» مذهب تا چندین سال بعد برایم روشن نشد؛ یعنی تا سال دوم تحصیلم در مدرسۀ علوم دینی. در طول تحصیل در این مدرسه بود که اولین بحران ایمانی را در بزرگ‌سالی تجربه کردم. این واقعیت که قوی‌ترین و مهم‌ترین پیوندهایی که در زندگی ماست، برایمان نامشهود و نامرئی است، به نظر من دلیلی موجه است برای اینکه معنای زندگی در حرمتِ مذهبی است؛ نه تجربه‌گرایی شکاکانه. ماندن در «مسیرِ» درستِ این بحث به‌روشی منظم و منطقی کاری دشوار است. برخی بزرگ‌ترهایی که پدر و مادرم اجازه می‌دادند پرسش‌ها و مسائل مذهبی‌ام را با آن‌ها مطرح کنم، این‌ افراد بودند: معلم‌ها، یک استاد دینی که پدرم از کمیتۀ بین‌دانشگاهی می‌شناخت و برایش احترام قائل بود و نیز پدر و مادرِ همسایۀ کناری که در کلیسایی در حوالیِ خانۀ ما خادم بودند. والدینم اجازه داده بودند مسائل، پرسش‌ها و موضوع‌هایی را نزدِ این افراد مطرح کنم. از شرح و تفصیل آن‌ها می‌گذرم. مسائلی بودند کاملاً معمولی، پیش‌پاافتاده و همگانی که درنهایت همه در زمان مناسبش به‌نوعی با آن‌ها مواجه می‌شوند. \n علاقۀ مفرط مذهبی‌ام همچنین به میزان تکرار و لحن «صداهایی» مربوط می‌شد که در کودکی مرتباًمی‌شنیدم. در کودکی یعنی تا وقتی که تقریباً سیزده‌ساله بودم. هرگز از آن صداها وحشت نکردم یا به این فکر نکردم که «شنیدن صدا» ممکن است نشانگر اشکالی در سلامت روانی‌ام باشد. علت اصلی این بود که «صداها» ی دوران کودکی‌ام همیشه از چیزهای خوب، شاد و اطمینان‌بخش سخن می‌گفتند. این صداها دو نوع هم بودند؛ هرکدام با پژواک و شخصیت متمایز. فقط اشاره‌ای گذرا به آن‌ها صداها خواهم کرد؛ چون هم اهمیت مستقیمی در موضوع بحث من ندارند و هم توصیف و انتقال آن‌ها به دیگران بسیار سخت است. باید تأکید کنم که هرچند داشتن دوستان خیالی و نامرئی در دوران کودکی امری عادی است، این صداها دستِ‌کم از نظر من پدیده‌هایی کاملاً واقعی و مستقل از ذهنم بودند. این برخلاف صدای بزرگ‌سالانِ «واقعی» با لهجه و شیوه‌های بیان متفاوت بود که در دنیای کودکی‌ام ناآشنا بودند. حالا فهمیدم که دلیل دیگرِ بی‌میلی‌ام به بحث مفصل دربارۀ این «صداهای» کودکانه آن است که می‌خواهم دلایلی مبنی بر «واقعی» ‌بودنِ آن‌ها بیاورم. این در حالی است ‌که واقعاً برایم مهم نیست که آیا این صداها «واقعی» بودند یا نه یا آیا می‌شود شخصی دیگر را متقاعد کرد که آن‌ها «توهم» یا «خیال‌بافی» نبوده‌اند یا نه. در واقع، یکی از موضوعات داغ صداها این بود که به من اطمینان دهند که باورم به «واقعی» ‌بودنشان یا پذیرش آن‌ها به‌عنوان بخشی از خود من، هیچ اهمیتی ندارد. هرچه باشد، همان‌طور که یکی از صداها همیشه تأکید می‌کرد، در کل دنیا هیچ‌ چیز به‌اندازۀ خود من «واقعی» نیست. اعتراف می‌کنم که گاهی این صداها را والدینی دیگر برای خود می‌پنداشتم یا به آن‌ها اتکا می‌کردم؛ یعنی دوستشان داشتم، به آن‌ها اطمینان می‌کردم، احترام می‌گذاشتم و برایشان حرمت قائل می‌شدم. به‌بیان کوتاه، خودم را با آن‌ها هم‌تراز نمی‌دانستم. همچنین آن‌ها را همزاد خود می‌دانستم؛ یعنی تردیدی نداشتم که آن‌ها نیز در همان دنیای من زندگی می‌کنند و مرا طوری «درک» می‌کنند که والدین بیولوژیکی‌ام از درکش عاجزند. شاید یکی از دلایلی که ناخودآگاه خواستم در دفاع از «واقعیتِ» آن صداها استدلال کنم، این است که پدر و مادر «واقعی» ام آن‌ها را ازآن‌دست دوستان نامرئی و تخیلی می‌دانستند که در بالا اشاره کردم؛ هرچند دربارۀ باور من به این صداها رواداریِ کامل از خود نشان می‌دادند. \n تجربۀ شنیدنِ «صدا» در کودکی درست مثل این است که هرجا می‌رَوید، ماساژور خصوصی‌تان با شما باشد و تمام وقتش را صرف مشت‌ومال‌دادن به پشت و شانه‌هایتان ‌کند. مادر زیستی‌ام نیز وقتی که در بستر بیماری بودم، معمولاً این کار را می‌کرد؛ با استفاده از الکل و پودر بچه ماساژم می‌داد و مرتباً روبالشی‌ها را عوض می‌کرد تا تمیز و خنک باشند. تجربۀ شنیدن صدا شبیه حسی بود که برگرداندن بالش به روی خنکش به انسان می‌دهد. گاهی این تجربه آنقدر نشئه‌آور بود که تحملش را نداشتم؛ مثل وقتی که برای اولین بار شیرینی یا سیبی را گاز می‌زنید که آنقدر خوش‌مزه است و چنان آبی در دهانتان جاری می‌کند که برای یک لحظه درد شدیدی در دهان و غدد آن احساس می‌کنید، به‌خصوص در بعدازظهرهای بهاری یا تابستانی، یعنی وقتی که نور خورشید در روزهای آفتابی بر همه‌جا حاکم می‌شد و به رنگ طلایی در می‌آمد و خودش (نور) آنقدر لذیذ می‌شد که نمی‌شد تحملش کرد. آنگاه در اتاق نشیمن روی انبوهی از بالش‌های بزرگ دراز می‌کشیدم و با خوشیِ دردناکی به پشت و رو می‌چرخیدم و به مادرم، که همیشه روی کاناپه کتاب می‌خواند، می‌گفتم که آنقدر حس خوبی دارم و پر از شادی‌ام که تاب تحملش را ندارم. همچنین یادم می‌آید مادرم درحالی‌که لب‌هایش را غنچه می‌کرد تا نخندد، با صدایی بی‌نهایت خشک می‌گفت که به‌سختی می‌تواند با این مشکل احساس همدردی کند. مطمئن بود می‌توانم این وجد و خوشی را به‌سلامت از سر بگذرانم و لازم نیست مرا به اتاق اورژانس ببرند. در چنین لحظاتی عشق و علاقه‌ام به محبت و مزاح خشک مادرم به خوشیِ اولیه‌ام اضافه می‌شد و شعفم را چنان تشدید می‌کرد که مجبور بودم درحالی‌که با سرخوشیِ تمام در میان بالش‌ها و کتاب‌های کف اتاق می‌لولیدم، فریادهای ناشی از لذتم را در خود خفه کنم. واقعاً نمی‌دانستم که مادرم، آن زن استثنائی و حقیقتاً دوست‌داشتنی، از داشتن بچه‌ای که گه‌گاهی دچار حملۀ نشئگی می‌شود، چه عایدش می‌شد. نیز نمی‌دانم که آیا خودش نیز دچار چنین حس‌هایی می‌شد یا نه. بااین‌حال، تجربۀ «صداهای» واقعی، اما نادیدنی و ‌توضیح‌ناپذیر و احساسات نشئه‌آورِ ناشی از آن‌ها بی‌تردید به حس احترامم به جادو کمک می‌کرد. همچنین ایمانم را به این نکته تقویت می‌کرد که نه‌تنها جادو در دنیای عادی، جاری و ساری است، بلکه این جریان کاملاً بی‌خطر و نوع‌دوستانه به پیش می‌رود. من ازآن‌دست بچه‌هایی نبودم که به «هیولای زیر تخت» یا خون‌آشام باور داشتند. همچنین از آن‌ها هم نبودم که باید چراغ‌خواب در اتاقشان روشن می‌بود. برعکس، پدرم که از خصوصیات عجیب و غریبم حظ می‌کرد، یک بار با خنده به مادرم گفت که فکر می‌کند من به‌نوعی روان‌پریشی خوش‌خیم به‌نام «آنتی‌پارانویا» دچار شده‌ام؛ یعنی فکر می‌کنم که هدف توطئه‌ای پیچیده و جهانی قرار گرفته‌ام که می‌خواهد مرا چنان خوشحال کند که تاب تحملش را ندارم. \nلحظۀ خاصی وجود داشت که می‌توان آن را منشاء انگیزش مذهبی‌ام پس از کمرنگ‌شدنِ علاقه‌ام به میکسر اسباب‌بازی دانست. این لحظه به فیلمی جنگی از دهۀ ۱۹۵۰ مربوط می‌شود که در بعدازظهرِ یک روز یکشنبه با پدرم تماشا می‌کردیم. پرده‌ها را کشیده بودیم تا نور خورشید روی صفحۀ تلویزیون سیاه‌وسفیدمان نیفتد. مادرم از تلویزیون بدش می‌آمد؛ اما تماشای تلویزیون به‌اتفاق پدرم یکی از کارهای بسیار شیرین ما بود که به‌طور مرتب انجام می‌دادیم. معمولاً می‌نشستیم روی کاناپه. پدرم در یک طرف می‌نشست و هنگام پخش آگهی‌های بازرگانی کتاب می‌خواند و من سرم را روی بالشی می‌گذاشتم که بر زانوهای پدرم قرار داشت. یکی از خاطرات بسیار قوی‌ِ حسی‌ام از دوران کودکی وقتی است که زانوی پدرم را زیرِ سرم حس می‌کردم و هنگام پخش آگهی روش جالب او را برای تکیه‌دادن کتابش به سرم می‌دیدم. موضوع فیلم مذکور، جنگ جهانی اول بود. نقش اصلی فیلم را بازیگری بازی می‌کرد که به‌خاطر نقش‌هایش در فیلم‌های جنگی تحسین‌ شده بود. در این لحظه خاطرات من راهش را از خاطرت پدرم جدا می‌کند و شاهد آن، گفت‌وگوی پرالتهابی است که در سال دوم تحصیلم در مدرسۀ علوم دینی داشتیم. پدرم ظاهراً این‌طور به یاد دارد که قهرمان فیلم، ستوانی محبوب، خودش را روی نارنجکی می‌اندازد که دشمن به سنگر دسته‌اش پرت کرده و می‌میرد. دسته، واحدی نظامی و متشکل از گروهی پیاده‌نظام است که به‌گفتۀ پدرم، تحت فرماندهیِ یک ستوان قرار دارد. اما من به‌روشنی یادم می‌آید که ایفای نقش قهرمان فیلم را بازیگری به عهده داشت که به نمایش تضاد و آسیب روانی معروف بود. او به‌خاطر مسئلۀ اخلاقیِ کشتن در میدان جنگ و پیچیدگیِ معمای مذهبیِ «جنگ عادلانه» و «قتل موجه» از درون رنج می‌کشید. درنهایت وقتی می‌بیند هم‌سنگرِ خودش موفق می‌شود نارنجکی به داخل سنگر شلوغِ دشمن بیندازد، دچار فروپاشی روانی می‌شود. در این لحظه فریادزنان به داخل سنگرِ دشمن می‌پرد، خود را روی نارنجک می‌اندازد و با مرگ خود جان افراد دشمن را نجات می‌دهد. این اتفاق در اوایل فیلم رخ می‌دهد و در ادامۀ فیلم، هرچند که پی‌درپی با آگهی‌های بازرگانی دچار وقفه می‌شد، تلاش افرادِ قهرمان برای تفسیر اقدام ستوان محبوبشان به تصویر کشیده می‌شود: بسیاری او را خائن می‌دانند و به‌شدت محکوم می‌کنند. بسیاری دیگر هم بر این باورند که خستگیِ رزمی و نامه‌ای آسیب‌زا از امریکا که قبلاً به دستش رسیده است، او را از این «جنون آنی» تبرئه می‌کند. فقط یک تازه‌سرباز کمرو و ایدئال‌گرا معتقد است که این اقدام ستوان برای نجات دشمن عملی قهرمانانه است و شایستگی دارد تا برای آیندگان ثبت و نگهداری شود. بازیگر این نقش، یعنی تازه‌سربازِ ناشناس را هرگز در فیلمی دیگر از آن دوره ندیدم. او راوی فیلم هم هست و صدایش را در ابتدا و پایان فیلم می‌شنویم. هرگز آن فیلم را فراموش نمی‌کنم. هرچند نه من و نه پدرم عنوانش را ندانستیم؛ چون تلویزیون را پس از شروعِ فیلم روشن کردیم و این با «فراموش‌کردن» عنوان فیلم یکی نیست. پدرم به‌شوخی مدعی بود که ما هردو اسم فیلم را فراموش کرده‌ایم. تأثیر عمل ستوان را نیز فراموش نمی‌کنم و من هم مثل راویِ ایدئال‌گرا و کمرو آن عمل را نه‌تنها «قهرمانانه»، بلکه زیبا می‌شمردم؛ آنچنان قهرمانانه و زیبا که تحمل‌کردنی نبود. به‌ویژه برای من که روی زانوهای پدرم دراز کشیده بودم.\n نسخۀ صوتی این نوشتار را در اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را دیوید فاستر والاس نوشته و در تاریخ ۱۴ دسامبر ۲۰۰۹ با عنوان All That در وبسایت نیویورکر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۱ فروردین ۱۳۹۵ با عنوان «آیا از این‌همه لذت جان به در خواهم برد؟» و ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است.•• دیوید فاستر والاس (David Foster Wallace) داستان‌نویس معاصر آمریکایی است که بسیاری او را بزرگترین نویسندۀ نیمۀ دوم قرن در آمریکا می‌دانند. آخرین رمان او شاهِ رنگ‌پریده (The Pale King)، سه سال بعد از مرگ خودخواسته‌اش، نامزد نهایی جایزۀ پولیتزر شد.\n[۱]همان بخش که در میکسرِ واقعی، بتن را مخلوط می‌کند. اسم دقیقش را نمی‌دانم.  [۲] اشاره دارد به پاسخ عیسی مسیح به خواستۀ شیطان. شیطان به او گفت: «اگر تو پسر خدا هستی، خود را از اینجا به پایین بینداز؛ زیرا کتاب مقدّس می‌فرماید: او به فرشتگان خود فرمان خواهد داد و آنان تو را با دست‌های خود خواهند گرفت تا مبادا پایت به سنگی بخورد.» انجیل متی ۴:۶ عیسی جواب داد: «کتاب مقدّس همچنین می‌فرماید: خداوند، خدای خود را امتحان نکن.» انجیل متی ۴:۷ [۳] reverencereverence\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157689.json b/train/528157689.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4e1e76f0a3a1530b8df189a0118cfbc6f90286f1
--- /dev/null
+++ b/train/528157689.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تنهایی جهنم است، اما …",
+  "subtitle": "آیا می‌توانیم هم از رنج‌های تنهایی بگریزیم و هم لذت خلوت‌گزینی را بچشیم؟",
+  "introduction": "برخی افراد از یک شب تنهاماندن هم احساس تنهایی می‌کنند؛ بعضی هم طی ماه‌ها حداقلِ ارتباط را با دیگران دارند و چنین حسی نمی‌کنند. علی‌رغم این تفاوت‌ها، «تنهایی» اولین انتخاب اکثر افراد نیست. تنهایی خودِ جهنم است ولی اگر تنهایی را به جان نخریم چه؟ آیا ممکن است با فرار از آن چیزهای ارزشمندی را از دست بدهیم؟ آیا می‌توانیم هم از رنج‌های تنهایی بگریزیم و هم لذت خلوت‌گزینی را بچشیم؟",
+  "content": "کدی دلستراتی، ایان — غروبِ روزی شرجی در جولای، زن جوان قرمزپوشی ساحل رودخانۀ سِن را طی کرد، از زیر [پل] پونت نئوف۱ گذشت و همان‌طور که گیسوهای خُرمایی‌اش را پشت گوشش می‌انداخت، کنارم نشست. سگِ تریر موکوتاهش را زیر یک بغل زده بود و کتاب ولی‌نعمت۲ سوزان سانتاگ را زیر بغل دیگرش. خودش را با آن لهجۀ مخلوط انگلیسی معرفی کرد که مخصوص دانش‌آموزان مدارس شبانه‌روزی خارجی است. این دانش‌آموزانْ خانه را نه جایی واحد، بلکه چیزی فصلی می‌دانند؛ مثلاً پاییز را در لندن می‌گذرانند و زمستان را در دامنه‌های آلپ اتریش. بعد توله‌اش را معرفی کرد: «اسمش فورچون است» و پنجه‌اش را پیش آورد تا با من دست بدهد.\n من از قدیم خودم را تنها می‌پنداشتم؛ ولی آن تابستانِ آشنایی‌ام با ژوزفین بود که اعماق واقعی تنهایی بشر را درک کردم. ژوزفین سه ماه قبل، از کمبریج که در آنجا اقتصاد می‌خواند، به پاریس آمده بود. من نیز از آکسفورد آمده بودم و در آنجا تاریخ می‌خواندم. مثل هر دو غریبه‌ای در سرزمینی غریب، رابطه‌مان به‌سرعت گرم شد. او گله کرد که تا آن وقت، هر شبش را تنها روی تراس کافه دفلور نشسته، سالاد نیسوئز و پینوگریجیو سفارش داده و به تماشای زوج‌ها و دسته‌های دوستان نشسته که از کنارش گذشته‌اند.\n در هفته‌های پس از آشنایی‌مان، ژوزفین به من زنگ می‌زد تا برای شام با هم باشیم، کتابخانۀ آپارتمانش را ببینم یا سر قرارهایی بروم که قدری محل سؤال بود: رقص نقاب‌دار در آپارتمانش، مسابقۀ قایق‌سواری بیرون پاریس یا شام در ویلایش در باواریا. من نیز که هفته‌ای دوبار دم غروب روی همان نیمکت، ژوزفین را می‌دیدم، حتی یک‌ بار هم او را جای دیگری ندیدم.\n نمی‌دانم چرا دعوت‌هایش را قبول نکردم. به پاریس آمده بودم تا خلوت کنم و می‌ترسیدم کسی را به خلوتم راه بدهم؛ ولی درنهایت هم اهمیتی نداشت. شَکم درست بود: جای دیگری در کار نبود، نه مسابقۀ قایق‌سواری و نه ویلای باواریا. ژوزفین فقط کسی را می‌خواست تا با او حرف بزند. یک روز غروب، اواخر تابستان، اعتراف کرد و دیگر پیدایش نشد. دیگر زنگ هم نزد.\n «تنهایی» مفهومی جدید در ادبیات دانشگاهی است که در نیمۀ دهۀ ۱۹۶۰ رایج شد و پس از انتشار اثر مهم رابرت ویس جایگاه برجسته‌ای یافت: تنهایی؛ تجربۀ انزوای عاطفی و اجتماعی۳ (۱۹۷۳). ولی تا سال ۱۹۷۸ شیوۀ یکنواخت و استواری برای مطالعۀ تنهایی در کار نبود. در این سال بود که مقیاسی بیست‌درجه‌ای برای سنجش احساس ذهنیِ تنهایی و انزوای اجتماعی، موسوم به «مقیاس تنهایی دانشگاه کالیفرنیا در لس‌آنجلس» تدوین شد. این مقیاسْ دقت مطالعه و امکان مقایسه میان پژوهش‌ها را فراهم می‌آورد.\n بااین‌حال، تنهاییْ مفهومی لغزان است. خداوند پس از آنکه آدم را خلق کرد، چنین گفت: «خوب نیست انسان تنها بماند؛ پس یاوری برای او می‌سازم.» شاید نظر به جهان‌شمول‌بودن داستان خلقت بود که بن‌لازار میجوکاوای۴، فیسلوف مؤلف، در فلسفه، روان‌شناسی و ادبیات (۲۰۱۲) نوشت: «انسان همیشه و همه ‌جا از احساس تنهایی حاد رنج برده است.» ولی تنهایی برای افراد مختلف، معنای متفاوتی دارد. برخی افراد از یک شب تنهاماندن هم احساس تنهایی می‌کنند؛ بعضی هم طی ماه‌ها حداقلِ ارتباط را با دیگران دارند و چنین حسی نمی‌کنند. جولی‌ین هلت‌لانستد، سرگروه مؤلفان گزارشی دربارۀ تنهایی در مجلۀ پرسپکتیوز آن سایکالوجیکال ساینس۵ در سال ۲۰۱۵ می‌نویسد: «برخی شاید در اجتماع منزوی باشند؛ اما به حداقلِ تماس اجتماعی راضی بوده یا حتی عملاً تنهاماندن را ترجیح دهند. دیگرانی هم شاید تماس‌های اجتماعی مکرر داشته باشند، ولی احساس تنهایی کنند.»\n علی‌رغم این تفاوت‌ها، تنهایی طولانی‌مدت یا بازه‌های طولانی انزوای ناخواسته، انتخاب اکثر افراد نیست. رمانتیزه‌کردن این وضعیتِ ناخواسته و اینکه آن را «زیبا» بنامند، کنایه‌دار است؛ مثل آن‌هایی که تازه اخراج شده‌اند یا طلاق گرفته‌اند و می‌گویند آن اتفاق «خیر بوده است». تنهایی درازمدت، عواقب جدی متعددی دارد؛ از افسردگی شدید گرفته تا آسیب‌های شناختی جبران‌ناپذیر. هلت‌لانستد در مطالعه‌ای دربارۀ این موضوع، داده‌های مجموعه‌ای از مطالعات مستقل را کنار هم گذاشت که سوژه‌های خود را به‌طور متوسط هفت سال دنبال کرده بودند. او دریافت که در مقایسه با کسانی که «تماس اجتماعی منظم» دارند، آن‌هایی که دچار انزوای اجتماعی‌اند، تنهایند یا تنها زندگی می‌کنند، در طول مدتِ مطالعه تقریباً سی‌درصد بیشتر احتمال  فوت دارند.\n جالب اینجاست که ایدئال‌سازیِ تنهایی در هنر و ادبیات، عمدتاً در حد رونِماست. هنری دیوید تورو از تنهایی‌اش حماسه سرود. او در والدن؛ یا زندگی در جنگل۶ (۱۸۵۴) نوشت: «مایۀ شادابی خود می‌دانم که  بیشترِ اوقاتم را تنها باشم» یا «چرا باید احساس تنهایی کنم…؟ از آن پسرکی که در مُرداب بلندبلند می‌خندد یا از خودِ آن مُرداب که تنهاتر نیستم». او از خواننده می‌خواهد که بیندیشد: بنگر! تنهابودن چقدر رمانتیک است! درعین‌حال، مُرداب والدن در پارکی بزرگ قرار دارد که افراد برای پیک‌نیک، شنا، اسکیت و ماهی‌گیری در یخ به آن سرازیر می‌شوند. تورو در «انزوای» خود، نامه‌نگاری‌هایی مکرر با رالف والدو امرسن داشت و هفته‌ای یک‌ بار به خانه سر می‌زد تا شامی کنار دوستانش باشد یا کلوچه‌های دست‌پختِ مادرش را بخورد. البته که او تنها نبود. به‌ندرت پیش می‌آمد که واقعاً تنها باشد.\n البته نامردی است که تورو را سرزنش کنیم یا هر کسی مثل او را که تنهایی را به بازی می‌گیرد، اما درگیرش نمی‌شود. تنهایی ممکن است به وضع فلاکت‌باری بینجامد و مردم به همین خاطر تمام تلاششان را می‌کنند که دچارش نشوند. در سه دهۀ گذشته، میزان تنهاییِ امریکاییان به‌گفتۀ خودشان کاهش یافته است. می‌توان فرض کرد که همین امر دربارۀ مابقی کشورهای جهان اول هم صادق است؛ چون موجی از ابداعات و نوآوری‌ها، مستقیم و غیرمستقیم، در تلاش برای جلوگیری از تنهایی‌اند: رسانه‌های اجتماعی، هوش مصنوعی، واقعیت مجازی و… . وعدۀ فناوری آن است که فرد می‌تواند همیشه متصل باشد یا به‌تعبیر دقیق‌تر، می‌تواند با واسطه‌گریِ آیفون‌ها، اینترنت یا به‌زودی موجودات مصنوعی، دائماً درگیر صورتی خیالی از همدمی باشد. ولی همان‌طور که اولیویا لَنگ در شهر تنها۷ (۲۰۱۶) نشان داده است، همان فناوری‌هایی که وعدۀ اتصالمان به دیگران را می‌دهند، فرصت اتصال اصیل را از ما می‌گیرند یا حتی قرنطینه‌مان می‌کنند.\n تنهایی ممکن است جهنم باشد. چرا اصلاً حتی ذره‌ای از آن را بخواهیم؟\n ولی در بطن تنهایی، پارادوکسی وجود دارد. هرچند شاید سرانجامِ بسیار ناخوشایندی مثل انزوا، افسردگی یا خودکشی داشته باشد، گاهی کمک می‌کند ناظران بهتری برای دنیای اجتماعی باشیم. بینشمان بهتر می‌شود و زمام واقعیتمان را بیشتر به دست می‌گیریم؛ چون تنهایی است که زندگی را گیراتر می‌کند. مهم‌تر از همه، تنهایی مطمئنمان می‌کند که اختیار زندگی‌مان را داریم. در سنت تاریخی و شاید اسطوره‌ای، تنهاییْ مسیری منحصربه‌فرد بوده است که به فضیلت، اخلاق و درکِ خود منجر می‌شده است.\n در حماسۀ گیلگمش۸ که حدود سال ۲۱۰۰ ق‌م نوشته شده است، فقط پس از قتل انکیدو به‌دست خدایان است که دوست و همسفر او گیلگمش می‌تواند سفرش برای یافتن منبع حیات جاودان را به پایان برساند. مسیح نیز فقط آنگاه که چهل روزوشب را تنها در بیابان گذراند و  بدون کمک خدا یا فرشتگان با شیطان مواجه شد، توانست ثابت کند که توان مقاومت در برابر همۀ وسوسه‌ها را دارد. انجیل متی می‌نویسد: «فرشتگان آمدند و سراغش رفتند»؛ ولی این پس‌ازآن بود که مسیح تکلیفش را انجام دهد.\n شمعون۹، آن قدیس قرن پنجم میلادی که از ازدحام جماعت جویای نصیحت و دعا رهایی نداشت، ۳۷ سال در حومۀ تلانیسوس، یعنی منطقۀ امروزی تلعاده در سوریه، بالای ستونی بلند و روی سکویی به‌مساحت یک‌ متر مربع نشست. معاش او بسته به پسرکان جوانی بود که از ستون بالا می‌آمدند تا نان و آب و شیر بُز برایش بیاورند. باورش این بود که اگر از شلوغی دنیای روی زمین گریزی نیست، می‌تواند به آسمان نزدیک‌تر شود تا تنها باشد و به‌واقع زمام دنیای خود و افکارش را به دست بگیرد. او بالأخره آن ستون را به ارتفاع پانزده متر رساند.\n آن‌ها که به قلمروی تنهایی پا می‌گذارند، شاید مسیر بازگشتشان امن‌وامان نباشد؛ ولی آن‌ها که چنین برگردند، یعنی  گوشۀ عزلت گزینند و بعد تمام‌وکمال دوباره در جامعه سربرآورند، درکی به‌مراتب بهتر از خود و دیگران دارند. پس باید در تنهایی به توازنی دست یافت؛ چون هم وخیم‌ترین خطر و هم والاترین پاداش را به دنبال دارد.\n البته تجربۀ تنهایی برای همگان منجر نمی‌شود به خلق انسانی بافضیلت و اخلاقی؛ اما مزایای دیگری هم وجود دارد. بنا به مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۵ منتشر شده است، احساس انزوای اجتماعی یا احساسِ قرارگرفتن در حاشیۀ اجتماع، چنان‌که هر هنرمند یا نویسندۀ بیرون‌نشسته از گودِ جامعه شهادت می‌دهد، به افزایش توجه و نظارت بر دنیای اجتماعی و توانایی مشاهدۀ بهتر منجر می‌شود.\n استفانی کاسیوپو، استادیار روان‌پزشکی در دانشگاه شیکاگوست. همسرش جان نیز در همان دانشگاه اشتغال دارد. این دو با استفاده از عصب‌نگاری الکتریکی روی گروهی کوچک از سوژه‌های آزمون، دریافتند‌ کسانی که خود را خیلی تنها می‌دانند، دو برابر سریع‌تر از آن‌هایی که خود را غیرتنها می‌دانند، به محرک‌های خطر واکنش نشان می‌دهند: در تنهایان حدود ۱۱۶ میلی‌ثانیه پس از شروع محرک و در ناتنهایان حدود ۲۵۲ میلی‌ثانیه پس از شروع محرک. جان کاسیوپو در تحلیل مطالعه‌ای مشابه نوشته است که بنا به این یافته‌ها، توجه افرادِ تنها «بیشتر به پریشانی دیگران جلب می‌شود».\n پس واقعیت این است که افرادِ تنها بیشتر به پریشانیِ دیگران توجه دارند و بنا به شواهد به‌دست‌آمده از سرعت وقوع واکنش‌ها، این نکته بیشتر در سطح ناخودآگاه رخ می‌دهد. این نکته دلالت بر آن دارد که ظرفیت همدلی در افرادِ تنها بیشتر است. پس طنز ماجرا اینجاست: شاید در نتیجۀ تنهایی است که فرد بهتر می‌تواند دیگران و دنیای اجتماعی‌شان را درک کند.\n خلاق‌ترین ذهن‌ها و کاریزماتیک‌ترین چهره‌ها نیز معمولاً تقریباً تنهایند. شارون کیم، استادیار دانشگاه جانز هاپکینز در بالتیمور دربارۀ خلاقیت فردی و گروهی تحقیق می‌کند. او اخیراً شواهدی یافته است که نشان می‌دهند افراد به‌هنگام طرد اجتماعی معمولاً خلاق‌تر می‌شوند. نکتۀ جالب‌تر دربارۀ یافته‌های کیم آن است که نیازی به وقوع طرد اجتماعی نیست؛ بلکه کافی است فرد به گونه‌ای احساس طرد کند. کیم مدعی است که خاستگاه خلاقیت، تواناییِ یافتن پیوندهای منحصربه‌فرد و گره‌زدن اطلاعات ناهمخوان است. دراین‌میان، بیشترین موفقیت در این کار عمدتاً به طردشده‌ها و تنهایان تعلق دارد. نانسی اندرسن، عصب‌شناس دانشگاه آیوا در مقاله‌ای در مجلۀ آتلانتیک می‌نویسد: «افراد خلاق در شناسایی رابطه‌ها، یافتن ارتباط‌ها و پیوندها و نگاه بدیع به چیزها، یعنی دیدن چیزهایی که دیگران نمی‌بینند، بهتر عمل می‌کنند.» وی می‌نویسد که در اغلب موارد، بهترین راه برای کسب خلاقیت، کاریزما و شیوه‌های جدید تفکر، تجربه‌کردنِ تنهایی است.\n از منظر تکاملی، تجربۀ تنهایی بخشی از انسان‌بودنِ ماست. تنهابودن، اما نه خیلی تنها، ترکیب مناسبی است که امکان می‌دهد هم خودمان باشیم و هم جزئی کارا از قلمروی گسترده‌تر اجتماعی شویم و این عنصر مهمی از بقاست. این نظر پمیلا کولتر است، محقق روان‌شناسی رشد در دانشگاه سنترال‌ لنکاشر.\n یافته‌های کولتر می‌گوید پس از دوره‌ای تنهایی، «انگیزۀ پیوستگی دوباره» شکل می‌گیرد: آستانۀ تنهایی برای هر کس فرق دارد. وقتی فرد از این آستانۀ مشخص بگذرد، ویژگی‌های زیست‌شناختی‌اش او را به اتصال دوباره با دیگران وامی‌دارد. این اجبارِ زیستی در تمام سنین وجود دارد و معمولاً تنهایی را به تجربه‌ای موقت و گذرا تبدیل می‌کند. اگر این انگیزۀ اتصالِ دوباره در کار نبود، شاید در همان وادی می‌ماندیم: تنها و بدون میل به فرار از تنهایی؛ ولی اگر این حس‌های دردناک، اما ضروریِ تنهایی هم در کار نباشد، هرازگاهی بخش مهمی از انسان‌بودنمان از دست می‌رود.\n جان  کاسیوپو در مصاحبۀ تلفنی به من گفت: «فرایند تنهایی در تثبیت کیستی‌مان به‌عنوان انسان، نقش دارد.» بدون تنهایی، فقط به خودمان می‌اندیشیم و میلی به اتصال مشابه با دیگران نداریم. او اضافه کرد: «افرادی که توان تنهابودن ندارند، بیشتر در معرض روان‌رنجوری‌اند.»\n انسان‌ها به‌شیوه‌های مختلف، خواسته یا ناخواسته، حالت تنهایی را برای خود حفظ می‌کنند: بی‌خیال حسِ تعلق به خانه می‌شوند، صرفاً رابطه‌های دوستانۀ موقت برقرار می‌کنند و روابط جنسی بی‌معنا دارند. هرچند چنین کارهایی به‌ظاهر بی‌معنا می‌آیند، تصمیم‌هایی‌اند که ناخودآگاه به حفظ خود مرتبط‌اند. «خود» وقتی رقیق می‌شود و از بین می‌رود که به‌طور رقیق و کم‌عمق منتشر ‌شود؛ یعنی وقتی موظف به سروکله‌زدن با انبوهی از آشنایان و تکالیف باشد و نیز وقتی درگیر مکان‌هایی شود که شاید تنها نباشد، اما هنوز ممکن است آنجا احساس تنهایی ‌کند.\n میجوکاوای می‌نویسد جست‌وجوی انزوا، تلاش برای یافتن آن دردِ وجودیِ تنهایی و «ابزاری دفاعی است برای مقابله با تهدید متلاشی‌شدن خود، تهدید از میان رفتن خود در پیشگاه حضور طاقت‌فرسای دیگران، آنگاه که جامعۀ بی‌روح، دیوان‌سالار، صنعتی و مکانیکی یا روابط میان‌فردیِ خشن و پُرآزار به آن حمله می‌کنند.»\n نکته‌ای هولناک، ولی شایان‌تأمل: شاید بدون تنهایی، همۀ عناصر شخصیت‌ساز ما، یعنی همۀ چیزهایی که دوست داریم، بدمان می‌آید و به آن‌ها میل یا امید داریم، عصارۀ احساسات دیگران شوند. شاید منشور کم‌رمقی برای بازتاب نور کسانی شویم که خطرِ رفتن به عمق وجودشان را پذیرا شده‌اند. اگر خطر تنهایی را به جان نخریم، چه می‌شود؟ در مقایسه با تنهایی، با همۀ خطرها و ایراداتش، ازدست‌دادن هویت، به‌مراتب هولناک‌تر است. چون اگر خودمان نباشیم، از ما چه می‌ماند؟\n اغلب به تنهایی و قابلیت ویرانگرش فکر می‌کنم؛ اما به این هم می‌اندیشم که می‌تواند فضایی برای درون‌نگری باشد که سخت به دست می‌آید: نوعی حکمت، نوعی هیجان و عاطفۀ برتر که به سایر عواطف رنگ‌وبو می‌دهد. مهم‌تر آنکه اکنون می‌دانم اگر میل به مواجهه با تنهایی نداشته باشیم، آزادی‌مان را واگذار می‌کنیم.\n اوقاتی که تنهایی بر من غلبه می‌کند، آخرِ شب در گوشه‌های نه‌چندان مجلل شهر قدم می‌زنم، نزدیک محلۀ بلویل و گورستان پرلاشز در پاریس. تک‌تک تاروپودهای وجودم را متوجه درونم می‌کنم تا بتوانم همه ‌چیز را حس کنم. در همین حوالی، امید تقریباً بی‌کرانم به زندگیِ بیرون از خود را یافته‌ام. هرچه بیشتر در خودم فرو می‌روم، جهانْ بزرگ‌تر می‌شود و گزینه‌هایش فراوان‌تر.\n سای تُمبلیِ نقاش، تابلویی دارد به‌نام «بی‌عنوان» (۱۹۷۰): برای خلق این اثر، روی دوش دستیار و رفیق قدیمی‌اش نیکولا دل‌روسیو می‌نشیند تا با عقب‌وجلورفتن او مقابل بوم نقاشی، چهار ردیف سیال از خطوط ممتد را با مدادشمعی بکشد. تُمبلی یک‌بار به دیوید سیلوستر، منتقد هنری، گفته بود این خطوط، «نوعی احساس‌اند: از چیزی نرم و رؤیاگون تا چیزی سخت و خشک و تنها، چیزی در آستانۀ پایان، چیزی در آستانۀ آغاز. انگار چیز ترسناکی را تجربه می‌کنم، آن را تجربه می‌کنم و ناگزیر از آن هستم؛ چون من نیز همراه آنم. نمی‌دانم چطور از پس آن برآیم».\n این تعبیر را همواره زیرکانه‌ترین توصیف از آن توازن پرمخاطرۀ تنهایی دیده‌ام: گذر از عرصۀ نرم و آسان به قلمروی ترسناک و به‌ظاهر بی‌انتها؛ ولی همین‌که قدمی عقب بگذاریم و نگاهش کنیم، می‌فهمیم که این تابلو بدون همۀ اینها ممکن نبود چنین گیرا شود.\n از پاریس که به نیویورک رفتم، برای شغلی معتبر و به‌تعبیر پدرم، فرصت ورود به «دنیای واقعی» بود؛ ولی می‌خواستم تنهایی‌ام را هم خاتمه بدهم: در یکی از آسمان‌خراش‌ها با همکاران انگلیسی‌زبان بنشینیم و غروب‌ها با دوستان برای صرف نوشیدنی برویم؛ مثل همۀ آدم‌های عادی. تنهایی‌ام خیلی کم شد؛ ولی تُهی‌تر شدم: تُهی از فرصت درون‌نگری، از آن تنهایی‌ای که مُدام ظرفیت عاطفی‌ام را به من یادآور می‌شد، آن ظرفیتی که امیدوار بودم زمینه‌ساز شادی‌ام شود.\n سعی کردم نقاطی برای تنهایی پیدا کنم. بالاوپایین محلۀ منهتن قدم می‌زدم؛ اما حتی وقتی که تنها بودم، در سیلاب آدم‌های پرجوش‌وخروشی که هیچ‌ گوشه‌ای از ذهنشان جا نداشتم، باز هم خبری از آن جنسِ تنهایی‌ام در فرانسه نبود. اطرافم پُر از هم‌صحبت بود: یک‌عالم پیامک، دوستانی قدیمی که به دیدنم می‌آمدند و مهمانی‌هایی که به آن‌ها کشیده می‌شدم. احساس می‌کردم آزادی‌ام رخت می‌بندد. احساس می‌کردم توانایی ذهنم برای پرسه‌زنی، برای یافتن اتصال‌های ناهمخوان، محدود شده است. البته که حس خوبی بود. تنهانبودن، حس خوشایندی است؛ ولی می‌دانستم که درآن‌میانه، چیز مقدسی مرا ترک می‌کرد.\n ژوزفین چند وقتِ پیش، از لندن به من زنگ زد. در دورۀ ارشد کالج سلطنتی هنر ثبت‌نام کرده است. مکالمه‌مان کوتاه بود. گفت در کافه‌ای در عمارت سامرست مشغول کتاب‌خواندن است. گفت بقیۀ آن تابستان در پاریس، فقط با پیش‌خدمت‌ها یا کارمندها یا راننده‌های تاکسی حرف زده است. او دیگر تلاشی برای درددل با دیگران نکرده بود. فورچون، سگش، هنوز همدم اصلی او بود.\n اکنون که به دانشگاه برگشته بود، احساس می‌کرد تنهایی‌اش از بین می‌رود. بااین‌حال، به‌تعبیر خودش «هشیارتر» شده بود: خود و دنیایش را بهتر درک می‌کرد. آن تقلاهای اجتماعی یا ادعاهای مایه‌داری، هیچ‌کدام به پای وقت‌گذرانی با خودش نمی‌رسید؛ حتی اگر این تنهاییْ دردناک از آب درمی‌آمد.\n بعد برایم از سانتاگ نقل‌قول کرد؛ همان نویسنده‌ای که آن روز اول کنار سن از او برایم خوانده بود. ژوزفین گفت: «تنها، تنها. تنهایم. درد می‌کشم… و بااین‌حال، اولین بار است که علی‌رغم همۀ اندوه‌ها و مشکلات واقعیت، اینجایم. احساس می‌کنم آسوده‌ام، کاملم، بالغم.»\n تنهایی جهنم است؛ این را می‌دانم. بااین‌حال، هوس دوباره‌اش به سرم زده است؛ حتی برای یک لحظه.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کدی دلستراتی نوشته است و در تاریخ ۱۳ جولای ۲۰۱۶ با عنوان «Only the lonely» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۶ مرداد ۱۳۹۵ با عنوان «تنهایی جهنم است، اما…» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• کدی دلستراتی (Cody Delistraty) نویسنده و مورخ است. او دانش‌آموختۀ تاریخ اروپا از دانشگاه آکسفورد است و همکاری گسترده‌ای با چارلی رُز داشته است. دلستراتی بیشتر دربارۀ ادبیات، روان‌شناسی و انسان‌های مشهور می‌نویسد. کارهای او در نیویورک‌ تایمز، پاریس ریویو، نیویورکر و آتلانتیک به انتشار می‌رسد. [۱] Pont Neuf: پونت نئوف، قدیمی‌ترین پل ایستاده در سراسر رودخانه سن در پاریس، فرانسه است [ویکی‌پدیا]. [۲] The Benefacor [۳] Loneliness: The Experience of Emotional and Social Isolation [۴] Ben Lazare Mijuskovic [۵] Perspectives on Psychological Science: چشم‌اندازهای علم روان‌شناسی [مترجم]. [۶] Walden: Or, Life in the Woods [۷] The Lonely City [۸] The Epic of Gilgamesh [۹] Saint Simeon Stylites\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157692.json b/train/528157692.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ff3595975f656e9399a10485187fc44c20e7e6d5
--- /dev/null
+++ b/train/528157692.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "از پیاده‌روی که حرف می‌زنم، از چه حرف می‌زنم؟",
+  "subtitle": "پیاده‌روی فقط ورزش نیست، مبارزه است، آزادی است، تفکر است، تنهایی است، و درآمدن از تنهایی",
+  "introduction": "در اواخر دهۀ ۱۸۷۰، قانونی در آمریکا تصویب شد که می‌گفت «پیاده‌روی‌های شش روزه» ممنوع است. آن سال‌ها پیاده‌روی تا سرحد مرگ، بازیِ گلادیاتوریِ جدیدی بود که توده‌های مردم را از هیجان جان به لب می‌کرد. آن‌ها منتظر می‌نشستند تا ببینند قهرمانانشان بالاخره کی زمین می‌خورند. اما آن‌ها تنها کسانی نبودند که در پیاده‌روی چیزی جادویی و لذت‌بخش یافته بودند. آدام گوپنیک در این یادداشت، از تجربۀ پیچدۀ پیاده‌روی نوشته است.",
+  "content": "آدام گوپنیک، نیویورکر —  اینکه چرا مردم راه می‌روند، سؤالی دشوار است که آسان به نظر می‌رسد. از نظر ما انسان‌ها، راه‌رفتن روی دو پا چنان بدیهی به نظر می‌رسد که به‌ندرت به دشواری‌های این مزیت فکر می‌کنیم. مرد داروینی در نمودار معروفِ داروین، خودش را از حالت چهاردست‌وپایی هراس‌زده به پیمایشگر قوی قرن‌ها تبدیل می‌کند و این پیشرفتی طبیعی به نظر می‌رسد: ابتدا از حالت خم شروع می‌کنید، بند انگشت‌ها روی زمین کشیده می‌شوند و با کم‌رویی برای تکه‌غذایی روی زمین می‌گردند، سپس به آهستگی بلند می‌شوید تا به وضعیت کنونی برسید، به آسمان‌ها خیره می‌شوید و خدایانی را دست‌وپا می‌کنید که بر آن‌ها حکمرانی می‌کنند. اما حساب‌کردنِ مزیت‌های راه‌رفتن واقعاً کاری سخت بوده است. حدس برخی زیست‌شناسانِ تکامل‌باور این است که یکی از مزیت‌های عمده ممکن است این باشد که راه‌رفتن روی دو پا، دست‌هایتان را آزاد می‌کند تا به چیزی که ممکن است غذایتان شود، سنگ پرتاب کنید. شاید هم به دیگر موجودات دوپایی سنگ پرتاب کنید که به شما سنگ پرت می‌کنند تا شما را غذای خودشان کنند. گرچه راه‌رفتن روی دوپا ظاهراً بر پرتاب سنگ تقدم دارد، زیست‌شناسان خاطرنشان می‌کنند که در موارد زیادی راه‌رفتن روی دو پا با پرتاب سنگ همراه نیست؛ چراکه راه‌رفتن روی دوپا بین ما و پرندگان، ازجمله شترمرغ‌ها و پنگوئن‌های بامزه و نیز خرس‌های خشمگین مشترک است. درعین‌حال، کمردردهای اجتناب‌ناپذیرِ انسان، مثلِ دردهای ناگزیر مادر هنگامِ زایمان، شاهدی است بر اینکه ماهیت تکامل، مانندِ مُسکّنی موقت است؛ بهترین راه‌حلی است که فعلاً وجود دارد.\n اما در طول زمان، کارهایی که با هدفی خاص می‌کنیم، هرچقدر هم آغازشان تیره‌وتار باشد، به کارهایی تبدیل می‌شوند که برای لذت می‌کنیم؛ به‌خصوص زمانی که دیگر مجبور به انجام آن کارها نیستیم. وقتی چنین کارهایی را به قصد لذت انجام می‌دهیم، به نوعی فلسفه یا طلبِ سود پیوند می‌خورند. دو شرح جدید از این فرایند اخیراً منتشر شده است. گرچه این آثار گاهی با شما کاری می‌کنند که دوست‌داشته باشید سنگ پرتاب کنید، اما هردویشان نشان می‌دهند که پیاده‌روی در دنیای مدرن به چه معناست.\n کتاب پیاده‌روی؛ زمانی که نگاه کردن به پیاده‌رویِ مردم، ورزش محبوب امریکا بود نوشتۀ متیو آلجیو۱ (انتشارات شیکاگو ریویو) از آن دست کتاب‌هایی است که دنیایی فراموش‌شده را با چنان جزئیاتی آشکار می‌کنند که در ابتدا خواننده برای چند لحظه فکر می‌کند که نویسنده، دستش انداخته است. چگونه شرح چنین اشتیاق پیچیده‌ای، با آن‌همه آگهی‌های دستی، سرتیترهای پرسروصدا، عکس‌های خشک و رسمیِ پرتره و کارتون‌های بانشاط در روزنامه‌ها، تااین‌حد ناشناخته باشد؟ اما تمام این‌ها روزگاری اتفاق افتاده است. تا چندین دهه در اواخر قرن نوزدهم، ورزش محبوبِ تماشاگران در امریکا، مشاهدۀ افرادی بود که درون ساختمان‌های بزرگ، به‌طور دورانی راه می‌رفتند.\n داستانی که آلجیو نقل می‌کند، در سال ۱۸۶۰ در دوران شروع جنگ داخلی آغاز می‌شود. یکی از اهالی نیوانگلند به‌نام ادوارد پیسن وستن شرط‌بندی طنزآمیزی با دوستش می‌کند که اگر لینکلن در انتخابات ریاست‌جمهوری پیروز شود، او تمام راهِ ساختمانِ کنگرۀ ایالت ماساچوست در بوستن تا کاخ نیمه‌تمام کنگره در واشنگتن را در ده روز پیاده خواهد رفت. لینکلن پیروز شد و وستن ده روز قبل از روز معارفه، مسیر خود را آغاز کرد. البته او نتوانست به‌موقع به مقصد خود برسد؛ اما آن‌طور که روزنامه‌ها گزارش می‌دهند، راه‌پیمایی او ملتی را به وجد آورد که نیازمند تفریحات کوچک بودند. بدین صورت او به قهرمانی امریکایی تبدیل شد: نسخه‌ای از چارلز لیندبرگ۲، اما با کلی تاول و پینه. وستن که از شهرت جدید و پول حاصل از آن خوشش آمده بود، تصمیم گرفت که این برنامۀ جالب را ادامه دهد. او پس از پایان جنگ، شروع کرد به شرکت در مسابقه‌های ماراتون پیاده‌روی شش‌روزه در شیکاگو، نیویورک و سرانجام لندن: هر روز به‌جز یک‌شنبه‌ها.\n طی دو دهه بعد، زمانی که بیس‌بال به‌سمت‌وسوی آماتوری رفته و بوکس طرف‌دار چندانی نداشت، پیاده‌روی به محبوب‌ترین ورزش برای تماشاگران امریکایی تبدیل شد و وستن هم شخصیت محوری آن بود. او در عملی زیرکانه، ظاهری خاص و ثابت برای خود انتخاب کرد که شامل لباس شکار یک اشراف‌زاده، چکمه و یک چوب سوارکاری بود. پس از مدتی، مهاجر ایرلندی فقیری به‌نام دنیل اولیری در ظاهرِ مخالف او به صحنه وارد و به رقیب بزرگ او تبدیل شد. آن‌ها طی چندین جلسه طولانی در چندین شهر با یکدیگر رقابت کردند: مسابقات پیاده‌روی و رقابت‌های نمادین طبقاتِ مهاجر در مقابل بومی‌ها. اولیری همچون جکی رابینسن۳ به‌عنوان افتخاری برای نژاد خود به شمار می‌آمد که حیثیت ایرلندی‌ها را بازگردانده بود. حیثیت آنان به‌خاطر جریان اخیرِ فردی دیگر به‌نام اولیری وگاوش لکه‌دار شده بود. شوروشوق طبقۀ کارگر برای این رقابت‌ها چنان شدید بود که به‌زودی نیاز به ورزشگاه‌های سالنی ایجاد شد. در نیویورک، میدان اسب‌دوانی رومی بارنم۴ را ابتدا با نوعی چادر و چندی بعد با سقفی واقعی پوشاندند. یکی از اهداف این کار، برگزاری ماراتون‌های پیاده‌روی بود. سرانجام این میدان اسب‌دوانی به باغ میدان مدیسن تبدیل شد که متأسفانه امروزه از دست رفته است. در آنجا شرکت‌کنندگانْ پیاده‌روی می‌کردند و همان‌جا بود که در سال ۱۸۷۹، وستن که تازه از ماجراجویی‌های خود در لندن بازگشته بود، مانند قهرمانی مورد استقبال قرار گرفت.\n این ورزش به‌طور شگفت‌آوری پذیرای افراد بااستعداد بود. برخی شرکت‌کنندگانْ سیاه‌پوست بودند؛ مثل جکی رابینسنِ واقعی در این ورزش، فردی به‌نام فرانک هارت که اولیری از او حمایت می‌کرد و به همین خاطر به او «دن سیاه» می‌گفتند. حتی اسطوره‌های زن هم در این ورزش حاضر بودند؛ نظیر ایدا اندرسن که در ولز آموزش دید و با قایق به امریکا رفت تا با هدف دریافت پول در این مسابقات شرکت کند. این پیاده‌روندگان، اولین ستاره‌های ورزشی فرهنگ توده‌ای بودند: وقتی یکی از شرکت‌های دخانیات، کارت‌های تجاری در پاکت‌های سیگار گذاشت، در این پاکت‌ها تصویر شرکت‌کنندگان مسابقات پیاده‌روی بود. اولیری پس از مسابقه‌ای در لندن به شهر زادگاه خود در ایرلند بازگشت و او هم مانند قهرمانی مورد استقبال قرار گرفت.\n چه چیز می‌توانسته است باعث محبوبیت تماشای پیاده‌روی افراد به‌مدت چندین روز شود؟ آلجیو هنگام بحث دربارۀ لحظۀ بالاگرفتنِ جنونِ این ورزش در شیکاگو می‌گوید که دلیل محبوبیت پیاده‌روی این بود که چندان چیز دیگری وجود نداشت که طبقۀ کارگر آن را تماشا کنند. باوجوداین در ادامه انگلیس را می‌بینیم که در آنجا نیز این ورزش به همان اندازه محبوبیت داشت. گرچه سالن‌های تئاتر یا موسیقی ارزان‌قیمت در شیکاگو برای طبقۀ کارگر وجود نداشت، در لندن مواردی ازاین‌دست بسیار بوده است. واقعیت این است که موج‌های زیادیْ جامعۀ توده‌ای را به حرکت درمی‌آورند و این موج‌ها هم مانند موج‌های اقیانوسی دلیل خاصی ندارند: بادی اتفاقی باعث برانگیختن موجی می‌شود، موج به صخره می‌خورد و سپس می‌شکند. در اواخر دهۀ ۱۸۷۰، افرادی به نفرت و مخالفت از پیاده‌روی و سخنرانی علیه آن برخاستند. این افراد اکثراً واعظان نیویورک‌سیتی بودند که آن را ورزشی «گلادیاتوری» می‌دانستند. چندی بعد قانونی تصویب شد که هنوز هم در اسناد حقوقی موجود است: «ماراتون‌های شش روزۀ پیاده‌روی ممنوع است.»\n آن‌طور که می‌بینیم، چندی بعدْ این رقابت‌ها دیگر واقعاً مسابقه‌های پیاده‌روی نبودند؛ بلکه چیزی بی‌رحمانه‌تر بودند یا شدند. این‌ها رقابت‌های نخوابیدن بود. تواناییِ خوب‌پیاده‌روی‌کردن که پیش‌تر مربوط بود به داشتنِ گام‌های عجیب و بلندِ وستن یا گام‌های سبُک اولیری، جای خود را به توانایی بی‌رحمانۀ بیدارماندن به‌مدت شش روز داده بود. وستن سرانجام اعتراف کرد که هنگام مسابقه، برگ‌های کوکا۵ می‌جویده است؛ البته او هم مانند بری باندز۶، هرگونه تأثیر مثبت این ماده را به‌کل انکار می‌کرد. مردم نمی‌آمدند تا راه‌رفتنِ شرکت‌کنندگان را ببیند؛ مردم می‌خواستند افتادنِ آن‌ها را ببینند.\n مسابقۀ پیاده‌روی در دوران اوج خود، نه یکی از بازی‌های جذاب از عصر معصومیت، بلکه برهه‌ای دیگر از علاقۀ انسان مدرن به نمایش استقامت انسان بود. پیشرفت تکنولوژی، این نمایش را به چیزی نامتعارف تبدیل کرده بود. چیزی هم که به آن دامن می‌زد، همان کنجکاوی‌ای بود که امروزه مسابقات دربی تخریب۷، کتاب‌های زنده‌ماندن در اورست، بدل‌کاری‌های دیوید بلین در یخ و برنامه‌های تلویزیونی نظیر «جان‌به‌دربرده» و «کشتی‌رانی مرگبار» را به وجود می‌آورَد. میل ما به تماشای افرادی که از خستگی می‌افتند، مرتباً از شکلی به شکل دیگر تغییر می‌کند و شاید دلیلش این باشد که از لذتی که از شکل‌های قبلی برده‌ایم، خجالت می‌کشیم. و شاید به همین علت باشد که وقتی فردی از صحنۀ این نمایش‌ها خارج می‌شود، به‌ندرت اثری از خود باقی می‌گذارد. ما چشم‌هایمان را به افق می‌دوزیم تا مبادا با شرمندگی نگاهی به پشت سرمان بیندازیم.\n فلسفۀ پیاده‌روی کتابی پرفروش بوده است که «جان هو» آن را از فرانسه ترجمه کرده است، فردریک گروس۸ نویسندۀ کتاب در اولین پاراگراف از کتابِ خود که فقط یک جمله است، چنین می‌نویسد: «پیاده‌روی ورزش ‘نیست’.» اما خواننده‌ای که به‌تازگی در جریان قرار گرفته است، دوست دارد فریاد بزند: «پس وستن و اولیری و اندرسن چه؟» اما حرفش را هم نزنید. گروس استاد فلسفه در یکی از دانشگاه‌های فرانسوی است؛ درواقع بهترین دانشگاه فرانسه، یعنی دانشگاه پاریس ۱۲ و همچنین مدرسۀ بزرگ علوم‌سیاسی پاریس. اما اگر حتی این را از قبل هم ندانید، بعد از خواندن کمی از کتاب می‌شود چنین حدسی زد. او از آن دسته افرادی نیست که علاقه داشته باشد قبل از نوشتن، در گوگل دربارۀ «تاریخ ورزش پیاده‌روی» جست‌وجوی کوچکی انجام دهد. او نه استدلال‌هایی تاریخی می‌دهد و نه شواهدی برای تأیید آن‌ها می‌آورد و نه شرح وقایع می‌دهد و نه با تفسیر، ماجرا را روشن می‌کند؛ بلکه اظهاراتی غیب‌گویانه مطرح می‌کند و برای تأیید آن‌ها، اظهارات غیب‌گویانۀ دیگری می‌آورَد. در این بازی، چیزی که اهمیت دارد، میانگین تعداد ضربات موفق است: اگر از هر ده سخن غیب‌گویانه، چهار تای آن‌ها سخنان غیب‌گویانۀ جذاب باشند، شما برده‌اید.\n درواقع بسیاری از اظهارات غیب‌گویانۀ گروس جذاب‌اند؛ این سخنان اگر شما را کاملاً متوقف نکنند، سرعتتان را به‌سوی اطمینان کُند می‌کنند. او به ما می‌گوید که هدف پیاده‌روی، یافتن دوست نیست؛ بلکه به‌اشتراک‌گذاشتن تنهایی است: «چون تنهایی را نیز می‌توان مانند نان و نورِ روز به اشتراک گذاشت»؛ زندگی کانتِ فیلسوف «مانند یک کاغذ دست‌نوشتۀ نت‌های موسیقی دقیق بود»؛ در هنگام پیاده‌روی، بدن «دیگر در یک منظره نیست، بدن به خودِ منظره تبدیل می‌شود» وقس‌علی‌هذا.\n نظریۀ بزرگ گروس دربارۀ پیاده‌روی که از تمام انتزاعات برداشت شده، این است که اصولاً سه نوع پیاده‌روی وجود دارد. نوع اول و اصلیِ پیاده‌رویْ متفکرانه است. این کار را برای درست کارکردن فکرتان می‌کنید. نوع دومْ پیاده‌روی «شکاکانه» است. این نام برگرفته از شکاکان یا کلبیونِ یونان باستان است. آن‌ها افرادی ناهنجار و بی‌خانمان بودند که قراردادهای اجتماعی، سنت‌ها و لباس‌ها را به سخره می‌گرفتند. نوع سوم هم ترکیب متفکرانه و بدبینانه است که همان راه‌رفتن افراد در شهر در دنیای مدرن را رقم می‌زند؛ یعنی چیزی که گاه به آن «پرسه‌زدن»۹ می‌گویند. نظریۀ گروس این است که این سه نوع پیاده‌روی که در طول زمان توسعه یافته‌اند، اکنون در کنار یکدیگر قرار دارند؛ هرچند همان‌طور که انتظار می‌رود، کالایی‌شدن در نظام کاپیتالیسمْ این همزیستی را دشوار می‌کند.\n پیاده‌روی متفکرانه، نوع موردعلاقۀ گروس است: پیاده‌روی زائران در قرون وسطا، پیاده‌روی‌های ژان ژاک روسو، هنری دیوید تورو و زندگی روزمرۀ کانت. این کار معادلِ غربی چیزی است که آسیایی‌ها با نشستن به دست می‌آورند. پیاده‌روی گونه غربی مدیتیشن است: «وقتی پیاده‌روی می‌کنید، هیچ‌کاری نمی‌کنید، به‌جز راه‌رفتن. اما اینکه کاری به‌جز راه‌رفتن نداشته باشیم، باعث می‌شود بتوانیم حس نابِ هستی را بازیابی کنیم و لذت سادۀ وجود را مجدداً تجربه کنیم. سرتاسر دوران کودکی مملو از این لذت است.» گروس خاطرنشان می‌کند که بی‌دلیل نیست که یکی از مکاتب غالب فلسفی در دنیای باستان که در قرون وسطا نیز احیا شد، فلسفۀ «مشاء» نام داشته است. رافائلِ نقاش در نقاشی آبرنگیِ بزرگ خود از جمعِ فیلسوفان باستان که معمولاً آن را «مدرسۀ آتن» می‌نامند، افلاطون و ارسطو را سرپا و در حال حرکت نشان می‌دهد؛ یعنی باوجوداینکه نقاشیْ آن‌ها را در جای خود ثابت نگه می‌دارد، باز هم در حال راه‌رفتن‌اند و به‌سوی فیلسوفان دیگر حرکت می‌کنند، نه اینکه در مقامی بالاتر از آن‌ها قرار داشته باشند. حرکت و ذهن در تفکر غربی پیوند دارند.\n اما برعکس، فیلسوفان کلبی معمولاً فقط دوره‌گردی می‌کردند؛ یعنی فقط در چند محله چرخ می‌زدند تا دیگر افراد را اذیت کنند. گروس می‌نویسد: «تمام سازش‌ها و قراردادهای پیش‌پاافتادهْ مورد تحقیر و تمسخر قرار گرفته و به باد استهزا گرفته می‌شوند. پیوند فلسفۀ کلبیون با وضعیت فرد پیاده‌رو بسیار بیشتر از نوعی حس بی‌ریشگی سطحی است: ابعاد وجودیِ نهفته در این گردش‌های بزرگ وقتی وارد شهرها می‌شود، مثل دینامیت می‌شود.»\n از این دو، یعنی پیاده‌روانِ متفکرِ روستایی و پرسه‌زنانِ ستیزه‌جویِ شهری، تمامِ دیگر انواع پیاده‌روی به وجود می‌آید. پیاده‌روی مدرنی که ما پرسه‌زدن به شمار می‌آوریم، یعنی پیاده‌روی قرن نوزدهمی بودلر و مانه که بنیامین بعدها  آن را بسیار تکریم کرد، درواقع ترکیبی است از فرار فرد متفکر از خودآگاهی و هیاهوی درون با تلاش فرد شکاک در جهت فرار از نقش‌های اجتماعی. پرسه‌زدن بازنمودی از شک‌گرایی است؛ اما آراسته و مرتب و فقط گاه‌گاهی متعهدانه.\n افق گروس چند نویسندۀ امریکایی را نیز در بر می‌گیرد که به‌طور عجیبی شامل جک کرواک نیز هست؛ آن رانندۀ اصیل امریکایی. اما اکثر نویسندگانِ مدنظر او پاریسی‌اند. او هیچ اشاره‌ای به قدم‌زنندگانِ بزرگ نیویورکی نمی‌کند: از والت ویتمن گرفته تا آلفرد کازین؛ چه رسد به اینکه قدم‌زنندگان باغ میدان مدیسن را مدنظر قرار دهد. او حتی نقل‌قولی از کتاب‌های بزرگ نیویورکی دربارۀ پیاده‌روی نیز نمی‌آورد. آیا نیویورک چیزی خاص به مفهوم پیاده‌روی می‌افزاید؟ با بازخوانی قدم‌زنندگان نیویورکی، نکته‌ای می‌یابید که متفکرین کلبی‌مسلک پاریسی از قلم می‌اندازند: پیاده‌روی در نیویورک، حتی بدون همراه، هنوز هم می‌تواند نشانه‌ای از همراهی و پیوند وسیع باشد؛ یعنی نوعی به‌آغوش‌کشیدن شادانۀ خویشتنی مدنی و عظیم، نه تقلیل به خویشتنی درونی و متفکر. این یعنی نوعی جهش به‌سوی روح جمعی امریکایی و این کار با کفش‌های کتانی صورت می‌پذیرد.\n همه چیز با والت ویتمن شروع می‌شود. وقتی قدم‌زنندگانِ شاعرِ پاریسیِ هم‌عصر او قدم می‌زدند تا همه چیز را به باد انتقاد بگیرند و صحنه را کالبدشکافی کنند و ­ زیر تابش چراغ‌های خیابان جمجمه‌ای را بیابند؛ ویتمن قدم می‌زد تا همه چیز را در خود جذب کند، بفهمد چه خبر است و زندگی شهری را درست دریابد. ویتمن به ما می‌گوید که پیاده‌روی در نیویورک به او «روحی غنی» می‌دهد و «هزار چهرۀ جاویدان» به او می‌بخشد. ویتمن همیشه از میانِ شهر قدم می‌زند. او از پیاده‌روی‌های خود می‌گوید: «بروکلین با تمام تپه‌هایش از آنِ من است» و «من نیز در خیابان‌های جزیرۀ منهتن راه رفتم و در آب‌های اطرافش آب‌تنی کردم». مصراع آخرْ حاوی نکته‌ای دربارۀ وضعیت آب‌ها در آن زمان است. قدم‌زنی در خیابان‌ها و رسیدن به هادسن: این‌ها تفریح‌های ویتمن است. او به‌دنبال بینشی درونِ ذهنِ خود نیست؛ بلکه در پی اتصال است: «جمعیت منهتن، با همسرایان موسیقی پرسروصدای خود / چهره‌ها و چشمان منهتن که تا ابد برای من‌اند.» این نشان می‌دهد که او به‌جز بلوارها، به اتوبوس و قایق و پل هم علاقه دارد و نیویورک برایش همان‌قدر مانند بروکلین است که منهتن، و نیز قایق اوست که آن‌ها را متصل می‌کند.\n کتاب قدم‌زنی در شهر۱۰ (۱۹۵۱) نوشتۀ آلفرد کازین، به‌شدت متأثر از ویتمن است. این کتاب همچنان بهترین اثری است که دربارۀ پیاده‌روی در نیویورک نوشته شده و سرتاسر آن، دربارۀ رفتن به جایی است. کازینْ پیاده‌روی را به‌عنوان استعاره‌ای از بلندپروازی و فرار به کار می‌گیرد؛ کتاب او، مطالعه‌ای است دربارۀ اینکه چگونه کودکانِ بلندپرواز می‌توانند با پای پیاده ترقی کنند، درحالی‌که سرزمین‌ها درست در آن سوی پل هستند. او همواره در حال پیاده‌روی بود؛ چون داشت از بروکلین خارج می‌شد و پول تاکسی نداشت. می‌توانست سوار مترو شود: این را ماس هارت در «پردۀ اول» دربارۀ استفاده از مترو می‌گوید. اما کازین پیاده‌روی را ترجیح می‌دهد؛ چون مترو یکی از چیزهای اصلی‌ای است که او از آن فراری است. وقتی هارت از بروکلین فرار کرد، تاکسی گرفت. در آن راستا، آثار موفقّ تئاترِ برودوی کمک بیشتری نسبت به مقالات پارتیزان ریویو می‌کردند.\n ویتمن به همه‌جا قدم می‌زد، اما کازین رو به جلو قدم برمی‌داشت. او با هر گام به سمتِ مکانی می‌رود. وقتی به‌سمت بروکلین برمی‌گردد، برای این است که ببیند چقدر راه رفته است. اگر کسی اهل خیال‌پردازی باشد، می‌گوید ارواح قدم‌زنندگان قدیم در باغ میدان مدیسن او را به حرکت درمی‌آوردند. شاید هم به زبانی بی‌پرده‌تر بگوید: همان بلندپروازی و موفقیتی که برای وستن، شرط‌بندی ساده‌ای در کافه را به شغلی برای همۀ عمر تبدیل کرد، به رؤیاهای این نویسندۀ جوان نیز سرایت می‌کند. حتی وقتی راهی که در آن پیاده‌روی می‌کنید، مسیر بیضی‌شکل است که شما را به خانه بازمی‌گرداند، اگر قرار نباشد جلو بزنید، پیاده‌روی موضوعیتی ندارد.\n اما هم در اثر کازین و هم در ویتمن، لحظه‌ای می‌یابیم که آن‌ها از فرصت ناب قدم‌زدن در نیویورک لذت می‌برند؛ کازین این را نوعی پیاده‌روی می‌خوانَد که «حسی شاد، اما غالباً مبهم و هیجانی» فراهم می‌کند. هنگام پیاده‌روی در نیویورک، هرقدر مسیرهای متفاوتی را پیاده طی‌کنیم، باز هم همواره امید داریم زندگی شهری‌مان که به‌طور منظم شبکه‌بندی شده را غیرقابل‌پیش‌بینی سازیم. جایی می‌رویم که پاهایمان ما را می‌کشاند. اتوبوس‌ها مسیرهای خاص دارند و متروها برنامۀ حرکت خاص؛ اما فردِ پیاده هرجا دلش بخواهد می‌رود.\n برای مدتی طولانی در دهۀ ۱۹۸۰، ظاهراً هیچ کاری نمی‌کردم جز اینکه در شهر پیاده‌روی کنم. چندین تکنولوژی جدید در این راه یاور من بود؛ مثلاً اولین دوران بزرگ از کفش‌های کتانی مدرن که حتی افرادِ دارای کفِ پای صاف را نیز قادر ساخت تا روی چیزی نرم و بالش‌مانند قدم بردارند. سپس واکمن‌ها وارد عرصه شدند و هر گام از مسیر را برایتان مانند فیلمی از خودتان کردند. دورۀ اولین پرسه‌زنی‌ها میان ظهور دو چیز رقم خورد: نخست، چراغ‌های گازی در خیابان که گردش بیست‌وچهارساعته را در شهر ممکن ساخت و دوم، اتومبیل‌ها که شهر را مجدداً پرسروصدا کردند. به همین ترتیب پیاده‌روی در دهۀ ۱۹۸۰ نیز بین این دو اختراع قرار گرفت: واکمن که ناگهان سروصدای اتومبیل‌ها را خنثی کرد و تلفن همراه که به‌جای آرامش باجه‌های تلفن، گوش‌به‌زنگیِ همیشگی و دیوانه‌وار ما را جایگزین کرد.\n می‌شد همه‌جا پیاده‌روی کرد. تمام روز شنبه، تمام روز یکشنبه در محله‌های پایین منهتن قدم می‌زدم. تفاوت‌های معماری و اجتماعی میان تریبکا۱۱ و سوهو۱۲ و ایست ویلج۱۳ و بسیاری مناطق مجاور دیگر در آن زمان واضح، روشن و گویا بودند: ساختمان‌های چدنی که سایه‌شان بر کارخانه‌های قدیمی کارتن‌های تخم‌مرغ و کاغذ می‌افتاد و در میان آن‌ها پارک‌های کوچک سه‌بر و دوست‌داشتنی و با رفتن به‌سمت شرق، آپارتمان‌های نگهداری از فقرا که به‌تازگی نقاشان آن‌ها را طلب کرده بودند. یکشنبه صبح به راه می‌افتادم و تمام روز را راه می‌رفتم. همان حس هیجان مبهم کازین به من دست می‌داد: حس نوعی رهاییِ بادآورده، طوری که قبل از آن هیچ‌گاه حس نکرده بودم و بعد از آن نیز هیچ‌گاه حس نکردم. سوهو در دهۀ هشتاد بهترین مکان برای پیاده‌روی بود. این محل نه‌تنها از لحاظ معماری زیبا بود، بلکه اتفاقاً ترکیبی زیبا هم داشت: پیاده‌روها چراغانی بودند؛ گوی‌هایی شیشه‌ای که سنگ‌فرش‌های آهنی را تزیین می‌کردند تا نور را به زیرزمین‌هایی بیاورند که همچنان کار می‌کردند؛ کسب‌وکارهای پیشگام همانقدر شیک و از هم دور بودند که سنگ‌ها در یک باغچۀ ژاپنی. به این‌ها اضافه کنید: رستورانی تک‌اتاقه با منویی که  بیرونش نصب شده بود، محله‌ای از کسب‌وکارهای قدیمی، یک مغازۀ ساندویچی، یک اغذیه‌فروشی برای تمام محله. هنگام سپیده‌دم، می‌توان گفت از آتشی به آتشِ دیگر راه می‌رفتید و در میان آتش‌ها تاریکی‌ای جذاب وجود داشت.\n برگردیم به سوهو. خیابان‌ها شلوغ و پیاده‌روهای شیشه‌ای اکثراً آسفالت هستند. فضای کمی برای پیاده‌روی بینِ خریداران وجود دارد. پیاده‌روی برای لذت در شهرها یک دل‌مشغولی برای جوانان است. فقط تعداد بسیار انگشت‌شماری از افراد مسنِ سرزنده در شهرها پیاده‌روی طولانی می‌کنند. چیزی که در طول زمان تغییر می‌کند، فقط شهر نیست؛ فردی بیست‌وچندساله حالا هم در بروکلینِ وسیع و پر از تپه پیاده می‌رود و دربارۀ آن می‌نویسد. چیزی که تغییر می‌کند، ماییم. ما بیرونِ خانه قدم می‌زنیم تا تجربه‌مان از شهر را غیرقابل پیش‌بینی کنیم؛ آنگاه زندگی وارد می‌شود تا ما را غیرقابل پیش‌بینی کند. کودکان عمده‌ترین عوامل غیرقابل پیش‌بینی‌شدن زندگی هستند. آن‌ها نیاز به پیاده‌روی را از بین می‌برند. دور آن‌ها می‌چرخیم تا همان اثر هیجان غیرمنتظره را به دست آوریم. پیاده‌رویِ آن‌ها آغاز می‌شود و پیاده‌رویِ ما پایان می‌یابد.\n مردم برای پیاده‌روی ساخته شده‌اند؛ اما ما زیاد در آن مهارت نداریم. کمرها و قوزهایمان همچون وزیران ستیزه‌جویِ کابینه ابتدا اعتراض می‌کنند و سپس استعفا می‌دهند. شاید به همین دلیل است که تحول پیاده‌روی در یک عمر، همان الگوی بداقبالانۀ ورزش قدیمی و فراموش‌شدۀ امریکایی را طی می‌کند. همچون وستن با پیاده‌روی آغاز می‌کنیم و هرجا دلمان می‌خواهد، می‌رویم. سپس دوره‌گرد می‌شویم. اطراف کودکانمان یا در یکی از پیست‌های سالنی چرخ می‌زنیم. بعدازآن مانند دن اولیری در ایرلند، به زیارت می‌رویم، شکست می‌خوریم و سرانجام بی‌حرکت می‌شویم. با درد پا، یک جا می‌نشینیم و همان‌جا می‌مانیم. آنگاه حتی سلول‌هایمان هم برایمان غیرمنتظره می‌شوند و در تکثیر، شکست‌هایی می‌خورند که اثرش را روی پوستمان نشان می‌دهد. سپس ابتدا با پاهایمان اتاق را ترک می‌کنیم؛ به این امید که سر یا دست کسی دیگر ما را به‌خاطر داشته باشد. اگر درونِ آن عالی‌ترین دفتر ثبتِ انسان که همه‌چیز داخلش تلنبار شده، یعنی مغزمان، اتفاقی نیفتد و اندیشه‌ای جرقه نزند، آنوقت می‌توانیم بگوییم پیاده‌روی منحصراً مخصوص پرنده‌هاست.\n• فایل صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آدام گوپنیک نوشته است و در تاریخ ۱ سپتامبر ۲۰۱۴ با عنوان «Heaven’s Gaits» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. سایت ترجمان در تاریخ ۱۹ مرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «از پیاده‌روی که حرف می‌زنم، از چه حرف می‌زنم؟» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب  منتشر کرده است. •• آدام گوپنیک (Adam Gopnik) از سال ۱۹۸۶ نویسندۀ هیئت‌تحریریۀ نیویورکر بوده است. او در دوران کار خود در این مجله، از خارج از کشور، داستان، طنز، بررسی کتاب، نمایه و مقالات گزارشی نوشته است. [۱] Matthew Algeo [۲] هوانورد امریکایی که در مدت حدود ۳۳ ساعت، با هواپیمایی یک‌موتوره، مسیر اقیانوس اطلس را طی کرد و در بورژۀ پاریس فرود آمد. [۳] اولین سیاه‌پوستی که نه در لیگ سیاه‌پوستان، بلکه در مسابقات حرفه‌ای بیس‌بال شرکت کرد. [۴] Barnum’s Roman Hippodrome [۵] گیاهی گرمسیری که در منطقۀ شمال غربی امریکای جنوبی رشد می‌کند و منشأ تهیۀ کوکایین است. [۶] بازیکن سابق بیس‌بال حرفه‌ای [۷] مسابقات دربی تخریب نوعی مسابقات اتومبیل‌رانی بودند که برای اولین بار در امریکا راه افتادند. در این مسابقات رانندگان اتومبیل‌هایشان را به‌عمد به یکدیگر می‌کوبند. آخرین اتومبیلی که همچنان از کار نیافتاده باشد، برندۀ مسابقه خواهد بود. [۸] Frederick Gros [۹] flaneur [۱۰] A Walker in the City [۱۱] Tribeca: محله‌ای مرفه‌نشین در منهتن، شهر نیویورک است. [۱۲] SoHo: سوهو، نام محله‌ای در محلهٔ منهتن، واقع در شهر نیویورک، در ایالات متحده آمریکا است. سوهو در اواسط قرن نوزدهم یک منطقهٔ سرزندهٔ تئاتر و خرید و حتی خانهٔ بسیاری از زنان بدکاره بود. [۱۳] East Village: ایست ویلج محله‌ای است در بخش منهتنِ نیویورک سیتی.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157693.json b/train/528157693.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..7fe54aab7d0ce40de068db26ce9ff45049f7d1ea
--- /dev/null
+++ b/train/528157693.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "همۀ ما نئولیبرال هستیم",
+  "subtitle": "نئولیبرالیسم چنان فراگیر شده است که حتی به‌ندرت وجه ایدئولوژیک آن را متوجه می‌شویم",
+  "introduction": "نئولیبرالیسم، آن ایدئولوژی‌ای که نزدیک به نیم‌قرن بر زندگی‌هایمان سلطه داشته، برای اکثر ما هیچ مفهومی ندارد. اگر نام آن را در مکالمه‌ای بیاورید، مخاطبتان شانه‌ای بالا می‌اندازد. حتی اگر افراد این واژه را پیش‌تر شنیده باشند، تعریفش برایشان دشوار است. امروزه نئولیبرالیسم چنان فراگیر شده است که حتی به‌ندرت وجه ایدئولوژیک آن را متوجه می‌شویم. «بازار» انگار نظامی طبیعی است، مانند جاذبه، که تأثیری یکنواخت بر همۀ ما دارد. گویی از رازهای نئولیبرالیسم به‌شدت نگهبانی می‌شود.",
+  "content": "جورج مونبیو، گاردین — تصور کنید مردم شوروی هرگز نامی از کمونیسم نشنیده بودند. آن ایدئولوژی‌ای که بر زندگی‌هایمان سلطه دارد، نزد اکثر ما هیچ نامی ندارد. اگر نام آن را در مکالمه‌ای بیاورید، مخاطبتان شانه‌ای بالا می‌اندازد. حتی اگر شنوندگانتان این واژه را پیش‌تر شنیده باشند، تعریفش برایشان دشوار است. می‌دانید «نئولیبرالیسم» چیست؟\n ناشناخته‌بودنِ این مفهوم، هم علت و هم معلول قدرتش است. نئولیبرالیسم نقش مهمی در بحران‌های مختلف بازی کرده است: بحران مالی ۲۰۰۷تا۲۰۰۸، خروج ثروت و قدرت از دایرۀ مرزها که «اسناد پاناما»۱ یک گوشۀ آن را به ما نشان می‌دهند، فروپاشی آرام بهداشت و آموزش عمومی، خیز دوبارۀ فقر کودکان، همه‌گیرشدن تنهایی، فروپاشی زیست‌بوم‌ها و ظهور دونالد ترامپ. اما طوری به این بحران‌ها واکنش نشان می‌دهیم که انگار از یکدیگر مجزا هستند؛ انگارنه‌انگار که مبنایی فلسفی و منسجم، تسهیل‌گر یا تشدیدکنندۀ ظهور آن‌ها بوده است: فلسفه‌ای که نامی هم دارد یا داشته است. چه قدرتی بالاتر از گمنام عمل‌کردن می تواند وجود داشته باشد؟\n نئولیبرالیسم چنان فراگیر شده است که حتی به‌ندرت وجه ایدئولوژیک آن را متوجه می‌شویم. گویا این ادعا را پذیرفته‌ایم که این باورِ آرمان‌شهری و هزاره‌گرا در اصل، نیرویی بی‌طرف است؛ مانند قانون زیست‌شناسی، مانند نظریۀ تکامل داروین. اما خاستگاه این فلسفه، تلاش برای تغییرشکل زندگی بشر و جابه‌جایی کانون قدرت بود.\n نئولیبرالیسم، رقابت را مشخصۀ تعریف‌کنندۀ روابط بشری می‌بیند. شهروندان را مصرف‌کنندگانی بازتعریف می‌کنند که بهترین ابزار انتخاب‌گری دمکراتیکشان خریدوفروش است: فرایندی که به شایستگان پاداش می‌دهد و ناکارآمدی را تنبیه می‌کند. این فلسفه می‌گوید «بازار» مزایایی برای ما حاصل می‌کند که از طریق برنامه‌ریزی هرگز به دست نمی‌آیند.\n تلاش برای محدودسازی رقابت، خصومت با آزادی تلقی می‌شود. مالیات و مقررات باید به حداقل برسند و خدمات عمومی باید خصوصی‌سازی شوند. سازمان‌دهی بازار کار و چانه‌زنی دسته‌جمعی از طریق اتحادیه‌های کارگری به‌مثابۀ انحرافی در بازار ترسیم می‌شوند که مسیر ایجاد سلسله‌مراتب طبیعیِ برندگان و بازندگان را سد می‌کند. نابرابری به‌مثابۀ نوعی فضیلت تصویر می‌شود؛ به‌مثابه پاداشی برای سودمندبودن و تولیدکنندۀ ثروتی که آثار مثبت آن به‌تدریج به طبقات پایین‌تر هم نشت می‌کند تا همه ثروتمند شوند. تلاش برای خلق جامعه‌ای برابرتر، نه‌تنها ضدتولید، بلکه نوعی تباهی اخلاقی است. بازار تضمین می‌کند هرکس به آنچه استحقاقش را دارد، برسد.\n ما باورهای این ایدئولوژی را درونی کرده و بازتولید می‌کنیم. ثروتمندان خود را متقاعد می‌کنند که ثروتشان محصول شایستگی است؛ اما بر مزیت‌های خود از قبیل تحصیلات، ارث و طبقه که شاید نقشی در کسب این ثروت بازی کرده‌اند، به‌کلی چشم می‌پوشند. فقرا حتی اگر دستشان برای تغییر وضعیت بسته باشد، خود را مقصر شکست‌هایشان می‌دانند.\n بی‌کاریِ ساختاریافته را بی‌خیال شوید: بی‌کاری‌تان به‌خاطر این است که کارآفرین نبوده‌اید. هزینه‌های سرسام‌آور خانه‌داری را بی‌خیال شوید: اگر اعتبار کارت اعتباری‌تان تمام شده است، لابد ضعیف و بی‌احتیاط بوده‌اید. بی‌خیال اینکه مدرسۀ کودکانتان زمین بازی ندارد: اگر چاق شوند، تقصیر شما است. در دنیایی که رقابت حکم‌رانی می‌کند، آنکه عقب می‌ماند، از دید دیگران و حتی خودش، بازنده حساب می‌شود.\n پُل وِرهاگه در کتاب خود من چطور؟۲ برخی نتایج این ماجرا را برمی‌شمارد: همه‌گیرشدن خودزنی، اختلالات تغذیه، افسردگی، تنهایی، اضطراب عملکرد۳ و هراس اجتماعی. ایدئولوژی نئولیبرالیسم در بریتانیا بیش از هر نقطۀ دیگرِ اروپا پیاده می‌شود؛ پس شاید جای تعجب نباشد که این کشور، «پایتخت تنهایی اروپا» است. امروزه همۀ ما نئولیبرال هستیم.\n واژۀ نئولیبرالیسم در نشستی در سال ۱۹۳۸ در پاریس ابداع شد. در میان حاضرین آن نشست، دو نفر برای تعریف این ایدئولوژی آمده بودند: لودویگ فون‌میزس و فریدریش هایک. در نظر این دو اقتصاددان اتریشیِ دور از وطن، سوسیال‌دمکراسی که «نیو دیل»۴ فرانکلین روزولت و توسعۀ تدریجی دولت رفاه بریتانیا مصادیق آن بودند، نمادی از آن نوع جمع‌گرایی بود که هم‌طیف نازیسم و کمونیسم قرار می‌گرفت.\n هایک در راه بردگی۵ که در سال ۱۹۴۴ منتشر شد، استدلال می‌کرد که برنامه‌ریزی حکومتی با سرکوب فردگرایی، لاجرم به کنترل تمامیّت‌خواهانه منجر می‌شود. راه بردگی مانند دیوان‌سالاری۶ که فون‌میزس نگاشته بود، بسیار خوانده شد. کتاب هایک مورد‌توجه برخی افراد بسیار ثروتمند قرار گرفت که گمان می‌کردند آن فلسفه، فرصتی برای رهایی از قید مالیات و مقررات به آن‌ها می‌دهد. در سال ۱۹۴۷ که هایک اولین سازمان مروج دکترین نئولیبرالیسم یا انجمن مونت‌پلرین را بنیان گذاشت، میلیونرها و بنیادهایشان از آن حمایت مالی کردند.\n با کمک آن‌ها او دست‌به‌کار خلق چیزی شد که دنیل استدمن جونز در اربابان گیتی۷، «نوعی محفل بین‌المللی نئولیبرال» می‌نامد: حلقه‌ای فراملی از دانشگاهیان، بازرگانان، روزنامه‌نگاران و فعالان. حامیان ثروتمند این جریان، سلسله‌ای از اندیشکده‌ها را پایه‌ریزی کردند تا به اصلاح و ترویج آن ایدئولوژی بپردازند. ازجملۀ آن‌ها می‌توان به این‌ها اشاره کرد: مؤسسۀ امریکن انترپرایز، بنیاد هریتج، مؤسسۀ کاتو، مؤسسۀ امور اقتصادی، مرکز مطالعات سیاست و مؤسسۀ آدام اسمیت. همچنین حمایت مالی‌شان نثار کرسی‌ها و دانشکده‌های دانشگاهی، خصوصاً در دانشگاه‌های شیکاگو و ویرجینیا شد.\n هرچه گذشت، صدای نئولیبرالیسم گوش‌خراش‌تر شد. دیدگاه هایک این بود که حاکمیت باید رقابت را به‌گونه‌ای تنظیم کند که از شکل‌گیری انحصار جلوگیری کند؛ اما این دیدگاه، در میان حواریون امریکایی او از قبیل میلتون فریدمن، جای خود را به این باور داد که قدرت انحصار، ثمرۀ کارآمدی است.\n در جریان این گذار، اتفاق دیگری هم افتاد: این جریان، بی‌نام شد. در سال ۱۹۵۱ فریدمن سرخوشانه خود را نئولیبرال توصیف می‌کرد؛ اما اندکی بعد، زوال این نام آغاز شد. عجیب‌تر آنکه هرچه این ایدئولوژی سرزنده‌تر و این جریان منسجم‌تر می‌شد، هیچ جایگزین متداولی به‌جای آن نام نمی‌نشست.\n در ابتدا علی‌رغم حمایت مالی پررنگ، نئولیبرالیسم در حاشیه بود. در دوران پس از جنگ، اجماعی فراگیر برقرار بود: نسخه‌های اقتصادی جان مینارد کینز همه‌ جا اجرا می‌شدند، اشتغال کامل و رفع فقر هدف مشترک ایالات متحده و اکثر کشورهای اروپایی بود، نرخ سنگین مالیات برای ثروتمندان وضع می‌شد و حکومت‌ها بدون رودربایستی به‌دنبال حصول نتایج اجتماعی یعنی توسعۀ خدمات عمومیِ جدید و توسعۀ برنامه‌های ایمنی اجتماعی بودند.\n اما در دهۀ ۱۹۷۰ که فروپاشی سیاست‌های کینزی آغاز شد و بحران اقتصادی گریبان‌گیر هر دو سوی اقیانوس اطلس شد، درهای جریان اصلی به روی ایده‌های نئولیبرال باز شدند. به‌تعبیر فریدمن، «وقتی زمانی رسید که مجبور به تغییر شدیم… جایگزینی حاضر و آماده وجود داشت که انتخاب کنیم.» با کمک روزنامه‌نگاران و مشاوران سیاسی همدل، دولت‌های جیمی کارتر در ایالات متحده و جیم کالاهان در بریتانیا برخی مؤلفه‌های نئولیبرالیسم خصوصاً نسخه‌های آن برای سیاست‌گذاری پولی را به کار بستند.\n پس از آنکه مارگارت تاچر و رونالد ریگان به قدرت رسیدند، مابقی ماجرا نیز پیگیری شد: کاهش گستردۀ مالیات ثروتمندان، سرکوب اتحادیه‌های کارگری، مقررات‌زُدایی، خصوصی‌سازی، بُرون‌سپاری و رقابت در خدمات عمومی. سیاست‌های نئولیبرال از طریق صندوق بین‌المللی پول، بانک جهانی، پیمان ماستریخت۸ و سازمان تجارت جهانی، اغلب بدون رضایت دمکراتیک، بر بخش‌های عمده‌ای از دنیا تحمیل می‌شدند. جالب‌ترین بخش ماجرا اقتباس این سیاست‌ها توسط احزابی مانند احزاب کارگر و دمکرات بود که روزی‌روزگاری به چپ‌ها تعلق داشتند. به‌تعبیر استدمن جونز، «نمی‌توان آرمان‌شهر دیگری را تصوّر کرد که چنین تمام‌وکمال محقق شده باشد.»\n شعار «جایگزین دیگری در کار نیست» برای ترویج دکترینی که وعدۀ انتخاب و آزادی می‌دهد، شاید عجیب به نظر بیاید؛ اما به‌تعبیر هایک هنگام دیدار از شیلی۹ در زمان پینوشه، «ترجیح شخصی من، یک دیکتاتوری لیبرال است تا حکومت دمکراتیک عاری از لیبرالیسم». آن آزادی‌ای که نئولیبرالیسم عرضه می‌کند، همان‌که اگر در قالب عبارات کلی بیان شود، اغواگر است، عملاً به‌معنای آزادی گرگ‌ها است و نه برّه‌ها.\n آزادی از قید اتحادیه‌های کارگری و چانه‌زنی دسته‌جمعی یعنی آزادی برای پایین‌کشاندن دستمزدها. آزادی از قید مقررات، یعنی آزادی برای مسموم‌سازی رودخانه‌ها، به‌خطرانداختن کارگران، تحمیل نرخ‌های ناعادلانۀ بهره و عرضۀ بسته‌های مالی عجیب‌وغریب. آزادی از قید مالیات، یعنی رهایی از قید توزیع ثروت که مردم را از فقر بیرون می‌کشد.\n بنا به مستندات نائومی کلاین در دکترین شوک۱۰، نظریه‌پردازان نئولیبرال هوادار آن بودند که با استفاده از حواس‌پرتی مردم در زمان بحران‌ها، سیاست‌های نامحبوب تحمیل شوند؛ مثلاً پس از کودتای پینوشه، جنگ عراق و طوفان کاترینا که فریدمن آن را «فرصتی برای اصلاحات رادیکال درنظام آموزشی» نیواورلئان خوانده بود.\n هرجا تحمیل داخلی سیاست‌های نئولیبرال امکان‌پذیر نباشد، تحمیل بین‌المللی از طریق آن دسته پیمان‌های تجاری انجام می‌شود که بند «حل‌اختلاف دولت سرمایه‌گذار» در آن‌ها درج شده است: محکمه‌های بُرون‌مرزی، جایی است که بنگاه‌ها می‌توانند خواستار فسخ حمایت‌های اجتماعی و زیست‌محیطی شوند. هرگاه پارلمان‌ها به محدودسازی فروش سیگار، حفاظت از منابع آبی در برابر شرکت‌های معدن‌کار، متوقف‌سازی لایحه‌های انرژی یا جلوگیری از قلع‌وقمع دولت توسط شرکت‌های داروسازی رأی داده‌اند، آن بنگاه‌ها اقدام به پیگیری حقوقی و قضایی کرده‌اند و اغلب موفق بوده‌اند. دمکراسی به یک تئاتر تنزل یافته است.\n پارادوکس دیگر نئولیبرالیسم آن است که رقابت جهان‌گستر بر پایۀ رقم‌ها و مقایسه‌های جهان‌گستر است. نتیجه آنکه کارگران، آن‌ها که در جست‌وجوی شغل‌اند و همۀ انواع خدمات عمومی، درگیر گونه‌ای طاقت‌فرسا و پُرمشاجره از نظام‌های ارزیابی و نظارت می‌شوند که برای شناسایی برندگان و تنبیه بازندگان طراحی شده است. دکترین فون‌میزس که وعدۀ رهایی‌مان از شر آن کابوس دیوان‌سالارانه، یعنی «برنامه‌ریزی متمرکز» را می‌داد، خود درعوض کابوسی دیگر از همان جنس آفریده است.\n نطفۀ نئولیبرالیسم با خودخواهی بسته نشد؛ اما خودخواهی به‌سرعت در تاروپود آن جای گرفت. در دورۀ نئولیبرال، از سال ۱۹۸۰ در بریتانیا و ایالات متحده، رشد اقتصادی کُندتر از دهه‌های پیشین بوده است؛ اما نه برای اَبَرثروتمندان. نابرابری در توزیع درآمد و ثروت، پس از شصت سال کاهش مُدام، در این دوره افزایش یافت که علت آن را باید در سرکوب اتحادیه‌های کارگری، کاهش مالیات‌ها، افزایش اجاره‌بها، خصوصی‌سازی و مقررات‌زدایی جست‌وجو کرد.\n خصوصی‌سازی خدمات عمومی از قبیل انرژی، آب، قطارها، بهداشت و سلامت، آموزش، جاده‌ها و زندان‌ها یا به‌عبارت‌دیگر سپردن آن‌ها به دست بازار، به بنگاه‌ها امکان داده است که باجه‌های دریافت عوارض را راه‌اندازی کنند؛ درقبال سرمایۀ اصلی‌شان و نرخ اجارۀ آن به شهروندان یا دولت. اجاره یعنی درآمد بی‌زحمت، یعنی بهرۀ مالکانه. وقتی رقم متورم یک بلیت قطار را می‌پردازید، تنها بخشی از آن برای جبران بهایی است که متصدیانش بابت سوخت، دستمزدها، واگن‌ها و دیگر هزینه‌ها خرج کرده‌اند. مابقی آن رقم، انعکاس این واقعیت است که شما در چنگ آن‌ها گرفتار شده‌اید.\n آن‌هایی که مالک و مدیر خدمات خصوصی یا نیمه‌خصوصی بریتانیا هستند، با سرمایه‌گذاری اندک و مطالبۀ رقم‌های سنگین، ثروت‌های شگفت‌آوری به هم زده‌اند. در روسیه و هند، دارایی‌های دولت در ارزان‌فروشی‌های بی‌ضابطه به الیگارش‌ها۱۱ رسید. در مکزیک، کنترل تقریباً تمامی خطوط تلفن ثابت و همراه به کارلوس اسلیم داده شد که اندکی بعد ثروتمندترین مرد جهان شد.\n مالی‌سازی، تعبیری که اندرو سایر در کتاب چرا نمی توانیم از پس ثروتمندان بر بیاییم؟۱۲ معرفی کرده است نیز همین اثر را دارد. او استدلال می‌کند که «همانند اجاره‌بها، بهرۀ وام نیز بهرۀ مالکانه است که بی‌هیچ تلاشی حاصل می‌شود.» با فقیرترشدن فقرا و ثروتمندترشدن ثروتمندان، کنترل ثروتمندان بر داراییِ حیاتیِ دیگری نیز افزایش می‌یابد: پول. پرداخت گران‌بار بهرۀ وام‌ها یعنی انتقال پول از فقرا به ثروتمندان. وقتی‌که قیمت‌گذاری اموال و توقف سرمایه‌گزاری دولتی آواری از بدهی را روی سر مردم خالی می‌کند، تبدیل کمک‌هزینۀ دانشجویی به وام دانشجویی را به یاد بیاورید، بانک‌ها و مدیرانشان پول هنگفتی به دست می‌آورند.\n اندرو سایر می‌گوید مشخصۀ چهار دهۀ اخیر نه‌فقط انتقال ثروت از فقرا به ثروتمندان، بلکه انتقال آن بین رده‌های مختلف ثروتمندان بوده است: از آن‌ها که پولشان را با تولید کالاها یا خدمات جدید به دست می‌آورند، به آن‌ها که پولشان را با کنترل دارایی‌های موجود و گرفتن اجاره‌بها، بهرۀ وام یا سود سرمایه به دست می‌آورند. بهرۀ مالکانه جای درآمد زحمت‌کشانه را گرفته است.\n در هر نقطه از دنیا، سیاست‌های نئولیبرال ذیل سایۀ شکست بازار نشسته‌اند. نه‌تنها بانک‌ها، که بنگاه‌های مسؤول خدمات عمومی نیز بزرگ‌تر از آن شده‌اند که بتوان شکستشان را تحمل کرد. به‌تعبیر تونی جات در کتاب شر زمین را درمی‌نوردد۱۳، هایک فراموش کرد که به خدمات ملی حیاتی نمی‌توان اجازۀ فروپاشی داد؛ یعنی رقابت نمی‌تواند و نباید بی‌قید پیش برود؛ در غیر این صورت، کسب‌وکارها سود می‌برند و ریسک‌ها بر گردن دولت است.\n هرچه شکست بزرگ‌تر باشد، ایدئولوژی هم افراطی‌تر می‌شود. بحران‌های نئولیبرال، بهانه و فرصتی به حاکمیت‌ها می‌دهند تا مالیات‌ها را کاهش دهند، خدمات عمومی باقی‌مانده را خصوصی کنند، در شبکه‌های ایمنی اجتماعی خلل وارد کنند و برای بنگاه‌ها مقررات‌زُدایی و برای شهروندان مقررات‌گذاری کنند. امروزه دولت که از خودش نفرت دارد، دندان‌هایش را در تک‌تک اندام‌های بخش عمومی فرو می‌کند.\n شاید خطرناک‌ترین پیامد نئولیبرالیسم، نه بحران اقتصادی که پدید آورده است، بلکه بحران سیاسی باشد. با کاهش قلمرو دولت، توانمان برای تغییر جریان زندگی‌مان از طریق رأی‌دهی نیز محدود می‌شود. نظریۀ نئولیبرال می‌گوید که مردم می‌توانند انتخاب خود را از طریق خرج‌هایشان اِعمال کنند. اما توان خرج برخی بیش از دیگران است: در دمکراسیِ مصرف‌کنندگان یا سهام‌داران، رأی‌ها یک‌نواخت توزیع نشده‌اند. نتیجۀ ماجرا، توان‌زُدایی از فقرا و متوسطین است. با اقتباس سیاست‌های نئولیبرال توسط احزاب راست و چپ سابق، توان‌زُدایی به محرومیت از حقوق شهروندی تبدیل می‌شود. تعداد زیادی از مردم از دنیای سیاست کنار گذاشته شده‌اند.\n کریس هجز می‌گوید: «جنبش‌های فاشیست پایگاه خود را نه از میان فعالان سیاسی، بلکه در میان نافعالان سیاسی می‌سازند. منظور بازنده‌هایی هستند که، اغلب به‌درستی، احساس می‌کنند در تشکیلات سیاسی صدایشان شنیده نمی‌شود یا نقشی ندارند.» هرگاه بحث‌های سیاسی حکایت ما را نگویند، لاجرم به‌سوی شعارها، نمادها و احساس‌ها کشیده می‌شویم. به‌عنوان‌نمونه، گویا واقعیت‌ها و استدلال‌ها برای هواداران ترامپ معنایی ندارند.\n جات توضیح داده است که وقتی شبکۀ انبوه تعاملات میان مردم و دولت به چیزی در حد سلطه و فرمانبرداری کاسته شود، تنها نیروی باقی‌مانده‌ای که ما را پیوند می‌دهد، قدرت دولت است. احتمال بروز آن خودکامگی‌ای که هایک از آن می‌ترسید، زمانی بیشتر است که حکومت‌ها اقتدار اخلاقی ناشی از عرضۀ خدمات عمومی را از دست بدهند و بدین‌ترتیب به مرتبۀ «گول‌زدن، تهدید و نهایتاً اجبار مردم به تبعیت از خود» تنزل یابند.\n نئولیبرالیسم، همانند کمونیسم، خدایی است که شکست خورده است؛ اما جسد بی‌روح آن همچنان در اطراف می‌پلکد. یکی از علل این مسئله بی‌نامی آن است. یا به‌تعبیردقیق‌تر، خوشه‌ای از بی‌نامی‌هایش.\n دکترینِ ناپیدایی که دست ناپیدا[ی بازار] را ترویج می‌کرد، حامیان ناپیدا دارد. به‌کُندی و بسیار کُند، کشف اسامی تعدادی از آن‌ها شروع شده است. ما فهمیده‌ایم مؤسسۀ امور اقتصادی که در رسانه‌ها با قوت علیه وضع مقررات بیشتر برای صنعت دخانیات استدلال می‌کند، از سال ۱۹۶۳ مخفیانه از حمایت مالی شرکت دخانیاتِ بریتانیاامریکا برخوردار بوده است. ما کشف کرده‌ایم که چارلز و دیوید کُخ، دو نفر از مردمان بسیار ثروتمند دنیا، بنیان‌گذار مؤسسه‌ای بوده‌اند که جنبش تی‌پارتی۱۴ را راه انداخت. ما متوجه شده‌ایم که چارلز کُخ هنگام تأسیس یکی از اندیشکده‌هایش گفته است: «برای اجتناب از انتقادهای نامطلوب، نباید حرف چندانی از نحوۀ کنترل و هدایت این سازمان زده شود.»\n کلمات مورداستفادۀ نئولیبرالیسم بیش از آنکه شفاف‌ساز باشند، پنهانگرند. «بازار» انگار نظامی طبیعی است که مانند جاذبه یا فشار جوّ، تأثیری یکنواخت بر همۀ ما دارد. اما بازار عمیقاً درگیر روابط قدرت است. آنچه «بازار می‌خواهد» معمولاً مترادف با خواسته‌های بنگاه‌ها و رؤسایشان است. اندرو سایر می‌گوید «سرمایه‌گذاری» دو معنای کاملاً متفاوت دارد: یکی تأمین مالیِ فعالیت‌های مفید اجتماعی و تولیدی است؛ دیگری، خرید دارایی‌های موجود است برای سوءاستفاده کردن از اجاره‌بها، بهرۀ وام، سود سهام و سود سرمایۀ آنها. استفاده از یک کلمه برای فعالیت‌های مختلف، «منابع ثروت را استتار می‌کند» و بدین‌ترتیب ما را در تشخیص میان استخراج ثروت با خلق ثروت سردرگم می‌کنند.\n یک قرن پیش، آن‌ها که ثروتشان را ارث بُرده بودند، تازه‌به‌دوران‌رسیده‌ها را تمسخر می‌کردند. کارآفرینان خود را اجاره‌بگیر جا می‌زدند تا مقبولیّت اجتماعی کسب کنند. امروز رابطه‌ها برعکس شده‌اند: اجاره‌بگیران و میراث‌بران خود را کارآفرین جا می‌زنند. آن‌ها مدعی‌اند درآمد بی‌زحمت خود را با زحمت‌کشی به دست آورده‌اند.\n این گمنامی‌ها و سردرگمی‌ها با بی‌نامی و بی‌مکانیِ سرمایه‌داری مدرن، پیوند می‌خورند. این یعنی آن الگوی تفویض امتیازها که موجب می‌شود کارگران ندانند برای چه کسی زحمت می‌کشند، یعنی شرکت‌هایی که در شبکه‌ای از نظام‌های محرمانه و پنهان‌کار بُرون‌مرزی ثبت می‌شوند، یعنی نظام‌هایی چنان پیچیده که حتی پلیس هم قادر به کشف مالکان ذی‌نفع آن‌ها نیست، یعنی ترتیبات مالیاتی که سر حکومت‌ها شیره می‌مالند و بالأخره یعنی بسته‌های مالی که هیچ‌کس از آن‌ها سر درنمی‌آورد.\n از بی‌نامی نئولیبرالیسم به‌شدت نگهبانی می‌شود. آن‌ها که متأثر از هایک، فون‌میزس و فریدمن هستند واژۀ «نئولیبرالیسم» را رد می‌کنند و مدعی‌اند که این تعبیر امروزه فقط بار تحقیرآمیز دارد. این ادعا چندان عاری از حقیقت نیست. برخی از آن‌ها خود را لیبرال‌های کلاسیک یا اختیارگرا۱۵ می‌نامند؛ اما هردوی این تعبیرها گمراه‌کننده و ردگم‌کن است، چون چنین القا می‌کند که راه بردگی، دیوان‌سالاری یا اثر کلاسیک فریدمن سرمایه‌داری و آزادی حاوی هیچ نکتۀ بدیعی نیستند.\nعلی‌رغم همۀ این‌ها، نکته‌ای ستودنی در نئولیبرالیسم یا حداقل در مراحل آغازین آن وجود دارد. ننئولیبرالیسم، فلسفه‌ای متمایز و نوآور بود که شبکه‌ای منسجم از اندیشمندان و فعالان با برنامه‌ای عملیاتی و روشن آن را ترویج می‌کردند. صبور و پابرجا بود. آنچه «راه بردگی» بود به مسیر قدرت تبدیل شد.\n همچنین پیروزی نئولیبرالیسم، انعکاسی از شکست چپ است. در سال ۱۹۲۹ که اقتصاد آزاد به فاجعه انجامید، کینز نظریۀ اقتصادی جامعی برای جایگزینیِ آن تدوین کرد. وقتی الگوی کینزی در مدیریت تقاضا از کار افتاد، جایگزین حاضر و آماده‌ای برای آن وجود داشت. اما در سال ۲۰۰۸ که نئولیبرالیسم متلاشی شد، هیچ جایگزینی در کار نبود. به همین خاطر است که جسدهای بی‌روح همچنان می‌پلکند. هشتاد سال است که چپ و مرکز، هیچ چارچوب کلی نوینی از اندیشۀ اقتصادی خلق نکرده‌اند.\n هر بار نام‌آوردن از لُرد کینز، یعنی یک بار اعتراف به شکست. پیشنهاد راه‌حل‌های کینزی برای بحران‌های قرن بیست‌ویکم، یعنی چشم‌بستن بر سه مسألۀ اصلی: یک، بسیج مردم حول ایده‌های قدیمی دشوار است؛ دو، نقص‌هایی که در دهۀ هفتاد روشن شدند، هنوز حل نشده‌اند؛ سه و مهم‌تر از همه آنکه آن راه‌حل‌ها برای وخیم‌ترین مخمصۀ ما، یعنی بحران محیط‌زیست هیچ حرفی برای زدن ندارند. سازوکار الگوی کینزی، تحریک تقاضای مصرف‌کنندگان برای پیش‌بُرد رشد اقتصادی است. تقاضای مصرف‌کنندگان و رشد اقتصادی، محرک‌های اصلی ویرانی محیط زیست هستند.\n از تاریخ الگوی کینزی و نئولیبرالیسم می‌فهمیم که صرفاً مخالفت با یک نظام ورشکسته، کفایت نمی‌کند. باید جایگزین منسجمی عرضه کرد. وظیفۀ اصلی احزاب کارگر، دمکرات و طیف گسترده‌تر چپ‌ها، تدوین یک برنامۀ آپولو۱۶ اما این بار در حوزۀ اقتصاد است: تلاش آگاهانه برای طراحی نظامی جدید که در قوارۀ نیازهای قرن بیست‌ویکم دوخته شده باشد.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را جورج مونبیو نوشته است و در تاریخ ۱۵ آوریل ۲۰۱۶ با عنوان «Neoliberalism – the ideology at the root of all our problems» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۵ مرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «همۀ ما نئولیبرال هستیم» و با ترجمۀ‌ محمد معماریان منتشر کرده است.•• جورج مونبیو (George Monbiot) نویسندۀ کتاب‌های پرفروش وحشیانه: تغییر زمین، دریا و زندگی انسانی (Feral: rewilding the land, sea and human life) و عصر توافق: مانیفستی برای یک نظم جدید جهانی (The Age of Consent: A Manifesto for a New World Order) است. آخرین کتاب او چطور در این مخمصه گرفتار شدیم: سیاست، برابری، طبیعت (How Did We Get into This Mess Politics, Equality, Nature) نام دارد. آخرین پروژۀ او یک آلبوم موسیقی به نام شکستن طلسم تنهایی (Breaking the Spell of Loneliness) است که با همکاری اوان مک‌لنانِ موسیقی‌دان نوشته شده است. [۱] Panama Papers: مجموعۀ اسناد درزکرده از شرکتی پانامایی که با تأسیس شرکت‌های صوری، به پول‌شویی بنگاه‌ها و افراد ذی‌نفوذ جهانی کمک می‌کرده است. [۲] ?What About Me  [۳] Performance Anxiety: اضطراب عملکرد یا ترس از صحنه (Stage Fright) به اضطرابی اطلاق می‌شود که فرد از دیده شدن حاصل کار خود دارد. [۴] New Deal  برنامۀ اقتصادی و اجتماعی فرانکلین روزولت پس از رکود بزرگ ایالات متحده در سال ۱۹۲۹ برای بهبود وضعیت این کشور. [۵] The Road to Serfdom [۶] Bureaucracy [۷] Masters of the Universe [۸] Maastricht Treaty پیمانی که در سال ۱۹۹۲ میان اعضاء جامعۀ اروپا در شهر ماستریخت هلند امضاء شد که مبنای تشکیل اتحادیۀ اروپا بود. [۹] یکی از اولین ملت‌هایی که این برنامه را به‌صورت جامع اجرا کرد [۱۰] The Shock Docrtine [۱۱] Oligarch وابستگان حکومتی که در آن طبقۀ محدودی از نخبگان، حکم‌رانی می‌کنند [۱۲] Why We Can’t Afford the Rich [۱۳] Ill Fares the Land [۱۴] Tea Party یک جریان سیاسی آلترناتیو در ایالات متحده که هوادار رعایت قانون اساسی، کاهش مخارج دولت و مالیات‌ها و کاهش کسری بودجۀ این کشور است. [۱۵] Libertarian [۱۶] Apollo: برنامۀ فضانوردی امریکا که فتح ماه را هدف گرفته بود.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157695.json b/train/528157695.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2d3f1ea0adbd37b52310ea1023d82a9cdaeb4c1b
--- /dev/null
+++ b/train/528157695.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مقدمۀ مارشال برمن بر مانیفست کمونیست",
+  "subtitle": "انتشارات پنگوئن نسخۀ جدیدی از «مانیفست کمونیست» را در مجموعۀ آثار کلاسیک خود به چاپ رسانده است",
+  "introduction": "مارکس فکر می‌کرد که شکسپیر نخستین نویسندۀ تماماً مدرنِ جهان است. اما نویسنده‌ای در حد و اندازۀ شکسپیر نیز اگر نیروهای جدیدِ سرمایه‌‌داری نبود، نمی‌توانست در سراسر جهان نامبردار شود. توجه به نیروهای زاینده و بی‌سابقۀ سرمایه‌داری، نقطۀ تمایز مارکس از دیگر متفکرانِ رادیکالی بود که منتقدِ سرمایه‌داری بودند. بدین سبب است که متنِ مانیفست حزب کمونیست، با ستایشی تمام‌عیار از سرمایه‌‌داری آغاز می‌شود.",
+  "content": "دیسنت — امروزه و در آستانۀ قرن بیست و یکم مانیفست کمونیست کم‌تر از هر زمان دیگری خوانده می‌شود. مردمانی که در عنفوان جوانی‌شان هستند به‌دشواری روزهایی را به یاد می‌آورند که دولت‌های کمونیستی بر پهنۀ گسترده‌ای از جهان سیطره داشتند، سیطره‌ای که سال‌های مدیدی به درازا انجامید. سیستم آموزشی کمونیستی به طرق متعددی هم موفق بود و هم بسیار کارآمد؛ اما در این سیستم‌ها مارکس و انگلس همچون قدیسانی پرستیده می‌شدند و همین امر ساختار آموزشی این کشورها را معوج و مغشوش ساخته بود. مردمانی که هیچ تصوری از قدیسان حامی ندارند لابد نمی‌توانند چنان سیستمی را در خیالشان مجسم کنند (البته آمریکایی‌ها نباید خام‌دلانه تصور کنند که بی‌بروبرگرد در زمرۀ چنین مردمانی‌اند). برای دهه‌های بی‌شماری هر فردی که در هر جایی از جهان می‌خواست خود را در نهادهای کمونیستی بالا بکشد باید بندها و مضمون‌هایی از نوشته‌های مارکس را، همچون واجبی عینی، به‌جان حفظ می‌کرد و در وقت ضرورت با فصاحت تمام بر زبان می‌راند. البته انتظار این بود که فرد چیزی دربارۀ سایر ایده‌های مارکسی نداند؛ ایده‌هایی دربارۀ کار ازخودبیگانه، سلطۀ دولت و ایدۀ آزادی.\n پس از فروپاشی دیوار برلین در سال ۱۹۸۹ سیستم سیاسی کمونیسم نیز در چشم‌به‌هم‌زدنی سقوط کرد. در سرتاسر اروپای مرکزی و شرقی مجسمه‌های مارکس و انگلس را پایین کشیده و خرد کردند. تصاویر چنین لحظاتی تا مدتی عکس اول مجله‌ها بود. برخی، شکاکانه، بر آن بودند که خراب‌کردن مجسمه‌ها نیاز به سازمان و سامان‌دهیِ ویژه‌ای دارد و می‌پرسیدند کدام گروه، در پشت صحنه، این اقدامات را رهبری می‌کند. پاسخ هرچه باشد، ناگفتنی است که در پایان قرن بیستم بسیاری از شهروندانی که پیشتر در جوامع کمونیستی می‌زیستند احساس می‌کردند که زندگی بدون مارکس یعنی رهایی.\n طرفه اینکه افرادی که بیش از دیگران عمر خود را در کارِ خواندن مارکس گذرانده بودند نیز در این هیجان و شادی سهیم بودند؛ خواننده‌ای که شیفتۀ نویسنده‌ای است نمی‌خواهد محبوبش بدل به یکی از عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی «ساندی اسکول»۱ها شود که قرار است نماد حکمت خفیه باشند. آنها- و من باید بگویم «ما»ها – فقط زمانی به هیجان درمی‌آییم که ببینیم هالۀ قداست از پیرامون نویسندۀ محبوبمان به کناری رفته است. قدیس‌سازیِ دولت‌های کمونیستی از مارکس پس از ۱۹۱۷ فاجعه‌ای تمام‌عیار بود. هیچ متفکری نمی‌خواهد که بدل به شمایلی برای تیمّن و تبرک دیگران شود.\n روشنفکران در اقصی‌نقاط جهان به این ویرانی آخرزمانی به‌منزلۀ «گناهی مقدس»۲ خوشامد گفتند. یکی از مدیران قدیمی من در سیتی کالج – که در اروپای شرقی و در دوران حکومت‌های کمونیستی زیسته بود – می‌گفت که دیوار برلین فروریخته است و دیگر نباید به من اجازه بدهند تا مارکس درس دهم؛ چون «۱۹۸۹ثابت کرد که دوران تدریس مارکسیسم گذشته است». من به او گفتم با ازمیان‌رفتن دولت‌های پلیسی اتفاقاً امروزه خواندن مارکس بیش از هر زمان دیگری هیجان‌انگیز است، چون مارکسِ قدیس دست و پایش را جمع کرده است. حالا می‌توانیم بی‌واسطه چهره در چهرۀ متفکری بدوزیم که ما را با تناقض‌ها و دینامیک‌های حیات سرمایه‌داری آشنا کرد. او در پاسخ من فقط خندید؛ اما ظاهراً در پایان قرن این شادی فراگیر شده است. جان کسیدی، کارگزار مالی مجلۀ نیویورکر، در ۱۹۹۷ به ما می‌گفت که وال‌استریت مملو از گروه‌های تحقیقاتی‌ای است که آثار مارکس را زیر ذره‌بین گرفته‌اند تا بسیاری از ایده‌های محوری آثار مارکس را فهمیده و صورتبندی کنند: «جهانی‌شدن، نابرابری، فساد سیاسی، مدرنیزاسیون، فقر، پیشرفت‌های تکنولوژیک… ماهیت تخدیریِ هستیِ مدرن». او می‌گفت که مارکس «متفکر آیندۀ وال‌استریت» است.\n خواندن مانیفست می‌تواند بیش از هر کتاب دیگری که تاکنون نوشته شده است به ما دربارۀ این موضوعات و مضامین بیاموزد. عمدۀ جذابیت مانیفست از این ایده ناشی می‌شود که گسترۀ وسیعی از پدیدارهای مدرن با یکدیگر مرتبط‌اند. مارکس گاهی می‌کوشد تا این روابط را تبیین کند و در باقی موارد تبیین این نسبت‌ها را بر عهدۀ ما می‌گذارد.\n پرسش اینجاست که این ربط و نسبتها از چه سنخی‌اند. مارکس در وهلۀ نخست – و برخلاف تصور متعارف – سرمایه‌داری را تا حد اعجاب تحسین می‌کند. مارکس از همان ابتدای کتاب و در «بخش نخست: بورژواها و پرولتارها» فرایندهای برساخت مادی‌ای را توصیف می‌کند که سرمایه‌داری بدان دست یازیده و نیز به تحلیل هیجاناتی می‌نشیند که از دل این فرایند سر برآورده‌اند. وجه منحصربه‌فرد تحلیل مارکس از شیوۀ خاصی نشأت می‌گیرد که او فرایندهای تاریخی را با هیجانات و عواطف مرتبط می‌سازد. به دیدۀ او سرمایه‌داری این احساس را در افراد پدید آورد که گویی آنها در دل امری جادویی و لایُدرَک و لایوصَف قرار گرفته‌اند:\n بورژوازی توانسته نیروهای تولیدیِ‌‌ِ عظیم و غول‌آسایی خلق کند، فراتر است از هر آنچه مجموع نسل‌های پیشین ایجاد کرده‌اند. به‌بند کشیدنِ نیروهای طبیعت برای خدمت به انسان، تولید ماشینی، به کار گرفتن شیمی در صنعت و کشاورزی، کشتی بخار، راه‌آهن‌ها و …، مهیاساختنِ سرتاسرِ قاره‌ها برای کشاورزی، کانال‌کشیِ رودخانه‌ها و پدیدآوردنِ جمعیت‌هایی انبوه در یک چشم‌به‌هم‌زدن؛ مردمان کدام یک از قرون گذشته تصور می‌کردند که چنین نیروهای تولیدی‌ای در بطن کار اجتماعی نهفته باشد؟\n یا در بند قبلی، دربارۀ دینامیسم درونی سرمایه‌داری -که هم مادی است و هم معنوی- چنین می‌نویسد: حیات و ممات بورژوازی تماماً بسته است به انقلاب مداوم در ابزار تولید و از این طریق در روابط تولید و، توأم با آنها، انقلاب در تمامیت روابط جامعه… انقلاب مداوم در تولید، آشفتگی بی‌وقفۀ مناسبات اجتماعی، تردید و اضطراب فراگیر و بی‌پایان از جمله خصایصی هستند که دوران بورژوازی را از تمامی دوران‌های دیگر متمایز می‌سازد. تمامی روابط فسرده و یخ‌زده، هم‌عنان با سلسله‌ای از تعصبات و جزمیات کهن و تقدیس شده، محو می‌شوند و همۀ روابط تازه‌شکل‌گرفته پیش از آنکه قوام بگیرند فرومی‌پاشند. هرآنچه سخت و استوار است دود می‌شود و به هوا می‌رود؛ هرآنچه مقدس است عرفی می‌شود و انسان، ناگزیر، خود را چهره در چهرۀ شرایط واقعی زندگی‌اش و روابطش با همنوعش می‌بیند.\n بخش اول مانیفست مملو است از جمله‌هایی با طنینی همچون جملات بالا. معاصران مارکس این جملات را نادیده نگرفتند؛ به دیدۀ برخی رفقای رادیکالِ مارکس، مانند پرودن و باکونین، ستایش او از سرمایه‌داری خیانتی به قربانیانِ این نظام بود. این اتهام هنوز این طرف و آن طرف شنیده می‌شود و باید بدان پاسخی درخور داد. مارکس از سرمایه‌داری متنفر بود، اما منافع عظیم مادی و معنوی‌ای را نیز که محصول سرمایه‌داری بود از نظر دور نمی‌داشت. مارکس می‌خواست تمامی افراد از محصولات این نظام بهره‌مند شوند نه اینکه طبقۀ کوچک حاکم آن‌ها را به انحصار خویش درآورد. این گفتۀ مارکس زمین تا آسمان متفاوت است با جنون توتالیتاریستی‌ای که مشخصۀ افراطیانی بود که می‌خواستند همه چیز را به آتش بکشند. برخی از این منتقدان، مانند پرودن، فی‌الواقع از خود دوران مدرن منزجر بودند و خواب دوران طلایی‌ِ روستاهای دهقانی را می‌دیدند که هر کس در جایگاه خویش قرار داشت و خود را سعادتمند می‌دید. برخی افراطیان دیگر، از نویسندۀ کتاب مکاشفات تا توماس مونتسر تا ورلاکِ جوزف کنراد تا یونابامبر، در واقع خشمشان معطوف به نفس واقعیت و حیات انسانی بود. این خشمِ آخرالزمانی موجدِ هیجاناتی آنی و زودگذر بود. نظرگاه خود مارکس، اما، سنجیده‌تر و پیچیده‌تر بود و به درد ساده‌اندیشانی نمی‌خورد که در پی پاسخی فوری بودند. از سوی دیگر، دیدگاه مارکس مناسب آنانی است که دست از خام‌دلی‌ها شسته‌اند و خود را مواجه با جهانی می‌بینند که به‌مراتب پیچیده‌تر و مبهم‌تر از جهانی است که رفقای مارکس می‌دیدند.\n مارکس نخستین کمونیستی نبود که جهانِ خلاقانۀ سرمایه‌داری را می‌ستود. این رویکرد را می‌توان در آثار برخی از بزرگترین «سوسیالیست‌های اتوپیست» نسلِ پیش از مارکس دید، یعنی افرادی همچون رابرت اوون، سن‌سیمون و پیروان خوش‌فکر آن‌ها؛ اما مطمئناً مارکس نخستین نویسنده‌ای بود که سبکی پدید آورد که این خلاقیت را در پیشگاه قرن بیستم آشکار و آفتابی می‌کرد. برای خوانندگانی که با زبان تی. اس. الیوت و ازرا پاوند و اتباعشان پرورش یافته‌اند بسیار آسان است که ظرایف هنری و شاعرانۀ مانیفست را بعینه ببینند. مارکس در مانیفست پهنۀ گسترده‌ای از ایده‌ها و مسائل را پیش چشم آورده است که تاکنون هیچ کس نتوانسته بود آن‌ها را یکجا کنار هم جای دهد. اگر بتوانید افقی را تصور کنید که مارکس به تصویر کشیده، گامی اساسی به‌سوی فهم جهان مدرن برداشته‌اید.\n من سبک ویژۀ مانیفست را نوعی سبک غنایی اکسپرسیونیستی می‌دانم. پاراگراف‌ها یکی پس از دیگری همچون موج خود را بر صورت ما می‌کوبند و ما را خیس و لرزان بر جای می‌نهند. نثرِ مارکس با شتابی نفس‌گیر پیش می‌تازد و ما را بی‌هیچ راه و راهنمایی جولانگاه تاخت‌وتازش می‌کند؛ مرزها و محدودیت‌ها را یکی پس از دیگری در هم می‌شکند و مدام ما را در دریای ایده‌ها و تجربیات غوطه‌ور می‌سازد. برای مارکس فهرست‌ها نقشی اساسی ایفا می‌کنند، چنانکه برای هم‌روزگارانش مانند دیکنز و ویتمن. بخشی از افسون این سبک برگرفته از القای این حس است که فهرست‌ها هیچ نهایتی ندارند و به روی حال و آینده گشوده‌اند؛ فهرست ما را فرامی‌خواند تا خودمان تجربه‌ها و ایده‌ها و چیزها را در کنار هم گرد آوریم و حتی خود را نیز از قلم نیندازیم؛ اما به نظر می‌رسد که هر یک از مؤلفه‌های این مجموعه‌ها در آستانۀ تصادم با یکدیگرند و چه‌بسا کل این انبوهه به ضربتی از هم بپاشد. از هر پاراگراف که به پاراگراف بعدی گذر می‌کنیم در این احساس غرقه می‌شویم که در صعب‌العبورترین و خطرخیزترین گردنۀ قرون نوزدهم سوار سریع‌ترین و عظیم‌ترین قطار زمانه شده‌ایم و گرچه چراغ‌ها را روشن کرده‌ایم اما در راهی قدم برمی‌داریم که هیچ راه و رهنمایی دیده نمی‌شود.\n***\nبه نظر مارکس چشم‌گیرترین خصیصۀ دوران مدرنْ افق جهانی و بافت جهان‌وطنانۀ آن است. بسیاری از مردم امروزه چنان دربارۀ اقتصاد جهانی سخن می‌گویند گویی این پدیده به‌تازگی از کتم عدم بیرون آمده است. مارکس به ما کمک می‌کند تا طریقه‌ای را مشاهده کنیم که اقتصاد جهانی از طریق آن در سرتاسر جهان عمل می‌کند:\n نیاز به گسترشِ مداومِ بازارْ بورژوازی را بر آن داشته است تا سرتاسر کرۀ خاکی را درنوردد. بورژوازی باید در هر رخنه‌ای خانه کند؛ در همه‌جا مستقر شود و با همه جا رابطه‌ برقرار کند.\n بورژوازی، با بهره‌کشی از بازار جهانی، به مصرف و تولید در سرتاسر جهان صبغه‌ای جهان‌وطنانه بخشیده است… تمامی صنایع ملی ریشه‌دار و کهن‌آیین یا از بین رفته‌اند یا هم‌اکنون در حال زوال‌اند. صنایع جدید صنایع ملی قدیمی را از بن برانداخته‌اند. فرایند تولیدی این صنایع جدید برای ملل متمدن حکم مرگ و زندگی را دارد، صنایعی که محصولاتش نه‌فقط در خود این کشورها که در اقصی‌نقاط این کرۀ خاکی مصرف می‌شود.\n مارکس بر آن بود که این فرایند گسترش جهانی نمایانگر یکی از خیره‌کننده‌ترین آیرونی‌های تاریخ است. بورژواهای مدرن عموماً در بند آرزوها و خواست‌های حقیرشان گرفتارند؛ بااین‌حال، تقاضای وقفه‌ناپذیر بورژواها برای کسب سود آن‌ها را به دامان همان افق بی‌نهایت و ساختار-رانۀ۳ سیری‌ناپذیری می‌اندازد که یادآور قهرمانان بزرگ رمانتیک است، قهرمانانی همچون دون ژوان، چایلد هارولد یا فاوستِ گوته. شاید تنها فکر و ذکر آن‌ها افزایش سودِ شخصی‌شان باشد، اما همین کوته‌بینیِ آن‌ها فرایند ادغام و یکپارچه‌سازی‌ای را می‌آغازد که چشم بشر تاکنون به خواب هم ندیده است؛ چشم‌اندازِ حقیرانه و سطحی آن‌ها راه را بر ژرف‌ترین دگرگشت‌ها می‌گشاید؛ فعالیتِ اقتصادیِ صلح‌آمیزِ آن‌ها تک‌تک جوامع بشری را، از بدوی‌ترین قبایل تا اتحاد جماهیر شوروی قدرتمند، نیست و نابود می‌کند، چنان‌که گویی بمبی بر سر آن‌ها فرود آمده است. مارکس با تمام وجود متنفر است از بلایی که توسعۀ سرمایه‌دارانه بر سر انسان آورده است، اما بر آن است که افق جهانی‌ای که سرمایه‌داری پیش روی انسان گشوده است یکی از بزرگترین دستاوردهای بشری بوده است و سوسیالیسم و کمونیسم باید بر روی این بنیان‌ بالا روند. فراموش نکنیم که بند انتهایی مانیفست از کارگران «در سرتاسر جهان» می‌خواهد که متحد شوند.\n یکی از رویدادهای سرنوشت‌ساز دوران مدرن این است که برای نخستین بار در تاریخ فرهنگی جهانی بسط و اشاعه پیدا کرد. مارکس در زمانی دست به قلم می‌برد که رسانه‌های جمعی تازه داشتند از آب و گل درمی‌آمدند. تحلیل مارکس در قفای گوته بود، گوته‌ای که در سال پایانی عمرش و در گفت‌وگو با اکرمان از «ادبیات جهانی» دم می‌زد. اکنون از آن زمان بیش از صد و پنجاه سال می‌گذرد و به نظر می‌رسد که می‌توانیم آن رویداد تازه را «فرهنگ جهانی» بنامیم. مارکس نشان می‌دهد که چگونه این فرهنگ به‌نحو خودجوش راهش را از میانۀ بازار جهانی می‌گشاید و به پیش می‌رود:\n به جای خواست‌های کهن -که صرفِ تولیدات داخلی می‌توانست برآورده‌شان سازد- خواست‌های تازه‌ای پا به عرصه می‌نهند که برای برآورده‌ساختن‌شان نیازمند تولیدات دیگر کشورها و اقلیم‌ها هستیم. به جای خودکفایی ملی و محلی، وابستگی متقابل و روابط همه‌جانبۀ ملت‌ها جایگیر می‌شود. این امر به‌یکسان دربارۀ فراورده‌های مادی و فکری صادق است. آفریده‌های فکری تک‌تک ملت‌ها بدل به ملک مُشاع همگان می‌شود… و از خاکستر ادبیات‌های ملی و محلی، ادبیات جهانی سر بر می‌آورد.\n مارکس بر آن بود که شکسپیر، که در طلیعۀ دوران مدرن آثار خود را می‌نوشت، نخستین نویسندۀ تماماً مدرنِ جهان است. مارکس در دوران دانش‌آموزی‌اش بسیاری از نمایشنامه‌های شکسپیر را از سویدای جانش آموخته بود. در دهۀ ۱۸۴۰ هیچ به ذهن مارکس خطور نمی‌کرد که قرار است تا چه اندازه با ادبیات انگلیسی در هم بیامیزد. پس از شکست انقلاب ۱۸۴۸ در آلمان، مارکس تقریباً نیمی از زندگیش را در تبعید در لندن گذراند. او در طی این دوران صدها مقاله نوشت که در ابتدا انگلس ترجمه‌شان می‌کرد. روز به روز به تعداد مقالات مارکس برای نشریات انگلیسی‌زبان افزوده می‌شد و او عمدۀ مقالاتش را در نیویورک دیلی تریبون با عنوان «مخاطب اروپایی ما» می‌نوشت. عمدۀ مشغلۀ مارکس در این سالها تحریر سرمایه بود، کتابی که در هر صفحه‌اش می‌توان پانوشت‌هایی از زبان‌ها و  فرهنگ‌های مختلف مشاهده کرد. همسر مارکس، ینی، در لندن بدل به منتقدی معتبر شد که برای نشریات آلمانی‌زبان دربارۀ تئاتر لندن می‌نوشت. دخترش، الینور، نخستین مترجم مادام بواریِ فلوبر و دشمن مردم ایبسن و نیز یکی از بنیانگذاران «کامیونیتی ارگانایزینگ» بود که روزهای یکشنبه در پارک «همستد هیت» نمایشنامه‌های شکسپیر را اجرا می‌کردند. همۀ این امور در حالی جریان داشت که خانوادۀ مارکس در فقر و مصیبت دست و پا می‌زدند و حتی از آپارتمانشان نیز بیرونشان می‌کردند؛ آنها نمی‌توانستند زمستانها بیرون بروند، چون بسیاری از لباس‌هایشان را گرو گذاشته بودند؛ اما هیچ کدام از این‌ها باعث نشد که دست از فعالیت‌هایشان بردارند.\n بینش مارکس دربارۀ فرهنگ جهانی، مجموعاً، ایده‌های پیچیده‌ای را به میان انداخته است. نخست، گسترش نیازهای انسانی: بازار پیچیده و پیوسته در حالِ گسترشِ جهانی، به‌یک‌باره، خواهش‌های انسان‌ها را شکل و گسترش چشم‌گیری داده است. مارکس ما را دعوت می‌کند که این خیال را در ذهنمان بپرورانیم که معنای این بازار جهانی برای نحوۀ غذا خوردن، لباس پوشیدن، دین‌داری، عشق‌ورزی و صمیمانه‌ترین روابطمان و نیز زندگی عمومی‌مان چه خواهد بود. دیگری، ایدۀ فرهنگ‌ها به‌منزلۀ «ملک مُشاع»: هر چیزی که در هر جا و توسط هرکسی ایجاد شده باشد برای همۀ افراد در سرتاسر جهان حصول‌پذیر و در دسترس است. امروزه سرمایه‌گذاران و کارسالاران برای به دست آوردن پول کتاب (یا کتاب الکترونیک) منتشر می‌کنند؛ نمایشنامه می‌سازند و کنسرت برگزار می‌کنند؛ گالری‌های هنرهای تجسمی برگزار می‌کنند و در این قرن پسامارکسی نرم‌افزارها و سخت‌افزارهایی برای فیلم‌های سینمایی، رادیو، تلویزیون و رایانه‌ها تولید می‌کنند. با این حال، این بار نیز همچون گذشته تاریخ از میان دستان آنها می‌لغزد و به بیرون می‌پرد؛ مردم می‌توانند در فرهنگ (یک ایده یا تصویری شاعرانه، یک قطعه موسیقی، افلاطون، شکسپیر، موسیقی اسپیریچوال – که کل خانوادۀ مارکس در دهۀ ۱۸۶۰ آن را یاد گرفته بودند) تصرف کنند حتی اگر نتوانند آن را به عقد مالکیتشان درآورند. اگر فرهنگ‌های مدرن را به منزلۀ «ملک مشاع» آدمیان لحاظ کنیم و شیوه‌هایی را در نظر بگیریم که موسیقی پاپ، فیلم‌های سینمایی، آثار ادبی و تلویزیون از رهگذر آن‌ها این احساس را در ما برمی‌انگیزانند که گویی جهان خانۀ ماست، آنگاه بهتر می‌توانیم این تصویر را در مخیله‌مان بگنجانیم که چگونه روزی از روزها مردم در سرتاسر جهان در منابع جهان سهیم و شریک می‌شوند.\n این بینش دربارۀ فرهنگ تاکنون به‌ندرت به بحث و بررسی گذاشته شده است، اما بی‌شک یکی از امیدبخش‌ترین و افق‌گشاترین بینش‌های کل حیات فکری مارکس است. از حدود یک قرن پیش تاکنون، گشایش و بسطی که در صنعت فیلم‌سازی، تلویزیون، رادیو و رایانه رخ داده است زبان بصری جهانشمولی پدید آورده و همین امر است که ایدۀ فرهنگ جهانی را بیش از پیش ملموس و مجسم ساخته است؛ امروزه روز، بسیاری از بهترین کتاب‌هایی که می‌خوانیم و زیباترین موسیقی‌هایی که می‌شنویم ملغمه و تلفیقی هستند از فرهنگ‌های مختلف. این نیمۀ پر لیوان است، اما خبر بد اینجاست که بسیاری از نوشته‌های نویسندگان چپ در این باره سرشار از تلخی و نامیدی است. برخی چنان می‌نویسند گویی فرهنگ صرفاً محمل دیگری برای استثمار و سرکوب است و فی‌نفسه هیچ ارزش و اعتباری ندارد. به دیدۀ برخی دیگر، اذهان مردم چیزی نیست مگر محفظه‌ای پوک که در آن هیچ چیز یافت نمی‌شود مگر آنچه سرمایه در آن منطبع کرده است. برای آزمون این مدعا کافی است برخی از مقالاتی را که دربارۀ «گفتمان‌های هژمونیک و ضدهژمونیک» نوشته شده‌اند بخوانید (یا تلاش کنید بخوانید).\n***\nاما اگر سرمایه‌داری در بسیاری از طرق پیروز بوده است پس مشکلش کجاست؟ چرا ارزش دارد انسان عمر و حیاتش را بر سر مبارزه با آن بگذراند؟ (چنان‌که مارکس گذراند) در قرن بیستم، جنبش‌های مارکسیستی عمدتاً بر این استدلال مأخوذ از سرمایه تأکید می‌ورزیدند که کارگران در جوامع بورژوایی همواره به فقر کشیده می‌شده‌اند. این استدلال روزگاری صادق بود و انکار آن در حکم انکار بدیهیات (مثلاً در دوران رکود بزرگ)؛ اما این گفته دربارۀ آمریکای شمالی و اروپای غربی در روزگار جوانی من صادق نیست. بسیاری از اقتصاددانان مارکسیست، از طریق چرخش‌های دیالکتیکی، به دامان اعداد متشبث می‌شدند تا این دعوی را بر کرسی بنشانند؛ اما مشکل مبنایی این شیوۀ بحث آن است که پرسش از تجربۀ انسانی را به پرسش از اعداد فرومی‌کاهد. همین امر منجر بدان شده که شیوۀ تفکر و استدلال‌ورزی مارکسیسم پهلو به پهلوی سرمایه‌داری بزند.\n در مانیفست گه‌گاه به صورت‌هایی از این ادعا برمی‌خوریم؛ اما من این دعوی را بیشتر نوعی کیفرخواست سفت‌وسخت علیه سرمایه‌داری می‌انگارم، کیفرخواستی که حتی در اوج چرخۀ کسب‌وکار نیز بر صدق دعوی‌اش پا می‌فشارد، آن‌هم در زمانه‌ای که بورژواها و مدافعانشان غرقه در سرمستی‌شان‌اند. این کیفرخواست چیزی نیست مگر همان بینش مارکس در این باره که جامعۀ بورژوایی مردم را مجبور می‌کند تا چگونه باشند: مردم باید تمامی احساستشان برای همدیگر را به یک سو نهند تا بلکه بتوانند جایی در این جهان سرد و بی‌رحم پیدا کنند. جامعۀ بورژوایی «هیچ پیوندی میان انسان‌ها بر جا نمی‌گذارد مگر صرف خودپرستی، مگر حق‌الزحمۀ سنگدلانه». این جامعه «هر نوع ارزش‌ سانتی‌مانتالی را در آب‌های یخ‌زدۀ محاسبۀ خودپرستانه غرق می‌سازد»؛ هر ایده‌ای از آزادی را فرومی‌کاهد به «مفهومی منفرد و غیرمعقول از آزادی؛ تجارت آزاد»؛ «تمامی پرده‌های سانتی‌مانتال خانواده را می‌دَرَد و روابط خانوادگی را به صرف روابط مبتنی بر پول تنزیل می‌دهد»؛ «پزشکان، وکلا، کشیشان، شعرا و دانشمندان را بدل می‌کند به کارگران مزد بگیرش»؛ «به بیان دیگر، به جای استثماری که در نقاب توهمات دینی و سیاسی روی پوشیده، استثماری مستقیم، عریان، وقیحانه و سنگدلانه را جایگزین کرده». جامعۀ بورژوایی مردم را مجبور می‌کند تا به قیمت بقاء به هر خفتی تن در دهند.\n سنت مارکسیستی در قرن بیستم به این سو متمایل است که بورژواها را با قدرت کنترلی مافوق انسانی تصویر کند: هر چه رخ می‌دهد فقط به بورژواها کمک می‌کند تا «سرمایۀ بیشتری انباشت کنند». باید این نکته را به یاد داشت که نظر مارکس دربارۀ بورژواها بسیار متغیر است. مارکس آن‌ها را به «ساحرانی» تشبیه می‌کند که دیگر نمی‌توانند نیروهایی را به بند انقیاد درآورند که از جهان اسفل به مدد اوراد و طلسم‌هایشان بیرون کشیده‌اند. مارکس البته گوشۀ چشمی به فاوست گوته دارد اما در عین حال به سنت بلندبالای کیمیاگرانه‌ای تلمیح می‌زند که هدفش به عرش رساندن فرودستانی بود که در فقر دست و پا می‌زدند. البته افسون آن جادو هیچ گاه اثر نکرد. مارکس می‌گوید در عوض آنچه اتفاق افتاد صرفاً این بود که راه «بر بحران‌های ویرانگرتر و گسترده‌تر گشوده شد و راه‌هایی که می‌شد به وساطت آن‌ها جلوی بحران‌ها را گرفت از میان رفت». نجات‌یافتگان بحران مالی ۲۰۰۸ بعدها طعم این قدرت جادویی را با تمام وجودشان مزمزه کردند، بحرانی که میلیون‌ها نفر را چنان مسحور و مفتون ساخت تا بیش از آنچه ضرورت اقتضا می‌کرد دست از امید بشویند. جالب توجه است که ببینیم آیا مردم چیزی آموخته‌اند از تمام‌کارهای عجیب و غریبی که نام‌هایی چون میداف را بر صدر اخبار نشاند. مارکس هراس داشت که مردم از این وقایع چیزی نیاموزند. در سرمایه‌داری مدرن، حتی ورزیده‌ترین اذهان نیز ممکن است یک‌شبه تا مرحلۀ بدویت افول کنند. مردمانی که این نیرو را دارند تا عالمی از نو بسازند، به نظر، هنوز مشغول فروشکستنِ خودشان‌اند. مارکس سرشار از امید است اما نگرانی‌های جدی‌ای نیز پیوسته ضمیرش را می‌خلد.\n بیش از صد و پنجاه سال است که ما با حجم عظیمی از آثاری مواجهیم که به طبقه‌ای حمله می‌کند که در آن هر کسی که بتواند سنگدلی بیشتری پیشه کند موفق‌تر است؛ اما همین نیروهای اجتماعی نیز بر اعضای گروه گسترده‌ای فشار می‌آورند که مارکس «طبقۀ کارگری مدرن» می‌خواندشان. این طبقه همواره از مسئلۀ هویت جعلی در رنج بوده است. بسیاری از خوانندگان مارکس همیشه بر این تصور بوده‌اند که «طبقۀ کارگر» فقط افرادی را شامل می‌شود چکمه پایشان است و در صنایع و کارخانه‌ها یقۀ آبی دارند و دستهایشان پینه بسته است و رنجور و گرسنه‌اند. این دسته از خوانندگان متوجه تغییر ماهیت نیروی کار در دینای امروز شده‌اند: نیرویی که روزبه‌روز تحصیل‌کرده‌تر می‌شود، یقه‌سفید است و در بخش خدمات کار می‌کند (نه در کارخانه‌ها) و جزوی از طبقۀ متوسط محسوب می‌شود. همین تصویر باعث می‌شود که این خوانندگان تصور کنند ما امروزه به‌نوعی با «مرگ سوژه» مواجهیم و بدین نتیجه می‌رسند که طبقۀ کارگر در حال از بین رفتن است و تمامی امیدها برای این طبقه نقش بر آب شده است. مارکس تصور نمی‌کرد که طبقۀ کارگر در حال آب‌رفتن است: در تمامی جوامع صنعتی، این طبقه یا اکثریت مطلق است یا بدل به اکثریت مطلق خواهد شد. به دیدۀ مارکس، افزایش عددی طبقۀ کارگر قادرش می‌سازد تا «نبرد دموکراسی را ببرد». مبنای محاسبۀ سیاسی مارکس مفهومی است ساده و در عین حال جامع:\n طبقۀ مدرن کارگری بدل به طبقه‌ای از رنجبران خواهد شد که فقط تا آن زمان می‌توانند نفس بکشند که بتوانند کاری پیدا کنند و فقط می‌توانند کاری پیدا کنند که منجر به انباشت سرمایه شود. این کارگران، که ذره‌ذره خودشان را می‌فروشند، مانند هر قطعۀ دیگری در دستگاه سوداگری، در واقع، کالاهایی بیش نیستند و مداوماً در معرض تمامی فرازونشیب‌های مسابقۀ کسب سود و بالا و پایین‌های بازار هستند.\n در تحلیل مارکس نه کار کردن در کارخانه مؤلفۀ نهایی و اثرگذار است، نه کار یدی و نه حتی فقیر بودن. تمامی این‌ها به‌سرعت و با بالا و پایین رفتن عرضه و تقاضا در تکنولوژی و سیاست عوض می‌شود. واقعیت حیاتی و تعیین‌کننده نیاز توست به فروختن کارت برای بقاء، به تکه‌تکه‌کردن شخصیتت برای فروش، به نگاه کردن به آینه و فکر کردن به اینکه «امروز دیگر چه برایم باقی مانده تا بفروشم؟»؛ واقعیتْ هراس و اضطراب پایان‌ناپذیر توست از اینکه حتی اگر امروز هم چرخ بر مرادت بچرخد، فردا شاید روزی دیگر باشد که نتوانی کسی را پیدا کنی که آنچه را داری یا آنچه را هستی بخرد؛ واقعیت این است که بازار ملوَّن چشم در چشم تو می‌دوزد و، به‌مانند بسیاری دیگر، به تو می‌گوید: «تو هیچ ارزشی نداری»؛ واقعیت این است که تو، هم از نظر فیزیکی و هم از نظر متافیزیکی، تبعید شده‌ای تا در سرما بمیری. مرگ یک دستفروشِ۴ «آرتور میلر»، یکی از شاهکارهای مسلم ادبیات آمریکا، روایتی است جاندار از وحشتی که بیشتر اعضای طبقۀ کارگر در جهان مدرن روزانه با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. نوشته‌های اگزیستانسیالیستی – که من حدود نیم‌قرن پیش با خواندن آنها بزرگ شدم – این روال را با ژرفا و زیبایی بی‌نظیری به تصویر کشیده است؛ با این حال بصیرت‌های این دست‌نوشته‌ها هنوز به‌نحو غریبی ناملموس است. خواندن مانیفست به ما کمک می‌کند تا از نزدیک این بصیرت‌ها و نیز اضطراب‌های عصر مدرن را لمس کنیم.\n مارکس می‌داند که بسیاری از مردمانِ طبقۀ کارگر از جایگاه و موقعیت خویش غافلند. آنها لباس‌های شیک می‌پوشند و در خانه‌های شیک زندگی می‌کنند؛ چون اکنون تقاضای مناسبی برای کارشان وجود دارد و آنها نیز کارشان را به‌خوبی انجام می‌دهند. آن‌ها حتی ممکن است با سرخوشی خود را یکی از صاحبان سرمایه بینگارند، اما هیچ تصوری ندارند که خانه‌ای بر آب بنا کرده‌اند و هر آنچه ساخته و پرداخته‌‌اند می‌تواند به‌چشم‌برهم‌زدنی دود شود و به هوا رود. آنها شاید نتوانند تشخیص دهند که حقیقتاً کیستند و متعلق به کدام طبقه‌؛ اما زمانی از خواب بیدار می‌شوند که از کار بیکار شوند؛ تعلیق شوند؛ کارشان به دیگران سپرده شود؛ تعدیل شوند یا با آمدن تکنولوژی جدیدی مهارتشان بی‌مصرف شود. علاوه‌براین، بسیاری از کارگرانِ ژنده‌پوشی که مهارت کافی ندارند شاید قاصر از دریافت این واقعیت باشند که بسیاری از کارگزاران آنها، علی‌رغم تمامی ادا و اطوارهایشان، حقیقتاً هم‌طبقۀ آنها هستند و زندگیشان به همان تُردی و شکنندگی زندگی خودشان. چگونه می‌توان این حقیقت را با مردمی در میان گذاشت که آن را نمی‌فهمند یا تابِ تحملش را ندارند؟ پیچیدگی این ایده‌ها سبب شده است که در جامعۀ مدرن حرفۀ تازه‌ای ایجاد شود، حرفه‌ای ضروری برای بقای این جامعه: سازمان‌دهنده۵.\n گروهی که هویتش به‌عنوان کارگر برای مارکس حیاتی است و در واقع مارکس نیز خود عضوی از این طبقه بود: روشنفکران.\n بورژوازی هر نوع فعالیتی را که تاکنون محترم شمرده می‌شد و با ستایش و اعجاب از آن سخن می‌رفت از هالۀ قداستش محروم ساخته است و پزشکان، وکلا، کشیشان، شعرا و دانشمندان را به کارگران مزد بگیرش بدل کرده است.\n این گفته بدان معنی نیست که این فعالیت‌ها معنا یا ارزششان را از دست داده‌اند؛ حتی می‌توان گفت که این کنش‌ها معنای ضروری‌تری پیدا کرده‌اند؛ اما مسئله اینجاست که مردم فقط از طریق کار کردن برای سرمایه است که می‌توانند آزاد باشند تا آنچه را می‌خواهند انجام دهند. حتی خود مارکس نیز مجبور بود بر همین سبیل زندگی کند. او در طول مدتی چهل‌ساله، روزنامه‌نگاری بی‌نظیر بود. گاهی برای نوشتن پولی می‌گرفت و اغلب اوقات نه. مارکس به‌خوبی این نکته را دریافته بود که چگونه کارگران می‌توانند خود را سازمان دهند و چگونه توانایی آنها برای سازمان‌دهی می‌تواند زندگی در قرن نوزدهم را بسیار انسانی‌تر از آن چیزی کند که در دهۀ ۱۸۴۰، زمانۀ مکتوب شدن مانیفست و ابتدای حیات فکری خود مارکس، متداول بود؛ اما آن زمان هیچ کس نمی‌دانست که چگونه می‌توان آفرینندگان فرهنگ را سازمان بخشید. در زمانۀ مارکس انبوهی از نویسندگان و هنرمندان علیه سرمایه‌داری موضع می‌گرفتند؛ اما موضع مارکس منحصربه‌فرد و متمایز از دیگران بود.\n در قرن بیستم و بیست و یکم، گسترۀ فرهنگ‌ها بسط فوق‌العاده‌ای پیدا کرده است. روشنفکران مجبورند تا برای کمپانی‌های دارویی، استودیوهای فیلم‌سازی، رسانه‌های توده‌ای، نهادهای آموزشی و بهداشتی، سیاستمداران و امثالهم کار کنند و بدین ترتیب همواره خلاقیتشان را به پای سرمایه‌داران می‌ریزند تا آن‌ها به فرایند تراکم سرمایه‌شان سرعت بخشند. این امر سبب می‌شود که روشنفکران، علاوه بر وحشت و اضطرابی که خود در جایگاه خویش حس می‌کنند، تحت‌الشعاع همان استرس‌هایی قرار گیرند که همۀ کارگران در عصر مدرن از آن رنج می‌برند. هرچه روشنفکران وقت و توان بیشتری مصروف کار خویش می‌کنند تا آن را معنادارتر سازند، تضادشان با کارفرمایان بالادستی‌شان فزونی می‌یابد. در قرن بیستم، این آفرینندگان فرهنگ هستند که آن را راس و ریس کرده و سامان می‌بخشند؛ اما، چنانکه تاریخ سرمایه مکرراً بر این امر شهادت داده، تکنولوژی می‌آموزد تا خود را در مقیاسی بسیار گسترده‌تر سامان بخشد. در قرن بیست و یکم، اینترنت ابعادی یکسره جدید از این تضاد را هویدا ساخته است؛ انتشاراتی‌ها، روزنامه‌ها و مجلات در حال فروپاشی‌اند. امروزه، روشنفکران مجبورند تا نبردی تازه را آغاز کنند، نبردی فرسایشی برای دموکراسی: آنها می‌جنگند تا فرهنگ را زنده نگاه دارند. ما نتیجۀ این نزاع را به‌قطع نمی‌دانیم. کثیری از روشنفکران به فهم این روابط پنهان نائل آمده‌اند و دریافته‌اند که خودشان هم چیزی نیستند مگر کارگرانی در عرض بقیه؛ اما بسیاری هم هنوز از در انکار درمی‌آیند. بسیاری از ما می‌توانیم دربارۀ اموری بیندیشیم که ترجیح می‌دادیم آنها را انجام می‌دادیم. مارکس احتجاج می‌کند که ما باید یاد بگیریم تا خود را سازمان دهیم و سازمان‌ خویش را حفظ کنیم و بیاموزیم که چگونه باید در این نبرد جنگید. اگر در این نبرد ببازیم دروازه‌های بسیاری را بسته‌ایم، نه‌تنها به روی خود بلکه به روی همگان.\n***\nمارکس افقی پهناور پیشاروی خود داشت: او می‌توانست تخیل کند که هزاران مایل دورتر از جایی که زندگی می‌کند زندگی بر کدام روال می‌گردد. مارکس در لندن می‌زیست که در آن زمان پویاترین اقتصاد جهان را داشت؛ اما در عین حال می‌توانست چشمانش را به روی ابهامات و گنگی‌های رشد اقتصادی باز کند. در طول دو دهۀ گذشته، پویاترین اقتصاد جهان از آن چین بوده است. بخش عمدۀ قدرت چین از طبقۀ کارگرش و توان حیرت‌انگیزشان نشأت می‌گیرد؛ اما تا همین اواخر این طبقه کاملاً منفعل بوده است. من در سال ۲۰۰۵ حدود یک ماه در چین به سر بردم و هنوز از آنچه در آنجا دیدم در حیرتم. من در کنفرانسی در دانشگاه چجیانگ در استان هانگژو شرکت کرده بودم. من به شهرهای بسیاری رفتم و با روشفکرانی از سنین مختلف ملاقات کردم. در کنفرانس حدود سی چینی و سه آمریکایی شرکت کرده بودند؛ اما فقط آمریکایی‌ها بودند که انقلاب چین را به خاطر اقداماتی که انجام داده بود و موفقیت‌هایی که به دست آورده بود تحسین می‌کردند؛ اما خود چینی‌ها بر این عقیده راه می‌پیمودند که گویی تاریخ چین بدل به نسخه‌ای رنگ‌ورورفته از آمریکای دهۀ 50 میلادی شده است. به نظر آنها «کمونیستهای چینی» به موجوداتی مریخی می‌ماندند و نه افرادی که از سنخ پدر و مادرشان و حتی خودشان بودند. مدارس و کالج‌ها در چین حق تدریس آثار متفکران غربی را ندارند و این کار به نام مارکس انجام می‌پذیرد. من دربارۀ آثار و زندگی مارکس در نیمۀ دوم قرن نوزدهم در لندن سخن گفتم و چین امروز را انگلستان آن زمان مقایسه کردم. دربارۀ استحالۀ طبقۀ کارگر در بریتانیا نیز حرف زدم و گفتم که در جامعۀ پویای مدرن دیگر جایی برای انفعال طبقاتی وجود ندارد. سخن من در آنجا این بود که بخش‌های هیجان‌انگیز مانیفست دقیقاً حال و اوضاع چین در قرن بیست و یکم را پیش‌بینی می‌کند. بسیاری از افرادی که با آنها سخن می‌گفتم بر این باور بودند که در چین سیستم طبقاتی و قشربندی اجتماعی وجود ندارد و به همین دلیل نمی‌توان مقولات و مفاهیم مارکسی را دربارۀ جامعۀ چین به کار بست. برخی البته بر این باور نبودند اما مردم چین امروزه، مانند گذشته، به‌خوبی می‌دانند که مجبورند چگونه فکر کنند.\n متأسفانه دانش‌آموزان شرکت‌کننده به من می‌گفتند که مقاله‌ام از کنفرانس حذف شد. برخی از آنها می‌گفتند که بسیار دوست داند که اگر فرصتی پیش بیاید آثار مارکس را بخوانند. من به آنها گفتم که مهم‌ترین چیزی که باید در این باره بدانند این است که خود آنها نیز بخشی از طبقۀ کارگرند و طبقۀ کارگر توان آن را دارد تا خود را سازمان دهد. به آنها کتابها و وب‌سایتهایی معرفی کردم و برایشان آرزوی موفقیت کردم. اکنون و در سال ۲۰۱۰، مجموعه‌‌مقالاتی در چین منتشر شده که در آن هم آثاری از من موجود است و البته از همه مهم‌تر آثاری از خود مارکس. من انتشار این مجموعه‌مقالات را طلیعه‌ای می‌بینم بر بیداری طبقۀ کارگر در چین و سازمان‌دهی‌شان در مقیاسی کلان. آیا آن‌ها می‌توانند پیروز شوند؟ کسی نمی‌داند؛ اما می‌توان امیدوار بود که جبهه‌ای دیگر در «نبرد برای دموکراسی» باز شده است.\n***\nبه دیدۀ مارکس طبقۀ کارگر در جهان مدرنْ اجتماعی است جهان‌گستر که در انتظار وقایع آینده‌اند. این امکانات گسترده به تاریخ سازمان‌دهی طبقۀ کارگر جاذبه و شکوه خاصی بخشیده است. فرایند ایجاد و گسترش اتحادیه‌ها صرفاً یکی از سیاست‌های گروه‌های ذی‌نفع نیست، بلکه بخشی اساسی است از آنچه لسینگ «آموزش نسل بشر» می‌نامدش. به نظر مارکس، به‌موازات اینکه طبقۀ کارگر به دانشی روشن دربارۀ کیستی‌اش می‌رسد، به درک این واقعیت نیز می‌رسند که برای اینکه خودشان باشند نیازمند یکدیگرَند. کارگران به‌مرور متوجه این واقعیت می‌شوند؛ زیرا جامعۀ بورژوایی آنها را مجبور می‌سازد تا باهوش‌تر باشند تا در هاویۀ پیوسته‌اش جان بدر برند. اگر یاد بگیریم که تا دست در دست کارگرانی بگذاریم که ممکن است در ظاهر زمین تا آسمان با ما متفاوت باشند اما در حقیقت یکی از ما هستند، بدین معنی است که ما توانسته‌ایم بر وحشت این جهان غلبه کنیم و جایگاه خودمان را در این هاویۀ پرآشوب بیابیم.\n این بخشی ضروری از بصیرت‌ اخلاقی‌ای بود که در مانیفست نهفته است؛ اما مانیفست بعد اخلاقی دیگری نیز دارد که با کلید‌واژه‌های دیگری ابراز شده است، اما از منظر انسانی به همین اندازه ضروری است. بسیاری از حرکت‌های کمونیستی تاریخ که از افلاطون آغاز می‌شوند، نظم اجتماعی‌ای را نشانه رفته‌اند که در آن وجود فردی از طریق نوعی کل اشتراکی خرد می‌‌شود. جهان رادیکال سال‌های ۱۸۴۰ که مارکس در آن پرورش یافت سرشار از مردمی بود که این‌گونه می‌اندیشیدند. نوشته‌های اولیۀ مارکس سرشار از ناسزا نسبت به چیزی هستند که خود مارکس آن را «کمونیسم خشن وبی‌فکر» می‌نامید. او همواره تأکید داشت که کمونیسم یعنی آزادی خود و این بدین معنی بود که انقلاب آینده به طبقات و نزاع‌های طبقاتی پایان خواهد داد و لذت بردن از جهانی را ممکن خواهد کرد که در آن «شکوفاییِ آزاد هر شخص شرط شکوفایی آزادِ همگان است». مارکس در باب کمونیسم به‌مثابه راهی برای خوشبخت‌کردن انسان‌ها نظر می‌کند. نخستین جنبۀ خوش‌بختی برای او «شکوفایی» است، شکوفایی صرفاً به معنای تکرار خویشتن تا بی‌نهایت نیست، بلکه به معنای منازلِ بی‌نهایت ِ تغییر و رشد است. این‌گونۀ خوشبختی به نحو متمایزی مدرن است و با گسترش لاینقطع اقتصاد بورژوازی به آگاهی رسیده است؛ اما جامعۀ بورژوازی مدرن انسان‌ها را وادار می‌کند که در تطابق با نیازهای بازار شکوفا شوند: برخی چیزها را فروش می‌تواند شکوفا کند، برخی را فروش نمی‌تواند سرکوب کند و چیزهای دیگری نیز هستند که اصلاً پدید نمی‌آیند. مارکس بر علیه شکوفایی کج و معوجی که از جانب بازار تحمیل می‌شود و برای «شکوفایی آزاد» می‌جنگد، نحوه‌ای از شکوفایی که «خود» می‌تواند کنترلی بر آن داشته باشد.\n این اصرار بر شکوفایی آزاد در مقابل شکوفایی‌ای که توسط بازار تحمیل شده است، ایده‌ای است که مارکس با هوشمندترین و شریف‌ترین لیبرال‌های قرن نوزدهم همچون جان استوارت میل بر سر آن اشتراک دارد. میل همچون مارکس «شکوفایی آزاد» را ارزش انسانی‌ بنیادین می‌دانست؛ اما هرچه که میل پیرتر شد، متقاعد شد که گونه‌ی کاپیتالیستیِ مدرنیزاسیون سبب رقابت توان‌فرسا، دنباله‌روی اجتماعی و بی‌رحمی نسبت به دیگران می‌شود و بهترین ظرفیت‌های مدرنیزاسیون را مسدود می‌سازد. بزرگترین لیبرالِ جهان در سال‌های پایانی حیاتش خود را سوسیالیست می‌دانست.\n به نحوی آیرونیک لیبرالیسم و سوسیالیسم در زمینی با یکدیگر مشترک‌اند که ممکن است برای هردوی آن‌ها مشکل‌زا باشد. گذشته از هر چیز اگر آقای کورتز زنده باشد چه؟ و اگر «شکوفایی آزادِ» قابل اطمینان، اعماق وحشتناک طبیعت انسان را بیرون بریزد چه؟ داستایوفسکی، نیچه و فروید همگی ما را وادار کردند تا با وحشت‌ها مواجه شویم. مارکس و میل، هردو، ممکن است بگویند تا زمانی که ما بر عرصۀ اجتماعی غلبه نکرده‌ایم، هیچ راهی نیست که بتوانیم بگوییم تباهیِ درونی ما تا چه اعماقی ادامه می‌یابد. فرآیند دست‌یافتن بدان نقطه، جایی که در آن راسکولنیکف در دی‌اونیو۶ نمی‌پوسد و جایی که در آن سویدریگایلف صدها جسم و روح را در تصاحب خود ندارد، آنقدر طولانی هست که به همه‌ی ما کاری تدریجی برای انجام دادن ارزانی کند؛ و حتی اگر بدان نقطه برسیم و بفهمیم که انسان بد درونی ما هرگز ناپدید نخواهد شد، دست‌کم آموخته‌ایم که چطور برای دفاع مشترک‌ از خودمان با همدیگر همکاری کنیم. تروتسکی در سال‌های ۱۹۲۰ به این باور رسیده بود که روان‌کاوی حقی انقلابی برای دفاع از خودمان دربرابر خودمان بوده است.\n***\nمن روایت محبوبم از مانیفست را گذاشته بودم برای آخر کار. این روایت متعلق به هانس مورگنتا است. نظریه‌پرداز بزرگ روابط بین‌الملل که به عنوان پناهنده‌ای فراری از دست نازی‌ها به آمریکا آمد. من این روایت را در دهۀ هفتاد در دانشگاه سیتی‌یونیورسیتی نیویورک از او شنیدم. او داشت از کودکی خودش در باواریای پیش از جنگ جهانی اول برای ما حرف می‌زد، پدر مورگنتا، پزشکی در محله‌ای متعلق به طبقۀ کارگر (بیشتر آن‌ها معدنچی بودند) در شهرِ کوبورگ بود و در آن دوره شروع کرده بود به این‌که پسرش را نیز در ویزیت‌های خانگی با خود همراه کند. بیشتر بیماران او از مرض سل جان می‌سپردند، یک پزشک در آن سال‌ها نمی‌توانست کار خاصی برای نجات بیماران مبتلا به سل کند، اما می‌توانست به بیماران کمک کند که بامتانت جان بسپارند. کوبورگ از آن‌جور جاهایی بود که بسیاری از بیمارانِ در حال مرگ تقاضا می‌کردند که یک انجیل با آن‌ها به خاک سپرده شود؛ اما وقتی پدر مورگنتا از کارگران خود سؤال کرد که آخرین درخواستشان چیست، بسیاری از آن‌ها گفتند آخرین درخواستشان این است که به جای انجیل با یک مانیفست به خاک سپرده شوند. آن‌ها به دکتر التماس می‌کردند اطمینان حاصل کند که نزدیکانشان در دم مرگشان نسخه‌های جدیدی از مانیفست برای آن‌ها می‌خرند و این‌که مراقب باشد کشیش فضولانه داخل نشود و لحظۀ آخر را تغییر ندهد. خود مورگنتا در آن زمان خیلی جوان‌تر از آن بود که بتواند کتاب‌ را برای کارگران بخرد؛ اما این‌که اطمینان حاصل کند که خانواده‌ی کارگران کتاب را خریده‌اند به اولین مسئولیت سیاسی او بدل شد. او می‌خواست اطمینان حاصل کند که ما هم، مثل خانواده‌های آن کارگرها، حتماً یک نسخه از مانیفست برای خودمان تهیه می‌کنیم.\n قرن بیستم با تخریب گستردۀ تمثال مارکس پایان یافت. گفته می‌شود که ما در «عصر پست‌مدرن» هستیم: قرار نیست دیگر نیازی به روایت‌های عظیم یا ایده‌های بزرگ داشته باشیم. بیست سال بعد، خود را در چنگ روایت‌های متفاوتی گرفتار خواهیم دید: روایت‌هایی از جامعۀ پویای جهانی‌ای که با کوچک‌سازی و تقلیل بیش از پیش به چیزی واحد بدل شده است، کارِ واقعی ناپدید می‌شود تا سهام کمپانی‌ها بتواند صعود کند، تا پولدارها بتوانند پولدارتر شوند و بیش از بیش به خاطر آنچه بر سر جهان ما آورده‌اند به خود تبریک بگویند. معدودی از ما امروزه با این احساس مارکس همدلند که آلترناتیوی روشن برای کاپیتالیسم در جهان وجود دارد. اما بسیاری از ما به چشم‌انداز رادیکال مارکس، به خشم او و به عقیدۀ او که مرد و زنِ مدرن توانِ آن را دارند که جهانی بهتر خلق کنند ایمان داریم و یا دست‌کم در خصوص آن خیال‌پردازی می‌کنیم. به نحوی دور از انتظار امر آیکونیک ممکن است متقاعد‌کننده‌تر از امر آیرونیک به نظر برسد: آن شخصیت ریشوی کلاسیک، آن اتئیست که در هئیتِ پیامبری انجیلی درآمده بود، هنوز بسیاری سخن برای گفتن دارد. در آغاز قرن بیستم کارگرانی بودند که آماده بودند با مانیفست کمونیست بمیرند، در آغاز قرن بیست و یکم شاید کارگران بیشتری آماده باشند تا با آن زندگی کنند.\nنسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: [۱] Sunday-school یکی از نهادهای آموزشی مسیحی است که عموماً جلسات تعلیم و تدریس دینی‌شان را یکشنبه‌ها برگزار می‌کردند و همین امر منشأ نامشان است. این مدارس دینی در انگلستان سابقه‌ای ۲۵۰ ساله دارند. [مترجم] [۲] fortunate fall گناه یا خطای مقدس (به لاتین Felix culpa) عبارتی در الهیات مسیحی است که نخستین بار سنت آگوستین در اشاره به گناه اولیه به کار برد. منظور گناهی است که موجبات خیری بزرگتر، مثلاً رستگاری روح، را فراهم می‌کند و در متون عمومی به معنی حادثه یا حوادث بدی است که منجر به نتیجۀ خوبی می‌شود. [مترجم] [۳] drive-structure [۴] Death of a Salesman [۵] the organizer [۶] Avenue D\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157696.json b/train/528157696.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d101d12883624350ddbfd6966d61eda238a8c86e
--- /dev/null
+++ b/train/528157696.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا میلیون‌ها نفر از مردم عادی آمریکا از ترامپ حمایت می‌کنند؟",
+  "subtitle": "بزرگ‌ترین رازِ کنونی امریکا انگیزۀ هواداران دونالد ترامپ نامزد جمهوری‌خواهِ ریاست جمهوری امریکا است",
+  "introduction": "تقریباً هر روز ماجراهایی عجیب از حماقت رأی‌دهندگان به دونالد ترامپ، در رسانه‌ها منتشر می‌شود. از نظر تحلیل‌گران ترامپ فردی نژادپرست است؛ پس قاعدتاً باید محرکِ پایگاه هواداران ترامپ، نژادپرستی باشد. اما کارشناس مسایل سیاسی آمریکا، توماس فرانک، می‌گوید این همۀ ماجرا نیست. او با اشاره به مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که مسئلۀ «مهاجرت» از نظر رأی‌دهندگان به ترامپ در درجۀ سوم اهمیت قرار دارد. پس با این حساب انگیزۀ اصلی هواداران دونالد ترامپ چیست؟",
+  "content": "توماس فرانک، گاردین —  می‌خواهیم بزرگ‌ترین رازِ کنونی امریکا را رمزگشایی کنیم: انگیزۀ هواداران دونالد ترامپ نامزد جمهوری‌خواهِ ریاست جمهوری امریکا چیست؟ \n به این علت آن را «راز» می‌خوانم که طبقۀ کارگر سفیدپوستی که بدنۀ اصلی پایگاه هواداران ترامپ را تشکیل می‌دهند، با تعدادی شگفت‌انگیز در اجتماعات حضور می‌یابند و استادیوم‌ها و آشیانۀ فرودگاه‌ها را پر می‌کنند؛ اما روی‌هم‌رفته، دیدگاه‌های آن‌ها را در روزنامه‌های معتبر نمی‌بینیم. این نشریات در صفحۀ نظرات خود دقت زیادی به خرج می‌دهند تا دیدگاه‌های تقریباً هر نوع گروه جمعیتی را منعکس کنند؛ اما دائماً «کارگران یقه‌آبی» را نادیده می‌گیرند. دیدگاه‌های طبقۀ کارگر برای این دنیا چنان بیگانه است که وقتی نیک کریستوف، مقاله‌نویس روزنامۀ نیویورک‌تایمز، می‌خواست با یکی از هواداران ترامپ مصاحبه کند. شخصی ساختگی درست کرد و از زبان او به پرسش‌های خود پاسخ داد. \n اگر اعضای طبقۀ متخصص بخواهند طبقۀ کارگر را درک کنند، روش سنتی این است که با کارشناسان صاحب‌نظر در موضوع مشاوره کنند. وقتی از این صاحب‌نظران دربارۀ جنبش ترامپ می‌پرسیم، همۀ توجه خود را به یک اتهام عمده معطوف می‌کنند: تعصب. می‌گویند فقط نژادپرستی تواناییِ راه‌اندازیِ چنین جنبشی را دارد. این پدیده همچون توفان تورنادو که انبوه خانه‌های اعیانی را درمی‌نوردد، ساختار موروثیِ حزب جمهوری‌خواه را درمی‌نوردد. \n خودِ ترامپ شاهد و سندی عالی برای این یافته است. او به دلقک بددهنی می‌ماند که به‌نحوی نظام‌مند به‌سراغ فهرست گروه‌های قومی امریکا رفته و تک‌تکِ آن‌ها را آزرده است. او قصد دارد میلیون‌ها مهاجر فاقد مدرک اقامت را اخراج کند. او می‌خواهد سفر مسلمانان به ایالات متحده را ممنوع کند. او رهبران زورگو و دیکتاتورهای زیادی را تحسین می‌کند و حتی نقل‌قولی از موسولینی را نیز در توییتر بازنشر کرده است. این دلقک مو طلایی در میانِ طیف وسیعی از متعصبان توانسته است حمایت پرشورِ عمدۀ نژادپرستان و نیز حمایت آمیزه‌ای متنوع از منزجرین را جلب کند. آنان کسانی‌اند که تک‌تکشان از شوق راهیابیِ متعصبی تمام عیار به کاخ سفید آرام‌وقرار ندارند. \n تحلیلگران، کلیت مبارزۀ انتخاباتی ترامپ را ازاین‌دست مسائل جنون‌آمیز و تکان‌دهنده می‌دانند. ترامپ به‌ظاهر فردی نژادپرست است؛ پس قاعدتاً باید محرکِ پایگاه هواداران ترامپ، نژادپرستی باشد. تیمتی ایگان، مقاله‌نویس روزنامۀ نیویورک‌تایمز، نژادپرستیِ ترامپ را فقط از چشم همین مردم می‌بیند: «هواداران دونالد ترامپ به‌خوبی می‌دانند که او مدافع چیست: مدافع تنفر از مهاجران، برتری نژادی و رعایت‌نکردن نزاکت اولیه که عامل پیوستگی جامعه است.» \n تقریباً هر روز ماجراهایی عجیب از حماقت رأی‌دهندگان به ترامپ در رسانه‌ها منتشر می‌شوند. شمار مقالاتی که طرف‌داران ترامپ را به تعصب متهم می‌کنند، اگر نگوییم چندین‌هزار، به چندصدتا می‌رسد. در جمع نویسندگان، از هر گروهی که باشند، این مقالات وجود دارد؛ از محافظه‌کاران گرفته تا لیبرال‌ها و کارشناسان بی‌طرف. اخیراً تیتر یکی از مقالات هافینگتن‌پست به‌صراحت عنوان کرد: «ترامپ برندۀ «سه‌شنبۀ بزرگ» شد؛ چون امریکا نژادپرست است.» یکی از گزارشگران نیویورک‌تایمز از طریق تطبیق نقشۀ طرف‌داران ترامپ با جست‌وجوهای نژادپرستانه در گوگل نشان داد که هواداران ترامپ چقدر متعصب‌اند. همه می‌دانند که شوروشوق هواداران ترامپ چیزی نیست جز افشای جاهلانۀ ماهیتِ امریکاییان سفیدپوستی که از حضور یک سیاه‌پوست در کاخ سفید به خشم آمده‌اند. جنبش ترامپ پدیده‌ای یکنواخت و موجی گسترده از تنفر نژادی است. طرف‌داران متعصبِ این جنبش نه‌تنها قابل‌درک نیستند، بلکه در واقع ارزش درک ندارند.\n•••\nهفتۀ گذشته [اوایل مارس] تصمیم گرفتم تا چند ساعت از سخنرانی‌های ترامپ را شخصاً تماشا کنم. مردی را دیدم با سخنان طولانی و ملال‌آور، لاف‌زن و تهدیدگر که حتی وقتی معترضانش را از محل سخنرانی او بیرون می‌رانند، نگاهی مغرورانه به خود می‌گیرد. این چیزها باعث انزجارم شدند؛ همان‌طور که ترامپ بیست سال است که مایۀ انزجارم بوده است. اما متوجه چیز جالبی نیز شدم. در سخنرانی‌هایی که دیدم، ترامپ بخش زیادی از وقت خود را صرف صحبت دربارۀ موضوعی کاملاً قانونی می‌کرد. این موضوع را حتی می‌توان مسئله‌ای چپ‌گرا دانست. \n آری؛ دونالد ترامپ دربارۀ تجارت سخنرانی کرد. درواقع اگر بخواهیم بر اساس زمانی که ترامپ صرف صحبت دربارۀ تجارت می‌کند، درباره‌اش قضاوت کنیم، شاید بتوان گفت که بزرگ‌ترین و یگانه دغدغۀ او تجارت است؛ نه برتری سفیدها و نه حتی برنامۀ او برای ساخت دیوار حائل در مرز مکزیک که شهرت سیاسیِ اولیه‌اش را مدیونِ آن است. او در مناظرۀ سوم مارس نیز دوباره از تجارت گفت. وقتی از وی دربارۀ انتقادات میت رامنی سؤال کردند، او بحث را به تجارت کشاند. \n به نظر می‌رسد این مسائل فکرش را مشغول کرده‌اند: معاملات آزادِ ویرانگری که رهبران ما انجام داده‌اند و شرکت‌های بسیاری که تأسیسات تولید خود را به سرزمین‌هایی دیگر منتقل کرده‌اند و تماس‌های تلفنی‌ای که قصد دارد با مدیران ارشد آن شرکت‌ها برقرار کند و به وضع تعرفه‌هایی سنگین تهدیدشان کند، مگر اینکه به ایالات متحده بازگردند. \n ترامپ رؤیای خود را با ایدۀ دیگری که مطلوب چپ‌گراهاست، شاخ و برگ داد؛ اینکه تحت رهبری او، دولت در صنعت دارو قیمت‌گذاریِ رقابتی خواهد کرد. او تعجب می‌کند که در این حوزه «ما به‌صورت رقابتی قیمت‌گذاری نمی‌کنیم!» این واقعیتی دیگر است و البته برنامه‌ای بی‌ارزش و افسانه‌ای که دولت جرج دابلیو. بوش به ارمغان آورده است. ترامپ از تأسیسات صنعتی‌نظامی نیز انتقاد می‌کند و می‌گوید که به‌لطف قدرت لابی‌گران صنعتی، دولت مجبور به خرید هواپیماهای بی‌کیفیت اما گران‌قیمت شده است. \n بنابراین او اینگونه به پیشنهاد عجیب خود برای فروش اشاره می‌کند: ازآنجاکه ترامپ خودش بسیار ثروتمند است۱، تحت نفوذ لابی‌گران تجاری و کمک‌های مالی قرار نمی‌گیرد. همچنین ازآنجاکه این معامله‌گرِ نامدار به قدرتِ فاسدکنندۀ تأمین مالی در مبارزات انتخاباتی وابسته نیست، می‌تواند از طرف ما معامله کند و این خود امری «خوب» است، نه «بد». البته احتمال اینکه او در عمل چنین کند، بسیار اندک است. به نظر می‌رسد او در این مورد و موارد بسیار دیگر فردی ریاکار باشد؛ اما دست‌کم ترامپ از این حرف‌ها می‌زند. \n همۀ این سخنرانی‌ها تعجبم را برانگیختند؛ چون به یاد ندارم که در مقالاتی که در ماه‌های اخیر دربارۀ ترامپ خوانده بودم، از تجارت حرف زیادی به میان آمده باشد. انتظار می‌رود او در دفاع از سفیدپوستان وارد جنگی یک‌جانبه شده باشد. آیا می‌توان گفت که همین مباحثِ تجاری، کلیدی برای درک پدیدۀ ترامپ است؟\n•••\nتجارت مسئله‌ای است که امریکایی‌ها را بر اساس وضعیت اجتماعی‌اقتصادی، چند قطبی می‌کند. از نظر طبقۀ متخصص که شامل اکثر چهره‌های رسانه‌ای، اقتصاددانان، صاحب‌منصبان واشینگتن و متنفذان دموکرات می‌شود، خوبی و شکوهِ آنچه که «تجارت آزاد» می‌نامند، چنان روشن است که نیازمند هیچ‌گونه توضیح و تحقیق یا حتی تفکر نیست. رهبران جمهوری‌خواه و دموکرات در این باره اتفاق‌نظر دارند و هیچ‌چیز نمی‌تواند آن‌ها را از رؤیایی که از درس مبانی اقتصاد در ذهن دارند، منصرف کند. \n از نظر هشتاد یا نوددرصد باقی‌ماندۀ امریکا، تجارت معنایی بسیار متفاوت دارد. این روزها یک فایل ویدیوئی در اینترنت پخش شده که سالنی پر از کارگران شرکت کریر، تولید کنندۀ دستگاه‌های تهویۀ هوا در ایندیانا، را نشان می‌دهد؛ در این فیلم یکی از مدیران بلندپایۀ شرکت می‌گوید که قرار است کارخانه به شهر مونتری در مکزیک منتقل شود. همچنین به آن‌ها می‌گوید که کارشان را از دست خواهند داد. \n وقتی این ویدئو را می‌دیدم، به همۀ استدلال‌هایی می‌اندیشیدم که از اوایل دهۀ ۱۹۹۰ تاکنون در این کشور دربارۀ تجارت داشتیم. به همۀ حرف‌های شیرینی فکر می‌کردم که دربارۀ اثبات علمیِ خوبیِ تجارت آزاد از اقتصاددانان شنیده‌ایم و به شیوه‌هایی که روزنامه‌هایمان برای تمسخر کسانی در پیش گرفته‌اند که می‌گویند پیمان‌نامه‌هایی مثل «قرارداد تجارت آزاد امریکای شمالی»، به‌اختصار «نَفتا»، به شرکت‌ها امکان می‌دهند تا مشاغل را به مکزیک ببرند. \n در این تصاویرِ ویدیوئی شاهد شرکتی هستیم که با اجازۀ قرارداد نفتا مشاغل را به مکزیک منتقل می‌کند. ظاهراً که اینگونه به نظر می‌رسد. مدیر ارشد شرکت کریر به‌زبان آشنا و بسیار تخصصیِ منابع انسانی، از نیاز به «رقابتی ماندن» و «بازارِ شدیداً حساس به قیمت» سخن می‌گوید. یکی از کارگران خطاب به او فریاد می‌زند: «برو به جهنم.» مدیر از حضار خواهش می‌کند ساکت باشند تا بتواند آن‌ها را در اطلاعاتِ خود سهیم کند. منظورش اطلاعاتی در این باره است که همۀ آن‌ها شغل خود را از دست خواهند داد.\n•••\nحالا دلیل خاصی برای تردید در نژادپرست‌بودنِ دونالد ترامپ ندارم. یا او یک نژادپرست است یا به‌گفتۀ جان اُلیور، کمدین انگلیسی، وانمود می‌کند که نژادپرست است. در هر دو حالت نتیجه یکسان خواهد بود. \n اما پدیدۀ ترامپ را می‌توان به روشی دیگر نیز تفسیر کرد. نقشۀ طرفداران ترامپ ممکن است با جست‌وجوهای نژادپرستی در گوگل مطابقت داشته باشد؛ اما با صنعت‌زدایی و نومیدی و نقشۀ فلاکت اقتصادی مطابقت بیشتری دارد. این‌ها را اجماع سی‌سالۀ واشینگتن دربارۀ بازار آزاد، برای بقیۀ امریکا به ارمغان آورده است. \n ترامپ در سخنرانی‌هایش روی موضوع شرکت کَریِر زیاد تأکید می‌کند. این داستانِ او دربارۀ خشم اقتصادی به داستان نژادپرستی‌اش می‌ماند. بی‌تردید بسیاری از هواداران ترامپ متعصب‌اند؛ اما بسیاری دیگر احتمالاً مشتاقانه به آیندۀ او امیدوارند. آنان در انتظار رئیس‌جمهوری هستند که حرف‌هایش ظاهراً جدی است؛ وقتی توافق‌نامه‌های تجاری‌مان را محکوم می‌کند و قول می‌دهد که کار مدیر ارشدی را که کارگران را اخراج کرده و شهر را به نابودی کشانده، تمام خواهد کرد. این یعنی درست برخلاف باراک اوباما و هیلاری کلینتون. \n در اینجا به مهم‌ترین واقعیتی اشاره می‌کنیم که این نکته را تأیید می‌کند: وقتی مردم با هواداران سفیدپوست ترامپ از طبقۀ کارگر صحبت می‌کنند، به‌جای آنکه فقط به چیزی که می‌گویند، فکر کنند، به این نتیجه می‌رسند که دغدغۀ اول این افراد، اقتصاد و جایگاهشان در اقتصاد است. در اینجا به مطالعه‌ای اشاره می‌کنم که اخیراً گروه «امریکای کارگر»، شاخۀ اقدام سیاسیِ فدراسیون کارگران امریکا۲، منتشر کرده است. طی این مطالعه، در ماه دسامبر و ژانویه، از ۱۶۰۰ رأی‌دهنده از طبقۀ کارگر سفیدپوست در حومه‌های کلیولند و پیتسبرگ مصاحبه گرفته شده است. \n بررسی‌ها نشان داد که حمایت از دونالد ترامپ در بین این افراد تقویت شده؛ حتی در بین کسانی که خود را دموکرات می‌دانند. اما دلیل آن‌ها این نیست که دلشان برای دیدن رئیس‌جمهوری نژادپرست در کاخ سفید تنگ شده است. آن‌ها در ترامپ خصوصیتی محبوب یافته‌اند و آن طرز برخورد او و بیان صریح و بی‌پرده‌اش است. دربارۀ مسائل موجود باید گفت که مسئلۀ «مهاجرت» از نظر این رأی‌دهندگان در درجۀ سوم اهمیت قرار دارد و از مسئلۀ شمارۀ یکِ آن‌ها یعنی «اقتصاد و اشتغال» فاصله دارد. \n کارن نوسبام، مدیر اجرایی «امریکای کارگر» در توصیف یافته‌های تحقیق مذکور به من گفت: «مردم خیلی بیشتر از آنکه متعصب باشند، وحشت‌زده‌اند.» این نظرسنجی «چیزی را که همیشه می‌شنیدیم، تأیید می‌کند: مردم دیگر خسته شده‌اند. مردم رنج می‌کشند. مردم خیلی نگران‌اند که بچه‌هایشان آینده‌ای نخواهند داشت و هنوز اوضاعِ رکود کاملا بهبود پیدا نکرده و هنوز هم هر خانواده‌ای به‌نحوی از آثار رکود رنج می‌برد.» \n وقتی نظر تام لواندوفسکی رئیس «شورای مرکزی کارگران شمال شرق ایندیانا» در شهر فورت‌وِین را دربارۀ هواداران طبقۀ کارگری ترامپ پرسیدم، پاسخ صریح‌تری داد. او دربارۀ هوادارانی که می‌شناخت، گفت: «این افراد نژادپرست نیستند؛ حداقل می‌توان گفت نژادپرستیِ این افراد بیشتر از دیگران نیست. وقتی ترامپ دربارۀ تجارت صحبت می‌کند، ما به دولت کلینتون فکر می‌کنیم که در آن ابتدا با قرارداد نفتا و سپس با برقراری «روابط تجاری عادی دائمی»۳ با چین، در اینجا یعنی شمال شرق ایندیانا، مشاغل را از دست دادیم.» \n بهتر است کمی به انحراف موجود فکر کنیم. احزاب چپ‌گرا در سراسر دنیا به‌منظور پیشرفت و بهبود وضعیت کارگران تأسیس شده‌اند؛ اما حزب چپ ما در امریکا، یعنی یکی از دو حزب انحصاری ما، از مدت‌ها پیش تصمیم گرفته که به دغدغه‌های این طبقه پشت کند و خود را به تریبون طبقۀ متخصص روشن‌فکر تبدیل کند؛ یعنی همان «طبقۀ خلاق» که دست به خلق چیزهای مبتکرانه مثل اوراق بهادار مشتقه۴ و برنامه‌های گوشی هوشمند می‌زند. در دورۀ مشهور کلینتون، دموکرات‌ها به این نتیجه رسیدند که قشر کارگری که حزب در گذشته به آن‌ها اهمیت می‌داد، دیگر جایی برای رفتن ندارند. حزب دیگر نیازی به شنیدن حرف‌های آن‌ها نداشت. \n پس حرف لواندوفسکی و نوسبام برای هرکسی که ذره‌ای فراتر از مناطق محصورِ هر دو ساحل قدم گذاشته، باید روشن باشد. انجام معاملات تجاری بدون بررسی مناسب و کمک‌های سخاوتمندانۀ بانکی و سود تضمین‌شده برای شرکت‌های بیمه و جبران‌نشدن خسارت برای مردم عادی: این سیاست‌ها تأثیر بدی از خود به جا می‌گذارند. به‌گفتۀ ترامپ، «ما چین را بازسازی کرده‌ایم؛ اما کشور خودمان در حال متلاشی‌شدن است. زیرساخت‌های ما از هم می‌پاشد… فرودگاه‌های ما شبیه فرودگاه‌های جهان سوم شده است.» \n سخنان ترامپ واکنش شدید عامۀ مردم را علیه لیبرالیسم برمی‌انگیزد که به‌تدریج در طول چندین دهه شکل گرفته و ممکن است حتی کاخ سفید را نیز اشغال کند. در این صورت کل دنیا وظیفه خواهند داشت تا ایده‌های دیوانه‌وار آن را جدی بگیرند. \n هنوز هم نمی‌توانیم خودمان را با این مسئله رودررو کنیم. نمی‌توانیم بپذیریم که ما لیبرال‌ها بخشی از مسئولیتِ ظهور این پدیده را به عهده داریم. مسئولیت ناکامیِ میلیون‌ها نفر از طبقۀ کارگر، مسئولیت محرومیتِ شهرهای آن‌ها و زندگی قهقرایی‌شان. آسان‌تر آن است که آن‌ها را به‌خاطر روحیۀ منحرفِ نژادپرستانه‌شان سرزنش کنیم و چشم خود را بر واقعیت روشنی که «ترامپیسم» جلوه‌ای زشت و ناپخته از آن است، ببندیم: نئولیبرالیسم کاملاً شکست خورده است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را توماس فرانک نوشته است و در تاریخ ۸ مارس ۲۰۱۶ با عنوان «Millions of ordinary Americans support Donald Trump. Here’s why» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۸ خرداد ۱۳۹۵ آن را با عنوان «چرا میلیون‌ها نفر از مردم عادی آمریکا از ترامپ حمایت می‌کنند؟» و ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است. ••   توماس فرانک (Thomas Frank) نویسندۀ کتاب گوش کن لیبرال؛ یا چه بر سر حزب مردم آمد (Listen, Liberal: Or, What Ever Happened to the Party of the People) است. این کتاب را انتشارات متروپالیتن بوکز در ۱۵ مارس ۲۰۱۶ منتشر کرده است. [۱] این موضوعی است که دوست دارد درباره‌اش لاف بزند.  [۲] به‌اختصار AFL‑CIO [۳] Permanent Normal Trade Relations [۴] ابزار مشتقه به انگلیسی: Derivative Contract در مباحث مالی ابزاری است که ساختار پرداخت و ارزش آن از ارزش دارایی پایه و شاخص‌های مربوطه نشأت می‌گیرد. این ابزار به دارنده آن اختیار یا تعهد خرید و یا فروش یک دارایی معین را می‌دهد و ارزش آن از ارزش دارایی مربوطه مشتق می‌شود.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157699.json b/train/528157699.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b5f65544e0e273e26c3e4cac4809b5e06b54e5a4
--- /dev/null
+++ b/train/528157699.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چامسکی: بحران بسیار عمیق‌تر از چیزی است که فکر می‌کنیم",
+  "subtitle": "سیستم سیاسی درهم‌ریختۀ آمریکا بدل به تهدیدی برای حیات تمام انسان‌ها شده است",
+  "introduction": "بولتن دانشمندان هسته‌ای، ابتدای هر سال، در گزارشی موسوم به «ساعت آخرالزمان» به شکلی استعاری اعلام می‌کند تا نابودیِ جهان چقدر زمان باقی است. این بولتن، در ژانویۀ ۲۰۱۵ ساعت آخرالزمانِ مشهور خود را به سه دقیقۀ قبل از نیمه‌شب جلو برد؛ این یعنی با بی‌سابقه‌ترین تهدیدِ سی‌سالۀ اخیر مواجهیم. آنان دو تهدیدِ اصلی برای بقای نسل بشر را علت این اقدام خواندند: سلاح‌های هسته‌ای و تغییرات لجام‌گسیختۀ آب‌وهوایی.",
+  "content": "نوام چامسکی، نیشن — در ژانویۀ ۲۰۱۵، بولتن دانشمندان هسته‌ای۱ ساعت آخرالزمانِ۲ مشهور خود را به سه دقیقۀ قبل از نیمه‌شب جلو برد و این یعنی ما هم‌اکنون با چنان تهدیدی مواجهیم که در سی‌سالۀ اخیر بی‌سابقه است. بولتن برای این کار دو علت اصلی را نام برد که بقای بشر را تهدید می‌کند: سلاح‌های هسته‌ای و «تغییرات لجام‌گسیختۀ آب‌وهوایی». بولتن در بیانیۀ خود رهبران جهان را محکوم کرد که نتوانسته‌اند «به‌سرعت واکنش نشان داده یا دست به اقداماتی بزنند که برای محافظت از شهروندان در برابر فاجعۀ آینده ضروری است… اکنون تک‌تک افراد روی زمین در معرض خطر نابودی‌اند؛ چون رهبران جهان نتوانسته‌اند به مهم‌ترین وظیفه‌شان جامۀ عمل بپوشانند، یعنی تضمین و مراقبت از سلامت و حیات تمدن انسانی».\n از همین رو، دلایل خوبی داریم تا توجهمان را معطوفِ دست‌های آلوده‌ای کنیم که ما را تا آستانۀ آخرالزمان پیش برده است.\n در پایان سال ۲۰۱۵ رهبران جهان در پاریس گرد هم آمدند تا دربارۀ مشکل حاد «تغییرات لجام‌گسختۀ آب‌وهوایی» به بحث بنشینند. هر روز که می‌گذشت، شاهد تازه‌ای دربارۀ شدت این بحران از راه می‌رسید. اگر بخواهم از میان انبوهی از شواهد به یکی اشاره کنم، تحقیق جدید ناسا را انتخاب می‌کنم. درست پیش از نشست پاریس، آزمایشگاه پیش‌رانش جت۳ ناسا نتایج یکی از تحقیقاتش را منتشر کرد. این نتایج برای دانشمندانی که دربارۀ یخ‌های قطبی مطالعه می‌کنند، هم زنگ خطر بود و هم مایۀ شگفتی. بر اساس این تحقیق، «یخچال غول‌پیکر گرینلند موسوم به زکریا ایستروم که تا سال ۲۰۱۲ از منظر یخرفت‌شناسی۴ پایدار بود، اکنون ثبات خویش را از دست داده و وارد مرحلۀ عقب‌نشینی فزاینده شده است» و این یعنی مرحله‌ای غیرمنتظره و سخت شوم. این یخچال «بدان میزان آب دارد که اگر تماماً آب شود، به‌تنهایی می‌تواند سطح آب دریاها را حدود ۱۸ اینچ (۴۶ سانتی‌متر) بالا ببرد. این یخچال اکنون وارد مرحلۀ فروپاشی شده و سالانه حدود پنج‌میلیارد تن از حجمش را از دست می‌دهد. تمامی تکه‌های فروپاشیدۀ این یخچال وارد اقیانوس آتلانتیک شمالی می‌شود».\n بااین‌حال کمتر کسی انتظار داشت که رهبران جهان «به‌سرعت واکنش نشان داده یا دست به اقداماتی بزنند که برای محافظت از شهروندان در برابر فاجعۀ آینده ضروری است». حتی اگر معجزه شود و رهبران جهان چنین کنند، اقداماتشان ارزش چندانی نخواهد داشت؛ زیرا بحران بسیار عمیق‌تر از چیزی است که فکر می‌کنیم.\n وقتی که موافقت‌نامۀ پاریس منعقد شد، لوران فابیوس، وزیر امور خارجۀ فرانسه که میزبان نشست بود، اعلام کرد که این موافقت‌نامه «از نظر قانونی الزام‌آور است». این گفته چه‌بسا امیدوارکننده به نظر برسد؛ اما موانعی نه‌چندان معدود وجود دارد که نیازمند توجه دقیق هستند.\n شاید بتوان ادعا کرد که در میان انبوه خبرهایی که رسانه‌های جمعی دربارۀ نشست پاریس منتشر می‌کردند، چند جملۀ زیر از همه مهم‌تر بودند. این جملات در انتهای تحلیلی در نیویورک‌تایمز از چشم‌ها پنهان ماندند: «به‌طور سنتی، در چنین نشست‌هایی مذاکره‌کنندگان درصدد انعقاد موافقت‌نامه‌ای هستند که از نظر قانونی الزام‌آور باشد و این امر مستلزم آن است که کشورهای شرکت‌کننده در نشستْ موافقت‌نامه را امضا کنند تا توافقْ ضمانت اجرایی پیدا کند؛ اما به‌علت حضور ایالات متحده امکان رسیدن به چنین توافقی در نشست پاریس وجود ندارد؛ چون جمهوری‌خواهان دوسومِ اکثریت سنا را در اختیار دارند و به‌محض رسیدنِ توافق به کپیتال هیل۵ با آن مخالفت می‌کنند. لذا برنامه‌های داوطلبانه جایگزین اهدافِ الزامیِ از بالا به پایین۶ شد.» اقدامات داوطلبانه هیچ معنایی ندارد، مگر شکست موافقت‌نامه.\n شکست، آن هم «به‌خاطر ایالات متحده»، به‌عبارت دقیق‌تر، به‌خاطر جمهوری‌خوا‌هان که اکنون بدل به خطری جدی برای بقای بشریت شده‌‌اند.\n در مقالۀ دیگری از تایمز دربارۀ نشست پاریس، می‌توان نتیجۀ این نشست را دید. نویسندۀ مقاله، پس از به‌به‌ و چه‌چه‌کردنِ بسیار دربارۀ نشست پاریس، می‌نویسد سیستمی که در نشست پاریس بر سر آن توافق رفت، «عمدتاً مبتنی است بر دیدگاه‌های رهبران آیندۀ جهان که قرار است مجری این سیاست‌ها باشند». در ایالات متحده، تمام جمهوری‌خواهانی که برای شرکت در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۱۶ نامزد شده‌اند، در علن، یا علم تغییرات آب‌وهوایی را منکر شده‌اند یا آن را زیر سؤال برده‌‌اند و به سیاست‌های اوباما در راستای مقابله با تغییرات آب‌وهوایی اعتراض کرده‌اند. در سنا، میچ مک‌کانل، رهبر جمهوری‌خواهان، هدایت اعتراضات علیه اوباما در زمینۀ برنامۀ مقابله با تغییرات آب‌وهوایی را به دست دارد. او در این باره می‌گوید: «قبل از اینکه رفقای بین‌المللی‌ اوباما شامپاین‌هایشان را با سروصدا بازکنند، بهتر است بدانند که این توافق غیرعملی است؛ چون مبتنی بر برنامه‌ای دربارۀ انرژی داخلی است که احتمالاً غیرقانونی است و نه‌تنها نیمی از ایالت‌ها خواهان ممنوعیت آن هستند، بلکه کنگره هم قبلاً علیه آن رأی داده است.»\n در دوران نئولیبرالِ نسل گذشته، هر دو حزب به راست متمایل شده‌اند. اکنون می‌توان جریان اصلی حزب دمکرات را «جمهوری‌خواهان میانه‌رو» نامید. حزب جمهوری‌خواه نیز به منتهاالیه این طیف خزیده است و به چیزی بدل شده که محافظه‌کارانِ شناخته‌شده‌ای مانند تامس مان و نورمن اورنستاین آن را «شورش رادیکال»۷ می‌نامند که در فرجام خود چیزی نیست مگر وداع با سیاست‌ورزی پارلمانتاریستی متعارف. با برخاستن جمهوری‌خواهان از دندۀ راست، این حزب چنان خود را وقف زر و تزویر کرده است که سیاست‌های فعلی‌اش نمی‌تواند برای رأی‌دهندگان جذابیتی داشته باشد. برای علاج این مسئله نیز به جست‌وجوی مبنای عوام‌پسندِ جدیدی افتاده است که حول محورهای دیگری شکل گرفته باشد: مسیحیان اوانجلیست که در انتظار رجعت مجدد عیسی هستند؛ بومی‌گروانی که می‌ترسند «آنها» کشورِ ما را از چنگالمان بربایند؛ نژادپرست‌های مرتجع؛ مصیبت‌زدگانی که نمی‌دانند علت واقعی بدبختی‌شان چیست و دیگرانی که در حلقۀ کمند عوام‌فریبان، صید لاغری بیش نیستند و به‌آسانی بدل به شورشیانی رادیکال می‌شوند.\n در چند سال گذشته، هستۀ مرکزی جمهوری‌خواهان تصمیم گرفته‌ بودند که بر سروصداهای اردوگاه خود سرپوش بگذارند؛ اما این دیگر میسور نیست. در پایان سال ۲۰۱۵، هستۀ مرکزی حزب از ناتوانی‌شان در ادارۀ اوضاعْ سخت وحشت‌زده و مستأصل شده بودند؛ حالا دیگر قاعدۀ جمهوری‌خواهانْ در کنترلِ رأس نیست.\n مقامات و رقبایی که برای انتخابات دورۀ بعدی ریاست‌جمهوری از جانب جمهوری‌خواهان برگزیده شده‌اند، آشکارا از نتایجِ به‌دست‌آمده در نشست پاریس تبرّی می‌جویند و حتی حاضر نیستند در مذاکرات مرتبط شرکت کنند. سه نامزد جمهوری‌خواهی که در زمان نشست پاریس پیشتاز بودند، یعنی دونالد ترامپ، تد کروز و بن کارسن، موضعی عمدتاً اوانجلیستی اتخاذ کرده‌اند: به‌فرض که گرمایش جهانی را بپذیریم؛ باز هم انسان هیچ نقشی در آن ندارد.\n باقی نامزدها اعتقاد داشتند که این مسئله هیچ دخلی به دولت ندارد. اوباما در پاریس وعده می‌داد که ایالات متحده در صف مقدم نبرد علیه گرمایش جهانی خواهد بود. بلافاصله پس از این صحبت‌ها کنگره که در اختیار جمهوری‌خواهان است، علیه برنامۀ اخیر او برای «آژانس حفاظت از محیط‌زیست» در راستای کاهش تأثیرات کربن رأی داد. چنان‌که رسانه‌ها گزارش دادند، «این اقدامْ پیامی تحریک‌کننده برای بیش از صد تن از رهبران جهان داشت: دولت امریکا نمی‌تواند از سیاست‌های اوباما دربارۀ تغییرات آب‌و‌هوایی صد‌درصد حمایت کند.» البته این گفته نمی‌تواند تماماً نشانگر ماهیت این اقدام کنگره باشد. در همین حین، لامار اسمیت، رئیسِ جمهوری‌خواه کمیسیون علم، فضا و تکنولوژی، در گیرودار پیکار با آن دسته از دانشمندان دولت بود که به خود جرئت داده بودند واقعیت‌ها را بیان کنند.\n پیام آشکار است: شهروندان امریکایی اکنون در خانه‌شان مسئولیتی سنگین بر دوش دارند.\n بر اساس یکی دیگر از گزارش‌های نیویورک تمایز: «دوسوم از مردم امریکا حامی پیوستن ایالات متحده به معاهدۀ الزام‌آور بین‌المللی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند.» از هر پنج امریکایی سه نفر معتقدند که مسئلۀ تغییرات آب‌وهوایی مهم‌تر از اقتصاد است؛ اما این امر برای سیاست‌مداران اهمیتی ندارد. نظرات عموم مردم همواره نادیده گرفته می‌شود. این واقعیت بار دیگر پیامی قدرتمند به مردم امریکا می‌فرستد. این وظیفۀ آن‌هاست که فکری به حال این سیستم آشفتۀ سیاسی کنند که در آن، رأی و نظر مردم امری فرعی و تجملی محسوب می‌شود. تفاوت میان نظر عموم مردم با سیاست‌های جاری، در این موردِ بخصوص، لوازم و نتایج فوق‌العاده مهمی برای سرنوشت جهان دارد.\n البته نباید هیچ توهمی دربارۀ «عصر طلاییِ» گذشته داشته باشیم. بااین‌حال، تحولاتی که بدان‌ها اشاره کردیم، می‌توانند تغییرات عمده‌ای را موجب شوند. نئولیبرالیسم، در نسل گذشته، با تخریب پایه‌های دمکراسی‌های کارآمد، شورشی تمام‌عیار را علیه عموم مردم در سرتاسر جهان سامان داد. این امر صرفاً در ایالات متحده اتفاق نیفتاده است؛ تأثیر نئولیبرالیسم در اروپا حتی وحشتناک‌تر بوده است.\n قوی سیاهی که هرگز نمی‌توانیم ببینیمش بگذارید برویم به‌سراغ یکی دیگر از دل‌نگرانی‌های قدیمی دانشمندان هسته‌ای که ساعت آخرالزمان را ابداع کردند: سلاح‌های هسته‌ای. تهدید فزایندۀ سلاح‌های هسته‌ای تصمیم این دانشمندان برای جلوبردن دودقیقه‌ایِ ساعت آخرالزمانی در ژانویۀ ۲۰۱۵ را توجیه می‌کند. آنچه از آن زمان رخ داده، آشکار ساخته که این خطرِ فزاینده نزدیک‌تر از چیزی است که تصور می‌کردیم. در نگاه من، این مسئله به‌اندازۀ کافی توجهات را برنینگیخته است.\n آخرین باری که ساعت آخرالزمانی به فاصلۀ سه دقیقه‌ای از نیمه‌شب رسید، سال ۱۹۸۳ و در زمان مانُورِ ایبل آرچر۸ در دوران ریاست‌جمهوری ریگان بود. این تحرکات نظامی علیه اتحاد جماهیر شوروی بدین منظور صورت می‌گرفت که سیستم‌های دفاعیِ آنها را بیازماید. اسنادی که اخیراً از آرشیو روسیه منتشر شده است، نشان می‌دهد که روس‌ها عمیقاً نگران عملیات ناتو بودند و خود را آمادۀ واکنش کرده بودند. این فقط یک معنا داشت: پایان.\n امروزه ما دربارۀ این تحریکات نظامی عجولانه و بی‌فکرانه که جهان را تا لبۀ نابودی پیش برده بود، اطلاعاتِ بیشتری در دست داریم. ملوین گودمن، تحلیلگر نظامی و اطلاعاتی امریکا که در آن زمان رئیس بخش امور شوروی و تحلیلگر ارشد سیا بود، دربارۀ این مانور می‌نویسد: «علاوه‌بر بسیج نیروها در طی مانور ایبل آرچر که زنگ خطر را برای کرملین به صدا درآورده بود، دولت ریگان به مقامات نظامی اجازه داده بود به اقدامات نظامی تعرض‌آمیز و نامتعارفی در امتداد مرزهای شوروی دست بزنند. این اقدامات در برخی موارد به درون مرزهای شوروی نیز کشیده شد.» ازجمله اقدامات خطرناک پنتاگون، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: روانه‌کردن بمب‌افکن‌های استراتژیک به قطب شمال برای آزمودن قدرت رادارهای شوروی، اقدامات نظامی جنگی در مرزهای دریایی شوروی، ورود ناوهای امریکایی به محدوده‌هایی که تا پیش از آن بدان‌ها وارد نشده بودند و نیز عملیات مخفی نظامی برای شبیه‌سازی حملۀ دریایی غافلگیرانه به اهدافی در خاک شوروی.\n می‌دانیم که در آن روزهای هراسناک، جهان از فاجعۀ هسته‌ای نجات پیدا کرد؛ آن‌هم با تصمیم افسر روسی، استانیسلاو پتروف که تصمیم گرفت گزارش سیستم‌های اتوماتیک تشخیص راداری را دربارۀ حملۀ موشکی به خاک شوروی، به مقامات بالاتر منتقل نکند. پتروف با این عمل خویش، در کنار فرماندۀ زیردریایی روسی واسیلی آرخیپوف قرار گرفت که در لحظات خطرزای بحران موشکیِ کوبا در سال ۱۹۶۲، اجازۀ شلیک اژدرهای اتمی روسیه را صادر نکرد؛ آن‌هم در هنگامی که زیردریایی‌اش در معرض حملۀ ناوشکن‌های امریکایی‌ای بود که کوبا را در قرنطینۀ دریایی قرار داده بودند.\n اخیراً نمونۀ دیگری از‌این‌دست موارد فاش شده است که پروندۀ وحشت‌آفرینِ این‌گونه لحظات را قطورتر کرده است. بروس بلر، کارشناس امنیت هسته‌ای می‌نویسد: «در سال ۱۹۷۹ رئیس‌جمهور ایالات متحده در آستانۀ اتخاذ سهل‌انگارانه‌ترین تصمیم ممکن برای پرتاب موشک بود. در این زمان رادارهای واحدِ دفاع هوافضای امریکای شمالی۹، درنتیجۀ اشتباه محاسباتی، هشدار دادند که شوروی حملۀ موشکی همه‌جانبه‌ای به ایالات متحده صورت داده است. همان شب بلافاصله دو بار با زبیگنیو برژینسکی، مشاور امنیت ملی، تماس گرفته شد که شوروی به امریکا حمله کرده است. برژینسکی می‌خواست تلفن را بردارد و کارتر را قانع کند که باید بی‌معطلی فرمان حملۀ همه‌جانبه بدهد؛ اما با او تماس گرفتند و گفتند هشدار اشتباه بوده است.»\n این خبرِ تازه‌فاش‌شده یادآور واقعۀ بسیار خطرناکی در سال ۱۹۹۵ است که در جریان آن مسیر یکی از راکت‌های امریکایی‌نروژی که حامل مقدار معتنابهی تجهیزات بود، مشابهت بسیاری با مسیر یک موشک هسته‌ای داشت. این اتفاقْ افسران روسی را بسیار نگران می‌کند و آنها سریعاً با بوریس یلتسین تماس می‌گیرند تا او در این باره تصمیم بگیرد که موشک هسته‌ای شلیک بشود یا نه.\n بلر نیز دربارۀ موارد مشابهی ازاین‌دست سخن گفته است؛ مثلاً در دوران جنگ ۱۹۶۷ در خاورمیانه، به‌اشتباه، «به خدمۀ یکی از هواپیماهای حامل بمب هسته‌ای فرمان حمله داده می‌شود، درحالی‌که این فرمان قرار بوده است آزمایشی/تمرینی باشد». چند سال بعد در اوایل دهۀ هفتاد، واحد هوایی استراتژیک امریکا در اوهاما «فرمان آزمایشیِ حمله را به‌عنوان فرمان حملۀ واقعی به واحدها منتقل کردند». در هر دو مورد، مراکز کنترلِ کدها اشتباه کردند و دخالت انسانی مانع انجام حمله شد. بلر ادامه می‌دهد: «بگذارید راحتتان کنم. گندکاری‌هایی مثل اینها به‌دفعات رخ می‌دهد.»\n بلر این اظهارات را در واکنش به گزارش جان بردن، یکی از افسران نیروی هوایی امریکا بیان کرده است. این گزارش را همین تازگی‌ها نیروی هوایی امریکا عمومی کرده است. بردن در سال ۱۹۶۲ که امریکا درگیر بحران موشکی کوبا بود و تنش‌ها نیز در آسیا بالا گرفته بود، یکی از افسران امریکایی در اوکیناوا بود. روز ۲۸ اکتبر، سیستم هشداردهندۀ هسته‌ای «وضعیت اضطراری دو» را اعلام می‌کند که به‌معنی جواز شلیک موشک‌های هسته‌ای است. در اوج بحران کوبا، خدمۀ بخش موشک‌های هسته‌ای در اوکیناوا، به‌اشتباه، جواز شلیک موشک هسته‌ای را دریافت می‌کنند؛ اما تصمیم می‌گیرند چنین نکنند. بدین‌ترتیب از وقوع جنگی هسته‌ای جلوگیری می‌کنند و در کنار پتروف و آرخیپوف، در گروه مردانی جای می‌گیرند که از پروتکل‌ها نافرمانی کرده و جهان را نجات داده‌‌اند.\n چنان‌که بلر می‌گوید، چنین وقایعی اصلاً نامعمول نیستند. یکی از تحقیقاتی که اخیراً صورت گرفته است، نشان می‌دهد که در بازۀ زمانی بررسی‌شده، فاصلۀ سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۳، چنین اشتباهاتی هر ساله ده‌ها بار صورت گرفته‌‌اند. بر اساس این تحقیق، گسترۀ اشتباهاتِ سالانه از ۴۳ تا ۲۵۵ مورد در نوسان بوده است. ست باوم، پژوهشگر این تحقیق، گزارشش را با کلماتی مناسب خاتمه می‌دهد: «جنگ هسته‌ای قوی سیاهی است که هرگز نمی‌بینیمش؛ مگر در همان لحظۀ گذرایی که ما را می‌کشد. ما ازمیان‌برداشتن خطر را به تأخیر می‌اندازیم و دود این کار نهایتاً به چشمان خودمان خواهد رفت. اکنون زمان آن رسیده است که متوجهِ این خطر شویم؛ چون هنوز زنده‌ایم.»\n مواردی ازاین‌دست، مانند مواردی که در کتاب فرمان و کنترل۱۰ اریک اشلوسر آمده است، عمدتاً در سیستم‌های امریکایی رخ داده است. البته روزگاری روسیه بسی بیشتر از امریکا در معرض چنین اشتباهاتی بوده است. ناگفته پیداست که اشتباهاتی ازاین‌دست در سایر کشورها که بارزترینشان پاکستان است، چه تبعاتی ممکن است داشته باشد.\n جنگ دیگر ناممکن نیست چنان‌که در قضیۀ ایبل آرچر دیدیم، گاهی‌اوقات تهدیدها امری تصادفی و اتفاقی نیستند؛ بلکه به‌خاطر ماجراجویی کشورها پیش می‌آیند. خطرناک‌ترین تهدید هسته‌ای در جریان بحران موشکی کوبا در سال ۱۹۶۲ اتفاق افتاده است؛ یعنی زمانی که فاجعه از بغل گوش بشریت گذشت. نحوۀ مدیریت بحران موشکی کوبا و نیز تفسیری که عموماً از این بحران صورت می‌گیرد، هر دو تکان‌دهنده است.\n حال که به این لحظات رعب‌آور نگاهی انداختیم، بد نیست نگاهی هم بیندازیم به برنامه‌ریزی‌ها و گفت‌وگوهای استراتژیکی که در این باره صورت پذیرفته است. یکی از این برنامه‌ریزی‌های بسیار مخوف را می‌توان در پژوهش فرماندهی استراتژیک ایالات متحده۱۱ مشاهده کرد که ذیل عنوان «ضروریات بازدارندگی در دوران پس از جنگ سرد» در دوران کلینتون صورت گرفته است. این برنامه حق حملۀ پیش‌دستانۀ هسته‌ای را حتی در برابر کشورهای غیرهسته‌ای، برای ایالات متحده محفوظ می‌داند. این برنامه بیان می‌کند که سلاح‌های هسته‌ای پیوسته باید به کار گرفته شوند؛ یعنی باید از آن‌ها به‌عنوان ابزاری استفاده کرد که بر «هر نزاع یا بحرانی سایه می‌افکند». این برنامه خواهان این می‌شود که ایالات متحده نقابی از بی‌خردی و کینه‌توزی بر چهره بزند تا بقیۀ دنیا را بترساند.\n دکترین‌ فعلی امریکا در این زمینه را می‌توان در سرمقالۀ نشریۀ اینترنشنال سکیوریتی۱۲ یافت؛ این سرمقاله یکی از مراجع اصلی در حیطۀ دکترین‌های استراتژیک است. نویسندگانِ این مقاله توضیح می‌دهند که ایالات متحده ملزم به حفظ «تفوق استراتژیک» خود است؛ یعنی ایمن‌سازی خود در برابر حملۀ تلافی‌جویانه. این مطلبْ بیانگر همان منطقی است که در پشت «سه‌گانۀ جدید»۱۳ اوباما نهفته است؛ یعنی تقویت زیردریایی‌ها، پایگاه‌های موشکی زمینی و بمب‌افکن‌ها و نیز تقویت دفاع موشکی برای پاتک‌زدن در مقابل حملات تلافی‌جویانه. نویسندگانِ مقاله از این مسئله اظهار نگرانی می‌کنند که خواست امریکا برای تفوق استراتژیک ممکن است چین را بر آن دارد تا سیاست «عدم‌اقدام اولیه» را کنار بگذارد و برنامۀ بازدارندگی‌ محدودش را توسعه دهد. نویسندگان مقاله تصور می‌کنند که چین دست به چنین اقدامی نخواهد زد؛ اما آینده همچنان در پردۀ ابهام است. واضح است که به‌کارگیری این سیاست‌ها در منطقه‌ای که درگیر نزاع و تنش است، بسیار خطرناک خواهد بود.\n همین مطلب دربارۀ گسترش ناتو به شرق نیز صادق است. در زمان فروپاشی شوروی، سران کشورهای غربی شفاهاً به گورباچف قول دادند که ناتو به شرق کشیده نخواهد شد و او نیز درعوض، اجازۀ اتحاد آلمان و پیوستنش به ناتو را صادر کرد. هنگامی که دربارۀ تاریخ این قرن می‌اندیشیم، درمی‌یابیم که گورباچف امتیاز بسیار بزرگی به غرب داده است. ناتو به‌ناگهان تا آلمان شرقی گسترش یافت. در سال‌های بعدی، ناتو توسعه‌طلبی‌اش در مرزهای روسیه را ادامه داد. اکنون که ناتو می‌خواهد اکراین، قلب ژئواستراتژیک روسیه را به خود ملحق سازد، اوضاع بسیار خطرناک‌تر از قبل شده است. لحظه‌ای تصور کنید که پیمان ورشو همچنان پابرجا می‌بود و بسیاری از کشورهای امریکای لاتین بدان ملحق شده بودند و کانادا و مکزیک نیز در انتظار عضویت در آن بودند. امریکا چگونه به این مسئله واکنش نشان می‌داد؟\n فارغ از این ملاحظات، روسیه و چین و نیز استراتژیست‌های امریکایی به‌خوبی می‌دانند که سیستم دفاع موشکی امریکا در مرزهای روسیه در اصل برای حملۀ پیش‌دستانه طراحی شده و هدفش تثبیت تفوق استراتژیک امریکاست تا از حملۀ تلافی‌جویانه مصون باشد. شاید چنان‌که برخی متخصصین می‌گویند، مأموریت این سیستم‌ها کاملاً غیرممکن باشد؛ اما کشورهایی که هدف این سیستم هستند، هیچ‌گاه نمی‌توانند از این موضوع مطمئن باشند. ناتو واکنش نظامی روسیه را که کاملاً طبیعی است، تهدیدی برای غرب تفسیر می‌کند.\n یکی از پژوهشگران برجستۀ اکراینیِ بریتانیایی‌تبار عبارت «پارادوکس جغرافیایی سرنوشت‌ساز» را در این باره به کار برده است: «ناتو برای ازمیان‌بردنِ خطراتی وجود دارد که خودش به وجود آورده است.»\n این تهدیدها اکنون بسیار واقعی هستند. خوشبختانه سقوط هواپیمای روسی که مشغول مأموریت نظامی در سوریه بود، توسط یکی از اف‌16 های ترکیه در نوامبر ۲۰۱۵ منجر به نزاع بین‌المللی نشد؛ اما با درنظرگرفتن اوضاع فعلی، شاید این مسئله دور از نظر نباشد. هواپیمای روسی فقط ۱۷ ثانیه وارد مرزهای ترکیه شد و سپس در حال برگشتن به درون خاک سوریه بود که سرنگون شد. ساقط‌کردن این هواپیما به‌نظر، عملی غیرضروری، تحریک‌کننده و بی‌خردانه بود که مطمئناً پیامدهای خودش را دارد.\n روسیه در واکنش به این اقدام اعلام کرد که ازاین‌به‌بعد بمب‌افکن‌هایش را با جت‌های جنگنده اسکورت خواهد کرد و سیستم‌‌های پیشرفتۀ ضد موشکی را در سوریه مستقر خواهد کرد. به‌گفتۀ وزیر دفاع روسیه، سرگی شویگو، این کشور رزم‌ناو موشکی‌اش، مسکووا را به‌همراه سیستم دفاع دوربردش به ساحل نزدیک‌تر کرد تا «به‌سرعت هر هدف هوایی‌ای را که تهدیدی بالقوه برای هواپیماهایش محسوب می‌شود، نابود کند». همۀ اینها مقدمات درگیری‌ای است که می‌تواند مرگبار باشد.\n تنش در مرزهای ناتو و روسیه به مسئله‌ای دائمی بدل شده است. این تنش با مانورهایی در هر دو طرفِ مرز همراه بوده است. بلافاصله پس از آنکه ساعت آخرالزمانی به نیمه‌شب نزدیک شد، مطبوعات امریکا گزارش کردند که «ماشین‌های نظامی ارتش امریکا روز چهارشنبه از شهری در استونی به داخل خاک روسیه جولان داده‌اند». حرکتی نمادین که در هنگامۀ بدترین تنش‌ها میان غرب و روسیه از زمان جنگ سرد تاکنون، آتشِ نزاع را باز هم داغ‌تر کرد. کمی قبل از این ماجرا نزدیک بود یکی از هواپیماهای جنگی روسی با یکی از هواپیماهای مسافربری دانمارکی برخورد کند. درحال‌حاضر هر دو طرفْ تجهیز و آرایش نظامی سریع نیروها را در مرزهای ناتو و روسیه تمرین می‌کنند و البته باور دارند که جنگ دیگر «ناممکن» نیست.\n شانس بقا اگر اوضاع این‌گونه باشد، پس هر دو طرف از مرز دیوانگی هم فراتر رفته‌اند؛ چون جنگ می‌تواند همه‌ چیز را نابود کند. در طول دهه‌ها، باور عمومی بر این بود که حملۀ پیش‌دستانه از طرف یکی از قدرت‌های بزرگ، حتی بدون انتقام‌جویی رقیب و تنها به‌علت تأثیرات زمستان هسته‌ای۱۴، می‌تواند سبب نابودی مهاجم شود.\n اما جهانِ امروز در معرض چنین خطری است و نه‌تنها امروز، بلکه هفتاد سال‌ است که ما با این خطر دست‌وپنجه نرم می‌کنیم. استدلال‌هایی که برای توجیه این وضع مطرح می‌شوند، واقعاً قابل‌توجه‌اند. همان‌طور که دیدیم، امنیتِ مردم غالباً جزو نگرانی‌های اصلی سیاست‌گذاران نیست. این مسئله از نخستین روزهای دوران هسته‌ای صادق بوده است؛ یعنی زمانی که در مراکز تصمیم‌گیری سیاسی‌ هیچ تلاشی و ظاهراً حتی هیچ ایدۀ به‌زبان آمده‌ای برای ازمیان‌برداشتنِ تنها تهدید بالقوۀ جدی علیه ایالات متحدۀ امریکا صورت نمی‌پذیرفته است. به همین دلیل است که این مشکلات به‌نحوی که به‌اختصار بیان شد، تا به امروز ادامه دارند.\n این جهانی است که ما در آن زندگی می‌کنیم، جهانی که «امروز» در آن زندگی می‌کنیم. تسلیحات اتمیْ ما را در معرض خطرِ مستمرِ نابودی لحظه‌ای قرار داده‌اند؛ اما دست‌کم به‌لحاظ نظری می‌دانیم که چطور تهدید را خنثی و حتی نابود کنیم. ضرورتی که قدرت‌های هسته‌ای جهان که پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای را امضا کرده‌اند، آن را دست‌کم و شاید نادیده می‌گیرند. خطر گرمایش جهانی خطری آنی نیست؛ بااین‌حال در درازمدت تهدید جدی‌تری است و به‌علاوه خطری است که ممکن است ناگهان شدت پیدا کند. اینکه ما ظرفیت مبارزه با این بحران را داریم یا نه، کاملاً روشن نیست؛ اما شکی نیست که هرچه تأخیر در واکنشْ طولانی‌تر شود، شدت فاجعه بیشتر خواهد شد.\n چشم‌انداز پیشِ رو برای بقای انسان چندان امیدوارکننده به نظر نمی‌رسد؛ مگر آنکه در مسیر حرکتمان تغییراتی بنیادین ایجاد کنیم. بر دوش ما مسئولیت‌های بزرگی سنگینی می‌کند و پیشارویمان نیز فرصت‌های بی‌نظیری قرار دارد. • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بخوانید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را نوام چامسکی نوشته است و در تاریخ  ۱۳ ژوئن ۲۰۱۶ با عنوان «It’s Time to Get Serious About Climate Change. Seriously» در وب‌سایت نیشن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ  ۱۷ مرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «چامسکی: بحران بسیار عمیق‌تر از چیزی است که فکر می‌کنیم» و با ترجمۀ سید علی تقوی‌‌نسب منتشر کرده است. ••  نوام چامسکی (Noam Chomsky) فیلسوف، زبان‌شناس، تاریخدان و منتقد  سیاسی-اجتماعی ست. چامسکی از چهره‌های برجستۀ فلسفۀ تحلیلی و از پیشگامان  مطالعه در زمینۀ علوم‌شناختی به شمار می‌رود. وی استاد دانشگاه ماساچوست  است و بیش از ۱۰۰ جلد کتاب در رابطه با موضوعاتی چون زبان‌شناسی، جنگ،  سیاست و رسانه‌های جمعی تألیف کرده است. ••• این نوشتار برشی است از کتاب جدید نوام چامسکی چه کسی بر جهان حکومت می‌کند.\n[۱] Bulletin of the Atomic Scientists [۲] Doomsday Clock: ساعت آخرالزمانی یک شبه‌ساعتِ نمادین است که شمارش معکوس آخرین فاجعۀ جهانیِ ممکن را نشان می‌دهد. فجایعی نظیر تغییرات آب‌وهوایی یا جنگ هسته‌ای. این شبه‌ساعت نخستین بار در سال ۱۹۴۷ توسط اعضای بولتن دانشمندان هسته‌ای برپا شد. [۳]  NASA’s Jet Propulsion Lab (JPL) [۴]  Glaciologically: یخرفت‌شناسی یا یخچال‌شناسی: دانش مطالعه یخچال‌های طبیعی در نواحی قطبی و کوهسارها یا به‌صورت کلی‌تر مطالعه همه نمودهای یخ و پدیده‌های حاصل از آن در سطح زمین است و در آن خصوصیات مختلف آب در حالت جامد (برف و یخ) بررسی می‌شود. [۵] Capitol Hill: ساختمان کنگرۀ ایالات‌متحده [مترجم]. [۶] top-down targets [۷] radical insurgency [۸] Able Archer: مانور نظامی ناتو در سال ۱۹۸۳ که حوادث پیرامون آن جهان را تا آستانۀ جنگ هسته‌ای پیش برد [مترجم]. [۹] North American Aerospace Defense Command (NORAD): مرکز دفاع هوافضای امریکای شمالی [مترجم]. [۱۰] Command and Control [۱۱] United States Strategic Command [۱۲] International Security [۱۳] new triad [۱۴] nuclear winter: زمستان هسته ای از عواقب اقلیمی احتمالی یک جنگ هسته‌ای است. هوای بسیار سرد و کاهش نور خورشید – که می‌تواند ماه‌ها و سال‌ها به درازا بکشد – از پیامدهای محتمل و پیش‌بینی‌شدهٔ یک جنگ هسته‌ای هستند."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157700.json b/train/528157700.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..5857159aa26c901a864e8fecae44db66fd0de245
--- /dev/null
+++ b/train/528157700.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ارتش مفنگی‌ها",
+  "subtitle": "تاریخ جنگ‌ نشان می‌دهد مصرف مواد محرک‌ برای اهداف سیاسی و نظامی اتفاق رایجی بوده است",
+  "introduction": "استفاده از گیاهان دارویی با اتفاقات سیاسی و نظامی در تاریخ گره خورده است؛ حسن صباح با حشیش از سربازانش پذیرایی می‌کرد، وایکینگ‌ها معجونی را سر می‎کشیدند که باعث می‎شد موجوداتی فراانسانی به نظر آیند و هیتلر عادت به مصرف ماده‎ای داشت که شبیه به هروئین بود. با این توصیف انتشار خبر استفادۀ نیروهای داعش از مواد محرک نباید شگفت‌آور باشد.",
+  "content": "پیتر فرانکوپان، ایان — ژولویس سزار در آغاز کتاب خود، جنگ‌های گالیک۱  نوشت: «تمام سرزمین گال۲ به سه بخش تقسیم می‎شود.» اما اندک‌مدتی بعدازآن، نویسنده‎ای دیگر نوشتۀ سزار را این‌گونه اصلاح کرد: «نه، چهار بخش؛ برای اینکه یکی از روستاهای کوچکِ گال‎های تسلیم‎ناپذیر هنوز در برابر مهاجمان رمی ایستادگی می‎کند.» البته که این منطقه، روستای ناشناختۀ‌ برتانی بود که آستریکس، قهرمان کتاب کمیک فرانسوی، در آن زندگی می‎کرد. راز کامیابی آستریکس و هم‎ولایتی‎هایش در قدرت فراانسانی آن‌ها نهفته بود. آن‌ها هنگامی به این قدرت خارق‎العاده دست یافتند که کاهن روستایشان بر آن شد تا قدری از معجون ِسرّی خود را به خورد آن‌ها دهد. یک جرعه از این معجونْ گال‎های تحت‌فرمان آستریکس را تبدیل به انسان‎هایی شکست‎ناپذیر می‎ساخت؛ چنان‌که هنگام حملۀ آن‌ها نمی‎شد در برابرشان مقاومت کرد و هنگام دفاع نیز بسیار فوق‎العاده عمل می‎کردند. تنها چیزی که این معجون از پس آن برنمی‎آمد، کاکوفونیکس، خنیاگر روستا بود که صدای گوش‎خراشش تنها چیزی بود که در برابر داروی جادویی گتافیکس، کاهن و کیمیاگر روستا، مصونیت داشت.\n من که با خواندن کتاب‎های آستریکس بزرگ شده‎ام، همواره به مکمل‎های خوراکی‎ای فکر می‎کردم که سربازان عادی را تبدیل به قهرمان می‎کرد. تهور، دلاوری و فضیلت همگی از خصایصی بودند که متون باستانی موردعلاقۀ من از آن‌ها تجلیل می‎کردند. درواقع واژۀ یونانی و لاتین برای شجاعت (ἀνδρεία و virtus) از واژۀ مرد (ἀνδρὸς و vir) مشتق می‎شدند. در جهانِ کلاسیک، مردبودن به‌معنای شجاع‎بودن بود. قهرمانانی مانند آژاکس، آگاممنون و ادیسئوس متکی به هوش، نیروی عضلانی و منش خویش بودند. اسکندر کبیر، ژولیوس سزار و آگوستوس نیز تصمیماتی دشوار می‎گرفتند و احترام فرماندهان و پیاده‎نظام خویش را برمی‎انگیختند.\n دورتر از اروپا در شرق، شاهان ایرانی خودشان را همچون فرمانروایانی عادل و شجاع جلوه می‎دادند. در چین، فلسفه مِنگزی یا منسیوس۳ به مردان می‎آموخت که شجاعت فردی را چونان بخشی ذاتی از حیات هدفمند خویش بدانند. نیرومندبودن به‌معنای نظرکردگی از سوی خدایان بود یا حتی به‌معنای برخورداری از حدی از الوهیت. این موضوع دربارۀ هراکلس، پسر زئوس، یا آخیلس پسر تتیسِ ایزددخت صدق می‎کرد. قهرمانان عهد باستان گاهی رو به موادی می‎آوردند تا حالات یا ذهنیت خویش را دگرگون سازند. برای مثال در ادیسه، ادیسئوس و سربازانش خودشان را در سرزمین لوتوفاگ‌ها۴ می‎یابند که ساکنان آن را «مردمانی تشکیل می‎دهند که از گل‎ها تغذیه می‎کنند». لوتوفاگ‌ها در آرامش خارق‎العاده‎ای به سر می‎برند. پیش‎قراولان لشکر ادیسئوس به‌محض اینکه «میوۀ عسلی» گل نیلوفر را می‎چشند، در رخوت فرو می‎روند. این میوه مردان تحت‌امر ادیسئوس را عمیقاً سست و تنبل می‎کند؛ چنان‌که آن‌ها از بازگشتن به اردوگاه خود سر  بازمی‎زنند. این سربازان که تصمیم می‎گیرند از جای خود تکان نخورند، تمامی فرمان‎ها را پشت گوش می‎اندازند و فکر بازگشت به خانه را بالکل از سر بیرون می‎کنند.\n چین باستان، جهان عرب‎زبان و اروپا همگی علاقه‎ای ژرف به خواص درمانی و پزشکی گیاهان و دانه‎ها نشان می‎دادند. برای نمونه، در چین، ایران و سرزمین‎های شرق مدیترانه از دارچین برای معالجۀ قلب، شکم و سر استفاده می‎شد. دوهزار سال پیش از آنکه کشف شود که دارچین برای تنظیم چرخه‎های منظم عادت ماهانه زنان مفید است، دیوسکوریدس۵ در شرق مدیترانه این دارو را تجویز کرده بود. در سده‎های میانه نیز کتاب‌های راهنمای پزشکی، دارچین را به‌عنوان دارویی تجویز می‎کردند که برای «کسانی که سرشان سنگین و سرشار از» خلط بلغم باشد، مفید است. کتاب‎های داروشناختی‎ای که بعدها در اسپانیا نگاشته شدند، به‌تفصیل نشان می‎دادند که روغن جوز هندی چقدر برای معالجۀ اسهال‌واستفراغ سودمند است. این آثار همچنین نشان می‎دادند که روغن جوز ضدسرماخوردگی است. نیز اظهار می‎کردند که روغن هل [التهابات] روده را فرومی‎نشاند و به کاهش نفخ یاری می‎رساند.\n فهرست فواید ادویه و گیاهان دارویی فهرستی بلندبالاست. در سدۀ هشتم، شارلمانی پس از آنکه به قدرت تسکین‎دهندۀ گل ختمی یا پنیرک در زخم‎های میدان جنگ پی برد، فرمان داد آن  را در مقیاس کلان کِشت کنند. برخی پژوهش‎های پزشکیِ صورت‌گرفته در عهد باستان پا را فراتر از بحث معالجۀ زخم‎ها گذاشتند و به‌دنبال مقاصدی ماجراجویانه‎تر رفتند. […]\n ازجمله متونی که تقریباً هم‎عصر با حماسه‎های هومر هستند، متون سنسکریتی ریگ‎ودا هستند. این آثار که قدمتی بیش از سه‌هزار سال دارند، از حشیش به‌عنوان «منبع شادی» تجلیل می‎کنند و آن را نوعی «رهانندۀ» آدمی از اضطراب و ماده‎ای «لذت‎بخش» می‎دانند؛ چنان‌که به یکی از فرشتگان نگهبان گفته شد که در درون برگ‎های حشیش زندگی کند. متون باستانیِ چینی که از شاهدانه یاد می‎کنند، تا سدۀ نخستِ پیش‌ازمیلاد چیزی دربارۀ تأثیرات حشیش نمی‎گویند؛ اما در این هنگام یکی از این متون، با عنوان پن تیاسائو چینگ، اشاره می‎دارد که «اگر [میوۀ شاهدانه] به‌حد افراط استعمال شود، باعث ایجاد توهم، یعنی «دیدن اهریمنان» می‎شود. اگر آدمی حشیش را در درازمدت استعمال کند، با ارواح ارتباط برقرار می‎کند و وجودش نورانی می‎شود».\n استعمال حشیش به‌مثابۀ ماده‎ای سکرآور از سه‌هزار سال پیش در هند و عراق موضوعی شناخته‌شده بود و چنان در خاورمیانه گسترش یافت که برخی طبیبان دربارۀ اثر بلندمدت و استفادۀ مداوم از آن هشدار دادند. اما کسی گوشش بدهکارِ این حرف‎ها نبود. در اواخر سدۀ یازدهم، مردی جوان در جرگۀ یاران رهبریْ کاریزماتیک به‌نام حسن صباح درآمد. مارکوپولو از حسن صباح با عنوان «پیرمرد کوهستان» یاد می‎کند. بنابرگفتۀ این سیاح ونیزی، امام اسماعیلیان مقادیر معتنابهی از حشیش به پیروان خویش می‎داد. وی همچنین زنانی هوس‎انگیز در اختیار آنان می‎نهاد و آنان نیز درعوض رقبای سیاسی حسن صباح را به قتل می‎رساندند. پیروان وی با نام حشاشین شناخته شدند. این عنوان تبدیل به اسم امروزی و اروپایی آنان، یعنی assassin (آدم‌کش) شده است.\n آنچه اهمیت دارد، این است که حشیش تحریک‎کننده نیست؛ یعنی بسیار غیرمحتمل است که این ماده به‌عنوان عاملی کلیدی در موفقیت حشاشین برای طراحی و اجرای عملیات‎های راهبردیِ برنامه‎ریزی‎شده و متهورانه نقشی داشته باشد. احتمالاً تأثیر حشیش بیشتر تخدیرکننده باشد. به همین دلیل بود که سلطانِ شام در سدۀ چهاردهم دستور داد که تمامی بوته‎های حشیش از ریشه کنده و نابود شوند. همچنین دندان‎های مصرف‌کنندگان حشیش کشیده شود تا هشداری باشد دربارۀ اینکه چگونه اثرات دلنشین حشیش، درنهایت مردان توانمند را تبدیل به انسان‎هایی بی‎مصرف می‎کند.\n خلاصه اینکه استعمال حشیش به‌ندرت می‎توانست عملکرد انسان‎ها را در میدان جنگ بهبود بخشد. نمونۀ تامس باوری، تاجر دریانورد انگلیسی در سدۀ هفدهم را در نظر بگیرید. وی و دوستانش در هند یک پاینت۶ «بنگه» یا بنگ خریداری کردند که دم‎نوشی از حشیش بود. یکی از افراد «خود را پخش زمین کرده بود و تمامی بعدازظهر را زارزار می‎گریست»، دیگری «از ترس قالب تهی کرده بود … سرش را در خمره‌ای بزرگ فرو کرده و برای چهار ساعت یا بیشتر در همان حالت مانده بود»، «چهار یا پنج نفر روی فرش‎ها دراز کشیده بودند و با الفاظی فاخر از یکدیگر تمجید می‎کردند» و این در حالی بود که یکی دیگر «شرارتش گل کرده بود و با یکی از ستون‎های چوبی دالان می‎جنگید تا آنجا که پوست انگشت‎هایش تا حد زیادی ساییده شد».\n این نوع تأثیرات مواد مخدر به‌خوبی شناخته‎شده بود. برخلاف وضعیت استثنایی حاکم بر روستای کوچک یا تخیلیِ آستریکس و کاهن کیمیاگر آن در شمال سرزمین گال، مواد مخدر هرگز در میدان جنگ مورد استفاده قرار نمی‎گرفت.\n  نمایی از انیمیشن «آستریکس و عمارت فرمانروایان»\n جهانِ وایکینگ‎ها بزرگ‎تر و خطرناک‎تر بود. گزارش‎های عربی و یونانی سده‎های میانه فعالیت گستردۀ وایکینگ‎ها و درگیری آن‌ها با جوامع اطراف دریای مدیترانه و جهان اسلام را در حد فاصل سال‎های ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ پس‌ازمیلاد تشریح می‎کنند. منش وایکینگی عناصری از تبهکاری خیابانی و کارتل‎های سازمان‎یافتۀ جنایتکار را در هم آمیخته بود.\n نخست اینکه وایکینگ‎ها مهیب به نظر می‎رسیدند. در این باره یکی از مؤلفان عرب در سدۀ دهم می‎نویسد: «هر یک از مردان آن‌ها، از نوک انگشت تا گردن خود را با خال‎کوبی‎هایی با رنگ سبز تیره پوشانده و نقش‎هایی بر آن زده وقس‌علی‎هذا.» همین مؤلف اشاره می‎دارد که اسکاندیناویایی‎ها همیشه «یک تبر، شمشیر و دشنه» با خود همراه داشتند. آنان همچون جنایتکارانی سنگ‎دل رفتار می‎کردند. هرگز به یکدیگر اعتماد نداشتند و در دزدی و قتل، هیچ کس، حتی هم‎دیگر را مراعات نمی‎کردند. یکی دیگر از روایت‎های متون عربی اشاره می‎کند که وایکینگ‎ها «هرگز به‌تنهایی به بستر نمی‎رفتند تا بیاسایند؛ بلکه… سه ملازمِ شمشیربه‌دست برای نگهبانی، آنان را همراهی می‎کردند. این ازآن‌رو بود که اعتماد کمی به یکدیگر داشتند.» اینان مردانی سخت برای روزگارانی سخت بودند.\n وایکینگ‎ها، مانند فاتحانِ کامیاب بعدی، ازجمله مغولان، از هراسی که نامشان در دل مردان می‎انداخت، ابراز مسرت می‎کردند. وایکینگ‎ها همانند مغولان قصد ایجاد رعب داشتند و این ترس مایۀ امتیاز آنان بود. به همین ترتیب ورزشکارانِ دوران مدرن دریافته‎اند که رقیبان دهشت‎زده و عصبی را راحت‎تر از رقبای مطمئن و مصمم می‎توان شکست داد. همچنین وایکینگ‎ها مانند مغولان دوست داشتند تا خود را چون فاتحانی شکست‎ناپذیر جلوه دهند که قطعاً پیروز می‎شوند. این نوع خودنمایی به آن‌ها و مغولان کمک کرد تا امپراتوری‎های بزرگی را بنیان نهند. وایکینگ‎ها نمی‎خواستند تنها دریای شمال، جزایر بریتانیا و پایگاه مرزی کوچک شمال امریکا را در اختیار بگیرند؛ بلکه می‎خواستند سرزمین‎های وسیعی را تا شرق تحت تسلط خویش درآورند. وایکینگ‎های بلندپرواز در جنوب تا شبکۀ رودهای ولگا، دنیپر و دنیستر پیش رفتند. آن‌ها در این مناطق منافع بسیاری را از راه تجارت، اخاذی و قاچاق انسان به دست آوردند. در طی این دوره، آن‌ها شهرهای کیف، نوگاراد و چرنیگف را بنا نهادند. این شهرها سرانجام در هم تنیدند و تبدیل به شاخصه‎های دولت روسیه شدند.\n تیزهوشی، کلاّشی و ترس به وایکینگ‎ها کمک کرد تا مطامع و منافع خود را در شرق محقق کنند؛ اما آن‌ها همچنین به محرک‎هایی اتکا می‎کردند که ایشان را شکست‎ناپذیر جلوه می‎داد و چنین حسی را به آن‌ها القا می‎کرد. جنگجویان اسکاندیناویایی معجونی نیرومند را سر می‎کشیدند که باعث می‎شد موجوداتی فراانسانی به نظر آیند. ادبیات کهن اسکاندیناویایی از مردانی سخن می‎گوید که دچار حالتی از آگاهی دگرگون‎شده می‎شدند که ایشان را وا می‎داشت تا «کفری»۷ شوند. واژۀ کفری کاربرد عام یافته است و هنوز هم برای توصیف افراد یا گروه‎هایی به کار می‎رود که وحشیگری به خرج می‎دهند.\n بااین‌حال، اصطلاح «کفری» (berserk)، صرفاً یکی از اجزای پوشش، یعنی پوست خرس۸ را توصیف می‎کند و نه رفتار یا کنشی خاص را. مردان وایکینگ پوست خرس بر تن می‎کردند تا قابلیت‎های خود در شکار را به نمایش گذارند، قدرت خرس را در خود حلول دهند و حمایت اودین، خدای جنگ در اسکاندیناوی را به دست آورند. باوجوداین، چنان‌که اثری متعلق به قرن نوزدهم با عنوان هارالدویسی۹، به‌معنای اعمال هارالد، روشن می‎سازد، هنگامی که پای جنگ در میان بود، این سلیقۀ وایکینگ‎ها در پوشش نبود که اهمیت داشت. خشن‎ترین و هراس‎آورترین جنگاوران، به‌محض اینکه با دشمن رویارو می‎شدند، «سپرهایی خونین» به دست می‎گرفتند و این در حالی بود که نیزه‎هایشان «با خون، سرخ» می‎شد. آن‌ها گروه‎های بسته‎ای را تشکیل می‎دادند و با چنان سبعیت شدیدی می‎جنگیدند که «شاهزاده بدون هیچ دلیلی به مردانی اعتماد می‎کرد که راهشان را از میان سپرهای دشمنانشان باز می‎کردند». این مردان که مطمئن‌ترین جنگاوران بودند، با نیرویی ظاهراً فراانسانی در میدان نبرد می‎جنگیدند.\n یکی از منابع متعلق به قرن سیزدهم به‌وضوح می‎گوید: «مردان بدون جوشن به پیش می‎رفتند. آنان به دیوانگی سگ‎ها یا گرگ‎ها بودند و همچنان که به پیش می‎رفتند، سپرهای خود را با دندان می‎فشردند. آن‌ها همچون خرس یا گاو نرِ وحشی، نیرومند بودند و مردم را به طرفة‎العینی به قتل می‎رساندند. نه آتش و نه شمشیر هیچ تأثیری بر آنان نداشت. این همان چیزی بود که به آن «برزرکرگنگ»۱۰ می‎گفتند. این بود «کفری‎شدن».\n پژوهشگران عادتاً فکر می‎کردند مقادیر بالایی از الکل به خلق چنین صحنه‎های حیرت‎آوری می‎انجامیده است. شاید محققان تصور می‎کردند که تغییری در روند همیشگی تهییج یا شکلی دیگر از بیش‌برانگیختگی که با اختلال استرس پس از ضایعه۱۱ ارتباط داشت، به وایکینگ‎ها امکان می‎داد تا مرتکب «برزرکرگنگ» شوند. شاهدان عینی ماجرا آشکارا تصور می‎کردند که ماده‎ای این جنگاوران را به وضعیتی خلسه مانند می‎کشاند. احتمالاً حق با آن‌ها بود. به‌طور قریب‌به‌یقین نیرو و تمرکز فراانسانی این افراد نتیجۀ مصرف قارچ‎های توهم‎زا بوده که در روسیه یافت می‎شده است؛ به‌ویژه قارچ آمانیتا موسکاریا که کلاهک قرمزرنگ خاص آن و نقطه‎های سفیدرنگش در فیلم‎های دیزنی نقش عمده‌ای دارد. بااین‌همه، این قارچ‎ها همراه با کوتوله‎های شیطان‎صفتی که بر بالای آن‌ها نشانده می­شود، بیشتر به‌عنوان بخشی از تزئینات باغ‎های اطراف شهرها شناخته می‎شوند.\n این گیاهان قارچ‎مانند سمی هنگامی که نیم‎پز می‎شدند، اثرات روان‌گردان قدرتمندی به جای می‎گذاشتند؛ ازجمله هذیان‎گویی، شادی و توهم. وایکینگ‎ها هنگام سفر در طول رودهای روسیه با قارچ آمانیتا موسکاریا آشنا شدند. جادوگر‎ان محلی مقادیر رقیق‎شده‎ای از این گیاه را در آیین‎های قبیله‎ای مصرف می‎کردند. این موضوع در دوران هرودوت هم شناخته‌شده بود. هرودوت می‎گوید که اهالی ساکن شمال دریای سیاه از طریق نوعی دود که «هیچ حمام بخار یونانی هم به گَرد آن نمی‎رسد» به‌سرعت دچار نوعی سرخوشی می‎شوند و درنتیجه به ساحتی دیگر «منتقل می‎شوند» و این باعث می‎شود به‌طرزی دیوانه‎وار فریاد بزنند. احتمالاً وایکینگ‎ها شاهد این ماجرا بوده‎اند و از آن آموخته‎اند. اینجا دقیقاً چیزی شبیه به همان راز روستای آستریکس در میان بود: ترکیبی از مواد طبیعی که باید با دقت و توسط کسی آماده می‎شد که برخوردار از قدرت‎های کاهنانه و شبه‎‎مذهبی بود. این ماده اگر به‌درستی آماده نمی‎شد، می‎توانست منجر به مرگ شود؛ اما اگر به‌درستی تهیه می‎شد، ممکن بود قدرت‎هایی فوق‎العاده یا احساس برخورداری از چنین قدرت‎هایی را به دست دهد.\n به‌موازات شکوفایی شهرهای کوچک و بزرگ روسی، وایکینگ‎ها با مردمان بومی مناطقی تماس برقرار کردند که اکنون محدود به قلمروی روسیه شده است. حیات شهری جانشین حیات تبهکارانه و مبارزه‎جویانۀ گذشته شد. نخبگان جدیدی سر برآوردند که مشتاق بودند تا از چیزهای زیبا در زندگی بهره ببرند؛ نه اینکه معجون‎هایی را سرکشند که جادوگران محلیِ جهان بَدَوی فراهم می‎آوردند. متمدن‎بودن به‌معنای ترک عادات مردمان بومی و روآوردن به سلایق ظریف‌تر بود؛ یعنی چیزهایی از قبیل مسیحیت، قانون و نظم و شبه‎نظامیانی که نه آشفته و سرخوش، بلکه منظم و سازمان‎دهی‌شده بودند.\n البته تجارت مواد مخدر «روان‌گردان» در حد بسیار زیادی رشد کرد و تبدیل به بخشی از مبادلات جهانی در سدۀ نوزدهم شد؛ خصوصاً هنگامی که بریتانیایی‎ها تریاک را با کشتی به چین حمل می‎کردند تا حاکمان آنجا را دلسرد و نومید کنند. در جنگ جهانی دوم بود که مواد مخدر۱۲ نقشی بزرگ در جنگ ایفا کرد. شرکت‎های دارویی آلمانی گام در راه بررسی تأثیرات مواد ترکیبی و کاربرد تجاری آن‌ها گذاشتند؛ علی‎الخصوص در رابطه با ارتشِ بسیار مجهز هیتلر که «ورماخت» نام داشت.\n آلمانی‎ها به‌خصوص به پرویتین۱۳ علاقه‎مند بودند. این ماده از حیث شیمیایی شبیه به مت‌آمفتامینِ کریستالی۱۴ بود. شرکت دارویی تملر در برلین پرویتین را در مقادیری صنعتی تولید می‎کرد. این یکی از علل دخیل در شهرت و موفقیت مهیب نیروهای نظامی آلمان در آغاز جنگ بود. علی‎الظاهر تأثیرات پرویتین مؤید نظریه‎های یوبرمنش، به‌معنی ابرمرد یا فراانسان بود که نخستین بار نیچه آن را بسط داد. نیچه فیلسوفی بود که رهبران نازی برای حمایت از اندیشۀ خود مبنی بر جلوه‎دادن مردم آلمان یا به‌عبارت‌دیگر، اعضای «آریایی» این سرزمین به‌عنوان نژاد برتر، به استقبال نظریه‎هایش شتافته بودند. پرویتین باعث می‎شد تا سربازان خط مقدم احساس کنند که گویی فراانسان‌اند. نازی‎ها این ماده را که با نام مستعار «پانسر شوکولاده»۱۵، به‌معنای شکلات لشکر زرهی آلمان شناخته می‎شد، در مقادیر بسیار زیادی توزیع کردند. در ظرف سه ماه تنها در سال ۱۹۴۰، آن‌ها حدود ۳۵میلیون قرص پرویتین و ایزوفان، محصولی مشابه پرویتین و تولیدشده به‌دست تولیدکنندگان دیگر را در میان سربازان آلمانی توزیع کردند. به نظر می‎رسید که مادۀ مزبور مخدر شگفت‎انگیزی است که حسی از هشیاری تشدیدشده را ایجاد می‎کند، تمرکز را به‌حداعلا می‎رساند و فرد را تشویق می‎کند تا خود را به خطر اندازد. این ماده که محرکی نیرومند بود، همچنین به سربازان امکان می‎داد تا با اندکی خوابیدن بتوانند به وظایف خود بپردازند.\n پژوهش اخیر نرمان اولر، نویسندۀ آلمانی ، نشان می‎دهد که تأثیرات این ماده ممکن بود شگفت‎انگیز باشد؛ خصوصاً در جبهۀ شرق که سرمای گزندۀ تا سی ‎درجۀ سانتیگراد زیر صفر و روحیۀ ازدست‎رفتۀ نظامیان باعث می‎شد تا برخی از آنان «به‌سادگی بر روی برف بیافتند». وضعیت این افراد هنگامی به‌گونه‎ای ژرف دگرگون می‎شد که مقداری پرویتین به آن‌ها داده می‎شد: روحیۀ آن‌ها بهبود می‎یافت، بر هشیاری‎شان تلنگری وارد می‎شد و اعتمادبه‌نفسشان افزایش می‎یافت. در سال‎های ۱۹۴۴ و ۱۹۴۵ اَشکال جدیدی از این مواد، در حال تولید بود. یکی از آن‌ها ماده‎ای به‌نام D-IX، مخلوطی از کوکائین، مورفین و پرویتین با قدرت بسیار بیشتر بود. این ماده روی زندانیان محصور در اردوگاه زاکسنهاوزن۱۶ آزمایش و در مقادیری بالا دوباره میان سربازان آلمانی توزیع شد.\n کسانی که قوای ذهنی خود را با محرک‎ها تقویت می‎کردند، منحصر به افراد حاضر در جبهۀ نبرد نمی‎شدند. افرادی در برلین نیز به این مواد توسل می‎جستند؛ ازجمله خود هیتلر. رهبر نازی‎ها عادت به مصرف اویکدال۱۷ داشت که ماده‎ای با قرابت بسیار به هروئین بود. هیتلر همچنین مقادیری متامفتامین، تستوسترون و دیگر انواع افیون‎ها را تزریق می‎کرد. ارتشبد اروین رومل به‌کرات پرویتین مصرف می‎کرد؛ چنان‌که آن را «نان روزانۀ» خود می‎نامید. این فقط آلمانی‎ها نبودند که به مواد مخدر روی آوردند تا عملکرد خود را بهبود بخشند؛ بریتانیایی‎ها نیز از این مواد استفاده می‎کردند. ژنرال برنارد مونتگمری که بعدها ارتشبد شد، مصرف بنزدرین۱۸ را برای سربازان خود در شمال افریقا تجویز کرد که در آستانۀ نبرد العلمین قرار داشتند. این‌ها همه بخشی از برنامه‎ای بود که طی آن ۷۲میلیون قرص بنزدرین برای نیروهای بریتانیایی در جنگ جهانی دوم تجویز شد.\n استفاده از مواد مخدر برای بهبود عملکرد نظامیان در دورۀ پس از جنگ جهانی دوم ادامه یافت. اگرچه بخش‎های زیادی از برنامه‎های پیشرفت‎های شیمیایی امریکا و شوروی هنوز هم در دوران پس از جنگ محرمانه باقی مانده‌اند، اما واضح است که آن‌ها توجه بسیار زیادی را مصروف پژوهش دربارۀ «مکمل‎هایی» کرده‎اند که می‎توانند تأثیرات مثبتی بر روی نیروهای نظامی بگذارند. برای مثال، نیروی هوایی امریکا میان آن دسته از خلبانان خود که مأموریت‎های طولانی دارند، دکستروآمفتامین‎۱۹ پخش کرده تا هشیاری آن‌ها را افزایش دهد و از خستگی‎شان بکاهد. از میان خلبانان امریکایی که در عملیات توفان صحرا۲۰ در سال ۱۹۹۱ شرکت داشتند، ۶۵درصدشان از محرک‎ها استفاده کرده‌اند و فقط نیمی از آن‌ها گفتند که این محرک‌ها برای انجام عملیات‎های نظامی مفید یا ضروری بوده‌ است.\n تمام تجارب موجود در این زمینه مثبت از آب درنیامده است. ازجمله عوارض جانبیِ جدی این مواد می‎توان به پریشانی و جنون اشاره کرد. بررسی‎های صورت‌گرفته دربارۀ یکی از عملیات‎های اردوگاه آموزشی ترنک فارمز۲۱ در افغانستان نشان داد که خلبانان اف۱۶های امریکایی مجاز به مصرف دکسدرین۲۲ بوده‎اند. در این عملیات که در آوریل ۲۰۰۲ انجام شد، در اثر شلیک نیروهای خودی ‎ چهار نظامی کانادایی کشته و هشت تن از آن‌ها زخمی شدند. افزایش استفاده از محرک‎های شیمیایی توسط نیروهای زمینی ارتش امریکا نیز عاری از پیامدهای سوء نبوده است: دو تن از سربازان امریکایی پس از آنکه ملزم به مصرف دیمتیلامین۲۳ شدند، درگذشتند. دیمتیلامین نوعی مخدر تقویت‎کنندۀ عملکرد جسمی است که سازمان جهانی ضددوپینگ آن را ممنوع کرده است.\n در طی بیشتر از یک دهه، تحقیق برای نیروهای جنگیِ بهتر و متمرکزتر چنان گسترش یافته که دولت امریکا از برنامه‎ای زیست‎شیمیایی۲۴ حمایت کرده است. ازجمله اهداف این برنامه، دست‎یابی به شیوه‎هایی است که به نیروهای نظامی امکان دهد تا در مناطق متخاصم عملکرد بهتری داشته باشند، انرژی کمتری صرف کنند و نمایششان در میان جنگ را بهبود ببخشند.\n باتوجه‌به مصرف گسترده و کاملاً مستند مواد آرام‎بخش در عملیات‎های جنگی مدرن، پی‎بردن به اینکه نیروهای داعش نیز مواد محرک را در اختیار سربازان خود می‎نهند، نباید مایۀ شگفتی باشد. در پاییز سال ۲۰۱۵، بزرگ‎ترین محمولۀ مواد مخدر در تاریخ بشر در فرودگاه بیروت در لبنان توقیف شد؛ آن‌هم هنگامی که یکی از امیرزاده‌های سعودی کوشید تا سوار جت شخصی خود شود. این جت قرار بود به‌سمت استان حائل در شمال عربستان سعودی پرواز کند. در این بازرسی دو تُن کاپتاگون۲۵ کشف شد. این مادۀ مخدر بر اساس گزارش دفتر مواد مخدر و جرایم سازمان ملل، به‌ندرت در بیرون از خاورمیانه مورد استفاده قرار می‎گیرد.\n کاپتاگون که در اصل در دهۀ ۱۹۶۰ گسترش یافت، برای این ساخته شده بود که اختلال کم‎خوابی و ضعف حواس را درمان کند. این دارو به‌خاطر ماهیت اعتیادآورش در اغلب کشورها ممنوع شد. آن‌گونه که ریچارد راوسن، مدیر مشترک برنامۀ اینتگریتد سابستنس ابیوز۲۶ در دانشگاه کالیفرنیا، لوس انجلس می‎گوید، کاپتاگون باعث ایجاد حس سرخوشی، غلیان انرژی و هشیاری تشدیدشده می‎شود و افزایش بیش‌ازحد سطح پرخاشگری را در پی دارد. یکی از گزارش‎های رویترز در سال ۲۰۱۴ نشان می‎داد که از زمان آغاز جنگ داخلی در سوریه، مصرف مواد مخدر تا چه اندازه گسترش یافته و به‌خصوص تولید محرک‎ها برای مصرف شورشیان و نیروهای داعش تا چه اندازه اوج گرفته است. این واقعیت که سطح خشونت افزایش یافته است نیز نمی‎تواند یکسره تصادفی باشد؛ البته منظور فقط ضبط ویدئویی صحنۀ سربریدن افراد نیست، بلکه همچنین اعدام‎های دسته‌جمعی و کشتارهای سراسری نیز مدنظر است.\n به‌طور قطع، تلاش برای تبدیل‎شدن به فراانسان مستلزم بازی با آتش است. شاید بتوان کوشش برای نیرومندترشدن، بهترشدن، متمرکزترشدن و سنگ‎دل‎ترشدن در وضعیت جنگی را درک کرد؛ اما همچنان‌که گتافیکس به روستاییانِ شمال فرانسه سرکوفت می‎زد، از مواد مخدری که عملکرد افراد را تقویت می‎کند، فقط باید در موقعیت‎های خاصی استفاده کرد که تمام تلاش‎های دیگر به شکست انجامیده است. تلاش برای نیل به برتری نظامی، همواره به‌معنای ازدست‌دادنِ توانایی و اراده برای مذاکره، مصالحه یا اتکا بر توانایی‎های ذهنی بومی و توسعۀ آن‌ها بوده است. چنان‌که بادی۲۷ نابغۀ شرور فیلم «شگفت‎انگیزها»۲۸ می‎گوید: «وقتی همه ابرمرد هستند، هیچ‌کس ابرمرد نیست.» شاید اکنون وقتِ آن رسیده است که به معضلی بپردازیم که دشوارتر از معضلِ ساختن ابَرسرباز در این‎جهان باشد: به انسان‎ها صلح را بهتر بیاموزیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را پیتر فرانکوپان نوشته است و در تاریخ ۳۰ ژوئن ۲۰۱۶ با عنوان «War, on drugs» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۱ مرداد ۱۳۹۵با عنوان «ارتش مفنگی‌ها» و ترجمۀ محمد غفوری منتشر کرده است. •• پیتر فرانکوپان (Peter Frankopan) مدیر مرکز مطالعات بیزانس در دانشگاه آکسفورد و محقق ارشد در کالج ورچستر در آکسفورد است. تازه‌ترین کتاب وی جاده‌های ابریشیم؛ تاریخ جدید جهان  (The Silk Roads: A New History of the World) است.  [۱] Gallic Wars: جنگ‌های گالی یا گلی یا گالیک نام سلسله‌جنگ‌هایی میان رومیان و گل‌ها در میانهٔ سدهٔ یکم پیش از میلاد مسیح است که با جنگ آلزیا در ۵۲ پ‌م به اوج خود رسید. سرانجامِ این جنگ‌ها پیوستن سرزمین گل به خاک امپراتوری روم و گسترش این امپراتوری بود [ویکی پدیا]. [۲] Gaul: گُل یا گال (لاتین: گالیا، یونانی گالانیا) منطقه‌ای در غرب اروپاست که امروزه فرانسه، بلژیک، غرب سوئیس و بخش‌هایی از هلند و آلمان (بخش غربی رود راین) در آن قرار دارند. [ویکی پدیا] [۳] philosophy of Mengzi: مِنسیوس یا مَنسیوس فیلسوف چینی سدهٔ چهارم پیش از ‌میلاد است. او پیرو تسه سه، نوادهٔ کنفوسیوس بود و در راه گسترش و به‌کرسی‌نشاندن اندیشه‌های کنفوسیوس کوشا بود. اندیشه‌های او در شکل‌دادن نوکنفوسیوس‌گرایی اثرگذار بود [ویکی پدیا]. [۴] Lotus Eater: لوتوفاگ‌ها به‌معنی خورندگان نیلوفر آبی. در اسطوره‌های یونان، نام قبیله‌ای است که در ساحل لیبی زندگی می‌کردند. اودوسئوس با همراهانش به جزیرۀ لوتوفاگ‌ها وارد شد. آن‌ها از میوۀ نیلوفر آبی خوردند و حافظۀ خود را از دست دادند [ویکی پدیا]. [۵]  Dioscorides: پزشک سرشناس یونانی در سدۀ نخست میلادی و نویسندۀ دایرة‌المعارف مصالح پزشکی بود. وی پزشک ارتش رم نیز بود. [۶]  pint: واحد اندازه­گیری مایعات، تقریباً معادل نیم ­لیتر. [۷] berserk [۸] bearskin [۹] Haraldskvæði [۱۰] Berserkergang: برزرکز (Berserker) یا برزرک (berserk) (به معنی خرسینه‌پوش) جنگاوران ژرمنی بودند که از آن‌ها عمدتاً در ادبیات نروژی قدیم یاد شده و به عنوان جنگجویانی لجام‌گسیخته و شوریده‌سر معروف بودند. این لقب ریشه واژه امروزی berserk در انگلیسی است که «دیوانه و شوریده» معنی می‌دهد. بیشتر تاریخ‌نگاران بر این باورند که برزرکرها پیش از نبرد، خود را به حالت خشم و خلسه درمی‌آوردند و برخی نیز معتقدند که آن‌ها احتمالاً از خوردنی‌های مخدر استفاده می‌کرده‌اند. آن‌ها برای ترساندن دیگران همیشه جامه‌ای از پوست خرس بر تن داشتند و نام برزرکر نیز از دو بخش ber (خرس) و serkr (پیراهن) تشکیل شده‌است. بنا بر روایت‌ها بزرزکرها به هنگام نبرد عریان می‌شدند [ویکی پدیا]. [۱۱] post-traumatic stress disorder: اختلال استرسی پس از ضایعۀ روانی یا اختلال تنش‌زای پس از رویداد یا استرس پس از سانحه  نشانگان یا سندرمی است که پس از مشاهده، تجربهٔ مستقیم یا شنیدن عاملی شدیداً استرس‌زا و آسیب‌زا روی می‌دهد و می‌تواند به مرگ واقعی یا تهدید به مرگ یا وقوع سانحه‌ای جدی منجر شود [ویکی پدیا]. [۱۲] narcotics [۱۳] pervitin [۱۴] crystal meth: متیل آمفتامین که در بازار سیاه به‌نام «شیشه» معروف است، نام ماده‌ای روان‌گردان است. این ماده از محرک‌های اعصاب به شمار می‌رود [ویکی پدیا]. [۱۵] Panzer chokolade [۱۶] Sachsenhausen [۱۷] Eukodal [۱۸] Benzedrine [۱۹]  dextroamphetamine [۲۰] Desert Storm [۲۱] Tarnak Farms [۲۲] Dexedrine [۲۳] Dimethylamine [۲۴] biochemical [۲۵] Captagon [۲۶] Integrated Substance Abuse Programme [۲۷] Buddy [۲۸]  Incredibles: انیمیشنی امریکایی به‌کارگردانی براد برد، محصول سال ۲۰۰۴.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157702.json b/train/528157702.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..9cd311c6d2070e05c99bdb46e60b74c7a37985e6
--- /dev/null
+++ b/train/528157702.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "سکوت جهانی است ناشناخته",
+  "subtitle": "برخلاف باور عامه، آرامش و سکوت، هیاهویی تمام‌عیار در ذهن ایجاد می‌کند",
+  "introduction": "در دنیای پرهیاهوی ما، سکوت متاعی گران‌قیمت و کمیاب است. دلمان می‌خواهد در دشتی ساکت، آرام بگیریم و به آسمان خیره شویم، بدون آنکه صدایی مهارناپذیر خلوتمان را به هم بزند. اما این حس ظریف و خوشایند، برای چند دانشمندِ عصب‌شناس به پدیده‌ای پیچیده و ناشناخته تبدیل شد: سکوت با ذهن ما چه می‌کند؟ به چه کارمان می‌آید و چگونه باید آن را فهمید؟",
+  "content": "دن‌یل ای.گروس، نوتیلوس — شبی سرد در ماه مارس ۲۰۱۰، صد نفر کارشناس تبلیغات در رستورانِ سی‌هورث در هلسینکی فنلاند جمع شدند تا این کشور دورافتاده با مساحت متوسط را به مقصدی توریستی و مشهور در جهان تبدیل کنند. مشکل اینجا بود که فنلاند به کشوری بسیار آرام مشهور بود و از سال ۲۰۰۸، هیئت نمایندگان برند ملی۱ به‌دنبال برندی بود که کمی سروصدا کند.\n کارشناسان به‌هنگام گلوتازه‌کردن، توانمندی‌‌های مختلف کشور خود را به بحث گذاشتند. این کشور دارای معلمانی استثنایی، بی‌‌شمار توت و قارچ وحشی و پایتخت فرهنگی سرزنده‌‌ای به‌اندازۀ نشویل، مرکزِ ایالتِ تنسی بود. این‌‌ها برای یک هویت ملیِ درست‌‌و‌‌حسابی کافی نبود. یکی از افراد به‌شوخی پیشنهاد کرد که برهنگی می‌‌تواند مضمونی ملی و نشان‌‌دهندۀ صداقت فنلاندی‌‌ها باشد. فردی دیگر با جدیت بیشتر پیشنهاد کرد که شاید سکوت چیز چندان بدی نباشد. این پیشنهادْ آن‌‌ها را به فکر فرو برد.\n چند ماه بعد، هیئت نمایندگان مجله‌‌ای منتشر نمود به‌نام «گزارش برند ملی»۲. این گزارش به چندین مضمون برجسته ازجمله سیستم آموزشی مشهور فنلاند و مدرسۀ طراحی عملی۳ پرداخت. یکی از مضامین کلیدی، چیزی کاملاً جدید بود: سکوت. در گزارش آمده بود که جامعۀ مدرن معمولاً به‌طور تحمل‌‌ناپذیری پرسروصدا و شلوغ به نظر می‌‌رسد. به‌گفتۀ این گزارش، «سکوت یکی از منابع است» و می‌‌توان آن را مانند آب پاک یا قارچ وحشی تبلیغ کرد. «در آینده، مردم حاضر خواهند بود برای تجربۀ سکوت، پول خرج کنند».\n همین حالا هم مردم این کار را می‌‌کنند. در دنیای پرسروصدا، سکوت مشتری دارد. هدفن‌‌های رفع‌‌کنندۀ سروصدا با قیمت صدها دلار به دست مصرف‌‌کننده می‌‌رسند. هزینۀ کلاس‌‌های مدیتیشن یک‌‌هفته‌‌ایِ سکوت گاهی به هزاران دلار می‌‌رسد. فنلاند به این نتیجه رسید که می‌‌توان عملاً از هیچ، چیزی ساخت.\n در سال ۲۰۱۱، هیئت توریسم فنلاند مجموعه‌تصاویری از افرادِ تنها در جنگل‌‌های بکر را منتشر کرد و زیر آن نوشت: «لطفاً ساکت.» سایمن آنهولت، مشاور بین‌‌المللی «برندسازی ملی» جملۀ تبلیغی شوخ‌‌طبعانه‌‌ای پیشنهاد کرد: «حرف ممنوع، فقط عمل.» یکی از شرکت‌های ساعت‌‌سازی فنلاندی به‌نام رونکو نیز شعار خود را ساخت: «دست‌‌ساز در سکوت فنلاند.»\n اوا کیویرانتا، مدیر رسانۀ اجتماعی وب‌سایت VisitFinland.com می‌‌گوید: «تصمیم گرفتیم به‌جای اینکه بگوییم کشورمان خیلی خالی و ساکت است و اینجا هیچ‌‌کس راجع‌به هیچ‌‌چیز حرف نمی‌‌زند، آن را با آغوش باز بپذیریم و به چیز خوبی تبدیلش کنیم.»\n سکوت، نقطۀ شروع عجیبی برای کمپینی تبلیغی است. هرچه باشد، سکوت را نمی‌‌توان سنجید یا ثبت و صادر کرد. نمی‌‌توان آن را خورد، جمع‌‌کرد یا بیرون ریخت. کمپین فنلاند این سؤال را به وجود می‌‌آورد که سکوت واقعاً چه اثرات ملموسی دارد. علمْ به بررسی این مطلب پرداخته است. در سال‌‌های اخیر، پژوهشگران بر قدرت عجیب سکوت برای آرام‌‌کردن بدن، بلندکردن صدای اندیشه‌‌های درونی و توازن رابطۀ ما با دنیا تأکید کرده‌‌اند. این یافته‌‌ها همان جایی آغاز می‌‌شود که انتظارش را داریم: با سروصدا.\n کلمۀ سروصدا (noise) دارای ریشه‌‌ای لاتین به یکی از دو معنیِ تهوع یا درد است. به‌گفتۀ هیلل شوارتسِ مورخ، حتی افسانه‌‌ای در بین‌‌النهرین وجود دارد که در آن، خدایان از سروصدای انسان‌‌های زمینی چنان به خشم می‌‌آیند که شروع به قتل‌عام انسان‌‌ها می‌‌کنند. (شهرنشینانی که همسایه‌‌های پرسروصدا دارند، حتماً درک می‌‌کنند؛ اما امیدواریم زیادی درک نکنند.)\n شوارتس در کتاب خود تحت عنوان سروصداکردن: از بابل تا انفجار بزرگ و فراتر۴ می‌‌نویسد که نفرت از سروصدا باعث شده تا در طول تاریخ، افرادی به حمایت جانانه از سکوت بپردازند. فلورنس نایتینگیل، پرستار و مصلح اجتماعی انگلیسی، در سال ۱۸۵۹ می‌‌نویسد: «سروصدای غیرضروری، ظالمانه‌‌ترین بی‌‌مهری‌‌ای است که می‌‌توان به مریض و سالم تحمیل کرد.» به‌گفتۀ نایتینگیل، هرگونه سروصدای نامحتاطانه یا هر شوخی پیش‌‌پا افتاده‌‌ای می‌‌تواند عامل اضطراب، پریشانی و بی‌‌خوابی برای بیمارانِ درحال‌‌بهبودی باشد. او حتی به سخنرانی‌ای استناد می‌‌کند که «سروصداهای ناگهانی» را یکی از عوامل مرگ‌ومیر میان کودکان بیمار به حساب می‌‌آورد.\n  فروش سکوت: دو صندلی چوبی در ساحل دریاچه‌‌ای در فنلاند، کشوری اسکاندیناویایی که متخصصان تبلیغاتْ آن را با شعار «لطفاً ساکت» برند زده‌‌اند.\n جالب اینجاست که پژوهش‌‌های اخیر، برخی از ادعاهای جانانۀ نایتینگیل را تأیید می‌‌کند. در اواسط قرن بیستم، متخصصان امراض مسری رابطه‌‌ای میان فشار خون بالا و منابع همیشگی سروصدا همچون بزرگ‌راه‌‌ها و فرودگاه‌‌ها یافتند. پژوهش‌‌های بعدی به‌نظر سروصدا را با افزایش بی‌‌خوابی، بیماری قلبی و وزوز گوش مرتبط می‌‌دانند. (این‌دست پژوهش‌‌ها بود که مفهوم دهۀ شصتی «آلودگی صوتی» را به وجود آورد، اصطلاحی که سروصداهای گذرا را به‌نوعی سمی و دارای اثراتِ بلندمدت به شمار می‌‌‌‌‌آورد.)\n مطالعات روان‌‌شناختیِ انسان به تبیین این امر کمک می‌‌کند که چرا پدیده‌ای نامرئی، می‌‌تواند چنین اثر فیزیکی قابل‌‌توجهی داشته باشد. امواج صدا، استخوان‌‌های گوش را به لرزه درمی‌‌آورند و این استخوان‌‌ها، حرکت را به حلزون گوش منتقل می‌‌کنند. حلزون گوش، لرزه‌‌های فیزیکی را به پیام‌‌های الکتریکی تبدیل می‌‌کند و به مغز می‌‌فرستد. بدن حتی هنگام خواب عمیق، فوراً و شدیداً به این پیام‌‌ها واکنش می‌‌دهد. پژوهش‌‌های روان‌‌شناسی عصب‌‌شناختی۵ نشان می‌‌دهد که سروصدا ابتدا آمیگدال‌‌ها را فعال می‌‌کند. آمیگدال‌‌ها خوشه‌‌هایی از نورون‌‌ها هستند که در لوب‌‌ گیجگاهی مغز قرار داشته و مسئول شکل‌‌گیری حافظه و احساس‌‌اند. این فعال‌سازی باعث ترشح فوری هورمون‌‌های استرس همچون کورتیزول می‌‌شود. افرادی که در محیط‌‌های دائماً پرسروصدا زندگی می‌‌کنند، معمولاً دچار افزایش مزمن هورمون‌‌های استرس هستند.\n همان‌طور که صدای صدها ماشینِ تکی، روی هم جمع شده و دیواری آزارنده از سروصدای زمینه را به وجود می‌‌آورند، اثرات فیزیکی سروصدا نیز انباشته می‌‌شوند. در سال ۲۰۱۱، سازمان جهانی سلامت تلاش کرد موانع سلامت را در اروپا به‌صورت کمّی بسنجد. این سازمان به این نتیجه رسید که در سال، ۳۴۰میلیون شهروند اروپای غربی (تقریباً برابر با جمعیت ایالات متحده)، یک‌میلیون سال از عمر سالم خود را به‌خاطر سروصدا از دست می‌‌دهند۶. این سازمان حتی استدلال می‌‌کند که سه‌هزار مورد مرگ به‌دلیل بیماری قلبی، ریشه در سروصدای زیادی دارند.\n پس ما سکوت را به‌خاطر کاری دوست داریم که انجام نمی‌‌دهد: ما را بیدار نمی‌‌کند، آزار نمی‌‌دهد و نمی‌‌کشد؛ اما چه کاری انجام می‌‌دهد؟ وقتی فلورنتین نایتینگیل، سروصدا را «ظالمانه‌‌ترین بی‌‌مهری» خواند، بر نقطۀ مخالف آن نیز تأکید داشت: سکوتْ بخشی از محبت است و برای بیماران، به‌اندازۀ دارو یا بهداشت ضروری است. این باوری عجیب است؛ اما پژوهشگران به این نتیجه رسیده‌‌‌اند که درست است.\n در ابتدا، سکوت به‌عنوان خط شروع یا کنترل در پژوهش‌‌های علمی ظاهر شد تا دانشمندان، اثرات سروصدا یا موسیقی را با آن مقایسه کنند. محققان معمولاً آن را به‌طور اتفاقی بررسی کرده‌‌اند، همان‌‌کاری که لوچانو برناردیِ پزشک در سال ۲۰۰۶ در مطالعه‌‌ای دربارۀ اثرات فیزیولوژیک موسیقی انجام داد. او می‌‌گوید: «ما به اثرات سکوت فکر نمی‌کردیم. قرار نبود این موضوع را به‌طور خاص بررسی کنیم.»\n او با موضوع شگفتی درمورد سکوت روبه‌رو شد. برناردی متریک‌‌های روان‌شناختیِ بیست‌وچهار سوژۀ تست را در حال گوش‌‌دادن به شش قطعۀ موسیقی مشاهده کرد. او دریافت که تأثیرات موسیقی را می‌‌توان مستقیماً در جریان خون مشاهده کرد که این امر از طریق تغییر فشار خون، کربن‌دی‌‌اکسید و گردش خون در مغز صورت می‌‌گیرد. (برناردی و پسرش هردو نوازندۀ آماتور هستند و هدفشان از این کار، کاوش علاقه‌ای مشترک بود.) او توضیح می‌‌دهد: «تقریباً در تمام انواع موسیقی، تغییری روان‌شناختی مشاهده شد که شبیه به وضعیت انگیختگی است.»\n این تأثیر، منطقی به نظر می‌‌رسد؛ چون گوش‌‌دادنِ فعال، نیازمند آگاهی و توجه است. اما جالب‌‌ترین یافته، بین قطعه‌‌های موسیقی پدیدار شد. برناردی و همکارانش دریافتند که برهه‌‌های کوتاه و اتفاقی سکوت بین قطعات موسیقی نیز تأثیری شدید دارند، اما در جهت مخالف. درواقع، وقفه‌‌های دودقیقه‌‌ای سکوت، بسیار آرامش‌‌بخش‌‌تر از موسیقی «آرامش‌بخش» یا سکوت طولانی قبل از شروع آزمایش بود.\n به‌بیان‌دیگر، وقفه‌‌های خالی که برناردی آن‌‌ها را بی‌‌اهمیت می‌‌دانست، به جالب‌‌ترین هدفِ بررسی تبدیل شد. چیزی که اثر سکوت را تقویت می‌‌کرد، مغایرت آن با موسیقی بود. علت این امر شاید این باشد که سکوتْ سوژه‌‌های تست را از توجه آگاهانه آزاد می‌‌کند. برناردی می‌‌گوید: «شاید انگیختگی چیزی باشد که ذهن را در یک سو متمرکز می‌کند، به‌طوری‌که وقتی چیزی وجود نداشته باشد که باعث انگیختگی بیشتر شود، آنگاه آرامشی عمیق‌‌تر خواهید داشت.»\n در سال ۲۰۰۶، مقالۀ برناردی درمورد تأثیرات روان‌شناختیِ سکوت، بیشترین دانلود را در میان پژوهش‌‌های ژونال هارت داشت. یکی از یافته‌‌های کلیدی او، یعنی اینکه «تأثیر سکوت از طریق مغایرت تقویت می‌‌شود»، را پژوهش‌های عصب‌‌شناختی نیز تأیید کرده است. در سال ۲۰۱۰، مایکل ور از دانشگاه اورگن که درمورد پردازش حسی در مغز پژوهش می‌‌کند، مغز موش‌‌ها را در هنگام پخش برهه‌‌های کوتاه صدا مشاهده کرد. شروع یک صدا باعث تحریک و فعال‌شدن شبکه‌‌ای تخصصی از نورون‌‌ها در کورتکس شنوایی اولیه می‌‌گردد؛ اما وقتی صداها به‌طوری نسبتاً یکنواخت ادامه می‌‌یابند، نورون‌‌ها عمدتاً از واکنش بازمی‌‌ایستند. به‌گفتۀ ور «کار نورون‌‌ها درواقع این است که وقتی تغییری به وجود می‌‌آید، پیام بفرستند».\n شروع ناگهانی سکوت نیز یک نوع تغییر است و این امر باعث شگفت‌‌زدگی ور شد. تا قبل از مطالعۀ ۲۰۱۰ او، دانشمندان می‌‌دانستند که مغز به شروع سکوت واکنش می‌‌دهد. (این توانایی به ما کمک می‌‌کند تا به خطرات واکنش دهیم یا مثلاً کلماتِ یک جمله را از یکدیگر تشخیص دهیم.) اما پژوهش ور این یافته‌‌ها را بسط داده و نشان داد که کورتکس شنوایی اولیه، به‌طرز شگفت‌‌آوری دارای شبکه‌‌ای جدا از نورون‌‌هاست که هنگام آغاز سکوت، شلیک می‌‌کند. «وقتی صدایی ناگهان متوقف می‌‌شود، این هم مانند شروع یک صدا، یک اتفاق است.»\n گرچه ما معمولاً سکوت را، نبودِ ورودی می‌‌دانیم، مغزمان طوری سازمان یافته است که وقتی سکوتْ شکافی واضح در صدا باشد، آن را تشخیص می‌‌دهد. حال سؤال اینجاست که بعد از آن لحظه چه می‌‌شود، یعنی وقتی سکوت ادامه می‌‌یابد و کورتکس شنوایی اولیه به وضعیتی از سکون نسبی می‌‌رسد.\n یکی از کسانی که این سؤال را بررسی کرده، زیست‌‌شناسی ترمیمی از دانشگاه دوک، ایمک کِرست است. کرست هم مانند برناردی ابتدا قصد مطالعۀ سکوت را نداشت. او در سال ۲۰۱۳، اثرات صدا را بر مغز موش‌‌های بالغ بررسی می‌کرد. آزمایش او چهار گروه موش را نسبت‌به محرک‌‌های صوتی مختلف سنجید: موسیقی، صدای بچه‌‌موش، نویز سفید۷ و سکوت. او انتظار داشت که صدای بچه‌موش که نوعی ارتباط است، باعث تحریک و تولید سلول‌‌های جدید در مغز شود. او هم مانند برناردی، سکوت را حالت کنترلی در نظر گرفته بود که هیچ تأثیری در بر ندارد.\n اگرچه تمام صداها تأثیرات عصب‌‌شناختی کوتاه‌مدتی داشتند، اثر هیچ‌‌یک بلندمدت نبود. اما کرست به‌طور غیرمنتظره‌‌ای متوجه شد که دو ساعت سکوت در روز، باعث تحریکِ تولید سلول در اسبک مغز می‌‌شود، یعنی ناحیه‌‌ای از مغز که مرتبط با شکل‌‌گیری حافظه با به‌کارگیری حواس است. این یافته شدیداً سردرگم‌‌کننده بود: فقدان هرگونه ورودی تأثیری بیشتر از هرگونه ورودی تست‌شده داشت.\n کرست این‌گونه این نتایج را تفسیر کرد. او می‌‌دانست که «غنی‌‌سازی محیطی»۸ همچون استفاده از اسباب‌‌بازی یا موش‌‌های دیگر، باعث تولید نورون می‌‌شود؛ چون این موارد، مغز موش را به چالش می‌‌کشند. او استدلال کرد که شاید فقدان کاملِ صدا، آ‌ن‌قدر مصنوعی و غیرمعمول (حتی شاید هم هشداردهنده) بوده که باعث حساسیت یا آگاهی بیشتری در موش‌‌ها شده است. نورون‌‌زایی می‌‌تواند واکنشی سازگارانه نسبت‌به سکوت غیرمعمولی باشد.\n رشد سلول‌‌های جدید در مغز همیشه هم برای سلامت مفید نیست. اما به‌گفتۀ کرست، در این مورد، ظاهراً سلول‌‌ها همگی به نورون‌‌های فعال تبدیل شدند. «مشاهده کردیم که سکوت واقعاً کمک می‌‌کند سلول‌‌های تازه‌‌تولید به‌صورت نورون تمایز یابند و در سیستم عصبی جای بگیرند.»\n کرست تأکید دارد که یافته‌‌های او هنوز در مرحلۀ ابتدایی است؛ اما معتقد است که این تأثیر می‌‌تواند کاربردهای غیرمنتظره‌‌ای داشته باشد؛ مثلاً شرایطی مانند زوال عقل یا افسردگی را به کاهش نورون‌‌زایی در اسبک مغز نسبت داده‌‌اند. او معتقد است که اگر ارتباط میان سکوت و نورون‌‌زایی در انسان‌‌ها برقرار گردد، عصب‌‌شناسان شاید بتوانند خاصیتی درمانی برای سکوت پیدا کنند.\n قطعاً سکوت خارجی می‌‌تواند فواید ملموسی داشته باشد؛ اما به‌گفتۀ رابرت زاتور، متخصص عصب‌‌شناسی صدا، محققان در حال کشف این مطلب هستند که در داخل جمجمه «عملاً چیزی به نام سکوت وجود ندارد؛ وقتی صدایی نباشد، مغز معمولاً خودش بازنمودهای درونی از صدا را ایجاد می‌‌کند».\n مثلاً فرض کنید دارید به «صدای سکوت» اثر سایمون و گارفانکل گوش می‌‌دهید که ناگهان رادیو قطع می‌‌شود. عصب‌‌شناسان دریافته‌‌اند که اگر این ترانه را به‌خوبی بلد باشید، کورتکس شنوایی اولیه در مغزتان فعال می‌‌ماند، طوری‌که انگار موسیقی همچنان ادامه یافته است. دیوید کریمر، که ازاین‌دست پژوهش‌‌ها در آزمایشگاه خود در کالج دارت‌‌موت انجام می‌‌دهد، معتقد است: «چیزی را که ‘می‌‌شنوید’، دنیای بیرونی تولید نمی‌‌کند؛ بلکه حافظه‌ای را بازیابی می‌‌کنید.» صداها همیشه عاملِ حواس نیستند. گاهی حواس ذهنی‌‌مان باعث توهم صدا می‌‌شوند.\n این امرْ یادآوری‌‌کنندۀ قدرت خیال مغز است: در لوحِ حساً خالیِ سکوت، ذهن می‌‌تواند سمفونی‌‌های خود را بنوازد. این امر همچنین به ما یادآور می‌‌شود که حتی در نبودِ هرگونه ورودی حسی مانند صدا، مغز باز هم فعال و پویا می‌‌ماند.\n در سال ۱۹۹۷، گروهی از عصب‌‌شناسان در دانشگاه واشینگتن، داده‌‌های اسکن مغز را از سوژه‌‌های تست در هنگام فعالیت‌‌های مختلف ذهنی همچون بازی‌‌های ریاضی یا واژگان جمع‌‌آوری کردند. یکی از دانشمندان به‌نام گوردن شولمن متوجه شد که مطابق انتظار، ادراک شدید باعث افزایش ناگهانی فعالیت در بعضی از بخش‌‌های مغز می‌‌شود؛ اما باعث کاهش فعالیت برخی دیگر از بخش‌‌ها نیز می‌‌گردد. ظاهراً نوعی فعالیت پس‌‌زمینه در مغز وجود دارد که ازقضا زمانی کاملاً مشهود بود که سوژۀ تست در اتاقی ساکت بود و مطلقاً هیچ کاری نمی‌‌کرد.\n رهبر این گروه تحقیقاتی، مارکس ریچل بود. او می‌‌دانست که دلیل کافی وجود دارد که به داده‌‌ها نگاهی دقیق‌تر داشته باشند. طی چندین دهه، دانشمندان می‌‌دانستند که فعالیت «پس‌‌زمینۀ» مغز، بخش عمدۀ انرژی آن را مصرف می‌‌کند. فعالیت‌‌های دشوار، همچون تشخیص الگو یا فعالیت‌‌های ریاضیاتی، درواقع فقط چنددرصد مصرف انرژی در مغز را افزایش دادند. این نشان می‌‌داد که عصب‌‌شناسان اگر توجهی به فعالیت پس‌‌زمینه نکنند، چیزی بسیار مهم را نادیده گرفته‌‌اند. ریچل توضیح می‌‌دهد «اگر این کار را بکنید، اکثر فعالیت‌‌های مغز را از قلم انداخته‌اید».\n در سال ۲۰۰۱، ریچل و همکارانش مقاله‌‌ای شاخص را منتشر کردند که «حالتی پیش‌‌فرض» را برای عملکرد مغز تعریف نمود، حالتی که در قشر پیش‌‌پیشانی قرار گرفته و در کنش‌‌های شناختی فعال است. این حالت پیش‌فرض القا می‌‌کند که ذهن «درحال استراحت» همواره فعال است و داده‌‌ها را جمع‌‌آوری و ارزیابی می‌‌کند. درواقع توجه متمرکز، این فعالیت پویشی را کاهش می‌‌دهد. ریچل و همکارانش استدلال می‌‌کنند که حالت پیش‌فرض، «اهمیت تکاملی نسبتاً بدیهی» دارد؛ مثلاً شناسایی حیوانات درنده باید به‌طور خودکار اتفاق بیفتد و نیازی به قصد و انرژی اضافی نداشته باشد.\n پژوهشی پیگیر نشان داد که حالتِ پیش‌‌فرض در هنگام خوداندیشی نیز به کار گرفته می‌‌شود. در سال ۲۰۱۳، ژوزف موران و همکارانش در مجلۀ مرزهای علم عصب‌‌شناسی انسان۹ نوشتند که شبکۀ حالتِ پیش‌‌فرض مغز «را می‌‌توان هنگام فعالیت روان‌شناختیِ اندیشیدن درمورد شخصیت و خصوصیات خود (خوداندیشی) با بهترین وضوح مشاهده کرد، نه مثلاً هنگام شناخت خود، اندیشیدن به خودانگاره یا عزت نفس». موران و همکارانش می‌‌نویسند که در این هنگام که مغز به‌آرامی استراحت می‌‌کند، اطلاعات بیرونی و درونی را به‌صورت «یک فضای کارِ آگاهانه» در هم‌ ‌می‌‌آمیزد.\n به نظر می‌‌رسد که رهایی از سروصدا و وظایف هدف‌‌محور باعث می‌‌شود آرامش بیرون و درون با یکدیگر ترکیب شوند. سکوت فضای کارِ آگاهانۀ ما را قادر می‌‌سازد تا کار خود را انجام دهد، ما را با دنیا درهم تَنَد و کشف کند که جایگاه ما کجاست. این است قدرت سکوت.\n نورا ویکمن، قوم‌موسیقی‌شناس و مشاور سکوت برای بازاریابان فنلاندی، این قدرت را به‌خوبی می‌‌شناسد. او در بخش شرقی فنلاند زندگی می‌‌کند، منطقه‌‌ای که پر از دریاچه‌‌ها و جنگل‌‌های آرام است. ویکمن می‌‌گوید در جایی دورافتاده و آرام، اندیشه‌‌ها و احساساتی را کشف می‌‌کند که در زندگی روزمره و شلوغ او قابل‌دریافتن نیستند. «اگر می‌‌خواهید خودتان را بشناسید، باید با خودتان باشید و با خودتان بحث کنید. باید بتوانید با خودتان حرف بزنید.»\n «لطفاً ساکت» یکی از محبوب‌‌ترین مضامین در برندسازی فنلاند و یکی از پرطرف‌دارترین صفحات وبسایت VisitFinland.com از آب درآمده است. شاید سکوت به این دلیل مشتری دارد که معمولاً آن را چیزی ملموس به حساب می‌‌آوریم، چیزی که به‌آسانی می‌‌شکند، مثل چینی یا شیشه، چیزی ظریف و ارزشمند. ویکمن زمانی را به یاد می‌‌آورَد که تجربۀ نادر سکوت مطلق را حس می‌‌کرد. او در جنگل‌‌های بکر فنلاند، گوش‌‌هایش را تیز می‌‌کرد تا ضعیف‌ترین صداهای حیوانات یا باد را بشنود. او می‌‌گوید: «عجیب است که چطور تغییر می‌‌کنید. تمام قدرت دست شماست: می‌‌توانید حتی با کوچکترین صدا هم سکوت را بشکنید؛ اما می‌‌بینید که دوست ندارید این کار را کنید. سعی می‌‌‌کنید تا جایی که ممکن است ساکت باشید.»\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دن‌یل ای.گروس نوشته است و در تاریخ ۲۱ آگوست ۲۰۱۴ با عنوان «This Is Your Brain on Silence» در وب‌سایت نوتیلوس  منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ شهریور ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «سکوت جهانی است ناشناخته» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• دن‌یل ای.گروس (Daniel A. Gross) روزنامه‌‌نگار آزاد و تهیه‌کنندۀ رادیوی عمومی است که در حوزۀ تاریخ و علم می‌‌‌نویسد. [۱] Country Brand Delegation [۲] Country Brand Report [۳] School of Functional Design [۴]  Making Noise: From Babel to the Big Bang and Beyond [۵] Neuropsychology [۶] به‌عبارتی هر فرد در سال بیش از یک روز از عمر سالم خود را به‌خاطر سروصدا از دست می­دهد [مترجم]. [۷] صدایی که تمام فرکانس­های دامنۀ شنوایی انسان (معمولاً از بیست هرتز تا بیست کیلوهرتز) را دارا باشد. [۸] Environmental enrichment [۹] Frontiers in Human Neuroscience\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157704.json b/train/528157704.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ca0f5866ea924671be77e50334cdaacc0d310e46
--- /dev/null
+++ b/train/528157704.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "فقر احمق می‌کند",
+  "subtitle": "آیا افراد فقیر به این خاطر فقیر هستند که تصمیمات بدی می‌گیرند؟",
+  "introduction": "طرز فکری قدیمی می‌گوید: افراد فقیر به این خاطر فقیر هستند که تصمیمات بدی می‌گیرند. اما سندهیل مولاینیتن، استاد اقتصاد دانشگاه هاروارد، و الدار شفیر، استاد روان‌شناسی دانشگاه تاد، کتابی با عنوان «کمیابی» نوشتند که این مسئله را رد می‌کند. از نظر آن‌ها ماجرا کاملاً برعکس است و در واقع افراد به این خاطر تصمیمات بدی می‌گیرند که فقیر هستند. بااین‌حساب، افراد چطور می‌توانند از دام فقر بگریزند؟",
+  "content": "کارا فاینبرگ،  هاروارد مگزین — در اواخر جنگ جهانی دوم، در حالی که هزاران اروپایی از گرسنگی در حال مرگ بودند، ۳۶ نفر در دانشگاه مینیسوتا داوطلب شدند که در مطالعه‌ای شرکت کنند که آن‌ها را در وضعیت سخت گرسنگی‌کشیدن قرار می‌داد. قضیه از این قرار بود که متفقین در حال پیشروی به‌سوی مناطق اشغال‌شده به‌دست آلمان‌ها بودند و با افراد بسیاری روبه‌رو می‌شدند که از شدت گرسنگی‌کشیدن یکپارچه استخوان شده بودند. این نیروها نمی‌دانستند که از چه روشی استفاده کنند تا بتوانند بدون اینکه خطری این افراد را تهدید کند، به آن‌ها غذا برسانند. محققان دانشگاه مینیسوتا به همین منظور مطالعه‌ای ترتیب داده بودند تا با استفاده از آن بتوانند بهترین روش ممکن را برای این کار بیابند؛ اما قبل از هر چیز داوطلبان شرکت‌کننده در این مطالعه قبول می‌کردند که در وضعیت سخت گرسنگی‌کشیدن قرار بگیرند.\nمشکلات فیزیکیِ پیش‌آمده برای این افراد در این روند تاحدی جدی بود؛ اما علاوه بر آثار فیزیکی، محققان با آثاری ذهنی روبه‌رو شدند که انتظارش را نداشتند: علاقه به کتاب‌ها و دستورالعمل‌های آشپزی بیشتر شده بود. کسانی که قبلاً هیچ علاقه‌ای به این موضوعات نداشتند، فکروذکرشان فقط شده بود غذا. آنطور که یکی از شرکت‌کنندگان در این برنامه به یاد می‌آورد، «غذا مرکز همۀ افکار شده و تنها چیزی بود که در زندگی به آن اهمیت می‌دادیم».\nاگرچه این رفتارهای عجیب‌وغریب در مطالعۀ صورت‌گرفته در مینیسوتا فقط در یک پانویس ذکر شد، هفتاد سال بعد از انتشارِ آن، همین «پانویس» برای پروفسور سندهیل مولاینیتن۱ که روی مسائل مرتبط با فقر در دورۀ معاصر کار می‌کرد، جزء یافته‌های بسیار مهم و شایان توجه بود: کمیابی چیزی بیشتر از گوشت و ماهیچه را از انسان ربوده بود. کمیابی ذهن انسان‌ها را در اختیار گرفته بود.\n مولاینیتن روان‌شناس نیست؛ اما همیشه شیفتۀ نحوۀ کارکرد ذهن بوده است. به‌عنوان یک اقتصاددان رفتاری، او همیشه به‌دنبال این بوده است که ببیند وضعیت ذهنی افراد و محیط اجتماعی و فیزیکی آن‌ها چطور کنش‌های اقتصادی‌شان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.\n مولاینیتن در سال ۲۰۰۸ در کنار الدار شفیر۲ استاد روان‌شناسی دانشگاه تاد کتابی نوشتند که به بررسی این مسائل می‌پردازد. کتابی به نام کمیابی۳ که نمایانگر یافته‌هایی از حوزه‌های اقتصاد و روان‌شناسی در طول سال‌های متمادی و همچنین یافته‌های مطالعات تجربی خودِ این دو نفر است. آن‌ها بر اساس تحلیل داده‌هایشان به‌دنبال این بودند که نشان دهند همان‌طور که غذا ذهن داوطلبان گرسنه در مینیسوتا را در کنترل گرفت، کمیابی به هر شکلی و برای هر کس اتفاق بیفتد، ظرفیت ذهنی فرد را می‌رباید. این داستان، همه چیز را شامل می‌شود؛ از گرسنگی‌کشیدن و تنهایی گرفته تا کمبود زمان و فقر.\nروان‌شناسان به‌خوبی این مفهوم را توضیح داده‌اند: اگر ذهن روی یک چیز متمرکز باشد، توانایی‌ها و مهارت‌های دیگر مثل توجه، کنترل فرد روی خودش و برنامه‌ریزی بلندمدت مختل می‌شود. به‌گفتۀ مولاینیتن و شفیر در این وضعیت، پردازشگر ذهن ما مانند پردازشگر رایانه‌ای که در حال اجرای چندین برنامه است، کند می‌شود. در واقع ما ظرفیت‌های ذهنی‌مان را از دست نمی‌دهیم؛ بلکه توانایی دسترسی به تمام داشته‌های معمولمان را نخواهیم داشت.\nاما مهم‌ترین و بحث برانگیزترین بخشِ کار آن‌ها مشخص‌ساختن آثار کمیابی نیست؛ بلکه این ادعا است که کمیابی می‌تواند هر کسی را تحت کنترل خود درآورد. بحث آن‌ها این است: ویژگی‌هایی که بخشی از شخصیت افراد تلقی می‌شوند، مثل رفتارهای فکرنشده، عملکرد نامناسب در مدرسه و تصمیمات نادرست مالی، شاید درحقیقت محصول احساس تأثیرگذار کمیابی باشند و زمانی که این احساس مداوم باشد، ذهن را در اختیار گرفته و این شرایط را به آن می‌قبولاند؛ مثل کسانی که در باتلاق فقر گرفتار شده‌اند.\nفقر ذهن را محدود می‌کند مولاینیتن خودش قبل از دیگران به این کمیابی واقف است؛ به‌خصوص وقتی که بحث زمان در میان باشد. در واقع هیچ‌کس به اندازۀ کافی زمان ندارد. همین قضیه راه بسیار خوبی برای شناخت نحوۀ عملکرد کمیابی است. محدودیتِ زمانی می‌تواند مفید باشد. ضرب‌الاجل‌ها و مهلت زمانی محدود، باعث افزایش انگیزه و تمرکز روی کار می‌شود؛ اما این افزایش تمرکز به بهای خاصی صورت می‌گیرد: هر چیزی خارج از آن کاری که زمان محدودی برای انجامش داریم، یا کمرنگ می‌شود یا نادیده گرفته شده یا به تعویق می‌افتد. البته این نکتۀ جدیدی نیست؛ اما مولاینیتن از موضوعات مربوط به زمان و محدودیت‌های آن برای جاانداختن موضوع استفاده می‌کند.\nاگرچه مولاینیتن بسیاری از زندگی‌اش را در وضعیت مناسب و راحت اقتصادی گذرانده است؛ در دوره‌ای فقر را هم تجربه کرده است. در دهۀ ۱۹۸۰ قوانینی وضع شد که به افراد غیرشهروند امریکا مانند پدرِ هندی مولاینیتن اجازۀ ادامۀ کار را نمی‌داد. او می‌گوید: «به چشم خودم می‌دیدم که والدینم یک‌شبه تغییر کردند». آن‌ها بسیار مضطرب‌تر و تندخوتر شده بودند؛ انگار که بخشی از شخصیتشان به‌کلی تغییر کرده باشد.\nسال‌ها بعد مولاینیتن به‌عنوان یک اقتصاددانِ رفتاری این موضوع را در سرتاسر جهان در میان افراد فقیر مشاهده کرد. به گفتۀ او «به هر طرف که نگاه کنی، شواهد این موضوع وجود دارد. ما فقط باید راه‌های ارائۀ علمیِ این شواهد را بیابیم». البته مطرح‌کردن این موضوع در مجامع علمی هم چندان کارِ ساده‌ای نبوده است. همان‌طور که نویسندگان کتاب در مقدمه آورده‌اند، «زمانی که به یکی از اقتصاددانان همکارمان گفتیم که در حال مطالعۀ کمیابی هستیم، او گفت که قبل از شما هم علم کمیابی وجود داشته است… نامش هم علم اقتصاد است»\n\nالبته این شخص از جهاتی درست می‌گفت. علم اقتصاد در واقع به مطالعۀ چگونگی مدیریت کمیابیِ فیزیکی می‌پردازد. در سال ۲۰۱۰ نویسندگان کتاب به‌همراه تنی چند از همکارانشان، چند آزمایش‌ علمی ترتیب دادند. مکان این آزمایش‌ها جایی بود که مولاینیتن به شوخی آن را «بهترین آزمایشگاه جهان» می‌نامید: مرکز خریدی در نیوجرسی. آن‌ها به‌دنبال این بودند که نشان دهند فقر، نوعی محدودیت در انتقال داده‌ها در ذهن یا به عبارتی «کاهش پهنای‌باند» را به‌دنبال خواهد داشت که توانایی افراد برای تصمیم‌گیری و اقدام را می‌کاهد. او برای تبیین این موضوع چنین می‌گوید: «اگر بخواهیم واضح سخن بگوییم، هر کسی که باشی، فقر می‌تواند تو را احمق‌تر کند».\nآن‌ها برای این آزمایش طبق درآمد اظهارشدۀ شرکت‌کنندگان، دو گروه فقیر و ثروتمند طراحی کردند. در سؤال اول اینطور پرسیدند که فرض کنید ماشینتان دچار خسارتی شده که سیصد دلار خرج دارد. بیمه نیمی از این مقدار را جبران می‌کند. شما باید تصمیم بگیرید که یا ماشین را تعمیر کنید یا به امید آنکه ماشین مدتی دیگر به حرکت خود ادامه دهد، این کار را به تعویق بیندازید. بر چه اساسی این تصمیم را می‌گیرید؟ این موضوع از نظر مالی آسان خواهد بود یا دشوار؟ بر اساس نتایج به‌دست‌آمده در این وضعیت، تفاوت چندانی میان عملکرد دو گروه از نظر بهرۀ هوشی وجود نداشت.\nاما در شکل دوم این آزمایش، آن‌ها رقم تعمیر را به سه‌هزاردلار تغییر دادند. این بار با اینکه نتیجۀ آزمایش دربارۀ ثروتمندان تفاوتی نکرده بود، نتایج فقیرترها نشانگر کاهش چهارده‌واحدی بهرۀ هوشی در این وضعیت بود. این کاهش حتی از کاهش بهرۀ هوشی افرادی که ۲۴ ساعت بیدار بوده‌اند نیز بیشتر است. مولاینیتن و شفیر توضیح می‌دهند که «افزایش دغدغه‌های مالی برای فقرا، عملکرد ذهنی آن‌ها را حتی بیش از بی‌خوابیِ شدید کاهش می‌دهد». نتیجه واضح است. مولاینیتن توضیح می‌دهد که فقر از ظرفیت ذهن می‌کاهد.\nکمیابیْ کمیابی می‌آورد در طول نیم قرن گذشته، دانشمندان علوم اجتماعی، آثار اضطراب و حواس‌پرتی روی توجه و کنترل را به‌خوبی کاویده‌اند. این مفهوم در سازوکار مغز نیز دیده می‌شود: در زمان اضطراب و کارهایی که نیاز به کنترل فرد روی خودش دارد، سطح گلوکوز در قشر جلویی مغز کاهش می‌یابد. این منطقه به توجه، برنامه‌ریزی و انگیزه مربوط است. قندخونِ کم هم باعث تقلیل ظرفیت‌های فیزیکی می‌شود.  اما با وجود پیشرفت‌های حاصل‌شده در روان‌شناسی و علوم اعصاب، این ایده که یافته‌های رفتاری می‌تواند سبب ایجاد بینشی متفاوت به تصمیمات اقتصادی شود، موضوعی جدید است. اقتصاد نوکلاسیک سال‌ها بر این باور بود که افراد، کنشگرانی عقلایی و خودخواه هستند که همواره تصمیمات را طوری می‌گیرند که بهترین وضعیت ممکن برایشان پدید آید. اما در سال ۱۹۷۹، دنیل کانمن۴ از دانشگاه پرینستن و آموس تورسکی۵ از دانشگاه استنفورد، مقاله‌ای پیشگامانه در رابطه با تصمیم‌گیری نوشتند که باعث شد این دیدگاه آرام‌آرام به عقب رانده شود. مطالعۀ آن‌ها مدعی بود که شکل ارائۀ گزینه‌ها به اندازۀ ارزش چیزهای مختلف نزد افراد، در تصمیم‌گیری دخیل است. ۲۳ سال بعد و پس از مرگ تورسکی، کانمن جایزۀ نوبل را به‌خاطر دستاوردهایش در این زمینه برد.\nامروزه اقتصاد رفتاری به شاخه‌ای مهم در اقتصاد تبدیل شده است و کارهایی مانند کار مولاینیتن و شفیر برای کانمن نشانگر قدم‌های منطقی بعدی در این حوزه است. کانمن در مصاحبه‌ای می‌گوید: «واضح است که روان‌شناسی کمیابی وجود دارد و این ایده که کمیابی به‌خودی‌خود تصمیمات خودش را می‌سازد، ایده‌ای جدید و بسیار جالب است». کار مولاینیتن و شفیر این طرز فکر قدیمی را تغییر داده است که افراد فقیر به این خاطر فقیر هستند که تصمیمات بدی می‌گیرند. «در واقع افراد به این خاطر تصمیمات بدی می‌گیرند که فقیر هستند».\nآنطور که مولاینیتن توضیح می‌دهد، اگرچه تمام مشکل افراد فقیر مربوط به کمیابی نیست؛ کمیابی می‌تواند نشانگر نوع ذهنیتی باشد که افراد درگیر با آن از خود نشان می‌دهند. او در این رابطه می‌گوید: «برای مثال در دریافت وام‌های فکرنشده، موضوع، فقط صبر یا ارادۀ کمتر نیست؛ بلکه موضوع راه‌حل‌های مالی است که در کوتاه‌مدت می‌تواند مشکل را حل کند؛ اما در بلندمدت آثار فاجعه‌باری در پی خواهد داشت.\nگرفتن وام‌هایی که به‌محض درخواست، ارائه شده و در سررسیدهای مشخص باید تسویه شوند، نمونه‌ای از این‌ها است. مولاینیتن در این رابطه می‌گوید: «این نوع قرض‌گرفتنِ پرخطر، به نظر مضحک می‌آید. هدف ما این بوده است که ثابت کنیم که طرز تفکری شبیه به این به‌خاطر کمبود فهم مالی یا حماقت حاصل نمی‌شود؛ بلکه از احساس کمیابی ناشی می‌شود».\nنتایج تحقیقی در دانشگاه پرینستن نیز این موضوع را تأیید می‌کرد. در آنجا دانشجویان را به دو گروه فقیر و ثروتمند تقسیم و همین موضوعِ گرفتن وام را روی آن‌ها امتحان کردند. نتایج همانی بود که در دنیای واقع شاهد آن هستیم. مولاینیتن در این باره توضیح می‌دهد که این دانشجویان به‌صورت تصادفی، فقیر یا ثروتمند نام‌گذاری شده بودند و هیچ تفاوت خاصی بین آن‌ها وجود نداشت. مولاینیتن و شفیر در کتاب کمیابیِ خود می‌نویسند: «این مطالعه نشانگر وجود رابطۀ نزدیک بین موفقیت و شکست در وضعیت کمیابی است» و کمیابی بدون توجه به اینکه چه کسی را درگیر خود ساخته است، باعث ایجاد کمیابی بیشتر خواهد شد.\nگریز از دام کمیابی بااین‌حساب، افراد چطور می‌توانند از دام کمیابی بگریزند و چرا چنین پژوهشی اهمیت دارد؟ آنطور که مولاینیتن می‌گوید، پاسخ الزاماً تغییر در سیاست‌ها نیست؛ بلکه در تغییر نگرش سیاست‌گذاران است.\nاو توضیح می‌دهد که زمانی که فقرا در چنگ فقر باقی می‌مانند، سیاست‌گذاران به‌سمت این سؤال می‌روند که مشکل این افراد چیست و به‌این‌ترتیب مسئله را ناشی از کمبود انگیزۀ شخصی یا توانایی آن‌ها می‌دانند؛ اما آیا ما به‌عنوان سیاست‌گذار از خود می‌پرسیم که «وضعیتی که باعث ایجاد این مشکل شده چه بوده است؟»\nمولاینیتن و شفیر این موضوع را با آوردن داستانی از جنگ جهانی دوم به‌خوبی توضیح می‌دهند. در آن زمان ارتش ایالات متحده شاهد چندین مورد سقوط بدون بازشدن چرخ‌ها بود. در این مواقع خلبانان به‌جای بالۀ هواپیما چرخ‌ها را جمع می‌کردند و باعث می‌شدند هواپیما بدون چرخ با باند فرودگاه برخورد کند. ابتدا همه، خلبانان را به‌ بی‌دقتی یا خستگی متهم کرده و آن‌ها را عامل اصلی مشکل دانستند؛ اما زمانی که ارتش نگاه دقیق‌تری به موضوع انداخت، متوجه شد که این حوادث فقط محدود به دو مدل هواپیما است. آن‌ها به‌جای اینکه بخواهند مشکل را جایی در ذهن خلبانان جست‌وجو کنند، به داخل کابین خلبان رفته و آنجا را به‌دقت بررسی کردند. تحقیقاتِ آن‌ها مشخص کرد که دستۀ کنترل بالۀ هواپیما و چرخ‌های آن درست در کنار هم قرار داشته و تقریباً هم‌شکل‌اند. بعد از یافتن این مشکل و تغییر کوچکی در طراحی، گذاشتن یک سَری چرمی روی دستۀ کنترل چرخ‌ها، تعداد فرودهای بدون چرخ به‌شدت کاهش یافت.\nبه‌گفتۀ نویسندگان کتاب، همین داستان دربارۀ مشکلاتی مانند فقر نیز صادق است. کسانی که خود را در چرخۀ کمیابی می‌یابند، ناگزیر عملکردشان دچار نقصان می‌شود، تمرکزشان کاهش می‌یابد و برنامه‌های بلندمدت آنان، جایش را به برنامه‌ای کوتاه‌مدت می‌دهد: خاموش‌کردن آتش مشکلات مالی. این خود مشکلات دیگری به وجود می‌آورد. با این تفاسیر چرا برنامه‌هایی اجتماعی طراحی نکنیم که به این رفتارهای ناشی از کمیابی بپردازد؟ چرا به‌جای «خلبان» نگاهی به داخل «کابین» نیندازیم؟\nنویسندگان کتاب در ادامه توضیح می‌دهند که نکتۀ مهم این است که انتقال تمرکز از «خلبان» به «کابین» نیازمند تغییرات شگرف و پرهزینه نسبت به سیاست‌های فعلی نیست؛ بلکه به نظر آن‌ها همان‌طور که اضافه‌کردن یک سَری چرمی به هواپیماها توانست خطای خلبانان را کاهش دهد، برنامه‌های اجتماعی هم با تغییراتی کوچک در طراحی‌شان می‌توانند به موفقیت‌های بزرگی دست یابند.\n\nطراحی برای کمیابی تغییرات کوچک می‌توانند تأثیرات زیادی داشته باشند. مولاینیتن در این رابطه به رویکردی اشاره می‌کند که در یک دهه گذشته توجه زیادی به خود جلب کرده است. بخشی از این توجه ناشی از کار ریچارد تالر۶ استاد علوم رفتاری دانشگاه شیکاگو و کاس سانشتاین۷ از دانشگاه هاروارد است. کتاب آن‌ها با عنوان سقلمه: بهبود تصمیمات مربوط به بهداشت، ثروت و شادکامی۸ که در سال ۲۰۰۸ به چاپ رسید، نمایانگر سال‌ها تلاش در «معماری انتخاب» است. روشی که بر طبق آن با تغییر گزینه‌های ارائه‌شده سعی می‌شود روی تصمیم‌گیریِ افراد تأثیر گذاشته شود؛ بدون اینکه آزادیِ انتخاب از آن‌ها گرفته شود.\nبه‌گفتۀ نویسندگان کتاب، هدایت افراد به‌سمت انتخاب‌های بهتر گاهی می‌تواند به‌ سادگیِ تغییر جمله‌بندی باشد و گاهی نیز نیازمند روش‌های پیچیده‌تر و مستقیم‌تری است. مولاینیتن و شفیر نمونه‌های متعددی از چگونگی اجرا و موفقیت این روش در زمینه‌های مختلف در کتاب خود آورده‌اند. از آن جمله می‌توان به نمونه‌ای اشاره کرد که به برنامۀ بازنشستگی می‌پردازد. زمانی که کارگر یا کارمندی در ایالات متحده شروع به کار می‌کند، فرمی را پر می‌کند که در آن از او خواسته می‌شود اگر مایل به شرکت در برنامۀ بازنشستگی است، مربع مقابل آن گزینه را پر کند. محققان در این فرم‌ها تغییر کوچکی دادند. این بار به کارمند جدید گفته می‌شد که اگر می‌خواهد در برنامۀ بازنشستگی نباشد، مربع مقابل را پر کند. نتیجۀ این کار بسیار شگفت‌آور بود: در شکل اول که افراد باید دربارۀ ورود به این برنامه تصمیم می‌گرفتند، تنها ۴۵درصد افراد خواستار شرکت در آن شدند؛ اما در شرکت‌هایی که افراد باید برای خروج از این برنامه تصمیم می‌گرفتند، ۸۰درصد افراد، خواستار شرکت در آن شده بودند.\nریچارد تالر بر این باور است که کارهایی مانند کتاب مولاینیتن و شفیر، گام بعدی در تکامل اقتصاد رفتاری است. به‌گفتۀ خود او «آن‌ها از نسلی از اقتصاددانان و دانشمندان علوم اجتماعی هستند که در حال تغییر شیوۀ نگرش ما به اقتصاد توسعه هستند. آن‌ها این ایدۀ مهم را جدی گرفته‌اند که باید کاری را دنبال کنیم که نه‌تنها برای دیگر دانشگاهیان جالب باشد؛ بلکه امکان افزایش مقیاس را نیز داشته باشد».\nافزایش مقیاس علم کمیابی برای سیاست‌گذاران، امکان بالقوه برای تغییرات و تأثیرگذاریِ گسترده اهمیت دارد و شواهد موفقیت علوم رفتاری باعث شده است تا توجه آن‌ها به این سو جلب شود. در سال ۲۰۱۰ دولت بریتانیا گروهی را مأمور گسترش رویکردهای رفتاری و اجرای برنامه‌های آزمایشی در حوزه‌های مختلف سیاست اجتماعی کرد. در سال ۲۰۱۴ کاخ سفید هم گروه علوم اجتماعی و رفتاری خودش را تشکیل داد. دولت‌های دیگر در سرتاسر دنیا نیز برای چنین کاری علاقه نشان داده‌اند.\nشاید با انتشار گزارش توسعۀ جهانی بانک جهانی، بهترین نشانۀ رشد توجه و آگاهی به ارزش این دیدگاه‌های رفتاری مشخص شد. در این گزارش برای اولین بار کل متن به رویکردهای رفتاری مربوط به سیاست‌گذاری‌ها پرداخته است. بر اساس گفتۀ یکی از نویسندگان این گزارش، فصل مربوط به فقر تأثیر زیادی از کار مولاینیتن و شفیر بر روی کمیابی گرفته است.\nبرای مولاینیتن دیدن اینکه تا این حد به کار آن‌ها توجه شده، خوشایند است؛ اما همان‌طور که خودش می‌گوید، توجه و علاقه با استفادۀ کامل از این روش دو چیز کاملاً متفاوت هستند. او موضوع را دربارۀ فقر که یکی از مسائل بسیار مهم‌ِ این حوزه است، اینطور تبیین می‌کند: «راه‌حل‌های ما به‌علت پیچیدگیِ مشکل با کمبودهایی روبه‌رو است». روشی که شاید برای گروهی از افراد مفید واقع شود، ممکن است برای گروهی دیگر به‌کلی شکست بخورد.\nاگرچه دانشمندان علوم اجتماعی از مسائل اقتصادی مرتبط با فقر به‌خوبی مطلع‌اند؛ دربارۀ آثار روانی که در هر گروه از افراد ایجاد می‌کند، اطلاعات چندانی ندارند. آنطور که مولاینیتن می‌گوید، اهمیت این دانش اجتماعی به اندازۀ دانش تکنولوژیکی است که سیاست‌گذاران برای حل مشکلات به آن تکیه می‌کنند. دانشمندان منابع گسترده‌ای را صَرف توسعۀ داروها، فناوری‌های تصفیۀ آب، ابزار مالی و خدمات اجتماعی می‌کنند که برای کمک به افراد نیازمند طراحی شده‌اند؛ اما واداشتن افراد به استفاده از این فناوری‌ها نیازمند فهم ذهن و روان آنهایی است که از این ابزارها استفاده می‌کنند. سیاست‌گذاران باید این نوع پژوهش‌ها را در اولویت قرار دهند.\nبه‌گفتۀ مولاینیتن و شفیر ظرفیت یا به بیانی «پهنای باند، یکی از عوامل اساسی» در روند تصمیم‌گیری افراد است؛ به همان اندازه که میزان پولشان در حساب بانکی در این روند تأثیرگذار است. اگر به پهنای باند و عوامل اثرگذار بر آن بپردازیم، می‌توانیم برنامۀ اجتماعی بهتری طراحی کنیم. چنین برنامه‌ای بر اساس عملکرد واقعی افراد بنا شده است؛ نه با تکیه بر یک سری ارقام و آمار که به ما می‌گویند افراد باید چطور عمل کنند.\nآن‌ها در قسمت نتیجه‌گیری کتابشان می‌نویسند: «اشتباهی که ما در مدیریت کمیابی مرتکب می‌شویم، این است که روی بخش حساب آن متمرکز می‌شویم». هزینۀ تغییر در سیاست‌های موجود را به‌راحتی می‌توان محاسبه کرد؛ اما هزینۀ تغییرندادن آن‌ها به این سادگی‌ها تخمین‌زدنی نخواهد بود. این همان چیزی است که علم کمیابی سعی در اندازه‌گیری آن دارد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nمولاینیتن، سندهیل، و الدار شفیر. فقر احمق می‌کند. ترجمۀ سیدامیرحسین میرابوطالبی، انتشارات ترجمان علوم انسانی، ۱۳۹۸\nMullainathan، Sendhil، and Eldar Shafir. Scarcity: Why having too little means so much. Macmillan، 2013\n \n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل     ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و     جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب     می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در     زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی    کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در     کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان   به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک   سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار     شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در     صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض     خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را کارا فاینبرگ نوشته است و در بهار ۲۰۱۵ با عنوان «The Science of Scarcity» در وب‌سایت هاروارد مگزین منتشر شده است وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ۳ خرداد ۱۳۹۴ با عنوان «فقر احمق می‌کند» و ترجمۀ سیدامیرحسین میرابوطالبی منتشر کرده است.  •• کارا فاینبرگ (Cara Feinberg) نویسندۀ نشریات بوستون گلوب، هاروارد مگزین و آتلانتیک است و مستندهای دیدنی‌ای در شبکۀ پی.بی.سی و ان.او.وی.ای ساخته است.\n[۱] Sendhil Mullainathan [۲] Eldar Shafir [۳]  Scarcity: Why having too little means so much: این کتاب را انتشارات ترجمان با عنوان فقر احمق می‌کند ترجمه و منتشر کرده است. [۴] Daniel Kahneman [۵] Amos Tversky [۶] Richard Thaler [۷] Cass Sunstein [۸] Thaler، Richard H.، and Cass R. Sunstein. Nudge: improving decisions about health، wealth، and happiness. Yale, 2008"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157706.json b/train/528157706.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2bd2f366f8dec950845426193508e82511cdd2c1
--- /dev/null
+++ b/train/528157706.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دنبالِ مُد جدیدی هستم که قدیمی باشد",
+  "subtitle": "برشی از کتابِ «شاید از این هم خوشتان بیاید» که به رازِ تغییر سلایق ما پرداخته است",
+  "introduction": "زیمل می‌گوید در مُد چیز عجیبی وجود دارد. چون آدم‌ها با پیروی از مُد می‌خواهند ثابت کنند که با دیگران فرق دارند، اما همزمان می‌خواهند نشان دهند که با دیگران فرقی ندارند. تردیدی نیست که مدها تابعِ جریان‌های ناشناختۀ اجتماعی‌اند، موج‌های گذرایی که معلوم نیست از کجا می‌آیند و به کجا می‌روند. اما هرچه هست، مد نشانه‌ای است از اینکه سلایق ما دائماً در حال تغییرند. اگر چنین است، پس چرا همیشه فکر می‌کنیم سلیقۀ امروزمان تا ابد بهترین خواهد ماند؟",
+  "content": "تام وندربیلت، گاردین — ده‌ساله که بودم، اگر ازم می‌خواستید دوران بزرگ‌سالی‌ام را پیش‌بینی کنم، لابد چیزی در این حدود می‌گفتم: «ماشینم مدلِ فایربردِ پونتیاک یا شورلتِ کوروت یا یکی از همین ماشین‌های کت‌وکلفت است. در خانه‌ام این‌قدر پین‌بال جمع کرده‌ام که همه حسودی‌شان می‌شود. نوشیدنی‌های خاص می‌خورم؛ مثل نوشیدنیِ خامه‌ای بیلیز. رمان‌های رابرت لادلِم می‌خوانم و با عینک آفتابی روی صندلی راحتی که لم داده‌ام، صدای ون‌هیلن را بلند می‌کنم.» در موقعیت کنونی‌ام می‌توانم تک‌تک این آرزوهایی را که مشتاقانه از خیالم می‌گذشت، محقق کنم؛ ولی هیچ‌کدام برایم جالب نیستند، جز همان بازی پین‌بال برای آن لحظاتی که خُل‌وچل می‌شوم.\nعلاوه‌براینکه در ده‌سالگی نمی‌توانستم پیش‌بینی کنم چه کسی خواهم شد، حتی به مخیله‌ام هم خطور نمی‌کرد که سلیقه‌ام چنین تغییرات چشمگیری بکند. حتی نمی‌دانستم در آینده چه کسی می‌شوم؛ پس چطور می‌شد بدانم که در آینده چه خواهم خواست؟\nیک مسئله این است که نمی‌توانیم اثرات تجربۀ چیزهای مختلف را پیش‌بینی کنیم. شاید بنا به غریزه بدانیم اگر غذای دلخواهمان را زیاد بخوریم، از آن خسته می‌شویم؛ ولی در تصورمان زودتر از واقع از آن غذا خسته می‌شویم. مسئلۀ دیگر «برجستگی» روان‌شناختی است یا چیزهایی که بدان‌ها توجه می‌کنیم. وعده فروشندگانی که به ما می‌گویند بعد از خریدِ دسته‌ای از کالاهای مصرفی، بخشی از پولمان را برمی‌گردانند، توجهمان را جلب می‌کند. شاید حتی به همین خاطر خرید کنیم. ولی به خانه که می‌رسیم، آن «برجستگی» از پیش چشممان می‌رود. شاید حتی تقاضای دریافت آن مشوق را نکنیم. ده‌ساله که بودم، برایم مهم بود که ماشینم «باحال» و تندرو باشد. اصلاً برایم مهم نبود که قسط‌های ماهیانه‌اش چقدر باشد، بدنه‌اش محکم باشد، بشود کالسکۀ کودک را روی صندلی عقبش گذاشت یا اینکه ظاهر ماشینم بحران میان‌سالی‌ام را لو ندهد.\nحتی وقتی با نگاه به گذشته می‌بینیم سلیقه‌مان چقدر عوض شده است، گمان نمی‌کنیم که سلیقه‌مان در آینده هم باز همین‌قدر تغییر می‌کند. همین مسئله، دکّانِ متخصصانِ پاک‌کردن تتو را باز نگه داشته است. تیموتی ویلسنِ روان‌شناس و همکارانش توهم رایجی را میان مردم شناسایی کرده‌اند: آدم‌ها گمان می‌کنند حال حاضر «آن نقطۀ عطفی است که بالأخره خودشان را پیدا کرده‌اند و تا آخر عمر همین‌جور می‌مانند.»\nدر آزمونی آن‌ها دریافتند، پولی که افراد حاضر بودند بدهند تا گروه موسیقی محبوب فعلی‌شان ده سال آینده برایشان برنامه اجرا کند، بیشتر از پولی بود که می‌دادند تا گروه موسیقی محبوب ده‌سال قبلشان الان اجرا کند. این نکته یادآور آن لحظه‌ای است که آلبومی قدیمی را ورق می‌زنید، عکسی از قدیمتان می‌بینید و می‌گویید: «یا خدا! این موها چیه؟» یا «این شلوار مخمل کبریتی کجا بود؟» عکس‌ها به چشممان ناخوشایند می‌آیند؛ چون ما معمولاً خودمان را از نگاه دیگران نمی‌بینیم. به همین قیاس، وقتی از «بیرون» یعنی از منظر آنچه امروز خوشایند است به سلیقه‌های قبلی‌مان نگاه می‌کنیم، شگفت‌زده می‌شویم. احتمالاً موهایتان خوب یا بد نبوده‌اند؛ بلکه سلیقۀ آن وقتتان را نشان می‌داده‌اند. با لحنی تحقیرآمیز می‌گوییم: «باورم نمی‌شه مردم این‌طوری لباس می‌پوشیدن»؛ اما نمی‌فهمیم آنچه اکنون پوشیده‌ایم، در آینده بدسلیقگی حساب می‌شود.\nیکی از دلایلِ اینکه نمی‌توانیم ترجیحاتِ آینده‌مان را پیش‌بینی کنیم، دقیقاً همان چیزی است که موجب تغییر ترجیحاتمان می‌شود: تازگی. در علمِ سلیقه و ترجیحات، فهمِ پدیدۀ «تازگی» چندان ساده نیست. ازیک‌سو، تشنۀ تازگی هستیم که حوزه‌هایی همچون مُد را تعریف می‌کند؛ به‌تعبیر کنایه‌آمیز اسکار وایلد، مُد «چنان زشتیِ غیرقابل‌تحملی دارد که شش‌ماه یک‌بار باید عوض شود». رونالد فراش، رئیس زیرک فروشگاه زنجیره‌ای سَکز فیفث اونیو۱ در طبقۀ محصولات مُد زنان در فروشگاه اصلی‌شان به من می‌گفت: «مشتری تا به فروشگاه می‌آید، اول از همه می‌پرسد: چیز تازه‌ای دارید؟ نمی‌خواهند بدانند چه چیزی اینجا بوده؛ می‌خواهند بدانند چه چیزی هست.» این تکانۀ انگیزشی چقدر قوت دارد؟ او می‌گوید: «۶۰% کل فروشمان از یک محصول در چهار هفتۀ اولی است که آن را آورده‌ایم.»\nولی ازدیگرسو در کنارِ تازگی، آشنایی را هم می‌پسندیم. بسیاری معتقدند چیزی را می‌پسندیم که بدان عادت داریم. اما اگر این گزاره مطلق بود، هیچ‌چیزی هرگز تغییر نمی‌کرد: نه سبک هنری جدیدی مطرح می‌شد، نه ژانر موسیقی تازه‌ای به میان می‌آمد و نه محصول نویی معرفی می‌شد. جوزف شومپترِ اقتصاددان می‌گفت نقش سرمایه‌داری آن است که به مردم بیاموزد چیزهای جدید بخواهند و بخرند. وی نوشته است که تولیدکنندگان سائقۀ تغییر اقتصادی‌اند و مصرف‌کنندگان «یاد می‌گیرند چیزهای جدید بخواهند یا چیزهایی که از جهتی با آنچه به استفاده‌اش عادت دارند، فرق داشته باشد.»\nتعبیر استیو جابز از ماجرا این‌گونه است: «اکثر اوقات مردم نمی‌دانند چه می‌خواهند تا اینکه تو آن را نشانشان بدهی.» حتی آنگاه هم شاید آن را نخواهند. دستگاه بداقبال نیوتن پی.‌دی.‌ای۲ شرکت اپل، هرچند امروز در عصر گوشی‌های هوشمند به‌اندازۀ دست‌وپای مصنوعی یک آدم عجیب به نظر می‌آید، در زمان عرضه‌اش بسیار تازه بود؛ چنان‌که طلایه‌دار نیازها و رفتارهایی بود که هنوز محقق نشده بودند یا به‌تعبیر مجلۀ وایرد: «دستۀ کاملاً جدیدی از ابزارها بر پایۀ معماری سراسر نویی بود که شکل آن نمایندۀ نوعی زبان طراحیِ تماماً تازه و جسورانه بود.»\nپس کدام را می‌خواهیم: تازگی یا آشنایی؟ مثل همیشه، پاسخْ جایی در میانۀ دو سر طیف است؛ یعنی وسط منحنی بهینۀ U شکلی که تازه و آشنا را نشان می‌دهد. ریموند لووی، طراح صنعتی مشهور، این نقطۀ بهینه را چنین تفسیر کرده است: «پیشرفته‌ترین حالت که پذیرفتنی هم باشد.» در چرخۀ طراحی محصول، این همان نقطه‌ای است که «مقاومت در برابر محصول ناآشنا به آستانۀ سقوط می‌رسد و مقاومت در برابر خرید آغاز می‌شود.» ما تازه‌ها را تا جایی دوست داریم که از جهاتی یادآور قدیمی‌ها باشند.\nپیش‌بینی تغییرات آتیِ سلیقه‌مان دشوار است؛ چون نمی‌توانیم مقاومت ذاتی‌مان در برابر چیزهای ناآشنا را کنار بگذاریم. یا نمی‌دانیم لحظۀ تغییر که فرابرسد، چقدر تغییر می‌کنیم یا هر تغییر چطور سلسله‌ای از تغییرهای دیگر را رقم می‌زند. یادمان می‌رود که حتی ناخوشایندترین چیزهای تازه هم چقدر زود خوشایند می‌شوند. آیا اگر تابحال ماءالشعیر نخورده بودید، در تجربۀ اول روی زانویتان می‌زدید و می‌گفتید: «این لامصّب این‌همه سال کجا بود»؟ نه، می‌گفتید: «واقعاً مردم از این خوششان می‌آید؟»\nهرچند برخی افراد از ماءالشعیر خوششان می‌آید؛ ولی نباید آن را به‌تعبیر فیلسوف سرشناس دنیل دنت «سلیقۀ اکتسابی» بنامیم، چون مردم از اولین مزۀ آن خوششان نمی‌آید. دنت می‌نویسد: «اگر ماءالشعیر همیشه همان مزۀ اولش را داشت، هیچ‌وقت نوشیدن را ادامه نمی‌دادم.» علت آن تاحدی این است که این نوشیدنی، سیستم ما را دچار شوک می‌کند: مزه‌اش شبیه چیزهای قبلی نیست یا حداقل خوشایند نیست. موسیقی یا هنر جدید هم ممکن است همین‌طور باشد. در یکی از گزارش‌های مجلۀ نیویورکر، ریک روبینِ موسیقی‌ساز تعریف می‌کند اولین بار که آلبوم محبوب «ماشین خوشگل نفرت» از گروه ناین‌اینچ‌نیلز۳ را شنید، توجهش جلب نشد؛ اما مدتی بعد آن را در فهرست آلبوم‌های محبوب خود گذاشت. روبین می‌گوید: «در مواجهه با چیزهای تازه‌ای که هیچ نسبتی با گذشته ندارند، نقطۀ مرجعی نداریم که آنها را جذب و هضم کنیم. این ماجرا یک‌جورهایی مثل یادگرفتن زبانی جدید است.» مثل ماءالشعیر، آن آلبوم هم «سلیقۀ اکتسابی» نبود؛ چون شباهتی به آلبوم‌های موسیقی‌ای نداشت که قبلاً می‌شنید.\n\nبا نگاه به گذشته، شاید سخت باور کنیم چیزهایی را که اکنون می‌پسندیم، قبلاً دوست نداشته‌ایم. محبوبیت فعلیِ هر چیز، ناخواسته روی گذشته‌اش سایه می‌اندازد: یادمان می‌رود فلان آهنگ معروف امروزی، قبلاً مشهور نبود یا اسم‌‌های عتیقه‌ای مثل ایزابلا یا کلوئه که جدیداً معروف شده‌اند و گویا یادآور دوره‌های پررونق روزگاران قدیم‌اند، هرگز محبوب نبوده‌اند.\nامروز حتی به مخیله‌مان هم خطور نمی‌کند چند دهه قبل، سالن اُپرای سیدنی که امروز این‌قدر عزیز است، چه رسوایی‌ای به پا کرد. یورن اوتزان، معمار دانمارکی، عملاً از استرالیا اخراج شد. در مراسم افتتاحیه هم اسمش را نیاوردند. این هیولای بندری گویا حسّ رسواییِ ملی را رقم زده بود. آن ساختمان نه‌تنها با شکل سنتی سالن اُپرا همخوانی نداشت، بلکه حتی شکل سنتی ساختمان هم نداشت. آنجا همان‌قدر غریبه بود که معمارش.\nحقیقت این است که احتمالاً تکلیف اکثر مردم با آن ساختمان روشن نبود. همچنین در مواجهه با امری نامعلوم و ناآشنا، پیش‌فرض ذهنی‌مان این است که دوستش نداشته باشیم. فرانک گری دربارۀ موزۀ نمونه و محبوب گوگنهایم که در بیلبائو ساخته است، می‌گوید: «چند سال طول کشید تا بالأخره واقعاً دوستش داشته باشم.» مارک ویگلیِ معمار می‌گوید: «شاید فقط وقتی چیزی یاد می‌گیریم که شکلی که به نظرمان غریبه می‌آید، تحریکمان کند و مقاومت کنیم. اما گاهی اوقات، بسیاری اوقات، در کش‌وقوس آن مقاومت، بالأخره همان چیزی که تحریکمان کرده است را دوست می‌داریم.»\nتسلط و کاربلدی هم موجب دوست‌داشتن می‌شود. در آزمایشی به جمعی از معمارها و مردم معمولی، تصاویری از ساختمان‌های مختلف را نشان داده‌اند و معمارها «پیچیدگی کمتری» در آنها دیده‌اند؛ به‌بیان‌دیگر، آنها مسلط‌تر می‌توانستند ساختمان‌ها را «بخوانند»، و ساختمان‌ها برایشان کمتر غریبه بوده‌اند. ویگلی می‌گوید نقش معمار آن نیست که «دقیقاً خواستۀ مشتری را به او بدهد» و به‌بیان‌دیگر، مطابق سلیقۀ فعلی او عمل کند؛ بلکه «ایده را به چیزی تغییر دهد که فرد می‌تواند خواستارش باشد» یعنی سلیقۀ آینده‌ای را تصویر کند که خودِ مشتری از آن خبر ندارد. حتی کسی فکرش را نمی‌کرد که سالن اُپرا ممکن است مانند سالن سیدنی باشد تاآنکه اوتسن با الهام از پرتقال پوست‌کنده گفت: چرا که نه؟ دربارۀ آن ساختمان، در واکنش به آن، دنیا تغییر کرد. این نشان می‌دهد چرا به‌تعبیر یکی از منتقدان معماری، «ساختمان نفس‌گیر اوتسن امروز بهتر از همیشه به نظر می‌آید.»\nچند دهه بعد هم لابد کسی هول‌زده به ساختمان جدیدی نگاه می‌کند و می‌گوید: «آن سالن اُپرای سیدنی را ببین، این ساختمان را هم ببین. چرا دیگر مثل آن سالن نمی‌سازیم؟»\nاین شیوۀ استدلال یا نمونه‌ای دیگر: «چرا موسیقی‌ها مثل قدیم خوب نیستند؟»، انعکاسی از سوگیری تاریخی در گزینش و انتخاب است. این سوگیری را طراحی به نامِ فرانک چیمرو، قشنگ توصیف کرده است: «بگذارید رازی به شما بگویم. تا حرف از چیزی قدیمی می‌شود، تقریباً همیشه می‌گویند خوب بوده است. چرا؟ چون هیچ‌کس دربارۀ مزخرفات قدیمی حرف نمی‌زند؛ اما بسیاری افراد دربارۀ مزخرفات جدید حرف می‌زنند، چون هنوز نتوانسته‌اند بفهمند مزخرفات‌اند یا نه. گذشته بهتر نیست؛ فقط مزخرفاتش یادمان رفته است.»\nدربارۀ سلیقه تنها یک چیز قطعی است: عوض خواهد شد.\n«پورتلندیا» یک برنامۀ طنز آیتمی و گیرا از عادات هیپی‌های شهر آریگن است. در یکی از آیتم‌های این برنامه در سال ۲۰۱۱، شخصیت اسپایک با آن خودنمایی اغراق‌آمیزش و با ریش‌ِ بُزی، گوشواره‌های گرد و دوچرخۀ تک‌دنده، از جلوی مشروب‌فروشی می‌گذرد. او کسانی را با سرووضع باحال از جنس خودش داخل مشروب‌فروشی می‌بیند و سری به علامت تأیید تکان می‌دهد. چند روز بعد، چشمش به مردی ریش‌تراشیده با شلوار خاکی و پیرهن سفید یقه‌بسته در مشروب‌فروشی می‌افتد. جیغ می‌زند: «آدمی مثل این آنجا می‌پلکد؟ این مشروب‌فروشی چقدر عتیقه شده.» تازه از این هم بدتر می‌شود: می‌بیند که آن الهۀ انتقامش دوچرخۀ تک‌دنده دارد، با صدف‌های دریایی کاردستی درست می‌کند و ریش ‌بُزی روی چانه دارد. اسپایک با خشونت همۀ آنها را «عتیقه» می‌نامد. یک‌سال بعد اسپایک را می‌بینیم که ریشش را زده است، لباس معمولی پوشیده و در همان مشروب‌فروشی که قصۀ آیتم شروع شده بود، مشغول گفت‌وگویی روزمره است. و الهۀ انتقامش؟ بیرون می‌پلکد و با لحن تمسخرآمیز می‌گوید آن مشروب‌فروشی «عتیقه» شده است.\nاین آیتم، تصویرسازی قشنگی از این ایده است که سلیقه را نوعی «ماشین حرکت دائمی» می‌داند. نوسان‌هایی مانند تازگی و آشنایی، گرسنگی و سیری، آن حساب‌کتاب عجیب ذهنی که ما را از غذا، موسیقی و حتی رنگ نارنجی دل‌زده می‌کند، همگی تاحدی قوۀ محرکۀ این ماشین‌اند. اما بخشی از قوۀ محرکۀ آن هم تحرکات ظریف مردم است که سعی می‌کنند شکل همدیگر شوند یا سعی می‌کنند با هم فرق داشته باشند. اینجا با نوعی تلاش برای پیش‌بینی مواجهیم. این موضوع از چشم استراتژیست‌های نظریۀ بازی در دوران جنگ سرد هم دور نمانده بود؛ یعنی نظریه‌ای که بازیکنانش به‌ندرت بر اساس «اطلاعات کامل» عمل می‌کنند. […]\nاینکه سلیقه می‌تواند درگیر چرخه‌ای ابدی مانند آن آیتم «پورتلندیا» شود، نامحتمل نیست. ریاضی‌دانی فرانسوی به‌نام جاناتان توبول پدیدۀ «اثر هیپی» را شناسایی کرده است؛ یعنی « به همدیگر شبیه‌شدن، به‌علت تلاش برای متفاوت‌بودن.» در «سیستم‌های مشارکتی» افراد می‌توانند به‌صورت هماهنگ تصمیم‌گیری کنند؛ اما به‌گفتۀ وی اثر هیپی زمانی رُخ می‌دهد که افراد سعی کنند خلاف اکثریت تصمیم بگیرند.\nازسویی هیچ‌کس نمی‌داند اقدام بعدیِ دیگران چیست و ازسوی‌دیگر اطلاعات خطا دارند یا با تأخیر به دستمان می‌رسد. بنابراین بازه‌های کوتاهی از هماهنگی پدیدار می‌شوند که افرادِ «غیر همرنگ جماعت» هم تصادفاً همرنگ اکثریت می‌شوند. به‌واقع اسپایک پیش از آنکه کاردستی‌های صدفی را نکوهش کند، باید منتظر می‌مانْد که ببیند چند نفر مشغول آن کارند. شاید آن یک مورد، تصادفاً در آن فروشگاه قرار گرفته بود. همچنین چون «هیپی»بودن هم درجات مختلفی دارد، ممکن است یک نفر دیرتر از دیگری به موج هیپ بپیوندد، نفر سومی دنبال او بیاید و به همین ترتیب فرایند پیش برود تا مثل فضانوردی که دنبال ستاره‌ای مُرده می‌گردد، همگی بفهمند دنبال نخودسیاه رفته‌اند. پس تلاش برای متمایزبودن هم ممکن است یکنواختی ایجاد کند.\nآن آیتم «پورتلندیا» فقط به سلیقه محدود نمی‌شود؛ بلکه دو شاخۀ محوری، هرچند به‌ظاهر متناقض، از رفتار انسان را نشان می‌دهد. اول آنکه ما می‌خواهیم شبیه دیگران باشیم. گابریل تارد، جامعه‌شناس فرانسوی، سال ۱۸۹۰ در کتاب خود قوانین تقلید نوشت: «موجود اجتماعی، از لحاظ اجتماعی بودنش، بالذات مقلّد است.» تقلید از دیگران یا به‌اصطلاح «یادگیری اجتماعی» نوعی استراتژی برای وفق‌پذیریِ تکاملی است؛ یعنی به بقا و حتی پیشرفت‌تان کمک می‌کند. این رفتار در دیگر گونه‌های جانوری هم دیده شده است؛ اما هیچ‌کدام در یادگیری اجتماعی به پای انسان نمی‌رسند. این یعنی نمونه‌ای مشابه انسان نیست که در نسل‌های متوالی، دانشِ حاصل از تقلید را آموخته و توسعه دهد.\nسرجمع این یادگیری اجتماعی، یعنی «فرهنگ» است که انسان را منحصربه‌فرد می‌کند و موفقیتی منحصربه‌فرد در اختیارش قرار می‌دهد. به‌تعبیر ژوزف هنریشِ انسان‌شناس، انسان‌ها در قطب شمال آذوقه جمع کرده‌اند، در نواحی گرمسیری محصول برداشته‌اند و در صحراها روستا ساخته‌اند. این تقدیرِ ما نبوده است؛ بلکه یاد گرفته‌ایم چنین باشیم.\nدو انسان‌شناس به‌نام‌های رابرت بوید و پیتر ریچرسون در کتابشان نه فقط با ژن‌ها مثال گیاه تلخی را می‌زنند که ارزش دارویی‌اش کشف می‌شود. حواس ما تلخی را به‌معنای ضرر بالقوه تفسیر می‌کند و آن گیاه را خوراکی نمی‌داند. از لحاظ غریزی دلیلی ندارد که بخواهیم آن را بخوریم. اما به‌هرحال یک‌ نفر آن را می‌خورد و نتیجه‌ای سودمند و عجیب در آن می‌بیند. نفر دوم شاهد ماجراست و آن را امتحان می‌کند: «دارویمان را علی‌رغم تلخی‌اش مصرف می‌کنیم. علتش آن نیست که روان‌شناسیِ حواسمان تکامل پیدا کرده و دیگر آن را آن‌قدرها تلخ نمی‌بیند؛ بلکه به این خاطر است که ایدۀ ارزش درمانی داشتنش همه‌جا بین مردم منتشر شده است.»\nیادگیری از دیگران بصرفه‌تر از آن است که همه‌ چیز را خودتان با آزمون‌وخطای پرهزینه و زمان‌بَر امتحان کنید. به همین خاطر است که مردم تقلید می‌کنند و فرهنگْ وفق‌پذیر می‌شود. همان‌طور که آذوقه‌جمع‌کُن‌های بدوی سعی می‌کردند بفهمند کدام غذا مسموم است یا آب کجا پیدا می‌شود، امروزه هم مردم نظرات و ارزیابی‌های دیگران از فیلم‌ها و تورهای مسافرتی را در نت‌فلیکس۴ و تریپ‌ادوایزر۵ می‌خوانند. وقتی گزینه‌ها زیاد یا پاسخ نامشخص باشد، گویا بهتر است که همراه موج شد؛ چون اگر این کار را نکنید، شاید چیز خوبی از چنگتان برود.\nولی اگر یادگیری اجتماعی این‌قدر ساده و کارآمد است، پس اصلاً چرا شاهد رفتار و کارهای متفاوت هستیم؟ یا چرا برخی افراد تسلیم چیزهای تازه می‌شوند؟ همین پرسش دربارۀ تکامل هم مطرح است: چرا این‌قدر گزینه‌های مختلف فراروی انتخاب طبیعی قرار دارد؟ می‌شود گفت آن هنرمند یا نوآوری که در روزگار خودش مورد انتقاد قرار می‌گیرد، شبیه به ژنی نوع‌دوست است که تناسب فعلی خود با محیط را فدا می‌کند تا در آینده ثمره‌ای برای کل گروه حاصل شود.\nبوید و ریچرسون می‌گویند توازنی بهینه میان یادگیری اجتماعی و فردی در گروه وجود دارد. اگر یادگیری اجتماعی خیلی زیاد شود، توانایی نوآوری از بین می‌رود: مردم بلدند فلان نوع ماهی را بگیرند، چون این کار را یاد گرفته‌اند؛ اما اگر آن نوع ماهی منقرض شود، چه کنند؟ اگر هم یادگیری اجتماعی خیلی کم شود، مردم چنان درگیر آزمون‌وخطا و یادگیری شخصی می‌شوند که جامعه از شکوفایی بازمی‌ماند: همه درگیر ارتقای تیروکمانشان می‌شوند؛ اما کسی نمی‌ماند که واقعاً صیدی کند و غذایی بیاورد.\nشاید سودمندیِ این تفکیکِ رفتاری در عمق وجودمان حک شده است و به همین خاطر آدم‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند: آنهایی که می‌خواهند متعلق به گروهی باشند و دیگرانی که می‌خواهند متمایز باشند. مردم ترجیح می‌دهند سلیقه‌شان منحصربه‌فرد نباشد و با دیگران اشتراکاتی داشته باشند؛ درعین‌حال اگر به آنها بگویید عیناً شبیه کس دیگری هستند، مضطرب می‌شوند، مثل همان ناخرسندی عجیبتان وقتی که همکارتان با لباس کاملاً مشابه شما سر کار می‌آید. ما دنبال حد وسطِ مناسبیم؛ مثل آن خانمی که در فیلم «موزها» اثر وودی آلن در مسابقۀ بانوی شایستۀ امریکا شرکت کرده بود و در پاسخ به سؤال گزارشگر گفت: «باید با تفاوت نظرات کنار آمد؛ اما نه وقتی که خیلی متفاوت‌اند.»\nاگر فقط‌وفقط همرنگ جماعت می‌شدیم، دیگر سلیقه معنایی نداشت. اگر هم هیچ‌کس همرنگ دیگری نشود، باز سلیقه بی‌معنا می‌شود. ما سعی می‌کنیم گروهی با تعداد عضوهای مناسب پیدا کنیم و به آنها بپیوندیم. اگر آن گروه زیاده‌ازحد بزرگ باشد، یک زیرگروه پیدا می‌کنیم. دموکراتِ محض خوب نیست؛ باید دموکرات متمایل به میانه بود. هواداران گروه موسیقی بیتلز خیلی زیادند؛ باید مثلاً هوادار جان لنون بود.\nاگر متمایزسازیِ خود از جریان اصلی طاقت‌فرسا شود، می‌توانید ادای بخشی از جریان اصلی را دربیاورید. همین نکته محور جریانی ضدّمُد و ساده‌پسند بود: کسانی که پیش‌تر با قوتْ مُدهای جدید را دنبال می‌کردند، چنان خسته شدند که کفش‌های کتانی نیوبالانس و شلوارهای کتانی معمولی به تن می‌کردند. جریان عادی‌پسند بیش از آنکه الگویی برای کسب‌وکار باشد، نوعی پروژۀ هنر مفهومی بود. درعین‌حال محور این پروژه به‌تعبیر مانیفستشان این بود که «متفاوت‌ترین کار این است که کلاً تفاوت را کنار بگذاریم» و این محور چنان معقول به نظر می‌آمد که رسانه‌های حریص به نوآوری و تازگی هم شیفته‌اش شدند و با انعکاس اخبار آن، خود به وجودش رسمیت دادند. جریان عادی‌پسندها جدید به نظر می‌آمد؛ اما گئورگ زیمل یک قرن قبل درباره‌اش حرف زده بود: «اگر تبعیت از مُد به‌معنای تقلیدِ یک الگو باشد، چشم‌پوشی آگاهانه از مُد هم نوعی عمل تقلیدیِ مشابه، اما در جهت معکوس است.»\nو برگردیم به ماجرای اسپایک. وقتی احساس کرد کسی خارج از گروه، منش و روش فردگرای او و همتایان مشابهش را تهدید می‌کند، از آن منش و روش دست برداشت. ولی چیزهایی که احساس می‌کرد تهدید شده‌اند و مایل بود کنارشان بگذارد، هیچ‌یک کاربرد روزمره‌ای نداشتند؛ مثلاً ریش‌ بُزی و کاردستی‌های صدفی. ما هویتمان را صرفاً در قلمروهای خاصی ابراز می‌کنیم؛ مثلاً اگر الهۀ انتقامِ او هم از دستمال توالت یا مسواک مشابهی استفاده کند، باز بعید است اسپایک آنها را عوض کند. آن زمانی که همه موسیقی را روی دیسک‌های وینیلی گوش می‌دادند، آن دیسک‌ها متاعی رایج بودند که به همه امکان شنیدن موسیقی می‌دادند. ولی هنگامی که آن فناوری تقریباً رو به انقراض رفت، به راهی برای ابراز هویت تبدیل شد. هنگام نوشتن این یادداشت نیز سروصدای احیای دوبارۀ نوارهای کاست به گوش می‌رسد.\nبرگِر و هیت در دانشگاه استنفورد آزمایشی روشنگر انجام داده‌اند: در دورانی که مُچ‌بندهای بنیاد سرطان لنس آرمسترانگ محبوب شده بودند، این مُچ‌بندها را در یک خوابگاهِ «هدف» فروختند. هفتۀ بعد این مُچ‌بندها را در خوابگاه «خوره‌های کامپیوتر» فروختند. یک هفته پس‌ازآن، فروش مُچ‌بندها در خوابگاه هدف ۳۲% کاهش یافت. نه اینکه ساکنان خوابگاهِ هدف از خوره‌های کامپیوتر خوششان نیاید، البته شاید هم خوششان نمی‌آید، بلکه فکر می‌کردند «شبیه» آنها نیستند. به همین خاطر آن تکه پلاستیک زردرنگی که نماد یک کار خوب بود، به روشی برای ابراز هویت یا سلیقه تبدیل شد. گروه هدف نمی‌خواست پیوند نمادینی با خوره‌ها داشته باشد؛ پس تنها راهش این بود که از این سلیقه دست بردارد و دنبال چیزی دیگر برود. سلیقۀ جدید همان‌قدر که به‌معنای یافتن تازگی است، می‌تواند به‌معنای ردّ آگاهانۀ چیزهای پیشین یا فاصله‌گرفتن از آنهایی هم باشد که این سلیقۀ جدید را دوست دارند. یکی از گله و شکایت‌های مرسوم این است: «قبل از اینکه فلان گروه موسیقی معروف شود، دوستش داشتم.»\nسلیقه‌مان چه چیزی را دربارۀ ما نشان می‌دهد؟ اینکه می‌خواهیم شبیه کسانی باشیم که می‌پسندیمشان و هم‌سلیقۀ ما هستند، البته تا حدی، و ناشبیه به کسانی باشیم که سلیقه‌های دیگری دارند. اینجاست که ایدۀ یادگیری اجتماعیِ کارهای دیگران گره می‌خورد: گاهی اوقات یاد می‌گیریم دیگران چه کار می‌کنند تا آن کار را نکنیم.\nمسئلۀ بعدی این است که آیا آگاهانه رفتار کس دیگری را اقتباس می‌کنیم؟ وقتی الف می‌داند تحت نفوذ ب است و ب هم از این خبر دارد، با «ترغیب» سروکار داریم؛ اما اگر الف نداند که تحت نفوذ ب است و ب هم از نفوذ خودش بی‌خبر باشد، با «سرایت» مواجهیم. رفتار اقتباسی ما در حوزۀ سلیقه، به‌ندرت تصادفی است؛ مثلاً در «میل به اعتبار» رفتارهای کسانی را یاد می‌گیریم که حائز جایگاه اجتماعی مهمی قلمداد می‌شوند. جامعه‌شناسی همواره این پدیده را در قالب «نشت» تبیین می‌کرده است: طبقۀ بالا سلیقه‌ای را اختیار می‌کنند و طبقۀ پایین‌تر دنباله‌روی آنها می‌شوند. سپس طبقۀ بالا آن سلیقه را کنار گذاشته و دنبال نسخۀ جدیدی می‌رود.\nسلیقه ممکن است زمانی تغییر کند که افراد بخواهند متفاوت از دیگران باشند، یا سعی کنند شبیه دیگران بشوند. گروه‌ها سلیقه‌هایشان را به همدیگر منتقل می‌کنند؛ اما سلیقه‌ها نیز می‌توانند عامل گروه‌سازی باشند. تفاوت‌های کوچک و به‌ظاهر سطحی، مثلاً اینکه چه مدل قهوه‌ای می‌نوشید، ممکن است به محل نزاع واقعی فرهنگی تبدیل شوند. به طیف وسیع تمایزات فعلی در چیزهایی که روزی‌روزگاری متاعی یک‌دست و همگن بوده‌اند، توجه کنید؛ مثلاً قهوه یا شلوارهای جین آبی‌رنگ. چند دهه قبل «قهوۀ تک‌خاستگاه»۶ یا «جین گردبافت» به گوش چه کسی خورده بود؟\nاینجا با چرخه‌ای تناقض‌آمیز مواجهیم: یک نفر، مثلاً اسپایک در پورتلند، می‌خواهد متفاوت باشد؛ اما برای ابراز این تفاوت به دنبال کسانی می‌رود که در این زمینه با او مشترک‌اند. او همرنگ آن گروه می‌شود. اما همرنگ‌های آن گروه به‌واسطۀ مشابهتشان حس می‌کنند هرچه‌بیشتر با گروه‌های دیگر فرق دارند؛ چنان‌که ساکنان خوابگاه هدف هم وقتی دیدند خوره‌ها هم‌سلیقه‌شان شده‌اند، مُچ‌بندهای بنیاد آرمسترانگ را درآوردند. پذیرشِ سلیقه‌ها تاحدی به وسیلۀ چنین مانورهای اجتماعی‌ای هدایت می‌شود. ولی این هم تمام قصه نیست.\nدر آزمایشی معروف در سال ۲۰۰۶، به گروهی گفتند که پس از گوش‌دادن و امتیازدهی به مجموعه‌ای از آهنگ‌ها، می‌توانند آنها را به‌رایگان دانلود کنند. شرکت‌کنندگان وقتی می‌توانستند ببینند که نفرات قبلی کدام آهنگ‌ها را دانلود کرده‌اند، احتمال تبعیتشان از رفتار آنها بیشتر بود. لذا آهنگ‌های «محبوب» محبوب‌تر می‌شدند و آهنگ‌های نامحبوب هم نامحبوب‌تر می‌شدند.\nوقتی افراد شخصاً انتخاب می‌کردند، انتخاب‌هایشان بیشتر پیش‌بینی‌پذیر بود: افرادْ بیشترْ آهنگ‌هایی را دانلود می‌کردند که شخصاً امتیاز بیشتری به آنها داده بودند. بااین‌حال، خبرداشتن از دانلودهای دیگران هم کل سلیقۀ موسیقایی افراد را تغییر نمی‌داد. دانکن واتس و همکارش متیو سالگانیک در توصیف نتایج نوشتند: «هیچ‌یک از آهنگ‌های بسیار پرامتیاز، خیلی کم‌دانلود نبوده‌اند. همچنین هیچ‌یک از بسیار کم‌امتیاز‌ها خیلی پردانلود نبوده‌اند.» اما وقتی هرکس می‌توانست انتخاب‌های دیگران را ببیند، احتمال دانلود بیشترِ آهنگ‌های ضعیف‌تر و احتمال دانلود کمترِ آهنگ‌های قوی‌تر، افزایش می‌یافت. مثل سلیقه، نمودار محبوبیت محصولات فرهنگ پاپ هم در خلأ شکل نمی‌گیرد.\nالبته با نگاه نظری می‌توان گفت مسیر رسیدن به قلۀ نمودارها دموکراتیک‌تر، هموارتر و پیش‌بینی‌ناپذیرتر شده است: یک ‌سال پس از انتشار آهنگ هَپی از فارل ویلیامز، ویدئویی از آن به‌صورت ویروسی در فضای وب دست‌به‌دست شد و آن آهنگ را معروف کرد. اما وقتی سلسله‌مراتب نوک قله شکل بگیرد، شیب بسیار تندی خواهد داشت که فاصله میان قله و میانه را بسیار زیاد می‌کند. برآوردها حاکی از آن بود که در سال ۲۰۱۳، ۱% موسیقی‌های برتر دنیا تقریباً ۷۷% از کل درآمد صنعت موسیقی را به خود اختصاص داده‌اند.\nشرکت‌های تولید و پخش موسیقی هنوز هم تلاش می‌کنند محبوبیت را مهندسی کنند. اما به‌اعتقاد کریس مُلانفی، منتقد موسیقی و تحلیلگر دغدغه‌مند نمودارهای فرهنگ پاپ، این محبوبیت ناشی از «عامۀ مردم است که همدیگر را مبتلا می‌کنند. همین‌ها هستند که اکنون تصمیم می‌گیرند چه چیزهایی به قلۀ محبوبیت برسند.» او اشاره می‌کند که قطعۀ محبوب گنگنام استایل عملاً به رادیو تحمیل شد: «محبوبیت آن ساختگی نبود؛ مشخصاً عامۀ مردم بودند که مسحور سبک‌سری بانمک آن ویدئو شدند و به همدیگر گفتند: باید این ویدئو را ببینی!»\nداده‌های روزبه‌روز دقیق‌تر و بلادرنگی که امروزه دربارۀ رفتار واقعی موسیقی‌شنیدنِ مردم داریم، چرخۀ بازخورد را بسیار تقویت می‌کند. مُلانفی می‌گوید: «همیشه می‌دانسته‌ایم که مردم چیزهای آشنا را می‌پسندند؛ ولی الان دقیقاً می‌دانیم چه زمانی موج رادیو را عوض می‌کنند: بله! اگر آهنگ را نشناسند، پیچ رادیو را می‌چرخانند.» این صنعتْ سخت تلاش می‌کند تا چیزهای جدید را هرچه‌سریع‌تر به چیزهای آشنا تبدیل کند.\nزندگی در شهری بزرگ یعنی اقامت در میان توفانی از گزینه‌های مختلف: می‌گویند چیزهایی که می‌توان در نیویورک خرید، چندین‌هزار برابر بیشتر از تمام گونه‌های جانوری روی زمین‌اند. الکساندر بنتلی استاد انسان‌شناسی دانشگاه دورهام در انگلستان است. او برایم این‌طور توضیح داد: «آخرین بار که شمردم، ۳۵۰۰ لپ‌تاپ مختلف در بازار بود. چطور می‌شود میان این‌‌همه لپ‌تاپ، تصمیمی گرفت که به‌اصطلاح سودمندی را حداکثر کند؟» تقبل هزینۀ یادگیریِ اینکه کدام‌یک واقعاً بهتر است، از عهدۀ یک نفر خارج است. به‌واقع شاید تفاوت کیفی چندانی میان آنها نباشد؛ لذا خریدهای موردی شاید صرفاً ناشی از تقلیدی تصادفی باشند.\nبه‌نظر خوزه اُرتگا یی گاست، فیلسوف اسپانیایی و مؤلف رسالۀ شورش توده‌ها در سال ۱۹۳۰، گزارش‌های ژورنالیستیِ سیّاحان و کاشفانْ گویا فرد را به گردابی سرگیجه‌آور و جهانی پرتاب می‌کرد. امروز می‌توان سیل توییت‌هایی را ‌دید که حتی پیش از اعلام خبر فوری جاری می‌شوند و لحظه‌به‌لحظه از ماجرا خبر می‌دهند. فردای آن روز هم گزارش تحلیلی عمیقی از ماجرا در روزنامه‌ها منتشر می‌شود. اگر اُرتگا امروز بود و همۀ این‌ها را می‌دید، چه می‌گفت؟ او باید رسانه‌های اجتماعی را هم به حساب می‌آورد: هر کسی از طریق پلت‌فرم‌های مختلف، اطلاعات جنبی و بلادرنگ از محل، دستاوردها و آخرین گزارش وضعیت و تعداد افراد دارد.\nاُرتگا این پدیده را «افزایش زندگی» نامیده بود. اگر رسانه‌ها، این سخن‌پراکنان بزرگ یعنی رادیو و تلویزیون که مخاطبان را خلق می‌کردند، عصر جامعۀ توده‌ای را رقم زدند، رسانه‌های اجتماعی، مخاطبانی که مخاطبان بیشتر می‌آفرینند، عصر فردگرایی توده‌ای را رقم می‌زنند. اینترنت یعنی یادگیری اجتماعی، به‌شکل تابع نِمایی درآمده است: هر روز به‌طریقه‌های بیشتری می‌توانید بفهمید دیگران چه می‌کنند؛ اما برای تصمیم‌گیری واقعاً باید چندتا از حدوداً سیزده‌هزار نظری را بخوانید که کاربران برای هتل بلاژیوی لاس‌وگاس در وب‌سایت تریپ‌ادوایزر نوشته‌اند؟ هر روز به‌طریقه‌های بیشتری می‌توانید بفهمید فلان کارتان بهینه نیست، فلان کارتان را یک‌ نفر دیگر هم هفتۀ قبل کرده است یا آن چیزی یا کسی که می‌پسندید، محبوب یکی از کاربران تصادفی وب هم هست که هرگز او را ندیده‌اید. این یعنی یادگیری اجتماعیِ نیابتی.\nمردم همیشه دوست داشته‌اند کنار دیگران باشند و از آنها یاد بگیرند. شهرها از دیرباز مولد امکان‌های مختلف اجتماعی، کوره‌های تولید هنر، موسیقی و مُد بوده‌اند. اصطلاحات عامیانه همیشه ابتدا در شهرها پدید آمده‌اند؛ چون محصول تبعی آن‌همه مردمِ متفاوت و متراکم هستند که مدام با یکدیگر روبه‌رو می‌شوند. شهرها سائقۀ تغییرات سلیقه‌اند؛ چون بیشترین امکان مواجهه با مردم را فراهم می‌کنند، آن‌هم مردم خلاقی که گویا شهر، آهن‌ربای جذبشان است.\nبا اینترنت گویا شهری از ذهن‌ها به پا شده است: رسانه‌ای که مردمش نه فقط مصرف‌کننده، بلکه ساکن آن‌اند؛ حتی اگر در اغلبِ موارد، به‌ظاهر رونوشت یا بسط شهرهای موجود باشد. مثلاً نیویورکی‌ها که از لحاظ فیزیکی هم با بسیاری دیگر مواجه می‌شوند، بیش از سایرین از توییتر استفاده می‌کنند. به‌گفتۀ بنتلی، «با آنلاین‌شدن زندگی و کار، تقلید مردم از همدیگر بیشتر (به‌خاطر کم‌هزینگی این تقلید)، دقیق‌تر و تصادفی‌تر از همیشه شده است.»\nولی چگونه می‌فهمیم چه چیزی را از چه کسی تقلید کنیم؟ شیوه‌های قدیمیِ اینکه چه چیزی را بپسندیم، از برنامه‌سازان ایستگاهی رادیویی تا دفترچه‌های راهنمای رستوران‌ها تا منتقدان کتاب و تا خود برندها، با توده‌ای از افراد تکمیل شده است که متصل اما بافاصله، متحد اما متمایزند.\nچه کسی را دنبال کنیم؟ چه چیزی را انتخاب کنیم؟ به چه کسی می‌توانیم اعتماد کنیم؟ در قلمروی گزینه‌های بی‌کران، گویا غالباً به‌سوی مواردی می‌رویم که دیده‌ایم دیگران انتخاب کرده‌اند؛ اما از آنهایی که مطلوب جماعت بسیار زیادی بوده است، دوری می‌کنیم. وقتی نفوذ اجتماعیِ سهمگین در کار باشد، مردم کم‌کم مثل همدیگر فکر می‌کنند: به اطلاعات کمتری توجه می‌کنند، اما مطمئن‌ترند که فکرشان درست است؛ چون تعداد بیشتری از مردم مثل آنها فکر می‌کنند.\nتقلید اجتماعی گویا ساده‌تر، سریع‌تر و پرآشوب‌تر شده است. آن خُرده‌انگیزه‌هایی که مردم را وامی‌دارند تا شبیه دیگران و درعین‌حال متفاوت باشند، می‌توانند همدیگر را تشدید کرده و به نوعی کلان‌رفتار انفجاری تبدیل شوند. موج‌های بزرگْ امروزه بزرگ‌تر شده‌اند و می‌دانیم که لاجرم ظهور می‌کنند؛ اما سخت می‌شود فهمید که در سطح گسترده و بی‌قاعدۀ این اقیانوس، موج‌ها از کجا برمی‌خیزند.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nVanderbilt, Tom. You May Also Like: Taste in an Age of Endless Choice. Knopf, 2016\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را تام وندربیلت نوشته است و در تاریخ ۲۲ ژوئن ۲۰۱۶ با عنوان «The secret of taste: why we like what we like» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۵ مرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «دنبالِ مُد جدیدی هستم که قدیمی باشد» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است.\n•• تام وندربیلت (Tom Vanderbilt) روزنامه‌نگار و نویسندۀ امریکایی است. این یادداشت چکیده‌ای از کتاب جدید این نویسنده است با عنوان شاید از این هم خوشتان بیاید (You May Also Like).\n[۱] Saks Fifth Avenue\n[۲] Newton PDA\n[۳] Nine Inch Nails\n[۴] Netflix\n[۵] TripAdvisor\n[۶] Single Origin: قهوۀ متعلق به یک منطقۀ خاص جغرافیایی، از یک کشور تا یک شهر یا حتی یک مزرعۀ خاص.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157707.json b/train/528157707.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..6facade13cdcd72a7bdfcc15db1e7a726c4ad04f
--- /dev/null
+++ b/train/528157707.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا برخی ایده‌ها مثلِ زامبی‌ها هرگز نمی‌میرند؟",
+  "subtitle": "باور به توطئه‌های بزرگ و ساده‌اندیشانه، آسودگی خیال فراوانی به همراه می‌آورد",
+  "introduction": "لابد نقشۀ علمی زبان را در متون درسی پزشکی یا در کتاب‌های آشپزی دیده‌اید، که می‌گوید هر بخش از زبان انسان به مزۀ خاصی حساسیت دارد: شیرینی را نوک زبان، شوری و تُرشی را کناره، و تلخی را انتهای زبان حس می‌کند. هیچ‌کس این یافتۀ علمی شگفت‌آور را زیر سؤال نمی‌برد هرچند چرند محض است. در واقع، افسانۀ «نقشۀ زبان» به‌خاطر خطای ترجمه از یک کتاب درسی فیزیولوژی آلمانی در سال ۱۹۰۱ پدید آمد. اما چرا این افسانه بیش از یک قرن دوام آورده است؟",
+  "content": "استیوِن پول، گاردین — در ژانویۀ ۲۰۰۶، رَپر معروف، بی.‌اُ.بی، از تریبونِ توییتر استفاده کرد تا به هوادارانش بگوید که زمین مسطح است: «تعبیرِ زمینِ مسطح حال خیلی‌ها را می‌گیرد؛ ولی نمی‌شود این‌همه شواهد را دید و نفهمید… پس کِی می‌خواهید بزرگ شوید؟» در ادامۀ ماجرا نیل دگراس تایسون، استاد فیزیک نجومی، به گفت‌وگو پیوست، دوستانه تلاش‌های ابلهانۀ بی‌.اُ.بی برای اثبات کروی‌نبودن زمین را اصلاح کرد و در خاتمه با تشکری کنایه‌دار نوشت: «بااینکه استدلال‌هایت پنج‌ قرن عقب‌مانده‌اند، هنوز همه‌مان می‌توانیم از موسیقی‌ات لذت ببریم.»\n به‌واقع آن حرف بیش از پنج قرن عقب‌مانده است. برخلاف آنچه اغلب می‌شنویم، مردم پیش از سفر دریایی کریستف کلمب به امریکا هم می‌دانستند که زمین مسطح نیست. در یونان باستان، دو فیلسوف مشهور فیثاغورث و پارمنیدس دریافته بودند که زمین کروی‌شکل است. ارسطو اشاره کرده بود که در آسمان مصر و قبرس می‌توانید ستاره‌هایی ببینید که در عرض‌های جغرافیایی بالاتر قابل مشاهده نیستند و زمین هنگام خسوف سایه‌ای منحنی‌شکل روی ماه می‌اندازد. او با این منطقِ درخشان نتیجه گرفته بود که زمین باید مدوّر باشد.\n ماجرای «زمین مسطح» به‌عنوان نگاهی مضحک مختومه شده بود تا همین اواخر که جریان به‌ظاهر جدیِ «مسطح‌پنداران زمین» در اینترنت دوباره سر برآورد. فردی امریکایی به‌نام مارک سارجنت که سابقاً کاربر حرفه‌ای بازی‌های ویدئویی و مشاور نرم‌افزار بوده است، با سلسله‌ویدئوهای «سرنخ‌های مسطح‌بودن زمین» در یوتیوب میلیون‌ها بازدید جلب کرد. وب‌سایت او هشدار می‌داد: «شما در نظامی غول‌پیکر و محصور زندگی می‌کنید.» جامعۀ مسطح‌پنداران زنده و سرپاست و وب‌سایتی پررونق دارد. قصه چیست؟\n برخی ایده‌ها هوشمندانه به‌روز شده‌اند یا برای دوران مدرن تغییر کاربری داده‌اند و احیایشان موجه به نظر می‌آید. در سوی دیگر، برخی ایده‌های متعلق به گذشته از بیخ‌وبُن خطا هستند. این‌ها را باید به حال خودشان رها کرد تا بپوسند. این ایده‌ها اگر دوباره سر برآورند، انگار مُردۀ متحرکی هستند که لنگ‌لنگان راه می‌رود. باید آن‌ها را «زامبی» نامید. شاید تلاش کنید آنها را بکشید؛ ولی نمی‌میرند. وجودشان معمای دشواری است که پیش‌فرض‌های متداولمان دربارۀ سازوکار بازار ایده‌ها را به چالش می‌کشد.\n تعبیر «بازار ایده‌ها» در اصل برای دفاع از آزادی بیان ابداع شد. همان‌طور که فروشندگان و مشتریان می‌توانند اقلام خود را آزادانه در بازار خریدوفروش کنند، آزادی بیان هم ضامن آن است که مردم آزادانه ایده‌هایشان را مبادله کنند، بیازمایند و ببینند کدام ایده بهتر از آب درمی‌آید. همان‌طور که کالاهای مصرفیِ خوب موفق می‌شوند و بدها شکست می‌خورند، در بازار ایده‌ها نیز حقیقت بالأخره پیروز می‌شود و خطا و نادرستی از میان می‌رود.\n این گمان که برای پیشرفت فهممان باید ایده‌ها با هم رقابت کنند، مطمئناً قدری حقیقت دارد. اما باور به اینکه بهترین ایده‌ها همواره موفق می‌شوند، مثل آن است که باور کنیم بازارهای مالیِ غیرقابل کنترل همیشه بهترین ثمرات اقتصادی را به‌دنبال دارند. کریستین لاگارد، رئیس صندوق بین‌المللی پول، این باور رایج را در اجلاس داووس مختصرومفید بیان کرد: «بازار درنهایت همه چیز را منظم و مرتب می‌کند.» اما تا ما منتظر آن «نهایت» هستیم، شاید چیزهای بسیار بدی رُخ بدهند.\n زامبی‌ها در بازار فیزیکی پدیدار نمی‌شوند؛ مثلاً به دنیای فناوری نگاه کنید: هیچ‌کس دیگر دوربین‌های بتامکس نمی‌خرد، چون آن فناوری منسوخ شده است و شانس بازگشت ندارد. علتِ آنکه برخی فناوری‌های قدیمی مثل ماشین‌تحریر یا پیانوی آکوستیک هنوز کاربرد دارند، آن است که بنا به ترجیحات کاربرانشان، هنوز منسوخ نشده‌اند. پس زامبی‌هایی مثل مسطح‌پنداری زمین نباید در بازار ایده‌ها دیده شوند؛ اما آنها هنوز زنده‌اند. چطور ممکن است؟\n سرنخی از پاسخ را می‌توان در علم اقتصاد یافت. گویا بازار ایده‌های اقتصادی نیز آلوده به زامبی‌هاست. پس از وقوع بحران مالی سال ۲۰۰۸، جان کوئیگین، اقتصاددان استرالیایی، کتابی روشنگر به‌نام اقتصاد زامبی۱ منتشر کرد: توصیفی از آن نظریه‌هایی که هرچند به‌وضوح مُرده‌اند و رخدادهای دنیای واقعی آنها را باطل کرده‌اند، همچنان لنگ‌لنگان تکان می‌خورند. یکی از نمونه‌ها، فرضیۀ بدنام «بازارهای کارا»ست که فربه‌ترین روایت آن می‌گوید: «بازارهای مالی بهترین راهنما برای ارزش‌گذاری دارایی‌های اقتصادی و لذا تصمیم‌گیری دربارۀ سرمایه‌گذاری و تولید هستند.» به‌نظر کوئیگین، این فرض اصلاً ممکن نیست درست باشد. نه‌تنها بحران جهانی سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ فرضیۀ بازارهای کارا را رد کرد، بلکه به‌نظر کوئیگین عملاً همین فرضیه منجر به بروز آن بحران شد: این ایده «توجیهگر و به‌واقع خواستار مقررات‌زُداییِ مالی، یعنی حذف کنترل‌ها از جریان‌های بین‌المللی سرمایه و توسعۀ عظیمِ بخش خدمات مالی بود. این تحولات بودند که درنهایت بحران مالی جهانی را رقم زدند.»\n بااین‌حال، اگر ایدۀ بدی به‌سود برخی گروه‌های متنفذ باشد، این امکان را دارد که مثل زامبی دوروبَرمان بماند. فرضیۀ بازارهای کارا از جهت مالی به‌سود بانک‌دارانی است که می‌خواهند رها از قید مقررات، معامله کنند. همین نکته دربارۀ خصوصی‌سازی صنایع دولتی هم صادق است: این کار به‌ندرت به‌نفع شهروندان تمام می‌شود؛ اما ثروت بادآورده‌ای به جیب دست‌اندرکاران مستقیم این کار می‌ریزد.\n بازار ایده‌ها اغلب اقتدار خود را از تکرار به دست می‌آورد. تکرار نه‌فقط در کارزارهای سیاسی که حتی در علم هم اثرگذار است؛ به‌عنوان نمونه، احتمالاً می‌دانید که هر بخش از زبان انسان به مزۀ خاصی حساسیت دارد: شیرینی را نوک زبان، شوری و تُرشی را کناره، و تلخی را انتهای زبان حس می‌کند. لابد نقشۀ علمی زبان را دیده‌اید که این نکته را نشان می‌دهد. این نقشه هم در کتاب‌های آشپزی و هم در متون درسی پزشکی وجود دارد. این یکی از آن یافته‌های بانمک و کمی شگفت‌آور علم است که هیچ‌کس آن را زیر سؤال نمی‌برد و البته چرند محض است.\n همان‌طور که استوارت فایرشتین، استاد برجستۀ زیست‌شناسی در کتاب خود، جهل چگونه علم را پیش می‌راند۲ (۲۰۱۲) توضیح داده است، افسانۀ «نقشۀ زبان» به‌خاطر خطای ترجمه از یک کتاب درسی فیزیولوژی آلمانی در سال ۱۹۰۱ پدید آمد. بخش‌های مختلف زبان تنها «اندکی» به یکی از چهار مزۀ اصلی حساس‌ترند؛ ولی هر بخش می‌تواند تمام مزه‌ها را حس کند. مترجم آن کتاب، «اغراق قابل‌توجهی» در ادعاهای نویسندۀ اصلی کرد؛ بااین‌حال، افسانۀ «نقشۀ زبان» بیش از یک قرن دوام آورده است.\n باوجوداین، یکی از پارادوکس‌های ایده‌های زامبی آن است که می‌توانند اثرات مثبت اجتماعی داشته باشند. سرکوبْ واکنش مناسبی در برابر این ایده‌ها نیست؛ چون حتی ایده‌های موذیانه و نادرست هم ممکن است به ردیّه‌های روشنگر و پژوهش‌های مولد منجر شوند. کمتر کسی مدعی است که بازار تجاری به محصولات حیله‌گرانه و معیوب نیاز دارد؛ اما در بازار ایده‌ها، زامبی‌ها ممکن است به‌واقع مفید باشند یا اگر مفید هم نباشند، احتمال دارد حس بهتری در ما ایجاد کنند. پارادوکس ماجرا اینجاست که به‌گمانم مسطح‌پنداران هم امروزه همین را عرضه می‌کنند: آسودگی.\n\nفلسفۀ «زمین مسطح» که امروزه دوباره جوانه زده است و رپرها و ویدئوهای یوتیوب مبلغ آن‌اند، صرفاً نسخۀ بازیافتیِ جهالت دوران پیشاعلمی نیست؛ بلکه مادر همۀ نظریه‌های توطئه است. این جریان می‌گوید هر که مدعی است زمین گرد است، می‌خواهد شما را گول بزند و در جهل نگه دارد. از این منظر، این جریانْ نسخه‌ای بسیار مدرن از ایده‌ای بسیار قدیمی است.\n ایدۀ «زمین مسطح»، همانند سایر نظریه‌های توطئه، با یک مُشت مواردِ به‌ظاهر ناهنجار به شما معرفی می‌شود؛ یعنی چیزهایی که گویا با روایت «رسمی» جور درنمی‌آید. مسطح‌پنداران از شما می‌پرسند: تابه‌حال فکر کرده‌اید چرا هواپیماهای تجاری از روی قطب جنوب پرواز نمی‌کنند؟ اگر زمین گرد باشد، قطب جنوب مستقیم‌ترین مسیر از آفریقای جنوبی به نیوزیلند یا از سیدنی به بوئنوس‌آیرس است. پرواز روی آن منطقه بی‌معنی است؛ چون اصلاً «قطب جنوب» وجود ندارد. به‌علاوه پیمان جنوبگان۳ که به امضای قدرتمندترین کشورهای دنیا رسیده است، پرواز روی آن منطقه را ممنوع می‌کند؛ چون اوضاعِ آنجا عجیب‌و‌غریب است. قبولاندن نظریۀ توطئه این‌گونه آغاز می‌شود. خُب، درواقع برخی مسیرهای هوایی تجاری از روی قارۀ جنوبگان می‌گذرند. علتِ اینکه هیچ‌کدام از روی قطب جنوب عبور نمی‌کنند، آن است که بنا به قوانین هوانوردی، هواپیمایی که از آن مسیر می‌گذرد، باید تجهیزات امدادونجات گران‌قیمت برای تمام مسافران خود داشته باشد و این نکته مانع عبور هواپیماهای مسافربری از آن نقطه می‌شود.\n مسطح‌پنداران می‌گویند که باشد، قبول؛ ولی عکس‌هایی که از فراز کوه‌ها یا بالن‌ها گرفته‌اند، هیچ انحنایی در افق نشان نمی‌دهد. افق کاملاً صاف است، پس زمین باید صاف باشد. خُب، آدم معقول جواب می‌دهد که افق مسطح به نظر می‌آید، چون زمین هرچند گرد است، بسیار بسیار بزرگ است. اما عکس‌هایی که از ایستگاه فضایی بین‌المللی گرفته شده‌اند، نشان می‌دهند که زمین با وضوح کامل مدوّر است.\n و اینجاست که نظریۀ توطئه هیجان‌انگیز می‌شود: به‌نظر مسطح‌پنداران، هر عکسی که از ایستگاه فضایی بین‌المللی گرفته شده، جعلی است. عکس‌های مشهور از زمین به‌شکل کاملاً مدوّر و آویزان در فضا که در برنامه‌های فضاپیمایی آپولو گرفته‌اند هم همین‌طور است. البته که فرود روی ماه هم جعلی بود. این نظریۀ توطئهْ مابقیِ نظریه‌های توطئه را یکجا می‌بلعد. بنا به روایت «دنیای محصورِ» مارک سارجنت از نظریۀ زمین مسطح، سفر فضایی قطعاً جعلی بوده است؛ چون گنبدی جامد و نفوذناپذیر وجود دارد که سیارۀ مسطحمان را محصور کرده است. ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی در دهۀ ۱۹۵۰ سعی کردند با بمباران اتمیِ این گنبد از سدّ آن بگذرند. ماجرای واقعی آزمایش‌های اتمی هم همین بوده است.\n ابزار فکری این بازی، رد و ابهام‌آفرینی است. نبوغ زیادی خرج تبیین نظریه‌های مدرن «زمین مسطح» شده است تا عناصرش سازگاری درونی داشته باشند. شاید وسوسه شویم که گمان کنیم برخی نویسندگانِ اصلیِ این موضوع یا به‌تعبیر هوادارانشان، «محققین»، با بدبینی مشغول تفریح فکری‌اند؛ ولی تعداد زیادی از معتقدانِ حقیقی هم در انجمن‌های بحث اینترنتی هستند که تصورِ توطئۀ «گردنمایان» را به‌گونه‌ای مایۀ آسودگی‌شان و متناسب با تصورشان از سازوکار دنیا می‌دانند. پس شاید به‌نظرتان پرسش اصلی این باشد: این توطئۀ استادانه و پرهزینه چه هدفی را دنبال می‌کند؟ فایده‌اش چیست؟\n به‌نظرم ریشۀ میل به باورِ چنین چیزهایی یک‌جور خوش‌بینی دیوانه‌وار به قابلیت‌های بشر است. می‌پذیرم که این یعنی نگاهی تیره‌وتار به ماهیت بشر؛ ولی تصور آژانس‌های سرّی با چنان اراده و قدرتی که می‌توانند در چنین موضوع بزرگی کل مردم دنیا را گول بزنند، هیجان‌انگیز است. هواداران جدایی انگلیس از اتحادیۀ اروپا را در نظر بگیرید. آن‌ها در روز همه‌پُرسی به همدیگر هشدار می‌دادند برگۀ رأی را با خودکار پُر کنند تا ام.آی.فایو۴ رأیشان را پاک نکند. حتی آنان نیز، هرچند ناخوشایند، به سلطۀ تشکیلات جاسوس‌بازی بریتانیا افتخار می‌کردند. سارجنت در وب‌سایتش اعتراف می‌کند: «از آن موضوع‌هایی که آدم‌های ساده‌لوح باور می‌کنند، چیزی نمانده بود که درباره‌اش تحقیق کنم؛ ولی باز هم خجالت می‌کشیدم سراغ این‌یکی بروم. اما هر وقت نگاهش می‌کردم، معمای حل‌نشدۀ جدیدی داشت. وقتی دیدم که کل نقشه تقریباً تمام‌وکمال چیده شده است، بندش شدم.» این زیباست. جنون‌آمیز است؛ ولی زیباست. همان‌طور که نمونۀ مهلک‌تر فرقۀ ساینتولوژی هم نشان داده است، پذیرفتن داستان‌های علمی‌تخیلی به‌عنوان حقیقت بسیار وسوسه‌انگیز است؛ چون داستان‌ها همیشه معقول‌تر از واقعیت‌اند.\n می‌دانیم عادت به پرسشگری و چون‌وچراکردن در شنیده‌ها خوب است؛ ولی این شکاکیّتِ سالم و مفید گاهی اوقات به منفی‌نگری بدبینانه‌ای تبدیل می‌شود و توطئه‌های بزرگ عمیقاً تسلابخش به نظر می‌آیند. یکی از علت‌های عمر دراز اسطوره‌ها و افسانه‌های عامیانه آن است که گویا تبیین‌ها و توضیح‌های ساده را می‌پسندیم و مایلیم آنها را باور کنیم؛ مثل اینکه «تقصیر افول خدمات دولتی به گردن مهاجران است». مثال دیگری هم هست: موج ترسناک «واکسن سه‌گانه موجب اوتیسم می‌شود» که اندرو ویک‌فیلد آن را راه انداخت، تقصیر سندرمی بسیار نگران‌کننده اما نه‌چندان آشنا، یعنی اوتیسم را به گردن علتی آشنا، یعنی واکسیناسیون می‌اندازد. سال‌ها پس از آنکه ثابت شد ادعاهای ویک‌فیلد هیچ پایه و اساسی ندارند، هنوز جنبش قوی و روبه‌رشد «ضدواکسن» خصوصاً در ایالات متحده وجود دارد که تهدیدی جدی برای سلامت عمومی است. گویا مزایای ایمن‌سازی واکسن‌ها فراموش شده‌اند.\n اشتیاقمان به تبیین‌های ساده می‌تواند پدیدۀ دیگری را هم روشن کند: محبوبیت نظریه‌های توطئۀ عجیب که با انتساب تمام شرارت‌های عالم به دسیسه‌های تبهکاران بزرگ، تصویری دلگرم‌کننده خلق می‌کنند. شاید واقعاً انجمنی مخفیْ کارگردان این نمایش باشد. با این نگاه، حداقل می‌توان نوعی انسجام غریب در دنیا دید. حالا می‌شود فهمید چرا بعضی از آن‌هایی که انتظار نداشتند رأی اعتراضی‌شان در همه‌پرسی برکسیت شمرده شود، سرخورده شده و تعجب کرده‌اند.\n و وقتی دنیای ایده‌ها واقعاً مثل بازار عمل کند، چه می‌شود؟ این‌طور می‌شود که بسیاری از شکاکان تغییرات اقلیمی، مخفیانه از شرکت‌های نفتی پول می‌گیرند. این ایده که «محافل علمی دربارۀ نقش پررنگ سوخت‌های فسیلی در گرمایش جهانی چندان هم‌نظر نیستند» به‌معنای دقیق کلمه خریدوفروش شده است و بسیار هم موفق بوده است؛ درحالی‌که واقعیت این است که هم‌نظرند. این مثال، نمونه‌ای چشمگیر از سلطۀ لابی‌های صنعتی و اعانه‌های حزبی بر همۀ دمکراسی‌های غربی است: نظرات مثبتی که سود کسب‌وکارها را افزایش می‌دهند، مثل هر متاع دیگر، مستقیماً خریداری می‌شوند. اگر بازار ایده‌ها آن‌طور که تبلیغ شده بود عمل می‌کرد، نه‌فقط چنین فسادهایی دیده نمی‌شد، بلکه امکان نداشت ایده‌هایی به‌مدت صدها یا هزاران سال به‌طور قاطع رد شوند و بعد دوباره جان بگیرند. ولی این قصه نیز بارهاوبارها رُخ داده است.\n بازگشت نظریۀ «زمین مسطح» هرچند ابلهانه و نگران‌کننده است، از برخی مسائل واقعی و عمیق مربوط به دانش بشری حکایت می‌کند. من و شما بالأخره چطور می‌دانیم که زمین واقعاً مدور است؟ اساس ماجرا بر پایۀ اعتماد است. شاید خودمان برخی نشانه‌هایش را تجربه کرده باشیم؛ اما توضیحات و تبیین‌های دیگران را می‌پذیریم. همۀ کارشناسان می‌گویند که زمین گرد است؛ حرفشان را باور می‌کنیم و پی زندگی‌مان می‌رویم. مایکل گوو با رد اجماع اقتصاددانان مبنی بر بدبودن برکسیت برای انگلستان، گفت عامۀ بریتانیایی‌ها از کارشناسان یا حداقل از کارشناسان کمین‌کرده در سازمان‌ها و مؤسساتی که اسم‌های اختصاری دارند، خسته و سیر شده‌اند؛ گوو همچنین عنوان کرد: اما حقیقت این است که برای بخش عمدۀ آنچه فکر می‌کنیم می‌دانیم، به کارشناسان وابسته‌ایم.\n مسئلۀ دوم این است: واقعاً نمی‌توانیم مطمئن باشیم که آنچه از دنیا به نظرمان می‌آید، به‌واقع محصول توطئه یا فریبی بزرگ نیست. نظریۀ مدرنِ زمین مسطح، شبیه به گونه‌ای همه‌جانبه‌تر از نظریات توطئه است: همان‌طور که برخی فلاسفه گفته‌اند، نمی‌توان منکر این احتمال شد که شاید خدا کل گیتی، ازجمله فسیل‌ها و نیز ما و همۀ خاطرات دروغین ما را تنها پنج دقیقه پیش خلق کرده باشد. شاید هم کل برداشت‌های حسی‌ام که به مغزم تزریق می‌شوند، کار شیطانِ باهوشی باشد که قصد فریبم را دارد: «دکارت». البته شاید هم کار یکی از برنامه‌های واقعیت مجازی است که کنترلش در دست هوش‌های مصنوعی شرور و دارای قدرت حس است: «ماتریکس».\n همچنین با ظهور نظریۀ زمین مسطح، انبوهی از صفحات وب ساخته شد که ریاضیات، علم و تجربه‌های روزمره را به کار می‌گیرند تا توضیح دهند که زمین چرا واقعاً گرد است. این لطفی در حق آموزش عمومی است و نباید تسلیم این وسوسه شویم که باور به توطئه، شاهد بدیهی حماقت است. روشن است که توطئه‌هایی به‌واقع رُخ می‌دهند. اعضای القاعده واقعاً مخفیانه توطئه کردند تا هواپیماها را به مرکز تجارت جهانی بکوبند و بنا به افشاگری‌های ادوارد اسنودن، سرویس‌های اطلاعاتی امریکا و بریتانیا واقعاً مخفیانه توطئه کردند تا ارتباطات الکترونیک میلیون‌ها شهروند عادی را شنود کنند. شاید پُرآب‌وتاب‌ترین توطئۀ رسمی که از آن خبر داریم، در چین رُخ داده باشد: در دهۀ ۱۹۶۰ که فهمیدند دروازۀ باستانی تیان‌آن‌من با قدمت نیم‌ هزاره در حال فروریختن است، مخفیانه نسخۀ دقیقی از آن را جزءبه‌جزء جایگزینش کردند. نزدیک به سه‌هزار نفر درگیر این توطئۀ موفق بودند و سال‌ها آن را مخفی نگه داشتند.\n درواقع می‌توان گفت زیربنای بسیاری از پژوهش‌های اندیشمندانه این است: با احتیاط به پیشواز نظریه‌های توطئه رفتن. به‌تعبیر فرانک ویلچکِ فیزیک‌دان: «دوران کودکی، عاشق این ایده بودم که نیروهای بزرگ و معنای پنهانْ پشتِ ظاهرِ چیزها هستند.» از این منظر، آن ایدۀ شگرف نیوتن که می‌گفت نیرویی نامرئی، یعنی جاذبه، بر کیهان حاکم است، قطعاً یکی از نظریه‌های توطئۀ کیهان‌شناختی بوده است. بله، بسیاری از نظریه‌های توطئه به‌واقع زامبی‌اند؛ ولی این ایده که هرگز توطئه‌ای در کار نیست هم زامبی است.\n شاید گمان کنیم که در بازار ایده‌های علمی، اوضاع بهتر است. در آنجا مجلات معتبر علمیْ معیارهای سخت‌گیرانۀ نگارش دارند؛ لذا جلوی زامبی‌ها و دیگر شکست‌خورده‌های بازار گرفته می‌شود. ولی عجله نکنید. نقشۀ زبان را به خاطر بیاورید. گویا بازار ایده‌های علمی نیز بی‌عیب‌ونقص نیست.\n جامعۀ علمی بر اساس نظام «داوری همتایان» کار می‌کند: مقاله‌ای که تسلیم مجله می‌شود، توسط سردبیر به‌صورت بی‌نام برای چندین داور فرستاده می‌شود که کارشناس آن حوزه‌اند و نظر سنجیدۀ خود را می‌گویند که آیا آن مقاله ارزش انتشار دارد یا به ویرایش و بازبینی می‌ارزد یا خیر. در بریتانیا، «انجمن سلطنتی»۵ از سال ۱۸۳۲ داوری به این شیوه را آغاز کرد. موانع ورود به مجله‌‌های خوبِ علوم طبیعی و انسانی موجب می‌شوند که حداقل از لحاظ نظری، انتشار فرضیه‌های مضحک و فاقد شواهدْ ممکن نباشد.\n ولی غرولندهای روزافزون در خودِ دنیای آکادمیک می‌گویند که نظام داوریِ همتایان از مبنا مشکل‌ دارد. حتی می‌گویند این نظامْ فعالانه ایده‌های جدیدِ خوب را سرکوب می‌کند؛ اما اجازۀ عرض اندام به انبوهی از ایده‌های بد می‌دهد. مجلۀ ساینتیفیک‌امریکن۶ در سال ۲۰۱۱ گزارش داد: «نتایج مثبت دروغین یا اغراق‌شده در مطالعات علمی که از سدّ داوری همتایان گذشته‌اند، در سال‌های اخیر مثل نوعی بیماری همه‌گیر، شایع شده‌اند.» نویسندۀ این مطلب، یکی از استادان پزشکی به‌نام جان یوانیدیس، قبلاً مقالۀ معروفی هم با این عنوان منتشر کرده بود: «چرا اکثر یافته‌های پژوهشیِ منتشرشده غلط‌اند؟» وی اشاره کرده است که این مشکلات در تحقیقات بهداشت و سلامت حادترند؛ چراکه در آنجا تعارض منافع رُخ می‌دهد: شرکت‌های بزرگ داروسازی بودجۀ مطالعات را می‌دهند. باوجوداین در روان‌شناسی هم مشکل بزرگی وجود دارد.\n ایدۀ بسیار محبوب «پیش‌زمینه‌سازی»۷ را در نظر بگیرید. در سال ۱۹۹۶، مقاله‌ای منتشر شد که ادعای عجیبی داشت: با پیش‌زمینه‌سازیِ کلامی در شرکت‌کنندگان آزمایش، آنها را واداشته بودند تا با فکر به کلماتی مانند آفرین، فلوریدا، خاکستری و چروک به یاد ایام قدیم بیفتند. ادعا این بود که این افراد پس از ترک آزمایشگاه آهسته‌تر از کسانی راه می‌رفتند که پیش‌زمینه‌سازی نشده بودند. این ایدۀ خیره‌کننده به سِیلی از یافته‌های دیگر دامن زد که می‌گفتند پیش‌زمینه‌سازی می‌تواند بر عملکرد شما در آزمون‌ها یا میزان ادبتان در برخورد با غریبه‌ها اثر بگذارد. اما در سال‌های اخیر پژوهشگران مشکوک شده‌اند و نتوانسته‌اند یافته‌های مشابه آن مطالعات اولیه را بازتولید کنند. این سندی قطعی بر غلط‌بودن آن یافته‌ها نیست؛ اما نشان می‌دهد که انتشار در مجله‌ای با داوری همتایان هم قابل‌اعتمادبودن یا به‌تعبیر دقیق‌تر، «پایاییِ»۸ یافته‌ها را تضمین نمی‌کند. به‌گفتۀ برخی افراد، روان‌شناسی هم‌اکنون دچار بحران تکرارپذیری یافته‌ها شده است. این بحران به‌تعبیر دنیل کانمن، خبر از وقوع «آشفته‌بازار» برای کل این حوزۀ علمی می‌دهد.\n آیا پیش‌زمینه‌سازی نیز در آینده در زمرۀ ایده‌های زامبی به حساب خواهد آمد؟ خُب، اکثر افراد بر این باورند که بعید است همۀ این اثراتِ پیش‌زمینه‌سازی غلط باشند؛ چون اکنون طیف متنوعی از مطالعات دربارۀ آنها صورت می‌گیرد. مسئلۀ جذاب‌ترْ آن چیزی است که دانشمندان به آن «اعتبار (رواییِ) اکولوژیک»۹ می‌گویند: وقتی از محیط سادۀ مصنوعی آزمایشگاه به وضع درهم‌وبرهم و بی‌نظم زندگی واقعی می‌رویم، آیا باز هم این اثرات دیده می‌شوند؟ این جنجال در حوزۀ روان‌شناسی نشان می‌دهد که شیوۀ درست کار علمی چیست: خودتصحیح‌گری. بااین‌حال، مشکلی مربوط به بازار ایده‌ها در اینجا وجود دارد: مقالاتی که نتایج شگفت‌آور و از لحاظ اجتماعی درگیرکننده داشته باشند، به تمام رسانه‌ها راه می‌یابند و به‌محض انتشار، بسیار پیش از آنکه چون‌وچرای ناخوشایند بر سرشان دربگیرد، به‌عنوان شواهد قاطع علمی در کتاب‌های عامه‌پسند ترویج می‌شوند.\n پس حداقل کاری که می‌توانیم بکنیم، تصحیح لفظ‌هایی است که به کار می‌بریم: به‌جای عبارت محبوب «مطالعات نشان می‌دهند»، بگوییم «مطالعات پیشنهاد می‌دهند» یا «مطالعات اشاره می‌کنند». بالأخره «نشان‌دادن» قویاً به اثبات دلالت می‌کند؛ ولی اثبات در خارج از حوزۀ ریاضیات محض، اتفاق بسیار نادری است. همیشه امکان تجدیدنظر در مطالعات وجود دارد. بخشی از قوت مطالعات به همین خاطر است.\n در مدت تحقیق برای این موضوع، با تقریباً هر پژوهشگر دانشگاهی که صحبت می‌کردم، می‌گفت نظام واسط میان پژوهش و انتشار، خدشه‌ها و ایرادهای جدی دارد. بخشی از آن به‌خاطر فرهنگِ «یا مقاله منتشر کن یا بمیر»۱۰ است که دانشگاهیان را به‌خاطر کمیّت کارشان پاداش می‌دهد و نه کیفیت کارشان. بخشی از آن هم به‌خاطر مسئلۀ «سوگیری انتشار»۱۱ است: مطالعاتی منتشر می‌شوند که به نتایج موردانتظارشان رسیده‌اند. مطالعاتی که در نشان‌دادن آنچه به دنبالش بوده‌اند، ناکام مانده‌اند، در کشوهای میز مؤلف می‌پژمرند.\n بسیاری افراد برای مقابله با سوگیری انتشار، اصلاحی را پیشنهاد داده‌اند: تشویق به انتشارِ بیشترِ «یافته‌های منفی»، یعنی مقاله‌هایی که می‌گویند نتایج آزمونشان از فرضیه حمایت نکرده است. مشکل این است که چنین یافته‌هایی چندان جذاب نیستند. نتایج منفی به تیتر اخبار راه پیدا نمی‌کنند و همین عنوان «یافته‌های منفی» هم آنها را کسالت‌بارتر می‌کند؛ گرچه می‌شد آنها را یک کشف مثبت هم دانست: کشف اینکه فلان ایده به بار نمی‌نشیند.\n مسئلۀ «سوگیری انتشار» در حوزۀ پزشکی از این هم حادتر می‌شود: برآوردها می‌گویند نتایج تقریباً نیمی از آزمایش‌های انجام‌شده در این حوزه هرگز منتشر نمی‌شوند؛ چون منفی‌اند. بِن گُلدِیکر، پژوهشگر حوزۀ پزشکی می‌نویسد: «وقتی نیمی از شواهد منتشر نمی‌شوند، پزشکان و بیماران نمی‌توانند برای انتخاب بهترین روش درمان، تصمیم آگاهانه بگیرند.» به همین دلیل، گلدیکر کارزاری تبلیغاتی راه انداخته است با عنوان آل‌ترایلز۱۲ به‌معنای «همۀ آزمایش‌ها»؛ این کارزار خواهان انتشار تمام نتایج است.\n در سایر حوزه‌های علم، وقتی مستقیماً پای جان انسان‌ها در میان نباشد، انتشار بیشترِ یافته‌های منفی شاید دشوار شود.  اکونومیست۱۳ برای حل این مشکل ایده‌ای مطرح کرده است: «مجله‌های علمی باید بخشی از فضای خود را به پژوهش‌های غیرجذاب اختصاص دهند و ارائه‌دهندگان کمک‌هزینه‌های پژوهش نیز باید پولی برای تأمین هزینۀ آن کنار بگذارند.» عالی می‌شود اگر بخشی از مجلات به یافته‌های کسالت‌بار اختصاص یابد یا حتی یک مجلۀ کاملْ مخصوصِ تحقیقات حوصله‌سربَر و کاملاً غیرغافل‌گیرکننده باشد. ولی بعید است کسی را پیدا کنید که بودجه‌اش را بدهد.\n منتهی خبر خوبی هم در این میان هست: برخی از نواقص بازار ایده‌های علمی ممکن است قوّت‌های مخفیِ این بازار هم باشند. برخی فکر می‌کنند نظام داوری همتایان، با سرعت لاک‌پشتی‌اش و با سوگیری‌اش به‌نفع اِجماع موجود در محافل علمی، فعالانه ایده‌های جدید را سرکوب می‌کند و حال‌آنکه این ایده‌ها نظرات رایج را به چالش می‌کشند. یکی از مثال‌های بدنام ماجرا، مقاله‌ای است که برای اولین بار خبر از ابداع گرافین می‌داد: «شیوه‌ای برای سامان‌دهی کربن در ورقه‌ای به ضخامت تنها یک اتم». اما ژورنال معتبر نیچر آن مقاله را رد کرد؛ چون داورانش معتقد بودند که چنین کاری «غیرممکن» است. ولی آن ایده درخشان‌تر از آن بود که سرکوب شود. مؤلفان مقالۀ گرافین، آن را تنها شش ماه بعد در مجلۀ ساینس منتشر کردند. اکثر مردم ایمان دارند نتایجی که پایه و بنیان بسیار محکمی داشته باشند، راه خود را در این نظام باز می‌کنند. ولی این نکته نیز درست است که چنین کاری لابد دشوار خواهد بود. اگر این بازار سیال‌تر و کاراتر بود، بهمنی از مزخرفات مبتنی بر گمانه‌زنی روی سرمان آوار می‌شد. در اقلیم دانش‌پژوهان و اندیشمندان، حتی رفتار بازدارنده یا تهاجمی در ردّ یافته‌های جدید نیز جایگاهی حیاتی دارد. علم اگر مشتاقانه به استقبال هر ایدۀ پُرآب‌ورنگ جدید می‌رفت، نمی‌توانست چنین ابزار استوار و مستحکمی برای پژوهش و کاوش در دنیا شود. علم ناچار است چهره‌ای عبوس به خود بگیرد و بگوید: «من را تحت‌تأثیر قرار بده.» ایده‌های بزرگ شاید با مقاومت فراوان، ولی لازم مواجه شوند و بسیار طول بکشد تا توجه‌ها را جلب کنند. ما هم نمی‌خواهیم اوضاع عوض شود.\n پس عملکرد بازار ایده‌ها، از جهات متعدد، آن‌گونه نیست که تبلیغ می‌کنند: این بازار کارا نیست، سقوط‌ها و ناکامی‌هایش مکرّرند و اغلبْ محصولات خطرناکی بیرون می‌دهد که مایۀ غافل‌گیری و هراس فراگیر می‌شوند. باید در این باورمان تجدیدنظر کنیم که بهترین ایده‌ها لاجرم بالأخره در صدر می‌نشینند: این باور نیز یکی از ایده‌های زامبی است که پایه‌های منافع جدیِ برخی را مستحکم‌تر می‌کند. اما ایده‌های زامبی هم مفیدند؛ اگر انگیزه‌ای برای طرح ردیّه‌هایی جدی و قدرتمندی‌ شوند که پیش‌برندۀ آموزش عمومی است. بله، شاید تأسف بخوریم که مردم سراغ گذشته می‌روند تا نظریه‌ای قدیمی مثل مسطح‌پنداری زمین را زنده کنند که به‌واقع باید مُرده می‌ماند. اما برخی توطئه‌ها واقعیت دارند و علم همواره درگیر پرده‌برداری از آن قدرت‌های پنهانی است که در پس آنچه می‌بینیم، نشسته‌اند. تجدید حیات ایده‌های زامبی و همین‌طور طرد لجوجانۀ ایده‌های نوی نویدبخش، هر دو می‌توانند سازوکارهای مهمی برای پیشبُرد دانش و فهم بشر باشند.\n• فایل صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nPoole, Steven. Rethink: The Surprising History of New Ideas. Scribner, 2016\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را استیوِن پول نوشته است و در تاریخ۲۸ ژوئن ۲۰۱۶  با عنوان «Why bad ideas refuse to die» در وب‌سایت گاردین  منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۶ شهریور ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «چرا برخی ایده‌ها مثلِ زامبی‌ها هرگز نمی‌میرند؟» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• استیوِن پول (steven poole) روزنامه‌نگار و نویسندۀ انگلیسی است. بازاندیشی (rethink)، حرف پس گرفتن (Unspeak) و تریگر هپی (Trigger Happy) عناوین برخی از کتاب‌‍‌هایی است که از پول منتشر شده است. ••• این مطلب اقتباسی است از کتاب بازاندیشی: سرگذشت حیرت‌انگیز ایده‌ها (Rethink: The Surprising History of New Ideas) نوشتهٔ استیون پول. •••• این مطلب با همکاری ترجمان در صفحۀ «اندیشه» شمارۀ ۵۶۷ مجلۀ همشهری جوان منتشر شده است.‬ [۱] Zombie Economics [۲] Ignorance: How it Drives Science [۳] Antarctic Treaty [۴] MI5: سرویس امنیت و اطلاعات داخلی انگلستان [۵] Royal Society [۶] Scientific American [۷] Priming [۸] Reliability [۹] Ecological Validity [۱۰] Publish or Perish [۱۱] Publication Bias [۱۲] AllTrials [۱۳] Economist"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157709.json b/train/528157709.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8bdd933de25cab8d3ba90624e0a1354dffc0988a
--- /dev/null
+++ b/train/528157709.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تاریخِ شفاهی کسانی که بمب اتم را ساختند",
+  "subtitle": "زندگی‌نامه آنهایی که حتی فقط برای یک روز در ساخت اولین بمب اتم همکاری کردند",
+  "introduction": "بمب‌های اتمی که ایالات متحده در ۱۹۴۵ دو تا از آن‌ها را بر سر ژاپن ریخت، برای همیشه مسیر تاریخ بشر را تغییر دادند. نه‌تنها به‌خاطر عواقب جنگ جهانی دوم، بلکه ازاین‌رو که تهدید به جنگ اتمی، به سیاست‌ها و فرهنگ جهانی شکل تازه‌ای داد. دور از انتظار نیست که تاریخ‌دانان ساخت بمب اتم را لحظه‌ای حیاتی برای نوع بشر بدانند و حتی از مطالعۀ زندگی و تجربیاتِ افراد شرکت‌کننده در این پروژه نگذرند.",
+  "content": "آدریئِن لافرانس، آتلانتیک — می‌توانستم تنها دربارۀ لئونا وودز مارشال لیبی۱ برایتان بگویم. \n می‌توانستم بگویم در ۲۳سالگی جوان‌ترین فرد حاضر در پروژۀ منهتن بود و تنها زنی که در هنفورد، اولین رآکتور پلوتونیوم در مقیاس طبیعی در جهان، به‌عنوان فیزیک‌دان کار می‌کرد. این را هم اضافه کنم که در ۱۹۴۳ لباس‌های گشاد می‌پوشید تا بارداری‌اش را از رؤسایش پنهان کند و آن‌ها مانع ادامۀ کارش نشوند. \n می‌توانستم برایتان تعریف کنم که بعد از جنگ لئونا لیبی به‌عنوان متخصص ذرات و دانشمند محیط‌زیست به کار خود ادامه داد و بیش از دویست مقالۀ علمی و چندین کتاب به چاپ رساند و در رشته‌های شیمی، فضانوردی، ژئوفیزیک، مطالعات زیست‌محیطی و البته فیزیک کمک‌های شایانی کرد. \n اما بهتر است خود لیبی از داستانش بگوید. هرچند لیبی در ۱۹۸۶ درگذشت، می‌توان صدایش را شنید که در تاریخی شفاهی در وبگاه بنیاد میراث اتمی۲ دربارۀ شاهکار زندگی‌اش صحبت می‌کند. صفحۀ او یکی از بیش از ده‌هزار زندگی‌نامه و شرح‌حالی است که در پروژه‌ای جدید گردآوری شده‌اند و هدف از آن، فهرست‌کردن نیم‌میلیون فردی است که به‌نحوی به پروژۀ منهتن کمک کردند. \n سینتیا کِلی، رئیس بنیاد بیان داشت: «ششصدهزار نفرند؛ شامل تمام کسانی که حتی فقط برای یک روز قرارداد داشتند، مانند کارگران ساختمانی در هنفورد». تاکنون این پروژه ۳۷۰ تاریخ شفاهی را دربرمی‌گیرد. کلِی آن را «کارکردنِ دلی» می‌نامد. \n ارزش تاریخیِ کار مشخص است. اگرچه افراد زیادی در پروژۀ منهتن نقش داشتند، کار دانشمندان در آن زمان فوق‌سری بود. بمب‌های اتمی تولید‌شده که ایالات متحده در ۱۹۴۵ دو تا از آن‌ها را بر سر ژاپن ریخت، برای همیشه مسیر تاریخ بشر را تغییر دادند. نه‌تنها به‌خاطر عواقب جنگ جهانی دوم، بلکه ازاین‌رو که تهدید به جنگ اتمی، به سیاست‌ها و فرهنگ جهانی شکل تازه‌ای داد. دور از انتظار نیست که تاریخ‌دانان تا صدها یا حتی هزاران سال ساخت بمب اتم را لحظه‌ای حیاتی برای نوع بشر بدانند. \n نویسندۀ معروف استفن ال. سَنگِر، سی سال پیش، با لیبی در دفترش در یو‌. سی. ال. ای مصاحبه کرد. یکی از بگومگوهای شنیدنی در همان ابتدای نوار مصاحبۀ سَنگِر رخ می‌دهد. او آهسته از لیبی می‌پرسد: «شما تنها زنی بودید که در دهۀ ۱۹۴۰ با مردها کار می‌کردید. چه حسی داشت؟» این بخش از گفت‌وگو بدین شرح است: \n سنگر: «کنجکاوم بدونم هیچ استثنائی وجود نداشت؟ یعنی وقتی کسی به این نکته توجه می‌کرد که شما خانم هستین، هیچ نکتۀ بخصوصی دربارۀ شما رعایت نمی‌شد؟» \n [لیبی می‌خندد]  لیبی: «منظورتون چیه؟ حرف مسخره‌ایه.»  سنگر: «مشکلات… یا… منظورم اینه که رفتارشون با شما متفاوت بود یا نه؟ می‌دونم گفتین که سرویس بهداشتی شما توی هنفورد از بقیه جدا بود.»  لیبی: «خُب، این اونقدرها هم بامزه نیست…»  سنگر: «فقط کنجکاو بودم بدونم. بیشتر می‌خواستم ببینم که شما واقعاً…»  لیبی: «زن بودم یا نه؟»  سنگر: «تنها زن حاضر توی هنفورد بودین؟»  لیبی: «بله.»  سنگر: «البته فکر کنم به‌استثنای…»  لیبی: «منشی‌ها.» \n خیلی با سنگر جدی رفتار می‌کرد! چنین دقایقی در این مصاحبه وجود دارند و توصیفاتی در آن‌ها است که بخش‌هایی از شخصیت لیبی را نشان می‌دهند. این نوار ارزشِ پایگاهِ داده‌بنیادِ کارگران پروژۀ منهتن را نشان می‌دهد. بیشترِ مصاحبه به همین شکل ادامه می‌یابد. لیبی سریع می‌خندد؛ اما نمی‌خواهد کاری کند که مصاحبه‌کننده با او راحت باشد. شوخ است و به خودش مطمئن. \n همچنین می‌گوید که با نقش خود در ایجاد مخرب‌ترین سلاح روی کرۀ زمین مشکلی ندارد. در طول جنگ به‌عنوان یک فیزیک‌دان، این «ترس همیشگی» را داشتیم که آلمان‌ها پیش از ما بمب هسته‌ای بسازند. «پس اصلاً پشیمان نیستم. در زمان جنگ، اوضاع بحرانی بود. فکر می‌کنم کار درستی کردیم و نمی‌توانستیم کار دیگری بکنیم… وقتی در جنگ باشید و جانتان در خطر باشد، کنار نمی‌ایستید که فکر کنین که (این کار درسته یا نه؟)» \n البته همه این حس را نداشتند. وقتی لیبی به‌خاطر اکراهِ انریکو فِرمی، فیزیکدان مشاورش، از همراهی در ساخت بمبی هیدروژنی، دیدگاه او را به چالش کشید، انریکو «بیست دقیقۀ تمام سر او داد زد»، این ماجرا در سال ۱۹۸۰ در مقاله‌ای در بولتن آو اتومیک ساینتیستس۳ بیان شد. بولتن نوشت: «او بعدها از تصمیم خود پشیمان شد و در بستر مرگ به لیبی گفت او را هیپنوتیسم کرده بودند و اشتباه کرده است.» \n به‌علاوه، لیبی به سنگر گفت پرس‌وجو دربارۀ چیزی که دیگر اتفاق افتاده چه فایده دارد؟ «نمی‌توانید در مقابلش بایستید. چطور می‌شود چنین کاری کرد؟ اصلاحگرانِ ساده‌لوح و کسانیکه سر روی شانۀ هم اشک می‌ریزند، بچه‌هایی هستند که به نوعی خوش‌بینی ساده‌اندیشانه دچار شده‌اند که به هیچ دردی نمی‌خورد.» \n «من به پایان هیچ چیزی اعتقاد ندارم.»\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آدریئِن لافرانس نوشته است و در تاریخ ۲۵ مارس ۲۰۱۶ با عنوان «The People Who Built the Atomic Bomb» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ  ۱۳ ارديبهشت ۱۳۹۵ آن را با عنوان «تاریخِ شفاهی کسانی که بمب اتم را ساختند» و با ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است.•• آدریئِن لافرانس (Adrienne Lafrance) عضو تحریریۀ مجلۀ آتلانتیک است و مطالب حوزۀ فناوری را پوشش می‌دهد. وی پیش‌ازاین گزارشگر تحقیقی هونولولو سیویل بیت، نیئمن جورنالیزم لب و دابلیو.بی.ی.آر  بوده است.  \n[۱] Leona Woods Marshall Libby [۲] Atomic Heritage Foundation [۳] Bulletin of the Atomic Scientists\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157710.json b/train/528157710.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ecb97f7e509e9252354eaec6ddcef4a29186d766
--- /dev/null
+++ b/train/528157710.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "کدام نظام سیاسیْ «خوش‌بختی» بیشتری ایجاد می‌کند؟",
+  "subtitle": "دولت رفاه، علی‌رغم اینکه به خوش‌بختیِ انسانیِ بیشتری می‌انجامد، همچنان مورد حمله قرار می‌گیرد",
+  "introduction": "از نظر بعضی‌ها خوش‌بختی چنان مبهم است که نمی‌توان به‌آسانی آن را با روش‌های علمی سنجید. اما دانشمندانِ علوم‌اجتماعی در حوزۀ‌ درحال‌رشدِ «اقتصاد‌ خوش‌بختی» مدعی‌اند زندگی رضایت‌بخش ریشه در شرایط عینی دارد و گرایش‌‌‌های اقتصادی، سیاسی و اجتماعیِ جوامع می‌تواند خوش‌بختی‌ِ فردی را به‌دقت پیش‌بینی کند. از نظر این محققان پرسش دربارۀ میزان خوش‌بختی نه سؤالی فلسفی و نه موضوعِ سلیقۀ سیاسی است، بلکه سؤالی تجربی است که می‌توان با بررسیِ داده‌ها بدان پاسخ داد.",
+  "content": "بنجامین رَدکلیف، ایان — اکثر ما همچون رواقیون هستیم؛ تصور می‌کنیم که افراد باید خودشان خوش‌بختی‌شان۱ را بیابند: کلید خوش‌بختی برای زندگی خوب، سخت کارکردن و مقاومت در برابر مشکلات است. ممکن است این «فردیت‌گراییِ سفت‌وسخت» با روحیۀ آمریکایی همخوان باشد، ولی در تضاد با حجم فزاینده‌ای از تحقیقات تجربی قرار دارد که نشان می‌دهد بعضی جوامع، نسبت‌به جوامع دیگر، رضایت بیشتری از زندگی دارند. به‌بیان‌دیگر، خوش‌بختی بیشتر از آنکه روانی باشد امری اجتماعی است.\n اگر این‌گونه باشد پس، همان‌طور که آلبرت آینشتاین می‌گوید، گام بدیهیِ بعد این است که «از خودمان بپرسیم ساختار جامعه و نگرش فرهنگی انسان باید چه تغییری را از سر بگذرانند تا زندگی انسان تا حد ممکن رضایت‌بخش شود». اقتصاددانان، دانشمندان علوم‌سیاسی و دیگر دانشمندانِ علوم‌اجتماعی در حوزه‌های درحال‌رشدِ اقتصاد سیاسیِ بهروزی۲ یا همان «اقتصاد‌ خوش‌بختی»، برای درک بهتر اینکه چه چیزی منجر به زندگی‌های رضایت‌بخش می‌شود، از روش‌های تجربی و نه نظری استفاده می‌کنند. اقتصاد‌ خوش‌بختی را نباید با «روان‌شناسی مثبت‌گرا» اشتباه گرفت. روان‌شناسی مثبت‌گرا خوش‌بختی را مسئلۀ نگرش‌های فردی می‌داند، اما در مقابل، محققانِ «اقتصاد‌ خوش‌بختی» مدعی‌اند زندگی رضایت‌بخش به‌طور کلی ریشه در شرایط عینی دارد، به‌گونه‌ای که گرایش‌‌‌های اقتصادی، سیاسی و اجتماعیِ جوامع می‌توانند خوش‌بختی‌ِ فردی را به‌دقت پیش‌بینی کنند.\n ازقضا، سیاست‌هایی که بیشترین مساعدت را به بهروزیِ انسان می‌رسانند همان‌هایی هستند که آینشتاین خود در ابتدا اشاره کرده بود: سیاست‌های مرتبط با سوسیال‌دموکراسی. آدام اوکولیچ کازارین، دانشمند علوم‌سیاسی در دانشگاه راتگرز واقع در شهر کمدن ایالت نیوجرسی، با مرور تحقیقات در سال ۲۰۱۴، به این نکته پی‌ برد که با کنترل سایر عوامل می‌توان اذعان داشت که «جوامعِ تحت حکومت دولت‌های چپ یا لیبرال (که به‌ دولت‌های رفاه نیز شناخته می‌شوند)»، بالاترین سطح رضایت را دارند. در میان کشورهای مختلف و فارغ از دیگر عوامل مؤثر، هرچه دولت رفاه سخاوتمند‌تر و همه‌گیرتر باشد، سطح شادی انسان نیز بالاتر می‌رود.\n اصطلاح «دولت رفاه» برای بیشتر آمریکاییان تحقیرآمیز است، اما اگر آن‌ها درک بهتری از معنای این اصطلاح برای مابقی دنیا داشتند، کمتر، خصلتی تحقیرآمیز بدان نسبت می‌دادند. به‌طور خلاصه، دولت رفاه به‌معنای جامعه‌ای است که، از رهگذر اجتماعی‌ساختن ریسک و پاداش، نظامی ایجاد کرده که از مردم در برابر ناامنی‌های زندگی روزمره حمایت می‌کند. این ویژگی نه‌تنها درمورد ستون‌های اصلی حمایت اجتماعی صادق است (همچون تضمینِ دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی، بیمۀ بیکاری و حقوق بازنشستگی)، بلکه شامل دریافت‌هایی است که در آمریکا ناشناخته است، مثل مرخصی‌های استعلاجی (در آلمان شش هفته با حقوق کامل و تا ۷۸ هفته با ۷۰درصد حقوق) و مرخصی تضمینی برای تعطیلات (در آلمان چهار هفته با حقوق کامل). بخشی که بیشتر شگفت‌آور است «حق عائله‌مندی» یا حقوقی است که به تمام خانواده‌های صاحب کودک، بدون توجه به میزان درآمدشان، داده می‌شود: هر خانوادۀ آلمانی ماهانه ۱۸۴ یورو (یا حدود ۲۰۵ دلار) به‌ازای هر کودک دریافت می‌کند. همچنین در کشورهایی که به سطحِ ایدئال دولت رفاه نزدیک‌ می‌شوند، حداقل دریافتیِ تضمین‌شده خیلی بیشتر است: حداقل دستمزد قابل‌پرداخت در دانمارک حدود ۲۰ دلار در ساعت است. همین مفهوم «ریسک و رونق برای همه»۳ است که اولاف پالمه نخست‌وزیر فقید سوئد را واداشت بگوید: «دولت رفاه با تمام نقایصش، انسانی‌ترین و متمدنانه‌ترین نظامی است که تاکنون ایجاد شده است.»\n سیاست‌های عمومیِ انسانی و متمدنانهْ شرایط را برای لذت‌بردنِ افراد از زنده‌بودن مهیا می‌سازد. این نتیجه‌گیریْ عمیق و برانگیزاننده است و اشاره دارد اگر بهروزیِ انسانْ معیار سنجش مناسبی برای قضاوت باشد پس گزینش سیاست‌‌گذاری‌های عمومیِ چپ‌گرا به‌جای راست‌گرا، در بسترِ «علمی» و عینی، توجیه‌پذیر است. اما این «علمِ خوش‌بختی۴» چیست و چگونه به این نتایجِ دراماتیک رسیده است؟\n ایدۀ علمِ خوش‌بختیْ شکاکیت برانگیز است. بعضی‌ها می‌پندارند خوش‌بختی چنان بی‌ثبات و گریزان است که نمی‌توان به‌آسانی آن را مورد سنجش قرار داد یا با روش‌های علمی مطالعه کرد. بی‌میلی در برخورد با امر بهروزی از رهگذر ابزارهای علمی‌اجتماعی را می‌توان با ترسی فرانکنشتاینی از علم توضیح داد، ترس از اینکه مطالعۀ خوش‌بختی ممکن است اجازۀ اظهارنظر را از افراد غیر کارشناس سلب کند. باید به این ترس احترام گذاشت؛ هیچ‌کس دنیایی را نمی‌خواهد که در آن تنها «کارشناسان» حق داشته‌ باشند درمورد خوش‌بختی صحبت کنند.\n خوش‌بختی حوزه‌ای علمی، همچون شیمی یا هندسۀ جبری، نیست که نظرات غیرکارشناسی تأثیر کمی در آن داشته باشند. درواقع، اساسِ پژوهش علم اجتماعی در رابطه با خوش‌بختی این است که از مردم بپرسیم آیا خوش‌بخت هستند یا خیر. ازاین‌رو، ما علاقه‌ای به تعیین چیستیِ خوش‌بختی نداریم _که بی‌‌تردید مسئله‌ای دشوار است_ بلکه تنها می‌خواهیم بدانیم آیا مردم خود را خوش‌بخت می‌دانند یا خیر. به‌طور خلاصه، تمام آن چیزی که می‌خواهیم بدانیم این است که مردم به چه میزان زندگی‌هایشان را مثبت و ثمربخش یا، به‌گفتۀ آینشتاین، «رضایت‌بخش» می‌دانند.\n مرکز پیمایش جهانی ارزش‌ها۵ داده‌هایی درمورد رضایت از زندگی و دیگر سنجه‌‌های بهروزیِ شخصی را برای جهانِ دموکراسی‌های صنعتی از سال ۱۹۸۱ تا ۲۰۱۴ فراهم می‌کند که از قابلیت مقایسه با یکدیگر برخوردارند. بخش اعظم پژوهش درمورد اقتصاد خوش‌بختی بر این سؤالِ پیمایشی (با برخی تغییرات جزئی) تکیه دارد: «با درنظرگرفتن همه‌چیز، به‌طور کلی، این روزها چقدر از زندگی خود رضایت دارید؟» از هر پاسخ‌گو خواسته شد تا در مقیاس ۱ (ناراضی) تا ۱۰ (راضی) به سؤال پاسخ دهد. این خودِ افرادند که دربارۀ جنبۀ حیاتی و فردی معنای خوش‌بختی و میزان خوش‌بختی‌شان تصمیم‌ می‌گیرند. دانشمندان علوم‌اجتماعی، با استفاده از پاسخ آن‌ها، می‌توانند خوش‌بختی را درست مثل هر پدیدۀ تجربی دیگر مورد مطالعه قرار دهند.\n استفاده از روش‌های پیمایشی با دام‌ها [و خطاهایی] همراه است، اما این دام‌ها همان دام‌هایی است که دانشمندان علوم‌اجتماعی، در هر پیمایشی، بدان عادت دارند. آیا پرسش‌های ما همان ‌چیزی را می‌سنجند که ما در نظر داریم و آیا این ابزارِ سنجشْ قابل‌اعتماد است، یعنی، در صورت تکرارِ آن در همان لحظه، پاسخ‌های مشابهی دریافت می‌کنیم؟ آیا اصلاً مردم می‌دانند که چقدر خوش‌بخت هستند و اگر می‌دانند آیا عواملی فرهنگی وجود دارد که آن‌ها را از پاسخ‌گوییِ صادقانه باز‌دارد؟ بحث دربارۀ همین پرسش‌ها و موضوعاتِ مشابهْ رشد قابل‌توجهی یافته است، اما کارشاناسان معتقدند که این مسائلْ دشواری‌هایی جدی را پیشِ روی محقق نمی‌گذارند.\n بنابراین، اکنون داده‌هایی مربوط به خوش‌بختی در دست داریم. حال چه نظریه‌هایی برای تحلیل این داده‌ها موجود است؟ روان‌شناسان بر تبیین‌های ژنتیکی و شخصیتی تکیه می‌کنند: خوش‌بختیْ خصلت شخصیتی نسبتاً ثابتی است و هرکسی در این خصلت یک نقطۀ تعادل شخصی دارد که به‌طور طبیعی، پس از انحرافی کوتاه در واکنش به رخدادهای زندگی، به آن بازمی‌گردد. اقتصاددانان تمایل دارند بر اهمیت «مصرف» و درآمد تمرکز کنند و بیشتر بر نسبی‌بودنِ خوش‌بختی تکیه می‌کنند. پارادکس ایسترلین، که از نام اقتصاددانِ آمریکایی ریچارد ایسترلین گرفته شده است، از همین‌جا نشئت می‌گیرد. او این مفهوم را برای اولین بار در سال ۱۹۷۴ توصیف کرد: در هر زمانی، مردمی که بالاترین درآمد را داشته باشند خوش‌بخت‌تر هستند، چراکه، در مقایسه با افرادِ کم‌درآمد، خود را دارای مزیت تلقی می‌کنند. اما در طول زمان، افزایشِ سطوح درآمد ملی باعث افزایش سطحِ متوسط خوش‌بختی نمی‌شود، چون، هم‌زمان، حدِ مطلوبِ مصرف در جامعه که مردمْ خود را با آن قیاس می‌کنند نیز افزایش می‌یابد. این نکته بدان معناست که صرفاً توجهی محدود به میزان خامِ رشد اقتصادیْ اشتباه است، چراکه آنچه مردم بدان نیاز دارند کالاهای اجتماعی است که به‌صورت مطلق و نه نسبی مورد قضاوت قرار می‌گیرند، کالاهایی که نمونه‌های اصلی آنْ امنیت مالی، دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی و احساس کرامت است.\n همین امرْ ما را به رویکردهایی می‌رساند که بر تأمین چنین نیازهای انسانی‌ای انگشت می‌گذارند. مهم‌ترینِ این رویکردها همانی است که جامعه‌شناسِ هلندی روت وینهون، از دانشگاه اراسموس در روتردام، به آن عنوانِ «نظریۀ قابلیت زندگی»۶ داده است. این نظریه نشان می‌دهد که مردم در جوامعی که بیشترین قابلیت زندگی را داشته باشند خوش‌بخت‌تر هستند، یعنی جوامعی که بالاترین سطح نیازهای انسانی را برای بیشترین تعداد مردم فراهم کنند. در این تفسیر، افرادْ زمانی‌ که، در مقام حیوان‌های انسانی، نیازهایشان بیشتر برآورده شود در عمل نیز خوش‌بخت‌ترند. پژوهش‌های تأثیرگذار روان‌شناس فقید آمریکایی، آبراهام مزلو الگویی را برای درک این نیازها مهیا می‌کند؛ این الگو از سطحِ پایین‌تر و مبنایی‌تری از نیازها آغاز می‌شود که برای کسب نیازهای بالاتر در سلسله‌مراتب لازم هستند. نیازهای فیزیولوژیکی ما یعنی غذا، پوشاک و مسکن در قاعدۀ هرم قرار دارند که به‌دنبال آن‌ها امنیت مالی، اشتغال و رهایی از ترس یا جرم قرار دارد. این‌ها نیازهای ایمنی و امنیت هستند. احساس عزتْ سازندۀ سطحِ بعدی است که شامل دوستی، عشق رمانتیک و غوطه‌وری در شبکه‌های روابط اجتماعی است. داشتن حس ارزشمندی در اجتماعِ خود و میزان اثرگذاری و عاملیت، یعنی توانایی برای تصمیم‌گیری درمورد عواقبِ زندگی شخصی، سطحِ بالاتر هرم یعنی احترام‌به‌خود و خودشکوفایی را شکل می‌دهند.\n این رویکردْ سلسله‌مراتبی از نیازها را آشکار می‌کند. نیازهای فیزیولوژیکی و امنیت (پایین زنجیرۀ بهروزی) حیاتی‌ترین نیازها هستند، چراکه برای دستیابی به اهدافِ دیگر ضروری‌اند. پس، آن عواملِ بیرون از فرد، که محرکِ تأمینِ نیازهای اولیه هستند، بیشترین تأثیر را بر بهروزی خواهند گذاشت. با مشخص کردنِ این نیازهای اولیه، درمی‌یابیم که کدام نهاد در ایجاد و توزیع آن‌ها بیشترین اهمیت را دارد: اقتصاد. پس کلید درکِ خوش‌بختی منوط به فهم چگونگی سازوکار اقتصاد بازار است.\n بازارْ نکات جذاب فراوانی دارد و یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای بشریت است که هم میزان بالایی از آزادی انسانی و هم استاندارد بالاتری از زندگی را برای مردم، بیش از هر شکل دیگری از تولید اقتصادی که درحال‌حاضر قابل‌دستیابی باشد، فراهم می‌کند. بازار به‌عنوان یک نظام، با موفقیت در تأمین نیازهای اولیۀ انسان، با بهره‌گیری از روش‌های حیاتی و منحصربه‌فرد، سهمی در خوش‌بختی انسان دارد. اما منطق درونی سرمایه‌داری حاوی عناصری است که برای خیر همگانی مخرب است. پدیده‌های بیرونی، همچون آلودگی، آشناترین این مشکلات هستند اما ویژگی عمیق‌تر و حتی بنیادی‌تری از سرمایه‌داری وجود دارد که نیازمند توجه ماست.\n کالایی‌سازی و به‌طور خاص کالایی‌سازیِ کار شاید به‌تنهایی مهم‌ترین مفهوم در کلِ منطق سرمایه‌داری باشد. دنیای کالایی‌شدهْ دنیایی است که بقای اقتصادی‌ِ اکثر جمعیت آن وابسته به فروش نیروی کار‌شان به‌عنوان کالاست که شکلِ حقوق یا کارِ مزدی را به خود می‌گیرد. به‌بیان‌دیگر، مردم برای بقا باید توانایی کاری‌شان را مثل هر کالای دیگری در بازار به فروش برسانند. همان‌طور که آدام اسمیت، اقتصادسیاسی‌دان قرن هجدهم، اشاره کرده است، تقاضا برای انسان همانند تقاضا برای هر کالای دیگری است. جنبه‌های مثبت و ستودنیِ اقتصاد بازار، هرچه هم که باشند، تقلیل مردم به کالا دو پیامد منفی دارد.\n اول اینکه، تبدیل‌شدن مردم به کالا یعنی تبدیل‌شدن آن‌ها به اسیرانِ نیروهای بی‌رحمِ بازار که ورای کنترل آن‌هاست. آنها با جهانی مواجه‌اند که خصیصه‌اش ناامنی دائمی است، چون بازاری که نیروی کار آن‌ها در آن به فروش می‌رسد، همانند بازار فروش کالاهای دیگر، دچار نوسان‌های مهارنشدنی است. مردم به نیروهایی وابسته می‌شوند که نسبت به آن‌ها یا هر فرد دیگری بی‌تفاوت هستند. همان‌طور که جامعه‌شناس دانمارکی گوستا اسپپرینگ اندرسن در کتاب سه جهانِ سرمایه‌داری رفاه۷ (۱۹۹۰) می‌گوید، «بازار برای کارگر تبدیل به زندان می‌شود». مردم برای بقا و شکوفایی، ارزش‌ها و هنجارهای زندانِ بازار را اخذ می‌کنند که عبارت‌اند از فرد‌گرایی رقابتی، خودبینی، و تمرکز بر سود مادی کوتاه‌مدت. این ارزش‌ها، در عمل، فرد را از مسیر زندگی‌ای رضایت‌بخش خارج می‌کنند.\n کالایی‌سازیْ جنبة دیگری نیز دارد که به همان‌ میزان مخرب است. وقتی مردم به کالا تقلیل می‌یابند، دیگر نمی‌توانند خواسته‌های اخلاقی از جامعه داشته باشند. ما، همان‌طور که در قبال یک کیسه گندم یا یک کارتن گوشی موبایل هیچ تعهد اخلاقی‌ای نداریم، در قبال کارگران نیز چنین تعهدی نداریم، کارگرانی که نه همچون انسان بلکه به‌دیدۀ کالا و واحد نیروی‌کار نگریسته می‌شوند. کارگر کالایی است که نه حقِ داشتن شغل دارد، نه مطلقاً این حق را دارد که در روزهای بیماری یا زمانِ تعطیلات دستمزد بگیرد، نه باید از حقوق بازنشستگی و بیمۀ درمانی برخوردار باشد و نه در مقابل اخراج‌شدن‌های دلبخواهانه توسط کارفرما مورد حمایت قرار بگیرد؛ مزایای پایان خدمت (سنوات) یا سایر دریافتی‌های مشابه در ارتباط با تعدیل نیرو که دیگر جای خود دارد.\n کارگرانی که کالا تلقی می‌شوند، به‌جای بهره‌مندی از رفتار محترمانه و عزتمندانه (یعنی همچون اعضای ارزشمند جامعه‌ای که کارشان سهمی در خیر عمومی دارد)، صرفاً عامل دیگری در تولیدند و سزاوار همان‌قدر ملاحظه که در برخورد با ماشین‌های زیردست آن‌ها داریم.\n اگر ازطرفی کالایی‌سازی، به‌عنوان‌ بخشی از نظام بازار، چنین به انسان‌ها صدمه می‌زند و ازطرف‌دیگر خودِ نظام بازار مزایای عمده‌ای برای جامعۀ انسانی همراه ‌دارد، پس راه‌حلِ آشکارْ حفظ خصیصه‌های حیاتی بازار و، درعین‌حال، واردکردنِ سیاست‌های دولتی است که در خدمت «کالایی‌زدایی» کارگران و خانواده‌هایشان عمل می‌کنند. به‌بیان ساده، ملاک «کالایی‌زداییِ» جامعه ازاین‌قرار است: وقتی افراد -به‌دلیلِ بیماری، کهولت سن، معلولیت، نیاز به مراقبت از اعضای خانواده، میل به ارتقای جایگاه اجتماعی از طریق تحصیلات یا صرفاً پیدانکردن شغلِ (خوب) در زمان‌های دشوار- نمی‌توانند نیروی کاری خود را به‌عنوان کالا به فروش برسانند، چقدر توان آن را دارند که زندگی در سطحِ طبقۀ متوسط را حفظ کنند؟ هرچقدر میزانِ کالایی‌زدایی بیشتر باشد، مردم ساده‌تر می‌توانند، بدون موفقیت در بازار کار، به بقای خود ادامه دهند.\n خلق یک تور ایمنی اجتماعی (یعنی همان «دولت رفاهِ» بدنام‌شده) برای کالایی‌زدایی از مردم ضروری است. این تور ایمنی ضمانت می‌کند کسانی که نمی‌توانند صاحب شغل شوند حداقلِ درآمد را داشته باشند. همچنین این تور ایمنی، در شکلِ گسترده‌اش، با برنامه‌های دیگری ممزوج می‌شود که منجر به کاهش میزان وابستگی بهروزیِ شخص به درآمد می‌شوند، برنامه‌هایی ازجمله «حق عائله‌مندی» (که عبارت است از پرداخت‌هایی حمایتی برای پرورش کودکان که درآمدهای عمومیْ آن را تأمین می‌کند)، تأمین مخارج مسکن و مهدکودک، و فراهم‌آوردن دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی به‌مثابۀ مصداقی از «حقوق اجتماعی». منظور از حقوق اجتماعی چیزی مثل حراست پلیس است که شخص، نه در ازای پرداخت هزینه، بلکه صرفاً به‌دلیل آنکه شهروند محسوب می‌شود از آن برخوردار است.\n اتحادیه‌های کارگری نیز، با مهیاکردن میزانی از پشتیبانی برای کارگران در مقابله با امیال بوالهوسانۀ کارفرمایان، نقشی حیاتی در کمک به کالایی‌زدایی مردم بازی می‌کنند. دستمزد‌ها و دریافتی‌های کارگرانِ متحد‌شده سبب افزایش سقف دستمزد برای همۀ کارگران می‌شود. درنهایت، مقررات بازار نیروی کار می‌تواند تمام کارمندان را، حتی کسانی که جزو اتحادیه‌های کارگری نیستند، تحت پوشش قرار دهد. این حمایت‌ها در بعضی کشورها تمام کارگران را مورد حمایت قرار می‌دهد و به آنان درمورد مسائلی ازاین‌دست اطمینان خاطر می‌دهد: دستمزد ایام مرخصی‌های تفریحی و استعلاجی، حفظ سطح بالای امنیت فضای کاری و حتی شاید (در قالب طرح‌های همکاری کارگر و کارفرما) حق اظهارنظر دربارۀ نحوۀ مدیریت کسب‌وکار. تمام این‌ها نه‌تنها موجب کاهش ناامنی و شکل‌های دیگر استرس می‌شود، بلکه به‌شکل‌گیری محیطی کمک می‌کند که در آن کارگرانْ برخوردار از احترام و عزتی می‌شوند که سزاوار تمامی انسان‌هاست.\n آیا کالایی‌زدایی به‌راستی این مزیت‌های مثبت را دارد و، اگر آری، آیا این مزیت‌ها درمجموع به هزینه‌های منفیِ ناشی از کاهش کارآمدی بازار می‌چربد؟ این سؤالی تجربی است که دانشمندان علوم‌سیاسی بر آن تمرکز دارند. به‌بیان ساده، آیا به‌راستی برنامه‌های سیاسی جناح چپ به بهترین نحو در خدمتِ جهانی هستند که در آنْ مردم زندگی‌های ثمربخش و مثبتی دارند؟ این نه سؤالی فلسفی یا هنجارین و نه موضوعِ سلیقۀ سیاسی است، بلکه سؤالی نسبتاً تجربی است که می‌توان با بررسیِ داده‌های مربوط به رضایت از زندگی بدان پاسخ داد.\n من در کتاب اقتصاد سیاسیِ خوش‌بختی انسان۸ (۲۰۱۳) این داده‌ها را دقیق‌تر بررسی کرده‌ام، اما طرح‌ اولیۀ پاسخم را، که مشابه نتایج محققان دیگر نیز هست، در ادامه ارائه خواهم کرد. داده‌های اصلی از پیمایش‌های جهانیِ ارزش‌ها گرفته شده است و، درمورد رضایتمندی در آمریکا، داده‌های مشابهی برای مقایسۀ کمکی افزوده شده است.\n من، با استفاده از داده‌‌هایی در سطح فردی و همچنین جمعی، پی ‌بردم در کشورهایی که از سطح بالایی از کالایی‌زدایی بهره‌مندند رضایتمندی از زندگی بیشتر است. رابطۀ مستقیم (مثبت) بین کالایی‌زدایی و بهروزی زمانی به دست می‌آید که از دو شاخص متفاوت استفاده می‌کنیم: اولی مربوط است به سطح کلیِ کالایی‌زدایی (که برنامه‌ها‌ی چندگانه‌ای را درون شاخصی منفرد خلاصه می‌کند) و دومی مربوط است به مقیاس‌های جزئی‌ترِ سیاست‌گذاری‌های خاص، مثل سهم اقتصاد (درصد تولید ناخالص داخلی که به مصارف اجتماعی تخصیص یافته است)، مقیاس دامنه و سخاوتمندیِ حقوق بیکاری (فی‌نفسه، یعنی مجزای از سایر مصارف اجتماعی) و همچنین کل مقدار «مصرف دولت» (به عنوان درصدی از تولید ناخالص داخلی) به‌مثابۀ مقیاسی برای فهمیدن کلِ سهم دولت در کنترل اقتصاد. همچنین، رابطه‌ای مثبت بین رضایتمندی و بار مالیاتی وجود دارد، به این معنا که سطح بهروزیْ هم‌راستا با  میزان پرداخت مالیاتیِ جامعه افزایش پیدا می‌کند. این پرداختی‌ها به‌واقع ادای احترام ضروری مردم به مخارج بالاتر دولت‌اند. همچنین، اگر شاخص اندازه‌ و دامنۀ عمومی حکومت را در نظر بگیریم، که بنیاد فرامحافظه‌کارِ فریزر در کانادا آن را ایجاد کرده است، متوجه می‌شویم که بهروزیْ اینجا نیز در جهت موردانتظار ما افزایش و کاهش می‌یابد: بنا به گفتۀ این مؤسسه، رضایتمندی از زندگی هنگامی افزایش پیدا می‌کند که «آزادی اقتصادی» وجود داشته باشد.\n با درنظرگرفتن تأثیرات سازمان‌های کارگری و مقررات اقتصادی به نتایج مشابهی می‌رسیم. افرادی که عضو اتحادیه‌های کارگری هستند، در مقایسه با افراد دیگر با شرایط مشابه ولی غیرعضو، رضایت‌ بیشتری از زندگی دارند. از آن مهم‌تر، همۀ افراد از وجود سطوح بالای سازمان‌دهی اتحادیه‌های کارگری، فارغ از اینکه عضو آن باشند یا خیر، سود می‌برند. دلیل اصلی برای این یافتۀ اخیر آن است که وقتی اتحادیه‌ها قوی‌تر می‌شوند، هم به‌دلیل منفعت‌طلبی شخصی و هم به‌دلیل نوع‌دوستی، از سیاست‌گذاری‌های عمومی‌ای حمایت می‌کنند که، همچون تور ایمنی اجتماعی، به‌نفع تمام کارگران تمام می‌شود. همچنین آن‌ها گرایش دارند از آن دسته از مقررات بازارِ نیروی‌ کار حمایت کنند که به‌سود کارگران است و خودْ تأثیری مثبت و قدرتمند در رضایتمندی از زندگی دارد (همان‌طور که این امر، به‌صورتِ آماری و با استفاده از مقیاس‌های متفاوتی از مقررات، که یکی از آن‌ها متعلق به بنیاد ضدمقررات فریزر بود، نشان داده شد).\n نکتۀ حیاتی آن است که تمام این روابطْ بدون توجه به درآمد یا جایگاه اجتماعی اشخاص به دست آمده‌‌اند. هرکسی، با هر درآمدی، از دولت رفاه سخاوتمند‌تر، از قوانین کارِ حامی کارگران و از اتحادیه‌های قدرتمند نفع می‌برد، چراکه این نهادها به ساختنِ جامعه‌ای «قابلِ زندگی‌تر» و پررونق برای همه (و عزت‌نفسِ انسانی برای همه) کمک می‌کنند، جامعه‌ای که همه از آن سود می‌برند.\n الگوی بیناملیتیْ خود را در آمریکا نیز تکرار می‌کند: بسته به اینکه چه داده‌هایی موجود باشند، شاخص‌های دقیق و متفاوتی تعریف می‌شوند. باوجوداین واضح است که رضایت از زندگی در ایالت‌هایی بیشتر است که ازسطح بالای مخارج رفاهی برخوردارند و نیز از اقتصادی دارای مقرراتِ بیشتر سود می‌برند. همچنین، حکومت‌هایی دارند که سابقۀ طولانی‌تری در سیاست‌گذاری لیبرال دارند یا، اگر قرار باشد همین مفهوم را در مقیاس حزبی بیان کنیم، حکومت‌هایی دارند که اخیراً حزب دموکراتیکْ آن‌ها را اداره کرده‌ است. همچنین کیفیت زندگی (برای غنی یا فقیر، مرد یا زن) دارای همان رابطۀ قدرتمند و مستقیم (مثبت) با وسعت جنبش کارگری است: با کنترل عوامل می‌توان اذعان کرد که زندگی در ایالت‌هایی بهتر است که در آن کارگرانِ بیشتری عضو اتحادیه‌ها هستند.\n حقیقت این است که، اگرچه ما با رویکردی تجربی به موضوع می‌پردازیم، خوش‌بختی انسان به‌موازات سطح کالایی‌زدایی افزایش می‌یابد. اگر ما به‌راستی به ساختنِ دنیایی اهمیت می‌دهیم که، در آن، نوع زندگی مردم به‌گونه‌ای است که خودِ آن‌ها آن را ارزشمند و ثمربخش می‌دانند، پس بهتر است به این نکته توجه کنیم: چرا در آمریکا اصطلاحِ «دولت رفاه»، علی‌رغم این واقعیت که از هر دولتِ دیگری خوش‌بختی بیشتری برای مردم به ارمغان آورده است، این چنین بدنام است؟\n اگر پیوند محکمی بین بینش سیاسی سوسیال‌دموکرات و بهروزیِ انسان وجود دارد، چرا به نظر می‌رسد آن بینش در حال پسروی است؟ اگر «دولت بزرگْ» مردم را خوش‌بخت می‌کند، چرا به نظر می‌رسد رأی‌دهندگان بیشتر علاقه‌مندند دولت‌هایی را برگزینند که متعهد به بازار رها از قید، قوانین کارِ «منعطف» و کاهش مدام مخارج اجتماعی هستند؟\n این سؤالی مهم و واقعی است، اما طرح آن نباید معادل پایان دولت رفاه تلقی شود. دولت‌های رفاهِ سخاوتمند در اروپای غربی در دهه‌های اخیر تضعیف شده، اما در همه‌جا مشخصه‌های مبنایی آن برجای مانده است. این ازآن‌روست که وفاقی اجتماعی برای حفظ چارچوب بنیادینِ آن وجود دارد. حتی، همان‌گونه که مفسران محافظه‌کار در عین ابراز تأسفشان گفته‌اند، عناصر مرکزی دولت رفاه، در انگلستان و آمریکا، در برابر تلاش‌های سابق مارگارت تاچر و رونالد ریگان برای منسوخ‌کردنشان مقاومت کرده‌اند.\n دولت رفاه، همان‌گونه که در خدماتِ بهداشتی ملی انگلستان یا مراقبت‌های بهداشتی آمریکا می‌بینیم، تاب‌آوری بالایی از خود نشان داده است که دلیل اصلی آن رابطۀ درونی‌اش با بهروزیِ انسان است. همچنین مثال‌های ابتدای همین مقاله درمورد حمایت اجتماعی در آلمان -که، در مقایسه با کشورهای اسکاندیناوی، دولت رفاهِ متوسطی دارد- نشان می‌دهند که، حتی در این دوران، سوسیال‌دموکراسی در حال شکوفایی است. نشانه‌های دیگرِ گسترش این دستاوردِ مترقی را همه‌جا می‌توان دید، به همین دلیل من تنها به دو نمونه اشاره می‌کنم: اخیراً آمریکا، از طریق قانون اوباماکِر، موفق شد حق اجتماعیِ دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی را گسترش دهد. کتاب توماس پیکتی، سرمایه در قرن بیست‌و‌یکم۹ (۲۰۱۳)، نیز که نقدی چپ‌گرایانه از شکلِ مسلط و معاصر سرمایه‌داری است، به‌حق بنا به گفتۀ روزنامۀ گاردین، تبدیل به «نبض انتشارات»۱۰ شده است. این کتاب را می‌توان با کتاب پنجاه سایۀ خاکستری۱۱ مقایسه کرد. وقتی تحقیق یک اقتصاددان، دربارۀ الگوهای طولانی‌مدتِ نابرابری زیر سایۀ سرمایه‌داری، جذابیتی همسان با یک عملِ‌ جنسی غریب ایجاد می‌کند، پس هنوز خیلی زود است که بگوییم گرایش‌های چپ از معادله حذف شده‌اند.\n این پرسش همچنان پابرجاست که اگر دولت رفاه به خوش‌بختیِ انسانیِ بیشتری می‌انجامد، پس چرا به‌جای گسترش‌یافتن، مورد حمله قرار می‌گیرد؟ آشکارترین پاسخ این است که گاهی مردم نمی‌دانند چه‌ چیزی آن‌ها را خوش‌بخت می‌کند. اکثر آثار روان‌شناسان و نیز اقتصاددانان این نکته را تأیید می‌کند که بیشترِ چیزهایی که ما برایشان تلاش می‌کنیم اصولاً یا به خوش‌بختی‌‌ای منجر می‌شود که، به‌مراتب، کمتر از حد انتظار ماست (ارتقای شغلی، افزایش حقوق) یا حتی از خوش‌بختی و راحتیِ ما می‌کاهند (بچه‌دارشدن). قضاوت درباب اینکه چه چیزی ما را خوش‌بخت‌تر می‌سازد، حتی در زندگی شخصی، به‌اندازۀ کافی دشوار است، چه برسد به دشواری‌های مربوط به استنتاج اثرات برنامه‌های سیاسی بر شادی‌مان، به‌خصوص آن دست از این برنامه‌ها که قضاوت دربارۀ ارتباطشان با زندگی شخصی سخت‌تر است.\n ازاین‌رو، جدی‌ترین حمایت ما از آن دسته برنامه‌های مربوط به «بزرگ‌کردن دولت» است که می‌توان عملکرد آن‌ها را مشاهده کرد: زمانی که شما یا والدینتان، از قِبل برنامه‌های تأمین اجتماعی، عایدی‌ای دریافت می‌کنید از آن برنامه‌ها بیشتر خوشتان می‌آید. اگر شما و مردمی که با آن‌ها در ارتباط هستید به برنامه‌های کمکی تغذیه وابسته نباشید، موافقت با این برنامه‌ها سخت‌تر می‌شود؛ سود ملموسِ این برنامه‌ها غیرمستقیم به شما می‌رسد: به‌شکلِ سرمایۀ اجتماعیِ بیشتر و جرایم خشونت‌آمیزِ کمتر. زمانی که احزابِ سیاسی موفق می‌شوند ارزشمندیِ ساختِ کشوری را نشان دهند که، در آن، کودکانْ گرسنه نمی‌مانند و نفعی بی‌واسطه و خوشایند برای صاحبانِ فرزند مهیا می‌شود (حق عائله‌مندی را در خانواده‌های آلمانی به یاد بیاورید)، در این حالت، طبیعتاً حمایت سیاسی از دولت رفاه بیشتر می‌شود. مردم، همانند زندگی شخصی‌شان، باید این را نیز بیاموزند که کدام نتایج سیاسی به خوش‌بختی آن‌ها می‌انجامد. این کار در بعضی‌ جاها آسان‌تر از جاهای دیگر است.\n متأسفانه این نیز حقیقت دارد که آنچه مردم می‌خواهند، همیشه یا عموماً، در سیاست‌های دولتی بازتاب نمی‌یابد. دانشجویان اقتصاد سیاسی اغلب فکر می‌کنند برون‌دادِ سیاست‌گذاری‌ها، درواقع، نتیجۀ «منابع قدرتی» است که طبقات مختلف در اختیار دارند. اتحادیه‌های کارگری، هم در حوزۀ سیاست‌گذاری و هم در حوزۀ نظرات عمومی، جزوِ مهم‌ترین نمایندگان منافع طبقۀ کارگر و طبقۀ متوسط هستند که، تقریباً در همه‌جا و به‌خصوص در آمریکا، تحتِ فشار بوده‌اند. تصویب اخیر قوانین موسوم به «حق کار» در ایالت‌های ایندیانا، میشیگان و ویسکانسن، که هدف مشخصشان از بین‌بردن امکانِ سازمان‌دهیِ اتحادیه‌ای است، را باید در همین بستر مشاهده کرد: هدف این دست اقداماتْ خاموش‌کردنِ صدای عمدۀ نهادی در طلب سیاست‌گذاری‌های مترقی است که به کارگران سود می‌رساند و، درنتیجه، کاهش مشارکت‌ این گروه در بحث‌های عمومی و سیاست‌گذاری است.\n به‌موازات کاهش سازمان‌دهی نیروی کار و بالتبع فروکش‌کردن صداهای مرتبط با آن در تمام کشورها، سطحِ خوش‌بختی و دولت رفاه نیز نزول می‌کند. پس شاید اخته‌کردن قوی‌ترین گروه‌های ذی‌نفعی که (هریک تاحدودی) حامی این رویکردهای مترقی بوده‌اند، مهم‌تر از پشت‌کردنِ مردم به آن ایدئال‌ها باشد. اگرچه سازمان‌های کارگری، در بیشترِ کشورهای اروپایی، به‌میزانِ قابل‌توجهی مقاومت کرده‌اند، شکست‌های آن‌ها در آمریکا بسیار چشمگیر بوده است. زوال اتحادیه‌ها در حجم زیادی از تحقیقات اخیر، در رابطه با سیاست‌گذاری‌ها در آمریکا، انعکاس یافته است که به‌ظرافت در این تیتر مجلۀ یو.اس نیوز اند ورلد ریپورت۱۲، شمارۀ ماه آوریلِ ۲۰۱۴، خلاصه شده است: «ملتِ الیگارشی- بنا به یافتۀ دانشمندانِ علوم‌سیاسی، اقلیت‌های ثروتمندْ سیاست‌گذاری در آمریکا را کنترل می‌کنند.»\n برای فهمیدن نفوذ زیاده‌ازحد بنگاه‌ها و ثروتمندان بر عرصۀ سیاست‌ورزی، نیازی به آن‌قدر دقت علمی هم نیست: این افراد عموماً در حمایت از دولت رفاه بی‌میل‌اند و همچنین، به‌واسطۀ مالکیت بر رسانه‌ها، قدرت تأثیرگذاریِ عظیمی بر نظر عامه دارند. ولی قدری بصیرت لازم است تا بفهمیم که سرنوشت رویکرد سوسیال‌دموکرات به سیاست، صرف‌نظر از اثراتی که روی بهروزی انسان می‌گذارد، با نبردی دشوار مواجه است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را بنجامین رَدکلیف نوشته است و در تاریخ ۱۷ سپتامیر ۲۰۱۵ با عنوان «A happy state» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۹ دی ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «کدام نظام سیاسیْ ‘خوش‌بختی’ بیشتری ایجاد می‌کند؟» و با ترجمۀ علیرضا خزایی منتشر کرده است. •• بنجامین رَدکلیف (Benjamin Radcliff) استاد علوم سیاسی در دانشگاه نوتردام واقع در ایندیانا و نویسندۀ کتاب اقتصاد سیاسی سعادت بشر (The Political Economy of Human Happiness) است. [۱] happiness [۲] political economy of wellbeing [۳] shared prosperity [۴] science of happiness [۵] The World Values Survey [۶] liveability theory [۷] The Three World of Welfare Capitalism [۸] The Political Economy of Human Happiness [۹] Capital in the Twenty-First Century [۱۰] publishing sensation [۱۱] Fifty Shades of Grey: رمان سه‌جلدی اروتیک و پرفروش از ای.ال.جیمز نویسندۀ بریتانیایی که اولین جلد آن در سال ۲۰۱۲ منتشر شده است. [۱۲] US News and World Report\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157711.json b/train/528157711.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..933771b2eaed2eb3b7becf1046364135ac27f989
--- /dev/null
+++ b/train/528157711.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "معضلی به نام آزمون جی.آر.ای",
+  "subtitle": "آزمون جی.آر.ای در لفافه می‌پرسد: آیا متمول، سفیدپوست و مذکر هستید؟",
+  "introduction": "بعضی‌ها علی‌رغم هوش سرشار در آزمون جی.آر.ای نتایج خوبی کسب نمی‌کنند. اما پذیرش در اکثر برنامه‌های تحصیلات تکمیلی آمریکا بدون داشتن نمرۀ قابل‌قبول در این آزمون ممکن نیست. کارشناسان آموزشی معتقدند این آزمون‌ بر سرِ راه دانش‌آموزانِ باهوش که بسیاری از آن‌ها برآمده از اقلیت‌های محروم جامعه هستند، موانع بسیاری ایجاد می‌کند. بنابراین اگر نمرۀ خوبی به دست نیاوردید، بهتر است که به فکر برنامۀ دیگری برای زندگی‌تان باشید.",
+  "content": "ویکتوریا کلایتون، آتلانتیک — صبح زودِ یکی از یکشنبه‌های سال گذشته، کریستین وَسکز سوار بر دوچرخه‌اش از هایلند پارک به‌طرف دانشگاه ایالتی کالیفرنیا رکاب می‌زد و در طول مسیر به آزمون جی.آر.ای فکر می‌کرد. در ایالات متحده، دانشجویان برای اخذ پذیرش از دانشگاه‌ها در بسیاری از برنامه‌های تحصیلات تکمیلی، یعنی دکتری و کارشناسی ارشد، از نجوم گرفته تا ادبیات انگلیسی و خبرنگاری و جانورشناسی، باید در آزمون جی.آر.ای نمرۀ قابل‌قبولی کسب کنند. \n کریستینِ بیست‌وچهارساله، پیش‌ازاین، موفقیت‌های علمی‌ای به دست آورده بود و اکنون داشت برای آزمون جی.آر.ای آماده می‌شد. او در کلاس‌های چهارماهۀ آمادگی برای آزمون جی.آر.ای شرکت کرده بود. این کلاس‌ها به‌رایگان راهنمای مطالعه را در اختیار متقاضیان قرار می‌دادند. کریستین در خانواده‌ای در شرقِ لس‌آنجلس بزرگ شده بود. مادرش کارمند تمام‌وقت بانک و مسئول رسیدگی به وام‌های بانک بود. کریستین اولین نفر در خانواده‌اش بود که به کالج راه یافت. او در طول دوران کارشناسی، چهار روز در هفته از خانه‌شان با دوچرخه یا اتوبوس به دانشگاه ایالتی کالیفرنیا می‌رفت. کریستین در کنار تحصیل، برای اینکه از پسِ مخارج تحصیلش بربیاید، به‌عنوان صندوق‌دار در فروشگاه بزرگ «کول» کار می‌کرد. او در سال ۲۰۱۳ با کارشناسی ادبیات انگلیسی و با نمرات عالی از دانشگاه کالیفرنیا فارغ‌التحصیل شد. وقتی‌که به فکر پیداکردن شغل افتاد، فقط یک چیز در سر داشت: «می‌دانم شغلی را می‌خواهم که بر زندگی دیگر انسان‌ها اثرگذار باشد.» سرانجام، دو کار نیمه‌وقت پیدا کرد: هم دستیار تدریس در یک مدرسۀ ابتدایی شد که کارش عمدتاً کمک به کودکانِ در معرضِ خطری بود که اصالتا اهل امریکای لاتین بودند و هم به‌عنوان معلم خصوصی درکالج پاسادانا شروع به کار کرد. از روی تفنن خودش نیز در کلاس‌های ادبیات و نویسندگیِ این کالج ثبت‌نام کرد. کریستین در آمدوشدهای روزنه‌اش از خانه به کالج و بالعکس سودای آیندۀ درخشان‌تری را در سر می‌پروراند: اینکه روزی پروفسور ادبیات انگلیسی در کالج بشود. \n کلاس‌های آمادگی آزمون جی.آر.ای هزاران دلار هزینه داشت. کریستین از پس مخارج این کلاس‌ها برنمی‌آمد؛ بنابراین، خودش شروع به مطالعه کرد. اما، نتیجۀ آزمون چیزی نبود که انتظارش را داشت: «نتیجۀ آزمونم آنقدر خوب نبود که بتوانم از دانشگاه‌های مدنظرم پذیرش بگیرم.» \n داستانِ کریستین وَسکز و داستان‌هایی شبیه به او محدودیت‌های آزمون‌های استانداردِ اخذ پذیرش ازجمله آزمون جی.آر.ای را، برجسته می‌کند. این محدودیت‌ها در آزمون‌های سات۱ و اَکت۲ نیز وجود دارند که در سطح دبیرستان برگزار می‌شوند. این آزمون‌ها بر سرِ راه دانش‌آموزانِ باهوش که بسیاری از آن‌ها برآمده از اقلیت‌های محروم جامعه هستند، موانع بسیاری ایجاد می‌کنند. پذیرش در اکثر برنامه‌های تحصیلات تکمیلی بدون داشتن نمرۀ قابل‌قبول در آزمون جی.آر.ای ممکن نیست. نتیجۀ این آزمون به‌همراه مدارک دیگر، یکی از موارد لازم برای اخذ پذیرش است. پذیرش از دانشگاه‌ها برای برنامه‌های تحصیلات تکمیلی بسیار رقابتی است. پژوهشگران، تحصیل در دانشکدۀ تحصیلات تکمیلی را «فرصتی استثنایی» می‌نامند. در سال ۲۰۱۴ در امریکا دومیلیون‌ و صدوپنجاه‌هزاروپانصد نفر متقاضی اخذ پذیرش در برنامه‌های تحصیلات تکمیلی بودند. هرچند، از این تعداد فقط ۲۲درصد موفق به ورود به دورۀ دکتری شدند و فقط ۴۸درصد در برنامه‌های کارشناسی ارشد پذیرفته شدند. کسب نمرۀ خوب در آزمون جی.آر.ای احتمال دستیابی به فرصت استثناییِ پذیرش در برنامه‌های تحصیلات تکمیلی را افزایش می‌دهد. اگر نمرۀ خوبی به دست نیاوردی، بهتر است که به فکر برنامۀ دیگری برای زندگی‌ات باشی. منتقدان می‌گویند اتکای بیش‌ازحد به این آزمون‌ها باعث می‌شود افراد لایقی همچون کریستین وَسکز، کسی که پایداری، اشتیاق و تعهد بسیاری در یادگیری و آموزش از خود نشان داده است، بدون علت موجهی از تحصیل محروم شوند. \n رابرت جی. استرنبرگ روان‌شناسِ شناختی می‌گوید: «ما در جامعه‌مان بیش‌ازحد برای انواعِ [مختلف] مسائلِ تحلیلی اعتبار قائلیم. سؤالات جی.آر.ای قدرت تحلیل ما را در این مسائل ارزیابی می‌کنند. بنابراین، اگر متفکری باشید که می‌تواند به‌خوبی معضلات انتزاعی را تحلیل کند، به‌راحتی از پسِ این آزمون‌ها برمی‌آیید». او می‌افزاید: «آزمون جی.آر.ای مثل دادنِ تستِ سرطانی است که در سال‌های دهۀ چهل میلادی اختراع شده است. اکثر ما به نتایجِ تستِ سرطانی که در آن زمان ایجاد شده، اطمینان نمی‌کنیم. ما اکنون دانش بیشتر و درک به‌مراتب بهتری دربارۀ هوش و استعداد داریم.» استرنبرگ، کسی که بیش از سه دهه است روی هوش و رابطۀ آن با اخذ پذیرش از دانشکده‌ها مطالعه می‌کند، چنین می‌گوید: «برخی دانش‌آموزان علی‌رغم برخورداری از استعدادهای استثنایی و هوش سرشار در آزمون جی.آر.ای نتایج درخشانی کسب نمی‌کنند.» \n در سال ۲۰۱۴، دو استاد از دانشگاه‌های وندربیلت و فلوریدای جنوبی در مجلۀ علمی نیچر مطلبی نوشتند که به‌شدت آزمون جی.آر.ای را محکوم می‌کرد. آن‌ها معتقد بودند این آزمون مناسب نیست؛ زیرا پیامد آن کاهش تعداد دانشجویانِ بااستعداد و شایسته است که می‌توانند وارد برنامه‌های تحصیلات تکمیلی شوند. این دانشجویان اکثراً هم برآمده از میان زنان، اقلیت‌ها و افرادِ محروم جامعه از حیث اقتصادی هستند. در ماه دسامبر گذشته، رئیس انجمن اخترشناسی امریکا نامه‌ای سرگشاده منتشر کرد. او در این نامه از مسئولان دپارتمان‌های دانشگاهی که به دانشجویان، مدرک اخترشناسی می‌دهند، خواست دربارۀ استفاده از آزمون جی.آر.ای تجدیدنظر کنند. \n یکی از معضلاتی که منتقدان دربارۀ آزمون جی.آر.ای بیان می‌کنند، این است که جی.آر.ای، به‌عنوان آزمونی پیش‌گویانه، واقعاً افتضاح است؛ چراکه فقط درصدد پیش‌بینی میزان موفقیت دانشجویان در سال اول دانشگاه است. این آزمون دربارۀ پایداری، خلاقیت و خرد لازم برای پایان تحصیلات و همچنین ورود دانشجویان به دنیای حرفه‌ایِ پس از تحصیلات، حرف چندانی ندارد. \n حتی موسسۀ غیرانتفاعی‌ای.تی.اس، پدیدآورنده و متولی برگزاری این آزمون هشدار می‌دهد که ارتباط اندکی بین موفقیت در تحصیلات و نمرۀ آزمون جی.آر.ای وجود دارد. گزارش ای.تی.اس، گزارشی با عنوانِ «به‌منظور توصیف دانشجویان موفقِ تحصیلات تکمیلی» بیان می‌کند که «محدودیت‌های آزمون‌های پذیرش از دانشکده‌های تحصیلات تکمیلی، علی‌رغمِ پیچیدگی فرایندشان، خیلی وقت است که آشکار شده‌اند». این گزارش بیان می‌کند که مهارت‌های مهمِ مرتبط با عرصۀ پژوهش و همچنین لیاقت و شایستگیِ حرفه‌ای در آزمون جی.آر.ای محلی از اِعراب ندارند. به‌رغم این گزارش، دیوید پِین، قائم‌مقام رئیس مؤسسۀ ای.تی.اس و مسئول اجرایی بخش آموزش جهانی، در ایمیلی به من گفت که عقیده دارد «جی.آر.ای آزمونی است که مهارت‌های لازم برای کسب موفقیت تحصیلی را ارزیابی می‌کند؛ مهارت‌هایی مثل استدلال کمی (ریاضی)، استدلال کلامی (واژگان)، تفکر انتقادی و نگارش تحلیلی». \n نگران‌کننده‌تر این است که کسب نمرات ممتاز در بخش‌های مختلف آزمون جی.آر.ای و همچنین آزمون سات، با وضعیت اقتصادی‌اجتماعی، نژاد و جنسیتِ افراد هم‌بسته است. مطالعات دهه‌های گذشته در دانشگاه‌های فلوریدا، استنفورد، نیویورک، میسوری و همچنین مؤسسۀ ای.تی.اس نشان داده‌اند که آزمون جی.آر.ای میزان موفقیت دانشجویانِ اقلیت را دستِ‌کم می‌گیرد. پژوهش صورت‌گرفته در دانشگاه میسوری متمرکز بوده است بر میانگین نمراتی که دانشجویانِ ۱۶۰ اقلیتِ مختلف در سال اول تحصیل کسب کرده‌اند. این پژوهش، معدل تحصیلیِ سال اولِ دانشجویانی را بررسی کرده است که همگی از دانشگاه‌های معتبر امریکا در مقطع کارشناسی ارشد و دکتری فارغ‌التحصیل شده بودند. میانگین معدل تحصیلی این دانشجویان در سال اول ۳/۵۱ بود و همۀ آن‌ها نیز درنهایت موفق به اخذ مدرک شدند. اما پژوهشگران می‌گویند: «با مشاهدۀ طیفِ نمراتی که دانشجویان تحصیلات تکمیلی در آزمون جی.آر.ای کسب کرده‌اند، این نکته آشکار می‌شود که بنا بر برخی سیاست‌های پذیرش در دانشکده‌های تحصیلات تکمیلی، اساساً بعضی از دانشجویان نمی‌بایست در این دانشکده‌ها پذیرفته می‌شدند؛ چه رسد به اینکه فارغ‌التحصیل شوند. این نکته علاوه‌بر اینکه ضرورت بازبینی در معیارهای جاری اخذ پذیرش را آشکار می‌سازد، بر تمرکز روی سایر عوامل نیز قویاً تأکید می‌کند. نکتۀ یادشده بیان می‌دارد که سایر داوطلبان نیز که خارج از دایرۀ ۲۰درصدیِ داوطلبانِ بااستعدادند، باید مورد توجه قرار بگیرند». \n مطالعات مؤسسۀ ای.تی.اس با این نکته به پایان می‌رسد که آزمون جی.آر.ای مشخصاً زنان بالای ۲۵ سال را دستِ‌کم می‌گیرد. این در حالی است که آنان بیش از نصف آزمون‌دهندگان هستند. تحقیقاتی که پیشینۀ آن‌ها به سال‌های دهۀ شصت میلادی برمی‌گردد، باعث شد متخصصان به این عقیده روی بیاورند که ناسازگاری‌های موجود در نتایج آزمون جی.آر.ای به مجموعه‌ای از عوامل مختلف برمی‌گردد؛ همچون دسترسی به معلم خصوصی و نابرابری در فرصت‌های تحصیلی. این‌ها منجر به این می‌شود که برخی دانشجویان آمادگی بهتری برای آزمون داشته باشند. حتی نگرانی‌های دانشجویان دربارۀ نژاد و جنسیتشان نیز بر عملکرد آن‌ها در آزمون مؤثر است. استرنبرگ بی‌پرده بیان می‌کند: «آزمون جی.آر.ای آزمونی است که در لفافه می‌پرسد: آیا متمول هستید؟ آیا سفیدپوست هستید؟ آیا مذکر هستید؟» \n پِین استدلال می‌کند که اختلاف سطح نمرات در آزمون جی.آر.ای را می‌توان به عواملی منتسب کرد که خارج از حیطۀ کنترل مؤسسۀ ای.تی.اس هستند. او مخالف این باور است که این آزمون متضمن سوگیری نژادی، جنسیتی، مالی و… است. پین می‌گوید: «عوامل متعددی در اختلاف سطح نمرات دخیل‌اند؛ همچون اختلاف در الگوهای کلاس‌های آمادگی، دانش‌ و مهارت‌های گوناگون متقاضیان، انگیزه‌های متفاوت آن‌ها و همچنین سیستم‌های اقتصادی، آموزشی و اجتماعی که به‌واسطۀ آن‌ها فرصت برابر برای همه ایجاد نمی‌شود.» پِین تأکید می‌کند که «صحت آزمون و بی‌طرفی آن» ازجمله اولویت‌های اصلی مؤسسۀ ای.تی.اس است. او می‌گوید: «تدابیر ایمنیِ متعددی وجود دارد که تحقق این اولویت‌ها را تضمین می‌کند؛ این تدابیر شامل فرایند بازرسی سفت‌وسخت و سیستم نظارت و موازنۀ دقیق می‌باشد.» \n جولی آر. پوسِلت، استادیار تحصیلات تکمیلی در دانشگاه میشیگان و نویسندۀ کتاب پذیرش در تحصیلات تکمیلی: شایستگی، تنوع و مراقبت از دانشکده۳، تفاوت در عملکردهای متقاضیان آزمون جی.آر.ای را یک معضل می‌داند. او می‌گوید: «جی.آر.ای اطلاعاتی به ما می‌دهد؛ اما دربارۀ قابلیت‌های لازم برای موفقیت دانشجویان به‌عنوان یک پژوهشگر، اطلاعات چندانی ارائه نمی‌کند.» بااین‌حال، در بسیاری از برنامه‌های تحصیلات تکمیلی نتیجۀ آزمون جی.آر.ای مدرکی مهم تلقی می‌شود. پوسِلت، کسی که اخیراً فرایند اخذ پذیرش ده دانشگاه معتبر امریکا را در مقطع دکتری بررسی کرده است، چنین می‌گوید: «متأسفانه، بسیاری از دانشگاهای معتبر برای اعطای پذیرش، نمرۀ بسیار بالایی در جی.آر.ای می‌خواهند. این باعث کم‌شدنِ تنوع دانشجویان می‌شود.» \n پوسِلت در پژوهش‌ِ خود به این نتیجه رسیده است که نمرۀ نه‌چندان خوب در آزمون جی.آر.ای، اغلب، یکی از دلایل رد فوریِ درخواست‌ها در فرایند بسیار رقابتیِ پذیرش است. او همچنین دریافته است که بیش از نیمی از اعضای دانشکده که مسئول بررسی وضعیت متقاضیان هستند، نمرۀ آزمون جی.آر.ای را مساوی با استعداد و هوش و فراست ذاتی دانشجویان می‌دانند. بااین‌وجود، با جست‌وجوی عبارتِ «چگونه نمرۀ جی.آر.ای را افزایش دهیم؟» در موتور جست‌جوی گوگل، رایج‌ترین توصیه‌ها، گرفتن معلم خصوصی یا حضور در کلاس‌های گران‌قیمت آمادگی آزمون جی.آر.ای است. این کلاس‌ها را شرکت‌هایی مثل پرینستون ریویو یا کاپلان برگزار می‌کنند. این را همگان تأیید می‌کنند که آزمون‌دهندگان اگر از پسِ هزینه‌های سرسام‌آور کلاس‌های خصوصی بر بیایند و ساعت‌ها وقت خود را صرف آمادگی برای این آزمون کنند، شاید در آزمون موفق شوند. هرچند، برای بسیاری از دانشجویان هزینۀ خود آزمون جی.آر.ای، دویست‌وپنج دلار که تقریباً معادل دستمزد بیست ساعت کاری در کالیفرنیا است، به‌اندازۀ کافی بازدارنده هست. \n اخیراً، برخی برنامه‌های تحصیلات تکمیلی جی.آر.ای را آزمونی «اختیاری» اعلام کرده‌اند؛ یعنی دانشجویان انتخاب می‌کنند که آیا نمرۀ جی.آر.ای را هم اعلام کنند یا خیر. با‌وجوداین، پوسلت هشدار می‌دهد که انتخابی‌کردن این آزمون، راه‌حلی سریع برای افزایش تنوع و تکثر نیست. او می‌گوید: «وقتی کالج‌های آزادِ هنر آزمون سات را اختیاری اعلام می‌کنند، این کار لزوماً باعث افزایش آن تنوعی نمی‌شود که مدنظر شما است. آنچه اتفاق می‌افتد، این است که قدرت انتخاب کالج‌ها بیشتر می‌شود؛ چراکه تعداد متقاضیان بیشتر می‌شود وآنانی که نمره‌هایشان را گزارش می‌کنند، قوی‌تر به نظر می‌رسند.» \n پوسلت می‌گوید کمال ِمطلوب این است که آزمون، بدون هیچ تناقضی نشان دهد افرادی که در آزمون جی.آر.ای نمرات عالی کسب می‌کنند، کاندیداهای موفق‌تری برای تحصیلات تکمیلی هستند. باوجوداین، پوسلت معتقد است درحال‌حاضر بسیار عالی خواهد شد اگر مؤسسۀ ای. تی‌اس اطلاعات بهتری برای مسئولان پذیرش‌ها فراهم کند. گزارش‌های نمرات ای.تی.اس می‌توانند آماری از ملیّت آزمون‌دهندگان، رشته‌های تحصیلی آنان و شاید میزان تحصیلات والدین آن‌ها و نژاد و جنسیتشان را فراهم کند. در این‌صورت، مسئولان پذیرش می‌توانند دانشجویان را با یکدیگر مقایسه کنند. \n پوسلت می‌گوید بسیاری از دانشکده‌های تحصیلات تکمیلی بیش‌ازحد بر این اصرار دارند که «برندگانِ» بالقوه را جذب کنند. مسئولان دانشکده‌ها به‌غلط، نمرۀ بالای جی.آر.ای را یکی از شواهدی می‌دانند که نشان می‌دهد دانشجویی برنده است. آنان همواره از این خطر اجتناب می‌کنند که دانشجوی ضعیفی را جذب کنند. اما پوسلت هشدار می‌دهد که نباید همچون وسکز صرفاً به‌خاطر پایین‌بودنِ نمرۀ جی.آر.ای از اخذ پذیرش صرفِ‌نظر کرد. \n پوسلت می‌گوید توجه بیش‌ازاندازه به برنامه‌های تحصیلات تکمیلی غیرعادی است. شانس اخذ پذیرش یا رد درخواست پذیرش دانشجویان به متغیرهای گوناگونِ بسیاری بستگی دارد؛ مثل اینکه برای کدام دانشگاه اقدام می‌شود یا اینکه دیگر متقاضیان در آن سالِ تحصیلی چه کسانی هستند یا اینکه کمیتۀ رسیدگی‌کننده به تقاضاها چه کسانی هستند. پوسلت معتقد است دانشجویان نباید فقط یک عامل را تعیین‌کنندۀ رد درخواستشان قلمداد کنند. \n رابرت استرنبرگ دربارۀ هوش، نتیجه می‌گیرد که هوش عملی یکی از شاخص‌های کلیدی هوش کلی بالا است؛ هوش عملی چیزی نیست جز توانایی عبور از موانع و انعطاف‌پذیری در برابر آن‌ها و همچنین توانایی تشخیص چگونگی رسیدن به کامیابی و زندگی‌کردنِ هدفمند، علی‌رغم وجود موانع. وسکز کسی بود که توانست رؤیای خودش، یعنی «فارغ‌التحصیلی با مدرک کارشناسی ارشد و استاد دانشگاه شدن» را با هدف دیگری عوض کند که دربارۀ آن احساس خوبی داشت. او اکنون درصدد این است که در آزمون سی. بی. ای. اس. تی شرکت کند. قبولی در این آزمون برای کسب شغل معلم مدرسۀ دولتی در کالیفرنیا ضروری است. \n وسکزمی‌گوید: «عزمم را جزم کرده‌ام که معلم مدرسۀ ابتدایی شوم و کسی باشم که بچه‌ها را برای پیشرفت و انجام کارهای مهم در این دنیا تشویق می‌کند.» درعین‌حال، وسکز به کودکان اِلسرانو در خواندن و نوشتن کمک می‌کند. «بچه‌هایی که با آن‌ها کارمی‌کنم، به من کمک کردند دیدگاهم را تغییر بدهم. شاید وقتی دیگر دوباره برای آزمون جی.آر.ای اقدام کنم؛ اما الان ارزشش را ندارد.»\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را ویکتوریا کلایتون نوشته است و در تاریخ ۱ مارس ۲۰۱۶ در وب‌سایت آتلانتیک با عنوان «The Problem With the GRE» منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ  ۱۲ ارديبهشت ۱۳۹۵ با عنوان «معضلی به نام آزمون جی.آر.ای» و ترجمۀ‌ مهدی ذوالقدری منتشر کرده است. •• ویکتوریا کلایتون  (Victoria Clayton) نویسنده است و نوشته‌هایش در لس‌آنجلس تایمز منتشر می‌شود. [۱] SAT (Standardized tests)  [۲] ACT [۳] Inside Graduate Admissions: Merit، Diversity، and Faculty Gatekeeping\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157712.json b/train/528157712.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..406da7b405ed8709956fa20b69f9d6e4cc3c00b2
--- /dev/null
+++ b/train/528157712.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "قبل از انتشار عکس فرزندتان در فیسبوک، به آینده‌اش فکر کنید",
+  "subtitle": "انتشار بی‌ملاحظۀ عکس بچه‌ها در فضای مجازی، می‌تواند تبعاتی دردناک برای آن‌ها داشته باشد",
+  "introduction": "اینترنت پر است از عکس بچه‌ها، در حال غذاخوردن، خندیدن، گریستن، خوابیدن یا حتی بیماری یا دستشویی‌رفتن. پدر و مادرها روزانه عکس بچه‌هایشان را در گروه‌های خانوادگی، شبکه‌های اجتماعی یا وبلاگ‌ها و جاهای دیگر منتشر می‌کنند. آن‌ها پیش از آنکه کودکشان بتواند تصمیمی بگیرد، هویت مجازی او را هرطور که خودشان بخواهند می‌سازند. اما چنین کاری می‌تواند نتایج ناگواری داشته باشد، چه از نظر امنیتی، چه از نظر اخلاقی.",
+  "content": "آدرین لافرانس، آتلانتیک — بله، تمام آن عکس‌های فیسبوکْ زیبا و جذاب هستند، اما آیا می‌دانید آن‌ها چگونه بر زندگی کودکان تأثیر می‌گذارند؟\n در وب، بچه‌ها، همانند گربه‌ها، همه‌جاهستند.\n اکثر کودکان دوساله در آمریکا -طبق یکی از بررسی‌ها در سال ۲۰۱۰، بیش از نوددرصد آنان- اکنون در فضای مجازی حضور دارند. بیش از هشتاددرصد از کودکان زیر دو سالْ امروز در رسانه‌های اجتماعی نیز حضور دارند.\n بسیاری از کودکانْ نخستین حضور خود در اینترنت را به‌صورت لکه‌های خاکستریِ پراکنده بر روی عکس‌های فراصوت تجربه می‌کنند که حتی پیش از تولد آن‌ها در صفحات فیسبوک قرار داده شده است.\n گاهی اوقات، این کودکان ممکن است پس از پشت‌سرگذاشتن دوران خردسالی دریابند که هویت‌ مجازی آن‌ها، پیشاپیش تا حدود زیادی و به‌طور معمول به‌دست والدین آن‌ها، شکل داده شده است. باتوجه‌به ‌اینکه آنچه در فضای مجازی منتشر می‌شود قابل‌جست‌وجو و قابل‌به‌اشتراک‌گذاری است و ماندگاری بلندمدت دارد، نقش دوگانۀ والد و ناشرْ پرسش‌های بسیاری را دربارۀ حریم خصوصی، رضایت و به‌طور کلی رابطۀ والد با فرزند مطرح می‌سازد.\n درنتیجه، محققان، پزشکان متخصص کودکان و دیگر حامیان حقوق کودک در مراحل آغازین طراحی پویشی در حوزۀ سلامت عمومی هستند تا توجه عموم را به امری جلب کنند که از دیدگاه آنان تعارضی ذاتی بین دو چیز است: «آزادی والدین در انتشار» و «حق کودک برای حفظ حریم خصوصی».\n استیسی اشتاینبرگ، استاد حقوق در لوین کالج دانشگاه فلوریدا و مدیر مرکز کودکان و خانواده در این دانشگاه، معتقد است که «به‌ندرت ممکن است والدین از روی غرض‌ورزی و بدخواهیْ اطلاعات مرتبط با کودکان خود را با دیگران به اشتراک بگذارند، اما آن‌ها ماندگاری و پیامدهای بالقوۀ این اطلاعات در فضای مجازی را مد نظر قرار نمی‌دهند».\n برای مثال، بزرگ‌سالان، به‌طور معمول، در اعلامیه‌های تولد و دیگر پست‌های خود در سایت‌هایی نظیر فیسبوک و اینستاگرام، نام کودک و تاریخ تولد وی را ذکر می‌کنند. این کارْ کودکان را با خطر دزدی هویت و کودک‌ربایی مجازی روبه‌رو می‌سازد، یعنی ممکن است کسی عکس‌های کودکانِ فردی دیگر را بردارد و آن‌ها را به‌عنوان عکس‌های کودک خود به نمایش بگذارد. برخی والدین اطلاعاتی لحظه‌به‌لحظه۱ دربارۀ مکان کودکان خود منتشر می‌کنند که به‌طور بالقوه ایمنی آن‌ها را به خطر می‌اندازد. بزرگ‌سالانی هم هستند که، با نیت خوب، عکس‌های کودکان خود را در انواع مختلفی از موقعیت‌های صمیمانه به‌سادگی در فضای مجازی به اشتراک می‌گذارند.\n اشتاینبرگ در مقالۀ جدید خود با عنوان «اشتراک‌پروری۲؛ حریم خصوصی کودکان در عصر رسانه‌های اجتماعی»۳ که قرار است در نشریۀ اموری لا ژورنال۴ در بهار ۲۰۱۷ منتشر شود، به ماجرای وبلاگ‌نویسی اشاره می‌کند که عکس‌هایی از بچه‌های دوقلوی خود در حال یادگیری چگونگیِ رفتن به دستشویی منتشر می‌کند. اشتاینبرگ می‌نویسد «این وبلاگ‌نویس بعدتر متوجه می‌شود که افراد ناشناس به عکس‌ها دسترسی پیدا کرده، آن‌ها را دانلود کرده، تغییر داده و در وب‌سایتی به اشتراک گذاشته‌اند که، معمولاً، بچه‌بازها۵ از آن بازدید می‌کنند». «این مادر به دیگر والدین هشدار می‌دهد که عکس‌های کودکان خود را در حالت برهنگی در فضای مجازی منتشر نکنند، از امکانات جست‌وجوگر گوگل برای یافتن عکس‌های به‌اشتراک گذاشته‌شده در فضای مجازی استفاده کنند و علاقۀ خود به وبلاگ‌نویسی مادرانه را مورد بازبینی قرار دهند.»\n این زن در مطلبی دربارۀ این رخداد در سال ۲۰۱۳ در وبلاگ خود چنین می‌نویسد: «من مسئول بروز این رخداد هستم» و بدین شیوه به خوانندگان خود هشدار می‌دهد که دربارۀ آنچه در فضای مجازی منتشر می‌کنند، احتیاط به خرج دهند. «من این عکس را گرفتم و آن را به اشتراک گذاشتم. هیچ‌کس به‌جز من نباید سرزنش شود.»\n اما حتی انتشار عکس‌های کودکان در گروهی خصوصی در فیسبوک یا حسابی حفاظت‌شده در اینستاگرام هم بدون خطر نیست. اشتاینبرگ در این مورد به من چنین می‌گوید: «در ارتباط با گروه‌های خصوصی، این احساسِ نادرست وجود دارد که تمام افرادِ گروهْ یکدیگر را می‌شناسند و منافع یکسانی را مدنظر دارند.»\n والدین و پرستاران باید اطمینان حاصل کنند که عکس‌های کودکان را با افرادی به اشتراک می‌گذارند که نه آن‌ها را دانلود می‌کنند، نه در اختیار دیگران قرار می‌دهند و نه به هر شیوۀ دیگری مورد سوءاستفاده قرار می‌دهند. آن‌ها همچنین باید اطمینان حاصل کنند که افرادی که می‌توانند به عکس‌های به‌اشتراک‌‌گذاشته‌شده از کودکان دسترسی داشته باشند، دارای چارچوب‌های خصوصی مستحکمی باشند و همچنین افرادی باشند که بر دسترسی دیگر افراد به حساب‌های رسانه‌های اجتماعی خود نظارت می‌کنند و الی آخر. بسیاری از والدین بر این باورند که چارچوب‌های خصوصی را می‌توان به‌عنوان حوزه‌ای ایمن در نظر گرفت و بنابراین به‌گفتۀ اشتاینبرگ، «آن‌ها در به‌اشتراک‌گذاشتن مطالب با مخاطبان موردگزینش خود، احتیاط اندکی به خرج می‌دهند. اما درواقع حتی این مطالب نیز می‌تواند در دسترس مخاطبان بسیاری قرار گیرد».\n پیامدهای این حجم عظیم از به‌اشتراک‌گذاریْ از مسائل امنیتی بسیار فراتر می‌رود و مشخصه‌های پارادایمی جدید در فرزندپروری را تعیین می‌کند. والدین و پرستاران دیگر صرفاً نگهبان و مراقب کودکان نیستند، بلکه همچنین در بسیاری از موارد به‌طور بالقوه پخش‌کنندگان اطلاعات دربارۀ کودکان خود برای مخاطبان جمعی هستند. این حجم عظیم از به‌اشتراک‌گذاری دارای منافع واضحی برای افراد است، مثل خانواده‌ها و دوستانی که از نظر جغرافیایی دور از هم هستند یا والدینی که به‌منظور کسب مشاوره از دوستان معتمد، جزئیاتی از زندگی کودکان خود را به اشتراک می‌گذارند. اما این مدل جدید همچنین می‌تواند احساس حاکمیت کودک بر چگونگی شکل‌گیری هویت خود را در معرض تهدید قرار دهد.\n برای مثال، یک کارت هدیۀ کریسمس را در نظر بگیرید که دست‌به‌دست در فضای مجازی بین کاربران می‌چرخد، پدیده‌ای موسمی که اکنون به امری عادی تبدیل شده است. سال گذشته، عکسی از خانواده‌ای در ایالت لوئیزیانا مناقشه‌برانگیز شد؛ در این عکس، مادر و دو دختر خانواده بر روی دهان خود نوار چسبانده‌اند، پسربچه‌ای انگشت شست خود را رو به‌ بالا گرفته و پدر خانواده تابلویی را در دستان خود نگه داشته که بر روی آن نوشته شده است: «صلح برای زمین.» منتقدین، در واکنش شدید به این عکس، آن را نشانگر تبعیض جنسیتی دانستند و نکوهش کردند. در واکنش به این واکنش، از این منتقدین با نام «آیۀ یأس‌خوان‌ها»۶ یاد شد. در کنار این، طبق استدلال گروه دوم، مردم حق دارند تبریک‌های فصلی را به هر نحوی که دوست دارند، ابراز نمایند.\n قطع نظر از اینکه شما حامی کدام‌یک از طرفین این مناقشه هستید، این رخداد یکی از خطرات اشتراک‌پروری را به ما نشان می‌دهد: سه کودک در این عکس حضور دارند که هیچ‌یک از آن‌ها نمی‌تواند این ردپای دیجیتالی را، که خانوادۀ آن‌ها برای ایشان بر جای نهاده است، پاک کند. آیا اینْ امری منصفانه در حق کودکان است؟\n والدینْ مدام برای کودکان خود انتخاب‌هایی ارزش‌محور می‌کنند. شاید کودک خردسالی بخواهد از پوشیدن هرگونه لباس در زمین بازی خودداری کند، اما باوجوداین، بزرگ‌سالانِ خانهْ کودک را مجبور می‌کنند تا شلوار و پیراهن بپوشد.\n والدین اغلب به کودکان خود می‌گویند که به چه چیزهایی دربارۀ خداوند باور داشته باشند و از کدام تیم فوتبال طرف‌داری کنند. حتی بر تن خردسالان لباس‌هایی می‌پوشانند که نشانگر طرف‌داری دوآتشه از وابستگی‌های سیاسی است. به‌گفتۀ اشتاینبرگ، هیچ «معیار دقیق و روشنی» وجود ندارد که نشان دهد والدین چه وقت و به‌ چه نحوی محق‌اند که عقاید خویش را از طریق کودکانِ خود ابراز نمایند. نبود چنین معیارهایی، تا حدی توضیح می‌دهد که چرا، از نظر فرهنگی، به‌خصوص در ایالات متحده، به والدین حق بسیاری می‌دهند تا آنچه را درست می‌پندارند انجام دهند. باوجوداین، هنگامی که «تصمیمات هویت‌ساز» برای سال‌ها در فضای مجازی باقی می‌ماند، به‌طور بالقوه خودشکوفایی کودک را با مشکل روبه‌رو می‌کند. منظورْ تصمیماتی است که والدینْ آن‌ها را اتخاذ می‌کنند و سپس به‌نحوی در فضای مجازی منتشر می‌شود که دیگر نظارت آنان را ناممکن می‌سازد.\n جفری شولمن، استاد حقوق دانشگاه جورج‌تاون، در مقاله‌ای در سال ۲۰۱۰ چنین نوشته است: «شاید صرفاً طبیعی باشد که والدین بخواهندکودکْ ارزش‌های آن‌ها را بپذیرد و به اعتقادات آن‌ها باور داشته باشد، اما هنگامی که به کودک برای پذیرش دیگر ارزش‌ها یا باور به دیگر اعتقادات فرصت واقعی داده نمی‌شود، آزادی والدین در ابراز خویشتن به امری مستبدانه بدل می‌شود.»\n اشتاینبرگ نیز در همین راستا چنین می‌نویسد: حامیان حقوق کودکان در حوزه‌های رفتاری و پزشکی اذعان دارند که سعادت کودک به تصورات سنتی از سلامت محدود نمی‌شود. درواقع، کودکانی که با احساس حاکمیت بر حریم خصوصی خود رشد می‌کنند و والدینشان از آن‌ها حمایت کرده و کمتر آنان را کنترل می‌کنند در زندگیْ موفق‌تر هستند. مطالعات نشان می‌دهد که این کودکان، در مقایسه با کودکانی که در دوران کودکی از خودمختاری کمتری برخوردار بوده‌اند، در کل بیشتر احساس سعادت می‌کنند و رضایتمندی بیشتری از زندگی دارند. کودکان، برای آنکه در دوران جوانی و سرانجام بزرگ‌سالی به موفقیت و شکوفایی دست یابند، باید بتوانند هویت خود را شکل دهند و خود به خویشتن فردی و اجتماعی خویش معنا بخشند.\n برخی می‌گویند رسانه‌های اجتماعیْ ما را به جهانی فراسوی حریم خصوصی وارد کرده‌اند که، در آن، تصورات جوانان و انتظارات آنان از حریم خصوصیْ وجود خارجی ندارد. با وجود این ادعا، شواهدی در دست است که نشان می‌دهد نسل دیجیتال هنوز به حریم خصوصی خود در فضای مجازی اهمیت می‌دهد. در یکی از مقالات ارائه‌شده در بیست‌وچهارمین همایش بین‌المللی شبکۀ جهانی اینترنت در سال گذشته، چنین اظهار شده است: «اکنون در فضای مجازی، حتی در بین کودکان، شاهد آن هستیم که رفتار کاربران بیشتر به‌سوی حفظ حریم خصوصی گرایش دارد. اپلیکیشن‌هایی نظیر اسنپ‌چت۷ -که در آن، بر خلاف اغلب ارتباطات دیجیتالی، از ماندگاری اطلاعات جلوگیری می‌شود- در بین نوجوانان و جوانان بسیار پرطرف‌دار هستند، زیرا به کاربران اجازه می‌دهند لحظات صمیمانۀ خود را، به‌دور از اتفاقات ناگوار یا پیامدهای بلندمدت اپلیکیشن‌های متنی ماندگار، به اشتراک بگذارند.»\n حامیان حقوق کودکان بر این باورند که نظارت کودکان بر ردپای دیجیتالیِ خودْ حق اخلاقی و حتی شاید حق قانونی آنان است. اشتاینبرگ اظهار می‌دارد که در آمریکا برای حفظ حقوق اقلیت‌ها می‌توان قوانینی را به تصویب رساند که به قوانین «حق فراموش‌شدن»۸ معروف هستند، نظیر قوانینی که در اتحادیۀ اروپا و آرژانتین به فرد اجازه می‌دهد درخواست کند که اطلاعات شخصی وی از نتایج موتورهای جست‌وجو حذف شود. باوجوداین، حمایت شدید از آزادی مطبوعات در آمریکا تصویب چنین قوانینی را دشوار و درنهایت نامحتمل می‌سازد.\n اشتاینبرگ همچنین از آکادمی پزشکی کودکان آمریکا۹ می‌خواهد بهترین راهکارها را در رابطه با به‌اشتراک‌گذاری اطلاعات در فضای مجازی در اختیار والدین قرار دهد. راهکارهای استاندارد در این زمینه می‌تواند شامل موارد زیر باشد: اعطای «حق وتو»۱۰ به کودکان در رابطه با اطلاعاتی که در فضای مجازی منتشر می‌شود؛ الزام گوگل برای هشدار به کاربر درمورد نام کودکان؛ خواندن، خواندن دقیق و نه صرفاً موافقت با، خط‌مشی حفظ حریم خصوصیِ۱۱ وب‌سایت‌ها قبل از انتشار عکس‌ها در آن‌ها.\n از دیدگاه اشتاینبرگ این امری بسیار مهم است که به کودکان حق داده شود در رابطه با عکس‌ها و نقل‌قول‌ها و همچنین توصیف دستاوردها و چالش‌های خود اظهارنظر نمایند و بگویند: «نه، به‌اشتراک‌گذاشتنِ این مطلب کار درستی نیست.» او می‌نویسد: «کودکان در چهارسالگی، از هویت شخصی خود آگاهی پیدا می‌کنند. آن‌ها در این سن کم، در دوست‌یابی و استدلال و مقایسۀ خود با دیگران توانایی دارند. والدینی که به‌طور مرتب اطلاعات خود را در فضای مجازی به اشتراک می‌گذارند می‌توانند با کودکان خود دربارۀ اینترنت صحبت کنند و باید از آن‌ها بپرسند که آیا مایل‌اند دوستان و خویشاوندان از مطلب به‌اشتراک‌گذاشته‌شده اطلاع یابند.»\n از دیدگاه اشتاینبرگ، کودکان از اینکه «شنیده و درک شوند» سود خواهند برد، اما این امر محتمل به نظر می‌رسد که چنین گفت‌وگوهایی همچنین کودکان را تشویق کند که دربارۀ چگونگی تأثیر به‌اشتراک‌گذاری اطلاعات در فضای مجازی بر زندگی خود به‌طور نقادانه بیندیشند. پیش‌گرفتن این شیوه از تفکر از سنین پایین، کودکان را برای مدیریت رفتارهای خود در فضای مجازی در سنین بالاتر آماده می‌سازد. این شیوه از تفکر دربارۀ انتشار مطالب در فضای مجازی بسیار سنجیده‌تر از آن است که به کودکان بگوییم هرگز هیچ مطلبی را در فضای مجازی به اشتراک نگذارند. اشتاینبرگ، در مقالۀ خود و در طول گفت‌وگوی من با او، پیوسته بر این موضوع تأکید دارد که او قصد ندارد والدین را از انتشار عکس‌ها و مطالب دربارۀ کودکان خود در فضای مجازی بازدارد.\n شاید کسی با انتشار مطالب دربارۀ وضعیت پزشکیِ کودکی در یک وبلاگ، در پی ارائه یا جلب حمایت باشد یا در پی جذب کمک مالی برای پرداخت هزینه‌های درمانی کودک باشد. به‌اشتراک‌گذاشتن عکس‌های کودکان در فیسبوک راهی برای نزدیک‌ساختن خانواده‌هایی است که بسیار دور از یکدیگر زندگی می‌کنند. اشتاینبرگ به من چنین می‌گوید: «من به‌شدت حامی حقوق والدین هستم. به‌اشتراک‌گذاشتن اطلاعاتْ منافع بسیاری به همراه دارد… و دلایل بسیار معتبری نیز برای این کار وجود دارد. ازاین‌رو، این موضوعی بسیار پیچیده است.»\n اما، باوجوداین، منافعِ به‌اشتراک‌گذاشتنِ اطلاعاتْ زیان‌های محتمل آن را بی‌اهمیت نمی‌سازد. اشتاینبرگ به من چنین می‌گوید: «واقعیت آن است که الگوریتم‌های جست‌وجوی گوگل می‌تواند داده‌های به‌اشتراک‌گذاشته‌شده از سوی والدین را در سال‌های آینده آشکار نماید. ما نمی‌دانیم که کودکان ما با افزایش سن، چه اهدافی را مدنظر خواهند داشت.»\n او در ادامه چنین می‌افزاید: «نخستین نسل از کودکانی که در عصر رسانه‌های اجتماعی بزرگ شده‌اند اکنون به سن بلوغ رسیده‌اند و تازه در حال ورود به بزرگ‌سالی و بازار کار هستند. مصلحت ما در آن است که در گفت‌وگوهای خویش، برای یافتن بهترین راهکارهای پیش‌ِ رو، آن‌ها را به‌عنوان حامیان حقوق کودکان به میز گفت‌وگو دعوت نماییم.»\n از دیدگاه اشتاینبرگ، جمع‌بندی نهاییِ بحث در این جمله خلاصه می‌شود: «چیزی را که از به‌اشتراک‌گذاشتن آن با عموم خودداری می‌ورزید، در فضای مجازی به اشتراک نگذارید.»\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آدرین لافرانس نوشته است و در تاریخ ۶ اکتبر ۲۰۱۶ با عنوان «’The Perils of ‘Sharenting»    در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. سایت ترجمان در تاریخ ۲۴ آبان ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «قبل از انتشار عکس فرزندتان در فیسبوک، به آینده‌اش فکر کنید» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب  منتشر کرده است. •• آدرین لافرانس (Adrienne LaFrance) یکی از نویسندگان نشریۀ آتلانتیک است که در حوزۀ تکنولوژی می‌نویسد. او پیش‌ازاین، گزارشگر تحقیقاتی در نشریه‌های هونولولو سیویل بیت، نیمان ژورنالیزم لب و دابلیو.بی‌.یو.آر بوده است.  [۱] real-time [۲] این واژه ترجمۀ Sharenting است که از ترکیب دو واژۀ Sharing و Parenting، به‌ترتیب به‌معنای «به اشتراک‌گذاری» و «فرزند‌پروری» ساخته شده است. این واژه به‌معنای به‌اشتراک‌گذاشتن انبوهی از اطلاعات دربارۀ کودکان از سوی والدین در فضای مجازی است [مترجم]. [۳] Sharenting: Children’s Privacy in the Age of Social Media [۴] Emory Law Journal [۵] pedophiles [۶] killjoys [۷] Snapchat [۸] “right to be forgotten” laws [۹] American Academy of Pediatrics [۱۰] veto power [۱۱] privacy policies\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157713.json b/train/528157713.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..7409ab71357a25b3a8d506d77a6fc3eecbde09f2
--- /dev/null
+++ b/train/528157713.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تنهاترین شهر دنیا کجاست؟",
+  "subtitle": "بسیاری از اهالی توکیو چنان مشتاق داشتنِ رفیق هستند که آن‌ها را اجاره می‌کنند",
+  "introduction": "در منچستر تنهایی یکی از مهمترین مسائل سلامت شهری است. بزرگترین مشکلِ ونکُوری‌ها انزواست. در استرالیا، شهرنشینان نسبت به دو دهه پیش دوستان کمتری دارند. ولی شاید هیچ‌کس به‌اندازۀ کارگری مهاجر در شنژنِ چین منزوی نباشد. با این‌حال کمبود رفاقت فقط گریبان‌گیر این تازه‌مهاجران نیست. بسیاری از اهالی توکیو چنان مشتاق داشتنِ رفیق هستند که آن‌ها را اجاره می‌کنند. آیا واقعاً می‌توان فهمید چه چیزی باعث تنهاییِ هر شهر می‌شود؟",
+  "content": "کریلی مگوئایر گیلیس، گاردین — هنری میلر پس از حدود یک دهه زندگی در پاریس، هنگامی که به نیویورک بازگشت، دربارۀ آن مدت نوشت: «نیویورک سرزندگی زیادی دارد که اگر جلوی خودتان را نگیرید، شما را از بی‌قراری دیوانه می‌کند.» می‌توان انتظار داشت که این رمان‌نویسِ متولد بروکلین از بازگشتش خوش‌حال باشد؛ اما مشکلی وجود داشت.\n «در نیویورک همیشه احساس تنهایی کرده‌ام؛ تنهاییِ حیوانی درون قفس. این باعث پیدایشِ جُرم، سکس، نوشیدنی‌های الکلی و دیوانگی‌های دیگر می‌شود.» مشکل میلر نداشتنِ دوست یا عدم جذابیت نبود؛ او پنج بار ازدواج کرده بود اما خودش را یک بیگانه‌ می‌دید؛ «همیشه و همیشه مردی خنده‌دار و روحی تنها». اینجا شهرِ زادگاهش بود که این تب تنهایی را برایش به ارمغان آورد.\n نیویورک جایی است که بی‌شمار انسان برای جست‌وجوی شهرت، کار، عشق و حتی خودشان به آن می‌روند. آیا می‌توان از سخنان میلر به این نتیجه رسید که این شهر تنهاترین شهر دنیاست یا اینکه ممکن است خودِ این انسان، و نه این مکان، سرچشمۀ نارضایتی میلر باشد؟ اگر اینطور باشد، تنهاترین شهر کجاست؟\n زندگی شهری پرتنش‌تر از زندگی روستایی است؛ اما اینکه تنهاتر است یا نه، موضوع بحث جامعه‌شناسان است. گزارشی از اِیج یو.کی در سال ۲۰۱۶ خاطرنشان کرد که میزان تنهایی در شهرها بیشتر است؛ اما چیزی که این تنهایی را به‌ وجود می‌آورَد، شگفت‌آور است. همان گزارش دریافت که جنسیت و تحصیلات تأثیری در این رابطه ندارند؛ به‌جز کسانی که بالاترین سطح تحصیلات را دارند که معمولاً تنهاترند. درآمد خانواده و نگهداری از حیوانات خانوادگی نیز تأثیر خیلی اندکی دارند.\n انزوا یکی از مشکلات بسیار بزرگ‌ پیشِ روی ساکنان ونکوور است.\n پس چه چیز بر تنهایی تأثیر می‌گذارد و نقش آن در شهر چگونه است؟ اندازۀ خانوار تأثیری معکوس بر احساستان دارد: هرچه خانواده کوچک‌تر باشد، منجر به تنهایی بیشتری می‌شود. همچنین افرادی که صاحب خانه‌ای هستند یا خانه‌ای اجاره می‌کنند، از کسانی که وام مسکن می‌گیرند، تنهاترند. شاید علت این مسئله این باشد که شهرهایی که اجاره‌نشینانِ زیادی دارند، ناپایدارترند و بطور بالقوه تعهد اجتماعی کمتری دارند؛ مانند لندن که پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۲۵، شصت‌درصد از ساکنان آن اجاره‌نشین باشند. شاخص اجاره‌نشینی در نیویورک، لوس‌ آنجلس و سن فرانسیسکو چیزی حدود ۵۵درصد است. غالبِ ساکنان شهرهای آلمان هم اجاره‌نشین هستند؛ علتِ این رویۀ بلندمدت را اجاره‌های کم و سیاست‌های مربوط به خانه‌سازی دانسته‌اند. چنین روندی می‌تواند بر تعهد اهالی محله‌ها تأثیر بگذارد.\n یک چیز قطعی است: درصد کسانی که تنها زندگی می‌کنند، افزایش چشمگیری داشته است. در امریکا، ۲۷درصد از افراد تنها زندگی می‌کنند؛ درحالی‌که این رقم در سال ۱۹۲۰ فقط ۵درصد بود. در نیویورک‌سیتی حدود یک‌سوم افراد تنها زندگی می‌کنند. مشابه این وضعیت در کانادا و حتی به‌طور شدیدتر در اروپا هم وجود دارد. در استکهلم ۵۸‌درصد از افراد تنها زندگی می‌کنند. این رقم بیشترین میزان در اروپا به‌ شمار می‌آید. در بسیاری از شهرها این اوضاع قرار نیست تغییر کند. ادارۀ آمار استرالیا تخمین زده که تا سال ۲۰۲۵ به تعداد کسانی که تنها زندگی می‌کنند، یک‌میلیون‌وسیصدهزار نفر افزوده خواهد شد. این یعنی افزایشی حدوداً شصت‌درصدی که می‌تواند باعث شلوغی شهرهای بزرگ شود و بر دسترسی به مسکن با قیمت مناسب تأثیر بگذارد.\n اما فرضی که در این ارقام پنهان است، این است که زندگیِ یک‌نفره موجب تنهایی می‌شود. اریک کلیننبرگِ جامعه‌شناس و نویسندۀ کتاب تنهاشدن، معتقد است که این دو پدیده را معمولاً به اشتباه همراه یکدیگر می‌دانند. او در سال ۲۰۱۲ می‌نویسد: «درواقع شواهد چندانی وجود ندارد که نشان دهد افزایش زندگیِ یک‌نفره باعث تنهاشدن ما می‌شود.» «پژوهش‌ها نشان می‌دهد که کمیت تعاملات اجتماعی، بهترین پیش‌بینی‌کنندۀ تنهایی نیست؛ بلکه کیفیت آن‌ها مهم است. مهم نیست که ما تنها زندگی می‌کنیم یا نه؛ بلکه مسئله این است که احساس تنهایی می‌کنیم یا نه.»\n سال‌خوردگان جمعیتی هستند که بیش از همه اظهار تنهایی می‌کنند؛ درحالی‌که معمولاً تنها زندگی نمی‌کنند. در استکهلم، ۳۵درصدِ افراد بالای ۷۵ سال، احساس تنهایی می‌کنند؛ درحالی‌که این رقم در بریستول ۱۰ الی ۱۵درصد است. به‌ همین خاطر است که می‌گویند: «بریستول: جایی فوق‌العاده برای پیر شدن.» افراد مسن در شهرها بیشتر در معرض تنهایی هستند؛ به‌خصوص اگر فقیر باشند، مشکلات جسمی و ذهنی داشته باشند یا در مناطق محروم زندگی کنند.\n مطابق با کمپین پایان‌دادن به تنهایی، ۷درصد از افراد مسن در انگلیس تنها هستند؛ درحالی‌که تامس شارف، پژوهشگرِ موضوعِ پیری، دریافت که ۱۶درصد از افراد مسن در مناطق محروم شهرهای انگلیس، «به‌شدت تنها» هستند. منچستر از این لحاظ وضعیتی بدتر از لیورپول و لندن دارد و شاید به همین خاطر باشد که تنهایی در این شهر یکی از مسائل سلامت شهری به حساب می‌آید. در سال ۲۰۰۳، منچستر طرح «تکریم سال‌خوردگان» را ایجاد کرد تا به تنهایی، انزوا و مسائل دیگر بپردازد. به‌یکباره در سایر شهرها طرح‌های مشابهی پیدا شدند که تصدیق می‌کردند، مسئلۀ تنهایی مداماً با مسائل دیگری همراه است؛ همچون تبعیض، مسکن، خدمات درمانی و انزوا میان سالمندان و دیگر شهروندان آسیب‌پذیر.\n شبکه‌های ارتباطیِ کارگران مهاجر در چین می‌تواند انزوا را کاهش دهد؛ اما وضعیت زندگی و کار می‌تواند دشوار باشد.\n اما فقط مسن‌ترها نیستند که از انزوا رنج می‌برند. در استرالیا، شهرنشینان نسبت به دو دهه پیش دوستان کمتری دارند. در امریکا به‌طور نگران‌کننده‌ای از میان هر پنج‌نفر، یک نفر از آن‌ها گفتند که فقط یک دوست صمیمی دارند. یا ونکوورِ ظاهراً ساده و باصفا را در سواحل اقیانوس آرام درنظر بگیرید: جایی که نه‌تنها با قدرت خرید، بلکه با دوستی هم در چالش است؛ ونکوور اخیراً مقامِ گران‌ترین شهر امریکالی شمال را به خودش اختصاص داد.\n اتاق فکر بنیاد ونکوور از رهبران اجتماعات و بنیادهای خیریه خواست بزرگ‌ترین مشکلِ پیشِ روی ونکووری‌ها را شناسایی کنند. پاسخی که آن‌ها دریافت کردند، این بود که این مشکل، بی‌خانمانی یا فقر نیست؛ بلکه انزواست. از میان چهارهزار نفری که از میان بیش از هشتاد نژاد مختلف در این نظر سنجی شرکت کردند، یک‌سوم‌شان گفتند که یافتن دوست برایشان مشکل است. این موضوع را خودم شخصاً هنگامی کشف کردم که زمستانی بارانی و خاکستری را برای کار در ونکوور گذراندم. در آن زمان، آخر هفته‌ها با سگم در استنلی پارک تنها قدم می‌زدم یا به‌تنهایی در کافه‌های شلوغ می‌نشستم. در این شهرِ جوان و متنوع، افراد تازه‌وارد بیشترین مشکل را دارند: از میان کسانی که پنج سال یا کمتر در کانادا بودند، تقریباً نیمی از آن‌ها، یعنی ۴۲درصد، فقط دو دوست صمیمی داشتند.\n اما کمبود رفاقت فقط گریبان‌گیر تازه‌مهاجران نیست. بسیاری از اهالی توکیو چنان مشتاق داشتنِ رفیق هستند که آن‌ها را اجاره می‌کنند. کریس کالین، نویسندۀ امریکایی که مجذوبِ علاقۀ ژاپنی‌ها به درخدمت گرفتنِ صنایعی مانند «کافه‌های آغوش» و «گربۀ اجاره‌ای» شده بود، مدتی را با مرکزی خدماتی‌ گذراند که دوستانِ موقت اجاره می‌دهد. او می‌نویسد: مشتریان متفاوت‌اند؛ بیوه‌ها، افراد تنها و خجالتی و بالأخره «آن نوع افرادی که فقط دوستی می‌خواهند تا زحمت بکشد هفت ساعت بیرون فروشگاه نایک منتظر بماند تا وقتی کفش‌های جدید برای فروش قرار گرفتند، یک جفت برایشان بخرد». بزرگ‌ترین آژانس اجارۀ دوست به نام کلاینت پارتنرز فقط در توکیو هشت شعبه دارد.\n کافه‌های گربه نزد شهرنشینان بسیار محبوب شده‌اند و ایدۀ «عشق به اجاره‌کردن» نیز همین‌طور.\n آنسوی دریای ژاپن۱، مشکل متفاوتی وجود دارد: مهاجرت در ابعاد بزرگ. چینیانِ روستایی وقتی به شهرهای بزرگی مانند شانگهای و پکن می‌روند، به‌طرز شدیدی دچار انزوا می‌شوند. تا سال ۲۰۱۲، ۲۳۰میلیون نفر از روستائیان به شهرها مهاجرت کردند. اکنون بیش از نیمی از جمعیت این کشور در شهرها زندگی می‌کنند؛ درحالی‌که این رقم در سال ۱۹۹۰ یک‌سوم بود. این افراد که «جمعیت شناور» نامیده می‌شوند، ممکن است خودشان را در خانه‌های بی‌کیفیت و شلوغ، تحت‌تبعیض و در خطر مشارکت اجتماعیِ کم بیابند؛ به‌خصوص اگر به‌کرّات نقل مکان کنند.\n پژوهشگران، گزارش‌های چینی‌ها دربارۀ شبکه‌های اجتماعی، پیوندهای محله‌ای و به‌حاشیه‌رانده‌شدگی را بررسی کرده و به این نتیجه رسیدند که مهاجران، ارتباطات اجتماعیِ بیشتری دارند. این شاید به آن‌ها کمک کند با انزوا مقابله کنند؛ اما آن‌ها با تبعیض و در برخی موارد، اوضاع اسف‌بار زندگی روبه‌رو هستند: یکی از شرکت‌های شهرک صنعتی شنژن بیش از دویست‌هزار نفر را در یک خوابگاه اسکان می‌دهد. آنجا جایی است که خودکشی به‌صورت گسترده در حال افزایش است. این گزارش خاطرنشان می‌کند که «محلۀ آن‌ها احتمالاً همان کارخانه باشد». اما مهاجران پکن با هم نزدیکی بیشتری داشتند. به‌بیان‌دیگر آن‌ها بهتر می‌توانند با اجتماعشان ارتباط برقرار کنند. این امر نشان می‌دهد که مهاجران شاید بتوانند ارزش‌های روستایی ضروری را با خود به جنگل تنهای شهر بیاورند.\n اگر زندگی در ابرشهرهای چین گویای یک مسئله باشد، آن مسئله این است که تنهایی معمولاً به‌علت وضعیت زندگی است. این موضوع برای الیویا لینگ تعجبی ندارد. کتاب جدید او با عنوان شهر تنها شرح وقایع و محدودیت‌های پس از جدایی در نیویورک است. لینگ چندی پیش در گفت‌وگو با گلوب اند میل گفت: «مشکل ما با شهرها این است که دورتادورمان مردم‌اند. در شهرها می‌توانیم افرادِ ثروتمندتر و زندگی‌های پرجمعیت‌تر از زندگی خودمان را ببینیم. هم‌زمان، ممکن است احساس کنیم خیلی در معرض دید هستیم چون در شهر چشم‌های زیادی به هر فرد دوخته شده است. به همین خاطر است که تنهاییِ هر شهر، حسی متمایز و مختص به آن شهر دارد.» اما درعین‌حال تنهایی معمولاً مانند هوای بد است و «از زندگی ما می‌گذرد».\n پس آیا مردم در شانگهای یا برلین، تنهاتر از مردم استکهلم یا ونکوور هستند؟ این پرسش را به یکی از پژوهشگران بسیار برجستۀ این حوزه واگذار می‌کنم: جان کاسیوپو از دانشگاه شیکاگو که نویسندۀ کتاب انزوا در همین موضوع است. پژوهش او این ایده را به چالش می‌کشد که زندگی شهری ذاتاً تنهاتر از زندگی روستایی است. او همچنین به گزینش یک شهر موردعلاقه تن نمی‌دهد. کاسیوپو می‌گوید: «سؤال جالبی را مطرح کردید. متأسفانه هیچ داده‌ای نداریم که با استفاده از آن، به این سؤال بپردازیم.» شاید حق با لینگ باشد که تنهاییِ شهری زودگذر است یا شاید هم ما بتوانیم از تلاش هِنری میلر در نیویورک چیزی بیاموزیم. او در سال ۱۹۴۴ وسایل خود را جمع کرد و به منطقۀ آفتابی بیگ‌سور در کالیفرنیا رفت.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌: • این مطلب را کریلی مگوئایر گیلیس نوشته است و در تاریخ ۷ آپریل ۲۰۱۶ با عنوان «What’s the world’s loneliest city» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۵ خرداد ۱۳۹۵ آن را با عنوان «تنهاترین شهر دنیا کجاست؟» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. ••  کریلی مگوئایر گیلیس (Craille Maguire Gillies) نویسندۀ فرهنگی گاردین است. ••• این مقاله در ۷ آوریل ۲۰۱۶ به‌علت اصلاح نام خانوادگی شارف و برخی جزئیات پژوهش او و «طرح تکریم سال‌خوردگان» اصلاح شد. •••• این مطلب با همکاری ترجمان در صفحۀ «اندیشه» شمارۀ ۵۵۵ مجلۀ همشهری جوان منتشر شده است.‬ [۱] دریای ژاپن درواقع دریایی حاشیه‌ای است میانِ مجمع‌الجزایر ژاپن، ساخالین و خشکیِ قارۀ آسیا.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157723.json b/train/528157723.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8d4a2eeed833e82ad836eb727f1321ed5a4b3095
--- /dev/null
+++ b/train/528157723.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تاریخچۀ کاغذدیواری؛ دروغ‌گوی بی‌پروا",
+  "subtitle": "قرن‌ها است که پوشش دیوار به انسان‌ها کمک کرده تا در داخل خانه‌هایشان واقعیت‌هایی جدید خلق کنند",
+  "introduction": "تاریخچۀ کاغذدیواری حکایت دروغ‌گوییِ بیمارگون است. داستان اشکال مختلفی است که دروغ می‌تواند به خود بگیرد. کاغذدیواری به دروغ‌های مصلحتیِ جزئی محکوم شده است؛ دروغ‌هایی مثل تغییر بصریِ تناسب‌های اتاق یا نمایش تخیلات ما روی چهاردیواری خانه. همچنین به فریب آشکار، تظاهر اجتماعی و حتی پاک‌سازی تاریخ متهم شده است. حتی می‌توان گفت کاغذدیواری شیئِ مدرن تمام‌عیاری است: متظاهری بی‌پرده که نشان می‌دهد واقعیت درواقع چقدر ساختگی است.",
+  "content": "جود استوارت، آتلانتیک —  تاریخچۀ کاغذدیواری حکایت دروغ‌گوییِ بیمارگون است. داستان اشکال مختلفی است که دروغ می‌تواند به خود بگیرد. کاغذدیواری به دروغ‌های مصلحتیِ جزئی محکوم شده است؛ دروغ‌هایی مثل تغییر بصریِ تناسب‌های اتاق یا نمایش تخیلات ما روی چهاردیواری خانه. همچنین به فریب آشکار، تظاهر اجتماعی و حتی پاک‌سازی تاریخ متهم شده است. \n بر اساس کتاب ژنویِو برونه با عنوان کتابچۀ کاغذدیواری، خودِ کاغذ را یکی از درباریان چین به‌نام تسای لون در سال ۱۰۵ ق‌م با ترکیبی از پوست درخت توت، الیاف گیاهی، کتان و کنف اختراع کرد. تقریباً بلافاصله پس از اختراع این مادۀ جدید، مردم شروع کردند به نقاشی‌کردن روی آن به‌منظور نمایش روی دیوارها. برخی از اولین نمونه‌های کاغذدیواری صحنه‌هایی از شجره‌نامه‌ها یا خدایان را به تصویر می‌کشیدند یا بهشت طبیعی کاذبی به فضای داخلیِ ساختمان می‌آوردند. \n در قرن پانزدهم کاغذدیواری راهش را با چاپ «دومینو» به اروپا باز کرد. دومینو نام طرح‌هایی بود که با قطعات چوبی ساخته و با دست رنگ‌آمیزی می‌شدند. کتاب تاریخچۀ کاغذدیواری توضیح می‌دهد که نام دومینو احتمالاً ترکیبی بوده از دو واژۀ لاتین: دومینوس که در زبان لاتینِ کلاسیک به‌معنی «خدای پدر» بود و مامینو که در زبان لاتین محاوره‌ای به «مریم باکره» یا به‌طورکلی به مادران اطلاق می‌شد. کاغددیواری‌های دومینو در ابتدا عکس‌های سیاسی یا مذهبی در خود داشتند؛ اما بعدها طرح‌هایی از اشکال هندسی را نیز به نمایش گذاشتند. بخشی از جذابیت طرح‌های هندسی از این واقعیت ناشی می‌شد که گزینه‌ای ارزان‌تر برای تولید پرده‌های منقش به شمار می‌رفت: در ازای پول کمتر، شکاف‌ها را بهتر از پوشش‌های بافتنی پنهان می‌کرد و عایق‌بندی را بهبود می‌بخشید. آن‌ها اغلب، شبیه مواد گران‌ترِ دیگری بودند؛ مانند چرم، پارچۀ زربافت و چوب. کاغذدیواری پارچه‌نما نوعی کاغذدیواری بود که شبیه مخمل ساخته می‌شد. این نوع از کاغذدیواری در اوایل دهۀ ۱۶۰۰ به شهرت و محبوبیتی گسترده رسید. \n جذابیتِ ارزان بودن کاغذدیواری روی دیگری نیز داشت و آن لکۀ ننگی بود که تاکنون از آن رهایی کامل نیافته است. گیل سندرز در کتاب تاریخ مختصر کاغذدیواری می‌نویسد کاغذدیواری «هرگز نتوانسته این لکه را که تقلیدی کم‌ارزش است، کاملاً از خود دور کند.» \n حتی کاربرد کاغذدیواری در این دوره نیز همراه با دروغ و ناراستی بود. در آن دوره کاغذها را به دیوار نمی‌چسباندند؛ بلکه به‌صورت ورقه‌ورقه با پونزهای مسی از دیوار آویزان می‌کردند. این روش تا پاسی از قرن هجدهم دوام داشت. در این حالت، دیوارهای پشت کاغذ، هرچند از دید پنهان می‌شدند، به‌نحوی وسوسه‌انگیز دسترس‌پذیر بودند. \n حاشیه‌های کاغذدیواری باعث افزایش فریب بصری می‌شد. حاشیه‌ها که در ابتدا به‌منظور استتار پونزهای بدمنظر به کار می‌رفتند، در اواخر دهۀ ۱۷۰۰ به‌عنوان روشی برای تغییر تناسب‌های بصری اتاق‌ها اهمیت زیادی پیدا کردند. در اواخر قرن نوزدهم، معمولاً دیوارها را به سه بخش تقسیم می‌کردند: اِزاره۱، حاشیۀ کتیبه۲ و فضای بین این دو بخش. کاغذدیواری در سه قسمت طراحی و چاپ می‌شد تا به دیوارهای ساده، نمای یک معماری واقعی بدهد. الگوهای «ازاره، میانه و کتیبه» معمولاً طرح خود را از کشورهای اسلامی و آسیای شرقی وام می‌گرفتند و به دیوارها حال‌وهوای دنیاییِ کاذب می‌دادند. تا اوایل قرن نوزدهم، کاغذدیواری را پنجره‌ای رو به دنیا می‌دانستند و این تلقی روزبه‌روز فراگیر‌تر می‌شد. با عرضۀ کاغذدیواری درزدار به‌صورت توپ‌های دوازده‌یاردی، تولیدکنندگان توانستند با بهره‌گیری از تکنیک «ترومپ لوی» [فریب بصری] از نقش‌های تکراری و ساده به خلق مناظرِ تمام‌نما روی آورند. غالباً این مناظر تمام‌نما یکی از این سه را تصویر می‌کشیدند: رویدادهای اسطوره‌ای و تاریخی، مثل ویرانی شهر باستانی پُمپئی۳؛ مناظری از سرزمین‌های دوردست، مثل نقش‌ونگارهایی که تصویری تخیلی و فانتزی از چین به نمایش می‌گذاشتند؛ مناظری از مستعمرات فرانسه، مانند سنگال یا کامبوج. کاغذدیواری‌های تمام‌نما با جزئیات خیره‌کننده‌شان ابزار آموزشی جالبی بودند برای توده‌های بی‌سوادی که این کاغذهای گران‌بها را در میخانه‌ها و ساختمان‌های دولتی می‌دیدند. در خانه‌های مجلل، کاغذدیواری‌های تمام‌نما در تصور عمومی، سطح فرهنگ و تحصیلات صاحبان خانه را نشان می‌داد. \n با انقلاب صنعتی موجی از اختراعات و نوآوری‌های گوناگون به راه افتاد. ژان زوبر، تاجر بزرگ فرانسوی، نوآوری‌های بی‌شمارِ جالبی پدید آورد؛ ازجمله: کاغذهای رنگین‌تاب، دستگاه‌های برجسته‌کاری برای تولید کاغذهایی با ظاهر چرمی، دستگاه‌های چاپ خطوط یک‌دست، «آشپزخانۀ رنگِ» سرّی که دستورالعمل‌هایی برای تهیۀ رنگ‌های مصنوعی مثل سبز شواینفورتی۴ و آبی لاجوردی تولید می‌کرد. کاغذهای یک‌دست و بدون درز تقریباً در دهۀ ۱۸۲۰ به میدان آمدند. چاپ با نیروی بخار نیز در دهۀ ۱۸۳۰ پدید آمد. درنهایت رنگ‌های مصنوعی در دهۀ ۱۸۵۰ رایج شدند. همۀ این تحولات بر قابلیت‌های کاغذدیواری برای فریب بصری افزودند. دستگاه‌های جدید آسان‌تر و دقیق‌تر از پیش و با قیمت‌هایی نزولی، صحنه‌هایی با جزئیات دقیق چاپ کردند. \n تا سال ۱۸۵۱، برخی طراحان و منتقدان بر این باور بودند که طراحی کاغذدیواری رو به زوال گذاشته است و به‌عنوان شاهدی برای این وضعیتِ روبه‌افول به کاغذهای زننده‌ای اشاره می‌کردند که در «نمایشگاه بزرگ لندن» عرضه شده بود. بسیاری نیز از گرایش به سمت طرح‌های واقع‌گرایانه‌تر با ظاهری فریبنده، انتقاد می‌کردند. رابرت اِدیس از منتقدانِ این حوزه دربارۀ کاغذدیواری‌های «بی‌صداقت» چنین می‌نویسد:  اگر به آموزش دروغ در متعلقاتتان راضی باشید، شاید به‌ندرت از فریب‌های جزئی در مواردی دیگر شگفت‌زده شوید… واردشدن سایۀ بی‌صداقتی به زندگیِ روزمره تأثیری زیان‌بار روی اعضای کوچک‌ترِ خانه می‌گذارد. این افراد طوری پرورش یافته‌اند که در تظاهر و فریب‌هایی که دائماً جلوی چشمشان است، هیچ اشکالی نمی‌بینند. \n در ادبیات قرن نوزدهم، کاغذدیواری همیشه به‌عنوان نماد فریب وارد صحنه شده است. با نگاه به بسیاری از آثار مکتوبِ این دوره، روشن می‌شود که توصیف طرح یک کاغذدیواری صنعت ادبی فوق‌العاده کارآمدی است. می‌توان با آن مناسب یا نامناسب‌بودن یک شخصیت برای اتاقی خاص یا آگاهی شخصیتِ داستان از طبقۀ اجتماعی را نشان داد. هرگونه نقص در کاغذ می‌تواند اشاره‌ای باشد به شکاف‌های موجود در معنای استعاری. خیره‌شدن به کاغذدیواری از جنب‌وجوش داستان می‌کاهد و درعین‌حال ذهن شخصیت را از محتوا تهی می‌کند؛ درست مثل برخی شخصیت‌های فیلم که نگاهشان به آینه دوخته می‌شود. \n ای. اِی. انتویسل در کتاب تاریخچۀ ادبی کاغذدیواری۵ اشارات مربوط به کاغذدیواری در آثار مکتوب انگلیسی را جمع‌آوری کرده است. این اشارات از سال ۱۵۰۹تا۱۹۶۰، یعنی سال انتشارِ کتاب، منتشر شده‌اند. این کتاب پر است از نمونه‌هایی که نشان می‌دهند ادبیات قرن نوزدهم چگونه از ارزش نمادین کاغذدیواری بهره‌برداری کرده است. برای مثال، به این توصیف برگرفته از رمان بل آمی اثر گی دوموپاسان در سال ۱۸۸۱توجه کنید: «کاغذدیواری خاکستری با دسته‌گل‌های آبی به‌اندازۀ گل‌ها لکه داشت؛ لکه‌هایی دیرینه و مبهم که واکاوی‌شان دشوار بود: بقایای له‌شدۀ حشرات، قطرات روغن، آثار انگشتان چرب‌وچیلی، لکه‌های کف صابونِ به‌جامانده از کاسۀ دستشویی.» \n داستان کوتاه «کاغذدیواری زرد» اثر شارلوت پرکینز گیلمن که در سال ۱۹۸۲ منتشر شد، نمونه‌ای دیگر از داستان‌های نمادین دربارۀ کاغذدیواری است. زنی شوهردار که گفته می‌شود به نوعی بیماری عصبی مبتلا است، برای استراحتِ درمانی به عمارتی در خارج از شهر می‌رود. او در آنجا همیشه به کاغذدیواری اتاق‌خوابش زل می‌زند؛ به «چشمان پوچ و خیرۀ» آن، به «سبک رومیِ تنزل‌یافته» اش، به «امواج بزرگ و پرشیبِ وحشتناک» ش. زن در پایان داستان دیوانه می‌شود و کاغذدیواری را از روی دیوار می‌کند. \n با آغاز قرن بیستم و ظهور کاغذدیواری‌های «بهداشتی»، فایده‌گرایی از زیبایی‌گرایی پیشی گرفت. این نوع کاغذدیواری‌ها دارای سطوح قابل شست‌وشو، پشت چسب‌دار و قالب‌های برجستۀ محکمی بودند. اِی. اس. جی. باتلر در کتاب خود با عنوان ثبت خرابه‌ها۶ (۱۹۴۳) که گزارشی است از خسارات جنگ جهانی دوم، تعریف و تمجید کنایه‌آمیزی از کاغذ «لینکراستا» می‌کند. این کاغذدیواریِ برجسته هنوز هم تولید می‌شود:  یک چیز در کشاکش جزئیات بد و تزیین بی‌کیفیت توجه مرا به خود جلب می‌کند و آن پیروزی لینکراستا است. منظورم پیروزی زیباشناختی نیست؛ بلکه برعکس، پیروزی در معنای نظامی است. فکر نمی‌کنم هیچ ماده‌ای توانسته باشد چنین تاب و تحملی در مقابل انفجار داشته باشد. این پوستۀ ناهموار و چسبنده روی دیوارها و سقف‌ها، به‌تقلید از گچ‌کاری‌های فاخر، بسیاری از ضربات بمب‌ها را خنثی کرده‌اند… این فکر مرا آزار می‌دهد که چیزی که سال‌ها به تمسخر گرفته بودیم، در جنگ هم‌پیمانی ارزشمند بوده است. افسوس که چندان جذاب نیست؛ به‌ویژه وقتی که به‌رنگ شکلاتی رنگ شده باشد. \n در اوایل قرن بیستم، کاغذدیواری علیه سلیقۀ مدرنیستی به دیوارهای ساده و بی‌روح به نزاع برخاست. لوکوربوزیه، ‌ معمار سرشناس سوئیسی‌فرانسوی، از کاغذدیواری بیزار بود. مشهور است که می‌گفت: «لازم است همۀ شهروندان، کاغذدیواریِ خود را با لایۀ ساده‌ای از گچ سفیدکاری جایگزین کند.» البته این نگرش، او را از همکاری در دو مجموعۀ کاغذدیواری در سال‌های ۱۹۳۹ و ۱۹۵۹ باز نداشت. \n بااین‌حال، کاغذدیواری دوام آورد. کاغذهای برجسته دیوارهای ناصاف را هموار کردند. درعین‌حال طرح‌های ساده‌تر به اتاق‌های نشیمنِ محقر کمک می‌کردند تا از لحاظ بصری گسترش پیدا کنند. در دورۀ پس از جنگ، تعویض کاغذدیواریِ خانه مثل مراسم اسباب‌کشی به خانۀ جدید بود. در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ چرخِ طراحی دوباره به‌سمت بیشینه‌گرایی چرخید. دوباره پس از رونقی کوتاه، محبوبیت کاغذدیواری در دهۀ ۱۹۸۰ رو به افول نهاد و پس از آن هرگز نتوانست خود را کاملاً بازیابد. \n اما کاغذدیواری هنوز کاملاً از بین نرفته است. در عصر ما که دوران «حقیقت‌نمایی» و برنامه‌های تلویزیونیِ واقعی۷ است، مرز بین چیزهای واقعی و مصنوعی مبهم و نامشخص است. نوآوری‌های کاغذدیواری نیز با جرئت و جسارت ادامه دارد. مثلاً کاغذدیواری‌های ال. ‌ای‌. دیِ اینگو مورر از یک الگوی مداریِ زشت بهره می‌گیرند که در چراغ‌هایی قابل‌کنترل به‌شکل نقطه‌نقطه و چندوجهی تعبیه می‌شود. کاغذدیواری‌های تابان تولید شرکت فیلیپس ویث کوادرات سافت سلز، صفحاتی آکوستیک برای صداگیری و چراغ‌های تنظیم‌پذیر ال. ‌ای. ‌دی دارند. مثل بسیاری از درغ‌گویان گستاخ، کاغذدیواری‌های ال. ‌ای‌. دی نیز به‌خاطر ماهیتشان متأسف نیستند؛ یعنی ظاهرِ بی‌نهایت ناپایدارشان که واقعیتی ثابت ندارد. \n برخی دیگر از کاغذدیواری‌های امروزی سطوحی لمسی دارند و تعاملی‌اند. تصاویر دیواری قابل جابه‌جاییِ بلیک به مشتریان امکان می‌دهد تا هر وقت که دلشان خواست، طرح کاغذدیواری را بازچینی کنند. شرکت آلمانی آرکیتکتس پیپر می‌تواند دیوارهای شما را با لایه‌هایی بسیار نازک از بتن، مرمر یا سنگ لوح روی کاغذ بپوشاند. ممکن است روزی کاغذدیواری‌های حساس به گرما بتوانند مثلاً پس از روشن‌کردن رادیاتور، به شکوفه بنشینند و روی دیوار گل‌های خزنده برویانند. حتی می‌توان گفت که کاغذدیواری شیئِ مدرن تمام‌عیاری است: متظاهری بی‌پرده که نشان می‌دهد واقعیت در واقع چقدر ساختگی است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را جود استوارت نوشته است و در تاریخ ۱ آپریل ۲۰۱۶ با عنوان «A History of Wallpaper’s Deception» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۸ ارديبهشت ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «تاریخچۀ کاغذدیواری؛ دروغ‌گوی بی‌پروا» و ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است.•• جود استوارت (Jude Stewart) طراح و نویسنده و ساکن شیکاگو است. کتاب الگوها؛ تاریخچۀ نامتعارف نقطه‌های پولکا، طرح‌های راه‌راه، شطرنجی، استتار و الگوهای گرافیکی دیگر (Patternalia: An Unconventional History of Polka Dots, Stripes, Plaid, Camouflage, & Other Graphic Patterns) نوشتۀ او است.••• این مطلب با همکاری ترجمان در صفحۀ «اندیشه» شمارۀ ۵۵۱ مجلۀ همشهری جوان، منتشر شده است.‬\n[۱] از کف اتاق تا ارتفاع تقریبی صندلی.  [۲] نواری افقی در سقف.  [۳] در نزدیکی ناپُل امروزی در ایتالیا.  [۴] شواینفورت نام یکی از شهرهای آلمان است.  [۵] A Literary History of Wallpaper [۶] Recording Ruin [۷] reality TV\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157726.json b/train/528157726.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e6e84df50d8dff5f5264d5fd9289532684837a05
--- /dev/null
+++ b/train/528157726.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بگذار غرق شوند",
+  "subtitle": "سخنرانی نائومی کلاین در همایش ادوارد سعید در لندن، دربارۀ بحران زیست‌محیطی و جنگ بر سر نفت، آب و خاک",
+  "introduction": "توجه به تغییرات آب‌و‌هوایی، دیگر به هیچ‌روی مسئله‌ای برای عاشقان گل و گیاه نیست، بلکه امری است کاملاً ژئوپلیتیک. جنگ‌های اخیر خاورمیانه، بحران آوارگان و خیزشِ امواج نفرت‌انگیز تروریسم، در سراسر جهان، رویِ دیگر سکۀ خشک‌سالی‌ها، جداسازی‌های اقلیمی و دخالت‌های زیست‌محیطی است. اما نکته این است که بدونِ درکی از فرایندِ امپریالیسم و استعمار نمی‌توان جهانِ امروز را فهمید. شاید وقتی داریم غرق می‌شویم، ادوارد سعید دست ما را بگیرد.",
+  "content": "نائومی کلاین، لندن ریویو آو بوکز — ادوارد سعید از آن آدم‌های ‌عشقِ طبیعت نبود. از نسل تاجران، صنعت‌گران و متخصصان بود و یک ‌بار خودش را «نمونه‌ی افراطیِ یک فلسطینیِ شهرنشین» خوانده بود «که رابطه‌اش با زمین اساساً استعاری است». سعید در کتابش، فراتر از واپسین آسمان۱ که تأملاتی است بر عکس‌های ژان مور، درونی‌ترین و خصوصی‌ترین ابعاد حیات فلسطینی‌ را می‌کاود؛ از مهمان‌نوازی تا ورزش‌ و دکوراسیونِ خانه‌ها. خُردترینِ جزئیات، از جای قاب عکس‌ها گرفته تا ژست اعتراض‌آمیز کودکان، سیلابی از بینش‌ها در سعید برمی‌انگیزاند. بااین‌همه وقتی سعید با عکسی از کشاورزان فلسطینی مواجه می‌شود، آن‌همه دقت و ریزبینی ناگهان دود می‌شود و به هوا می‌رود: کشاورزان داشتند گله‌شان را به چرا می‌بردند و روی زمین‌هایشان کار می‌کردند. چه محصولی کشت می‌کردند؟ خاک در چه وضعی بود؟ دسترسی به آب چطور بود؟ هیچ پاسخی به ذهنش نمی‌رسید. سعید اعتراف می‌کند که «من باز هم جماعتی از فقرا را می‌دیدم که رنج می‌کشیدند، دهقانانی که تصادفاً شاد بودند، تصویری لایتغیر و جمعی». سعید اذعان می‌کند که این قبیل مسائل برای او همواره «موهوم و خیالی» بوده‌اند و تا آخر موهوم و خیالی باقی ماندند.\nاگر کشاورزی برای سعید همچون جهانی دیگر بود، پس کسانی که زندگی‌ خود را وقف موضوعاتی مثل آلودگی آب‌وهوا کرده‌اند، برایش همچون ساکنان سیاره‌ای دیگر به نظر می‌رسیده‌اند. سعید یک بار در گفت‌وگو با یکی از همکارانش، راب نیکسن، حمایت از محیط‌زیست را این‌طور توصیف کرده بود: «دل‌خوشی آدم‌های لوسِ عشقِ طبیعت که هدف شایسته‌ای در زندگی‌شان ندارند.»\n اما نادیده‌گرفتن تغییرات زیست‌محیطیِ خاورمیانه برای سعید و اقرانش که غرق در مسئلۀ ژئوپولتیک خاورمیانه‌اند، باید ناممکن باشد. خاورمیانه منطقه‌ای است که به‌شدت در برابر تنش‌های مربوط به آب و گرما، افزایش سطح دریا و بیابان‌زایی آسیب‌پذیر است. مقاله‌ای اخیراً در نیچر کلایمت چنج۲ پیش‌بینی کرده است که احتمالاً بخش‌های عظیمی از خاورمیانه تا پایان قرن حاضر «به سطحی از دما خواهند رسید که برای انسان‌ها تحمل‌ناپذیر است»؛ مگر آنکه میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای را به‌شدت و با سرعت کاهش دهیم. این پیش‌بینی به همان بی‌پردگی و عریانی‌ای است که آب‌وهواشناسان مدعی آن‌اند. بااین‌حال در خاورمیانه هنوز هم معضلات زیست‌محیطی را مسائلی ثانوی یا اهدافی تفننی تلقی می‌کنند. دلیل این مسئله ناآگاهی یا بی‌تفاوتی نیست؛ مسئله فقط داشتنِتأخیر در دریافت اطلاعات است.  تغییرات آب‌وهوایی تهدیدهایی جدی‌اند؛ اما دهشتناک‌ترین تأثیراتشان را در میان‌مدت بروز می‌دهند و همیشه در کوتاه‌مدت تهدیدهایِ بسیار فوری‌تری وجود دارد که باید با آن‌ها دست‌‌وپنجه نرم کرد: اشغال نظامی، حملۀ هوایی، تبعیضِ نظام‌مند، تحریم اقتصادی. هیچ چیز نمی‌تواند با این قبیل تهدیدهای فوری‌فوتی رقابت کند؛ و حتی نباید برای تلاش برای رقابت با آن‌ها اقدامی صورت دهیم.\n این که سعید به محیط‌زیست‌گرایی همچون محوطۀ بازیِ بورژواها نظر می‌کرد، دلایل دیگری نیاز داشت. دولت اسرائیل مدت‌ها پروژۀ ملت‌سازی خود را در زیر رنگ و لعابِ محیط‌زیست‌گرایی پنهان کرده بود. «بازگشت به زمین» یکی از عناصر کلیدی تفکر پیشگامان صیهونیست بود. در چنین اوضاع و احوالی درخت‌ها یکی از سلاح‌های بسیار قویِ ممکن برای اشغال و تصاحب اراضی بودند. بی‌شمار درخت پسته و زیتون از ریشه کنده شدند تا اسکان اسرائیلی‌ها در خانه‌های جدید و ساخت جاده‌های منحصراً اسرائیلی امکان‌پذیر شود. بااین‌حال قضیه به اینجا ختم نمی‌شود. روی این باغ‌های میوه و روستاهای فلسطینی، جنگل‌های کاج و اکالیپتوس کاشتند. شهرت صندوق ملی یهودیان در این دست اقدامات از همه بیشتر بود. صندوق ملی یهودیان که شعارش «سبزکردن بیابان» بود، ادعا می‌کرد از سال 1901 دویست‌وپنجاه‌میلیون درخت در اسرائیل کاشته است؛ آن‌هم درختانی که بسیاری‌شان بومی منطقه نبودند. وقتی که پای تبلیغات در میان بود، صندوق ملی یهودیان خودش را «ان.جی.او»یی زیست‌محیطی مثل بقیۀ «ان.جی.او»‌های زیست‌محیطی جا می‌زد که با جنگل‌ها و مدیریت منابع آبی، پارک‌ها و احیای فضای سبز سروکار دارد؛ اما این «ان.جی.او» از قضا بزرگ‌ترین مالک خصوصی اراضی در دولت اسرائیل نیز هست و اگر بخواهیم از ایرادهای حقوقی مفصل بگذریم، نمی‌توانیم فراموش کنیم که این نهاد هنوز هم که هنوز است، از اجاره‌دادن و فروش زمین به غیریهودیان خودداری می‌کند.\n من در جامعه‌ای یهودی بزرگ شدم که در تمام مناسبت‌های آن، از تولد و عزا گرفته تا روز مادر و برمیتسوا۳، با دبدبه و کبکبه به‌افتخار شخص، از صندوق ملی یهودیان درختی می‌خریدند. تا وقتی به بزرگ‌سالی نرسیدم، نمی‌دانستم که این کاج‌های قدیمی با آن حس خوبشان بی‌آزار نبودند؛ آن‌ها کاغذدیواری‌های‌ِ لازم برای پوشاندن دیوارهای مدرسۀ ابتدایی من در مونترال را فراهم می‌کردند، پس یک مشت درخت نبودند که می‌کاری و بعداً می‌توانی بغلشان کنی. درحقیقت این درخت‌ها یکی از نمادهای بسیار زننده از نظامِ تبعیض دولتیِ اسرائیل‌اند؛ یعنی نظامی که برای تحقق همزیستی مسالمت‌آمیز باید برچیده شود.\n صندوق ملی یهودیان مصداقی‌ است معاصر و افراطی از آنچه «استعمارگری زیست‌محیطی» خوانده می‌شود. این پدیده نه جدید است و نه منحصر به اسرائیل. امریکای شمالی و جنوبی تاریخچه‌ای طولانی و دردناک از تبدیل سرزمین‌های زیبای وحشی به پارک‌های حفاظت‌شده دارند. با نام‌گذاری مناطقْ تحت عنوان پارک‌های حفاظت‌شده، مردم بومی از دسترسی به قلمروهای اجدادی‌شان برای شکار و ماهی‌گیری یا حتی زندگی محروم می‌شدند. این ماجرایی مکرر است.. مصداق معاصر این پدیدهْ آفست کربن۴ است. مردم بومی از برزیل تا اوگاندا دریافته‌اند که تجاوزکارانه‌ترین دست‌اندازی‌ها بر اراضی را سازمان‌های حفاظت از محیط‌زیست صورت می‌دهند. بدون مقدمه‌چینی جنگل‌ها را به آفست کربن تغییر کاربری می‌دهند و بدین طریق جنگل از دسترس ساکنان سنتی‌اش خارج می‌شود. درنتیجه می‌توان گفت که بازارِ آفست کربن به‌تنهایی سطح جدیدی   در«تعدی به حقوق زیست‌محیطی بشر»  ایجاد کرده است؛ محیط‌بانان و مأموران امنیتی پارک‌های حفاظت‌شده، کشاورزان و بومیانی را که تلاش می‌کنند به زمین‌هایشان دسترسی داشته باشند، مورد حملات فیزیکی قرار می‌دهند. اظهارنظر سعید دربارۀ عشقِ طبیعت‌ها را باید در این زمینه تفسیر کرد.\n مسئله به اینجا ختم نمی‌شود. در آخرین سال حیات سعید پروژۀ کذایی «دیوار حائلِ» اسرائیل در دست اجرا بود: تصرف اراضی کرانۀ باختری، اخراج کارگران فلسطینی از سرِ کارشان، کشاورزان از زمین‌هایشان، بیماران از بیمارستان‌ها و جداسازی بی‌رحمانۀ خانواده‌ها از یکدیگر. آدم برای مخالفت با ساخت دیواری که برای بالارفتنش حقوق انسان‌ها فدا می‌شود، دلیل کم نمی‌آورد. بااین‌حال در آن‌زمان معترضان یهودی‌اسرائیلی‌ای که رساترین فریاد‌های اعتراض را داشتند نیز به هیچ‌یک از این دلایل توجهی نکردند. یهودیت ناعوت، وزیر محیط‌زیست اسرائیل در آن ‌زمان، بیشتر نگران گزارشی بود که می‌گفت «حصار حائل برای گیاهان، جانوران، چشم‌انداز منطقه، کریدورهای اکولوژیک۵ و زه‌کشی نهرابه‌ها مضر است». ناعوت در این باره گفت: «من اصلاًوابداً نمی‌خواهم ساخت حصار را متوقف کنم یا به تأخیر بیندازم؛ اما نگران آسیب‌های زیست‌محیطی‌ای هستم که ساخت این حصار ایجاد می‌کند.» عمر برغوثی، فعال فلسطینی، بعدها گفت «وزارتخانۀ ناعوت و مقامات حفاظت از پارک‌های ملی با تلاش‌های پیگیرانۀ بی‌دریغشان، محوطه‌‌ای پر از گل‌های زنبق را با انتقال‌ به مکانی دیگر نجات دادند. اقدام دیگرشان هم این بود که سوراخ‌های بسیار کوچکی برای عبور حیوانات از میان دیوار ایجاد کردند».\n شاید این موضوع بتواند دلیل بدبینی‌های موجود دربارۀ جنبش زیست‌محیطی را نشان‌دهد. مردم موقعی بدبین می‌شوند که می‌بینند با زندگی‌هایشان جوری برخورد می‌کنند که انگار از زندگی گل‌ها و خزندگان بی‌اهمیت‌تر است. میراث فکری گستردۀ سعید علل پنهانی بحران اکولوژیستی جهانی را روشن می‌کند. این میراث چنان عظیم است که به راه‌حل‌هایی اشاره می‌کند که باید اذعان کنیم بسیار فراگیرتر از الگو‌های فعلی مبارزه‌اند: راه‌حل‌هایی که از مردمِ درحال‌رنج توقع ندارند که نگرانی‌هایشان درخصوص جنگ، فقر و نژادپرستیِ نظام‌مند را درز بگیرند و اول از همه «کرۀ زمین را نجات دهند»؛ راه‌حل‌هایی که نشان می‌دهند این بحران‌ها چطور همگی به هم مربوط‌اند و چطور راه‌حل‌هایشان نیز در پیوند با یکدیگرند. خلاصه آنکه شاید سعید وقتی برای عشقِ طبیعت‌ها نداشت؛ اما عشق طبیعت‌ها باید فوراً برای پرداختن به سعید وقتی دست‌وپا کنند؛ نه‌تنها برای سعید، بلکه برای بسیاری از متفکران پسااستعماری و ضدامپریالیسم دیگر. زیرا بدون دانش ضدامپریالیستی و پسااستعماری راهی نداریم که بفهمیم چگونه به این مرحلۀ خطرناک رسیده‌ایم یا راهی برای دستیابی به دگرگونی‌های لازم برای نجات پیدا نخواهیم کرد. آنچه در پی می‌آید، افکاری است نه‌چندان کامل درخصوص آنچه می‌توانیم از خوانش سعید در جهانی روبه‌‌گرمایش بیاموزیم.\n•••\nسعید یکی از نظریه‌پردازان بسیار سخنور و دردمندِ تبعید و غربت‌زدگی بود؛ اما غربت‌زدگی سعید، چنان‌که او همواره بر آن تأکید داشت، برای وطنی بود که آن‌قدر تغییراتِ عمیقی کرده بود که انگار دیگر در واقعیت وجود نداشت. موقعیت او پیچیده بود: با سرسختی از حقِ بازگشت به وطن دفاع می‌کرد؛ اما هرگز ادعا نکرد که وطن سامان گرفته است. آنچه بیش از همه برای او اهمیت داشت، اصل احترام به حقوقِ تمام انسان‌ها به‌نحو برابر و نیاز به عدالتی حیات‌بخش برای آگاهانه‌کردن اقدامات و سیاست‌هایمان بود. چنین نگاهی به جهان عمیقاً به زمانۀ ما مربوط است: زمانۀ فرسایش خطوط ساحلی و ازمیان‌رفتن کشورها بر اثر افزایش سطح آب دریا؛ زمانه‌ای که در آن صخره‌های مرجانیِ رنگارنگی که زینت همۀ فرهنگ‌ها بودند، سفید و بی‌رنگ می‌شوند؛ زمانۀ اقیانوس منجمد شمالی‌ای که آب‌و هوایش ملایم شده. وضعیتِ آرزومندی برای وطنی عمیقاً زیروزبرشده، وطنی که شاید حتی دیگر وجود ندارد، وضعیتی است که دارد به‌سرعت و به‌نحوی تراژیک جهانی می‌شود. در ماه مارس دو مطالعۀ گسترده و بازبینی‌شده هشدار دادند که افزایش سطح آب دریا می‌تواند به‌نحو چشمگیری‌ سریع‌تر از چیزی رخ دهد که پیش‌از‌این تصور می‌شد. یکی از نویسندگان این مطالعات جیمز هنسن بود که شاید مورد‌احترام‌ترین دانشمند آب‌وهواشناس در سرتاسر جهان باشد. هنسن هشدار داد که اگر میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای طبق روند فعلی پیش برود، با پدیدۀ «ازدست‌رفتن تمام شهرهای ساحلی، بیشترِ شهرهای بزرگ جهان و تمام تاریخچه‌شان» مواجه خواهیم شد و این نه پس از هزاران سال، بلکه فقط در عرض یک قرن رخ خواهد داد. اگر درپی تغییرات رادیکال نباشیم، به‌سوی جهانی پیش خواهیم رفت که در آن تمامی مردم جهان در جست‌وجوی وطنی هستند که دیگر وجود ندارد.\n سعید به ما کمک می‌کند چنین وضعی را تخیل کنیم. سعید باعثِ متدوال‌شدنِ لغتِ عربیِ صُمود شد (مقاومت، پایداری). این لغت به‌معنی خودداری ثابت‌قدمانۀ فرد از ترک سرزمینش است؛ آن‌هم صرف‌نظر از تلاش‌های مذبوحانۀ دشمن برای اخراج فرد از سرزمین و حتی وقتی که فرد در محاصرۀ خطراتی پی‌درپی است. صُمود لغتی است که بیش از همه با مکان‌هایی نظیر غزه و الخلیل پیوند دارد؛ اما امروزه می‌توان آن را بر ساکنان سواحل لوئیزیانا نیز اطلاق کرد که خانه‌هایشان را روی پایه‌های چوبی ساخته‌اند تا مجبور نشوند به‌خاطر بالاآمدن سطح آب دریا تخلیه‌شان کنند. همچنین می‌توان صُمود را بر ساکنان جزایر اقیانوس آرام در کشورهایی مثل جزایر مارشال یا فیجی یا تووالو اطلاق کرد که شعارشان این است: «ما غرق نمی‌شویم؛ می‌جنگیم». آن‌ها می‌دانند که افزایش سطح دریا آن‌قدر اجتناب‌ناپذیر است که کشورهایشان احتمالاً هیچ آینده‌ای ندارند. باوجوداین خودشان را مشغول سامان‌دهیِ نقل مکان نکرده‌اند و حتی اگر می‌خواستند چنین کنند و اگر کشورهای امن‌تری هم بودند که تمایل داشتند مرزهایشان را به روی آن‌ها باز کنند، چقدر اگر (!)، نمی‌توانستند چنین کنند؛ چون پناهندگان آب‌وهوایی هنوز در قوانین بین‌المللی به رسمیت شناخته نمی‌شوند. ساکنان این جزایر به‌جای نقل مکان ‌کردن، فعالانه مقاومت می‌کنند: با قایق‌های سنتی مسیر عبور کشتی‌های زغال‌سنگ استرالیایی را سد می‌کنند، با حضور دردسرسازشان مذاکرات جویِ بین‌المللی را برهم‌می‌زنند و خواستار اقدامات اقلیمی بسیار جسورانه‌تری می‌شوند. اگر در توافق پاریس که در ماه آوریل امضا شد، چیزی باشد که ارزش جشن‌گرفتن داشته باشد، البته متأسفانه چیزهای زیادی وجود ندارد، آن چیز این است که توافق پاریس به‌خاطر چنین اقدام اخلاقی‌ای ممکن شد: صُمود اقلیمی.\n این تنها شمّه‌ای از آن‌ چیزی بود که در جهانی روبه‌گرمایش می‌توانیم از سعید بیاموزیم. سعید بی‌شک در مطالعۀ «دیگری‌سازی۶» چهره‌ای بزرگ بود. این موضوع در شرق‌شناسی با این عبارت توصیف شده است: «نادیده‌گرفتن، فروکاستن و محروم‌کردن انسان‌هایی که به فرهنگ، ملت یا منطقۀ جغرافیاییِ‌ دیگری متعلق هستند». وقتی که فرایند دیگری‌سازی با قوتِ تمام به انجام رسید، زمینه برای هر نوع تجاوزی مهیا می‌شود: اخراج خشونت‌آمیز، دزدیِ سرزمین، اشغال، تجاوز و… . تمام نکتۀ دیگرسازی در این است که حقوق و انسانیتِ دیگری نباید با کسانی که وجوه امتیاز و برتری را تعیین می‌کنند، یکسان و برابر باشد؛ اما این‌همه چه ربطی به تغییرات آب‌وهوایی دارد؟ شاید هر نوع ربطی.\n ما تا همین حالا هم جهانمان را به‌طرز فجیعی گرم‌ کرده‌ایم و دولت‌هایمان هنوز از دست‌زدن به اقدامات ضروری برای ایجادِ وقفه در این جریان امتناع می‌کنند. شاید زمانی بود که افراد می‌توانستند ادعای ناآگاهی کنند؛ اما در عرض سه دهۀ گذشته، از زمانی که مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی ایجاد شده است و مذاکرات آب‌وهوایی شروع‌ شده‌اند، امتناع از کاهش میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای با آگاهی کامل از خطرات آن همراه بوده است. بی‌ملاحظگی‌هایی نظیر انتشار گازهای گلخانه‌ای، عملاً بدون وجود نژادپرستیِ سازمان‌یافته، حتی اگر پنهانی باشد، ممکن نیستند. این بی‌ملاحظگی‌ها بدون شرق‌شناسی و بدون تمام لوازم قدرتمند دیگر ممکن نیستند. این لوازم قدرتمند به قدرتمندان مجال می‌دهند زندگی ضعفا را نادیده بگیرند. این لوازم، لوازم رتبه‌بندی ارزش نسبی انسان‌ها، همان لوازمی هستند که تاریخ‌زدایی از ملت‌ها و فرهنگ‌های کهن را ممکن می‌کنند و همان لوازمی هستند که استخراج تمام منابع کربن جهان را مجاز اعلام می‌کنند.\n•••\nسوخت‌های فسیلی یگانه محرک تغییرات آب‌و‌هوایی نیستند. کشاورزیِ صنعتی و جنگل‌زدایی هم در این فرایند دخیل‌اند؛ اما سوخت‌های فسیلی از بقیۀ عوامل مهم‌ترند. مشکل سوخت‌های فسیلی این است که ذاتاً چنان آلوده و سمی‌اند که مردم و زمین را به پای خویش قربانی می‌کنند؛ مردمانی که ریه‌ها و بدن‌هایشان قربانی کار در معادن زغال‌سنگ می‌شود؛ مردمانی که زمین‌های کشاورزی و آب نوشیدنی‌شان قربانی معادن روباز و آلودگی نفتی می‌شود. تازه در دهۀ هفتاد میلادی بود که دانشمندانی که با دولت امریکا همکاری می‌کردند، صراحتاً برخی مناطق خاصِ کشور را «مناطق قربانی‌شدۀ ملی» نامیدند. کمی به جنگل‌های آپالیچیا فکر کنید. این منطقه را برای کشف معادن زغال‌سنگ نابود کردند؛ چون استخراج زغال‌سنگ از طریق به‌اصطلاح «ازمیان‌برداشتن قلۀ کوه‌ها»۷ بسیار ارزان‌تر از حفاری زمین است. برای اینکه قربانی‌کردن کل یک محدودۀ جغرافیایی را توجیه‌کنیم، باید نظریه‌هایی مبتنی بر «دیگری‌سازی» را به کار بگیریم. این نظریه‌ها دربارۀ این است که مردمی که در آن منطقۀ جغرافیایی زندگی می‌کنند، آن‌قدر فقیر و عقب‌مانده‌اند که زندگی و فرهنگشان ارزش محافظت و مراقبت ندارد. خب، اگر شما یک «پشت‌کوهی» هستید، کوه‌‌هایتان چه اهمیتی برای بقیه دارند؟۸ مبدل‌ساختن تمام آن زغال‌سنگ‌ها به الکتریسیته نیازمند سطحی دیگر از دیگری‌سازی است؛ این بار در حق شهرنشین‌هایی که در همسایگی نیروگاه‌ها و پالایشگاه‌ها زندگی می‌کنند. در امریکای شمالی، گروه‌های کثیری از رنگین‌پوستان، سیاه‌پوستان و لاتین‌تبارها به کار گرفته می‌شوند تا بار سمّی ناشی از اعتیاد ما به سوخت‌های فسیلی را بر دوش بکشند و همین سبب شده است که نرخ سرطان‌ها و بیماری‌های مختلف در میان این اقشار به‌نحو چشمگیری افزایش یابد. در واقع، جنبش عدالت آب‌و‌هوایی در مصاف با همین نوع نژادپرستیِ «زیست‌محیطی» متولد شده است.\n مناطقی که قربانیِ سوخت‌های فسیلی شده‌اند، سراسر کرۀ زمین را پوشانده‌اند. دلتای نیجر را در نظر بگیرید که هر سال تانکرِ نفتیِ موسوم به اکسان ‌والدِز با سرریزکردن نفت آن را می‌آلاید، فرایندی که کن سارو ویوا، پیش از آنکه به‌دست دولت نیجریه به قتل برسد، «نسل‌کشی بوم‌شناختی»۹ نامیده بودش. او می‌گفت اعدام رهبران انجمن‌ها «به‌خاطر شرکت نفت و گازِ شِل است». در کانادا، کشور من، تصمیم‌گیری درخصوص حفاریِ ماسه‌های نفتی آلبرتا که منبع سرشار نفت خام است، مستلزم پاره‌کردن موافقت‌نامۀ انگلستان با قبایل اولیۀ ساکن آن منطقه است. بر اساس این موافقت‌نامه، سلطنت انگلستان حق بومیان این سرزمین را برای شکار، ماهیگیری و زندگی بر اساس رسوم قبیلگی‌ در سرزمین آباواجدادی‌شان به رسمیت می‌شناخت. هنگامی که حرمت این منطقه هتک می‌شود، رودخانه‌هایش آلوده می‌شوند، ماهی‌ها و الک‌ها ‌هایش به تومور مبتلا می‌شوند، دیگر چگونه می‌توان از احترام به موافقت‌نامه و حقوق بومیان سخن گفت؟ البته اوضاع از این هم بدتر شده است. فورت‌مک‌موری، شهری در میانۀ این ماسه‌های نفتی که بسیاری از کارگران در آن زندگی کرده و عمدۀ پولشان را در آنجا خرج می‌کنند، بدل به جهنمی سوزان شده است. این منطقه هم بسیار گرم است و هم بسیار خشک و این وضع آب‌وهوایی در ارتباطی مستقیم با حفاری‌های آن منطقه است.\n حتی با چشم‌پوشیدن از چنین رخدادهای دراماتیکی، باز هم آشکار است که استخراجِ منابعْ گونه‌ای خشونت است؛ زیرا این فرایند چنان لطمه‌ای به زمین و آب می‌زند که سبب پایان‌یافتن شیوه‌ای از زندگی و نیز موجب مرگ فرهنگ‌هایی می‌شود که در دل آن زمین‌ها بالیده است. سیاست رسمی دولت کانادا در طول سال‌ها این بوده که ریشه‌های پیوند بومیان با فرهنگشان را پاره کند. دولتْ کودکانِ بومیان را به‌زور از خانواده‌هایشان جدا می‌کند و به مدارس شبانه‌روزی می‌برد. در آنجا سخن‌گفتن به زبان بومی و انجام آیین‌های فرهنگی ممنوع است و البته سوءاستفادۀ فیزیکی و جنسی فراگیر. اخیراً یکی از گزارش‌های حقیقت‌یاب این کار را «نسل‌کشی فرهنگی»۱۰ نامیده است. آسیب‌های روحی ناشی از این جداسازی‌های اجباری از سرزمین، فرهنگ و خانواده، مستقیماً، با ناامیدیِ فراگیری مرتبط است که امروزه‌روز همچون خوره به جان بسیاری از قبایل اولیه افتاده است. فقط در یک مورد، در ماه آوریل، یازده نفر از اعضای قبیلۀ اتاواپیسکت که حدود دوهزار نفر جمعیت دارد، دست به خودکشی زدند. در این میان، شرکت دِبیرز طرح احداث معدن الماسی در قلمروی سنتی بومیان کانادا را کلنگ زده است. این طرح نیز مانند تمام طرح‌های استخراجی، به بومیان امید و فرصت‌های تازه را وعده داد. سیاست‌مداران و کارشناسان می‌پرسند: «چرا مردم اینجا را ول نمی‌کنند؟» اما درواقع بسیاری آنجا را ترک کرده‌اند. این آوارگی تا اندازه‌ای بر سرنوشت هزاران زن بومی در کانادا اثرگذاشته است؛ آن‌ها اغلب در شهرهای بزرگ، یا کشته شده یا گم شده‌اند. «خشونت علیه زمین» پدیده‌ای است که عمدتاً به‌منظور استخراج سوخت‌های فسیلی صورت می‌گیرد. رسانه‌ها به‌ندرت از ارتباط مستقیم خشونت علیه زنان با خشونت علیه زمین سخن می‌گویند؛ اما رابطۀ مستقیمی میان این دو مسئله وجود دارد. هر دولت جدیدی که بر سر کار می‌آید، وعده می‌دهد که دوره‌ای تازه برای احترام به حقوق بومیان آغاز شده است؛ اما چنین وعده‌ای هیچ‌گاه رنگ تحقق به خود نمی‌گیرد. این از آن روست که حقوق بومیان، چنان‌که در اعلامیۀ حقوق بومیان سازمان ملل از آن سخن رفته است، حق امتناع از طرح‌های استخراجی را نیز شامل می‌شود؛ حتی وقتی که این طرح‌ها منجر به رشد اقتصاد ملی می‌شود. اما مشکل همین جاست؛ چون رشد اقتصادیْ دین و آیین ماست. حتی نخست‌وزیر اتو کشیده و مکش مرگ مای جدید کانادا هم متعهد و مصمم است که خطوط نفتی تازه‌ای در این مناطق احداث کند. این در حالی است که انجمن‌های بومیان که نمی‌خواهند سلامت آبشان را به خطر بیندازند یا نقشی در تشدید نوسانات آب‌وهوایی داشته باشند، صراحتاً مخالفت خود را با این تصمیم اعلام کرده‌اند.\n سوخت‌های فسیلی مناطق زیستی را در پای خویش قربانی می‌کنند و همیشۀ خدا کارشان همین بوده است. نمی‌توان سیستمی بر پایۀ قربانی‌کردن مردم و محیط‌زیست بنا کرد؛ مگر اینکه پای روشن‌فکرانی نیز در میان باشد که این فرایند را توجیه کنند و بر استمرار آن پای بفشارند؛ از مانیفست سرنوشت۱۱ تا ترا نولیوس۱۲ و شرق‌شناسی؛ از دهاتی‌های عقب‌مانده تا سرخ‌پوست‌های عقب‌مانده. اغلب می‌شنویم که مقصر اصلیِ تغییرات آب‌وهوایی را «طبیعت انسانی»، حرص و آز ذاتی و کوته‌بینی نوع بشر می‌دانند. گاهی هم به ما می‌گویند که انسان‌ها زمین را در ابعاد جهانی چنان دگرگون کرده‌اند که الان دیگر در عصر آنتروپوسین۱۳ زندگی می‌کنیم؛ عصر انسان‌ها. این شیوه‌های تبیینِ وضعیت فعلی ما معنایی کاملاً مشخص و البته ناگفته دارد: انسان‌ها گونه‌ای واحدند و طبیعت انسانی را می‌توان به خصیصه‌هایی فروکاست که موجد این بحران بوده است. بدین‌ترتیب، نظام‌هایی که برخی انسان‌ها ایجاد کرده‌اند و برخی دیگر سرسختانه در برابرشان مقاومت کرده‌اند، کاملاً رفع اتهام خواهند شد؛ نظام‌هایی همچون سرمایه‌داری، استعمار و مردسالاری. اِسناد این بحران به طبیعت انسانیْ نقش نظام‌های انسانی‌ دیگری را نیز که زندگی ما را به‌شیوه‌ای متفاوت سروسامان می‌دهند، کاملاً از نگاه دور می‌دارد. این نظام‌ها بر این نکته پای می‌فشارند که انسان‌ها باید به فکر هفت نسل پس از خود در آینده باشند؛ انسان‌ها نه‌تنها باید شهروندان خوبی باشند، بلکه باید اسلاف خوبی نیز باشند؛ آنان نباید بیش از آنچه نیاز دارند، مصرف کنند و باید باقی را به زمین بازگردانند تا از چرخۀ تجدید حیات محافظت کنند و به آن جان ببخشند. چنین نظام‌هایی پیش‌ازاین وجود داشته‌اند و هنوز هم وجود دارند؛ اما هر بار که می‌گوییم بحران آب‌وهوا بحرانی است مربوط به «طبیعت انسان» و ما در «عصر انسان» زندگی می‌کنیم، درواقع چنین نظام‌هایی را نیز از یاد می‌بریم. وقتی اَبَرپروژه‌هایی مانند سدهای برق‌آبی روی رودخانۀ گلاکارک در هندوراس ساخته می‌شوند، باور ما به چنین نظام‌هایی به‌شدت تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد. از میان مشکلاتی که پروژۀ اخیر ایجاد کرده است، فقط به یکی اشاره می‌کنم: ترور برتا کاسرس، فردی که مخالف سفت‌وسخت نابودکردن زمین‌ها در این طرح سدسازی بود.\n•••\nبرخی به‌اصرار می‌گویند که اوضاع به این بدی هم نیست که من تصویر می‌کنم. ما می‌توانیم اثراتِ سوءِ فرایند استخراج را از میان ببریم و مجبور نیستیم منابع را به همان شیوۀ متعارَف در دلتای نیجر یا آلبرتا استخراج کنیم؛ مگر اینکه راه‌های ارزان و آسانی برای رسیدن به منابع فسیلی نداشته باشیم. به همین علت است که ما، در وهلۀ اول، شاهد افزایش مداوم استفاده از تکنیک شکست۱۴ و استخراج سوخت از ماسه‌های نفتی هستیم. این سخن نقطۀ شروع دومینویی است برای به‌چالش‌کشیدن پیمان فاوستی آغازگر عصر صنعتی: سخت‌ترین خطرات به دوش دیگران، یعنی حاشیه‌نشین‌هایی از میان هم‌وطن‌های خودمان گذاشته می‌شود. این افراد خواستار چیزی‌اند که روز‌به‌روز امکانش کمتر می‌شود. تکنیک شکست، به‌موازات گسترش فرایند قربانی‌کردن محیط‌زیست، برخی از بخش‌های بسیار تماشایی‌ بریتانیا را تهدید می‌کند و مکان‌هایی را در خود می‌بلعد که روزگاری تصور می‌شد در امن‌وامان است. مسئله فقط این نیست که منظرۀ تپه‌های استخراج نفت زشت است؛ مسئلۀ پیشاروی ما اعتراف به این مطلب است که هیچ راه پاکیزه، غیرسمّی و امنی برای اداره‌کردن اقتصاد نیروگرفته از سوخت‌های فسیلی وجود ندارد. درواقع هیچ‌گاه چنین راهی نبوده است.\n انبوهی از دلایل وجود دارد که نشان می‌دهد هیچ راه صلح‌آمیزی برای چنین مقصودی وجود ندارد. در اینجا با مشکلی ساختاری مواجهیم. سوخت‌های فسیلی، برخلاف صورت‌های تجدیدپذیر انرژی مثل انرژی خورشیدی و بادی، در هر ‌جایی پراکنده نیستند؛ بلکه متمرکز در نقطه‌ای خاص هستند و این مکان‌ها ازقضا این عادت بد را دارند که در کشورهایی باشند غیر از کشورهای ما. این امر مخصوصاً دربارۀ ارزشمندترین و مؤثرترین سوخت‌های فسیلی، یعنی نفت صدق می‌کند. به همین دلیل است که پروژۀ شرق‌شناسی یا همان پروژۀ دیگری‌سازی از مردم عرب و مسلمان، از همان آغاز، شریکِ جرمِ پنهانِ وابستگی ما به نفت بوده است و از همین روی است که از بحرانی که گرفتار آنیم، یعنی بحران آب‌وهوا جدایی‌ناپذیر است. وقتی که به مردمان و ملت‌ها به‌مثابۀ دیگری نگاه می‌کنیم یا چنان‌که سعید در ۱۹۷۰ می‌گوید، به‌عنوان «اجنبی، بدوی و خون‌آشام»، وقتی این ایدۀ احمقانه به ذهنشان می‌رسد که باید در راستای منافعشان کنترل نفتشان را خود به دست بگیرند، برپاکردن جنگ‌ و راه‌انداختن کودتا برای ما خیلی ساده‌تر می‌شود. در سال ۱۹۵۳ بریتانیا با همکاری امریکا دولت منتخب محمد مصدق را سرنگون کرد؛ آن‌هم بعد از آنکه او شرکت نفت ایران‌انگلستان، شرکت بریتیش‌پترولیومِ فعلی، را ملی کرد. در سال ۲۰۰۳، دقیقاً پنجاه سال بعد، بار دیگر امریکا و انگلستان در مسئلۀ حمله و اشغال غیرقانونی عراق، دست به دستِ هم دادند. بازتاب‌های هر کدام از این دخالت‌ها هنوز دنیای ما را به لرزه درمی‌آورند؛ همان‌طور که بازتابِ سوزاندن موفقیت‌آمیز تمام آن نفت‌ها. خاورمیانه اکنون در چنگال خشونتی له شده است که ازیک‌سو درنتیجۀ سوخت‌های فسیلی پدید آمده‌ است و ازسوی‌دیگر محصول تأثیراتی است که سوزاندن آن سوخت‌ها بر جای گذاشته است.\n ایال وایزمن، معمار اسرائیلی، در آخرین کتابش، نزاع خطوط ساحلی۱۵، ایده‌ای خلاقانه در این باره طرح می‌کند که چگونه این نیروها با هم پیوند و اشتراک دارند. او می‌گوید شیوۀ اصلی برای تشخیص مرزهای بیابان‌ در خاورمیانه و شمال افریقا به‌اصطلاح «خط خشکی» است: مناطقی که میانگین باران سالانه در آن‌ها دویست میلی‌متر است؛ یعنی مقداری که درواقع حداقلْ بارشِ لازم برای رشد انبوه دانه‌های غلات است بدون اینکه به آبیاری نیاز داشته باشند. این محدوده‌های هواشناختی ثابت نیستند و به‌دلایل مختلف نوسان پیدا می‌کنند؛ چه تلاش اسرائیلی‌ها برای «سبزکردن بیابان» آن‌ها را در جهتی بالا ببرد و چه خشک‌سالی‌های دوره‌ای که سبب بیابان‌زایی می‌شود، در جهت دیگر پایینشان بیاورد. اکنون و با تغییرات آب‌و‌هوایی، خشک‌سالی‌های شدید می‌توانند، به موازات این نوسانات، تأثیرات گسترده‌ای بر محیط بگذارند. وایتسمان به این نکته اشاره می‌کند که شهر مرزی درعا در سوریه کاملاً به دامن خط خشکی فروافتاده است. بیشترین میزان خشک‌سالی در سوریه در درعا ثبت شده است. این خشک‌سالی‌ در سال‌های منتهی به شروع جنگ داخلی در سوریه، بسیاری از کشاورزان را آواره کرد و خیزش مردم سوریه در سال ۲۰۱۱از شهر درعا آغاز شد. خشک‌سالی یگانه عاملی نبود که آتش جنگ را شعله‌ورتر کرد؛ اما این واقعیت که 1.5میلیون نفر از مردم سوریه در داخل کشور خود به‌خاطر خشک‌سالی آواره شدند، به‌وضوح، نقشی بسیار مهم در این میان داشت. رابطۀ میان آب با بالاگرفتن فشارها و نزاع‌ها الگویی تکرار‌شونده و تقویت‌شده است که در سرتاسر خط خشکی امتداد می‌یابد. شما می‌توانید در سرتاسر این خط مکان‌هایی را ببینید که گرفتار خشک‌سالی، کمبود آب، گرمای سوزان و درگیری‌های نظامی شده‌اند؛ از لیبی و فلسطین تا برخی میدان‌های بسیار خونین جنگ در افغانستان و پاکستان.\n وایتسمان کشف دیگری هم دارد که خودش آن را «تقارن شگفت‌انگیز»۱۶ می‌خواند: وقتی نقشۀ اهداف پهپادهای غربی در منطقه را می‌بینید، متوجه می‌شوید که «بسیاری از مناطق موردحمله، از وزیرستان جنوبی تا شمال یمن، سومالی، مالی، عراق، غزه و لیبی، مستقیماً روی خط خشکی بارش دویست‌میلی‌متری قرار گرفته‌اند یا در حول‌وحوش آن هستند». نقاط قرمزرنگ در نقشۀ زیر برخی مناطق را نشان می‌دهد که مورد حملات متعدد قرار گرفته‌‌اند. به نظر من، این نقشه چشمگیرترین تلاشی است که تاکنون برای به‌تصویرکشیدن منظرۀ وحشیانۀ بحران آب‌وهوا صورت گرفته است. حدود یک دهه قبل در گزارش ارتش امریکا به همۀ این نکات اشاره شده است. بر اساس این گزارش، «خاورمیانه همواره با دو منبع طبیعی پیوند خورده است: نفت، به‌خاطر فزونی آن؛ آب، به‌خاطر کاستی آن». این مطلب کاملاً درست است. اکنون الگوهای کاملاً مشخصی در مقابل چشمان ما پدیدار شده‌اند. ابتدا جت‌های جنگندۀ غربی در پی مناطق فزونی نفت بودند و اکنون پهپادهای غربی، به‌موازات تأثیر فزایندۀ خشک‌سالی بر نزاع‌ها، در حول‌وحوش مناطقی پرواز می‌کنند که با معضل کاستی آب روبه‌رو هستند.\n \n•••\nهمان‌گونه که بمب‌ها در پی نفت هستند، پهپادها نیز در جست‌وجوی خشک‌سالی‌اند و این‌گونه است که داستان قایق‌ها شروع می‌شود. این قایق‌ها پر است از آوارگانی که از خانه‌هایشان می‌گریزند. خانه‌های آنان روی خط خشکی قرار گرفته‌اند و خشک‌سالی و جنگ چیزی از آن باقی نگذاشته است. بدین‌گونه بار دیگر منطق انسانیت‌زدایی۱۷ از «دیگری» به کار می‌افتد تا فروریختن بمب‌ها و حملات پهپادهایی را توجیه کند که اینک مهاجران را هدف رفته‌اند. همچنین نیاز آنان به امنیت را تهدیدی برای ما به شمار می‌آورند و مهاجرت مستأصلانه‌شان را گونه‌ای اشغال نظامی تلقی می‌کنند. تاکتیک‌های به کار گرفته شده در کرانۀ باختری و دیگر مناطق اشغالی حالا راهشان را به شمال امریکا و اروپا باز کرده‌‌اند. دونالد ترامپ علاقه‌مند است برای بنا‌کردن دیوارش در مرز مکزیک به مردم امریکا بگوید: «از اسرائیل بپرسید؛ ساختن دیوار جواب می‌دهد». در شهر کاله در فرانسه کمپ‌هایی ساخته می‌شود، هزاران نفر در مدیترانه غرق می‌شوند و دولت استرالیا هزاران نجات‌یافته از جنگ و حکومت‌های استبدادی را در کمپ‌هایی بازداشت می‌کند که در جزیره‌های دورافتاده‌ای مانند نائورو و مَنس قرار دارند. شرایط در نائورو به‌قدری اسف‌بار است که ماه گذشته یکی از مهاجران ایرانی برای جلب توجه جهانیان به این مسئله خودسوزی کرد. چند روز بعد نیز مهاجر دیگری، زنی 21ساله از سومالی، خودسوزی کرد. مالکوم ترنبول، نخست‌وزیر استرالیا، هشدار داد که استرالیایی‌ها «اشکی ندارند که برای این ماجرا بریزند و مجبورند در راهِ رسیدن به هدف ملی‌شان مصمم و قاطع باشند». دفعۀ بعد که داشتید یکی از مقالات روزنامه‌های مرداک را می‌خواندید، آن وقت نائورو را به خاطر بیاورید؛ مانند مقالۀ پارسال کیت هاپکینز که می‌گوید حالا وقت آن رسیده که «بریتانیا به راه استرالیایی‌ها برود: جنگنده‌ها را تجهیز کند و مهاجران را مجبور کند که به سرزمین‌های خود برگردند و قایق‌ها را بسوزاند». نائورو یکی از جزایر اقیانوس آرام است که در برابر افزایش سطح آب دریاها آسیب‌پذیر است و و این مسئله وجه نمادینی در خود دارد. احتمالاً ساکنان نائورو که حالا شاهد آن‌اند که خانه‌هایشان بدل به زندانی برای دیگران شده است، روزی خود نیز مجبور به مهاجرت خواهند شد. افرادی که قرار است فردا در نتیجۀ تغییرات آب‌وهوایی آواره ‌شوند، امروز نگهبان آوارگان کنونی‌اند.\n باید بفهمیم که آنچه امروز در نائورو روی می‌دهد و آنچه قرار است بر سر نائورو برود، هر دو، بیانگر منطق واحدی هستند. فرهنگی که جان سیاهان و رنگین‌پوستان را به چیزی نمی‌گیرد و مجاز می‌دارد که انسان‌ها در زیر امواج مدفون شوند یا در کمپ‌های آوارگان خودسوزی کنند، مشتاقانه اجازه می‌دهد که کشورهایی که این انسان‌ها در آن‌ها زندگی می‌کنند هم در زیر امواج مدفون شوند یا در گرمای بی‌آبی خشک و لم‌یزرع شوند. وقتی که این اتفاق‌ها رخ می‌دهند، نظریه‌های ناظر به رتبه‌بندی انسان‌ها، یعنی اینکه ما باید در وهلۀ اول مراقب خودمان باشیم، به‌صف می‌شوند تا برای چنین تصمیم‌های سهمگینی دلیل بتراشند. البته ما هم درحال حاضر مشغول این‌قبیل توجیه‌سازی‌ها هستیم، هرچند به‌طور ضمنی. تغییرات آب‌وهوایی درنهایت تهدیدی برای تمام انسان‌ها محسوب می‌شود. بااین‌حال می‌دانیم که در کوتاه‌مدت این تغییرات در درجۀ نخست افراد فقیر را در دامنۀ تغییرات خود می‌گیرند و پیش از همه وضع آن‌ها را وخیم می‌کنند؛ چه این افراد همان‌هایی باشند که در جریان توفان کاترینا در نئواورلئان بر سقف خانه‌هایشان رها شدند و چه یکی از 36میلیون نفری باشند که بر اساس آمار سازمان ملل، در جنوب و شرق افریقا در معرض گرسنگی ناشی از خشک‌سالی هستند.\n•••\nما در وضعیتی اضطراری هستیم، آن‌هم اضطراری مربوط به زمان حال و نه آینده؛ اما متناسب با این اضطرار عمل نمی‌کنیم. توافق پاریس متعهد شد که میزان گرمایش را زیر دو درجۀ سانتی‌گراد نگاه دارد. توافق بر چنین هدفی ورای بی‌ملاحظگی است. وقتی که نتیجۀ توافق پاریس در سال ۲۰۰۹ در کپنهاگ اعلام شد، نمایندگان افریقا آن را «حکم مرگ» خواندند. شعار برخی ملت‌های ساکن جزایر کم‌ارتفاع «۱.۵ درجه برای زنده‌ماندن» بود. در پی فشار ساکنان جزایر اقیانوس آرام در دقایق آخر جمله‌ای به توافق پاریس اضافه شد که می‌گفت کشورها باید در پی «اقداماتی برای محدودکردن افزایش دما تا ۱.۵ درجۀ سانتی‌گراد باشند». این جمله نه‌تنها الزام‌آور نیست، بلکه دروغ است: ما هیچ اقدامی در این راستا نمی‌کنیم. دولت‌هایی که چنین تعهداتی را بر عهده گرفته‌اند، حالا در تقلا هستند برای استفادۀ بیشتر از تکنیک شکست و افزایش بهره‌برداری از ماسه‌های نفتی‌. این اقدامات با هدفِ جلوگیری از افزایش دما تا دودرجه هم ناسازگارند چه رسد به  1.5درجه. تمام این مسائل رخ می‌دهند؛ چون ثروتمند‌ترین افراد در ثروتمندترین کشورهای جهان فکر می‌کنند قرار است تا ابد در امن‌وامان بمانند. این از آن روست که آنان فکر می‌کنند همیشه دیگران‌اند که قرار است در معرض بزرگ‌ترین خطرها قرار بگیرند. فکر می‌کنند تغییرات آب‌وهوایی  دمِ در آن‌ها منتظر می‌مانند و کسی قرار است مراقب آن‌ها باشد که طوری‌‌شان نشود.\n گاهی وقت‌ها رفتارهای نادرستْ هر روز زننده‌تر می‌شوند. ما تصورات خوش‌بینانه‌ای درخصوص آینده داشتیم و بعد ناگاه در دسامبر و ژانویۀ گذشته میزان‌ ‌آب‌های جاری‌ در انگلستان افزایش یافت و شانزده‌هزار خانه غرق شدند. دسامبر گذشته بارانی‌ترین دسامبر ثبت‌شده در رکوردها بود؛ ولی شهرهایی که قربانی سیلاب شدند، فقط با باران دست‌وپنجه نرم نمی‌کردند؛ بلکه مجبور بودند با این واقعیت نیز کنار بیایند که دولتشان‌ علیه مؤسسات عمومی و شوراهای محلی‌ای اعلان جنگ کرده است که در خط مقدم مبارزه علیه سیل بودند. همان‌طور که انتظار می‌رفت، بسیاری از نشریاتِ انگلستان در پی آن بودند که موضوع شکست دولت در مبارزه با سیل را به حاشیه بکشانند. آن‌ها می‌پرسیدند چرا بریتانیا باید این‌همه پول صرف کمک به پناهندگان خارجی کند؛ آن‌هم وقتی که باید از سیل‌زدگان خودش مراقبت کند؟ در دیلی میل خواندیم: «کمک‌های خارجی را ول کنید، پس کمک‌های ملی چه؟» در مقاله‌ای در تلگراف نوشته شد: «چرا مالیات‌دهندگانِ بریتانیایی‌ باید به قربانیان سیل در خارج از کشور پول بدهند، وقتی که این پول همین‌ جا مورد نیاز است؟» من جواب این سؤال را نمی‌دانم؛ اما شاید جوابش این باشد: به این خاطر که بریتانیا مبدع موتور ِبخارِ زغالی است و سابقه‌اش در سوزاندن سوخت‌های فسیلی از هر کشور دیگری روی زمین بیشتر است. از موضوع خارج نشوم. نکته اینجاست که وقوع سیل در انگلستان می‌توانست همان لحظۀ ِموعود برای درک پیوستگی و همسبتگی تمام انسان‌ها با یکدیگر باشد؛ اما چنین نشد. علت این بود که تغییرات آب‌وهوایی فقط به این معنا نیست که جهان گرم‌تر و مرطوب‌تر می‌شود؛ در مدل اقتصادی و سیاسی فعلیِ ما تغییرات آب‌وهوایی به این معنی ا‌‌ست که جهان زننده‌تر و فرومایه‌‌تر می‌شود.\n مهم‌ترین درسی که می‌توان از تمام این حرف‌ها گرفت، این است که راهی برای مواجهه با بحران آب‌وهوایی به‌مثابۀ معضلی صرفاً تکنوکراتیک وجود ندارد. به تغییرات آب‌وهوایی باید در زمینۀ ریاضت اقتصادی و خصوصی‌سازی، استعمارگری و نظامی‌گری و بسیاری از نظام‌های دیگری‌سازی نظر کرد که برای استمرار و بقا محتاج یکدیگرند. نقطۀ پیوند و فصل مشترک میان تمام این نظام‌ها زنندگی و خشونتشان است. باوجوداین هنوز هم مقاومت علیه این نظام‌ها در اغلب موارد تکه‌پاره و ازهم‌گسیخته است. مخالفانِ ریاضت اقتصادی به‌ندرت درخصوص تغییرات آب‌وهوایی حرف می‌زنند. مخالفانِ تغییرات آب وهوایی نیز به‌ندرت درخصوص جنگ یا اشغال حرف می‌زنند. ما، همۀ ما، به‌ندرت ربط و نسبت این دو اسلحه را می‌فهمیم: اسلحه‌ای که در خیابان‌های شهرهای امریکا جان سیاه‌پوستان را می‌گیرد و اسلحه‌ای که در اختیار پلیس است. همچنین نمی‌فهمیم که دو مورد نخست چه ربط و نسبتی دارند با قدرت‌های عظیم‌تری که جان بسیاری از سیاه‌پوستان را در زمین‌های لم‌یزرع و در قایق‌های خطرناک و نامطمئن در گوشه و کنار دنیا می‌گیرند.\n من بر این باورم که غلبه بر این چندپارگی و ازهم‌گسستگی از طریق قدرت‌‌بخشیدن به جریاناتی ممکن است که تلاش می‌کنند معضلات و جنبش‌های پراکندۀ ما را یک جا جمع کنند. تلاش در جهت این یکپارچگی اضطراری‌ترین مسئولیت هر فردی‌ است که دل‌مشغول مسئلۀ عدالت اجتماعی و اقتصادی است. تلاش در جهت یکپارچگیْ یگانه راه موجود برای شکل‌بخشیدن به قدرتی بدیل است. این قدرت باید آنچنان زورمند باشد که بتواند در نبرد علیه قدرت‌هایی پیروز شود که از وضع شدیداً سودآور، ولی عمیقاً غیرقابل دفاعِ موجود حمایت می‌کنند. تغییرات‌ آب‌وهوایی برای بسیاری از بیماری‌های اجتماعی ما، همچون نابرابری، جنگ و نژادپرستی، نقش کاتالیزور را ایفا می‌کنند. اما این تغییرات می‌توانند برای نقیض این بیماری‌ها نیز کاتالیزور باشند؛ یعنی برای نیروهایی که در جهت عدالت اجتماعی و اقتصادی و برضدّ نظامی‌گری عمل می‌کنند. درحقیقت بحرانِ آب‌و هواییْ گونۀ ما را با خطری وجودی مواجه می‌کند. همچنین ضرب‌الاجلِ علم‌بنیادِ انعطاف‌ناپذیر و سختی برای حیات به ما می‌دهد. این بحران ممکن است همان کاتالیزوری باشد که برای یکپارچه‌کردنِ جنبش‌های متعدد و قدرتمند به آن نیاز داریم؛ یعنی جنبش‌هایی که بر مبنای اعتقاد به قدروقیمت ذاتی تمامی انسان‌ها به یکدیگر نزدیک می‌شوند و بر مبنای انکار رویۀ قربانی‌کردن محیط‌زیست، صرف‌نظر از مکان و افرادی که قرار است قربانی شوند، با یکدیگر متحد می‌شوند. ما با بحران‌هایی مواجهیم که با یکدیگر هم‌پوشانی و تداخل دارند و نمی‌توانیم تمام آن‌ها را در آنِ واحد حل کنیم. به همین علت محتاج راه‌حل یکپارچه‌ای هستیم که میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای را به‌طور اساسی کاهش دهد. این راه‌حل باید در حین عملی‌کردن این هدف، مشاغل را تحت کنترل اتحادیه‌ها درآورَد و حجم انبوهی از کالا تولید کند. همچنین عدالت هدفمند را در حق کسانی اجرا کند که بیش از همه مورد سوءاستفاده قرار گرفته‌اند و در زیر یوغ اقتصادی که شیرۀ جان انسان‌ها را می‌مکد، له شده‌اند.\n سعید در سال حملۀ امریکا به عراق جان سپرد. آن‌قدر زنده ماند که ببیند کتا‌بخانه‌ها و موزه‌های عراق را غارت کردند ولی از وزارت‌ نفت این کشور با دل و جان حفاظت کردند. در بحبوبۀ تجاوز و تعدی، ادوارد سعید امید خویش را در جنبش جهانی ضدجنگ و در اَشکال جدید ارتباطات توده‌ها با یکدیگر بازمی‌یافت؛ یعنی ارتباطاتی که از طریق فناوری ممکن شده است. او متوجه «وجود جوامعی آلترناتیو  در سرتاسر جهان شده بود؛ جوامعی که از طریق منابع خبریِ آلترناتیو از وقایع باخبر می‌شوند و با هوشیاری از تمام تکانه  زیست‌محیطی، حقوق بشری و آزادی‌خواهانه‌ای که ما را در این سیارۀ کوچک به هم‌ مربوط می‌کند، مطلع‌اند». در بینش ادوارد سعید حتی برای عشقِ طبیعت‌ها هم جایی هست. وقتی که تازگی‌ها داشتم درخصوص سیل انگلستان تحقیق می‌کردم، کسی این جملات سعید را به یادم آورد. در میان انبوهۀ بلاگرادنی ها و اتهام زنی ها در نوشته‌های مربوط به سیل انگلستان، به پُستی از مردی به‌نام لیام کاکس برخوردم. لیام کاکس از این که رسانه‌ها از فاجعه بهره می‌بردند تا احساسات ضدخارجی را تحریک کنند، دلخور بود و این‌طور نوشته بود:\n «من در هبدنبریج ِیورکشایر زندگی می‌کنم؛ یکی از جاهایی که سیل حسابی ویرانش کرده. اوضاعِ اینجا خرابه. همه چیز رسماً خیس شده. بااین‌حال….. من زنده‌ام. سالمم. خانواده‌ام سالمن. ما با ترس و وحشت زندگی نمی‌کنیم. گلوله‌ای از بالای سر ما رد نمی‌شه. بمبی رو سرمون نمی‌ریزن. من ناچار نیستم خونه‌مو ول کنم و ثروتمند‌ترین کشورهای جهان منو از حقوق اجتماعیم محروم نکردن و شهروندای این کشورها هم آوارِ انتقاد رو روی سر من خراب نکردن.\n تمام ناله و شکایت‌های شما فقط استفراغ بیگانه‌ستیزی‌ خودتونه… تمام ناله‌هاتون دربارۀ اینکه پولِ ما‌ فقط باید صرف نیاز «خودِ ما» بشه تا بتونیم وقت بیشتری رو جلوی آینه تلف کنیم، استفراغ بیگانه‌ستیزیه. از شما درخواست می‌کنم این سؤال خیلی مهم رو از خودتون بپرسید… آیا منْ انسانِ شریف و شایستۀ احترامی هستم؟ تنها انگلستان نیست که خانۀ انسان‌هاست؛ سرتاسر این سیاره خانه است.»\n فکر می‌کنم این حسن ختام بسیار خوبی باشد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا شنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را نائومی کلاین نوشته است و در ژوئن ۲۰۱۶ با عنوان «Let Them Drown» در نشریۀ لندن ریویو آو بوکز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۹ شهریور ۱۳۹۵  این مطلب را با عنوان «بگذار غرق شوند» و با ترجمۀ مژگان جعفری منتشر کرده است. •• نائومی کلاین (Naomi Klein) نویسنده، فعال اجتماعی و مستندساز آمریکایی است که بیش از هرچیز برای نقدهایش دربارۀ جهانی‌شدن شرکتی، بحران زیست‌محیطی و نئولیبرالیسم شناخته می‌شود. کتاب دکترین شوکِ (The Shock Doctrine) او جنجالی عظیم در رسانه‌ها به پا کرد و تحسین فراوان منتقدان را در پی داشت. [۱] After the Last Sky [۲] Nature Climate Change [۳] bar mitzvahs: جشن تکلیف دختران و پسران یهودی را بر میتسوا و یا بت میتسوا می‌نامند. [۴] carbon offset: آفست کربن یا تعدیل کربن به کاهش انتشار دی‌اکسیدکربن یا دیگر گازهای گلخانه‌ایِ ایجادشده گفته می‌شود [۵] منظور از «کریدور اکولوژیک» بخشی از زیست‌بوم است که دو منطقۀ طبیعی که توسط سازه‌های بشری از هم جدا شده‌اند را به هم متصل می‌کند. [۶] othering [۷] mountain top removal MTR: یکی از روش‌های استخراج معدن روباز است [مترجم]. [۸] نویسنده با شباهت میان دو واژۀ hillbilly (دهاتی) و hill (تپه) بازی کرده است. شاید در فارسی واژۀ «از پشت کوه آمده» یا «پشت‌کوهی» موهم این معنا باشد [مترجم]. [۹] ecological genocide [۱۰] cultural genocide [۱۱] Manifest Destiny: اشاره به باوری رایج در سدۀ نوزدهم در امریکا مبنی بر اینکه سرنوشت تازه‌مهاجران این سرزمین این بوده است که در سرتاسر امریکای شمالی پراکنده شوند [مترجم]. [۱۲] Terra Nullius: زمین بی‌صاحب؛ اصطلاحی در حقوق بین‌الملل برای ارجاع به سرزمین‌هایی که هنوز تحت حاکمیت کشوری درنیامده‌اند [مترجم]. [۱۳] Anthropocene: آنتروپوسین عنوانِ پیشنهادی برای عصرِ جدیدی است که آغاز آن از زمانی است که فعالیت‌های بشری اثرگذاری جهانیِ بر اکوسیستم‌ها و ساختار زمین‌شناسیِ را آغاز کردند. [۱۴] Fracking: شکست هیدرولیکی یا فرکینگ یک تکنیک تحریک چاه است که در آن سخره به وسیلهٔ مایع فشرده شده شکسته می‌شود تا گاز طبیعی، نفت خام، و آب‌نمک آزادانه تر جریان یابند. [۱۵] The Conflict Shoreline [۱۶] astounding coincidence [۱۷] dehumanising\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157727.json b/train/528157727.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..9efc13db68d75bd29250484e3754a8f05556d711
--- /dev/null
+++ b/train/528157727.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ابلهان کتاب‌باز",
+  "subtitle": "کتاب همیشه نشانۀ فرهیختگی بوده است، حتی برای کسانی که از کتاب‌خواندن متنفرند",
+  "introduction": "بعضی‌ها از کتاب‌ها نه برای مطالعه بلکه جهت تزئین اتاق ناهارخوری استفاده می‌کنند. برخی دیگر فقط تلاش می‌کنند تمایزشان با خوانندگان سطح پایین را حفظ کنند. کتاب همیشه نشانۀ فرهیختگی بوده است، حتی برای کسانی که از کتاب‌خواندن متنفرند. به همین خاطر است که مردم، در طول تاریخ، سعی کرده‌اند هویتی کتاب‌دوست برای خود کسب نمایند. امروزه با ظهور تکنولوژی دیجیتال، نمایشِ خواندن عوض شده است، اما ابلهان کتاب‌باز هنوز هم در میان ما هستند.",
+  "content": "فرانک فوردی، ایان — شنبه ۱ نوامبر ۲۰۱۴ است. مشغول جست‌وجوی کتاب در کتاب‌فروشی بارنز اند نوبل در خیابان پنجم نیویورک‌سیتی هستم که مجموعه‌ای از کتاب‌ها با ظاهری زیبا نظرم را جلب می‌کند. نزدیک‌تر می‌روم و متوجه می‌شوم که این کتاب‌ها بخشی از چیزی هستند که «مجموعۀ کلاسیک جلدچرمی» نام دارد. یکی از فروشندگان به من اطلاع می‌دهد که این کتاب‌های زیبا در کنار دیگر کتاب‌هایتان باعث می‌شود کتابخانه‌تان زیباتر به‌نظر برسد. پس از این گفت‌وگو، همیشه و همیشه به یاد می‌آورم که کتاب‌ها اهمیت زیادی به‌عنوان نماد فرهیختگی دارند. ما مثلاً در عصری دیجیتالی زندگی می‌کنیم، اما اهمیت نمادین کتاب همچنان دارای ارزش فرهنگیِ خود است. به همین خاطر است که وقتی مصاحبه‌ای تلویزیونی در خانه یا دفترم در دانشگاه انجام می‌دهم، از من می‌خواهند تا جلوی قفسۀ کتابم بایستم و تظاهر کنم که دارم یکی از این کتب را می‌خوانم.\nاز زمان اختراع خط میخی در بین‌النهرین در حدود سال ۳۵۰۰ ق.م و خط هیروگلیف در مصر در حدود ۳۱۵۰ ق.م، خوانندگان جدیِ نوشته‌ها از تحسینی فرهنگی بهره‌مند بوده‌اند. لوح‌های گلی که علامت‌ها و نشانه‌ها بر آن‌ها حک می‌شد، اشیایی ارزشمند یا بعضاً مقدس محسوب می‌شدند. توانایی رمزگشایی و تفسیر این نمادها و نشانه‌ها را دستاوردی فوق‌العاده به حساب می‌آوردند. این‌گونه می‌پنداشتند که هیروگلیفِ مصری دارای قدرت‌های جادوئی است و تا به امروز همچنان بسیاری از خوانندگانْ کتاب را رسانه‌ای برای کسب تجربۀ معنوی به شمار می‌آورند. باتوجه‌به اینکه نوشته دارای چنین اهمیت نمادینی است، نحوۀ خواندن و مطلبی که افراد می‌خوانند عموماً از ویژگی‌های مهم هویتشان محسوب می‌شود. خواندن همیشه شاخصی برای شخصیت بوده است. به همین خاطر است که مردم، در طول تاریخ، منابع فرهنگی و عاطفی زیادی را به کار گرفته‌اند تا هویتی کتاب‌دوست برای خود کسب نمایند.\nدر بین‌النهرینِ باستان، که فقط گروهی انگشت‌شمار از کاتبان می‌توانستند لوح‌های خط میخی را رمزگشایی کنند، مفسرانِ این نشانه‌ها دارای شأن بسیار زیادی بودند. در این نقطه از تاریخ است که یکی از اولین نشانه‌های قدرتِ نمادین و امتیازی را می‌بینیم که خوانندگان از آن بهره می‌برند. کاتبان جاه‌طلب، با محدودکردن دسترسی به دانش جادوییِ خود، جانانه از اقتدار فرهنگی خود به‌عنوان خواننده دفاع می‌کردند.\nدر قرن هفتم ق.م، زمانی که سفر تثنیه از عهد عتیق تحت حمایت شاه‌یوشیا در اورشلیم نوشته شد، جایگاه والایی برای این کتاب تعیین گشت. یوشیا از تومارهایی که «تثنیه‌نویسانِ» او نوشته بودند برای تقویت عهد میان بنی‌اسرائیل و خدا استفاده می‌کرد و، در نوعی راهبرد سیاسی هوشمندانه، میراث و ادعای خود را برای حکومت سرزمین از این راه مشروعیت می‌بخشید.\n\n\n\nدر روزگار روم باستان، که از قرن دوم ق.م آغاز می‌شود، کتاب‌ها از آسمان به زمین نازل می‌شدند و در آنجا به‌عنوان کالاهایی تجملاتی عمل می‌کردند که شأنی فرهنگی به مالکان ثروتمند خود می‌بخشند. سنکا، فیلسوف رومی که در قرن اول می‌زیست، عشق بت‌وار به نمایش آنچنانیِ نوشته‌ها را مورد طعنه قرار می‌دهد و گلایه می‌کند که «بسیاری افراد، بدون داشتن هیچ‌گونه تحصیلاتی، از کتاب‌ها نه برای مطالعه بلکه جهت تزئین اتاق ناهارخوری استفاده می‌کنند». او درمورد تومارجمع‌کن‌های خودنما می‌نویسد: «می‌توانید آثار کامل سخنوران و مورخان را در قفسه‌ها ببینید که تا سقف بالا رفته‌اند، چراکه کتابخانه، همچون حمام، به یکی از تزئینات ضروری در منزل‌های اعیانی تبدیل شده است.»\nدشمنی سنکا با کتاب‌جمع‌کن‌های خودنما احتمالاً متأثر از بیزاری او از «جنونِ» کتاب‌خوانی‌های عمومی بود که ظاهراً امپراتوری اولیۀ روم گرفتار آن بود. این دوره شاهد ظهور رسیتاسیو 1 یعنی کتاب‌خوانی‌هایی ادبی و عمومی بود که نویسندگان و شاعران آن را اجرا کرده و بسیاری از شهروندان ثروتمند آن را فرصتی برای تبلیغ خود به حساب می‌آوردند. سنکا به دیدۀ تحقیر به این اجراهای مبتذلِ غرور ادبی می‌نگریست و در داشتن چنین دیدگاهی تنها نبود. کتاب‌خوانی‌های افراد خودستا و خودبین در رم و دیگر بخش‌های امپراتوری به سوژۀ طنزهای طعنه‌آمیز تبدیل شد. بسیاری از نویسندگان و طنزنویسان برجستۀ رومی، از هوراس (۶۵تا ۸ق.م) و پترونیوس (۲۷تا ۶۶م) گرفته تا پرسیوس (۳۴ تا ۶۲م) و جوونال (۵۵ یا ۶۰ تا ۱۲۷م) این نمایش‌های خودنمایانه از کتاب‌خوانی‌های عمومی را سوژۀ طنز خود قرار دادند.\nبه‌گفتۀ مارکوس والریوس مارشال2، طنز نویس رومی، حتی دست‌شویی‌های عمومی هم از شر کتاب‌خوان‌های عمومی در امان نبود. او در یکی از قطعه‌های طعنه‌آمیز خود می‌نویسد:\nوقتی می‌ایستم برایم می‌خوانی، وقتی می‌نشینم برایم می‌خوانی،\nوقتی می‌دوم برایم می‌خوانی، وقتی به دست‌شویی می‌روم برایم می‌خوانی.\nبه حمام می‌گریزم، در گوشم زمزمه می‌کنی.\nبه استخر می‌روم، نمی‌گذاری شنا کنم.\nشتابان به سراغ شام می‌روم، در مسیر مرا متوقف می‌کنی.\nسر میز غذا می‌رسم، واژگانت حال مرا به هم می‌زند.\nطنزنویسانی که رسیتاسیو را به تمسخر می‌گرفتند درک می‌کردند که شهرت به‌خاطر کتاب‌خوانی فاخرانهْ منبعی مهم از سرمایۀ فرهنگی است. طنز تندی را که آن‌ها برای سوژه‌های خود به کار می‌گرفتند می‌توان نوعی «نظارت ادبی» دانست. وقتی پترونیوس در ساتیریکونِ خودْ ائومولپوس، «خسته‌کننده‌ترین عاشقِ شعرخوانی»، را به تمسخر می‌گیرد، این را نیز می‌توان نوعی نظارت بر ذائقه دانست. بی‌دلیل نیست که هم‌دوره‌های پترونیوس، او را آربیتر الگانسیاروم یعنی قاضی فرهیختگی در دربار نرون، امپراتور روم می‌دانستند.\nپس از سقوط امپراتوری روم در قرن پنجم، اروپایی‌هایی که دارای ثروت مادی بودند اما بهره‌ای از فرهیختگیِ بالادستان اجتماعی و نجیب‌زادۀ خود نداشتند کتابخانه‌های شخصی ایجاد کردند تا شهرتی در فرهیختگی برای خود دست‌وپا کنند. حتی به‌زعم خیلی‌ها، داشتن کتابخانۀ خوب، خودش هدف بود. حدود هزار سال بعد، با آغاز رنسانس و رشد تجارت، مالکیتِ کتابْ گسترش یافت و تمایز فرهنگی‌ای که از راه کتاب‌خوانی به دست می‌آمد، در دسترس افراد بیشتری قرار گرفت. جفری چاسر در شعر «افسانۀ زنان نیکو»3 اثر سال ۱۳۸۰م، با اعلام اینکه کتاب‌ها را «مورد احترام» قرار می‌دهد، نمونه‌ای از این طرز تفکر بود.\nدر قرن چهاردهم و پانزدهم، کتاب‌خوانانِ خودنما و مغرور با اوج قدرت ظهور کردند. مقالۀ فیلوبیبلون 4 (عشق کتاب) اثر ریچارد دو بری را «اولین رسالۀ انگلیسی درمورد لذت ادبیات» می‌دانند. این مقاله در سال ۱۳۴۵ نوشته شد، اما تا ۱۴۷۳ منتشر نشد. اما فیلوبیبلون چیز چندانی از تجربۀ واقعیِ کتاب‌خوانیِ بری نشان نمی‌دهد. او جمع‌کنندۀ سرسخت کتاب‌های کلاسیک بود که علاقه‌اش بیشتر به جمع‌آوری کتاب بود، نه خواندن آن.\nزندگی‌نامه‌نویس او یعنی ویلیام دو چیمبر ادعا کرد که دو بری در تمام اقامتگاه‌های خود در احاطۀ کتاب‌ها بود و «کتاب‌های خیلی زیادی در اتاق خوابش بود، به‌طوری‌که به‌سختی می‌شد ایستاد یا حرکت کرد، بدون اینکه روی آن‌ها پا گذاشت». دو بری احتمالاً پیش‌بینی می‌کرده است که میل حریصانه‌اش به جمع‌آوری کتاب می‌تواند سوژۀ انتقاد و طعنه قرار گیرد، به همین خاطر در پیشگفتار فیلوبیبلون آشکارا از خودش در برابر تهمت افراط دفاع می‌کند و اعلام می‌دارد که «عشق جذبه‌ای» او به کتاب‌ها باعث شد تا او «تمام افکار دیگر چیزهای دنیوی» را کنار بگذارد. هدفِ نوشتنِ فیلوبیبلون این بود که نیتش را به آیندگان بفهماند و «برای همیشه جلوی زبان یاوه‌گوی شایعه‌پردازان را بگیرد». او امید داشت که شرح اشتیاقش «عشقی را که برای کتاب‌ها داشته است، از اتهام افراط مبرا کند».\nاما سباستین برانت، کلام‌شناس اومانیست آلمانی، هرگز پیام دو بری را نگرفت. او در اثر کشتی ابلهان5، ۱۱۲ نوع مختلف ابله را نشان می‌دهد. اولین کسی که سوار بر کشتی می‌شود «ابله کتاب‌باز» 6 است که کتاب‌ها را برای خودنمایی، جمع می‌کند و می‌خواند. برانت از زبان این نوع ابله می‌گوید:\nدر این کشتی من شمارۀ یکم\nبه‌دلایلی که از قبل مشخص است.\nبله، می‌بینید که من اولین نفرم،\nچون کتابخانه‌ام را دوست دارم.\nکتاب‌های باشکوهی که دارم تمامی ندارند،\nاما کمتر کتابی از آن‌ها را می‌توانم بفهمم.\nمن کتاب‌های تمام اعصار را گرامی می‌دارم\nو مگس‌ها را از صفحاتشان دور می‌کنم.\nوقتی سخن از هنر و علم شود،\nمن می‌گویم که در خانه شادتر از هرجا هستم.\nمن هیچ‌گاه شادتر از زمانی نیستم\nکه کتاب‌هایم در کنارم هستند.\nطنز برانت فروش زیادی داشت و فوراً از آلمانی به لاتین، فرانسه و انگلیسی ترجمه شد. اما نمی‌شد جلوی کتاب‌بازها، چه ابله و چه غیرابله، را گرفت. در قرن شانزدهم، آرمانی‌سازی سکولارِ «عشق کتاب‌خوانی» کاملاً نهادینه شده بود. کتاب‌خوانی را رسانه‌ای برای خودیابی و کسب بینش معنوی درمورد راه‌ورسم دنیا به حساب می‌آوردند.\nبار نمادینِ کتاب‌خوانی شاید بزرگ‌تر از خودِ عمل کتاب‌خوانی بود. افراد در پی این بودند که تعهد خود را به کتاب‌ها از طریق پرتره‌های نقاشی‌شده‌شان ثبت نمایند: درحالی‌که غرق در کتاب‌خوانی هستند. نقاشی‌های افرادی که کتاب می‌خوانند و پرترۀ افرادی که کتابی را به آغوش گرفته‌اند در هنر دورۀ رنسانس بسیار مرسوم شد. لورا امتاور در درگیری با واژگان؛ فرهنگ کتاب‌خوانی در قرون وسطی 7 می‌نویسد که دست‌نوشته‌های این دوره «لبریز از تصاویر کتاب‌ها و البته همچنین افرادی که کتاب می‌خوانند» هستند.\nدر طی قرن‌های بعد، هنرمندان پرتره، که مسحور ویژگی‌های معنوی و فکری کتاب بودند، همچنان آن را به‌عنوان صنعتی هنری به کار گرفتند. نقاشی‌های شاعر اومانیست، دانته، بلااستثنا او را در حال کتاب‌خواندن نشان می‌دهند. نقاشی قرن شانزدهمی آنیولو برونزینو، به‌نام «پرترۀ تمثیلی دانته»، این شاعر را نشان می‌دهد که نسخه‌ای بسیار بزرگ از کتاب «بهشت» از کمدی الهی را در دست دارد. این پرتره، همان‌قدر که به دانته مربوط است، درمورد کتاب نیز هست. مشاهدۀ کتاب‌خوانی دانتهْ جایگاه والای معنوی و فرهنگی این مرد را به بیننده یادآوری می‌کند.\n\n\n\nبا گسترش سوادِ خواندن در میان عوام در قرن هجدهم، روشن‌فکران تمام تلاش خود را کردند که، با تأکید بر تمایز میان خود و خوانندگان سطح پایین، جایگاه برتر خود را حفظ نمایند. در آن زمان، منتقدان ادبی جای طنزنویسان رومی را گرفته بودند و خوانندگان فرهیخته را «ادیب» و رقیبان اخلاقی‌شان را «نافرهیخته» می‌خواندند.\nادیت وارتونِ رمان‌نویس در مقالۀ «عیب کتاب‌خوانی» 8  (۱۹۰۳) اصرار دارد که «خواندنْ فی‌نفسه فضیلت نیست، بلکه خوب و درست خواندنْ هنر است، هنری که فقط خواننده‌ای مادرزادی می‌تواند به آن دست یابد». وارتون می‌نویسد که «خوانندۀ مکانیکی» فاقد «استعداد ذاتی» و «موهبت کتاب‌خوانی» است و هرگز نمی‌تواند به این هنر دست یابد.\nدر قرن بیستم، کتاب‌خوانی تا جایگاه نوعی هنر ترفیع یافته بود، به‌طوری‌که روشن‌فکرانْ حدومرز خود را با عوام مشخص می‌کردند. در یک سوی مرز، خوانندۀ اصطلاحاً متظاهر بود و در سوی دیگر، نخبگان. حتی ویرجینیا وولفِ رمان‌نویس هم وارد عرصه شد. او در مقالۀ «خوانندۀ عام» 9، خوانندۀ معمولی را کسی تعریف می‌کند که دارای «تحصیلات پایین‌تری» از منتقدان است، فردی که «طبیعت به او موهبتی» چنان «دست‌ودل‌بازانه» مانند همتایان فرهیخته‌اش نداده است. به‌گفتۀ وولف، خوانندۀ عام «عجول، غیردقیق و سطحی» است و البته «نقص‌های او به‌عنوان منتقد چنان بدیهی هستند که نیازی به ذکر ندارد». این نظر نهادینه شد: خوانندگان تا به امروز هم طبقه‌بندی شده و مورد قضاوت قرار می‌گیرند. آلن جاکوبز، منتقد ادبی، در کتاب لذت‌های کتاب‌خوانی (۲۰۱۱) تمایزی جسورانه قائل می‌شود میان خوانندگانی که لاف خواندن می‌زنند و «افراد فروتنی که می‌خوانند».\nدرواقع این عمل چنان ارجی یافته است که کتاب‌خواندن برای کودکانْ حداقل نشانۀ صلاحیت پدر و مادری و در بهترین حالتْ نشانۀ برتریِ اخلاقی و فرهنگی است. مادر یا پدری که در فضایی عمومی برای بچه کتاب می‌خواند چیزی را به دنیا اعلام می‌کند. این فعالیت چنان والامقامانه است که مادران و پدرانْ وقت و منابع قابل‌توجهی را صرف این می‌کنند که کودکان را ترغیب کنند که کتاب‌ها را در آغوش بگیرند. چیز غیرمرسومی نیست که کودکی را ببینیم که کمربندبسته روی صندلی کودکان در ماشین نشسته و به کتابی کوچک نگاه می‌کند.\nپس از مدتی نه‌چندان طولانی، همین کودکانِ قرن بیست‌ویکمی ممکن است عادت خودنمایانۀ کتاب‌خواندن نمایشی در جمع را کنار گذاشته و، به‌جای آن، مرتباً به گوشی هوشمندِ خود خیره شوند. اگر سنکا یا مارشال امروز زنده بودند، احتمالاً قطعه‌های طعنه‌آمیزی درمورد خواندن پیام‌های متنی یا پیام‌نویسی در ملاءعام می‌نوشتند. خواندنِ دیجیتال، همچون خواندن طومارهای باستانی، بیانیه‌ای مهم درمورد کیستی ماست. همچون خوانندگان همگانی روم در دوران مارشال، خوانندگانِ مشتاقِ پیام‌های متنی و دیگر انواع رسانه‌های اجتماعی ظاهراً همه‌جا هستند. در هر دو مورد، اجراکنندگانِ عملِ خواندنْ بی‌وقفه به‌دنبال ساختن خودانگاره‌شان هستند، اما هویتی که می‌خواهند برقرار کنند بسیار متفاوت است. جوانانی که در کافه‌ای می‌نشینند و گوشی‌شان را برای پیام‌های متنی نگاه می‌کنند، نمی‌خواهند چیزی درمورد فرهیختگی ادبی‌شان بگویند، بلکه می‌خواهند بگویند که در ارتباط هستند و، مهم‌تر از آن، توجهشان دائماً موردنیاز است.\nبا ظهور تکنولوژی دیجیتال، نمایشِ خواندن عوض شده است. مغایرت میانِ زنی که در پرتره‌ای قرن هجدهمی غرق کتاب‌خواندن است با نوجوانی که خودآگاهانه به گوشی هوشمند خود خیره شده نشان می‌دهد که افراد چگونه، به‌روش‌های مختلف، هویت خود را از طریق عمل خواندن بنا می‌کنند. امروزه مصرف‌کنندۀ آن‌چنانیِ متون دیجیتالْ برای تأیید فرهنگی با خوانندۀ کتاب‌های کاغذی رقابت می‌کند، اما کدام نمایشِ خواندن را باید بیشتر ارج نهاد؟\nاز نظر کسانی که می‌خواهند خِرد خود را به جهان اعلام کنند پاسخ آشکار است: متون دیجیتال شاخص تمایز فرهنگی نیستند. شاید به همین علت است که، باوجود استفاده گسترده از تبلت، فروشِ کتاب‌های کاغذی اخیراً افزایش یافته است. تبلت‌ها، برخلاف کتاب، رسانه‌ای برای نمایش ذائقه و فرهیختگی فراهم نمی‌کنند. به همین خاطر است که طراحان دکورِ داخلی برای ایجاد حس وقار و فرهیختگی در اتاق از قفسه‌های کتاب استفاده می‌کنند. کسب‌وکارهایی هستند که، با عرضۀ کتابخانه‌های آماده به مشتریانی که علاقه به داشتنِ ظاهری خوش‌ذائقه دارند، فعالعانه ظاهر فرهیخته‌مآبانه را ترویج می‌دهند. شرکتی آنلاین به‌نام «بوکز بای دِ فیت» 10اینگونه تبلیغ می‌کند: «کتابخانه‌ای را ترتیب می‌دهیم که متناسب با شخصیت و فضایتان باشد» و نوید می‌دهد که کتاب‌هایی «براساس رنگ، جلدبندی، موضوع، اندازه، بلندی و موارد دیگر عرضه می‌کنیم که مجموعه‌ای با ظاهری فوق‌العاده به وجود می‌آورد». کسب‌وکار آنلاینی که با فروش کتابخانه‌های درخواستی شکوفا می‌شود نشانۀ این است که حتی در عصر دیجیتال هم قفسۀ کتاب نماد فرهنگ والاست.\nابلهان کتاب‌باز هنوز هم در میان ما هستند، اما خوشبختانه بسیاری از خوانندگان صرفاً علاقه‌ای به خودنمایی ندارند. آن‌ها هنوز هم غرق در نوشته شده و واقعاً عاشق داستان‌هایی می‌شوند که می‌خوانند. صرف‌نظر از رسانه، چیزی که اهمیت دارد همین اشتیاق انسان برای عزیمت در این سفر است. نه نمایش و نه دیدگان‌اند که اهمیت دارند؛ چیزی که مهم است، تجربۀ سفر به ناشناخته‌هاست.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را فرانک فوردی نوشته است و در تاریخ ۲۰ اکتبر ۲۰۱۶ با عنوان «Bookish fools» در وب‌‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۵ آبان ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «ابلهان کتاب‌باز» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. همچنین این مطلب در دومین فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        فرانک فورِدی(Frank Furedi)، جامعه‌شناس و مفسر اجتماعی است. او استاد بازنشسته جامعه‌شناسی در دانشگاه کنت در کانتربری و نویسندۀ هفده کتاب است؛ آخرین کتاب او  قدرت کتاب‌خوانی: از سقراط تا توییتر (۲۰۱۵) است که انتشارات ترجمان علوم انسانی آن را ترجمه و منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        recitatio\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Marcus Valerius Martial\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        The Legend of Good Women\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Philobiblon\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Ship of Fools\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Bookish Fool\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Engaging Words: The Culture of Reading in the Middle Ages\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        The Vice of Reading\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        The Common Reader\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                         Books by the Foot\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157730.json b/train/528157730.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..7d788b62dcc7c462cc5d9f0dd875620befc53442
--- /dev/null
+++ b/train/528157730.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "از کجا بدانیم آدم نفهمی هستیم یا نه؟",
+  "subtitle": "اگر فکر می‌کنید تمام اطرافیانتان تحمل‌ناپذیرند، احتمالاً مشکل از خودتان است",
+  "introduction": "آیا دور و برتان پر است از آدم‌های احمق و بی‌هویت؟ آدم‌های بدسلیقه‌ای که امیال احمقانه دارند؟ آدم‌های حوصله‌سربری که لیاقت توجه شما را ندارند؟ آدم‌هایی که می‌توان به‌راحتی آن‌ها را شناخت؟ آدم‌های چاپلوس، متکبر، گنده‌دماغ، وحشی، کله‌پوک و بیشعورهای ازخودراضی و، از همه مهم‌تر، آدم‌های نفهم؟ اگر بیشتر مواقع جهان را این شکلی می‌بینید، خبرهای بدی برایتان دارم. شما احتمالاً نفهم هستید. جهان در نظر بیشتر مردم این شکلی نیست، و جهان واقعاً هم این‌طور نیست.",
+  "content": "اریک شویتسگِبِل، نوتیلوس — می‌خواهم در مورد کاری با شما صحبت کنم که احتمالاً امروز صبح انجام نداده‌اید: در آینه نگاه کنید و از خود بپرسید من آدم نفهمی۱ هستم؟\n این سؤال به نظر معقول و موجه است. احتمالاً نفهم‌های اصیل و نابی در جهان وجود دارند و احتمالاً بسیاری از آن‌ها خود را از لحاظ اخلاقی بسیار بالا یا حداقل متوسط می‌دانند. آن‌ها از نظر خودشان نفهم نیستند، زیرا خودشناسیِ نفهم‌ها امری دشوار و سخت‌یاب است.\n سمین وزیر روان‌شناسِ پردیس دیویس در دانشگاه کالیفرنیاست. او معتقد است ما تمایل داریم شناختی خوب از خصلت‌های شخصیتی خود داشته باشیم، حال‌آنکه آن خصلت‌ها هم از لحاظ ارزشی خنثی هستند (خنثی به این معنی که داشتن آن‌ها نه خوب است و نه بد) و هم به شکل صریحی قابل مشاهده‌اند.\n مثلاً مردم دوست دارند بدانند پرحرف هستند یا کم‌حرف. پرحرف بودن یا ساکت بودن هر دو کم‌وبیش خوب هستند، و به‌هرحال درجهٔ پرحرفی شما برای دیگران کاملاً ملموس است. در مورد پرحرفی، خودسنجی۲ تقریباً با هم‌سنجی۳ و ارزیابی‌های عینی متناظر است. در سوی دیگر، خلاقیت خصلتی است که بار ارزشی بسیار بیشتری دارد و ارزیابی آن نیز به‌مراتب دشوارتر است؛ همه دوست دارند خود را خلّاق و مبتکر بدانند. طبق مدل وزیر، همخوانیِ بسیار ضعیفی بین خودسنجی، هم‌سنجی و کوشش روان‌شناسان در ارزیابی عینی خلاقیت وجود دارد.  این پرسش که «آیا من واقعاً یک نفهم متکبر هستم؟» بار ارزشی بسیار بالایی دارد، بنابراین شما به‌شدت مایل خواهید بود که پاسخی مطلوب برای آن بیابید: «نه، البته که نیستم!» نفهم بودن نیز صراحتاً آشکار و ملموس نیست، بنابراین شما مجال این را خواهید داشت که شواهد را به نفع خود بازتفسیر کنید: «خب آره، شاید با اون صندوقدار بد رفتار کردم، اما حقش بود، چون یادش رفت نوشیدنی من رو تو لیوان مخصوصش بریزه.»\n نخبگان دانشگاهی نیز در برابر این‌گونه استدلال‌های احساسی مصون نیستند. برعکس، دن ام. کاهان از دانشگاه ییل به‌تازگی پژوهشی انجام داده است که نشان می‌دهد افراد متفکر و تحصیلکرده می‌توانند به‌طور خاصی در توجیه‌کردن باورهای ازپیش‌موجودِ خود مهارت داشته باشند؛ برای مثال، شواهد پیچیده دربارۀ منع حمل سلاح را به شکلی تفسیر می‌کنند که با سلایق سیاسی‌شان منطبق باشد.\n در رابطه با نفهمی تصور می‌کنم هیچ‌گونه ارتباطی بین نظر شخصی افراد و درجۀ واقعی آن وجود ندارد. ممکن است بعضی از نفهم‌های سرکش به نفهم بودن خود واقف باشند، اما بعضی دیگر ممکن است خود را کاملاً محشر و معرکه بدانند. ممکن است بعضی از انسان‌های فهیم کاملاً بر فهیم بودن خود واقف باشند، درحالی‌که ممکن است بعضی دیگر از آن‌ها خود را از لحاظ اخلاقی به‌شدت دست‌کم بگیرند.\n یک مانع دیگر نیز بر سر راه خودشناسی نفهم‌ها وجود دارد و آن اینکه حداقل هنوز درک خوبی از ذات نفهمی نداریم. نامی علمی و رسمی وجود ندارد که با کاربری وسیع و عمومی این واژه در مورد نفهمی‌های مختلف مطابقت داشته باشد؛ شخصی که در صف بدون نوبت جلوی شما می‌ایستد، معلمی که با بی‌اعتنایی دانش‌آموزان را تحقیر می‌کند، و همکاری که هر برخورد جزئی را به یک صحنۀ نبرد بدل می‌سازد.\n از دسته‌بندی‌های معتبر و علمی شخصیت که بیشترین نزدیکی را به «نفهم» داشته باشند، سه‌گانۀ تاریکِ نارسیسیسم، ماکیاوللیسم و شخصیت روان‌رنجور۴ هستند. نارسیسیست‌ها خود را مهم‌تر از اطرافیانشان می‌انگارند و نفهم‌ها هم تلویحاً یا آشکارا چنین هستند. باوجوداین، نارسیسیسم کاملاً با نفهم بودن برابر نیست، زیرا نارسیسیسم متضمن میلی به در مرکز توجه بودن نیز می‌باشد، میلی که نفهم‌ها همواره بدان متمایل نیستند. شخصیت‌های ماکیاوللیایی تمایل دارند با افراد همچون ابزارهایی برای رسیدن به غایات خود رفتار کنند، که نفهم‌ها هم همین کار را می‌کنند. اما بااین‌وجود ماکیاوللیسم نیز کاملاً با نفهم بودن همپوشانی ندارد، زیرا ماکیاوللیسم متضمن بدبینی خودآگاهانه۵ است، درحالی‌که نفهم‌ها اغلب می‌توانند از تمایلات خودخواهانۀ خود غافل باشند. افرادی که شخصیت روان‌رنجور دارند خودخواه و سنگ‌دل هستند، نفهم‌ها هم همین‌طورند، اما روان‌رنجورها استعداد ریسک‌پذیریِ بی‌اختیار هم دارند، درحالی‌که نفهم‌ها می‌توانند محاسبه‌گر و ریسک‌گریز باشند.\n مفهوم مرتبط دیگرْ مفهوم بیشعور۶ است، مفهومی که اخیراً آرن جیمزِ فیلسوف از دانشگاه آروین کالیفرنیا آن را بررسی کرده است. براساس نظریهٔ جیمز، بیشعورها افرادی هستند که به خود اجازه می‌دهند براساس یک استحقاق تثبیت‌شده از مزایای خاصی نسبت به دیگران لذت ببرند. اگرچه این حالات رابطهٔ نزدیکی با نفهمی دارد، اما بازهم کاملاً یکی نیستند. یک فرد می‌تواند به‌خاطر رفتار گستاخانه و توهین‌آمیزش نفهم باشد حتی اگر سودی از این رفتار عایدش نشود.\n با این همه موانعی که بر سر راه قرار دارد، نفهمی که می‌خواهد متحول شود چه کاری باید انجام دهد؟\n اولین گام برای رسیدن به جواب این است که تعریفی دقیق از معنای نفهم بودن ارائه دهیم. پیشنهاد من این است که نفهم بودن باید به‌عنوان مقوله‌ای پذیرفته شود که به‌طور خاص ارزش مطالعات علمی را دارد. واژهٔ نفهم مناسب و سودمند است. این واژه پدیده‌ای بسیار واقعی را در خود جای داده است که هیچ مفهوم دیگری در روان‌شناسی کاملاً آن را در بر نمی‌گیرد. نفهم‌ها افرادی هستند که به‌طرز ملامت‌انگیزی برای دیدگاه اطرافیان خود ارزش قائل نمی‌شوند. به‌جای اینکه دیگران را هم‌ردیفان اخلاقی و شناختی بدانند، با آن‌ها همچون ابزارهایی رفتار می‌کنند که باید به‌درستی از آن‌ها استفاده شود یا آن‌ها را احمق‌هایی می‌انگارند که باید با آن‌ها سروکله زد. نفهم بودن یعنی نادان بودن به روشی خاص، یعنی غافل بودن از ارزش دیگران، غافل بودن از شایستگی ایده‌ها و برنامه‌های آن‌ها، بی‌اعتنا بودن به امیال و باورهای آن‌ها و چشم‌پوشی نکردن از تقصیراتشان. اقدام ارزشمند حکمت عامیانه در نفهم‌خطاب‌کردن عده‌ای خاصْ تأکید بر وجود این گونه‌های ناقص است.\n نفهم‌ها جهان را از پشت عینکی می‌بینند که انسانیت دیگران را تار نشان می‌دهد. پیشخدمت رستوران نمی‌تواند انسانی جذاب باشد، انسانی که شخصیت، سرگذشت و مجموعه‌ای از اهداف منحصربه‌فرد دارد و احتمالاً در بعضی موارد با هم مشترک هستید. در عوض او صرفاً ابزاری است که یک وعدۀ غذایی را برای شما فراهم می‌کند و یا احمقی است که می‌توانید خشم خود را بر سر او خالی کنید. مردمی که در صف استارباکس جلوتر از شما ایستاده‌اند شخصیت ندارند و به حساب نمی‌آیند. کسانی که در سلسله‌مراتب اجتماعی مادون شما هستند فاقد استعدادهای شما بوده و لیاقتشان همان نوکری و کارهای پست است.  برای اینکه درک خود از نفهم بودن را بالا ببریم، می‌توانیم از متضاد واژهٔ نفهم یعنی فهیم۷  نیز استفاده کنیم. شاید یکی دو نفر از این افراد را بشناسید: کسانی که از روی عادت گوش‌به‌زنگ نیازها و علایق دیگران هستند، به افکار و علایق دیگران اهمیت می‌دهند، در موارد دشواری که گمان می‌کنند قصور ممکن است از آن‌ها باشد نه طرف مقابل، مسئول و متعهدند. تصور کنید عینک نفهمی خود را پشت و رو کرده و آن را به عینک فهیم بودن تبدیل کنیم، عینکی که ارزش، گیرایی، اهمیت و خاص بودن اطرافیانتان را واضح نشان می‌دهد.\nاحتمالاً هیچ‌کس نفهم یا فهیم مطلق نیست. چندین دهه مطالعات روان‌شناختی ثابت می‌کند وقتی پای خصلت‌های شخصیتی بزرگ و کلی در میان باشد، اکثریت قریب‌به‌اتفاق مردم شخصیت‌هایی ترکیبی و پیچیده داشته و در معرض تأثیرات پیش‌بینی‌ناپذیر قرار دارند. اما شما به‌طور مشخص در گسترهٔ بین نفهمی تا فهیم بودن در کجا ایستاده‌اید؟ و فکر می‌کنید از چه جنبه‌ای، در چه موقعیت‌هایی و نسبت به چه افرادی این حالات را دارا هستید؟ شاید در شخصیت اخلاقی شما هیچ چیز به اندازهٔ درجهٔ نفهمی‌تان محوریت نداشته باشد. این سلوک اخلاقی شما نسبت به افراد اطرافتان است.\n این تعریف می‌تواند به ما کمک کند تا دو مانع در راه خودشناسی نفهم‌ها را شناسایی کنیم. یکی از موانع این است: بسته به میزانی که شخص واقعاً دلواپس نفهم بودن خود است، نفهمی‌اش برای مدتی ناپدید می‌شود. اگر از رفتار احتمالاً بی‌شرمانهٔ خود با شخصی احساسی بد همراه با ترس و خجالت دارید، در آن لحظه، به برکت فضیلت این درد، در حال صحه‌گذاشتن بر حقانیت علایق و ارزش‌های آن شخص هستید و او را به عنوان فردی می‌شناسید که مطالباتی اخلاقی بر گردن شما دارد و یک ابزار یا احمق نیست. شما حداقل برای یک لحظه هم که شده عینک نفهمی را از چشمتان برداشته‌اید.\n بنابراین، از قضای روزگار، اغلبِ افراد فهیم بیش از همه دلواپس این هستند که مانند نفهم‌ها رفتار کرده باشند، کسانی که بعداً نزد شما می‌آیند و به‌خاطر رفتار نه‌چندان بدی که داشته‌اند با چهره‌ای سرخ از شما عذرخواهی می‌کنند. در مقابل، برای نفهم‌های تمام‌عیار هیچ چیز به اندازهٔ این‌گونه عذرخواهی‌ها بیگانه نیست.\n البته اگر از این ایده احساس راحتی کرده و با خود فکر کنید «ببین، چون من نگران نفهم بودن خودمم، و الانم نشستم و دارم یه مقاله دربارهٔ همین موضوع می‌خونم، پس قاعدتاً نباید نفهم باشم!« و دست از نگران بودن بردارید، در همان لحظه نفهمی شما آشکار می‌شود.\n مانع مشخص دیگری که در راه خودشناسی نفهم‌ها وجود دارد عدم توانایی آن‌ها در گوش دادن است. یکی از مهم‌ترین راه‌های رسیدن به خودشناسی اخلاقی این است که با آغوشی باز به انتقادات اخلاقی دیگران از خودتان گوش فرا دهید. این کار برای افراد نفهم آسان نیست. چون نفهم‌ها دوست ندارند دیگران را همچون همسان‌هایی ببینند که ارزش احترام اخلاقی و عقلانی را دارا هستند، آدم نفهم به‌ندرت انتقاد را به شکل سازنده می‌پذیرد. چرا حرف یک احمق یا یک ابزار را جدی بگیرم؟ چرا تلاش کنم به دیدگاه‌های انتقادی آن‌ها دربارهٔ خودم توجه کنم؟ به احتمال زیاد نفهم یا انتقاد را رد می‌کند، مقابله‌به‌مثل می‌کند، بلف می‌زند و با داد و هوار بیرون می‌رود؛ یا لبخند زده و چاقو را عمیق‌تر فرو می‌کند.\n دیگر رذایل اخلاقی تا این حد در برابر خودشناسی نافرمان نیستند. به‌عنوان مثال ریاکاری گوش‌های شخص را به روی اتهامات ریاکاری نمی‌بندد. حرص و طمع باعث نمی‌شوند به‌طور مشخص نتوانیم به طمع‌کاربودن خود فکر کنیم. اما طبیعت نفهم گوش نکردن است.\n اگر ذات نفهم بودن ارزش‌قائل‌نشدن برای نظرات اطرافیانمان باشد، احتمالاً راه مخفی به‌سمت خودشناسی را پیدا کرده‌ایم: به خودتان نگاه نکنید، به دیگران نگاه کنید. به‌جای زل زدن به آینه، روی خود را برگردانید و به رنگ‌هایی که جهان را رنگ‌آمیزی کرده‌اند توجه کنید. آیا دور و برتان پر است از آدم‌های احمق و بی‌هویت؟ آدم‌های بدسلیقه‌ای که امیال احمقانه دارند؟ آدم‌های حوصله‌سربری که لیاقت توجه شما را ندارند؟ آدم‌هایی که می‌توان به‌راحتی آن‌ها را شناخت؟ آدم‌های چاپلوس، متکبر، گنده‌دماغ، وحشی، کله‌پوک و بیشعورهای از خود راضی و، از همه مهم‌تر، آدم‌های نفهم؟\n اگر بیشتر مواقع جهان را این شکلی می‌بینید، خبرهای بدی برایتان دارم. شما احتمالاً نفهم هستید. جهان در نظر بیشتر مردم این شکلی نیست، و جهان واقعاً این‌طور نیست. شما نگاه درستی به جهان ندارید. شما فردیت و قابلیت‌های اطرافیانتان را نمی‌بینید.\n من تصویری که از پشت عینک نفهمی می‌بینیم با بیشترین جزئیات تصویر کردم، اما فکر می‌کنم جنبه‌هایی از آن برای تمام ما، به‌جز فهیم‌های تمام‌عیار، آشنا هستند (که آن‌ها هم عملاً مشکلات خاص خودشان را دارند، زیرا به‌راحتی درگیر امیال و عقاید دیگران می‌شوند). همۀ ما لحظه‌های نفهمی خودمان را داریم.\n اما هر چند وقت یک بار غرق در نفهمی می‌شوید؟ اگر همۀ ما تا حدودی نفهم و تا حدودی فهیم باشیم، شما در کجای این گستره ایستاده‌اید؟ برای بازاندیشی، سعی کنید از خودتان بپرسید هر چند وقت یک بار احساس می‌کنم در حال نگاه کردن به جهان از پشت عینک نفهمی هستم؟ اما متأسفانه مردم در این قسم داوری‌ها خیلی خوب عمل نمی‌کنند. حافظه انتخاب‌کننده است. ما تمایل داریم تعداد کمی از موارد بسیار مهم را به یاد آوریم، یا مواردی که عقاید پیشین ما را تأیید می‌کنند و یا مواردی که ما را در بهترین حالتمان نشان می‌دهند (یا در مورد انسان‌های خودمنتقد، در بدترین حالت). اگر واقعاً می‌خواهید به درکی دقیق از نفهمی خود برسید، من دو رویکرد علمی دیگر نیز سراغ دارم.\nیکی از این رویکردها اتخاذ متدهای نمونه‌برداری تجربی۸ است که دو روان‌شناس به نام‌های راسل تی. هرلبورت از دانشگاه نوادا و میهالی سیزنت‌میهالی از دانشگاه کلارمونت ابداعش کرده‌اند. هشدار گوشی موبایل یا هر وسیلهٔ دیگری که در دسترستان است به شکلی دِیمی فعال کنید. وقتی هشدار به صدا در آمد، ببینید در آن زمان در حال فکر کردن به چه چیزی هستید. ممکن است در خودسنجی خیلی خوب عمل نکنید و شاید در آن لحظه بخواهید چاپلوسی از خودتان را توجیه کنید، اما حداقل بعد از مدتی یک نمونهٔ گویا به دست خواهید آورد.\n دومین رویکرد امتحان کردن چیزی شبیه به ذهن‌آگاهی۹ است، مفهومی که از سنت‌های تفکر آسیایی گرفته شده است. اخیراً اریکا اِن. کارلسون، روان‌شناس در دانشگاه تورنتو، تمرین‌های ذهن‌آگاهی را به‌عنوان راهی پیشنهاد داده است که به‌واسطهٔ آن خودشناسیِ بیشترِ خصلت‌های شخصیتیِ دشوارفهم ممکن می‌شود، خصلت‌هایی همچون نفهمی که به‌لحاظ ارزش‌گذاری درجۀ بالایی دارند اما مشاهده‌پذیری آن‌ها پایین است. ذات ذهن‌آگاهی این است که تا حد ممکن بدون قضاوت کردن به تجربیات خود توجه کنیم. کارلسون معتقد است اگر طبق عادت تجربیات خودمان را همان‌طور که می‌گذرند مورد بررسی قرار دهیم، می‌توانیم به شواهد بیشتر و گویاتری برسیم و با استفاده از آن‌ها شخصیت خود را ارزیابی کنیم.\n اگرچه تحقیق دربارهٔ ذهن‌آگاهی تجربی در ابتدای مسیر خود قرار دارد، شواهدی مبنی بر نوعی ارتباط بین ذهن‌آگاهی و خودشناسی وجود دارد. برای مثال، آمبر اس. امانوئل و همکارانش در دانشگاه کنت استیت دریافتند شرکت‌کنندگانی که به‌دقت مراقب حالات روانی خود بودند به‌طور دقیق‌تری واکنش‌های احساسی خود به انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا را پیش‌بینی کردند. کریستینا آل.ام.هیل و جان ای. آپدگراف، که آن‌ها نیز هردو از پژوهشگران کنت استیت هستند، متوجه شدند ذهن‌آگاهی خودسنجش‌گرانه۱۰ ارتباطی نزدیک با گرایش به تمایز قائل شدن بین احساسات مثبت و منفی در حین نمونه‌برداری تجربی دارد.\n نمی‌دانم این انتظار که تعداد زیادی از مردم این دو روش را به‌منظور ارتقای شناخت خود از شخصیت اخلاقی‌شان، و نه برای سنجش میزان موفقیتشان، به شکلی جدی به کار بندند تا چه حد واقع‌بینانه است. پس اجازه دهید این نوشته را با پیشنهادی معتدل‌تر به پایان برسانم: چند ساعت بعد وقتی بین دیگران هستید دربارهٔ این مطلب فکر کنید، مثلاً وقتی در صف نهار ایستاده‌اید، یا در جلسه هستید و یا وقتی در یک مهمانی یا در بازاری شلوغ حضور دارید. به مردم دور و برتان توجه کنید. آیا آن‌ها احمق و ابزار هستند؟ یا با فردیتی جذاب می‌درخشند؟ به عبارت دیگر، دقت کنید که عینک نفهمی را به چشم دارید یا خیر؟\n همهٔ ما گاهی از پشت عینک نفهمی به جهان نگاه می‌کنیم. اما اسیر این بینش نیستیم. فکر می‌کنم بیشتر ما تنها با فکر کردن به آن می‌توانیم آنچه در این دیدگاه معیوب است مشاهده کنیم.\n و راه برداشتن عینک نفهمی از چشم همین است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را اریک شویتسگِبِل نوشته است و در تاریخ ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۶ با عنوان «How to Tell If You’re a Jerk» در وب‌سایت نوتیلوس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «از کجا بدانیم آدم نفهمی هستیم یا نه؟» و با ترجمۀ امیر قاجارگر منتشر کرده است. •• اریک شویتسگِبِل (Eric Schwitzgebel) استاد فلسفهٔ دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید است. کتاب‌های دشواری‌های آگاهی (Perplexities of Consciousness)، توصیف تجربۀ درونی؟ (Describing Inner Experience)، که به همراه آر.تی.هرلبرت (R. T. Hurlburt) نگاشته است، آثار منتشرشدهٔ او هستند. او در وبلاگش با عنوان The Splintered Mind وبلاگ‌نویسی می‌کند.\n [۱]Jerk [۲] Self-rating [۳] Peer-rating [۴] psychopathic personality [۵] self-conscious cynicism [۶] Asshole [۷] sweetheart [۸]  Experience-sampling methods [۹] Mindfulness [۱۰] Self-reported mindfulness\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157732.json b/train/528157732.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..86baceeb76f15a1b96e89c5512718496cfc2db89
--- /dev/null
+++ b/train/528157732.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "خیلی هم مثبت فکر نکنید",
+  "subtitle": "فانتزی‌ساختن دربارۀ آینده می‌تواند تأثیر مهلکی در رسیدن به هدف‌های واقعی داشته باشد",
+  "introduction": "اگر دوستِ صمیمی‌تان یا یکی از اعضای خانواده‌تان گرفتار افسردگی و ناامیدی شده باشد، چه ‌کار می‌توانید بکنید؟ احتمالاً همان دم شروع می‌کنیم به دل‌داری‌دادن که «غصه نخور» و «همه‌چیز درست خواهد شد» و «نیمۀ پر لیوان را ببین». این حرف‌ها در کوتاه‌مدت بد نیستند. اما تحقیقاتِ مفصل گروهی از روان‌شناسان دانشگاه نیویورک نشان می‌دهد که «مثبت‌اندیشی» در طولانی‌مدت، معمولاً تأثیرات وخیمی بر عملکرد انسان‌ها می‌گذارد.",
+  "content": "گابریله اوتینگن، ایان — آیا معتقدید مثبت فکرکردن به شما کمک می‌کند که به اهدافتان برسید؟ امروزه بسیاری از مردم بر این باورند. روان‌شناسیِ عامه‌پسند و صنعتِ دوازده‌میلیارددلاریِ خودیاریْ از این باورِ رایج پشتیبانی می‌کنند که «تفکر مثبت می‌تواند روحیۀ ما را بهبود ببخشد و منجر به تغییرات اساسی در زندگی‌مان شود». راندا برن، نویسنده‌ای که در زمینۀ خودیاری قلم می‌زند، در کتاب خود، تعلیمات سرّی روزانه (۲۰۰۸) می‌نویسد: «هرچیز بزرگی که می‌خواهید، هم‌اکنون برایش شادمانی کنید، مثل اینکه به آن دست یافته‌اید.»\nاما تحقیقات در روان‌شناسیْ تصویر پیچیده‌تری را نشان می‌دهند. افراط در پروازهای مثبت و غیرمستقیمِ خیال همیشه به‌نفع ما نیست. ممکن است تفکر مثبت در کوتاه‌مدت باعت شود احساس بهتری داشته باشیم؛ اما، در درازمدت، ریشۀ انگیزۀ ما را می‌خشکاند، ما را از رسیدن به اهداف و آرزوهایمان بازمی‌دارد و با احساس نامیدی و شکست و جاماندگی رهایمان می‌کند. اگر واقعاً می‌خواهیم در زندگی‌مان روبه‌جلو حرکت کنیم، با جهان در آمیزیم و احساس باانرژی‌بودن بکنیم، لازم است از تفکر مثبت فراتر برویم، همان‌طور که از موانعی که بر سر راهمان هستند عبور می‌کنیم. با مرتبط‌کردن رؤیاهایمان به واقعیت می‌توانیم عظیم‌ترین انرژی‌هایمان را آزاد کنیم و در زندگی‌مان به‌طور قابل‌توجهی پیشرفت کنیم.\nممکن است تعجب کنید از اینکه بفهمید تفکر مثبت واقعاً در حدی که می‌گویم مضر است. درحقیقت بله، در همین حد مضر است. طی دو دهه، من و همکاران دانشگاهی‌ام در خلال چندین پژوهش به ارتباطی قوی بین تفکر مثبت و عملکرد ضعیف پی برده‌ایم. در یکی از این مطالعه‌ها، از دانشجویانی که به کسی احساسی پیدا کرده بودند درخواست کردیم به ما بگویند احتمالش چه قدر است که با آن شخص رابطه‌ای را شروع کنند. بعد، از آن‌ها خواستیم تعدادی سناریوی باز درمورد قرارگذاشتن را کامل کنند: «شما در مهمانی هستید. همان‌طور که در حال حرف‌زدن با شخص موردنظرتان هستید، می‌بینید دختر یا پسری که فکر می‌کنید شخص موردنظرتان ممکن است از او خوشش بیاید وارد اتاق می‌شود. همان‌طور که او به شما دو نفر نزدیک می‌شود شما فکر می‌کنید که…».\nتعدادی از دانشجویان سناریوها را با خلق داستانی موفقیت‌آمیز‌ کامل کردند: «همه، مخصوصاً آن دختره، به ما دو تا نگاه می‌کنند که از مهمانی می‌رویم.» بقیهْ فانتزی‌های منفی دربارۀ عشقی بی‌نتیجه را پیشنهاد دادند: «شخص موردنظرِ من و آن دختر شروع به صحبت‌کردن درمورد چیزهایی می‌کنند که من هیچ‌چیزی از آن‌ نمی‌دانم. ظاهراً آن دو نسبت‌به ما خیلی با هم راحت‌ترند.»\nما وضعیت دانشجویان را بعد از پنج ماه بررسی کردیم تا ببینیم آیا آن‌ها با شخص مورنظرشان رابطه‌ای را شروع کرده‌اند یا نه. هرچقدر دانشجویانْ درگیر فانتزی‌های مثبتِ بیشتری دربارۀ آینده بودند، احتمال کمتری وجود داشت که رابطۀ عاشقانه‌ای را شروع کرده باشند.\nما این بررسی‌ها را با شرکت‌کنندگانی در تعداد زیادی از گروه‌های آماریِ مختلف در کشورهای گوناگون و با گستره‌ای از آرزوهای شخصی شامل اهداف سلامتی، حرفه‌ای و دانشگاهی، و رابطه‌ای انجام دادیم. در تمام موارد، شاهد هم‌بستگی بین فانتزی‌های مثبت و عملکرد ضعیف بودیم. هرچقدر افراد مثبت‌تر فکر می‌کنند و خودشان را در حال دستیابی به اهدافشان تصور می‌کنند، در واقعیت کمتر به آن اهداف دست پیدا می‌کنند.\nتفکر مثبت مانع عملکرد مناسب می‌شود، به این علت که ما را آرام می‌کند و انرژی لازم برای انجام کارها را کاهش می‌دهد. در تحقیقی که در آنْ افراد به‌مدت چند دقیقه دربارۀ آیندهْ فانتزی‌های مثبت می‌ساختند، شاهد کاهش فشار خون بودیم که معیاری استاندارد برای تعیین سطح انرژی است. این کاهشْ قابل‌توجه بود: درحالی‌که کشیدن یک نخ سیگار به‌طور معمول فشار خون فرد را به میزان پنج تا ده واحد افزایش می‌دهد، درگیربودن با فانتزی‌های مثبت، تقریباً به‌اندازۀ نصف این مقدار، فشار خون را کاهش می‌دهد.\nاین آرامش به این علت به وجود می‌آید که فانتزی‌های مثبتْ ذهن ما را فریب می‌دهد، بدین‌صورت که فکر می‌کنیم به هدف‌هایمان رسیده‌ایم، اتفاقی که روان‌شناسان آن را «دستیابی ذهنی» می‌نامند. ما به‌طور مجازی به اهدافمان می‌رسیم و درنتیجه کمتر احساس نیاز می‌کنیم که در زندگیِ واقعی کاری انجام دهیم. بنابراین کار[های] لازم برای موفقیتِ واقعی و رسیدن به اهدافمان را انجام نمی‌دهیم.\nما در آزمایش‌های متعددی دریافتیم کسانی که دربارۀ آینده فانتزی‌های مثبت می‌سازند درواقع دیگر به‌اندازۀ افرادی با تفکرات منفی، واقعی و تردیدآمیز به‌سختی کار نمی‌کنند و این باعث می‌شود با عملکرد ضعیف‌تری با مشکلات مبارزه کنند.\nبا درنظرگرفتن ارتباط بین تفکر مثبت و کاهش عملکرد، آیا تفکر مثبتْ احتمال افسردگیِ فرد را افزایش می‌دهد؟ محققان نشان داده‌اند که عملکرد ضعیف می‌تواند باعث افزایش نشانه‌های افسردگی شود. به‌‌علاوه روان‌شناسانْ این نظریه را طرح کرده‌اند که کسانی که افسرده می‌شوند شروع می‌کنند به دیدن چیزها به‌شکلی تحریف‌شده: تمرکز بر محرک‌های منفی و همین‌طور درک چیزهای خنثی به‌صورت منفی. استرس می‌تواند این جهت‌گیری‌های شناختی را از بین ببرد. در غیر این صورت به‌صورت دائمی در ذهن ما باقی می‌مانند. کشف اینکه شما در رسیدن به هدفتان موفق نشده‌اید می‌تواند تمام استرسی باشد که نیاز دارید تا جهان را به‌صورت منفی‌تر ببینید.\n\nبرای بررسی ارتباط بین تفکر مثبت و افسردگی، تعدادی مطالعه بر روی کودکان و بزرگ‌سالان انجام دادیم. در یکی از بررسی‌ها، از ۸۸ دانشجوی آمریکایی درخواست کردیم، با درنظرگرفتن خود به‌عنوان رهبر گروه، تعدادی سناریوی باز را تکمیل کنند: «شما بر روی پروژه‌ای مهم کار می‌کنید. می‌دانید که در بازۀ زمانی مشخص‌شده قادر به انجام آن نیستید و از کارفرما تمدید زمان پروژه را درخواست کرده‌اید. می‌دانید که محتمل است با درخواست شما موافقت کند. امروز کارفرمای شما تصمیم خود را به شما خواهد گفت.» از آن‌ها خواسته شد خود را در دفتر کارشان و در حالی تصور کنند که منتظر تماس کارفرما هستند. سپس تفکراتشان را بنویسند و به آن‌ها، براساس مثبت یا منفی‌بودن، نمره بدهند. به‌علاوه، سطحِ افسردگیِ فعلی دانشجویان را، با استفاده از پرسش‌نامه‌، ارزیابی کردیم.\nنهایتاً در پایان از دانشجویان خواستیم تا یک ماه بعد سناریوهای بیشتری را تکمیل کنند و تحت ارزیابی دوم برای افسردگی قرار بگیرند. مشاهده کردیم هرچقدر دانشجویان به‌طور مثبت‌تری فانتزی ساخته بودند در ارزیابیِ اول کمتر و در بررسی دوم بیشتر افسرده بودند.\nحدس ما آن بود که تفکرِ مثبتْ احتمال افسردگی را در لحظه کاهش می‌دهد، اما احتمال وقوع آن در مدت‌زمان طولانی‌تر را افزایش می‌دهد. برای آزمایش‌کردن این موضوع مطالعۀ مشابهی را بین کودکان دبستانی انجام دادیم، با این تفاوت که این دفعه بررسی مجدد را پس از هفت ماه انجام دادیم. باز هم، بینِ فانتزی‌های مثبت و سطوح افسردگیِ بیشتر در بلندمدت، هم‌بستگی پیدا کردیم.\nبرایمان جای سؤال بود که درحقیقت آیا عملکرد ضعیفْ موجب این سطوح افسردگیِ بلندمدت و بیشتر شده بود یا نه. برای فهم این موضوع بررسی دیگری انجام دادیم. در شروعِ یکی از ترم‌های دانشگاهی، سناریوهای کاملاً مشابه ۱۴۸ دانشجو را در اختیار داشتیم و آن‌ها را برای درک میزان افسردگی مورد بررسی قرار دادیم. دو ماه بعد، نزدیک پایان ترم، دانشجویان به سؤال‌هایی درمورد فعالیت‌های درسی‌شان پاسخ دادند و برای بار دوم پرسش‌نامۀ افسردگی را تکمیل کردند. علاوه‌براین، دانشجویان به ما گفتند که از زمان آخرین امتحانشان چند ساعت در هفته برای آماده‌شدن برای کلاس وقت گذاشته‌اند، به‌نظرشان میزان تلاششان برای مطالعه چه قدر بوده است و آیا کار فوق‌برنامه‌ای برای کلاس‌هایشان انجام داده‌اند یا نه. همچنین نمره‌های واحدهای درسی‌شان را در امتحانات میان‌ترم و پایان‌ترم ثبت کردیم.\nهمان‌طور که انتظار داشتیم، هرچقدر دانشجویانْ فانتزی‌های مثبت‌تری درمورد آینده ساخته بودند، در دانشگاه عملکرد ضعیف‌تری داشتند. همچنین، بین عملکرد دانشگاهیِ ضعیف، تلاش کمتر و سطوح بالاتر افسردگی، ارتباط‌های آماری به دست آوردیم. هرچقدر دانشجویانْ بدتر عمل کرده بودند، بیشتر افسرده بودند، به این علت که به‌اندازۀ کافی تلاش نکرده بودند.\nبررسی‌های دیگر نشان داده‌اند، در میان بیمارانی که دست به خودکشی می‌زنند، آن‌هایی که بعد از خودکشی خود را در فانتزی‌های مثبت دربارۀ خودشان غرق می‌کنند کمتر به خودکشی فکر می‌کنند، اما در طول زمان احتمال بیشتری وجود دارد که این تجربه را تکرار کنند. سالمندانی هم که آیندۀ شادتری را برای خودشان تصور می‌کنند، در عمل، پایان غم‌انگیزتری را تجربه می‌کنند. این شرکت‌کنندگان، با تجسم آینده‌ای ایدئال، احتمالاً خودشان را برای سختی‌های بالقوۀ سالمندشدن آماده نکرده‌اند.\nبه‌عبارت‌دیگر، تحقیق ما این موضوع را نشان نمی‌دهد که فانتزی‌های مثبت باعث افسردگیِ بلندمدت می‌شود، بلکه نشان می‌دهد نوعی ارتباط یا هم‌بستگی بین رؤیاپردازی دربارۀ آینده و روحیۀ افسرده‌تر وجود دارد. همچنین ممکن است سؤال کنید که چرا شرکت‌کنندگان در این تحقیقات در ابتدا سطوح بالاتر افسردگی را تجربه نمی‌کردند، اما در طول زمان افسرده‌تر بودند. اگر تفکر مثبت و افسردگی با هم در ارتباط هستند، پس چرا این ارتباط در همان زمانی ظاهر نمی‌شود که فرد درمورد رسیدن به هدفی در آینده رؤیاپردازی می‌کند؟ پاسخ ممکن است این باشد که ما، در ابتدا، فانتزی‌های مثبت را به‌صورت کاملاً لذت‌بخش تجربه می‌کنیم. ما در ذهنمان به هدف‌هایمان دست پیدا می‌کنیم و به همین دلیل، در لحظه، احساس خوبی داریم و شادتر و خوش‌بین‌تر هستیم. در مقابل، در طول زمان کمتر تلاش می‌کنیم و خروجی‌های ناامید‌کننده می‌بینیم. درنتیجه نوع نگاهمان تغییر می‌کند و افسرده‌تر می‌شویم. واقعیتْ راهِ دست‌یافتن به ما را پیدا می‌کند.\nممکن است بپرسید اگر دوستتان در افسردگی گرفتار شده است یا شما احساس غمگینی و افسردگی می‌کنید چه چیزی باید بگویید و چه کاری باید بکنید. اگر شما در فکرِ گفتن «خوش‌حال باش»، «نیمۀ پر لیوان را ببین» یا «مثبت فکر کن» هستید، همان‌طوری که خیلی از آموزگارانِ خودشکوفایی پیشنهاد می‌کنند، ممکن است در لحظه به آن‌ها کمک کنید، درحالی‌که در بلندمدت به آن‌ها زیان می‌رسانید.\nخب اگر تفکر مثبت بهترین راه‌حل نیست، پس چاره چیست؟ پاسخی که من به دست آورده‌ام تلفیق رؤیاها و واقعیت است: قراردادن تفکر مثبت در کنار تجسم چالش‌هایی که در مسیر ما قرار می‌گیرد.\nدر سال‌های ابتدایی دهۀ نود، وقتی مطالعات اولیۀ من نشان می‌داد که تفکر مثبت درحقیقت مانع می‌شود که افراد به آرزوهایشان دست یابند، احساس ناامیدی کردم. من به‌سمتِ این شاخه از تحقیقات رفتم به این دلیل که می‌خواستم به آدم‌ها کمک کنم و در زندگی آن‌ها تغییر مثبتی ایجاد کنم. پس شروع کردم به یافتن پاسخ این سؤال که در واقعیت چه تفکری ممکن است باعث شود افراد پر از انرژی، مشتاق و درحال‌حرکت روبه‌جلو در زندگی‌شان باقی بمانند. با درک این موضوع که تفکر مثبت باعث آرام‌شدن افراد می‌شود، برایم جای سؤال بود که آیا راهی وجود دارد که بتوانیم این رؤیاهای آینده را برای انجام کار دیگری، مثلِ انرژی‌دادن به افراد، بسیج کنیم. حدس زدم که ترکیب فانتزی‌های مثبت با تفکراتی دربارۀ واقعیت‌های موجود در مسیر احتمالاً می‌تواند این کار را انجام دهد. اگر بتوانیم فانتزی‌های مثبت را با واقعیت ادغام کنیم، شاید بتوانیم کیفیت آرامش‌بخش و تسکین‌دهندۀ این رؤیاها را خنثی کنیم و افراد را به حرکت واداریم تا دست به کاری بزنند.\nما در تعدادی از مطالعات دریافتیم که چنین «تضاد ذهنی»ای، همان‌طور که گفتیم، به ایجاد انگیزه در افراد و افزایش کارایی آن‌ها کمک می‌کند. در پژوهشی، از ۱۶۸ دانشجوی دختر در آلمان درخواست کردیم مهم‌ترین آرزویشان دربارۀ رابطه را بگویند و همچنین مشخص کنند که چه میزان احتمال می‌دهند به این آرزو دست پیدا کنند. بعدازآن، هرکدام از دانشجویان می‌بایست نتایجِ مثبتِ برآورده‌شدنِ آن آرزو (به‌عنوان نمونه، داشتن وقت بیشتر برای یکدیگر یا دوست‌داشته‌شدن) و همچنین چهار مانع در راه تحقق آن آرزو (مثل خیلی خجالتی‌بودن یا گرفتاریِ خیلی زیاد) را هم می‌نوشت.\nدانشجویان را به چهار گروه تقسیم کردیم و فقط از یکی از آن گروه‌ها خواستیم که به‌شیوۀ تضاد ذهنی عمل کنند. آن دانشجویان ابتدا درمورد مثبت‌ترین نتایجِ حاصل از تحقق آرزویشان فانتزی ساختند. سپس درمورد موانع سختِ موجود در برابر تحقق آرزویشان هم همین کار را کردند. آن‌ها، برای هر نتیجۀ مثبت و هر مانع، تفکراتشان را نوشتند.\nدانشجویانِ گروه دوم فقط دربارۀ نتایج مثبت و دانشجویان گروه سوم فقط درمورد موانعِ سخت فانتزی ساختند. اعضای گروه چهارم به‌اسم «تضادِ وارونه» تمرینی انجام دادند که از لحاظ محتوا مشابه تضاد ذهنی بود، با این تفاوت که ابتدا با یک مانع شروع کردند و، بعدازآن، نتیجۀ مثبت را تصور کردند.\nدو هفته بعد از آزمایش ها، از دانشجویان پرسیدیم برای تحقق‌بخشیدن به آرزویشان چه کارهایی کرده‌اند. نتایجْ خیلی جذاب بود؛ انتظار داشتم دانشجویانی که تضاد ذهنی را انجام داده‌اند پیشرفت کنند و اقدامات بیشتری انجام دهند. برای آن‌هایی که آرزوها یا اهدافشان واقعی و قابل‌دستیابی بود، همین اتفاق افتاد. اما کسانی که در گروه تضاد ذهنی بودند و آرزوهایشان برمبنای واقعیت یا قابل‌دستیابی نبود نیروی مصرفیِ خود را به‌طور چشمگیری کاهش دادند. به‌طور خلاصه، تضاد ذهنی به افراد اجازه داد برای رسیدن به اهدافی که احتمال دستیابی به آن‌ها وجود داشت، انرژی بیشتری صرف کنند و از هدف‌های واهی و خیالی دست بردارند. به‌طور کلی، نتیجۀ آنْ استفادۀ هوشمندانه‌تر از انرژی بود. دانشجویانی که اهداف غیرواقعی داشتند توانستند انرژی‌شان را به‌سمت هدف‌های منطقیِ دیگر هدایت کنند. تضاد ذهنی باعث شد تعداد بیشتری از افراد هدف‌های امیدوارکننده را با اشتیاق بیشتری پیگیری کنند.\nما آزمایش‌های بسیاری برای پی‌بردن به ارتباط بین تضاد ذهنی و موفقیت انجام دادیم. تعداد زیادی از اهداف تمرین‌کردن را در نظر گرفتیم، مثل یادگیری یک زبان خارجی، کسب مهارت در ریاضیات، موفقیت در مذاکرات کاری، قدرت تصمیم‌گیری بهتر، ترک اعتیاد به سیگار و… . در تمام این موارد، الگوی مشابهی را مشاهده کردیم: موانع باعث می‌شود افرادی که اهدافِ واقع‌بینانه دارند بیشتر تلاش کنند و عملکرد بهتری داشته باشند و افرادی که اهداف غیرواقع‌بینانه دارند عقب بنشینند. به نظر می‌رسد تضاد ذهنیْ روشی مفید برای تنظیم نیرویی است که به کار می‌بریم تا موفق شویم.\nچرا تضاد ذهنی در این حد راهگشاست؟ این روش به‌صورت ناخوداگاه در ذهنمان کار می‌کند تا ما را به‌سمت اهداف امکان‌پذیر سوق دهد و از آرزوهای ناممکن دور نگه دارد. تضاد ذهنیْ آگاهی ما به موانعِ راهمان را افزایش می‌دهد. به‌علاوه، این روشْ ارتباطِ شناختی بین آینده و موانع و همچنین بین موانع و کارهای لازم برای غلبه بر آن‌ها را تقویت می‌کند. همۀ این‌ها ما را وامی‌دارد که با موانعی که به نظر می‌رسد امکان غلبه بر آن‌ها وجود دارد دست‌وپنجه نرم کنیم و از موانعِ عبورناپذیر دوری کنیم.\nهمچنین تضاد ذهنی به ما نیرو می‌دهد که بتوانیم در مسیرمان بر موانع غلبه کنیم. باتوجه‌به افزایش فشار خون و همچنین گزارش شرکت‌کنندگان مبنی بر احساس انرژیِ بیشتر، به این افزایشِ انرژی پی بردیم. نهایتاً، روش تضاد ذهنی به ما کمک می‌کند تا، زمانی که هدف‌های ما واقع‌بینانه هستند، بازخوردهای منفی را تحلیل کنیم و برنامه‌های سازنده تدارک ببینیم. این روش همچنین، در مواجهه با ‌بازخوردهای منفی، از این احساس که «افراد شایسته‌ای هستیم» محافظت می‌کند. ما مقتدرانه به‌سوی اهدافمان حرکت می‌کنیم. اگر اهداف ما واقع‌بینانه نباشند، این روش کمک می‌کند از آن‌ها دست بکشیم و انرژی‌مان را به‌سمت اهداف واقع‌بینانه‌تر هدایت کنیم.\nسایر استراتژی‌های شناختیْ تأثیر تضاد ذهنی را افزایش می‌دهد. پیتر ام.گولویتسرِ روان‌شناس و همکارانش در دانشگاه نیویورک از نوعی استراتژی به‌نام «اجرای اهداف»۱ استفاده کرده‌اند که در آنْ افراد به برنامه‌های آینده‌شان به‌صورت عبارات «اگر… آنگاه من… » فرم می‌دهند: «اگر با وضعیت الف مواجه شدم، آنگاه پاسخِ ب را برای رسیدن به هدف پیش می‌گیرم.» یا کسی که در حال کاهش وزن است ممکن است بگوید: «اگر در نیمه‌شب هوس شکلات کردم، آنگاه به‌جای آن یک سیب یا پرتقال می‌خورم.»\nتحقیقات بسیاری نشان داده است که افرادی که برنامه‌ریزی‌هایی مشابه انجام می‌دهند عملکرد بهتری دارند. در تحقیقی مشاهده کردیم خانم‌هایی که می‌خواستند بیشتر ورزش کنند زمان بیشتری پیاده‌روی کردند یا، در تحقیقی دیگر، افرادی که خجالت می‌کشیدند به روان‌درمانی بروند با احتمال بیشتری در جلسۀ اولِ روان‌درمانی شرکت کردند.\nتیم تحقیقاتی ما این استراتژی را با تضاد ذهنی برای ساختن نوعی تمرین ذهنیِ چهارمرحله‌ای ترکیب کرد که افراد می‌توانند در زندگی روزانه‌شان از آن استفاده کنند. ما این روش را WOOP نامیدیم: هدف (wish)، نتیجه (Outcome)، مانع (Obstacle)، برنامه‌ریزی (Plan). مشخص‌کردنِ هدف و تعیین و تجسمِ نتایج مطلوب و موانعْ بخش مربوط به تضاد ذهنی است. مشخص‌کردن روشِ رسیدن به اهدافْ گام نهایی را روشن می‌کند: برنامه‌ریزی. این تمرین ساده و کوتاه است و کمتر از پنج تا ده دقیقه زمان می‌بَرد. می‌توان آن را به‌صورت انفرادی در خانه، مترو یا هرجای دیگری انجام داد.\nفرض کنیم در حال آماده‌شدن برای مصاحبۀ شغلِ موردعلاقه‌تان هستید. شما در مصاحبه‌ها احساس راحتی نمی‌کنید. با تمام وجود می‌خواهید مصاحبه‌کننده را تحت تأثیر قرار دهید و برای آن شغل انتخاب شوید. ابتدا هدفتان را مشخص می‌کنید: «من می‌خواهم مصاحبه‌کننده با سوابق، کاریزما، دانش و شوق من برای کار تحت تأثیر قرار بگیرد». بعد، درحالی‌که اجازه می‌دهید تصاویرِ موفقیت در ذهنتان شکل بگیرد، نتایج مثبت را تجسم می‌کنید: به خودتان فکر می‌کنید که در حال صحبت با مصاحبه‌کننده هستید و با آرامش و اندکی شوخ‌طبعیْ خودتان را معرفی می‌کنید و می‌گویید چرا به این شغل علاقه دارید. به مصاحبه‌گر فکر می‌کنید که به حرف‌هایتان گوش می‌کند و لبخند می‌زند. نهایتاً هم به این فکر می‌کنید که می‌گوید چقدر از دیدنتان خوش‌حال شده است و تا چه حد شما را برای این شغل و سازمان مناسب می‌بیند.\nسپس موانعِ موجود بر سر راهتان را در نظر می‌گیرید: اضطرابتان در مصاحبه‌ها، مشکلی که احساس می‌کنید در معرفی خودتان به‌شیوۀ مناسب دارید. به ذهنتان اجازه می‌دهید این مشکل را تصور کند: به مواقعی فکر می‌کنید که قبل از مصاحبه خیلی مضطرب و عصبی بوده‌اید و گاهی آن‌طور که بایدوشاید خوب ظاهر نشده‌اید. از خودتان می‌پرسید چه چیزی باعث به‌وجود‌آمدنِ اضطراب شد. گاهی هم ممکن است به یاد زمان‌هایی بیفتید که به‌اندازۀ کافی احساس باهوش‌بودن نکرده‌اید و دیگران شما را تحت الشعاع خودشان قرار داده‌اند. ممکن است به نمره‌های بدی که در امتحانات گرفته‌اید، مصاحبه‌کنندۀ قبلی که دربارۀ توانایی شما مطمئن نبود و… فکر کنید. متوجه می‌شوید که مانع اصلیْ کمبود اعتمادبه‌نفس در ایده‌هایتان است و به‌صورت واضح و شفاف کمبود اعتمادبه‌نفس را تصور می‌کنید.\nحالا برنامه‌تان را مشخص کنید. باتوجه‌به دیدی که به مانعتان پیدا کرده‌اید، ممکن است چیزی شبیه این بگویید: «اگر در طول مصاحبه کمبود اعتمادبه‌نفس داشتم، آنگاه به خودم یادآوری می‌کنم که به‌اندازۀ کافی باهوش هستم و بیشتر از هرکسی در این زمینه اطلاعات دارم.»\nمسلماً لازم نیست روشWOOP را به هدف‌های اصلی‌تان محدود کنید. در طول دهۀ گذشته ما این روش را بر روی افرادی با هدف‌های مختلف آزمایش کرده‌ایم و دریافته‌ایم که این روش، بیشتر از هریک از روش‌های تضاد ذهنی و اجرای اهداف، به‌تنهایی به موفقیت آن‌ها کمک می‌کند. در یکی از بررسی‌ها، به این نتیجه رسیدیم که این روش به مادرهای کم‌درآمدی که در یک دور‌ۀ فنی‌حرفه‌ای شرکت می‌کردند کمک کرد زمانشان را بهتر مدیریت کنند. در بررسی‌های دیگر، کودکان در مدرسه عملکرد بهتری داشتند، زنان میان‌سال تغذیۀ بهتری داشتند و بیشتر ورزش کردند، زوج‌ها درخصوص مشکلاتشان بهتر گفت‌وگو کردند و از اشتباهات یکدیگر راحت‌تر گذشتند. همۀ این‌ها به‌دلیل استفاده از روش WOOP اتفاق افتاد.\nپیشرفت‌هایی که اتفاق افتاد واقعاً قابل‌توجه بود. در بررسی‌مان دربارۀ زنانی که می‌خواستند تغذیۀ بهتری داشته باشند و بیشتر ورزش کنند، به این نتیجه رسیدیم که آن‌هایی که از روش WOOP استفاده می‌کنند دو برابر بیشتر ورزش می‌کنند. همچنین بعد از دو سال، آن‌ها در یک وعدۀ غذایی بیشتر میوه و سبزیجات می‌خوردند. این تفاوت قابل‌توجهی است که نیازی به هزینه‌های زیاد درمان، آموزش یا دارو ندارد.\nباتوجه‌به موفقیت روش WOOP این سؤال برایمان پیش آمد که آیا این روش می‌تواند به درمان افسردگی کمک کند یا نه. افراد افسرده معمولاً از نوعی کمبود انگیزه و انرژی رنج می‌برند. آن‌ها به کارهای روزانه بی‌علاقه می‌شوند. همچنین کسل و غمگین می‌شوند و نمی‌توانند از زندگی لذت ببرند. اما انگیزه و انرژیْ چیزهای ارزشمندی هستند که روش WOOP، در هدف‌های منطقی، آن‌ها را افزایش می‌دهد.\nما، در صفحۀ نیازمندی‌های روزنامه، به‌دنبال افرادی گشتیم که از افسردگی رنج می‌بردند و می‌خواستند روش جدید و مفیدی را امتحان کنند. درنهایت ۴۷ نفر افسرده را به دو گروه تقسیم کردیم. هر نفر یک هدف مهم و قابل‌دستیابی انتخاب کرد، به‌عنوان نمونه: «من می‌خواهم با شرکت در یکی از فعالیت‌های موردعلاقه‌ام از نظر فیزیکی بیشتر فعال شوم» یا «به‌جای افکار منفی و نشخوار ذهنی می‌خواهم تفکرات مثبتی درمورد خودم، جهان و آینده داشته باشم.»\nدر گروه اول، شرکت‌کنندگانْ تمرین WOOP را انجام دادند. بعد از سه هفته، از آن‌ها پرسیدیم که به هدفشان رسیده اند یا نه. ما دوباره میزان افسردگی‌شان را مشخص کردیم.\nحدود هشتاددرصد شرکت‌کنندگان که از روش WOOP استفاده کردند و حدود سی‌درصد در گروه دیگر به اهدافشان دست یافتند. این تفاوت بسیار زیاد است. درحقیقت روش WOOP کمک کرد که کمبود انگیزه، به‌عنوان یکی از نشانه‌های کلیدی افسردگی، کاهش یابد. تفاوت زیادی بین سطح افسردگیِ دو گروه مشاهده نکردیم، اما خب احتمالاً این طبیعی است؛ چراکه مطالعۀ سه‌هفته‌ای به‌انداۀ کافی طولانی نیست که کاهش افسردگی در آن اتفاق بیفتد.روش WOOP نه درمانی خارق‌العاده برای افسردگی است و نه جایگزینی برای تفکر مثبت. لازم است باتوجه‌به وضعیت و نیازهایتان از هر دو روش استفاده کنید. اگر در وضعیتی بحرانی هستید و به بهبود آنی نیاز دارید، دربارۀ آینده‌ای جذاب و رضایت‌بخش فانتزی بسازید. اما خود را فقط به این کار محدود نکنید؛ برای پیشرفتِ بلندمدت حتماً آرزوهایتان را در کنار واقعیت قرار دهید. قبل از اينكه حتي فكرش را بکنید، دوباره زندگی به شما احساس خوبی خواهد داد: از كار روزانه يا زماني كه با دوستانتان مي‌گذرانید تا شكوفه‌هاي درختان در بهار، همه به شما احساس خوبي خواهند داد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را گابریله اوتینگن نوشته است و در تاریخ ۲۵ جولای ۲۰۱۶ با عنوان «Don’t think too positive» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۶ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «خیلی هم مثبت فکر نکنید» و با ترجمۀ افشین پهلوان منتشر کرده است. •• گابریله اوتینگن (Gabriele Oettingen) استاد روان‌شناسی در دانشگاه نیویورک و دانشگاه هامبورگ است. پژوهش اصلی او دربارۀ شیوه‌های مختلف تفکر افراد دربارۀ آینده است و نظریه‌ای دربارۀ روش تحقق‌بخشیدن به آرزوها صورت‌بندی کرده است. آخرین کتاب او بازاندیشی در تفکر مثبت: علم جدید انگیزه (Rethinking Positive Thinking: Inside the New Science of Motivation) نام دارد که انتشارات ترجمان علوم انسانی آن را ترجمه و منتشر کرده است.\n[۱] implementation intentions\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157733.json b/train/528157733.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2c3a4bdd593d525a647c9da3886327f631f00049
--- /dev/null
+++ b/train/528157733.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "احمق باش تا کامروا شوی",
+  "subtitle": "چگونه سازمان‌ها حماقت جمعی را پاس می‌دارند و کارکنان با تعطیل کردنِ مغزشان تشویق می‌شوند",
+  "introduction": "اکثر نظریه‌های مدیریتی میزانِ دانشِ انباشته را مهم‌ترین داراییِ شرکت‌ها می‌دانند. اما یافته‌های پژوهشی جدید نشان می‌دهد که مهم‌ترین عاملِ پیش‌بُردِ کارها در بزرگ‌ترین شرکت‌های جهان چیز دیگری است: حماقتِ جمعی. در این روند افرادِ باهوش به سرعت در می‌یابند که هوشمندانه‌ترین کارْ احمق بودن است. آنهایی هم که مدام با پیشنهادهای نوآورانه به استفاده از هوششان اصرار بورزند کنار گذاشته می‌شوند. خساراتِ چنین سیستمی چه خواهد بود؟",
+  "content": "آندره اسپایسر، ایان — هر تابستان هزاران نفر، از بهترین و بااستعدادترین دانش‌آموختگان، به نیروی کار اضافه می‌شوند. هوش خام و بالاتر از میانگین آن‌ها، قبل از ورود به بازار کار، سال‌ها در بهترین دانشگاه‌های جهان پرداخت شده و شکل می‌گیرد. پس از پشت‌سرگذاشتن تحصیلاتِ گزینشیِ مقدماتی و فارغ‌شدن از تحصیلات تکمیلیِ رقابتی، این نیروهای تازه‌کار امیدوارند که شغل آینده‌ فرصت کافی را برای به‌کارگیری استعداد ذهنی‌شان در اختیار آن‌ها قرار دهد، اما واقعیت پیشِ رویشانْ غافل‌گیری ناخوشایندی است.\nچیزی نمی‌گذرد که جوان‌های باهوشِ اضافه‌شده به نیروی کار درمی‌یابند اگرچه هوش بالا دلیل انتخابشان بوده، قرار نیست از آن استفاده کنند. کارهای روزمره‌ای که به آن‌ها سپرده می‌شود به‌نظرشان احمقانه می‌آید. در این شرایط، اگر هم ناخواسته اشتباه کرده و از هوششان استفاده کنند، با غرولندهای همکاران و هشدار نرم رؤسایشان روبه‌رو خواهند شد. چند سال تجربه به آن‌ها خواهد آموخت که، هرکس بیشتر به این بی‌فکریِ گروهی تن دهد، بیشتر پیشرفت می‌کند.\n یکی از شرکت‌های مشهوری که من و مَتس اَلوسون در کتاب پارادوکس حماقت۱ (۲۰۱۶) بررسی کردیم فقط‌وفقط بهترین و بااستعدادترین افراد را استخدام می‌کند. زمانی که این نیروهای تازه‌وارد باهوش به محیط کار وارد می‌شدند، منتظر چالش‌های ذهنی عظیمی بودند. باوجوداین چیزی نمی‌گذشت که خود را مشغول ساعت‌ها کار روزمرۀ «ملال‌آور» و «بیهوده» می‌دیدند. پس از چند سال انجام کارهای خسته‌کننده، امیدوار بودند که پیشرفت کنند و به کارهای جالب‌تری برسند، اما این اتفاق هم نمی‌افتاد. همین‌طور که ردۀ این مشاوران بلندپرواز و جوان بالاتر می‌رفت، بیشتر درمی‌یافتند که رسیدن به راه‌حل‌های همه‌جانبه و دقیق اهمیتی ندارد؛ آنچه مهم است راضی نگه‌داشتن مراجعان با استفاده از نمایش‌های چشمگیر پاورپوینت است. آن‌هایی که سعی می‌کردند نگاهی همه‌جانبه به مشکلات مُراجعان داشته باشند با استقبال چندانی روبه‌رو نمی‌شدند و اگر باز هم به استفاده از مغزشان اصرار می‌ورزیدند خیلی مؤدبانه به آن‌ها گفته می‌شد که باید دنبال کار دیگری بگردند.\n یکی از نیروهای تازه‌واردی که با این مشکل روبه‌رو شده بود جک نام داشت. او، پس از سال‌ها گذراندن تحصیلات تکمیلی، در زمینۀ حاکمیت شرکتی۲ تخصص داشت. جک به یکی از شرکت‌های بزرگِ مشاوره پیوست، به این امید که بتواند با تخصصش بهبودی در امور ایجاد کند. باوجوداین به‌سرعت خود را مشغول برنامه‌هایی یافت که هیچ ارتباطی به تخصصش نداشت. او به‌عنوان کارشناس جهانی با مشتریان روبه‌رو می‌شد، اما تمام دانسته‌هایش به یافته‌های چند دقیقه جست‌وجو در اینترانت شرکت محدود می‌شد. جَک فهمیده بود که کار اصلی‌اش نه حل مشکلات مشتریان که جلب نظر آن‌هاست. او می‌دانست که تلاش برای استفادۀ اثربخش از تخصصش باعث نارضایتی مدیران مافوقش خواهد شد.\n ما بیش از یک دهه به مطالعۀ شرکت‌هایی مانند این شرکت مشاورۀ مدیریتی مشغول بودیم، شرکت‌هایی که افرادی با آی‌.کیو بالا و تحصیلاتی چشمگیر استخدام می‌کردند. در این سال‌ها با صدها نفر از افرادی صحبت کردیم که در حوزه‌های مختلف مشغول بودند: ازشرکت‌های مهندسی گرفته تا بخش‌های دولتی، دانشگاه‌ها، بانک‌ها، رسانه‌ها و شرکت‌های داروسازی. پیش‌فرض ما این بود که احتمالاً بیشترین پیشرفت متعلق به باهوش‌ترین افراد است، اما یافته‌هایمان چیز دیگری می‌گفت.  سازمان‌ها افراد باهوش را جذب و سپس آن‌ها را به استفاده‌نکردن از هوششان تشویق می‌کنند. در این سازمان‌ها پرسیدن سؤالات سخت یا تفکر عمیقْ هدررفتی خطرناک شمرده می‌شود. کارمندانِ بااستعداد به‌سرعت می‌آموزند که باید به محدودترین و نزدیک‌بینانه‌ترین شکل ممکن از استعدادهای ذهنی‌شان استفاده کنند.\n آن‌هایی که یاد می‌گیرند مغزشان را خاموش کنند پاداشش را خواهند گرفت. این افراد، با دوری از تفکرِ زیاد، قادر خواهند بود تنها روی تمام‌کردن کارها متمرکز شوند. علاوه‌براین، دوری از این سؤالاتِ دشوارِ ناشی از تفکر موجب می‌شود مشاجرۀ کارمندان با یکدیگر به حداقل برسد. کارمندانی که بی‌توجه به مسائل دیگر از خطوط ترسیم‌شدۀ شرکت پیروی می‌کنند، «آدم رهبری»۳ پنداشته شده و ارتقا می‌یابند. افراد باهوش به‌سرعت درمی‌یابند که تنها در یک صورت می‌توان پیشرفت کرد: «پایت را که گذاشتی در محیط کار، درِ مغز را تخته کن.»\n در طول مطالعاتمان روش‌های مختلفی را یافتیم که انواع و اقسام شرکت‌ها با استفاده از آن‌ها افراد باهوش را به عدم استفادۀ کامل از هوششان تشویق می‌کنند. قوانین و روندهای روزمرۀ متعددی در این شرکت‌ها وجود داشت که باعث می‌شد افراد، به‌جای صرف انرژی روی کارهای اصلی‌شان، آن را صرف تبعیت از بوروکراسی کنند. پزشکانی بودند که به‌جای رسیدگی به مریض فقط سعی می‌کردند وظیفه‌های مشخص‌شده‌شان را انجام دهند؛ معلم‌هایی که بیش از اینکه وقتشان را با تدریس به دانش‌آموزانشان بگذرانند به‌دنبال پیگیری رویه‌های بوروکراتیک بودند. یکی از این نمونه‌ها هانس، مدیر یک نهاد محلی دولتی، بود: بعد از بازدیدِ ناظری از مرکز، فهرستی ۲۵موردی از آنچه نیازمند رسیدگی بود برای او ارسال شد. به‌این‌ترتیب نهاد تحت مدیریت هانس ۲۵ سیاست و رویۀ جدید مشخص کرد. نتیجه: ناظر راضی شد، اما آنچه در حقیقت انجام می‌شد  تغییری نکرد. حکایت‌هایی ازاین‌دست به ما نشان داد که تبعیت کورکورانه از قواعد و قوانین تا چه حد می‌تواند افراد را از انجام کارهای اصلی‌شان منحرف کند. دکترها، معلم‌ها و کارمندان دولتی همگی می‌دانستند که قوانین و قواعدی که هر روز از آن‌ها پیروی می‌کنند اموری بیهوده و انحرافی هستند. بااین‌حال ترجیح‌ می‌دادند خیلی به این مسئله فکر نکرده و فقط به وظایف مشخص‌شدۀ خود عمل کنند.\n طبق یافته‌های ما، یکی دیگر از سرچشمه‌های حماقت در شرکت‌ها اعتقاد عمیق به رهبری است. در بسیاری از سازمان‌های امروزی، مدیربودنِ صرفْ مقامات اجراییِ بالادست را راضی نمی‌کند. آن‌ها می‌خواهند رهبر باشند. این مدیرانْ نقش خود را فراتر از پیش‌بردن کسب‌وکارهایشان می‌دانند و می‌خواهند پیروانشان را هم دگرگون کنند. آن‌ها با حرارتی وصف‌ناشدنی از «بصیرت»۴، «باور»۵ و «اصالت»۶ سخن می‌گویند. با شنیدن این حرف‌ها انسان انتظار دارد که محیط‌های کاری پر از رهبرانی مانند نلسون ماندلا باشد. بااین‌حال، وقتی با دقت بیشتری به یک روزِ کاریِ این رهبران خودخوانده می‌نگری، متوجه می‌شوی که داستان چیز دیگری است.\n هرقدر هم در فعالیت‌های روزانۀ آن‌ها بگردی، کمتر اثری از رهبری می‌بینی. اکثرِ مدیران اجرایی روزهایشان را با نشستن در جلسات، پر‌کردن فُرم و ابلاغ دستورات می‌گذرانند. به‌عبارت‌دیگر آن‌ها بوروکرات هستند. اما بوروکرات‌بودنِ صرف جذابیت خاصی ندارد و عنوان مناسبی هم برای کارت ویزیت آن‌ها نیست. این مدیرانِ اجرایی، برای آنکه نقششان مهم‌تر و جذاب‌تر از آنچه هست به نظر برسد، به معتادان رهبری تبدیل می‌شوند. آن‌ها کتاب‌های رهبری می‌خوانند. برای زیردست‌های خسته و کسلشان دربارۀ رهبری سخنرانی‌های مطول می‌کنند و مهم‌تر از همه در کلاس‌ها، سمینارها و جلساتی شرکت می‌کنند که در عنوانشان از واژۀ «رهبری» استفاده شده باشد. محتوای بسیاری از این کلاس‌های تحول رهبری را می‌توان بدون اینکه مشکلی پیش بیاید در مهدکودک‌ها یا محفل‌های نیو ایج۷ هم به کار گرفت. در برخی کلاس‌های تحول رهبری از حاضرین خواسته می‌شود که اسبی را دور حیاط هدایت کنند، از کتاب‌های رنگ‌آمیزی استفاده کنند، یا لگو بسازند. همۀ این‌ کارها هم به‌عنوان بهبود آن‌ها برای رهبری انجام می‌گیرد.\n براساس یافته‌های پژوهشگرانی مانند جفری ففر از استنفورد، تنها در آمریکا هر ساله حداقل چهارده‌میلیارد دلار صرف بهبود رهبری می‌شود، بدون اینکه در عملْ تأثیری روی بهبود کیفیت رهبران داشته باشد. یافته‌های پژوهش خودمان نیز نشان می‌دهد که اکثر کارمندان در شرکت‌های دانش‌بنیان نیاز چندانی به رهبری ندارند. آن‌هایی که کارها را انجام می‌دادند افرادی خودانگیخته بودند که معمولاً بیش از رؤسایشان با زیروبم شغلشان آشنا بودند. به‌نظر آن‌ها کارهای عجیب‌وغریبی که مقامات مافوقشان به‌نام رهبری انجام می‌دادند صرفاً مزاحمتی بیهوده برای کارهای اصلی بود. جرج، که مدیر یکی از شرکت‌های مهندسی فناوری پیشرفته بود، خودش را برای ما فردی « با ذهن باز»۸ توصیف کرد. وقتی از زیردستانش درمورد کارِ او پرسیدیم، گفتند صبح‌ها صبحانه را فراهم می‌کند و سالی یک‌ بار هم مراسم ‌شراب‌چشان راه می‌اندازد.\n یکی دیگر از سرمنشأهای حماقت در سازمان‌ها اعتقاد عمیق به قدرت برندهاست. به نظر می‌رسد بسیاری از سازمان‌ها فرض می‌کنند که فقط با تغییر نشانگان می‌توانند کُل شرکت را دگرگون کنند. با کمال تأسف این خیال خام معمولاً در مدیران اجرایی رده‌بالا مرسوم است. ما بارها شاهد فعالیت‌های پرهزینۀ تغییر برَند بودیم که درنهایت چیزی بیش از تغییر لوگوی شرکت نبوده است. یونیورسیتی آو وسترن سیدنی میلیون‌ها دلار خرج کرد تا به وسترن سیدنی یونیورسیتی تبدیل شود. همین‌طور آسترلیَن اُپرا فرایندی پرهزینه را طی کرد تا به اُپرا آسترلیا تبدیل شود. نشنال بَنک آو آسترلیا هم امیدوار بود با تبدیل به نشنال آسترلیا بَنک ازاین‌رو‌ به‌آن‌رو شود.\n معمولاً این دل‌بستگی به برندسازی چیزی بیش از مشغولیتی کوچک و بی‌نتیجه نیست. در یکی از شرکت‌های موردمطالعه به گروهی از مدیران بازاریابی برخوردیم که کارشان فروش طیفی از کالاها ازجمله خمیردندان بود. آن‌ها هم به‌طور طبیعی شیفتۀ قدرت جادویی برندسازی بودند. یکی از این مدیران به ما گفت با برندتان است که «زنده می‌مانید یا می‌میرید». اما زمانی که از آن‌ها پرسیدیم چه چیز در فروش خمیردندان‌ها تأثیرگذار است، گفتند که مصرف کنندگان «فقط چیزی را برمی‌دارند که در قفسۀ کالاهای تخفیف‌خورده قرار داشته باشد» و اینکه «افراد علاقۀ خاصی به خمیردندان ندارند». درحقیقت آن‌ها اذعان داشتند که تنها قیمتْ تعیین‌کننده است.\n دل‌بستگی به برندسازی در بسیاری از شرکت‌ها حتی می‌تواند به عامل حواس‌پرتی خطرناکی تبدیل شود. چند سال پیش، مقاماتِ لشگری  در سوئد تصمیم گرفتند، در اقدامی عظیم، برند خود را تغییر دهند. متأسفانه، این کار مستلزم لغو بعضی تمرین‌های نظامی بود. یکی از فرماندهان در زمان معرفی طرح تغییر برند گفت: «اگر اُملت می‌خواهی بالاخره باید تخم‌مرغ را بشکنی. درست است که بعضی تصور می‌کنند این مسیرْ پرهزینه‌ است، اما درنهایت یک اُملت درست‌وحسابی خواهیم داشت.» بعد از اینکه میلیون‌ها خرج شد تا همه‌چیز از تابلو گرفته تا رومیزی عوض شود، این فرمانده ارشد نظامی اذعان کرد که اقدامات انجام‌شده برای تغییر برند اشتباه بوده است. حداقلش این بود که این روند بدون سروصدا متوقف شد و خشم عمومی را برنینگیخت.\n اما همیشه هم اوضاع به این خوبی پیش نمی‌رود. در اواخر دهۀ ۱۹۹۰ یکی دیگر از نمونه‌های فاجعه‌بارِ تغییر برند در شرکت هواپیمایی بریتیش ایرویز رخ داد. مدیران‌ ارشد اجرایی سعی کردند، با تغییراتی راهبردی، این شرکت را در سراسر جهان مطرح کنند. برای این منظور، آن‌ها بریتیش ایرویز را به‌عنوان «ایرلاین محبوب جهان» تغییر برند دادند و روی دُم هواپیماها نیز به‌جای پرچم انگلستان، طرح‌هایی از «هنر جهانی»۹ استفاده کردند. این تغییرات باعث اعتراضاتی گسترده در سطح عمومی شد: حتی نخست‌وزیر آن زمان، مارگارت تاچر، هم وارد ماجرا شد و در مراسمی با دستمالش طرح جدید روی ماکتِ هواپیما را پوشاند. تنها چند هفته طول کشید تا ایرلاین به همان شکل و شمایل قبلی‌اش بازگردد. درنهایت این روند، باوجود تغییراتی ناچیز، میلیون‌ها دلار هزینه به بار آورد.  یکی دیگر از عوامل مهم حماقت در بسیاری شرکت‌ها تمایل به تقلید از سازمان‌های دیگر است. همان‌طور که یک بار یان والَندر رئیس قبلی هندلزبانکن سوئد گفت: «رهبرانِ کسب‌وکارها، به‌اندازۀ دختران نوجوانی که لباس جین ‌می‌خرند، به مُد روز حساس‌اند.» بسیاری از شرکت‌ها آخرین گرایش‌های روز مدیریتی را، بدون توجه به اینکه چقدر مناسب کارشان است، به کار می‌بندند. همین که گوگل کاری بکند کافی است که آن را مناسب بدانیم، حال چه این کار ذهن‌آگاهی۱۰ باشد چه تحلیل کلانْداده‌.\n بااین‌حال اغلبِ دلایلی که برای پیروی از «بهترین روش صنعت»۱۱ (یا به‌تعبیر مرسوم آن، «به‌گزینی») ارائه می‌شود دلایل قانع کننده‌ای نیست. برای مثال، زمانی که نیروهای مسلح سوئد تصمیم گرفتند از «مدیریت کیفیت جامع» استفاده کنند، بعضی افسران نظامی پرسیدند: «چرا» و پاسخ شنیدند: «ازقرارمعلوم این کارْ به سودِ ما خواهد بود، چون همان کاری است که در بخش خصوصی انجام می‌شود.» به‌عبارت‌دیگر، باید این کار را انجام دهیم، چون دیگران هم آن را انجام می‌دهند.\n اما به‌گزینی معمولاً یا اثر اندکی دارد یا به‌کلی بی‌اثر است. مطالعه‌ای که دربارۀ شرکت‌های نفتی و گازی صورت گرفته نشان می‌دهد که آن‌ها از برنامه‌های موسوم به «آموزش تنوع» استفاده می‌کنند تا به نیروهای خود برخورد مناسب با دیگران را بیاموزند. اما این آموزش‌ها، در عمل، اثر چندانی روی مدارای کارکنان با هم نداشته است. یکی از کارکنانْ این برنامه‌ها را چنین توصیف می‌کند: «این تمرین احساس بسیار خوبی به انسان می‌دهد. همۀ ما می‌توانیم از اینکه در کنار هم در چنین خانوادۀ متنوع قومیتی و شادی حضور داریم خشنود باشیم، خانواده‌ای که سخت کار می‌کند تا شرکتْ این‌همه پول‌ به دست بیاورد. بله حقیقت ماجرا چیز دیگری است.»\n گاهی دنبال‌کردنِ بهترین روش صنعت پیامدهایی بدتر از این به‌همراه دارد. برای نمونه می‌توان به پرداخت بالاترین حقوق‌ها به مقامات اجرایی عالی‌رتبه در برخی شرکت‌ها اشاره کرد. پژوهشی در این زمینه نشان داده است که شرکت‌های ایالات متحده، به‌امید جذب داوطلب‌های باکیفیت‌تر برای پُست‌های تازۀ رده‌بالا، حقوقی بالاتر از میانگین به آن‌ها پرداخت می‌کنند. اما دست آخر، این پرداختی‌‌های بالا تأثیری در عملکرد شرکت نداشته است. تنها نتیجه‌ای که این‌گونه اقدامات دربرداشته بالاتربردن فتیلۀ پرداختیِ شرکت‌ها به مقامات اجرایی در کلِ اقتصاد بوده است.\n آخرین منشأ حماقت شرکتی در مطالعات ما فرهنگ شرکت بود. این فرهنگ‌ها اغلب باعث می‌شوند کارکنان در تلۀ دیدگا‌ه‌های کوته‌بینانه از جهان گیر بیفتند، دیدگاه‌هایی مانند دل‌بستگی به تغییرات پیوسته. یکی از شرکت‌های فناوری پیشرفتۀ موردمطالعه، نسبت‌به تغییر، بسیار خوش‌بین بود و هر چند سال یک بار ابتکاری نو برای تغییر به کار می‌بست که نتیجه‌اش معمولاً یا هیچ بود یا بسیار ناچیز. این برنامه‌ها با کلی سروصدا شروع می‌شد، اما بعدازآن دیگر اتفاق خاصی نمی‌افتاد. به نظر می‌رسید هرکسْ دیگری را مسئولِ ایجاد تغییر می‌داند. هروقت هم معلوم می‌شد چیز قابل‌توجهی تغییر نکرده، مدیران رده‌بالا، بدون درس‌گرفتن از گذشته، به‌دنبال اجرای مجموعه‌تغییراتی دیگر می‌رفتند که درآن زمان مرسوم شده بود.\n بسیاری از شرکت‌ها تمام تمرکز خود را روی زمان حال می‌گذارند. رابرت جَکال، در مطالعه‌ای که در سال ۲۰۰۹ در کتاب مارپیچ‌های اخلاقی۱۲ منتشر کرد، با پژوهش دربارۀ فرهنگ یکی از شرکت‌های بزرگ آمریکا نشان داد که مدیران معمولاً از چنین جمله‌هایی استفاده می‌کنند: «افق ما نهار امروز است» یا «می‌دانم دیروز برایم چه کردی، ولی بگو به‌تازگی چه کرده‌ای؟» این افق زمانیِ بسیار کوتاه دال بر این است که مدیران هر روزشان را به پذیرفتن مسئولیت برنامه‌های موفق و شانه خالی‌کردن از مسئولیت برنامه‌های ناموفق می‌گذرانند.\n فرهنگ مثبت‌اندیشیِ دائمی نیز در بسیاری شرکت‌ها محبوب است. در یکی از شرکت‌های‌ مشاورۀ فناوری اطلاعات این جمله دائماً به کارکنان گفته می‌شد: «مشکل نه، برای ما فقط راه‌حل بیاورید.» این پیامِ خوش‌بینانه با هدف ایجاد یک محیط کاری شاد انتخاب شده بود، بااین‌حال مشاوری که این شرکت را به‌خوبی می‌شناخت چیز دیگری می‌گفت. وقتی از او خواستیم که این شرکت را برایمان توصیف کند، چنین گفت: «شرکت نیست، دین است.» اعتقاد خالصانۀ کارمندان به همیشه مثبت‌بودن به این معنی بود که، وقتی مشکلی واقعی و بدون راه‌حلِ مشخص پیش می‌آمد، فقط از کنارش می‌گذشتند. همین تلقی خوش‌بیانه درنهایت باعث شد وقتی شرکت درگیر رکودی بزرگ شد، قبل از اینکه کارمندان برای تغییرات لازم به خودشان بیایند، کار از کار بگذرد.\n از آغازِ پژوهش‌هایمان گمان می‌کردیم که زندگیِ سازمانی پر از حماقت است. اما به‌واقع از میزان همراهی افرادِ باهوش با حماقت جمعی و پاداش‌گرفتن آن‌ها برای این همراهی شگفت‌زده شدیم. تبعیت کورکورانه از قواعد و قوانین غیرمولد باعث می‌شد افرادِ متخصص از قافله عقب بمانند. سخنان توخالی دربارۀ رهبری به افراد جاه‌طلب کمک می‌کرد که به مسئولیت‌های بالاتر برسند. تقلید از دیگر سازمان‌های شناخته‌شده می‌توانست باعث شود که شرکت در «کلاس جهانی» شمرده شود. اقدامات برندسازی باعث می‌شد که مدیران اجرایی، به‌جای پرداختن به واقعیت‌های دشوار و درهم‌ریختۀ حیات سازمانی، خود را سرگرم تغییر تصویر ظاهری شرکت کنند. پیروی از فرهنگ‌های شرکتیِ ریشه‌دار معمولاً باعث می‌شد کارکنان همچون شهروندان متعهد سازمانی به چشم بیایند، درحالی‌که به‌راحتی از کنار مشکلات بحرانی می‌گذشتند.\n بااینکه این بی‌فکریِ شرکتی ثمرات زیادی برای اجراکنندگانش در پی داشته، اما  دیده‌ایم که می‌تواند بسیار پرهزینه از آب درآید. وقتی افراد باهوشْ استفادۀ کامل از هوششان را متوقف کنند به‌سادگی از کنار اشتباهات عبور خواهند کرد. این موضوع معمولاً چندان اهمیتی ندارد: شرکت‌ها می‌توانند سازمان‌های بزرگی باشند که جاهای زیادی برای پنهان‌کردن اشتباهات دارند. نکتۀ مهم‌تر این است که در شرکت‌ها، بازۀ توجهِ افرادْ کوتاه است. به‌احتمال زیاد افراد خاطی قبل از اینکه اشتباهاتشان رو شود، سراغ کار دیگری می‌روند یا، محتمل‌تر از آن، ارتقا می‌یابند. توصیۀ کلیدیِ یکی از مدیران میانی برای پیشرفت شغلی این بود: «همیشه سعی کن سریع‌تر از اشتباهاتت بدوی.»\n باوجوداین گاهی پیش می‌آید که دیگر نمی‌توان میوۀ گندیدۀ این حماقت جمعی را پنهان کرد. این همان اتفاقی است که در نوکیا افتاد. مدیران این شرکت مخابراتی بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۳ بی‌وقفه به مثبت‌اندیشی تشویق می‌شدند. یکی از مدیران میانی دربارۀ آن دوران می‌گفت: «اگر کسی خیلی منفی‌بافی می‌کرد، ممکن بود سرش را به باد دهد.» در این شرایط کارکنان به‌دنبال این بودند که به مدیران بالادستشان تنها «خبرهای خوب» بدهند و از گزارش «نتایج واقعی بررسی‌ها» پرهیز می‌کردند. مدیران منفی‌بافْ منابع کافی دریافت نمی‌کردند و در مقابل بله‌قربان‌گوهای مثبت‌اندیش ارتقا یافته و مسئولیت‌های بیشتری می‌گرفتند. وقتی گوشی‌های هوشمند نوکیا، که برای رقابت با آیفون طراحی شده بود، به مشکلی برمی‌خورْد کمتر کسی جرئتِ مطرح‌کردنش را داشت. در این شرایط بیش از یک سال طول کشید تا مدیران رده‌بالا متوجه شوند که در مسیر شکست قرار دارند. در این مدت، اَپل و سامسونگ بخش زیادی از مسیر تسلط بر بازار گوشی‌های هوشمند را پیموده بودند.\n این حکایت پندآموز به ما یادآوری می‌کند که حماقت، گرچه می‌تواند نتایج کوتاه‌مدت قابل‌توجهی مانند محبوبیت و ارتقا داشته باشد، خطرات بلندمدتی نیز به‌همراه خواهد داشت. می‌توان گفت که حماقت در محیط کار نیز از این قانون کلی پیروی می‌کند: میانه‌روی بهترین کار است.\n احمقانه رفتار‌کردن در محیط کار ساده نیست و ظرافت‌های زیادی دارد. اگر کم بگذارید، دیگران شک می‌کنند که نقش بازی می‌کنید. اگر هم تند بروید دیگران شما را به‌چشم فردی دست‌وپاچلفتی می‌بینند. افرادِ باتجربه، در به‌کارگیری حماقتِ شرکتی برای رسیدن به اهدافشان، از شیوه‌های خاصی استفاده می‌کنند.\n یکی از معمول‌ترین شیوه‌ها انجام کاری است که همه انجام می‌دهند، حتی اگر آن کار اشتباه باشد. اگر رقیبتان راهبردی جدید ارائه کرده، هرقدر هم نامعقول باشد، همان کار را انجام دهید. اگر رقیبی دیگر شروع به استفاده از طرح مدیریت کیفیت جامع کرده شما نیز همان خال را بازی کنید. حتی اگر در صنایعی کاملاً متفاوت از شرکت‌های بزرگی مثل گوگل فعالیت می‌کنید، یکی از بهترین توصیه‌ها کُپی‌کردن اقدامات این شرکت‌هاست. اگر این طرح‌ها را «بهترین روش» هم بنامید که دیگر همه شما را نابغه می‌شناسند. اگر هم مشکلی پیش آمد، خیلی راحت می‌گویید: «همه اشتباه کردند.»\n در جهانی که حماقت بر آن حاکم است، خوب به‌نظررسیدن از برحق‌بودن مهم‌تر است. استادانِ به‌کارگیری حماقتِ شرکتی زمان کمتری روی محتوای کارشان می‌گذارند و بیشترِ وقتشان را صرف ارائه‌ می‌کنند. آن‌ها به‌خوبی می‌دانند که تصمیم‌گیرندگان تنها نمایش پاورپوینت را می‌بینند و اگر خیلی کار کنند ممکن است چکیدۀ مدیریتی را هم مطالعه می‌کنند. آن‌ها همچنین دریافته‌اند که احمقانه‌ترین ایده‌ها، اگر به‌خوبی ارائه شوند، اغلب با استقبال مواجه می‌شوند. تصمیم‌گیرندگان، پایشان را که از درِ جلسه بیرون بگذارند، بیشترِ محتوای جلسه را از یاد خواهند برد. اگر هم مشکلی پیش بیاید، این حرفه‌ای‌های به‌کارگیریِ حماقت خواهند گفت: «تصمیم‌گیرندگان به جزئیاتِ طرح دقت نکردند.»\n «رئیس بیش از همه می‌داند»: این فرض دیگری است که باید در به‌کارگیری حماقت شرکتی در نظر داشت. پس هر کاری که رئیس از شما خواست، هرقدر احمقانه، انجام دهید. از این ‌هم مهم‌تر، انجام کاری است که رئیسِ رئیستان می‌خواهد. در این شرایط، وفادار به نظر خواهید رسید و جایگاهتان نیز در امان خواهد بود. اگر هم مشکلی پیش آمد، می‌توانید آن را گردن رئیستان بیندازید.\n کار‌کردن در شرکتی تحمیق‌شده۱۳ معمولاً مستلزمِ آن است که دیگران را به مزخرفات مشغول کنید. یکی از مؤثرترین راه‌ها برای انجام‌ندادن کارهای واقعی توجه به تب‌وتاب موجود در ادبیات مدیریت است. راهبردهای جدید ارائه دهید، مدل‌های کسب‌وکار فراهم کنید و خود را درگیر رهبری افکار کنید. این کارها باعث می‌شود از بند انجام کارهای حقیقی رها شوید و به دیگران نیز چنین القا می‌کند که شما در مرزهای دانشِ مدیریت قرار دارید. اگر هم مشکلی پیش آمد، به‌راحتی می‌توانید همه‌چیز را گردن ایده‌های رایج مدیریتی بیندازید.\n صفت دیگری که خیلی به کار می‌آید فرصت‌طلب‌بودن است. بیشتر افراد اگر چیزی به‌نفعشان باشد به‌راحتی می‌توانند خود را به باور آن وادار کنند. اگر پول کافی به افراد داده شود، به هرچیز که لازم باشد باور پیدا می‌کنند. در این شرایط، اگر به روالی احمقانه تن دادید، مطمئن شوید همه می‌دانند که این کار را برای پول می‌کنید. به‌این‌ترتیب، اگر هم مشکلی پیش بیاید، می‌توانید ساختار انگیزشی شرکت را مقصر بدانید.\n حرکت مداومْ آخرین توصیه برای افرادی است که حماقت شرکتی را به کار می‌گیرند. نکتۀ حیاتی این است که پیش از اصابت نتیجۀ اشتباهاتتان جاخالی بدهید. افتخار موفقیت‌های کوتاه‌مدت را مال خود کنید و، قبل از اینکه هزینه‌های بلندمدت‌تر روی شانۀ شما بیفتد، به جایگاه دیگری ارتقا یابید. به‌این‌ترتیب، اگر مشکلی هم پیش بیاید، نفر بعدی باید آن را حل کند.\n در دو دهۀ گذشته نظریه‌پردازان مدیریت بر این باور بوده‌اند که میزان دانش تخصصیِ سازمان است که باعث موفقیت یا شکست می‌شود. این در حالی است که نگاه دقیق ما به دنیای شرکتیْ تصویر متفاوتی ترسیم می‌کند: حماقت از درودیوار بسیاری از شرکت‌های بزرگ بالا می‌رود. مهم‌تر اینکه این حماقتْ نتیجۀ اتفاقیِ کارهای معدودی افرادِ سر‌به‌هوا نیست، بلکه معمولاً دانسته ایجاد می‌شود. این موضوع بسیار فراتر از سودبردن از برخی گرایش‌های درونیِ شناختی است که اقتصاددانانِ رفتاری به آن علاقه‌مندند. در این روند، سازمان‌ها با هدفی مشخص به‌دنبال ایجاد بی‌فکری جمعی می‌روند.\n شرکت‌هایی را مشاهده کردیم که هر کاری می‌کنند تا اجازه ندهند کارکنانشان درمورد فرضیاتِ ازپیش تعیین‌شده نظر بدهند. آن‌ها می‌خواهند کارکنان را از فکر‌کردن درمورد هدف‌های اساسی بازدارند و نمی‌گذارند هیچ‌کس دنبال توجیهاتِ تصمیمات و اقدامات باشد. این کار نتایج مساعدی، هم برای افراد (مثل پیشرفت کاری) و هم برای کل سازمان، در پی دارد، مانند دوری از مشاجره‌ها و تمرکز روی هدفی مشترک. باوجود این نتایج مساعد کوتاه‌مدت، حماقت جمعی در بلندمدت می‌تواند موجب بروز کارکردهای نامناسبی شود، مانند فقدان یادگیری و بی‌اعتنایی نسبت به اشتباهات. شاید بهتر باشد که اندیشمندانِ مدیریتْ اتکا به نظریه‌های سازمانیِ دانش‌محور را متوقف کنند و نظریه‌ای حماقت‌محور را دربارۀ نحوۀ عملکرد سازمان‌ها ارائه دهند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آندره اسپایسر نوشته است و در تاریخ ۲۷ سپتامبر ۲۰۱۶ با عنوان «Stupefied» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۵ دی ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «احمق باش تا کامروا شوی» و با ترجمۀ امیرحسین میرابوطالبی منتشر کرده است. •• آندره اسپایسر (André Spicer) استاد رفتار سازمانی در دانشگاه لندن است. اسپایسر کتاب جست‌وجوی ناامیدانۀ خویشتن‌سازی: یک سال در جنبش بهینه‌سازی (Desperately Seeking Self-Improvement: A Year Inside the Optimisation Movement) (۲۰۱۷) را با همکاری کارل سدرستروم نوشته است. چرندیات کسب‌وکار (Business Bullshit) (۲۰۱۸) تازه‌ترین کتاب اوست.\n [۱] Stupidity Psradox [۲] Corporate Governance [۳] Leadership Material [۴] Vision [۵] Belief [۶] Authenticity [۷]  New Age: به مجموعه‌ای از اعتقادات معنوی گفته می‌شود که در دهۀ ۱۹۷۰ در کشورهای غربی گسترش یافت. افرادی که به این مسلک اعتقاد دارند سبک زندگی خاصی دارند و، برای به‌دست‌آوردن آرامش، فعالیت‌های متفاوتی انجام می‌دهند. [۸] کلمۀ استفاده‌شده در متن Open است، به‌معنی فردی که نظرات مختلف و مخالف را با سعۀ صدر می‌شنود و می‌پذیرد. دیکر معنیِ ذکرشده برای این کلمه «صادق» است که به نظر می‌رسد معنی اول بیشتر با متن هم‌خوانی دارد. [۹]  بریتیش اِیروِیز در سال ۱۹۹۷ تصویر دُم هواپیماهای خود را تغییر داد و از طرح‌های هنرمندانِ مشهورِ کشورهایی استفاده کرد که عضو شبکۀ پروازیِ این هواپیمایی بودند. [۱۰] Mindfulness [۱۱] Industry Best Practice: روشی است که تجربهْ کارایی‌اش را ثابت کرده و به‌عنوان بهترین روش و شاخص استفاده می‌شود. [۱۲] Moral Mazes [۱۳] Stupefied\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157734.json b/train/528157734.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..1dc2a4ca07f08d90ac98d7d0d47e47f334caa5f4
--- /dev/null
+++ b/train/528157734.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زندگیِ آزمون‌زده",
+  "subtitle": "مدرسۀ ایدئال جایی است که در آن اجباری به شنیدن جوابی ناخواسته به سؤالی نپرسیده نباشد",
+  "introduction": "از کلاس‌های مدرسه کدام یک در خاطرتان باقی مانده است؟ آن‌هایی که شما را به تفکر و تبادلِ نظر فرا می‌خوانْد یا آن‌هایی که مطالبِ موردنیاز برای آزمون را به خوردتان می‌داد؟ نظامِ آموزشی در سرتاسر جهان هر روز بیشتر از اندیشیدن فاصله گرفته و به‌سوی آزمون‌محوری حرکت می‌کند. این در حالی است که، در تفکر سقراطی، آموزش با طرح سؤال آغاز می‌شود، با پرسشگری ادامه می‌یابد و به‌سوی فهمی عمیق‌تر حرکت می‌کند.",
+  "content": "جان تیلر، ایان — بیایید با هم کلاس درس ایدئالِ من را تصور کنیم. وارد که می‌شوید، اولین چیزی که توجه شما را جلب می‌کند چیدمان کلاس است. خبری از ردیف میز و نیمکت‌ها در مقابل یک تخته‌سیاه نیست و، به‌جای آن، صندلی‌هایی راحت به‌شکل دایره‌ای بزرگ چیده شده‌اند. این چیدمان پیامی در خود دارد: اینجا فضایی برای بحث و تبادل آزادِ آراست. روی دیوار پوستری از برتراند راسل و این نقل‌قول از او وجود دارد: «اکثر مردم ترجیح می‌دهند بمیرند تا اینکه بیندیشند و اکثرشان هم می‌میرند و نمی‌اندیشند.»۱ قفسه‌ای شیشه‌ای وجود دارد که مقالات دانش‌آموزان، ردیف روی ردیف، در آن چیده شده است، مقالاتی دربارۀ موضوعات متنوعی چون اخلاقیات تجارت، مهندسی، معماری، تاریخ سیاسی، زبان‌شناسی و فلسفۀ علم.\n دانش‌آموزان وارد می‌شوند، سر جای خود در آن دایره می‌نشینند و منتظر آغاز سمینار می‌شوند. معلم در کنارِ آن‌ها درون دایره می‌نشیند و یک‌راست سراغ اصل مطلب می‌رود. می‌پرسد: «آیا من امروز همان آدمی هستم که دیروز بودم؟» مناظره بلافاصله در می‌گیرد. معلم کم حرف می‌زند. تنها گاهی، برای درخواستِ توضیح بیشترِ یک نکته یا جلب توجه کلاس به استدلال یکی از دانش‌آموزان، مداخله می‌کند.\n پس از تبادل پرهیجان و اولیۀ آرا، همه‌چیز اندکی آرام‌تر می‌شود و معلم دربارۀ تمایز میان خاصیت‌های ماهوی و غیرماهوی۲ نکاتی ذکر می‌کند. سپس پیشنهاد می‌کند که شاگردان قسمتی از نوشته‌های جان لاکِ فیلسوف را بخوانند. این امر به بحث و مناظرۀ بیشتر دامن می‌زند.\n دانش‌آموزان در مشارکت خود از ایده‌هایی بهره می‌گیرند که در موضوعات گوناگون با آن‌ها برخورد کرده‌اند. یکی می‌گوید به‌خاطر دی.ان.ای‌اش همانی هست که هست. معلم دربارۀ زیست‌شناسی [موجود در] پشت این ایده توضیح می‌خواهد. یکی می‌پرسد این نظریه چگونه دربارۀ دوقلوهای همسان کاربرد دارد. دانش‌آموزی دیگر می‌گوید همۀ ما در زندگی نقش‌هایی بازی می‌کنیم و همین نقش‌ها هستند که هویت ما را تعریف می‌کنند.\n جوّ کلاس آرام، مشارکتی و پرسش‌گرانه است؛ موتور محرکۀ یادگیریْ کنجکاوی و علاقۀ شخصی است. معلم هیچ جوابی برای پرسش‌ها ارائه نمی‌دهد و به‌جای آن در هنگام بحث‌های کلاس، نظراتی را بر روی فلیپ‌چارت۳ یادداشت می‌کند. جلسۀ درس نیز با هیچ جوابی به پایان نمی‌رسد. درواقع حتی با به‌صدادرآمدن زنگ نیز به پایان نمی‌رسد؛ دانش‌آموزان در حال خروج از کلاس کماکان در حال بحث‌اند.\n این کلاسِ درسِ ایدئال من است. درواقع، این چیزی بیش از یک رؤیاست. کلاس واقعی من نیز، دست‌کم هرازگاهی، شبیه به همین است. زمانی که آغاز به تدریس کردم، آموختم که جلسات درسی که در آن شاگردان در بحث و مناظره و پرسشگریْ مشارکت فعال دارند، هم برای خودشان و هم برای معلم لذت‌بخش‌تر و به‌یادماندنی‌تر هستند. بنابراین هرگاه که ممکن باشد امور را این‌گونه سامان می‌دهم.\n اما حقیقت تلخ این است که اکثریت بزرگی از جلسات درس با هدف دیگری تشکیل می‌شوند. ریزترین جزئیاتِ کلاس درس برای اغلب معلمان و شاگردان را ملزومات آمادگی برای امتحانات شکل می‌دهد. هنگامی که دانش‌آموزان وارد چنین کلاس‌هایی می‌شوند، تمرکز بر بحث و پرسشگریِ نامحدود نیست، بلکه بر آموختن هر‌چیزی است که برای موفقیت در امتحان بعدی «باید دانست». به‌احتمال زیاد، جلسۀ درس دارای «نتیجه‌ای آموزشی» خواهد بود که مستقیماً از برنامۀ امتحان اخذ شده است. کتاب‌های درسی با نظرات مُمتحنین، بانک‌های سؤال محتمل امتحانی و مجموعۀ خلاصه‌هایی حاوی «جواب‌های الگو» در دسترس است. کلاس‌های درس امروزی، بسیار به‌دور از محیط‌هایی برای پرسشگری آزاد، شبیه به پادگان‌های تمرین نظامی هستند که در آن‌ها شاگردان به دنبالِ فراهم کردنِ جواب‌های بی‌نقص به پرسش‌های بالقوۀ امتحانی هستند.\n اگر معلم نیستید و اخیراً نیز با بچه‌ها دربارۀ تجربه‌شان از مدرسه صحبت نکرده‌اید، از میزان آلودگی آموزش با فرهنگ «تدریس برای امتحان»، شگفت‌زده خواهید شد. در یک نظرسنجی دربارۀ نگرش کارکنان دانشگاه، عبارات سرزنش‌آمیزی در مخالفت با این ذهنیت استفاده شد. در این نظرسنجی فقدان کنجکاوی و «علاقۀ محض به تحقیق» ذکر شده و ریشۀ آن تا نگرش‌های زیرینیِ نظام مدرسه و فروکاستن یادگیری به آمادگی برای امتحان دنبال شده است. این نگرش را «حساب‌گریِ کوچک ناشاد۴» نامیده‌اند که، طبق آن، دانش‌آموزان فکر می‌کنند یادگیری «یعنی دانستن جواب صحیح». همچنین اشاره شده بود که این فقط مختص به مجموعه‌ای از امتحانات نیست بلکه در «سراسر نظام آموزشی ریشه دوانده» است. مارتا نوسبام در کتاب نه برای سود۵ (۲۰۱۰)، موضوع را این‌طور تشریح می‌کند: «تدریس برای امتحان»، که غلبه‌ای روزافزون بر کلاس‌های درس مدارس عمومی دارد، انفعال دانش‌آموز و روزمرگی معلم را در پی دارد. خلاقیت و فردیت، که معرف بهترین خصایص تعلیم و تربیت انسان‌گرایانه هستند، به‌سختی مجالی برای رشد می‌یابند. در یک نظرسنجی از دانشگاهیان، ۸۷درصد استادها گفتند که به‌نظرشان تمرکز بیش از اندازه بر «تدریس برای امتحان»، عمده‌ترین دلیل ناآمادگی دانش‌آموزان مدارس برای تحصیلات دانشگاهی است. دانش‌آموزان نیز در مواجهه با این پرسش همین نظر را تأیید می‌کنند. دانش‌آموزی هنگ‌کنگی در مصاحبه‌ای برای مناظرات داوس ۲۰۱۶ دربارۀ آیندۀ آموزش، معتقد بود رویکرد فعلی در مدارس «به تولیدِ انبوهِ نوابغِ امتحانی منجر شده که در امتحانات سربلند بوده» اما «در رویارویی با چالش‌ها به‌آسانی در هم می‌شکنند».\n کارل پوپرِ فیلسوف به‌هنگام نوشتن جست‌وجوی ناتمام۶ (۱۹۷۴) دربارۀ رؤیای خود از مدرسۀ ایدئال دقیقاً عکس این را مجسم کرد: مکانی که در آن آموزش، به‌جای اینکه صرفاً آمادگی برای امتحانات باشد، شکل نوعی پرسشگری آزاد و به‌خودی‌خود جذاب را دارد: اگر به آینده‌ای می‌اندیشیدم، رؤیای روزی را در سر می‌پروراندم که مدرسه‌ای بنا کنم تا در آن جوانان بتوانند بدون ملال به آموختن بپردازند و تشویق شوند تا مسایلی را پیش کشیده و دربارۀ آن‌ها بحث کنند، مدرسه‌ای که در آن اجباری به شنیدن جوابی ناخواسته به سؤالی نپرسیدهْ نخواهد بود؛ در آن هیچ‌کس محض قبولی در امتحانات درس نخواهد خواند.\n من نیز در رؤیای پوپر شریکم. فکر می‌کنم مدرسه زمانی‌که، به‌جای آموزش شاگردان برای قبولی در امتحانات، به آنان چگونه اندیشیدن توسط خودشان را بیاموزد، لذت‌بخش‌تر و مؤثرتر خواهد بود.\n برای فهمیدن راه تحقق این مسئله، باید چیزی را به یاد بیاوریم که، به‌دلیل اشتیاقمان برای تبدیل مدارس به ماشین‌های کاراییِ اقتصادی، از یاد برده‌ایم. آنچه سقراط مدت‌ها پیش توجه ما را به آن جلب کرد، اینکه آموزشْ فرایندی فلسفی است. این آموزش با طرح سؤال آغاز می‌شود، با پرسشگری ادامه می‌یابد و به‌سوی فهمی عمیق‌تر حرکت می‌کند. نیروی مورد نیاز برای سفرِ پرسشگری را تأمل نقادانه، بحث و مناظره تأمین می‌کند. مقصد این سفر نَه پاسخ‌های نهایی بلکه درک بیشترِ محدودیت‌هایی است که دانش ما هم دربارۀ جهان پیرامون و هم دربارۀ خویشتن مرموزمان از آن رنج می‌برد.\n همین ادراک است که سقراط نام «خرد» بر آن نهاد. او کوشید تا همشهریان آتنیِ خود را با طرح سؤال و آشکارکردن فهم محدودشان از ایده‌هایی پراهمیت در زندگی، مانند عدالت یا شجاعت، به اندیشیدن وادار کند. پذیرش پرسش‌گریِ سقراطی با روحیه‌ای سازنده، نقطۀ آغازین فرایند جست‌وجوی ما برای گسترش فهممان خواهد بود و همچنین می‌تواند باعث ایجادِ فروتنی و سعۀ صدر برای پذیرش ایده‌های دیگران شود.\n مدارس اگر بخواهند اهدافشان را محقق سازند، نمی‌توانند این بُعد فلسفیِ آموزش را نادیده بگیرند. مدارس نباید خود را تنها توزیع‌کنندۀ دانش لازم برای موفقیت در جهانِ کار ببینند، آن‌ها باید خود را اجتماعی برای تأمل فیلسوفانه نیز تصور کنند، فضایی که در آن دانش‌آموزان می‌توانند آموخته‌هایشان را به‌دقت وارسی کرده و، دربارۀ معنای خوب‌زیستن، خودشان بیندیشند. چنانچه آموزش فلسفی با این تعاریف فهمیده شود، دیگر تنها موضوعی منفصل از موضوعاتِ دیگر نیست، بلکه رویکردی به یادگیری است که می‌توان کاربردی برای آن در تمام جوانب برنامۀ تحصیلی یافت.\n آموزش فلسفی زمانی آغاز می‌شود که معلمْ نقش «مربی سقراطی» را برعهده بگیرد. در کلاس درس سنتی، معلم به‌چشم گردآورندۀ اطلاعات دیده می‌شود، اطلاعاتی که دانش‌آموزان «نیاز به دانستن» آن‌ها دارند. این نیاز را ملزومات هر آزمونی معین می‌کند که در پیش باشد. آموزش فلسفی شکل نوعی پرسشگری مشترک را به خود می‌گیرد، فرایندی که در آن معلمْ کلاس را به‌سمت فهم از طریق گفت‌وگو، نه تک‌گویی، هدایت می‌کند.\n قالب چنین پرسشگری‌ای را سقراط با کاری که کرد فراهم کرده است. او نشان داد که می‌تواند، از راه طرح پرسش، به پسربچۀ بَرده‌ای، که پیش‌ازآن هیچ آموزشی در ریاضی ندیده بود، هندسه بیاموزد. هنگامی که معلمان به ایفای نقش مربیان سقراطی بپردازند، پرسش‌های آنان باعث می‌شود شاگردان، به‌جای جذب منفعلانۀ اطلاعات، برانگیخته شوند تا دربارۀ مسئلۀ حاضر خودشان بیندیشند.\n نتایج تدریس به این شیوه می‌تواند چشمگیر و شگفت‌انگیز باشد. من یک بار یک سال را صرف تدریس در کلاس اختیاری فلسفه برای هفده‌ساله‌ها کردم. هیچ درس‌نامۀ رسمی و امتحانی درکار نبود. تنها دربارۀ چند سؤال جذاب فلسفی حرف زدیم، مثل این سؤال که زبان معنای خود را از کجا می‌گیرد و آیا ما اصلاً چیزی می‌دانیم یا خیر. روش ادرۀ آن کلاس سقراطی بود. ما دربارۀ هر سؤال بدون رسیدن به نتایجی مشخص بحث کردیم. مباحثاتْ آرام، شاد و غیررسمی بودند، آن‌قدر که باعث شد بعدها از خود بپرسم که چقدر یادگیریِ واقعی صورت پذیرفته است.\n اما چند سال بعد، یکی از دانش‌آموزان به‌نام اَلَستر پروین، که در آن زمان مشغول پیمودن مسیر موفقیت در جهان معماری بود، اظهار کرد که چقدر آن مباحثات سقراطی برایش به‌یادماندنی بوده است: «چقدر تناقض‌آمیز است که ما برای امتحان‌دادن کار نمی‌کردیم و، بااین‌حال، من از آن جلسات چیزهای بسیار بیشتری به یاد دارم تا هر درس دیگری که در آن زمان مطالعه می‌کردم!» برای پروین فرصتِ اندیشیدن «خارج از چارچوب»، از لحاظ آموزشی، قدرتمند و رهایی‌بخش بود. او در مسیر شغلی‌اش به این کار ادامه داده و نتایج چشمگیری به دست آورده است. سخنرانی تد او دربارۀ معماری دموکراتیک نیز این را نشان می‌دهد.\n البته هرقدر هم که گفت‌وگوهای سر کلاس درس جذاب و برانگیزنده باشند، یادگیریْ چیزی بیش از این گفت‌وگوهاست. تفکرِ مطلوب باید آگاهانه باشد. اگر مدل یادگیریِ ما مشارکت در گفت‌وگویی دربارۀ ایده‌هاست، این گفت‌وگو غنی‌تر و ژرف‌تر خواهد بود اگر ذهن شاگردان با «بهترین چیزی که اندیشیده و بیان شده» (به‌نقل از متیو آرنولد در کتاب فرهنگ و آنارشی۷ (۱۸۶۹)) مشغول شود. این بینش در ایدۀ سنتیِ «پیش‌مطالعه» مندرج است: مطالعۀ مقدماتی قبل از کلاس. در سال‌های اخیر این سنت از راه ترویج کلاس‌های مشهور به «کلاس‌های برعکس» احیا شده است، کلاس‌هایی که در آن‌ها مرحلۀ کسب اطلاعات پیش از جلسه توسط خود شاگرد انجام می‌گیرد. این امر باعث می‌شود، در جلسه، زمان کافی برای فعالیت‌های فکری چالش‌برانگیزتر، مانند تحلیل استدلالی و پرسشگری برهانی، باقی بماند.\n هستند کسانی که امکان «آموزشِ اندیشیدن به دیگری» را زیر سؤال می‌برند. بااین‌حال در شرایط مناسب این اتفاق به‌صورت طبیعی می‌افتد. مگر هرچیز دیگری را چگونه می‌آموزیم؟ ارسطو می‌گفت ما با انجام‌دادن می‌آموزیم. آموختن فقط جذب منفعلانۀ اطلاعات نیست؛ یادگیری زمانی رخ می‌دهد که بکوشیم کاری را انجام دهیم. آنچه ارسطو به آن اشاره نکرده نیاز به نظارت است. ما به کسی نیاز داریم که خطاها را گوشزد کند و به ما بگوید چگونه پیشرفت کنیم. یادگیریْ کوششِ تحت نظارت است.\n برای پاسخ به پرسش بعدی می‌توانیم این نکته را به کار ببریم. چگونه می‌توان اندیشیدن را به کسی آموخت؟ دانش‌آموزان، با اندیشیدن، اندیشیدن را می‌آموزند، آن هم زیر نگاه تیزبینِ مربی سقراطی که آن‌ها را به سوی بهبود روندِ تفکرشان راهنمایی می‌کند.\n بنابراین از طریق مربیگریِ سقراطی در اجتماعی پرسشگر است که فرایند شکل‌گیری اندیشمندانی مستقل آغاز می‌شود. اما رشد و تکامل زمان‌بر بوده و، اگر تمام آنچه در کلاس درس اتفاق می‌افتد توالی سریع واحدهای درسی باشد، زمان برای اندیشه‌های ژرف‌تر، به متاعی کمیاب بدل می‌شود. کارِ پروژه‌ای زمینه‌ای بهتر برای تغذیۀ اذهان جوان فراهم می‌کند.\n به‌سرانجام‌رساندن پروژه نوعی فرایند است، نه فعالیتی منفرد. این کار به هفته‌ها و حتی ماه‌ها وقت نیاز دارد. بنابراین، ظرفیت‌های ارزشمندی می‌توانند رشد کنند، که از آن جمله می‌توان ظرفیتِ برنامه‌ریزی، استمرار، انعطاف‌پذیری، آموختن از اشتباه، بداهه‌گوییِ خلاقانه و تأمل نقادانۀ مداوم را نام برد. این نشان‌دهندۀ ارزش کارِ پروژه‌ای در مدلی آموزشی است که هدف از آن رشدِ ظرفیتِ تفکرِ مستقل است.\n آموختن «خودْاندیشیدن» به شاگردانْ هدفی ستودنی است، اما منتقدانِ این ایده می‌گویند، چنانچه دانش‌آموزان به خود واگذار شوند، اکثریتشان برای یافتن راهی برای پیش‌رفتن دچار مشکل می‌شوند. بنا به این استدلال، پیش از آنکه دانش‌آموزان بتوانند مستقلاً بیندیشند، به میزان زیادی دانش پیش‌زمینه نیاز دارند.\n این استدلال به خوبی بیان شده، اما حقیقت این است که چنین نقدی تنها به برداشتی ساده‌لوحانه از یادگیریِ مستقل وارد است. مبلغان [این برداشت ساده‌لوحانه] می‌گویند «کشف آزادانه»، که در آن به دانش‌آموزان اختیار کامل داده می‌شود تا تعیین کنند چه چیزی را چگونه بیاموزند، بهترین شیوه است. اما مبلغانِ «آموزش به‌مثابۀ فرایند تجهیز جوانان به توانایی اندیشیدن به وسیلۀ خود» تصدیق می‌کنند که فراهم‌کردنِ مهارت‌ها و اطلاعات لازم، پیش از آغاز پرسشگری معنادار، اهمیت دارد.\n آیا حاضرید «آموزشگاه تعلیم مستقل رانندگی» را به دختر یا پسرِ یکی از دوستان توصیه کنید؟ هم بله و هم نه. اگر آن‌ها برای جلسۀ اول آموزشِ رانندگی‌شان سر برسند و به آن‌ها کلیدی داده و گفته شود که بروند دوری بزنند و از اشتباهاتشان درس بگیرند، برایشان خوشایند نخواهد بود. ازطرف‌دیگر، قطعاً می‌خواهیم مردم بتوانند مستقل رانندگی کنند؛ تعلیم‌دهندگان باید کارشان را به‌نحوی انجام دهند که فرد خودش بتواند رانندگی کند. پس مطلوب‌بودنِ «یادگیری مستقل» بسته به این است که چه درکی از رابطۀ آن با تعلیم سنتی داشته باشیم.\n در مدلی معقول از یادگیری مستقل، این‌طور فرض نمی‌شود که دانش‌آموزان، بی هیچ‌واسطه‌ای، خودشان ذاتاً قادر به اندیشیدن هستند. درعوض، این ظرفیت مشخصاً، از راه تدریس، گسترش داده می‌شود. این اندیشه اندکی تناقض‌آمیز و درعین‌حال صحیح است: دانش‌آموزان نیاز دارند استقلال را بیاموزند. در مثالی که با آن شروع کردیم معلم، با معرفی استدلال‌های اصلی در مقاطع کلیدی، برجسته‌کردن استفاده از منطق، خلاصه و نقدکردن استدلال‌ها، معرفی اصطلاحات و تشریح مفاهیم مهم، در حال هدایت بحث بود. در این مثال راهنمایی بسیار زیادی فراهم شده است، اما نه توسط معلمی که جلوی کلاس ایستاده و برای دانش‌آموزان دربارۀ چگونه‌اندیشیدنْ سخنرانی می‌کند.\n برای پرورش ظرفیتِ خودْاندیشی در دانش‌آموزان، همکاری معلم و شاگردان در مدیریت انتقال تدریجیِ مسئولیتِ یادگیریْ حیاتی است. در آغاز و حتی تا میانه‌های راه این فرایند، ممکن است مقدار زیادی تعلیم مستقیم در جریان باشد، اما مشخص است که این روند هدفِ غایی نیست، در حقیقت این روشْ وسیله‌ای برای رشد ظرفیتِ دانش‌آموزان برای اندیشه و کارِ مستقل است. آن‌ها در حال آموختن خودْاندیشی هستند. با پیش‌رفتنِ این فرایند، استقلال افزایش می‌یابد.\n ممکن است معلمان در این مرحله دربارۀ امتحانات سرنوشت‌ساز بپرسند. آیا در صورت جایگزینی «تدریس برای آزمون» با «تدریس برای اندیشیدن» نمرات دانش‌آموزان کم نمی‌شود؟ خیر، زیرا زمانی که صَرفِ آموزشِ اندیشیدن به دانش‌آموزان می‌شود هدر نرفته و فواید آن در سراسر حوزۀ آموزش محسوس خواهد بود. دانش‌آموزانی که اندیشیدن، تحلیل‌کردن و تأمل نقادانه را فراگرفته‌اند برای رویارویی با چالش‌های امتحانات مجهزترند. آن‌ها در تفسیر پرسش‌ها و گذار مهم از پاسخ‌های توصیفی به پاسخ‌های ارزیابانه و استدلالی مهارت بیشتری خواهند داشت. به‌طور خلاصه، اگر دانش‌آموزان بهتر اندیشیدن را فرا گرفته باشند، زمانِ فرارسیدن امتحانات، برای رویارویی با آن‌ها، بهتر خواهند اندیشید.\n علی‌رغم فواید آشکار تعلیم اندیشۀ فلسفی به دانش‌آموزان، شیوۀ غالب آموزشی همچنان به‌صورتی خلل‌ناپذیرْ سنتی و با همان ماهیتِ خرفت‌کننده باقی مانده است. در سراسر جهان، لذت یادگیری از آموزش بیرون کشیده شده و به فرایندِ خشک و بی‌روح «تحویل» مواد درسیِ تجویزشده تقلیل یافته است. این مواد درسی را الزامات آزمون‌های استاندارد دیکته می‌کنند و هدف از آن‌ها، راضی‌کردن معیارهای بازدهیِ تعیین‌شده از بیرون است.\n این رویکردِ خشک و ارزیابی‌محور، جدای از آسیب‌رساندن به رشد فکری دانش‌آموزان، از لحاظ اجتماعی و سیاسی نیز نامطلوب است. نتیجۀ تعلیم -اگر قلمرویی برای چالش، مخالفت و کاوش آزادانۀ پاسخ‌های جایگزین به پرسش‌های ژرفِ زندگی نباشد- اذهانِ بسته است: متفکرانی بی‌حال و فاقد ظرفیتِ به‌پرسش‌کشیدنِ چیزهایی که به آن‎ها گفته می‌شود. در تجهیز جوانان به ظرفیت‌های دفاعی تأمل نقادانه در جریان مداوم اطلاعات و اطلاعات غلط الکترونیکی، که همۀ ما را احاطه کرده، شکست در کمین مدارسی است که به این شیوه عمل می‌کنند. آن‌ها خطر پروراندن نسلی را متحمل می‌شوند که برای مقاومت در برابر جذابیت لفاظی‌های ساده‌انگارانه، پوپولیستی و عوام‌فریبانه مجهز نیستند.\n در مقایسه، دانش‌آموزانی که اندیشیدن به وسیلۀ خود را فرا گرفته‌اند برای زندگی آماده‌ترند. آن‌ها برای رویارویی با عدم‌قطعیتِ آینده، خلاقانه و مستقل‌اندیشیدن، و ایفای نقش شهروند فعال و متفکر در روندهای دموکراتیک تصمیم‌گیری، برای همۀ این‌ها مجهزترند. هرچند تمرکز آموزش فلسفی ورای کاریابی است، بااین‌حال در این عرصه نیز مزایایی دارد زیرا، در جهانی با سرعت تغییر زیاد و پیش‌بینی‌ناپذیر، بازار کار آینده نه به گوسفندانِ کارآموخته بلکه به متفکرانی خلاق و مستقل نیاز دارد، افرادی با اعتمادبه‌نفس که انتظار ندارند دیگری جواب درست به آن‌ها بدهد، بلکه می‌دانند خودشان چگونه بیندیشند و راهی به جلو بیابند.\n به گفتۀ سقراط زندگیِ ناآزموده ارزشِ زیستن ندارد. لیکن برای دانش‌آموزان امروز، آموزش یعنی زندگیِ مالامال از آزمون. بهترین اتفاق برای مدارسْ اصلاحات بیشتر در ساختارها، روندها، برنامه‌های درسی یا ارزیابی نیست، بلکه کشف مجدد غایت سقراطیِ آموزش است، همان بینشی که او را برانگیخت تا با برده، شاعر و سیاست‌مدار به‌یک شیوه برخورد کند و الهام‌بخش آن‌ها باشد تا خودشان اندیشیدن را آغاز کنند.\n یکی از ویژگی‌های چشمگیر گفت‌وگوهای سقراطی این است که پسربچۀ برده، سربلندتر از رهبران آتنیِ ظاهراً داناتر، [از این گفت‌وگوها] بیرون می‌آید. چنین می‌نماید که او از برخورد با سقراط اندکی ریاضی آموخته است، حال‌آنکه آن‌هایی که قرار بوده آنچه می‌گویند را بدانند درمانده شدند، آن هم به دلیلِ ناتوانیشان در بازگو کردن آنچه فکر می‌کردند می‌دانند.\n این موضوع حاویِ نکتۀ مهمی دربارۀ دامنه و قدرت گفت‌وگوی سقراطی در آموزش است. ممکن است تصور کرده باشید که کارایی این روش‌ها تنها متعلق به آن دستۀ توانا و ممتاز در نظام آموزشی است که به خوبی می‌توانند ایده‌هایشان را تبیین کنند. اما این اشتباه است. یافته‌های پژوهش‌های اخیر، در زمینۀ تاثیر گفت‌وگوی فلسفیِ سقراط‌وارْ با کودکان مدارس ابتدایی، نشان داده که تواناییِ آن‌ها را، هم در خواندن و هم در ریاضیات، وسعت بخشیده است. علاوه‌برآن، بیشترین تأثیرِ مثبت را بر دانش‌آموزانِ محروم گذاشته است. پژوهش‌ها یکی پس از دیگری نشان داده‌اند که گفت‌وگوی سقراطی، علاوه‌بر مزایای شناختی، اعتماد به‌نفس و فصاحت دانش‌آموز را نیز افزایش می‌دهد.\n برای پرکردن شکاف موفقیت در مدارسمان، بیایید به جایی بازگردیم که آموزش در آن آغاز شده و همان کاری را بکنیم که سقراط کرد: نشستن در کنار شاگردان، پرسش‌کردن و، از خلال گفت‌وگو، آموختن مهم‌ترین چیز به آن‌ها: اینکه چگونه خودشان بیندیشند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را جان تیلر نوشته است و در تاریخ ۶ اکتبر ۲۰۱۶ با عنوان «The examined life» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ دی ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «زندگیِ آزمون‌زده» و با ترجمۀ علی امیری  منتشر کرده است. •• جان تیلر (John Taylor) مدیر یادگیری، تدریس و نوآوری در مدرسۀ شبانه‌روزی کرَنلی در شهر ساریِ انگلستان است، جایی‌که هدایت پروژۀ فلسفه در آموزش را نیز بر عهده دارد. [۱] Most people would sooner die than think, and most of them do [۲] essential and non-essential properties [۳] flip-chart؛ دسته‌های بزرگ کاغذ که روی پایه‌ای قرار گرفته و از بالا ورق می‌خورند. [۴] joyless little bean-counter [۵] Not for Profit [۶] Unended Quest [۷] Culture and Anarchy\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157736.json b/train/528157736.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..6207dafca6f1d5fa163f79b3215a2e8e03fa67b8
--- /dev/null
+++ b/train/528157736.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا فقرا فقیر باقی می‌مانند؟",
+  "subtitle": "برای پس‌اندازکردنِ پول باید پول خرج کرد",
+  "introduction": "مردم فقیرها رو آدم‌هایی فرض می‌کنن که اساساً نمی‌تونن زندگی‌هاشون رو اداره کنن. دلیل این طرز فکر اینه که زندگی‌های ما خیلی بی‌ثبات به نظر می‌رسه. قضیه همینه: همه فکر می‌کنن ما فقیریم چون بی‌ثباتیم نه که بی‌ثباتیم چون فقیریم. خب حالا بذارید یک بار هم راجع‌به این حرف بزنیم که توصیه‌های مالی فقط به درد آدمایی می‌خوره که در عمل از قبل پول‌ دارن. نه کسی که آه در بساط نداره.",
+  "content": "لیندا تیرادو، اسلیت — یه بار یه ماشینِ سالم رو به‌خاطر چندصد دلار از دست دادم. ماشین رو بکسل کرده بودن و وقتی به شرکت زنگ زدم، گفتن باید بابت اجرت بکسل‌کردنش چندصد دلاری بدم. من همچین پولی نداشتم و به‌خاطر همین بهشون گفتم وقتی که حقوق بعدیم رو بدن، دوباره بهشون زنگ می‌زنم.\n اون وقتا این ماجرا برام یه بدبیاری اساسی بود. فصل بارندگی بود و مجبور می‌شدم تا سر کارم پیاده برم. روزی شش مایل به قدم‌شمار خیالیم اضافه شده بود. اینکه ماشینم بکسل شد واقعاً گردنِ خودم بود و به‌خاطر همین، هر روز بیشتر از یه ربع به خودم لعنت می‌فرستادم. آخرش تونستم تا روز پرداخت حقوق دووم بیارم. وقتی رفتم ماشین رو پس بگیرم، بهم گفتن این‌ دفعه بیشتر از چندهزار دلار بدهکارم، چیزی نزدیک به سه برابر حقوقم؛ کرایۀ پارکینگ روزی چندصد دلار بود. بهشون توضیح دادم که نه همچین پولی دارم و نه می‌تونم جورش کنم. بهم گفتن چند ماه فرصت دارم تا پول رو جور کنم و این شامل کرایۀ پارکینگ تا موعدی که پول رو جور کنم هم می‌شه و اگه نتونم پول رو جور کنم ماشین رو بی‌دردسر می‌فروشن. البته اگه می‌تونستن پول رو زنده کنن، مابه‌التفاوت کرایۀ پارکینگ و پول ماشین رو بهم می‌دادن.\n من اون وقت‌ها دو تا شغل داشتم. هر دو تا شغلم پاره‌وقت بودن. هیچ‌کدوم روزی چندصد دلار حقوق نمی‌دادن؛ راستش خیلی کمتر از این‌ها می‌دادن.\n آخر، کار به جایی رسید که هر دو شغلم رو از دست دادم. شوهرم هم شغلش رو از دست داد. نمی‌تونستیم با سرعت مناسب از نقطۀ الف به ب برسیم و بارها دیر رسیدیم سرکار، اون هم درحالی‌که یا مثل موشِ آب‌کشیده خیس بودیم یا مثل سگْ عرق می‌ریختیم. عاقبتِ اینکه شغل‌هامون رو از دست‌دادیم این شد که آپارتمانی که اجاره کرده بودیم هم از دست رفت.\n شگفت‌انگیزه که چیزهایی که برای من بحران‌های مسلمی‌ محسوب می‌شن برای آدم‌های پول‌دار فقط مزاحمت‌های ساده‌‌ای‌ به حساب می‌آن. هر چیزی می‌تونه باعث بشه آپارتمانت رو از دست بدی؛ چون هر بار که سروکلۀ یه مشکل غیرمنتظره‌ پیدا می‌شه، که همیشه پیدا می‌شه، ماشینِ روب گلدبرگ۱ از کار می‌افته.\n یه بار من یه آپارتمانو به این خاطر از دست دادم که همخونه‌م سرمای وحشتناکی خورده بود و ما شک داشتیم که نکنه چیز بدتری باشه، چون انگار سرماخوردگیش تا ابد ادامه داشت. همخونه‌م نتونست بره سرکار و من نتونستم اجارۀ اون رو هم بدم. یه بار دیگه به این خاطر بود که ماشینم خراب شد و نتونستم برم سرکار. یه بار به‌خاطر این بود که یه هفته مرخصی بدون حقوق گرفتم چون می‌خواستن حقوق‌ها را برای باقی ماه کم کنن. یه بار یخچالم خراب شد و چون نتونستم صاحب‌خونه رو متقاعد کنم که تعمیرش کنه، مجبور شدم آپارتمان رو ول کنم. بعضی وقت‌ها می‌شد که توی آپارتمان‌هایی که قرار بود پول آب و برق و گاز رو صاحب‌خونه بده، پول گاز یه هفته پرداخت نمی‌شد. نتیجهْ دوش‌گرفتن با آبِ یخ و کارنکردنِ اجاق‌گاز بود. به‌خاطر همین چیزاست که ما این‌قدر جابه‌جا می‌شیم، مسائلی مثل اینا اتفاق می‌افتن.\n\nمردم فقیرها رو آدم‌هایی فرض می‌کنن که اساساً نمی‌تونن زندگی‌هاشون رو اداره کنن. دلیل این طرز فکر اینه که زندگی‌های ما خیلی بی‌ثبات به نظر می‌رسه. قضیه همینه: همه فکر می‌کنن ما فقیریم چون بی‌ثباتیم نه که بی‌ثباتیم چون فقیریم. خب بیاید فقط راجع‌به این حرف بزنیم که چقدر سخته که نخواید بذارید زندگی‌تون از مهار خارج بشه، او‌ن‌هم وقتی که هیچ‌رقمه یه بالش پر از پول ندارید. بذارید راجع‌به اینم حرف بزنیم که توصیه‌های مالی فقط به درد آدمایی می‌خورن که در عمل از قبل پول‌ دارن.\n یه بار من کتابی خوندم که برای آدم‌های فقیر نوشته شده بود، نویسنده آدمی از طبقۀ متوسط بود و کتاب یه سری توصیه‌های روزمره بود راجع‌به پس‌انداز هر پنی و چیزایی مثل اون. این توصیه‌ها همه خیالی‌ان: عمده خرید کن، وقتی حراج هست زیاد بخر، تمام چیزایی رو که می‌تونی با دست بشور، مطمئن شو که حواست به رسیدگی به فیلتر ماشین و فیلتر تهویۀ هوای خونه هست.\nالبته تعداد خیلی کمی از این توصیه‌ها رو در واقعیت هم می‌شه عملی کرد. خرید عمده به‌طورکلی ارزون‌تره؛ اما شما باید پول هنگفتی داشته باشید تا بتونید اون رو صرف چیزهایی کنید که فعلاً واقعاً نیازی بهشون ندارید. شست‌وشو با دست پول آب و برق رو کم می‌کنه؛ اما هیچ‌کس واقعاً وقت نداره که چیزی رو با دست بشوره. اگه من پول این رو داشتم که وسایل رو قبل از اینکه خراب بشن عوض کنم، مخارج رسیدگی به ماشین واقعاً برام مسئلۀ مهمی نبود. واقعاً نمی‌شه فیلترهای ارزون‌قیمت رو تمیز کرد و باز هم همون قضیه مطرح می‌شه که هر چقدر پول بدی آش می‌خوری. خریدن یه تستر خوب در درازمدت خیلی عاقلانه‌تره؛ اما اگه یه تستر عالی الان سی دلار باشه و آشغال‌ترین تستر ده دلار، دیگه برای من مهم نیست که چند بار باید عوضش کنم. ده دلاری رو انتخاب می‌کنم؛ چون بیست دلار اضافی رو ندارم.\n واقعیت اینه که پس‌اندازکردنِ پول خودش پول می‌خواد.\n وقتی که هیچ پولی در بساط نداری، غیرممکنه بتونی با پول خوب تا کنی. همین و بس. اگه من پنج دلاری رو که هر هفته اضافی میاد پس‌انداز کنم، در بهترین سناریوی ممکن می‌تونم سالی ۲۶۰ دلار پس‌انداز کنم. برای اون دسته از شما که به ماجرا فصلی نگاه می‌کنید: فصلی ۶۵ دلار میشه پس‌انداز کرد. اگه خودتون رو از ساده‌ترین تفریحات هم محروم کنید شانس این رو دارید که پولی جمع کنید؛ اما شک نکنید که نمی‌تونید این پول رو واقعاً پس‌انداز کنید. آخرش لااقل یه روز مریض می‌شید و نمی‌تونید سرکار برید و مجبور می‌شید به‌خاطر اجاره به پس‌اندازتون ناخونک بزنید یا اجاق‌گاز خراب می‌شه و باید بدید تعمیرش کنن یا شلوار کارِتون جوری سوراخ می‌شه که دیگه نمی‌شه وصله‌اش کرد. بلخره یه چیزی در طول سه ماه رخ می‌ده، بهتون قول می‌دم.\n هر وقت که چند دلار اضافی واسه خرج‌کردن دارم نمی‌تونم حتی به ماه آینده فکر هم کنم. اوضاعِ روز‌به‌روزم همیشه اون‌قدر بی‌ریخته که بهم اجازۀ همچین افکار لوکسی رو نمی‌ده. من بچه‌هایی دارم که کیفیت زندگی‌ توی همین زمانِ حال براشون مهمه نه ده سال دیگه.\n واقعیت اینه که ما ارزش پول رو می‌دونیم. ساعت‌ها کار می‌کنیم. اگه ساعتی ده‌ دلار گیرمون بیاد، بدون کسر مالیات، هر پنج دقیقه ۸۳ سنت کار می‌کنیم. ما دقیقاً می‌دونیم که هر دلار چه ارزشی داره: هر دلار یعنی تعداد دفعاتی که باید یه‌‌وری از پنجرۀ باجۀ فروش رو به بیرون خم بشی و دوباره برگردی تو، هر یه دلار یعنی تعداد پله‌هایی که می‌تونی جارو بکشی، هر یه دلار یعنی تعداد جعبه‌هایی که می‌تونی پر کنی.\n برنده‌شدن غیرممکنه مگه اینکه خیلی خوش‌شانس باشی. برای اینکه بتونی اوضاع زندگیت رو ردیف کنی باید یه موقعیت خوب برات جور بشه و باید بتونی واسه یه مدت طولانی توی اون موقعیت بمونی تا بتونی روی پای خودت وایستی. خود من وقتایی که شغل خوبی داشتم، خب، وضعم خوب بوده و دیگه سختی‌ها عین خیالم نبودن و اون‌قدر خوب بهم حقوق می‌دادن که بتونم آپارتمانی اجاره کنم که استانداردهای ابتدایی رو داشته باشه. سال‌هایی که شغل ثابت نداشتم هم وضعم بد بوده. معضل اینه که شانسِ من خیلی دووم نمی‌آره. انگار تا شانس بهم رو می‌کنه یه چیزی اتفاق می‌افته که منو عقب نگه‌داره. بازم من به‌قدر کافی خوش‌شانس بودم و همچین چیزی به‌ندرت پیش میاد. دوره‌های کوتاهی بودن که آه در بساط نداشتم، ولی دوره‌های درازمدتی هم بودن که تونستم گلیمم رو از آب بیرون بکشم؛ اما حالا یه دورۀ درازمدت رو شروع کردم که اون‌قدر طولانی شده که کم‌کم دارم باور می‌کنم که یه امکانِ واقعیه؛ اما واقعیت اینه که ‌همه‌ چیز به یه اتفاق و یه دوره بی‌کارنبودن بسته است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nTirado, Linda. Hand to mouth: Living in bootstrap America. Penguin, 2015\n\nپی‌نوشت‌ها‌: • این مطلب را لیندا تیرادو نوشته است و در تاریخ ۵ دسامبر ۲۰۱۴ با عنوان «Why Poor People Stay Poor» در وب‌سایت اسلیت منتشر شده است.  وب‌سایت ترجمان این مطلب را در تاریخ ۲۴ مهر ۱۳۹۵ عنوان «چرا فقرا فقیر باقی می‌مانند؟» و با ترجمۀ مژگان جعفری منتشر کرده است. •• لیندا تیرادو (Linda Tirado) نویسنده و فعال سیاسی است. نوشته‌های او در نشریاتی چون گاردین و دیلی بیست منتشر شده است.  ••• این مطلب گزیده‌ای از کتاب بخور و نمیر؛ زندگی در امریکای ایستاده روی پای خود (Hand to Mouth: Living in Bootstrap America) اثر لیندا تیرادو است.  [۱] Rube Goldberg device: در فرهنگ امریکایی روب گلدبرگ به‌معنای طرح یا وسیله‌ای فوق‌العاده پیچیده، ولی ناکارآمد است. این واژه بعد از انیمیشن‌های کارتونیست امریکایی «روب گلدبرگ» با موضوع «اختراعات مسخرۀ یک دانشمند» رواج یافت [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157737.json b/train/528157737.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c849793d6cd8f1d236b9fcb52392adda5388f1d9
--- /dev/null
+++ b/train/528157737.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "رژیم‌های رمانتیک",
+  "subtitle": "عشق در غرب مصرف‌گرایانه است: شریکی انتخاب می‌کنیم تا نیازمان را برطرف کند. اما روس‌ها کار را طور دیگری پیش می‌برند",
+  "introduction": "روشنگری فرد را در مرکز توجه قرار داد. این‌گونه بود که در اقتصاد، مصرف‌کننده مهار تولیدکننده را در دست گرفت؛ در مذهب، مؤمنِ مسیحی برتر از کلیسا نشست و در عشق، معشوق به‌تدریج کم‌اهمیت‌تر از عاشق شد. امروزه عشق در غرب نوعی محاسبۀ روان‌شناختی است. کنارهم‌چیدنِ گزینه‌ها، نگاه به جدولِ سود و زیان‌ها و انتخاب یکی از میان هزاران. اما برخی هنوز عشق را آتش می‌دانند و طوفان و صاعقه و بهمن.",
+  "content": "پولینا آرونسون، ایان — در سال ۱۹۹۶، برای اولین بار از روسیه خارج شدم تا یک سالِ تحصیلی را در ایالات متحده بگذرانم. این تحصیلات بسیار باپرستیژ بود؛ شانزده سالم بود و والدینم، از احتمال اینکه بعد از مدرسه راهیِ دانشگاه ییل یا هاروارد شوم، بسیار ذوق‌زده بودند. اما من فقط به یک چیز فکر می‌کردم: اینکه دوست‌پسر آمریکایی داشته باشم.\n در روسیه، روی میزم سندی ارزشمند از زندگی در آمریکا داشتم. یکی از دوستان، که سال قبل به نیویورک نقل‌مکان کرده بود، آن را برایم فرستاده بود: مقاله‌ای دربارۀ قرص‌های ضدبارداری که از مجلۀ دخترانۀ آمریکایی به‌نام سِوِن‌تین جدا شده بود. در تختخواب آن را می‌خواندم و احساس می‌کردم که گلویم خشک می‌شود. به صفحات درخشندۀ آن زل می‌زدم، رؤیاپردازی می‌کردم که روزی در آنجا، در کشوری دیگر، به دختری زیبا تبدیل می‌شوم، دختری که توجهِ تمام پسران را جلب می‌کند. رؤیاپردازی می‌کردم که من هم روزی به این نوع قرص نیاز خواهم داشت.\nدو ماه بعد، در اولین روز حضورم در دبیرستان والنات هیلز در سینسیناتیِ اوهایو، به کتابخانه رفتم و کپه‌ای از شماره‌های مختلف مجلۀ سِوِن‌تین را، که از قد خودم هم بلندتر بود، به امانت گرفتم. مصمم بودم بفهمم که، وقتی پسران و دختران آمریکایی به هم علاقه‌مند می‌شوند، دقیقاً چه اتفاقی میانشان رخ می‌دهد و اینکه چه چیزی باید بگویم و چه کار باید بکنم. ماژیک و خودکار در دست، به‌دنبال کلمات و عباراتی می‌گشتم که مربوط به رفتار عاشقانۀ آمریکایی‌ها بود و آن‌ها را در کارت‌های جداگانه‌ای می‌نوشتم، کاری که معلم انگلیسی‌ام در سنت‌پترزبرگ به من آموخته بود.\n خیلی زود فهمیدم رابطه‌ای که موردتأیید سِوِن‌تین باشد از چندین مرحلۀ روشن عبور می‌کند. اول اینکه از کسی «خوشتان می‌آید» که معمولاً پسری یک یا دو سال بزرگ‌تر از خودتان است. سپس پرس‌وجو می‌کنید که او فردی «دوست‌داشتنی» است یا یک «آشغال». اگر مورد اول باشد، سِوِن‌تین به شما اجازه می‌دهد پس از «دعوت او به قرار»، یک یا دو بار با او «رابطه برقرار کنید». در این فرایند، چندین گزینه باید تیک زده شوند: آیا حس می‌کردید که مرد جوان «به نیازهایتان احترام می‌گذارد»؟ آیا به‌راحتی «حقوقتان را ابراز کردید»، به‌خصوص درمورد رد یا شروع «تماس بدنی»؟ «ارتباط» چگونه بود؟ اگر هریک از این گزینه‌ها تیک نخورْد، باید با او «کات» کنید و دنبال فرد دیگری باشید تا اینکه یک «گزینۀ خوبِ دوست‌پسر» پیدا شود، و ماجرا ادامه دارد تا سرانجام به یک مصرف‌کننده قرص ضدبارداری تبدیل می‌شوید.\n وقتی در کتابخانۀ این مدرسه آمریکایی نشسته بودم، به آن‌همه یادداشتم خیره شدم و متوجهِ وجود شکافی شدم: شکافی میان آرمان‌های عشق، که با آن‌ها بزرگ شده بودم، و مطالب عجیبی که حالا در اینجا می‌دیدم. در کشور من، پسران و دختران «عاشق یکدیگر می‌شوند» و «همدیگر را می‌بینند»؛ بقیه‌اش رمزوراز است. در فیلمی درام برای نوجوانان، که هم‌نسلان من با آن بزرگ شدند -نسخه‌ای سوسیالیستی از رومئو و ژولیت که در محله‌ای مهاجرنشین در مسکو اتفاق می‌افتد- ابراز عشق به‌طرز دلپذیری، کلی و بی‌جزئیات بود. نقش اول داستان، برای ابراز احساساتش به دختر موردنظر، جدول‌ضرب را می‌خواند: «دو دو تا، چهار تا: این به‌اندازۀ عشق من حتمی است؛ سه سه تا، نُه تا: این یعنی تو مال منی؛ و دو نُه تا هجده تا: این عددِ محبوب من است، چون در هجده‌سالگی ازدواج می‌کنیم.»  دیگر چه حرفی برای گفتن می‌ماند؟ حتی رمان‌های هزارصفحه‌ایِ روسی هم یارای مقابله با سیستم رمانتیک و پیچیدۀ سِوِن‌تین را نداشتند. کنتس‌ها و افسران، هنگام درگیری در امور عاشقانه، چندان بلاغت‌کلام نداشتند؛ آن‌ها قبل از حرفْ عمل می‌کردند و سپس، اگر در نتیجۀ کار عجولانه‌شان کشته نمی‌شدند، بهت‌زده به اطراف زل می‌زدند و سرشان را در جست‌وجوی توضیح می‌خاراندند.\n در آن زمان هنوز دکتریِ جامعه‌شناسی نداشتم، اما ازقضا کاری که داشتم با مجلات سِوِن‌تین می‌کردم دقیقاً همان کاری بود که جامعه‌شناسانِ احساس انجام می‌دهند تا بفهمند که ما چه برداشتی از عشق داریم. پژوهشگرانی نظیر ایوا ایلوز، لورا کیپنیس و فرانک فوردی با تحلیل زبان مجلات عامه‌پسند، برنامه‌های تلویزیونی و کتاب‌های خودیاری به‌روشنی نشان داده‌اند که تفکرات ما درمورد عشقْ تحت سیطرۀ نیروهای قدرتمند سیاسی، اقتصادی و اجتماعی هستند. این نیروها با یکدیگر چیزی را بنا می‌کنند که می‌توانیم آن را «رژیم‌های رمانتیک» بنامیم، یعنی سیستم‌های رفتار عاطفی که بر نحوۀ سخن‌گفتن درمورد احساسمان تأثیر می‌گذارند، رفتارهای «عادی» را تعریف می‌کنند و حکم می‌کنند که چه کسی شایستۀ عشق هست و چه کسی نیست.\n تناقض رژیم‌های رمانتیک دقیقاً چیزی بود که آن روز در کتابخانۀ مدرسه با آن مواجه شدم. دختر سِوِن‌تین یاد می‌گرفت، درمورد اینکه با چه کسی وارد رابطۀ صمیمی شود، تصمیم‌گیری کند. او احساساتش را از لحاظ «نیاز» و «حقوق» توجیه می‌کرد و تعهداتی را، که ظاهراً با آن‌ها همخوانی نداشت، رد می‌کرد. او در رژیم انتخاب رشد می‌کرد. بالعکس، ادبیات کلاسیک روسیه، که در زمان رشدِ من منبع اصلی هنجارهای عشقی در کشورم بود، تسلیم‌شدن به عشق را طوری توصیف می‌کرد که گویی نیرویی فراطبیعی است، حتی وقتی که برای رفاه، عقل یا خودِ زندگی مضر باشد. به‌بیان‌دیگر، من در رژیم سرنوشت بزرگ شدم.\n این دو رژیم بر مبنای دو اصلِ متضاد هستند. هر دوی آن‌ها به‌روش خود، عشق را تبدیل به نوعی امتحان می‌کنند، بااین‌حال در اکثر فرهنگ‌های طبقۀ متوسط و غرب‌زده، ازجمله روسیۀ معاصر، رژیم انتخاب در حال غلبه بر انواع دیگرِ عشق است. دلیل این امر ظاهراً در اصول اخلاقی جوامع نئولیبرال دموکراتیک نهفته است که آزادی را اوج نیکی می‌دانند. منتها شواهدی قوی وجود دارد که باید درمورد عقایدمان تجدیدنظر کنیم تا متوجه شویم که این عقاید درواقع ممکن است به‌طرزی نامحسوس به ما صدمه بزنند.\n برای درک پیروزی رژیم انتخاب در قلمروِ عشق‌ورزی، باید آن را در بستر توجه گسترده‌ترِ تفکر روشنگری به فرد در نظر بگیریم. در اقتصاد، مصرف‌کنندهْ کنترل تولیدکننده را به دست گرفته است؛ در مذهب، مؤمنْ کنترل کلیسا را به دست گرفته است و، در عشق، معشوق به‌تدریج کم‌اهمیت‌تر از عاشق شده است. در قرن چهاردهم، پترارک خیره به گیسوان طلایی لورا، طرفِ مقابلِ احساساتش را «الهی» خوانده و معتقد بود که او باشکوه‌ترین اثبات وجود خداست. حدود شش‌صد سال بعد، مردی دیگر که مسحور گیسوان زرینی دیگر شده است (گوستاو فون آشنباخ، شخصیتی از توماس مان) نتیجه گرفت که خودِ او معیار عشق است و نه تادزیوی زیبا:\n عاشق نسبت‌به معشوق به خدا نزدیک‌تر بود، چراکه خدا در یکی بود و در دیگری نبود. این شاید لطیف‌ترین و ریشخندآمیزترین اندیشه‌ای است که تا به حال وجود داشته و منبع تمام فریب‌ها و خوشی‌های مخفیِ عاشق است.\n این سخن از رمان مرگ در ونیز۱ (۱۹۱۲)، اثر توماس مان، تجسم جهش فرهنگی بزرگی است که حدوداً اوایل قرن بیستم رخ داد. طی اتفاقاتی، عاشق جایگزین معشوق به‌عنوان مرکز توجه شد. دیگریِ الهی، ناشناس و دست‌نیافتنیْ دیگر موضوع قصه‌های عاشقانه‌مان نبود. درعوض حالا خویشتنْ موردتوجه‌مان است، همراه با تمام روان‌زخم‌های کودکی، رؤیاهای شهوانی و غرابت‌هایش. هدف اصلی رژیم انتخاب این است که به این خویشتن شکننده بیاموزد که احساسات را درست انتخاب کند و، از این راه، این خویشتن را واکاوی کرده و نجات دهد. رژیم انتخاب با نسخه‌ای عامه‌پسند از دانش روان‌درمانی به ثمربخشی می‌رسد.\n مهم‌ترین لازمۀ انتخابْ دردسترس‌بودن گزینه‌های متعدد نیست، بلکه وجود انتخاب‌کننده‌ای دانا و توانمند است که به‌خوبی از نیازهایش آگاه است و بر مبنای منفعت شخصی اقدام می‌کند. برخلاف تمام عُشاق پیشین، که دیوانه‌وار و مانند کودکانِ گمشده رفتار می‌کردند، قهرمان رمانتیک جدید برخوردی روشمند و منطقی با احساساتش دارد. او نزدِ روان‌درمانگر می‌رود، ادبیات خودیاری می‌خواند و در مشاوره‌های زوجین شرکت می‌کند. او همچنین ممکن است «زبان‌های عشق» را بیاموزد، برنامه‌ریزی عصبی‌کلامی مطالعه کند یا احساساتش را با دادن نمره‌ای ازصفر تا ده به‌صورت کمّی درآورد. فیلیپ ریف، فیلسوف آمریکایی، این تیپ را «مرد روان‌شناختی» می‌نامد. ریف در کتاب فروید؛ ذهن یک اخلاق‌گرا۲ (۱۹۵۹) این تیپ انسان را این‌گونه توصیف می‌کند: «فردی ضدقهرمان و زیرک که رضایت‌ها و نارضایتی‌های خود را با دقت می‌شمرد و تعهدهای غیرسودآور را گناهانی می‌داند که باید به‌شدت از آن‌ها دوری کرد.» مرد روان‌شناختیْ تکنوکراتی رمانتیک است که معتقد است به‌کارگیریِ ابزار درست در زمان مناسبْ ماهیت گرفتارِ عواطفمان را رهایی می‌بخشد.\n البته که این امر دربارۀ هر دو جنسیت صدق می‌کند: زن روان‌شناختی نیز از قواعد یا در اصل قواعد؛ رازهای امتحان‌پس‌داده برای تسخیر قلب آقای مناسب۳ (۱۹۹۵) پیروی می‌کند. در اینجا چند مورد از رازهای امتحان‌پس‌داده‌ای ذکر می‌شود که نویسندگانِ این کتاب، یعنی آلن فاین و شری اشنایدر جمع‌آوری کرده‌اند:\n قاعدۀ ۲: صحبت با یک مرد را شما آغاز نکنید (و از او نخواهید با شما برقصد) قاعدۀ ۳: به مردان زل نزنید و زیاد صحبت نکنید قاعدۀ ۴: سر قرار با او دنگی حساب نکنید قاعدۀ ۵: به او زنگ نزنید و، اگر از او تماس ازدست‌رفته داشتید، با او تماس نگیرید قاعدۀ ۶: همیشه اول شما گوشی را قطع کنید\n فرض قبلی کتاب قواعد خیلی ساده است: ازآنجاکه ژنتیکِ مردان طوری تنظیم شده که به‌دنبال زنان باشند، اگر زنان حتی کوچک‌ترین همدلی یا علاقه‌ای به آن‌ها نشان دهند، تعادل زیستی به هم می‌خورد، مرد «مردانگی خود را از دست می‌دهد» و زن تا حد حیوانی رهاشده و تیره‌روز تنزل می‌یابد.\n کتاب قواعد را به‌خاطر زیاده‌رویِ تقریباً ابلهانه در جبرگرایی زیست‌شناختی مورد انتقاد قرار داده‌اند. بااین‌حال ویراست‌های جدید آن همچنان منتشر می‌شود و زنانگیِ «صعب‌الحصولی» که این کتاب تبلیغ می‌کند به پای ثابت توصیه‌های امروزی دربارۀ قرارگذاشتن تبدیل شده است. چرا این کتاب تا این حد محبوب مانده است؟ دلیل این امر قطعاً در پیام بنیادی آن نهفته است: یکی از بزرگ‌ترین مزایای پیروی از این «قواعد» این است که فقط عاشق کسانی می‌شوید که عاشق شما هستند. اگر توصیه‌های این کتاب را دنبال کرده‌اید، آموخته‌اید که از پس خودتان بربیایید […] غرق علاقه‌ها و سرگرمی‌ها و قرارگذاشتن هستید و با مردان تماس نمی‌گیرید یا آن‌ها را دنبال نمی‌کنید. […] با عقلتان عشق می‌ورزید، نه فقط با دلتان.\n در رژیم انتخاب، درۀ مردگانِ عشق باید به حداقلِ ممکن برسد، یعنی همان میدان مینِ تماس‌های بی‌پاسخ، ایمیل‌های مبهم، پروفایل‌های حذف‌شده و سکوت‌های خجالتی. دیگر خبری از اشک نیست. خبری از کف‌های به عَرَق‌نشستۀ دست نیست. خبری از خودکشی نیست. خبری از شعر و رمان و سونات و سمفونی و نقاشی و نامه و اسطوره و مجسمه نیست. مرد یا زنِ روان‌شناختی فقط به یک چیز نیاز دارد: پیش‌رَوی پیوسته به‌سوی رابطه‌ای سالم میان دو فردِ مستقل که نیازهای عاطفی یکدیگر را ارضا می‌کنند… تا اینکه گزینه‌ای دیگر آن‌ها را از هم جدا کند.\n استدلال‌های اجتماعی‌زیست‌شناختی نیز باعث می‌شوند پیروزی رژیم انتخابْ بیشتر تثبیت گردد. به ما می‌گویند که یک عمر اسارت در رابطه‌ای بد برای نئاندرتال‌هاست. هلن فیشر، استاد انسان‌شناسی در دانشگاه راتگرز و مشهورترین محقق عشق در دنیا، می‌گوید ما از میراث کشاورزی‌مان، که هزاره‌ای به طول انجامیده، فراتر رفته‌ایم و دیگر نیازی به روابط تک‌همسری نداریم. فرگشت، حالا ما را وادار می‌کند که برای نیازهای مختلفمان سراغ شریک‌های مختلفی برویم، حال یا به‌طور هم‌زمان یا در مراحل مختلف زندگی. فیشر ابراز شادمانی می‌کند که، در دوران مدرن، فشاری برای تعهد وجود ندارد: همۀ ما در حالت ایدئال باید حداقل هجده ماه را با کسی وقت صرف کنیم تا بفهمیم او برای ما خوب است و اینکه زوج خوبی می‌شویم یا خیر. بیماری‌ها و بارداری‌های ناخواسته را می‌توان با دسترسی گسترده به وسایل ضدبارداری به‌طور کامل حذف کرد؛ پرورش فرزند به‌طور کامل از عشق‌بازی مجزاست و به همین خاطر می‌توانیم، سر حوصله، برای شریک بالقوه‌مان دوره‌ای آزمایشی بگذاریم، بدون اینکه نگران پیامدهایش باشیم.  رژیم انتخاب در مقایسه با دیگر آداب عشق‌ورزی در تاریخ، شاید مانند گرمکن‌های ورزشی در مقابل لباس‌های پشمی باشد. بزرگ‌ترین نوید این رژیم این است که عشق نباید موجب درد شود. بنا به جدل‌نامه‌های کیپنیس در کتاب علیه عشق۴ (۲۰۰۳)، تنها رنجی که رژیم انتخاب می‌شناسد فشار فرضاً ثمربخشِ «کارکردن روی یک رابطه» است: اشک‌های ریخته‌شده در اتاق مشاور زوجین، تلاش‌های تأسف‌بار برای رابطۀ زناشویی، واکاوی روزانۀ نیازهای دوطرفه، دل‌سردیِ قطع رابطه با کسی که «برایتان خوب نیست». به‌عبارتی، درد عضلات مجاز است، اما تصادف نه. توصیه‌های مرسومْ عاشقان دل‌شکسته را به سازندگان مشکلات خودشان تبدیل می‌کند و، از این راه، نوعی جدید از سلسله‌مراتب اجتماعی را رقم می‌زند: لایه‌بندی عاطفی برمبنای اشتباه‌گرفتن بلوغ با خودکفایی.\n ایلوز استدلال می‌کند که دقیقاً به‌خاطر همین امر است که عشق در قرن بیست‌ویکم همچنان دردآور است. اول اینکه ما مشروعیتِ دوئل‌کننده‌ها و از جان‌گذشته‌های عشقیِ قرن‌های قبل را نداریم. آن‌ها حداقل از توجه اجتماعی بهره‌مند بودند، چراکه مردم عشق را عموماً به‌صورت نیرویی دیوانه‌وار و غیرقابل‌تشریح درک می‌کردند که حتی قوی‌ترین مردان هم تاب مقاومت در برابر آن را ندارند. امروزه آرزوی داشتن چشمان (یا احتمالاً پاهای) خاص، دیگر دغدغه‌ای قابل‌قبول نیست و به همین خاطر تیغِ عشقِ فرد، با آگاهی او از بی‌کفایتی اجتماعی و روان‌شناختی‌اش، کُند می‌شود. از نظر رژیم انتخاب، دل‌شکستگان قرن نوزدهمی مثل اما، ورتر و آنا فقط دل‌دادگانی بی‌کفایت نیستند، بلکه همچنین از نظر روان‌شناختیْ بی‌سواد و شاید از نظر فرگشتیْ دوره‌شان گذشته است. مارک منسون، مربی رابطه با بیش از دو میلیون خوانندۀ آنلاین می‌نویسد: فداکاری رمانتیک را در فرهنگ ما آرمانی‌سازی می‌کنند. هر فیلم رمانتیکی را که در نظر بگیرید شخصیت بیچاره و محتاجی در آن وجود دارد که، به‌خاطر عشقِ دیگری، با خود رفتاری مثلِ گهِ سگ دارد.\n در رژیم انتخاب، تعهدِ قوی و زودهنگام و مشتاقانهْ نشانۀ ذهنی کودکانه است. این‌گونه تعهد، نشان‌دهندۀ تمایلی نگران‌کننده به ترک منفعت شخصی است که چنین جایگاه محوری‌ای در فرهنگمان دارد.\n مشکل دوم و مهم‌تر اینکه رژیمِ انتخابْ محدودیت‌های ساختاری را، که باعث می‌شود برخی افراد کمتر از دیگران مشتاق (یا توانا) به انتخاب باشند، مدنظر قرار نمی‌دهد. یکی از دلایل این امر این است که ما به مقدار برابر از آنچه کاترین حکیم، جامعه‌شناس بریتانیایی، «سرمایۀ جاذبۀ جنسی» می‌نامد برخوردار نیستیم (یعنی اینکه بعضی از ما از بقیه زیباترند). درواقع بزرگ‌ترین مشکلِ انتخاب این است که می‌تواند گروه‌های زیادی از افراد را در موقعیت ضعف قرار دهد.\n ایلوز، استاد جامعه‌شناسی در دانشگاه عبری اورشلیم، استدلالی قانع‌کننده مطرح می‌کند: جذابیت فردگرایانۀ رژیم انتخابْ میل به تعهد را «دوست‌داشتنِ بیش‌ازحد» توصیف می‌کند، یعنی دوست‌داشتن کسی برخلاف منفعت شخصی خود. گرچه مردانِ دل‌شکستۀ زیادی به‌خاطر «محتاجی» و «ناتوانی در رهاکردن» مشکل‌دار به حساب آورده می‌شوند، اما عمدتاً زنان هستند که در دستۀ «هم‌وابسته» یا «نابالغ» قرار می‌گیرند. آن‌ها در طبقات و نژادهای مختلف یاد می‌گیرند خودشان را خودکفا کنند، یعنی «بیش‌ازحد دوست نداشته باشند» و «فقط خودشان را گرامی دارند» (براساس قواعد بالا).\n مشکل اینجاست که یک حمام آب گرمِ نمی‌تواند جایگزین نگاهی عاشقانه یا تماسی شود که مدت‌ها انتظار آن را کشیده‌اید، چه رسد به اینکه نیاز به مصرف قرص ایجاد شود، حال مجلۀ کوزمو هرچه می‌خواهد بگوید. البته بی‌شک می‌توانید لقاح مصنوعی داشته باشید و به فردی بالغ و الهام‌بخش تبدیل شوید، مادری مجرد و فوق‌العاده مستقل با فرزندان سه‌قلوی موفق. اما بزرگ‌ترین موهبت عشق، یعنی «شناسایی ارزش خود به‌عنوان یک فرد» مسئله‌ای اصولاً اجتماعی است. ازاین‌جهت به یک «مخاطبِ خاص» نیاز دارید. باید به کلی مست باشید تا این حقیقت ساده را نادیده بگیرید.\n اما شاید مهم‌ترین مشکل رژیم انتخاب، از این امر نشئت می‌گیرد که درکی نادرست از بلوغ به‌عنوان خودکفایی کامل دارد. دل‌بستگی چیز کودکانه‌ای محسوب می‌شود. میل به توجهْ «محتاج بودن» به شمار می‌آید. صمیمیت هیچ‌گاه نباید «مرزهای شخصی» را به چالش بکشد. گرچه به‌طور پیوسته به ما سرکوفت می‌زنند تا از پس خودمان بربیاییم، شدیداً از اینکه کسی را عزیزمان محسوب کنیم، برحذرمان می‌دارند: هرچه باشد دخالت ما در زندگی‌شان، به‌صورت نصیحت یا توصیۀ ناخواسته برای تغییر، ممکن است جلوی رشد و خودشکوفایی‌شان را بگیرد. ما هم، گرفتار در میان آن‌همه سناریوهای بهینه‌سازی و گزینه‌های شکست، دچار بدترین مصیبت رژیم انتخاب می‌شویم: علاقه به جذب‌شدنِ دیگران به خودمان، بدونِ هیچ فداکاری شخصی.\n اما، در وطنِ من، مشکلِ برعکسی وجود دارد: فداکاری معمولاً وقتی محقق می‌شود که اصلاً هیچ نوع خوسنجی در میان نباشد. جولیا لرنر، جامعه‌شناس عواطف در دانشگاه بن گوریون در نگب، اخیراً مطالعه‌ای درباب آداب سخن‌گفتنِ روسی‌ها درمورد عشق انجام داد. هدف پژوهش او این بود که دریابد آیا، درنتیجۀ تغییر نئولیبرالِ پساکمونیستی، شکاف میان مجلۀ سِوِن‌تین و رمان‌های تولستوی کمتر شده است. پاسخ این است: راستش نه.\n او پس از تحلیل گفت‌وگوهای مختلف تلویزیونی، انجام مصاحبه‌ها و تحلیل محتوای خبرگزاری‌های روسی این‌گونه نتیجه‌گیری می‌کند که برای روس‌ها عشق همچنان «نوعی سرنوشت، نوعی عمل اخلاقی و نوعی ارزش است؛ مقاومت‌ناپذیر است؛ نیازمند فداکاری و ملازم درد و رنج است». درواقع باوجوداینکه مفهوم بلوغ، که محور رژیم انتخاب است، دردِ عاشق را نوعی انحراف و نشان تصمیم‌گیری نادرست می‌داند روس‌ها بلوغ را توانایی تحمل همین درد می‌دانند که گاهی تاحدی غیرمعقول زیاد می‌شود.\n به یک آمریکایی طبقۀ متوسط، که عاشق زنی متأهل می‌شود، این‌گونه توصیه می‌شود که رابطه‌اش را با آن خانم قطع کند و برای پنجاه ساعت مشاوره برنامه‌ریزی کند. اما مرد روس، در موقعیتی مشابه، مانند توفان وارد خانۀ آن زن می‌شود، دست او را می‌گیرد، از کنار اجاق و آبگوشت بیرونش می‌کشد و سپس از کنار کودکان گریان و شوهری که گیم‌پد در دست در حال یخ‌زدن است عبور می‌کند و او را از خانه بیرون می‌کشد. گاهی اوضاع خوب پیش می‌رود: زوجی را می‌شناسم که، پانزده سال پس از اینکه مردْ زن را در جشن سال نو از کنار شوهرش دزدید، شادمانه با هم زندگی می‌کنند. اما در اکثر موارد رژیم سرنوشتْ گند می‌زند.\n روس‌ها، از لحاظ آماری نسبت‌به هر کشور توسعه‌یافتۀ دیگر، بیشترین شمار ازدواج، طلاق و سقط جنین را به‌نسبت جمعیت دارند. این آمار سندی است بر اینکه روس‌ها تمایل دارند هرکاری لازم است انجام دهند تا بر پایۀ عواطف عمل کرده باشند و این امر معمولاً به‌قیمت خوشیِ خودشان تمام می‌شود. عشق روسی ارتباطی تنگاتنگ با سوءمصرف مواد، خشونت خانگی و رهایی کودکان دارد: این‌ها محصولات جانبی زندگی‌هایی هستند که چندان درمورد آن‌ها فکر نشده است. اگر هربار که عاشق می‌شوید، با ایمان به سرنوشت جلو بروید، ظاهراً جایگزین چندان مناسبی برای انتخاب‌گری افراطی پیدا نکرده‌اید.\n اما برای درمان بلایای فرهنگمان نباید اصل انتخاب را به‌طور کامل کنار بگذاریم، بلکه باید جسارت کنیم و ناشناخته‌ها را انتخاب کنیم، با خطراتی حساب‌نشده مواجه شویم و آسیب‌پذیر باشیم. منظورم از «آسیب‌پذیری»، نمایش عشوه‌گرانۀ ضعف‌ها به‌منظور آزمودن همخوانی شما و طرف قرارتان نیست. منظورم آسیب‌پذیریِ وجودی است، یعنی مرموزسازیِ مجدد عشق و تبدیل آن به آنچه واقعاً هست: نیرویی غیرقابل پیش‌بینی که معمولاً شما را در لحظۀ غفلت می‌گیرد.\n اگر تلقی از بلوغ، به‌عنوان خودکفایی در رژیم انتخاب، این‌چنین برای نحوۀ عشق‌ورزی ما خطرناک است، پس دقیقاً همین تلقی است که باید در آن تجدیدنظر کرد. برای بالغ‌شدنِ واقعی، باید با آغوش باز بپذیریم که عشق‌ورزی به فردی غیر از خودمان می‌تواند چیزهای بسیار پیش‌بینی‌ناپذیری به وجود بیاورد. باید با جسارت از آن مرزهای شخصی عبور کنیم و یک گام از خودمان فراتر برویم. شاید با سرعت روسی‌ها مناسب نباشد، اما کمی سریع‌تر از آن چیزی است که به آن عادت داریم.\n پس بلند خواستگاری کنید. قبل از اینکه کاملاً آماده باشید، با فردی خانه و زندگی تشکیل دهید. بی‌دلیل به شریکتان غرغر کنید و بگذارید او هم غرغر کند، به همین سادگی، چون ما انسان هستیم. وقتی زمانْ مناسب به نظر نمی‌رسد، بچه‌دار شوید و، در آخر، باید حقمان را برای درد پس بگیریم. باید جسارت به خرج دهیم و به‌خاطر عشق سختی بکشیم. برنه براون، جامعه‌شناسِ محققِ آسیب‌پذیری و شرم در دانشگاه هیوستون، بیان می‌کند که شاید «توانایی ما برای تعهد صادقانه هیچ‌گاه نمی‌تواند بیشتر از تمایلمان برای دل‌شکستگی باشد». به‌جای اینکه درمورد بی‌نقصیِ خودمان وسواس به خرج دهیم، باید یاد بگیریم بخش‌هایی از این خود را به دیگران ببخشیم و در آخر قبول کنیم که ما به یکدیگر وابسته‌ایم، حتی اگر ستون‌نویس سِوِن‌تین آن را هم‌وابستگی بخواند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را پولینا آرونسون نوشته است و در تاریخ ۲۲ اکتبر ۲۰۱۵ با عنوان «Romantic regimes»  در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۶ دی ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «رژیم‌های رمانتیک» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• پولینا آرونسون ( Polina Aronson)، نویسندۀ روس و مدرس جامعه‌شناسی در دانشگاه علوم کاربردی آلیس سالومون در برلین است.\n [۱]  Death in Venice  [۲] Freud: The Mind of a Moralist  [۳] The Rules: Time-Tested Secrets for Capturing the Heart of Mr Right [۴] Against Love\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157739.json b/train/528157739.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b44228434f1934cd8331f8089eb3e7f92bc6c55a
--- /dev/null
+++ b/train/528157739.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تو می‌تونی عزیزم",
+  "subtitle": "فرهنگ ما پر است از کلیشه­‌های افزایش عزت نفس برای رؤیاپردازان جوان، اما این دل‌گرمی­‌ها غیرصادقانه و خطرناک‌‌اند",
+  "introduction": "اگر از بچه‌ها بپرسید: «وقتی بزرگ شدی می‌خواهی چه‌کاره شوی؟» معمولاً جواب آماده‌ای در آستین دارند: دکتر، معلم، پلیس و... پدر و مادرها معمولاً بچه‌هایشان را تشویق می‌کنند که حتماً همان کاری که دلت می‌خواهد را به دست می‌آوری. اما این حرف آنقدرها هم واقعیت ندارد. شاید بگویید که برای روحیه‌دادن به بچه‌ها لازم است، اما احتمالاً این فایده را هم ندارد، بلکه برعکس باعث می‌شود بچه‌ها در برابر بی‌رحمی‌های دنیای کار آسیب‌پذیرتر شوند.",
+  "content": "لسلی گرت، ایان — گوئنیت دوازده‌ساله، چشمانِ قهوه‌ایِ تیره دارد و شدیداً دوست دارد تصور منفی مردم از کوسه‌ها را تغییر دهد. او به مدرسۀ آموزش فرانسوی وست اوکس در اونتاریوی کانادا می‌رود. گوئنیت و حدود دوازده بچۀ دیگر، که طبق آزمایشاتْ بااستعداد محسوب می‌شوند، در ماه سه روز را در آنجا گذرانده و به بحث درمورد موضوعات خارج از برنامۀ عادی درسی‌شان می‌پردازند. آن‌ها اخیراً دربارۀ علمِ پزشکی قانونی مطالعه کردند؛ یعنی جست‌وجو برای سرنخ، اجتناب از موارد ردگم‌کنی و یادگیریِ اینکه دانشمندان چگونه شواهد دی.ان.ای را آزمایش می‌کنند.\n اما او عاشق کوسه‌هاست. عزمش را جزم کرده که روزی زیست‌شناسِ دریایی شود و به‌خوبی به این اندیشیده که برای رسیدن به این هدف به چه چیزی نیاز خواهد داشت. معلمش خانم انسینگ به آیندۀ گوئنیت خوش‌بین است و همواره به گروه نخبۀ خود می‌گوید که می‌توانند همان چیزی بشوند که می‌خواهند.\n گوئنیت معلمش را دوست دارد، اما از این حرف او خوشش نمی‌آید که می‌گوید: «اگر نمرات خوب نگیرید یا اگر تصوری نادرست داشته باشید، نمی‌توانید هرچه می‌خواهید بشوید. مردی در یوتیوب بود که می‌خواست دام‌پزشک شود. کلیپی مربوط به حادثۀ رخ‌داده برای حیوانی را به او نشان دادند و از حال رفت. به همین خاطر به این شغل نرسید.»\n شکاکی او دلیلی مناسب دارد. تحقیقی در لینکدین در سال ۲۰۱۲ نشان داد که حدود یک‌سوم افراد بالغ «شغل رؤیایی» خود را دارند و این یعنی دوسوم دیگر این‌گونه نیستند. جدیدترین نظرسنجی مؤسسۀ گالوپ درمورد وضعیت محل کار در آمریکا نیز نتایجی مشابه را نشان داد، یعنی حدود ۳۰درصد از افراد شاغل، «با جان و دل مشغول کارشان هستند»، درحالی‌که ۵۲درصد «با جان و دل کار نمی‌کنند» و ۱۸درصد «هیچ اشتیاقی برای کارشان ندارند».\n به‌گفتۀ ژان توانژ، استاد روان‌شناسی در دانشگاه ایالت سن دیگو و نویسندۀ کتاب نسل من (۲۰۱۴)، «وقتی به کسی می‌گویید که ‘می‌توانی هرچیزی بشوی’، به‌ندرت پیش می‌آید که آن ‘هرچیزیِ’ مدنظر، لوله‌کشی یا حسابداری باشد».\n درواقع در سال ۲۰۱۱، مطالعه‌ای بر روی بیش از پنج‌هزار کودک در سرتاسر دنیا نشان داد که حدود نیمی از کودکان در کشورهای توسعه‌یافته آرزوی دکتر یا معلم‌شدن را دارند؛ بیش از یک‌چهارم کودکان آمریکاییْ رؤیای کارهایی مانند ورزش حرفه‌ای، خوانندگی و بازیگری را دارند. وقتی بزرگ‌ترها این سؤال را می‌پرسند که «وقتی بزرگ شوی دوست داری چه‌کاره شوی؟» اکثر بچه‌ها جوابشان آماده است: سازندۀ بازی‌های کامپیوتری، فضانورد، خواننده‌ای جانشین ریحانا. آنگاه اکثر بزرگ‌ترها به آن‌ها به‌خاطر چنین رؤیای بزرگی تبریک گفته و دلگرمی‌شان می‌دهند که با تلاش سخت و نگرش «من می‌توانم»، می‌توانند هرچیز می‌خواهند باشند.\n وقتی کودکتان چهار یا پنج‌ساله است، به‌استثنای معلولیت‌های ذهنی یا مشکلات شدید رفتاری، همه چیز واقعاً ممکن به نظر می‌رسد. کودکی به هنر علاقه نشان می‌دهد و ما آثار او را تصور می‌کنیم که بالاخره در گالری‌ها نمایش داده می‌شوند. فکر می‌کنیم که هر دوندۀ با استعداد می‌تواند به المپیک برود. به بچه‌هایی که علوم را دوست دارند، میکروسکوپ می‌دهیم و به این فکر می‌افتیم که برای شهریه‌های مؤسسۀ تکنولوژی ماساچوست، پول پس‌انداز کنیم. پشت ما و کودکان به مشوقان فرهنگی‌ای گرم است که به‌پشتوانۀ سخنرانی‌های موجود در اینترنت و جریان موفقیت‌های «یک‌شبه»، که در برنامه‌های تلویزیونی و یوتیوب نشان داده می‌شوند، همگیِ ما را تشویق می‌کنند که رؤیاهای بزرگ داشته باشیم و هرگز تسلیم نشویم.\n نطق آغازین استیو جابز برای فارغ‌التحصیلان استنفورد در سال ۲۰۰۵ را در نظر بگیرید. البته که او با افراد موفقی سخن می‌گفت که از دانشگاهی معتبر مدرک گرفته‌اند، اما توصیۀ او مبنی بر اینکه «عشق خود را بیابید… یک جا ننشینید» با بیش از ۲۲میلیون نمایش بر روی یوتیوب در گوش توده‌ها طنین‌انداز شده است. اپرا وینفری، که داستان فرش تا عرشِ خودش به او صلاحیت اخلاقی داده است، همواره می‌گوید اگر به‌دنبال علاقه‌مان برویم موفقیتْ حتمی خواهد بود. حتی دکتر سوس هم کتاب آه، جاهایی که می‌روی! (۱۹۹۰) را از خود به‌جا گذاشته که هدیۀ فارغ‌التحصیلی میلیون‌ها نفر شده است. او به کودکانْ این دلگرمی را می‌دهد که موفقیت قریب‌الوقوعشان «۹۸.۷۵ درصد تضمین شده است».\n در دوران باستان، در قرن چهارم قبل از میلاد، ارسطو، فیلسوف یونانی، با ابداع واژۀ یودایمونیا۱ (شکوفایی انسان) ارزش اهداف معنادار را ارج نهاد. این باور در مفهوم پروتستانی و قرن شانزدهمیِ «تکلیف»۲ مجدداً پدیدار شد. اخیراً در دهۀ ۱۹۶۰ نسلی از جوانان که در اوج جهشی اقتصادی بزرگ شده بودند، به این فکر افتادند که آیا کارْ چیزی بیش از فیش حقوقی نیست؟ آیا هیچ ارتباطی با مفهوم و زندگی، استعداد و علاقه ندارد؟\n ریچارد بولز، کشیش کلیسای اسقفی در کالیفرنیا متوجه شد که مردم با نحوۀ انتخاب آن شغلی که خاص و معنادار است دست‌وپنجه نرم می‌کنند. او به همین خاطر کتاب چتر نجات شما چه رنگی است؟(۱۹۷۰) را منتشر کرد. این کتاب بیش از ۱۰میلیون نسخه فروخت و افراد جویای شغل یا درصدد تغییر کار را ترغیب کرد که مهارت‌ها و استعدادهایشان را به‌صورت فهرست درآورند. بعضی می‌گویند که بولز به مردم می‌گوید که هرچیزی باشند که می‌خواهند باشند، اما بولز اصلاً این برداشت را قبول ندارد. او می‌گوید: «از این عبارت متنفرم؛ باید به مردم بگوییم به‌دنبال رؤیایتان بروید؛ بفهمید چه کاری را بیشتر از همه دوست دارید. بعد باید حرف بزنیم که چقدر واقع‌گرایانه می‌توانید به بخشی از آن، یا اکثرِ آن برسید، اما شاید به تمام آن نرسید.»\n اما در این فرهنگِ حق‌مداری، کامرواسازی و والدین‌مآبی شدید، هشدار بولز تأثیری ندارد. جان رینولدز، جامعه‌شناس دانشگاه ایالت فلوریدا، گزارش می‌دهد که شکاف بین اهداف و دستاوردهای واقعی در دورۀ بین سال‌های ۱۹۷۶ تا ۲۰۰۰ به‌طرز چشمگیری افزایش یافت. بررسی او، که در سال ۲۰۰۶ در ژورنال سوشال پرابلمز منتشر شد، نشان داد که در سال ۱۹۷۶، فقط ۲۶درصد از دانش‌آموزان دبیرستانی در پی مدارک عالی بودند و ۴۱درصد قصد داشتند به‌منزلۀ یک متخصص وارد بازار کار شوند، اما این آمار در سال ۲۰۰۰ به‌ترتیب به ۵۰درصد و ۶۳درصد افزایش یافت. باوجود این تغییر افزایشی در بلندپروازی، تغییری در مدارک عالی ایجاد نشد. چیزی که افزایش یافت ناامیدی بود؛ شکاف بین آرزوی گرفتن مدرک عالی و گرفتنِ آن در واقعیت، از ۲۲درصدِ سال ۱۹۷۶ به ۴۱درصد در سال ۲۰۰۰ افزایش یافت.\n داشتن رؤیاهای بزرگ می‌تواند فوق‌العاده باشد. به‌گفتۀ لورا برک، استاد بازنشستۀ اقتصاد در دانشگاه ایالت ایلینوی و یکی از متخصصان بین‌المللی حوزۀ بازی، بخشی طبیعی از کودکی این است که چیزهایی بزرگ را برای خودمان تصور کنیم. وقتی کودکان بزرگ می‌شوند، تلاش می‌کنند و به موفقیت یا شکست می‌رسند؛ دنیا این رؤیاها را شکل می‌دهد.\n مشکل زمانی به وجود می‌آید که با پاسخ دنیا به سخنان کلیشه‌ای نظیر «می‌توانی هرچیزی که می‌خواهی باشی» یا «هیچ‌وقت تسلیم نشو» روبه‌رو می‌شویم. به‌گفتۀ تریسی کلینتیس، روان‌درمانگر ساکن کالیفرنیا و نویسندۀ شاد بعدی (۲۰۱۵)، در پشت این‌گونه سخنان کلیشه‌ای، «این آرزوی والدین یا خودمان نهفته است که کاش محدود به استعداد، ژنتیک، خلق‌وخو و شخصیت نباشیم. به‌نظر من این امر واقعاً باعث ایجاد سرخوردگی، حس گناه و شکست می‌شود».\n پنه‌لوپه ترانک نویسندۀ جاه‌طلبِ جسور؛ قواعد جدید موفقیت۳ (۲۰۰۷) نیز اضافه می‌کند: «اصولاً چیزی که این سخنان به کودکان ما می‌گوید این است که اگر به رؤیاهایشان نرسند، هیچ‌کس جز خودشان مقصر نیست.» گذر به دوران بلوغ، خود به‌اندازۀ کافی پیچیده است، اما قضیه دشوارتر هم می‌شود اگر فکر کنید می‌توانید هرکاری انجام دهید و سپس وقتی نتوانستید، احساس بی‌کفایتی کامل کنید.\n خطرات این نوع تفکر فراوان‌اند. نقشه‌های غیرواقع‌گرایانه موجب هدررفتن وقت و پول می‌شوند. وقتی یک دانش‌آموز با سطح نمرۀ C ، بیهوده برای رشتۀ پزشکی نقشه می‌کشد، شغل‌های پرمنفعت و واقع‌گرایانه‌تری مثل کسب‌وکار یا تدریس از صحنه خارج می‌شوند. همین شکاف بلندپروازی موجب افزایش نارضایتی شغلی می‌شود. شاخصِ تغییرِ ۲۰۱۰ ۴ دیلویت۵ نشان داد که ۸۰درصد از کارگران از شغل خود ناراضی هستند. این رقم در سال ۲۰۱۳ به ۸۹درصد رسید.\n این موقعیت حتی سلامتی را هم به خطر می‌اندازد. در سال ۲۰۰۷، روان‌شناسان آمریکا و کانادا ۸۱ دانشجوی لیسانس را به‌مدت یک ترم تحت نظر گرفته و دریافتند که کسانی که بر اهدافِ دست‌نیافتنی پافشاری می‌کنند غلظت کورتیزول بیشتری دارند. کورتیزول هورمونی التهابی است که اثرات مضری بر بدن دارد. این افراد همچنین بیشتر سرما می‌خورند.\n از نظر شغلی، می‌توان گفت در عصری طلایی زندگی می‌کنیم. کافی است از فردی هشتادساله بپرسید که آیا فکرش را می‌کرد بتواند کاری را انجام دهد که دلش می‌خواهد؟ آن‌ها ابراز شک می‌کنند: جنگ‌ها، رکود بزرگ، دردسترس‌نبودنِ تحصیلات و نیز تبعیضات گسترده باعث می‌شد مفهوم شغل رؤیایی برای اکثر افراد مضحک باشد. طی چندین نسل، کار ابزاری برای رسیدن به یک هدف بود و آن هدفْ آوردن نان به سفره و همچنین داشتن سقفی بالای سر و لباسی بر تن بود.\n رومن کرژناریچ، یکی از بنیان‌گذاران و عضو هیئت علمی «مکتب زندگی»۶ در لندن می‌گوید که زمانی که پدرش، جهت پناهندگی، لهستان را به‌مقصد استرالیا ترک کرد، نوازنده و زبان‌شناس مستعدی بود، اما حتی فکرش را هم نمی‌کرد که این‌ها بخشی از زندگی کاری‌اش باشند. کرژناریچ می‌گوید: «شاهد افزایش توقعات همه برای مشاغلی هستیم که چیزی بیشتر از حقوق مناسب باشند. این را می‌توان هم میان افراد تحصیل‌کرده مشاهده کرد و هم میان کسانی که مهارت‌های چندانی ندارند. همین امر نشان می‌دهد که چرا نارضایتی شغلی در دو دهۀ گذشته افزایش یافته، چون مردم می‌خواهند… از استعدادها و علاقه‌هایشان در کارشان استفاده کنند.»\n تغییر در توقعاتْ موجب اضطرابی شدید جهت نیل به این اهداف و ازقضا پندار خام شده است. کافی است به والدین یا نوجوانان توضیح دهید که چقدر رسیدن به چنین مشاغل سطح بالایی می‌تواند دشوار باشد؛ آنگاه برای شما فهرستی از تمام افرادی می‌آورند که با وجود شرایط سخت به موفقیت رسیدند، نه‌فقط اپرا وینفری‌ها و استیو جابزهایی که به جایگاه‌های بسیار بزرگ رسیدند، بلکه همچنین دوستِ یکی از دوستان که به‌تازگی، با پاداش امضای قرارداد استخدام خود، خانه‌ای مدرن و تمام‌شیشه‌ای بر فراز خلیج نیویورک خرید یا دخترِ یکی از همکاران که برای برنامۀ تلویزیونی جدیدی انتخاب شد یا پسر یکی از همسایگان که بورس تحصیلی دانشگاه هاروارد را گرفت.\n مشکل همین جاست: دوست داریم باور کنیم که اگر برای آن‌ها ممکن است، برای فرزندان ما هم امکان‌پذیر است. به‌علاوه، چه کسی می‌خواهد خرمگس معرکه باشد و به دانش‌آموزی که در حال کلنجاررفتن با ریاضیات است یادآوری کند که پزشکی احتمالاً گزینۀ مناسبی نیست. همانطوری که کسی نمی‌خواهد به یک رقاص هشدار دهد که حتی اگر در این حوزه کار پیدا کند، احتمالاً باید به‌خاطر کمبود درآمد، شغل دومی مانند خدمتکاری یا خرده‌فروشی هم داشته باشد. درضمن، از نظر فنی، این امر واقعاً ممکن است. کجاست که باید تصمیم بگیریم به جای امر ممکن، امر محتمل را انتخاب کنیم و فرزندانمان را نیز به چنین انتخابی ترغیب کنیم؟\n به‌گفتۀ کرژناریچ «این امر به فرقۀ مثبت‌اندیشی مربوط است، جایی که می‌خواهیم همیشه احساس خوبی داشته باشیم و پیام‌های مثبت ارسال کنیم… به همین خاطر حس می‌کنیم که باید فقط پیام‌های خوب و مثبت به فرزندانمان و جوانان بدهیم، طوری‌که گویی غلط، بد یا ناشایست است که به آن‌ها بگوییم: ‘راستش این ممکن نیست’».\n شعاری مشهور از ویل اسمیتِ بازیگر باب شده که می‌گوید: «واقع‌بین بودن، پرترددترین راه به‌سوی بی‌خاصیتی است.»\n اما «بی‌خاصیتی» واژه‌ای سنگین است. چه کسی می‌خواهد «بی‌خاصیت» یا معمولی باشد؟ درعین‌حال، به‌جز معدود افرادی، آیا بقیۀ ما همه معمولی نیستیم؟ اگر القا کنیم که سوپراستاربودن و بی‌خاصیت‌بودن تنها گزینه‌های ممکن هستند، مقصد اکثریت افراد را نادیده می‌گیریم، آن منطقۀ میانی عظیم بین هرچیز و هیچ‌چیز.\n به‌گفتۀ توانژ «مردم فکر می‌کنند تشویق بچه‌ها یعنی اینکه به آن‌ها بگویند می‌توانند هرچیز که بخواهند می‌توانند بشوند. مردم فکر می‌کنند که این دو یک چیز هستند، اما درواقع این‌گونه نیست».\n توانژ می‌گوید به‌جای اینکه به بچه‌ها القا کنید که تو خاص هستی، تو فوق‌العاده‌ای، «خودکنترلی و تلاش را به آن‌ها بیاموزید. این دو چیز درواقع با موفقیت ارتباط دارند. بچۀ نه‌سالۀ او اخیراً گفته که می‌خواهد دام‌پزشک شود (شغلی که حدود ۱۰درصد از کودکان آمریکایی در سنین ۱۰ تا ۱۲ آن را انتخاب می‌کنند). توانژ با عمل به شعارهای خود گفت: «دام‌پزشکی شغلی عالی است… اما خودت که می‌دانی، باید در ریاضیات و علوم سخت تلاش کنی و عملکرد خیلی خوبی داشته باشی، چون پذیرفته‌شدن در رشتۀ دام‌پزشکی واقعاً دشوار است.» او معتقد است که شاید خوشایندتر باشد که به بچه‌ها بگوییم هرچیز بخواهند می‌توانند باشند، اما این حرفِ او خیلی بیشتر به آن‌ها کمک می‌کند.\n گوئنیت حال شروع به تحقیق کرده که برای تحقق رؤیای زیست‌شناسیِ دریایی، به چه چیزهایی نیاز دارد: درس‌های مورد نیاز (ریاضیات و علوم)، شغل‌هایی که باید در راه رسیدن به هدف انتخاب کند (رانندۀ تاکسی)، مهارت‌هایی که نیاز دارد (نحوۀ راندن کشتی).\n بولز می‌گوید که وقتی کودکان اهداف شغلی‌شان را با ما درمیان می‌گذارند، کنجکاو می‌شویم. وقتی از آن‌ها می‌پرسیم که دقیقاً چه چیزِ شغلی خاص برایشان جذابیت دارد، ما (و خودشان) چیزهایی دربارۀ ارزش‌ها و استعدادهای مشخصشان درمی‌یابیم.\n این خوداندیشی اساس مدل چترنجاتِ بولز برای کارجویان و علاقه‌مندان به تغییر شغل است و کرژناریچ نیز آن را ضروری می‌داند. «جوانان پانزده و شانزده‌ساله همه جور حرف‌های جالب راجع به کیستی خودشان و علاقه‌مندی‌هایشان دارند.» او معتقد است که حرف بچه‌ها نباید زیاد راجع به این باشد که می‌خواهند چه چیزی شوند، بلکه باید دربارۀ این باشد که می‌خواهند چه کسی شوند.\n جواب‌ها شاید تعجب‌آور باشد، اما کرژناریچ، که خودش در سرتاسر دنیا مربی دورۀ شغل‌یابی بوده و پدر دوقلوهای شش‌ساله است، از دیدن چیز دیگری متعجب می‌شود. کسانی که در کلاس‌های او حاضر می‌شوند، بعضاً دارای شغل‌های به‌اصطلاح «رؤیایی»اند که برخی دیگر از حاضران دنبالشان هستند. «وقتی این کلاس‌ها را برگزار می‌کنم، برایم عجیب است که بعضی‌ها که مثلاً رانندۀ تاکسی یا پرستار هستند، باورشان نمی‌شود که در همان کلاسْ تولیدکنندۀ تلویزیونی‌ای نیز حضور دارد که در شغل خود از آن‌ها بیچاره‌تر است.»\n جولی لیسکات هیمز، نویسندۀ کتاب چگونه فردی بالغ تربیت کنیم۷ (۲۰۱۵) و مسئول سابق سال‌اولی‌های دانشگاه استنفورد، همواره به دانشجویانی مشاوره می‌داد که رؤیاهایشان به‌اندازۀ انتظارات والدینشان بالا نبود، دانشجویانی که می‌خواستند پرستار شوند، نه پزشک یا اینکه می‌خواستند معلم دبیرستان شوند، نه استاد دانشگاه. «با این دانشجویان می‌نشستم و به حرفشان گوش می‌دادم که چگونه از جزئیات حوزه‌هایی سخن می‌گفتند که از نظرشان قانونی، موردانتظار یا موردنیاز بود. برایم جالب بود که فردی که روبه‌رویم نشسته است، واقعاً می‌خواهد با زندگی خود چه کند. چطور می‌توانستم آن‌ها را حمایت کنم تا به ندای درون خود گوش کنند؟»\n به‌عقیدۀ او، مشکل این نیست که به بچه‌ها بگوییم می‌توانند هرچیز که می‌خواهند باشند. مشکل تصور کوته‌فکرانۀ ما از «هرچیز» است. «ما آن را با پرستیژ، نفوذ، سِمت، پول و بعضی مشاغلِ بخصوص برابر می‌دانیم. اگر طی دهۀ آینده یاد بگیریم که «دستاورد» را به‌معنای شناخت مهارت‌ها، ارزش‌ها و علاقه و سپس زندگی بر اساس آن بفهمیم، تصور کنید که در چه دنیای متفاوتی زندگی خواهیم کرد.»\n کلینتیس معتقد است که مسئله باید به‌گونه‌ای دیگر طرح شود: رؤیاهای ما بستگی به این دارند که دوست داریم چه احساسی داشته باشیم، نه اینکه می‌خواهیم چه کار کنیم. به‌گفتۀ او «روایتی ناگفته وجود دارد: اگر فلان شوم، اگر فلان کار را انجام دهم، اگر به فلان‌چیز برسم، آنگاه مرا دوست خواهند داشت و من خودمقبولی خواهم یافت». با واسازی آنچه که از نظر احساسی دوست داریم به آن برسیم، «می‌توان راه‌های دیگری نیز برای رسیدن به آن یافت».\n کال نیوپورت، نویسندۀ آنقدر خوب که نتوانند تو را نادیده بگیرند۸ (۲۰۱۲) و پژوهشگر علوم کامپیوتری در دانشگاه جورج‌تاون در واشنگتن دی.سی اضافه می‌کند که ما رابطۀ علاقه/هدف را برعکس کرده‌ایم. به‌گفتۀ او «این تصورْ برداشتی نادرست عرضه می‌کند از اینکه مردم چگونه به کارشان علاقه پیدا می‌کنند. بنا به این طرز فکر، مردم علاقه‌ای ازپیش‌موجود دارند و تنها چالشْ شناسایی آن و شجاعت به‌خرج‌دادن و به‌دنبال آن رفتن است. اما این مهمل است». علاقه موجب هدف نمی‌شود، بلکه برعکس است. افرادی که در چیزی مفید و ارزشمند مهارت می‌یابند به کار خود علاقه‌مند می‌شوند. یافتن شغلی خوب یعنی انتخاب چیزی که باعث احساس سودمندی و جذابیت می‌شود. نه‌تنها معنایی عظیم در پیشرفت کاری خواهید یافت، بلکه داشتن مهارتی که با زحمت به‌دست آمده، شما را در موقعیتی قرار می‌دهد که زندگیِ حرفه‌ای‌تان را خودتان شکل دهید.\n توصیۀ نیوپورتْ بررسی جنبه‌ای دیگر از چارچوب «می‌توانی هرچیزی بشوی» را نیز می‌طلبد: آیا باید علاقه‌مان را درون شغلمان جست‌وجو کنیم یا بهتر است خارج از شغل به‌دنبال ارضای آن باشیم؟ شکی نیست که راحت (و خوب!) است که به‌خاطر انجام کاری که عاشق انجام آن هستیم، پول هم بگیریم، اما آیا این واقع‌بینانه است؟\n مارتی نمکو، مشاور شغلی در منطقۀ خلیج سن فرانسیسکو و مجری برنامۀ رادیویی «کار با مارتی نمکو» ما را به «نَه»ای قاطعانه دعوت می‌کند. او کاملاً حامی افرادی است که رؤیاهایشان را به‌عنوان سرگرمی دنبال می‌کنند. به‌قول او «کاری را انجام دهید که دوست دارید، اما انتظار نداشته باشید به‌خاطر آن پول بگیرید». البته او قبول دارد که افرادی هستند که می‌توانند در حوزه‌های شدیداً رقابتی موفق شوند (و می‌شوند). شاید علاقه‌تان به برنامه‌نویسی کامپیوتر یا شکافتن اتم، مانع از ورودتان به حوزه‌های کاری‌ای شود که موقعیت‌های زیادی در اختیارتان می‌گذارند. اما اگر شما هم مثل بعضی‌ها بعید است بتوانید علاقه‌تان را به شغل تبدیل کنید، به‌جای آنکه بی‌خیال آن شوید، آن را در وقت آزاد خود بگنجانید.\n لیسکات هیمز شاگردانش را ترغیب می‌کند که سه چیز را مدنظر داشته باشند: در چه چیز مهارت دارم؟ به چه چیزی علاقه دارم؟ ارزش‌هایم کدام‌اند؟ سپس باید از خود بپرسند: «چطور می‌توانم بخشی قابل‌توجه از هفته‌ام را (چه به‌عنوان شغل و چه سرگرمی) در نقطه‌ای مشترک از این سه چیز زندگی کنم؟»\n شاید والدین و اجدادمان کار درستی می‌کردند که علاقه‌ها و سرگرمی‌هایشان را (که به آن‌ها معنا و مهارت می‌داد) در وقت آزادشان انجام می‌دادند. مثل پدر کرزناریچ که موسیقی را بیرون از حوزۀ شغلی‌اش نگه داشت یا مثل خود نمکو که نوازندگی حرفه‌ای پیانو را از سر بیرون کرد تا روان‌شناس شود.\n الگوی پیشنهادی کرژناریچ کمی متفاوت است: الگوی «برندۀ گسترده»۹، یعنی کسی که چندین شغل را به‌طور هم‌زمان انجام می‌دهد، مثلاً سه روز از هفته حسابدار است و دو روز دیگر عکاسی می‌کند. به‌گفتۀ او، این رویکردی هوشمندانه برای اقتصادی بی‌ثبات است که «شغلی معمولی حدود چهار سال ادامه پیدا می‌کند». این امر همچنین با این حقیقت همخوانی دارد که «کیستی ما در طول زندگی‌مان تغییر می‌کند. ما اصلاً قاضیان خوبی درمورد آیندۀ خود نیستیم».\n «می‌توانی هرچیز که می‌خواهی باشی» توصیه‌ای مختصر است که به کمتر فرد جوانی کمک می‌کند که شغلی مناسب یافته و از زندگی خود راضی باشد. اگر واقعاً کمی به آن فکر کنیم، می‌بینیم کمتر کسی از ما آن را عمیقاً باور دارد. توانژ به دخترش گفته بود: «وقتی مردم می‌گویند می‌توانی هرچیزی بشوی، این درست نیست. مثلاً نمی‌توانی دایناسور شوی.» شاید چیزی که واقعاً می‌خواهیم به فرزندانمان بگوییم این است که ما به توانایی‌شان برای ساختن زندگی‌ای معنادار اطمینان داریم.\n به‌گفتۀ گوئنیت « بزرگ‌ترها باید بگویند: چیزی باش که توانایی‌اش را داری، نه اینکه می‌توانی هرچیزی باشی. من مهارت چندانی در رقص ندارم. طبق این گفته می‌توانم رقاصی حرفه‌ای شوم؟ نه، نه، به‌هیچ‌وجه نمی‌توانم».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را در اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را لسلی گرت نوشته است و در تاریخ ۱۷جولای ۲۰۱۶ با عنوان  «You can do it, baby» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. سایت ترجمان در تاریخ ۱۸ آبان ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «تو می‌تونی عزیزم» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• لسلی گرت (Leslie Garrett) نویسنده و روزنامه‌نگاری است که نوشته‌هایش در تورنتو استار، گلوب اند میل و برخی مطبوعات دیگر منتشر می‌شود. آخرین کتاب او برای کودکان زندگی‌نامۀ هلن کلر است.  [۱] eudaimonia [۲] calling [۳] Brazen Careerist: The New Rules for Success [۴] 2010 Shift Index: شاخص تغییر ۲۰۱۰ نشان می‌دهد که به‌منظور دستیابی به رشد سودآور و بهبود اقتصادی بلندمدت، شرکت‌ها نباید از اهمیت پرورش نیروی کار پرشورتر غفلت کنند. [۵] Deloitte: دیلویت، بزرگ‌ترین شرکت خدمات حرفه‌ای در جهان است که در کنار شرکت‌های پرایس واتر هاوس کوپرز، ارنست اند یانگ وکی.پی.ام.‌جی به‌عنوان یکی از چهار مؤسسۀ بزرگ حسابرسی جهان شناخته می‌شود. امروزه شرکت دیلویت خدماتی همچون حسابرسی، مشاوره، مدیریت ریسک سرمایه‌گذاری، مشاور مدیریت و مشاورۀ مالی را در بیش از ۱۵۰ کشور ارائه می‌کند. [۶] The School of Life: مؤسسه‌ای آموزشی که تمرکز خود را بر چگونگی ادارۀ یک زندگی خوب و عاقلانه قرار داده است. این مؤسسه برنامه‌ها و خدمات گوناگونی در زمینۀ یافتن شغل موردرضایت، تسلط بر روابط، به‌دست‌آوردن آرامش و درک و تغییر جهان ارائه می‌دهد. [۷] How to Raise an Adult [۸] So Good They Can’t Ignore You [۹] Wide achiever\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157740.json b/train/528157740.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..046c436dfc4a5c1b55f9b1eca539806704218a98
--- /dev/null
+++ b/train/528157740.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بالاخره روزی دماغ طبیعی هم «زیبا» خواهد شد",
+  "subtitle": "فراگیری جراحیِ بینی، علاوه‌بر زیبایی، کارکرد پیچیدۀ دیگری هم دارد: حذف تاریخ نژادی و قومی‌مان",
+  "introduction": "«از شر دماغی که بهت داده بود راحت شدی.» این کامنت را یکی از میلیون‌ها دنبال‌کنندۀ کیم‌ کارداشیان در اینستاگرام برای او نوشته بود، زیر عکسی که کیمِ نوجوان را در کنار پدر نشان می‌داد. بااینکه هنوز معلوم نیست بالاخره کارداشیان دماغش را عمل کرده است یا نه، چهرۀ او دیگر نشانی از هیچ قومیتی ندارد. چهرۀ او چون لوحی است که استعمار و سیاست‌های تبعیض نژادیْ نشان خود را با موفقیت روی آن داغ زده‌اند.",
+  "content": "اسکاچی کول، بازفید — چند هفته پیش، به‌مناسبت روز پدر، کیم کارداشیان عکسی از پدر مرحومش رابرت گذاشت: عکسی پُردانه و سیاه‌‌وسفید از دوران نوجوانی‌اش که بالتبع گونه‌های تپل‌تر و ابروهای نازک‌تری داشت و گویا چندان هم آرایش نکرده بود. دنبال زیرنویس عکس، «تو بهترین پدر دنیا بودی!»، هزاران نظر ارسال شده بود: تقاضای لایک‌کردن عکس‌هایشان، وعظ و نصیحت‌های ترول‌ها یا اظهار تعجب از شباهت پدر و دختر. گاه‌وبیگاه، چند نفری هم به‌طور خاص دربارۀ بینی کیم نظر داده بودند. یکی نوشته است: «قبل از عمل بینی چقدر قیافه‌اش ارمنی بوده.» دیگری نوشته است: «خدا رو شکر که عوض می‌شه. هار هار هار.» بعدی: «وای، چقدر قبل بوتاکس، عمل، لیپوساکشن، گنده‌کردن پشت و جراحی بینی + یه عالم چیزهای دیگه، ناز بوده» و دنبالش شکلک گریه از خندۀ زیاد گذاشته است. کاربر دیگری گزیده‌گوست: «از شر دماغی که بهت داده بود راحت شدی.»\n در سال‌های اخیر، ظاهر کیم دیگر چندان خبری از قومیتش نمی‌دهد: لب‌های قلوه‌ای‌تر، خط موی لیزری و پوستی طلایی‌رنگ به‌جای زیتونی. البته کانتورینگ۱ هم مؤثر بوده است، یعنی پودرزدن دور بینی‌اش تا استخوانی‌تر و سربالاتر به نظر بیاید.\n کیم هرگز شایعات مربوط به جراحی بینی‌اش را تأیید نکرده است، ولی گمانه‌زنی‌های ملت ادامه دارد. یکی از سایت‌های سخن‌چین می‌گوید او جراحی نکرده، ولی شاید «عمل دماغ بدون جراحی» کرده باشد که یک‌جورهایی «بهتر» محسوب می‌شود. در این عمل‌ها از مواد تزریقیِ پُرکننده برای صاف و یک‌نواخت‌کردن یا بالاآوردن بینی استفاده می‌کنند. این موادْ بینیِ بزرگ را کوچک نمی‌کنند، اما به‌سرعت نقص‌های ریز را اصلاح کرده یا تقارن بهتری ایجاد می‌کنند. اما کیم تنها زن مشهوری نیست که به تغییردادن بینی‌اش متهم شده است. بنا به شایعات، بیانسه و ریحانا دماغشان را عمل کرده‌اند، نیکی میناژ هم همین‌طور. جولی چن (مجری برنامۀ «دِ تاک») تأیید کرده که چشم‌هایش را جراحی کرده است تا «کمتر آسیایی» به نظر بیایند، ولی جراحی بینی را انکار کرده است. مجلۀ اینترنتی گاوکر نوشت که، وقتی جولی این را در برنامه‌اش گفت، تماشاچیان او را تشویق کردند، چون «یک جراحی زیباییِ مقبول داریم، و یک جراحی زیبایی نامقبول». ولی کسی دست از سر جنت جکسون برنداشته است. او در شانزده‌سالگی بینی‌اش را جراحی کرد. در محافل مختلف، همه‌جور بحثی دربارۀ دماغش شده است: از تمسخر وضعیت فعلی تا تشبیه دماغ طبیعی‌اش به «پیازچه».\n زنان سفیدپوست هم به جراحی بینی متهم می‌شوند، ولی زنان غیرسفیدپوست در این بازی همیشه بازنده‌اند. دماغتان که خیلی بزرگ باشد، سیل انتقادها به‌سوی شما سرازیر می‌شود و اگر ترمیمش کنید سیل پچ‌پچ‌ها شروع می‌شود که لابد ضعیف‌تر از آن بوده‌اید که با چهرۀ طبیعی‌تان کنار بیایید. عطف‌به زنان رنگین‌پوست، در آنچه «زیبا» نامیده می‌شود و «آنکه» شایستۀ لقب «زیبا»ست می‌توان نفوذ میراث استعمار را دید. زنان غیرسفیدپوست عموماً می‌شنوند: هرکه به سفیدها نزدیک‌تر، زیباتر. تصویر زنان تیره‌پوست مثل گابوری سیدیب فوتوشاپ می‌شود تا پوستشان روشن‌تر و درخشان‌تر به نظر بیاید. محصولات سفیدکننده نیز وعدۀ پوستی براق و بی‌رنگ را می‌دهند؛ باقی‌ماندنِ جای آن‌ها روی پوست و ناراحتی کلیه هم لابد به جهنم. شرکت‌هایی مثل داو حتی اسپری‌های ضدلکی را تبلیغ می‌کنند که «لکه‌های تیرۀ زیر بغل را کاهش می‌دهند».\n ناگفته نماند که تصوراتِ مربوط به بسیاری از خصیصه‌های تن زن در آستانۀ تحول است، چون تلاش‌های بسیاری شده تا امری مثبت به‌جای تصویرسازی منفی و بیزاری از آن‌ها بنشیند. تقریباً همۀ نشانه‌های زیبایی، که قدری ریشۀ قومیتی و نژادی دارند، در فضای آنلاین فرصتی برای جلوه و ستایش یافته‌اند: زنان سیاه‌پوست در اینستاگرام از پوست رنگین خود تمجید می‌کنند و زنان هندی‌تبار، مثل من، موی زیر بغل و نرمۀ موهای زیر گوش و روی شکمشان را کوتاه نمی‌کنند. این زنان، برخلاف آنچه به بسیاری از ما زنان گفته‌اند، این نشانۀ سرکشی را پنهان نمی‌کنند و حتی از آن عکس هم می‌گیرند. جنبش مثبت‌دیدنِ بدن شاید دلگرم‌کننده‌ترین شکل پذیرش خود باشد: جایی که زنان چاق (یا روشن‌تر بگوییم، هر زنی با هر شکل و شمایلی که از شنیدن انتقادها خسته شده) از بدن‌هایشان تجلیل می‌کنند. اما بینی یا حداقل دماغ‌های بزرگ، پهن و کجِ امثال ما، که هیچ‌جا بهره‌ای از تحسین و فتیش و رمانس نبرده‌اند، هنوز منتظر آن لحظۀ بیداری است. هنوز در بسیاری از اجتماع‌ها بینی را نقص حساب می‌کنند، نقص یا مشکلی که باید آن را شکست و دوباره شکل داد. هرجای دنیا که باشید، بینی باید قلمی و ظریف و کوچک باشد. در سال ۲۰۱۵، جراحی بینی سومین جراحی زیبایی محبوب در ایالات متحده، پس از بزرگ‌کردن سینه و لیپوساکشن، بود. آن سال بیش از دویست‌هزار «تغییرشکل بینی» انجام شد که ۷۶درصدِ آن جراحی‌ها روی زنان بود.\n پس بینی هنوز منتظر یک تحول است، منتظر زمانی که شکلش را دوست بداریم و تلاش نکنیم آن را تبدیل به چیزی کنیم که می‌دانیم مقبول است. هرجا و هرکه باشید، هنوز هم معیارهای تنگ‌نظرانه‌ای برای زیبایی بینی تعریف شده‌اند. اگر سفیدکردن پوست و صاف‌کردن موی زنان غیرسفیدپوست را از قدیم‌الایام نشانۀ پاک‌سازی میراث قومیتی‌شان می‌دانسته‌ایم، آیا اصلاح بینی را هم می‌توان تلاشی برای پوشاندن ریشه‌های نژادی‌مان دانست؟ زیبایی در بسیاری اوقات به‌معنای حذف تاریخ و قومیت است، پس جای تعجب نیست که هنوز تلاش می‌کنیم بینی‌هایمان را پنهان کنیم. فراگیری جراحیِ بینی نشانۀ معیارهای تنگ‌نظرانۀ ما برای زیبایی است، اما کارکرد پیچیدۀ دیگری هم دارد: حذف تاریخ نژادی و قومی‌مان.\n اخیراً لیل کیم چند سلفی با موی بلوند، بینی کوچک‌تر و پوست روشن‌تر در اینستاگرام گذاشت. این‌ها آخرین شواهد فرایند دگرگونیِ او در چند سال اخیر بود، فرایندی که او را هرچه‌بیشتر به ظاهر سنتی «سفیدپوست» نزدیک می‌کند. بینی او هم چند تغییر کرده و اکنون ریزتر، باریک‌تر و قلمی‌تر به نظر می‌آید. او در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۰۰ با نیوزویک گفته بود که از لحاظ ظاهرش، مشکل اعتمادبه‌نفس دارد: «مردهای زندگی‌ام همیشه به من خیانت می‌کنند و سراغ زنانی با ظاهر اروپایی می‌روند، از آن مدل زن‌های موبلند. زنانِ واقعاً زیبایی که من را به این فکر انداخته‌اند: چطور می‌توانم با آن‌ها رقابت کنم؟ انگار یک دختر سیاه‌پوستِ معمولی بودن کافی نیست.»\n حتی چهره‌های همۀ مدل‌های اینستاگرامی، ازجمله زنانی که در جریان اصلی صنعت زیبایی نادیده گرفته می‌شوند (چاق، غیرسفیدپوست، خارج از دوگانه‌های جنسی و جنسیتی، غیرهم‌رنگ با جماعت) نیز تابع چند مشخصه‌اند: لب‌های توپُر، پیشانی کشیده و بینی نمکین. مدل‌های سیاه‌پوست هم اغلب بینی‌های سربالاتر و باریک‌تری دارند و با رواج کانتورینگْ همه‌چیز شفاف‌تر و نوک‌تیزتر و کمتر نرم یا گرد به چشم می‌آید. بینی بازیگران هندی هم شیب ملایمی دارد و هیچ‌جای آن، از دَم پیشانی تا نوک بینی، برآمدگی یا تورفتگی ندارد، مثلاً آیشواریا رای، یکی از مشهورترین زنان بازیگر هندی، ظاهری به‌مراتب فرنگی‌تر از زنان هندی دارد: از چشمان سبزآبی تا پوست بور کرمی و بینی قلمی بدون برآمدگی یا سوراخ‌های گشاده. حتی آن زنان یهودی‌تبار که به‌نظر جامعه «زیبا» می‌آیند، به‌ندرت بینی بزرگی دارند. (می‌دانستید اسکارلت جوهانسون یهودی است؟ همین!) کمتر فرهنگی است که بینی بزرگ را بپسندد یا قبول کند. هیچ‌کس بینی کج نمی‌خواهد. هر دماغی که زیاد پهن یا سوراخ‌هایش گشاد باشد، اگر برچسب تندتری نخورد، قطعاً غیرجذاب به حساب می‌آید. این تقریباً دربارۀ همه صادق است و دربارۀ زنان بیشتر، چون، مثل همۀ چیزهای دیگر، هرچیزِ درشت یا نامعمولِ زنانه مایۀ طعنه و انتقاد می‌شود. به‌واقع، بهترین بینی برای زنان بینی‌ای است که اصلاً جلبِ توجه نکند. میان آن‌هایی که می‌خواهند بینی‌شان را به‌شکل اشخاص مشهور درآورند، بینی‌های جسیکا بیل، کیت میدلتون و آنجلینا جولی بیش از همه طالب دارند، یعنی بینی‌هایی که تقریباً به چشم نمی‌آیند.\n آنچه عموماً «زیبا» تلقی می‌کنیم تبیینی علمی دارد. در سال ۲۰۱۱، محققان دانشگاه‌های تورنتو و سن‌دیه‌گو کالیفرنیا پیرامون ادراک زیبایی در چهرۀ انسان تحقیق کردند. آن‌ها با استفاده از اندازه‌هایی که از «نسبت طلایی» استخراج کردند، میان اجزایی از چهره که عموماً زیبا محسوب می‌شوند، نسبت‌هایی را مشخص کردند. این اندازه‌ها عبارت‌اند از: فاصلۀ ابرو تا محل رویش موی سر، فاصلۀ گودی بالای لب تا نوک دهان و، در آخر، پهنای بینی در مقایسه با پهنای هر طرف صورت.\n پم پالت یکی از مؤلفانِ این مطالعه می‌گوید: «هدف این مطالعه این نیست که بفهمیم چه چیزی شما را زیبا می‌کند، بلکه دنبال علت آن هستیم.» نسبت طلایی لزوماً نمی‌گوید چه چیزی جذاب‌تر است، بلکه می‌گوید ما عموماً چه چیزی را زیبا قلمداد می‌کنیم. این نسبت‌ها، سرجمع متوسطِ تمام چهره‌هایی‌اند که در طول زندگی‌مان می‌بینیم و به‌نظرمان جذاب‌اند. پالت می‌گوید: «می‌دانیم چهره‌هایی که فاصلۀ بسیار زیاد یا بسیار کم و نامعمول بین چشم‌ها و دهان دارند جذاب به نظر نمی‌آیند.»\n اگر مدت زیادی را کنار سفیدپوستان بگذرانید، جذاب‌ترین چهره برایتان احتمالاً «متوسطِ» سفیدپوست‌هاست. پالت می‌گوید: «اگر کنار چهره‌های چینی بزرگ شوید، شاید متوسط نسبت طول و پهنای چهرۀ چینی‌ها را به سفیدپوست‌ها ترجیح بدهید.»\n منتهی این نکته فقط تبیین علمیِ آن چیزی است که به‌نظرمان خوش‌ظاهر می‌آید و نمی‌تواند سوگیری‌های ذهنی‌مان را تبیین کند، سوگیری‌هایی که در طول زمان شکل گرفته‌اند.\n سارا لیپتون، مؤلف آینۀ سیاه۲ و استاد دانشکدۀ تاریخ دانشگاه استونی ‌بروک می‌گوید: «بسیاری از ایده‌های یهودستیزانه، که گمان می‌کنیم ازلی و قدیمی‌اند، درواقع نتیجۀ آثار هنری بوده‌اند.» لیپتون، که خانمی یهودی است، هویت و تجربۀ دینی را مطالعه می‌کند.\n لیپتون می‌گوید در قرن سیزدهم میلادی بود که، در اروپای مسیحی، توجه به بدنِ مادی و معنای آن آغاز شد. پیش‌ازآن، چندان توجهی به مشخصه‌های جسمانی یا رنگ پوست نمی‌شد. او می‌گوید: «هنرمندان ترسیم واقع‌بینانه‌ترِ بدن را آغاز کردند و توجه دانشمندان هم به بدن جلب شد. روند ماجرا روشن است: با نگاه به بدن‌های مردم می‌توانید قدری اطلاعات مفید کسب کنید.»\n لیپتون می‌گوید: «اولین تصاویری که یهودیان را با دماغ‌های بزرگ نشان می‌داد اثری از عشق یا غم‌خواری نداشت، بلکه نفرت یا خشمِ آن‌ها از مسیح را نمایش می‌داد. این‌ها نه نشانۀ قومیتی دماغِ یهودیان بلکه نشانۀ بی‌رحمی یهودیان درقبال مسیح بودند.» لذا «دماغ بزرگ» کمتر نماد شکل واقعیِ بینیِ یهودیان و بیشتر به‌معنای وصلت یک گروه قومیتی با امری مادون‌بشری بود. لیپتون می‌گوید: «حیوان‌خو: دماغ بزرگ بر همین دلالت داشت. حیوان یعنی چیزی که مهارشدنی نیست، انسان نیست، بد است. برای همین است که شیطان شاخ دارد، دُم دارد و دماغ بزرگ دارد.»\n مضمون «یهودیِ دماغ‌گنده» به‌ویژه در پروپاگاندای نازی‌ها ادامه پیدا کرد: در آنجا یهودیان را با دماغ‌های بزرگ عقابی (و لب‌های پُف‌کرده و چهرۀ «فریب‌کار»، بدون معنای مشخص) نشان می‌دادند. لیپتون می‌گوید: «مردم هنوز همان پیش‌فرض‌ها را می‌بینند، چون هنر (و گاهی اوقات دست‌آموز هنرهای سخیف مثل کاریکاتورهای چهرۀ افراد یا کاریکاتورهای روزنامه‌ها) این پیش‌فرض‌ها را به آن‌ها آموخته است. هنر است که مرز دنیای پیشِ چشمتان را ترسیم می‌کند.»\n الیزابت هیکن مؤلف حسادت ونوس؛ روایتی تاریخی از جراحی زیبایی۳ در سال ۲۰۱۲ در مصاحبه‌ای با مجلۀ تبلت گفت که در دهۀ ۱۹۲۰ یهودی‌ها، ایتالیایی‌ها و یونانی‌ها همگی دنبال تغییر شکل دماغ‌هایشان بودند: «احساسات ضدمهاجران فراگیر بود و پس از تغییر قوانینِ مهاجرت نیز احساسات ضدیهودی فراگیر بود.» اکنون نیز فارغ از نژاد یا قومیت، ممکن است همین نکته صادق باشد: اگر می‌خواهید رد چندانی از خاستگاه خودتان، والدینتان و کیستی‌تان نماند، می‌توانید با عمل بینی شروع کنید. اصلاح لب‌ها، ابروها، رنگ چشم و بافت مو ساده و ارزان است، ولی بینی با این کارهای ساده تکان نمی‌خورد. اما کانتورینگ (فرایند برجسته‌کردن ساختار مطلوب صورت از قبیل استخوان‌های گونه و گودی بالای لب، و کم‌نِماکردن مابقی، مثل آرواره و بینی) بازی را عوض کرده است.\n کیم کارداشیان، این الگوی زیبایی بشری، ملکۀ «کانتورینگ» است: او پیشتازِ این کار نبوده، اما جدی‌ترین مروج آن است که همۀ شاخصه‌های صورتش را حذف می‌کند. انگار می‌تواند هرکسی و اهل هرجایی باشد: موهایش را آفریقایی بافته، اما بینی‌اش شیب کمی دارد و لاغر است؛ پوستش برنزه است، اما موهایش پرپشت و سیاه‌اند. در عکسی که لیل کیم از خودش و کیم کارداشیان در اینستاگرام گذاشت، این دو زن پوست‌های درخشان، بینی‌های لاغر و مژه‌های فرخورده دارند. لیل کیم، با پوست روشن‌تر و دماغ باریک‌ترش، انگار در حال تبدیل به یک سفیدپوست است. در آن سو، کارداشیان با کلاه‌گیس بلوند یخی‌اش زیباست، اما گویا از عالمی دیگر است: یادمان می‌رود او روزی‌روزگاری شبیه پدر آمریکایی‌اش بوده است.\n کیم اخیراً گفته که برنامۀ آرایش مینیمالیستی‌تری را دنبال می‌کند و بی‌خیالِ کانتورینگِ شاخص خود می‌شود. او گفته است: «فکر نکنم از کانتورینگِ بینی‌ام دست بردارم. می‌دانم مردم فکر می‌کنند بینی‌ام را عمل کرده‌ام، ولی تغییری که می‌بینید فقط آرایش است.» یک دهه است که شایعۀ عمل بینی دست از سر کیم برنمی‌دارد: نوک باریکِ بینیِ فعلی‌اش را با آن ظاهر ارمنی‌ترش در ۲۰۰۶ مقایسه می‌کنند که تازه داشت مشهور می‌شد. تقریباً همۀ اعضای غیرسفیدپوست خاندانِ کارداشیان به جراحی بینی متهم شده‌اند، به‌ویژه کلوئی، که به‌ادعای سایت‌های سخن‌چین، بینی‌اش را عمل کرد تا هرگونه شباهت با او.جی سیمپسون را از بین ببرد؛ برخی ادعا می‌کنند او پدر واقعی‌ کلوئی است.\n کیم از سمت مادرش، خواهری سفیدپوست به‌اسم کایلی دارد که در پی آن است که، با پوست بُرنزه و لب‌های قلوه‌ای و پیشانی پهن، شاخصه‌های «قومیتی» را هرچه بیشتر و طبیعی‌تر داشته باشد. حتی می‌توانید زیر بعضی از کلاه‌گیس‌های او رد موهای نرم و ظریفش را ببینید، هرچند که اغلبْ کلاه‌گیسِ بافت آفریقایی می‌پوشد. استخوان گونه‌اش مثل خانوادۀ هندی‌تبارِ من برآمده هستند، اما بینی‌اش، حتی پیش از آنکه مستقل از خواهران جنجالی‌اش به شهرت برسد، کوچک و باریک بوده است. این همان بینیِ دختران سفیدپوست است.\n علاقه به تغییرشکل سریع و بصرفۀ بینی، محصولاتی همچون نُز سیکرت را هم روانۀ بازار کرده است: محصولی ۳۵دلاری که داخل بینی می‌کنید تا شکل باریک‌تر و نوک باریک‌تری پیدا کند. این جسمِ پلاستیکی سیاه‌رنگ و cشکل در سه سایز عرضه شده که داخل سوراخ‌های بینی می‌رود تا آن را نوک‌تیز کند یا اگر سوراخ‌های آن بزرگ هستند کوچک شوند. (طراح این محصول، فابیولا دیاموند، بارها به من گفته که این محصولاتْ بینی را «اصلاح» می‌کنند و می‌توان هرروز از آن‌ها استفاده کرد، اما در اصل برای مواقع خاص طراحی شده‌اند. او «عکس‌برداری رسمی» را نمونه‌ای از این مواقع خاص می‌داند.)\n در یوتیوب، چندین و چند ویدئو از رضایتِ کاربران این محصول پیدا می‌کنید، به‌ویژه زنان و خصوصاً زنان غیرسفیدپوست که آن را امتحان کرده‌اند. کاربری سیاه‌پوست به‌اسم MissUniversal۱۰۰۰ بینی‌اش قبل از واردکردن این محصول را نشان می‌دهد. سپس در پس‌زمینۀ تصویر می‌گوید: «اکنون نشانتان می‌دهم که سوراخ‌های بینی‌ام چقدر گشاد هستند.» و با لحن ناراحت می‌گوید: «بزرگ. بله، خیلی بزرگ.»\n وقتی یک جفت از این محصول را وارد بینی‌اش می‌کند، بلافاصله نتیجه را می‌بیند. می‌گوید: «به نوک بینی‌ام که نگاه کنید، می‌بینید کشیده‌تر شده است. مشخص‌تر است.» همۀ سایزهای محصول از XS تا XL را امتحان می‌کند، و دردش دائم بیشتر و بینی‌اش دائم قلمی‌تر و سربالاتر می‌شود. سایزهای بزرگ‌ترْ لب‌هایش را هم بالاتر می‌کشند. می‌گوید این کار درد دارد.\n و واقعاً هم درد دارد. بینی برای این خلق نشده که چیزی داخل آن فرو کنید. این لولۀ پلاستیکی دردناکی که پشت نوک بینی‌تان فشار می‌آورد هم از این قاعده مستثنا نیست. این محصول را روی خودم امتحان کردم: سایز کوچک آن از بینی‌ام بیرون می‌افتاد، ولی سایز متوسطش آن‌قدر درد داشت که چشم‌هایم چشمۀ اشک شد. حتی تغییری هم به چشمم نیامد: بینی‌ام هنوز همان اندازه بود. البته که همان اندازه بود. این شیء که غضروف بینی را از بین نمی‌برد.\n ولی یکی از همکارانم فوراً متوجه تفاوت شد. گفت: «دماغت چقدر کوچک‌تر شده» و سرش را کج کرد تا از همۀ زاویه‌ها به من نگاه کند. «چقدر محشره! خیلی کوچک‌تر شده.»\n در سال ۲۰۱۰، محققان کشف کردند که شاید بینی برجستۀ ملکه نفرتیتی۴، در آن مجسمۀ مشهور ۳۳۰۰ساله از صورتش، به‌مرور زمان ترمیم شده و استخوان‌های برآمدۀ گونه و پیشانی کشیده هم اضافه شده تا همه‌چیزش جور دربیاید. «زنِ زیبا آمده است» معنای اسم او بوده است، اما نقص‌های موجود در صورتش را اصلاح کرده‌اند: بینی کج، چروک‌های دور چشم، استخوان‌های گونۀ نه‌چندان برجسته و… . در گذر ایام، آن اسوۀ زیبایی را دست‌کاری کرده‌اند تا جذابیت فیزیکی‌اش بیشتر شود.\n در کشورهایی مثل ایران جراحی بینی چنان مرسوم است که عنوان «پایتخت عمل بینی دنیا» را روی تهران گذاشته‌اند. تعداد جراحی‌ها در این شهر هفت برابر ایالات متحده است. سانی شکرایی، عکاس اهل نیویورک، در پنج‌سالگی از ایران به ایالات متحده آمد. او می‌گوید: «عادت داشتم نوک دماغم را با انگشت اشاره بالا بیاورم، به‌امید آنکه سربالا بماند. تا بیست‌وچندسالگی هم ذهنم را مشغول می‌کرد.» برای دخترانی مثل او، عمل بینی کاملاً مقبول بود و حتی تبلیغ می‌شد. او می‌گوید: «عمل جراحی نه‌فقط نشانۀ زیبایی که نشانۀ ثروت و برتری اجتماعی است. این دختران می‌خواهند مشخصه‌های صورتشان ظریف، متقارن و اروپایی باشد.»\n پوست قهوه‌ای و بینی، پیوندی ناگسستنی دارند که، برای مردان و زنان، نشانۀ هویت و تعلق‌اند. روپی کائر، شاعر اهل تورنتو و نویسندۀ شیر و عسل۵، در محلۀ قهوه‌ای‌پوست‌ها بزرگ شده، اما از بینی پنجابی‌اش بیزار است. او می‌گوید: «فکر کنم علتش آن است که بیگانه به نظر می‌آییم، یعنی در صورتی زیبا به حساب می‌آییم که شبیه معیارهای زیبایی اروپایی باشیم. دبیرستان که بودم، برای عمل بینی پس‌انداز می‌کردم که خُب مسخره است. در یکی از شعبه‌های فست‌فود تیم‌هورتونز کار می‌کردم و می‌خواستم ده‌هزار دلار برای عمل بینی پس‌انداز کنم.» کائر در دورۀ دانشگاه با بینی‌اش کنار آمد، اما در اوایل بیست‌سالگی چیزی را کشف کرد که تیشه به ریشۀ عزت‌نفس نورستۀ هر زن جوانی می‌زند: اینترنت. او می‌گوید: «آتش ماجرا این اواخر ناگاه از زیر خاکستر شعله‌ور شده، به‌خاطر اینستاگرام. همه یا افراد هم‌سنتان، این‌قدر خوشگل و بی‌نقص‌اند… پیش خودتان می‌گویید گند بزنند که یک‌پارچه بی‌‌ریختم.» و بعد: «این قضیهْ من، که زن هستم، را به یاد پانزده‌سالگی‌ام می‌اندازد. کدام خری دوست دارد دوباره آن احساس‌ها را تجربه کند؟»\n کائر می‌گوید جراح پلاستیک خانوادۀ کارداشیان، دکتر سیمون اورین، را در اینستاگرام پیدا کرده است که ترمیم جدیدی روی بینی او انجام می‌دهد. می‌گوید: «عجب، آدمی مثل من که از دوست‌داشتنِ خودش حرف می‌زند، ناگهان بیست دقیقه به حساب این آقا در اینستاگرام زُل زده، انگار می‌خواهد صورتش را پیش او ببرد و بگوید: درستم کن!» او می‌گوید تنظیمات حسابش در اینستاگرام را تغییر داده که «الان فقط بیانسه را می‌بینم که مشکل خاصی ندارد.»\n ولی در اجتماع قهوه‌ای‌پوست‌ها صدای جماعتِ منتقدِ بینی بلند است. کائر می‌پرسد: «چرا برخی زنان قهوه‌ای‌پوست، در برابر بقیۀ زنان قهوه‌ای‌پوست، به‌خاطر موی بدنشان قلدربازی درمی‌آورند؟ چرا برخی زنان قهوه‌ای‌پوست، به‌خاطر ویژگی‌های مشترک همگیِ ما، در برابر بقیۀ زنان قهوه‌ای‌پوست قلدربازی درمی‌آورند؟» و می‌گوید: «آن‌ها هم سعی دارند در غرب زندگی کنند، جایی که [بدنشان] ایدئال قلمداد نمی‌شود.» ولی ایدئال‌های غربی کماکان دغدغۀ اصلیِ بسیاری از زنان قهوه‌ای‌پوست هستند، حتی اگر آن زنان جزو این اجتماع‌های مردمان غریب در غرب هم نباشند. امروزه بسیاری از ویژگی‌های ما زیبا قلمداد می‌شوند: چشمان بزرگ، پیشانی‌های کشیده، موهای بلند، استخوان‌های گونه و… . ولی همچنان بزرگ‌ترین «نقص» به‌معنای دقیق کلمه در مرکز ماجراست.\n وقتی ما زنانِ غیرسفیدپوست درگیر هنجارهای زیبایی می‌شویم، باید با سؤال ناخوشایندی هم دست‌وپنجه نرم کنیم: آیا این کار را از سر خواستۀ قلبی خودمان می‌کنیم یا تصور می‌کنیم با این کار به «سفیدپوستی» نزدیک‌تر می‌شویم؟ وقتی برندهای محصولات زیبایی «کرم‌های رنگ پوست» به ما می‌فروشند تا «لکه‌های تیره» را پاک کنیم، آیا به‌واقع مشتریِ محصولات سفیدکنندۀ پوست شده‌ایم؟ وقتی موهایمان را صاف می‌کنیم، می‌خواهیم ریشه‌های قومیتی‌مان را پنهان کنیم؟ برای زنان قهوه‌ای‌پوست، بینیِ کوچک‌تر فقط به‌معنای زیباترشدن نیست، بلکه بدین معناست که خانواده‌تان توان کوچک‌کردن آن را داشته‌اند، یعنی پول‌دار هستید، یعنی بیشتر به درد ازدواج می‌خورید. زنان قهوه‌ای‌پوست مجبورند بینی‌های قلمی‌تر و پوست روشن‌تر داشته باشند و کمتر کسی از ماست که این ویژگی‌ها را مادرزادی داشته باشد. شکرایی می‌گوید: «مسئله چندان هم خودبینی نیست، بلکه میل به پیوستن به طبقه‌ای از ایرانی‌هاست که ظاهر اروپایی دارند، کتاب‌های آمریکایی می‌خوانند، سفر می‌روند و غربی زندگی می‌کنند.»\n به‌تعبیر پالت، گاهی اوقات از سرِ «تجربه‌ای آگاهانه» نیست که برخی ویژگی‌های مردمان و نژادهای دیگر را جذاب حساب می‌کنیم. او می‌گوید این جذابیت را «نباید پای خوب و بدبودن گذاشت. این جذابیت، صرفاً برداشتی تلویحی است: وقتی فرد تصور می‌کند که نژادی وضع بهتری دارد، میل به شبیه‌ترشدن به آن نژاد در او ایجاد می‌شود.» پس در ذهن کسی که لاجرم به طبقه، نژاد، جنسیت یا امر جنسی توجه دارد، زیبایی نیز ناخودآگاه به آن‌هایی پیوند می‌خورد که گویا وضع بهتری دارند: در مقام مقایسه، وضع زنان سفیدپوست عالی است.\n فرداد فروزان‌پور، جراح پلاستیک اهل بورلی‌ هیلز، می‌گوید: «مسئله فقط فارس‌ها نیستند. بسیاری از گروه‌های ارمنی و بسیاری از خاورمیانه‌ای‌ها هم همین‌طورند. از لحاظ ژنتیک، خدا پوست تیره‌تری به ما داد و گفت: یک دماغ بزرگ‌تر هم روی این، خدمت شما.» فروزان‌پور می‌گوید بسیاری از مشتریان «قومیتی»، به‌ویژه زنان، برای جراحی بینی سراغ او می‌آیند. ولی باز نمی‌توان فهمید چرا دماغ بزرگ‌تر یا، عطف به این بحث، پوست تیره‌تر خصوصاً برای زنان این‌قدر بد است. دماغ گنده‌ای که وسط صورت نشسته می‌تواند حواس دیگران را پرت کند، قبول. ولی بینی از کِی، علاوه‌بر نشانۀ زیبایی جسم، نشانۀ جایگاه اقتصادی و اجتماعی آدم‌ها شد؟\n جراحی بینی نزد زنان سیاه‌پوست این‌قدر مرسوم نیست، ولی آن‌ها هم وزن «بینی» را حس می‌کنند. ایجیوما اولو، مؤلف کتاب دردست‌انتشارِ پس می‌خواهید دربارۀ نژاد حرف بزنید۶، می‌گوید: «سوراخ‌های گشاد بینی به‌نظر مردم نشانۀ خشم و پرخاش است. انگار صاحب چنین دماغی، رفتاری حیوانی‌تر دارد و لذا این دماغ، به‌سادگی، ابزار کلیشه‌سازی دربارۀ سیاهان می‌شود.» به‌گفتۀ او، «اینکه ساختار کلی صورتِ اکثرِ مردمتان به پرخاش حیوانی پیوند بخورد فشار زیادی، به‌ویژه بر زنان، وارد می‌کند، آن هم در جایی که جذابیتتان، برای اکثریت جامعه، معیار ارزشمندیِ شخص شماست. بسته به این مشخصات جسمی است که خوش‌اقبال یا بداقبال می‌شوید.»\n ولی هنوز هم جراحیْ مفرّ مقبولی نیست، به‌ویژه برای زنان غیرسفیدپوست که نحوۀ نظارت و پاسبانی بر چهره‌هایشان متفاوت از همتایان سفیدپوست یا مذکرشان است. اولو می‌گوید: «نگاه سرزنش‌باری حوالۀ زنان سیاه‌پوستی می‌کنیم که این کار را کرده‌اند، ولی منکر امتیاز آن زنان سیاه‌پوستی نمی‌شویم که می‌گوییم زیبایند. نمی‌شود دائم به عکس زنان سیاه‌پوست با بینی‌های کوچک‌تر نگاه کنیم و بگوییم: ‘وای، زنان سیاه‌پوست چقدر خوشگل‌اند!’ و فقط به او اشاره کنیم و درعین‌حال نگاه سرزنش‌بارمان را حوالۀ آن زنان سیاه‌پوستی کنیم که می‌خواهند صورتشان را تغییر دهند.» اگر معیارهای زیبایی نزد زنان سیاه‌پوست این‌قدر سفت‌وسخت هستند، پس امثال لیل کیم هم گناهی ندارند که می‌خواهند مابقی آدم‌ها آن‌ها را «زیبا» حساب کنند.\n بینی سیاه‌پوستان (یا هر نوع بینی بزرگ) هرگز سوژۀ فتیش غیرسیاهان نبوده است. به‌نظر اولو، بخشی از علت ماجرا آن است که نمی‌شود بینی بزرگ را، مانند مثلاً بافت آفریقایی مو، امتحان کرد. او می‌گوید: «با نگاه به تصور کلیشه‌ای مردم از دماغ سیاهان و یهودیان، می‌بینیم که این چیزها اغلب به دیگران منتقل نمی‌شوند. بعید است سفیدپوستی را ببینید که دماغی شبیه سیاهان داشته باشد. یعنی این از آن چیزهایی نیست که سفیدها بتوانند امتحان کنند.»\n ناتالی بولاک براون فیلم‌ساز است و اکنون روی مستندی با عنوان «بارتمن، بیانسه و من»۷ پیرامون تأثیر ایدئال‌های غربیِ زیبایی بر زنان سیاه‌پوست کار می‌کند. او می‌گوید: «هرقدر مشخصه‌های یک زن سیاه‌پوست به‌اصطلاح آفریقایی‌تر باشند، احتمال اینکه زیبا یا جذاب قلمداد شود کاهش می‌یابد. بینی کوچک، مثل اندام کوچک و لب‌های قلوه‌ای (ولی توپُر،) خوش‌ریخت حساب می‌شود و دقیقاً در راستای آن تصور مخدوش از زنانگی است.» دلالت‌های جسم زن سیاه، در دوران برده‌داری ریشه دارد: «بینی پهن و لب‌های توپُر: به‌خاطر آن تلقی‌ای که از زنان سیاه‌پوستِ برده وجود داشت، روایت‌ها هم به شکلی درآمدند که توجیه‌کنندۀ خشونت جنسی علیه این زنان باشند… همۀ این اندام‌های توپرْ خوراک آن انحراف جنسی را فراهم می‌کردند. ما اغواگر بودیم و برده‌دارانِ سفیدپوست تاب مقاومت جلوی میل جنسی شدیدمان را نداشتند.»\n هرچند معیارهای زیبایی رو به ‌گسترش‌اند، اما فقط در چارچوب نژادها و قومیت‌های خاص گسترش می‌یابند، مثلاً زنان قهوه‌ای‌پوست فقط زمانی زیبا تلقی می‌شوند که پوست نسبتاً روشن و اندام‌های باریک و چشم‌های بزرگ و کمر لاغر داشته باشند. کسی پوست تیره، بینی پهن و موی مجعد را زیبا حساب نمی‌کند، ولی حلقه‌ای که به بینی می‌اندازید یا ته‌مایۀ زردرنگِ پوستتان نماد آن است که هم زیبایید و هم متعلق به یک قوم خاص. زنان سیاه‌پوست هم معیارهای مشابهی دارند: مثل این کلیشه که زنان شرق آفریقا، به‌خاطر پوست روشن‌تر و فِرهای درشت‌ترِ مو و مشخصه‌های فرنگی‌ترشان، زیباترند. به‌نظر بولاک، به‌جز ویدئوکلیپ فُرمِیشن از بیانسه وقتی دربارۀ دماغ کاکاسیاه‌ها می‌خواند و دیگری، سوراخ‌های بینی مایکل جکسون، هیچ نمونۀ دیگری نیست که علناً از دماغ بزرگ‌ترِ سیاهان تقدیر کرده باشد. از زمان راه‌اندازی فهرست «زیباترین‌ها»ی مجلۀ پیپل در سال ۱۹۹۰، فقط سه زن رنگین‌پوست در این فهرست آمده‌اند: هلی بری، بیانسه و لوپیتا نیونگو. بولاک می‌گوید: «ما هرگز مُد نمی‌شویم. ما هرگز مرسوم نمی‌شویم.»\n ولی هیچ‌یک از این مشخصه‌های جسمیْ «برتری» عینی ندارند، مگر اینکه شخصاً این حرف را بپذیرید. اولو می‌گوید: «الان چنین سلسله‌مراتبی داریم: هرقدر به سفیدیْ نزدیک‌تر باشید، ارزش شما بیشتر است، به‌ویژه اگر زن باشید. حقیقت این است که، در مقیاس نژادیِ مطلوبیت، بسیار به‌سمت غربی‌ها چرخیده‌ایم. بیشترِ افرادِ جامعهْ بسیاری از چیزهای ما را جذاب نمی‌دانند و عمل بینی هم ثمرۀ چندانی ندارد.»\n زیبایی مقوله‌ای ذهنی است: ما از این قضیه خوب باخبریم، چون چیزهایی که به‌نظر سایر اجتماع‌ها و فرهنگ‌ها زیبا بوده‌اند (موی تیره‌تر، پوست تیره‌تر، لب‌های بزرگ‌تر، باسن‌های بزرگ‌تر) آرام‌آرام در اینجا، در قلمرو سلطۀ سفیدپوستان، محبوب شده‌اند. نکتۀ جالبِ چهره‌تان این است که وقتی به‌قدر کافی به آن خیره شوید، به آن عادت می‌کنید. بینی‌تان، شاید بیشتر از هر مشخصۀ دیگری از صورت، شفاف‌ترین روایت از تاریخچۀ زندگی‌تان، خاستگاهتان و خاستگاه والدین و اجدادتان را تعریف می‌کند. شیب غضروف دماغ، نوک‌دار یا مدوّربودن سر بینی و مقدار گشادگی سوراخ‌های آن، همگی حکایتگر ماجرایی ورای صورت شمایند.\n این برای برخی مایۀ افتخار است و برخی دیگر هم دنبال پوشاندنش هستند. با محصولات اصلاح رنگ و بافت مو، با کرم‌های سفیدکنندۀ پوست که عنوان «لوسیون شفاف‌کننده» را یدک می‌کشند، با پودرهای کانتورینگ که ترکیب استخوانی دلخواه را به صورت می‌دهند، با این‌ها می‌توان مابقی نشانه‌های قومیتی را پنهان کرد. ولی بینی سر جای خود ایستاده و پنهان‌کردنش تقریباً غیرممکن است. بدون یک جراحی بزرگ نمی‌توان آن را چندان عوض کرد. بالاخره جایی در دنیا پیدا می‌شود که مابقی مشخصه‌های نژادی‌مان را زیبا ببینند، ولی بحث بینی فرق دارد. تا ابد، بینی است که می‌گوید به کجا تعلق ندارید.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را اسکاچی کول نوشته است و در تاریخ ۱۱ جولای ۲۰۱۶ با عنوان  «When Will The Nose Have Its Beauty Moment» در وب‌سایت بازفید منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۸ دی ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «بالاخره روزی دماغ طبیعی هم ‘زیبا’ خواهد شد» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• اسکاچی کول (Scaachi Koul) نویسندۀ بخش فرهنگی بازفید است. [۱] Contouring: برجسته‌سازی از طریق آرایش. [۲] Dark Mirror [۳] Venus Envy: A History of Cosmetic Surgery [۴] همسر فرعون مصر آخناتون (آمنهوتپ چهارم) [۵] Milk and Honey [۶] So You Want to Talk About Race [۷] Baartman, Beyonce, & Me\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157742.json b/train/528157742.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ee1e6e50f1b39c97d5cd1ec992f263a0d0dff4e3
--- /dev/null
+++ b/train/528157742.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا بدخُلقی و منفی‌نگری می‌تواند مفید باشد؟",
+  "subtitle": "بدخلقی می‌تواند برای تمامی مهارت‌های اجتماعی مانند زبان، حافظه و قدرت اقناع مفید باشد",
+  "introduction": "این روزها همه از پیامدهای معجزه‌آسای مثبت‌اندیشی و شادی حرف می‌زنند. بسیاری از برنامه‌های روان‌شناسیِ رادیو و تلویزیون از نتایج اسف‌بار منفی‌نگری می‌گویند و خیلی‌‌ها شادی را شاخصی هم‌تراز با «تولید ناخالص داخلی» در تعیین سلامت ملی می‌دانند. اما پژوهشی جدید نشان می‌دهد که منفی‌نگری و خشم و بدخلقیْ محاسن زیادی دارند و اجتناب از آن‌ها عواقبی جدی در زندگی فردی و اجتماعی ما‌ به‌ دنبال خواهد داشت.",
+  "content": "زاریا گوروِت، بی.بی.سی — روی صحنه، شاهزاده‌ای جذاب و دوست‌داشتنی است با موهایی لخت. اما پشت دوربین، [اگر نگوییم خجالتی است] چندان تمایلی به بیرون‌آمدن از محیط شخصی خود ندارد. او از شهرت متنفر است. از بازیگری بیزار است. دوستان معشوقۀ سابقش، الیزابت هرلی، به او «آقای همیشه بداخلاق»۱ می‌گفتند. هیو گرانت احتمالاً به دمدمی‌مزاج‌بودن و همکاری‌های چالش‌برانگیزش مشهور است. اما آیا بدخلقیِ او می‌تواند عامل موفقیتش باشد؟\n مثبت‌اندیشی این روزها به مد بی‌سابقه‌ای تبدیل شده‌ است. قوای فرهنگی جامعه، جست‌وجویی دیوانه‌وار برای شادی را کلید زده‌اند که چندین و چند جلوۀ مختلف دارد: زمینه‌سازی برای فروش میلیاردی کتاب‌های مرتبط، راه‌افتادن صنعت خانگیِ خودیاری و سرهم‌بندی نقل‌قول‌های الهام‌بخشی که در سایت‌های اینترنتی فراوان‌اند.\n حالا شما می‌توانید کارشناس خوش‌حالی استخدام کنید، درمورد ذهن‌آگاهی۲ آموزش ببینید یا در جست‌وجوی رضایت درونی باشید؛ همه این‌ها به‌وسیلۀ برنامه‌ای کاربردی [در موبایل یا کامپیوتر].\n ارتش ایالات متحده به‌تازگی سربازان خود را، که بیش از میلیون‌ها نفر هستند، با روان‌شناسی مثبت‌اندیشی‌ آموزش می‌دهد و در مدارس انگستان خوش‌بینی تعلیم داده می‌شود. در همین راستا، برای تعیین سلامت ملی، شادی به شاخصی هم‌سنگ «تولید ناخالص داخلی» بدل شده است.\n حقیقتْ این است که منفی‌نگریْ مزایای روشنی دارد. منفی‌نگر‌ها احتمالاً مذاکره‌کنندگان بهتری هستند، عاقلانه‌تر تصمیم می‌گیرند و خطر حملۀ قلبی را از خود دور می‌کنند.\n بدبین‌ها می‌توانند زندگی‌مشترک باثبات‌تر، درآمد بیشتر و عمر طولانی‌تری را تجربه کنند، درحالی‌که پیش‌بینی آن‌ها همیشه برعکس است.\n\nبل، خوش‌خلق‌ها با خطرات قابل‌توجهی روبه‌رو هستند، چیزهایی مانند ضعف رانندگی، کم‌توجهی به جزئیات و، هم‌زمان، ساده‌لوح و خودخواه‌بودن. مثبت‌اندیشی همچنین به‌عنوان مشوق می‌خوارگی، پرخوری و روابط جنسیِ پرخطر شناخته می‌شود.\n در کانون همۀ این‌ها، مفهوم انطباق‌پذیری احساساتْ قابل‌توجه است: خشم، اندوه و بدبینیْ ظلمی آسمانی یا بدشانسی محض نیستند، بلکه احساساتی تکامل‌یافته‌اند که کارکردهای مفیدی دارند و به رشد ما کمک می‌کنند.\n خشم را در نظر بگیرید: از لجاجت وسواس‌آمیز نیوتن تا اوقات‌تلخی‌های بتهوون که گاهی در ضربات ساز خود را نشان داد؛ به نظر می‌رسد نوابغِ رؤیایی معمولا به‌کلی زودجوش هستند. مثال‌های زیادی را در این خصوص می‌توان در سیلیکون ولی۳ یافت. بنیان‌گذار [شرکت] آمازون، جف بزوس، به‌خاطر فوران خشم و ناسزاهایش مشهور است (مثل وقت‌هایی که می‌گوید: «امروز قرص‌های احمقم را خورده‌ام؟!») بااین‌حال این‌ها هیچ‌یک مانع ساختن شرکتی سیصدمیلیارددلاری نشده‌اند.\n برای سال‌ها، این ارتباطْ یک راز باقی ماند. اما در سال ۲۰۰۹ متیجس باس، در دانشگاهی در آمستردام، تصمیم گرفت در این باره تحقیق کند. او تیمی از دانشجویان علاقه‌مند تشکیل داد و به‌نام آزمایش علمی، به خشمگین‌ساختن آن‌ها پرداخت. از نیمی از دانشجویان خواسته شد چیزی را که برانگیخته و عصبانی‌شان کرده به یاد بیاورند و درمورد آن یادداشتی بنویسند. باس می‌گوید: «این موضوع آن‌ها را کمی خشمگین‌تر کرد، بااین‌حال خشم را به حداکثر نرساند.» نیم دیگر گروه در معرض احساس غم و اندوه قرار گرفتند.\n بعدازاین، دو گروه در خلال یک آزمون خلاقیت در مقابل هم قرار گرفتند. آن‌ها شانزده دقیقه وقت داشتند تا به تمام روش‌های محتمل برای پیشرفت تحصیلی در دانشکدۀ روان‌شناسی فکر کنند. همان‌طور که باس انتظار داشت، گروه عصبانی ایده‌های اولیۀ بیشتری تولید کرد. همکاری و مشارکت آن‌ها نیز مبتکرانه بود، یعنی ایده‌های خلاقانه‌شان را کمتر از یک‌درصدِ سایر شرکت‌کنندگان تکرار کرده بودند.\n مهم‌تر اینکه، داوطلبان عصبانی در لحظات نوآوری‌های اتفاقی یا به‌اصطلاح «تفکر بدون ساختار» بهتر عمل کردند. فرض کنیم شما درمورد فکر‌کردن دربارۀ استفاده‌های احتمالیِ آجر به چالش کشیده شده‌اید. کسی که نظام‌مند فکر می‌کند احتمالاً ده نوعِ مختلفِ ساختمان را پیشنهاد می‌دهد، اما رویکردی که کمتر ساختارمند است کاربردی کاملاً جدید می‌سازد، مانند تبدیل آن به یک سلاح.\n در اصل، خلاقیت در گروِ این است که ذهن شما چقدر ساده از مسیری فکری به مسیری دیگر هدایت می‌شود. در موقعیتی که ناچارید از بین درگیری و فرار، یک گزینه را انتخاب کنید، به‌سادگی می‌توان دید که چطور تبدیل‌شدن به نابغه‌ای عصبانی می‌تواند جان آدمی را نجات دهد.\n باس می‌گوید: «خشم حقیقتاً جسم را برای بسیج منابع مهیا می‌سازد. خشم به شما می‌گوید موقعیتی که در آن هستید بد است و به شما انگیزشی نیرومند می‌دهد تا از آن موقعیت بیرون بیایید.»\n برای فهمیدن این فرایند، ابتدا باید چیزی را، که در مغز روی می‌دهد، درک کنیم. مانند بسیاری از هیجانات، خشم در آمیگدال۴ آغاز می‌شود، ساختار بادام‌شکلی که عهده‌دار تشخیص تهدیداتِ مربوط به سلامتِ ماست. این بخشِ کارآمد، بسیار پیش‌تر از اینکه [احساس] خطر وارد خودآگاه شود، نسبت‌به آن هشدار می‌دهد.\n بعد‌ازآن، سیگنال‌های شیمیاییْ شما را عصبانی یا هیجان‌زده خواهند کرد. وقتی که مغز را سیل آدرنالین برداشته است، توفانی از خشمی نیرومند و مهیج ایجاد می‌شود که چند دقیقه طول خواهد کشید. تنفس و تپش قلب تند می‌شود و فشار خون به‌سرعت زیاد می‌گردد. فشار خون که به حداکثر می‌رسد موجب می‌شود چهرۀ سرخ و رگ‌های برجستۀ پیشانی افراد در هنگام آزردگی نمایان شود.\n این واکنش، که تصور می‌شود ابتدائاً برای مهیا‌ساختن جسم برای پرخاش فیزیکی شکل می‌گیرد، فواید دیگری دارد مانند افزایش انگیزه و جرئت‌دادن به افراد برای خطرپذیری ذهنی.\n تا زمانی که شما این امکان را داشته باشید که خشم خود را به‌وسیلۀ کشتی‌گرفتن با یک شیر یا دادزدن بر سر یک همکار تخلیه کنید، همۀ این تغییرات فیزیولوژیکی کاملاً کمک‌کننده هستند. البته ممکن است شما افرادی را از خود برانید، بااین‌حال کمی بعد، فشار خونتان به حالت طبیعی باز می‌گردد. اجتناب از بدخلقی عواقب جدی‌تری به‌دنبال دارد.\n این تصور که احساساتِ سرکوب‌شده ممکن است برای سلامتی مضر باشند قدمت بسیاری دارد. فیلسوف یونانی، ارسطو، به کاتارسیس۵ (معنای مدرن این واژه برساختۀ اوست) اعتقاد راسخ داشت. او حدس می‌زد تماشای نمایش‌نامه‌های تراژدی به مخاطبان این امکان را می‌دهد که خشم، غم و گناه را در محیطی کنترل‌شده تجربه کنند. ابراز برونی هیجانات باعث می‌شد آن‌ها از همۀ این احساسات به‌یکباره خالی شوند.\n فلسفۀ او را بعدتر زیگموند فروید در دفاع از مزایای تطهیرگرانۀ (کاتارتیک) کاناپۀ روان‌کاوی اقتباس کرد.\n در سال ۲۰۱۰ گروهی از دانشمندان تصمیم گرفتند این موضوع را بررسی کنند. آن‌ها گروهی ۶۴۴نفره از بیماران عروق کرونر را انتخاب کردند تا سطوح خشم، خشم سرکوب‌شده و استعداد و زمینۀ آن‌ها برای تجربۀ «استرس مخرب»۶ را تعیین کنند. آن‌ها این بیماران را برای مدتی بین پنج تا ده سال زیر نظر داشتند.\n در طول مدت مطالعه و پژوهش، بیست‌درصد از بیماران مشکلات قلبی جدی را تجربه کردند و نُه‌درصد نیز از دنیا رفتند. ابتدا به نظر می‌رسید هم خشم و هم خشمِ سرکوب‌شده احتمال حملۀ قلبی را افزایش می‌دهد، بااین‌حال، بعد از بازبینی فاکتورهای دیگر، پژوهشگران دریافتند که خشم هیچ تأثیری ندارد اما سرکوبِ آن احتمال حملۀ قلبی را سه برابر افزایش می‌دهد.\n علت این اتفاق همچنان مجهول است، اما تحقیقاتِ دیگر نشان داده‌اند سرکوب خشم می‌تواند به بیماری فشار خونِ مزمن بینجامد.\n البته که مزایای ابراز خشم صرفاً به جسم ختم نمی‌شود: خشم می‌تواند به قدرت مذاکره کمک کند. پرخاش از آنجایی جرقه می‌خورد که می‌فهمید دیگری به‌اندازۀ کافی برای منافع شما ارزش قائل نیست. اینجاست که با تحمیل هزینه (تهدید به خشونت فیزیکی) یا دریغ‌کردن مزایا (مزایایی ازقبیل وفاداری، دوستی یا پول) تلاش می‌کنید اشتباهش را به او بفهمانید.\n شاهد این نظریه قیافه‌هایی است که هنگام خشم به خود می‌گیریم. پژوهش مذکور بر آن است که این قیافه‌ها به‌هیچ‌وجه حرکاتی تصادفی نیستند، بلکه به‌طور خاص با هدف افزایش توان جسمیِ ما در چشم طرف مقابل شکل می‌گیرند. با داشتن قیافه‌ای مناسبِ موقعیت، خشم می‌تواند به پیشبرد منافع و بهبود وضعیت شما کمک کند. این یکی از روش‌های باستانی چانه‌زنی است.\n درواقع دانشمندان بیشتروبیشتر بر این موضوع صحه می‌گذارند که بدخلقی می‌تواند برای تمامی مهارت‌های اجتماعی مفید باشد، مهارت‌هایی نظیر زبان، حافظه و قدرت اقناع.\n «حالت‌های منفی نشانگر این هستند که ما در موقعیتی جدید و چالش‌برانگیز هستیم که شیوۀ تفکری به‌مراتب دقیق‌تر، جزئی‌نگرتر و هوشیارانه‌تر می‌طلبد.» این گفتۀ جوزف فورگاس است. او نزدیک به چهار دهه بر روی این موضوع مطالعه کرده است که چگونه احساسات بر روی رفتار ما تأثیر می‌گذارند. در همین راستا، پژوهش نشان داده است کمی احساس افسردگی و بدخلقی، آگاهی ما به نشانه‌های اجتماعی را افزایش می‌دهد. به‌طرز جالبی همچنین افراد را به رفتار‌های منصفانه‌تر در برابر دیگران تشویق می‌کند.\n خشن اما منصف تصور عمومی بر این است که خوش‌حالی ذاتاً فضیلت است، بااین‌حال هیجاناتْ چنین مزایایی در خود ندارند. در مطالعه‌ای، گروهی از داوطلبان وادار به احساس انزجار، ناراحتی، خشم، ترس، خوش‌حالی، غافل‌گیری یا حس خنثی شدند و به «بازی اولتیماتوم» دعوت شدند.\n در این بازی به بازیکنِ اول مقداری پول داده می‌شود و از او می‌پرسند چطور می‌خواهد آن را بین خودش و طرف مقابل تقسیم کند. سپس بازیکن دوم تصمیم می‌گیرد که این تقسیم را بپذیرد یا خیر. اگر بپذیرد پول براساس پیشنهاد بازیکن اول تقسیم می‌شود. در غیر این صورت هیچ پولی به بازیکنان تعلق نمی‌گیرد.\n بازی اولتیماتوم غالباً به‌عنوان آزمایشی برای درک شما از انصاف است، به این وسیله که نشان می‌دهد شما انتظار سهمی نصف‌نصف دارید یا ترجیح می‌دهید هرکس سهم خودش را داشته باشد. جالب آن است که، هرچه احساساتِ منفی بیشتر شود، طرف دوم بازی کمتر به پذیرش تقسیم بازیکن اول تن می‌دهد. این مسئله ممکن است دال بر این باشد که این احساساتْ درک ما از انصاف و ضرورت رفتارِ برابر با همگان را افزایش می‌دهند.\n اما معکوس‌کردن این بازی نشان می‌دهد که نمی‌توان این بازی را موقعیت دستِ کوتاه از خرمای بر نخیل هم تصور کرد. بازی دیکتاتور قواعد دقیقاً یکسانی دارد، جز اینکه در آن بازیکن دوم جای مخالفت ندارد و باید هرچیزی را، که بازیکن اول نمی‌خواهد نگه دارد، قبول کند. این موقعیت نشان می‌دهد که شرکت‌کنندگانی که خوش‌حال‌تر هستند جایزۀ بیشتری را برای خود نگه می‌دارند و بازیکنان غمگین کمتر خودخواه هستند.\n فورگاس می‌گوید: «کسانی که قدری افسرده و بدخلق هستند به هنجارها و توقعات برونیِ اجتماعی توجه بیشتری نشان می‌دهند و بنابراین عادلانه‌تر و منصفانه‌تر با دیگران رفتار می‌کنند.»\n در برخی وضعیت‌ها، خوش‌حالیْ خطر‌های به‌مراتب بیشتری به‌دنبال دارد. خوش‌حالی با هورمون عشق یا اُکسیتوسین همراه است که تعداد انگشت‌شماری از مطالعات نشان‌ داده‌اند توانایی ما برای شناسایی تهدیدها را کاهش می‌دهد. در دوره‌های ماقبل‌تاریخ، خوش‌حالیْ اجداد ما را در برابر موجودات شکارچی آسیب‌پذیر می‌ساخت. در زندگی مدرن، این احساسْ ما را از بذل کافی توجه به خطراتی مثل می‌خوارگی، پرخوری و روابط جنسیِ پرخطر باز می‌دارد.\n فورگاس همچنین می‌گوید: «خوش‌حالی مانند سیگنال میان‌بُر عمل می‌کند که پیام آن درامان‌بودنِ ماست و اینکه نیازی نیست بیش‌ازحد به محیطِ اطرافمان توجه کنیم.» کسانی که در مه ممتد خوش‌حالی به سر می‌برند ممکن است نشانه‌های مهمی از چشمشان پنهان بماند. برعکس، آن‌ها بیش‌ازاندازه بر دانش موجود متکی هستند که آن‌ها را در معرض اشتباهات جدیِ قضاوت قرار می‌دهد.\n در مطالعه‌ای، فورگاس و همکارانش از دانشگاه نیو ساوت ولزِ استرالیا، با پخش فیلم در محیط آزمایشگاه، داوطلبان را در موقعیت‌های غمگین و خوش‌حال قرار دادند. سپس از آن‌ها خواستند درمورد حقیقت باورهای عامیانه قضاوت کنند، مانند اینکه سیم‌های برق باعث سرطان خون می‌شود یا اینکه سازمان سیا کندی را به قتل رسانده است. کسانی که خوش‌حال بودند کمتر توانایی تفکر دیرباورانه و شکاکانه را داشتند و مشخصاً بیشتر تحت‌تأثیر قرار گرفته بودند.\n در گام بعدی فورگاس از بازی اف.پی.اس۷ برای آزمودن این موضوع استفاده نمود که آیا حال خوب می‌تواند افراد را به‌سوی رفتارهای کلیشه‌ای سوق بدهد همان‌طور که پیش‌بینی می‌کرد، افرادِ خوش‌حالْ بیشتر تمایل داشتند به‌سمت هدف‌هایی تیراندازی کنند که دستار به سر داشتند.\n در بین تمامی احساسات مثبت، اثر خوش‌بینی به آینده طنزآمیزتر از همه است. مانند خوش‌حالی، فانتزی‌های مثبت درمورد آینده نیز می‌تواند عمیقاً ضدانگیزه باشد. گابریل اوتینگن۸ از دانشگاه نیویورک معتقد است «افراد احساس می‌کنند به سرانجام رسیده‌اند، بنابراین استراحت می‌کنند و تلاش لازم برای تحقق‌بخشیدن به این فانتزی‌ها و رؤیاها را به خرج نمی‌دهند».\n برای مثال، فارغ‌التحصیلانی که فانتزی موفقیت شغلی دارند درنهایت درآمد کمتری دارند. بیمارانی که درمورد سلامتی رؤیاپردازی می‌کنند روند بهبودی کندتری را تجربه می‌کنند. در مطالعات متعددی، اوتینگن نشان داده است که هرچه فرد خوش‌خیالانه‌تر بیندیشد، اندیشه‌هایش کمتر به واقعیت تبدیل می‌شوند. او می‌گوید: «افراد می‌گویند بهش فکر کن تا بهش برسی، اما این روش مسئله‌ساز است.» فکرهای خوش‌بینانه همچنین ممکن است فردِ چاق را از کاهش وزن باز بدارد یا سیگاری‌ها را وادار کند که چندان به ترک سیگار نیندیشند.\n بدبینی تدافعی شاید در سطحی نگران‌کننده‌تر، اوتینگن معتقد است خطرات در سطح اجتماعی نیز بروز می‌یابند. وقتی که او مقالاتی را در روزنامۀ یو.اس.ای تودی با عملکرد اقتصادی آن روزنامه در طول یک هفته یا یک ماه مقایسه نمود، دریافت که هرچه محتوا خوش‌بینانه‌تر بوده است، درآمدزاییِ روزنامه کمتر شده است. سپس او نحوۀ خطاب سخنرانی‌های پس از تحلیف رؤسای جمهور را بررسی کرد و دریافت که هرچه سخنرانی‌ها مثبت‌تر بوده‌اند در طول ریاست‌جمهوری نرخ اشتغال و تولید ناخالص داخلی کمتر بوده است.\n اگر این یافته‌های دلسردکننده با یک‌سونگری خوش‌بینانه (یعنی باورداشتنِ این موضوع که شما خوش‌اقبال‌تر از دیگران هستید) همراه شوند، به دردسر می‌افتید. درعوض ممکن است بخواهید عینک ضخیم خوش‌بینی‌تان را کنار بگذارید و نیمۀ خالی لیوان را ببینید. «بدبینی تدافعی» مستلزم به‌کارگیری قانون مورفی است: این طلسم دنیا که هرچه ممکن است خراب از آب دربیاید لاجرم خراب از آب درمی‌آید. با پیش‌بینی بدترین حالت ممکن، شما برای رویارویی با آن در هنگام وقوع آماده خواهید بود.\n قضیه از این قرار است: فرض کنیم در حال صحبت در محل کار خود هستید. تنها کاری که باید بکنید این است که به بدترین پیشامدهای ممکن فکر کنید، مثل اینکه: در مسیرِ رفتن بر روی صحنه سر بخورید یا فلشی را، که اسلایدهای خود را بر روی آن ذخیره کرده‌اید، گم کنید یا مشکلات کامپیوتر شخصی‌تان یا سؤالات عجیب و غیرمنتظره (بدبین‌های واقعی می‌توانند به موارد خیلی بیشتری فکر کنند). همۀ این‌ها را در ذهن نگاه دارید. بعد به راه‌حل‌های آن‌ها بیندیشید.\n جولی نورِم، روان‌شناس از دانشگاه ولزلی ماساچوست، متخصص بدبینی است. او می‌گوید: «هنگام اضطراب، کمی دست‌وپایم را گم می‌کنم، برای همین کفش تخت می‌پوشم. زودتر از موعد می‌روم تا محل سخنرانی را بررسی کنم و مطمئن شوم طناب یا چیزی که باعث لغریدن شود آنجا نیست. معمولاً از اسلایدهایم چند نسخۀ پشتیبان دارم، حتی اگر لازم باشد بدون آن‌ها هم می‌توانم مطالب را ارائه دهم. یک نسخه را برای برگزارکنندگان ایمیل می‌کنم، یک نسخه را روی فلش به‌همراه دارم و لپ‌تاپ شخصی‌ام را برای استفاده همراه می‌برم.» به‌قول معروف، فقط کسانی که توهم توطئه دارند دوام می‌آورند.\n بنابراین دفعۀ بعد که کسی به شما گفت «شاد باش»، در جواب به او بگویید با همین بدبینی است که فرد منصف‌تری هستید، نرخ بیکاری را کاهش می‌دهید و اقتصاد جهان را نجات می‌دهید. شما پیروزِ میدانید، حتی اگر خندۀ پیروزی‌تان «پوزخندی بدبینانه و خسته از حال دنیا» به نظر برسد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را زاریا گوروِت نوشته است و در تاریخ ۲۷ سپتامبر ۲۰۱۶ با عنوان «why it pays to be grumpy and bad-tempered» در وب‌سایت بی.بی.سی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۶ دی ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «چرا بدخُلقی و منفی‌نگری می‌تواند مفید باشد؟» و با ترجمۀ نرگس نخجوانی منتشر کرده است. •• زاریا گوروِت (Zaria Gorvett) فارغ‌التحصیل مدرسۀ پزشکی لندن و ویراستار مجلۀ علمی دانشگاه کمبریج است. [۱] Grumpelstiltskin: نام شخصیتی داستانی است که اصطلاحاً خطاب به افرادی به کار می‌رود که مدام و بی‌دلیل عصبانی هستند. [۲] Mindfulness: اصطلاحی در روان‌شناسی و علوم مشابه است، به‌معنی توجه‌کردنِ عمدی و تمرکزی پذیرا و بدون قضاوت، به‌رخ‌دادن افکار، هیجانات و محسوسات در زمان حال. [۳]  Silicon Valley: نامی مستعار برای بخش جنوبی قسمت ساحلی سانفرانسیسکوست که در شمال ایالت کالیفرنیا قرار دارد. این بخشْ منطقه‌ای با توسعۀ علمی و فناورانۀ قابل‌توجهی است که بزرگ‌ترین شرکت‌های های‌تک و استارت‌آپ‌ها در آن واقع‌اند. [۴] آمیگدال یا هستۀ آمیگدال (nucleus amygdalæ) یا، در فارسی «بادامه»، قسمتی از دستگاه کناره‌ای (سیستم لیمبیک) در مغز است. هستۀ قاعده‌ای‌جانبیِ بادامه (آمیگدال) نقش مهمی در یادگیری و حافظه ایفا می‌کند. بادامه علاوه‌بر نقش اصلی در درک احساسات و ایجاد پاسخ به آن‌ها، در تعدیل درد نیز دخالت دارد. هستۀ مرکزی بادامه «بادامۀ کنترل درد» معرفی شده است. آمیگدال همچنین مسئول تظاهرات هیجانی چهره مانند خوش‌حالی و ترس است و نقش مهمی در یادگیری‌های هیجانی دارد. این‌همه توضیح برای یک مطلب فرعی نیاز نیست. [۵] کاتارسیس واژه‌ای یونانی به‌معنای تطهیر، تزکیه و تخلیص است که بعدها به واژه‌ای علمی برای محققان تبدیل شده است. این واژه از کلمۀ یونانی «کاتارین» به‌معنی «پاک‌کردن» گرفته شده و در ادامۀ تطورش از حوزۀ مذهب، پزشکی و دیگر سنت‌های عالمانۀ یونانی به مباحث معاصر راه یافته است. فرهنگستان زبان و ادب فارسی «روان‌پالایی» را به‌ازای آن تصویب کرده ‌است. [۶] Distress [۷] First person shooter: سبکی در بازی‌های رایانه‌ای است و به‌صورتی طراحی شده که بازی‌کننده فقط دست‌ها و اسلحۀ شخصیت بازی و محیط بازی را می‌تواند مشاهده کند و پیشرفت او در بازی در گروِ ازپاانداختن اهداف روبه‌رو با سلاح است. [۸] Gabriele Oettingen: استاد روان‌شناسی دانشگاه نیویورک و هامبورگ که مطالعات و پژوهش‌های او بر این موضوع تمرکز دارد که افراد چگونه درمورد آینده می‌اندیشند و این دوراندیشی چه تأثیری بر هیجانات، رفتار و ادراک آنان دارد.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157743.json b/train/528157743.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2900f5cd0873232f05c0d7ec0818a54ddb3696db
--- /dev/null
+++ b/train/528157743.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بیانیه‌ای علیه «تربیت فرزند»",
+  "subtitle": "تربیت نباید مثلِ نجاری باشد، طوری‌که محصول نهایی از پیش در ذهن باشد",
+  "introduction": "امروزه برای اکثر پدر و مادرهای طبقۀ متوسط، تربیت فرزند، مثل یک پروژۀ کلان و طولانی‌مدت است. باید با محاسبات دقیق، برایش برنامه‌ریزی کرد، مراحل مختلفش را کنترل کرد و نهایتاً به محصولِ از پیش معلوم آن دست یافت. اما تاریخ تربیت نشان می‌دهد هیچگاه فرزندان همان چیزی نمی‌شوند که مدنظر والدین‌شان بوده‌اند و چه بهتر که نمی‌شوند. زیرا عمدۀ پیشرفت‌های انسانی حاصل ابداعات و تغییر رویه‌های پیش‌بینی‌نشده بوده است.",
+  "content": "آلیسن گوپنیک، وال استریت ژورنال — در پایان قرن بیستم، اتفاق عجیبی برای مادران، پدران و فرزندان افتاد. این اتفاق «تربیت فرزند» نام داشت. از زمانی که انسان‌‌ها وجود داشته‌‌اند، مادران و پدران و بسیاری دیگر به‌طور ویژه از فرزندان مراقبت کرده‌‌اند. اما بر اساس لغت‌نامه مریام وبستر، واژۀ «تربیت فرزند» (parenting) تا سال ۱۹۵۸ در امریکا کلاً وجود نداشته و در دهۀ ۱۹۷۰ باب شده است.\n گاهی منظور افراد از اصطلاح «تربیت فرزند» کاری است که والدین انجام می‌‌دهند؛ اما اکثر اوقات، به‌خصوص امروزه، «تربیت فرزند» معنای کاری را یافته است که والدین باید انجام دهند. «تربیت فرزند» فعلی هدف‌‌محور است؛ عملی را توصیف می‌‌کند، نوعی کار. هدف این است که کودکتان را به بزرگ‌سالِ بهتر یا شادتر یا موفق‌‌تری تبدیل کنید، بهتر از چیزی که ممکن بود در حالت‌‌های دیگر بشود یا (این را به‌زمزمه بخوانید) بهتر از بچۀ همسایه. «تربیت» درست باعث خلق بچۀ درست می‌‌شود که او هم به بزرگ‌سالی درست تبدیل می‌‌شود.\n این تفکر که والدین می‌‌توانند تکنیک‌‌های خاصی را یاد بگیرند که بچه‌‌هایشان را بهتر بار می‌آورد، بسیار در میان طبقۀ متوسط امریکا شایع است، چنان شایع که شاید بدیهی به‌‌نظر برسد. اما این تصویر توصیفی است به‌طور بنیادی نادرست. برای فهمیدن اینکه والدین و کودکان چطور فکر و عمل می‌‌کنند، این راه درستی نیست. برای فهمیدن اینکه چطور باید فکر و عمل کنند هم راهی نادرست است.\n مراقبت از کودکان همیشه وظیفۀ انسانیِ محوری و دشواری بوده است. بچۀ انسان‌ها خیلی طولانی‌‌تر از بچه‌‌های هر حیوان دیگر به ما والدینشان وابسته‌‌اند؛ مثلاً شامپانزه‌‌های جوان در هفت سالگی می‌‌توانند به همان اندازه که غذا می‌‌خورند، جمع‌‌آوری هم بکنند. بچه‌‌های انسان حتی در گروه‌‌های شکارچی‌گردآورنده هم نمی‌‌توانند حداقل تا پانزده‌سالگی چنین کاری کنند.\n پس برای مراقبت از فرزند انسان، افراد زیادی موردنیاز است، نه‌فقط مادر، بلکه پدر، مادربزرگ، پدربزرگ، عموها و دایی‌‌ها، عمه‌‌ها و خاله‌‌ها و بچه‌‌هایشان، برادران و خواهران و حتی دوستان. زیست‌‌شناسان دریافته‌‌اند که انسان‌‌ها در فرایند تکامل، شبکه‌‌ای منحصربه‌فرد از مراقبت را شکل داده‌‌اند. برخلاف نزدیک‌‌ترین خویشان نخستی‌‌سانمان، خانوادۀ گسترده و «شبه‌‌والدین»۱ (افراد کمک‌‌کننده‌‌ای که خویشاوند نیستند) همه با هم از بچه‌‌های نیازمند مراقبت می‌کنند.\n ما در بخش اعظم تاریخ انسان، در چنین گروه‌‌های خانوادگی گسترده‌‌ای زندگی می‌‌کردیم. این یعنی با خواهر کوچک یا نوزادان عمو و خاله تمرین می‌‌کردیم و نگاه می‌‌کردیم که چگونه بسیاری افراد دیگر از بچه‌‌ها مراقبت می‌کنند تا اینکه ما نیز این کار را یاد بگیریم.\n اما در اواخر قرن بیستم، خانواده‌‌ها کوچک‌تر و پراکنده‌‌تر شد، افراد دیرتر بچه‌‌دار می‌‌شدند و والدین طبقۀ متوسط، وقت بیشتری را صرف کار و دانشگاه می‌‌کردند. منابع قدیمی حکمت و مهارت دیگر در دسترس نبود.\n امروزه اکثر والدینِ طبقۀ متوسط سال‌‌ها کلاس می‌‌روند و به کارهایی اشتغال می‌‌یابند، سپس بچه‌‌دار می‌‌شوند. پس تعجبی ندارد که والدین مدرن، مراقبت از بچه‌‌ها را هم مانند دانشگاه‌‌رفتن و کارکردن می‌‌پندارند: شما با درنظرداشتن هدفی خاص به دانشگاه و سر کار می‌‌روید و می‌‌توان به شما آموخت که چگونه در دانشگاه و کار پیشرفت کنید.\n کارکردن برای به‌‌دست‌‌آوردن نتیجه‌‌ای خاص، الگویی خوب برای بسیاری از تعهدات اساسی انسان است؛ مثلاً الگویی خوب برای نجاران یا نویسندگان یا مدیران است. اینکه نجار یا نویسنده یا مدیرعامل خوبی باشید، از روی کیفیت صندلی‌‌ها، کتاب‌‌ها یا محصولات نهایی‌تان مشخص می‌‌شود. درمورد «تربیت فرزند»، والدین مثل نجار هستند؛ اما هدفْ ساختن نوعی خاص از محصول، مثلاً صندلی نیست؛ بلکه نوع خاصی از فرد است.\n در کار، تخصص موجب موفقیت می‌‌شود. نوید «تربیت فرزند» این است که مجموعه‌ای از تکنیک‌‌های مشخص، یعنی نوعی تخصص وجود دارد که والدین می‌‌توانند یاد بگیرند و به‌کمک آن‌‌ها، به هدفشان، یعنی شکل‌‌دهی زندگی فرزندانِ خود، برسند. به همین صورت، صنعتی عظیم به‌ ‌وجود آمده است که نوید آموزش دقیق آن تخصص را می‌‌دهد. حدود شصت‌هزار کتاب در بخش تربیت فرزند در سایت آمازون وجود دارد که اکثر آن‌‌ها واژۀ «چگونه» را در عنوان خود دارند.\n بررسی علمی رشد، چندان مؤید چنین تصویری نیست. درست است که تجربیات کودکی بر زندگی بزرگ‌سالی تأثیر می‌‌گذارند (بچه‌‌هایی که فقیرند یا به آن‌‌ها کم‌‌توجهی می‌‌شود احتمال بیشتری دارد که در بزرگ‌سالی دچار مشکل شوند. ثبت‌‌نام این کودکان در پیش‌‌دبستانی باعث می‌‌شود زندگی آن‌‌ها بعدها بهتر شود)؛ اما والدینِ طبقۀ متوسط، وسواس زیادی به تغییرات کوچک در تکنیک‌‌های تربیت فرزند دارند. باید با نوزادتان بخوابید یا بگذارید فریاد بزند؟ بچه را که در کالسکه می‌گذارید، صورتش باید رو به جلو باشد یا عقب؟ بچه‌‌ها باید چقدر مشق داشته باشند؟ چقدر زمان را باید پشت کامپیوتر صرف کنند؟ تقریباً هیچ شواهدی وجود ندارد که هریک از این‌‌ها تأثیر‌‌ی قابل‌‌پیش‌‌بینی در چگونگیِ شکل‌‌گیری شخصیت کودک هنگام بزرگ‌سالی داشته باشند.\n آیا این یعنی والدین هیچ تأثیر‌‌ی ندارند؟ دقیقاً برعکس: از نقطه‌نظر علمی پدر/مادربودن، برخلاف «تربیت فرزند» اهمیتی حیاتی دارد، اما به‌طرزی کاملاً متفاوت.\n چرا دوران نابالغی و کودکی‌‌مان، باوجود هزینه‌‌هایی که برایمان دربردارد، این‌قدر طولانی است؟ دوران طولانیِ کودکیِ انسان (و زحمت زیاد مراقبت از کودکان که ملازم آن است) یکی از عوامل کلیدی موفقیت تکاملی انسان است.\n ما انسان‌‌ها بیشتر از هر حیوان دیگر به توانایی یادگیری‌مان وابسته‌‌ایم. باور کنونی این است که مغز بزرگ و توانایی بالای یادگیری‌مان در وهلۀ اول برای رویارویی با تغییر، تکامل یافته‌‌اند.\n عامل محرکِ تکامل فوری انسان ظاهراً تغییرات جوی در دورۀ پلیستوسن۲ بوده است. مسئله این نبود که هوا فقط گرم‌‌تر یا سردتر می‌‌شد، بلکه به‌طوری غیرقابل‌‌پیش‌‌بینی از گرمایی شدید به سرمای شدید و بالعکس تغییر می‌‌کرد. امروزه انسان‌‌ها باعث تغییرات جوی می‌‌شوند؛ اما در گذشتۀ تکاملی، تغییرات جوی باعث انسان‌‌ها شد.\n مهم‌‌تر از همه، انسان‌‌ها کوچ‌‌نشین بودند و از محیطی به محیطی دیگر کوچ می‌‌کردند. به‌لطف فرهنگ بود که هر نسل جدیدی توانست محیط خود را بسازد و اصلاح کند. این یعنی انسان‌‌ها ناچار شدند تا با انواع خیلی زیادی از محیط‌‌های متنوع سازگار شوند.\n  تصویرسازی: اولاف هاجک\n یکی از راه‌‌های سازگاری انسان با این تغییرات، پرورش تعداد زیادی بچه با خلق‌‌وخوها و توانایی‌‌های کاملاً متفاوت بود. این امر ضامن این بود که بالاخره یکی در نسل جدید، مهارت لازم جهت رویارویی با محیط‌های غیرقابل‌پیش‌بینیِ پیشِ‌رو را داشته باشد.\n یادگیری انسان نیز باعث گوناگونی بیشتر فرزندانمان می‌‌شود. زحمات و تعهد ما در مقام والدین، به هر نسل این فرصت را می‌‌دهد که دربارۀ نحوۀ عملکرد دنیا و چگونگی بهبودبخشیدن به آن، فکرهای جدیدی بکند. کودکی دوره‌‌ای است با فرصت‌‌های تغییرپذیری و احتمالات، کاوش و نوآوری، و یادگیری و خیال.\n بسیاری از حیوانات ذهن‌‌هایی دارند که به دقت با محیطی خاص سازگار می‌‌شود. ذهن ما می‌‌تواند تغییراتی غیر‌‌قابل‌‌پیش‌‌بینی‌‌ داشته باشد تا با محیط‌‌های غیرقابل‌‌پیش‌‌بینی سازگار شود؛ اما این راهبردْ ایرادی هم دارد: نمی‌‌توان به‌طور هم‌زمان هم دربارۀ محیطی جدید آموخت و هم این آموخته‌‌ها را عملی ساخت. قطعاً دوست ندارید هنگامی که ماموتی دارد به شما حمله می‌‌کند، به این فکر فرو روید که با آن چه‌کار کنید.\n راه‌‌حلی تکاملی برای این نقطه‌‌ضعف، درنظرگرفتن محافظانی برای انسان است، افرادی که تضمین می‌‌کنند انسان‌‌ها قبل از اینکه واقعاً مجبور به دفاع از خودشان شوند، فرصت شکوفایی، یادگیری و خیال را داشته باشند. این محافظان همچنین دانشی را که نسل‌‌های قبل اندوخته‌‌اند، به نسل بعد منتقل می‌کنند.\n اگر «تربیت بچه» الگوی نادرست است، پس الگوی درست چیست؟ خوب است به یاد آوریم که «تربیت» درواقع نه فعل است و نه نوعی کار. چیزی که باید از آن حرف بزنیم «پدر/مادربودن» است، یعنی مراقبت از فرزند. پدر/مادربودن بخشی از رابطه‌ای عمیق و منحصراً انسانی است، یعنی داشتن نوعی خاص از عشق، نه انجام کاری خاص.\n مثلاً همسربودن به‌معنای انجام «همسرداری» نیست، دوست‌بودن به‌معنای انجام «دوستی» نیست، حتی در فیسبوک، یا مثلاً ما برای مادر و پدرمان «بچگی» نمی‌‌کنیم. اما این روابط نقشی محوری در کیستی ما دارند. هر انسانی که زندگی شادی دارد، غرق در این روابط اجتماعی است.\n صحبت از عشق به‌خصوص عشق والدین به فرزندانشان شاید فوق‌‌احساسی و ساده و بدیهی به نظر برسد؛ اما عشق ما به فرزندان نیز، مانند تمام روابط انسانی، بخشی از تاروپود زندگی روزمره‌‌مان است و کاملاً پیچیده، متنوع و حتی متناقض است.\n می‌‌توانیم تلاش کنیم بهتر دوست داشته‌‌باشیم، بدون اینکه عشق را «کار» در نظر بگیریم. می‌‌توانیم بگوییم که سخت تلاش می‌‌کنیم همسر یا شوهر خوبی باشیم یا اینکه برایمان مهم است که دوستی خوب یا فرزندی بهتر باشیم.\n  عشق هدف، واحد سنجش یا طرح اولیه ندارد؛ اما مقصود دارد. منبع: آی‌‌استاک\n اما ملاک من برای ارزیابی موفقیت ازدواجم این نیست که آیا شخصیت شوهرم از زمان ازدواجمان تغییر کرده یا نه. کیفیت رفاقتی قدیمی را هم نمی‌‌توان با این سنجید که آیا دوستم از زمان اولین دیدارمان، شادتر یا موفق‌‌تر است یا نه. اما معیار نانوشتۀ «تربیت فرزند» چنین چیزی است: اینکه صلاحیت شما در مقام والدین می‌‌تواند با بچه‌‌ای که خلق می‌‌کنید سنجیده شود و می‌‌‌شود.\n مهم‌‌ترین پاداش‌‌های پدر/مادربودن، نمرات و جوایز فرزندان یا فارغ‌‌التحصیلی و ازدواج آن‌‌ها نیست. این پاداش همان لذت جسمانی و روان‌‌شناختی لحظه‌‌به‌‌لحظۀ حضور در کنار این فرزند و لذت لحظه‌‌به‌‌لحظۀ فرزند از بودنِ با شماست.\n به‌جای ارزش‌‌نهادن بر «تربیت فرزند»، باید «پدر/مادربودن» را ارج نهیم. به‌جای اینکه مراقبت از فرزندان را نوعی کار بدانیم که هدف آن تولید بزرگ‌سالانی باهوش یا شاد یا موفق است، باید آن را نوعی عشق به شمار آوریم. عشقْ هدف، واحد سنجش یا طرح اولیه ندارد؛ اما مقصود دارد. مقصود عشق، شکل‌‌دهیِ سرنوشت فرزند عزیزمان نیست؛ بلکه کمک به اوست تا خودش این سرنوشت را شکل دهد.\n والدین باید چه‌‌کار کنند؟ یافته‌‌های علمی با آنچه از پیش می‌‌دانیم همخوانی دارد؛ هرچند که دانستن، آن را آسان‌‌تر نمی‌‌کند: ما بی‌‌دریغ خود را وقف عشق و مراقبت از فرزند می‌‌کنیم. ما درحالی چنین می‌‌کنیم که تمام بچه‌‌ها متفاوت‌اند، تمام والدین متفاوت‌اند و به‌هیچ‌وجه نمی‌‌دانیم که فرزندمان در آینده چطور فردی خواهد شد. سعی می‌کنیم به فرزندانمان حس ایمنی و ثبات کاملی دهیم. ما درحالی چنین می‌‌کنیم که هدف کلیِ آن پایگاه امن این است که فرزندان را به خطرکردن و ماجراجویی ترغیب کند. سعی می‌‌کنیم دانش، حکمت و ارزش‌‌هایمان را به فرزندانمان انتقال دهیم؛ درحالی‌که می‌‌دانیم آن‌‌ها دانشمان را اصلاح می‌‌کنند، حکمتمان را به چالش می‌‌‌کشند و ارزش‌‌هایمان را از نو شکل می‌دهند.\n\nدرواقع، هدف اصلیِ تعهد، تربیت و فرهنگ این است: ممکن‌‌ساختنِ تغییر، خطر و نوآوری. حتی اگر می‌‌توانستیم بچه‌هایمان را دقیقاً به فرد مدنظرمان در بزرگ‌سالی تبدیل کنیم، این کار هدف تکاملیِ دوران کودکی را از بین می‌برد.\n ما به‌دنبال شهودمان می‌‌رویم، تقلا می‌‌کنیم و امیدِ بهترین‌‌ها را داریم.\n شاید بهترین استعاره برای درک رابطۀ خاص ما با فرزندان، استعاره‌‌ای قدیمی باشد. مراقبت از فرزندان مثل مراقبت از باغ است و پدر/مادربودن مانند باغبانی است. وقتی باغبانی می‌‌کنیم، درواقع کار می‌‌کنیم، عرق می‌‌ریزیم و معمولاً ناخوشایندی‌‌های زیادی را تحمل می‌‌کنیم. این کار را می‌‌کنیم تا فضایی حفاظت‌‌شده و پرورنده برای شکوفایی گیاهان خلق نماییم.\n باغبانان همه می‌‌دانند که هیچ‌‌چیز، آن‌طور که نقشه کشیده بودیم، از آب درنمی‌‌آید. بزرگ‌ترین لذت‌‌ها و پیروزی‌‌ها و البته مصیبت‌‌ها غیرمنتظره‌‌اند. دلیلی عمیق‌‌تر در پشت این امر نهفته است.\n باغ‌های خوب مانند هر اکوسیستم خوبی، پویا، متغیر و منعطف‌اند. شکوه مرغزارها به درهم‌‌برهم‌بودن آن‌هاست: علف‌‌ها و گل‌‌های مختلف ممکن است با تغییر شرایط رشد کنند یا از بین بروند و هیچ تضمینی وجود ندارد که گیاهی خاص، بلندترین یا زیباترین یا پرگل‌‌ترین گیاه شود. باغبان خوب سعی می‌‌کند خاکی حاصلخیز فراهم کند که بتواند اکوسیستم کاملی از گیاهان مختلف را با قوت‌‌ها و زیبایی‌‌های خاص و با ضعف‌‌ها و دشواری‌‌های خاص حفظ کند.\n یک باغ خوب، برخلاف یک صندلی خوب، همواره در حال تغییر است؛ چون با تغییرات شرایط جوی و فصل‌‌ها سازگار می‌‌شود. در بلندمدت، این نوع سیستمِ متنوع، منعطف، پیچیده و پویا، قوی‌‌تر خواهد بود و نسبت‌به مراقبت‌‌شده‌‌ترین شکوفۀ گلخانه‌‌ای، سازگاری‌‌پذیری بیشتری خواهد داشت.\n وظیفۀ ما به‌عنوان والدین و به‌عنوان جامعه این نیست که ذهنِ فرزندانمان را شکل دهیم؛ بلکه وظیفه‌‌مان این است که به این ذهن‌‌ها اجازه دهیم تا تمام احتمالات موجود در دنیا را کاوش کنند. کار ما تولید نوعی خاص از کودک نیست؛ بلکه فراهم‌‌کردن محیطی حفاظت‌‌شده و پر از عشق، امنیت و ثبات است که در آن بچه‌‌های مختلف و غیرقابل‌پیش‌‌بینی شکوفا شوند.\n امروزه، به‌خصوص در امریکا پدر/مادربودن آسان نیست و نیازمند زمان، انرژی و پولی است که حمایت و تربیت موردنیاز کودکان را فراهم می‌‌کند. ما در جوامع کوچک تکامل یافتیم، جایی که گروهی گسترده از سرپرستان می‌توانستند به‌طور هم‌زمان برای بچه‌‌هایی که دوست داشتند، منابع فراهم کنند. در دنیای بزرگ و پساصنعتیِ امروز، اکثر فعالیت‌‌های انسان را طوری در نظر می‌‌گیریم که گویی نوعی تولید یا نوعی مصرف هستند، به‌طوری‌که پرورش فرزند را نوعی کار کم‌‌‌درآمد یا نوعی تجملات بسیار پرهزینه می‌‌دانیم.\n اما صنعت «تربیت فرزند» راه چاره نیست؛ بلکه باید راهی بیابیم تا به والدین کمک کنیم که پدر/مادر باشند و عشق و مراقبتی را که کودکان مستحق آن‌اند، برایشان فراهم نمایند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nGopnik, Alison. The gardener and the carpenter: What the new science of child development tells us about the relationship between parents and children. Macmillan, 2016\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آلیسن گوپنیک نوشته است و در تاریخ ۸ جولای ۲۰۱۶ با عنوان «A Manifesto Against Parenting» در وب‌سایت وال استریت ژورنال منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۷ مهر ۱۳۹۵ آن را با عنوان «بیانیه‌ای علیه ‘تربیت فرزند’» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• آلیسن گوپنیک (Alison Gopnik) استاد روان‌شناسی در دانشگاه کالیفرنیا و برکلی و نویسندۀ ستون «ذهن و ماده» در وال‌استریت ژورنال است. ••• این نوشتار برگرفته است از کتاب باغبان و نجار؛ علم نوین رشد کودک، چه چیز درمورد رابطۀ بین والدین و کودکان به ما می‌‌گوید (The gardener and the carpenter: What the new science of child development tells us about the relationship between parents and children)، نوشتۀ دکتر گوپنیک. این کتاب را انتشارات اف.‌‌اس.‌‌جی در آگوست ۲۰۱۶ منتشر کرد. انتشارات ترجمان این کتاب را در دست ترجمه دارد.\n[۱] alloparents [۲] Pleistocene: دورۀ زمین‌‌شناختی‌ای که از حدود دومیلیون سال پیش تا ده‌هزار سال پیش را در بر می‌‌گیرد.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157745.json b/train/528157745.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..9550b514d42a5d649e5968800a7fc422b2f4412c
--- /dev/null
+++ b/train/528157745.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "علیهِ خیریه",
+  "subtitle": "بیش از آنکه فرهنگِ فردی‌شدۀ بخشیدن را بسازیم، باید ستاندنِ نهادینه‌شدۀ سرمایه‌داری را به چالش بکشیم",
+  "introduction": "در چند سال گذشته، خیریه‌ها رشد گسترده‌ای در سراسر جهان کرده‌اند. شعار همۀ آن‌ها چنین است: کمی از پولی که نیاز ندارید، به فقرا بدهید و زندگی آن‌ها را نجات دهید. به نظر می‌رسد هیچ جایی برای مخالفت با چنین نیکوکاری‌هایی وجود ندارد. اما ماجرا به این سادگی نیست. خیریه خوب است، اما مشکل اصلی در نظام اقتصادیِ بی‌رحمی نهفته است که انبوهی از مردم را همیشه در فقر مرگ‌بار نگه می‌دارد.",
+  "content": "متیو اسنو، ژاکوبن — تصور کنید به کودکی برخورده‌اید که در حال غرق‌شدن در مردابی کوچک است و شما تنها کسی هستید که برای کمک‌کردن، آن دور و بر وجود دارد. به‌راحتی می‌توانید به مرداب بزنید و او را نجات دهید، اگرچه این‌کار لباس‌ها و کفش‌های شما را از بین‌ می‌برد. اما اگر هم چنین نکنید، کودک جان خود را از دست خواهد داد.\nنیاز چندانی به فکر ندارد: باید کودک را نجات دهید. اگر برای کمک‌کردن، افراد دیگری هم در آن اطراف حضور داشتند، پاسخ شما تغییری می‌کرد؟ خیر. تفاوتی می‌کرد اگر کودک بیچاره مستقیماً بر سر راه شما نبود؟ خیر.\nحال سؤال این است: اگر کودکْ در حال غرق‌شدن نباشد اما به‌علت نبود غذا یا آب یا مراقبت‌های پزشکی در معرض خطر مرگ باشد و تنها کاری که شما برای کمک به او باید انجام دهید، اهدای مبلغی پول به خیریه باشد، آیا در این صورت شما تعهد کمتری به مداخله دارید؟ پیتر سینگر این‌طور فکر نمی‌کند.\nاین فیلسوف در مقالۀ «قحطی، وفور و اخلاق»۱ و همچنین در کتاب چاپ‌شده‌اش در سال ۲۰۰۹ با عنوان زندگی‌ای که می‌توانید نجات دهید۲، استدلال می‌کند که الزام شما برای کمک‌کردن به کودکِ درحال غرق‌شدن و کمک بشر‌دوستانه به افرادی که در فقر شدید زندگی می‌کنند، به یک اندازه است.\nاصل اخلاقی در هر دو مورد یکسان است: مادامی که کمک‌کردن به دیگران منجر به «فداکردن چیزی، کم‌وبیش به همان اهمیت، نمی‌شود»، باید از رنج دیگران بکاهیم. درمورد کودکِ درحال غرق‌شدن، لباس‌ و کفش‌های شما به‌اندازۀ زندگی یک کودک اهمیت ندارد. درمورد کمک بشر‌دوستانه نیز اگر توان مالی داشته باشید، معادل پولیِ آن لباس و کفش‌ها هرگز به‌اهمیت نجات جان یک کودک نیست.\nهمین استدلالِ سادهْ الهام‌بخش جنبشی اجتماعی و درحال‌رشد بوده است که خود را با عنوان «نوع‌دوستی ثمربخش»۳ معرفی می‌کند. این نوع‌دوستان ثمربخش محاسبه می‌کنند که بهترین محلِ صرف درآمد مازاد کجاست و ثروتمندان را تشویق می‌کنند که سرمایۀ خود را بدانجا هدایت کنند. از میان پرطرف‌دارترین اهداف آن‌ها می‌توان به این موارد اشاره کرد: بنیاد مقابله با مالاریا (که پشه‌بند‌های آغشته به حشره‌کش را توزیع می‌کند) اقدامات کنترلی علیه تب حلزون (که برای بنانهادن برنامه‌های آموزشی انگل‌زدایی تلاش می‌کنند) و پرداخت مستقیم پول (که مبالغ بلاعوض نقدی را به افرادِ درگیر فقر شدید اهدا می‌کنند).\nبیش از هفده‌هزار نفر قول اهدای سالانۀ یک‌درصد و بیش از هزار نفر قول اهدای سالانۀ ده‌درصد از درآمد خود را برای مصرف در راه چنین اهداف پسندیده‌ای داده‌اند. این جنبش، به‌خصوص در میان نسل جدید، آن‌قدر پرطرف‌دار است که برخی از آنان را وا داشته است به ستایش آن تحت عنوان «جنبش اجتماعی جدیدِ نسل ما» بپردازند.\nاگرچه عمر این استدلال به بیش از چهل سال می‌رسد، رشد اکثر این جنبش‌ها به نیم ‌دهۀ اخیر مربوط می‌شود. در سال جاری نیز شاهد انتشار کتاب‌های متعددی دربارۀ این موضوع بوده‌ایم که پوشش خبری مثبت وگسترده‌ای نیز در رسانه‌های محبوب پیدا کرده است: چگونه در انجام کار خیر عالی باشیم۴، انجام بهترِ کار خیر۵، غریبه‌های درحال غرق‌شدن۶ و همچنین آخرین کتاب سینگر با عنوان بیشترین کار خیری که می‌توانید انجام دهید۷.\nاما در این باب همه متقاعد نشده‌اند. منتقدانِ این جنبش عموماً چنین مسائلی را نشانه می‌گیرند: ذاتِ غیردموکراتیک کمک‌های بشر‌دوستانه، خطر تحلیل‌رفتنِ بخش‌های ضروری خدمات عمومی و نیاز ِبلند‌مدت به توسعۀ اقتصادی پس از دستیابی به نتایجِ در دسترس [مداخلات وکمک‌های] بشردوستانه.\nمنتقدان چپ‌گرا از این نیز فراتر می‌روند. برای مثال پل گومبرگ چارچوب تحلیلیِ برآمده از استدلال سینگر را متهم می‌کند به این که «تمرکز ما را از مسائل سیاسی، اجتماعی و اقتصادی به‌سمت استدلال‌های انتزاعی فلسفی سوق می‌دهد و ازاین‌رو درویش‌مسلکی سیاسی۸ را رواج می‌دهد.»\nعلاوه‌براین، گومبرگ استدلال می‌کند که منابع موردنیاز برای رهایی از فقر یا دستیابی به تغییراتِ ریشه‌ای نظام‌مند، از رهگذر کمک‌های بشردوستانه، به‌قدری عظیم است که «با پرداختن به یکی، از دیگری باز می‌مانیم». بنابراین چنین اعمالی را باید همچون «راه‌های مختلف صرف زمان، انرژی و سایر منابع» تعبیر کنیم که «در تزاحم با یکدیگر قرار دارند».\nپیتر سینگر و «نوع‌دوستان ثمربخش» با اشاره به حمایتشان از تحقیق و پشتیبانی از اصلاح (اعتدالیِ) خط‌مشی‌ها‌ در راستای مسائلی همچون عدالت کیفری، مهاجرت و تجارت جهانی، ادعا می‌کنند که «عاشق تغییرات نظام‌مند» هستند. البته که در اینجا انتقادهای جامع‌تر از سرمایه‌داری، ازآن‌دست انتقاداتی که مورد نظر گامبرگ است، آشکارا غایب است.\nآیا می‌توان نقل‌قولی را که در ادامه می‌آید، جوابیۀ سینگر تلقی کرد؟ «اگر برای تحقق انقلابی که در پِی آن هستید اندک شانسی وجود داشته باشد، بنابراین باید به‌دنبال استراتژی‌ای با چشم‌اندازهای بهتر در راستای کمک واقعی به تعداد بیشتری از مردم فقیر باشید.»\nاما هم‌زمان با گمانه‌زنی‌های ما دربارۀ چشم‌اندازهای انقلابی سوسیالیستی، مشکلِ نوع‌دوستی ثمربخش، از صِرفِ عدم‌توافق بر سر بهترین راه ارتقای زندگی فقرای جهان، فراتر می‌رود.\nمشکل مرکزی این جنبش، اتکای آن بر فلسفۀ اخلاقی بورژوا‌منشانه‌ است. نوع‌دوستی ثمربخش از پویه‌های اجتماعی سازندۀ سرمایه‌داری منتزع می‌شود و از این رهگذر آن‌ها را تبرئه می‌کند. نتیجۀ آن رسیدن به تحلیلی است که درعین رنج‌بردن از خلل‌های اخلاقی و ساختاری، همچنان برمبنای اصول سرمایه‌داریْ در پیِ ترمیم اضطراری‌ترین مشکلات جهان است.\nنوع‌دوستی ثمربخش خیریه را جعبۀ جادویی می‌بیند که ازطرفی در آن پول وارد می‌کنید و ازطرف‌دیگر نتایج مثبت می‌گیرید. میل دستیابی به نتایج تحسین‌برانگیز، افراد را مجبور می‌کند به خیریه‌ها پول بدهند.\nدر این شرایط، تنها جنبه‌ای از خیریه که ارزش بررسی دارد، این است که اهداکنندگان تا کجا می‌توانند انتظار داشته باشند که پول‌هایشان سود و فایدۀ بیشتری برسانند؟ مثلاً چند زندگی را می‌تواند نجات دهد؟ چند سال زندگی با کیفیت استاندارد را تأمین می‌کند؟ در فرایند این تحلیل است که نوع‌دوستان ثمربخش، از مسائلی همچون مناسبات مهم اجتماعی سرسری عبور می‌کنند، و بر اخلاقیات (و کارآمدیِ) بخشش به خیریه‌ها یا امرکردنِ دیگران برای چنین کاری، سرپوش می‌گذارند.\nبازنمایی خیریه به‌مثابۀ یک‌جور جعبۀ سیاه، صرفاً رابطه‌ای را به‌نمایش می‌گذارد مابینِ افراد بالقوه بشر‌دوست و قربانیانِ بالقوۀ شری اجتناب‌پذیر.‌ درواقع حتی تصویری از مبادله، که در این تمثیل ارائه می‌شود، فریب‌دهنده است، یعنی مبادله‌ای مابین فردی که توان پس‌انداز دارد و فردی که محتاجِ آن پس‌انداز است.\nدر واقعیت، فرد بالقوه بشر‌دوستْ تنها قادر است به دیگران ببخشد تا قربانیانِ بالقوه را نجات دهد. اهدای پول به ابزاری مهم بدل می‌گردد که از رهگذر آن، فرد بشردوست می‌تواند فردی محتاج را نجات دهد. بدون نقل‌وانتقالات وابسته به پول، هیچ‌کس نجات داده‌ نمی‌شود.\nمضحکۀ نوع‌دوستی ثمربخش آن است که از افراد می‌خواهد پولشان را درجهت کسب مایحتاج افرادی به‌شدت نیازمند استفاده کنند، اما دربارۀ نظامی که از ابتدا تعیین‌کنندۀ چگونگیِ تولید و توزیع این مایحتاج است، سخنی به میان نمی‌آورد.\nاگر نگاهی بیندازیم به نهادهای سازنده و توزیع‌کنندۀ منابعی که دیگران به‌شدت بدان‌ها محتاج‌اند، آنگاه باید بپرسیم که آیا دریغ‌داشتن آن منابع از دیگران، در راستای پرداخت و کسب سود اشتباه نیست؟ چنین عملی نه‌تنها از منظر اخلاقی، بلکه دقیقاً به همان دلیلی سزاوار سرزنش است که نوع‌دوستان ثمربخش بر آن اساس چنین استدلال می‌کنند: اهدانکردن پول به مؤسسات خیریه عملی خطاست؛ عملی غیراخلاقی است که برای میزانی پول (یا معادل قدرت خرید آن) بیش از جان انسان یا حداقل‌های متعارف زندگی ارزش قائل شویم.\nازاین‌رو، استدلالِ نوع‌دوستی ثمربخشْ حقیقتِ اخلاقی‌ مسلمی را بدون اشاره به تنش مستقیمِ آن با انباشت سرمایه، وا می‌گذارد: ما در جایگاه مردان و زنانِ دارندۀ پول و وجدان، نمی‌توانیم قیمتی بر جان انسان بگذاریم، اما در جایگاه مردان و زنانی که در نظامی منطبق با منطق سرمایه سهیم هستند، باید به چنین کاری دست بزنیم.\n\nنتیجۀ پوچ و مضحکْ آن است که نوع‌دوستی ثمربخش از افراد می‌خواهد که هر قیمتی را که بازار درقبال مایحتاج ابتدایی طلب می‌کند، بپردازند، آن‌هم بر اساس مبانی‌ اخلاقی‌ای که به‌هیچ‌وجه نمی‌پذیرد آن مایحتاجْ تحت کنترلِ منطق بازار سرمایه‌داری قرار گیرد.\nعدم‌تشابه اساسی مابین نجات‌دادن غریبۀ فرضی و درحال غرق‌شدنِ سینگر و کمک‌کردن به خیریه، همین مسئله است. در داستان نجات‌دادن کودک، هزینۀ این عمل برای ما صرفاً هزینۀ فرصتِ شخصی یا همان کثیف‌کردن لباس‌ها و کفش‌هایمان در اثر پریدن در آب است. درمورد کمک به خیریه، هزینه همان چیزی است که نهادهای سرمایه‌داری درعوضِ ارائۀ آنچه برای نجات فرد لازم است، از ما طلب می‌کنند.\nنقصانِ چارچوب تحلیلی‌ای که موجب این سهل‌انگاری شده است از مفهوم خیریه به‌منزلۀ جعبۀ سیاه فراتر می‌رود و بر فلسفۀ اخلاق بورژوایی‌ای را که محرک نوع‌دوستی ثمربخش است، خط بطلان می‌کشد. این چارچوبِ تحلیلی نه‌تنها از سرمایه منتزع می‌شود، بلکه بلکه استلزاماتِ خود برای کسب و کار را در لباسِ محدودیت‌های طبیعت جا می‌زند.\nبنابراین، تمثیل غریبۀ درحال غرق‌شدن پیکرۀ متفاوتی به خود می‌گیرد: کودک بیچاره نیازمند مایحتاجی اولیه (غذا، آب تمیز، مراقبت پزشکی و…) می‌باشد که خودِ سرمایه آن‌ها را به‌شکلی غیردموکراتیک تولید می‌کند، به مالکیت خود در می‌آورد و قواعد توزیعشان را دیکته می‌کند. سرمایه، در قالب افرادِ تجسم‌بخش به آن، دست‌کم در سه جهت مختلف، موفق به نجات هیچ غریبۀ درحال غرق‌شدنی نمی‌شود.\nاول، سرمایه در عمل چیزی را که آن غریبۀ در‌مخاطره نیازمندِ آن است، در اختیار خود دارد. درحالی‌که عموماً اکثر افرادْ تنها مایحتاج اولیۀ خود و خانواده‌شان را در اختیار دارند، نهادها در پیوند با منطق انباشت سرمایه، به‌صورت جمعی، عملاً تمامی مایحتاجی را که افراد در راستای بقا ملزم به تهیۀ آن‌ هستند، در مالکیت خود دارند.\nچندان عجیب نیست ‌که چنین تمهیداتی به پیامدهای اعتراض‌برانگیزی منجر شود. در اینجا تنها به یکی از آن‌ها می‌پردازیم: سرمایه مادامی که مبلغ مناسبی را دریافت نکند، غریبۀ درحال غرق‌شدن را در چنگال مرگ رها می‌کند. رویکرد سرمایه، فارغ از اعمال ما، ثابت باقی می‌ماند: زندگی غریبۀ درحال غرق‌شدن به‌قیمت مایحتاج لازمِ‌ِ او برای بقا، نمی‌ارزد. علاوه‌براین، مشارکت سرمایه در نجات این فردْ بسته به امکانِ سود‌بردن از آن است.\nبرای سرمایه این مسئله صرفاً معامله‌ای است همچون دیگر معاملات و البته چرا این‌گونه نباشد؟ این اصول به‌شکلی ضمنی در تمامی مبادلاتِ مربوط به مایحتاج روزمره وجود دارد، اگرچه وجود آن تنها هنگامی آشکار می‌شود که فردی نتواند از پسِ پرداخت آن برآید.\nدوم، این خودِ سرمایه است که «غریبه‌های درحال غرق‌شدن» را خلق می‌کند. ناتوانی کمپانی‌ها برای سود‌بردن از کسانی که فاقد قدرت خرید یا دارای قدرت خرید اندکی هستند، دلیلی است بر اینکه چرا از اساس، بسیاری از مردمِ فقیر نیازمند آن‌اند که بشردوستان برای آن‌ها پس‌اندازی بیندوزند.\nبااین‌همه، همین قدرت‌خرید آنان هم تا اندازۀ زیادی از رهگذر نیازِ سرمایه به نیروی کارِ آنان تعیین می‌شود. علی‌رغم این واقعیت که افراد فقیر از راه‌های مختلفی تواناییِ مشارکت در جامعه را دارند، اغلب، پرداخت مزد به‌آن‌ها در ازای انجام چنین کارهایی برای کسب‌وکارها و دولت‌های نولیبرال سودآور نیست.\nبه‌علاوه، کالایی‌سازی مایحتاج افراد از سوی سرمایه، مستقیماً، خودکفایی کل جمعیت را از رهگذر تعیین چگونگی تخصیص منابع، تحلیل می‌برد.\nهم‌زمان با تبلیغات خیریه‌ها و نوع‌دوستان ثمربخش درباب شدت و حدّتِ نیاز فقرای جهان به غذاست که سرمایهْ اموری چون مالکیت و کنترل زمین‌های حاصلخیزِ آنان را به چنگ می‌آورد و از آن برای کشت محصولاتی استفاده می‌کند که می‌توان آن‌ها را با بازده بیشتری به جمعیت‌های فقیرتر فروخت. آن شیوه‌های کشت محصول که سرمایه با خود به ‌همراه می‌آورد، برای مصرفِ‌ بیش‌ازحد از منابع آبی‌ای طراحی شده‌اند که در این مناطق، حتی پیش از ورود این شیوه‌ها نیز کمیاب‌اند، فارغ از اینکه بخواهیم از ویرانی‌های اکولوژیک، همچون انقراض‌های گسترده و تغییرات جهانی دما، سخن بگوییم.\nهم‌زمان با این قضیه، سرمایهْ سالانه حدود دوتریلیون دلار از «کشورهای درحال‌توسعه» استخراج می‌کند، آن‌هم از طریق مواردی همچون گردش‌های مالی غیرقانونی، انحراف‌های مالیاتی، پرداخت وام‌ها و سیاست‌های تجاری‌ای که به‌سمت طبقۀ جهانی سرمایه‌دار سوگیری مثبت دارد.\nسود سرمایه برابر است با ازدست‌دادن این عایدی‌ها و منابع برای کشورهای درحال‌توسعه و مردم آن‌ها. [به‌این‌ترتیب] توانایی افراد برای انجام اعمالی ابتدایی، مثل تغذیه، مشروط می‌شود به توانایی آن‌ها در پیروزی بر دیگران در بازاری جهانی، بازاری که در آن، برندهْ تعیین می‌کند منابع آن افراد چگونه باید مصرف شوند.\nبنابراین، عایدی‌های ازدست‌رفتۀ دولت‌ها و برنامه‌های تعدیل ساختاری که این شرایط آن‌ها را تسریع می‌کند برای توجیه حذف خدماتی ضروری، همچون برنامه‌های ریشه‌کنی مالاریا -یکی از اهداف بشر‌دوستانه و موردعلاقۀ نوع‌دوستان ثمربخش- استفاده می‌شوند که پیش‌بینی‌ می‌شود به مرگ ده‌هاهزار نفر منجر گردد.\nاین پویه‌ها که از اصرارِ سرمایه بر کالایی‌سازی مایحتاج اولیه ریشه می‌گیرد، علتی است که پیش از هر علت دیگر، میلیاردها نفر را به غریبه‌های درحال غرق‌شدن بدل می‌سازد و نیاز به سازمان‌های دائماً درحال‌رشدِ خیریه‌ِ را به وجود می‌آورد.\nدرنهایت، تمامی مواردی که در بالا ذکر شدند توانایی مداخلۀ دلواپسانه و غیرسرمایه‌دارانه را محدود می‌سازند. فارغ از مسئلۀ به‌چال‌ کشیدن نقش سرمایه، تنها انتخاب‌های ممکنِ غیرسرمایه‌دارانه عبارت‌اند از: اهدای پول به خیریه‌ها و درنتیجه کمک‌کردن به سودبری سرمایه از محلِ مایحتاج اولیه، یا نادیده‌گرفتن نیازمندان.\nاین کمک‌کردن به انباشت سرمایه، که برای اکثر افراد به تنها راه ممکن و در دسترس برای عمل مشفقانه بدل گشته‌ است، برای دیگران نامعقول و نادرست است. حتی اگر خیریه به‌شدت اثربخش بود، که نیست، انتخاب مابین میزان نسبتاً کمی پول نقد و زندگی انسانی دیگر، از اساس، انتخاب نیست، اما تنها انتخابی است که ما با آن مواجهیم، چراکه سرمایه‌داران پیش‌ازاین انتخاب‌های خود را کرده‌اند و جهان را به‌گونه‌ای متناسب با آن انتخاب‌ها شکل‌ داده‌اند.\nنوع‌دوستان ثمربخشی همچون سینگر، تحلیل خود را پیرامون مواجهه با دوراهی‌های اخلاقی، هم‌راستا با چنین پویه‌هایی آغاز می‌کنند و به نتیجه می‌رسانند. این همان نکته‌ای است که مشخصاً نوع‌دوستی ثمربخش را مضر می‌سازد.\nنوع‌دوستی ثمربخشْ از رهگذر واژگان اجتماعی معیوب و نیز تمرکز تنگ‌نظرانۀ خود بر دوراهی‌های اخلاقی، پس از وقوع آن‌ها، مبرم‌ترین مشکلات ما را به‌طرز شدیداً معیوبی مفهوم‌پردازی می‌کند. این مفهوم‌پردازی [در‌نهایت] چیزی را که باید سندِ محکومیت سرمایه دانست، به وظیفۀ هرفرد با حداقلی از درآمدِ مصرفی بدل می‌کند.\nاز قرار معلوم، مشکلْ نهادینه‌سازی اصول غیراخلاقیِ سرمایه‌داری نیست که میلیاردها نفر را در فقر به‌ حال خود رها می‌کند و صدهامیلیون نفر را نیازمند به غذا، آب، سرپناه و مراقبت‌های ابتدایی پزشکی می‌سازد.\nدرعوض، افراد نسبتاً توانگری مشکل‌ساز می‌شوند که مایحتاج موردنیاز صدهامیلیون نفر را از طبقۀ سرمایه‌دار خریداری نکرده‌اند، یعنی آن افراد نسبتاً ثروتمندی که «عالی زندگی می‌کنند و دیگران را در کام مرگ رها می‌کنند»۹، حال یا به‌دلیل ناآگاهی از آنچه پول‌های آن‌ها توانایی خریدنشان را دارد، یا به‌دلیل «ضعف اراده» در مواجهه با جامعه‌ای مصرف‌گرا.\nبنابراین، راه‌حل در چارچوب این نگاه، پدیدآوردن «فرهنگ بخشش» و آگاه‌کردن دیگران از آن ‌چیزهایی است که می‌توان با پول خرید. اما این رویکردْ انگیزۀ رسیدگی به این مسائل را در مسیری می‌اندازد که به چیزی بیش‌ از، نقدی بر عادت‌های فردی پول خرج‌کردن، منجر نمی‌شود.\nاینکه نقدِ خرید‌ مصرف‌گرایانه از نظر تئوریک با نقدی فرعی از سرمایه همخوانی دارند، در عمل تفاوتی ایجاد نمی‌کند. بازار هدفِ نوع‌دوستی ثمربخش، یعنی افراد نسبتاً ثروتمند، عموماً بدون بحث و جدل، از آن نقد اول به دومی گذر نمی‌کنند. گذار از نقد اول به نقد دوم باید با تجویزهایی که صادر می‌کنیم و نحوۀ صدور آن‌ها عجین باشد.\nمجوز عبور آزاد به کسب‌وکارْ حاصلی جز نتایج پوچ و تأسف‌آور ندارد. برای مثال، آخرین کتاب سینگرْ جوانان زرنگ و خوش‌طینت را تشویق می‌کند که برای انتخاب آیندۀ شغلی‌شان، بر مبنای آنچه می‌توانند از رهگذر [فعالیت‌های] بشردوستانه و لابی‌کردن محقق سازند، دست به عمل بزنند.\nانتخاب‌های این افراد، در عمل، محدود به یکی از این موارد است: (الف) «پیوستن به وال‌استریت برای نجات جهان» یا دنبال‌کردن حرفه‌ای سودآور به‌قصد «کسب درآمد برای بخشش به دیگران»؛ (ب) راه‌اندازی سازمان‌های تأثیرگذارِ بشر‌دوستانه یا کار‌کردن برای آن‌ها، ازجمله گروه‌های نوع‌دوستان ثمربخش؛ (ج) کارکردن در دایرۀ محدود تحقیق، سیاست‌گذاری یا حمایت از مشاغل هم‌مشرب با سرمایه‌.\nهم‌زمان، طبقۀ سرمایه‌دار به «قدرتمند‌ترین ناجیان» ما بدل گشته‌اند و فیلسوفان اخلاق در پشت این ماجرا به حساب‌داران و بازاریابانی برای خیریه‌ها تبدیل شده‌اند که با ژست‌هایی همچون «برای پایان‌دادن به فقر جهانی، همین حالا عمل کنید»۱۰\" و «بیشترین کار خیری که می‌توانید انجام دهید» رخ‌نمایی می‌کنند.\nمی‌توان از چنین وضعیت مکارانه‌ای که امور به خود گرفته‌اند اجتناب کرد، تنها اگر اصول اخلاقی و اساسیِ نوع‌دوستی ثمربخش را ،که مناقشه‌ای هم بر سر پذیرش آن‌ها وجود ندارد، همواره به‌کار ببندیم: ما باید در صورت امکان به دیگران یاری رسانیم، بدون اینکه چیزی به همان اندازه مهم را فدا کنیم.\nنوع‌دوستان ثمربخش برای استدلال در جهت تجویزهای اخلاقی‌شان و برای شرح و تفصیل این اصول اخلاقی معمولاً از فیلسوفان تأثیرگذار و چهره‌های مذهبی نقل‌قول می‌کنند. یکی از این افرادْ منسیوس، بهترین شارحِ سنت کنفوسیوسی، است که گفته می‌شود در مواجهه با هویی، پادشاه لیانگ، به او گفته‌ است: «مردمان در جاده‌ها از قحطی در حال مرگ‌اند، ولی تو ذخایر انبارهای غله‌ات را بین آنان توزیع نمی‌کنی و آن‌هنگام که می‌میرند، می‌گویی: ‘این نه به رفتار من، که به رفتار طبیعت در این سال مربوط است.’ چه تفاوتی است میان آنچه تو می‌کنی با آنچه قاتلی می‌کند، هنگامی که دیگری را دشنه می‌زند و می‌گوید: ‘این نه به رفتار من، که به رفتار دشنه مربوط است’.»\nاصول ضمنی موجود در این متن، اگر نگوییم از اساس ربطی به افرادی با اندک درآمد مازاد ندارد، حداقل تنها به آن‌ها مربوط نمی‌شود. این اصول به‌شکلی بی‌واسطه‌تر، به اعضای طبقۀ سرمایه‌دار مرتبط می‌شود که، همچون آن پادشاه، مایحتاج ابتدایی دیگران و حداقل‌های متعارف زندگی را تحت کنترل خود می‌گیرند. هرگاه افرادی به‌دلیل فقدان غذا، آب سالم و مراقبت‌های پزشکی جان خود را از دست می‌دهند، اعضای طبقۀ سرمایه‌دار می‌گویند: «این به ما مربوط نیست، بلکه به بازار مربوط است.»\n‌به‌جای پرسیدن این سؤال که چگونه مصرف‌کنندگانِ منفرد می‌توانند نیازهای اولیۀ میلیون‌ها نفر را تضمین کنند، باید نظام اقتصادی‌ای را به پرسش بکشیم که در صورت سودآوربودنِ بدبختی و گرسنگی، صرفاً شدت آن را مقداری کم می‌کند. بیش از آنکه فرهنگِ فردی‌شدۀ بخشیدن را بسازیم، باید ستاندنِ نهادینه‌شدۀ سرمایه‌داری را به چالش بکشیم.\nما نباید چارچوب و اصول سرمایه را برای رسیدگی و بررسی مشکلات خودِ آن بپذیریم یا ضرورت‌های اخلاقی‌ای را قبول کنیم که مدعی آن‌هاست و آن‌ها را پیش‌فرض می‌گیرد. ما می‌توانیم تمامی این چارچوب و اصول را به‌کلی براندازیم و دگرگون سازیم.\n\nپی‌نوشت‌ها‌:• این مطلب را متیو اسنو نوشته است و ۲۵ آگوست ۲۰۱۵ با عنوان  «Against Charity» در وب‌سایت ژاکوبن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان این مطلب را در تاریخ ۲۵ مهر ۱۳۹۵ با آن عنوان «علیهِ خیریه» و با ترجمۀ علیرضا خزایی منتشر کرده است.•• متیو اسنو (Mathew Snow) دانشجوی دکتری فلسفه در دانشگاه پیتسبورگ است.[‍۱] Famine, Affluence, and Morality[۲] The Life You Can Save[۳] Effective Altruism[۴]  How to Be Great at Doing Good[۵] Doing Good Better[۶] Strangers Drowning[۷] The Most Good You Can Do[۸]  political quietism[۹] عنوان کتابی از پیتر آنگر: Living high and Letting die[۱۰] عنوان فرعی کتابی از پیتر سینگر: The Life You Can save: acting now to end the world poverty\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157747.json b/train/528157747.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8e3cca931228f1a38bdd87e5b56bb32c308e478c
--- /dev/null
+++ b/train/528157747.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هفت فیلسوف از فیلم‌های محبوبشان می‌نویسند",
+  "subtitle": "فیلسوفان معتقدند فیلم‌ها می‌توانند راهی برای بیان مسائل فلسفی باشند",
+  "introduction": "این روزها آمدنِ نام فیلم‌ها در کتاب‌های فلسفی نامعمول نیست. سینما به مادۀ خام پرقدرتی برای طرح بسیاری از مسائل فلسفی تبدیل شده است. البته در این زمینه فیلسوفان جنجالی‌ای مثل اسلاوی ژیژک شناخته‌شده‌تر از بقیه‌اند. در این گزارش، ژیژک و شش فیلسوف دیگر، در یادداشت‌هایی کوتاه فیلم‌هایی را معرفی کرده‌اند که از نظر آن‌ها راهی برای اندیشیدن برای مسائل فلسفی‌اند.",
+  "content": "مجموعه نویسندگان، گاردین —\n• چگونه می‌توان کار درست را انجام داد؟ بررسی فیلم «غیرمترقبه» نوشتۀ جولی‌ین باگینی۱ اگر در سال ۱۹۳۹ در آلمان زندگی می‌کردید، به یهودیان کمک می‌کردید یا با نابودی سیستماتیک آن‌ها همراه می‌شدید؟ اگر ده سال پیش نمایندۀ پارلمان بریتانیا بودید، آیا هزینه‌های خود را بر دوش مردم می‌گذاشتید؟ اگر شما و خانواده‌تان با تهدیدی مواجه شوید، آیا از خانواده حفاظت می‌کنید یا خود را نجات می‌دهید؟\n اغلبِ ما تمایل داریم تصور کنیم که در چنین موقعیت‌هایی شایستگی درونی‌مان شروع به درخشیدن خواهد کرد و ما را به اقدام درست سوق خواهد داد؛ اما به‌راستی نمی‌توانیم این مسئله را به‌یقین بدانیم. این پرسشْ ایدۀ محوری فیلم « غیرمترقبه» است که در آن، ریزش ناگهانی بهمن خانواده‌ای را که در ایوان پیست اسکی در حال ناهارخوردن‌اند، زیر برف مدفون می‌کند. اما شوهر و پدر خانواده، توماس، در این آزمون شکست می‌خورد و به‌جای کمک به همسر و فرزندان فرار می‌کند؛ درحالی‌که گوشی هوشمند گران‌قیمت خود را از یاد نبرده است.\n در ادامۀ فیلم، برخی شخصیت‌ها تلاش می‌کنند برای این اقدامِ او توجیهی بیاورند؛ به‌طورمثال می‌گویند: «در چنین موقعیت‌هایی همیشه از آنچه می‌کنی، آگاه نیستی» یا «صرفاً تلاش می‌کنی زنده بمانی». اگر ارسطو این توجیهات را شنیده بود، هیچ‌یک را قانع‌کننده نمی‌یافت و اصرار می‌کرد که توماس در همان دقایق اندک، شخصیت اصلی خود را آشکار کرده است.\n نظرگاه ارسطویی آن است که ما به‌ندرت فرصت یا زمان کافی برای نشستن و فکرکردن به بهترین کارها را خواهیم داشت. درواقع انسانِ نیک نیازی به چنین کاری ندارد. برای نیک‌بودن باید آن را با پروش عادات نیک در خود تمرین کنید. تنها در چنین موقعیتی است که خود را به‌صورت خودکار درحال عمل‌کردن به اقدام درست خواهید یافت. اگر به چیزی بیندیشید که می‌خواهید باشید و گام‌های ضروری برای نیک‌بودن رابردارید، در زمان آزمون‌های سخت قادر خواهید بود بدون تفکر، کار درست را بکنید.\n می‌توان وانمود کرد که توماس تنها لحظه‌ای از جنون را تجربه کرده که در آن غریزۀ ابتدایی بقا اولویت یافته است؛ اما همسر او، اِبا نیز به‌مانند ما علت را به‌خوبی می‌داند. توماس چنین رفتار کرد؛ زیرا خود و گوشی هوشمندش را بیشتر از اعضای خانواده دوست داشت. در طول فیلم، می‌توانیم این مسئله را در جزئیات زندگی روزانۀ آن‌ها نیز مشاهده کنیم. برای مثال، پیش از این واقعه اِبا از همسرش می‌پرسد که آیا مشغول گوشی موبایل است و او به دروغ پاسخ می‌دهد: «نه!» این پاسخ به‌خودی‌خود جنایت نیست؛ اما ارسطو به ما می‌گوید که این دروغْ بخش دیگری از الگوی رفتاری توماس است که او را به فردی خودشیفته و ضعیف‌النفس بدل کرده است. در واقع هر بار که او انتخاب می‌کند در پاسخ به خود و دیگران دروغ بگوید و علاقۀ وسواس‌گونه به گوشی‌اش را انکار کند، گامی دیگر به خودمحوری نزدیک‌تر شده است.\n «غیرمترقبه» دانسته‌های ارسطو را به‌خوبی بیان می‌کند: «وقایعْ پیش‌بینی‌نشده و تصادفی روی می‌دهند. این وقایع اَعمال خداوند هستند و هیچ‌کس مسئول رخ‌دادن آن‌ها نیست؛ اما نحوۀ مواجهۀ ما با آن‌ها تصادفی نیست و مسئولیت این واکنش‌ها به‌صورت مستقیم بر دوش ماست.»\n \n  • چه چیزی به زندگی ارزشِ زیستن می‌دهد؟ بررسی فیلم «زندگیِ شگفت‌انگیزی است» نوشتۀ کریستین کُرسگارد۲ بسیاری از آثار سینماییْ این پرسش را پیشِ روی خود قرار می‌دهند که «چه چیزی زندگی انسانی را نیک می‌کند؟» «زندگی شگفت‌انگیزی است» اثر فرانک کاپرا به‌صورت مستقیم به این پرسش می‌پردازد و نتایج پیش‌بینی‌پذیر و ناخواستۀ آن را بررسی می‌کند. فیلم با موضوعی پیش‌بینی‌پذیر آغاز می‌شود: این پرسش دیرین که آیا زندگیِ اخلاقاً نیک، از لحاظ سعادت و خوش‌حالی نیز خوب محسوب می‌شود؟ پاسخ فیلم به این پرسش مثبت است. شخصیت جرج بِیلی که جیمز استوارت آن را بازی می‌کند، با قربانی‌کردن برنامه‌ها و جاه‌طلبی‌های شخصی‌اش در راه خانواده و اعضای فقیر جامعه، لقب «زندگی شگفت‌انگیز» را به دست می‌آورد. مطابق روایت فیلم، آنچه دربارۀ زندگی اخلاقاً نیکْ نیکوست، نحوۀ ارتباط با دیگر افراد است.\n اما در سطحی نسبتاً عمیق‌تر، فیلم این پرسش را پیش می‌کشد که آیا مدعای معروف سقراط که «زندگی ناآزموده ارزش زیستن ندارد» می‌تواند درست باشد یا خیر. این ازآن‌روست که آنچه بیلی را از خودکشی باز می‌دارد، فرصتِ آزمودن زندگی از طریق ابزار فلسفیِ تجربۀ ذهنی است: «جرج، هدیۀ بزرگی به تو داده شده است: این فرصت که ببینی جهان بدون تو چگونه خواهد بود.» بر اساس داوری فیلم اگر این فرصت به او داده نشده بود، احتمالاً در کشتن خود موفق می‌شد. اما اگر خودش را می‌کشت، با این باور که خیلی بهتر بود که هرگز به دنیا نیامده بود، آیا ما در جایگاه مخاطب همچنان زندگی او را شگفت‌انگیز می‌دانستیم؟ و اگر زندگی‌اش را شگفت‌انگیز نمی‌دانستیم، آنگاه آیا فیلم به ما نشان می‌داد که زندگی بشری جز در یک‌صورت نمی‌تواند نیک باشد: آنکه فردْ خودش دربارۀ زندگی‌اش بیندیشد و آن را نیک بداند؟\n \n  • آیا چیزی را می‌توان توجیه کرد؟ بررسی فیلم «آیدا» نوشتۀ اورسلا کوپر۳ آیدا پرسید: «و بعد؟» معشوقش از او خواسته است تا همراهش فرار کند. «سپس» می‌گوید: «سگی می‌خریم، ازدواج می‌کنیم، بچه‌دار می‌شویم و خانه‌دار می‌شویم»؛ اما پرسش آیدا همچنان باقی است: «و بعد؟» تنها پاسخی که معشوق آیدا می‌تواند به این پرسش بدهد، این است که «یک زندگی معمولی».\n آیدا راهبه‌ای تازه‌کار است. پیش از سوگند رهبانیت، او را می‌فرستند برای دیدن خاله‌اش که تنها بازماندۀ خانواده است. در طول فیلم، او درمی‌یابد که یهودی است و می‌فهمد که پدر و مادرش چگونه در جنگ کشته شده‌اند. خالۀ آیدا هوادار زندگی دنیوی است و از او می‌خواهد که صومعه را ترک گفته و زندگی را به‌طور کامل تجربه کند؛ اما همین خاله نیز بارِ گذشته‌اش را بر دوش دارد. آیدا زمانی که خاله‌اش دست به خودکشی می‌زند، سراغ سیگار، ودکا، کفش‌های پاشنه بلند و موسیقی جاز می‌رود و درنهایت رابطۀ جنسی با یکی از نوازندگان جوان ساکسیفون‌ را تجربه می‌کند. اما در پایان فیلم، بازگشت او به صومعه و ازسرگرفتن عادات رهبانی را می‌بینیم.\n نوازندۀ ساکسیفون عشق، خانه‌داری و قناعت را به آیدا پیشنهاد می‌کند. اما پرسش «و بعد؟» همچنان پابرجاست و آیدا محدودیت‌ها را با این پرسش مطرح می‌کند که «چه چیزی زندگی را برای زیستن ارزشمند می‌سازد؟»\n عاشق ساکسیفون‌نواز با مانعی جدی روبه‌روست. و به‌راستی هم آشکار نیست که وقتی تقاضا برای ارائۀ دلیل تا اینجا پیش می‌رود، چه پاسخی می‌توان مطرح کرد. می‌بینیم که آیدا زندگی درگیر با تعهدات دنیوی را طرد می‌کند و به‌جای آن گونۀ دیگری از تعهدات را می‌پذیرد. او انتخابش را توضیح نمی‌دهد. پاسخ عاشق او یعنی «زندگی» آخرین جملۀ فیلم است که با موسیقی باخ همراه می‌شود؛ درحالی‌که آیدا با خستگی از میان ترافیک در حال بازگشت به صومعه است. اما در پایان فیلم همچنان با این پرسش رویاروییم که آیا انتخاب این گونه از زندگی به‌طور کامل قابل‌تبیین و توجیه‌پذیر است. آیا پاسخی نهایی برای پرسش «و بعد؟» وجود دارد؟ و اگر آری، این پاسخ چه می‌تواند باشد؟\n \n  • آیا چیزی بیش از زیست‌شناسی در کار است؟ بررسی فیلم «گاتاکا» نوشتۀ پیتر سینگر۴ زمانی که «گاتاکا» در سال ۱۹۹۷ روی پرده آمد، دالی، مشهورترین گوسفند تاریخ و نخستین پستاندار شبیه‌سازی‌شده از سلولی بالغ، تنها یک سال داشت. پروژۀ ژنوم انسانی که همچون معادلی زیست‌شناسانه برای فرود فضانوردان بر ماه ستایش می‌شد، با سرعتی فزاینده به‌سوی هدف خود، یعنی تهیۀ نقشۀ جامع ژنتیکیِ انسان در حرکت بود. البته به‌موازات این پیشرفت‌ها مباحث گسترده‌ای دربارۀ وجوه اخلاقی جبرگرایی ژنتیکی نیز درگرفت.\n آیا نمونۀ شبیه‌سازی‌شدۀ دانشمندی مشهور یا ورزشکاری موفق قادر است انتظارات مرتبط با نمونۀ اصلی را برآورده سازد. آیا این انتظارات نوعی بار روانی سنگین بر دوش این نمونه‌ها نیست؟ آیا کشف ژنوم انسانیْ ما را قادر می‌سازد که ژن‌های مرتبط با هوش بالا و دیگر صفات مطلوب را شناسایی کنیم و این کشف، نوعی تبعیض علیه کسانی نخواهد بود که از چنین ژن‌هایی برخوردار نیستند؟\n فیلم بحثی را دربارۀ این منازعه معاصر مطرح می‌کند و حتی نام خود را نیز از چهار حرف ابتدایی اجزای سازندۀ دی‌.ان.‌ای می‌گیرد. گاتاکا آینده‌ای را تصویر می‌کند که در آن، والدین می‌توانند از ژن‌های خود برای ساختن فرزندی استفاده کنند که بهترین ترکیب ژنتیکی ممکن را داشته باشد. این فرزندان که با نام «معتبرها» شناخته می‌شوند، بهترین موقعیت‌های اجتماعی را از آن خود می‌کنند. طرح داستانی فیلم تلاش فردی «نامعتبر» به‌نام وینسنت را روایت می‌کند که در تلاش است بر تقدیر ژنتیکی خود غلبه کرده و به‌جای نظافتچی، فضانورد شود.\n وینسنت از طریق قدرت اراده پیروز می‌شود. در یکی از صحنه‌ها، او برادرش آنتون را که به‌لحاظ ژنتیکی نیرومندتر است، به چالش می‌کشد تا نشان دهد چه کسی می‌تواند مسافت بیشتری در اقیانوس شنا کند. وینست مسابقه را می‌برد؛ زیرا تمام ذخیره‌ای که برای شناکردنِ مسیر بازگشت نیاز دارد را هم مصرف می‌کند. در پایان، اغلب مخاطبان احتمالاً در همراهی با شعار اصلی فیلم یعنی «روح بشری هیچ ژنی ندارد» تردید نخواهند کرد.\n بااین‌حال، این شعار نیاز به بررسی نقادانه دارد. اگر «روح انسانی» به شجاعت و عزم قهرمانان اشاره دارد، آنگاه احتمالاً ژن‌هایی برای این ویژگی‌ها در کار خواهد بود و اگر به‌قدر کافی دربارۀ ژن‌هایمان بدانیم، این خصوصیات نیز بخشی از مشخصات ژنتیکی خواهند بود. اما اگر معنای «روح بشری» با چنین تعریفی مطابق نیست، آنگاه باید پرسید که این روح چیست و چگونه می‌توان ویژگی‌هایی را بدون بنیاد ژنتیکی به افرادْ منتسب ساخت؟\n \n  • آیا آنچه تخیل می‌کنیم، واقعی است؟ بررسی فیلم «ماجراجویی کهکشانی» نوشتۀ سوزان هاک۵ پس از کلاسی دربارۀ فلسفه و ادبیات که در آن به رمان دوستان خیالی نوشتۀ الیسن لوری نگاهی انداختیم، کتابی که میان امر واقعی و خیالی نوعی رابطۀ متقابل برقرار کرده است، یکی از دانشجویان نسخه‌ای از فیلم «ماجراجویی کهکشانی» را به من داد. این فیلمْ کمدیِ تاحدودی سبک و کم‌مایه‌ای است؛ اما به‌مانند کتاب لوری، پر است از پیچ‌وتاب‌های هستی‌شناسانه و البته جذابیت‌های کمیک.\n در نخستین دقایق فیلم، بخش ضعیفی از یک نمایشِ تلویزیونی در ژانر فضانوردی را مشاهده می‌کنیم: سفینۀ فضایی صفیرکشان گرداگرد کهکشانی می‌چرخد. فضای داخلی سفینه گویی با تخته و فویل آلومینیومی ساخته شده است. بازی‌ها وحشتناک است و دیالوگ‌ها افتضاح؛ اما در ادامه متوجه می‌شویم که این فیلم بخشی از سریالی است که نمایش آن به‌مدت طولانی لغو شده و حال در همایشی برای دوست‌داران فیلم‌های علمی‌تخیلی نمایش داده می‌شود. گروهی از آن بینندگان و دوست‌داران فیلم‌های تخیلی به‌مانند بیگانگانِ فضایی لباس پوشیده‌اند؛ اما در میان آن‌ها تعدادی بیگانۀ واقعی نیز حضور دارند که لباس انسانی پوشیده و خود را شبیه مسافران فضایی کرده‌اند. این بیگانگانِ «واقعیْ» این سریال تلویزیونی را به‌اشتباه نوعی «مستند تاریخی» تلقی کرده‌اند و به همین دلیل به زمین آمده‌اند تا تعدادی از افراد شجاع را به سفینۀ خود برده و در نبرد با ساریس شرور از آن‌ها یاری بگیرند.\n به‌این‌ترتیب گروهی از بازیگران که دوره‌شان به‌سر آمده بود، به‌ناگاه خود را در فضا می‌یابند درحالی‌که مشغول نبردی واقعی با بیگانگان هستند؛ درست همانطور که روی جلد این ویدئو گفته شده: «بدون فیلم‌نامه، بدون کارگردان و بدون هیچ راهنمایی». در لحظه‌ای شگفت‌آور و افلاطونی، کاپیتان تاگارت سعی می‌کند به فرمانده ترمیان‌ها [بیگانگان] توضیح دهد که آن مجموعۀ تلویزیونی نه مستندی تاریخی، بلکه فیلمی داستانی بوده است. اعضای فیلم نیز نه فضانوردان، بلکه بازیگر بوده‌اند که تظاهر می‌کرده‌اند مسافر فضایی‌اند. ترمیان‌ها شگفت‌زده شدند: آن‌ها فریب خورده بودند؛ آیا کاپیتان می‌گوید، سریال دروغین بوده است؟ اما قهرمانان فیلمِ خیالی اینک در کنار دوستان خود ایستاده و از آن‌ها در برابر فاجعه دفاع کرده‌اند. آن‌ها به قهرمانان واقعی تبدیل شده‌اند.\n حال می‌توان پرسید که تفاوت میان واقعی و خیالی در چیست؟ آیا می‌توان گفت آن سفینۀ تلویزیونی درنهایت واقعی پنداشته شد، ولواینکه واقعیت نداشت؟ آیا داستان کاملاً دروغین است یا علی‌رغم فریب ظاهری، چیزی واقعی در آن وجود دارد؟ از زمان دیدن این فیلم، گاهی اوقات از آن به‌عنوان ابزاری برای برانگیختن دانشجویان برای تأمل دربارۀ چنین پرسش‌های فلسفی‌ای استفاده کرده‌ام.\n \n • خویشتنِ پایدار چیست؟ بررسی فیلم «خاطره» نوشتۀ کِنِت تیلور۶ «خاطره» پژوهشی فلسفی در ماهیت نفس و نقشی است که حافظه در ساخت و نابودی هویت فردی دارد. شخصیت اصلی فیلم، لنی شلبی، لحظه لحظۀ بیداری خود را صرف جست‌وجویی وسواس‌گونه برای پیداکردن و کشتنِ مردی می‌کند که همسر لنی را به قتل رسانده است. شلبی در ناحیۀ سر دچار جراحت شدیدی شده و به همین علت قادر نیست جریان تجارب کوتاه‌مدت خود را به حافظۀ بلندمدت انتقال دهد. او نمی‌تواند وقایعِ پس از زمان قتل همسرش را به یاد آورد و در هر لحظه، با پرسش‌های تازه مواجه می‌شود: چگونه به اینجا آمدم؟ اینجا چه می‌کنم؟ به‌دنبال چه هستم؟\n درخشان‌بودن این فیلم به‌خاطر پرسیدن از اموری چون حافظه یا «خود» نیست، بلکه به فراخواندن بیننده به هم‌ذات‌پنداری با لنی و درک تجربۀ او در طول مدت فیلم مرتبط است. فیلم دو داستانِ به‌ظاهر جداگانه اما درنهایت پیوسته را توأمان روایت می‌کند. یکی از این دو داستان در زمان به پیش می‌رود و دیگری به‌سوی گذشته حرکت می‌کند. به همین دلیل است که ما نیز همچون شخصیت اول فیلم نمی‌توانیم بدون یاری از حافظه به‌درستی دریابیم که معمای فیلم چگونه به اینجا رسید، اینجا چه می‌کنیم و چرا مسئله تا به این حد اهمیت دارد.\n تنها زمانی که هر دو روایت درنهایت با هم ادغام می‌شوند، حقیقت دربارۀ لنی به طور کامل هویدا می‌گردد. بیننده در پایان در می‌یابد که لنی درواقع زمانی پیش‌تر قاتل همسرش را یافته و انتقام خود را از او گرفته است؛ هرچند آن را بلافاصله فراموش کرده است. فیلم نشان می‌دهد که درواقع این لنی است که به خودش کمک می‌کند که بدون آگاهی کامل مرد دیگری را به دام اندازد و بُکشد. خودکنترلیِ لنی نمایشگر درجه‌ای از استقلال است که بر شکنندگی او خط بطلان می‌کشد. او به‌صورتی آشکار آن موجود یکپارچه، مختار و خودآگاهی نیست که به‌سادگی «خود» می‌نامیم؛ بااین‌حال فراتر از مخلوقی ویران‌شده می‌نماید. اجزای شکستۀ هویت او پیوسته در جست‌وجوی مرمّت خویش‌اند. شاید باید بگوییم که خودِ پایدار درنهایت چیز ثابت و معینی نیست که یک بار برای همیشه به دست می‌آید. شاید «خود» همواره در فرایند ساخته‌شدن، نابودی و بازسازی باشد. بدین قرار، شاید تفاوت لنی در فیلم «خاطره» با هر یک از ما نه تمایزی ماهوی، بلکه تنها در شدت و ضعف باشد.\n \n  • آیا جست‌وجوی نیکی راهی است به‌سوی شر؟ بررسی فیلم «بهار، تابستان، پاییز، زمستان … و بهار» نوشتۀ اسلاوی ژیژک۷ «بهار، تابستان، پاییز، زمستان … و بهار» اثر کیم کی دوک با حضور راهبی خردمند و شاگرد او که پسر بچه‌ای است معصوم، آغاز می‌شود. پس از چند سال، زن جوانی برای شفا به معبد می‌آید و با ورود او هرج‌ومرج آغاز می‌شود. زن و پسر که اینک نوجوان شده است، با هم رابطۀ جنسی برقرار می‌کنند. پسر نوجوان فیلم به‌دنبال زن به شهر می‌رود و راهب را در معبد شناور بر آب در دریاچه‌ای کوهستانی تنها می‌گذارد. چند سال بعدتر، پسر که مردی سی ساله است به معبد بازمی‌گردد؛ درحالی‌که دو کارآگاه او را به‌خاطر جرمی که مرتکب شده، تعقیب می‌کنند. ظاهراً او زن را از روی حسادت به قتل رسانده و پیشگویی راهب را محقق ساخته است که پیش‌تر به او هشدار داده بود: عشق به یک زن موجب دل‌بستگی خواهد شد و درنهایت به قتل عاملِ دل‌بستگی خواهد انجامید. نخستین گام برای فهم این اثر آن است که چرخۀ رویدادهای آن را بیش از آنچه در فیلم، مدنظر است، جدی بگیریم. چرا مرد جوان معشوقش را که به‌خاطر مردی دیگر او را ترک کرده بود، به قتل رساند؟ چرا عشق پسر تااین‌اندازه مالکانه است؟ این در حالی است که مردی عادی در زندگی سکولار، این مسئله را به‌سادگی می‌پذیرد؛ هرچند برایش دردناک بوده باشد.\n پس چه می‌شود اگر [دریابیم] که همین تربیت بوداییِ راهب است که او را به چنین جنایتی واداشته است؟ چه می‌شود اگر [دریابیم] که ظهور زن به‌عنوان ابژۀ شهوت و مالکیت است که درنهایت مرد را به کشتن او وامی‌دارد؛ حال‌آنکه همین رویکرد در دیدگاه بودایی است که کناره‌گیری از زنان را توصیه می‌کند؟ پس آیا می‌توان گفت که همین چرخۀ طبیعی که در فیلم به کار گرفته شده و قتل را نیز شامل می‌شود، امری است متعلق به جهان بودایی؟\n هگل در «پدیدارشناسی روح» نوشته است که: شر در نگاهِ ثابتی خانه دارد که شرارت را در تمام دور و اطراف خودش می‌بیند. آیا فیلم کیم کی دوک نمونه‌ای کامل از این بینش هگلی نیست؟ شر در اینجا تنها عشق شهوانی و مالکانۀ مرد جوان نیست؛ بلکه شر نگاه ثابت و کاملاً بی‌طرفانۀ این راهب است، نگاهی که عشقِ شهوانی و مالکانه را شر می‌شناسد. این همان است که در فلسفه «بازتابندگی۸» می‌نامیم؛ مطابق این نظرگاه، محکوم‌کردنِ وضعیتی خاص می‌تواند خود بخشی از همان وضعیت باشد.\n \n • فایل صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جولی‌ین باگینی، کریستین کُرسگارد، اورسلا کوپر، پیتر سینگر، سوزان هاک، کنث تیلور و  اسلاوی ژیژک نوشته‌اند و در تاریخ ۱۴ آوریل ۲۰۱۵ با عنوان  «I watch therefore I am: seven movies that teach us key philosophy lessons»  در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۷ مرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «هفت فیلسوف از فیلم‌های محبوبشان می‌نویسند» و با ترجمۀ علی حاتمیان منتشر کرده است.. [۱]  آزادی ِبازیافته، نوشتۀ جولی‌ین باگینی را انتشارات گرانتا منتشر کرده است. [۲]  کریستین کُرسگارد استاد پروژۀ «آرتور کینگزلی پورتر» در دانشگاه هاروارد است. [۳] اورسلا کوپر استاد فلسفۀ دوران باستان در دانشگاه آکسفورد است. [۴]  پیتر سینگر استاد اخلاق زیستی در دانشگاه پرینستون و استاد بازنشسته در دانشگاه ملبورن است. کتاب اخیر او بهترین کاری که می‌توانید بکنید را انتشارات دانشگاه ییل منتشر کرده است. [۵]  سوزان هاک استاد فلسفه و حقوق در دانشگاه میامی است. [۶]  کنث تیلور استاد کرسی «هنری والگریو استوارت» در دانشگاه استنفورد است. [۷]  اسلاوی ژیژک مدیر بین‌المللی مؤسسۀ تحقیقات علوم‌انسانی بِربک است. [۸] reflexiveness\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157748.json b/train/528157748.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0d5260a2388e8ee34fb3b256efea2dbe30881242
--- /dev/null
+++ b/train/528157748.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دنیای دیوانۀ صنعتِ آب‌",
+  "subtitle": "چگونه مایعی که از هوا می‌بارد، از زمین می‌جوشد و از شیر بیرون می‌ریزد به صنعتی چند میلیارد دلاری تبدیل شد؟",
+  "introduction": "تا چند سال پیش، کسی راضی نمی‌شد که آب بخرد. در واقع خریدنِ آبْ منحصر می‌شد به مواقعی که از تشنگی جان‌به‌لب شده باشیم و هیچ شیر آبی هم پیدا نشود. اما امروزه آب معدنی دارد به یکی از خریدهای معمول تبدیل می‌شود. البته این ماجرا در جهان به مرزهای جنون‌باری رسیده است: منوی آب در رستوران‌ها، آب‌های باستانی، آب سیاه، آب مخصوص کودکان و البته آب‌هایی که هنوز اختراع نشده است.",
+  "content": "سوفی الم‌هرست، گاردین — مشتریانِ همیشگیِ سوپرمارکت «سیارۀ اُرگانیک» در خیابان ناتینگ‌هیل، معمولاً لباس‌های ورزشی به تن دارند. در روزی گرم در اواسط ماه آگوست، مردان شلوارک و زیرپوش‌های چسبان و کفش‌های نئونِ نایک پوشیده بودند، زنان هم ساپورت‌های سیاه و انواع مختلفی از تاپ‌های ورزشی به تن داشتند. همه‌شان یا تازه ورزش کرده‌بودند یا می‌خواستند ورزش کنند یا دوست داشتند ظاهرشان طوری القا کند که همواره احتمال ورزش‌کردن وجود دارد.\n آن‌ها قفسه‌ها را واکاوی می‌کردند. علاوه‌بر بیسکویت‌های کلم و پروتئین بوسترهای تخم‌مرغِ مدل‌قدیمی، نوید جادوگری نیز وجود داشت، مثلاً پاکت «اکسیر انرژی‌بخش سوپرترکیبیِ ارگانیکِ کیمیایی» (هر سیصد گرم، ۴۰ پوند). اما غذا مهم نیست. زندگی در سال ۲۰۱۶ مایع است. روبه‌روی قفسه‌ای از کیک‌های دست‌نخورده و انواع طبقه‌بندی‌شدۀ محصولات نان (چه کسی در سیارۀ ارگانیکِ خیابانِ ناتینگ‌هیل هنوز نان می‌خورد؟)، آب‌ها چیده شده بودند.\n آب‌های مختلفی مانند لایف، وُلویک، آگلی، سیبری (از درخت غوشه یا افرا)، پلنیش، آب هندوانۀ «واتِ ملون»، ویتا کوکو، کوکو پرو، کوکو زومی، آب‌نارگیل صددرصد خالصِ چی، آب نارگیل ربل کیچن و آب‌نارگیلی که مستقیم از داخل میوه می‌آید (یکی از متصدیان فروش به من گفت: «خودت باید سوراخش کنی»). همچنین، آب غنی از الکترولیت که وعده می‌دهد، با چهل‌درصد حجم آبِ کمتر نسبت‌به آب عادی، شما را سیراب کند (برند «اُورلی فیتنس»)؛ آب غوشه که نوید «منبع طبیعی منگنز آنتی‌اکسیدانی» می‌دهد (برند «تپد») و نوعی دیگر از آب غوشه که نوید «دفع چربی» را می‌دهد (برند «بودا»). یک «آبِ لوله» هم بود، یعنی شیرِ آبی در گوشۀ فروشگاه که مطابق با تابلوی آویزان از سقف، «تمیزترین آب شرب این سیاره» را به‌طور رایگان در اختیار قرار می‌دهد. این تمیزی نتیجۀ فرایندی چهارمرحله‌ای است که با «اسمز معکوس و فیلتر یون‌زدای آب» صورت می‌گیرد.\n نمایش سیارۀ ارگانیک بسیار جذاب بود، اما فقط اشاره به طیف کامل آب‌هایی داشت که در دسترس مصرف‌کنندۀ «آب‌آگاه» است. درحال‌حاضر، صنعت جهانی آب‌معدنیْ در یکی از آن مراحل انفجاریِ عجیب و مهیب است، صنعتی که ظاهراً هر هفته محصولی جدید به قفسه‌های آن راه می‌یابد: نه‌فقط نوعی آب گازدار یا بدون‌گازِ جدید، بلکه تعریفی کاملاً جدید از این ماده. این فعال‌ترین، جسورانه‌ترین و خلاقانه‌ترینِ وضعیت کاپیتالیسم است: ماده‌ای وسیعاً دسترسی‌پذیر را می‌گیرند، بی‌شمار رنگِ مختلف بر آن می‌زنند و سپس آن را به‌عنوان چیزی جدید می‌فروشند که می‌تواند جسم، ذهن و روح را متحول کند. آبْ دیگر فقط آب نیست: یک لوح سفیدِ تجاری است، واژه‌ای که می‌توان هر ترکیبِ ممکن یا  فوق‌العاده را به آن چسباند و هر نوع وعدۀ متحول‌کنندۀ زندگی را به آن نسبت داد.\n و البته این روش جواب می‌دهد. در دو دهۀ گذشته، آب‌معدنی پررشدترین بازار نوشیدنی در دنیا بوده است. بازار جهانیِ آن در سال ۲۰۱۳ ارزشی برابر با ۱۵۷میلیارد دلار داشت و انتظار می‌رود که تا سال ۲۰۲۰ به ۲۸۰میلیارد دلار برسد. سال گذشته، فقط در بریتانیا مصرف «نوشیدنی‌های آبی» ۸.۲درصد افزایش یافت که ارزش خرده‌فروشی آن بیش از ۲.۵میلیارد پوند بود. فروش آب بیش از صد برابر بیشتر از سال ۱۹۸۰ است، آن هم آب: ماده‌ای که در کشورهای توسعه‌یافته می‌توان به‌رایگان از شیر آب نوشید، بدون اینکه ترسی از بیماری وبا وجود داشته باشد. دنیا دارد کجا می‌رود؟\n  شایعاتی وجود داشت که مدونا با آب‌معدنی استحمام می‌کند و جک نیکلسون در عکسی در مراسم اسکار، یک بطری آب اویان را چنان تکان می‌دهد که گویی که شامپاین کریستال است. عکس: لری واشبرن / گتی ایمیجز / اف استاپ\n به‌عنوان ماده‌ای که خودش از آسمان می‌بارد و از زمین می‌جوشد، آب همیشه جذابیت تجاری فوق‌العاده‌ای داشته است. به‌گفتۀ جیمز سالزمن، نویسندۀ کتاب تاریخ آب شرب، راهبان در چاه‌های مقدسْ مَشک‌های آب خاصی برای زائران درست می‌کردند تا به‌عنوان سند زیارتشان با خود ببرند؛ این امر نمونه‌ای قرون‌وسطایی از قدرت برندسازی است. طی قرن‌ها، اروپایی‌های ثروتمند به شهرهای دارای چشمه‌های معدنی سفر کرده‌اند تا، به‌امید درمان بیماری‌های خاص، آن آب‌ها را امتحان کنند. دیدار از این چشمه‌ها، نشانۀ سلامت و البته جایگاه اجتماعی بود: جایی برای دیده‌شدن بود، پیوند مایع و فرد که نشان‌دهندۀ شأن اجتماعی بود. می‌توان به‌نوعی گفت که این امرْ پیش‌درآمدِ بسیار قدیمیِ کیم‌کارداشیان است که بطری آب‌معدنی فیجی را توی دستش می‌گیرد. در سال ۱۷۴۰، اولین آب‌معدنی تجاریِ بریتانیا در هاروگیت شروع به کار کرد. تا سال ۱۹۱۴، چشمۀ هاروگیت به‌گفتۀ وب‌سایتش، بزرگ‌ترین صادرکنندۀ آب‌معدنی در کشور بود که «با افتخار، تمام نیروها را، از انگلیس گرفته تا بمبئی، سیراب نگه می‌دارد».\n منتها، در اوایل قرن بیستم، انقلابِ آبْ این کسب‌وکار نوپا را تا ورطۀ نابودی کشاند. پس از تلاش‌های اولیه در آلمان و بلژیک برای کلرزدن به آب شرب شهری، شیوع حصبه در لینکلن در سال ۱۹۰۵ باعث شد تا الکساندر کرویکشانک هیوستن، فعالِ سلامت همگانی به صرافت بیفتد که برای اولین بار یکی از منابع آب همگانی را به‌طور گسترده کلر بزند. آزمایش او جواب داد و، خیلی زود، کلرزدن به آب شهری به سرتاسر جهان گسترش یافت. در سال ۱۹۰۸ جرسی ‌سیتی به اولین شهر آمریکایی تبدیل شد که، به‌طور کامل، آب شهری را کلر زد و این عمل فوراً در سرتاسر این کشور رواج یافت.\n درنتیجۀ این کار، صنعت آب‌معدنی تقریباً نابود شد. در گذشته، خرید آب پاک برای ثروتمندان ضرورت بود (فقرا در طول قرن‌ها، مجبور به تحمل آب شرب کثیف بودند و خیلی‌ها هم درنتیجۀ این کار مرده بودند). اما آب پاک حالا در دسترس همه بود. چه لزومی داشت کسی پول خرج چیزی کند که حالا به‌طرز معجزه‌آسایی از شیر آشپزخانه بیرون می‌آمد؟\n پاسخ این سؤال در سال ۱۹۷۷ در آگهی تلویزیونی‌ای داده شد که شاید یکی از عالی‌ترین روایات تبلیغ تلویزیونی در تاریخ باشد. راوی، اورسون ولز، با صدایی که گویی از ته غاری دست‌نیافتنی در زیرِ زمین بالا می‌آید می‌گفت: «در عمق دشت‌های جنوب فرانسه، در فرایندی مرموز که میلیون‌ها سال پیش آغاز شد، خودِ طبیعت به آب‌های یخ‌بستۀ یک و فقط یک چشمه، حیات بخشید: چشمۀ پریر». بینندگان می‌دیدند که آب به‌درون شیشه‌ای ریخته می‌شود و این بطریِ سبز و درخشان را تحسین می‌کردند. این‌گونه بود که فصلی از تاریخِ بازاریابی رقم زده شد. این تبلیغ بخشی از کمپینی پنج‌میلیون‌دلاری در سرتاسر آمریکا بود، بزرگ‌ترین کمپینی که تاکنون برای آب‌معدنی صورت گرفته است، و توانست به موفقیتی عظیم دست یابد. از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۸، فروش پریر در آمریکا از ۲.۵میلیون به ۷۵میلیون بطری رسید.\n به‌گفتۀ سالزمن، پیروزی پریر بخشی از نوعی «تلاقی بی‌نقص» بود: جنون ناگهانی برای ایروبیک در آمریکا که عامل آن، تاحدی، انتشار اولین ویدئوی ورزش جین فوندا به‌نام «تمرین جین فوندا» بود که در سال ۱۹۸۲ پرفروش‌ترین ویدئوی تاریخ شد. تمایلی جدید وجود داشت، نه‌فقط برای سالم‌بودن بلکه همچنین برای سالم دیده‌شدن. در سال ۱۹۸۵، مجلۀ تایم نوشت: «افاده‌فروشیِ آب جایگزین افاده‌فروشی شراب به‌عنوان تفریح عصرگاهی شده است. مردم آب خود را با برند سفارش می‌دهند، همان‌طوری‌که زمانی ویسکی اسکاچ را این‌گونه سفارش می‌دادند.»\n خیلی زود شایعاتی پخش شد که مدونا با آب‌معدنی استحمام می‌کند و جک نیکلسون در عکسی در مراسم اسکار، یک بطری آب اویان را چنان تکان می‌دهد که گویی شامپاین کریستال است. نوآوری عملیِ مهمی نیز به وجود آمد: در سال ۱۹۷۷، بطری‌های پلاستیکی یا پت (پلی‌اتیلن ترف‌تالات) وارد بازار نوشیدنی‌های غیرالکلی شدند. به سال ۱۹۹۰ که رسید، آن‌ها را برای آب‌معدنی نیز مورد استفاده قرار می‌دادند تا آب‌معدنی نیز مانند نوشابه راحت و قابل‌حمل باشد. برندهای بزرگ نوشابه با شناسایی این فرصت تجاری آشکار، شروع به تولید آب‌های خود کردند: آکوافینای شرکت پپسی در سال ۱۹۹۴، داسانیِ شرکت کوکاکولا در ۱۹۹۹ و پیور لایفِ شرکت نستله در ۲۰۰۲. آب دوباره وارد صحنه شده بود.\n نوزاییِ باشکوهِ آب فقط به‌خاطر مد یا راحتی نبود. آب‌معدنی بیش از هر مادۀ دیگری سودآور است. یک پوند پولی که معمولاً بابت یک بطری آب‌معدنی می‌دهید، می‌تواند پول هزار گالن آب شیر باشد. برخی آب‌ها، مثل اویان، پریر، هایلند اسپرینگ و هاروگیت اسپرینگ، از منابع طبیعی به دست می‌آیند، پس حداقل احساس می‌کنید که دارید پول منطقۀ جغرافیایی را می‌دهید تا با خیالِ چوپانی که روی تخته‌سنگی نشسته و آبِ شدیداً سرد چشمه را در ظرفی شیشه‌ای می‌ریزد، برای خودتان لذت ببرید. اما اکثر آب‌های معدنی صرفاً آب شیر هستند، در ظاهری متفاوت.\n در ماه فوریۀ سال ۲۰۰۴، کوکاکولا سعی کرد تا داسانی را در بریتانیا راه‌اندازی کند (درضمن، لغت «داسانی» هیچ معنایی ندارد). پنج هفته بعد، این شرکت مجبور شد به دنبالِ تیترهایی نظیر «فکر می‌کنند ما خریم؟» در روزنامۀ دیلی استار، تمام پانصدهزار بطری را از قفسه‌ها جمع‌آوری کند. کوکاکولا آنجا هم راهبرد موفق خود در آمریکا را دنبال کرده بود: آب شیر را تصفیه کرد، املاح معدنی به آن افزود و آن را به‌قیمت هر بطری ۹۵ پنی فروخت. البته این شرکت، حساب حافظۀ بلندمدت بریتانیایی‌ها برای داستان‌های سریال‌های کمدی را نکرده بود: قسمتی از «فقط ابلهان و اسب‌ها» که، در آن، دل بوی و رادنیْ آب شیر را در بطری می‌کنند و به‌عنوان پکهام اسپرینگ می‌فروشند. همچنین، مسئلهْ تعدادی مواد معدنی بود که داسانی به آن‌ها آلوده بود که در این میان می‌توان به اسید برومیکِ احتمالاً سرطان‌زا اشاره نمود. ظرف یک ماه، طومار داسانی پیچیده شد.\n ده‌سال بعد، کوکاکولا آب‌معدنی جدیدی را در بریتانیا راه‌اندازی کرد. در این دهۀ میانی، این صنعت، پس از افتی کوتاه در پی بحران اقتصادی ۲۰۰۸، مجدداً وارد مرحلۀ جدید و فعالی شد. ویتا کوکو، یکی از اولین آب‌های «جدید»، در سال ۲۰۰۹ در بریتانیا عرضه شد و پس‌ازآن نیز بسیاری انواع دیگر از آب‌های نارگیل پدیدار شد (بازار آب‌نارگیل امروزه در بریتانیا ارزشی برابر با صدمیلیون پوند دارد).\n جرج آزبرن، رئیس سابق خزانه‌داری نیز امسال کمکی دیگر به این صنعت نمود و در بودجۀ آخر خود، برای نوشابه‌ها، مالیات قند اعلام کرد. با ادامۀ گسترش بازار آب‌معدنیِ «ساده»، اختراعات جدیدی نیز پدیدار شد. «رشد قوی و اصولیْ موجب به‌وجودآمدن شاخه‌های فرعی می‌شود.» این را ریچارد هال، رئیس شرکت زنیت اینترنشنال می‌گوید. زنیت اینترنشنال یک شرکت بازارپژوهی است که هر ساله همایشی با نام جالب «کنگرۀ جهانی آب‌معدنی» برگزار می‌کند. آبْ اختراع مجددش را آغاز کرده بود: افرا، غوشه، انرژی و حتی اقیانوس دوباره وارد صحنه می‌شوند.\n آب جدید کوکاکولا، «آب هوشمند گلاسئو» نام دارد. این آب، که از چشمۀ مورپِث در نورث‌آمبرلند به دست می‌آید، دچار «تقطیر بخاری» شده، سپس الکترولیت‌ها به درون آن تزریق می‌شوند. به‌بیان‌دیگر، آب تبخیر می‌شود و سپس دوباره میعان صورت می‌گیرد. کوکاکولا توضیح می‌دهد که این فرایند «با الهام از ابرها» انجام می‌شود.\n بی‌شک ده سال پیش رسانه‌ها با چنین چیزی نیز برخوردی مانند پکهام اسپرینگ می‌کردند، اما حالا در روزگار جدیدی زندگی می‌کنیم. آب هوشمند گلاسئو حالا ارزشی برابر با ۲۱.۹میلیون پوند دارد و، همین چند ماه پیش، کوکاکولا اعلام کرد که می‌خواهد با سرمایه‌گذاری‌ای برابر با ۱۵ میلیون پوند، کارخانۀ تولیدی آن را گسترش دهد. درحال‌حاضر، این نوع آب‌معدنی در هر ساعت ۵۶هزار بطری تولید دارد.\n  «دیگر کافی نیست آب فقط آب باشد؛ باید قدرت‌های خاص داشته باشد» تصویر: لری واشبرن / گتی ایمیجز / اف‌استاپ\n در دهۀ گذشته، شاهد رشد عظیم تجاری آب بوده‌ایم، اما شاید بتوان گفت که ۲۰۱۶ سالی بود که عقل از سر این بازار پرید. حالا دیگر در چیستی آب و آنچه مصرف‌کنندگان حاضرند بخرند، ظاهراً هیچ محدودیتی وجود ندارد. دیگر کافی نیست که آب فقط آب باشد؛ آب باید قدرت‌های خاص داشته باشد.\n فقط در همین تابستان شاهد راه‌اندازی آب فلو اسانس، آب سالم تقویت‌شده با امگا، آب بای‌پرو پروتئین و آب یخ‌های قطبی سوالبارد بودیم. دیگر مواردِ اخیراً اضافه‌شده عبارت‌اند از آب‌سیاه، آب چرب (آب دارای «چربی‌های باکیفیت») و آب عمق اقیانوس که از سواحل هاوایی برداشت شده (و ادعا می‌شود شما را دو برابر سریع‌تر از آب «عادی» سیراب می‌کند). در ماه جولای، ایونینگ استاندارد مقاله‌ای منتشر کرد که به‌طور نیمه‌طعنه‌آمیز، آب را نوعی «سوپر نوشیدنی» معرفی می‌کند.\n عامل تقویت این ازدیاد برندها، گونه‌ای جدید از برگزارکنندگانِ استارت‌آپ‌ها هستند:  کارآفرینان آب. در همان روز داغ ماه آگوست در سیارۀ ارگانیک با چنین فردی ملاقات کردم: مردی ۲۷ساله به‌نام رهی دانشمند که نمونه‌هایی از محصول جدیدش را به‌نام «آب انرژی‌زای ویرچو» تبلیغ می‌کرد. ویرچو در قوطی ۲۵۰میلی‌لیتری خود (با قیمت ۱.۳۵ پوند)، آب گازدار و بدون‌قندی دارد که حاوی «ماته»، جینسینگ، اسید سیتریک، گوارنا و اسانس‌های طبیعی میوه است. همچنین مقدار کافئین «طبیعی» موجود در آن، برابر با یک لیوان قهوه است. این آب در دو طعم عرضه می‌شود: تمشک و لیموشیرین و ترش. مشتریان واکنش‌های مختلفی داشتند: زنی که یک جرعه نوشید گفت: «جالب‌تر از آب طبیعیه»؛ دیگری گفت: «چندان شیرین نیست»؛ «من شیرینی نمی‌خورم». برخی هم کمی گیج شده بودند. مشتری جوانی پرسید «کافئین طبیعی؟ این دیگه چیه؟»؛ «واسه چُرت ساعت سۀ بعدازظهره؟ یا واسه شب‌گردی تو کافه؟ واسه چیه؟»\n ویرچو ایدۀ بزرگ دانشمند است. درواقع این دومین ایدۀ بزرگ اوست (او قبلاً هم چای سرد ویرچو را داشت که موفقیت خوبی هم به دست آورد. این محصول در اکادو استور به فروش می‌رسد). در ذهن او، چای سرد حالا میدان را به‌ محصول جدیدش داده است که امید فراوانی به آن بسته است و ادعا می‌کند اولین آب انرژی‌زای طبیعی و بدون‌قند در بریتانیاست. دانشمندْ بازاریابی متعهد و خوش‌مشرب است. او پس از گذران چند سال از کودکی‌اش در ایران، به‌همراه خانواده به انگلیس آمد، به دانشگاه نیوکاسل رفت و، دراین‌میان، ظاهر و لهجۀ راگبی‌بازی بسیار شادمان را به خود گرفت. او تی‌شرت یقه‌دار می‌پوشد، بر اساس تعدادی شعار زندگی می‌کند (مثل «هیچ‌چیز در زندگی ارزش استرس را ندارد») و فردی بسیار پرانگیزه است که آخرِ هر هفته دو کتاب درمورد کسب‌وکار می‌خواند. (کتاب‌هایی که در نیمۀ آگوست خوانده بود: رهبری قبیله‌ای؛ بهره‌گیری از گروه‌های طبیعی جهت ساخت سازمانی موفق و اِگو دشمن است).\n دانشمند می‌گوید که به این دلیل وارد عرصۀ آب شد که می‌خواست چیزی پاک بسازد. او می‌گوید: «آب چیزی است که همه نیاز دارند و همه می‌نوشند. لفظ آب را به این دلیل به کار می‌بریم که اصلاً قند ندارد.»\n این امر به‌گفتۀ او همیشه صدق نمی‌کند. بسیاری از مواد موسوم به «آب»، که در بازار فراوان‌اند، پر از قند هستند. آب ویتامینۀ گلاسئوی کوکاکولا («ویتامین. الکترولیت. توقف‌ناپذیری») حاوی ۲۳ گرم قند بود تا اینکه اعتراضات عمومی شرکت را مجبور کرد تا به‌جای قند از شکربرگ شیرین‌کننده استفاده کند. (بعد دوباره به‌خاطر مزۀ جدید اعتراض کردند و همه‌چیز به وضعیت سابقش بازگشت.)\n «مردم به هر چیزی گیرشان بیاید می‌گویند آب.» این را دانشمند در حالی می‌گوید که سرش را با تأسف تکان می‌دهد. آبی که او تولید می‌کند از منبع شهری می‌آید، در معرض «اولترافیلتراسیون و اسمز معکوس» قرار می‌گیرد تا مواد معدنیِ آن زدوده و «تمیز» گردد. مواد افزودنی آن کاملاً طبیعی هستند. در این مورد، دانشمند لحنی روحانی می‌گیرد: «آب همین است و باید همیشه همین باشد.»\n همین تابستان، یک روز بعدازظهر دانشمند را دیدم که آب ابداعیِ خودش را به راحیل وورا، مدیرعامل زنجیرۀ غذایی سالم ر‌ویتال تعارف کرد. همه‌‌چیز ظاهراً داشت خوب پیش می‌رفت. روزی شدیداً گرم بود و همین باعث می‌شد تا هر نوشیدنی خنکی جذاب به نظر برسد. این هم‌زمانیِ خوشایند هم به وجود آمده بود که هم ویرچو و هم ر‌ویتال در لوگوی خود یک برگ داشتند. به‌علاوه، وورا مشتری این مفهوم شده بود. او می‌گفت: «این را دوست دارم که ‘آبِ’ انرژی‌زاست، نه ‘نوشیدنیِ’ انرژی‌زا». او قوطی آن، که بیشتر از بطری‌های پلاستیکی با محیط‌زیست سازگار بود، و محتویات طبیعی آن به‌خصوص ماته را نیز دوست داشت.\n دانشمند با حالتی تقریباً دل‌سرد گفت: «چیزی راجع به آن می‌دانی؟ در آمریکای جنوبی آن را مناسک‌وار می‌نوشند؛ برایشان حکم چای را دارد.»\n اما وورا باتجربه‌تر از این حرف‌ها بود. او گفت: «به‌زودی مد می‌شود. یک سال که بگذرد، مثل خودِ چای سبز جا نمی‌افتد، اما… از آن ماده‌های آینده‌دار است.»\n دانشمند گفت: «بله، ما به این دلیل ماته را بصورت maté نوشتیم چون فکر می‌کنم مردم آن را mate (مِیت: رفیق) می‌خواندند.»\n نمونه‌های جدید آب هر هفته روی میز وورا عرضه می‌شد. او می‌گفت: «این هم چیزی است که مد شده است. آب در داخل قوطی مسخره‌ترین چیزی است که تا حالا دیده‌ام.» آب داخل قوطی؟ «به‌معنای دقیق کلمه: جعبه‌ای نمونه برایم فرستادند که فقط آب بود، داخل قوطی.»\n وورا سرش را به‌نشانۀ ناباوری تکان داد. نه ماته، نه آلوئه‌ورا، هیچ‌چیز. ۳۳۰ میلی‌لیتر با قیمت ۹۹ پنی. وورا مکثی کرد و گفت: «البته برای آب!»\n بعد معلوم شد که آبِ در قوطیْ همان آب کن‌او۱ست که سه کارآفرین جوان انگلیسی، ژانویۀ امسال آن را راه‌اندازی کردند. برای دیدن آن‌ها به دفترشان در استنمور در شمال لندن رفتم؛ یک اتاق، چند لپ‌تاپ و یک حلقۀ کوچک بسکتبال روی دیوار. آریل بوکر ۲۴ساله و پری فیلدینگ ۲۹ساله روبه‌روی یکدیگر نشسته بودند (سومین مبتکر، جاش وایت، در آن لحظه حاضر نبود). کسب‌وکارشان خوب پیش می‌رفت.\n قبل از اینکه آن‌ها رسماً کن‌او را راه‌اندازی کنند، این برند حق تأمین آّب برای «هفتۀ مد لندن» و سفارش خریدی از سلفریجز۲ (که به‌عنوان بخشی از برنامۀ زیست‌محیطی خود، تحت عنوان «پروژۀ اقیانوس»، تمام بطری‌های پلاستیکی را در فروشگاه‌هایش ممنوع کرده بود) به دست آورده بود. (کن‌او همچنین توانست تأییدۀ یکی از سلبریتی‌ها، دیوید گندیِ مدل، را در اینستاگرام بگیرد: «هیچ بهانه‌ای نیست که این تابستان سیراب نباشید»). در ماه مارس، کن‌او در فروشگاه‌های هول فودز عرضه شد.\n به تحیرِ وورا از این محصول اشاره کردم. بوکر، عضو زبان‌باز تیم، پیراهنی تک‌رنگ و دست‌بندی نقره‌ای داشت. او گفت: «این مشکل تلفنی پیش می‌آید. این محصول، اگر آن را نبینی، شاید حیرت‌آور باشد! چرا؟ چی؟ چطور؟ کِی؟»\n فیلدینگ، عضو خلاق تیم، که یک تتوی خورشید روی بازو و زنجیر نقره‌ای دور گردنش داشت، گفت: «مردم فکر می‌کنند که قوطیِ نوشابه‌ای است که آن را پر از آب کرده‌ایم. وقتی این‌طور به قضیه فکر کنید، بسیار ناجالب خواهد بود.»\n اما آن‌ها معتقدند که وقتی کن‌او را ببینید همه‌چیز تغییر می‌کند. این آب، که از دامنه کوه‌های آلپ در اتریش به دست می‌آید، در قوطی‌های سادۀ سیاه (گازدار) و سفید (بدون‌گاز) بسته‌بندی شده است. فیلدینگ می‌گفت: «وجه بصریْ گویای تمامِ چیزی است که انجام می‌دهیم. پس این فقط یک محصول، شرکت یا نوشیدنی نیست، بلکه درواقع برندی انگیزشی است که دوست دارید خریدار آن شوید.» در صفحۀ اینستاگرام این برند، قوطی‌ها در کنار مک‌بوک ایر، دوربین‌های قدیمی، استخرها و کیف‌دستی‌های وای.‌اس.ال، ژست‌های خوشگلی می‌گیرند و، ازقضا، داخل این قوطی‌ها آب است.\n فیلدینگ لحظۀ «یافتم! یافتم!» را پارسال زمانی تجربه کرده بود که مشغولِ نوشیدن نوشابۀ قوطی بود. «همان لحظه فکری به سرم زد: ‘عالی نمی‌شود اگر بتوان آب را از داخل یک قوطی نوشید؟’» قوطی آلومینیومی به‌راحتی قابل‌بازیافت است و روکشی دارد که مجدداً می‌شود آن را بست: نوعی طراحیِ آلمانی‌ که باعث می‌شود بتوانید قوطی را مجدداً درون کیفتان بگذارید، بدون اینکه نگران نشت آب از آن باشید.\n فیلدینگ می‌گفت: «به‌نظرم بعضی مردم که به این نگاه می‌کنند، فکر می‌کنند حقه است. اینکه آن را در بسته‌بندی قشنگی جای داده‌ایم به‌معنای این نیست که حقه است.»\n درعین‌حال، نام برند نیز انتخاب دوم آن‌ها بود. فیلدینگ ابتدا می‌خواست نام تجاری «آب» را ثبت کند، اما وکلا به او اطلاع دادند که نمی‌توان واژه‌ای را نام تجاری کرد که صرفاً محتوای قوطی را توصیف می‌کند.\n  «حتی برای کسانی که در صنعت آب‌معدنی‌ مشغول‌اند، بعضی از موارد جدید بهت‌آور است». عکس: لری واشبرن/گتی ایمیجز/اف‌استاپ\n ظهور آب ساده در یک قوطی زیبا، که محصول مهندسی آلمانی است، همچون نوعی نقطۀ اوج است، چراکه تقاضای بی‌امان بازار برای نوآوریْ ماده‌ای اولیه را تا فراتر از حدود خود به پیش رانده است. ما قطعاً فقط یک گام کوچک از خرید بی‌چون‌وچرای احساس یا هوا فاصله داریم. (این اتفاق به‌طور اجتناب‌ناپذیر در حال رخ‌دادن است: همان‌طور که آندرئا لیدسوم در سخنرانی اخیرش در کنفرانس حزب توری با شوروشوق اشاره کرد، لئو دو واتس، کارآفرین جوان بریتانیایی، شیشه‌های هوای دورسِت، ویلتشایر، سامرست، ولش یا یورک‌شایر را هر یک با قیمت هشتاد پوند و معمولاً به چینی‌ها می‌فروشد.)\n حتی، برای کسانی که در صنعت آب‌معدنی‌ مشغول‌اند، بعضی از مواردِ جدیدْ بهت‌آور است. هرکس بالاخره چیزی را لودگی می‌داند. برای آریل بوکر از کن‌او، این موردْ آب سیاه بود. او می‌گفت: «چه نیازی هست آبی داشته باشیم که سیاه باشد؟ هیچ نیازی نیست.» برای دانشمند، این مورد راک‌استار یعنی یک برند «آب انرژی‌زای» آمریکایی بود که حجم قندش برابر با رد بول (۹ گرم در هر ۱۰۰ میلی‌لیتر) بود. «این‌یکی مطلقاً دیوانه‌وار بود.»\n مارتین ریسه، که وب‌سایتش او را «برجسته‌ترین کارشناس آب» معرفی می‌کند، آب ‌هوشمند گلاسئو را تحقیر و تمسخر می‌کند. او با لهجۀ غلیظ آلمانیِ خود به من گفت: «متأسفم آب‌ هوشمند، اما تو محصول برتری نیستی. تو محصولی کاملاً فراوری‌شده‌ای و جایت سطل آشغال است، نه جای دیگر!» از نظر ریسه، که یک اصالت‌باور است، «آب‌معدنی باید از طبیعت به دست آید». او معتقد است که هر نوع فراوری‌ای «بزرگ‌ترین فریب در کرۀ زمین است!»\n ریسه واقعاً عاشق آب است. به من می‌گفت: «از کودکی واقعاً محو آن بودم. چهار سالم بود که در حال مسافرت با والدینم فهمیدم آب شیرِ شهریْ مزۀ دیگری می‌دهد. این موضوع مرا حیرت‌زده کرد.» او پس از به‌پایان‌رساندن مدرسه شروع کرد به کارکردن در رستوران‌های آلمان و چیزی را، که شاید اولین منوی آب در دنیا باشد، در سال ۲۰۰۶ برای یک اغذیه‌فروشی در برلین جمع‌آوری کرد. او کتابی هم نوشت به‌نام دنیای آب‌ها. «این کتاب به‌زبان آلمانی است. پس برای خواندن آن باید آلمانی بیاموزید.»\n در طی سال‌ها، ریسه به بخشی از تاریخ آب تبدیل شده است. او پس از دریافت مدرکش از اتحادیۀ تجاری آب‌معدنی آلمان به‌عنوان آب‌شناس، در سال ۲۰۱۰ به آمریکا رفت و به اولین آب‌شناس در این کشور تبدیل شد. او در سال ۲۰۱۳ بلندترین منوی آب را در بار «ری و استارک» در لوس‌ انجلس راه‌اندازی کرد و به یکی از بنیان‌گذاران برند آب‌معدنی «بورلی هیلز ۹۰H۲۰» تبدیل شد.\n این آب، که به‌قول خودشان «شامپاینِ آب‌ها»ست، خیلی سریع جایزۀ نوآوری نوشیدنی را از رسانۀ فود بِو برای «بهترین آب گازدار یا بی‌گاز دنیا» دریافت کرد. یک جعبۀ ۲۴تایی از بطری‌های پانصدمیلی‌لیتری ۷۲ دلار قیمت دارد، درحالی‌که یک بطری از «کلکسیون لوکس، نسخۀ الماس‌نشان» صدهزار دلار است. این نوع بطریْ لبه‌ای از طلای سفید دارد که بیش از ۸۵۰ الماس سیاه و سفید روی آن کار شده است. افتخار این بطری آن است که گران‌ترین بطری آب دنیاست، البته اگر اساساً بشود اسمش را افتخار گذاشت. اگر آن را بخرید، ریسه خودش شخصا آن را در هرجای دنیا در یک مراسم آب‌آشامیِ شخصی به شما تقدیم می‌کند.\n درحال‌حاضر، ریسه در پاتینا، به‌عنوان آب‌شناسِ رستورانی در سالن کنسرت والت‌دیزنی در لوس‌ انجلس فعالیت می‌کند. او در آنجا مشتریان را درمورد منوی آبش راهنمایی کرده و به آن‌ها کمک می‌کند تا آب ایدئال را در کنار وعدۀ غذایی‌شان انتخاب کنند.\n ریسه تکنیکش را قدم به‌قدم برایم شرح داد.\n اول: «آب گازدار دوست دارید یا بدون‌گاز؟»\n بعد: «دوست دارید حباب‌هایتان کمی بزرگ‌تر، یعنی خیلی شدید، باشد یا می‌خواهید کوچک باشند، مثل حباب‌های شامپاین، خیلی ریز؟»\n و در آخر: «دوست دارید آب موردنظرتان مواد معدنی و املاح بیشتری داشته باشد، یعنی از دستۀ نمکین‌ها و تندها باشد، یا ترجیح می‌دهید ترکیب معدنی کمتری داشته باشد، یعنی مثلاً از آن دسته که کمی طعم میوه‌ای داشته باشد؟»\n ریسه می‌گفت: «این‌طوری، مردم فوراً به تو می‌گویند که چه چیز می‌خواهند.» شاید مشتریانِ رستوران پاتینا، نسبت‌به بقیۀ ما، اطلاعات بیشتری درمورد ساختار معدنی یا ابعاد میوه‌ای یا املاح آب دارند. در سطح اولیهْ مزۀ آب، براساس مجموع جامدات حل‌شدۀ (تی.دی.اس) درون آن، متفاوت است. این جامدات می‌توانند هر ماده‌ای باشند، اما عناصر اصلیِ آن سدیم، منیزیم و کلسیم هستند. هرگونه آب شیرِ فیلترشده یا تغییر شیمیایی پیدا کرده، معمولاً، حاوی جامدات کمتری نسبت‌به آب‌معدنی است. آب معدنی درهرحال، حاوی مواد معدنیِ منبع آبْ است، چه یخچالی، چه شیره افرا و چه چشمه.\n مثلاً آب فیجی حاوی ۲۱۰ میلی‌گرم بر لیتر تی‌.دی.اس است، ازجمله هجده میلی‌گرم در لیتر سدیم، سیزده میلی‌گرم بر لیتر منیزیم و هجده میلی‌گرم بر لیتر کلسیم. (ظاهراً فیجی توانسته کار دشواری را در ثبت نام تجاری انجام دهد و عناوینی نظیر «دست‌نخورده» و «بهترین آب زمین» را برای خود ثبت کرده است.) این مقادیر را با سن پِیِگرینو مقایسه کنید که تی.دی.اس آن چهار برابر یعنی ۹۲۵ میلی‌گرم بر لیتر است که شامل ۳۳.۶ میلی‌گرم بر لیتر سدیم، ۵۳.۸ میلی‌گرم بر لیتر منیزیم و ۱۷۸ میلی‌گرم بر لیتر کلسیم می‌باشد. فیجی با جامدات بسیار کمتر، مزه‌ای سبک‌تر دارد، اما سن پیگرینو دارای مزه‌ای سنگین‌تر، شورتر و طبیعتاً گازدار است.\n اما هیچ‌یک با آبِ محبوبِ ریسه، یعنی آب چشمۀ «روی» در اسلوونی قابل‌مقایسه نیست. ریسه می‌گفت: «همیشه آن را پسر بزرگ صدا می‌کنم». تی.دی.اسی که روی دارد برابر با ۷هزارو۴۰۰ میلی‌گرم بر لیتر شامل بیش از هزار میلی‌گرم بر لیتر منیزیم است. از نظر ریسه، تجربۀ نوشیدن این آبْ فوق‌العاده و احساس‌برانگیز است. او تنها با یک لیوان می‌نشیند: نه مزه‌ای برای کنار آن، نه غذایی، نه دغدغه‌ای؛ گویی که نوعی کنیاکِ کمیاب را می‌نوشد. «این چیزی بسیار، بسیار خاص است.»\n ریسه می‌داند که از علاقۀ شدید او، ممکن است چه برداشت‌هایی شود. او به من می‌گوید: «برخی افراد فکر می‌کنند که من بزرگ‌ترین فریب‌کار هستم.» او معتقد است که فقط دارد قاعدۀ شراب را روی آب اعمال می‌کند، قاعدۀ زمین. مزۀ آبِ طبیعی، همچون شراب، تحت‌تأثیر جغرافیا، زمین و صخره‌هایی است که از آن می‌گذرد و روی نیز نمونۀ بارز آن است. «این آبْ الکترولیتِ بیشتری نسبت‌به نوشیدنی گیتورید دارد.» ریسه به وجد می‌آید و صدایش بلندتر می‌شود: «فکرش را بکن! الکترولیت‌هایی خیلی بیشتر از گیتورید! اما این از مادر طبیعت به دست می‌آید!»\n در پلۀ آخرِ صنعت آب‌معدنی، کوه یخِ ذوب‌شده تعارفتان می‌کنند. سال گذشته، هتل مرچنت (به‌معنای «تاجران») در بلفاست، منوی آب خود را راه‌اندازی کرد که با تمسخر نشریات سراسر دنیا روبه‌رو شد. مثلاً عنوانی در دیلی‌میل به این صورت بود: «آیا حاضرید ۲۶ پوند برای یک بطری آب بپردازید (حتی اگر واقعاً از یخچالی طبیعی در کانادا آمده باشد)؟» گوین کارول، مدیرعامل این هتل تنها نام برازنده برای تمام این ماجرا را برگزید: واترگِیت. وقتی تابستان گذشته به آنجا رفتم تا منویش را امتحان کنم، او هنوز هم از واکنش‌ها کمی متعجب بود. «به ما می‌گویند: ‘واقعاً؟ این که فقط آب است.’» ۲۶ پوند؟ «ما هتلی پنج‌ستاره هستیم. باید برای مشتریانمان حق انتخاب قائل شویم.»\n پاتریک لئونارد، مدیر آشپزی هتل مرچنت و طراح اصلی منوی آب (این مرد چنان اشتیاقی به آب داشت که، با هر جرعۀ آب که می‌نوشیدم، به‌حالت انتظار به لبۀ صندلی‌اش می‌آمد) بطری مشهورِ ۲۶پوندی به‌نام آیس‌برگ را آورد. این آب از کوه یخ قطبی کانادا در نیوفاندلند به دست می‌آید که حدود ده‌هزار سال پیش منجمد شده است. لئونارد می‌گوید: «اجازه ندارند بخش‌هایی از کوه یخ را جدا کنند، به همین خاطر باید صبر کنند تا اینکه خودشان جدا شوند. این تکه‌ها به‌طور طبیعی جدا می‌شوند، سپس آن‌ها را با تور می‌گیرند، با کشتی به خشکی می‌آورند و می‌گذارند آب شوند.»\n این بطری واقعاً چیز زیبایی است؛ بیشتر شبیه به یک بطری ودکای اعلاست: از شیشۀ ضخیم ساخته شده و با دانه‌های سفید برف تزئین شده است. لئونارد کمی از این کوه‌یخ باستانی را درون لیوان ریخت. فشار بالا گرفت؛ کاملاً آگاه بودم که لیوان آب جلوی من ده‌ پوند قیمت دارد، ولی باز هم بطری خودم را، که برند بوت داشت و از فرودگاه خریده بودم، روی میز داشتم. جرعه‌ای نوشیدم و آن را فرو بردم؛ عبور مایع را از درون مری خود احساس کردم، ولی هیچ مزه‌ای حس نکردم. این از ضعف کامل ذائقۀ آموزش‌ندیدۀ من نبود. کوه‌یخِ آب‌شده اصولاً مزه‌ای ندارد، چراکه پایین‌ترین تی.‌دی.اس (نُه میلی‌گرم در لیتر) را در میان آب‌های زمین دارد: چیزی مانند آب اولیه، آبی که بر تمام آب‌های دیگر تقدم دارد. لئونارد با جدیت می‌گوید: «این نقطۀ شروع شماست: خط اولیه.»\n سپس رفتیم به‌سراغ چشمه‌های وایت‌هول (آب بدون‌گازی از منبع سامرست که غنی از کلسیم بوده و از صخره‌های توفا عبور می‌کند)، ویشی کاتالان (نوعی آب گازدار و پُراملاح اسپانیایی) و در آخر، آب شیرۀ چوب برکه (از کانادا که محصول جانبی فرایند تولید شربت افراست). لئونارد در راهْ ریشۀ علاقه‌اش را به آب توضیح داد: مصاحبه‌ای رادیویی از (طبیعتاً) مارتین ریسه: «اصلاً مرا جذب کرد؛ همین کافی بود.» برای سرآشپزی که خودش شیفتۀ مزه‌هاست، آب افزونه‌ای طبیعی است. «این‌همه به غذا و نوشیدنی توجه می‌کنیم، اما آب را از یاد می‌بریم.» آب موردعلاقۀ خودش ویچی کاتالان بود. «چند نفر از دوستان را برای شام دعوت کرده بودم و به‌جای نوشیدنی، سه بطری از این آب را بیرون آوردم.» او شدیداً هیجان‌زده شده بود: «واقعاً عالی و بامزه بود!»\n در مواجهه با فردی واقعاً مشتاق، سخت می‌توان بدبین ماند. لئونارد آنچنان عاشق آب است که مهمانیِ آب برگزار می‌کند. این را نباید به تمسخر گرفت. اعتراف می‌کنم که چشیدن این دست آب‌ها، چیزهایی به من آموخت. درمورد آب هم مانند هر چیز دیگر، بیشتر که دقت کنید، چیزهای بیشتری را متوجه می‌شوید و درک می‌کنید. این آب‌ها مزۀ کاملاً متفاوتی از یکدیگر داشتند و دارای ویژگی‌ها و مختصات خاص خود بودند. آب شیرۀ افرا شیرین و خاکی بود؛ چشمه‌های وایت‌هول سنگین‌تر و گچی بود؛ و، پس از خلوص سادۀ کوه‌یخ آب‌شده، ویچی کاتالان مانند استنشاق دانه‌های فلفل بود.\n البته ایدۀ به‌تورانداختن یک کوه یخ و منتظرماندن برای ذوب آن کمی غیرمنطقی به نظر می‌رسد؛ ظاهراً اِعمال گرما طعم آن را خراب می‌کند. پرداخت حدود سی پوند برای تجربۀ نوشیدن محصول نهایی نیز کمی آزارنده است. اما برای اهل فنْ تمام این‌ها همان‌قدر معنادار است که خریدِ کباب آهو، به جای کبابی که با گوشت گاو طبخ شده. اشتیاق حدومرز نمی‌شناسد.\n  « ایدۀ به‌تورانداختن یک کوه یخ و منتظرماندن برای ذوب آن کمی غیرمنطقی به نظر می‌رسد.» عکس: لری واشبرن / گتی ایمیجز / اف‌استاپ  قطعاً روزی به «قلۀ» آب می‌رسیم. شاید در آن لحظه، مصرف‌کنندگان ایمانشان را به نیروهای چربی‌سوزی آب بودا از دست داده و از خود این سؤال را بپرسند که آیا واقعاً ارزش دارد این‌همه پول بابت شیرۀ غوشه بدهند. می‌توان امیدوار بود که کمی منطق وارد کار شود، نوعی بیداری جمعی در برابر این آزمایش دیوانه‌وار کاپیتالیستی. در تمام این آب‌ها به‌دنبال چه هستیم؟ شاید همان چیزی که هنگام خرید چیپس‌های کینوآ یا شکلات‌های بذر بدون گلوتن به‌دنبال آن هستیم: سلامتی کامل، وجدان راحت، حس پاکی درونی که به‌نوعی تمام ناپاکی‌هایی را که شب قبل خورده‌ایم پاک می‌کند. ما می‌خواهیم انسان‌های بهتری باشیم.\n اما هنوز نمی‌توان این قله را دید: درحال‌حاضر، کارشناسان فقط می‌توانند شاهد رشد تدریجی بازار آب‌معدنی باشند که، به‌گفتۀ ریچارد هال از زنیت، طی پنج سال آینده، پنج تا شش‌درصد خواهد بود. کارآفرینانِ آب هنوز ایده‌های زیادی دارند. هنوز آب‌هایی وجود دارد که به فکر کسی نرسیده است، بازارهای خاص و باریکی که هنوز به‌طور کامل کاوش نشده‌اند. جیمز سالزمن، مورخ آب معتقد است که برندهای کوچک‌تر (بی‌شمار آب‌های نارگیل) به‌مرور زمان از صحنه محو می‌شوند و «فقط شما می‌مانید و آب‌هایی که توانسته‌اند جان به در ببرند، آن‌هایی که بازیگران بزرگ بازار آن‌ها را خواهند خرید.»\n برای کارآفرینان تازه‌واردی همچون کن‌او و ویرچو، آینده یعنی ماندن در صحنۀ بازی، یعنی تولید محصولی که مصرف‌کنندهْ شش ماه پیش حتی نمی‌دانست که به آن نیاز دارد، اما حالا مانند کچاپ‌های همیشگی، داخل یخچال اوست. در اوایل پاییز همه‌چیز داشت خوب پیش می‌رفت: هم رویتال و هم هلند اند برت، ویرچو را برای فروشگاه‌هایشان سفارش داده بودند و دانشمند با دوتا از چهار سوپرمارکت زنجیره‌ای بزرگ، دیدارهایی را ترتیب داده بود (او آن‌قدر خجالتی بود که نام آن‌ها را نگفت). درعین‌حال، کن‌او نیز اولین سفارش‌های خود را به چین، آلمان و تایلند فرستاده بود.\n اگر جبهۀ نهایی‌ای برای آب وجود داشته باشد، شاید آبی باشد که اکنون برای کودکان اختراع می‌شود. زنیت پیش‌بینی کرده است که دستۀ آب کودکان قرار است حتی بیشتر از آب «بزرگ‌سالان» رشد کند. در ماه آگوست، کپری‌سان (که مالک آن کوکاکولاست) طیفی از آب‌های دارای اسانس میوه را راه‌اندازی کرد؛ نوامبر سال گذشته، وُلویک از مجموعۀ جنگ ستارگان خود، با بطری‌هایی که با تصاویر شخصیت‌های چوباکا و دارت ویدر تزئین شده بود، رونمایی کرد. در ماه مه امسال نیز اولین آب گازدار کودکان به‌نام آب تیکل در آمریکا راه‌اندازی شد.\n به‌گفتۀ هیتر مک‌داول، مدیرعامل این شرکت، آب تیکل ایدۀ پسرش بود. وقتی او دوساله بود، از مادرش خواست جرعه‌ای از آب گازدارش به او بدهد و فوراً عاشق آن شد. «روز بعد از راه رسید و گفت: ‘مامان، من آب قلقلی (تیکل) می‌خوام!’» این را مک‌داول با شوروشوق تعریف می‌کرد. آب تیکل در قوطی‌های پلاستیکی شفاف با در آلومینیومی عرضه می‌شود «تا کودکان حس کنند که دارند نوشیدنی گازدار می‌خورند، چون شبیه قوطی نوشیدنی‌های گازدار است، اما والدین حس خوبی دارند، چون می‌بینند که آبْ صاف، ساده و شفاف است».\n از نظر مک‌داول، اگر شبیه‌ساختن آب به نوشابه باعث شود کودکان آبِ بیشتر و نوشابۀ کمتری بنوشند، این حتماً چیز خوبی است. بی‌شک این درست است، اما به‌نظر می‌رسد که این چرخشی نهایی در برندسازی مجدد و پیچیدۀ آب است، آخرین ایستگاه در سفری است که، ابتدای آن، بازکردن شیر بود و شگفت‌زدگی از مایعی تمیز، سالم و قابل‌شرب که از آن بیرون می‌آید. سپس، بعد از سال‌ها، به انتظار برای ذوب‌شدن بسیار آهستۀ یک کوه یخ می‌رسد و، در پایان، شاهد کودکی است که آب «کولا» (یکی از اسانس‌های طبیعی آب تیکل) می‌نوشد، چون شکل قوطی را دوست دارد.\n از عنصر به کالا، بالاخره به مقصد رسیده‌ایم: به عصر آبTM خوش آمدید.\n • فایل صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را سوفی الم‌هرست نوشته است و در تاریخ ۶ اکتبر ۲۰۱۶ با عنوان «Liquid assets: how the business of bottled water went mad»  در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳۰ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «دنیای دیوانۀ صنعتِ آب‌» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• سوفی الم‌هرست (Sophie Elmhirst) به‌طور پیوسته در فایننشال‌تایمز درمورد کتاب‌ها می‌نویسد. [۱] CanO [۲] Selfridges: فروشگاه‌هایی زنجیره ای در بریتانیا که دومین مجموعه بزرگ از فروشگاه‌ها را در این کشور داراست [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157750.json b/train/528157750.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..661b53d505be4aaf81f02919863bcf705f32a9c8
--- /dev/null
+++ b/train/528157750.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "نسل چیپس و روغن نباتی",
+  "subtitle": "نسلی که بر خلاف پدرانش، نه توان آن خوش‌بینی جسورانه را دارد و نه تاب آن لذت‌پرستی را",
+  "introduction": "در گوشه‌کنار دنیا، اسامی مختلفی برای متولدین ۱۹۸۰ تا نیمۀ ۱۹۹۰ به کار می‌رود. در ایران این گروه با متولدین دهۀ شصت و اوایل دهۀ هفتاد مطابقت دارد و ما هم به‌شیوۀ خودمان آنها را نامگذاری می‌کنیم؛ بچه‌های جنگ، دهه هفتادی‌ها، نسل چیپس و پفک نمکی، نسل روغن نباتی. اگرچه برخی از القابی که نثار این نسل می‌شود، خوشایند نیست اما برخی از این نام‌ها گویای مسائل خاصی هستند که در سرتاسر جهان گریبان این نسل را گرفته‌اند.",
+  "content": "کیت لاینز، گاردین — «نسل کِرلینگ»۱ اسمی است که سوئدی‌ها برایشان گذاشته‌اند؛ نروژی‌ها «نسل جدی»۲ و لهستانی‌ها نسل «ژان پُل دوم»۳ می‌گویند. چینی‌ها «کِن‌لائوژو»۴ می‌گویند؛ یعنی «نسل قدیمی‌خوار.» در ژاپن این نسل به‌خاطر آنکه به هیچ چیز توجه کامل نمی‌کند، سرکوفت می‌خورد: «ناگارازوکو»۵ یعنی کسانی که هر لحظه مشغول دو کارند. \n بی‌لُطف‌ترین نام را امریکایی‌ها انتخاب کرده‌اند: «نسل هزاره»۶ و نیز بریتانیایی‌ها و استرالیایی‌ها: نسل ایگرگ۷. در گوشه‌کنار دنیا، انواع و اقسام صفت‌ها برای متولدین مابین ۱۹۸۰ تا نیمۀ دهۀ ۱۹۹۰ به کار می‌رود. \n برخی از این نام‌ها گویای مسائل خاصی هستند که گریبان این نسل را گرفته‌اند؛ خواه بدهکاری و خواه کمبود مسکن، بیکاری یا چیزهای ناملموس‌تری مانند ناتوانی در تصمیم‌گیری. \n از نظر برخی همۀ این‌ها صدق می‌کند. در اسپانیا، جوانان را «نسل نه‌نه»۸ می‌نامند. ویرانۀ اقتصاد ملی، این جماعت را به برزخی کشاند که نه شغلی دارند و نه تحصیلاتی. در کشوری که جوانانش بیشترین رنج را از بحران مالی اخیر کشیده‌اند، همین تعبیر، الهام‌بخشِ نمایشی تلویزیونی به همین اسم شد. \n میزان بیکاری جوانان اسپانیایی در سال ۲۰۱۳ با تقریباً ۵۶% به اوج خود رسید. پس از آن هم فقط کمی بهبود یافته است. تعداد اسپانیایی‌های بین ۱۸تا۲۹ سال که محرومیّت جدی۹ را تجربه کرده‌اند، با رشد بیست‌درصدی از ۸% در سال ۲۰۰۷ به ۲۸% در سال ۲۰۱۱ رسید. این، بیشترین میزان افزایش در اتحادیۀ اروپا بود. \n در اسپانیا به آن‌ها «هزارتایی‌ها»۱۰ هم می‌گویند؛ چون متوسط درآمد ماهانۀ جوانان این کشور به یک‌هزار یورو رسیده است؛ اما دیوید گونزالوو، یکی از جوانان همین نسل، این تصور را خوش‌بینانه می‌داند: «پیش از بحران مالی ۲۰۰۸، این رقم دستمزد کمی محسوب می‌شد؛ اما الان که دستمزدهای ماهانۀ ششصد و هفتصدیورویی در کارند، مع‌الأسف این دستمزد و اینکه کسی شغل تمام‌وقت داشته باشد، یک موهبت حساب می‌شود.» \n البته می‌شد بدتر از این هم باشد. یونان که بدتر است. آنجا نسل پانصدتایی‌ها هستند. این اسم بنا به طرح دولت برای استخدام فارغ‌التحصیلان جوان با دستمزد ماهیانه پانصد یورو انتخاب شد. \n در آلمان به آن‌ها «نسل شاید»۱۱ می‌گویند: نسلی تحصیل‌کرده، با ارتباطات وسیع، چندزبانه، دارای ذهنیت جهانی و با بی‌شمار فرصت؛ اما چنان سردرگم میان امکان‌های فراروی خود که دل به هیچ کدام نمی‌دهند. \n سارا ماندرِ سی‌ساله تجسم تمام‌عیار نسلی است که دائم نگران ازدست‌دادن فرصت‌ها است. او شغل ثابتی در یک مؤسسۀ مالی در فرانکفورت داشت؛ اما احساس می‌کرد کاملا به دامِ سبک‌زندگی اداری۱۲ افتاده پس از کار کنار کشید تا به امریکای لاتین برود. پس از گذراندن تعطیلات و کار داوطلبانه در برزیل و اکوادور، دلتنگ ثبات و دستمزدهای بالاتر آلمان شد و به خانه برگشت. تا پا به شغل سابق گذاشت، دوباره مشتاق سبک‌زندگیِ بی‌خیال امریکای جنوبی شد و آن مسائل کاری که پیش‌تر آزارش می‌دادند، دوباره به‌سراغش آمدند. او دوباره به فکر افتاده که این کار را رها کند تا مدیر یک مهمان‌پذیر ساحلی شود. \n الیور یگش، روزنامه‌نگاری است که واژۀ «نسل شاید» را ابداع کرده است. او می‌گوید: «ما در میانۀ دنیای شبکه‌ایِ فرصت‌ها خواب‌گردی می‌کنیم و در مواجهه با انبوه گزینه‌ها احساس ناامنی داریم… دیگر نمی‌دانیم چه باید کرد… می‌خواهیم آماده باشیم و هیچ چیزی را هیچ جا از دست ندهیم.» \n شاید این مشکل‌ها و نگرانی‌شان دربارۀ آینده است که نسل هزاره را روی‌هم‌رفته یک نسل جدی کرده است؛ نسلی که بر خلاف پیشینیان خود، نه توان آن خوش‌بینی جسورانه را دارد و نه تاب آن لذت‌پرستی را. همین‌ها است که در سال ۲۰۱۱، تعبیر «نسل جدی» را برای این نسل نروژی‌ها به ارمغان آورد. \n به‌هرروی، این‌ها جماعتی‌اند که دوران‌سازترین واقعۀ ژئوپلتیک زمانشان، یازدهم سپتامبر و سپس «جنگ علیه ترور» بود. تروریسم برای آن‌ها همان نقشی را دارد که تهدید جنگ هسته‌ای برای نسل انفجار جمعیت۱۳ و مُسن‌ترهای نسل ایکس۱۴ داشت. به‌جای آژیرها و جزوه‌هایی که خبر از آخرالزمان می‌دادند، این نسل با کنترل‌های امنیتی فرودگاه، بسته‌شدن مترو و هشدارهای مُداوم مقامات برای گزارش‌دادن رفتارهای مشکوک مواجه‌اند. آن‌ها با تصاویر قتل‌عام در دانشگاه‌ها، باشگاه‌ها، سربازخانه‌ها، قطارها، اتوبوس‌ها، موزه‌ها، کافه‌ها، ساحل‌ها و خیابان‌های شهر بزرگ شده‌اند. لذا ترس همه جا در دلشان است. پس از جهاتی می‌توان آن‌ها را «نسل ترور» نامید. \n جک هوسابو، بازیگر و نویسندۀ سی‌سالۀ لندن‌نشین، دربارۀ روزی که برج‌های دوقلو فروریختند، چنین می‌گوید: «برای نسل ما مثل قتل جان اف. کندی بود… دقیقاً یادم مانده کجا بودم. البته که یادم مانده. از مدرسه به خانه آمدم و فریادهای مادرم را شنیدم. هول کردم؛ چون فکر کردم به دردسر افتاده‌ام. شوکه شده بودم.» \n چندی بعد، تروریسم به جزء روزمرۀ زندگی تبدیل شد. در زمان بمب‌گذاری‌های لندن، هفتم ژوئن ۲۰۰۵، هوسابو ۲۱ساله بود. «در یک پیتزافروشی در بوداپست بودم که پیش‌خدمت برگشت و گفت: به لندن حمله شده است و ما جا نخوردیم. ایستگاه بعدی تروریست‌ها، لندن شده بود.» \n هوسابو دربارۀ نسل خود می‌گوید که بیم از تروریسم به افزایش نژادپرستی و ترس منجر شده است: «سوار مترو که هستید، ناگهان می‌بینید که در بحر این کس و آن کس رفته‌اید.» باوجوداین او می‌پذیرد که چنین ترسی منحصر به نسل او نیست: «اکنون نوبت اسلام‌گرایان است. قبل از آن شوروی‌ها بودند. فکر نکنم بشود نسلی را پیدا کرد که زیر سایۀ تهدید یا ترس زندگی نکرده باشد.» \n از میان همۀ القابی که نثار این نسل می‌شود، معدودی از آن‌ها خوشایند است. اسمی که در سوئد برایشان انتخاب کرده‌اند، کرلینگ، نام ورزشی است که اعضاء تیم بی‌تابانه یخِ جلوی سنگشان را جارو می‌کنند تا مسیر سنگ صاف و بی‌مانع باشد. به‌ادعای منتقدان، والدینِ این نسل هر مانعی را از پیشِ روی فرزندانشان برداشته‌اند، مرزی برایشان معین نکرده‌اند، در برابر معلمی که می‌خواهد به آن‌ها انضباط یاد بدهد، از کودکانشان دفاع می‌کنند و حتی همراه آن‌ها به مصاحبۀ استخدامی می‌روند. \n دکتر دیوید ایبرهارد، روان‌پزشک سوئدی، مدعی است: «ما دنیای آن‌ها را همه‌جوره امن کردیم. از همان ابتدا نازپرورده بارشان آوردیم.» او می‌گوید این رُفت‌وروبِ مسیر رشد توسط والدین، نسلی از نابالغ‌های نازپرورده پدید آورده است که ضربه‌های تقریباً کوچک، مثل مُردن یک سگ یا توبیخ رئیس، روح و روانشان را از پا در می‌آورد. \n یوسوکی نیشیمورا، پسر ۲۷سالۀ دانشگاه‌رفته، نمونۀ بارزی از نسل یوتوری‌سدای یا همان نسل بیخیال در ژاپن است. او از زمان خاتمۀ تحصیلش در چند شرکت کار کرده است؛ ولی می‌گوید تردید دارد که همچنان به آیندۀ کاری منعطف و قابل‌پیش‌بینی‌اش و به زندگی در کنار والدینش ادامه دهد. \n او نامزد ندارد و هرگز به این فکر نیفتاده که زندگی‌اش را سروسامان دهد. نسل ژاپنی‌های پس از جنگ تاحدامکان پس‌انداز می‌کردند؛ اما نیشیمورا می‌گوید هر ماه که مبلغ اندکی را به والدینش می‌دهد و مابقی را صرف شب‌گذرانی با دوستان یا موج‌سواری و ماهی‌گیری می‌کند، باقی‌ماندۀ حسابش نزدیک به صفر می‌شود. \n او می‌گوید: «مسئله، خودخواهی نیست؛ من متعلق به نسلی هستم که چیزها را متفاوت می‌بیند… برای نسل انفجار جمعیت، نقشۀ همه چیز از پیش آماده بود. اما ما، خوب یا بد، بیشتر علاقه داریم که از این لحظۀ آزادی‌مان لذت ببریم.» ولی آزادی هم حدی دارد. نیشیمورا اسم مستعار است. او نمی‌خواهد شناخته شود. \n در چین، سیاست این کشور است که اساساً این نسل را شکل داده است. سیاست تک‌فرزندی که در سال ۱۹۷۹ یعنی یک‌سال پیش از تولد اولین فرزندان این نسل پیاده شد، نسلی نامتوازن و عمدتاً تنها به بار آورد: تعداد پسرها ۳۳میلیون نفر بیشتر از دخترها است. فارغ از نسبت بالای مردان، این نسل چینی‌های بی‌خواهر و برادر را «امپراتورهای کوچک» می‌نامند یا به تعبیر خودشان «کِن‌لائوژو». آن‌ها نسلی هستند که قدیمی‌ها را می‌خورند؛ چون به زندگی انگل‌وار کنار والدینی راضی‌اند که فرزندانشان را عاشقانه می‌پرستند. بنا به یافته‌های یک پیمایش، ۷۰% جوان‌های چینی ایرادی نمی‌بینند که از والدینشان بخواهند برایشان خانه بخرند. \n به نظر پاول اشپیواکِ جامعه‌شناس مرگ ژان پُل دوم در سال ۲۰۰۵، پاپ لهستانی‌الاصل و تنها پاپی که لهستانی‌ها می‌شناختند، چنان شوکی بود که این نسل را متحد و تعریف کرد و نام «نسل ژان پُل دوم» را به ایشان داد. \n اینکه «نسل ژان پُل دوم» یک پدیدۀ واقعی است یا ابداع رسانه‌ها است، محل بحث است. حکایت جوان‌هایی نقل می‌شود که در مراسم‌های یادبود او، تی‌شرت‌هایی به تن داشتند که با افتخار می‌گفت از «نسل ژان پُل دوم» هستند. دیگرانی هم هستند که در برابر این برچسب مخالفت می‌کنند. یکی از خوانندگان لهستانی گاردین گفته است: «من چنین حسی نداشتم. شاید بشود گفت لهستان یک کشور عمدتاً کاتولیک است و واکنش‌ها به مرگ پاپ وسیع بود؛ اما واقعاً ماجرای دوران‌سازی نبود. مهم بود؛ اما دوران‌ساز نه.» \n در جوامع انگلیسی‌زبان، خلاقیت کمتری برای نام‌گذاری جوانان خرج می‌شود. به آن‌ها نسل «هزاره» می‌گویند؛ چون در خاتمۀ یک هزارۀ میلادی و شروع هزارۀ بعدی به دنیا آمدند؛ یا نسل ایگرگ می‌گویند چون پس از نسل ایکس آمدند. اگر به سبک یونانی، یعنی بر اساس مسائل اصلی‌شان، نام‌گذاری می‌شدند، باید در بریتانیا و استرالیا «نسل اجاره» و در ایالات متحده «نسل بدهی» نام می‌گرفتند. \n جوانان بریتانیا از دو جبهه ضربه خورده‌اند: قیمت‌های سرسام‌آور خانه ازیک‌سو و دشواری‌های اشتغال ازسوی‌دیگر. در سال ۱۹۹۱، ۶۷% از افراد ۲۵تا۳۴ ساله در انگلستان صاحب‌خانه بودند. این رقم در بازۀ ۲۰۱۱تا۲۰۱۲ به ۴۳% کاهش یافته است. آن‌هایی که توان خرید خانه ندارند، باید اجاره کنند. منظرۀ غم‌انگیزی پیش چشم آن‌هایی است که اجاره می‌کنند: اجاره‌نشین‌ها به‌طور متوسط ۴۷% درآمد خالصشان را برای اجاره می‌دهند و این رقم در شهر لندن به ۷۲% می‌رسد. \n وخیم‌تر آنکه احتمال بی‌کاری جوانان بریتانیا سه‌برابر سایر گروه‌های سنی است. این نابرابری در اکثر کشورهای دیگر نیز دیده می‌شود. در کل، ۱۴.۴% از جوانان ۱۶تا۲۴ ساله مشغول تحصیل یا کار تمام‌وقت نیستند که این رقم برای کل نیروی کار این کشور ۵.۷% است. چنین شکافی در ۲۰ سال گذشته سابقه نداشته است. \n در استرالیا از قدیم‌الایام خانه‌ای ساده در میان یک زمین هزارمتری را «رؤیای بزرگ استرالیایی» می‌دانسته‌اند. اما هم‌اکنون جوانان راهی به بازار مسکن یا آن اسطورۀ ملی نمی‌یابند. \n در سال ۱۹۷۵، چهار برابر متوسط درآمد سالانۀ خانوار برای خرید یک خانه در سیدنی کفایت می‌کرد. این ضریب اکنون به ۱۲ رسیده است. الکساندر آلن، جوان ۲۵ساله، فقط با قرض ۴۰هزار دلار از والدینش توانست ملکی بخرد. او مجبور بود در سه شغل کار کند تا قرضش را پس بدهد. می‌گوید: «اساساً آدم فقیری بودم.» \n در ایالات متحده، این نسل با بدهی تعریف می‌شود. بیش از ۴۰میلیون نفر وام دانشجویی دارند: هریک به‌طور متوسط ۲۹هزار دلار و مجموعاً بیش از یک‌تریلیون دلار بدهکارند. از زمان نسل قبل تا کنون، هزینۀ تحصیلات دانشگاهی در امریکا سر به فلک کشیده است: میزان آن از ۱۹۷۸تا۲۰۱۰، نزدیک به ۱۱۲۰درصد رشد کرده است. در این بازار پرمخاطرۀ اشتغال، بازپرداخت این بدهی‌ها برای آن‌ها دشوار است. \n لوسیا دان، استاد اقتصاد در دانشگاه ایالتی اوهایو می‌گوید: «این نسل نه‌تنها وامی با بهرۀ بیشتر می‌گیرند، بلکه بازپرداخت این وام‌ها نیز برایشان بیشتر طول می‌کشد. این بچه‌های بیچاره وقتی از دانشگاه فارغ‌التحصیل می‌شوند، اندازۀ وام یک خانه بدهکارند.» \n شاید یکی از نام‌های بسیار متناسب برای این نسل، «پژواک نسل انفجار جمعیت»۱۵ باشد: ازیک‌سو به‌واسطۀ افزایش نرخ زادولد در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، نسل ایگرگ هم‌اندازۀ نسل انفجار جمعیت (متولدین ۱۹۴۶ تا ۱۹۶۴) است و ازسوی‌دیگر، بسیاری از ارزش‌های این دو نسل مشابه‌اند. هرچند نسل هزاره نمی‌خواهد ناکامی‌های نسل انفجار جمعیت را تکرار کند و آن نسل را به‌خاطر انباشت ثروت و تخریب محیط‌زیست نکوهش می‌کند، عملاً بسیاری از خواسته‌های همان نسل را دارد: در بریتانیا و استرالیا دنبال خانه‌دارشدن است، در ایالات متحده می‌خواهد از قید وام‌هایش رها شود، در اسپانیا و یونان می‌خواهد شغل و آینده‌ای داشته باشد. \n گویا علاوه‌بر انعطاف‌پذیری، انصاف و مدارا، یعنی صفاتی که به‌عنوان نقطۀ قوت این جوان‌ها جار زده می‌شوند، نسل هزاره از سرمایه‌داری می‌خواهد همان‌طور که برای نسل‌های پیشین خوش‌یُمن بود، به وعده‌اش به ایشان هم وفا کند. \n آنتونیو آلامینوس، استاد دانشگاه اسپانیایی می‌نویسد: «مشکلی که جوانان اسپانیایی و بسیاری جوانان اروپایی در آماده‌سازی خود با آن مواجه‌اند، آن است که در دنیای سرمایه‌داری مصرف‌گرا، می‌خواهند مانند والدینشان زندگی کنند.» او می‌نویسد: «سرمایه‌داری از آن‌ها دل کنده است؛ ولی آن‌ها نمی‌خواهند رابطه‌شان تمام شود.»\n • فایل صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را کیت لاینز نوشته است و  در تاریخ ۸ مارس ۲۰۱۶ با عنوان «Generation Y, Curling or Maybe: what the world calls millennials»  در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۵۶ این مطلب را با عنوان «نسل چیپس و روغن نباتی» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است.•• کیت لاینز (Kate Lyons) خبرنگار بخش بین‌الملل گاردین در سیدنی است.••• این مطلب با همکاری ترجمان در صفحۀ «اندیشه» شمارۀ ۵۵۲ مجلۀ همشهری جوان منتشر شده است.‬ [۱] Curling Generation: به نسلی گفته می‌شود که به‌خاطر حمایت‌های والدین، هیچ‌گاه با مشکل جدی مواجه نشده‌اند. این نام برگرفته از بازی کرلینگ است که در آن، یک تکه‌سنگ روی یخ به سمت هدف هُل داده می‌شود و بازیکنان برای هدایت سنگ، مسیر پیش روی آن را جارو می‌زنند. این نسل چون کنارآمدن با ساده‌ترین مشکلات را هم یاد نگرفته‌اند، در مسیر زندگی با مشکلات جدی مواجه می‌شوند.  [۲] Generation Serious [۳] John Paul II [۴] Ken Lao Zu [۵] Nagara-Zoku [۶] Millennials [۷] Generation Y [۸] Generación Ni-Ni [۹] یعنی نمی‌توانند خانه‌شان را گرم کنند و حداقل یک‌روز درمیان گوشت یا ماهی بخرند.  [۱۰] Mileuristas [۱۱] Generation Maybe [۱۲] Nine-to-Five Lifestyle: شغلی که زمان کار آن از ۹ صبح تا ۵ عصر است.  [۱۳] Boomers: نسلی از جوامع غربی که در سال‌های پس از جنگ سرد به دنیا آمدند. در آن زمان، جمعیت این کشورها عموماً شاهد رشد چشم‌گیری بود.  [۱۴] Generation X: نسل پس از انفجار جمعیت.  [۱۵] Echo Boomers\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157752.json b/train/528157752.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b891525d9c3555e4139177468d643350b4a2613e
--- /dev/null
+++ b/train/528157752.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "پاورپوینت ما را به موجوداتی کودن بدل می‌کند",
+  "subtitle": "آیا پاورپوینت هنر سخنوری را از بین برده است؟",
+  "introduction": "«اگر مطلب را آماده نکرده‌ای مهم نیست، ولی حتماً پاورپوینت درست کن»؛ این توصیه‌ای است که معمولاً برای ارائۀ سخنرانی به دیگران می‌کنیم. در سه دهۀ اخیر، فن خطابه تقریباً از بین رفته است. در این شرایط ارائۀ پاورپوینت به‌نظر منطقی‌ترین راه برای سرپوش گذاشتن بر کم‌سوادی و تنبلی است. در شیوۀ سنتی سخنرانی، تسلسل منطقی پایه و اساس گفتار بود اما امروز به لطف پاورپوینت دیگر نیازی به استدلال نیست. فقط کافی است مشتی اسلاید را کنار هم قرار دهید.",
+  "content": "مایکل لیند، اسمارت ست — سلام بر همگی. امروز می‌خواهم از آسیب‌هایی صحبت کنم که سخنرانی‌های پاورپوینتی به نحوۀ تفکر و حرف‌زدن ما وارد می‌کنند. برای به‌تصویرکشیدن این آسیب‌ها، این نوشته را در قالب سخنرانی‌ای پاورپوینتی سامان داده‌ام.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n برای نزدیک به دوهزار سال، از ایسوکراتس و سیسرون تا قرن نوزدهم، هنر سخنوری در کانون سنت غربیِ تعلیم و تربیت لیبرال بوده است. شهروندی که به‌طور لیبرال آموزش دیده بود، یاد می‌گرفت که به‌طور منطقی  استدلال  بیاورد و افکارش را برای آگاه‌سازی دیگران یا درصورت لزوم، برای برانگیختن مخاطب به‌شیوه‌ای سنجیده ابراز کند.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n رابرت گَسکینز و دِنیس آستین زمانی که روی برنامه‌ای به‌نام پِرِزنتر برای شرکت نرم‌افزار فورتات کار می‌کردند، شاید تصور نمی‌کردند زمانی که مایکروسافت امتیاز پاورپوینت را در سال ۱۹۸۷ خریداری کند، آن‌ها به طور ناخواسته سقوط تمدن غرب را رقم زده‌اند.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n در سه دهۀ اخیر، فن خطابه تقریباً از بین رفته است. سخنرانی‌های سنتی، به‌جز سخنرانی‌هایی تشریفاتی‌، مانند سخنرانی در جشنِ فراغت از تحصیل یا سخنرانی رئیس‌جمهور دربارۀ وضعیت کشور، منقرض شده‌ است. احتمالاً در آینده زمانی خواهد رسید که این دو سخنرانی هم پاورپوینتی خواهد شد.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n گفته شده است که «خدا انسان را خلق کرد و ساموئل کُلت۱ آن‌ها را برابر کرد». سخنرانی پاورپوینتی هم مثل رولورِ ساموئل کلت، تکنولوژی‌ای دمکراتیک و همسان‌کننده دارد؛ چراکه امتیازاتی را که در گذشته بسیار مهم بوده‌اند، ازبین برده است، مانند خوب‌سامان‌دادن به مطالب در سخنرانی یا به‌دست‌آوردن و نگه‌داشتن توجه مخاطب به‌شکلی استادانه. امروزه شما می‌‌‌‌توانید به‌صرفِ داشتنِ توانایی برای سرهم‌کردن نمایشی اسلایدی، حتی اگر غیرمنطقی و نامفهوم هم حرف بزنید، در شرکت‌‌، دانشگاه، دولت و سازمان‌های غیرانتفاعی ترقی کنید.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n این اسلاید حاوی تصویری از گربه‌ای ملوس است که اگر نمی‌بود، ارائه و سخنرانی جذاب از آب درنمی‌آمد.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n اولین قربانیِ سخنرانیِ پاورپوینتی، اولین ممیزۀ خطابۀ سنتی، یعنی سازمان‌دهی گفتار بوده است. در سخنوری سنتی، ممکن بود گفتار بر پایۀ تسلسل منطقی سامان یابد. همچنین می‌توانستیم از صورِ خیال یا مشهورات برای جلب‌توجه مخاطبان در ابتدای سخنرانی استفاده کنیم و به‌جای بحثی منطقی و تاریخی، بر اساس اقتضای موضوع، سخن برانیم. اما برای سازمان‌دهی نمایش اسلایدی و پاورپوینتی، استدلالی نیاز نیست. فقط کافی است مشتی اسلاید را کنار هم قرار دهید.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n سخنرانی پاورپوینتی از طریق گفتاری مشخص برای مخاطبانی مشخص، سخن‌پردازی را از وجود سخنور، رهایی بخشیده است. همین که مجموعۀ اسلایدهای شخصی‌تان را گردآوری کردید، می‌توانید برای سخنرانی دربارۀ هر موضوعی با ترکیب مجدد و دلبخواه، اسلایدها را کنار هم قرار دهید. کسی شما را برای نمایش اسلایدهای معیارتان ملامت نمی‌کند؛ چراکه سخنرانان دیگر نیز همین کار را می‌کنند. بالأخره هرچه باشد، در میان کودن‌ها هم چیزهایی برای تفاخر وجود دارد.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n این اسلاید حاویِ آن دسته کارتون‌هایی است که برای جذابیت اسلایدهای پاورپوینتی به کار می‌رود.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n یکی دیگر از تأثیرات مهلک پاورپوینت تقویت این فرضیه است که گوش‌دادن به دیگران در قیاس با دیدن چیزها، هرچیزی، روی صفحۀ نمایش، کسالت‌بار است. اگر به موزه‌های هنر رفته باشید که صفحۀ نمایش تلویزیونی دارند، متوجه خواهید شد که بسیاری از بازدیدکنندگان، اگر نه تمام آن‌ها، دور تلویزیون جمع شده‌اند و از آثار هنری اصلی‌ای که روی دیوار نصب شده‌اند، غافل‌اند. حال چندین نسل بشر از نورگرایی۲ رنج خواهند برد. از نورگرایی با عبارت «اعتیاد به ویدئو»۳ هم یاد می‌شود: فشار و وسواس غیرقابل‌اجتناب برای توجه به صفحه‌های روشن. تکنولوژی درواقع در حال تبدیل‌کردن ما به نوعی بید یا سوسک است.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n از دیگر آثار سوءِ پاورپوینت، تشویق ناخواسته به چندکارگی۴ است که همان مفهوم مدرن‌شدۀ «بی‌توجهی‌کردن» است. علت این موضوع از ضعف خودِ پاورپوینت نشئت می‌گیرد. تقریباً تمام ارائه‌دهندگان، سخنرانی خود را در اسلایدهای پاورپوینت می‌نویسند. این ضعف مربوط به اختلافی زمانی است که بین مخاطب و سخنران برای خواندن کلمات روی پرده وجود دارد. همچنین ازآنجاکه ارائۀ آهسته‌وپیوسته، بخشی از فرهنگ پاورپوینت است، در اغلب موارد افراد می‌توانند همۀ مطالب اسلاید را بخوانند و دوباره به آیفون یا کامپیوترشان برای وارسیِ ایمیل‌ یا آب‌وهوا یا بازار سهام مشغول شوند؛ پیش‌ازاینکه سخنران بالأخره درنهایت بگوید:\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n مسئلۀ زمان در سخنرانی پاورپوینتی از مصائب دیگر است. تجربۀ نگارنده این است که در سخنرانیِ معمولیِ آکادمیک، مقامات دولتی یا فعالان اجتماعی که پنج دقیقه زمان دارند، حداقل پنجاه اسلاید پاورپوینت از پیش حاضر می‌کنند. این به آن معنی است که به‌طور متوسط ده اسلاید در دقیقه یا ‌یک اسلاید در هر شش ثانیه به نمایش درمی‌آید. اگر اسلاید صرفاً حاویِ همان مطالب سخنران باشدکه اکثراً همین‌طور است و نیز سخنران به رسم آهستگی‌و‌پیوستگیِ پاورپوینت پایبند باشد، دبیر پَنِل به سخنران اشاره خواهد که پنج دقیقۀ شما تمام شده است و در این زمان سخنران ناله خواهد زد: «اما بسیاری از اسلایدهای من باقی مانده است!»\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n این اسلایدْ گراف نوسانات قیمت گاز طبیعی است که ضمناً هیچ ارتباطی به سخنرانی من ندارد؛ امّا احساس کردم بدون گراف سخنرانی‌ام چیزی کم خواهد داشت.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n ۱)      برخی اوقات مطالب اسلایدهای پاورپوینت شماره‌گذاری شده‌اند. ۲)      مثل همین که ملاحظه می‌فرمایید. ۳)      شماره‌ها ابداً معنایی ندارد. ۴)      امّا آکادمیک و مهم به نظر می‌رسند. ۵)      به این معنی که نشان‌دهندۀ نکات عدیده‌ای هستند.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n باز هم یک گراف بی ارتباط دیگر. این یکی را که دربارۀ میزان برقراری تماس تلفنی از راه دور ‌در زمان تعطیلات است، باید به هر زوروضربی شده، نمایش می‌دادم. من خیلی نگرانِ این شده بودم که از جذابیت‌های بصری استفاده نکرده باشم.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n داشت یادم می‌رفت دربارۀ لیزر مخصوصِ اشاره به مطالب صحبت کنم. افراد می‌توانند زمانی که از روی اسلایدهای پاورپوینت می‌خوانند، با لیزر به آن اشاره کنند. با این فن شما می‌توانید همراه با مخاطبتان متن را بخوانید؛ هرچند امکان دارد شما آن‌قدر آهسته بخوانید که مخاطب پیش از شما کل متن را اسکن کرده و مشغول بررسی ایمیل‌هایش شده باشد.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n این عکسی از معلم کلاس دومم در دهۀ ۱۹۶۰ است. او ریاضیات پایه را با استفاده از ویدئوپروژکتور به ما یاد می‌داد؛ اگرچه تصور می‌کنم که اگر او از گچ و تخته‌سیاه هم استفاده می‌کرد، به همین میزان تأثیرگذار می‌بود. اما گچ‌ و تخته‌سیاه دیگر تکنولوژیِ پیشرفته‌ای در زمانۀ سفر به ماه و مدل موهای کلاه‌کاسکتی۵ محسوب نمی‌شد.\n اسلاید بعدی، لطفاً.\n این دیاگرامی از یک بالاتاب۶ است که همان کارایی پاورپوینت را در دهۀ ۱۹۵۰ داشته است.\n چی؟ زمانم تمام شده؟ اما من سی اسلاید دیگر برای نمایش داشتم!\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مایکل لیند نوشته است و در تاریخ ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶ با عنوان «PowerPoint Makes Us Stupid» در وب‌سایت اسمارت ست  منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۶ شهریور ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «پاورپوینت ما را به موجوداتی کودن بدل می‌کند» و با ترجمۀ مهدی منتظری منتشر کرده است. •• مایکل لیند (Michael Lind) نویسندۀ سایت اسمارت سِت و همکار نیو امِریکا در واشینگتن‌.دی.‌سی است. او همچنین مؤلف کتاب ارض موعود؛ تاریخ اقتصادیِ ایالات متحدۀ امریکا(Land of Promise: An Economic History of the United States) ست. [۱] samuel colt: ساموئل کلت مخترع امریکایی هفت‌تیر است. [۲] Phototropism: در زیست‌شناسی حرکت یا رشد یک ارگانیسم در واکنش به نور را نورگرایی یا فوتوتراپیسم می‌گویند [ویکی پدیا]. [۳] vidiocy [۴] multitasking [۵] helmet hair [۶] Overhead projector: پروژکتور آموزشی یا بالاتاب (برابر فرهنگستان زبان) دستگاهی است که تصاویر و نوشته‌هایی را که روی صفحه‌ای از طلق شفاف چاپ شده است، بر پرده‌ای عمودی به نمایش درمی‌آورد. آموزگار یا ارائه‌دهندۀ گزارش می‌تواند حین نمایشِ این صفحات روی پرده، با ماژیکی مخصوص توضیحات اضافی دیگری را نیز روی صفحات طلقی بنویسد تا حاضران آن‌ها را روی پرده ببینند [ویکی پدیا].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157754.json b/train/528157754.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ed5dfcef6d7d9cf85b5dbd11b600017a19598fe7
--- /dev/null
+++ b/train/528157754.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا شکر پرطرف‌دارترین مادۀ مخدر دنیاست؟",
+  "subtitle": "درد را تسکین می‌دهد، اعتیادآور است و در درازمدت موجب مشکلات سلامتی می‌شود. پس چه فرقی با دیگر مخدرها دارد؟",
+  "introduction": "یک بستنیِ عروسکی می‌تواند مثلِ معجزه‌ای آسمانی بچه‌ای گریان و نالان را آرام کند. یک استکان چای‌نباتِ دلچسب ساعاتِ پایانیِ کاری خسته‌کننده را تحمل‌پذیر می‌کند٬ و یک جعبه شیرینیِ خوش‌آب‌و‌رنگ ممکن است قهری طولانی را به آشتی تبدیل کند. امروزه شیرینیجات یکی از معدود لذاتِ معصومانۀ زندگی میلیون‌ها آدم است. برای شروع بهتر است به این سؤال فکر کنیم: فرق شکر و هروئین در چیست؟ چرا فکر می‌کنیم شکر شیرینیِ زندگی است و هروئین خانمان‌سوز؟",
+  "content": "گری تاوبز، گاردین — مادۀ مخدری را تصور کنید که بتواند ما را سرخوش و مملو از انرژی کند و خوردنی هم باشد. نیازی نباشد آن را به‌صورت تزریقی، دخانی یا استنشاقی مصرف کنید تا اثرات باشکوه و آرام‌بخشش را حس کنید. تصور کنید که این ماده عملاً با انواع غذا و به‌خصوص مایعات به‌خوبی ترکیب شود و وقتی آن را به کودکان می‌دهید چنان لذت عمیق و شدیدی را در آن‌ها بر‌انگیزد که تلاش برای به‌دست‌آوردن آن ماده به نیرویی محرک در تمام دوران زندگی‌شان تبدیل شود.\nآیا چشیدن مزۀ شکر روی زبان می‌تواند یک‌جور سرخوشی ایجاد کند؟ آیا امکان دارد خود شکر نوعی مادۀ سرخوشی‌آور، یا مخدر باشد؟ مصرف بیش‌ازاندازۀ شکر می‌تواند اثرات جانبی بلندمدتی داشته باشد. اما در کوتاه‌مدت چنین اثرات منفی‌ای وجود ندارد: هیچ خبری از تلوتلوخوردن، سرگیجه، مشکل در رسایی سخن، ازحال‌رفتن، «پرت»بودن، تپش قلب و ناراحتی تنفسی نیست. وقتی این ماده را به کودکان می‌دهند، اثر آن ممکن است صرفاً حالتی شدیدتر از همان رفتارهای دمدمی، احساسی و ظاهراً طبیعیِ دوران کودکی باشد: از سرخوشی اولیه تا کج‌خلقی، و چند ساعت بعد هم نالیدن که علتش می‌تواند نرسیدن به آن مادۀ مخدر باشد یا نباشد. اما، بیش از هر چیز، این ماده کودکان را شاد می‌کند، حداقل در مدتی که مشغول خوردنش هستند. پریشانی‌شان را آرام می‌کند، دردشان را تسکین می‌دهد، حواسشان را جمع می‌کند و تا قبل از اینکه اثرش از بین برود آن‌ها را هیجان‌زده و سرشار از لذت نگه می‌دارد. تنها نکتۀ منفی این است که کودکان مرتباً انتظار (و شاید هم درخواست) مقداری دیگر را خواهند داشت.\n مدت زیادی طول نمی‌کشد که والدین عادت می‌کنند این مادۀ مخدرِ خیالی را هروقت لازم باشد به بچه‌هایشان بدهند تا آرامشان کنند، ناراحتی‌شان را تسکین دهند، از ناخشنودی ناگهانی‌شان جلوگیری کنند یا حواسشان را پرت کنند. وقتی این مادۀ مخدر را معادل لذت بدانند، طولی نمی‌کشد که در جشن تولد، بازی فوتبال یا به‌مناسبت نمرات خوب مدرسه از آن استفاده می‌کنند. طولی نمی‌کشد که هیچ دورهمی خانوادگی‌ای بدون آن کامل نیست و همچنین، در جشن‌ها و تعطیلات اصلی، استفاده از این مادۀ مخدر برای تضمین لذت جزء واجبات می‌شود. طولی نمی‌کشد که نیازمندان دنیا همان پول اندکی را که دارند، به‌جای اینکه خرج غذاهای مقوی برای خانواده‌هایشان کنند، با رضایت صرف این مادۀ مخدر می‌نمایند.\n تجربۀ مصرف شکر و شیرینی، به‌خصوص در دوران کودکی، ویژگی خاصی دارد که می‌توان به‌راحتی آن را با یکی از مواد مخدر مقایسه نمود. من فرزندانی نسبتاً کم‌سن‌و‌سال دارم و معتقدم که اگر شکر و شیرینی در کار نبود و اگر مدیریت مصرف شکرِ بچه‌ها، دغدغه‌ای همیشگی در وظایف پدر و مادری ما نبود، تربیت فرزندانم بسیار آسان‌تر می‌شد. حتی کسانی که جانانه از جایگاه شکر و شیرینی در رژیم‌های مدرن دفاع می‌کنند (به‌قول تام ریچاردسونِ روزنامه‌نگار، «لحظه‌ای لذتِ معصومانه و مرهمی میان استرس‌های زندگی») قبول دارند که دفاعشان بدین معنا نیست که به بچه‌ها اجازه دهیم «هروقت هرچقدر شیرینی می‌خواهند بخورند». آن‌ها هم معتقدند «اکثر والدین باید شیرینی را برای بچه‌هایشان جیره‌بندی کنند».\n اما چرا این جیره‌بندی ضروری است؟ کودکان بهانه‌های زیادی می‌گیرند (کارت‌های پوکمون، اسباب و لوازم جنگ ستارگان، کوله‌پشتی‌های دورای ماجراجو) و خوراکی‌های زیادی هم دوست دارند. اما شیرینی‌ها چه ویژگی‌ای دارند که این‌طور باعث نیاز به جیره‌بندیِ آن‌ها می‌شود؟  این مسئله چیزی فراتر از بحثی آکادمیک است، چون واکنش تمام مردم به شکر مشابه واکنش کودکان است: وقتی به مصرف آن عادت کنند، هرچقدر از آن را که بتوانند به‌آسانی به دست آورند، مصرف می‌کنند. مانع اصلی مصرفِ بیشتر، البته تا قبل از آنکه مردم چاق و مبتلا به دیابت شوند، معمولاً دسترسی و قیمت است. ازآنجاکه قیمت شکر با گذشت قرن‌ها کاهش یافته است، میزان شکر مصرفی به‌طور یکنواخت و ثابت افزایش پیدا کرده است.\n در سال ۱۹۳۴، که فروش شیرینی‌جات در دوران رکود بزرگ اقتصادی همچنان در حال افزایش بود، نیویورک تایمز نوشت: «رکود اقتصادی ثابت کرده که مردم شیرینی می‌خواهند و، وقتی کمترین پولی به چنگ بیاورند، شیرینی می‌خرند.» در برهه‌های کوتاهی که تولید شکر از توانایی مصرف ما پیشی گرفته، صنعت شکر و تأمین‌کنندگان محصولاتِ غنی‌ازشکر مجدانه تلاش کرده‌اند تا تقاضا را افزایش دهند و، حداقل تا همین چندی پیش، موفق هم بوده‌اند.\n سؤال اساسی به‌بیان زیبای چارلز سی. مان، روزنامه‌نگار و مورخ، این است که «آیا شکر واقعاً ماده‌ای اعتیادآور است یا فقط مردم با رفتارشان این‌گونه جلوه می‌دهند؟» پاسخ به این پرسش آسان نیست. بی‌شک مردم طوری جلوه داده‌اند که شکر اعتیادآور است، اما علم شواهد محکمی دال بر اعتیادآور‌بودن شکر نشان نمی‌دهد. تا چندی پیش متخصصان تغذیه‌ای که دربارۀ شکر تحقیق می‌کردند، آن را از این منظرِ طبیعی بررسی می‌کردند که ماده‌ای مغذی (نوعی کربوهیدرات) است و نه چیز دیگر. آن‌ها گاهی درمورد نقش احتمالی آن در دیابت و بیماری قلبی با هم مباحثه می‌کردند، اما هیچ‌گاه بحثی در این مورد نبود که آیا واکنشی در مغز برمی‌انگیزد که باعث مصرف افراطی این ماده شود یا خیر؟ این موضوع در حیطۀ کاری‌شان نبود.\n تاکنون عصب‌شناسان و روان‌شناسان معدودی به پدیدۀ شیرینی‌دوستی۱ علاقه نشان داده‌اند و همین‌طور به این موضوع که چرا باید شکر را جیره‌بندی کنیم تا مصرفمان بیش‌ازحد نشود. اما پژوهشِ آن‌ها عمدتاً از این منظر بوده است که این شکرها -در مقایسه با آن دسته موادی که سوء مصرف می‌شوند و مکانیسم اعتیادشان به‌میزان نسبتاً خوبی شناخته شده است- چگونه موادی هستند. اخیراً این مقایسه توجه بیشتری را به خود جلب کرده، چراکه مسئولان و متخصصان سلامت عمومی به‌دنبال جیره‌بندی شکرِ همۀ افراد جامعه رفته‌اند و این امکان را نیز مدنظر قرار داده‌ا‌ند که: یکی از راه‌های تنظیم مصرف شکرها جا‌انداختن این مطلب است که آن‌ها واقعاً اعتیادآور هستند، مانند سیگار. این شکرها به‌احتمال زیاد از این جهت خاص هستند که هم ماده‌ای مغذی‌اند و هم ماده‌ای روان‌گردان با برخی ویژگی‌های اعتیادآور.\n مورخان اغلب استعارۀ «شکر به‌عنوان مادۀ مخدر» را موجه دانسته‌اند. سیدنی مینتز، نویسندۀ کتاب شیرینی و قدرت۲، که یکی از دو کتابِ اصلی دربارۀ تاریخچۀ شکر به‌زبان انگلیسی است، در این باره می‌نویسد: «اینکه شکرها، به‌خصوص ساکارزِ بسیار پرورده، تأثیرات روان‌شناختی خاص و عجیبی ایجاد می‌کنند به‌خوبی شناخته‌شده است.» اما این اثرات، مانند اثرات الکل یا نوشیدنی‌های کافئین‌دار، آشکار یا بادوام نیست که «استفاده‌اش برای اولین بار بتواند موجب تغییراتی سریع در تنفس، ضربان قلب، رنگ پوست و غیره شود».\n مینتز معتقد است که شکر عمدتاً به این دلیل از تقبیح اجتماعی گریخته است که، باوجود تغییرات رفتاریِ آشکارِ کودکان هنگام مصرف شکر، این ماده موجب نمی‌شود آن نوع «سرخ‌شدن، تلوتلوخوردن، سرگیجه، شنگولی، تغییر در تُن صدا، نارسایی کلام، تشدید آشکار فعالیت جسمانی یا هر یک از نشانه‌های دیگرِ مرتبط با مصرفِ» سایر مواد مخدر در بدن ایجاد شود. شکر ظاهراً لذت را به‌قیمتی به وجود می‌آورد که بلافاصله قابل‌تشخیص نیست و، سال‌ها و دهه‌ها بعد، این بها به‌طور سنگینی پرداخت می‌شود. وقتی به‌قول مینتز پیامدهای آشکار و مستقیماً قابل‌تشخیصی وجود نداشت، سؤالاتِ مربوط به «پیامدهای بلندمدتِ تغذیه‌ای یا پزشکیِ آن ناپرسیده یا بی‌جواب ماند». امروزه اکثر ما شاید هیچ‌وقت نفهمیم که آیا از علائم محرومیت از آن (حتی علائم برجسته‌اش) رنج می‌بریم یا خیر، چراکه هیچ‌گاه آن‌قدر از آن دور نمی‌مانیم که به پاسخ این پرسش برسیم.\n مورخانِ شکرْ مقایسه با مواد مخدر را تاحدی به این دلیل مناسب می‌دانند که شکر یکی از چندین «خوراک مخدر»۳ (اصطلاح مینتز) است که از مناطق گرمسیری به دست آمده و امپراتوری‌های اروپا از قرن شانزدهم به‌بعد بر پایۀ آن بنا گشتند (مواد دیگر چای، قهوه، رام و تنباکو بودند).\n تاریخ شکر ارتباط تنگاتنگی با تاریخ این مواد دارد. رام طبعاً عرق نیشکر است. در قرن هفدهم، وقتی شکر برای شیرین‌کردن چای، قهوه و شکلات مورد استفاده قرار می‌گرفت و قیمت آن هم مناسب بود، مصرف این مواد در اروپا شدیداً زیاد شد. از همان قرن چهاردهم، نوشیدنی‌های تقطیری و شراب را با شکر شیرین می‌کردند. حتی مواد حاصل از شاه‌دانه (حشیش) در هند و شربت‌ها و شراب‌های تریاکی نیز حاوی شکر بودند.  درمورد تنباکو هم، شکر جزئی مهم از سیگار مخلوط توتون‌تنباکوی آمریکایی (که اولین برند آن «کمل» بود) بوده و هنوز هم هست. بنا به گزارشی از صنعت شکر در سال ۱۹۵۰، همین «پیوند تنباکو و شکر» است که موجب تجربۀ «ملایم» سیگار‌کشیدن در مقایسه با سیگار برگ می‌شود و مهم‌تر اینکه باعث می‌شود بتوانیم دود سیگار را به درون ریه‌هایمان بفرستیم.\n شکر، نیکوتین و کافئین -برخلاف الکل که، تا قبل از آمدن این مواد، تنها مادۀ روان‌گردان قابل‌دسترسی در دنیای قدیم بود- حداقل مجموعه‌ای از ویژگی‌های تحریک‌کننده داشتند و تجربه‌ای بسیار متفاوت فراهم می‌کردند، تجربه‌ای که کمک بیشتری به کارهای زندگی روزمره می‌کرد. نایل فرگوسن، مورخ اسکاتلندی، می‌نویسد این مواد «در قرن هجدهم حکم انگیزنده‌ها را داشتند. می‌توان گفت که امپراتوری بر پایۀ نشئه‌ای بزرگ از شکر، کافئین و نیکوتین بنا شد، نشئه‌ای که تقریباً همه می‌توانستند آن را تجربه کنند».\n ظاهراً برای بسیاری افراد شکر، بیش از هرچیزِ دیگر، زندگی را شیرین می‌کرده (همان‌طور که هنوز هم همین‌طور است)، به‌خصوص برای افرادی که از لذت‌های ثروت نسبی و ساعات فراغت روز محروم بودند. مینتز می‌گوید که شکر «ماده‌ای ایدئال بود که باعث می‌شد زندگی‌های پرمشغله کمی آرام‌تر به نظر برسند. همچنین تغییرات میان کار و استراحت را، شاید در ظاهر، آسان می‌کرد و، نسبت‌به کربوهیدرات‌های پیچیده، حس سیری و رضایت سریع‌تری فراهم می‌کرد. این ماده با بسیاری خوراکی‌های دیگر نیز ترکیب می‌شد… . تعجبی ندارد که ثروتمندان و قدرتمندان تا این حد آن را دوست داشته باشند و تعجبی هم ندارد که فقرا یاد گرفتند آن را دوست داشته باشند».\n آنچه اسکار وایلد در سال ۱۸۹۱ درمورد سیگار گفت درمورد شکر هم صدق می‌کند: «لذتی کامل است. دلپذیر است و ارضایتان هم نمی‌کند. چه چیزی بهتر از این؟»\n کودکان قطعاً به‌صورت لحظه‌ای به شکر واکنش نشان می‌دهند. فردریک اسلر، پزشک بریتانیایی، سیصد سال پیش می‌گوید به نوزادان اجازه دهید میان آب‌شکر و آب خالی یکی را انتخاب کنند: «یکی را با ولع خواهند مکید و دیگری را با اخم نگاه می‌کنند: با شیر گاو هم راضی نمی‌شوند، مگر اینکه کمی شکر داشته باشد و به شیرینیِ شیر مادر شود.»\n سؤالی مطرح است که چرا انگلیسی‌ها بزرگ‌ترین مصرف‌کنندۀ شکر شده و تا اوایل قرن بیستم هم همین‌طور می‌مانند. علاوه‌براینکه انگلیسی‌ها دارای مستعمراتی بودند که بیشترین شکر را در دنیا تولید می‌کردند، پاسخ رایج دیگری هم هست: آن‌ها میوۀ آبدار بومی نداشتند و به همین خاطر، برخلاف مردمان مدیترانه‌ای، قبل‌ازآن خود را به چیزهای شیرین عادت نداده بودند. مزۀ شیرین برای انگلیسی‌ها چیزی بسیار جدید بود و اولین مواجهۀ آن‌ها با شکر باعث شگفتی همگانی‌شان شد.\n البته این گمانه‌زنی است، درست مانند همان باور که مزۀ شکر اضطراب را آرام کرده و گریۀ کودکان را قطع می‌کند یا اینکه مصرفِ شکرْ بزرگ‌سالان را قادر می‌سازد که، باوجود درد و خستگی، به کار ادامه دهند، یا اینکه درد گرسنگی را کم می‌کند. اما اگر شکر فقط موجب انحراف ذهن کودک شده و واقعاً مسکن یا روان‌گردانِ محرکِ لذتی نباشد که بر برخی دردها غلبه می‌کند، پس باید تبیین کنیم که چرا در آزمایش‌های کلینیکی نسبت‌به سینۀ مادر یا خودِ شیر مادر تأثیر بیشتری در تسکین پریشانیِ نوزادان دارد.\n ادبیات پژوهشی درمورد اینکه آیا شکر اعتیادآور و درواقع گونه‌ای خوراکی از مواد مورد سوءمصرف است یا خیر، به‌طرز شگفت‌آوری اندک است. تا دهۀ ۱۹۷۰ و تا حد زیادی هم حتی بعداز‌آن، مسئولان ذیربط این سؤال را چندان مرتبط با سلامت انسان نمی‌دانستند. همان پژوهش‌های محدودْ ما را قادر به توضیح این امر می‌کند که چرا موش‌ها و میمون‌ها شکر مصرف می‌کنند. اما ما موش و میمون نیستیم و آن‌ها هم انسان نیستند. به‌دلایل اخلاقیِ کاملاً آشکار، تحقیقات حیاتی به‌ندرت بر روی انسان‌ها انجام می‌شود؛ کودکان که دیگر جای خود دارند. مثلاً نمی‌توانیم پاسخ آن‌ها را به شکر، کوکائین و هروئین مقایسه کنیم تا مشخص شود کدام‌یک بیشتر اعتیادزاست.\n شکر واقعاً موجب تحریک واکنش‌هایی مشابه با نیکوتین، کوکائین و الکل در قسمتی از مغز می‌شود که «مرکز پاداش»۴ نام دارد. پژوهشگرانِ اعتیاد به این باور رسیده‌اند که رفتارهای موردنیاز برای بقای یک گونه (به‌خصوص غذاخوردن و آمیزش) در این بخش از مغز در طبقۀ «لذت‌بخش» جای می‌گیرند. به همین خاطر است که آن‌ها را بارهاوبارها انجام می‌دهیم. شکر موجب ترشح همان انتقال‌دهنده‌های عصبی‌ای (به‌خصوص دوپامین) می‌شود که اثرات قدرتمند این مواد را انتقال می‌دهند. ازآنجاکه عملکرد مواد به این صورت است، انسان‌ها یاد گرفته‌اند عصارۀ آن‌ها را به‌صورت تغلیظ‌شده درآورند تا موجب نشئگی بیشتر شود. مثلاً برگ‌های کوکائین، با جویدن، خیلی کم تحریک‌کننده هستند، اما وقتی آن‌ها را به‌صورت کوکائین می‌پرورانند به‌شدت اعتیادزا می‌شوند، و اگر کسی آن‌ها را به‌صورت کوکائین کراک به داخل ریه‌ها بفرستد، اعتیاد باز هم شدیدتر است. شکر هم از شکل اولیه‌اش پرورده شده تا نشئۀ حاصل از آن تقویت شود و اثراتش عمیق‌تر گردد.\n هرچه بیشتر از این مواد استفاده کنیم، دوپامین کمتری به‌طور طبیعی در مغز تولید می‌شود. نتیجه این است که به مقدار بیشتری از ماده نیاز داریم تا همان واکنش لذت‌بخش صورت گیرد؛ درعین حال، لذت‌های طبیعی همچون آمیزش و غذاخوردن هم کمتروکمتر برایمان لذت‌بخش خواهد بود.\n جیمز لئونارد کورنینگ، عصب‌شناس، بیش از یک قرن پیش گفت: «کمتر شکی وجود دارد که شکر می‌تواند میلِ فیزیکی به الکل را کاهش دهد.» فرایند دوازده‌مرحله‌ایِ سازمان «الکلی‌های گمنام»۵ به اعضای خود پیشنهاد می‌کند که، وقتی میل به نوشیدنی الکلی بالا گرفت، به‌جای الکل از شیرینی و شکلات استفاده کنند. درواقع سرانۀ مصرف شیرینی در آمریکا با آغاز ممنوعیت مشروبات در سال ۱۹۱۹ دوبرابر شد، چراکه ظاهراً آمریکایی‌ها همگی از الکل به شیرینی‌جات روی آوردند.\n با افزایش نِمایی تولید سالانۀ شکر در دنیا، شکر و شیرینیْ رژیم غذایی ما را بی‌بروبرگشت پر کردند. در اوایل قرن بیستم، شکر خود را در تمام ابعاد تجربۀ خوراکی ما جا داد. مردم آن را با صبحانه، ناهار، شام و میان‌وعده‌ها مصرف می‌کردند. مسئولان غذایی هم چیزی ظاهراً بدیهی در این باره می‌گفتند: این افزایش مصرفْ دست‌کم نتیجۀ نوعی اعتیاد است و «افزایش اشتها برای شکر مانند هر اشتهای دیگر، مثلاً اشتها برای نوشیدنی‌های الکی، با ارضای اشتها بیشتر می‌شود».\n با گذشت یک قرن، شکر چنان در انواع و اقسام خوراکی‌های آماده و بسته‌بندی نفوذ کرده که فقط با تلاشی برنامه‌ریزی‌شده و مصمم می‌توان از آن اجتناب نمود. شکر نه‌فقط در خوراکی‌های آشکارا شیرین (کلوچه‌ها، بستنی‌ها، شکلات‌ها، نوشیدنی‌های گازدار، سودا، نوشیدنی‌های ورزشی و انرژی‌زا، چای سرد شیرین‌شده، مربا، ژله و غلات صبحانه)، بلکه همچنین در کرۀ بادام‌زمینی، سس سالاد، سس قرمز، سس کباب، کنسروهای سوپ، گوشت‌های فراوری‌شده، بیکن، سوسیس، چیپس، سیب‌زمینی برشته، سس پاستا، رب‌ گوجه و نان نیز وجود دارد.\n از دهۀ ۱۹۸۰ به‌بعد، تولیدکنندگان محصولاتی که، به‌خاطر چربی و به‌خصوص چربی اشباع‌شدۀ کم، در تبلیغاتشان کاملاً سالم معرفی می‌شدند شکر را جایگزین این کالری‌های چربی کردند تا این خوراکی‌ها را به همان اندازه یا حتی بیشتر لذیذ کنند. آن‌ها معمولاً شکر را، در لفافۀ یک یا چند نام، از بیش از پنجاه اسم مختلفی مخفی می‌کنند که به ترکیب شکر و شربت ذرت غنی‌از فروکتوز اطلاق می‌شود. چربی از انواع شیرینی‌جات حذف شد و این شیرینی‌جات، باوجود شکر اضافه، «شیرینی سالم» خوانده شدند. چربی از ماست‌ها برداشته شد و شکر اضافه شد و این‌ها «میان‌وعدۀ سالم برای قلب» شناخته شدند. گویی تمام صنعت خوراکی ناگهان به این نتیجه رسیده بود که اگر محصولی کمی شیرین نشود، ذائقۀ مدرن ما آن را رد می‌کند و ما محصول رقیبی را می‌خریم که شیرین است.\n آن‌هایی که اهل نوشیدنی‌های الکلی نیستند (و بسیاری از آن‌ها که هستند) خوشی خود را از شکلات، دسر، بستنی قیفی یا کوکاکولا یا پپسی می‌گیرند. برای ما بچه‌داران، شکر و شیرینی‌جات به ابزاری تبدیل شده‌اند که با آن به دستاوردهای فرزندانمان پاداش می‌دهیم، عشق و افتخارمان را به آن‌ها نشان می‌دهیم، به آن‌ها انگیزه می‌دهیم و به کاری ترغیبشان می‌کنیم.\n باز هم نگرش عام این است که این دگرگونی صرفاً نتیجۀ این است که شکر و شیرینی‌جات خوشمزه هستند. تفکری دیگر این است که دلیل نفوذ شکر در سرتاسر رژیم غذایی‌مان این است که اولین مزه (شیرینی)، چه برای نوزادی امروزی و چه بزرگ‌سالی در قرن‌ها پیش، گونه‌ای سرخوشی است که نوعی مِیل را تا آخر عمر برافروخته می‌کند و گرچه برابر با اثرات مواد اعتیادزا نیست، با آن‌ها ‌مقایسه‌پذیر است.\n ازآنجاکه شکرْ نوعی مادۀ غذایی است و مضرات آشکار آن در مقایسه با مضرات نیکوتین، کافئین و الکل (حداقل به‌صورت کوتاه‌مدت و با مصرف کم) بسیار ملایم‌تر است، این ماده توانسته در برابر حملات از منظر مبانی نظری و کاربردیِ اخلاق و از منظر دینی تقریباً مصون بماند. این ماده در برابر حملات برمبنای آسیب آن به سلامتی بدن نیز مصون مانده است.\n متخصصان تغذیه، برای بیماری‌های مزمن، هر مؤلفه‌ای از رژیم یا محیط را در نظر می‌گیرند (چربی و کلسترول، پروتئین و گوشت، گلوتن و گلیکوپروتئین، هورمون‌های رشد و استروژن و آنتی‌بیوتیک‌ها، فقدان فیبر، ویتامین‌ها و مواد معدنی و البته حضور نمک، کلیۀ غذاهای فراوری‌شده، خوراک بیش‌ازحد و کمبود فعالیت جسمانی) و بعدازآن شاید این احتمال را بپذیرند که شکر، جز اینکه ما را وادار به لنباندن زیاد می‌کند، نقش خاص دیگری هم داشته است. این‌طور بود که وقتی تعداد اندکی از مسئولانِ آگاه، در طی سال‌ها، اعتبار خود را به خطر انداختند و گفتند که شکر عامل ضرر است سخنشان تأثیر چندانی بر باور همکارانشان یا عادات خوراکی مردمی نداشت که عادت کرده بودند، برای پاداشِ سختی‌های زندگیِ روزمره، به شکر و شیرینی‌جات تکیه کنند.\n چطور می‌توان حد بی‌خطری از مصرف شکر را تعیین کرد؟ در سال ۱۹۸۶، اداره‌کل غذا و داروی آمریکا (اف.دی.اِی) بحث را این‌طور به پایان رساند که اکثر کارشناسانْ شکر را بی‌خطر می‌دانند. همچنین وقتی کمیته‌های پژوهشیِ مرتبطْ عدم‌تعادل کالری را عامل چاقی معرفی کردند و چربی اشباع‌شده را علت رژیمیِ بیماری قلبی دانستند آزمایش‌های کلینیکیِ لازم برای شروع پاسخ‌دهی به این پرسش هرگز پیگیری نشد.\n پاسخ سنتی به سؤال «چه مقدار زیاد است؟» این است که باید شکر را به‌اعتدال بخوریم و در مصرف آن زیاده‌روی نکنیم. اما فقط زمانی می‌فهمیم زیاد خورده‌ایم که چاق شویم یا دیگر نشانه‌های سندرم متابولیک و مقاومت انسولین را بروز دهیم.\n مقاومت انسولین نقص بنیادی موجود در دیابتِ نوع دوم و شاید هم چاقی است. کسانی که هم چاق و هم دیابتی هستند معمولاً فشار خون بالا نیز دارند. آن‌ها بیشتر از سایرین در معرض بیماری قلبی، سرطان و سکته و شاید هم زوال عقل و حتی آلزایمر هستند. اگر شکر و شربت ذرتِ غنی از فروکتوزْ عامل چاقی، دیابت و مقاومت انسولین هستند پس، به‌احتمال زیاد، محرکِ رژیمیِ دیگر بیماری‌های اشاره‌شده نیز هستند. به‌بیان ساده: بدون وجود شکر در رژیم‌های غذایی، این خوشۀ بیماری‌های مرتبطْ شیوع خیلی کمتری نسبت‌به آن چیزی می‌یافت که امروزه هست.\n سندرم متابولیک انواعی از اختلالات را به‌همراه دارد که، بنا به ‌نظر قدیم جامعۀ پزشکی، ارتباطی با هم نداشتند یا حداقل، به‌عنوان نتایجِ مقاومت انسولین و سطح بالای انسولین گردشی، دلایلی جدا و مختلف داشتند، ازجمله چاقی، فشار خون بالا، قند خون بالا و التهاب. سیستم‌های تنظیمیِ سرتاسر بدن شروع به عملکرد نادرست می‌کنند که پیامدهای کند، مزمن و آسیب‌شناختی آن در همه‌جای بدن مشاهده می‌شود.\n پس از مشاهدۀ نشانه‌های مصرف بیش‌ازحد شکر، این‌گونه تصور می‌کنیم که می‌توانیم مصرف آن را کاهش دهیم و دوباره به حالت عادی بازگردیم و مثلاً، به‌جای سه نوشیدنی پرشکر در روز، یک یا دو تا بنوشیم، یا اگر بچه‌داریم، فقط آخر هفته‌ها به بچه‌هایمان اجازۀ بستنی‌خوردن بدهیم، نه هر روز. اما اگر سال‌ها یا دهه‌ها یا حتی نسل‌ها طول کشیده تا به نقطه‌ای برسیم که نشانه‌های سندرم متابولیک در ما ظاهر شود، این احتمالِ قوی هم وجود دارد که حتی این مقادیرِ ظاهراً متوسطِ مصرف شکر هم آن‌قدر کم نباشد که موقعیت را معکوس کنند و ما را به سلامتی بازگردانند. اگر هم اولین نشانه‌ای که پدیدار می‌شود چیزی غیر از چاقی باشد (مثلاً سرطان) آنگاه واقعاً بدشانس هستیم.\n مسئولانی که به‌نفع میانه‌روی در عادت‌های خوراکی استدلال می‌کنند معمولاً افرادی هستند که اندامی نسبتاً متناسب و سالم دارند. آن‌ها میانه‌روی را آن چیزی می‌دانند که برای آن‌ها مؤثر واقع می‌شود. این‌گونه تصور می‌شود که همان رویکرد و مقدار برای همۀ ما همان فواید را خواهد داشت. البته اگر مؤثر واقع نشود و اگر خودمان یا فرزندانمان نتوانیم متناسب و سالم بمانیم، فرضِ ثابت این‌ است که کارمان را درست انجام نداده‌ایم و خودمان یا کودکانمان شکر زیادی مصرف کرده‌ایم.\n وقتی بیست سال طول می‌کشد تا مصرف شکر پیامدهای خود را نشان دهد چطور می‌توانیم، قبل از اینکه دیر شود، بفهمیم که داریم بیش‌ازحد مصرف می‌کنیم؟ آیا منطقی‌تر نیست در اوایل زندگی (یا اوایل بچه‌داری) تصمیم بگیریم که عدم زیاده‌روی یعنی حداقلِ مصرف ممکن؟\n هر بحثی درمورد اینکه مقدار مجاز شکر چقدر است باید باتوجه‌به این احتمال باشد که شکر نوعی مادۀ مخدر و احتمالاً اعتیادزاست. در دنیایی که مصرف زیاد شکر عادی و عملاً اجتناب‌ناپذیر است، تلاش برای میانه‌روی در مصرف شکر، با هر تعریفی که از میانه‌روی داشته باشیم، احتمالاً برای بعضی از ما به همان اندازه موفقیت‌آمیز باشد که تلاش برای میانه‌روی در سیگار‌کشیدن (فقط چند نخ در روز، نه یک پاکت کامل). حتی اگر با کاهش مصرف بتوانیم هرگونه اثر مزمنی را از خود دور کنیم، شاید نتوانیم عاداتمان را مدیریت کنیم یا شاید هم مدیریت عادات به دغدغۀ اصلی در زندگی‌مان تبدیل شود. برای برخی از ما، قطعاً نخوردن شکر آسان‌تر از کم‌خوردن آن است، یعنی اصلاً دسر نخوریم، نه اینکه یک یا دو قاشق بخوریم و بعد بشقاب را کنار بگذاریم.\n اگر مصرف شکر سراشیبیِ لغزنده‌ای است، پس شعار میانه‌روی مفهوم معناداری نیست.\n در ذهنم، همیشه به چند سخن رجوع می‌کنم که، هرچند هم غیرعلمی باشند، برای من، اعتبار هرگونه تعریفی از میانه‌روی را در مصرف شکر زیر سؤال می‌برند.\n ریشۀ بحث‌های امروزی درمورد شکر و بیماری را می‌توان در اوایل دهۀ ۱۶۷۰ ردیابی کرد. توماس ویلیس، مشاور پزشکی دوکِ یورک و شاه چارلز دوم، متوجه افزایش شیوع دیابت در بیماران ثروتمند خود شد. او آن را «جرثومۀ ادراری»۶ نامید و به اولین پزشک اروپایی تبدیل شد که مزۀ شیرین ادرار دیابتی‌ها را تشخیص داد: «فوق‌العاده شیرین، مثل شکر یا عسل.» شناسایی دیابت و شیرینی ادرار به‌دست ویلیس ازقضا مصادف است با اولین موج واردات شکر به انگلستان از مستعمراتش در کارائیب و نیز اولین استفاده از شکر برای شیرین‌کردن چای.\n سخن دیگری که هنگام دست‌وپنجه‌نرم‌کردن با مفهوم میانه‌روی در ذهنم طنین‌انداز می‌شود یکی از نظرات فردریک اسلر در سال ۱۷۱۵ در مقاله‌ای به‌نام «دفاع از شکر در برابر اتهامات دکتر ویلیس»۷ است. در زمانی که انگلیسی‌ها تازه داشتند شکر را به‌طور گسترده مصرف می‌کردند، اسلر می‌گوید زنانی که نگران ظاهرشان هستند اما «استعداد چاقی دارند» بهتر است از مصرف شکر خودداری کنند، چون «آن‌ها را مستعد می‌کند که چاق‌تر از چیزی شوند که می‌خواهند باشند». زمانی که اسلر این سخن را گفت، انگلیسی‌ها به‌طور متوسط پنج پوند شکر در سال مصرف می‌کردند. به‌گفتۀ اداره‌کل غذا و داروی آمریکا، ما امروزه ۴۲ پوند در سال مصرف می‌کنیم.\n باید بپذیریم که شواهد علیه شکر، هرچند به‌نظر من قانع‌کننده است، قاطعانه نیست. فرض کنیم افرادی را به‌طور تصادفی از جمعیتمان انتخاب کرده‌ایم تا رژیمی مدرن با شکر یا بدون شکر داشته باشند. ازآنجاکه عملاً تمام غذاهای فراوری‌شده دارای شکرِ افزوده هستند یا همچون اکثر نان‌ها با شکر درست می‌شوند، جمعیتی که قرار است از شکر پرهیز کند به‌طور هم‌زمان از تقریباً تمام غذاهای فراوری‌شده هم پرهیز خواهد کرد. آن‌ها مصرف چیزی را به‌شکل چشمگیر کاهش می‌دهند که مایکل پولان، روزنامه‌نگار و نویسندۀ کتاب‌هایی با موضوع غذا و کشاورزی و مواد مخدر، آن ‌را با لفظی به‌یاد ماندنی «مواد شبه‌خوراکی»۸ نامید. امروز دلایل احتمالیِ زیادی برای سالم‌تر بودنِ این افراد می‌توان برشمرد: شاید حبوبات کمتر پرورده شده خورده‌اند، یا گلوتن کمتر، چربی‌های اشباع‌نشدۀ کمتر، مواد نگه‌دارنده و شاید هم طعم‌دهنده‌های مصنوعیِ کمتر مصرف کرده‌اند! عملاً راهی برای اطمینان در این باره وجود ندارد.\n می‌توانیم تمام این خوراکی را به‌شکلی تغییر دهیم که بدون شکر درست شوند، اما دیگر به این خوشمزگی نخواهند بود، مگر اینکه شیرین‌کننده‌های مصنوعی را جایگزین شکر کنیم. جمعیت تصادفی ما، که می‌خواهد تا حد ممکن کم شکر بخورد، احتمالاً وزن خود را کم خواهد کرد. اما نمی‌توانیم مطمئن شویم که این کاهش وزن به‌خاطر مصرف کمتر شکر است یا کلاً به‌خاطر دریافت کالری کمتر. درواقع هرنوع توصیۀ رژیمی به همین مسئله دچار است: چه بخواهید از گلوتن، چربی‌های اشباع‌نشده، چربی‌های اشباع‌شده یا انواع کربوهیدرات‌های پرورده پرهیز کنید و چه فقط بخواهید کالری دریافتی را کم کنید (کمتر و سالم‌تر بخورید)، محصول نهاییِ این توصیه این است که معمولاً از خوردن غذاهای فراوری‌شدۀ حاوی شکر و انواعی از مواد دیگر خودداری خواهید کرد.\n جایگزینی شیرین‌کننده‌های مصنوعی به‌جای شکرْ اوضاع را پیچیده‌تر هم می‌کند. بیشترِ نگرانی درمورد استفاده از این شیرین‌کننده‌ها در دهۀ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ به‌خاطر پژوهش‌هایی به وجود آمد که بخشی از بودجه‌شان را صنعت شکر تأمین کرده بود. این پژوهش‌ها منجر به ممنوعیت شیرین‌کنندۀ مصنوعی سیکلامات به‌عنوان ماده‌ای احتمالاً سرطان‌زا و نیز ترویج این باور شد که ساخارین می‌تواند موجب سرطان شود، حداقل در موش‌ها و با مقادیر شدیداً بالا. گرچه این نگرانی به‌مرور زمان کم‌رنگ شده است، اما این باور جای آن را گرفته که این شیرین‌کننده‌های مصنوعی ممکن است منجر به سندرم متابولیک و درنتیجه چاقی و دیابت شوند.\n این باور عمدتاً از مطالعات اپیدمیولوژیکی به دست می‌آید که رابطه‌ای را میان استفاده از شیرین‌کننده‌های مصنوعی و چاقی و دیابت نشان می‌دهند. اما احتمالاً کسانی که مستعد افزایش وزن و دیابت هستند همان افرادی‌اند که از شیرین‌کننده‌های مصنوعی به جای شکر استفاده می‌کنند.\n فیلیپ هندلر، رئیس وقت آکادمی‌های ملی علوم آمریکا در سال ۱۹۷۵ می‌گوید چیزی که ما می‌خواهیم بدانیم این است که آیا استفادۀ مادام‌العمر یا حتی چندساله یا چند دهه‌ای از شیرین‌کننده‌های مصنوعی بهتر از مصرف میزان جایگزین شکر است یا بدتر از آن؟ برای من سخت است تصور کنم که شکر انتخاب سالم‌تری باشد. اگر هدف حذف شکر است، جایگزینی شیرین‌کننده‌های مصنوعی به‌جای آن یکی از راه‌های این کار است.\n جامعۀ پژوهشی قطعاً می‌تواند، نسبت‌به گذشته، کار بهتری در ارزیابی این سؤالات انجام دهد. اما احتمالاً باید مدت زیادی صبر کنیم تا مسئولان سلامت همگانی به چنین مطالعاتی بودجه اختصاص دهند و پاسخ‌های قطعی را، که در پی آن‌ها هستیم، در اختیارمان بگذارند. پس تا آن موقع چه کنیم؟\n مسئلۀ مقدار مجاز شکر نهایتاً تصمیمی شخصی است، درست همان‌طور که ما بزرگ‌سالان درمورد میزان مصرف الکل، کافئین یا سیگار تصمیم‌گیری می‌کنیم. شواهد کافی وجود دارد که بگوییم احتمال سمی‌بودنِ شکر زیاد است و، درمورد نحوۀ برقراری تعادل میان خطرات احتمالی و فواید آن، تصمیمی آگاهانه بگیریم. البته، برای اینکه بدانیم این فواید کدام‌اند، خوب است ببینیم زندگی بدون شکر چگونه خواهد بود. سیگاری‌های ترک‌کرده (ازجمله خودم) به شما خواهند گفت که برایشان غیرممکن بوده از نظر عقلی و احساسی بفهمند که زندگی بدون سیگار چگونه خواهد بود… تا اینکه آن را ترک کردند. هفته‌ها و ماه‌ها و شاید هم سال‌ها، ماجرا برایشان کلنجاری دائمی بود تا اینکه روزی به جایی رسیدند که نمی‌توانستند کشیدن حتی یک نخ سیگار را تصور کنند و به ذهنشان نمی‌رسید که چرا زمانی سیگار کشیده‌اند، چه رسد به اینکه از آن لذت هم برده باشند.\n شاید تجربه‌ای مشابه درمورد شکر هم صدق کند. اما، تا وقتی که سعی کنیم بدون آن زندگی کنیم و تا وقتی که این تلاش را بیشتر از فقط چند روز یا چند هفته ادامه دهیم، هرگز نخواهیم فهمید.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل   ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در   زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی  کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در   کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار   شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در   صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض   خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی   مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها:• این مطلب را گری تاوبز نوشته است و در تاریخ ۱۷ ژانویه ۲۰۱۷ با عنوان  «Is sugar the world’s most popular drug» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۴ اسفند ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «آیا شکر پرطرف‌دارترین مادۀ مخدر دنیاست؟» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• گری تاوبز (Gary Taubes) نویسندۀ اهل آمریکاست که در زمینۀ علم می‌نویسد و تاکنون جوایز متعددی ازجمله سه بار جایزۀ «علم در جامعه» از سوی اتحادیۀ ملی نویسندگان علمی را برده است. از کتاب‌های او می‌توان به علم بد؛ زندگی کوتاه و روزگار عجیب گداخت سرد (Bad Science: The Short Life and Weird Times of Cold Fusion)  و کالری‌های خوب؛ کالری‌های بد (Good Calories, Bad Calories) اشاره نمود. [۱] Sweet-tooth phenomenon [۲] Sweetness and Power [۳] Drug foods [۴] Reward center [۵] Alcoholics Anonymous: سازمانی بین‌المللی جهت کمک به معتادان نوشیدنی‌های الکلی [۶] The pissing evil [۷] “Vindication of Sugars Against the Charges of Dr Willis” [۸] Food-like substances\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157755.json b/train/528157755.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..27274ea7a8e7ddd22134fba7ea3fce288d709b8b
--- /dev/null
+++ b/train/528157755.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "به‌لحاظ اُنتولوژیک، تو هم نمی‌دانی اپیستمولوژیک یعنی چه",
+  "subtitle": "چرا اینقدر تلاش می‌کنیم از کلمات قلمبه‌سلمبه‌ای استفاده کنیم که معنایشان را نمی‌دانیم؟",
+  "introduction": "صاحب دو جایزۀ پولیتزر و هجونویس واشنگتن‌پست، جین واینگارتن می‌گوید: «در بیست‌وپنج سال گذشته، صفات معرفت‌شناختی و وجودشناختی را در نوشته‌های خود به یک معنی و به‌جای هم استفاده کرده‌ام و جالب اینجاست که معنی هیچ‌کدام از آن‌ها را هم به‌درستی نمی‌دانم. اما نکتۀ جالب اینکه در این مدت حتی یک نفر هم در این‌ باره به من اعتراض نکرده است. بنابراین تنها یک نتیجه می‌توان گرفت و آن اینکه: هیچ‌کس دیگری نیز معنی این کلمات را نمی‌داند.»",
+  "content": "جین واینگارتن، واشنگتن‌پست — می‌خواهم اعتراف کنم؛ آن‌هم اعترافی که اگر باعث اخراج‌شدنم از کار شود، حق است. \n در بیست‌وپنج سال گذشته، صفات معرفت‌شناختی۱ و وجودشناختی۲ را در نوشته‌های خود به یک معنی و به‌جای هم استفاده کرده‌ام و جالب اینجاست که معنی هیچ‌کدام از آن‌ها را هم به‌درستی نمی‌دانم. البته در فرهنگ‌های مختلف جست‌وجو کرده‌ام، اما تعاریف آن‌ها به‌قدری مبهم و آکادمیک است که به‌نظرم بی‌معنی و البتّه فرّارند. بنابراین معنی آن‌ها را فراموش می‌کنم و حتی برای بررسی دوباره نیز ‌سراغشان نمی‌روم. \n اما نکتۀ جالب اینکه در این بیست‌وپنج سال حتّی یک نفر هم در این باره به من اعتراض نکرده است. در این مورد حتّی یک تلفن هم به ما نشده است و در صفحات اینترنتی خود یک کامنت یا نامه هم دریافت نکرده‌ایم. کسی در این مدت نگفت که این نویسنده، از لحاظ فلسفی، گیج و غافل است و معنی کلمه‌های مورداستفاده‌اش را نمی‌داند. بنابراین تنها یک نتیجه می‌توان گرفت و آن اینکه: هیچ‌کس دیگری نیز معنی این کلمات را نمی‌داند. \n پس اگر بخواهیم از لحاظ وجودی صحبت کنیم، آیا این لغات از چشم‌اندازی معرفت‌شناختی واقعاً کلمه‌اند؟ \n هرگاه موضوع شامل ایده‌ای انتزاعی باشد و بخواهم وانمود کنم که عمیق‌تر از حد واقع دربارۀ آن اندیشیده‌ام، از معرفت‌شناسی، وجود شناسی و فرم‌های اشتقاقی آن‌ها استفاده می‌کنم. من این لغات را به مالکیت خود درآورده‌ام. پروفایل توییترم من را معرفت‌شناس معرفی می‌کند. \n یک بار این سؤال را در یکی از مطالبم نوشتم: اگر یکی از موسیقی‌دانان بزرگ نوایی زیبا بسازد، امّا کسی آن را نشنود… آیا واقعاً می‌توان او را موسیقی‌دان بزرگی دانست؟ این بحث معرفت‌شناختی کهنی است که درواقع از معمای درخت و جنگل۳ نیز قدیمی‌تر است. آن داستان برندۀ جایزۀ پولیتزر شد. \n آیا در این متن واژۀ معرفت‌شناختی را به‌درستی استفاده کردم؟ شاید بله و شاید هم نه. تکرار می‌کنم، واقعاً معنای این واژه را نمی‌دانم. \n تا امروز این موضوع را همچون رازی شرم‌آور نزد خود نگاه داشته‌ام و آن را شکلی از تخلّف روزنامه‌نگارانه می‌دانم. مثل این است که یک جراحْ قلبِ غاز را به انسان پیوند بزند؛ آن‌هم فقط به این خاطر که قلب غاز را جایی کنار گذاشته بوده و این کار به نظرش جالب می‌آمده است. قلب را پیوند زده و منتظر می‌ماند تا ببیند کسی متوجّه می‌شود یا نه. \n با نوشتن این ستون خودم را سبک می‌کنم و این موضوع را با شما در میان می‌گذارم. امّا هرچه‌بیشتر به این موضوع فکر کردم و هرچه‌بیشتر کتاب‌ها را زیرورو کردم، اطمینانم از اینکه گناهم چندان هم سنگین نیست، بیشتر شد. \n یکی از فرهنگ‌ها معرفت‌شناسی را این‌طور تعریف می‌کند: «نظریۀ شناخت، خصوصاً روش‌ها، اعتبار و محدودۀ آن.» حال خود این تعریف چه معنایی می‌دهد؟ از این مهم‌تر، چه معنایی نمی‌دهد؟ آیا دماسنجیِ مقعدی می‌تواند ابزار معرفت‌شناختی قلمداد شود؟ با این تلاش مذبوحانه‌ای که من اینجا برای فهمیدن می‌کنم، آیا این ستون احمقانه واقعاً معرفت‌شناسی محسوب نمی‌شود؟ \n تعریف وجودشناسی حتّی مبهم‌تر از این است: «مطالعۀ فلسفی طبیعت وجود، شدن، اگزیستانس یا واقعیت، همچنین مقولات بنیادین وجود و ارتباطشان با یکدیگر» یا به‌عبارت‌دیگر ترّهات. \n سوءِ ظنّی که هر روز در من تقویت می‌شود، این است که فیلسوفان این واژه‌ها را دقیقاً به همان علّتی ابداع کرده باشند که من از آن‌ها استفاده می‌کنم: این واژه‌ها آن‌ها را باهوش‌تر از آنچه هستند، نشان می‌دهد و همچنین باعث می‌شود خواننده نیز گمان کند از آنچه هست، باهوش‌تر است. آیا ممکن است ارزش این لغات نه در معنایشان، بلکه در احساساتی که منتقل می‌کنند نهفته باشد؟ این را برای این می‌گویم که آن‌ها معنایی ندارند. شاید آن‌ها معادل ادبی مونوسدیم گلوتامات۴ باشند. این ترکیب به‌تنهایی هیچ خاصیتی ندارد؛ اما باعث بهبود طعم مواد دیگر می‌شود. این مقایسۀ جالبی است: در میان متخصصان و خبرگان امر، استفاده از این مواد خطاست و گناه محسوب می‌شود. همچنین ممکن است باعث سردرد شود. \n من مدعی‌ام که نمی‌توانید انسانی را برای تلاش در راه خوشمزه‌ترکردن چیزها مسخره کنید. \n از این مهم‌تر من بلامنازع باقی می‌مانم. \n دیروز با دوستم دیوید سایمن، سازندۀ زبردست سریال «وایر» و برندۀ بورسیۀ نوابغ مک‌آرتر، در توییتر بحث می‌کردیم. او انسان بسیار باهوشی است. دیوید در حساب کاربری خود در توییتر، من را به این خاطر که «دکتر استرنج‌لاو» را تنها فیلم کمدی کامل معرّفی کرده بودم، سرزنش کرده بود. او گفت کمدی‌دانستن این فیلم اشتباه است؛ زیرا سبْک آن پیچیده‌تر از کمدی است. من در جواب نوشتم: ردکردن اینکه استرنج‌لاو فیلمی کمدی است، درواقع ردّ «وجودشناسی» است. \n دیوید سایمن یکی از انسان‌های بسیار جذابِ اهل بحثی است که تا امروز دیده‌ام. او در مواجهه با موضوعات مختلف هیجان‌زده می‌شود و تا آنجا که می‌تواند، موضوع را پیگیری می‌کند. امّا در این مورد، مثل خیلی از افراد دیگر، به‌آرامی خود را کنار کشید.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جین واینگارتن نوشته‌ است و در تاریخ ۱۲ می ۲۰۱۶ با عنوان  «Gene Weingarten: Admit it. You don’t know what ‘epistemological’ means either»  در وب‌‌سایت واشنگتن‌پست منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۱ تیر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «به‌لحاظ اُنتولوژیک، تو هم نمی‌دانی اپیستمولوژیک یعنی چه» و با ترجمۀ امیر قاجارگر  منتشر کرده است. •• جین واینگارتن (Gene Weingarten) روزنامه‌نگار برندۀ جایزۀ پولیتزر و نویسندۀ ستون طنز هفتگی در واشنگتن‌پست است. [۱] Epistemological [۲] Ontological [۳] این معمای معروف فلسفی می‌گوید اگر درختی در جنگل بر زمین بیفتد و کسی نباشد که صدای افتادن آن را بشنود، آیا اصلاً صدایی در کار بوده است؟ به‌عبارت‌دیگر آیا اگر انسانی نباشد که این‌گونه کیفیات را درک کند، اصلاً این کیفیات وجود خواهند داشت؟  [۴] Monosodium glutamate\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157757.json b/train/528157757.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..38c5962a3d50e231dbede7ae1f00c7894e3f5c22
--- /dev/null
+++ b/train/528157757.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "",
+  "subtitle": "",
+  "introduction": "",
+  "content": "ایان — آلبرت آینشتاین قبل از مرگش وصیت کرد تمام بدنش را به‌محض مردنش بسوزانند و خاکسترهایش را در جایی نامعلوم پخش کنند. او نمی‌خواست بقایای جسمش به زیارتگاه تبدیل شود. اما وصیت او به‌طور کامل اجرا نشد. صمیمی‌ترین دوست آینشتاین، اوتو ناتانِ اقتصاددان، همان‌طور که آینشتاین خواسته بود، خاکسترهایش را دور ریخت اما، قبل از این کار، تامس هارویِ پاتولوژیست او را کالبدشکافی کرد و مغزش را برداشت. خانواده و دوستان آینشتاین از این کار جاخورده بودند، اما هاروی، بعد از این کار، هانس آلبرت پسر آینشتاین را متقاعد کرد تا با اکراه رضایت دهد. این پزشک عجیب‌وغریبْ مغز را تا سال ۱۹۹۸ درون ظرف شیشه‌ایِ پر از فرمالین در داخل یک جعبه زیر یک دستگاه خنک‌کننده نگه داشت. او هرازچندگاهی تکه‌های کوچکی از آن را برای دانشمندان علاقه‌مند می‌فرستاد.\n اکثر ما هیچ‌گاه قربانی سرقت مغز نخواهیم شد ولی موقعیت آینشتاین، که نمادی از نابغه‌های دوران مدرن بود، چنین سرنوشت خاصی را برای او رقم زد. یک فرد عادی می‌تواند برای خودش زندگی کند و بمیرد؛ اما یک نابغه و سلول‌های خاکستری‌اش متعلق به دنیاست. دوران زندگی آینشتاین با اولین شکوفایی رسانه‌های جمعی مصادف بود. او حتی در طول حیات خود هم فردی مشهور بود، هم به‌خاطر علمش و هم به‌خاطر حاضرجوابی و خرمن موهای سفیدش. ظاهراً دوران زندگی او به گونه‌ای زمان‌بندی شده بود که از گسترش روزنامه‌ها و برنامه‌های رادیویی نهایت بهره را بگیرد. این رسانه‌ها نظریات آینشتاین را به‌گونه‌ای گزارش می‌دادند که گویی فقط خودِ نابغه‌اش می‌تواند آن‌ها را درک کند.\n شکی نیست که آینشتاین تحولات عظیمی در علم ایجاد کرد. تا قبل از او، کیهان‌شناسی بخشی از فلسفه بود، اما، به‌لطف او، اینک شاخه‌ای از علم است که باری به سنگینی تاریخ ریاضیات و تحول عالم به دوش می‌کشد. پژوهش‌های آینشتاین همچنین منجر به کشف پدیده‌های غریبی همچون سیاه‌چاله‌ها، موج‌های گرانشی، گرفتاری کوانتومی، انفجار بزرگ و بوزون هیگز شد. اما باوجود این میراث عظیم علمی، شهرت آینشتاین بیشتر به‌علت علاقۀ فرهنگ ما به ستارگان و مشاهیر است. آینشتاین از چندین لحاظ برای ستاره‌بودن مناسب است. علاوه‌بر موهای خاص، او در به‌کاربردن کلمات هم مهارت خاصی داشت. به همین خاطر معمولاً کلمات قصاری از او نقل می‌شود که او هیچ‌گاه نگفته بود. مهم‌تر از آن اینکه آینشتاین از رازگو‌نگی خاصی برخوردار بود، یعنی حس اینکه او بزرگ‌تر از این حیات دنیوی است و به‌طور بنیادی با بقیۀ ما فرق دارد. به همین خاطر است که این همه افراد چنان مصرانه به دنبال مغز او بودند.\n برای بسیاری از افراد سؤال بوده است که آیا نبوغْ ویژگی فیزیکیِ خاصی است که می‌توان آن را جداگانه در مغز ریشه‌یابی کرد. مادۀ خاکستری آینشتاین زمینی بارور برای آزمودن این ادعا بود. اما متأسفانه، همان‌طور که ترنس هاینزِ روان‌شناس استدلال می‌کند، تحقیقات منتشرشده‌ای که روی مغز آینشتاین انجام شده بود دارای ایراداتی جدی است. در هر یک از این پژوهش‌ها، محققان بخش‌هایی از مغز آینشتاین را با افرادی که «عادی» می‌دانستند مقایسه کرده بودند اما، در اکثر این پژوهش‌ها، دانشمندان می‌دانستند کدام نمونۀ مغز متعلق به آینشتاین است. آن‌ها سپس به‌دنبال تفاوت، هرگونه تفاوتی، میان مغز آینشتاین و مغزهای تحت‌ آزمایش می‌گشتند. وقتی چنین رویکردی به علم داشته باشید، پیداکردن تفاوت‌ها کاری بسیار ساده است.\n هرچه باشد، فقط یک آینشتاین وجود داشته است؛ همان‌طور که یک «تو» و یک «من» وجود دارد. تنها راه اطمینان از اینکه نبوغ آینشتاین به‌خاطر آناتومی او بوده این است: مغز او باید در کنار مغز «بسیاری» افراد دیگر، که همچون او بوده‌اند، با مغز افرادی مقایسه گردد که شبیه او نبوده‌اند. همچنین نمی‌توان تفاوت میان ویژگی‌های زیست‌شناختی خاص مربوط به نبوغ او و گوناگونی‌های تصادفی میان افراد را تشخیص داد. اما این بدین معنا نیست که نمی‌توانیم نبوغ او را بررسی کنیم. گرچه نمی‌توانیم تحقیقی مناسب دربارۀ مغز او داشته باشیم، داستان زندگی و محتوای ذهنش را بر اساس پژوهش‌هایش می‌دانیم.\n آینشتاین را معمولاً به‌صورت فردی بی‌آزار و تارک دنیا به یاد می‌آورند که به مسائل دنیوی هیچ دلبستگی نداشت. بی‌شک او ویژگی‌های عجیب خود را داشت: گرم‌کن‌هایی می‌پوشید که طی سال‌ها ژنده می‌شد، چون گرم‌کن‌های پشمی باعث خارش بدنش می‌شد. علاقه‌ای به جوراب نداشت و گاهی، در تعطیلات، کفش زنانه می‌پوشید. اما روایت‌های مرسوم از آینشتاین به‌عنوان یک فرد عجیب و خاص باعث چشم‌پوشی از علایق سیاسی رادیکال و مشکلات فراوان زندگی شخصی او می‌شود. آینشتاینْ سوسیالیستی حامی دولت جهانی بود. او، تا قبل از به‌قدرت‌رسیدن هیتلر، مدافع خلع ‌سلاح و صلح‌جویی بود. آینشتاین همچنین شدیداً مخالف نژادپرستی بود و ماریان اندرسن، زن خوانندۀ سیاه‌پوست، را در خانه‌اش میزبانی می‌کرد؛ این در حالی بود که، در سال ۱۹۳۷ و بعد از آن، هتل‌ها از پذیرفتن اندرسن امتناع می‌کردند.\n اما آینشتاین قدیس نبود. او به همسر اولش، میلوا ماریچ، خیانت کرد و سراغ دخترعمویش الزا آینشتاین رفت. آینشتاین بعدها با الزا ازدواج کرد. بعد از مدتی به او هم خیانت کرد. مشهور است که او در نامه به دوستانش شعرهای ضعیفی با مضامین جنسی می‌نوشته است. او در رابطه با بچه‌هایش هم مشکل داشت و این در حالی بود که با بچه‌های دیگر افراد شدیداً مهربان بود. حتی به کودکان همسایه کمک می‌کرد مشق‌هایشان را بنویسند.\n به‌عبارت‌دیگر، آینشتاین هم مانند همۀ ما مجموعه‌ای از تناقضات بود. فردی بود که گاهی خوب رفتار می‌کرد و گاهی بد. البته وقایع زندگیِ این دانشمند مشهور به‌خاطر موقعیتش بیشتر سروصدا می‌کرد. اما اگر انتظار داشته باشیم که این نابغه به‌طور بنیادین با بقیۀ انسان‌ها تفاوت داشته باشد، مطالعۀ زندگی و عقاید آینشتاین ما را ناامید خواهد کرد.\n حال چیزی که می‌ماند همان است که شهرت آینشتاین را رقم زد: علم او. آینشتاین هم مانند نیوتن گاهی معنای نظریات خود را دقیق نمی‌فهمید. شاید اگر امروز زنده بود، نمی‌توانست به‌خوبی روش پژوهش و تدریسِ نسبیت عام را تشخیص دهد. او در سال ۱۹۳۹ مقاله‌ای منتشر کرد تا نشان دهد که سیاه‌چاله‌ها وجود ندارند و نمی‌توانند وجود داشته باشند. در آن زمان، واژۀ «سیاه‌چاله» وجود نداشت؛ اما چندین فیزیک‌دان اشاره کرده بودند که گرانش می‌تواند موجب شود تا اشیا روی خودشان فرو ریزند. شهودِ فوق‌العادۀ آینشتاین در این مورد او را یاری نکرد. محاسبات او از لحاظ فنی درست بود، اما چنان از مفهوم سیاه‌چاله متنفر بود که نمی‌توانست ببیند که اگر چگالی کافی باشد، گرانش بر تمام نیروهای دیگر غلبه کرده و فرو ریزش را اجتناب‌ناپذیر می‌کند.\n اگر بخواهیم دربارۀ آینشتاین منصف باشیم، نسبیت عام در سال ۱۹۳۹ هنوز نظریه‌ای نامتعارف بود. پژوهشگرانِ بسیار معدودی از آن استفاده می‌کردند و روش‌های مشاهده‌ایِ مورد نیاز برای اثبات وجود سیاه‌چاله‌ها در مراحل اولیۀ خود بودند، یعنی ستاره‌شناسی رادیویی و امواج ایکس. اما آینشتاین، به‌عنوان دانشمند، ضعف‌های دیگری غیر از سیاه‌چاله‌ها هم داشت. او در مهارت‌های ریاضی چندان وارد نبود و برای حل مسائل دشوار از دیگران، ازجمله همسر اولش، میلوا و دوست خوبش، میشل بسوی فیزیک‌دان، کمک می‌گرفت. امروزه نام چنین افرادی به‌عنوان نویسندۀ مشترک مقالات درج می‌شود، اما در آن زمان چنین چیزی باب نبود.\n همچون هر نابغۀ علمی دیگر، آینشتاین هم اگر وجود نداشت، نظریاتش به وجود می‌آمد. نسبیت خاص، نسبیت عام و مدل فوتونی از نور را شاید کسی کشف نمی‌کرد، اما بالاخره کسی آن‌ها را بررسی می‌کرد. آنری پوئانکاره، هندریک لورنتس و افرادی دیگر تا قبل از ۱۹۰۵ تا حد زیادی به نسبیت رسیده بودند همان‌طور که گوتفرید لایب‌نیتس به‌طور مستقل هم‌زمان با نیوتن به حساب دیفرانسیل رسیده بود و آلفرد راسل هم انتخاب طبیعی را مستقل از چارلز داروین کشف کرده بود. تاریخ‌نگارانِ علم روزگاری به نظریۀ «مرد بزرگ» معتقد بودند؛ اما امروزه می‌دانیم که ایده‌های تحول‌ساز در نتیجۀ پژوهشِ چندین فردِ بااستعداد پدیدار می‌شوند، نه اینکه یک ذهن نابغه آن‌ها را از هیچ به وجود آورَد.\n در اوایل قرن بیستم، فیزیک‌دانان دیگری هم بودند که اکتشافات بزرگی کردند. ماری کوری، نیلس بور، اروین شرودینگر و ورنر هایزنبرک همگی به چیزهای بزرگی رسیدند، بسیاری افراد دیگر هم همین‌طور. اما آیا آن‌ها نبوغی کمتر از آینشتاین داشتند؟ کوری دو جایزۀ نوبل برد و مستقیماً در پژوهش‌هایی دست داشت که منجر به بسیاری پژوهش‌های دیگر شد؛ اما او را، باوجود موهای دیوانه‌واری که با موهای آینشتاین رقابت دارد، نماد نبوغ نمی‌دانند. دو تعصب بداقبالانه علیه کوری وجود دارد: جنسیت او و اینکه او پژوهشگر بود، نه نظریه‌پرداز.\n این تفاوت آموزنده است. به‌علت تنوع تجربه و استعداد بشر، می‌دانیم که نبوغْ ویژگی یکدستی نیست که در همۀ افراد به‌صورت یکسان پدیدار شود. نبوغ آینشتاین با نبوغ کوری تفاوت داشت. نبوغ علمی هم با نبوغ موسیقایی تفاوت دارد. اما شهرت معمولاً الگوی پیش‌بینی‌‌پذیرتری دارد. وقتی کسی مشهور می‌شود، معمولاً همان‌طور می‌ماند. اگر آینشتاین در عصری دیگر زندگی می‌کرد، شاید یک فیزیک‌دان بزرگ می‌شد اما به آینشتاینی که ما می‌شناسیم تبدیل نمی‌شد. اما او در دورانی خاص از زمان می‌زیست، دورانی که چراغ شهرت تازه شروع به درخشش کرده بود و علم هنوز مثل یک ورزش گروهی نشده بود، به همین علت نابغۀ عصر ما شد.\n‫این مطلب با همکاری ترجمان در صفحۀ «اندیشه» شمارۀ ۵۴۹ مجلۀ همشهری جوان، منتشر شده است.‬\n* نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌‌ها: * این مطلب نوشتۀ متیو فرانسیس است و در تاریخ ۲۲ جولای ۲۰۱۴ با عنوان  «Cognitive celebrity»  در وب‌سایت ایان منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۴ اردیبهشت ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «آینشتاین چطور سلبریتی شد؟» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. * متیو فرانسیس (Matthew Francis) یک نویسندۀ علمی و سخنران متخصص در حوزه‌های فیزیک، نجوم و فرهنگِ علم است. نوشته‌های او را انواع گوناگونی از نشریات چاپ کرده‌اند. او اکنون در کلیولند ایالت اوهایو زندگی می‌کند."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157758.json b/train/528157758.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f1d19fd2991a75d0eb678f4eb65e75573b86b24b
--- /dev/null
+++ b/train/528157758.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تبهکاران فوتبال",
+  "subtitle": "تمارض چگونه گناه کبیرۀ فوتبال و نشانۀ عصیانگری اخلاقی شد؟",
+  "introduction": "از دهۀ نود فوتبال خیلی تغییر کرده است. انگار بنگاهی خصوصی این ورزش را خریده و رنگ کرده تا برای خریدار بعدی جذاب باشد. بازی‌ها سریع، تاکتیکی و صد البته «جوانمردانه» شده‌اند. در این نظم نوین، دیگر تمارض جایی ندارد. چنین ظاهرسازی‌هایی با این نسخۀ به‌روز و تمیز از ورزش فوتبال تعارض دارد. منتقد برزیلی، الخاندرو چاکوف، مجازات تمارض را به دادگاهی نمایشی تشبیه می‌کند که در آن تخم‌مرغ دزد را به‌جای شتر دزد محاکمه می‌کنند.",
+  "content": "الخاندرو چاکوف، گاردین — لابد این را همان اولِ کار یاد گرفته‌اید: اگر کسی آستینتان را کشید، پشت شما را لمس کرد یا نوک پایش به ساق پایتان رسید، فوراً سرعتتان را کم می‌کنید و خودتان را زمین می‌زنید. بعد به داور نگاهی می‌اندازید و می‌گویید: «!Porra، falta، caralho» که تقریباً یعنی «آخ، خطا، لعنتی.» \n می‌توانید این را زیر لب بگویید، دوروبَر را نگاه کنید و مشت در هوا بکوبید. بعد هم با چهرۀ معصومانه روی زمین بیفتید، مچ پایتان را بگیرید و از درد آن صدمۀ نامعلوم، به خودتان بپیچید. همچنین می‌توانید فریادی بزنید که کل زمین بشنوند و با نالۀ دردآلود بگویید: «آخ، خطا، لعنتی.» \n البته بستگی دارد کدام مدل بازیگری را دوست داشته باشید. من مدل زیرپوستی را می‌پسندم. در آن مسابقه‌های بی‌برنامۀ مدرسه یا روی آسفالت داغ کنار خانۀ پدربزرگم، اگر کسی پشتم را لمس می‌کرد یا نرم به ساق پایم می‌زد، خودم را روی زمین می‌انداختم. بعد آرام بلند می‌شدم، توپ را برمی‌داشتم و با پوزخند زیر بغل می‌زدم. یادم نمی‌آید این سبک را کجا یاد گرفتم. شاید می‌خواستم ادای بازیکن‌های میانی باکلاس‌تر درجام‌ جهانی ۱۹۹۴ را دربیاورم: هریستو استویچکفِ بلغار یا بازیکن همه‌کارۀ رومانی گئورگی هاجی. بلد نبودم شوت بزنم، پاس بدهم یا دریبل کنم. حتی نمی‌توانستم بدوم. بازیکن بیخودی بودم. ولی زیاد تمارض می‌کردم. \n برعکس من، پسرعمویم که چند سال بزرگ‌تر از من بود، مهارت‌های فوق‌العاده‌ای داشت: گاهی اوقات می‌گفت او را به ریودژانیرو یا سائوپائولو بفرستند تا برای تیم‌های فوتبال بزرگ لیگ ملی برزیل امتحان بدهد. عمویم از او هم ماهرتر بود. در میان‌سالی با آنکه چاق شده بود، سرعت خوبی در زمین داشت. آن‌ها هم تمارض می‌کردند. \n پدربزرگم آن‌قدرها بازی نمی‌کرد؛ ولی بیش از همۀ ما به این بازی علاقه‌مند بود. در اواخر دهۀ ۱۹۷۰ رئیسِ دام‌بوسکو شد. دام‌بوسکو تیم کوچک شهرمان در ایالت ماتوگروسو بود. اغلب برای من خاطرۀ آن سالی را می‌گفت که در جام قهرمانی برزیل، تیمِ کورنتیانس را در خانۀ آن‌ها شکست داده بودند. این ماجرا را هواداران کورنتیانس لابد فراموش کرده‌اند؛ اما پدربزرگم تا دم مرگ تعریف می‌کرد. سال ۱۹۸۳ که من به دنیا آمدم، پدربزرگم دیگر رئیس دام‌بوسکو نبود؛ ولی آن‌قدر یادگاری، بُریده‌جراید، جام و پرچم‌های آن دوران و پیراهن‌های سفید و آبی کم‌رنگ توی خانه‌اش چپانده بود که همیشه فکر می‌کردم هنوز آنجا مشغول کار است. \n در آن خانهْ مجسمۀ کوچک و طلایی‌رنگِ یک شیر را بیشتر از همه دوست داشتم. سینۀ کوچکش را ستبر کرده و به افق خیره شده بود. این جام، نشانۀ لقب تیم دام‌بوسکو بود: «شیر روی تپه». حس‌وحال طبیعت را داشت و رنگ‌ورورفته بود. از فلزی طلاکاری شده و بی‌قیمت ساخته شده بود. این‌ها را دوست داشتم. ولی الان می‌فهمم کُپی‌برداری ابلهانه‌اش بود که بیشتر از همه دوست داشتم و نداشتم: آن شیر تجسم این گرایش مردمان امریکای لاتین بود که اشتیاق‌هایشان را جای دیگری می‌جویند. آن‌ها سوژه‌ای خارجی را به‌عنوان نماد واقعیت و روحیات محلی‌شان انتخاب می‌کنند. در باتلاق‌های ماتوگروسو انواع و اقسام حیوان‌ها پیدا می‌شود: تمساح، پلنگ، تویویو (پرنده‌ای باوقار، با نوکی ظریف و بلند) و سمور محلی (نوعی از سمورهای گنده و شرور که دسته‌جمعی شنا می‌کنند و اگر عصبانی‌شان کنید می‌توانند شما را لِه کنند). بااین‌حال در آن منطقه خبری از شیر نیست و تقریباً تپه‌ای هم در کار نیست. \n همه می‌گویند لیونل مسی صادق است. حتی وقتی مدافع حریف پیراهنش را پاره کند یا داخل محوطۀ جریمه به او پشت‌پا بزند، اگر اندک شانسی برای گل‌زدن داشته باشد یا حتی شریف‌تر از آن، اگر بتواند به هم‌تیمی‌اش کمک کند، بلند می‌شود و بازی را ادامه می‌دهد. همین رفتارها، هالۀ اسطوره‌ای مسی را باورپذیر می‌کند: مسی، این ورزش‌کار بزرگ، این اسوۀ خوبی، پسرک نحیفی که در دوران نوجوانی‌اش مشکل داشت ودرست رشد نمی‌کرد و مجبور بود هورمون مصرف کند، تلاش کرد چست‌وچابک شود؛ مردی که با دلبرک دبیرستانی‌اش، دختری از استانی دورافتاده در آرژانتین مثل خودش، ازدواج کرد؛ مردی که پس از زدن سه گل عالی و لایی‌زدن به بازیکن‌های حریف، زیرلبی از دفاع‌های بی‌کار تیمش که آن عقب ول‌معطل بوده‌اند، تعریف می‌کند. مهم‌تر از همه اینکه مسی و تمارض؟ عمراً. در خزانۀ مهارت‌های او این یکی را نمی‌شود پیدا کرد. تمارض‌کردن مسی مثل این است که هنری جیمز، نویسندۀ بزرگ سبک رئالیسم ادبی قرن نوزدهم، بخواهد مثل هنری میلر، نویسندۀ درجه‌دوی ساختارشکن قرن بیستم بنویسد. \n اکثر رفقای امریکایی‌ام درک نمی‌کنند که چرا بازیکن‌ها با کوچک‌ترین ضربه به زمین می‌افتند. آن‌ها تمارض را نمی‌فهمند. تمارض دو تا از مهم‌ترین خطاهای اخلاقِ ورزشیِ امریکایی‌ها را شامل می‌شود: نخست، میل به تقلب؛ دوم، نمایش یا حتی تجلیل از ضعف فیزیکی و برانگیختن ترحم. فلاپ، معادلی برای تمارض در بسکتبال که به‌محض ضربه‌خوردنْ توپ را می‌اندازند، آن‌قدرها دراماتیک نیست و بیشترِ بازیکن‌های خارجکی انجام می‌دهند. \n هم قوی و ورزش‌کار باشید و هم کاملاً ماهر؛ آن وقت تا به محوطۀ جریمه رسیدید، زمین بخورید. این‌ها پوچ و بی‌معنی است. از جهات مختلف هم پوچ است. ولی این‌جور پوچی‌ها در هر ورزشی هست. تعریف دقیق خطا هم قدری ابهام دارد. در تنیس، خطای پا داریم؛ یعنی عبور ساده و روشن پا از خط. در فوتبالِ امریکایی، مانع‌شدن از پاس هست؛ یعنی مدافع سعی می‌کند دریافت‌کنندۀ توپ را بگیرد یا هُل بدهد یا بدون آنکه دنبال توپ باشد، مانع دید او بشود. مانع‌شدن از پاس خیلی مبهم است و به تفسیر داور بستگی دارد. حتی آن دریافت‌کننده‌های پت‌وپهن و قدرتمند امریکایی هم در افتادنشان اغراق می‌کنند تا لطف داور شامل حالشان شود. \n در فوتبال، ابهام‌ها بی‌نهایت‌اند. زمین بازی بزرگ است و تنها چند داور دارد. با آن غوغای مداوم ضربه‌ها و هُل‌ها و لیزخوردن‌ها، تقریباً برای هیچ حرکتی نمی‌شود حکم قاطع داد. گویا ابهام، شاکلۀ این ورزش است. نونو راموس، تصویرگر و نویسندۀ برزیلی، اغلب به تفاوت میان نتیجۀ نهایی یک مسابقۀ فوتبال و سناریوهای ممکنِ آن مسابقه اشاره می‌کند. همین است که هم‌زمان پتانسیل تراژدی و کمدی را به این بازی می‌دهد. \n رفتارهای بالقوه فریبندۀ زیادی در فوتبال هست: مدافعی که معصومانه دستانش را بالا می‌آورد، اما عامدانه به ساق پای مهاجم حریف می‌کوبد؛ مربی‌ای که بازیکنانش را در انتهای مسابقه تعویض می‌کند تا وقت تلف کند؛ بازیکن میانی‌ای که توپ را چند متر دورتر از محل خطا می‌اندازد؛ دروازه‌بانی که یک قدم کوچک جلو می‌آید تا شانسش برای مهار ضربۀ پنالتی بیشتر شود و…. ولی تمارض از همه بیشتر به چشم می‌آید. به تمارض با عصبانیت پاسخ می‌دهند؛ ولی برای مابقی تقلب‌ها فقط شانه‌ای بالا می‌اندازند. \n یادم نیست نکوهش تمارض از کِی آغاز شد. سال ۱۹۹۴ در ذهنم مانده است؛ شاید چون زمانی است که خاطرات کودکی‌ام با این بازی گره خورد. آن زمان ۲۴ سال از آخرین قهرمانی برزیل در جام‌جهانی گذشته بود. وقتی روبرتو باجو، بازیکن میانی خُل‌مزاج ایتالیا پنالتی سرنوشت‌ساز بازی فینال را خراب کرد و خیلی باوقار توپ را با فاصلۀ زیاد از بالای دروازه بیرون زد، مادرم شانه‌هایم را گرفت، محکم تکان داد و گفت: «الان شاهد یک لحظۀ تاریخی هستی! الان شاهد یک لحظۀ تاریخی هستی!» حس او صادقانه بود؛ اما شیوۀ نشان‌دادنش نمایشی بود؛ مادرم از آن‌هایی نبود که این‌جور حرف‌های قلمبۀ بی‌روح بزند. یک‌جای کار می‌لنگید. لحنش هیجان نداشت. \n آن جام در کل غریب بود. کارلوس آلبرتو پریرا، با آن ظاهر عجیبش، از آنچه بود، غریب‌تر به‌ نظر می‌رسید: گونه‌های برآمده و دماغ عقابی که او را مثل آدم‌های تصورشده در نقاشی‌های فلمیش۱ کرده بود. در نهایتِ کار که برزیل قهرمان شد، جای چندان مخالفتی با آن جملۀ معروف پریرا نماند که در مراحل کسب سهمیۀ جام او را هدف نقدهای تندوتیز کرده بود: «بهترین حمله، دفاع خوب است.» ولی آن قهرمانی چندان خالص نبود. اکنون اکثر ما قبول داریم که سبک بازی برزیل در آن جام‌ جهانی، زشت و ناپخته بود. در اکثر مسابقه‌ها با تک‌گل برنده شد، دفاع تودرتو داشت و بازیکنان میانی‌اش بی‌ذوق و تنبل بودند. اما فارغ از استعداد ذاتی و حرکات خزندۀ روماریو چیز چندانی برای خاطره‌بازی نمانده است. او هشتاد دقیقه دور زمین ول می‌گشت تا اینکه یک لحظه تصمیم می‌گرفت توپ را بردارد و یک‌ضرب پابه‌توپ به سمت دروازۀ حریف بدود. \n اندکی بعد، پوشیدن کت‌وشلوارهای شق‌ورق و کفش‌های ظریف میان برخی مربیان مُد شد. پریرا با آن رویکرد روشمندش به بازی و آن عرق‌گیر سادۀ ورزشی‌اش، دیگر کم‌مایه یا حتی خوار به نظر می‌آمد. ولی پرسشِ به‌جامانده از آن جام، اینکه باید زیبا بازی کرد یا بُرد، دو دهه است که بر فوتبال برزیل سایه انداخته است. پیش‌ازآن، این پرسش هرگز مطرح نشده بود. بستگان مسن‌ترمان می‌گفتند ارزش تیم‌های سابق دقیقاً در این بود که با بازی‌ای زیبا می‌بُردند. اما ۱۹۹۴ فرق داشت و می‌شد حدس زد که تغییرات بزرگ‌تری در راه است. \n بازیکن‌ها قوی‌تر و فیزیکی‌تر می‌شدند. حتی کُندترین بازیکن‌ها هم آن‌قدر سریع بودند که فضا را ببندند. دروازه‌بان‌های کوتاه‌قد و پُراَدا مثل خورخه کامپوسِ مکزیکی و رنه هیگوئیتایِ کلمبیایی از صحنۀ بازی حذف شدند. مشتاقانِ این پُست اکنون به‌گونه‌ای تربیت می‌شدند که کل طول و عرض دروازه‌شان را پوشش دهند. مهاجمان چنان شوت می‌زنند و با قدرت با جمجمه‌شان به توپ می‌کوبند که نگران آسیب به سر بازیکن‌ها می‌شویم. دفاع‌های ماهر یاد گرفته‌اند که پاس‌های بلند بدهند. پدربزرگم بیش از همه از دفاع‌هایی بدش می‌آمد که استعدادی غیر از دفاع را نمایش می‌دادند. حتی دریبل، آن مهارتی که شاید بهترین جلوه از ماهیت هنرمندانه و اغلب ناکام فوتبال است، اکنون بیش از مهارت آکروباتیک، به قدرت بدنی بستگی دارد: کریستیانو رونالدو با تکیه بر سرعتش دریبل می‌زند. مسی هم با آن گام‌های کوتاه، اما بی‌وقفه و تندش، طوری است که انگار توپ به پای چپش چسبیده است. دنیس برکمپ، ستارۀ هلند در سال‌های ۱۹۹۴ و ۱۹۹۸، یکی از اولین نمونه‌های این نوع نبوغ قدرتمند و کارا بود. نمایش‌های او، هرقدر هم خلاقانه، باز دقت و سادگی ریاضی‌وار داشتند. این شایعه که مسی به نوع خفیفی از سندرم آسپرگر۲ مبتلاست، بیش از آنکه بیانگر وضعیت مسی باشد، حکایت انتظاری است که مردم از نخبگان فوتبال امروزی دارند. \n نمی‌شود گفت پریرا که سخنرانی‌های انگیزشی، تکنیک‌های مدیریت، تکرار حرکت‌های حساب‌شده و حرفه‌ای‌گری را ترجیح می‌داد، عامل این تغییرات بود یا صرفاً با موج همراه شد. بازی فوتبال در همۀ قاره‌ها سرراست‌تر شد. بازی‌های طولانی و حوصله‌سربَر دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ با آن‌همه خمیازه و چُرت تماشاچیان جای خود را به بازی‌های سرعتی‌تر دادند. آن وقت‌ها مدافع توپ را به دروازه‌بان پاس می‌داد و پس می‌گرفت و مهاجم نیز نزدیک دروازۀ حریف ول می‌گشت و هرچند دقیقه یک‌بار هم به آفساید می‌رفت. اما پس‌ازآن انگار یک بنگاه سرمایه‌گذاری خصوصی این ورزش را خریده و رنگ کرده بود تا برای خریدار بعدی جذاب باشد. خارج از میدان بازی و خصوصاً در لیگ‌های اروپایی، این تعبیر چندان هم استعاری نبود. \n زبان کارشناسان همه‌فن‌حریف رسانه‌ها هم دچار تغییر شد. «تکامل تاکتیکی»، «مدرن‌سازی تاکتیکی»، «ظرفیت تمام‌کنندگی»: در مخیله‌ام هم نمی‌گنجد که پدربزرگم و دوستانش با این تعبیرها حرف بزنند. دیگر دریبل فقط «زیبا» نبود، بلکه «دقیق» بود. دیگر یک پاس فقط عالی نبود؛ بلکه «ظریف» و «حساب‌شده» بود. بازیکن میانی فقط زیرک نبود؛ بلکه «هوش سرشار» و «توان حرکات شمرده» داشت. \n در این نظم نوین، تمارض جایی نداشت. آن نمایش بی‌جا، پرآب‌وتاب و آماتوری با این نسخۀ به‌روز و تمیز از ورزش فوتبال تعارض داشت. تمارض زشت بود. یادمان می‌آورْد بازیکن‌ها می‌توانند چقدر مشکوک باشند، مسابقه ممکن است چقدر غیرمنصفانه باشد و بالأخره چقدر از بازیْ تحت کنترل افراد نیست. گزارشگران فوتبال وقتی می‌دیدند بازیکنی حوالی محوطۀ جریمه تظاهر می‌کند که زمین خورده است، همه یک‌صدا می‌گفتند که باید کارت بگیرد. گالواون بوئنو، معروف‌ترین، احساسی‌ترین و متعصب‌ترین گزارش‌گر برزیل، وقتی می‌دید بازیکن بی‌دلیل به زمین می‌افتد می‌گفت: «همین نگرش است که باید در فوتبال برزیل عوض شود.» \n در جام‌ جهانی سال ۱۹۹۴، نام یک آرژانتینی تیتر اخبار شده بودکه با مسی بسیار متفاوت بود: دیه‌گو آرماندو مارادونا که میان بهترین فوتبالیست‌های تاریخ، بسته به اینکه برزیلی باشید یا آرژانتینی، در ردۀ اول یا دوم قرار دارد. پس از آنکه آزمایش دوپینگْ پنج نمونه افدرین در ادرار او نشان داد، از رقابت‌ها اخراج شد. هم قیافۀ خسته و بی‌روحش در کنفرانس‌های مطبوعاتیِ بعد از آن ماجرا یادم مانده و هم آن لذت مبهمی که منِ بچه‌سال از سقوط ستارۀ رقیب می‌بردم. چند سال پیش‌ازآن، مارادونا کشورش را تا دومین و آخرین قهرمانی جام‌ جهانی در سال ۱۹۸۶ پیش بُرده بود. سال ۱۹۹۰ هم آرژانتین را به فینال مقابل آلمان غربی رساند. \n مارادونای معتاد به کوکائین، آن طنّاز ورّاج و بددهن، همان پسربچۀ رؤیایی پرونیست‌ها۳ بود که از زاغه‌های بوئنوس‌آیرس سربر می‌آورد. او یکی از آن مهاجرهای عاشق کاسترو بود؛ مارادونای حقه‌باز. در بازی یک‌چهارم نهایی جام‌ جهانی ۱۹۸۶ مقابل انگلستان، در میانۀ زمین توپ را می‌گیرد، پابه‌توپ می‌دود، چهار مدافع را پشت سر می‌گذارد، دروازه‌بان را دور می‌زند و توپ را به تور دروازه می‌دوزد. گزارشگر آرژانتینی با صدای پرهیجان گفت: «گریه‌ام گرفته… خدای من، تو اهل کدام سیاره‌ای؟» \n ولی این گل دوم بود. گل اولی که آن روز زد، فرق داشت. آن گل هم در تاریخ ماندگار شد؛ ولی به دلیل دیگری: مارادونا پرید و با دستش ضربه‌ای نرم و تند به توپ زد؛ اما فریب‌کارانه سرش را به‌سمت توپ کج کرد و همین‌که توپ به تور چسبید، شادی گل را شروع کرد. \n دوربین‌ها آن ضربۀ خطا را ضبط کردند؛ اما داور میدان ندید و گل حساب شد. بعد که مطبوعات دربارۀ این حرکت سؤال کردند، گفت آن گل «کمی با سر مارادونا و کمی با دست خدا» به ثمر رسید. البته مارادونا همیشه قشنگ تمارض می‌کرد. \n مارتین امیس سال ۱۹۸۱ در مجلۀ لاندن ریویو آو بوکز نوشت: «فوتبال‌دوست‌های روشن‌فکرْ چوب دو سر طلایند: هم روشن‌فکرها از آن‌ها بدشان می‌آید و هم فوتبال‌دوست‌ها.» از آن زمان تاکنون قضیه عوض نشده است. در برزیل، روشن‌فکرها دربارۀ فوتبال همان‌طور حرف می‌زنند که مردم ناآشنا با شعر دربارۀ شاعری: با احترام فوق‌العاده، اما بی‌آنکه حوصله‌اش را داشته باشند. اما اکثر فوتبال‌دوست‌ها روشن‌فکرها را نادیده می‌گیرند. از چند استثنای نادر بگذریم: تحلیل‌های نونو راموس؛ یادداشت‌های ژورنالیستی فشردۀ توستائو، پزشک، و مهاجم کناری سابق در تیم رؤیایی برزیل در سال ۱۹۷۰؛ و نوشته‌های پائولو وینیشس کوئلیو۴ که با سبک تجربی‌اش در روزنامه‌نگاری ورزشی مشهور است. مابقی روزنامه‌های برزیلی پُر از ستون‌ها و واقعه‌نگاری‌هایی هستند که از شعارهای فوتبالی قلمبه‌سلمبه و غیرخلاقانه استفاده می‌کنند: بازی همچون استعاره‌ای برای پیش‌بینی‌ناپذیربودن زندگی است، برای شانس و تصادف که سرنوشت نهایی را می‌سازند، ایده‌هایی چنان مبهم و بی‌انتها که می‌توانند برای هر چیزی استفاده شوند. \n با یک نگاه می‌شود فهمید این ورزش ملی پرده‌ای شده است که جامعه روی آن خودبینی و نفرتش را بیفکند. من در نسلِ به‌اصطلاح پیروز فوتبال بزرگ شده‌ام. برزیل در سال ۱۹۹۴ قهرمان جام‌ جهانی شد، در ۱۹۹۸ به فینال رسید و در ۲۰۰۲ دوباره قهرمان شد. تا نیمه‌نهایی ۲۰۱۴ در شهر بلوهوریزنته، که آلمان ۷ بر۱ برزیل را نیست‌و‌نابود کرد، اکثر برزیلی‌ها گویا در این توهم بودند که هیچ‌کس هیچ‌جا توان رقابت با قدرت برزیل را ندارد. این پرسش که «آیا قشنگ بازی می‌کنیم یا می‌بریم؟» فقط در خلوت خودمان به میان می‌آمد. پنج سال در لندن زندگی کردم تا فهمیدم مردم چه اعتقاد بی‌جایی دربارۀ تیم برزیل دارند. \n اما باخت مقابل آلمان بی‌تردید حال‌وهوا را عوض کرد. بنا به سیلاب ستون‌هایی که پس از آن بازی روزنامه‌ها را پُر کرد، برزیل ناگهان از تیم محبوبی که شایستۀ قهرمانی بود، به منحط‌ترین تیم تاریخ تبدیل شد: شبحی بی‌رمق و سرگردان که اَبَرمردهای اروپایی سردرگمش کرده بودند. اشاره به نفرت از خود که در دوران پسااستعماری مرسوم است، ناگزیر دیده می‌شد. باخت مقابل آلمان‌ها چنان خلأیی ساخت که هر تحلیل ساده‌انگارانه‌ای در آن جا می‌گرفت. آن ماجرا انعکاس جامعه‌ای بود که از قدیم مستعد رفتارهای فی‌البداهه است. درواقع سند بی‌میلی ما به بازآفرینی یک سبک و وفق یافتن با تغییرات جهانی بود. برانگیختگیِ ملی‌گرایانه با آن قطرات اشک که هنگام نواختن سرود ملی سرازیر می‌شد، یعنی رفتار اغلب بازیکن‌ها پیش از هر مسابقه، نشانۀ سیطرۀ هیجان‌زدگی اشک‌آلود بر تاکتیک‌ها و تفکرات عقلایی بود. یکی از منتقدان خوش‌فکر موسیقی، ناخواسته پا به این قلمرو نامیمون و پراضطراب گذاشت: «لازم بود این شکست را آلمان‌هایی به ما تحمیل کنند که دور از ما هستند؛ یعنی کشوری که شاید بهتر از هر کشور دیگر، اهمیت طراحی پروژه‌های دسته‌جمعی و بررسی جدی آن‌ها را نشان می‌دهد.» \n در آغازِ آن رقابت‌ها، مهاجم تیم‌مان، فِرِد، خودش را در محوطۀ جریمه با اداواطوار روی زمین انداخت و یک پنالتی مقابل کرواسی گرفت که البته گل هم شد. اگر برزیل قهرمان شده بود، این اتفاق لابد اختلالی کوچک در مسیر قهرمانی حساب می‌شد. اما در آن فضای فراگیرِ نکوهش خود، آن حرکتْ نماد ضعف مرگ‌بار کشور شد؛ چیزی که باید از خاطرۀ ملی حذف و برایش مجازات تعیین می‌شد. \n در بازی فوتبال که از هر حرکتی می‌توان تفسیرهای مختلف داشت، باید پرسید چرا تمارض، یعنی یکی از چندین‌وچند خطای این بازی، این‌قدر کانون خشم و نفرت قرار گرفته است؟ اینکه حرکتی را خطا بدانیم یا ندانیم، یک بحث است؛ اینکه قیافۀ حق‌به‌جانب بگیریم و به بازیکنی کارت بدهیم، انگار که داوریم و فکر می‌کنیم آن بازیکن کار کثیفی کرده است، بحث دیگری است. عصبانیت از تمارض، با لذات اخلاقی همراه است. اگر سر مابقیِ حرکت‌های فریب‌کارانه هم این‌قدر پلیس‌بازی درمی‌آوردیم، فوتبالی نمی‌ماند که بخواهیم حرفش را بزنیم. راموس در مصاحبه‌ای تلویزیونی در سال ۲۰۱۲ گفت: «کل این بازی بر پایۀ اِعمال نفوذ و فساد است. حتی کسی از بیرون نمی‌تواند قضاوت‌هایش را به چالش بکشد. فوتبال نه علم است؛ نه جایی برای اخلاقیات.» \n لقب عامیانۀ داوران در برزیل، «مرد سیاه‌پوش» است. این لقب بیش از آنکه یادآور قاضی‌های سیاه‌پوش باشد، به جلادهای قرون‌وسطا اشاره می‌کند. به‌هرروی، داور در صدور رأی خود مختار نیست. تصور کنید در آن دایرۀ بی‌اهمیت وسط میدان، همان‌جا که کبوترها جمع می‌شوند و فضله می‌ریزند، می‌خواهید خطا بگیرید؛ ناگهان جماعت اوباش با پنجه‌های فشرده سراغتان می‌آیند، به شما دست می‌زنند، هُلتان می‌دهند، فحش می‌دهند و در گوشتان تهدید می‌کنند. فکر کنم جالب‌ترین فحش‌هایی که شنیده‌ام، یا کنار زمین بوده یا در استادیوم یا آخر هفته‌ها که بازی والدینمان را تماشا می‌کردیم. این فحش‌ها را بازیکن‌ها به همدیگر نمی‌دادند؛ بلکه بازیکن‌ها به داور می‌دادند. وقتی تلویزیونْ مسابقه‌ای نشان می‌داد و نام خانوادگی داور روی صفحه می‌آمد، پدربزرگم به طرف من می‌چرخید و آرام از من یا بلکه خودش می‌پرسید: «این داور با ماست یا علیه ما؟» \n از این دست حرف‌ها باز هم داشت. مثلاً: «بهتر است بازی را دقیقۀ آخر با یک گل آفساید ببریم تا اینکه شش‌هیچ از تیم مقابل سر باشیم.» او در گفتن این‌جور حرف‌های موذیانه استاد بود. این‌یکی را آن‌قدر عادی می‌گفت که انگار حرف پیش‌پاافتاده‌ای است. این موضوع آن اوایل من را بُهت‌زده می‌کرد؛ ولی قدری بعد حکمتش را فهمیدم. ادارۀ تیمی کوچک داخل برزیل، روان‌پریشی عمیقی در او ایجاد کرده بود: بارهاوبارها یک تصمیم داور، بُرد یا مساوی را از چنگ دام‌بوسکو درآورده بود. از آن دفعاتی که لطف داور نصیبش شده بود، با افتخار و لذت یاد می‌کرد. داور نیز متغیری دیگر در آن میدان پرآشوبِ روایت‌ها بود. شاید این نگرش را نشانۀ ذهن توطئه‌پندار بدانید؛ ولی بی‌اعتمادی به مقامات را نمی‌شود عیب حساب کرد. اکنون که دو دهه از آن دوران گذشته است، او را کمی بهتر درک می‌کنم. بُردن مسابقه با یک گل آفساید یا پنالتی ناحق یا وقتی ببینید مهاجمتان دستش را مخفیانه به هوا می‌برد و توپ را لمس می‌کند تا به طرف تور بفرستد، واقعاً نشاط‌آور است. \n مارادونا موذیانه از دست خدا می‌گفت. اکنون مسی را دوست داریم؛ چون پسر خوبی است. این تفاوت از گذر دو دهه میان این دو نابغه حکایت می‌کند. نونو راموس، با مطالعۀ تیم ملی برزیل، می‌گوید علاقۀ عامّه به خلوص و پاکی با نوعی رنجش طبقاتی مرتبط است. سرک‌کشیدن به اینکه بازیکنان جوان پارتی می‌گیرند، مشروب می‌نوشند یا همخوابه دارند، نمایندۀ پرخاش پنهانیِ طبقات بالا و متوسط است: این تحرک اجتماعی مؤثر، در کشوری که در طول چندین نسل، درگیر نابرابری پایدار و عمیق بوده است، تهدیدی برای آن طبقه‌هاست. \n البته از کسی هم پنهان نیست که این تمایل به پاک‌دستی در میانۀ میدان که در چند دهۀ اخیر شاهدش بوده‌ایم، سرپوشی بر فسادهای خارج از زمین بازی است. آن اِعمال نفوذی که راموس می‌گوید، با معامله‌های پشت‌پرده در فیفا فرق دارد: نسبت اولی به دومی، مثل آفتابه‌دزدی در بازاری خیابانی و پرآشوب در مقایسه با اختلاس بانکی است. اخلاق‌گرایی فقط نوعی پدیدۀ ناخودآگاه، مثلاً جلوه‌ای از اضطراب ملی نیست؛ بلکه می‌تواند هدایت‌شده و تحمیلی باشد. فیفا اخلاق‌گرایی در زمین بازی را تحمیل کرده است. در میان تصاویر جام‌ جهانی ۲۰۱۴، بیشترین نظرات کاربران برای کدام تصویر فرستاده شد؟ ضربۀ سر ظریف رابین فن‌پرسی، شوت سرضرب و روی هوای گُتسه در فینال که گل پیروزی آلمان مقابل آرژانتین را زد، یا حتی آن پسرک برزیلی رنگ‌پریدۀ عینکی که وقتی آلمانی‌ها تیم میزبان را با خاک یکی کردند، لیوان کاغذی‌اش را دم صورتش گرفته بود و اشک می‌ریخت (همان نمونۀ ترگل‌ورگلِ جماعتی که در آن سن‌وسال می‌توانستند بلیت بخرند)؟ خیر. پربحث‌ترین عکس متعلق به مهاجم اروگوئه لوئیز سوآرز بود که جورجیو کیه‌لینی مدافع ایتالیا را گاز گرفت. همه‌ جا دربارۀ این خطای سوآرز بحث می‌شد. با قدم‌زدن در خیابان‌های اطراف اسکلۀ ریودژانیرو، اغلب روی نمایشگرهایی بزرگ، تکرار علی‌الدوام صحنه‌ای را می‌دیدید که سوآرز دندان‌هایش را در استخوان ترقوۀ مدافع ایتالیایی فرو می‌کرد. همه و همه، از صاحبان میکده‌ها تا بچه‌پول‌دارهای عیّاش تا گداهایی که چند متر آن طرف‌تر روی جدول ایستاده بودند، در این باره نظر می‌دادند. یکی می‌گفت: «باید برای ده مسابقه محروم شود.» دیگری جواب می‌داد: «چرا گازگرفتن بدتر از لگدزدن به ساق پای حریف است؟» اما مسئلۀ اصلیْ تنبیه نبود. همین‌که گاز سوآرزْ نوعی رسوایی تمام‌عیار حساب می‌شد، نشانۀ پیروزی فیفا بود. \n به همین ترتیب، مجازات تمارض هم مثل دادگاهی نمایشی شده است. تمارض و پیامد آن از رخداد سرسری با اندکی نمایشگری، تبدیل شده است به ماجرایی تماشایی و پرآب‌وتاب. تمارض هم‌اکنون واجد همان مبالغه‌ای است که رولان بارت به کُشتی نسبت می‌داد. در این صحنه شاهد دنباله‌ای از نمایش‌های سبک کمپ۵ هستیم: چهرۀ پریشان بازیکن هنگام زمین‌خوردن، گام‌های آرام و سنگین داور به‌سمت بازیکن، توی جیب دنبال کارت گشتن: قرمز؟ زرد؟ چقدر هم گزینه هست. شاید بهسازی و تجمل‌گرایی شهری۶ بهترین قیاس از این ماجرا باشد: پاک‌سازی محله از جرائم کوچک و خیابان‌های کثیف تا جا برای تعامل‌ها و رفتارهای فرهنگی‌تر باز شود. البته ردگم‌کُن هم هست: نهادی سیاست پنجره‌های شکسته۷ را اتخاذ کرده که خود ورشکسته است. حتی واکنش‌های دفاعی آن‌هایی که هوادار بهسازی و تجمل‌گرایی شهری‌اند و مثلاً اینکه می‌پرسند: «می‌خواهید نرخ جرم و جنایت بالا باشد؟ ترجیح می‌دهید همه‌چیز کثیف باشد و توجهی نشود؟» مشابه واکنش‌های دفاعی آن‌هایی است که از تنبیه تمارض لذت می‌برند. ولی اینکه در یک فرهنگ، گناه صغیرۀ سابق با چه سرعتی به گناه کبیره تبدیل شود، فرایند پیچیده‌ای است. شاید یکی از عوامل مؤثر بر این فرایند، تمایل اهالی آن فرهنگ به واردکردن ارزش‌های بیگانه باشد؛ یعنی در منطقه‌ای که شیر و تپه‌ای ندارد، شیری را روی تپه تصور کنند. \n تحمیل اخلاق‌گرایی توسط فیفا را می‌توان تا اواخر دهۀ ۱۹۸۰ ردگیری کرد؛ یعنی اندکی پس از ماجرای «دست خدای» مارادونا که کارزار «بازی جوانمردانه» آغاز شد. اولین جایزۀ «بازی جوانمردانۀ فیفا»، که جایزه‌ای نمادین برای به‌اصطلاح تشویق روحیۀ ورزش‌کاری بود، به هواداران اسکاتلندی داندی‌یونایتد داده شد که با رقبای سوئدی خود، یعنی تیم آی‌. اف‌. کی گتبرگ، برندۀ آن سال جام یوفا خوش‌رفتار بودند. همراه با اسکاتلندی‌ها، فرانک اردنویتزِ آلمانی هم برندۀ آن جایزه شد چون در یک مسابقۀ بوندس‌لیگا بین اف‌. سی. ‌کُلن و وردربرمن پذیرفته بود که خطای هند کرده است. این جایزه هیچ‌گاه پا نگرفت و عموم افراد اصلاً خبر ندارند چنین جایزه‌ای هست. معیارهای کسب این جایزه هم سال‌به‌سال مبهم‌تر شده‌اند. در سال ۱۹۹۰ این جایزه به گری لینکر تعلق گرفت؛ چون در دوران فوتبال حرفه‌ای‌اش هرگز کارت زرد یا قرمز نگرفته بود. جورجینهو، مدافع چپ برزیلی، به‌خاطر رفتار نمونه‌اش داخل و خارج میدان در سال ۱۹۹۱ برندۀ این جایزه شد. این جایزه در سال ۱۹۹۸ سیاسی شد: فدراسیون‌های فوتبال امریکا و ایران به‌خاطر بازی بی‌حادثه‌شان در جام‌ جهانی آن سال برندۀ این جایزه شدند و آن را با فدراسیون فوتبال ایرلند شمالی تقسیم کردند که در بلفاست مسابقه‌ای میان کلیفتونویل، پایگاه اصلی کاتولیک‌ها و لینفیلد، پایگاه اصلی پروتستان‌ها، برگزار کرده بود. \n تعبیر «بازی جوانمردانه» اکنون کلمۀ مرکبی است که محبوب دل تشکیلات فوتبال شده است؛ تابدانجاکه در مراسم افتتاحیۀ جام کنفدراسیون‌ها در ریودژانیرو در سال ۲۰۱۳، حضار با هوکردن به استقبال سپ بلاتر، رئیس سابق و فاسد فیفا و دیلما روسف رئیس‌جمهور برزیل رفتند. بلاتر گفت: «دوستان فوتبال برزیل، احترام چه شد؟ بازی جوانمردانه کجاست؟» \n نظر به آنچه گذشت، گویا دو گل مارادونا در یک‌چهارم نهایی جام‌ جهانی ۱۹۸۶ مقابل انگلستان، دو میراث متمایز، اما ماندگار به جا گذاشته است. گل دوم، با آن ترکیب دقیق و ظریف حرکات، یک ایدئال ارسطویی است که هر مهاجمی خود را با آن می‌سنجد. اما «دست خدا»، جرقۀ جنبش «بازی جوانمردانۀ فیفا» را زد و در پسِ‌ ضربه‌ای اخلاقی در عرصۀ فوتبال نقش داشت که تا به امروز ادامه دارد. \n در سال ۱۹۹۰ آرژانتین به فینال جام‌ جهانی مقابل آلمان رسید. هفت‌ساله بودم؛ اما یادم هست که بزرگ‌ترها روز مسابقۀ فینال درگیر بحثی داغ شدند. این بحث تا شب طول کشید و بچه‌ها هم با اینکه چیز زیادی از تاکتیک فوتبال نمی‌فهمیدند، به آن پیوستند. بحث سر این بود که آیا واقعاً روی مهاجم آلمان خطا شده بود یا گرفتن آن پنالتی که نتیجۀ بازی و نتیجۀ جام‌ جهانی را به نفع آلمان رقم زد، با تمارض بود. \n از آن زمان تاکنون بارها ویدئوی آن بازی را دیده‌ام. آن اتفاق در دقیقۀ هشتادوپنجم بازی رُخ داد: نزدیک به انتهای بازی‌ای که بدترین فینال جام جهانی در بدترین جام‌ جهانی تاکنون بوده است: خشن، حوصله‌سربَر و بی‌هیجان. استفان رویتر، بازیکن میانی آلمانی، توپ را می‌گیرد، پابه‌توپ می‌دود و کمی آن را نگه می‌دارد تا جا برای بازی پیدا کند. مثل دستۀ غازها که جا عوض می‌کنند، سه مهاجم از هم جدا می‌شوند. پاس رویتر آن‌قدر دقیق است که فقط در پاس‌های نه‌چندان بلند می‌توان انتظارش را داشت: زمان‌بندی آن پاس با حرکت رودی فولر هماهنگ است که یک قدم جلوتر از مدافع آرژانتینی یعنی سنسینی، به‌سمت محوطۀ جریمه می‌دود. وقتی فولر توپ را می‌گیرد، سنسینی پشت سر اوست. همین‌که توپ به فولر می‌رسد، نقش زمین می‌شود. سپس تئاتر همیشگی به پا می‌شود. سنسینی بلند می‌شود و با آن دلهرۀ معصومانه‌ای که به دل آدم چنگ می‌زند، رو به داور می‌کند. هم‌تیمی‌هایش دور داور جمع می‌شوند؛ اما داور آن‌ها را هُل می‌دهد و راهش را باز می‌کند. به‌سمت محوطۀ جریمه می‌رود و با آن ژست قاطع به نقطۀ پنالتی اشاره می‌کند. آندریاس برمه ضربه را می‌زند و توپ در گوشۀ راست دروازۀ گوی‌کوچه‌آ می‌خوابد. آلمان پیروز می‌شود. \n در همان مسابقه، کلینزمن هم قبل از فولر تمارض کرده بود که به‌خاطرها مانده است: روی مدافع آرژانتین پدرو مانزون پرید، سپس با همان شیوۀ تئاتری روی زمین غلتید که درنتیجه مانزون اخراج شد. اما حرکت فولر ظریف‌تر بود. اگر از آن بازی‌های مدرسه‌ای بود، قدری از تمارضش دلخور می‌شدیم؛ ولی شاید قدری هم سر حال می‌آمدیم. اگر بخواهیم تمارضی بی‌عیب‌ونقص را مثال بزنیم، دقیقاً همان حرکت فولر است. سرعت افتادنش دقیقاً حساب‌شده بود، تشخیص خطا پنجاه‌پنجاه بود و وقتی افتاد، چندان اداواطوار درنیاورد. چنان بی‌عیب‌ونقص زمین خورد که من، هنگام نوشتن این یادداشت بعد از رُبع قرن که می‌توانم آن صحنه را بارهاوبارها روی نمایشگر رایانه‌ام نگاه کنم، باز هم مردّدم که واقعاً آنجا چه شد. \n پدربزرگم سر فوتبال پول زیادی از دست داد. با غرور، حتی با قدری شادی، این را می‌گفت. پس از بازنشستگی، هرازگاهی دربارۀ احیای تیم دام‌بوسکو حرف می‌زد که در دهۀ ۱۹۸۰ و تا آخر دهۀ ۱۹۹۰ افت سریع و غمناکی داشت. چنان مصمّم و مؤمنانه از احیای تیم حرف می‌زد که ناخواسته می‌فهمیدیم به حرفش باور ندارد. \n در دورۀ ریاست پدربزرگم در دام‌بوسکو آقایی در هیئت‌مدیره بود که پس از بازنشستگیِ پدربزرگم هم آنجا ماند. شما بگویید آقای آلبرتو یا هر اسمی که دلتان می‌خواهد. اغلب به دیدن پدربزرگ می‌آمد و چند ساعت کنار هم می‌نشستند و قهوه یا شربت عصارۀ برگ‌های گوارانا می‌نوشیدند. اول آلبرتو از برنامه‌های احیای باشگاه حرف می‌زد و بعد تقاضای پول می‌کرد. پرحرف بود و دربارۀ مسابقه‌های اخیر، استعدادهای اصلی تیم و اینکه چه کسی باید از تیم اصلی اخراج یا کنار گذاشته شود، نظر می‌داد. مهم نبود گفت‌وگویشان چطور شروع شود. پایان آن همیشه یک‌جور بود: پدربزرگم به او پول می‌داد. ماجرا چند سالی ادامه داشت و جلوۀ کریهی پیدا کرده بود: یک نفر از شوروشوق دیگری سوءاستفاده می‌کرد. سال‌ها بعد که علاقه‌ام به فوتبال کم‌رنگ شد، دیگر نمی‌توانستم دروغ بگویم و بیش از حدِ واقع تظاهر به علاقه کنم؛ هرچند این کار پدربزرگم را خوش‌حال می‌کرد. \n ولی گاهی اوقاتْ کنارِ هم فوتبال می‌دیدیم. دائم از بچه‌هایش می‌خواست تلویزیون‌های بزرگ‌تر و مدرن‌تر بخرند تا فوتبال ببیند. در آن اتاقِ پُر از تصاویر مقدس کاتولیک‌ها، عمدتاً از سنت‌فرانسیس و سنت‌بندیکت، تلویزیون هرچه بزرگ‌تر، بی‌قواره‌تر می‌نمود. در گوشۀ اتاق، دکور چوب‌کاری‌شده با درهای شیشه‌ای کوچکی بود که تصویری از منظره‌ای روستایی داخل آن گذاشته بودند. چوپان‌ها و مریم مقدس در آن تصویر ترسیم شده بودند. آن منظره هنگام تماشای بازی دائم گوشۀ چشمتان می‌نشست؛ آن‌قدر که آزارنده می‌شد. تهویۀ مطبوع، هوایی خنک همراه با حس دلپذیر انزوا رقم می‌زد. بیرون خانه گرمایی طاقت‌فرسا بود که به‌نظرم نتیجۀ رفت‌وآمد ماشین‌ها و مردم بود و داخلْ خُنکایی آرام که مطلوب من بود. به‌گمانم مطلوب پدربزرگم هم بود. اگر مهاجمی اطراف محوطۀ جریمه وقت تلف می‌کرد، بی‌هدف دریبل می‌زد و نمی‌دانست شوت کند یا پاس بدهد، پدربزرگم از روی تختخوابی که دراز کشیده بود، بلند می‌شد، گلویش را صاف می‌کرد و با غرولند می‌گفت: «بیفت زمین دیگه لامصب. بیفت زمین.»\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را الخاندرو چاکوف نوشته است و در تاریخ ۶ آوریل ۲۰۱۶ با عنوان «The fall: how diving became football’s worst crime»  در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۰ تیر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «تبهکاران فوتبال» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• الخاندرو چاکوف (Alejandro Chacoff) به عنوان مقاله‌نویس و منتقد برای پیاو مگزین می‌نویسد. [۱] Flemish: سبک نقاشان فلندرز، ساکنان هلندی‌تبار ِ بلژیک امروزی که در بازۀ قرن‌های ۱۵ تا ۱۷ در شمال اروپا مشهور بود.  [۲] Asperger’s Syndrome: نوعی اختلال عصبی که در طیف اوتیسم یا درخودماندگی طبقه‌بندی می‌شود. کودکان مبتلا به این اختلال، رفتارها و علایق کلیشه‌ای دارند، تنها به یک موضوع توجه نشان می‌دهند و همه‌ چیز را از زاویۀ آن موضوع می‌بینند.  [۳] Peronist: هواداران پرونیسم، جنبشی سیاسی در آرژانتین که بر پایۀ اندیشه‌های رئیس‌جمهور اسبق این کشور ژوان دومینگو پرون بنیان‌گذاری شد. سه ستون اصلی این اندیشه را عدالت اجتماعی، استقلال اقتصادی و خودمختاری سیاسی آرژانتین تشکیل می‌دهند.  [۴] Paulo Vinícius Coelho: با پائولو کوئلیوی نویسنده فرق دارد.  [۵] Camp: این سبک بر پایۀ تقلید عامدانه و معمولاً سبک‌سرانه و گاه تا حد افراط از حرکت‌های تئاتری است. در مقایسه با هنر متعالی که زیبایی و ارزش هنری دارد، سبک کمپ فقط به سرزندگی، جسارت و پویایی اهمیت می‌دهد.  [۶] Gentrification: با بهسازی یک منطقۀ شهری، به‌تدریج اقشار ثروتمندتر به آن جلب می‌شوند؛ گاه تاآنجاکه فقرا به‌علت آنکه از پس هزینه‌های جدید محل برنمی‌آیند، آنجا را ترک می‌کنند.  [۷] Broken Windows Policy: نظریۀ جرم‌شناسی «پنجره‌های شکسته» می‌گوید بی‌نظمی و اختلال‌های کوچک، مثلاً پنجره‌های شکسته‌ای که تعمیر نشده باشند، در یک مکان می‌توانند نشانۀ آن باشند که نظمی بر آنجا حاکم نیست و بدین‌ترتیب مشوق جرائم بیشتر و رفتارهای ضداجتماعی شوند.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157760.json b/train/528157760.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e7dba0c9ef4a5897842f07d4dbb7d3694a205b97
--- /dev/null
+++ b/train/528157760.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "گوشی هوشمند کالای معرّف عصر ما است",
+  "subtitle": "همان‌طور که خودرو کالای معرّف قرن بیستم بود، گوشی هوشمند نیز کالای معرّف عصر ما است.",
+  "introduction": "چهل سال پیش در چنین روزهایی استیو جابز و استیو وزنیاک شرکت اَپل را تاسیس کردند. احتمالا آن روز آنها تصورش را هم نمی‌کردند که گوشی‌ هوشمند روزی کالای معرّف عصر ما خواهد شد. اینکه مردم در تمام روز و همه‌جا گوشی در دست دارند، چه معنا و مفهومی دارد؟ اینکه گوشی‌های هوشمند، محل کار را ازلحاظ فضا و زمان گسترده‌تر کرده‌اند چه دلالت‌هایی از منظر اقتصادسیاسی دارد؟ و نهایتاً در این ماجرا ما جزو کدام دسته هستیم؛ استعمارکنندگان یا استثمارشدگان؟",
+  "content": "ژاکوبن — خودرو از بسیاری جهات کالای معرّف قرن بیستم بود. اهمیت خودرو نه از برتری فناورانه یا پیچیدگی خط تولید، بلکه از قابلیتش در بازنمایی و شکل‌دهی جامعه ناشی می‌شد. روش‌هایی که از طریق آنها به تولید، مصرف، استفاده و کنترل خودرو‌ها می‌پرداختیم پنجره‌ای بودند به سوی خود کاپیتالیسم قرن بیستمی و نگاهی گذرا به چگونگی برخوردها و مناسبت‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی.\nاکنون که در دوران مالی‌شدن۱ و جهانی‌شدن به سر می‌بریم و «اطلاعات» در این دوران پادشاهی می‌کند، ایدۀ طرح کالایی که معرّف عصری تاریخی باشد، جالب می‌نماید. امروزه کالاها اهمیت زیادی دارند و رابطۀ مردم با آنها نقشی مهم در درک جامعه بازی می‌کند. همان‌طور که خودرو اهمیتی اساسی در درک قرن گذشته دارد، گوشی هوشمند نیز کالای معرّف عصر ما است.\nامروزه مردم خیلی از وقت خود را با گوشی‌شان سپری می‌کنند. آنها در طول روز دائماً به گوشی خود سر می‌زنند و آن را نزدیک به خود نگه می‌دارند. این روزها مردم در کنار گوشی می‌خوابند، آن را به حمام و دستشویی می‌برند و هنگام راه‌رفتن، غذاخوردن، مطالعه‌کردن، کارکردن، انتظارکشیدن و رانندگی‌کردن چشمان خود را به صفحۀ آن می‌دوزند. حتی طی تحقیقی، بیست‌درصد جوانان اقرار کردند که در حین رابطۀ جنسی هم به‌سراغ گوشی‌شان می‌روند.\nاینکه مردم در تمام روز، هر جا که می‌روند در دست یا در جیب خود گوشی دارند، چه معنا و مفهومی دارد؟ برای درک معنای اعتیاد جمعی به گوشی باید به‌تبعیت از توصیۀ هری برِیوِرمن «ازیک‌طرف، ماشین‌ها و از طرف دیگر، روابط اجتماعی و نیز چگونگی تعامل این دو در جامعه» را بررسی کنیم.\nماشین‌های دستی کارمندان اَپل، شهرک فاکس‌کان۲ واقع در حومۀ شهر شنژنِ چین را «موردور» می‌نامند: سرزمینی نکبت‌بار در رشته ‌افسانه‌های جی.آر.آر تالکین [نویسندۀ کتاب هابیت و ارباب حلقه‌ها]. همان‌طور که موج بی‌سابقۀ خودکشی‌ها در سال ۲۰۱۰ نشان داد، این عنوان تعبیری نه‌چندان اغراق‌آمیز دربارۀ کارخانه‌هایی است که کارگران جوان چینی در آنها گوشی آیفون مونتاژ می‌کنند. زنجیرۀ تأمین اپل، گروه‌های مختلفِ مهندسان نرم‌افزار را به صدها تامین‌کنندۀ قطعات در امریکای جنوبی، اروپا و آسیای شرقی وصل می‌کند. صفحه‌های گوریلا گلس۳ از کنتاکی امریکا، پردازنده‌های حرکتی از هلند، تراشه‌های دوربین از تایوان و ماژول‌های فرستنده و گیرنده از کاستاریکا به سمت ده‌ها کارخانۀ مونتاژ در چین سرازیر می‌شوند.\nگرایشات هم‌زمان‌ خلاقانه و مخربِ کاپیتالیسم، تغییراتی دائمی در شبکه‌های تولید جهانی و در داخل این شبکه‌ها پدید می‌آورد و پیکربندی‌هایی جدید برای روابط قدرتِ شرکتی و دولتی ایجاد می‌کند. در روزگاران قدیم، زنجیره‌های تأمین با محوریت تولیدکننده، غالب بودند و حرف اول را می‌زدند. برای نمونه می‌توان به صنایعی مثل خودروسازی و صنعت فولاد اشاره کرد. افرادی مثل «لی ایاکوکا»  و اسطورۀ بوئینگ «بیل الن» تصمیم می‌گرفتند چه چیزی بسازند، کجا بسازند و به چه قیمتی بفروشند.\nاما با بالاگرفتن تناقضات اقتصادی و سیاسی مربوط به رونق پس از جنگ در دهه‌های شصت و هفتاد، کشورهای بیشتروبیشتری در نیم‌کرۀ جنوبی برای دستیابی به اهداف توسعه‌ایِ خود، راهبرد‌هایی صادرات‌گرا اتخاذ کردند. به‌ویژه در صنایع سبک مانند صنعت پوشاک، اسباب‌بازی و الکترونیک، نوع جدیدی از زنجیرۀ تأمین پدید آمد که در آن، حاکمیت با خرده‌فروشان است؛ نه تولیدکنندگان. در این مدل‌های خریدارمحور، شرکت‌هایی مثل نایکی، لیز کلِیبرن و وال‌مارت، قیمت خود را به تولیدکنندگان اعلام می‌کنند.\nقدرت و حاکمیت در نقاط مختلفی از زنجیرۀ گوشی‌های هوشمند قرار دارند و تولید و طراحی در مقیاسی جهانی یکپارچه شده‌اند. اما پیکربندی‌های جدیدِ روابط قدرت سلسله‌مراتب‌های موجود ثروت را تقویت می‌کنند: کشورهای فقیر و با درآمد متوسط دست و پا می‌زنند تا از طریق توسعۀ زیرساخت‌های خود و معاملات تجاری به‌سمت گره‌های پرمنفعت‌تر حرکت کنند؛ اما فرصت‌های ارتقا بسیار نادرند و ماهیت جهانی تولید، تلاش‌های کارگران برای بهبود شرایط و دستمزدها را بسیار سخت می‌کند.\nکارگران کنگویی که در معدن کلتان مشغول کارند، بیش از یک اقیانوس با مدیران اجرایی نوکیا فاصله دارند. تاریخ، سیاست، روابط کشورشان در تأمین مالی و چندین دهه توسعه، بین آنها جدایی انداخته است. بسیاری از اینها ریشه در استعمارگری دارند.\nزنجیرۀ ارزش گوشی‌های هوشمند نقشۀ خوبی است برای استثمار جهانی، سیاست تجاری، توسعۀ نامتوازن و توانایی لجستیک؛ اما اهمیت اساسی‌تر این ابزار را باید در جای دیگری جست‌وجو کرد. برای کشف دگرگونی‌های ظریف‌تر در انباشت و تمرکزی که به‌وسیلۀ گوشی هوشمند تسهیل یافته و نمود پیدا کرده است، باید توجه خود را از فرایندی که مردم به‌وسیلۀ آن از ماشین‌ها برای ساخت گوشی‌های همراه استفاده می‌کنند برداریم و به فرایندی معطوف کنیم که از طریق آن از خودِ گوشی به‌عنوان ماشین استفاده می‌کنیم.\nاز برخی جهات، ماشین‌دانستنِ گوشی، بدیهی به‌نظر می‌رسد. در واقع، چینی‌ها به گوشی موبایل «شوجی» می‌گویند که  به‌معنی «ماشین دستی» است. مردم اغلب از ماشین‌های دستی خود مانند سایر ابزارها استفاده می‌کنند؛ به‌ویژه در محل کار. افزایش تقاضا در جوامع نولیبرال برای کارکنانی انعطاف‌پذیر و سیار جایگاه ویژه‌ای به این ابزار می‌بخشد.\nگوشی‌های هوشمند، محل کار را ازلحاظ فضا و زمان گسترده‌تر می‌کنند. می‌توان پیام‌های ایمیل را هنگام صرف صبحانه پاسخ داد، برخی کارها را هنگام برگشت به خانه در مترو بررسی کرد و جلسه‌های روز بعد را شب، قبل از خواب مشخص کرد. اینترنت به محل کار تبدیل می‌شود و دفتر کار فقط نقطه‌ای کوچک روی نقشه‌ای پهناور از فضاهای کاری ممکن خواهد بود.\nطولانی‌شدن روزهای کاری به‌واسطۀ گوشی‌های هوشمند چنان همه‌گیر و زیان‌بار شده است که گروه‌های کارگری به مبارزه برخاسته‌اند. در فرانسه، اتحادیه‌های صنفی و شرکت‌های فناوری در آوریل ۲۰۱۴ قراردادی امضا کرده‌اند که «حق قطع اتصال از شبکه» پس از ساعات کاری را برای ۲۵۰هزار کارگر فناوری به‌ رسمیت می‌شناسد. آلمان نیز در نظر دارد قانونی وضع کند که به‌موجب آن تبادل ایمیل و تماس‌های تلفنی پس از وقت کار ممنوع خواهد شد. وزیر کار آلمان، آندرئه نالس، طی مصاحبه‌ای با روزنامه‌ای آلمانی گفت: «مسلماً بین دسترس‌پذیریِ دائمی و بیماری‌های روان‌شناختی رابطه‌ای وجود دارد.»\nگوشی‌های هوشمند خلق انواع جدید کار و روش‌هایی جدید برای دسترسی به بازار کار را نیز آسان کرده‌اند. در «بازار خرده‌کاری۴» شرک‌هایی مثل تسک‌رَبیت و پُست‌مِیتس با ایجاد ارتباطی قوی با «نیروی کار توزیع‌شده» از طریق گوشی‌های هوشمند مدل‌های کسب‌وکار جدیدی ساخته‌اند.\nتسک‌ربیت کسانی را که از انجام کارهای طاقت‌فرسای خود پرهیز می‌کنند، به اشخاصی متصل می‌کند که تمایل دارند در ازای دستمزد، خرده‌کاری کنند. کسانی که می‌خواهند کارهای روزمره‌شان انجام شود، کارهایی مثل لباس‌شویی یا تمیزکردن خانه بعد از جشن تولد فرزندشان، با استفاده از نرم‌افزار موبایلی تسک‌ربیت با «تسکرها» [کارگران] ارتباط برقرار می‌کنند.\nتسکرها باید همواره گوش‌به‌زنگِ گوشی‌های خود باشند تا هنگام مطرح‌شدن درخواست کار بلافاصله پاسخ دهند. زمان پاسخ‌دهی تعیین می‌کند که کار به چه کسی می‌رسد. مصرف‌کنندگان می‌توانند تسکر دلخواه خود را سفارش دهند یا حذف کنند. به‌محض اینکه کار با موفقیت انجام شد، طرف قرارداد می‌تواند دستمزدش را مستقیماً از طریق گوشی دریافت کند.\nآیندۀ موفقیت‌آمیزی در دنیای کسب‌وکار برای پست‌میتس پیش‌بینی می‌شود؛ به‌ویژه پس از آنکه در سال گذشته شرکت سرمایه‌گذاری اسپارک کپیتال مبلغ شانزده‌میلیون دلار به این شرکت تزریق کرد. پست‌میتس «پیک‌های» خود را در شهرهایی مثل بوستون، سن‌ فرانسیسکو و نیویورک با استفاده از برنامه‌ای که روی گوشی آیفون آنها نصب شده است، ردگیری می‌کند تا سفارش‌های ساندویچ مکزیکی و قهوۀ وانیلیِ بدون قند را به خانه‌ها و دفاتر کاری تحویل دهند. وقتی سفارش کاری جدید مطرح می‌شود، برنامۀ گوشی، مسیر نزدیک‌ترین پیک را شناسایی می‌کند. این پیک برای دریافت دستمزد، باید بلافاصله به این سفارش پاسخ دهد و کار را در عرض یک ساعت به انجام برساند.\nپیک‌هایی که به‌عنوان کارکنان پست‌میتس شناخته نمی‌شوند، کمتر از شرکت اسپارک اشتیاق نشان می‌دهند. دریافتی آنها به‌ازای هر تحویل علاوه بر انعام، سه دلار و هفتادپنج سنت است و چون در دستۀ پیمانکاران مستقل قرار می‌گیرند، مشمول حمایت قوانین حداقل دستمزد نمی‌شوند.\nبه‌این‌ترتیب، ماشین‌های دستیِ ما با دنیای مدرنِ کار کاملاً سازگار می‌شوند. گوشی هوشمندِ کار، مدل‌های مشروط استخدام و خوداستثماری را با وصل‌کردن کارگران به سرمایه‌داران آسان می‌کند؛ بدون نیاز به صَرف هزینه‌های ثابت و سرمایه‌گذاری عاطفی که در روابط سنتیِ استخدام دیده می‌شود.\nاما گوشی‌های هوشمند فقط نوعی فناوری برای کارهای مزدی نیستند؛ بلکه به بخشی از هویت ما تبدیل شده‌اند. وقتی از گوشی برای ارسال پیامک به دوستان و دوستداران خود استفاده می‌کنیم، در فیسبوک نظر می‌گذاریم یا فیدهایمان را در توییتر نگاه می‌کنیم، مشغول کار نیستیم؛ بلکه در حال استراحت و تفریح و خلاقیت هستیم. اما درمجموع از راه همین کنش‌های جزئی است که درنهایت چیزی منحصربه‌فرد و ارزشمند تولید می‌کنیم: خودهایمان.\nخودهایی برای فروش اِروینگ گافمن، جامعه‌شناس برجستۀ امریکایی، به موضوع «خود» علاقه‌مند بود و همین‌طور به اینکه افراد چگونه از طریق تعامل اجتماعی «خود»شان را تولید می‌کنند و نمایش می‌دهند. طبق اذعان گافمن، وی نگرشی شکسپیری داشت. از نظر او «دنیا صحنۀ نمایش است». به‌گفتۀ او تعاملات اجتماعی را می‌توان نوعی اجرای نمایش دانست و اجرای افراد بسته به تماشاگرشان متفاوت خواهد بود.\nما این نقش‌های «جلوی صحنه» را برای کسانی اجرا می‌کنیم که می‌خواهیم تحت تأثیرشان قرار دهیم؛ مثل آشنایان، همکاران و خویشاوندان انتقادگر. اجراهای جلوی صحنه اینطور نشان می‌دهند که اعمال ما «معیارهای خاصی را صورت‌بندی می‌کنند و تداوم می‌بخشند.» این اعمال تماشاگر را متقاعد می‌کنند که ما در حقیقت همانی هستیم که وانمود می‌کنیم: انسانی مسئولیت‌پذیر، هوشمند و اخلاق‌مدار.\nاما نمایش‌های جلوی صحنه ممکن است سست و بی‌ثبات باشند. آنان اغلب تحت تأثیر اشتباه و خطا تضعیف می‌شوند. مردم دچار اشتباهاتی شرم‌آور می‌شوند، در درک اشارات اجتماعی دچار سوءتعبیر می‌شوند یا دستشان رو و دروغشان برملا می‌شود. گافمن به‌شدت علاقه‌مند بود که بفهمد ما در تکمیل و حفظ نمایش‌هایمان در جلوی صحنه چقدر زحمت می‌کشیم و چقدر در این کار شکست می‌خوریم.\nگوشی‌های هوشمند نعمتی خدادادی برای جنبه‌های دراماتیک زندگی هستند. آنها ما را قادر می‌سازند تا اثرگذاری خود روی دیگران را با دقتی وسواس‌گونه مدیریت کنیم. می‌توانیم به‌جای صحبت کردن با دیگران، به آنها پیام بفرستیم و پیشاپیش برای بذله‌گویی‌ها و استراتژی‌های اجتناب و طفره‌روی‌مان برنامه‌ریزی کنیم. می‌توانیم سلیقۀ بی‌عیب‌ونقص عکاسی خود را در وب‌سایت پین‌ترِست، مهارت‌های برترِ فرزندپروری خود را در سایت کافه‌مام و شکوفاییِ استعدادهای هنری خود را در اینستاگرام به‌صورت زنده و بلادرنگ به‌نمایش بگذاریم.\nاخیراً مجلۀ نیویورک براساس سایت دوست‌یابی «اوکی‌کیوپید۵» مطلبی دربارۀ چهار فرد جذاب و خواستنی اول در شهر نیویورک  منتشر کرده است. این افراد چنان پروفایل ماهرانه و جذابی برای خود ایجاد کرده‌اند که با سیل فزایندۀ درخواست‌ها مواجه شده‌اند. از گوشی آنها دم‌به‌دم صدای زنگ دریافت پیام‌هایی از دوستان بالقوه شنیده می‌شود. تام، یکی از این چهار فرد برگزیده، به‌طور مرتب پروفایلش را اصلاح می‌کند، عکس‌های جدید به آن اضافه می‌کند و خود را با کلماتی دیگر توصیف می‌کند. او حتی از سرویس بهینه‌ساز پروفایل این سایت با نام «مای‌بِست‌فِیس» استفاده کرده است.\nبه‌گفتۀ تام، همۀ این تلاش‌ها امروزه در «فرهنگ لایکِ» ما لازم است. تام پروفایل اوکی‌کیوپیدش را «ادامۀ خودش» می‌داند: «دوست دارم پروفایلم هم خوب و تمیز به نظر بیاید؛ بنابراین آن را وادار به ورزش و دفع زوائد می‌کنم.»\nگسترش باورنکردنیِ رسانه‌های اجتماعی و استفادۀ فزایندۀ مردم از آنها برای تولید و نمایش «خود»شان ظهور آداب و رسومی مبتنی بر رسانه‌های جدید تکنولوژیک را رقم می‌زند. اکنون گوشی‌های هوشمند در رویکردهای ما در «تولید، حفظ، ترمیم و نوسازی روابط و نیز مخالفت یا مقاومت در برابر آن» نقشی محوری بازی می‌کنند.\nمثلاً آداب تبادل پیامک را در نظر بگیرید که با همۀ قواعد پیچیده و نانوشته‌اش، اکنون نقشی حاکم در پویایی روابط اکثر جوانان بازی می‌کند. برای اینکه بپذیریم آداب جدیدِ مبتنی بر رسانه‌های تکنولوژیک سنت‌ها و رسوم قدیمی‌تر را از بین می‌برند یا آنها را دچار تغییری بنیادین می‌کنند، لازم نیست در نوستالژی تلخ غرق شویم.\nتولید و حفظ روابط به‌صورت دیجیتال از طریق گوشی‌های هوشمند تفاوت‌هایی با استفاده از گوشی برای انجام وظایف مرتبط با کارهای مزدی دارد. افراد بابت پروفایلشان در سایت «تیندر» یا به‌خاطر آپلودکردن عکس‌های آخر هفته‌شان در «اِسنَپ‌چت» مزدی دریافت نمی‌کنند؛ بلکه «خود»شان و آدابی که تولید می‌کنند، در معرض فروش قرار می‌گیرند. صرف‌نظر از قصد و نیت، وقتی که شخصی از گوشی هوشمندش برای اتصال به دیگران و جامعۀ دیجیتالِ فرضی   استفاده می‌کند، خروجیِ کاری که بی‌مزد و منت و به‌خاطر دل خود انجام می‌دهد، به‌احتمالِ زیاد به‌عنوان کالا به فروش خواهد رفت.\nشرکت‌هایی مثل فیسبوک در محصورسازی و فروش خودهای دیجیتال پیشگام‌اند. در سال ۲۰۱۳، تعداد کاربران فیسبوک که از طریق گوشی‌های هوشمندشان به این سایت دسترسی داشتند، به ۹۴۵میلیون نفر رسید. در آن سال، فیسبوک ۸۹درصد از درآمدش را از راه تبلیغات کسب کرد که نصف آن به تبلیغات موبایلی مربوط می‌شد. تمام معماری فیسبوک با این هدف طراحی شده که تولیدِ خودهای کاربران را ازطریق بستری هدایت کند که آنها را قابل فروش می‌کند.\nفیسبوک به‌خاطر همین هدف بود که سیاست «نام واقعی» را در پیش گرفت: «وانمودکردنِ خود به‌عنوان چیزی دیگر یا کسی دیگر ممنوع است.» فیسبوک کاربران را ملزم به استفاده از نام قانونی می‌کند تا بتوان خودهای جسمانی آنها را با خودهای دیجیتالشان تطبیق داد؛ چون داده‌هایی که یک انسان واقعی تولید و دریافت می‌کند، سودآورتر از انسان دیجیتال است.\nکاربران سایت دوست‌یابی اوکی‌کیوپید با تبادل مشابهی موافقت می‌کنند: «داده در عوض قرار دوستی.» شرکت‌های ثالث پشت پرده نشسته‌اند و مشغول‌اند به جمع‌آوری عکس‌های کاربران، دیدگاه‌های سیاسی و مذهبی آنها و حتی اظهار علاقه‌شان به رمان‌های دیوید فاستر والاس. سپس داده‌های جمع‌آوری‌شده به تبلیغات‌چی‌ها فروخته می‌شود؛ همان‌هایی که آگهی‌هایی هدفمند و شخصی‌شده تولید می‌کنند.\nمجموعۀ کسانی که به داده‌های اوکی‌کیوپید دسترسی دارند، بسیار بزرگ است. اوکی‌کیوپید در کنار شرکت‌های دیگری مثل «مَچ» و «تیندر» تحت مالکیت شرکت «اینتراکتیوکورپوریشین» (به‌اختصار آی‌اِی‌سی۶) قرار دارد که ششمین شبکۀ اینترنتی بزرگ در دنیا است. اینکه حاصل ساخت و عرضۀ «خود» در سایت اوکی‌کیوپید، عشق باشد یا نه، قطعی نیست؛ اما سود شرکتیِ حاصل از آن قطعی است.\nروزبه‌روز آگاهی به این نکته بیشتر می‌شود که خودهای دیجیتالِ ما امروزه تبدیل به کالا شده‌اند. استاد دانشگاه نیواسکول، لورل پِتاک اخیراً بیانیه‌ای منتشر کرده است به‌نام «مزد برای فیسبوک» و در ماه مارس ۲۰۱۴ پل بادنیتز و تاد برگر سایت «اِلو» را خلق کردند که به‌سرعت جانشین محبوبی برای فیسبوک می‌شود.\nسایت الو اعلام می‌کند که: «ما معتقدیم شبکۀ اجتماعی می‌تواند ابزاری برای توانمندسازی باشد. شبکۀ اجتماعی وسیله‌ای برای فریب، اجبار و دست‌کاری نیست؛ بلکه فضایی برای ارتباط، خلاقیت و لذت‌بردن از زندگی است. شما کالا نیستید.» اِلو قول می‌دهد داده‌های شما را به تبلیغ‌گران ثالث نفروشد؛ دست‌کم فعلاً نمی‌فروشد. اما حق خود را برای انجام چنین کاری در آینده محفوظ می‌داند.\nبااین‌حال، مباحث مربوط به فروش خودهای دیجیتال توسط شرکت‌های فروش داده و غول‌های «سیلیکون ولی» معمولاً از مباحث مربوط به اوضاع کاری بهره‌کشانه یا رشد فزایندۀ بازار کارهای محقر و بی‌ثبات جدا است. اما اینها پدیده‌های مجزایی نیستند؛ بلکه ارتباط پیچیده و ظریفی با هم دارند و همگی تکه‌هایی از پازلِ سرمایه‌داری مدرن هستند.\nکالاسازی سرمایه باید با تکثیر خود، در طول زمان و مکان، منابع جدیدی برای سودآوری تولید کند. همچنین باید پیوسته بین کارگرانِ مزدی و صاحبان سرمایه جدایی ایجاد و این جدایی را تقویت کند، ارزشی را که از کارگران استخراج می‌کند، افزایش دهد و قلمروهای جدیدی از حیات اجتماعی را برای خلق کالاهایی جدید به استعمار خود درآورد. این سیستم و روابطی که آن را می‌سازند، دائماً در حال حرکت‌اند.\nتوسعه و تکثیر سرمایه در زندگی روزمره و مستعمره‌شدن قلمروهای جدیدِ حیات اجتماعی ازطریق سرمایه همیشه مشهود نیست. فکرکردن به گوشی هوشمند می‌تواند به ما در حل معما کمک کند؛ چون خود این ابزار، مدل‌های جدید انباشت سرمایه را تسهیل و تقویت می‌کند.\nسیر تحولِ کار در طول  سه دهۀ گذشته چند روند مشخص دارد: طولانی‌شدن روزِ کاری و هفتۀ کاری، کاهش دستمزدهای واقعی، کاهش حمایت‌های غیرمزدی از بازار یا حذف آنها در مواردی مثل مستمری ثابت یا مقررات سلامت و ایمنی، گسترش کارهای پاره‌وقت و تضعیف اتحادیه‌های کارگری.\nدرعین‌حال، هنجارهای مربوط به سازماندهی کار نیز دگرگون شده است. مدل‌های استخدام موقت و پروژه‌محور در حال ازدیاد است. دیگر تأمین امنیت شغلی یا ساعات منظم کاری از کارفرمایان انتظار نمی‌رود و از آن طرف نیز کارکنان چنین انتظاراتی ندارند.\nاما تضعیف و انحطاط کار، امری مسلم نیست. روند فزایندۀ استثمار و فقر نوعی گرایش است؛ نه نتیجۀ ثابتی که قواعد کاپیتالیسم حکم می‌کند. اینها نتیجۀ نبردهایی است که در آنها بازندۀ میدان کارگران و برنده‌اش کاپیتالیست‌ها بوده‌اند.\nاستفادۀ فراگیر از گوشی‌های هوشمند برای طولانی‌کردن روزهای کاری و توسعه‌دادن بازار برای مشاغل بی‌ارزش، هم نتیجۀ ضعف کارگران بوده است و هم ضعف جنبش‌های طبقۀ کارگر. اکراه و رضایتِ شمارِ فزاینده‌ای از کارگران برای کارکردن با کارفرما از طریق  گوشی‌شان باعث می‌شود استفاده از گوشی هوشمند به‌عنوان ابزاری برای استثمار، عادی و موجه جلوه کند و دسترس‌پذیری دایمی به‌عنوان ضرورتی برای کسب دستمزد، کاملاً جا بیفتد.\nصرف‌نظر از رکود بزرگ اخیر، نرخ سود شرکت‌ها از اواخر دهۀ هشتاد به‌طور پیوسته افزایش یافته است. همچنین دسترسی به بازارهای جهانی، گسترده‌تر و عمیق‌تر شده و رشد کالاهای جدید شتاب بیشتری گرفته است. توسعه و تکثیر سرمایه به رشد و توسعۀ همین کالاهای جدید وابسته است. بسیاری از این کالاها از انگیزۀ دایمی سرمایه برای فتح قلمروهای جدید زندگیِ اجتماعی به‌منظور کسب سودِ بیشتر پدید می‌آیند یا به‌گفتۀ ماسیمو دی انجلیس، اقتصاددان سیاسی، به‌منظور به‌کارگیری این قلمروها در خدمت انگیزه‌ها و اولویت‌های سرمایه.\nگوشی هوشمند نقشی محوری در این فرایند دارد؛ چون سازوکاری فیزیکی فراهم می‌کند که دسترسی دایمی به خودهای دیجیتالمان را ممکن می‌سازد و مرزهای ناپیموده‌ای از قلمروی کالاسازی را می‌گشاید.\nافراد به‌خاطر خَلق و حفظ خودِ دیجیتال، مزدی دریافت نمی‌کنند. مزدی که می‌گیرند عبارت است از رضایت خاطرشان از مشارکت در این مراسم و قدرت کنترل آنها بر تعاملات اجتماعی. مزدی که می‌گیرند، احساس شناوری در دریای وسیع ارتباطات مجازی است؛ هرچند ماشین‌های دستی‌شان میانجیِ پیوندهای اجتماعی است و درعین‌حال که افراد را به‌عنوان هویت‌های مولد، مجزا از هم نگه می‌دارد، به آنها کمک می‌کند تا احساس باهم‌بودن کنند. ماهیت داوطلبانه‌بودنِ این آداب و مراسمِ جدید از اهمیت و سودآوری آنها برای سرمایه نمی‌کاهد.\nبرِیورمن می‌گوید: «سرمایه‌داران منبع اساسی توسعۀ سرمایۀ خود را در انعطاف‌پذیری نامحدودِ کار انسانی می‌یابند.» نوآوری‌های سی سال اخیر درستی این جمله را ثابت می‌کند و گوشی‌های همراه به‌عنوان یکی از مکانیزم‌های اصلیِ فعال‌سازی، دسترسی و بهره‌برداری از انعطاف‌پذیری نیروی کار انسانی پدید آمده‌اند.\nگوشی‌های هوشمند تضمین می‌کنند که ما خیلی بیشتر از ساعاتِ بیداری‌مان تولید می‌کنیم. آنها مرز بین کار و اوقات فراغت را پاک کرده‌اند. امروزه دسترسی کارفرمایان به کارکنانشان تقریباً نامحدود شده است و روزبه‌روز حفظ شغلی بی‌ثبات و با دستمزد کم، بیشتروبیشتر به دسترس‌پذیری و آمادگیِ دایمی برای کارکردن بستگی پیدا می‌کند. درعین‌حال، گوشی‌های هوشمند برای مردم دسترسی پیوسته‌ای به مشترکات دیجیتال و آداب و رسوم ارتباط‌پذیری فراهم می‌آورند؛ اما فقط در ازای خودهای دیجیتالشان.\nگوشی‌های هوشمند با مبهم و تیره‌کردن مرز بین تولید و مصرف، بین حوزۀ اجتماعی و حوزۀ اقتصادی، بین دورۀ پیش از کاپیتالیسم و کاپیتالیسم اطمینان می‌دهند که خواه فرد از گوشی خود برای کار استفاده می‌کند یا برای سرگرمی، نتیجه در هر دو حالت یکسان خواهد بود: سودآوری برای سرمایه‌داران.\nآیا ظهور گوشی هوشمند نشانه‌ای است بر لحظۀ «دبوردی۷» که در آن کالا «استعمار حیات اجتماعی» را تکمیل کرده است؟ آیا این حقیقت دارد که نه‌تنها مشاهدۀ رابطۀ ما با کالاها ساده شده است؛ بلکه «اکنون تنها چیزی که می‌شود دید، کالاها هستند؟»\nدسترسی به شبکه‌های اجتماعی و ارتباطاتِ دیجیتال از طریق گوشی‌های همراه بی‌شک آزادی‌های مختص خود را دارد. گوشی‌های هوشمند می‌توانند به مبارزه با بی‌هنجاری و ارتقای آگاهی نسبت به محیط اطراف کمک کنند و درعین‌حال ایجاد و حفظ رابطه‌های واقعی را برای مردم آسان‌تر کنند.\nارتباط اشتراکی از طریق خودهای دیجیتال می‌تواند مقاومت درمقابل سلسله‌مراتب موجود قدرت را تقویت کند. مکانیزم‌های داخلی‌ِ این سلسله‌مراتب باعث جدایی و ساکت‌شدن افراد می‌شود. نمی‌توان اعتراضات پس از حادثۀ فرگوسن و خشونت پلیس را بدون گوشی‌های هوشمند و رسانه‌های اجتماعی تصور کرد. حرف آخر اینکه اکثر مردم هنوز مجبور نشده‌اند برای کار از گوشی هوشمند استفاده کنند و مطمئناً ملزم به نمایش خودهایشان از طریق فناوری نیستند. اکثر مردم اگر بخواهند می‌توانند همین فردا گوشی خود را به دریا بیندازند.\nاما این کار را نخواهند کرد. آنها ماشین‌های دستی خود را دوست دارند. برقراری ارتباط از طریق گوشی‌های هوشمند به‌سرعت در حال تبدیل‌شدن به هنجاری پذیرفته‌شده است و روزبه‌روز آداب و مراسم بیشتری به‌واسطۀ فناوری برگزار می‌شود. اتصال دائم به شبکه‌ها و اطلاعاتی که فضای سایبری می‌نامیم، رفته‌رفته نقشی محوری در تعیین هویت پیدا می‌کند. اینکه چرا چنین اتفاقی رخ می‌دهد، موضوعی بغرنج است.\nهمان‌طور که کِن هیلیس، کارشناس رسانه و فناوری اظهار می‌کند، آیا این پدیده راهی دیگر است برای «حل پوچی و بی‌معنایی وجود» یا همان‌گونه که روکسان گی، استاد و رمان‌نویس امریکایی اشاره می‌کند، آیا توانایی ما در ساخت ماهرانۀ آواتارهای دیجیتالمان، مرهمی خواهد بود بر حس عمیق ناتوانی‌مان در مواجهه با بی‌عدالتی و نفرت؟\nیا آیا همان‌طور که اَمبر کیس معتقد است، همۀ ما در حال تبدیل‌شدن به ارگانیسم‌های سایبری، به‌اختصار سایبورگ، هستیم؟ شاید نه؛ اما این موضوع به تعریف ما از ارگانیسم سایبری بستگی دارد. اگر منظور ما از سایبورگ انسانی باشد که از نوعی فناوری یا ماشین برای بازیابی کارکردهای ازدست‌رفته‌اش یا ارتقای ظرفیت‌ها و دانش خود بهره می‌بَرد، آنگاه انسان‌ها مدت‌های مدیدی است که ارگانیسم سایبری شده‌اند و استفاده از گوشی هوشمند فرق چندانی با استفاده از دست مصنوعی، خودرو یا کار در خط تولید ندارد.\nاگر جامعۀ سایبورگ را جامعه‌ای بدانیم که در آن روابط انسانی به‌واسطۀ فناوری شکل می‌گیرد، آنگاه جامعۀ ما با این معیار مطابقت خواهد داشت و گوشی‌های ما نقشی برجسته ایفا خواهد کرد. اما مدت‌ها است که فناوری وارد روابط و عادات و رسوم ما شده است. بدون راه‌آهن و خودرو، رشد سریع مراکز شهری کلان، به‌عنوان قطب‌های ارتباطات و نوآوری، ناممکن بود.\nنیروی محرک جامعه ماشین‌ها،‌ فناوری، شبکه‌ها و اطلاعات نیستند؛ بلکه مردم‌اند. ما وسایل و ابزارها را براساس شبکۀ موجود روابط اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و توازن قدرت می‌سازیم و به کار می‌گیریم.\nگوشی هوشمند و نحوۀ شکل‌دهی و بازتاب روابط اجتماعی موجود توسط آن، به‌هیچ‌وجه متافیزیکی‌تر از خودرو‌های مدل «فورد رنجر» نیست که زمانی از خط تولید شرکت فورد در شهر ادیسون در ایالت نیوجرسی بیرون می‌آمدند. گوشی هوشمند نیز، هم نوعی ماشین است و هم کالا. تولید آن نشانگر نقشه‌ای است مرکب از قدرت در مقیاس جهانی، سازماندهی و استثمار.\nدرحال‌حاضر، نیاز کاپیتالیست‌ها به بهره‌کشی و کالاسازی، به‌خاطر روش‌های تولید و مصرف گوشی‌های هوشمند فزونی یافته است؛ اما سودهای سرمایه هرگز تضمینی و خدشه‌ناپذیر نیستند. در هر مرحله باید آنها را بازسازی و از آنها دفاع کرد. ما قدرت اعتراض به سودهای سرمایه‌ای و رد آنها را داریم و باید هم داشته باشیم. شاید گوشی‌های ما در این راه مفید و کارساز باشند.\n* نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: * نیکول ام.اَشاف (Nicole M. Aschoff) از سردبیران مجلۀ جاکوبین و نویسندۀ کتاب پیامبران جدید سرمایه است.  [۱] financialization [۲] فاکس‌کان (Foxconn) که نام تجاری شرکت «هون‌های پریسیژن اینداستری» و در واقع شرکت تابعۀ آن است، شرکتی است تایوانی و بزرگ‌ترین تولیدکنندۀ قطعات رایانه‌ای و الکترونیکی در جهان که شعبۀ بزرگی در کشور چین دارد. همچنین بزرگ‌ترین صادر کنندۀ این کشور محسوب می‌شود.[ویکیپیدیا] [۳] Gorilla Glass شرکت تولیدکنندهٔ صفحات لمسی:  [۴] odd jobs [۵] OKCupid [۶] IAC/InterActiveCorp [۷] Debordian\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157762.json b/train/528157762.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a6c76ca236e75640e8350446944ea84b11115c7b
--- /dev/null
+++ b/train/528157762.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "رفتاری که از فحش‌دادن هم آزاردهنده‌تر است",
+  "subtitle": "بیان احساسات منفیِ شدیدْ اغلب زمانی مؤثرتر است که خیلی واضح توصیف نشوند",
+  "introduction": "درحالی‌که بدوبیراه‌گفتن به مردم جای تردیدی برای آن‌ها باقی نمی‌گذارد که مورد توهین قرار گرفته‌اند، نوع دیگری از پرخاشگری وجود دارد که آن‌ها را به تردید می‌اندازد. این نوع رفتار اسم دارد: «پرخاشگری منفعلانه». رفتارهایی که غیرمستقیم‌اند و، دست‌کم در ظاهر امر، بی‌ادبانه شمرده نمی‌شوند. پرخاشگری منفعلانه دو پهلوست، برخلاف رفتار مستقیماً آزاردهنده‌ای مانند فحش‌دادن. ولی مگر تمام نکتۀ چنین رفتاری پرهیز از آزاردهندگی نیست؟",
+  "content": "ربکا راش، ایان — این موقعیت را در نظر بگیرید: برای جشن تولدم برنامه‌ریزی و همه را دعوت می‌کنم. دربارۀ تدارکات مهمانی مباحثه‌ای گروهی در فیس‌بوک به راه می‌اندازم. درحالی‌که همه‌چیز طبق روال پیش می‌رود، خواهرم فلور کاری می‌کند که ناراحت می‌شوم. او بعداً عمیقاً پشیمان می‌شود و از من عذرخواهی می‌کند و من هم، شاید کمی سرد، به او می‌گویم که مشکلی نیست. بعد او می‌فهمد که از مباحثۀ فیس‌بوکی حذف شده است و مهمانی بدون او پیش می‌رود. وقتی این مسئله را به من یادآوری می‌کند و می‌پرسد که آیا چون هنوز از دستش ناراحتم او را حذف کرده‌ام، در جوابش می‌گویم: «مگر دیوانه‌ای؟ من تو را حذف نکرده‌ام. حتما یک مشکل فنی در فیس‌بوک است.» خواهرم سردرگم است: ازیک‌طرف مطمئن است که عمداً او را از مباحثۀ فیس‌بوکی کنار گذاشته‌ام و ازطرف‌دیگر مردد است که شاید زیادی حساس و زودرنج شده است.\n فرض کنیم فلور زیادی حساس نیست و من عمداً او را از مباحثۀ فیس‌بوک حذف کرده‌ام. این کار را کردم چون، باوجود عذرخواهی‌اش، بابت رفتارش عصبانی بودم. درواقع، آن‌قدر ناراحت بودم که بیشتر دوست داشتم با عصبانیت به او بدوبیراه بگویم. اگر چنین کاری می‌کردم، او می‌رنجید و احتمالاً با هم مشاجره می‌کردیم. پس‌ازآن بیشتر مایل بودم عذرخواهی‌اش را بپذیرم و احتمالاً من هم یک عذرخواهی به او بدهکار می‌بودم. اما ازآنجاکه من زیادی بریتانیایی هستم نمی‌توانم احساسات منفی‌ام را این‌قدر مستقیم بروز دهم. ما بریتانیایی‌ها مواجهۀ مستقیم را دوست نداریم. ترجیح می‌دهیم خشممان را نگه داریم تا وقتی که مجبور شویم آن را هرجور هست ابراز کنیم و آنگاه خیلی آرام کاری را انجام می‌دهیم در مایه‌های اینکه مردم را از فهرست مهمانان جشن تولدمان حذف کنیم و به خروج کشورمان از سازمان‌های سیاسی سودمند رأی دهیم.\n این نوع رفتار اسم دارد: «پرخاشگری منفعلانه.»۱ فقط بریتانیایی‌ها پرخاشگر منفعل نیستند؛ هر فردی گاهی کمابیش این‌گونه است. اسکات وتزلر۲، روان‌پزشکی نیویورکی که تحقیقاتش بر پرخاشگری منفعلانه متمرکز است، به آن می‌گوید: «خصومت پنهان.»۳ ریشۀ این اصطلاح به روان‌شناسی و روان‌پزشکی برمی‌گردد، اما وارد دایرۀ لغات عمومی شده است، جایی که به‌نشانۀ مخالفت و برای توصیف حالات خصومت، خشم، اهانت و امثال آن استفاده می‌شود: رفتارهایی که غیرمستقیم‌اند و، دست‌کم در ظاهر امر، بی‌ادبانه شمرده نمی‌شوند.\n ما دوست نداریم در معرض پرخاشگری منفعلانه قرار بگیریم. اما مگر این رفتار مشکلی دارد؟ آیا این رفتار بهتر از این نیست که خیلی رک و بی‌پرده حرف آزاردهنده‌ای بزنیم، مثلاً بگوییم «گورت را گم کن»؟\n اجازه دهید با این عقیده شروع کنیم: در یک معنا آنچه من هنگام واکنش منفعلانه‌پرخاشگرانه انجام می‌دهم همانی است که وقتی با دادوهوار حرف آزاردهنده‌ای می‌زنم. در هر دو مورد، من خشم و اهانت و خصومت را به فلور منتقل می‌کنم. در اصطلاح زبان‌شناسان و فیلسوفان زبان، هر دو واکنش شیوه‌هایی هستند از «کنش گفتاری»۴.\n اصطلاح کنش‌های گفتاری بیانگر این اندیشه است که، وقتی ما با یکدیگر گفت‌وگو می‌کنیم، زبان را تنها برای انتقال اطلاعات به کار نمی‌بریم؛ ما از زبان برای انجام‌دادن افعال نیز استفاده می‌کنیم. گفتن «متأسفم» نحوه‌ای عذرخواهی است، گفتن «مراقب باش» نحوه‌ای است از اعلام خطر، و گفتن اینکه «قول می‌دهم که غروب به گربه‌مان غذا بدهم» نحوه‌ای است از قول‌دادن، و مانند این‌ها. بیشتر مواقع، می‌توانیم کنش‌های گفتاری را به‌نحوه‌های مختلفی انجام دهیم، ازجمله با حرف‌نزدن. برای مثال، وقتی می‌خواهم با گفتن «مراقب باش» خطری را هشدار دهم، می‌توانم این کار را با گفتن «خطر» یا حتی تنها با بلند‌کردن دستم انجام دهم.\n پس عمل منفعلانه‌پرخاشگرانۀ من نسبت‌به خواهرم و بدوبیراه و ناسزاهایی که نثارش می‌کنم دو وسیله برای یک هدف مشابه‌اند. هر دوِ این واکنش‌ها این پیام را به فلور منتقل می‌کنند که من عذرخواهی‌اش را نپذیرفته‌ام و احساساتی به‌شدت منفی نسبت‌به او دارم. هر دوِ آن‌ها می‌توانند، جدای از آنکه چگونه آن‌ها را به فلور منتقل می‌کنم، بالقوه آزاردهنده باشند. نقطۀ مشترک در همۀ پرخاشگری‌های منفعلانه این است که فرد تلاش می‌کند چیزی را منتقل کند که بالقوه آزاردهنده است یا به‌اعتقاد او بالقوه آزاردهنده است . درواقع، تمایل ما برای انتقال چیزی که بالقوه آزاردهنده است و نیز ترس ما از تجربۀ امری ناراحت‌کننده و خطر مواجهه با انجام آنْ دلایلی هستند که موجب می‌شوند ما عقاید و احساسات منفی‌مان را، در ابتدا، به‌صورت «خصومت پنهان» ابراز کنیم.\n اگر واکنش منفعلانه‌پرخاشگرانۀ من و بدوبیراه‌گفتنم صرفاً شیوه‌های مختلف انجام یک کنش گفتاری (بالقوه آزاردهنده) باشند، پس یعنی هیچ‌کدام از این دو شیوۀ رفتار از دیگری کمتر یا بیشتر آزاردهنده نیست؟ خب، نه. نحوۀ انجام کنش‌های گفتاری هم می‌تواند همان‌قدر در آزارندگی‌شان مؤثر باشد که محتوای‌ گفتارمان. فرض کنید که جلوی راه من ایستاده‌اید و می‌خواهم کنار بروید تا بتوانم رد شوم. اینکه بگویم «ببخشید، اجازه بدهید رد شوم» همان‌قدر تأثیرگذار است که بگویم «هی گامبو، بکش کنار»، اما فقط یکی از این دو گزینه آزاردهنده است.\n در نگاه نخست، ظاهراً واضح است که بدوبیراه‌گفتن به فلور آزاردهنده‌تر از واکنش منفعلانه‌پرخاشگرانۀ من خواهد بود. معلوم است که بدوبیراه‌گفتن به مردم یکی از راحت‌ترین و سریع‌ترین راه‌های رنجاندن آن‌هاست. برعکس آن، واکنش منفعلانه‌پرخاشگرانۀ من [فقط] تاحدی مؤدبانه‌تر به نظر می‌رسد. اینکه بی‌سروصدا کسی را از مباحثۀ گروهی درمورد جشن تولدم حذف کنم، به‌خودی خود، قابل‌اعتراض نیست و حتی، در برخی موارد، مدبرانه و سنجیده پنداشته می‌شود. انکار نظرات منفیِ من نسبت‌به یک نفر نیز لزوماً قابل‌اعتراض نیست. درواقع، خیلی وقت‌ها فکر می‌کنیم که این نوع برخوردْ روش خوبی است برای پنهان نگه‌داشتن نظرات منفی واقعی‌مان دربارۀ مردم، درست مثل وقتی که کسی از ما می‌پرسد: «آیا من زشتم/ حوصله‌سر برم/ احمقم/ خیلی پیرم/ بدلباسم؟» و ما به‌دروغ جواب می‌دهیم: «معلوم است که نه!» از انتخاب‌های رفتاری ما معلوم است که فکر می‌کنیم پرخاشگری منفعلانه نسبت‌به فریادزدنِ چیزی مثل «امیدوارم دونالد ترامپ زندگی‌ات را به گند بکشد» کمتر آزاردهنده است. خیلی وقت‌ها، در موقعیت‌هایی که نمی‌خواهیم بدوبیراه بگوییم، منفعلانه پرخاش می‌کنیم.\n البته واکنش منفعلانه‌پرخاشگرانۀ من به عذرخواهی فلور، به دو دلیل مهم، آن‌قدری که در نگاه اول به نظر می‌رسد، ملایم نیست. اول اینکه هدف [این واکنش هم] رنجاندن و ناراحت‌کردن فلور است، درست مثل واکنش آزاردهنده. ولی یک تفاوت دارد: درحالی‌که بدوبیراه‌گفتن به مردم جای تردیدی برای آن‌ها باقی نمی‌گذارد که مورد توهین قرار گرفته‌اند، پرخاشگری منفعلانه آن‌ها را به تردید می‌اندازد. ابهامْ جنبۀ کلیدی پرخاشگری منفعلانه است. درحالی‌که رفتار منفعلانه‌پرخاشگرانه، طبق یک برداشت، نسبتاً مؤدبانه محسوب می‌شود، همواره برداشت دیگری وجود دارد که این رفتار را آزاردهنده، ناراحت‌کننده یا دست‌کم قابل‌اعتراض می‌داند.  پرخاشگرِ منفعل می‌خواهد مخاطبش برداشت دوم را داشته باشد، اما ابهام موجود در رفتارش به او اجازه می‌دهد که، اگر اعتراضی شد، اصرار کند که برداشت غیراهانت‌آمیز درست است. درنتیجه، پرخاشگری منفعلانه دو پهلوست، برخلاف رفتار مستقیماً آزاردهنده‌ای مانند فحش‌دادن.\n دوم اینکه، ابهام موجود در واکنش منفعلانه‌پرخاشگرانۀ من نسبت‌به فلور موجب ناخوشایندی‌ای می‌شود که در واکنشِ مستقیماً آزاردهنده وجود ندارد. چنین واکنشی فلور را از این امکان محروم می‌کند که بتواند، به‌نحوی مؤثر، به رفتاری که با او داشته‌ام اعتراض کند و من را قادر می‌سازد که از زیر بار مسئولیتِ منظوری که داشته‌ام شانه خالی کنم. پرخاشگری منفعلانه چیزی را هدف گرفته که استنلی بالدوین، نخست‌وزیر اسبق بریتانیا، در تعبیر رشک‌برانگیز خود، آن را چنین لقب داده بود: «امتیاز روسپیان»، قدرت بدون مسئولیت۵. اگر واکنش من به عذرخواهی فلور این می‌بود که «هی عوضی، غلط زیادی نکن»، او هم می‌توانست پاسخ دهد که «هی، من که ازت عذرخواهی کردم. انگار حالت خوب نیست» یا «خب، اگر عذرخواهی من رو نمی‌پذیری، پس بیا درموردش صحبت کنیم و اوضاع رو روبه‌راه کنیم». برعکس، واکنش منفعلانه‌پرخاشگرانه به من امکان می‌دهد، وقتی اعتراضی شد، انکار کنم که رفتار ناخوشایندی داشته‌ام. وقتی کسی با ما پرخاشگری منفعلانه می‌کند، اغلب احتمال می‌دهیم که نمی‌شود به شخصی که چنین رفتاری داشته اعتراض کرد و از‌این‌رو، بدون هیچ توجهی، از کنار این مسئله که می‌تواند اوقاتمان را تلخ کند می‌گذریم. پرخاشگری منفعلانه، به یک معنای مهم، تلاشی است برای ساکت‌کردن دیگران.\n اما آیا پرخاشگری منفعلانه واقعاً آزاردهنده است؟ آیا تمام نکتۀ چنین رفتاری پرهیز از آزاردهندگی نیست؟ این حرف وسوسه‌برانگیز است، اما معقول نیست. وقتی منفعلانه‌‌پرخاشگرانه برخورد می‌کنیم، می‌خواهیم چیزی را منتقل کنیم که آزاردهنده می‌دانیم. بنابراین، پرخاشگرِ منفعل می‌خواهد دیگری را آزار دهد. دو دلیل باعث می‌شود که ما گهگاه تمایل داشته باشیم، به‌جای اینکه به کسی بدوبیراه بگوییم، منفعلانه‌پرخاشگرانه برخورد کنیم: نخست، می‌دانیم که با پرخاشگریِ منفعلانه احتمال بیشتری وجود دارد که بتوانیم [از اتهام انجام رفتار آزاردهنده] فرار کنیم؛ دوم، براساس یک برداشت، پرخاشگری منفعلانهْ غیرآزاردهنده و قابل‌توجیه به نظر می‌آید و این برداشتْ ما را قادر می‌سازد که با اطمینانی خودفریبانه به خودمان تسلی دهیم که هیچ کار قابل‌اعتراضی انجام نداده‌ایم. این اطمینانْ خودفریبانه است، زیرا می‌خواهیم مخاطبمان رفتارمان را آزاردهنده برداشت کند.\n برخلاف خیالمان، پرخاشگریِ منفعلانه آزاردهنده است. آنچه موجب آزاردهندگی می‌شود مسئلۀ پیچیده‌ای است که در اینجا مجال پرداختن به آن نیست، پس اجازه بدهید به‌جایش دیدگاهی را بررسی کنیم که جوئل فاینبرگِ۶ فیلسوف، در جلد دوم تحقیق گران‌سنگش دربارۀ حدود اخلاقیِ قانون جزایی، با نام آزار رساندن به دیگران(۱۹۸۵)۷،  مطرح کرده است. فاینبرگ معتقد بود آزارْ زمانی به وجود می‌آید که فردی وضعیت ذهنی ناخوشایندی مثل نفرت، شرمندگی، اضطراب و مانند آن‌ها را تجربه کند و این وضعیت ذهنی را به خطاکاری شخص دیگری نسبت دهد و فرد به‌علت آن وضعیت ناخوشایند از آن شخص دیگر برنجد. این تعریفْ پرخاشگری منفعلانه را، دست‌کم وقتی مخاطبْ آن را پرخاشگری منفعلانه تشخیص می‌دهد، آزاردهنده می‌کند. در داستان جشن تولد، فلور احساس ناخوشایند تحقیرشدن دارد و این مسئله را به رفتار خطای من نسبت می‌دهد، خصوصاً این رفتارم که وانمود کردم او را بخشیده‌ام ولی واقعاً او را نبخشیده‌ بودم، رفتاری که او آن را ناعادلانه می‌داند: او بدین خاطر از من رنجیده است و به همین دلیل به من معترض است و وقتی اعتراضش حاصلی ندارد حتی بیش‌ازپیش از من می‌رنجد.\n پس، واکنش منفعلانه و پرخاشگرانۀ من، درست مانند بدوبیراه‌گفتنم، آزاردهنده است. آیا هیچ راه غیرآزاردهنده‌ای وجود ندارد که من احساس منفی (بالقوه آزاردهنده‌)ام را به فلور منتقل کنم؟ من که فکر نمی‌کنم؛ اگر هم راهی وجود داشته باشد، لااقل پتانسیل تخلیۀ روانیِ این انتقال احساس را تقلیل می‌دهد. شاید غیرآزاردهنده‌ترین راهی که می‌توانم سرزنش، خشم و خصومتم را بروز دهم عبارت است از شرح مؤدبانه و واضحِ اینکه چه حسی دارم. می‌توانم با ملایمت به فلور بگویم: «رفتاری که با من کردی باعث شده نسبت‌به تو احساس سرزنش، خشم و خصومت داشته باشم.» اما اگر احساساتم شدید است، این روش در بیان آن‌ها چندان کارا نیست. بیان احساسات منفیِ شدیدْ اغلب زمانی مؤثرتر است که خیلی واضح توصیف نشوند. ما شخصی را که تلفن جدید گران‌قیمتش را تصادفاً می‌شکند و کلماتی رکیک را فریاد می‌زند عصبانی‌تر از کسی می‌دانیم که با ملایمت می‌گوید: «خیلی از این اتفاق عصبانی‌ام.» اگر من باید سرزنش، عصبانیت و خصومتم را به فلور ابراز کنم و اگر می‌خواهم این امر ارضاکننده هم باشد، پس بدوبیراه‌گفتن به او چندان فرقی با بقیۀ راه‌ها ندارد. گاهی باید انتخاب کنیم که می‌خواهیم به‌نحو مؤثری خودمان را ابراز کنیم یا می‌خواهیم غیرآزاردهنده باشیم. نمی‌شود همیشه هر دو را انجام داد.\n با‌توجه‌به این مسئله، اجازه بدهید که با این نتیجه مطلب را پایان دهیم که، برخلاف آنچه اغلب دوست داریم بپنداریم، اگر نه در نظر، دست‌کم عملاً پرخاشگریِ منفعلانه بدترین شیوۀ انتقال احساسات منفی ماست. اگر عصبانی شده باشم، ناسزا‌گفتن و فحش‌دادن شیوۀ مؤثری است برای ابراز احساساتم، گرچه به این قیمت تمام ‌شود که آزاردهنده محسوبم کنند. درضمن، گفتن «من واقعاً از دستت عصبانی‌ام» باعث می‌شود آزاردهنده نباشم، اما به این قیمت تمام می‌شود که نتوانم احساساتم را به‌نحو مؤثری بیان کنم.\n درست برعکس، پرخاشگری منفعلانه علاوه‌براینکه آزاردهنده است روشی است ناکارامد برای بیان احساسات. این امر می تواند خطرناک باشد: طبق گفتۀ روان‌شناسان، وقتی احساسات منفی‌مان را غیرمستقیم ابراز می‌کنیم و وقتی که، در نتیجۀ اعتراض به آن، آن‌ها را انکار می‌کنیم، فرصت تأیید‌شدن احساساتمان و گفت‌وگویی هم‌دلانه را از دست می‌دهیم. اگر باید چیزی بگوییم که بالقوه آزاردهنده است، بهتر است به خودمان فرصت انتخاب از میان یکی از این دو را بدهیم: بیان صریح و آزاردهندگی. شاید گاهی هر دو را انتخاب کنیم، اما بعید است مجبور به انتخاب گزینۀ «هیچ‌کدام» شویم.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌‌ها: • این مطلب را ربکا راش نوشته است و در تاریخ ۱ دسامبر ۲۰۱۶ با عنوان «Honestly, it’s fine» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۴ اسفند ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «رفتاری که از فحش‌دادن هم آزاردهنده‌تر است» و با ترجمۀ احمد خداداد حسینی منتشر کرده است. •• ربکا راش (Rebecca Roache) مدرس فلسفه در دانشگاه لندن است. او مشغول نگارش کتابی دربارهٔ فحش دادن است. [۱] passive aggression [۲] Scott Wetzler [۳] sugar-coated hostility [۴] speech act [۵] البته این تعبیر، که در سخنرانی ۱۷ مارس ۱۹۳۱ او بیان شده است، در اصل متعلق به استنلی بالدوین نیست، بلکه آن را از خویشاوند خود رودیارد کیپلینگ (نویسندۀ بزرگ بریتانیایی) وام گرفته است. رودیارد سال‌ها قبل در دیدار با یک روزنامه‌دار ماجراجوی انگلیسی پرسیده بود که او دنبال چیست. او گفته بود: «آنچه می‌خواهم قدرت است: اینکه یک روز ببوسمشان و روز بعد بیرونشان کنم و این‌جور چیزها». کیپلینگ جواب داده بود: «متوجه شدم: قدرت بدون مسؤولیت، همان امتیاز روسپیان در طول اعصار». [ویراستار متن اصلی]. [۶] Joel Feinberg [۷] Offense to Others\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157763.json b/train/528157763.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0a6220a6a0a38d5aaea6f047889a45be1407a268
--- /dev/null
+++ b/train/528157763.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "فرهنگ دیگر فرقی با سرگرمی ندارد",
+  "subtitle": "در جهان امروز، فرهنگ یعنی سرگرمی و آنچه سرگرم‌کننده نباشد فرهنگ نیست",
+  "introduction": "ماریو بارگاس یوسا نیاز به معرفی ندارد. رمان‌نویس بی‌بدیلی که در سال ۲۰۱۰ نوبل ادبی را از آن خود کرد و رمان‌هایش در کشور ما نیز خوانندگان بسیار دارد. اما یوسا در کنار داستان‌نویسی منتقدی موشکاف نیز هست. آخرین کتاب او «یادداشت‌هایی دربارۀ مرگ فرهنگ» تحلیلی پروپیمان از وضعیت امروز فرهنگ در جهان است. متن پیش رو که بریده‌ای از این کتاب است، چرخش‌های بنیانی این مفهوم در قرن بیستم را بررسی کرده است.",
+  "content": "ماریو وارگاس یوسا، لیترری هاب —  این‌همه رساله، مقاله، نظریه و تحلیل که امروز دربارۀ فرهنگ داریم احتمالاً در تاریخ بشر بی‌سابقه است. شگفت‌آورتر اینکه فرهنگ، به‌معنای سنتی این واژه، اکنون بر لبۀ زوال قرار گرفته است. شاید همین الآن هم زوال یافته، بی‌صدا از محتوا تُهی شده و محتوای دیگری جایش را گرفته است که معنای پیشین آن را تحریف می‌کند.\n این مقالۀ کوتاه نمی‌خواهد انبان تفسیرهای موجود از فرهنگ معاصر را سنگین‌تر کند، بلکه در پی کاوش در دگردیسی آن چیزی است که وقتی نسل من به مدرسه یا دانشگاه می‌رفتند، هنوز «فرهنگ» قلمداد می‌شد: لحاف چهل‌تکۀ تعریف‌هایی که جای آن را گرفته‌اند، استحاله‌ای که گویا راحت و بدون چندان مقاومتی رُخ داده است.\n پیش از طرح و بسط استدلالم می‌خواهم، البته به‌اختصار، به برخی از مقاله‌هایی بپردازم که در دهه‌های اخیر از زاویه‌های مختلف به این موضوع پرداخته‌اند و هرازگاهی به بحث‌های فکری و سیاسی مهمی دامن زده‌اند. هرچند این مقاله‌ها بسیار متفاوت از همدیگرند و نمونه‌ای بسیار کوچک از ایده‌ها و نظریه‌های الهام‌گرفته از این موضوع‌اند، اما فصل مشترکی دارند: همگی قبول دارند که فرهنگْ درگیر بحرانی عمیق و روبه‌افول است. در مقابل، تحلیل انتهای مقاله از فرهنگ جدیدی حرف می‌زند که بر ویرانه‌های سلف خود بنا شده است.\n در آغاز مروری دارم بر اعلامیۀ مشهور و جنجالی تی.اس.الیوت. هرچند فقط ۶۷ سال از انتشار آن در سال ۱۹۴۸ می‌گذرد، امروز که مقالۀ «یادداشت‌هایی در تعریف فرهنگ» را بازخوانی می‌کنیم، می‌بینیم انگار به دوره‌ای بسیار دور اشاره می‌کند که هیچ ربطی به اکنون ندارد.\n تی.اس.الیوت به ما قول می‌دهد که هدفش صرفاً تعریف مفهوم فرهنگ است، اما به‌واقع سودای بسیار بزرگ‌تری در سر دارد، چون علاوه‌بر تعیین معنای این واژه، نقد نافذی از نظام فرهنگی دوران خود می‌دهد که به‌نظرش روزبه‌روز از الگوی ایدئال گذشته بیشتر فاصله می‌گیرد. او چنین می‌گوید: «دلیلی نمی‌بینم که اضمحلال فرهنگ از این هم جلوتر نرود یا حتی دوره‌ای پیش نیاید که برای مدتی بتوان گفت فرهنگ وجود ندارد.» (به‌عنوان پیش‌درآمد استدلالم در کتاب یادداشت‌هایی دربارۀ مرگ فرهنگ۱ خواهم گفت آن دوره‌ای که الیوت می‌گوید همانی است که اکنون در آن به سر می‌بریم.)\n مدلِ ایدئال قدیمی‌تر در نگاه الیوت، فرهنگی است متشکل از سه «معنا» از این واژه: فردی، گروهی یا طبقاتی، و کل جامعه. هرچند این سه حوزه با همدیگر قدری تعامل دارند، هریک تا حد مشخصی خودمختارند و در تنش با حوزه‌های دیگر است که پرورش می‌یابند و این همه، در چارچوب نظمی است که امکان شکوفایی و حفظ انسجام را به کل جامعه می‌دهد.\n تی.اس.الیوت می‌گوید آنچه «فرهنگ والاتر»۲ نام‌گذاری کرده است، قلمروِ طیفی از نخبگان است و در توجیه آن می‌گوید: «برای حفظ کیفیت فرهنگ اقلیت‌ها، شرط ضروری آن است که فرهنگِ یادشده همچنان فرهنگ اقلیت بماند.» مثل نخبگان، طبقۀ اجتماعی نیز واقعیتی است که باید حفظ شود، چون کاست یا گروهی که تضمین‌کنندۀ فرهنگ والاتر است در این طبقه ریشه دارد: طبقۀ نخبه‌ای که نباید کاملاً برابر با گروه ممتاز یا آریستوکرات‌ها تلقی شود، هرچند که اکثر اعضایش از همین جماعت‌اند. هر طبقهْ فرهنگی دارد که خودْ تولید کرده و برایش مناسب است. هرچند این فرهنگ‌ها همزیستی دارند، تفاوت‌های مشهودی نیز میان آن‌ها وجود دارد که لابد به شرایط اقتصادی هریک برمی‌گردد. مثلاً نمی‌توان تصور کرد که فرهنگ آریستوکرات و روستایی مشابه باشند، با اینکه هر دو طبقه در برخی چیزها ازجمله مذهب و زبان مشترک‌اند.\n ایده‌ای که الیوت از طبقه در ذهن دارد، صُلب و نفوذناپذیر نیست، بلکه باز است. هر فرد می‌تواند از طبقه‌ای عازم طبقه‌ای بالاتر یا پایین‌تر شود و چه خوب که این امکان وجود دارد، هرچند که بیشتر استثناست تا قاعدۀ جامعه. این نظام افزون‌براینکه تضمین‌کنندۀ نظمی اجتماعی است، تجلی آن نیز هست، اما امروز این نظمْ شکاف برداشته است و این مسئلهْ آینده‌ای نامطمئن رقم می‌زند. این ایدۀ ساده‌لوحانه که از طریق آموزش می‌توان فرهنگ را به تمام جامعه منتقل کرد در حال ویران‌کردن «فرهنگ والاتر» است، چون یگانه راه دموکراتیزه‌کردن فراگیر فرهنگ بدین طریق، آن است که فرهنگ روزبه‌روز بی‌رمق و سطحی‌تر شود. همان‌طور که نخبگان جزء لاینفک فهم الیوت از «فرهنگ والاتر» هستند، این نیز ضروری است که جامعه حاوی فرهنگ‌های منطقه‌ای باشد که هم فرهنگ ملی را تغذیه کنند و هم وجودی از آنِ خود با قدر معینی از استقلال داشته باشند: «مهم است که فرد احساس کند نه‌فقط شهروند ملتی خاص، بلکه شهروند بخشی خاص از کشورش با برخی وفاداری‌های خاص به آن محل است. این‌ها، مثل وفاداری به طبقه، برخاسته از وفاداری به خانواده‌اند.»\n فرهنگ از طریق خانواده منتقل می‌شود و وقتی این نهاد از عملکرد مقتضی ناتوان باشد، لاجرم «باید انتظار انحطاط فرهنگمان را داشته باشیم.» خارج از خانواده، شیوۀ اصلی انتقال فرهنگ در طی نسل‌های متوالی نه از طریق مدرسه، که از مسیر کلیسا بوده است. نباید فرهنگ را با دانش اشتباه بگیریم. «فرهنگ صرفاً مجموعه‌ای از فعالیت‌های مختلف نیست، بلکه نوعی شیوۀ زندگی است»، شیوه‌ای از زندگی که در آن‌ها فُرم به‌اندازۀ محتوا اهمیت دارد. مسئلۀ دانش درواقع تکامل فناوری و علم است و فرهنگ چیزی مقدم بر دانش است: صفتی برای روح، نوعی ادراک و پرورش فُرم که به حوزه‌های مختلفِ دانش، معنا و جهت می‌دهد.\n فرهنگ و مذهبْ یکی نیستند، اما تفکیک‌ناپذیرند، چون فرهنگ در دل مذهب زاده شده است و هرچند به‌موازات تکامل تاریخی بشری تاحدی از مذهب جدا افتاده است، همواره پیوندی جنینی با منبع تغذیه‌اش دارد. مذهب «تا زمانی که دوام داشته باشد، در حد خود، معنایی مشهود به زندگی می‌دهد، چارچوبی برای فرهنگ فراهم می‌کند و تودۀ بشر را از کسالت و یأس مصون می‌دارد».\n تی.اس.الیوت آنجا که از مذهب حرف می‌زند، اساساً به مسیحیت اشاره دارد که به‌گفتۀ او چیستیِ امروز اروپا را رقم زده است:\n در مسیحیت است که هنرهایمان توسعه یافته‌اند و در مسیحیت است که قوانین اروپا (تا این اواخر) ریشه دوانده‌اند. با پس‌زمینۀ مسیحیت است که همۀ اندیشه‌هایمان معنا دارند. ممکن است برخی اروپاییان به حقانیت ایمان مسیحی باور نداشته باشند، ولی درعین‌حال آنچه می‌گویند و می‌سازند و می‌کنند همگی از میراث فرهنگ مسیحی‌اش سرچشمه گرفته است و معنایش وابسته به آن فرهنگ است. فقط فرهنگی مسیحی می‌توانست ولتر یا نیچه را به بار آورد. به‌باور من، فرهنگ اروپا دیگر نمی‌تواند از زوال کامل ایمان مسیحی جان سالم به در ببرد.\n ایده‌ای که الیوت از جامعه و فرهنگ در ذهن دارد، ساختار بهشت، برزخ و جهنم در کمدی الهی دانته را به خاطر می‌آورد: آن حلقه‌های روی‌هم‌افتاده و تقارن‌ها و سلسله‌مراتب صُلب که در آن خدا بر اساس نظمی ناملموس، بدی‌ها را تنبیه می‌کند و نیکی‌ها را پاداش می‌دهد.\n حدود بیست سال پس از انتشار کتاب الیوت، جورج استاینر در سال ۱۹۷۱ در قلعۀ مرد ریش‌آبی؛ یادداشت‌هایی در بازتعریف فرهنگ۳ به آن پاسخ داد. در این مقالۀ مختصر و قوی، استاینر ناراحت است که شاعر بزرگ سرایندۀ «سرزمین لم‌یزرع»۴ فقط سه سال پس از خاتمۀ جنگ جهانی دوم رساله‌ای دربارۀ فرهنگ نوشته است، بی‌آنکه بحثش هیچ پیوندی با قتل‌عام حیرت‌آور دو جنگ جهانی داشته باشد. مهم‌تر از همه آن است که به هولوکاست، نابودی شش‌میلیون یهودی و اوج سنت دیرینۀ یهودستیزی در فرهنگ غرب نیز هیچ اشاره‌ای نکرده است. استاینر در رفع این نقیصه، پیشنهاد تحلیلی از فرهنگ را می‌دهد که به ارتباط فرهنگ با خشونت سیاسی و اجتماعی اولویت بدهد.\n\nدر روایت استاینر، پس از انقلاب فرانسه، ناپلئون، جنگ‌های ناپلئون، بازگشت خاندان بوربون و پیروزی بورژوازی در اروپا، قارۀ کُهن طعمۀ «ملالت بزرگ» شد: حس سرخوردگی، یکنواختی و مالیخولیا، همراه با میل پنهان به خشونتی انفجاری و عظیم که می‌توان در بهترین نمونه‌های ادبیات اروپا و آثاری همچون تمدن و ملالت‌های آن از فروید دید. دادا و جریان سورئالیستْ پیشتاز این پدیده و شکل‌های حاد آن بودند. به‌نظر استاینر، فرهنگ اروپایی نه‌فقط طلایه‌دار، بلکه مشتاق دورنِمای انفجاری خون‌بار و تطهیرگر بود که به قالب انقلاب‌ها و دو جنگ جهانی درآمد. فرهنگ به‌جای متوقف‌کردن این حمام‌های خون، تحریک و تشویقشان می‌کند.\n استاینر به‌تلویح می‌گوید شاید دلیل نپرداختن الیوت به «پدیدارشناسی قتل‌عام به آن شکل در اروپا، از جنوب اروپا تا سرحدات روسیۀ آسیایی مابین ۱۹۳۶ تا ۱۹۴۵» یهودستیزی او بوده است که در ابتدا پنهان و خصوصی بوده، اما با انتشار برخی از مکاتباتش پس از مرگِ او به اطلاع عموم رسیده است. او موردی استثنایی نیست، چون «تلاش‌ها برای مرتبط کردنِ پدیدۀ غالب وحشیگری در قرن بیستم با نظریه‌ای عام‌تر از فرهنگْ معدود بوده‌اند». استاینر می‌افزاید: هر نظریه‌ای از فرهنگ و هر تحلیلی از وضعیت فعلی‌مان که به برخی امور مهم بی‌توجه باشد، غیرمسئولانه به نظر می‌آید، یعنی به آن گونه‌های وحشت‌آفرینی که مرگ، جنگ تمام‌عیار، گرسنگی و کشتار عمدی را از آغاز جنگ جهانی اول تا خاتمۀ جهانی دوم برای نزدیک به هفتادمیلیون انسان در اروپا و روسیه رقم زدند.\n تبیین استاینر نیز ارتباط تنگاتنگی با مذهب دارد که به‌نظر او هستۀ فرهنگ است، چنان‌که الیوت هم می‌گفت، اما بدون آن دفاع تنگ‌نظرانۀ الیوت از «انضباط مسیحی» که «اکنون [می‌بینیم] ضعیف‌ترین بخش استدلال اوست». در استدلال استاینر، خاستگاه آن «ارادۀ پیش‌برنده» که هنر و اندیشۀ بی‌غرض را رقم زد، «قمار روی استعلا» (یعنی فرارفتن از سطح خرد محض) است. این همان جنبۀ مذهبی هر فرهنگی است. فرهنگ غربی از دوران بسیار قدیم گرفتار یهودستیزی بوده است و دلیل آن نیز مذهبی است. یهودستیزیْ واکنش انتقام‌جویانۀ دنیای غیریهودی به مردمی است که یکتاپرستی را ابداع کردند، یعنی مفهوم خدایی یکتا، نادیدنی، ماوراء فهم و قادر مطلق که ورای درک و خیال انسان است. خدای موسایی جانشینِ شرکِ آن همه اله و الهه‌ای شد که به‌شکل‌های مختلف در دسترس بشر بودند و مردان و زنان مختلف با آن‌ها احساس راحتی می‌کردند و کنار می‌آمدند. از نظر استاینر، مسیحیت با قدیسانش، راز تثلیث و کیش مریم باکره، همواره «مخلوطی از ایدئال‌های یکتاپرستی و رویه‌های شرک‌آلود» بوده که بدین‌ترتیب توانسته است به بخشی از انبوه خدایانی که یکتاپرستی موسی نابودشان کرده بود، جان دوباره ببخشد. خدای یکتا و ماوراء فهم یهود خارج از دایرۀ عقل بشر بود (فقط با ایمان می‌شد به آن دست یافت) و قربانی فیلسوفان عصر روشنگری شد که باور داشتند یک فرهنگ عامی و سکولار می‌تواند بر خشونت و کشتارهای ناشی از تعصب مذهبی، تفتیش عقاید و جنگ‌های مذهبی، مُهر ختام بزند. اما مرگ خدا هم طلیعۀ ظهور بهشت روی زمین نشد، بلکه جهنمی پدید آورد که پیش‌تر در کابوس کمدی الهی به‌قلم دانته یا قصرهای عشرت و اتاقک‌های شکنجۀ مارکی دوساد ترسیم شده بود. دنیای رهاشده از قید خدا به‌تدریج تحت سلطۀ شیطان قرار گرفت: روح شر، خشونت و ویرانگری که در جنگ‌های جهانی، کوره‌های آدم‌سوزی نازی‌ها و گولاگ‌های روس‌ها به اوج خود رسید. با این اتفاقات مُدهش بود که فرهنگ به پایان رسید و دورۀ پسافرهنگ آغاز شد.\n استاینر تأکید می‌کند که احساس «خودمجرم‌پنداری»۵ یا ندامت در بطن سنت غربی است: «کدام نژاد دیگر با پشیمانی سراغ کسانی رفته است که روزی به بردگی‌شان کشیده بود؟ کدام تمدنِ دیگرْ شکوه گذشته‌اش را به خطای اخلاقی متهم کرده است؟ این خودآزمایی با پرچم اصول مطلق اخلاقی نیز اقدامی مشخصاً غربی و متعلق به دورۀ پس از وُلتر است.»\n یکی از شاخصه‌های پسافرهنگ، عدم‌اعتقاد به پیشرفت (درواقع اینکه تاریخ را نوعی منحنی صعودی بدانیم) است. به‌جای آن، نوعی «بدبینی فرهنگی»۶ یا واقع‌نگری رواقیِ نو می‌یابیم. عجیب آنکه این نگرش همپای شواهدی است که نشان می‌دهند دوران ما در حوزه‌های فناوری و درک علمی هر روز معجزه می‌آفریند. اما اکنون می‌دانیم که پیشرفت مدرن، به‌قیمت ویرانی حاصل می‌شود، مثلاً خسارت جبران‌ناپذیری که به طبیعت و سیستم‌های اقلیمی وارد می‌گردد. همچنین این پیشرفت همواره در جهت کاهش فقر نیست، بلکه شکاف نابرابری میان کشورها، طبقه‌ها و مردمان را گسترش می‌دهد.\n پسافرهنگ تیشه به بُت این اسطوره زده است که معارف انسانیْ انسان‌سازند. باورِ آن‌همه آموزش‌گرایان و فیلسوفان خوش‌بین به اینکه آموزش‌های لیبرال برای همگان می‌تواند ضامن آینده‌ای مملو از پیشرفت، صلح، آزادی و برابری فرصت‌ها در دموکراسی‌های مدرن باشد، درست از آب درنیامد: «…کتابخانه‌ها، موزه‌ها، تئاترها، دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی، که انتقال علوم انسانی و طبیعی در آن‌ها و از طریق آن‌ها رُخ می‌دهد، می‌توانند پابه‌پای اردوگاه‌های زندانیان توسعه یابند.» فرهنگ والا، فهم و هوش در فرد، همانند جامعه، می‌تواند گاهی اوقات هم‌زیست تعصباتی باشد که فردی  شکنجه‌گر یا قاتل دارد. هایدگر نازی بود، اما اثر سترگش دربارۀ فلسفۀ زبان را در نزدیکی یکی از اردوگاه‌های مرگ نوشت: «قلم هایدگر متوقف نشد، ذهنش هم ساکت نشد.»\n در بدبینی رواقی دوران پسافرهنگ، خبری از آن امنیتی نیست که برخی تفاوت‌ها و ساختارهای ارزشی سلسله‌مراتبی فراهم می‌کردند: «آن مرزْ برتر را از پست‌تر، بزرگ‌تر را از کوچک‌تر، تمدن را از بدویت عقب‌مانده، یادگیری را از جهل، ممتازین اجتماعی را از مادون‌ها، بزرگی را از نابالغی و بالاخره مردان را از زنان جدا می‌کرد. در همۀ این‌ها نیز ‘از’ به‌معنای ‘مافوق’ است.» فروپاشی این تمایزات، اکنون برجسته‌ترین مشخصۀ فرهنگ معاصر است.\n پسافرهنگ یا همان که در تعبیر معنادار دیگرش «ضدفرهنگ»۷ نامیده می‌شود، می‌تواند فرهنگ را به‌خاطر نخبه‌گرایی‌اش و به‌خاطر پیوندهای سنتیِ هنر، ادبیات و علم با استبداد، نصیحت کند: «آن اومانیسم والا چه لطفی در حق تودۀ سرکوب‌شدۀ جامعه کرد؟ وحشیگری که ظهور کرد، به چه دردی خورد؟»\n استاینر در فصل‌های آخر تصویری نسبتاً غم‌انگیز از آیندۀ تکامل فرهنگ رسم می‌کند که در آن سنت، بی هیچ اعتباری، به دانشگاه محدود می‌شود: «هم‌اکنون بخش غالب اشعار، اندیشۀ مذهبی و هنر، از دسترس آدم‌ها دور شده و به موقوفۀ متخصصان تبدیل شده است.» آنچه پیش‌تر جریان فعال زندگی بود، جریان مصنوعی زندگیِ بایگانی‌ها خواهد شد. بدتر اینکه، فرهنگْ قربانی آن چیزی خواهد شد (یا شده است) که استاینر «دوری‌گزینی از دنیا» می‌نامد. به طور سنتی «گفتمانِ شفاهیات و خاطرات و مکتوبات، ستون فقرات آگاهی بود.» اکنون، کلمهْ روزبه‌روز بیشتر تسلیم تصویر می‌شود و همین‌طور تسلیم موسیقی، این «لهجۀ فراگیرِ» نسل‌های جدید، جایی که موسیقی راک و پاپ و فولکلورْ فضایی مُحاط می‌سازند، دنیایی که در آن نوشتن، مطالعه و ارتباط خصوصی «در میدانی مملو از ضرباهنگ‌های گوش‌خراش رُخ می‌دهد». این «موسیقایی‌کردنِ» فرهنگمان چه اثری بر ذهن و قوای ذهنی‌مان، خواهد داشت؟\n در کنار تأکید بر زوال تدریجی کلمه، استاینر چیز دیگری را هم مشخصۀ نمایان عصر ما می‌داند: اشتیاقمان به طبیعت و اقلیم‌شناسی و توسعۀ حیرت‌انگیز علوم (عمدتاً ریاضی و علوم طبیعی) که جنبه‌های غیرمترقبه‌ای از زندگی بشر، دنیای طبیعی و فضای اتمی و میان‌کهکشانی را آشکار کرده‌اند. همچنین تکنیک‌هایی آفریده‌اند که قادر به تغییر و دست‌کاری ذهن‌ها و رفتار ابنای بشرند. آن فرهنگِ «کتابی» که الیوت در اثرش منحصراً بدان اشاره می‌کند، به‌تدریج سرزندگی‌اش را از دست می‌دهد و فقط در حاشیۀ فرهنگ معاصری جای می‌گیرد که پیوندش را با معارف انسانی کلاسیک (عبری، یونانی و لاتین) تقریباً به‌طور کامل قطع کرده است. معارف انسانی نیز جزیرۀ امن متخصصانی شده‌اند که به‌خاطر سبک نامأنوس گفتار، فضل‌فروشی و نظریه‌های اغلب هذیان‌آلودشان برای عموم مردم فهم‌پذیر نیستند.\n جنجالی‌ترین بخش مقالۀ استاینر آنجاست که می‌گوید در جامعۀ پست‌مدرن، همۀ مردان و زنان فرهیخته باید یکی از دانش‌های پایه را، از ریاضی و علوم طبیعی، داشته باشند تا بتوانند ترقیات جالبی را درک کنند که دنیای علمی در تمامی حوزه‌های شیمی، فیزیک و ستاره‌شناسی رقم زده و می‌زند، ترقیاتی که اغلب به‌اندازۀ متهورانه‌ترین ابداعات در ادبیاتِ تخیلی، شگفت‌آورند. این گزاره به‌قدر همان گزاره‌هایی که استاینر در مقاله‌اش تقبیح می‌کند، آرمان‌شهری است: چون اگر تا همین اواخر حتی به مخیلۀ کسی خطور نمی‌کرد که نسخه‌ای معاصر از میراندولا۸ بتواند بر همۀ دانش دورانش احاطه داشته باشد، در عصر ما حتی آن رایانه‌هایی که ظرفیت نامتناهی برای ضبط داده‌ها دارند و استاینر بسیار تحسینشان می‌کند نیز از پسِ چنین کاری برنمی‌آیند. شاید در عصر ما دیگر «فرهنگ» ممکن نباشد، اما دلیلش آن چیزی نیست که استاینر می‌گوید، چون اصل ایدۀ فرهنگ هرگز دلالتی بر مقدار مشخصی از دانش نداشته است، بلکه به‌قدر معینی از کیفیت و ادراک اشاره می‌کرده است. این مقاله، همچون سایر مقالات استاینر، در آغاز بر واقعیت‌ها استوار است، اما با آتش‌فشانی از گمانه‌زنی‌های فکری بی‌مهابا خاتمه می‌یابد.\n چند سال پیش از مقالۀ استاینر، گی دوبور در نوامبر ۱۹۶۷ جامعۀ نمایش را در پاریس منتشر کرد که عنوانش مشابه زیرعنوان مجموعه مقالات من است، اما به‌شیوه‌ای متفاوت به مضمون فرهنگ می‌پردازد. این شخصیت خودآموخته، اندیشمند رادیکال آوانگارد، ستیزه‌جو و مروج رویدادهای ضدفرهنگ دهۀ ۱۹۶۰، آنچه را که مارکس در دست‌نوشته‌های اقتصادی و فلسفی ۱۸۴۴ با عنوان «بیگانگی» تعریف کرده بود، به‌عنوان «نمایش» تعریف می‌کند: وضعیتی ناشی از بُت‌وارگی کالا که در جوامع سرمایه‌داری توسعه‌یافته چنان نقش محوری‌ای در زندگی مصرف‌کنندگان یافته است که جای هر واقعیت فرهنگی، فکری یا سیاسی دیگر را گرفته است. تملک وسواسی مصنوعات، که افزایش فعالانۀ تولید کالا را تضمین می‌کند، «شیءانگاری» افراد را رقم می‌زند؛ یعنی آن‌ها را به شیء تبدیل می‌کند. مردان و زنان به مصرف‌کنندگان فعال اشیا (اشیائی اغلب بلااستفاده یا غیرضروری) تبدیل می‌شوند. این‌ها را مُد و تبلیغات بر آن‌ها تحمیل کرده‌اند: این فرایندْ آن‌ها را از دغدغه‌های اجتماعی و معنوی و حتی انسانی تُهی می‌سازد، منزوی‌شان می‌کند و آگاهی‌شان از دیگران، طبقه‌شان و خودشان را چنان ویران می‌کند که مثلاً پرولتاریا (که به‌واسطۀ بیگانگی «پرولتاریازُدایی» شده) دیگر خطر یا حتی شکلی از مقاومت در برابر طبقۀ مسلط نیست.\n این ایده‌های مارکسِ جوان که هرگز فرصت بسطشان در نوشتارهای پخته‌اش را نیافت، مبنای نظریۀ دوبور از دوران ماست. نظریۀ محوری او این است که در جامعۀ صنعتی مدرن، آنجا که سرمایه‌داری فاتح شده و طبقۀ کارگر (حداقل موقتاً) شکست خورده است، بیگانگی (فریب دروغی که به حقیقت تبدیل شده است) بر وجود اجتماعی غلبه کرده و آن را به نوعی بازنمایی بدل کرده است که در آن همۀ چیزهای فی‌البداهه، موثق و اصیل (حقیقت بشریت) جای خود را به امور جعلی و دروغین داده است. در این دنیا، چیزها (کالاها) کنترل‌کنندگان واقعی زندگی شده‌اند، اربابانی که مرد و زن به ایشان خدمت می‌کنند تا ضامن تولیدی باشند که مالکان ماشین‌ها و صنایع سازندۀ آن کالاها را غنی‌تر می‌کند. دوبور می‌گوید: «نمایشْ دیکتاتوری مؤثر فریب در جامعۀ مدرن است.»\n هرچند دوبور در سایر حوزه‌ها با نظریات مارکسیستی فاصله می‌گیرد، نظریۀ تاریخ به‌مثابۀ نزاع طبقاتی و «شیءانگاری» مردان و زنان در نتیجۀ سرمایه‌داری را به‌عنوان حقیقت معیار می‌پذیرد: سرمایه‌داری دست به خلق نیازهای مصنوعی، مُدها و امیال می‌زند تا بازاری دائماً روبه‌رشد برای اقلام ساخته‌شده ایجاد کند. کتاب او، با سبک انتزاعی و بی‌روح، نُه فصل و ۲۲۱ گزاره دارد که برخی در حد جملات قصار کوتاه‌اند و تقریباً همگی فاقد مثال‌هایی از زندگی روزمره‌اند. نظر به طبع غامض نوشتار او، گاهی اوقات فهم دنبالۀ استدلال‌هایش دشوار است. عناوین خاص فرهنگی که به هنر و ادبیات مربوط‌اند، در حاشیه قرار دارند. نظریۀ او اقتصادی، فلسفی و تاریخی است، نه فرهنگی، چون با وفاداری به مارکسیسم کلاسیک، این جنبه از حیات را به روبنا تقلیل می‌دهد که بر پایۀ روابط تولید، که بنیان وجود اجتماعی‌اند، ساخته شده است.\n ولی این مقالهْ محکم در قلمروِ فرهنگ ایستاده است: با فهمی از فرهنگ که آن را نه یکی از پدیده‌های ثانویۀ حیات اجتماعی و اقتصادی، بلکه واقعیتی خودمختار می‌داند که از ایده‌ها، ارزش‌های زیبایی‌شناختی و اخلاقی و نیز آثار هنری و ادبی شکل گرفته است که با مابقی وجود اجتماعی تعامل دارند و اغلبْ تأملات محض نیستند، بلکه سرچشمۀ پدیده‌های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و حتی مذهبی‌اند.\n برخی از بصیرت‌ها و شهودهای کتاب دوبور مصادف با بعضی از عناوینی‌اند که در این مقاله کاویده‌ام، مثلاً این ایده که جانشینیِ بازنمایی به‌جای زندگی (تبدیل زندگی به نمایشی از خودش) به بی‌رمق‌شدن وجود بشری می‌انجامد (گزارۀ ۳۰ کتاب دوبور). همچنین او می‌گوید در محیطی که زندگیْ دیگر زیسته نمی‌شود بلکه بازنمایی می‌شود، فردْ حیاتی نیابتی دارد، مثل بازیگرانی که زندگی‌های دروغینشان را روی صحنه یا پرده می‌آورند: «مصرف‌کنندۀ واقعی به مصرف‌کنندۀ فریب تبدیل می‌شود.» (گزارۀ ۴۷) در سال‌های پس از انتشار کتاب دوبور، این مشاهدۀ درخشان او به‌کَرات تأیید شده است.\n به‌گفتۀ دوبور، این فرایند به حس بیهودگی‌ای منجر می‌شود «که بر جامعۀ مدرن غلبه کرده است»: حس بیهودگیِ ناشی از تکثر کالاهایی که مصرف‌کننده می‌تواند انتخاب کند و همچنین زوال آزادی، چون هر تغییر اجتماعی یا سیاسی‌ای که رُخ بدهد نه به‌خاطر انتخاب آزادانۀ افراد، بلکه به‌واسطۀ «نظام اقتصادی یعنی پویایی سرمایه‌داری» است.\n دوبور، با فاصلۀ بسیار از ساختارگرایی که به‌تعبیر او «رؤیایی بی‌جان» است، می‌افزاید که هرگونه نقد جامعۀ نمایش باید جزئی از نقد «کاربردیِ» شرایطی باشد که امکان وجود آن را فراهم کرده‌اند: کاربردی به‌معنای برانگیختن اقدام انقلابی که به این جامعه خاتمه دهد. (گزارۀ ۲۰۳) از این لحاظ، استدلال‌های او اساساً در قطب مخالف استدلال‌های من‌اند.\n بسیاری از مطالعات سال‌های اخیر سعی کرده‌اند شاخصه‌های فرهنگ معاصر را در بستر جهانی‌سازی سرمایه‌داری و بازارها و انقلاب شگفت‌آور در عرصۀ فناوری تعریف کنند. یکی از نافذترین مطالعات ازاین‌دست، جهان‌فرهنگ؛ پاسخ به جامعه‌ای سردرگم۹ از ژیل لیپوتسکی۱۰ و جین سروی۱۱ است. آن‌ها این ایده را مطرح می‌کنند که اکنون فرهنگی جهانی و تثبیت‌شده (جهان‌فرهنگ) وجود دارد که درنتیجۀ فرسایش تدریجی مرزها (به‌خاطر نیروهای بازار) و انقلاب‌های فنی (به‌ویژه در حوزۀ ارتباطات) برای اولین بار در تاریخ بشر در حال خلق ارزش‌های فرهنگی خاصی است که در میان همۀ جوامع و افراد پنج قارۀ زمین مشترک‌اند: ارزش‌هایی که فارغ از تفاوت سنت‌ها، باورها و زبان‌ها، می‌توانند یکسان میان همه مشترک باشند. این فرهنگ، بر خلاف آنچه پیش‌تر فرهنگ نامیده می‌شد، دیگر نخبه‌گرا، فرهیخته و انحصارطلب نیست، بلکه نوعی «فرهنگ تودۀ» اصیل است: در نقطۀ مقابلِ جریان‌های پیشتاز نامأنوس و نخبه‌گرا، فرهنگِ توده به‌دنبال عرضۀ نوآوری‌هایی است که برای گسترده‌ترین طیف ممکن از مخاطبان، قابل‌فهم باشند و بیشترین تعداد مصرف‌کنندگان را سرگرم کنند. هدفش سرگرم‌سازی و عرضۀ لذت است، ارائۀ مفری ساده و فهم‌پذیر برای هرکس، بدون نیاز به پیشینۀ آموزشی خاص یا ارجاعات متقن و فرهیخته. آنچه صنایع فرهنگ می‌آفرینند فرهنگی است که به اقلام قابل‌مصرف و انبوه تبدیل شده است.\n به‌گفتۀ مؤلفان، این فرهنگ توده بر مبنای برتری تصویر و صوت بر کلمه است. صنعت فیلم‌سازی، به‌ویژه هالیوود، فیلم‌های سینمایی را «جهانی می‌کند»: آن‌ها را به هر کشور فرستاده و در هر کشور به هر گروه اجتماعی دسترسی پیدا می‌کند، چون مثل موسیقی و تلویزیون تجاری موجود، فیلم‌ها برای همه فهم‌پذیرند و برای لذت بردن از آن‌ها به هیچ پیشینۀ تخصصی‌ای نیاز نیست. انقلاب سایبرنتیک، خلق شبکه‌های اجتماعی و دسترسی جهانی اینترنت نیز به این فرایند شتاب بخشیده‌اند. نه‌تنها اطلاعاتْ همۀ موانع را درنوردیده و در دسترس همگان قرار گرفته است، بلکه تمامی جنبه‌های ارتباط، هنر، سیاست‌ورزی، ورزش، مذهب و… از اثرات اصلاحگر نمایشگرهای کوچک متأثر شده‌اند: «دنیای نمایشگرْ مکان‌زمان فرهنگ را جابه‌جا، ناهماهنگ و بی‌قاعده کرده است.»\n البته همۀ این‌ها درست است، منتهی روشن نیست آنچه لیپوتسکی و سیروی «جهان‌فرهنگ» یا فرهنگ توده می‌نامند (که مثلاً «فرهنگ برندها» و متعلق به اشیای لوکس را هم در آن می‌گنجانند) به‌معنای دقیق کلمه «فرهنگ» است، یا منظورمان از اُپرای واگنر یا فلسفۀ نیچه دریک سو، و فیلم‌های آلفرد هیچکاک و جان فورد (دو تن از کارگردانان محبوبم) و تبلیغی برای کوکاکولا در سوی دیگر، چیزهای اساساً متفاوتی است. پاسخ آن‌ها لابد مثبت است، یعنی هر دو مقولۀ فرهنگ‌اند، اما به‌نظرم نوعی تغییر، نوعی جهش کیفی هگلی، رُخ داده است که مقولۀ دوم را به چیزی متفاوت از اوّلی تبدیل کرده است.\n به‌علاوه، برخی اظهارات جهان‌فرهنگ محل سؤال‌اند، مثلاً این گزاره که این فرهنگ جدید سیاره‌ای، فردگرایی افراطی را در کل دنیا بسط داده است، کاملاً برعکس: شیوه‌های شکل‌دهی و ترویج محصولات فرهنگی توسط تبلیغات و مُد امروزه یکی از موانع اصلی در برابر شکل‌گیری افراد مستقل است، افرادی که شخصاً قادر به قضاوت باشند که کدام چیزها را می‌پسندند یا چه چیزی از این محصولات را نامقبول، فریب‌کارانه یا دلهره‌آور می‌بینند. جهان‌فرهنگ، به‌جای بسط افراد، آن‌ها را خفه می‌کند، از روشن‌بینی و اراده محروم می‌نماید و وادارشان می‌کند که با ذهنیتی شرطی‌شده و گله‌وار به «فرهنگ» غالب واکنش نشان دهند، مثل سگ‌های پاولوف که به صدای زنگ غذا واکنش نشان می‌دادند.\n یکی دیگر از ایده‌های پرسش‌برانگیز لیپوتسکی و سیروی آن است که چون میلیون‌ها جهان‌گرد از لوور، آکروپولیس و آمفی‌تئاترهای یونانی سیسیل بازدید می‌کنند، پس از ارزش فرهنگ کم نشده و هنوز هم «مشروعیت زیادی» دارد. مؤلفان گویا توجه ندارند که این بازدیدهای توده‌ای از موزه‌های بزرگ و بناهای تاریخی کلاسیک نمایندۀ توجه اصیل به «فرهنگ والا» (تعبیر مورداستفادۀ آن‌ها) نیست، بلکه افاده‌فروشی محض است، چون نفس حضور در این مکان‌ها بخشی از وظایف یک جهان‌گرد پست‌مدرن کامل و تمام‌عیار محسوب می‌شود. این بازدیدها، به‌جای آنکه محرک علاقه به گذشتۀ کلاسیک و هنرهایش باشند، جانشین هرگونه مطالعه و تحقیق جدی می‌شوند. نگاهی سریع کافی است تا وجدان فرهنگی ایشان راضی شود. این بازدیدهای جهان‌گردانه «به‌دنبال سرگرمی» تیشه به ریشۀ معنای واقعی این موزه‌ها و بناها می‌زند، چنان‌که آن‌ها را هم‌سطح دیگر وظایف یک جهان‌گرد تمام‌عیار می‌کند: تجربۀ خوردن پاستا و رقص دونفرۀ تارانتلا در ایتالیا، تشویق رقص فلامنکوی کولی‌ها و موسیقی کانته‌خوندو در اندلس، و مزه‌کردن خوراک حلزون‌های اسکارگو و دیدن لوور و فولی‌برجخ۱۲ در پاریس است.\n در سال ۲۰۱۰، نشر فلاماریون در فرانسه کتاب جریان اصلی۱۳ از فردریک مارتلِ جامعه‌شناس را منتشر کرد. این کتاب نشان می‌دهد که «فرهنگ نو» یا آن «جهان‌فرهنگ» که لیپوتسکی و سیروی می‌گویند تاحدی به تاریخْ پیوسته و دیگر متناظر با طوفان بی‌مهار دوران ما نیست. شرح و توصیف کتاب مارتل از جانشینی «فرهنگ سرگرمی» به‌جای آن چیزی که تا همین نیم قرن قبل همه جا «فرهنگ» تلقی می‌شد، جذاب و دلهره‌آور است. کتاب جریان اصلی عملاً پروژه‌ای بلندپروازانه است که بر پایۀ صدها مصاحبه با افرادی از نقاط مختلف دنیا، آن چیزی را مطالعه می‌کند که به‌لطف جهانی‌سازی و انقلاب سمعی‌بصری، هم‌اکنون در میان مردمان پنج‌قاره، علی‌رغم تفاوت‌های زبانی و مذهبی و عُرفی، مشترک است.\n مطالعۀ مارتل نه از کتاب‌ها می‌گوید (تنها کتابی که در این چند صفحه نام بُرده راز داوینچی از دَن براون است و تنها زن نویسنده‌ای که نام بُرده پُلین کایل، منتقد فیلم است)، نه از نقاشی و مجسمه‌سازی، نه از موسیقی کلاسیک و رقص و نه از فلسفه یا علوم‌انسانی به‌طور کلی. درعوض، منحصراً دربارۀ فیلم‌ها، برنامه‌های تلویزیونی، بازی‌های ویدئویی، داستان‌های مصور، کنسرت‌های راک و پاپ و رَپ، ویدئوها و تبلت‌ها، و «صنایع خلاقۀ» مولد و مروج آن‌ها حرف می‌زند، یعنی آن سرگرمی مورد علاقۀ عموم مردم که در حال جانشینی فرهنگ گذشته بوده است (و کار آن فرهنگ را بالاخره تمام می‌کند).\n مؤلفْ این تغییر را تأیید می‌کند، چون درنتیجۀ آن، جریان اصلی فرهنگ توانسته است بساط حیات فرهنگی آن اقلیت کوچکی را جمع کند که پیش‌تر انحصار فرهنگ را در اختیار خود داشت. این ازآن‌روست که فرهنگ را دموکراتیزه کرده و در دسترس همگان قرار داده است و نیز محتوای این فرهنگ جدید به‌نظر او کاملاً هم‌خوان با مدرنیته و با ابداعات بزرگ علمی و فناورانۀ دوران ماست.\n روایت‌ها و مصاحبه‌هایی که مارتل جمع‌آوری کرده است، در کنار تحلیل خود او، آموزنده و کاملاً نمایندۀ واقعیتی است که تاکنون مطالعات جامعه‌شناختی و فلسفی جرئت پرداختن به آن را نداشته‌اند. آن فُرم‌هایی از فرهنگ که عموم انسان‌ها درگیر، مولد و قدردانشان هستند، از دید تحقیرآمیز مردمان فرهیخته صرفاً وقت‌گذرانی‌های عامه‌پسندند: بی هیچ پیوندی با فعالیت‌های فکری، هنری و ادبی که روزگاری بطن فرهنگ قلمداد می‌شدند. آن فرهنگِ سابق اکنون مُرده است، هرچند که در محفل‌های اجتماعی کوچک دوام دارد، بی‌آنکه اثری بر جریان اصلی داشته باشد.\n میانِ فرهنگ گذشته و سرگرمیِ امروز، تفاوتی وجود دارد: محصولات اوّلی می‌خواستند از زمان حال فراتر روند، دوام بیاورند، برای نسل‌های آتی زنده بمانند؛ اما محصولات دومی تولید می‌شوند تا در لحظه مصرف شده و از میان بروند، مثل کیک و ذرت بوداده. کتاب‌های نویسندگانی مثل تولستوی، توماس مان، و بیش از آن‌ها جویس و فاکنر، دنبال آن بودند که مرگ را شکست دهند، عمری درازتر از مؤلفانشان داشته باشند و همچنان خوانندگان آینده را جذب و شیفتۀ خود کنند. سریال‌های ملودرام برزیلی، فیلم‌های سینمایی بالیوود و کنسرت‌های شکیرا دنبال آن نیستند که بیش از مدتِ پخششان وجود داشته باشند. آن‌ها از میان می‌روند و میدان را برای محصولاتی به همان اندازه موفق و زودگذر خالی می‌کنند. فرهنگ یعنی سرگرمی و آنچه سرگرم‌کننده نباشد فرهنگ نیست.\n پژوهش مارتل نشان می‌دهد که این امرْ امروزه پدیده‌ای جهانی شده است، چیزی که برای اولین بار در تاریخ رُخ می‌دهد و همۀ کشورهای توسعه‌یافته و درحال‌توسعه، فارغ از تفاوت سنت‌ها و باورها و نظام‌های حکومتی‌شان، در آن مشارکت دارند، هرچند هر کشور و جامعه تفاوت‌های خاصی از لحاظ جزئیات و ظرایف فیلم‌های سینمایی، سریال‌های ملودرام، ترانه‌ها، داستان‌های مصور، پویانمایی‌ها و… به نمایش می‌گذارد.\n آنچه این فرهنگ نو نیاز دارد تولید انبوه صنعتی و موفقیت تجاری است. تفاوت میان قیمت و ارزشْ از بین رفته است: این دو اکنون یک چیزند، چون قیمت توانسته است ارزش را در خود جذب و حل کند. هرچه موفق باشد و بفروشد خوب است و هرچه ناکام باشد یا به عموم نرسد بد است. یگانه ارزشْ ارزش تجاری است. زوال فرهنگ قدیم بر زوال مفهوم قدیمیِ ارزش دلالت دارد. اکنون یگانه ارزش موجودْ آن است که بازار دیکته می‌کند.\n از تی.اس.الیوت تا فردریک مارتل، ایدۀ فرهنگ شاهد چیزی فراتر از تکاملی تدریجی بوده است: تغییری تروماتیک که طی آن، واقعیتی جدید ظاهر شده است که فقط ردپاهای معدودی از سلفش را می‌توان در آن دید.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nLlosa, Mario Vargas. Notes on the death of culture: Essays on spectacle and society. Macmillan, 2015\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را ماریو وارگاس یوسا نوشته است و در تاریخ ۶ سپتامبر ۲۰۱۶ با عنوان  «Mario Vargas Llosa: How Global Entertainment Killed Culture»  در وب‌سایت لیترری هاب منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۱ آبان ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «فرهنگ دیگر فرقی با سرگرمی ندارد» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• ماریو وارگاس یوسا (Mario Vargas Llosa) نویسنده، روزنامه‌نگار، استاد دانشگاه و سیاست‌مدار پرویی است. وی برای «ارائۀ طرح‌ جامع از ساختارهای قدرت و تصویر روشن از مقاومت، طغیان و غلبۀ فردی» در سال ۲۰۱۰ نوبل ادبیات را دریافت کرد. از یوسا تألیفات متعددی به چاپ رسیده است که از این میان می‌توان به عصر قهرمان (The Time of the Hero) و دختر بد (The Bad Girl) اشاره کرد. [۱] Notes on the Death of Culture [۲] Higher Culture [۳] Bluebeard’s Castle: Some Notes Towards the Re-definition of Culture Bluebeard: یکی از افسانه‌های فولکلور فرانسوی دربارۀ مردی ثروتمند و ریش‌آبی که همسران خود را به‌طرز خشونت‌آمیزی به قتل می‌رسانده است. آخرین بار که دختری را به عقد خود درمی‌آورد، کلید اتاق‌های قلعه را به او می‌دهد، اما می‌گوید به یکی از اتاق‌ها سر نزند. دختر وسوسه می‌شود، در اتاق را باز می‌کند و اجساد خون‌آلود زنان قبلی مرد ریش‌آبی را می‌بیند. دختر قصد فرار می‌کند که ریش‌آبی سر می‌رسد و تصمیم می‌گیرد او را به قتل برساند که در این میانه، برادران و خواهرش سر می‌رسند و ریش‌آبی را از پا درمی‌آورند. دخترْ ثروت او را به ارث می‌برد و با آن زندگی جدیدی آغاز می‌کند. [۴] The Waste Land: شعری طولانی با ۴۳۴ بند از تی.اس.الیوت که در سال ۱۹۲۲ منتشر شده و یکی از مهم‌ترین اشعار قرن بیستم به حساب می‌آید. [۵] Self-Indictment [۶] Kulturpessimismus [۷] Counter-culture [۸] Pico della Mirandola: از اشراف و فلاسفۀ ایتالیایی دورۀ رنسانس. شهرت او به‌واسطۀ آن است که در سال ۱۴۸۶ در ۲۳سالگی مدعی شد می‌تواند از نه‌صد نظریه دربارۀ مذهب، فلسفه، فلسفۀ طبیعی و جادو، علیه هرکسی که پا پیش بگذارد، دفاع کند. او برای این کار «خطابه‌ای دربارۀ شأن انسان» را نوشت که «مانیفست رنسانس» نامیده می‌شود و یکی از متون کلیدی اومانیسم رنسانس است. [۹] La cultura-mundo: Respuesta a una sociedad desorientada (Culture-World: Response to a Disoriented Society) [۱۰] Gilles Lipovetsky [۱۱] Jean Serroy [۱۲] Folies-Bergère: یکی از تالارهای موسیقی و رقص مشهور پاریس که در سال ۱۸۶۹ تأسیس شده است. [۱۳] Mainstream"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157765.json b/train/528157765.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..bd8609816171d18cd58e1a0df81bf12ae3d66b4b
--- /dev/null
+++ b/train/528157765.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "از تاریخ چه آموخته‎ایم؟ احتمالاً هیچ",
+  "subtitle": "از قرن بیستم هر چه را فراموش کنیم، جنگ‌ها را نباید از یاد ببریم",
+  "introduction": "بله، تردیدی نیست که سرعت تغییرات جهانی آن‌چنان هولناک شده است که انگار دیگر از گذشته چیز چندانی نمی‌توان آموخت. گذشته همچون رؤیایی دور یا کابوسی تلخ جلوه می‌کند که رفته و اثری از آن به‌جای نمانده است. اما واقعیت این نیست. تونی جات به ما نهیب می‌زند که اعتقادِ افراطی به تازگی این دورانْ خطرناک است، زیرا هنوز در بر همان پاشنه می‌چرخد و جنگ از آنچه فکر می‌کنیم به ما نزدیک‌تر است.",
+  "content": "تونی جات، نیویورک ریویو آو بوکز — سدۀ بیستم هنوز فاصلۀ چندانی از ما نگرفته است، اما اکنون کشمکش‎ها، دستاوردها، آرمان‎ها و هراس‎های آن در حال فرورفتن در ظلمت کژحافظه۱ هستند. ما در غرب باشتاب کوشیده‎ایم، تا آنجا که می‎توانیم، از زادوتوشۀ اقتصادی، فکری و نهادی سدۀ بیستم چشم بپوشیم و دیگران را نیز تشویق کرده‎ایم چنین کنند. پس از سال ۱۹۸۹، با اعتمادبه‌نفسی بی‌حدوحصر و بدون تأمل کافی، سدۀ بیستم را پشت سرگذاشتیم و جسورانه با گام‎هایی بلند به سدۀ پس‌ازآن درآمدیم، با پیله‎ای از حقایق خودخواسته و نصفه‌ونیمه که بر گرد خویش تنیده بودیم: پیروزمندی غرب، پایان تاریخ، لحظۀ تک‎قطبی آمریکا، پیشروی ناگزیر جهانی‎سازی و بازار آزاد.\n این باور که گذشته‌ها گذشته و دوران جدید سر رسیده است، تنها شامل حال جزمیات و نهادهای منسوخ کمونیسم در روزگار جنگ سرد نمی‎گردد. طی دهۀ نود و دوباره پس از واقعۀ یازدهم سپتامبر، چندین بار شگفت‎زده شدم، چون مردمانِ این عصر برای نفهمیدن بستر تنگناهای عصر حاضر، هم داخل و هم خارج؛ برای گوش‎نکردن با گوش جان به رهبران خردمندترِ دهه‎های متقدم‎تر؛ برای تلاش فعالانه در جهت فراموش‌کردن و نه به‌یادآوردن؛ و برای انکار تداوم و ادعای نوبودگی، هرجا که از دستشان برآید، پافشاری‌های مفرط به خرج می‎دهند. ما با لجاجت هرچه‌بیشتر بر این اعتقاد پای فشرده‎ایم که گذشته برای آموختن به ما چیز جالب چندانی در چنته ندارد. ادعا می‎کنیم که جهانِ ما جهانی جدید است و تهدیدها و فرصت‎های آن بی‎سابقه هستند.\n این شاید مایۀ شگفتی نباشد. شناخت و فهم گذشتۀ متأخر از تمامی ادوارِ دیگر دشوارتر است. افزون‌براین، از سال ۱۹۸۹ جهانْ دگرگونی‌های قابل‌ملاحظه‎ای را از سر گذرانده است. چنان دگرگونی‎هایی همواره، برای کسانی که به یاد دارند اوضاعْ پیش‌تر چگونه بود، آشفته‎کننده‎اند. در دهه‎های متعاقب انقلاب فرانسه، بسیاری از مفسران کهن‎سال‎تر بر حلاوت زندگی۲ در رژیم معدوم پیشین حسرت می‎خوردند. یک قرن بعد، یادمان‎ها و خاطرات عصر پیش از جنگِ نخست جهانی در اروپا عموماً تمدنی ازدست‌رفته را به تصویر می‎کشیدند (و هنوز هم به تصویر می‎کشند)، تصویر جهانی که پندارهای آن، تقریباً به‌معنای واقعی، پاره‌پاره شده بود: «دیگر چنان معصومیتی نخواهد بود.»۳\n اما تفاوتی وجود دارد. معاصران انقلاب فرانسه شاید بر دنیای پیش از انقلاب حسرت خورده باشند، اما آن را به فراموشی نسپردند. آنان در طول بیشترِ سدۀ نوزدهم همچنان دل‎مشغول آرمان‎ها و معنای تحولاتی بودند که در سال ۱۷۸۹ آغاز شده بود. مباحثات سیاسی و فلسفی روشنگری هنوز در شعله‎های آتش انقلاب خاکستر نشده بود. برعکس، انقلاب و پیامدهای آن به‌گونه‎ای وسیع به همان روشنگری‎ای منتسب می‎شد که اکنون، هم در نظر دوست و هم در نظر دشمن، همچون منبع مورداجماع آموزه‎های سیاسی و برنامه‎های اجتماعیِ پی‎گرفته‌شده در سدۀ بعدی ظهور کرده است.\n بر همین منوال، شکل خاصی که جهان پس از جنگ باید به خود می‎گرفت در همه جا در زیر سایۀ سنگین تجربه و اندیشۀ سدۀ نوزدهم فهمیده و به چالش کشیده می‎شد؛ این در حالی ‌بود که همگان پس از سال ۱۹۱۸ متفق‎القول بودند که دیگر اوضاع به‌شکل سابق نخواهد بود. سنگ بناهای جهان سیاسی در سدۀ بیستم همگی مخلوقات سدۀ نوزدهم بودند: اقتصاد نئوکلاسیک، لیبرالیسم، مارکسیسم (و فرزندخواندۀ کمونیستش)، «انقلاب»، بورژوازی و پرولتاریا، امپریالیسم و «صنعتی‎گرایی». بااین‌حال، حتی آنانی که هم‎نوا با ویرجینیا وولف معتقد بودند که «در دسامبر ۱۹۱۰ یا حدود آن، سرشت انسان دگرگون شد» -و بر آن بودند که تحول فرهنگی پایان قرن در اروپا شرایط دادوستد فکری را مطلقاً تغییر داده است- بخش معتنابهی از توان خویش را مصروف نبردی فرضی با اسلاف خویش نمودند.۴ سایۀ گذشته بر سر امروز به‌شدت سنگینی می‎کرد.\n برخلاف گذشتگان، ما امروز با سدۀ پیش به‌گونه‎ای سرسری برخورد می‎کنیم. مسلماً یادبود این سده را در همه جا پاس می‎داریم: معابد، کتیبه‎ها، «یادمان‌های تاریخی» و حتی پارک‎هایی با اهدافِ تاریخی، همگی یادآور «همان گذشته» هستند. اما آن سدۀ بیستمی که عزم خود را جزم کرده‎ایم تا یاد آن را گرامی داریم، به‌گونه‎ای شگفت، تصویری تار و مبهم دارد. بخش چشمگیری از یادمان‌های رسمی خاطرات سدۀ بیستم، آشکارا، هم نوستالژیک هستند و هم ظفرنمون -یعنی به تجلیل مردان شهیر و پیروزی‎های پرآوازه می‎پردازند- اما، از حیثی دیگر و به‌گونه‎ای فزاینده، فرصت‎هایی برای یادآوری گزینشی برخی مصائب هستند.\n ازاین‌قرار، سدۀ بیستم در راه تبدیل‎شدن به «تالاری از خاطرات اخلاقی» است: مجمعی از هراس‎های تاریخی که از حیث آموزشی سودمندند و ایستگاه‎های بین راهیِ آن عناوینی چون «مونیخ» یا «پرل هاربر»، «آشویتس» یا «گولاگ»، «ارمنستان» یا «بوسنی» یا «رواندا» را بر خود دارند. دراین‌میان برای کسانی که درس‎های این سده را به فراموشی سپرده‎اند یا آن‌هایی که نتوانستند از آن درس گیرند، یازدهم سپتامبر چونان نغمه‌ای پایان‎بخش یا ضمیمه‌ای خون‌بار است که پس از این سده نواخته شد. مشکلِ این بازنمایی ظریف از سدۀ پیش، به‌مثابۀ دوران وحشت‎زای منحصربه‌فردی که ما اکنون خوشبختانه از آن بیرون جسته‎ایم، توصیفی که از قرن بیستم می‌کند نیست؛ از جهات مختلف، این دوران عصری به‌واقع هولناک بود، عصر خشونت و رنجِ همگانی که شاید در تاریخ بشر نظیر نداشته باشد. مشکلْ پیامِ آن است، یعنی این پیام که «ما همۀ این‌ها را اکنون پشت سر گذاشته‎ایم» و معنای آن صریح است: ما، که از خطاهای گذشته خلاصی یافته‎ایم، می‌توانیم به عصری متفاوت و بهتر گام بگذاریم.\n اما این نوع یادمان رسمیْ فهم و آگاهی ما از گذشته را ارتقا نمی‎بخشد، بلکه به‌مثابۀ جایگزین و بدیل آن ایفای نقش می‎کند. ما، به‌جای آموزش تاریخ به کودکان، آن‌ها را به دیدن موزه‎ها و یادبودهای تاریخی می‎بریم. بدتر آنکه، آن‌ها را تشویق می‎کنیم گذشته و درس‎های آن را بر روی بردار مصائب نیاکانشان درک کنند. ازاین‌قرار، امروزه، تفسیر «معمول» از گذشتۀ متأخرْ متشکل از پاره‎های چندگانۀ گذشته‎های مجزاست، که هرکدام از آن‌ها (گذشته‎های یهودی، لهستانی، صرب، ارمنی، آلمانی، آسیایی‌آمریکایی، ایرلندی، اقلیت‌های جنسی و…) هرکدام نشان «قربانی‎بودگی» را به‌شیوه‎ای خاص و مصرانه بر پیکر خویش دارند.\n موزاییکِ حاصل از این امر ما را به گذشته‎ای مشترک پیوند نمی‎دهد، بلکه ما را از گذشتۀ مشترکمان جدا می‎سازد. روایت‎های ملی‎ای که زمانی در مدرسه تدریس می‎شد، هرچقدر هم دارای نقص بودند، هرچقدر هم نقطۀ تمرکز آن‌ها گزینشی و پیامشان ابزاری بود، دستِ‎کم این امتیاز را داشتند که ارجاع‎هایی به گذشته را برای تجربۀ امروزینِ ملت فراهم می‎آوردند. تاریخ سنتی، آن‌گونه که به چندین‌وچند نسل از بچه‌مدرسه‎ای‎ها و دانشجویان تدریس می‎شد، از طریق ارجاع به گذشته، معنایی به اکنون می‎بخشیدند: نام‎ها، مکان‎ها، کتیبه‎ها، ایده‎ها و اشارات امروز را می‎توان در درون روایتی به‌یادسپرده‌شده از دیروز جای داد. بااین‌حال، در روزگار ما، این روند معکوس شده است. اکنون گذشته معنای خود را تنها از طریق ارجاع به دغدغه‎های کنونی پرشمار و اغلب متضادِ ما به دست می‎آورد.\n بدون تردید این سرشت گذشته، که به‎گونه‎ای آزاردهنده بیگانه است، تا اندازه‎ای پیامد شیبِ تند تغییرات در دورۀ معاصر است. «جهانی‎سازی»، به‌معنای واقعی، زندگی انسان‎ها را به‌شیوه‎هایی تحت تأثیر قرار می‎دهد که به‌سختی در مخیلۀ پدران و مادران یا پدربزرگان و مادربزرگان ما می‎گنجید. بخش عظیمی از آنچه در طول دهه‎ها، و حتی سده‎ها، آشنا و دیرپا به نظر می‎رسید اکنون به‌گونه‎ای شتابان به ورطۀ فراموشی درمی‎افتد. تو گویی که گذشته، به‌واقع، کشوری دیگر است: مردمان در این کشور کارها را به‌گونه‎ای دیگر انجام می‎داده‌اند.\n گسترش ارتباطات نمونه‎ای تمام‎عیار را پیش چشم می‎نهد. تا واپسین دهه‎های سدۀ بیستم، اغلبِ مردمان جهان دسترسی محدودی به اطلاعات داشتند، اما به‌یمن آموزش در سطح ملی، رادیو و تلویزیونِ تحت نظارت دولت و فرهنگ چاپی مشترک، مردمان در درون یک دولت، ملت یا اجتماع همگی این امکان را پیدا کردند که از امور یکسان زیادی مطلع گردند. امروز این ماجرا برعکس شده است. بیشترِ مردمانِ جهان، بیرون از منطقۀ جنوب صحرای آفریقا، به مقادیر بی‎کرانی از داده‎ها دسترسی دارند. لیکن در غیاب هرگونه فرهنگ مشترکی که فراتر از گروهی کوچک از نخبگان وجود داشته باشد، و حتی در میان آن‌ها هم همیشه وجود ندارد، اطلاعات و ایده‎های پاره‎پاره‎ای که مردم برمی‎گزینند یا با آن مواجه می‎گردند تحت سیطرۀ مجموعۀ متنوعی از سلایق، امیال و منافع قرار دارد. در گذر سالیان، هریک از ما مشترکات کمتری با جهان‎های به‌سرعت روبه‌تکثیرِ معاصران خویش داریم؛ جهان پیشینیانمان که جای خود دارد.\n همۀ این‌ها قطعاً حقیقت دارد و حاوی دلالت‎های آزاردهنده‎ای برای حکمرانی دموکراتیک در آینده است. بااین‌حال، تغییراتِ برآشوبنده، حتی دگرگونی‌های جهانی، به‌خودیِ‌خود بی‎سابقه نیست. «جهانی‎سازیِ» اقتصادی در اواخر سدۀ نوزدهم کمتر از این آشوبناک نبود، جز اینکه تعدادی بسیار اندک‎تری از مردمان پیامدهای آن را در همان ابتدا احساس و درک می‎کردند. آنچه دربارۀ عصر کنونی دگرگونی‎ها اهمیت دارد این است که چقدر سهل‌انگارانه، نه‌فقط کردوکارهای گذشته را، بلکه نفْس خاطرۀ آن را هم فروگذاشته‎ایم. جهانی که به تازگی پشت سر گذاشته‌ایم، هم‌اکنون نصفه و نیمه به خاطرمان مانده است.\n پس چیست آن چیزی که ما در شتاب خویش برای پشت‌سرگذاشتن سدۀ بیستم گم کرده‎ایم؟ دستِ‌کم در آمریکا معنای جنگ را فراموش کرده‎ایم؛ این دلیلی دارد. در بیشتر اروپای قاره‎ای، آسیا و آفریقا سدۀ بیستم به‌مثابۀ چرخه‎ای از جنگ‎ها تجربه شد. در سدۀ پیش، جنگْ حاکی از تهاجم، اشغال، آوارگی، محرومیت، نابودی و کشتار جمعی بود. کشورهایی که در جنگ می‎باختند اغلبْ جمعیت، قلمرو، منابع، امنیت و استقلال خویش را هم می‎باختند. لیکن حتی آن کشورهایی که علی‎الظاهر پیروز از کار درمی‎آمدند تجربیاتی مشابه داشتند و معمولاً جنگ را همان‌گونه به خاطر می‎آوردند که بازندگان آن. ایتالیای پس از جنگ جهانی اول، چینِ پس از جنگ جهانی دوم و فرانسۀ پس از هر دو جنگ نمونه‎هایی گویا هستند: همۀ این کشورها «برنده» بودند و همۀ آن‌ها از پای درآمدند. بنابراین هستند کشورهایی که جنگ را بردند، اما «صلح را باختند» و فرصت‎های ناشی از پیروزی‎هایشان را بر باد دادند. متفقینِ غربی در ورسای و اسرائیل در دهه‎های متعاقبِ پیروز‎ی‎اش در ۱۹۶۷، هنوز هم، گویاترین نمونه‎های این امر هستند.\n افزون‌براین، جنگ در سدۀ بیستم کراراً به‌معنای جنگ داخلی بود: جنگی که اغلب تحت لوای اشغال یا «آزادسازی» صورت می‎گرفت. جنگ داخلی نقشی چشمگیر در «پاک‌سازی قومیِ» گسترده ایفا می‎کرد و موجب جابه‌جایی‎های جمعیت در سدۀ بیستم، از هندوستان و ترکیه تا اسپانیا و یوگوسلاوی می‎شد. جنگ داخلی همانند اشغال خارجی یکی از خاطره‎های «مشترک» هولناک در صد سال گذشته است. در بسیاری از کشورها «پشت‌سرگذاشتن گذشته»، یعنی توافق بر سر به‌محاق‎بردن یا فراموشی (یا انکار) خاطرۀ متأخر ستیز خانمان‎سوز و خشونت بین‌گروهی، یکی از اهداف عمدۀ دولت‎های پس از جنگ بوده است، امری که گاهی محقق می‎شد و گاهی بیش‌ازحد حاصل می‎گشت.\n فاجعۀ جنگ تنها در درون چارچوبِ خودِ آن نمی‎گنجید؛ جنگ پدیده‎های وحشتناکی را به‌دنبال خویش آورد. جنگ جهانی نخست منتهی شد به نظامی‎سازی بی‎سابقۀ جامعه، پرستش خشونت و نوعی آیین تقدیس مُردگان که بسیار بیشتر از خود جنگ دوام آورد و مسیر را برای فاجعه‎های سیاسی پس از خویش هموار نمود. دولت‎ها و جوامعی که در طی جنگ جهانی دوم یا پس‌ازآن به‌دست هیتلر یا استالین (یا متوالیاً توسط هر دوی آن‌ها) تسخیر شدند نه‌تنها اشغال و استثمار را تجربه کردند بلکه شاهد تباهی و فساد قوانین و هنجارهای جامعۀ مدنی نیز بودند. ساختارهای اصلی حیات متمدنانه از میان رفتند یا عظمتی شیطانی یافتند: ترتیبات، قوانین، آموزگاران، پلیس‎ها و قضات. خودِ دولت نه‌تنها به حفظ امنیت نمی‎پرداخت بلکه تبدیل به منبع اصلی ناامنی شد. رابطه و اعتماد متقابل چه در میان همسایگان و چه همکاران، جامعه یا رهبران از هم فروپاشید. رفتاری که در شرایط متعارف نابهنجار محسوب می‎شد نه‌تنها تبدیل به رفتارهایی بهنجار شدند بلکه گاهی تنها راه برای نجات خانواده و خود بودند، رفتارهایی همچون دزدی، عدم‌صداقت، ریاکاری، بی‎تفاوتی در برابر بدبختی دیگران و بهره‎‎جوییِ فرصت‎طلبانه از مصائب آنان. ترسی همه‎گیرْ نارضایتی یا مخالفت را در نطفه خفه می‎کرد.\n در یک کلام، جنگ رفتاری را ترویج کرد که در دوران صلحْ غیرقابل‌تصور و معیوب به شمار می‎آمد. این جنگ است، نه نژادپرستی یا ستیز قومی یا غیرت مذهبی که به قساوت منتهی می‎شود. جنگ، جنگ تمام‌عیار، پیش‌شرط اصلی تبهکاری جمعی در عصر مدرن بوده است. نخستین اَشکال اولیۀ اردوگاه‎های زندانیان را بریتانیایی‎ها در دوران جنگ بوئر در سال‎های ۱۸۹۹ تا ۱۹۰۲ برپا کردند. بدون جنگ جهانی اول هیچ‌گاه نسل‎کشی ارامنه رخ نمی‎داد و بسیار نامحتمل بود که کمونیسم یا فاشیسم بتوانند اختیار دولت‎هایی مدرن را در دست بگیرند. بدون جنگ جهانی دوم هیچ هولوکاستی در کار نمی‎بود. اگر کامبوج به‌جد در جنگ ویتنام درگیر نمی‎شد هرگز نامی از پل پوت نمی‎شنیدیم. البته درباره تأثیرات خردکنندۀ جنگ بر روی خودِ سربازان معمولی نیز مستندات بسیاری موجود است.۵\n ایالات متحده تقریباً از همۀ این مسائل به دور ماند. آمریکایی‎ها سدۀ بیستم را در فضایی بسیار مثبت‎تر پشت سر گذاشتند و شاید تنها کسانی در جهان بودند که چنین تجربه‎ای داشتند. آمریکا در معرض هیچ تهاجمی قرار نگرفت. شمار بسیار زیادی از شهروندانش یا بخش وسیعی از قلمروش را در نتیجۀ اشغال یا تجزیه از دست نداد. اگرچه آمریکا در جنگ‎های نواستعمارگرانه در سرزمین‎های دوردست (در ویتنام و اکنون عراق) خوار و خفیف شده، هرگز از تمامی تبعات یک شکست نظامی آسیب ندیده است.۶ مردم آمریکا علی‎رغم تذبذبشان در قبال اقدامات اخیر دولتشان هنوز هم اغلب احساس می‎کنند که جنگ‎هایی که کشورشان به راه انداخته است عمدتاً «جنگ‎هایی خوب» بوده است. آمریکا، از رهگذر نقش خویش در دو جنگ جهانی و دستاوردهای حاصل از آن‌ها، بهرۀ بسیاری برد و از این حیث هیچ وجه مشترکی با بریتانیا ندارد، بریتانیایی که تنها کشور بزرگ دیگری است که آشکارا از دل آن نبردها پیروزمند بیرون آمد، لیکن به‌بهای ورشکستگی تقریبی و ازدست‌دادن امپراتوری خویش. همچنین آمریکا در مقایسه با دیگر جنگ‌سالاران بزرگ سدۀ بیستم به‌نسبت سربازان کمتری را در میدان نبرد از دست داد و به‌ندرت شاهد تلفات غیرنظامیان بود.\n شایسته است این تضاد را از نظر آماری بررسی کنیم. در جنگ جهانی اول تعداد کشتگان جنگی‎ای که آمریکا به خود دید اندکی کمتر از ۱۲۰هزار نفر بود. این ارقام در انگلستان، فرانسه و آلمان به‌ترتیب ۸۸۵هزار، ۱.۴میلیون و بیش از ۲میلیون نفر بود. در جنگ جهانی دوم، درحالی‌که آمریکا حدود ۴۲۰هزار نفر از نیروهای نظامی خود را در جنگ از دست داد، ژاپن ۲.۱میلیون نفر، چین ۳.۸میلیون نفر، آلمان ۵.۵میلیون نفر و اتحاد جماهیر شوروی تخمیناً ۱۰.۷میلیون نفر از نیروهای خویش را از دست دادند. یادنامۀ کهنه‎سربازان جنگ ویتنام در واشنگتن دی.سی حاکی ازمرگ ۵۸هزارو۱۹۵ آمریکایی در طی جنگی است که پانزده سال به طول کشید: اما ارتش فرانسه دو برابر این تعداد را در نبردی شش‌هفته‎ای طی ماه‎های می و ژوئن ۱۹۴۰ از دست داد. در پرتلفات‎ترین عملیات ارتش آمریکا در سدۀ بیستم، یعنی حمله به آردن از دسامبر ۱۹۴۴ تا ژانویۀ ۱۹۴۵( موسوم به «نبرد بالج»)، ۱۹هزارو۳۰۰ سرباز آمریکایی کشته شدند. در ۲۴ ساعت نخست جنگ سُم (یکم جولای ۱۹۱۶)، ارتش بریتانیا بیش از ۲۰هزار کشته برجای گذاشت. در نبرد استالینگراد ارتش سرخ ۷۵۰هزار تن از سربازان خود را از دست داد و ورماخت (قوای متحد آلمان نازی) نیز همین تعداد کشته داد.\n بدین‌سان، به‌استثنای نسلی از مردانی که در جنگ جهانی دوم به میدان جنگ رفتند، ایالات متحدۀ آمریکا از نبرد یا ازدست‌دادن نیروهایش، به‌گونه‎ای که ابداً قابل‌قیاس با تلفات نیروهای نظامی دیگر کشورها باشد، هیچ خاطره‎ای ندارد. اما اینْ تلفاتِ نیروهای غیرنظامی است که دیرپاترین داغ خود را بر حافظۀ ملی می‎گذارد. درواقع همین جاست که آن تضادْ خلجان ذهنیِ بیشتری به‌دنبال می‎آورد. تنها در جنگ جهانی دوم بریتانیایی‎ها ۶۷هزار کشتۀ غیرنظامی داشتند. در اروپای قاره‎ای، فرانسه شاهد کشته‎شدن ۲۷۰هزار نفر از غیرنظامیان خود بود. یوگوسلاوی شاهد مرگ بیش از نیم‌میلیون غیرنظامی بود. همچنین آلمان ۱.۸میلیون، لهستان ۵.۵میلیون و شوروی بنا بر تخمین ۱۱.۴میلیون نفر تلفات غیرنظامی داشتند. حدود ۵میلیون‌و۸۰۰هزار نفر از این ارقام نجومی به کشته‎گان یهودی اختصاص دارد. دورتر، در چین، آمار کشتگان از ۱۶میلیون نفر می‎گذرد. تلفات غیرنظامی آمریکا (به‌جز ناوگان تجاری) در هر دو جنگ جهانی به کمتر از ۲هزار نفر می‎رسید.\n درنتیجه، امروزه ایالات متحده تنها دموکراسی پیشرفته در جهان است که، در آن، چهره‎های عمومی از نیروهای نظامی تمجید و تجلیل می‎کنند، احساسی که در اروپای پیش از ۱۹۴۵ نیز آشنا بود، اما اکنون تقریباً ناشناخته است. در آمریکا سیاست‌مدارانْ خود را در میان نمادها و سازوبرگ‎های دال بر کفایت نظامی محصور می‎کنند، حتی در سال ۲۰۰۸ سخن‎گویان آمریکا هریک از متحدان این کشور را، که برای ورود به درگیری نظامی درنگ می‎کردند، به صلابه می‎کشیدند. به‌اعتقاد من اینْ یادآوری تضادآمیزِ جنگ و تبعات آن، و نه هرگونه تفاوت ساختاری میان آمریکا و دیگر کشورهایی که از جهات دیگر با آن مشابه هستند، است که روشن‎کنندۀ علت واکنش‎های متفاوت آنان به چالش‎های کنونی در سطح بین‎المللی است. درواقع این ادعای خودبینانۀ نومحافظه‎کارانه که «جنگ و نزاع اموری هستند که آمریکایی‎ها، برخلاف اروپاییان ساده‎لوح با آن رؤیاهای صلح‎طلبانه‎شان، آن را درک می‎کنند» به‌نظر من کاملاً غلط است: این اروپاییان (در کنار آسیایی‎ها و آفریقایی‎ها) هستند که جنگ را به‌نحو احسن درک می‎کنند. بیشتر آمریکاییان به‌اندازۀ کافی بخت‌یار بوده‎اند که در جهلی سرخوشانه دربارۀ ‌معنای حقیقی جنگ زندگی کنند.\n همین تضاد مشترک می‎تواند تبیینگرِ ویژگی متمایز موجود در بیشتر نوشته‎های آمریکاییان دربارۀ جنگ سرد و پیامدهای آن باشد. احساس غالب در روایات اروپاییان از خزان کمونیسم، از هر دو طرف پردۀ آهنین سابق، احساس آسودگی حاصل از خاتمۀ فصلی طولانی و ناخوشایند است. اما اینجا در آمریکا داستان یادشده با مضمونی ظفرنمون به ثبت رسیده است.۷ و چرا که نه؟ برای بسیاری از سخن‎گویان و سیاست‎گذاران آمریکا، پیغام سدۀ بیستم این است که جنگْ راه‌حل مسائل است. اشتیاق گستردۀ ما برای جنگ در عراق در سال ۲۰۰۳ (علی‎رغم مخالفت نیرومند با آن در اغلب کشورهای دیگر) در همین جا نهفته است. از نظر واشنگتن جنگ به‌عنوان یکی از گزینه‌ها باقی می‎ماند و، در آن موقعیت، نخستین گزینه بود. برای بقیۀ جهانِ توسعه‎یافته، جنگ تبدیل به آخرین راه‌حل شده است.۸\n غفلت از تاریخ سدۀ بیستم صرفاً به بروز اشتیاقی ندامت‎بار برای جنگ مسلحانه نمی‌انجامد؛ این غفلت به ‌اشتباه در تشخیص دشمن نیز منتهی می‎شود. ما دلیل خوبی داریم برای اینکه همین اکنون تمامی فکروذکرمان را مشغول تروریسم و چالش آن کنیم. لیکن، پیش از عزم بر به‌ راه‎انداختن جنگی صدساله برای پاک‎کردن چهرۀ زمین از لوث وجود تروریست‎ها، بگذارید نکته‌ای را در نظر آوریم: تروریست‎ها پدیده‎های جدیدی نیستند. حتی اگر ترورها یا تلاش‎های صورت‎گرفته برای سوءقصد به جان رؤسای جمهور و پادشاهان را از قلم بیندازیم و خود را محدود به مردان و زنانی کنیم که، به‌دنبال اهداف سیاسی خویش، غیرنظامیانِ بی‌خبر از همه ‌جا را به قتل رسانده‎اند، [آنگاه می‎توانیم بگوییم که] تروریست‎ها برای یک قرنِ تمام در کنار ما بوده‎اند.\n تروریست‎های آنارشیست، تروریست‎های روس، تروریست‎های هندی، تروریست‎های عرب، تروریست‎های باسک، تروریست‎های مالایی، تروریست‎های تامیل و چندین و چند گروه تروریست دیگر وجود داشته‎اند. تروریست‎های مسیحی، تروریست‎های یهودی و تروریست‎های مسلمان وجود داشته و هنوز هم وجود دارند. بودند تروریست‎های («پارتیزان») یوگوسلاو که در جنگ جهانی دوم از مخالفانشان انتقام می‎گرفتند، بودند تروریست‎های صهیونیست که بازارهای اعراب در فلسطین را پیش از سال ۱۹۴۸ منفجر می‎کردند، و بودند تروریست‎های ایرلندی مزدور آمریکا در لندن عهد مارگارت تاچر و مجاهدین مسلح‎شده از سوی آمریکا در دهۀ ۱۹۸۰ در افغانستان، وقس‌علی‌هذا.\n هرکس در اسپانیا، ایتالیا، آلمان، ترکیه، ژاپن، بریتانیا یا فرانسه زیسته باشد، بگذریم از سرزمین‎هایی که عادتاً بیشتر در معرض خشونت بوده‎اند، نمی‎تواند از حضور فراگیر تروریست‎ها در طول سدۀ بیستم و پس‌ازآن غفلت کند، تروریست‎هایی که به تفنگ، بمب، سلاح‎های شیمیایی، ماشین‎ها، قطارها، هواپیماها و بسیاری چیزهای دیگر توسل می‎جویند. تنها چیزی که در سال‎های اخیر دگرگون شده رونمایی از تروریسم آدم‌کُش در یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ داخل قلمروِ ایالات متحده است. حتی این رخداد هم کاملاً بی‎سابقه نبود: ابزارها کاملاً جدید و سطح کشتار بی‎مانند بود، اما تروریسم در خاک آمریکا در طول سدۀ بیستم به‌هیچ‌روی ناشناخته نبود.\n اما تکلیف این ادعا چه می‎شود که امروزه تروریسم متفاوت است و عبارت است از «برخورد فرهنگ‎ها» که آتش آن را غلیان مهلک مذهب و سیاست‎های اقتدارگرایانه تیزتر می‎کند: «فاشیسم اسلامی»؟ این نیز تفسیری است که به‌مقدار معتنابهی مبتنی بر خوانش نادرست تاریخ سدۀ بیستم است. در اینجا پای نوعی خلط سه‎گانه در میان است. نخستین خلط مبحثْ حاصل یک‌کاسه‌کردن «فاشیسم‎های ملیِ فوق‎العاده متنوع در اروپای میان دو جنگ» با «آزردگی‎ها، مطالبات و راهبردهای بسیار متفاوت جنبش‎ها و قیام‎های (به همان اندازه نامتجانسِ) مسلمانان در عصر خود ما» است و نیز حاصل حمل اعتبار اخلاقی پیکارهای ضدفاشیستیِ گذشته بر ماجراجویی‎های نظامیِ خود ما که با انگیزه‎هایی مشکوک‎تر صورت می‎گیرند.\n خلطِ دوم در این زمینه ناشی از یکی‎کردن مجموعه‎ای از تروریست‌های برخاسته از خاستگاه‌های مذهبی و نیز بدون وابستگی دولتی، با تهدیدی است که در سدۀ بیستم دولت‌های ثروتمند و مدرنِ تحت اختیارِ احزاب سیاسی تمامیت‎خواه ایجاد می‎کردند، دولت‎هایی که متعهد به هجوم خارجی و نابودی جمعی مردم بودند. نازیسم تهدیدی برای کلیت هستی ما بود و اتحاد شوروی نیمی از اروپا را به اشغال درآورد. اما القاعده چطور؟ مقایسۀ این‌ها با هم مایۀ وهن شعور آدمی است، چه برسد به خاطرۀ کسانی که با دیکتاتورها مبارزه کرده‎اند. حتی آنان که مدعی وجود چنین شباهت‎هایی هستند به نظر نمی‎رسد که به این ادعای خود باور داشته باشند. گذشته از همۀ این‌ها، اگر اسامه بن‌لادن واقعاً با هیتلر یا استالین قابل مقایسه بود، آیا ما واقعاً پاسخ یازدهم سپتامبر را با حمله به… بغداد می‎دادیم؟\n اما سخت‎ترین اشتباه آنجاست که شکل را جای محتوا بگیریم، یعنی آنکه تمامی تروریست‎ها و تروریسم‎های گوناگون عصرمان، همراه با اهداف متضاد و گاه متعارضشان را صرفاً با کنش‌هایشان تعریف کنیم. این تقریباً بدان می‎ماند که کسی بریگادهای سرخ ایتالیایی، دارودستۀ بادر ماینهوف در آلمان، ارتش جمهوری‎خواه ایرلند، سازمان اتا در باسک، جدایی طلبان یورا در سوئیس و جبهۀ ملی آزادی‎بخش کرس را با هم یک‌کاسه کند، تفاوت‎هایشان را به‌بهانۀ بی‎اهمیت‌بودن نادیده گیرد و این ملغمۀ حاصل از درهم‎آمیزی مثله‎سازان ایدئولوژیک، بمب‎اندازان و جنایتکاران سیاسی را «افراط‌گرایی اروپایی» (یا شاید هم «فاشیسم مسیحی»؟) بنامد… و آنگاه جنگی بی‎امان، مسلحانه و بی‌سرانجام را علیه آن به راه اندازد.\n این انتزاع دشمنان و تهدیدها از بافت خودشان،  -این ساده‌انگاری که ما در گوش خودمان خوانده‌ایم تا باور کنیم که درگیر جنگی هستیم با «فاشیست‎های مسلمان» و «افراط‎‎‎‎گرایانی» از فرهنگی بیگانه که در «اسلامستان»ی دور از ما ساکن‌اند و از ما به‌خاطر آنچه که هستیم نفرت دارند و به‌دنبال نابودی «شیوۀ زندگی ما» هستند- نشانه مطمئنی است دال بر اینکه ما درس اصلی سدۀ بیستم را به فراموشی سپرده‌ایم: اینکه جنگ و وحشت و جزمیت چه ساده می‎توانند ما را وادارند که دست به دیوسازی از دیگران بزنیم، منکر اشتراک آن‌ها با ما در انسانیت یا برخورداری‌شان از حمایت قانونی شویم و اعمالی زننده در حق آن‌ها مرتکب شویم.\n در غیر این صورت چگونه می‎توانیم تسامح کنونی‎مان در برابر اِعمال شکنجه را توضیح دهیم؟ چون مطمئناً از آن لذت می‌بریم. سدۀ بیستم با کنوانسیون‌های لاهه۹ دربارۀ قوانین جنگ آغاز شد. اکنون در سال ۲۰۰۸، قرن بیست‌ویکم بازداشتگاه گوانتانامو را در کارنامۀ خود دارد. اینجا و در دیگر زندان‎ها(ی سری) ایالات متحده روزانه دست به شکنجۀ تروریست‎ها یا مظنونین به اَعمال تروریستی می‎زند. البته برای این امر نیز پیش‎نمونه‎ای قرن بیستمی وجود دارد و فقط به دیکتاتورها منحصر نمی‎شود. بریتانیایی‎ها تروریست‎ها را در مستعمره‎های شرق آفریقا تا دهۀ ۱۹۵۰ شکنجه می‎کردند. فرانسوی‎ها تروریست‎های الجزایری را در «جنگ کثیف» برای فرانسوی نگه‎داشتن الجزایر شکنجه می‎کردند.۱۰\n در اوج جنگ الجزایر رمون آرونْ دو جستار تأثیرگذار را به نگارش درآورد و فرانسه را به خروج از الجزایر و گردن‎نهادن به استقلال آن ترغیب نمود؛ وی تأکید می‎کرد که این جنگی است بیهوده که فرانسه نمی‎تواند در آن پیروز شود. چند سال بعد، از آرون پرسیدند که چرا، هنگام مخالفت با سلطۀ فرانسه بر الجزایر، وی صدای خویش را برای هم‎نوایی با مخالفان توسل به شکنجه در الجزایر بلند نکرد. آرون پاسخ داد: «آخر اگر مخالفت خود را با شکنجه اعلام می‎کردم چه حاصلی‎ داشت؟ من هرگز کسی را ندیده‎ام که طرف‌دار شکنجه ‌کردن باشد.»۱۱\n اما زمانه عوض شده است. امروزه در آمریکا بسیاری از مردمِ محترم و اندیشمند هستند که طرف‌دار شکنجه‌اند، البته شکنجه‌ای که در شرایط مقتضی و در حق کسانی صورت گیرد که سزاوار آن هستند. پرفسور آلن درشوویتز از دانشکدۀ حقوق هاروارد می‎نویسد: «تحلیل سادۀ هزینه‌فایده دربارۀ بهره‎گیری از این نوع شکنجۀ غیرکشنده [برای دستیابی به اطلاعاتِ حساس از زندانیان] آن را اجتناب‎ناپذیر می‎نمایاند.» پرفسور جین بتک الشتاین از دانشکدۀ علوم دینی دانشگاه شیکاگو اذعان می‎‎کند که شکنجه همچنان چیزی وحشتناک باقی می‎ماند و «به‌طور کلی … ممنوع» است. لیکن هنگام استنطاق «زندانیان در شرایطی که درگیر جنگی مرگبار و پرمخاطره با دشمنانی هستیم که هیچ حدومرزی نمی‌شناسند، لحظاتی وجود دارد که این قانون را می‎توان زیر پا گذاشت».۱۲\n این اظهارنظرهای موحش را سناتور نیویورک چارلز شومر (که دموکرات است) تکرار می‎کند، کسی که در یکی از جلسات استماع سنا که در سال ۲۰۰۴ برگزار شد ادعا نمود که «احتمالاً افراد کمی در این اتاق یا در آمریکا هستند که خواهند گفت هرگز نباید به شکنجه متوسل شد». قطعاً آنتونین اسکالیا، یکی از قضات دیوان عالی، ازاین‌دست افراد نیست، کسی که در فوریۀ ۲۰۰۸ در شبکۀ چهار رادیو بی.بی.سی اظهار داشت که چرند است اگر بگوییم که شما نمی‎توانید شکنجه کنید. به‌تعبیر اسکالیا: همین‌که این را بپذیرید، بازی عوض می‌شود. تهدید چقدر باید به ما نزدیک باشد؟ شدت‌وحدّت درد چقدر می‎تواند باشد؟ من فکر نمی‎کنم که این‌ها اصلاً پرسش‎های ساده‎ای باشند… اما مطمئناً می‎دانم که نمی‎توانید بیایید و با اعتمادبه‌نفس و رضایت خاطری در حد اعلا بگویید: «اوه، این شکنجه است و بنابراین چیز خوبی نیست.»۱۳\n اما دقیقاً همین ادعا که «این شکنجه است و بنابراین چیز خوبی نیست» است که تا همین اواخر وجه ممیز دموکراسی‎ها از دیکتاتوری‌ها بود. ما به‌خاطر شکست‌دادن «امپراتوریِ شرور» شوروی به خود مباهات می‎کنیم و به‌واقع چنین است. اما شاید باید بار دیگر خاطرات آن کسانی را بخوانیم که به‌دست همان امپراتوری خسران دیدند -خاطرات اوجن لوبل، آرتور لاندن، جو لنگر، لنا کنستانته و بی‌شمار کسان دیگر- و آنگاه بدرفتاری‎های موهنی را که در حق آن‌ها روا داشته شده بود با رفتارهایی که جرج بوش و کنگرۀ آمریکا مجاز دانسته و مهر تأیید بر آن‌ها زده بودند مقایسه کنیم. آیا چندان تفاوتی دارند؟۱۴\n شکنجه قطعاً «اثر می‎کند». چنان‌که تاریخ دولت‎های پلیسی در سدۀ بیستم نشان می‎دهد، تحت شکنجۀ بسیار شدید اغلب افراد هر چیزی می‎گویند (ازجمله گاهی حقیقت را). اما درنهایت حاصل آن چیست؟ به‌لطف اطلاعات استخراج شده از تروریست‎های تحت شکنجه، ارتش فرانسه در سال ۱۹۵۷ در نبرد الجزایر پیروز شد. تنها کمی بیش از چهار سال بعد، جنگ به پایان رسید، الجزایر استقلال یافت و «تروریست‎ها» برنده شدند. اما فرانسه هنوز هم داغ و خاطرۀ جنایاتی را که به‌نام این کشور انجام گرفت با خود دارد. شکنجه واقعاً خوب نیست، به‌ویژه برای حکومت‎های جمهوری. چنان‌که آرون چندین دهه پیش اشاره کرد، «شکنجه و دروغْ ملازم جنگ‌اند… آنچه باید انجام می‎دادیم خاتمه‌بخشیدن به جنگ بود».۱۵\n ما در حال رفتن به قهقرا هستیم. تمایزات سفسطه‎بازانه‎ای که امروزه، در جنگ، خودِ ما بر ضد ترور برقرار می‌کنیم تمایزات جدیدی نیستند: تمایز میان حکومت قانون و شرایط «استثنایی»، میان شهروندان (که برخودار از حقوق و حمایت قانونی هستند) و ناشهروندانی که هر کاری می‎توان در حقشان کرد، میان افراد عادی و «تروریست‎ها»، و میان «ما» و «آن‌ها». سدۀ بیستم شاهد احضار همۀ آن‌ها بود. این‌ها عیناً همان تمایزاتی هستند که مجوز بدترین اعمال خوفناک گذشتۀ متأخر را صادر کردند: اردوگاه‎های زندانیان، نفی بلد، شکنجه و قتل؛ جنایت‎هایی که ما را وامی‎دارند تا با خود نجوا کنیم که «دوباره هرگز». بنابراین چیزی که فکر می‎کنیم از گذشته آموخته‎ایم دقیقاً چیست؟ آیین خودمحق‌بینِ خاطره و یادبودهای ما چه فایده‎ای می‎تواند داشته باشد اگر ایالات متحده بتواند اردوگاه خاص خویش را بسازد و مردم را در آنجا شکنجه کند؟\n به‌نظر من، به‌جای گریز از خاطره سدۀ بیستم، باید به عقب برگردیم و دقیق‎تر بدان بنگریم. ما باید دوباره یا شاید برای نخستین بار بیاموزیم که چگونه جنگْ هم برندگان و هم بازندگان را به مرتبۀ توحش و پستی درمی‎افکند و چه بر سرمان می‎آید آنگاه که، پس از به‌راه‌انداختن لاقیدانه و ناموجه جنگ، ترغیب می‎شویم تا دشمنمان را در معرض بزرگ‎نمایی یا دیوسازی قرار دهیم تا استمرار پایان‎ناپذیرِ همان جنگ را موجه سازیم. شاید اکنون بتوانیم این پرسش را پیشِ روی رهبران بلندپروازمان بگذاریم: پدر (یا شاید هم مادر)، برای جلوگیری از جنگ چه می‎کنی؟\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را تونی جات نوشته است و در تاریخ ۱ می ۲۰۰۸ با عنوان «What Have We Learned, If Anything» در وب‌سایت نیویورک ریویو آو بوکز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۷ دی ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «از تاریخ چه آموخته‎ایم؟ احتمالاً هیچ»  و با ترجمۀ محمد غفوری منتشر کرده است.•• تونی جات (Tony Judt) تاریخ‌دان انگلیسی-آمریکایی است که در دانشگاه نیویورک مشخصاً تاریخ اروپا تدریس می‌کند و ازجمله کتاب‌هایش می‌توان به تفکر در قرن بیستم (Thinking the Twentieth Century) اشاره کرد. [۱] mis-memory [۲] douceur de vivre [۳] دیگر معصومیتی نخواهد بود نه پیش و نه پس‌ازآن چنان‌که خویش را به گذشته مبدل نمود بی یک کلام، مردانْ باغچه­‌ها را آراسته رها می­‌کنند هزاران زناشویی تنها لمحه‌­ای بیشتر می‌­پایند هرگز، دیگر بار، چنان معصومیتی نخواهد بود. فیلیپ لارکین [۴] برای مثال ر.ک به: Lytton Strachey, Eminent Victorians, first published in 1918 [۵] ر.ک:Vernichtungskrieg: Verbrechen der Wehrmacht 1941–1944, edited by Hannes Heer and Klaus Naumann (Hamburg: Hamburger Edition, 1995) بسیاری از سربازهای آلمانی در جبهۀ شرقی و در یوگوسلاوی بدترین جنایت­‌های خود را برای سرگرمی اعضای خانواده و دوستانشان ثبت نمودند. زندان­بان­‌های آمریکایی در ابوغریب نوادگان مستقیم آن‌ها هستند. [۶] بااین‌حال، جنوبِ مغلوب، درواقع، تبعات مشابهی را پس از جنگ داخلی از سرگذراند. تحقیر، انزجار و ارتجاعِ متعاقب آن، استثنایی آمریکایی است که قاعده را به تصویر می­‌کشند. [۷] ر.ک به بحث من در: The Cold War: A New History (Penguin, 2005) by John Lewis Gaddis, in The New York Review, March 23, 2006 [۸] بااین‌همه باید اشاره کرد که نسل جوان‌­تری از سیاست‌مداران در انگلستان، که با تونی بلر آغاز می‌­شوند، نشان داده‌­اند که همانند معاصران آمریکایی­شان به درس­‌های سدۀ بیستم بی‌اعتنا هستند. [۹] Hague Conventions [۱۰] ر.ک: Caroline Elkins, Imperial Reckoning: The Untold Story of Britain’s Gulag in Kenya (Henry Holt, 2005); Marnia Lazreg, Torture and the Twilight of Empire: From Algiers to Baghdad (Princeton University Press, 2008); and Darius Rejali, Torture and Democracy (Princeton University Press, 2007) [۱۱] Raymond Aron, La Tragédie Algérienne (Paris: Plon, 1957), L’Algérie et la République (Paris: Plon, 1958), and Le Spectateur engagé (Paris: Julliard, 1981), p. 210 برای گزارشی دست‌اول از شکنجه، ر.ک: Henri Alleg, The Question (Bison, 2006; originally published in 1958 as La Question) کتاب La Torture dans la République، نوشتۀ پیر ویدال ناکتِ فقید، گزارشی است تیزبینانه از اینکه چگونه شکنجه باعث تباهی نظام سیاسی­‌ای می­‌شود که آن را تجویز می­‌کند. این کتاب که برای نخستین بار در سال ۱۹۶۳ به انگلیسی منتشر شد مدت­‌ها چاپ نشده است. باید آن را دوباره ترجمه کرد و از هریک از اعضای کنگره و نامزدهای ریاست‌جمهوری در آمریکا خواست تا آن را بخوانند. [۱۲] Alan M. Dershowitz, Why Terrorism Works: Understanding the Threat, Responding to the Challenge (Yale University Press, 2002), p. 144; Jean Bethke Elshtain, “Reflections on the Problem of ‘Dirty Hands,’” in Torture: A Collection, edited by Sanford Levinson (Oxford University Press, 2004), pp. 80–83 [۱۳] گفتۀ سناتور شومر در اینجا نقل شده است: The Wall Street Journal, November 2, 2007. برای اظهارات قاضی اسکالیا ر.ک: usatoday.com/news/washington/2008-02-13-scalia_N.htm. [۱۴] Lena Constante, The Silent Escape: Three Thousand Days in Romanian Prisons (University of California Press, 1995); Jo Langer, Une Saison à Bratislava (Paris: Seuil, 1981); Eugen Loebl, My Mind on Trial (Harcourt Brace Jovanovich, 1976); Artur Gerard London, L’Aveu, dans l’engrenage du Procès de Prague (Paris: Gallimard, 1971). [۱۵] Le Spectateur engagé, pp. 210–211.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157766.json b/train/528157766.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..740f3da2f87f8f5a4cafc17e4aab585f007dbdaf
--- /dev/null
+++ b/train/528157766.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هیچ احساسی به‌اندازۀ خشم نیازمند بازاندیشی نیست",
+  "subtitle": "تنبیه به‌عنوان کیفری بازدارنده به کار می‌رود و نه به‌عنوان عملی انتقام‌جویانه و از روی خشم",
+  "introduction": "مارتا نوسبام، استاد حقوق و اخلاق دانشگاه شیکاگو، معتقد است، در میان تمام احساساتمان، هیچ احساسی به‌اندازۀ خشم نیازمند بازاندیشیِ جدی و روشن نیست. از نظر او، خشم هر روز اکثر ما را در چنگالش اسیر می‌کند: در روابط شخصی‌مان، در محل کار، و البته در زندگی سیاسی‌مان. نوسبام در کتاب جدیدش، «خشم و بخشش؛ کینه، بلندنظری، عدالت»، به بررسی خشم در زندگی روزمره و سیاست می‌پردازد. او به‌دنبال راه‌حلی است که در تصمیم‌گیری‌های دشوار اخلاقی ما را از گرداب خشم نجات دهد.",
+  "content": "مارتا نوسبام، ایان —  در میان تمامی احساساتمان، هیچ احساسی به‌اندازۀ خشم نیازمند بازاندیشیِ جدی و روشن ما نیست. خشم هر روز اکثر ما را در چنگالش اسیر می‌کند: در روابط شخصی‌مان، در محل کار، در بزرگراه، در سفرهای هوایی و اغلب نیز در زندگی سیاسی‌مان. خشم هم فراگیر است و هم زهرآگین. حتی وقتی سویۀ ویرانگرش را تصدیق می‌کنیم، باز هم اسیر افسونش می‌شویم. مردم خشم را احساس قدرتمندی می‌دانند که با عزت‌نفس و مردانگی یا درمورد زنان، به‌رخ‌کشیدن برابری‌شان با مردان، در پیوند است. اگر در برابر توهین‌ها و خطاهای دیگران با خشم واکنش نشان ندهید، دیگران تصور می‌کنند بزدل و ستم‌پذیرید. بنا به حکمت عامه، وقتی مردم درباره‌تان بی‌انصافی می‌کنند، مجازید خشمگین شوید تا آن‌ها را سر جایشان بنشانید. درواقع خشمِ شما کیفر۱ رفتار ظالمانۀ آن‌هاست. می‌توان این نحوۀ رفتار را «سیاست فوتبالی» نامید؛ اما باید بی‌بروبرگرد اذعان کنیم که ورزشکاران، فارغ از لفاظی‌هایشان، باید بر رفتارشان کنترل داشته باشند تا بتوانند از خشم برای پیشبرد اهداف تیمشان بهره ببرند.\n اگر دقیق‌تر دربارۀ خشم بیندیشیم، درمی‌یابیم تا چه پایه احمقانه است که اجازه دهیم خشمْ محور زندگی‌مان باشد. یکی از بهترین نقطه‌های شروعِ تأمل دربارۀ خشم تعریف ارسطوست. این تعریف نه‌چندان کامل اما مفید، سرآغازی است بر سنت درازدامنۀ تفکر غربی دربارۀ خشم. ارسطو می‌گوید خشم واکنشی است در مقابل صدمه‌ای قابل‌توجه به چیزی یا کسی که انسانِ خشمگین برایش اهمیت و ارزش قائل است و البته تصور می‌کند که این صدمه به‌خطا وارد شده است. ارسطو می‌افزاید گرچه خشم تأثرآور است، می‌توانیم در آن رگه‌ای از امید به تقاص۲ نیز ببینیم؛ بنابراین، در اینجا با سه مؤلفه مواجهیم: صدمۀ قابل‌توجه، تلازم با ارزش‌ها یا مجموعۀ امور بااهمیت برای فرد و نهایتاً اشتباه. همۀ این مؤلفه‌ها درست و مناقشه‌ناپذیر به نظر می‌رسند. شاید ایدۀ مناقشه‌برانگیزترِ ارسطو، که به هر تقدیر در آثار همۀ فلاسفۀ غربی دربارۀ خشم، می‌توان رد پای آن را دید، این باشد که فرد خشمگین به‌دنبال نوعی تقاص است. تقاص نیز جزو مقومات معناییِ خشم است. به‌بیان‌دیگر، اگر به‌دنبال نوعی تقاص‌گرفتن نباشید، احساس شما حقیقتاً چیزی دیگری است (مثلاً اندوه) و نمی‌توان آن را خشم نامید.\n آیا این گفته واقعاً درست است؟ من این‌طور فکر می‌کنم. باید توجه کنیم که آرزوی فرد برای تقاص‌گرفتن می‌تواند بسیار نامحسوس و پنهان باشد. لزومی ندارد که فرد خشمگین بخواهد خودش شخصاً انتقام بگیرد. شاید بخواهد قانون یا حتی نوعی عدالت الهی به‌جایش انتقام بگیرد یا شاید در سویدای جانش این آرزو مضمر باشد که زندگیِ فردی که به او جفا کرده است، در آینده نابود شود؛ مثلاً ازدواج دومِ همسرش که به او خیانت کرده است، از هم بپاشد. به‌نظر من، اگر خشم را در چنین معنای موسَعی بفهمیم، می‌توانیم حق را به ارسطو بدهیم: خشم مشتمل بر گونه‌ای گرایش به مقابله‌به‌مثل است. روان‌شناسان معاصر که خشم را به‌شیوه‌ای تجربی مطالعه می‌کنند، با ارسطو موافق‌اند و بر این حرکت رفت‌وبرگشتی در خشم، مهر تأیید می‌زنند: از درد تا امید.\n گره اصلی این است: ایدۀ تقاص‌گرفتن بی‌معنی است. عمل غلط هرچه باشد، چه قتل، چه تجاوز و چه خیانت، تحمیل درد به فرد خطاکار باعث نمی‌شود چیزی که از دست رفته است، بازگردد. ما همیشه دربارۀ تقاص فکر می‌کنیم و این یکی از گرایش‌های عمیق انسانی است که تصور می‌کند تناسب میان جنایت و مکافات به‌طریقی جنایت را جبران می‌کند؛ اما چنین هدیتی در کف مکافات نیست. فرض کنید به دوست من تجاوز شده است. من بی‌درنگ می‌خواهم متجاوز دستگیر، محکوم و مجازات شود. بیایید از خودمان بپرسیم: واقعاً مجازات او به کدام خیر منجر می‌شود؟ ممکن است من بخواهم چیزهای زیادی در آینده اتفاق بیفتد: برگشتن زندگی دوستم به روال سابق و جلوگیری از تجاوزها در آینده؛ اما مجازات سفت‌وسختِ این خطاکارِ خاص ممکن است به تحقق این هدف کمک کند و ممکن است هم نکند. تحقق این هدف امری تجربی است؛ اما مردم عموماً آن را هدفی تجربی نمی‌انگارند. آن‌ها دودستی به ایدۀ تناسب کیهانی۳ چسبیده‌اند. این ایده‌ْ آنان را بر آن می‌دارد که تصور کنند خون در مقابل خون و درد در مقابل درد همان مسیر درستی است که باید در آن گام برداریم. ایدۀ تقاص‌گرفتنْ عمیقاً انسانی است؛ اما به‌طرز خطرناکی ما را در فهم جهانمان گمراه می‌کند.\n به‌نظر من فقط‌وفقط یک موقعیت وجود دارد که در آن ایدۀ تقاص معنادار است و آن هم زمانی است که کار خطا را تماماً از جنس همان چیزی بدانم که ارسطو «خوارداشت»۴ می‌نامیدش، یعنی تحقیر شخصی. این مسئله فقط دربارۀ جایگاه نِسبی من در اجتماع مصداق پیدا می‌کند. اگر مشکل نه نفس بی‌عدالتی، بلکه شیوه‌ای باشد که بی‌عدالتی به آن وسیله، جایگاه من را در سلسه‌مراتب اجتماعی تحت‌الشعاع قرار می‌دهد؛ در این صورت من با تحقیرِ خطاکاران حقیقتاً به چیزی رسیده‌ام: با فروکشیدن دیگری، خودم را فراکشیده‌ام. اگر مرتبۀ اجتماعیْ یگانه دغدغۀ من است، دیگر نیازی نیست به خودم زحمت دهم تا دربارۀ مسائلی مانند این فکر کنم که آیا می‌توان با تنبیه خطاکار حقیقتاً به سعادت واقعی دست یافت یا نه.\n فرد آسیب‌دیده، که واقعاً خشمگین است، در جست‌و‌جوی تلافی‌کردن است و به‌نظر من دیر یا زود به یک سه‌راهی می‌رسد: مسیر اول: مسیر جایگاه اجتماعی است که در آن فرد تصور می‌کند همه ‌چیز دربارۀ خودش و مرتبۀ اجتماعی‌اش است. در این مورد، پروژۀ تقاص‌گرفتن معنادار است، اما حیطۀ هنجاریِ عمل فرد، خودمحورانه و به‌طرز بسیار زننده‌ای تنگ‌نظرانه است؛ مسیر دوم: فرد توجهش را معطوف به خطای اولیه، یعنی تجاوز، جنایت و… می‌کند و با این تصور که زجردادنِ خطاکار واقعاً اوضاع را بهتر می‌کند، به‌دنبال تقاص‌گرفتن می‌رود. در اینجا حیطۀ هنجاریِ عمل فرد در مسیر درستی قرار دارد، اما منطق تفکرش بی‌معناست؛ مسیر سوم: اگر فرد عقلانیت به خرج دهد، پس از بررسی و کنارگذاشتن دو مسیر قبلی، درمی‌یابد که مسیر سومی نیز به رویش گشوده است که پیمودنش به سود همه است. او می‌تواند توجهش را معطوف به آینده سازد و کاری کند که از منظر امور در آینده، هم معنادار است و هم مفید. این مسیر شاید به تنبیه خطاکار برسد، اما مسئله اینجاست که در اینجا تنبیه به‌عنوان کیفری بازدارنده به کار می‌رود و نه به‌عنوان عملی انتقام‌جویانه.\n پس دعوی رادیکال من، به‌اختصار، این است: زمانی که خشم معنادار است، یعنی مسئلۀ جایگاه اجتماعی، گرایش تلافی‌جویانۀ آن از منظر هنجاری مسئله‌آفرین است؛ زیرا معطوف‌کردن تمام فکروذکرمان به جایگاه اجتماعیْ مانعی است بر سر راهِ طلب خیرهای ذاتی. همچنین زمانی که خشم از منظر هنجاری موجه است (چون تمرکزش معطوف به خیرهای انسانیِ مهمی است که آسیب دیده است)، گرایش تلافی‌جویانه‌اش بی‌معنی است و به همین دلیل مسئله‌آفرین است. بگذارید این تغییر جهت تمرکز را «گذار»۵ بنامیم. ما در زندگی‌های شخصی و سیاسی‌مان شدیداً نیازمند «گذار» هستیم؛ چون ایده‌های جایگاه اجتماعی و تقاص‌گرفتن، این حیطه‌ها را به سیطرۀ خویش درآورده‌اند.\n گاهی اوقات ممکن است فردی احساسی داشته باشد که خود مشتمل بر ایدۀ «گذار» باشد. محتوای تام این احساس از این قرار است: «چه نفرت‌انگیز! نباید این اتفاق دوباره بیفتد.» این احساس را گذارـ خشم۶ می‌نامیم که معضلات مربوط به خشم متعارف را ندارد؛ اما بسیاری از مردم دست‌به‌گریبان همان خشم متعارف‌اند و خواستۀ حقیقی‌شان زجرکشیدن خطاکار است. بنابراین، «گذار» نیازمند تلاش اخلاقی و بیشترْ سیاسی است. «گذار» مستلزم عقلانیت روبه‌آینده و روحیۀ بخشش و همکاری است.\n نبرد علیه خشم اغلب نیازمند خودنگری در انزواست. چه خشم محل بحث شخصی باشد یا کاری یا سیاسی، غلبه بر عادت‌های فردی و نیروهای فرهنگیِ مسلط نیازمند تلاشی سرسختانه است. بسیاری از رهبران بزرگ ضرورت این نبرد را دریافته‌اند؛ اما در این زمینه هیچ‌کدام به پای نلسون ماندلا نمی‌رسند. ماندلا همیشه می‌گفت که خشم را به‌خوبی می‌شناسد و در درون خویش نبرد سفت‌وسختی برای مقابله با تمنای تقاص‌گرفتن را آزموده است. او می‌گوید که در دوران ۲۷سالۀ زندانش، مجبور بود گونۀ خاصی از مدیتیشن را تمرین کند تا بتواند شخصیتش را ارتقا داده و شعله‌های خشمی را که در درونش شعله می‌کشید، خاموش سازد. اکنون می‌دانیم که زندانی‌های جزیرۀ روبن نسخه‌ای از کتاب تأملات۷ فیلسوف رواقی مارکوس اورلیوس۸ را قاچاقی به زندان آورده بودند تا به آن‌ها الگویی بدهد از تلاشی صبورانه در مقابل نیروهای تباه‌کنندۀ خشم.\n ماندلا یقین داشت که در این نبرد پیروز می‌شود. ماندلا حتی در آن شرایط به فکر موفقیت ملتش بود و خوب می‌دانست که زمانی که دو گروه از مردم به‌خاطر سوءظن، کینه و خواست مقابله‌به‌مثل از هم جدا افتاده‌اند، نمی‌توان به پیروزی ملت امیدی بست. همکاری و مشارکتْ شرط ضروریِ تبدیل‌شدن به یک ملت واحد است؛ ولو خاطیان مرتکب اشتباهات وحشتناکی شده باشند. پس او در زندان تنگ‌وتاریکش دست به کارهایی زد که رفقای هم‌بندش آن‌ها را نامعقول می‌دانستند. او زبان افریکانس را یاد گرفت، شروع به مطالعۀ فرهنگ و نحوۀ تفکر بیدادگرانی کرد که به زندانش انداخته بودند و با زندانبان‌هایش دوست شد تا در عمل، مشارکت و همکاری را بیازماید. بخشش و دوستی با اَعمال گذشته توجیه نمی‌شوند؛ آن‌ها برای پیشرفت آینده ضروری‌اند.\n ماندلا همیشه قصه‌ای را تعریف می‌کرد: خورشید و باد با هم مسابقه گذاشتند که چه کسی می‌تواند کاری کند تا شولای کولی خانه‌به‌دوش را به دست آورد. باد با تمام توانش شروع به وزیدن می‌کرد؛ اما کولی فقط شولایش را محکم‌تر به دور خود می‌پیچید. بعد خورشید شروع به تابیدن می‌کرد: ابتدا ملایم و کم‌کم شدید. مسافر کم‌کم شولایش را از دور خود باز می‌کرد و در آخر آن را به کناری می‌نهاد. ماندلا می‌گفت رهبران هم باید همین گونه عمل کنند. آنان باید تفکر ناظر به تلافی را فراموش کنند و بنای آینده‌ای را شکل دهند که بر بنیاد صمیمیت و مشارکت بالا رفته باشد.\n ماندلا واقع‌بین بود. او مانند گاندی تصور نمی‌کرد که می‌توان با خنده هیتلر را به آدم دیگری بدل کرد و می‌دانست که در شرایط استراتژیک اگر سیاست عدم‌خشونت شکست بخورد، می‌توان از خشونت استفاده کرد. «نه» به خشم لزوماً به‌معنیِ «نه» به خشونت نیست؛ گرچه گاندی تصور می‌کرد این دو به یک معنایند. البته گاندی می‌دانست معنای ملت واحد چیست و باید چه روحی را در کالبد یک ملت نوخاسته دمید. بااین‌حال، در پشت توسل استراتژیک به خشونت، همواره منظرۀ مردمی در حال «گذار» وجود دارد که چشم از تقاص برگرفته‌اند و به آیندۀ مشترکی دوخته‌اند که با در نقاب کشیده‌شدن کارهای ظالمانه و نفرت‌انگیز رخ می‌نماید.\n هنگامی که کنگرۀ ملی افریقا۹ در آستانۀ پیروزی بود، اعضایش بارها به فکر تلافی افتادند. خواسته‌شان طبیعی بود؛ آن‌ها سال‌ها تحت شدیدترین ستم‌ها قرار داشتند. باوجوداین ماندلا خواستۀ آن‌ها را نپذیرفت. اعضای کنگرۀ ملی می‌خواستند سرود ملی افریکانس‌ها را با سرود جنبش آزادی جایگزین کنند؛ اما ماندلا آن‌ها را قانع کرد که به‌جای این کار سرودی را برگزینند که شامل سرود آزادی، به سه زبان افریقایی، قطعه‌ای از سرود افریکانس‌ها و قسمتی به زبان انگلیسی باشد. این سرود هم‌اکنون سرود ملی افریقای جنوبی است. اعضای کنگرۀ ملی افریقا می‌خواستند جواز تیم ملی راگبی را لغو کنند، چون این ورزش رابطه‌ای مستحکم و درازمدت با سیستم نژادپرستانۀ حاکم داشت؛ اما ماندلا به جبهۀ روبه‌رو پیوست و از تیم ملی راگبی برای پیروزی در جام جهانی حمایت کرد و از راه دوستی، اعضای سفیدپوست تیم را بر آن داشت تا این بازی را به بچه‌های سیاه‌پوست یاد بدهند. او را متهم می‌کردند که فقط می‌خواهد رویۀ خوب آدم‌ها را ببیند و او پاسخ می‌داد: «وظیفۀ شما این است که رفتارتان با انسان‌ها را بر این مبنا تنظیم کنید که آن‌ها انسان‌اند و نه فرشته.»\n ماندلا را نه جذبۀ تقاص فریفت و نه وسوسۀ رتبۀ اجتماعی. او هیچ‌گاه خود را بالاتر از این نمی‌دید که دست به کارهای بی‌اهمیت بزند. همچنین هیچ‌گاه از جایگاهش برای تحقیر دیگران استفاده نمی‌کرد. پیش از آزادی، ماندلا را به خانه‌ای نیمه‌کاره منتقل کردند تا باقی زندانش را در آنجا بگذراند. او در آنجا مدام با زندانبانی که آشپز شخصی‌اش بود، دربارۀ موضوعاتی پیش‌پاافتاده حرف می‌زد؛ مانند اینکه چگونه می‌شود ظرف‌ها را تمیزتر شست: «وظیفۀ خودم می‌دیدم که تنش میان خودم و او را کاهش دهم و کاری کنم که او به‌هیچ‌عنوان از اینکه شغلش این است که باید برای یک زندانی غذا بپزد و سپس ظرف‌هایش را بشوید، کینه‌ای از من به دل نگیرد. پیشنهاد کردم که ظرف‌ها را بشویم؛ اما قبول نکرد. گفت شستن ظرف‌ها وظیفۀ اوست. گفتم: «نه، باید این وظیفه را تقسیم کنیم.» بارها اصرار کردم و او بارها صادقانه گفت که خودش این کار را می‌کند. دست آخر مجبورش کردم، به‌معنی دقیق کلمه «مجبورش کردم» به من اجازه دهد که ظرف‌ها را بشویم. ما رابطۀ بسیار خوبی داشتیم. واقعاً رفقای بی‌نظیری بودیم. زندانبان سوارت یکی از بهترین دوستان من است.»\n موقعیت توصیفی ماندلا یکی از موقعیت‌های بسیار خوبی است که می‌توانیم در آن، وارونه‌شدن اوضاع را بعینه ببینیم: یکی از افریکانس‌هایی که روزگاری حاکم کشور بودند، حال ظرف‌های یکی از رهبران کنگرۀ ملی را می‌شوید که روزگاری همه تحقیرشان می‌کردند. این موقعیتْ حرف‌های زیادی نیز دربارۀ ایدۀ تقاص دارد: زندانبان تحقیر می‌شود و حقش هم است، چون دستی در سرکوب مردم داشته است؛ اما ماندلا، حتی لحظه‌ای، هیچ یک از این دو مسیرِ منتهی به نابودی را برنمی‌گزیند. تنها دغدغۀ ذهنی او این است: چگونه می‌توانم سهمی در ایجاد مشارکت و دوستی داشته باشم.\n پروژۀ ماندلا سیاسی بود؛ اما دلالت‌های فراوانی برای بسیاری از جنبه‌های زندگی ما دارد: دوستی، ازدواج، تربیت کودک، رانندگی و رفتار خوب در اداره. همچنین، پروژۀ ماندلا دلالت‌های فراوانی برای نحوۀ تفکر ما دربارۀ موفقیت سیاسی و موفقیت ملی دارد. هرگاه با تصمیم‌گیری‌های دشوار اخلاقی یا سیاسی مواجهیم، اندکی به خود استراحت دهیم و با دقت دربارۀ چیزی بیندیشیم که ماندلا به‌نقل از مارکوس اورلیوس، «گفت‌وگو با خود» می‌نامیدش. به‌نظرم اگر چنین کنیم، درمی‌یابیم که استدلال‌هایی که خشمْ پیش روی ما قرار می‌دهد، تا چه پایه رقت‌انگیز و بی‌مایه‌اند و در مقابل، صدای بخشش و عقلانیتِ معطوف به آینده به همان اندازه که قدرتمند است، زیباست.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مارتا نوسبام نوشته است و در تاریخ  ۲۶ جولای ۲۰۱۶ با عنوان «Beyond anger» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۰ شهريور ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «هیچ احساسی به‌اندازۀ خشم نیازمند بازاندیشی نیست» و با ترجمۀ سید علی تقوی‌‌نسب منتشر کرده است. •• مارتا نوسبام (Martha C Nussbaum) فیلسوف و استاد حقوق و اخلاق در دانشگاه شیکاگو است. جنسیت و عدالت اجتماعی (Sex and Social Justice) و خشم و بخشش (Anger and Forgiveness) عنوان دو کتاب از تألیفات متعدد نوسبام است. [۱] Penalty: نوسبام در اینجا و سطور بعدی با معنی دوگانۀ penalty در انگلیسی بازی کرده است [مترجم]. [۲] payback [۳] cosmic fitness [۴] Ranking down [۵] Transition [۶] Transition-Anger [۷] Meditations [۸] Marcus Aurelius [۹] ANC\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157769.json b/train/528157769.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3e012c93b80a9b6c03e0a4745442272a8c38fcee
--- /dev/null
+++ b/train/528157769.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "وقتی فیلسوف‌ها هوس رمان‌نویسی می‌کنند",
+  "subtitle": "بعضی از متفکران، برای بیان اندیشه‌های خود، از تکنیک‌های تخیل و خلاقیت در رمان و داستان بهره گرفته‌اند",
+  "introduction": "بعضی‌ها می‌گویند خواندن کتاب‌ِ فلسفیْ کار هرکسی نیست. بسیاری از این کتاب‌ها برای خوانندۀ معمولی متن‌هایی است با مضامین انتزاعی و واژه‌های پرطمقراق، حال‌آنکه خیلی از متفکران، از مارکس گرفته تا آدورنو، برای بیان و شرح ایده‌های فلسفی خود، از تکنیک‌های تخیل و خلاقیت در رمان و داستان بهره گرفته‌اند و آثار درخشانی خلق کرده‌اند. بسیاری از کتاب‌ها، مثل «پدیدارشناسی روح» هگل و «چنین گفت زرتشت» نیچه، که شنیدن نام آن‌ها هم ترسناک است، در واقع رمان‌هایی فلسفی هستند.",
+  "content": "استر لسلی، گاردین — فلسفه معمولاً خشک و بی‌روح است و بیش از آنکه با هنر سروکار داشته باشد با ریاضیات و دادگاه دمخور است، اما برخی از فلسفه‌ها، در رابطه با زبان یا صور روایی، شیطنت یا حساسیت شاعرانه نشان می‌دهند و حتی برخی، به‌معنای ادبی یا خیالیِ کلمه، نظرورزی می‌کنند. برای نمونه، ژان بودریار اصطلاح «داستان نظریه‌ای»۱ را وضع کرد و درباب سناریوهایی برای جهان‌های واقعی در آینده به تأمل پرداخت که از داستان‌های علمی‌تخیلی نیز عجیب‌تر و هیجان‌انگیزتر بودند. درمورد او، این بخشی از خواست طغیان علیه بی‌معنایی نشانه‌ها و معانی بود.\n اما شکاکیتِ پست‌مدرن تنها راهی نیست که فیلسوفان در آن برای پیش‌بردن طرح‌هایشان از استراتژی‌های داستان استفاده کرده‌اند. اثر بزرگ هگل، پدیدارشناسی روح، را می‌توان به‌عنوان رمانی عظیم مطالعه کرد که در آن شخصیت‌ها، یعنی ارواح تجسد یافته، در جهان و تاریخ گام‌به‌گام به پیش می‌روند. مترجم فرانسویِ این کتاب، ژان هیپولیت، آن را «رمانی فلسفی» نامیده است: در یک بخش، شخصیت‌های خدایگان و بنده به‌نحوی شگفت‌انگیز بر سر مسئلهٔ «به‌رسمیت شناخته‌شدن» جدال می‌کنند. نیچه نویسنده‌ای صاحب‌سبک بود و چنین گفت زرتشت او اغلب در فهرست برترین رمان‌های فیلسوفان قرار می‌گیرد. این رمان یک قهرمان و یک پی‌رنگ دارد و چیزی شبیه به رمان‌های تربیتی است که در آن معلم، قهرمان تراژدی، از طریق شکست‌هایش در زندگی درس‌هایی می‌آموزد.\n هنگامی که کاپیتالیسم صنعتی، با جنگ‌ها و کارخانه‌هایش، اروپا را به لرزه انداخت، فرم ادبی به موضوعی حیاتی برای فیلسوفان ناخرسند تبدیل شد، به‌ویژه آن فیلسوفانی که در آلمانِ شکست‌خورده و در مکتب هگلی، با معنای خاصش از تاریخ جهان و روش دیالکتیکی، آموزش دیده بودند. برخی شعر حماسی جهانِ به‌ظاهر هماهنگ و نظام‌یافتهٔ باستان را در دورهٔ مدرن دسترسی‌ناپذیر می‌دیدند.  دوران مدرن رمان را به دنیا عرضه کرده بود: فرمی ادبی که به‌صورت فردی نوشته و خوانده می‌شد.  نظریۀ رمانِ جرج لوکاچ، که در زمان جنگ جهانی اول نوشته شد، پرسوناژهای سقوط‌کردهٔ زندگی مدرن را به‌مثابۀ افراد بی‌خانه (به‌معنای غیرمادی کلمه) و تهی از معانیِ برتر توصیف می‌کند.\n صور رمان در جهانی شکل گرفت که در آنْ زندگیِ درونیِ افراد، انقلاب و سرخوردگیْ همراه شدند و با هم درآمیختند. در اوایل قرن بیستم، رمانْ فرسوده شده بود و آشفتگی، قیل‌وقال و جاروجنجالِ زندگی مدرن را به خود گرفته بود. لوکاچ، به‌عنوان یک کمونیست، به این پیشنهاد روی آورد که رمان‌نویسانْ جهان‌های عقلانی و عملی ابداع کنند، شبیه به آنچه قبلاً در آثار والتر اسکات یا بالزاک تجسم یافته بود. کوتاه آنکه انتخاب لوکاچْ توماس مان بود، نه فرانتس کافکا. دیگران -یعنی آن فیلسوف‌شاعرانی که هگل، مارکس و نیچه را به هم آمیخته و نظریهٔ انتقادی را ابداع کرده بودند- فرم ادبی، سیاست و فلسفه را به‌نحو متفاوتی با یکدیگر ترکیب کردند. آن‌ها برداشتی اغراق‌آمیز و عاطفی از اکپرسیونیسم داشتند: سرخوشی و شیطنت دادا یا قصهٔ پریان، معماهای قصۀ رمزی و بارقه‌های هوشمندی در جنبش ابژکتیویتهٔ جدید. یکی از آن‌ها والتر بنیامین بود که این فهرست ده نمونهٔ برتر با او آغاز می‌شود.\n ۱) قصه‌گو۲، اثر والتر بنیامین بنیامین به‌خاطر فلسفهٔ مارکسیستی و منجی‌گرایانه و پیچیده‌اش شناخته‌شده است که گاهی اوقات، برای مثال در کتاب درباب مفهوم تاریخ خود، از تمثیل، استعاره و توصیف شاعرانه استفاده می‌کند. آنچه کمتر دربارهٔ بنیامین شناخته شده، این واقعیت است که به‌طور تفننی به ادبیات می‌پرداخت: تعداد زیادی نمایشنامهٔ رادیویی، شعر، طرح‌نامهٔ فیلم، داستان، رمان کوتاه و مجموعه‌ای از فرم‌های ادبی دیگر که معمولاً فرم‌های کوتاه بودند، یعنی حکایت‌های تمثیلی کافکایی، قطعات طنزی راجع به شرایط زندگیِ خود او، داستان‌های سوررئال و خیالی، اسطوره‌های اولیه برای کودکان و داستان‌هایی که از نظر روان‌شناختی واقع‌گرایانه بودند. این نوشته‌های ادبی درست همانند نوشته‌های فلسفی او، راجع به سفر، بازی، قمار، عشق، سرنوشت، سنت ادبی، روابط میان نسل‌ها و کنش و واکنش‌ها هستند. نام یکی از نخستین داستان‌های او شیلر و گوته؛ بصیرت یک مرد عامی است. این داستان، توهمی شگفت‌انگیز راجع به تاریخ ادبیات آلمان است که حول یک هرم شکل می‌گیرد و تا مرز تباهی و سقوط به‌دست شیطان پیش می‌رود.\n ۲) هم‌خونی داوطلبانه۳، اثر یوهان ولفگانگ فون گوته گوته مرد بسیار بزرگی است: شاعر، مدیر، سیاست‌مدار، نمایشنامه‌نویس، نویسندهٔ داستان‌های کوتاه و رمان‌نویس. او به‌سوی دیدگاهی فلسفی کشیده شد که نوشته‌های ادبی او را -به‌اندازهٔ آزمایش‌های طبیعی‌فلسفی او درباب نظریهٔ رنگ‌ها و نورشناسی، گیاه‌شناسی و تکامل- تحت‌تأثیر قرار می‌داد. این رمانْ علائق مختلف او را در تحقیقات شیمی انسانی، جاذبه‌ها و دافعه‌ها، خویشاوندی و واکنش‌هایش در خود جمع کرده است.\n ۳) عقرب و فلیکس۴؛ یک رمان طنز، اثر کارل مارکس مارکس، در سال ۱۸۳۷در نوزده‌سالگی، این متن را به‌مثابۀ بخشی از یک رمان نوشت. این رمانْ ابزورد، شیطنت‌آمیز و پر از بازی با کلمات و عناصر سبک تریسترام شندی۵ بود. همچنین این رمان بخشی از بحثی درحال‌شکل‌گیری با فلسفهٔ ایدئالیستی آلمان است و فهم خوبی درخصوص نیازهای مادی خود و تقسیم جامعه به طبقات به دست می‌دهد: «انسان معمولی، کسی که به‌هیچ‌وجه حق برتری و ارشدبودن و اشراف‌زادگی ندارد، با طوفان‌های زندگی می‌جنگد، خود را در دریای متلاطم می‌افکند و مرواریدهای حقوق پرومته‌ای را از اعماق آن صید می‌کند. سپس صورت درونی ایدهْ در برابر چشمانش در شکوه و عظمت پدیدار می‌شوند و او با شجاعت بیشتری برمی‌خیزد. اما کسی که القاب نیاکان اشراف‌زادهٔ خود را به دوش می‌کشد فقط قطرات باران را تاب می‌آورد و از کوشیدن و آسیب‌دیدن می‌هراسد و در دست‌شویی پنهان می‌شود.»\n ۴) نشانه‌ها۶، اثر ارنست بلوخ بلوخ داستان نمی‌نوشت، اما برخی از نخستین نوشته‌های فلسفی او، مانند این مجموعه، با استفاده از مقالات، داستان‌ها، قصه‌های پریان و حکایات خنده‌دار شروع می‌شوند که شیوهٔ مناسبی برای پرتوافکندن بر ابهام لحظات زیسته و پرداختن به موضوعاتی است که هنوز نتیجهٔ قطعی ندارند. این یعنی فلسفه به‌مثابۀ شعر.\n ۵) گینستر۷، اثر زیگفرید کراکائر گینستر رمانی اتوبیوگرافیک است با قطعات فیلم‌های کمدی چاپلین و نگاهی مملو از طنز تلخ به جهان، که راوی آن بیگانه‌ای از نسلی مرده است. این رمان با طنزی ناامیدانه و تلخ به توصیف تجزیهٔ انسان در عصر معاصر و ازبین‌رفتن فردیت در جامعهٔ توده‌وار می‌پردازد. این رمان به‌زبان آلمانی نوشته شده و هنوز به هیچ زبان دیگری ترجمه نشده است.\n ۶) دکتر فاوستوس۸، اثر توماس مان مان و تئودور آدورنو، درحالی‌که زیر آفتاب سوزان «کالیفرنیای آلمانی» رمق خود را از دست می‌دادند، با یکدیگر روی این رمان عظیم کار می‌کردند. این داستان، که دربارهٔ بربریت و عقلانیت است، آهنگ‌سازی را به تصویر می‌کشد که چیزی شبیه به آرنولد شوئنبرگ است. کارِ آدرین لورکوهن -این آهنگ‌ساز خیالی، اهریمنی و سفلیسی- در خطوطی از فلسفهٔ موسیقی جدید آدورنو توصیف شده است. خود آدورنو به‌عنوان شیطان، در هیئت یک «نظریه‌پرداز و منتقد، که خودش هم تا جایی که فکرکردن به او اجازه دهد، آهنگ می‌سازد» در این رمان حضور دارد.\n ۷) گنجِ ایندین جو۹، اثر تئودور آدورنو آدورنو این لیبرتو (متن یک اپرا) را در اوایل دههٔ ۱۹۳۰ تحت‌تأثیر تندباد در جامائیکا اثر ریچارد هیوز نوشت. این داستان راجع به دوستیِ دو پسر در یکی از روستاهای آمریکا در قرن نوزدهم است، اما موضوع اصلی آن ترس و گناه است. در این داستانْ قتل، خانهٔ ارواح و اعدام وجود دارد و از داستان هاکلبری فین و تام سایر برای جست‌وجوی امکانات اسطوره‌زدایی استفاده شده است. این اثر فقط به آلمانی موجود است.\n ۸) طرحی برای یک رمان دربارهٔ نویل چمبرلین۱۰، اثر ماکس هورکهایمر هورکهایمر، جامعه‌شناس و نظریه‌پرداز مکتب فرانکفورت، کتابی به‌نام سپیده دم و غروب نیز نوشت که مطالعه‌ای شاعرانه درباب جامعهٔ آلمان و نهادهای ضدانقلابیِ آن در قالب کلمات قصار و مقالات کوتاه است، اگرچه این نوشتهٔ بسیار غیرعادیْ شگفت‌انگیزتر است. این نوشته اثری طنزآمیز است که ورود چمبرلین به جهان پس از مرگ و ملاقاتش با قادر مطلق را توصیف می‌کند. بر خلاف انتظار او خداوند زن است، اما موافق با شک و تردیدهای او همدلی‌های سوسیالیستی و دموکراتیک دارد.\n ۹) همهٔ اسب‌های پادشاه۱۱، اثر میشل برنشتاین برنشتاینْ موقعیت‌گرا و بنابراین غرق در فلسفۀ هگل و مارکس بود. این رمان علی‌الظاهر به‌منظور پول‌درآوردن نوشته شده بود و فرم‌های ادبی مهمل و مزخرف عامه‌پسندی را به کار برده بود که مربوط به رمان‌های عاشقانۀ نوجوانان در دورۀ پس از جنگ بود: «ما همه شخصیت‌های یک رمان هستیم، توجه نکرده‌اید؟ شما و من با جملات کوتاه و خشک با یکدیگر صحبت می‌کنیم. حتی چیزی ناتمام دربارهٔ ما وجود دارد. رمان‌ها این‌طورند. آن‌ها همه چیز را به شما نمی‌دهند. این قاعدهٔ بازی است. زندگی ما نیز به اندازهٔ یک رمان قابل‌پیش‌بینی است.»\n ۱۰) باغ وحش دادلی؛ داستان یک فیل۱۲، اثر آلفرد سان‌رتل سان‌رتل بیشتر به‌خاطر معرفت‌شناسی انتزاع واقعی معروف است تا مجموعه‌کتاب کوچکی که در میدلندز غربی برای کودکان نوشته است. این کتابْ داستان کوتاهی است دربارهٔ فیلی فراری که مینی‌ماینر قرمز روشنی را له می‌کند. این داستانْ تخیلی، رسانه‌پسند، بامزه و طنزآمیز است. باغ وحش دادلی در سال ۱۹۸۷ ر آلمان منتشر شد، زمانی که سان‌رتل ۸۸ساله بود. همراه کتابْ عکس جالبی از سان‌رتل در حال خواندن روزنامهٔ ساندی تایمز و همچنین طرح‌های مختلفی از له‌شدن مینی‌ماینر زیر پاهای فیل وجود داشت.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را استر لسلی نوشته است و در تاریخ ۳ آگوست ۲۰۱۶ با عنوان  «Top 10 philosophers’ fictions»  در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۶ آبان ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «وقتی فیلسوف‌ها هوس رمان‌نویسی می‌کنند» و با ترجمۀ مینا قاجارگر منتشر کرده است. •• استر لسلی (Esther Leslie) در دانشکدۀ ادبیات انگلیسی و علوم انسانی کالج بِرکبِک لندن تدریس می‌کند. آخرین کتاب او کریستال‌های مایع (Liquid Crystals) در سال ۲۰۱۶ منتشر شده است. [۱] theory fiction [۲] The Storyteller [۳] Elective Affinities [۴] Scorpion and Félix [۵] Tristram Shandy: زندگی و عقاید آقای تریسترام شندی (The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman) که به‌اختصار تریسترام شندی نیز خوانده می‌شود، رمانی است نوشتۀ لارنس استرن که در نُه جلد منتشر شده است. دو جلد اول رمان در سال ۱۷۵۹ منتشر شد و جلدهای بعدی طی هفت سال پس‌ازآن به چاپ رسیدند. این کتاب داستان زندگی و عقاید نجیب‌زاده‌ای به‌نام تریسترام شندی است. نویسنده در این رمان شیوه‌ای را به کار می‌گیرد که ادامۀ سنت فرانسوا رابله در داستان‌گویی است. داستان تریسترام شندی پر است از اظهارنظرها و عقاید راوی که به‌شکلی نامنظم و پراکنده به خواننده ارائه می‌شوند و نویسنده با کلک‌بازی‌های فراوان اصل داستان را مرتب به تأخیر می‌اندازد. این شیوه در آثار جویس، بی.اس.جانسون و دیوید فاستر والاس نیز ادامه می‌یابد. زندگی و عقاید آقای تریسترام شندی را ابراهیم یونسی به فارسی ترجمه کرده و انتشارت نسل قلم در سال ۱۳۷۸ آن را در دو جلد منتشر کرده است. [۶] Traces [۷] Ginster [۸] Doctor Faustus [۹] The Treasure of Indian Joe [۱۰] Sketch for a Novel on Neville Chamberlain [۱۱] All the King’s Horses [۱۲] Dudley Zoo: An Elephant Story\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157771.json b/train/528157771.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4e90dfa584b33b2e42758ea758bed75cb1a4031c
--- /dev/null
+++ b/train/528157771.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زندگی فراموش‌‌‌‌شدۀ همسر اول آینشتاین",
+  "subtitle": "میلوا ماریچ فیزیک‌‌‌دان بود و احتمالاً بدون وجود او نظریۀ نسبیت هم وجود نمی‌داشت",
+  "introduction": "پس از مرگ آینشتاین، وکلای او از انتشار متن نامه‌های او به پسرانش جلوگیری کردند تا «اسطورۀ آینشتاین» باقی بماند. آن نامه‌ها را پدر برای فرزندانی نوشته بود که حاصل رابطۀ او با زنی شگفت‌انگیز بود: میلوا ماریچ، هم‌کلاسی، همکار، معشوقه و همسر اول آینشتاین. کسی که آلبرت نظریۀ نسبیت را همراه با او صورت‌بندی کرد، اما پس از شهرت رهایش کرد و گفت: «وقتی میلوا دیگر زنده نباشد، می‌‌‌توانم در آرامش بمیرم.»",
+  "content": "پولین گنیو، ساینتیفیک امریکن  — ۱۹ دسامبر، صدوچهل‌ویکمین سالروز تولد میلوا ماریچ آینشتاین۱ است. اما چه کسی این دانشمند برجسته را به یاد می‌‌‌آورَد؟ همسر او، آلبرت آینشتاین، را شاید به‌عنوان بزرگ‌‌‌ترین فیزیک‌‌‌دان قرن بیستم بشناسند. بااین‌حال پرسشی دربارۀ زندگی کاری آینشتاین باقی می‌‌‌ماند: همسر اول او تا چه اندازه در نوآوری‌‌‌های علمی او نقش داشته است؟ هیچ‌کس نتوانسته است هیچ بخش خاصی از کار علمی آینشتاین را به همسرش نسبت دهد، اما نامه‌‌‌های آن‌ها و گواهی‌‌‌های متعددِ موجود در کتاب‌‌‌های نوشته‌‌‌شده دربارۀ همسر آینشتاین (منابع ۱تا۵) شواهد چشمگیری از چگونگی همکاری آن‌ها‌ به دست می‌‌‌دهد: از زمان ملاقات همدیگر در سال ۱۸۹۶ تا جدایی‌شان در سال ۱۹۱۴. این شواهدْ زوجی را به تصویر می‌‌‌کشد که اشتیاق مشترک به فیزیک و موسیقی و به همدیگرْ آن‌ها را به هم پیوند داده است. داستان زندگی آن‌ها را در ادامه بخوانید.\n میلوا ماریچ به سال ۱۸۷۵ در شهر تیتل در کشور صربستان زاده شد. مادر او ماریا روزیچ و پدرش میلوش ماریچ مردی ثروتمند و محترم در بین مردم بود. آن‌ها دو فرزند دیگر به‌نام‌‌‌های زورکا و میلوشِ پسر داشتند. میلوا، در آخرین سالی که دختران در صربستان اجازۀ حضور در دبیرستان داشتند، وارد دبیرستان شد. در سال ۱۸۹۲، پدرش از وزیر آموزش‌وپرورش مجوز گرفت تا او بتواند در کلاس‌‌‌های فیزیک شرکت کند که مخصوص پسران بود. او تحصیلات دبیرستان را در زوریخ در سال ۱۸۹۴ به پایان برد و سپس خانواده‌‌‌اش به شهر نووی ساد نقل‌مکان کردند. هم‌کلاسی‌‌‌های میلوا او را فردی باهوش اما کم‌‌‌حرف توصیف می‌‌‌کنند. او دوست داشت به عمق موضوعات پی ببرد، باپشتکار بود و در راستای رسیدن به اهدافش می‌‌‌کوشید.\n آلبرت آینشتاین به سال ۱۸۷۹ در شهر اولم در آلمان زاده شد و خواهری به‌نام مایا داشت. پدرش هرمان در صنعت کار می‌‌‌کرد. مادرش پائولین کُخ خانواده‌‌‌ای ثروتمند داشت. آلبرت فردی کنجکاو، کولی‌‌‌صفت۲ و شورشگر بود. ازآنجاکه آینشتاین آدمی بی‌‌‌نظم بود، از سخت‌‌‌گیری و مقررات شدیدِ مدارس آلمان نفرت داشت. بدین‌ترتیب او نیز دبیرستان را در سوئیس به پایان برد و خانواده‌‌‌اش به میلان نقل‌مکان کردند.\n آلبرت و میلوا همراه با سه دانشجوی دیگر در سال ۱۸۹۶ در بخش ریاضیات و فیزیک انستیتو پلی‌‌‌تکنیک زوریخ (اکنون، ای.‌‌‌تی.‌‌‌اچ) پذیرفته شدند. سه دانشجوی دیگر نیز عبارت بودند از: مارسل گروسمان، لوئیس کولروس و یاکوب ایرات. آلبرت و میلوا به دوستانی جدایی‌‌‌ناپذیر تبدیل شدند که ساعت‌‌‌های متمادی با یکدیگر به مطالعه می‌‌‌پرداختند. آینشتاین تنها چند جلسه در کلاس‌‌‌های درس حاضر شد، زیرا ترجیح می‌‌‌داد در خانه مطالعه نماید. میلوا بابرنامه و منظم بود. او به آینشتاین کمک کرد تا انرژی خود را در مسیر خاصی به کار گیرد و مطالعاتِ او را هدایت ‌‌‌کرد. این حقایق از نامه‌‌‌های آن‌ها به یکدیگر در طول تعطیلات دانشگاهی در فاصلۀ سال‌‌‌های ۱۸۹۹ تا ۱۹۰۳ آشکار است: ۴۳ نامه از آلبرت به میلوا در دست است، اما تنها ۱۰ نامه از میلوا باقی مانده است (منبع ۵). این نامه‌‌‌ها گزارشی دست‌اول از چگونگی تعامل آن‌ها در آن زمان به دست می‌‌‌دهد.\n در آگوست ۱۸۹۹، آلبرت به میلوا چنین می‌‌‌نویسد: «هنگامی که برای نخستین بار آثار ’هلم‌هولتز‘۳ را می‌‌‌خواندم، مطالبْ خیلی عجیب به نظر می‌‌‌رسید، زیرا تو در کنارم نبودی و امروز این وضعیت بهتر نشده است. از دید من، کاری که ما با هم انجام می‌‌‌دهیم خیلی خوب، روحیه‌بخش و همچنین آسان‌‌‌تر است.» سپس آینشتاین در دوم اکتبر ۱۸۹۹ از میلان چنین می‌‌‌نویسد: «…آب‌‌‌وهوای اینجا اصلاً با روحیۀ من سازگار نیست و، درحالی‌که دلم برای کار تنگ شده است، ذهنم پر از افکار تاریک است. به‌دیگرسخن، دلم می‌‌‌خواهد تو در کنارم باشی و مهربانانه بر من نظارت کنی و مرا از این شاخه به آن شاخه پریدن باز داری.»\n میلوا در پانسیونی زنانه سکونت داشت و در آنجا با دوستان مادام‌‌‌العمر خود یعنی هلن کُیفلر ساویچ و میلانا بوتا آشنا شد. هر دوِ آن‌ها از حضور دائم آلبرت در محل سکونت میلوا سخن می‌‌‌گویند که آزادانه در نبود میلوا برای قرض‌‌‌گرفتن کتاب به آنجا می‌‌‌آمده است. میلان پوپوویتز، نوۀ هلن، نامه‌‌‌های بین میلوا و او در طول زندگی‌‌‌اش را منتشر کرده است. (منبع ۴)\n در پایان تحصیلات آن‌ها در ۱۹۰۰، میلوا و آلبرت نمراتی مشابه گرفته بودند (به‌‌‌ترتیب، ۴.۷ و ۴.۶) به‌‌‌جز در درس فیزیک کاربردی که میلوا بالاترین نمره یعنی ۵ و آینشتاین فقط ۱ گرفت. میلوا در کارهای آزمایشگاهی ممتاز بود، اما آینشتاین چنین نبود. بااین‌حال، در آزمون شفاهی، پروفسور مینکوفسکی به چهار دانشجوی مرد، از ۱۲، نمرۀ ۱۱ داد اما به میلوا ۵ داد. فقط آلبرت موفق به دریافت مدرک شد.\n در این میان، خانوادۀ آلبرت به‌‌‌شدت با رابطۀ او با میلوا مخالف بودند. مادرش سرسختانه مخالفت می‌‌‌کرد. آلبرت در نامه‌ای به میلوا در تاریخ ۲۷ جولای ۱۹۰۰ از مخالفت مادرش چنین گزارش می‌‌‌دهد: «هنگامی که تو به سی‌‌سالگی برسی، او دیگر عجوزه‌ای فرتوت خواهد بود.» بنابراین نخواهد توانست «در کار خانواده‌ای محترم دخالت کند.» میلوا نه یهودی بود و نه آلمانی. ضمن اینکه پایش لنگ می‌‌‌زد. مادر آلبرت، گذشته از تعصباتی که دربارۀ افراد خارجی داشت، میلوا را بیش‌ازحد اهل فکر و مطالعه می‌دانست. به‌علاوه، پدر آلبرت اصرار داشت که پسرش پیش از ازدواج باید کار داشته باشد.\n آلبرت در سپتامبر ۱۹۰۰ به میلوا چنین می‌‌‌نویسد: «من مشتاقانه منتظرم تا کار مشترک و جدیدمان را از سر بگیریم. تو اکنون باید به پژوهش خود ادامه دهی. چقدر احساس غرور خواهم کرد که همسرم یک دکتر باشد، درحالی‌که من تنها یک آدم معمولی باشم.» آن‌ها هر دو در اکتبر ۱۹۰۰ به زوریخ برگشتند تا کار بر روی پایان‌‌‌نامۀ خود را آغاز کنند. هر سه دانشجوی دیگر همگی به‌‌‌عنوان استادیار در انستیتو پلی‌‌‌تکنیک زوریخ پذیرفته شدند، اما آینشتاین پذیرفته نشد. او گمان داشت که پروفسور وِبِر از پذیرش او جلوگیری می‌‌‌کند. بدون شغل، آینشتاین از ازدواج با میلوا خودداری کرد. آن‌ها مخارج خود را از راه تدریس خصوصی تأمین می‌‌‌کردند و، آن‌چنان‌که میلوا به دوستش هلن ساویچ می‌‌‌نویسد، «همچنان مثل گذشته به زندگی و کار ادامه می‌‌‌دادند».\n در ۱۳ دسامبر ۱۹۰۰، آن‌ها مقاله‌ای دربارۀ خاصیت مویینگی منتشر کردند که تنها با نام آلبرت امضا شده بود. باوجوداین، هر دو در نامه‌‌‌های خود به این مقاله به‌‌‌عنوان مقاله‌ای مشترک ارجاع می‌‌‌دهند. میلوا در ۲۰ دسامبر ۱۹۰۰ به هلن ساویچ چنین می‌‌‌نویسد: «ما رونوشتی خصوصی برای بولتزمان۴ می‌‌‌فرستیم تا ببینیم نظر او چیست و من امیدوارم که او به ما پاسخ دهد.» به‌‌‌طور مشابه، آلبرت در ۴ آوریل ۱۹۰۱ به میلوا نامه می‌‌‌نویسد و می‌‌‌گوید که دوستش میشل بسو «به‌نمایندگی از من با عمویش پروفسور یونگ دیدار کرده است که یکی از سرشناس‌‌‌ترین فیزیک‌‌‌دان‌‌‌های ایتالیاست و رونوشتی از مقالۀ ما را به او داده است».\n به نظر می‌‌‌رسد که آن‌ها به‌‌‌طور مشترک تصمیم گرفته بودند مقالات خود را تنها با امضای آینشتاین منتشر کنند. چرا؟ رادمیلا میلنتیویچ، استاد کرسی تاریخ در دانشگاه سیتی‌کالج در نیویورک، در سال ۲۰۱۵ جامع‌‌‌ترین زندگی‌‌‌نامۀ میلوا را منتشر کرد (منبع ۱). به‌گمان او، میلوا احتمالاً می‌‌‌خواسته است به آینشتاین کمک کند تا نامی برای خود دست‌‌‌وپا کند، به‌‌‌نحوی‌که بتواند شغلی پیدا کند و با میلوا ازدواج نماید. دُرد کرستیچ، استاد سابق فیزیک در «دانشگاه لیوبلیانا»، پنجاه سال از عمر خود را صرف تحقیق دربارۀ زندگی میلوا کرد. او در کتاب مستند و موثق خود (منبع ۲) می‌گوید، باتوجه‌به ‌تعصب رایج علیه زنان در آن زمان، مقاله‌‌‌ای که امضای یک زن نیز پای آن بوده باشد شاید از اعتبار کمتری برخوردار بوده است.\n ما هرگز از درستیِ این حدس و گمان‌‌‌ها آگاه نخواهیم شد. اما هیچ‌کس روشن‌‌‌تر از خود آلبرت آینشتاین اشاره نکرده است که آن‌ها در رابطه با نظریۀ نسبیت با یکدیگر همکاری کرده‌‌‌اند. او در ۲۷ مارس ۱۹۰۱ به میلوا چنین می‌‌‌نویسد: «من چقدر احساس غرور و شادمانی خواهم کرد هنگامی که هر دوی ما با هم پژوهشمان در زمینۀ حرکت نسبی را به نتیجه‌‌‌ای پیروزمندانه برسانیم.»\n سپس سرنوشت میلوا به‌‌‌ناگهان دگرگون شد. او در پی سفر عاشقانه‌‌‌شان به دریاچۀ کومو۵ باردار شد. بدون شغل، آلبرت هنوز با او ازدواج نمی‌‌‌کرد. میلوا، در رویارویی با این آیندۀ نامعلوم، برای دومین و آخرین بار در جولای ۱۹۰۱ تصمیم گرفت در آزمون شفاهی شرکت کند. این بار پروفسور وبر، که آلبرت گمان داشت از پذیرش او در انستیتو جلوگیری کرده است، میلوا را مردود کرد. میلوا که به‌‌‌ناچار باید از ادامۀ تحصیل دست می‌‌‌کشید به صربستان بازگشت، اما بعدازآن برای مدت کوتاهی دوباره به زوریخ آمد تا آلبرت را متقاعد کند با او ازدواج نماید. او در ژانویۀ ۱۹۰۲ دختری به‌نام لیسرل به دنیا آورد. هیچ‌کس از سرنوشت این دختر آگاه نیست. احتمالاً او را به فرزندخواندگی داده باشند. هرگز هیچ گواهیِ تولد یا وفاتی دربارۀ او پیدا نشد.\n پیش‌‌‌ازآن، در دسامبر ۱۹۰۱، آلبرت توانسته بود با توصیۀ پدر مارسل گراسمان، همکلاسی آن‌ها، در دفتر ثبت اختراعات در شهر برن صاحب شغل شود. او کار خود را در ژوئن ۱۹۰۲ آغاز کرد. در ماه اکتبر، پدر او پیش از مرگش به او اجازه داد ازدواج کند. آلبرت و میلوا در ۶ ژوئن ۱۹۰۳ ازدواج کردند. آلبرت شش روز در هفته و روزانه به‌‌‌مدت هشت ساعت در دفتر ثبت اختراعات کار می‌‌‌کرد، درحالی‌که میلوا مسئول کارهای خانه بود. در شامگاه، آن‌ها با هم تحقیق می‌‌‌کردند و گاهی کارشان تا پاسی از شب ادامه می‌‌‌یافت. هر دو این قضیه را برای دوستان خود ذکر می‌‌‌کنند: آلبرت به هانس هولوند می‌‌‌گوید و میلوا در ۲۰ مارس ۱۹۰۳ به هلن ساویچ می‌‌‌گوید و، درعین‌حال، از اینکه آلبرت ساعات طولانی در دفتر ثبت اختراعات کار می‌‌‌کند اظهار ناراحتی می‌‌‌نماید. در ۱۴ می ۱۹۰۴، پسر آن‌ها هانس‌آلبرت زاده می‌‌‌شود.\n باوجوداین، سال ۱۹۰۵ «سال معجزه‌‌‌آسای» آلبرت شناخته می‌‌‌شود. در آن سال او پنج مقاله منتشر کرد: یک مقاله دربارۀ اثر فوتوالکتریک (که در سال ۱۹۲۱ جایزۀ نوبل را برای وی به ارمغان آورد)، دو مقاله دربارۀ حرکت براونی و بالاخره یک مقاله دربارۀ نسبیت خاص و فرمول معروف . او همچنین، در ‌‌‌ازای دریافت دستمزد، دربارۀ ۲۱ مقالۀ علمی اظهارنظر کرد و پایان‌‌‌نامۀ خود در زمینۀ ابعاد مولکول‌‌‌ها را به دانشگاه تقدیم کرد. بعدها آلبرت به آر. اس. شانکلند می‌‌‌گوید (منبع ۶) که هفت سال از زندگی خود را صرف نظریۀ نسبیت و پنج سال را صرف اثر فوتوالکتریک کرده است. پیتر میشل‌‌‌مور یکی از زندگی‌‌‌نامه‌‌‌نویسان آینشتاین است (منبع ۷)، می‌‌‌نویسد که آلبرت، پس از صرف پنج هفته برای تکمیل مقاله‌‌‌ای دربرگیرندۀ شالودۀ نسبیت خاص، «به‌‌‌مدت دو هفته در رختخواب استراحت می‌‌‌کند. میلوا مقاله را بارهاوبارها بررسی می‌‌‌کند و سپس آن را برای انتشار می‌‌‌فرستد». آن‌ها، برای رفع خستگیِ ناشی از کار زیاد، نخستین سفر از سه مسافرت خود به صربستان را انجام می‌‌‌دهند و با بسیاری از دوستان و آشنایان دیدار می‌‌‌کنند. گواهی‌‌‌های این افراد اطلاعات بسیاری دربارۀ نحوۀ همکاری آلبرت و میلوا به دست می‌‌‌دهد.\n میلوش، برادر میلوا، فردی که به‌‌‌خاطر صداقتش معروف است، در زمانی که در پاریس پزشکی می‌‌‌خواند، چندین مرتبه در خانۀ خانوادۀ آینشتاین اقامت می‌‌‌کند. کرستیچ (منبع ۲) ‌‌‌می‌نویسد: «[میلوش] توصیف می‌‌‌کند که چگونه در طول شامگاه و شب، هنگامی که سکوتْ سراسر شهر را فرا می‌‌‌گرفت، زوج جوان کنار یکدیگر گرد میز می‌‌‌نشستند و زیر نور یک چراغ نفتی، با هم، بر روی مسائل فیزیک کار می‌‌‌کردند. میلوش وصف می‌‌‌کند که آن‌ها چگونه محاسبه می‌‌‌کردند، می‌‌‌نوشتند، می‌‌‌خواندند و بحث می‌‌‌کردند.» کرستیچ خودش این موضوع را مستقیماً از خویشاوندان میلوا یعنی سیدونیا گایین و سوفیا گالیچ گولوبوویچ شنیده است.\n ژارکو ماریچ، پسرعموی پدر میلوا، در همان خانۀ ییلاقی زندگی می‌‌‌کرد که آینشتاین و میلوا در طول سفرشان به صربستان در آنجا اقامت داشتند. او برای کرستیچ توضیح می‌‌‌دهد که چگونه میلوا با آلبرت محاسبه می‌‌‌کرد، می‌‌‌نوشت و همکاری داشت. این زوج اغلب در فضای سبز می‌‌‌نشستند و دربارۀ مسائل فیزیک بحث می‌‌‌کردند. هماهنگی و احترام متقابل بر رابطۀ آن‌ها حکم‌فرما بود.\n گایین و ژارکو همچنین می‌‌‌گویند که از پدر میلوا شنیده‌‌‌اند که، در طول مسافرت آینشتاین و میلوا به نووی ساد در ۱۹۰۵، میلوا رازی را به او گفته است: «پیش از آمدن به اینجا، ما پژوهش علمی مهمی را به پایان رساندیم که موجب شهرت شوهر من در سراسر جهان خواهد شد.» کرستیچ همین موضوع را در سال ۱۹۶۱ از سوفیا گالیچ گولوبوویچ، دخترعموی میلوا، شنیده است. هنگامی که میلوا این موضوع را به پدرش می‌‌‌گفته است، او در آنجا حاضر بوده است.\n دسانکا تربوویچ گیوریچ نخستین زندگی‌‌‌نامۀ میلوا را به‌‌‌‌زبان صربستانی در سال ۱۹۶۹ منتشر کرد. (منبع ۳) این کتاب سپس به‌زبان آلمانی و فرانسوی منتشر شد. او توصیف می‌‌‌کند که چگونه برادر میلوا اغلب میزبان گردهمایی اندیشمندان جوان در محل اقامت خود بود. در طول یکی از این گردهمایی‌‌‌های شامگاهی، آلبرت اعلام می‌‌‌کند: «من به همسرم نیاز دارم. او تمام مسائل ریاضی مرا حل می‌‌‌کند»، موضوعی که گفته می‌‌‌شود میلوا آن را تأیید کرده است.\n در ۱۹۰۸ این زوج، با همکاری کنراد هابیشت، نوعی ولت‌‌‌سنج فوق‌‌‌حساس ساختند. تربوویچ گیوریچ این کارِ آزمایشگاهی را به میلوا و کنراد نسبت می‌‌‌دهد و می‌‌‌نویسد: «هنگامی که هر دوی آن‌ها از پایان کار راضی شدند، وظیفۀ توصیف دستگاه را به آلبرت سپردند، زیرا او متخصص ثبت اختراع بود.» این دستگاه تحت عنوان «اختراع آینشتاین-‌هابیشت» ثبت شد. هنگامی که هابیشت تصمیم میلوا برای نگنجاندن نام او را زیر سؤال می‌‌‌برد، میلوا به‌آلمانی و با بازی با کلمات چنین پاسخ می‌‌‌دهد: «چرا؟ ما هر دو یک قطعه‌سنگ هستیم»۶، یعنی ما یک روحیم در دو بدن.\n نخستین نشانه‌‌‌های به‌‌‌رسمیت‌شناخته‌شدن کارهای آینشتاین در سال ۱۹۰۸ آشکار شد. آلبرت در شهر برن، بدون دریافت حقوق، تدریس می‌‌‌کرد تا اینکه، در سال ۱۹۰۹ و در زوریخ، نخستین شغل دانشگاهی به او پیشنهاد شد. میلوا هنوز به او کمک می‌‌‌کرد. هشت صفحه از نخستین یادداشت‌‌‌های آلبرت برای تدریس به‌دست‌‌‌خط میلوا هستند. همچنین یکی از نامه‌های نگاشته‌‌‌شده در سال ۱۹۱۰، در پاسخ به ماکس پلانک که نظر آلبرت را جویا شده بود، به‌دست‌‌‌خط میلواست. هر دو سند در مرکز اسناد آلبرت آینشتاین (اِی.ای.اِی)۷ در اورشلیم نگهداری می‌‌‌شود. در ۳ سپتامبر ۱۹۰۹، میلوا به‌‌‌طور محرمانه به هلن ساویچ چنین می‌‌‌گوید: «او اکنون به‌‌‌عنوان بهترین فیزیک‌‌‌دان آلمانی‌‌‌زبان شناخته می‌‌‌شود. آن‌ها بسیار به او احترام می‌‌‌گذارند و امتیاز می‌‌‌دهند. من از موفقیت او بسیار شادمانم، زیرا او کاملاً سزاوار آن است.  فقط امیدوار و آرزومندم که شهرتْ اثری زیان‌بار بر انسانیت او نداشته باشد.» در ادامه اضافه می‌کند: «با این همه شهرت، او دیگر وقت اندکی برای همسر خود دارد. […] چه می‌‌‌توان گفت؟ بر اثر انگشت‌‌‌نماشدن، یکی مروارید را صاحب می‌‌‌شود و دیگری صدف را.»\n پسر دوم آن‌ها ادوارد در ۲۸ جولای ۱۹۱۰ به دنیا آمد. تا سال ۱۹۱۱، آلبرت هنوز برای میلوا کارت‌‌‌پستال‌‌‌های محبت‌‌‌آمیز می‌‌‌فرستاد. اما در سال ۱۹۱۲ آینشتاین در حین دیدار خانواده‌‌‌اش، که به برلین نقل‌مکان کرده بودند، رابطه‌‌‌ای را با دخترخاله‌‌‌اش السا لوونتال آغاز کرد. آن‌ها به‌‌‌مدت دو سال به‌‌‌طور مخفیانه با یکدیگر نامه‌‌‌نگاری داشتند. السا ۲۱ نامۀ او را پیش خود نگهداری کرد که اکنون در مجموعه‌نامه‌‌‌های آلبرت آینشتاین موجود است. در این مدت، آلبرت در جاهای مختلفی کرسی استادی داشت: نخست در پراگ، سپس در زوریخ و سرانجام در سال ۱۹۱۴ در برلین، برای آنکه به السا نزدیک‌‌‌تر باشد.\n این امر موجب فروپاشی ازدواج آن‌ها شد. میلوا با دو پسرش در ۲۹ جولای ۱۹۱۴ به زوریخ بازگشت. در سال ۱۹۱۹، او به طلاق رضایت داد، اما با این شرط که اگر آلبرت برندۀ جایزۀ نوبل شود، پول جایزه به او تعلق بگیرد. هنگامی که او این پول را دریافت کرد، دو مجتمع آپارتمانی کوچک خرید و از درآمد آن‌ها فقیرانه زندگی کرد. پسرش ادوارد، به‌‌‌طور مکرر در یک آسایشگاه به سر می‌‌‌برد. ادوارد بعدها به اسکیزوفرنی مبتلا شد و سرانجام در آسایشگاه بستری شد. به‌‌‌دلیل این مخارج پزشکی، میلوا در سراسر زندگی خود از نظر مالی با مشکل رو به‌رو بود و سرانجام هر دو مجتمع را از دست داد. او زندگی خود را با تدریس خصوصی و نفقه‌‌‌ای می‌‌‌گذراند که آلبرت، گرچه به‌‌‌طور نامنظم، می‌‌‌فرستاد.\n در سال ۱۹۲۵، آلبرت در وصیت‌‌‌نامۀ خود نوشت که پول جایزۀ نوبل ارثیۀ پسران وی است. میلوا به‌‌‌شدت اعتراض کرد و اظهار داشت که این پول متعلق به وی است و به این فکر افتاد که کمک‌‌‌های خود به تحقیقات آینشتاین را افشا کند. رادمیلا میلنتیویچ از نامۀ آلبرت به میلوا در ۲۴ اکتبر ۱۹۲۵ (شمارۀ ۳۶۴-۷۵ در آرشیو اِی.ای.اِی) چنین نقل‌‌‌قول می‌‌‌کند: «هنگامی که با خاطرات خودت شروع به تهدید من کردی، خنده‌ام گرفت. آیا هیچوقت برای یک لحظه با خودت اندیشیده‌‌‌ای که اگر مردی که تو درباره‌‌‌اش صحبت می‌‌‌کنی کار مهمی انجام نداده بود، هیچ‌کس هرگز به گفته‌‌‌های تو اهمیتی نمی‌داد؟ هنگامی که یک آدم ناچیز و حقیر است، هیچ حرفی برای گفتن باقی نمی‌ماند، مگر اینکه فروتنی و سکوت پیش بگیر. این همان کاری است که من به تو توصیه می‌‌‌کنم.»\n میلوا سکوت پیش گرفت، اما دوستش میلانا بوتا در سال ۱۹۲۹ به یکی از روزنامه‌های صربستانی گفت که آن‌ها باید با میلوا صحبت کنند تا حقیقت موضوع را دربارۀ نحوۀ شکل‌‌‌گیری نظریۀ نسبیت خاص دریابند، زیرا میلوا به‌‌‌طور مستقیم در شکل‌‌‌گیری این نظریه دخیل بوده است. در ۱۳ ژوئن ۱۹۲۹، میلوا به هلن ساویچ چنین می‌‌‌نویسد: «این سخنانی که در روزنامه‌‌‌ها منتشر می‌‌‌شود، اصلاً با شخصیت من سازگار نیست، اما فکر می‌‌‌کنم که کل این موضوع موجب شادی میلانا شده باشد. احتمالاً او فکر کرده است که این موضوع موجب شادی من هم خواهد بود، زیرا فقط می‌‌‌توانم تصور کنم که او قصد داشته به من کمک کند تا در برابر آینشتاین به برخی حقوق اولیه‌ام دست پیدا کنم. او قصد خود را این‌طور به من اطلاع داده است. من نیز اجازه می‌‌‌دهم این موضوع چنین پذیرفته شود، زیرا در غیر این‌‌‌صورت کل موضوع چرند و بی‌‌‌معنا خواهد بود.»\n طبق نوشتۀ کرستیچ (منبع ۲) میلوا با مادر و خواهرش دربارۀ نقش خود در تحقیق‌‌‌های آینشتاین صحبت کرده است. او همچنین در نامه‌‌‌اش به والدین تعمیدیِ خود توضیح می‌‌‌دهد که چگونه همیشه با آلبرت در تحقیقاتش همکاری داشته و چگونه او زندگی‌‌‌اش را نابود کرده است، اما از آن‌ها می‌‌‌خواهد که نامه را از بین ببرند. پسرش هانس‌آلبرت به کرستیچ توضیح می‌‌‌دهد (منبع ۲) که چگونه «همکاری علمی والدینش پس از ازدواج نیز ادامه یافته است و او به یاد دارد که [آن‌ها] را می‌‌‌دیده است که در شامگاه گرد یک میز با هم تحقیق می‌‌‌کرده‌‌‌اند». همسر اول هانس‌آلبرت، فریدا، تلاش کرد نامه‌‌‌های میلوا و آلبرت به پسرانشان را منتشر کند، اما هلن دوکاس و اُتو ناتان، مجریان وصیت‌‌‌نامه و دارایی آینشتاین، در دادگاه از این کار جلوگیری کردند تا «اسطورۀ آینشتاین» باقی بماند. آن‌ها از انتشار مطالب دیگری نیز جلوگیری کرده بودند، ازجمله مقاله‌ای متعلق به کرستیچ دربارۀ یافته‌‌‌های اولیۀ خود در سال ۱۹۷۴. کرستیچ ذکر می‌‌‌کند که ناتان حتی از آپارتمان میلوا پس از مرگ او در سال ۱۹۴۸ «بازدید کرده است». در جولای ۱۹۴۷، آلبرت به دکتر کارل زُرشر، وکیل طلاق خود، چنین می‌‌‌نویسد: «هنگامی که میلوا دیگر زنده نباشد، می‌‌‌توانم در آرامش بمیرم.»\n نامه‌‌‌های میلوا ماریچ و آلبرت آینشتاین و گواهی‌‌‌های متعدد نشان می‌‌‌دهد که آن‌ها از دوران دانشگاه تا سال ۱۹۱۴ با یکدیگر همکاری تنگاتنگ داشته‌‌‌اند. آلبرت به‌‌‌طور مکرر در نامه‌‌‌های خود به این موضوع اشاره می‌‌‌کند، برای مثال آنجا که می‌‌‌نویسد: «پژوهشمان در زمینۀ حرکت نسبی.» پیوند آن‌ها بر عشق و احترام متقابل استوار بود و همین به آن‌ها فرصت داد با هم چنین کار غیرعادی‌‌‌ای را به انجام برسانند. میلوا نخستین کسی بود که به استعداد آینشتاین پی برد. بدون او، آینشتاین هرگز موفق نمی‌‌‌شد. میلوا از آرزوهای خود دست کشید و از این شادمان بود که با آینشتاین کار کند و به موفقیت او کمک نماید، زیرا احساس می‌‌‌کرد آن‌ها یک روح واحد هستند. فرایند امضای آثار با نام آینشتاین و بدون ذکر نام میلوا، پس از آغاز، دیگر بازگشت‌‌‌ناپذیر بود. میلوا احتمالاً بدان دلیل به این امر رضایت داد که خوش‌بختی خودش به موفقیت آینشتاین بستگی داشت. چرا میلوا سکوت پیش گرفت؟ ازآنجاکه او فردی تودار و بیزار از خودنمایی بود، در پی افتخارات یا توجه عمومی برنیامد. همیشه، در هرگونه همکاری تنگاتنگی، تفکیک میزان مشارکت افرادِ دخیل تقریباً ناممکن است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nمراجع:\n(۱) Radmila Milentijević: Mileva Marić Einstein: Life with Albert Einstein, United World Press, 2015 (۲) Dord Krstić: Mileva & Albert Einstein: Their Love and Scientific Collaboration, Didakta, 2004 (۳) Desanka Trbuhović-Gjurić Mileva Marić Einstein: In Albert Einstein’s shadow: in Serbian, 1969, German, 1982, and French, 1991 (۴) Milan Popović: In Albert’s Shadow, the Life and Letters of Mileva Marić, Einstein’s First Wife, The John Hopkins University Press, 2003 (۵) Renn and Schulmann, Albert Einstein / Mileva Marić, The Love Letters, Princeton University Press, 1992 (۶) Peter Michelmore, Einstein, Profile of the Man, Dodd, Mead & Company, 1962 (۷) R.S. Shankland, Conversation with Albert Einstein, Am. J. of Physics, 1962\n\nپی‌نوشت‌‌‌ها: • این مطلب‌ را پائولین گانیون نوشته است و در تاریخ ۱۹ دسامبر ۲۰۱۶ با عنوان «The Forgotten Life of Einstein’s First Wife» در وب‌سایت ساینتیفیک امریکن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۵ اسفند ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «زندگی فراموش‌‌‌‌شدۀ همسر اول آینشتاین» و با ترجمۀ علی برزگر منتشر کرده است. •• پائولین گانیونْ (Pauline Gagnon) فیزیک‌‌‌دان و نویسندۀ کتابی است با عنوان چه کسی به فیزیک ذرات بنیادی اهمیت می‌‌‌دهد؛ فهم اسرار هیگز بوزون، برخورددهندۀ بزرگ هادرون و سرن (Who Cares about Particle Physics Making? Sense of the Higgs Boson, the Large Hadron Collider, and CERN)  که انتشارات دانشگاه آکسفورد در سال ۲۰۱۶ آن را منتشر کرده است. [۱] Mileva Marić Einstein [۲] bohemian: فردی که به آداب‌ورسوم اجتماعی بی‌توجه است و به‌دلخواهِ خود زندگی می‌کند. بوهمین لغتی معمول در فرانسه برای توصیف کولی‌ها بود که به‌اشتباه فکر می‌کردند از ناحیۀ بوهم آمده‌اند [مترجم]. [۳] Hermann von Helmholtz: فیزیک‌دان معروف آلمانی (۱۸۲۱ تا ۱۸۹۴) [مترجم]. [۴] Ludwig Boltzmann: فیزیک‌دان و فیلسوف اتریشی (۱۸۴۴ تا ۱۹۰۶) [مترجم]. [۵] Lake Como: دریاچه‌ای در شمال ایتالیا و در ۲۵کیلومتری میلان [مترجم]. [۶] “Warum? Wir beide sind nur ein Stein”: در زبان آلمانی واژۀ «یک قطعه‌سنگ» (ein Stein) با واژۀ «آینشتاین» (Einstein) همانند هم نوشته می‌شود [مترجم]. [۷] Albert Einstein Archives (AEA)\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157772.json b/train/528157772.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c63b4a03df7a58147f5a1ec0f38cdb3bf6dbfb50
--- /dev/null
+++ b/train/528157772.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "شاید سلبریتی‌ها زندگی‌تان را پر کرده باشند، ولی دوستتان نیستند",
+  "subtitle": "ناتوانی ما در فهم رابطۀ میان شهرت و شرکت‌های عظیمْ ظهور ترامپ را ناگزیر کرد",
+  "introduction": "اگر دنبال فرصتی می‌گردید که از سلبریتی‌ها متنفر شوید، همین الان بهترین وقت است. یعنی روزهایی که تازه داریم مزۀ نشستنِ یک سلبریتی پشت میز رئیس‌جمهور آمریکا را می‌چشیم. سلبریتی‌های مهربان و زیبا، با لبخندهای بی‌نقصشان، دارند دنیا را از دستِ ما درمی‌آورند. آن‌ها چهرۀ خشنِ سرمایه‌داری شرکتی را ملایم می‌کنند و از همه بدتر، کنشگریِ فعال ما در جامعه را خاموش می‌کنند. این‌ها نتیجۀ چند تحقیق جدید دربارۀ تأثیر سلبریتی‌ها بر زندگی ماست.",
+  "content": "جورج مونبیو، گاردین — این روزها یکی از ستاره‌های برنامه‌های تلویزیونیِ واقع‌نما، سکان ریاست‌جمهوری ایالات متحده را در دست گرفته است. بااین‌حساب آیا دیگر اجازه داریم بگوییم که فرهنگ سلبریتی چیزی است بیش از نوعی سرگرمی بی‌ضرر و ساده؟ آیا می‌توان گفت این فرهنگ درحقیقت جزئی اساسی از سیستم‌هایی است که بر زندگی ما حکم می‌رانند؟\n پیدایش فرهنگ سلبریتی خودبنیاد نبوده است. نهال این فرهنگ را تبلیغاتچی‌ها، بازاریاب‌ها و رسانه‌ها مدت‌ها پرورش دادند و البته این زحمت بی‌دلیل هم نبوده، زیرا این فرهنگ برای آن‌ها کارایی‌هایی هم دارد. هرچه شرکت‌ها بی‌روح‌تر‌ و منفک‌تر از مردم باشند، استفاده‌شان از چهرۀ افرادِ دیگر برای اتصال به مشتریانشان بیشتر می‌شود.\n شرکت‌ها حکم بدن را دارند و سرمایه حکم سپر را. اما سرمایۀ شرکتی نه سر دارد و نه بدن. افراد نمی‌توانند خود را دل‌بسته به نمایندگیِ فروشی حس کنند که متعلق به یکی از صندوق‌های پوشش ریسک است، مجموعه‌ای که بخشی از هویت شرکتی‌اش در میان پرونده‌هایی پنهان است که در شهر پاناما نگهداری می‌شود. چهرۀ خشن چنین ماشینی برای جذاب‌شدن نیازمند نقاب است. چنین شرکت‌هایی باید چهره‌ای آشنا برای ما داشته باشند، آشنا به‌اندازۀ همسایۀ روبه‌رو. ناگفته پیداست که کیم کارداشیان چطور پول درمی‌آورَد: کار او این است که در ذهن ما جای بگیرد. او با ایفای نقش همسایۀ مجازی، بسته به اینکه این هفته تبلیغ کدام شرکت بی‌روح را می‌کند، جرقۀ آشنایی با آن شرکت را در ذهن ما می‌زند.\n این‌طور نیست که دل‌دادگی به سلبریتی‌ها خیلی ساده در کنار دیگر چیزهای باارزشمان قرار بگیرد؛ این دل‌دادگی جای آن چیزها را خواهد گرفت. مطالعۀ منتشرشده در مجلۀ  سایبر سایکالوجی  نشان می‌دهد که بین سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۷ تغییری اساسی در ایالات متحده رخ داده است. در سال ۱۹۹۷ (براساس نظر مخاطبان بزرگ‌سال) ارزش‌های غالب در برنامه‌های تلویزیونیِ محبوب برای نُه تا یازده‌ساله‌ها عبارت بودند از احساس مسئولیت‌های اجتماعی و نیکوکاری. در این سال، در بین شانزده ارزشِ بررسی‌شده، شهرت در جای پانزدهم بود. اما شهرت در سال ۲۰۰۷ و بعد از رایج‌شدن برنامه‌هایی مانند «هانا مونتانا» به جایگاه اول رسید و، پس از آن دستاورد، این عناوین قرار گرفتند: وجهۀ عمومی، محبوبیت و موفقیت مالی. احساس مسئولیت‌های اجتماعی در این سال به جایگاه یازدهم سقوط کرد و نیکوکاری پس‌ازآن به جایگاه دوازدهم رسید.\n مقاله‌ای در ژورنال بین‌المللی مطالعات فرهنگی با نظرسنجی از انگلستانی‌ها نشان داده که آن‌هایی که جدی‌تر شایعات سلبریتی‌ها را دنبال می‌کنند یک‌سومِ کسانی که دیگر اَشکال اخبار را دنبال می‌کنند در سازمان‌های محلی مشارکت دارند. این مقدار دربارۀ فعالیت‌های داوطلبانه یک‌دوم است. باید گفت که همسایه‌های مجازی جای واقعی‌ها را گرفته‌اند.\n هرچه محصولاتْ بی‌روح‌تر و یکنواخت‌تر باشند، به نقابی متمایزتر نیاز دارند. به همین خاطر است که از چهره‌هایی مثل ایگی پاپ برای تبلیغ بیمۀ خودرو و از بنیسیو دل تورو برای تبلیغ نوشیدنی‌های هاینیکن استفاده می‌کنند. نقش این‌جور افراد آن است که نشان دهند پشت لوگوی این شرکت‌ها چیزی هیجان‌انگیزتر از ساختمان‌های اداری و جدول‌های مالی است. آن‌ها جذابیت و مدسازیِ خود را به شرکتی انتقال می‌دهند که برایش تبلیغ می‌کنند. به‌محض‌اینکه چکی را دریافت‌ می‌کنند که هویتشان را می‌خرد، به موجوداتی فرآوری‌شده و بی‌اعتبار تبدیل می‌شوند، مانند چیزی که تبلیغش را می‌کنند.\n سلبریتی‌هایی که بیش از همه می‌بینید سودآورترین محصولات هستند. صنعت بازاریابی، از طریق رسانه‌های متمایل به این کار، آن‌ها را قالب‌ریزی کرده است، درحالی‌که کسی هم نیازی به کنترل قدرتشان نمی‌بیند. به همین دلیل است که امروزه بازیگران و مدل‌ها با چنین توجهِ بیش‌ازحدی روبه‌رو هستند و جای کسانی را گرفته‌اند که روزی نظرات مستقل خودشان را داشتند: درواقع تخصص آن‌ها هدایت‌کردن دیدگاه‌های افراد است.\n گرَنت مکرکنِ انسان‌شناس با بررسی در پایگاه‌داده‌ها مشخص کرده که، در ایالات متحده و بین سال‌های ۱۹۰۰ تا ۱۹۱۰، بازیگرانْ ۱۷درصد از توجه به افراد مشهور را به خود اختصاص داده‌ بودند: این مقدارْ کمی‌ کمتر از مجموعِ توجه به فیزیک‌دان‌ها، شیمی‌دان‌ها و زیست‌شناسان بود. در این شرایط کارگردانان ۶درصد و نویسندگان ۱۱درصدِ توجهات را به خود جلب کرده بودند. بین سال‌های ۱۹۰۰ تا ۱۹۵۰، بازیگرانْ ۲۴درصدِ توجه را به خود اختصاص داده بودند و نویسندگان نیز ۹درصد. این آمار در سال ۲۰۱۰ به این صورت درآمده است: بازیگران ۳۷درصد از توجه (بیش از چهار برابرِ توجهی که به دانشمندان علوم طبیعی شده) را به خود اختصاص داده‌اند، درحالی‌که میزان توجه به کارگردانان و نویسندگان به ۳درصد کاهش یافته است.\n با مشاهده و مطالعۀ فقط چند مصاحبه به‌راحتی می‌توان دریافت که چه ویژگی‌هایی از سلبریتی‌ها انتظار می‌رود: یاوه‌گویی، حماقت و البته زیبایی ظاهری. آن‌ها درحقیقت حکم لوح‌های سفیدی را دارند که می‌توان چیزهای لازم را رویشان تصویر کرد. به‌جز مواردی استثنایی، آن‌هایی که هیچ حرفی برای گفتن ندارند بهترین تریبون‌ها را برای گفتن حرف‌هایشان در اختیار دارند.\n همین موضوع می‌تواند دلیلی باشد برای خیال باطل بسیاری از کم‌سن‌وسالانی که فکر می‌کنند به‌راحتی می‌توانند مشهور شوند. یک نظرسنجی از نوجوانان شانزده‌ساله در انگلستان نشان می‌دهد که ۵۴درصد از آن‌ها ‌می‌خواهند سلبریتی شوند.\n اما اگر این سلبریتی‌ها نقش‌های سپرده‌شده را فراموش کنند، درهای جهنم به‌رویشان گشوده خواهد شد. لی‌لی آلن، زمانی که فروشگاه‌های جان لوئیس را تبلیغ می‌کرد، عزیز دل رسانه‌ها بود. گَری لینکر، تا وقتی فروش فست‌فودهای مزخرف را برای بچه‌ها تبلیغ می‌کرد، مشکلی نداشت. اما، به‌محض اینکه آن‌ها با پناه‌جویان ابراز همدردی کردند، همین رسانه‌ها آن‌ها را خرد کردند. وقتی جیبت را با اسکناس‌های شرکت‌ها پر می‌کنی، باید تفکرات خودت را دور بریزی.\n سلبریتی‌ نقش مهم دومی هم دارد: نوعی سلاحِ حواس‌پرتیِ جمعی۱. مطالعۀ منتشرشده در ژورنال بین‌المللی مطالعات فرهنگی هم، که پیش‌تر گفته شد، نشان می‌دهد افرادی که بیشترین توجه را به سلبریتی‌ها دارند کمترین درگیری با سیاست، کمترین احتمال اعتراض و کمترین احتمال رأی‌دادن را دارند. همین می‌تواند خط بطلانی باشد بر ادعاهای گاه‌وبی‌گاه و خودگفتۀ رسانه‌ها مبنی بر اینکه سلبریتی‌ها ما را به زندگی اجتماعی پیوند می‌دهند.\n این پیمایش نشان می‌دهد افرادی که به سلبریتی‌ها دل بسته‌اند به‌طور متوسط به‌اندازۀ دیگران اخبار می‌بینند، اما به‌نظر در بی‌توجهی دائمی به سر می‌برند. اگر می‌خواهی افراد را بی‌سروصدا و بی‌تفاوت نگه ‌داری، کافی است روزی چند بار چهرۀ تیلور سوییفت، شایا لابوف و کارا دلوین را نشانشان بدهی.\n این دو کاراییِ عمدۀ فرهنگِ سلبریتی را می‌توان به‌شکلی بی‌نقص در ترامپ دید: شخصیت‌بخشی به شرکت‌ها و حواس‌پرتیِ جمعی. سلبریتی‌بودنش به‌مثابۀ نقابی عمل کرد تا امپراتوریِ کاریِ آشفته، وابسته و غیراخلاقی‌اش را بپوشاند. تصویر عموم از او دقیقاً نقطۀ مقابل هر آن چیزی بود که او و شرکتش انجام می‌دهند. این وارث لوس و بی‌مسئولیت ثروتی عظیم، به‌عنوان مجری نسخۀ آمریکایی برنامۀ تلویزیونی «اَپرنتیس» (کارآموز)، به نماد تحرک اجتماعی و کاری تبدیل شد. در طول انتخاباتِ ریاست‌جمهوری، شخصیت پرهیاهوی او حواس مردم را از خلأ فکریِ پشت این نقاب پرت کرد، خلائی که امروز پرکردنش بر عهدۀ نمایندگان هشیارترِ سرمایۀ جهانی گذاشته شده است.\n شاید سلبریتی‌ها زندگی شما را پر کرده باشند، ولی دوستتان نیستند. فرقی نمی‌کند که پدیدآورندگان این فرهنگ چه نیتی داشته‌اند؛ باید گفت که این فرهنگْ دستیار بهره‌کشی است. بیایید همسایه‌هایمان را به‌ جای واقعی‌شان برگردانیم و از این‌هایی که نقش همسایه‌هایمان را بازی می‌کنند روی برگردانیم.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را جورج مونبیو نوشته است و در تاریخ ۲۰ دسامبر ۲۰۱۶ با عنوان «Celebrity isn’t just harmless fun – it’s the smiling face of the corporate machine»  در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۹ اسفند ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «شاید سلبریتی‌ها زندگی‌تان را پر کرده باشند، ولی دوستتان نیستند» و با ترجمۀ‌ سید امیرحسین میرابوطالبی منتشر کرده است.•• جورج مونبیو (George Monbiot) نویسندۀ کتاب‌های پرفروش وحشیانه: تغییر زمین، دریا و زندگی انسانی (Feral: rewilding the land, sea and human life) و عصر توافق: مانیفستی برای یک نظم جدید جهانی (The Age of Consent: A Manifesto for a New World Order) است. آخرین کتاب او چطور در این مخمصه گرفتار شدیم: سیاست، برابری، طبیعت (How Did We Get into This Mess? Politics, Equality, Nature) نام دارد. آخرین پروژۀ او یک آلبوم موسیقی به نام شکستن طلسم تنهایی (Breaking the Spell of Loneliness) است که با همکاری اوان مک‌لنان که یک موسیقی‌دان است، نوشته شده است. [۱] weapon of mass distraction\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157774.json b/train/528157774.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c97e893801db0371891d98a98725762efd8494f2
--- /dev/null
+++ b/train/528157774.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "برداشت‌های رمانتیک از عشق ازدواج را نابود می‌کند",
+  "subtitle": "بررسی کتاب «جریان عشق» نوشتۀ آلن دوباتن",
+  "introduction": "سال ۱۹۹۳ آلن دوباتنِ ۲۳ساله با انتشار اولین رمانش به نام «درباب عشق»، ولوله‌ای در دنیای ادبیات به پا کرد. پس از موفقیتِ «درباب عشق» هر سال طرف‌داران او با تمام وجود منتظر رمان دومش بوده‌اند. این انتظار دو دهه ادامه پیدا کرد و بالاخره امسال «جریان عشق» منتشر شد. دوباتن در این رمان از عشق و رابطۀ بلندمدت سخن می‌گوید. در نگاه او، عشق نوعی ماراتن است، نه دوی سرعت و برداشت‌های رمانتیک از عشق، باعث نابودی حتمی ازدواج می‌شوند.",
+  "content": "یونا لی، لس‌آنجلس ریویو آو بوکز — در سال ۱۹۹۳، جوانی بیست‌وسه‌ساله و اعجوبه‌ای با استعداد به‌نام آلن دوباتن با انتشار اولین رمان خود به نام درباب عشق۱ (یا جستارهایی درباب عشق) دنیای ادب را به لرزه درآورد. او ازآن‌پس، به پدیدۀ فرهنگی کوچکی تبدیل شده است و این تاحدی مرهون درک فوق‌العادۀ او از وضعیت بشر، نوشتار روان و بی‌ایراد و به‌کارگیری طیفی بسیار وسیع از موضوعات است: از کارخانجات کلوچۀ تجاری گرفته تا معماری رومی. دوباتن فرهیخته‌ای همه‌فن‌حریف است. وی روزنامه‌نگار، رمان‌نویس و فیلسوفی است که حتی طرحی جهانی و چندکاناله به‌نام «مکتب زندگی»۲ تأسیس کرده است. بیش از دو دهه است که طرف‌داران او با تمام وجود منتظر رمان دوم او بوده‌اند.\n جریان عشق۳ به سبک مخصوص دوباتن نوشته شده است که قابل‌فهم و بعضاً دارای خلوت‌گویه‌های دوستانۀ درون پرانتز است. این اثر دنبالۀ درباب عشق است. شخصیت اصلی این رمان فردی لبنانی‌آلمانی به‌نام ربیع‌خان با ۳۱ سال سن است. او معمار است و در ادینبرو زندگی می‌کند. ربیع هنوز هم از محکم‌بستنِ در هنگام بحث و اخم‌های گاه‌وبیگاه لذت می‌برد و علاقۀ شدیدی به زنان عمل‌گرا و مستقل با موهای قرمز و دندان‌های نامرتب و ملیح دارد. او به‌طرزی بی‌شرمانه و درمان‌ناپذیر، رمانتیک است.\n صاحب‌کار ربیع، زن اسکاتلندی آرامی است به‌نام کرستن مک‌للند. وقتی ربیع با این زن آشنا می‌شود، شدیداً عاشق او می‌شود. خیلی زود شروع به قرارگذاشتن می‌کنند و در پایان فصل دوم، دوباتن خلاصۀ رابطه‌شان را بی‌پرده بازگو می‌کند. این دو ازدواج می‌کنند و با چالش‌های متعدد و روزمرگی‌های زندگی روبه‌رو می‌شوند. در طی سیزده سال، صاحب یک دختر و سپس یک پسر می‌شوند و یکی از آن‌ها رابطه‌ای نامشروع را آغاز می‌کند. نویسنده این‌گونه نتیجه‌گیری می‌کند که «این است داستان عاشقانۀ واقعی». گفتن خلاصۀ داستان در اوایل کتاب، حرکتی خطرناک است؛ چون امکان غافلگیری را از خواننده می‌گیرد و داستان را عاری از هرگونه کشش و تعلیق می‌کند. ازسوی‌دیگر، نگاهی کلی به فهرست مطالب، لیستی روشن از تمام اتفاقات برجسته در رابطۀ این زوج را نشان می‌دهد. این عنوان‌ها حاوی مواردی از «شیفتگی» تا «امیال ناسازگار» هستند.\n از نظر دوباتن، برداشت‌های رمانتیک از عشق، باعث نابودی حتمی ازدواج می‌شوند. او در طول رمان، افسانۀ «و سپس خوشبخت با یکدیگر زندگی کردند» را به سخره می‌گیرد و به‌جای آن، عشق را توافقی میان دو طرفِ اصولاً متفاوت تعریف می‌کند که فقط بعضی‌وقت‌ها به سازگاری ختم می‌شود. او همچنین اذعان می‌کند که عشق، نوعی مهارت است که می‌توان آن را آموخت و همواره بهبود بخشید. از نظر او، رابطۀ بلندمدت، نوعی ماراتن است، نه دوی سرعت؛ تلاشی طولانی و خسته‌کننده که درد و زحمت به همراه دارد، اما در پایان دستاوردی بزرگ است.\n دیگر برداشت نادرست رمانتیک و «مزیت عجیب و بیمارگونۀ عشق» این تفکر است که شریک زندگی ما مسئول تمام چیزهایی است که برای ما اتفاق می‌افتد. ربیع و کرستن در طول رابطه‌شان، یکدیگر را به‌خاطر مشکلاتی که خودشان به وجود آورده‌اند، مقصر می‌دانند؛ مانند گم‌شدن کلیدها، پاره‌شدن جوراب‌ها، مسائل مادری۴ و بسیاری موارد دیگر. فصلی که این بحث را پیش می‌کشد، دارای عنوان مناسب «مقصر کلی» است.\n کارهای ربیع و کرستن، کارهای یک زوج معمولی است: علاوه‌بر بحث‌های روزمره و جرقه‌هایی از عشق، روان‌زخم‌های۵ گذشته به‌طرزی غیرمنتظره بازپدیدار می‌شوند. دوباتن این فرایند را «انتقال»۶ می‌نامد. هر دوی آن‌ها در کودکی‌شان متحمل مصیبت‌های تقریباً مشابهی شده‌اند: ربیع در دوازده‌سالگی مادرش را به‌علت سرطان از دست داده و پدر کرستن نیز او را در کودکی ترک کرده است. به همین خاطر، ممکن است سفر کاری و شبانۀ ربیع باعث ناراحتی شدید کرستن شود یا مثلاً دیدن چند لباس کثیف، خاطره‌های تکان‌دهندۀ ربیع از بیروتِ جنگ‌زده را زنده کند.\n هر رابطه‌ای همواره با خطراتی در ربط با قداست خود همراه است. این خطرها برای ربیع، زنان «جذاب و بی‌فایده»ای هستند که با آن‌ها برخورد می‌کند. دوباتن فوراً به قبیح‌دانستن زنا از دید رمانتیک اشاره می‌کند و اینکه به همین خاطر، میل‌جنسی۷ و عشق معمولاً در تضاد با یکدیگرند. او همچنین توضیح می‌دهد که چه چیز باعث می‌شود امیال خارج از زناشویی این‌قدر غیرقابل‌مقاومت باشند و راه‌حلی نیز ارائه می‌دهد: «تنها کسانی که می‌توانند به‌نظرمان عادی و درنتیجه جذاب بیایند، کسانی هستند که آن‌ها را خیلی خوب نمی‌شناسیم. بهترین درمان عشق این است که آن‌ها را بهتر بشناسیم.»\n\nپس از چهار سال از شروع رابطه، ربیع و کرستن صاحب یک دختر می‌شوند که «به‌طور عجیبی، هم ملال‌آورترین فردی است که می‌شناسند و هم بیشترین علاقه را به او دارند». بعد از او نیز صاحب یک پسر می‌شوند. این زوج همچون بسیاری از زن‌وشوهرهای بچه‌دار، هنگام خوابیدن روی تخت‌خوابشان «همانقدر کشش جنسی میانشان هست که بین یک زوج پیر و پلاسیده که در یکی از سواحل برهنۀ بالتیک، حمام آفتاب می‌گیرند».\n درباب عشق پیشینۀ نژادی دو شخصیت اصلی‌اش را مشخص نمی‌کند؛ اما در جریان عشق نژاد و دگربودگی وارد صحنه می‌شوند. کرستن نوعی رفتار محبت‌آمیز از نوع مستشرقانه به ربیع دارد. به او لقب سفوف، نوعی کیک بادامی لبنانی داده و او را «سلطان خان» صدا می‌کند. در تختخواب از او می‌خواهد که چنان به او چیره شود که شبیه سلیمان محتشم۸ باشد، نوعی اگزوتیسیسم۹ نژادی که مو بر تن ادوارد سعید سیخ خواهد کرد. اما در کل، نژادْ عنصری بی‌ضرر به شمار می‌آید، نه چیزی که بتواند رابطه را تعریف کند یا حتی بر آن سایه افکند.\n به‌مدت بیش از یک دهه، ربیع و کرستن خیال‌پردازی‌های رابطه‌ای دگرجنسی، تک‌همسرانه و کلاً زندگی مدرن را با یکدیگر به اشتراک می‌گذارند و حتی به درمانگر هم مراجعه می‌کنند. در جایی از رمان، وقتی این زوج برای اولین بار طی سال‌ها خود را در رستورانی رسمی تنها می‌یابند، دچار حس گیج‌کنندۀ آشنایی‌زدایی۱۰ می‌شوند. ربیع درمی‌یابد که هنوز هم قلمروی نامکشوف زیادی بینشان هست و ناگهان متوجه زیبایی همسرش می‌شود. کرستن هم حس علاقه‌ای را تجربه می‌کند که «او را شجاع می‌کند، آنقدر شجاع که ضعیف باشد». در این ناهار آشتی‌کنان، ربیع و کرستن متوجه «دستاورد عجیب‌وغریب» سال‌ها پایبندماندن به یکدیگر می‌شوند و «به عشق آب‌دیده و زخم‌خورده‌شان احساس وفاداری می‌کنند». از آنجاست که عشق، سیر پیش‌بینی‌ناپذیر خود را با تمام شهودها و عقب‌نشینی‌ها ادامه می‌دهد.\n دوباتن نویسنده‌ای است که «بر سر دوراهی قرار دارد» و دغدغه‌های سطح بالای اهالی دانشگاه را با رویکردی کاملاً عامه‌پسند تعادل می‌بخشد. او اعتراف می‌کند که حس ناخوشایندی دربارۀ شکل سنتی رمان دارد. ترجیح می‌دهد به‌صورتی ترکیبی و مقاله‌وار مانند مونتنی و استاندال بنویسد. این نوشتارْ داستان و غیرداستان را در هم می‌آمیزد. دوباتن با استفاده از همان شیوۀ درباب عشق، داستان این زوج را از طریق مجموعه‌ای از تصاویر بازگو می‌کند که در میان آن‌ها یادداشت‌هایی دربارۀ ماهیت عشق به‌صورت ایتالیک وجود دارد. برای خوانندگانی که رمان‌های معمولی می‌خواهند، روایت منقطع جریان عشق مانند «کلیپی» است: شخصیت مزاحم، اما خوش‌نیت گیرۀ کاغذ که در اولین نسخه‌های مایکروسافت ورد به شما پیشنهاد کمک می‌کرد. «ظاهراً می‌خواهید آخرین دیدار ربیع و کرستن را تفسیر کنید. می‌توانم تحلیلی متافیزیکی بیاورم؟»\n راوی با این شکل خودآگاه و صدای همیشگی‌اش، به‌عنوان موجودیتی پیچیده و گاه مزاحم ظاهر می‌شود. این راوی که فرضاً دوباتن است که حرف می‌زند، تمایل به کلمات قصار دارد؛ همچون «ازدواج: چیزی عمیقاً عجیب و نهایتاً نامهربان که بر کسی که ادعا می‌کنید دوستش دارید، تحمیل می‌کنید.» گاهی مشاهدات دوباتن به چیزهای بدیهی و پیش‌پاافتاده‌ای تبدیل می‌شوند؛ به‌خصوص در بخش‌هایی که دربارۀ رابطۀ جنسی است. مثلاً او ادعا می‌کند که هنوز هم در اعمال تابو همچون بستن دست‌وپا یا چیرگی هنگام رابطه جنسی، پنهان‌کاری و کم‌رویی وجود دارد. به همین خاطر این کارها حس آزادی را فراهم آورده و برای مردم هیجان‌آورند. این سخنان سرزده به‌سبک ریچارد اتن‌برا، قسمت‌های مهیج‌تر کتاب را به‌روشی غیرجذاب قطع می‌کنند.\n سبکِ پر از یادداشتِ این رمان از برخی جهات نیز مشکل‌ساز است. دیگر خبری از گرمی و صمیمیت شخصیت‌های درباب عشق نیست که از روایت اول شخص بهره می‌بردند. ربیع و کرستن به‌طرز عجیبی شخصیت‌هایی ایستا هستند، گویی تصاویری در دایوراما۱۱ هستند؛ هرچند داستانِ پیشینه‌هایشان، جزئیات زیادی اضافه کرده است. مجموعه‌ای از متن‌های تحلیلی به هر قسمت از رابطه‌شان پایان می‌دهد و دو شخصیت اصلیْ بیشترْ نقش مثال‌های نوعی مطالعۀ موردی و گسترده را ایفا می‌کنند. برعکس، وقتی داستان این زوج استثنائاً هفت صفحه بدون نظر پیش می‌رود، کیفیت خام یک ویدئوی ضبط‌شده با دوربین دستی در آن مشاهده می‌شود و چیزی نزدیک‌تر به حقیقت پدیدار می‌شود. بدین‌طریق، فرم نیمه‌رمان/نیمه‌بررسی فلسفی، همان دوراهی قدیمی چیزهای التقاطی را نشان می‌دهد: دو نیمه ضد یکدیگر کار می‌کنند، نه همراه یکدیگر. به همین خاطر، کلْ کمتر از جمع اجزاست.\n در پایان، این رمان را می‌توان به‌عنوان دوره‌ای فشرده دربارۀ عشق و به‌طور دقیق‌تر، دربارۀ سختی‌های رابطۀ بلندمدت خواند. این کتاب با لحن تعلیمی‌اش هم‌راستا با «مکتب زندگی» است: مؤسسه‌ای که دوباتن یکی از مؤسسان آن بود. هدف این مؤسسه «نوعی خودیاری هوشمندانه» در مسائل روزمره همچون مشاغل، خانواده و موضوعاتی دیگر است که معمولاً در آموزش‌های رسمی تعلیم داده نمی‌شوند. دوباتن به‌عنوان «سفیر» این پروژه، کتابش را در مکتب زندگی معرفی خواهد کرد. همان‌طور که انتظار می‌رود، تمام بلیت‌های این رویداد فروخته شده است.\n جریان عشق باوجود تحلیل‌های خشکِ خود از فعالیت‌های مربوط به رابطه، دارای برخی ویژگی‌های بسیار دلنشین و شاخص سبک دوباتن هم هست. این اثر لحنی همدلانه، شوخ‌طبعی‌ای باطراوت و نثری پخته دارد. برای کسانی که روابط بلندمدت داشته‌اند، شاید این کتاب غافلگیری‌های زیادی نداشته باشد؛ اما بینش‌ها، صمیمیت‌هایی راستین و گاه شوخ‌طبعانه و افکار الهام‌بخش وگاه‌وبیگاهی ارائه می‌کند که از این لحاظ بی‌شباهت به خودِ رابطۀ بلندمدت نیست.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nde Botton, Alain. The Course of Love: A Novel. Simon & Schuster, 2016\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را یونا لی نوشته است و در تاریخ ۱۹ ژوئن ۲۰۱۶ با عنوان «The Course of Love: A Crash Course in the Long-Term Relationship» در وب‌سایت لس‌آنجلس ریویو آو بوکز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۷ شهریور ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «برداشت‌های رمانتیک از عشق ازدواج را نابود می‌کند» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• یونا لی (Yoona Lee) نویسنده و هنرمند بصری ساکن سیاتل است. یونا نوشته‌ها و نقاشی‌هایش را در بلاگش منتشر می‌کند. [۱] On Love [۲] School of Life [۳] The Course of Love [۴] mother issue [۵] traumas [۶]  انتقال (transference) در روان‌شناسی به فرایندی گفته می‌شود که فرد طی آن، احساسات  خود به کسی را به‌طور ناخودآگاه به‌سمت دیگری هدایت می‌کند. [۷] libido [۸] Suleiman the Magnificent [۹] اگزوتیسیسم (exoticism) در هنر و ادبیات یعنی بازنمایی تفاوت یا دگربودگی و نسبت‌دادن این ویژگی‌های غالباً مرموز، ناشناخته و جذاب به سرزمین‌های دور، به‌خصوص سرزمین‌های خاور. از نمونه‌های اگزوتیسیسم می‌توان به «زنان اگزوتیک»، «رقص‌های اگزوتیک» و … اشاره کرد. [۱۰] defamiliarization [۱۱] Diorama: دایوراما ماکت‌هایی سه‌بعدی که در اندازه‌های واقعی یا به‌صورت نمونه‌های مینیاتوری ساخته می‌شوند و گاه در محفظه‌های شیشه‌ای در موزه‌ها به نمایش درمی‌آیند. در مفهوم امروزی، دایوراما با هدف آموزش و تفریح، چشم‌اندازهایی از رویدادهای تاریخی، منظره‌های طبیعی و نماهای شهری به نمایش می‌گذارد [ویکی‌پدیا]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157775.json b/train/528157775.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4663f2068cb713afba8729438d5daca53da40a67
--- /dev/null
+++ b/train/528157775.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "شرلی جکسون؛ عشق و مرگ",
+  "subtitle": "زندگی و کارنامۀ نویسنده‌ای که داستان ترسناکش بعد از هفتاد سال هنوز بی‌رقیب محسوب می‌شود",
+  "introduction": "معروف است که شرلی جکسون، داستان «لاتاری» را خیلی سریع در مارس ۱۹۴۸ نوشت. او در آن زمان ۳۲ساله بود. داستان در ۲۶ ژوئن ۱۹۴۸ در مجلۀ نیویورکر منتشر شد و بلافاصله سیلی از توجهات و اعتراض‌ها را به‌دنبال داشت. در آن زمان، نیویورکر تمایلی به تفکیک آثار داستانی و غیرداستانی نداشت، بنابراین تعدادی از خوانندگانْ داستان را واقعی تصور کردند. تعدادی هم با عصبانیت اشتراک خود را لغو کردند. اما این داستان در چه پس‌زمینه‌ای خلق شد؟",
+  "content": "جویس کارول اوتس، نیویورک ریویو آو‌‌ بوکز  — آثار داستانیِ شرلی جکسون، با وهم‌آلودگی و تقدیرگرایی۱ که در قصه‌های پریان مشاهده می‌شود، طلسمی قوی و هیپنوتیزم‌کننده از خود به‌جا می‌گذارند. هرچندبار که لاتاری۲ برگزیده‌ترین داستان جکسون و یکی از آثار کلاسیک ادبیات گوتیک آمریکایی را خوانده باشید، هیچ‌گاه به‌طور کامل آمادۀ تکانه‌اش که به‌کندی به‌وجود می‌آید نخواهید بود؛ آنچه که ابتدا کاملاً اتفاقی و عادی به نظر می‌رسد معلوم می‌شود که مانند گذر آب از آبگذر اجتناب‌ناپذیر است. همان‌طور که از عنوان زمخت «لاتاری» پدیده‌ای غیرشخصی برمی‌آید، زاویۀ دید داستان هم بی‌طرف و گزارش‌وار است، نوعی آگاهی جمعی از ساکنان یک شهر کوچک و بی‌نام شبیه به نیوانگلند برمی‌خیزد و در یادداشت‌هایی نمود می‌یابد که لحنی خنثی داشته و یادآور در مستعمرۀ مجازات۳ اثر فرانس کافکاست: لوازم اصلی برگزاری لاتاری خیلی وقت پیش از میان رفته بود، اما صندوق سیاهی که حالا روی چارپایه بود، حتی از قبل از تولد وارنرِ پیر، مسن‌ترین مرد دهکده، به کار می‌رفت … از آنجا که بیشتر قسمت‌های مراسم فراموش یا منسوخ شده بود، لذا آقای سامرز («مأمور» لاتاری) موفق شده بود تا به‌جای خرده‌های چوب که طی نسل‌ها به کار رفته بود، تکه‌کاغذهایی را جایگزین کند … بعضی‌ها یادشان می‌آمد که زمانی مُجریِ لاتاری نوعی شعرخوانی اجرا می‌کرد، سرودی سرسری و ناموزون هر سال سر موقع خوانده می‌شد…\n این آگاهی، از نظر بصری، به اندازۀ چشم دوربین سینما گزینشی است و از همان پاراگراف دوم، جزئیات شوم را در میان آن‌همه چیزهای عادی و حتی پیش‌پاافتاده مشخص می‌کند: «بابی مارتین جیب‌هایش را پر از سنگ کرده بود و پسران دیگر هم خیلی زود به تقلید از او پرداختند…»\n گرچه بخشی قابل‌توجه از داستان را از منظر خانم هاچینسنِ نسبتاً بی‌نام تجربه می‌کنیم، اما هرگز با کدبانو و مادری که قرار است در اواخر ژوئن در «روز تابستان کامل» قربانی شود آشنا نمی‌شویم. شخصیت اصلی جکسون، که فرضاً از ساکنان قدیمی روستاست، دقیق می‌داند که چه اتفاقی نزدیک است، حال یا برای خودش یا برای یک همسایه یا خویشاوند، اما او و دیگر روستاییان دچار نوعی ضعف حافظۀ عجیب هستند. مراسم سالانۀ قربانی باید باعث روان‌زخمی بازماندگان شود، اما خانواده‌های روستای جکسون ظاهراً به‌طور عجیبی بیخیال هستند و نوعی پریشانیِ مبهمْ تنها چیزی است که از این روان‌زخمی نشان داده می‌شود. بچه‌ها با شادی سنگ جمع می‌کنند تا شاید بتوانند مادر خود را سنگسار کنند، گویی که غیاب ناگهانی فردی از خانواده هیچ پیامد واقعی‌ای ندارد. برخلاف داستان‌های روان‌شناختی پیچیده‌تر و ظریف‌تر (عاشق شیطانی۴، دندان۵، خانۀ دوست‌داشتنی۶، ارواح در خانه‌ای روی تپه۷، همیشه در قصر زیسته‌ایم۸)، داستان «لاتاری» پیرو سنت اُ. هنری، به‌سرعت به‌سوی نقطه اوجی تکان‌دهنده به پیش می‌رود و پس از آن هم نتیجه‌گیریِ نظم‌دهنده‌ای وجود ندارد: تسی هاچینسن حالا در مرکز یک فضای خالی بود و ناامیدانه دستانش را به‌سوی روستاییانی دراز کرد که بر او خشم گرفته بودند. می‌گفت «این منصفانه نیست». سنگی به پهلوی سرش برخورد کرد. وارنر پیر می‌گفت «زود باشید، همگی زود باشید». استیو آدامز جلوی جمعیت روستاییان بود و خانم گریوز هم کنارش. «این منصفانه نیست، درست نیست» خانم هاچینسن جیغ می‌زد اما همگی به‌سوی او سنگ می‌زدند.\n ما هم ظاهراً ناخواسته در آخرین دقایق زندگیِ یک زن دخیل می‌شویم، درحالی‌که ما هم مانند او از آنچه قرار بود اتفاق بیفتد خبر نداشتیم. هیچ اشاره‌ای هم نمی‌شود که کسی دلش برای قربانی تنگ شود حتی خانواده خودش، چه رسد به اینکه برایش عزاداری کنند.\n در این روستا، که جمعیتش فقط حدود سیصد نفر بود، کل لاتاری کمتر از دو ساعت طول کشید، یعنی می‌توانست در ساعت ده صبح آغاز شود و طوری پایان یابد که روستاییان بتوانند برای ناهار به خانه بروند.\n هیچ‌کس به معنای لاتاری نمی‌اندیشد و ظاهراً هیچ‌کس هم علاقه‌ای به ریشۀ آن ندارد. آیا داستان جکسون طنزی اجتماعی است یا تمثیلی دینی یا بازآفرینیِ افسون‌زدوده‌ای از یک آیین باستانی باروری؟ هیچ تبیینی برای آنچه اتفاق می‌افتد وجود ندارد جز اینکه قبلاً اتفاق افتاده و دوباره نیز باید اتفاق بیفتد.\n گفته می‌شود شرلی جکسون لاتاری را خیلی سریع در مارس ۱۹۴۸ در سی و دو سالگی نوشت و فقط اصلاحاتی جزئی در آن انجام داد. این داستان در ۲۶ ژوئن ۱۹۴۸ در مجلۀ نیویورکر منتشر شد و «سیلی از نامه‌ها» و توجهات را به‌دنبال داشت که اکثرشان از موضع رسوایی و مخالفت بود. نویسندۀ حیرت‌زده آلبومی بزرگ آماده کرد که حاوی حدود ۱۵۰ نامه فقط از تابستان ۱۹۴۸ بود (این آلبوم امروزه در آرشیو او در کتابخانۀ کنگره نگه‌داری می‌شود). علت اینکه بسیاری از خوانندگان اولیۀ لاتاری آن را اثری غیرداستانی محسوب می‌کردند این بود که در آن زمان، مجلۀ نیویورکر برخلاف امروز تمایلی به تفکیک آثار داستانی و غیرداستانی نداشت؛ تعدادی از خوانندگان صراحتاً حیران شدند و تعدادی هم با عصبانیت اشتراک خود را لغو کردند.\n روث فرانکلین در زندگی‌نامۀ خوش‌عنوانِ شرلی جکسون: یک زندگی نسبتاً خالی از سکنه۹ خاطرنشان می‌کند که هرچند قربانی لاتاری «اتفاقی انتخاب می‌شود»، اما این چندان اتفاقی به نظر نمی‌رسد که خانم هاچینسن کدبانو و مادر است و آن‌قدر مشغول کارهای خانگی‌اش است که نزدیک است لاتاری را از دست بدهد: «جو، تو که نمی‌خوای ظرفا رو اینجا توی سینک ول کنم، میخوای؟» جکسون این داستان را زمانی نوشت که بچۀ سومش در راه بود و در عین حال مشغول مراقبت از کودکان خردسال و شوهر پرتوقعش بود. لاتاری، که بیش از یک دهه قبل از رمز و راز زنانه۱۰ (۱۹۶۳) اثر بتی فریدان منتشر شد، دنیایی را نشان می‌دهد که در آن زنان با «لباس‌های رنگ‌رفتۀ خانگی» منحصراً به‌واسطۀ خانواده‌هایشان تعریف می‌شوند. فرانکلین می‌نویسد: گرچه لاتاری خصوصیتی نابهنگام داشته و در عین حال هم فرازمان و هم باستانی است، اما در واقع دنیایی را توصیف می‌کند که جکسون در آن می‌زیست، دنیای زنان آمریکایی در اواخر دهۀ ۱۹۴۰ که مردان آن را به طرق بزرگ و کوچک کنترل می‌کردند: مالی، حرفه‌ای، جنسی.\n به گفتۀ فرانکلین، جکسون به یکی از دوستانش گفته بود که این داستان به «یهودستیزی» مربوط است؛ مضمون این داستان «به‌طور قابل توجهی هم‌راستا» با کتاب دنیای اردوگاه کار اجباری۱۱ (۱۹۴۶) اثر داوید روسه، جان‌به‌دربردۀ هولوکاست در فرانسه است. این کتاب «استدلال می‌کند که اردوگاه‌های کار اجباری بر اساس سیستمی دقیقاً طراحی‌شده سازمان یافته بودند که مبتنی بر میل اسیران به آسیب‌رساندن به یکدیگر بود». لاتاری به‌طور آشکارتری مبتنی بر ناراحتی جکسون از زندگی میان همسایگانش در نرث‌بنینگتن در ایالت ورمونت و در نقش همسر یک اندیشمند یهودی و برجستۀ نیویورکی است که خودش عجیب‌ترین رفتار را داشت.\n اما سال‌ها بعد پس از مشاجره‌ای بسیار شایع با معلم کلاس سوم دخترش بود که جکسون و خانواده‌اش در بنینگتن مورد آزارهای کلامی و خرابکاری فیزیکی قرار گرفتند، «حتی صلیب‌های شکسته‌ای نیز بر روی پنجره‌ها می‌کشیدند»؛ این‌ها تجربیاتی دردناک بود که جکسون آن‌ها را در خاک غنی رمان همیشه در قصر زیسته‌ایم کشت کرد. شوهرش استنلی ادگار هایمن در مقدمۀ کتاب جادوی شرلی جکسون۱۲ (۱۹۶۶) خاطرنشان می‌کند که جکسون «همیشه به این افتخار می‌کرد که اتحادیۀ آفریقای جنوبی «لاتاری» را ممنوع کرده است؛ او معتقد بود که حداقل آن‌ها این داستان را درک کرده‌اند».\n حدود هفتاد سال پس از اولین انتشار لاتاری، مایلز هایمن، نوۀ جکسون، «اقتباسی تصویری» از آن را در حالت حرکت آهستۀ رؤیاگونه‌ای خلق کرده است که یازده صفحۀ فشردۀ داستان را به ۱۶۰ صفحه بسط می‌دهد. رنگ‌های هایمن ضعیف، کم‌رنگ و دگرجهانی هستند، گویی که به گذشته خیره شده‌ایم؛ با شدت گرفتن کنش، تمام رنگ‌ها به قرمزقهوه‌ای تغییر می‌یابد، اما قرمزقهوه‌ایِ زمخت و ساده مانند یک داستان مصور غمبار از عصری دیگر. آرزومندانه‌ترین یا شاید هم جسورانه‌ترین ایدۀ هایمن این است که پیشینۀ کنش ۲۷ ژوئن را در پیش‌درآمدی فراهم آورد که غروب ۲۶ ژوئن را به تصویر می‌کشد، یعنی زمانی که ریش‌سفیدان عبوس روستا که مسئول لاتاری هستند، جمع می‌شوند تا قرعه‌ها را آمادۀ بیرون‌کشیدن کنند؛ و مورد دیگر، تصویری ظریف و اروتیک از تسی هاچینسن در صبح روز مرگش که لباس‌هایش را درمی‌آورد، به آینه خیره می‌شود و برای آخرین بار استحمام می‌کند (بنگرید به تصویر صفحۀ ۴۷). هایمن، در عملی خیره‌کننده و مملو از همدلی، تسی هاچینسن را شدیداً زن‌صفت نشان می‌دهد؛ شاید قربانی فقط هنگام برهنگی و تنهاییْ هویتی یکتا به دست می‌آورد، گرچه آن را هم خیلی زود از دست می‌دهد. تصویر آخرْ روستا را بدون هیچ مردمی نشان می‌دهد. این صحنه در داستان جکسون نیست، اما در اینجا شدیداً تأثیرگذار و مناسب است.\n  شرلی جکسون همراه با فرزندانش، نرث‌بنینگتن، ورمونت، ۱۹۵۶\n شرلی جکسون در ۱۴ دسامبر ۱۹۱۶ در فرانسیسکو در خانواده‌ای مرفه و بلندپرواز بدنیا آمد. او در ۸ آگوست ۱۹۶۵،  به دلیل «حملۀ قلبی» در خواب در سن ۴۸ سالگی درگذشت. شوهرش (که در سال ۱۹۴۰ با او ازدواج کرده بود و پنج سال بعد از او زنده ماند) و چهار فرزندش (لارنس، جون، سارا، بری) از این خانواده به‌جا ماندند.\n جکسون در دوران بزرگسالی‌اش، با وجود حفظ محیط خانوادگیِ جمعی و متفکرانه، موفق شد آثار متعددی منتشر کند، ازجمله شش رمان که دوتای آن‌ها (ارواح در خانه‌ روی تپه و ما همیشه در قصر زندگی کرده‌ایم) جزء آثار کلاسیک ادبیات گوتیک آمریکا به شمار می‌آیند: مجموعه‌داستانیِ ترسناک و اصیلِ لاتاری: ماجراهای جیمز هریس که داستان‌هایش از لحاظ محتوایی پیوند دارند؛ و خاطرات گرم و شوخ‌طبعانه و پرفروش او از زندگی خانوادگی با عنوان‌های زندگی میان وحشی‌ها۱۳ و ظهور شیاطین۱۴ که در بسیاری از محافل به‌خاطر آن‌ها شهرت داشت.\n طبیعتاً چیزهای زیادی در مورد این دوگانگی ظاهری در آثار جکسون گفته شده است؛ سوگنامه‌ها ابراز شگفت‌زدگی کردند که زن «مادرمسلکِ» خاطرات خانوادگی بتواند داستان کوتاه «ترسناک و تکان‌دهنده» بنویسد. هایمن به‌طعنه می‌نویسد: «به نظر من، این ابتدایی‌ترین سوءفهم از چیستی یک نویسنده و نحوۀ کار اوست. مثل این است که انتظار داشته باشیم هرمان ملویل یک نهنگ سفید و بزرگ باشد.»\n جکسون داستان‌کوتاه‌نویسی با استعداد ذاتی بود که برایش فرمْ یک چالش و لذت پیوسته به شمار می‌آمد. اولین داستانش به نام «جانیس»۱۵ در سال ۱۹۳۸، زمانی که دانشجوی سال اول بود، در یک مجلۀ ادبی در دانشگاه سیراکیوز منتشر شد. این داستان، با وجود کوتاهی، به اندازۀ کارهای پخته‌تر جکسون قوی است. وقتی شوهر آینده‌اش، که او هم در سیراکیوز دانشجوی لیسانس بود، «جانیس» را خواند، می‌خواست ببیند که نویسنده‌اش کیست و عهد بست که با او ازدواج کند، که البته دو سال بعد همین کار را هم کرد. داستان‌های جکسون در طی دوران فعالیتش در مجلات مختلفی منتشر شد (نیویورکر، لیدیز هوم ژورنال، ووگ، گوود هوس‌کیپینگ، مادموازل، مگزین آو فنتسی اند ساینس فیکشن) و به‌کرات در بهترین داستان‌کوتاه‌های آمریکایی و داستان‌های جایزۀ اُ. هِنری، که در آن زمان پرخواننده بودند و مقالات زیادی درباۀ آن‌ها نوشته می‌شد، برگزیده و منتشر می‌گشت. گرچه هایمن گلایه کرده که جکسون «پاداش، جایزه، امتیاز یا کمک‌هزینه‌ای برای تحصیل دریافت نکرد» و غالباً نامش در لیست نویسندگان برجسته درج نمی‌شد، اما درواقع انتشار آثار او در این انتشارات افتخار ادبی مهمی بود. همچنین ارواح در خانه‌ای روی تپه در سال ۱۹۶۰ نامزد جایزۀ ملی کتاب شد.\n پس از مرگ زودهنگام جکسون، آثار منتشرشده و منتشرنشدۀ او در مجموعه‌ای از کتاب‌ها چاپ شده است، که از آن‌ها می‌توان به مواردی اشاره کرد همچون جادوی شرلی جکسون (آشیانۀ پرنده۱۶، زندگی میان وحشی‌ها، ظهور شیاطین، ۱۱ داستان کوتاه) با انتخابِ استنلی ادگار هایمن؛ و کتابِ منتشرشده در کتابخانۀ آمریکا به نام شرلی جکسون: رمان‌ها و داستان‌ها که ویرایش آن به‌عهدۀ من بود. علاوه‌بر چندین بررسی انتقادی از آثار جکسون، دو زندگی‌نامۀ بسیار خوب هم نوشته شده است: شیاطین شخصی: زندگی شرلی جکسون۱۷ اثر جودی اپنهایمر؛ و اینک شرلی جکسون: زندگی‌ای نسبتاً روح‌زده اثر روث فرانکلین که از کتاب پیش‌گامانۀ اپنهایمر بهره گرفته و مطالب جدیدی را که لرنس هایمن فراهم آورده به کتاب می‌افزاید. این مطالب شامل شصت صفحۀ اخیراً یافت‌شده از مکاتبات میان جکسون و یک خوانندۀ زن و همچنین چندین مصاحبۀ طولانی است.\n همان‌طور که عناوین فرعی زندگی‌نامه‌های جکسون شبیه به یکدیگر هستند -شیاطین، روح‌زده- هردوِ آن‌ها همچنین تصویری نسبتاً مشابه از او در مقام یک دختر، همسر، مادر و نویسنده ارائه می‌دهند: این نقش‌ها در زندگی بزرگسالی جکسون کاملاً در هم تنیده بود به‌طوری‌که گاهی اوقات موجب فشار و استرس تقریباً غیرقابل‌تحمل می‌شد. جرالدین باگبی، مادر جکسون، زنی اشرافی، اجتماعاً آگاه و شدیداً خرده‌گیر بود. او از نسل یک معمار ثروتمند اهل سان‌فرانسیسکو بود. جرالدین قطعاً الگوی شخصیت‌های مادری کابوس‌وار در داستان‌های جکسون و به‌خصوص مادر علیل و بدخلق در خانه‌ای روی تپه بود. او همواره جکسون را تحقیر و انتقاد می‌کرد و این اتفاق تا مدت‌ها پس از شهرت جهانی جکسون در مقام یک نویسنده ادامه داشت. به گفتۀ فرانکلین، مادر جکسون «هیچ‌گاه عشقی بی‌منت به او نداشت، اگر اصلاً عشقی به او داشته»؛ زندگی‌نامۀ اپنهایمر نیز با سخنی به همین صورت بی‌پرده آغاز می‌شود: «او دختری نبود که مادرش می‌خواست.» وقتی همیشه در قصر زیسته‌ایم با موفقیت روبه‌رو شد، جرالدین حتی به دخترش تبریک هم نگفت، بلکه فقط نسبت به تصویر جکسون در مجلۀ تایم گله کرد: چرا می‌گذاری مجله‌ها چنین تصویر افتضاحی از تو چاپ کنند… به‌خاطر بچه‌ها و همسرت… تمام صبح را ناراحت بودم که چرا به خودت اجازه داده‌ای چنین ظاهری داشته باشی… تو بچه‌ای بسیار کله‌شق بودی و فکر می‌کنم که هنوز هم هستی…\n جکسون در آن زمان ۴۶ سال داشت.\n با وجودی‌که جکسون همچنان به دنبال تأیید والدینش بود، اما بسیاری از رفتارهای او به‌نظر واکنشی گردن‌کشانه نسبت به آن‌ها بود، چیزی که به‌زعم او روشی بیحس‌کننده برای انطباق با زندگی آنها بود بود. رمان‌های اولیۀ او –جاده‌ای از میان دیوار۱۸، اعدام یک مرد۱۹ و ساعت آفتابی۲۰– بزرگسالانی سطحی‌نگر و دورو را به صورتی طنز به تصویر می‌کشند؛ آشیانۀ پرنده (۱۹۵۴)، قبل از فیلم محبوب «سه چهرۀ حوا»۲۱ (۱۹۵۷)، شکافتن روان زن جوان و حساسی را به چندین شخصیت نشان می‌دهد. شخصیت‌هایی که در واقع واکنش به نقش دیوانه‌کننده‌ای است که از او انتظار پذیرشش را دارند.\n جکسون، در زمان نوشتن این رمان، در یادداشتی به خودش می‌نویسد: «دارم [در آشیانۀ پرنده] با چیزهایی درگیر می‌شوم که به‌طور بالقوه قابل‌ انفجار هستند (و بدین‌سان، با چیزهایی که در خودم به‌طور بالقوه قابل‌انفجار هستند).» فرانکلین اذعان می‌کند: بسیاری از کتاب‌ها [ی جکسون] دارای اعمال مادرکشی هستند، خواه غیرعمدی خواه خودخواسته… کشتن همتایان جرالدین در داستان‌ها تنها راهی بود که [جکسون] می‌توانست این صدای مخالفانه را خاموش کند.\n زوج هایمن هردو کتاب‌جمع‌کن‌هایی سرسخت بودند که سرانجام کتاب‌هایشان به شمار حدود صدهزار رسید. آن‌ها در کتابخانۀ گسترده و گلچین‌شده‌شان صدها کتاب در مورد جادوگری، علوم غریبه و معنویت‌گرایی داشتند. این‌ها همه علایق خاص جکسون بود که شاید به‌صورت کنجکاوی فکری به‌وجود آمد، اما بعدها به شیفتگی غالب او و روشی دیگر برای به‌چالش‌کشیدن سربه‌زیری زنانه‌ای تبدیل شد که مادرش نمودِ آن بود. گرچه جکسون ادعا می‌کرد که از هم‌راستا خوانده‌شدن با جادوگری احساس شرمندگی می‌کند، اما او ظاهراً در آن معنا می‌یافته است؛ با ضعف سلامت روانیِ او، دلبستگی واقعی‌ به «فال‌ها و نشانه‌ها» پیدا کرد. فرانکلین می‌نویسد: شرح‌وقایع‌های جادوگری‌ای که جکسون با جان و دل آن‌ها را دوست داشت -به قلم مورخان مرد که اکثراً اهالی کلیسا بودند و می‌خواستند ساحران را خطری جدی نسبت به اخلاقیات مسیحی نشان دهند- داستان زنانی قدرتمند هستند: زنانی که هنجارهای اجتماعی را زیر پا می‌گذارند، زنانی که آنچه را می‌خواهند، به دست می‌آورند، زنانی که می‌توانند قدرت خودِ شیطان را در خود هدایت کنند.\n آخرین رمان کامل جکسون به نام همیشه در قصر زیسته‌ایم روایت اول‌شخصی است که ساحرگی دوران نوجوانی را تجلیل می‌کند؛ مریکت قاتلی توبه‌نکرده است که زیرکی زیادی برای زنده‌ماندن در میان دشمنانی دارد که نمودِ دشمنان خودِ جکسون هستند.\n جکسون در گفت‌وگویی غیررسمی در مورد نوشتار (تحت عنوان «تجربه و داستان» در مجموعۀ همپای من بیا۲۲ که بعد از مرگ او جمع‌آوری شد) با حرارت خاطرنشان می‌کند: من داستان‌نویسی را بیش از هرچیز دیگر دوست دارم، چون خودِ نویسندگی داستان، به‌طور کاملاً ایمن، از شما در برابر واقعیت حفاظت می‌کند؛ هیچ‌چیز به‌روشنی یا بی‌پرده دیده نمی‌شود، بلکه همواره از میان حجابی نازک از واژگان.\n در میان ازدواج‌های ادبی، موارد ناخوشایند کم نیستند. اما ازدواج شرلی جکسون با استنلی ادگار هایمن هم مانند ازدواج جین استافورد با رابرت لاول، یا سیلویا پلات با تد هیوز، هم ثمربخش و هم (برای زن) مخرب بود. این زندگی زناشوییِ پرکشمکش و پرهیایو ظاهراً محرکی برای هر دو طرف بوده است، هم الهام‌بخش و هم عاملی برای خشم و فرسودگی. زندگی خانگی -لذت‌ها، دشواری‌ها و ملالت‌های آن- بسیاری از تصویرسازی‌های موجود در داستان‌های جکسون را به وجود آورد، هم تصاویر دردناک و هم شاد. تقریباً تمام قصه‌های ناخوشایند او عمداً در خانه  -به‌عنوان مکانی برای محدودیت و اسارت- اتفاق می‌افتند. در برش ذیل از مقالۀ جکسون تحت عنوان «حافظه و پندار» -که در گزیدۀ اخیر یعنی بگذار به تو بگویم با ویراستاری دو فرزندش، لرنس جکسون هایمن و سارا هایمن دِ ویت، آمده است- اسیری را می‌بینیم که شادانه به غریبه‌ها اطمینان می‌دهد که همه‌چیز خوب است: نویسنده‌ای هستم که، به‌خاطر یک‌سری سوءتصمیم‌های معصومانه و جاهلانه، خود را در خانواده‌ای با چهار فرزند و یک شوهر می‌یابد، در خانه‌ای هجده اتاقه و بدون هیچ کمکی، با دو سگ دانمارکی بزرگ و چهار گربه … همان چهار ساعتی هم که در شبانه‌روز می‌خوابم جای تعجب دارد، واقعاً جای تعجب دارد.\n و برای اینکه مبادا کسی فکر کند که این کدبانو-مادر درحال گلایه کردن است، او خواننده را خاطرجمع می‌کند که: در تمام زمانی که تختخواب‌ها را مرتب می‌کنم، ظرف‌ها را می‌شویم و برای خرید کفش‌های رقص به شهر می‌روم، برای خودم داستان می‌گویم، داستان‌هایی در مورد همه‌چیز، هرچیز که به فکرتان برسد. فقط داستان.\n بیان این اعتراضات با زبانی طنز و غیرسوزان نباید ما را از سوز دل نویسنده گمراه کند.\n تعجبی ندارد که (به قول فرانکلین) «نقاب کدبانویی» جکسون بخش زیادی از انرژی ذهنی‌اش را مصرف می‌کرد، چرا که فکر خانه -اینکه چه چیز برای مرتب کردن و نگه‌داری یک خانه موردنیاز است و اینکه ویرانی خانه به چه معناست- تقریباً در تمام رمان‌های جکسون نقشی مهم دارد.\n اجبار نوشتن در مورد خانه‌داری به‌خصوص دلزدگی‌ها و شکست‌هایش با این آرزوی نویسنده پیوند دارد که «این چیزها -پریشانی‌ها، ترس‌ها، تمام شلوغ‌کاری‌های زندگی- و ناتوانی‌اش در انجام آن‌ها را کنار بگذارد».\n در داستان «من اینجایم و بازهم ظرف می‌شویم»، یک خاطرۀ به‌ظاهر شاد به‌تدریج حالتی سوررئال از خطر و ناراحتی می‌یابد و ابزار و وسایل آشپزخانه دارای «شخصیت» می‌شوند؛ صدای کمیک جکسون همواره جو را کنترل می‌کند تا مبادا خواننده جا خورده و نویسنده را به‌جای یک فمینیست اشتباه بگیرد که از سرنوشت خود به‌عنوان کدبانویی اسیر در آشپزخانه می‌نالد. (جکسون هم مانند دیگر نویسندگان زن با استعداد زمان خود همچون جین استافورد و فلانری اوکانر علاقۀ چندانی به فمینیسم نداشت، چرا که فمینیسم هم از نظر او گونه‌ای تحقیرکننده از فرمانبرداری بود. او خود را بی‌نظیر می‌دانست.)\n داستانِ عملاً ناشناختۀ «زورآزمایی» با ساختار استادانه‌اش -که در بگذار به تو بگویم هم گنجانده شده- نقش اول بداقبال خود را در مکانی «روح‌زده» فرو می‌فرستد. او در آنجا محکوم است تا یک اتفاق خشن را بارها و بارها مجدداً تجربه کند، که ظاهراً تا ابد ادامه دارد: در اینجا، تکرار به‌عنوان جنون و اسارت نشان داده می‌شود. فرانکلین می‌نویسد که ارواح در خانه‌ای روی تپه تمام توان نویسنده را در فراخوانی خانه‌ای جمع می‌کند که حاوی کابوس‌هاست و آن‌ها را آشکار می‌سازد، خانه‌ای که در آن خیال‌های بازگشت به خانه، به‌تنهاییِ ابدی ختم می‌شود … این تنهایی اوج استعارۀ ازدواج همزیگرانه، پرشکنجه ولی بسیار متعهدانه است.\n گرچه استنلی ادگار هایمن اولین خوانندۀ دقیق و پراشتیاق‌ترین حامی جکسون بود، اما جکسون با این حال تمام کارهای خانه و مراقبت از کودکان را، همان‌طور که شادانه به ما می‌گوید، انجام می‌داد؛ تا مدتی زن و شوهر حتی با یک ماشین‌تحریر کار می‌کردند که هایمن مالک آن بود. پسرشان لری در کودکی «بابا» را به‌صورت «مردی که روی صندلی می‌نشیند و کتاب می‌خواند» تعریف می‌کرد. اما وقتی بابا خانه و مشغول خواندن، تایپ کردن یا میزبانی از مهمانان پرسروصدا نبود، استادی بسیار محبوب در کالج بنینگتن بود که همیشه دختران زیادی به دنبال او و مشغول تحسین او بودند. این امر هم خودش عاملی برای اذیت، خشم و افسردگی همیشگیِ همسر/نویسنده‌ای بود که فقط می‌توانست برای گرفتن نوعی انتقام ضعیف، داستان‌هایی همچون «زندگی آرام با قوری چای و دانشجویان» نوشته و در آثار شوخ‌طبعانه‌اش، چهرۀ بابا را به‌صورت شخصیتی دست‌وپاچلفتی، بداقبال، ابله و اخته‌شده خلق کند. اتفاقی که باعث بدترشدن رابطۀ تیره‌وتار خانواده هایمن شد این بود که آقای هایمن پس از سیزده‌سال زحمت‌کشیدن برای کتاب دومش به نام کپۀ پر از گیاه: داروین، مارکس، فریزیر و فروید به‌عنوان نویسندگانی ادبی (۱۹۶۲) با یادداشت‌های ناامیدکننده و فروش نه‌چندان‌جالب روبه‌رو شد، درحالی‌که آثار جکسون همچنان رو به پیشرفت بود.\n با این حال به نظر می‌رسد که جکسون شدیداً عاشق هایمن بوده، هرچند ظاهراً در عین حال از او نفرت هم داشته است. خیال‌پردازی‌های آخرین سال‌های پرعذاب زندگی‌اش همه مربوط به فرار و شروع زندگی‌ای جدید بود، حتی درحالی‌که همچنان گرفتار مسئولیت‌های خانواده و تحقیرهای حاصل از ازدواجش بود. در نامه‌ای اتهامی به هایمن (که به گفتۀ فرانکلین احتمالاً جکسون آن را در سال ۱۹۵۸ در اوج نوشتارِ  خانه‌ای روی تپه نوشته است)، جکسون از تنهایی‌اش می‌نویسد: تنهایی در مواجهه با بی‌تفاوتی شوهر نسبت به او و فرزندان، علاقۀ ریشه‌ای او به زنان دیگر، تحقیر او، تعهد وسواسانۀ او نسبت به تدریس و شاگردان تماماً بانو «که هیچ جایی برای ارتباط عاطفی دیگر نمی‌گذارد، حتی ارتباطی مشروع در خانه».\n این نامه با لحنی سوزناک به پایان می‌رسد: زمانی تو به من یک نامه نوشتی (می‌دانم که از اینکه این چیزها را به یاد دارم، متنفری) و گفتی که دیگر هیچ‌گاه تنها نخواهم بود. فکر می‌کنم این اولین و وحشتناک‌ترین دروغی بود که به من گفته‌ای.\n رفتار هایمن با جکسون او را فرسود و به‌سمت افسردگی و فروپاشی روانی و اعتیاد پاتولوژیک به مواد مخدر و الکل و غذا کشاند که این امر قطعاً باعث کوتاه‌شدن عمر او شد. دوستان این زوج ابراز شگفتی می‌کردند که هایمن هیچ ارتباطی بین رفتار بی‌بندوبار خود و سلامت روانی جکسون قائل نمی‌شود. برای مشاهده‌کنندگان روشن نبود که آیا هایمن نمی‌توانست بفهمد کارهایش چقدر به جکسون آسیب می‌رساند یا اینکه اصلاً اهمیت نمی‌داد. چیزی که روشن است این است که پیشرفت تدریس او ]و روابط رمانتیکش با شاگردانش در بنینگتن[ موجب وخامت سریع تعادل روانی ]جکسون[ شد.\n هایمن از این امر احساس حسادت می‌کرد که جکسون بیشتر از او درآمد دارد و این درحالی بود که حتی او را وادار به نوشتن برای پول می‌کرد و وقتی نمی‌توانست بنویسد، او را «تنبل» می‌خواند. جکسون به یکی از دوستانش گلایه می‌کرد که هایمن به او گفته «پاشو گمشو برو پیش اون ماشین تحریر و چیزی بنویس وگرنه انگشتات قطع می‌شه». شاید آزار جسمانی در کار نبوده، اما آزار کلامی ظاهراً باعث شده بود تا جکسون، با وجود تمام هوش و شوخ‌طبعی‌اش، درخواست‌های شوهرش را در خود نهادینه سازد: «حس می‌کنم که به استنلی خیانت می‌کنم، چون باید برای پول داستان بنویسم». مایۀ تسلی او خاطره‌نویسی بود که از همسر بدرفتارش مخفی می‌ماند، شوهری که این کار را یک اتلاف «مجرمانۀ» وقت می‌خواند.\n جکسون در خاطراتش چیزهایی را می‌نویسد که نمی‌توانست با هیچ‌کس دیگر در میان بگذارد؛ او باید هرطور که شده کنترل زندگی‌اش را از شوهرش پس بگیرد: «ناامن و کنترل‌نشده، از روان‌رنجوری و ترس نوشتم و فکر می‌کنم که تمام کتاب‌هایم روی هم یک سند بلند از پریشانی خواهند بود». رمان آخر و تکمیل‌نشدۀ جکسون، یعنی همپای من بیا، به سبک رمان‌های معتدل اَن تایلر نوشته شد. فقط در تکانش این رمان است که میل به فرار بدون هیچ پیامد کابوس‌واری برای زنی با قدرت‌های ساحره‌وار محقق می‌گردد؛ قابل توجه است که رمان با این جمله آغاز می‌شود: «من همیشه به این باور دارم که هروقت بتوانم، می‌خورم.»\n جکسون نمی‌توانست شوهر خود را ترک کند، همان‌طور که نمی‌توانست روابطش را با مادرش قطع کند؛ به‌همین‌خاطر، با «غیرزنانه»کردن خود تا حدممکن، از هردوِ آن‌ها انتقام می‌گرفت. تصویر اپنهایمر از جکسون در خاطرات فرزندانش، لرنس و سالی، روشن و به‌یادماندنی است: [جکسون] در اتاقی پر از همسران خوش‌اندام، مرتب و آراستۀ دیگر اساتید، گویی به‌طور کلی، گونۀ دیگری بود. او چاق بود، آرایش نمی‌کرد و موهایش را، که حالا قهوه‌ای روشن و بی‌رنگ شده بود، همیشه با یک کش عقب می‌بست. صورتش، با فک مربعی و گونه‌های سنگین، زمخت بود و با آن خط‌هایش تقریباً مردانه می‌نمود… چهره‌اش جذاب بود… اما خوشگل نبود و قطعاً شباهتی به چهرۀ یک مادر معمولی نداشت.\n هر دو زندگی‌نامه‌نویس به اعتیاد جکسون به داروهای روان‌گردان قوی و کشنده اشاره می‌کنند. این داروها را پزشکانی برایش تجویز می‌کردند که گویی خطر آن‌ها را فراموش کرده بودند، به‌خصوص با توجه به اینکه جکسون مشروبات الکلی هم زیاد می‌نوشید. فرانکلین می‌نویسد: دگزامیل، میلتاون، والیوم، سکونال و «سرانجام تورازینِ روان‌گردان که شاید پریشانی شرلی را به‌جای اینکه آرام کنند بدتر می‌کردند». جای تعجب ندارد که جکسون در دهۀ چهل زندگی‌اش دچار فروپاشی روانی شد؛ او دچار چندین بیماری ازجمله حملۀ هراس و آگورافوبیا -یعنی ترس از بیرون رفتن از خانه- شد که شجاعانه با تمام آن‌ها رویارو گشت، آن‌هم ظاهراً بدون اینکه مصرف داروها، الکل و غذا را کاهش دهد. ظاهراً هایمن هم که خودش فردی شدیداً مشروب‌خوار و «فربه» بود اهمیتی به سلامت جکسون نمی‌داد.\n در ۸ آگوست ۱۹۶۵، جکسون برای یک «چرت معمولی» بعد از ناهار دراز کشید و خانواده‌اش دیگر نتوانستند او را بیدار کنند. در روایت اپنهایمر، سالی اولین کسی است که مادرش را در تخت طبقۀ بالا پیدا می‌کند؛ او استنلی را صدا می‌زند و استنلی فوراً به طبقۀ بالا می‌شتابد. جالب اینجاست که اشاره می‌شود که دو هفته قبل از این اتفاق، سالی «دست به خودکشی زده و تمام آرام‌بخش‌هایی را که در خانه پیدا کرده بود مصرف نموده بود؛ سپس، با باز کردن کتاب خانه‌ای روی تپه در جلوی خود، دراز کشیده بود». والدینش فوراً او را به بیمارستان رساندند و معده‌اش را شست‌و‌شو دادند، اما این اتفاق ظاهراً مسئلۀ جدی‌ای برای خانواده نبوده است؛ جکسون در نامه‌ای به جوآن، خواهر بزرگ‌تر سالی، خیلی راحت در مورد این اتفاق می‌نویسد و می‌گوید که او «زیاد آن را جدی نگرفته بود؛ این فقط یکی دیگر از فیلم‌درآوردن‌های سالی بود». با توجه به این «اقدام به خودکشی»، وضعیت جکسون در ابتدا چندان خطرناک به نظر نمی‌رسیده است.\n وقتی سالی و استنلیْ شرلی را دیده‌اند که بی‌حرکت و بی‌واکنش روی تخت افتاده است، اولین فکری که به سرشان رسید این بود که شاید او دارد نوعی بازی عجیب‌وغریب انتقام بازی می‌کند. سالی می‌گوید: «فکر می‌کردیم که او یک مشت قرص خورده که با من بی‌حساب شود. ما از این کارهای مادر و دختری درمی‌آوردیم.»\n اما قلب جکسون از تپش باز ایستاده بود؛ علت مرگ را به «بیماری قلبی تصلب شرایین» نسبت دادند. درواقع در آن زمان کالبدشکافی وجود نداشت و پزشک محلی نرث‌بنینگتن قبول کرد که، به‌جز «اطمینان اخلاقی» خودش، هیچ دلیل دیگری برای این تشخیص ندارد. «این دلیلی رایج برای مرگ‌های ناگهانی است. فکر نمی‌کنم دلیل خاصی وجود داشته است؛ او به تختخواب رفت و خوابید و این اتفاق افتاد. من دیگر آن پرونده‌ها را ندارم».\n روایت فرانکلین از ماجرا کوتاه‌تر است و فاقد روایت فوق‌العاده اپنهایمر است که در آن پدر و دختر ابتدا فکر می‌کنند جکسون عمداً در مصرف دارو زیاده‌روی کرده است. در نسخۀ فرانکلین، هایمن است که نمی‌تواند جکسون را بیدار کند و سارا (سالی) را برای کمک فرا می‌خواند. ظاهراً هیچ‌کس در خانوادۀ هایمن یا جایی دیگر اهمیت چندانی در مورد علت دقیق مرگ جکسون نداده است؛ زندگی‌نامه‌نویس هم این احتمال را مطرح نمی‌کند که ممکن است به‌خاطر مصرف بیش از حد دارو درگذشته باشد، حال چه عمدی و چه اتفاقی!\n در مراکز پزشکی دورافتاده بنینگتن، به دور از یک بیمارستان تحقیقاتی یا مرکز پزشکی معتبر، حتی برای چنین مرگ ناگهانی و غیرمنتظره‌ای هم کالبدشکافی صورت نمی‌گرفت؛ «علت رسمی مرگ، انسداد سرخرگ‌های قلب به‌علت تصلب شرایین است که یک عامل عمدۀ آنْ بیماری قلبی‌عروقی فشار خون است». اما این تشخیص «رسمی» گمانه‌زنی محض بود، شاید هم یک مصلحت‌اندیشی بی‌شرمانۀ پزشکی.\n جکسون در آخرین خاطره‌اش که در دوران روان‌پریشانی نوشته بود، یعنی زمانی که نمی‌توانست داستان بنویسد، از عذاب وجدانش به‌خاطر پنهان‌بودن این نوشته‌ها سخن می‌گوید. اما خاطره‌نویسی ظاهراً برای او خاصیتی روان‌پاک‌سازانه داشته یا حداقل دلگرمی او بوده است، چرا که جکسون به امکان شتافتن به‌سوی آزادی و تسلی بزرگ در خودِ امرِ نوشتن می‌اندیشد: به دنیای باشکوه آینده می‌اندیشم. به من بیندیشید، به من بیندیشید، به من بیندیشید، نه برای اینکه افسارگسیخته باشم و نه برای اینکه کنترل کنم. تنها، امن … جدایی، تنهایی، تنها ایستادن و راه رفتن … نه اینکه متفاوت، ضعیف، بیچاره و خار باشم … و چشمانم را ببندم. چشمانم را نمی‌بندم، آه از بستن چشم‌ها … در سوی دیگر، کشوری است، شاید کشور باشکوه خوشی باشد، شاید کشورِ یک داستان، شاید هم هردو، برای یک کتاب شاد… خنده ممکن است، خنده ممکن است، خنده ممکن است، خنده ممکن است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جویس کارول اوتس نوشته است و در تاریخ ۲۷ اکتبر ۲۰۱۶ با عنوان «Shirley Jackson in Love & Death» در وب‌سایت نیویورک ریویو آو‌‌ بوکز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۳ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «شرلی جکسون؛ عشق و مرگ» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• جویس کارول اوتس (Joyce Carol Oates) نویسنده و استاد نویسندگی خلاقانه در دانشگاه برکلی است. روزهای زیبا (Beautiful Days) آخرین کتابی است که از اوتس در سال ۲۰۱۸ منتشر شده است. [۱] fatalism [۲] The Lottery [۳] In the Penal Colony [۴] The Daemon Lover [۵] The Tooth [۶] The Lovely House [۷] The Haunting of Hill House [۸] We Have Always Lived in the Castle [۹] Shirley Jackson: A Rather Haunted Life [۱۰] The Feminine Mystique [۱۱] L’Univers concentrationnaire [۱۲] The Magic of Shirley Jackson [۱۳] Life Among the Savages [۱۴] Raising Demons [۱۵] Janice [۱۶] The Bird’s Nest [۱۷] Private Demons: The Life of Shirley Jackson [۱۸] The Road Through the Wall [۱۹] Hangsaman [۲۰] The Sundial [۲۱] Three Faces of Eve [۲۲] Come Along with Me\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157776.json b/train/528157776.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d70bd1f1da70d99688f0e36bd2d78d32a145551e
--- /dev/null
+++ b/train/528157776.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هفت سال با روحِ یک دوست",
+  "subtitle": "راوی رمان «تسلیم» دانشجویی است که با موضوع پایان‌نامه‌اش رفاقتی به هم زده است",
+  "introduction": "«تسلیم»، آخرین رمان میشل ولبک، همچون دیگر رمان‌هایش جار و جنجال فراوانی به دنبال داشت. تسلیم، روایتِ به قدرت‌رسیدن حزبی اسلام‌گرا در فرانسۀ سال ۲۰۲۲ است که در عینِ آنکه باعث می‌شود وضعیت اقتصاد بهبود یابد و بیکاری کاهش پیدا کند، کار زنان را ممنوع می‌کند و استادان دانشگاه را مجبور می‌کند یا مسلمان شوند، یا بازنشسته. رمان از زبان یک دانشجوی ادبیات، راویِ زوال فرانسه است. برشی از این رمان را می‌خوانید.",
+  "content": "میشل ولبک، پنگوئن — در همۀ آن سال‌های غمبارِ جوانی، اوئیسمانس برایم شریکِ غم و شادی‌ بود، رفیقی باوفا؛ هرگز سرسوزنی به او شک نکردم، هرگز وسوسه نشدم کنارش بگذارم و سراغ موضوع دیگری بروم؛ سرانجام بعدازظهرِ یکی از روزهای ژوئن ۲۰۰۷، جلوی هیئتِ داورانِ دانشگاه پاریس چهار-سوربن، پایان‌نامه‌ام را دفاع کردم: «یوریس کارل اوئیسمانس، رهایی از دهلیز»؛ آن‌‌هم با دلِ صبر و بعد از کش‌دادنِ ماجرا تا جایی که راه داشت، حتی بیشتر از مهلتِ مجاز دفاع. صبحِ روز بعد (شاید هم همان روز عصر، درست خاطرم نیست؛ شبِ دفاع را تنها بودم و تا خرخره نوشیدم) فهمیدم تکه‌ای از زندگی‌ام، احتمالاً بهترین تکه‌اش را پشتِ سر گذاشته‌ام.\n در آن دسته از دموکراسی‌های اجتماعی که هنوز در غرب پابرجا مانده‌اند، وقتی دوران تحصیلت تمام می‌شود، همین آش است و همین کاسه. ولی بیشتر دانشجوها آن اوایل متوجه این قضیه نمی‌شوند، چون با حرصِ پول، یا اگر ساده‌تر باشند با ولعِ کالاهای مصرفی هیپنوتیزم شده‌اند (اگرچه چنین نمونه‌هایی از اعتیادِ آدم‌های باهوش به کالا نامعمول است: اکثرِ آدم‌های بالغ و باشعور زلفشان را با همان ’پرومتۀ خستگی‌ناپذیر‘ گره می‌زنند، یعنی خودِ پول). بالاتر از همه، دانشجوها می‌خواهند کاری کنند کارستان، می‌خواهند جایگاهِ اجتماعی حسرت‌برانگیزی برای خود در جهان دست‌و‌پا کنند، آن‌هم در جهانی که به خیالشان رقابتی است، یا حداقل آرزویشان این است که رقابتی باشد، جهانی که فقط ستایشگرِ شمایل‌های زودگذر است: ورزشکاران، طراحانِ مد و وب، ستاره‌های سینما و مدل‌ها.\n به دلایلِ روان‌شناختیِ گوناگون که نه بلدم و نه علاقه‌ای دارم که تحلیلشان کنم، من اصلاً و ابداً چنین آدمی نبودم. در اول آوریل ۱۸۶۶، یوریس کارل اوئیسمانس، کارش را به‌عنوانِ کارمندِ دون‌پایۀ خدمات اجتماعی در «وزارت امورِ داخله و مذهب» فرانسه آغاز کرد. در ۱۸۷۴، با هزینۀ شخصی، اولین مجموعۀ شعرهای منثورش را منتشر کرد: طعمِ حلقۀ جواهر. این کتاب توجهِ بسیاراندکی را به خود جلب کرد، به‌جز مرورِ بسیار پرشور و حرارتی که تئودور دوبانویل بر آن نوشت. دورانِ کاری‌ اوئیسمانس این‌طوری شروع شد، بی‌سروصدا و آرام.\n کارش را در مقام یک بوروکرات ادامه داد، تا آخر عمرش هم چنین کرد. در سوم سپتامبر ۱۸۹۳، نشانِ لوژیون دونور را برای خدمات اجتماعی دریافت کرد. در ۱۸۹۸ بازنشسته شد، در حالی که دورۀ الزامیِ سی سالۀ خدمتش را –به دلیل مسائلی که پیش آمده بود، فقط در یک بازه غیبت داشت- کامل کرده بود. بعد از آن تصمیم گرفت کتاب‌هایی بنویسد که مرا واداشت صد سال بعد، او را دوستِ خودم بدانم. خیلی، شاید بیش از حد، دربارۀ ادبیات نوشته‌اند. (من این را بهتر از هر کسی می‌دانم، تخصصم در همین زمینه است.) اما هنوز چیزی که مشخصۀ ادبیات، یعنی هنرِ اصلیِ تمدن غرب، تمدنی که جلوی چشمانمان در حالِ نابودی است، است را می‌توان به آسانی تعریف کرد. موسیقی نیز مانند ادبیات می‌تواند شما را غرقِ در احساساتِ ناگهانی کند، می‌تواند شما را به نهایتِ اندوه یا شعف برساند؛ نقاشی هم مثلِ ادبیات قدرتِ خیره‌کردن دارد و می‌تواند شما را برانگیزد تا دنیا را با چشمِ تازه‌ای ببینید. اما فقط ادبیات است که می‌تواند شما را به روحِ انسانی دیگر، به‌مثابۀ یک کل، وصل کند؛ با همۀ نقاط ضعف و قوتش، همۀ قیدوبندها، تنگ‌نظری‌ها، وسواس‌ها و افکار و عقایدش؛ با همۀ چیزهایی که برایش جذاب می‌شود، به آن‌ها علاقه پیدا می‌کند، از آن‌ها هیجان‌زده می‌شود یا به آن‌ها نفرت می‌ورزد.\n تنها ادبیات است که از پشتِ خروارها خاکِ گور، شما را به روح یک انسان وصل می‌کند؛ اتصالی بی‌واسطه‌تر، کامل‌تر و عمیق‌تر از وقتی که با دوستتان رودررو حرف می‌زنید. حتی در عمیق‌ترین و دیرپاترین دوستی‌هایمان، هرگز در حرف‌زدن به اندازۀ وقتی که صفحه‌ای سفید و خوانندگانی ناشناس جلوی رویمان است، آزاد نیستیم. زیباییِ سبکِ یک نویسنده و موسیقیِ جملات البته اهمیتِ خودشان را در ادبیات دارند؛ از عمقِ تأملاتِ نویسنده و اصالتِ افکارش نیز نمی‌توان صرف نظر کرد؛ اما گذشته از همۀ این‌ها، نویسنده یک انسان است، انسانی حاضر در کتاب‌هایش. اینکه نویسنده‌ای بسیار خوب بنویسد یا بد، چندان اهمیتی ندارد، تا وقتی که دارد می‌نویسد و در واقع در کتاب‌هایش حاضر می‌شود. (عجیب است که چیزی تااین‌حد ساده که اینقدر عمومی به نظر می‌رسد، در واقع نادر است و این نادربودن، اینقدر آسان به چشم می‌آید، و بین فیلسوفانِ همۀ شاخه‌ها کمترین توجهی به این مسئله شده است: زیرا در اصل، انسان دارای وجود است، و انسان‌ها اگر کمیتاً در این اصل برابر نباشند، کیفیتاً برابرند؛ در اصل، آن‌ها به‌صورتِ کم‌و‌بیش برابری حضور دارند، البته این جدای از تأثیری است که در طول قرن‌ها می‌پذیرند، به همین خاطر است که اغلبِ اوقات، وقتی صفحاتِ کتابی را می‌خوانیم، به نظرمان می‌رسد که بیشتر روحِ زمانه تقریرش کرده است، نه ارادۀ یک فرد، ما شاهدِ این تردیدهاییم، شبح‌وار، موجوداتی ناشناخته جلویِ چشم‌هایمان رژه می‌روند.) به طریقِ مشابه، عاشقِ یک کتاب بودن، گذشته از همه‌چیز، به معنیِ آن است که عاشقِ نویسنده‌اش هستیم: دلمان می‌خواهد یک‌بار دیگر ببینیمش، می‌خواهیم روزهایمان را در کنارش سپری کنیم. طیِ این هفت‌سالی که طول کشید تا رساله‌ام را بنویسم، با اوئیسمانس زندگی کردم، در حضورِ کمابیش همیشگیِ او. اوئیسمانس در خیابان سوگر به‌دنیا آمد، در خیابان دوسور و خیابان موسیو زندگی کرد، در خیابانِ سنت پلاسید از دنیا رفت و در گورستانِ مون‌پارناس به خاک سپرده شد. تقریباً تمام زندگی‌اش را داخلِ منطقۀ شش پاریس سر کرد، درست همان‌طور که تمامِ زندگیِ کاریِ سی‌ساله‌اش و کمی بیش از آن را در وزارتِ امور داخله و مذهبی گذراند. من هم در منطقۀ شش زندگی می‌کردم، در اتاقی خفه، سرد و مطلقاً بدونِ مبلمان که پنجره‌های آن به حیاط خلوتی باریک دید داشت، حیاط خلوتی که عملاً مثلِ چاه بود. صبح که از خواب بیدار می‌شدم، ناچار بودم چراغ‌ها را روشن کنم. فقیر بودم و اگر یکی از آن برگه‌هایی که همیشه تلاش می‌کنند تا «فشارهای زیر بیست‌و‌پنج سالگی» را کم کنند، به دستم می‌رسید، قطعاً گزینۀ «قاچاقچی‌گری» را روی آن علامت می‌زدم. باوجوداین‌ها، صبحِ روزِ بعد از دفاع رساله‌ام (یا شاید هم همان شب) اولین واکنشم چنان بود که گویی چیزی قیمتی را گم کرده‌ام، چیزی که دیگر نمی‌توانستم پیدایش کنم: آزادی‌ام را. برای سال‌های متمادی، آخرین نشانه‌های رو به موتِ دولت رفاه (کمک‌هزینه‌های تحصیلی، تخفیف‌های دانشجویی، مراقبت‌های پزشکی، وعده‌های غذایی متوسط اما ارزان‌قیمتِ رستوران‌های دانشجویی) به من اجازه داده بود تا ساعت‌های بیداری‌ام را همان‌جوری که دلم می‌خواست سپری کنم: در معیتِ فکری با یک دوست. همانطور که آندره برتون اشاره کرده است، سفرۀ خوش‌مشربیِ اوئیمسانس برای همه پهن است. او اجازه می‌دهد خواننده یک قدم عقب‌تر از او بایستد. ما را دعوت می‌کند تا به او بخندیم، یا به توصیفاتِ شدیداً حزن‌انگیز، مهیب یا مضحکش بخندیم، حتی قبل از اینکه خودش به خودش بخندد. هیچکس به اندازۀ من قدردانِ این خوش‌مشربی نبوده است، درست همان‌وقتی که جیرۀ کرفس و ماهی دودی‌ام را در سینی‌هایِ بیمارستانیِ فلزی و کوچک، از رستورانِ دانشجوییِ بولی می‌گرفتم (مشتری‌های بدبختِ این رستوران هیچ‌جای دیگری نداشتند که بروند، یعنی رسماً از همۀ رستوران‌های دانشجوییِ دیگر با لگد بیرونشان انداخته بودند، ولی کارتِ دانشجوییِ بچه‌ها را نگه داشته بودند، و کسی نمی‌توانست کارت دانشجویی‌اش را بیرون بیاورد) داشتم به تعبیرهایی فکر می‌کردم که اوئیسمانس ساخته بود: پنیرِ افسرده، تنهای غمناک، و تصور می‌کردم که او این سینی‌های فلزی را چطور توصیف می‌کرد، سینی‌هایی که هرگز چشمش به آن‌ها نیفتاد. اینطوری ناراحتی‌ام کمی کمتر می‌شد، و توی رستورانِ بولی، کمی کمتر احساس تنهایی می‌کردم.\n اما حالا همۀ این‌ها تمام شده بود. کلِ دوران جوانی‌ام به پایان رسیده بود. زود (خیلی زود) باید وارد نیروی کار می‌شدم؛ و از چشم‌اندازِ جلوی رویم یخ می‌زدم.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت: • این مطلب را میشل ولبک نوشته است و با عنوان  «Submission by Michel Houellebecq»  در وب‌‌سایت پنگوئن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۴ مرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «هفت سال با روحِ یک دوست» ترجمه و منتشر کرده است.•• میشل ولبک (Michel Houellebecq) شاعر، رمان‌نویس و فیلم‌ساز فرانسوی است. نقشه و قلمرو (The Map and the Territory) عنوان مشهورترین کتابی ست که از وی به چاپ رسیده است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157778.json b/train/528157778.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c6fcd851f8d98b5046f7bc030ff36c8dfbb40c87
--- /dev/null
+++ b/train/528157778.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "فناوری چگونه دست‌های ما را تغییر می‌دهد؟",
+  "subtitle": "استفادۀ روزافزون ما از گوشی‌های هوشمند، دست‌هایمان را برای همیشه تغییر خواهد داد",
+  "introduction": "فالگیرها می‌گویند با نگاه‌کردن به دستِ آدم‌ها می‌شود سرنوشتِ آن‌ها را خواند. گویی تمام گذشته و آیندۀ فرد در دستش هویدا می‌شود. اما هماهنگیِ فرد و دستانش ممکن است از میان برود. در این‌طور مواقع فرد احساس می‌کند دستش دیگر از او اطاعت نمی‌کند و حیاتِ مستقلی را پیش گرفته است. روان‌پزشکان نام این احساس را سندروم «دست بیگانه» گذاشته‌اند. آیا دست‌های ما هم که هر روز عطشِ وحشیانه‌تری به اسکرول پیدا می‌کنند دارند از ما بیگانه می‌شوند؟",
+  "content": "داریان لیدر، گاردین —  عصر جدیدِ اینترنت، گوشی‌های هوشمند و رایانه‌های شخصی تأثیراتی بنیادین بر هویت ما و چگونگی ارتباط ما با یکدیگر داشته است. به نظر می‌رسد در سایۀ فناوری دیجیتال که تاروپود زندگی روزمره را شکل می‌دهد، مرزهای قدیمیِ زمان و مکان از بین رفته است. می‌توانیم بی‌درنگ با فواصل خیلی دور و خیلی نزدیک ارتباط برقرار کنیم؛ مثلاً با خویشاوندان خود در قاره‌ای دیگر تماس اسکایپی داشته باشیم یا به همکلاسی خود در نیمکت کناری پیامک بفرستیم. ویدئوها و عکس‌ها به‌محض لمس‌کردنِ صفحه‌نمایش، روانۀ دنیای وب می‌شوند و رسانه‌های اجتماعی جزئیات ریزِ زندگی عمومی و خصوصی افراد را منتشر می‌کنند. در قطار، اتوبوس، رستوران و خودرو، کار مردم همین شده است: انگشت‌زدن به گوشی، صحبت‌کردن با گوشی، وب‌گردی، کلیک‌کردن و انگشت‌کشیدن روی صفحه‌نمایش. \n فیلسوفان، نظریه‌پردازان اجتماعی، روان‌شناسان و انسان‌شناسان همگی از واقعیتی جدید می‌گویند که در نتیجۀ این تغییرات با آن مواجهیم. می‌توان ادعا کرد که رابطه‌ها سطحی‌تر یا عمیق‌تر، پایدارتر یا زودگذرتر، شکننده‌تر یا مستحکم‌تر شده‌اند. \n اما شاید بتوانیم این فصل از تاریخ انسان را از دریچه‌ای متفاوت‌تر ببینیم. چه می‌شود اگر به‌جای تمرکز روی امیدها و ناخشنودی‌های جدیدِ تمدن معاصر، مهم‌ترین تغییرات امروزی را در تغییراتی ببینیم که انسان‌ها با دستان خود رقم می‌زنند؟ ‌ عصر دیجیتال ممکن است بسیاری از جنبه‌های تجربۀ ما را دگرگون کرده باشد؛ اما بدیهی‌ترین و درعین‌حال مغفول‌ترین جنبهْ آن است که این عصر به مردم امکان می‌دهد دستان خود را به‌طور بی‌سابقه‌ای مشغول کنند. \n مالک کتاب‌فروشی «شکسپیر و شرکا» می‌گوید این روزها جوانان کتاب‌ها را با اسکرول‌کردن ورق می‌زنند. حتی شرکت اپل برای ثبتِ حقّ اختراع اشارات خاص دست درخواست داد. درخواست ثبت اختراع شمارۀ ۷۸۴۴۹۱۵ [ادارۀ ثبت اختراع امریکا] که در سال ۲۰۰۷ مطرح شد، شامل اسکرول‌کردنِ اسناد و زوم‌کردن با اشارۀ دست می‌شد و درخواست شمارۀ ۷۴۷۹۹۴۹ دامنه‌ای از اشارات چندلمسی را در برمی‌گرفت. ادارۀ ثبت اختراع هر دو درخواست را رد کرد؛ نه به‌ این ‌دلیل که نمی‌توان ایما و اشاره‌ها را به‌عنوان اختراع ثبت کرد، بلکه به‌این‌دلیل که امتیازنامه‌های پیشینْ اشاره‌های مذکور را در خود داشتند. \n امروزه پزشکان شاهد افزایش انبوه مشکلات دستیِ مرتبط با رایانه و گوشی‌های همراه‌اند؛ چون انگشتان و مچ خود را برای حرکات جدیدی به کار می‌گیریم که به‌هیچ‌وجه برای چنین حرکاتی آماده نشده‌اند. پیش‌بینی می‌شود در نتیجۀ این رژیمِ جدید، شاهد تغییراتی در بافت‌های سخت و نرمِ دست باشیم. ما درنهایت صاحب دست‌های متفاوتی خواهیم شد؛ همان‌گونه که استدلال می‌شود ساختار دهان در نتیجۀ عرضه‌شدن کارد و چنگال در بازار و نیز تغییرِ شکل قرارگیری دندان‌ها روی هم، تغییر کرد. تا حدود ۲۵۰ سال پیش معمولاً دندان‌ها روی هم جفت می‌شدند؛ اما امروزه در سایۀ روش‌های جدیدِ برش غذا با کارد غذاخوری، پیش‌آمدگی دندان‌های بالایی نسبت‌به دندان‌های پایینی افزایش یافته است. اینکه خودِ شخص در مقایسه با فناوری در درجۀ دوم اهمیت قرار می‌گیرد، در نام‌گذاری تجاری محصولات امروزی نمود پیدا کرده است: واژه‌های «pad» و «phone» در برندهای تجاری «iPad» و «iPhone» با حرف بزرگ شروع می‌شوند؛ اما حرف «I» که نمایانگر «منِ» کاربر است با حرف کوچک نوشته می‌شود. \n گرچه نحوۀ به‌کارگیری دست‌ها در حال تغییر است، این واقعیت که ما همیشه دست‌هایمان را مشغول نگه داشته‌ایم، چیز جدیدی نیست. از دوران بافندگی گرفته تا ریسندگی و تبادل پیامک، دست‌های انسان همیشه مشغول بوده است. اگر والدین زمانی در تفریحگاه‌های کودکان مشغول بافندگی و ورق‌زدنِ روزنامه بوده‌اند، اکنون مشغولِ انگشت‌زدن به صفحه‌نمایش گوشی‌ها و وب‌گردی هستند. در خانه، بازی‌های رایانه‌ای دست‌ها و انگشتان را مشغول می‌کنند: بازی «ماینکرَفت» موفق‌ترین بازی دنیا، دستی کنجکاو بر روی صفحه نمایش دارد که همه‌جا بازیکن را همراهی می‌کند. همچنین محبوبیت شگفت‌انگیز بازی جورچینِ لِگو صرفاً به‌خاطر بازاریابی هوشمندانه نیست؛ بلکه مدیونِ عملکردش در به‌کارگیریِ دست‌هاست. \n وقتی به اهمیت مشغول‌نگه‌داشتنِ دست‌ها پی بردیم، می‌توانیم به علت‌های این ضرورت عجیب نیز بیندیشیم. دست‌های بیکار چه خطری دارد؟ فعالیت بی‌وقفۀ دست‌ها واقعاً چه کارکردی دارد؟ چه اتفاقی می‌افتد اگر از به‌کارگیریِ دست‌هایمان جلوگیری شود؟ حالت‌های اضطراب، تندمزاجی و حتی درماندگی‌ای که تجربه می‌کنیم، نشان می‌دهد که مشغول‌نگه‌داشتن دست‌ها از سر هوس و تن‌آسایی نیست؛ بلکه حکایت از چیزی در دلِ زندگیِ جسمانی ما دارد. \n حال به تناقضی آشکار می‌رسیم. بدیهی‌ترین پاسخ به پرسش‌های بالا این است که ما برای انجام کارها به دست‌هایمان نیازمندیم. دست‌های ما در خدمت‌ ما هستند. آن‌ها ابزارِ کنش‌های اجرایی‌مان هستند. دست‌ها به ما امکان می‌دهند تا جهان را به‌گونه‌ای دست‌کاری کنیم که آرزوهایمان بتواند در آن برآورده شود. ازآنجاکه دست معمولاً نمایندۀ انسانِ کنشگرِ صاحبِ آن است، پس می‌توانیم با نشان‌دادنِ دست رأی‌ دهیم یا توافق و اتحادی را تأیید کنیم. در فیلم‌های «فرانکنشتاین» و «زامبی»، موجودات دست‌هایشان را جلوی خود می‌گیرند؛ نه برای اینکه مشکلی در بینایی دارند، بلکه برعکس، این کار کاملاً هدفمند است. \n اما درعین‌حال دست‌هایمان از ما اطاعت نمی‌کنند. هستند داستان‌ها و فیلم‌هایی که در آن‌ها عضوی از بدن مانند چشم، پا یا حتی گوشْ جانی مستقل می‌گیرد یا به تسخیر دیگران درمی‌آید؛ اما همۀ آن‌ها چیزی نیست درمقایسه با موارد بی‌شماری که در آن‌ها «دست»، چه به‌صورت متصل به بدن و چه جداشده، مستقل عمل می‌کند و تقریباً همیشه همراه با خشونت و کشتار بوده است. در فیلم‌های ترسناکی که اعضای بدن تسخیر می‌شوند، ‌ از فیلم «دست‌های اورلاک» گرفته تا «مردۀ شرور» تقریباً همیشه دست‌ها هستند که تحت کنترل نیرویی شیطانی درمی‌آیند؛ نه پاها و چشم‌ها یا دهان. \n در بیشتر این داستان‌ها، دست‌ها خلاف ارادۀ آگاهانۀ شخص عمل می‌کنند. آن‌ها ممکن است مرتکب قتل یا انتقامی شوند که شخص کمابیش به آن میل دارد؛ اما جامعه و تصویرِ شخص از خود، او را از این کار منع می‌کنند. در فیلم «دست»، مایکل کِین در نقش نویسندۀ داستان‌های مصور درمی‌یابد که کشتار کسانی که در حقش ظلم کرده‌اند، درواقع کارِ دست جداشدۀ خودش بوده است. در سناریوهایی دیگر، دست‌ها ممکن است تجسم ارادۀ شخصی دیگر باشد؛ مثلاً ارادۀ یک روح یا اعطاکنندۀ عضوِ پیوندی. درهرحال، این داستان‌ها جدایی یا گسستگی را نشان می‌دهند و قهرمانان نگون‌بختِ آن‌ها مجبورند با بدن خود به مبارزه برخیزند. \n  اِلسا در انیمیشن «یخ‌زده» به هرچه دست می‌زند، تبدیل به یخ می‌شود. \n آیا این گسست‌ها در زندگی روزمره تداوم ندارد؟ ممکن است درحالی‌که سعی داریم حواسمان را به حرف‌های همسر یا دوست خود معطوف کنیم، دستانمان مشتاق فرستادن پیامک، چک‌کردنِ ایمیل یا به‌روزرسانی صفحۀ فیسبوکمان باشد. مردم از وابستگی بیش‌ازحد به گوشی یا تبلتِ خود می‌نالند، گویی دست‌هایشان نمی‌تواند از لمس آن‌ها بازایستد. «دست» درعین‌حال که نماد مالکیت و عاملیت انسان است، عضوی است گریزان از ما. در انیمیشنِ «یخ‌زده» که یکی از محصولات بسیار موفق‌ دیزنی است، شاهد وضعیت دشوار دختری هستیم که دست‌هایش برخلاف خواسته‌اش کارهایی انجام می‌دهند. دست‌های اِلسا به هرچیزی بخورند، به یخ تبدیلش می‌کنند و داستان فیلم مربوط می‌شود به تلاش‌های او برای پنهان‌کاری، کنترل و شاید پذیرش این عضو از خودش که به‌تعبیر سنت آگوستین «در او بیش از خودش» است. \n وقتی رئیس‌جمهور اسبق امریکا جیمی کارتر در سال ۲۰۱۵ به دنیا اعلام کرد که دچار سرطان شده است، گفت که اکنون همه‌چیز «در دست خدا» ست. برای مشخص‌کردنِ محل کنشگری و اراده، به‌جای ذهن یا مغز، دست را انتخاب می‌کنند؛ گویی دستْ نمایندۀ انگیزه است. در صحنۀ پایانیِ فیلم «نابودگر» می‌بینیم که انسانِ ماشینی که یگانه هدفش نابودکردنِ سارا کانر است، حتی پس از آنکه بدنش تخریب شد، با دست خردشده هم چند اینچ به پیش می‌رود. درواقع، در قسمت‌های بعدی این سری، همین تک دستِ باقی‌مانده است که فناوری‌های جدید و مرگبارِ آینده را تولید می‌کند. \n این ارتباط دست با کنشگری و قدرت تاریخچۀ درازی دارد؛ از کتب مقدس گرفته تا آثار جالینوس، از «الهیات دستیِ» کالوَن گرفته تا دست نامرئیِ آدام اسمیت. در کتاب مقدس بیش از هرعضوِ دیگرِ بدن به دست اشاره شده است و این عضو در عهد عتیق بیش از دوهزار بار تکرار شده است. در مسیحیت اولیه، ‌ خدا اغلب به‌صورت دستی بزرگ به تصویر کشیده شده که از میان ابرها پدیدار می‌شود و احتمالاً لوح‌های ده‌فرمان در ابتدا به‌شکل دو دست بوده‌اند که روی هریک پنج ‌فرمان حک شده بود. برای این تصویر از دست الهی که همه ‌جا دیده می‌شود، گاهی تفسیری سنت‌شکنانه می‌آورند: چون نشان‌دادن چهرۀ خدا ممنوع بود، به‌جای آن از عضوی جسمانی استفاده می‌شد. دست فقط به‌این‌دلیل ظاهر می‌شود که مجاز نیستیم بقیۀ بدن را ببینیم. \n ایدۀ دست به‌مثابۀ ابزاری در خدمت گسترشِ کنشگریِ ما، در دوران کلاسیک نیز رایج بوده است. آناکساگوراس گفته بود که انسان‌ها هوشمندند، چون دست دارند. اما ارسطو و بسیاری از فلاسفۀ بعد از او در مخالفت با این ایده گفتند که انسان‌ها دست دارند، چون هوشمندند؛ چراکه دست‌ها اسباب جاودانه‌سازی ارادۀ ما را فراهم می‌کنند. در کتاب‌های علم بلاغت که سخنرانان رومی گردآوری کرده‌اند، برای دست، آداب پیچیده‌ای به‌منظور نشان‌دادن، نشانه‌گذاری و تأکید در سخنرانی آمده است. کوئینتیلیان، فیلسوف و ادیب رومی، روش‌های استفاده از دست‌ها را برای «درخواست، وعده‌دادن، فراخواندن، مرخص‌کردن، تهدید، التماس، بیان بیزاری یا ترس، پرسش یا انکار» توصیف کرده است. او مدعی بود می‌تواند فقط با خواندن خطابه‌های سیسِرو بگوید که در چه لحظاتی از سخنرانی‌اش از ایماواشاره استفاده می‌کرده است. \n آماده‌شدن برای سخنرانیِ عمومی نیازمند تمرین زاویۀ دقیق انگشتان و زاویۀ دست و نحوۀ قرارگیری آن نسبت‌به بدن بود. حرکات دست بخش جدایی‌ناپذیری از سخنرانی بود و سیسرو این حرکات را «سِرمو کورپوریس» یعنی «زبان بدن» می‌نامید. حتی گاهی اشارات و حرکات دست را مهم‌تر از محتوا یا ترکیب سخنرانی می‌دانستند. طبق مشاهدات گرگوری آلدریت، مورخِ اشارات کلاسیک، احتمالاً تصادفی نبوده که پس از قتل سیسرو، سر و دست‌های جداشده‌اش را به نمایش عمومی گذاشتند. \n امروزه نیز برای دست، ارزش ویژه‌ای قائل می‌شوند. به‌نظر می‌رسد تقریباً همۀ فیلم‌های علمی‌تخیلی، جاسوسی و ماجراجویی صحنه‌ای دارند که در آن قهرمان فیلم مجبور می‌شود رایانه‌ای را به‌صورت دستی مغلوب کند. این را می‌توان به ناراحتی انسان از قدرت‌گرفتن ماشین‌ها بر خود تعبیر کرد؛ اما آیا می‌توان گفت این کار ازطرف دیگر تلاشی است برای زنده نگهداشتنِ باوری که می‌گوید نقطۀ نهاییِ کنترل، کنشگری دست است؟ \n تأکید بر «دست» به‌عنوان تجسم کنشگری، آن‌قدر قوی است که حضور دست می‌تواند کنشِ بدون کنشگر را توضیح دهد. در علم عصب‌شناسی سندرم «دست بیگانه» را داریم که در آن یکی از دو دست ممکن است برخلاف دست دیگر عمل کند و از دستورهای آگاهانۀ بیمار اطاعت نکند. در مقاله‌ای پژوهشی که پیش‌تر منتشر شده بود، برای این اختلال اصطلاح «سندرم دکتر استرنجلاو» پیشنهاد شده بود؛ اما کارشناسانِ بررسی‌کنندۀ مقاله این عنوان را نپسندیدند. این نام از فیلم «دکتر استرنجلاو» گرفته شده است که در آن پیتر سِلِرز مجبور است پیوسته از دست چپ خود برای بازداشتن دست راستش از ادای احترام نازی استفاده کند. «دست بیگانه» را اغلب متمایز از «دست نابهنجار» می‌دانند؛ چون در دومی، دست نافرمانی می‌کند، اما بیمارْ آن را به‌صورت عضوی متعلق به بدن احساس می‌کند. \n گزارش‌های عصب‌شناسی پر است از نمونه‌هایی که در آن‌ها دست‌ها ظاهراً با یکدیگر سر جنگ دارند: یکی از دو دست کتاب را می‌بندد و دست دیگر سعی دارد آن را باز کند؛ یکی سیگار روشن می‌کند، اما دیگری سعی می‌کند آن را خاموش کند؛ یکی برنامۀ تلویزیونی خاصی را روشن می‌کند، درحالی‌که دیگر سعی می‌کند کانال را عوض کند. در موارد شرورانه‌تر، یکی از دست‌ها سعی می‌کند شخص را خفه کند؛ درحالی‌که دست دیگر می‌کوشد از این کار جلوگیری کند؛ یک دست غذا را به‌زور وارد دهان می‌کند، اما دست دیگر مانع این کار می‌شود یا یکی از دست‌ها سعی می‌کند بیمارِ شناگر را غرق کند، درحالی‌که دیگری جلوی این کار را می‌گیرد. \n کورت گلدشتاین عصب‌شناس و روان‌پزشک آلمانی در مقاله‌ای که در سال ۱۹۰۸ منتشر شد، از بیماری حرف می‌زند که با دست چپش گلوی خود را می‌گرفت و می‌فشرد و می‌گفت: «من این کار را نمی‌کنم، دستم می‌کند.» برای خلاص‌کردنِ گلوی بیمار از دستش نیروی زیادی لازم بود. بیمار سعی می‌کرد این نافرمانیِ آسیب‌زا را به وجود «روح شرور در دست» نسبت دهد. او به گلدشتاین می‌گفت: «دستش عادی نیست؛ هرکاری که دلش می‌خواهد می‌کند.» او حضور دو نفر را احساس می‌کرد: دست و خودش. \n افراد مبتلا به سندرم دست بیگانه شگردهای زیادی برای آرام‌کردنِ دستِ سرکش مطرح کرده‌اند. برخی از آن‌ها از محدودیت‌های فیزیکی مانند بند استفاده کرده‌اند؛ اما به نظر می‌رسد حرف‌زدن با دست به‌امید آنکه دست از نافرمانی بردارد، روش متداول‌تری است. بیمار گلدشتاین به دستش سیلی می‌زد یا به او التماس می‌کرد که آرام بگیرد؛ گویی داشت با بچه حرف می‌زد. می‌گفت: «دست کوچولوی من، آرام باش.» \n برخی پژوهشگران سعی می‌کنند بین این دو مورد تمایز قائل شوند: مواردی که در آن‌ها مالکیت دست انکار می‌شود و مواردی که در آن‌ها مالکیت دست برخلاف خودمختاریِ آشکارش به رسمیت شناخته می‌شود. بااین‌حال تمایزات و تلاش‌های بعدی برای مرتبط‌دانستنِ این موارد با مواضع آسیب مغزی همیشه متقاعدکننده نبوده‌اند. قدر مسلم آن است که بیماران فکر می‌کنند دستْ کاری هدفمند انجام می‌دهد؛ اما ممکن است مثل بیمار گلدشتاین بگویند: «دستم این کار را می‌کند؛ من نمی‌کنم.» \n \n نکتۀ بسیار جالب آن است که در برخی موارد، شخصی که سعی دارد رفتار عجیب دست بیگانه را توجیه کند، دست سومی را برای کنترل دستِ سرکش احضار می‌کند. این «دست شرور» در یک مورد باعث می‌شد دست چپ بیمار برخلاف دست راستش عمل کند و حرکاتش را از بالا هدایت می‌کرد. \n این نشان می‌دهد که نمی‌توان دست را به‌آسانی از ایده‌های مالکیت و خودمختاری جدا کرد. اگر قصد داریم کاری بکنیم، ‌ لازم است دستی کارگر داشته باشیم، حتی اگر دست واقعی و تجربی ما نافرمانی کند. این تناقضِ کنشگریِ دستی در تغییرات عجیب و غریبِ ایدۀ مدرنِ آزادی نیز منعکس می‌شود. وظیفۀ آزادبودن و انتخاب شخصی داشتن درچارچوب شبکه‌ای از دستورها شکل می‌گیرد که از بیرون صادر می‌شوند و ما را امر به آزادبودن می‌کنند. نتیجه کاملاً روشن است: هرچه برای خودمختاری و استقلال ارزش بیشتری قائل شویم، فعالیت‌های اساسی انسان که تحت کنترلِ آگاهانه درنمی‌آیند، آسیب‌زاتر خواهند بود. \n این می‌تواند توضیح دهد که چرا حوزۀ «اعتیادها» به‌سرعت در حال گسترش است. اعتیاد به خرید، اعتیادهای جنسی، اعتیادهای اینترنتی و اعتیادهای تلفنی را به‌ این‌ دلیل اعتیاد می‌دانند که ظاهراً تحت کنترلِ آگاهانه نیستند. اما اعتیاد واقعی در پسِ همۀ این‌ها اعتیاد به خودمختاری است؛ یعنی این توهم که ما می‌توانیم ارباب تام‌الاختیار خود باشیم. هرچه بیشتر تسلیم این ایده شویم، دچار اختلال‌های بیشتری خواهیم شد. \n این نیروها آ‌ن‌قدر قوی شده‌اند که امروزه حتی زنده‌ماندن نیز انتخاب تلقی می‌شود؛ یعنی چیزی که قدرت کنترلش را داریم. با وقف خودمان در راه یک سبک زندگی سالم، ‌ تغذیۀ خوب و ورزش، طول عمرمان را افزایش خواهیم داد. آن‌هایی که استطاعتش را دارند، می‌توانند زغال‌اخته، کلم بروکلی و انواع غلّات مرغوب بخورند و بخش زیادی از وقت خود را صرف آمادگی جسمانی کنند. وقتی از آن‌ها می‌پرسند چرا این کارها را می‌کنید، پاسخ روشن است: برای سالم ماندن، حتی اگر این بدان معنی باشد که فرد از بخش بیشتری از عمر واقعیِ خود صرف‌نظر کرده تا عمر طولانی‌تری داشته باشد. ممکن است فرد درست‌خوردن و ورزش‌کردن را صرفاً وظیفه بداند، نه تجربه‌ای لذت‌بخش؛ به‌طوری که یک زندگی قربانیِ ایده‌ای کاملاً انتزاعی از زندگی دیگر می‌شود: زندگیِ عاطفی، قربانیِ زندگیِ زیستی. همان‌طور که ایملاک در رمان فلسفیِ ساموئل جانسن به راسِلاس می‌گوید: «به‌نظر من درحالی‌که زندگی را انتخاب می‌کنی، از زندگی‌کردن غافل می‌شوی.» \n تب معاصر برای صنایع دستی نیز بسیاری از همین تناقضات را دارد. ما را ترغیب می‌کنند تا برای مقابله با ازخودبیگانگیِ آشکارمان در این دنیای مجازی به فعالیت‌های سنتی بازگردیم؛ مثل بافندگی، ماکت‌سازی، باغبانی، مجسمه‌سازی و تعمیرکاری. استفاده از دست‌ها برای ساخت اشیا ظاهراً درتضاد با دنیای ماده‌زدایی‌شده‌ای است که در آن مسکن گزیده‌ایم. \n  دونالد سادرلند در نقش رئیس‌جمهور اسنو در حال هرس گل‌های رز در فیلم «عطش مبارزه»\n این کارها هرقدر هم ستودنی و لذت‌بخش باشند، کاملاً منطبق با این ایدئولوژی‌اند که هدفْ طفره‌رفتن است. برندهای جهانی‌شده دقیقاً بر استراتژی‌های بازاریابی و ارتقای مشابهی متکی‌اند: تأکید بر منحصربه‌فردبودنِ هرشخص، توانایی فرد برای خلاقیت، اهمیت زمان برای خود شخص و استمرار سنت‌های خانوادگی و مردمی. فردی که در خانه با زحمت و علاقه نوشیدنی دم می‌کند، روزبه‌روز مجموعه ارزش‌های مشترکی با شرکت بزرگی مثل استارباکس پیدا می‌کند؛ هرچند ممکن است قهوۀ متفاوتی داشته باشد. \n وقتی مردم از علت روی‌آوردن به صنایع دستی می‌گویند، معمولاً بن‌مایه‌های اصلی در صحبت آن‌ها همانی است که در بازار مدرن می‌بینیم: اهمیت انتخاب شخصی، حس خودمختاری، جست‌وجوی لذت و خودسازی. بحث این نیست که این فعالیت‌ها ذاتاً خوب‌اند یا بد؛ بلکه تصورِ وجودِ نوعی آنتی‌تز در درون فرد، استفادۀ متمرکز از دست‌ها که امروزه آموزگارانِ سبک زندگی ترویجش می‌کنند و دنیای تولید انبوهِ کالاها و خدماتْ توهمی بیش نیست. \n البته نمایش ویترینیِ این ارزش‌ها در دنیای کسب‌وکار، خشونت زیرین آن‌ها را پنهان می‌کند و اینجاست که دشوار می‌توان از این واقعیت چشم‌پوشی کرد که برخی فعالیت‌های دستیِ دقیق و ظریف با بی‌رحم‌ترینِ دیکتاتورها مرتبط بوده‌اند. می‌توان اشاره کرد به نقاشی آبرنگِ هیتلر، خوش‌نویسی ظریفِ مائو یا هَرس‌کردن لطیفِ گل‌های رز به‌دست پرزیدنت اسنو در فیلم «عطش مبارزه». به نظر می‌رسد صنایع دستیِ فردی‌شده با تخریبِ خودکار، اتحاد عجیبی دارد. آیا همین منطق را در پروفایل مدیران ارشد اجراییِ بزرگ‌ترین شرکت‌های چندملیتی نمی‌بینیم که درعین نابودسازیِ فرهنگ‌هایی بزرگ، از ماکت‌سازی و سفالگری لذت می‌برند؟\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌: • این مطلب را داریان لیدر نوشته است و در تاریخ ۲۱ می ۲۰۱۶ با عنوان  «Darian Leader: how technology is changing our hands»  در وب‌‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۰ مرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «فناوری چگونه دست‌های ما را تغییر می‌دهد؟» و با ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است.•• داریان لیدر (Darian Leader) نویسنده، روانکاو، استاد مهمان دانشگاه روهمپتون واقع در لندن و عضو مؤسس «مرکز پژوهش و تحلیل فرویدی» است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157779.json b/train/528157779.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..48e05f80b727a20fca8cf03b785b6ae5a9fa95d2
--- /dev/null
+++ b/train/528157779.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هشدار: من از واژۀ «چاق» استفاده می‌کنم",
+  "subtitle": "آدم‌های زشت و چاق، در بدن‌هایی به دنیا آمده‌اند که از همان روز تولد، حکم محکومیت آن‌ها را صادر کرده است",
+  "introduction": "تحقیقات نشان می‌دهد نیمی از دخترانِ سه تا شش‌ساله، نگران چاق‌شدن‌اند. مدیریت و کنترلِ بدن امروزه به یکی از دغدغه‌های همه‌گیر ما تبدیل شده است؛ زیرا کمال بدنْ کمال روح هم تلقی می‌شود و برعکس، شکم‌های برآمده، نمادِ روحِ وارفته و ضعیفِ آدم‌های چاق است. لایونل شریور، رمان‌نویسِ امریکایی می‌گوید این رابطه چنان بدیهی شده است که حتی در رمان‌ها معمولاً چاق‌ها شخصیت‌های دلچسبی نیستند. آیا می‌شود کاری به‌نفع چاق‌ها کرد؟",
+  "content": "لاینل شرایور، نیویورک مگزین — «هیچ‌وقت خوش‌قیافه‌تر از وضع الانت نمی‌شی.»\nتقاطع برادوی و صدوششم غربی در منهتن، تابستان ۱۹۷۸، درست بعد از فارغ‌التحصیلی‌ام از کالج بود. دقیق یادم مانده است که چه پوشیده بودم؛ انگار آن مرد محترمِ میان‌سال که آن نظر را داد، عکسی فوری هم از من گرفته باشد: دامن دراپۀ سبزآبی و زیرش مایوی بادی کشباف پوست‌تخم‌مرغی با صندل‌های پاشنه‌بلند کرِم. او با آن حرف حکم اعدامم را صادر کرد؛ چون از آن لحظه به بعد در سراشیبی افتادم. ولی حداقل آن لحظه احساس کردم که زیبایم.\nقیافه‌ام هرطور هم که بود، حس زیبایی، نوعی احساس ذهنی است که جرّوبحث برنمی‌دارد. ولی مخاطبان‌اند که این هیجان گذرا را رقم می‌زنند. قبول دارم نسخۀ خانگی صامتِ این حس هم وجود دارد؛ ولی احساس زیبایی در اصل تجربه‌ای اجتماعی است: سکان کوچکی از قدرت را به‌دست‌گرفتن، داشتن چیزی که مایۀ حسادت دیگران است، اما اگر بخواهید هم نمی‌توانید به آن‌ها ببخشید. نشئگی مختصر و زودگذری است که به‌نظرم دربارۀ آن اغراق شده است.\nهرقدر هم علیه آن جاروجنجال کنید، مفهوم زیبایی فیزیکی و مع‌الأسف مفهوم بی‌ریختی، همان اوان کودکی در ما کاشته می‌شود و هر روز تقویت می‌گردد. تابلوهای تبلیغاتی، فیلم‌ها، تلویزیون و اینترنت ما را با تصاویری بمباران می‌کنند که استعاره از دیو و دلبرند. حتی دوران بچگی هم حرف‌های این‌وآن دربارۀ اندازۀ ران‌ها را می‌فهمیدیم. می‌فهمیدیم بچه‌های خوش‌تراشِ بانمک مورد توجه‌اند؛ ولی کسی به چاقالوها محل نمی‌گذارد.\nمطالعات متعدد نشان داده‌اند که حتی از سه‌سالگی هم در ذهن کودکان، از آیووا تا ایتالیا، بیزاری جدی از چاقی و کودکان چاق نشسته است. عکس‌های همسالانی با بدن بدریخت، دچار نقص عضو، دست‌به‌عصا، روی ویلچر یا فربه را نشان این کودکان داده‌اند؛ ولی آن‌ها بچه‌های «چاق» را کمتر از بقیه پسندیده‌اند. هشدار: من از واژۀ «چاق» استفاده می‌کنم. این واژه از لحاظ فیزیولوژیک و هندسی دقت دارد و صفت خوب و کوتاهی است. علی‌القاعده فکر نمی‌کنم حسن‌تعبیر بتواند درمان تعصب ابلهانه باشد؛ یعنی این کار فایده‌ای ندارد.\nکودکان که به سن دانشگاه می‌رسند، این پیش‌داوری در ذهنشان تثبیت شده است. جالب اینجاست که دانشجویان مذکر بیشتر از دانشجویان مؤنث مستعد بدگویی از چاقی‌اند. فرضیۀ محققان آن است که شاید چون زنان بیشتر قربانی این نابُردباری هستند، لابد همدلی بیشتری هم نشان می‌دهند. یا برعکس، زنان در بیان احساس خود «سوگیری علنی» دارند؛ چون بهتر می‌دانند که اگر ابراز کنند که افراد چاق را نمی‌پسندند، با اخم‌وتخم مواجه می‌شوند. به‌بیان ساده: دروغ می‌گویند.\nاز نظر تاریخی، هیکل ستودنی مردان را همواره با شانه‌های پهن، شکم تخت و عضله‌های خوش‌فُرم تصویر کرده‌اند؛ مثلاً مجسمۀ داوود اثر میکل‌آنژ. اما ایدئال زنانه قدری بیشتر تابع مُد بوده است. روبنس۱ حوری‌ها را با اندامی نرم و قلمبه‌ای کشیده بود که امروزه گوشتالو حساب می‌شوند. در دهۀ ۱۹۲۰ ظاهر پسرانه برای دخترها باب شده بود. پرهیبِ ساعت‌شنی‌شکلِ جین راسل۲ در دورۀ جنگ سلطنت می‌کرد. اندام ساعت‌شنی‌شکل نیز تا نیمۀ دهۀ ۱۹۶۰ مُد بود. پس از ظهور توئیگی۳ بود که مُدل‌های شبه‌بی‌اشتها یا واقعاً بی‌اشتها بر عکاسیِ مُد سلطه یافتند. دختران همکلاسی من در دبستان عضله‌داشتن را بد و غیرزنانه حساب می‌کردند؛ ولی من نه، چون می‌خواستم مُچ برادرهایم را بخوابانم. حداقل این نسل، زنانی را می‌پسندد که اندام متناسب و برازنده داشته باشند. بااین‌حال، ایدئال زنانه چندان هم عوض نشده است. حتی بانوان تن‌آسای روبنس هم فربه نیستند.\n\nدر ادبیات، چاق همواره شخصیت را ناپسند نشان می‌داده است. شخصیت گوشتالوی جان رید در رمان جین ایر، اثر شارلوت برونته و خانم ون‌هاپر در رمان ربکا اثر دفنی دیو موریه هر دو گردن‌کلفت‌اند. آقای بامبلِ تُپُلو در الیور توئیست، اثر چارلز دیکنز شخصیتی موذی است. در ارباب مگس‌ها۴ اثر ویلیام گلدینگ، با شخصیت گوشتالو و مظلوم پیگی می‌شود همدلی کرد؛ اما او ضعیف و ترحم‌برانگیز است. پس این قصه سر دراز داشته و دارد: در هری پاتر اثر جی.کی.رولینگ، دادلی دارسلی و عمه مارجری منفورند و شکم‌های برآمده‌شان، نشانۀ آشکار نقص‌های درونشان است. در موجی از رمان‌های معاصر که چاقی درون‌مایۀ اصلی‌شان است، فربگی نه بی‌طرفانه مانند انتخاب یک سبک‌زندگی مقبول، بلکه مشکلی ترسیم شده است که باید حل شود یا نمی‌شود؛ مانند ری بزرگ۵، خانوادۀ میدلشتین۶، وزن۷ و برادر بزرگ۸ که خودم نوشته‌ام.\nدر برنامه‌هایی که برای رمانم، برادر بزرگ، برگزار شد، خوانندگان اعتراض می‌کردند که اکثر مؤلفان شخصیت‌های چاق را از اثرشان به‌کل کنار می‌گذارند و حتی وقتی رمان‌نویس چنین شخصیتی هم می‌آفریند، وزن زیادْ مشخصه‌ای عادی مثل موی تیره‌رنگ نیست. حکم گناهکاریِ متهم صادر شده است. چاق‌بودن، مثل حس زیبایی، تجربه‌ای اجتماعی است و تأثیر شدیدی بر احساس شخصیت به خودش و برخورد دیگران با او می‌گذارد. ادگار کلاگ، شخصیت اصلی رمانم، جمهوری نو۹، هرچند اکنون لاغر است، در کودکی چاق بوده است. خواننده می‌فهمد که کلاگ به‌خاطر تحمل تمسخرهای دوران کودکی، در بزرگ‌سالی چنین رفتار محتاطانه، دفاعی و خصمانه‌ای دارد: او از همکارانش بیزار می‌شود پیش از آنکه آن‌ها از او بیزار شوند. از منظر روان‌شناختی، به‌خاطر سابقۀ زندگی‌اش می‌توان این ویژگی‌های زننده را درک کرد و تاحدی با آن‌ها همدلی کرد.\nدر برادر بزرگ، ادیسن، برادر راوی، رازآلود ظاهر می‌شود. او که از خوش‌تیپ‌های روزگار بوده است، در فرودگاه به استقبال خواهرش می‌آید؛ اما خواهرش او را نمی‌شناسد. در چهار سالی که از آخرین دیدارشان می‌گذرد، او خدا کیلو وزن اضافه کرده است. ماجرا چه بوده است؟ گویا وزن اضافه‌کردنِ او، یک جور خودتخریبگری بوده است. سرخورده از ناکامی شغلی‌اش در نیویورک به‌عنوان یکی از پیانیست‌های موسیقی جاز و عصبانی از اینکه خواهر بی‌بُته‌اش ناگهان در کل کشور مشهور شده است، ادیسن دست‌به‌دامان پُرخوری شده است تا خود را ویران کند. این پُرخوری برای او نوعی اعتراض است؛ مثل خودسوزی تبتی‌ها: «خودکشی با کلوچه‌خوری.» خواهرش می‌فهمد «او به همان سبکی که نقشۀ پیروزی ریخته بود، زمین می‌خورد: تماشایی و بزرگ».\nبرای ادگار، چاقی توضیح‌دهندۀ شخصیت است؛ اما برای ادیسن، چاقی نمایش‌دهندۀ شخصیت است. چون خودم بدنما بوده‌ام، بعید است شخصیتی را به‌تصادف و بی‌هدف چاق ترسیم کنم. شاید هیچ‌وقت چندان گُنده نبوده‌ام؛ ولی در بچگی دندان‌خرگوشی بودم. برای همین است که شهادت می‌دهم که بازار مسخره‌شدن در انحصار چاق‌ها نیست. همین ظاهر سابق را برای ایرینا، شخصیت اصلی رمان دنیای پس از روز تولد۱۰ نیز ترسیم کردم. او مثل خودم بالأخره ارتودونسی کرد و پس از ترمیم دندان‌ها ناگهان دید همه با او «مثل آدمی کاملاً متفاوت» برخورد می‌کنند. او نومیدانه می‌گوید: «یک جورهایی وحشتناک بودم.»\nاو می‌گوید کسانی که همیشه خوش‌قیافه بوده‌اند، «اصلاً متوجه برخورد دیگران با خودشان نیستند و اینکه این برخورد چقدر به ظاهر ربط دارد. حتی شرط می‌بندم که آدم‌های جذابْ نظر بهتری نسبت‌به بشریت دارند: چون همه همیشه با آن‌ها مهربان‌اند، فکر می‌کنند همه مهربان‌اند. ولی همه که مهربان نیستند. همه حتی بیش از آنکه باورمان شود، در قیدوبند ظاهرند… آدم‌های زشت، آدم‌های چاق، حتی آن‌هایی که فقط معمولی‌اند: این‌ها باید خیلی تلاش کنند تا بقیه راضی شوند. باید برای اثبات خودشان کاری بکنند. ولی وقتی ظاهر قشنگی داشته باشید، لازم نیست کاری بکنید. کافی است گوشه‌ای بنشینید تا همه از بودنتان مشعوف شوند.»\nبنابراین از منظر اجتماعی، اینکه شخصیت‌ها به‌تصادف چاق باشند، ابلهانه است. درحقیقت بزرگ‌ترین خطای نویسندگان آن است که چندین و چند شخصیت خلق کنند که بی‌هدف زیبا باشند. اگر دچار تردید شده‌اید، گیرایی فیزیکی را به شخصیت‌های اصلی، خصوصاً زنان بدهید؛ چون به‌قول ایرینا، چشم‌نوازبودنْ آن‌ها را پسندیدنی می‌کند. همچنین وقتی زیبا باشند، می‌توانید راحت با آن‌ها کار کنید. این در تبیین انگیزه‌های رُخدادهای داستان یا پیشبُرد پی‌رنگ آن خیلی به درد می‌خورد؛ مثلاً چرا فلان شخصیت، به این غریبه تعارف کرد که او را به خانه برساند. در فیلم «شاهین مالت»۱۱، اگر دوشیزه واندرلیِ جذاب مثلاً صدوسی‌چهل کیلو وزن داشت، سَم اسپید، کارآگاه قصه با نقش‌آفرینی هامفری بوگارت، پروندۀ او را قبول می‌کرد؟\nفعالان چاق که می‌خواهند استبداد لاغرها را براندازند، نکات درستی مطرح می‌کنند. دست‌انداختن گُنده‌ها مثل هر بی‌رحمیِ دیگری، نامقبول است. می‌توان بدنی بزرگ‌تر داشت که بی‌عیب و سالم باشد. فرافکنیِ نقص‌های درونی‌مان روی آدم‌های سنگین‌وزن جوانمردانه نیست؛ مثلاً اینکه بگوییم تنبل یا افراط‌کارند. قبلاً هم نوشته‌ام: این وسواسی که دربارۀ وزن و کلاً ظاهر داریم، مصداق «تحجّر فرگشتی» است.\nاما «بزرگ، زیباست» شعار تبلیغاتی چندان جالبی نیست. اینکه باید در دُرشت‌اندامی جلال و جمال ببینیم، به‌معنای آن نیست که از پسِ این کار برمی‌آییم یا چنین می‌کنیم. ظهور بِت دیتو۱۲ روی صحنۀ خوانندگی گویا پیروزی همۀ آدم‌های بیضی‌شکل است؛ ولی بعید است الهام‌بخش دختران خردسال شود تا بخواهند وقتی بزرگ شدند، مثل او شوند. برعکس، تقریباً نیمی از دختران سه تا شش‌ساله نگران چاق‌بودن‌اند.\nامروزه که متوسط وزن جامعه روزبه‌روز بیشتر می‌شود، شکاف پُرنشدنی میان واقعیت و ایدئال، خاستگاه نارضایتی است. ولی دست‌کاری مصنوعیِ معیارهای زیبایی نمی‌تواند راه‌حل باشد؛ چون این کار با تنظیم حاشیۀ سفید صفحۀ تایپ روی نمایشگر رایانه فرق دارد. راه‌حل آن است که به خودمان بیاییم و نگاه درست‌تری به زیبایی انسان داشته باشیم.\nدر عصر لیپوساکشن و شیوع جراحی‌های زیبایی، جبر زیست‌شناسی دیگر حاکم بر سرنوشتمان نیست. ما بدن را مستعد تغییرهای بی‌کران، اثری هنری و درحال‌خلق، معبد و مجسمه می‌بینیم. ماه جولای، فرانک برونی در نیویورک‌تایمز نوشت که نه روان‌درمانگر، بلکه مربی ورزشیِ افراد در این دوران جای «کشیش امروزی» نشسته است. شعار معروف قرن بیستم که می‌گفت «هر چیز که می‌خوری، همانی»، در قرن بیست‌ویکم تلویحاً جای خود را به شعار دیگری داده است: «هر وزن که داری، همانی.»\nولی هواداران متعصب تناسب اندام، پیروان مکتب رژیم غذایی و معتادانِ جراحی‌های گزینشی گمان می‌کنند کمال بدن یعنی کمال خود. من در مقام رمان‌نویس، می‌پذیرم که بدن می‌تواند بر شخصیت اثر بگذارد و تاحدی انعکاس شخصیت باشد؛ ولی به‌عنوان یک آدم، از منظر فلسفی، رابطۀ خطی میان این جسم پیچ‌درپیچِ فناپذیر و روح مقیم در آن را رد می‌کنم.\nبرای من، ترمیم دندان‌هایم در پانزده‌سالگی آموزنده بود: من همان آدم بودم، ولی هم‌کلاسی‌هایم ناگهان مهربان‌تر شدند. اینکه دیگر از دندان‌های نیشم خجالت نمی‌کشیدم، مطمئناً اعتمادبه‌نفسم را بیشتر کرده بود؛ ولی آن عمل ترمیمی فقط یک معنا داشت: من که از تمسخر دندان‌خرگوشی‌هایم مُعاف شده بودم، بهتر می‌توانستم خودم باشم. به همین قیاس، در یکی از برنامه‌های رمان برادر بزرگ، خانمی جوان و دوست‌داشتنی برایم درددل کرد که با جراحی چاقی، نود کیلو وزن کم کرده است. او گفت که کاهش وزن، شخصیتش را در شرکت عوض کرده است. دیگر آن آدم بشّاش و شوخ‌طبع نیست؛ چون قبلاً که چاق بود، همیشه سعی می‌کرد دیگران رُخصت شوخی با وزنش را داشته باشند. او جدی‌تر و ساکت‌تر شده است. حالا که لازم نیست با ناخرسندی دیگران از اندازه‌اش دست‌وپنجه نرم کند، حالا که نباید انتظار دیگران از خپله‌های بذله‌گو را برآورده کند، بهتر می‌تواند ساکنِ خود واقعی‌اش شود.\nتغییر شکل حاصل از جراحی زیبایی، از لحاظ اجتماعی، تأثیر زیادی دارد که هولناک است. شاید انضباط حاکم بر ورزشِ مرتب و منظم، عضله‌های ذهنی را برای پیگیری اهدافِ مهم‌تر ورزیده کنند؛ ولی فارغ از این نکته، امروز که خود را با آن پوستۀ فسادپذیر و مستعد بیماری برابر می‌دانیم، اساساً معنای بشربودن را تقلیل داده‌ایم. تابه‌حال شنیده‌اید کسی به دوستش بگوید: «مطمئنم از نانسی خوشت می‌آید، او خیلی لاغر است!»\nآن‌هایی که گمان می‌کنند از زیبایی محروم‌اند، بسیار مستعد آن‌اند که زیبایی را غایتِ همه چیز بدانند. ولی درحقیقت، «احساس زیبا بودن» بسیار فرّار است: به‌طرز خطرناکی وابسته به دیگران است، گاه بسیار مبهم و حتی سرگیجه‌آور است و همواره با این حس ناامنی مواجه است که مبادا یک کاسۀ مهلک بستنی یا فراموش‌کردن یک دور درازنشست آن را به باد دهد. چون بسیاری از آن‌هایی که به‌نظر دیگران اندام فریبنده‌ای دارند، جذابیتشان را تلف می‌کنند: خود را وارسی می‌کنند تا نقصی بیابند؛ چراکه می‌ترسند ظاهرشان روبه‌افول باشد. و در این دوران؟ احساس چاقی همان نقص است.\nرابطۀ پیچیده و متعارض با بدن مخصوص به آن‌هایی نیست که اضافه‌وزن دارند. تاحدی می‌توانیم قوارۀ بدن را کنترل کنیم و کارکرد اندام‌ها را بهبود دهیم، ولی در بازی زندگی، بدن ورقی است که ناخواسته به دستمان افتاده است. به آینه که نگاه می‌کنیم، خودمان را هم می‌شناسیم و هم نمی‌شناسیم. آیا همانیم که می‌بینیم؟ بیماری، سال‌خوردگی یا حادثه که تاب‌وتوان بدن را بگیرد، چه نکتۀ ناخوشایند غافلگیرانه‌ای دربارۀ ماهیت واقعی‌مان رُخ‌نمایی می‌کند؟ اندازه‌مان هرقدر هم که باشد، روز خیانت بدن به ما بالأخره فرامی‌رسد. پس به‌تعبیر راوی‌ام در رمان برادر بزرگ، به‌نفع همه‌مان است که تمایز سفت‌وسختی میان «کیستی» و «چیستی» قائل شویم.\nفارغ از این‌ها، هرچه سن‌وسالم بالاتر می‌رود، بیشتر دنبال یافتن زیبایی‌ام تا احساس زیبابودن. راضی‌ام که چشمی باشم که دیگران را زیبا می‌بیند. وقتی در خیابان برادوی زن جوانی را در حال قدم‌زنی می‌بینم، با بدنی صاف و لاغر و بُرنزه از خورشید تابستان، با دامنی که به تنش خوش نشسته است، می‌خواهم سراغش بروم و بگویم: «هیچ‌وقت خوش‌قیافه‌تر از وضع الانت نمی‌شی.»\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را لاینل شرایور نوشته است و در تاریخ ۱۱ آگوست ۲۰۱۳ با عنوان «’Warning: I Will Employ the Word ‘Fat» در وب‌سایت نیویورک مگزین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۳ شهریور ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «هشدار: من از واژۀ ‘چاق’ استفاده می‌کنم» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است.•• لاینل شرایور (Lionel Shriver) روزنامه‌نگار و نویسندۀ آمریکایی است. باید دربارۀ کوین صحبت کنیم (We Need to Talk About Kevin) عنوان مشهورترین کتابی است که از شرایور منتشر شده است. [۱] Rubens: نقاش آلمانی که در نیمۀ دوم قرن شانزدهم و نیمۀ اول قرن هفدهم می‌زیست و در سبک باروک نقاشی می‌کرد. Jane Russell [۲]: بازیگر جنجالی هالیوود در آن سال‌ها، نماد زیبایی و جاذبۀ جنسی به شمار می‌رفت.[۳] Twiggy: لزلی لاسون، مُدل و هنرپیشۀ انگلیسی، که با نام هنری توئیگی مشهور بوده است.[۴] Lord of the Flies[۵] Big Ray[۶] The Middlesteins[۷] Heft[۸] Big Brother[۹] The New Republic[۱۰] The Post-Birthday World[۱۱] The Maltese Falcon[۱۲] Beth Ditto: خوانندۀ آمریکایی که به‌شدت فربه است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157781.json b/train/528157781.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..9b3fdaf170507e4c4693c28e4167e87d21a09d83
--- /dev/null
+++ b/train/528157781.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "من از امروز صبح، هیپی شده‌ام",
+  "subtitle": "اگر باورهای اخلاقی مردم برایتان حکم سرگرمی داشته باشد، آیا می‌شود گفت آدم بدی هستید؟",
+  "introduction": "«یه روز از خواب پا می‌شی، می‌بینی» دلت می‌خواهد مارکسیست باشی. سبیل می‌گذاری و اورکت سبز آمریکایی تنت می‌کنی. فرداروزی می‌بینی درویش‌مسلکی هم خوب است، اتفاقاً سبیل مناسب را هم داری. پیراهن گشاد بی‌یقه می‌پوشی و عود دستت می‌گیری. بعدش نوبت به هیپی‌بودن و پست‌مدرن‌بودن هم می‌رسد. آیا ما با نوعِ جدیدی از «خودنمایی» مواجهیم؟ با مگامال‌هایی اخلاقی که نظامِ اعتقادی دلبخواهمان را از آنجا می‌خریم؟",
+  "content": "چاک کلاسترمن، اسکوئر —\nبخش اول چندین ماه قبل، به اکران عمومی مستند رالف نیدر به‌نام «مردی غیرمنطقی»۱ رفته بودم. این مستندْ تصویری متعادل از شهروندی بسیار محترم است. تنها مشکل این بود که مجبور شدم مستند را در منهتن تماشا کنم.۲ اما ماجرای عجیبی در اواخر فیلم اتفاق افتاد: سه ردیف پشت سر من، پیرمرد ریشویی که روی صندلی چرخ‌دارش نشسته بود، شروع کرد به استفراغ کردن. این حالت ظاهراً ناشی از نوعی تشنج بود. یک ثانیه ترس برم داشت که پیرمرد دارد می‌میرد، اما یک ثانیه شد دو ثانیه و بعدش سه ثانیه و رسید به دو دقیقه. هیچ‌کس، ازجمله خودم، هیچ کاری نکرد. حداقل صد نفر در سالن حضور داشتند که همگی مشغول تماشای فیلمی غیرداستانی دربارۀ فردی آرمان‌گرا و نوع‌دوست بودند؛ همه به‌مدت دو دقیقه به صدای پیرمردی غریبه گوش سپرده بودند که دچار تشنج شده بود و استفراغ می‌کرد. سرانجام کودکی آسیایی از صف‌های عقب سالن به‌سمت پیرمرد دوید، حالش پرسید و او را با صندلی چرخ‌دارش به لابی برد. این کار باعث شد همه احساس بهتری داشته باشیم و بتوانیم به یادگیری دربارۀ اهمیت کنش‌گریِ اجتماعی۳ ادامه دهیم. دربارۀ این اتفاق خیلی فکر می‌کنم؛ تا حدی به‌خاطر اینکه عذاب وجدان دارم، اما دلیل اصلی این است که آن ماجرا بسیار متناقض و درعین‌حال پیش‌بینی‌پذیر به نظر می‌رسید. ما همه فعالانه در حال تماشای فیلمی دربارۀ اخلاقیات بودیم، اما خودآگاهانه هرگونه انگیزش اخلاقی را که هر فرد عادی باید رعایت کند، نادیده گرفتیم. چرا سالنی پر از افراد همفکرِ (یا حداقل علاقه‌مند به) رالف نیدر، به غریبه‌ای که آشکارا به کمک نیاز داشت، هیچ اعتنایی نکرد؟ دو توضیح احتمالی برای این اتفاق وجود دارد: اول اینکه آمریکایی‌های مدرنْ آدم‌هایی هستند مثلِ ربات و ذاتاً تنبل و آشکارا ریاکارند (البته قبول دارم که این نظریۀ جدیدی نیست)؛ اما احتمال دومی هم وجود دارد که چندان بدیهی نیست: شاید هیچ‌یک از حضار، ازجمله خودم، هیچ رابطۀ معناداری میان تجربۀ تماشای «مردی غیرمنطقی» و تجربۀ زندگی‌کردن حس نمی‌کرد. به نظر می‌رسد که این دو چیز باید با هم مرتبط باشند و مطمئن هستم که کارگردانان فیلم هم از بینندگانِ آن انتظار داشتند تا رابطه‌ای میان اخلاق‌مداریِ نیدر و پای‌بندی به ارزش‌ها در زندگی روزمره برقرار کنند. اما شاید این انتظارْ غیرواقع‌بینانه است. شاید برقراری چنین ارتباطی به‌ندرت اتفاق بیفتد. درواقع شاید هرگز اتفاق نیفتد. این امرْ سؤالی بزرگ‌تر و انتزاعی‌تر را مطرح می‌کند: آیا سرگرم‌شدن با صداقت اخلاقی فردی دیگر، بی‌اخلاقی است؟\n بخش دوم تابستان گذشته، بعدازظهر یک روز چهارشنبه، نامزدم زودتر از همیشه به خانه برگشت. روی مبل نشسته بودم، بدون‌پیراهن و ریش‌نتراشیده، «امریکن بیوتی»۴ گروه گریتفول دِد۵ را گوش می‌کردم و یک‌جور هله‌هولۀ دم‌دستی هم می‌خوردم و کتابی دربارۀ سازمان سیا هم دستم بود. همان‌طور که انتظارش را داشتم، نامزدم پرسید: این چه سر و وضعیه؟\n پاسخ دادم: «من از الان دیگه هیپی شده‌ام. کار جدیدم اینه: از حالا به‌بعد، من هیپی‌ام. و هر کاری می‌کنم مثل هیپی‌هاست.»\n نیت من (واقعاً) همین بود. دوازده ماه پیش، از خواب بیدار شدم و بی هیچ دلیلی تصمیم گرفتم هیپی شوم. راستش را بخواهید، این تغییری چندان اساسی هم نبود. اما نامزد من اهل شمال غربی اقیانوس آرام است. در آنجا، هیپی‌بودن هنوز هم کاری مشروع به شمار می‌رود.\n گفت: «نمی‌تونی این‌جوری کنی. نمی‌شه همین‌طور بیدارشی و بگی من هیپی‌ام.»\n پاسخ دادم: «بی‌خودی برایم شاخ‌وشونه نکش. تو نمی‌خواهی آزادیِ یواشکیِ مرا قبول کنی. چرا نمی‌روی برایم شمارۀ جدید مجلۀ رلیکس۶ را بخری؟»۷\n او ادامه داد: «این مشکل همیشگیِ تو هست. مدام از این‌جور کارها می‌کنی. خیلی توهین‌آمیز است که آرمان‌گراییِ واقعی آدم‌ها را ورداری و کلیشه‌ای‌ترین خصوصیاتش را تقلید کنی، فقط به‌خاطر اینکه بهانۀ خوبی برای تنبلی‌ات دست‌وپا کنی که حتی موهایت را هم مثل آدم کوتاه نمی‌کنی.»۸\n گفتم: «قبول ندارم. مگه چه عیبی داره که فقط برای سرگرمی، خودم را هیپی جا بزنم؟ اصلاً نمی‌فهمم چرا باید همۀ اعتقاداتِ خاص هیپی‌ها را هم قبول کنم. به نظر من در این برهه از تاریخ، سطح سومِ وانمودِ۹ هیپی‌بودن باید کاملاً پذیرفتنی و شاید حتی بهتر باشد. من این حق را برای خودم قائلم که اشتیاقم را برای در پیش‌گرفتنِ یک‌جور هیپیگریِ پست‌مدرن اعلام کنم. بعد هم، من از این بحث‌ها خسته شده‌ام. چطوره یک سواری مفتی گیر بیاریم و سری به پناهگاه حیوانات بزنیم و به همۀ گربه‌ها ال.اس.دی بدیم؟»نامزدم با حالت انزجار گفت: «تو مایۀ شرم تمام هیپی‌ها هستی.» هر طور حساب کنیم، این حکمی سنگین بود. مثل این است که به کسی بگویی که مایۀ شرم تمام دفاع‌عقب‌های تیم بوفالو بیلز است.\n بخش سوم آیا افراد عادی هنوز هم به موسیقی ترنت رزنر۱۰ علاقه دارند؟ نمی‌شود گفت. آخرین آلبوم گروه ناین اینچ نیلز۱۱ به‌نام «سال صفر»۱۲، در اولین هفتۀ اکران خود ۱۸۷هزار نسخه فروخت، اما رکورد فروشْ امروزه دیگر گویای هیچ‌چیز نیست. البته کاملاً اطلاع دارم که رزنر همواره می‌تواند منتقدانِ موسیقی راک و ویراستارِ مجلات را جذب کند، کسانی که همگیْ او را یا نابغه می‌دانند یا یک گوت۱۳ نمایش‌پیشه و نامتعارف. سخت می‌توان فهمید که چه احساسی باید درمورد این مرد داشت. دو دستاورد بزرگ زندگی او عبارت‌اند از: ۱) مجموعه‌ای از گوش‌اندازهای۱۴ فوق‌العاده و جذاب که صدا (و احساسی) به دست می‌دهند که از منطق فاصلۀ بسیار دارد؛ ۲) چندی از مضحک‌ترین قطعه‌های غنایی‌ای که تاکنون به‌دست آدم‌های بالغ نوشته شده‌اند، چه رسد به آن‌هایی که در جمع به آواز درمی‌آیند. بین سال‌های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۵، پیگیر رزنر نشدم، چون آثارش شبیه به آدمی اسکیزوفرنیایی شده بود که سعی می‌کرد توی یکی از کنسرت‌های پینک‌فلوید، با جیغ‌های بنفش، مخِ یک کنسولِ اینتلی‌ویژن۱۵ را بزند. وقتی ایده‌های رزنر تمام می‌شود، بر سر خدا فریاد می‌کشد، انگار یکی از بازیگران «شش فوت زیر زمین»۱۶ است. اما چیزی در این اثر جدیدِ ناین اینچ نیلز توجهم را جلب کرد. برای همین من و ۱۸۶هزارو۹۹۹ نفر دیگر رفتیم و ۱۷.۹۹ دلار بابت خرید «سال صفر» پرداخت کردیم.\n اثر بسیار خوبی است. بهترین قسمت‌های آن، شبیه به پایان «به ماشین خوش آمدی»۱۷ هستند.\n البته چیزی که به‌طور خاص توجهم را جلب کرد این بود که سال صفر را عموماً آلبومی «سیاسی» از ناین اینچ نیلز توصیف می‌کردند، هرچند خودم هم نمی‌دانم که چرا بینش‌های سیاسی رزنر باید برایم جذابیت داشته باشد. باورهای او همیشه سرراست بوده است؛ باورهای او هم مانند دیگر مفاهیم غنایی‌اش، سطحی و جلف و درعین‌حال ژرف هستند. (او ظاهراً جورج بوش را نسخه‌ای اورولی از شخصیت جک نیکلسون در فیلم «چند مرد خوب»۱۸ می‌داند.) یادداشت‌های (عموماً مثبتِ) بسیاری دربارۀ این آلبوم خوانده‌ام که همگیِ آن‌ها به برداشت‌های ایدئولوژیکِ نهفته در پسِ این اثر اشاره می‌کنند و سپس جزئیات آن را تقریباً به‌طور کامل از قلم می‌اندازند. به‌بیان‌دیگر، ظاهراً کنجکاوی شدیدی وجود دارد دربارۀ اینکه شاید ترنت رزنر هم درمورد دنیا فکر و خیال‌هایی داشته باشد، هرچند هیچ‌کس اهمیتی نمی‌دهد که این افکار چیست‌اند. محتوای اصولِ او کاملاً نامربوط است؛ چیزی که اهمیت دارد این است که او کلاً اصولی داشته باشد.\n به‌نظر من این است که خطرناک است.\n خطرناک است، چون تبدیل‌کردنِ اخلاقیات دیگران به لذت و تفریح (صرف‌نظر از چیستیِ این اخلاقیات)، پتانسیلِ آن را به وجود می‌آورد که اخلاقیات به کالا تبدیل شوند. البته این ناراحتم نمی‌کند. تنها مشکل این است که «کالاها» با «تجربۀ زندگی‌کردن»، که پیش‌تر به آن اشاره کردم، هیچ ارتباطی ندارند. این تغییری است که هرگونه اندیشه، باور و کنش را به نوعی سرگرمیِ بی‌حس‌کننده تبدیل می‌کند. به همین خاطر است که شادترین افرادِ دنیا کسانی هستند که نمی‌توانند بفهمند چرا هیچ‌چیز برایشان هیچ اهمیتی ندارد.\n همچنین این ماجرا تبیین می‌کند که چرا آن دسته از افرادی که مستندهایی دربارۀ رالف نیدر تماشا می‌کنند، ممکن است همان افرادی باشند که به پیرمردهای ویلچرنشینی که استفراغ می‌کنند، بی‌اعتنایند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را چاک کلاسترمن نوشته است و در تاریخ ۳ آگوست ۲۰۰۷ با عنوان  «The Ethics Paradox» در وب‌سایت اسکوئر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۱ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «من از امروز صبح، هیپی شده‌ام» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• چاک کلاسترمن (Chuck Klosterman) نویسنده و ستون‌نویس اسکوئر و مجلۀ نیویورک تایمز است. از جمله تألیفات کلاسترمن می‌توان به کتاب سکس، مواد مخدر و کاکائوی پفی (Sex, Drugs, and Cocoa Puffs) اشاره کرد. [۱] An Unreasonable Man [۲] برای کسانی که بیرون از نیویورک زندگی می‌کنند: اگر قصد سفر به اینجا را دارید، بگذارید نکته‌ای کلیدی به شما بگویم: به تماشای فیلم‌هایی که ذره‌ای پیام سیاسی دارند، نروید. تماشاچیان هربار تجربۀ فیلم‌دیدنتان را نابود می‌کنند. وقتی مردم در نیویورک فیلمی درمورد سیاست می‌بینند، به‌طور کودکانه و مضحکی، وظیفۀ خود می‌دانند که، هرگاه فیلم اشاره‌ای گذرا به جورج بوش می‌کند، هو یا ناله کنند. هروقت هم روایت فیلم با دیدگاه‌های سیاسی مرتجع و غیراصیلشان همخوانی نداشته باشد، حتماً می‌خندند (یا بدتر، آهی دراماتیک می‌کشند). علت این است که سینماروهای نیویورکی معمولاً فکر می‌کنند که عقاید شخصی‌شان جالب‌تر از هر فیلمی است که تاکنون ساخته شده است. [۳] Activism [۴] American Beauty [۵] The Grateful Dead [۶] Relix: نام یکی از مجلات موسیقی [مترجم]. [۷] یکی از چیزهایی که مرا به سبک زندگی هیپی کشاند همین بود: راحت می‌توان در بحث‌ها پیروز شد. [۸] یا واژگانی دیگر با همین‌گونه حالت کلی. در آن زمان، حواسم پرت آهنگ «تراکین» (Truckin) بود. [۹] Third-order simulacrum: تعبیری از ژان بودریار، فیلسوف پست‌مدرن فرانسوی.  [۱۰] Trent Reznor [۱۱] Nine Inch Nails [۱۲] Year Zero [۱۳] خرده‌فرهنگ گوت، نام خرده‌فرهنگی در اروپاست که ارتباط تنگاتنگی با موسیقی (به‌خصوص راک)، زیبایی‌شناسی و مد دارد [مترجم]. [۱۴] Soundscape  که معادل‌های دیگری نظیر «چشم‌انداز صوتی» هم برای آن انتخاب شده است، به قطعات صوتی (بعضاً موسیقی) می‌گویند که تداعی‌کنندۀ نوعی محیط خاص (مثلاً محیط شهری) باشد [مترجم] [۱۵] Intellivision: نام نوعی کنسول بازیِ محبوب. [۱۶] نام مجموعه‌ای تلوزیونی که داستان محوری آن حول خانواده‌ای است که شغل آن‌ها مدیریت کفن و دفن است [مترجم]. [۱۷] ترانه‌ای از آلبوم «کاش اینجا بودی» اثر گروه پینک فلوید [مترجم]. [۱۸] A Few Good Men\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157784.json b/train/528157784.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f0f2d60dbed4d699db6365efcc8296520290635e
--- /dev/null
+++ b/train/528157784.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا بیماری می‌تواند مثبت و سازنده باشد؟",
+  "subtitle": "بیماری می‌تواند خویشتن‌ساز باشد، اما همچنین می‌تواند روح ما را جریحه‌دار کند",
+  "introduction": "هنگامی که تندرست هستیم، بدنِ ما دستوراتمان را به‌آسانی اجرا می‌کند، اما در هنگام بیماریْ بدن در برابر خواسته‌های ما مقاومت می‌کند. سوزان سانتاگ می‌گوید هرکس که زاده می‌شود شهروندی است دوتابعیتی در دو مملکت تندرستی و بیماری و هریک از ما دیر یا زود مجبوریم خود را به‌عنوان شهروندان آن سرزمینِ دیگر معرفی کنیم. باوجوداین‌ آیا می‌توانیم، ضمن پذیرش قدرت ویرانگر بیماری، از این ایده دفاع کنیم که بیماری می‌تواند امری مثبت باشد؟",
+  "content": "ایان جیمز. کید، ایان — هاوی کارل، استاد فلسفه در دانشگاه بریستول، شامگاهی در راه بازگشت به خانه از همایشی خسته‌کننده، با رانندۀ تاکسی‌اش شروع به گفت‌وگو می‌کند. راننده با کنجکاوی دربارۀ سیلندر اکسیژنی می‌پرسد که خانم کارل به همراه دارد. درحالی‌که لوله‌های سیلندر اکسیژن در سکون هوای شبانه فیس‌فیس می‌کنند، کارل توضیح می‌دهد که از بیماری مزمن ریه رنج می‌برد. هنگامی که به جلوی خانۀ او می‌رسند راننده، مسلمانی باایمان، قول می‌دهد که برای او دعا کند. راننده با مهربانی می‌گوید: «دلم برای شما می‌سوزد.»\n از دلسوزی شدید تا هراس آشکار و بی‌تفاوتی محض، چنین احساساتی، که افراد سالم با مشاهدۀ یک بیماری ابراز می‌کنند، شاید همچون واکنش‌هایی طبیعی در برابر وحشتناکیِ آن به نظر برسد. افراد معمولاً ناخوشی را تجربه‌ای مطلقاً منفی در نظر می‌گیرند. تندرستی به ایده‌های عاملیّت، توانایی، آزادی و امکان پیوند داده می‌شود، یعنی موارد متداول در فهرست لوازم شکوفایی انسان. بیماری، در سوی مقابل، با ناچاری، آسیب‌پذیری، فقدان و محدودیت همراه است، یعنی ابعاد تاریک‌تری از آنچه سوزان سانتاگ «طرفِ شبِ زندگی» نامیده است.\n اما آیا بیماری با چیزی ارزشمند همراه است؟ کارل در کتاب بیماری؛ فریاد تن۱ (۲۰۰۸) می‌نویسد که بیماری ریویِ وی با «بسیاری آثار بد، اما همچنین، به‌طرزی شگفت‌آور، با برخی آثار خوب» همراه بوده است. فلاسفه تمایل دارند درک آدمی از حقیقت، خوبی و زیبایی را به‌عنوان تعیین‌کننده‌ترین و والاترین ویژگی‌های ما ستایش کنند. اما شاید درست‌تر آن باشد که بگوییم ویژگی وجود ما وابستگی و رنج است. شکی نیست که ما می‌اندیشیم، سخن می‌گوییم، می‌آفرینیم و دوست می‌داریم، اما ما همچنین پیر می‌شویم، بیمار می‌شویم و سرانجام می‌میریم. به‌همان اندازه که طول عمر آدمیان بیشتر می‌شود، چشمداشتِ سالیان درازی از ناتوانی نیز بیشتر می‌شود.\n سانتاگ در بیماری به‌مثابۀ استعاره۲ (۱۹۷۸) می‌نویسد: «هرکس که زاده می‌شود شهروندی دوتابعیتی در دو مملکت تندرستی و بیماری است. اگرچه همگی ترجیح می‌دهیم تنها از گذرنامۀ سلامتی استفاده کنیم، هریک از ما دیر یا زود مجبوریم، حداقل برای مدتی، خود را به‌عنوان شهروندان آن سرزمینِ دیگر معرفی کنیم.» اگر فلسفه دربارۀ جست‌وجوی خیر و خوبی در جریان زندگی یک انسان است، بی‌تردید وظیفه دارد که بررسی کند چه چیز ارزشمندی در مواجهۀ تقریباً جها‌ن‌شمول با بیماری وجود دارد.\n کتاب‌فروشی‌ها هم، اکنون پر از خاطره‌نامه‌ها، روزنوشت‌ها، روایت‌ها و نامه‌هایی است که برای بیماران، دربارۀ بیماران یا به‌قلمِ خود آن‌ها نوشته شده است. همان‌طور که تامس لاکرِ مورخ اخیراً اظهار داشته است، به نظر می‌رسد ما به‌راستی در «عصر طلایی بیماری‌نگاری» زندگی می‌کنیم. اشتیاق به فراگیری درسِ زندگی از نویسندگانِ  در حال احتضار، بی‌تردید یکی از علل جذابیت این آثار است. اما لاکر یادآور می‌شود که طرح پرسش‌های ژرف بدان معنا نیست که تواناییِ پاسخ به آن‌ها را داریم یا حتی به آن معنا نیست که می‌توانیم خوب بنویسیم. این امر دربارۀ اندیشیدن نیز صدق می‌کند. بنابراین، شوق ما نباید برای بیماری‌نگاری یا حتی خود بیماری باشد، بلکه باید برای آن جنبه‌هایی از این تجربه باشد که می‌توانند به رشد اخلاقی ما کمک کنند.\n آیا من به چیزی، که ذاتاً ناخوشایند است، با خوش‌بینی و خیال‌پردازی نگاه نمی‌کنم؟ شاید بگویید بی‌تردید این سخنانِ خوش‌بینانه می‌تواند بیماران و مراقبان آن‌ها را دلداری دهد اما، درنهایت، بیماریْ چیزی را که برای زندگیِ خوب نیاز داریم از ما می‌گیرد. اپیکور اندرز می‌داد که مؤلفه‌های اصلی در زندگی شادکامانه عبارت‌اند از دوستی، آزادی و خیالِ آسوده، اما این‌ها، اغلب، نخستین چیزهایی هستند که در طول بیماری مزمن از دست می‌روند. دوستان قدیمیْ دیگر به ما زنگ نمی‌زنند، آزادی تن و روان از بین می‌رود و رنج و یأسْ آرامش را برای همیشه از ما دور می‌کنند. باربارا اِهرنرایش در کتاب خود بخند یا بمیر۳ (۲۰۰۹) تلقین فرهنگیِ تفکر مثبت را به باد انتقاد می‌گیرد. او در این کتاب، «خوش‌بینی تقریباً جهان‌شمول» نسبت به سرطان سینه در کشورهای توسعه‌یافته را به‌شدت محکوم می‌کند. او می‌گوید همه‌جا با سخن‌سرایی پیروزمندانه دربارۀ بیماری روبه‌رو هستیم که سفری توصیف می‌شود که پایان آن چیزی جز نوسازیِ زندگی، شغل، روابط و شخصیت فرد نیست. برای افرادی که شاهد رشد فردیِ چندانی نیستند یا بهبود نمی‌یابند، جایی در این روایت وجود ندارد.\n باوجوداین، آیا می‌توان ضمن پذیرش قدرت ویرانگر بیماری از این ایده دفاع کرد که بیماری می‌تواند امری مثبت باشد؟ آری، فکر می‌کنم ما می‌توانیم بین خوش‌بینی و نومیدی تعادل برقرار کنیم. من می‌خواهم نشان دهم که بیماری می‌تواند برای برخی افراد عامل خویشتن‌سازی باشد، یعنی عاملی برای پرورش و به‌کارگیریِ فضایل گوناگون. اگر چنین باشد، بیماری درواقع فرایندی است که زندگی را دگرگون می‌سازد و به‌راستی با قدری خیر و خوبی همراه است.\n بیماری از تاریخ فلسفه غایب نیست. بودا پس از رویارویی با سه مرد، یکی بیمار، یکی سال‌خورده و دیگری جان‌سپرده، به این حقیقت والا دست یافت که «وجود رنج است». دوره‌های طولانیِ سلامتی شکننده، می‌تواند ما را از چیزی رهایی بخشد که سن آگوستین «سستی تن» می‌نامد، ضعفی همراه با شهوات و آرزوها. یا، آن‌چنان‌که فریدریش نیچه ادعا می‌کند، دوره‌های طولانیِ سلامت شکننده می‌تواند ما را به پذیرش حقایقِ خشنِ جهان وادار نماید و «به زایشِ اندیشه‌های ما از دلِ رنج منجر شود». اما مشکلِ این دیدگاه‌ها آن است که بر تصورات خاصی از ماهیت آدمی استوار هستند، برای مثال، به‌عنوان موجوداتی «مقید» در جهانی از ناپایداری یا به‌عنوان مخلوقاتی «هبوط‌کرده» که در آرزوی وحدت با خدا هستند. شاید برخی از بیماران این تصورات را بپذیرند، اما همگی آن‌ها این کار را نمی‌کنند؛ همگی نمی‌توانند یا اجباری نیست که چنین کنند.\n حتی در غیابِ نظام‌های الهیاتی یا فلسفی پیچیده، گواهی‌های شخصی دربارۀ بیماری، اغلب، آن را امری با آثار اخلاقی مثبت و سازنده توصیف می‌کنند. در این اظهارات، از آموختنِ درس‌هایی مهم دربارۀ زندگی صحبت می‌شود، «حقایقی ژرف» و ضروری برای زندگیِ خوب که صرفاً رویارویی‌های پرتنش با میراییِ مشهود خویشتن می‌تواند آشکار سازد. بسیاری از بیماران می‌گویند که بامحبت‌تر، مهربان‌تر و قدرشناس‌تر شده‌اند و خودخواهی آن‌ها کمتر شده است. چنین تصور می‌شود که ناخوشی به‌نوعی فرد را قادر ساخته است تا این ویژگی‌ها را به دست آورَد یا شکوفا سازد.\n بدن در کانون این ارتباطِ بین بیماری و فضیلت جای دارد. کارلْ بین دو مفهوم تمایز قائل می‌شود: «بدنِ زیستی»۴ (موجود زنده آن‌چنان‌که در علوم زیست‌پزشکی توصیف و با آن برخورد می‌شود) و «بدن زیسته»۵ (هستومندی که ما به‌عنوان خویشتن تجربه می‌کنیم و با آن رابطه‌ای ناپایدار و بغرنج داریم). حتی اگر علم پزشکی به مادۀ بدن بنگرد، هیچ‌کس بدن خود را به‌مثابۀ توده‌ای از گوشت، استخوان‌ها و مایعات درک نمی‌کند. درعوض، بدنِ هرکسی زیسته می‌شود. بدن مؤلفه‌ای فرعی از هویت شخصی ما نیست، بلکه کانون عاملیت، کنشگری و دغدغه‌های ماست.\n هنگامی که تندرست هستید، بدنِ زیستیْ دستورات شما را به‌آسانی اجرا می‌کند و در برابر اراده و خواست شما چندان مانعی نمی‌گذارد. اما، در هنگام بیماری، بدن به خود فشار می‌آورد و مقاومت می‌کند. آرزوها نمی‌توانند جامۀ عمل بپوشند و گویی جهانْ پژمرده‌، وهم‌آلود و سرکوبگر می‌شود. هنگامی که ناخوش هستید، به‌نحوی بنیادی درمی‌یابید که چگونه تجربۀ شما به خویشتنِ تن‌یافتۀ شما وابسته است. به‌گفتۀ کارل، توصیفی پزشکی از نقایصِ عملکردِ بدن زیستیْ توصیفِ کاملی از معنا و مفهوم بیماری نیست. هیچ‌کس تنها واقعیت فیزیکیِ کاهش ظرفیتِ را تجربه نمی‌کند. آن‌ها احساس درماندگی می‌کنند، چراکه نمی‌توانند به‌سرعت از پله‌ها بالا بروند، یا احساس اضطراب می‌کنند، چراکه گویی همه‌چیزْ خود را پس می‌کشد و در خود فرومی‌ریزد. وقتی ناتوانیِ ریه‌های دردناک فرد رخ نشان می‌دهد، رؤیاها و بلندپروازی‌ها ناپدید می‌شوند. بیماری صرفاً تجربۀ درد و ناراحتی نیست، بلکه همچنین تجربۀ آسیب‌پذیری شدید در جهانی خصمانه است که از وفق‌دادنِ خود با کوشش‌های شما سر بازمی‌زند.\n بنابراین، بیماریْ شکافی است که بین بدن زیستی و بدن زیستهْ کشیده شده‌ است. امراضْ نقص‌های عملکرد در بدن زیستی‌اند، درحالی‌که بیماریْ تجربۀ درونیِ آن نقایصِ عملکرد است، یعنی آگاهی دلسردکننده از میرایی و آسیب‌پذیری خویشتن. اما به‌باور کارل پذیرش این پیوند می‌تواند فرصتی برای رشد اخلاقی باشد. هنگامی که امراض «انطباق بی‌نقص» دو بدن را بر هم می‌زنند، فرد به مجموعه‌ای از حقایق دربارۀ «بودن در جهان» پی می‌برد. این فهم مستلزم مجموعه‌ای از احساسات و واکنش‌های متفاوت است، حتی اگر درمان پزشکی با موفقیت همراه باشد. شیمی‌درمانی شاید بتواند غده‌های بیماران سرطانی را از بین ببرد، اما نمی‌تواند احساس بیگانگیِ آن‌ها از بدنی را از بین ببرد که اکنون احساس می‌کنند به آن‌ها «خیانت کرده‌ است». جراحی می‌تواند اندامی را [به وضعیت پیشین خود] بازگرداند، اما فقدان آن احساسی را جبران نمی‌کند که جهان را عرصۀ امکان‌ها می‌دید. در اینجاست که تجربۀ بیماری می‌تواند، به‌روشنی، خیرهایی اخلاقی به دست دهد.\n سازگاری و خلاقیت دو خصلتی هستند که بیماریِ خودِ کارل به ارمغان آورده است. او از شیب‌های تند پرهیز می‌کند و از پله‌ها زیاد بالا و پایین نمی‌رود. او برای گرداندن سگ خود مسیرهای جدیدی پیدا می‌کند و تمام ملاقات‌های هفته را در یک روز و در یک طرف پردیس دانشگاه برنامه‌ریزی می‌کند. به‌گفتۀ کارل، این کارها بخشی جدایی‌ناپذیر و درونی از تجربۀ وی از وضعیت خود است. سازگاریْ واکنشی مستقیم به تغییرات در توانایی‌های بدنی وی است، درحالی‌که خلاقیت در چارچوب جهان اجتماعی و عملیِ وی رخ می‌دهد، جهانی که با بیماری ریویِ او محدود شده است. شاید این ضرب‌آهنگِ روزانهْ فاقد برخی از جذابیت‌های متافیزیکی‌ای باشد که بودا، آگوستین و نیچه توصیف کرده‌اند. اما زندگی هرکسی دربرگیرندۀ هزاران رویداد کوچک است و هریک از این کارهای کوچک، خودش فرصتی کوچک برای به‌کاربستن فضیلت است.\n دو گروهْ منتقد این ادعا هستند که بیماری می‌تواند عامل خویشتن‌سازی باشد. جینا ام.شاو، نویسنده‌ای که از سرطان سینه بهبودی یافته، معتقد است که صحبت از قدرت رستگاری‌بخشِ بیماری، انگیزه‌هایی خطا پدید می‌آورد تا بیماری را ایجاد، تشدید یا طولانی کنیم. شاو صحبت از سرطان به‌مثابۀ «موهبت» را به ریشخند می‌گیرد، زیرا [معتقد است] این شیوۀ سخنْ واقعیت‌های هولناکِ جسمی و عاطفیِ زندگی با سرطان را پنهان می‌سازد. موهبت چیزی به شما می‌بخشد، درحالی‌که سرطان، از دیدگاه او، «دزدی است که همواره از شما می‌رباید». ازآنجاکه هرچه فرد بیشتر و بدتر با بیماری درگیر باشد، بیماری بیشتروبیشتر از وی می‌ستاند، هرچیزی که جلوه‌ای مثبت (از فضایل، حقایق یا هرچیز دیگر) به این تجربه می‌بخشد باید طرد شود.\n البته، این درست است که برخی افراد فعالانه در پی جست‌وجوی بیماری هستند. بنا بر گفته‌ها، دیوجانس، یکی از فیلسوفان کلبی‌مذهب در یونان باستان، در تابستان در میان شن‌های داغ غلت می‌خورد و در زمستان پابرهنه در میان برف راه می‌رفت، چراکه اصرار داشت فضایلی نظیر خودبسندگی و انضباط تنها با تحمل سختی‌ها به دست می‌آید. (بنا بر گفته‌ها، خوردن اختاپوس خام، عفونت مرگ‌بار با گاز سگ یا نگه‌داشتن اختیاریِ نفَس علت مرگ او بوده است). به‌گفتۀ نیچه، که کلبی‌مذهبان را می‌ستود، شاید رنج شدید نتواند ما را انسان‌های بهتری کند، اما بی‌تردید ژرفای وجودی ما را بیشتر می‌کند و رهایی‌بخشِ نهاییِ روح است، زیرا انرژی‌های حقیقی ما را آشکار می‌کند، انرژی‌هایی که راحتیِ بهروزیْ راه ظهور آن‌ها را بسته است.\n اما فیلسوفان اندکی به چنین تصورات ریاضت‌کِشانه‌ای از ماهیت شکوفایی اخلاقیْ پایبندی جدی دارند. نیچه و کلبی‌مذهبان فضایلی را می‌ستودند که مردانه و نظامی بودند، همانند شجاعت و خویشتن‌داری، درحالی‌که امروز بیماران به ‌همان اندازه از آموختن شکیبایی و همدلی سخن می‌گویند. به‌طورِ کلی، این واقعیت که بیماری می‌تواند عامل خویشتن‌سازی باشد به‌خودی‌خود بدان معنا نیست که فرد باید در پی بیماری باشد یا آن را تشدید کند. اگرچه فضیلتْ اهمیت دارد، تندرستی نیز مهم است و فرد خردمند حتماً نباید اوّلی را به‌قیمت ازدست‌دادن دومی به دست آورد.\n گروه دیگری از منتقدین اظهار می‌کنند که بیماریْ همه را از نظر اخلاقی بهبود نمی‌بخشد. بیماری می‌تواند خویشتن‌ساز باشد، اما همچنین می‌تواند روح ما را جریحه‌دار کند. بیماری می‌تواند از مهربانی و شکیبایی افراد بکاهد و آن‌ها را خودخواه‌تر کند. بیماری می‌تواند، به‌جای فضایل، بدی‌ها را پدید آورد و تمام فضایل پیشین ما را از بین ببرد. کاتلین کانوی، روان‌درمانگر، در کتاب خاطرات خود زندگی معمولی۶ (۱۹۹۷) شرح می‌دهد که چگونه، با پیشرفت علامت‌های سرطان سینه‌اش، نگرانی و دلسوزی او برای دیگران کاهش می‌یافت، به‌خصوص بدان دلیل که مبارزه با بیماریْ انرژی زیادی از فرد می‌گیرد. در این شرایط حتی شاید برخی بدی‌ها ضروری باشند. کارل درمی‌یابد که آموختنِ گستاخ‌بودن، راهبردی بنیادی برای بی‌اعتنایی به نگاه‌های خیرۀ بی‌ملاحظه و پرسش‌های ناخواندۀ غریبه‌هاست. اگر چنین باشد، شاید سخن از آثار کرامت‌بخشِ بیماری صرفاً کل این تجربه را [برای بیمار] دشوارتر سازد.\n بنابراین، آیا من با صحبت دربارۀ قدرت بیماری در دگرگون‌سازیِ اخلاقی صرفاً باری تازه بر دوش بیماران می‌گذارم؟ چنین پروژه‌هایی در بهترین دوران زندگی به‌اندازۀ کافی دشوارند، چه برسد به زمانی که، طبق توصیف درخشانِ سیمون ویل از رنج و بیماری، فرد همانند «کرمی نیمه‌له‌شده» در حال دست‌و‌پازدن است. کریستینا میدل‌بروک در کتاب دیدن خرچنگ۷ (۱۹۹۶) می‌نویسد که چشمداشتِ خوش‌بینی از او، وی را خشمگین و چهره‌اش را «به‌زشتیِ چهرۀ مدوسا۸» دگرگون کرده است. این کتابْ خاطرات وی از مردن بر اثر سرطان سینۀ پیشرفته است که پیش از مرگ او در سال ۲۰۰۹ منتشر شد.\n البته، این درست است که ایدئولوژیِ «مثبت‌اندیشی»، که اِهرنرایش و دیگران آن را محکوم می‌کنند، پیچیدگی و گونا‌گونیِ وضع بیماری را نادیده می‌گیرد. گاهی، پایان بیماریْ بازگشت سلامتی است، اما گاهی مرگی دردناک [در پیش است]. گاهی فردْ خود را با شجاعت با بیماری سازگار می‌سازد، اما گاهی تزلزل نشان می‌دهد و تمام امید خویش را وا می‌نهد. به نظر می‌رسد رهیافت من چنین القا می‌کند که آن‌هایی که بیماری‌شان به رشد شخصیت آن‌ها کمک نکرده است به‌نوعی شکست خورده‌اند. شاید آن‌ها سلامتی خود را از نو به دست آورند اما مجموعه‌ای از فضایل تسلی‌بخش را از دست داده‌اند.\n بااین‌همه، به‌باور من می‌توانیم به دو شرط به قدرت بیماری در اعتلای فضیلت پایبند باشیم. شرط نخستْ آن است که دریابیم همیشه خویشتن‌سازی ممکن نیست. به‌روشنی، آشکارساختن فضیلت در سختی‌های زندگیْ فرایندی پیچیده است و به عوامل بسیاری بستگی دارد: ماهیت بیماری، خلق‌وخوی فرد و انواع پشتیبانی اجتماعی و عملیِ در دسترس. عامل آخر از اهمیتی ویژه برخوردار است. همان‌طور که قدما می‌دانستند، پرورش فضیلتِ فردی فعالیتی جمعی است، زیرا ما از طریق برخورد با دیگران دربارۀ شخصیت خود می‌آموزیم و آن را بهبود می‌بخشیم. (فضایل موردنظر کارل، یعنی سازگاری و خلاقیت، را در نظر بگیرید: شکوفاییِ هر دو از طریق همکاریْ آسان‌تر است).\n بنابراین، اینکه بیماری تا چه میزان می‌تواند فضایی برای رشد شخصی فراهم کند و تا چه میزان می‌تواند ویرانگر و بیگانه‌ساز باشد، تاحدی به زمینۀ گسترده‌ترِ سیاسی و اجتماعی بستگی دارد. شاید گواهی‌های بسیاری از بیماران، اغلب سوزناک، اغلب خشمناک، نشان می‌دهد که فرهنگ اجتماعی و اخلاقیِ جوامع غربی چندان برای خودسازی مناسب نیست. اقدامات اخیر در انگلستان به‌طور محتمل به بیماران در یافتن معنا در تجربۀ خود کمکی نخواهد کرد، برای مثال، کاهش کمک مالی به گروه‌های پشتیبان سلامت روان، خبیث جلوه‌دادنِ «متوسلین به گواهی پزشکی»۹ و «طُفیلی‌های مقرری‌بگیر»۱۰، و سخت‌گیری شدید در اعطای مستمریِ ازکارافتادگی.\n راه انسانیِ دیگر برای حفظ ارزش بیماری آن است که اصرار نورزیم که بیمار در پی خویشتن‌سازی باشد. شاید برخی در واکنش به بیماری‌های سخت ترجیح می‌دهند آن را نوعی چالش ببینند، مبارزه‌ای برای پیروزی و فرصتی برای رشد. اما برخی دیگر، از چنین نگرشی نفرت دارند. آن‌ها بیماری را امری می‌بینند که باید با آن دست‌وپنجه نرم کرد یا آن را به دوش کشید، سفری ناخواسته که باید به پایان رساند، نه مسابقه‌ای برای پیروزی. اینکه بخواهیم تمام بیماران در پی یافتن امکان‌های نهفته در بیماری برای خودسازی باشند شکست وحشتناک در همدلی با آنان است.\n درواقع، از دیدگاه کارل، همدلیْ فضیلتی است که بیشترِ افراد از آن بی‌بهره‌اند، به‌خصوص افرادی که از تندرستیِ خود غافل‌اند و موهبت همکاریِ بدنِ خود را قدر نمی‌دانند. پرورش همدلی با تجربۀ بیماری به معنای آن است که بیاموزیم «از درون» دربارۀ آن بیندیشیم، از درون بدن زیستۀ کسی که ناخوش است، نه اینکه با بیماری صرفاً به‌عنوان مسئله‌ای پزشکی یا زیست‌شناختی برخورد کنیم. این یعنی بکوشیم تا چشم‌انداز فردی را ببینیم که نه‌تنها با بیماری بلکه با عدم‌فهم دیگران از مطالبات بی‌امانِ آن نیز مبارزه می‌کند، مطالبات بدنی، روانی، عاطفی و اجتماعی.\n در بیشتر مباحثات دربارۀ فلسفۀ زندگی خوب، تندرستی را پیش‌شرط می‌انگارند. اما، اگر بیماری یکی از اجزای سازندۀ وضعیت انسان است، باید با نگاهی بازتر به این مسئله بنگریم که چگونه افرادِ وابسته، بیمار و آسیب‌پذیر می‌توانند در میان مصیبت و گرفتاری به شکوفایی دست یابند. جدی‌انگاشتنِ ظرفیت بیماری برای خویشتن‌سازی گامی در جهت درست است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را ایان جیمز. کید نوشته است و در تاریخ ۸ نوامبر ۲۰۱۶ با عنوان «Being ill, living well» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «آیا بیماری می‌تواند مثبت و سازنده باشد؟» و با ترجمۀ علی برزگر منتشر کرده است. •• ایان جیمز. کید (Ian J. Kidd) استادیار فلسفه در دانشگاه ناتینگهام است. حوزه‌های علاقه‌مندی او معرفت‌شناسی فضیلت، معرفت‌شناسی اجتماعی، فلسفۀ علم، و تجربۀ بیماری و ارزش آن است. [۱] Illness: The Cry of the Flesh [۲] Illness as Metaphor [۳] Smile or Die [۴] biological body [۵] lived body [۶] Ordinary Life [۷] Seeing the Crab [۸] مدوسا زنی هیولایی در اساطیر یونان باستان با چهره‌ای بسیار زشت بوده که اگر به کسی خیره می‌شد، آن کس جان می‌سپرد [مترجم]. [۹] sick-noters: کارمندانی که برای غیبت از کار به گواهی پزشکی متوسل می‌شوند [مترجم]. [۱۰] benefit scroungers: کسانی که به‌دلایل خاصِ پزشکی و غیره کار نمی‌کنند و مقرری می‌گیرند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157786.json b/train/528157786.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..23d75c3cbd56098e6da073bc0b4c0703d5581c4d
--- /dev/null
+++ b/train/528157786.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "فقط نیمی از دوستی‌های جهان «متقابل» است",
+  "subtitle": "حتی بهترین دوستان هم ممکن است روزی دشمن شوند، چرا دوستی این‌قدر آسان زهرآگین می‌شود؟",
+  "introduction": "لغت‌نامه‌ها می‌گویند مفهومِ متضاد دوستی، دشمنی است. اما حکمت عامیانه ما را از وجودِ «دوستان بدتر از دشمن» باخبر می‌کند که می‌توانند چنان رنج‌ها و آسیب‌هایی به ما برسانند که هیچ‌ غریبه‌ای از دستش برنمی‌آید. در واقع، دوست‌دشمن‌ها بخشِ جدایی‌ناپذیر روابط اجتماعیِ ما هستند. دوستانی که از جهاتی واقعاً به آن‌ها دلبسته‌ایم، و از جهاتی نیز حقیقتاً آزارمان می‌دهند. همین چیزهاست که دوستی را به مفهومی پیچیده، اسرارآمیز و مبهم تبدیل می‌کند.",
+  "content": "کارلین فلورا، ایان — حتماً برایتان پیش آمده که روبه‌روی دوستتان نشسته و احساس کرده‌اید که حقیقتاً درکتان می‌کند و عمیقاً شما را می‌شناسد. شاید احساس کرده‌اید که چگونه در برخورد با او «بهترین نمونۀ خودتان» را بروز داده و هوشمندانه‌ترین نظرات و بامزه‌ترین شوخی‌هایتان را به زبان آورده‌اید. او شما را تشویق کرده، به یکی از طرح‌هایتان به دقت گوش داده، آن را بسط داده و به‌نرمی پیشنهادهایی برای بهترکردنش ارائه داده است. نشسته‌اید و پشت سر دوستان مشترکتان حرف زده‌اید، خاطره‌هایتان را با هم مرور کرده‌اید و موضوعات موردعلاقه‌تان را، با زبان و اصطلاحاتی که فقط مخصوص خودتان است، زیرورو کرده‌اید. شاید او را ستایش کرده‌ و به‌خاطر شباهتتان به او به خود بالیده‌اید. زمانی که فردی، با چنین جایگاهی نزد شما، برایتان ارزش قائل می‌شود، عمیقاً احساس رضایت می‌کنید: حسابی شاد، سرحال و سرخوش می‌شوید.\nاین‌ها دوستی‌هایی هستند که روح ما را سرشار می‌کنند، هویتمان را می‌پرورانند و مسیر زندگی‌مان را شکل می‌دهند. بررسی این موضوع در آزمایشگاه‌های علوم اجتماعی به‌خوبی به ما نشان داده که این روابطْ ما را، از نظر ذهنی و جسمی، سالم و شاداب نگه می‌دارد: دوستانِ خوب ایمنی را افزایش می‌دهند، خلاقیت را شکوفا می‌کنند، فشار خونمان را پایین می‌آورند، سالمندان را از زوال عقل حفظ می‌کنند و حتی احتمال مرگمان را نیز کاهش می‌دهند. اگر حس می‌کنید زندگی بدون دوستانتان ممکن نیست، احساسی‌بازی درنیاورده‌اید و کاملاً حق دارید.\n اما حتی آرام‌ترین و گرم‌ترین دوستی‌ها نیز، مانند اغلب روابط انسانی، ممکن است دچار تنش و نزاع شوند. ممکن است این روابط بخشی از جادوی خوشایندشان را از دست بدهند و دیگر نتوانند آن را بازیابند. حتی ممکن است، به‌دلایلی تراژیک یا اصلاً بدون هیچ دلیلی، به‌کلی از بین بروند. اینجاست که پای دوستی‌های نه‌چندان‌آرام، دوستی‌های بیش‌ازپیش دشوار و دوستی‌های بد، عذاب‌آور و سمی به میان می‌آید. لذت‌ها و منافع دوستان خوب بسیار است، اما این نکات مثبتْ هزینه [هم] دارند. اگر از دریچه‌ای وسیع و واقع‌بینانه‌تر بنگریم، دوستیْ بسیار آشفته‌تر و نامتوازن‌تر از آن چیزی است که تا به امروز ترسیم شده است.\n شواهدی هست که نشان می‌دهد تنها نیمی از دوستی‌ها متقابل است. این اولین نکته‌ای است که، همانند آبی سرد، روی تصور آرمانی از دوستی می‌ریزد. این موضوع برای افراد بسیار هولناک است چراکه، براساس پژوهش‌ها، تصور ما بر این است که تقریباً تمام دوستی‌هایمان متقابل است. می‌توانید تصور کنید کدام‌یک از افرادِ فهرستِ دوستانتان شما را در فهرست دوستانِ خود جای نداده ‌است؟  یک توضیح برای این بی‌تعادلی این است که بسیاری از دوستی‌ها آرمان‌گرایانه است: مطالعۀ انجام‌شده بر روی نوجوانان نشان می‌دهد که همه دوست دارند با افراد محبوب دوست شوند، اما این‌‌ افراد محبوب، که از درجۀ اجتماعی بالاتری برخوردار شده‌اند و توجه بیشتری به‌ آن‌ها می‌شود، انتخاب‌های خودشان را دارند (و میانگین را منحرف می‌کنند). استیون استروگاتز در سال ۲۰۱۲ در نیویورک تایمز در مقاله‌ای که این ادعا را تأیید می‌کرد، اشاره کرد که، بنا به یافته‌هایش، «دوستانِ» شما در فیس‌بوک همیشه، به‌طور متوسط، «دوستان» بیشتری نسبت‌به شما دارند. چنین برمی‌آید که در این دنیا، که ذهن‌ها همه مشغول جایگاه است، نمی‌توان دوستی را واحه‌ای میان بیابان بی‌آب‌وعلف دانست.\n روابط «دووجهی»، در اصطلاح علوم‌اجتماعی، با وابستگی متقابل و کش‌مکش مشخص می‌شود. انسانْ احساسات مثبت و منفیِ بسیاری نسبت‌به افراد موجود در چارچوب این روابط دارد. ممکن است زمانی که آن‌ها زنگ می‌زنند مطمئن نباشید که گوشی را بردارید یا نه. این نوع روابط نیز متداول هستند. نزدیک به نیمی از اعضای مهم شبکۀ اجتماعیِ یک نفر را می‌توان در این دستۀ دووجهی قرار داد. درست است که بیشترِ این مقدار اعضای خانواده هستند (که خواهی‌نخواهی گرفتارشان هستیم) تا دوستان؛ باوجوداین، این هم نشانۀ دیگری است که نشان می‌دهد جایگاهِ دوستی آن‌قدرها هم رفیع نیست.\n دوستانی که وفادار، قابل‌اعتماد و خوش‌مشرب هستند، یعنی دوستان خوب، اگر بعضی صفات ناخوشایند را هم داشته باشند، می‌توانند برایتان بد باشند. پژوهش‌های انجام‌شده روی شبکه‌های اجتماعی نشان می‌دهد که دوستانِ افسرده احتمال افسرده‌شدن شما را افزایش می‌دهند، دوستان چاق امکان چاقی شما را بالا می‌برند و بالاخره دوستانی که اهل مشروب و سیگار هستند باعث می‌شوند بیشتر سیگار و مشروب مصرف کنید.\n بعضی دیگر از دوستانِ خوبْ دارندۀ (یا در حال کسبِ) ارزش‌ها و عاداتی هستند که با عادات و ارزش‌های فعلی یا درحال‌ظهور شما هم‌جهت نیست. مشخص است که آن‌ها «ضرری» به شما نرسانده‌اند، اما کسانی هم نیستند که کیستیِ شما را تصدیق کنند یا در طول زمان به‌راحتی شما را به‌سوی اهدافتان هدایت کنند. ماندن با آن‌ها یعنی شناکردن خلاف جهت جریان آب.\n این ملغمۀ دوستی‌ها، علاوه‌بر مکدرکردن ما، به سلامتمان هم آسیب می‌زند. در مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۳، جولین هولت لونستد از دانشگاه بریگم یانگ، و بِرت یوچینو از دانشگاه یوتا از افراد خواستند، زمانی که دربارۀ تعاملاتشان با آدم‌های مختلف می‌نویسند، دستگاه کنترل فشار خون به دست کنند. فشار خون در هنگام نوشتن دربارۀ رابطه‌های دووجهی بیش از زمانِ نوشتن دربارۀ دوستان یا دشمنان مسلّم بود. شاید پیش‌بینی‌ناپذیر‌بودن این روابط است که باعث می‌شود حساس‌تر شویم: آیا جین کریسمس را خراب خواهد کرد؟ رابطه‌های دووجهی باعث افزایش واکنش‌پذیری قلبی‌عروقی، پیری سلولی بیشتر، مقاومت کمتر در مقابل استرس و کاهش احساس سلامت می‌شود.\n بااین‌حال، یافته‌های یکی از گروه‌های پژوهشی حاکی از آن است که دوستی‌های دووجهی می‌تواند حاوی منافعی در محیط کار باشد. یافته‌های این گروه نشان داده که این‌گونه روابط باعث می‌شود افرادْ بیشتر بتوانند خود را جای دیگری بگذارند. دلیل این مسئله تاحدی این است که افراد می‌خواهند از معنا و ماهیت رابطه‌شان سر درآورند. علاوه‌براین، ازآنجاکه روابط دووجهی باعث می‌شود افراد از شرایط فعلیِ خود مطمئن نباشند، آن‌ها را وادار می‌کند برای تثبیت جایگاه خود بیشتر تلاش کنند.\n «دوسمَنان۱» یا دوست‌دشمن‌ها، از این جهت که به‌شکل مشخصی چندلایه هستند (محبت در لایۀ بالایی و رقابت یا بی‌میلی در پایین آن)، در گروهی مجزا قرار می‌گیرند. این شرایط برای روابط دووجهی صادق نیست، روابطی که مخلوطی هستند از عشق، نفرت، دل‌خوری، دل‌سوزی، فداکاری و عطوفت. بسیاری از افرادْ وجود نیروی برانگیزاننده و مثبت دوست‌دشمنی را در محیط کار، فضای رُمانتیک و تربیت فرزند مفید می‌دانند.\n همانند خانواده‌های ناراضی، دوستان هم می‌توانند به‌اَشکال مختلف بی‌نهایت «بد» باشند که، در این شرایط، هیچ وجهِ دومی هم وجود نخواهد داشت. سوزان هیتلر، روان‌شناس بالینی از دِنوِر، و شارون لیوینگستون، روان‌شناس و مشاور بازاریابی از نیویورک، به این مسئله پرداخته و چند خصلت بارز را در این چارچوب مشخص کرده‌اند: دوست بد باعث می‌شود شما با دوستان دیگرش احساس رقابت پیدا کنید. او بسیار بیشتر دربارۀ خودش صحبت می‌کند تا شما دربارۀ خودتان. همچنین به‌شکلی حق‌به‌جانب از شما انتقاد می‌کند، اما وقتی از او انتقاد کنید موضع دفاعی می‌گیرد. کاری می‌کند احساس کنید روی لبۀ تیغ راه می‌روید و هر لحظه ممکن است خشم یا نارضایتی او را برانگیزید. انگار که شما را سوار ترن هواییِ احساسی کرده باشد، یک روز خوش‌رو است و تحسینتان می‌کند و روز بعد بی‌اعتناست و به‌سردی با شما رفتار می‌کند.\n در سال ۲۰۱۴، گروهی از دانشگاه کارنگی ملون در پیتسبورگ دریافتند که، هرچه میزانِ منفی‌نگری در روابط بانوانِ سالمِ بالای پنجاه سال افزایش یابد، به همان نسبت، فشار خون نیز افزایش می‌یابد. تعاملات منفی اجتماعی (برخوردهایی مانند انتظار بیش‌ازحد، عیب‌جویی، دل‌سردی و مشاجره‌های ناخوشایند) باعث افزایش ۳۸درصدیِ این خطر شده است. در مردها رابطه‌ای میان روابط بد و فشار خون بالا مشاهده نشد. این موضوع احتمالاً به این دلیل است که بانوان اهمیت بیشتری برای روابط قائل هستند و عادت کرده‌اند که توجه بیشتری به این مسائل داشته باشند.\n تعاملات ناخوشایند نیز هم در مردان و هم در بانوان می‌تواند به تندخویی منجر شود. جسیکا چیانگ، پژوهشگر دانشگاه کالیفرنیا، لوس‌ آنجلس، که مطالعه‌اش این مطلب را تأیید می‌کند، می‌گوید انباشت عوامل استرس‌زا همانند زهری واقعی می‌تواند باعث آسیب جسمی‌شود.  برخی دوستی‌های آزاردهندۀ ما در ابتدا خوب بوده و بعد از مدتی بد می‌شوند. برای مثال نرخ پرخاشگری سایبری میان دوستان ۴.۳ برابر این نرخ در میان دوستانِ دوستان است یا، آن‌طور که دایان دوپواتیه معشوقۀ شاه‌هِنری دومِ فرانسه در قرن شانزدهم گفته، «برای داشتن دشمنی خوب، یک دوست انتخاب کنید: او خوب می‌داند کجا را هدف قرار دهد».\n رابرت گرین در کتاب خود به‌نام ۴۸ قانون قدرت (۱۹۹۸) به این شیب لغزان اشاره کرده‌ است. او هشدار می‌دهد که واردکردن دوستان به تلاش‌های شغلی‌تان ممکن است تغییر دوستان «خوب» به «بد» را سرعت ببخشد. این موضوع تاحدی به واکنش افراد به لطف‌های بزرگ مربوط است: عجیب است، اما دقیقاً مهربانی شماست که تعادل همه‌چیز را به هم می‌ریزد. افراد دوست دارند احساس کنند سزاوار خوش‌بختی بوده‌اند. مورد لطف واقع‌شدن گاهی اوقات برای افراد سنگین است: این یعنی انتخاب فرد به‌خاطر این بوده که در دایرۀ دوستان قرار داشته، نه اینکه الزاماً سزاوار انتخاب‌شدن بوده است. در استخدام دوستان حتی می‌توان ردپایی از منت‌گذاری را هم دید که باعث می‌شود آن‌ها در خلوتِ خود آزرده شوند. آسیبِ برآمده از این موضوع کم‌کم خودنمایی خواهد کرد: کمی رُک‌گوییِ بیشتر، نشانه‌هایی از حسادت و دل‌خوری و، قبل از اینکه به خودتان بیایید، دوستی‌تان رنگ خواهد باخت.\n یعنی واقعاً بخشیدنِ امکانات و «کمی رُک‌گوییِ بیشتر» برهم‌زنندۀ رفاقت است؟ این نتیجه‌گیری، که خلاف آرمان‌های صداقتِ کامل و دست‌ودل‌بازیِ نامحدود میان دوستان است، سرنخی به دست می‌دهد تا بفهمیم چرا این‌قدر دوستان «بد»، «خوب و بد» و «خوب و بعداً بد» داریم. رابرت ترایوِرز، زیست‌شناس تکاملی، در مقاله‌اش به‌نام «تکامل بشردوستی متقابل» (۱۹۷۱) چنین نتیجه می‌گیرد: «هر انسانی هم‌زمان به فداکاری و خیانت کشش دارد» که، در آن، خیانت یعنی حداقل کمی‌کمتر از آنچه دوستان به تو اعطا می‌کنند (یا بیشتر از آنچه از تو می‌گیرند) به آن‌ها اعطا کنی یا از آن‌ها بگیری.\n ترایوِرز در ادامۀ توضیحاتش می‌گوید ما چنان تکامل یافته‌ایم که بتوانیم خیانت‌کارانی پنهان‌کار باشیم، آن هم با سازوکارهای پیچیده برای کنترل خیانت‌کاران بزرگ‌تر و همچنین فداکاری «بیش‌ازحد». او چنین می‌نویسد: در خیانت فاحش، فرد خیانت‌کار هیچ پاسخ متقابلی نمی‌دهد، و فرد فداکار بدون هیچ جبرانی متحمل همۀ هزینه‌های فداکاری‌ می‌شود… واضح است که قانون انتخاب طبیعیْ واکنش فوری علیه خیانت‌کار فاحش را ترجیح می‌دهد. اما برعکس در خیانت پنهانی کارهای متقابل وجود دارد اما فرد خیانت‌کار همیشه سعی می‌کند کمتر از آنچه گرفته اعطا کند یا، به‌بیان دقیق‌تر، کمتر از مقداری که دوستش در آن شرایط به او اختصاص می‌داد به دوستش اختصاص دهد.\n احساس دل‌انگیز «علاقه» به یک نفر نیز بخشی از این سیستم تنظیم روحی و روانی است و انتخاب طبیعی نیز این علاقه را به‌سمت افراد نوع‌دوست سوق می‌دهد: انسان‌های خوبْ دوستان بیشتری جذب می‌کنند. همچنین، اگر علاوه‌بر خوب‌بودن از جایگاه بالایی هم برخوردار باشی که دیگر نور علی نور است. اما مسئله این نیست که ما خیانت‌کاریم یا فداکار، خوبیم یا بد، بلکه موضوع این است که در روابط و شرایط متفاوت تا چه حد فداکاریم و تا چه حد خیانت‌کار، تا کجا خوبیم و از کجا بد.\n شاید این الاکلنگ میان فداکاری و خیانت، که در نقطۀ پنجاه‌پنجاه ثابت می‌ایستد، بتواند دلیل ظاهر‌شدن رقم پنجاه‌درصد را در پژوهش‌های مرتبط با دوستی و رابطه توضیح دهد. اگر خاطرتان باشد نیمی از دوستی‌هایمان متقابل نیست، نیمی از شبکۀ اجتماعی ما از روابط دووجهی تشکیل شده، و اگر به حوزۀ مجاور یعنی کشفِ دروغ هم سر بزنیم افراد عادی، در پنجاه‌درصدِ اوقات، دروغ را کشف می‌کنند. ما طوری تکامل یافته‌ایم که تاحدی دروغ‌ها را کشف کنیم که سرمان کاملاً کلاه نرود و درعین‌حال قدرتِ کشفمان آن‌قدر هم نباشد که، زیر بار حقیقت‌های ناگوار و خالی از دروغ‌های مصلحتیِ تعاملات اجتماعی، خرد شویم. به همین منوال به‌گونه‌ای تکامل یافته‌ایم که بعضی رفتارهای خیانت‌آمیزِ دوستانمان را کشف کنیم، اما این توانایی آن قدر نیست که باعث شود از خیر همۀ دوستی‌ها بگذریم. دوستی‌های ما، همانند الاکلنگ، بالا و پایین می‌رود.\n احتمالاً این روند به‌نظرتان پیچیده می‌آید. ترایوِرس هم این پیچیدگی را قبول دارد و حتی گمان می‌کند که گسترش همین سیستم برای تنظیم فداکاری و نوع‌دوستی میان افرادِ غیرخویشاوند بوده است که باعث شده، در دورۀ پلیستوسن، مغز ما رشد زیادی داشته باشد. بسیاری از عصب‌پژوهانْ نتیجه‌گیری او را تأیید می‌کنند: انسان‌ها باهوش هستند تا بتوانند دوستی‌هایشان را هدایت کنند.\n یافته‌های جان یاگرِ روان‌شناس، نویسندۀ کتاب وقتی دوستی آسیب می‌زند (۲۰۰۲)، نشان می‌دهد که ۶۸درصد شرکت‌کنندگانِ نظرسنجیْ مورد خیانت دوستشان قرار گرفته‌‌اند. اما این خیانت‌کاران چه کسانی هستند؟ باوجود چنین اعداد و ارقام بالایی، آیا ممکن است این «آن‌ها» خود ما باشیم؟\n این اندیشۀ هولناک باعث شد بپرسم: آیا ما واقعاً تلاش می‌کنیم گناهان کوچک را ببخشیم؟ واقعاً گلایه‌هایمان را ابراز می‌کنیم تا انباشته نشود و دوستی‌مان را به باد ندهد؟ برای دور هم جمع‌شدن کاری می‌کنیم؟ سعی می‌کنیم به دیگران حسن‌ظن داشته باشیم؟ آیا چیزی را که در توانمان هست در اختیار دوستانمان می‌گذاریم یا حسابِ‌ چیزهای داده و گرفتۀ خود و طرف مقابل را داریم؟ آیا به‌شکلی غیرمنصفانه از دوستانمان انتظار داریم که اعتقادات و تفکراتشان را با ما منطبق کنند؟ آیا واقعاً هر کاری از دستمان برمی‌آید انجام می‌دهیم؟ خب، شاید خیلی از دوستان ما هم گمان کنند این کارها را می‌کنند. اگر آن‌ها دوستان خوبی نبوده‌اند یا از ما فاصله گرفته‌اند یا ما از آن‌ها فاصله گرفته‌ایم، شاید بتوانیم این جدایی‌های متداول را بپذیریم، آن هم بدون آنکه ما را تا آنجا درگیر حس خطاکاری کنند که برچسب «سمی» به آن‌ها بزنیم.\n اینکه دوستی رابطه‌اش را با ما قطع کند یا بدون هیچ توضیحی ناگهان ناپدید شود، می‌تواند بسیار ویرانگر باشد. به‌هم‌زدن‌ها و قطع‌ روابط در شبکه‌های اجتماعی به امری رایج بدل شده است، اما به هر صورت انتظار داریم که دوستی‌هایمان تا ابد ادامه داشته باشد. این قطع دوستی‌ها تصور ما از کیستی‌مان را به چالش می‌کشد، به‌خصوص اگر سال‌ها باشد که با آن دوست رفیق گرمابه و گلستان باشیم. در پی این قطع رابطه، درحالی‌که وجودمان لبریز از آسیب آن است، آن دوست را به سبد «دوستان بد» می‌اندازیم.\n اما گاهی باید دوستی را رها کنیم تا بتوانیم خود واقعی‌مان باشیم. جامعه‌شناسی به‌نام جنیس مکیب، در کتاب ارتباط در دانشگاه (۲۰۱۶)، بیان می‌کند که پایان‌دادن به دوستی‌ها در ابتدای دوران جوانی راهی است برای پیشبرد هویتمان. ما خصوصیات و تصورمان از خود را در مقایسه با دوستانمان می‌سازیم، هم به‌شکل مثبت و هم منفی.\n باوجوداینکه باید مسئولیتمان برای دوستانِ بهتری بودن و همچنین سهممان در برخوردها و برهم‌خوردن رابطه‌ها را بپذیریم، باید بدانیم که بعضی عوامل در دوستی‌ها هستند که از کنترل ما خارج‌اند، مثلاً در‌هم‌بافتگی شبکه‌های اجتماعی، که در آن شما و دیگریْ دوستان مشترک بسیاری دارید، یکی از چالش‌های بزرگ است. فرض کنیم کسی پایش را از گلیمش درازتر کند اما، چون نمی‌خواهید گروه به آشوب کشیده شود، نمی‌گویید که دیگر او را دوست خودتان نمی‌دانید. شاید از او کناره بگیرید، اما تاحدی این کار را می‌کنید که تقابل مستقیم به نظر نیاید و، به‌خاطر آن، افراد مجبور نشوند در مهمانی‌ها یا مراسم‌های مختلف فقط یکی از شما را دعوت کنند. گاهی اوقات این‌طور به نظر می‌رسد که به دوستانِ بد پیوند خورده‌ایم.\n نیروهایی که به ما دیکته می‌کنند با که بمانیم و از که دل بکنیم می‌تواند حتی برای خودمان هم اسرارآمیز باشد. آیا دوروبرتان کسانی نیستند که خیلی دوستشان دارید ولی خیلی وقت است رابطه‌ای با آن‌ها نداشته‌اید؟ یا کسانی که خیلی با هم جور نیستید ولی آن‌ها را بیشتر می‌بینید؟ گروه اول ممکن است همین الان در حال نوشتن نام شما در ستون «دوستان بد» باشند.\n سروکله‌زدن با دوستان بد، رها‌شدن از سوی آن‌ها و ناامیدی از آن‌ها بخش‌هایی پراسترس از زندگی است که می‌تواند به بدن و ذهن انسان آسیب بزند. البته که نداشتن دوست سرنوشتی به‌مراتب ناگوارتر است. درماندگی کودکان برای داشتن هم‌بازی را تصور کنید، حسرت عمیق نوجوانان برای داشتن کسی که «درکشان کند» یا احساس بزرگ‌سالانی که کسی را ندارند که شکست یا حتی موفقیتشان را با او تقسیم کنند. تنهایی به‌اندازۀ گرسنگی و تشنگیِ شدید عذاب‌آور است. جان کچوپو، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه شیکاگو، بین تنهایی و افسردگی، چاقی، اعتیاد به الکل، مشکلات قلبی‌عروقی، اختلال خواب، فشار خون بالا، پیش‌روی بیماری آلزایمر، جهان‌بینی‌های خودبینانه و فکرکردن به خودکشی، پیوندهایی یافته است. با همۀ این‌ها، اگر با دوستانتان مشکل دارید، پس هنوز دوستانی برایتان باقی مانده و این یعنی انسان خوش‌اقبالی هستید.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را کارلین فلورا نوشته است و در تاریخ ۱۲ دسامبر ۲۰۱۶ با عنوان «Bad friends»  در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۷ اسفند ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «فقط نیمی از دوستی‌های جهان «متقابل» است» و با ترجمۀ امیرحسین میرابوطالبی منتشر کرده است. •• کارلین فلورا (Carlin Flora) روزنامه‌‌نگار و ویراستار سابق سایکولوژی تودی است. فلورا برای دیسکاور و امریکن ساینتیفیک مایند می‌نویسد. همچنین از او کتابی با نام تأثیر دوستی (Friendfluence) به چاپ رسیده است. [۱] Frenemies\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157788.json b/train/528157788.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..bdff28343fa5408985158b399368fa43564f5b58
--- /dev/null
+++ b/train/528157788.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "قتل اسامه بن‌لادن",
+  "subtitle": "روایتِ کاخ سفید از عملیات کشتن بن‌لادن ملغمه‌ای از افسانه و دروغ‌ بوده است",
+  "introduction": "دوم ماهِ مه سال ۲۰۱۱، باراک اوباما رئیس‌جمهور ایالات متحده امریکا، ناگهان روی پردۀ تلویزیون حاضر شد و گفت امریکا طی عملیاتی شبانه، موفق به کشتن اسامه بن‌لادن در پاکستان شده است. این شوک خبری در تمام جهان طنین‌انداز شد. اما داخل کاخ سفید خیلی‌ها از این سخنرانی ناخشنود بودند؛ زیرا طبقِ اولین توافق‌ها قرار بود داستان به‌گونۀ دیگری به گوش مردم جهان برسد و حالا اوضاع بدجوری به هم ریخته بود.",
+  "content": "درآمد نام سیمور هرش، روزنامه‌نگار پرسابقۀ آمریکایی، با رسوایی‌های سیاسی و نظامی عجین شده است. او که متولد ۱۹۳۷ در آمریکاست، پس از فارغ‌التحصیلی در رشتۀ تاریخ، مدتی دنبال کار دوید، و سپس اندک اندک به روزنامه‌نگاری روی آورد. در سال‌های دهۀ شصت، سبکِ مخصوص خودش در مطبوعات را که «روزنامه‌‌نگاری تحقیقی» نامیده بود آغاز کرد. او دربارۀ موضوعی خاص مداوماً با افسران و مسئولان بلندپایه مصاحبه‌ها و گفت‌وگوهای خصوصی ترتیب می‌داد و در نهایت، گزارش خود از ماجرا را ارائه می‌کرد. در سال ۱۹۷۰، برای افشاگری دربارۀ جنایت‌های ارتش آمریکا در ویتنام، جایزۀ پولیتزر را از آن خود کرد و آوازه‌ای جهانی به دست آورد. بعدها دربارۀ رسوایی واترگیت، فعالیت‌های پنهان هنری کسینجر و دیگر اتفاقاتی که در دنیای سیاست‌های خارجی آمریکا رخ می‌داد، قلم زد.\n در دوران ریاست جمهوری جورج بوش و بالارفتن احتمال حملۀ نظامی آمریکا به ایران، هرش افشا کرد که دفتر دیک چینی، معاون وقت رئیس‌جمهور، به دنبال ابداع طرح‌هایی برای شروع حمله به ایران بوده است. او گفت یکی از این طرح‌ها «پرچم کاذب» نام گرفته بود و طی آن عده‌ای از نیروهای دریایی آمریکایی در لباس گارد ساحلی ایران، به روی کشتی‌های آمریکایی آتش می‌گشودند و به‌این ترتیب، بهانه‌ای برای آغاز جنگ به دست می‌آمد.\n آخرین کتاب هرش، قتل اسامه بن لادن، نیز که در پایانِ دورۀ دوم ریاست جمهوری باراک اوباما منتشر شده است، بحث و جدل‌های بی‌پایانی را به همراه آورده است. مقالات این کتاب که روایت کاخ سفید از کشتن بن‌لادن را عمیقاً زیر سوال می‌برد، اولین بار در لندن ریویو آو بوکز منتشر شدند و جدیداً همراه با مقالات تازه‌ای دربارۀ جنگ سوریه و نقش عربستان در تحولات جدید خاورمیانه به چاپ رسیده‌اند.\n آنچه می‌خوانید ترجمۀ کامل مقالۀ اصلی او دربارۀ قتل اسامه بن‌لادن است. مقاله‌ای که پس از انتشار در اینترنت، بیش از دومیلیون بار بازدید شد.\n•••\nسیمور هرش، لندن ریویو آو بوکز — چهار سال پیش در عملیاتی شبانه، دسته‌ای از یگان ویژۀ نیروی دریایی ایالات متحده، اسامه بن‌لادن را در عمارتی با دیوارهای بلند در ایبت‌آبادِ پاکستان کشتند. قتل بن‌لادن مهم‌ترین دستاورد اولین دورۀ ریاست‌جمهوری اوباما و عاملی مهم در انتخاب دوبارۀ او بود. کاخ‌ سفید هنوز مدعی است که صفرتاصد این عملیات به‌دست امریکایی‌ها صورت پذیرفته و ژنرال‌های ارشد ارتش پاکستان و سرویس اطلاعاتی این کشور در جریان عملیات نبوده‌اند. این حرف هم مانند بسیاری از دیگر عناصر روایتی که دولت اوباما می‌گوید، غلط است. شاید روایت کاخ ‌سفید را لوئیس کرول، خالق آلیس در سرزمین عجایب، نوشته باشد: آیا بن‌لادن که تحت‌تعقیب بین‌المللی بود، واقعاً به این نتیجه می‌رسد که شهری تفریحی در شصت‌کیلومتری اسلام‌آباد، امن‌ترین مکان برای زندگی و هدایت عملیات‌های القاعده است؟ معنی‌اش این است که او در ملأعام پنهان شده بود یا حداقل امریکا چنین ادعایی دارد.\n واضح‌ترین دروغْ آن است که عملیات ایالات متحده ابداً به اطلاع رهبران نظامی ارشد پاکستان نرسیده بود؛ یعنی افرادی چون ژنرال اشفق پرویزکیانی فرماندۀ کل ارتش و ژنرال احمد شجاع‌پاشا مدیرکل سرویس اطلاعاتی پاکستان. علی‌رغم سلسله‌گزارش‌هایی که این ادعا را مشکوک دانسته‌اند، ازجمله یادداشت کارلوتّا گال در مجلۀ نیویورک‌تایمز در ۱۹ مارس ۲۰۱۴، کاخ ‌سفید همچنان بر موضع خود پافشاری می‌کند. گال که دوازده سال خبرنگار تایمز در افغانستان بود، به‌نقل از یکی از «مقامات پاکستانی» نوشته است که پاشا پیش از حمله می‌دانسته است بن‌لادن در ایبت‌آباد است. مقامات امریکایی و پاکستانی این ادعا را رد می‌کنند؛ اما توضیح بیشتری نمی‌دهند. ایمتیاز گُل، مدیر مرکز پژوهش و مطالعات امنیت، در کتاب خود پاکستان؛ پیش و پس از اسامه (۲۰۱۲) نوشت چهار افسر اطلاعاتی مخفی مدعی بودند ارتش پاکستان حتماً از این عملیات خبر داشته است باور عمومی مردم آن دیار نیز همین است. همین مسئله دوباره در ماه فوریه مطرح شد: اسد دورانی، ژنرال بازنشسته و رئیس سرویس اطلاعاتی پاکستان در اوایل دهۀ ۱۹۹۰، به مصاحبه‌گر الجزیره گفت «کاملاً ممکن» است افسران ارشد سرویس اطلاعاتی از محل اختفای بن‌لادن بی‌خبر بوده باشند، «اما احتمال اینکه آن‌ها باخبر بوده‌اند، بیشتر است. ایده‌شان این بوده که محل او در زمان مناسب افشا شود. زمان مناسب یعنی وقتی که بتوانید چیزی عوض آن بگیرید. اگر کسی مثل اسامه بن‌لادن در چنگتان باشد، او را به‌سادگی تسلیم ایالات متحده نمی‌کنید».\n بهار امسال با دورانی تماس گرفتم و چیزهایی را که از منابع امریکایی دربارۀ حمله به اقامتگاه بن‌لادن شنیده بودم با او در میان گذاشتم: اینکه بن‌لادن از سال ۲۰۰۶ زندانی سرویس اطلاعاتی پاکستان در ایبت‌آباد بوده است؛ اینکه کیانی و پاشا از قبل ماجرای حمله را می‌دانستند و ترتیبی دادند که بالگردهای حامل نیروهای یگان ویژۀ دریایی امریکا بدون هیچ مداخله‌ای از آسمان پاکستان استفاده کنند؛ اینکه برخلاف ادعای کاخ ‌سفید از ماه می ۲۰۱۱ تاکنون، سیا نه با دنبال‌کردن قاصدهای بن‌لادن، بلکه از طریق یکی از افسران اطلاعاتی ارشد سابق پاکستان از محل او باخبر شد و او به‌ازای بخش عمده‌ای از ۲۵میلیون دلار جایزۀ امریکا برای یافتن بن‌لادن، این راز را آشکار کرد؛ و بالأخره اینکه بسیاری از بخش‌های روایت دولت امریکا از ماجرای عملیات، به‌جز آنکه اوباما دستور حمله را داد و یگان ویژۀ نیروی دریایی مجری آن بود، نادرست‌ است.\n دورانی به من گفت: «وقتی روایت خودت را مطرح بکنی، البته اگر این کار را بکنی، مردم پاکستان بسیار سپاسگزار خواهند بود. مدت‌هاست که مردم اعتمادی به گفته‌های مقامات دربارۀ بن‌لادن ندارند. شاید قدری نظرات سیاسی منفی و مقداری خشم ابراز شود؛ اما مردم دوست دارند حقیقت را بشنوند و چیزهایی که تو به من گفته‌ای، اساساً همان چیزی است که از زمان این ماجرا تاکنون، از همکاران سابقم در کمیتۀ حقیقت‌یاب شنیده‌ام.» او گفت که به‌عنوان یکی از افسران اطلاعاتی سابق، اندکی پس از حمله از «افراد مطلع در تشکیلات استراتژیک» شنیده است که یکی از خبرچین‌ها حضور بن‌لادن در ایبت‌آباد را به اطلاع امریکا رسانده است و پس از قتل بن‌لادن، وعده‌های بی‌سرانجام ایالات متحده موجب شد کیانی و پاشا به دردسر بیفتند.\n منبع اصلی روایتی که در ادامه می‌آید، یکی از مقامات اطلاعاتی ارشد و بازنشستۀ امریکایی است که اطلاعات اولیه دربارۀ حضور بن‌لادن در ایبت‌آباد به دست او هم رسیده بود. همچنین او از برخی بخش‌های تمرین‌های یگان ویژه برای حمله و گزارش‌های مختلفِ پس از حمله خبر داشت. دو منبع امریکایی دیگر که به اطلاعاتی در تصدیق گفته‌های آن منبع اول دسترسی داشتند، مشاوران قدیمی فرماندهی عملیات‌های ویژه بوده‌اند. همچنین از داخل پاکستان نیز اطلاعاتی گرفته‌ام که می‌گفت تصمیم اوباما برای اعلام فوری خبر مرگ بن‌لادن، به ناخرسندی گستردۀ رهبران ارشد سرویس اطلاعاتی و ارتش پاکستان دامن زده است. دورانی هم این نکته را تکرار کرد. از کاخ ‌سفید خواستم دربارۀ این یادداشت نظر بدهد؛ اما پاسخی دریافت نشد.\n•••\nماجرا با تماس سرزدۀ یکی از خبرچین‌ها شروع شد. در آگوست ۲۰۱۰، یکی از افسران اطلاعاتی ارشد سابق پاکستان سراغ جاناتان بنک رفت. بنک مسئول مقرّ سیا در سفارت ایالات متحده در اسلام‌آباد بود. آن افسر گفت که در ازای جایزه‌ای که واشنگتن در سال ۲۰۰۱ اعلام کرده بود، حاضر است محل یافتن بن‌لادن را به سیا بگوید. سیا این تماس‌های سرزده را غیرقابل‌اعتماد دانست. دفتر مرکزی سیا یک تیم دروغ‌سنج را به محل فرستاد. او در این آزمون موفق بود. مقام اطلاعاتی ارشد و بازنشستۀ امریکایی به من گفت: «خُب، ما سرنخی پیدا کرده‌ بودیم که بن‌لادن در عمارتی در ایبت‌آباد زندگی می‌کند؛ ولی چطور می‌شد بفهمیم آن خبرچین واقعاً کیست؟»\n ایالات متحده در ابتدا قضیه را از پاکستانی‌ها مخفی نگه داشت. آن مقام بازنشسته می‌گفت: «می‌ترسیدیم اگر وجود این منبع لو برود، پاکستانی‌ها بن‌لادن را به جای دیگری منتقل کنند. لذا فقط اندکی از افراد از این منبع و ماجرایش خبردار شدند.» به‌گفتۀ وی، «هدف اول سیا، بررسی کیفیت اطلاعات این خبرچین بود.» آن عمارت تحت نظارت ماهواره‌ای قرار گرفت. سیا خانه‌ای در ایبت‌آباد اجاره کرد تا پایگاه دیدبانی باشد و کارمندانی از ملیت پاکستانی و دیگر ملیت‌های خارجی در آن گماشت. این پایگاه بعداً نقطۀ تماس سیا با سرویس اطلاعات پاکستان شد. ازآنجاکه ایبت‌آبادْ تفریح‌گاهی است که خانه‌هایش را در تعطیلات برای کوتاه‌مدت اجاره می‌دهند، توجه چندانی به این خانه جلب نشد. نیم‌رُخ روان‌شناختی خبرچین آماده شد. خبرچین و خانواده‌اش را از پاکستان به واشنگتن منتقل کردند. او هم‌اکنون مشاور سیا است.\n آن مقام بازنشسته گفت: «به ماه اکتبر که رسیدیم، تشکیلات نظامی و اطلاعاتی دربارۀ گزینه‌های نظامیِ ممکن بحث می‌کردند. آیا باید روی عمارتْ بمب سنگرشکن بیندازیم یا او را با حمله‌ای پهپادی از پا دربیاوریم؟ شاید هم به‌سبک آدم‌کُش‌های تک‌نفره، کسی را بفرستیم که دخل او را بیاورد؟ ولی اگر این کار را می‌کردیم، سندی برای اثبات هویتش نداشتیم… می‌دیدیم شب‌ها کسی داخل عمارت قدم می‌زند، اما امکان ردگیری نداشتیم؛ چون از داخل عمارت اطلاعاتی به ما نمی‌رسید.»\n در ماه اکتبر جلسه‌ای توجیهی برای اوباما برگزار شد. به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، واکنش اوباما محتاطانه بود: «اینکه بن‌لادن در ایبت‌آباد زندگی کند، معقول به نظر نمی‌آمد. احمقانه بود. رئیس‌جمهور هم بر موضعش اصرار داشت: تا وقتی سندی ندارید که او واقعاً بن‌لادن است، دیگر در این باره با من حرف نزنید.» هدف اولِ رهبران سیا و فرماندهی مشترک عملیات‌های ویژه آن بود که حمایت اوباما را جلب کنند. معتقد بودند که اگر بتوانند نمونۀ دی‌.ان‌.ای به دست بیاورند و او را مطمئن کنند که یک حملۀ شبانه به آن عمارت خطری به‌دنبال ندارد، او هم متقاعد می‌شود. به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، تنها راه دستیابی به این منظور «مطلع‌کردن پاکستانی‌ها بود.»\n در اواخر پاییز سال ۲۰۱۰، ایالات متحده همچنان ماجرای خبرچین را مسکوت گذاشته بود. کیانی و پاشا نیز مصرّانه به همتایان امریکایی خود می‌گفتند که از محل بن‌لادن خبری ندارند. به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، «قدم بعدی آن بود که ماجرا نرم‌نرم برای کیانی و پاشا مطرح شود. قرار شد به آن‌ها بگوییم اطلاعاتمان نشان می‌دهند که هدف باارزشی در آن عمارت است و بپرسیم چیزی دربارۀ آن می‌دانند یا نه… در محدودۀ عمارت خبری از تسلیحات، مثلاً تیربار و مسلسل نبود؛ چون آنجا تحت کنترل سرویس اطلاعات قرار داشت.» خبرچین به ایالات متحده گفته بود که بن‌لادن از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ پنهانی با تعدادی از همسران و فرزندان خود در کوهستان هندوکش زندگی می‌کرد و «سرویس اطلاعاتی پاکستان با رشوه‌دادن به تعدادی از افراد قبایل محلی برای خیانت به بن‌لادن، او را به چنگ آورد.» گزارش‌های منتشرشده پس از حمله می‌گفتند که او در این بازه در جای دیگری از پاکستان اقامت داشته است. همچنین خبرچین به بنک گفت که بن‌لادن بسیار مریض بود و همان اوایل حصرش در ایبت‌آباد، سرویس اطلاعاتی پاکستان به امیر عزیز، پزشک و سرگرد ارتش پاکستان، دستور داد برای معالجۀ او به خانه‌ای در نزدیکی عمارت نقل‌مکان کند. به‌گفتۀ مقام بازنشسته، «درحقیقت بن‌لادن علیل بود؛ ولی نمی‌شد این را بگوییم وگرنه می‌گفتند: یک آدم زمین‌گیر را زدید؟ کسی هم بود که کلاشینکف بن‌لادن را دست بگیرد؟»\n آن افسر گفت: «اندکی بعد همکاری موردنیاز رُخ داد؛ چون پاکستانی‌ها خواستار تداوم کمک‌های نظامی امریکا بودند که بخش عمده‌ای از آن، منابع ضدتروریستی برای تأمین امنیت شخصیت‌ها بود: لیموزین‌های ضدگلوله و محافظان امنیتی و خانه‌های مجهز برای سران سرویس اطلاعاتی پاکستان.» به‌گفتۀ وی، از حساب غیررسمی مخارج اضطراری پنتاگون، برخی افراد «مشوق‌های» زیرمیزی هم گرفتند. تشکیلات اطلاعاتی امریکا می‌دانست که پاکستانی‌ها برای پذیرش همکاری چه می‌خواستند؛ یعنی هویج قصه معلوم بود. پاکستانی‌ها هم هویج را انتخاب کردند. این بازیْ بُردبُرد بود. البته قدری هم تهدید کردیم: گفتیم می‌توانیم لو بدهیم بن‌لادن را در حیاط خلوتتان نگه داشته‌اید. می‌دانستیم دوستان و دشمنانشان (طالبان و گروه‌های جهادی در پاکستان و افغانستان) «از این کارشان خرسند نخواهند شد.»\n به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، یکی از عوامل نگران‌کننده در این میان، عربستان سعودی بود که از زمان دستگیری بن‌لادن توسط پاکستانی‌ها، هزینه‌های مراقبت او را می‌داد: «سعودی‌ها نمی‌خواستند از حضور بن‌لادن باخبر شویم؛ چون او سعودی بود. برای همین به پاکستانی‌ها گفته بودند که او را مخفی نگه دارند. سعودی‌ها می‌ترسیدند اگر خبردار شویم، به پاکستانی‌ها فشار بیاوریم تا دربارۀ ارتباط سعودی‌ها و القاعده، بن‌لادن را به حرف بیاورند. سعودی‌ها، پاکستانی‌ها را پول‌باران کرده بودند. در مقابل، پاکستانی‌ها هم نگران بودند که شاید سعودی‌ها ماجرا را لو بدهند. می‌ترسیدند که اگر خبر ماجرا از طریق ریاض به ایالات متحده برسد، جهنم به‌پا شود. یعنی در مقام مقایسه، حتی مطلع‌شدن امریکایی‌ها از طریق یک خبرچین هم آنقدرها ترسناک نبود.»\n علی‌رغم خصومت علنی مُداوم میان سرویس‌های نظامی و اطلاعاتی امریکا و پاکستان، چندین دهه است که آن‌ها در زمینۀ اقدامات ضدتروریستی همکاری تنگاتنگی در جنوب آسیا داشته‌اند. هر دو به‌مصلحت می‌دانند که نقابی از خصومت علنی داشته باشند تا به‌تعبیر آن مقام بازنشسته «به فکر آینده‌شان باشند»؛ ولی همواره اطلاعات موردنیاز برای حملات پهپادی را با هم به اشتراک می‌گذارند و در عملیات‌های مخفی همکاری می‌کنند. درعین‌حال واشنگتن می‌دانست که به‌اعتقاد برخی عناصر سرویس اطلاعاتی پاکستان، حفظ رابطه با رهبری طالبان در افغانستان برای امنیت ملی پاکستانی‌ها ضرورت داشت. هدف استراتژیک سرویس اطلاعاتی پاکستان، مقابله با نفوذ هند در کابل بود. همچنین از نگاه پاکستان، طالبان بخشی از قوای اضطراری بود که در صورت نیاز به مقابله با هند در مسئلۀ کشمیر، می‌شد روی آن‌ها حساب کرد.\n آنچه بر این تنش می‌افزود، زرادخانۀ هسته‌ای پاکستان بود که از نگاه غربی‌ها، «بمب اسلامی» حساب می‌شد. ممکن بود این بمب در صورت درگیری یکی از ملت‌های خاورمیانه با اسرائیل، به آن کشور منتقل شود. در دهۀ ۱۹۷۰ که پاکستان برنامۀ هسته‌ای نظامی‌اش را آغاز کرد، ایالات متحده واکنشی نشان نداد و به‌اعتقاد عموم ناظرانْ این کشور اکنون بیش از یک‌صد کلاهک هسته‌ای دارد. واشنگتن بر این باور است که امنیت ایالات متحده به حفظ پیوندهای نظامی و اطلاعاتی قوی با پاکستان وابسته است. پاکستان نیز بر همین باور است.\n به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، «ارتش پاکستان خود را یک خانواده می‌داند. افسران، سربازان را ’پسرم‘ صدا می‌زنند و همۀ افسران ’برادر‘ هستند. این قصه در ارتش امریکا رایج نیست. افسران ارشد پاکستان خود را نخبگانی می‌دانند که به‌عنوان عَلَم‌داران مملکت در مقابل بنیادگرایی اسلامی، باید مراقب همۀ مردم باشند. همچنین پاکستانی‌ها می‌دانند که رابطۀ قوی با ایالات متحده، برگ برنده‌شان در مقابله با هجمۀ احتمالی هند است. آن‌ها هرگز پیوندهای شخصی‌شان را با ما قطع نمی‌کنند.»\n بنک مثل دیگر همتایانش در مقرهای سیا، با پوشش دیگری کار می‌کرد؛ اما در اوایل دسامبر ۲۰۱۰ لو رفت. در آن هنگام کریم‌خان، روزنامه‌نگار پاکستانی که بنا به گزارش‌های خبری محلی پسر و برادرش در حملات پهپادی ایالات متحده کشته شده بودند، با تسلیم دادخواستی کیفری علیه بنک در اسلام‌آباد، او را به قتل متهم کرد. مقامات پاکستانی که اجازۀ افشای نام بنک را دادند، از پروتکل دیپلماتیک تخلف کرده بودند. این رخداد موجی از جنجال ناخواسته به‌پا کرد. سیا به بنک دستور داد از پاکستان خارج شود. پس‌ازآن مقامات سیا به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفتند که وی به‌خاطر نگرانی‌های امنیتی منتقل شده است. نیویورک‌تایمز گزارش داد «ظنّ جدی» وجود دارد که سرویس اطلاعاتی پاکستان در لودادن نام بنک برای کریم‌خان نقش داشته باشد. گمانه‌زنی می‌شد که افشای نام بنک به تلافی ماجرای یک ماه قبل از آن بود که نام مقامات سرویس اطلاعاتی پاکستان در دادخواستی قضایی در نیویورک در ارتباط با حملات تروریستی سال ۲۰۰۸ بمبئی مطرح شده بود؛ اما به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، سیا هم دلایلی برای برگرداندن بنک به امریکا داشت. در صورتی که ماجرای همکاری پاکستانی‌ها با امریکایی‌ها در خلاص‌شدن از شرّ بن‌لادن لو می‌رفت، طرف پاکستانی باید عذر و بهانه‌ای می‌داشت: «ما را می‌گویید؟ ما که مسئول مقرّ شما را اخراج کرده‌ایم!»\n•••\nعمارت بن‌لادن سه‌چهار کیلومتر با آکادمی ارتش پاکستان فاصله داشت. یکی‌دو کیلومتر آن‌طرف‌تر هم مقرّ فرماندهی یکی از گردان‌های ارتش پاکستان بود. با بالگرد پانزده دقیقه طول می‌کشد تا از ایبت‌آباد به تاربلا قاضی برسید. آنجا یکی از پایگاه‌های مهم عملیات‌های پنهانی سرویس اطلاعاتی پاکستان و جایی است که نگهبانان زرادخانۀ هسته‌ای این کشور در آن آموزش می‌بینند. به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، «علت اصلی استقرار بن‌لادن در ایبت‌آباد توسط سرویس اطلاعاتی پاکستان، پایگاه قاضی بود… تا نظارت دائمی بر او داشته باشند.»\n در این مرحلۀ آغازین، اوباما با ریسک سنگینی مواجه بود؛ خصوصاً که نمونۀ قدیمی پردردسری از ماجرا وجود داشت: تلاش نافرجام سال ۱۹۸۰ برای رهایی گروگان‌های امریکایی در تهران. شکست آن عملیاتْ یکی از عوامل باخت جیمی کارتر در برابر رونالد ریگان بود. به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، نگرانی‌های اوباما واقع‌بینانه بودند: «اصلاً بن‌لادن آنجا بوده است؟ نکند کل ماجرا فریبی باشد که پاکستانی‌ها سرهم کرده‌اند؟ اگر عملیات شکست بخورد، پس‌لرزه‌های سیاسی‌اش چیست؟» درنهایت به‌تعبیر آن مقام بازنشسته، «اگر عملیات شکست بخورد، اوباما نسخۀ سیاه‌پوست جیمی کارتر می‌شود و طومار انتخاب دوباره‌اش را می‌پیچند.»\n دغدغۀ اوباما تضمین آن بود که هدف اصلی در آن عمارت است. سندی که اوباما لازم داشت، دی‌.ان‌.ای بن‌لادن بود. برنامه‌ریزان عملیات دست کمک به‌سوی کیانی و پاشا دراز کردند. آن‌ها هم از عزیز خواستند نمونۀ دی‌.ان‌.ای را بیاورد. اندکی پس از حمله، مطبوعات فهمیدند که عزیز در خانه‌ای نزدیکی عمارت بن‌لادن زندگی می‌کرده است. گزارشگران محلی اسم او را به زبان اردو روی یکی از پلاک‌های درِ آن خانه پیدا کردند. مسئولان پاکستانی هرگونه ارتباط میان عزیز و بن‌لادن را تکذیب کردند؛ اما آن مقام بازنشسته به من گفت بخشی از جایزۀ 25میلیون‌دلاریِ ایالات متحده نصیب عزیز شد؛ چون نمونۀ دی‌.ان‌.ای به‌یقین نشان داد بن‌لادن در عمارت ایبت‌آباد است. عزیز بعدها و در شهادت نزد کمیتۀ پاکستانی حقیقت‌یاب آن عملیات، گفت شاهد حمله در ایبت‌آباد بوده است؛ اما نمی‌دانسته چه کسی در آن عمارت بوده و یکی از افسران ارشد به او دستور داده بود که از صحنه دور بماند.\n چانه‌زنی بر سر نحوۀ اجرای عملیات ادامه داشت. به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، «کیانی نهایتاً پاسخ مثبت داد؛ اما گفت که نمی‌توانید نیروی زیادی ببرید. باید چست و چابک بیایید. ضمناً باید او را بکشید وگرنه معامله‌ای در کار نیست.» توافق در پایان ماه ژانویۀ ۲۰۱۱ حاصل شد و فرماندهی مشترک عملیات‌های ویژه، فهرستی از سؤالات تهیه کرد تا پاکستانی‌ها جواب بدهند: «چطور مطمئن شویم که مداخله‌ای از بیرون رُخ نمی‌دهد؟ استحکامات دفاعی داخل عمارت و ابعاد آن چیست؟ اتاق‌های بن‌لادن کجاست و اندازه‌شان چقدر است؟ پلکان چند پله دارد؟ درهای اتاق‌هایش کجا هستند و آیا با فولاد تقویت شده‌اند؟ ضخامتشان چقدر است؟» پاکستانی‌ها قبول کردند که یک تیم چهارنفرۀ امریکایی، متشکل از یک عضو یگان ویژه، یک افسر پرونده از سیا و دو متخصص ارتباطات، دفتر هماهنگی عملیات آتی را در تاربلا قاضی راه بیندازند. ارتش تا این مرحله، نمونه‌ای از عمارت ایبت‌آباد را در یکی از محل‌های سابق آزمایش هسته‌ای در نِوادا ساخته بود. تیمی برگزیده از یگان ویژه نیز مشغول تمرین برای حمله بودند.\n ایالات متحده کاهش کمک به پاکستان را آغاز کرده بود تا به‌تعبیر آن مقام بازنشسته، «شیر را ببندد.» تحویل هجده جنگندۀ جدید اف16 به تأخیر افتاد و پرداختی‌های نقدیِ زیرمیزی به رهبران ارشد نیز معلق شد. در آوریل ۲۰۱۱، پاشا در دفتر مرکزی سیا با لیون پَنِتا مدیر وقت این آژانس دیدار کرد. به‌گفتۀ مقام بازنشسته، «پاشا قول گرفت که ایالات متحده کمک‌هایش را از سر بگیرد. ما نیز تضمین گرفتیم که پاکستانی‌ها مقاومتی در جریان عملیات نداشته باشند… همچنین پاشا اصرار داشت که واشنگتن از گِله و شکایت دربارۀ همکاری‌نکردن پاکستان با جنگ امریکا علیه تروریسم دست بردارد.» در بهار آن سال، پاشا به‌صراحت توضیح داد که چرا پاکستان دستگیری بن‌لادن را مخفی نگه داشته بود و چرا سرویس اطلاعاتی کشور باید آن را پنهان نگاه می‌داشت. آن مقام بازنشسته از قول پاشا گفت: «ما به گروگانی نیاز داشتیم تا بتوانیم القاعده و طالبان را کنترل کنیم.» مقام بازنشسته توضیح داد که «سرویس اطلاعات پاکستان از بن‌لادن به‌عنوان اهرمی در برابر فعالیت‌های طالبان و القاعده در افغانستان و پاکستان استفاده می‌کرد. آن‌ها به طالبان و القاعده فهمانده بودند که اگر عملیاتی مغایر با منافع سرویس اطلاعاتی پاکستان انجام دهند، بن‌لادن را تسلیم ما می‌کنند. پس اگر معلوم می‌شد که پاکستانی‌ها به ما کمک کرده‌اند تا بن‌لادن را در ایبت‌آباد گیر بیندازیم، مصیبت به‌پا می‌شد.»\n به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته و یک منبع دیگر در سیا، در یکی از جلسات پاشا با پنتا، یکی از مسئولان ارشد سیا از او پرسید که آیا خودش را عامل القاعده و طالبان می‌داند؟ پاسخ او منفی بود؛ اما گفت که سرویس اطلاعاتی پاکستان باید قدری کنترل روی اوضاع می‌داشت. به‌نظر آن مقام بازنشسته، این پیام از نگاه سیا یعنی کیانی و پاشا، بن‌لادن را «نوعی اندوخته‌ می‌دانستند و به بقای خودشان بیش از ایالات متحده اهمیت می‌دادند».\n یکی از پاکستانی‌ها که رابطۀ نزدیکی با رهبران ارشد سرویس اطلاعاتی این کشور داشت، به من گفت: «معامله‌ای با آدم‌های اصلی‌تان انجام شد. ما بسیار اکراه داشتیم، ولی کاری بود که باید می‌شد؛ نه برای اینکه جیب‌های خودمان را پُر کنیم، بلکه چون همۀ کمک‌های امریکا قطع می‌شد. آدم‌هایتان گفتند اگر این کار را نکنیم، آنقدر ما را گرسنگی می‌دهند که تلف شویم. همان وقت که پاشا در واشنگتن بود، جواب مثبت نهایی را داد. با این معامله نه‌فقط جریان کمک‌ها ادامه پیدا می‌کرد، بلکه به پاشا گفتند که چیزکی هم نصیب خودمان می‌شود.» به‌گفتۀ این منبع پاکستانی، در دیدار پاشا از واشنگتن، امریکا قول داد که در جریان عقب‌نشینی نظامی‌اش از افغانستان، دست پاکستان را بازتر بگذارد: «و بدین‌ترتیب این عوضی‌ها گفتند که این کار را برای خاطر کشور می‌کنند و اینطور توجیهش کردند.»\n•••\nمسئولیتِ اینکه فرماندهی ارتش و نیروی هوایی پاکستان بالگردهای امریکایی را در این حمله تعقیب نکنند و به آن‌ها یورش نبرند، بر عهدۀ پاشا و کیانی بود. تیم امریکایی مستقر در تاربلا قاضی مسئول هماهنگی ارتباطات میان سرویس اطلاعاتی پاکستان، افسران ارشد امریکایی در مقرّ فرماندهی‌شان در افغانستان و دو بالگرد بلک‌هاوک بود. هدفْ آن بود که مبادا یکی از جنگنده‌های سرگردان پاکستانی حین گشت‌زنی مرزی، متوجه این نفوذی‌ها شده و برای متوقف‌کردنشان اقدام کند. طرح اولیه این بود که خبر حمله فوراً اعلام نشود. همۀ واحدهای «فرماندهی مشترک عملیات‌های ویژه» در کمال محرمانگی کار می‌کنند و اعتقاد رهبران این مرکز و همچنین کیانی و پاشا، آن بود که قتل بن‌لادن باید حداقل هفت روز یا شاید بیشتر به اطلاع عموم نرسد. سپس یک داستان پوششیِ دقیق برای ماجرا اعلام می‌شد: اوباما اعلام می‌کرد که آزمایش دی‌.ان‌.ای نشان داده است بن‌لادن در حملۀ پهپادها به هندوکش در داخل مرز افغانستان کشته شده است. امریکایی‌هایی که برنامۀ عملیات را ریختند، به کیانی و پاشا تضمین دادند که همکاری‌شان هرگز افشا نخواهد شد. همه قبول داشتند که اگر نقش پاکستانی‌ها لو برود، اعتراض‌های خشم‌آلود شکل می‌گیرد؛ چراکه بسیاری از پاکستانی‌ها، بن‌لادن را قهرمان حساب می‌کردند. در این صورت پاشا و کیانی و خانواده‌هایشان در معرض خطر خواهند بود، و مایۀ بی‌آبروییِ ارتش پاکستان می‌شود.\n به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، در این مرحله برای همه روشن بود که قرار نیست بن‌لادن زنده بماند: «پاشا در جلسه‌ای در ماه آوریل گفت اکنون که ما هم از محل بن‌لادن خبردار شده‌ایم، ریسک باقی‌ماندن بن‌لادن در آن عمارت را قبول نمی‌کند. در سلسلۀ فرماندهی ارتش پاکستان، بسیاری افراد از این عملیات باخبر شده‌اند. او و کیانی باید کل ماجرا را برای مدیران فرماندهی دفاع هوایی و تعدادی از فرماندهان محلی می‌گفتند.»\n آن مقام بازنشسته گفت: «البته بچه‌ها می‌دانستند که هدفْ بن‌لادن است و آنجا تحت‌کنترل پاکستانی‌هاست وگرنه عملیات را بدون پشتیبانی هوایی اجرا نمی‌کردند. این کار مشخصاً و قطعاً قتل عمد بود.» یک فرماندۀ سابق یگان ویژه که در طول دهۀ گذشته فرمانده و همراه ده‌ها عملیات مشابه بوده است، با تأکید به من گفت: «قرار نبود بن‌لادن را زنده بگذاریم. قرار نبود اجازه دهیم این تروریست زنده بماند. می‌دانیم کاری که در پاکستان کردیم، بنا به قانون، آدم‌کُشی بوده است. با این قضیه کنار آمده‌ایم. هنگام چنین عملیات‌هایی، به خودمان می‌گوییم: قبول کن؛ قرار است مرتکب قتل شویم.» در روایت اولیۀ کاخ ‌سفید ادعا شده بود بن‌لادن اسلحه در دست داشته است. هدف این گزارش، گرفتنِ بهانه از کسانی بود که در قانونی‌بودن برنامه‌های ترور هدفمند کاخ ‌سفید تشکیک می‌کردند. علی‌رغم نظرات افراد درگیر در عملیات که به‌صورت گسترده منتشر شده است، کاخ ‌سفید همواره می‌گوید اگر بن‌لادن فوراً تسلیم شده بود، او را زنده نگه می‌داشتند.\n•••\nدر عمارت ایبت‌آباد، نگهبانان سرویس اطلاعاتی پاکستان پیوسته پاسبانی می‌کردند تا مراقب بن‌لادن و همسران و فرزندانش باشند. آن‌ها دستور داشتند به‌محض شنیدن صدای بالگردهای امریکایی، محل را ترک کنند. شهر تاریک بود: چند ساعت پیش از آغاز حمله، برق شهر به‌دستور سرویس اطلاعاتی قطع شده بود. یکی از بالگردهای بلک‌هاوک درون محدودۀ عمارت سقوط کرد که چندین نفر از تیم هوابرد مصدوم شدند. به‌گفتۀ مقام بازنشسته، «بچه‌ها می‌دانستند مهلتِ رسیدن به هدف، لاجرم دقیق و فشرده است؛ چون با ورودشان به محل، همۀ شهر بیدار می‌شد.» اتاقک خلبان بلک‌هاوکی که سقوط کرده بود و ابزارهای ارتباطی و ناوبری آن، باید با نارنجک دستی منهدم می‌شد. این واقعه باید انفجارهای متوالی و آتشی به‌پا می‌کرد که از چندین کیلومتر دورتر دیده می‌شد. دو بالگرد شینوک برای پشتیبانی تدارکاتی از افغانستان به یکی از پایگاه‌های اطلاعاتی پاکستانی در نزدیکی منطقه آمده بودند و یکی از آن‌ها فوراً به ایبت‌آباد اعزام شد. اما چون سوخت اضافه برای دو بلک‌هاوک در آن بار شده بود، ابتدا باید برای حمل نفر آماده می‌شد. مشکل سقوط بلک‌هاوک و نیاز به اعزام جایگزین، اعصاب‌خردکُن و زمان‌بَر بود؛ اما یگان ویژه به عملیاتشان ادامه دادند. هنگام ورود آن‌ها به عمارت، تبادل آتش رُخ نداد؛ چون نگهبانان سرویس اطلاعاتی پاکستان رفته بودند. مقام بازنشسته اشاره می‌کند: «هر کسی در پاکستان یک تفنگ دارد. آدم‌های برجسته و ثروتمند مانند ساکنان ایبت‌آباد نیز محافظان مسلح دارند؛ اما در آن عمارت خبری از سلاح نبود.» اگر مقاومتی می‌شد، این تیم به‌شدت آسیب‌پذیر بود. به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، نه‌تنها مقاومتی در کار نبود، بلکه یکی از افسران هماهنگی سرویس اطلاعاتی پاکستان که همراه یگان ویژه بود، آن‌ها را به داخل خانۀ تاریک و بالای پلکان به‌سمت محل بن‌لادن هدایت کرد. پاکستانی‌ها به نیروهای یگان ویژه هشدار داده بودند که در طبقات اول و دوم، درهای فولادی سنگین‌وزن مسیر پلکان را سد می‌کنند. اتاق‌های بن‌لادن در طبقۀ سوم بود. جوخۀ یگان ویژه این درها را با مواد منفجره باز کرد؛ بدون آنکه کسی آسیب ببیند. یکی از همسران بن‌لادن فریادهای عصبی می‌کشید. یک گلولۀ لابُد سرگردان به زانوی او خورد. به‌جز گلوله‌هایی که به بن‌لادن خورد، گلولۀ دیگری شلیک نشد. البته روایت دولت اوباما خلاف این را می‌گوید.\n آن مقام بازنشسته گفت: «آن‌ها می‌دانستند هدف کجاست: طبقۀ سوم، دومین درِ سمت راست… مستقیم بروید آنجا. اسامه دولا شده بود و به اتاق‌خواب پناه برده بود. دو تیرانداز او را تعقیب کردند و به او رسیدند. خیلی ساده، خیلی سرراست، خیلی حرفه‌ای او را زدند.» به‌گفتۀ این مقام بازنشسته، اصرار اولیۀ کاخ ‌سفید بر اینکه تیراندازی به بن‌لادن برای دفاع از خود بوده است، برخی نفرات یگان ویژه را آزرده کرد: «شش تن از  نفرات بسیار زبده و باتجربۀ یگان ویژه، در مقابل پیرمردی غیرمسلح، مجبور بودند او را برای دفاع از خود بکشند؟ در آن خانۀ قدیمی، بن‌لادن در سلولی زندگی می‌کرد که پنجره‌هایش میله و سقفش سیم‌خاردار داشت. قاعدۀ درگیری این بود که اگر بن‌لادن هرگونه مقاومتی می‌کرد، آن‌ها مُجاز به اقدام کُشنده بودند. ولی اگر هم شک داشتند که او آلات مقابله، مثل جلیقۀ انفجاری زیر لباسش دارد می‌توانستند او را بکشند. این مرد با آن لباس مرموز آنجا بود و آن‌ها او را زدند. علت این نبود که او دنبال سلاحش می‌گشت. قواعد درگیری به آن‌ها اختیار تام برای کشتن او داده بود.» به‌گفتۀ این مقام بازنشسته، ادعای بعدی کاخ ‌سفید که تنها یک یا دو گلوله به سر او شلیک شده است، «چرند محض» بود: «جوخه از در وارد شد و نابودش کرد. یا به‌تعبیر مرسوم بین یگان ویژه: دمارش را درآوردیم و نفسش را گرفتیم.»\n مقام بازنشسته گفت که پس از کشتن بن‌لادن، «نفرات یگان ویژه آنجا ماندند. برخی از آن‌ها به خاطر سقوط بالگرد آسیب دیده بودند و منتظر بالگرد نجات بودند: بیست دقیقۀ نفس‌گیر. بلک‌هاوک هنوز در آتش می‌سوخت. چراغ‌های شهر خاموش بود. نه برق بود، نه پلیس و نه ماشین آتش‌نشانی. اسیر هم نگرفته بودند.» همسران و فرزندان بن‌لادن همان‌جا ماندند تا سرویس اطلاعاتی پاکستان ترتیب بازجویی و انتقالشان را بدهد. به‌گفتۀ این مقام، «علی‌رغم همۀ حرف‌وحدیث‌ها، خبری از کیسه‌های پُر از رایانه و حافظه‌های رایانه‌ای نبود. بچه‌ها فقط تعدادی از کتاب‌ها و اوراقی را که در اتاق او پیدا کردند، در کوله‌پشتی‌هایشان جا دادند. برخلاف آنچه کاخ ‌سفید بعداً به رسانه‌ها گفت، علت اعزام یگان ویژه آن نبود که بن‌لادن در آنجا مرکز فرماندهی القاعده را هدایت می‌کرد. همچنین آن‌ها متخصصان اطلاعات هم نبودند که محتوای درون خانه را جمع‌آوری کنند.»\n این مقام بازنشسته می‌گوید که در یک عملیات ضربت متداول، اگر یک بالگرد سقوط کند، کسی منتظر نمی‌ماند: «نیروها عملیات را تمام می‌کنند، تفنگ‌ها و تجهیزاتشان را زمین می‌اندازند، خود را توی بلک‌هاوک باقی‌مانده جا می‌دهند و بزن بریم.» از تعبیر مرسوم ویتنامی‌ها برای ترک باعجلۀ یک مکان استفاده می‌کند: «از آنجا بیرون می‌زنند، و نفرات آویزان بالگرد می‌شوند. اگر از امنیت خود مطمئن نباشند، بالگرد را منفجر نمی‌کنند؛ چون تجهیزات هیچ کماندویی به‌اندازۀ جان یک‌دو جین نیرو نمی‌ارزد. ولی این جوخه بیرون عمارت منتظر ماند تا اتوبوس دنبالشان بیاید.» پاشا و کیانی به همۀ وعده‌هایشان عمل کرده بودند.\n•••\nبه‌محض اعلام موفقیت عملیات، مجادله‌های داخل کاخ ‌سفید شروع شد. جسد بن‌لادن در راه افغانستان بود. آیا اوباما باید به توافقش با کیانی و پاشا وفادار می‌ماند و یک هفته یا همین حدود بعد وانمود می‌کرد که بن‌لادن در یک حملۀ پهپادی به کوهستان کشته شده است یا فوراً خبر را اعلام می‌کرد؟ بالگرد سرنگون‌شده کار مشاوران سیاسی اوباما را برای ترغیب او به حالت دوم ساده کرده بود. پنهان‌کردن انفجار و آتش‌سوزی غیرممکن بود و خبر ماجرا لاجرم درز می‌کرد. باید قبل از آنکه کسی از مقامات پنتاگون خبر را درز بدهد، اوباما پیش‌دستی می‌کرد: انتظار، اثر مطلوب سیاسی این اتفاق را از بین می‌بُرد.\n ولی همه موافق نبودند. رابرت گیتز، وزیر دفاع، صریح‌ترین فرد در میان کسانی بود که اصرار داشتند توافق با پاکستانی‌ها رعایت شود. او در کتاب خاطراتش با عنوان وظیفه روی خشمش سرپوش نمی‌گذارد:\n پیش از آنکه جدا شویم و رئیس‌جمهور به طبقۀ بالا برود تا ماجرا را به امریکایی‌ها بگوید، به همۀ حاضرین یادآوری کردم که تکنیک‌ها، تاکتیک‌ها و روش‌های یگان ویژه در عملیات بن‌لادن هر شب در افغانستان استفاده می‌شوند… پس ضروری بود که هیچ‌یک از جزئیات عملیاتی حمله را افشا نکنیم. گفتم فقط باید بگوییم که او را کشته‌ایم. همۀ حاضرین پذیرفتند که دربارۀ جزئیات سکوت کنند. آن قول فقط پنج ساعت دوام آورد. اولین جزئیات از کاخ ‌سفید و سیا درز کرد. برای لاف‌زنی و زدن ماجرا به نام خود، طاقت انتظار نداشتند. آنچه به‌اسم واقعیت می‌گفتند، اغلب غلط بود… بااین‌حال اطلاعات همچنان درز می‌کرد. من عصبانی بودم و یک‌ جا به [مشاور امنیت ملی، تام] دانیلون گفتم: «چرا دهن خود را نمی‌بندند؟» که فایده‌ای نداشت.\n به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، سخنرانی اوباما با عجله سرهم‌بندی شد. مشاوران رئیس‌جمهور، آن سخنرانی را سندی سیاسی می‌دیدند؛ نه پیامی که باید مسیر اداری امنیت ملی را بگذراند تا اجازۀ پخش بگیرد. این سلسله گفته‌های خودخواهانه و نادقیق، در هفته‌های پس از ماجرا آشوب به‌پا کرد. اوباما گفت که دولت او در آگوست گذشته از طریق یک «سرنخ احتمالی» کشف کرده بود بن‌لادن در پاکستان است. به‌نظر بسیاری از دست‌اندرکاران سیا، این گفته به‌معنای واقعه‌ای خاص، مثلاً یک خبرچین بود. همین حرف به خَلق داستان پوششی جدیدی منجر شد که ادعا می‌کرد تحلیلگرانِ باهوش سیا پرده از شبکه‌ای از قاصدان برداشته‌اند که جریان مُدام دستورات عملیاتی بن‌لادن به القاعده را مدیریت می‌کرده است. همچنین اوباما به‌خاطر اجتناب از تلفات غیرنظامیان، از «تیم کوچکی از امریکایی‌ها» تشکر کرد و گفت: «پس از تبادل آتش، آن‌ها اسامه بن‌لادن را کشتند و جسدش را در اختیار گرفتند.» اکنون باید دو مورد جزئیات اضافی به داستان پوششی افزوده می‌شد: توصیف تبادل آتشی که هرگز رخ نداده بود و داستانِ اینکه جسد چه شد. اوباما در ادامه از پاکستانی‌ها قدردانی کرد: «باید خاطرنشان کرد که همکاری‌های ضدتروریستی ما با پاکستان، در هدایت ما به‌سمت بن‌لادن و عمارت مخفی‌گاه او نقش داشت.» با این گفته، خطر لورفتن کیانی و پاشا پیش می‌آمد. راه‌حل کاخ ‌سفید آن بود که با نادیده‌گرفتن حرف‌های اوباما، به همۀ کسانی که با مطبوعات صحبت می‌کردند، دستور بدهد بگویند پاکستانی‌ها هیچ نقشی در کشتن بن‌لادن نداشته‌اند. برداشت روشن از حرف‌های اوباما آن بود که او و مشاورانش به‌قطع نمی‌دانسته‌اند بن‌لادن در ایبت‌آباد است؛ بلکه فقط اطلاعاتی «مبنی بر احتمالِ» این امر داشته‌اند. همین نکته ابتدا این داستان را سر زبان‌ها انداخت که یگان ویژه یکی از نفرات ۱.۹۳متری خود را برای مقایسه کنار جسد خواباندند تا بفهمند دقیق به هدف زده‌اند. معروف بود که قد بن‌لادن ۱.۹۳متر است. سپس ادعا شد آزمایش دی‌.ان‌.ای روی جسد انجام شده است تا بی‌تردید مطمئن شوند که بن‌لادن را کشته‌اند. ولی به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، بنا به گزارش‌های اولیۀ یگان ویژه اصلاً معلوم نبود آیا تمام جسد بن‌لادن یا حتی بخشی از آن، به افغانستان بازگردانده شده است یا نه.\n بنا به روایت آن مقام بازنشسته، تصمیم اوباما برای اعلام ماجرا بدون بررسی جزئیاتِ گفته‌ها، کسان دیگری را هم نگران کرده بود؛ «اما فقط گیتز مخالفتش را اعلام کرد. اوباما فقط گیتز را دور نزد؛ همه را دور زد. اینجا ماجرای غبار جنگی، یعنی ابهام حین عملیات نبود. واقعیت این بود که با پاکستانی‌ها توافقی شده بود، و تحلیل احتیاطی برای اینکه در صورت وقوع مشکل چه چیزهایی افشا بشود یا نشود، صورت نگرفته بود؛ یعنی اصلاً در این باره بحثی نشده بود. وقتی مشکل رُخ داد، آن‌ها مجبور بودند بی‌درنگ داستانی پوششی دست‌وپا کنند.» البته دلیل موجهی برای قدری از فریب‌کاری وجود داشت: نقش خبرچین پاکستانی باید پنهان می‌ماند.\n اندکی پس از اعلام خبر توسط اوباما، به پرسنل مطبوعاتی کاخ ‌سفید گفته شد که مرگ بن‌لادن «حاصل سال‌ها کار اطلاعاتی دقیق و بسیار پیشرفته» بود که بر ردگیری گروهی از قاصدها ازجمله یکی از افراد نزدیک به بن‌لادن تمرکز داشت. به گزارشگران گفته شد که تیم ویژه‌ای متشکل از تحلیلگران سیا و آژانس امنیت ملی، این قاصد را تا یک عمارت چندمیلیون‌دلاریِ بسیار امن در ایبت‌آباد دنبال کرده بودند. پس از ماه‌ها نظارت، تشکیلات اطلاعاتی امریکا «اطمینان قوی» داشت که یک هدف باارزش در آن عمارت زندگی می‌کند و «ارزیابی‌ها نشان داد که احتمال زیادی دارد آن هدف، اسامه بن‌لادن باشد». تیم ضربت ایالات متحده هنگام ورود به عمارت درگیر تبادل آتش شد و سه مرد بزرگ‌سال که گمان می‌رود دو نفر از آن‌ها قاصد بودند، همراه با بن‌لادن کشته شدند. در پاسخ به این پرسش که آیا بن‌لادن از خود دفاع کرده بود، یکی از مسئولین توجیه اهالی مطبوعات گفت: «او قطعاً در برابر نیروهای ضربت مقاومت کرد و در تبادل آتش کشته شد.»\n فردای آن روز وظیفۀ تمجید از رشادت اوباما و درعین‌حال ماله‌کشی روی نکات نادرست گفته‌های او بر دوش جان برنان قرار گرفت. او در آن هنگام مشاور ارشد اوباما در مسائل ضدتروریستی بود. برنان نیز داستانی به همین تفصیل و همین‌قدر گمراه‌کننده از حمله و برنامه‌ریزی آن تعریف کرد. او که برخلاف رویۀ معمولِ خود علنی حرف می‌زد، به مخاطبان خود گفت این عملیات را گروهی از یگان ویژۀ نیروی دریایی اجرا کردند که دستور داشتند در صورت امکان بن‌لادن را زنده بگیرند. او گفت بنا به اطلاعاتی که ایالات متحده داشت، کسی از حکومت یا ارتش پاکستان از محل بن‌لادن باخبر نبود: «ما زمانی با پاکستانی‌ها تماس گرفتیم که تمامی افرادمان، تمام نیروی هوابُردمان، از فضای هوایی پاکستان خارج شده بودند.» او بر شجاعت اوباما در ابلاغ فرمان حمله تأکید کرد و گفت کاخ ‌سفید پیش از آغاز حمله هیچ اطلاعاتی «دربارۀ تأیید حضور بن‌لادن در عمارت» نداشت. او گفت اوباما «به‌اعتقاد من، یکی از تصمیم‌های بسیار جسورانۀ رؤسای جمهور در سال‌های اخیر را گرفت». برنان نیز تعداد کشته‌شدگان داخل عمارت را به پنج نفر رساند: بن‌لادن؛ یک قاصد؛ برادر او؛ یک پسر بن‌لادن؛ یک زن که گفته می‌شد سپر بن‌لادن شده بود.\n گزارشگران که شنیده بودند بن‌لادن روی یگان ویژه آتش گشوده است، همین سؤال را مطرح کردند و برنان حرفی زد که شعار دائمی کاخ ‌سفید شد: «او با افرادی که وارد خانۀ محل اقامتش شدند، درگیر تبادل آتش شد. اینکه تیری شلیک کرده است یا نه را نمی‌دانم… بن‌لادن بود دیگر؛ کسی که همواره خواستار این حملات می‌شد… جایی بسیار دور از جبهه زندگی می‌کرد و پشت سر زنانی قایم شده بود که سپر او شده بودند… به‌گمانم این‌ها حکایت از ماهیتِ فردی او دارند.»\n برنان و لیون پنتا ایدۀ دیگری را هم القا کردند که گیتز با آن مخالفت کرد: اینکه دستگاه اطلاعاتی ایالات متحده محل بن‌لادن را از اطلاعاتی یافت که با غرق مصنوعی و دیگر روش‌های شکنجه به دست آمده بود. آن مقام بازنشسته گفت: «همۀ این‌ها در حالی بود که یگان ویژه پس از عملیاتْ عازم کشورمان بود. اطلاعاتی‌ها کل قصه را می‌دانستند. یک مُشت مواجب‌بگیرِ سیا این کار را کردند.» «مواجب‌بگیر» به افسران بازنشستۀ سیا گفته می‌شود که پیمانی مشغول کارند. «برخی برنامه‌ریزان عملیات از آن‌ها خواستند که به جعل داستانِ پوششی کمک کنند. خُب، چند تا از قدیمی‌ها می‌آیند و می‌گویند چرا قبول نکنیم که بخشی از اطلاعات مربوط به بن‌لادن را از طریق بازجویی پیشرفته به دست آورده‌ایم؟» جالب اینکه در آن زمان، هنوز در واشنگتن صحبت از پیگرد قضایی احتمالیِ آن دسته از مأموران سیا بود که مرتکب شکنجه شده بودند.\n به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، «گیتز به آن‌ها گفت این روش جواب نمی‌دهد. او هرگز همراه این جریان نبود. در آن واپسین روزهای مسئولیتش می‌دانست که نباید با این مزخرفات هم‌داستان شود. اما وزارت خارجه، سیا و پنتاگون آن داستان پوششی را پسندیده بودند. هیچ‌یک از نفرات یگان ویژه فکر نمی‌کرد اوباما جلوی دوربین تلویزیون بایستد و حمله را علنی کند. فرماندهان نیروهای ویژه خشمگین بودند. افتخار آن‌ها، رعایت امنیت عملیاتی بود.» به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، مرکز عملیات‌های ویژه می‌ترسید که «اگر ماجرای واقعی عملیات‌ها درز کند، سیستم کاخ ‌سفید گناه آن را به گردن یگان ویژه بیندازد.»\n راه‌حل کاخ ‌سفید، ساکت‌کردن یگان ویژه بود. دفتر حقوقی کاخ ‌سفید در پنجم ماه می فُرمی را که برای رازداری تهیه کرده بود، به همۀ افراد تیم ضربت یگان ویژه که به پایگاه خود در جنوب ویرجینیا برگشته بودند و تعدادی از کادر فرماندهی مشترک عملیات‌های ویژه داد. این فُرم می‌گفت هرکسی به‌صورت عمومی یا خصوصی دربارۀ عملیات بحث کند، با جریمه‌های مدنی و پیگرد قضایی مواجه می‌شود. مقام بازنشسته می‌گوید: «یگان ویژه خوشحال نبود»؛ ولی اکثر آن‌ها ساکت ماندند، ازجمله ناخدا ویلیام مک‌ریون که آن زمان فرماندهی مشترک عملیات‌های ویژه را بر عهده داشت: «مک‌ریون خشمگین بود. می‌دانست کاخ ‌سفید به او خیانت کرده است؛ ولی یکی از نیروهای متعصب یگان ویژه بود که آن هنگام مسئولیت سیاسی نداشت و می‌دانست لودادن رئیس‌جمهور مایۀ افتخار نیست. وقتی اوباما خبر مرگ بن‌لادن را اعلام کرد، همه باید برای پشتیبانی از داستانی معقول صف می‌کشیدند. تقصیر گردن برنامه‌ریزها بود.»\n ظرف چند روز، برخی اغراق‌ها و تحریف‌های قصه روشن شده بود. بنابراین پنتاگون برای شفاف‌سازی، سلسله بیانیه‌هایی صادر کرد. نه، بن‌لادن زمانی که گلوله خورد و کشته شد، مسلح نبود و نه، بن‌لادن یکی از همسرانش را سپر خود نگرفته بود. مطبوعات عمدتاً پذیرفتند که به‌واسطۀ میل کاخ ‌سفید برای پاسخ‌گویی به گزارشگران مشتاقِ جزئیات عملیات، چنین خطاهایی ناگزیر بوده‌ است.\n یکی از دروغ‌های به‌جامانده از آن قصه این است که یگان ویژه برای رسیدن به هدف مجبور به درگیری بودند. تنها دو نفر از آن‌ها تاکنون علنی اظهارنظر کرده‌اند: روز ناملایم؛ روایت دست‌اول حمله از مت بیسونت، در سپتامبر ۲۰۱۲ منتشر شد. دو سال بعد نیز فاکس‌نیوز با راب اونیل مصاحبه کرد. هر دو نفر از نیروی دریایی استعفا داده بودند. هر دو نیز به بن‌لادن شلیک کرده بودند. روایت‌هایشان در بسیاری جزئیات با همدیگر تناقض داشت؛ اما در کل با نسخۀ کاخ ‌سفید همخوانی داشت؛ خصوصاً در این نکته که یگان ویژه در مسیر دستیابی به بن‌لادن، سرِ دوراهی مرگ و زندگی بودند. حتی اونیل به فاکس‌نیوز گفت که او و هم‌قطارانش فکر می‌کردند «قرار است بمیریم»: «هرچه تمرین‌ها ادامه می‌یافت، بیشتر می‌فهمیدیم… که این عملیات، بی‌بازگشت است.»\n اما آن مقام بازنشسته به من گفت که نیروهای یگان ویژه در گزارش‌های اولیۀ خود هیچ اشاره‌ای به تبادل آتش یا اصلاً مقاومت ساکنان عمارت نکردند. به‌گفتۀ وی، تصویر دراماتیک و پرخطری که بیسونت و اونیل تصویر کرده‌اند، در واکنش به یک نیاز ریشه‌دار در روان آن‌هاست: «یگان ویژه نمی‌تواند با این واقعیت کنار بیاید که بن‌لادن را بدون هیچ مقاومتی کشته‌اند؛ پس باید روایتی از شهامت آن‌ها در مقابله با خطر مطرح شود. بچه‌ها در مشروب‌فروشی دور هم بنشینند و بگویند روز ملایمی بود؟ ابداً چنین اتفاقی نمی‌افتد.»\n به‌قول آن مقام بازنشسته، ادعای تبادل آتش داخل عمارتْ دلیل دیگری هم داشت. درواقع حمله به هدفی بی‌مقاومت، پرسشی ناگزیر را رقم می‌زد: پس نگهبان‌های بن‌لادن کجا بودند؟ تحت‌تعقیب‌ترین تروریست دنیا حتماً حفاظت بی‌وقفه دارد. «یکی از آن‌هایی که کشته شد هم قاصد بود؛ چون وجود خارجی نداشت و نمی‌شد کسی را به‌جای او جا زد. پاکستانی‌ها هم چاره‌ای نداشتند، جز اینکه با همین قصه همراه شوند.» دو روز پس از حمله، رویترز تصاویر سه مرد جان‌باخته‌ را منتشر کرد که مدعی بود از یکی از مقامات سرویس اطلاعاتی پاکستان خریده است. آن سخنگوی سرویس اطلاعاتی پاکستان گفته بود دو نفر از آن‌ها، همان قاصد مدعایی و برادرش هستند.\n•••\nپنج روز پس از حمله، تعدادی نوار ویدئویی در اختیار پرسنل مطبوعاتی پنتاگون قرار گرفت که به‌گفتۀ مقامات امریکایی، متعلق به مجموعۀ بزرگی بود که یگان ویژه همراه با حدود پانزده رایانه از آن عمارت برداشته بود. بُریده‌هایی از یکی از نوارها، بن‌لادنِ تنها و رنگ‌پریده را نشان می‌داد که پتویی دور خود پیچیده بود و گویا فیلم خودش را در تلویزیون نگاه می‌کرد. یک مسئول بی‌نام به گزارشگران گفت که غنیمتی‌های این حمله «گنجینه‌ای گران‌بهاست؛ بزرگ‌ترین مجموعه از محتوای متعلق به تروریست بزرگ تاکنون» که نکاتی حیاتی دربارۀ برنامه‌های القاعده به دست می‌دهد. به‌گفتۀ وی، این محتوا نشان می‌داد بن‌لادن «همچنان رهبر فعال القاعده بود که دستورات استراتژیک، عملیاتی و تاکتیکی به این گروه می‌داد… او صرفاً اسم رئیس را یدک نمی‌کشید؛ بلکه به ادارۀ همه‌ چیز، حتی جزئیات تاکتیکی مدیریت گروه و تشویق به نقشه‌ریزی» ادامه می‌داد. همۀ این کارها نیز از آن مقرّی بود که با عنوان «مرکز فرماندهی و کنترل در ایبت‌آباد» توصیف می‌شد. این مقام گفت: «او بازیگری فعال بود که همین نکته، اجرای این عملیات برای حفظ امنیت ملتمان را ضروری‌تر می‌کرد.» وی در ادامه گفت اطلاعات کسب‌شده چنان حیاتی بودند که دولت اوباما یک کارگروه بین‌سازمانی تشکیل داد تا آن‌ها را پردازش کنند: «او صرفاً تدوین‌کنندۀ استراتژی القاعده نبود؛ بلکه ایده‌های عملیاتی به آن‌ها می‌داد و به‌ویژه سایر اعضای القاعده را هدایت می‌کرد.»\n این ادعاها تماماً جعلیات بودند: بن‌لادن فعالیت چندانی نداشت که فرماندهی و کنترل بکند. به‌گفتۀ آن مقام بازنشستۀ اطلاعاتی، گزارش‌های داخلی سیا نشان می‌داد که از زمان انتقال بن‌لادن به ایبت‌آباد در سال ۲۰۰۶، تنها چند حملۀ تروریستی را می‌توان با افراد باقی‌مانده از القاعدۀ بن‌لادن مرتبط دانست. او گفت: «ابتدا به ما گفتند یگان ویژه چندین کیسه محتوا آورده است و تشکیلات هر روز از دل آن‌ها گزارش‌های اطلاعاتی درمی‌آورَد. بعد گفتند تشکیلات همه ‌چیز را جمع‌وجور کرده و باید آن‌ها را ترجمه کند؛ ولی چیزی به دست کسی نرسید. تک‌تکِ چیزهایی که ساخته‌اند، نادرست بوده است. کل ماجرا فریبی بزرگ بود؛ مثل قصۀ مرد پیلت‌داون.۱» به‌گفتۀ وی، عمدۀ محتوای به‌دست‌آمده از عمارت ایبت‌آباد را پاکستانی‌ها در اختیار امریکایی‌ها گذاشتند و سپس آن ساختمان را با خاک یکسان کردند. سرویس اطلاعاتی پاکستان مسئولیت همسران و فرزندان بن‌لادن را به عهده گرفت. هیچ‌یک از آن‌ها برای بازپرسی در اختیار ایالات متحده قرار نگرفتند.\n مقام بازنشسته گفت: «چرا قصۀ این گنجینۀ گران‌بها ساخته شد؟ کاخ ‌سفید می‌خواست مخاطبان تصور کنند که بن‌لادن هنوز اهمیت عملیاتی داشته است. در غیر این صورت، چرا باید کشته می‌شد؟ یک داستان پوششی خلق شد: شبکه از قاصدهای حامل کارت‌های حافظه و دستورات، مشغول رفت‌وآمد به عمارت بوده‌اند. همۀ این‌ها برای این بود که بگویند بن‌لادن همچنان مهم بوده است.»\n در جولای ۲۰۱۱، واشنگتن‌پست مطلبی منتشر کرد که قرار بود جمع‌بندی بخشی از محتوای آن گنجینه باشد. تناقض‌های آن مطلب چشم‌گیر بودند. در این مطلب ادعا شده بود که ظرف شش هفته بیش از چهارصد گزارش اطلاعاتی از آن اسناد استخراج شده است. مطلبِ یادشده همچنین دربارۀ نقشه‌های نامشخص القاعده هشدار می‌داد و از دستگیری افراد مشکوکی خبر می‌داد که «نام یا توصیفشان در ایمیل‌های دریافتی بن‌لادن بوده است». واشنگتن‌پست این افرادِ مشکوک را معرفی نکرد و روایتش با جزئیات ادعاهای پیشین کاخ ‌سفید تناقض داشت که می‌گفت عمارت ایبت‌آباد به اینترنت وصل نبوده است. علی‌رغم ادعای استخراج صدها گزارش از این اسناد، واشنگتن‌پست به‌نقل از مقامات گفت که ارزش اصلی این گنجینه به اطلاعات به‌دردبخورش نیست؛ بلکه از این لحاظ ارزشمند است که «تحلیلگران می‌توانند تصویر جامع‌تری از القاعده ترسیم کنند».\n در ماه می ۲۰۱۲، مرکز مقابله با تروریسم در وست‌پوینت که گروهی تحقیقاتی و خصوصی است، ۱۷۵صفحه از اسناد بن‌لادن را منتشر کرد. این مرکز طی قراردادی با دولت فدرال این اسناد را ترجمه کرده بود. گزارشگران هیچ ردی از آن ماجرای دراماتیکی پیدا نکردند که در روزهای پس از حمله جار زده می‌شد. پاتریک کوبرن دربارۀ تفاوت میان محتوای واقعی ترجمه‌ها با ادعاهای اولیۀ دولت که بن‌لادن را «عنکبوتی در مرکز تار توطئه‌ها» می‌نامید، چنین نوشت: بن‌لادن «متوهم» بود و «تماسش با دنیای بیرون از آن عمارت محدود بود».\n آن مقام بازنشسته، اصالت محتوای عرضه‌شده توسط وست‌پوینت را مشکوک می‌دانست: «هیچ رابطه‌ای میان این اسناد و مرکز ضدتروریستی سیا وجود ندارد. هیچ تحلیلی از سوی تشکیلات اطلاعاتی در کار نیست. اصلاً سیا چه وقت چنین کرده است: ۱) اعلام کند یافتۀ اطلاعاتی مهمی دارد؛ ۲) منبع را افشا کند؛ ۳) روش پردازش اطلاعات را توضیح بدهد؛ ۴) زمان‌بندی استخراج گزارش‌ها را افشا کند؛ ۵) بگوید این تحلیل‌ها را چه کسی و کجا انجام می‌دهد؛ ۶) پیش از اقدامِ عملیاتی بر اساس آن اطلاعات، نتایج مهم را منتشر کند؟ هیچ‌یک از حرفه‌ای‌های آژانس، چنین افسانه‌ای را باور نمی‌کنند.»\n•••\nدر ژوئن ۲۰۱۱، نیویورک‌تایمز، واشنگتن‌پست و همۀ مطبوعات پاکستان گزارش دادند که امیر عزیز در پاکستان برای بازجویی دستگیر شده است. گفته می‌شد او خبرچین سیا بوده است که از رفت‌وآمدها به عمارت بن‌لادن جاسوسی می‌کرده است. عزیز آزاد شد؛ اما به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، تشکیلات اطلاعاتی امریکا نفهمید چه کسی اطلاعات بسیار محرمانۀ مربوط به نقش وی در عملیات را لو داده است. مقامات واشنگتن «نمی‌توانستند ریسک کنند که نقش عزیز در به‌دست‌آوردن نمونۀ دی‌.ان‌.ای بن‌لادن افشا شود.» پس به یک قربانی لازم بود. شاکل افریدی برای این منظور انتخاب شد: پزشک ۴۸سالۀ پاکستانی که زمانی با سیا ارتباط داشت و در اواخر ماه می توسط پاکستانی‌ها دستگیر و به همکاری با سیا متهم شد. به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، «ما سراغ پاکستانی‌ها رفتیم و گفتیم دنبال افریدی بروند. نباید نحوۀ دستیابی‌مان به دی‌.ان‌.ای لو می‌رفت.» کمی بعد گزارش شد که سیا در تلاشی نافرجام برای یافتن دی‌.ان‌.ای بن‌لادن، با کمک افریدی برنامه‌ای ساختگی برای واکسیناسیون در ایبت‌آباد را سازمان‌دهی کرده بود. اقدامات پزشکی افریدی مشکلی نداشتند، مستقل از مسئولان محلی امور بهداشت و سلامت بودند، پشتوانۀ مالی خوبی داشتند و مردم را به‌رایگان در مقابل بیماری هپاتیتِ بی واکسینه می‌کردند. پوسترهای تبلیغ این برنامه در کل آن منطقه پخش شده بود. بعداً افریدی به‌خاطر وابستگی به افراطی‌ها، به خیانت متهم و به ۳۳ سال زندان محکوم شد. خبر این برنامۀ واکسیناسیون با حمایت سیا موج گسترده‌ای از خشم در پاکستان ایجاد کرد و لغو تمامی برنامه‌های بین‌المللی واکسیناسیون را در پی داشت. این برنامه‌ها از نگاه مردم، پوششی برای جاسوسی امریکایی‌ها بود.\n به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، افریدی مدت‌ها پیش از عملیات بن‌لادن استخدام شده بود تا در یک عملیات اطلاعاتی مجزا، سرنخ‌هایی دربارۀ تروریست‌های مشکوک در ایبت‌آباد و مناطق مجاور آن به دست آورد: «برنامه آن بود که از طریق واکسیناسیون، نمونۀ خون افراد مشکوک به تروریسم در روستاها جمع شود.» افریدی برای جمع‌آوری نمونۀ دی‌.ان‌.ای ساکنان عمارت بن‌لادن تلاشی نکرده بود. گزارش این ماجرا، یکی از آن سرهم‌بندی‌های عجله‌ایِ سیا «در تولید داستانی پوششی برای جعل واقعیات بود؛ یعنی تلاشی خام برای حفاظت از عزیز و مأموریت اصلی‌اش.» به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، «اکنون با پیامدهایش مواجه شده‌ایم. پروژۀ بزرگ و بشردوستانه‌ای را که نتایج معناداری برای روستاییان داشت، فریب مشکوک جا زدند و زیرآبش خورد.» بعداً محکومیت افریدی لغو شد؛ اما هنوز هم به‌اتهام قتل در زندان است.\n•••\nاوباما در سخنرانی اعلام حمله گفت که یگان ویژه پس از کشتن بن‌لادن «جسدش را در اختیار گرفتند». این گفته دردسرساز شد. نقشۀ اولیه آن بود که حدود یک هفته پس از ماجرا اعلام کنند بن‌لادن در حملۀ پهپادی به کوهستان‌های مرز پاکستان-افغانستان کشته شده است و بقایای جسد او با آزمایش دی‌.ان‌.ای شناسایی شده است. ولی پس از اعلام کشته‌شدن او توسط یگان ویژه، همه انتظار رؤیت جسد را داشتند؛ اما به گزارشگران گفته شد که یگان ویژه جسد بن‌لادن را به پایگاه هوایی امریکا در جلال‌آبادِ افغانستان بُرد که از آنجا مستقیماً به ناو کارل‌وینسن منتقل شد. این ناوِ غول‌پیکر مأمور به گشت‌زنی در شمال دریای عرب است. بن‌لادن تنها چند ساعت پس از مرگ، در دریا دفن شد. تنها تردید مطبوعات در گزارش توجیهی جان برنان در دوم ماه می، مسئلۀ تدفین بود. پرسش‌ها کوتاه و دقیق بودند؛ اما جواب چندانی نگرفتند: «چه زمانی تصمیم گرفته شد که اگر بن‌لادن کشته شد، در دریا دفن شود؟» «آیا برنامه از اول همین بود؟» «می‌توانید توضیح بدهید چرا این کارْ خوب بود؟» «آیا در این باره با یک کارشناس مسلمان مشورت کردید؟» «آیا این تدفین ضبط شده است؟» پس از طرح این پرسش اخیر، جی کارنی، معاون مطبوعاتی اوباما، به کمک برنان آمد: «باید به بقیۀ حاضرین هم فرصت حرف‌زدن بدهیم.»\n برنان گفت: «به‌نظرمان بهترین راهی که می‌شد تدفین اسلامی مناسبی برای او گرفت، این بود که کاری کنیم او در دریا دفن شود.» او گفت که با «متخصصان و کارشناسان مرتبط» مشورت شده است و ارتش ایالات متحده کاملاً توانایی مراسم تدفین «سازگار با قوانین اسلامی» را داشت. برنان اشاره نکرد که بنا به قوانین اسلامی، مراسم تدفین باید در حضور یک امام جماعت باشد و از حرف‌هایش برداشت نمی‌شد که یک امام در ناو کارل‌وینسن بوده باشد.\n مارک باودن که با تعدادی از مسئولان ارشد دولت صحبت کرده بود، در یادداشتی برای ونیتی‌فر ماجرای عملیات بن‌لادن را بازسازی کرد و نوشت جسد او در جلال‌آباد شسته و عکس‌برداری شد. او نوشت که بقیۀ کارهای لازم برای تدفین اسلامی، روی ناو انجام شد: «جسد بن‌لادن دوباره شسته شد و در کفن سفید قرار گرفت. صبح روز دوم ماه می، زیر نور خورشید، یک عکاس نیروی دریایی مراسم تدفین را ضبط کرد.» باودن عکس‌ها را چنین توصیف می‌کند:\n در یکی از عکس‌ها جسد را می‌بینیم که کفن سفید بر آن پوشانده‌اند. در عکس بعدی، جسد روی سطحی شیب‌دار به ارتفاع سی‌سانتی‌متری بالای عرشه است. در تصویر بعد، جسد به دریا می‌افتد و در بعدی، جسدِ کفن‌پوش را زیر سطح آب می‌بینیم که به سطح دریا موج انداخته است. در آخرین تصویر نیز فقط موج‌های دایره‌وار روی آب دیده می‌شوند. دیگر از جسم بن‌لادن چیزی نمانده است.\n باودن مراقب بود مدعی دیدن عکس‌ها نشود. اخیراً به من گفت آن‌ها را ندیده است: «وقتی نمی‌توانم چیزی را خودم ببینم، متأسف می‌شوم؛ اما با یکی از افراد مورداعتمادم حرف زدم که گفت خودش آن‌ها را دیده است و با جزئیات برایم تعریف کرد.» گفته‌های باودن پرسش‌های مربوط به ادعای تدفین در دریا را بیشتر می‌کنند. این ماجرا به سیل تقاضاهای دریافت اطلاعات بر اساس «قانون آزادی اطلاع‌رسانی» دامن زد؛ اما ثمری نداشت. یکی از این تقاضاها به‌دنبال دیدن عکس‌ها بود. پنتاگون پاسخ داد که پس از جست‌وجوی تمامی بایگانی‌ها، هیچ‌گونه شواهدی مبنی بر عکاسی از تدفین پیدا نشده است. تقاضاهای مربوط به سایر حواشی حمله نیز همین‌قدر بی‌ثمر بودند. مدتی بعد ادعا شد که با اجازۀ دولت اوباما، تهیه‌کنندگان فیلم «سی‌دقیقۀ بامداد» به محتوای طبقه‌بندی‌شده دسترسی داشته‌اند. تفحص پنتاگون دربارۀ این ادعا، از علت بی‌پاسخ ماندن آن پرسش‌ها پرده برداشت. بنا به گزارش پنتاگون که در ژوئن ۲۰۱۳ روی اینترنت قرار گرفت، ناخدا مک‌ریون دستور داده بود تمامی فایل‌های مربوط به عملیات از همۀ رایانه‌های ارتش حذف شده و به سیا منتقل شوند. سیا هم که به‌خاطر «معافیت عملیاتی» خود، از پاسخ‌گویی به تقاضاهای مبتنی بر «قانون آزادی اطلاع‌رسانی» معاف شده است.\n با این اقدام مک‌ریون، افراد غیرارتشی امکان دسترسی به سوابق غیرمحرمانۀ کارل‌وینسن را ندارند. در نیروی دریایی، سوابق را مقدس می‌شمارند و برای عملیات هوایی، عرشه، ادارۀ مهندسی، ادارۀ پزشکی و اطلاعات و کنترل فرماندهی، نسخه‌های مجزا نگه‌ می‌دارند. این سوابق، دنبالۀ رویدادهای ناو را روزبه‌روز نشان می‌دهند. اگر مراسم تدفین در دریا روی کارل‌وینسن انجام شده باشد، لاجرم سوابق آن ضبط شده است.\n میان ملوان‌های کارل‌وینسن خبری از پچ‌پچ‌های مرتبط با تدفین دریایی نبود. مأموریت شش‌ماهۀ این ناو در ژوئن ۲۰۱۱ خاتمه یافت. وقتی کشتی در پایگاه خود در کورونادو در ایالت کالیفرنیا پهلو گرفت، ناخداسوم ساموئل پرز، فرمانده تیم ضربت ناو کارل‌وینسن به گزارشگران گفت که خدمۀ کشتی دستور دارند دربارۀ تدفین حرف نزنند. ناخدا بروس لیندزی، فرمانده ناو کارل‌وینسن، به گزارشگران گفت که نمی‌تواند دربارۀ این قضیه صحبت کند. کَمرون شورت، یکی از خدمۀ ناو، به روزنامۀ کامرشال‌نیوز، مستقر در دَنویل، ایالت ایلینوی گفت حرفی از تدفین به خدمه زده نشده است. به گزارش این روزنامه، «هرچه او می‌داند، همان است که در اخبار دیده است».\n پنتاگون مجموعه‌ای از ایمیل‌های خود به آسوشیتدپرس را منتشر کرد. در یکی از آن‌ها، ناخداسوم چارلز گائت گزارش داد که مراسم طبق «رویه‌های سنتی تدفین اسلامی» انجام شد و هیچ‌یک از ملوانان ناو اجازۀ مشاهدۀ آن را نداشتند. ولی اشاره نشده بود که چه کسی جسد را شست و کفن کرد و کدام عرب‌زبان مراسم را انجام داد.\n ظرف چند هفته پس از حمله، دو نفر از مشاوران قدیمی فرماندهی عملیات‌های ویژه که به اطلاعات جاری دسترسی داشتند، به من گفتند تدفینی روی ناو کارل‌وینسن انجام نشده است. یکی از آن‌ها به من گفت که بقایای بن‌لادن پس از انتقال به افغانستان، عکس‌برداری و تعیین هویت شد. او افزود: «در آن هنگام، جسد در اختیار سیا قرار گرفت. داستان پوششی این بود که جسد را به کارل‌وینسن فرستاده‌اند.» مشاور دوم هم قبول داشت که «تدفین در دریا» رُخ نداده است. وی افزود: «کشتن بن‌لادن نمایشی سیاسی بود تا اعتبار نظامی اوباما را پررنگ کند… یگان ویژه حتماً پیش‌بینی این فخرفروشی سیاسی را می‌کرد. سیاست‌مدارها تاب مقاومت در برابر این وسوسه را ندارند. در این ماجرا، بن‌لادن به یک دردی می‌خورْد.» اوایل امسال در صحبت دوباره با مشاور دوم، باز هم ماجرای تدفین در دریا را مطرح کردم. خندید و گفت: «منظورت این است که پایش به آب نرسید؟»\n به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، مشکل دیگری هم وجود داشت: برخی از افراد یگان ویژه پیشِ همکاران خود و دیگران لاف زده بودند که با رگبار مسلسل‌هایشان، جسد بن‌لادن را تکه‌پاره کرده‌اند. بقایای جسد، ازجمله سر او که تنها چند جای گلوله داشت، داخل کیسه انداخته شد و در پرواز بازگشت به جلال‌آباد، تکه‌هایی از بدنش را روی کوه‌های هندوکش پرتاب کردند. حداقل ادعای نفرات یگان ویژه این بود. به‌گفتۀ آن مقام، یگان ویژه آن‌هنگام نمی‌دانست که اوباما ظرف چند ساعت خبر عملیاتشان را اعلام می‌کند: «اگر رئیس‌جمهور طبق داستان پوششی اول پیش رفته بود، نیازی نبود ظرف چند ساعت مراسم تدفین انجام شود. پس از خراب‌شدن داستان اول و اعلام عمومی مرگ بن‌لادن، کاخ ‌سفید با مسئله‌ای جدی مواجه شد: جسد کجاست؟ دنیا می‌دانست که نیروهای امریکایی، بن‌لادن را در ایبت‌آباد کشته‌اند. آشوب به‌پا شد. چه باید کرد؟ باید یک جسد به‌دردبخور می‌داشتیم تا بگوییم هویت بن‌لادن را با آزمایش دی‌.ان‌.ای تأیید کرده‌ایم. ایدۀ تدفین در دریا را افسران نیروی دریایی مطرح کردند. عالی بود. دیگر نیازی به جسد نیست؛ تدفینی محترمانه طبق قوانین شریعت. تدفین با جزئیات آن اعلام می‌شود؛ اما با توسل به امنیت ملی جلوی افشای اسناد آن طبق قانون آزادی اطلاع‌رسانی گرفته می‌شود. نمونه‌ای کلاسیک از یک داستان پوششیِ ضعیف، مشکل فعلی را حل می‌کند؛ اما اندکی بررسی کافی است تا روشن شود که هیچ شواهدی برای حمایت از آن وجود ندارد. در ابتدا هیچ برنامه‌ای نبود که جسد را به دریا بفرستند و تدفین بن‌لادن در دریا اصلاً رُخ نداد.» به‌گفتۀ این مقام بازنشسته، اگر روایت‌های اولیۀ نفرات یگان ویژه را باور کنیم، اساساً چیز چندانی از بن‌لادن باقی نمانده بود که بخواهند به دریا بیندازند.\n•••\nدروغ‌ها، غلط‌گویی‌ها و خیانت‌های دولت اوباما لاجرم گریبان این دولت را می‌گرفت. آن مقام بازنشسته گفت: «در زمینۀ همکاری، چهار سال عقب افتادیم. چهار سال طول کشید تا پاکستانی‌ها برای تعامل ضدتروریستی میان دو ارتش، دوباره به ما اعتماد کنند. این در حالی بود که تروریسم در دنیا اوج می‌گرفت… آن‌ها احساس می‌کردند اوباما آن‌ها را به چاه انداخت. اکنون سراغمان آمده‌اند؛ چون تهدید داعش که آنجا هم پدیدار شده است، بسیار جدی‌تر است. از ماجرای بن‌لادن هم آنقدر گذشته است که کسانی مثل ژنرال دورانی بیایند و درباره‌اش حرف بزنند.» ژنرال پاشا و ژنرال کیانی هردو بازنشسته شده‌اند و بنا به گزارش‌ها، تحقیق و تفحص دربارۀ فسادشان در مدت تصدی مناصب نظامی در جریان است.\n گزارش کمیتۀ اطلاعاتی سنا دربارۀ شکنجه‌های سیا که با مدت‌ها تأخیر در ماه دسامبر منتشر شد، موارد مکرری از دروغ‌گویی‌های رسمی را مستند کرده است و چنین القا می‌کند که سیا در بهترین حالت اطلاعاتی سردستی و کلی از قاصد بن‌لادن داشت که همان‌ها نیز پیش از استفادۀ این آژانس از غرق مصنوعی و دیگر شیوه‌های شکنجه به دست آمده بودند. این گزارش در سراسر جهان تیتر اخبار شد: بی‌رحمی و غرق مصنوعی و جزئیاتی نفرت‌انگیز از تغذیۀ مقعدی، حمام یخ، و تهدید به تجاوز یا قتل اعضای خانوادۀ بازداشت‌شدگانی که گمان می‌رفت اطلاعاتی دارند و لو نمی‌دهند. این گزارش علی‌رغم بدنامی‌ای که رقم زد، برای سیا پیروزی بود. یافتۀ اصلی گزارش، یعنی اینکه شکنجه به کشف حقیقت منجر نشده بود، بیش از یک دهه موضوع بحث‌های عمومی بود. نظر به دامنۀ گزارش‌های علنی و افشاگری‌های منتشرشده توسط بازجویان سابق و افسران بازنشستۀ سیا، یک یافتۀ کلیدی دیگر مضحک بود؛ اینکه شکنجه‌ها بی‌رحمانه‌تر از آن بود که به کنگره گفته‌اند. در این گزارش، شکنجه‌هایی که صراحتاً مغایر قوانین بین‌المللی بودند، به‌عنوان تخلف از قانون یا «اقدامات نابجا» یا بعضاً «سوءمدیریت» تصویر شدند. دربارۀ اینکه آیا این شکنجه‌ها جنایت جنگی‌اند یا نه، بحث نشده بود و به لزوم پیگرد قضایی بازجویان سیا یا مسئولان مافوقشان به‌خاطر اقدامات مجرمانه اشاره‌ای نشده بود. این گزارش هیچ‌گونه عواقب معناداری برای آژانس اطلاعات مرکزی ایالات متحده نداشت.\n به‌گفتۀ آن مقام بازنشسته، رهبران سیا در رفع سایۀ تهدید کنگره از سر خود، خُبره شده‌اند: «چیزی را عَلم می‌کنند که ناگوار است، ولی آنقدرها هم بد نیست. چیزی دستشان بدهید که وحشتناک باشد: وای خدا، غذا به مقعد زندانی فرو می‌کرده‌اند! در همین حال، از قتل‌ها، سایر جنایات جنگی، زندان‌های مخفی مثل آن که در دی‌یگو گارسیا داریم، چیزی نمی‌گویند. همچنین دنبال آن بودند که حتی‌الامکان جلوی اقدام کنگره را بگیرند که موفق هم شدند.»\n مضمون اصلی جمع‌بندی گزارش ۴۴۹صفحه‌ای کمیته این بود: سیا دربارۀ کارآیی برنامۀ شکنجۀ خود در کسب اطلاعاتی که جلوی حملات تروریستی آتی به امریکا را بگیرند، به‌صورت نظام‌مند دروغ می‌گفته است. یکی از این دروغ‌ها جزئیات حیاتی دربارۀ کشف یکی از عوامل القاعده به‌نام ابواحمد الکویتی است که گفته می‌شد قاصد کلیدی القاعده بوده است. ادامۀ دروغ هم مربوط بود به ردگیری او تا رسیدن به ایبت‌آباد در اوایل سال ۲۰۱۱. پس از تصویرسازی دراماتیک ماجرا در فیلم «سی‌دقیقۀ بامداد» اطلاعات، صبوری و مهارت سیا در یافتن الکویتی به اسطوره تبدیل شد.\n گزارش سنا مکرراً کیفیت و قابل‌اعتمادبودن اطلاعات سیا دربارۀ الکویتی را زیر سؤال می‌بُرد. در سال ۲۰۰۵ یکی از گزارش‌های داخلی سیا دربارۀ شکار بن‌لادن می‌گفت: «بازداشت‌شدگان سرنخ‌های به‌دردبخور چندانی نمی‌دهند و باید به این احتمال فکر کنیم که آن‌ها برای منحرف‌کردن ما یا تبرئه‌کردن خود از اتهامِ داشتن اطلاعات مستقیم دربارۀ بن‌لادن، شخصیت‌های جعلی خلق می‌کنند.» یک ‌سال بعد، یکی از گزارش‌های سیا می‌گفت: «در استخراج اطلاعات به‌دردبخور از بازداشت‌شدگان دربارۀ محل بن‌لادن، هیچ توفیقی نداشته‌ایم.» همچنین در این گزارش به چند مورد از افسران سیا، ازجمله پَنتا، اشاره شده بود که دربارۀ ارزشمندی «تکنیک‌های پیشرفتۀ بازجویی» برای یافتن قاصدهای بن‌لادن، به کنگره و افکار عمومی اطلاعات غلط داده‌اند.\n برخلاف سال ۲۰۱۱، اوباما امروز در سودای انتخاب دوباره نیست. موضع اصولی او در دفاع از توافق هسته‌ای با ایران، همچنین تصمیم او برای عملکرد مستقل از جمهوری‌خواهانِ محافظه‌کار در کنگره، حکایت از همین دارد. اما دروغ‌گویی در بالاترین سطوح، همراه با زندان‌های مخفی، حملات پهپادی، عملیات‌های شبانۀ نیروهای ویژه، دورزدن سلسله‌مراتب نظامی و کنارگذاشتن مخالفان احتمالی، همچنان شیوۀ متعارف کار در سیاست خارجی ایالات متحده است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را سیمور هرش نوشته است و در شمارهٔ دهم (۲۱ می ۲۰۱۵) نشریهٔ لندن ریویو آو بوکز با عنوان «The Killing of Osama bin Laden» منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳ مرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «قتل اسامه بن‌لادن» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• سیمور مایرون هرش (Seymour Myron Hersh) نویسنده آمریکایی و برندهٔ جایزه ادبی پولیتزر است. هرش ساکن واشنگتن دی.سی است و مقالاتش معمولاً در نشریهٔ نیویورکر منتشر می‌شود. [۱] Piltdown Man: در سال ۱۹۰۸ خُرده‌فسیل‌هایی که ادعا می‌شد از یک معدن ماسه در منطقۀ پیلت‌داون انگلستان استخراج شده‌اند، به‌عنوان بقایای فسیل یکی از اجداد انسان‌های امروزی معرفی شد. نزدیک به ۴۵سال طول کشید تا در سال ۱۹۵۳ اثبات شد این ادعا جعلی است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157789.json b/train/528157789.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b1c8c3a6a33137319be73b7860e43f4246f12e5d
--- /dev/null
+++ b/train/528157789.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در دفاع از تظاهر",
+  "subtitle": "رفتارهای ضدفرهیخته همان‌قدر پُر از افاده است که رفتارهای ضدتظاهر",
+  "introduction": "تظاهر همیشه در دوردست رُخ می‌دهد و همیشه گناه دیگران است. ما که خوبیم و هیچ‌گاه مرتکب تظاهر نمی‌شویم. هرازگاهی شاید به ایرادهای نامرسوم شخصیتی‌تان اعتراف کنید، ولی تظاهر؟ هرگز. این یکی مال لیگ برتر بدخُلقی‌هاست، هم‌تیمی تکبر، تحقیر، مقام‌پرستی و خودمهم‌پنداری. بدیهی است که تظاهر جلوۀ خوبی ندارد. ولی مترهای اندازه‌گیری تظاهرْ پُر از تعصب‌اند. تظاهر معمولاً به کسی آسیب نمی‌زند؛ اما متهم‌کردن دیگران به تظاهر چرا.",
+  "content": "دَن فاکس، گاردین — تظاهر همیشه گناه دیگران است. ما که خوبیم و هیچ‌گاه مرتکب تظاهر نمی‌شویم. هرازگاهی شاید به ایرادهای نامرسوم شخصیتی‌تان اعتراف کنید، که خودزنی هم به جای خود دلپذیر است. لابد از آن دسته نقص‌هایی است که کسی از داشتنش دلخور نمی‌شود، چیزی که به جای خودش حتی دلرباست. ولی تظاهر؟ هرگز. این یکی مال لیگ برتر بدخُلقی‌هاست، هم‌تیمی تکبر، تحقیر، مقام‌پرستی و خودمهم‌پنداری.\n بی‌شک از آن آدم‌هایی هستید که به دنیای پیرامونتان علاقه دارید. دقت کنید کدام کارها آخر هفته شما را از خانه بیرون می‌کشند، مثلاً موتورسواری در جاده‌های خاکی؟ شاید هم تماشای پرندگان با دوربین، کیک‌بوکسینگ یا بازدید از کلیساهای قرون‌وسطایی. شاید نقد هنری، نان‌پزی، فوتبال سالنی، ستاره‌شناسی، گردآوری تمبر، تفریح با فلزیاب، نقش‌بازی‌کردن، دویدن، دارت‌بازی، نگه‌داشتن ماهی قرمز، خواندن اخبار سیاسی خاورمیانه، کابینت‌سازی، تعمیر ضبط‌صوت‌های قدیمی، تمرین زبان روسی، ترشی‌انداختن سبزیجات، پرورش کاکتوس، قلاب‌بافی، صخره‌نوردی بدون تجهیزات، اجرای طنز برای دیگران، کلاس‌های شبانۀ فلسفه، یوگا، نواختن موسیقی به سبک دی‌جی‌ها، ساختن جام‌های سفالی، طراحی لباس‌هایتان، دنبال کردن اخبار ورزشی، گُل‌کاری، جمع کردن کتاب‌های روایت جرم و جنایت، مسابقه با ماشین‌های قدرتمند اسپورت دهۀ ۱۹۷۰، یا تماشای فیلم‌های صامت قدیمی. سرگرمی‌تان هرکدام از این‌ها هم باشد، شرط می‌بندم اسمش را تظاهر نمی‌گذارید. چون این‌ها سرگرمی شماست، و هیچ‌کس هم خودش را متظاهر نمی‌داند.\n تظاهر همیشه در دوردست رُخ می‌دهد: در شیوۀ نگارش او، در سلیقۀ موسیقایی او، در سبک لباس پوشیدن آن‌ها. و هرکس لابد در طول عمرش کسی، جایی یا چیزی را متهم به تظاهر کرده است. آدم‌های درست‌اندیش اگر به تظاهر متهم شوند، جابه‌جا جان می‌دهند. واژۀ تظاهر، با آن گوشه و کنایۀ همیشگی‌اش، ساده‌ترین راه برای مُهر رد زدن روی رمان‌ها، نمایش‌ها و فیلم‌هاست. این تعبیر برای طعنه زدن به یک ترانه، دست انداختن لباس یک نفر، یا تمسخر دکور یک هتل، پرکاربرد است. به صفحۀ فرهنگ یکی از روزنامه‌های سراسری نگاهی بیندازید تا ببینید که این کلمه در نقد یک فیلم یا مقالۀ یک نفر در دفاع از کاهش بودجۀ هنر آمده است. هروقت کسی گلایه کند که فلان‌چیز بیش از حد «هنری» است، بوی این کلمه در هوا می‌پیچد، و می‌بینید که ناگزیر بر سر واژۀ «نخبگانی» هوار می‌شود.\n نقص‌های دیگرانی که تظاهر می‌کنند سند خُبرگی شما در عرصه‌های تفکر و زیبایی است. و، در همین حال، ساختگی بودن آن‌هاست که شخصیت متواضع و معمولی بودنِ پرفضیلت شما را خوب نشان می‌دهد. مردم به‌خاطر حرف‌های ساده‌تان به شما اعتماد می‌کنند. آن کسی که حرف حسابی برای زدن ندارد، با تظاهر دست به دامن کلمات قلمبه‌سلمبه می‌شود تا دیگران متوجه بی‌مایگی‌اش نشوند.\n بدیهی است که تظاهر جلوۀ خوبی ندارد. ولی مترهای اندازه‌گیری تظاهرْ پُر از تعصب‌اند. معیارهای سنجش تظاهر و اصالت بسیار متغیرند. منتقدان ضدتظاهر لغاتی مانند «منطق»، «عقل» و «واقعیت‌ها» را به کار می‌گیرند تا داوری‌شان عینی به نظر برسد. آن که کیفرخواست تظاهر را صادر می‌کند طبیعتاً فکر می‌کند خودش اصل جنس است و ذهنی فرهیخته و فهمیده دارد. او معتقد است در گوشه‌ای از دنیا یک قلم جنس اصیل وجود دارد که آن شیء یا فرد متظاهر آرزو دارد مثل آن شود، اما به گرد پایش هم نرسیده یا نسخه‌ای مبالغه‌آمیز از آن شده است.\n ولی مدعی بعید است روشن کند که آن جنس بدل دقیقاً آرزوی تبدیل به چه چیزی را دارد، و چرا به آن رتبه نرسیده است. وقتی کسی می‌گوید که فلان رستوران متظاهر است، بعید است بگوید آن رستوران «معتبر» که مرجع مقایسه شده کدام است و «رستوران واقعی» چه ارزش‌هایی دارد. همگان مایل‌اند تظاهر را از اقوام ظاهرسازی بدانند که یکی از هنرهای کثیف شارلاتان‌بازی است. تظاهر یعنی فریب‌کاری و قابل اعتماد نبودن. اگر به کتابی دربارۀ تظاهر هم اتهام تظاهر بزنند، دیگر هیچ حرف شفاف و صادقانه‌ای دربارۀ این موضوع زده نخواهد شد. چون لابد نیازی نیست. تظاهر همین است که هست، بی‌نیاز از تعریف و توصیف.\n تظاهر میدان رقابت آماتورها و حرفه‌ای‌هاست، اما نه یک رقابت برابر، چون سنت‌ها، صلاحیت‌ها و تأییدهای نهادیْ بی‌طرف نیستند. کافی است واژۀ «تظاهر» را بشکافید تا رساله‌ای در باب اضطراب‌های طبقاتی از آن درآید: ترسِ پا از گلیم خود درازتر کردن، کنترل افراد مظنون به تلاش برای هجرت از جایگاه اجتماعی‌شان. این واژه مناسب نگرش‌های عاطفی به نابرابری اقتصادی و اجتماعی تراش خورده است، و خلاصۀ کلام در بحث پیرامون اصالت، نخبه‌پرستی و عوام‌گرایی است. در عرصۀ هنر، تظاهر همان چوب جادوگری است که بزرگان فریب‌کار عرصۀ فرهنگ۱ برای کنترل مردم معمولی به کار می‌گیرند. همین نگرش می‌گوید که هنر معاصر یک «حقه» است و فیلم‌های زیرنویس‌دار «دشوار» هستند یعنی برای عموم جذاب نیستند و لذا باید آدم‌های پُرافاده را هدف بگیرند.\n بحث از قانون و مقررات و شیوه‌های درست و خطای کارها نیز یک شکل دیگر از همان بحث آماتورها و حرفه‌ای‌هاست. این دسته‌بندی‌های اجتماعی، تظاهر را از آنچه هست غامض‌تر می‌کنند. فرد حرفه‌ای، بنا به آموزش و عنوان و پول و زمانی که صرف کرده است، مجوز کار در یک حوزۀ خاص را دارد. او به تظاهر متهم نمی‌شود چون برای کارش اختیار رسمی دارد. اما فرد آماتور فقط می‌تواند کارهای معینی را آخر هفته یا شب‌ها، آن‌هم رایگان و از سر علاقه، انجام دهد. آماتور گواهی و تأیید لازم را ندارد، پس اگر قصد کند پا جای پای حرفه‌ای‌ها بگذارد، با سیل اتهامات تظاهر و پا از گلیم خود درازتر کردن مواجه می‌شود. و بحث تظاهر بحث نوع نگاه هم هست: بدبین آن را ریاکاری می‌داند؛ و خوش‌بین آن را معصومانه، ترکیبی از تراژدی و کُمدی، و تلاش بیجا می‌بیند.\n برچسب تظاهر زدن به یک نفرْ راهی است برای آشکار کردن زواید و بیهودگی‌های قدرت. راهی است برای تیشه زدن به ریشۀ اقتدار و مرجعیتی که او برای خود قائل است. همچنین هشداری است به او که پا از گلیمش درازتر نکند. در مقام توهین، ابزاری است غیررسمی برای نظارت طبقاتی، چماقی برای زدن کسی است که خودش را مهم جلوه می‌دهد. تفاوت «تظاهر» با «وانمود» در آن است که لکۀ ننگ خیانت به «طبقه» بر اولی نشسته است، به‌ویژه در انگلستان که «طبقه» هم نماد یک اضطراب۲ فراگیر است و هم اشاره به مجموعه‌ای از شرایط اجتماعی. اگر اصیل‌بودن را فضیلت تلقی کنیم (یعنی چیزی که باید در جامعه به دنبالش باشیم)، تظاهر معنای لاپوشانی، معنای شرم و خشم از پیشینه‌تان را دارد.\n هجرت از طبقه، وحشتی قبیله‌ای به دل افراد می‌اندازد انگار که پُشت کردن به خانواده و دوستان است. اینکه بگوییم فلان کس متظاهر است یعنی به‌گونه‌ای رفتار می‌کند که بنا به جایگاه تخصصی یا اقتصادی‌اش شایستگی آن را ندارد. تظاهر با طبقه گره خورده است، یعنی فقط پای پول و نحوۀ خرج آن وسط نیست. مسئلۀ طبقه یعنی اینکه هویتتان در رابطه با دنیای پیرامونتان چگونه شکل می‌گیرد و چه منابعی صرف این کار می‌شود.\n با متهم کردن دیگران به تظاهر و تلاش برای تمایز، مُهر تأییدی بر این واقعیت می‌زنید که شما هم‌رنگ و سازگار با دیگرانید. مدعی همواره تظاهر را با متر مغایرت با «هنجار» معیار خودش می‌سنجد، پس پیش‌فرض این اتهام آن است که متهم از نردبان طبقاتی بالا رفته است. تظاهر مترادف افاده دانسته می‌شود.\n ولی ادعای فضیلتِ معمولی و عادی بودن هم فی‌نفسه یک‌جور تظاهر است. رفتارهای ضدفرهیخته همان‌قدر پُر از افاده است که رفتارهای ضدتظاهر: ضدفرهیخته دلواپس است مبادا جزو نخبگان تحصیلکرده به شمار بیاید، کسانی که به ظن او از ایده‌ها و زبانشان برای حفظ جایگاه قدرت استفاده می‌کنند.\n از در و دیوار شهرهای بزرگ کشورهای غربیْ ادعای اصالت می‌بارد. ما تشویق می‌شویم دنبال اصل جنس بگردیم و فریب زرق و برق تقلبی تظاهر را نخوریم. اصالتْ شکلی از اقتدار است: مشروعیت سخن، لباس، عمل؛ بلیت دست‌یابی به حقیقت را وعده می‌دهد. مغازه‌ها، رستوران‌ها، املاک و گستره‌ای از فعالیت‌های تفریحی همگی وعدۀ وثاقت، اصالت و درستی را می‌دهند. اصیل‌بودن فضیلت است و پذیرش آن نشانۀ زیرکی مالی و اقتصادی.\n ساختمان‌ها از معماری دوران‌های گذشته یا دیگر نقاط دنیا تقلید می‌کنند. مغازه‌ها و رستوران‌ها می‌خواهند فضایی عاطفی بر مبنای بازه‌های تاریخی خاص (آن دوره‌هایی که زندگی صادقانه و حقیقی بود) بیافرینند تا، علاوه‌بر کالایی که عرضه کرده‌اند، وعدۀ یک تجربۀ مضاعف را به مشتری بدهند.\n\nبازاریابی از طریق بازی‌های مبتنی بر تظاهر زبانیْ مصرف‌کنندگان (به‌ویژه مشتریان طبقۀ متوسط شهرنشین) را اغوا می‌کند. فانتزیِ مسئولیت‌پذیریِ زیست‌محیطی در قبال غذایی را داریم که می‌خریم، نوستالژی غذایی را داریم که مادرمان شاید هرگز نپخته باشد؛ و برچسب‌های «خانگی»، «طبیعی»، «ارگانیک» و «محصول مزرعه» با همین فانتزی و نوستالژی بازی می‌کنند. «طبیعی و ارگانیک» حائز نوعی اصالت زمینی‌اند یا جانشین سایر فرهنگ‌هایند.\n تظاهر یعنی بازی اسم‌گذاری. مثل آن اسم‌های پرمدعای قهوه‌های استارباکس که می‌خواهند به‌جای فلان ترمینالِ غم‌انگیز فرودگاهی در شمال آمریکا، به قهوه‌خانه‌های میلان فکر کنید. یا تداعی‌های غریب و رمانتیک اسامی عطرها و افترشیوها، یا عبارات شبه‌لاتین که بنگاه‌ها و مؤسسات بهداشت و سلامت برای جاذبۀ قلابی روی خود می‌گذارند. اسم‌هایی می‌گذارند تا این شرکت‌ها را مؤسساتی محترم تصور کنید که دفترشان نِمای دورۀ نئوکلاسیک دارد و اتاق‌هایی با پنل‌های چوبی پُر از دانش‌نامه‌های جلدچرمی، نه یک ساختمان عریان از جنس شیشه و فولاد در یک مرکز تجاری خارج از شهر.\n اسامی ماشین‌ها از آن مثال‌های پوچ بانمک است: اِلِمنت (هوندا)، های‌لندر (تویوتا)، کایین (پورشه)، پیکانتو (کیا)، شوگان (میتسوبیشی) و … این نام‌ها، با معانی‌شان آشکارا مضحک‌اند. وقتی پشت فرمان شوگان۳ از مدرسه برمی‌گردید، یک ژنرال متعلق به ژاپن فئودال شده‌اید؟ البته قضاوت با شما و فهمتان از واقعیت؛ اما این تظاهرها حکایت از جذبۀ قدرتمند سبک ‌زندگی دارند: از تلاش برای قُرب به شادی یا پرستیژ (هرچند این نکته دربارۀ ماشین سادۀ شوگان صدق نمی‌کند).\n معنای اصلی واژۀ «پرستیژ» از ریشۀ لاتین praestigium (توهم)، وهم یا فریب سحرآمیز بوده است. وعدۀ بهبود حال شخص از طریق تملّک، که وفای به آن دائم به تعویق می‌افتد، همین توهم است. آن را می‌توان در کارزارهای تبلیغاتی یافت که از رادیکالیسم دوره‌های پیشین برای بازاریابی محصولات امروزی استفاده می‌کنند: اینجاست که عصیان و مخالفتْ دستۀ جدیدی از ارزش‌های مصرف‌کنندگان را می‌سازند. «چون شما خاص هستید.» «چون شما لیاقتش را دارید.» اشتیاق یعنی حس فاصله میان وضع فعلی‌مان با آنچه امید داریم زندگی را راحت‌تر و تحمل‌پذیرتر کند. برای پُرکردن این شکاف، بازی‌کردن برخی نقش‌ها را می‌پذیریم تا شاید احساس کنیم زندگی ایدئال‌تری داریم. می‌توانیم با یک سرگرمی، با نحوۀ ارائۀ خودمان در رسانه‌های اجتماعی، با یک سبک پوشش، یا با غذایی که می‌خوریم این شکاف را پر کنیم. تظاهرْ شاخص قدری فاصله میان شرایط فعلی‌مان است با آن تصویری که سعی می‌کنیم از خود نشان دهیم.\n روزی روزگاری، خالکوبی و تی‌شرت‌های منقش به تصویر گروه کراس۴ نشانۀ تمایز فرد و تعهدش به اصول یک سبک ‌زندگی رادیکال بودند: سکونت در اماکن متروکه، گیاه‌خواری، و کنارگذاشتن آسودگی‌های متعارف به‌منظور پیگیری رؤیایی دیگر از جامعۀ مطلوب. اما دیگر چنین نیست. آن غرب‌نشینی که تفاوت میان سوبا و رامن۵ را می‌داند لزوماً یک جهان‌گرد ماجراجو نیست که از دستورپخت غذاهای شرق آسیا سر در می‌آورد. اطلاع از این تفاوت می‌تواند نشانۀ پرافادۀ مدارای فرد با تفاوت‌های فرهنگی باشد. بی‌بیم‌باپ۶ کره‌ای یا فیش‌اندچیپس «مناسب» بریتانیایی (ترجیحاً با لهجۀ قلابی لندنی سفارش داده شود!) شاید خوش‌طعم باشد اما از شما انسان بهتری نمی‌سازد.\n «سبک زندگی» همواره لازمۀ بقا در شهرها بوده است: روشی برای پیدا کردن راه از میان دیگران و تراشیدن یک گوشه برای خود؛ چیزی که بازی با آن لذت‌بخش است. اما تلاشمان برای کنترل وجهه‌مان در یک‌سو، و در عین حال ادعای تبعیت از شفافیت و اصالت در سوی دیگر، نوعی ناهمسانی شناختی۷ پدید می‌آورد.\n لقب «همه‌چیزخوار فرهنگی»۸ را جامعه‌شناسان به آن افرادی از طبقۀ متوسط داده‌اند که امکان دسترسی، مشارکت، فهم و اعتمادبه‌نفس کافی در استفاده از طیف گسترده‌ای از مرجع‌های فرهنگی را دارند: از اقلام عامه‌پسند تا اختصاصی، از موارد محلی تا بین‌المللی. با تی‌شرت یک گروه هیپ‌هاپ آمریکایی از خانه بیرون بیایید، در یک رستوران اتیوپیایی ناهار بخورید، به نمایشگاه هنر مدرن برزیلی سر بزنید، و روزتان را در میکده‌ای به سبک میخانه‌های زیرزمینی دهۀ ۱۹۲۰ خاتمه دهید. چنین علاقه‌هایی می‌توانند برآمده از یک نگاهِ واقعاً تکثرگرا به زندگی باشند. ولی در عین حال از امتیازاتی حکایت می‌کنند: امتیاز تحصیلات، سفر و اوقات فراغتی که به‌واسطۀ پول میسر می‌شود.\n در سال ۲۰۱۴، تعاونی کی-هول۹ مستقر در نیویورک (جمعی از هنرمندان که در قالب مؤسسۀ آینده‌پژوهیِ روندهای فرهنگی فعالیت می‌کنند) «طریق جوانان: گزارشی پیرامون آزادی»۱۰ را منتشر کرد. «طریق جوانان» می‌گفت در دورۀ «تولید انبوه اقلام مستقل» به سر می‌بریم یعنی آن فُرم‌های فرهنگ جوانان که روزگاری آلترناتیو و مستقل محسوب می‌شدند اکنون در جریان اصلی جذب شده‌اند و ابرازگری شخصی از طریق مُد یا سلیقۀ موسیقایی، دیگر، آن وزن خُرده‌فرهنگیِ سابق را ندارد. گروه کی-هول روی یک راه‌حل پیشنهادی خودْ نام «نورمکور»۱۱ گذاشته بود: استراتژی ادغام در اجتماع‌های متفاوت به‌جای خودابرازگری فردی. این‌بار سازگاری با یک اجتماعْ نشانۀ تمایز بود. گاهی به‌غلط تصور می‌شد نورمکور یعنی پوشیدن لباس‌های یکنواخت و کسل‌کننده، مثلاً شلوارک‌های جیب‌دار (کارگو) برند گپ یا لباس‌های اسپورت معمولی؛ ولی کی-هول مروج ایدۀ دیگری بود: وفق‌پذیری، پوشش سازگار با زمینه.\n طبقه، سبک زندگی و صدور حکم تظاهر مشخصاً با مسئلۀ سلیقه گره خورده‌اند. گاهی آنچه برای یکی به معنای تظاهر است برای دیگری نوآور و اغواگر است. پس آیا می‌توان گفت بحث تظاهر همان ماجرای سلیقه است؟ بله، ولی فقط تا حدی. جایی که واژۀ «تظاهر» شاخص آن باشد که کسی یا چیزی خارج از دایرۀ مشروع طبقه یا صلاحیتش عمل کرده است، با شرطی‌سازی اجتماعیِ سلیقه سروکار داریم. وقتی می‌گوییم فلان لباس یا بهمان فیلم «بدسلیقه» است یعنی آیین‌نامۀ طبقاتی را رعایت نکرده است. مفاهیمی که از سلیقه ارائه شده‌اند گسترده‌تر از آن‌اند که تبیین کنند چرا تظاهرْ به چنین آلرژی‌های فرهنگی شدیدی دامن می‌زند. شاید پاسخ دقیق‌تر را بتوان در صفت «خبره»۱۲ یافت که اغلب، برای توصیف ادراک ظرایف یا پسندیدن پیچیدگی، کنار «سلیقه» می‌نشیند.\n سال ۱۹۹۷، ژوزف لیتواک در کتاب ذائقه‌شناس‌های عجیب۱۳ نوشت: «در بحث خبرگی، نزاع قدرت طبقاتی با نزاع قدرت جنسی در هم آمیخته است.» او اشاره می‌کند یک نظر به لغت‌نامه کافی است تا یادمان بیاید که «خبرگی» در واقع به معنای «انحراف» است: با اینکه امروزه خبرگی را بی‌درنگ مترادف «دنیادیدگی» و متضاد «ساده‌لوحی» تعریف می‌کنند، معنای قدیمی‌تر و هنجاری آن (از ریشۀ لغوی برهان‌تراشی موسوم به «سفسطه»)، به معنای «فساد» یا «تزویر» بوده است.\n در زبان لاتین قرون وسطا، فعل sophisticare به معنای دست‌کاری متقلبانۀ کالاها به‌ویژه غذا بود. در آغاز قرن هجدهم، «خبره» معنای دیگری پیدا کرد: چیزی که فاقد وضعیت اصلی یا طبیعی است. و «ناخبره» به معنای اصیل بود، اما آن هم معنای دیگری یافت: کسی که صاف و ساده یا بی‌تجربه است. همچنین، در قرن نوزدهم، دست‌کاری چیزها بر حکمت یا پالایششان تداعی می‌کرد.\n یک معنای پایدار میان تظاهر و خبرگی مشترک است: «غیرطبیعی‌بودن» یعنی چیزی که تقلبی است وانمود می‌کند دست‌کاری شده است. لیتواک مدافع این نظر است که خبرگی با انحراف جنسی نیز پیوند دارد و لذا بار پنهان همجنس‌گراهراسی دارد. آن پیوند تداعیگر میان خبرگی با گونه‌ای از رفتار شیک و آگاهانه نیز مرتب تقویت و تحکیم می‌شود: یعنی «هر دفعه که دست‌اندرکاران تبلیغات و روزنامه‌نگاری، با همۀ انزجارشان از تظاهر و مُد روز بودن، با تمسخر، تصویر همیشه نامحبوبِ یک مرد فروشندۀ اطواری (سرخوش و مردپسند) در یک بوتیک مجلل را پیش چشم مخاطبشان می‌گذارند». تظاهر بر ظاهرسازی دلالت دارد: کسانی که مثل خودشان رفتار نمی‌کنند، بلکه حقیقت‌گویی صاف و سادۀ شما زیر آوار شیکی‌شان دفن می‌شود.\n تظاهر معمولاً به کسی آسیب نمی‌زند؛ اما متهم کردن دیگران به تظاهر چرا. می‌توانید واژۀ «تظاهر» را چماقی کنید و بر سر تلاش‌های خلاقانۀ دیگران بکوبید. ولی، در سرکوفت‌زدن به آن‌ها، چماق این اتهام در دستتان خُرد می‌شود و خونابۀ اضطراب‌ها، تعصب‌ها و پیش‌داوری‌هایتان را جاری می‌کند. و به همین دلیل است که مسئلۀ تظاهر اهمیت دارد. در سیطرۀ قضاوت‌های عینی، تظاهر حکم ساز ناکوکی را دارد که چون به صدا درآید، می‌شنویم که جامعه برای کدام عناصر از فرهنگ ارزش قائل است و می‌بینیم که چه ادراکی از خودمان داریم.\n برایمان دشوار است که بپذیریم، بدون تظاهر، فرهنگ هم رنگ‌وبویی ندارد. از فرهنگ چیزی نمی‌ماند جز سایۀ بی‌روحی از رنگ بژ فروشگاه‌های گپ. درهای تخیل محکم بسته می‌شوند، از ترس آنکه مبادا پشتشان چیزی خلاف اِجماع عمومی نشسته باشد: همان اِجماعی که می‌گوید کدام عمل خلاقانه و کدام جفت کفش برای پوشیدن سر کار مقبول است.\n تظاهر را می‌توان در همۀ شیوه‌های زندگی یافت، و مسئله فقط جنگ ارزش‌ها و سلایقی نیست که تظاهر به راه می‌اندازد. بی‌تردید عرصۀ هنر را شرطی می‌کند، ولی سیاست، دین و ورزش را نیز به‌همچنین. (آن‌ها که از گزارش‌های فوتبال ری هادسون، این گزارشگر کهنه‌کار فوتبال، لذت برده‌اند لابد شهادت می‌دهند که تظاهر در گزارشگریِ ورزشی چقدر قابلیت تخیل دارد. هادسون یک ‌بار در توصیف گلی که رونالدینیو برای بارسلونا زد چنین گفت: «انگار مجسمۀ گُلی است اثر برنینی۱۴، هماورد خلسۀ ترزای قدیسه۱۵، ضربۀ استادانۀ یک هنرمند!») آشفته‌بازاری از خصیصه‌های ناخوشایندِ دیگرْ تظاهر را ماندگارتر می‌کنند: خودشیفتگی، دروغ‌گویی، فخرفروشی، پیش‌داوری، افاده‌فروشی، فردگرایی خودخواهانه. این‌ها مترادف یکدیگر نیستند. همچنین آنکه تظاهر می‌کند همانی است که جسارت متفاوت‌بودن را دارد: خواه مقابله با اِجماع دیگران بر سر خلاقیت باشد، یا آنکه شب آخر هفته با پوششی متفاوت از دیگران سوار آخرین اتوبوس شود تا هدف سیلاب انتقادها قرار گیرد.\n اهمیت تظاهر در آن است که قدری از ارتباط میان هویت شما با هویت‌های دیگران پرده برمی‌دارد. و خواه قبولش سخت باشد خواه آسان، تظاهر بخشی از کردار روزمرۀ ماست. تظاهر زندگی را جذاب نگه می‌دارد. تظاهر چندین و چند اجازه صادر می‌کند: مجوز امتحان‌کردن تجربه‌های جدید، آزمودن ایده‌های مختلف، امتحان اینکه آیا سبک دیگری برای زندگی‌تان می‌پسندید یا خیر. اگر این مجوزها نبود مردم، با پیشینه‌های مختلف اجتماعی و فرهنگی، نمی‌توانستند با تفاوت‌ها، ایده‌های جدید یا تاریخ قلمرو برگزیده‌شان مواجه شوند. یک فرهنگ غنی، فرهنگی که تداومش وابسته به مردمی است که زندگی‌شان را وقف آن کرده‌اند و اغلب از ایشان تقدیر و تشکر چندانی نمی‌شود، یک فرهنگ متظاهر است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nFox, Dan. Pretentiousness: Why It Matters. Coffee House Press, 2016\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دَن فاکس نوشته است و در تاریخ ۹ فوریه ۲۰۱۶ با عنوان «In defence of pretentiousness» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۳ آبان ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «در دفاع از تظاهر» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است.•• دَن فاکس (Dan Fox) نویسنده و ویراستار مجلۀ فرایز است.••• این مطلب تلخیص شده است. [۱]  Cultural Mandarins: «بزرگان فرهنگ» تعبیری است که بیشتر در ایالات متحده استفاده می‌شود، به معنای صاحب‌منصبان و اختیارداران جریان اصلی فرهنگ. [۲] neurosis [۳] Shogun: منصب فرماندهی کل در دورۀ فئودالی ژاپن که به صورت موروثی به افراد می‌رسید. [۴] Crass: یک گروه پانک‌راک انگلیسی که در سال ۱۹۷۷ تشکیل شد و آنارشیسم را به‌عنوان ایدئولوژی سیاسی، سبک زندگی و جنبش مقاومت ترویج می‌کرد. [۵] Soba and Ramen: دو نوع رشته‌فرنگی مرسوم در شرق آسیا. سوبا از آرد گندم‌سیاه تهیه می‌شود، ولی رشته‌های رامن با گندم درست شده و نازک‌تر و درازترند. [۶] Bibimbap: این غذا معمولاً در کاسه‌ای گود سرو می‌شود که زیر آن برنج و روی آن سبزیجات معطر، سس فلفل، گوشت و گاهی اوقات تخم‌مرغ خام یا پخته می‌ریزند. [۷] Cognitive Dissonance [۸] Cultural Omnivores [۹] K-Hole [۱۰] Youth Mode: A Report on Freedom [۱۱] Normcore: یک جریان مُد لباس که گروه K-Hole مروج اصلی آن بود. لباس‌های ساده، بی‌افاده، معمولی و فاقد نشانه‌های جنسیتی، شاخصه‌های این مُد بودند. [۱۲] Sophisticated [۱۳] Strange Gourmets [۱۴] Bernini: جیان لورنزو برنینی، مجسمه‌تراش و معمار ایتالیایی مشهور قرن هفدهم میلادی که مبدع و اوج سبک باروک در مجسمه‌سازی محسوب می‌شود. [۱۵] Ecstasy of Saint Teresa: پیکرۀ میانی در مجموعه مجسمه‌های مرمرین کلیسای کُرنارو در رُم، اثر برنینی، که در زمرۀ برترین آثار سبک باروخ دوران طلایی روم به حساب می‌آید و قدیسۀ قرن شانزدهم ترزا آویلایی (Teresa of Ávila) را تصویر می‌کند."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157791.json b/train/528157791.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3ce2a7c382a991d6721e9fe0b4a126ecc75fe2e4
--- /dev/null
+++ b/train/528157791.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "عشق لنین به ادبیاتْ انقلاب روسیه را شکل داد",
+  "subtitle": "لنین از دانشش دربارۀ آثار کلاسیک برای انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ استفادۀ زیادی کرد",
+  "introduction": "ادبیات در فرهنگِ سیاسی‌ای که ولادیمیر لنین در آن بزرگ شد، نقش بسزایی داشت. در رژیم تزاری، انتشار متونِ سیاسی دشوار بود ولی با شعر و رمان سهل‌گیرانه‌تر برخورد می‌شد. سیاست، از همین طریق به ادبیات روسیه نفوذ کرده بود، تاجایی‌که پدر اتحاد جماهیر شوروی، دوست داشت دشمنانش را با شخصیت‌های رمان‌ها مقایسه کند. طارق علی، از شخصیت‌های پیشرویِ چپ، از عشق لنین به ادبیات روسی و نقش آن در انقلاب اکتبر می‌گوید.",
+  "content": "طارق علی، گاردین — ادبیات به فرهنگِ سیاسیِ روسیه‌ای شکل داد که ولادیمیر ایلیچ لنین در آن بزرگ شد. در رژیم تزاری، انتشار متونِ آشکارا سیاسی دشوار بود. جستارنویسانِ بی‌پرواتر را به دیوانه‌خانه‌ها می‌انداختند تا «بهبود یابند»: به‌عبارت‌دیگر، تا زمانی که علناً از عقایدشان دست بکشند. درهمین‌حال، با شعر و رمان سهل‌گیرانه‌تر برخورد می‌شد، هرچند نه دربارۀ همۀ آن‌ها.\n سانسورچی اصلی، البته، شخص تزار بود. در مورد پوشکین، نیکلای یکم ملقب به «پدر مردم»، اصرار به خواندن بسیاری از اشعار او پیش از رفتن به چاپخانه داشت. درنتیجه، برخی از اشعار پوشکین ممنوع می‌شدند و انتشار برخی به تأخیر می‌افتاد؛ براندازانه‌ترینِ آن‌ها هم توسط خود شاعرِ هراسان، از ترس یورش به خانه‌اش، نابود می‌شدند. ما هرگز نخواهیم دانست که در قطعات سوزانده‌شدۀ یوگنی آنِگین چه آمده بوده است.\n بااین‌همه، سیاست از راه‌های دیگر و به بیان‌های گوناگون، به ادبیات داستانی روسیه نفوذ کرده بود، به‌نحوی که در هیچ کشور اروپایی دیگری مشابه آن را نمی‌شد یافت. تاجایی‌که به ادبیات و نقد ادبیِ سیاست‌زده مربوط می‌شد، روشن‌فکران روسی آن‌قدر حق انتخاب داشتند که نمی‌دانستند سراغ کدام بروند. آن‌ها کشمکش تندوتیز میان ویساریون بِلینسکی، منتقد قدرتمند و نیکلای گوگول، نویسندۀ نمایشنامه و رمان، که هجو بُرندۀ او در سال ۱۸۴۲، یعنی نفوس مرده۱، کشور را سر ذوق آورده بود و با صدای بلند برای بی‌سوادها خوانده می‌شد، می‌بلعیدند.\n هرچند نتیجه روسیاهی گوگول بود. در یکی از آثار بعدی‌اش، توبه کرد و از رعایای بوگندو نوشت و از بی‌سوادی دفاع کرد. در مقدمۀ ویرایش دوم نفوس مرده نوشت: «چیزهای زیادی در این کتاب به اشتباه و نه آن‌گونه که امور واقعاً در سرزمین روسیه پیش می‌روند، نوشته شده است. خوانندۀ گرامی، از شما می‌خواهم که مرا اصلاح کنید. به این مسئله بی‌توجهی نکنید. از شما می‌خواهم که چنین کنید.»\n بلینسکی، خشمگین از این مسئله در سال ۱۸۴۷ به‌طور علنی رابطه‌اش را با او قطع کرد. «نامه به گوگول» بلینسکی، که همه‌جا دست‌به‌دست می‌شد، باعث شد گیرنده‌اش شبی دراز و بی‌خواب از سر بگذراند: من اندک شناختی از عامۀ روس‌ها دارم. کتاب شما از جهت گذاشتن تأثیری منفی بر دولت و دستگاه سانسور مرا دلواپس کرد، نه بر مردم. زمانی‌که در سن پترزبورگ شایعه شد که دولت قصد کرده تا کتاب شما را [قطعات گزیده از نامه‌نگاری به دوستان] در هزاران نسخه چاپ کرده و با قیمتی بسیار پایین بفروشد، دوستانم مأیوس شدند؛ اما همان‌وقت و همان‌جا به آن‌ها گفتم علی‌رغم همه‌چیز، این کتاب موفقیتی نخواهد داشت و زود فراموش خواهد شد. درواقع اکنون بیشتر به‌خاطر مقالاتی که درباره‌اش نوشته شده به یاد آورده می‌شود، نه خود کتاب. بله، روس‌ها شامه‌ای عمیق، هرچند هنوز ناپخته، برای حقیقت دارند.\n  سانسورشده توسط تزارها… نقاشی‌ای از آلکساندر پوشکین در سال ۱۸۲۷. عکس: آلامی\nدر سال‌های بعد، منتقدان بسیار بی‌رحم‌تر شده، بر نویسندگان رمان و نمایشنامه‌ای که آثارشان به نظر آن‌ها به‌اندازۀکافی توانمندساز نبود، سخت می‌تاختند.\n پس چنین بود جو روشن‌فکری‌ای که لنین در آن بالغ شد. پدرش محافظه‌کاری بسیار بافرهنگ، سربازرس مدارسِ منطقۀ خود، و به‌عنوان یک متخصص آموزش، بسیار مورد احترام بود. بعدازظهرهای یکشنبه در خانه، آثار شکسپیر، گوته و پوشکین در کنار دیگر نویسندگان با صدای بلند خوانده می‌شد. برای خانوادۀ اولیانوف -«لنین» نام مستعاری بود که برای فریب دادن پلیس مخفی تزاری انتخاب شده بود- فرار از فرهنگ متعالی محال بود.\n لنین در دبیرستان عاشق لاتین شد. مدیرش امید فراوان داشت که او لغت‌شناس و محقق لاتین شود. ارادۀ تاریخ چیز دیگری بود. اما شوق لنین برای لاتین، و ذائقه‌اش برای آثار کلاسیک هرگز از بین نرفت. او متون اصلی ویرژیل، آوید، هوراس و جووِنال، و نیز نطق‌های سناتوریِ رومی را خواند. طی دو دهه‌ای که در تبعید گذراند، گوته را بلعید و بارها فاوست را خواند و بازخوانی کرد.\n لنین از دانشش دربارۀ آثار کلاسیک طی مدت‌زمان پیش از انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ استفادۀ زیادی کرد. در آوریل آن سال، او از ارتودوکس‌های سوسیال-دموکرات روسی گسست و در مجموعه‌ای از تزهای رادیکال، خواستار انقلابی سوسیالیستی در روسیه شد. شماری از رفقای نزدیکش او را نکوهیدند. در پاسخی نیش‌دار، لنین جملۀ مفیستوفلس را از شاهکار گوته، نقل‌قول کرد: «دوست من، تئوری خاکستری رنگ است، لیکن سبز، درخت جاودانۀ زندگی است.»\n لنین بهتر از اکثر افراد می‌دانست که ادبیات روس همیشه به سیاست آغشته بوده است. حتی «غیرسیاسی»ترین نویسندگان نیز برای پنهان داشتن تحقیری که نثار اوضاع کشور می‌کردند، کار دشواری داشتند. مصداق بارز آن رمان اُبلوموف۲ نوشتۀ ایوان گنچاروف بود. لنین عاشق این کتاب بود. این رمانْ سکون، تن آسایی و پوچیِ اشراف زمین‌دار را به تصویر می‌کشید. موفقیت این کتاب با ورود مدخلی تازه به دایرۀ واژگان زبان روسی گرامی داشته شد: اُبلوموفیسم، که تبدیل به دشنامی برای طبقه‌ای شد که به حکومت مطلقه یاری می‌رساند تا برای زمانی چنین دراز دوام آورد. لنین بعدها استدلال کرد که این مرض تنها محدود به طبقات بالاتر نبود و قسمت‌های بزرگی از بوروکراسی تزاری را آلوده و به پایین نشت کرده بود. حتی نیروهای کادر بلشویک هم مصون نبودند. این موردی بود که در آن، آینه‌ای که توسط گنچاروف بالا گرفته شده بود واقعاً کلیت جامعه را بازتاب می‌داد. لنین در جدل‌هایش، اغلب با تشبیه رقبایش، تقریباً همیشه به شخصیت‌های ناخوشایند و گاه فرعیِ برگرفته شده از ادبیات داستانی روسیه، به آن‌ها حمله می‌کرد.\n  ایوان گنچاروف، نویسندۀ ابلوموف که سکون، تن‌آسایی و پوچی اشراف زمین‌دار را به تصویر کشید. عکس: کالچر کلاب\nآنچه نویسندگان کشور درباره‌اش اختلاف نظر داشتند (و البته که در این امر تنها نبودند)، ابزار ضروری برای سرنگونی رژیم بود. پوشکین حامی قیام دسامبریست‌ها در سال ۱۸۲۵ بود که با روی کار آمدن نیکلای یکم مخالف بودند. گوگول پیش از عقب‌نشینی سریعش، به هجو ستم‌های رفته بر رعایا پرداخت. تورگنیف منتقد تزاریسم بود اما به‌شدت از نیهیلیست‌هایی که موعظه‌گر ترور بودند، بیزار بود. دورۀ کوتاه جذابیتِ تروریسمِ آنارشیستی برای داستایوسکی، پس از قتلی موحش در سن پترزبورگ بدل به متضاد رشد نایافتۀ آن شد. حملۀ تولستوی به مطلق‌گرایی روسی، لنین را خشنود ساخت، اما مسیحیتِ عرفانی و آرامش‌طلبی جناب کُنت نظرش را جلب نکرد. لنین پرسید چگونه است که نویسنده‌ای چنین بااستعداد می‌تواند هم‌زمان انقلابی و مرتجع باشد؟ لنین در نیم دوجین مقاله، تحلیلی نقادانه از تناقض‌های عمیق موجود در آثار تولستوی ارائه کرد. تولستویِ لنین می‌توانست تشخیص روشنی داشته باشد -رمان‌های او استثمار اقتصادی و خشم جمعی رعایا را تشخیص داده و بیان می‌کردند- اما از صورت‌بندی به‌منظور درمان عاجز بود. تولستوی به‌جای تخیلِ آینده‌ای به‌اندازه انقلابی، در جست‌وجوی تسلّا سراغ تصویری آرمان‌شهری از گذشتۀ ساده‌تر و مسیحی رفت. لنین در «لئو تولستوی به‌مثابۀ آینۀ انقلاب روسیه» نوشت «تناقضات در عقاید و دکترین تولستوی تصادفی نیستند؛ آن‌ها بیانگر شرایط متناقض زندگیِ روسی در یک سوم پایانی قرن نوزدهم بودند.» بنابراین تناقضاتِ تولستوی همچون راهنمایی سودمند برای تحلیل سیاسی لنین عمل کرد.\n درهمین‌حال لنین از «کیش رنجِ» داستایوسکی مشمئز بود، هرچند قدرت قلم او کتمان‌ناپذیر بود. بهرحال دیدگاه‌های لنین دربارۀ ادبیات تبدیل به سیاستِ دولت نشدند. تنها کمتر از یک سال پس از انقلاب، در روز دوم آگوست ۱۹۱۸، روزنامۀ ایزوِستیا لیستی از افرادی را منتشر کرد که خوانندگان پیشنهاد کرده بودند باید مجسمه‌های یادگاری از آن‌ها ساخته شود. داستایوسکی پس از تولستوی دوم بود. از مجسمۀ او در نوامبر همان سال توسط نمایندۀ جمهوری مسکو همراه با ادای احترامی توسط شاعر نمادگرا ویاچسلاو ایوانف پرده‌برداری شد.\n نویسنده‌ای که شاید قوی‌ترین تأثیر را بر لنین -درواقع بر یک نسل کامل از نیروهای رادیکال و انقلابی- داشت، نیکلای چرنیشفسکی بود. چرنیشفسکی پسر یک کشیش، و نیز فیلسوفی ماتریالیست و سوسیالیست بود. رمان آرمان‌شهری او چه باید کرد؟۳ در قلعۀ پیتر و پاول در سن پترزبورگ نوشته شده بود، جایی‌که به‌خاطر عقاید سیاسی‌اش در آن زندانی بود. چه باید کرد؟ تبدیل به کتاب مقدس نسل جدید شد. این واقعیت که کتاب از درون زندان به بیرون قاچاق شده بود، به آن تقدسی ویژه بخشید. این کتابی بود که لنین را مدت‌ها پیش از کشف مارکس (که چرنیشفسکی با او نامه‌نگاری داشته) رادیکال کرد. لنین به‌عنوان ادای دینی به این پوپولیستِ رادیکال، اولین اثر مهم سیاسی‌اش را که در سال ۱۹۰۲ نوشته و منتشر شد، چه باید کرد؟ نام نهاد.\n موفقیت عظیم رمان چرنیشفسکی رمان‌نویسان جاافتاده را آزرد، به‌خصوص تورگنیف که وحشیانه به آن حمله کرد. این زهر ریختن، با تازیانه‌های سوزانِ منتقدینِ رادیکال، دُبرولیوبوف (که دانشجویان به او لقب «دیدروی ما» داده بودند) و پیسارِف مقابله شد. به تورگنیف کارد می‌زدی خونش درنمی‌آمد. هنگامی‌که در رویدادی عمومی با چرنیشفسکی برخورد کرد، فریاد زد: «تو یک ماری و آن دُبرولیوبوف یک مارِ زنگی است.»\n  تناقضات عمیق… لئو تولستوی با دخترش ماشا، حدود ۱۹۰۵. عکس: هولتن گتی\nپرمانی که این همه جنجال بر سرش هست، چه دارد؟ طی پنجاه سال گذشته سه بار تلاش کردم تا آن را صفحه‌به‌صفحه بخوانم و هر سه نیز تلاش‌هایی ناموفق بودند. این یک اثر کلاسیک ادبیات روس نیست. کتابی برای زمانۀ خودش بود و نقشی حیاتی در مرحلۀ پساتروریستیِ روشن‌فکری روسیه ایفا کرد. بدون شک در تمام جبهه‌ها، به‌خصوص برابری جنسیتی و روابط میان زنان و مردان، همچنین دربارۀ چگونگی مبارزه، چگونگی شناخت دشمن و زیستن براساس قوانینی مشخص، اثری رادیکال است.\n ولادیمیر ناباکوف از چرنیشفسکی متنفر بود اما نادیده انگاشتنش را ناممکن یافت. در آخرین رمان روسی‌اش، هدیه۴، ۵۰ صفحه را وقفِ کوچک شمردن و مسخره کردن نویسنده و اطرافیانش کرده، اما اذعان می‌کند که «به‌طورِقطع مقداری نخوت طبقاتی در نگرش نویسندگان نجیب‌زادۀ هم‌عصر نسبت به چرنیشفسکی عامی وجود داشت» و، در محافل خصوصی، «تولستوی و تورگنیف او را «جنتلمنی که بوی ساس می‌دهد» می‌نامیدند… و همه‌جوره مسخره‌اش می‌کردند.»\n تمسخر آن‌ها تا حدی زادۀ حسادت بود، ازآن‌روی که افاده‌فروشی آن‌ها در میان جوان‌ها به‌شدت محبوب بود؛ همچنین در مورد تورگنیف، زادۀ خصومت سیاسی عمیق و سخت با نویسنده‌ای بود که خواستار انقلاب بود و می‌خواست مالکیت زمین‌دارانه را برانداخته و زمین را بین رعایا تقسیم کند.\n لنین از دست بلشویک‌های جوانی که با او در تبعید، طی سالیان میان انقلاب از ۱۹۰۵ تا ۱۹۱۷، ملاقات می‌کردند، عصبانی می‌شد؛ وقتی دربارۀ کتاب چرنیشفسکی سربه‌سرش می‌گذاشتند و به او می‌گفتند که قابل خواندن نیست، به آن‌ها تشر می‌زد که جوان‌تر از آنند که عمق و بینش آن را قدر بدانند. باید صبر کنند تا ۴۰ سالشان شود. آنگاه خواهند فهمید که فلسفۀ چرنیشفسکی بر واقعیت‌هایی ساده استوار است: ما از تبار میمون‌ها هستیم نه آدم و حوا؛ زندگی یک فرایند زیستیِ کوتاه‌مدت است بنابراین لازم است تا برای تمام افراد امکان شادمانی وجود داشته باشد. این امر در جهانی تحت سیطرۀ حرص، نفرت، جنگ، خودپسندی و طبقه ممکن نیست. به‌همین‌دلیل انقلابی اجتماعی ضرورت داشت. هرچند، زمانی‌که بلشویک‌های جوانی که با لنین از کوه‌های سوییس بالا می‌رفتند، در حال رسیدن به ۴۰ سالگی بودند، انقلاب قبلاً رخ داده بود. حال چرنیشفسکی عمدتاً توسط مورخانی خوانده می‌شد که تکامل اندیشۀ لنین را مطالعه می‌کردند. ترقی‌خواهانِ عالِمِ حزبْ شادمانه رو به مایاکوفسکی آورند، نه لنین.\n   کریستوفر پِروْز در نقش مفیستوفلس و پیتر هور در نقش فاوست در دوزخی شدن فاوست، اثرتری گیلیام برای اپرای ملی انگلستان. عکس: ترسترام کنتن برای گاردین\nکلاسیک‌گرایی‌ای که چنان عمیق در لنین ریشه کرده بود، همچون بارویی برای دور نگه داشتنش از پیشرفت‌های جدیدِ هیجان‌انگیز در هنر و ادبیاتِ مقدم بر انقلاب و ملازم آن، عمل کرد. برای لنین سازگاری با مدرنیسم در روسیه یا هرجای دیگری سخت بود. آثار آوانگاردهای هنری – مایاکوفسکی و ساخت‌گرایان – مطابق سلیقه‌اش نبودند.\n شعرا و هنرمندان بیهوده به او می‌گفتند که آن‌ها نیز عاشق پوشکین و لرمانتوف، اما انقلابی نیز هستند و فرم‌های هنری قدیمی را به چالش می‌کشند و چیزی بس متفاوت و نو تولید می‌کنند که با بلشویسم و عصر انقلاب هم‌خوان‌تر است. این حرف‌ها به کت لنین نمی‌رفت. آن‌ها می‌توانند هرچه دلشان خواست بنویسند یا نقش بزنند، اما او چرا باید مجبور شود تا از آن‌ها لذت ببرد؟ بسیاری از همکاران لنین با جنبش‌های جدید همدلی بیشتری داشتند. بوخارین، لوناچارسکی، کروپسکایا، کلونتای و تا اندازه‌ای هم تروتسکی، این را فهمیدند که چگونه جرقه‌های انقلابیْ چشم‌اندازهایی جدید گشوده‌اند. بین آوانگاردها نیز تنش، تردید و تناقض وجود داشت و حامی آن‌ها در دولت، آناتولی لوناچارسکی عضو کمیتۀ مردمی آموزش بود، جایی که همسر لنین، نادیا کروپسکایا نیز در آن کار می‌کرد. کمبود کاغذ طی جنگ داخلی منجر به مشاجراتی سهمگین شد. آیا باید دفترچه‌های پروپاگاندا را چاپ می‌کردند یا شعر جدید مایاکوفسکی را؟ لنین روی گزینۀ اول اصرار داشت. لوناچارسکی باور داشت که شعر مایاکوفسکی بسیار تأثیرگذارتر خواهد بود و در این مورد، برنده شد.\n لنین همچنین مخالف هر ایده‌ای دربارۀ «ادبیات و هنر پرولتاریایی» بود و اصرار داشت که نمی‌توان با فرمول‌های مکانیکی و مرده، آن‌هم ارائه شده در کشوری که سطح فرهنگش، در وسیع‌ترین معنای کلمه، بیش‌ازاندازه پایین است، از قله‌های فرهنگ بورژوایی (و اسلاف کهن‌تر آن) فراتر رفت. میان‌برها در این زمینه هرگز جواب نخواهند داد، نکته‌ای که «رئالیسم سوسیالیستیِ» مزخرفی که در سال‌های بدِ متعاقب مرگ لنین معرفی شد، آن را به‌گونه‌ای قاطعانه اثبات کرد. خلاقیت کرخت شده بود. جهش از ملکوت ضرورت به ملکوت آزادی، جایی‌که زندگی همگان به‌وسیلۀ عقل شکل خواهد گرفت، هرگز در شوروی، یا جای دیگر، رخ نداد.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب در تاریخ ۲۵ مارس ۲۰۱۷ با عنوان «How Lenin’s love of literature shaped the Russian Revolution» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۳ خرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «عشق لنین به ادبیاتْ انقلاب روسیه را شکل داد» ترجمه و منتشر کرده است. •• طارق علی (Tariq Ali) متولد سال ۱۹۴۳ در لاهور پاکستان، رمان‌نویس، تاریخ‌دان، روزنامه‌نگار، فیلم‌ساز و فعال سیاسیِ پاکستانی-بریتانیایی است. طارق علی از اعضای شورای سردبیری نشریۀ نیو لفت ریویو و از نویسندگان مارکسیست تأثیرگذار و مشهور حال حاضر است.••• کتاب طارق علی با عنوان دوراهی‌های لنین: تروریسم، جنگ، امپراتوری، عشق، شورش (The Dilemmas of Lenin: Terrorism, War, Empire, Love, Revolution) ماه آینده توسط انتشارات ورسو منتشر می‌شود. [۱]  Dead Souls [۲] Oblomov [۳] ?What Is to Be Done [۴] The Gift\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157792.json b/train/528157792.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ae30b9135cc0d3332d4b2726ed52c6de10138eb4
--- /dev/null
+++ b/train/528157792.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تمایل ما به سرزنش قربانیان از کجا برمی‌خیزد؟",
+  "subtitle": "سرزنش قربانیان راهی است برای اجتناب از پذیرش اینکه بعضی امورِ غیرقابل‌تصور می‌تواند برای خودِ شما اتفاق بیفتد",
+  "introduction": "اگر کیف یا گوشیِ همراهمان را در خیابان سرقت کنند، با خودمان می‌گوییم که من سزاوار همچین اتفاقی نبودم. اما اگر همین ماجرا برای دوستان یا اعضای خانواده‌مان پیش بیاید، آن‌ها را ملامت می‌کنیم که چرا اجازه داده‌اند چنین اتفاقی بیفتد؟ ما میل داریم باور کنیم جهان برای «دیگران» عادلانه است. یعنی معتقدیم هر اتفاقی که می‌افتد، حتماً دلیلی داشته است و می‌شد از آن پیشگیری کرد. علاقۀ ما به سرزنش قربانیان از کجا سرچشمه می‌گیرد؟",
+  "content": "کِیلی رابرتز، آتلانتیک — در ماه اگوست، کرت متسگر، کمدین و نویسندۀ پیشین مجموعۀ تلویزیونیِ طنز «اینساید امی شومر»، آتش بحثی سراسری دربارۀ سرزنشِ قربانی را دوباره شعله‌ور کرد: او یک سری مطالبِ پرآب‌وتاب در رسانه‌‌های اجتماعی نوشت، در نقد شیوه‌هایی که زنان برای گزارش قربانی‌شدنِ خود در جنایت‌ها به کار می‌گیرند و تأثیراتی که این گزارش‌ها بر متهمین می‌گذارد. وقتی تماشاخانۀ آپرایت سیتیزن بریگد، در شهر نیویورک، هنرپیشه‌ای‌‌ را از کار منع نمود، به این دلیل که زنان بسیاری او را به آزار و تجاوز جنسی متهم کرده بودند، متسگر بحث را به فیس‌بوک کشاند.\n متسگر در پستی فیس‌بوکی، که اکنون حذف شده است، نوشت: «می‌دانم که قضیه چیست، چون زنان گفته‌اند و همین بس است. اهمیتی ندارد که آن‌ها چه کسانی هستند. همگی زن هستند! تمام زنان به‌اندازۀ این کتاب مقدس قابل‌اعتمادند! کتابی که، مثل زنان، نمی‌تواند دروغ بگوید.» او در ادامه ظاهراً از زنان به این دلیل انتقاد می‌کند که پس از وقوع جرم به پلیس مراجعه نمی‌کنند و اضافه می‌کند: «اگر حتی از آنان بخواهیم -پیش از آنکه از ما بخواهند حرفشان را باور کنیم- روایتی هرچند مبهم از واقعه بدهند، انگار تجاوز روی تجاوز کرده‌ایم.»\n امی شومر، رئیس سابق متسگر و فمنیستی که رک و صریح سخن می‌گوید، به‌ناچار پایش به طوفان نقد و نظرهای مربوط به این موضوع کشیده شد. شومر علناً نظرات متسگر را نکوهش کرد و مردود دانست و در توییتر خود نوشت: «از حرف‌های کرت متسگر بسیار ناراحت و ناامید شدم. بااینکه او دوست من و نویسندۀ بزرگی است، به‌شدت با کارهای اخیرش مخالفم.»\n سرزنش قربانی به‌اشکال مختلفی بروز می‌کند و اغلب ظریف‌تر و ناخودآگاه‌تر از انتقادهای متسگر است. این رفتار ممکن است دربارۀ تجاوز و آزار جنسی به کار رود یا همچنین ممکن است در ارتباط با جرم‌های معمولی‌تر رخ دهد، مثل موقعیتی که در آن، کسی را سرزنش می‌کنیم که جیب‌برْ کیف پولش را دزدیده، دلیل‌مان هم آن است که کیف پولش را در جیب پشتی شلوارش گذاشته بوده است. هر زمان که شخصی به‌طور پیش‌فرض از قربانی می‌پرسد که برای جلوگیری از وقوع جرم چه کاری را می‌توانسته به‌نحو متفاوتی انجام دهد، تاحدی در فرهنگ سرزنشِ قربانی مشارکت می‌کند.\n درحالی‌که سرزنشِ قربانیْ فراگیر نیست (تجارب، پیشینه و فرهنگ برخی افراد سبب می‌شود احتمال آنکه قربانی را مقصر بدانند بسیار پایین بیاید) اما، به‌نوعی، واکنشی روان‌شناختی و طبیعی در برابر جرم است. تمامی افرادی که قربانی را مقصر می‌دانند، لزوماً به طور مشخص، همان فرد را که برای پرهیز از وقوع جرم کوتاهی کرده، ملامت نمی‌کنند. درواقع، در اَشکال ساده‌تری از سرزنشِ قربانی، گاهی ممکن است مردم تشخیص ندهند که در حال چنین کاری هستند. برخی چیزهای سادهْ شکلی خفیف از سرزنش قربانی است، مثلاً اینکه وقتی از وقوع جرمی باخبر می‌شوید فکر کنید که اگر جای قربانی بودید با دقت بیشتری رفتار می‌کردید.   \n شری همبی، استاد روان‌شناسی دانشگاه سات و ویراستار و بنیان‌گذار ژورنال سایکولوژی آو ویلنس۱، که از نشریاتِ انجمن روان‌شناسی آمریکاست، می‌گوید: «من فکر می‌کنم بزرگ‌ترین عاملی که مروج فرهنگ سرزنش قربانی است چیزی است که «فرضیۀ جهان عادلانه» نامیده می‌شود. این ایده عبارت از این است که مردمْ سزاوار آن چیزی هستند که برایشان اتفاق می‌افتد. نیازِ واقعاً شدیدی به قبول این باور وجود دارد که ما سزاوار عواقب و پیامدهایی هستیم که برایمان رخ می‌دهد.»\n همبی توضیح می‌دهد که میل به عادلانه و منصفانه‌دیدنِ جهان شاید در میان آمریکایی‌ها حتی قوی‌تر نیز باشد، یعنی در میان کسانی که در فرهنگی رشد یافته‌اند که مروج رؤیای آمریکایی و این ایده است که ما تماماً کنترل سرنوشت خود را در دست داریم.\n او می‌گوید: «در فرهنگ‌های دیگر، برخی اوقات به‌دلیل جنگ یا فقر یا حتی گاهی وجود رگه‌ای از تقدیرگرایی در فرهنگ، این مطلب به‌مراتب بهتر فهمیده می‌شود که برخی اوقات حوادثِ بد برای افراد خوب اتفاق می‌افتد. اما به‌عنوان قانونی کلی، برای آمریکایی‌ها پذیرش این ایده دشوار است که اتفاقات بد برای مردم خوب هم رخ می‌دهد.»\n سرزنش قربانیان به‌خاطر نگون‌بختی‌شان، تاحدی، راهی است برای اجتناب از پذیرش اینکه بعضی امورِ غیرقابل‌تصور می‌تواند برای شما اتفاق بیفتد، حتی اگر همه‌چیز و همه‌ کار را «به‌خوبی و به‌درستی» انجام دهید.\n بارابارا گیلین استاد مددکاری اجتماعی در دانشگاه وایدنر می‌گوید سرزنش قربانی، اغلب، جرم‌هایی همانند خشونت خانگی و تجاوز جنسی را به ذهن می‌آورد، اما در ارتباط با تمام جرایم رخ می‌دهد. قتل عمد، سرقت، آدم ربایی یا هر جرمی که تصور کنید؛ بسیاری از مردم به‌عنوان مکانیسمی دفاعی در مواجهه با اخبار بد، به‌طور خودکار، متمایل به سرزنش قربانی در سطح فکر و رفتارند. گیلین بیان می‌کند که مردم مایل‌اند بپذیرند که فجایع طبیعی اجتناب‌ناپذیرند، اما بسیاری احساس می‌کنند تواناییِ بیشتری دارند که قربانی جرایم نشوند. آن‌ها حس می‌کنند می‌توانند محتاط باشند و از خود محافظت کنند. بنابراین، برای برخی افراد، پذیرش این مطلب دشوارتر است که قربانیانِ این جرایم سهمی (و حدی از مسئولیت) در قربانی‌شدنشان نداشته‌اند. \n گیلین توضیح می‌دهد: «من با بسیاری از قربانیان و اطرافیان آن‌ها کار کرده‌ام، براساس تجربه‌ام می توانم بگویم که مردمْ قربانی را مقصر می‌دانند تا بتوانند احساس امنیتِ خود را تداوم بدهند. فکر می‌کنم این کار به آن‌ها کمک می‌کند که احساس کنند حوادث بد هرگز برای آنان اتفاق نمی‌افتد. می‌توانند کماکان احساس امنیت کنند. مطمئناً دلایلی وجود داشته که بچۀ همسایه مورد تعرض قرار گرفته و هرگز برای بچۀ آن‌ها چنین اتفاقی نخواهد افتاد، چون آن والدین لابد کار نادرستی انجام داده‌اند که این‌طور شده است.»\n همبی اضافه می‌کند که حتی خوش‌نیت‌ترین افراد هم برخی اوقات به سرزنشِ قربانی کمک می‌کنند، مثل درمانگر‌های فعال در برنامه‌های پیشگیری؛ در آنجا به زنان توصیه‌هایی ارائه می‌شود که چگونه مراقب باشند و چطور دوری کنند از اینکه قربانی جرمی شوند.\n او می‌گوید: «امن‌ترین و مطمئن‌ترین کاری که می‌توان انجام داد این است که هرگز از خانۀ خود خارج نشوید، چراکه به‌این‌ترتیب احتمال اینکه قربانی شوید بسیار کم خواهد شد. فکر نمی‌کنم مردم، برای فهم کامل این مسئله و بیان حدومرز مسئولیت فرد در اجتناب از جرم، به‌قدر کافی تلاش کرده باشند.»\n لورا نیمی، محقق فوق‌دکتریِ روان‌شناسی در دانشگاه هاروارد، و لیان یانگ، استاد روان‌شناسی کالج بوستون، تحقیقی را به انجام رسانده‌اند به این امید که به پدیدۀ سرزنشِ قربانی به‌شکلی مستقیم بپردازند. این دو پژوهشگر تابستان امسال (۲۰۱۶) یافته‌های خود را در پژوهش‌نامۀ پرسونالیتی اند سوشال سایکولوژی۲ منتشر کردند.\n تحقیق آنان، که ۹۹۴ شرکت‌کننده و چهار مطالعۀ مستقل را در برگرفته است، به یافته‌های مهمی منتهی شده است. اول اینکه آنان دریافته‌اند ارزش‌های اخلاقی نقشی مهم در تعیین این موضوع دارند که چقدر احتمال دارد فردی دست به رفتارهایی بزند که قربانی را مقصر می‌دانند، مثل اینکه قربانی را فردی «مسئله‌دار» بداند، به‌جای اینکه او را «آسیب‌دیده» ببیند، و بنابراین قربانی‌شدن در جرم را انگ مضاعفی برای او بداند. نیمی و یونگ دو مجموعۀ اولیه از ارزش‌های اخلاقی را مشخص کرده‌اند: ارزش‌های پیوندی۳ و ارزش‌های فردگرا۴. گرچه تک‌تک افرادْ ترکیبی از عناصر این دو مجموعه را دارند، افرادی که ارزش‌های پیوندی قوی‌تری از خود نشان می‌دهند بیشتر متمایل‌اند که از گروه یا منافع گروهی، به‌عنوان کلیتی یکپارچه، محافظت کنند. این در حالی است ‌که افرادی که ارزش‌های فردگرایانۀ قوی‌تری از خود نشان می‌دهند بیشتر بر انصاف و پرهیز از صدمه‌زدن به دیگری متمرکز هستند.\n نیمی توضیح می‌دهد که پشتیبانیِ هرچه‌بیشتر از ارزش‌های پیوندی، در هر دو زمینۀ جرایم جنسی و غیرجنسی، به‌شکل کاملاً قابل‌اطمینانی پیش‌بینی‌کنندۀ نگرش‌های انگ‌زننده به قربانیان بوده است. افرادی که طرف‌دار ارزش‌های پیوندی هستند بیشتر احتمال دارد که قربانی را مستحق سرزنش بدانند، درحالی‌که افرادی که طرف‌دار ارزش‌های فردگرا هستند احتمالاً بیشتر با قربانیان همدردی می‌کنند.\n نیمی و یونگ در مطالعۀ دیگری، به شرکت‌کنندگان در تحقیق، توصیف کوتاهی از جرایم فرضی داده‌اند، مثلاً این: «لیزا در مجلسی چشم دَن را گرفت. دن به لیزا لیوانی نوشیدنی داد که در آن مادۀ خواب‌آور ریخته شده بود. بعداً در طول شب دن به لیزا تعرض کرد.» آن‌ها سپس از شرکت‌کنندگان ‌پرسیده‌اند که چه تغییری در این رویدادها می‌توانست نتیجۀ متفاوتی رقم بزند.\n جای شگفتی نیست که شرکت‌کنندگانی که ارزش‌های پیوندی قوی‌تری نشان داده بودند، به‌احتمال بیشتر، مسئولیت جرم را متوجه قربانی می‌دانستند. آن‌ها اقداماتی را بیان می‌کردند که قربانی می‌توانست انجام دهد تا نتیجهْ چیز دیگری شود. آنانی که ارزش‌های فردگرایانۀ قوی‌تری نشان داده بودند متمایل به عکس آن بودند. اما زمانی که محققینْ زبان توصیفِ واقعۀ فرضی را تغییر دادند چیز جالبی دریافتند.\n نیمی و یونگ ساختار جملات را در توصیفی از واقعۀ مزبور تغییر دادند. تغییر به این صورت بود که چه کسی نهاد اکثر جملات باشد: قربانی یا مجرم. به گروه‌هایی از شرکت‌کنندگان توصیفاتی داده می‌شد که قربانی در مقام نهاد جمله قرار داشت (مثلاً «لیزا توجه دن را به خود جلب کرد») و به گروه‌های دیگر توصیفاتی که مجرم در مقام نهاد جمله قرار داشت (مثلاً «دن به لیزا توجه کرد»).\n نیمی می‌گوید هنگامی که مجرم نهاد جمله است «شرکت‌کنندگانِ بسیار کمتری قربانی را مقصر و مسئول واقعه می‌دانستند. زمانی که صراحتاً از آنان می‌پرسیدیم چگونه این پیامد می‌توانست به‌شکل دیگری باشد و به آنان  صفحه‌ای خالی می‌دادیم تا هرچه می‌خواهند بنویسند، ارجاعاتشان به اعمال قربانی (چیزهایی شبیه اینکه ‘خُب اون خانم می‌تونست تاکسی بگیره’) کاهش می‌یافت. بنابراین به‌سختی چیزهایی پیدا می‌کردند که قربانیان می‌توانستند انجام دهند و به‌طور کلی کمتر بر رفتار قربانی تمرکز می‌کردند. این یافته بیان می‌کند که چگونگی طرح مواردِ اتفاق افتاده در متن گزارش می‌تواند شیوۀ تفکر افراد دربارۀ قربانی را تغییر دهد.»\n گیلین اشاره می‌کند که افرادْ بیشتر تمایل دارند با قربانیانی که می‌شناسند همدردی کنند، خواندن گزارش‌هایی در رسانه‌ها دربارۀ جرائم رخ‌داده می‌تواند گاه تمایل به سرزنش قربانی را بیشتر کند. قربانیانی که مردم دربارۀ آن‌ها در رسانه‌ها می‌خوانند اغلب برای خواننده غریبه هستند و بنابراین شرح واقعه می‌تواند سبب ایجاد ناهماهنگیِ شناختی۵ شود: ناهماهنگی میان باوری که در ذهن ریشه دوانده مبنی بر اینکه جهانْ جهانی عادلانه‌ است، و این شواهد واضح که زندگی همواره منصفانه نیست. به‌علاوه، پژوهش نیمی و یونگ نشان می‌دهد که اگر آنچه در رسانه‌ها منتشر می‌شود، بیشتر بر تجربه و روایت قربانی متمرکز باشد (حتی اگر همراه با همدردی باشد)، ممکن است احتمال سرزنش قربانی را افزایش دهد. اما گزارش‌هایی که بر مجرم تمرکز می‌کنند کمتر احتمال دارد که چنین واکنشی را برانگیزند.\n نیمی می‌گوید: «یافتۀ این تحقیق ازاین‌رو جالب است که می‌گوید می‌خواهیم رفتاری همراه با همدردی داشته باشیم و توجه خود را به قربانی معطوف کنیم و دلسوزی خود را ابراز کنیم. اما شاید این امر ما را به جایی برساند که، بر قربانی و آنچه می‌توانست انجام دهد، بیش‌ازحد تمرکز کنیم و از عاملیت مجرمان و اینکه آن‌ها بالقوه می‌توانستند جور دیگری باشند غفلت بورزیم.»\n سرزنش قربانی در بطن خود می‌تواند ناشی از ترکیبی از «قصور در همدلی با قربانی» و «واکنش ترس ناشی از سائقۀ محافظت از خویشتن» در انسان باشد. این واکنشِ ترس به‌طور خاص می‌تواند برای برخی از مردم به‌سختی قابل‌کنترل باشد. خویشتن‌داری برابر این غریزه امکان‌پذیر است، اما کار آسانی نیست. همبی و گیلین هر دو بر اهمیت آموزش همدردی و بر اینکه با چشمان باز جهان را از منظر دیگران ببینیم (یا حداقل برای این کار تلاش کنیم) تأکید می‌کنند. این کار به افراد کمک می‌کند که، از افتادن در دام گمانه‌زنی دربارۀ اینکه قربانی برای اجتناب از واقعه چه می‌توانست بکند، بپرهیزند.\n همبی می‌گوید: «با نگاه به گذشته و بازنگری حادثه می‌توانید بگویید «خب، می‌دانی، آن شخص دقیقاً همان شخصی بود که باید از او دوری می‌کردی.» ولی این دلیل نمی‌شود که بتوانید بگویید هرکسی قدرت پیش‌بینیِ این ماجرا را در آن زمان داشته است.»\n نیمی اظهار می‌کند که رسیدن به ریشۀ این مشکل ممکن است نیازمند بازسازی شیوۀ تفکری باشد که از طریق آن دربارۀ قربانی و مجرم، مخصوصاً در ارتباط با تجاوز جنسی، فکر می‌کنیم.\n او می‌گوید: «چیزی که می‌تواند دردسرساز باشد اسطوره‌سازی دربارۀ تجاوز جنسی است، به این معنی که هیچ شخص عادی‌ای قابل‌تصور نباشد که چنین عملی را مرتکب شود. وقتی این‌گونه باشد بسیار ترسناک خواهد بود، چراکه مردم نمی‌توانند تصور کنند که برادر یا فردی که می‌شناسند ممکن است مرتکب چنین عملی شود.»\n نیمی توضیح می‌دهد که، مخصوصاً برای نزدیکان و عزیزان مجرمین، ممکن است قبول این حقیقت سخت باشد که فردی که به‌قدر کافی می‌شناسند و او را شخصی بسیار خوب می‌دانند مرتکب جرمی شود که به‌نظرشان آن‌قدر هولناک است. در برخی موارد این امر ممکن است به همدلی بیش‌ازحد با مجرم و تمرکز بر سایر خصایص و دستاوردهایش بینجامد، همانند آنچه دربارۀ پوشش خبری تجاوز جنسی استنفورد اتفاق افتاد: بروک ترنر به‌جای آنکه «متهم به تجاوز جنسی» توصیف شود، ستاره‌ای درخشان در ورزش شنا معرفی شد. اینْ نوعِ دیگری از مکانسیم دفاعی است که نزدیکانِ مجرم را به انکار یا کاهش جرمِ او سوق می‌دهد، به این منظور که از این فرایند شناختیِ دشوار، یعنی پذیرش اینکه مجرم چنین کاری را انجام داده، اجتناب کنند.\n فارغ از اینکه می‌خواهیم چه چیزی را باور کنیم، جهان جای عادلانه‌ای نیست و پذیرش اینکه برخی اوقات اتفاقات بد برای افراد خوب رخ می‌دهد و همین طور اینکه افرادِ به‌ظاهر معمولی گاهی مرتکب کارهای بدی می‌شوند مستلزم تلاش ذهنی و شناختی دشواری است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کِیلی رابرتز نوشته است و در تاریخ ۵ اکتبر ۲۰۱۶ با عنوان «The Psychology of Victim-Blaming» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۰ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «تمایل ما به سرزنش قربانیان از کجا برمی‌خیزد؟» و با ترجمۀ احسان یزدانی منتشر کرده است.•• کِیلی رابرتز (Kayleigh Roberts) نویسنده و ویراستار مجلۀ ای.ال.ال.ای است. [۱] Psychology of violence Journal [۲] Personality and Social Psychology Bulletin [۳] binding values [۴] individualizing values [۵] Cognitive Dissonance\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157794.json b/train/528157794.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..6e4dbcd11f159d7a054ed978e502f04504624e04
--- /dev/null
+++ b/train/528157794.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "برای خواندن این متن بنشینید",
+  "subtitle": "مروری بر کتاب «اکنون من خودم را می‌نشانم» نوشتۀ ویتُلد ریبچنسکی",
+  "introduction": "دنیا میان دو دسته از آدم‌ها تقسیم شده است: آن‌هایی که روی زمین می‌نشینند و آن‌هایی که روی صندلی می‌نشینند. واقعیت این است که ما در راه رفتن و دویدن ماهریم و از دراز کشیدن هنگام خواب هم خرسندیم. اما برزخِ میان این دو، یعنی نشستن است که گاهی مشکل‌آفرین می‌شود. انواع و اقسام تشک و متکا که فرهنگ‌های کف‌نشین استفاده می‌کنند شاهدی بر وجود این مشکل است. تازه وقتی روی صندلی بنشینیم، مشکل جدی‌تر هم می‌شود.",
+  "content": "ویتُلد ریبچنسکی، پاریس ریویو — اوایل فیلم «لارنس عربستان» صحنه‌ای کلیدی دارد: لارنس و مقام مافوقش کلنل برایتون به دیدن خیمۀ صحرایی پرنس فیصل، رهبر شورشیان عرب، می‌روند. خیمۀ سلطنتیْ ابتدایی ولی بسیار تجملاتی است: پارچه‌های دست‌باف نقش‌دار از سقف خیمه آویزان‌اند. سماور بزرگ برنجی در پرتو نور شمع‌ها می‌درخشد. قالی گران‌قیمتی روی زمین پهن است. مبلمانی در کار نیست و این مردان روی قالی می‌نشینند. برایتون با آن یونیفورم دست‌دوز، کمربند جلادادۀ سم‌براون و چکمه‌های سوارکاری‌اش راحت نیست که پاهایش را جلویش دراز کند.  لارنس، ستوانی با لباس نه‌چندان رسمی، قدری راحت‌تر است و پاهایش را یک‌طرفش جمع کرده است. پرنس، با ردای مشکی و چفیۀ سفید، روی چند پوستین گوسفند لم داده و همکارش شریف‌علی آرام به یکی از ستون‌های خیمه تکیه زده است. در این تصویرسازی سینمایی، وضعیت‌های مختلف اندام این افرادْ یک نکتۀ محوری را برجسته می‌کند: صحرانشین‌های آرمیده در خیمهْ اینجا (صحرا) را خانۀ خود می‌دانند، ولی کلنل شق و رقِ انگلیسی انگار فضول محله است. لارنس هم جایی میان این دو دارد.\n دنیا میان دو دسته آدم‌ها تقسیم شده است: آن‌هایی که روی زمین می‌نشینند و آن‌هایی که روی صندلی می‌نشینند. گوردن هیوز، در مطالعه‌ای کلاسیک پیرامون وضعیت اندام انسان‌های سراسر دنیا، به حداقل یکصد وضع نشستن رسید. او گفت: «حداقل یک‌چهارم نوع بشر عادت دارد که یا در حال استراحت یا کار چمباتمه بزند تا بار را از روی پاهایش بردارد.» چمباتمه‌زدن محبوب مردمان جنوب‌ شرقی آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین است، اما چهارزانو نشستن روی زمین نیز همین‌قدر مرسوم است. بسیاری از اهالی جنوب آسیا در همین حالت غذا می‌پزند، شام می‌خورند، کار می‌کنند و استراحت می‌کنند. میان برخی قبایل بومی آمریکا در جنوب‌ غربی این قاره و همین‌طور در ملانزی متعارف است که روی زمین بنشینند، پاها را دراز کنند و قوزک دو پا را روی هم بیندازند. هیوز می‌گوید نشستن به گونه ای که زانوها یک طرف جمع شود، به سبک  لارنسْ در بسیاری از جوامع قبیله‌ای وضعیتی زنانه است.\n تفاوت اقلیم، پوشش یا سبک‌زندگی می‌تواند علت تفاوت وضعیت‌های اندامی مردم در گوشه و کنار دنیا باشد. کف زمین که سرد یا مرطوب باشد زانو و چمباتمه‌زدن راحت نیست و افراد شاید دنبال جایگزین‌های مرتفع‌تر بروند؛ لباس‌های تنگ مانع چمباتمه‌زدن و چهارزانو نشستن می‌شود؛ مردم کوچ‌نشین کمتر از جوامع شهری از مبلمان استفاده می‌کنند؛ و مواردی از این قبیل. ولی این روابط علّی توضیح نمی‌دهند که چرا مصر باستان، با آن اقلیم گرم و خشک، خاستگاه عسلی‌های تاشو بود. یا چرا ژاپنی‌ها و کره‌ای‌ها، که زمستان‌های سردی دارند، به‌طور سنتی روی تشک‌های پهن‌شده روی زمین می‌نشینند. یا چرا مغول‌های کوچ‌نشین مبلمان‌های جمع‌شو داشتند اما عرب‌های صحرانشین که آن‌ها هم کوچ‌نشین بودند نه.\n هیوز می‌گوید که در پژوهش خود به وضعیت‌های تکیه زدن و لمیدن نپرداخته است چون شواهد تصویری کافی نیافته است. چه بد چون لمیدن همیشه یک وضعیت خوشایند برای حالت استراحت بوده است. مصریان باستان از تخت استفاده می‌کردند و شاید روی نیمکت هم تکیه می‌زده‌اند ولی این‌ها را در نقاشی‌های دیواری نمی‌بینیم؛ در صحنه‌های ضیافت، افراد روی صندلی یا زمین نشسته‌اند. اولین شواهد تصویری شام در حالت تکیه‌زده را در سنگ‌نگاره‌ای از قرن هفتم پیش از میلاد در موزۀ بریتانیا می‌بینیم. در این حکاکی مرمرین موسوم به «مهمانی باغ»۱، در محیط باز، برای یک پادشاه آشوری و همسرش غذا و نوشیدنی می‌آورند که پیروزی در یک نبرد را جشن گرفته‌اند. پادشاه بر نیمکتی مشابهِ کاناپه‌های درازِ امروزی تکیه زده است، ملکه نزدیک او روی یک صندلی دسته‌دار نشسته است، و یک میز پر از غذا روبه‌روی آن‌هاست. نکتۀ نامعمول این مبلمانْ بلندی آن است: نیمکت حدود یک‌ونیم متر ارتفاع دارد و نشیمنگاهِ صندلی ملکه، که برای من یادآور صندلی نگهبان‌هاست، تا کمر اوست جوری که به چهارپایه نیاز دارد. علت این ارتفاع آن است که آن‌ها، هنگام جلوس، بالاتر از خدمتکارانی قرار بگیرند که با بادبزن‌هایی با دسته‌هایی به بلندی دسته‌جارو زوج سلطنتی را باد می‌زنند. و یکی از جزئیات مخوف صحنه: سر دشمن شکست‌خوردۀ پادشاه از یکی از درختان مجاور آویزان است.\n معمار اتریشی، برنارد رودوفسکی، را با مجموعه‌کتاب‌های جنجال‌برانگیزش ازجمله معماری بدون معماران۲ می‌شناسند، کتاب‌های تألیف‌شده براساس یک نمایشگاه در سال ۱۹۶۴ در موزۀ هنر مدرن که او طراحش بود. این طراح خُرده‌گیر، عُرف نشسته‌شام‌خوردن را می‌پسندید. او می‌گفت در مراسمات شام رومیان که فقط یک دست هر کس آزاد بود، کارد و چنگال کاربردی نداشت، لذا آن‌ها این به تعبیر او «اضافات» شام را کنار می‌گذاشتند. رودوفسکی، این بت‌شکن شنگول، مثلاً از حمام‌های کاربردی مدرن هم متنفر بود و از عمدۀ لوازم خانگی زحمت‌کم‌کن بدش می‌آمد. او به‌ویژه صندلی را مسخره می‌کرد: «آدم‌های نکته‌سنج می‌فهمند نشستن روی صندلی چقدر مضحک است: چیزی که روی چهار خلال دندان سوار شده، یا روکش شُل و وِلی مثل حلزون دارد که روی یک نیم‌صدف گنده کشیده‌اند.» توصیفات ناخوشایند رودوفسکیْ چالش حساب‌شده‌ای مقابل آن‌هایی بود که صندلی‌نشینی را از لحاظ فرهنگی بهتر از کف‌نشینی می‌دانستند. ژاپنی‌ها و کره‌ای‌های پیراسته از قدیم با مبلمانِ نشیمن آشنا بوده‌اند، اما نشستن روی تشک‌های کف‌پوش را انتخاب کرده‌اند. در هند، بریتانیایی‌ها بیش از دو قرن پیش مردم را با شق و رق نشستن آشنا کردند، ولی هندی‌ها هنوز هم برای کارهای مختلف (پخت‌وپز، خوردن، کار) چهارزانو روی زمین می‌نشینند.\n انتخاب هر وضعیت برای نشستن می‌تواند پیامدهای گسترده‌ای داشته باشد.  اگر روی تشک‌های کف‌پوش بنشینید، احتمالاً آداب و رسومتان اقتضا می‌کند که پاپوش را پیش از ورود به خانه درآورید. همچنین به احتمال زیاد صندل یا دمپایی به‌جای کفش‌های بندی می‌پوشید، و لباس‌های شُل که امکان چمباتمه یا چهارزانو نشستن داشته باشند. کمدهای لباس کف‌نشین‌ها معمولاً بلند نیست؛ چون برایشان راحت‌تر است که چیزهایشان را در صندوقچه‌ها یا کشوهای نزدیک‌تر به زمین بگذارند. کف‌نشین‌ها به احتمال زیاد روی تشک‌های کف‌پوش هم می‌خوابند، چنان‌که صندلی‌نشین‌ها به احتمال زیاد روی تخت‌خواب می‌خوابند. (هند یک استثناست که بسیاری مردم کف‌نشین‌اند اما در تخت می‌خوابند.) جامعه‌های صندلی‌نشین انواع و اقسام مبلمان ازجمله میز غذاخوری، میز آرایش، میز قهوه‌خوری، میز تحریر و میز پادیواری طراحی می‌کنند. نشستن روی زمین بر معماری هم اثر می‌گذارد: برای راه رفتن با پای برهنه یا جوراب در خانه، کف خانه باید صاف (بدون تراش‌خوردگی)، و ترجیحاً به‌جای سنگ از جنس چوب و گرم باشد. محل‌های نشستن را با تشک‌های نرم یا فرش‌های بافتنی می‌پوشانند. طاقچه‌های بلند و سقف‌های بسیار بلند هم چندان جذابیتی ندارند.\n هر فرهنگی که تصمیم به صندلی‌نشینی بگیرد باید با یک واقعیت چالش‌برانگیز کنار بیاید: وضعیت طبیعی اندام. اولین کسی که ارتباط میان نشستن و وضعیت طبیعی بدن را کشف کرد پزشک فرانسوی نیکولا اندری دی‌بُسریگو بود. اندری طلایه‌دار حوزۀ ارتوپدی بود (ابداع این واژه کار اوست) و در رسالۀ سال ۱۷۴۱ خود ارتباط میان وضعیت سالم نشستن با صندلی‌ها را توضیح داد. او نوشت: «وقتی پشت را به عقب خم کنید و بنشینید، گُرده باید به سمت داخل بدن خمیده شود؛ و وقتی روی یک نشیمنگاه گودافتاده بنشینید، تلاش طبیعی که به صورت خودکار برای متعادل کردن بدن رُخ می‌دهد، بالضروره گُرده را بیشتر خمیده می‌کند.» تعبیر «نشیمنگاه گودافتاده» به آن نشیمنگاه‌های پارچه‌ای مقعّر روی صندلی‌های معمولی گفته می‌شود که به‌مرور زمان گود می‌افتند. اندری برای بهبود وضعیت طبیعی اندام پیشنهاد داد یک پیچ قابل ‌تنظیم اضافه شود که از پایین نشیمنگاه را بالا آورده و صاف نگه دارد.\n دویست سال پس از اندری، اِلن دیویس کِلی (استاد تربیت‌بدنی دانشگاه اوکلاهما) چالش فیزیولوژیک وضعیت اندام انسان را در یک دفترچۀ آموزشی به‌خوبی توضیح داد: وضعیت طبیعی اندام یک مشکل خاص انسان‌هاست چون، در وضعیت عمودی، ستون‌فقرات اساساً بی‌ثبات است. یک صندلی یا عسلی چهارپایه یا حتی سه‌پایه ثبات کافی دارد. اما مبلمان دوپایه به گوش کسی خورده است؟ بدن انسانِ دوپا برای حفظ تعادل با مشکل دائمی روبه‌روست و به‌واسطۀ کوتاه بودن پاها برای پشتیبانی از این اَبَرساختارِ بناشده رویشان این مشکل تشدید می‌شود. و این هم ختم قصه نیست. از کفل به بالا، ستون‌فقراتِ تک‌پایه پشتیبان تنه و دست و بازوهاست.\n\nمقصود صندلی آن است که فرجه‌ای از این عمل مخاطره‌آمیز تعادل فراهم کند. اما آن بی‌ثباتی‌ای که کِلی می‌گوید هنگام نشستن اگر بدتر نشود بهتر نمی‌شود. وزن بدن روی «برجستگی ایسکیال»۳ یا استخوان‌های نشیمن در کف لگن متمرکز می‌شود. این استخوان‌ها، که شبیه غلتانک‌های صندلی راحتی هستند، فقط پشتیبانی عرضی برای بدن فراهم می‌کنند و اجازه می‌دهند بدن به جلو و عقب برود. پشتی صندلی با پشتیبانی خود اجازۀ استراحت به عضله‌ها می‌دهد، اما اگر بیش از حد عمودی باشد فرد لاجرم خمیده می‌شود، و اگر فقط با زاویه‌ای رو به عقب رفته باشد وضعیت تکیۀ غیرطبیعی پدید می‌آورد. اگر نشیمنگاه بیش از حد محکم باشد استخوان‌های نشیمن را آزرده می‌کند، و اگر بیش از حد نرم باشد عضله‌های باسن را از حالت طبیعی خارج کرده و به ایسکیا (انتهای استخوان باسن) فشار می‌آورد که دوباره موجب آزردگی می‌شود. اگر صندلی بسیار کم‌ارتفاع باشد، وزن بدن به‌جای ران روی استخوان‌های نشیمن می‌افتد؛ و اگر بیش از حد بلند باشد، فرد رو به جلو خم می‌شود تا پاها را در حالت باثبات‌تری روی زمین بگذارد اما این کار موجب تنگی نفس و تنش عضلات گردن می‌شود.\n در سال ۱۸۸۴، یک جراح ارتوپد آلمانی به نام فرانز استفل، که معتقد بود اکثر صندلی‌ها «نه برای گُرده که برای چشم‌نوازی ساخته می‌شوند»، پیشنهاد داد پُشتی صندلی کم‌ارتفاع باشد تا از کمر محافظت کند. استافل که «پدر صندلی‌های مدرن مدرسه» نامیده می‌شود توصیه می‌کرد که هنگام نشستن، گُرده باید حتی‌الامکان مشابه منحنی S دوگانه‌ای باشد که ستون فقرات هنگام ایستادن دارد. در قرن نوزدهم که آموزش ابتدایی اجباری شد و کودکان روزبه‌روز مدت بیشتری را در کلاس‌های درس می‌نشستند، محققان انواع مختلفی از ترکیب‌های صندلی-میز را برای بهبود وضعیت طبیعی اندام پیشنهاد دادند. در برخی طراحی‌ها از کمربند صندلی، نگه‌دارندۀ پیشانی و بالشتک صورت استفاده می‌شد، هرچند بعید است چنین ابزارهای سفت و سختی به‌واقع استفاده شده باشند.\n در سال ۱۹۱۳، یک آناتومی‌شناسِ سوییسی به نام هانس اشتراسر طرح یک صندلی را منتشر کرد که قسمت بالایی پشتی آن قدری زاویه‌دار بود و نشیمنگاهش شیب داشت تا بهتر از بخش درونی ران‌ها پشتیبانی کند. ۳۵ سال بعد، یافته‌های یک محقق سوییسی به نام بنت اکربلوم نشان داد که طراحی اشتراسر درست بوده است. اکربلوم از عکس‌برداری اشعۀ ایکس و الکترومیوگرافی برای مطالعۀ سازوکار مکانیکی نشستن استفاده کرده بود. او چندین صندلی طراحی کرد که پُشتی خمیده‌شان به نام «منحنی اکربلوم» مشهور شدند.\n حرکت بلند شدن و نشستن هم یک چالش دیگر است. همه‌مان تجربه کرده‌ایم که اگر برآورد درستی از ارتفاع صندلی نداشته باشیم چه ضربۀ بدی به ما وارد می‌شود، چون افتادن روی صندلی ناگهان فشاری معادل دوبرابر وزنمان را به ستون فقرات وارد می‌کند. راه‌حل این مسئله استفاده از دستۀ صندلی است: هنگام پایین آوردن بدنمان می‌توانیم آن را بگیریم، و هنگام بالا کشیدن بدن در زمان بلند شدن هم دستگیرۀ خوبی است. این قطعه به‌ویژه برای صندلی‌های کم‌ارتفاع، مثل صندلی راحتی، اهمیت دارد. بلند شدن از روی صندلی‌های کم‌ارتفاع به‌ویژه برای سالخوردگان دشوار است. دستۀ صندلی یک کاربرد دیگر هم دارد: در مدت نشستن می‌توانیم بازوها را به آن تکیه بدهیم و، بدین‌ترتیب، دستۀ صندلی قدری از فشار واردشده روی شانه‌ها را کاهش می‌دهد.\n پُل برانتن، روان‌شناس بریتانیایی، بدنِ نشسته را چنین توصیف می‌کند: «یک کیسۀ استخوان بی‌حرکت نیست که برای مدتی روی صندلی رها کرده باشیم، بلکه یک ارگانیسم زنده در وضعیت پویای فعالیت مداوم است.» ما بی‌حرکت نمی‌نشینیم: لول می‌خوریم، وزنمان را جابه‌جا می‌کنیم، حتی پاها و بازوهایمان را روی هم می‌اندازیم و عضلات گرفته‌مان را تکان می‌دهیم حتی اگر این کار خیلی آرام انجام شود. ما با صندلی‌هایمان تعامل داریم: روی آن‌ها می‌نشینیم، به عقب و جلو خم می‌شویم، و اغلب در لبۀ نشیمنگاه قرار می‌گیریم. پاهایمان را دور پایه‌های صندلی‌مان، یک دستمان را پشت صندلی، یا حتی پایمان را روی دستۀ صندلی می‌اندازیم.\n در راه رفتن و دویدن ماهریم و از دراز کشیدن هنگام خواب هم خرسندیم. آن برزخِ میان این دوست که مشکل‌آفرین است. حتی اگر روی زمین هم بنشینیم این مشکل وجود دارد: انواع و اقسام تشک، متکا، دسته و کوسنی که فرهنگ‌های کف‌نشین استفاده می‌کنند شاهدی بر وجود این مشکل است. و وقتی روی صندلی بنشینیم، مشکل جدی‌تر می‌شود. هر صندلی نمایندۀ تلاشی برای حل تعارض میان جاذبه و آناتومی انسان است. راست‌نشستن همیشه یک چالش است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nRybczynski, Witold. Now I Sit Me Down: From Klismos to Plastic Chair, A Natural History. Farrar, Straus and Giroux, 2016\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ویتُلد ریبچنسکی نوشته است و در تاریخ  ۲۳ آگوست ۲۰۱۶ با عنوان «Sitting Up» در وب‌سایت پاریس ریویو منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۶ مهر ۱۳۹۵ آن را با عنوان «برای خواندن این متن بنشینید» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• ویتُلد ریبچنسکی (Witold Rybczynski) استاد بازنشستۀ معماری دانشگاه پنسیلوانیا است.••• این متن گزیده‌ای است از کتاب اکنون من خودم را می‌نشانم: از کلیسموس تا صندلی پلاستیکی: تاریخی طبیعی (Now I Sit Me Down: From Klismos to Plastic Chair, A Natural History). [۱] The Garden Party [۲] Architecture without Architects [۳] Ischial tuberosities"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157795.json b/train/528157795.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e94845abef211e71c5359dd1bc9c9d961f68f57f
--- /dev/null
+++ b/train/528157795.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "جادۀ ابریشم بار دیگر مرکز جهان شده است",
+  "subtitle": "بهترین راه برای درک جهانِ امروز نگاه مجدد به نقطۀ تلاقیِ شرق و غرب یعنی «جادۀ ابریشم» است",
+  "introduction": "تصادفی نیست که بزرگ‌ترین مشکلات و فرصت‌های جهانِ امروز بیشتر در همان منطقۀ قدیمیِ جادۀ ابریشم متمرکز است. وقتی با نگاه به مرکزیت جادۀ ابریشم به دنیا بنگریم، روایت آشنا از تاریخ دچار تزلزل می‌شود. نیازی نیست برای درک جهان به دنیای غرب و شرق خیره شویم؛ بلکه بهترین راه برای درک جهانِ امروز نگاه مجدد به همان جادۀ ابریشم قدیم است. یک استاد دانشگاه آکسفورد با کتاب شاهکارش بار دیگر جادۀ ابریشم را به مرکز جهان تبدیل کرده است.",
+  "content": "پیتر فرانکوپان، ایان —  امپراتوری‌ها و سلطنت‌های موفق درطول تاریخ همواره در بنانهادن زیرساخت‌ها و عملی‌کردن ایده‌های ناب کامیاب بوده‌اند. بر سردرِ ساختمان موسوم به جیمز فارلی در مرکز منهتن، که بزرگ‌ترین ساختمان ادارۀ پست در ایالات متحده نیز هست، سنگ‌نبشته‌ای با این عبارت وجود دارد: «نه برف، نه باران، نه گرما و نه ظلمت شب نمی‌تواند این پیک‌ها را از انجام تندوتیز وظایفشان بازدارد.» این عبارات را ۲۵۰۰ سال پیش، هرودوت یونانی در وصف ایرانیان باستان بیان کرده بود؛ چراکه امپراتوری فارس همواره به‌دنبال استفاده از فناوری و ایده‌های نو برای بهبود ادارۀ سرزمین پهناوری بود که تحت کنترل داشت. اهمیت پیام‌رسانیِ سریع و مطمئن در دنیای باستان نیز کمتر از امروز نبوده است. \n امکان برقراری ارتباطاتِ آنی که امروزه به مددِ فناوری‌های نوین میسر گشته، نباید موجب شود تصور رایج از جهانی‌شدن به‌عنوان پدیده‌ای نو را بپذیریم. بیش از دوهزار سال است که اخبار و اطلاعات، کالاها و محصولات متنوع و ایده‌ها و اعتقادات گوناگون در شبکه‌های ارتباطی در جریان بوده و از کرانه‌های اقیانوس آرام در چین تا سواحل اقیانوس اطلس در شمال افریقا و اروپا، اقیانوس هند، خلیج فارس، دریای مدیترانه و اسکاندیناوی گسترده بوده است. از اواخر قرن نوزدهم این شبکه‌های ارتباطی با عنوان «جادۀ ابریشم» شناخته می‌شدند. \n این نام برای بیشتر افراد یادآور افسانه‌های باستان است؛ نه پدیده‌ای تاریخی. تاریخِ اندیشه آنگونه که باید به اهمیت جادۀ ابریشم در تطور نظام فکری به‌عنوان پیوندی میان گذشته و امروز نپرداخته است؛ حال‌آنکه می‌توان نقش آن را در زنجیره‌ای از حوادث، از گذار از نظام چندخدایی و دمکراسی در یونان قدیم تا ظهور مسیحیت در اروپا مشاهده کرد. ظهور مسیحیت به رنسانس منتهی شد و راه را برای عصر روشنگری هموار کرد. پدیدۀ روشنگری نیز موجب ظهور نظام دمکراسیِ سیاسی و انقلاب صنعتی شد که اوج آن را می‌توان در ظهور ایالات متحده و شیوۀ نگرش این نظام به زندگی، آزادی و مقولۀ شادی مشاهد کرد. ممکن است تاریخ‌دان‌ها به این موضوعات با دیدۀ تردید بنگرند و این تفسیر تاریخی را به چالش بکشند؛ اما مفاد اصلیِ آن و سیر کلیِ داستان مورداتفاق است. \n مشهور است که تاریخ توسط فاتحان نگاشته می‌شود. اگر واقعاً چنین باشد، این عامل می‌تواند نشان دهد که چرا فهم جهان، به‌خصوص جهانی که از سواحل شرقی مدیترانه تا سواحل اقیانوس آرام امتداد دارد، تا این حد مشکل است. \n اینکه بزرگ‌ترین مشکلات و فرصت‌های جهان امروزِ ما بیشتر در همان منطقۀ قدیمیِ جادۀ ابریشم متمرکز است، امری تصادفی نیست. ما شاهد بازگشت مرکزیت جاذبۀ جهان به محور اصلیِ آن هستیم؛ درحالی‌که این مرکزیت، هزاران سال از این محور دور شده بود. وقتی با نگاه به مرکزیت جادۀ ابریشم به دنیا بنگریم، روایت آشنا از تاریخ دچار تزلزل شده و روند تاریخ تغییر خواهد کرد. در حقیقت، نیازی نیست برای درک جهان به دنیای غرب و شرق خیره شویم؛ بلکه بهترین راه برای درک جهانِ امروز نگاه مجدد به همان جادۀ ابریشم قدیم است. آنجا نقطۀ تلاقیِ شرق و غرب بوده است. \n کشورهای ازبکستان، قزاقستان، ترکمنستان، و نیز ایران و عراق و مناطق جنوبی روسیه و منطقۀ شام و قفقاز همگی در این منطقه واقع‌اند. مذاهب بزرگ دنیا نیز در این منطقه متولد شده‌اند: در این منطقه بوده که یهودیت، مسیحیت، اسلام، و آیین‌های بودا و هندو با یکدیگر درگیر بوده، از یکدیگر آموخته و با هم در رقابت بوده‌اند. گروه‌های مختلف زبانی در همین منطقه با یکدیگر تلاقی داشته‌اند و گویشوران زبان‌های هندواروپایی، سامی و چینی‌تبتی در این مناطق حضور داشته‌اند. همچنین زبان‌های آلتایی، ترکی و قفقازی نیز در همین منطقه رشد کرده‌اند. امپراتوری‌های بزرگ جهان نیز از این مناطق سربرآورده و سپس سقوط کرده‌اند؛ درحالی‌که تأثیرشان هزاران مایل دورتر از این مناطق نیز محسوس بوده است. \n کشورهای منطقۀ جادۀ ابریشم را گاه با عنوان «کشورهای درحال‌توسعه» می‌شناسند؛ اما در واقع آن‌ها در زمرۀ کشورهای بسیار توسعه‌یافتۀ جهان محسوب می‌شوند، چراکه درست در وسط چهارراه تمدن قرار داشته و از ویرانی و خرابی به‌دور بوده‌اند. این کشورها در مرکز اتفاقات جهان قرار دارند. در واقع از ابتدای تاریخ همواره در چنین وضعیتی قرار داشته‌اند. این مسیر که مانند شاه‌راهی از دل آسیا می‌گذرد، در واقع شبکه‌ای از راه‌ها را تشکیل می‌دهد که در جهات گوناگون گسترده شده‌اند. زائران و مسافران مذهبی، جنگجویان، قبایل کوچ‌نشین و تاجران با استفاده از همین مسیرها در جای‌جای این مناطق رفت‌وآمد می‌کردند. کالاها و محصولات متنوع نیز با استفاده از همین راه‌ها به مناطق گوناگون فرستاده می‌شد و تفکرات متنوع نیز به‌دنبال این محصولات از منطقه‌ای به منطقۀ دیگر می‌رفت و در میان مردمان جدید رواج می‌یافت یا تغییر می‌کرد. بااین‌حال، این راه‌ها تنها وسیلۀ توزیع ثروت و موفقیت نبودند؛ بلکه مرگ، خشونت، بیماری و فجایعِ دیگر نیز از همین راه‌ها به مناطق دیگر شیوع می‌یافت. \n جادۀ ابریشم در واقع حکم سیستم عصبیِ مرکزیِ جهان را دارد و افراد و مکان‌های بسیار دوردست را به ‌هم متصل می‌کند. این شبکه‌ها را نمی‌توان با چشمان غیرمسلح دید؛ درست مانند شبکۀ عصبی و شریانات خونی بدن که زیر پوست انسان مخفی شده‌اند. درک درست از راه ابریشم و شبکه‌های متصل به آن می‌تواند در تصحیح دریافت ما از وقایع تاریخی و بسیاری موضوعات دیگر مؤثر باشد. دریافتنِ نقش منطقۀ آسیای مرکزی به بهبود برنامه‌های توسعه، نه‌تنها در آسیا، بلکه در اروپا، امریکا و افریقا نیز کمک خواهد کرد. این نوع نگاه می‌تواند به ما کمک کند تا الگوها و روابطی را بفهمیم که درک آن‌ها تنها با نگاه به اروپا و امریکای شمالی هرگز میسر نخواهد شد. \n علت اینکه بیشتر صاحب‌نظران به این شبکۀ ارتباطی توجه کافی نداشته‌اند در سه چیز خلاصه می‌شود. علت اول آن است که این نوع نگاه به جادۀ ابریشم، دیدگاه رایج دربارۀ پدیدارشدن و اوج‌گرفتن جهان غرب را به چالش می‌کشد. علت دوم این است که امروزه، متخصصان رشتۀ تاریخ در فضایی شلوغ و رقابتی کار می‌کنند و لازمۀ کار در چنین فضایی تمرکز روی موضوعات ریز و خاص در حوزۀ تاریخ است. مطرح‌کردنِ ادعایی کلان و جدید، مستلزم گشودن باب جدیدی برای تحقیق و بررسی است. این به‌معنای برگرداندن و وارسیِ شیء کوچکی است که تا دیروز تصور می‌شد بی‌اهمیت است. ایجاد انقلابی کلان در حوزۀ علم تاریخ نیازمند رویکردی شجاعانه و بلندپروازانه است. \n علت آخر نیز این است که اغلبِ صاحب‌نظرانِ غربی مهارت لازم برای بررسی‌های تاریخی در حوزۀ آسیای مرکزی را ندارند؛ تنها به این علت ساده که با زبان‌های رایج در این نقطه از جهان آشنایی کافی ندارند. تعداد کمی از دانشجویان و اساتید علم تاریخ توانایی خواندن زبان‌های شرقی را دارند، به‌گونه‌ای که آن‌ها را قادر سازد تا متون مهم را به زبان‌های اصلی مطالعه کنند. آن دسته از صاحب‌نظرانی هم که در حوزۀ زبان‌های کلاسیک مطالعه می‌کنند، عمدتاً به زبان لاتین تسلط دارند. زبان یونانی نیز موردتوجه عدۀ قلیلی از دانشجویان قرار می‌گیرد. این امر به‌معنای آن است که جواهر ارزشمندی که می‌تواند به آن‌ها در فهم تاریخ کمک کند، همچنان دست‌نخورده باقی خواهد ماند. عدۀ قلیلی از دانشمندان معاصر غربی با ادبیات یونانیِ قرون وسطا آشنایی دارند؛ مثل متونی تاریخی‌ که پروکوپیوس، آنّا کومنِنا یا جورج آکروپولیتز نوشته‌اند. این در حالی است که این متون منابع بسیار ارزشمندی دربارۀ امپراتوری روم شرقی را به‌دست ما می‌دهند. این امپراتوری، سلطنتی با هزاران سال سابقه بود و امروز به فراموشی سپرده شده است. \n دانش آکادمیک غربی دربارۀ کشورهای اسلاوی‌زبان به‌مراتب بدتر است. آثار درخشانی همچون تاریخچۀ مقدماتی روس۱ (۸۵۰تا۱۱۱۰م) و تاریخچۀ ناوگراد۲ (۱۰۱۶تا۱۴۷۱م) همچنان ناشناخته‌اند. این مسئله دربارۀ تاریخ عرب نیز صادق است. اشعار و کتب فلسفی، همچون آثار مقدّسی، ابن‌فضلان و مسعودی تقریباً به‌طور کامل نادیده انگاشته شده‌اند. آثار درخشان نظم و نثر فارسی، مثل شاهنامه، اثر حماسیِ فردوسی، یا تاریخ جهان‌گشای جوینی که درباب تاریخ مغولان نوشته‌شده نیز همچنان ناشناخته باقی مانده‌اند. آثار و نگاشته‌های تاریخی به زبان‌های تامیل، هندی و چینی نیز وضع بهتری ندارند؛ آثاری همچون شی‌جی۳ که بیش از دوهزار سال پیش سیما چیان۴   آن را نوشته است. این درحالی است که این اثر، همان‌گونه که وولینگ، پادشاه ایالت ژائو در شمال چین، بیش از دوهزار سال پیش گفته است، برای فهم زمان، بسیار حیاتی است. او در سال ۳۰۷ پیش از میلاد می‌نویسد: «هوشمندی در دنباله‌روی از روش‌های دیروز، برای بهبود اوضاع امروز جهان کافی نیست.» تبلیغات و گزارش‌هایی که این روزها در تلویزیون مشاهد می‌کنیم، مدام خبر از دنیایی جهانی‌شده می‌دهند. به مخاطب اینگونه القا می‌شود که زمانِ بازاندیشی دربارۀ گذشته، دیگر به‌سر آمده است. \n تا پیش از حدود سال ۱۵۰۰میلادی، اروپا تقریباً نقشی در تاریخ جهان نداشت. تمام مدارکی که به بررسی دمکراسی در آتن و هنر و معماری یونانی می‌پردازند نیز تصدیق می‌کنند که خود یونانی‌ها نگاهشان به شرق بوده است. یونانی‌های باستان تنها یک دشمن داشتند و آن هم ایران باستان بود. زمانی که اسکندر کبیر دست به جهان‌گشایی زد، هیچ تردیدی وجود نداشت که به‌سمت شرق لشکرکشی خواهد کرد. او به منطقۀ مدیترانه و کشورهایی که امروزه با نام‌های ایتالیا و فرانسه و آلمان و بریتانیا شناخته می‌شوند، هیچ علاقه‌ای نداشت. وضعیت اقلیمی‌ این کشورها موجب عقب‌ماندگی آن‌ها شده بود. آنچه در آن زمان اهمیت داشت، کنترل بر شبکۀ ارتباطی بود که در سرتاسر آسیا پراکنده بود: جادۀ ابریشم. \n همین موضوع دربارۀ روم نیز صادق بود. تأکید بر حملات چندبارۀ ژولیوس سزار به بریتانیا و اشغال این منطقه توسط او و نیز محصولاتی مانند کتاب کمیک ماجراهای آستریکس۵ و فیلم گلادیاتور (۲۰۰۰) موجب شده تا این تصور غلط به‌وجود آید که مرکز ثقل امپراتوری روم در اروپا بوده است. این درحالی است که تمرکز اصلی روم بر مناطقی از افریقا و آسیا بوده است. به‌طور خاص، کشور مصر، موردتوجه رومی‌ها بود؛ چراکه مناطق حاصل‌خیز در کرانه‌های رود نیل می‌توانست غلات ضروری برای تغذیۀ مردمِ تحت سلطۀ این امپراتوری را فراهم سازد. به‌علاوه، این منطقه در مسیر تجارت به‌سوی خلیج فارس و اقیانوس هند بود و نیز نقطۀ عطفی برای دسترسی به مناطق مختلف در آسیا به شمار می‌رفت. روابط میان رومی‌ها و شرق به‌حدی بود که سکه‌هایی که حاکمان محلی در مناطق شرقی همچون درۀ سِند ضرب می‌کردند، به‌سرعت تغییر شکل داده و با همان نام و شکلی ضرب شدند که در خود روم رایج بود. \n صلح و رفاهی که این امپراتوی برای عده‌ای فراهم آورد، موجب شد طبقه‌ای از نخبگان جدید به ارضای علاقۀ خود به کالاهای ظریف و باکیفیت روی بیاورند. هیچ‌کدام از آن کالاها از اروپا نمی‌آمد. این کالاهای اشرافی همگی از شرق می‌آمدند. جنس این پدیده‌های تجملاتی نیز متنوع بود و از ادویه و ابریشم تا تجربه‌های هیجان‌انگیز جنسی را در بر می‌گرفت. اما همه با استفاده از این محصولات جدید موافق نبودند. به‌عنوان مثال، سِنِکا، نویسندۀ محافظه‌کارِ رومی، معتقد بود پوشیدن لباس‌های حریر که تمام برجستگی‌های بدن زنان را نمایان می‌کند، شرم‌آور است. پلینوس، فیلسوف رومی نیز از هدررفتن پول‌های هنگفتی که صرف خرید این کالاها می‌شود و از اقتصاد روم خارج می‌شود، ابراز ناراحتی می‌کرد. او می‌گفت: «صدها میلیون سِستری۶ از روم خارج می‌شود و جملگی به‌سمت شرق می‌روند.» یافته‌های جدید باستان‌شناسی و سکه‌هایی که جدیداً کشف شده‌اند نیز نشان می‌دهند او چندان هم بی‌راه نمی‌گفته است. \n در کنار کالاها و محصولات متنوع، ایده‌ها و تفکرات گوناگون نیز از این طریق جابه‌جا می‌شدند. اروپایی‌ها تصور می‌کنند مسیحیت متعلق به آن‌ها است؛ اما حقیقت این است که این مذهب پس از عیسی و توسط مبلغان و میسیونرهای مذهبی از فلسطین به اقصی‌نقاط دنیا راه پیدا کرد. در حقیقت، مسیحیت در آسیا با سرعت بیشتر و به‌صورت پایدارتری گسترش یافت تا در سواحل مدیترانه و اروپا. البته باتوجه‌به اینکه هستۀ این دین در شهر اورشلیم و سرزمین مقدس بود و زمینۀ رشد آن نیز در منطقۀ خاورمیانه مهیا بود، این امر نباید چندان عجیب به ‌نظر بیاید. با تلاش مبلغانِ مذهبی، کشیش‌ها و نیز تجار مسیحی که با استفاده از مسیر تجاریِ موجود به تبلیغ دین جدید می‌پرداختند، تعلیمات عیسی با سرعت زیادی سرتاسر آسیا را درنوردید و پیروان فراوانی را به خود جذب کرد. پس از آن بود که جمعیت زیادی از اسقف‌های مسیحی در جای‌جای مناطقی که امروزه کشورهای ایران، ترکمنستان، ازبکستان و حتی چین را تشکیل می‌دهند، پراکنده شدند. چین نخستین اسقف خود را پیش از بریتانیا منصوب کرد. حداقل تا سال ۱۳۰۰م، جمعیت مسیحیان آسیا بیش از اروپا بود. در آن زمان، مسیحیت دینی آسیایی به‌شمار می‌رفت و حال نیز مجدداً چنین شده است. \n پدیدارشدن اسلام در قرن هفتم موجب بروز تغییراتی شد. پیروان محمد [ص] به‌سرعت دریافتند که بهترین راه برای فتح سرزمین‌ها، کنترل شبکۀ اصلی ارتباطی است که نقاط مختلف آسیا را به هم متصل می‌کند. ارتش عرب‌ها در به‌دست‌گرفتن کنترل این شبکۀ ارتباطی بسیار موفق بود. اولین هدف آن‌ها از این کار حفظ دستاوردهایی بود که در نبردها کسب کرده بودند؛ اما هدف دیگرشان استفاده از این شبکه برای گسترش حوزۀ اقتدارشان به نقاط دیگر بود. مسلمانان صدر اسلام نسبت به ادیان دیگر، به‌خصوص مسیحیت و یهودیت، مدارای زیادی به‌خرج می‌دادند تا آنجا که نخستین جانشینان محمد [ص]، نه‌تنها بی هیچ مشکلی به زیارت کلیسای مقبرۀ مقدس می‌رفتند تا محل دفن و عروج عیسی مسیح را زیارت کنند، بلکه ممکن بود با شنیدن خبر مسلمان‌شدن یک مسیحی یا یهودی به گریه بیفتند. نخستین مسلمانان سرشان به کار خودشان گرم بود و امنیت سایرین را نیز با عقد قرارداد با «اهل کتاب» تضمین می‌کردند. \n رویکرد نرم‌خویانۀ مسلمانان در اوایل شکل‌گیری این دین نشان می‌دهد که آن‌ها چگونه توانستند تنها در نیم‌قرن امپراتوری عظیمی را بنا نهند که کرانه‌های آن از اسپانیا تا هیمالیا گسترده بود. جهان جدیدی که درحال پدیدارشدن بود، مستقل، مداراجو و بی‌نهایت ثروتمند بود. صلح و آرامش با خود رشد اقتصادی آورد و دارایی‌های مختلف از سراسر دنیا به قلب جهان سرازیر شد. بازرگانی رونق فراوانی یافت. دمشق، در جایی که امروز به نام سوریه شناخته می‌شود، موصل و سامرا در عراق امروزی، مرو در ترکمنستان امروزی و نیز سایر شهرها به‌سرعت رشد کردند. در مرکز این شبکه نیز پایتخت جدیدی با عنوان نمادین «شهر صلح» ساخته شد. این شهر امروز با نام بغداد شاخته می‌شود. \n ثروت‌های افسانه‌ای به‌سوی این شهرها سرازیر شد. درحالی‌که نیازی به صرف مخارج اضافی برای تجهیز ارتش نبود، بیشترِ این مخارج صرف خرید کالاهای لوکس و تجملاتی می‌شد. آسیای مرکزی، چین و هند کالاهایی مانند ابریشم، سرامیک، ادویه و منسوجات را با حجم وسیع به این منطقه صادر می‌کردند تا تقاضای قشر مرفه جدید را برآورده سازند. تقاضای زیاد برای خرید محصولات لوکس موجب شد روش‌های جدید در تولید چینی و سرامیک به‌کار گرفته شوند تا مقدار تولید افزایش یابد. در قرون هشتم و نهم کوره‌هایی در چین درست شد که می‌توانست پانزده‌هزار قطعه سرامیک را یک‌جا بپزد. تمام محصولات این کوره‌ها نیز برای صادرات به منطقۀ خلیج فارس و شهرهای واقع در مسیر جادۀ ابریشم بود. \n بااین‌همه، سود حاصل از تجارت در جادۀ ابریشم همیشه با مصرف کالاهای تجملی و زودگذر هدر نمی‌رفت. بخشی از سرمایه‌ها به‌سوی هنر روانه شد. ساختمان‌های مجللی در این دوران بنا شد؛ از مساجد و مدارس گرفته تا کتابخانه‌ها و حمام‌های عمومی. محققان نیز با پشتیبانی‌های مالی توانستند در حوزه‌های مختلف علوم پیشروی‌های چشمگیری کنند. ابن‌سینا، بیرونی، خوارزمی و سایر دانشمندان شهرت فراوانی در دنیای علم کسب کردند. هزار سال پیش، آکسفوردها و کمبریج‌ها، هارواردها و یِیل‌ها در بلخ بودند و بخارا یا در هرات و سمرقند؛ مکان‌هایی که امروزه عمدتاً به فراموشی سپرده شده و در اوضاع نابسامانی گرفتار شده‌اند. \n برای مدت مدیدی، بیشتر قسمت‌های اروپا در دورانی به ‌سر می‌برد که از فرط بی‌حاصلی به «عصر تاریکی» شهرت یافته است. اسناد مکتوب بسیار کمی در این دورۀ چندصدساله نوشته شد. ازلحاظ فرهنگی و فکری، اروپا شبیه به مردابی بود که در وضعیت رخوت و رکود به‌سر می‌برد و مقهور متون عربی بود. اما چرا یونانی‌ها که پیشتر سرآمدِ علومی مانند ریاضی و نجوم بوده‌اند، بالندگیِ علمی و فکری‌شان فرونشست؟ برخی معتقدند علت، بسیار روشن است. به‌عنوان‌مثال، یک نویسندۀ عرب معتقد است مشکل اصلی مذهب بوده است. به‌محض آنکه یونانی‌ها و رومی‌ها مسیحیت را پذیرفتند، عطششان به کسب علم خاموش شد. او معتقد است ایمانِ کورکورانه «نشانه‌های یادگیری را تحت تأثیر قرار داد، روند تعلیم و تعلّم را حذف کرد و مسیر شکوفایی‌اش را تخریب کرد». این‌ بنیادگرایان؛ مسلمان نبودند؛ بلکه مسیحی بودند. جامعۀ باز، کاوشگر و بخشنده در شرق بود؛ نه در اروپا. همان‌طور که نویسندۀ دیگری در این‌باره می‌گوید، «در کتاب‌های تاریخیِ خود دربارۀ سرزمین‌های غیراسلامی چیزی نمی‌نوشتیم؛ زیرا توصیف این ممالک هیچ سودی عاید خواننده نمی‌کرد.» \n این وضع تا قرن نهم [میلادی] ادامه داشت و پس از آن اروپا کم‌کم از سایه بیرون آمد. عامل این تحرک هم جادۀ ابریشم بود. سرریزشدن نقره از مشرق‌زمین به اروپا موجب شد اقتصاد اروپا رونق بگیرد. همچنین به شکل‌گیریِ ساختارِ خاص و منحصربه‌فرد نخبگان در این منطقه کمک کرد. شکل‌گیریِ نظام فئودالی تا حدود زیادی زاییدۀ شیوۀ مدیریت دارایی توسط جوامع اروپایی و توانایی طبقۀ اشراف در کنترل رعیت بود. منشأ به‌کارگیریِ این شیوه‌ها افزایش مراودات با جهان عرب و ثروت مشرق‌زمین بوده است. اروپایی‌ها که چیز زیادی برای عرضه در تجارت نداشتند، به عرضۀ کالایی روی‌آوردند که فراوان بود و می‌توانست موجی از نقره را از مشرق‌زمین به اروپا سرازیر سازد: بَرده. این برده‌ها از افریقا نمی‌آمدند؛ تجارت برده از افریقا پس از سفر اکتشافی کریستف کلمب به آن‌سوی اقیانوس اطلس رواج یافت. در آن زمان، برده‌ها عمدتاً از ایرلند و بریتانیا و بیش از همه، از جمعیت اِسلاو بودند که در اروپای شرقی و مرکزی سکونت داشتند. تجارت انسان در اوایل قرون وسطا یکی از عوامل بنیادین ظهور غرب بود. \n یکی دیگر از عوامل مؤثر در ظهور غرب، رشد خشونت مذهبی به‌عنوان اهرمی سیاسی بود. همان‌طور که امروزه نیز روشن است، کسانی که به نام خدا عملیات تروریستی انجام می‌دهند، مخاطبان خود را خواهند یافت. آن مخاطبان هم از آنان بیمناک‌اند و هم عملشان را تأیید می‌کنند. بهترین تجسم این وضعیت در جنگ‌های صلیبی بود. در این نبرد‌ها جنگ‌آوران زیادی در پی انجام وظیفۀ مسیحیِ خود بودند و هم‌زمان نیز مستعمره‌ای برای دفاع از سرزمین مقدس می‌ساختند. همۀ کسانی که در این جنگ‌ها شرکت می‌کردند، از روی احساسات یا برای انجام وظیفۀ دینی نمی‌جنگیدند. دولت‌شهرهایی مانند پیزا، جنووا و ونیز به نبرد در جبهۀ جنوبی علاقه‌مند بودند؛ چراکه می‌دانستند تصرف دروازه‌های شام می‌تواند عواید زیادی برایشان به‌همراه داشته باشد و دسترسی آن‌ها را به کالاهایی که همه در اروپا خواهانشان بودند، آسان‌تر کند. بااین‌حال، باوجوداینکه مسیحیان اروپا توانستند اورشلیم را برای سال‌های زیادی در تصرف خود بگیرند، دست‌آخر از کنترل آن عاجز شدند و تمایل و توانایی حفظ سرزمین مقدس را از دست داده و به‌کلی از این منطقه عقب‌نشینی کردند. راه‌هایی بهتر و آسان‌تر از جنگیدن به‌قصد سود برای کنترل جادۀ ابریشم وجود داشت. مارکوپولو نیز این نکته را به‌خوبی دریافته بود. \n تمایل شدید اروپایی‌ها برای نزدیک‌ترشدن به ثروت‌های افسانه‌ایِ هند و چین موجب شکل‌گیریِ «عصر کاوشگری» در اروپا شد. هدف کریستف کلمب از سفر دریایی پرماجرایی که در پیش گرفت، بررسیِ نظریۀ مسطح‌بودنِ زمین یا کشف سرزمین‌های جدید در فراسوی اقیانوس بی‌کران نبود. سفر او با هدفِ یافتن مسیری جدید به‌سوی آسیا و دستیابی به شبکۀ تجارت این منطقه آغاز شد تا بلکه ثروت افسانه‌ایِ این خطّه از جهان تحت تسلط پادشاهان سرزمین‌های کاستیل۷ و آراگون۸ و اسپانیا درآید. پس از آنکه واسکو دو گاما، دیگر دریانورد اروپایی نیز تنها پنج سال پس از کریستف کلمب با همین قصد عازم سفر شد، شکل جهان به‌کلی تغییر کرد. تا قبل از دهۀ ۱۴۹۰، کشورهایی مانند اسپانیا، پرتغال، هلند و بریتانا، خود را در گوشه‌ای پرت و دورافتاده از دنیا تصور می‌کردند؛ اما پس از آن به‌تدریج خود را در مرکز دنیا یافتند. \n در ظهور اروپای غربی به‌عنوان مجموعه‌ای از امپراتوری‌های قدرتمند که بر سرتاسر جهان حکم‌رانی می‌کردند، عوامل متعددی در کار بوده است. به‌عنوان‌نمونه، می‌توان از عواملی همچون افزایش مصرف کالری در نقاط مختلف این قاره، افزایش نرخ باروری، تغییرات محیطی و اقلیمی، پیچیده‌شدنِ سازمان‌های مالی و بهره‌برداری از اتفاقات محلی نام برد. بااین‌همه، میل به خشونت همچنان یکی از عناصر تأثیرگذار در موفقیت کشورهایی همچون اسپانیا، پرتغال، جمهوری هلند، فرانسه و بریتانیا در حکم‌رانی بر سرزمین‌ها و دریاها بود. درگیری‌هایی که این کشورها با یکدیگر در داخل خاک اروپا داشتند، موجب شد تا ابزارهای به‌کارگیری خشونت توسط این دولت‌ها پیشرفته‌تر و کارآمدتر شوند. آهنگ جنگاوری میان کشورهای اروپایی وحشتناک بود و موجب شد تا امکانات آنان در تولید سلاح‌های دوربرد، سلاح‌های گرم و سایر ابزارهای جنگی به‌سرعت پیشرفت کند. با‌وجوداین، تمام کشورگشایی‌های غرب از طریق استفادۀ مستقیم از زور نبود. در برخی مواقع، مثل تصرف منطقۀ بنگال در دهۀ ۱۷۵۰، حاکمان محلی، غربی‌ها را به‌عنوان مزدور به استخدام خود درآوردند. اما نتایج بلندمدتِ اینگونه درگیری‌ها فاجعه‌بار بود؛ زیرا نیروهایی که زمانی برای کمک به‌کار گرفته شده بودند، نمی‌توانستند خود را چیزی به‌جز ارباب تصور کنند و درنهایت میل به تفوّق بر آنان چیره می‌شد. \n این اتفاقات تعادل جادۀ ابریشم را بر هم زد؛ زیرا مستعمرات کشورهای اروپایی به مراکزی برای انتقال آسان ثروت به اروپا تبدیل شدند. برخی کشورها مقاومت خونینی در برابر استعمار کردند. یکی از نمونه‌های بسیار بارز در این زمینه، امریکای شمالی است. انگیزۀ استقلال در این منطقه با مشاهدۀ اوضاع سایر مستعمرات در اقصی‌نقاطِ جهان روزبه‌روز بیشتر می‌شد. استدلال پدران بنیان‌گذار ایالات متحده این بود که اگر استعمارگران به‌خود اجازه می‌دهند مردم بنگال را با قحطی و گرسنگی بکشند، چرا باید فکر کنیم این کار را با سایر مستعمرات خود نخواهند کرد؟ وقتی ما هیچ نماینده‌ای در دولت-کشور استعمارگر خود در لندن نداریم، مزیت مستعمره‌بودن برای ما چیست؟ این تصادفی نیست که دورریختن محمولۀ بار چای هندی در بندر بوستن به نمادی برای آغاز جنگ استقلال در امریکا تبدیل شد. اهمیت جادۀ ابریشم در سایر قاره‌ها و در سرتاسر جهان نیز آشکار می‌شود. \n در قرن نوزدهم، وقتی رقابت میان کشورهای اروپایی به اوجِ خود رسیده بود، فکر حکم‌رانی بر قلب آسیا ذهن همه را تسخیر کرده بود. بریتانیا نگران پیشروی روس‌ها به‌سمت هند بود و ازآنجایی‌که هند در حکم نگینی بر تاج مستعمرات بریتانیا بود، این امر برای آن‌ها بسیار ترسناک بود. آن‌ها همچنین نگران امنیت خلیج فارس بودند؛ چراکه حجم تجارت و بازرگانی‌ای که از طریق این آب‌راه به لندن در جریان بود، برای بریتانیا حیاتی بود. نگرانی بریتانیا از این بود که درحال ازدست‌دادنِ موقعیت ویژۀ خود در مشرق‌زمین بود؛ درحالی‌که مهرۀ دیگری نیز برای بازی در زمین سیاست نداشت. افزایش فشارها بر بریتانیا و محدودیت گزینه‌ها برای سیاست‌مداران در لندن موجب شد تا این کشور در سال ۱۹۱۴ وارد جنگ شود. ترور فرانتز فردینند در سارایوو جرقۀ جنگ را زد؛ اما آتش اصلی در آسیا شعله‌ور شده بود. دیپلمات‌های برجستۀ بریتانیایی درست چند هفته پیش از آغاز جنگ جهانی اول اعلام کرده بودند که اگر این کشور نتواند ارتش خود را سروسامان دهد، امپراتوری بریتانیا در خطر سقوط قرار خواهد گرفت. \n قتل‌عام‌های این جنگِ عظیم مستقیماً عاملی برای بروز جنگ بعدی شد. کمبود مواد غذایی در آلمان، هم در خلال جنگ و هم پس از آن بیداد می‌کرد. این موضوع بر سرباز جوانی به نام آدولف هیتلر تأثیر عمیقی گذاشت. دو دهه بعد، وقتی اروپا ناگهان در آستانۀ جنگ بزرگ دیگری قرار داشت، هیتلر از وضعیت کمبود مواد غذایی به ستوه آمده بود. او به مقامات مسئول جامعۀ ملل در منطقۀ دانتسیک گفت که کشور آلمان باید دسترسی به مواد غذایی کافی داشته باشد. او می‌گفت این امر برای آلمان حیاتی است؛ «زیرا در جنگ قبلی ملت ما را گرسنه نگه داشتند. هیچ‌کس نباید بتواند مجدداً این کار را بکند.» \n راه‌حل در مشرق‌زمین بود: در زمین‌های استپی اوکراین و جنوب روسیه. آنجا مزارع گندمی بود که قرار بود برای قرن‌های آتی سبد غذای رژیم رایش سوم یا حکومت نازی‌های آلمان باشد. علت اصلیِ اشغال اتحادیۀ شوروی در تابستان سال ۱۹۴۱ دستیابی به همین هدف بود. نقشۀ این عملیات را کارشناسان کشاورزی آلمان تدوین کرده بودند. در این نقشه، مناطق مختلف اتحادیۀ جماهیر شوروی به «مناطق پربازده» و «مناطق کمبود» تقسیم شده بودند و قرار بر این بود که از مناطق دستۀ اول بهره‌برداری شود و مناطق دستۀ دوم نیز در گرسنگی رها شوند. زمان زیادی نگذشت که مشخص شود عملیات طبق نقشۀ ازقبل‌تعیین‌شده پیش نمی‌رود و اوضاع، بحرانی است. پس از آنکه این منطقه با کمبود جدی مواد غذایی روبه‌رو شد، اشغالگران تصمیم گرفتند تا میزان کالری مصرفی مردم را به‌اندازۀ جیرۀ زندانیان جنگی کاهش دهند. این جیرۀ غذایی پیش‌ازاین برای ساکنان اردوگاه‌های اسرا در لهستان و مناطق دیگر تعیین شده بود و به اجرا درمی‌آمد. پس از چند هفته نیز تصمیم گرفته شد تا عرضۀ مواد غذایی به حداقل برسد. دستور دادند کسانی را که به‌قدری ضعیف شده بودند که توانایی کارکردن نداشتند، به قتل برسانند. این مقدمه‌ای شد برای شکل‌گیریِ «راه‌حل نهایی». \n حکایت نیمۀ دوم قرن بیستم و نیز پانزده سال اول قرن بیست‌ویکم، حکایت مرکزیت‌یافتنِ دوبارۀ جادۀ ابریشم است. یکی از علل اهمیت مجدد جادۀ ابریشم کشف نفت است؛ ماده‌ای که به‌قول دیپلماتی امریکایی در دهۀ ۱۹۴۰ «بزرگ‌ترین موهبت در طول تاریخ» بوده است. علت دیگر این اهمیت، مسئلۀ «جنگ سرد» است. این مسئله موجب شد ایالات متحده و اتحادیۀ جماهیر شوروی مکرراً در کشورهای منطقۀ راه ابریشم با یکدیگر درگیر شوند. رقابت آن‌ها در این منطقه در کشورهای ایران، عراق و افغانستان شدید بود. این دو ابرقدرت همواره تلاش می‌کردند روابط خود را با چین، هند، پاکستان و ترکیه مستحکم‌تر کنند. \n حالا نیز می‌توان نتایج فاجعه‌بارِ دخالت‌ها در این منطقه را از زمان حملات یازدهم سپتامبر به این سو مشاهده کرد. پیامدهای مصیبت‌آمیز این دخالت‌ها در عراق و افغانستان بیش از هر مکان دیگری مشهود است. بررسی این فجایع به‌مدد تسریع روند انتشار اسناد طبقه‌بندی‌شده از سوی دولت امریکا و نیز افشای وسیع اسناد سرّی از سوی ویکی‌لیکس و ادوارد اسنودن میسر شده است. تصویری که این اسناد به دست ما می‌دهند، تصویر وضعیتی خسارت‌بار است که نشان می‌دهد چگونه تصمیمات غلط که عمدتاً تحت فشار شدید گرفته‌شده‌اند، منجر به شکل‌گیری رویکردی گسیخته، نامنسجم و اغلب جاهلانه به منطقۀ آسیای مرکزی شده است؛ جایی که قلب جهان است. \n باتوجه به بی‌ثباتی‌هایی که جهان این روزها شاهدش است و نیز با درنظرگرفتن نیاز جهان به واردات کلان، بهتر است مرکزیت توجه جهان نیز به محوری بازگردد که سالیان دراز نقطۀ ثقل جهان بود: راه ابریشم. برای درک تبعات و هزینه‌های نادیده‌انگاشتنِ کشورهایی که حلقۀ اتصال شرق و غرب‌اند، فقط کافی است به اهمیت سیاست خارجی کشوری مثل چین نگاه کنیم؛ مثلاً تأثیر سیاست ابداعی چین، موسوم به «یک کمربند، یک جاده». کشورهای ترکمنستان، ازبکستان، قزاقستان، ایران، روسیه، هند، پاکستان و عراق، سرشار از ذخایری طبیعی همچون سوخت‌های فسیلی و معادن مختلف می‌باشند و چین نیز در تولید عناصر کمیاب صنعتی رتبۀ اول دنیا را دارد؛ عناصری همچون فلز بریلیوم و دیسپروزیوم که در ساخت همه‌چیز، از لپ‌تاپ و گوشی‌های هوشمند گرفته تا باتری‌های خورشیدی برای خودروهای دوگانه‌سوز یا هیبریدی کاربرد دارند. کشورهایی که بخشی از سیاست «یک جاده، یک کمربند» هستند، دوسومِ جمعیت دنیا را در خود جای می‌دهند. \n این کشورها امروزه بیشترین پیوند را با یکدیگر دارند و در طرح‌های گوناگونِ زیرساختی همکاری می‌کنند؛ پروژه‌های کلانی مانند ساخت بنادر در اعماق آب، شبکه‌های ارتباط ریلی سریع‌السیر، شبکه‌های ارتباط مخابراتی پرسرعت و نیز خط‌ لوله‌های نفتی و گازی. اما همکاری این کشورها فراتر از این پروژه‌های اقتصادی است و شامل برنامه‌های آموزشی و دانشگاهی مشترک و نیز ابتکارات فرهنگی برای ارج‌نهادن به مشترکات تاریخی و روابط گذشته میان این ملت‌ها نیز می‌شود. روشن است که بسیاری از این اشتراکات فرهنگی ارتباطی به اروپا و غرب ندارند و آن دسته از مسائل تاریخی و فرهنگی‌ای که به غرب مرتبط می‌شوند نیز اغلب، تأثیرات کاملاً مثبتی نداشته‌اند. بنابراین، دریافتنِ تاریخ جادۀ ابریشم و نیز درک چگونگیِ نگاه ساکنان آن به گذشتۀ ما، امروز از هر زمان دیگری واجب‌تر است. نتایج چنین رویکردی اغلب، هم روشنگرانه و هم غافلگیرکننده است. \n با ظهور مجدد جادۀ ابریشم، زمان آن فرارسیده که بار دیگر به تاریخ بنگریم و حکایت جدیدی از تاریخ جهان را بنا کنیم. هرودوت هم اگر می‌بود، این رویکرد نو را تأیید می‌کرد.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\n پی‌نوشت‌ها:• این مطلب را پیتر فرانکوپان  نوشته است و در تاریخ ۱۷ مارس ۲۰۱۷ با عنوان «The heart of the world» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۴  اردیبهشت ۱۳۹۵ آن را با عنوان «جادۀ ابریشم بار دیگر مرکز جهان شده است» و با ترجمۀ محمدحسین کازرون منتشر کرده است. •• پیتر فرانکوپان (Peter Frankopan) مدیر مرکز تحقیقات بیزانس دانشگاه آکسفورد و عضو پژوهشی وُستر کالجِ دانشگاه آکسفورد است. جاده ابریشم: تاریخ جدیدی از جهان (The Silk Roads: A New History of the World)، نام کتاب جدید او است. [۱] The Russian Primary Chronicle [۲] The Chronicle of Novgorod [۳] Shi Ji [۴] Sima Qian [۵] Asterix comic books [۶] Sesterii سکه‌ای که در روم باستان رایج بود [۷] Castille منطقه‌ای باستانی در اسپانیای امروزی [۸] Aragon منطقه‌ای در اسپانیای امروزی\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157796.json b/train/528157796.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b945af82aceaf6871bd54ab37dbf2039124087d3
--- /dev/null
+++ b/train/528157796.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا فیزیک می‌تواند رفتار اجتماعی را توضیح بدهد؟",
+  "subtitle": "نه‌تنها زبان فیزیک وارد تفکر ما شده، بلکه بسیاری از مدل‌های رفتار اجتماعی نیز بر استعاره‌های فیزیکی بنا شده‌اند.",
+  "introduction": "چنین جملاتی را زیاد می‌شنویم: به‌طرز «مقاومت‌ناپذیری» به او علاقه‌مندم، ما «قدرت» افکار عمومی را می‌دانیم یا من از این سیاست‌ «گریزانم». امروزه نه‌تنها زبان فیزیک وارد تفکر ما شده، بلکه بسیاری از مدل‌های مهم رفتار اجتماعی ما نیز بر این استعاره‌ها بنا شده‌اند؛ از مدل‌های اقتصادی گرفته تا مدل‌های روان‌شناسی. آیا تشبیه مردم به براده‌های آهن یا ذره‌هایی که نیروهای نامرئی، آن‌ها را این‌طرف و آن‌طرف می‌برند، کمی عجیب و حتی توهین‌آمیز نیست؟",
+  "content": "نوتیلوس — باربارا دی انجلیس، روان‌شناس و چهرۀ مشهور رسانه‌ای، می‌گوید: «عشق نیرویی قوی‌تر از سایر نیروها است». صرف‌نظر از اینکه با او موافق باشید یا نه، این تعبیر دی انجلیس در واقع کاری است که ما همیشه انجام می‌دهیم: استفاده از زبان فیزیک برای تبیین پدیده‌های اجتماعی.\n «من به‌طرز مقاومت‌ناپذیری به او علاقه‌مند شده بودم»؛ «تو نمی‌توانی مرا مجبور کنی»؛ «ما قدرت افکار عمومی را درک کرده‌ایم»؛ «من از این سیاست‌ها گریزانم». ما نمی‌توانیم برای اندازه‌گیری هرکدام از این «نیروهای اجتماعی» از روش‌های اندزه‌گیریِ جاذبه یا نیروی ربایش مغناطیسی استفاده کنیم. اما نه‌تنها زبان فیزیک وارد تفکر ما شده، بلکه بسیاری از مدل‌های مهم رفتار اجتماعی ما نیز بر این استعاره‌ها بنا شده‌اند؛ از مدل‌های رفتار اقتصادی گرفته تا مدل‌های روان‌شناسی. حال، سؤال این است که آیا ما واقعاً می‌خوهیم از این زبان استفاه کنیم؟\n تشبیه مردم به براده‌های آهن یا ذره‌هایی که نیروهای نامرئی، آن‌ها را این‌طرف و آن‌طرف می‌برند، کمی غریب و حتی توهین‌آمیز به‌نظر می‌آید. اما خطر اینگونه تعابیر و استفاده از «فیزیک اجتماعی» چندان به‌دلیل سلب جنبۀ انسانی از افراد جامعه نیست؛ بلکه خطر، زمانی پیش می‌آید که ما از فیزیک «مناسب» برای توصیف جامعه استفاده نکنیم.\n فیزیک‌دانان دریافته‌اند که نظام‌های طبیعی را نمی‌توان همواره با استفاده از الگوها و معادلات سنتی‌ای تبیین کرد که در آن همه چیز به‌سوی وضعیت ثبات و آرامش سوق دارند. مدل‌سازان اجتماعی نیز باید مراقب باشند تا مبادا با به‌کارگیریِ دیدگاه نامناسب و فیزیک‌محور خود به جهان اجتماعی، آن را به یک ماشین خشک نیوتنی تبدیل کنند؛ به‌گونه‌ای که گویی جامعه تنها یک مسیر برای کارکرد مناسب پیش رو دارد. باید توجه داشت که جامعه به‌ندرت به حالت ثبات و تعادل می‌رسد. فیزیک اجتماعی باید همواره یک خاصیت ویژۀ انسانی را درنظر داشته باشد: قابلیت غافلگیرکردن.\n حوزۀ اقتصاد حوزه‌ای است که می‌توان در آن هر دو جنبۀ جذابیت‌ها و نیز مشکلات فیزیک اجتماعی را دید. واقعیت این است که آدام اسمیت هیچ‌گاه اصطلاح  «نیروی بازار» را به‌کار نبرد؛ اما روشن است که این نگاه استعاری را در پس ذهن خود داشته است. او برای تبیین چگونگیِ تغییر قیمت‌ها و میلشان برای رسیدن به نرخ «طبیعی»، از نظریۀ جاذبۀ نیوتن و نیروی نامرئیِ جاذبه استفاده کرد. این نظریه یک قرن پیش از او در فیزیک مطرح شده بود. آدام اسمیت در کتاب مشهورش با عنوان ثروت ملل۱ نیز «دست نامرئی» را نیرویی معرفی می‌کند که تعادل را در اقتصاد حفظ می‌کند.\n استفاده از ادبیات نیوتنی منحصر در آدام اسمیت نبود. در آن زمان، مکانیک ماشینیِ نیوتن، مدلی بود که برای تبیین تمام پدیده‌های طبیعی به‌کار می‌رفت. این مدل حتی برای تبیین سازوکار بدن انسان و جامعه نیز استفاده می‌شد. ژان تئوفیل دزاگولیه، فیلسوف طبیعیِ فرانسوی، در شعری که در سال ۱۷۲۸ در ستایش قدرت جهانیِ نظریۀ نیوتن سرود، اهمیت این نوع نگاه به دنیا و استفاده از استعارۀ جاذبه را اینگونه توصیف کرد: «دیدگاهی جهانی در دنیای سیاست و فلسفه.»\n تا قرن نوزدهم، این باور به‌صورت فراگیر در بین اندیشمندان وجود داشت که قوانین حاکم بر اقتصاد همچون قوانین نجوم است و هر گونه مداخله در کارکرد این قوانین، مثلاً تلاش برای تنظیم بازارها، نه‌تنها عملی غیرمعقول است، بلکه برخلاف طبیعت است و کاری غیراخلاقی به‌حساب می‌آید. آنگونه که رالف والدو اِمرسن، نویسندۀ امریکایی می‌گوید: «قوانین طبیعت در تجارت نیز جاری است؛ همان‌گونه که باتریِ اسباب‌بازی اثر نیروی الکتریسیته را نمایان می‌کند. تغییرات سطح دریا تابع همان قوانینی است که قیمت‌ها را در جامعه باتوجه‌به عرضه و تقاضا تعیین می‌کنند. هر گونه دست‌کاری یا تلاش برای قانون‌مندکردن این روند موجب خسارت خواهد شد و به افزایش بی‌رویۀ عرضه یا ورشکستگیِ مردم منجر می‌شود. قوانین نهفته در عمق این جهان، در دنیای اتم‌ها و کهکشان‌ها یکسان عمل می‌کنند.»\n یکی از ایرادهای مهمی که به این نوع «فیزیک‌انگاریِ» اقتصاد وارد است، این است که اگرچه حرکت سیارات مطابق با محور ثابت چرخشی آن‌ها در فضا است، تغییرات در اقتصاد تابع میل مردم یا به‌قول جان مینارد کینز، «روح حیوانی» جامعه است. اما این امیال را  نمی‌توان با همان قوانین ریاضی‌ای تبیین کرد که بر فیزیک سیارات حاکم است و از این طریق دست به پیش‌بینی‌های مکانیکیِ دقیق زد.\n دانشمندان قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم تصور می‌کردند که توانسته‌اند این طبیعتِ متغیر انسانی را که تابع میل و هوس انسان‌ها است، با توسل به علم آمار رام کنند. اینکه بسیاری از اعمال ارادیِ انسان‌ها کاملا تابع قوانینِ قابل‌اتکای آماری است، بسیاری از افراد را شوکه کرد؛ مثل ارتکاب جرم یا خودکشی یا حتی اتفاقاتی که کاملاً تصادفی و غیرارادی به‌ نظر می‌رسند. نه‌تنها نرخ میانگین همواره کمابیش ثابت می‌ماند، بلکه میزان انحراف از سطح میانگین نیز تابع منحنی مکانیکی و پیش‌بینی‌پذیری است که با عنوان «منحنی زنگوله‌شکل» یا منحنی گاوسی شناخته می‌شود؛ نامی که بر اساس اسم کارل گاوس، ریاضی‌دان مشهور آلمانی برای آن انتخاب شده است.  براین‌اساس، جای تعجب ندارد که برخی متفکران علوم اجتماعی که با توسل به آمار درصدد فهم جامعه بودند، در رشته‌های علوم فیزیک تحصیل کرده‌اند؛ کسانی مانند پی‌یر سیمون لاپلاسِ فرانسوی و آدولف کِتِلۀ بلژیکی.\n امروزه دریافتن این حقیقت که بسیاری از پدیده‌های اجتماعی با منحنی گاوسی همخوانی دارند، چیز عجیبی نیست؛ چراکه می‌دانیم که برآمد کمّیِ اتفاقاتی که مستقل از هم رخ می‌دهند، تابع منحنی توزیع نرمال است. این درواقع انعکاس این واقعیت است که حوادثِ تصادفی عموماً تابع قانون احتمالات هستند. اما دانشمندان قرن نوزدهم با کشف این حقیقت تصور می‌کردند قوانین اجتماعی نیز مانند قوانین مکانیکیِ نیوتن ثابت و لایتغیر می‌باشند. این باور، دیدگاه آگوست کنت، فیلسوف فرانسوی، مبنی بر طبقاتی‌بودن علوم را تقویت می‌کرد. او معتقد بود تمام علوم تابع قوانین ثابتی هستند که به ما در پیش‌بینی حوادث کمک می‌کنند؛ البته پس از آنکه این قوانین را به‌خوبی دریافتیم. همچنین تمام این طبقات علوم نیز تابع الگوی فیزیک نیوتنی هستند. فیزیک نیوتنی نیز در نگاه کنت حکم شالودۀ تمام علوم را داشت. کنت معتقد بود برای تکمیل پروژه‌ای که نیوتن آغاز کرده، باید علمی به‌ نام «فیزیک اجتماعی» تأسیس شود.\n اگر واقعاً اینگونه است، منشأ قوانین اقتصاد کجاست؟ شواهد نشان می‌دهد که این قوانین در عملکرد تک‌تکِ تاجران، واسطه‌گران، و سرمایه‌گذاران در بازار ریشه دارند. اما چگونه می‌توان عامل تصمیم و میل انسانی را که پیش از این از آن سخن رفت، در این معادله گنجاند؟ یک‌بار دیگر، به‌نظر می‌رسد پاسخ را باید در علم فیزیک جست. در میانۀ قرن نوزدهم، استدلالِ آماری فراگیر بود. برهمین‌مبنا، جیمز کلرک مکسوِل و لودیش بولتسمان، دو دانشمند قرن نوزدهم، این الگو را برای تبیین رفتار ماده به‌کار گرفتند. تلاش آن‌ها برای تبیین چگونگیِ افزایش خواص جسمیِ گازها مثل فشار، دما و حجم و نیز جنبش مولکول‌های بی‌شمارشان در صورت ایجاد شوک حرارتی، موجبِ به‌وجودآمدن حوزۀ جدیدی با عنوان «مکانیک آماری» شد. از آن زمان تا ‌امروز، این حوزه به شکل‌گیریِ نظریۀ ذرّه‌ایِ ماده انجامیده است. نکته‌ای که در کار آن‌ها اهمیت داشت، این بود که دیگر نیازی به فهم عملکرد تمام مولکول‌ها نبود. با این روش، پژوهشگران می‌توانستند با نادیده‌گرفتنِ ویژگی‌های اختصاصیِ هر مولکول، میانگین عملکرد ملکول‌ها را لحاظ کنند. به‌این‌ترتیب، آشفتگیِ دنیای ذره‌ها به نظم ذره‌ها تغییر یافت و دانشمندان را قادر به پیش‌بینی عملکرد آن‌ها کرد.\n این رویکردها به‌سرعت راه خود را به حوزۀ اقتصاد باز کردند. در سال ۱۹۰۰، فیزیک‌دان فرانسوی به‌نام لویی باشلیه به‌نتایجی دست یافت که منجر به شکل‌گیری نظریۀ گام تصادفی شد. باوجوداین پنج سال گذشت تا آلبرت انیشتن از این نظریه برای تبیین پدیدۀ موسوم به حرکت براونی تفسیر دقیقی عرضه کند؛ پدیده‌ای که به جنب‌وجوشِ رقص‌مانندِ ذرات معلق در آب اشاره دارد. اما باشلیه از این نظریه برای تبیین عملکرد ذرّات ماده استفاده نکرد؛ بلکه این الگو را برای نشان‌دادن نظم نوسانات بازارهای سهام به‌کار برد.\n از این مهم‌تر، نظریات دانشمند امریکایی، جوسایا ویلیام گیبز بود که در اوایل دهۀ ۱۹۰۰ توانست چهارچوب مکانیک آماری را مطابق با کارکرد امروزیِ آن شکل دهد. شاگرد گیبز، ادوین بیدوِل ویلسون، درنهایت استاد راهنمای اقتصاددان مشهور، پل ساموئلسون شد. او کسی بود که تز دکترایش بن‌مایۀ کتاب مشهوری شد که در سال ۱۹۴۷ با عنوان بنیان‌های تحلیل اقتصادی۲ منتشر شد. ساموئلسون در این کتاب با اتکا به استدلال‌های آماری همچون استدلال‌های گیبز، زیربنای حوزه‌ای به‌نام «اقتصاد خُرد» را بنیان نهاد. این حوزه‌ به تبیین چگونگیِ تأثیر عملکرد کنشگران خُرد در تغییرات اقتصادی می‌پردازد.\n نتیجۀ این امر ظاهراً بسیار جذاب است: نظریه‌های فیزیک در علوم دیگر نیز کاربرد دارند. اما مشکل این است که فیزیکی که برای توصیف نظامی مانند اقتصاد به‌کار برده می‌شد، فیزیک اشتباهی بود. مکانیک آماری که گیبز و دیگر اندیشمندان آن را بنا نهاده و توسعه دادند، نظریۀ سیستم‌هایی بود که از ذرات فراوانی تشکیل شده‌اند و به مطالعۀ این نظام‌ها در وضعیت تعادل می‌پرداخت. وضعیت تعادل یعنی وضعیتی که ذرات این نظام‌ها (مثلاً مولکول‌های آب در یک لیوان) در حالت ثبات و آرامش و با حرارتی یکسان قرار دارند. پارادایم نیوتنی و نیز ایدۀ دست نامرئی آدام اسمیت این متفکران را به این تصور انداخت که بازارها نیز میل به تعادل دارند و به‌سوی وضعیتی باثبات پیش می‌روند. در این بازارها قیمت‌ها ارزش واقعی خود را پیدا خواهند کرد و عرضه و تقاضا متعادل خواهند شد. بنابراین، بازارها علی‌القاعده باید باثبات باشند.\n اما همه می‌دانیم که بازارها اینگونه نیستند. البته که اقتصاددانان نیز این نکته را می‌دانند؛ اما تصور سنّتی این است که نوسان قیمت‌ها غالباً مربوط به پدیدۀ «نویز سفید۳» است و پدیده‌ای تصادفی است؛ مثل تفاوت اندک حرارت در نقاط مختلف یک لیوان آب یا نویز الکتریکی در یک مدار. زمانی که این ثبات از میان برود، تقریباً مثل این می‌ماند که دماسنجی درون یک جامِ آب، افزایش سریع دما به‌سوی نقطۀ جوش یا افت شدید آن به‌سمت دمای انجماد را به ما نشان دهد. اما چطور ممکن است چنین اتفاقی به‌صورت ناگهانی رخ دهد؟ تبیین مرسوم در نظریۀ اقتصادی این است که در چنین وضعیتی، بازارها درواقع تحت تأثیر شدید یک عامل بیرونی قرار دارند. خواه یک تصمیم اقتصادی باشد یا تغییرات فناوری، حادثه‌ای طبیعی یا هر چیز دیگر. این عامل بیرونی موجب خواهد شد تا تمایل بازار به ثبات و سکون دست‌خوش تغییر شود.\n اما توزیع آماریِ نوسانات در اقتصاد در دنیای واقعی هیچ‌گاه به‌شکل نویز سفید تصادفی در یک وضعیت تعادلی نیست. شکل این نوسانات بسیار تندوتیزتر است یا آنگونه که اقتصاددانان می‌گویند، به‌شکل توزیع «دُم کلفت۴» است. این واقعیتی است که از قدیم برای اقتصاددانان روشن بوده؛ اما تبیین شفافی برای آن وجود نداشته است. بااین‌همه، برخی نظریه‌های مهم اقتصادی۵، الگوی دم کلفت را نادیده می‌انگارند. فرض این نظریه‌ها بر این است که نوسانات، همواره تابع الگوی روشنی مثل نویز سفید گاوسی هستند. خطاهای ناشی از این نادیده‌انگاری و اساساً نفی این نکته که بازار می‌تواند به‌طور مستمر و ناگهانی شاهد نوسانات بزرگ باشد، بخشی از عوامل مؤثر در سقوط بازارها در سال ۲۰۰۸ شناخته می‌شوند.\n برایان آرتور، اقتصاددان مؤسسۀ سانتافه در ایالت نیومکزیکو، معتقد است: «این میان‌بُرِ تعادلی راه طبیعی برای تبیین الگوها در اقتصاد بود. همچنین راهی بود که بتوان آن‌ها را تحلیل ریاضی کرد. این راهی ‌فهمیدنی، و حتی مناسب برای پیشبرد علم اقتصاد بود. شالودۀ اصلی آن، یعنی نظریۀ تعادل عمومی، نه‌تنها به‌لحاظ ریاضی قابل تحسین است، بلکه در الگوسازی اقتصاد نیز به ما کمک می‌کند تا اقتصاد را به‌صورت کلی و جامع ترسیم کنیم.» اما به‌عقیدۀ آرتور، هزینه‌ای که برای این کار می‌پردازیم نیز بالا است؛ چراکه این نوع نگاه، مدلی از اقتصاد را ترسیم می‌کند که «در دنیای منظم افلاطونی و در وضعیت ثبات و کمال است و همه‌چیز پیش‌بینی‌پذیر است. اما جای ابهام، آشفتگی و واقعیت در این دیدگاه خالی است.»\n امروزه روشن است که بازارهای اقتصادی پر از نشانه‌هایی هستند که فیزیک‌دانان با نگاه به آن‌ها می‌توانند دریابند که این نظام در تعادل قرار ندارد. این بدان معناست که فیزیک آماریِ گیبز مدل مناسبی برای تحلیل بازار نیست. به‌علاوه، بهترین تبیین برای نوسانات قیمت، تلقی آن به‌عنوان پدیده‌ای است که عمدتاً محصول پویایی داخلیِ خود بازار است؛ نه به‌عنوان تجمیع تصمیمات تصادفیِ مستقل از هم که تحت تأثیر نیروهای بیرونی قرار دارد؛ یعنی همان مدل مرسوم. در این نظام هر تصمیمی بر تصمیمات دیگر نیز اثر می‌گذارد. به‌نظر می‌رسد نوسانات بزرگ مانند افزایش بی‌رویۀ قیمت‌ها یا سقوط بازار، محصول رفتار گلّه‌ای است: هرکس همان کاری را می‌کند که دیگران می‌کنند. این پدیده در دنیای واقعی به‌راحتی تشخیص‌پذیر است و اقتصاددانان نیز با آن آشنا هستند. وقتی کِینز از «روح حیوانی» سخن می‌گوید، تاحدودی به همین نکته اشاره دارد. الگوهای اقتصادیِ مبتنی بر عدم‌تعادل که بتوانند جایی هم برای تأثیر بازخورد و نتایج تصمیمات کنشگران درنظر بگیرند، خواهند توانست اینگونه پدیده‌ها را نیز توضیح دهند.\n بااین‌وجود، بسیاری از اقتصاددانان در برابر استفاده از ابزارهای امروزیِ فیزیک آماری مقاومت کرده‌اند. این ابزارها امروزه به‌راحتی می‌توانند نظام‌های مبتنی بر عدم تعادل را نیز تحلیل کنند. چرا اقصاددانان از این ابزارها استفاده نمی‌کنند؟ پاسخ به این سؤال کمی پیچیده است. برای ساموئلسون، وضعیت غیرتعادلی به‌معنای درافتادن با درکِ مستقیم است. او در سال ۱۹۴۷ اینگونه نظر خود را تشریح می‌کند: «موقعیت‌های بی‌ثبات و غیرتعادلی، حتی اگر واقعاً هم وجود داشته باشند، وضعیت‌هایی گذرا و ناپایدارند. …خوانندگان این سطور تابه‌حال چند بار تخم‌مرغی را در حالت ایستاده دیده‌اند؟» بااین‌همه، ما حالا می‌دانیم که چنین وضعیتی بسیار فراگیرتر از آن است که او تصور می‌کرد. این وضعیت در اکوسیستم، در آب‌وهوا و در اجتماع دیده می‌شود.\n اینرسی و تمایل به سکون در میان دانشگاهیان نیز می‌تواند دلیلی بر این مسئله باشد. باتوجه‌به زحماتی که ساموئلسون و دیگران برای ترسیم الگوهای منظم، حل‌شدنی و متعادل از نظام اقتصادی کشیده‌اند، می‌توان درک کرد که تغییر نگاه آنان مستلزم ازدست‌رفتن زحمات زیادی است. حتی برخی به من گفته‌اند مجلاتی علمی وجود دارند یا حداقل در یک دهۀ گذشته بوده‌اند که هر مقاله‌ای را که نگاهش به اقتصاد مبتنی بر الگوی تعادل نباشد، بدون بررسی بیشتر رد می‌کنند. این قطعاً «دانشی ملال‌‌انگیز» است.\n ممکن است دلایل ایدئولوژیک نیز در این امر دخیل باشند. اقتصاددانانِ دانشگاهی نسبت به اتهام دخیل‌بودن ایدئولوژی در الگوهای ریاضی‌شان حساس‌اند و چنین اتهامی را عموماً با عصبانیت پاسخ می‌دهند. اما بگذارید اینگونه بگویم: اگر یکی از صاحب‌نظران حوزۀ اقتصاد یا یک سیاست‌مدار یا بانک‌دار باشید و نیز در معرض پذیرش این باور قرار بگیرید که «بازار همه‌ چیز را می‌داند» و قانون‌گذاشتن برای بازار از اساس غلط است، آن وقت ممکن است به‌راحتی دریابید که نظریه‌های اقتصادیِ مبتنی بر تعادل، دیدگاه‌های شما را تأیید می‌کنند. آنگونه که آرتور می‌گوید، «اگر ما وضعیت تعادلی را پیش‌فرض درنظر بگیریم، درواقع جلوی چشمان خود فیلتری نهاده‌ایم و بسیاری از چیزها را در اقتصاد نمی‌توانیم ببینیم. اصولاً تعریف وضعیت تعادل مستلزم آن است که زمینه‌ای برای بهبود موقعیت و تغییر اوضاع متصور نشود و هیچ چشم‌اندازی برای پویایی، خلق، یا درنظرگرفتن پدیده‌های گذرا و ناپایا وجود نداشته باشد. بنابراین، هر چیزی در اقتصاد که مستلزم تغییر و بهبود ساختار است، باید کنار گذاشته شود و از نظریه حذف گردد؛ مثل انطباق و سازگاری، نوآوری، تغییرات ساختاری و حتی خود تاریخ.»\n علت این ماجرا هرچه که باشد، نتایج آن وخیم و ترسناک است. افسانۀ تعادل در بازار، برخی رهبران سیاسی را بر آن داشت تا ادعا کنند که دوران چرخۀ رشد بی‌رویه و ترکیدن حباب در اقتصاد دیگر به‌سر آمده و این مسائل مربوط به گذشته‌اند؛ آن‌هم درست چند ماه قبل از بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ که اقتصاد جهانی را تا آستانۀ ورشکستگی کشاند. اگرچه امروز دیگر بعید است کسی چنین ادعایی کند، به‌نظر نمی‌رسد نارساییِ آشکار در الگوهای اقتصادیِ موجود منجر به تجدیدنظر در مسائل بنیادین علم اقتصاد شده باشد. بنابراین، دلیلی ندارد که امیدوار باشیم این رشته در آینده بتواند راهنمای مطمئن‌تری برای ما باشد.\n فیزیک‌دانان حدود یک قرن سرگرم یافتن بدیلی برای الگوهای تعادلی بوده‌اند. همین الگوهای تعادلی بودند که در به‌وجودآمدن بحران سال ۲۰۰۸ نقش داشتند. لارز آنساگر، دانشمند نروژی و قطعاً یکی از نوابغ بسیار ناشناختۀ قرن بیستم است. او را احتمالاً می‌توان اولین کسی دانست که تلاش برای یافتن الگوهای بدیل را در دهۀ ۱۹۳۰ آغاز کرد. او نشان داد که چگونه می‌توان روابط میان نیروهایی را که موجب خروج سیستم از حالت تعادل می‌شوند، مثل تغییر در دما، با توسل به قواعد ریاضی اندازه‌گیری کرد. بر اساس روش او سرعت فرایندهایی را که نتیجۀ این نیروها هستند نیز می‌توان اندازه‌گیری کرد. آنساگر برای این کارش توانست در سال ۱۹۶۸ جایزۀ نوبل شیمی را از آنِ خود کند.\n نوبل شیمی دیگری نیز در سال ۱۹۷۷ برای تفصیل نظریۀ ترمودینامیکِ غیرتعادلی، به دانشمند روس تبار، ایلیا پریگوژین اهدا شد. ادعای پریگوژین نیز این بود که اگر از وضعیت تعادل حقیقی چندان دور نباشید، سیستم وضعیت خود را به‌گونه‌ای تنظیم می‌کند که آنتروپی یا به زبان ساده، بی‌نظمی، با ناچیزترین نرخ گسترش می‌یابد. او همچنین نشان‌ داد که هر چه قدرت نیروهای دورکنندۀ سیستم از وضعیت تعادلی بیشتر باشد، احتمال تغییرات ناگهانی در وضعیت کلی سیستم نیز بیشتر خواهد شد؛ چیزی شبیه به تغییر ساختار بین مایع و جامد. به‌علاوه، این وضعیت‌های غیرتعادلی الزاماً بی‌نظم و به‌صورت هرج‌ومرجی نیستند؛ اما ممکن است ساختارهای غافلگیرکننده‌ای از دل آن‌ها سربرآورند.\n تجربه نیز تمام این‌ها را تأیید می‌کرد. از قرن نوزدهم این نکته معلوم شده بود که اگر ظرفی حاوی ماده‌ای مایع را از زیر گرم کنید، تراکمِ مایعِ گرم‌شده کمتر می‌شود. سپس به‌علت انتقال حرارت میان مولکول‌ها، آن‌ها به‌سمت بالا حرکت می‌کنند. وقتی مایع به سطحی از حرارت رسید، جریان انتقال گرما به‌شکل اجزای منظم درمی‌آید و مایع را به‌صورت چرخشی از پایین به بالا و بالعکس حرکت خواهد داد. الگوی این جریان‌های چرخشی نیز تصادفی نیست. در وضعیت مناسب، آن‌ها می‌توانند تابع الگویی بسیار منظم باشند؛ مثلاً به‌شکل دسته‌ای از نوارهای راه‌راه یا شبکه‌ای از الگوهای شش‌ضلعی. این اتفاقات در وضعیت تعادلی رخ نمی‌دهند. اگر وضعیت تعادلی بود، از ابتدا انتقال حرارتی وجود نمی‌داشت. بااین‌وجود آن‌ها بسیار منظم‌اند. آن‌ها نمونه‌ای از پدیده‌ای هستند که پریگوژین آن را «ساختار برگشت‌ناپذیر» می‌نامید: وضعیتی غیرتعادلی که انرژی را از هم می‌پراکند و سیستم را به‌سوی عدم تعادل سوق می‌دهد. نمونه‌هایی از این ساختارهای منظم و پایا را می‌توان در مدارهای انتقال حرارت در اقیانوس‌ها یا جو زمین نیز مشاهده کرد.\n هنوز تا فهم کامل فیزیک غیرتعادلی فاصلۀ زیادی داریم. یکی از موضوعات مناقشه‌برانگیز در این حوزه که از سال‌های دهۀ ۱۹۹۰ به این سو مطرح بوده، تبیین «وضعیت‌های بحرانی» خارج از حالت تعادلی است؛ وضعیت‌هایی که مدام با نوسانات شدید همراه‌اند. این نوسانات به‌گونه‌ای هستند که اجزای سیستم را به‌شکل تپه‌ای از دانه‌های گندم درمی‌آورند. این اجزا مدام درحال فروریختن‌های ناگهانی مثل بهمن هستند. به‌نظر می‌رسد چنین حالتی در بسیاری از پدیده‌های طبیعی دیده می‌شود. برای مثال می‌توان به حرکت ازدحامیِ حشره‌ها و الگوهای فعالیت مغز اشاره کرد. برخی نیز ادعا کرده‌اند که نظام اقتصادی نیز احتمالاً به‌طور دائمی در وضعیت بحرانی قرار دارد. البته بحرانی به این معنای فنی که در اینجا اشاره شد؛ اگرچه در اوضاع فعلی استفاده از این اصطلاح در معنای عامیانۀ آن نیز چندان دور از واقعیت نیست. محققانی مثل کریستوفر جارزینسکی از دانشگاه مریلند و گوین کروکس از لابراتوار ملّی لارنس برکلی در کالیفرنیا در تلاش‌اند تا ترمودینامیک غیرتعادلی را در همان وضعیت محکم ذره‌بینی قرار دهند که ماکسوِل و گیبز برای ترمودینامیک تعادلی بنا نهادند؛ یعنی تبیین چگونگیِ تأثیر تعاملات و الگوهای حرکتیِ اجزاء بر رفتارهای کلان یک سیستم.\n اشتیاق به ساختن مدل‌های «از پایین به بالا» برای تبیین تأثیر ذره‌ها بر سیستم در حوزه‌های اجتماعی همیشه وجود داشته است. این ایده که تعاملات اجتماعی نیز تابع قوانین فیزیکِ خود هستند، در دهۀ ۱۹۵۰ مطرح شد. در آن زمان، کورت لوین، روان‌شناس اجتماعی، ادعا کرد که مردم به‌لحاظ روان‌شناسانه، شبیه به ذرات بارداری هستند که تحت تأثیر «میدان‌های نیرو» قرار دارند؛ میدان‌های نیرویی مانند باورها، عادت‌ها و رسوم و سنت‌ها. در سال ۱۹۷۱ نیز دانشمندی استرالیایی به‌نام آل.اف. هندرسن اعلام کرد که مدل‌های گازهای میکروسکوپی که ماکسوِل و بولتزمن مطرح کرده‌اند، زیربنای مناسبی برای فهم رفتارهای جمعی انسان‌ها به‌دست می‌دهند. او نشان داد که چگونه می‌توان سرعت حرکت مردم در پیاده‌رو را با استفاده از الگوی توزیع آماری، شبیه به منحنیِ زنگوله‌شکلی تبیین کرد که ماکسول برای توضیح حرکت ذرات در نظریۀ گازهای خود از آن استفاده می‌کرد. همچنین این ایده را مطرح کرد که درصورتی که «جمعیت ذرات پراکنده» با مانعی مثل باریکۀ دهانۀ بطری یا باجۀ بلیت‌فروشی روبه‌رو شوند، ممکن است متراکم شده و درست مثل بخار آب که به مایع تبدیل می‌شود، به حالتی متراکم‌تر تغییر شکل دهند.\n اما نظریۀ گازهای ماکسول و بالتسمن، ایده‌ای مبتنی بر ترمودینامیک تعادلی است. امروزه این  روشن است که بسیاری از پدیده‌های اجتماعی، اگر نگوییم همۀ آن‌ها، در حالتی غیرتعادلی اتفاق می‌افتند؛ به‌این معنا که اوضاع هرگز در وضعیت ثبات و تابع الگوهای تغییرناپذیر قرار نمی‌گیرد. ازدحام جمعیت، گاه متحرک است و گاه فرومی‌نشیند. یک ‌آن شلوغ و درهم است و زمان دیگر در حرکتی منظم پیش می‌رود. امروزه، فیزیک‌دانان با توسل به الگوهای نظری حرکت‌های ازدحامی را در وضعیت‌های گوناگون تبیین می‌کنند. الگوهای یادشده، جمعیت انسانی را ذراتی در تعامل با هم و در حرکت به‌سوی وضعیت غیرتعادلی تلقی می‌کنند. عامل محرک این حرکت توده‌ها عمدتاً انگیزه‌های درونی افراد برای رسیدن به هدفشان است. این نوع نگاه برای تبیین تحرکات گوناگون جمعیتی به‌کار می‌رود؛ از «جریان» منظم حرکت در راهروهای شلوغ گرفته تا عکس‌العمل‌های ناگهانی جمعیت‌های متراکم در موقعیت‌های «وحشت و اضطراب».\n این مدل‌ها، به‌طور خاص، برای تبیین وضعیت ترافیکی از ارزش بالایی برخوردارند. مقایسۀ میان وضعیت‌های مختلف ترافیکی از ترافیک روان گرفته تا تراکم و قفل‌شدن حرکت اتوموبیل‌ها ازیک‌سو و گذار از حالت‌های فیزیکی مثل یخ‌زدگی، آب‌شدن، تغلیظ و تبخیر که گاز و مایع و جامد را به هم متصل می‌سازد از سوی دیگر، قیاسی واقعی به‌نظر می‌رسد. تنها تفاوت آن است که در ترافیک، وضعیت معمولاً غیرتعادلی است و میل به پراکندگی و برگشت‌ناپذیری دارد. مدل‌های ترافیکیِ مبتنی بر علم فیزیک می‌توانند بسیاری از رفتارهای پیچیده در ترافیک واقعی مانند موج‌های «توقف و حرکت» در تراکم وسایل نقلیه را نشان دهند. در این مدل‌ها تصور بر آن است که وسایل نقلیه میل به تصادم‌نکردن با یکدیگر دارند؛ گویی نیرویی در آن میان وجود دارد که آن‌ها را از یکدیگر دفع می‌کند.\n حوزۀ دیگری که این نوع فیزیک اجتماعی در آن به‌خوبی رشد کرده و پذیرفته شده است، تحلیل رأی‌دادن و شکل‌گیریِ افکار عمومی است. این امر یادآورِ نظریۀ «نیروهای اجتماعی» لوین است، با این تفاوت که سؤال در اینجا عموماً این است که چگونه انتخاب‌های افراد بر انتخاب سایرین تأثیر می‌گذارد. ما تحت تأثیر عملکرد دوستان و اطرافیانمان هستیم و این برای یک فیزیک‌دان تاحدودی یادآور کششِ اتم‌های مغناطیسی به‌سوی قطب‌های همراستا با اتم‌های نزدیک به هم است. این مدلِ مبتنی بر الگوی مغناطیسی در مطالعات اجتماعی مختلف اِعمال شده است. به‌عنوان‌مثال، این مدل در مطالعاتی کاربرد داشته است که به تبیین نحوۀ شکل‌گیری اجماع در افکار عمومی، گسترش شایعه یا شکل‌گیری و گسترش افکار بنیادگرایانه در جامعه می‌پردازند. افکار عمومی را که در «محیط‌های جانب‌دارانه»، مثلاً تحت تأثیر القای رسانه‌ها یا تبلیغات شکل می‌گیرد را نیز می‌توان با کمک همین الگوها مطالعه کرد.\n گاهی اوقات این مدل‌های مبتنی بر گرایش‌های مغناطیسی، الگوهایی تعادلی هستند. این یعنی آنچه به‌دنبالش هستیم، وضعیتی پایدار برای سکون سیستم است؛ مثل زمانی که میدان مغناطیسی به وضعیت جهانی یکسان رسیده و آرام‌گرفته است. به‌عبارت‌دیگر، سؤال این است که وضعیت نهاییِ اجماع عمومی چیست؛ اما رسیدن به اجماع یا به‌عبارتی، تعادل، همواره ممکن نیست. درعوض، ممکن است شاهد جابه‌جاشدن دائمیِ مرزها میان عرصه‌های مختلف و دیدگاه‌های متنوع باشیم. این جابه‌جایی ممکن است تاحدودی تصادفی بوده و بستگی به تمایل افراد داشته باشد.\n این الگوهای غیرتعادلی به ما نشان می‌دهند که تصادفی‌بودن الزاماً به‌معنای بی‌قانونیِ محض نیست. به‌‌علت تعاملات میان عوامل مؤثر در شکل‌گیری افکار عمومی، اجماع و توافق عمومی می‌تواند در برخی مقاطع به‌طور موقت به‌دست آید؛ اما شکل و میزان این توافق همواره متغیر است. در برخی موقعیت‌ها، این رفتار جمعی منجر به شکل‌گیری همان رفتار گله‌ای و مبتنی بر پیرویِ بدون تفکر از دیگران می‌شود. این رفتار می‌تواند نوسانات بزرگی را در بازار به‌ وجود آورد. وقوع چنین نتایجی بدین معنا است که تأثیرات کوچک می‌تواند نتایج بزرگی به‌همراه داشته باشد؛ درست شبیه به بهمنی عظیم که ممکن است با غلتیدن چند سنگ کوچک آغاز شود. این مثالی مشهور در فیزیک غیرتعادلی است. ممکن است نتوان این تشنّج‌ها را به‌طور موردی پیش‌بینی کرد؛ اما حداقل می‌توان احتمال وقوع آن‌ها را سنجید و دست به پیش‌بینی کلی زد. براین‌اساس، می‌توانیم ساختارها و سازمان‌های اجتماعی خود را با لحاظ کردن این خطرات بنا کنیم. این کار بیشتر شبیه به پیش‌بینی سیل است. باید بدانیم که آیا این حوادث نادر، اما مهیب هر ده‌ سال یکبار رخ‌می‌دهند یا هر هزارسال یک‌بار.\n در نمونه‌های راه‌رفتن، رانندگی‌کردن و رأی‌دادن، دامنۀ اقدامات جایگزین کوچک است و به‌همین علت، ساختن الگوها ومدل‌های مبتنی بر فیزیک در این نمونه‌ها تمام قابلیت‌های این مدل‌سازی را به فعلیت نمی‌رساند. اما بعضی دانشمندان در تلاش‌اند تا این مدل‌ها را در موارد پیچیده‌تری به‌کار ببرند؛ مواردی مانند جنگ و مبارزه با تروریسم، تکامل و رشد تاریخی شهرها و کشورها و عادت‌های مردم در ارتباط با تغییرات اقلیمی. این تلاش‌ها امروزه با کمک دانشمندان علوم اجتماعی، دانشمندان علوم رایانه، نظریه‌پردازان بازی، و فیزیک‌دانان صورت می‌پذیرند. انجام این پروژه‌های بلندپروازانه نیازمند همکاری میان دانشمندان رشته‌های مختلف است و با گوشه‌نشینی کاری پیش نخواهد رفت. با افزایش توان ما برای ساختن مدل‌های پیچیده، امیدمان برای رسیدن به مدلی واقعی نیز بیشتر می‌شود. همین حالا هم بعضی دانشمندان از مدل‌هایی سخن می‌رانند که در آن‌ها عوامل مؤثر در سیستم، شکلی ابتدایی و شبیه‌سازی‌شده از سخت‌افزارهای عصبیِ تصمیم‌گیرنده‌اند؛ به‌گونه‌ای که در برابر «نیروهای اجتماعی» منفعلِ محض نیستند و چیزی فراتر از عکس‌العمل براده‌های آهن در برابر آهن‌ربا را به‌نمایش می‌گذارند.\n فیزیکِ جامعه باید قابلیت پیش‌بینی به ما بدهد؛ نه آنکه هنجاری و دستوری باشد. این علم نمی‌تواند به ما بگوید که کدام عمل و ساختار عادلانه یا به‌هنجار است. اگر این علم در ارتباط با جهان‌بینی خاصی کوچک‌ترین جانب‌داری‌ای داشته باشد، ولو غیرعامدانه، آن‌وقت بیم آن می‌رود که صرفا به یک «نظریۀ دیگر» برای حفظ و حراست از یک وضع سیاسیِ خاص، تقلیل یابد. اما اگر فیزیک اجتماعی را به‌درستی به‌کار ببریم، می‌توانیم از مزایای آن مانند پیش‌بینی احتمال نتایج یک انتخاب مشخص و کمک برای بهبود ساختارها و سازمان‌های اجتماعی، قوانین و شهرها سود ببریم. از این طریق خواهیم توانست به‌جای آنکه تلاش کنیم طبیعت انسانی را با این پدیده‌های اجتماعی سازگار کنیم، آن‌ها را به‌تناسب با طبیعت انسانی تغییر دهیم. این کار شباهتی به پیشگویی فالگیران ندارد، بلکه بیشتر شبیه به پیش‌بینی وضع هوا خواهد بود: تبیین توصیفی و احتمالی از تغییرات پیشِ رو. به‌هرحال، احتمالاً دانستن اینکه چه‌چیزی ممکن است در آینده رخ دهد، امروز بیش از هر زمان دیگری مفید خواهد بود.\n* نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: فیلیپ بال (Philip Ball) نویسندۀ کتاب نامرئی: جذبۀ خطرناک عالمِ غیب است. او آثار بسیار دیگری در زمینه‌های علم و هنر نگاشته است.  [۱] Wealth of Nations [۲]  Foundations of Economic Analysis [۳] White noise [۴] Heavy-tailed [۵] مثل فرمول بلک شولز که برای محاسبۀ قیمتِ «مناسب» در بازارهای مشتقات در وضعیت‌های پرخطر استفاده می‌شود.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157797.json b/train/528157797.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..bdf78b793cc1aec8ee9498c5ac46cfab07598966
--- /dev/null
+++ b/train/528157797.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زندگی در میان پارتیشن‌ها",
+  "subtitle": "معماران می‌گفتند باید محیط کار را طوری طراحی کرد که خلاقیت و کارایی کارمندان را به اوج برساند",
+  "introduction": "اتاق‌هایی که دانشمندان یا نویسندگان بزرگ در آن کار می‌کرده‌اند، همیشه جذابیت فراوانی داشته است. کتابخانه‌های مجلل، عکس‌هایی که دیوار را پوشانده‌اند و میز و صندلی‌های منبت‌کاری‌شده، فضایی مرموز به این اتاق‌ها می‌بخشند. اما امروزه، معمولاً محل‌های کاری عاری از هر تزئینی است. به جایش، پارتیشن‌ها همه‌جا را به اتاق‌های کوچک تبدیل کرده‌اند و مجالی برای سلیقۀ شخصی کارمندان باقی نگذاشته‌اند. این محیط کاری جدید، چطور ایجاد شد و عمومیت پیدا کرد؟",
+  "content": "میا توکومیتسو و جوری مول، نیوریپابلیک — بیدار می‌شوید و سردرگمید: ساعت چند است؟ صفحۀ لمسی کوچک موبایلتان می‌گوید: ۲:۵۴ بامداد یا ۷:۲۱ بامداد یا هر زمان. «هر زمان» وقتِ سرزدن به پیام‌هاست. همین‌طور که یک طرف صورتتان روی بالشت مانده است، چک می‌کنید برای آخرین پست فیسبوک چند لایک دشت کرده‌اید، آخرین نغمه‌تان چندبار ری‌توییت شده و بعد، نوبت صندوق ایمیل‌هاست. نگاه می‌اندازید که امروز چه چیزهایی در انتظارتان است، بعد پیغام‌ها را بنا به اهمیت غربال می‌کنید تا پس از دوش صبحگاهی، که کامل بیدار شده‌اید، سراغشان بیایید.\n هرجا که باشید، به فوری‌ترین تقاضاها پاسخ می‌دهید و امضای sent from my iPhone را حذف می‌کنید تا بلامکان شوید. خب الآن می‌شد پشت میز کارتان نشسته باشید، مگر نه؟ لازم نیست کسی بداند دو خیابان با دفترتان فاصله دارید. نمی‌خواهید بفهمند عجله دارید و تمام حواستان به آن‌ها نیست. پس با قدری استتارِ دیجیتال می‌گویید: «در موقعیتی هستم که می‌توانم توجه کافی به شما بکنم.» هیچ‌گاه سوار مترو، در کافه، توی رختخواب یا در دستشویی نیستیم. هرچند صدالبته همین‌جاهاییم.\n این رویۀ صبحگاهی برای بسیاری از ما آشناست. شاید معمولی به نظر بیاید، ولی این هم، مثل هر نظام دیگری، زیبایی‌شناسی خاص خود را دارد. به‌واقع این صحنۀ برش‌خورده از زندگی، انعکاسی از ایدئال‌های هِت نیووِ وِرکِن۱ است: تعبیری در زبان هلندی به‌معنای «شیوۀ جدید کار»، یعنی سامان‌دهی دوبارۀ دفتر تا در راستای انعطاف‌پذیری و طراحی «کارا» باشد، شیوه‌ای که ثمرۀ دنیای درهم‌تنیدۀ دیجیتالی را با ساختارهای اجتماعی ارگانیک ترکیب می‌کند. این «انقلاب بی‌صدا» به‌دنبال رهاکردن پتانسیل‌های بِکر خلاقیت و کارآفرینی است. یکی از زیرساخت‌های ضروری در این سامان‌دهی نوینِ کارْ محل کارِ مدرن و «الهام‌بخش» است. این محل کار نه‌تنها هم‌ساز این آهنگ‌هاست، که شکلی زیبا به آن‌ها می‌دهد.\n فضاها و ابزارهایی که ما را قادر می‌سازند بدین شیوۀ سیار و متفرق کار کنیم، انعکاسی از آن ارزش‌های درهم‌تنیده‌ای‌اند که کار حرفه‌ای معاصر را تعریف می‌کنند: پویایی «بی‌اصطکاک»، کوتاه‌شدن هرم مدیریت در سطح ملی و قابلیت معاشرت. نگاهی سرسری به وبلاگ‌های طراحی یا کتاب‌های پرتصویر مثل محل کار خلاق۲ کافی است تا برخی از عرف‌های رایج در محل‌های کار الهام‌بخش در قرن بیست‌ویکم را ببینیم: پلان‌های باز، دیوارهای شیشه‌ای، میزهای گروهی و سقف‌های بلند. به همین ترتیب، به‌لطف شرکت اپل، موبایل‌هایمان را هم درخشان و تک‌رنگ می‌پسندیم. ردپاهای صنعتی مثل چوب‌کاری‌های پرداخت‌نشده، کاشی با چینش آجری، آجرهای سادۀ به‌اصطلاح خشکه‌چینی و لامپ‌های ادیسون۳ گوشه‌کنار این فضاها را پُر کرده‌اند تا هاله‌ای از شمایل هنری بر آن‌ها بکشند، بلکه به فرایندی از تولید، که بعید است در جایی غیر از نمایشگرهای رایانه‌ای پدیدار شوند، فُرم مادی بدهند.\n در سراسر این فضاهای متنوع، دو اصلِ طراحی را بیش از همه می‌توان دید: بازبودن و عدم‌ازدحام شخصی. طراحی داخلی دفتر جدید انگار استعاره‌ای از «دوست همگان» است: راحت و همیشه در دسترس، سکویی موقت که کارمندان برای جلسه و قدری کار پشت میز، بر آن فرود بیایند و بعد به جلسه‌ای دیگر، دفتر خانگی یا شغل دیگر پر بکشند. ولی مهم این است که هیچ ردپایی نگذارید. یادتان باشد: شما هرگز به آنجا قدم نگذاشته‌اید.\n این مینیمالیسم لوکسی که شاخصۀ محل کار الهام‌بخش امروزی است، شاخه‌ای از جنبش زیبایی‌شناختی گسترده‌تری است که کایل چایکا «هوافضا»۴ می‌نامد. هوافضا یک جور «سبک بین‌المللی»۵ جدید است: مجموعه‌ای از عُرف‌های طراحی که به‌یُمن همگن‌شدن سلیقه‌ها با میانجیگری رسانه‌های اجتماعی، در سراسر کرۀ خاکی گسترش یافته است. چایکا می‌نویسد: «اینجا قلمروِ کافه‌ها، دفاتر شرکت‌های نوپا و فضاهای مشترک زندگی/کار است که هرجا بروید مشخصه‌های یکسانی دارد: مبلمان مینیمالیستی، آبجوی دست‌ساز، خوراک تُست آووکادو، چوب بازیافتی و نورپردازی صنعتی.» به‌واقع همۀ فضاهایی که او فهرست می‌کند، صراحتاً یا تلویحاً، محل کار دانش‌ورزانی‌اند که دائم جابه‌جا می‌شوند و مُدام با یکدیگر همکاری دارند. هوافضا اساساً نوعی محل کار پراکنده است، چون دفتر کار به خانه‌ای سیار تبدیل شده است: هرجا که می‌رویم، آن را همراهمان می‌بریم.\n افزایش این تحرک‌پذیری چقدر رهایی‌بخش است؟ این سؤال کماکان محل بحث است. در فرهنگ کار معاصر، انعطاف‌پذیریْ شمشیری دولبه است: ازیک‌سو، کارمندان ترجیح می‌دهند امکان ورود و خروج از محوطۀ فیزیکی دفتر را داشته باشند. (یادتان می‌آید وقتی ماریسا میر، مدیرعامل یاهو، امکانات مخابراتی داخل شرکت را محدود کرد، چه جنجالی به‌پا شد؟) ازسوی‌دیگر، همان‌طور که نیکیل ساوال و دیگران اشاره کرده‌اند، هم‌زمانی ظهور این محل‌های کار «پویا» با عدم‌امنیت شغل‌های حرفه‌ایْ تصادفی نیست. پویایی و تحرک‌پذیری قرار است رهایی‌بخش باشند، اما این میزهای خالی و حضورهای زودگذر، دلالت‌هایی تاریک‌تر هم دارند که در سایۀ دستگاه‌های قهوه‌ساز و صندلی‌های چرخ‌دار این دفاتر خلاق پرسه می‌زنند.\n دغدغۀ محیط «مناسب» برای کار فکری به‌اندازۀ خودِ کار فکری قدمت دارد. از ارسطو و قدم‌زنی‌هایش در باغ تا میزکارهای غیراختصاصی، افراد همیشه به‌دنبال خلق فضاهای خوشایندی بوده‌اند که در عین الهام‌بخشی، «زایا» باشند.\n در اروپای دورۀ رنسانس، اتاق‌های مطالعۀ خصوصی (استودیو۶) افزون‌براینکه به کار نمایش می‌آمدند، محدوده‌ای برای کار فکری نیز بودند. در سیاهۀ موجودی‌ها و دیگر متون تاریخی می‌توان فهرستی از اقلام گوناگون موجود در این اتاق‌ها را دید: صدالبته کتاب‌ها، اما به‌همراه جواهرات، صفحۀ شطرنج، آلات موسیقی، مجسمه‌های کوچک و سکه‌های باستانی. برای نخبگان اجتماعی قرون پانزدهم یا شانزدهم، چنین مجموعه‌ایْ محیطی مناسب برای آن زحمت و کار مملو از خوداندیشی یعنی تأمل، مطالعه و نوشتن فراهم می‌کرد. خلق محیط کار ایدئال چنان اهمیت داشت که مالکان این استودیوها مبالغ هنگفتی را صرف ساخت و تزیینشان می‌کردند و گاه حتی مشاورانی استخدام می‌کردند تا به تجهیز مناسب این فضا کمک کنند. خیال‌پردازی دربارۀ محیط کارِ ایدئالْ بسیار محبوب بود و استعارۀ بصری رایجی شد. از آن زمان به بعد، همواره دربارۀ محیط کار ایدئال مشورت گرفته‌ایم و حرف زده‌ایم.\n امروزه کارِ به‌اصطلاح «دانش‌ورزی»۷ در حصار قفسه‌های پُر از جواهرات و مجسمه‌های برنزی انجام نمی‌شود. به‌واقع آن استودیوها با آش شله‌قلمکار اقلامشان و تمرکزی که بر تفکر فردی داشتند، گویا نقیض محل کار مُدرن و الهام‌بخشی‌اند که بر قابلیت جانشینی کارکنان و همکاری پرنشاط و تقریباً آشوب‌زده‌شان تأکید دارد.\n در دفاتر سنتیِ دربسته، دو اصل قدرت فردی و سکوت نسبیِ استودیو ادامه یافتند. مثل استودیو، دفترهای شخصی درون ساختمان‌های دفتری هم امکان فردی‌سازی و صمیمیت فردی را فراهم می‌کردند. مثل استودیو، دفتر خصوصی می‌توانست فضایی اجتماعی برای همکاری باشد، اما نوعاً فقط افرادِ هم‌رتبه اجازۀ ورود به آن را داشتند. البته تفاوت‌های مهمی، به‌ویژه از جهت منطق نهادیِ پشت این فضاها، وجود داشت. استودیو مثل بارگاهی مینیاتوری بود که مالکش می‌توانست خُرده‌جهان دلخواهش را سفارش دهد و بدین‌ترتیب شخصیتی متمایز برای خود بسازد، ولی دفتر سنتی تجسم شغل ثابت بود و مشروعیت خود را به‌ظاهر از بوروکراسی شایسته‌سالار می‌گرفت.\n بیشترین نقش در براندازی موانع فیزیکی این اتاق‌ها را شاید رابرت پروپست داشته است: علامۀ پرشور امریکایی که در دهۀ ۱۹۶۰ هواداری از نوعی سامان‌دهی مکانی محل کار را آغاز کرد که امروز با قالب دفاتر پلان باز می‌شناسیم. او از آنچه «دفتر اجرایی» می‌نامید، نمونه‌هایی تهیه کرد. نیکیل ساوال در پارتیشن‌بندی؛ تاریخچۀ مخفی دفتر۸ می‌نویسد: «پروپست یکی از اولین طراحانی بود که استدلال می‌کرد کار دفتری از جنس کار ذهنی است و تلاش ذهنی وابسته به آن است که محیط بتواند قابلیت‌های فیزیکی فرد را تقویت کند.» او اساساً طلایه‌دار اصل ایدۀ محل کار خلاق مدرن بود.\n برای این محل کار جدید، باز و پویا، پروپست «دانش‌ورز» را در نظر داشت: شخصیتی اجتماعی که نظریه‌پرداز مدیریت، پیتر دراکر، شرح و بسط داده بود. به‌روایت ساوال، نه فقط عناوین شغلی یقه‌سفید، بلکه باور جدی به تحرک‌پذیری است که دانش‌ورزان را تعریف می‌کند. البته برخلاف امروز، در آن زمان «تحرک‌پذیری» تداعیگر وضعیت متزلزل و بی‌ثبات شغلی نبود، بلکه ایده‌ای هیجان‌انگیز به شمار می‌آمد: هر کارمندی مالک مجموعه‌ای از مهارت‌های فکری منحصربه‌فرد خود بود، بی وابستگی به نهادهای خاص تا آزادانه پیگیر هر فرصتی شود که پیش می‌آید.\n این حس تحرک‌پذیری نیز بخشی از جریانی بود که تیشه به ریشۀ سلسله‌مراتب‌های بوروکراتیک سنتی زد و خوب با آن اصولِ طراحی پروپست چفت شد که می‌خواست با کاهش موانع و خلق فضاهای دورهمی غیرسلسله‌مراتبی (مثل میزهای همگانی به‌جای میزکار فردی)، برخوردهای دموکراتیک و بی‌برنامه را تسهیل کند. اندکی بعد، صنعت مبلمان مشغول شد به مصادره و معقول‌سازی آن فلسفۀ طراحی آرمان‌شهری پروپست که گنج بادآوردۀ کارفرمای او هرمان میلر شد. پس لابد جای تعجب نیست که «دفاتر اجرایی» بالاخره به ریخت آن پارتیشن‌های غم‌انگیز درآمدند. و با ظهور هِت نیووِ وِرکِن و زیبایی‌شناسی هوافضای همراه آن، قرن بیست‌ویکم توانست رؤیای او از محل کار باز، الهام‌بخش و اجتماعی را از نو راه بیندازد. پروپست نسخۀ ۲.۰.\n تجربۀ ما در نوشتن این مقاله هم نمونه‌ای از همین ماجراست. در تبعیت از زیبایی‌شناسی و عُرف‌های کاری دورانمان، بدنۀ مقاله را کنار هم، پشت میزهای غیراختصاصی درون اتاق‌همایشی با دیوارهای شیشه‌ای نوشتیم که به صندلی‌های ارگونومیک و وایت‌بوردی «هوشمند» مجهز بود. فارغ از قیدوبند روزهای کاری (یا چون تمام روزهایمان کاری بود)، به یک روز تعطیل شنبه رسیدیم، در فضایی که طراحی شده بود که الهام‌بخش ایده‌سازی فی‌البداهه و بازخوردگیری فوری از همکار باشد. آن «فضا» تضمین می‌کرد که فرایندمان پویا (اتاقی غیراختصاصی که هرکس می‌توانست استفاده کند)، باز (پنجره‌های شیشه‌ای از کف تا سقف رو به دنیای بیرون و راهروها)، اجتماعی و غیرسلسله‌مراتبی (به‌لطف میز کار مشترک) باشد.\n آیا این فضای همکاری به وعده‌اش وفا کرد؟ بله و نه. جایی سهل و مجهز برای کار فراهم کرد. ولی این پویایی، سکسکه هم داشت. آن دیوارهای شیشه‌ای و مرمرین، تقریباً بلافاصله، از حس بیچارگی لبریز شد. لپ‌تاپ چهارسالۀ میا به روترِ وایرلسِ ساختمان متصل نمی‌شد و این تهدیدی برای برنامۀ درخشانمان بود که می‌خواستیم مقاله را مشارکتی از طریق گوگل داک بنویسیم. بالاخره راه‌حلی پیدا شد: آیفونی را به هات‌اسپات تبدیل کردیم. با این کار، روز کاری‌مان از مخمصه رها شد، اما ماهیت نازک و متزلزل عملیات‌های بالفرض بی‌اصطکاکِ هِت نیووِ وِرکِن را بی‌واسطه دیدیم. یک لپ‌تاپ کج‌خُلق، باتری خالی یا کابل اشتباه کافی است تا همه ‌چیز از هم بپاشد. آنگاه حقیقتاً تنها می‌شوید، انگار که از کندوی پرهمهمه و شبکه‌ایِ تولید جدا افتاده‌اید، حتی وقتی که جسمتان همراه با همکارتان در یک اتاق باشد.\n این ازکارافتادگی‌ها هم فی‌نفسه جنبه‌ای زیبایی‌شناختی داشتند. حقیقت این است که کار، حتی کار فکری، نوعاً آشفته‌بازار است. ازدحامْ در ذات این فرایند است. آن اتاقِ همایشِ سفید پرنور ما، تجسم مینیمالیسم لوکس مادی و مطلوب آن نهادهایی بود که می‌خواهند ثروت، حرفه‌ای‌گری و جدی‌بودن خود را به رُخ بکشند، ولی تولید واقعی، به مجموعۀ درهمی از تجهیزات نازیبا نیاز دارد که وقتی به آنجا رسیدیم بخشی از آن‌ها در کار نبود: ماژیکِ وایت‌بورد، کابل و برچسب.\n به همین ترتیب، در مقاله‌ای در بلومبرگ پیرامون اِدج۹ (ساختمانی پُر از میزهای کار غیراختصاصی که از نظر شرکت دلوئیت، سنگر هِت نیووِ وِرکِن در آمستردام است)، در میانۀ تصویری که خطوط روشن و اتاق‌های پرنور ساختمان را نشان می‌دهد، شاهد کوله‌پُشتی‌های چرخ‌دار کارکنان هستیم، چون هرکس باید ازدحام کارش را خود به دوش بکشد. هم‌راستا با مینیمالیسم فناورانه، مینیمالیسم دفتر کار مدرن هم می‌خواهد جلوی همه‌ چیز را بگیرد، اما این چیزها بالاخره راهی برای نفوذ می‌یابند.\n این مینیمالیسم مبتنی بر فناوری، تجسم «سیستم‌های عامل» همتابه‌همتا۱۰ و ساختارهای سازمانی سیالِ هِت نیووِ وِرکِن است. ساختارهای سازمانی جدید از قبیل هولاکراسی۱۱، با نیت براندازی تمرکز و سلسله‌مراتب‌های کهنۀ همبسته با بوروکراسی، خواهان تعیین وظایف خویش‌_تعریفی هستند که فردِ عهده‌دارِ هر یک از آن‌ها مسئول اداره‌شان است. با تعیین صورت وظایف مشخص هر شخص، می‌توانیم وظیفه‌گرا باشیم و درعین‌حال سازمان را، هر روز از نو و به‌صورت ارگانیک، دوباره بسازیم. سازمان به نوعی اسباب‌بازی نقاشی۱۲ تبدیل می‌شود: خط بکش، پاک کن و دوباره شروع کن. برای این کار، چه جایی بهتر از بوم تمیز هوافضا؟ به‌جای آنکه مجبور باشیم با ازدحام و وزن دیروز سروکله بزنیم، امروز، بومی سفید داریم.\n به‌کمک یکی از نرم‌افزارهای خاص تلفن‌های هوشمند، کارکنان اِدج روز و شب در مدار رصد دلوئیت هستند. این نرم‌افزار با روان‌سازی تک‌تک لحظات بیداری‌تان در روزهای کاری، همۀ حرکاتتان را دنبال می‌کند: خواه در ماشین به‌سمت دفتر باشید، برای قهوه به آشپزخانه سر بزنید یا حتی دستشویی بروید. نکتۀ شگفت‌آور این است که فناوری‌های مداخله‌گری ازاین‌دست، اغلب گویا بی‌چون‌وچرا پذیرفته می‌شوند. اما شاید افراد بر این باورند که بهای ضروری مشارکت در این اقتصاد مدرن، تسلیم‌شدن در برابر این قوۀ ویرانگر نظارت و رصد است یا شاید برون‌سپاری کار حافظه‌تان به نرم‌افزاری مثل ۱۳iCal چنان سهولتی ایجاد می‌کند که می‌ارزد اپل به اطلاعات تماستان دسترسی داشته باشد.\n فارغ از احساسمان دربارۀ این مسئله، این نکته را عموم افراد پذیرفته‌اند که برای بُروز خود در این دنیا، که بیش‌ازحد بر خودمدیریتی تأکید می‌کند، باید به سیستم‌های ابری (ایمیل، فیس‌بوک یا دیگر رسانه‌های اجتماعی) متصل باشیم. این باور، تجلی جبر فناورانه‌ای است که هایدگر می‌گفت. وقتی رمزهای عبورمان کار نمی‌کنند و راهی به درون سیستم پیدا نمی‌کنیم، چقدر احساس بیچارگی می‌کنیم. برای انجام هر کاری، مجبوریم با شرایطی که فناوری پیش رویمان می‌گذارد کنار بیاییم، ازجمله اینکه محل‌های کارمان روزبه‌روز متفرق‌تر شوند.\n ژیل دلوز گذار از جامعه‌های انضباطی بستۀ میشل فوکو به‌سمت «جامعه‌های کنترلی» را تجسم می‌کرد که به‌ظاهر بازترند و تابع حرکت آزادند. قدرت دیگر از طریق ساختارهای عمودیِ قدرت اِعمال نمی‌شود، بلکه در ظرفیت «ابر» برای شمول و طرد متجلی می‌شود. جاناتان کرری در تحلیل عالی‌اش از سرمایه‌داری شبانه‌روزی می‌گوید به‌واقع اکنون که ماشین‌ها زندگی‌هایمان را سامان می‌دهند، طوفانی در شُرف وقوع است: در جامعۀ کنترلی دلوز، شرّی (جبر فناورانه) جانشین شر دیگر (رییس) نمی‌شود، بلکه جامعۀ انضباطی فوکو قدمی به جلو گذاشته و ما را شتابان به دنیایی بیش‌ازحد نظارت‌شده می‌فرستد، جایی که داشبورد مدیر۱۴ (آن بینای به همه چیز و آگاه از همه چیز) با بهره‌گیری از سراسربین‌های رایانه‌ای، ما را کنترل می‌کند.\n جِن پَن زیرکانه اشاره می‌کند که محیط کاری مسطح یا بی‌رییس، هزینه‌ای دارد: کار مدیریت (و نظارت و مواظبت) در کل نیروی کار پخش می‌شود، یعنی وقتی که هیچ‌کس رییس نباشد، همه رییس‌اند. دفتر به نسخه‌ای سایبری از هتل کالیفرنیا۱۵ تبدیل می‌شود: می‌توانید هروقت دلتان خواست کارت ورودتان را بزنید، ولی نمی‌توانید کارت خروج بزنید.\n و نتیجۀ ماجرا؟ دفتر شما مثل گازی که از قوانین آنتروپی تبعیت می‌کند، پراکنده می‌شود. بیرون از دفتر کار هم به پیام‌ها پاسخ می‌دهیم تا رد پایمان ناپدید شود، اما این «هرمکانی»‌شدنِ دفترْ تلاشمان را بیهود و بی‌ثمر می‌کند. کار بالاخره فضای موجود برای خود را پُر می‌کند. اگر هیچ فضایی از تیررس آن دور نباشد، شما را هرجا باشید پیدا می‌کند: نه‌فقط در دفتر کار، بلکه در خانه، محل تمرین یوگا و مهدکودک فرزندان. به‌علاوه، در کنار خودِ جسمانی‌مان، باید آواتار حرفه‌ای‌مان را هم مدیریت کنیم.\n همچنین به‌واسطۀ آنکه «کارْ» همواره بیشتر متر می‌شود و ارزش مالی‌اش سنجیده می‌شود، روزبه‌روز از آن ازدحامی که کیستی‌مان را می‌ساخت محروم‌تر می‌شویم. آن همه مزاج‌ها و خُلق‌های خاصمان دیگر کاربردی ندارند، چون یا به قالب عدد و رقم درنمی‌آیند یا ما را درهم‌وبرهم و بالتبع غیرمولد جلوه می‌دهند.\n اینجاست که بیش از هر جای دیگر، ماهیت کنترلگر این زیبایی‌شناسی جدید، مشهود و ملموس می‌شود: تمیزکاری دائمیِ خودهای دیجیتالی‌مانْ انعکاسی از مینیمالیسم همگن‌شدۀ هوافضاست. این خودکنترلیِ تمام‌عیار است که مشارکتِ ظاهراً خودخواستۀ ما را در آنچه لوییس کُسر «سازمان‌های طمّاع» می‌نامد، ممکن می‌کند: سازمان‌هایی که پیوندهای اجتماعی افراد را منقطع می‌کنند «و شکوفایی‌شان مشروط به آن است که بتوانند اعضایشان را تمام‌وکمال در حصار خود جذب کنند.» تصادفی نیست که طلبِ شفافیت در تکنیک‌های مدیریتی معاصر مثل «ارزیابی عملکرد ۳۶۰ درجه» در زیبایی‌شناسی جدیدِ دفتر هم منعکس می‌شود. به‌تعبیر مشهور مری داگلاس (انسان‌شناس)، هیچ‌جایی برای «چرکی» یا «به‌هم‌ریختگی» باقی نمی‌ماند. روی داشبورد دیجیتال مدیرعامل، کمابیش عددی تروتمیز هستیم (و می‌خواهیم چنین باشد): اعدادی که روی صفحات گستردۀ صاف به‌دقت مرتب شده‌اند و نشان می‌دهند چقدر کارا، ارزشمند و مولدیم و چگونه می‌توانیم به‌عنوان منبعی برای پروژۀ جدیدمان استفاده شویم.\n ولی همین که سطح این مینیمالیسم جدید را خراش بدهیم، به تل‌انباری از خُرده‌ریزها می‌رسیم که البته پنهان و غایب از نظرند: مثلاً آن هزارتوی فایل‌ها و فولدرها، که سرزمین دیجیتالی لم‌یزرع و مهیبی ساخته‌اند تا بات‌ها را با ارسال دستور جست‌وجوی کلمات، عازمشان کنیم تا چیزی برایمان بیاورند. بگذریم از مزرعۀ عظیم سِروِرهایی که برای حفظ این مینیمالیسم ظاهری لازم‌اند، اما کاملاً در پس‌زمینۀ فرایند قرار گرفته‌اند. این‌ها نشانه‌های دفاتر و فناوری‌های مینیمال، اما به‌واقع ماکسیمال، با نقابی فریبنده است. اولی وابسته به آن است که ما مصرف‌کنندۀ سیری‌ناپذیر ابزارهای گران‌قیمت (و به‌روزرسانی‌های بی‌وقفه‌شان همراه با لوازم جانبی مثل جلد، آداپتور، هدفون و حافظه‌های اکسترنال) و قهوه‌های لابد گران‌بها (پای ثابت جلسات کاری) باشیم. با دومی هیچ جنس بنجلی را دور نمی‌ریزیم: لازم نیست چیزی را حذف یا حتی سامان‌دهی کنیم؛ آشفته‌بازارمان ناپیدا می‌ماند و مدیریتش برون‌سپاری می‌شود. اکثر کارها لاجرم چرک‌اند و وقتی تلاش می‌کنیم ظاهرِ تروتمیزی داشته باشند، اغلب چرک‌تر می‌شوند.\n شاید راهی برای بُرون‌رفت از این چرخه باشد. بله، فضای این محل‌های کار الهام‌بخش با چینش دقیقشان، بسط آن فناوری شبکه‌سازی‌اند که ما را تحت نظارت قرار داده و ساعات کار روزانه‌مان را هرچه‌بیشتر کرده است. اینکه به مذاقمان خوش می‌آیند، شاهدی بر آن است که این فناوری چقدر در عبور از ایدئولوژی و تعریف گزینه‌ها توانمند است: سرمایه‌دارانِ پرشور و مارکسیست‌های رادیکالْ کارشان را با ابزارهای مشابه (شاید حتی حین نوشیدن آبجوی دست‌ساز مشابه) سامان می‌دهند. اما مگر مکان‌های تمیز، جز عرصۀ بالقوۀ آشفته‌بازارها، چیز دیگری هستند؟\n «محل کار الهام‌بخش» به ماورای ساختمان فیزیکیِ دفتر کار تا میان عموم مردم بسط یافته و بدین‌ترتیب امکان برخوردهای اتفاقی، همان رؤیای پروپست، را گسترش داده است. اشاعۀ فضاها و شبکه‌های این نظام‌های مُدرن کار، تسهیلگر آن زیست سیاسی است که کارکرد روان تجارت و نظم اجتماعی تقریباً آرام را تثبیت می‌کند. به‌عنوان‌مثال، فعالان سیاسی از پردیس‌های دانشگاهی، خانه‌ها و خیابان‌ها همگی از طریق سرویس‌های ابری گوگل و توییتر، خلاصۀ وقایع را با جمع‌سپاری۱۶ به شما ارائه می‌کنند: از تاکتیک‌های پرهیز از مواجهه با پلیس که از آن متنفرند، تا ارائۀ اطلاعات بیشتر برای فهم ماجرای ناآرامی‌های فرگوسن.\n به‌واقع، همان‌طور که سارا جیف در کتاب جدیدش دربارۀ جنبش‌های اجتماعی آمریکا خاطرنشان کرده است، مردم به‌تدریج آشفته‌بازارهای جدید و جذابی رقم زده‌اند. نکته‌ای که بیش از همه برای او جذاب است آن است که در مقایسه با جنبش‌های مجزا و منفک نسل‌های پیشین، جنبش‌های مختلف امروزی مبنای مشترک می‌یابند: مثلاً «زندگی سیاهان اهمیت دارد»۱۷ با طرح‌های ضد مدارس نمونه‌دولتی و اعتراض به خصوصی‌سازی منابع طبیعی پیوند برقرار کرده‌اند.\n بااین‌حال، علی‌رغم پیش‌درآمد «باز» و «شفاف»بودن، رویۀ طرد است که محیط خوشایند هوافضا را رقم می‌زند: تحرک‌پذیریِ خودفرمان۱۸، تجهیزاتِ فناورانه و سوپ‌های تجملاتی  پانزده‌دلاری، بلیت گران‌قیمت ورود به این فضاهایند. ولی اگر این «بازبودن» تا نهایتش رُخ بدهد، چه خواهد شد؟ فضاهای کاریِ پیشینْ ما را از هم جدا نگه می‌داشتند. اکنون، در این فضای کار جدید، فراگیر و همواره باز، روزبه‌روز همگراتر می‌شویم. انتخاب اینکه چه کسی به محفل ما بپیوندد و با این نزدیکی و مجاورت چه کنیم، بر عهدۀ خودمان است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را میا توکومیتسو و جوری مول نوشته‌اند و در تاریخ ۶ سپتامبر ۲۰۱۶ با عنوان «Life at the Nowhere Office» در وب‌سایت نیوریپابلیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۷ مهر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «زندگی در میان پارتیشن‌ها» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است.•• میا توکومیتسو (Miya Tokumitsu) ویراستار ژاکوبین ، مدرس تاریخ هنر در دانشگاه ملبورن و نویسندۀ کتاب کاری که دوست داری را انجام بده: و دروغ‌های دیگر دربارۀ موفقیت و خوشبختی (Do What You Love: And Other Lies About Success & Happiness) است. ••• جوری مول (Joeri Mol) مدرس مطالعات سازمانی در دانشگاه ملبورن است. [۱] het nieuwe werken [۲] The Creative Workplace [۳] Edison bulbs: لامپ‌هایی با افروزه‌ها یا رشته‌‌هایی از جنس کربن یا تنگستن. [۴] Airspace [۵] International Style: سبْکی در معماری مدرن که در دهه‌های ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ در اروپا و آمریکا بنیان‌گذاری شده و بر پایۀ سبک‌شناسی هنر مدرن بود. این سبک در هنر مدرن، سه اصل را برای معماری در نظر داشت: تجلی حجم به‌جای جرم، تأکید بر تعادل به‌جای تقارن و استفاده‌نکردن از تزیینات. [۶] Studiolo (Plural: Studioli) [۷] Knowledge Work [۸] Cubed: A Secret History of the Office [۹] The Edge [۱۰] Peer to Peer: همکاربه‌همکار یا همتابه‌همتا نام گونه‌ای از معماری شبکه‌های رایانه‌ای است. در این نوع شبکه، رایانه‌های کارده و کار خواه هر دو در یک سطح کار می‌کنند، به این مفهوم که هر رایانه می‌تواند از اطلاعات رایانهٔ دیگر استفاده کرده یا به رایان/ دیگر اطلاعات بفرستد. این نوع شبکه ساده‌ترین و سریع‌ترین روش شبکه‌سازی است. [۱۱] Holacracy: نوعی فناوری اجتماعی یا نظام حکم‌رانی سازمانی خاص که در آن‌ها اقتدار و تصمیم‌گیری به‌جای آنکه بر عهدۀ سلسله‌مراتب مدیریتی قرار گیرد، به منظومه‌ای از تیم‌هایی واگذار می‌شود که هریک سامان‌دهی خود را بر عهده دارد. [۱۲] Etch-a-Sketch [۱۳] یک تقویم شخصی هوشمند که نرم افزار آن را شرکت اپل طراحی کرده و روی گوشی و لب تاپ قابل نصب است. [۱۴] managerial dashboard: داشبورد مدیریتی سیستم های نرم‌افزاری نوینی هستند که به سازمان ها در جهت غنی‌سازی اهداف با استفاده از اطلاعات و تجزیه و تحلیل آن‌ها کمک می‌کند. داشبورد به مدیران این امکان را می دهد که با تعریف، نظارت و تحلیل شاخص های کلیدی عملکرد (KPI: Key Performance Indicator)  بین اهداف و فعالیت‌ها تراز ایجاد کنند، کلیۀ فعالیت‌های سازمان را نمایان سازند و نوعی محیط نمایش مشترک بین اهداف و فعالیت ها برای تصمیم‌گیری درست و کارامد ایجاد کنند. [۱۵] Hotel California: اشاره به بخشی از ترانۀ معروف گروه موسیقی Eagles که می‌گوید: «می‌توانید هروقت دلتان خواست تسویه‌حساب کنید، ولی نمی‌توانید اینجا را ترک کنید.» [۱۶] Crowdsourcing [۱۷] Black Lives Matter: جنبشی در مقابله با خشونت و نژادپرستی نظام‌مند علیه سیاهان که در ۱۳ جولای ۲۰۱۳ به‌دنبال تبرئۀ مردی سفیدپوست از شلیک مرگ‌بارش به نوجوانی سیاه‌پوست، با هشتگ #BlackLivesMatter در رسانه‌های اجتماعی راه‌اندازی شد. [۱۸] Self-Directed\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157799.json b/train/528157799.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..7aca58fe8ca7150b2eb5d84d42cacc0f2d974f36
--- /dev/null
+++ b/train/528157799.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دانشمندی که نمی‌خواهد زمین به دوزخ تبدیل شود",
+  "subtitle": "دربارۀ جیمز هنسن، پدرِ علم تغییرات آب‌وهوایی و کسی که ما را از فاجعۀ پیش رویمان مطلع کرد",
+  "introduction": "در فیلم‌های علمی-تخیلی همیشه وقتی جهان با فاجعه‌ای مرگبار مواجه می‌شود، دانشمندانی ازجان‌گذشته و همه‌چیزتمام از راه می‌رسند و جهان را از نابودی نجات می‌دهند. اما آیا در دنیای واقعی هم چنین دانشمندانی پیدا می‌شوند؟ احتمالاً جیمز هنسن، «پدرِ علمِ تغییراتِ آب‌و‌هوایی» یکی از آن‌هاست. دانشمند پرآوازه‌ای که همه‌چیز خود را در راه نجات زمین در مقابله با بحران جهانی محیط زیست گذاشته است.",
+  "content": "الیزابت کولبرت، نیویورکر — چند ماه پیش، جیمز هَنسن، مدیر مؤسسۀ تحقیقاتِ فضایی گودارد در ناسا، یک روز از محلِ کارش در نیویورک مرخصی گرفت تا به تظاهراتی اعتراضی در واشنگتن بپیوندد. موضوعِ اولیۀ اعتراض، تأسیساتِ نیروگاهی پارلمان بود که آبِ سرد و گرمِ دفاترِ پارلمانی را تأمین می‌کند. اما در نگاهِ وسیع‌تر، زغال‌سنگ آماجِ اصلی این اعتراضات بود؛ ماده‌ای معدنی که بزرگ‌ترین منبعِ انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان است. ازقضا در روزِ اعتراض برف می‌بارید. هَنسن بارانیِ بلندی پوشیده بود و کلاهی کتانی با لبه‌های پهن به سر داشت؛ ولی دستکش‌هایش را فراموش کرده بود. خواهرش که در واشنگتن زندگی می‌کرد و آمده بود تا مراقبش باشد، به او گفت عینِ ایندیانا جونز شده است.\nراهپیماییِ اعتراضی از جنبِ عمارتِ کنگره در پارکِ اسپریت آو جاستیس شروع شد. وقتی هَنسن رسید، هزاران نفر از معترضان پیش از او در آن حوالی جمع شده بودند و کلاه‌های سبزرنگ سرشان بود و پلاکاردهایی حمل می‌کردند که روی آن‌ها چیزهایی نوشته بودند؛ مثلِ «اجتماع علیهِ صادرات زغال‌سنگ۱» یا «زغال‌سنگِ پاک مثلِ آبِ خشک است». دوربین‌های تلویزیونی بلافاصله دورِ هَنسن جمع شدند.\nیکی از گزارشگرانِ تلویزیون گفت: «شما یکی از اقلیم‌شناسانِ بسیار برجستۀ جهان هستید» و پرسید: «آیا علمِ شما با این اعتراضات جور در می‌آید؟»\nهَنسن جواب داد: «من دارم سعی می‌کنم پیوند بینِ علم و سیاست را روشن کنم. بالأخره یکی باید این کار را بکند.»\nگزارشگر راضی نشد و با لحنی تمسخربار و شکاک پرسید: «با نافرمانیِ مدنی؟» هنسن گفت که وقتی می‌بیند جوان‌ها خودشان را در خطر انداخته‌اند، «کسی مثلِ من نمی‌تواند عقب بکشد و پشتِ سر آن‌ها بایستد.\nگزارشگر هنوز چیزی را که می‌خواست، نشنیده بود: «شنیدیم که همۀ شماها برنامه‌ریزی کرده‌اید و اصلاً دلتان می‌خواهد که امروز دستگیر شوید. این حرف درست است؟»\nهَنسن گفت: «من دلم نمی‌خواهد» و ادامه داد: «ولی می‌خواهم توجه مردم به این موضوع جلب شود و هرکاری که لازم باشد، می‌کنم.»\nهنسن مردی است شصت‌وهشت‌ساله۲ با چشم‌هایی سبزرنگ و موهای تُنُک قهوه‌ای و سرووضعی پریشان. گویی همین الان کیفِ پولش را گم کرده است. به‌واقع نیز هنسن مردی است که به‌کرات وسایلش را گم می‌کند و گاه‌گداری حتی اتومبیلش را. او سی سال پیش یکی از مدل‌های اولیۀ آب‌وهواییِ جهان را صورت‌بندی کرد که «مدلِ صفر۳» لقب‌گرفته است. بر اساسِ همین مدل قریب‌به‌اتفاقِ رخدادهای آب‌وهواییِ این مدت را پیش‌بینی کرده بود. گاهی وقت‌ها او را «پدرِ گرمایشِ جهانی» خطاب می‌کنند و گاهی پدربزرگ آن.\nهنسن، تا حدودی بر اساسِ آخرین تلاش‌هایی که در راستای مدل‌سازی کرده و تا حدودی بر پایۀ دیگر مشاهداتِ بقیۀ دانشمندان، امروزه به این نتیجه رسیده است که پیامدهای گرمایشِ جهانی از آنچه او گمان می‌کرده، بسیار وخیم‌تر است. اینطور نیست که دی‌اکسیدکربن «در حال رسیدن» به سطحی خطرناک باشد؛ بلکه خیلی وقت است به این سطح رسیده است. اگر اقدامی عاجل صورت نگیرد، ازجمله تمام نیروگاه‌های زغال‌سنگی در جهان ظرفِ بیست سالِ آینده تعطیل نشود، زمین با چنان تغییراتی در آب‌وهوا مواجه خواهد شد که جوامعِ بشری تابِ تحمل آن را نخواهند داشت. هنسن می‌گوید: «این معضل امروز وضعی کاملاً اضطراری دارد.»\nتجدیدنظرِ هنسن در نتیجه‌گیری‌هایش باعث شد تا در فعالیت‌هایی اعتراضی‌، مانند راهپیمایی در واشنگتن شرکت کند؛ کاری که دانشمندانِ جاافتادۀ دولتی کمتر به آن رغبت نشان می‌دهند. سپتامبر گذشته هنسن اعلام کرد کمپانی‌های سوختِ فسیلی دارند عمداً دربارۀ گرمایش جهانی اطلاعات غلط منتشر می‌کنند. او گفت قطارهای باربری‌ حامل زغال‌سنگ، «قطارهای مرگ» هستند. هنسن نامۀ اعتراضیِ خود به رئیسِ انجمنِ ملی معدن در ایالات متحده را با این جمله آغاز کرد: «باعث ناراحتی‌تان خواهد شد؛ خب، باید هم ناراحتتان کند.»\nهنسن اصرار می‌کند که نمی‌خواهد دست به کارهای تحریک‌آمیز بزند؛ بلکه برعکس، می‌خواهد محافظه‌کار باشد. تنها هدفِ او این است که از جهانی محافظت کند که برای ما آشنا است. او می‌گوید: «یافته‌های علم روشن است.» وقتی می‌خواهد به معترضانی اشاره کند که دروازۀ ورودیِ نیروگاهِ پارلمان را سد کرده‌اند، می‌گوید: «این تنها شانس ما است.»\nهنسن در شهرِ کوچکِ دنیسن، نزدیک به مرزِ غربی ایالتِ آیووا بزرگ شده است. او فرزندِ پنجم از هفت فرزندِ پدری است که روی زمین‌های اجاره‌ای کشاورزی می‌کرد. پدرش بعد از جنگِ جهانی دوم تصمیم گرفت کارگرِ یک کافه شود. همۀ بچه‌ها در دو اتاق می‌خوابیدند. هَنسن همین که به سنی رسید که بتواند کار کند، مشغولِ کار شد. شغلش تحویلِ روزنامه‌های ورلد هرالد در اُومها بود. وقتی هجده‌ساله شد، بورسی تحصیلی در دانشگاهِ آیووا به دست آورد. بورسِ تحصیلی‌اش هزینۀ سکونتِ او را پرداخت نمی‌کرد. برای همین مجبور شد اتاقی را به بهای ۲۵ دلار در ماه اجاره کند. برای خوراک، پولش فقط به حبوبات می‌رسید. تا اخذِ درجۀ دکتری در فیزیک، در دانشگاهِ آیووا ماند. رسالۀ دکتری‌اش را دربارۀ اتمسفرِ زهره نوشت. از همان‌جا مستقیم به مؤسسۀ مطالعاتِ فضایی گودارد (GISS) رفت و در آنجا به مطالعۀ ابرهای سیارۀ زهره مشغول شد.\nهر طور حساب کنیم، حتی طبقِ حساب‌وکتابِ خود هنسن، او خودش را وقفِ تحقیقاتش کرده بود و به هیچ چیزِ دیگری علاقه نشان نمی‌داد. دفاترِ کار گودارد، چند بلوک در جنوبِ دانشگاهِ کلمبیا بود. وقتی در سال ۱۹۶۸ دانشجویانِ شورشی، پردیسِ دانشگاه را تعطیل کردند، هنسن مطلقاً توجهی نکرد. در آن دوره، کامپیوترِ مؤسسۀ گودارد، سریع‌ترین کامپیوترِ جهان بود؛ اما هنوز باید با کارت‌های پانج داده‌های ورودی را به خوردِ آن می‌دادند. او به یاد می‌آورد که «هرشب تا دیروقت اینجا می‌ماندم و پشتِ میزهایم که کوهی از کارت‌های پانج روی آن‌ها تلمبار بود، کار می‌کردم». در ۱۹۶۹ برای شش ماه گودارد را رها کرد و برای تحصیل به هلند رفت. آنجا با همسرِ هلندی خود، آنیک، آشنا شد. زوجِ جوان ماه‌عسلشان را در فلوریدا، در نزدیکیِ دماغۀ کانَورال سپری کردند. از آنجا احتمالاً می‌توانستند پرتابِ سفینۀ آپولو را ببیند.\nدر سال ۱۹۷۳، اولین مأموریتِ کاوش در زهره آغاز شد و هنسن شروع به طراحی دستگاهی کرد که‌ نوعی قطب‌سنجِ نوری بود. قرار بود این دستگاه روی ماهواره نصب شود؛ اما کمی بعد، علایقِ تحقیقاتیِ او به خودِ سیارۀ زمین معطوف شد. سه شیمی‌دان که قرار بود بعداً برندۀ جایزۀ نوبل شوند، کشف کرده بودند که کلروفلوروکربن و دیگر ماده‌های شیمیاییِ ساختۀ دستِ بشر، می‌توانند لایۀ اُزُن را تخریب کنند. البته معلوم بود که گازهای گلخانه‌ای دارند با سرعتِ هرچه تمام‌تر در اتمسفر منتشر می‌شوند.\nهنسن به من گفت: «ما فهمیدیم که با سیاره‌ای مواجهیم که جلوی روی خودمان دارد تغییر می‌کند و این خیلی جالبِ‌توجه بود.» درست به همان دلیلی که ابرهای زهره برای هنسن جذاب بود، این واقعه نیز شدیداً علاقۀ او را به خود جلب کرد: سؤالاتِ جدیدی مطرح است که باید جوابی برایشان پیدا کرد. او کوشید تا برنامه‌ای کامپیوتری طراحی کند که قادر باشد وضعیتِ آب‌وهوا را پیش‌بینی کند. هدفش این بود که ببیند آیا می‌شود از چنین برنامه‌ای برای نگاهی طولانی‌مدت‌تر به آینده استفاده کرد یا نه. بر فرض مثال، اگر گازهای گلخانه‌ای در اتمسفر دو برابر شوند، چه بلایی سر زمین می‌آید؟\nهمسرش به من گفت: «او هیچ‌وقت روی موضوعی به این دلیل کار نمی‌کند که ممکن است فایده‌ای برای مردم داشته باشد، او فقط می‌خواهد معنای علمیِ رویدادها را درک کند.»\nوقتی هنسن کار روی مدلِ خودش را آغاز کرد، دلایلِ نظریِ کافی وجود داشت که افزایشِ سطحِ دی‌اکسیدکربن در جو، باعثِ گرم‌ترشدن جهان می‌شود؛ اما شواهدِ تجربی اندکی برای این نظریه در دسترس بود. میانگینِ دمای جهان در دهه‌های سی و چهلِ قرنِ نوزدهم افزایش یافته و سپس به عللی در دهه‌های پنجاه و شصتِ همین قرن کاهش یافته بود. بعد از چند سال کارکردن روی این پروژه، هَنسن فهمید که الگوی جدیدی در حال ظاهرشدن است. در سال ۱۹۸۱، او مدیرِ مؤسسۀ گودارد شد. در مقاله‌ای که همان سال در مجلۀ ساینس به چاپ رساند، پیش‌بینی کرد که در دهۀ پیشِ‌رو جهان به شکلی غیرعادی گرم خواهد بود. همین اتفاق هم افتاد. در همان مقاله، پیش‌بینی کرد که دهۀ ۱۹۹۰ از این هم گرم‌تر خواهد بود. این پیش‌بینی هم درست از آب درآمد. نهایتاً پیش‌بینی کرد که در پایانِ قرنِ بیستم، تأثیراتِ گرمایشِ جهانی خودش را در تغییر آب‌وهوایِ طبیعیِ جهان نشان خواهد داد. این پیش‌بینی نیز محقق شد.\n\nدر سال‌های بعدی هنسن در کارِ خودش متمرکزتر شد. در سال ۱۹۹۰، جلوی ده‌ها دانشمند شرط بست که آن سال یا سالِ بعدش گرم‌ترین سالِ ثبت‌شده خواهد بود. هنوز بیشتر از نُه ماه نگذشته بود که شرط را برد. در سال ۱۹۹۱، به‌علت فورانِ آتشفشانِ پیناتوبو در فیلیپین، پیش‌بینی کرد که از میانگینِ دمای هوا کمی کاسته خواهد شد و دوسه سال بعد، دوباره سیرِ صعودیِ خودش را پیش خواهد گرفت. دقیقاً همین اتفاق افتاد.\nسال‌ها است که جوامع علمی برجستگیِ دیدگاه‌های علمیِ هنسن را به رسمیت شناخته‌اند. اسپنسر ویرت۴، فیزیک‌دانی است که بعداً مورخ شد. موضوعِ مطالعۀ او تلاش‌هایی است که درجهتِ فهمِ گرمایش جهان شده است. به من گفت: «کاری که هنسن در دهه‌های هفتاد و هشتاد و نود کرد، بی‌تردید خارق‌العاده و تکان‌دهنده بوده است» و اضافه کرد: «همین باعث می‌شود برحق باشد.»\nمایکل اوپنهایمر، دانشمندِ اقلیم‌شناسِ دانشگاه پرینستن می‌گوید: «من پوشۀ بزرگی در کمدم دارم که روی آن برچسب «مقاله‌های اصلی» را چسبانده‌ام. تقریباً نصفِ آن مقاله‌ها را جیمز نوشته است.»\nبه‌دلیلِ آنکه کارِ هنسن برای کلِ انسان‌ها موضوعیت داشت، توجهِ خیلی‌ها را در سراسر جهان به خود جلب کرد. مقالۀ او در ۱۹۸۱ اولین مقالۀ آب‌وهوایی بود که صفحۀ اولِ مجلۀ تایمز را به خود اختصاص داد. تایمز تیتر زده بود: «نتایجِ یک تحقیق روندِ افزایشِ سطح دریاها را نشان می‌دهد». چند سالی نگذشت که کنگره به‌صورتِ منظم از او دعوت کرد تا نتایجِ تحقیقاتش را در پارلمان گزارش دهد. باوجودِاین، هَنسن هنوز فکر می‌کند جز تحقیقاتِ علمی دست به هیچ اقدامی نزده است. دربارۀ خودش نوشته است: «من یک پیام‌رسان ناچیزم»؛ اما «مبادیِ آداب نیستم».\nرالف سیسرون، رئیس آکادمی ملی علوم ایالات متحده که چهل سال است هَنسن را می‌شناسد به من گفت: «او خیلی خجالتی است» و اضافه کرد: «تا آنجایی که می‌توانم بگویم، جای تردید نیست که از کارهای عمومی لذت نمی‌برد.»\nآنیک هَنسن به من گفت: «جیم به صورتِ هیچ‌کس نگاه نمی‌کند. به او می‌گویم به صورتِ آدم‌ها نگاه کن.»\nطی دهه‌های هشتاد و نود قرنِ بیستم، شواهدِ تغییراتِ آب‌وهوایی رفته‌رفته گسترش می‌یافت و خطراتِ بالقوۀ آن نیز بیشتر می‌شد. هَنسن مداوماً از سیستمِ سیاسی انتظار داشت که واکنشی نشان دهد. درنهایت، این تلاش‌ها منجر به اقداماتی شد که در قبال لایۀ اُزُن صورت گرفت. در سالِ ۱۹۸۵ دانشمندانِ بریتانیایی «سوراخی» در لایۀ اُزُن کشف کردند که بر فرازِ قطبِ جنوب تشکیل شده بود. به‌این‌ترتیب، شواهدی که نشان می‌داد کلروفلوروکربن‌ها لایۀ اُزُن را تخریب می‌کنند، تأیید شد. با تصویبِ معاهده‌ای بین‌المللی برای ممنوعیتِ استفاده از کلروفلوروکربن‌ها در ۱۹۸۷، این بحران حل‌وفصل شد تا حداقل از گسترشِ بیشترِ آن جلوگیری شود.\nبیل مک‌کیبن، نویسنده‌ای است که بیش از بیست‌ سال است کارهای هَنسن را دنبال می‌کند. خودِ او بود که تلاش کرد تظاهراتِ ضدِ زغال‌سنگ در واشنگتن برگزار شود. او به من گفت: «آن اوایل، جیمز اصلاًوابداً مایل نبود که فعال اجتماعی شناخته شود.» بیل می‌گفت: «تصور می‌کنم جیمز فکر می‌کرد مجموعۀ شواهدی را که به دست آورده، جلوی هرکسی بگذارد، منظورم جلوی آن آدم‌های قدرقدرت است، آن‌ها به‌خودیِ‌خود هرکاری که لازم باشد، خواهند کرد. من هم همین فکر را می‌کردم. خب، هر دوی ما خیلی ساده‌لوح بودیم، هر کداممان یک‌ جور.»\nتا دورانِ ریاست‌جمهوریِ جرج دبلیو بوش، هَنسن همچنان بر این عقیده بود که اگر اطلاعات لازم و کافی را در اختیارِ مسئولانِ مربوط قرار دهد، این کار کافی خواهد بود. سال ۲۰۰۱ از او دعوت کردند که برای دیک چِینی، معاون‌اولِ رئیس‌جمهور و دیگر مقامات بلندمرتبۀ دولتی سخنرانی کند. برای شرکت در جلسه، مجموعۀ دقیقی از اطلاعات را برای ارائه فراهم کرد. اسمِ آن را گذاشته بود: «الزاماتِ مربوط به تغییراتِ آب‌وهوایی». سال ۲۰۰۳، یک‌ بار دیگر به واشنگتن دعوت شد تا با رئیسِ شورای کیفیتِ محیط زیست در کاخِ سفید ملاقات کند. این‌ بار اطلاعاتی را که از هسته‌های یخی دربارۀ شدتِ اثرپذیریِ اوضاع آب‌وهوایی از میزانِ گازهای گلخانه‌ای به دست آمده بود، به مسئولان ارائه کرد. اما از سال ۲۰۰۴ به بعد، هیئت حاکمه دیگر هیچ علاقه‌ای به دانستنِ واقعیت‌های مربوط به تغییراتِ آب‌وهوایی از خود نشان نداد.\nهمان سال ناسا به کاخ سفید تعهد داد که تمامِ مراوداتِ دانشمندانِ مؤسسۀ گودارد با جهانِ خارج با موافقتِ قبلی مسئولِ سیاسیِ ناسا باشد. همچنین داده‌های مربوط به دما به‌صورتِ ماهانه روی وب‌سایتِ مؤسسه ثبت می‌شد؛ اما سالِ بعد، هیئت حاکمه از انتشارِ این داده‌ها جلوگیری کرد. ظاهراً بهانۀ آن‌ها این بود که به‌درستی از پروتکل‌های لازم پیروی نشده‌ است. آن داده‌ها نشان می‌داد سال ۲۰۰۵ گرم‌ترین سالِ ثبت‌شده در تاریخ بوده است. علاوه‌براین، به هَنسن اعلام کردند که حق ندارد مثلِ گذشته، به‌صورتِ دوره‌ای با رادیوی همگانیِ ملی مصاحبه کند. وقتی او دربارۀ محدودیت‌هایش حرف زد، دانشمندانی که در دیگر مؤسساتِ فدرال کار می‌کردند نیز از محدویت‌های مشابهی شکایت کردند که بر آنان اعمال شده بود. رفته‌رفته واژۀ جدیدی ابداع شد که دربارۀ دانشمندانی که در استخدامِ حکومت بودند به کار می‌رفت: «هَنسن‌زدگی!»\nهمسرش، آنیک هَنسن به من گفت: «جیمز همۀ این سال‌ها را صبر کرد تا موضوعِ گرمایشِ زمین هم به چیزی مثلِ بحران لایۀ اُزُن منتهی شود. او خیلی صبور است. فقط‌وفقط کار می‌کرد و مقاله می‌نوشت. فکر می‌کرد بالأخره کسی پیدا می‌شود که دست‌به‌کار شود.» آنیک ادامه داد: «بعد از این بود که شروع کرد به حرف‌زدن، نه به‌دلیلِ اینکه فکر می‌کرد سخنرانِ خوبی است و نه به‌دلیلِ اینکه از این‌کار لذت می‌برد؛ فقط به‌خاطر اینکه ضروری بود حرف بزند.»\nمایکل اوپنهایمر گفت: «جیمز وقتی فکرهایش را می‌کند و تصمیمی می‌گیرد، تا آخر پایِ حرفش می‌ایستد. این‌بار به این نتیجه رسید که باید هرکاری لازم است، بکند. فکر می‌کرد اگر خودش را درگیرِ اقداماتِ سیاسی نکند، کلِ دستاوردهای علمی‌اش پشیزی نمی‌ارزد.» ماجرا از سال ۲۰۰۷ شروع شد. هَنسن واردِ نامه‌نگاری با رهبرانِ جهان شد؛ ازجمله گوردون براون، نخست‌وزیر سابقِ بریتانیا و یاسوئو فوکودا، نخست‌وزیرِ ژاپن. سپس در دسامبرِ ۲۰۰۸، دیداری خصوصی با باراک و میشل اوباما ترتیب داد.\nهَنسن نوشت: «نتایجِ علمی صراحتاً به ما می‌گویند که باید سطحِ گازهای گلخانه‌ای را به پایین‌تر از حدِ امروزِ آن‌ها برسانیم تا بتوانیم طبیعت و بشر را حفظ کنیم. این مثلِ روز روشن است.» او یادآوری می‌کرد: «برگرداندنِ فجایعِ آب‌وهوایی به وضعِ ماقبل هنوز ممکن و عملی است؛ اما فقط در صورتِ اینکه سیاست‌گذاری‌ها به چیزی گوش بسپارند که علم می‌گوید.» هَنسن نامۀ خود را به جان هولدرن، مشاورِ ارشد اوباما در زمینه‌های علمی تحویل داد. هولدرن با هنسن دوست بود و قول داد که نامه را به رئیس‌جمهور خواهد رساند؛ اما هیچ‌گاه پاسخی به نامۀ او ندادند. با رسیدنِ بهار، هنسن اعتمادش را به دولتِ جدید از دست داد. هولدرن در ایمیلی گفت نمی‌تواند حرف‌هایی که به رئیس‌جمهور زده یا چیزهایی را که از او شنیده است، بازگو کند.\nهنسن به من گفت: «امیدوار بودم که اوباما واقعی‌بودنِ مسئله را درک خواهد کرد و فرصتِ پرداختن به موضوعاتِ انرژی و آب‌وهوا و امنیتِ ملی را دودستی خواهد قاپید و برنامه‌ای قوی عرضه خواهد کرد.» کمی بعد گفت: «شاید هنوز هم چنین کاری بکند؛ ولی من احساس خوبی دربارۀ ماجرا ندارم.»\nدلایلِ فراوانی وجود دارد برای اینکه مخاطبان به بحث‌های مربوط به گرمایش جهانی توجهی نشان ندهند و گویا هر روز دلایلِ تازه‌ای هم کشف می‌شود. هنسن هم مثلِ هرکسِ دیگری از این بهانه‌ها خبر دارد. باوجودِ‌این، هنوز تلاش می‌کند توجه مخاطبان را جلب کند. او سخنرانی‌های عمومیِ فراوانی ایراد می‌کند. در همین ماه‌های گذشته برای این گروه‌ها سخنرانی کرده است: انجمنِ امریکاییانِ بومی در واشنگتن، دانشجویانِ دانشگاهِ دارتمت، دانش‌آموزانِ دبیرستانی در کپنهاگ، شاه‌هرالد و شهروندانِ علاقه‌مندِ اُسلو، فعالانِ انرژی‌های تجدیدپذیر در میلووکی، طرف‌دارانِ موسیقی فولک در نیویورک و استادانِ سلامتِ عمومی در منهتن.\nدر ماه آوریل وقتی فعالانِ ضدِ زغال‌سنگ، هَنسن را برای سخنرانی به پارلمانِ ایالتِ نیوهمپشر دعوت کرده بودند، با او همراه شدم. فقط دوسه روز بود که خبرِ برگزاری برنامه اعلام شده بود؛ بااین‌حال، حدودِ ۲۵۰ نفر در محل حاضر شده بودند. از زنی که از روستاهای آسیپی آمده بود، پرسیدم چرا آمده است. گفت «در طولِ عمر آدم، فقط یک‌بار فرصت دست می‌دهد که خبرهای بد را مستقیماً از دهنِ غیب‌گو بشنود.» هَنسن برای آن برنامه هم طبقِ معمول پاورپوینت آماده کرده بود. مطالبِ او روی اسلایدهایی نوشته شده بود که تصویرِ محوی از جورج واشنگتن در پس‌زمینۀ آن‌ها به چشم می‌خورد. اولین اسلاید، تیتری بود که برای ارائه‌اش انتخاب کرده بود: «خطراتِ آب‌وهوایی‌ای که سیارۀ ما را تهدید می‌کند.» پایین‌تر این عبارت را نوشته بود: «همۀ اظهارنظرهای سیاسی، دیدگاه‌های شخصی است.»\nهنسن دوست دارد سخنرانی‌هایش را با بحثی دربارۀ تاریخ آب‌وهوا از حدود پنجاه‌میلیون سالِ پیش آغاز کند. این بحث اگرچه بسیار فشرده است، هنوز به شکلِ خطرناکی طولانی به نظر می‌آید. هنسن می‌گوید پنجاه‌میلیون سال پیش، سطحِ دی‌اکسیدکربن بالا بود و جهان بسیار گرم. در کلِ سیاره اصلاً یخ وجود نداشت و در قطبِ جنوب نخلِ خرما می‌رویید. سپس سطحِ دی‌اکسیدکربن رو به کاهش گذاشت. هیچ‌کس دقیقاً نمی‌داند چرا؛ اما یکی از عللش می‌تواند این باشد که در فرایندهای آب‌وهوایی، در طولِ میلیون‌ها سال، دی‌اکسیدکربنِ معلق در هوا، در سنگ‌های آهک جذب و دفن شد. به‌موازاتِ کاهشِ سطح دی‌اکسیدکربن، زمین اندک‌اندک سرد شد. چند اسلاید این فرایند را بینِ پنجاه‌میلیون تا سی‌وپنج‌میلیون سالِ گذشته نشان می‌داد. هنسن به‌سرعت آن‌ها را رد کرد. در نتیجۀ این فرایند، دمای آب در عمقِ اقیانوس‌ها به حدود ده درجه کاهش یافت. نهایتاً حدودِ سی‌وچهارمیلیون سال پیش، دما آنقدر پایین آمده بود که آرام‌آرام در قطبِ جنوب، توده‌های یخی شکل گرفت. حدود سه‌میلیون سال پیش، شاید هم کمی زودتر، صفحه‌های دائمیِ یخ در قطبِ شمال نیز پدیدار گردید. سپس، حدود دومیلیون سال پیش، مکرراً دوره‌های یخ‌بندان رخ داد. در دوره‌های یخ‌بندان که آخرینِ آن‌ها دوازده‌هزار سال پیش به انتها رسید، سطحِ دی‌اکسیدکربن بسیار اندک می‌شد.\nاما حالا دارد چه اتفاقی می‌افتد؟ هنسن برای مخاطبان خود در نیوهمپشر توضیح داد که اکنون روندِ سرمایشِ جو برعکس شده، آن‌هم با سرعتی بسیار زیاد؛ مثلِ اینکه نوار کاستی را روی دورِ تند به عقب برگردانید. حجمِ دی‌اکسیدِکربنی که در هوا پمپاژ می‌شود، ده‌هزار برابرِ مقداری است که سیستمِ طبیعیِ آب‌وهوا قادر به مهار آن است.\nاو اضافه کرد: «بنابراین انسان‌ها مسئولِ تغییرِ ترکیبِ آب‌وهوایی زمین هستند، بلافاصله حرفش را تصحیح کرد «خب، این تصمیمی است که ما گرفته‌ایم، حالا چه این اتهام را بپذیریم چه نه.»\n\nیکی از خطرات فراوانی که بازگشتِ اوضاع آب‌وهوایی به عقب برای ما دارد، ذوب‌شدنِ صفحه‌های یخی‌ای است که در طولِ زمان شکل گرفته‌اند. وقتی این فرایند شروع شود، خودبه‌خود تشدید خواهد شد. «اگر ما همۀ سوخت‌های فسیلی‌مان را بسوزانیم و دی‌اکسیدِکربنش را در اتمسفر رها کنیم، زمین را به دوره‌ای برمی‌گردانیم که هیچ یخی روی آن نبوده است.» هَنسن بعد از این جمله اضافه کرد: «البته مدتی طول می‌کشد تا کار به آنجا بکشد، چون صفحه‌های یخی آناً ذوب نمی‌شوند؛ ولی این کاری است که ما داریم می‌کنیم. وقتی همۀ یخ‌های روی زمین آب شوند، سطحِ دریاها هشتاد متر بالا خواهد آمد. آن وقت زمین به سیاره‌ای کاملاً متفاوت تبدیل خواهد شد.»\nهیچ واژۀ دقیقی وجود ندارد که بتواند وضعیتِ آب‌وهوا را بعد از ورود این حد از دی‌اکسیدکربن به اتمسفر توصیف کند. بهترین چیزی که دانشمندان و سیاست‌گذاران روی آن توافق کرده‌اند، این است: «تداخل اتمسفریِ خطرناک» یا «تاخ». بیشترِ بحث‌های رسمی اطمینان داده‌اند که تاخ فرا نخواهد رسید تا وقتی که سطحِ دی‌اکسیدکربن در هوا، به بیش از ۴۵۰ پی‌پی‌ام برسد. بااین‌حال، هنسن به این نتیجه رسیده است که آستانۀ ورود به تاخ بسیار پایین‌تر است. او به مخاطبانش گفت: «خبرِ بد این است که آن سطح از دی‌اکسیدِکربن که برای ما خطرساز خواهد بود، بیشتر از ۳۵۰ پی‌پی‌ام نیست. اما خبر حقیقتاً بد این است که سطحِ دی‌اکسیدکربن در هوا، همین الان، به ۳۸۵ پی‌پی‌ام رسیده است.» (از حدودِ ده‌هزار سال پیش تا دورانِ انقلاب صنعتی، سطحِ دی‌اکسیدکربن هوا، حدود ۲۸۰ پی‌پی‌ام بوده است و اگر همین فرایندِ صعودی ادامه یابد، سطحِ دی‌اکسیدکربن، حول و حوشِ سال ۲۰۳۵ به ۴۵۰ پی‌پی‌ام خواهد رسید.)\nهر وقت پذیرفتید که همین الان هم سطحِ دی‌اکسیدکربن بسیار بالا است، آن‌وقت هنسن به شما خواهد گفت که باید چه کار کنید.\nهنسن چارتی را نشان داد که میزانِ کربنِ سوخت‌های فسیلیِ مرسوم را نشان می‌داد. بالای نفت، ستونِ کوتاهی کشیده شده بود، بالای گاز طبیعی، ستونی کوتاه‌تر از نفت و بالای زغال‌سنگ، ستونی بلند. او گفت: «امروز ما حدودِ نیمی از ذخایر نفت را سوزانده‌ایم و تمامِ نفت و گازِ طبیعیِ در دسترس را خواهیم سوزاند.» این ذخایر در اختیار عربستان سعودی و روسیه است و ما نمی‌توانیم به آن‌ها بگوییم آن را نفروشید. بنابراین، وقتی به میزان ذخیرۀ سوخت‌های فسیلی می‌نگریم، خیلی روشن است که تنها راهی که پیشِ روی ما قرار دارد که بتوانیم میزانِ دی‌اکسیدکربن را در اتمسفر کاهش دهیم، استفاده‌نکردن از زغال‌سنگ است. حالا چه این مسئله به‌معنیِ استخراج‌نکردنِ زغال‌سنگ از معادن باشد، چه به‌معنیِ سوزاندنِ آن در نیروگاه‌هایی که می‌توانند مانعِ انتشار دی‌اکسیدکربن شوند. معمولاً به چنین نیروگاه‌هایی «نیروگاهِ زغال‌سنگیِ پاک» می‌گویند. اگرچه اخیراً دربارۀ این نیروگاه‌ها خیلی حرف می‌زنند، درحالِ‌حاضر هیچ نیروگاهِ پاکی در بخشِ تجاری وجود ندارد و به عللِ تکنولوژیک و اقتصادی، معلوم نیست که هیچ‌وقت چنین نیروگاه‌هایی ساخته شوند یا نه.\nهنسن ادامه داد: «اگر ما امروز ساختِ نیروگاه‌های زغال‌سنگیِ جدید را متوقف کنیم و نیروگاه‌های زغال‌سنگیِ موجود را نیز طیِ بیست سال آینده از رده خارج سازیم، می‌توانیم ظرفِ چندده سال، میزانِ دی‌اکسیدکربن را به ۳۵۰ پی‌پی‌ام برگردانیم.» برای نمونه، احیای جنگل‌ها نیز اگر در سطحِ وسیع صورت گیرد، می‌تواند موجبِ کاهش میزان جهانی دی‌اکسیدکربن شود. هنسن تأکید می‌کند: «پس از نظرِ تکنیکی این کار عملی است؛» اما «مستلزمِ این است که اقداماتِ مناسب را انجام دهیم.»\nبرحسبِ تصادف، قرار بود همان روز بعدازظهر، مجلسِ نیوهمپشر طرحی را به رأی بگذارد که مربوط به بزرگ‌ترین نیروگاهِ زغال‌سنگیِ ایالت می‌شد. مالکِ این نیروگاه برنامه‌ریزی کرده بود که چندصد میلیون دلار هزینه کند تا میزانِ انتشار جیوه از نیروگاه را کاهش دهد. طرحِ مجلس برای آن بود که این هزینه با مالیات به مالک برگردد. هنسن که فکر می‌کرد باید درِ چنین نیروگاه‌هایی را تخته کرد، گفت این برنامه «دورریختنِ فاجعه‌بارِ پول» است. یکی از نمایندگان که با دیدگاه هنسن همدلی داشت، لایحه‌ای آماده کرد که بر مبنای آن، باید روی این پروژه تحقیقاتِ بیشتری می‌شد. بعد از سخنرانی، چندین نفر آمده بودند تا با هنسن حرف بزنند. طبقِ توضیحاتِ آن‌ها، شرکت‌های ساخت‌وسازِ ایالت با لایحۀ آن نماینده، مخالف بودند و به نظر می‌رسید که طرح پذیرفته خواهد شد؛ اما کمتر از یک ساعت بعد، لایحه با اتفاقِ آرا در کمیتۀ مربوط رد شد.\nمردی به هنسن گفت: «فکر می‌کنم شما عادت کرده‌اید به اینکه حقیقت را به سیاست‌مداران بگویید و با بی‌اعتنایی آن‌ها مواجه شوید.»\nهنسن لبخندی اندوهناک به لب آورد: «حق با شما است.»\nدر حلقه‌های علمی، نگرانی‌ها دربارۀ تاخ بسیار شایع است. طیِ چند سال گذشته، محققان در سراسر جهان روندهایی بسیار مخرب را تشخیص داده‌اند: زمین با سرعتی بیش از آنچه بیش‌بینی می‌شد، در حالِ تغییر است. برای مثال، کسی انتظار نداشت که پیش از صد سال آینده، قطبِ جنوب بخشِ اصلیِ یخ‌های خود را از دست بدهد؛ اما مطالعاتِ اخیر نشان می‌دهد صفحه‌های عظیمِ یخیِ این قاره همین الان در حال کوچک‌شدن است. در منتهی‌الیهِ دیگر سیاره، یخ‌های قطبِ شمال با سرعتی تکان‌دهنده در حال ذوب‌شدن‌اند. ضخامتِ یخ‌های آن منطقه در تابستان، حدود نصفِ ضخامتِ یخ‌ها در همین چهل سال گذشته است. درعین‌حال، مناطقِ خشک‌سالی که در نواحیِ گرمسیریِ شمال و جنوبِ استوا در نوسان‌اند، نسبت به پیش‌بینیِ مدل‌های کامپیوتری، گسترده‌تر شده‌اند. سرعتِ وقوع آن‌ها نیز بیشتر شده است. این گسترش به‌معنای آن است که مناطقِ پرجمعیتِ اطرافِ استوا، مانندِ جنوبِ غربی امریکا و مناطقِ اطرافِ مدیترانه، بیشتروبیشتر از خشک‌سالی‌های متوالی آسیب خواهند دید.\nاسپنسر ویرتِ فیزیک‌دان به من گفت: «فکر می‌کنم به‌طور مشخص، انقباضِ کلاهکِ یخی قطبِ جنوب تأثیر خیلی زیادی روی اکثرِ دانشمندان گذاشت.» سپس گفت: «و اینجور خبرها همین‌طور ادامه دارد. با خودتان فکر می‌کنید بعدی چیست؟ بعدی؟ انگار همه ‌چیز دارد به مسیرِ نادرستی می‌رود که تغییرات را وخیم‌تر و سریع‌تر می‌کند.»\nهانس یوئاخیم شِلِنهوبر، رئیسِ مؤسسۀ تحقیق در آثارِ آب‌وهوایی در پوتسدامِ آلمان اخیراً گفته است: «تقریباً در تمام حوزه‌ها، سرعتِ تغییرات بیش از آن‌ چیزی است که ما پیش‌بینی کرده بودیم. ما داریم به سمتِ بی‌ثبات‌کردنِ آب‌وهوای دنیا می‌رویم و این بی‌ثباتی خیلی پیشرفته‌تر از آن است که اکثرِ مردم یا حکومت‌ها درک می‌کنند.»\nمشاورِ علمیِ اوباما، جان هولدرن، فیزیک‌دانی است که دانشگاه هاروارد را ترک کرده است. او گفته که معتقد است: «هر نگاه منطقی، فراگیر و روزآمد به شواهد، آشکارا نشان می‌دهد که تمدن خیلی وقت است موجبِ تداخلِ اتمسفریِ خطرناک در سیستمِ آب‌وهوایی شده است.»\nبه‌علاوه توافقی سراسری بین دانشمندان وجود دارد که زغال‌سنگ جدی‌ترین تهدید برای آب‌وهوا است. پنجاه‌درصد از نیروی برق در ایالات متحده با زغال‌سنگ تولید می‌شود. در چین، این درصد حدود هشتاد است و هر یکی‌دو هفته، نیروگاهِ زغال‌سنگیِ جدیدی افتتاح می‌شود. ذخایرِ نفت رو به کاهش است؛ اما زغال‌سنگ هنوز بسیار فراوان است و می‌تواند به سوختِ مایعِ بسیار آلوده‌کننده‌ای تبدیل شود. در بعضی جاها این اتفاق افتاده است. استیون چو، فیزیک‌دانِ برندۀ جایزۀ نوبل، پیش از آنکه وزیرِ انرژی ایالات متحده شود، در یکی از سخنرانی‌هایش گفته بود: «زیرِ زمین آنقدر کربن وجود دارد که برای پختنِ همۀ ما بس است. زغال‌سنگ بدترین کابوسِ من است.» هنسن علاقه‌مند است این علایق را تشدید کند. چند ماه پیش، هفت دانشمندِ برجستۀ اقلیم‌شناس در استرالیا نامه‌ای سرگشاده به سرانِ بزرگ‌ترین شرکت‌های مادر در این کشور نوشتند و گفتند: «نباید هیچ نیروگاهِ زغال‌سنگی جدیدی تأسیس شود؛ جز نیروگاه‌هایی که نشتِ دی‌اکسیدکربن از آن‌ها صفر است.» به‌علاوه توصیه کردند: «همۀ نیروگاه‌های قدیمی باید طیِ برنامه‌ای فوری از رده خارج شوند.» این گروه در نامه‌شان نوشتند: «متأسفانه واقعیتِ تلخ ماجرا این است که هر اقدامِ مؤثری برای جلوگیری از تغییرات آب‌وهوایی، مستلزمِ توقفِ کارِ نیروگاه‌های زغال‌سنگیِ فعلی در آیندۀ نزدیک است.»\n\nنگرانی‌های هنسن دربارۀ تاخ دغدغۀ خیلی از دانشمندان است؛ باوجودِاین، هنسن همچنان تافته‌ای جدابافته است. نیومی اورِسکِس، مورخ علم و از اعضای هیئت مدیرۀ دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیگو، به من گفت: «تقریباً همۀ اعضای جامعۀ علمی آماده‌اند بگویند که ما اگر این روند را ادامه دهیم و برای بازگرداندنِ اوضاع به وضعِ عادی دست به کاری نزنیم، خیلی‌خیلی زود وضعِ خطرناکی پیدا خواهیم کرد یا همین الان هم در معرضِ خطر هستیم. اما هنسن عباراتِ شدیدالحن‌تری به کار می‌برد. او از واژه‌ها و صفت‌های اخلاقی استفاده می‌کند و این چیزی است که دانشمندان با آن راحت کنار نمی‌آیند.»\nدرعینِ‌حال هنسن بینِ فعالانِ محیط‌زیستی نیز رفته‌رفته جای خود را از دست داده است. آیلین کلاوسن، رئیسِ مرکزِ جهانیِ تغییراتِ آب‌وهواییِ پیو، گفت: «من تصور می‌کنم جیم هنسن به همان اندازه که دانشمند است، یک قهرمان هم هست. او از همان اول در این ماجرا حاضر بوده است، همه‌جور فشارِ سیاسی را تحمل کرده است و کارهای عجیب‌وغریبی کرده است تا این موضوع در مرکزِ توجهات باقی بماند. بااین‌حال ای‌کاش روی همان چیزی که واقعاً می‌داند متمرکز می‌مانْد. چون من تصور می‌کنم هنسن نگاه واقع‌گرایانه‌ای ندارد که تشخیص دهد چه چیزهایی از نظرِ سیاسی ممکن است یا بهترین سیاست‌گذاری‌ها باید شامل چه چیزهایی شود تا این موضوع را مدنظر قرار داده باشد.»\nدر میان راه‌حل‌های موجود برای کاهش سطحِ انتشار دی‌اکسیدکربن، یگانه راهی که به نظر می‌رسد شانسِ تصویبِ قانونی داشته باشد، چیزی است که به آن می‌گویند سیستمِ «محدودیت و تجارت۵» طبقِ این سیستم، دولت محدودیت مشخصی برای کلِ دی‌اکسیدکربنِ انتشاریافته قائل می‌شود. سپس به انتشاردهندگانِ بزرگی مانند نیروگاه‌ها و پالایشگاه‌ها اجازه می‌دهد تا در بازارِ کربن، خریدوفروش کنند. روی کاغذ، حداقلش این است که چنین سیستمی مصرف‌کنندگانِ سوخت‌های فسیلی را ناامید می‌کند؛ چون مجبورند برای دی‌اکسیدکربنی که انتشار می‌دهند، پول پرداخت کنند. اما تجربۀ استفاده از این سیستم بینِ اعضای اتحادیۀ اروپا نشان داده است که نتیجۀ کار بسیار غیرقاطع است و هنسن می‌گوید این کار در اساس یک‌ جور تظاهرکردن است. او اخیراً برای اشاره به این سیستم گفته بود: «معبدِ نابودی.» هنسن اصرار دارد که آنچه لازم است، وضعِ مالیاتِ مستقیم روی انتشار دی‌اکسیدکربن است. این مالیات باید از ابتدا چشم‌گیر باشد۶ و در طول زمان نیز با شیبی تند افزایش یابد. عواید این مالیات به‌زعمِ هنسن باید در درآمد سرانۀ امریکایی‌ها توزیع شود. بدین‌ترتیب، آن‌هایی که انرژیِ کمتری مصرف کنند، می‌توانند پولِ بیشتری دربیاورند و از طرفِ دیگر کسانی که بیشتر مصرف می‌کنند، خواهند فهمید که این کار برایشان گران تمام می‌شود. چند هفته پیش هنسن با اشاره به سیستمِ «محدویت و تجارت» نوشت: «تنها دفاعی که می‌شود از این دروغِ شاخ‌دار کرد، این است که خب، درست است. جای خوشحالی ندارد؛ ولی این قطار از ایستگاه به راه افتاده است و بهتر است هرچه‌زودتر از ریل خارج شود وگرنه طولی نخواهد کشید که زمین و کلِ ما را با خود به قعرِ دره خواهد برد.»\nاز حدود سی سال پیش که هنسن مدیرِ مؤسسۀ گودارد شده است، دفتر او در طبقۀ هفتمِ ساختمانِ مؤسسه قرار دارد. ماه گذشته، یک روز به آنجا رفتم تا با او ملاقات کنم. هنسن به من گفت که دارد تلاش می‌کند بایگانی‌های قدیمی‌اش را کامپیوتری کند. سه میزِ کار چوبی دفتر وسیعِ او را اشغال کرده‌اند، باوجودِاین، همچنان خیره‌کننده‌ترین چیزی که به چشم می‌آید، انبوهِ کاغذهایی است که همه ‌جا روی هم تلبار شده‌اند.\nهنسن در طول هفته، در آپارتمانی زندگی می‌کند که فقط دوسه بلوک از محلِ کار او فاصله دارد. اما اغلب آخر هفته‌ها با همسرش به خانۀ قرنِ هجدهمی‌ای می‌رود که در پنسیلوانیا خریده است و پسر و دخترش که هر دو خودشان نیز بچه‌دارند، آنجا به آن‌ها سر می‌زنند. هنسن عاشقِ نوه‌هایش است. در طولِ ساعاتِ متمادی‌ای که با هم حرف می‌زدیم، تنها چیزی که با علاقۀ محض تعریف می‌کرد، شرحِ درخت‌کاری‌هایش با آن‌ها در بهار بود. او می‌گوید آن‌ها اصلی‌ترین دلیلِ فعالیت‌هایش هستند. هنسن برایم توضیح داد: «دلم نمی‌خواهد نوه‌هایم بگویند بابابزرگ فهمید دارد چه اتفاقی می‌افتد، ولی مسئله را روشن نکرد.»\nروزی که با هنسن در دفترِ کارش ملاقات کردم، کمیتۀ انرژی و تجارت در کنگره، لایحۀ محدودیت و تجارتی را آماده کرده بود که هنری واکسمن، نمایندۀ کالیفرنیا بانی آن بود. این لایحه که «معاهدۀ امریکاییِ انرژیِ پاک و امنیت» نام گرفته، هدفِ اصلی خود را کاهشِ هفده‌درصدیِ انتشار کربن در امریکا تا سالِ ۲۰۲۰ قرار داده است. این مهم‌ترین قانون‌گذاریِ کنگره دربارۀ آب‌وهوا تا گذشته‌های دور است. هنسن معتقد است این لایحه مشخصاً اجازۀ ساختنِ نیروگاه‌های زغال‌سنگیِ جدید را می‌دهد و فکر می‌کند اگر تصویب شود، چنین ساخت‌وسازهایی اتفاق خواهد افتاد. او گفت احتمالاً بهترین اتفاق ممکن این است که این لایحه تصویب نشود، چون در این صورت محتمل است که «کنگره تجدیدنظر کند و این بار لایحه را با حساسیت بیشتری بنویسد».\nمن گفتم اگر لایحه تصویب نشود، احتمالِ بیشتر این است که کنگره این موضوع را به حالِ خود رها کند، و به همین علت است که اکثرِ گروه‌های زیست‌محیطی در کشور مدافعِ لایحه‌اند.\nهنسن گفت: «این صرفاً به‌علت ساده‌لوحیِ سازمان‌های زیست‌محیطی در واشنگتن است. جای تأسف دارد که برخی از این سازمان‌ها خودشان بخشی از سازوکار «همرنگِ جماعت شوی» واشنگتن شده‌اند.\nهنسن مدعی است که سیاست‌مداران به شکلی خودخواسته، دچارِ سوءفهم از علمِ اقلیم‌شناسی هستند؛ البته می‌شود این‌طور هم گفت که هنسن دچارِ سوءفهم از سیاست است. اگر بخواهیم سطحِ دی‌اکسیدکربن معلق در اتمسفر ثابت شود، حدودِ سه‌چهارمِ از کلِ حجمِ انتشارِ جهانی این گاز باید متوقف شود. برای چنین کاری، مسائل مربوط به کشاورزی و جنگل‌داری نیز به شکلی بنیادی باید تغییر کند. تا چشم‌اندازی دوردست به نظر نمی‌رسد که هیچ ملتی برای برداشتنِ گام‌های لازم داوطلب باشد. از سوی دیگر، تقریباً تمام روندها نیز در جهتِ مخالف درحال حرکت‌اند. اینکه دنیا عمیقاً نیازمندِ راه‌حلی است که هم علم و هم سیاست را راضی کند، به معنیِ این نیست که چنین راه‌حلی در دسترس نیز هست.\nهنسن به سهمِ خود می‌گوید که وقتی قوانین ژئوفیزیک هم تغییرپذیرند، تغییرِ قوانین جامعه به‌طریقِ‌اولی ممکن است. به او یادآوری کردم که نباید از ایالات متحده انتظار داشت که نیروگاه‌های زغال‌سنگیِ خود را تعطیل کند. در پاسخ گفت: «همین الان می‌توان کشورهایی را نشان داد که تشکیلاتِ انرژیِ آن‌ها پنجاه‌درصد کارامدتر از تشکیلاتِ امریکا است. ما نصفِ برقِ خود را از زغال‌سنگ می‌گیریم. همین یک مسئله خودش به اندازۀ کافی جای بحث دارد.»\nپس هند و چین چه می‌شوند؟\nهر دوی این کشورها در خطرِ تهدیدهای مکررِ تغییراتِ آب‌وهوایی هستند. مادامی که سیاست‌مداران و مردمِ حامی آن‌ها را به حال خود بگذاریم که چنین قوانینی را پیش ببرند، «بازارِ کسب‌وکار» به‌شکلِ متعارفِ خود پیش خواهد رفت و کوچک‌ترین اعتراضی به این روندِ متعارف غیرواقع‌گرایانه جلوه خواهد کرد. بنابراین باید قوانین را عوض کنیم.\nاو گفت در فکرِ شرکت در تضاهراتِ اعتراضی دیگری علیهِ زغال‌سنگ در ویرجینیای غربی است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را الیزابت کولبرت نوشته است و در تاریخ ۲۹ ژوئن ۲۰۱۶ با عنوان «The Catastrophist» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۷ فروردین ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «دانشمندی که نمی‌خواهد زمین به دوزخ تبدیل شود» و با ترجمهٔ محمد ملاعباسی منتشر کرده است.\n•• الیرابت کولبرت (Elizabeth Kolbert) روزنامه‌نگار مشهور آمریکایی است که تا به امروز دوبار جایزۀ ملی مگزین (۲۰۰۶ و ۲۰۱۰) و یک بار جایزۀ پولیتزر را در بخش کتاب غیرداستانی (۲۰۱۵) دریافت کرده است. کولبرت تحصیلات خود را در دانشگاه ییل به پایان رسانده است و مقالات فراوانی از او در نیویورک تایمز و نیویورکر به چاپ رسیده است. آخرین کتاب او انقراض ششم، تاریخی غیرطبیعی یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های سال ۲۰۱۵ در آمریکا بود. مسائل محیط زیستی و تغییرات آب‌و‌هوایی در رأس علایق پژوهشی اوست.\n[۱] Power Past Coal: نام جنبشی اعتراضی است که بر استخراج معادن زغال‌سنگ، حمل‌و‌نقل و صادرات و واردات این سوخت فسیلی متمرکز شده است و برای جایگزینی این سوخت آلوده با انرژی‌های پاک‌تر می‌کوشد. نامِ دیگر این جنبش «communities against coal export» است که در ترجمه این نام را جایگزین کرده‌ام.\n[۲] الان، ۷۵ ساله. این مقاله در سال ۲۰۰۹ منتشر شده است.\n[۳] Model Zero\n[۴] Spencer Weart\n[۵] cap and trade: راهکاری است برای مقابله با افزایش آلودگی هوا. طبقِ این سیستم، مقدار دی‌اکسیدکربنِ مجاز برای انتشار معین می‌شود. ازاین‌به‌بعد، صنایعی که مجبورند دی‌اکسیدِکربن بیشتری مصرف کنند، باید این دی‌اکسید کربن را از صنایعِ پاک‌تر یا کارخانه‌های کم‌آلاینده بخرند.\n[۶] چیزی معادل با مالیاتِ یک‌دلاری‌ای که روی هر گالن گازوئیل بسته می‌شود.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157800.json b/train/528157800.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8c6a84ae7798958c479f0f50e3dfb090f4a052e6
--- /dev/null
+++ b/train/528157800.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "کتانی‌‌‌ها همیشه کفش‌‌‌هایی سیاسی بوده‌‌‌اند",
+  "subtitle": "کتانی با انتقال نشانه‌هایی دربارۀ هویت ملی، طبقه و نژاد بیانگر چیزی بیش از ورزش‌دوستی بوده است",
+  "introduction": "کتانی برای بیشتر ما نماد جوانی و ماجراجویی و درعین‌حال پاکی و معصومیت است، چیزی که در فیلم‌هایی مثل «دختری با کفش‌های کتانی» به نمایش درمی‌آید. اما تاریخی که پشت سر این کفش‌هاست بسیار پیچیده‌تر است. در ابتدا کتانی‌ها، به‌دلیل انعطاف‌پذیری و قابلیتِ بی‌صدا قدم‌برداشتن، محبوبِ دزدها و دیگر مجرمان بودند. به همین دلیل کتانی‌پوشیدن در دوره‌هایی نشانه‌ای از تمایل به بزه و خراب‌کاری قلمداد می‌شد، البته بعدها پای سیاست و نژاد و طبقه نیز به میان آمد.",
+  "content": "کیمبرلی کریسمن کمبل، آتلانتیک — بااینکه نمایشگاهِ «بیرون از جعبه؛ ظهور فرهنگِ کتانی»۱، از زمان گشایش آن در سال ۲۰۱۳ در تورنتو، در حال گشتن دورِ آمریکاست اما، هفتۀ پیش در آستانۀ افتتاح آن در موزۀ اُکلندِ کالیفرنیا، بحث‌های تندوتیزی دربارۀ مسایل مرتبط با نمایشگاه‌‌‌گردانی برانگیخته است. در این نمایشگاه دو جفت از کتانی‌‌‌های نیو بَلِنس موجود است. این برند به‌تازگی، در ماه نوامبر، پس از حمایتِ آشکارش از سیاست‌‌‌های تجاریِ حمایت‌‌‌گرایانۀ دونالد ترامپ، سیاسی شده است. این حمایت باعث شد که یکی از وبلاگ‌های نئونازیْ نیو بَلِنس را «کفش رسمی سفیدپوستان» معرفی کند. واکنش مشتریان خشمگینْ هجوم به رسانه‌‌‌های اجتماعی بود: به‌اشتراک‌گذاشتن تصاویر و ویدئوهایی از کتانی‌‌‌های نیو بَلِنس که به آتش کشیده شده یا سر از سطل‌‌‌های آشغال و توالت‌‌‌ها درآورده بودند. این شرکت به‌سرعت بیانیه‌‌‌ای صادر کرد و اظهار داشت که «هیچ‌‌‌گونه تعصب و نفرتی را نمی‌پذیرد»، درحالی‌که توأمان سعی داشت مُدعایِ آمریکایی‌بودن محصولاتش را به مردم بقبولاند.\n حدود یک ماه بعد، نایکی تبلیغ توییتری جدیدی منتشر کرد که، به‌نظر، بیانگر این نکته می‌‌‌رسید که به‌اشتراک‌گذاشتن «نظرات سیاسی» منحرف کردن اذهان از دویدن است، و کفش‌‌‌های نایکی مشخصاً برای دویدن است که طراحی شده‌‌‌اند. مهم نیست که این تبلیغْ درخواستی از مردمِ خسته از انتخاباتِ طرف‌دار هر دو حزب باشد یا تلاشی برای پیشگیری از رسوایی‌هایی همانند نیو بَلِنس؛ موضع غیرسیاسی نایکی، با درنظر‌گرفتن تاریخِ پای‌‌‌پوشی که می‌‌‌فروشد، باورپذیر نیست: کتانی‌‌‌ها همواره بوم‌‌‌هایی برای نقش و نمایش سیاسی بوده‌‌‌اند، چه برندها این را بخواهند و چه نه.\n الیزابت سِمِلهَک، گردانندۀ نمایشگاه «بیرون از جعبه» به من گفت چیزی که نایکی و نیو بَلِنس قادر به فهم آن نیستند این است که «معنای فرهنگیِ در پس کتانی‌‌‌ها تبادل‌نظری است مداوماً در حال تحول، میان کسانی که آن‌‌‌ها را تولید می‌‌‌کنند و کسانی که آن‌‌‌ها را می‌‌‌پوشند.» او متناسب با موقعیت گفت که هرچند درحال‌حاضر کفش‌‌‌های نیو بَلِنس نمایش داده می‌‌‌شوند، تغییر آن نیز، بسته‌به واکنش بینندگان، ممکن است. سملهک افزود: «من می‌توانم آن مالکیتی را که برندها می‌‌‌خواهند بر پیامشان داشته باشند درک کنم، اما ماهیتِ گفتمانیِ برندسازیْ آشکارا دست‌‌‌کاری در آن را ممکن می‌‌‌کند.» همان‌‌‌گونه که این نمایشگاه نشان می‌‌‌دهد، در طول دویست سال گذشته، کتانی‌‌‌ها بر همه‌‌‌چیز، از هویت ملی، نژاد و طبقه، تا مردانگی و مجرمیت، دلالت داشته‌‌‌اند؛ به‌بیان ساده، آن‌‌‌ها، با نیت یا بدون آن، آهن‌رباهایی برای معانی سیاسی و اجتماعی‌‌‌اند، به‌گونه‌‌‌ای‌که آن‌‌‌ها را از دیگر انواع پای‌‌‌پوش جدا می‌‌‌کند.\n قدمت کفش‌‌‌های ورزشی‌ای که توان حرکتی را افزایش می‌‌‌دهند و تخت‌‌‌های لاستیکی دارند به قرن نوزدهم بازمی‌‌‌گردد، زمانی که در اصل برای بازی تنیس پوشیده می‌‌‌شدند. البته از همان آغاز، این به‌اصطلاح «کتانی‌‌‌ها» – دلیل نام‌گذاری آن‌‌‌ها گام‌‌‌های بی‌‌‌صداست۲– با دلالت‌‌‌های ضمنیِ بزهکاری آلوده شده بودند، زیرا انتخاب شناخته‌‌‌شدۀ مردم‌‌‌آزارها، زورگیرها و سارقان بود. معلوم شد که رهایی از این بدنامی بسیار مشکل است؛ عنوان مقاله‌‌‌ای جنجالی در نیویورک تایمز در سال ۱۹۷۹ این بود: «کتانیِ مُدِ روز، برای دوندگان و زورگیرها.»\n  روکفشی لاستیکی پیش‌‌‌ولکانش / سازنده: ناشناس / رون وود / فدراسیون هنر آمریکا / موزۀ کفش باتا\n تا دهۀ ۱۹۲۰ طول کشید تا صنعتی‌‌‌سازی بتواند کفش‌‌‌های کتانی را، در مقیاسی وسیع، قابل‌حصول و خریدن کند. این کفشِ ساق‌‌‌بلندِ نخی و لاستیکی، که زمانی نماد اوقات فراغتِ طبقۀ ممتاز در زمین تنیس بود، خود را با ورزش تیمی جدید و تساوی‌‌‌گرای بسکتبال وفق داد. شرکت کفش لاستیکیِ کانوِرس -که در سال ۱۹۰۸ برای تولید گالش تأسیس شده بود- در سال ۱۹۱۷ از اولین کفش بسکتبال خود، آل استار، رونمایی کرد. در حرکتی نبوغ‌‌‌آمیز در بازاریابی، کانوِرس از مربیان و بازیکنان بسکتبال به‌عنوان سفیرانِ برندِ خود دعوت کرد. یکی از آن‌‌‌ها چاک تیلور بود، اولین ورزش‌کاری که نام یک کتانی از او گرفته شده است.\n اما سیاست نیز به‌اندازۀ ورزش به ظهور کتانی‌‌‌ها یاری رساند. همانطور که سملهک توضیح می‌‌‌دهد «صلح شکنندۀ پس از جنگ جهانی اول باعث افزایش علاقه به فرهنگ جسمانی و پیوند آن با ملی‌‌‌گرایی و علم اصلاح نژادِ در حال ظهور شد. کشورها شهروندان را به ورزش ترغیب می‌‌‌کردند، نه صرفاً به‌خاطر سلامت جسمی بلکه همچنین به‌منظور آمادگی برای جنگ بعدی. در این نکته که، در اوج فاشیسم، کتانی تبدیل به یکی از مردمی‌‌‌ترین اشکال پای‌‌‌پوش شده بود طعنه‌‌‌ای هم هست.» گردهمایی‌‌‌های ورزشیِ توده‌‌‌ای یکی از ویژگی‌‌‌های زندگیِ فاشیستی در آلمان، ژاپن و ایتالیا بود. اما کتانی‌‌‌ها می‌‌‌توانستند نمایانگر مقاومت نیز باشند. برتری جسی اوئِنز در رقابت‌‌‌های المپیک برلین در سال ۱۹۳۶ میزبانانِ نازیِ این رقابت‌‌‌ها را بیشتر از این جهت آزرد که او با کفش‌‌‌های مخصوص دویدن داسْلِر تمرین کرده بود که ساخت آلمان بود. این شرکت بعدها میان دو برادرِ داسْلِر تقسیم شد که یکی سهم خود را پوما و دیگری آدیداس نامید.\n در طول جنگ جهانی دوم، زمانی که دولت ایالت متحده لاستیک را جیره‌‌‌بندی کرد، پس از اعتراضات گسترده، کتانی‌‌‌ها را از این جیره‌‌‌بندی معاف کرد. این کفشِ خودمانی، کاربردی و ارزان‌‌‌قیمت، هم در زمین بازی و هم بیرون از آن، بدل به یکی از اصلی‌‌‌ترین اجزای هویت آمریکایی شده بود. تأثیر روبه‌رشدِ تلویزیون در دهۀ ۱۹۵۰ دو سرمشقِ فرهنگی جدید آفرید: ورزش‌کارِ شهیر، و نوجوان. جیمز دین، به‌طوری مؤثر، کفش‌‌‌های چاک تیلور را، به‌عنوان پای‌‌‌پوشِ برگزیدۀ «شورشیان بی‌‌‌دلیلِ»۳ جوان، ازنو برندسازی کرد.\n  کفش ورزشی آل استار ضدلغزندگی ساخت شرکت کفش لاستیکی کانوِرس، از سال ۱۹۲۳. فدراسیون هنر آمریکا\n کفش‌‌‌های کتانی در تاریخِ جنبشِ حقوق مدنی بدل به پاورقی شدند. در سال ۱۹۶۵، «من جاسوسی می‌‌‌کنم»۴ اولین درام تلویزیونی هفتگی بود که هنرپیشه‌‌‌ای سیاه‌‌‌پوست به‌نام بیل کازبی یکی از نقش‌‌‌های اصلی آن را ایفا می‌‌‌کرد. شخصیت او یک مأمور سی‌‌.‌آی‌.‌‌اِی خوش‌‌‌‌و‌خرم بود که، زیر نقش مربی تنیس پنهان شده بود و از روی عادت، کتانی‌‌‌های آدیداس سفیدی می‌‌‌پوشید که به‌سادگی با نوارهای سه‌‌‌گانۀ چشمگیرش قابل‌شناسایی بود. این کارآگاهِ مُدِ روز، به خاستگاهِ «آب‌‌‌زیرکاه» کتانی‌‌‌ها اشاره می‌کرد و درعین‌حال، خلاصه‌ای از اوضاع و احوال آن روز بود. کفش‌‌‌های کتانی در رقابت‌‌‌های المپیک مکزیکوسیتی در سال ۱۹۶۸ نقش بارزتری داشتند. در این رقابت‌‌‌ها، دوندۀ سرعتِ آمریکایی و برندۀ مدال طلا، تامی اسمیت، و هم‌‌‌تیمی‌‌‌اش جان کارلوس، برندۀ مدال برنز، هنگام بالارفتن از سکوی اهدای مدال، کفش‌‌‌های پوما سوِیدشان را درآوردند و با پاهای پوشیده در جوراب، با سرهای پایین انداخته و مشت‌‌‌های افراشتۀ پوشیده در دستکش سیاه، به‌حالت سلامِ مخصوص جنبش قدرت سیاه۵، قدم بر سکو گذاشتند تا نمادِ فقر آمریکاییانِ آفریقایی‌‌‌تبار باشند. البته جنجالِ پیروِ آن آسیبی به موفقیتِ سوِید نرساند و این کفش‌‌‌ها هنوز هم تولید می‌‌‌شوند.\n حوالی همان زمان، شورِ دویدنْ پای‌‌‌پوش‌‌‌های ساق‌‌‌کوتاهِ پیشرفته‌‌‌ای را ضرورت بخشید که شباهت کمی به ساق‌‌‌بلندهای بسکتبالِ نخی و لاستیکیِ آشنا داشتند. اما این کفش‌‌‌های آخرین مدلْ تنها برای دویدن نبودند:آن‌‌‌ها بیانیه‌‌‌های رنگی و حسرت‌‌‌آورِ صنعت مُد بودند. در سال ۱۹۷۷ مجلۀ وُگ اعلام کرد «کتانی‌‌‌های دوندگان واقعی» بدل به نمادهای ثروت و موقعیت شده‌‌‌اند و غیرورزش‌کاران مشهوری چون فارا فاسِت و میک جَگِر آن‌‌‌ها را به پا می‌‌‌کنند. به‌دلیل ساخت‌‌‌های سفارشی برای فعالیت‌‌‌ها و همچنین جنسیت‌‌‌های مختلف، مردم به‌جای یک جفت کتانی به یک جاکفشیِ پر از آن‌‌‌ها نیاز پیدا کردند. شرکت‌‌‌های سازندۀ کتانیْ جنبش آزادی زنان را همچون حربه‌‌‌ای تبلیغاتی در آغوش کشیده و کفش‌‌‌هایی را تبلیغ کردند که مخصوص بدن و سبک‌زندگیِ زنانه طراحی شده بودند.\n  کفش‌‌‌های بدون بند وَنس تخته‌‌‌شطرنجی از سال ۲۰۱۴ با طرح رِتروی سال ۱۹۸۰. رون وود / فدراسیون هنر آمریکا / موزۀ کفش باتا\n درحالی‌‌‌که حومه‌‌‌ها از دونده پر می‌‌‌شدند، شهرهای آمریکا شاهد افزایشی در تعداد بازیکنان بسکتبال بودند، به‌خصوص شهر نیویورک که، در آن، سبک جدید و شجاعانه‌‌‌ای این بازی را تبدیل به نمایشی برای خودنمایی مردانه کرد. درست مثل رقص برِیْک، بسکتبالِ حیاط‌‌‌مدرسه‌‌‌ نیز موفق به آیینی‌کردن رقابتی جسمانی شد که با جریان اصلی فرهنگ (سفیدپوستان) عجین گشت. در دفترچۀ راهنمای «بیرون از جعبه»، بابیتو گارسیا مورخِ کفش‌‌‌های کتانی توضیح می‌‌‌دهد که «در دهۀ ۱۹۷۰ بسکتبالیست‌‌‌های نیویورکی و جماعت هیپ‌هاپْ درک موجود از کتانی‌‌‌ها را به‌نحوی تغییر دادند که دیگر نه امکانات ورزشی بلکه ابزارهایی برای بیان اجتماعی بودند. پیشروان فرهنگ کتانی عمدتاً… کودکان رنگین‌‌‌پوستی بودند که در دوره‌ای از رکود اقتصادیْ بزرگ شده بودند.» فیلم مستند «پوشیدن لباس نو»۶ در سال ۲۰۱۵ نقش پررنگ کفش‌‌‌های کتانی را در تاریخ فرهنگی سیاه‌‌‌پوستانِ شهری برجسته و اخذِ آن توسط سفیدپوستان را نشان می‌‌‌دهد.\n کتانیِ پارچه‌‌‌ایِ بی‌‌‌آلایش، که از دهۀ ۱۹۶۰ جای خود را در جهان ورزش به طراحی‌‌‌های ارگونومیک و مواد آینده‌‌‌نگرانه داده بود، به‌عنوان کفشِ روزمره، زندگی جدیدی یافت. طی چند دهۀ پس‌ازآن، کتانی‌‌‌های پارچه‌‌‌ای همان‌قدر معرف ورزش‌کاران بودند که معرف طغیان جوانی. جوانان نسل بیت، نوازندگان موسیقی راک و اسکیت‌‌‌بوردبازها آن‌‌‌ها را برگزیدند، نه ضرورتاً به این دلیل که راحت و باحال بودند، بلکه چون ارزان، معمولی و اصیل بوند. کانوِرس، کِدز و وَنسْ اعتبار خیابانی۷ خود را نه از ستاره‌‌‌های ورزشی بلکه از رامونز، سید ویشس و کرت کوبین گرفتند. در سال ۲۰۰۸ کانوِرس خشم طرف‌داران نیروانا را برانگیخت، آن‌هم با عرضۀ نسخۀ مخصوصِ ساق‌‌‌بلندی که، با بی‌‌‌سلیقگی، از خاطراتِ خوانندۀ فقید پوشیده شده بود. آل استار، که سابقاً تنها در رنگ‌‌‌های سیاه و سفید موجود بود، ناگهان در رنگین‌‌‌کمانی از رنگ‌‌‌های مدِ روز ظاهر شد.\n در اوایل دهۀ هشتاد، خیزشِ ایروبیکْ شرکت نایکی را، که شهرتش را مدیونِ کفش‌‌‌های دو بود، برای تطبیق به دردسر انداخت. در ماهِ فوریۀ ۱۹۸۴ این شرکت اولین ضرر فصلی‌‌‌اش را گزارش کرد، اما در همان سال نیز قراردادی حمایتی با بسکتبالیستِ تازه‌‌‌کار، مایکل جردن، به امضا رساند. می‌‌‌توان گفت که امضای این قرارداد لحظۀ تولد فرهنگ مدرن کتانی است. مایکل جردن در بازی‌‌‌های ان‌.‌‌بی.‌‌‌اِی، در تناقض با قوانین لیگ، کتانی مخصوصش ایر جوردنز را می‌‌‌پوشید. نایکی با کمال میل جریمۀ پنج‌هزاردلاری به‌ازای هر بازی را می‌‌‌پرداخت و هم‌زمان تبلیغاتی پخش می‌‌‌کرد با این ادعا که «ان.‌‌‌بی.‌‌‌اِی نمی‌‌‌تواند مانع شما برای پوشیدن این‌‌‌ها شود.» این‌چنین بود که، وقتی اولین ایر جوردنزها در سال ۱۹۸۵ به فروشگاه‌‌‌ها رسیدند، علی‌‌‌رغم برچسب قیمت ۶۵دلاری، حال‌وهوای متمایزِ اعتراض علیه سیستم را با خود داشتند. اما همه هم نمی‌‌‌خواستند مثل مایکل باشند. درحالی‌‌‌که جردن از قِبَل شراکتش با نایکی ثروتمند شده بود، به سکوت در برابر مسائل سیاسیِ مرتبط با جمعیت آمریکاییان آفریقایی‌‌‌تبار متهم شد. گویا در پاسخ گفته بود: «جمهوری‌‌‌خواه‌‌‌ها هم کتانی می‌‌‌پوشند.»\n  اولین کفش نایکی ایر جوردن متعلق به ۱۹۸۵. فدراسیون هنر آمریکا\n محبوبیت روزافزونِ کتانی در هر دو سوی مرزِ سیاسیْ زمینه را برای جنگی فرهنگی و تمام‌‌‌عیار بر سر ارتباط این کفش‌‌‌ها با مجرمیت یا عدم آن مهیا کرد. گروه ران دی.‌‌‌ام.‌‌‌سی، یکی از انبوهِ مدافعانِ هیپ‌هاپِ کفش‌‌‌های کتانی، در آهنگ «آدیداس من» (۱۹۸۶) و در برابر تصویر تبهکارانۀ کتانی به‌عنوان «کفش‌‌‌های مُجرم» از آدیداسْ سوپراستارزِ بدون بندش دفاع کرد. آن‌‌‌ها در این آهنگِ رَپ چنین می‌‌‌خوانند: «کتونی‌‌‌هام رو پوشیدم، اما شَر نیستم.» (جایزۀ گروه، قراردادی حمایتی با آدیداس بود که برای اولین بار با یکی از گروه‌های موسیقی منعقد می‌‌‌شد.\n اما کتانی ایر فورس وانِ تمام‌سفیدِ نایکی، که در همان سالِ عرضۀ «آدیداس من» روانۀ بازار شد، می‌‌‌توانست لایق نام «کفش‌‌‌های مُجرم» باشد. داشتن مقدار کافیِ پول برای بیرون‌رفتن با ایر فورس وان‌‌‌های «تازه» یعنی نو و ساییده‌نشده، در میان موادفروشان خیابانی، به نشان غرور بدل شد. سملهک در دفترچۀ راهنمای نمایشگاه می‌‌‌نویسد: «همانند شمایل چندوجهیِ گاوچران، مواد فروش نیز نماد فردگرایی خشنی بود که مُد آن ابرمردانه و به‌سادگی قابل‌بازاریابی بود… به‌نحوی‌که می‌‌‌شد هم از آمریکایی‌بودن و هم از غرابتِ آن منفعت برد.» ای‌‌.‌اف.‌‌‌وان نه‌تنها بحرانی برای روابط‌عمومی نشد، بلکه بلافاصله بدل به آیتمی کلاسیک شد. افزایش قیمت کتانی‌‌‌ها و پرستیژِ اجتماعی منجر به شکل‌گیری موجی از کتانی‌دزدی شد. رسانه‌‌‌های معترض، در سال ۱۹۹۰ ویدئوهای تبلیغاتی نایکی، به‌کارگردانیِ اسپایک لی را به‌خاطر چندین «قتل به‌خاطر کتانی» مقصر دانستند. بیل کازبی در سال ۲۰۰۴، زمانی که یک پدروارۀ تلویزیونیِ۸ سابقِ محبوب و محترم بود، در سخنرانیِ «پوند کیک»۹ برای انجمن ملی پیشرفت رنگین‌‌‌پوستان۱۰ به سرزنش کتانی‌‌‌های گران‌قیمت پرداخت و والدین آمریکایی آفریقایی‌‌‌تبار را برای دور‌ریختن پول با چنین خریدهای بی‌‌‌ارزشی ملامت کرد.\n اما رشدِ سفارشی‌‌‌سازی و قابلیت‌‌‌های کلکسیونی، که موتور محرک آن سایت eBay است، تنها باعث بیشترشدن هزینۀ کتانی‌‌‌ها شد. هنرمندان و طراحان ممتاز مُد، همچون پرادا و گوچی، شروع به عرضۀ طرح‌‌‌های خود یا همکاری با برندهای ورزشی در تیراژ محدود کردند. در این بازارِ مختصِ خواص، کتانی‌‌‌ها از ابژه‌‌‌های مصرفی نمادین تبدیل شدند به وسایلی اختصاصی و حامل تفاسیر تک‌‌‌منظورۀ اجتماعی. در یک موردِ مشهور در سال ۲۰۰۵، هنرمندی به‌نام جودی ورتِین کفش‌‌‌های ورزشیِ برینکو را برای کمک به عبورِ غیرقانونی از مرز مکزیک و آمریکا طراحی کرد. او این برینکوها را مجانی بین مهاجران توزیع می‌‌‌کرد و هم‌‌‌زمان، در بوتیکی در سن دیگو، هر جفت آن را به‌قیمت ۲۱۵ دلار به کتانی‌‌‌بازها می‌‌‌فروخت. چند سال بعد، «اوباما فورس وان»، با طراحیِ هنرمندی به‌نام جیم لَسِر، ساختی سفارشی از ای‌‌‌.اف‌‌.‌وان بود که تصویر نیم‌‌‌رخ اوباما را حک شده بر تختِ هر لنگۀ خود داشت. همچنین، مدت‌‌‌ها پیش از ماجرای کالین کاپرنیک، ستارۀ ان.‌‌‌بی.‌‌‌ای دواین وِیْد یک جفت کتانی با شعارِ «جان سیاهان اهمیت دارد»۱۱ عرضه کرده بود.\n نسخۀ «جان سیاهان اهمیت دارد» متعلق به دواین وِیْد تولید شرکت لی‌نینگز\n -جوزف گودمن؛ ۲۲ فوریۀ ۲۰۱۵\n همان‌‌‌طور که می‌‌‌شد انتظار داشت، برخی از این کتانی‌‌‌هایِ بیانیه‌‌‌ای به تُندروی متهم شدند و برخی نیز به کُندروی. سِریِ کتانی‌‌‌هایی که معمار برزیلی، اسکار نیمایر، در سال ۲۰۱۳ برای کانوِرس طراحی کرد حاوی شعارها و نمادهای پنهان حقوق بشری بود. وبلاگ معماری و طراحی گاردین [در این باره] نوشت: «باید به استقبال این قضیه رفت که نیمایر از این فرصت برای بالابردن آگاهی سیاسی استفاده می‌‌‌کند. اما چند دوجین از کارگرهای کارخانه‌‌‌ای در اندونزی، که کتانی‌‌‌های کانوِرس را تولید می‌‌‌کنند، به‌صورت روزمره در جریان این شغل مورد سوءاستفاده قرار گرفته‌‌‌اند؛ می‌‌‌خواهم بدانم او در این باره چه می‌‌‌گوید؟»\n یکی از مشکلاتی که ممکن است برای کتانی‌‌‌هایی با بارِ اجتماعی به وجود بیاید، این است که نیت، پیام و واقعیت‌‌‌های تولید همیشه به‌راحتیْ هم‌‌‌راستا نمی‌‌‌شوند. تعداد کفش‌‌‌های ورزشیِ سیاسی‌‌‌شده‌‌‌ای را در نظر بگیرید که برای اغلب مردم بسیار گران‌‌‌تر از آن است که بخرند و حتی، برای آن‌‌‌هایی که توانایی خرید آن را دارند، انگیزۀ کمی وجود دارد که آن‌‌‌ها را از جعبه‌‌‌ها بیرون کشیده و ریسکِ ساییده‌شدنشان در خیابان را تقبل کنند. درحالی‌که طراحان این کفش‌‌‌ها آن‌‌‌ها را همچون آثاری کنش‌‌‌گرا می‌‌‌بینند، این کتانی‌‌‌هایِ قیمتی‌‌‌ترْ برای صاحبانشان به‌احتمال زیاد کالاهایی به‌منظورِ سرمایه‌‌‌گذاری‌‌‌اند: میوه‌‌‌های به‌سختی به‌دست‌آمدۀ لیست‌‌‌های انتظار، قرعه‌‌‌کشی‌‌‌ها و صفوف شبانۀ بیرونِ فروشگاه‌‌‌های تخصصی. دفترچۀ راهنمای نمایشگاه «بیرون از جعبه» مقاله‌‌‌ای نیز دربارۀ چگونگی مراقبت از «موزۀ کتانی شخصی» دارد که این سؤال را پیش می‌‌‌کشد: اگر یک جفت کتانیْ درون جعبه پیامی دارد، آیا کسی آن را می‌‌‌شنود؟\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌‌ها: • این مطلب را کیمبرلی کریسمن کمپل نوشته است و  در تاریخ ۲۸ دسامبر ۲۰۱۶ با عنوان «Sneakers Have Always Been Political Shoes»  در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲ اسفند ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «کتانی‌‌‌ها همیشه کفش‌‌‌هایی سیاسی بوده‌‌‌اند» و با ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است. •• کیمبرلی کریسمن کمپل (Kimberly Chrisman-Campbell)، مورخ مُد و ساکن لس‌آنجلس است. وی نویسندۀ قربانیان مُد؛ لباس در دربار لویی شانزدهم و ماری آنتوانت (Fashion Victims: Dress at the Court of Louis XVI and Marie-Antoinette) است. [۱]   Out of the Box: The Rise of Sneaker Culture [۲]  در زبان انگلیسی به کفش کتانی sneaker گفته می‌شود که در لغت به‌معنای راه‌رفتنِ آهسته و دزدکی است. [۳] Rebel without a Cause: نام فیلمی است با درخشش جیمز دین که جایگاهی اسطوره‌ای یافته بود. [۴]  I Spy [۵]  Black Power [۶]  Fresh Dressed [۷]  street credibility: پذیرفته‌شدن در میان جوانانِ شهریِ مد روز است. [۸]  TV dad [۹]  Pound Cake speech [۱۰]  NAACP [۱۱]  Black Lives Matter\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157801.json b/train/528157801.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..6ff40d6b6a3ea1be46057213fc48c410231e1185
--- /dev/null
+++ b/train/528157801.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ایر فورس وان؛ سفر در اوج قدرت",
+  "subtitle": "هواپیمای رئیس‌جمهور آمریکا، یکی از بازرترین نمادهای قدرت این کشور است",
+  "introduction": "هواپیمای رئیس‌جمهور ایالات متحده «ایر فورس وان» را غالباً نمادی از ایالات متحده به شمار می‌آورند. این هواپیما در فیلم‌های هالیوودی و نمایش‌های قدرتِ رئیس‌جمهورهای آمریکا جایگاه ویژه‌ای دارد. هواپیمایی با قابلیت حمل جنگ‌افزار، محافظت امنیتی منحصربه‌فرد و توان مقاومت در برابر انفجار هسته‌ای. پیتر کنراد، در کتاب جدید خود، مته به خشخاشِ این اسطوره گذاشته است.",
+  "content": "پیتر کنراد، گاردین — اسطوره‌ها، در آغاز خود، دربارۀ وقایع و تجاربی داستان می‌گفتند که، در غیر آن صورت، برای ما مرموز باقی می‌ماند: دنیا چگونه به‌وجود آمد، بعد از مرگ ما چه اتفاقی می‌افتد. اولین اسطوره‌ها غالباً داستان‌هایی خوش‌بینانه بودند، اما اجداد ما آرزو داشتند که آن‌ها را باور کنند. بعدها، ادیان استقرار یافتند.\n اسطوره‌پردازانِ اولیه از ما انتظار داشتند تا داستان‌سرایی‌های خدایان دربارۀ بهشت و جهنم را عیناً باور کرده و از فرامین زورگویانۀ آن‌ها اطاعت نماییم. امروزه، مردم بی‌اعتقاد، خودِ دین را هم نوعی اسطوره می‌پندارند، یعنی دروغی تسلی‌بخش. در کاربرد عام، اسطوره بهترین واژه‌ای است که به باورهای غلط مرسوم، بامزه و خنده‌دار ارجاع دارد، مواردی نظیر تمساح‌های آلبینو در فاضلاب‌های منهتن یا مخفی‌شدن جام مقدس در زیر فروشگاهی در پاریس.\n در جامعۀ ما، اسطوره‌ها را روزنامه‌نگاران، متخصصانِ توجیه‌گری و تبلیغات‌چیان می‌سازند. گاهی هدف از این کارْ تجلیل انسانی ناکامل است: سلبریتی‌ها و حتی سیاست‌مداران باید «کاریزما» داشته باشند. این واژه در ابتدا به ارتباط مستقیم فرد مؤمن با منبع الهی ارجاع داشت. اسطوره هم به اشیای مصنوعْ جلال و شکوه فراطبیعی‌ای می‌بخشد. در دهۀ ۱۹۵۰، خودروِ سیتروئن دی‌اس را Déesse به معنای ایزدبانو می‌نامیدند: ایزدبانویی از جنس فلز براق و چرم دباغی‌شده که چنان ایرودینامیک پرانحنایی داشت که به قول رولان بارت در اسطوره‌ها۱ گویی «از آسمان نازل شده است»، نه اینکه در بزرگراه آن را برانند. کنایهْ دفاع ما در برابر این شعارهای تبلیغاتی است: اسطوره‌ها را باید واکاوی کرد تا نقشه‌های آب‌زیرکاهانه‌ای که برای ما دارند برملا شود.\n ایر فورس وان، هواپیمای ریاست‌جمهوری آمریکا، را در نظر بگیرید. البته این را نباید با ایر فورس۱ اشتباه گرفت. ایر فورس۱ نوعی کفشِ ورزشیِ نایک است که به‌شوخی این‌گونه نامگذاری شده تا به جهش عمودی یک جت در هنگام تیک‌آف تشبیه گردد. شاید هم این هواپیما جذابیتِ ورزشی این کفش را تقلید می‌کند؟ روی بدنۀ سفید و درخشان این هواپیما، شعار مغرورانۀ «ایالات متحده آمریکا» درج شده و خطی آبی زیر آن کشیده شده که همتای آرم نایک بوده و ادای احترامی به ایزدبانوی پیروزی۲ در یونان باستان است. ایر فورس وان، بیش از اینکه یک وسیلۀ حمل‌ونقل باشد، ابزاری برای پروپاگانداست و تأثیرگذاری آن بستگی به القای حضور یک خدایگان دارد.\n تا وقتی ایدۀ انزوای آمریکا غالب بود، ریاست‌جمهوری یک شغل دفتری محدود به واشنگتن.دی‌.سی بود. اما وقتی ایالات متحده پس از سال ۱۹۴۵ به قدرتی جهانی رسید، رئیس‌جمهور پا به هوا گذاشت و شروع به سفر با هواپیمایی کرد که به نمادِ قدرت همه‌جاحاضر و مهیب این امپراتوری بزرگ تبدیل گشت. ایر فورس وان مجهز به سیستم‌های مراقبتی‌ای است که دنیای پایین را، که بر فراز آن پرواز می‌کند، مورد شنود قرار می‌دهد؛ ظاهراً می‌تواند موشک شلیک کند و در برابر یک انفجار اتمی دوام بیاورد. این هواپیما سندی بر سلطه‌گری است. حتی اگر برتری آمریکا را قبول نکنیم، عظمت آمریکا باعث می‌شود تا سر تحسین فرود بیاوریم: هواپیمای ۷۴۷ اختصاصی فعلی به بلندای یک ساختمان شش‌طبقه و به طول یک زمین راگبی است.\n رئیس‌جمهور روی زمین با کادیلاک سیاهی به نام «هیولا»۳ سفر می‌کند که آمادۀ دفع هرگونه مهاجمی با نارنجک‌های موشکی، شات‌گان‌های دست‌کش و توپ‌های گاز آشک‌آور است. اما او، در آسمان، هیولایش را با یک پرنده عوض می‌کند: ایر فورس وان، آمریکاست با بال‌هایش، نسخه‌ای مکانیزه از عقابی که نماد ایالات متحده است: پرنده‌ای شکاری که در چنگال راست خود شاخه‌ای از زیتون صلح و در دیگر چنگال، تیرهای نوک‌تیز و جنگی دارد. این عقاب بر نشان بزرگ کشور مشاهده می‌گردد.\n  باراک اوباما در حال سخنرانی پس از فرود در تل‌آویو، اولین دیدار او از تل‌آویو، ۲۰ مارس ۲۰۱۳؛ عکس از: الیور وایکن، EPA  رئیس‌جمهور بوش پدر، ایر فورس وان دوطبقۀ کنونی را تحویل گرفت و آن را جایگزین هواپیمای ۷۰۷ کوچک‌تری کرد که از رونالد ریگان به ارث برده بود. او خاطرنشان کرد که این هواپیما نماد «سلطنت» آمریکاست. قطعاً یک لغزش زبانیِ فرویدی -جمهوری‌‌ها نباید «سلطنتی» باشند، و ایالات متحده قرار بود بهشتِ مردمان عادی باشد- اما این لغزی نادرست نیست. ایر فورس وان یک ارابۀ فاتحان است، نسخه‌ای تقویت‌شده و غول‌پیکر از کالسکه‌های طلایی یا بنتلی‌های خزنده‌ای که «ملکه» با متانت در آن‌ها گشت می‌زند. لیندن جانسن، برای تأثیرگذاری بیشتر، یک «صندلی پادشاهی» هیدرولیک در ایر فورس وان خود نصب کرد که او را قادر می‌ساخت تا هنگام سخنرانی برای اعضای کنگره، که به کابینش دعوت شده بودند، روی هوا معلق بماند.\n ایر فورس وان، همچون کشوری که رئیس‌جمهورِ آن را حمل می‌کند، استثنایی است و همواره کنترل‌کنندگانِ ترافیک هوایی هستند که استثنائات را برایش تمهید می‌کنند. آن‌ها کارهای دیگر را معلق می‌کنند تا ایر فورس وان بتواند به‌طور آنی مسیر حرکت خود را به دست آورد. اعداد موجود در کد ارتباط مخابراتی این هواپیما نیز خاص و انحصاری هستند، نه چینش مجموعه‌ای از اعداد؛ ادعا می‌شود که این شماره استثنایی است، نه اینکه در میان جمعی از مواردِ برابرْ اول باشد. اما درواقع این عدد صحیحِ تکیْ گمراه‌کننده است: در اینجا اولین مورد از دروغ‌های کوچک این اسطوره را می‌بینیم. ایر فورس وان بدلی دارد که، همچون معاون رئیس‌جمهور، محافظی سودمند در برابر اتفاقات بد است. اما، در راستای حفظ اسطورۀ برتریِ آمریکا، هواپیمای دوم هرگز ایر فورس تو۴ خوانده نمی‌شود و هر یک از آن‌ها که رئیس‌جمهور را حمل کند در آن مدت ایر فورس وان نام می‌گیرد.\n شاید جورج دبلیو بوش تنها رئیس‌جمهوری باشد که از هر دو هواپیما در یک سفر استفاده کرده است. در جشن شکرگزاری سال ۲۰۰۳، او به بغداد پرواز کرد و دو ساعت برای دوربین‌ها فیگور گرفت درحالی‌که ظرف‌های گوشت بوقلمون را به نیروهایی که برای او می‌جنگیدند می‌داد. او، برای اینکه سفرش فاش نشود، ابتدا برای تعطیلات به مزرعه خود در تگزاس رفت، سپس با ایر فورس وان اول به واشنگتن بازگشت، هرچند نمی‌توان رسماً آن را ایر فورس وان نامید، چون او تظاهر می‌کرد که درون هواپیما نیست: دلیل این سفر هم یک‌سری تعمیرات عادی عنوان شد. هواپیمای دوم، با سوخت و آذوقه کامل، در یک آشیانه منتظر و آماده پرواز به‌سوی عراق بود. بوش با استفاده از یک کلاه بیس‌بال، به‌عنوان استتار، از پله‌های عقب که هیچ رئیس‌جمهوری از آن‌ها استفاده نمی‌کند وارد هواپیما شد. این حرکت مخفیانه میان هواپیماها مانوری عجیب بود و هیچ شباهتی با خرامیدن مغرورانه و همیشگی او نداشت. بوش با ایر فورس وان‌های دوقلویش قایم‌موشک‌بازی می‌کرد. این دو نسخگی نشانۀ دورویی و تحصیلِ معناهای دوگانه‌ای است که همانند تمام اسطوره‌ها بین حقیقت و دروغ در نوسان است.\n این هواپیما ویژگی‌های آمریکا را به امانت می‌گیرد -اندازه، قدرت، برتری تکنولوژیک- اما آیا هیچ رئیس‌جمهوری جرئت می‌کند این ویژگی‌ها را از هواپیما به امانت بگیرد؟ گرچه آمریکایی‌ها عادت دارند رئیس‌جمهورشان را «قدرتمندترین مرد در دنیا» توصیف کنند، اما این ادعایی توخالی است، چون تنها راه مشهودکردن این قدرتْ بازکردن چمدان کدهای هسته‌ای است که با زنجیر به دست دستیاری نظامی بسته شده که همیشه رئیس‌جمهور را همراهی می‌کند. قدرت تا وقتی نشان داده نشود و اعمال نگردد بی‌معناست: قدرت‌نمایی بدن‌نمایانۀ ولادیمیر پوتین و تمرینات سرسختانۀ جودوی او هم به همین صورت‌اند. رؤسای جمهور آمریکا معمولاً می‌دوند تا آمادگی جسمانی‌شان را نشان دهند، هرچند جیمی کارتر یک بار که به دویدن رفته بود به‌طور شرم‌آوری زمین خورد. بهترین فرصت یک رئیس‌جمهور برای متجسم‌کردن آمریکای مطمئن و پرانرژی هنگام پایین‌آمدن از پله‌های ایر فورس وان با حالتی پرانرژی است. اما ارتفاع این پله‌ها و شیب زیادشان یادآور این است که ریاست جمهوری، سِمَتی سرمست‌کننده و غرورآور است که یک زمین‌خوردنِ ساده آن را تخریب می‌کند. در سال ۱۹۷۵، در شهر بارانی سالزبورگ، جرالد فورد که به دست‌وپاچلفتی‌بودن مشهور بود هنگام خروج از هواپیما بر روی پلۀ خیس لیز خورد و افتاد روی زمینِ آسفالت. این اتفاق موجب شد تا همسرِ رئیس‌جمهور چترش را جلوی او بگیرد تا یکی از مأموران او را به‌زحمت سرپا کند.\n  رئیس‌جمهور فورد هنگام خروج از ایر فورس وان به زمین می‌خورد، سال ۱۹۷۵. عکس: والی مک‌نامی / کوربیس از گتی ایمیجز\n دونالد ترامپ وقتی سال گذشته کاندیداتوری خود را برای نامزدی حزب جمهوری‌خواه اعلام کرد، به‌منظور جلوگیری از خطر، از پله ‌برقیِ طلاپوشی‌شده در مقر خود در نیویورک استفاده کرد تا به سمت لابی‌ای برود که عکاسان در آنجا جمع شده بودند. راه‌پله‌ها زحمت زیادی می‌خواستند، که این کار بیهوده است و شاید برای او افت داشته باشد؛ اما ترامپ امیدوار بود که پله برقی او را همچون فرشتۀ نجات‌بخشی با یال طلایی با متانت از آن بالاها به پایین بیاورد.\n از یک جهت، اسطورۀ هوایی آمریکا با تناقضی فاحش روبه‌روست: ایر فورس وان فرماندۀ کل را حمل می‌کند، اما خود هواپیما تحت فرمان او نیست. وقتی باراک اوباما برای اولین‌بار سوار هواپیما شد، با خلبان دست داد و او را تحسین کرد که این کار را «مانند سام شپارد در فیلم ’مردان واقعی‘» انجام می‌دهد. در این اقتباس سینمایی از کتاب تام وولف در مورد فضانورد ناسا، شپارد در نقش چاک ییگر دیوار صوتی را می‌شکند ولی درعین‌حال کم‌حرف، بی‌غرور و به شکلی استعاری، متواضع می‌ماند. در واقع خلبانی که ایر فورس وان را هدایت می‌کند در دورۀ فعالیتش لقب «تاپ گان» می‌گیرد. خوشبختانه اوباما با فردی متواضع و مانند شپارد روبه‌رو شد، نه فردی شبیه تام کروز که نقش خلبان پرشروشور و مغرور نیروی دریایی به نام ماوریک را در فیلم «تاپ گان» به کارگردانی تونی اسکات بازی می‌کند.\n اوباما با شوخی محترمانه و جالبی در مورد عدم آمادگی خود -حداقل از نظر جسمانی- برای این سمت سخن گفت. آمریکایی‌ها می‌خواهند که رئیس‌جمهورشان هم یک جنگ‌سالار و هم یک منجی باشد و این انتظاراتِ غیرممکنْ ریاست جمهوری را به یک اسطوره تبدیل کرده است، بیشتر شبیهِ ایفای نقشِ قهرمان در فیلم‌های اکشن، نه شغلی سخت و پیچیده برای کارگزاری که در هنر سازش تعلیم دیده است.\n دسامبر سال گذشته، وقتی از ترامپ پرسیدند که کدام رئیس‌جمهور را بیش از همه تحسین می‌کند، او احترام چرب و نرم مرسوم را به لینکلن، کندی یا ریگان ادا نکرد و گفت که الگوی او جیمز مارشال است. او توضیح داد که منظورش شخصیت «هریسون فورد در هواپیما»ست: فورد در فیلم ۱۹۹۷ ولفگانگ پیترسن به نام «ایر فورس وان» نقش رئیس‌جمهوری را بازی می‌کند که نامش تداعی‌گر قدرت نظامی و پیش‌درآمدی بر مارشال‌های هوایی‌ای است که پس از اتفاقات ۱۱ سپتامبر، با سلاح‌های آماده، شروع به پرواز با هواپیماهای غیرنظامی کردند. داستان پیشینۀ شخصیت مارشال نشان از این دارد که زمانی خلبان هلیکوپترهای جنگی در ویتنام بوده و از یکی از پیشینیانش مدال افتخاری را به‌خاطر شجاعتش در جنگ دریافت کرده است. به همین خاطر او آماده است تا با مبارزۀ دست‌خالی، یا نبرد با تفنگ، تروریست‌های قزاقستانی را که پس از دیداری در مسکو هواپیما را تسخیر می‌کنند از پا درآورد؛ او حتی، در یکی از موقعیت‌های اضطراری، خودش هواپیما را هدایت می‌کند.\n واکنش هریسون فورد به تحسین ترامپ تمسخرآمیز، ناراحت‌کننده و کمی مضطرابه بود. او گفت: «دونالد! اون یه فیلم بود! توی دنیای واقعی این‌طور نیست. اما خب تو از کجا خبر داری؟» ترامپ، که اهمیتی به اعتراضات ناشی از زیرپاگذاشتن حق کپی‌رایت نمی‌دهد، از موسیقی حماسی جری گلداسمیت در این فیلم برای جو دادن به حضور خود در کمپین‌ها استفاده می‌کند. وقتی او در ماه ژوئیه برای کنوانسیون جمهوری‌خواهان به کلیولند وارد شد، با شیپورهایی از او استقبال کردند که یادآور موسیقی پخش‌شده همراه با صحنه‌های مبارزۀ فورد با هواپیماربایان بود. تنها کاری که او کرد این بود که از هلیکوپتری که نامش بر روی آن درج گشته پیاده شد، اما موسیقی گلداسمیت به این کارِ ساده شکوهی بخشید که هرگز سزاوار آن نبود.\n به‌راحتی می‌توان فهمید چرا ترامپ چنین اشتیاقی دارد: در ابتدای فیلمِ «ایر فورس وان»، مارشال نقش رئیس‌جمهوری را بازی می‌کند که همۀ ما دوست داریم مثل او باشیم، مردی که قوۀ مجریه و تشکیلات آن مجوزی برای خیال‌پردازی‌هایش است. او هنگام بازگشت به فرودگاه در مسکوی یخ‌بسته، در راه خانه، هوس سفری انحرافی به سرش می‌زند: «بیایید به باربادوس برویم». به‌لحاظ نظری، قدرت واقعی این است، مسئولیت نباید هیچ محدودیتی برای او ایجاد کند؛ هواپیما ‌مانند قالی سحرآمیز است. اما وقتی مارشال کنترلِ ایر فورس وان را از دست می‌دهد، قدرتش را نیز همراه آن از دست می‌دهد. او از دست تروریست‌ها در کابین وسایل قایم می‌شود و گوشی تلفن همراهی پیدا می‌کند که از طریق آن سعی می‌کند کابینۀ خود را در جریان مشکلِ پیش‌آمده بگذارد. او مجبور است مرکز تلفن کاخ سفید را بگیرد و وقتی خودش را به زن تلفنچی معرفی می‌کند، آن زن حاضر نمی‌شود تلفن او را وصل کند، چرا که آقای رئیس‌جمهور، از پشت گوشی، بیشتر شبیه خیال‌پردازی دیوانه‌وضع به نظر می‌رسد. تا سال قبل، همگی چنین دیدگاهی به ترامپ داشتند؛ امروز می‌دانیم که دنیای واقعی تا این حد منطقی نیست، یا در برابر توهماتی که فورد امید داشت، مصونیت ندارد.\n هرگونه جنون یا حماقتی که عامل کارهای ترامپ باشد، بعید است میل به دنیاگردی از داخل ایر فورس وان جزء انگیزه‌هایش باشد. او همین حالا صاحب یک هواپیماست، یک ۷۵۷ کارکرده که روی بدنۀ آن، نام خانوادگی او درج شده است. سفرهای درون‌کشوری ترامپ در این هواپیما باعث شده تا او، قبل از موعد، شبیه به رئیس‌جمهورها شود. اما کلینتون کمپین خود را در آوریل ۲۰۱۵ با یک سفر جاده‌ای آغاز کرد. این کار تکرار سفرهای اسطوره‌ای و جسورانۀ پیش‌گامان در واگن‌های بسته به اسبشان است: او از نیویورک به آیووا را با کمپر شورولت باشکوه، راننده‌دار و زره‌پوش پیمود و در فست‌فودهای بین‌راهی ظاهر شد تا از او عکس بگیرند.\n  بیل و هیلاری کلینتون در سال ۱۹۹۶ در حال گوش دادن به گزارش هوایی. عکس: رابرت مک‌نیلی / AP\n اوباما چند روز پس از شروع سفر هیلاری کلینتون، در مراسم شامی برای خبرنگاران کاخ سفید، تواضع ریاکارانۀ او را به سخره گرفت. او در بحث از فراز و نشیب‌های اقتصاد گفت: «دوستی دارم که سالانه چندین میلیون دلار درآمد داشت. حالا او در یک ون در آیووا زندگی می‌کند.» اما اوباما ماه ژوئیۀ گذشته هیلاری را به ایر فورس وان دعوت کرد تا با او به تجمعی انتخاباتی در کارولینای شمالی پرواز کند. ترامپ، در یک پست توئیتر، این استفادۀ سوگیرانه از هواپیما را مورد انتقاد قرار داد و ادعا کرد که سفر رایگان هیلاری نیم‌میلیون دلار برای پردازندگان مالیات هزینه در بر دارد. این حرکت اوباما حقیقتاً معنای قانونی سنگینی داشت. تاکنون هیچ رئیس‌جمهوری به یک کاندیدای جانشین، که همان‌وقت معاون رئیس‌جمهور نبوده، پیشنهاد سوارشدن به هواپیما را نداده بود. به قول یکی از تحلیلگران، این کار یعنی اوباما «آماده است تا کلیدهای ایر فورس وان را تحویل دهد». شاید این انتقال باید بخشی از مراسم معارفه در ژانویۀ سال آینده می‌بود.\n ایر فورس وان در آشیانه‌ای ملقب به «بارگاه»۵، در حفاظتِ تک‌تیراندازها و سگ‌های شناسایی و دور از دسترس هرکس که واکاوی امنیتی نشده، نشانۀ انحصاریِ ممتازی است که ترامپِ پوپولیست تظاهر می‌کند از آن متنفر است. ترامپ با زیرکی همیشگی خود، درهای جت خود را به صورتِ نمادین، به روی همگان گشود و به لطف یک گردش ویدئویی پست‌شده روی یوتیوب، نوعی برتری به دست آورد.\n او آماندا میلر را به‌عنوان میزبان (به یاد زمانی که مهمانداران هواپیما به این نام خوانده می‌شدند) منصوب کرده است. میلر در برنامۀ تلویزیونی «کارآموز» دستیار ترامپ بود. (او اولین‌بار نظر ترامپ را به‌عنوان خدمتکاری ۱۵ ساله در یکی از باشگاه‌های گلفش جلب کرده بود و پس از فارغ‌التحصیلی در رشتۀ تجارت مد، ترامپ او را به‌عنوان بازاریاب شرکت استخدام کرد). میلر با یک دست بر روی کمر مثل بازیگری جوان در مراسم فرش قرمز، با رضایت کامل، تجملات هواپیما را می‌ستاید: صندلی‌های دارای روکش طلای ۲۴ عیار، زیرسری‌هایی که بر آن‌ها نشان ساختگی خانوادۀ ترامپ گلدوزی شده، دیوارهای ابریشمی برای اتاق‌خواب رئیس، پنل‌های سقف اولتراسوئد، کابین‌های چوبی قهوه‌ای رنگ، و اتاقک دوش. حال از ما هم انتظار می‌رود این خودنمایی را تحسین کنیم؛ در غیر این صورت، خودمان را به‌عنوان بازنده محکوم کرده‌ایم.\n هواپیمای ترامپْ فاقد تأسیسات پزشکی اورژانسی‌ای است که در ایر فورس وان تعبیه شده‌اند. ایر فورس وان تخت جراحی‌ای دارد که به‌طور ماهرانه‌ای در دیواری مانند یک تخت تاشو نصب شده است. اما میلر، به‌جای آن، پیشنهاد یک دست مبل فنری موهن در اتاق خواب مهمانان را می‌دهد. او در پایان سفر، روی یک مبل دراز کشیده، خودش را با ذرت مکزیکی مشغول می‌کند و با خیال راحت به تماشای یک فیلم از میان آرشیو چندین‌هزارتایی فیلم‌های ترامپ می‌پردازد. ما فقط یک سری سروصدا می‌شنویم، صدای تفنگ و شکستن شیشه: شاید دارد هریسون فورد را نگاه می‌کند که در فیلم «ایر فورس وان»، به کارگردانی پیترسن، در حال مبارزه با هواپیماربایان است.\n من بشخصه برای سرگرمی در داخل هواپیما هرگز چنین فیلمی را انتخاب نمی‌کنم، چون صحنۀ اوج این فیلمْ سقوط هواپیماست. ایر فورس وان، با مشکل موتور، انفجار منبع سوخت و آسیب به بالۀ عقب، سرانجام به درون دریای خزر سقوط کرده و تکه‌تکه می‌شود. فورد به‌موقع با ورود به یک توربوپراپ هرکول معلق در هوا نجات می‌یابد. در آن لحظه، خلبان توربوپراپ با شادمانی اعلام می‌کند که این هواپیما اینک ایر فورس وان است و در عین حال، موسیقی منتخب ترامپ برای آخرین‌بار در طول فیلم پخش می‌شود. جانشینی در آمریکای فرضاً غیرسلطنتی این‌گونه عمل می‌کند: هواپیمایی نابود شد، زنده باد هواپیمای بعدی.\n در سال ۲۰۱۲ از اوباما پرسیدند اگر مجدداً به‌عنوان رئیس‌جمهور انتخاب نشود، دلش برای چه چیز تنگ می‌شود. او پاسخ داد «هواپیما واقعاً خوبه، جداً خوبه. هواپیمای فوق‌العاده‌ایه». حال که به‌زودی حق استفاده از این هواپیما را از دست خواهد داد، حتماً از استفادۀ مجدد از پروازهای تجاری وحشت دارد. این مانند فرودی اضطراری برای غرور رئیس‌جمهوری‌اش است. البته جوایزی جهت دلداری وجود دارد. وقتی بیل کلینتون کاخ سفید را ترک کرد، به‌جای ایر فورس وان، یک کاخ هوایی مجلل به دست آورد، یک بوئینگ ۷۵۷ که صاحبش دوست میلیاردر و اهل‌حالش یعنی ران برکل بود. برکل سرمایه‌گذاری خطرپذیر بود که به گفتۀ مقاله‌ای جدید در مجلۀ جی‌کیو، به‌خاطر کمک دوستانۀ کلینتون در جذب مشتریان بین‌المللی، ۱۵ میلیون دلار به او داده بود؛ خدمات ‌پرواز موجود در جتِ برکل باعث شده بود تا کارمندان این سرمایه‌دار آن را «ایر فاک وان»۶ بنامند. همان‌طور که ترامپ هم درک می‌کند، قدرت مطلق می‌تواند به معنای افراط و ولخرجی نامحدود باشد.\n با توجه به اینکه آمریکایی‌ها برای انتخابات ریاست جمهوری جدیدی آماده می‌شوند، هواپیمای ریاست جمهوری جدیدی هم سفارش داده شده است. سال گذشته، دبورا لی جیمز، منشی نیروی هوایی، اعلام کرد که بوئینگ VC25-A فعلی جای خود را به یک بوئینگ ۷۴۷-۸ مسافربری خواهد داد که «وقتی کاملاً آمادۀ مأموریت شود … قابلیت‌های لازم جهت اجرای مأموریت پشتیبانی ریاست جمهوری را خواهد داشت و هم‌راستا با منافع عمومی ملی، بازتاب‌دهندۀ مقام ریاست جمهوری ایالات متحدۀ آمریکا خواهد بود».\n این جمله، با قرار دادن واژۀ اجرا۷ میان دو کلمۀ مأموریت، ترکیبی از پرخاشگری و تبلیغات مذهبی۸ است و خلاصه تمام تناقضات موجود در اسطوره‌ای را نشان می‌دهد که کشور را حفظ کرده و حس هدفمندی مسیحایی آن را تأمین می‌نماید. اما آیا تقویت تکنولوژی این هواپیما مشکلات ریاست جمهوری را حل خواهد کرد؟ منصب ریاست جمهوری‌ ایالات متحده به لطف ستون‌هایی نظیر ایر فورس وان، در ظاهر، قدرتی مغلوب‌نشدنی دارد، اما در عمل، درگیری‌های متعصبانه و افسون‌زدایی سریع رأی‌دهندگانی که می‌خواهند خواسته‌هایشان سریعاً برآورده شود باعث محدودیت و حتی تضعیف این منصب می‌شود.\n  جورج دبلیو بوش، در سال ۲۰۰۵ بر فراز شهر نیو اورلئان در ایالت لوئیزیانا، از پنجرۀ ایر فورس وان به بیرون می‌نگرد و آسیب به‌وجودآمده توسط طوفان کاترینا را ارزیابی می‌کند. عکس: جیم واتسن / AFP / گتی ایمیجز\n جیمز نوید داده که ایر فورس وان جدید به‌گونه‌ای طراحی شود که مانند یک «جایگزین هوایی کاخ سفید» عمل کند. این یک پیش‌دستی نظامی و واکنشی به دورنمای جنگ هسته‌ای یا هرنوع فاجعۀ ویرانگر دیگر بر روی زمین است. در فیلم «روز استقلال»، یک اشعۀ مرگبار فرازمینیْ کاخ سفید را به خاکستر تبدیل می‌کند. بیل پولمن در نقش رئیس‌جمهور ویتمور با ایر فورس وان فرار می‌کند و در پایگاهی در نوادا لباس خلبان جنگی به تن کرده و حمله‌ای را برای نابودی فضایی‌ها رهبری می‌کند. واقعیتْ کوبنده و لغزان است و نمی‌تواند با اسطوره برابری کند. پس از حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر، رئیس‌جمهور بوش کل روز را بین فلوریدا و نبراسکا در آسمانی در پرواز بود که از هرگونه رفت‌وآمد دیگری تخلیه شده بود. او، که در «مرکز فرمان سیار» ایر فورس وان جایش امن بود، هیچ دستور منسجمی نداد و بعدها زیرکانه توضیح داد که دلیل او برای ماندن در هواپیما این بوده که نمی‌خواسته به «آدم‌بدها» لذت کشتنش را ببخشد. ایر فورس وان رئیس جمهور را از آسیب به‌دور نگه می‌دارد، اما کاری می‌کند که او از دسترس هم خارج بماند. دریاهای درخشان و کوه‌های صورتی، که در سرود میهن‌پرستانۀ معروف از آن‌ها تجلیل می‌شود، بسیار پایین‌تر از او هستند و خود آمریکایی‌ها هم بالکل نامرئی می‌مانند.\n جیمز اذعان می‌کند که «هواپیمای ریاست جمهوری یکی از بارزترین نمادهای ایالات متحده در داخل و خارج از وطن است». این درست، اما هواپیما نمادی عجیب یا بدیُمن برای یک کشور است، چرا که یک کشور قطعاً از زمین تشکیل شده، نه فضای آسمان. ایر فورس وانْ رعدآسا، پیش‌تاز، مهیب و مملو از جنگ‌افزار است و تراوشاتی نادرست دربارۀ عظمت آمریکا القا می‌کند. بدتر اینکه فیلم پیترسن میدان اعمال دیوانه‌وار و جسورانه یک ابرقهرمان یا، اگر شانس یار باشد، یک شیرزن با یک دست لباس مرتب و تر و تمیز است. بی‌منطقیِ اسطوره باعث می‌شود تا در زمانی پر از رنج و آسیب روحی مانند امروز، جذابیتی غیرقابل مقاومت داشته باشد: همۀ ما در معرض این خطر هستیم که دودِ سفیدِ نمادینی که ایر فورس وان پشت‌سر خود به‌جای می‌گذارد ما را مسحور خود کند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را پیتر کنراد نوشته است و در تاریخ ۲۸ آگوست ۲۰۱۵ با عنوان  «Air Force One: the ultimate power trip»  در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۴ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «ایر فورس وان؛ سفر در اوج قدرت» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• پیتر کنراد (Peter Conrad) متولد استرالیا است و از سال ۱۹۷۳ در دانشکدۀ کلیسای مسیح در آکسفورد ادبیاتِ انگلیسی تدریس می‌کند. او ۱۹ کتاب دربارۀ طیفی از موضوعات منتشر کرده است. از میان مشهورترین آن‌ها می‌توان به دوران مدرن، اماکن مدرن (Modern times, modern places) و نغمۀ عشق و مرگ (A song of love and death) اشاره کرد. آخرین کتاب او خلقت: هنرمندان، خدایان و خاستگاه‌ها (Creation: Artists, Gods and Origins) نام دارد. کتاب جدید پیتر کنراد به نام جنون اسطوره: قصه‌های زمان ما از اپل تا داعش (Mythomania: Tales of Our Times, from Apple to Isis) ماه بعد توسط انتشارات تیمز و هادسن منتشر می‌شود. [۱] Mythologies [۲] ایزدبانوی پیروزی در نزد یونانیان باستان، Nike نام داشته است [مترجم]. [۳] The Beast [۴] Air Force Two [۵] sanctuary [۶] Air Fuck One [۷] واژه execute به‌جز اجرا، به معنای اعدام نیز هست [مترجم]. [۸] منظور استفاده از واژۀ mission است که به‌جز مأموریت، معنای تبلیغات دینی نیز دارد [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157802.json b/train/528157802.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a2204015bcdf8f665545223174d5a249ec0bbe6b
--- /dev/null
+++ b/train/528157802.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیندۀ تلویزیون",
+  "subtitle": "دغدغه‌های امروز کارگردانان تلویزیونی برای «واقعی‌ بودن» ساخته‌هایشان، برای آیندگان مضحک به نظر می‌رسد",
+  "introduction": "اول آذرماه را روز جهانی تلویزیون نام‌گذاری کرده‌اند. همین نام‌گذاری نشانه‌ای است از اهمیتِ شگفت‌انگیزی که این رسانه بر جهان انسان‌ها گذاشته است. هنوز که هنوز است صدها میلیون انسان، روزانه چندین ساعت تلویزیون می‌بینند. اما آیا این محبوبیت و استیلا همیشگی خواهد بود؟ به نظر می‌رسد که نه. تلویزیون همین الان هم رقبای بسیار قدرتمندی دارد. اما اگر روزگاری تلویزیون منسوخ شود، آن‌وقت چگونه برنامه‌هایی نظر نسل‌های آینده را جلب خواهد کرد؟",
+  "content": "چاک کلاسترمن، رینگر — اول تلویزیون فُرمی هنریِ است که در آن رابطه با فناوریْ جای هر چیز دیگر را می‌گیرد. تلویزیون قلمرویی از رسانه است که در آن، رسانه بی‌برو‌برگرد همان پیام است. تلویزیون مثل دیگر فُرم‌های سرگرمیِ مصرفی نیست: شیبش تندتر و تجربه‌اش پویاتر است، حتی وقتی که بی‌صداست. می‌دانیم پدیدۀ کتاب‌خوانی از میان نمی‌رود، لذا می‌توانیم با نگاه به تکامل کتاب‌ها تاریخ آیندۀ مطالعه را پیش‌بینی کنیم. (مطالعهْ تجربه‌ای ایستاست.) می‌دانیم پدیدۀ موسیقی از میان نمی‌رود، پس اگر جای راک اند رول را کنار سایر ژانرهای موسیقی بیابیم، می‌توانیم روایتی از تاریخِ آینده‌اش را پیش‌بینی کنیم. احساس درونی و روان‌شناختی امروزی‌مان از شنیدن یک نغمه چندان تفاوتی با ۱۹۰۱ ندارد. (هضم موسیقیْ تجربه‌ای ایستاست.) ابزارهای سینما دائم پیشرفت می‌کنند، اما عجیب است که نحوۀ فیلم دیدنمان در محافل عمومی (و نقش همگانی‌اش به‌ویژه در معاشرت صمیمانه) از دهۀ ۱۹۵۰ بدین‌سو تغییر نکرده است. (نشستن در سالنی تاریک کنار غریبه‌ها، تجربه‌ای ایستاست.) ولی تلویزیون این‌طور نیست.\n تجربۀ تماشای تلویزیون در سال ۲۰۱۶، خواه فردی یا دسته‌جمعی، انگار هیچ ربطی به تماشای تلویزیون در ۱۹۹۶ ندارد. بعید می‌دانم ساختار فعلی تلویزیون تا ۲۵۰ سال دیگر، یا حتی ۲۵ سال آینده، دوام داشته باشد. مردم همچنان به تفریحی ارزان‌قیمت برای فرار از واقعیت نیاز خواهند داشت و بی‌تردید چیزی این میل را ارضا خواهد کرد، چنان‌که امروزه تلویزیون می‌کند. ولی آن چیز، هرچه باشد، شباهتی به تلویزیون امروزی نخواهد داشت. شاید از جنس همه‌جانبه و مجازی (مثل هولودک۱ در «استارترک») یا متحرک و منبع‌باز (مثل یک یوتیوب جهانی که در شبکیۀ چشممان نصب شده) باشد. ولی قطعاً چنین نخواهد بود که دستۀ کوچکی از آدم‌ها کنار هم در اتاق نشیمن به‌مدت سی دقیقۀ متوالی به مستطیلی دوبُعدی و ۳۱اینچی خیره شوند تا محتوای خطیِ تدارک‌دیده‌شده در شرکت تلویزیون کابلی را مصرف کنند.\n چیزی جایگزین تلویزیون خواهد شد، چنان‌که تلویزیونْ جایگزین رادیو شد: از طریق فرایندی به‌اسم «افزودن». تلویزیون صوت را از رادیو گرفت و تصاویر بصری را به آن افزود. دستۀ بعدیِ نوآوری هم مؤلفۀ سومی را می‌افزاید که نسخۀ قدیمی را منسوخ می‌کند. تصوری ندارم که این مؤلفۀ سوم چه خواهد بود، ولی هرچه باشد فرهنگِ تلویزیون را در نقطه‌ای «منجمد» می‌کند تا دیگر تکامل نیابد. از تلویزیون، چنین تصویری در ذهن آیندگان نقش می‌بندد: دستگاه رسانه‌ایِ مستقل و منفردی که در سلسلۀ بزرگ‌تر رسانه‌ای جایی ندارد۲، چیره‌ترین نیروی اواخر قرن بیستم، اما نیرویی گره‌خورده به دوران تفوق‌اش. همین نکتهْ تفسیر ارزش هنری تلویزیون توسط آیندگان را دشوار خواهد کرد.\n منظورم این است که وقتی چیزی در سلسله‌ای روشن و منطقی جای دارد، از دو لحاظ در خاطرها می‌ماند: نخست، بازتفسیرکردن حلقۀ قبلیِ مؤثر بر آفرینشش؛ دوم، اثرگذاری بر حلقۀ بعدی زنجیر. مثلاً موسیقی اسکیفل را در نظر بگیرید که با دو چیز تعریف می‌شود: چیزی که به موسیقی جاز اوایل قرن بیستم افزود (ریتم‌های بدوی) و افرادی که بعداً از آن الهام گرفتند (هنرمندان راک دورۀ موسوم به «تهاجم بریتانیا»۳ به‌ویژه بیتلز). اسکیفل را، ورای خودش، بخشی می‌بینیم از پازلی چندبُعدی. ولی این دربارۀ تلویزیون صادق نیست. محتمل‌تر آن است که خاطرۀ به‌جامانده از تلویزیون، چیزی شبیه آن مجسمه‌های عظیم سنگی در جزیرۀ ایستر۴ باشد: پیکره‌هایی یکپارچه‌ که در انفصالشان شاهد اوج خلاقیتیم. ردّ و نشان فرهنگی‌اش شاید شبیه برنامۀ فضانوردی آپولو باشد: آن اَبَرسازۀ روایتگرِ روحِ دوران که (ناگهان) بیش از همۀ چیزهای پیرامونش اهمیت یافت، تا زمانی که (باز هم ناگهان) دیگر بی‌اهمیت شد. در «اهمیت» تلویزیون تردیدی نیست، که از اهمیتش مطمئنیم (و تاریخ‌نگاران لابد درباره‌اش اغراق هم خواهند کرد). ابهامْ بیشتر معطوف به جزئیات است. چند قرن پس از آنکه رسانه‌های جدید جای تلویزیون را گرفتند، کدام برنامه‌های خاص تلویزیونی هنوز اهمیت خواهند داشت؟ کدام محتوای تلویزیونی، حتی پس از منسوخ‌شدنِ خاستگاه فناورانۀ آن محتوا، باز هم در زندگی نسل‌های بعدی طنین خواهد انداخت؟\n این پرسش‌ها نیازمند آزمایشی ذهنی‌اند.\n دوم تصور کنید باستان‌شناسانْ به کشفی تخیلی برسند: مصری‌های باستان تلویزیون داشته‌اند. بی‌خیالِ اینکه چطور کار می‌کرده است.۵ تصور کنید بالاخره این اتفاق به‌نحوی افتاده و رابطۀ مصری‌ها با تلویزیون بسیار مشابه ما بوده است. به‌علاوه، این کشف جنون‌آمیز باستان‌شناسانْ تمام‌وکمال است: ناگهان دسترسی پیدا کرده‌ایم به همۀ برنامه‌های تلویزیونی‌ای که مصری‌ها در بازۀ ۳۵۰۰ تا ۳۳۰۰ سال قبل از میلاد می‌دیده‌اند. تک‌تک فریم‌های این بایگانی (تاحدی) جذاب‌اند. ولی برخی فریم‌ها بسیار جذاب‌تر از بقیه‌اند. از منظر باستان‌شناسی، جالب‌ترین قطعه‌ها اخبار ملی‌اند، سپس با فاصله‌ای اندک اخبار محلی و پس‌ازآن هم با فاصله‌ای اندک آگهی‌های بازرگانی. ولی آنچه مصری‌ها برنامه‌های «آبرومند» حساب می‌کرده‌اند کمترین جذابیت را دارد.\n مثلاً «بریکینگ‌بدِ» مصری‌های باستان، «خانۀ پوشالی» آن‌ها، «آمریکنز» آن‌ها (که لابد اسمش را «مصری‌ها» می‌گذاشتند و جاسوس‌های بی‌بندوبار اهل قطنا۶ در ماجراهایش نقش داشتند)؛ این‌ها چندان اهمیتی نمی‌داشت. چرا؟ چون نقاط قوت زیبایی‌شناختی، که مایۀ برتری برنامه‌های استادانۀ تلویزیون بر دیگر برنامه‌هاست، در گذر زمان دوام نمی‌آوَرَد. در نگاهی به گذشته، مهم نیست که بازی‌ها چقدر خوب بوده و پی‌رنگ‌های داستانی چقدر ظریف بوده‌اند. موسیقی یا نورپردازی یا حال‌وهوای عاطفی برنامه‌ها هم واقعاً برای کسی مهم نیست. این‌ها ویژگی‌هایی هنری و ذهنی‌اند که در زمان حال اهمیت دارند. انتظارمان از برنامه‌های تلویزیونیِ مصری‌های باستان آن است که دریچه‌ای روبه‌گذشته باشد، همان‌طور که در بررسی خط هیروگلیف آن‌ها نیز چندان توجهی به رنگ‌آمیزی یا دقت مقیاس‌ها نداریم. می‌خواهیم بدانیم که دنیایشان چه شکلی داشته و زندگی مردم چگونه بوده است. مایلیم تجربۀ زندگی در مکانی مشخص و زمانی معین را از منبعی بفهمیم که آگاهانه سعی در ترسیم آن خصیصه‌ها نداشته است (چون تلاش‌های آگاهانه برای ترسیم رفتارِ عادی ناگزیر دچار سوگیری می‌شود). نهایتاً، آنچه می‌خواهیم «درست‌نماییِ جنبی»۷ است. برنامه‌ای تلویزیونی می‌خواهیم که تصویری واقع‌بینانه از جامعۀ خالقِ خود ارائه دهد، بدون زوائد خودآگاهانۀ رایج در برنامه‌هایی که آشکارا بدین منظور تهیه می‌شوند. در این سناریوی تخیلی، دقیق‌ترین تصویر از مصر باستان را آن محصول تخیلی‌ای عرضه می‌کند که به‌تصادف، حتی بدون تلاش در این راستا، به چنین هدفی نائل شده باشد. چون همیشه، در همۀ امور، چنین است. ناتورالیسمِ حقیقی فقط و فقط محصول تلاش ناخودآگاه است.\n حالا این فلسفه را بر خودمان و فرهنگ تلویزیونی‌مان تطبیق دهیم: نظر به همۀ معیارها، کدام برنامۀ تلویزیونی است که، تصادفاً، به غایتِ رئالیسم رسیده است؟ اگر فرد کنجکاوی در آینده‌های دور به تماشا بنشیند، جامعۀ روزمرۀ آمریکا را واقعاً زیر پوست کدام برنامۀ تلویزیونی آمریکایی می‌تواند ببیند؟\n\nحتی آن‌هایی که به فکر کار در تلویزیون‌اند، چندان به این‌جور پرسش‌ها فکر نمی‌کنند. این سؤال را از آلن سپینوال مؤلف انقلاب تلویزیونی۸ پرسیدم و او به مدل رئالیسمِ «ظرف‌شویی آشپزخانه»۹ در کُمدی‌های موقعیتِ۱۰ دهۀ هفتاد اشاره کرد: زیبایی‌شناسی چرک‌آلود سریال «تاکسی» یا فضای سریال راکد «بارنی میلر» دربارۀ پلیس‌هایی که هرگز از دفترشان بیرون نمی‌آمدند. امیلی نوسبام (منتقد تلویزیون در مجلۀ نیویورکر) از چند برنامه اسم آورده است که دیالوگ‌هایشان بدون آنکه دست‌به‌دامن کلیشه شود، ناتوانی در بیان احساسات را نشان می‌دهند (برجسته‌ترین آن‌ها، درام نوجوان‌پسند نیمۀ دهۀ ۱۹۹۰ «به‌اصطلاح زندگی‌ام»۱۱ بود). ولی باز هم برنامه‌های مد نظر این دو نفر را نمی‌توان محملی برای درک واقعیت دانست. هرچند تقصیر آن‌ها هم نیست: انگار اصلاً قرار نیست دربارۀ تلویزیون این‌طوری فکر کنیم. گویا آن منتقد تلویزیونی که دغدغه‌اش درست‌بودن ریزه‌کاری‌های روایت است، به آن استاد شعری می‌ماند که درگیر خوش‌خط‌بودن شاعر شود. انتقاد از واقع‌بینانه‌نبودن سریال «کارآگاه حقیقی»۱۲ یا «لاست» یا «توئین‌پیکس»۱۳، تفسیری غلط اما عامدانه از نیّت این برنامه‌هاست. لازم نیست تلویزیونْ زندگی واقعی را دقیق تصویر کند، چون کافی است قدم از خانه بیرون بگذاریم تا زندگی واقعی را ببینیم. تنها مسئولیتِ بلادرنگِ تلویزیونْ سرگرم‌کردن است. اما با گذر ایام، این نکته تغییر می‌کند. وقتی دوباره سراغ محصولات فرهنگی عامه‌پسند می‌رویم، انتظار نداریم حتی لحظه‌ای سرگرممان کنند، بلکه امید داریم آموزنده و الهام‌بخش باشند که البته گاهی اوقات خلاف نیّت خالقشان است. مثلاً سریال «مَد مِن»۱۴: برنامه‌ای دربارۀ قلمروِ تبلیغات در نیویورک در دهۀ ۱۹۶۰، با پافشاری بر ارجاعات فرهنگی دقیق و جزئیات خاص آن دوران. هدف ناگفتۀ سریالْ ترسیم نحوۀ زندگی «واقعی» در دهۀ شصت بود. بینندۀ امروزی سریال هم دقیقاً چنین برداشتی دارد. هدف محقق شده است. ولی سریال «مَد مِن» تفاوت میان «درست‌نمایی کمکی» با «بازآفرینی عامدانه» را نشان می‌دهد: این سریال نمی‌تواند به ما نشان دهد که زندگی در دهۀ شصت چطور بود، بلکه فقط می‌تواند تفسیر زندگی دهۀ شصت در قرن بیست‌ویکم را نشان دهد. از منظر جامعه‌شناختیْ سریال «مَد مِن»، بیشتر، از ذهنیتِ متعلق به ۲۰۰۷ حرف می‌زند تا ذهنیت ۱۹۶۷، همان‌طور که «دود اسلحه»۱۵، بیشتر، از دنیای سال ۱۹۷۰ می‌گوید تا دنیای ۱۸۷۰. در مقایسه با سریال‌های «اندی گریفیت شو»۱۶ یا «جزیرۀ گیلیگان»۱۷، بازسازی عامدانۀ آن دوران در «مَد مِن» به‌مراتب معتبر‌تر به نظر می‌آید؛ اما نه اعتبارِ فلسفی، که هرقدر هم تلاش کند از آن عاجز است. تصویر سنجیدۀ آن از دهۀ شصت نمی‌تواند واقعی‌تر از آن دهۀ شصتی باشد که به‌تصادف در سریال «سه پسرم»۱۸ در سال ۱۹۶۴ ترسیم شده است. چون آن تصادف‌های ۱۹۶۴، واقعیت ۱۹۶۴ بودند.\n سوم حرفم این نیست که همه در گمراهی دسته‌جمعی دربارۀ سریال‌های خوب و بد تلویزیون به سر می‌بریم یا باید بی‌خیال برنامه‌سازی آبرومند شد چون سازندگانش به آنچه انجام می‌دهند واقف‌اند. در مقام مصرف‌کننده، دقیقاً از نقطۀ مقابلِ این حرف دفاع می‌کنم. اما اکنون و اینجا، درک و برداشت دیگری مدنظرم است. به وقتی فکر می‌کنم که تلویزیونْ «هنر مُرده»ای باشد: نه هنری زنده، بلکه تاریخ هنر. (و این تلقی غیرارادی که اصلاً تلویزیون را «هنر» نمی‌داند، درحالی‌که به‌وضوح هنر است، کارم را سخت‌تر می‌کند.) این نوع تحلیل، چون مفهوم سلیقه را نادیده می‌گیرد، برخی افراد را عصبی می‌کند. در این بحث، کیفیت برنامه اهمیتی ندارد: پیش‌فرض بحث آن است که ارزشِ سرگرم‌کنندگی این مصنوعات هنری، هیچ جاذبه‌ای برای مردمان آینده نخواهد داشت. من به سودمندی و فایدۀ این آثار توجه دارم و این نوعی ارزیابی فُرمالیستی است، یعنی به چیزهایی توجه دارد که هنگام تماشای برنامه‌های تلویزیون، (معمولاً) مدنظر افراد (معمولی) نیست، به‌ویژه: ۱)      نحوۀ صحبت شخصیت‌ها؛ ۲)      صحنه‌سازی دنیایی که شخصیت‌ها ساکن آن‌اند؛ ۳)      شیوۀ فیلم‌برداری و ارائۀ برنامه؛ ۴)      میزان محوریّت «واقعی‌بودن» در روح برنامه.\n ویژگی اول ملموس‌تر از همه است، اما به‌سختی قابل سنجش و اندازه‌گیری است. اگر همۀ شخصیت‌های برنامهْ لهجۀ موقر و شیکِ بازیگران تئاتر را داشته باشند، نتیجۀ کارشان بی‌درنگ مضحک می‌شود؛ به‌جز چند استثنای خاص، هدفِ دیالوگ‌های تلویزیون صرفاً ناتورالیسم کوچه‌خیابانی است. ولی کیفیتِ لحن فقط بخشی از این مسئله است؛ مسئلۀ انتخاب کلمات هم در کار است: چند دهه طول کشید تا نمایشنامه‌نویس‌ها بفهمند هیچ آدم عاقل و بالغی به‌محض ورود به میخانه نمی‌گوید «یه آبجو» بدون آنکه مارک آبجوی دلخواهش را مشخص کند۱۹ (اولین جایی که دیدم به این نکته توجه کرده‌اند، دیالوگی بین کایل مک‌لاکلن و لورا دِرن در فیلم سینمایی «مخمل آبی» محصول ۱۹۸۶ بود). از این هم سخت‌تر، تشخیص آن است که مکالمات ترسیم‌شده از دورانی خاص در چنین آثاری چه نسبتی با شیوۀ صحبت مردم آن دوران در زندگی واقعی‌شان دارد. آیا پدران آمریکایی در سال ۱۹۵۷ به‌طور معمول با فرزندانشان همان‌طور حرف می‌زدند که وارْد کلیور۲۰ با والی و بیور حرف می‌زد؟ بعید است. ولی به‌هرحال، پدران خانوارهای ساکن حومۀ شهرها در سال ۱۹۵۷ خیال می‌کردند آن‌طور با فرزندانشان حرف می‌زنند.\n نحوۀ صحبت شخصیت‌ها پیوند ظریفی با ویژگی دوم دارد. تعریف من از «صحنه‌سازی دنیای شخصیت‌ها» از این قرار است: قواعد ناگفته و درونیِ حاکم‌ بر شخصیت‌ها. وقتی این قواعدْ غیرمنطقی باشند، آن دنیای ساختگی هم نادرست به نظر می‌آید و وقتی این قواعد منطقی باشند، حتی فیلم‌های علمی‌تخیلی هم معقول به نظر می‌رسند. در دهۀ ۱۹۷۰، رایج‌ترین استعارۀ روایی در کُمدی‌های موقعیت مثل «زندگی سه‌نفره»۲۱ یا «لاورن و شرلی»۲۲، «سوءتفاهم» بود: یعنی وقتی شخصیتی اطلاعات نادرستی را دربارۀ شخصیت دیگر برداشت می‌کند و همین سردرگمیْ داستان را پیش می‌برد. وجه غیرواقعی این سناریوها آن بود که هیچ‌کس این سوءتفاهم را به زبان نمی‌آورد، درحالی‌که این کار راه‌حلِ بدیهیِ مشکل بود. در صحنه‌سازی‌های مخدوش دنیای کُمدی‌های موقعیت در دهۀ هفتاد، همۀ سوءتفاهم‌ها باید دقیقاً ۲۲ دقیقه۲۳ ادامه پیدا می‌کردند. ولی وقتی قواعد درونی برنامه درست باشند، بیننده متقاعد می‌شود که چیزی نزدیک به زندگی واقعی را می‌بیند. وقتی سریال کمدی و رمانتیک «فاجعه»۲۴ در وب‌سایت آمازون عرضه شد، یکی از دوستان نزدیکم آن را دید. او می‌خواست بگوید چرا این سریال به‌طرز عجیبی واقعی به نظرش می‌رسد: «تا جایی که یادم می‌آید، این اولین سریالی است که وقتی شخصیت‌ها به جوک‌های همدیگر می‌خندند، خنده‌هایشان تصنعی و ناخوشایند نیست.» این ایدۀ به‌ظاهر ساده، کاملاً نو و جدید بود: پیش از «فاجعه»، بازیگران کُمدی‌های موقعیتْ حرف‌های طنزآمیزی می‌زدند که انگار هیچ‌یک از سایر بازیگران متوجه طنزش نمی‌شد. در چندین دهه، این قاعدۀ نانوشته و درونی حاکم بود: هیچ‌کس به هیچ‌چیز نخندد. پس تماشای خندۀ طبیعی بازیگران از چیزهای واقعاً خنده‌دار، سطح جدیدی از واقعی‌‌بودن را به برنامه افزوده بود.\n در یکی از برنامه‌های تلویزیونی، شیوۀ تصویربرداری و صحنه‌سازی (نکتۀ سوم) را باید «ویژگی‌های صنعتی» دانست که به آشنایی پیشین بیننده با این رسانه تکیه می‌کنند: وقتی درامی داستانی مثل مستند خبری فیلم‌برداری می‌شود، مخاطبان ناخودآگاه اعتبارِ مضاعفی برای آن قائل می‌شوند. (در مقایسه با صحنه‌های ضبط‌شده با سه دوربین ثابت، مثل عمدۀ لحظات «آشنایی با مادر»۲۵، مواردی مثل اکثر صحنه‌های «نورهای جمعه‌شب»۲۶ که با تک‌دوربین متحرک فیلم‌برداری می‌شود بسیار نزدیک‌تر به واقعیت به نظر می‌آیند.) اینْ انتخابی فنی و همسو با ویژگی چهارم است: یعنی اینکه تقدیر عمومی از اعتبارِ اثر چقدر بر موفقیت آن مؤثر است. (پیش از دهۀ ۱۹۸۰ و سریال‌هایی مثل مجموعۀ پلیسی «آبی‌پوشان هیل‌استریت»۲۷، این اتفاق نیفتاده بود.) خُب، شاید دویست‌وپنجاه سال دیگر، برای کسی که این مصنوعات را می‌کاود، دو نکتۀ اخیر چندان مهم نباشند. زاویۀ دید دوربین نمی‌تواند بینندگانی را گول بزند که رابطه‌ای با تلویزیون ندارند. همچنین مردمان دورانی خاص دیگر نمی‌توانند رابطۀ میان دنیای ترسیم‌شده در این آثار با واقعیت دنیا را به‌صورت مستقیم و شهودی درک کنند. ولی این نکات همچنان اهمیت خواهند داشت، چون این چهار ویژگیْ درهم‌تنیده هستند و همدیگر را تقویت می‌کنند. هر برنامۀ تلویزیونی‌ای که بهتر مصداق این چهار ویژگی باشد، درنهایت بیشتر به درد مردمانی می‌خورَد که در آینده به تماشایش بنشینند. برای این تاریخ‌نگارانِ فرهنگی، که هنوز به دنیا نیامده‌اند، تلویزیون دریچه‌ای به‌سوی گذشته است. تلویزیون راهی برای تماس فیزیکی با دورۀ اواخر قرن بیستم است و چنان نزدیکی و عمقی دارد که فقط از عهدۀ داستان‌های تصویری برمی‌آید، بدون آنکه نیازی به تخیل و گمانه‌زنی داشته باشد. تماشای این آثارْ تجربه‌ای شخصی و تفسیری مثل مطالعۀ کتاب است: تلویزیون به‌مثابۀ کتابی زنده. نیازی هم به تخیلات ذهنی نیست. دنیای شبه‌باستانیْ «آنجا» نشسته است، جلوی چشمان آن‌ها حرکت می‌کند و حرف می‌زند. غبار گذر ایام روی آن ننشسته است.\n و همۀ این‌ها به یک پرسش محوری منجر می‌شود: آن‌ها کدام برنامه‌های تلویزیونی را می‌بینند؟\n یا فارغ از زمینۀ بحث، می‌توان چنین پرسید: واقعی‌ترین چیز تقلبی که عامدانه ساخته‌ایم، کدام است؟\n با قدری شرمندگی (ولی نه چندان شرمنده) اعتراف می‌کنم تمام عمرم به این سؤال فکر کرده‌ام، حتی سال‌ها پیش از اینکه انگیزۀ مالی برای تأمل درباره‌اش داشته باشم. این سؤال به‌طرز عجیبی در تاروپود ذهنم ریشه دوانده است. تا جایی که در خاطرم هست، هر بار برنامۀ تلویزیونی نمایشنامه‌داری را دیده‌ام، بخشی از ضمیر خودآگاهم در نسبت آن برنامه با واقعیت کندوکاو می‌کرده است: «این اتفاق می‌تواند رُخ بدهد؟ در واقعیت هم به همین شکل است؟ در واقعیت هم به همین طریق پیش می‌آید؟» حتی برایم مهم نیست که جزئیات ماجرا عقلاً ممکن است رُخ بدهند یا نه، یعنی وقتی «بازی تاج‌وتخت» را می‌بینم، می‌پذیرم که اژدها وجود دارد. درعین‌حال، درگیر این سؤال می‌شوم که آیا رفتار این اژدهای تلویزیونی مطابق انتظارم از «اژدهای واقعی» است؟ همچنان درستی جزئیات اژدها برایم سؤال است و بنا به غریزه‌ام درگیر معقول‌بودن یا نبودن سناریویی می‌شوم که مشخصاً ناممکن است. من چنین آدمی‌ام و نیازی هم نبوده شخصیتم را عوض کنم.\n پس آمادۀ این سؤال هستم.\n (و چه بهتر که آماده‌ام، چون گویا این سؤال فقط برای من مطرح است.)\n اولین نامزد (که ساده هم می‌توان ردش کرد) برنامه‌های تلویزیونی واقع‌نما۲۸ است. اهمیت اجتماعی و نسلیِ برنامه‌های این ژانر را بسیار دست‌کم گرفته‌ایم. این‌ها پنجره‌های تصویری پست‌مدرن‌اند. ولی مطلقاً به آن دردی نمی‌خورند که ادعایش را دارند. حتی اگر ادعای صوری مجموعه‌هایی مثل «تپه‌ها»۲۹ و «جنگ انباری‌ها»۳۰ و «همراه با کارداشیان‌ها»۳۱ را هم بپذیریم، یعنی بپذیریم (یا تظاهر کنیم) این‌ها آدم‌های معمولی‌اند که در شرایط غیرطبیعی رفتاری معمولی دارند، باز هم نحوۀ ارائۀ بصری این محتوا چندان تلاش نکرده‌است تا صحنه‌سازی یا ابتذال تصنّعی منازعه‌ها را پنهان کند. در قاب تلویزیون، هیچ‌چیز جعلی‌تر از این تلاش‌های ناکام برای رئالیسم نیست. تقریباً همۀ مردم، ازجمله مخاطبان هدف برنامه‌ای مثل «مرد مجرّد»۳۲، فوراً چنین برداشتی دارند: نسخه‌ای پیش‌ساخته از اتفاقاتی که شاید به‌ندرت در واقعیت هم رُخ بدهند. عنوان هیچ برنامۀ تلویزیونی‌ای تاکنون به‌قدر «دنیای واقعی»۳۳ پارادکس نداشته است. ازقضا همین پارادکس بنیان موفقیت آن هم شد.\n ژانر «داستان واقعی با اسامی ساختگی» قدری به هدف نزدیک‌تر می‌شود. اوایل قرن بیست‌و‌یکم مملو از این سریال‌ها بود. «امپراتوری»۳۴ (روایت داستانیِ صنعت موسیقی «شهری») و «همراهان»۳۵ (روایت داستانی صنعت سلبریتی) موفق‌ترین تلاش‌ها بودند، و مثال‌های دیگری هم هست: «نَشویل»۳۶ (دربارۀ عرصۀ موسیقی کانتری)، «فوتبالیست‌ها»۳۷ (فعالیت اقتصادی بازیکنان مستعد لیگ ملی فوتبال آمریکایی پس از طی دوران بازی حرفه‌ای)، «ناواقعی»۳۸ (واقعیت برنامه‌های تلویزیونی واقع‌نما) و «درۀ سیلیکون»۳۹ (هجویه‌ای بر شرکت‌های فناوری‌بنیان این منطقه). هیچ‌یک از این برنامه‌ها مدعی ترسیم رویدادهای واقعی نیستند، ولی همگی بینندگان را وامی‌دارند که میان شخصیت‌های برنامه با افراد واقعیِ الهام‌بخششان ارتباط قائل شوند. ستارۀ «امپراتوری» ترکیبی نادقیق از جی.‌زی، شوگ‌نایت و بِری گوردی است. قهرمان سریال «همراهان» گویا می‌خواست نسخه‌ای از مارک والبرگ تهیه‌کنندۀ همین سریال باشد، البته به‌فرض اینکه والبرگ سابقۀ بازیگری لئوناردو دی‌کاپریو را می‌داشت. در «درۀ سیلیکون» سرمایه‌دار سودجویی را می‌بینیم که (حداقل تاحدی) بر مبنای ترکیب میلیاردر مشهور، مارک کیوبن، با کارآفرین آنلاین، شان پارکر، است. بخشی از لذت این برنامه‌ها در همین تداعی‌های زیراکسی است. پس از تثبیت این پیوندها در ذهن بینندگان، بی هیچ زحمتی می‌توان چهره‌های عمومی زنده را هم به این پی‌رنگ‌های داستانیِ ساختگی وارد کرد.۴۰ با چنین نقل و انتقال فکری‌ای در قالب تداعی‌ها، برنامۀ تلویزیونی به‌مراتب تماشایی‌تر از نوشتار می‌شود. ولی طنز ماجرا آنجاست که این فرایندِ ذاتیِ این برنامه‌ها، سطح رئالیسم اثر را کاهش می‌دهد. اینجاست که در جزئیات اغراق می‌شود و شخصیت‌های سریال وادار می‌شوند خرواری از شرح و توضیح‌های خام را روی سر مخاطب بریزند، چون بینندگان عادی بدون این اشاره‌های زُمخت نمی‌توانند پیوندهای فرامتنیِ اثر را درک کنند. به‌جز چند استثنای معدود، این نمایش‌های شبیه‌سازی‌شده درحقیقت سریال‌هایی آبکی با روکش فانتزی‌اند و مخاطبانی را هدف می‌گیرند که چندان علاقه ندارند دربارۀ آنچه می‌بینند تفکر و تأمل جدی داشته باشند. شخصیت‌ها باید راهی بیابند که بگویند «من فلانی‌ام»، بی‌آنکه این را مستقیم بگویند. هیچ‌چیز در این برنامه‌های شبیه‌سازی‌شده تصادفی نیست، لذا حاصل کار دقیقاً قطب مخالف ناتورالیسم است: نسخه‌ای تقلبی از حرف‌های قلمبه‌سلمبۀ اهل فن، آن‌هم برای مخاطبان بیرون از این وادی که بای بسم‌اللهِ این بحث‌ها را نمی‌دانند. با تلاش برای واقعی‌بودن که واقعی نمی‌شوید!\n شاید با خواندن جملۀ قبلی پیش خودتان بگویید: «آهان. اگر تلاش برای واقعی‌بودنْ بی‌ثمر است، لابد نقیضش درست است. یعنی آن برنامۀ تلویزیونی‌ای واقعی از آب درمی‌آید که عمداً تلاش کند تقلبی باشد.» خُب، نه دقیقاً، هرچند این هم قدمی به هدف نزدیک‌تر می‌شود. آن برنامه‌های تلویزیونی‌ای که برای واقعی‌بودنْ تلاش نمی‌کنند، در گذر ایام بهتر از آب درمی‌آیند: بهترین اپیزودهای «منطقۀ نیمه‌روشن»۴۱، اولین تجربه‌های شبکۀ فاکس مثل «سَر هرمان»۴۲ و «برو پی زندگی‌ات»۴۳، و «این شوی گری شندلینگ است»۴۴ که خودارجاعی‌هایش توی چشم می‌زد۴۵، و تقریباً همۀ برنامه‌هایی که ماپت۴۶ دارند. اگر اثری هنری علناً بگوید که نوددرصد محتوایش جعلی است، باقی‌ماندۀ آن موجه و مشروع می‌شود (و همین ده‌درصدِ باقی‌مانده است که بیش از همه اهمیت دارد). ولی خودآگاهی از «عدم‌واقعیت»، که در محتوای مجموعه‌هایی مثل «اجتماع»۴۷ و «آقای شو»۴۸ بروز دارد، یک روی سکه است. روی دیگرِ سکه هم خاصیت واقعیت‌کُش برنامه‌های جدی از قبیل «هوم‌لند» و «سَنت‌السور»۴۹ است که در آن‌ها آگاهی از «عدم‌واقعیت» به متن راه پیدا نمی‌کند. اطلاع مردم از واقعی‌نبودن تلویزیونْ مبنای کارِ دستۀ اول است. دستۀ دوم هم تمام تلاشش را می‌کند تا مردمْ تشخیصِ خود را فراموش کنند. در هر دو حالت نیز همین تلاش‌ها دست برنامه را رو می‌کند، چون برای ثمردهیِ کار، خالقان برنامه نباید دغدغۀ واقعی/ناواقعی به‌نظرآمدن محصول را داشته باشند. آن‌ها باید دلواپس مسائل دیگر باشند و لذا واقعی‌بودن به حاشیه می‌رود. همین حاشیۀ ناخواسته به‌تدریج انباشته شد تا اینکه بالاخره تلویزیون تصمیم گرفت سر عقل بیاید.\n اصل حرف من، آن بازۀ ۳۵ساله‌ای است که احترامی برایش قائل نیستیم. اولین دورۀ طلایی تلویزیون اواخر دهۀ ۱۹۴۰ آغاز شد و با پایان سریال «تئاتر ۹۰»۵۰ در سال ۱۹۶۰ خاتمه یافت: در این بازه، تازگیِ تلویزیون بود که فرصت نوآوری‌های بی‌سابقه در سرگرمی عامه‌پسند را فراهم می‌کرد. دومین دورۀ طلایی تلویزیون در اواخر دهۀ ۱۹۹۰ (با «خانوادۀ سوپرانو»۵۱ و «فریک‌ها و گیک‌ها»۵۲ و جذب و هضم گستردۀ «ساینفلد»۵۳) آغاز شد و اکنون رو به زوال گذاشته است: در این بازه بود که تلویزیون به‌اندازۀ سینما و ادبیات جدی گرفته می‌شد. ولی منی که مشتاق و تشنۀ واقعیتم، ذهنم درگیر سال‌های تاریک مابین این دو بازه می‌شود. در دهه‌های هفتاد و هشتاد، مردم اگر کار دیگری نداشتند به تماشای تلویزیون می‌نشستند. «وقت مشخص تلویزیون‌دیدن» چرند بود، چون اگر برنامه‌ای را هم نمی‌دیدید چیزی از دستتان نمی‌رفت. جای نگرانی نبود. تلویزیون هم مثل دیگر لوازم خانه بود: یک جعبۀ لامپ کاتدی با قابلیتی مثل غده‌های بدن پستانداران که از کاناپه‌نشین‌ها، سیب‌زمینی۵۴ می‌ساخت. دل دادن به تلویزیون نشانۀ کودنی بود، حتی از نگاه کودن‌های گروه بلک‌فلگ۵۵. چنین تصوری تلویزیون را به یک کالای محض تبدیل کرد. نویسندگان و تهیه‌کنندگان برنامه‌ها باهوش و خلاق بودند، اما چندان دغدغۀ زیبایی‌شناسی و صحنه‌آرایی نداشتند. هیچ‌کس انتظار نداشت مخاطبانْ چیزی را که می‌بینند باور کنند، لذا تلاش‌ها در جهت سرگرم‌کردن افراد (و گاهی اوقات «مواجه‌کردن آن‌ها» با مسائل اجتماعی) بود. بااین‌وضعیت، امکان جهشی بزرگ در رئالیسمِ زبان‌شناختیِ برنامه‌ها وجود داشت. به‌ویژه با آثار نورمن لیر (خالق برنامه‌های طولانی‌مدتی مانند «همۀ اهل خانواده»۵۶، «خانوادۀ جفرسون»۵۷، «ایام خوش»۵۸ و «روزبه‌روز»۵۹ که از چندین شبکه پخش می‌شدند)، شخصیت‌های برنامه‌های تلویزیونی بالاخره سراغ زبانی رفتند که قدری به زبان انسان دوپا شبیه بود. مشکلْ اینجا بود که چنین محصولاتی هنوز هم آن نادرستیِ بصریِ نمایش‌های تئاتری را داشتند. صحنه‌چینی‌ها هر لحظه به مخاطب یادآوری می‌کرد که این نمایشْ زندگی نیست. مبلمان اتاق نشیمن آرکی و ادیت بانکر۶۰ از ابتدا شبیه موزه بود، و بالاخره هم به موزه تبدیل شد. جورج جفرسون و اَن رومانو۶۱ بیشتر همچون نماد به نظر می‌آمدند تا شهروند.۶۲ ولی تا دهۀ ۱۹۸۰ طول کشید تا این حاشیه مهم شود، و عمدۀ اهمیتش هم به یک سریال اختصاص داشت: «رُزان»۶۳. این برنامه بی‌عیب نبود، معقول نبود و (گاهی اوقات) زیرکانه هم نبود. ولی رُزان، از سر تصادف، واقعی‌ترین برنامۀ تلویزیونی بوده است.\n بُن‌مایۀ «رُزان» پیچیدگی خاصی نداشت. این برنامه به‌مرور زمان موضع سرسختانه‌ای دربارۀ جنسیت و سرکوب اتخاذ کرد، ولی شروعش این‌گونه نبود. از جهات متعدد، «رُزان» قطب مقابل «کازبی ‌شو»۶۴ بود: اگر کازبی ‌شو می‌خواست نشان دهد خانواده‌های سیاه‌پوست لزوماً فقیر و محروم نیستند، رُزان می‌خواست نشان دهد خانواده‌های سفیدپوست لزوماً ثروتمند و بی‌مشکل نیستند. این برنامه حول شخصیت (و به‌نام) رُزان بار۶۵ بود: کمدین قلدر اهل کلرادو که دیدگاه‌های دیگران برایش هیچ اهمیتی نداشت. جان گودمن نقش شوهر او را بازی می‌کرد. بنا به استانداردهای تلویزیون، هر دوی آن‌ها چاق بودند. ولی وجه تمایز «رُزان» آن بود که به‌ندرت دربارۀ وزن بحث می‌شد. این اولین برنامۀ تلویزیونی آمریکایی بود که با این واقعیتِ آماری، یعنی چاقی آمریکاییان، مشکل نداشت. این شخصیت‌های چاقْ ساکن خانه‌ای آشفته بودند که اکثر گفت‌وگوها در آشپزخانه، گاراژ یا اتاق لباس‌شوییِ آن رُخ می‌داد. این زوج چاق سه بچۀ بی‌ریخت داشتند که دائم نق می‌زدند، دوتای ‌آن‌ها مرموز بودند و یکی‌شان اصلاً نمی‌خندید. همۀ جزئیات برنامه درست به نظر می‌آمد. خانه‌شان آشفته و ناتمام بود، انگار کسی دکوراسیونش را چیده که می‌خواسته باور کند خانه‌اش مزخرف نیست.\n رُزان نُه فصل ادامه داشت و دیالوگ‌هایش در گذر زمان تغییرات چشمگیری کرد. در سال‌های آغازین (و دوران محبوبیت)، رُزان ساختاری مشابه با سایر کمدی‌های موقعیت داشت؛ فصل آخر (و نامحبوب) آن مثل رؤیایی ۲۴ قسمتی بود که مهر «باطل شد» بر همۀ چیزهای پیشین می‌زند. ولی آن حاشیۀ «واقعی‌بودن» از ابتدا تا انتها دوام داشت. رُزان بار هنرپیشۀ آموزش‌نادیده‌ای بود که با بازیگران کهنه‌کار کار می‌کرد، لذا به نظر می‌رسید برخی صحنه‌ها کامل تمرین نشده بودند (نه اینکه فی‌البداهه باشند، ولی تابع قواعد معمول تلویزیون هم نبودند). گویا هیچ شاخصی هم برای مکالمۀ معمولی و عادی وجود نداشت: در قسمتی از فصل هشتم، رُزان بار در صندلی عقب خودرویی می‌نشیند و ترانه‌ای از گروه بیکینی‌کیل را با صدای بلند می‌خواند. می‌فهمم که شاید این جزئیات به‌نظرتان بی‌اهمیت بیاید. مثال‌های «درست‌نماییِ جنبی» معمولاً شبیه خطاهای کوچک یا انتخاب‌های نادرست هستند. گاهی اوقات واقعاً چنین است: خدشه‌هایی ضروری که واقعیت جعلی را به نسخۀ واقعی‌اش پیوند می‌زنند.\n منظورم چیست؟ آیا می‌گویم نسل‌های آینده به تماشای رُزان می‌نشینند و متوجه نبوغش می‌شوند؟ آیا می‌گویم به‌دلایلی، که نسل فعلی‌مان هنوز درست درک نمی‌کند، آن‌ها باید رُزان را تماشا کنند؟ آیا می‌گویم نسل‌های آینده شاید آن را ببینند و حتی اگر واقعیت امروزی را تمام‌وکمال درک نکنند، (تقریباً به‌تصادف) درک بهتری از واقعیت معاصر ما پیدا می‌کنند؟\n نمی‌دانم.\n واقعاً نمی‌دانم. شاید حتی جای این بحث اینجا نباشد، یا بهتر باشد کتابی به آن اختصاص یابد. این پدیده هیچ نیّت عامدانه یا نتیجۀ مشهودی ندارد. از محتوای نتیجه‌گیری‌ام دربارۀ ماهیت رئالیسم راضی نیستم. ولی می‌دانم که مهم است. می‌دانم چیزی حیاتی در این میانه است که ما دست‌کم می‌گیریم، چیزی مرتبط با آن توانایی تلویزیون که حالِ حاضر را ابدی می‌کند، آن هم به‌گونه‌ای‌که از دست هیچ رسانۀ دیگری برنمی‌آید. حتی اگر هم بخواهیم، نمی‌توانیم بی‌خیال آن شویم. بالاخره روزی می‌رسد که سیب‌زمینی‌های آینده این را ثابت خواهند کرد.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nKlosterman, Chuck. But What If We’re Wrong?: Thinking About the Present As If It Were the Past. Penguin, 2016\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را چاک کلاسترمن نوشته است و در تاریخ ۸ ژوئن ۲۰۱۶ با عنوان «Don’t Tell Me What Happens. I’m Recording It» در وب‌سایت رینگر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «آیندۀ تلویزیون» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است.•• چاک کلاسترمن (Chuck Klosterman) نویسنده و ستون‌نویس اسکوئر و مجلۀ نیویورک تایمز است. از جمله تألیفات کلاسترمن می‌توان به کتاب سکس، مواد مخدر و کاکائوی پفی (Sex, Drugs, and Cocoa Puffs) اشاره کرد.••• این نوشتار برشی است از کتاب اما اگر بر خطا باشیم چه؟ (But What If We’re Wrong) نوشتۀ چاک کلاسترمن. [۱] Holodeck: در دنیای فانتزیِ مجموعۀ تلویزیونی و سینمایی استارترک، نسخه‌ای تخیلی از واقعیت مجازی با عنوان هولودک وجود داشت که برای تفریح استفاده می‌شد: بازآفرینی فضاهای آشنا، مشارکت در ماجراهای تعاملی و تمرین انواع ورزش‌ها و مهارت‌ها [مترجم]. [۲] وسوسۀ این استدلال هم وجود دارد که تلویزیون را بخشی از یک سلسله بدانیم، یعنی نمایندۀ پلۀ دوم در نردبانی فناورانه که با رادیو آغاز شده و به آن گونه‌ای می‌رسد که بالاخره جای شبکه‌های تلویزیونی را می‌گیرد. البته مطمئناً تبار مکانیکی را می‌توان دید: مرکز رسانه‌ای Paley در ابتدا موزۀ تلویزیون و رادیو بود. ولی حرف‌وحدیث‌ها حاکی از این است که چنین چیزی رخ نخواهد داد. ما محتوای تلویزیون را با محتوای آنچه جانشینش می‌شود، متصل نخواهیم کرد. این دو تجربه از لحاظ زیبایی‌شناختی قابل‌مقایسه نخواهند بود، چنان‌که تلویزیون و رادیو نیستند. به‌مرور زمان، جامعه دیگر میان محتوای دورۀ رادیو با محتوای دورۀ تلویزیون ارتباط قائل نشد، هرچند بسیاری از هنرورزان در هر دو پلت‌فرم کار می‌کردند و سه شبکه در آغاز راهِ خودْ رادیو بودند. یعنی هرچند محیط مشابهی را رقم می‌زدند، مصرف‌کننده احساس متفاوتی به آن‌ها داشت. مثلاً کُمدی‌های موقعیت در اصل برای رادیو ابداع شدند. بسیار پیش از آنکه حتی ثروتمندترین آمریکایی‌ها نیز تلویزیون را به خانه ببرند، کُمدی‌های موقعیت در رادیو پخش می‌شدند، ازجمله تعدادی که نطفه‌شان در رادیو بسته شد و بعد به تلویزیون منتقل شدند. اما تجربۀ تماشای کُمدی موقعیت به‌کلی متفاوت از تجربۀ شنیدن آن بود. تلویزیون چنان این پدیده را تغییر داد که نسخۀ تلویزیونی به تعریف استاندارد «کُمدی موقعیت» تبدیل شد. به سال ۱۹۸۰ که رسید، اگر کسی از واژۀ «کُمدی موقعیت» برای برنامه‌های غیرتلویزیونی استفاده می‌کرد باید منظورش را توضیح می‌داد. دیگر اهمیتی ندارد که خاستگاه این ژانر در رادیو بوده است و ما هرگز برنامه‌های تلویزیونی مثل Cheers یا M*A*S*H را با چیزی ازقبیل کُمدی رادیویی Fibber McGee and Molly مقایسه نمی‌کنیم. رابطه‌ای مکانیکی میان آن‌ها وجود دارد، اما رابطۀ کارکردی و کاربردی نه. این دو جنس تنها به‌نظر کسانی درهم‌تنیده‌اند که، از شانسشان، در دوران گذار زندگی کرده‌اند. [۳] British Invasion: پدیده‌ای متعلق به نیمۀ دهۀ ۱۹۶۰ که طی آن موسیقی راک و پاپ بریتانیا و دیگر جنبه‌های فرهنگی این کشور در ایالات متحده محبوب شدند و در جریان «ضدفرهنگ» در دو سوی اقیانوس اطلس اهمیت یافتند [مترجم]. [۴] Easter Island: قسمتی از خاکِ شیلی که جزیره‌ای آتشفشانی و دورافتاده است با مساحت تقریبی ۱۶۳ کیلومترمربع در مجمع‌الجزایر پلی‌نزی [مترجم]. [۵] طبعاً برای این کار باید قدری بی‌خیال جزئیات انتقادی ماجرا بشویم: مصری‌های باستان برق نداشتند، دوربین را اختراع نکرده بودند و آفریننده‌ای به‌قوّت شاندا رایمز (Shonda Rhimes، خالق سریال Grey’s Anatomy) هم ۵۲۰۰ سال پس از دوران آن‌ها به دنیا آمده است. ولی نگران مسائل فنی نباشید. فرض کنید تلویزیون با برق خورشیدی و چگالش آب رودخانه کار می‌کرد و «رع» (Ra، خدای خورشید در مصر باستان) آن را تأیید کرده بود. [۶] Qatna: منطقه‌ای باستانی در سوریه [مترجم]. [۷] Ancillary Verisimilitude: این تعبیر را کلاسترمن ابداع کرده است [مترجم]. [۸] The Revolution Was Televised [۹] Kitchen-Sink Realism: این تعبیر در توصیف یکی از جریان‌های فرهنگی بریتانیایی است که اواخر دهۀ ۱۹۵۰ و اوایل دهۀ ۱۹۶۰ در سینما، هنر، رمان‌نویسی و تلویزیون شکل گرفت. شخصیت‌های اصلی این جریان معمولاً نویسندگان طبقۀ متوسط و کارگری بودند که از جامعۀ مدرن سرخورده شده بودند. این جریان از نوعی سبک رئالیسم اجتماعی استفاده می‌کرد که بریتانیایی‌های طبقۀ کارگر را به نمایش می‌گذاشت: ساکنان آپارتمان‌های اجاره‌ای کوچک که ساعات فراغت از کار خود را در میخانه‌های غیرمجلل می‌گذراندند [مترجم]. [۱۰] Sitcom (Situation Comedy) [۱۱] My So-Called Life [۱۹۹۴-۱۹۹۵] [۱۲] True Detective [۲۰۱۴-] [۱۳] Twin Peaks [۱۹۹۰-۱۹۹۱] [۱۴] Mad Men: قسمت اول این سریال می‌گوید که تعبیر عامیانۀ Mad Men به فعالان Madison Avenue اشاره می‌کند، یعنی کسانی که دست‌اندرکار صنعت تبلیغات‌اند [مترجم]. [۱۵] Gunsmoke [۱۶] The Andy Griffith Show [۱۹۶۰-۱۹۶۸] [۱۷] Gilligan’s Island [۱۹۶۴-۱۹۶۷] [۱۸] My Three Sons [۱۹۶۰-۱۹۷۲] [۱۹] دوباره باید خاطرنشان کنم که طرزفکری رایج، علیه این نوع رئالیسم استدلال می‌کند. برخی نمایشنامه‌نویسان احساس می‌کنند که استفادۀ مستقیم از نمونه‌ای واضح از چیزی غیرضروری، مهر تاریخ خاصی را بر محتوا زده و بر اهمیت چیزی صحه می‌گذارد که واقعاً در داستان اهمیت ندارد. به‌بیان‌دیگر، اینکه شخصیتی به‌جای واژۀ عام «آبجو» تقاضای برند خاصی مثل هینیکن (Heineken) را بکند، مخاطب را به توجه بیش‌ازاندازه به آن نوشیدنی وامی‌دارد و شاید برداشتی از آن حرف بکنند که حواسشان را از اصل داستان پرت کند. چنین کاری، معنایی بر برند هاینکن تحمیل می‌کند. ولی به خاطر داشته باشید: اگر از آیندۀ دور به این محتوا بنگریم، کلاً اهمیتی به داستان نمی‌دهیم، بلکه «می‌خواهیم» که مُهر تاریخ خاصی بر این صحنه خورده باشد. [۲۰] Ward Cleaver: اشاره به سریال کمدی موقعیت Leave It to Beaver (۱۹۶۳-۱۹۵۷) [مترجم]. [۲۱] Three’s Company [۱۹۷۷-۱۹۸۴] [۲۲] Laverne & Shirley [۱۹۷۶-۱۹۸۳] [۲۳] مدت استاندارد هر قسمت از سریال‌های کُمدی [مترجم]. [۲۴] Catastrophe [۲۰۱۵-] [۲۵] How I Met Your Mother [۲۰۰۵-۲۰۱۴] [۲۶] Friday Night Lights [۲۰۰۶-۲۰۱۱] [۲۷] Hill Street Blues [۱۹۸۱-۱۹۸۷] [۲۸] Reality Television [۲۹] The Hills [۲۰۰۶-۲۰۱۰] [۳۰] Storage Wars [۲۰۱۰-] [۳۱] Keeping Up with Kardashians [۲۰۰۷-] [۳۲] The Bachelor [۲۰۰۲-] [۳۳] The Real World [۱۹۹۲-] [۳۴] Empire [۲۰۱۵-] [۳۵] Entourage [۲۰۰۴-۲۰۱۱] [۳۶] Nashville [۲۰۱۲-۲۰۱۷] [۳۷] Ballers [۲۰۱۵-] [۳۸] UnREAL [۲۰۱۵-] [۳۹] Silicon Valley [۲۰۱۴-] [۴۰] زمانی که یک تهیه‌کنندۀ موسیقی به نام لیام مک‌گینیس وارد داستان سریال نشویل (Nashville) شد، گویا شخصیت او را به وضوح از جک وایت (Jack White، موسیقی‌دان و ساکن فعلی نشویل) الگو گرفته بودند. اکنون در هر صحنه‌ای که شخصیت لیام حضور داشته باشد جک وایت را می‌بینم، که ناخواسته خنده‌دار می‌شود، چون او دائماً کارهایی می‌کند که جک وایت اهل‌شان نیست، مثلاً با کانی بریتون رابطه دارد (بازیگر نقش «رینا جیمز»، که ۶۰% از ربا مک‌انتایر، ۲۵% از سارا ایونس و ۱۵% از فیث هیل اقتباس شده است). [۴۱] The Twilight Zone [۱۹۵۹-۱۹۶۴] [۴۲] Herman’s Head [۱۹۹۱-۱۹۹۴] [۴۳] Get a Life [۱۹۹۰-۱۹۹۲] [۴۴] It’s Garry Shandling’s Show [۱۹۸۶-۱۹۹۰] [۴۵] در اپیزودهای سی‌دقیقه‌ایِ این سری، گری شندلینگ کمابیش خودش بود: کمدینی عصبی و خودشیفته که می‌دانست بازیگر این کُمدی است. او همان‌قدر با سایر بازیگران تعامل داشت که با مخاطبان حاضر در استودیو. بسیاری از اپیزودها با مونولوگ‌های او شروع و با جمع‌بندی‌هایش تمام می‌شد. او بسیاری اوقات مستقیم با دوربین حرف می‌زد. علاوه‌بر او، سایر شخصیت‌های مجموعه هم نشان می‌دادند که می‌دانند بازیگر یک کُمدی هستند. خانۀ شندلینگ در این سریال مشابه خانۀ واقعی او (حتی تا چیدمان اتاق و مبل‌ها) طراحی شده بود. هم‌زمان با انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۹۸۸، شندلینگ اپیزودی را زنده با حضور یکی از مجریان سرشناس اجرا کرد و در آن اعلام نمود جورج بوش شکست خورده است. عنوان آهنگ تیتراژ این برنامه چنین بود: «این مضمون شوی گری است.» محتوای این آهنگ هم دربارۀ نحوۀ تولید آن است («گری به من زنگ زد و پرسید ترانه‌اش را می‌نویسم یا نه») [مترجم]. [۴۶] Muppet: شخصیت‌های عروسکی برنامه‌های مختلف تلویزیونی که از عروسک‌بودن خود باخبرند، طنازند و خودارجاعی در گفت‌وگوهایشان رایج است [مترجم]. [۴۷] Community [۲۰۰۹-۲۰۱۵] [۴۸] Mr. Show [۱۹۹۵-۱۹۹۸] [۴۹] St. Elsewhere [۱۹۸۲-۱۹۸۸] [۵۰] Playhouse ۹۰: این سریال (۱۹۵۶ تا ۱۹۶۱) در ۱۳۳ اپیزود توسط شبکۀ سی.‌بی.‌اس روی آنتن رفت. شوهای تلویزیونی زنده در نیمۀ دهۀ پنجاه معمولاً یک‌ساعته بودند و این برنامه نود دقیقه طول می‌کشید که همین نکته در عنوان آن منعکس شده بود. این برنامه از سال ۱۹۵۷ به‌صورت ضبط‌شده پخش می‌شد [مترجم]. [۵۱] The Sopranos [۱۹۹۹-۲۰۰۷] [۵۲] Freaks and Geeks [۱۹۹۹-۲۰۰۰] [۵۳] Seinfeld [۱۹۸۹-۱۹۹۸] [۵۴] «سیب زمینی» یکی از تمثیل‌های رایج برای اشاره به آدم‌های تنبلی بود که کاری جز نشستن روی کاناپه و تماشای تلویزیون ندارند [مترجم]. [۵۵] Black Flag: یک گروه موسیقی پانک‌راک آمریکایی که در سال ۱۹۷۶ شکل گرفت. یکی از ترانه‌های این گروه با عنوان TV Party (محصول ۱۹۸۲) انتقاد تندوتیزی از دورهمی‌ها و مهمانی‌ها برای تماشای تلویزیون بود: «کار بهتری که نداریم بکنیم، پس تلویزیون تماشا می‌کنیم… نمی‌خواهم یک روز یا حتی یک دقیقه بدون تلویزیون باشم، حتی دنبال این هم نیستم که از مغزم استفاده کنم، چیزی در آن نمانده.» [مترجم]. [۵۶] All in the family [۱۹۷۱-۱۹۷۹] [۵۷] The Jeffersons [۱۹۷۵-۱۹۸۵] [۵۸] Good Times [۱۹۷۴-۱۹۷۹] [۵۹] One Day at a Time [۱۹۷۵-۱۹۸۴] [۶۰] Archie and  Edith Bunker: دو تن از شخصیت‌های سریال «همۀ اهل خانواده» (All in the Family) [مترجم]. [۶۱] George Jefferson and Ann Romano: دو تن از شخصیت‌های سریال «روزبه‌روز» (One Day at a Time) [مترجم]. [۶۲] اسم این شخصیت‌ها را که می‌نوشتم، در این فکر بودم که خوانندگان جوان‌تر مثلاً متولد ۱۹۹۵ به‌بعد، در فهم بافت معناییِ این شخصیت‌های تلویزیونی در برنامه‌هایی که هرگز اسمش را هم نشنیده‌اند، چقدر سردرگم خواهند شد. ولی بنا به تجربۀ تدریس در کالج‌ها دریافته‌ام که جوانان، کتاب‌های غیرداستانی را متفاوت از سبک و سیاق ما می‌خوانند: آن‌ها هریک از ارجاع‌های فرهنگی ناآشنا را فوراً در گوگل جست‌وجو می‌کنند. پس آشنایی با زندگی اَن رومانو چندان متفاوت از آشنایی با زندگی آبراهام لینکلن نیست. به‌لطف ویکی‌پدیا، هر دوی آن‌ها چهرۀ تاریخی محسوب می‌شوند. [۶۳] Roseanne [۱۹۸۸-۱۹۹۷] [۶۴] The Cosby Show [۱۹۸۴-۱۹۹۲] [۶۵] Roseanne Barr"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157803.json b/train/528157803.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..db85a470d385f12c37682f9d619e490d88f5c3b9
--- /dev/null
+++ b/train/528157803.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آن‌ها همین حالا نسخه‌ای دیگر از شما را ساخته‌اند",
+  "subtitle": "آیا در جهانِ بانک‌های داده، هنوز حریم خصوصی یا زندگیِ آزادانه معنایی دارد؟",
+  "introduction": "فرض کنید در اینترنت به صفحه‌ای برمی‌خورید که می‌گوید با تحلیلِ امضایتان رازهایی دربارۀ شخصیتتان می‌گوید. موضوع برایتان جالب می‌شود و نمونه‌ای از امضایتان را می‌فرستید. سایت از روی آن امضا، در کمتر از یک ساعت، به نام واقعی، محل سکونت، میزان تحصیلات، درآمد، سابقۀ بیماری‌ها، نتایج آزمایش خون، ترکیب دی.‌ان.ای، تخلفات رانندگی، شرح مسافرت‌ها و هر کار دیگری که در زندگی کرده‌اید دست می‌یابد. خب، حالا چه رازهایی را می‌خواهید بشنوید؟",
+  "content": "سو هالپرن، نیویورک ریویو آو بوکز — چند ماه پیش، واشنگتن پست گزارش داد که فیس‌بوک ۹۸ نکتۀ اطلاعاتی را از هریک از حدوداً دومیلیارد کاربرش جمع‌آوری می‌کند. از این ۹۸ مورد می‌توان به چنین مواردی اشاره کرد: قومیت، درآمد، ثروت خالص، قیمت خانه، مادربودن یا نبودن، به‌اصطلاح «مامان‌فوتبالی۱» بودن یا نبودن، وضعیت تأهل، تعداد خطوط اعتباری، علاقه‌مندی به رمضان، تاریخ خرید ماشین و… .\n فیس‌بوک این تکه‌های زندگی شخصی و هویت فرد را چگونه و از کجا به دست می‌آورد؟ اولاً از اطلاعاتی که کاربران به‌میل خودشان وارد می‌کنند، نظیر وضعیت رابطه، سن و وابستگی دانشگاهی؛ ثانیاً از پست‌های فیس‌بوکیِ مربوط به عکس‌های تعطیلات، عکس‌های بچه‌ها و عکس‌های فارغ‌التحصیلی. البته لزومی ندارد که حتماً عکس‌هایی باشد که خودتان پست می‌کنید: نرم‌افزارِ تشخیصِ چهرۀ فیس‌بوکْ شما را از میان جمعیت تشخیص می‌دهد. فیس‌بوک همچنین کاربران را در سرتاسر اینترنت دنبال کرده و، با این تعقیب، گزینۀ «عدم‌ردیابیِ» آن‌ها را نادیده می‌گیرد. مثلاً هربار که کاربری از یک وب‌سایتِ دارای دکمۀ «لایک» فیس‌بوک بازدید می‌کند (چیزی که اکثر وب‌سایت‌ها دارند)، فیس‌بوک از این قضیه خبردار می‌شود.\n این شرکت همچنین اطلاعات شخصی را از پنج‌هزار دلالِ اطلاعات در سرتاسر دنیا می‌خرد، کسانی که اطلاعات را از کارت‌های وفاداری فروشگاه‌ها، ضمانت‌نامه‌ها، لیست فروش داروخانه‌ها، رسیدها و حدود ده‌میلیون مجموعه‌دادۀ عمومی و آمادۀ استخراج به دست می‌آورند. شهرداری‌ها نیز اطلاعات می‌فروشند، مثلاً ثبت‌نام رأی‌دهندگان، اطلاعات وسائل نقلیۀ موتوری، اعلامیه‌های فوت، اجرائیه‌های سند رهنی، ثبت بنگاه‌ها و بسیاری موارد دیگر. از لحاظ نظری، تمام این نقاطِ اطلاعاتی را فیس‌بوک به این دلیل جمع‌آوری می‌کند که، با تبلیغاتی تنظیم‌شده، مایحتاجِ ما را به ما بفروشد. اما درواقع فیس‌بوکْ این اطلاعات را به تبلیغ‌کنندگان می‌فروشد، صرفاً به همین دلیل که می‌تواند پول زیادی از این راه به دست بیاورد.\n مدتی قبل، توجه عمیقی به سازوکارهای فیس‌بوک کردم تا ببینم با استفاده از کدام اطلاعات می‌خواهد تبلیغات را متناسب با من تخصصی کند. این مجموعۀ اولویت‌ها و این الگوریتم، یعنی مجموعه‌دستوراتی جهت اجرای یک عملیات، متفاوت با آنی است که فیس‌بوک برای تعیین و انتخاب مطالب جهت نمایش روی خبرنامۀ من استفاده می‌کند. خبرنامه همان مجموعۀ همواره‌ متغیر از عکس‌ها و پست‌های دوستان فیس‌بوکی و وب‌سایت‌های «لایک‌شده» است. این اولویت‌های تبلیغیْ برگ برندۀ قلمرو فیس‌بوک هستند؛ این شرکت فقط در سه‌ ماهۀ سوم سال ۲۰۱۶ برابر با ۲.۳میلیارد دلار درآمد داشت، رقمی که سال گذشته و در همان سه ماه نهصدمیلیون دلار بود.\n این هم برخی چیزهایی که، مطابق با فیس‌بوک، درمورد خودم کشف کردم:\n براساس آنچه، به‌گفتۀ فیس‌بوک، در این وب‌سایت انجام می‌دهم، به موضوعات «مزرعه، پول، حزب جمهوری‌خواه، خوش‌بختی، شیرینیِ آدامسی و خدمۀ پرواز» علاقه دارم. براساس تبلیغاتی که، به‌اعتقاد فیس‌بوک، در طول اینترنت‌گردی‌هایم بالاخره یک‌جا به آن‌ها نگاه کرده‌ام، من به ام.‌آر.آی، مستند «غار رؤیاهای فراموش‌شده» و فیلم‌های هیجانی علاقه دارم. فیس‌بوک همچنین معتقد است که من صفحات مخصوص تیرانوسوروس، پافی امی‌یومی، خمیر کلوچه و کشتی‌گیری به‌نام «اج» را لایک کرده‌ام.\n اما من هیچ‌یک از این صفحات را لایک نکرده بودم و نگاهی گذرا به صفحۀ «لایک‌شده»هایم نیز گویای همین است. تا زمان انجام این تحقیق، حتی اسم اج یا گروه دونفرۀ ژاپنیِ پافی امی‌یومی را نشنیده بودم و، باوجود بیماری گوارشیِ سلیاک، اصلاً نمی‌توانم خمیر کلوچه را دوست داشته باشم. صفحه‌ای که لایک کرده بودم صفحۀ اعجوبۀ مشت‌زنی بانوان، کلارسا شیلدز، اهل فلینت میشیگان بود که لقبش «تی رکس» است. فیس‌بوک تا همین حد توانست علاقه‌مندی‌های واقعی‌ام را با موضوعاتی تطبیق دهد که به تبلیغ‌کنندگان می‌گوید که من به آن‌ها علاقه دارم.\n عجیب است؛ چون اگر فقط یک چیز باشد که فیس‌بوک مسلماً درمورد من می‌داند، صفحات فیس‌بوکی است که واقعاً لایک کرده‌ام. اما شاید اگر مرا کسی معرفی کنند که به پافی امی‌یومی با ده‌هزار هوادار علاقه دارم و نه هوادار گروه محلی داگ‌وی با کمتر از هزار هوادار، این‌طور بیشتر برای فیس‌بوک ارزشمند باشم. اما خب هرگز نمی‌شود فهمید، چون ساختار الگوریتم‌های فیس‌بوک نیز، مانند الگوریتم‌های گوگل و دیگر شرکت‌های فناوری، رازی شدیداً حفاظت‌شده است.\n فیس‌بوک ظاهراً دارد دربارۀ من مرتکب اشتباهی جدی می‌شود و فرض‌های نادرستی مطرح می‌کند و البته با همین اشتباهات پول درمی‌آورد؛ اما فقط فیس‌بوک نیست که با اطلاعات خامِ خود به فرض‌هایی عجیب و شدیداً غلط می‌رسد. محققان مرکز روان‌سنجی دانشگاه کمبریج در انگلستان چیزی ساخته‌اند که به آن «موتور پیش‌بینی‌کننده» می‌گویند. این موتور مجهز به الگوریتم‌هایی است که از زیرمجموعۀ «لایک‌های» فیس‌بوکِ فرد استفاده می‌کند و «می‌توانند طیفی از متغیرها ازجمله شادی، هوش، نگرش سیاسی و… را پیش‌بینی نماید و نیز نمایه‌ای شخصیتی از پنج فاکتور اصلی ایجاد کند». این پنج فاکتور عبارت‌اند از: برون‌گرایی، خوش‌مشربی، صداقت، وجدان و روان‌رنجوری. این موارد را مثلاً استخدام‌کنندگان، برای ارزیابیِ درخواست‌دهندگان شغل، مورد استفاده قرار می‌دهند. این فاکتورها به‌اختصار اُ.سی.ای.اِی.ان نامیده می‌شوند. به‌گفتۀ محققان کمبریج، «ما همیشه به چیزهایی ورای صرفاً کلیک‌ها و لایک‌های افراد فکر می‌کنیم تا ویژگی‌های ظریفی را دریابیم که واقعاً محرک رفتارشان است». این محققان خدماتشان را با چنین وعده‌ای به شرکت‌ها می‌فروشند که امکان «ارزیابی روان‌شناختیِ لحظه‌ایِ کاربرانتان را برمبنای رفتارشان در فضای مجازی فراهم می‌کنیم، به‌طوری‌که بتوانید بازخورد لحظه‌ای و پیشنهادهایی عرضه کنید که برند شما را متمایز می‌سازد».\n\nباوجوداین، موتور پیش‌بینی‌کننده‌شان این چیزها را درمورد من یافت: احتمالاً مرد هستم، هرچند «لایک‌کردن» صفحۀ نیویورک تایمز ریویو آو بوکز برای من امتیازی «زنانه» محسوب می‌شود؛ بیشتر محافظه‌کار هستم تا لیبرال، هرچند آشکارا در فیس‌بوک علاقه‌ام را به برنی سندرز اعلام کرده‌ام؛ بیشتر فردی متفکر هستم تا کَسی که درگیر دنیای بیرونی است، درحالی‌که صفحۀ تعدادی از گروه‌های سیاسی و فعال را «لایک» کرده‌ام؛ ظاهراً نسبت‌به ۶۲درصد از جمعیت، خون‌سردتر و آرام‌تر هستم (که قابل تردید است).\n این چیزها را هم درمورد خودم پیدا کردم: نه‌فقط مرد هستم، بلکه «شش نفر از هر ده نفر با لایک‌های مشابه من هم‌جنس‌گرا هستند» که «احتمال حدوداً متوسط» به وجود می‌آورد که من نه فقط مرد بلکه مردی هم‌جنس‌گرا باشم. لایک‌هایی که مرا «کمتر هم‌جنس‌گرا» نشان می‌دهند مجلۀ تست محصول کانسیومر ریپورت۲، وبلاگ تکنولوژی گیزمودو و وب‌سایت دیگری به‌نام لایف‌هکر هستند. آن‌هایی هم که مرا «بیشتر هم‌جنس‌گرا» نشان می‌دهند نیویورک تایمز و گروه زیست‌محیطی ۳۵۰.org بودند. همچنین لایک‌هایی که باعث می‌شوند من ظاهراً «علاقۀ چندانی به سیاست» نداشته باشم نیویورک تایمز و ۳۵۰.org هستند.\n چیزهای دیگری هم هست. به‌گفتۀ الگوریتم مرکز روان‌سنجی، «لایک‌های شما نشان می‌دهد که مجرد هستید و هیچ رابطه‌ای ندارید». چرا؟ چون صفحۀ ۳۵۰.org را لایک کرده‌ام، مؤسسه‌ای که سی سال است با مؤسس آن رابطه دارم!\n این سرگرم‌کننده است، اما درسی عملی از این نیز هست که چقدر راحت می‌توان داده‌ها را به‌غلط تفسیر نمود. ما در عصری زندگی می‌کنیم که کامپیوترهای بسیار قدرتمند می‌توانند مجموعه‌داده‌های بسیار عظیم و پراکنده را تجزیه و مرتب نمایند. این باعث می‌شود الگوها را در جاهایی ببینیم که پیش‌تر نمی‌توانستیم. این امر مثلاً برای کشف مواد مخدر مفید بوده است یا ظاهراً برای اینکه بفهمیم در افغانستان بمب‌های کنار جاده‌ای احتمالاً کجا کاشته شده‌اند. اما این موضوع همچنین ما را به این باور می‌رسانَد که تحلیل داده‌ها حقیقتی را به ما عرضه می‌کند، حقیقتی که خالی از بی‌نظمی، سوگیریِ فردی یا تحریف است.\n درواقع «داده‌ای‌سازیِ۳ همه‌چیز» تقلیل‌گرایانه است. اول اینکه هرچیزی را که نمی‌تواند به‌صورت کمّی درآید از قلم می‌اندازد و، همان‌طور که کتی اونیل در کتاب پرمغز و دلهره‌آورش به‌نام سلاح‌های کشتار ریاضیاتی؛ چگونه داده‌های بزرگ نابرابری را زیاد کرده و دموکراسی را تهدید می‌کنند۴ خاطرنشان می‌کند، داده‌ای‌سازی معمولاً مبتنی بر متغیرهای نیابتی‌ای (جایگزین‌های قابل‌شمارشی) است که ارتباط چندانی با چیزهایی ندارند که قرار است بازنمایی کنند؛ به‌عنوان‌مثال اعتبار مالی در نقش متغیری نیابتی برای این احتمال عمل می‌کند که کارمند خوبی هستید، یا مثلاً آزمون‌های شخصیت «پنج فاکتور اصلی»: همچون آزمونی که مرکز روان‌سنجی کمبریج مورد استفاده قرار می‌دهد؛ هرچند بنا به گزارش اونیل «تحقیقات حاکی از آن است که آزمون‌های شخصیتْ پیش‌بینی‌کنندۀ خوبی برای عملکرد شغلی نیستند».\n  پیتر تیل، اولین سرمایه‌گذار بیرونی فیس‌بوک، یکی از بنیان‌گذاران پی‌پال و نیز یکی از بنیان‌گذاران پالانتیر است، شرکتی در سیلیکون‌ولی که بودجۀ آن را سی.‌آی.‌ای تأمین می‌کند. الگوریتم‌های این شرکت امکان تحلیل سریع داده‌های حجیم را فراهم می‌کند. این نتایج سپس در اختیار آژانس‌های اطلاعاتی و نیروهای مختلفِ پلیس و نیز شرکت‌ها و مؤسسات مالی قرار می‌گیرد.\n تمایلی برای لحاظ‌کردن‌ این فرض وجود دارد که داده‌ها خنثی هستند و هیچ سوگیری ذاتی‌ای در آن‌ها نیست؛ مثلاً اکثر افراد معتقدند که فیس‌بوک هیچ دخالتی در محتوای «خبرنامۀ» افراد ندارد، درحالی‌که الگوریتم انحصاری فیس‌بوک دقیقاً کارش همین است. کسی (یک فرد یا گروهی از افراد) تصمیم می‌گیرد که چه اطلاعاتی باید در یک الگوریتم گنجانده شود و این اطلاعات چگونه باید سنجیده شود، درست همان‌طور که یک فرد یا گروهی از افراد تصمیم می‌گیرند چه چیزی باید در مجموعه‌داده‌ای گنجانده شود یا چه مجموعه‌داده‌هایی باید در تحلیل گنجانده شوند. آن فرد یا افراد، با تمام سوگیری‌ها و بارهای فرهنگی‌ای که کیستی ما را رقم می‌زند، به‌سراغ کار خود می‌روند. در مرکز روان‌سنجی کمبریج کسی هست که تعیین کرده افرادی که نیویورک‌ ریویو آو بوکز را می‌خوانند زنانه و کسانی که وبلاگ‌های تکنولوژی را می‌خوانند مردانه هستند. این علم نیست، بلکه گمان است و همین‌طور هم وارد الگوریتم می‌شود.\n باید بفهمیم که خطاپذیریِ انسان‌ها در الگوریتم‌هایی بازتاب می‌یابد که انسان‌ها می‌نویسند. ممکن است با نگاه به چیزی مانند تحلیل روان‌سنجی کمبریج این امر بدیهی به نظر برسد، اما در برخی موارد چندان هم بدیهی به نظر نمی‌رسد، مثل الگوریتم‌هایی که مثلاً «پیش‌بینی» می‌کنند چه کسی در آینده جرمی را مرتکب می‌شود (که امروزه در بعضی حوزه‌های قضایی در تصمیمات مربوط به محاکمه و عفو مشروط گنجانده شده است) یا الگوریتم‌هایی که پیش‌بینی می‌کنند کارمندی در آینده بیش‌ازحد فضول خواهد بود و احتمالاً وفادار نمی‌مانَد یا الگوریتم‌هایی که رتبه‌های اعتباری را تعیین می‌کنند که البته، همان‌طور که پیش‌تر دیدیم، برای موارد بسیاری به‌جز رتبۀ اعتباری نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند. فیس‌بوک در حال ایجاد الگوریتم رتبه‌سنجیِ اعتبارِ شخصی برمبنای این است که افراد در فیس‌بوک با چه کسانی ارتباط برقرار می‌کنند. این امر شاید به فقرایی کمک کند که دوستانشان در حوزۀ مالی کار می‌کنند؛ اما، برای کسانی که دوستانشان هنرمندانی فقیر هستند یا کلاً فقیر هستند، خبر خوبی نیست.\n اخیراً تعدادی برنامه‌نویس تصمیم گرفتند که مسابقه‌ای آنلاین و جهانی برای انتخاب ملکۀ زیبایی برگزار کنند، مسابقه‌ای با داوری کامپیوترهای مجهز به هوش مصنوعی. تفکر زیربنایی این بود که کامپیوتر می‌تواند به عکس‌هایی نگاه کند که هزاران نفر در سرتاسر دنیا آپلود می‌کنند و، بدون هیچ سوگیری‌ای، زنانی را بیابد که تجسم زیباییِ ایدئال هستند. آیا باید تعجب کنیم که زنانی که به‌عنوان زیباترین‌ها انتخاب شدند همگی بلااستثنا سفیدپوست بودند؟ الگوریتم مورداستفادۀ کامپیوتر را برنامه‌نویسانی ساخته بودند که، با استفاده از مجموعه‌داده‌های عکس‌های زنان عمدتاً سفیدپوست، کامپیوتر را «آموزش داده بودند». در انتخاب این عکس‌ها، برنامه‌نویسانْ معیاری برای زیبایی تعیین کرده بودند که کامپیوتر براساس آن عمل می‌کرد. سام لِوین در گاردین می‌نویسد: «این گروه الگوریتم را طوری نساختند که پوست روشن را نشانۀ زیبایی بداند، اما داده‌های ورودی به‌راحتی ربات‌های داور را به این نتیجه رساند.»\n لاتانیا سوئینی، استاد دانشگاه هاروارد، ۱۲۰هزار گوگل اَدوُرد (تبلیغ‌واژه‌های گوگل) را بررسی کرد که شرکت‌های ارائه‌دهندۀ گواهی عدم‌سوءپیشینه آن‌ها را خریداری می‌کنند. او دریافت که، وقتی کسی در گوگل درمورد افرادی جست‌وجو می‌کند که نام آن‌ها معمولاً سیاه به شمار می‌آید، این جست‌وجو تبلیغی را نشان می‌داد که القا می‌کرد آن فرد دارای سوءپیشینه است. مطلب دیگر درمورد انجمن اخوت «امگا سای فی»۵ بود که، در طول تاریخ، انجمنی سیاه محسوب می‌شد و وب‌سایتی تأسیس کرده بود تا صدمین سال تأسیسش را جشن بگیرد. به‌قول آریل ازراچی و موریس استراک در کتاب رقابت مجازی؛ نوید و خطرات اقتصاد الگوریتم‌محور۶، «ازجمله تبلیغاتی که این الگوریتم روی وب‌سایت ایجاد می‌کرد، تبلیغ کارت‌های اعتباری بی‌کیفیت و شدیداً موردانتقاد و نیز تبلیغاتی بود که القا می‌کرد مخاطبِ عضو دارای سابقۀ دستگیری است».\n\nتبلیغات در مرورگر اینترنتمان یا صفحۀ فیس‌بوک یا جیمیلمان ظاهر می‌شوند و معمولاً فکر می‌کنیم دلیل وجود آن‌ها این است که شرکتی می‌خواهد چیزی به ما بفروشد که، براساس سوابقِ وب‌گردی یا محتوای ایمیل‌ها و جست‌وجوهای گوگل، فکر می‌کند ما خریدارش باشیم. شاید فکرِ این را نکنیم که دلیل وجود این تبلیغات این است که ما در محلۀ خاصی زندگی می‌کنیم یا با افراد خاصی وقت می‌گذرانیم یا اینکه، با تفسیری نقطه به ‌نقطه‌۷ از زندگی‌مان، امتیازی خاص و عجیب به ما داده‌اند. بعیدتر از همه این است که تصور کنیم دلیل دیدن این تبلیغات این است که الگوریتمی تشخیص داده که ما فردی شکست‌خورده یا هدفی آسان یا عضو نژاد یا قومیتی خاص هستیم.\n همان‌طور که اونیل هم خاطرنشان می‌کند، اولویت‌ها و عادت‌ها و زیپ‌کدها و به‌روزکردن استاتوس نیز برای ایجاد تبلیغاتِ استثمارگر، مورد استفاده قرار می‌گیرند: «تبلیغاتی که مردمِ نیازمند را شناسایی می‌کنند و وعده‌های قلابی و گران‌قیمت به آن‌ها می‌فروشند.» شاید به مردمِ دارای اعتبارِ کم وام ریزپرداخت پیشنهاد شود. افرادی که شغل‌های بدون فرصت پیشرفت دارند، معمولاً با تبلیغ دوره‌های گران‌قیمت در کالج‌های انتفاعی روبه‌رو می‌شوند. به‌گفتۀ اونیل، ایدۀ زیربنایی این است که «آسیب‌پذیرترین افراد را شناسایی نموده و سپس از اطلاعات شخصی‌شان علیه خودشان استفاده کنند. این امر مستلزم این است که بفهمند کجا بیشتر از همه آسیب‌پذیرند، یعنی چیزی که ’نقطۀ درد‘ نامیده می‌شود».\n سال‌هاست که می‌دانیم سایت‌های تجارتِ اینترنتی همچون آمازون، و شرکت‌های مسافرتی نظیر اُربیتز و اکسپدیا کالاهایشان را بر این اساس تعیین می‌کنند که در نظرشان که هستیم، کجا زندگی می‌کنیم، درآمدمان چقدر است و پیش‌ازاین چه خریدهایی کرده‌ایم. ازقضا معمولاً ثروتمندان پول کمتری پرداخت می‌کنند، در مقابلِ دانش‌آموزان دبیرستانی آسیایی که برای کلاس‌های تست‌زنیِ کالج پرینستون ریویو ثبت‌نام می‌کنند یا حامیان اربیتز که وارد کامپیوترهای مک می‌شوند: آن‌ها پول بیشتری پرداخت می‌کنند. این قیمت‌گذاریِ پویا درحال پیچیده‌ترشدن و حتی مبهم‌ترشدن است؛ مثلاً یکی از خرده‌فروشان بریتانیایی هم‌اکنون برچسب‌های الکترونیکی قیمت را تست می‌کند که قیمت یک کالا را بر این اساس نشان می‌دهد که چه کسی به آن نگاه می‌کند: او اطلاعات آن فرد را از روی شمارۀ تلفنش به دست می‌آورد، همان‌طور که عادت‌های پرداختیِ قبلیِ آن مشتری را نیز از روی همان شماره شناسایی می‌کند. فیس‌بوک شاید ۹۸ نقطه اطلاعات درمورد هر کاربر داشته باشد؛ اما «اکسیوم»، شرکت دلالی اطلاعات، ۱۵۰۰ مورد دارد و همۀ آن‌ها برای فروش قرار گرفته‌اند تا جمع‌آوری و تجزیه شوند و در فرمول‌هایی ورای دسترس ما قرار گیرند.\n ما اطلاعاتمان را لو می‌دهیم؛ قطره‌قطره هم لو می‌دهیم و فکرش را نمی‌کنیم که دلالانِ اطلاعات آن را جمع‌آوری کرده و بفروشند، چه رسد به اینکه فکر کنیم آن را علیه خودمان مورد استفاده قرار دهند. امروزه پایگاه‌های دادۀ دی‌.ان‌.ایِ بی‌نظارتی وجود دارد که از نمونه‌های دی.‌ان.‌ای به دست می‌آیند. این اطلاعات را مردم به وب‌سایت‌های تبارشناسی تحویل می‌دهند تا اجدادشان را بیابند. این نمونه‌ها بدون مجوز یا حکم دادگاه به‌صورت آنلاین در دسترس است تا با دی.‌ان.‌ایِ یافت‌شده در صحنۀ جرم مقایسه شود. (پلیس هم در حال تکمیل پایگاه دادۀ خود از طریق نمونه‌گیری از داخل دهان در ایست‌بازرسی‌های معمولی است.) براساس برآورد بنیاد جبهۀ الکترونیک، این امر باعث می‌شود تا افراد به جرم‌هایی متهم شوند که مرتکب نشده‌اند.\n یا مثلاً داده‌های ردیابان آمادگی جسمانی همچون فیت‌بیت را در نظر بگیرید. همان‌طور که در اینترسپت گزارش شده است:\n در پنل کارشناسی «پیوند سلامت و آمادگی جسمانی» وابسته به اف.تی.سی، در سال ۲۰۱۳، اسکات پپت استاد حقوق دانشگاه کلورادو گفت: «براساس داده‌هایتان در فیت‌بیت، می‌توانم نقاشی دقیق و پرجزئیاتی از شما بکشم.» سپس اضافه کرد: «این داده‌ها چنان باکیفیت‌اند که با آن‌ها می‌توانم کارهایی نظیر قیمت‌گذاریِ بیمه یا ارزیابی دقیق امتیاز اعتباری‌تان را انجام دهم.»\n این را نیز در نظر بگیرید که اگر یکی از تست‌های تصادفی شخصیت‌شناسی را انجام دهید که دائماً در فیس‌بوک ظاهر می‌شوند، مثل «دست‌خطتان چه چیزی درمورد شما می‌گوید؟»، به‌احتمال زیاد، شرکتی به‌نام کمبریج آنالیتیکا با استفاده از این اطلاعات هم به نمرۀ OCEAN شما و هم به نمایۀ فیس‌بوک شما ازجمله اسمتان دسترسی پیدا می‌کند. (به‌گفتۀ نیویورک تایمز، کمبریج آنالیتیکا راهنمای کمپین ترامپ بود.)\n همچنین هربار که، با استفاده از سرویس اوبر، ماشینی می‌گیرید یا از نقشۀ گوگل استفاده می‌کنید (دو نمونه از برنامه‌های کاربردی تلفن همراه)، موقعیتتان را افشا می‌کنید و ردی برای دیگران (پلیس، بدون شک؛ هکرها و دیگر مجرمان، شاید؛ منافع تجاری نیز مطمئناً) باقی می‌گذارید تا شما را دنبال و از شما سوءاستفاده کنند. مدتی قبل در رستورانی در نیویورک بودم که پیامی به دستم رسید. این پیام به من به‌خاطر انتخاب این غذاخوری تبریک گفت و مرا از غذاهای مخصوص آن روز مطلع ساخت. گرچه بدون استفاده از نقشۀ گوگل به آنجا رفته بودم، همین‌که سرویس مکان‌یاب گوشی‌ام فعال بود مرا به طعمۀ شکار تبدیل کرده بود: اردکی نشسته.\n جدای از ترسناک‌بودن این قضیه، آیا اهمیتی هم دارد؟ این سؤالی است که باید از خود و یکدیگر بپرسیم.\n اگر از کسانی که از محصولات گوگل یا فیس‌بوک استفاده می‌کنند یا سوار ماشین‌های اوبر می‌شوند یا سلفی‌های خود را در توییتر پست می‌کنند بپرسید که آیا برایشان مهم است که اطلاعات شخصی‌شان را مانند کالایی (که کالا هم هست) می‌فروشند، احتمالاً به شما خواهند گفت که این بهایی کوچک و بی‌اهمیت است که باید برای خدمات رایگانِ جهت‌دهیِ پیچ‌به‌پیچ یا ایمیل یا ارتباط‌داشتن با دوستان قدیمی پرداخت. احتمالاً به شما خواهند گفت که تحویل تکه‌خرده‌های اطلاعات شخصی هزینۀ این معامله است، حال‌آنکه معاملۀ واقعیْ آن چیزی نیست که می‌گیرند، بلکه آن چیزی است که تحویل می‌دهند.\n اگر واقعاً، آن‌طور که مارک زاکربرگ گفته است، حریم شخصیْ دیگر هنجاری اجتماعی نیست، از کجا به‌بعد دیگر هنجار سیاسی هم محسوب نمی‌شود؟ از کجا به‌بعد اولویت فرد بر حکومت، یا آزادی‌های مدنی یا دولتِ محدود نیز از صحنه خارج می‌شود؟ چون این ساده‌لوحانه است که فکر کنیم برای دولت اهمیتی ندارد که عادات خرید ما چه هستند یا دیروز ساعت چهار عصر کجا بوده‌ایم یا دوستانمان که هستند. آژانس‌های اطلاعاتی و پلیس هم داده‌ها را از دلالان می‌خرند. هدف آن‌ها از این کار دورزدن قوانینی است که توانایی آن‌ها را در جمع‌آوری اطلاعات شخصی محدود می‌کند؛ آن‌ها این کار را می‌کنند چون ارزان است، چون پایگاه‌های دادۀ تجاریْ چندلایه، قدرتمند و استوار هستند.\n به‌علاوه، ردپای عظیم اطلاعاتی که با استفاده از جیمیل، ارسال عکس به اینترنت، ذخیرۀ کارمان بر گوگل درایو یا استفاده از اوبر به جا می‌گذاریم در دسترس نیروهای اعمال قانون است تا دستور تسلیم این اطلاعات را بدهند. اما گاهی هم شرکت‌های فناوریْ اطلاعات شخصی را بدون هیچ تقاضایی از جانب دولت تحویل می‌دهند، همان‌طور که مدتی پیش فهمیدیم که شرکت یاهو از طرف دولت ایالات متحده بر تمام ایمیل‌های ورودی نظارت دارد. همچنین اپلیکیشنی به‌نام جئوفیدیا وجود دارد که پلیس (و برخی دیگر) را قادر ساخته تا اطلاعات شخصی‌ای را که به‌طور عمومی به اشتراک گذاشته می‌شود از چندین سایت رسانۀ اجتماعیْ برهم بیفزاید تا فعالان را زیر نظر داشته و اعتراضات را در لحظه خاموش کند.\n در ضمن پالانتیر، شرکت مرموز تحلیل داده‌های سیلیکون‌ولی، را هم نباید از قلم انداخت که بودجۀ آن را سی.‌آی.‌ای تأمین می‌کند و آژانس امنیت ملی، سی‌.آی.‌ای، اف‌.بی.‌آی، چندین نیروی پلیس، امریکن اکسپرس و صدها شرکت، آژانس اطلاعاتی و موسسۀ مالیِ دیگر از آن استفاده می‌کنند. الگوریتم‌های آنْ تحلیل سریع حجم عظیمی از داده‌ها را با استفاده از طیفی گسترده از منابع، همچون دوربین‌های ترافیکی، خریدهای آنلاین، پست‌های شبکه‌های اجتماعی، دوستی‌ها، تبادلات ایمیل و کلاً فعالیت‌های روزمرۀ انسان‌‌های بی‌گناه، میسر می‌کند. این کار مثلاً پلیس را قادر می‌سازد ارزیابی کند که آیا فردی که به‌خاطر شکسته‌بودن چراغ جلوی ماشینش متوقف شده ممکن است مجرم باشد یا روزی مجرم شود؟\n ساده‌لوحانه است که فکر کنیم میان پایش تجاری و پایش دولتیْ دیواری آتشین و مانع هست. چنین چیزی وجود ندارد.\n بسیاری از ما، به‌خصوص بعد از افشاگری‌های اسنودن، نگران دسترسی بیش‌ازحدِ دولت‌هایمان به منابع دیجیتال بوده‌ایم. اما میل مصرف‌گرایانه‌ای که افشای دیوانه‌وار اطلاعات شخصی را تقویت می‌کند نیز به همان اندازه برای حق فردی و رفاه جمعی ما خطرناک است. حتی شاید خطرناک‌تر باشد، چرا که ما، بدون‌ملاحظه، همۀ ۹۸ درجۀ آزادی را با مشتی از چیزهایی عوض می‌کنیم که، آن‌چنان‌که در ذهنمان فرو کرده‌اند، هزینه‌ای برایمان ندارند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nO’Neil, Cathy. Weapons of math destruction: How big data increases inequality and threatens democracy. Crown Publishing Group (NY), 2016\nEzrachi, Ariel. and Maurice E. Stucke. Virtual Competition: The Promise and Perils of the Algorithm-Driven Economy. Harvard University Press, 2016\n\n \nپی‌نوشت‌‌‌ها: • این مطلب را سو هالپرن نوشته است و در تاریخ ۲۲ دسامبر ۲۰۱۶ با عنوان «They Have, Right Now, Another You» در وب‌سایت نیویورک ریویو آو بوکز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳۰ بهمن ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «آن‌ها همین حالا نسخه‌ای دیگر از شما را ساخته‌اند» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• سو هالپرن (Sue Halpern) نویسندۀ دائمی نیویورک ریویو و پژوهشگر ساکن میدلبری است. آخرین کتاب او سگی به آسایشگاه می‌رود (A Dog Walks Into a Nursing Home) نام دارد. [۱] Soccer mom: اصطلاحی برای اشاره به زنان سفیدپوست طبقه متوسط رو به بالا که وقت زیادی دارند که صرف ورزش و برنامه‌های جنبی بچه‌هایشان کنند. [۲] Palantir [۳] Consumer Reports [۴] Datafication: تبدیل به داده [۵] Weapons of Math Destruction: How Big Data Increases Inequality and Threatens Democracy [۶] Omega Psi Phi [۷] Virtual Competition: The Promise and Perils of the Algorithim-Driven Economy [۸] pointillist"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157804.json b/train/528157804.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ae35a6fe0a110fc832fecb13910289c0e20e721d
--- /dev/null
+++ b/train/528157804.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "پوپولیسم از کدام «مردم» سخن می‌گوید؟",
+  "subtitle": "پوپولیسمْ منطقی سیاسی است که محور آن جداییِ عمیق مردم از طبقات حاکم است",
+  "introduction": "پوپولیسم ربطی به چپ و راست ندارد، زیرا هم ترامپ را پوپولیست می‌دانند و هم سندرز را. پوپولیسم سبکی از سیاست است که «مردم» را به جانِ «هیئت حاکمه» و سردمداران می‌اندازد و ظهور آن هشداری است دربارۀ اینکه سیاست‌های رایج به بن‌بست رسیده است و مشکلات دارد از کنترل خارج می‌شود. پوپولیسمْ منطقی سیاسی است که محور آن جداییِ عمیق مردم از طبقات حاکم است. این مرورِ تاریخیْ پیچیدگیِ مطالبات این سیاست‌ها را بهتر نشان می‌دهد.",
+  "content": "جان بی. جودیس، گاردین — وقتی دانشمندان علوم سیاسی از پوپولیسم می‌نویسند، غالباً می‌کوشند تا در ابتدا تعریفی از آن ارائه دهند، چنان‌که گویی پوپولیسم مانند آنتروپی یا فوتوسنتر واژه‌ای علمی است. اما این کار اشتباه است. هیچ مجموعه‌ویژگیِ‌ خاصی وجود ندارد که تعریف‌کنندۀ جنبش‌ها، احزاب و مردمی باشد که «پوپولیست» نامیده می‌شوند؛ افراد و احزاب مختلفی که در این دسته قرار می‌گیرند با یکدیگر شباهت‌های خانوادگی دارند، اما هیچ مجموعه‌ویژگیِ کلی و فراگیری وجود ندارد که در همۀ آن‌ها مشترک باشد.\n بااین‌همه، نوع خاصی از سیاستِ پوپولیستی وجود دارد که در قرن نوزدهم از ایالات متحده سرچشمه گرفت، در قرن بیستم و بیست‌ویکم در آنجا دوباره ظاهر شد و در دهۀ هفتاد نیز در اروپای غربی پدیدار گشت. در چند دهۀ گذشته، دغدغه‌های این احزاب و کمپین‌ها هم‌گرا شده‌اند و به‌دنبال رکود بزرگ [سال ۲۰۰۸] به اوج رسیدند.\n نمی‌توان نوع پوپولیسمی را که در سرتاسر تاریخ امریکا جریان داشت و به اروپا نیز منتقل شد، صرفاً از منظر راست، چپ یا میانه تعریف کرد: این پوپولیسم هم شامل دونالد ترامپ می‌شود و هم برنی سندرز، هم جبهۀ ملی در فرانسه و هم پودموس در اسپانیا. احزاب پوپولیست هم جناح راستی‌اند، هم چپی و هم میانه‌رو. پوپولیسم ایدئولوژی نیست، بلکه منطق سیاسی است، یعنی طرز تفکری دربارۀ سیاست است. مایکل کازینِ تاریخ‌دان در کتاب خود دربارۀ پوپولیسم امریکایی به‌نام مرام پوپولیستی۱، آن را نوعی زبان توصیف می‌کند، «زبانی که سخنورانِ آنْ مردم عادی را جمع شریف و برتری می‌دانند که تنها به طبقه محدود نمی‌شوند. آن‌ها مخالفانِ نخبه‌شان را خودخواه و غیردموکراتیک می‌دانند و می‌کوشند مردم عادی را علیه نخبگان بسیج کنند».\n این تعریف شروع خوبی است. به‌دنبال وصف افرادی چون رونالد ریگان یا ولادیمیر پوتین نیست که گاهی هر دو «پوپولیست» خطاب شده‌اند، اما منطقِ احزاب، جنبش‌ها و نامزدها را توضیح می‌دهد: از «حزب مردم» ایالات متحده در سال ۱۸۹۲ گرفته تا «جبهۀ ملی» مارین لوپن در ۲۰۱۶. بااین‌همه، توصیفات کازین را گامی پیش‌تر می‌برم و میان پوپولیست‌های جناح چپ، مانند برنی سندرز و پابلو ایگلسیاس در پودموس، و پوپولیست‌های جناح راست، مانند ترامپ و لوپن، تمایز می‌گذارم.\n پوپولیست‌های جناح چپ از مردم در برابر نخبگان یا هیئت حاکمه دفاع می‌کنند. سیاست آن‌ها سیاست عمودیِ بخش‌های پایین و میانۀ جامعه است که علیه بخش‌های بالای جامعه صف‌آرایی می‌کند. پوپولیست‌های جناح راست از مردم در برابر نخبگانی دفاع می‌کنند که به‌خاطر جانب‌داری از گروه سومی در جامعه ملامت می‌شوند، گروهی که فی‌المثل مهاجران، اسلام‌گرایان، یا مبارزان افریقایی امریکایی را دربرمی‌گیرد. پوپولیسم جناح راست آهنگی با سه نوا می‌نوزاند: به طبقات بالا نظر می‌کند، اما نگاهی بالا به پایین به گروه‌های غیرخودی دارد.\n پوپولیسمِ جناح چپ از منظر تاریخی به جنبش‌های سوسیالیست یا سوسیال‌دموکرات شباهت دارد. این نوع پوپولیسمْ سیاستی از جنس مبارزۀ طبقاتی نیست و لزوماً نمی‌خواهد سرمایه‌داری را منسوخ کند. همچنین، به سیاست مترقیانه یا لیبرال که می‌کوشد علائق طبقات و گروه‌های مقابل را با هم آشتی دهد هم شبیه است. این نوع پوپولیسم در محور سیاستِ خودْ خصومتی بنیادی را میان مردم و نخبگان فرض می‌گیرد.\n دراین‌میان، پوپولیسمِ جناح راست با محافظه‌کاری‌ای شباهت دارد که عمدتاً با مقابلۀ طبقات مرفه علیه منتقدان و مخالفان فرودستشان شناخته می‌شود. همچنین، نسخه‌های امریکایی و اروپای غربیِ پوپولیسم چیزی مشابه با محافظه‌کاریِ اقتدارگرایانه است که هدفش ازبین‌بردن دموکراسی است. این پوپولیسم در بافتی دموکراتیک عمل می‌کند.\n درست همان‌طور که ایدئولوژی مشترکی وجود ندارد که پوپولیسم را تعریف کند، هیچ سازۀ واحدی نیز وجود ندارد که «مردم» را پوشش دهد. «مردم» ممکن است کارگران یقه‌آبی باشند یا مغازه‌داران یا دانشجویانی که زیر فشار بدهی و قرض رفته‌اند؛ ممکن است فقیر یا از طبقۀ متوسط باشند. همین‌طور، «هیئت حاکمه» نیز هویت واحدی ندارد. این مصادیق دقیقِ «مردم» و «نخبگان» نیست که پوپولیسم را تعریف می‌کند، بلکه آنچه پوپولیسم را تعریف می‌کند جدال و کشاکش میان این دو (یا درمورد پوپولیسم جناح راست، کشمکش میان سه گروه) است.\n خود این کشمکش موجب می‌شود که پوپولیست‌ها از نخبگان، مجموعه مطالباتی داشته باشند، مطالباتی که پوپولیست‌ها یقین دارند هیئت حاکمه به برآورده‌کردن آن‌ها علاقه‌ای ندارد. سندرز خواستار «بیمۀ درمانی برای همه» و حداقل دستمزد پانزده دلار در ساعت بود. اگر او خواهان این بود که «لایحۀ مراقبت مقرون‌به‌صرفه»۲ هزینه‌های مربوط به سمعک را پوشش دهد یا حداقلِ دستمزد از ۷ دلار و ۲۵ سنت به ۷ دلار و ۷۵ سنت افزایش یابد، این خواستۀ او به‌معنای ناسازگاری و برخورد میان مردم و هیئت حاکمه نبود. اگر ترامپ خواستار افزایش نگهبانان در مرز مکزیک بود یا اگر حزب راست‌گرای مردم در دانمارک صرفاً به‌دنبال کاهش میزان پناهندگی بود، این خواسته‌ها میان مردم و نخبگان شکافی ایجاد نمی‌کرد. اما وعدۀ ساخت دیواری که دولت مکزیک باید هزینه‌اش را بپردازد یا متوقف‌ساختن کلیِ مهاجرت، این‌ها هستند که مرز را می‌سازند.\n چنین مطالباتی است که ناسازگاری و برخورد میان مردم و هیئت حاکمه را تعریف می‌کند. اگر همه یا حتی بخشی از این مطالبات برآورده شود یا اگر پوپولیست‌ها آن‌ها را به‌مثابۀ نوعی بلندپروازی رها کنند، مانند سیریزا که با خواسته‌های خود برای مذاکرۀ دوباره بر سر بدهی‌های یونان چنین کرد، در آن صورت جنبش پوپولیستی احتمالاً از بین می‌رود یا به حزبی سیاسی یا نامزدی عادی تغییر شکل می‌دهد. در این معنا، جنبش‌های پوپولیستیِ امریکایی و اروپای غربی زمانی شکوفا می‌شوند که در جناح مخالف باشند و وقتی وارد سیستم حکومت شوند دچار بحران هویت می‌شوند.\n کمپین‌ها و احزاب پوپولیستی اغلب مانند علامت هشدارِ بحران سیاسی عمل می‌کنند. در اروپا و ایالات متحده جنبش‌های پوپولیستی در آن زمان‌هایی بسیار موفق بوده‌اند که مردمْ هنجارهای سیاسیِ رایج را، که هیئت حاکمه و سران سیاسیِ وقت از آن‌ها دفاع و حمایت می‌کنند، مغایر با امیدها، هراس‌ها و دغدغه‌هایشان می‌دانستند. پوپولیست‌ها این دغدغه‌های مغفول را به زبان می‌آورند و آن‌ها را در قالب سیاستی مطرح می‌کنند که مردم را علیه نخبگانِ انعطاف‌ناپذیر می‌شوراند. بدین‌طریق، پوپولیست‌‌ها به کاتالیزورهایی برای تغییر سیاسی بدل می‌شوند.\n کمپین‌ها و احزاب پوپولیست بالطبع از طریق برخی مطالبات خود به مشکلات اشاره می‌کنند، مطالباتی که احتمالاً در شرایط سیاسی وقت تحقق نمی‌یابند. درمورد برخی پوپولیست‌های جناح راست، این مطالبات با تعصب همراه است یا هنجارهای دموکراتیک را به چالش می‌کشد. در موارد دیگر، توده‌ای از اطلاعات غلط بر آن‌ها سایه افکنده است. اما همچنان به پارگی‌هایی در تاروپود خِرَد سیاسیِ پذیرفته‌شده اشاره دارند.\n در چند دهۀ اخیر، که جهش عظیم پس از جنگ پایان یافته است، احزاب اصلی در هر دو سوی اقیانوس اطلس با آغوش باز برنامۀ نئولیبرالِ تحرک آزاد سرمایه و کار را برای رسیدن به شکوفایی و آبادانی پذیرفتند. رهبران سیاسی نیز از افزایش مهاجرت استقبال کردند… تا وقتی که متوجه شدند رأی‌دهندگان امریکایی از مهاجرت غیرقانونی آشفته ‌شده‌اند و رأی‌دهندگان اروپایی هم از جوامع مهاجری که آن‌ها را زمینۀ جرم و بعدها تروریسم می‌پنداشتند برآشفته‌اند. در اروپای قاره‌ای، احزاب اصلیْ ایدۀ پول واحد را پذیرفتند تا زمانی که فهمیدند طی رکود بزرگ ۲۰۰۸، این موضوع وضعیتی نامطلوبی پیدا کرده است. در ایالات متحده هر دو حزبْ توافقات «تجارت آزاد» را پذیرفتند تا وقتی که دریافتند بسیاری از عموم مردم از این توافقات حمایت نمی‌کنند.\n  مارین لوپن، رهبر جبهه ملی فرانسه \n در چند دهۀ آخرِ قرن نوزدهم، زمانی که حزب مردم در صحنۀ سیاست امریکا ظهور کرد، اروپا شاهد ظهور احزاب سوسیال دموکرات بود که از نظریۀ سوسیالیسم کارل مارکس الهام گرفته بودند. طی هفتاد سال بعد، اروپا به خانه‌ای برای صف‌آرایی احزاب چپ، میانه و راست بدل شد، اما چیزی نظیر پوپولیسم آمریکایی تا دهۀ ۱۹۷۰ در آنجا دیده نمی‌شد.\n مانند حزب مردمِ اصلی در ایالات متحده، احزاب اروپایی در عرصه‌های انتخاباتی عمل می‌کنند و از «مردم» در برابر «هیئت حاکمه» یا «نخبگان» دفاع می‌کردند. جبهۀ ملی فرانسه می‌گوید نمایندۀ «مردم فرودست» و «اعضای فراموش‌شده» دربرابر «کاست»۳ است. در فنلاند، حزب فنلاندی‌ها می‌گوید خواستار «دموکراسی‌ای است که بر رضایت مردم بنا شده باشد و از نخبگان یا بوروکرات‌ها منبعث نشود». در اسپانیا، پودموس دربرابر «کاست» از «مردم» دفاع می‌کند. در ایتالیا بپّه گریلّو در جنبش پنج‌ستاره از آنچه «سه ویرانگر» می‌نامد شدیداً انتقاد می‌کند: ژورنالیست‌ها، مدیران صنعتی و سیاست‌مداران. در هلند حزب آزادی‌خواهِ خیرت ویلدرس۴ خود را نمایندۀ هنک و اینگرید۵ در مقابل «نخبگان سیاسی» معرفی می‌کند.\n اولین احزاب پوپولیست اروپایی جناح راستی‌ها بودند. آن‌ها نخبگان را متهم می‌کردند که با کمونیست‌ها، اعانه‌بگیران یا مهاجران با ملاطفت برخورد می‌کنند. درنتیجه، در اروپا دانشگاهیان و سیاست‌مدارانِ چپ و میانه‌رو اصطلاح «پوپولیست» را به‌معنایی منفی به کار می‌گرفتند. اما در دهۀ اخیر در اسپانیا و یونان چند حزب سیاسی پوپولیست ظهور کردند که خشم خود را به‌سمت هیئت حاکمۀ کشورشان یا رؤسای اتحادیۀ اروپا در بروکسل نشانه گرفتند.\n تفاوت عمدۀ میان پوپولیست‌های ایالات متحده و اروپا این است که، درحالی‌که احزاب و کمپین‌های امریکایی به‌سرعت می‌آیند و می‌روند، برخی احزاب پوپولیست اروپایی چندین دهه در قدرت حضور داشتند. اصلی‌ترین دلیل آن این است که بسیاری از ملت‌های اروپایی نظام‌های چند حزبی دارند و بسیاری از کشورها واجد سیستم نمایندگی تناسبی‌اند. این موضوع اجازه می‌دهد احزابِ کوچک‌تر، حتی وقتی سهمشان از آرا به ده‌درصد نمی‌رسد، باز هم جای پایی در قدرت به دست بیاورند.\n جنبش‌های پوپولیستی اغلب خودشان به اهداف و مقاصد خود دست نمی‌یابند. احزاب اصلی ممکن است خواسته‌های آن‌ها را بپذیرند یا به‌کل رد کنند. اما آن‌ها آب را گل‌آلود می‌کنند: نشان می‌دهند که ایدئولوژی سیاسی حاکم به‌خوبی عمل نمی‌کند و جهان‌بینی معیار از کار افتاده است.\n احدالناسی انتظار نداشت که دونالد ترامپ در سال ۲۰۱۶ نامزدیِ جمهوری‌خواهان برای ریاست‌جمهوری را به دست آورد و حتی خودش هم انتظار چنین اتفاقی را نداشت. به همین ترتیب هیچ‌کس، حتی برنی سندرز، هم انتظار نداشت که در انتخابات درون‌حزبی دموکرات‌ها این سناتورِ ایالت ورمانت تا ماه ژوئن و انتخابات ایالت کالیفرنیا همچنان در گردونۀ رقابت با هیلاری کلینتون بماند.\n موفقیت ترامپ را نخست به معرکه‌گیر‌بودن و شهرتش نسبت دادند، اما وقتی که یکی پس از دیگری در رأی‌گیری‌های درون‌حزبی ایالت‌ها پیروز شد اهالی سیاست دریافتند که او از مخالفت نژادپرستانه با ریاست‌جمهوری باراک اوباما سود می‌برد یا از همدلی پنهان با فاشیسم در میان امریکایی‌های سفیدپوستِ طبقۀ کارگر بهره می‌گیرد. موفقیت سندرز حدس و گمان کمتری برانگیخت، اما مفسران عموماً او را به‌عنوان شخصی آرمان‌گرا نادیده می‌گرفتند و به ایدئالیسم خیالیِ رأی‌دهندگانی اشاره می‌کردند که اکنون در حوالی سی‌سالگی‌اند. اگر هم این توضیح برای موفقیت او کافی نبود، بر ضعف هیلاری کلینتون تأکید می‌کردند که در جایگاه پیشتاز قرار داشت.\n اما منطقی‌تر است که موفقیت ترامپ و سندرز را جدیدترین فصل از تاریخ پوپولیسم امریکایی بدانیم. درحالی‌که ریشه‌های پوپولیسم به انقلاب امریکا برمی‌گردد، این جریان درواقع با حزب مردم در دهۀ ۱۸۹۰ آغاز شد که مقدمۀ جنبش‌هایی شد که از آن زمان تاکنون گهگاه خودی نشان داده‌اند. برعکسِ اروپا، در ایالات متحده این کمپین‌ها به‌شکلی ناگهانی و غیرمنتظره فوران می‌کردند. به‌رغم اینکه معمولاً این کمپین‌ها عمر کوتاهی داشتند، تأثیر بسیاری بر جای می‌گذاشتند و، گرچه شاید در زمان خود نامتعارف به نظر می‌رسیدند، در تاروپود سیاسی ملت جای می‌گرفتند.\n درحالی‌که تاریخ سیاست امریکایی به‌واسطۀ کشمکش‌های مختلف (بر سر برده‌داری، ممنوعیت مشروبات الکلی، سقط جنین، مداخلات بین‌المللی و…) شکاف خورده است اما، در بازه‌های طولانی، تحت سیطرۀ اتفاق‌نظری پنهان دربارۀ نقش دولت در اقتصاد و مسائل بین‌المللی بوده است.\n سیاست امریکایی به‌گونه‌ای ساخته شده است که این جهان‌بینی‌های حاکم و متداول را حفظ می‌کند. ویژگی‌های سرشت‌نمای آن، ازجمله روش‌های انتخاباتیِ ریختن همۀ امتیازها به سبد برنده و پیروزی تنها یک‌نفر و نیز حوزه‌های انتخاباتی تک‌نماینده، همگی باعث ترویج سیستم دو حزبی شده‌اند. نامزدهای احزاب ثالث اغلب به این دلیل که «حزب سوم شانس پیروزی ندارد، اما با ورودش شانس دیگران را پایین می‌آورد» چندان موردتوجه نیستند. به‌علاوه، رأی‌دهندگان و رؤسای حزب، طی تصمیم در این باره که چه کسی در انتخابات مقدماتی حزب کاندید شود، معمولاً قابلیت شخص برای انتخاب‌شدن را مد نظر قرار می‌دهند و، در انتخابات مرحلۀ نهایی، نامزدها عموماً سعی می‌کنند حد وسط را نگه دارند و از اینکه برچسب «افراطی» بخورند اجتناب می‌کنند. درنتیجۀ این گرایش دو حزبیِ متمایل به مرکز، اختلافات سیاسیِ شدید بر سر مسائل اجتماعی و ‌اقتصادی اساسی، به‌ویژه در انتخابات ریاست‌‌جمهوری، از تب‌وتاب می‌افتد و حتی نادیده گرفته می‌شود.\n اما گاهی، در مواجهه با تغییرات دراماتیک جامعه و اقتصاد یا تغییر در جایگاه امریکا در جهان، رأی‌دهندگان ناگهان به برخی سیاست‌مداران یا جنبش‌ها توجه نشان می‌دهند، به کسانی که موضوعاتی را مطرح می‌کنند که احزاب اصلیْ کم‌اهمیت جلوه می‌دهند یا به‌کل نادیده می‌گیرند.\n ظهور حزب مردم اولین بمباران اصلی علیه جهان‌بینی کاپیتالیستیِ اقتصاد آزاد بود؛ جنبشِ «ثروتمان را به اشتراک بگذاریم» -که فرماندار لوئیزیانا، هوی لانگ، به‌دنبال انتخاب فرانکلین روزولت در سال ۱۹۳۲ آن را پدید آورد- روزولت را وادار کرد به بی‌عدالتی اقتصادی بپردازد. این جنبش‌ها در کنار هم چارچوبی ایجاد کردند که برنی سندرز، که خود را «سوسیال‌دموکرات و پیشرو» نامیده بود، طی کمپین خود در سال ۲۰۱۶ همان چارچوب را اتخاذ کرد. به همین ترتیب، کمپین‌های پوپولیستی جورج والاس در دهۀ شصت و پت بوچانان در دهۀ نود پیش نشانه‌ای بودند بر نامزدی دونالد ترامپ.\n پوپولیست‌های حزب مردم، در طول دوران شکوفایی خود در اواخر قرن نوزدهم، تأثیر ژرفی بر عرصۀ سیاست‌های امریکایی و، چنان‌که روشن شد، بر سیاست‌های امریکای لاتین و اروپا داشتند. این امر منطق پوپولیسم را گسترش داد: «مردمی» که علیه نخبگانی صف‌آرایی می‌کردند که به اصلاحات ضروری توجه نداشتند. در سیاست امریکایی، این صف‌آرایی اولین نشانۀ بی‌کفایتی و نابسندگیِ دیدگاه‌های دو حزب اصلی درخصوص دولت و اقتصاد بود.\n پوپولیست‌ها اولین گروهی بودند که از دولت خواستند صنایع کلیدیِ اقتصاد، مانند راه‌آهن، را تحت نظارت خود درآورد و حتی ملی‌ و دولتی کند. آن‌ها می‌خواستند دولتْ نابرابری اقتصادی را کاهش دهد، وضعیتی که کاپیتالیسم وقتی به حال خود رها شده بود ایجادش کرده بود. همچنین می‌خواستند از قدرتِ تجارت به‌عنوان عاملی تعیین‌کننده در نتایج انتخابات بکاهند. پوپولیسم تأثیر بی‌واسطه‌ای بر سیاست‌های برخی از دموکرات‌های پیشرو و مترقی داشت و حتی بر جمهوری‌خواهانی مانند تئودور روزولت نیز تأثیر گذاشت. عاقبت، بسیاری از برنامه‌های پوپولیستی در «نیو دیل» فرانکلین دلانو روزولت ادغام شد و در چشم‌انداز لیبرالیسمِ آن جای گرفت.\n به‌روایت مشهور، در ماه مه سال ۱۸۹۱ ماجرا به همین ترتیب ادامه یافت و برخی از اعضای ائتلافِ کشاورزانِ کانزاس، که از اجلاس ملی در سینسیناتی راهی خانه شده بودند، پیشنهاد کردند که از اصطلاح «پوپولیست» برای توصیف دیدگاه‌های سیاسی خودشان و دیگر گروه‌های ائتلافی در غرب و جنوب استفاده کنند. سال بعد، گروه‌های ائتلافی با سازمان «شوالیه‌های کارگران»، که در آن زمان اصلی‌ترین سازمان کارگری در ایالات متحده بود، دست به دست هم دادند تا حزب مردم را شکل دهند، حزبی که طی حدوداً دو سالِ بعد توانست اساسی‌ترین فرضیاتی را که راهبر جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها در واشنگتن بود به چالش بکشد. این حزب عمر کوتاهی داشت، اما الگوی آن مبنایی را برای پوپولیسم در ایالات متحده و اروپا ایجاد کرد.\n \n در آن زمان، جمهوری‌خواهان و دموکرات‌های پیشگام در ایالات متحده به‌دلیل پیشرفت‌هایی در صنایع و امور مالی شادمان بودند. آن‌ها به بازار خودگردان به‌عنوان ابزار رونق و فرصت‌های فردی باور داشتند و گمان می‌کردند دولت باید نقشی حداقلی داشته باشد. گروور کلیولند، که از ۱۸۸۴ تا ۱۸۸۸ و سپس از ۱۸۹۲ تا ۱۸۹۶ رئیس‌جمهور بود، «نظام آقا بالاسری» و پدرسالاریِ دولت را به نقد کشید. او در نطق تحلیف دورۀ دوم خود اعلام کرد که مداخله در بخش دولتی «روح امریکاباوریِ اصیل را خاموش می‌کند»؛ او اظهار کرد که «حمایت از مردم در دستورالعمل آن‌ها نمی‌گنجد». نقش اصلی دولت حفظ «واحد پولی مطلوب و ثابت» از طریق حفظ ارزش پایۀ طلا بود.\n اما در طول این سال‌ها، کشاورزان جنوب و مناطق دشت بزرگ از افت شدید قیمت‌‌ محصولات کشاورزی رنج می‌بردند. از سال ۱۸۷۰ تا ۱۸۹۰ قیمت محصولات کشاورزی تا دوسوم در مناطق غرب میانه و جنوب کاهش یافت. مناطق دشت بزرگ، که در اوایل دهۀ هشتاد پررونق بودند، به‌خاطر خشک‌سالی شدید در اواخر دهۀ هشتاد آسیب دیدند. اما راه‌آهن‌ها، که از وضعیت انحصاری بهره می‌بردند، با بی‌رحمی، قیمت حمل‌ونقلِ محصولات کشاورزی را افزایش دادند. دخل‌وخرج بسیاری از کشاورزان جنوب و ایالت‌های دشت بزرگ۶ جور درنمی‌آمد. مزارع کوچک خانوادگی جای خود را به مزارع «پررونق» داد که اغلب تحت تملک شرکت‌های پایه در شرق قرار داشتند. دستمزدها با ورود مهاجران از چین، ژاپن، پرتغال و ایتالیا که دستمزد پایینی می‌گرفتند تهدید می‌شد. کشاورزانی که زمین‌های خود را نگه داشته بودند زیر بار قرض رفته بودند. در کانزاس ۴۵درصد از زمین را بانک‌ها صاحب می‌شدند.\n اولین پوپولیست‌ها خود را نمایندۀ «مردم» و از آن جمله کشاورزان و کارگران یقه آبی و مخالف با «قدرت پول» یا «حکومت اغنیا» می‌دانستند. این موضوع در برنامه‌های اولیۀ آنان منعکس شده بود که عبارت بود از: تأسیس و به‌رسمیت‌شناختن اتحادیه‌های کارگری درکنار درخواست کنترل و نظارت بر راه‌آهن و نیز پایان‌دادن به معاملات سودجویانۀ زمین و شیوه‌های آسان پول‌دارشدن (از طریق تغییر یا وضع مکملی برای پایۀ طلا) به‌قصد برداشتن بار بدهی و قرضی که کشاورزان از آن رنج می‌بردند. به‌جز چند رهبر از احزاب مختلف، پوپولیست‌ها سوسیالیست نبودند. آن‌ها بیشتر به‌دنبال اصلاح کاپیتالیسم بودند تا الغای آن و نمایندۀ آن‌ها در این اصلاحاتْ طبقۀ کارگر سوسیالیست نبود، بلکه مفهومِ نه‌چندان دقیقِ «مردم» بود.\n وقتی احزاب اصلی مطالبات آنان را، که همچنین شامل مالیات بر درآمد تصاعدی و اصلاحات سیاسی برای ایجاد رأی‌گیری مخفی و انتخابات مستقیم سناتورها بود، رادیکال و دور از دسترس تلقی کردند، حزب مردم در سال ۱۸۹۲ تأسیس شد و برای ریاست‌جمهوری نامزدی را برگزید. در سخنرانی اولِ حزب اعلام شد: «ما می‌کوشیم حکومت جمهوری را به‌ ‘مردم دشت’ برگردانیم که طبقۀ ایشان خاستگاه آن حکومت بوده است… ما باور داریم که قدرت‌ حکومت، یا به‌بیان‌دیگر قدرت‌ مردم، باید گسترش پیدا کند… به‌سرعتِ تمام و تا آنجا که قضاوت مردمِ خردمند و آموخته‌های تجربه اجازه می‌دهد، تا جایی که ظلم، بی‌عدالتی و فقرْ عاقبت در این سرزمین محو شود.»\n در جنبش پوپولیستی همواره شاخۀ‌ محافظه‌کار‌تری نیز وجود دارد. در جنوب، برخی گروه‌ها با ائتلاف ملیِ مشابهی، که متعلق بود به کشاورزان سیاه‌پوست، همکاری کردند، اما دیگران چنین نکردند. پوپولیست‌ها خواستار خروج مهاجران چینی بودند. این مهاجران را تجارت‌های مختلف به منطقه وارد کرده بود تا در مزارع غربی و راه‌آهن‌ها کار ارزان ایجاد شود. حمایت پوپولیست‌ها از این خط‌مشی اغلب لحنی نژادپرستانه داشت. اما در دهۀ ۱۸۸۰ و اوایل دهۀ ۱۸۹۰، سیاست پوپولیستی ابتدائاً سطوح بالا و متمولان را نشانه گرفته بود.\n در انتخابات سال ۱۸۹۲ حزب مردم به‌شکلی چشمگیر خوب عمل کرد. نامزد ریاست‌جمهوریِ آنان، که به‌طرز تأسف‌باری فاقد نقدینگی و سرمایه بود، هشت‌درصد از آرا را به دست آورد و در پنج ایالت پیروز شد. در انتخابات سال ۱۸۹۴ نامزدهای حزب مردم در مجلس نمایندگان ده‌درصد از آرا را از آنِ خود کردند. حزبْ چهار نمایندۀ کنگره، چهار سناتور، ۲۱ مدیر ایالتی و ۴۶۵ نمایندۀ مجلس ایالتی انتخاب کرد. حزبِ مردم، که اعضای آن از مناطق جنوبی و غربی بودند، همراه با گروور کلیولند، که بسیار نامحبوب بود، گویا در مسیر خود قرار گرفته بود تا در مقام حزب دوم اصلیْ دموکرات‌ها را به چالش بکشد. بااین‌همه، انتخابات سال ۱۸۹۴ آخرین حرکت حزب از آب درآمد.\n در پایان، پوپولیست‌ها به‌واسطۀ پویایی نظام دوحزبی به پایان راه خود رسیدند. در ایالت‌های مناطق دشت بزرگ، خشم مردم علیه کلیولند باعث شد رأی‌دهندگان به‌سمت جمهوری‌خواهانی روی بیاورند که قابلیت انتخاب بیشتری داشتند. در جنوب، دموکرات‌ها با ترکیب اعضای جدید و در واکنش به خواست برخی پوپولیست‌ها برای به‌دست‌آوردن رأی سیاه‌پوستان، با اتهام خبیثانۀ نژادپرستی، حزب مردم را مغلوب کردند.\n همان‌طور که منتقدان لیبرال بعدها اشاره کردند، در حزب مردم رگه‌هایی از یهودستیزی، نژادپرستی و بومی‌گرایی به‌ویژه نسبت‌به چینی‌ها وجود داشت، اما این‌ها در بهترین حالت عوامل ثانوی و فرعی بودند. تا پیش از فروپاشی جنبش، حزب مردمِ اصلی در ابتدا جنبشی با گرایش چپ بود. اولین نمونه‌های اصلی پوپولیسم جناح راست در دهۀ ۱۹۳۰ با کشیش کاتولیک و مجری برنامۀ رادیویی، پدر چارلز کاگلین، ظهور کرد و سپس در دهۀ ۱۹۶۰ با کمپین‌های ریاست‌جمهوریِ جورج والاس.\n والاس، فرماندار دموکرات آلاباما، به فروپاشی ائتلاف «نیو دیل» فرانکلین روزولت و ایجاد مبنایی برای صف آرایی دوباره با ریگان در ۱۹۸۰ یاری رساند. او نوعی پوپولیسم راست جدید را ایجاد کرد که دونالد وارنِ جامعه‌شناس آن را «رادیکالیسم امریکایی متوسط» نامید. این پوپولیسم به حزب جمهوری‌خواه پیوست و به مبنای چالش دونالد ترامپ با راست‌کیشیِ جمهوری‌خواهانه در سال ۲۰۱۶ بدل شد.\n \n «نیو دیل» فرانکلین روزولت بر ائتلافی ضمنی میان لیبرال‌ها و دموکرات‌های محافظه‌کار جنوب مبتنی بود که این دومی با هرگونه قانونی که بتواند برتری سفیدپوستان را به چالش بکشد مخالف بود. جمهوری‌خواهان در قالب حزب آبراهام لینکلن، به‌نحو سنتی پذیرای حقوق شهروندی سیاه‌پوستان بودند و رهبران جمهوری‌خواه در کنگره از لایحۀ رئیس‌جمهور دموکرات، لیندون جانسون، در سال ۱۹۶۴ و ۱۹۶۵ مبنی‌ بر حقوق شهروندی و حق رأی حمایت کردند. سناتور جمهوری‌خواه آریزونا، بری گلدواتر در ابتدا مخالف بود، اما در انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۹۶۴ جانسون به‌سادگی او را مغلوب کرد. اما پیروزی جانسون نشانۀ حمایت گسترده از لوایح حقوق شهروندیِ وی نبود. بعد از اینکه او لایحۀ حق رأی را از تصویب گذراند و قانونی معروف به «جنگ با فقر» را ارائه کرد، واکنش عمومیِ شدیدی ایجاد شد. والاس این واکنش را به کارزاری پوپولیستی بدل کرد.\n والاس نهایتاً نام خود را به‌عنوان هوادار بزرگ جداسازی نژادی ثبت کرد، اما در ابتدا دموکراتی پوپولیست بود که نژاد برایش اهمیتی فرعی و ثانوی داشت. او در آغاز در ۱۹۵۸، در مقام دموکرات معتقد به «نیو دیل» روزولت، برای فرمانداری خیز برداشت و در برابر نامزدِ تحت حمایت کوکلاکس کلان شکست خورد. پس‌ازآن، عهد کرد که: «دیگر هرگز به خاطرِ کاکاسیاه‌ها نخواهم باخت.»\n در سال ۱۹۶۲، والاس بار دیگر وارد عرصه شد و این بار در مقام حامی شعار «جداسازی اکنون، جداسازی فردا، جداسازی همیشه» پیروز شد. در، ۱۹۶۳ وقتی تلاش کرد مانع از ثبت‌نام دو دانشجوی سیاه‌پوست در دانشگاه آلاباما شود، رسوا و بدنام شد. در ۱۹۶۴ در انتخابات درون‌حزبی دموکرات‌ها در ویسکانسین، ایندیانا و مریلند شرکت کرد و حدود یک‌سوم آرا را برد: تا حد ۴۳درصد در مریلند که رأی ۱۵ تا ۲۳ بخش را در اختیار داشت. در سال ۱۹۶۸ به‌عنوان نامزد مستقل دربرابر ریچارد نیکسونِ جمهوری‌خواه و هیوبرت هامفری دموکرات در انتخابات شرکت کرد. در اوایل اکتبر، والاس در رأی‌گیری از هامفری پیش بود. در پایان کار، او ۱۳.۵درصد آرا را به دست آورد و توانست رأی پنج ایالت را در جنوب کسب کند. در ۱۹۷۲ به‌عنوان یک دموکرات در انتخابات شرکت کرد و شانس کسب نامزدی را به دست آورد، اما در ماه می، وقتی در حال راه‌اندازی کمپین برای انتخابات مقدماتی مریلند بود، به جانش سوءقصد کردند و دچار معلولیت شد.\n والاس بر مخالفت خود با تلفیق نژادی تأکید کرد، اما این مخالفت را در چارچوب دفاع از مردم عادی آمریکا (یعنی سفیدپوستان) در برابر استبداد بوروکرات‌های واشنگتن مطرح کرد. دولت حداکثری خواستِ خود را بر افراد عادی تحمیل می‌کرد. والاس در برنامۀ تلویزیونی «میت د پرس»۷ در ۱۹۶۷ نامزدی خود را چنین خلاصه کرد: در این کشور در برابر دولت حداکثری موضع‌گیری می‌کنند. این جنبشِ مردم است… و فکر می‌کنم اگر سیاست‌مداران مانع آن شوند احتمالاً همین انسان‌های کوچه و خیابان بسیاری از آن‌ها را در خیابان زیر می‌گیرد: همین فرد شاغل در کارخانۀ نساجی، در کارخانۀ فولادسازی، آرایشگر، همین پلیسی که مشغول انجام وظیفه است… همین خرده کاسب‌ها.\n والاس مخالف انتقال دانش‌آموزان از محلات مختلف بود، یعنی عمل انتقال دانش‌آموزان به مدارس ایالتیِ خاص به‌منظور جبران جداسازی نژادی، زیرا این کار نظم محلات طبقۀ کارگر را بر هم می‌زد. همین‌طور به لیبرال‌های سفیدپوست مروج آن برنامه حمله می‌کرد. او آن‌ها را آدم‌های دورویی می‌دانست که نمی‌گذاشتند کودکان خودشان درگیر شرایطی شوند که، به‌گفتۀ آن‌ها، کودکان خانواده‌های محروم‌تر باید تحمل کنند. او می‌گفت: «آن‌ها بر روی رودخانۀ پوتوماک پلی ساختند برای همۀ لیبرال‌های سفیدپوستی که به ویرجینیا می‌گریزند.»\n بااین‌همه، والاس یک محافظه‌کار سیاسی نبود. او در مسائل خانگی، که مستقیماً به نژاد ارتباط نداشت، مانند یک دموکرات معتقد به «نیو دیل» روزولت عمل می‌کرد. او در بروشور کمپین خود در ۱۹۶۸ به این افتخار می‌کرد که در آلاباما میزان بودجۀ آموزش‌وپرورش، کمک‌های رفاهی، جاده‌ها و کشاورزی را افزایش داده است.\n در سال ۱۹۷۶، دونالد وارن پژوهشی را درباب «رادیکال‌های امریکایی متوسط»۸ به انتشار رساند. وارن براساس مطالعات وسیعِ صورت‌گرفته میان سال‌های ۱۹۷۱ و ۱۹۷۲ و در سال ۱۹۷۵، گروه سیاسی متمایزی را تعریف کرد که نه چپ بود و نه راست، و نه لیبرال بود و نه محافظه‌کار. وارن می‌نویسد رادیکال‌های امریکایی متوسط «حس می‌کردند طبقۀ متوسط به‌طور جدی نادیده گرفته شده است». آن‌ها «دولت را نهادی می‌دانستند که هم‌زمان اغنیا و فقرا را دربرمی‌گیرد».\n رادیکال‌های وارن درمورد فقر و مسائل نژادی موضعی محافظه‌کار داشتند. آن‌ها انتقال دانش‌آموزان و سازمان‌های رفاه را تحت عنوان نمونه‌هایی از این وضعیت که «ثروتمندان به مطالبات فقرا توجه می‌کنند، اما مردمِ با درآمد متوسط باید صورت‌حساب‌ها را بپردازند» رد می‌کردند. آن‌ها مخالف دولت ملی‌ بودند، اما گمان می‌کردند بنگاه‌های تجاری نیز «قدرت بسیار زیادی دارند» و «بسیار بزرگ» بوده‌اند. آن‌ها با بسیاری از برنامه‌های لیبرال موافق بودند و می‌خواستند دولت اشتغال را برای همه تضمین کند. آن‌ها از کنترل قیمت‌ها (اما نه دستمزدها) و بیمۀ درمانی، برخی از انواع بیمۀ سلامت ملی، کمک دولت فدرال برای تحصیل و امنیت اجتماعی حمایت می‌کردند.\n وارن دریافت که رادیکال‌ها نمایندۀ حدود یک‌چهارم از رأی‌دهندگان بودند. آن‌ها به‌طور میانگین بیشتر شامل مردان بودند تا زنان؛ تحصیلات دبیرستان داشتند، اما فاقد تحصیلات کالج بودند؛ درآمد آن‌ها در حد متوسط یا کمی کمتر از آن بود؛ شغل‌های مهارتی یا نیمه‌مهارتیِ یدی (یقه‌آبی) داشتند یا شغلِ منشی‌گری یا فروشندگی؛ و گروهی بودند که بالاترین احتمال را داشت که به جورج والاس رأی بدهند.\n به‌بیان‌دیگر، پایگاه والاس در بین رأی‌دهندگانی بود که خود را طبقۀ متوسط می‌دانستند، یعنی معادل امریکاییِ «مردم». آن‌ها اعتقاد داشتند که در جدال با پایینی‌ها و بالایی‌ها گرفتار شده‌اند.\n چهل سال بعد، ترامپ خود را دشمن معاملات تجاری آزاد، فروشگاه‌های خارج از کنترل و مهاجرت‌های غیرقانونی معرفی کرد و همین‌طور کارزار خود را کمپین «اکثریت خاموش» (اصطلاحی برگرفته از نیکسون  علیه «علایق خاص» و «هیئت حاکمۀ» هر دو حزب) نامید. ترامپ سال گذشته اعلام کرد که «اکثریت خاموش بازگشته است و این‌بار خاموش نیست، بلکه بی‌باک و ستیزه‌جوست». در تجمعات، کمپین او پلاکاردهایی داشت که رویشان نوشته بود: «اکثریت خاموش با ترامپ همراه است.»\n در ژانویه، درست قبل از اینکه ایالت آیوا گردهمایی انتخاباتی تشکیل دهد، کمپین ترامپْ تبلیغی تلویزیونی به‌نام «هیئت حاکمه» به راه انداخت. ترامپ، که پشت میز نشسته بود، به دوربین نگاه کرد و گفت: «هیئت حاکمه، رسانه‌ها، صاحبان منافع ویژه، دلالان سیاسی، پول‌دهندگان به کمپین‌ها، همگی علیه من هستند. من کمپین را با هزینۀ خودم به راه انداختم. هیچ‌چیزی به کسی بدهکار نیستم. تنها به مردم امریکا بدهکارم که کاری بزرگ را به انجام برسانم. آن‌ها واقعاً تلاش می‌کنند من را متوقف کنند.»\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جان بی جودیس  نوشته است و در تاریخ ۱۳ اکتبر ۲۰۱۶ با عنوان «Us v Them: the birth of populism»  در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۴ دی ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «پوپولیسم از کدام «مردم» سخن می‌گوید؟» و با ترجمۀ مهرداد پارسا منتشر کرده است.•• جان بی. جودیس (John B. Judis) روزنامه‌نگار و ویراستار تاکینگ پوینتس ممو است. وی پیش‌تر نویسندۀ نشنال ژورنال و ویراستار نیو ریپابلیک بوده است. [۱] Populist Persuasion [۲] Affordable Care Act [۳]  منظور طبقه مرفه مسلط بر جامعه است که راه ورود دیگران به این طبقه را می‌بندد [مترجم]. [۴] Geert Wilders [۵] Henk and Ingrid: دو اسم رایج در این کشور. در فرهنگ ما می‌توان دارا و سارا را مثال زد [مترجم]. [۶] ازجمله کانزاس، تگزاس، نبراسکا، داکوتای شمالی و… [مترجم]. [۷] Meet the Press [۸] MARs\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157805.json b/train/528157805.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8ebb8346bd86cc706c8e5d42d77251b3a464a8fe
--- /dev/null
+++ b/train/528157805.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مراکز خرید: پدیده‌ای با خاستگاه سوسیالیستی",
+  "subtitle": "خلق فضاهایی برای مصرف لزوماً در جهت پیش‌بُرد نیروهای بازار آزاد نیست",
+  "introduction": "مراکز خرید بزرگ در آمریکا و چین دسته‌دسته تعطیل می‌شوند، در هند ابزار توسعه‌اند، در برزیل محل اجتماعات اعتراضی و در نایروبی هدف عملیات‌های تروریستی. این محل‌ها از نظر جغرافی‌دانان و تاریخ‌نگاران، هوشمندانه‌ترین فُرم معماری نئولیبرالیسم، ابزارهای محصورکردن و تفکیک قلمروِ عمومی، ترکیب فراغت و مصرف، و نابودسازی خرده‌فروشان مستقل‌اند. ولی همیشه که این‌طور نبوده است. مراکز خریدْ نوعی ماقبل‌تاریخ از جنس سوسیالیستی هم دارند که کمتر از آن می‌دانیم، بازه‌ای که عمدتاً به دست فراموشی سپرده‌ایم.",
+  "content": "سم ودرل، ژاکوبن — صدها مرکز خرید بی‌روح، گوشه و کنار شهرهای آمریکا ریخته‌اند. مثلاً در بازار بزرگ رولینگ‌ایکرز در شهر آکرون ایالت اوهایو، که از ۲۰۰۸ به بعد خالی مانده است، فواره‌های خشک داخل فروشگاه کنار آن درخت‌های مصنوعی سبزرنگ منظره‌ای دلهره‌آور ساخته‌اند. بسیاری از مراکز خریدِ دیگر هم به این قافله می‌پیوندند: پیش‌بینی می‌شود که ظرف ده سال آینده، ۱۵درصد از مراکز خرید آمریکا تعطیل شوند.\n بزرگ‌ترین مرکز خرید دنیا، نیوساوث‌‌چاینامال۱، در شهر دُن‌گوآن۲ چین نیز یک مرکز خرید مُرده است. این مرکز، که در سال ۲۰۰۵ افتتاح شد، هفت ناحیه‌اش را به رُخ تماشاگران می‌کشید که هرکدام پی‌رنگی از یک شهر مهم جهان داشت و نسخه‌ای از طاق نصرت پاریس و یک آبراه ونیزی با چند قایق گاندولا روی آن به نمایش گذاشته شده بود. اما ۹۹درصدِ این بازار از زمان افتتاحش تاکنون خالی مانده است. فارغ از یک مجموعه فروشگاه فست‌فود کنار ورودی، این مرکز بیشتر به مجموعه‌ای از دالان‌ها، سینماها و چرخ‌وفلک‌های بیکار می‌ماند.\n مراکز خرید -که در رقابت با خرید آنلاین، کاهش توان مشتریان، افزایش قیمت نفت، و بازار متزلزلِ املاک کم آورده‌اند- دسته‌دسته جان می‌دهند. مدیرعامل یکی از شرکت‌های بزرگ سازندۀ مراکز خرید اخیراً هشدار داد که «ظرف ده تا پانزده سال»، مرکز خرید «به یک جنس ناجور تاریخی تبدیل می‌شود: یک پدیدۀ ناهمخوان و با عمر شصت‌ساله که دیگر پاسخ‌گوی نیازهای عامّۀ مردم نیست.»\n باستان‌شناسان، در آینده‌های دور، وقتی ویرانه‌های این بناهای عجیب و غریب را بکاوند، سخت به تکاپو می‌افتند تا جلوه‌های متناسب‌تر با وضعیت ما در اواخر قرن بیستم را بیابند. ظهور جهانی مراکز خرید، در این بازۀ شصت‌ساله، چنان فرآیندی از استانداردسازیِ فضا را رقم زده است که در تاریخ بشر سابقه نداشته است.\n در عصر مراکز خرید، ۲۲.۲ درجۀ سانتی‌گراد دما و ۳۵۰ لوکسِ۳ روشناییْ استاندارد این قطعه‌های زمین در گوشه و کنار دنیاست. مراکز خرید در هند ابزار توسعه‌اند، در برزیل محل اجتماعات اعتراضی، و در نایروبی هدف عملیات‌های تروریستی. این محل‌ها، از نظر جغرافی‌دانان و تاریخ‌نگاران، هوشمندانه‌ترین فُرم معماری نئولیبرالیسم، ابزارهای محصورکردن و تفکیک قلمرو عمومی، ترکیب فراغت و مصرف، و نابودسازی خرده‌فروشان مستقل‌اند.\n ولی همیشه که این‌طور نبوده است. مراکز خرید یک ماقبل تاریخ از جنس سوسیالیستی هم دارند که کمتر از آن می‌دانیم، بازه‌ای که عمدتاً به دست فراموشی سپرده‌ایم.\n•••\nویکتور گروئن، مبتکر مراکز خرید حومه‌شهری در آمریکا، معمار و سوسیالیست ونیزی بود که پس از اشغال اتریش در ۱۹۳۸ مجبور شد به آمریکا بگریزد. به نظر گروئن، مرکز خرید پتانسیل آن را داشت که پراکندگی جماعات حومۀ شهر را دوباره متمرکز کند. برنامۀ او راه‌اندازی بازارهای داخلیِ بزرگی بود که متعلق به دولت بودند و می‌توانستند به معنای دقیق کلمه آن نیروهای بازار را، که بیرون دیوارها پراکنده شده بودند، مهار کنند. او رؤیایی مُدرنیستی از پایه‌ریزیِ دوبارۀ حیات عمومیِ آمریکایی داشت. در بسیاری از مراکزی که گروئن و شرکتش در دهۀ ۱۹۵۰ ساختند، می‌شد مؤلفه‌هایی از این وعده را دید: او مرکز خرید ساوث‌دیل۴ (شهر ادینا، ایالت مینه‌سوتا) را حول یکی از میعادگاه‌های بزرگ شهر، با الگوگرفتن از پیاتسا۵ (میدان‌هایی به سبک ایتالیایی)، ساخت.\n در دهۀ ۱۹۶۰، مخلوقات گروئن مایۀ وحشتش می‌شدند. مراکز خرید، همراه با بزرگراه‌ها و رهن‌های ارزان‌قیمت، با حمایت دولت فدرال، جزئی از آن معماری شده بودند که برتری سفیدپوستان ساکن حومۀ شهر را نشان می‌داد. گروئن در سال ۱۹۶۸ به اتریش برگشت و با خشم مشغول پروژه‌ای شد که می‌خواست عرصۀ وین را به عابران پیاده برگرداند.\n او دو سال قبل از فوتش در سال ۱۹۸۰ گفت: «من را اغلب پدر مراکز خرید می‌نامند. می‌خواهم از این فرصت استفاده کنم و یک‌بار برای همیشه منکر این پدری شوم. من به این طفل‌های حرام‌زاده پول نمی‌دهم. آن‌ها شهرهایمان را ویران کردند.»\n در بریتانیا، آن دوران مترقیِ ماقبل تاریخِ مراکز خریدْ سابقه‌ای حتی طولانی‌تر و عجیب‌تر دارد. ابنیزر هاوارد، آن برنامه‌ریز آنارشیست که در ۱۸۹۸ رؤیای آرمان‌شهری خود از «باغ‌شهرهای» بریتانیایی را مطرح کرد، به دنبال آن بود که در هر زیستگاه یک «قصر شیشه‌ای» بسازد تا کارکردهای بازارهای طاق‌دار لندن و لذت‌های تفرجگاه‌های زمستانی را زیر یک سقف جمع کند. تأمین بودجه و ساخت چنین بنایی بر عهدۀ شهرداری بود، اما کاسب‌پیشگان هم می‌توانستند آزادانه امثال آن را بسازند، هرچند تعدادشان باید «محدود به اصل افکار عمومی» می‌بود.\n مداخلۀ لوفت‌وافه (نیروی هوایی آلمان) بود که زمینه‌ساز تحقق چنین رؤیایی در بریتانیا شد. برای آنچه می‌توان گفت اولین بنای شبیه به مراکز خرید در دنیاست، کاونتری (شهری در میانۀ انگلستان) گزینۀ محتملی نبود. تخریب کامل این شهر، در طول جنگ، تمامی خیابان‌های پُرفروشگاه قرون‌وسطایی را، که مشخصۀ دوران پیشاجنگ کاونتری بود، از بین بُرد. با کمک حکومت بریتانیا، دانلد گیبسون (معمار ارشد شهر) از قانون اضطراری جدید استفاده کرد تا مرکز شهر کاونتری را ملی کند و نزدیک به ۵۰۰ هکتار از زمین‌هایش را تحت اختیار کامل مقامات محلی درآورد.\n او، با نقشه‌ای جامع‌نگر، یک مرکز خرید چندطبقه ساخت که بخشی از آن محصور بود؛ و می‌شود گفت اولین بنا از این نوع در دنیا بود. شهرداری مالک زمین بود و چهارچوب بنا، پلکان بتونی، پل‌ها، پارکینگ‌ها و فضای سبز محل را تأمین کرد؛ و کنترل دما، موسیقی و نورپردازی بر عهدۀ ساکنان بود. درهای این بازار هیچ‌گاه قفل نمی‌شد.\n ماهیت سوسیالیستی‌ای که در ماقبل تاریخ مراکز خرید می‌بینیم متعلق به یک «آنِ» سیاسی است که دورانش گذشته است. ولی خلق فضاهای مجزا و نظم‌یافته برای مصرف لزوماً در جهت پیش‌بُرد نیروهای بازار آزاد نیستند، بلکه می‌توانند مانع آن هم باشند. تبدیل مرکز خرید به یکی از مشهودترین جلوه‌های شهرِ خصوصی‌گرای قرن بیستم، در دهۀ ۱۹۴۰ و اوایل دهۀ ۱۹۵۰، پیش‌بینی نمی‌شد. این تاریخ‌ِ آلترناتیوِ مصرف تحتِ حمایت دولت، و نیز تاریخِ انبوه‌سازی بدون خصوصی‌سازی، پایه‌های یکی از اساسی‌ترین دوگانه‌های سیاسی امروزی‌مان را می‌لرزاند. امروزه میان اغذیه‌فروشی‌های محصولات ارگانیک و مجموعۀ سوپرمارکت‌های حومۀ شهرْ یک مرز سیاسی قائلیم؛ اما آن مراکز خرید اولیۀ دانلد گیبسون و ویکتور گروئنْ هیچ‌کدامِ این‌ها نبودند و در عین حال هر دوِشان بودند.\n مراکز خرید امروزی، فی‌نفسه، دنیایی از آن خود هستند: زمان و مکانِ این دنیا گویا منفصل است از آن بازی شانس و ازدحام پرآشوب رایج در مرکز شهر. در این کارناوال‌های سرتاپا مصنوعی، زمان و مکان زیر نور لامپ‌های فلورسنت رنگ می‌بازند. در مرکز خرید وست‌ادمونتون در آلبرتای کانادا، یک محلۀ چینی‌ها، یک نمونه از خیابان بربن به سبک محلۀ فرانسوی‌نشین نیواورلئانز، و یک کُپی برابر اصل از کشتی سانتاماریا (بزرگ‌ترین کشتی در ناوگان کریستوف کلمب) ساخته‌اند.\n در اوایل قرن بیستم، گروه‌های موسیقی زنده در فروشگاه‌های بزرگ با مشتریان هم‌قدم می‌شدند؛ اما مراکز خریدْ استانداردسازی موسیقی پس‌زمینه را هم به اوج خود رساندند. در سابقۀ این مراکز، بخش عمدۀ «موسیقا»۶ها همان آهنگ‌های مشهور اما با تنظیم ارکستری‌اند (مثلاً ارکستر ملی اسلوونی که آهنگ «رضایت» از گروه رولینگ‌استونز را می‌نوازد) که ملودی کم‌صدایشان در این فضا به‌زحمت شنیده می‌شود. این موسیقی‌ها نوعاً با سازهای زهی که بانگ یا کوبۀ کمی دارند نواخته می‌شوند؛ که روان‌شناسان بازاریابی تضمین کرده‌اند این معجونْ کرختیِ محرّک مصرف‌ را در مشتریان پدید می‌آورد. این موسیقی را معمولاً «مدیر تأسیسات» پخش می‌کند: همان که مسئول گرمایش، نورپردازی و برق مجموعه است و خود نیز تقریباً جزئی از معماری ساختمان محسوب می‌شود.\n فرآیند تهاجمی و انتقادناپذیر خصوصی‌سازیِ این فضاها منجر به اخراج بی‌خانمان‌ها و ممنوعیت تظاهرات عمومی در مراکز خرید شده است. با صدور یک سلسله از آرای دیوان عالی در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی در پی تظاهرات‌های سیاسی در مراکز خرید، دیگر، حقوق آزادی بیان مربوط به «متمم اول قانون اساسی ایالات متحده» شامل مراکز خرید نمی‌شوند.\n دفترچه‌ای که در دهۀ ۱۹۷۰ برای طراحان مراکز خرید تدوین شد دریچه‌ای جذاب به روی آن خشونت اجبارگری می‌گشاید که زیر آن زمزمۀ خوش‌آهنگ دستگاه‌های تهویه جریان دارد؛ این جزوه یادمان می‌آورد که توسعۀ مراکز خرید هم‌پای گسترش شورش‌های شهری و خشونت سیاسی در بطن شهرهایی بود که برخی محله‌هایش روزبه‌روز بیشتر شبیه زاغه می‌شدند. این دفترچه می‌گوید که اگر «به نظر آمد گروهی از افراد شاید دست به کارهای خشونت‌بار بزنند، مرکز باید فوراً اقداماتی جهت محافظت از نواحی کلیدی‌اش انجام دهد» و «در این دهه، که بمب‌های آتش‌زا رایج شده‌اند، تجهیزات آتش‌نشانی اهمیت ویژه‌ای دارند.»\n استانداردسازی و خصوصی‌سازیِ سلطه‌جویانۀ مراکز خرید در سطح جهان، لابد، پیش‌گامان سوسیالیستِ ساخت این‌گونه مراکز را پریشان‌خاطر کرده است. مرکز خرید بزرگ و کمابیش امپراتوری‌مانندِ «مال آو امریکا»۷ در مینه‌سوتا، که روزگاری بزرگ‌ترین مرکز خرید دنیا بود، با ماشین فقط ده دقیقه از اولین مخلوق ویکتور گروئن در ادینا فاصله دارد؛ اما شکاف تاریخی میان این دو بسیار مهیب است.\n برای من، که کودکی‌ام را در مناطق حومه‌شهریِ بریتانیا گذرانده‌ام، مرکز خرید به یک جزء محوری از زندگی‌ام تبدیل شده است. بسیاری از کودکان اولین‌بار بابانوئل را روبه‌روی سوپرمارکتی واقع در «میدان» بسیار بزرگ داخلِ شهر دیده‌اند؛ یا اولین شغلی که به‌دست آورده‌اند در یکی از فروشگاه‌های این میادین بوده است. من اولین بوسه‌ام را کنار «درخت» گرفتم: درخت بلوط بزرگی که از نورگیر مدوّر روی سقف یکی از آن مراکز خرید بیرون زده بود. به‌واقع، بخشی از اولین تجربه‌های اعتراض سیاسی‌ام را همراه ائتلاف ضدجنگ عراق بودم که چون حق ورود به مرکز خرید را نداشتند، بیرون ایستگاه متروکۀ قطار تظاهرات می‌کردند.\n در طلیعۀ خرید آنلاین، افول مراکز خرید به موج گله و شکوۀ تحلیلگران از فقدان این دنیای اجتماعی دامن زده است. در دهۀ ۱۹۶۰ میلادی، همین جنس شکوه و نوستالژی را می‌شد در واکنش‌های مردم دید، واکنش‌هایشان به تخریب مرکز شهرهای بریتانیا و آمریکا به‌دست مراکز خرید. اما چه کسی می‌دانست که یک فُرم دیگر از خصوصی‌سازی، فُرمی که انزوا را بیش از پیش تحمیل می‌کند، همین مراکز خرید را قربانی خود خواهد کرد؟\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را سم ودرل نوشته است و در تاریخ ۸ آوریل ۲۰۱۴ با عنوان «The Shopping Mall’s Socialist Pre-History» در وب‌سایت ژاکوبن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳ مهر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «مراکز خرید: پدیده‌ای با خاستگاه سوسیالیستی» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است.•• سم ودرل (Sam Wetherell) مدرس دانشکدۀ تاریخ دانشگاه نیویورک است. [۱] New South China Mall [۲] Dongguan [۳] lux: لوکس (lx) یکای شدت روشنایی در واحد SI است که به صورت شارنوری بر واحد سطح تعریف می‌شود. هر لوکس معادل یک لومن بر متر مربع است [ویکی پدیا]. [۴] Southdale Mall [۵] Piazza [۶] Muzak: موسیقی‌ای که با صدای ملایم در فروشگاه‌ها و مراکز دیگر پخش می‌شود. [۷] Mall of America\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157806.json b/train/528157806.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c84a5b837e014072c9d5f9316c34ea78be9c64d1
--- /dev/null
+++ b/train/528157806.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "کودک‌سرباز؛ قربانی یا سلحشور",
+  "subtitle": "اسطوره‌های ما سرشار از قهرمانان نوجوان است، اما رسانه‌ها آنان را قربانیان جنگ می‌‌خوانند",
+  "introduction": "اغلب ما٬ وقتی به کودکان سرباز فکر می‌کنیم، تصویر کودکی سیاه‌پوست به ذهنمان خطور می‌کند که او را ربوده‌اند، مغزش را شست‌وشو داده‌ند، معتادش کرده‌اند و کاری کرده‌اند که وادار به ارتکاب جنایت‌ شود. این دقیقاً همان تصویری است که سازمان‌‌های بشردوست بین‌المللی و سازمان ملل از این کودکان ارائه می‌کند٬ تصویری تک‌ساحتی از کودکانی فاقد اراده‌ که قربانی شرایط محیطشان شده‌اند. اما آیا اینْ همۀ حقیقت دربارۀ سربازکودکان است؟",
+  "content": "مالکولم هریس، ایان — ایدۀ کودکانِ سرباز ایده‌ای نوپاست. سازمان‌های حقوقیِ بین‌المللی تا حدود پایان سدۀ بیستم به این مقوله توجهی نکردند و حتی آن هنگام نیز به‌گونه‌ای محتاطانه و کج‌دارومریز با آن برخورد کردند. کنوانسیون سازمان ملل دربارۀ حقوق کودکان، که در سال ۱۹۸۹ صادر شد، از دولت‌ها می‌‌خواهد که «تمامی تمهیدات ممکن» را اتخاذ نمایند تا کودکان زیر پانزده سال را از حضور مستقیم در جنگ دور نگه دارند. در سال ۲۰۰۰، مجمع عمومی سازمان ملل متعهد شد تا این سن را به هجده سال افزایش دهد و در سال ۲۰۰۲ پروتکل اختیاری دربارۀ درگیری کودکان در نبرد مسلحانه تا اندازه‌‌ای موفق‌آمیز بود. گروه‌های چریکیِ غیردولتی از سربازگیری از میان افراد زیر هجده سال منع شده‌اند، حال‌آنکه دولت‌ها مختارند داوطلبان بالای پانزده سال را نیز به خدمت بگیرند. سربازکودک، به‌عنوان نوعی نابهنجاریِ تبهکارانه و نوعی تخطی از قوانین جنگ، کم‌وبیش ایده‌ای قرن بیست‌ویکمی است.\n آنچه در تاریخ مغفول است، همدردی و ترحم نسبت به سربازکودک است. نه سازمانی امدادی که در جهت گردآوری پول می‌کوشد و نه گویندۀ خبری که چنگ در تارهای قلب شنوندگان می‌زند، هیچ‌کدام، به‌خوبیِ تصویر کودک نه‌‌ساله‌‌ای که سیگاری بر لب و کلاشینکفی بر دوش دارد، تباهی حاصل از جنگ در دوردست را به نمایش نمی‌گذارند. کتاب خاطرات با عنوان راهی طولانی که رفتم۱، نوشتۀ سربازکودکِ پیشین، اسماعیل به‌آ، داستان سربازگیری اجباری در دوازده‌سالگی، مواد مخدر، اجبار و چهار سال خشونت را پیش از رهایی‌اش به‌دست یونیسف باز می‌‌گوید، داستانی که اکنون برای ما آشناست. بااینکه اکنون بر سر بسیاری از واقعیت‌های کتاب مناقشه است، داستان‌های به‌آ دربارۀ سیرالئون کمک کرد که سربازکودک به‌عنوان کهن‌الگوی بدبختی تثبیت شود.\n در طی بیست سال گذشته، سازمان‌های غیردولتی در اندازه‌های مختلف تشکیل شده‌اند تا سربازانِ دارای صغر سنی را از میادین جنگ در سراسر جهان خارج کنند. در سال ۱۹۹۸ هشت گروه بزرگ حقوق بشری، ازجمله عفو بین‌الملل و دیدبان حقوق‌بشر، دست به ‌دست هم دادند تا ائتلافِ «توقفِ استفاده از سربازکودک‌ها» را شکل دهند؛ چهار سال بعد، آن‌ها روز دوازدهم فوریه را «روز دست‌‌قرمز» نامیدند تا آگاهی دربارۀ سربازکودکان را افزایش دهند و بهره‌گیری از آن‌ها را متوقف سازند. کنشگری دربارۀ سربازکودک با ویدئوی «کانی ۲۰۱۲»۲ به اوج محبوبیت خود رسید. این ویدئو را گروه میسیونری «کودکان نامرئی» تولید کرد تا پویش خود برای دستگیری جوزف کانی، سردستۀ شورشیان اوگاندایی با عنوان «لشکر مقاومت خداوند» را تقویت نماید.\n سربازکودکی که تخیل غربیان را به تسخیر درآورده کودکی است که او را می‌ربایند، مغزش را شست‌وشو می‌دهند، معتادش می‌کنند و کاری می‌کنند که وادار به ارتکاب جنایت‌ شود… تا اینکه شما، خیّر غربی، دست‌‌به‌کار می‌شوید و به این تراژدی پایان می‌دهید.\n به‌قول‌معروف، جنگ جهنم است و هیچ جنگی تاکنون کودکان را، چه به‌عنوان قربانی و چه به‌عنوان رزمنده، معاف نکرده است. توجه اخیرِ ما به عمل سربازسازیِ کودکانْ کمتر مربوط به ماهیت جنگ در دورۀ مدرن و بیشتر مربوط به جهانی‌‌سازیِ آرمان کودکی به‌عنوان دورۀ امن و بی‌دغدغۀ رشد است. هلن بروکلهرست، استاد روابط بین‌‌الملل دانشگاه سوانزی در ولز، در جستار خود با عنوان «کودکی در نبرد؛ سربازکودک واقعی لطفاً بلند شود» (۲۰۰۹)، می‌‌گوید ظهورِ عبارت «سربازکودک» «نشانگر نقطه‌ای است که، در آن، برداشت جامعه‌ای از کودکی هیچ تناظری با فهم آن جامعه از جنگ نداشته باشد.» وقتی چنین اتفاقی افتاد که ما درست به نقطۀ خاصی رسیده بودیم، نقطه‌ای واقع در دوره‌ای که، در آن، سرمایه‌داریْ کمونیسم را شکست داد و نظریه‌پردازانِ پایان تاریخ شادمانه اعلام داشتند که دیگر جنگی برای به‌راه‌انداختن باقی نمانده است. آنچه می‌ماند آرام‌سازیِ جهان برای ازمیان‌برداشتن گروه‌های دیوانه یا شروری است که از همراهی با این برنامه سر بازمی‌زنند.\n بدین شیوه، سربازکودک تبدیل می‌شود به نماد تمامی گروه‌های مسلح نامشروع، گروه‌هایی که انگیزه‌هایشان همواره غیرعقلانی‌اند، درست همانند انگیزه‌های سربازکودک‌ها. حضور آن‌ها در جنگ واکنشی نادرست به تروماهایی است که از سر گذرانده‌اند یا نتیجۀ برنامه‌ریزیِ کیش‌مانند ذهنشان یا اینکه بالاجبار و درنتیجۀ تهدید به خشونت از سوی دیکتاتوری سودایی است. سربازکودکان هم مجرم جنگی و هم قربانی آن هستند، درست همان‌طور که تمامی پیکارجویان غیردولتی قربانی یک‌دندگیِ ابلهانۀ خویش هستند. در عصر لیبرال‌دموکراسی و مقاومت بدون خشونت، هر نوع شورشی همان‌قدر غیرطبیعی به نظر می‌آید که نوجوانی با درجۀ ستوانی. ضمن اینکه، ازآنجاکه نمی‌توانم هیچ سند تاریخی‌ای دربارۀ قیام‌های مردمی بیابم که در آن اثبات شده باشد نوجوانان در این قیام‌ها حضور نداشته‌اند (ازجمله قیام‌های صورت‌گرفته در خود آمریکا)، هر انقلابی در میان هر مردمی، به‌صورت بالفعل، نوعی تخطی از قانون بین‌المللی است. در هر جایی از جهان، هنگامی که گروهی شبه‌نظامی متهم به بهره‌‌گیری از سربازکودک‌ها می‌گردد، غرب خود را محق به مداخله و بازگرداندن نظم می‌داند. کانی ۲۰۱۲ لطیفۀ اینترنتی خوبی بود، اما همچنین مستقیماً به اعضای کنگره در هر دو مجلس نمایندگان و سنا و هر دو حزب اشاره داشت که خواهان حضور بیشترِ آمریکا در آفریقای مرکزی بودند.\n استفاده از کودکان در نبرد ممکن است در تاریخ چندان رایج نبوده باشد، اما رفتن نوجوانان به جنگ امری غیرقانونی یا شگفت‌انگیز نبوده است. یکی از علل اطلاعمان از این امر آن است که «سربازکودکانِ» گذشتۀ خویش را در تاریخ و افسانه زنده نگه داشته‌ایم. مارک ای درامبل در کتاب خویش با عنوان بازنمایی سربازکودکان در قانون و سیاست بین‌الملل۳ (۲۰۱۲) چند نمونه را نقل می‌کند: کارل فون کلاوزویتس، ژنرالِ پروسی و نویسندۀ کتاب در باب جنگ۴ (۱۸۳۲)، در دوازده‌سالگی به ارتش پروس پیوست؛ اسکندر کبیر در شانزده‌سالگی نایب‌السلطنه شد و شورش تراکی‌ها را سرکوب کرد؛ ژاندارک نیز در سنین نوجوانی بود که از شاه درخواست کرد تا به او اجازه دهد که در سال ۱۴۲۹ همراه ارتش به اورلئان سفر کند. داود هنگامی که جالوت را کشت و بر تخت نشست حتی از این هم جوان‌تر بود. همچنین نوجوانانی در تی پارتیِ بوستون در ۱۷۷۳ حضور داشتند، ساموئل ماوریکِ هفده‌ساله یکی از پنج مستعمره‌نشینی بود که در کشتار بوستون در ۱۷۷۰ به قتل رسید. درامبل همچنین کنشگر حقوق بشر، کلودت کالوین را که، در پانزده‌‌سالگی و نه ماه پیش از رزا پارکز، از واگذاری صندلی‌‌اش در اتوبوس به یک سفیدپوست خودداری کرده بود، از این زمره می‌‌داند. این فهرست ادامه می‌‌یابد و در ازای نام‌‌هایی که ما می‌‌شناسیم، بسیار کسان دیگری هستند که در زمان گم شده‌‌اند.\n در این داستان‌‌ها دوران جوانیِ این کودکان حکایت از این نداشت که آرمان آن‌ها فاسد یا منحرف شده است. برعکس، کودکانْ مشتاق نشانه‌‌ای بودند از لطف خداوند یا تاریخ. امروزه حضور سربازکودک‌‌ها بلافاصله به سیاست‌‌زدایی از نزاع منتهی می‌‌شود و آن را تبدیل به مسئله‌‌ای جنایی می‌‌کند، اما حضور سربازکودک‌‌ها در داستان‌‌های جنگیِ کهن مسئلۀ آینده را طرح می‌‌کند، یعنی اکنون. برندگان تاریخ می‌‌توانند حظ وافری از نبردهای گذشته ببرند، آنان می‌‌توانند خود را به‌جای سربازکودکان تازه‌بالغ بگذارند، زیرا می‌‌دانند داستان به چه چیزی ختم می‌‌شود: به دموکراسیِ لیبرالِ سرمایه‌‌دارانه، نظام دولت‌ملت و سازمان ملل. اکنون که ما سربازکودکی را پشت سر گذاشته‌‌ایم، می‌‌توانیم خوش‌‌باورانه بدان به‌مثابۀ بصیرت و شجاعت نیاکانمان بنگریم. به‌هرروی هر کاری که آنان انجام دادند باعث شده است ما به اینجا رسیم.\n تا زمانی که سربازکودکان از ژئوپولیتیک عصر حاضر تفکیک شوند، روایت‌‌های آن‌ها برای کودکانِ آمریکایی کاملاً مناسب به نظر می‌‌آیند. آن پسرک جادوگر، هری پاتر، را تصور کنید: هری، کودکی که در جنگ یتیم شده و در ده‌سالگی از خویشاوندانِ زنده‌‌ماندۀ خویش گرفته شده، به مدرسه‌ای دورافتاده برده می‌‌شود که تحت مدیریت جنگ‌جویان سابق است. به وی می‌‌گویند که سرنوشت شکوهمندی در پیش دارد و جنگیدن را به او می‌‌آموزند. جنگاوری که پدرومادر او را کشته است بازمی‌‌گردد تا نبرد قدرت را به راه اندازد. در همین هنگام هریِ نوجوان قیام می‌‌کند و واحدی مسلح از هم‌‌مدرسه‌‌ای‌های خویش به راه می‌‌اندازد تا با دشمنان داخلی و خارجی نبرد کند. یکی از سربازکودکان در یکی از نبردهای بعدی کشته می‌‌شود. پس از جنگ، هری و بهترین دوستش ران، که هر دو هنوز نوجوان هستند، به واحد پلیس حکومت جدید می‌‌پیوندند. جی.کی رولینگ، نویسندۀ رمان در سال ۲۰۰۷، هنگامی که پس‌‌گفتارِ آخرین کتاب خویش در این مجموعه‌رمان را برای خبرنگاران به‌تفصیل بازگو می‌‌کرد، گفت: «آن‌ها اکنون متخصص هستند. مهم نیست که چند سال دارند یا دیگر چه کرده‌‌اند.» دادگاه جنایی بین‌‌المللی ممکن است از این ماجرا اعلام برائت کند، اما اعضای این دادگاه عادت ندارند که برندگان را تحت پیگرد قرار دهند.\n در سناریوهای تخیلیِ «جنگ مشروع»، مانند شورش لرد ولدمورت۵ یا حملۀ کمونیست‌‌ها، آمریکایی‌‌ها کمتر در این باره دچار تعارض ذهنی می‌‌شوند که آیا کودکان می‌‌توانند به انتخاب خود تبدیل به چریک شوند یا نه. اگرچه سرزمین آمریکا از جنگ ۱۸۱۲ به‌بعد به اشغال نیروی بیگانه درنیامده است، این امر مانع از آن نمی‌‌‌شود که تصور کنیم اگر آن‌طور می‌‌شد چه اتفاقی می‌‌افتاد. در فیلم «طلوع سرخ» (۱۹۸۴)، اتحاد جماهیر شوروی و متحدان کوبایی‌‌اش به آمریکا یورش می‌‌برند و آن را به‌سرعت تسخیر می‌‌کنند. (در نسخۀ بازسازی‌‌شدۀ آن در سال ۲۰۱۲ کرۀ شمالی به آمریکا حمله می‌‌کند.) شخصیت‌‌های اصلی این فیلم گروهی پراکنده از دانش‌‌آموزان دبیرستانیِ اهل کلورادو هستند که به تپه‌‌ها پناه می‌‌برند و حمله‌‌ای را علیه نیروهای روسی به راه می‌‌اندازند. گرگینه‌ها۶ (که نامشان را براساس نماد خوش‌یمنی مدرسه‌شان انتخاب کرده‌اند) آموزش می‌‌بییند، می‌‌جنگند و می‌‌میرند، اما به‌واقع کسی این پرسش را مطرح نمی‌کند که آیا آن‌ها باید تسلیم شوند یا اینکه برای بردوش‌گرفتن چنین مسؤولیت‌‌هایی بیش‌ازحد جوان نیستند؟ در پایان فیلم اصلی، یادمانی جنگی به‌یاد گرگینه‌ها برپا می‌‌شود: «در نخستین روزهای جنگ جهانی سوم، چریک‌‌ها، که بیشترشان بچه‌‌ها بودند، اسامی یارانِ از‌دست‌‌رفته‌شان را بر این سنگ حک می‌کردند. آن‌ها اینجا به‌تنهایی جنگیدند و جان خود را فدا کردند تا این کشور از روی زمین محو نشود.»\n هنگامی که پای میهن در میان است، هیچ نهاد بین‌‌المللی‌‌ای نمی‌‌تواند به نوجوانان ما بگوید که سر جای خود بنشینند.\n نژاد ازجمله دلایلی است که موجب می‌شود مصرف‌کنندگانِ رسانه‌های غربی بتوانند نوجوانان در کلرادو یا اسکاتلندِ جادویی را راحت‌تر از نوجوانان در سریلانکا یا کلمبیا به‌عنوان قهرمان بپذیرند. اگر ما تنها با تصاویر ساکن این کودکان به‌مثابه سوژۀ همدلی (با نگاه‌‌های معصوم، ساکت و غمگین) رودررو شویم، برایمان دشوارتر است که خود را در وضعیت آنان قرار دهیم و تصور کنیم که انگیزه‌‌های تک‌‌تک آن‌ها چه می‌‌تواند باشد.\n مجموعۀ هری پاتر آسیب روانی و مادام‌‌العمرِ این کودکان را دست‌ِکم می‌‌گیرد، چه برسد به اینکه آیا این کودکان باید بلافاصله به‌عنوان کارگزاران غیرنظامی ایفای نقش کنند یا نه. معیارهای بین‌‌المللیْ فراخوانی برای بسیج‌‌زدایی۷ از این کودکان و بازادغام آن‌ها در جمعیت غیرنظامی خواهد داد. اما دست‌ِکم در هری پاتر یا، همانند آن، مجموعه‌رمان عطش مبارزه۸، نوشتۀ سوزان کالینز، کودکان در معرض تجربۀ مجموعه‌‌ای از عواطف قرار می‌‌گیرند و وادار می‌‌شوند تا دست به انتخاب بزنند و اهدافی برای خود داشته باشند. در همین حال، تصویری که سازمان‌‌های امدادیِ جهانی از سربازکودکان پیش از بسیج‌‌زدایی می‌‌سازند آن‌ها را به‌مثابۀ افرادی تک‌ساحتی بازنمایی می‌‌کند که به‌سبب اعمالشان درخور سرزنش نیستند، چون تحت اجبار یا شست‌وشوی مغزی بوده‌‌اند. این تصویرِ ساده در خدمت علایق سازمان‌‌های امدادی و مجمع عمومی سازمان ملل است، اما از ما می‌‌خواهد صدای خودِ سربازکودکان را ناشنیده بگذاریم.\n برای مثال در سال ۲۰۰۹، یونیسف و سریلانکا دست به ‌دست هم دادند تا پویشی رسانه‌‌ای به‌نام «کودک را بازپس دهید» به راه اندازند. هدف از این پویشْ ممانعت از جذب سربازانِ زیر سن قانونی بود، به‌ویژه از سوی گروه شورشی «ببرهای آزادی‌‌خواه تامیل». در پوسترها، عکس‌‌هایی سیاه‌وسفید از چهره‌‌های عبوس سربازکودکان بر روی عکس‌‌های تمام‌رنگیِ پیکرهایشان افکنده می‌‌شود که مشغول وقت‌گذرانی‌های مناسب سنشان هستند. در کنار عکس دختری این نوشته آمده است: «او می‌‌خواهد رقاص باشد، نه سربازکودک.» پسری می‌‌خواهد که کریکت بازی کند. سبک بلاغیِ این نوشتهْ این را پیش‌فرض می‌‌گیرد که سربازکودک‌‌ها ربوده یا مجبور [به شرکت در نبرد] شده‌‌اند. اما، دربارۀ نوجوانانی که به خدمت ببرهای تامیل درآمده‌‌اند، بررسی‌‌هایی صورت‌‌ گرفته که نشان می‌‌دهد چنین امری نسبتاً نادر است. در یکی از این بررسی‌‌ها هجده نفر از نوزده پسر نوجوانِ حاضر در میان این گروه اظهار داشتند که داوطلبانه به آن پیوسته‌‌اند.\n اما آیا یک کودک می‌‌تواند حقیقتاً برای پیوستن به یک ارتش داوطلب شود؟ حتی هنگامی که سربازکودک‌‌ها با ارادۀ خودشان وارد این جریان می‌‌شوند، تحت مجموعه‌‌ای از شرایط اجباری تن به چنین کاری می‌‌دهند. یونیسف کاری می‌‌کند تا انتخاب‌‌ها ساده به نظر آیند: جنگ یا رقص، جنگ یا بازی، جنگ یا پزشک‌‌شدن. هیچ کودک عاقلی برای خود گزینۀ اول را انتخاب نمی‌‌کند و این نکته همچون شاهدی بر این ادعا آورده می‌شود که آزادیِ آنان در این مورد از آن‌ها گرفته شده است. اما هنگامی که گزینۀ پیشِ روی آنان «سرباز یا قربانی» است، داوطلب‌‌بودن معنایی متفاوت می‌‌گیرد. در شمال شرقی نیجریه، «کارگروه مدنی مشترک»۹ هزاران نوجوان را به خدمت گروه‌‌های خودپدافندی درآورده است که سازمان‌‌دهی شده‌‌اند تا از روستاها دربرابر پیکارجویان بوکوحرام محافظت نمایند. برای این کودکان هیچ راه دیگری وجود ندارد که از این منازعه به دور بمانند. ماه مارس امسال، در مجلۀ دیلی‌بیست، روزنامه‌‌نگار نیجریه‌‌ای، فیلیپ اوباجی جونیور، گزینۀ پیشِ روی این کودکان را با عباراتی خشک و خشن بیان می‌‌کند: «یا با بوکوحرام بجنگ یا به‌دست آن‌ها کشته شو.» قابل درک است که برخی از نوجوانان گزینۀ نخست را برمی‌‌گزینند.\n اگر پسرک‌‌های سرباز همچون کسانی تصویر می‌‌شوند که ذاتاً آسیب‌‌پذیرند، آنگاه دخترک‌‌های سرباز به‌گونه‌‌ای مضاعف در معرض این آسیب‌‌پذیریِ ذاتی قرار دارند. مصرف‌‌کنندگان رسانه‌‌های غربی آموخته‌‌اند که با شنیدن «زن جوان در معرض خطر» به یاد چه بیفتند: تجاوز جنسی. هنگامی که حامیان حقوق زنان می‌‌گویند چهل‌درصد سربازکودک‌‌ها دختر هستند، بدترین ترس‌‌های مخاطبانِ خویش دربارۀ نقش زنان در جنوب جهان را برمی‌انگیزند. در تلاشی که برای ثبت روایت‌های خودِ دختران صورت گرفته، در سال ۲۰۰۲، گروهی از پژوهشگرانِ محلی تحت سرپرستی ایونه ای. کئیرنس، از اعضای دفتر کواکر در سازمان ملل۱۰، (نمایندۀ جنبش مسیحی کواکر یا «انجمن دوستان» در سازمان ملل) با ۲۴ زن جوانِ درگیر در چهار قلمروِ منازعه مصاحبه‌‌هایی انجام دادند: آنگولا، کلمبیا، فیلیپین و سریلانکا. بدترین ترس‌‌های کئیرنس در آنگولا تصدیق شدند، جایی که در آن دختران بالاجبار به خدمت گرفته می‌‌شدند و از آنان سوءاستفادۀ جنسی می‌‌شد. اما از هجده دخترِ دیگر، هفده تای آن‌ها داوطلبانه به گروه‌‌های چریکی پیوسته بودند و گواهی آن‌ها دربارۀ تصمیم‌‌هایشان در این مورد، روشن می‌کند جای توجه به چه پیچیدگی‌هایی در تصویرسازی ما از سربازکودک‌ها خالی است.\n برخلاف انتظارات کئیرنس، این مصاحبه‌‌ها نشان دادند که سه مورد از چهار گروه چریکیْ قوانین سفت‌وسختی دربارۀ روابط جنسی میان سربازان وضع کرده بودند، ازجمله رویه‌‌های مشخصی برای جلب و تأیید رضایت زنان. بسیاری از زنانِ جوانی که با آن‌ها مصاحبه شده است فعالیت خود به‌عنوان سرباز را به‌‌مثابۀ فرار از خشونت جنسی و دیگر اشکال استثمار در خانه به‌سوی محیطی نظامی و ساختارمند وصف کرده بودند. این گروه‌‌ها اعمال نظارت بر فعالیت جنسی را معمولاً در قالب جلوگیری اجباری از بارداری یا سقط جنینِ اجباری انجام می‌‌دادند تا آمادگی نیروهای مبارزِ خویش را حفظ کنند. یکی از پیکارجویانِ زنِ سریلانکایی فرار خود از خانه را در آستانۀ تن‌دادن به یک ازدواج اجباری توصیف کرده بود. اظهارات مبارزان فیلیپینی واقعاً تکان‌‌دهنده‌‌اند: دختران از مشارکت در فرهنگی مبتنی بر نقد دوطرفه حکایت می‌کنند، آن‌ها در گروه چریکی خویش وقت فراوانی برای مطالعه دارند و اعضای گروهْ صدای آن‌ها را می‌شنوند. آموزش آن‌ها شامل سخنرانی‌‌ای دربارۀ سیاست‌‌های سخت‌‌گیرانه علیه آزار جنسی می‌‌شد. یکی از مصاحبه‌‌شوندگان می‌‌گفت: «در این سمینار، روشن می‌‌شد که استثمار زنان مطلقاً ممنوع است. من خیلی احساس امنیت کردم؛ هیچ ترسی نداشتم.»\n برخلاف تصورات غربیان دربارۀ عاملیت سربازکودک‌‌های مؤنث، اکثر کسانی که با آن‌ها مصاحبه شده، برای تبدیل شدن به پیکارجو، انتخاب سنجیده‌ای داشته‌اند. این زنان جوان طیف وسیعی از امنیت و آسیب را تجربه کرده بودند، اما «اجتماع بین‌‌المللی» آن‌ها را به‌زور در درون یک کهن‌‌الگوی قربانی قرار می‌‌دهد که شکل و شمایل یکسانی را بر همه تحمیل می‌‌کند. این فرض که همۀ دخترانِ سرباز همان خشونتی را متحمل می‌‌شوند که جنگ‌جویان آنگولایی در معرض آن قرار دارند سه‌چهارمِ حکایت‌‌های این دختران را از قلم می‌‌اندازد. کئیرنس دربارۀ فیلیپین و کلمبیا می‌‌نویسد: «اگر پای مبارزه هم در میان نبود، دختران زندگی در میان گروه‌‌های نظامی را بر زندگیِ غیرنظامی خویش ترجیح می‌‌دادند.» سازمان‌‌های امدادیْ سیاستِ «جلوگیری، بسیج‌‌زدایی و بازادغام» را پی می‌‌گیرند که به‌هیچ‌وجه دلایل و انگیزه‌های متنوع کودکان برای پیوستن به جنبش‌‌های چریکی را در نظر نمی‌گیرد؛ این سازمان‌ها توجه ندارند که شاید اساساً این دختران تمایلی به بازادغام در جامعۀ غیرنظامی نداشته باشند.\n سربازکودک ایده‌‌ای متأخر است و ما به‌تازگی شروع به فهم و درک تضادهای آن کرده‌‌ایم. در تخیل غربیان معاصر، شما می‌‌توانید مبارزی شجاع در راه آزادی یا سربازکودکی استثمارشده باشید، اما نمی‌‌توانید هر دوی آن‌ها باشید. تنش میان این دو تصور در شمارۀ سپتامبر گذشتۀ مجلۀ ماری کلر آشکار شد، آنجا که الیزابت گریفین، روزنامه‌‌نگار آمریکایی، دربارۀ زنان وای.پی.جی۱۱ یا واحد حمایت از زنان (نیرویی خودپدافند و متشکل از کردهای سوریِ مارکسیست‌فمینیست که در حال مبارزه با داعش هستند) دست‌به‌قلم شد. بسیاری از زنان جوان کرد ترجیح می‌‌دهند که به‌جای آواره شدن به وای.پی.جی بپیوندند تا با داعش مبارزه کنند، هرچند این گروه رسماً تابع «پروتکل اختیاری» است.\n نسخۀ اصلی مقالۀ مزبور شامل اسامی برخی از کارآموزان و رزمندگان نوجوان بود که به‌مثابۀ قهرمان از آنان تجلیل می‌‌کرد و ویراستارانِ مجله چنان مجذوب این داستان شده بودند که فراموش کرده بودند در حال تأیید جنایتی جنگی هستند. اکنون یادداشتی نچسب از ویراستاران مجله بر بالای متنِ آنلاین این مقاله درج شده است: «تلاش‌‌های وای.پی.جی قابل‌توجه هستند، لیکن مجلۀ ماری کلر بهره‌‌گیری از سربازکودک‌‌ها را در هیچ شرایطی تأیید نمی‌‌کند. این مقاله برای بازتاب چنین مسئله‌‌ای ویرایش شده است.» شیوه‌ای که برای ویرایش این مقاله به‌منظور بازتاب محکومیت جهانیِ سربازگیری از میان کودکان به کار گرفته شد آن بود که تمامی اشارات به افراد زیر هجده سال در این متن حذف شدند.\n تصویر صاف و ساده‌‌ای از سربازکودک‌‌ها، که حاصل وضعیت قوانین بین‌‌المللی است، حاکی از آن است که این کودکان یا می‌‌توانند قربانیان آسیب‌‌دیده باشند یا اینکه اصلاً دیده نشوند. هنگامی که رزمندگان واقعی با دستورکار شعاریِ دولت‌ملت‌‌های موجود و سازمان‌‌های فراملی انطباق ندارند، این رزمندگان از صحنۀ داستان محو می‌‌شوند یا داستانشان به‌شیوه‌‌ای مقبول‌‌‌تر نگاشته می‌‌شود. به‌عنوان «سربازکودک»، عاملیت و ارادۀ آن‌ها موضوعیت ندارد، پس چه بهتر که به خدمت گرفته شوند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را مالکولم هریس نوشته است و در تاریخ ۱ ژوئن ۲۰۱۶ با عنوان «When a child goes to war»  در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۶ بهمن ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «کودک‌سرباز؛ قربانی یا سلحشور» و با ترجمۀ محمد عفوری منتشر کرده است. •• مالکولم هریس (Malcolm Harris) از نویسندگان و ویراستاران نیو اینکوآیری است. [۱] A Long Way Gone [۲] کانی ۲۰۱۲ ( Kony ۲۰۱۲) یا جلوی جوزف کانی را بگیرید یک فیلم کوتاه مستند است که در ۵ مارس ۲۰۱۲ منتشر شد.جیسون راسل فیلمساز آمریکایی هدف از تهیه‌ی این فیلم را متوقف کردن جنایات ارتش مقاومت خدا در اوگاندا و بازداشت رهبر آن، جوزف کانی، و محاکمه او در دیوان بین‌المللی کیفری اعلام کرده است [مترجم]. [۳] Reimagining Child Soldiers in International Law and Policy [۴] On War [۵] یکی از شخصیت­های اصلی منفی در رمان هری پاتر. [۶] The Wolverines [۷] demobilisation [۸] The Hunger Games  [۹]CJTF: Civilian Joint Task Force [۱۰] Quaker [۱۱] YPJ\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157807.json b/train/528157807.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..6b7f323b9bc582082f56ffe27f6b65a31c7da555
--- /dev/null
+++ b/train/528157807.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "پرنفوذترین فیلسوف چینی که احتمالاً چیزی دربارۀ او نشنیده‌اید",
+  "subtitle": "منگ‌زی، در مقام فیلسوفی کنفوسیوسی، جایگزینی جذاب برای تلقیِ ارسطویی از فضیلت انسانی پیش نهاده است",
+  "introduction": "آیا می‌توانیم با تک‌تک انسان‌ها دقیقاً همان‌طوری رفتار کنیم که با فرزند یا مادرمان رفتار می‌کنیم؟ کسانی که در فلسفۀ اخلاق معتقدند انسان باید همگان را به یک چشم بنگرد، گویا چنین انتظاری از ما دارند. اما منگ‌زی، حکیم باستانی چین، که از پیروان کنفوسیوس بود، معتقد بود مردم نمی‌توانند چنین قانون‌های دشواری را رعایت کنند، چرا که اساساً جوانه‌های رفتار اخلاقی در دلِ محبت به اعضای خانواده و خویشاوندان می‌روید.",
+  "content": "برایان فان‌نوردن، ایان — فرض کنید مردی حین پیاده‌روی در حومۀ شهر به‌ناگاه کودکی را می‌بیند درحال‌سقوط درون چاهی متروک. او چه خواهد کرد؟ بسیاری افراد، از روی غریزه، به‌سوی کودک می‌دوند تا او را نجات دهند. باوجوداین برخی نیز در این موقعیت وحشت وجودشان را فرامی‌گیرد و در لحظۀ بحرانی در جای خود میخکوب می‌شوند. شماری دیگر هم احتمالاً به‌سوی کودک می‌دوند، اما در میانۀ راه می‌ایستند، چراکه متوجه می‌شوند چاهِ متروک و سست ممکن است در اثر وزنشان فروریزد. درنتیجه تکانۀ اولیۀ آن‌ها برای نجات کودک در برابر میل به حفاظت از خود قرار می‌گیرد.\n واقعیت آن است که می‌توانیم نه از آنچه فردی در چنین موقعیتی «انجام می‌دهد» بلکه از آنچه «احساس می‌کند» مطمئن باشیم: هشدارِ [درونی] دربارۀ خطری که کودک را تهدید می‌کند و نیز شفقت دربارۀ رنج احتمالی [ناشی از سقوط او در چاه]. اما اگر کسی چنین احساساتی نداشت چطور؟ چه می‌توان گفت دربارۀ فردی که کودکِ درحال‌سقوط در چاهْ حسی در او برنمی‌انگیزد، جز بی‌تفاوتی و حتی شاید سرگرمی؟ ما دربارۀ چنین افرادِ بی‌احساسی می‌گوییم «آدم نیستند»، انگار بیشتر دیو هستند تا انسان.\n این آزمایش فکری را فیلسوف کنفوسیوسی و باستانی چین، مِنگ‌زی، صورت‌بندی کرده است، فردی که پرنفوذترین فیلسوف در تاریخ جهان است اما شما احتمالاً چیزی دربارۀ او نشنیده‌اید. منگ‌زی این مثال را در تقابل با خودمداران و آن‌هایی به کار می‌گیرد که باور دارند روان بشر نوعی لوح سپید۱ است. او معتقد است در ذات بشر گرایشی بنیادین برای شفقت در برابر رنج دیگران نهاده شده است.\n گرچه منگ‌زی سال‌ها پس از مرگ کنفوسیوس به دنیا آمد، از او به‌عنوان «حکیم دوم» یاد می‌شود، زیرا تفکر کنفوسیوسی را، در طول دو هزارۀ بعدی، نه‌تنها در چین بلکه در کره و ژاپن و ویتنام، شکل داده است. او، که منسیوس۲ نیز نامیده می‌شود (تعبیر لاتینی از نامش که میسیونرهای یسوعیْ آن را به کار می‌گرفتند)، به‌تازگی توجه دوبارۀ فیلسوفان غربی را برانگیخته است. منگ‌زی نه‌تنها جایگزین جالب‌توجهی برای تلقی ارسطویی از فضایل بشری و رشد آن‌ها ارائه می‌‌کند، بلکه پژوهش‌های تجربیِ اخیر نیز پشتیبان مدعای او دربارۀ ماهیت بشر هستند. تفکر منگ‌زی، در کنار جذابیت ذاتی فلسفی، ما را به آموختن نکات بیشتری دربارۀ خود دعوت می‌کند، زیرا فرهنگ چینی، به‌نحو فزاینده، مارکسیسم رادیکالِ مائو را ترک می‌گوید و به تکریم دوبارۀ نظام‌های سنتیِ تفکر همچون کنفوسیوس باز می‌گردد.\n کنفوسیوس (۵۵۱ تا ۴۷۹ پ.م) خود را بنیان‌گذار مکتبی فکری نمی‌دانست. او در گلچین آثارش (مجموعه‌ای از گفته‌های کنفوسیوس و شاگردان بلافصل او) می‌گوید: «من حکمت را منتقل می‌سازم، آن را ابداع نمی‌کنم. من به حکمت باستان ایمان دارم و به آن عشق می‌ورزم.» البته هیچ فردی، با ذهنی درخشان همچون کنفسیوس، به تکرار صِرف گذشته نمی‌پردازد. همۀ تبیین‌ها تفسیر دوباره [گذشته] هستند. اما کنفسیوس و پیروان بعدی‌اش او را رسانندۀ «راه» می‌شناختند، راه درست زندگی و سازماندهی اجتماعی که حکمای باستانی‌تر از کنفوسیوسْ آن را کشف کرده‌اند. این «راه» بر آن چیزی استوار است که فیلسوفان معاصری چون توماس نیگل تحت عنوان «تعهدات متنسب به عامل»۳ از آن یاد می‌کنند: تواضعی که «من» در برابر پدرومادرم دارم، درست بدان دلیل که والدین «من» هستند، احترام به آن‌ها که بزرگ‌تر از «من» هستند، وفایی که به دوستانـ«م» و همسر«م» دارم و بالاخره مهربانی خاصی که به فرزندانـ«م» دارم. [به اهمیتِ انتساب تمام این عواطف و تعهدات با «من» دقت کنید.]\n البته این به‌معنای بی‌تفاوتی نسبت‌به دیگران و غریبه‌ها نیست. کلیت نکتۀ موردنظر در داستان کودکِ مقابل چاه متروک این است که شفقت ما تمام ابنای بشر را دربرمی‌گیرد. بااین‌حال، چنان‌که یکی از شاگردان کنفسیوس اشاره کرده است، «آیا فروتنیِ فرزند و احترام به بزرگ‌ترها ریشۀ اصلی این نیک‌خواهی نیست؟» به‌بیان‌دیگر، ابتدا در خانواده است که استعدادهای ما برای عشق‌ورزیدن و احترام به دیگران ظهور می‌‌یابند.\n نزد کنفوسیوس، رشد فضیلت ارتباطی مستقیم با مسئلۀ دولت نیک دارد. او در زمانه‌ای می‌زیست که چین به دولت‌های مجزا تقسیم شده بود و این دولت‌ها به‌صورت دائم برای غلبه بر دیگری در جنگ بودند. یکی از واکنش‌ها به این وضعیت هنر جنگ نوشتۀ سون تسی است؛ دستورالعملی متعلق به قرن چهارمِ پ.م برای غلبه‌یافتنِ حاکمان از طریق تکامل استراتژی جنگی. باوجوداین کنفوسیوس بر این باور بود که «راه» دستیابی به امنیت و صلحْ قرار‌گرفتن مردان فضیلتمند در جایگاه‌های دولتی است. این مردان در جهت منافع عمومی عمل می‌کنند و، به‌جای قدرتِ خشونت‌آمیز، دولت را با انگیزه‌های اخلاقی هدایت می‌کنند.\n منگ‌زی در ۳۷۲ پ.م به دنیا آمد و هرگز کنفوسیوس را ملاقات نکرد. بااین‌حال، او چنان تحت‌تأثیر «راه» کنفوسیوسی قرار داشت که وظیفۀ تببین و دفاع از آموزه‌های کنفوسیوس را برای نسل خود بر عهده گرفت. منگ‌زی در مجموعه‌آثارش که به‌نام خودِ اوست (مجموعه‌ای از گفت‌وگوها، مباحثات و گفته‌ها) از این مسئله شکایت می‌کند که «کلمات یانگ‌ژو۴ و مُزی۵ جهان را فراگرفته است!» مُزی به‌عنوان نخستین منتقد نظام‌مند کنفوسیوس‌گرایی بیشتر به‌سبب دفاع از «محفاظت بی‌طرفانه» مشهور است: دیدگاهی که در آن ما باید از همگان به‌یکسان محافظت کنیم، صرف‌نظر از اینکه عضو خانواده هستند یا بیگانه. موهیسم۶، همان مکتب فکری‌ای که موزی الهام‌بخش آن است، از جهت توجه به «بی‌طرفی عامل اخلاقی» به‌جای «انتساب به عامل»، با فایده‌گراییِ غربی شباهت دارد.\n منگ‌زی باور داشت که، باتوجه‌به محدودیت‌های ماهوی انسان، محافظت بی‌طرفانۀ مُزی وظیفه‌ای روی دوش انسان‌ها می‌گذارد که عمل به آن شدنی نیست. او در مباحثه با یکی از پیروان مُزی از او می‌پرسد که آیا «به‌راستی باور دارد فردی فرزند همسایه‌اش را به‌اندازۀ برادرزاده‌اش دوست می‌دارد». او همچنین استدلال می‌کرد که نگاه موهیستی، درنهایت، ناسازگاری درونی دارد. کنفوسیوس و مُزی هر دو می‌پذیرفتند که «راه» از سوی آسمان امر شده است و آسمانْ قدرت برتری است کمابیش انسان‌وار. ماهیت انسانی را آسمان در انسان‌ها نهاده است و، از همین رو، هیچ توجیهی برای اخلاق در کار نیست جز آنچه در ذات آسمان‌نهادۀ ما نهفته است. به‌طور خلاصه، تنها یک مبنا برای «راه» وجود دارد (استعدادهای ذاتی ما که به نیکی به دوستان و بستگانمان روی دارد)، اما کنش موهیستی چنان است که گویی مبنای دومی نیز دراین‌میان در کار است (دکترین محافظت بی‌طرفانه که انحرافی از ماهیت ما محسوب می‌شود).\n یانگ‌ژو، دیگر منتقد مشهور کنفوسیوس‌گرایی در دوران منگ‌زی، فردی خودمدار است. از دید او ما، از روی طبع، موجوداتی خویش‌کام هستیم و کنفوسیوس‌گرایی و موهسیم، هر دو، ماهیت ما را با مطالبۀ ایثار برای دیگران منحرف می‌سازند. منگ‌زی با یانگ‌زو در این نکته همراه است: فلسفۀ مُزی محدودیت‌هایی را، که ذات بشر بر اخلاق می‌نهد، نادیده گرفته است. اما از دیدِ او یانگ‌ژو آنجایی به خطا می‌رود که به‌نادرستی باور دارد هیچ میلی در ذات بشر جز خودمداری وجود ندارد. چنان‌که آزمایش فکریِ «کودک در مقابل چاه» نشان داد، شفقت به دیگران بخشی از ماهیت انسانی ماست. منگ‌زی همچنین استدلال می‌کند که انسان‌ها نوعی حس شرم دارند که دست‌ِکم با انگیزه‌های خودمدارانۀ آن‌ها رقابت می‌کند. او به‌عنوان شاهدِ این مسئله به موضوعی اشاره می‌کند: حتی گدایانی که با صدقات مردم زندگی روزانه را می‌گذرانند، از پذیرفتن هدایایی که به‌صورت تحقیرآمیز داده شوند، شرمگین می‌شوند. به‌طور خلاصه، «محافظت بی‌طرفانۀ» مُزی و خودمداری یانگ‌ژو هر دو غیرقابل‌دفاع هستند، زیرا هر دو بر مفهومی بی‌بُنیه از ماهیت بشری استوارند. مُزی جانب‌داریِ بنیادیِ ما از خانواده و دوستانمان را نادیده می‌گیرد، درحالی‌که یانگ‌ژو از عواطف اخلاقی انسان غافل است که آشکارا بخشی از ذات ما را تشکیل می‌دهند.\n منگ‌زی خام‌دستانه فرض نمی‌کند که انسان‌ها به‌تمامی فضیلتمند هستند. او از این نکته آگاه است که شفقت ذاتی و احساس شرم صرفاً حالتی اولیه است و ما اغلب، در شفقت‌ورزی ‌به کسانی که باید، یا شرمساری از امورِ حقیقتاً تحقیرآمیز ناکام می‌مانیم. او، با استفاده از استعاره‌ای کشاورزی، استعدادهای طبیعیِ انسان به‌سوی فضایل را «جوانه‌ها» می‌نامد. این استعاره با دقتِ بسیار انتخاب شده است. جوانه یا شاخۀ جوانِ هلو قادر به میوه‌آوری نیست، اما گرایشی فعالانه به بلوغ و بدل‌شدن به درختی ثمرآور دارد، البته اگر خاکِ خوب و مقدار کافی نور خورشید و باران برایش فراهم باشد و باغبانی مهربان از آن مراقبت نماید. به‌صورت مشابه، «جوانۀ نیک‌خواهی» نیز به‌نحو خودجوش در هشدار [درونی] و حس شفقت ‌به کودکِ درحال‌سقوط در چاه ظاهر می‌شود، چنان‌که «جوانۀ عدالت» نیز در احساس اهانتِ گدا در برابر هدیۀ تحقیرآمیز ظهور می‌یابد. این جوانه‌ها کاملاً شکل نگرفته‌اند [و قادر به بارآوری نیستند] اما در محیط خوب و با تربیت ِدرست می‌توانند به‌صورت فضایلی کامل و اصیل درآیند.\n اما چگونه می‌توانیم مطمن شویم که جوانه‌های اخلاقی‌مان به‌صورت فضایلی واقعی شکوفه می‌دهند؟ تربیت اخلاقی موضوعی است که، در سدۀ گذشته، اغلبِ فیلسوفان آنگلوآمریکایی از آن غفلت کرده‌اند. این فیلسوفان بیشتر بر مسائل انتزاعی و «کمتر آشفتۀ» مفهومی تمرکز کرده‌اند. البته فیلسوفان کلاسیک غربی، ازجمله افلاطون و ارسطو، از تربیت اخلاقی سخن گفته‌اند، اما نگاه منگ‌زی به این مسئله از زوایای مختلف موجه‌تر به نظر می‌رسد. ارسطو می‌گوید ماهیت انسان به‌خودیِ‌خود نه نیک است نه بد و، درعین‌حال، به ما اجازه می‌دهد با فضیلت انس پیدا کنیم. ارسطو بااین‌حال تأکید می‌کند که فضیلت نیازمند آن است که کارِ درست از طریق انگیزه و نیتِ درست صورت پذیرد. اگر ما ذاتاً نیک نباشیم، انس‌گرفتن (یعنی عادت‌کردن به انجام کار درست)، چگونه می‌تواند نیتِ خیر و درست در ما بپرورد؟ به نظر می‌رسد که انس‌گرفتن حداکثر قادر است سازگاریِ رفتاری با فضیلت را به ما ارائه کند، نه خود آن را.\n در تقابل با این نگاه، افلاطون باور داشت که نفس ما، از روی طبع، دوست‌دار عشق و نیکی است و دانشی مبهم از حقایق متعالی در اختیار دارد که پیش از جسم‌یافتن بر او آشکار بوده‌اند. راه تزکیۀ نفس و بازیابیِ دانشِ این حقایق، از دید افلاطون، مطالعۀ ریاضیاتِ محض و فلسفه است. نظریۀ «تربیت به‌مثابۀ یادآوری» این مسئله را تببین می‌کند که ما چگونه می‌توانیم از همان ابتدای تربیت اخلاقی با انگیزۀ درست عمل کنیم. اما تربیت اخلاقیِ افلاطونی با کنارگذاردن پیوندهای روزمرۀ ما با خانواده و نوعی بی‌تفاوتیِ زاهدانه نسبت‌به اجسام مادی‌مان همراه است. افلاطون نتایج این دیدگاهش را با تأکید بر این نکته خلاصه می‌کند که «هدف کسانی که فلسفه را به‌شیوۀ درست تمرین می‌کنند مشقِ مردن و مرگ است»، زیرا چنین کسی می‌کوشد از امیال نفسانی و پیوندهایش با بدن مادی فراتر رود. در برابر دیدگاه افلاطونی، منگ‌زی پیشنهاد می‌کند که راه تربیت اخلاقی از میان تعهدی تمام‌عیار به خانواده، دوستان و دیگر افرادِ اجتماع گذر می‌کند و این روشْ نظرگاهی جذاب‌تر ‌به هدف حیات بشری است.\n منگ‌زی قدری از مسئولیت فردی انسان‌ها را برای پیشرفت اخلاقی به رسمیت می‌شناخت، اما به‌مانند افلاطون و ارسطو باور داشت که جامعه نیز باید محیط مناسب برای [رشد] فضایل را فراهم سازد. او به حکمرانان توصیه می‌کرد که وظیفۀ اصلیِ آن‌ها اطمینان از این مسئله است که نیازهای مادیِ افرادِ عادی تأمین شود. از دید منگ‌زی، تنبیهِ کسی برای دزدی، آن هم برای برطرف‌کردن گرسنگی، هیچ تفاوتی با دام‌گذاشتن برای شکار او ندارد. او به‌تفصیل توصیه‌های عملی را برای تمام وجوه سیاست‌گذاری، از نرخ مالیات گرفته تا مدیریت مزارع، به دولت پیشنهاد کرد. منگ‌زی همچنین آشکارا معتقد است اقتدار حکمرانی، که قادر به برآوردن نیازهای افراد عادی نباشد، نامشروع است. مثلاً یک بار از حکمرانی ‌پرسید که، اگر یکی از زیردستانش وظایف خود را به‌درستی انجام ندهد، چه خواهد کرد. حکمران پاسخ داد: «او را عزل خواهم کرد.» سپس منگ‌زی از او پرسید: «حال چه باید کرد با پادشاهی که وظایف خود را به‌درستی انجام ندهد؟» در این لحظه حکمران به‌وضوح نکتۀ موردنظر دربارۀ مشروعیت را دریافت و موضوع بحث را عوض کرد.\n منگ‌زی در ادامه پیشنهاد می‌کند که، پس از برآوردن نیازهای ابتدایی افراد، باید آموزش اخلاقیِ آن‌ها در دستور کار قرار گیرد. کنفوسیوسی‌های متأخر دو سطح از آموزش اخلاقی را پیش‌بینی کرده بودند: «تعلیم ابتدایی» و «تعلیم عالی». تمام کودکان باید در تعالیم ابتدایی و سطح پایینِ آموزش مشارکت کنند که به آن‌ها مبانی اخلاق و آداب اجتماعی را در کنار خواندن، نوشتن، ریاضیات و برخی مهارت‌های عملی می‌آموزد. دانش‌آموزان مستعد و خوش‌آتیه، صرف‌نظر از پس‌زمینۀ طبقاتی‌شان، پس از این سطح مقدماتی، به آموختن تعالیم عالی خواهند پرداخت که «چراییِ» نهان در پس «چیستیِ» اخلاقیات را می‌آموزند.\n دیدگاه منگ‌زی دربارۀ تعلیم عالی در گفت‌وگوی مشهور او با «شاه کوآن» در ایالت کی مطرح شده است. رعایای این پادشاه در رنج بودند و سبب این رنجْ مالیات سنگینِ دریافتی برای زندگی مجلل شاهانه و تأمین هزینه‌های جنگ‌های تجاوزکارانه با دیگر ایالت‌ها بود. بااین‌حال، منگ‌زی با پادشاه از ظرفیت فردی‌اش برای تبدیل‌شدن به حکمرانی بزرگ سخن گفت و از رویدادی خاص برای توجیه سخنش بهره گرفت. [برای منگ‌زی نقل کرده بودند که] روزی پادشاه در تالار سلطنتی ایستاده بود و در همین حال مشاهده کرد که فردی، در محوطۀ کناری، گاو نری را به جلو می‌راند. او پرسید که این گاو را به کجا می‌بری؟ مرد پاسخ داد که این گاو برای آیین قربانی انتخاب شده است. پادشاه از او خواست تا از کشتن گاو صرف‌نظر کند: «نمی‌توانم حالت چهره‌اش را تحمل کنم. به فرد بیگناهی می‌ماند که به محل اعدامِ خود می‌رود.»\n [منگ‌زی از درستیِ این داستان پرسید.] پادشاه تأیید کرد که این داستان حقیقت دارد و از منگ‌زی پرسید که این قضیه چه ارتباطی با حکمرانی نیک دارد. منگ‌زی پاسخ داد: در این مورد، مهربانیِ شما برای دربر‌گرفتن حیوانات کافی است، اما مزایای این مهربانی شامل حال روستاییان نمی‌شود. اما چرا این مورد مهم است؟ …زیرا نامطلوب‌بودنِ حکمرانی عالی‌جناب به‌دلیل ناتوانی ایشان نیست، بلکه به‌علت عمل‌نکردن است… اگر او مهربانیِ خود را گسترش دهد، برای حفاظت از تمام ساکنان چهار دریا۷ کافی است. اما اگر مهربانی خود را گسترش ندهد، حتی برای نگهداری از همسر و فرزندانش نیز کافی نخواهد بود. همین نکته علت برتری پیشینیان ما بر دیگران بوده است: آن‌ها در گسترش آنچه انجام می‌دادند، موفق‌تر بودند.\n آشکار است که منگ‌زی پیشنهاد می‌کند پادشاه باید شفقت خود را از مهربانی نسبت‌به گاوی در آستانۀ ذبح به رعایایش گسترش دهد. اما معنای این «گسترش‌دادن» به‌راستی چیست؟\n در اینجا سه تفسیر اصلی پیشِ روی ما قرار می‌گیرد. در یکی از آن‌ها معنای «گسترشْ» ناظر است به‌ نوعی استنتاج منطقی. به این معنا که اگر نخست، پادشاه نسبت‌به رنج گاو نر دچار شفقت می‌شود و دوم، رعایای او نیز در رنج هستند، آنگاه براساس ضرورت منطقی باید از رنج رعایای خود نیز پیشگیری کند، چنان‌که از رنج گاو نر پیشگیری کرد.\n تفسیر دیگر آن است که منگ‌زی صرفاً درصدد بود به پادشاه نشان دهد که قادر است نسبت‌به رعایای خود نیز شفقت داشته باشد، زیرا از توانایی شفقت‌ورزی به گاو نر (موجودی که حتی در مرتبۀ انسانی هم قرار ندارد) برخوردار بود. شاید منگ‌زی می‌اندیشید پادشاه ازجملۀ کسانی است که آموزه‌های یانگ‌ژو آن‌ها را فریفته و باور دارند که تنها عنصر طبیعی در نهاد بشر خودمداری اوست. ازاین‌رو پادشاه به یادآوری «جوانۀ نیک‌خواهی» در وجود خویش نیازمند بود.\n در سومین تفسیر -که فیلسوف اخلاق، دیوید وانگ، در دانشگاه دوک در کارولینای شمالی از آن دفاع می‌کند- کوشش منگ‌زی در جهت صورت‌بندیِ رنج رعایای پادشاه ارزیابی می‌شود، به‌نحوی که پادشاه را قادر سازد تا از لحاظ روانی شفقت نسبت‌به گاو نر را به مردمش گسترش دهد. منگ‌زی می‌خواست پادشاه را آن‌گونه هدایت کند که نه‌تنها گاو بلکه رعایای خود را هم چنین ببیند: «همچون فردی بی‌گناه به محل اعدام خود می‌روند.» اگر این تفسیر درست باشد، آنگاه آموزش اخلاقی وظیفه‌ای اساساً ظریف و وابسته به زمینۀ ماجراست: وظیفه‌ای که بیشتر به آموختن شیوۀ فهم ادبیات می‌ماند تا آموزش فرد برای عملْ مطابق مجموعه‌ای از قواعد. لابد [بدین‌گونه است که] کنفوسیوس و منگ‌زی اهمیت مطالعۀ شعر و تاریخ در آموزش اخلاقی را مورد تأکید قرار داده‌اند.\n برخی از جنبه‌های تفکر منگ‌زی امروزه برای ما چندان قابل‌توجیه نیست. برای مثال، او باور داشت که جزئیات دقیق آداب و آیین‌ها در آن فرهنگ خاص چینی به‌نحو بنیادین در ماهیت بشر تنیده است. بااین‌حال، دامنۀ مباحثات چینی‌های باستان دربارۀ ماهیت بشری به‌نحو حیرت‌آوری با نظریات روان‌شناختی قرن بیستم هم‌نواست. رفتارگراییِ اسکینر مشابه با این نظرگاه مُزی است که انگیزه‌های بشری به‌نحو بی‌پایانی ‌انعطاف‌پذیر هستند و لذا می‌توان به‌نحوی آن‌ها را تنظیم کرد که سودمندیِ اجتماعی داشته باشند. موضع یانگ‌ژو نیز نمونۀ مشابه خود را در این ایده می‌یابد که نظریۀ تکامل، چارچوبی خودمدارانه را به ماهیت انسان تحمیل می‌کند.\n اما چنان‌که روان‌شناسی به‌نام مارتین ال. هافمن در دانشگاه نیویورک در کتابش تحت عنوان هم‌دلی و رشد اخلاقی۸ توصیف کرده است، روان‌شناسی رشد از این مدعا پشتیبانی می‌کند که انسان‌ها گرایشی ذاتی به شفقت دارند. به‌علاوه، این گرایش بنیادین (با استفاده از اصلاحات منگ‌زی) مشابه با «جوانه» است و برای تبدیل‌شدن به نهالی تناور به اجتماعی‌کردن و تربیت در جهت رشد فضایل اصیل نیازمند است. اُوِن فلاناگان از دانشگاه دوک در کتابی تحت عنوان جغرافیای اخلاق۹ اشاره کرده که منگ‌زی نیز در این نظرگاه مشارکت دارد که انسان‌ها در قالب «پودمان‌های اخلاقی» می‌اندیشند. نظریۀ «اخلاق پودمانی»۱۰، که جاناتان هیدت در دانشگاه نیویورک آن را پرورده است، می‌گوید انسان‌ها به‌نحو درونی برای کاربرد امور اخلاقی چون مراقبت از دیگران، وفاداری، انصاف، احترام به قدرت و پرهیزکاری آمادگی دارند. این تحلیل را می‌توان با دیدگاه منگ‌زی مقایسه کرد که در آن به انسان «چهار قلب» عطا شده است: «نیک‌خواهی»، که در شفقت نسبت‌به دیگران ظهور می‌یابد؛ عدالت، که در احساس اهانت از انجام اعمال شرم‌آور ظهور می‌یابد؛ آداب آیینی، که منگ‌زی آن را مرتبط با تمکین و احترام می‌بیند؛ و حکمت. حکمتْ تنها «قلبی» است که «پودمان» ندارد، ولی منگ‌زی بر حکمت تأکید می‌کند، چون برای هر فرد فضیلتمند ضروری است که قادر باشد بهترین ابزارهای دستیابی به اهدافِ برآمده از «قلب‌های» دیگر را مورد سنجش قرار دهد.\n اما سنجشگریِ اخلاقی چیست؟ دو پارادایمِ اصلیْ تلقی غربی از استدلال اخلاقی را تحت سلطۀ خود دارند: کاربرد قواعد و اندازه‌گیری نتایج. هر دو پارادایم مورداشاره، یکی از جهت قاعده‌مندی و دیگری از جهت کمّی‌بودن، تفکر اخلاقی را در تناظر و تشابه با استدلال علمی می‌نگرند. کاربرد قواعد بیشتر با اخلاق کانتی مرتبط است و اندازه‌گیریِ نتایج با فایده‌گرایی پیوند دارد. بااین‌حال، نظرگاه منگ‌زی درخصوص استدلال اخلاقی بیشتر با ارسطو مشابه است، کسی که هشدار می‌دهد جست‌وجوی سطح دقتی نظیر آنچه از علوم انتظار می‌رود در قلمروِ اخلاقی کاملاً خطاست.\n به‌طور مثال، یکی از مخالفان منگ‌زی از او در این باره می‌پرسد که آیا، براساس «نزاکت» و «آداب»، مردان و زنانِ مجرد نباید دست یکدیگر را لمس کنند؟ زمانی که منگ‌زی این کار را غیرمجاز می‌شمرد، هم‌صحبت او پیروزمندانه می‌پرسد: «اگر خواهرزنت در حال غرق‌شدن باشد، با دستانت او را نجات نمی‌دهی؟!» هم‌صحبت منگ‌زی آشکارا تصور می‌کند که او را به دام انداخته است، اما منگ‌زی پاسخ می‌دهد: «تنها یک دیو از دستانش برای بیرون‌آوردن خواهرزنش استفاده نمی‌کند. درست است که آداب و سننْ عدم‌تماس دستان مرد و زن را توصیه کرده است، اما بیرون‌آوردن زنِ درحال‌غرق در اینجا نشانۀ بصیرت است.» این مثال نمودی کامل از رویکرد منگ‌زی به اخلاق است. او تأکید می‌کند که پرورش و تربیتِ فضایل است که به فرد اجازه می‌دهد، با انعطاف‌پذیری و به‌نحو متناسب، به موقعیت‌های لغزنده و پیچیده پاسخ دهد.\n در طول قرن سیزدهم، مجموعه‌آثار منگ‌زی به یکی از چهار کتاب اصلی دانش‌آموزان تبدیل شد و آموختن آن برای آزمون خدمات دولتی ضروری بود. حضور در مناصب دولتی مسیر اصلی دستیابی به ثروت، اعتبار و قدرت در امپراتوری چین به شمار می‌رفت. درنتیجه نسل‌های پیاپیِ دانش‌آموزان، تا پایان دوران امپراتوریِ چین در ۱۹۱۱، متون او را به خاطر سپردند. در این دوران، آثار منگ‌زی و دیگر «کتاب‌های چهارگانه»، برای فرهنگ چینی، نقشی مشابه با کتاب مقدس در غرب را ایفا می‌کردند و بر تمام جنبه‌های حیات فکری و معنوی چینی‌ها سیطره داشتند. محافظه‌کاران برای پشتیبانی از وضع موجود به منگ‌زی استناد می‌کردند، اصلاح‌طلبانِ سیاسی استدلال می‌کردند که جامعه معنای درست آثار او را فراموش کرده است و مردمان عادیِ بسیاری نیز تغییر زندگی فردیِ خود را در پرتو آموزه‌های او جست‌وجو می‌کردند.\n تا به امروز نیز بسیاری از گفته‌های منگ‌زی به‌صورت اصطلاح و ضرب‌المثل در چین به کار می‌رود، مثلاً چینی‌ها برای کاربرد روش نادرست از «بالارفتن از درخت برای ماهیگیری» استفاده می‌کنند یا برای اشاره به انتقاد منافقانه می‌گویند: «آن‌ها که تنها پنجاه متر دویده‌اند، به آن‌ها که صد متر دویده‌اند، می‌خندند.» بااین‌حال، زمانی که چین در قرن نوزدهم و ابتدای قرن بیستم تحت فشار امپریالیستی ژاپن و غرب قرار داشت، آن‌ها که درصدد مدرن‌سازی کشور بودند کنفوسیوس‌گرایی را مقصر ضعف کشور می‌دانستند. این تلاش برای بدنام‌کردن کنفوسیوس‌گرایی پس از پیروزی کمونیست‌ها به‌رهبری مائو در جنگ داخلی چین تشدید شد و آیین قدیمی به‌عنوان بخشی از گذشتۀ منحط «فئودالیِ» چین به‌تمامی نفی گردید.\n اما از زمان مرگ مائو در ۱۹۷۶، دولت چین دیدگاه معتدل‌تری نسبت‌به این مسئله اتخاذ کرده است. چین امروز نام «کمونیستی» را یدک می‌کشد، اما گردشگرانی که به این کشور می‌روند فروشگاه‌های مجلل و پر از محصولات مصرفی گران‌قیمت را مشاهده می‌کنند. درواقع، ازآنجاکه شمار زیادی از مردم به آرمان‌های قدیمی مائو باور ندارند، نوعی احساس نیاز به ارزش‌های مشترکِ جدید ظاهر شده است. از همین روست که نگرش‌هایی بر آثار کنفوسیوس۱۱ اثر یو دان، استاد رسانه در دانشگاه پکن، به کتابی پرفروش تبدیل می‌شود و عطش مردم چین برای مشاهدۀ تصویری مثبت از سنت‌های باستانی خود را نشان می‌دهد. دولت چین همچنین نشانه‌هایی از درک این بصیرت منگ‌زی را نشان داده است که اگر مردم «سیر از غذا باشند، لباس گرم بر تن داشته باشند و زندگی را به راحتی سپری کنند، اما به‌خوبی تحت تعلیم قرار نگیرند تفاوتی با حیوان ندارند». درنتیجه رئیس‌جمهورْ شی ‌جین ‌پینگ به‌نحو فزاینده به ارزش‌های کنفوسیوس‌گرایی اشاره می‌کند و به‌طور معمول در سخنرانی‌های خود عباراتی از کنفوسیوس و منگ‌زی را به کار می‌گیرد. (ارجاعات او به متون کنفوسیوسی را در این منبع بنگرید.۱۲)\n البته استفادۀ رئیس‌جمهورِ چین از متون کنفوسیوسی، به‌مانند استفادۀ سیاست‌مداران غربی از کتاب مقدس، تا حدود زیادی فرصت‌طلبانه است. محتوای واقعی این آثار اهمیتی به‌مراتب کمتر از نقشی دارد که این مکتب به‌عنوان نماد هویت «ما» ایفا می‌کند (که تمام چینی‌ها باید به آن وفادار باشند). لذا در دعوت مردم به محترم‌دانستنِ کنفوسیوس و منگ‌زی خطری وجود دارد: اینکه کسانی که درصدد حفظ وضع موجودند کنفوسیوس‌گرایی را، به‌مانند هر جهان‌بینی معنوی دیگری، مصادره ‌کنند. این در حالی است که کنفوسیوس و منگ‌زی هر دو منتقد حکومت‌هایی بودند که صرفاً در خدمت حاکمان هستند. همچنین حامی حکمرانی از طریق اقناع بودند و نه اجبار. پس، اگر دانشجویان مطالعۀ جدی آثار این دو را آغاز کنند، چه کسی می‌داند که چه نیروهای اصلاح‌طلبانه‌ای از دل این متون آزاد خواهد شد؟\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را برایان دابلیو. فان نوردِن نوشته است و در تاریخ ۳۱ اکتبر ۲۰۱۶ با عنوان «The second sage»  در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۷ دی ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «پرنفوذترین فیلسوف چینی که احتمالاً چیزی دربارۀ او نشنیده‌اید» و با ترجمۀ علی حاتمیان منتشر کرده است. •• برایان دابلیو. فان نوردِن (Bryan W Van Norden) استاد فلسفه در کالج واسر در نیویورک و استاد مدعو در دانشگاه ووهان چین. آخرین کتاب او مطالعاتی دربارۀ فلسفۀ متأخر چینی (Readings in Later Chinese Philosophy) است که با مشارکت جاستین تیوالد نوشته شده است. [۱] tabula rasa [۲] Mencius [۳] agent-relative obligations [۴] Yang Zhu [۵] Mozi [۶] Mohism [۷] چهار دریایی که در چین باستان به‌نحو استعاری حدود کشور چین را مشخص می‌ساختند و هریک به یکی از جهات منتسب بودند: کینگای در غرب، دریای شرقی چین، دریاچۀ بایکال در شمال و دریای جنوب چین. [۸] Empathy and Moral Development  [۹] The Geography of Morals  [۱۰] Moral Modularity: فلاناگان در کتاب انواع شخصیت‌های اخلاقی؛ اخلاقیات و واقع‌گراییِ روان‌شناختی، مفهوم «پودمان‌های اخلاقی» را بر مبنای بسط نظریه‌ای دیگر مطرح می‌کند: اینکه انسان «قوای پودمانی» دارد. «قوای پودمانیِ» انسان یعنی هریک از قوای انسان (بینایی، شنوایی و…) یک پودمان (module) و حائز دو شرط هستند: نخست، از لحاظ کارکری خودمختارند، یعنی به انواع خاصی از محرک‌ها پاسخ می‌دهند؛ دوم، از لحاظ اطلاعاتی/شناختی از اثرات دیگر قوا مصون هستند. (ص۲۶۹ کتاب). بر این اساس، اخلاق نیز نه توده‌ای منسجم از فضایل بلکه ترکیبی از پودمان‌های مختلف است. [۱۱] Insights into the Analects [۱۲] Xi Jinping: How to Read Confucius and Other Chinese Classical Thinkers\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157808.json b/train/528157808.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..42c5090ad445f6e1ed0ff037d721c4c408c1d84c
--- /dev/null
+++ b/train/528157808.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "خستگی محصول دوران مدرن نیست",
+  "subtitle": "در تاریخ، بسیاری از دوره‌ها «فرساینده‌ترین عصر» معرفی شده‌اند",
+  "introduction": "بسیاری از جامعه‌شناسان و روان‌شناسان معتقدند که گسترش خستگی از عواقبِ مدرنیته‌ و چالش‌های آن است. بسیاری از مردم هم بر این باورند که زندگی در گذشته ساده‌تر، آهسته‌تر و بهتر بوده است. آنا کاترینا شافنر در کتاب «تاریخچۀ خستگی» می‌گوید نه‌تنها سندروم‌های خستگی مختص عصر حاضر نیست، بلکه بالعکس: خستگی و تأثیراتش از دوران باستان جزء دغدغه‌های متفکران بوده است. در تاریخ، بسیاری از دوره‌ها «فرساینده‌ترین عصر» معرفی شده‌اند.",
+  "content": "آنا کاتارینا شافنر،  ایان — آیا عصر حاضر فرساینده‌ترین عصر همیشۀ تاریخ است؟ بسیاری از جامعه‌شناسان، روان‌شناسان و منتقدان فرهنگی معتقدند که گسترش سندروم‌های خستگی نظیرِ افسردگی، استرس و فرسودگی از عواقبِ مدرنیته‌ و چالش‌های آن هستند. آن‌ها بر این باورند که سطوح انرژیِ انسان در طول تاریخ ثابت بوده است؛ درحالی‌که نیازهای شناختی، عاطفی و جسمانیِ تحت‌سلطۀ مدرنیته چنان افزایش یافته‌اند که کاهش شدید منابع [انرژیِ] درونی را موجب گردیده‌اند. اغلب «مولدهای خستگیِ» عنوان‌شده ماحصل تغییرات اجتماعی‌اند که از شتاب، فناوری‌های نوین و تغییر تولید به خدمات و اقتصادهای مالی ناشی می‌شوند. برای مثال، ایمیل و گوشی‌های همراه، با ازبین‌بردن مرز کار و فراغت کارگران را همیشه دسترس‌پذیر کرده است. به همین دلیل دست‌کشیدن از کار برای کارکنان به معضلی بدل شده است. همچنین اگر بر این موضوع، رقابت شدیدِ منبعث از سرمایه‌داری جهانی را اضافه کنید، آنگاه نتیجۀ آن این است: امروزه کارگر به‌ندرت شغل خود را ترک می‌کند. در این شرایط تعجبی نخواهد داشت که همه خسته باشند.\n هرچند آنچه اغلب مغفول واقع می‌گردد، آن است که اضطرابِ همراه خستگی مختص عصر حاضر نیست. آن‌هایی که تصور می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند زندگی در گذشته ساده‌تر، آهسته‌تر و بهتر بوده است، تماماً اشتباه می‌کنند. تجربۀ خستگی و اضطراب همراه با آن گویای این مطلب است که این مسائل به‌طور اپیدمیک در جمعیت‌های گسترده وجود داشته است و مختص زمان و مکان خاصی نیستند؛ بلکه بالعکس: خستگی و تأثیراتش از دوران باستان جزء دغدغه‌های متفکران بوده است.\n همان‌گونه که در کتاب تاریخچۀ خستگی نشان داده‌ام، خستگیْ تجربه‌ای لا‌مکان و لا‌زمان است. در تاریخ، بسیاری از دوره‌ها «فرساینده‌ترین عصر» معرفی شده‌اند. در طول قرن‌ها، منابع پزشکی، فرهنگی، ادبی و زندگی‌نامه‌ها خستگی را عدم‌تعادلی بیوشیمیایی، عارضه‌ای جسمانی، بیماری ویروسی یا فروپاشیِ معنوی معرفی کرده‌اند. همچنین این موضوع را به برهم‌خوردن نظم سیارات، تمایل افراطی به مرگ، از‌دست‌دادن چیزی و اختلالات اجتماعی و اقتصادی مرتبط دانسته‌اند. ازآنجاکه خستگی به‌طور هم‌زمان، هم تجربه‌ای جسمانی، هم ذهنی و هم فرهنگی است، نظریات این حوزه می‌تواند دربارۀ اینکه مردم در گذشته چگونه در مورد ذهن، بدن و جامعه می‌اندیشیدند، بینشی را فراهم آورد.\n نظریات خستگی عموماً به سؤالاتی در خصوص مسئولیت، عاملیت و نیرویِ اراده اشاره می‌کنند. در برخی از تعاریف، خستگیْ شکلی از ضعف و فقدان نیرویِ اراده یا حتی نوعی فروپاشی معنوی فاجعه‌بار در قالب نوعی نگرش ذهنی نامناسب در نظر گرفته می‌شود. برای مثال، نظریات قرون وسطایی [در مورد خستگی] حول‌ محور گناه و رخوت شکل گرفتند؛ درحالی‌که نظریات نئولیبرالْ افراد را برای مدیریت نادرست سلامت جسمی و ذهنیِ‌شان مقصر قلمداد می‌کنند.\n رخوت در لغت به‌معنی «حالتی از بی‌تفاوتی» است که برخی این مفهوم را همچنین «ملال قلبی» توصیف کرده‌اند. در اواخر دوران باستان و اوایل قرون وسطا، این موضوع راهبان را بسیار متأثر می‌کرد. آن‌ها باور داشتند که این حالت نتیجۀ ضعف معنوی و گوش‌فرادادن به وسوسه‌‌‌های شیطانی است. جان کاسین (۳۶۰ تا ۴۵۰م) که یکی از پدران صحرا بود، می‌نویسد: رخوتْ راهب را «در تمام کارها کند و تنبل» می‌کند. راهب متأثر از «خستگی جسمی و اشتیاقِ به غذا در نظر خویشتن فرسوده و خسته  می‌آید؛ به‌طوری که انگار سفری طولانی را پشت‌سر گذاشته است، کار طاقت‌فرسایی را به پایان برده است یا حتی انگار دو یا سه روز بدون غذا روزه گرفته است». او همچنین دربارۀ این موضوع می‌افزاید: «مضطربانه این‌سووآن‌سو می‌رود و آه که هیچ‌یک از هم‌قطارانش به دیدنش نمی‌آیند و اغلب از حجره‌اش بیرون می‌آید و برمی‌گردد و بیشتر اوقات به‌گونه‌ای به خورشید خیره می‌شود که انگار حرکتش کند شده است و بنابراین نوعی سردرگمیِ بی‌دلیل ذهن او را مانند نوعی تاریکی‌ پلید تصرف می‌کند که او را برای انجام هر امر معنوی‌ای سست و ناکارآمد می‌کند، به‌طوری که تصور می‌کند برای این هجوم وحشتناک هیچ درمانی را نمی‌تواند بیابد. به‌جز دیدن برخی از هم‌قطارانش یا خوابیدن در آرامش.»\n کاسین علائم فیزیکی‌ رخوت را توصیف می‌کند که امروزه تحت عنوان خستگیِ پس از فعالیت طبقه‌بندی می‌شود. این علائم عبارت است از ضعفی بدنی که بعد از تجربۀ گرسنگیِ طولانی‌مدتِ ناشی از روزه‌گرفتن، کار سخت و پیاده‌روی زیاد به وجود می‌آید. او همچنین این حالت را همراه با بی‌قراری، بی‌حالی، تحریک‌پذیری، خواب‌آلودگی و فعالیت‌های جایگزین غیرمولد توصیف می‌کند؛ رفتارهایی که بسیاری از نظریه‌پردازانِ خستگی در طول تاریخ به آن اشاره کرده‌اند.\n برخی دیگر باور دارند که علت خستگی امری جسمانی است. در دوران یونان باستان، فزونی صفرای سیاه و سرچشمه‌های هومورال بدن مقصر شناخته می‌شدند. در قرن نوزدهم، علت را فقدان توان عصبی می‌دانستند. در قرون بیستم و بیست‌ویکم نیز دلیل وجود خستگی را در سیستم شناختی جست‌وجو می‌کردند و معتقد بودند به‌طور مزمن و به‌وسیلۀ محرک‌های خارجی و عوامل استرس‌زا بیش‌ازحد از این سیستم کار کشیده می‌شود. همچنین محققان مرکز سندروم خستگیِ مزمن، ضعف سیستم ایمنی با عفونت‌های ویروسی را منشأ خستگی تشخیص می‌دادند. برخی دیگر برهم‌خوردن تعادل اَشکال مختلف بیوشیمیایی را مقصر می‌دانستند.\n در قرن نوزدهم پزشک امریکایی، جورج ام.بیرد، روشی برای تشخیص ضعف اعصاب اختراع کرد. آن زمان تعریفِ مبهمی برای ضعف اعصاب وجود داشت به‌نام خستگیِ عصبی. او اعلام کرد این بیماری ناشی از تمدن است و مؤلفه‌های دنیای مدرن موجبات آن را فراهم می‌کند که از آن جمله می‌توان به «نیروی بخار، فشارهای دوره‌ای، تلگراف، علم و فعالیت‌های ذهنیِ زنان» اشاره کرد. در این تحلیل علل ضعف اعصاب قویاً به جهان خارج نسبت داده شده بود؛ به تکنولوژی و تغییرات اجتماعی که ذخایر انرژی محدود مردان و زنان دوران مدرن را تحلیل می‌برد. چنین تصور می‌شد که محیط مدرن، به‌ویژه محیط‌زیست شهری محرک‌های بسیاری را تولید می‌کند که حواس را مداوماً توسط سروصدا، چشم‌اندازها، سرعت و اطلاعات مورد هجمه قرار می‌دهد. بیرد می‌ترسید که سیستم‌های حساس عصبیِ سوژه‌های مدرن نتواند این اضافه‌بار حسی را تحمل کند.\n این نظریه چیزِ جدیدی را بیان نمی‌کرد. یک قرن پیش از بیرد، پزشک اسکاتلندی، جورج چِینی (۱۶۷۱ تا ۱۷۴۳) «بیماریِ انگلیسی» را مفهوم‌پردازی کرده بود. او تظاهرات آن را «پستیِ روح، کندی توأم با خستگی، مالیخولیا و افسردگی» می‌دانست. او علت این موضوع را رشد سریع رفاهِ ناشی از دریانوردی ملت انگلیس می‌دانست که عواقب نامطلوب آن عبارت بودند از: زیاده‌روی، تنبلی و سبک‌زندگیِ تجملی. نظریات فرسودگی قرن بیست‌ویکم هنوز مباحث مشابهی را درمورد تأثیرات مخرب تکنولوژی‌های ارتباطیِ جدید و محیط‌های کاری نئولیبرال طرح می‌کنند.  \n وقتی که خستگی را امری جسمانی در نظر بگیریم، آنگاه فردِ خسته احتمالاً قربانی‌ بی‌گناهی درنظر گرفته می‌شود که از عوامل خارجیِ انگلی متأثر است یا نهایتاً او را کسی می‌دانند که ژن‌‌های بدی را به ارث برده است. امّا در مقابل، می‌توان افراد را بعضاً برای خستگی‌ای که متحمل می‌شوند ،مقصر دانست؛ چراکه به رفتارهای کاهندۀ انرژی اشتغال می‌یابند، مانند کار بیش‌ازاندازه، خوردن غذاهای نامناسب، نگرانی بی‌حدوحساب،  استراحت و خواب ناکافی یا زیاده‌روی در فعالیت‌های جنسی.\n برخلاف افسردگی، فرسودگی به‌علت مؤلفه‌های خارجی، به‌خصوص عوامل مرتبط با کار، روی می‌دهد. آن‌هایی که دچار فرسودگی‌اند، صرفاً به این علت پیوسته در ناراحتی‌اند که بیش از اندازه ظرفیتشان کار می‌کنند. خستگی ناشی از فرسودگی همچنین می‌تواند سنخی از افسردگی اجتماعی باشد؛ کژکارکردی سیستمیک که به‌طور مستقیم به محیط کار و جایگاه فرد در آن مربوط است. اگرچه شاید بتوانیم بپذیریم که فرد را نمی‌توان مسئولِ افتادن در چنین دامی دانست، حداقل می‌توان او را قربانی‌ِ شرایط دشوار کاری قلمداد کرد.\n برای تحلیل تاریخی خستگی می‌توان به‌لحاظ تاریخی نظریات مشخصی را پیدا کرد که علت خستگی را بیان می‌کنند. همچنین می‌توان تمایلاتِ نوستالژیکی را مشاهده کرد که به‌دنبال اعصاری در گذشته می‌گردند که توأم با آسودگی بیشتری بوده است؛ هرچند، تداوم نظریه‌پردازی دربارۀ ازدست‌رفتن انرژی بشر، خود گواهی بر اضطراب‌های بی‌انتهای [بشر] درمورد مرگ، سال‌خوردگی و ترس از پایان جهان است. نظریه‌پردازی درمورد خستگی و ارائۀ علاج و درمان برای تأثیرات آن یک تاکتیک برای مقابله با آگاهی‌مان از ناتوانی در مواجهه با مرگ است. به‌عبارت‌دیگر، [نظریه‌پردازی درمورد خستگی]  استراتژی‌ای برای مدیریت وحشت است تا ترس‌های وجودی‌مان را تحت کنترل نگه‌داریم؛ ترس‌هایی که به‌هیچ‌وجه مختص عصر حاضر نیستند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب آنا کاترینا شافنر نوشته است و  در تاریخ ۶ جولای ۲۰۱۶ با عنوان «Why exhaustion is not unique to our overstimulated age»  در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۷ شهریور ۱۳۹۵ آن را با عنوان «خستگی محصول دوران مدرن نیست» و با ترجمۀ مهدی منتظری‌مقدم منتشر کرده است. •• آنا کاتارینا شافنر (Anna Katharina Schaffner) در رشتۀ ادبیات تطبیقی در دانشگاه کنت درس خوانده است. آخرین اثر او تاریخچۀ خستگی (Exhaustion: A History) در سال ۲۰۱۶ منتشر شده است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157809.json b/train/528157809.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..cb9de6e6da528458b00bad0021d3cbeddabb132b
--- /dev/null
+++ b/train/528157809.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "روان‌شناسان به قدرت می‌رسند",
+  "subtitle": "بعد از ۱۱سپتامبر ۲۰۰۱، انجمن روان‌شناسی امریکا به‌اسم مبارزه با تروریسم به ارتش نزدیک شد",
+  "introduction": "در سال‌های اخیر روان‌شناسان دارند جایگاه معلمان اخلاق را اشغال می‌کنند. آن‌ها با تکنیک‌های رفتاری عجیب‌وغریبشان تعیین می‌کنند چه کارهایی خوب است و چه کارهایی ناپسند. اما روان‌شناسان شایستگی این جایگاه را ندارند و بهترین دلیل آن، کارنامۀ سیاه آنان در اختراع و آموزش روش‌های مختلف شکنجه به ارتش امریکا بوده است. تحقیقات نشان می‌دهد این همکاری میلیون‌ها دلار سود برای این روان‌شناسان به ارمغان آورده است.",
+  "content": "تمسین شاو، نیویورک ریویو آو بوکز — دسامبر ۲۰۱۴، نیویورک‌تایمز، دربارۀ دو روان‌شناس نوشته بود: «سازمان سیا با بروس یسن (تصویر چپ) و جیمز میچل قرارداد بست تا بازپرسی خشونت‌بار یکی ازاعضای القاعده را طراحی، رهبری و هدایت کنند. این افراد در تصاویر ای‌بی‌سی نیوز نشان داده شده‌اند.»\n در سال ۱۹۷۱، بروس فردریک اسکینر روان‌شناس ابراز امیدواری کرد که مشکلات گسترده‌ای که محصول کارهای بشر است و دارد سیارۀ زیبایمان را نابود می‌کند، یعنی قحطی، جنگ و خطر هولوکاست هسته‌ای، را می‌توان به‌طور کامل با «فناوری رفتار» حل کرد. مکتب روان‌شناختی رفتارگرایی بنا داشت تا به‌جای مفهوم انسان در مقام کنشگر خودمختار، دیدگاهی «علمی» را جایگزین آن سازد. بر اساس این دیدگاه، انسان‌ها ارگانیسم‌هایی زیست‌شناختی‌اند که به محرک‌های خارجی واکنش می‌دهند و رفتارشان را می‌توان با تغییر محیطشان اصلاح کرد. تعجب چندانی ندارد که در سال ۱۹۶۴ ادعاهای اسکینر دربارۀ اصلاح بالقوۀ رفتار، به میانجی‌گری یک نهاد خیریۀ بزرگ به‌نام «انجمن بوم‌شناسی انسان»، مورد حمایت مالی سازمان سیا قرار گرفت.\n اسکینر شدیداً ناراحت بود که نوید او برای استفاده از علم به‌منظور «به‌حداکثررساندن دستاوردهایی که ارگانیسم انسانی ظرفیت آن را دارد»، مورد استهزای حامیان آرمان کاملاً غیرعلمی آزادی قرار می‌گرفت. مثلاً وقتی پیتر گی از «خام‌دستی ذاتی، ورشکستگی فکری و ظلم نیمه‌عمدی رفتارشناسی» سخن گفت، اسکینر که قطعاً از این سخن ناراحت بود، پاسخ داد «ادبیات آزادی» موجب شده تا در گی «چنان مخالفت افراطی‌ای در برابر شیوه‌های کنترل شکل گیرد که چنین واکنش روان‌رنجورانه یا شاید روان‌پریشانه‌ای نشان دهد». اسکینر نمی‌توانست دفاع اخلاقی قوی‌تری از طرح مهندسی اجتماعی خود مطرح کند.\n اسکینر با وجود دیدگاه پرتب‌وتابی که دربارۀ انسان داشت، نمی‌توانست ادعا کند که کارشناس اخلاق هم هست. چندی بیش نیست که ادعای روان‌شناسان دربارۀ تخصص در اخلاق جدی گرفته می‌شود. چیزی که اخیراً چنین هالۀ مرجعیتی به روان‌شناسان بخشیده است، ارتباطشان با علم عصب‌شناسی است. عصب‌شناسی مدعی است که مسیرهای عصبی خاصی را روشن می‌کند که اندیشه‌ها و قضاوت‌های ما می‌پیمایند.\n ادعا می‌کنند علم عصب‌شناسی آشکار کرده است که مغز ما با سیستمی دوگانه برای تصمیم‌گیری اخلاقی عمل می‌کند. در سال ۲۰۰۱ جاشوا گرین، دانشجوی کارشناسی فلسفه با جاناتان کوهن، دانشمند عصب‌شناس هم‌گروه شد تا اف.‌ام.‌آر.آی‌ها۱ [یا تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی] مغز افراد را هنگام واکنش به دوراهی‌های اخلاقیِ فرضی تحلیل کند. آن‌ها از مشاهدۀ فعالیت‌های عصبی در قسمت‌های مختلف، نتیجه گرفتند که قضاوت اخلاقی شامل دو فرایند مجزای روان‌شناختی است. یکی از این فرایندها که سریع و شهودی است، بیشتر در قسمت‌هایی از مغز اتفاق می‌افتد که مربوط به پردازش احساسی است؛ یعنی قسمت‌هایی همچون کورتکس پیشانی میانی و بادامه یا آمیگدال. فرایند دیگر که کندتر و منطقی است، بیشتر در قسمت‌های مرتبط با پردازش شناختی اتفاق می‌افتد؛ یعنی قسمت‌هایی چون کورتکس پیشانی پشتی‌جانبی و لوب آهیانه‌ای.\n گرین این نتایج را بر پایۀ داستانی اثبات‌ناپذیر و انکارناشدنی درروان‌شناسی تکاملی تفسیر کرد. بنا به گفتۀ گرین، انسان‌های اولیه با خطرهای نزدیک یا خطر خشونت فردی مواجه بوده‌اند. به همین علت مغزشان سریع تکامل یافته و بر واکنش به چنین خطراتی متمرکز شده است. خشونت غیرشخصی که انسان‌ها را در جوامع پیچیده‌تر تهدید می‌کند، باعث تحریک آن نوع واکنش احساسی نمی‌شود و نیازمند فرایندهای شناختی‌تر و کندتری در رابطه با ملاحظات اخلاقی است که بتواند پیامدهای هر عمل را بسنجد. گرین از این مسئله نتیجه گرفت که فرایندهای کندتری که در مغز مشاهده می‌کنیم، تکاملی جدیدتر و ارزشمند هستند؛ چون اخلاق، دغدغۀ ارزش‌های غیرشخصی‌ای مانند عدالت را دارد که در مقایسه با آن‌ها،آسیب‌ها و اهداف شخصی‌ای مثل وفاداری خانوادگی بی‌ربط به نظر می‌آیند. گرین این مسئله را توجیهی بر نظریه‌ای فلسفی، خاص و پیامدگرا در فلسفۀ اخلاق دانست: فایده‌گرایی.\n اما همان‌طور که سلیم برکر در مقالۀ برجسته‌اش به‌نام «بی‌معنی‌بودن هنجاری علم عصب‌شناسی» خاطرنشان می‌کند، در عصب‌شناسی ادعا می‌شود که مؤلفه‌های شخصی از نظر اخلاقی بی‌معنی هستند؛ پس برای تأیید قضایا یا گرفتن تصمیمات اخلاقی، نمی‌توان بر فرایندهای عصبی و روان‌شناختی‌ای تکیه کرد که چنین عواملی را در هر فرد بررسی می‌کنند. ادعای فلسفی بحث‌برانگیز گرین صرفاً فرضیه است و هرگز برآمده از یافته‌های علمی نیست. درک فرایندهای عصبی‌ای که در پس عمل استدلال وجود دارد، نمی‌تواند به ما نشان دهد که نتیجۀ این استدلال موجه است یا خیر. قضاوت‌های اخلاقیِ مدنظر ما و نه دانشمند عصب‌شناس است که ارزیابی را انجام می‌دهد و به ما می‌گوید که به کدام فرایندهای ذهنی باید اعتماد کرد و به کدام‌یک نباید.\n بسیاری از روان‌شناسانی که مدل فرایند دوگانه را پذیرفته‌اند، ادعا می‌کنند که به‌طور کلی نظریه‌های فلسفی اعتباری ندارد. آن‌ها نتیجه‌گیری‌های گرین را در فایده‌گرایی رد کرده و می‌گویند که خودشان را به چیزهایی محدود می‌کنند که علم بتواند آن‌ها را ثابت کند. اما درواقع همۀ کسانی که اینجا موردبحث من بوده‌اند، ادعاهایی مطرح می‌کنند مبنی بر اینکه کدام قضاوت‌های اخلاقی خوب و کدام‌ها بد هستند. آن‌ها این کار را از طریق ارزیابی سازگاری یا ناسازگاری قضاوت‌ها با هنجار «همکاری اجتماعی» صورت می‌دهند. پس آن‌ها هم به یک نظریۀ فلسفی ضمنی دربارۀ فلسفۀ اخلاق توسل می‌جویند؛ هرچند فلسفه‌شان در مقایسه با فایده‌گرایی، سخت‌گیری خیلی کمتری دارد. آن‌ها به‌جای پیروی از نگرشی اخلاقی که می‌گوید باید «سودمندی» یا برآوردن نیازها را به حداکثر رساند، نگرشی حداقلی اتخاذ می‌کنند که به نگرش هابز شبیه است. بر پایۀ این نگرش، اولویت اوّلمان باید اجتناب از نزاع باشد. اما حتی این جهان‌بینی اخلاقیِ حداقلی هم نوعی پیش‌فرض است. نه می‌توان با بحث از آن دفاع کرد و نه می‌توان با توسل به حقایق علمی، آن را اثبات کرد. البته دلالت‌های تلویحی آن نیز چندان خوشایند نیست.\n مسیر مستقلی که روان‌شناسان پیشرو در پیش گرفته‌اند، تا حد زیادی تحت‌تأثیر جنبش روان‌شناسی مثبت‌گرا بوده است. این جنبش را مارتین سلیگمن در سال ۱۹۹۸ بنیان نهاد. او در آن زمان رئیس ای‌.پی‌.ای، انجمن روان‌شناسی امریکا بود. سلیگمن می‌خواست مطالعۀ توانمندی‌ها و فضیلت‌ها را ترویج دهد تا به‌قول خودش، تمرکز افراطی روان‌شناسی حرفه‌ای بر آسیب‌شناسی را اصلاح کند.\n در دهۀ ۱۹۶۰ سلیگمن نظریۀ «درماندگی آموخته‌شده»۲ را ابداع کرد. او دریافت که اگر به سگ‌ها شوک‌های مداوم و ناگزیر وارد شود، می‌توان وضعیت انفعال را در آن‌ها تحریک کرد. این اساس نظریه‌ای شد که طبق آن، انسان‌ها در مواجهه با وقایع کنترل‌ناپذیر، دچار اختلال در انگیزه، احساس و یادگیری می‌شوند. این حالت شبیه به نوعی وضعیت درماندگی است. سلیگمن و دیگر پژوهشگران، این نظریه را دربارۀ افسردگی و البته مشکلاتی اجتماعی‌ نظیر «زنان مرفه بی‌اعتنا به اخلاقیات» و «موقعیت‌های شناختی درماندگی» در امریکایی‌آسیایی‌ها و نیز «ناامیدی» میان امریکایی‌های سیاه‌پوست به‌کار گرفتند.\n یکی از اهداف اصلی سلیگمن در راه‌اندازی روان‌شناسی مثبت‌گرا «پایان‌دادن به قربانی‌شناسی» است که به‌عقیدۀ او در علوم اجتماعی شایع بوده و از ما می‌خواهد تا «مردم را به‌منزلۀ قربانیان محیط» ببینیم. پس از ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۱، به این نتیجه رسید که پرورش توانمندی‌ها و فضیلت‌های مثبت، وظیفه‌ای فوری برای امریکاست؛ چون با افزایش انعطاف مردم و نهادهای این کشور باعث تقویت آن‌ها خواهد شد.\n جاناتان‌هایت، روان‌شناس اجتماعی برجسته که از بدو جنبش روان‌شناسی مثبت‌گرا با آن همراه بوده است، اخیراً با استفاده از مدل فرایند دوگانۀ اخلاقیات، روش‌هایی پیشنهاد کرده که با آن‌ها می‌توانیم زندگی اخلاقی خود را متحول کنیم. هایت نقش منطق در تحریک قضاوت‌های اخلاقی را رد می‌کند و منطق را وسیله‌ای می‌داند که بعد از عمل، شهود سریع و بلادرنگ ما را توجیه می‌کند. مغز افراد طوری «سیم‌کشی» شده است که با شهودهای گوناگونی عمل می‌کند و به‌ همین دلیل، با ایدئولوژی‌های مختلفی سازگار می‌شود. بنابراین همکاری با مشکل مواجه می‌شود.  از نظر او این مشکل را می‌توان در دوقطبی نهادینه‌شده در سیاست امریکا مشاهده کرد.\n هایت در کتاب ۲۰۱۲ خود به نام ذهن پارسا؛ چرا سیاست و دین، مردم خوب را از یکدیگر جدا می‌کند؟ شش جفت شهود اخلاقی اصلی را شناسایی می‌کند که اساس نظام‌های اخلاقی دنیا را تشکیل می‌دهند. این شهودهای دوگانه چنین‌اند: مراقبت و آسیب؛ انصاف و تقلب؛ وفاداری و خیانت؛ مرجعیت و مخالفت؛ قداست و تنزل؛ آزادی و ستم. او مدعی است که محافظه‌کاران امریکایی، تک‌تک این اساس‌های اخلاقی مختلف را به‌کار می‌گیرند؛ اما لیبرال‌ها به‌طور نامتناسبی فقط تحت‌تأثیر «مراقبت» هستند. هایت به ما می‌گوید که «در مقیاس‌ها، پیمایش‌ها و مجادله‌های سیاسی، مشخص می‌شود که لیبرال‌ها بیشتر از محافظه‌کاران و به‌خصوص آزادی‌خواهان، از نشانه‌های خشونت و رنج آشفته می‌شوند. هرگاه دغدغه‌های آزادی و ستم آن‌ها را تحریک می‌کند، این امر همیشه از طرف «توسری‌خورها، قربانیان و گروه‌های ناتوان است». این دغدغۀ تک‌بعدی باعث می‌شود لیبرال‌ها نتوانند دغدغه‌های اخلاقی پیچیده‌ترِ محافظه‌کاران را درک کنند. بدین‌سان هایت پیشنهاد می‌دهد که لیبرال‌ها سعی کنند منابع اخلاقی متنوع‌تری را درک کنند که محافظه‌کاران لحاظ می‌کنند. بدین‌ترتیب همکاری در این شکاف ایدئولوژیک، میسر می‌شود. او با ارائۀ این توصیۀ اخلاقی، پیش‌فرض می‌گیرد که هنجار همکاری باید بر ارزش‌هایی که ما را از یکدیگر جدا می‌کند، ارجحیت داشته باشد.\n  رئیس هیئت‌مدیرۀ ارتش، ژنرال جرج دبلیو کیسی با مارتین سلیگمن، بنیان‌گذار جنبش روان‌شناسی مثبت‌گرا و ابداع‌کنندۀ نظریۀ «درماندگی آموخته‌شده» در طرح «آمادگی جامع سربازان» در دانشگاه پنسیلوانیا، فیلادلفیا، مه ۲۰۰۹.\nبه‌هرحال، برخی روان‌شناسانِ دیگر معتقدند که تحلیل‌ هایت از انگیزه‌های اخلاقی، دیدی بسیار شکاکانه به نقش منطق دارد. یکی از پروژه‌های اولیه و اصلی‌ای که مارتین سلیگمن در روان‌شناسی مثبت‌گرا سازماندهی کرد، طرحی دربارۀ «رهبری مشفقانه» در سال ۲۰۰۰ بود. هدف این پروژه، مطالعۀ شخصیت صلح‌جو و همچنین جنگ‌طلب انسان‌ها و بررسی تأثیر رهبری در تحقق یکی از این دو گرایش متضاد بود. استیون پینکر، روان‌شناس هاروارد که عضو ارشد هیئت مشورتی مستقل این پروژه بود، بر نقش منطق به شکل «بازی‌های مجموع ناصفر»۳، یعنی نوعی همکاری که در آن هر دو طرف سود می‌کنند، در رشد انگیزه‌های همکاری تأکید کرد. این تأکید نقشی بسیار مهم در کتاب ۲۰۱۱ او ایفا کرد: فرشتگان نیکو در سرشت ما؛ چرا خشونت زوال یافته است؟\n پینکر در کتاب بسیار تاثیرگذار خود استدلال می‌کند که ارزیابی‌های منطقی و حساب‌شدۀ ما باید بر شهودهای قدرتمند و احساسی ارجحیت داشته باشد. اما منظور او از «منطق»، به‌طور خاص «تبادل‌پذیری دیدگاه‌ها و موقعیتی است که دنیا برای بازی‌های مجموع مثبت فراهم می‌کند»؛ نه نوعی نظریۀ فلسفی پرطمطراق. پینکر قبول دارد که همدلی در ترویج نوع‌دوستی نقش داشته است و «اصلاحات انسان‌دوستانه تا حدی تحت‌تأثیر حساسیت بیشتر به تجربۀ موجودات زنده و میل حقیقی به رهاندن آن‌ها از رنج بوده است»؛ اما باوجوداین «هدف نهایی ما باید سیاست‌ها و هنجارهایی باشند که به طبیعت ثانوی تبدیل شود و همدلی را بی‌موردکند».\n دیدگاهی مشابه دربارۀ نقش ضروری و مهم منطق را در کتابی جدید تحت عنوان نوزادان بی‌طرف: سرچشمه نیک و شر نوشته پل بلوم، استاد روان‌شناسی و علم شناخت در دانشگاه ییل می‌یابیم. بلوم در کنار هایت، مدرس دورۀ لیسانس سلیگمن در روان‌شناسی مثبت‌گرای کاربردی در دانشگاه پنسیلوانیا است. بلوم دربارۀ رشد کودکان مطالعه می‌کند و از طریق گزارش آزمایش‌های مختلف خود روی نوزادان به ما می‌گوید زیست‌شناسی ما را به برخی توانایی‌های ابتدایی مجهز کرده است که برای توسعۀ اخلاقیات، مثلاً همدلی و انصاف، ضروری است. اما تأکید می‌کند که وراثت زیست‌شناختی و ماقبل‌اجتماعیِ ما محدود بوده و فقط خصیصه‌هایی برای سازگارشدن را دربرمی‌گیرد. این خصیصه‌ها ما را تحریک می‌کنند تا از خویشاوندان خود مراقبت کنیم. واکنش‌های اخلاقیِ احساسی ما گرچه نقشی در زندگی اخلاقی ما دارند، اصولاً نابالغ‌اند. منطق ما را قادر می‌کند تا از آن‌ها فراتر رویم.\n چنین ایده‌ای در ابتدا مجاب‌کننده به‌نظر می‌رسد. تأمل اخلاقی منطقی غالباً بهتر از واکنش‌های فوری و احساسی است و باید هم اینگونه باشد. اما دیدگاه بلوم دربارۀ منطق، مثل دیدگاه ‌هایت و پینکر به‌طور عجیبی محدود است: از نظر او منطق همان بی‌طرفی است؛ به‌معنای توسعۀ «سیستم‌های پاداش و تنبیهی که به‌طور بی‌طرفانه‌ای در جامعه اعمال می‌شود». اینجا هم هنجار همکاری به‌عنوان اصلی بنیادین پیش‌فرض گرفته شده است که به‌وسیلۀ آن می‌توانیم تصمیم بگیریم که به کدام شهودهای اخلاقی خود توجه کنیم.\n اگر بحث دربارۀ اصول اخلاقی سفت‌وسختی باشد که منطقاً باید به آن‌ها ملزم باشیم، مثلاً اصول اخلاقی مدنظر پیتر سینگر در رابطه با وظیفۀ ما در برابر غریبه‌ها، بلوم چنین اصولی را غیرواقع‌گرایانه خواهد دانست؛ چراکه هیچ نظریۀ تکاملی قابل‌قبولی نمی‌تواند چنین الزاماتی را برای انسان تعیین کند. اما همچون ادعاهای جاشوا گرین، اینجا هم فکت‌هایی دربارۀ ماهیت زیست‌شناختی ما که در روان‌شناسی تکاملی توضیح داده می‌شود، نمی‌تواند به‌تنهایی اساس هنجارهای اخلاقی را بسازد. بلوم در مقایسه با هایت، در حوزۀ اخلاق، متفکری ریزبین‌تر است و تجویزات او کمتر جنبۀ تعلیمی دارد؛ اما او هم مانند هایت ظاهراً فرض می‌گیرد که حوزۀ روان‌شناسی مرجعیت خاصی دارد تا ما را راهنمایی اخلاقی کند و به‌سوی همکاری اجتماعی براند و اینکه این راهنمایی، مافوق تأملات منطقی و اخلاقی معمول است.\n هدف سلیگمن برای تولید اجتماعی قوی‌تر و بافضیلت‌تر، ظاهراً نیازمند چیزی بیشتر از رساله‌های مکتوب دربارۀ اخلاقیات است. او و همکارانش نیز رهبری اخلاقی را ضروری می‌دانند. این همان وجه تخصص اخلاق است که ویلیام دیمن، استاد تعلیم و تربیت در دانشگاه استنفورد و ان کولبی، استاد مشاوره در دانشگاه استنفورد، در کتاب قدرت آرمان‌ها؛ داستان واقعی انتخاب اخلاقی به بررسی آن می‌پردازند.\n دیمن و کولبی برای استدلال‌های خود، از داستان‌های رهبرانی اخلاقی‌ مانند النور روزولت و نلسون ماندلا استفاده می‌کنند. آن‌ها به تحلیل ویژگی‌های روان‌شناختی‌ای می‌نشینند که این آدم‌ها را قادر ساخت تا هم از ساختار زیست‌شناختی و هم از زمینۀ اخلاقی خود فراتر روند. گرچه دیمن و کولبی نقشی برای علم عصب‌شناسی نیز در روان‌شناسی اخلاق قائل می‌شوند، ادعا می‌کنند که بخش اعظمی از پژوهش‌های کنونی ناقص است؛ چون «الگوهای فکری متخصصان سطح بالا یا نابغه‌های خلاق ممکن است ویژگی‌های منحصربه‌فردی داشته باشد» و هنوز ویژگی‌ها بررسی نشده‌اند. آن‌ها از اعتقاد سلیگمن دربارۀ فضائل و مفهوم زندگی معنادار و نه فقط شاد استفاده می‌کنند و آن را به زیربنایی برای انعطاف‌پذیری در مواجهه با چالش‌های اخلاقی تبدیل می‌کنند. هدفشان از این کار آن است که به ما نشان دهند چگونه با به‌کارگیری تخصص و رهبری اخلاقی می‌شود به کشمکش‌های اخلاقی طولانی پایان داد.\n پشت جلد این کتاب، نقل‌قولی از سلیگمن هست که می‌گوید: روان‌شناسی درحال‌حاضر اخلاقیات سطحی و اخلاقیات عمیق را از هم سوا می‌کند.‌ اخلاقیات سطحی را می‌توان در شهودهای اخلاقی سریع و بدون‌تفکری یافت که داریم. اما اخلاقیات عمیق، تصمیمات فکرشده‌ای هستند که می‌گیریم. این تصمیمات با صداقت، ایمان، فروتنی و آرمان همراه‌اند. کتاب قدرت آرمان‌ها نوشتۀ دیمن و کولبی کتابی است که برای اخلاقیات عمیق باید به سراغ آن رفت.\n بنا به این دیدگاه، روان‌شناسان می‌توانند با استفاده از تخصص خود، میان غریزه‌های احساسی ما در مسائل اخلاقی و بینش‌های اخلاقی والاتر ما تمایز قائل شوند. اما همان‌طور که دیدیم، اشتباه است که بگوییم تخصص در روان‌شناسی که علمی طبیعی‌توصیفی است، می‌تواند به کسی این صلاحیت را بدهد تا تعیین کند چه چیزی از نظر اخلاقی درست یا غلط است. همواره این فرض در میان است که اصول مبنایی و تجویزی اخلاق، مقدم بر هر پژوهش روان‌شناختی‌ای هستند.\n علی‌رغم رتوریکی که دیمن و کولبی در رابطه با جست‌وجو برای حقایق اخلاقی والاتر به کار بسته‌اند، اصل اخلاقی اولیه‌ای که همواره در این‌نوع ادبیات روان‌شناسانه استفاده می‌شود، اصلی هابزی است که بر حل اختلافات یا ترویج همکاری مبتنی است. جاشوا گرین در کتاب خود به‌نام قبایل اخلاقی هشدار می‌دهد که حتی کسانی که به‌دنبال توافق عملی هستند، نیازمند«فلسفۀ اخلاقی روشن و منسجم‌اند؛ یعنی نوعی قطب‌نمای اخلاقی ثانوی که وقتی نمی‌شود به احساسات درونی اعتماد کرد، ما را راهنمایی کند». پس علاوه‌بر مطرح‌کردن این سؤال که آیا پژوهش روان‌شناختی می‌تواند هنجارهای اخلاقی را توجیه کند یا خیر، باید این را نیز بپرسیم که آیا هنجار حداقلی همکاری که روان‌شناسان از آن استفاده می‌کنند، می‌تواند به‌تنهایی قطب‌نمای اخلاقی مطمئنی در اختیارشان بگذارد؟\n تحولات اخیر در حرفۀروان‌شناسی، در این زمینه مأیوس‌کننده است. در جولای ۲۰۱۵ گروهی از پژوهشگران به رهبری دیوید هافمن، از وکلای شرکت حقوقی سیدلی آستین، گزارشی دربارۀ تبانی مسئولان انجمن روان‌شناسی امریکا با وزارت دفاع و سازمان سیا در حمایت از شکنجه منتشر کرد. این گزارش که دستور آن را انجمن روان‌شناسی امریکا در نوامبر ۲۰۱۴ داده بود، شواهدی گسترده را دربارۀ این تبانی با جزئیات مطرح می‌کند. انجمن روان‌شناسی امریکا منشور اخلاقی خود را اصلاح کرد تا راه تبانی در شکنجه و مشارکت در آن را سخت‌تر کند. مسئولان انجمن روان‌شناسی برای این کار مجموعه‌ای از محدودیت‌های اخلاقی خیلی کُلی را برای شرکت روان‌شناسان در بازپرسی مقرر کردند. انگیزۀ رهبران انجمن روان‌شناسی از این کار، ظاهراً سودهای کلان مالی بوده که کمک‌هزینه‌های وزارت دفاع فراهم می‌کرده است. این واقعه، شکنندگی اخلاقیات را به‌خوبی نشان می‌دهد.\n نویسندگان گزارش در نتیجه‌گیری خود می‌نویسند: از روان‌شناسانی که برای امرار معاش، بیماران را درمان می‌کنند، شنیده‌ایم که وقتی دربارۀ دخالت روان‌شناسانی می‌اندیشند که عمداً از تکنیک‌های خشونت‌بار بازپرسی استفاده می‌کنند، واقعاً از نظر جسمانی احساس ضعف می‌کنند. این دیدگاه روان‌شناسانی است که از آموزش و مهارت خود برای معاینۀ روان آسیب‌دیده و شکنندۀ بیمارانشان و برای درک و همدلی با شدت درد روانی آن‌ها استفاده می‌کنند تا شاید بتوانند آن‌ها را درمان کنند. تفکر دربارۀ عضوی از حرفه‌شان که از همان آموزش و مهارت برای اعمال آسیب روانی یا جسمی عمدی به فردی بازداشت‌شده استفاده می‌کند، حال آن‌ها را به هم می‌زند. می‌شود احساسشان را درک کرد.\n به‌سادگی می‌توان روان‌شناسانی را تصور کرد که ادعا می‌کنند متخصص اخلاق‌اند و چنین واکنشی را نوعی «عکس‌العمل شهودی» اعتمادناپذیر می‌دانند؛ واکنشی که باید با استدلال‌های پیچیده‌تر بر آن غلبه کرد. اما بی‌اعتمادی به واکنش‌های فوری و احساسی ممکن است باعث شود انسان‌ها دیگر قطب‌نمایی عملی نداشته باشند تا در دوران بحران، یعنی زمانی که قضاوت‌های ما شدیداً به چالش کشیده شده‌اند، آن‌ها را راهنمایی کند یا با انگیزه‌های نیرومند غیراخلاقی مقابله کند.\n از گزارش هافمن و اسناد پشتیبان آن می‌فهمیم که پس از حملات ۱۱ سپتامبر، انجمن روان‌شناسی امریکا در دسامبر ۲۰۰۱ «قطعنامه علیه تروریسم» را صادر کرد تا همکاری‌هایی را جلب کند که در آن‌ها روان‌شناسان به مبارزه با تروریسم کمک می‌کنند. کاملاً درک‌شدنی است که بسیاری از دانشگاهی‌ها، آن موقع می‌خواستند کمک کنند تا چنین توحش مخربی دیگر هرگز تکرار نشود. قطعنامۀ انجمن روان‌شناسی امریکا در دسامبر ۲۰۰۱ منجر به تشکیل جلسه‌ای در خانۀ مارتین سلیگمن شد. این نشست که «گروهی متشکل از شانزده کارمند اطلاعات و استاد برجسته از کشورهای مختلف» در آن حضور داشتند، برای این برگزار شد که دربارۀ واکنش‌ها به افراط‌گرایی اسلامی بحث کند. استیفن بند، رئیس واحد علم رفتاری در اف‌.بی.‌آی بعدها گزارش داد که «مجمع سلیگمن منجر به تولید سندی فوق‌العاده شد که می‌توان زیاد دربارۀ آن مانور داد؛ خیلی زیاد».\n ازجمله افراد حاضر در جلسۀ اول کرک هابرد، رئیس تحقیقات بخش ارزیابی عملیات در سازمان سیا و جیمز میچل بودند. میچل یکی از دو روان‌شناسی است که با بروس یسن معماران اصلی طرح شکنجۀ سازمان سیا شدند و به اجرای آن کمک کردند. طرح شکنجۀ سازمان سیا اصولاً مبتنی بر نظریۀ «درماندگی آموخته‌شدۀ» سلیگمن بود. این نظریه نقش مهمی در شکل‌گیری فکری میچل داشت؛ مثلاً میچل در مقاله‌ای به سال ۱۹۸۴ مبتنی بر تحقیق پایان‌نامۀ کارشناسی‌اش، دربارۀ ناتوانی شناختی‌ای که از حالت افسردگی به‌وجود می‌آید، به این نظریه استناد می‌کند. میچل با کمک سلیگمن، کارمندان ارتش امریکا را با این نظریه آشنا کرد. این گروهِ ارتشی، دربارۀ روش‌های خشونت‌بار بازپرسی مشغول مطالعه بودند.\n در سال ۲۰۰۲ از سلیگمن در سن‌دیگو دعوت کردند تا در کنفرانسی با پشتیبانی مالیِ طرح «زنده‌ماندن، گزیر، مقاومت و فرار» (زگموف) دربارۀ درماندگی آموخته‌شده سخنرانی کند. مجری این طرح، آژانسی نظامی به‌نام «آژانس بازتوانی پرسنل مشترک» بود که خود تحت‌الحمایۀ «اتحادیۀ رهبران نظامی ایالات متحده» محسوب می‌شد. وقتی وزارت دفاع و سیا برنامۀ بازداشت‌های خود را آغاز کردند، زگموف به آن‌ها پیشنهاد داده بود تا نیروهایشان را آموزش دهد. هدف اولیۀ تأسیس زگموف، آموزش خلبان‌ها بود تا در صورت اسیرشدن، چگونه زنده بمانند یاچگونه در برابر شکنجه مقاومت کنند. به‌همین خاطر مربیان این طرح نیازمند تخصص در نحوۀ مقاومت در برابر شکنجه بودند و این مستلزم آن بود که نحوۀشکنجه‌کردن را نیز بلد باشند. میچل و یسن، روان‌شناسان آموزشگاه‌های زگموف بودند. آموزش نظریۀ درماندگی آموخته‌شده به بخشی اجباری از این آموزش‌ها تبدیل شده بود.\n سلیگمن معتقد است که دلیل علاقۀ میچل و یسن به وضعیت درماندگی آموخته‌شده فقط این بود که مقاومت در برابر شکنجه را آسان کنند. نویسندگان گزارش هافمن این را باورپذیر نمی‌دانند. آن‌هامی‌نویسند: به‌نظر ما دشوار می‌توان مشکوک نشد که یکی از دلایل علاقۀسازمان سیا به یادگیری درماندگی آموخته‌شده این بوده است که ببینند چطور می‌توان از آن در بازپرسی دیگران استفاده کرد.\n خیلی زود مشخص شد که درماندگی آموخته‌شده برای به‌دست‌آوردن اطلاعات انسانی فایده‌ای ندارد. علی سوفان، بازپرس اف.‌بی.‌آی، به‌وضوح این شکست را در کتاب خود به‌نام پرچم‌های سیاه؛ داستان محرمانۀ ۱۱ سپتامبر و جنگ علیه القاعده توصیف کند. این کتاب شرح شکنجۀ وحشیانۀ یکی از زندانیان است که قبلاً همکاری می‌کرده است. او به‌طور نادرست شناسایی شده بود و بعد از شروع شکنجه‌ها هیچ اطلاعات مفیدی نداد.\n در گزارش کمیتۀ منتخب اطلاعات سنا دربارۀ طرح بازپرسی و بازداشت آژانس مرکزی اطلاعات آمده است که تکنیک‌های زیادی ازجمله محرومیت از خواب، نگهداری در اطاق منجمد و ۸۳ بار غرق مصنوعی روی این زندانی با نام ابوزبیده امتحان شد تا جایی که به هیستری و استفراغ مبتلا شد و در آخر «کاملاً بی‌واکنش شد؛ طوری که حباب‌هایی از دهان بازش بیرون می‌آمد». گزارش کمیتۀ سنا به‌روشنی توضیح می‌دهد که این «تکنیک‌های پیشرفتۀ بازپرسی» هیچ اطلاعاتی را که نمی‌شد از راه‌های دیگر به‌دست آورد، فراهم نکرده و حتی در بسیاری از موارد، اطلاعات غلطی دربارۀ مسائل امنیتی خیلی مهم ایجاد کرده است.\n گزارش سنا همچنین به اطلاع ما می‌رساند که سازمان سیا بازنمایی نادرستی از این طرح را به قانون‌گذاران و وزارت دادگستری ارائه داد مبنی بر اینکه این طرح «حجم عظیمی از اطلاعات حیاتی» به‌دست می‌دهد. سیا گفت دو زندانی‌ای که میچل آن‌ها را شکنجه کرد، یعنی ابوزبیده و خالد شیخ‌محمد، به زبان آورده‌اند که «اکثرِ مردم امریکا ضعیف‌اند، انعطاف ندارند و نمی‌توانند از دستیابی تروریست‌ها به اهدافشان جلوگیری کنند». اما گزارش سنا به ما می‌گوید «هیچ سند عملیاتی و بازپرسی از طرف سیا وجود ندارد که نشان دهد خالد شیخ‌محمد یا ابوزبیده این حرف‌ها را زده‌اند».\n یسن و میچل باوجود ناتوانی آشکار «تکنیک‌های پیشرفتۀ بازپرسی» به اِعمال آن‌ها ادامه دادند و سرانجام ۸۱ میلیون دلار برای این‌کار پول گرفتند. وقتی که در اواخر ۲۰۰۴ دخالت روان‌شناسان در بازپرسی‌های گوانتانامو و عراق در مقاله‌ای از نیویورک‌ تایمز برملا شد، انجمن روان‌شناسی امریکا کارگروهی را مسئول کرد تا قضیه را بررسی کنند و منشوری اخلاقی منتشر کنند. یکی از اعضای هیئت به نام دایان هالپرن هنگام بحث دربارۀ این گزارش، اصرار داشت تأکید کند که شکنجه مؤثر نبوده است. اما کارگروه اصلاً مسئلۀ موثربودن را مطرح نکرد و هیچ حرفی در این رابطه به میان نیاورد.\n وقتی کمیتۀ منتخب اطلاعات سنا، گزارش مفصل خود را دربارۀ شکنجۀ رسمی در دسامبر ۲۰۱۴ منتشر کرد، جاناتان ‌هایت در توئیتر خود لینک مقاله‌ای از مت موتیل، دانشجوی دکتریِ سابقش را به اشتراک گذاشت که ادعا می‌کرد این گزارش نظر هیچ‌کس را در رابطه با اخلاقی‌بودن یا تأثیر شکنجه تغییر نمی‌دهد و علت آن هم تعصبی شناختی‌ است که ارزیابی مردم را از شواهد منحرف می‌کند. موتیل هشدار می‌دهد که هیچ‌یک از ما نباید فرض بگیریم که عقایدمان دربارۀ شکنجه مبتنی بر حقایق است؛ اما باوجوداین، حقایقی قطعی‌ وجود دارد. یکی از آن‌ها این است که روان‌شناسان سودهای مالی زیادی از طریق همکاری در شکنجۀ رسمی به دست آوردند و این در حالی بود که شواهد به‌روشنی نشان می‌داد این روش‌ها غیرمؤثر است.\n این درسی مهم دربارۀ شکنندگی اخلاقی ماست. این درس باید ما را از خطرات سپردن مرجعیت اخلاقی به دست منابعی که هیچ صلاحیتی برای این مرجعیت ندارند، مانند دانشمندان علم رفتار انسان آگاه کند. روان‌شناسیْ ابزاری است که می‌تواند برای اهداف خوب یا بد به کار گرفته شود. این، هم در روان‌شناسی اخلاق صادق است و هم تمام حوزه‌های دیگر پژوهش روان‌شناختی. تخصص در آموزش افراد برای غلبه بر شهودهای اخلاقی، فقط در صورتی از نظر اخلاقی خوب است که در خدمت اهدافی خوب باشد. این اهداف را باید با ملاحظات دقیق اخلاقی تعیین کرد.\n روان‌شناسان مدت‌هاست نقشی حیاتی در ارتش داشته‌اند و کارهایی باارزش و انسانی‌ کرده‌اند، کهنه‌سربازانی بازگشته از جنگ را درمان کرده‌اند، دستورالعمل‌های گزینش طراحی کرده‌اند و پدیده‌هایی همچون اختلال استرسی پس از ضایعۀ روانی۴ را مطالعه کرده‌اند. اما وقتی صنعت دفاع در سال، صدها میلیون دلار برای حمایت از پژوهش‌های چه بنیادی و چه کاربردیِ مربوط به روان‌شناسی ارتش هزینه می‌کند، همیشه تضادی بالقوه میان ارائۀ نتایج دلخواه ارتش و تولید علم عینی وجود خواهد داشت.\n در آگوست ۲۰۱۵ برایان نوسک روان‌شناس و ۲۶۹ همکار دیگر او گزارشی به‌نام «برآورد تکرارپذیری در علوم روان‌شناختی» منتشر کردند. موضوع این گزارش تلاش آن‌ها جهت تکرارکردن نتایج یکصد بررسی منتشرشده در مقالات در سه ژورنال روان‌شناسی بود. فقط ۳۹ درصد از تلاش‌ها در تکرار به نتایج مشابه رسید. بعدازآن، بحث‌های گسترده‌ای دربارۀ روش‌های نادرست یا فریبکارانۀ مورداستفادۀ  روان‌شناسان بالا گرفت. اینجور یافته‌ها قطعاً برای وزارت دفاع خوشایند نبوده است؛ چون شاید امنیت ملی ما را به این شاخۀ علم واگذار کرده باشد و تا حدی هم واگذار کرده است.\n مایکل متیوز، استاد روان‌شناسی مهندسی در آکادمی ارتش ایالات متحده و رئیس سابق بخش نوزده انجمن روان‌شناسی امریکا که به روان‌شناسی نظامی اختصاص دارد، در کتاب ۲۰۰۴ خود با عنوان سرسخت؛ چگونه روان‌شناسی، جنگ را متحول می‌کند؟ توضیح می‌دهد چگونه روان‌شناسی به ابزاری ضروری برای نبرد جهانی علیه تروریسم تبدیل شد. استفاده از روان‌شناسی اجتماعی و روان‌شناسی مثبت به‌طور ویژه به اولویت‌هایی برای ارتش تبدیل شده‌اند.\n بنا به گفتۀ متیوز، بخشی از ماجرا به‌دلیل «به‌دست‌آوردن دلِ» افراد، هم در داخل کشور و هم در میدان‌های عملیات است. او همچنین یکی از اهداف بسیار مهم رفتاریِ ارتش را ایجاد روحیۀ «قتل انتخابی»۵ می‌داند. او می‌گوید:\n دسته‌ای از تکنیک‌های درمانی شناخت‌محور بر حذف اندیشه‌ها و باورهای غیرمنطقی تمرکز دارند. می‌توان از این تکنیک‌ها برای تغییر ساختار عقاید سربازان در رابطه با کشتار استفاده کرد. این مداخله‌ها را می‌توان در شبیه‌سازی‌های همه‌جانبه‌ای گنجاند که هدفشان ترویج باوری است که بر مبنای آن قتل اختیاری عیبی ندارد.\n طرح جدیدی به‌نام طرح «جامع آمادگی سربازان» در سال ۲۰۰۹ برپا شد تا راه‌های ساختن سربازانی سازگارتر را بررسی کند. این کار از طریق کمک به سربازان برای سازگاری‌های روان‌شناختی موردنیاز صورت می‌گرفت. سلیگمن معیاری برای ارتش طراحی کرد تا با آن، «انعطاف» سربازان سنجیده شود. این معیار «ابزار جهانی ارزیابی» نام داشت. بدین سان روان‌شناسی مثبت، خود را در محور طرح‌های روان‌شناختی ارتش قرار داد. در سال ۲۰۱۰ وزارت دفاع قراردادی سی‌میلیون‌دلاری به مرکز روان‌شناسی مثبت دانشگاه پنسیلوانیا پیشنهاد کرد. این مرکز را سلیگمن تأسیس کرده بود. طبق گزارش هافمن منتقدان معتقدند که این قرارداد پاداشی برای تلاش‌های سلیگمن علیه تروریسم بود. او خودش ماجرا را انکار می‌کند. به‌گفتۀ کتاب متیوز، مسئولان رده‌بالا ارتش معتقدند که مهارت‌های روان‌شناسان مثبت‌گرا برای رشد انعطاف سربازان و ابداع انواع جدیدی از جنگ، بی‌نهایت باارزش است.\n البته متیوز آشکار می‌کند که ارتش نگران نگرشی «کاملاً لیبرال یا شاید به‌شدت چپ‌گرا» در میان روان‌شناسان دانشگاهی است. متیوز مقیاس ارزشی مرتبط را به‌صورتی کاملاً دومقوله‌ای ارائه می‌کند: دانشگاهی‌ها یا موافق ارتش هستند یا مخالف آن. این مقیاس ادعا می‌کند که برخی «ممکن است کمک به ارتش را برابر با همکاری در آدم‌کشی بدانند». متیوز به ما می‌گوید که وقتی در کنوانسیون انجمن روان‌شناسی امریکا در سال ۲۰۰۷ شرکت کرد، فهمید «هر روان‌شناسی که به‌منزلۀ ضدارتش شناخته می‌شد»، مورد خشم قرار نمی‌گرفت. سپس مثال سلیگمن را می‌زند که متهم به «کمک به ارتش در ابداع تکنیک‌های شکنجه از طریق مهندسی معکوس مفهوم درماندگی آموخته‌شده» بود. این کتاب قبل از انتشار عمومیِ گزارش سلیگمن نوشته شده بود. متیوز این اتهامات را «حملات شخصی» می‌داند که ریشه در «احساسات ضدارتشی» دارد.\n البته متیوز امیدوار است که ابزارهای روان‌شناسی مثبت‌گرا همچون رفتاردرمانیِ شناختی و آموزش انعطاف را بتوان به کار گرفت تا فرهنگ عمومی، ازجمله فرهنگ دانشگاهی به‌طور کلی‌تر تغییر کند. جاناتان ‌هایت به‌کرات غیاب محافظه‌کاران را در حرفۀروان‌شناسی اجتماعی نقد کرده است. او اخیراً در مقاله‌ای در مجله آتلانتیک به‌نام «نوازش ذهن امریکایی» که به‌طور مشترک با گرگ لوکیانوف نوشته شده است، پیشنهاد می‌کند که دانشجویان از درمان‌های برگرفته از رفتاردرمانی شناختی استفاده کنند تا انعطاف شخصی خود را افزایش دهند. آن‌ها معتقدند که چنین انعطافی برای مبارزه با فرهنگ قربانی‌شدگی ضروری است. از نظر آن‌ها این فرهنگ، اساس تظاهرات دانشگاهی علیه نژادپرستی و تبعیض جنسیتی است. هایت در مصاحبه‌ای موضوع را تشریح می‌کند:\n به‌نظر من هر چه جلوتر می‌رویم، تنوع نژادی و جنسیتی با وجود اهمیتی که دارند، باید به اولویت‌های پایین‌تری تبدیل شوند. با گذشت هر سال، تنوع سیاسی مهم‌تر و مهم‌ترمی‌شود.\n اولویت‌های او ظاهراً انطباقی فراوان با اولویت‌های وزارت دفاع دارد و نظر او دربارۀ روان‌شناسی اخلاق نیز از آن‌ها حمایت می‌کند. اما باید از خطرات پذیرش توصیه‌های او به‌عنوان یک متخصص مستقل اخلاق برحذر باشیم. نباید فکر کنیم او صلاحیت راهنمایی اخلاقی مناسب را دارد. رشتۀ روان‌شناسی نمی‌تواند روان‌شناسان را برای چنین کاری مجهز کند.\n پل بلوم در مقالۀ خود در مجلۀ آتلانتیک به‌نام «جنبۀ تاریک همدلی» به ما هشدار می‌دهد که همدلی با افرادی که قربانی به شمار می‌آیند، ممکن است با گرایش‌های خشن و تنبیهی در قبال مسئولان مرتبط باشد. در مقابل، ما باید دقت کنیم که مبادا از ادعاهای روان‌شناختی او نسخه‌ای صادر کنیم که چه چیزهایی ارزشمند است و چه چیزهایی بی‌ارزش. همچنین نباید نتیجه بگیریم که به ناظم اخلاقی برای فرهنگی نیاز داریم که از زیادی احساسات همدلانه، آسیب دیده است.\n هیچ روان‌شناسی تاکنون روشی ابداع نکرده است که بتواند جایگزینی باشد برای تفکر اخلاقی و متأملانه، استفاده از اصول و شهود خودمان، سنجیدن آن‌ها در مقابل یکدیگر و انجام بهترین قضاوت ممکن. این زحمتی است که لازم است همه‌مان تقبل کنیم. نمی‌توانیم آن را به مرجعی بالاتر بسپاریم یا کتاب‌های راهنما را جایگزینش کنیم. رنجی که بشر به وجود آورده است، نه‌فقط «تکنیک‌های رفتاری» جدید، بلکه درک اخلاقی ناب‌تری می‌طلبد. ما قطعاً نمی‌توانیم این درک را در کتب جدیدی که ادعا می‌کنند روان‌شناسی، «عقلی برتر» است، به دست آوریم.\n • نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nHaidt, Jonathan. The righteous mind: Why good people are divided by politics and religion. Vintage, 2012\nPinker, Steven. The better angels of our nature: Why violence has declined. Penguin, 2011\nBloom, Paul. Just babies: The origins of good and evil. Crown, 2013\nDamon, William, and Anne Colby. The power of ideals: The real story of moral choice. Oxford University Press, USA, 2015\nGreene, Joshua. Moral tribes: emotion, reason and the gap between us and them. Atlantic Books Ltd, 2014\nHoffman, David H. Report to the Special Committee of the Board of Directors of the American Psychological Association: Independent Review Relating to APA Ethics Guidelines, National Security Interrogations, and Torture. 2015\nthe Senate Select Committee on Intelligence. The Senate Intelligence Committee Report on Torture: Committee Study of the Central Intelligence Agency’s Detention and Interrogation Program. Melville House\nBrian Nosek and others. Estimating the Reproducibility of Psychological Science. science. 2015\nMatthews, Michael D. Head strong: how psychology is revolutionizing war. Oxford University Press, 2013\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را تسمین شاو نوشته است و در تاریخ ۲۵ فوریه ۲۰۱۶ با عنوان «The Psychologists Take Power» در وبسایت نیویورک ریویو آو بوکز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۱ خرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «روان‌شناسان به قدرت می‌رسند»  و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• تمسین شاو (Tamsin Shaw) دانشیار مطالعات اروپا و مدیترانه و فلسفه در دانشگاه نیویورک و همچنین نویسندۀ کتاب شک‌گرایی سیاسی نیچه (Nietzsche’s Political Skepticism) است. [۱] دراین روش تصاویری متناوب از مغز درحال فعالیت و سپس در حال استراحت گرفته می‌شود و از یکدیگر بطور دیجیتالی تفریق می‌گردند، که حاصل این پردازش عملکرد مغزی در اثر تغییرات جریان خونی در مغز را از لحاظ فیزیولوژیکی نشان می‌دهد [ویکی‌پدیا]. [۲] Learned helplessness [۳] Nonzero-sum games [۴] PTSD [۵] Adaptive killing\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157810.json b/train/528157810.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..007ca367e831a60cb0f8250e80b1be014be803d2
--- /dev/null
+++ b/train/528157810.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "صنعت قند با خریدن دانشمندان، تقصیرها را گردن چربی انداخت",
+  "subtitle": "وقتی دانشمندان از صنعت پول بگیرند، نه از دولت، امکان دست‌کاری در تحقیقات بالا می‌رود",
+  "introduction": "یک دانشجوی پست‌دکتری در دانشگاه هاروارد، با بررسی انبوهی از اسناد مربوط به تحقیقات پزشکی در سال‌های دهۀ ۷۰، فهمید تبانیِ بزرگی میان مدیران صنعت قند و دانشمندانِ این دانشگاه در جریان بوده است. در واقع، صنعت قند به این پژوهشگران پول می‌داد تا اثبات کنند دلیلِ اصلی بیماری‌های قلبی چربی است و قند نقشی در این میان ندارد. برای ده‌ها سال، این تحقیقاتِ دست‌کاری‌شده مبنای برنامه‌های تعذیه‌ای بوده است.",
+  "content": "آناهاد اوکانر، نیویورک‌ تایمز — اسنادی که به‌تازگی افشا شده‌ است نشان می‌دهد صنعت قند در دهۀ شصت میلادی به دانشمندان پول می‌داد تا ارتباط میان مصرف قند و بیماری‌های قلبی را کم‌اهمیت جلوه دهند و درعوض بر چربی‌های اشباع‌شده به‌عنوان عامل اصلی این بیماری‌ها تأکید کنند.\n یکی از پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا در سن‌فرانسیسکو به‌تازگی موفق به کشف اسناد داخلی صنعت قند شده است و آن‌ها را در نشریۀ طب داخلی به‌نام ژورنال انجمن پزشکی آمریکا۱ به چاپ رسانده است. این اسناد اشاره دارند که پنج دهه پژوهش درمورد تغذیه و بیماری‌های قلبی که شامل توصیه‌های رژیمی امروز هم می‌شود‌، احتمالاً به‌صورتی گسترده تحت‌تأثیر صنعت قند شکل گرفته‌اند.\n استنتون گلانتز، استاد پزشکی دانشگاه کالیفرنیا و یکی از نویسندگان ژورنال، گفته است که «آن‌ها می‌توانستند مباحث مربوط به قند را تا دهه‌ها منحرف کنند».\n اسناد مذکور نشان می‌دهند گروهی تجاری موسوم به «بنیاد پژوهش قند»، که امروزه به‌عنوان «انجمن قند» شناخته می‌شود، به سه دانشمند هاروارد مبلغی در حدود پنجاه‌هزار دلار (به‌ارزش امروز) پرداخته است تا مروری را بر تحقیقاتِ مربوط به قند، چربی و بیماری قلبی در سال ۱۹۶۷ منتشر نمایند. پژوهش‌های مورداستفاده در این «مرور تحقیقات» را گروه قند دست‌چین کرده بودند. مقاله‌ای که در مجلۀ معتبر پزشکی نیوانگلند منتشر شده بود ارتباط میان قند و سلامتی قلبی را کوچک شمرد و چربی اشباع‌شده را عاملِ اساسی در این زمینه معرفی کرد.\n با اینکه اسنادی که در آنها از این اعمال نفوذ پرده برداشته شده، مربوط به پنجاه سال پیش است، گزارش‌های جدیدتر نشان می‌دهند که صنایع غذایی به تأثیرگذاری بر علم تغذیه ادامه داده‌اند.\n در سال گذشته، مقاله‌ای در روزنامۀ نیویورک تایمز برملا کرد که کوکاکولا، به‌عنوان بزرگ‌ترین تولیدکنندۀ نوشابه‌های قندی، میلیون‌ها دلار برای تأمین مالی پژوهشگران مقرر کرده است، پژوهشگرانی که به‌دنبال کم‌اهمیت جلوه‌دادن ارتباط میان نوشیدنی‌های قندی و چاقی هستند. در ماه ژوئن، خبرگزاری آسوشیتد‌پرس گزارش کرد که تولیدکنندگان آب‌نبات از مطالعاتی حمایت مالی نموده‌اند که مدعی هستند کودکانی که آب‌نبات مصرف می‌کنند کم‌وزن‌تر از کودکان دیگر هستند.\n دانشمندان هاروارد و مدیران صنعت قند که با آن‌ها هم‌دست بودند دیگر زنده نیستند. یکی از دانشمندانی که مبلغی از سوی صنعت قند دریافت کرده بود، مارک هگزتد بود. وی تا جایی به کار خود ادامه داد که سرپرست تغذیۀ دپارتمان کشاورزی ایالات متحده شد. در این مقام وی به تنظیم پیش‌نویس سندی کمک کرد که نسخۀ اولیۀ دستورالعمل غذایی دولت فدرال بود. دانشمند دیگر دکتر فردریک جی.استر رئیس دپارتمان تغذیۀ هاروارد بود.\n انجمن قند، در بیانیه‌ای در پاسخ به گزارش ژورنال، گفته است که مرورِ سال ۱۹۶۷ زمانی منتشر شد که نشریاتِ پزشکی نوعاً از پژوهشگران نمی‌خواستند که نام حامیان مالی‌شان را آشکار کنند. مجلۀ پزشکی نیوانگلند تا سال ۱۹۸۴ نیز چنین درخواستی ننمود.\n این بیانیه همچنین اعلام می‌کند که «صنعت قند می‌بایست شفافیت بیشتری در فعالیت‌های پژوهشی خود به کار می‌برد». بااین‌حال این بیانیه همچنان، از پژوهش‌های انجام گرفته با حمایت مالی صنعت مذکور، حمایت می‌کند، چراکه این دست پژوهش‌ها را دارای نقشی مهم و دانش‌افزا در مباحث علمی می‌داند. این بیانیه می‌گوید دهه‌های متمادی پژوهش به این نتیجه رسیده است که «قند نقش بارزی درمورد بیماری قلبی ندارد».\n دکتر گلانتز معتقد است این افشاگری‌ها ازآن‌رو اهمیت دارند که بحث‌های مربوط به مضرات نسبی قند و چربی اشباع‌شدهْ امروزه نیز ادامه دارد. برای دهه‌های متمادی، مقامات رسمیْ شهروندان امریکایی را به کاهش مصرف چربی تشویق می‌کرده‌اند. این روند بسیاری از مردم را به تهیۀ غذاهای کم‌چربی و پرقند سوق داده است. این همان مسئله‌ای است که امروزه کارشناسان آن را به‌دلیل تشدید بحران چاقی سرزنش می‌کنند.\n دکتر گلانتز همچنین گفته است: «حرکت صنعت قند بسیار هوشمندانه بود، چراکه مقالات منتشرشده در قالب مروری بر تحقیقات، به‌خصوص اگر در مجلات برجسته به چاپ برسند، می‌توانند بر شکل‌گیری کلیت مباحث علمی مؤثر باشند.»\n دکتر هگزتد از پژوهش خود برای تأثیرگذاری بر توصیه‌های غذایی دولت استفاده کرده است. این توصیه‌ها بر چربی اشباع‌شده به‌عنوان عاملی برای بیماری قلبی تأکید می‌کند، درحالی‌که، به‌طور گسترده، قند را کالری خالی۲ و درعوض مرتبط با پوسیدگی دندان توصیف می‌کند. امروزه هشدارهای مربوط به چربی اشباع‌شده به‌عنوان اساس راهبردهای غذایی دولت باقی است، بااین‌حال در سال‌های اخیر انجمن قلب امریکا، سازمان جهانی سلامت (بهداشت) و باقی سازمان‌های سلامت شروع به هشدار در این خصوص نموده‌اند که مقادیر زیاد قندِ افزوده می‌تواند منجر به افزایش خطر بیماری‌های قلبی و عروقی گردد.\n ماریون نستله -استاد تغذیه، مطالعات غذایی و سلامت عمومی در دانشگاه نیویورک- در سرمقالۀ شمارۀ جدید ژورنال نوشته است که اسناد مذکورْ شواهد قانع‌کننده‌ای در این باره به دست می‌دهد که: صنعت قند پژوهشی را برساخته است تا صریحاً قند را از این اتهام مبرا کند که عاملی مخاطره‌آمیز برای بیماری‌های قلبی‌عروقی محسوب می‌شود.\n او می‌گوید: «فکر می‌کنم این مسئله ترسناک است. شما هیچ‌گاه نمونه‌هایی چنین فاش و آشکار [از انحراف واقعیات علمی] نمی‌یابید.»\n دکتر والتر ویلت رئیس دپارتمان تغذیه در دانشکدۀ سلامت عمومی هاروارد گفته است که قواعد آکادمیک دربارۀ «تعارض منافع» به‌صورت بارزی از دهۀ شصت تغییر کرده‌اند، بااین‌حال مقالات صنعتِ قند به‌عنوان یادآور این موضوع باقی مانده‌اند که چرا پژوهش باید به‌جای حمایت مالیِ صنعت از حمایت مالی دولت برخوردار باشد.\n دکتر ویلت گفت پژوهشگرانْ داده‌های محدودی برای ارزیابی خطرِ نسبیِ قند و چربی داشتند. او افزود: «با درنظرگرفتن داده‌هایی که امروز در دست داریم، نشان داده‌ایم که کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده، به‌ویژه نوشابه‌هایی که با قند شیرین شده‌اند، عواملی مخاطره‌ساز برای بیماری‌های عروقی محسوب می‌شوند، بااین‌حال نوع رژیم چربی نیز اهمیت بسزایی دارد.»\n مقالۀ منتشرشده در ژورنالْ بر هزاران صفحه مکاتبات و اسناد دیگری تکیه دارد که کریستین کرنز، دانشجوی پست‌دکتریِ دانشگاه کالیفرنیا در سن فرانسیسکو، از آرشیو دانشگاه هاروارد، دانشگاه ایلینوی و دیگر کتابخانه‌ها به دست آورده است.\n این اسناد نشان می‌دهند که در سال ۱۹۶۴ جان هیکسون به‌عنوان یکی از مدیران رده‌بالای صنعت قند و شکر، درمورد نقشه‌ای با سایرین به بحث پرداخته است. طبق این نقشه، قرار بوده است تصور عمومی «به‌وسیلۀ پژوهش، اطلاعات و برنامه‌های قانونیِ» آن‌ها عوض شود.\n در آن زمان مطالعاتی برای نشان‌دادن رابطۀ میان رژیم‌های حاوی قند زیاد و آمار بالای بیماری قلبی در کشور انجام شد. در همان زمان دانشمندانی دیگر، ازجمله فیزیولوژیست برجستۀ مینه سوتا به‌نام انسل کِیز در حال تحقیق بر روی نظریه‌ای رقیب بودند که، طبق آن، چربی اشباع‌شده و کلسترولِ غذاییْ بیشترین خطر را برای بیماری قلبی دارند.\n آقای هیکسون پیشنهاد کرده بود که با یافته‌های هشداردهنده‌ درخصوص قند به‌وسیلۀ پژوهش‌های مورد حمایت صنعت قند مقابله شود. او نوشت: «در این صورت می‌توانیم داده‌ها را منتشر نماییم و اشتباه مخالفان خود را نشان دهیم.»\n در سال ۱۹۹۵ آقای هیکسون از پژوهشگران هاروارد برای نوشتن یک «مرور تحقیقات» کمک خواست تا مطالعات ضد قند را کم‌ارزش کند. او به آن‌ها ۶۵۰۰ دلار پرداخت که معادل کنونی آن ۴۹هزار دلار است. آقای هیکسون مقالاتی را جهت بازبینی برای آن‌ها انتخاب کرد و تصریح کرد نتایجی مقصود او است که در حمایت از قند باشند.\n دکتر هگزتد از دانشگاه هارواد، دوباره به مدیران قند اطمینان داد: «ما به‌خوبی از منافع ویژۀ شما آگاه هستیم و تا جایی که بتوانیم درصدد تأمین آن‌ها برمی‌آییم.»\n در طول کار، پژوهشگران هاروارد پیش‌نویس‌های ابتدایی را به نظر آقای هیکسون می‌رساندند و در این خصوص با وی مشاوره می‌کردند و، در مقابل، رضایت او از نتایج حاصل‌شده را به‌عنوان پاسخ دریافت می‌کردند. دانشمندان هاروارد داده‌های مربوط به قند را به بهانۀ ضعف رد کردند و به داده‌هایی تکیه کردند که بر چربی اشباع‌شده تکیه می‌کرد. آقای هیکسون گفته بود : «بگذارید به شما اطمینان دهم که این کاملاً همان چیزی است که ما در ذهن داشتیم و منتظر شمایل مکتوب آن بودیم.»\n به‌گفتۀ دکتر گلانتز بعد از انتشار آن «مرورِ تحقیقات»، بحث درمورد قند و بیماری قلبی از رونق افتاد، درحالی‌که بسیاری از سازمان‌های سلامتْ رژیم‌های کم‌چربی را موردتأیید قرار دادند. او گفت: «بر اساس استانداردهای امروز، روش آن‌ها از اخلاق دور بوده است.»\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آناهاد اوکانر نوشته است و در تاریخ ۱۲ سپتامبر ۲۰۱۶ با عنوان «How the Sugar Industry Shifted Blame to Fat» در وب‌سایت نیویورک‌ تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۵ آبان ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «صنعت قند با خریدن دانشمندان، تقصیرها را گردن چربی انداخت» و با ترجمۀ نرگس نخجوانی منتشر کرده است.•• آناهاد اوکانر (Anahad O’Connor) روزنامه‌نگار و خبرنگار نیویورک تایمز است و دربارۀ موضوعات مربوط به سلامت و علم می‌نویسد. کتاب ده چیزی که لازم است بخورید (The 10 Things You Need to Eat)، نوشتۀ اوکانر، در سال ۲۰۱۰ در فهرست پرفروش‌های نیویورک تایمز قرار گرفت. [۱] JAMA [۲] کالری خالی به مواد غذایی‌ای اطلاق می‌شود که انرژی‌زا هستند، اما حاوی هیچ مادۀ غذایی‌ای نیستند.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157811.json b/train/528157811.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b171b0a46788f4d052caf3bb70397d346997df28
--- /dev/null
+++ b/train/528157811.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا نگهداری از حیواناتِ خانگی اساساً غیراخلاقی است؟",
+  "subtitle": "در جهانی اخلاقی نه حیوان خانگی وجود دارد، نه آکواریوم و نه باغ‌وحش",
+  "introduction": "استاد حقوق دانشگاه راتگرز، گری فرانسیون، نظرات رادیکالی دربارۀ حقوق حیوانات دارد. او می‌گوید حقوق حیوانات تا حد زیادی بی‌معنی شده است و این وضعیت ناشی از نظرات پیتر سینگر است که عموماً او را پدر جنبش حقوق حیوانات می‌نامند. سینگر استفاده از حیوان را فی‌نفسه رد نمی‌کند؛ او تنها به رنج‌کشیدن حیوان توجه می‌کند. اما به‌عقیدۀ فرانسیون، وقتی دربارۀ حقوق حیوانات صحبت می‌کنیم، در درجۀ اول دربارۀ یک «حق» صحبت می‌کنیم: حقِ دارایی کسی نبودن.",
+  "content": "گری فرانسیون و آنا چارلتون، ایان — ما با شش سگِ نجات‌یافته زندگی می‌کنیم. به‌استثنای یکی از آن‌ها، که در عملیات نجات سگ‌های حامله به ‌دنیا آمد، همۀ آن‌ها از موقعیت‌های بسیار غمناکی به اینجا آمدند، از شرایطی که در آن به‌شدت مورد آزار قرار می‌گرفتند. این سگ‌ها درواقع حیوانات پناه‌جویی هستند که ما خانۀ خود را با آن‌ها قسمت می‌کنیم. ما بسیار دوستشان داریم، اما قویاً معتقدیم که آن‌ها نباید از همان اول وجود می‌داشتند.\n ما مخالف اهلی‌کردن و مالکیت حیوانات خانگی هستیم، چراکه این‌ها نقض حقوق اساسی حیوانات است.\n اصطلاح «حقوق حیوانات» تا حد زیادی بی‌معنی و پوچ شده است. هر‌کس معتقد باشد قفس‌های مرغ‌ها در مرغداری باید کمی بزرگ‌تر باشد یا بگوید گوساله‌ها قبل از اینکه به‌زور سلاخی شوند باید، به‌جای انزوا، در واحدهای اجتماعی زندگی کنند از موضع معروف به «حقوق حیوانات» دفاع کرده است. این وضعیت تا حد زیادی ناشی از نظرات پیتر سینگر است، نویسندۀ کتاب آزادی حیوانات۱ که به‌طور گسترده به‌عنوان پدر جنبش حقوق حیوانات شناخته می‌شود.\n مشکل اتصاف پیتر سینگر به صفت پدری این است که او سودگرایی است که حقوق اخلاقی را یکسره رد کرده و از اقداماتی حمایت می‌کند که از نظر او رنج را کاهش می‌دهند. به‌عبارت‌دیگر، پدر جنبش حقوق حیواناتْ حقوق حیوانات را کاملاً رد می‌کند و دعای خیرِ خود را نثار مرغداری‌های بدون قفس، مزارع خوک عاری از سلول‌های انفرادی و تقریباً تمام بهره‌کشی‌های خوب‌وخوشی می‌کند که تقریباً تمام خیریه‌های بزرگِ «رفاه حیواناتْ» آن را ترویج کرده‌اند. سینگر مروج حقوق حیوانات نیست؛ او مروج رفاه حیوانات است. او استفادۀ انسان از حیوان را فی‌نفسه رد نمی‌کند؛ او تنها به رنج‌کشیدن آن‌ها توجه می‌کند. سینگر در سال ۲۰۰۶ در مصاحبه‌ای با مجلۀ وگان گفت می‌تواند «جهانی را تصور کند که انسان‌ها در آن، در اکثر مواقع، غذای گیاهی می‌خورند، اما گاهی نیز خودشان را به وعده‌ای اشرافی دعوت می‌کنند که از تخم‌مرغ محلی۲ یا شاید گوشت حیواناتی تشکیل شده باشد که، در شرایط طبیعی، زندگی خوبی برحسب گونه‌شان دارند و پس از مدتی بدون درد در مزرعه کشته می‌شوند.»\n ما اصطلاح حقوق حیوانات را در شیوه‌ای متفاوت به کار می‌بریم، شبیه به‌شیوه‌ای که اصطلاح حقوق بشر را در رابطه با حقوق بنیادینِ نوع بشر به کار می‌بریم، به‌عنوان‌مثال اگر بگوییم انسان حق زندگی دارد، منظورمان این است که علاقۀ بنیادین او به ادامۀ زندگی باید مورد حمایت قرار گیرد، حتی اگر استفاده از اعضای بدنِ او بدون رضایتش باعث نجات جان ده انسان دیگر شود. حقْ راهی برای دفاع‌کردن از علایق و منافع است. حق، صرف‌نظر از عواقب، از منافع و علایق دفاع می‌کند. این محافظتْ مطلق نیست و ممکن است تحت شرایط خاصی از بین برود، اما نمی‌تواند صرفاً به‌خاطر تبعاتش ملغی شود. «حیواناتِ غیرانسان» این حقِ اخلاقی را دارند که منحصراً به‌عنوان منابع انسان‌ها مورد استفاده قرار نگیرند، صرف‌نظر از اینکه رفتار با آن‌ها انسانی باشد یا نباشد، حتی اگر استفاده از حیوانات به‌عنوان منابع قابل‌جایگزین باعث شود انسان‌ها از نتایج مطلوبی بهره‌مند شوند.\n وقتی دربارۀ حقوق حیوانات صحبت می‌کنیم، در درجۀ اول دربارۀ یک حق صحبت می‌کنیم: حقِ دارایی کسی نبودن۳. دلیلش هم این است که اگر حیوانات ازلحاظ اخلاقی دارای اهمیت هستند و اگر حیوانات صرفاً شیء نیستند، نمی‌توانند متعلق به کسی باشند یا تصرف شوند. اگر آن‌ها دارایی باشند، لاجرم شیء هستند و لاغیر. به این موضوع در سیاقی انسانی بیندیشید. همۀ ما به‌طور کلی توافق داریم که تمام انسان‌ها، صرف‌نظر از ویژگی‌های خاص خود، این حق بنیادین و پیش‌قانونی را دارند که با آن‌ها همچون دارایی شخصی رفتار نشود. هیچ‌کدام از ما به‌بردگی‌گرفتن انسان‌ها را نمی‌پذیریم. این بدین معنی نیست که چنین چیزی دیگر وجود ندارد؛ وجود دارد، اما کسی از آن دفاع نمی‌کند.\n با انسانِ برده دیگر مانند یک شخص رفتار نمی‌شود و این یعنی بردهْ دیگر موجودی نیست که ازلحاظ اخلاقی اهمیت داشته باشد. به همین خاطر است که برده‌داری را نمی‌پذیریم. انسانِ برده چیزی است که به‌طور کامل خارج از جامعۀ اخلاقی قرار دارد. تمام علایق و منافع یک برده را ممکن است شخصی دیگر، یعنی مالک او، ارزش‌گذاری کند. مالک ممکن است تصمیم بگیرد برده را همچون عضوی از خانواده گرامی بدارد یا کمترین روزی و امکانات را در اختیار او بگذارد و به‌شکلی وحشتناک با او رفتار کند. ممکن است منافع و علایقِ بنیادین برده بی‌ارزش تلقی شوند.\n در انگلستان و ایالات متحده قوانین بسیاری وجود داشت که ادعا می‌شد برای نظارت بر برده‌داریِ نژادمحور وضع شده است. این قوانین فایده‌ای نداشت، زیرا قوانین نظارتی تنها در مواقعی موضوعیت دارند که اختلافی بین برده و مالکِ او وجود داشته باشد. پیروزیِ مالک برده در تمام این اختلاف‌هاست که نهاد برده‌داری را شکل داده است. اینجاست که هیچ چالش جدی‌ای حقوق مالکیت مالک را تهدید نمی‌کند.\n همین مشکل درمورد موجودات غیرانسانی نیز وجود دارد. اگر حیوانات دارایی هستند، نمی‌توانند هیچ ارزش ذاتی یا درونی‌ای داشته باشند. آن‌ها تنها دارای ارزش عارضی یا خارجی هستند. آن‌ها اشیایی هستند که ما ارزششان را تعیین می‌کنیم. آن‌ها حقوقی ندارند. ما حق داریم، به‌عنوان مالکِ دارایی، آن‌ها را ارزش‌گذاری کنیم. حتی می‌توانیم انتخاب کنیم که هیچ ارزشی برای آن‌ها قائل نباشیم.\n قوانین زیادی وجود دارند که ظاهراً استفادۀ ما از حیواناتت را کنترل می‌کنند. درواقع تعداد این قوانین بسیار بیشتر از قوانینی است که برای کنترل برده‌داری وضع شده بود. این‌ها نیز، مانند قوانینی که برده‌داری را کنترل می‌کردند، بی‌فایده هستند. این قوانین تنها زمانی محلی از اعراب دارند که منافع و علایق انسان و حیوان با هم در تضاد باشند. اما انسان‌ها حقوقی دارند، ازجمله حق مالکیت و استفاده از دارایی‌شان. حیواناتْ دارایی هستند. وقتی قانون تلاش می‌کند منافع انسان و غیرانسان را به حالت تعادل درآورد، نتیجه از پیش مشخص است.\n علاوه‌براین، ازآنجاکه حیوانات دارایی شخصی هستند، معیار رفاه آن‌ها همواره بسیار پایین خواهد بود. دفاع از منافع حیوانات مستلزم هزینه است و این بدین معنی است که از این منافع، در اغلب مواقع، تنها در موقعیت‌هایی دفاع خواهد شد که سود اقتصادی به‌همراه داشته باشد. یافتن معیار رفاهی که بهره‌کشی از حیوانات را سودمندتر نکند کار دشواری است، مثلاً قوانینی که طبق آن‌ها حیوانات بزرگ قبل از ذبح باید بیهوش شوند خسارت به لاشۀ حیوان و جراحات کارگری را کاهش می‌دهد. نگهداری از گوساله‌ها در واحدهای اجتماعیِ کوچک‌تر به‌جای سلول‌های انفرادی، استرس و بیماری‌های ناشی از آن را کاهش داده و درنتیجه هزینه‌های دام‌پزشکی را نیز پایین می‌آورد.\n اقدامات در جهت رفاه حیواناتْ هزینه‌های تولید را افزایش می‌دهد، اما این افرایشِ هزینه اغلب بسیار ناچیز است، (مثل جایگزینی قفس‌های رایج با «قفس‌های اصلاح‌شده» در اتحادیۀ اروپا) و با درنظرگرفتن کشش تقاضا به‌ندرت بر روی تقاضای کلی تأثیر می‌گذارد. به‌هرحال، رفتار ما با حیواناتی که برای تأمین غذا از آن‌ها استفاده می‌کنیم، هرقدر هم «انسانی» باشد، باز همچنان در معرض شباهت به رفتاری است که اگر با یک انسان انجام می‌شد شکنجه به حساب می‌آمد. چیزی به‌نام استثمارِ خوب و بجا و «شاد» وجود ندارد.\n اگرچه حقِ «دارایی کسی نبودن» نوعی حق منفی است و ارتباطی با هیچ‌کدام از حقوق مثبتی ندارد که موجودات غیرانسانی می‌توانند داشته باشند، اما به‌رسمیت‌شناختن همین یک حقِ منفی نیز می‌تواند به‌عنوان تعهدی اخلاقی ما را به ملغی‌کردن بهره‌کشی‌ِ نهادینه ملزم کند. این بهره‌کشی ضرورتاً فرض می‌کند حیوانات اشیایی هستند که می‌توانیم آن‌ها را برای اهداف خود استفاده کرده یا بکشیم.\n اینجا می‌خواهیم اندکی از بحث منحرف شده و بگوییم، هرچند آن چیزی که از آن صحبت می‌کنیم ممکن است افراطی به نظر برسد، درواقع این‌طور نیست. درواقع باورهای متداولِ ما دربارۀ حیوانات چنین است که بدون درنظرگرفتن حقوق نیز به نتیجۀ تقریباً یکسانی خواهیم رسید.\n باور متداول دربارۀ حیوانات این است که استفاده از آن‌ها و کشتنشان توسط انسان ازلحاظ اخلاقی جایز است، اما نباید رنج و مرگ غیرضروری را به آن‌ها تحمیل کنیم. هر برداشتی هم که از مفهوم ضرورت در این زمینه داشته باشیم رواداشتن رنج و مرگ غیرضروری بر حیوانات به‌خاطر اهداف بیهوده قابل‌درک نیست. ما این موضوع را در زمینه‌های مشخصی به‌طور واضح تشخیص می‌دهیم، مثلاً بسیاری از مردم هنوز هم واکنشی به‌شدت منفی به مایکل ویک دارند، بازیکن آمریکایی فوتبال آمریکایی که مشخص شد در سال ۲۰۰۷ در مبارزات سگ‌ها نقش داشته است. چرا بعد از گذشت تقریباً یک دهه همچنان از ویک عصبانی هستیم؟ جواب ساده است: ما کار ویک را اشتباه می‌دانیم، زیرا تنها توجیه او این بود که از آسیب‌رساندن به آن سگ‌ها لذت برده و سرگرم شده است؛ لذت و تفریح نمی‌تواند توجیهی کافی باشد.\n بسیاری از مردم، شاید بیشتر آن‌ها، مخالف گاوبازی هستند و حتی بیشترِ محافظه‌کاران در بریتانیا مخالف شکار روباه هستند. چرا؟ زیرا این ورزش‌های خونین، بنا به تعریف خود، متضمن هیچ ضرورتی نیستند که تحمیل رنج و مرگ بر حیواناتِ غیرانسان را توجیه کند. هیچ‌کس نگفت اگر ویک در جنگ‌انداختن میان سگ‌ها مهربان‌تر بود سزاوار سرزنش کمتری بود. هیچ‌کدام از مخالفان ورزش‌های خونین نمی‌گویند این ورزش‌ها باید مهربانانه‌تر باشند، زیرا متضمن رنجی غیرضروری هستند. آن‌ها یکسره مخالف چنین فعالیت‌هایی هستند و از براندازی آن‌ها دفاع می‌کنند، زیرا این فعالیت‌ها به هر‌شکلی برگزار شوند ضداخلاقی هستند.\n مشکل اینجاست که ۹۹.۹۹۹ درصد استفاده‌های ما از حیوانات، به‌لحاظ اخلاقی، از فعالیت‌هایی که اکثرِ ما به آن‌ها اعتراض می‌کنیم، قابل تمییز نیستند.\n بیشترین استفادۀ ما از حیوانات برای تأمین غذاست. ما سالانه بیش ازشصت‌میلیارد حیوان را برای مصارف غذایی می‌کشیم و این بدون احتساب تقریباً یک‌تریلیون حیوان دریایی‌ای است که انسان‌ها سالیانه می‌‌کشند. ما برای سالم‌بودن احتیاجی به خوردن حیوانات نداریم. درواقع تعداد فزاینده‌ای از مراجع اصلی بهداشت و درمان، ازجمله مؤسسۀ ملی بهداشت در آمریکا، انجمن قلب آمریکا، خدمات بهداشت ملی بریتانیا و انجمن رژیم غذایی بریتانیا اعلام کرده‌اند رژیم گیاه‌خواری معقول می‌تواند درست به‌اندازۀ رژیم حاوی غذاهای حیوانی مغذی باشد. بعضی مراجع از این هم فراتر رفته و می‌گویند رژیم گیاه‌خواری می‌تواند از رژیم همه‌چیزخواری سالم‌تر باشد. به‌هرحال نمی‌توان به‌شکلی موثق ادعا کرد که برای سلامتی به محصولات حیوانی نیاز داریم. و اینکه پرورش حیوانات فاجعه‌ای زیست‌محیطی است.\n ما از محصولات حیوانی استفاده می‌کنیم، زیرا از طعم آن‌ها لذت می‌بریم. به‌عبارت‌دیگر، ما هم تفاوتی با ویک نداریم، جز اینکه به‌جای اینکه خودمان به حیوانات صدمه بزنیم به دیگران پول می‌دهیم که این کار را برایمان انجام دهند. استفادۀ ما از حیوانات برای تفریح یا ورزش نیز غیرضروری است. تنها استفادۀ ما از حیوانات که به‌شکلی آشکار بیهوده نیست استفاده از آن‌ها در تحقیقات برای یافتن درمان بیماری‌های خطرناک است. ما کالبدشکافی موجود زنده را به‌عنوان امری غیرقابل‌توجیه ازلحاظ اخلاقی رد می‌کنیم، حتی اگر ضرورت داشته باشد: ادعایی که وقتی پای پژوهش تجربی در میان باشد، به‌اعتقاد ما مشکل‌آفرین می‌شود. اما اخلاقی‌بودنِ تشریح موجود زنده در مقایسه با اخلاقی‌بودن استفاده از حیوانات برای تأمین غذا، پوشاک، سرگرمی و دیگر اهدافْ مستلزم تحلیل دقیق‌تری است. براساس باورهای متداول‌ِ ما، تقریباً تمام استفاده‌های دیگر ما از حیوانات می‌توانند به‌راحتی اموری ضداخلاقی تلقی شوند.\n خلاصۀ کلام: چه طرف‌دار حقوق حیوانات باشید و تصدیق کنید که آن‌ها باید حقی بنیادین و پیشاقانونی مبنی بر «داراییِ کسی نبودن» داشته باشند و چه به باورهای متداول وسنتی پایبند بمانید، نتیجه یکسان است: اساساً تمام استفاده‌های ما از حیوانات باید پایان یابد.\n گفتن اینکه حیوانات حق دارند دارایی کسی نباشند به این معنی است که ما از لحاظ اخلاقی ملزم هستیم که از آن‌ها همچون اشیا استفاده نکنیم، حتی اگر این استفاده برای ما سودی داشته باشد. در بحث حیوانات اهلی، این بدین معنی است که ما به‌کلی جلوی به‌وجودآمدن آن‌ها را بگیریم. ما از لحاظ اخلاقی موظفیم مراقب موجودات محقی باشیم که در کنارمان هستند، اما ازطرف‌دیگر ملزم هستیم که اجازه ندهیم تعداد بیشتری از آن‌ها پا به عرصۀ وجود بگذارند.\n این شامل سگ‌ها، گربه‌ها و دیگر حیواناتی است که به‌عنوان یار و همراه در خدمت ما هستند.\n ما با شش سگی که در خانه داریم همچون اعضای محترم خانواده رفتار می‌کنیم. قانون از این تصمیم حمایت می‌کند، زیرا ما می‌توانیم هرطور که می‌خواهیم دارایی خود را ارزش‌گذاری کنیم. این در حالی است که ما می‌توانستیم از آن‌ها به‌عنوان سگ‌های نگهبان استفاده کنیم و عملاً بدون هیچ رابطۀ عاطفی‌ای در بیرون از خانه نگاهشان داریم. می‌توانیم همین الان آن‌ها را در اتومبیل گذاشته و به یک پناهگاه منتقل کنیم، جایی که اگر کسی آن‌ها را به سرپرستی قبول نکند کشته خواهند شد، یا می‌توانیم از دام‌پزشک بخواهیم آن‌ها را بکشد. قانون از این تصمیم‌ها نیز حمایت خواهد کرد. ما مالکان دارایی هستیم. آن‌ها دارایی هستند. ما صاحب آن‌ها هستیم.\n واقعیت این است که در ایالات متحده بیشتر ِسگ‌ها و گربه‌ها، در اثر پیری یا در خانه‌هایی که به آن‌ها عشق بورزند، نمی‌میرند. آن‌ها برای مدتی نسبتاً کوتاه خانه‌ای برای زندگی دارند و بعدازآن یا به مالک دیگری سپرده می‌شوند یا به پناهگاه برده می‌شوند یا رها یا کشته می‌شوند.\n اهمیتی ندارد که مالک یک حیوان را، آن‌طور که بعضی از حامیان حیوانات اصرار دارند، «قیم» یا «حامی» توصیف کنیم. چنین توصیفی بی‌معنی است. اگر شما این حق قانونی را دارید که سگِ خود را برای کشتن به پناهگاه ببرید یا خودتان به‌شکلی بدون درد او را بکشید، دیگر اهمیتی ندارد خودتان یا سگتان را چه می‌نامید. سگ شما دارایی شماست. تا جایی که به قانون مربوط می‌شود، آن عده از ما، که با حیوان‌های همدم خود زندگی می‌کنیم، مالکان آن‌ها بوده و تا زمانی که حداقل میزان غذا، آب و سرپناه را برایشان تأمین می‌کنیم این حق قانونی را داریم که آن‌طور که شایسته می‌دانیم با آن‌ها رفتار کنیم. بله، محدودیت‌هایی در اِعمال حقوق مالکیت ما وجود دارد، اما این محدودیت‌ها سازگار با ارزش بسیار کمی است که برای منافع حیوان‌های همدم خود قائل هستیم.\n اما همین‌طور که از فکر وحشتناک زندگی بدون سگ، گربه یا حیوان خانگیِ محبوبتان منقلب می‌شوید، حیوانی که به‌عنوان یکی از اعضای خانواده خود گرامی‌اش می‌دارید، احتمالاً فکر می‌کنید: «اما صبر کن، اگر همه را مجبور کنیم که با حیوانات خود آن‌طور رفتار کنند که من با حیوانم رفتار می‌کنم چطور؟»\n مشکل این پاسخ این است که، حتی اگر بتوانیم طرحی عملی و اجرایی ارائه دهیم که مالکان حیوانات را ملزم به فراهم‌آوردن سطح بالاتری از رفاه برای آنان کند، آن حیوانات باز هم دارایی خواهند بود. ما همچنان قادر خواهیم بود هیچ ارزشی برای زندگی آن‌ها قائل نباشیم و آن‌ها را بکشیم یا به پناهگاه‌هایی ببریم که، اگر کسی سرپرستی‌شان را بر عهده نگیرد، در آنجا کشته خواهند شد.\n ممکن است پاسخ دهید که با چنین چیزی نیز یکسره مخالف هستید و اینکه باید مردم را از کشتن حیوانات منع کنیم، مگر در شرایطی که در آن وسوسه می‌شویم با مرگ آسان موافقت کنیم، مثل بیماری‌های لاعلاج و درد بسیار شدید و… و اینکه باید پناهگاه‌ها را از کشتن حیوانات منع کنیم، مگر اینکه کشتن حیوان به‌نفع خود او باشد.\n پیشنهاد شما تقریباً این است که دارایی‌بودن حیوانات را ملغی کنیم. چنین امری مستلزم این است که با آن‌ها طوری رفتار کنیم که شبیه به رفتار ما با کودکان انسان باشد. در این صورت آیا پرورش حیوانات، برای اینکه یار و همدم ما باشند، قابل‌قبول است؟\n جواب ما همچنان یک «نۀ» قاطع است.\n توسعۀ استانداردهای عمومی دربارۀ چگونگی رفتار با حیوانات به‌عنوان «اعضای خانواده» و گره‌گشایی از همۀ مسائل مربوط، به‌عنوان مسئله‌ای عملی تقریباً غیرممکن است. صرف‌نظر از این موضوع، چنین موضعی نمی‌پذیرد که اهلی‌کردن حیوانات، با چشم‌پوشی از اینکه چطور با حیوانات برخورد می‌شود، خودْ مشکلات اخلاقی بزرگی را به وجود می‌آورد.\n حیوانات اهلی کاملاً وابسته به انسان‌ها هستند، انسان‌هایی که تمام وجوه زندگیِ آن‌ها را کنترل می‌کنند. برخلاف کودکان، که به‌هرحال روزی مستقل خواهند شد، حیوانات هرگز مستقل نخواهند شد. دلیل اهلی‌سازی حیوانات دقیقاً همین است، می‌خواهیم حیواناتِ اهلی به ما وابسته باشند. آن‌ها برای همیشه در جهنمِ آسیب‌پذیری و ضعف باقی خواهند ماند و برای همۀ امورشان به ما متکی خواهند بود. ما آن‌ها را پرورش دادیم تا سازگار و نوکرصفت باشند و ویژگی‌هایی داشته باشند که خوشایند ماست، هرچند بسیاری از این ویژگی‌ها برای حیوانات زیان‌آور است. ممکن است آن‌ها را به یک معنی خوش‌حال کنیم، اما این رابطه هرگز نمی‌تواند طبیعی یا عادی باشد. هرچقدر هم که با آن‌ها خوب رفتار کنیم، به جهان ما تعلق ندارند. این موضوعْ کم‌وبیش درمورد تمام حیوانات اهلی صادق است. آن‌ها همیشه به ما وابسته هستند. ما برای همیشه زندگی آن‌ها را کنترل می‌کنیم. آن‌ها حقیقتاً «حیوانات برده» هستند. ممکن است برخی از ما اربابان خیرخواهی باشیم، اما واقعاً نمی‌توانیم چیزی فراتر از آن باشیم.\n کسانی هم هستند مثل سو دونالدسون و ویل کیملیکا که در کتاب خود زوپلیس۴ (۲۰۱۱) می‌گویند انسان‌ها به هم وابسته هستند و می‌پرسند چه اشکالی دارد اگر حیوانات به ما وابسته باشند؟ روابط انسانی ممکن است متضمن وابستگی به یکدیگر باشد، اما این وابستگی یا برمبنای انتخاب است یا نشان‌دهندۀ تصمیمات اجتماعی برای مراقبت از اعضای آسیب‌پذیرترِ جامعه‌ای است که به هم پیوند خورده و جنبه‌های پیچیدۀ یک قرارداد اجتماعی از آن‌ها محافظت می‌کند. به‌علاوه، ذات وابستگیِ انسانیْ فرد وابسته را از حقوق اصلی محروم نمی‌کند، حقوقی که، در صورت زیان‌آور‌بودن وابستگی، قابل‌دفاع هستند.\n بعضی از افراد در پاسخ به موضع ما می‌گویند سگ‌ها، گربه‌ها و دیگر حیوانات خانگی حق تولیدمثل دارند. چنین موضعی می‌تواند ما را ملزم به تکثیر به‌شکلی نامحدود کند، چراکه نمی‌توانیم هیچ محدودیتی برای حق تولیدمثل حیوانات خانگی تعیین کنیم. اما، دربارۀ موضع کسانی که نگران‌اند پایان اهلی‌سازی به‌معنای ازدست‌رفتن تنوع گونه‌ای باشد، باید گفت حیوانات اهلی موجوداتی هستند که ما، به‌وسیلۀ پرورش انتخابی و حبس، خلقشان کرده‌ایم.\n بعضی از منتقدین ادعا کرده‌اند که موضع ما تنها به حق منفیِ «دارایی کسی نبودن» مربوط می‌شود و به حقوق مثبتی نمی‌پردازد که حیوانات می‌توانند داشته باشند. این اظهارنظر درست است، اما اگر این حق، یعنی حق دارایی کسی نبودن، را به رسمیت بشناسیم اهلی‌کردن به‌کلی پایان می‌یابد. ما ملزم به حمایت از حیوانات اهلی‌ای خواهیم بود که درحال‌حاضر وجود دارند، اما تعداد بیشتری از آن‌ها را به وجود نمی‌آوریم.\n اگر همۀ ما شخص‌بودن حیوانات را بپذیریم، همچنان باید دربارۀ حقوق حیوانات غیراهلی‌ای بیندیشیم که در میان ما و در مناطق بایر زندگی می‌کنند. اما اگر به‌اندازۀ کافی به استفاده‌نکردن از حیوانات اهلی برای غذا، پوشاک و مصارف دیگر اهمیت می‌دادیم، بدون شک، می‌توانستیم بگوییم آن حقوق مثبت چه باید باشند. مهم‌ترین چیز این است که حق منفی دارایی کسی نبودن را برای حیوانات به رسمیت بشناسیم. این عملْ ما را متعهد به براندازی هرگونه بهره‌کشیِ نهادینه می‌کند که منجر به کالاشدگی و کنترل آن‌ها توسط انسان‌ها می‌شود.\n ما سگ‌هایمان را دوست داریم، اما قبول کنید: اگر جهانْ جهانی عادلانه‌تر و منصفانه‌‌تر بود، هیچ حیوان‌ خانگی‌ای‌ وجود نداشت و هیچ چراگاهی پر از گوسفند و هیچ طویله‌ای پر از گاو و خوک و هیچ مزرعه‌ای پر از مرغ‌های تخم‌گذار نمی‌شد. هیچ آکواریوم یا باغ‌وحشی هم در کار نبود.\n اگر حیوانات از لحاظ اخلاقی مهم هستند، باید در تمام جنبه‌های رابطۀ خود با آن‌ها بازنگری کنیم. موضوعی که باید با آن مواجه شویم این نیست که، با همۀ اصلاحات سطحی‌ای که در شیوه‌های صنایعِ استفاده از حیوانات اعمال می‌شود، آیا بهره‌کشیِ ما از آن‌ها انسانی است یا خیر، بلکه باید ببینیم اصلاً می‌توانیم استفاده از آن‌ها را توجیه کنیم یا خیر.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را گری فرانسیون و آنا چارلتون نوشته‌اند و در تاریخ ۸ سپتامبر ۲۰۱۶ با عنوان  «The case against pets»  در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۵ دی ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «چرا نگهداری از حیواناتِ خانگی اساساً غیراخلاقی است؟» و با ترجمۀ امیر قاجارگر منتشر کرده است. •• گری فرانسیون (Gary L. Francione) استاد حقوق در دانشگاه راتگرز است و در آنجا نظریة حقوق حیوانات و حقوق درس می‌دهد. کتاب آخر او، که با همکاری آنا چارلتون نوشته است، با عنوان حقوق حیوانات؛ رویکرد الغای برده‌داری (Animal Rights: The Abolitionist Approach) در سال ۲۰۱۵ چاپ شده است. ••• آنا چارلتون (Anna E. Charlton) استاد راهنمای دانشگاه راتگرز و یکی از بنیانگذاران کلینیک حقوق حیواناتِ راتگرز است. [۱] Animal liberation [۲] Free-Range Eggs: در تعریف وزارت کشاورزی ایالات متحده، تولیدکنندگان به‌شرطی حق استفاده از این برچسب روی تخم‌مرغ‌های خود را دارند که حیواناتِ آن‌ها فقط در سالن‌های دربسته نگهداری نشوند و به محیط آزاد هم دسترسی داشته باشند. [۳] The right not to be property [۴]  Zooplis\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157812.json b/train/528157812.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b200571f72e066bea374ed170e74a650d0ca6a7c
--- /dev/null
+++ b/train/528157812.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "سلیقه در عصر گزینه‌های بی‌پایان",
+  "subtitle": "چگونه می‌توانیم بین گزینه‌های مختلف انتخابی خردمندانه داشته باشیم؟",
+  "introduction": "تابه‌حال پیش آمده برای خریدِ کالایی به سایتی مراجعه کنید و بعد از خواندن نظرات سردرگم‌تر شوید؟ آیا شده در رستوران ندانید از میانِ آن‌همه غذا کدام‌یک را انتخاب کنید؟ یا تابه‌حال شده چیزی را بخرید و بعد از مدتی با خود بگویید آن موقع چه فکری کردم که این را خریدم؟ این نوشتار، بر پایۀ مطالعات روان‌شناسی و علومِ‌ اعصاب، راه‌حل‌هایی برای این‌گونه موقعیت‌ها ارائه می‌دهد.",
+  "content": "تام وندربیلت، نوتیلوس — آب‌معدنی گازدار یا آب معمولی؟ گلابی ارگانیک یا معمولی؟ هتل چهارستاره یا سه‌ستاره؟ ما در جهان مدرن با سِیلی از گزینه‌های مختلف در بازار مصرف روبه‌رو هستیم و، درعین‌حال، اینترنت نه‌تنها فرصت‌های مصرفِ پیشِ ‌روی ما را گسترش می‌دهد (برای نمونه، بیشترِ موسیقی جهان از طریق اینترنت بر روی گوشی هوشمند در دسترس ماست)، بلکه فرصت‌های نو و گوناگونی پیشِ‌ روی ما می‌نهد تا دریابیم دیگران چه چیزهایی را می‌پسندند و چه چیزهایی را نمی‌پسندند.\nمن چندین سال، تا زمان انتشار کتابم با عنوان شاید از این هم خوشتان بیاید: سلیقه در عصر انتخاب بی‌پایان۱ در سال ۲۰۱۶، جدیدترین تحقیقات در زمینۀ رفتار مصرف‌کننده را از طریق علوم‌اجتماعی، روان‌شناسی و عصب‌پژوهی مورد کاوش قرار دادم. اکنون، برای آنکه به شما کمک کنم تا راه خود را از میان مسیر پرپیچ‌وخم گزینه‌های بی‌پایان پیدا کنید، تا خردمندانه و کارآمدتر و با خودآگاهیِ بیشتر انتخاب کنید، بخشی از آن تحقیقات را به‌صورت فهرستی از توصیه‌ها خلاصه کرده‌ام، اگرچه در این مورد پرسش‌ها را نیز ذکر کرده‌ام. این پرسش‌ها بر پرسش‌هایی واقعی مبتنی هستند که در جریان تحقیقاتم با آن‌ها روبه‌رو شده‌ام و بعدتر از زبان دوستان و خوانندگان نیز آن‌ها را شنیده‌ام.\nشب پیش در سایت تریپ‌اَدوایزر در حال جست‌وجو برای یافتن هتلی در شهر فلورانس بودم. چندین ساعت، نظرات کاربران را خواندم؛ پس‌ازآن، نسبت به زمانی که فرایند گزینش را آغاز کرده بودم، به انتخاب خودم کمتر اطمینان داشتم. آیا من در سایت‌هایی نظیر تریپ‌اَدوایزر و یلپ، می‌توانم به «خرد جمعی»۲ اعتماد کنم؟\nنخست، بیایید عبارت «خرد جمعی» را موشکافی کنیم. جیمز سورُویکی در کتاب معروف خود با عنوان خرد جمعی که در سال ۲۰۰۴ منتشر شده است، حقیقتی را مطرح می‌کند که اغلب نادیده انگاشته می‌شود؛ این حقیقت عبارت از آن است که «در صورتی که اعضای گروهی از یکدیگر مستقل باشند، با احتمالِ بسیار بیشتری به تصمیم مناسب دست خواهند یافت». به‌دیگرسخن، جمع در صورتی از بخت بهتری برای تصمیم‌گیری خردمندانه برخوردار خواهد بود که فقط به «همان داده‌های قدیمی دسترسی نداشته باشد که همه از پیش با آن آشنا هستند». در سایت‌هایی نظیر یلپ، تریپ‌اَدوایزر، آمازون و دیگر سایت‌های پرطرف‌دارِ ارائه‌دهندۀ نظرات و رتبه‌بندی‌های کاربران، مردم در انزوا عمل نمی‌کنند. افراد بسیاری دیدگاه آن‌ها را می‌خوانند. همچنین، پیش از اینکه دیدگاه خود را بنویسند، به‌طور محتمل نظرات افراد بسیاری را خوانده‌اند.\nخواندن دربارۀ تجارب غریبه‌ها لزوماً روش بدی برای پیش‌بینی تجربۀ خودمان نخواهد بود. همان‌طور که تحقیقات تیموتی دی.ویلسون، روان‌شناس دانشگاه ویرجینیا، و همکاران وِی نشان می‌دهد، فرایند «جایگزینی» (یادگیری غیرمستقیم از طریق دیگران)، «در مقایسه با شنیدن توصیف یک تجربه، می‌تواند به پیش‌بینی دقیق‌تری از میزان لذت ما از آن تجربه» منجر شود. این امر تاحدودی به این دلیل است که شاید، هنگام سنجش میزان لذت خود از چیزی مثل یک هتل، پیش‌داوری‌های خود را دست‌ِکم می‌گیریم. تاحدودی نیز به آن دلیل است که شاید تمایل داریم دیدگاه خود را به‌نحوی غیرواقعی منحصربه‌فرد در نظر بگیریم.\nاما نظرات دیگران نیز می‌تواند پیش‌داوری‌های خاص خود را به وجود آورد. سینان آرال، استاد مدیریت در انستیتو تکنولوژی ماساچوست، و همکاران وی در آزمایش‌های خود از طریق مکانیسم «پیش‌داوری تأثیر اجتماعی» دریافته‌اند که، برای مثال، وجود یک نظر مثبت می‌تواند تعداد نظرات مثبت بعدی را افزایش دهد. در مقابل، بررسی نظرات کاربران در سایت آمازون نشان داد که نظرات انتهایی دربارۀ یک کتاب با نظرات آغازین دربارۀ آن متفاوت است؛ مشکل آنجاست که انتظاراتِ خوانندگان تحت تأثیر نظرات قبلی قرار می‌گیرد و افراد شروع به نظردادن دربارۀ نظرات دیگران می‌کنند. البته، نظردهندگان معمولاً آن‌هایی هستند که بیشترین انگیزه را برای اظهارنظر دارند، یعنی آن‌هایی که بهترین و بدترین تجارب را داشته‌اند. این امر در توضیح این واقعیت به ما کمک می‌کند که چرا نظرات اینترنتی به‌طور غالب «توزیعی شبیه حرف جِی انگلیسی» دارند: این نظرات اغلب مثبت هستند، دنبالۀ منفی تندی دارند و در وسط دارای فرورفتگی هستند. البته، پیش‌داوریِ انتخاب پیش از اظهارنظر آغاز می‌شود؛ «پیش‌داوری خرید» به آن معناست که افرادی که در نظرات از کالایی تعریف کرده‌اند، ممولاً کسانی هستند که قبلاً آن کالا را خریده اند.\nبه نکات دیگری نیز باید توجه داشت. شاید مکانی اقامتی به آن دلیل در سایت تریپ‌اَدوایزر از معروفیت برخوردار است که ارزان‌قیمت است یا کاربران بسیاری دربارۀ آن نظر داده‌اند، نه لزوماً به آن دلیل که «بهترین» جای اقامت است. طبق مطالعه‌ای در نشریۀ د جرنال آو کنسیومر ریسرچ۳، مقایسۀ نظرات کاربران دربارۀ انواع محصولاتِ موجود در سایت آمازون نشان می‌دهد کالاهایی که بهترین نظرات دربارۀ آن‌ها اظهار شده است، به‌ندرت با کالاهایی همخوانی دارد که در آزمون «گزارش‌های مصرف‌کنندگانْ» بهترین کالا در نظر گرفته شده‌اند.\nسرانجام، به‌دلیل اثر ترتیب‌بندی۴، شاید هرگز چیزهایی را پیدا نکنیم که برایمان محبوب باشند. اخیراً به شهری ساحلی در مکزیک سفر کردم. در ساحل، فردی رستورانی ساده، کوچک و مخصوص غذاهای دریایی را به من نشان داد. خوشمزه‌ترین غذایی که در طول این سفر خوردم در همان رستوران بود. اما هنگامی که در سایت‌های نظردهی آن را جست‌وجو کردم، تنها در پایین فهرست رستوران‌های «معروف» از آن نام برده شده بود.\nپس چه باید کرد؟ از سایت تریپ‌اَدوایزر و نظایر آن با احتیاط استفاده کنید. به رتبه‌بندی کلی و تعدادی از نظرات کاربران نگاهی بیندازید، اما سعی نکنید تمام نظرات را از اول تا آخر بخوانید وگرنه به‌راحتی، از مشاهدۀ ناهمخوانی بین تجارب و انتظارات افراد مختلف، سردرگم خواهید شد. نظراتِ دارای یک یا پنج ستاره را نادیده بگیرید و بر روی نظرات میانی تمرکز کنید، یعنی جایی که افراد با صداقت بیشتری در حال سنجش و بیان احساسات خود هستند. بیشتر به عکس‌هایی نگاه کنید که کاربران گذاشته‌اند نه به نظرات آن‌ها، به‌نحوی‌که خودتان بتوانید نتیجه‌گیری کنید. در پایان، به منابع دیگر هم نگاه کنید. خرد جمعی در یافتن مکان‌های دنج همیشه موفق نیست.\nمن در رستوران، وقت زیادی صرف تصمیم‌گیری برای سفارش غذا می‌کنم، به‌نحوی‌که دوستانم کلافه می‌شوند. چگونه می‌توانم به‌نحوی انتخاب کنم که از آن رضایت ‌خاطر داشته باشم و، به‌طور کلی، چگونه می‌توانم از تجربۀ یک وعدۀ غذایی بیشترین لذت را ببرم؟\nشاید چند رهنمود کلی بتواند به شما کمک کند. تایلر کوونِ اقتصاددان پیشنهاد می‌کند، حداقل در رستوران‌های معروف، غذایی را سفارش دهید که کمتر از همه اشتهاانگیز به نظر می‌رسد، اگر آن‌قدر بد به نظر می‌رسد، حتماً دلیل خوبی وجود داشته که آن را در فهرست غذا جای داده‌اند. پل رُزین روان‌شناس، این راهکار را پیشنهاد می‌کند: اگر می‌خواهید پیش از غذا لذت بیشتری ببرید، غذایی سفارش دهید که قبلاً خورده‌اید؛ به‌این‌ترتیب می‌توانید به خاطرۀ خود از لذت آن غذا دسترسی پیدا کنید. اما اگر می‌خواهید خاطرات جدید ایجاد کنید، یعنی لذت بیشتر در آینده، غذایی جدید سفارش دهید و قبل از اینکه غذا را سر میز بیاورند خیلی دربارۀ آن فکر نکنید. تحقیقات نشان داده است که صرفاً فکر‌کردن دربارۀ غذایی خاص می‌تواند باعث بروز پدیدۀ «سیری حسی»۵ شود، به‌طوری‌که علاقۀ ما به آن غذا، لحظه‌ای که آن را در دهان خود می‌گذاریم (و ظاهراً قبل‌ازآن)، شروع به کاهش می‌کند.\nگوته چنین توصیه‌ای می‌کند: «خوب انتخاب کنید. انتخاب شما کوتاه‌مدت و درعین‌حال بی‌پایان است.» هنگامی که تنها غذا می‌خوریم، عمل به این پیشنهادْ ساده‌تر است. طبق یافته‌های دو روان‌شناس به‌نام‌های دن آریلی و جاناتان لواو، انتخاب غذا در یک گروه می‌تواند به رضایت کمتری منجر شود، زیرا ما اغلب چیزی غیر از غذای مطلوب خود را سفارش می‌دهیم. علت این است که فرد دیگری در میان گروه، غذای مطلوب ما را سفارش داده است. تحقیقات در رستورانی در فرانسه به نوعی راهکار برای این مشکل دست یافته است: هنگامی که تقریباً ۸۵درصد از افرادِ حاضر در گروهی شروع به انتخاب گزینه‌ای می‌کنند، افرادِ دیگر به دنبال تنوع غذایی در انتخاب‌های خود می‌گردند.\nاما شما نباید بر سر یکی از گزینه‌ها خیلی وسواس نشان دهید. این فقط تصمیمی برای انتخاب غذاست و، از دیدگاه یکی از محققان تغذیه به‌نام برایان وانسینک، ما هر روز دویست تا از این انتخاب‌ها انجام می‌دهیم. پشیمانی شما از یک انتخاب غذایی، به‌طور محتمل، تنها تا زمانی طول می‌کشد که شروع به فکر‌کردن دربارۀ وعدۀ غذایی بعدی می‌کنید. بنابراین، چیزی را که دوستتان سفارش داده است، چیزی را که پیشخدمت به‌عنوان «غذای خوب» در آن روز پیشنهاد می‌کند، خاطرۀ غذایی را که دفعۀ پیش خورده‌اید، تمام این‌ها را نادیده بگیرید و فقط غذایی را انتخاب کنید که دلتان می‌خواهد.\nگاهی اوقات چیزی را می‌بینم که قبلاً خریده‌ام و به خودم می‌گویم: «به چه دلیلی این را خریده‌ام؟» واقعاً چقدر می‌توانم یقین داشته باشم که انتخاب‌هایم مرا خوش‌حال خواهد کرد؟\nتصور کنید در لباس‌فروشی هستید و قصد دارید پولیور بخرید. بر روی میزی در جلوی شما، پولیورهایی با رنگ‌های مختلف چیده شده است. رنگ خاصی چشم شما را می‌گیرد، اما نه رنگی که شما به‌طور معمول انتخاب می‌کنید. باوجوداین، تصمیم می‌گیرید آن را امتحان کنید. پیش از آنکه حتی بخواهیم این نکته را بررسی کنیم که شما به چه دلیلی این رنگ را بر رنگ‌های دیگر ترجیح داده‌اید، باید بررسی کنیم که چه عاملی نظر شما را به آن پولیور خاص جلب کرده است. آن‌چنان‌که راجر کارپنتر، استاد روان‌شناسی و عصب‌پژوهی در دانشگاه کمبریج، مطرح می‌کند، این تصمیم ساده که در لحظۀ بعدی به کجا نگاه کنیم انتخابی است که ما اغلب در طول روز انجام می‌دهیم.\nاما این حرکات چشم یا پرش‌های غیرارادی چشم اغلب، آن‌چنان‌که ما تصور می‌کنیم، سریع یا پیش‌بینی‌پذیر رخ نمی‌دهد. آن‌طورکه کارپنتر می‌گوید، «مدت‌زمان زیادی طول می‌کشد تا ما به محرک‌های حسی پاسخ دهیم. این مدت‌زمان، با تکیه بر مبانی فیزیولوژیک صرف، اصلاً معقول به نظر نمی‌رسد». به‌دیگرسخن، چیزی فراتر از واکنش بازتابیِ صِرف در حال وقوع است، به‌نحوی‌که گویی مغز در حال اندیشیدن دربارۀ چگونگی انجام این کنش غیرارادی است. این تنها یکی از عناصر زیربنای نظریۀ کارپنتر مبنی بر وجود «مکانیسمی عصبی» در درون مغز است که به ایجاد رفتار تصادفی کمک می‌کند. از دیدگاه او، «سلول‌های عصبی در درون مغزْ احتمالات را رمزگذاری و با یکدیگر برای تصمیم‌گیری رقابت می‌کنند». بنابراین، در مورد پولیورها باید گفت آن پولیوری که نخست دیده‌اید، حتی اگر آن پولیوری نباشد که از نظر شما جذاب‌تر از بقیه است، شاید صرفاً گزینۀ برندۀ رقابت عصبی در درون مغز شما باشد.\nحال اینکه چیزی قبل از چیزهای دیگر چشم شما را بگیرد، به این معنی نیست که آن را خواهید خرید. اما این مسئلهْ پرسشی را پیش می‌کشد: اگر ما حتی نمی‌توانیم به‌طور کامل دریابیم که چشم ما در لحظۀ بعدی به کجا و به چه چیزی و به چه دلیلی نگاه می‌کند، چقدر می‌توان به عوامل پشت‌پرده و مؤثر در انتخاب رنگِ نهایی اعتماد داشت؟ از دیدگاه کارپنتر، این فرایندی تصادفی است، به‌نحوی‌که از انتخاب گزینه‌های یکسان و تکراری جلوگیری می‌کند. این ماهیت تصادفی درواقع مکانیسمی تکاملی برای بقا بر طبق سازگاری است؛ او می‌گوید، برای مثال، تولیدمثل جنسی را در نظر بگیرید: «نه‌تنها انتخاب زوج آشکارا فرایندی تصادفی است، بلکه تقسیم سلولی و رقابت اسپرم‌ها برای رسیدن به تخمک نیز امری تصادفی است.» این «تصادفی‌بودن خودبه‌خودی» همچنین گویی مکانیسمی ماهرانه برای زیستن در جهانی با گزینه‌های روزافزون در اختیار ما می‌نهد. فقط اجازه بدهید سلول‌های عصبی شما برایتان تصمیم بگیرند.\nبنابراین شما آن چیزی را انتخاب می‌کنید که مطلوب شماست یا اینکه صرفاً انتخاب شماست که ترجیح گزینه‌ای بر دیگری را موجب می‌شود؟ این نظریه تاریخچه‌ای طولانی در روان‌شناسی دارد و تحقیقی تازه از سوی تالی شاروت و همکاران وی نشان می‌دهد که انتخاب شما چقدر می‌تواند تأثیرگذار باشد. در این تحقیق، به آزمایش‌شوندگان گفته می‌شود که قرار است «تصمیم‌گیری زیرآستانه‌ایِ»۶ آنان آزموده شود و چیزی که به آن‌ها نشان داده می‌شود دو مقصد گردشگری است. این نمایش در مدت بسیار کوتاه دو هزارم ثانیه و زیر سطح هشیاری رخ می‌دهد. در واقعیت، آن‌ها تنها رشته‌هایی بی‌معنی از حروف را «می‌بینند». از آن‌ها خواسته می‌شود مقصد مطلوبِ خود را انتخاب کنند و سپس به آن مقصد امتیاز دهند. آن‌ها چیزی را که «انتخاب کرده بودند»، بیش از چیزی که انتخاب نکرده بودند، دوست داشتند، هرچند آن انتخاب را کورکورانه انجام داده بودند.\nبنابراین، همان‌قدر که می‌خواهیم بدانیم چه چیزی را دوست داریم، مایلیم فکر کنیم که می‌دانیم چه چیزی را دوست داریم. انتخاب پولیورِ «مناسب» غالباً عملی انجام‌شده است؛ انتخاب شما، آن را مناسب جلوه می‌دهد. اگر آن انتخاب، در پایان، شما را خوش‌حال نمی‌کند، می‌توانید آن را به عنوان نمونه‌ای از عدم موفقیتِ انتخابِ تصادفیِ بیولوژیک سرزنش کنید.\nفردی که در محل کار در کنار من در اتاقکی می‌نشیند عادت عجیبی دارد؛ او به‌دقت کارهای مختلفِ مرا تقلید می‌کند: تاحدودی شبیه من لباس می‌پوشد (همان پیراهن مرا می‌پوشد)، همیشه فیلم‌هایی را در سینما می‌بیند که من دیده‌ام یا با دیگر همکاران دربارۀ کافۀ جدیدی صحبت می‌کند که «او» دوست دارد، درحالی‌که درواقع من دربارۀ آن کافه به او توضیح داده بودم. چرا این مسئله این‌قدر ناراحت‌کننده است و من برای رفع آن چه کاری می‌توانم انجام دهم؟\nچنین به نظر می‌رسد که شما گیر منحنی «تمایز مطلوب»۷ افتاده‌اید. طبق این نظریه، که نخستین بار ماریلین بروئرِ روان‌شناس آن را مطرح کرده است، وجود آدمی صحنۀ کشمکش دو انگیزۀ ناسازگار است: نیاز به وابستگی و نیاز به تمایز.\nدر این مورد، شما از پیش به گروهی اجتماعی وابسته هستید، یعنی شرکتی که برای آن کار می‌کنید. بنابراین، به‌طور ویژه خواستار هیچ‌گونه وابستگی بیشتر نیستید. شما اکنون نیازمند روش‌هایی برای اظهار شخصیت خود در درون آن گروه هستید (با انتخاب‌های خود از میان مُدهای رایج، سلیقۀ خاص خود در انتخاب قهوه یا دیگر اَشکال سرمایۀ فرهنگی). همکار شما، با تقلید از رفتارتان، حس شما از متمایز‌بودن خودتان را کاهش داده است. البته، مطلوب بودن می‌تواند افت‌وخیز داشته باشد: اگر به‌تازگی به این شرکت آمده بودید، شاید در پی آن بودید که خود را با بقیه سازگار کنید، اما اگر شرکت به‌صورت یکجا در حال اخراج کارمندان بود، شاید در پی راه‌هایی بودید که خود را متمایز جلوه دهید.\nتحقیقات روان‌شناس اجتماعی، هازل رُز مارکوس، و همکاران وی در دانشگاه استنفورد نشان می‌دهد که گرایش به استفاده از انتخاب به‌عنوان ابزاری برای انتقال تمایز اجتماعی در میان طبقات متوسط (که فکر کنم شما هم جزء آن‌ها هستید) بسیار شایع‌تر است. در مطالعه‌ای که در نشریۀ د جرنال آو پرسنلیتی اَند سوشال سایکالجی۸ منتشر شده است، محققانْ دو گروه را انتخاب کردند: آتش‌نشانان و دانشجویان مدیریت. سپس از هریک از آن‌ها خواستند تصور کنند که دوستشان درست همان خودروِ آن‌ها را خریده است. گام بعدی این بود که احساسات خود را دربارۀ آگاهی از این موضوع توصیف کنند. واکنش‌های مثبت («چه خوب، باشگاه خودروسواری درست می‌کنیم!») را بیشتر آتش‌نشانان مطرح ‌می‌کردند، درحالی‌که واکنش‌های منفی («احساس می‌کنم به من خیانت شده است») را اغلبْ دانشجویان مدیریت ابراز می‌کردند.\nمحققان بر این باورند که طبقات کارگرْ انتخاب را فرصتی برای اظهار وابستگی می‌بینند، درحالی‌که اعضای طبقات متوسطْ همان انتخاب را «تهدیدی برای بی‌همتاییِ خود» در نظر می‌گیرند. باوجوداین، باز هم جای امیدواری هست: همیشه راهکاری برای حفظ غرور ما وجود دارد. اما در‌مورد آن همکار اعصاب‌خردکن چه باید کرد؟ به‌جای آنکه احساس کنید تهدید می‌شوید، می‌توانید تقلید او را صرفاً نشانۀ مهم‌ بودن خود به شمار آورید یا می‌توانید کمی بیشتر ماکیاولی‌وار رفتار کنید و او را با پیشنهادهای نادرست سرگرم کنید، رستوران‌هایی پیشنهاد کنید که ارزش رفتن ندارند، فیلم‌هایی را توصیه کنید که ارزش دیدن ندارند، و با خرسندی شرورانه تماشا کنید که او چگونه تلاش می‌کند از سرمایۀ فرهنگی مسموم شما بهره‌برداری کند.\nبه تازگی با مردی آشنا شده‌ام که، برخلاف من، به هنر معاصر علاقه‌ای ندارد. او با خوش‌حالی یک ساعت تمام صرف تماشای آثار استادان قدیم نقاشی می‌کند، اما علاقه‌ای به دیدن آثاری ندارد که پس از اوایل قرن بیستم نقاشی شده است. چگونه می‌توانم کاری کنم که او بر بیزاری خود از هنر معاصر غلبه کند؟\nدر نخستین گام، او را به موزۀ هنرهای زیبا در شهر بوستون ببرید. پس از تماشای برخی از آثار استادان قدیم نقاشی، او را به طبقۀ دوم به دیدن مجسمۀ نئونِ ساخته‌شده توسط ماوریتسیو نانوچی ببرید که به‌سادگی چنین می‌گوید: «تمام آثار هنری، زمانی آثار معاصر بوده‌اند.» این به ما گوشزد می‌کند که هرچقدر دربارۀ هنر معاصر احساس بدبینی داشته باشیم، اضطراب دربارۀ فهم‌ناپذیری آن، تردید دربارۀ کیفیت آن، زیر سؤال بردن صور و رویّه‌های آن، به‌طور محتمل همین احساسات با بسیاری از آثار «کلاسیک» و محبوب نیز همراه بوده است (و، با گذشت زمان، برطرف یا فراموش شده‌اند)، همان آثاری که، در اتاق‌های دیگر، آن‌چنان الهام‌بخش به نظر می‌رسند.\nحتی می‌توان گفت آثاری که در روزگار خود بیش از دیگران پیچیده و فهم‌ناپذیر بوده‌اند امروز از بخت بهتری برای دیده‌شدن برخوردارند. چرا؟ طبق نظریۀ «آسانی پردازش»۹، محرک‌هایی که پردازش آن‌ها برای ما آسان‌تر است، با احتمال بیشتری، علاقۀ ما را برمی‌انگیزند. ازآنجاکه آن حسِ آسانیْ احساس خوبی به ما می‌بخشد، ما این احساس را به خودِ آن چیز منتقل می‌کنیم (چیزهای آسان، آشناتر نیز به نظر می‌رسند و ما چیزی را که می‌شناسیم دوست داریم). اما این امر جنبه‌ای منفی نیز دارد؛ این جنبۀ منفی را مطالعاتی آشکار می‌کند که حافظۀ افراد را در ارتباط با اطلاعات ارائه‌شده در قالب حروفِ کمتر خوانا می‌سنجد: آنچه آسان‌تر درک می‌شود آسان‌تر نیز فراموش می‌شود. تعداد فراوانی از آثار هنری زیبا و دل‌فریب وجود دارد که تماشای آن‌ها خوشایند است و به‌ندرت به یاد می‌مانند ( اما آثار لوسین فروید به‌راحتی فراموش نمی‌شود).\nباوجوداین، شما می‌توانید با چند راهکار مفید به مرد موردعلاقۀ خود کمک کنید. شاید چند ترفند از روان‌شناسی تجربی به حل مشکل شما کمک کند. یکی از ترفندها آن است که، قبل از رفتن به نمایشگاه هنر معاصر، از او بپرسید که یک سال بعدْ وضعیت زندگی خود را چگونه تصور می‌کند. طبق تحقیقات منتشرشده در نشریۀ سایکالجی آو اَستتیکس، کرییتیویتی، اَند د آرتز۱۰، این راه‌حل مبتنی بر این ایده است که اندیشیدن دربارۀ آینده، افراد را تشویق می‌کند تا انتزاعی‌تر فکر کنند و، به‌طور محتمل، بیشتر پذیرای هنر انتزاعی باشند.\nاما از او نخواهید که دربارۀ آیندۀ خیلی دور فکر کند. گروهی از روانشناسان دریافته‌اند که «آگاهی از فناپذیری»۱۱، یا اندیشیدن دربارۀ مرگ، باعث می‌شود که افراد نسبت به آثارِ هنریِ غیر شفاف احساسِ بدی پیدا کنند. از دیدگاه آنان، دلیل این امر این است که «داشتن درکی بنیادی از جهانْ بخشی حیاتی از فرایندی است که افراد، طی آن، زندگی را با مفهوم و معنایی فراتر از مرگْ آکنده می‌سازند».\nبازدید از نمایشگاهی معمولی و عامه‌پسند نیز می‌تواند به بهبود اوضاع کمک کند، نه صرفاً به‌دلیل آنکه سرزندگی و جنب‌وجوشِ نمایشگاه می‌تواند فکر مرگ را دور نگه دارد. بنا بر سازوکاری با نام «اشتیاق به تقلید»۱۲، آزمایش‌شوندگان در تحقیقی نقاشی‌هایی را ترجیح می‌دادند که فردی دیگر نیز به آن‌ها خیره است، درحالی‌که نقاشی‌هایی که مردم از آن‌ها رو برمی‌گرداندند نگاه‌های کمتری را جلب می‌کردند (هرچند تعداد اندکی از شرکت‌کنندگانْ این موضوع را دلیل تمایلشان به یک نقاشی می‌دانستند). ظاهراً هرچه افراد بیشتری در حال نگاه‌کردن باشند احتمال علاقه به آن اثر بیشتر است.\nهمچنین، همان‌طور که تصویربرداری از مغز به ‌روش اف‌.ام.‌آر.آی نشان می‌دهد، فراموش نکنید که علاقه و نفرت می‌توانند در ناحیه‌های مشابهی از فعال‌سازی عصبی جای گیرند. گاهی اوقات، نفرت بدیهی ما صرفاً واکنشی شدید است که به‌طور نادرست تفسیر شده است (حداقل در فیلم‌های نوجوان‌پسندِ دهۀ ۱۹۸۰ فراوان اتفاق می‌افتاد که دختری به شدت از پسری متنفر بود، اما واقعیت این بود که نمی‌توانست به آن پسر فکر نکند؛ تا پایانِ فیلم هم آن دو عاشق یکدیگر می‌شدند.)\nاما خیلی هم به مرد موردعلاقۀ خود سخت نگیرید؛ به دیدن نمایشی بروید که همه دربارۀ آن صحبت می‌کنند یا به دیدن آثاری بروید که زندگی شما را دگرگون کرده‌اند. شاید این کارْ زندگیِ او را دگرگون نکند، اما شاید شیوۀ نگرش او به امور را دگرگون کند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را تام وندربیلت نوشته است و در تاریخ ۱۳ اکتبر ۲۰۱۶ با عنوان «How to Choose Wisely» در وب‌سایت نوتیلوس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۲ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «سلیقه در عصر گزینه‌های بی‌پایان» و با ترجمۀ علی برزگر منتشر کرده است.\n•• تام واندربیلت (Tom Vanderbilt) به‌طور مرتب برای سایت نوتیلوس مطلب می‌نویسد و کتاب شاید از این هم خوشتان بیاید: سلیقه در عصر انتخاب بی‌پایان (You May Also Like: Taste in an Age of Endless Choice) تازه‌ترین اثر او است.\n[۱] You May Also Like: Taste in An Age of Endless Choice\n[۲] wisdom of crowds\n[۳] The Journal of Consumer Research\n[۴] Ordering Effect\n[۵] sensory-specific satiety\n[۶] subliminal decision making\n[۷] optimal distinctiveness\n[۸] The Journal of Personality and Social Psychology\n[۹] processing fluency\n[۱۰] Psychology of Aesthetics, Creativity, and the Arts\n[۱۱] Mortality Salience\n[۱۲] mimetic desire\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157813.json b/train/528157813.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..fe22a2a54324b75c214a6e4346dd47bdac852187
--- /dev/null
+++ b/train/528157813.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "علیه ماه‌عسل",
+  "subtitle": "ماه‌عسل در گذشته فرصتی بود برای ایجاد صمیمیت میان عروس و داماد، اما امروز شاید ایده‌ای احمقانه باشد",
+  "introduction": "سفری رؤیایی. سفری که قرار است به‌یادماندنی‌ترین و خوش‌ترین سفر عمرتان باشد. اما اگر به اندازۀ کافی خوش نگذرد چه؟ اگر هیچ حس خوشایندی وجودتان را لبریز نکند؟ یا اصلاً اگر کل روزهای سفرتان باران ببارد و دریا طوفانی باشد؟ وقتی در سفر مدام با خودمان فکر می‌کنیم آیا «دارد خوش می‌گذرد؟» یا نه، دیگر حسِ طبیعیِ فراغت از زندگیِ معمول را از دست می‌دهیم و مشکلِ ماه‌عسل دقیقاً همین است.",
+  "content": "چارلز کامی، پوینت — همسرم روی صندلیِ تاشوِ ساحلی نشسته است. از روی کتابش خیره می‌شود و مرا می‌بیند که به تعدادی فُک نزدیک می‌شوم که روی شن‌ها آرمیده‌اند. تنها اندکی بیش از هزار عدد از این فک‌های راهب هاوایی۱ در جهان وجود دارد. هنگامی که این فک‌ها در سواحل مشاهده می‌شوند، داوطلبان با طناب گرداگرد آن‌ها ناحیه‌ای را مشخص می‌کنند که بتوانند در آن بدون مزاحمت استراحت کنند.\n بدین‌ترتیب، عبور من از یکی از این طناب‌های مرزی، که تا زانو ارتفاع دارد، توجه تمام افرادی را جلب می‌کند که لبۀ طناب ایستاده‌اند و فک‌ها را تماشا می‌کنند. این فک‌های درحال‌استراحت همچون تخته‌سنگ‌های صاف قهوه‌ای به نظر می‌رسند که روی شن‌ها آرمیده‌اند. آن‌ها حرکت نمی‌کنند. همان‌طور که به فک‌ها نزدیک‌ می‌شوم، تمام تماشاگران، ازجمله همسرم، نفسشان بند می‌آید. هنگامی که خیلی نزدیک می‌شوم، تنها به‌فاصلۀ چند قدمی، نزدیک‌ترین فک سر خود را از زمین بلند می‌کند و به‌سوی من برمی‌گرداند. بینی‌اش ناگهان مستقیم به‌سمت بالا کشیده می‌شود. دو بار صدای «هائول… هائول» از آن خارج می‌شود که شبیه به صدای جابا۲ است: عوعوی خِس‌خِسی که به‌نحوی در هوا مرتعش می‌شود که حاکی از تجاوز به حریم اوست.\n از نگاه همسرم، جذاب‌ترین بخش ماه‌عسلِ ما این لحظه است: حالت بدن من که، بر اثر ترس مرگ‌بار، شانه‌های خود را بالا انداخته‌ام و پای شوکه‌شده‌ام داخل صندل که، یک لحظه در میانۀ گام‌برداشتن، در وسط هوا معلق است؛ سپس تغییر جهت با چرخشی آکروباتیک به‌نحوی‌که گویی با برخورد به چیزی فنری به عقب برگشته‌ام. تماشاگران، که تا آن لحظه از لبۀ طناب با ناباوری به من می‌نگرند، مرا می‌بخشند. دست‌آخر، مرا یک کله‌خر ناقض قانون محسوب نمی‌کنند. من فقط آدم بی‌توجهی هستم یا، به‌طور دقیق‌تر، درواقع به آن اندازه بی‌توجه هستم. فک، همان‌طور که سر خود را دوباره روی زمین می‌گذارد، صدایی از خود درمی‌آورد که شبیه به صدای آخرین لحظاتِ پایین‌رفتن آب از کف‌شوی با قلپ‌قلپ است. سپس به‌شدت فین می‌کند به‌نحوی‌که شن‌ها را در هوا پراکنده می‌کند. من با گام‌های آهسته به عقب بر می‌گردم تا فک فکر نکند شکاری در حال فرار هستم. همان‌طور که از روی طناب نارنجی بسیار روشن به عقب برمی‌گردم، زنی بلندقد با موهای کوتاهِ بلوند برای دل‌داری به من لبخند می‌زند. شاید این رخداد، به‌عنوان تصویری از حریم‌شکنی‌ها و دخالت‌های ما در این جزیره، به‌طور ناخودآگاه برخی تماشاگران را تحت‌تأثیر قرار داده است.\n احتمالاً حواس‌پرتی یا بی‌توجهی می‌تواند دلایل بسیار مختلفی داشته باشد. شاید حواس‌پرتیِ شما بدان دلیل باشد که فکرتان جای دیگری است، مثل اینکه گویی من در ساحل قدم می‌زنم اما درواقع، در ذهن خود، در حال گفت‌وگو با خواهرم یا مشغول فکر دیگری هستم. بعد، به شیوه‌های مختلفی هم می‌توان دچار «حالت حواس‌پرتی» شد، یعنی حالتی که ذهن نمی‌تواند به چیزی چنگ بزند، همانند کودکانِ دارای اختلال کم‌توجهی‌بیش‌فعالی۳. مسئلۀ بعدیْ جنس حواس‌پرتی من در ساحل است. حواس‌پرتی من از نوع متفاوتی بود. من به هیچ‌چیز دیگری فکر نمی‌کردم. در بهشت بودم، بدون هیچ‌گونه مسئولیتی، اما ذهنم همانند ذهن کسی بود که دچار هراس از صحنه۴ است: توجه بر روی خودش بازتاب شده و تمرکز روی او فشرده‌ شده است و اوج می‌گیرد، همانند موج‌شکنی در برابر امواج بزرگ هاوایی. به‌نوعی فکر می‌کنم جای همان فُک‌ها بودم.\n من در ماه‌عسل به سر می‌بردم. حقیقت عجیب و پیچیده دربارۀ ماه‌عسل آن است که، حتی هنگام وقوع آن، از پیش همانند یک داستان زیسته می‌شود. ما درون آن به سر می‌بریم و می‌گوییم: «ما اینجا خواهیم بود.»\n ماه‌عسل آن‌چنان‌که می‌شناسیم، یعنی سفر دونفره پس از مراسم عروسی، از سابقۀ خیلی طولانی‌ای برخوردار نیست. در قرن نوزدهم چیزی به‌نام «مسافرت عروسی» وجود داشت، یعنی عروس و داماد، گاهی به‌همراهِ دوستان و خانواده، به مسافرت می‌رفتند تا خویشاوندانی را دیدار کنند که نتوانسته‌اند در مراسم عروسی حضور یابند. مسافرت عروسی در آن موقع معقول و بامعنا بود، زیرا برخلاف امروز، ازدواجْ بیشتر با پیوندهای اجتماعی و اتحاد دو خانواده مرتبط بود: مسافرتِ زوج جدید نه برای گردشگری بلکه برای دیدوبازدید بود. با آغاز قرن بیستم، زوجین دست‌به‌کارِ تغییردادن مسافرت عروسی شدند تا آن را به مسافرتی تفریحی و خصوصی بدل کنند. استفانی کونتز در کتابِ تاریخچۀ ازدواج۵ می‌گوید تغییرِ مسافرت عروسی به ماه‌عسل، بخشی از انقلابی بزرگ‌تر در شکل زندگی خانوادگی به‌طور کلی است: خصوصی‌شدن و درون‌گراییِ روزافزونِ واحد خانواده و همچنین تبدیل‌ وسواس‌گونۀ ازدواج به موضوعی مختص دو فرد و پیوند آن‌ها.\n فهم این نکته آسان است که چرا، در طول نیمۀ نخست قرن بیستم، ماه‌عسل این‌قدر جذابیت داشته است. تا همین اواخر، ازدواج پس از دوران خواستگاری‌های عاشقانه صورت می‌گرفت، یعنی پس از ملاقات‌های نیمه‌عمومی با دختری شایسته، معمولاً در اتاق نشیمن او. ماه‌عسل فرصت کمیاب خلوت تک‌به‌تک را فراهم می‌آورد. به‌طور طبیعی، در خلوت ماه‌عسل، همچنین زمان آن بود که فرد سرانجام با همسر جدید خود ارتباط جسمی برقرار نماید. درواقع، در آغاز، ماه‌عسل بدین دلیل تاحدودی شرم‌آور بود، زیرا توجهات را به حجلۀ عروسی معطوف می‌کرد. اما، با تعدیل نگرش نسبت‌به روابط جنسی در قرن بیستم، آن موضوع دگرگون شد. برای نسلِ پدربزرگ‌ و مادربزرگ من، غرش آبشارهای نیاگارا۶ نمادی برای ارتباط جنسیِ زوج جدید بود و ‌رفتن به نیاگارا به‌معنای تن‌دادن به نیروی مقاومت‌ناپذیر طبیعت بود. (به‌ همین دلیل ویاگرا با نیاگارا هم‌‌قافیه است، زیرا قرار است به‌نوعی غرش و نیروی نیاگارا را تداعی کند.)\n به‌دیگرسخن، در فهم متداول، معنای ماه‌عسل کاملاً مشخص بود: فرصتی بود تا زوجین روابط نزدیک جدیدی آغاز کنند. این تصور رایجی است که هنوز از ماه‌عسل در ذهن تداعی می‌شود و هنوز هم این مسافرت طبق این تصور تبلیغ می‌شود. در تبلیغات، زوجین روی بالکن رو‌ به ساحل به تصویر کشیده می‌شوند. یک گیلاس در میان انگشتان زن است و چشمان او گویی چنین می‌گوید: «سرانجام.» مشکل اینجاست که در زمان ما ماه‌عسل واقعی دیگر ارتباط چندانی با آن «سرانجام» ندارد. تقریباً برای همگی ما ‌رفتن به ماه‌عسل، برای دستیابی به خلوت، احمقانه است. زوجین مسافرت خود به جزیره‌ای دورافتاده را برنامه‌ریزی می‌کنند تا در آنجا بتوانند سرانجام بدون مزاحمت به چشمان یکدیگر خیره شوند، اما آن‌ها این برنامه‌ریزی را در خلوت و دور میز آشپزخانۀ خود انجام می‌دهند.\n بر روی جلد کتاب راهنما، عکسی از جزیرۀ کائوآئی۷ قرار دارد که از بالا گرفته شده است. دلیلی هم نمی‌بینم که جلد یک کتاب راهنمای کائوآئی حاوی چیز دیگری باشد. از نظر من، کائوآئی از آن زاویه به‌طرز وسوسه‌انگیزی جذاب است. کائوآئی، از بالا، شبیه صدفی خوراکی و چاق به نظر می‌رسد که نوعی صدف کشتی‌چسب۸ در وسط آن قرار دارد. این کشتی‌چسب یک آتش‌فشان است. جاذبه‌های طبیعیِ جزیره به‌طور یکنواخت در کناره‌های ساحل قرار دارد: ژرف‌دره‌های عظیم در غرب؛ ساحل طولانی و آفتابی در جنوب (جایی که ما قرار بود اقامت کنیم)؛ ساحل نارگیل در شرق، با رودخانه‌ها و آبشارهای آن، که جای شلوغ‌تری است؛ رشته‌کوه‌های دندانه‌دندانه و نوک‌تیز گرداگرد شهر هانالی در شمال، با دشت‌هایی کاملاً هموار در پای آن‌ها که تا سواحلِ عمیق ادامه دارند.\n هنگامی که کتاب راهنما را باز می‌کنید و به نقشۀ راه‌ها در طرف داخلی جلد کتاب نگاه می‌کنید، شکل مدور کامل کائوآئی را به‌روشنی می‌بینید. یک جادۀ کمربندی وجود دارد، اما ممکن نیست این جاده از میان خط ساحلیِ ناهموارِ ناپالی در شمال‌غرب عبور کند. بنابراین، جزیرهْ شکلی دایره‌ای دارد، اما نمی‌توان گرداگرد آن را پیمود و اگر با قایق به اکتشاف آن نپردازید، راه می‌تواند طولانی و ناهموار نیز باشد.\n ساعت یک صبح به هتل رسیدیم. لابی بخشی از راهرویی بزرگ با یک میان‌تالارِ غیرسرپوشیده در وسط آن بود و جنگلی کوچک در آن جا گرفته بود. در حین ثبت اطلاعات ورود، می‌توانستیم طوطی‌ها را ببینیم که خواب‌آلوده بر روی شاخه‌های درختان نشسته‌اند و از میان درختان به بیرون و خیزش امواج نگاه می‌کنند که صدای آن به گوش می‌رسید. آن‌طور‌که به یاد دارم، روز بعد حوالی ظهر از خواب بلند شدیم. به‌دلیل پرواززدگی۹ و همچنین به‌دلیل تاریکیِ بسیار زیادِ بیرون، دیر از خواب بلند شدیم. جایی که من زندگی می‌کنم، باران نم‌نم می‌بارد و زمین را خیس می‌کند. اینجا، همین که پایم را از در بیرون گذاشتم، نخستین قطرۀ باران از آسمان پایین افتاد و نقطه‌ای خیس بر روی پیراهنم به‌اندازۀ انگشت شستم ایجاد کرد. نیم‌ ساعت بعد، ما در حال قدم‌زدن در کنار تالار ورودی بودیم و باران حاره‌ای آن‌چنان سیل‌آسا به‌داخلِ میان‌تالار می‌بارید که هرگز تا آن موقع ندیده بودم. بهت‌آور بود، اما این بهت همانند احساسی بود که از تماشای ورود اقیانوس به‌ داخل خانه به آدمی دست می‌دهد. درواقع نوعی اضطراب ذاتی نسبت‌به وقوع سیلاب را برمی‌انگیخت.\n شنا زیر باران در میان پیچ‌وخم‌های محصور در «تالاب‌های» پر از سرخس تفریحگاه؛ آبشاری مصنوعی که بالای سرتان می‌غرد و شما را در لایه‌ای از آب غرق می‌کند؛ نشستن در داخل وان با دمایی بیش از ۳۷ درجه، در‌حالی‌که بارانِ سرد تاج‌هایی رنگین‌کمانی بر روی آب ایجاد می‌کند، به‌نحوی‌که گویی سطح آب در حال جوشیدن و بخارشدن است؛ این‌ها همه واقعاً معرکه است. اما هرکس تا حد و اندازه‌ای می‌تواند از این‌ها بهره ببرد. درواقع، فکر می‌کنم توانایی بدنِ فرد محدود است. ما به مکانی رفتیم که در تفریحگاه به آن کتابخانه می‌گفتند. درواقع میکده‌ای بود که در آنجا با انگشتانی چروک‌افتاده «چکرز» بازی کردیم.\n روز بعد، به‌دلیل فروکش‌نکردن باران، تمام برنامه‌های خاص گردش در بهشت کاملاً به هم خورد. با خودم فکر کردم شاید بتوانیم از باغ‌های گیاه‌شناسیِ مجاور بازدید کنیم، چون این کار با باران سازگار به نظر می‌رسید، اما باغبان از پشت تلفن به من اطلاع داد که سیلاب لحظاتی پیش راه ورودی را شسته و از بین برده است. سپس همین مرد، بدون اینکه چیزی از او بپرسم، به من گفت که اگر قصد غواصی با لولۀ تنفسی داریم این نوع بارانِ شدید موجب می‌شود آب‌های کم‌عمقِ قابل‌غواصی با لولۀ تنفسی گل‌آلود شوند (این‌ها مکان‌هایی بودند که مواد شسته‌شده از جاده به آنجا برده می‌شود) و کوسه‌ها در چنین شرایطی اشتباهی انسان‌ها را گاز می‌گیرند. سپس، گویی برای دل‌داری، چنین اضافه کرد: «خبر خوش آن است که هرگز با چنین شدتی باران نمی‌آید.» باران، آن روز بعدازظهر، برای یک ساعت فروکش کرد. ما در ساحل شیپ‌رِک بیرون از هتلمان، شکاف شنی کوچکی بین سنگ‌های آتش‌فشانیِ ناهموار پیدا کردیم و با احتیاط بین آن‌ها با تختۀ شنا موج‌سواری کردیم، یعنی تا زمانی که سروکلۀ خانواده‌ای اهل هاوایی با تخته‌‌های شنایشان پیدا شد و رئیس خانواده، یعنی مادر، تقریباً از روی من رد شد، آن هم با چهره‌ای خشن که می‌گفت: «من تو را نمی‌بینم.»\n وانمود نمی‌کنم که یکی از آدم‌هایی هستم که عاشق باران‌اند، حداقل نه بارانی که هر روز پشت سر هم ببارد. به آن کتاب راهنمای به‌دردنخوری نگاه می‌کنم که روی میز کنار رختخواب است. تکه‌های کاغذی که از لابه‌لای کتاب بیرون زده است، کارهایی را مشخص می‌کند که قرار بود انجام دهیم. تاحدودی احساس می‌کنم همانند طرح یکی از فیلم‌های «نشنال لمپون»۱۰ واقعاً غم‌انگیز است که تنها یک مایۀ خنده در آن هست. اما هدف من در اینجا شکایت از باران نیست. درواقع، انگیزۀ من برای نوشتن این مطلب آن است که، وقتی با خود می‌اندیشم، می‌بینم آن روزها بهترین روزهای زندگی ما بود. چیزی بسیار بسیار گران‌بها، که با کمک کیفِ پولمان و طبیعت ممکن شده بود و ما را به اینجا کشاند بود، تنها برای اینکه باران بر ما ببارد. اما حالا می‌فهمم که باران، تا زمانی که ادامه داشت، از ما محافظت کرده بود. من آزرده و ناراحت بودم اما، کم‌وبیش از نظر ذهنی، صحیح و سالم بودم.\n در روز سوم، من و همسرم به‌نوعی تصمیم گرفتیم طوری عمل کنیم که گویی باران نمی‌آید. ما از هتل قدم‌زنان به روی صخره‌ای رفتیم. از آنجا می‌توانستیم یک فک راهبِ تنها را ببینیم که در داخل آبگیری در حال پشتک‌زدن بود. آبگیر در میان سنگ‌های پایین‌دست قرار داشت که صدای برخورد امواج با آن‌ها شنیده می‌شد. می‌خواستیم برگردیم (داشتیم خیس می‌شدیم) که متوجۀ مسیری شدیم، یا بیشتر شبیه شبکه‌ای تارمانند از مسیرها، در میان بیشه‌زاری از درختان کاج ماسه‌ای که در طول صخرۀ سنگی رشد کرده بودند. در میان این مسیرها پرسه زدیم تا سرانجام به راه باریکی منتهی شدند که ما را به گورستانِ قدیمیِ پادشاهان جزیره رساند. ما خوش‌شانس بودیم: باران به نرمه‌باران فروکش کرد. ابرها، همچون صفحه‌ای کم‌ارتفاع و قلنبه اما بی‌روزن و پیوسته، سطح اقیانوس را قبضه کرده بودند و، پایین این صفحه، ابرهای پایین‌تر و نزدیک‌تر به سطح آب در حال گشت‌زنی بودند. سپس، صفحه عقب کشیده شد و خورشید درخشید. در آن لحظه، که واقعاً آن را به یاد دارم، چیزی بر من تسلط یافت: اضطراب به‌ظاهر توضیح‌ناپذیر دربارۀ سفرم. به یاد دارم که، در آن بالا و با چشم‌انداز یک پادشاه از اقیانوس خاکستری آرام، چیزی در من در مسیر اشتباه افتاده بود. می‌دانستم که در حال مشاهدۀ زیبایی‌ام، اما این زیبایی فقط کاری می‌کرد که من ابرهای پرتلاطم را مشاهده کنم و دربارۀ ازدست‌دادن تودۀ هوای خوب نگران باشم. این آغاز بی‌سروصدایِ ناراحتی واقعی من در رابطه با «تجارب» بود. ما در طول صخره قدم زدیم تا اینکه به ساحلی دورافتاده منتهی شد. مه پدیدار شد و چشم‌انداز ما را ناپدید کرد.\n احساس می‌کنم که افراد زیادی، در هنگام مسافرت برای تفریح و فراغت، عملاً اوقات سختی را می‌گذرانند. البته، برخی افراد نمی‌توانند «بگریزند»، زیرا چیزی هست که نمی‌توانند آن را پشت سر خود جا بگذارند. نمونۀ متداولِ آن عروس‌خانمی است که در حین ماه‌عسل از شما عذرخواهی می‌کند و سریع به داخل اتاقی می‌رود تا به تلفن دیگری از محل کارش پاسخ دهد. هنگامی هم که با تلفن صحبت نمی‌کند، می‌توانید او را در حالی بیابید که به نقطه‌ای زل زده است.\n به‌نظر من، راه‌حل‌های مقابله با حواس‌پرتی، در بیشتر موارد، نسبتاً ساده است. تلفن را خاموش کنید. در این صورت، زمان به‌نفع شما خواهد بود. در سوی مقابل، حواس‌پرتی من تا اندازه‌ای موذیانه‌تر بود. گویی از خودِ تجاربِ خوب و واقعیِ سفر تغذیه می‌کرد. این‌چنین نبود که، به‌دلیل حواس‌پرتی، نتوانم خوراک عالیِ «دلفین‌ماهی با لایه‌ای از ماکادمیا» را ببینم؛ راستش را بخواهید، من می‌توانستم خوراک دلفین‌ماهیِ خودم را به‌روشنی ببینم. اما گویی چنگالم را برای برداشتن ماهی پایین می‌آوردم ولی به‌طور تصادفی به چیز دیگری چنگال می‌زدم: به خاطرۀ آینده‌ام از آن. من دچار حواس‌پرتی نبودم، اما گویی در زمانی غیر از اکنون می‌زیستم. به‌قول معروف، می‌خواستم «در اکنون زندگی کنم». اما گویی مشکل من با اکنون، از آگاهی‌ام نسبت به آن نشئت می‌گرفت. به خودم می‌گفتم: «آرام باش.» با خودم (به‌طرزی دقیق) می‌اندیشیدم: «اما من نمی‌توانم آرام باشم هنگامی که از آرام‌بودنْ اضطراب دارم.» همین‌طور این افکار به ذهنم خطور می‌کرد، زیرا پیوسته صور جدید و به‌ظاهر ظریف‌تری از خوداصلاحیْ خودشان را به‌طرز وسوسه‌انگیزی به‌عنوان راه‌حلِ مشکلی پیشنهاد می‌کردند که خود به وجود می‌آوردند.\n بخش پایانی سفر ما با قدری هوای بی‌باران همراه بود. در نخستین روز بی‌باران، روز آفتابی، ما به ساحل رفتیم و، همان‌طور که گفتم، نزدیک بود بالۀ یک فکِ در خطر انقراض را زیر پا بگذارم. در روز دوم، به پیاده‌روی در کوهستان رفتیم. نام کوه، «هیولای خفته»، خوش‌شگون به نظر می‌رسید. فکر می‌کردم پیاده‌روی به‌قدر کافی خسته‌کننده باشد که از رسیدن اکسیژن به خویشتن دومِ جدیدم جلوگیری کند. ثورو۱۱ جایی می‌گوید که پیاده‌رویْ حواس ما را به سر جای خود باز می‌گرداند.\n مسیر صعود به هیولای خفته بر اثر باران به گل سیاه آتش‌فشانی تبدیل شده بود: خیس و نرم و چسبنده همانند خمیر سفالگری. پای خود را که از روی زمین بلند می‌کردیم، ته کفش‌هایمان گل‌ولای را به خود می‌کشید و صدای فیس ایجاد می‌کرد و پایمان را که به زمین می‌گذاشتیم، گل‌ولای از زیر پاهایمان بیرون می‌زد و اطراف کفش‌هایمان جمع می‌شد و صداهای خفیف پیف‌پاف تولید می‌کرد. هنگامی که به نزدیک نوک کوه رسیدیم، زوج دیگری از مسیر پایین می‌آمدند. من از انتخاب کلیشه‌ای چنین محل ملاقاتی، شکایت نمی‌کنم. اما احساس عجیبی به آدمی دست می‌دهد، هنگامی که در یک گوشه و در یک قدمیِ خود روبه‌روی کسانی می‌ایستد که آشکارا زوج دیگری در حال گذراندن ماه‌عسل هستند. موارد اندکی در زندگی‌ام پیش آمده است که ایدۀ «خویشتن‌های بدیل» را این چنین قدرتمند احساس نمایم. زن موهای صافِ بلوند داشت. مرد شلوار جین پوشیده بود و صندل به پا داشت، با یک کوله‌پشتی کوچک و بطری آب در دست. در این موقع، ما می‌توانستیم اظهار تعجب خود را از گل‌ولای باورنکردنی با یکدیگر ردوبدل کنیم. اما آن‌ها در سکوت از کنار ما گذشتند و به‌سوی پایین دره ادامۀ مسیر دادند.\n چه کسی می‌داند داستان آن‌ها چه بود. فکر می‌کنم در وجود آن‌ها همان نوع حواس‌پرتی درونی‌ای را دیدم که در وجود خودم بود. البته این یک حدس بود. اما درواقع در ماه‌عسلمان، هنگامی که باران ایستاد، هرکسی را می‌دیدیم سکوتی خیره‌کننده بر لب داشت. هنگامی که باران می‌آمد، ما دربارۀ آب‌وهوا صحبت می‌کردیم. (من هرگز نفهمیده‌ام که چرا مردم صحبت دربارۀ آب‌وهوا را به تمسخر می‌گیرند. این موضوع از اهمیتی همیشگی برخوردار است و بنابراین هرگز جذابیت خود را از دست نخواهد داد.) اما هنگامی که هوا صاف شد، هیچ‌کس نمی‌خواست با دیگری هیچ سخنی بگوید.\n همان‌طور که گفتم، ماه‌عسل آن‌چنان‌که ما می‌شناسیم، یعنی سفری تفریحی، سابقه‌ای چندان طولانی ندارد. تقریباً کل ماه‌عسلْ پدیده‌ای قرن بیستمی است. باوجوداین، اصطلاح «ماه‌عسل» خیلی قدیمی‌تر است. این اصطلاح در گذشته به‌طور کلی به شیرینیِ روزهای آغازین ازدواج اشاره داشت. برخی عقیده دارند که این واژه برگرفته از یکی از سنت‌های موجود در برخی فرهنگ‌های اروپایی است که، طبق آن، زوج جدید در ماه نخستِ ازدواجْ شهدآب (عسل تخمیرشده) می‌نوشیدند. در آن زمان تصور می‌شد که شهدآبْ محرک جنسی است. این ریشه‌شناسی از آن واژهْ جذاب است، اما احتملاً دقیق نیست.\n در واژه‌نامۀ انگلیسی آکسفورد، نامی از شهدآب برده نشده است. درعوض، در آنجا ذکر می‌شود که، در نخستین کاربردهای ثبت‌شده از این اصطلاح، «ماه» در ماه‌عسل به این واقعیت اشاره دارد که هلال ماه به‌محض اینکه کامل می‌شود، شروع به نقصان می‌کند. ریچارد هولتِ  لغت‌نامه‌نویس در سال ۱۵۵۲ می‌نویسد: «ماه‌عسل، اصطلاحی که در کاربرد رایج دربارۀ زوج‌های جدید استفاده می‌شود که در آغاز با یکدیگر مشاجره نمی‌کنند، بلکه در آغاز به یکدیگر بسیار عشق می‌ورزند، سپس احتمالاً عشق فزایندۀ آن‌ها رو به افول می‌نهد. مردم عادی به این زمان ماه‌عسل می‌گویند.» توماس بلانت در سال ۱۶۵۶ با وضوح بیشتری دربارۀ این استعارۀ ماه صحبت می‌کند: «ماه‌عسل دربارۀ زوج‌هایی به کار می‌رود که در ابتدا یکدیگر را بسیار دوست دارند و سپس عشق آن‌ها رو به افول می‌نهد؛ رابطۀ آن‌ها اکنون همچون عسل است، اما همانند ماه تغییر خواهد کرد.» بنابراین، در گذشته، هنگامی که دربارۀ یک زوج می‌گفتند که آن‌ها در ماه‌عسلِ خود هستند، این ابراز احساسات نبود، بلکه نوعی عیب‌یابی بود، مثل اینکه بگوییم کسی در سرمستی خرید به سر می‌برد۱۲. شاید اصطلاح ماه‌عسل کمی آرزومندانه‌تر و حسرت‌بارتر بود، اما منظور از آنْ سرزنشِ شوخ‌طبعانۀ زن و شوهر (و نوع بشر) بود.\n آدمی وسوسه می‌شود که نوع کاربرد واژۀ ماه‌عسل در قرن شانزدهم و هفدهم را بدبینانه بنامد، اما اگر کمی به موضوع بیندیشید خواهید دید که استفاده از برچسب «بدبینانه» با واقعیت تاریخی آن دوران جور درنمی‌آید. جلب‌توجه به این واقعیت که در یک ازدواجِ تازه «عشق فزاینده» در آینده رو به افول خواهد نهاد بدبینی به شمار نمی‌رفت، زیرا در آن زمان، عشقْ ایدئال زندگی مشترک محسوب نمی‌شد. نهاد ازدواج دارای اولویت‌های دیگری بود که بوالهوسی‌های عشق می‌توانست برای آن مشکل‌زا باشد. برای طبقات حاکم و ثروتمند، ازدواج عبارت بود از برقراری پیوند و حفظ میراث. ازدواج برای طبقات پایین‌تر نیز مربوط به همین موضوعات بود، به‌علاوۀ مشارکت برای کار و زحمت روزانه. این وصلتی بود که خداوند نیز از آن خشنود بود. تنها با آغاز دورۀ روشنگری بود که مردم به این باور رسیدند که عشقِ فردی و ازدواج به‌نوعی به‌طور ذاتی به یکدیگر گره خورده‌اند، یعنی اینکه فرد، در زندگی ایدئال، «برای عشق ازدواج می‌کند». مدت بسیار مدیدی پس از این دوره بود که به جایی رسیدیم که اکنون هستیم، یعنی به قطب مخالف، که در آن، ازدواج بی‌عشق شنیع و غیرعادی است.\n برخی بر این باورند که در صورتی که عشق به‌طور کامل در این نهاد نفوذ کند، این به‌معنای فروپاشیِ خود ازدواج خواهد بود که (روزی به این نکته پی خواهیم برد) منطق و هدف خود را فرو نهاده است. شاید. اما ایدۀ کلیِ پایبندی به همنشینی و همدمیِ مادام‌العمر با فردی دیگر، از آنچه محافظه‌کاران هر ساله اعلام می‌کنند، استحکام بیشتری از خود نشان داده است. در غرب، برخی اجزای به‌ظاهر حیاتیِ نظمی که ازدواج بر پا داشته بود از میان رفته‌اند (مثل ازبین‌رفتن قوانین و هنجارهای اخلاقی مرتبط با کودکان «نامشروع»)، اما ازدواج کماکان پابرجاست. ازدواج، باوجود اینکه زنان بیرون از منزل کار می‌کنند، باز هم دوام یافته است. آن‌چنان‌که از ظواهر برمی‌آید، باوجود ازدواجِ هم‌جنس‌گرایان نیز دوام خواهد یافت. به‌طور حتم، جنبش ازدواج هم‌جنس‌گرایان تأکیدی بر تداوم قدرت نهاد ازدواج است، زیرا این جنبش ناشی از خواستۀ گروهی طرد‌شده برای پیوستن به این نهاد است. باوجوداین، روشن است که ازدواج چیزی نیست که در گذشته بود؛ تغییری بنیادی در آن رخ داده است. ازآنجاکه به‌طور روزافزون عشق را کانون و شرط ازدواج در نظر می‌گیرند، مراسم، کارکردها و قوانین ازدواج نیز در حال دگرگونی هستند.\n عروسیْ نمونه‌ای آموزنده در این زمینه است. در بسیاری از عروسی‌ها، پیمان‌هایی بر زبان رانده می‌شوند که به قرن یازدهم بازمی‌گردند. باوجوداین، پس از انقلاب عشقی، کارکرد این واژگان همانند گذشته نیست. در گذشته، دو نفر در یک روز وارد کلیسا می‌شدند و با رابطه‌ای جدید، مسئولیت‌هایی جدید و قوانینی جدید از آنجا خارج می‌شدند که در آن پیمانِ عمومی تجلی یافته بود. عروسی، صرف‌نظر از دیگر ابعاد اخلاقی آن، بر الگوی یک قرارداد مبتنی بود و، همانند قراردادها، قابل پیگرد قانونی بود.\n اما، هنگامی که عشق مبنای ازدواج می‌شود، پیمان‌ها معنای دیگری می‌یابند. آن‌ها بازنمود زنده و اعلامِ دل‌باختگی دو نفر ‌به یکدیگر هستند. این دگرگونی در پنجاه سالِ گذشته شتاب گرفته است، زیرا بسیاری از زوج‌ها پیش از ازدواج زندگی مشترک را آغاز می‌کنند و درحقیقت دست به ازدواج‌های خُرد می‌زنند. واژگان «عهد» و «پیمان» پیوند را گرامی می‌سازند و آن را اعتلا می‌بخشند، اما دو نفر را پیوند نمی‌دهند. این گرامی‌داشتنْ پوچ و توخالی نیست. گفتنِ اینکه «می‌پذیرم»۱۳، دل‌بستگی متقابل را مشخص و ماندگار می‌کند که از پیش وجودی مستقل یافته است. اما، ازدیگرسو، اگر این پیمان نبود، به‌شیوه‌ای آشفته و اغلب ناگفته، در طول یک عمر هم‌نشینیِ عاشقانه رسوخ می‌کرد. اما اینکه مراسم عروسی صرفاً یک بازنمود باشد چیزی جدید و تجربه‌ای بسیار متفاوت است.\n به‌باور من، تاریخچۀ اخیرِ ماه‌عسل نیز چنین بوده است. در قرن بیستم، ماه‌عسل برای برقراری روابط صمیمانه و ورود به زندگی زناشویی بود. در دو نسل گذشته، ماه‌عسل این کارکردِ صریح خود را از دست داده است. اکنون، روابط صمیمانه و ورود به زندگی زناشویی در نخستین ماه‌های «بودن با» کسی رخ می‌دهد: تعبیری که ماجرا را ناچیز جلوه می‌دهد، اما سادگیِ شیرین و مطبوعی دارد.\n هنگامی که ماه‌عسل کارکرد خود را از دست می‌دهد، چه اتفاقی می‌افتد؟ آیا فقط به سفری تفریحی با نامی خاص تبدیل می‌شود؟ من اساساً با همین دیدگاه به ماه‌عسل رفتم (واقعاً ذهنم درگیر معنایابی برای آن نبود). با خودم فکر کردم که این بهانۀ خوبی برای‌رفتن به مکانی گرمسیر در ماه سرد دسامبر است. ما، همانند هر کس دیگری که می‌شناسیم، خسته و درمانده بودیم. من به‌طرز مبهمی تصور می‌کردم که اگر در قرن جدید زوجین در ماه‌عسلشان دیگر یکدیگر را در آغوش نکشند، در این صورت، حداقل بر روی تختخواب، کنار یکدیگر ولو خواهند شد. این تصورْ خوشایند به نظر می‌رسید. اما تجربۀ من آن بود که حال‌وهوای ماه‌عسل این هم نیست. درعوض، ماه‌عسل نیز به همان راهی رفته که عروسی‌ها و بسیاری از دیگر چیزهای سنتی رفته‌اند: آنچه زمانی مصداقِ عمل بود به یادبودِ عمل بدل می‌شود.\n این خاطره‌سازی، اینکه قرار است اوقاتی خوب و به‌یادماندنی در پیش باشد، اینکه گویی دوربین‌ها در حال ثبت لحظات هستند (که چنین هم هست)، می‌تواند موجب شود که شما انواع کارهای احمقانه را در ماه‌عسل خود انجام دهید. من خیلی جدی داشتم به این فکر می‌کردم که به‌نوعی در برابر تمامی اعضای آن خانوادۀ اهل هاوایی بایستم، یک در برابر شش (که نمی‌دانم اگر می‌کردم چه می‌شد)، زیرا آن‌ها محلِ موج‌سواری مرا از من گرفته بودند. من در آب‌های کم‌عمق ایستاده بودم و، درحالی‌که موجی کف‌آلود ساق پاهایم را می‌پوشاند، برای گذراندن روز برنامه می‌ریختم.\n اما بدترین بخش ماجرا آسیب‌شناسی ناخوشایندِ بودن در اکنون است. فرد در طول ماه‌عسل، مهم‌تر از هر چیز دیگری، می‌خواهد در اکنون باشد. اما او می‌خواهد چنان باشد تا احساس کند که در ماه‌عسلِ خود توانسته چنان بوده باشد. به‌هرحال، در تجربۀ من، نتیجهْ مخالف چیزی است که مدنظر است: هر لحظه از چنگ او می‌گریزد؛  هر چیز، تا بدان توجه می‌کند، از کف او رفته است.\n عروسی نیز، به‌شیوۀ خاص خود، برای آن زیسته می‌شود که در آینده به آن نگاه شود. اما، درمورد عروسی، این امر دارای شرافتی ذاتی است. عروسی تجربه‌ای است که باید در طول زمان محقق شود. اساساً، در عروسی، خودآگاهی‌ای که به جشن هویت می‌بخشد، عصبی‌شدن، اضطراب، مدعوین و به‌طور کلی سرتاسر مراسم با تصمیم آگاهانه برای ازدواج هم‌خوانی دارد، این یعنی همان کار و اراده‌ای که برای آن صرف می‌شود و به آن حیات درونی می‌بخشد، شاید چیزی که در قرن بیست‌ویکم بیش از هر زمان دیگری عینیت دارد. در تقابل با این موضوع، در «ماه‌عسلِ» معاصر هیچ جایی برای خودآگاهی وجود ندارد. ماه‌عسلْ شکوفه‌های بسیاری در خود دارد، اما هیچ مسیری برای رشد این شکوفه‌ها در زندگی فرد وجود ندارد. ماه‌عسل اشتباهاً می‌کوشد تا چیزی شهوانی و خودانگیخته را ماندگار سازد، یعنی دوران آغازین و عسلیِ ازدواج. هدف، به‌طرزی مبهم، نه تحققِ خاطرات ماه‌عسل بلکه تنها دوباره‌زیستنِ آن‌ها و یادآوری است. نتیجهْ قدری شرمساری ذهن است.\n همان‌طور که از کوه هیولای خفته پایین می‌آییم، می‌توانیم قوقولی قوقوی خروس‌های وحشی کائوآئی را بشنویم. کائوآئی پر از مرغ‌هایی وحشی است. که در میان جنگل زندگی می‌کنند. آن‌ها به همه رنگی هستند: خاکستری، خال‌خالیِ سیاه‌وسفید، سبز، نارنجی با سر و گردن قهوه‌ایِ مایل‌به‌قرمز؛ دیگری مرغی لاغر و به‌رنگ قهوه‌ای کم‌رنگ است که همچون مادری به نظر می‌رسد که هیچ وقتی برای رسیدگی به خودش ندارد: با ده جوجه که، منقار رو به زمین، دانه بر می‌چینند، جیک‌جیک می‌کنند و پیاده‌رو را اشغال می‌کنند. آن‌ها بر روی تیرک‌های حصارهای توری می‌ایستند. نور یک مهتابیِ مربع‌شکل در زیر سایه‌بانی بر زمین افتاده است و جوجه‌ها به داخل و خارج از این نور مربع‌شکل می‌پرند. این چیزها در کتاب راهنما ذکر شده بود. این مرغ‌ها را نخستین اهالی هاوایی با خود به اینجا آوردند. آن‌ها با قایق‌های بادبانیِ دوقلو، در سفر استعماری خود در قرن چهارم، از جنوب اقیانوس آرام ۲۵۰۰ مایل تا هاوایی پیمودند و این جزایر را مسکن خود ساختند. (راز بزرگ درمورد آن استعمارگران این است که نمی‌دانیم آن‌ها، به‌تصور خود، عازم چه مقصدی بودند.) در نبود شکارچیان، جمعیت مرغ‌ها افزایش می‌یابد؛ مثلاً، هیچ ماری در این جزایر نیست.\n هنگامی که در پایان کوهنوردی به‌سمت خودروِ خود برمی‌گردیم، خروسی با بدنی به‌رنگ سبز و آبیِ درخشان و دمی خاکستری در انحنای شاخۀ قلاب‌مانند درختی ایستاده است. قوقولی قوقو می‌کند و سپس پایین می‌پرد و به‌داخل گیاهان پرپشتِ زیر درخت می‌خرامد. کسی که به ماه‌عسل رفته است نمی‌تواند صدای آن را بشنود. مرحلۀ پایانی مرضِ ماه‌عسل هنگامی است که تمام چهرۀ شما دهان می‌شود و ابراز می‌کند: شگفت‌انگیز، واژه‌ای که خودش بی‌حس‌ترین ابرازتعجب است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌‌ها: • این مطلب را چارلز کامی نوشته است و با عنوان «Against Honeymoons» در وب‌سایت پوینت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۴ دی ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «علیه ماه‌عسل» و با ترجمۀ علی برزگر منتشر کرده است. [۱] Hawaiian monk seals [۲] Jabba: شخصیتی تخیلی در فیلم «جنگ ستارگان» که ظاهری شبیه به فک دارد [مترجم]. [۳] ADHD (Attention-deficit hyperactivity disorder) [۴] ترس و اضطراب از حضور در برابر جمع [مترجم]. [۵] Marriage, a History [۶] Niagara Falls: مجموعۀ سه آبشار در مرز آمریکا و کانادا [مترجم]. [۷] Kauai: یکی از جزایر هشت‌گانه ایالت هاوایی آمریکا در اقیانوس آرام است. [۸] barnacle: نوعی جانور نرم‌تنِ کوچک که به تخته‌سنگ‌ها و زیر کشتی می‌چسبد [مترجم]. [۹] jet lag: حالتی است که در آن تنظیم خواب فرد، پس از پروازی طولانی و به‌علت اختلاف ساعت مبدأ با مقصد پرواز، به هم می‌ریزد [مترجم]. [۱۰] National Lampoon:  مجموعۀ هفت فیلم که داستان ناکامی خانواده‌ای را در لذت‌بردن از تعطیلات به تصویر می‌کشد [مترجم]. [۱۱] Thoreau: هنری دیوید ثورو (۱۸۶۲-۱۸۱۷) نویسنده و متفکر آمریکایی است [مترجم]. [۱۲] shopper’s high:  تب خرید و لذت از خرید، به‌نحوی‌که این کار به‌حد افراط و وسواس پیش می‌رود [مترجم]. [۱۳] I do: معادل «بله» در مراسم عروسی ایرانی [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157814.json b/train/528157814.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..954ba0e39e4fd54b378a8c604448f4afee32e19d
--- /dev/null
+++ b/train/528157814.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ایسلند چطور جوانانش را از الکل و مواد مخدر نجات داد؟",
+  "subtitle": "ممنوعیت زمانی، ورزش و حمایت در کاهش چشم‌گیر مصرف مواد در این کشور سهم داشته‌اند",
+  "introduction": "۲۵سال پیش، جوانان ایسلندی از نظر سوءمصرف مواد مخدر، الکل و استعمال دخانیات ناسالم‌ترین جوانان اروپا بودند. اما این کشور توانسته است طی برنامه‌ای طولانی‌مدت به شکلی اعجاب‌آور مصرف الکل و مواد را میان جوانان کاهش دهد و استعمال دخانیات را به کمترین حد میان کشورهای اروپایی برساند. کلید این موفقیت تغییر دسته‌ای از نگرش‌ها و مواجهۀ رو در رو با مسئله بوده است: اگر جوانان به هروئین معتاد می‌شوند، چرا به ورزش و هنر نشوند؟",
+  "content": "اما یانگ، آتلانتیک — اندکی به ساعت سه بعدازظهر یک جمعۀ آفتابی مانده و پارک لاگردالر در نزدیکی مرکز ریکیاویک پایتخت ایسلند عملاً متروکه به‌نظر می‌رسد. هرازگاه آدم بزرگ‌سالی با کالسکۀ کودکی به چشم می‌خورد اما دورتادورِ پارک را مجتمع‌های مسکونی و خانه‌ها پر کرده‌اند و مدرسه هم که تعطیل است؛ پس بچه‌ها کجایند؟\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/11/919-38.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            ایسلند چطور جوانانش را از الکل و مواد مخدر نجات داد؟         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nگودبرگ یانسون، روان‌شناس ایسلندی، و هاروی میلکمن، استاد آمریکایی روان‌شناسی که قدری از سال را در دانشگاه ریکیاویک تدریس می‌کند، همراه من هستند. گودبرگ می‌گوید که بیست سال پیش، نوجوان‌های ایسلندی در صدر فهرست مشروب‌خواران جوان اروپا بودند. میلکمن اضافه می‌کند: «شب جمعه نمی‌توانستید در خیابان‌های مرکز ریکیاویک قدم بزنید چون امن به نظر نمی‌آمد. نوجوانانِ مست، دسته به دسته، با شما دست به یقه می‌شدند.»\nبه ساختمان بزرگی نزدیک می‌شویم. گودبرگ می‌گوید: «اینجا سالن اسکیت سرپوشیده داریم.» چند دقیقه پیش از جلوی دو ساختمان گذشتیم که مختصّ بدمینتون و پینگ‌پنگ بودند. اینجا در پارک هم یک میدان ورزش، یک استخر سرپوشیدۀ زمین‌گرمایی و (بالاخره) چند بچه دیدیم که روی چمن مصنوعی با هیجان مشغول فوتبال بودند.\nگودبرگ توضیح می‌دهد این روزها جوانان در پارک دور هم جمع نمی‌شوند چون در کلاس‌های بعد از مدرسه در این مکان‌هایند، یا در باشگاه‌ها برای موسیقی و رقص و هنر. یا شاید با والدین‌شان بیرون رفته باشند.امروزه از جهت زندگی پاک نوجوانان، ایسلند در صدر کشورهای اروپایی است. درصد نوجوانان ۱۵ و ۱۶ ساله‌ای که در یک ماه گذشته مست کرده‌اند از ۴۲% در سال ۱۹۹۸ به ۵% در سال ۲۰۱۶ کاهش یافته است. درصد کسانی که حداقل یک‌بار حشیش مصرف کرده‌اند از ۱۷% به ۷% رسیده است. آن‌هایی که هر روز سیگار می‌کشند از ۲۳% به فقط ۳% رسیده است.\nراهکار ایسلند در این چرخش موفق، هم رادیکال و هم تجربه‌محور بوده اما عمدتاً تکیه بر رویکردی داشته است که می‌توان آن را عقل سلیم تقویت‌شده 1 نامید. میلکمن می‌گوید: «این جدی‌ترین و عمیق‌ترین مطالعۀ استرس در زندگی نوجوانان است که تا کنون دیده‌ام. از اینکه این‌قدر خوب جواب داده واقعاً شگفت‌زده‌ام.»\n\n\nمیلکمن معتقد است اگر الگوی ایسلندی در کشورهای دیگر اقتباس شود، می‌تواند از نظر روان‌شناختی و جسمی مفید حالِ میلیون‌ها کودک باشد؛ سود آن برای صندوق آژانس‌های بهداشتی و کل جامعه که به کنار. ولی آن «اگر» را نباید ساده گرفت.\nمیلکمن هنگام صرف چای در آپارتمانش در ریکیاویک می‌گوید: «من در اوج طوفان انقلاب مواد مخدر بودم.» در اوایل دهۀ ۱۹۷۰ که مشغول کارآموزی در بیمارستان روان‌پزشکی بلویو در نیویورک‌سیتی بود، «ال‌اس‌دی به بازار آمده بود و خیلی‌ها هم ماریجوانا می‌کشیدند. و مسئلۀ مورد توجه این بود که چرا مردم مواد خاصی را مصرف می‌کنند.»\nمیلکمن در رسالۀ دکترایش نتیجه گرفته بود که افراد بسته به شیوه‌ای که برای کنار آمدن با استرس می‌پسندند، هروئین یا آمفتامین را انتخاب می‌کنند. مصرف‌کنندگان هروئین می‌خواهند خود را کرخت کنند؛ مصرف‌کنندگان آمفتامین می‌خواهند فعالانه با استرس‌شان مقابله کنند. پس از انتشار این اثر، او در زمرۀ گروهی از پژوهشگران بود که «مؤسسۀ ملی مصرف مواد مخدر آمریکا» استخدامشان کرد تا به پرسش‌هایی از این دست پاسخ بدهند: چرا افراد مصرف مواد را شروع می‌کنند؟ چرا ادامه می‌دهند؟ چرا به آستانۀ سوءمصرف می‌رسند؟ چه وقت از مصرف دست می‌کشند؟ و چه وقت دوباره سروقت مواد می‌روند؟\n\nاو می‌گوید: «هر دانشجویی می‌تواند بگوید چرا شروع می‌کند. خُب، مواد در دسترس است، دانشجوها ریسک‌پذیرند، بیگانگی، شاید هم قدری افسردگی. ولی چرا ادامه می‌دهند؟ پس سراغ سؤال آستانۀ سوءمصرف رفتم که ناگهان امر بر من روشن شد؛ آن جا بود که تجربه‌ای از لحظۀ «یافتم» داشتم: شاید آن‌ها حتی پیش از مصرف مواد هم از آستانۀ سوءمصرف گذشته باشند چون آنچه عادت به سوءمصرفش دارند، سبک مقابله‌شان با دشواری‌هاست.»\nدر کالج ایالتی شهر دنور، میلکمن نقشی اساسی در پرورش این فکر داشت که افراد به تغییرات در شیمی مغزشان معتاد می‌شوند. کودکانی که «مقابله‌گر فعال» باشند به دنبال یک لحظه اوج هیجان‌اند که با دزدیدن قالپاق و ضبط و بعداً خود ماشین‌ها، یا با داروهای محرّک به آن می‌رسند. البته الکل هم شیمی مغز را تغییر می‌دهد. الکل آرام‌بخش است اما ابتدا کنترل‌های مغز را آرام می‌کند که شاید بازدارندگی‌ها را از میان بردارد و در مقادیر کم به کاهش اضطراب کمک می‌کند.\nمیلکمن می‌گوید: «مردم می‌توانند به نوشیدنی، ماشین، پول، سکس، کالری، کوکائین یا هر چیزی معتاد شوند. ایدۀ اعتیاد رفتاری، شاخص کار ما شد.»\nاین ایده، بذر ایده‌ای دیگر را کاشت: «چرا یک جنبش اجتماعی حول نشئه‌کننده‌های طبیعی راه نیاندازیم: مردم بدون اثرات مخرّب مواد، بر اساس شیمی مغزشان نشئه شوند چون برایم روشن است که مردم می‌خواهند آگاهی‌شان را دستکاری کنند.»\nبه ۱۹۹۲ که رسید، تیم او در دنور برندۀ یک کمک‌هزینۀ دولتی ۱.۲ میلیون دلاری شد تا «پروژۀ خودیابی» را تشکیل دهد: این پروژه نشئه‌کننده‌های طبیعی را به جای مواد و جرم به نوجوانان پیشنهاد می‌داد. معلمان، پرستاران و مشاوران مدارس کودکانی ۱۴ ساله را به آن‌ها ارجاع دادند که به نظر خودشان نیاز به درمان نداشتند اما با مسألۀ مواد یا جُرم‌های کوچک دست‌به‌گریبان بودند.\n«ما به آن‌ها نمی‌گفتیم برای درمان آمده‌اند. می‌گفتیم هرچه بخواهید یاد بگیرید به شما یاد می‌دهیم: موسیقی، رقص، هیپ‌هاپ، هنر، هنرهای رزمی.» ایده این بود که این کلاس‌های متفاوت، طیفی از تغییرات در شیمی مغز کودکان رقم می‌زند و آنچه برای بهتر کنار آمدن با زندگی نیاز دارند را به آن‌ها می‌دهد: برخی شاید مشتاق تجربه‌ای باشند که اضطراب را کاهش دهد، دیگران شاید دنبال یک لحظه هیجان باشند.\nدر همین حال، تمرین مهارت‌های زندگی به این بچه‌ها داده می‌شد که بر ارتقای تفکراتشان دربارۀ خود و زندگی، و شیوۀ تعاملشان با دیگران تمرکز داشت. میلکمن می‌گوید: «اصل مهم این بود که آموزش در زمینۀ مواد جواب نمی‌دهد چون کسی به آن توجه نمی‌کند. بلکه نیاز به مهارت‌های زندگی است تا بر اساس آن اطلاعات عمل کنند.» به بچه‌ها گفته شد این برنامه سه‌ماهه است. برخی از آن‌ها تا پنج سال در پروژه ماندند.\n\nدر ۱۹۹۱، میلکمن به ایسلند دعوت شد تا دربارۀ کارش، یافته‌هایش و ایده‌هایش حرف بزند. او مشاور اولین مرکز اقامتی درمان مواد برای نوجوانان در ایلسند، در شهری به نام تیندر، شد. او توضیح می‌دهد: «ایدۀ محوری آنجا این بود که کارهای بهتری در اختیار بچه‌ها بگذاریم که بکنند.» در آنجا با گودبرگ آشنا شد که دانشجوی کارشناسی روان‌شناسی و مددکار داوطلب در تیندر بود. از آن زمان به بعد، آن‌ها دوستان نزدیک همدیگر بوده‌اند.\nسفرهای مرتب میلکمن به ایسلند و صحبت‌هایش در آنجا آغاز شد. این صحبت‌ها، و تیندر، توجه پژوهشگری جوان در دانشگاه ایسلند به نام دورا زیگفودوتی را جلب کرد. سؤالی برای او مطرح بود: شاید بتوانیم جایگزین‌های مواد و الکل را در برنامه‌ای بگنجانیم که هدفش نه درمان کودکان مسأله‌دار، بلکه جلوگیری از مصرف الکل یا مواد توسط آن‌هاست.\nآیا تاکنون الکل را امتحان کرده‌اید؟ اگر بله، آخرین بار چه زمانی نوشیده‌اید؟ تاکنون مست کرده‌اید؟ سیگار کشیده‌اید؟ اگر بله، چند وقت یک‌بار سیگار می‌کشید؟ چقدر وقت با والدین‌تان می‌گذرانید؟ آیا رابطه‌ای نزدیک با والدین‌تان دارید؟ در چه نوع فعالیت‌هایی شرکت می‌کنید؟\nدر سال ۱۹۹۲، کودکان ۱۴ تا ۱۶ ساله در تمام مدارس ایسلند پرسشنامه‌ای با سؤالاتی از این دست را پُر کردند. این فرایند در سال‌های ۱۹۹۵ و ۱۹۹۷ هم تکرار شد.\nنتایج این پیمایش‌ها، نگران‌کننده بود. در کل کشور، حدود ۲۵% بچه‌ها هر روز سیگار می‌کشیدند، بیش از ۴۰% هم در طول یک ماهِ منتهی به پیمایش مست کرده بودند. ولی وقتی که تیم در دل داده‌ها کاوش کرد، توانست دقیقاً تشخیص دهد که کدام مدارس با وخیم‌ترین مشکلات و کدام‌یک با سهل‌ترین مسائل دست به گریبان بودند. تحلیل آن‌ها نشان می‌داد زندگی کودکانی که سراغ نوشیدن و سیگار و مواد می‌روند تفاوت‌های مشهودی دارد با آن‌هایی که سراغ این چیزها نمی‌روند. مشخص شد که چند عامل در حفاظت از کودکان بسیار قوی عمل می‌کنند: سه یا چهار بار شرکت در برنامه‌های دست‌جمعی (به‌ویژه ورزش) در هفته، کل مدتی که در هفته با والدین می‌گذرانند، احساس مراقبت و توجه در مدرسه، و بیرون نرفتن از خانه در اواخر شب.\nاینگا دورا که دستیار پژوهش این پیمایش‌ها بود می‌گوید: «در آن زمان، انواع و اقسام برنامه‌های جلوگیری از مصرف مواد در جریان بود. عمدۀ آن‌ها بر پایۀ آموزش بودند.» دربارۀ خطرات نوشیدن و مواد به کودکان هشدار می‌دادیم، اما همان‌طور که میلکمن در ایالات متحده دیده بود، این برنامه‌ها جواب نمی‌داد. «ما می‌خواستیم رویکرد متفاوتی پیش بگیریم.»\nیان زیگفوزن، همکار و برادرِ اینگا دورا، می‌گوید شهردار ریکیاویک هم علاقه داشت روشی جدید را امتحان کند، و والدین هم احساس مشابهی داشتند. یان در آن زمان دختران جوانی داشت و در سال ۱۹۹۹ که «مرکز تحقیق و تحلیل اجتماعی ایسلند» تأسیس شد به آن پیوست. او می‌گوید: «وضعیت بد بود. روشن بود که باید کاری کرد.»\nبا استفاده از داده‌های پیمایش و برداشت‌های حاصل از تحقیقاتِ افرادِ مختلفی از جمله میلکمن، به تدریج یک طرح ملی جدید ارائه شد. این طرح «جوانان در ایسلند» نام داشت.\nقوانین تغییر کردند. خرید دخانیات برای زیر ۱۸ سال و خرید الکل برای زیر ۲۰ سال غیرقانونی شد، و تبلیغ دخانیات و الکل هم ممنوع شد. از طریق انجمن‌های والدین که بنا به قانون باید در تمام مدارس تشکیل می‌شدند، و شوراهای مدارس که نمایندگان والدین در آن‌ها حضور داشتند، پیوند میان والدین و مدارس تقویت شد. والدین تشویق به حضور در جلساتی می‌شدند که یادآوری می‌کرد به‌جای «هرازگاهی دورهمیِ باکیفیت»، کمیّتِ وقتی که با کودکان می‌گذرانند نیز اهمیت دارد، و باید کودکان را شب‌ها در خانه نگه دارند.\nهمچنین قانونی تصویب شد که بیرون ماندن کودکان ۱۳ تا ۱۶ ساله پس از ساعت ۱۰ شب در زمستان و پس از نیمه‌شب در تابستان را ممنوع می‌کرد. این قانون هنوز هم جاری است.\nنهاد ملی انجمن‌های والدین با نام «خانه و مدرسه» توافق‌نامه‌هایی را برای امضا به والدین عرضه کرد. محتوای این توافق‌نامه‌ها بسته به گروه سنی فرق داشت، و هر سازمان می‌توانست تصمیم بگیرد که چه چیزهایی در آن بگنجاند. برای کودکان ۱۳ سال به بالا، والدین می‌توانستند به رعایت همۀ توصیه‌ها متعهد شوند و همچنین مثلاً اجازه ندهند بچه‌هایشان در مهمانی‌های نظارت‌نشده شرکت کنند، برای کم‌سالان الکل نخرند، و به سلامت بقیۀ کودکان هم توجه کنند.\nهرفنا سیگیارجنسدوتیا، مدیر «خانه و مدرسه»، می‌گوید این توافق‌ها علاوه بر آموزش والدین، اقتدارشان در خانه را هم تقویت می‌کرد. «اینجاست که قدیمی‌ترین بهانه از بین می‌رود: همه همین کار را می‌کنند!»\nمنابع دولتی برای برنامه‌های دست‌جمعی و سازمان‌یافتۀ ورزش، موسیقی، هنر، رقص و باشگاه‌های مشابه افزایش یافت تا کودکان برای تعلق گروهی و احساس خوب، راهی جز استفادۀ الکل و مواد هم داشته باشند؛ و بچه‌های خانواده‌های کم‌درآمد نیز برای شرکت در این برنامه‌ها اعانه می‌گرفتند. مثلاً در ریکیاویک که محل سکونت بیش از یک‌سوم جمعیت کشور است، «کارت تفریح» برای هر کودک در سال مبلغ ۳۵ هزار کرون (۲۵۰ دلار) به خانواده می‌دهد تا هزینۀ فعالیت‌های تفریحی کنند.\nمهم آنکه پیمایش‌ها ادامه یافتند. هرسال تقریباً همۀ بچه‌های ایسلند یک پرسش‌نامه پُر می‌کنند. این یعنی داده‌های به‌روز و معتبر همواره در دسترس‌اند.\nدر بازۀ ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۲، درصد کودکان ۱۵ و ۱۶ ساله‌ای که می‌گفتند اغلب یا تقریباً همۀ آخرهفته‌ها را با والدین‌شان می‌گذرانند دو برابر شد (از ۲۳ به ۴۶ درصد رسید) و درصد کودکانی که حداقل چهار بار در هفته در برنامه‌های ورزشی سازمان‌یافته شرکت می‌کردند از ۲۴ به ۴۲ درصد رسید. در همین حال، میزان مصرف سیگار و الکل و حشیش در این ردۀ سنی سقوط کرد.\nالفجِیر کریستیانسون که روی این داده‌ها کار می‌کرد و اکنون در دانشکدۀ سلامت عمومی در دانشگاه ویرجینیای غربی ایالات متحده است، خاطرنشان می‌کند: «هرچند نمی‌توان مدعی رابطه‌ای علّی شد، که همین نمونه خوب نشان می‌دهد چرا دانشمندان به سختی روش‌های پیشگیری اولیه را می‌پذیرند، ولی روند بسیار روشن است. عامل‌های حفاظتی افزایش یافته‌اند، عامل‌های خطر کاهش یافته‌اند، و مصرف مواد کم شده است؛ و این روند در ایسلند یکنواخت‌تر از هر کشور اروپایی دیگر بوده است.»\nیان زیگفوزن عذرخواهی می‌کند که چند دقیقه دیر رسیده است. «یک تماس اضطراری داشتم!» ترجیح می‌دهد که نگوید دقیقاً از کجا، اما یکی از شهرهای دیگر دنیا بوده که اکنون بخشی از ایده‌های «جوانان در ایسلند» را اقتباس کرده است.\nپس از آنکه داده‌های شگفت‌انگیز ایسلند در جلسۀ «شهرهای اروپا علیه مواد» ارائه شد، برنامۀ «جوانان در اروپا» در سال ۲۰۰۶ آغاز شد که هدایتش بر عهدۀ یان است. او تعریف می‌کند: «همه می‌پرسیدند: شما دارید چکار می‌کنید؟»\nشهرداری‌ها به جای دولت‌ها عهده‌دار مشارکت در برنامۀ «جوانان در اروپا» هستند. در سال اول، هشت شهرداری به این برنامه پیوستند. تا امروز ۳۵ شهرداری در ۱۷ کشور به آن پیوسته‌اند: از مناطقی که فقط چند مدرسه در آن شرکت دارند، تا تاراگونا در اسپانیا که ۴۲۰۰ کودک ۱۵ ساله را در این برنامه دارد. روش همه‌جا یکسان است: یان و تیمش با مسئولان محلی صحبت می‌کنند و پرسش‌نامه‌ای تدوین می‌کنند که پرسش‌های کلیدی‌اش ترکیبی از پرسش‌های استفاده‌شده در ایسلند به‌علاوۀ چند موردی است که بر اساس اقتضائات محلی تهیه می‌شوند. به‌عنوان مثال، اخیراً مشخص شده است که قمار آنلاین در برخی نواحی یکی از مسائل بزرگ است و مسئولان محلی مایلند بدانند که آیا این نیز به سایر رفتارهای پرخطر مربوط است یا خیر.\nدو ماه پس از آنکه پرسش‌نامه‌ها به ایسلند می‌رسند، تیم یک گزارش اولیه همراه با نتایج به‌علاوۀ اطلاعات مقایسه‌ای و تطبیقی با سایر مناطق شرکت‌کننده را پس می‌فرستد. یان می‌گوید: «ما همیشه می‌گوییم که اطلاعات مثل سبزیجات باید تازه باشد. اگر این یافته‌ها را یک سال بعد بفرستید، افراد می‌گویند: خُب این‌ها مال مدت‌ها پیش است و شاید اوضاع عوض شده باشد…» علاوه بر تازگی، اطلاعات باید محلی هم باشند تا مدارس، والدین و مسئولان دقیقاً ببینند که چه مشکلات و مسائلی در نواحی‌شان وجود دارد.\nاین تیم ۹۹ هزار پرسش‌نامه از نقاطی دور همچون جزایر فارو، مالت و رومانی (و همچنین کرۀ جنوبی و اخیراً نایروبی و گینۀ بیسائو) را تحلیل کرده است. نتایج در کل نشان می‌دهند که در زمینۀ مصرف مواد نوجوانان، همان عوامل حمایتی و خطرآفرین که در ایسلند شناسایی شده‌اند همه‌جا صادق‌اند. تفاوت‌هایی هم وجود دارد: در یک نقطه (در کشوری «اطراف دریای بالتیک») شرکت در برنامه‌های ورزشی سازمان‌یافته، عامل خطرآفرین بود. تحقیقات بیشتر علت را نشان داد: سربازان سابق که به داروهای عضله‌ساز، الکل و دخانیات علاقه دارند مسئول ادارۀ باشگاه‌هایند. پس اینجا یک مسئلۀ محلی روشن و فوری وجود داشت که می‌شد حل‌وفصلش کرد.\nیان و تیمش توصیه‌ها و اطلاعاتی دربارۀ اقدامات اثربخش در ایسلند ارائه می‌دهند، اما هر اجتماع رأساً تصمیم می‌گیرد که بنا به نتایجش چه اقدامی انجام دهد. گاهی اوقات آن‌ها هیچ کاری نمی‌کنند. یک کشور عمدتاً مسلمان که او ترجیح داد اسمش را نیاورد، داده‌ها را رد کرد چون حاکی از میزان ناخوشایندی از مصرف الکل بود. در سایر شهرها (مثلاً همان‌جایی که «تماس اضطراری» با یان گرفته بود) از داده‌ها استقبال می‌کنند و پول هم دارند، اما او مشاهده کرده است که تأمین و حفظ منابع مالی برای استراتژی‌های پیشگیری سخت‌تر از درمان است.\nهیچ کشور دیگری تغییراتی در ابعاد ایسلند نداشته است. وقتی از او می‌پرسم آیا کشور دیگری هم از قانون خانه ماندن کودکان در شب الگو گرفته است یا خیر، یان لبخند می‌زند. «حتی سوئدی‌ها خندیدند و گفتند این یعنی حکومت‌نظامی علیه کودکان.»\nدر کل اروپا، نرخ مصرف الکل و مواد نوجوانان در ۲۰ سال گذشته عموماً بهبود یافته است، ولی کاهش در هیچ‌جا به قدر ایسلند چشم‌گیر نبوده است، و بهبودها نیز لزوماً ناشی از استراتژی‌هایی نیستند که برای ارتقاء سلامت نوجوانان پی گرفته شده‌اند. مثلاً در انگلستان این واقعیت که اکنون نوجوانان به جای ارتباطات رودررو زمان بیشتری را در خانه برای تعامل آنلاین می‌گذرانند، می‌تواند یکی از دلایل کاهش مصرف الکل باشد.\nاما شهر کاناس در لیتوانی مصداق ثمراتی است که می‌تواند با مداخلۀ فعال رخ دهد. این شهر از سال ۲۰۰۶ پنج بار پیمایش را انجام داده است، و مدارس، والدین، سازمان‌های بهداشت و سلامت، کلیساها، ادارات پلیس و خدمات اجتماعی کنار هم جمع شده‌اند تا سعی کنند سلامت کودکان را بهبود داده و مصرف مواد را مهار کنند. مثلاً والدین سالانه در ۸ یا ۹ جلسۀ رایگان بچه‌داری شرکت می‌کنند، و یک طرح جدید هم منابع اضافه برای مؤسسات دولتی و سازمان‌های مردم‌نهادی فراهم کرده است که در کار بهبود سلامت روانی و مدیریت استرس‌اند. این شهر در سال ۲۰۱۵ ارائۀ برنامه‌های ورزشی رایگان در روزهای دوشنبه، چهارشنبه و جمعه را آغاز کرد، و برنامه‌هایی برای راه‌اندازی ایاب و ذهاب رایگان برای خانواده‌های کم‌درآمد نیز در جریان است تا کودکانی که نزدیک این مراکز زندگی نمی‌کنند بتوانند در این برنامه‌ها شرکت کنند.\nدر بازۀ ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۴، تعداد نوجوانان ۱۵ و ۱۶ سالۀ اهل کاناس که گفتند ظرف سی روز گذشته مست کرده‌اند ۲۵% کاهش یافت و استعمال هرروزۀ دخانیات بیش از ۳۰% کمتر شد.\nدر حال حاضر، میزان مشارکت شهرها در برنامۀ «جوانان در اروپا» قاعدۀ مشخصی ندارد و تیم ایسلندی هم کوچک است. یان مایل است یک نهاد متمرکز با بودجۀ اختصاصی برای تمرکز بر گسترش «جوانان در اروپا» شکل بگیرد. او می‌گوید: «هرچند ده سال است مشغول این کاریم، شغل اصلی و تمام‌وقت ما نیست. مایلیم کسی از این کار الگو بگیرد و در تمام اروپا اجرا کند. و چرا فقط اروپا؟»\nپس از پیاده‌روی‌مان در پارک لاگردالر، گودبرگ یانسون ما را به خانه‌اش دعوت می‌کند. در باغچۀ خانه، دو پسرش بزرگ‌ترش یان کنراد (۲۱ ساله) و برگر ایزار (۱۵ ساله) دربارۀ مصرف الکل و دخانیات با من حرف می‌زنند. یان الکل می‌نوشد اما برگر می‌گوید هیچ‌کسی را در مدرسه‌اش نمی‌شناسد که دخانیات یا الکل مصرف کند. دربارۀ تمرین فوتبال هم حرف می‌زنیم: برگر پنج یا شش بار در هفته تمرین می‌کند؛ یان که دانشجوی سال اول رشتۀ کسب‌وکار در دانشگاه ایسلند است، پنج بار در هفته تمرین می‌کند. هر دو تمرین‌های منظم بعد از مدرسه را در شش‌سالگی آغاز کردند.\nپدرشان قبل از آن به من گفته بود: «ابزار و آلات مختلفی در خانه داریم. سعی کردیم آن‌ها را به موسیقی علاقمند کنیم. قبلاً یک اسب داشتیم. همسرم واقعاً به اسب‌سواری علاقه دارد. ولی این‌ها جواب نداد. در نهایت، انتخاب‌شان فوتبال بود.»\nآیا شده که بچه‌ها احساس فشار کنند؟ آیا شده که وقتی بچه‌ها ترجیح می‌دادند کار دیگری بکنند، وادار به تمرین بشوند؟ برگر می‌گوید: «نه، ما از بازی فوتبال لذت می‌بردیم.» یان اضافه می‌کند: «امتحانش کردیم و به آن عادت کردیم، و برای همین ادامه دادیم.»\nاین همۀ کارشان نیست. گودبرگ و همسرش ترون برای گذراندن ساعات مشخصی در هفته با سه پسرشان برنامه‌ریزی نمی‌کنند، اما سعی می‌کنند آن‌ها را مرتب به سینما، تئاتر، رستوران، کوهنوردی و ماهی‌گیری ببرند، و بالاخره در ماه سپتامبر که گوسفندهای ایسلند از ارتفاعات پایین می‌آیند، قرار خانوادگی چوپانی می‌گذارند.\nشاید یان و برگر بیش از حد معمول به فوتبال علاقه و در آن استعداد داشته باشند (دانشگاه ایالتی شهر دنور بورسیۀ فوتبال به یان پیشنهاد داده و چند هفته پس از ملاقات‌مان، برگر برای بازی در تیم ملی زیر ۱۷ سال انتخاب شد). ولی آیا افزایش معنادار درصد کودکانی که چهار بار یا بیشتر در هفته در برنامه‌های ورزشی سازمان‌یافته شرکت می‌کنند، می‌تواند مزایایی علاوه بر پرورش کودکان سالم‌تر داشته باشد؟\nمثلاً آیا می‌تواند به پیروزی قاطع ایسلند بر انگلستان در رقابت‌های قهرمانی فوتبال یورو ۲۰۱۶ مربوط باشد؟ در پاسخ به این سؤال، اینگا دورا که با رأی مردم «زن سال ایسلند» در ۲۰۱۶ انتخاب شد لبخند می‌زند: «در موسیقی هم موفقیت داشته‌ایم، مثل گروه آو مانسترز اند من 2 [یک گروه فولک‌پاپ مستقل در ریکیاویک]. اینها جوان‌هایی‌اند که به کارهای سازمان‌یافته هُل داده شدند.» و با چشمکی می‌گوید: «برخی از من تشکر کرده‌اند.»\nشهرهای دیگری هم که به برنامۀ «جوانان در اروپا» پیوسته‌اند مزایای گوناگونی را گزارش می‌دهند. مثلاً در بخارست، نرخ خودکشی جوانان هم پابه‌پای کاهش مصرف الکل و مواد، کمتر شده است. در کاناس، تعداد کودکانی که دست به خودکشی زده‌اند در بازۀ ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۵ یک‌سوم کمتر شده است.\nبه گفتۀ اینگا دورا، «از طریق مطالعات یاد گرفتیم که باید شرایطی بسازیم که بچه‌ها بتوانند زندگی سالمی داشته باشند، و نیازی به مصرف مواد نداشته باشند، چون زندگی مفرّح است و آن‌ها می‌توانند کارهای زیادی بکنند. و والدینی حامی‌شان هستند که با آن‌ها وقت می‌گذرانند.»\nدر این مسأله، حتی اگر روش‌ها روشن نباشند، پیام‌ها صریح‌اند. و وقتی هاروی میلکمن به این نتایج می‌نگرد، به فکر کشور خودش ایالات متحده می‌افتد. آیا «جوانان در ایسلند» می‌تواند آنجا هم جواب بدهد؟\n۳۲۵ میلیون نفر در مقابل ۳۳۰ هزار نفر. ۳۳ هزار دستۀ اوباش در مقابل هیچ. حدود ۱.۳ میلیون جوان بی‌خانمان در مقابل چند تا.\nآمریکا مشخصاً با چالش‌هایی روبروست که ایسلند گرفتارشان نیست. اما میلکمن می‌گوید داده‌های سایر نقاط اروپا، از جمله شهرهایی مانند بخارست که درگیر مسائل اجتماعی مهم و فقر نسبی‌اند، نشان می‌دهند که الگوی ایسلندی می‌تواند در فرهنگ‌های بسیار متفاوت هم مؤثر باشد. و نیاز به چنین کاری در ایالات متحده بسیار زیاد است: کم‌سالان تقریباً ۱۱ درصد از مصرف الکل کشور را به خود اختصاص می‌دهند، و افراط در نوشیدن هر سال بیش از ۴۳۰۰ واقعۀ مرگ در افراد زیر ۲۱ سال رقم می‌زند.\nولی بعید است برنامه‌ای هم‌تراز با «جوانان در ایسلند» در ایالات متحده مطرح شود. یک مانع مهم آن است که ایسلندی‌ها تعهد درازمدت به پروژه‌های ملی دارند، ولی منابع برنامه‌های سلامت اجتماعی در ایالات متحده معمولاً با بودجه‌های کوتاه‌مدت تأمین می‌شود.\nمیلکمن در تجربه‌ای دشوار دریافته است که حتی آن برنامه‌های جوانان که مورد تقدیر همگان هستند و بهترین سرمشق‌های امروزی تلقی می‌شوند نیز همیشه بسط نمی‌یابند یا حتی حفظ نمی‌شوند. او می‌گوید: «در پروژۀ خودیابی به نظر می‌رسید بهترین برنامۀ دنیا را داریم. دو بار به کاخ سفید دعوت شدم تا حرف بزنم. این برنامه جایزه‌های ملی بُرد. فکر می‌کردم: این برنامه در هر شهر و روستایی تکرار خواهد شد. ولی نشد.»\nعلت ماجرا به نظرش این بود که نمی‌توانید یک الگوی عام را برای همۀ اجتماع‌ها تجویز کنید چون همگی منابع یکسان ندارند. هر اقدامی برای آنکه کودکان ایالات متحده فرصت شرکت در همان نوع فعالیت‌هایی را بیابند که اکنون در ایسلند مرسوم است و لذا به آن‌ها کمک شود تا از الکل و سایر مواد دور بمانند، باید از منابعی بهره بگیرد که هم‌اکنون در آن اجتماع وجود دارد. او می‌گوید: «باید بر منابع اجتماع هدف تکیه کنید.»\nهمکارش الفجیر کریستیانسون در حال طرح ایده‌های ایسلندی در ایالت ویرجینیای غربی است. در چندین مدرسۀ راهنمایی و دبیرستان ایالت، پرسش‌نامه‌ها را به بچه‌ها داده‌اند، و یک مسئولِ هماهنگیِ محلی هم کمک می‌کند نتایج به دست والدین و هرکسی برسد که می‌تواند از آن‌ها برای کمک به کودکان آنجا استفاده کند. ولی او تصدیق می‌کند شاید رسیدن به نتایجی که در ایسلند دیده‌ایم، دشوار باشد.\nمایکل اوتول، مدیرعامل خیریۀ منتور در انگلستان که برای کاهش سوءمصرف الکل و مواد در کودکان و جوانان فعالیت می‌کند، می‌گوید کوتاه‌مدت‌نگری نیز می‌تواند مانعی در برابر استراتژی‌های پیشگیری مؤثر باشد. در این کشور نیز یک برنامۀ هماهنگ ملی برای جلوگیری از مصرف الکل و مواد وجود ندارد. این کار عموماً به مقامات محلی یا مدارس محول شده است که در عمل اغلب فقط اطلاعاتی دربارۀ خطرات مواد و الکل به دانش‌آموزان داده می‌شود؛ استراتژی‌ای که او قبول دارد بنا به شواهد، جواب نمی‌دهد.\nتمرکز ایسلند بر همکاری والدین، مدرسه و اجتماع جهت کمک به کودکان، و تأکید بر ورود والدین یا مراقبان در زندگی جوانان‌شان، کاملاً مورد تأیید اوتول است. او تصریح می‌کند که بهبود حمایت از کودکان می‌تواند به چندین طریق مفید واقع شود. حتی وقتی بحث فقط ناظر به الکل و دخانیات باشد، داده‌های فراوانی در دست است که نشان می‌دهد هرچه سن کودک در اولین باری که دخانیات یا الکل مصرف می‌کند بیشتر باشد، در طول عمرش زندگی سالم‌تری خواهد داشت.\nولی همۀ استراتژی‌ها در انگلستان پذیرفته نمی‌شوند: ممنوعیت خروج کودک از خانه در آخر شب‌ها یکی از آن‌هاست، شاید دیگری هم قدم‌زدن والدین در محله برای شناسایی کودکانی باشد که قانون‌شکنی می‌کنند. و در یک آزمون، خیریۀ منتور در شهر برایتون والدین را به مدارس دعوت کرد تا در کارگاه‌ها شرکت کنند اما دریافت که واداشتن آن‌ها به تعامل و ورود به ماجرا دشوار است.\nبه نظر میلکمن، هرجا که روش‌های ایسلندی پیشنهاد می‌شوند، دو چالش احتیاط‌کاری عمومی و بی‌میلی به درگیر شدن در کار پیش می‌آید که به بطن مسئلۀ توازن مسئولیت‌ها میان دولت و شهروندان برمی‌گردد: «می‌خواهید حکومت چه مقدار کنترل روی وقایع زندگی کودک‌تان داشته باشد؟ آیا این اقدامات به منزلۀ دخالت بیجای حکومت در زندگی مردم است؟»\nدر ایسلند، رابطۀ بین مردم و دولت همواره زمینه‌ساز برنامه‌های ملی مؤثر بوده است تا میزان زیاده‌روی کودکان در مصرف دخانیات و الکل را کاهش دهد؛ و طی این فرآیند، خانواده‌ها را به هم نزدیک‌تر و کمک کرده است تا کودکان از جهات مختلف سالم‌تر شوند. آیا کشور دیگری هم هست که نتیجه بگیرد مزایای این کار به هزینه‌هایش می‌ارزند؟\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را اما یانگ نوشته است و در تاریخ ۱۹ ژانویه ۲۰۱۷ با عنوان «HOW ICELAND GOT TEENS TO SAY NO TO DRUGS» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ مرداد ۱۳۹۶ آن را با عنوان «ایسلند چطور جوانانش را از الکل و مواد مخدر نجات داد؟» و با ترجمه محمد معماریان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        اما یانگ (Emma Young)، فارغ‌التحصیل روان‌شناسی از دانشگاه دورهام و ساکن سیدنی است. یانگ بیست‌سال است که به روزنامه‌نگاری حوزۀ علم و سلامت مشغول است. نوشته‌های او در گاردین، نیوساینتیست و دیگر مطبوعات به چاپ رسیده‌اند.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        enforced common sense\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Of Monsters and Men\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157815.json b/train/528157815.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..7d32c4658f14ec8b48bfb5cbc49adfcd54ed6db8
--- /dev/null
+++ b/train/528157815.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا باید نگران دوستان خیالی کودکان باشیم؟",
+  "subtitle": "مارجری تیلور، روان‌شناسِ رشد، درکِ ما را از همراهان خیالی زیرورو می‌کند",
+  "introduction": "همراه خیالیْ دوستی است که کودکْ او را خلق می‌کند، مرتب دربارۀ آن حرف می‌زند و با او تعامل دارد. تحقیقات نشان می‌دهد دوسوم کودکان با همراهان خیالی رابطه دارند. حتی برخی از کودکان دنیایی دارند که دولت، شبکۀ حمل‌ونقل و تعطیلات خاص خود را دارد. مارجری تیلور، روان‌شناس رشد، در طی حدود سی سال پژوهش‌های مفصلی انجام داده است که درکِ ما از همراهان خیالی را تغییر می‌دهد.",
+  "content": "لرن جی.یانگ، ساینس فرایْدِی — مارجری تیلور، روان‌شناس رشد به یاد ما می‌آورَد که در اواخر دهۀ ۱۹۹۰ با زنی دام‌پزشک به‌نام الفی ولفی آشنا شده بود. همسر الفی، سمی نام داشت. آن‌ها چند سگ و گربه داشتند. همه چیز در دنیای الفی تماماً رنگارنگ۱ بود: موها، پوست، وسایل خانه، روتختی‌ها، همه‌چیز. قد بسیار کوتاهی هم داشت.\n الفی ولفی، حاصلِ خیال دختری چهارساله بود.\n این بچه را برای ملاقات تیلور در آزمایشگاه خیال در دانشگاه اورگن آوردند. در آنجا تیلور رابطۀ میان همراهان خیالی و رشد اجتماعی و شناختی کودک به‌سمت بلوغ را بررسی می‌کند. پژوهش‌های او دیدگاه‌های منفی موجود دربارۀ دوستان خیالی را تغییر داده و رویکرد محققان به مطالعۀ خیال را متحول کرده است.\n الفی ولفی یکی از دوستانی خیالیِ بسیار به‌یادماندنی در پژوهش‌های تیلور است. او به یاد می‌آورد که «خیلی با جزئیات و سازمان‌یافته بود. همراهان خیالی و دنیاهایی که در آن زندگی می‌کنند، گاه خیلی با جزئیات می‌شوند».\n به‌گفتۀ تیلور و همراهانش در حوزۀ پژوهش خیال، همراه خیالیْ دوستی است که کودکْ او را خلق می‌کند، مرتب دربارۀ آن حرف می‌زند و با او تعامل دارد. در طی حدود سی سال تیلور دربارۀ دوستانی خیالی شنیده است که می‌توانند پرواز کنند، در ماه زندگی کنند، نامرئی شوند، آتش پرت کنند یا به‌شکل فضایی‌ها، خزندگان یا حتی اشیای واقعی، مثل حیوانات عروسکی درآیند.\n تیلور می‌گوید: «هرگاه از بچه‌ای می‌پرسید که آیا دوست خیالی دارد و پاسخ مثبت می‌دهد، باید خودتان را آماده کنید که نخندید یا آن‌ها را سؤال‌پیچ نکنید؛ چون نمی‌دانید بعدش چیست. همیشه چیزهایی که بچه‌ها برایم تعریف می‌کنند، مرا سرگرم می‌کند.»\n امبر، دخترِ تیلور برای اولین بار کنجکاویِ او را دربارۀ مفهوم همراهان خیالی برانگیخت. وقتی امبر سه سال داشت، شروع کرد به حرف‌زدن دربارۀ پسری به‌نام مایکل رُز. تیلور فکر می‌کرد که او یکی از بچه‌های مهدکودک امبر است؛ اما هیچ‌کدام از معلمانِ امبر نام مایکل رز را نشنیده بودند. وقتی دخترش بعداً گفت که انباری پر از زرافه دارد، تیلور قطعات این پازل را کنار یکدیگر چید: مایکل رز حاصل خیال امبر بود.\n تیلور در اواخر دهۀ ۱۹۸۰، پس از حضور در یکی از سخنرانی‌های پل هریس، روان‌شناس دانشگاه هاروارد، مطالعۀ حرفه‌ای همراهان خیالی را آغاز کرد. هریس پژوهشی را توضیح داد که در آن، جعبه‌ای خالی به بچه‌ها داده و از آن‌ها خواسته بود خیال کنند که هیولایی داخل آن است. بعضی بچه‌ها بااینکه دیده بودند جعبه خالی است، باز هم می‌ترسیدند به آن نزدیک شوند. پژوهش هریس این سؤال را برای تیلور به وجود آورده بود که آیا بچه‌هایی که دوستان خیالی دارند، فکر می‌کنند رفیقان نامرئی‌شان واقعی‌اند؟\n در سال ۱۹۹۹، تیلور کتابی مهم منتشر کرد به‌نام همراهان خیالی و کودکانی که آن‌ها را خلق می‌کنند۲. این اثر حاوی تمام چیزهایی بود که تا آن زمان دانشمندان دربارۀ تخیل کودکان دریافته بودند. داستان امبر و مایکل رز نیز در آن بود. روش تیلور در ارزیابی خیال و مصاحبه‌های ریزبینانه‌اش با کودکان و والدینشان نیز با جزئیات در این کتاب تشریح شده است. کودکان ممکن است همان لحظه دوستی خیالی دست‌وپا کنند. چنین چیزی همراهِ خیالی واقعی به شمار نمی‌آید. یا اینکه ممکن است ساعت‌ها با جزئیات دربارۀ دوستان خیالی‌شان صحبت کنند. به همین خاطر تیلور داستان‌های آن‌ها را از طریق والدینشان تأیید می‌کند.\n تریسی گلیسن از کالج ولزلی ماساچوست که نقش دوستان خیالی در رشد روان‌شناختی و اجتماعی را بررسی می‌کند، زمانی با تیلور دیدار کرد که او در حال پایان‌دادن به کتاب خود بود. گلیسن دربارۀ این کتاب می‌گوید: «به‌نظر من [این کتاب] به‌منزلۀ کتاب مقدسِ همراهان خیالی است.» گلیسن معتقد است که تیلور نقشی عمده در مقابله با تصاویر کلیشه‌ای ایفا کرده است که معمولاً به بچه‌هایی با دوستان خیالی نسبت می‌دهیم.\n همراهان خیالی بسیار شایع‌تر از آن‌اند که مردم فکر می‌کنند. حدود دوسوم کودکان چنین همراهانی دارند و چنین پدیده‌ای معمولاً بین سه‌سالگی تا هشت‌سالگی اتفاق می‌افتد؛ البته نوجوانانی هم هستند که آن‌ها را از زمان کودکی حفظ می‌کنند یا در دوران نوجوانی خَلقشان می‌کنند.\n به‌لحاظ تاریخی، بسیاری از پژوهشگران و والدین معتقد بوده‌اند که همراهان خیالی مضر یا بدند و نشانۀ کمبود اجتماعی، تسخیرشدن توسط شیاطین یا بیماری ذهنی محسوب می‌شوند؛ مثلاً اَنزْلی گیلپین، برجسته‌ترین روان‌شناس آزمایشگاه دانش‌درحال‌توسعه۳ در دانشگاه آلاباما، اخیراً شنیده بود که مادری فکر می‌کند ممکن است دخترش اسکیزوفرنی داشته باشد، اما معلوم شد که بچه فقط دوستی خیالی دارد.\n گیلپین می‌گوید: «قطعاً امروزه بسیاری از والدین وقتی می‌بینند بچه‌هایشان با کسی حرف می‌زنند که وجود ندارد، دچار واهمه می‌شوند.» او معتقد است کودکانی که متوجه این نگرانی می‌شوند، ممکن است از ترس، قبول نکنند که دوستی خیالی دارند.\n اما مخفی‌کردن بعضی دوستان خیالی از والدین سخت است؛ چون به‌صورت بدذات، پرخاشگر یا سلطه‌جو پدیدار می‌شوند. کودکان گاهی تحت‌سلطۀ مخلوقِ خود درمی‌آیند. دوستان خیالیِ آن‌ها می‌توانند باعث شوند که کودکان چیزهایی بگویند و کارهایی بکنند که برایشان دردسر به وجود می‌آورد؛ مثلاً آن‌طور که تیلور به یاد می‌آورد، دختری که الفی ولفی را خلق کرده بود، او را «یه جورایی مثل تروریستا» توصیف می‌کرد.\n گیلپین توضیح می‌دهد: «واقعاً به نظر می‌رسد این‌گونه روابط با دوستان خیالی از لحاظ احساسی‌بودن و استقلال، روابط با دیگر کودکان را تقلید می‌کنند.» او می‌گوید ویژگی دوستی‌های خیالی، ملغمه‌ای از احساسات مثبت و منفی است؛ همچون روابط سالم با هم‌سن‌وسالان در دنیای واقعی.\n چیزی که شاید خلاف انتظار باشد، این است که پژوهش‌های تیلور و دیگران نشان داده است که باوجود پیچیدگی دوستی‌های خیالی و شباهتشان به روابط دنیای واقعی، کودکان متوجه می‌شوند که دوستان خیالی‌شان تلقین‌اند. به‌گفتۀ تیلور «بسیاری از کودکان در مرحله‌ای از مصاحبه‌های پژوهشی می‌خواهند اطمینان حاصل کنند که شما گیج نشده‌اید. آن‌ها می‌گویند: ‘می‌دونی؟ اون فقط یه دختر کوچولوی خیالیه.’»\n تیلور در کتاب خود یادآور می‌شود که بنا به تصور عام، همراهان خیالی نشانۀ هوش برترند؛ اما شواهد برای وجود چنین رابطه‌ای قانع‌کننده نیست: «درست نیست که همه بچه‌های باهوش همراهان خیالی خلق می‌کنند و البته فقط بچه‌های باهوش هم نیستند که آن‌ها را خلق می‌کنند.» او می‌افزاید: «نداشتن دوست خیالی هیچ ربطی به توانایی فکری کودک ندارد.»\n البته به‌گفتۀ تیلور، میان کودکان دارای همراهان خیالی و کودکان بدون آن‌ها، تفاوت‌های کوچک و معنادار آماری وجود دارد و این تفاوت‌ها معمولاً مثبت‌اند؛ مثلاً کودکانی که رفیقان خیالی دارند، معمولاً دایرۀ واژگانشان کمی گسترده‌تر است، کمتر خجالتی‌اند و خوب می‌توانند نظرات دیگران را درک کنند.\n تیلور در طول تحقیقاتش متوجه شده است که کودکانی که قبل از دوران مدرسه، دوستان خیالی دارند، معمولاً تا جایی پیش می‌روند که نوعی دنیای خیالی کامل یا به‌عبارتی پاراکوسم۴ خلق می‌کنند. این دنیاها معمولاً دارای جزئیات بوده و جغرافی، سیستم‌های حمل‌ونقل، دولت‌ها و تعطیلات خود را دارند. تیلور در پژوهشی که ماه ژوئن سال قبل در ژورنال پژوهش‌های خلاقیت۵ منتشر شد، با چهار کودک دربارۀ پاراکوسم‌هایشان مصاحبه کرد و دریافت که این دنیاها، مکانی برای ابراز خلاقیت و همچنین سکویی برای بازی با دوستان و کاوش دنیای واقعی با آن‌هاست.\n اخیراً تیمِ تیلور تحلیلی را به پایان برده‌اند که البته هنوز منتشر نشده است. این تحلیل نشان می‌دهد که هفده‌درصد از میان حدود دویست نفری که مورد بررسی قرار گرفته‌اند، پاراکوسم خلق کرده‌اند. هنوز مشخص نیست چه کسری از کودکانی که همراهان خیالی دارند، به‌سوی این دنیاهای پیچیده پیش می‌روند یا این دو چه ارتباط روان‌شناختی‌ای دارند؛ اما تیلور ابراز امید می‌کند که بررسی‌های آینده، اطلاعات بیشتری در این باره فراهم کند.\n تیلور و یکی از دانشجویان فارغ‌التحصیلش به‌نام نیومی اگیار اخیراً بررسی کرده‌اند که آیا شخصیت‌های مجازی هم می‌توانند همان نوع همراهیِ شبیه به دوستانِ خیالی را فراهم کنند؟ به‌گفتۀ تیلور «درک این مسئله مهم است؛ چون کودکان بیش‌ازپیش مشغول شخصیت‌های روی پرده و واقعیت مجازی‌اند».\n در شمارۀ آوریل ۲۰۱۵ نشریۀ کاگنِتیو دِوِلوپمنت۶، این دو محقق حاصل بررسی‌های خود را منتشر کردند. آنان در این پژوهش، تعامل اجتماعی کودکان با یک سگ مجازی و یک سگ عروسکی را مقایسه کردند. آن‌ها دریافتند که کودکان، سگ مجازی را جالب و سرگرم‌کننده به شمار می‌آورند؛ اما دربارۀ سگ مخملی احساس مراقبت و دوستی می‌کنند. کودکان گاهی، اشیای غیرزنده را دوستان خیالی به شمار می‌آورند؛ اما به‌گفتۀ تیلور، بعضی محققان معتقدند که این اشیا، همراهان خیالیِ واقعی نیستند. نتایجْ این‌گونه القا می‌کند که کودکان در مقایسه با تکنولوژی، رابطه‌ای عمیق‌تر با اشیای ملموس برقرار می‌کنند؛ اما برای نتیجه‌گیری قاطع‌تر، پژوهش‌های بیشتری لازم است.\n بسیاری از کودکان هر قدر هم که متمرکز بر دوستان خیالی‌شان باشند، با افزایش سن حتی فراموش می‌کنند که چنین دوستی داشته‌اند. این مسئله ممکن است طی دو سال از قطع رابطه با همراه خیالی اتفاق بیفتد. به‌گفتۀ تیلور «این دوستان در دوران خود بسیار خاص و عزیز به نظر می‌رسند؛ اما وقتی بعدها با کودکی مصاحبه می‌کنیم، مشاهده می‌کنیم آن را پشت سر گذاشته‌اند. معمولاً والدین‌اند که خاطرۀ این دوستان را حفظ می‌کنند؛ مثلاً من خودم مایکل رز را به یاد دارم، اما دخترم، امبر یادش نیست».\n اما باوجوداینکه افرادْ دوستان خیالی‌شان را فراموش می‌کنند، فرایند خلق آن‌ها و نحوۀ تعامل با آن‌ها ممکن است تأثیری طولانی‌مدت داشته باشد. به‌گفتۀ گلیسن «خیال فقط چیزی سبک‌سرانه نیست که با بزرگ‌شدن، آن را کنار بگذارید». او معتقد است که توانایی کناره‌گرفتن از واقعیت و مشاهدۀ زمان‌ها و مکان‌هایی دیگر در ذهن، مهارتی است که حتی بزرگ‌سالان نیز به آن وابسته‌اند.\n کودکان به‌خوبی، قدرت بی‌انتهای ذهن برای خیال‌پردازی را یادآور می‌شوند. تیلور می‌گوید: «وقتی دربارۀ خیال کودکان پژوهش می‌کنید، برای خیالشان و چیزی که می‌توانند خلق کنند، احترامی بسیار عمیق قائل می‌شوید.»\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را لرن جی. یانگ نوشته است و در تاریخ ۲۵ می ۲۰۱۶ با عنوان «The Truth About Imaginary Friends» در وبسایت ساینس فرایْدِی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۵ شهریور ۱۳۹۵ آن را با عنوان «آیا باید نگران دوستان خیالی کودکان باشیم؟» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• لرن جی.یانگ (Lauren J. Young) ژورنالیست علم و تکنولوژی در نیویورک است. او کارآموز سابق وب در ساینس فرایدی بوده است. [۱] tie-dye: رنگرزی گرهی شیوه‌ای مخصوص در رنگرزی است که نتیجه آن ایجاد نقش و نگارهای متنوع و رنگارنگ بر روی پارچه می‌باشد. در این سبک رنگرزی در برخی از قسمت‌های پارچه موانعی ایجاد می‌شود و بدین گونه رنگ به آن قسمت‌ها نرسیده و در نتیجه اشکال متنوع و خاصی بر روی پارچه ایجاد می‌شود [ویکی‌پدیا]. [۲] Imaginary Companions and the Children Who Create Them [۳] KID: Knowledge in Development [۴] Paracosm: پاراکوسم دنیایی خیالی است که درون ذهن برخی انسان‌ها با جزئیاتِ کامل خلق می‌شود. این دنیای فانتزی ممکن است شامل انسان‌ها و حیوانات و تمام چیزهایی باشد که در دنیای واقعی وجود دارد. همچنین ممکن است مخلوقاتی کاملاً خیالی را شامل شود؛ نظیر بیگانگان [ویکی‌پدیا]. [۵] Creativity Research Journal [۶] Cognitive Development\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157856.json b/train/528157856.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..10f8a4c2d0f554415be11ffa5592570bcbc6fcdf
--- /dev/null
+++ b/train/528157856.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تاجرانِ توجه هر جا باشی پیدایت می‌کنند",
+  "subtitle": "مروری بر دو کتاب «تاجران توجه؛ تلاشی حماسی برای ورود به مغزها» و «میمون‌های آشوب؛ ثروت کثیف و شکست تصادفی در سیلیکون‌ولی»",
+  "introduction": "مؤسسان موتور جست‌وجوی گوگل، در ابتدای کارشان، شدیداً با هر نوع تبلیغات در کارشان مخالف بودند. مؤسس فیس‌بوک هم از منتقدان جدی تبلیغات در سایت خود بود. آن‌ها برای سال‌ها همۀ تلاششان را برای جذب و وابستگیِ بیشتر کاربرانشان خرج کرده بودند. آنچه برایشان مهم بود توجه مخاطب بود نه پولِ حاصل از تبلیغات. اما امروزه گوگل و فیس‌بوک پادشاهِ قلمرو تبلیغات در جهان‌اند. چطور چنین اتفاقی افتاد؟",
+  "content": "جیکوب وایزبرگ، نیویورک ریویو آو بوکز —  \nاول فیس‌‌بوک امسال از طرحی جدید به‌نام فیس‌‌بوک لایو رونمایی کرد. هدف از این طرحْ تشویق به استفاده از ویدئوهای لحظه‌ای و کوتاه در این سایت است. این ویدئوها توسط سازمان‌های خبری مانند نیویورک‌ تایمز، افراد مشهور و کاربران فیس‌‌بوک ساخته می‌شود. برخی معتقدند لایو تلاشی است برای به‌چالش‌کشیدن اسنپ چت، برنامۀ محبوب نوجوانان که محتوایش به‌سرعت محو می‌شود. علاوه‌براین می‌توان لایو را بازتابی از روندی دانست که در حال تبدیل ویدئو به عمده‌ترین فعالیت مصرفی و تجاری در فضای وب است. یکی از مدیران اجرایی این شرکت پس از رونمایی از این سرویسِ جدید پیش‌بینی کرد که در پنج سال آینده خوراک خبری یا نیوزفیدِ فیس‌بوک از هرگونه نوشته خالی شود. استدلال او این است که ویدئو «کمک می‌کند اطلاعات بیشتری دریافت کنیم» و «بهترین راه برای تعریف‌کردن موضوعات مختلف است».\n خوراک خبری فیس‌بوک بزرگ‌ترین منبع ورود به سایت‌های رسانه‌ای و خبری است و طبق آمارِ شرکتِ تحلیلِ وبِ پارز ال‌.وای ۴۳درصد از کل ارجاعات به این سایت‌ها از طریق فیس‌‌بوک صورت می‌گیرد. به‌این‌ترتیب، زمانی که فیس‌‌بوک نسبت‌به ‌شکل خاصی از محتوا علاقه نشان می‌دهد، ناشران شروع به تولید مقدار زیادی از آن نوع محتوا می‌کنند. در این مورد خاص نیز سازمان‌های خبری ازجمله تایمز، بازفید، ان‌.پی‌.آر و الجزیره شروع به پخش ویدئوهای زنده کرده‌اند که بخشی از سرمایه‌گذاری آن توسط خود فیس‌‌بوک و به‌مبلغ پنجاه‌میلیون دلار انجام شده است. این کمک‌های مالی به این دلیل ضروری است که ویدئوهای زنده هیچ تبلیغی همراه ندارند و بنابراین درآمدی هم برای فیس‌‌بوک یا شرکایش در پی نخواهند داشت.\n پس چرا فیس‌‌بوک بدون وجود هیچ درآمدی چنین مشتاقانه به‌دنبال پخش ویدئو است؟ به همان دلیلی که هر کار دیگری را انجام می‌دهد: به‌امید جلب توجه تعداد بیشتری از کاربران. براساس پژوهش‌های فیس‌‌بوک ویدئوهای زندهْ طبیعی‌تر و قابل‌اعتماد‌تر به نظر می‌آیند و سه برابر بیشتر از ویدئوهای ازپیش‌ ضبط‌شده دیده می‌شوند.\n فیس‌بوک درحال‌حاضر چهارمین شرکت باارزش آمریکایی است. قیمت سهام این شرکتْ کمتر با درآمد فعلی‌اش مرتبط است؛ شرکت‌هایی با ارزش مشابه درآمدی به‌مراتب بالاتر دارند. این ارزش‌گذاری بیشتر به پیش‌بینی درآمدهایی مربوط است که این شرکت روزی به آن خواهد رسید. آن درآمد آینده به فروش توجهِ ۱.۷میلیارد کاربر به تبلیغ‌کننده‌ها بستگی دارد، کاربرانی که درحال‌حاضر، به‌طور متوسط، روزانه پنجاه دقیقه را در سایت‌ها و اپلیکیشن‌های فیس‌‌بوک می‌گذرانند.\n فیس‌‌بوک ویدئوها را ترویج می‌کند، محتوای ناشران را نسبت‌به محتوای تولیدیِ کاربران بالا یا پایین می‌برد و به‌طور مداوم الگوریتمی را دست‌کاری می‌کند که مشخص می‌کند چه چیز در خوراک خبری قرار گیرد. فیس‌‌بوک این کار را از روی بلندنظری یا کوته‌نظری انجام نمی‌دهد، بلکه سعی دارد، هرچه‌بیشتر، زمانِ ما را از آنِ خود کند. ممکن است روزی برسد که نوشتارْ دیگر خریداری نداشته باشد یا ژورنالیسمْ دیگر از نظر اقتصادی ممکن نباشد، اما تا آنجا که به فیس‌بوک مربوط است این اتفاقاتْ ناگزیر است. همۀ این‌ها صرفاً آسیب‌های جانبیِ گسترش بی‌امان قدرتمندترین ماشینِ جلب توجهی است که تا به امروز ساخته شده است.\n اولین بار هربرت.ای سیمون در مقاله‌ای در سال ۱۹۷۱ به مفهوم اقتصادِ توجه پرداخت.۱ سیمون باتوجه‌به ‌پدیدۀ جدیدِ «گران‌باری اطلاعات»۲ به نکته‌ای اشاره کرد که امروز بدیهی به نظر می‌رسد: «کثرت دادهْ فقر توجه را به دنبال دارد.» در سال‌های اخیر، اینکه توجه را منبعی کمیاب بپندارند به روشی رایج تبدیل شده است. این روش برای ارزیابی تأثیر انسانی و روانیِ رسانه‌های دیجیتال و اجتماعی مورد استفاده قرار می‌گیرد.۳\n نظرگاهِ جذابِ کتاب تازه و روشنگر تیم وو، تاجران توجه، آن است که این مفهوم را، هم از دریچۀ گذشته و هم دریچۀ امروز، مشاهده و تفسیر می‌کند. به‌اعتقاد او رسانه‌های مدرن همیشه به فروش توجهِ انسان به تبلیغ‌کنندگان وابسته بوده‌اند. وو، استاد دانشکدۀ حقوق دانشگاه کلمبیا، اندیشمندی است که به حقوق، فناوری و رسانه می‌پردازد و در شغل‌های گوناگونی در فضای دانشگاهی و ژورنالیسم فعالیت کرده و حتی در سال ۲۰۱۴ برای منصب معاون فرماندار نیویورک نامزد شده بود. او بیش از هر چیز برای ارائۀ اصل «بی‌طرفیِ نت»۴ شناخته شده است، اصلی که، براساسِ آن، شرکت‌های تأمین‌کنندۀ دسترسی، مانند کامکَست و تایم وارنر، باید با همۀ ترافیکِ اینترنت یکسان برخورد کنند. این اصل، برای قانون‌گذاری فدرال، که سال پیش به اجرا درآمد، مبنایی را فراهم کرد.\n کتاب قبلی وو، کلید اصلی۵ (۲۰۱۰)، به شرح تاریخ ارتباطات جمعی به‌عنوان فعالیتی در جهت انحصار رسانه‌ای پرداخته بود. او در کتاب تاجران توجه تاریخ رسانه‌هایی را روایت می‌کند که حول مدل «چیزهای رایگان» در ازای جذب تبلیغات شکل گرفته‌اند، رسانه‌هایی مانند رادیو و تلویزیون. او فتح و اشغال پیاپیِ حوزه‌های مختلف توسط بازاریابی را به‌شکلی زنجیروار توصیف می‌کند: فضاهای عمومی به‌وسیلۀ پوسترها و بیلبوردها، خانه‌ها توسط رادیو و تلویزیون، ارتباط‌های فردبه‌فرد به‌وسیلۀ پورتال‌های آنلاین و رسانه‌های اجتماعی، و حرکات فیزیکی به‌واسطۀ تلفن‌های هوشمند.\n داستان او با جنگ‌های روزنامه‌ایِ نیویورک در عصر جکسونیَن۶ آغاز می‌شود. وو از بنجامین.دی به‌عنوان «اولین تاجر توجه» نام می‌برد که در سال ۱۸۳۳ بازار آرام روزنامه‌هایی را که معمولاً شش سنت قیمت داشتند به هم ریخت. روزنامۀ دی، نیویورک سان، با تیراژ بیشتر، به‌لطف درآمدهای حاصل از تبلیغ، تنها یک پنی قیمت داشت. نبرد میان سان و رقبا چیزی را بنا نهاد که وو آن را چارچوب اصلیِ پویاییِ چنین صنایعی می‌نامد: رقابتی روبه‌پایین، زیرا «توجه تقریباً همواره به انتخاب‌های پرزرق‌وبرق، تکان‌دهنده و غیرمتعارف جلب می‌شود». درمورد نیویورک سان این قضیه با پوشش چندین داستان ساختگیِ هرز صورت گرفت. اما از همه مهم‌تر مجموعه‌ای پنج قسمتی بود دربارۀ کشفی نجومی که می‌گفت ماه پوشیده از درخت است و اسب‌های تک‌شاخ و انسان‌خفاش‌های بال‌دارِ چهارفوتی در آن زندگی می‌کنند. سان دو سال پس از ایجادش به پرمخاطب‌ترین روزنامۀ جهان تبدیل شد.\n تبلیغات در ابتدای قرن بیستم، تا حد زیادی، به‌عنوان وسیله‌ای برای فروش کالاهایی مانند «پُماد روغن مار کلارک استنلی» و «اکسیر حیات» مطرح بود که سازنده‌اش ادعا می‌کرد درمانی است برای «تمام بیماری‌هایی که در بدن انسان شناخته شده است». این ادعاها و کالاهای گهگاه سمیِ برآمده از این ادعاها هدف محبوبِ ژورنالیست‌های عصر ترقی‌خواهی۷ بود. وو، برای اینکه مبادا فکر کنیم که این حقه‌بازی‌ها را به‌سلامت پشت سر گذاشته‌ایم، یادآوری می‌کند که بازارگرمی «ترکیبات سرّی» که برای فروشِ داروهای تجاری به کار می‌رفت همچنان در عصرِ به‌ظاهر کم‌حقه‌ترِ ما وجود دارد و به‌صورت روزمره تکرار می‌شود. او می‌نویسد:\n «ازقضا ما، به‌عنوان سرسپردگان فناوری، نسبت‌به ادعای تأثیر برخی نوآوری‌های مبتکرانۀ شرکت‌ها بسیار آسیب‌پذیر هستیم، مثل واژۀ ’ایر‘ در کفش‌های ورزشی نایکی، اُسمزِ معکوسِ سه‌مرحله‌ای در بعضی برندهای آب، یا روکش طلای سیم‌های قطعات صوتی.»\n\nدر طول دهۀ ۱۹۲۰ مخارج تبلیغاتی در ایالات متحده و اروپا ده ‌برابر شد. گسترش ارتباطات جمعی باعث ایجاد صنعتی به‌نام تبلیغات با پوششی «علمی» شد. سه شیوه‌ای که آن زمان برای مجله‌ها و رادیو ابداع شد همچنان کاربرد دارند: ۱. «مهندسی تقاضا» که عبارتی فانتزی است به‌معنی ایجاد تمایل به کالاهایی جدید، مانند آب‌پرتقال و دهان‌شویه؛ ۲. «برندسازی» که یعنی وفادارسازیِ افراد به‌نام‌هایی مانند بیوک و کوکاکولا؛ ۳. «تبلیغات هدفمند» که در اصل در آن زمان به‌معنای تمرکز بر زنان مصرف‌کننده بود که بیشترین خریدهای خانوار را انجام می‌دادند.\n در عصر رادیو، برنامۀ کمدی مینسترلِ۸ «آموس و اَندی»، که اولین بار در سال ۱۹۲۸ از ایستگاه رادیویی شیکاگو پخش شد، پیشرفت عظیمی را رقم زد. این برنامه، در اوج، چهل تا پنجاه‌میلیون شنونده از جمعیت ۱۲۲میلیونیِ کشور را پای رادیو می‌نشاند. این برای دیوید سارنوف، مدیر شرکت پخش ملی (ان.بی.سی)، به این معنی بود «که هر روز بعدازظهر به‌اندازۀ مخاطبانِ امروزِ فینالِ لیگ فوتبال آمریکا مخاطب داشت، آن هم با تنها یک تبلیغ‌کننده»، یعنی خمیردندان پپسودنت. (نسخۀ تلویزیونی این برنامه با اعتراض «انجمن ملی پیشرفت رنگین‌پوستان»۹ در سال ۱۹۵۳ لغو شد.) بعد از جنگ جهانی دوم نیز ان.‌‌بی.سی با برنامه‌هایی مثل «تئاتر تگزاکو استار»۱۰ و برنامۀ «یور شو آو شوز»۱۱ به‌دنبال تثبیت تسلطش بر «ساعات پربینندۀ» تلویزیون رفت. تیم وو دورۀ بین دهۀ ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ را این طور توصیف می‌کند: «’توجه در اوج‘… زمانی که، بیش از هر زمان در دوره‌های قبل و بعد از آن، توجه عموم در آنِ واحد به مجموعه‌ای مشابه از پیام‌ها جلب بود.»\n از نظر اقتصادی چه اتفاقی در حال وقوع بود؟ در تحلیل متعارف، تبلیغاتْ بخشی از روند «کشف» است که در آن مصرف‌کنندگان متوجه می‌شوند چه کالاهایی در بازار موجود است. حال این کالا می‌تواند نان تُست باشد یا نامزدهای انتخاباتی. بااین‌حال، از نظر منتقدان، بازاریابان بزرگ اطلاعات مفیدی را برای مصرف‌کنندگان فراهم نمی‌کردند، بلکه با منحرف‌کردن جامعه و بهره‌برداری از احساساتشان سعی در بناکردن انحصارهای خود داشتند. ادعاهای دروغین، مانند ادعای شرکت لاکی‌ استرایک مبنی بر اینکه سیگارهایش «گلو را آرام می‌کند»، باعث شد تلاش‌هایی در جهت ممنوعیت تبلیغ‌های گمراه‌کننده انجام گیرد. اما دیوان عالی در سال ۱۹۳۱ حکم داد که کمیسیون تجارت فدرال اختیار لازم برای ممنوع‌کردن یا تغییر تبلیغات را ندارد. این تصمیم باعث شد رکسفورد تاگول، اقتصاددان وزارت کشاورزی و از هواداران نیودیل (برنامۀ اقتصادی و اجتماعی فرانکلین روزولت رئیس‌جمهور وقت آمریکا)، قانونی سفت‌وسخت‌تر را پیشنهاد دهد. صنعت تبلیغات و متحدانش در رسانه‌ها، تا جایی که توانستند، لایحۀ تاگول را تخریب کردند. در سال ۱۹۳۸ قانونی به‌مراتب ضعیف‌تر تصویب شد که به کمیسیون تجارت امکان می‌داد تا فقط اظهاراتی را ممنوع کند که نادرستی‌اش واضح است، نه بیشتر.\n در دهۀ ۱۹۵۰ اعتراضی دیگر شکل گرفت. این اعتراض به‌دلیل دست‌کاری‌های انجام شده در نتایج برنامه‌های مسابقه‌ای تلویزیون و همین‌طور انتشار کتاب پرفروش متقاعدکنندگان پنهانی۱۲ اثر ونس پاکارد بود که به دست‌کار‌ی‌های روان‌شناختی از سوی صنعت تبلیغات می‌پرداخت. با نقد جامعۀ مصرفی از سوی مفسرانی مثلِ تیموتی لری و مارشال مک‌لوهان موج اعتراضیِ عظیم‌تری به وجود آمد. اما تبلیغاتْ توانایی شگرفی در جذب مخالفت‌ و وفق‌دادن پیام‌هایش با آن دارد. مضمون آخرین فصل‌های سریال «مَد مِن»۱۳ هم همین است که در آن دان دریپرِ دل‌شکسته از استعدادش برای ایجاد وحدت از میان مخالفت‌ها استفاده می‌کند.  جان هَم در نقش دان دریپر، قسمت نهایی مد من، ۲۰۱۵\n دوم دانشمندان پژوهشگری که جهان وب را ساختند بنا داشتند که این فضا از سوءاستفادۀ تجاری خالی باشد. امریکن آنلاین (ای.اُ.ال) شرکتی بود که به‌شکل جدی مدل تبلیغاتی را در فضای وب جا داد. این شرکت چنان قدرتمندانه پیش رفت که در اواسط دهۀ ۱۹۹۰ به نظر می‌رسید بر همۀ رقبایش پیروز شده است. موفقیت این شرکت بیشتر مرهون استفاده از چَت‌روم‌ها بود وگرنه فضای خانواده‌محوری درست نکرده بود که بخواهد به‌خاطر آن موفق شود. افراد در آن چَت روم‌ها قادر بودند توصیفات صحنه‌داری از سکس داشته باشند، یعنی «سایبر سکس». ای.اُ.ال در ابتدا خالی از تبلیغ بود و درآمدش از هزینۀ دسترسی ساعتی تامین می‌شد، اما مدیر زیرک این شرکت، باب پیتمَن، یکی از مؤسسان ام.تی.وی، ظرفیت بزرگ‌تری در کاهش هزینه‌های دسترسی می‌دید: کاهش‌ِهزینه‌ای که با فروش تبلیغ تأمین می‌شد. شرکت ای.اُ.ال این کار را به‌روشی شدیداً غیراخلاقی انجام داد: ثبت درآمد غیرواقعی، سوءاستفاده از کاربران و کارهای غیرشرافتمندانۀ دیگری که درنهایت، بعد از بلعیدن تایم وارنر در ژانویۀ ۲۰۰۱ در ادغامی ۱۶۴میلیارددلاری، باعث متلاشی‌شدن این شرکت شد.\n گوگل هم که در ابتدا مدل توجه را رد ‌می‌کرد، موقعش که رسید، تسلیم این مدل شد. وو می‌نویسد که لَری پیج و سرگئی برین، مؤسسان این شرکت، دربارۀ قدرت فاسدکنندۀ تبلیغات نگران بودند و باور داشتند که تبلیغات موتور جست‌وجوی آن‌ها را به‌نفع خریداران و به‌ضرر مصرف‌کنندگان منحرف می‌کند. اما ازآنجاکه جست‌وجو با مصرف همبسته است آن‌ها نتوانستند در مقابل وسوسۀ فروش تبلیغاتِ پولی مقاومت کنند. گوگل با ارائۀ سرویس «اَد وُردز»۱۴ (تبلیغات متنی که بالا یا کنار نتایج جست‌وجو ظاهر می‌شود) به «پرسودترین تاجر توجه در تاریخ جهان تبدیل شد». گوگل، در ارائۀ تبلیغات همراه با نتایج جست‌وجوی کاربران، از حراج لحظه‌ای۱۵ استفاده می‌کند. این شیوۀ حراج الکترونیکی نقش گاو شیرده اصلی شرکت را بازی کرده و اکثر درآمد سالیانۀ ۷۵میلیادری این شرکت از این محل تأمین می‌شود.\n مارک زاکربرگ هم در ابتدا به همین اندازه با تبلیغات مخالف بود و، آن‌طور که همه می‌دانند، در سال ۲۰۰۶ پیشنهاد یک‌میلیون‌دلاری اسپرایت برای یک روز سبزرنگ‌کردن فیس‌‌بوک را رد کرد. او اعتقاد داشت که تبلیغاتِ مزاحم باعث برهم‌خوردن تجربۀ خوشایندی می‌شد که او برای کنارزدن رقیبش یعنی مای اسپیس به آن نیاز داشت، رقیبی که در آن زمان پر شده بود از کاربران قلابی که برای دیگران مزاحمت ایجاد می‌کردند. زاکربرگ با الزام افراد به استفاده از اسامی واقعی‌شان باعث شد کاربران قلابی مجال چندانی برای فعالیت پیدا نکنند. اما درنهایت او نیز مانند پیشینیانش نتوانست در برابر وسوسۀ فروش تبلیغ مقاومت کند. گنجینه‌ای که فیس‌‌بوک از اطلاعات شخصیِ به‌اشتراک گذاشته‌شده به‌خواستِ خودِ افراد در اختیار دارد، سبب شده بتواند توجه را به‌صورت بخش‌بندی‌شده و با دقتی بی‌همتا بفروشد. این ویژگی باعث می‌شود فروشندگان بتوانند نه‌‌تنها مکان و ویژگی‌های جمعیت‌شناختی را هدف قرار دهند، بلکه هر نوع میل، علاقه و ذائقۀ موردنظرشان را نیز هدف بگیرند. درنهایت فیس‌‌بوک، با محصولات تبلیغی روی گوشی‌های هوشمند، اطمینان حاصل کرده که کاربران هرجا بروند تبلیغات هدفمند، سایه‌به‌سایه، همراه‌شان است.\n همان‌طور که وو می‌گوید، امروزه گوگل و فیس‌‌بوک «در عمل دو پادشاهِ تاجران توجه آنلاین هستند». به‌تأخیرانداختن استفاده از تبلیغ، که روش این دو شرکت بود، امروز به معیار عمل شرکت‌های فناوری تبدیل شده، شرکت‌هایی که آرزوهای بزرگی در سر دارند. در این مدل، شرکت بعد از اینکه مدتی مشخص را بدون تبلیغ گذراند تازه شروع می‌کند به فروش مخاطبان جمع‌آوری‌شده به تبلیغ‌کنندگان. ابتدا با غروری ایدئال‌گرایانه و رؤیای مهندسیِ صرف شروع می‌کنید، به رشدی تصاعدی می‌رسید و مدتی که گذشت شیر تبلیغات را باز می‌کنید تا حساب‌های شرکت را پر کند. این زنجیرهْ رشد شرکت‌های رسانه‌فناوری را توضیح می‌دهد، شرکت‌هایی مانند یوتیوب، توییتر، پینترست، اینستاگرام و اسنپ‌چت که موفقیتشان مرهون نوعی از داده‌های کاربران است که تلویزیون و رادیو هیچ‌گاه به خود ندیده‌اند. بسیاری از استارتاپ‌های تازه‌کارتر، که به‌دنبال طی‌کردن این مسیر هستند، روی مرز بعدیِ «توجه‌کاوی» تمرکز کرده‌اند: فناوری‌‌های پوشیدنی، مانند هدست‌های واقعیت مجازی که پیام‌های تبلیغاتی را حتی مستقیم‌تر از قبل به بدن انسان می‌رساند.\n البته این یگانه مدل کسب‌وکار برای تأمین خدمات و محتوا نیست. اچ‌.بی.‌اُ در دهۀ ،۱۹۹۰ با استفاده از شرکت‌های تأمین‌کننده‌ای مثل تایم وارنر، برنامه‌سازیِ پولی را گسترش داد. نت‌فلیکس از مدل عضویت خالی از تبلیغ استفاده می‌کند که به‌گفتۀ بنیان‌گذارش رید هستینگز «تبلیغات را در حلق افراد فرو نمی‌کند». اَپل نیز، با مدیریت تیم‌ کوک، استفاده از مدل رایج جمع‌آوری اطلاعات شخصی و فروش آن به تبلیغ‌کنندگان برای تأمین خدمات رایگان را رد کرده است. به‌نظر تیم کوک، مضرات تبلیغات به آسیب‌رسانی به حریم شخصی ختم نمی‌شود. تبلیغاتْ باتری را خالی می‌کند، طرح‌های اینترنت همراه را می‌بلعد و از لذت استفاده از دستگاه‌های زیبای اَپل می‌کاهد. این شرکت، برخلاف خواستِ تبلیغ‌کنندگان، برنامه‌های حذف تبلیغ روی آیفون قرار داده که به کاربر این امکان را می‌دهد که بدون هیچ تبلیغی به اینترنت دسترسی داشته باشد.\n سوم آنتونیو گارسیا مارتینز، نویسندۀ زندگی نامۀ خودنوشت میمون‌های آشوب عضوی از طبقه‌ای جدید از تاجران توجه است که بازاری برای تبلیغات «برنامه‌نویسی‌شده»۱۶ می‌سازند. این نوع تبلیغات از طریق تراکنش‌های الکترونیک، بدون جاروجنجال‌های سنتی میان خریدار و فروشنده، معامله می‌شود. او به‌گفتۀ خودش آدم عیاشی است: دوست‌پسری بد، پدری همیشه غایب و معمولاً مَست. این مردِ فناوری‌دان به‌همراه دو دوست دیگرش یک شرکت فناوری تبلیغات را رها کردند تا شرکت خودشان را تأسیس کنند. بااین‌حال، مارتینز آن دو دوست را در میانۀ راه قال گذاشت. بااین‌همه به انتهای سرگذشتش که می‌رسیم او را ضدقهرمانی جذاب ‌می‌یابیم که در مقابل فرهنگ ناهنجار متعارف در سیلیکون وَلی شورش می‌کند.\n\nبخشی از شورش او به امتناعش از قبول این ایده برمی‌گردد که آنچه او انجام می‌دهد برآورده‌کنندۀ هدف اجتماعی متعالی‌تری است. او می‌نویسد:\n «هربار که به فیس‌‌بوک، ای.‌اس.‌پی.‌ان یا سایت‌های مشابه می‌روید، درحقیقت جریان پرشتابی از پول، داده و پیکسل را به راه انداخته‌اید که پای خیلی‌ها را وسط می‌کشد: کابل‌های فیبر نوری زیر دریا، بهترین فناوری‌های پایگاه دادۀ جهان و دانسته‌های غریبه‌های حریص از شما.»\n منصفانه باید گفت که هیچ دلیلی ندارد که افراد حاضر در فناوریِ تبلیغات را حریص‌تر از دیگران بدانیم. کار آن‌ها صرفاً مبهم‌تر است. تقریباً ۲۵۰۰ شرکت در زنجیرۀ عرضۀ فنیِ تبلیغات دیجیتال مشارکت دارند. بسیاری از اقدامات آن‌ها برای ایجاد و انتقال تبلیغات برای دیگران نامفهوم و غیرجذاب است. ساده‌ترین توضیح این است که آن‌ها میان خریداران و فروشندگانْ واسطه می‌شوند تا بخشی از درآمد را نصیب خود کنند.\n مارتینز، به‌عنوان دانشجوی سابق دکتریِ فیزیک در برکلی و تحلیلگر کمّی در بخش اعتبار شرکتیِ گُلدمن ساچس، کاملاً مناسب انجام این واسطه‌گری بود. فناوری تبلیغاتی‌ای که او مشغولش است به‌نوعی یادآور دنیای مرموز تجارت مالی بسامدْ بالا۱۷ است که مایکل لوئیس در کتاب فلش بویز۱۸ (۲۰۱۴) آن را به تصویر کشید. می‌توان از میلیون‌ها معاملۀ کوچک روزانه، که با جلب‌توجه انجام می‌شود، پول زیادی درآورد. اولین شرکتی که مارتینز در آن کار کرد، اَدکمی بود که، میان کاربران موتور جست‌وجوی گوگل و شرکت‌هایی که به‌دنبال دسترسی به این کاربران بودند، نقش واسطه را بازی می‌کرد. این موضوع باعث پیدایش نوعی «آربیتراژ اطلاعات‌محور»۱۹ شد که، در آن، مشتریان بالقوۀ علاقه‌مند به وام و مدارک تحصیلیِ آنلاین یافت می‌شدند و به خریدارانی مانند کوییکن لونز و دانشگاه فینکس فروخته می‌شدند. او می‌نویسد: «بردن نام آن‌ها هم باعث می‌شود بخواهم دوش بگیرم.» مارتینز بر روی ایجاد موتور جست‌وجوی حراج لحظه‌ای کار می‌کرد. این موتور این اجازه را به خریداران می‌داد که با نرم‌افزار تبادل تبلیغ گوگل ارتباط برقرار کنند، نرم‌افزاری جدید که از کُدهای گوگل به‌شکلی کاراتر استفاده می‌کند.\n هدف از تأسیس شرکت اَدگراک، بعد از ترک اَدکمی، به‌همراه دو نفر از همکارانش این بود که به‌شیوه‌ای متفاوت وارد بازار تبلیغاتِ موجود در کنار جست‌وجوهای گوگل شوند: یعنی به صاحبان فروشگاه‌ها این اجازه را بدهند که، با استفاده از اسکن بارکد، تبلیغات مکان‌محور بخرند. البته این ایده به‌گفتۀ خودش ناپخته بود. مارتینز می‌نویسد برای موفقیت یک طرح استارتاپِ خوب اصولاً یک معجزه کافی است، اما اَدگراک حداقل پنج‌ تا معجزه لازم داشت تا شاید موفق شود. شانس او آنجا گرفت که طرحش مورد قبول «وای کامبینیتور» قرار گرفت. این شرکت شتاب‌دهندۀ فناوری، به‌ازای دراختیارگرفتن سهمی از استارتاپ‌ها، به رشد آن‌ها کمک می‌کرد. او بعد از نُه ماهی که کار کرده بود به‌پشتوانۀ وای کامبینیتور و ارتباطاتی که داشت می‌توانست اَدگراک را به توییتر بفروشد. نام این معامله «خرید-استخدام»۲۰ است. توییتر با این قرارداد به‌دنبال مهندسان شرکت بود، نه نرم‌افزار آن. فیس‌‌بوک هم برای قرارداد با مارتینز علاقه نشان داده بود، ولی نه دو مهندس دیگر را می‌خواست و نه نرم‌افزار را. مارتینز با ترفندهایی خودش را از این معامله جدا کرد و با فیس‌‌بوک که شرکت خوش‌آتیه‌تری بود قرارداد بست. او با این کار همه را، از توییتر گرفته تا دو همکار و سرمایه‌گذاران را، تا حد مرگ عصبانی کرد.\n مارتینز در سال ۲۰۱۱ وارد فیس‌‌بوک شد و به‌سرعت دریافت که نمی‌تواند با این جماعتِ سویشرت‌پوش اُخت شود. او از زیر بُته سبز شده و کلاً بدبین بود: فیس‌‌بوک شرکتی است بی‌پرده پر از جماعت ممتاز و مؤمن که بی‌دریغ گوش‌به‌فرمان رهبر جوانشان هستند. برای او خیلی عجیب بود که شرکت به‌اندازۀ لازم به اقدامات تبلیغاتی توجه نداشت. تبلیغاتِ سایت آن قدر کوچک بود که به‌سختی دیده می‌شد، ابزارش برای استفادۀ خریداران تبلیغات محدود بود و به‌طور کلی نوعی بیزاریِ تکبرآمیز نسبت‌به تبلیغات در آنجا وجود داشت. تبلیغات فیس‌‌بوک، باوجود کثرت داده‌های کاربرانش، کارایی به‌شدت کمتری نسبت‌به تبلیغات گوگل داشت (و همچنان هم دارد).\n مارتینز متوجه شد که مدیران تبلیغات در فیس‌‌بوک نه منابع چندانی دریافت می‌کنند و نه جایگاه مهمی در شرکت دارند. پروژۀ ایجاد برنامۀ حراج لحظه‌ایِ مارتینز، که «فیس‌‌بوک اکسچنج» نام داشت و براساس اَد وُردزِ گوگل طراحی شده بود، کمترین حمایت‌ها را از سوی شرکت دریافت کرد. طرح او به طرح دیگری از شرکت باخت. دلیل این باخت تاحدی عدم‌تحمل او نسبت‌به کسانی بود که حرفش را نمی‌فهمیدند. این باخت باعث شد که او دیگر کارایی چندانی برای شرکت نداشته باشد. به انتهای کتاب که می‌رسیم خواه‌ناخواه با او همدلی می‌کنیم که قسمت اعظمِ هفتادهزار سهمش از سهامِ شرکت (پیش از تبدیل به سهامی عام) را قبل از اخراج در سال ۲۰۱۴ دریافت کرد؛ هرچند حقش بود از شرکت اخراج شود.\n گذشتن فیس‌‌بوک از درآمد سالانه نیم‌میلیارددلاریِ فیس‌‌بوک اکسچنج کاری نامعقول به نظر می‌آمد و برای همین به مارتینز برخورد. آنچه او درک نکرده این است که رفتار بی‌توجه ‌به تبلیغات بخشی از راهبرد کسب‌وکار فیس‌‌بوک است، نه اشکال آن. دلیل موفقیت فیس‌‌بوک تمرکز شدیدش بر افزایش پایگاه کاربران و اعتیادآوریِ هرچه‌بیشترِ محصولاتش است، محصولاتی که دائماً وعدۀ روابطی بهتر و بیشتر با افراد دیگر را می‌دهد. شرکت برای وارد‌کردن تبلیغات به خوراک خبری‌اش تا سال ۲۰۱۲ صبر کرد، سالی که تعداد کاربران به یک‌میلیارد نفر رسید و شرکت برای تبدیل به شرکت سهامی عام آماده می‌شد. زاکربرگ دهۀ اول را فقط به دروکردن توجه اختصاص داد و برای استفاده از آن عجله نکرد. اگر مارتینز پنج سال بعد به فیس‌‌بوک می‌رفت با شرکتی مواجه می‌شد که بسیار بیشتر شبیه گوگل در سال ۲۰۱۱ بود: همچنان متمرکز بر رشد، اما به‌دنبال بهبود محصولات تبلیغی برای کسب درآمد بیشتر.\n فیس‌‌بوک نیز مانند گوگل، در مسیر رسیدن به بلوغ، باید از دیدگاه‌های اولیۀ مؤسسان و خالی‌بودن محصولاتش از عواملِ مزاحم کوتاه می‌آمد. آن‌طورکه وو بیان می‌کند، این نوع تغییر و تحولات تقریباً ناگزیر است. این تاجرانِ توجه، هرقدر هم که حرف‌های بلندنظرانه بزنند و از مأموریتشان برای متصل‌کردن کل جهان یا فراهم‌کردن اطلاعات برای همۀ جهانیان بگویند، باز هم در همان شاخه‌ای فعالیت می‌کنند که بنجامین دی، دیوید سارنوف و باب پیتمَن فعالیت کرده‌اند. این شاخه همان تبلیغات است.\n در تبادلات تبلیغی، با استفاده از نرم‌افزاری که جامعه‌ای مشخص را هدف قرار می‌دهد، واحدهای تبلیغاتی به‌صورت خودکار خریدوفروش می‌شوند. این روشْ تبلیغات دیجیتال را کاراتر کرده، اما لزوماً در افزایش فروش مؤثر نبوده است. فیس‌‌بوک امکان شخصی‌سازی را در سطح وسیعی فراهم کرده است: تبلیغ‌کنندگان می‌توانند با دقتی اعجاب‌انگیز کاربران موردنظرشان را انتخاب کنند. بااین‌حال نمی‌توان ادعا کرد که تبلیغات در فیس‌‌بوک اثر مشخصی دارد. برخلاف گوگل که افراد برای جست‌وجوی کالا و خدمات واردش می‌شوند، تبلیغات فیس‌‌بوک هنوز، به‌زبان صنعتِ تبلیغات، متمرکز بر «بالای قیف»۲۱ است، یعنی بیشتر برای شناساندن کالا به کاربران مناسب است تا فروش آن. همین باعث شده که فیس‌‌بوک به‌دنبال مشخص‌کردن «انتساب‌ها» باشد تا به‌نوعی نقش مهم خود را در خریدهای انجام شده در جای دیگر مشخص کند، خریدهایی که مثلاً از طریق موتورهای جست‌وجو یا وبسایت‌های دیگر انجام می‌گیرد.\n اَدتک هم نقش زیادی در بی‌نظم و زننده‌‌کردن فضای وب داشته است. در سایت‌های خبری که هستیم، ویدئوها بدون اجازه و گاهی با کلی سروصدا پخش می‌شوند. پنجره‌های بالاپَر۲۲ از شما می‌خواهند که قبل از ادامۀ کار در نظرسنجیِ کوتاهی شرکت کنید. شیوۀ تبلیغی «هدف‌گیری مجدد» برای کالایی که آخرین بار به‌دنبالش بودی مثل کَنه هر جا می‌روی دنبالت می‌آید. صفحه‌ها سخت بالا می‌آیند، زیرا پر شده‌اند از لینک‌های پول‌ساز کلیک‌دزد، حراج لحظه‌ای برای واحدهای تبلیغاتی موجود و کوکی‌های جمع‌آوری اطلاعات و دیگر فناوری‌های ردیابی. این را بگذارید کنار آزار ترول‌ها در رسانه‌های اجتماعی و سایت‌هایی که نمی‌توانند نظارت مناسبی روی نظرات کاربران داشته باشند.۲۳ این شده سرنوشت تبادل ارزش حول محتوای رایگان.\n قدیم‌تر دربارۀ تبلیغات می‌گفتند: «نیمی از پولی که روی تبلیغات خرج می‌کنم تلف می‌شود؛ مشکل این است که نمی‌دانم کدام نیم.» اما امروزه باید گفت: «اگر پولش را نمی‌دهی، خودت محصول هستی.» شما در اقتصادِ توجه با زمانتان هزینۀ محتوا و خدمات رایگان را پرداخت می‌کنید، اما آنچه در مقابل این زمان پرداخت می‌شود بسیار اندک است. ویدئو هر روز در فضای وب فراگیرتر می‌شود. حال، تبلیغاتی را در نظر بگیرید که باید قبل از دیدن این ویدئوها تماشا کنید. با قیمت کمی بیشتر از متوسط، هزینۀ هزاربار تماشاشدن این ویدئوها برای تبلیغ‌کننده ده دلار است. این یعنی تبلیغ‌کنندگان به‌ازای هر سی ثانیه مزاحمت برای ما یک سنت پرداخت می‌کنند. به‌عبارت دیگر اگر بخواهیم به کاربران پول بدهیم، به‌ازای هر یک ساعت تبلیغی که تماشا می‌کنند، باید شصت سنت دریافت کنند. مشکل فقط تبدیل توجه به کالا نیست، بلکه ارزش‌گذاری ناچیز برای آن است. تبلیغ‌کنندگانْ زمانِ ما را خیلی ارزان‌تر از ارزش واقعی‌اش می‌خرند.\n به‌نظر وو شاید ما در بدو شورش دوره‌ای دیگر علیه تبلیغات باشیم، چراکه «هر روز تعداد بیشتری به این نتیجه می‌رسند که رسانه‌ها بیش‌ازاندازه در حال سوءاستفاده از توجهِ ما هستند به‌طوری‌که وضع را بحرانی کرده‌اند.» اگرچه او از روندهایی مانند حذف تبلیغ و برنامه‌های تلویزیونیِ پولی و باکیفیت مانند نت‌فلیکس و اچ‌.بی.اُ سخن می‌گوید، اما نسخۀ جامع‌تری برای این مشکل ارائه نمی‌دهد. کتاب او بیشتر به این می‌پردازد که چه شد به اینجا رسیدیم و خیلی دربارۀ اینکه چه باید کرد صحبتی نمی‌کند. برداشت وو از تاریخِ رسانه او را به این نتیجه می‌رسانَد که بعید است شاهد تغییری اساسی در مدل پایه‌ایِ دریافتِ «چیزهای به‌ظاهر رایگان» در مقابل  مشاهدۀ پیام‌های تبلیغاتی باشیم. او در مقابل پیشنهاد می‌دهد که از فضای ذهنی‌مان محافظت کنیم و زمان‌ها و مکان‌هایی را مشخص کنیم که پیام‌های تبلیغاتی در آن راه نداشته باشند. این را می‌توان به آخر هفته‌ای خالی از تکنولوژي یا مانع‌شدن از ورود فناوری به کلاس‌ها تعبیر کرد. به‌گفتۀ وو باید متوجه باشیم که توجهْ ارزشمند است «و این‌طور نسنجیده و کم‌ارزش با آن برخورد نکنیم.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.  \n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nWu, Tim. The Attention Merchants: The Epic Scramble to Get Inside Our Heads. Knopf, 2016\nMartinez, Antonio Garcia. Chaos Monkeys: Obscene Fortune and Random Failure in Silicon Valley. Harper, 2016\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جیکوب وایزبرگ نوشته است و در تاریخ ۲۷ اکتبر ۲۰۱۶ با عنوان «They’ve Got You, Wherever You Are» در وب‌سایت نیویورک ریویو آو بوکز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۵ بهمن ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «تاجران توجه هر جا باشی پیدایت می‌کنند» و با ترجمۀ امیرحسین میرابوطالبی منتشر کرده است.•• جیکوب وایزبرگ (Jacob Weisberg) روزنامه‌نگار سیاسی، نویسنده و ویراستار نیوزویک و اسلیت و مجری پادکست ترامپ‌کست است. آخرین کتاب او رونالد ریگان (Ronald Reagan) نام دارد. [۱] “Designing Organizations for an Information-Rich World,” in Computers, Communications and the Public Interest, edited by Martin Greenberger (Johns Hopkins University Press, 1971) [۲] Information Overload [۳]  رجوع کنید به “We Are Hopelessly Hooked,” The New York Review, February 25, 2016 [۴] Net Neutrality [۵] The Master Switch [۶] Jacksonian Era: جنبشی سیاسی (۱۸۲۸ تا ۱۸۵۴) که افزایش دموکراسی به‌نفع مردم را هدف گرفته بود و سیاست‌مدار آمریکایی اندرو جکسون نماد آن بود. این جنبش از زمان انتخاب جکسون به ریاست‌جمهوری تا برجسته‌شدن مسئلۀ برده‌داری ادامه یافت. [۷] Progressive Era [۸] Minstrel: یکی از قالب‌های برنامه‌های سرگرمی در آمریکا که در قرن نوزدهم ابداع شد و شامل انواع قطعه‌های سرگرمیِ نمایشی بود. [۹] NAACP [۱۰] Texaco Star Theater [۱۱] Your Show of Shows [۱۲] The Hidden Persuaders [۱۳] Mad Men [۱۴] Ad Words [۱۵] Real-time Bidding [۱۶] Programmatic Advertising: در این نوع از تبلیغات، خریدوفروش فضایِ تبلیغاتی از طریق الگوریتم‌های برنامه‌نویسی‌شده و بدون دخالت مستقیم و انفرادی خریدار و فروشنده انجام می‌شود. [۱۷] High Frequency [۱۸] Flash Boys [۱۹] Arbitrage: در اقتصاد، وقتی کالایی مشابه در دو بازارِ مختلف قیمت متفاوتی داشته باشند، با خرید از یک بازار و فروش آن در بازارِ دیگر می‌توان سود به دست آورد که به این کار آربیتراژ می‌گویند. [۲۰] Acqui-hire [۲۱]  اشاره به قیفِ خرید است که مسیرِ مشتری برای خریدِ یک کالا را مشخص می‌کند. در این قیف فرد، از بالا به پایین، ابتدا آگاه شده، سپس تمایل پیدا می‌کند، بعد علاقه‌مند شده و درنهایت کالا را می‌خرد [مترجم]. [۲۲] Pop-up Windows [۲۳]  رجوع کنید به Joel Stein, “How Trolls Are Ruining the Internet,” Time, August 29, 2016."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157863.json b/train/528157863.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d7588ff421a8d0ad1ba8ef8e6953248338361a18
--- /dev/null
+++ b/train/528157863.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "پول در ازای کلمه؛ تاریخچۀ مختصرِ نوشتن برای پول",
+  "subtitle": "اگر پول همه‌چیز را می‌آلاید، چرا نتواند نوشتن را نیز بیالاید؟",
+  "introduction": "بارها به ما گفته‌اند که نویسندگیِ خوب زادۀ عشق است نه آز. اما این تصویرِ رمانتیک از نویسنده‌ای که، بی‌چشم‌داشت به پول، سخت کار می‌کند داستانی بیش نیست، داستانی که ریشه‌های آن به چند هزاره قبل‌تر بازمی‌گردد و امروز نیز با اثرات آن درگیریم. اگر پولْ همه‌چیز را می‌آلاید، چرا نتواند نوشتن را نیز بیالاید؟ داستان شاعر یونانی، سیمونیدس، نخستین نویسنده‌ای که برای هر کلمه پول طلبید، نشان می‌دهد که چگونه کلمه و پول از آنچه به نظر می‌رسد نزدیک‌ترند.",
+  "content": "کولین دیکی، نیوریپابلیک — «چارلز دیکنز در ازای هر کلمه پول می‌گرفت.» این مربوط به دورۀ راهنمایی است و ما داشتیم داستان دو شهر۱ را می‌خواندیم. زمانی که این واقعیت برای اولین بار گفته شد، همچون شایعه‌ای در کلاس تاخت و از همه‌چیز سبقت گرفت. ناگهان در رمان دیکنز انگار کلمات یک‌درمیان لفاظیِ نالازم بودند و هر جمله بیش‌ازاندازه پر، بی‌فایده و مملو از جزئیاتِ اضافه به نظر می‌رسید. مهم نبود که داستان دو شهر یکی از رمان‌های کوتاه‌تر دیکنز است؛ همین که با اقتصادِ نوشتن آشنا شده بودیم، همه‌چیز آلوده شده بود.\n از آن به‌بعد چگونه می‌شد به هر کلمه اعتماد کرد؟ «بهترین زمانه بود، بدترین زمانه بود، قرن خرد بود، قرن بی‌خردی بود، عصر ایمان بود، عصر ناباوری بود، فصل نور بود، فصل ظلمت بود…» چگونه می‌توان گفت چه مقدار از این‌ها لازم و چه مقدارش اضافه است؟ درست همان زمانی که ما دانش‌آموزانِ جوانْ حذف حشو و زوائد را از نوشته‌های خود می‌آموختیم، مجبور شده بودیم اثر کسی را بخوانیم که برای زیاده گویی پاداش گرفته بود. همین که چنین تصویری از دیکنز در ذهن ساختم، خوارشمردن رمان‌های او، به‌عنوان آثاری زائد، دیگر برایم ساده بود. درحقیقت دیکنز دراِزایِ هر قسمت پول می‌گرفت نه هر کلمه. انتشار آثارش به‌صورت پاورقی در نشریات به او اجازه می‌داد درآمدی مداوم‌تر و پایدارتر از نشستن به انتظار حق‌التألیف کتاب‌ها داشته باشد.\n پولْ رابطۀ شخص با کار را مبهم می‌سازد و بین ما و خویشتنمان و آنچه می‌سازیم فاصله می‌اندازد. کارل مارکس، با استفاده از مثالی، برخی معاملات را در رابطه‌ با ازخودبیگانگی شرح می‌دهد. مثالْ مربوط به پارچه‌فروشی است که یک توپ پارچه را به‌قیمت دو پوند می‌فروشد و با آن دو پوند یک جلد کتاب مقدس برای خانواده می‌خرد: «پارچه را که در چشمِ او صرفاً کالاست، یعنی مخزن ارزش، در مقابل طلا، که شکل ارزشیِ پارچه است، انتقال می‌دهد. سپس از این شکل نیز مجدداً چشم می‌پوشد برای کالایی دیگر، یعنی کتاب مقدس، که مقدر است به‌عنوان کالایی کاربردی و تذهیبی برای ساکنین به خانه‌اش وارد شود.» ازآنجاکه ارزش کالا تحتِ سلطۀ بازار است، کارِ آدمی تابعی از ارزشِ منسوبِ بازار می‌شود و، به‌محض اینکه این ارزش را با ارزش واقعی اشتباه بگیریم، هرگونه ارتباط اصیلی را که ممکن بود با کار داشته باشیم از دست می‌دهیم.\n اگر پولْ همه‌چیز را می‌آلاید، چرا نتواند نوشتن را نیز بیالاید؟ به‌محض اینکه بازارْ ارزش ادبیات را به‌جای نویسنده یا خواننده معین کرد، رابطۀ ما با آن بیگانه‌وار می‌شود. از پیش‌پرداخت‌های متورم به نویسندگان شهیر گرفته تا شاهکارهای پذیرفته‌نشده، بازارْ چیزی بیش از داوری ضعیف برای کیفیتِ ماندگار است: بازار میل دارد آن کیفیت را، در پس انگیزه‌های صرفاً اقتصادی، از دید پنهان دارد. بارها به ما گفته شده که نویسندگیِ خوب زادۀ عشق است نه آز. اما این تصویرِ رمانتیک از نویسنده‌ای که، بی‌چشم‌داشت به پول، سخت کار می‌کند داستانی بیش نیست، داستانی که ریشه‌های آن به چند هزاره قبل‌تر بازمی‌گردد و امروز نیز با اثرات آن درگیریم.\n گمان می‌رود نخستین نویسنده‌ای که برای هر کلمه پول طلبید شاعر یونانی، سیمونیدس، باشد که در خساست شهرۀ آفاق شد. پیش از سیمونیدس، اتکای شاعران بر نظامِ حمایتگری۲ بود. آن‌ها، در برابر غذا، سکونت و منزلت، متونی در ستایش فضایل ولی‌نعمت‌های ثروتمندشان می‌نوشتند. همچنین به‌عنوان مصاحب و مربی نویسندگیِ خلاق برای آثار سَرورشان عمل می‌کردند. این نظامِ بی‌شکل، که کشف چندوچون آن دشوار است، دستِ‌کم به بعضی از شاعران اجازۀ امرار معاش را می‌داد، بدون اینکه هنرشان را بیش‌ازحد به کمّیت گره بزنند.\n سیمونیدس این روال را تغییر داد. او برای پول نوشت و حساب‌وکتابش را دقیق نگاه داشت. علی‌رغم تبحر ادبیِ بی‌چون‌وچرایش، همین کیفیت بود که بیش‌ازهمه معرف او شد: سیمونیدس را صرفه‌جو و خسیس می‌شناختند، کسی که پول را بالاتر از همه‌چیز قرار می‌دهد. آیلیان، زندگی‌نامه‌نویسِ او، به‌سادگی نظر داد که «هیچ‌کس منکر این نبود که سیمونیدس عاشق پول است». در نمایشنامۀ صلح، اثرِ آریستوفان، سیمونیدس همچون آدمی توصیف شده که «به‌خاطر پول، سوار بر آبکش به دریا می‌زند.» اکثر مفسران کلاسیک هم‌عقیده‌اند که بیگانگیِ کنونی ما از کلماتمان زیر سر سیمونیدس است. اَن کارسون۳، نویسندۀ کتاب اقتصاد گم‌نشدگان۴، که پژوهشی است دربارۀ سیمونیدس و پل سِلان، در این باره گفته است: «میل دارم چنین بیندیشم که سیمونیدس شکلی بدوی و شدید از اقتصاد بیگانگی و ’دوگانگیِ‘ همراه با آن را نمایندگی می‌کند.»\n\nهمان‌طور که کارسون، خود، متذکر می‌شود، کشمکش میان اقتصادِ حمایتگری و اقتصادِ پولی در حال اوج‌گرفتن بوده و، در طول حیاتِ سیمونیدس، این دو نظام، علی‌رغم اینکه قطب‌هایی متضاد تعریف می‌شدند، هم‌پوشانی داشتند. بخشی از بی‌اعتمادی و بی‌میلی‌ای که نثار سیمونیدس شد، می‌تواند به‌دلیل سرباززدن از زندگی در وضعیتی مبهم و پرهیز از تن‌دادن به بازی‌ای باشد که این دو ساختارِ متضادْ مسبب آن بودند. در مقایسه با نویسندگان و هنرمندان پیشین، که از میانِ تناقضات این نظام -تناقضاتی که عمداً مسکوت گذاشته شده بودند- به‌سختی راهی جُستند، سیمونیدس گره کور این سردرگمی را گشود و خواستار معادله‌ای سرراست برای کلمات و پول شد. درنتیجه به‌نظر همه آزمند آمد، گویی عشق او به پول مهم‌تر از عشقش به شعر است.\n نظامی که سیمونیدس به آن پشت‌پا زد نظامی براساس حمایتگری و هدیه بود. در این نظام، کالا و خدمات، نه براساس ارزششان بلکه براساس ارزش رابطۀ میان دهنده و گیرنده، مبادله می‌شدند. برای کارسون، ماهیتِ طمعی که در سیمونیدس دیده می‌شد «کالایی‌کردن فعالیتی بود که سابق‌براین آیینی و متقابل بود، یعنی تبادل هدایا میان دوستان.» در چنین اقتصادی، تعهد آدمی به اجتماع و کلماتی که می‌نویسد بر هر تعهدی به پول نقد می‌چربد.\n دانسته‌ها دربارۀ سیمونیدسِ حقیقی ناچیز است. شرح‌حال‌های معاصر با زندگی او معدودند. او به‌سرعت تبدیل به شخصیتِ کلیشه‌ای برای طمع شد. همان‌طور که نورمن آستین، پژوهشگر عصر کلاسیک، اشاره می‌کند هیچ نویسندۀ دیگری چنین بی‌شک‌و‌شبهه تداعیگر آز نبود، باوجوداینکه دیگرانی هم هستند که با همان صداقت دربارۀ پول نوشته‌اند، ازجمله پیندارْ شاعر هم‌عصر سیمونیدس. کارسون معتقد است که تمام این‌ها می‌تواند گواه این باشد که وقتی به سیمونیدس می‌رسیم بیشتر دربارۀ یک ایده حرف می‌زنیم تا یک شاعر. او می‌نویسد: «اگر طمعِ او را به‌مثابۀ استعاره‌ای زندگی‌نامه‌ای برای کل اقتصادِ پولِ روبه‌رشد در قرن پنجم [ق.م] درک کنیم، همه‌چیز جذاب‌تر می‌شود.»\n آیا سیمونیدس خودْ بانیِ این تغییر بود یا اینکه فقط ایفاگر نقش پهلوان‌پنبه۵ برای گرایشی عمده‌تر بود که جهانِ کلاسیک را درمی‌نوردید؟ فارغ از این‌ها، این جابه‌جایی به‌سوی پولی‌کردن شعرْ تأثیراتی درازمدت داشته است. درکوتاه‌مدت، پول به‌صورتی گسترده حاوی تأثیری مخرب تشخیص داده شد؛ پیندار در «چکامۀ دوم ایستمیان»، از سر دل‌تنگی، دریغاگویِ گذشته‌ای می‌شود که «بدان روزگاران، الهه‌های شعر و موسیقی مزدور نبودند، به استخدام درنمی‌آمدند و ترانه‌های ترپسیکور نیز فروشی نبود».۶ هوراس نیز در بحثش دربارۀ کوئریلوسِ شاعر می‌گوید اسکندر کبیر جیب‌های او را «با پول نقد سلطنتیِ بسیار به ‌پاس اشعار بدسراییدۀ حقیرش» پر کرد، و می‌افزاید نویسندگانی که با چنین انگیزه‌های اقتصادی‌ای کار می‌کنند، علاوه‌بر موضوعِ نوشتار، نوشتۀ خود را هم ضایع می‌گردانند. پندی اخلاقی در حکایتِ شاعرانِ «پول در ازای سرودی»۷ چون کوئریلوس وجود دارد؛ او برای هر شعرِ خوبی که می‌سرود یک سکۀ طلا می‌گرفت و برای هر شعر بد کتک مفصلی نوش جان می‌کرد: عاقبت به‌خاطر نوشته‌های خود آن‌قدر شلاق خورد تا مرد.\n مهم نیست. ما از همان زمان به‌بعد کمابیش همواره به لکه‌دار و چرکین‌کردن اعمال و نوشته‌های خوب با پول ادامه داده‌ایم. نالۀ پیندار از دست سیمونیدس‌های جهان، تا روزگار حاضر، با همان شدت ادامه یافته است. سمیر رحیم در یادداشتی که در سال ۲۰۱۴ برای تلگراف نوشت لب به شکایت گشود: «بدون رفتنِ بحث به‌سمت اینکه ناشران برای افزایش فروش آثار آن‌ها چه‌ها می‌کنند یا نمی‌کنند یا اینکه ظالم‌ترین کارگزاران چه کسانی هستند یا کجا می‌شود جلسات تدریس نویسندگی خلاق با بیشترین پرداخت را یافت، نمی‌شود به صفحۀ فیس‌بوک نویسنده‌ای سر زد یا با او قراری برای نوشیدن گذاشت.» به‌نظر رحیم، گناه کبیرۀ سیمونیدس حتی تا همین امروز نیز آلودن کار نویسندگی است. رحیمِ دل‌زده از این‌همه آزْ کنجکاو است بداند «از کِی همه‌چیز شد پول؟ البته می‌دانم که آن‌ها هم باید شکم خود را سیر کنند… به من بگویید رمانتیک، اما اگر نویسنده‌ای به کتاب به‌عنوان منبع اصلی درآمد متکی نباشد این واقعاً می‌تواند به‌نفع او باشد.»\n شاید این عصرِ حرصِ سرمایه‌دارانه رو به ‌پایان باشد؛ با ظهور انتشارات آنلاین، مخارج مادیِ انتشارات تقریباً محو شده و راه برای جهانی باز می‌شود که به‌واسطۀ تجارت محدود نشده است. رحیم می‌نویسد: «خوش‌بختانه آزادی‌ای که اینترنت ارائه می‌کند مجالی به‌ دست می‌دهد برای رستاخیزِ ایدۀ نوشتن برای عشق و نه پول. تا اینجا خودانتشاریِ آنلاینْ عرصۀ داستان‌های هواداران۸ و آثار اروتیک بوده است، اما دیری نخواهد گذشت که داستان‌های باکیفیت نیز پدیدار شوند.» دوهزار سال گذشته است و ما از شکایت دورودرازِ پیندار فاصلۀ زیادی نگرفته‌ایم: «پیش‌از‌این، مردانْ تنها برای عشق می‌نوشتند؛ حال برای پول می‌نویسند.»\n شاید بازگشت به گذشته و جدا‌کردن نویسندگی از تجارت به‌اندازۀ‌کافی آسان به نظر می‌رسد. تصور رحیم از نویسندگانی که مشاغل دیگری دارند و در اوقات فراغتشان می‌نویسند، وقتی کلماتْ دیگر راهی برای سیر‌کردن شکمشان نیست، راه‌حلی به‌اندازۀ‌کافی آسان است. اما داستان سیمونیدس همچنین نشان می‌دهد که چگونه این دو چیز، یعنی کلمه و پول، از لحاظ ارزش، از آنچه به نظر می‌رسد نزدیک‌ترند. یکی از مفسرانِ میراث سیمونیدس می‌نویسد: «چنین می‌نماید که سیمونیدس نخستین کسی بود که محاسباتِ دقیق را وارد ترانه‌سرایی کرد و در ازای دستمزد ترانه سرود.» کارسون اشاره می‌کند که در زبان یونانی اسمیکرولوژیا۹، یعنی «محاسبۀ دقیق»، نه‌تنها می‌تواند به‌معنای «اهمیت‌دادنِ زیاد به جزئیات در مسائل مالی یا همان خساست» باشد، بلکه به‌معنای «اهمیت‌دادن به جزئیات زبان یا بیان دقیق» نیز می‌تواند باشد. دیونوسیوسِ هالیکارناسی، در نوشته‌اش دربارۀ سیمونیدس، یادآوری می‌کند که باید «با دقتِ بسیار به انتخاب کلمات سیمونیدس و به ظرافتی که، با آن، چیزها را کنار هم می‌گذارد توجه کرد.» واژۀ ظرافت در اینجا آکریبِئیا۱۰ ست که این نیز معنایی دوگانه دارد: هم می‌تواند به‌معنای «صحت، دقت و درستیِ زبان» باشد و هم «صرفه‌جویی، کم‌خرجی و خساست در پول». پس آنچه این منابع می‌گویند این است که سیمونیدس نه‌تنها نخستین کسی بود که برای کلماتش تقاضای پول کرد، بلکه فرهنگ یونان را از این واقعیت آگاه ساخت که پول و کلمات رابطه‌ای متناظر با یکدیگر دارند.\n کارسون نتیجه می‌گیرد که «پولْ اثری رادیکال بر فرهنگ باستان داشت. سیمونیدس، با ابداع نوعی اقتصاد رادیکال برای شعر، به آن واکنش نشان داد». به‌جای ‌اینکه به‌سادگی اظهار کنیم که سیمونیدسْ اقتصادی ادبی شامل هدیه و حمایتگر و نیز خیریه و عمل متقابل را متوقف کرد، شاید بتوان چنین گفت که او رابطۀ همیشگی و پنهان میان زبان و وجه رایج را آشکار یا دست‌کم تقویت کرد.\n کُپه‌ای کوچک از هدایایی دارم که از ناشرانی گرفته‌ام که برایشان نوشته‌ام: چند لیوان دسته‌دار، یک کیف خرید دسته‌دار، یک تی‌شرت، تعدادی استیکر و حتی چند صفحۀ هفت‌اینچیِ گرامافون. این‌ها عمدتاً از طرف نشریات کوچک است، جاهایی که حتی به دبیران نیز پولی نمی‌دادند چه برسد به نویسنده‌ها. من حاضرم برای کمک به خیزبرداشتن نشریه‌ای که تحسینش می‌کنم یا مأموریتش را می‌ستایم یا به‌ این ‌دلیل که رفاقتی با دبیرش دارم مجانی بنویسم. در چند موردِ معدود، پول ناچیزی به من پیشنهاد شده که به‌زحمت بیش ‌از پاداش افتخاری۱۱ بوده است. آن‌ها را هم برای کمک به دخل‌وخرج ناشر رد کرده‌ام.\n این بخشی از اقتصادِ هدیه‌ایِ نویسندگی است: گاه‌به‌گاه از من خواسته می‌شود تا مطلبی را بدون حق‌الزحمه بنویسم و این کار را، کمابیش به‌عنوان هدیه، انجام دهم. این‌جور مواقع، دلالت این کار همیشه این است که آدمی چنین کارهایی را از روی عشق انجام می‌دهد: عشق به نشریات جدید، عشق به صداهای جدید و عشقی به دیدنِ کلمات چاپ‌شدۀ خودش. در چنین مواردی درخواست پول، یا رد‌کردن پیشنهادی به‌دلیل فقدان آن، همیشه ناشیانه است.\n اگر از نویسنده خواسته شود که از سر عشق بنویسد و نه برای پول، از او خواسته شده که از اقتصاد پول خارج شود و به اقتصاد هدیه‌ای بازگردد. شاعری به‌نام رابرت هاس در سال ۲۰۰۷ پیشنهاد کرد که این خط سیرِ بوم‌رنگیْ۱۲ مسیر طبیعی هنر است. درحالی‌که نهادهایی همچون کپی‌رایت وجود دارند «تا آثار هنری را برای مدت زمانی در بازار قرار دهند»، هاس این وضعیت را موقتی می‌داند: «بعدازآن این آثار از بازار خارج شده و به‌میان مُشاعات عوام باز می‌گردند، چون این همان جایی است که به آن تعلق دارند و راهی که با آن به این تعلق رسیده‌اند همان راهی است که هرکس دیگری نیز که دست به قلم برده خواسته است بنویسد، چون استعداد۱۳ آن را داشته است.»\n در اینجا چیزی زیبا و آرمان‌شهری وجود دارد، اما شایسته است بدانیم که این یک اقتصاد هدیه‌ای واقعی -به آن معنا که اولین بار مارسل موس و دیگر انسان‌شناسان تعریف کردند- نیست. اقتصادهای هدیه‌ای بیش ‌از همه ابزاری برای نگه‌داشتن کالا در گردش و نیز تقویتِ پیوندهاست. دریافت یک هدیه، خواه میهمانیِ مفصلی باشد یا یک شعر، تنها یک طرف معادله است. پس‌ازآن از گیرنده انتظار می‌رود -حتی، ورای انتظار، او موظف است- آن لطف را جبران کند و نه‌تنها آن را جبران کند، بلکه حتی پا را از آن فراتر بگذارد: هدیه‌ای که در مقابل اهدا می‌شود باید باارزش‌تر از هدیۀ اصلی باشد.\n در جامعۀ مفروض، این تعهدْ ابزاری برای تضمینِ درگردش‌ماندن کالا و خدمات و نیز وسیله‌ای برای تعیین جایگاه اجتماعی است. هدف از پاتْلَچ۱۴ -جشنی برای بخشندگیِ بسیار مفصلی که درون فرهنگ‌های گوناگونی در شمالِ غربی اقیانوس آرام مرسوم است- این است که چنان زیاد و دست‌ودل‌بازانه بدهی که ولی‌نعمت‌های خود را تا ابد مدیون سازی. همان‌طور که موس می‌نویسد، اقتصاد هدیه‌ای ممکن است «به‌ظاهر، آزاد و عاری از نفع شخصی باشد، بااین‌حال اجباری و ضامن نفع شخصی است.» موس می‌نویسد هدیه ظاهراً از سر سخاوت اهدا شده است، اما در بهترین حالت این «داستانی مؤدبانه، فرمالیته و فریبی اجتماعی» است که در پس‌ آن «تعهد و نفع شخصیِ اقتصادی» نفهته است. او می‌نویسد در اقتصادهای هدیه‌ای تعهد «به تلافیِ شایسته یک ضرورت است. اگر کسی تلافی نکند آبروی خود را از دست می‌دهد. فردِ ناتوان از بازپرداخت وام یا تلافیِ پاتلچْ ردۀ خود و حتی جایگاهش به‌عنوان یک انسان آزاد را از دست می‌دهد.»\n عبارت «اقتصاد هدیه‌ای» ممکن است عنوانی گول‌زننده باشد؛ این یک اقتصادِ چرخشی است و اگر تنها شاملِ هدایایی باشد که یک‌سویه بخشیده می‌شوند، کارایی نخواهد داشت. ژرژ باتایْ پاتلچ را چنین توصیف می‌کند: «بخشش باشکوهِ ثروتی قابل‌ملاحظه، و پیشکش رئیس [قبیله‌ای] به رقیبش به‌منظور تحقیرکردن، به‌چالش‌کشیدن و متعهد‌کردن او. دریافت‌کننده باید این تحقیر را زدوده و چالش را بپذیرد. او باید تعهدی را برآورد که پیمان آن با پذیرش بسته شده است. او تنها می‌تواند، مدتی کوتاه پس‌ازآن و به‌وسیلۀ پاتلچ جدید، بسیار سخاوتمندانه‌تر از اولی پاسخ دهد: او باید بهرۀ آن را نیز بپردازد.»\n پاتلچ، همچون هر اقتصاد هدیه‌ایِ دیگری، هرگز نمی‌تواند فرایندی یک‌طرفه باشد؛ دریافت‌کنندگان هدایا مدیون شده و موظف‌اند برای حفظ آبرو این لطف را جبران کنند. اگر دبیران و ناشران، که به عشق متوسل می‌شوند و نه پول، درخواست هدیۀ کلماتِ مجانی را دارند پس، با همان منطقِ هدیه، آن نویسندگان نیز می‌توانند انتظار جبران داشته باشند، آن هم با بهره.\n بذل و بخشش فقط وقتی معقول است که دائماً تلافی شود، زمانی که بخشی از چرخِ بزرگی در حرکت است. اتهام خساستِ یک نویسنده تنها زمانی معتبر است که مختل‌کنندۀ مجموعۀ ازپیش‌متحرکِ هدایا و تلافی‌ها باشد. در هنگامۀ فقدانِ این تلافی، تحقیر به‌تمامی نثار آن‌هایی است که کلماتِ نویسندگان را مجانی می‌خواهند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nMartin, Manjula. Scratch: Writers, Money, and the Art of Making a Living. Simon and Schuster, 2017\n\nپی‌نوشت‌‌‌ها: • این مطلب را کولین دیکی نوشته است و در تاریخ ۱۱ ژانویه ۲۰۱۷ با عنوان «Cash for Words: A Brief History of Writing for Money» در وب‌سایت نیوریپابلیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۶ اسفند ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «پول در ازای کلمه؛ تاریخچۀ مختصرِ نوشتن برای پول» و با ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است. •• کالین دیکی (Colin Dickey) دانش‌آموختۀ دکتری ادبیات تطبیقی در دانشگاه ساوثِرْن کالیفرنیا و دانشیار نویسندگی خلاقانه در دانشگاه نشنال است. وی به طور ثابت با لس‌آنجلس ریویو آو بوکز همکاری دارد.  سرزمینِ ارواح؛ تاریخی آمریکایی در مکان‌های تسخیرشده (Ghostland: An American History in Haunted Places) نام آخرین کتابی است که از دیکی منتشر شده است.••• این مطلب برشی است از کتاب تُندنویسی؛ نویسندگان، پول و هنر امرار معاش (Scratch: Writers, Money, and the Art of Making a Living)، ویراستۀ مانیولا مارتین. [۱] Tale of Two Cities Patronage system [۲]   Anne Carson [۳] Economy of the Unlost [۴] Straw man [۵] [۶]  میوزها الهه‌های هنر و دانش در اسطوره‌شناسی یونان هستند. ترپسیکور یکی از میوزها و الهۀ موسیقی و رقص است. Pay-for-play [۷]: در اصل برای اشاره به بازی‌هایی استفاده می‌شود که برای شرکت در آن‌ها باید پول داد. در اینجا باتوجه‌به بافت متن چنین ترجمه شده است. Fan fiction [۸] : داستانی که هوادار یک کتاب، فیلم یا سریال تلویزیونی با حضور شخصیت‌های همان اثر می‌نویسد. [۹] smikrologia [۱۰] akribeia Honorarium [۱۱] Boomerang trajectory [۱۲] Gifted [۱۳]: استعداد نوشتن هدیه‌ای است که نویسنده باید آن را تلافی کند. Potlach [۱۴]"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157866.json b/train/528157866.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4b980b954dd6171781bc4242ae6d6709792c3105
--- /dev/null
+++ b/train/528157866.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مولتی‌میلیاردرهایی که هیچ ردی به‌ جا نمی‌گذارند",
+  "subtitle": "ابرثروتمندان امروزی چگونه زندگی می‌کنند؟",
+  "introduction": "همه این روزها تحت‌تأثیر سبک زندگیِ ثروتمندان و افراد مشهورند؛ اما کسی به افراد ابرثروتمندی توجه ندارد که هیچ ردپایی در جهان دیجیتال باقی نمی‌گذارند. سبک زندگی، شیوۀ سرمایه‌گذاری و عادت‌های مصرفی این گروه در ده سال گذشته نسبت به ثروتمندان سنتی تغییرات چشمگیری داشته است. امروزه ابر‌ثروتمندان نه‌تنها مایل‌اند فعالیت‌های آنلاینشان را مخفی کنند، که در پشت بسیاری از اقدامات دیگر آن‌ها نیز تمایل به کنترل محیط زندگی‌شان نهفته است.",
+  "content": "مارگارت آبرامز، آبزرور — جهانیان این روزها به‌شدت تحت‌تأثیر سبک زندگی ثروتمندان و افراد مشهورند؛ اما کسی به افراد ابر ثروتمندی توجه ندارد که هیچ ردپایی در جهان دیجیتال باقی نمی‌گذارند. ابرثروتمندان یک‌هزارمِ‌درصد از آن یک‌درصد انسان ثروتمند را تشکیل می‌دهند؛ این افراد فعالیت‌های آنلاینشان را مخفی می‌کنند، در جزیره‌های خصوصی‌شان می‌مانند و عمارت‌های خارج از شبکۀ۱ خود را می‌سازند. عادات مصرفی این گروه در ده سال گذشته به‌شکل چشمگیری تغییر یافته است. امروزه دیگر برپاکردن مراکز غیرانتفاعی کافی نیست. امروز در کنارِ مالکیتِ حداقل یک بنیاد غیرانتفاعی، داشتن مزرعه‌ای پایدار۲، مدرسه‌ای خصوصی برای کودکان و یک پروژۀ کشاورزی یا صنعتی کوچک در کشورهای درحال‌توسعه از الزامات زندگی مولتی‌میلیاردرهای مدرن است.\n شرکت ولث‌ایکس شرکتی مشاوره‌ای در زمینۀ «اطلاعات ثروت» است که استراتژی‌های بازاریابی را برای مشتری‌های لوکس فراهم می‌کند. این مشتری‌های لوکسْ خود خریدارانی دارند که آن‌ها را «ابرثروتمند» می‌نامیم. دیوید فریدمن مدیر شرکت ولث‌ایکس معتقد است که گذراندن یک عمر زندگی به‌منظور زیرنظر گرفتنِ بازارهای مالی و فرازوفرودهای آن، باعث شده ابر‌ثروتمندان بیش از هر زمان دیگری به‌دنبال مفهوم کنترل باشند.\n او می‌گوید: «در پشت بسیاری از اقدامات امروزیِ ابرثروتمندها تمایل به کنترل محیط زندگی‌شان نهفته است. این تمایل به کنترل، شامل سرمایه‌گذاری‌ها، فعالیت‌های بشردوستانه، خانواده و دیگر موضوعات مرتبط به سبک زندگی آن‌هاست. برای مثال سرمایه‌گذاری در مزرعه، تمام این‌ها را یکجا جمع می‌کند. علاوه‌براین به‌صورت بالقوه امکان پول‌درآوردن را نیز برای آن‌ها فراهم می‌کند.»\n در کنار مزارع خصوصی، مزارع موجود در کشورهای در حال توسعه نیز سرمایه‌گذاری جذابی محسوب می‌شود. بنیاد بیل و ملیندا گیتس بیش از دومیلیارد دلار را برای پژوهش و اجرای فناوری‌های نوین کشاورزی در افریقای سیاه و جنوب آسیا اختصاص داده‌اند. در کنار سرمایه‌گذاری‌های محلی بحث اکوتوریسم یا گردشگری طبیعی نیز وجود دارد. برخی مفهوم اکوتوریسمِ تجدیدپذیر را یک مرحله جلوتر برده و شهرک‌های مخصوص خودشان را ایجاد کرده‌اند. در پاناماسیتی، مرکز پاناما، نوجوانان پول پرداخت می‌کنند تا واردِ اقامت‌گاه پایدار شهری به‌نام کالو یالا شوند. این مجموعه را جیمز استایس تأسیس کرده است. او می‌گوید: «فناوری از طریق گوشی‌های تلفن و لپ‌تاپ‌ها پنجره‌ای دائمی به‌سوی دنیایی جدید برای ما گشوده؛ اما در مقابل باعث شده که هم از یکدیگر و هم از طبیعت احساس جدایی کنیم. پایداری و اکوتوریسم این شانس را به ما می‌دهد تا دوباره به چیزی برگردیم که حقیقتاً ما را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.»\n اقدام جدیدی که بین میلیاردرها محبوب شده راه‌اندازی مدارس ویژه است. این میلیاردرها می‌خواهند فرزندانشان به‌جای نشستن در کنار معلم خصوصی و محیط بسته، مانند دیگر بچه‌ها در مدارس عادی و البته با برنامۀ کاملاً متمایز درس بخوانند. ایلن ماسک مدرسۀ «اد استرا» را در لوس‌آنجلس تأسیس کرده که در آن هیچ تمایزی بین نمرات فرزندان خودش با فرزندان دیگر کارمندان اسپیس‌ایکس۳ وجود ندارد. در وضعیتی که مدارس «اکس‌تر» و «اندور» همچنان سرآمد تحصیلات خصوصی ثروتمندان هستند، این مؤسسات تازه‌تأسیس نیز با این مدارس مقایسه می‌شوند.\n جف گرین مدرسۀ گرین را در فلوریدا برای فرزندانش تأسیس کرده است که در کلاس‌های آن چگونگی موفقیت در اقتصاد جهانی تدریس می‌شود. در این مدرسه زبان‌های متعددی تدریس و روی سیستم اس‌تی‌ای‌ام۴ تمرکز می‌شود. این مدرسه از الگوی معمول و متعارف استفاده می‌کند؛ اما مدارسی هم هستند که از الگو‌های متمایز استفاده می‌کنند. میلیاردری به‌نام بیل کوچ شصت‌میلیون دلار خرج ساختن آکادمی آگزبریج کرده است. این آکادمی یکی از چند مدرسۀ انگشت‌شماری است که چوگان را در برنامۀ آموزشی بچه‌ها قرار داده است. آقای کوچ این مدرسه را تأسیس کرد تا مجبور نباشد فرزندانش را به مدارس شمال شرقی بفرستد. این روند تحصیل و آموزش به بزرگ‌ترهای پول‌دار نیز تسری می‌یابد. نیکلاس برگرن که به «میلیاردر بی‌خانمان» معروف است، مرکزی را ایجاد کرده که در آن بچه‌پول‌دارها می‌توانند جمع شوند و دربارۀ فلسفه و سیاست با هم بحث کنند. آقای فریدمن می‌گوید: «ابرثروتمندها چیزهای جدیدی پیدا کرده‌اند و از این بابت خوش‌حال‌اند.» این به آن معنی است که آن‌ها حاضرند ننگ «یک‌درصد»بودن را بپذیرند یا خریدهای بزرگشان رسانه‌ای شود اما برنامه‌شان پیش برود. فریدمن می‌افزاید: «آن‌ها مایل‌اند برخی از این بررسی‌های عمومی چند سال اخیر که بازتاب‌های منفی در پی‌داشته را نادیده بگیرند. این به‌معنی خرید بیشتر دارایی‌های لوکس خواهد بود. این خریدها می‌تواند شامل قایق‌های لوکس گردشی و هواپیما نیز باشد.» از نمونه‌های پیشرو در این زمینه می‌توان به جت خصوصی مافوق‌صوت آریون اشاره کرد که ولث‌ایکس پیش‌بینی کرده در آینده بیش‌ازپیش مورداستقبال قرار خواهد گرفت. مثال دیگر جزیره‌هایی است که شرکت قایق‌های خصوصیِ زیردریایی‌شوندۀ میگالو می‌سازد. این جزیره‌های دنج، قابلیت خصوصی‌سازی دارند، پنت‌هاوس ساخته‌شده از چوب‌های مرغوب، استخر شنا با آبشارهای متعدد، باشگاه ساحلی و اتاق غذاخوریِ زیر آب از امکانات آن‌ها است. این امکان که این ثروتمندان می‌توانند در کسری از ثانیه قایقشان را به زیر آب ببرند، باعث می‌شود احساس امنیت فوق‌العاده‌ای در حریم خصوصی‌شان داشته باشند. در این وضعیت هیچ عکاس مزاحم و پیگیری نخواهد توانست از آن‌ها عکس بگیرد.\n وقتی ثروتمندان در جت‌های مافوق‌صوتشان پرواز نمی‌کنند یا با قایق زیردریایی‌شان برای گردش نرفته‌اند، احتمالاً دارند با برندِ «تِسلا»ی۵ جدیدشان خودنمایی می‌کنند؛ این ماشین برقی صدهزاردلاری را میلیاردرهای «سیلیکون وَلی»۶ بیش از هر جای دیگر در کالیفرنیا خریداری می‌کنند. اتومبیل‌هایی مثل لامبورگینی، استون مارتین و مازراتی از همیشه کمیاب‌تر شده‌اند؛ چراکه صاحبانشان بیشتر تمایل به خرید تِسلا دارند. این ابرماشین‌های برقی به نوعی نماد آگاهی زیست‌محیطی فرد بوده و برای جادادن خانواده نیز از فِراری کاربردی‌تر است.\n ثروت مفرط باعث شده امکان‌های متعددی به‌خصوص برای ۴۵درصد از ابر‌ثروتمندانی به وجود آید که از طریق کارآفرینی پول‌دار شده‌اند. اولیور ویلیامز رییس شرکت مشاورۀ ولث‌اینسایت می‌گوید: «اصلی‌ترین منبع ثروت برای تازه‌میلیاردر شده‌ها بخش فناوری است. آن‌هایی که از فناوری کسب ثروت می‌کنند، معمولاً جوان‌تر و کمتر به مصرف‌گرایی و خودنمایی متمایل هستند. به همین دلیل هم گروه‌های مرفه بسیاری را می‌بینیم که تمایلشان برای تجربه‌های جدید را به بخشی از کار و محصولشان تبدیل می‌کنند و در این مسیر کالاهای جدید تولید می‌کنند. در این وضعیت کالاهای لوکس بیش‌ازپیش با محیط‌زیست سازگار شده‌اند.»\n آقای ویلیامز می‌گوید: «به‌خاطر وقوع نقدینگی۷ تغییر مشهودی در سبک زندگی به وجود آمده است؛ این نقدینگی درنتیجۀ فروش بخش اعظم دارایی، شرکت یا سهام شرکت ایجاد می‌شود. بسیاری از ابر‌ثروتمندان بعد از به‌دست‌آوردن ناگهانی‌ چنین ثروتی، به دلیل اینکه دیگر به شغلشان وابستگی ندارند، به‌دنبال کارهای دیگر می‌روند.» تصمیم سال نوی مارک زاکربرگ برای ساخت هوش مصنوعی به منظور کمک به ادارۀ خانه‌اش نمونه‌ای از رویکرد مدرن میلیاردرهاست. آقای زاکربرگ در یادداشتی در فیسبوک نوشت: «من به او صدای خودم را یاد خواهم داد تا همه چیز را در خانه‌مان کنترل کند؛ از موسیقی و نور گرفته تا دمای هوا و غیره. به او یاد خواهم داد که با دیدن چهرۀ دوستانم در را برای آن‌ها باز کند.» روبات‌ها، خانه‌های هوشمند و مجموعه‌های خارج از شبکه به‌دلیل امنیتی که در حریم شخصی ثروتمندان به ارمغان می‌آورند، بیش‌ازپیش محبوب شده‌اند.\n انزواطلبی کنار حریم خصوصی جای می‌گیرد و برای میلیاردرها جذابیت خاصی دارد. لئوناردو دی کاپریو جزیرۀ بلک‌دورکایه را در ساحل بلیز به قیمت ۱.۷۵میلیون دلار خریده است. او می‌خواهد در آنجا یک مجموعۀ لوکسِ خارج از شبکه بسازد. اگر میلیاردری نخواهد چنین زمینی را خریداری کند، شرکت‌هایی مانند پرایوت آیلندز وجود دارند که در قبال مبالغ هنگفتی جزیره‌های خصوصی را اجاره می‌دهند.\n امیلی بوشار مشاور ثروت در گروه ولث لگسی می‌گوید: «مشتریان مشهور ما دنبال جایی هستند که بتوانند خودشان باشند و مثل همیشه زیر ذره‌بین نباشند.»\n دی کاپریو به‌کمک شرکت دلوس در حال ساخت تفرجگاه خویش است. او عضو مشورتیِ هیأت مدیرۀ این شرکت هم هست. او همچنین در ساختمان دلوس در خیابان ۱۱ شرقی روستای گرینویچ آپارتمانی دارد که از کفش‌پوش‌های چوبی مناسب وضعیتِ طبیعی بدن، هوا و آبِ تصفیه شده و سیستمی برای تخصیص بهینۀ نور در ساعات مختلف شبانه‌روز بهره می‌برد.\n مدیرعامل شرکت لیوینگ هومز می‌گوید: «مشتری‌های ما طراحی‌های دلخواه خودشان را دارند. آن‌ها به‌دنبال برنامه‌های ‌زیست‌محیطی فوق‌العاده جامعی هستند.» لیوینگ هومز یک شرکت خانه‌سازی است که برای افراد علاقه‌مند به محیط‌زیست یا کسانی که به‌دنبال کم‌کردن مالیاتشان هستند، خانه می‌سازد. عمارت‌های پیش‌ساخته و خودبسندۀ آن‌ها هیچ‌گونه ضایعاتی ندارد و از مواد بازیافت‌شدۀ لوکس در آن‌ها استفاده شده است. همچنین در آن‌ها سیستم تصفیۀ آب باران و پنل‌های خورشیدی به کار گرفته شده است. باوجوداینکه ابرثروتمندان از رسانه‌های اجتماعی دوری می‌کنند، فرزندان و نوه‌هایشان عاشق به‌اشتراک‌گذاشتن سبک زندگی‌شان هستند. این موضوع باعث ناراحتی والدین آن‌ها می‌شود که همواره از تهدیدهای آدم‌ربایی و لورفتن میزان ثروتشان می‌ترسند. برخی از آن‌ها متخصص روابط عمومی استخدام می‌کنند تا حساب‌های کاربری‌شان را در اسنپ چت و امثالهم پاک‌سازی کنند. یکی از افراد خانوادۀ ترامپ، یکی از خانوادۀ کندی و یکی از خانوادۀ متیس گروهی به‌نام «اسنپ پک» را راه‌اندازی کردند. رابرت اف‌.کندی جونیور، پدر کایرا کندی به این معروف است که همواره از دخترش می‌خواهد حسابش را پاک کند. حقیقت این است که سبک زندگی ثروتمندان در رسانه‌های اجتماعی نیز تغییر کرده است.\n محبوبیت زندگی سالم برای ثروتمندان این‌طور معنا می‌شود که مربی‌شان با یک لیوان آب‌میوۀ طبیعی آن‌ها را از خواب بیدار کند و متخصص تغذیه‌شان تازه‌ترین و بهترین موادغذایی را برایشان تهیه کند. دیگر خانه‌داری به‌سبک «خانم دابت‌فایر»۸ که غذا می‌پخت و خانه را اداره می‌کرد، کنار رفته و جای خود را به مدیر شخصی خانه‌ای داده است که آیفون‌به‌دست و هدست‌درگوش به سبک مدیرهای تورهای راک‌اندرُل خانه را اداره می‌کند. هرچند غذا همچنان نقش مهمی در خانۀ ثروتمندان ایفا می‌کند، ابرثروتمندان به‌دنبال راه‌هایی هستند که هرچه‌کمتر غذا بخورند. ونسا فیتزجرالد متخصص تغذیه‌ای است که با شرکت خدماتی ایندی‌فرش در زمینۀ تحویل غذاهای ارگانیک و خالی از گلوتن به مشتری‌های خصوصی همکاری می‌کند. او خانه‌ها، هتل‌ها و محتویات یخچال افراد ثروتمند را می‌بیند و با سرآشپزها در رابطه با برنامه‌ها و منوهای غذایی رایزنی و مواد اولیه و دستورالعمل‌ها را فراهم می‌کند.\n خانم فیتزجرالد می‌گوید: «من با مراکز سلامتی دیگر مانند مراکز ماساژ، طب سوزنی و آب‌درمانی کار می‌کنم تا مشتریان بتوانند برنامۀ کاملی برای سلامتشان داشته باشند.» او به مشتریانش سلرژن پیشنهاد می‌کند که مکملی ضدپیری است که کلاژن می‌سازد: ماهی ۳۵۰ دلار. همچنین پودرهای ابرغذا را توصیه می‌کند که به‌عنوان مادۀ غذایی چندکارکردی استفاده می‌شود: ۵۰ تا ۱۰۰ دلار برای هر شیشۀ کوچک.\n با‌توجه‌به اینکه ابتکارات زیست‌محیطی بین ثروتمندان اهمیت پیدا کرده، افراد ابر‌ثروتمند از معدود افراد جامعه هستند که به‌دنبال این هدف می‌روند. داچر کلتنر استاد روان‌شناسی دانشگاه یو.سی.‌برکلی و نویسندۀ کتاب پارادوکس قدرت دررابطه با مزیت‌های ثروت می‌گوید: «در این مثال در حقیقت این کار به خیری بزرگ‌تر و اجتماعی‌تر می‌انجامد. درس عمیق‌تری که می‌توان از این موضوع گرفت، این است که قدرت به ما این اجازه را می‌دهد که به‌دنبال چیزی برویم که برایمان مطلوب است. به‌این‌ترتیب ما به‌عنوان یک جامعه باید چیزهای بهتری را برای افراد جامعه، مطلوب و خوشایند کنیم.»\n در وضعیتی که ابر‌ثروتمندان امروزه بیشتر از طریق کارآفرینی به پول می‌رسند تا از طریق وراثت، باید گفت سبک زندگی و سرمایه‌گذاری سنتی ثروتمندان نیز در حال تغییر است. تغییر اوضاع باعث شده است تعریف افراد ابر‌ثروتمند و نوع زندگی آن‌ها نیز تغییر کند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مارگارت آبرامز نوشته است و در تاریخ ۱۱ می ۲۰۱۶ با عنوان «How the Rich Live Now: Supersonic Jets and Submersible Yachts» در وب‌سایت آبزرور  منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۰ مرداد ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «مولتی‌میلیاردرهایی که هیچ ردی به‌ جا نمی‌گذارند» و با ترجمۀ امیرحسین میرابوطالبی منتشر کرده است.•• مارگارت آبرامز (Margaret Abrams) نویسندۀ آبزرور است و دربارۀ سبک زندگی و فرهنگ عامه می‌نویسد. [۱] به مکانی گفته می‌شود که در آن از منابع عمومی مانند شبکهٔ گاز، آب، برق و غیره استفاده نمی‌شود و شبکه‌ای اختصاصی برای خود آن مکان طراحی و به کارگیری می‌شود. [۲] مزرعه‌هایی است که با محیط زیست سازگار باشد. [۳] SpaceX [۴] در این سیستم آموزشی، موسوم به STEM، برنامهٔ تحصیلی بر پایهٔ چهار شاخهٔ علوم، ریاضیات، فناوری و مهندسی برنامه‌ریزی می‌شود. [۵] تسلا موتورز، (به انگلیسی: Tesla Motors) شرکت خودروسازی آمریکایی است، که تولیدکنندهٔ خودروهای برقی و قطعات موردنیاز ترن‌های برقی می‌باشد. [۶] Silicon Valley: منطقه‌ای در جنوب سانفرانسیسکو که بسیاری از شرکت‌های بزرگ و پیشروی فناوری در آن قرار دارند. [۷] Liquidity Event [۸] اشاره به فیلم مشهوری به همین نام.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157868.json b/train/528157868.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..578e9357c3974b3dc22b9d7a8214b9611b179a74
--- /dev/null
+++ b/train/528157868.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "یافته‌های من‌درآوردی در روان‌شناسی عامیانه",
+  "subtitle": "مردم به دستاوردهای روان‌شناسی عامیانه اعتقادی دیرینه دارند",
+  "introduction": "اغلبِ مردم معتقدند که «مرتکبانِ جرائم خشنْ بیمار روانی هستند». امروزه همۀ ما برای خودمان روان‌شناسیم. مشاهدۀ تجریبات دیگران در شبکه‌های اجتماعی و خیابان‌ها هم به این «روان‌شناسی عامیانه» دامن می‌زند. البته که این یافته‌های من‌درآوردی گاهی با دستاوردهای روان‌شناسی علمی سازگار است، اما در اغلب موارد این‌گونه نیست. این اطلاعاتِ نادرست زمانی خطرناک می‌شوند که تبدیل به سیاست‌های عمومی شوند.",
+  "content": "کریستین جرت، ریسرچ دایجست — ما همه به‌نوعی روان‌شناسانی غیرحرفه‌ای هستیم. ما خود تجربه‌ای دست‌اول از بشربودن داریم و سال‌ها عمر خود را صرف ملاحظۀ رفتار خود و دیگران در موقعیت‌های مختلف کرده‌ایم. این درون‌یابی به «روان‌شناسی عامیانه» دامن می‌زند و این نوع روان‌شناسی گاه با یافته‌های روان‌شناسی علمی هم‌پوشانی دارد، اما اغلب این‌گونه نیست. برخی درون‌یابی‌های روان‌شناختیِ غلط به‌شدت در میان مردم رواج دارند و اعتقادی دیرپا به آن‌ها دیده می‌شود. در این مطلب به ده نمونه از این افسانه‌ها یا بدفهمی‌ها می‌پردازیم. به‌چالش‌کشیدن این افسانه‌ها اهمیت دارد، نه‌تنها بدین خاطر که واقعیت‌ها را به اطلاع عموم می‌رساند، بلکه به این دلیل که این افسانه‌ها، با وجود خود، به بدنامی و شکل‌گیری قالب‌گونه‌ها۱ و به سیاست‌های عمومی ناشی از اطلاعات نادرست در حوزه‌هایی چون تعلیم و تربیت و نظم عمومی می‌انجامد.\n ۱. وقتی به ما از طریق «سبک یادگیری» مورد پسندمان آموزش داده می‌شود، یادگیری موثرتری داریم عقیده‌ای است مبنی بر اینکه هر یک از ما زمانی بهتر یاد می‌گیریم که از طریق حس مورد علاقه‌مان به ما آموزش داده شود، مثلاً از طریق دیدنی‌ها، شنیدنی‌ها یا انجام‌دادنی‌ها. اخیراً مطالعه‌ای در میان معلم‌های بریتانیایی انجام شد که نشان داد بیش از ۹۶درصد آن‌ها به این اصل معتقد بودند. در واقع، تحقیقات روان‌شناسی همواره نشان داده‌اند که افراد وقتی از طریق حس مورد پسندشان آموزش ببینند، بهتر یاد نمی‌گیرند و اینکه موثرترین حس در یادگیری اغلب، بسته به طبیعت چیزی که مطالعه می‌شود، متفاوت است. همچنین دربارۀ چگونگی تعریف سبک‌های یادگیری و ارزیابی آن‌ها اختلاف نظرهایی وجود دارد. بیشتر مقیاس‌های منتشرشده برای ارزیابی سبک‌های یادگیری قابل اعتماد نیستند (در هر آزمون، نتایج متفاوتی از آن‌ها حاصل می‌شود) و اغلب با عملکرد یادگیری واقعی افراد ارتباطی ندارند.\n ۲. حافظۀ انسان، مثل ضبط، آنچه را اتفاق می‌افتد ثبت می‌کند استعارۀ ضبط برای حافظه مناسب نیست زیرا نشانگر سطحی غیرواقع‌گرایانه از دقت و پایندگی است. در واقع، ذهن ما نسخه‌ای مخدوش از آن چیزی است که اتفاق افتاده و در طول زمان دستخوش تغییر می‌شود. بااین‌حال چند سال پیش، در بررسی حدود ۲۰۰۰ نفر، مشخص شد که ۶۳درصد این افراد بر این باور بودند که «ذهن مانند دوربین فیلم‌برداری عمل می‌کند». این بدفهمی به بدفهمی‌های دیگر مثلاً دربارۀ قابلیت اعتماد به شهادت شاهدانِ عینی دامن می‌زند. برای نمونه، بسیاری از قضات و نیروهای پلیس معتقدند که هرچه یک شاهد به حافظۀ خود اعتماد بیشتری داشته باشد، احتمال دقت او بالاتر است اما تحقیقات روان‌شناسی نشان می‌دهند که اعتماد و دقت رابطۀ متقابلی ندارند و یا رابطۀ متقابل ضعیفی دارند.\n ۳. بزهکاران خشن معمولاً بیماریِ روانی دارند وقتی افرادِ دارای مشکلات سلامت روان دست به جرائم خشونت‌بار می‌زنند، رسانه‌ها به شکلی نامناسب به این موضوع می‌پردازند. تعجبی ندارد که ارزیابی‌ها نشان می‌دهند بیشتر مردم معتقدند افرادی با بیماری روانی ذاتاً خشن هستند. در واقع، بنا به نظر اسکات لیلیِنفلد و همکارانش، در ۵۰ افسانۀ مهم روان‌شناسی عامیانه، شواهد نشان می‌دهند که دست‌کم ۹۰درصد از افرادی که دچار بیماری روانی هستند مرتکب جرائم خشونت‌بار نمی‌شوند و اکثریت قاطع بزهکارانِ خشن از نظر روانی بیمار نیستند. در بعضی بیماران با وضعیت خاص (مثل توهم‌های دستورمحور۲ که «به آن‌ها می‌گوید» دست به اقداماتی بزنند)، احتمال زیادی وجود دارد، اما این افراد به‌ندرت در واقعیت به خشونت دست می‌زنند. در یک فراتحلیل مهم در ۲۰۱۱ این‌طور نتیجه‌گیری شد که لازم است ۳۵,۰۰۰ بیمار پرخطرِ دچارِ اسکیزوفرنی تحت مراقبت دائم یا حبس باشند تا تنها از یک مورد قتل بیگانه توسط بیمار جلوگیری شود.\n ۴. ازدحام جمعیت سبب می‌شود افراد احمق و خطرناک شون مرسوم است، پس از حادثه‌ای اضطراری ناشی از ازدحام جمعیت، گزارش‌هایی نوشته شوند که طبق آن‌ها جمعیت با وحشتی کورکورانه «فرار می‌کردند». این برداشت حاصل می‌شود که وقتی در گروهی انبوه هستیم، عقلمان را از دست می‌دهیم و هر کس تنها به فکر خود است. تحقیقات روان‌شناسی دربارۀ رفتار جمعیت این ویژگی را رد می‌کنند و نشان می‌دهند که وحشت به‌ندرت اتفاق می‌افتد و اغلب افراد به یکدیگر کمک می‌کنند. به‌طور خاص، وقتی افراد نوعی هویت مشترک را حس می‌کنند، احتمال همکاری بالا می‌رود. این یافته را روان‌شناسی به نام جان دروری به دست آورد که تا حدی مبتنی بر مصاحبه‌های وی با افرادی بود که در واقعیت در موقعیت‌های اضطراری قرار گرفته بودند، مثلاً در ازدحام جمعیت کنسرت فتبوی اسلیم در ساحل برایتن در سال ۲۰۰۲. دروری و همکارانش استدلال می‌کنند  این مسئله ضرورت‌هایی را درخود دارد که منجر می‌شود مقامات مسئول موقعیت‌های اضطراری را کنترل کنند. آن‌ها نوشتند: «می‌توان اطمینان داشت که جمعیت‌ها اجتماعی‌تر از آن چیزی رفتار می‌کنند که افرادِ دخیل در برنامه‌ریزی بحران تصورشان را می‌کنند».\n۵. اوتیسم حاصل نورون‌های آیینه‌ای۳ «شکسته» است (و بسیاری دیگر از افسانه‌ها دربارۀ اوتیسم) عصب‌پژوه مشهور کالیفرنیایی، رمچندران، در ۲۰۱۱ نوشت: «علت اصلی اوتیسم آسیب نظام نورون‌های آیینه‌ای است.» نورون‌های آیینه‌ای سلول‌هایی هستند که وقتی خود کاری را انجام می‌دهیم یا دیگری را در حال انجام آن کار می‌بینیم، واکنش نشان می‌دهند. فرضیۀ اوتیسمِ «آیینۀ شکسته» نظر جذابی است که خیلی خوب پوشش داده شده است و هر از گاهی نویسندگان دانش عمومی آن را بازیابی می‌کنند (برای نمونه، ریتا کارر که در روزنامۀ دیلی میل۴ نوشت: «افراد مبتلا به اوتیسم اغلب فاقد حس همدردی هستند و فعالیت نورون‌های آیینه‌ای‌شان کمتر است.»). اما در بررسی 25 مطالعۀ مرتبط، که در ۲۰۱۳ منتشر شد، شاهدی برای اثبات این فرضیه یافت نشد و مطالعه‌ای دیگر در همین ماه شواهد متضاد بیشتری عرضه کرد. این تنها یکی از بدفهمی‌ها دربارۀ اوتیسم است؛ ازجمله دیگر بدفهمی‌ها دربارۀ این بیماری این است که علت این بیماری واکسن است و همۀ بیماران اوتیسمی نوعی استعداد کمیاب دارند.\n ۶. بینایی به سیگنال‌های خارج‌شده از چشم وابسته است در واقعیت، بینایی انسان به شعاع‌های نوری وابسته است که به شبکیۀ چشم برخورد می‌کنند. اما دست‌کم، براساس بررسی‌های انجام‌شده در دهۀ ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰، هنوز بسیاری عقیده‌ای باستانی و اشتباه را باور دارند مبنی بر اینکه بینایی حاصل عملکردی متضاد است، این عقیده که بینایی حاصل شعاع‌هایی است که از چشم خارج می‌شوند. برای مثال، حدود یک‌سوم دانشجویان معتقد بودند وقتی می‌بینیم، چیزی از چشمانمان بیرون می‌آید. نمی‌دانیم دقیقاً چرا این بدفهمی سرسختانه ادامه یافته، اما می‌توان حدس زد به‌خاطر اینکه، از دیدگاه تفکر شخصی، همه‌چیز در «بیرون» ظاهر می‌شود و همچنین به‌خاطر تجربۀ رایج در میان افراد که «حس می‌کنند» کسی به آن‌ها خیره شده است. آزمایش‌های کنترل‌شده نشان داده‌اند درحالی‌که بسیاری از افراد فکر می‌کنند نگاه خیرۀ دیگری را حس کرده‌اند، در واقعیت، قادر نیستند تشخیص دهند کسی از پشت سر به آن‌ها خیره نگاه می‌کند یا خیر.\n ۷. آزمایش زندان استنفورد نشان می‌دهد که موقعیت نامناسب می‌تواند هر کسی را بد کند یکی از مفتضح‌ترین مطالعات در روان‌شناسی، یعنی آزمایش زندان استنفورد در ۱۹۷۱، بدین شکل بود که دانشجویان در نقش زندانی یا نگهبان مشارکت می‌کردند و وقتی نگهبانان به سوءاستفاده پرداختند، ناچار به توقف این مطالعه شدند. فیلیپ زیمباردو که سرپرست این مطالعه بود گفت این مطالعه نشان داد محرک‌های موقعیتی خاص می‌توانند هر یک از ما را بد کنند و تک‌پارۀ فرهنگیِ۵ «گلۀ گَر» به‌جای «بزِ گر» وارد آگاهی مردمی شد. زیمباردو حتی به‌عنوان کارشناس شاهد برای دفاع از یکی از نگهبانانِ سوءاستفاده‌گر در ابوغریب در محاکمۀ واقعیِ او حاضر شد. اما آزمایش استنفورد کاستی‌های زیادی داشت و درست تفسیر نشده است. تحقیقات بعدی، مثلاً آزمایش زندان بی.‌بی.‌سی، نشان داده‌اند که همان موقعیت می‌تواند به رفتار همکارانه به‌جای ستمگری بینجامد و به این بستگی دارد که افراد مختلف با هم احساس یگانگی می‌کنند یا خیر و این حس چگونه است. متأسفانه، بسیاری از متون درسی روان‌شناسی مدرن همچنان توصیف ساده‌انگارانه و غیرمنتقدانۀ آزمایش استنفورد را گسترش می‌دهند.\n ۸. اکثریت قاطع جرائم خشونت خانگی را مردان مرتکب می‌شوند طی یک بررسی در بریتانیا که در ۲۰۱۴ منتشر شد، دریافتند که بیش از ۶۵درصد افراد معتقدند که احتمالاً یا قطعاً خشونت خانگی را اغلب مردان مرتکب می‌شوند. علت واضح است، مردان جثه‌ای بزرگ‌تر و قوی‌تر دارند و عموماً تهدیدآمیزتر تلقی می‌شوند. بااین‌حال آمار رسمی (که امسال اسکاردوزیو و همکاران منتشر کردند) نشان می‌دهد که خشونت زنان علیه مردان نیز مشکلی اساسی است. برای مثال، در بررسی ملی خشونت همسر و شریک جنسی در ایالات متحده دریافتند که از هر چهار مرد، یک نفر خشونت جسمی، تجاوز و/یا تعقیب را از سوی شریک خود تجربه کرده است (که این آمار در زنان یک نفر از هر سه نفر است) و اینکه ۸۳درصد خشونت علیه مردان توسط شریکانشان از سوی زنان اِعمال شده است. هدف از ارائۀ این آمار کاستن از اهمیت یا گسترۀ مشکل سوءاستفاده از شریک توسط مردان نیست، بلکه برای درک این موضوع است که مسئلۀ مهم و کمترشناخته‌شده‌ای هم وجود دارد و آن خشونت زنان علیه مردان است.\n ۹. برنامه‌ریزی عصبی‌-کلامی علمی است درست است که معدودی از روان‌شناسان در برنامه‌ریزی عصبی-کلامی (ان.‌ال.‌پی)۶ تعلیم دیده‌اند و کاربرد آن را توصیه می‌کنند اما جداً خطاست که فکر کنیم ان.‌ال.‌پی در یافته‌های علمیِ روان‌شناسی یا عصب‌شناسی ریشه دارد. در واقع این نظام، که اغلب به‌عنوان روشی برای دستیابی به موفقیت شخصی بالاتر عرضه می‌شود، در دهۀ ۱۹۷۰ به دست دو معلم مذهبی خودیاریگر ایجاد شد. آن دو، پس از مشاهدۀ روان‌درمانگرانی که با مراجعان خود کار می‌کردند، اصول روان‌شناختی خود را شکل دادند . ان.‌ال.‌پی سرشار از ادعاهای اشتباه است که علمی می‌نمایانند، مثل اینکه هر یک از ما یک «نظام بازنمودی»۷ ترجیحی برای تفکر دربارۀ جهان داریم و اینکه بهترین راه برای تأثیرگذاری بر یک فرد این است که نظام ترجیحی وی را منعکس کنید. ارزیابی جدلی تمامی ادعاهای برنامه‌های ان.‌ال.‌پی نشان داد که اکثریت قاطع آن‌ها مهمل هستند. در بسیاری مواقع، این مسئله ضرری نمی‌رساند، اما در ۲۰۱۳ یک خیریه برای توقیف فراخوانده شد، زیرا برای کهنه‌سربازانِ جنگ، که دچار آسیب روانی شده بودند، درمانی مبتنی بر ان.‌ال.‌پی عرضه می‌کرد.\n ۱۰. بیماری روانی حاصل عدم توازن شیمیایی در مغز است چند سال پیش در یک بررسی در ایالات متحده دریافتند که بیش از ۸۰درصد افراد معتقد بودند که بیماری روانی حاصل عدم توازن شیمیایی در مغز است. در واقع اگر از هر روان‌پزشک یا عصب‌شناسی بپرسید و آن‌ها صادق باشند، به شما می‌گویند هیچ‌کس نمی‌داند توازن شیمیایی «درست» در مغز چگونه است. عقیدۀ عدم توازن تا حدی به پشتوانۀ این حقیقت مطرح می‌شود که داروهای ضدافسردگی سطح مواد شیمیایی‌عصبی را در مغز تغییر می‌دهند، اما این بدان معنا نیست که در وهلۀ اول نیز نوعی عدم توازن شیمیایی این مشکلات را به وجود آورده است (هما‌ن‌طور که علت سردرد فقدان استامینوفن نیست). در واقع بسیاری از افراد با مشکلات سلامت روان و برخی افراد که می‌کوشند سلامت روان خود را به دست آورند بر این افسانه صحه می‌گذارند، تا حدی بدین‌خاطر که می‌خواهند به موقعیت‌هایی چون افسردگی و اضطراب حقانیتی پزشکی ببخشند. اما تحقیقات نشان داده‌اند که توصیفات زیست‌شناختی بیماری روانی (شامل نظریۀ عدم توازن شیمیایی) می‌تواند بدنامی آن را بیشتر کند، زیرا مثلاً این اعتقاد را تقویت می‌کند که مشکلات سلامت روان دائمی هستند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کریستین جَرت نوشته است و در تاریخ ۲۹ جولای ۲۰۱۶ با عنوان «Ten of The Most Widely Believed Myths in Psychology» در وب‌سایت ریسرچ دایجست منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱ آبان ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «یافته‌های من‌درآوردی در روان‌شناسی عامیانه» و با ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است.•• کریستین جرت (Christian Jarrett) مدیر وبلاگ خلاصه تحقیقات انجمن روان‌شناسان بریتانیا است. آخرین کتاب او افسانه‌های شگرف مغز (Great Myths of the Brain) نام دارد. [۱] stereotype [۲] command-based [۳]  Mirror neurons: نورون‌های آینه‌ای نورونی است که هنگامی که جانور عملی را انجام می‌دهد و نیز هنگامی که مشاهده می‌کند که همان عمل را دیگری انجام می‌دهد تحریک می‌شود. بدین‌گونه، نورون شبیه «آینه» رفتارهای دیگری را کپی می‌کند، مثل آنکه خودش انجام داده. این نورون‌ها در نخستی‌ها، انسان‌ها، و دیگر رده‌ها مانند پرندگان دیده‌شده‌اند [ویکی‌پدیا]. [۴] Daily Mail [۵]  meme: یک واحد بنیادی از نظرات، نمادها و یا کنش‌های فرهنگی است که از طریق بیان، رفتار، رسوم و سایر پدیده‌های قابل تقلید توان انتقال از یک ذهن به اذهان دیگر را داراست و معادل ژن در فرهنگ به شمار می‌آید. [۶] neurolinguistic programming (NLP): برنامه‌ریزی عصبی-کلامی، یک رویکرد ارتباطی، رشد فردی و یک روش روان‌درمانگری است که توسط «ریچارد بندلر»  و «جان گریندر»، در سال ۱۹۷۰ و در کالیفرنیای آمریکا، ایجاد شد. ایجادکنندگان این رویکرد مدعی بودند که بین فرایندهای عصبی؛ «عصبی»، پردازش‌های زبانی؛ «زبانی» و الگوهای رفتاری ارتباطی وجود دارد که می‌تواند از طریق تجربه؛ «برنامه‌ریزی» کرد و آن‌ها را یادگرفت و به این روش از این رویکرد برای هدف ویژه‌ای در زندگی بهره گرفت و حتی به این طریق بتوان مسیر زندگی را تغییر داد. [۷] representational system\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157870.json b/train/528157870.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b16a28e033dea0946e35cda272ee1443c5693318
--- /dev/null
+++ b/train/528157870.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ایمان به رشد اقتصادیْ ما را منقرض خواهد کرد",
+  "subtitle": "تولید ناخالص داخلی، قدرتمندترین مفهومِ قرن گذشته بوده است: از پکن تا برازیلیا، از مسکو تا واشنگتن",
+  "introduction": "دو اقتصادانِ بزرگ آمریکایی، «تولید ناخالص داخلی» را یکی از بزرگترین ابداعات قرن بیستم نامیده‌اند. این ادعا خالی از حقیقت نیست. در واقع، استفاده از همین سنجه یکی از مهم‌ترین دلایلِ پیروزی متفقین بر هیتلر در جنگ‌جهانی دوم بود. اما فراموش نکنید که ایمانِ متعصبانه به این مفهوم، دلیلِ بسیاری از بزرگترین فجایع امروز شده است. شاید زمان آن رسیده باشد که به سوی فهمِ دیگری از رشد اقتصادی گام برداریم.",
+  "content": "دِرک فیلیپسن، کرونیکل آو هایر اجوکیشن  —  «مشکل نه در ایده‌های جدید، بلکه در رهایی از ایده‌های قدیمی است که برای اکثر مایی که چنین بزرگ شده‌ایم، در چهارگوشۀ ذهنمان ریشه دوانده‌اند.» (جان مینارد کینز)\n مهم‌ترین بحث‌های سیاسی امروز درون حبابی شکل می‌گیرند که با فرضی مشترک تعریف شده است: پیشرفت اقتصادی خوب است؛ نه‌تنها خوب، که ضروری است. سلامت اقتصادی، موفقیت حکومت‌ها، اهمیت آموزش، معنای زندگی، حتی نفس ایدۀ پیشرفت؛ هرچه به مخیله‌تان خطور کند، کارشناسان همه‌فن‌حریف، از راست تا چپ، درون این حباب درباره‌اش بحث می‌کنند.\n روزنامه‌های بزرگ، تلویزیون و رادیو، وبلاگ‌ها و توییت‌ها، همه با همین قافیه سخن می‌گویند. رشد اقتصادی به‌گونه‌ای توصیف می‌شود که انگار خطابه‌ای برای مؤمنان است یا به‌تعبیر مایکل گرین از مؤسسۀ غیرانتفاعی «ضرورت پیشرفت اجتماعی»: «انگار خدا آن را روی الواح سنگی برایمان فرستاده است.» مصرف‌کنندگانِ دلگرم، بی‌وقفه خرج می‌کنند، این کار به رشد استوار منجر می‌شود و همۀ این‌ها کنارِ هم اقتصادی سالم را رقم می‌زند.\n البته رشد اقتصادها مثل درختان یا بچه‌های خردسال نیست. منظورمان از رشد اقتصادی چیست؟ این سؤال مهمی است که تقریباً هرگز پرسیده نمی‌شود. مثل مابقی کسانی که درگیر این بحث بوده‌اند، پاسخ برای من هم غافلگیرکننده بود: شیوۀ محاسبۀ رشد در سراسر دنیا، میزان تولید و مصرف را توصیف می‌کند. رشدْ فعالیت مفید یا توسعۀ انسانی را اندازه نمی‌گیرد. پایداری را هم اندازه نمی‌گیرد. به‌واقع جای سلامت سیاره هم در این سنجه کاملاً خالی است. هیچ مؤلفه‌ای از روایتمان از موفقیت اقتصادی را به امکان شکوفایی نسل‌های آتی پس از درگذشتمان اختصاص نداده‌ایم.\n این واقعیت، حیرت‌انگیز است: ساکن دنیایی هستیم که بر محور رشد بی‌ملاحظه ساخته‌ایم. بی‌ملاحظه از آن جهت که هیچ تأملی، هیچ منظور آگاهانه‌ای در کار نیست. برعکس، بازار این طلسم از آن فرضی رونق می‌گیرد که وجه تمایزش از این قرار است: ۱) بسیار قدرتمند است؛ ۲) عمیقاً درونی شده و لذا تقریباً به چشم نمی‌آید؛ ۳) خلاف منطق است؛ ۴) بااین‌حال فعالیت اقتصادی را تعریف می‌کند و بدین‌ترتیب روزبه‌روز بیشتر تیشه به ریشۀ نسل‌های آینده می‌زند.\n پیش‌فرض اساسی آن است که هرچه بیشتر حیات را به کالا تبدیل کنیم، بهتر است: درخت‌ها را به الوار، فسیل‌ها را به سوخت، جوّ را به زباله‌دانی کربن، دریاچه‌ها را به تفرجگاه، زمین را به پارکینگ، مهارت‌های انسانی را به کار، مکالمه را به چت، کودکی را به گنجینه‌ای برای تبلیغات و بالأخره تحصیل را به سرمایه‌گذاری.\n رشد را با یک عددِ ناقابلِ بزرگ می‌سنجند: تولید ناخالص داخلی. این واژه به گوش همه خورده است، معدودی خاستگاه آن را می‌دانند و معدودتر آن‌هایی‌اند که می‌دانند به چه مفهوم است یا چگونه بنیان زندگی‌هایمان را شکل می‌دهد. منطق مرموز آن حتی گاه حساب‌داران را هم گیج می‌کند.\n داستان خاستگاه این مفهومْ اهمیت دارد. در اوج رکود بزرگ، هیچ‌کس نمی‌دانست اوضاع چقدر وخیم است. چند نفر بی‌کارند؟ چند کسب‌وکار از هم پاشیده‌اند؟ چه بر سر سرمایه‌گذاری‌ها و درآمد آمده است؟ به‌همت تعدادی از سیاست‌مداران مانند سناتور رابرت لافالت، کنگره نهایتاً کمیته‌ای تأسیس کرد تا به‌دنبال اطلاعات حیاتی برای بیرون‌بُردن مردم از فقر و یأس برود. گروهی از اقتصاددانان به‌رهبری سیمون کازنتز اولین گزارش تفصیلی دربارۀ وضعیت اقتصاد را تهیه کردند. این گزارش که مقدمۀ شکل‌گیری مفهوم «تولید ناخالص داخلی» شد، عملاً سیاست‌گذاری اقتصادی را از دوران تیره‌وتار سابق بیرون کشید. پُل ساموئلسن و ویلیام نوردهاوس، این دو اقتصاددان برجسته»، تولید ناخالص داخلی را «یکی از بزرگ‌ترین ابداعات قرن بیستم» نامیده‌اند و البته اغراق هم نکرده‌اند.\n سپس اقتصاددانان از تولید ناخالص داخلی به‌عنوان سلاحی کلیدی برای شکست‌دادن فاشیسم در جنگ جهانی دوم استفاده کردند. این سنجه، با ارائۀ اطلاعات حیاتی دربارۀ سرمایه‌گذاری و تولید ملی، به متفقین امکان داد بدون فلج‌کردن بخش غیرنظامی اقتصاد، در تولید تجهیزات نظامی از متحدین پیشی بگیرند. بی‌تردید تولید ناخالص داخلی را باید یکی از ابزارهای محوری حل‌مسئله برای رکود آن دوران و جنگ جهانی دانست.\n ولی اندکی پس از پایان جنگ، این ابزارِ حل مسئله، خود، به مسئله تبدیل شد. با هدایت ایالات متحده، تولید ناخالص داخلی از سنجه‌ای توصیفی به هدفی تجویزی تبدیل شد: از ابزار اندازه‌گیری به هدفی برای دستیابی. از طریق سازوکارهای نظارتی که به‌تازگی در برتن‌وودز و سازمان ملل متحد (بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول و نظام بین‌المللی حساب‌های ملی) طراحی می‌شد، رشد، طبق تعریف تولید ناخالص داخلی، به هدف والای سیاست‌گذاری ملی تبدیل شد؛ انگار که پزشک با مشاهدۀ بیمار گرسنه‌اش، به‌درستی رژیم غذایی حاوی کالری بیشتر را تجویز کند، اما در کمال بی‌ملاحظگی، در ادامۀ مسیرْ افزایش نِمایی کالری‌ها را به هدف اصلی مراقبت پزشکی تا ابد تبدیل نماید.\n این ماجرا پیامدهای خطیری داشت: تولید ناخالص داخلی عملاً جایگزین بحث و شور سیاسی دربارۀ مقصد و جهت فعالیت‌های اقتصادی شد. این مفهوم به تک‌محرابی تبدیل شد که مردم از راست تا چپ در پیشگاهش دعا می‌کردند تا از بی‌ثباتی سیاسی، تکرار رکود جهانی و فقر رهایی یابند.\n در دهۀ ۱۹۷۰، تولید ناخالص داخلی مشغلۀ ذهنی اصلی چین بود. با فروپاشی امپراتوری شوروی در سال ۱۹۹۱، نظام تولید ناخالص داخلی زمام تمام اقتصادهای بزرگ دنیا را محکم به دست گرفته بود. از پکن تا برازیلیا و از مسکو تا واشنگتن، سیاست‌گذاران با آن بیعت کرده بودند. به‌احتمال زیاد می‌توان گفت که هیچ نظام یا هیچ منطقی هرگز چنین قدرتمند نبوده یا در سراسر دنیا حکمرانی نکرده است.\n این بدین معنا نیست که دیگر تفاوت معناداری میان کشورها و فرهنگ‌ها وجود ندارد یا بحث‌های سیاسی خاتمه یافته‌اند؛ اما گفت‌وگوهای موجّه تقریباً همگی ذیل طلسم تولید ناخالص داخلی رُخ می‌دهند. به‌سختی می‌توان تیتری مانند «رشد اقتصادی استوار، تهدیدی برای سلامت جهانی است» را تصور کرد؛ چراکه تفکر غالب ما، رشد را با پیشرفت برابر می‌داند، نه افول.\n درون این حباب، بحث همچنان ادامه دارد. نقش مناسب رهبران در دستیابی به تولید ناخالص داخلیِ بیشتر چیست؟ آیا حکومت باید مروج و تسهیلگر نوآوری و رشد باشد یا آن را به بازار بسپارد؟ اگر اقتصاد در مالکیت گروه کوچکی باشد که توجه چندانی به ایمنی و رفاه دیگران ندارند، چه اثری بر رشد دارد؟ نظر به اوج‌گیری تهدیدهای زیست‌محیطی، کدام تحول فناورانه است که وعدۀ نجاتمان را می‌دهد؟ بااینکه بسیاری از رنگین‌پوستان هنوز در کف هرم و بیرون میدان‌اند، آیا اینکه بزرگ‌ترین اقتصاد دنیا تحت رهبری مردی سیاه‌پوست است، باید نگرانی‌مان دربارۀ نژادپرستی را کم کند؟ و مهم‌تر از همه: حالا که همۀ دستمزدها، سرمایه‌گذاری‌ها، بودجه‌های حکومتی و صندوق‌های بازنشستگی‌مان وابسته به پیش‌رفتن اقتصاد است، چطور جلوی کُندشدن اقتصاد به‌سمت رکود و پسرفت را بگیریم؟\n این موارد و عناوین دیگر به‌شیوه‌های مختلف مورد مطالعه و بحث و رأی‌گیری‌اند. همچنین به تفاوت‌های قابل‌توجهی میان کشورهای مختلف، مثلاً دانمارک، چین و ایالات متحده منجر شده‌اند. برخی از نظام‌های مبتنی بر تولید ناخالص داخلی به‌واقع هیولاهای منسوخ و دودزایی‌اند که با زغال‌سنگ پیش می‌روند و مابقی لابد مخلوقات شگفت‌آور فناوری مدرن با آیرودینامیک هوشمندانه و مجهز به پنل‌های خورشیدی. برخی خوشایند و پاک‌اند و حداقل‌هایی از آسودگی را برای همه به ارمغان می‌آورند؛ مابقی کثیف و خشن‌اند که بسیاری از شهروندانشان در کثافت و فقر دست‌وپا می‌زنند.\n ولی در همۀ موارد، هدف یکی است: رشد مداوم تولید ناخالص داخلی.\n جای پرسش کلیدی خالی است: رشد تولید ناخالص داخلی ما را به کجا می‌رساند؟ علی‌رغم آنکه رشد بی‌کران روی سیارۀ کران‌دار منطقاً ممکن نیست، سیاست‌گذاری‌ها همچنان به «ضرورت گسترش» چسبیده‌اند.\n تصور کنید رئیس‌جمهور ایالات متحده خواستار خاتمۀ رشد شود. چنین چیزی در مخیله‌مان نمی‌گنجد. اصل چنین ایده‌ای مضحک به نظر می‌آید. چرا؟ چون «تولید ناخالص داخلی» فقط سنجۀ غالب دنیا نیست. امروزه این مفهوم نمایندۀ سیستم‌عامل اقتصادهای مدرن است: ‌آیین‌نامه‌ای که چیستی اقتصاد را تعریف می‌کند. چیزی که بر حسب آن سنجیده نشود، جزء اقتصاد رسمی نیست. خدمات داوطلبانه یا زندگی خانوادگی همان‌قدر در اقتصاد اهمیت دارند که شور و شوق‌های اجتماعی، شادی، یا زیست‌بوم سالم.\n دانلا میدوز، هوادار محیط‌زیست، می‌گوید: «اگر تولید ناخالص داخلی را به‌عنوان هدف جامعه تعریف کنید، جامعه تمام تلاشش را برای تحقق آن می‌کند. جامعه به‌دنبال رفاه، برابری، عدالت یا کارآیی نمی‌رود، مگر آنکه هدفی تعریف کنید و مرتباً وضعیت رفاه، برابری، عدالت یا کارآیی را بسنجید و گزارش بدهید.» ما به‌دنبال همانی می‌رویم که اندازه‌اش می‌گیریم.\n هر چیزی که اندازه‌گیری نشود، سر از یتیم‌خانۀ فرهنگ درمی‌آورد: در عبادتکده‌ها و اندیشکده‌ها سر میز شام درباره‌اش بحث می‌کنیم؛ اما به واقعیت‌های سختِ سیاست‌گذاری و معیارهای کسب‌وکار ربطی ندارد. رابرت کندی در سال ۱۹۶۸ گفته بود رقم تولیدات یک ملت «همه ‌چیز را اندازه می‌گیرد… به‌جز آن چیزهایی که به زندگی ارزش زیستن می‌دهند.»\n اگر به بیمار گرسنه‌ای غذا بدهیم، بی‌توجهی به کیفیت یا مقصود غذا شاید معقول باشد؛ ولی چنین کاری وقتی آن بیمار بیش‌ازحد غذا خورده و به گرفتگی عروق، درد مفاصل و فشار خون مبتلا باشد، به‌مراتب نامعقول به نظر می‌آید. حتی در کوتاه‌مدت نیز بدی‌های حاصل از رشد اقتصادی بر خوبی‌هایش پیشی گرفته‌اند. تولیداتی که با شتاب روزافزون بیشتر می‌شوند، به‌تعبیر ویلیام گریدر (روزنامه‌نگار و نویسنده) «مزارعی شخم‌خورده از ویرانی» به جا می‌گذارند. کنت بولدینگ به‌کنایه می‌گوید: «هرکس به رشد بی‌کران روی سیارۀ کران‌دار اعتقاد دارد، یا دیوانه است یا اقتصاددان.»\n تغییرات اقلیمی، تُهی‌شدن منابع و متلاشی‌شدن اجتماعات، حدی آستانه‌ای و بازگشت‌ناپذیر دارند. اگر بشریّت قصد دارد از چنین واقعه‌ای اجتناب کند، لابد به پایان راه تولید ناخالص داخلی رسیده‌ایم.\n این تناقض وجودی در تیتر اخبار هم روشن است. دریک‌سو گزارش‌های روزانه دربارۀ بهترین شیوۀ دستیابی به رشد استوار را داریم و درسوی‌دیگر هرازگاه گزارش‌هایی روزبه‌روز هولناک‌تر از تغییر اقلیمی، نابرابری و هشدار دانشمندان که برای بقایمان باید کُندتر حرکت کنیم: رشد به‌مثابۀ امری ضروری در برابر رشد به‌مثابۀ امری غیرممکن. عجیب اینجاست که کمتر کسی از دبیران اخبار می‌فهمد که این تکه‌های پازل کنار هم چه معنایی دارند.\n در همین حال، بسیاری از ایده‌های خوبی که شاید بتوانند ما را از این باتلاق نجات دهند، غیرواقع‌بینانه تلقی شده و رد می‌شوند. این کار مصداق تراژدی و طنزِ هم‌زمان است: چون تنها چیزی که به‌وضوح غیرواقع‌بینانه است، ایمان لجوجانۀ سیاست‌گذاران به رشد مُدام تولید ناخالص داخلی است.\n وعدۀ تلویحیِ صنعتی‌سازی و سرمایه‌داری آن بود که بر کمیابی فائق می‌آیند: مردم سراسر دنیا، هریک باتوجه‌به مختصات فرهنگی‌شان، مُرغی درون قابلمه و آیفونی در دست خواهند داشت. رشد ثروت به توسعه، شکوفایی عمومی و رفاه بشری ترجمه خواهد شد.\n سرمایه‌داری از این لحاظ، هم موفقیت و هم شکست چشمگیری داشته است. هیچ نظام دیگری در طول تاریخ، چنین حجمی از ثروت و آزادی خلق نکرده است و هیچ نظام دیگری هم به پای ویرانگریِ بالقوه و بالفعل سرمایه‌داری نمی‌رسد. تاکنون، ذی‌نفعاِن این ثروت به‌ندرت مجبور شده‌اند با ویرانگری ناشی از سرمایه‌داری دست‌وپنجه نرم کنند؛ ولی هم‌اکنون ما، به‌مثابۀ ساکنان یک سیاره، همگی در معرض تهدیدیم.\n نظر به آنچه گذشته است، می‌شود گفت که با فروپاشی کمونیسم (همان الگوی اقتصادی دیگری که باز هم مبتنی بر رشد بود)، رشد سرمایه‌دارانه به‌مثابۀ تنها گزینۀ مطلوب، اما پرهزینه مطرح شد. ولی بااینکه تجربۀ کمونیستی (تاحدی به‌خاطر ناکارآمدی، اتلاف و آلودگی‌هایش) شکست خورد، نظام «تولید ناخالص داخلی» همچنان بر سیاست‌گذاری‌ها حکم‌فرماست. با پایان جنگ سرد، برخی افرادْ این نظام را به‌عنوان یگانه الگوی باقی‌مانده ترویج می‌کردند یا به‌تعبیر فرانسیس فوکویاما: «پایان تاریخ.» امروزه، نظام مبتنی بر رشد تولید ناخالص داخلی، جهانی‌سازی مدرن را تعریف می‌کند.\n در سال ۱۹۸۷، «کمیسیون جهانی محیط‌زیست و توسعه» موسوم به «کمیسیون برانتلند» فراخوانی بین‌المللی برای تغییر فوری مسیر حرکت صادر کرد. این کمیسیون با اشاره به تناقض ذاتی میان رشد اقتصادی جهانی‌شده و بحران پرشتاب اقلیمی، از جامعۀ جهانی خواست به تصحیح بنیادین مسیر حرکت خود متعهد شود: از رشد ساده فاصله بگیرد و به‌سمت «توسعۀ پایدار» برود که «نیازهای حال حاضر را برآورده کند، بدون آنکه توانایی نسل‌های آتی برای برآورده‌کردن نیازهایشان را به مخاطره بیندازد.»\n اکنون که سه دهه گذشته است، وقت حسابرسی است. چقدر به هدف توسعۀ پایدار نزدیک‌تر شده‌ایم؟\n از سال ۱۹۸۷ تاکنون، جمعیت تقریباً دو برابر شده است و از ۳.۹میلیارد نفر به تقریباً 7میلیارد نفر رسیده است. همچنین علی‌رغم بهبودهای قابل‌توجه در کارآیی، مصرف منابع تجدیدناپذیر مانند نفت، زغال‌سنگ و گاز نیز دو برابر شده است (در سال ۲۰۱۴، هر امریکایی به‌طور متوسط رقم شگفت‌آور ۹.۳ لیتر نفت در روز مصرف کرده است). میزان دی‌اکسیدکربن جوّ با نرخ افزایش یکنواخت ۱.۵ ذره در هر یک‌میلیون ذره، از ۳۳۰ واحد در سال ۱۹۷۲ به ۴۰۰ واحد در سال ۲۰۱۴ رسیده است (اکثر اقلیم‌شناسان بر این باورند که هر رقمی بالاتر از ۳۵۰، به‌معنای خودکشی است). میزان زباله‌های دیرتجزیه‌شونده اوج گرفته است، جنگل‌های بکر از میان می‌روند و کوه‌های یخ ذوب می‌شوند. تنوع زیستی در محاصره‌ای پرفشار گرفتار شده است. ما به‌سوی انقراض دسته‌جمعی پیش می‌رویم.\n همۀ این موارد و روندهای مشابه، نتیجۀ مستقیم رشد تولید ناخالص داخلی بوده و هستند. در طول قرن گذشته، با افزایش جمعیت و رشد ناخالص داخلی (و علی‌رغم افزایش کارآیی در استفاده از منابع تجدیدناپذیر)، تبدیل منابع (دریافت منابع طبیعی، تحویل پسماند و آلودگی) افزایش یافته است.\n و فقط محیط‌زیست نیست که رنج می‌کشد. در کلِ طیف، شاهد افت معیارهای رفاه هستیم. نابرابری درون هر ملت و میان ملت‌ها رو به افزایش است، فرصت‌های فراروی جوانان کاهش می‌یابند و بدهی‌های ملی، کنترل مقاومت‌ناپذیر بنگاه‌ها و نیازهای تشکیلات نظامی و امنیتی که اغلب برای پاسبانی از نظام رشدمحور به کار گرفته می‌شوند، توانایی حکومت‌های ملی در هدایت سیاست‌گذاری‌ها را تحت فشار قرار داده‌اند.\n هیچ‌یک از این‌ها با پایه‌ای‌ترین معیارهای پایداری یا توسعۀ انسانی جور درنمی‌آیند.\n و بااین‌حال، برخی از بهترین و مستعدترین افراد همچنان مسیر حرفه‌ای خود را به تداوم رشد تولید ناخالص داخلی اختصاص داده‌اند. فحوای بحث‌وجدل‌ها در عرصۀ سیاست‌ورزی، هم محدود و هم قابل‌پیش‌بینی است: بهترین کار برای پیشبرد رشد چیست: ریاضت اقتصادی یا طرح‌های دولتی؟ خرج‌کردن با کسری بودجه یا محدودسازی بدهی‌ها؟ افزایش دستمزد کارگران یا معافیت مالیاتی برای کسب‌وکارها؟ کسب‌وکارها می‌پرسند که ابداع کدام ابزار یا برنامۀ کاربردی می‌تواند اشتیاق اعتیادآور دیگری برای مصرف‌کنندگان رقم بزند؟ به این بیمارانی که از فرط چاقی مریض شده‌اند، چگونه می‌توان کالری‌های بیشتروبیشتر فروخت؟\n هدف از تدوین سنجۀ «تولید ناخالص داخلی» آن بود که مقدار انباشتۀ مبادلات بازار (پول‌هایی که دست‌به‌دست می‌شوند) را اندازه بگیرد. سرمایۀ طبیعی یا اجتماعی در آن لحاظ نشده بود؛ چون طبیعت و مردم در بازار فقط در قالب کالاهای پولی‌شده دیده می‌شوند. کالا و خدماتی که قیمتی نداشته باشد، ناپدید می‌شود. بدی‌هایی مانند آلودگی، پسماندهای سمی و مخاطرات بهداشتی اصلاً به حساب نمی‌آیند و عجیب اینجاست که محصولات مشتق از این بدی‌ها (پاک‌سازی آلودگی یا سیستم‌های امنیتی که جلوی سرقت اقلام مصرفی را می‌گیرند) کالا به حساب می‌آیند. نابرابری، همانند برابری، اساساً مقوله‌ای نیست که ارزش فکرکردن داشته باشد، مقصود هم نیست.\n زمانی که «تولید ناخالص داخلی» با هدفی بسیار خاص تدوین شد، همۀ این‌ها معقول بود: به‌دست‌آوردن درکی متقن از اینکه «رکود بزرگ» دهۀ ۱۹۳۰ چقدر گسترده بود یا فهمیدن اینکه ایالات متحده پیش از حملۀ بعدی‌اش به آلمان هیتلری چند بمب‌افکن بی.۲۹ دیگر می‌تواند بسازد. ولی امروزه دیگر چندان معقول نیست. از منظر نسل‌های آینده، «تولید ناخالص داخلی» امروزی لابد نمونه‌ای کلاسیک از «حسابداریِ بی‌حساب‌وکتاب» است.\n پذیرش این مسئله سنگین است: اینکه اصلی‌ترین شاخص اقتصادی، ما را از صخرۀ هولناکی به پایین پرت می‌کند. پیامدهای ماجرا را که زیرورو کنیم، بالطبع می‌پرسیم که آیا می‌توان سنجه‌ای بهتر را جایگزین سنجۀ مخدوش «تولید ناخالص داخلی» کرد؟ شاید در این صورت بتوان همچنان پایبند ایدۀ رشد بود. چرا تابع رشدی نباشیم که منطقی هوشمندانه‌تر از «تولید ناخالص داخلی» دارد؟ آیا رشدی که پایدار و از لحاظ اجتماعی مطلوب باشد، ممکن نیست؟\n باتوجه‌به میزان دائماً بالای فقر و ناامنی‌ها در سراسر دنیا که زندگی مردم را تهدید می‌کند، انگیزه‌ای که در پس چنین سؤالی نشسته است، قابل‌درک است. اکثر مردم، بنا به دلایل اخلاقی و عمل‌گرایانه، مایل‌اند دیگران زندگی خوبی داشته باشند. ولی به همین ترتیب روشن است که رشد بی‌ملاحظه، با بلعیدن منابع و ویران‌کردن سیاره برای همه‌مان، نهایتاً کمکی به حال فقرا یا حتی ثروتمندان نمی‌کند. چالش فراروی ما احتمالاً به کنارگذاشتن معیار بی‌ملاحظۀ «تولید ناخالص داخلی» در اندازه‌گیری برون‌داد اقتصاد محدود نمی‌شود. رشد اقتصادی به‌معنای کلی‌اش، یعنی تبدیل زیست‌بوم و شکل‌های متنوع زندگی موجود در آن به کالاها و خدمات قابل‌فروش، منطقاً با تبدیل منابع گره خورده است. این فرایند، بنا به ذات خود، نمی‌تواند پایدار باشد.\n علی‌رغم ادعاهای برخی پژوهشگران بسیار معتبر، هیچ‌‌گونه شاهد یا الگویی در دست نیست که بگوید می‌توانیم رشد اقتصادی را از تبدیل منابع منفک کنیم. به‌بیان روشن جری مندر، آن مدیر تبلیغاتی که بعداً فعال ضدسرمایه‌داری شد، چنین رشدی به «گسترش دائمی منابع و تبدیل مداوم آن‌ها به کالا» نیاز دارد. پایداری چنین فرایندی ممکن نیست. برعکس، سرانجامِ آنْ همان به‌اصطلاح «قضیۀ امکان‌ناپذیری» است که هرمن دالی، اقتصاددان سابق بانک جهانی، گفته بود.\n فهم این نکته لابد تغییر بنیادین مسیر را لازم می‌کند. جان فولرتن (مدیرعامل سابق مؤسسۀ مالی جی‌.پی.مورگان) به یادمان آورده بود که: «قوانین ترمودینامک (دقت کنید: قوانین، نه نظریه‌ها) می‌گویند رشد مادیِ ابدی روی سیاره‌ای کران‌دار، از لحاظ زیستی‌فیزیکی نمی‌تواند پایدار باشد. تکیه به فناوری برای… منفک‌کردن این دو (افزایش رشد انباشته در عین کاهش تبدیل منابع، برای همۀ سال‌ها، تا ابد) نشانۀ تکبری بی‌معناست.»\n و یک واقعیت خشک دیگر: رشدی که بر پایۀ تُهی‌سازی منابع، ازمُدافتادن کالاها، نابرابری و پسماندسازی باشد، بیشتر عامل ایجاد فقر است تا برطرف‌کنندۀ آن. رشد فی‌نفسه شاخص خوبی نیست، مگر آنکه بپرسیم: چه چیزی را رشد می‌دهیم؟ با چه مقصودی؟\n تاکنون، نظام ناقص عرضه‌وتقاضا به‌تلویح این‌گونه پرسش‌ها را پاسخ داده‌اند. این مسیر که به‌سمت فاجعه می‌رود، ما را به فکر وامی‌دارد: یک سیستم هوشمندتر به چه شکلی خواهد بود؟ شاید نقطۀ شروعمان، سنجه‌هایی باشند که نیازها و خواسته‌های مردم را نشان دهند. اطلاعاتِ روزبه‌روز تخصصی‌تر دربارۀ مواردی مانند فروپاشی زیست‌بوم، تولید کل‌نگر (با نگاه به چرخۀ طبیعی فرایندها)، شاخص‌های پیشرفت اجتماعی یا ثبات سیستم‌ها و اجتماع‌های پیچیدۀ درهم‌تنیده می‌تواند به درد بسیاری از سیاست‌گذارن بخورد. برخی اقتصاددانان نیز هواداری از افزایش ظرفیت‌های بشری و آزادی در «اقتصادی هوشمند» به‌جای افزایش تبدیل منابع را آغاز کرده‌اند.\n برای تدوین و طراحی چنین سنجه‌هایی، اجتماعات محلی، ملی و جهانی باید باب گفت‌وگوی عمومی بادوام، سنجیده و دموکراتیک دربارۀ اینکه «می‌خواهیم چه تولید بکنیم؟» و «با چه مقصودی؟» را باز کنند. وظیفۀ من، در مقام تاریخ‌نگار، نشان‌دادن آن گام‌هایی است که تا رسیدن به این نقطه برداشته‌ایم. آن‌هایی که مهارت لازم برای آغاز گفت‌وگوهای مردمی سنجیده را دارند، باید با دنبال‌کردن همین سیر، در طراحی اهداف جدید به ما کمک کنند؛ آنگاه اقتصاددانان و حسابداران می‌توانند به ما کمک کنند که سنجه‌ها را برای دستیابی به این اهداف از نو طراحی کنیم.\n جهت‌گیری فعالیت اقتصادی باید از رشد به‌سمت توسعه، از بیشتر به‌سمت بهتر، از بی‌ملاحظه به‌سمت هوشمند، از حیات کالاها به‌سمت حیات بهتر، تغییر یابد. شاید آنگاه بفهمیم که نیازهای جهان‌شمول بشر (نیاز به اجتماع‌های قدرتمند و پایدار، نیاز به گسترش ظرفیت‌های بشری و کار معنادار) فقط زمانی محقق می‌شوند که طلسم این رقم ناچیز بزرگ را بشکنیم.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌: • این مطلب را دِرک فیلیپسن نوشته است و در تاریخ ۱۵ ژوئن ۲۰۱۵ با عنوان «GDP’s Wicked Spell» در وب‌سایت کرونیکل آو هایر اجوکیشن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳ آبان ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «ایمان به رشد اقتصادیْ ما را منقرض خواهد کرد» و با ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است.•• دِرک فیلیپسن (Dirk Philipsen) استاد تاریخ اقتصاد در دانشکدۀ سیاست عمومی سانفورد و همچنین عضو ارشد مؤسسۀ اخلاق کِنانِ دانشگاه دوک واقع در کارولینای آمریکا است. عدد بزرگ ناچیز (The Little Big Number) عنوان کتابی است که در سال ۲۰۱۵ از او منتشر شده است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157872.json b/train/528157872.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..1125f104376e1e6d9856ab74c448b191e4173911
--- /dev/null
+++ b/train/528157872.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در پسِ دستشویی‌نوشت‌ها",
+  "subtitle": "چه دلیلی، به جز تفریح، موجب می‌شود افراد دیوار دستشویی‌ها را خط‌خطی کنند؟",
+  "introduction": "لابد شما هم در دستشویی‌های عمومی با پدیدۀ «دستشویی‌نوشته» مواجه شده‌اید. سابقۀ این نوع دیوارنگاری به قرن اول میلادی برمی‌گردد و پژوهشگران معتقدند در میانِ انواع دیوارنگاری‌ها، آنچه دیوارنگاری دستشویی را متمایز می‌کند، محل خاصِ نوشتن افراد است؛ چون دستشویی‌های عمومی مکان‌های عجیب‌وغریبی هستند. جولی بِک، نویسندۀ بخش سلامت آتلانتیک، در یادداشت پیش‌رو نتایج مطالعات روان‌شناختی روی این دیوارنگاری‌ها را بررسی می‌کند.",
+  "content": "جولی بک، آتلانتیک — «شاعری ظریف روزی گفته بود، بعضی می‌خوانند، ولی همه سر توالت می‌شینند، حالا همه چی عوض شده، هر کی بره به دستشویی زودی قلم‌به‌دست می‌شه.» \n این‌ها را روی دیوار توالتی عمومی مربوط به اوایل قرن هجدهم نوشته بودند. مردی انگلیسی با نام مستعار هرلو ترامبو این نمونه‌ها و سایر دیوارنوشته‌های قدیمی را در کتاب خود گردآوری کرد. این کتاب با عنوان تفکر دلنشین یا پنجرۀ شیشه‌ای و توالت عمومی۱، در ۱۷۳۱ منتشر شد. \n این دیوارنوشته‌ها با اولین نمونۀ ثبت‌شده از شعری که به هنگام قضای حاجت با خط خرچنگ‌قورباغه نوشته‌اند، متفاوت است؛ مثلاً مارسیال، شاعر رمی که در قرن اول میلادی زندگی می‌کرد، از نویسنده‌ای که رقیبش بود، به‌شدت انتقاد می‌کرد، زیرا او وقتی می‌خواست چیزی را به اطلاع عموم برساند، حتماً باید می‌رفت و یک دیوار دستشویی پیدا می‌کرد. \n «اگر می‌خواهید اسمتان وارد عالم شعر شود، توصیه می‌کنم شاعر گوشه‌ای دنج باشید که با زغال یا گچِ خردشده اشعار را جایی می‌نویسد که مردم وقتی دارند خودشان را راحت می‌کنند، آن را بخوانند.» \n پژوهشی در سال ۱۹۸۳ که اغلب به آن ارجاع داده می‌شود، سه دسته دیوارنگاری را تعریف می‌کند: دیوارنگاری گردشگری، مثل «جان اینجا بود»؛ دیوارنگاری درون‌شهری، مثل نشانه‌گذاری و هنر خیابانی؛ دیوارنگاری دستشویی یا «دستشویی‌نوشته»۲ که گاه در ادبیات دانشگاهی گفته می‌شود. \n آنچه دیوارنگاری دستشویی را متمایز و شایستۀ قرارگرفتن در دسته‌ای مجزا می‌کند، محل خاصِ نوشتن افراد است. دستشویی‌های عمومی مکان‌های عجیب‌وغریبی هستند. هنگام انجام کارهای خصوصی در مکان‌های عمومی نوعی تنش حس می‌شود؛ چراکه مکان‌های عمومی‌ برای پنهان کردنِ برخی از بزرگ‌ترین تابوهای فرهنگ‌مان، اندام‌های جنسی و عملکردهای جسمی، سست‌ترین حدود را دارند. از این جاست که تمام متن‌های جنسی و هرزه‌گویانه اغلب در دستشویی‌نوشته‌ها دیده می‌شوند. در واقع افراد از فضای اطراف خود الهام می‌گیرند. \n همچنین دستشویی‌های عمومی معمولاً تفکیک جنسیتی شده‌اند و فضاهای تک‌جنسیتیِ تثبیت‌شده‌ای را فراهم می‌کنند که تقریباً در هیچ جای دیگری نمی‌بینید. شاید به همین خاطر است که بیشتر تحقیقات در حوزۀ دیوارنگاری دستشویی، تفاوت‌های میان نوشته‌های زنان و مردان در دستشویی‌های جداگانه را مطالعه می‌کنند. آلفرد کینزلی۳، بله؛ همان آلفرد کینزلی معروف، اولین کسی بود که در دهۀ ۱۹۵۰ چنین تحقیقی انجام داد. او و گروهش دریافتند که مردها در مقایسه با زن‌ها مطالبِ بیشتر و کثیف‌تری می‌نوشتند. زن‌ها بیشتر دربارۀ عشق می‌نوشتند. \n نیک هزلَم، استاد روان‌شناسی دانشگاه ملبورن، در کتاب خود روان‌شناسی در دستشویی۴ می‌نویسد: «کینزلی و همکارانش اشاره کردند که تمایل کمترِ زنان به ایجاد دیوارنگاری‌های شهوت‌انگیز به‌سبب احترام بیشتر آن‌ها به اصول اخلاقی و هنجارهای اجتماعی است.» \n این تحلیل‌های کلیشه‌ای سال‌ها در مطالعات دیوارنگاری دستشویی ادامه یافته‌اند. اگرچه برخی مطالعات بیان می‌دارند که زنان به‌اندازۀ مردان می‌نویسند، غالباً تصور بر این است که نوشته‌های مردان بی‌پرواتر و جنسی‌تر است و نوشته‌های زنان بیشتر گفت‌وگویی و احتمالاً دربارۀ عشق است. هرچند بیشترِ تحقیقات در حوزۀ دیوارنگاری‌های دستشویی در دهه‌های ۶۰، ۷۰ و ۸۰ انجام شدند، دو مطالعه‌ای که در چند سال گذشته صورت گرفتند، نتایج مشابهی یافتند. \n نیکولاس متیوز، دانشجوی دکتریِ دانشگاه ایندیانا، سرپرست نویسندگان پژوهشِ سال ۲۰۱۲ بود. این مطالعه، دیوارنگاری‌های دستشویی‌ها را در نُه کافۀ شهری مرکزی در امریکا تحلیل می‌کرد. او و همکاران محققش دریافتند که رایج‌ترین نوع دیوارنگاری «اعلام حضور» بود؛ مثلاً فرد تنها نامش را شتاب‌زده می‌نوشت. درعین‌حال مردها بیش از زن‌ها هویت خود را مشخص می‌کردند. ازسوی‌دیگر، زن‌ها توهین‌های بیشتری می‌نوشتند. متیوز با استفاده از روان‌شناسی تکاملی این مسئله را توضیح می‌دهد و بیان می‌دارد که «خود را بالادانستن» راهبردی رایج در جفت‌گیری مردان و «پایین‌تربردن دیگر زن‌ها» شگردی قدیمی و زنانه است. \n این‌ها توضیحاتی شسته‌رفته‌اند؛ اما لطفاً شتاب‌زده دست به قلم نبرید، تفاوت میان دیوارنگاری دستشویی زنان و مردان لزوماً نشانگر تفاوت‌های جنسیتی نیست. حضور در دستشویی عمومی به‌خودی‌خود می‌تواند روش ابراز وجود افراد را تحت‌تأثیر قرار دهد. منظورمان روشی است که افراد پس از برداشتن درِ ماژیک، برای ابراز وجود انتخاب می‌کنند. \n شاید وقتی زنی به دستشویی زنانه می‌رود و می‌بیند اطرافش همه زن هستند، دقیقاً مثل اینکه در اتاقی پر از آینه باشد، نسبت به حقیقتِ ز‌ن‌بودنِ خودش به فرا‌آگاهی می‌رسد. افراد شاید آرایش داشته باشند و نقش جنسیتی‌شان را بازی کنند، اما پشت درهای بسته مشغول قضای حاجتند. در این میان، دربِ کناری دستشویی مردانه است. آدم‌های شیک کنار هم جلوی پیشابگاه ایستاده‌اند و مصرّند چشم‌توچشمِ هم نشوند و سعی می‌کنند به بوی عفن تستوسترون بی‌توجه باشند. \n پس دستشویی خیلی جنسیتی است و دست‌کم یکی از محققان بر این باور است که این ویژگی می‌تواند منجر شود افراد در مردانگی یا زنانگی خود اغراق کنند. وی دریافت که در فضای مختلط اتاق‌های مطالعه، «سبک زبان… به طور کلی چیزی میان توالت‌های زنانه و مردانه بود.» \n متیوز اشاره دارد که وقتی کسی روی دیوار دستشویی چیزی می‌نویسد، «مخاطبینی با تنوعی حیرت‌آور دارد: نژادها، طبقات، مشاغل و مَناسب مختلف؛ اما این مخاطبان کاملاً به یک جنس محدودند. به همین خاطر است که ناگاه مسائل مختص جنسیت ظاهر می‌شوند». \n هزلم اشاره دارد که هنرمندان دیوارنگاری دستشویی، ‌ هر موضوعی هم که در ذهن داشته باشند، «مخاطبانی خاموش» دارند. «فضا هست، بی‌کارید و آدم، عاشق برقراری ارتباط است. ما مخلوقاتی اجتماعی هستیم. افرادی این کار را می‌کردند و این سنت از میان آن‌ها برخاست». \n برخی محققان، در تلاش برای توضیح میل به این سنت، خلاقیت به خرج داده‌اند. یک متخصص فرهنگ عامه به‌نام الن داندِس در مطالعه‌ای در ۱۹۶۵، بیان داشت: «میل به نقاشی روی دیوار دستشویی حاصل وسوسه‌ای بدوی برای کثیف‌کاری است. این همان میلی است که گفته می‌شود نوزادان برای دست‌کاری مدفوع خود دارند… افرادی که اسم خود را حکاکی می‌کنند یا می‌نویسند، نوعی یادگاری‌ از خود بر جای می‌گذارند که می‌تواند به چیزی زیبا آسیب بزند یا آن را خراب کند.» حدس من این است که این افراد با خود می‌گویند اگر نمی‌توان با خودِ مدفوع کثیف‌کاری کرد، پس با واژه‌های آلودۀ خود کثیف‌کاری کنیم. البته نمی‌دانم چه کسی دستشویی را در نگاه اول جایی «زیبا» می‌نامد. \n داندس همچنین بیان داشت که مردها بیش از زنان، شاعرانی برجسته و خل‌مسلک هستند؛ زیرا به توانایی باروری زن‌ها حسادت می‌کنند و حرکت روده در زمان اجابت مزاج در اصل چیزی شبیه بارداری است. داندس می‌نویسد: «وقتی مردی خود را تخلیه می‌کند، خالق و نیرویی محرکه است.» پس خالقیت مردانه پیوندی ناگسستنی با کثافات دارد. ببینید، این حرف داندس است نه من. \n هزلم می‌گوید: «در دوران شکوفایی مطالعات دستشویی‌نوشته، روان‌تحلیل‌گری بسیار جدی گرفته می‌شد. همه معتقد بودند اگر کسی بخواهد جدی گرفته شود، حتماً باید بُعدی ناخودآگاه برای هر چیزی قائل باشد.» \n داندس در پایان مقاله‌اش چالشی ایجاد می‌کند: «ممکن است بعضی به دیدۀ تردید به این نظریه نگاه کنند. منظورم نظریه‌ای است که انگیزۀ روان‌شناختیِ نوشتنِ دستشویی‌نوشته را با میل نوزادی برای بازی با مدفوع و کثیف‌کاری هنرمندانه با آن مرتبط می‌داند. از این افراد تنها یک خواهش می‌کنم: نظریه‌ای جایگزین مطرح کنند. از کسانی هم که شک دارند تمایل بیشترِ مردان به دستشویی‌نوشته، به خلاقیت مقعدیِ حاصل از حسادت بارداری مربوط است، همین خواهش را می‌کنم.» \n خیلی خوب. \n دربارۀ اینکه چرا افراد وقتی سر توالت نشسته‌اند، جملات طنزآمیزِ آلوده می‌نویسند و اسمشان را همراه قلب‌هایی به دور آن حک می‌کنند، دشوار می‌توان به نظریه‌ای جامع و واحد رسید؛ البته به‌جز جملۀ علمی و قانع‌نکنندۀ «به‌خاطر تفریح». باوجوداین به نظر می‌رسد عوامل مختلفی در این مسئله دخیل باشند: یکی آنکه دیوارنگاری دستشویی، مجله‌ای شده است برای اظهارات بی‌نام و اغلب نامناسب؛ مجله‌ای که کم‌شباهت به بخش نظرات اینترنت نیست و این مزیت افزوده را نیز دارد که می‌توان چیزی لمس‌کردنی در جهان واقعی ایجاد کرد. به‌علاوه همان‌طور که متیوز بیان می‌کند، «این کار همچنان غیرقانونی است. انحراف است؛ اما انحرافی با هزینۀ ناچیز.» احتمال کمی وجود دارد که کسی دستگیر شود و اغلب، چیزی است که می‌شود آن را شست و پاک کرد یا رویش را رنگ کرد. \n همچنین دیوارنگاری دستشویی تضادی جالب در‌مقابل رفتار عموم مردم در دستشویی مطرح می‌سازد. قوانینِ نانوشته شاملِ توجه به خود، نگاه‌نکردن به دیگران و صحبت‌نکردن با غریبه‌ها، همه به شکل‌گیری فضایی بعضاً تنش‌زا کمک می‌کنند؛ با این هدف که توجه افراد را از اتفاقاتِ پشت درِ دستشویی‌ها دور کنند. اما نوشته‌های پشت درِ دستشویی‌ها اصلاً از آن غافل نیستند. آن‌ها بی‌ادبانه آنچه را که برای انجامش به دستشویی رفته‌ایم، اعلام و با آن شوخی می‌کنند و به فضای مؤدبانۀ اطراف بی‌اعتنا هستند. وقتی همزمان با شخص دیگری به‌سراغ دستمال توالت می‌روید، می‌گویید «ببخشید»؛ ولی روی دیوار دستشویی نوشته شده «گم شو عوضی».\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جولی بک نوشته است و در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۴ با عنوان «Behind the Writing on the Stalls» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۴ خرداد ۱۳۹۵ آن را با عنوان «در پسِ دستشویی‌نوشت‌ها» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است.•• جولی بک (Julie Beck) ویراستار ارشد آتلانتیک است و دربارۀ موضوعات مربوط به حوزۀ روان‌شناسی و سلامت برای این نشریه می‌نویسد. [۱] The Merry Thought: Or، The Glass Window and the Bog-House [۲] latrinalia [۳] آلفرد چارلز کینزی (به انگلیسی: Alfred Charles Kinsey) (زاده ۲۳ ژوئن ۱۸۹۴ – درگذشته ۲۵ اوت ۱۹۵۶) زیست‌شناس آمریکایی و استاد حشره‌شناسی و جانورشناسی بود که در سال ۱۹۴۶ مؤسسه پژوهشی سکس، جنسیت و تولیدمثل را در دانشگاه ایندیانا بنیان نهاد. پژوهش کینزی روی مسأله تمایلات جنسی مردم، که پایه‌گذار رشته جدید سکسولوژی (مطالعات جنسی) شد، در دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ جنجال آفرین گشت. نتیجه تحقیقات او ارزشهای فرهنگی و اجتماعی جهان را تحت تأثیرات شگرف خود قرار داد. امروزه او به‌عنوان پدر علم سکسولوژی در جهان شناخته می‌شود [ویکی‌پدیا]. [۴] Psychology in the Bathroom\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157876.json b/train/528157876.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..098f41aa0ce2e4284535dbc0528e256719686eaf
--- /dev/null
+++ b/train/528157876.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اولین برخوردها مهم است، اما چرا؟",
+  "subtitle": "اِیمی کادی قضاوت‌های شتاب‌زده، احساسات صمیمانه و اهمیتِ برتری‌جویی را بررسی می‌کند",
+  "introduction": "ایمی کادی، روان‌شناس اجتماعی دانشگاه هاروارد، یکی از پربازدیدترین سخنرانی‌های تِد تا امروز را ایراد کرده است. او که ابتدا علاقه‌ای به روان‌شناسی نداشت، پس از تصادفی مهیب، «تصادفاً» جذب این رشته شد. کادی که دربارۀ نحوۀ فهم ما از دیگران پژوهش می‌کند، معتقد است اصلی‌ترین نقش در ارزیابی ما از دیگران را دو مفهوم بازی می‌کند: صمیمیت و توانمندی. اما این دو مفهوم ساده چگونه جواب اینهمه سوال پیچیده را خواهند داد؟",
+  "content": "کرِیگ لَمبرت، هاروارد مگزین — گرچه هیچ‌کس برای قضاوت‌های شتاب‌زده احترام و اهمیتی قائل نیست، این قضاوت‌ها بیشتر از آنکه عاداتی ناشایست باشند، واقعیت زندگی هستند. برداشت‌های اولیۀ ما برای هرگونه ارزیابیِ دقیق و ظریف داده‌ها بیش از حد سریع هستند، ایمی کادی می‌گوید: «آدم‌ها ظرف کمتر از یک ثانیه با استفاده از حالات چهره کاری را انجام می‌دهند که ’استنتاج فی‌البداهۀ صفات‘ نام دارد».<!–\n /* Font Definitions */\n @font-face\n\t{font-family:\"Cambria Math\";\n\tpanose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;\n\tmso-font-charset:0;\n\tmso-generic-font-family:roman;\n\tmso-font-pitch:variable;\n\tmso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}\n@font-face\n\t{font-family:Calibri;\n\tpanose-1:2 15 5 2 2 2 4 3 2 4;\n\tmso-font-charset:0;\n\tmso-generic-font-family:swiss;\n\tmso-font-pitch:variable;\n\tmso-font-signature:-536859905 -1073732485 9 0 511 0;}\n@font-face\n\t{font-family:\"B Nazanin\";\n\tpanose-1:0 0 4 0 0 0 0 0 0 0;\n\tmso-font-alt:\"Courier New\";\n\tmso-font-charset:178;\n\tmso-generic-font-family:auto;\n\tmso-font-pitch:variable;\n\tmso-font-signature:8193 -2147483648 8 0 64 0;}\n@font-face\n\t{font-family:BBCNassim;\n\tpanose-1:2 0 5 0 0 0 0 0 0 0;\n\tmso-font-charset:0;\n\tmso-generic-font-family:auto;\n\tmso-font-pitch:variable;\n\tmso-font-signature:-2147475409 -2147442678 8 0 65 0;}\n /* Style Definitions */\n p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal\n\t{mso-style-name:\"Normal,متن اصلی\";\n\tmso-style-unhide:no;\n\tmso-style-qformat:yes;\n\tmso-style-parent:\"\";\n\tmargin:0in;\n\tmargin-bottom:.0001pt;\n\ttext-align:justify;\n\ttext-justify:kashida;\n\ttext-kashida:0%;\n\ttext-indent:13.0pt;\n\tline-height:115%;\n\tmso-pagination:widow-orphan;\n\tdirection:rtl;\n\tunicode-bidi:embed;\n\tfont-size:14.0pt;\n\tfont-family:\"Calibri\",sans-serif;\n\tmso-fareast-font-family:Calibri;\n\tmso-bidi-font-family:\"B Nazanin\";\n\tmso-bidi-language:FA;}\n.MsoChpDefault\n\t{mso-style-type:export-only;\n\tmso-default-props:yes;\n\tfont-family:\"Calibri\",sans-serif;\n\tmso-ascii-font-family:Calibri;\n\tmso-ascii-theme-font:minor-latin;\n\tmso-fareast-font-family:Calibri;\n\tmso-hansi-font-family:Calibri;\n\tmso-hansi-theme-font:minor-latin;\n\tmso-bidi-font-family:Arial;\n\tmso-bidi-theme-font:minor-bidi;}\n.MsoPapDefault\n\t{mso-style-type:export-only;\n\tmargin-bottom:8.0pt;\n\tline-height:107%;}\n@page WordSection1\n\t{size:8.5in 11.0in;\n\tmargin:1.0in 1.0in 1.0in 1.0in;\n\tmso-header-margin:.5in;\n\tmso-footer-margin:.5in;\n\tmso-paper-source:0;}\ndiv.WordSection1\n\t{page:WordSection1;}\n—     \n کادی که روان‌شناس اجتماعی و استادیار رشتۀ مدیریت بازرگانی است، دربارۀ این موضوع تحقیق می‌کند که افراد چگونه دیگران را ادراک و دسته‌بندی می‌کنند. به‌زعم وی، صمیمیت۱ و توانمندی۲ دو متغیر حیاتی هستند. این دو عامل تعیین‌کنندۀ هشتاد درصد از ارزیابی‌های کلّی ما دربارۀ افراد است (مثلاً اینکه احساس خوبی به فرد داریم یا احساس بد؟) و عواطف و رفتار ما نسبت به آنان را شکل می‌دهد. تحلیل او از صمیمیت و توانمندی توضیح‌دهندۀ آن است که چرا ما به جای فلانی بهمانی را استخدام می‌کنیم، یا دانش‌آموزان چگونه هم‌گروهی‌هایشان را انتخاب می‌کنند، یا چه کسی هدف آزار جنسی قرار می‌گیرد، چگونه «تاوان مادری» و «پاداش پدری» تبعیض‌هایشان را در محیط کار اعمال می‌کنند. این تحلیل حتی نشان می‌دهد که چرا ما برخی گروه‌های اجتماعی را تحسین می‌کنیم، به آن‌ها غبطه می‌خوریم یا تحقیرشان می‌کنیم، چگونه سیاستمداران را انتخاب می‌کنیم و چرا اقلیت‌ها را برای نسل‌کشی هدف می‌گیریم.\n کادی رفتارهای غیرکلامی همچون ژست‌های مرتبط با سلطه و قدرت را نیز مطالعه می‌کند. به‌طرز جالبی، جدیدترین پژوهش او چنین ژست‌هایی را به سیستم غدد درون‌ریز پیوند می‌دهد، و نشانگر ارتباط بین ژست‌ها، حالات بدن و هورمون‌ها است. تحقیق او ممکن است روشنگر این موضوع باشد که چرا مردان و زنان در محیط کاری و محیط تحصیلی به درجات بالا می‌رسند یا در حاشیه قرار می‌گیرند. این تحلیل به یافته‌های شگفت‌انگیزی در مورد این موضوع می‌رسد که سرمایه‌گذاران ریسک‌پذیر چطور تصمیم می‌گیرند کجا سرمایه‌گذاری با ریسک بالا انجام دهند.\n واقعاً و عملاً تصادفی بود که کادی روان‌شناس شد. در دوران دبیرستان و کالج در دانشگاه کلرادوش شهر بولدر، با جدیت رقص باله را دنبال می‌کرد و به‌عنوان پیشخدمتِ اسکیت‌سوار در رستوران مشهور ال‌.ای دینر مشغول بود. اما یک شب، سوار ماشینی بود که راننده‌اش ساعت چهار صبح و حین رانندگی با سرعت ۹۰ مایل در ساعت در ایالت وایومینگ خوابش برد؛ این تصادف کادی را با جراحت شدید سر و «آسیب منتشر آکسونی» روانۀ بیمارستان کرد. او می‌گوید: «پیش‌بینی نتیجۀ کار بعد از این نوع آسیب بدنی دشوار است و کار زیادی هم نمی‌توانند برایتان انجام دهند.»\n کادی مجبور شد چند سال از تحصیل کناره بگیرد و به‌قول خودش «چگونه یاد گرفتن را دوباره بیاموزد». «می‌دانستم استعداد دارم، می‌دانستم بهرۀ هوشی‌ام چقدر است و فکر نمی‌کردم بتواند عوض شود. اما بهرۀ هوشی‌ام بعد از آسیب مغزی تا دو انحراف معیار پایین رفت. برای بازیابی آن توانایی‌ها سخت کار کردم و چندبرابر همه سعی و تلاش از خودم نشان دادم. موتسارت گوش می‌کردم، حاضر بودم هر چیزی را امتحان کنم!» دو سال بعد، بهرۀ هوشی او سر جایش برگشت. و دوباره توانست برقصد.\n او همچون سال‌بالاییِ ۲۲ ساله‌ای به کالج برگشت که تجربه‌اش از آسیب مغزی موجب علاقه‌مندشدن‌اش به روان‌شناسی شده بود. کارکردن در آزمایشگاه نوروسایکولوژی خسته‌کننده از آب درآمد، اما روان‌شناسی اجتماعی بود که شور و شوق او را برانگیخت. کادی در سال ۱۹۹۸ از بولدر فارغ‌التحصیل شد، سپس شغلی را در مقامِ دستیار پژوهش سوزان فیسک (ورودی ۱۹۷۳ و دکترای ۱۹۷۸) در دانشگاه ماساچوست در اَمِرست آغاز کرد. فیسک به استاد مشاور او در طول هفت سال بعدی تبدیل شد؛ در سال ۲۰۰۰ هر دو به پرینستون نقل‌مکان کردند، جایی‌که کادی در سال ۲۰۰۵ در رشتۀ روان‌شناسی اجتماعی دکترا گرفت؛ رسالۀ او پژوهشی در باب جوانبِ ادراک صمیمیت و توانمندی بود. (فیسک همچنان در دانشکدۀ پرینستون مشغول به کار است و این دو زن هنوز همکاری‌های پژوهشی با یکدیگر دارند.)\n کادی در دانشگاه راتجرز درس داد، سپس به استخدام دانشکدۀ مدیریت دانشگاه نورث‌وسترن درآمد. دو سال در شیکاگو ساکن بود تا اینکه در سال ۲۰۰۸ به دانشکدۀ مدیریت هاروارد ملحق شد، جایی که مدرس واحدهایی در مورد مذاکره، قدرت، و نفوذ است.\n صمیمیت -این آدم حسّ گرمی به من می‌دهد یا حس سردی؟- اولین و مهم‌ترین ادراک میان‌فردی است. چنین چیزی بی‌شک در غریزۀ بقا ریشه دارد: تعیین اینکه یک انسان دیگر، یا در واقع هر موجود زنده‌ای، «دوست است یا دشمن» می‌تواند به معنای مرگ یا زندگی باشد.\n صمیمیت نه‌تنها اول درک و دریافت می‌شود، بلکه نسبت به توانمندی سهم بیشتری در ارزیابیِ کلّی از فردِ مقابل دارد. سنجش صمیمیت یا سردی به خوانش و تفسیر نیت‌های دیگران می‌انجامد، تفسیری که می‌تواند مثبت یا منفی باشد.\n سپس توانمندی محک زده می‌شود: توانمندیِ یک نفر برای پیش‌برد و تحقق این نیت‌ها چقدر است؟ کادی توضیح می‌دهد: «اگر طرف یک دشمن است که توانمندی دارد، احتمالاً باید هشیار و مراقب باشیم.» عجیب آنکه، اشخاص در ادراک‌هایشان از خویشتن، به توانمندی بیشتر از صمیمیت بها می‌دهند. او می‌گوید: «می‌خواهیم آدم‌های دیگر صمیمی باشند، اما ما می‌خواهیم قابل و توانا باشیم، ترجیح می‌دهیم آدم‌ها به ما احترام بگذارند تا اینکه دوستمان داشته باشند.» (کادی فکر می‌کند که این گرایش انسانی نشانگر قضاوتی نادرست است: «ارتباطات اجتماعی کارتان را بیشتر پیش می‌برد تا احترام.»)\n اینجا با عدم‌تقارنی جالب روبه‌رو هستیم. بسیاری از کارها می‌توانند نشانگر توانمندی باشند: مثلاً کسب امتیاز خوب در آزمون کالج بورد (اس‌. ای‌. تی)، یا مهارت در راندنِ قایق بادبانی، یا مهارت کارکردن با یک نرم‌افزار. معمولاً نشان دادنِ تنها یک رفتار مثبت و حاکی از توانمندی باعث شکل‌گیری هالۀ وسیع‌تری از توانایی و توانمندی دور سر فرد می‌شود: برای مثال، شخصی برخوردار از امتیازی بالا در آزمون کالج بورد به‌عنوان فردی عموماً توانا در نظر گرفته می‌شود. برعکس، یک رفتار منفی و حاکی از ناتوانی و عدم توانمندی -مثلاً، ناتوانی در راندن قایق بادبانی- به همۀ ابعاد شخصیتی فرد تعمیم پیدا نمی‌کند و باعث نمی‌شود به‌منزلۀ فردی کلاً ناتوان درک شود: این اتفاق فقط به‌مثابۀ مثلاً یک مهارت کسب‌نشده کنار گذاشته می‌شود. کادی اینطور نتیجه‌گیری می‌کند که «توانمندیِ مثبت وزن و ارزش بیشتری از توانمندی منفی دارد.»\n در مورد صمیمیت، عکس این قضیه صادق است. کسی که کار خوبی انجام می‌دهد، مثلاً به یک سالمند برای عبور از چهارراه کمک می‌کند، لزوماً آدمی کلاً خوب درنظرگرفته نمی‌شود. اما تنها یک نمونه رفتار منفی و غیرصمیمی -مثلاً لگدزدن به یک سگ- احتمالاً فرد خاطی را به‌شکلی نابخشودنی در زمرۀ افراد سرد دسته‌بندی می‌کند.\n به عبارت دیگر، مردم حس می‌کنند که تنها یک فعلِ حاکی از توانمندیِ مثبت یا صمیمیتِ منفی شخصیت فرد را آشکار می‌سازد. کادی توضیح می‌دهد: «شما می‌توانید عامدانه خودتان را انسانی صمیمی جلوه دهید، این را می‌توانید کنترل کنید. اما ما حس می‌کنیم که توانمندی را نمی‌شود جعل کرد. بنابراین توانمندی مثبت همچون چیزی درنظرگرفته می‌شود که بیشتر مبتنی بر تشخیص است. برعکس، در مورد عوضی بودن… خب، ما چندان در مقابل کسانی که چنین رفتاری دارند اهل بخشش و فراموشی نیستیم.»\n این اصلْ اهرم فشار قدرتمندی در زندگی عمومی دارد، جایی‌که برداشتن یک گام اشتباه و انجام یک فعل غیرصمیمی می‌تواند ویرانگر باشد. برای مثال، در کارزار انتخاباتی مجلس سنای آمریکا در سال ۲۰۰۶، نمایندۀ جمهوری‌خواه وقت، جرج الن، با اختلاف زیاد از نامزد رقیب، جیم وِب، جلوتر بود، اما در مراسم کارزار انتخاباتی در ماه اوت دچار ریزش شد. در میان جمعیت مرد جوانی به نام اس.‌ آر. سیدارت، شهروند آمریکایی و بومی‌تبار، بود که در حال فیلم‌برداری از کارزار الن بود، الن او را با تعبیر «خبرکشِ» کارزار جیم وب خطاب کرد و گفت: «این آدمی که اینجا ایستاده و پیراهن زرد تنش است – ماکاکا۳، یا هر اسم دیگری که دارد…» ماکاکا به‌طرز گسترده‌ای در نظر مردم به‌منزلۀ یک برچسب نژادیِ تحقیرآمیز جلوه کرد. رأی مردمی آلن سقوط کرد و وب کرسی مجلس را به دست آورد. مثال دیگری از این دست ویرانی ناگهانیِ تصویر بازیگر هالیوود، مل گیبسون، است که نتیجۀ پرخاش و حرف‌های تحتِ تأثیر الکل و یهودستیزانه‌اش پس از دستگیر شدن در سال ۲۰۰۶ به‌خاطر رانندگی حین مستی بود.\n گرایش انسان به تعمیم ادراک‌های منفرد همان «خطای هاله‌ای»۴ معروف را ایجاد می‌کند، یعنی گرایشِ شناختی به یکسره سیاه و سفید دیدن مردم، همان گرایشی که روان‌شناسان دست‌کم از ۱۹۲۰ آن را ثبت کرده‌اند. برخی صفات اصلی و کلیدی، مانند جذابیت، معمولاً ادراک ابعاد شخصیتی دیگر را نیز تحت‌تأثیر قرار داده و برداشت عموماً مثبتی از یک فرد را القا می‌کنند. (کادی می‌گوید: «عموماً این‌طور تصور می‌شود که افراد جذاب در همۀ کارها عملکرد بهتری دارند.») اما او اضافه می‌کند که خطای هاله‌ای «فرض را بر این می‌گذارد که شما این فرد را با هیچ‌کس دیگری مقایسه نمی‌کنید، و این تقریباً هرگز واقعیت ندارد. مقایسۀ اجتماعی همیشه وجود دارد و در حال کار است، مگر اینکه تارِک دنیا باشید.»\n اغلب مواقع، چیزهایی که دارند مقایسه می‌شوند نه افراد، که تفکرات قالبی هستند. خطای هاله‌ای به عادات فکری‌ای اشاره دارد، که آن‌قدر قدرتمند هستند که می‌توانند ادراکات مستقیم و بی‌واسطه را ملغا کنند. و هنگام امتیازدهی به صمیمیت و توانمندی، ما ناگزیر از تفکرات قالبیِ مرتبط با نژاد، جنسیت، سن و ملیت خط می‌گیریم، مثلاً گمان می‌کنیم که ایتالیایی‌ها به‌لحاظ عاطفی از اهالی کشورهای اسکاندیناوی صمیمی‌ترند.\n برخی از تفکرات قالبی به یکدیگر متکی هستند. کادی می‌گوید که «فرض کنیم در فرآیند استخدام نهایتاً به جایی می‌رسید که باید یکی از دو نفر را انتخاب کنید. اینجاست که «کلیشه‌سازی تعدیلی» وارد ماجرا می‌شود. احتمالاً هیئت بررسی یکی از گزینه‌ها را توانا و نه‌چندان گرم و صمیمی، و گزینۀ دیگر را گرم و صمیمی ولی نه‌چندان توانا می‌بیند.» به عبارت دیگر، لنزِ مقایسۀ اجتماعی با اغراق و دوقطبی کردنِ تفاوت‌ها ادراک را دچار اعوجاج می‌کند. این امر مقایسه را وضوح می‌بخشد، ولی این کار را از طریق وارد کردنِ اطلاعات نادرست انجام می‌دهد. همین قاعده شامل حال یک انتخاب سیاسی هم می‌شود. کارزار انتخاباتیِ سال ۲۰۰۰ را در نظر بگیرید: جرج دابلیو بوش یک وزنۀ سبک سیاسیِ دوست‌داشتنی ولی بی‌تجربه محسوب می‌شد، درحالی‌که ال‌گور فردی شایسته ولی فاقد ارتباط مردمی تلقی می‌شد.\n همین الگو هنگام قضاوت دربارۀ افراد ظاهر می‌شود. کادی در مقاله‌ای به سال ۲۰۰۹ در مجلۀ هاروارد بیزینس ریویو با عنوان «فقط چون آدم خوبی هستم، فکر نکنید که کودنم»، می‌نویسد که «مردم گرایش دارند که بین صمیمیت و توانمندی نسبت معکوسی برقرار کنند. اگر مازادی از یکی از این مشخصه‌ها وجود داشته باشد، طبق استنباط آن‌ها نقصانی در دیگری باید وجود داشته باشد.» او می‌گوید که در زمینۀ تجارت و کسب‌وکار این بدان معناست که «هر چقدر قابل‌تر و تواناتر باشید، حتماً کمتر آدم خوبی هستید. و برعکس: کسی که واقعاً آدم خوبی به نظر می‌رسد، نباید چندان باهوش باشد.» این الگو عکسِ خطای هاله‌ای است: یک امتیاز مثبت در خصوص یک بُعد شخصیتی مستلزم یک امتیاز منفی در مورد بُعد دیگر است. منطق ناخودآگاهِ آن احتمالاً این است: اگر واقعاً فرد توانا و قابلی بود، نیاز نداشت این‌قدر خوب باشد و برعکس، فردی با توانمندی بالا مجبور نیست خوب و دلنشین باشد و حتی ممکن است با لگدکردنِ دیگران به بالای نردبان رسیده باشد.\n تقاطع دو محور صمیمیت و توانمندی چهار مدل ذهنی ایجاد می‌کند، الگویی که کادی آن را طی چند سال گذشته به همراه سوزان فیسک و پیتر گالیک از دانشگاه لارنس تدوین کرده است. نمودار آن‌ها به روان‌شناسان اجتماعی اجازه می‌دهد انگارۀ تعصب را واکاوی کنند، انگاره‌ای که اغلب اوقات صرفاً همچون پدیده‌ای مبتنی بر تفکیک «ما و آن‌ها» تصور می‌شود: «گروه خودی من برتر از گروه غیرخودی تو است.» قضیه به این سادگی نیست. کادی می‌گوید که «آن الگو [الگوی دوتایی] تقریباً هیچ‌چیزی را در مورد نحوۀ رفتار با یک گروه غیرخودی پیش‌بینی نمی‌کند، نه تعصب، یعنی عنصر عاطفی را، و نه تبعیض، یعنی عنصر رفتاری را. محتوای تفکرات قالبی نیز مهم است: تفکرات قالبی نظام‌مند هستند. تقریباً هر گروه غیرخودی‌ای درون یکی از چهار ربعِ صفحۀ مختصاتِ صمیمیت و توانمندی جای می‌گیرد، و آن ربعِ صفحه چگونگی رفتار با آن گروه را پیش‌بینی می‌کند.\n البته برترین گروه گروهِ افراد صمیمی و تواناست؛ این ادراک موجب تحسین و بروز دو نوع رفتار می‌شود: تسهیل فعّالانه (کمک‌کردن) و تسهیل منفعلانه (همکاری‌کردن). در آن سوی این طیف، گروه ناتوان و سرد موجب برانگیخته شدنِ تحقیر و بروز دو رفتار مشخصاً متفاوت می‌شود: آسیب منفعلانه (نادیده‌گرفتن، بی‌اعتنایی) و آسیب فعالانه (آزار فیزیکی، خشونت). در هر دو حالت، عواطف و رفتارها غیرمبهم، قابل‌پیش‌بینی، و مستقیماً در پیوند با ادراک صمیمیت و توانمندی هستند.\n برعکس، گروه‌هایی که سرد و ماهر و توانا دیده می‌شوند غبطه‌برانگیز هستند، و کادی توضیح می‌دهد که «غبطه احساسی دوپهلو است، هم شامل احترام می‌شود و هم شامل کین‌توزی.» غبطه همچنین موجب بروز رفتارهای دوپهلو می‌شود. برای مثال، در سال ۱۹۹۹، متیو هِیل که نئونازی و طرفدار توفق نژادی سفیدپوستان است، به‌رغم عقاید ضدیهودیِ سفت‌ و سختش، الن درشویتسِ حقوق‌دان و صاحب کرسی استادی فرانکفورتر را استخدام کرد تا در شکایتی علیه کانون وکلای ایلینوی وکالت او را بر عهده بگیرد. کادی می‌گوید که «خب متیو هیل از الن درشویتس خوشش نمی‌آید، ولی به‌وضوح او را توانا می‌داند.» یک مثال دیگر: از شاگرد تازه‌واردی در کلاس ریاضی خواسته می‌شود با دانش‌آموز دیگری هم‌گروه شود تا روی یک مسئله کار کنند. تحقیقات حاکی از آن است که شاگردی که هیچ‌کس را در کلاس نمی‌شناسد، گرایش به هم‌گروه شدن با یک دانش‌آموز آسیایی دارد؛ تفکر قالبی در مورد آسیایی‌ها آن است که آن‌ها سرد و توانمند هستند. کادی می‌گوید که «مردم مایل به هم‌گروه شدن با آن‌ها هستند، ولی این تنها از روی منعفت شخصی است.»\n باوجوداین، تفکر قالبیِ «سرد و توانا» سویۀ بسیار تاریک‌تری نیز دارد. کادی می‌گوید که «اگر به گروه‌هایی که دست‌کم طی قرن گذشته هدف نسل‌کشی قرار گرفتند نگاه کنید، می‌بینید که آن‌ها معمولاً همین گروه‌ها هستند». افرادی که کادی با نقل شواهد کیفی (او در مورد این مسئله به جمع‌آوری داده نپرداخته است) می‌گوید به‌عنوان افرادی سرد و توانا تصور می‌شوند. «در دوره‌های بی‌ثباتیِ اقتصادی، وقتی وضع موجود تهدید می‌شود، گروه‌هایی از این دست سپرِ بلا می‌شوند: یهودیان در آلمان، افراد تحصیل‌کرده در کامبوج، توتسی‌ها در رواندا.» به‌طور کلی، او توضیح می‌دهد که این دسته «معمولاً دربرگیرندۀ گروه‌های اقلیتی می‌شود که جایگاه اجتماعی بالایی دارند: به آن‌ها به‌عنوان افرادی نگریسته می‌شود که اقبال خوبی در زندگی دارند، اما نوعی کین‌توزی نسبت به آن‌ها وجود دارد. «ما از شما خوشمان می‌آید، شما چیزی دارید که ما آن را دوست داریم، ولی به‌نحوی به خاطر داشتن آن چیز از شما کینه داریم؛ و شما در اکثریت نیستید.» آمریکایی‌های آسیایی‌تبار، زنان شاغل، و متخصصان سیاه‌پوست نیز احتمال دارد به‌عنوان افرادی سرد و توانمند درک شوند.»\n برای کسانی که «سرد و توانا» تلقی می‌شوند، آزار جنسی می‌تواند شکلی از چیزی شود که کادی آن را «آسیب فعالانه» می‌نامد. او توضیح می‌دهد که «این آزار بسیار تهاجمی و ستیزه‌جویانه است، قضیهْ لاس‌زدن نیست. نظریۀ عامیانه این بود که زنانِ به‌لحاظِ جنسی جذاب هدف آزار جنسی قرار می‌گیرند؛ منشی جذابی که لباسی یقه‌باز پوشیده است. اما هدف‌های واقعی معمولاً زنانی هستند که مردانه‌تر و موفق‌ترند. به‌نظر می‌رسد این آسیبِ فعالانه‌ای است که گروهی را هدف قرار می‌دهد که تهدیدکننده محسوب می‌شود: روشی برای «نشاندن آن‌ها سر جای خودشان»، یا حتی طرد و اخراج آن‌ها از محیط.»\n ربع صفحۀ «صمیمی و عدم‌توانمندی» نیز احساس دوپهلویی را برمی‌انگیزند: ترحم، احساسی که شفقت و غم را با هم ترکیب می‌کند. کادی می‌گوید که مردم بیشتر احتمال دارد که به گروه‌هایی از این دست کمک کنند، مانند سالمندان، اما احتمال بیشتری هم دارد که آن‌ها را نادیده بگیرند یا به‌شان بی‌اعتنایی کنند. به‌علاوه، هرچقدر باور فرد به کلیشۀ ارتباط صمیمیت با عدم‌توانمندی قوی‌تر باشد، بیشتر احتمال دارد که به چنین افرادی کمک کند و آن‌ها را نادیده بگیرد. او می‌گوید که «همه‌چیز به موقعیت بستگی دارد. اگر در حیاط پشتی مشغول باربکیو هستید، احتمال بیشتری دارد که به فردی سالمند کمک کنید. در اداره و محل کار، احتمالاً به آن‌ها بی‌اعتنایی خواهید کرد.»\n در محیط کار، مطالعات بسیاری نشان داده‌اند که مادران شاغل هم به‌طرز قابل‌توجهی افرادی بهتر و دلپذیرتر درنظر گرفته می‌شوند و هم به‌طرز قابل‌توجهی افرادی با توانایی‌ها و توانمندی‌های کمتر؛ البته نسبت به پدران شاغل یا زنان و مردان بدون فرزند. کادی می‌گوید که «ما این را ’تاوان مادری‘ می‌نامیم. در عین حال، پدران ’پاداش پدری‘ را تجربه می‌کنند. در مقایسه با مردان بدون فرزند، به آن‌ها همچون افرادی بهتر و دلنشین‌تر اما همان‌قدر قابل و توانا یا حتی تواناتر نگاه می‌شود. به آن‌ها به‌عنوان قهرمان نگاه می‌کنند: نان‌آوری که هرازچندگاهی به دیدنِ مسابقۀ فوتبال آمریکاییِ فرزندش می‌رود. اما در درون یا بیرون محل کار، مادران شاغل تخاصم زیادی را از جانب افرادی متحمل می‌شوند که فکر می‌کنند آن‌ها باید در خانه و کنار فرزندان‌شان باشند. پژوهش‌گران هزاران مورد تبعیض در حق مادران را ثبت کرده‌اند؛ مادری که از کار اخراج شده است، احتمال دارد چیزهایی از این دست بشنود: «می‌دانم که به هر حال می‌خواستی در خانه باشی.»\n پژوهش‌های میان‌فرهنگی نشان می‌دهد که تنها گروهی که همیشه ربع صفحۀ «تحقیر»، یعنی ربع صفحۀ مربوط به افراد سرد و ناتوان، را اشغال می‌کند گروه محرومین اقتصادی است: بی‌خانمان‌ها، دریافت‌کنندگان کمک‌های رفاهی دولتی، فقرا. کادی می‌گوید که «آن‌ها به‌خاطر شوربختی‌شان مقصر دانسته می‌شوند. آن‌ها هم نادیده گرفته می‌شوند و هم گهگاه هدف آسیب فعالانه قرار می‌گیرند.» الگوهای شناختیِ ریشه‌دار ممکن است زمینه را برای بدرفتاری مهیا کند. کادی توضیح می‌دهد که «ناحیه‌ای از مغز است، یعنی قشر جلوی پیشانی میانی (ام. پی. اف. سی)، که برای ادراک اجتماعی ضروری است.» تصویرپردازی‌های اخیر نشان داد که این قشر مغزی در پاسخ به تصاویر افراد بی‌خانمان هیچ فعالیتی از خود نشان نمی‌دهد. کادی اشاره می‌کند: «مردم حتی آن‌ها را انسان نمی‌شمارند.»\n داده‌های غیرکلامی عوامل قدرتمندی در ارزیابی ما از دیگران هستند. کادی توضیح می‌دهد که «بسیاری از چیزهایی که دروغ گفتن را برملا می‌کنند، در ناحیۀ گردن به پایین اتفاق می‌افتند. دروغ گفتن به‌صورت فیزیکی و جسمانی فاش می‌شود و نشتی پیدا می‌کند. برای آنکه موثق و معتبر به نظر برسید، رفتار کلامی و غیرکلامی‌تان باید با یکدیگر هماهنگ باشند. کادی علاقه‌مند به شناسایی رفتارهای غیرکلامی‌ای شد که بر صمیمیت و توانمندی دلالت دارند. او می‌گوید که «خوداظهاریِ مناسب، استفاده از طنز، و لبخندهای طبیعی همگی نشانگر صمیمیت هستند، همچنین رفتارهای موسوم به «نشانه‌های صمیمیت»، مانند متمایل و خم شدن به سمت یک نفر، صحبت کردن و برقراری ارتباط در یک سطح فیزیکی، و نزدیک‌تر بودن به‌لحاظ جسمانی، گرچه فاصلۀ ایدئال با توجه به فرهنگ‌های گوناگون بسیار متغیر است.»\n کادی اخیراً شروع به مطالعۀ نشانه‌های غیرکلامی‌ای کرده است که موجب ادراک توانمندی می‌شوند، ادراکی که مستقیماً با جایگاه فرد در سلسله‌مراتب اجتماعی مرتبط است: برای مثال، یک ستارۀ ورزشی از منزلت بسیار بالاتری برخوردار است تا یک کارگر روزمزد. او می‌گوید که «سلطه و قدرت یک فرد تا حدّ بسیار زیادی به ادراک سایرین از توانمندی آن فرد بستگی دارد و استنباط مردم از قدرت و توانمندی بسته به آن است که یک نفر چقدر مسلط به نظر می‌رسد.»\n او می‌گوید که «در تمام گونه‌های حیوانی، حالات بدنی‌ای که انبساطی و گشوده هستند و فضای بیشتری را اشغال می‌کنند تداعی‌گر سلطه و قدرت زیادند. اوضاع و حالات انقباضی -دست و پاها مماس بالاتنه و محافظ اندام‌های حیاتی، حالات بدنی‌ای که کمترین فضای ممکن را اشغال می‌کنند- تداعی‌گر قدرت اندک و قرار داشتن در پایین سلسله‌مراتب است. هر حیوانی که فکرش را بکنید، وقتی به دام افتاده باشد، خودش را تا جای ممکن کوچک می‌کند.»\n در نخستی‌سانان این اوضاع و حالات بدنی با سطح تستوسترون و کورتیزول نیز همبسته است. حالات بدنیِ انبساطی و حاکی از قدرت زیاد (در هر دو جنس) به معنای تستوسترون بالا (هورمونی که مطالعاتِ انسانی و حیوانی آن را با سلطه و قدرت مرتبط می‌دانند) و کورتیزول پایین (هورمون «استرس») است، درحالی‌که عکس این موضوع در مورد حالات بدنی انقباضی و حاکی از ضعف صادق است. کادی می‌گوید «آن مشخصات هورمونی با مقاومت در برابر بیماری مرتبط هستند. تستوسترون پایین و کورتیزول بالا شما را در مقابل بیماری‌ها بسیار آسیب‌پذیر می‌سازد، بنابراین احتمال زیادی وجود دارد که با هر بیماری‌ای که از راه می‌رسد از پا دربیایید. در بالای سلسله‌مراتب، شما مقاومت بیشتری دربرابر بیماری دارید.»\n تا همین اخیر، نخستی‌شناسان فکر می‌کردند آن موجوداتی که مشخصات هورمونی‌عصبی‌ای  را به ارث می‌بردند -مشخصاتی که با قدرت و توان جسمانی مرتبط بودند- به موجودات مقتدر و مسلطِ گروه‌شان تبدیل می‌شدند، یعنی به‌اصطلاح نر و مادۀ آلفا. کادی توضیح می‌دهد: «اما حالا معلوم شده است که آن سطوح هورمونی، وقتی شما نقش موجود مقتدر و مسلط را برعهده می‌گیرید، تغییر می‌کنند. اگر یک آلفا کشته شود و یک نخستی‌سان دیگر مجبور شود آن جایگاه را اشغال کند، سطح تستوسترون و کورتیزول او فقط ظرف مدت چند روز تغییر می‌کند. به‌طور مشابه، اگر شما به پایین سلسله‌مراتب رانده شوید، مشخصات هورمونی‌تان جابه‌جا می‌شود. این مشخصات هورمونی هم علّت هستند و هم معلول. ممکن است که تفاوت‌های ناچیز ذلتی به‌واسطۀ تعیین نقش قویاً تشدید شوند.»\n در مقاله‌ای که اخیراً در مجلۀ سایکولوژی ساینس منتشر شد، کادی، دانا آر. کارنی و جِی. یاپ (هر دو از دانشگاه کلمبیا) گزارش می‌دهند که چگونه سطح هورمونی ۴۲ مرد و زن را اندازه گرفتند، سوژه‌ها را در ژستی نشانگر قدرت زیاد و ژست دیگری نشانگر قدرت اندک به مدت یک دقیقه برای هر ژست قرار دادند، و سپس ۱۷ دقیقه بعد سطح هورمونی‌شان را دوباره اندازه‌گیری کردند. آن‌ها همچنین به سوژه‌ها شانسی برای قمارکردن دادند، به این صورت که برای دوبرابر کردنِ یک شرط دو دلاری تاس بیندازند. نتایج حیرت‌انگیز بود: صرفاً دو دقیقه ایستادن در ژست قدرتمندانه یا ژست حاکی از ناتوانی باعث آن می‌شد که تستوسترون بالا رود و کورتیزول پایین بیاید، یا برعکس. آن‌هایی که در جایگاه و وضعیت قدرتمندانه‌ای بودند بیشتر احتمال داشت قمار کنند، و ویژگی‌ای را نمایش دهند که به افراد مسلط و مقتدر مربوط است (یعنی مخاطره‌پذیری). کادی می‌گوید: «اگر ظرف دو دقیقه این تأثیر را می‌گیرید، تصور کنید چه تأثیری می‌گیرید اگر یک سال پشت میز مدیرعاملی نشسته باشید.»\n این کار کاربردهای عملی نیز دارد: برای مثال، در برنامۀ ام‌. بی‌. ای. در دانشکدۀ کسب‌وکار، یعنی جاییکه مشارکت کلاسی ۵۰ درصد از نمرۀ دانشجو را تعیین می‌کند. در آنجا، دانشجویان زن دردسر بیشتری برای ابراز وجود دارند و وقتی هم حرف می‌زنند، خلاصه‌تر صحبت می‌کنند. کادی مشاهده کرده است که همچنین احتمال بیشتری وجود دارد که زنان دست به سینه بنشینند و پاهایشان را رو هم بیندازند، یا به جلو خم شوند: ژست‌های حاکی از ضعف قدرت. درحالیکه مردان دستان‌شان را صاف و مستقیم بالا می‌برند، زنان گرایش دارند دست‌شان را طوری بالا ببرند که آرنج‌شان نود درجه خم شود، چیزی که باعث می‌شود به فضای کمتری مسلط باشند. کادی می‌گوید که «مردان دستان‌شان را کاملاً از هم باز می‌گذارند و تا جاییکه می‌توانند فضای بیشتری تصرف می‌کنند.»\n او و کارنی، که در دانشکدۀ کسب‌وکارِ دانشگاه کلمبیا تدریس می‌کند، به‌تازگی به دانشجویان ام‌. بی‌. ای زن توصیه می‌کنند که از انداختن پاهایشان روی همدیگر و کم‌کردنِ حضور فیزیکی‌شان دست بردارند و درعوض صندلی‌های قابل‌تنظیمِ کلاسشان را تا بیشترین ارتفاع ممکن بالا ببرند و در عین حال پاهایشان را روی زمین نگه دارند، و «به همان بزرگی‌ای که هستند باشند». برخی از دانشجویان سابق آن‌ها به او گفته‌اند که از استفاده از این توصیه در مصاحبه‌های کاری نتیجۀ خوبی گرفته‌اند و اخیراً او و کارنی دست به پژوهشی زدند تا دریابند قرار دادنِ بازاریاب‌های تلفنیِ مرکز خیریۀ دانش‌آموختگان دانشگاه کمبیا در حالات بدنیِ حاکی از قدرت زیاد یا ضعف قدرت، چقدر در موفقیت جمع‌آوری اعانه تأثیر خواهد داشت.\n کادی گزارش می‌دهد که «تغییرات ریزی که آدم‌ها می‌توانند ایجاد کنند ممکن است به پیامدهای کمابیش شگرفی منجر شود.» این امر حقیقت دارد چراکه تغییر نگرش خویشتن حلقۀ بازخوردیِ مثبتی را با ترشحات هورمون‌های غدد درون‌ریز عصبی ایجاد می‌کند و نگرش دیگران را نیز تغییر می‌دهد. از قرار معلوم، موفقیت ارائه‌ها و نطق‌های شرکت‌های سرمایه‌گذاریِ خطرپذیر برای جذب سرمایه‌گذاران در واقع عمدتاً به عوامل غیرکلامی وابسته است، به قول کادی عواملی مثل اینکه «چقدر راحت و کاریزماتیک هستید». کادی با ارجاع به نتایج پژوهش انجام‌گرفته توسط لاکشمی بالاچاندرا، دانشجوی دکترای کالج بوستون (و همکار پژوهشگر او در پروژۀ مذاکرۀ دانشکدۀ حقوق دانشگاه هاروارد)، می‌گوید «عواملی که پیش‌بینی می‌کنند که چه کسی واقعاً پول را می‌گیرد، همگی به این برمی‌گردند که شما چطور خودتان را ارائه می‌دهید، و هیچ ربطی به محتوای حرف‌هایتان ندارند.» بالاچاندرا ۱۸۵ نمونه از نطق‌ها و ارائه‌های شرکت‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر را بررسی کرد و دریافت که متغیرهایی همچون «آرامش»، «شور»، «تماس چشمی» و «معذب و دستپاچه نبودن» عوامل قدرتمندی در پیش‌بینی موقعیت بودند.\n کادی می‌گوید که «حالات غیرکلامی تاحدودی مسری‌اند چراکه «افراد گرایش دارند یکدیگر را آینه‌وار انعکاس دهند. «نورون‌های انعکاسی» ویژه‌ای در مغز وجود دارد.» انعکاس آینه‌وار ممکن است ارتباط اجتماعی را تسهیل کند: افراد با نمایش رفتارهای غیرکلامیِ یکسان، انسجام و هماهنگی اجتماعی را افزایش می‌دهند. مثال ساده‌ای از این دست لبخندزدن است. یک لبخند طبیعی (که برعکس لبخند مصنوعی عضلات پیرامون چشم را درگیر می‌کند) بازخوردِ فیزیولوژیکی‌ای را ایجاد می‌کند که باعث احساس خوشحالی بیشتر در فرد لبخندزننده می‌شود. کسی که نظاره‌گر این لبخند است به‌طور غیرارادی آن را انعکاس می‌دهد و تکرار می‌کند. کادی می‌گوید که «حتی از پشت تلفن لبخند آن‌ها را «می‌شنوید» و این حتی شما را از پیش هم خوشحال‌تر می‌سازد.» بنابراین، همان‌طور که بدن مواد شیمیاییِ عصبی‌ای را تولید می‌کند که با احساس خوشحالی مرتبط‌اند، یک حلقۀ بازخوردی هم بین افراد و هم درون هر فرد ایجاد و فعال می‌شود.\n اینکه ما به کسی لبخند بزنیم یا اخم کنیم (اخم باعث ایجاد حلقۀ بازخوردیِ متفاوتی می‌شود) قویاً به این برمی‌گردد که از نظر ما این فرد دارای چه ویژگی‌هایی است؛ مانند صمیمیت یا توانمندی. روان‌شناسان اجتماعی از مدت‌ها پیش با «اثر پیگمالیون»۵ آشنا بوده‌اند: ما با افراد مطابق با انتظاراتمان از آن‌ها رفتار می‌کنیم، و با این کار موجب بروز رفتاری می‌شویم که آن انتظارات را تأیید می‌کند. کادی می‌گوید که «اگر فکر کنید یک نفر عوضی و نابکار است، در قبال او جوری رفتار خواهید کرد که موجب بروز رفتارهای عوضی‌طور و نابکارانه شود. و بعد می‌گویید که «دیدی؟ عوضی است!» این یکی از خطرات تفکرات قالبی است. وقتی ما موجب بروز رفتارهایی می‌شویم که منطبق بر تفکرات قالبی‌مان باشند، پیش خودمان می‌گوییم که «دیدی؟ تفکرات قالبی درست هستند!»\n درنهایت، آن سگ‌های آلفا و آن افراد قدرتمندی که سطح تستوسترون بالایی دارند بیشتر مستعد به‌کارگیری تفکرات قالبی هستند. کادی به نظریۀ دانا کارنی اشاره می‌کند که براساس آن احساس قدرتمند بودن باعث مهارگسیختگی۶ می‌گردد و درنتیجه فرد بیشتر به کلیشه‌سازی و تفکرات قالبی روی می‌آورد؛ اگر تفکرات قالبی و کلیشه‌سازیْ افعالی غیرارادی هستند، باید گفت که اجتناب از تفکرات قالبی مستلزم فرآیند مهار و بازدارندگی است. کادی می‌گوید که یک دلیل دیگر این مسئله آن است که «افرادِ رده‌بالا گرایش دارند همۀ افراد زیردست‌شان را یکسان ببینند. اشکالی ندارد اگر کارمند الف را با کارمند ب اشتباه بگیرند: آن‌ها به خاطر توهین به زیردستشان شغلشان را از دست نخواهند داد. آدم‌هایی که جایگاه پایین‌ترین دارند باید هشیارتر و حواس‌جمع‌تر باشند چراکه تفکرات قالبی تمام اطلاعاتی که بدان نیاز دارند را در اختیارشان نخواهد گذاشت. تفکرات قالبی میان‌برهای شناختی‌ای هستند که وقتی از آن‌ها استفاده می‌کنید که چیز زیادی برای از دست‌دادن ندارید.»\n کادی می‌گوید که رهبران و رؤسا اغلب خود را جدا از مخاطبان‌شان می‌بینند. «آن‌ها می‌خواهند موضعی را مشخص کنند و سپس سعی کنند مخاطبان را به‌سوی آن بکشانند. چنین حربه‌ای کارآمد نیست.» او خاطرنشان می‌کند که بسیاری از دانشجویان در دانشکدۀ کسب‌وکار معمولاً «بر اهمیتِ نشان دادنِ توانمندی بالا بیش از حد تأکید می‌کنند؛ آن‌ها می‌خواهند باهوش‌ترین فرد کلاس باشند و سعی می‌کنند مسلط و برتر باشند. مسلماً اینکه خود را قدرتمند و توانا ببینیم از جهاتی سودمند است: اعتماد به نفس‌تان بیشتر خواهد شد، میل و رغبت بیشتری برای خطرکردن خواهید داشت. و مهم است که دیگران شما را قوی و قابل بدانند. باوجوداین، لازم نیست ثابت کنید برترین و قابل‌ترین فرد کلاس هستید. در واقع، غالباً ایدۀ خوبی نیست که سعی کنید به همه نشان بدهید که باهوش‌ترین فرد اتاق هستید: چنین فردی معمولاً خلاقیت کمتر و به‌لحاظ شناختی نسبت به نظرات و افراد دیگر گشودگیِ کمتری دارد.\n درعوض کادی می‌گوید که هدف شما باید ارتباط برقرار کردن باشد. برای مثال، وقتی آدم‌ها سخنرانی می‌کنند یا جلسه‌ای را اداره می‌کنند، معمولاً در اهمیت واژه‌ها و حرف‌ها اغراق می‌کنند. آن‌ها «زیادی از حد به محتوا و ارائۀ دقیق آن اهمیت می‌دهند. این کار باعث می‌شود که مصنوعی به نظر برسند.» او توصیه می‌کند که خیلی بهتر است که «وارد یک اتاق شویم، حسن‌نیت داشته باشیم، با مخاطبان هرجا که هستند ارتباط برقرار کنیم، و سپس آن‌ها با خود همراه کنیم.»\n• فایل صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: •  این مطلب را کرِیگ لَمبرت نوشته است و در شمارۀ نوامبر و دسامبر ۲۰۱۰ مجلۀ هاروارد مگزین، با عنوان «The Psyche on Automatic»  منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۷ مرداد ۱۳۹۶ آن را با عنوان «اولین برخوردها مهم است، اما چرا؟» ترجمه و منتشر کرده است.•• کرِیگ لَمبرت (Craig Lambert) دکترای خود را در رشته جامعه‌شناسی از دانشگاه هاروارد دریافت کرده‌است. او بیش از دو دهه نویسنده و ویراستار مجلۀ هاروارد مگزین بوده‌است و همچنین کتاب شغل کاذب: شغل‌های بی‌مزد و نادیده‌ای که روزتان را به شب می‌رساند (Shadow Work: The Unpaid, Unseen Jobs That Fill Your Day) از جمله تألیفات اوست. [۱] warmth [۲] competence [۳]  کلمه‌ای تحقیرآمیز که در زبان پرتغالی به معنی «میمون» است [مترجم]. [۴] halo effect [۵] Pygmalion effect [۶] disinhibition\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157880.json b/train/528157880.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..62d85f04437507806babe69727d2f7a6d0d49d28
--- /dev/null
+++ b/train/528157880.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "عشق کوکائین است",
+  "subtitle": "رفتارهای عاشق از جهات گوناگون شبیه رفتارهای معتاد است، از شوق وصل تا درد هجران",
+  "introduction": "عشق تجربه‌ای است بی‌همتا، شور و لذتی وصف‌ناشدنی و درد و حرمانی تسلی‌ناپذیر. عشق بر ما هجوم می‌آورد و ذهن و ضمیرمان را تسخیر می‌کند. گویی چیزی است غریزی، نه ارادی. عشق چیست و چه بر سر ما می‌آورد؟ احتمالاً نزدیک‌ترین تجربۀ انسانی به عشقْ اعتیاد است. آزمایش‌های متعددی بر یکسانی این دو تجربه در فعالیت‌های مغزی ما صحه می‌گذارد.",
+  "content": "هلن فیشر، نوتیلوس — «اگر بخواهیم دربارۀ اعمالی که از عشق برخاسته‌اند بخوانیم، سراغ چه می‌رویم؟ ستون قتل روزنامه.»                                                                                                                                                      —جرج برنارد شاو\n جرج برنارد شاو از قدرت عشقِ رمانتیک و دل‌بستگی آگاه بود. من ادعا می‌کنم که هر دو این‌ها اعتیادند؛ زمانی که رابطه خوب پیش می‌رود، اعتیادی فوق‌العاده، و هنگامی‌که شراکت از هم پاشیده می‌شود، اعتیادی به‌شدت منفی است. علاوه‌برآن، این اعتیادِ عاشقانه مدت‌ها قبل، زمانی‌که لوسی۱ و خویشاوندان و دوستانش حدود ۳/۲ میلیون سال قبل در چمنزارهای آفریقای شرقی پرسه می‌زدند، در فرایند تکامل ایجاد شده است.\n عشق رمانتیک را در نظر بگیرید. حتی یک عاشق خوشحال نیز تمام ویژگی‌های یک معتاد را از خود بروز می‌دهد. مهم‌تر از همه، مردان و زنانِ دل‌باخته مشتاقِ وصلتِ عاطفی و جسمی با محبوب خود هستند. این اشتیاق یکی از اجزای اصلی همۀ اعتیادهاست. همچنین، زمانی که عاشقان به معشوق می‌اندیشند، ناگهان احساس وجدی شدید، نوعی «مستی» به آن‌ها دست می‌دهد. همین‌طور که شیفتگیِ عاشق بیشتر می‌شود، به دنبال تعامل هرچه بیشتر با معشوق است که در ادبیات مرتبط با اعتیاد به آن «تشدید» می‌گویند. همچنین، به صورتی وسواس‌گونه به معشوق می‌اندیشند، که شکلی از تفکر ناخوانده‌ای است که در وابستگی به مخدرها نقشی اساسی دارد. افراد عاشق همچنین واقعیت را تحریف کرده، اولویت‌ها و عادات روزانه‌شان را برای سازگاری با محبوب عوض می‌کنند و اغلب دست به کارهایی نامناسب، خطرناک یا افراطی می‌زنند تا با مخاطب خاص خودشان در تماس بمانند یا تحت تأثیر قرارش دهند.\n حتی شخصیت فرد نیز می‌تواند تغییر کند، که به آن «اختلال عاطفی» می‌گویند. در واقع، تعداد زیادی از دل‌باخته‌ها حاضرند تا خود را فدای عزیزشان کنند، حتی برای او بمیرند. و عاشقان نیز مثل معتادانْ وقتی نمی‌توانند به موادشان برسند، هنگام دوری از معشوق، رنج می‌کشند: «اضطراب جدایی».\n هرچند مشکل در حقیقت از زمانی آغاز می‌شود که عاشق پس زده می‌شود. اکثر مردان و زنان رهاشده علائم شایعِ محرومیت از مواد مخدر ازجمله اعتراض، دوره‌های گریه، رخوت، اضطراب، اختلالات خواب (خوابیدنِ بیش از حد یا بسیار کم)، ازدست‌دادن اشتها یا پرخوریِ مرضی، زودرنجی و تنهایی مزمن را تجربه می‌کنند.\n درد عشق نیز مثل اعتیاد عود می‌کند. مدت‌ها پس از اینکه رابطه به پایان رسیده است، رویدادها، افراد، مکان‌ها، آهنگ‌ها یا سرنخ‌های بیرونی دیگری که مرتبط با شریک رهاکننده‌اند می‌توانند باعث یادآوری خاطرات شوند. همین امر محرکِ دورِ دیگری از اشتیاق، تفکر ناخوانده، تلفن‌زدن‌های اجباری، نوشتن یا سرزده‌رفتن نزد او می‌شود _همه با این امید که عشق بار دیگر شعله‌ور شود. ازآنجاکه عشق رمانتیک مرتباً با سلسله‌ای از ویژگی‌ها شناخته می‌شود که پیوندی با انواع اعتیاد دارند، روان‌شناسان متعددی به این باور رسیده‌اند که عشق رمانتیک پتانسیل تبدیل‌شدن به اعتیاد را دارد.\n من فکر می‌کنم عشق رمانتیک اعتیاد است؛ همان‌طور که اشاره کردم، وقتی عشق شخص دوطرفه، سالم و به‌اندازه باشد، اعتیادی مثبت است، و اگر احساسات شخص از عشق رمانتیکْ نامناسب، مسموم و یک‌طرفه باشد یا رسماً پس زده شود، می‌تواند در ابعادی فاجعه‌آمیز منفی باشد.  می‌گویند آینشتاین گفته: «اگر ایده‌ای در ابتدا مضحک نباشد، امیدی به آن نیست.» تعداد کمی از دانشگاهیان و همکارانْ عشق رمانتیک را به‌عنوان یک اعتیاد در نظر می‌گیرند، زیرا معتقدند که تمامی اعتیادها آسیب‌شناختی و مخرب‌اند. بااین‌حال، اطلاعات موجود از این ایده پشتیبانی نمی‌کند. زمانی‌که دو دانشمند علوم اعصاب۲، آندریاس بارتلز و سِمیر زِکی، مغزِ شرکت‌کنندگانِ موفق در عشق را با مغز معتادان نشئه‌ای که تازه کوکائین یا مشتقاتِ تریاک تزریق کرده بودند مقایسه کردند، دیدند نواحی یکسانِ زیادی در سیستمِ پاداشیِ مغز فعال شده‌اند. علاوه‌برآن، هنگامی که همکاران من داده‌ها دربارۀ نوزده مرد و زنِ موفق در عشق را دوباره تحلیل می‌کردند، فعالیت‌هایی در هستۀ اکومبنس۳ یافتیم، ناحیه‌ای در مغز که مربوط به انواع اعتیاد _ازجمله اشتیاق برای هروئین، کوکائین، نیکوتین، الکل، آمفتامین، مشتقات تریاک، و حتی قمار و رابطۀ جنسی و غذا_ است. (این داده‌ها منتشر نشده‌اند.)\n مردان و زنانی که شدید و شادمانهْ عاشق‌اند به شریکشان معتادند. بنابراین، لوسی براون، همکار من که مغزها را اسکن می‌کند و دانشمند علوم اعصاب است، می‌گوید که عشق رمانتیک اعتیادی طبیعی است، «یک وضعیت تغییریافتۀ عادی» که تقریباً تمام انسان‌ها آن را تجربه می‌کنند.\n•••\nاکنون جاذبۀ رمانتیک با سلسله‌ای از ویژگی‌های روان‌شناختی، رفتاری و فیزیولوژیک شناخته می‌شود. آغازگر اصلیِ جمع‌آوری داده کتاب عشق و شیدایی۴، اثر دوروتی تِنُو۵، است، که تحلیلی موشکاف و اکنون کلاسیک از این جنون محسوب می‌شود.\n تنو تقریباً دویست گزاره دربارۀ عشق رمانتیک ساخت و از چهارصد زن و مرد، درون و پیرامون دانشگاه بریج‌پورتِ کانکتیکت خواست تا با «درست» و «غلط» به آن‌ها پاسخ دهند. صدها نفر دیگر نیز به نسخه‌هایِ بعدی پرسش‌نامۀ او پاسخ داده‌اند. براساس پاسخ‌ها، در کنار خاطرات نوشته‌شده و دیگر شرح‌های شخصی آن‌ها، تنو منظومه‌ای از ویژگی‌های مشترک را در وضعیت «عاشق بودن»، وضعیتی که او نام آن را «شیدایی» گذاشت، شناسایی کرد.\n اولین جنبۀ دراماتیکِ عشق رمانتیک آغاز آن است، آن لحظۀ آغازین که دیگری «معنایی خاص» برای شما می‌یابد. شروع می‌کنید به تمرکزِ دقیق روی شخص موردنظر؛ دانشمندان به این وضعیت «برجستگی» می‌گویند. این شخص می‌تواند دوستی قدیمی در چشم‌اندازی تازه یا شخصی کاملاً غریبه باشد. اما همان‌گونه که یکی از پاسخ‌دهندگانِ تنو گفته است، «همۀ دنیای من دگرگون شده بود. این دنیا مرکز جدیدی داشت و این مرکز جدید مِریلین بود».\n سپس، عشق رمانتیک برپایۀ الگوی مشخص و ویژه‌ای پرورش می‌یابد که مرحلۀ نخست آن «تفکر ناخوانده» است. افکاری دربارۀ «معشوق» ذهنتان را تسخیر می‌کنند. حرف خاصی که زده بود در گوشتان زنگ می‌زند. لبخندش را می‌بینید، سخن، لحظۀ خاص یا متلکی را به یاد می‌آورید و از آن لذت می‌برید. کنجکاو می‌شوید بدانید که عزیزِ دلتان دربارۀ کتابی که می‌خوانید یا فیلمی که به‌تازگی دیده‌اید یا مشکلی که سر کار با آن روبه‌رو هستید چه نظری دارد. و هر بخش ناچیزی از زمانی که دو نفری با هم گذرانده‌اید وزن یافته و ارزش مرور پیدا می‌کند.\n در ابتدا این خیال‌پردازی‌های ناخوانده ممکن است بدون قاعده پدیدار شوند، اما تعداد پرشماری گفته‌اند که زمانی که شیفتگی افزایش می‌یابد، از ۸۵ تا تقریباً صد درصد شب و روز خود را، در وضعیت توجهِ پایدارِ ذهنی، صرف پرستش آن شخص یگانه کرده‌اند. در واقع، در کنار این علاقۀ شدید، افراد عاشقْ مقداری از توانایی‌شان برای تمرکز بر سایر امور مانند وظایف روزانه، کار و تحصیل را از دست می‌دهند؛ حواسشان به‌سادگی پرت می‌شود. همچنین، طی فرایندی موسوم به «تبلوریافتگی»، شروع می‌کنند به تمرکز بر روی پیش‌پاافتاده‌ترین جنبه‌های شخص موردعلاقه و بزرگ‌نمایی این خصایص. تفاوت تبلوریافتگی با آرمانی‌کردن در این است که طی آن شخصِ شیدا در حقیقت متوجه ضعف‌های بُت خود هست. در واقع، اکثر شرکت‌کنندگان در پژوهش تنو می‌توانستند نقایص معشوقشان را ذکر کنند. اما به‌سادگی این عیوب را رد کرده یا خود را قانع کرده‌اند که این کاستی‌ها بی‌همتا و جذاب‌اند. به قول چاسر۶ «عشق کور است».\n در خیال‌بافی‌های پاسخ‌دهندگانِ دلدادۀ تنو، سه احساس غالب از همه مهم‌تر بودند: اشتیاق، امید و عدم‌قطعیت. اگر دلدار کوچک‌ترین واکنش مثبتی بروز می‌داد، شریک دلداده این بخش‌های ارزشمند را روزها در خیالات خود بازبینی می‌کرد. اما در عوض، اگر قدم‌های اولیه به‌سوی او با بی‌لطفی رد می‌شدند، عدم‌قطعیت ممکن بود به درماندگی و بی‌میلی (با نام فقدان لذت۷) تبدیل شود. عاشق رفتاری بی‌قرار در پیش گرفته و آن‌قدر در بحر تفکر فرومی‌رفت تا بتواند علت این شکست را توضیح داده و جست‌وجو را تجدید کند. فلاکت و موانع اجتماعیْ فتنه‌انگیزهای کلیدی‌اند؛ این‌ها شور رمانتیک و اشتیاق را افزون می‌کنند _پدیده‌ای که من نامش را «جاذبۀ استیصال» گذاشته‌ام.\n و شالودۀ تمام این اضطراب و سرخوشیْ ترسی بی‌امان است. یک راننده‌کامیون ۲۸ساله آنچه را اکثر پاسخ‌دهندگان احساس می‌کردند چنین جمع‌بندی کرد: «دیوانه‌وار مضطرب می‌شدم. شبیهِ چیزی بود که شما بهش می‌گید ترس از صحنه، همین رفتن جلوی یه سری مخاطب. وقتی می‌خواستم زنگ در رو بزنم، دستم می‌لرزید. وقتی بهش تلفن می‌زدم، انگار می‌تونستم نبضِ توی شقیقه‌م رو بلندتر از صدای بوق تلفن بشنوم.»\n انرژی زیاد (شیدایی خفیف)۸ یکی دیگر از ویژگی‌های اصلی عشق رمانتیک است. عاشقانِ دل‌باخته اطلاع داده‌اند که دچار لرز، رنگ‌پریدگی، برافروختگی، ضعف عمومی، احساسات شدیدِ ناخوشایندی و بیان الکن، و نیز یک یا چند واکنش از طرف دستگاه اعصاب سمپاتیک ازجمله عرق‌ریزی، دل‌شوره، تپش قلب و دشواری در تغذیه و خواب شده‌اند. برخی حتی فقدان بنیادی‌ترین توانایی‌ها و مهارت‌های خود را نیز احساس کرده‌اند.\n استاندال، رمان‌نویس فرانسوی قرن ۱۹، این احساس را به نحوی بی‌نقص وصف کرده است. او، که پیاده‌روی‌های عصرگاهی با دلبرش را به یاد می‌آورد، نوشت: «هر گاه بازویم را به لئونور می‌دادم، احساس می‌کردم که دارم می‌خورم زمین و باید فکر می‌کردم که چطور باید قدم برداشت.» از دیگر احساسات اصلی در شور رمانتیک می‌توان از خجالتی‌بودن، انتظار، ترس از پس‌زدگی، آرزوی احساس متقابل و انگیزه‌ای نیرومند برای تصاحب این فرد خاص نام برد. همچنین عشاق به‌راحتی حسادت می‌کنند. برخی حتی برای محافظت از رابطۀ نوپا ممکن است دست به اعمالی افراطی بزنند که بین رفتارشناسانِ حیوانی با عنوان «پاییدن جفت» شناخته می‌شود.\n شرکت‌کنندگان در پژوهش تنو، ورای همۀ این‌ها، احساس درماندگی را ذکر کردند، احساسی که می‌گفت این شیفتگی غیرمنطقی، غیرارادی، برنامه‌ریزی‌نشده و مهارنشدنی است. یک مدیر تجاری در دهۀ ششم زندگی، دربارۀ زنی که در محل کار خاطرخواهش شده بود، چنین نوشت: «دارم به این نتیجه می‌رسم که جاذبۀ امیلی برایم کُنشی زیست‌شناختی و غریزه‌مانند است که تحت کنترل ارادی یا منطقی نیست. … این جاذبه مرا هدایت می‌کند. نومیدانه می‌کوشم تا برایش دلیل بیاورم، تأثیرش را محدود یا به‌سوی دیگری (مثلاً رابطۀ جنسی) هدایتش کنم، کتمانش کنم، از آن لذت ببرم، و بله، لعنت به آن، کاری کنم که امیلی پاسخی به من بدهد! حتی با اینکه می‌دانم امیلی و من هیچ شانسی برای داشتن زندگیِ مشترک نداریم، فکر و ذکر او برایم وسواس شده است.»\n انگار عشق رمانتیک شنلی دوخته‌شده از احساسات شدید است که مثلِ ترنی هوایی، بالا و پایین می‌شود و فقط دور محورِ شخصی واحد می‌چرخد؛ کسی که هوس‌هایش برایمان در حکم دستور است و اغلب موجب خُسران آنچه داریم، مثل شغل، خانواده و دوستان، می‌شود. این موزاییک افکار، احساسات و انگیزش‌های غیرارادی فقط تا حدودی مربوط به رابطۀ جنسی است. عاشقان دل‌باختۀ تنو مشتاق رابطۀ جنسی با معشوقشان بودند، اما اشتیاقی بسیار عمیق‌تر بر شهوتشان سایه افکنده بود. آن‌ها می‌خواستند که محبوب به آن‌ها تلفن کند، برایشان نامه بنویسد، آن‌ها را به بیرون‌رفتن دعوت کند و، از همه مهم‌تر، شور و شوقشان را تلافی کند. برای زنان و مردان دل‌باخته، وصلت عاطفی بر میل جنسی غلبه می‌کند. در واقع، ۹۵ درصد پاسخ‌دهندگانِ زن در پژوهش تنو و ۹۱ درصد مردان عبارت «بهترین چیز دربارۀ عشقْ رابطۀ جنسی است» را رد کرده‌اند.\n علاوه‌براین، این احساسات ممکن است در هر سن فوران کنند. این نکته را زمانی کشف کردم که پرسش‌نامۀ خودم دربارۀ عشق رمانتیک را تهیه کردم و از ۴۳۷ آمریکایی و ۴۰۲ ژاپنی داده جمع‌آوری کردم. در ۸۲ درصد پرسش‌ها، افراد بالای ۴۵ سال و زیر ۲۵ سال تفاوت آماری معناداری نشان ندادند. احساسات شدید عشق رمانتیک عموماً برای اولین‌بار حول‌وحوش سن بلوغ پدیدار می‌شوند. اما حتی کودکان خردسال نیز ممکن است عشق نونهالی یا «خاطرخواهی» را تجربه کنند.\n جوان‌ترین فرد عاشقی که تابه‌حال دیده‌ام یک پسربچۀ دوسال‌ونیمه بود. هر زمان که دخترکوچولوی مشخصی برای بازی به خانه‌شان می‌آمد، فقط کنارش می‌نشست و موهایش را نوازش می‌کرد؛ بعد از اینکه دختر از او جدا می‌شد، حدود دو ساعت افسرده می‌شد. دخترک برایش خاص بود و پسرک شیفتۀ او.\n•••\nدر سال ۱۹۹۶، پروژه‌ای را برای ثبت رخدادهای مغزی، هنگامی که یک دل نه صد دل عاشق می‌شویم، شروع کردم. ابتدا برای این آزمایش برنامه‌ریزی کردم. قرار شد که از فعالیت مغزی شرکت‌کنندگان عاشق (با استفاده از تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی یا اف.ام.آر.آی)، در حال انجام دو کار مجزا، داده جمع‌آوری کنم. این دو کار یکی خیره‌شدن به عکس معشوق و دیگری نگریستن به عکس شخصی بود که هیچ احساس مثبت یا منفی‌ای در آن‌ها برنمی‌انگیخت. بین دیدن عکس‌های مثبت و خنثی، کار دیگری برای پرت‌شدن حواسشان انجام می‌دادیم. در این مورد، عدد بزرگی را روی پرده می‌انداختم (مثلاً ۶۱۳۷) و از شرکت‌کنندگان می‌خواستم در ذهنشان هفت‌تا هفت‌تا از این عدد کم کنند. امیدوار بودم که این کار ذهن آن‌ها را از احساسات قوی و شدید، بین قرارگرفتن در معرض معشوق و محرک خنثی، خالی کند. سپس، فعالیت مغزی‌ای را که تحت هر سۀ این شرایط رخ داده بود با هم مقایسه می‌کردم.\n فرضیه‌ام چه بود؟ از همه مهم‌تر، ظنِ من این بود که سطح فعالیت بالاتری را در شبکه‌های مغزی دوپامین، که محرکی طبیعی است، خواهم یافت، زیرا کارکرد این سیستم مغزیْ تولید انرژی، سرخوشی، اشتیاق، تمرکز و انگیزه است که از ویژگی‌های اساسی عشق رمانتیک‌اند. همچنین، فرض کردم که یک مادۀ شیمیاییِ عصبیِ مرتبط، یعنی نورپینفرین، نیز ممکن است به این جنون کمک کند، زیرا این پیام‌رسان عصبی، در کنار تولیدِ تمرکز و انگیزه، بعضی از واکنش‌های جسمانیِ عشق رمانتیک ازجمله دل‌شوره، لرزش زانوان و خشکی دهان را نیز به وجود می‌آورد. همچنین، فکر کردم که سطح پایین سروتونین موجب ظهور افکار ناخوانده و وسواسیِ عشق رمانتیک می‌شود. در نهایت، انتظارم این بود که امکان دارد تعداد زیادی از سیستم‌های مربوط به مواد شیمیایی عصبیِ دیگر نیز درگیر باشند و در کنار هم دامنۀ احساسات، انگیزش‌ها، ادراکات و رفتارهای شایعْ در عشق رمانتیک را تولید کنند. اما شرط‌بندی اصلی‌ام روی دوپامین بود.  سپس، با لوسی براون، آرت آرونِ روان‌شناس و دیگران، هفده عاشق جدید را در دستگاه اسکن مغزی گذاشتم: ده زن و هفت مرد، که عشق موفق و دیوانه‌واری برای مدت‌زمان میانگین ۷.۴ ماه داشته‌اند. هرگز لحظه‌ای که برای اولین‌بار نتایج را دیدم فراموش نمی‌کنم. در آزمایشگاه تاریک‌شده‌ای در کالج پزشکی آلبرت آینشتاین ایستاده بودم. دلم می‌خواست به هوا بپرم. جلوی چشمانم اسکن‌هایی بودند که لکه‌های فعالیتی را در ناحیۀ کلاهکی-بطنی۹ یا وی.تی.اِی نشان می‌دادند که کارخانۀ کوچکی در نزدیکی مرکز مغز است که دوپامین تولید می‌کند و این محرکِ طبیعی را به قسمت‌های زیادی از مغز می‌فرستد. فعالیت‌هایی را نیز در بسیاری از دیگر نواحی مغز یافتیم، اما وی.تی.اِی اهمیتِ خاصی داشت. این کارخانه قسمتی از سیستم پاداشی مغز است، یعنی شبکه‌ای مغزی که موجب خواستن، جست‌وجو، اشتیاق، انرژی، تمرکز و انگیزه می‌شود. تعجبی ندارد که عشاق می‌توانند تمام شب را بیدار مانده و به گفت‌وگو و ناز و نوزاش بپردازند. جای تعجب نیست که چنین فراموش‌کار، هیجان‌زده، خوش‌بین، خوش‌مشرب و سرشار از زندگی‌اند. آن‌ها نشئۀ «اسپید»۱۰ طبیعی‌اند. و قدرت این شور در زنان و مردان برابر است. تنو دربارۀ بیش از هشتصد پاسخ‌دهنده‌اش نوشته بود که زنان و مردان این شور شدید را «به نسبت‌های تقریباً برابر» تجربه کرده‌اند. حال من و همکارانم این را تأیید کرده بودیم. در پژوهش اف.ام.آر.آیِ ما از عاشقان جوانِ شاد، مردان همان سطحی از فعالیت را در وی.تی.اِی و دیگر مسیرهای عصبی مرتبط با عشق رمانتیک نشان داده بودند که زنان. علاوه‌برآن، زمانی که همکاران من این آزمایش اسکن مغزی را دوباره در چین انجام دادند، شرکت‌کنندگان چینی آن‌ها نیز همان‌قدر فعالیت در وی.تی.اِی و دیگر مسیرهای دوپامین، یعنی مسیرهای مواد شیمیایی عصبی مربوط به خواستن، نشان داده بودند. تقریباً همه روی این کرۀ خاکی این شور را احساس می‌کنند.\n در واقع، ازآن‌رو که وی.تی.اِی در نزدیکی نواحیِ بدویِ مغز واقع شده که با تشنگی و گرسنگی مرتبط‌اند، من به این دریافت رسیدم که عشق رمانتیک یکی از غرایز بنیادین انسانی است. براون، همکار اسکن‌کنندۀ مغز من، نیز با گفتن اینکه عشق رمانتیک یکی از سازوکارهای بقاست، همان‌قدر مهم که اشتیاق برای نوشیدن آب، به این چشم‌انداز افزود. این غریزه، این سازوکار بقا نیز یک اعتیاد است.\n ازاین‌گذشته، ما تنها موجوداتی نیستیم که سازوکار شیمیایی عشق را به ارث برده‌ایم. زمانی که یک وُلِ۱۱ دشتِ ماده شروع می‌کند به اظهار جاذبه به وُل نر، افزایشی پنجاه‌درصدی را در سطح فعالیت دوپامین در بخش‌های این سیستم پاداشی تجربه می‌کند. همچنین، افزایش سطح دوپامین در مغز با جاذبۀ جفت در گوسفند ماده نیز مربوط شده است. بنابراین، چنین سازوکار عصبی‌ای برای جاذبه لابد در گونه‌های پرشمارِ پرندگان و پستانداران تکامل یافته است: این امر افراد این گونه‌ها را قادر می‌سازد تا با ترجیح‌دادن و تمرکزکردن بر شرکای جفت‌گیری خاص، زمان و انرژی ارزشمند دوره‌های جفت‌یابی را حفظ کنند، هرچند در بسیاری از گونه‌ها این جاذبه کوتاه‌مدت است و ممکن است تنها چند دقیقه، ساعت، روز یا هفته دوام داشته باشد. در انسان‌ها اما عشق رمانتیکِ شدید و در مراحل آغازین می‌تواند بسیار بیشتر بپاید.\n اما همیشه اختلافاتی در این تجربه وجود دارد. فعالیت‌های پایه‌ای دوپامین (در کنار نورپینفرین و سروتونین) در افراد متفاوت است و به‌صورت بالقوه بر روی گرایش انسان به عاشق‌شدن و عاشق‌ماندن اثر می‌گذارد. اما دیگر سیستم‌های مغزی نیز می‌توانند روی عشق تأثیر بگذارند. برای مثال، بعضی از افرادی که اعلام کرده‌اند هرگز عشق رمانتیک را احساس ‌نکرده‌اند از کم‌کاری غدۀ هیپوفیز۱۲ رنج می‌برند، بیماری نادری که در آن کژکاری‌های غدۀ هیپوفیز موجب مشکلات هورمونی و «کورْعشقی»۱۳ می‌شود. این زنان و مردان زندگی‌هایی عادی دارند؛ برخی از آن‌ها برای داشتن همدم ازدواج می‌کنند، اما آن خلسه و دل‌شکستگی برای آن‌ها افسانه‌ای بیش نیست، به‌اضافۀ اینکه اسکیزوفرنی و بیماری پارکینسون و برخی امراض دیگرْ مسیرهای دوپامین را تغییر می‌دهند.\n•••\nمانند هر اعتیاد دیگری، عشق رمانتیک نیز می‌تواند در زندگی‌مان خرابی به بار آورد، به‌خصوص اگر طرفِ رهاشده خودمان باشیم.\n من و همکارانم برای اینکه دربارۀ سیستم‌های عصبی مرتبط با پس‌زدگی در عشق چیزهای بیشتری بفهمیم، از اف.ام.آر.آی برای مطالعۀ ده زن و پنج مرد که به‌تازگی ترک شده بودند استفاده کردیم. میانگین مدت طی‌شده از اولین پس‌زدگی ۶۳ روز بود. همۀ شرکت‌کنندگان در مقیاس عشق شورانگیز، پرسش‌نامۀ خودگزارشی‌ای که شدت احساسات رمانتیک را اندازه می‌گیرد، نمرۀ بالایی کسب کرده بودند. همۀ آن‌ها گفتند که بیش از ۸۵ درصد ساعات بیداری‌شان را به فکرکردن دربارۀ شخصی که آن‌ها را پس زده می‌گذراندند. همۀ آن‌ها آرزومند بازگشت شریکی بودند که ترکشان کرده بود.\n نتایج شگفت‌آور بودند. فعال‌شدن‌های مغزی در چندین ناحیۀ سیستم پاداشی رخ دادند. از جملۀ آن‌ها می‌توان این مناطق را ذکر کرد: وی.تی.اِی که مرتبط با احساسات عشق رمانتیک شدید است؛ پالیدوم بطنی که مربوط به احساسات دل‌بستگی عمیق است؛ قشر اینسولار و کمربند قدامی که مرتبط با دردهای فیزیکی، اضطراب و پریشانیِ حاصل از درد فیزیکی است؛ و هستۀ اکومبنس و قشر اُربیتوفرانتال/پری‌فرانتال، ناحیه‌هایی در مغز که در ارتباط با برآورد برد و باختِ شخص، و همچنین اشتیاق و اعتیادند.\n مهم‌تر از همه برای داستان ما این است که فعالیت در تعدادی از این نواحی مغز با اشتیاق معتادان کوکائین و دیگر مواد مخدر هم‌بسته بوده است. به‌طور خلاصه، همان‌طور که داده‌های اسکن مغزیِ ما نشان می‌دهند، این عاشقانِ مهجور کماکان مجنون‌وار و عمیقاً دل‌بستۀ شرکای رهاکنندۀ خود هستند. آن‌ها دچار درد جسمی و روانی‌اند. همچون موشی که روی تردمیل می‌دود، وسواس‌گونه آنچه را از دست داده‌اند نشخوار می‌کنند و در اشتیاق وصال مجدد با محبوب بی‌وفایشان می‌سوزند؛ این یعنی اعتیاد.\n تعداد کمی از ما از عشق جان سالم به در می‌بریم. در یک اجتماع دانشگاهی در آمریکا، ۹۳ درصد افراد از هر دو جنس گزارش کرده بودند که با تحقیر از جانب شخصی که با شوق‌وذوق عاشقش بوده‌اند رد شده‌اند، درحالی‌که ۹۵ درصد گزارش کرده‌اند که فردی را که عمیقاً عاشقشان بوده است پس زده‌اند؛ و این تنها می‌تواند نخستین حرمان باشد. بسیاری از آن‌ها در زندگی آینده نیز ممکن است رها شوند.\n این خط‌سیر رهاشدگی و بهبودی از یک الگو پیروی می‌کند. طی نخستین مرحله، یعنی مرحلۀ اعتراض، عاشقِ تنهاگذاشته‌شده به گونه‌ای وسواسی می‌کوشد تا محبت شریک رهاکننده را بازیابد. زمانی که تسلیم/یأس مستقر می‌شود، عاشق دست از امید کشیده و به ورطۀ افسردگی می‌لغزد. هر دو این‌ها با سیستم دوپامین در مغز مربوط‌اند. و من گمان می‌کنم که مدت‌ها پیش، همان زمان که لوسی عشق می‌ورزیده، یا شاید حتی عزیزی را از دست داده بوده، هر دو این‌ها عمیقاً در مغز انسان‌تباران جای گرفته بوده‌اند.\n «هرچه امیدم کمتر، عشقم به او بیشتر.» بیش از دوهزار سال پیش تِرِنس، شاعر رومی، این تجربه را به‌خوبی بیان کرده است. زمانی که عشاق بر سر راه احساساتِ رمانتیک خود موانعی می‌یابند، شوقشان تشدید می‌شود. من این را جاذبۀ استیصال می‌نامم. فلاکت بر احساساتِ عشق رمانتیک می‌افزاید. این پدیده ریشه در مغز دارد. زمانی که دریافت یک پاداش به تأخیر می‌افتد، عصب‌های سیستم دوپامینِ مغز به فعالیتشان ادامه می‌دهند و باعث پایداری احساس شدید عشق رمانتیک در فرد می‌شوند. اینجاست که اعتیاد استقرار یافته است.\n استرس موجب افزایش واکنش دوپامین می‌شود. وقتی پستانداران برای اولین‌بار استرس شدید را تجربه می‌کنند، در میان واکنش‌های جسمی آن‌ها افزایشی در فعالیت دوپامین و نورپینفرین مرکزی و نیز کاهشی در سروتونین مرکزی وجود دارد که با عنوان «واکنش استرس» شناخته می‌شود. همچنین، ممکن است عشاق پس‌زده دچار استیصال-خشونت یا آنچه روان‌شناسان «خشمِ رهاشدگی» می‌نامند بشوند. حتی زمانی که یک شریک پس‌زننده با مهربانی جدا می‌شود و از سر لطف، مسئولیت‌هایش به‌عنوان دوست یا والدِ مشترک را به جا می‌آورد، بسیاری از افراد ترک‌شده میان دل‌شکستگی و خشم شدید _که واکنش‌هایی با هم‌بستگیِ عصبی‌اند_ در نوسان‌اند.\n سیستم اصلی خشمْ ارتباطی نزدیک با مراکزی در قشر پری‌فرانتال دارد که پاداش‌ها را پیش‌بینی می‌کند. بنابراین، هنگامی که شخص آغاز به تشخیص این نکته می‌کند که پاداشی که در انتظارش بوده به مخاطره افتاده یا حتی حصول‌ناپذیر شده است، این نواحی در قشر پری‌فرانتال، آمیگدال را تحریک کرده و خشم را ایجاد می‌کنند. خشمْ خصوصیتی است که باعث استرس قلب، افزایش فشار خون و سرکوبِ سیستم ایمنی می‌شود. واکنشِ خشم در قبال انتظاراتِ برآورده‌نشده در دیگر پستانداران نیز به‌خوبی شناخته‌شده است. مثلاً، گربه‌ای که نوازش می‌شود از سر رضایت خرخر می‌کند. اگر این تحریک خوشایند از او دریغ شود، گاهی گاز می‌گیرد.\n در واقع، شور رمانتیک و خشمِ رهاشدگی مشترکات زیادی با هم دارند. هر دوِ آن‌ها با برانگیختگی جسمی و ذهنی مربوط‌اند؛ هر دو موجب تفکر وسواسی، توجه متمرکز، انگیزه و رفتارهای هدف‌محور می‌شوند؛ و هر دو موجب آرزوی شدید، خواه برای وصلت با یا انتقام‌گرفتن از شریک رهاکننده، می‌گردند. ازاین‌گذشته، احساسات عشق رمانتیک و خشم می‌توانند در کنار هم عمل کنند. بروس اِلیس و نیل مالاموت، در مطالعه‌ای دربارۀ ۱۲۴ زوجِ دررابطه، گزارش کردند که عشق رمانتیک و «عصبانیت/ناراحتی» به اطلاعات متفاوتی واکنش نشان می‌دهند. سطح عصبانیت/ناراحتیِ عاشق، در واکنش به رویدادهایی مثل خیانتِ زوج یا فقدان تعهد عاطفی یا پس‌زدگی که به اهداف او آسیب می‌رساند، میان این دو نوسانِ افقی دارد. احساسات مربوط به عشق رمانتیک فرد عاشق در واکنش به رویدادهایی مثل حمایتِ اجتماعیِ مشهودِ شریکش از او طی بیرون‌رفتن‌ها با خویشاوندان و دوستان، یا اظهار مستقیم عشق و وفاداری، که اهدافش را به پیش می‌برند، نوسان عمودی دارد.\n عشق رمانتیک و عصبانیت/ناراحتی می‌توانند هم‌زمان فعالیت کرده و بر شدت اعتیادِ پس‌زدگی بیفزایند. ما باید این واکنش اعتراضی را به ارث برده باشیم، زیرا ریشه در سازوکاری بنیادین در پستانداران دارد که به‌محض گسستنِ هر دل‌بستگی اجتماعی به وجود می‌آید.\n توله‌سگی را در نظر بگیرید. وقتی او را از مادرش جدا کرده و به‌تنهایی در آشپزخانه می‌گذاریم، بلافاصله شروع به قدم زدن کرده، دیوانه‌وار به سمت در پریده و در اعتراض، پارس و ناله می‌کند. بچه‌موش‌های منزوی‌شده نیز گریه‌های فراصوتی بی‌وقفه از خود ساطع می‌کنند؛ ازآنجاکه برانگیختگی ذهنی‌شان بسیار شدید است، به‌سختی می‌توانند بخوابند. مقصود از این اعتراضْ افزایشِ هشیاری و تحریک موجودی رهاشده به اعتراض، جست‌وجو و کمک‌خواهی است. اعتراض، واکنش استرس، جاذبۀ استیصال، خشم رهاشدگی، اشتیاق و نشانه‌های محرومیت همگی نقشی در وقوع جرایم مرتبط با شورِ عشق در جهان ایفا می‌کنند.\n عشق رمانتیک نیز مانند همۀ اعتیادها می‌تواند به خشونت منتهی شود. هرچند در نهایت، عاشقِ رهاشده دست‌ها را بالا می‌برد. دست از تعقیب معشوق کشیده و وارد دومین فاز عمومیِ پس‌زدگی رمانتیک، یعنی تسلیم/یأس، می‌شود. طی این مرحله، شخص رهاشده دچار احساسات رخوت، دلسردی، مالیخولیا و افسردگی می‌شود که به واکنش یأس مشهور است. در مطالعه‌ای بر روی ۱۱۴ زن و مرد که طی هشت هفتۀ قبل از آن توسط شریکشان پس زده شده بودند، مشاهده شد که چهل درصد از آن‌ها دچار افسردگیِ بالینیِ مشهود و سنجش‌پذیر شده‌اند. حتی برخی از عشاق دل‌شکسته براثر سکته‌های قلبی یا مغزی ناشی از افسردگی‌شان می‌میرند. دیگرانی نیز اقدام به خودکشی می‌کنند.\n مسلماً اکثر عاشقانِ پس‌زده این اندوه را در دورۀ اعتراض نیز احساس می‌کنند، اما احتمال تشدید آن زمانی که تمام امیدها نقش‌برآب می‌شود هست. این یأس با چندین شبکه در مغز مرتبط شده است. باوجوداین، باز هم احتمال درگیریِ مدارهای دوپامین بیشتر است. زمانی که عاشق پس‌زده به این باور می‌رسد که هرگز پاداشی در کار نخواهد بود، سلول‌های مولد دوپامین در سیستم پاداش مغز فعالیتشان را کاهش داده و موجب بروز رخوت، دلسردی و افسردگی می‌شوند. استرس کوتاه‌مدت باعث افزایش تولید دوپامین و نورپینفرین می‌شود. استرس درازمدت فعالیت این موادِ شیمیاییِ عصبیِ را سرکوب کرده و در عوض، موجب افسردگی می‌گردد.\n•••\nبسیاری از متخصصینْ اعتیاد را به‌عنوان اختلالی آسیب‌شناختی و مسئله‌زا تعریف می‌کنند. و ازآن‌رو که عشق رمانتیک در اکثر شرایط تجربه‌ای مثبت است (یعنی مخرب نیست)، پژوهشگران عمدتاً تمایلی به دسته‌بندی‌کردن عشق رمانتیک به‌عنوان اعتیاد ندارند. اما اعتیاد به عشق از جنبۀ الگوهای رفتاری و سازوکارهای مغزی به‌اندازۀ سایر اعتیادها واقعی است. حتی زمانی که عشق رمانتیک مخرب نیست، با اشتیاق و اضطراب شدید مرتبط است و می‌تواند عاشق را وادار کند تا باورها، گفته‌ها یا رفتارهای خطرناک و نامناسبی داشته باشد. علاوه‌برآن، تمام اشکال سوءاستفاده از مواد ازجمله الکل، مشتقات تریاک، کوکائین، آمفتامین، حشیش و تنباکو (و نیز اعتیادهای فارغ از مواد، همچون اعتیاد به غذا، قمار و رابطۀ جنسی) مسیرهای پاداشی را فعال می‌کنند که عیناً در زنان و مردان موفق در عشق یا آن‌هایی که در عشق شکست خورده‌اند فعال شده‌اند.\n ولی برخلاف سایر اعتیادها که تنها درصدی از جمعیت را مبتلا می‌کنند، احتمال آن هست که تقریباً همۀ انسان‌ها در طول زندگی‌شان دچار شکلی از اعتیاد به عشق شوند. داده‌های جدید می‌گویند با عشق رمانتیک نیز باید به‌مثابۀ یک اعتیاد برخورد شود، حتی اگر در دسته‌بندی‌های تشخیصِ پزشکیِ رسمیْ اعتیاد نباشد.\nبه نظر می‌رسد حیوانِ انسانی با موجی از احساسات هدایت می‌شود که جزر و مد آن براساس کوبشی درونی است، ریتمی که زمانی پدیدار شد که نیاکان ما برای اولین‌بار از درخت‌های آفریقا پایین آمده و ضرب‌آهنگی برای روابط خود آفریدند که همگام با چرخۀ فرزندآوری طبیعی‌شان بود: بین سه تا چهار سال. شاید سیستم‌های مغزی مرتبط با دوپامین، وازوپرسین، اُکسی‌توسین و دیگر موادِ شیمیاییِ عصبیْ این ریتم را رهبری می‌کنند. زمانی که عاشق می‌شوید اوج می‌گیرند، وقتی احساس دل‌بستگیِ عمیق و وصلت شدید می‌کنید تغییر می‌کنند و نهایتاً، حساسیت‌زدایی یا دچار استفادۀ بیش از حد می‌شوند؛ مورد آخر منجر به بی‌تفاوتی و ملالی می‌شود که به‌آرامی عشق شما را از بین برده و به جدایی می‌کشاند: تنگنایی که می‌تواند موجب خانمان‌سوزترین اعتیاد شود: اعتیاد به یک جفت.\n\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n \n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل  ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و  جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب  می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در  زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در  کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت  تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار  شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در  صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض  خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی  مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nFisher, Helen. Anatomy of Love: A Natural History of Mating, Marriage, and Why We Stray (Completely Revised and Updated with a New Introduction). WW Norton & Company, 2016\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را هلن فیشر نوشته است و در تاریخ ۹ فوریه ۲۰۱۷ با عنوان «Love Is Like Cocaine» در وب‌سایت نوتیلوس منتشر شده و برای نخستین‌بار با عنوان «عشق کوکائین است»  و با ترجمه علی امیری در سومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی به چاپ رسیده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳۱ تیر ۱۳۹۶ این مطلب را با همین عنوان بازنشر کرده است. •• هلن فیشر (Helen Fisher) در دانشگاه ایندیانا انسان‌شناسی تدریس می‌کند. حیطۀ پژوهشی او مطالعات رفتاری و انسان‌شناسی زیستی است. فیشر متخصص «استراتژی‌های تولیدمثل» در تاریخ بشری است و یکی از پیشروترین محققان در زمینۀ مطالعات عشق و رفتارهای جنسی به شمار می‌رود. چرا عشق می‌ورزیم: ماهیت و شیمیِ عشق رمانتیک (Why We Love: The Nature and Chemistry of Romantic Love) از مشهورترین کتاب‌های اوست. فیشر چند کتاب نیز در زمینۀ خودیاری نوشته است که چرا آن مرد، چرا آن زن؟ چگونه عشقی ماندگار پیدا کنیم و نگهش داریم (Why Him? Why Her? Finding Real Love By Understanding Your Personality Type) از جملۀ آن‌هاست.  ••• این نوشته گزیده‌ای است از کتاب آناتومی عشق: تاریخ طبیعی جفت‌گیری، ازدواج و چرا منحرف می‌شویم (Anatomy of Love: A Natural History of Mating, Marriage, and Why We Stray) نوشتۀ هلن فیشر و منتشرشده توسط انتشارات دبلیو.دبلیو نورتون در تاریخ اول فوریۀ ۲۰۱۶.\n [۱] لوسی نام رایج AL 288-1، مجموعه‌ای از چند صد استخوان فسیلی است که چهل درصد از اسکلت یک موجود ماده از گونۀ هومینین را بازمی‌نماید. لوسی در سال ۱۹۷۴ در اتیوپی کشف شده است [مترجم]. [۲] neuroscience [۳] nucleus accumbens [۴] Love and Limerence [۵] Dorothy Tennov [۶] جفری چاسر (Geoffrey Chaucer)، شاعر انگلیسی قرن ۱۴ میلادی و سرایندۀ حکایات کانتربری [مترجم]. [۷] anhedonia [۸] hypomania [۹] ventral tegmental area [۱۰] ماده‌ای مخدر از دستۀ آمفتامین‌ها [مترجم]. [۱۱] vole: نام عمومی گروهی از جوندگان کوچک شبیه به موش است [مترجم]. [۱۲] hypopituitarism [۱۳] love blindness: ترکیبی ساختگی است همانند color blindness به‌معنای کوررنگی. در ترجمه نیز همین همانندی رعایت شده است [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157884.json b/train/528157884.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f5bd9432c8665b861ada4d857e0622cd595bd324
--- /dev/null
+++ b/train/528157884.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "گوگل کردن کافی است، بیایید خودمان صحبت کنیم",
+  "subtitle": "این روزها کمتر این واقعیت را پنهان می‌کنیم که هم‌زمان حواسمان به جاهای مختلف است",
+  "introduction": "بعضی‌ها خیلی خوب بلدند هم به چشم‌های طرف مقابلشان خیره شوند و هم با موبایلشان تایپ کنند. معمولاً وقتی از این مهارت استفاده می‌کنیم که می‌خواهیم هم در گفت‌وگوهای دوستانه شرکت کنیم و هم همیشه در دسترس باشیم. اما چنین کاری عملاً نشدنی است. برخی مطالعات نشان می‌دهند وقتی دو نفر با هم صحبت می‌کنند صِرف وجود یک گوشی همراه بین آن‌ها هم موضوع صحبتشان را تغییر می‌دهد و هم میزان ارتباطی را که بین خودشان احساس می‌کنند.",
+  "content": "شری ترکل، نیویورک تایمز —  دانشجویان دانشکده به من می‌گویند بلدند که چطور به چشم‌های یک نفر نگاه کنند و همزمان روی موبایل‌شان مطلبی را تایپ کنند، و کسی هم متوجه نشود که حواس‌شان به هر دو کار هست. می‌گویند این مهارت را در دبیرستان یاد گرفته‌اند، که مجبور بودند بدون این که معلم متوجه شود پیامک بفرستند. حالا از این مهارت وقتی استفاده می‌کنند که می‌خواهند هم پیش دوستان‌شان باشند و هم، به‌قول بعضی‌ها، ’جای دیگر‘.\n این روزها، کمتر لازم می‌بینیم این واقعیت را پنهان کنیم که حواسمان به جاهای مختلف است. در مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۵ توسط مرکز پژوهشی پیو۱ انجام شده است، ۸۹ درصد کسانی که تلفن همراه داشتند گفتند در آخرین برنامۀ جمعی‌ای که حاضر بودند از موبایل خود استفاده کرده‌اند. اما آن‌ها از این ماجرا خرسند نبودند؛ ۸۲ درصد از بزرگسالان اعتقاد داشتند که شیوۀ استفادۀ آن‌ها از موبایل در محیط‌های اجتماعی به گفت‌وگوهای جمعی آسیب می‌زند.\n من بیش از سی سال است که دربارۀ روان‌شناسی ارتباطات آنلاین تحقیق می‌کنم. در پنج سال گذشته، به‌طور مشخص بر یک موضوع تمرکز کرده‌ام: در دنیایی که بسیاری از افراد ترجیح می‌دهند پیامک بفرستند تا حرف بزنند، چه بر سر گفت‌وگوی چهره‌ـ‌به‌ـ‌چهره آمده است؟ به خانواده‌ها، دوستی‌ها و روابط عاشقانه نگاه کرده‌ام. مدرسه‌ها، دانشگاه‌ها و محیط‌های کاری را بررسی کرده‌ام. وقتی دانشجویان دانشکده برای من توضیح می‌دهند که چطور در سالن غذاخوری حواس‌شان به چند چیز هست، بعضی‌ها از «قاعدۀ سه نفر» نام می‌برند. در گفت‌وگویی که بین پنج یا شش نفر سر میز غذاخوری جریان دارد، قبل از این که به خودتان اجازه بدهید که سرتان را در موبایلتان ببرید، باید ببینید که آیا دست‌کم سه نفر حواس‌شان به گفت‌وگو هست یا نه ـ‌یعنی سرشان بالاست یا نه‌ـ اگر بود، آن وقت می‌توانید به‌سراغ موبایلتان بروید. به این ترتیب گفت‌وگو ادامه پیدا می‌کند، اما به این شکل که در زمان‌های مختلف افراد مختلفی سرشان بالاست و حواسشان به گفت‌وگو است. نتیجه چنان است که انتظارش می‌رود: گفت‌وگو نسبتاً سطحی باقی می‌ماند، دربارۀ موضوعاتی که افراد احساس می‌کنند هر وقت خواستند می‌توانند وارد آن بشوند و هر وقت خواستند می‌توانند خارج بشوند.\n کم‌سن‌وسال‌ها با شور و شوق از خوبی‌های زندگی با قاعدۀ سه نفر برای من گفته‌اند، قاعده‌ای که نه فقط پشت میز غذاخوری بلکه در هر زمانی می‌توان از آن پیروی کرد. اولین خوبی‌اش جادوی همیشه در دسترس بودن در جای دیگر است. حواستان می‌تواند به هر جایی که دلتان می‌خواهد باشد. همیشه کسی هست که به شما گوش بدهد. هیچ وقت حوصله‌تان سرنمی‌رود. وقتی حس کنید که سکوت دارد بر گفت‌وگو حاکم می‌شود، می‌توانید حواستان را از آدم‌های داخل اتاق بردارید و به دنیایی وارد شوید که در موبایلتان وجود دارد. اما دانش‌آموزان به نوعی احساس فقدان هم اشاره کردند.\n یک دختر پانزده‌ساله که در اردویی تابستانی با او مصاحبه کرده بودم راجع به واکنش خودش می‌گفت وقتی که برای غذا خوردن با پدرش بیرون رفته بود و پدرش موبایلش را درآورد تا برای گفت‌وگویشان «شواهدی» ارائه کند. او به پدرش گفت: «بابا، گوگل نکن. می‌خواهم با تو حرف بزنم.» پسری پانزده‌ساله به من گفت که یک روز می‌خواهد فرزندانی بزرگ کند، نه آن طوری که والدینش او را بزرگ می‌کنند (که وقت غذا خوردن و در پارک و هنگام مسابقات ورزشی در مدرسه مشغول موبایل‌اند) بلکه آن‌طوری که والدینش فکر می‌کنند دارند او را بزرگ می‌کنند ـ‌که وقت غذا خوردن خبری از موبایل نیست و به جایش کلی گفت‌وگوهای خانوادگی وجود دارد. یک دانشجوی جدیدالورود تلاش می‌کرد بفهمد که در نسل او مشکل زندگی در چیست. او می‌گفت: «پیامک‌های ما مشکلی ندارد. پیامک دادن وقتی برای گفت‌وگو در کنار هم هستیم مشکل ایجاد می‌کند.»\n حرف عمیقی است. مطالعاتی که دربارۀ گفت‌وگو انجام شده است، چه در محیط‌های طبیعی و چه در محیط‌های آزمایشگاهی، نشان می‌دهند که وقتی دو نفر با هم صحبت می‌کنند صِرف وجود یک موبایل روی میز بین آن‌ها یا در حاشیۀ دید آن‌ها هم موضوع صحبتشان را تغییر می‌دهد و هم میزان ارتباطی را که بین خودشان احساس می‌کنند. افراد به گفت‌وگو دربارۀ موضوعاتی ادامه می‌دهند که از نیمه‌کاره ماندن و متوقف شدن آن‌ها نگرانی نداشته باشند. احساس نمی‌کنند که برای همدیگر چیزی خرج می‌کنند. حتی یک موبایل در حالت بی‌ٌصدا هم ارتباط ما را قطع می‌کند.\n در سال ۲۰۱۰، گروهی در دانشگاه میشیگان، به رهبری سارا کانرَث، یافته‌های ۷۲ پژوهش را که طی دوره‌ای سی‌ساله انجام شده بودند گرد هم آوردند. آنان دریافتند که همدلی بین دانشجویان دانشکده‌ها طی این سی سال ۴۰ درصد کاهش یافته است، و بخش عمده‌ای از این کاهش مربوط به سال ۲۰۰۰ به بعد بوده است.\n در طول نسل‌ها، در این هجمه‌ای که بر همدلی وارد آمده پای تکنولوژی وسط بوده است. ما عادت کرده‌ایم که دائماً در ارتباط باشیم، اما راه‌هایی برای فرار از گفت‌وگو پیدا کرده‌ایم ـ‌دست‌کم از گفت‌وگوهایی که پایان باز دارند و خودجوش هستند، و در آن‌ها با تصوراتمان بازی می‌کنیم و به خودمان اجازه می‌دهیم که کاملاً حضور داشته و آسیب‌پذیر باشیم. اما در همین نوع از گفت‌وگوست که همدلی و نزدیکی به بار می‌نشیند ـ‌جایی که برقرار کردن تماس چشمی را یاد می‌گیریم تا از قیافه و لحن طرف مقابل آگاه شویم، تا به یکدیگر تسلی بدهیم و با احترام همدیگر را به چالش بکشیم. در این گفت‌وگوها، ما خودمان را پیدا می‌کنیم.\n البته گفت‌وگوهای همدلانه را این روزها هم می‌بینیم، اما خط روند مشخص است. فقط این نیست که از حرف زدن چهره‌به‌چهره به سمت چت کردن در اینترنت رفته‌ایم. ما اصلاً اجازه نمی‌دهیم که چنین گفت‌وگوهایی اتفاق بیفتند، زیرا همیشه موبایل‌هایمان در صحنه حضور دارند.\n در دلمان این را می‌دانیم، و حالا تحقیقات هم بر شهودهای ما مهر تأیید گذاشته‌اند. با انتخاب بزرگی مواجه‌ایم. بحث بر سر کنار گذاشتن موبایل نیست، بلکه بر سر استفاده از آن با همتی جدی‌تر است. گفت‌وگو آمادۀ احیاشدن از سوی ماست و برای ارتباط‌های ناموفقِ دنیای دیجیتال ما در حکم گفتار درمانی است.\n مشکل داشتن با صحبت کردن از سنین پایین شروع می‌شود. چند سال پیش، یک دبیرستان خصوصی از من خواست تا به معلمان و کارکنان آنجا مشاوره بدهم: دانش‌آموزان مثل گذشته روابط دوستانه برقرار نمی‌کردند. در یک گوشۀ خلوت، مدیر مدرسه برایم تعریف کرد که چطور یک دختر کلاس هفتمی تلاش کرده تا همکلاسی‌اش را به یک برنامه اجتماعی در مدرسه راه ندهد. البته این یک مشکل قدیمی است، ولی در این مورد وقتی از دانش‌آموز دلیل رفتارش را پرسیده بودند، بنا به گفتۀ مدیر، آن دختر حرف چندانی برای گفتن نداشت: «پاسخش انگار ماشینی بود. گفت ’احساسی در این مورد ندارم.‘ نمی‌توانست متوجه شود که دانش‌آموز دیگر از این رفتار او آزار دیده است.»\n مدیر در ادامه گفت: «دوازده‌ساله‌ها توی حیاط مثل هشت‌ساله‌ها بازی می‌کنند. طوری همدیگر را در بازی‌هایشان راه نمی‌دهند که بچه‌های هشت‌ساله این کار را می‌کنند. ظاهراً قادر نیستند خودشان را جای بچه‌های دیگر بگذارند.»\n یکی از معلمان می‌گفت که دانش‌آموزان «در سالن غذاخوری می‌نشینند و به موبایل‌هایشان نگاه می‌کنند. وقتی چیزی را با هم در میان می‌گذارند، آنچه در میان می‌گذارند چیزی است که روی موبایلشان هست.» گفت‌وگوی جدید این شکلی است؟ اگر هست، آن کاری را انجام نمی‌دهد که گفت‌وگوی قدیمی انجام می‌داد. گفت‌وگوی قدیمی همدلی را یاد می‌داد. این دانش‌آموزان ظاهراً همدیگر را کمتر از قبل درک می‌کنند.\n ولی ما اصلاح‌پذیر هستیم. یلدا تی. اولز، روان‌شناس آمریکایی، نویسندۀ اول مطالعه‌ای است که در سال ۲۰۱۴ روی کودکانی انجام شده که در یک اردو در فضای باز و بدون دستگاه‌های ارتباطی  بودند. بعد از پنج روز دوری از موبایل و تبلت، دانش‌آموزان حاضر در اردو توانستند از روی صورت افراد احساسات آن‌ها را تشخیص دهند و به‌درستی احساسات هنرپیشگانی را که در تصاویر ضبط‌شده وجود داشت، بسیار بهتر از یک گروه کنترل، تشخیص دهند. چه چیزی این واکنش‌های همدلانه را تغذیه کرده بود؟ آن‌ها با هم صحبت کرده بودند. در گفت‌وگو، اگر خوب توجه کنید و یاد بگیرید که چطور خودتان را جای طرف مقابل بگذارید، همه چیز بسیار خوب پیش خواهد رفت. این کار را بدون موبایلتان بهتر می‌توانید انجام دهید. گفت‌وگو انسانی‌ترین و انسان‌سازترین کاری است که ما انجام می‌دهیم.\n\nمن این اصلاح‌پذیر بودن را در طول تحقیقات خودم در یک اردوی تابستانی بدون وسایل ارتباطی نیز مشاهده کرده‌ام. در یک گپ شبانه در کلبه، گروهی از پسرهای چهارده‌ساله دربارۀ سه روز صحراگردی خود صحبت می‌کردند. تا همین چند سال پیش، جذاب‌ترین قسمت این گردش‌ها تحمل سختی‌هایش یا زیبایی طبیعت بکر آن بود. در آن چند روز، آنچه بیشترین تأثیر را گذاشته بود همان بدون موبایل بودن بود. یکی از پسرها در توصیف آن می‌گفت: «زمانی است که هیچ کاری برای انجام دادن ندارید، مگر این که در آرامش به فکر فروبروید و با دوستان خود حرف بزنید.» حاضران در اردو از حس جدید خودشان نسبت به زندگی به دور از خوراک‌های آنلاین هم حرف زدند. آن‌ها برتری‌های بی‌ارتباط بودن را پذیرفتند و این کارشان رابطه‌ای بسیار مهم را برملا کرد: توانایی گفت‌وگوی همدلانه و توانایی تنها بودن رابطه‌ای مستقیم با هم دارند.\n ما در تنهایی خودمان را پیدا می‌کنیم؛ خودمان را آماده می‌کنیم برای به گفت‌وگو نشستن با چیزی که اصیل است، که مال خودمان است. اگر نتوانیم خودمان را جمع‌وجور کنیم، نمی‌توانیم دیگران را هم در جایگاه واقعی خودشان به رسمیت بشناسیم. اگر از تنهایی خودمان خشنود نباشیم، دیگران را به کسانی تبدیل خواهیم کرد که نیاز داریم باشند. اگر تنهایی کردن را بلد نباشیم، فقط بلد خواهیم شد که چطور تنها بمانیم.\n چرخۀ مطلوبی وجود دارد که گفت‌وگو را به توانایی خودـ‌نگری ربط می‌دهد. وقتی با خودمان در آرامش باشیم، می‌توانیم واقعاً به حرف‌های دیگران هم گوش دهیم. در عین حال، گفت‌وگو با افراد دیگر نیز، چه در محیط‌های خصوصی و چه در جمع‌های بزرگ‌تر، موجب می‌شود در گفت‌وگوی درونی با خودمان بهتر عمل کنیم.\n ولی ما این چرخۀ مطلوب را به مخاطره انداخته‌ایم. زمان تنهایی‌مان را به یک مشکل تبدیل کرده‌ایم که باید با تکنولوژی حل شود. تیموتی دی. ویلسون، روان‌شناس دانشگاه ویرجینیا، سرپرست گروهی است که توانایی افراد در تنها بودن را بررسی می‌کنند. از افراد مورد آزمایش خواسته می‌شد که روی یک صندلی بنشینند و فکر کنند، بدون هر گونه وسیله یا کتابی. به آن‌ها گفته می‌شد که باید بین شش تا پانزده دقیقه تنها باشند و تنها ضابطۀ موجود این بود که از جایشان بلند نشوند و به خواب هم نروند. در یکی از آزمایش‌ها، بسیاری از دانش‌آموزان مورد آزمایش حاضر بودند شوک الکتریکی خفیف بگیرند تا این که با افکار خودشان تنها بمانند.\n گاهی مردم به من می‌گویند که می‌توانند بفهمند که چطور وقتی کسی با دیگران است و آن‌ها سرشان را توی موبایلشان می‌برند دچار آشفتگی می‌شود. اما وقتی افراد با خودشان تنها هستند واقعاً این که سرشان را توی موبایل ببرند آسیب‌زا نیست؟ هر چه باشد، این شکل جدید با هم بودن ماست.\n اما این شیوۀ تقسیم کردن امور موجب می‌شود رابطۀ ذاتی بین تنهایی و گفت‌وگو را فراموش کنیم. در تنهایی ما یاد می‌گیریم که تمرکز کنیم و دست به تخیل بزنیم، که به خودمان گوش فرادهیم. برای این که بتوانیم در گفت‌وگو کاملاً حضور داشته باشیم به این مهارت‌ها نیاز داریم.\n همۀ تکنولوژی‌ها ما را وامی‌دارند که با ارزش‌های انسانی روبه‌رو شویم. این بد نیست، چون باعث می‌شود دوباره بر این ارزش‌ها تأکید کنیم. اگر حالا حاضر باشیم که گفت‌وگوی چهره‌ـ‌به‌ـ‌چهره را به یک اولویت تبدیل کنیم، دانستن این که گام بعدی چه باید باشد کار دشواری نخواهد بود. ما دنبال راه‌حل‌های ساده نیستیم. ما دنبال سرآغازها هستیم. شاید برخی از آن‌ها حالا آشنا به نظر بیایند، اما این موجب نمی‌شود که چالش‌برانگیز نباشند. هر کدام از آن‌ها تنها به یک بخش کوچک از آنچه ما را به خاموشی برده است می‌پردازد. اما همۀ آن‌ها در کنار هم می‌توانند تغییری واقعی ایجاد کنند.\n یک نقطۀ شروع برای تأکید دوباره بر گفت‌وگو این است که بر تنهایی تأکید دوباره کنیم. بعضی از مهم‌ترین گفت‌وگوهایی که شما خواهید داشت با خودتان خواهند بود. کارهایتان را به قدر کافی کم کنید تا این امر ممکن شود. و تمرین کنید که در هر زمان فقط یک کار را انجام دهید. به تک‌عملکردی بودن به‌عنوان اولین قدم بزرگ بعدی فکر کنید. در هر حوزه‌ای از زندگی، تک‌عملکردی بودن موجب افزایش کارایی و کاهش استرس می‌شود.\n اما انجام دادن فقط یک کار در یک زمان دشوار است، چون بدین معناست که بر خلاف مسیری گام برداریم که تکنولوژی آن را برای ما تسهیل کرده است و ظاهراً در کوتاه‌مدت بازدهی بیشتری دارد. چندعملکردی بودن مزایای خودش را دارد، اما اگر دنبال ظاهر امور باشیم، در واقع در پی نوعی توهم رفته‌ایم. گفت‌وگو شیوۀ انسانیِ تمرینِ تک‌عملکردی بودن است.\n موبایل‌های ما لوازم فرعی نیستند، بلکه وسایلی با قابلیت‌های روان‌شناختی‌اند که نه فقط فعالیت‌های ما بلکه ماهیت ما را نیز تغییر می‌دهند. مسیر دوم به سمت گفت‌وگو این است که میزان آسیب‌پذیری خودمان در مقابل همۀ این پیشنهادهای اتصال و ارتباط را بازبشناسیم. باید خودمان را متعهد کنیم که تولیدات خودمان و زندگی‌های خودمان را طراحی کنیم تا بتوانیم چاره‌ای برای این آسیب‌پذیری بیندیشیم. انتخاب ما می‌تواند این باشد که همیشه موبایل همراه خودمان نداشته باشیم. می‌توانیم موبایلمان را در یک اتاق پارک کنیم و هر یک ساعت یا دو ساعت سراغش برویم و در این فاصله روی چیزهای دیگر کار کنیم یا با افراد دیگر حرف بزنیم. می‌توانیم جاهایی را در محل کار یا خانه برای خودمان دست‌وپا کنیم که وسیلۀ ارتباطی در آن‌ها نباشد، مکان‌های مقدسی که مخصوص جفت‌فضیلت ’گفت‌وگو و تنهایی‘ هستند. در خانواده هر روز می‌شود از این جور مکان‌ها پیدا کرد ـ‌سر میز غذاخوری، در آشپزخانه و در ماشین استفاده از وسایل ارتباطی ممنوع باشد. این ایده‌ها را برای کودکان وقتی که هنوز کم‌سن هستند بیان کنید، به این ترتیب دیگر سخت و طاقت‌فرسا به نظر نخواهند رسید، بلکه جزء اصول خانواده محسوب خواهند شد. در محل کار نیز مفهوم مکان‌های مقدس خالی از فایده نیست: گفت‌وگو در بین همکاران موجب افزایش بهره‌وری می‌شود.\n به‌علاوه می‌توانیم تکنولوژی را نیز طوری بازطراحی کنیم که فضایی برای حرف زدن با یکدیگر باقی بگذارد. گزینۀ «مزاحم نشو» در گوشی‌های جدید آیفون و اندروید یک مدل از این بازطراحی است. با قرار دادن گوشی در این حالت، لرزش، چراغ چشمک‌زن یا صدای زنگ موبایل مزاحم شما نمی‌شود، البته می‌توانید گوشی را طوری تنظیم کنید که تماس‌های افراد خاصی را اعلام کند یا وقتی کسی چند بار زنگ می‌زند آن را نشان دهد. مهندسان آمادۀ ارائۀ ایده‌های بیشتر هم هستند: چه می‌شد اگر موبایل‌ها این طور طراحی نمی‌شدند که ما را دائماً به خود مشغول کنند، بلکه کاری را انجام می‌دادند و بعد ما را رها می‌کردند؟ چه می‌شد اگر صنعت ارتباطات معیار موفقیت وسایلش را نه زمان بیشتری که کاربران صرف آن‌ها می‌کنند بلکه کیفیت این زمان قرار می‌داد؟\n همیشه این که رابطه‌مان با تکنولوژی را در بافتی فراتر از خود تکنولوژی نگاه کنیم کاری حکیمانه است. برای مثال، ما در یک فرهنگ سیاسی زندگی می‌کنیم که در آن گفت‌وگوها به سبب آسیب‌پذیری ما نسبت به هواداری و البته به سبب بی‌توجهی کردن‌های جدید ما مسدود می‌شوند. فکر می‌کردیم که اگر حرف‌هایمان را آنلاین منتشر کنیم جسورتر از وقتی خواهیم بود که خودمان شخصاً آن‌ها را بیان می‌کنیم، اما پژوهشی در سال ۲۰۱۴ توسط مرکز پژوهشی پیو ثابت کرده است که افراد از ترس مخالفت دنبال‌کنندگان‌شان بسیاری از عقاید خود را در رسانه‌های اجتماعی بیان نمی‌کنند. طراحیِ معطوف به آسیب‌پذیری‌های ما یعنی یافتن راه‌هایی برای حرف زدن با افراد، به‌نحو آنلاین یا آفلاین، آن هم افرادی که عقایدی متفاوت با ما دارند.\n گاهی اوقات این فقط یعنی حرف یک نفر را تا آخر بشنویم. یکی از دخترهای جدیدالورود دانشکده به من می‌گفت از گفت‌وگو کردن پا پس می‌کشد چون لازمه‌اش این است که آدم به قول او با نظم و انضباط «قاعدۀ هفت دقیقه» زندگی کند. دست‌کم هفت دقیقه زمان لازم است تا بفهمیم که یک گفت‌وگو چطور از آب درخواهد آمد. قبل از پایان یافتن این هفت دقیقه نمی‌توانید به‌سراغ موبایلتان بروید. اگر گفت‌وگو رو به سکوت گذاشت، باید بگذارید ساکت شود. زیرا گفت‌وگو نیز مانند زندگی سکوت‌هایی دارد ـ‌آنچه برخی از افراد جوانی که من با آن‌ها مصاحبه کرده‌ام به آن «تکه‌های کسالت‌بار» می‌گویند. اغلب در همان لحظاتی که تپق می‌زنیم، مردد می‌شویم و ساکت می‌شویم است که بیشتر خودمان را در مقابل یکدیگر آشکار می‌کنیم.\n همین خانم جوانی که این قدر در مورد هفت دقیقۀ لازم برای فهمیدن مسیر یک گفت‌وگو صراحت داشت اذعان می‌کرد که اغلب آن درجه از شکیبایی را ندارد که بتواند چنین زمانی را منتظر بماند و به‌سراغ موبایلش نرود. از این حیث او مشخص‌کنندۀ چیزی است که هاوارد گاردنر و کتی دیویس، که هر دو روان‌شناس هستند، به آن «نسل اَپ» می‌گویند، نسلی که موبایل در دست بزرگ شده و همیشه اَپ‌ها در خدمتش بوده‌اند. این نسل به ناشکیبایی گرایش دارد، انتظار دارد جهان مثل یک اَپ، سریع و کارآمد، به او واکنش نشان دهد. طرز فکر اَپی با این ایده شروع می‌شود که کنش‌های ما در جهان مثل الگورتیم عمل خواهند کرد: کنش‌ها به نتایج پیش‌بینی‌پذیر منتهی می‌شوند.\n این نگرش در رابطۀ دوستانه به‌شکل فقدان همدلی بروز پیدا می‌کند. دوستی‌ها به چیزهایی تبدیل می‌شوند که می‌شود آن‌ها را مدیریت کرد؛ تعداد زیادی رابطۀ دوستی دارید، و با ابزارهایی به‌سراغ آن‌ها می‌روید. بنابراین در اینجا گام اول را داریم: تأکید دوباره بر گفت‌وگو برای خودتان، دوستی‌هایتان و جامعه، و عقب نشستن از این دیدگاه که جهان یک اَپ غول‌آسا است. طور دیگری هم می‌شود این را گفت: گفت‌وگو نقطۀ مقابل الگورتیمی دیدن زندگی است، چون به شما سیالیت، احتمالی بودن و شخصی بودن مسائل را آموزش می‌دهد.\n اینجاست که باید به پیامدهای ناخواستۀ تکنولوژی‌هایی که نسبت به آن‌ها آسیب‌پذیر هستیم اذعان کنیم، اما همچنین باید به اصلاح‌پذیر بودن خودمان که همیشه از خصائل ما بوده است نیز توجه داشته باشیم. فرصت داریم که چیزهایی را تصحیح کنیم و به یاد آوریم که کیستیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nTurkle, Sherry. Reclaiming conversation: The power of talk in a digital age. Penguin, 2016\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را شری ترکل نوشته است و در تاریخ ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۵ با عنوان «Stop Googling. Let’s Talk» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۷ مهر ۱۳۹۶ آن را با عنوان « گوگل کردن کافی است، بیایید خودمان صحبت کنیم» و با ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر کرده است. •• شری ترکل (SHERRY TURKLE) استاد برنامۀ علم، تکنولوژی و جامعه در دانشگاه ام.آی.تی. است و آخرین کتاب او تأکید دوباره بر گفت‌وگو: قدرت حرف زدن در عصر دیجیتال (Reclaiming Conversation: The Power of Talk in a Digital Age)  است که این نوشته برگرفته از آن است. [۱] Pew Research Center"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157886.json b/train/528157886.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..60fb79c1ed4e3a944f07db21c1b13bbc1d1b3d36
--- /dev/null
+++ b/train/528157886.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "نظر هر کسی محترم است؟ اصلاً و ابداً",
+  "subtitle": "همه نظراتی دارند، اما واقعاً بر چه مبنایی باید قبول کنیم که ارزش همۀ آن‌ها برابر است؟",
+  "introduction": "نزدیک به سه‌سال پیش، در دانشکدۀ علوم اجتماعی دانشگاه تهران، یکی از گفت‌وگوهای به‌یادماندنیِ این سال‌ها بین یک استاد جامعه‌شناسی و چندتا از دانشجویان درگرفت. آن استاد جامعه‌شناسی در سخنرانی‌اش موسیقیِ یکی از خوانندگان فوق‌محبوب عامه‌پسند را که به تازگی فوت کرده بود، شدیداً به باد نقد گرفت. اما دانشجویانی از پایین سن فریاد می‌زدند که هرکسی نظر خودش را دارد و نباید به سلیقۀ دیگران توهین کرد. حق با که بود؟",
+  "content": "پاتریک استوکس، کانورسیشن —  هر سال می‌کوشم دست‌کم یک بار، دو چیز را روی دانشجویانم امتحان کنم. نخست آن‌که آنان را «فیلسوف!» خطاب می‌کنم؛ تعبیری که چندان جدی نیست، اما امیدوارم باعث تشویق آنان به فراگیری فعال شود.\n دوم، این بحث را پیش می‌کشم: «مطمئناً این عبارت را شنیده‌اید که ’هرکسی حق دارد نظری داشته باشد و اظهارش کند‘. شاید حتی خودتان نیز این تعبیر را به کار برده باشید و چه بسا برای جلوگیری از یک استدلال یا در بن‌بست قرار دادن کسی، این کار را کرده باشید. خب، به محض این‌که به این کلاس وارد می‌شوید، دیگر آن حق را ندارید. شما حق ندارید نظر خودتان را داشته باشید. فقط حق چیزی را دارید که بتوانید استدلالی بر آن بیاورید.»\n شاید کمی تند باشد؛ اما آموزگاران فلسفه این را به دانشجویانمان بدهکارند که به آن‌ها بیاموزند چگونه استدلال کنند و چگونه از استدلالشان دفاع کنند؛ و وقتی به باوری دفاع‌ناپذیر می‌رسند، آن را تشخیص دهند.\n مشکل تعبیر «من حق دارم نظر خودم را داشته باشم» این است که این عبارت در غالب موارد، برای محافظت از باورهایی است که باید کنارشان بگذاریم. این عبارت، صورتی کوتاه‌شده از این گزاره است که «من می‌توانم هر چه دلم بخواهد، بگویم و یا هر طور دلم بخواهد، بیاندیشم»؛ و با تعمیم این معنا، ادامۀ استدلال علیه گوینده تا حدی بی‌احترامی خواهد بود. به نظر من، این نگرش به برابری کاذب میان متخصصان و غیرمتخصصان منجر می‌شود و این یکی از ویژگی‌های زیانبار گفتمان عمومی ماست که در حال گسترش است.\n\nاولاً یک نظر چیست؟\n افلاطون میان نظرات یا باورهای رایج (دکسا) و معرفت یقینی تمایز می‌نهاد؛ و این تمایز امروز نیز همچنان کارآمد است: برخلاف دو گزارۀ «۲=۱+۱» یا «هیچ دایرۀ مربعی وجود ندارد»، یک نظر، درجه‌ای از ذهن‌گرایی و عدم قطعیت با خود دارد؛ اما مسئله اینجاست که دامنۀ «عقیده» از ذوقیات یا سلیقه‌ها شروع می‌شود و کشیده می‌شود تا عقایدِ مربوط به مسائلی که برای غالب افراد پر اهمیت است، مانند مصلحت‌اندیشی یا سیاست، و ادامه می‌یابد تا همۀ دیدگاه‌هایی که از تخصص‌های فنی ریشه می‌گیرند، مثلاً نظرات قانونی یا علمی.\n دربارۀ نوع اول نظرات، واقعاً نمی‌شود بحث و استدلال کرد. احمقانه است که اصرار کنم اشتباه می‌کنید که فکر می‌کنید بستنی توت‌فرنگی خوشمزه‌تر از شکلات است. مشکل این است که گاهی چنین به نظر می‌رسد که به طور ضمنی عقاید نوع دوم و حتی عقاید نوع سوم را نیز غیرقابل‌بحث و استدلال فرض می‌کنیم؛ یعنی همان فرضی که در مسائل ذوقی و سلیقه‌ای داریم. شاید این یکی از دلایلی باشد (بی‌شک دلایل دیگری هم هست) که چرا تازه‌کارهای پرشور فکر می‌کنند حق مخالفت با دانشمندان آب‌وهوا و ایمونولوژیست‌ها۱ را دارند و عقاید خودشان را «محترم» قلمداد می‌کنند.\n مریل دوری بنیان‌گذار شبکۀ واکسیناسیون استرالیا۲ است؛ شبکه‌ای که بر خلاف نامش، شدیداً مخالف واکسن است. خانم دوری هیچ صلاحیت پزشکی‌ای ندارد اما استدلال می‌کند که اگر باب براون۳ با آن‌که فیزیکدان نیست حق دارد دربارۀ نیروی هسته‌ای نظر بدهد، او نیز باید اجازۀ نظردادن دربارۀ واکسن را داشته باشد. بااین‌حال، کسی فرض نکرده که دکتر براون، حق دارد دربارۀ فیزیک شکافت هسته‌ای نظر بدهد؛ کاری که او می‌کند اظهارنظر دربارۀ شیوۀ واکنش به این علم است، نه دربارۀ خود این علم.\n در این صورت، معنای اینکه حق داریم نظر بدهیم چیست؟\n اگر «هر کسی حق دارد نظر خودش را داشته باشد» فقط به این معنا باشد که هیچ کس حق ندارد جلوی فکرکردن افراد و بیان چیزی که می‌خواهند، بگیرد، در این صورت عبارت یادشده درست است، اما نکته‌ای است کاملاً پیش‌پاافتاده. هیچکس نمی‌تواند جلوی شما را بگیرد که بگویید واکسن‌ها باعث اوتیسم می‌شوند، مهم نیست که بارها نادرستی این ادعا ثابت شده باشد.\n\nدوشنبه، برنامۀ مدیاواچ ای‌بی‌سی، وین تی‌وی ولونگوگ۴ را برای پخش گزارشی دربارۀ شیوع سرخک سرزنش کرد؛ گزارشی که دربردارندۀ اظهارنظری از مریل دوری بود. وین تی‌وی در پاسخ به شکایت یک بیننده، گفت که این گزارش «دقیق، بی‌طرف و متعادل بود و دیدگاه‌های پزشکان و گروه‌های نخبه را نشان می‌داد». اما معنای این پاسخ، این است که هر دو طرف بحث، حق مساوی‌ای دارند تا دربارۀ موضوعی سخن بگویند که فقط یکی از آن‌ها تخصص مرتبط با آن موضوع را دارد. علاوه‌براین، اگر پاسخ وین تی‌وی دربارۀ شیوۀ واکنش به علم باشد، پاسخی پذیرفتنی است؛ اما «مناظرۀ» موردنظر، دربارۀ خود علم بود، و اگر مخالفت این «گروه‌های نخبه» را احتمالاً باید نادرست تلقی کرد، واقعاً حق پخش از تلویزیون را نداشتند.\n مجری مدیاواچ، جاناتان هولمز، بسیار بی‌پرده‌تر بود: «هم شاهد وجود دارد و هم حرف مفت» و این بخشی از کار گزارشگر نیست که در مقابل تخصص جدی، به حرف مفت، فرصتی برابر بدهد.\n واکنش گروه‌های ضدواکسیناسیون قابل پیش‌بینی بود. در سایت مدیاواچ، خانم دوری، ای‌بی‌سی را متهم کرد که صراحتاً به سانسور یک مناظرۀ علمی دعوت می‌کند. این پاسخ، «جدی نگرفتن دیدگاه‌هایتان» را با «اجازۀ مطلق نداشتن برای داشتن یا اظهار دیدگاه‌هایتان» خلط می‌کند؛ یا با وام‌گرفتن از تعبیر اندرو براون، این پاسخ، «نداشتن یک استدلال را با نداشتن حق بحث و استدلال خلط می‌کند». در این‌جا نیز دو معنای «حق داشتن» برای یک عقیده با هم خلط شده‌اند.\n بنابراین اگر دفعۀ بعد از کسی شنیدید که می‌گوید حق دارد نظر خودش را داشته باشد، از او بپرسید چرا چنین فکری می‌کند. این پرسش اگر فایدۀ دیگری نداشته باشد، احتمالاً باعث می‌شود که به گفت‌وگوی لذت‌بخش‌تری برسید.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بخوانید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را پاتریک استوکس نوشته است و در تاریخ ۴ اکتبر ۲۰۱۲ با عنوان «No, you’re not entitled to your opinion» در وب‌سایت کانورسیشن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۱ مهر ۱۳۹۶ آن را با عنوان «نظر هر کسی محترم است؟ اصلاً و ابداً» و با ترجمۀ علی کوچکی منتشر کرده است. •• پاتریک استوکس (Patrick Stokes) فارغ‌التحصیل دانشگاه ملبورن و مدرس فلسفه در دانشگاه دیکن استرالیا است. [۱] Immunology: یکی از شاخصه‌های زیست‌پزشکی است که به بررسی انواع واکنش ایمنی جانداران در برابر آنتی‌ژن‌های بیگانه می‌پردازد [مترجم]. [۲] The Australian Vaccination-Skeptics Network: که به طور رسمی با عنوان Australian Vaccination Network (AVN) شناخته می‌شود، یک گروه فشار ضدواکسیناسیون در استرالیا است [مترجم]. [۳] Dr. Bob Brown؛ پزشک استرالیایی طرفدار حفظ محیط زیست که قبلاً سناتور و رهبر پارلمانی حزب سبزهای استرالیا بوده است [مترجم]. [۴]  WIN-TV Wollongong\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157894.json b/train/528157894.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..db02b7335495929e513a7d5682d19ff452df5496
--- /dev/null
+++ b/train/528157894.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "رازِ ذهنیت روسی",
+  "subtitle": "کریستین نف که سه دهه در روسیه روزنامه‌نگار بوده است، در آستانۀ بازنشستگی و خروج از مسکو، دربارۀ ذهنیت یکتای روسی نوشته است",
+  "introduction": "پس از فروپاشی اتحاد شوروی، جاده‌های اندکی در روسیه ساخته شده است. اما به تازگی طرح ساخت بزرگراهی مدرن میان مسکو و سن‌پترزبورگ در دست اقدام است. چندی پیش فاز اول این بزرگراه افتتاح شد، اما باوجوداین، رانندگان روسی ترجیح می‌دهند از همان جادۀ قدیمیِ پرترافیک رفت‌وآمد کنند، زیرا فکر می‌کنند اخذ عوارض، اگرچه با نرخی ناچیز، یک‌جور کلاهبرداریِ بی‌شرمانۀ دولتی است. این داستان روسیه است. سرزمینِ تضاد دولت و ملت.",
+  "content": "کریستین نف، اشپیگل — اخیراً در خانه به کتابی برخوردم که برای مدتی طولانی به آن فکر نکرده بودم. نام کتاب روسیه: چهره‌های کشوری پاره‌پاره۱ است. نام کتاب چندان خلاقانه نیست، اما قطعاً درخور است. کتاب به روسیۀ ربع قرن پیش می‌پردازد: نوعی دیوانه‌خانه. اتحاد شوروی تازه فرو پاشیده بود، ثابت شده بود که امیدها به آغازی جدید عمدتاً خیال‌بافی است، کارمندان سابق و تجارِ حیله‌گرْ میراث اتحاد شوروی را برای خودشان برداشته بودند و در حالی که بقیۀ کشور در فقر فرو رفته بود، از ثروت یک‌شبه‌شان لذت می‌بردند. مادربزرگ‌ها برای ساعت‌ها در باد و باران در تالکوچکاها۲ می‌ایستادند و سعی می‌کردند ظرف‌های جهیزیه‌شان را بفروشند و در کنارشان، دانشجوها کلکسیون‌های تمبری که با عشق جمع کرده بودند را تبلیغ می‌کردند. در همین حال، جنگ از کناره‌های مملکت می‌خروشید.\n در سال ۱۹۹۱، اهالی معمولی روسیه نمی‌توانستند توضیح بدهند روسیه نمایندۀ چیست، از نظر سیاسی به کدام سو می‌رود، و درگیری‌هایش را چگونه می‌شود حل کرد. ما روزنامه‌نگاران هم البته نمی‌توانستیم.\n حالا همۀ این‌ها جزیی از تاریخ است و با در نظر گرفتنِ همۀ جوانب، این روزها وضع روسیه آن‌قدرها بد نیست. کتابی که در بالا نام بردم را خودم نوشته بودم و در آن هجده نفر را معرفی کرده بودم که می‌خواستند جایگاهشان را در روسیه پیدا کنند. آن‌ها آدم‌های معمول دوران گذار بودند: سیاستمداران و ژنرال‌ها، تاجران و هنرمندها، ایدئالیست‌ها، پوپولیست‌ها، وجنایت‌کارها.\n بعضی از آن‌ها دیگر زنده نیستند. بعضی‌ها کشته شدند، بعضی‌ها کشور را ترک کردند، و بعضی در دولت رشد کردند. با بررسی آن معرفی‌ها از چشم‌انداز امروز، فهمیدن این امر چندان دشوار نیست که چرا بعضی عقب ماندند، در حالی که دیگران زندگی موفقی را از سر گذراندن. همچنین می‌توانید ببینید که روسیه چگونه توانست دوباره استوار قامت راست کند.\n یکی از قهرمانان کتاب جوهر دودایف است، که در سال ۱۹۹۱ چچن را مستقل از روسیه اعلام کرد و مردم قفقاز را فراخواند تا در برابر استعمارگران مسکو مقاومت کنند. روسیه به خاطر او جنگی را آغاز کرد و شصت‌هزار سرباز را وارد این جمهوری کوچک کرد. سه ماه بعد از این که با رییس‌جمهورِ چچن صحبت کردم، دفترش که در آن با هم ملاقات کرده بودیم، با خاک یکسان شد. پانزده ماه بعد از آن، یک موشک روسی جان او را گرفت. پانزده سال بعد، صلح در چچن برقرار بود. می‌گویند تا ۱۶۰هزار نفر در جنگ کشته شدند. از آن زمان، هیچ منطقه‌ای تلاش نکرده است تا از روسیه جدا شود.\n یکی دیگر از قهرمانان کتاب بیوشیمی‌دان و متخصص پوست سرگئی دبوف بود. او هم حالا مرده است. دبوف در سال ۱۹۵۲ به گروه مخفی «آرامگاه لنین» پیوست؛ گروهی از دانشمندان که رهبر انقلاب را، که از مرگش در ۱۹۲۴ در معرض دید عمومی است، مومیایی کردند. دبوف که ضمناً استالین را هم مومیایی کرده بود، برای حدود ۴۰سال هر هفته دو بار بدن لنین را با محلولی سری شستشو می‌داد.\n بعد اتحاد شوروی و کمونیسم فرو پاشید و رییس‌جمهور بوریس یلتسین بودجۀ گروه مخفی و گارد تشریفاتی مقابل آرامگاه را کاهش داد. لنین از سوی ملت طرد شد و شهروندانی که خواهان خاکسپاری او در گورستانی در سن‌پترزبورگ بودند، دست به اقداماتی زدند. دبوف به من گفت که شوکه شده است: «حذف لنین از تاریخ روسیه… غیرقابل‌قبول است.»\n جایی برای تأسف در تاریخ روسیه نیست؟ این واقعیت که ۲۵ سال بعد رهبر انقلاب هنوز در میدان سرخ نمایش داده می‌شود، و جانشینان دبوف همچنان مشغول کار هستند، ضمناً توضیح می‌دهد که روسیه چگونه راه بازگشت به ثبات را پیدا کرد. رهبر انقلاب اکتبر که مثل استالین خیلی اهمیتی نمی‌داد که چند نفر از مردمش قربانی ایدۀ کمونیسم شوند، هنوز نمادِ سیاسیِ مهمی است. حضور مداوم او آرامش‌بخش پیروان کمونیسم است، اما همچنین نمایانگر این اندیشه در رهبری کرملین است که در تاریخ روسیه چیزی مایۀ تأسف نیست. این بازتابندۀ شیوۀ نگرش به تاریخ در روسیۀ ولادیمیر پوتین است.\n شخصیت سومی در کتاب هنوز زنده است و حالا ۵۳ سال دارد. او در روز تولد استالین به دنیا آمده بود، رشد کرد و به معاونت نخست‌وزیر رسید، و امروز مسئول صنایع دفاع روسیه است. من دیمیتری روگوزین را وقتی دیدم که ۳۱سال داشت. کمی قبلتر، در کوموسمول، شاخۀ جوانان حزب کمونیست، فعالیت کرده بود. او بعداً سفیر روسیه در ناتو شد و نظامی‌های غربی را با صحبت‌های فی‌البداهه‌اش شوکه کرد. ما اغلب در بروکسل همدیگر را می‌دیدیم.\n بعد از فروپاشی شوروی، روگوزین مسئول سرنوشت ۲۵میلیون روس‌تباری بود که حالا بیرون مرزهای کشور در دیگر جمهوری‌های شوروی سابق زندگی می‌کردند. او کنگرۀ جوامع روسی را بنیان گذاشت تا از منافع آن‌ها محافظت کند. کنگره‌ای که بدل به برنامه‌ای اثرگذار حولِ مفهوم «جهان روسی» شد؛ جهانی که شامل تمام نقاطی از جهان می‌شود که در آن روس‌ها زندگی می‌کنند و به گفتۀ پوتین باید از آن‌ها دفاع شود. روگوزین حالا شبه‌سخنگویی ناسیونالیست برای دولت است و اخیراً دوباره سیاست‌مداران غربی را «تفاله» خواند.\n آبادسازی چچن، اعاده حیثیت از تاریخ شوروی، و احیای «جهان روسی» -مشابه کاری که ترامپ حالا با شعار «اول آمریکا»ی خود در ایالات متحد انجام می‌دهد- همه کمک کردند تا روسیۀ جوان حفظ شود. و حق‌شناسی روسی شامل حال پوتین شده است، چیزی که در رضایتِ ۸۰درصدی از رییس‌جمهور دیده می‌شود.\n روسیۀ نو روسیۀ نو را خیلی جاها می‌توانی ببینی. چند هفته پیش من از شهر کوچکی در غرب روسیه به نام گواردیسک گذشتم که تنها ۱۳هزار ساکن دارد. آخرین باری که شهر را دیده بودم سال ۱۹۹۸ بود، درست بعد از بحران بزرگ روبل که دولت را تا آستانۀ ورشکستگی پیش برد. کارخانۀ کاغذسازیِ شهر بعد از آن بحران تعطیل شد، و کارخانه‌های بتن‌سازی و پنیر هم به دنبالش. نیروگاه‌های حرارتی دیگر زغال‌سنگ نداشتند، و سه‌چهارم شهروندان زیر خط فقر زندگی می‌کردند.\n حتی فضای بیمارستانِ شهر هم سرد بود و دارو و حتی دستکش برای پرستاران نداشت. پادگان ارتش و زندان که در قلعه‌ای قدیمی واقع شده بود، غذای کمی داشتند. در روستاهای اطراف گواردیسک، تغذیۀ ناکافی و آب آشامیدنی ناسالم به سل و مننژیت منجر شده بود.\n حالا در ۲۰۱۷ خانه‌های میدان مرکزی تازه رنگ شده‌اند و یک کارخانۀ اثاثیه‌سازی و کارگاه فرآوری گوشت و کارگاهی برای بسته‌بندی مواد باز شده‌اند. یک مرکز جوانان و یک سالن ورزش هست، و قلعه/زندان قرار است بدل به جاذبه‌ای توریستی شود.\n البته اگر به سمت شرق و میانِ مناطق روستایی‌تر رانندگی کنید، واقعیتی متفاوت، روستاهایی در حال مرگ، ظاهر می‌شود. اما هیچ نشانه‌ای از وضعیتِ اضطراری ملی‌ای نیست که دو دهه پیش روسیه را فلج کرده بود. به‌ویژه در مسکو، که با مناطق ویژۀ پیاده‌روی، سوپرمارکت‌های عظیم، کلوب‌های جاز و تئاترهای آوانگارد، وای‌فایِ خیابان‌ها و حتی زیرزمین‌های مترو، خود را به کلانشهری مدرن تبدیل کرده است.\n سیاست روسیه حلقۀ بازخورد ندارد اما چیزی هست که نه در پایتخت و نه در بقیۀ کشور تغییر نکرده است. اخیراً در حین خواندن اطلاعیه‌ای در آپارتمانم در مسکو به آن برخوردم که نماد پدیده‌ای است که برای سده‌ها بخشی از روسیه بوده است و پس‌زمینۀ رضایتِ ۸۰درصدی از پوتین را فراهم می‌کند.\n اطلاعیهْ اعلامیۀ شهرداری مسکو دربارۀ برنامه‌اش برای تخریب ۴۵۰۰ آپارتمان مخروبه بود. این ساختمان‌ها هیولاهای پیش‌ساختۀ پنج‌طبقه، زشت و اغلب در حال ریزشی هستند، اما حدود یک‌میلیون نفر از ساکنان مسکو، یعنی حدود یک بیستم کل جمعیت شهر، تحت تأثیر این برنامه قرار خواهند گرفت. مقامات شهر با فشارهای قانونی در پارلمان، بی‌رحمانه و با سرعت نور، طرحشان را پیش برده‌اند و در نیتجه طوفانی از خشم به پا خاسته است؛ حتی در محلۀ من، که هیچکدام از ساختمان‌هایی که قرار است تخریب شوند در آن نیست.\n اطلاعیه‌ای که به آپارتمان من رسیده بود، از طرف گروهی به نام «مسکویی‌ها علیه تخریب» صادر شده بود. آن‌ها می‌گویند این طرحْ شکلی ننگین از جابه‌جایی اجباری جمعیت است و اینکه طرحْ دربارۀ ساختمان‌های بلند پیش‌ساخته نیست، بلکه هدفِ آن، فراهم کردن زمین برای ساختن ساختمان‌های بلند سودده برای شرکت‌های ساخت‌وساز نزدیک به دولت است. اطلاعیه مدعی بود که ساکنانی که حاضر به جابه‌جایی نشوند به زور تغییر مکان داده خواهند شد، و هیچ هزینۀ جبرانی برای نوسازیِ انجام‌شده از سوی مستأجرها پرداخت نخواهد شد. گروه می‌گفت بسیاری از کسانی که مالک آپارتمان‌هایشان هستند خانه‌ای با ارزشی برابر دریافت نخواهند کرد.\n همهمه در مسکو بالا گرفته است. دولت که گفته بود می‌خواهد کار خوبی برای ساکنان شهر بکند، ظاهراً از مقاومت کاملاً شگفت‌زده شده است. حتی پوتین مجبور شد مداخله کند و از پارلمان روسیه، دوما، بخواهد تا کمی قانون را تغییر دهند، زیرا انتخابات ریاست جمهوری در سال ۲۰۱۸ برگزار خواهد شد و او علاقه‌ای به اعتراض شهروندان عصبانی ندارد.\n این داستانی عادی در روسیه است. حتی وقتی رهبری تلاش می‌کند کاری خوب برای مردمش بکند، اوضاع خوب پیش نمی‌رود: زیرا دولت تصمیم‌ها را خودش می‌گیرد و بعد مثل یک‌جور هدیۀ کریسمس به مردم ارائه‌شان می‌کند و بعد می‌کوشد پروژه‌هایش را به شکلی بلشویک به فرجام برساند. اینکه ممکن است بعضی از مردم اعتراض کنند چیزی نیست که سیاستمداران روسی علاقه‌ای به در نظر گرفتن آن داشته باشند.\n بحث حول‌وحوش تغییر مکان ساکنان این مجتمع‌های آپارتمانی یک‌بار دیگر نشان می‌دهد که همچنان حلقۀ بازخوردی در نظام سیاسی روسیه وجود ندارد. دولت هیچ تلاش جدی‌ای برای درگیری مردم در تصمیم‌گیری‌هایش نمی‌کند. تصمیم‌های سیاسی یا به شکل لطف یا به شکل ممنوعیت ارائه می‌شوند و ضمناً همین مسئله، به توضیح موج نوی اعتراض‌ها در مسکو و  دیگر شهرها کمک می‌کند. در روسیه مردم و دولت به ندرت در کنار هم قرار می‌گیرند.\n عشق  بی‌پاسخ‌مانده ویکتور اروفیف، نویسندۀ روسی، یک بار گفت اینجا کشورِ حصارها است و «وضعیتِ عادیِ حصار هم ’بسته‘ است». او ضمناً پرسید «وطن با شادمانی به شما اجازه می‌دهد دوستش داشته باشید، اما؛ آیا وطن هم شما را دوست دارد؟ آیا روسیه ما را دوست دارد؟» به نظر اروفیف، عشق اهالی روسیه برای روسیه متقابل نیست، و این چیزی است که من در دهه‌های گذشته به کرات به آن برخورده‌ام. اما به نظر او مقصر خود اهالی روسیه هستند؛ زیرا اهمیت چندانی به دولت نمی‌دهند.\n چند ماه پیش دربارۀ این امر با آندری کونچالوفسکی که فیلم‌ساز و کارگردان تئاتر محترمی است اختلافی پیدا کردم. او امسال ۸۰ ساله می‌شود، بعضی از بهترین فیلم‌های روسیه را ساخته است، و برای مدتی طولانی در هالیوود زندگی کرده است. ما با وجود اختلاف نظرهایمان در چیزهای زیادی نظرات نزدیکی داشتیم. کونچالوفسکی می‌گوید که روس‌ها در طول قرن‌ها روح روستاییِ خودشان را حفظ کرده‌اند، و می‌گوید که روس‌ها هیچ‌وقت به معنای واقعی کلمه شهروند نشده‌اند و همیشه خودشان را در مخالفت با دولت قرار داده‌اند، زیرا دولت همیشه در تلاش است چیزی را از آن‌ها بگیرد. همزمان می‌گوید روس‌ها چنان صبر زیادی دارند که می‌توانند به سادگی بی‌عدالتی را بپذیرند. همچنین معتقد است تفکر روسی مانوی است: روس‌ها فقط سیاه و سفید را می‌شناسند.\n و بعد کونچالوفسکی گفت که پوتین آن اوایل مثل غربی‌ها فکر می‌کرد، اما در نهایت فهمید که چرا همۀ حاکمان روسی برای رهبری این ملت با مشکل روبه‌رو هستند: زیرا ساکنانش، بر اساس سنتی تغییرناپذیر،  آزادانه همۀ قدرتشان را به یک شخص واگذار می‌کنند، و بعد بدون آن که خودشان هیچ کاری بکنند منتظر می‌شوند آن قدرت به وضعیتشان رسیدگی کند.\n از این نظر، رابطۀ بین مردم و دولت در روسیه از کج‌فهمی گسترده‌ای رنج می‌برد. آیا یک خارجی اجازه دارد چنین چیزی بگوید؟ چنین فکر می‌کنم. بیش از سی سال است که دربارۀ روسیه نوشته‌ام، و نیمی از این زمان را در این کشور زندگی کرده‌ام. برای من آشکار است که چرا لیبرال‌های دور و برِ بوریس یلتسین در دهۀ ۱۹۹۰ ناکام ماندند. لیبرالیسم شانسی در روسیه ندارد. مردم اجازه‌اش را نخواهند داد.\n رابطۀ عجیبی که بین بسیاری از اهالی روسیه و دولتشان وجود دارد، در جزئیات بی‌شمار روزمره هم دیده می‌شود. دو یا سه سال پیش، شهردار مسکو تلاش کرد مشکل پارک‌کردن را با معرفی نوعی سیستم آنلاین پارکینگ حل کند. قیمت‌ها پایین بود و هزینۀ هر ساعت معمولاً کمتر از یک یورو. مشکل تا حد زیادی کاهش پیدا کرد و سیستم برای همه کار می‌کرد. بعد چه شد؟ اهالی مسکو شروع کردند به پوشاندن شماره‌های ماشینشان تا وسیله‌های بازرسی نتوانند شمارۀ آن‌ها را در حال رانندگی اسکن کنند، و پیداکردن ناقضان را غیرممکن کردند.\n مثالی دیگر: برای دهه‌ها، خیابان‌های جدید کمی، چه رسد به بزرگراه، در روسیه ساخته شده‌اند. اما حالا برنامه‌هایی برای بزرگراهی جدید بین مسکو و سن پترزبورگ در جریان است. اولین قطعه، که به فرودگاه بین‌المللی شرمتیوف می‌رسد، همین حالا هم بهره‌برداری شده است. اما چون جاده‌ای است که در آن عوارض گرفته می‌شود، با آنکه قیمت‌ها نسبتاً پایین است، چندان از آن استفاده نمی‌شود. رانندگان روسیه فکر می‌کنن این کار یک کلاهبرداری دولتی است و ترجیح می‌دهند در ترافیکِ جادۀ قدیمی معطل شوند.\n انفعال و بی‌تفاوتی در روسیه به ندرت به این فکر برمی‌خورید که شهروندان باید برای جامعه کاری کنند و در عوض چیزی به دست آورند. روس‌ها ممکن است بسیار بیشتر از آلمانی‌ها قدر بازیگران و شاعرانشان را بدانند، اما نگاهی شکاک به آدم‌های واقعاً خلاق دارند که به نوبۀ خودشان، تلاش می‌کنند بحث دربارۀ جهت آیندۀ کشور را به پیش ببرند.\n بوریس آکونین، نویسنده‌ای است که کتابش میلیون‌ها نسخه می‌فروشد اما خارج از کشور زندگی می‌کند زیرا نمی‌تواند سیاست‌های دولتش را تحمل کند. همین وضعیت برای ولادیمیر سوروکین نویسنده هم برقرار است که برای مدتی طولانی به دست سازمان‌های سیاسی نزدیک به دولت آزار و اذیت می‌شد. کیریل سربرنیکف که کارگردانی مشهور در سطح جهان است هم اخیراً و با یورش واحدهای پلیس به تئاترش تحت فشار قرار گرفته است. بالۀ او با نام «نورایف» در تئاتر بلشوی، بعد از مقاومت شدیدِ سیاستمداران محافظه‌کار، سه روز قبل از افتتاح لغو شد. این اتفاق روی من هم اثر گذاشت، زیرا توانسته بودم یکی از بلیط‌های آن روز عصر بلشوی را که سخت هم پیدا می‌شود، به دست بیاورم.\n این دست‌اندازی‌ها فقط عدۀ کمی از اهالی روسیه را به رنج می‌آورد. جدا از صداهایی تک‌وتوک در میان طبقۀ روشنفکر مسکو، اعتراضی نیست.\n ویکتور ارافیف یک بار به طعنه گفت «ما مردمی خاص هستیم، ما کسانی را دوست داریم که شبیه خودمان باشند، ما هیچ چیز متفاوتی نمی‌خواهیم». ادامه داد که یک دادستان دولتی که در کل، مردم را می‌ترساند، هنوز به آن‌ها نزدیک‌تر است تا یک الیگارش اصلاح‌شده مثل میخاییل خودوروفسکی  که با چشمی باز از نظام پوتین انتقاد می‌کند.\n اخیراً وقتی در پاسگاه پلیسی در مرکز سن پترزبورگ بودم، به این فکر افتادم که آخر چرا این‌طور است؟ هیچ جای دیگری اینقدر واضح نیست که دولت چگونه تلاش می‌کند شهروندانش حس کنند اهمیتی ندارند. افسر وظیفه حتی سرش را بالا نمی‌آورد وقتی مردم با نگرانی پیشش می‌رفتند، و در برابر ورودیِ دفترها درهای سنگین آهنی گذاشته بودند. درها هر از چندگاهی بر اساس منطقی توضیح‌ناپذیر باز می‌شدند. در دفترها، گزارش‌ها به شکل دستی گرفته می‌شدند. و دیوارها با پرتره‌های فلیکس ژرژینسکی آراسته شده بودند! ژرژینسکی اولین رییس اطلاعات اتحاد شوروی بود. او مردی بود که «وحشت سرخ» را آغاز کرد و ده‌ها هزار نفر را به قتل رساند. یادمانِ او در مقابل ساختمان لوبیانکای مسکو اولین چیزی بود که بعد از پایان اتحاد شوروی سرنگون شد و…، حالا پلیس دوباره پرتره‌هایش را به دیوار آویخته است؟\n چرا روس‌ها این چیزها را بدون گفتن یک کلمه می‌پذیرند؟ انفعال و بی‌تفاوتیِ آن‌ها به شکلی ناخوشایند با تقدیرگرایی و ترس از مسئولیت ترکیب می‌شود و رسیدن به هستۀ واقعیت‌های تاریخی را برای بیشتر آن‌ها غیرممکن می‌کند. بسیاری به این واقعیت اهمیت نمی‌دهند که یادمان‌های جدیدی برای استالین در حال ساخت است. روزنامه‌نگاری در مسکو گفت این کار مثل آن است که یهودی‌ها یادمان‌هایی برای هیتلر بنا کنند.\n هنوز هم استفادۀ دولت از زور به شکلی متافیزیکی و در مقامِ بخشی از سرنوشت تجربه می‌شود. آلکساندر زیپکو، فیلسوف اجتماعی،  می‌گوید اکثریتی عمده از جمعیت هنوز نمی‌تواند بفهمد که در اتحاد شوروی و در نتیجۀ وحشت سرخ، میلیون‌ها نفر جانشان را از دست دادند.\n دنیس کاراگودین، ۳۵ ساله از شهر تومسک در سیبری، بعد از سال‌ها پژوهش اخیراً کشف کرد که کدام مقامات سرویس مخفی مسئول این بودند که پدر پدربزرگش استپان را در سال ۱۹۳۸ به‌عنوان جاسوس ژاپن اعلام و اعدام کنند. کاراگودین با در دست‌داشتن این اطلاعات شکایتی علیه آن مسئولان ثبت کرد، با این که مدت‌ها از مرگ آن‌ها گذشته است. او اولین شهروند روسیه است که با اعلامیۀ اعادۀ حیثیت رسمی مقامات راضی نشده است. او می‌خواهد اعدام‌کنندگان را، حداقل به شکل نمادین، به حسابرسی بکشاند. اما اصرار او با بدفهمی و بی‌توجهی مواجه شده است. بحث این است: نمی‌توانید چیزی را که به هر حال اتفاق افتاده است عوض کنید.\n عوام‌فریبی، حقیقت‌پوشی، و دروغ چیزهایی که اینجا درباره‌شان نوشته‌ام را ولادیمیر پوتین اختراع نکرده است. او تنها چیزهایی را کشف کرده است که پیش از آن هم وجود داشتند و آن‌ها را در محاسباتش در نظر گرفته است. ترس از مسئولیت شخصی؟ به حاشیه‌راندن افرادی که طرز فکر متفاوتی دارند؟ تسلیم سرنوشت‌شدن؟ احساس حقارت در برابر بقیۀ دنیا؟ این‌ها خصایصی هستند که دولت باید علیه‌شان اقدام کند. در عوض دولت آن‌ها را تقویت می‌کند، زیرا به کارش می‌آیند.  من صرفاً در چند سال آخر متوجه شدم که این ماجرا چه‌قدر مرا آزار می‌ده، وقتی که دیدم حتی دوستان روسِ خودم بیشترشان رفته‌رفته تسلیم عوامفریبی رییس‌جمهورشان شده‌اند.\n پوتین حس تحقیر اهالی روسیه دربارۀ اوکراینی‌ها را مشتعل می‌کند، حتی با این که (اطمینان دارم) روس‌ها حسادت می‌کنند که اوکراینی‌ها حالا موفق شده‌اند به اروپا نزدیک‌تر شوند. او حسی برتری اخلاقی و نظامی بر غرب را در میان روس‌ها تقویت می‌کند. این احساس ارتباط کمی با حقیقت دارد، اما دولت و مردم را بیشتر و بیشتر از جهان خارج منزوی می‌کند. پوتین دارد روسیه را از نظام جهانی منشق می‌کند و مردم از این اتفاق هیجان‌زده‌اند. انگار جاذبه‌ای در یک نمایشگاه است، حتی با این که برای بسیاری از روس‌ها، اروپا و آمریکا نقطۀ مرجع اصلی زندگی است.\n همان طور که گفتم، پوتین هیچ کدامِ این‌ها را اختراع نکرده است. او فقط یاد گرفته است که چگونه استادانه از آن‌ها استفاده کند و عوام‌فریبی، حقیقت‌پوشی و دروغ را به ذهنیت روسی ارائه کند. این، برای من، مهم‌ترین چیزی است که ۲۵سال بعد از زایشِ دوبارۀ روسیه فهمیده‌ام.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بخوانید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کریستین نف نوشته است و در تاریخ ۲۲ آگوست ۲۰۱۷ با عنوان «The Mysteries of the Russian Mindset» در وب‌سایت اشپیگل منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۵ شهریور ۱۳۹۶ آن را با عنوان «رازِ ذهنیت روسی» و با ترجمۀ سهیل جان‌نثاری منتشر کرده است. •• کریستین نف (Christian Neef) که امروز ۶۵ ساله است، برای اولین بار در ۱۹۸۳ گزارشگر خارجی در مسکو شد. او در ۱۹۹۱ به اشپیگل در مسکو پیوست. بعداً به عنوان معاون دبیر خارجی کار کرد و به تازگی بازنشسته شده است. [۱] Russia: Faces of a Torn Country [۲] بازارهای محلی در روسیه [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157896.json b/train/528157896.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..db31807c4c674795186113071f3626ae1f8b11a2
--- /dev/null
+++ b/train/528157896.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "شکست مقدمۀ پیروزی نیست، مقدمۀ شکستی دیگر است",
+  "subtitle": "در برابر مرگ، این شکست نهایی و عظیم، بازی نمی‌کنید که پیروز شوید، بازی می‌کنید که یاد بگیرید چگونه ببازید",
+  "introduction": "شنیدن این ضرب‌المثل قدیمی که «هر شکست مقدمۀ پیروزی است» ما را کسل می‌کند؛ یا باورش نمی‌کنیم یا اگر آن را درست بدانیم، فکر می‌کنیم برای نابغه‌هایی است که ناگهان نیروهایی ماورایی به کمکشان آمده. اما کسانی که این ضرب‌المثل را ساخته‌اند از بُن اشتباه می‌کردند. تاریخ انسان‌ها، تاریخ شکست‌هایی یکی پس از دیگری است. هیچ وقت نبوده که این شکست‌ها انسان را تهدید نکنند، آن‌قدر که به آن عادت کرده‌ایم. اما می‌شود دیگر شکست نخوریم؟",
+  "content": "کاستیکا براداتان، نیویورک تایمز — اگر باید زمانی را کنار بگذاریم تا با جدیت دربارۀ شکست فکر کنیم، آن زمان همین الآن است.\n در دوران پیشرفت‌های سرسام‌آور زندگی می‌کنیم. شاهد پیشروی انسان در علم و هنر و تکنولوژی و پزشکی و هر نوع دستاورد انسانی دیگری هستیم که پیش از این هیچ چشمی آن را ندیده بود. به مخیلۀ آبا و اجدادمان خطور هم نمی‌کرد که این همه دربارۀ طرز کار مغز انسان و فاصلۀ کهکشان‌ها بدانیم. و حالا گونۀ جدیدی از انسان -که سالم‌تر، قوی‌تر، باهوش‌تر، و خوش‌قیافه‌تر است و مدت بیشتری عمر می‌کند-  گویا دارد خلق می‌شود. حتی دیگر در حال حاضر می‌توان به نامیرایی هم فکر کرد، و این هم نتیجۀ دست‌یافتنیِ ارتقای روزافزون مهندسی پزشکی است.\n بی‌شک افق درخشان پیشرفت و ترقیِ بی‌وقفۀ انسان چشم‌ها را خیره می‌کند. اما این زرق‌وبرق‌ها خطر هم دارند. خطرش این است که، در این فرداهای بسیار بهتر از امروز، شکست خوردن منسوخ خواهد شد.\n چرا باید این اتفاق برایمان مهم باشد؟ و اصولاً، چرا فلسفه باید به شکست بپردازد؟ کار بهتری برای انجام دادن ندارد؟ جوابش ساده است: فلسفه در جایگاهی ایستاده که برای پرداختن به شکست بهترین جاست، از آن روی که آن را خوب می‌شناسد. تاریخ فلسفۀ غرب چیزی نیست جز سلسله‌ای طول و دراز از شکست‌ها، اما آن شکست‌هایی که مفیدند و دلکَش. هر فیلسوف مهمی نوعاً با پرداختن به «شکست‌ها»، «خطاها»، «فریب‌ها» یا «خامی‌های» دیگر فیلسوفان خود را نشان می‌دهد، و باز دیگرانی می‌آیند که کار او را همچون یک شکست دیگر کنار می‌گذارند. هر نسل جدیدی که در فلسفه ظهور می‌کند وظیفۀ خود می‌داند که شکست‌های نسل قبل را نشان دهد؛ تو گویی مهم نیست که این نسل چه می‌کند، فلسفه باید شکست بخورد. اما، در گذر از هر شکست و رسیدن به شکست بعدی، فلسفه در طول این قرن‌ها شکوفا شده است. چنانکه ایمانوئل لویناس (در مصاحبه با ریچارد کرنی) با لحنی فراموش‌ناشدنی می‌گوید «بهترین چیز فلسفه این است که شکست می‌خورد». گویا شکست چیزی است که فلسفه از آن روزی می‌خورد و با آن زنده می‌ماند. می‌توان گفت فلسفه پیروز می‌شود، اما به‌قدری که شکست می‌خورد.\n پس به من حق بدهید، اگر برای شکست حساب جدایی باز می‌کنم. به دلایل مختلف، شکست مهم است. می‌خواهم به سه تای آن‌ها بپردازم.\n ۱.‌ شکست به ما این این امکان را می‌دهد که به تماشای عریان وجود خود بنشینیم. وقتی شکست رقم می‌خورد، به ما می‌فهماند که چقدر وجودمان به وضع متضاد خود نزدیک است. از فرط اینکه میل به بقا داریم یا از سر یک ناتوانی در فهم، دوست داریم جهان را همچون جایی یکنواخت، اعتمادپذیر و حتی ماندگار بدانیم. واقعاً برایمان دشوار است که بفهمیم آن جهان چگونه بدون ما سر پا خواهد بود. به قول گوته، «در کل، برای موجودِ متفکر ممکن نیست به عدم خود، پایان زندگی و تفکرش فکر کند». ازآنجایی‌که اهل فریب دادن خود هستیم، یادمان می‌رود که وجودمان چقدر به نبودن نزدیک است. مثلاً از کار افتادن موتور هواپیما چیزی است که برای پایان دادن به همه‌چیز حتی زیاده از حد هم هست؛ حتی افتادن یک سنگ یا بریدن ترمز ماشین هم می‌تواند کار را یکسره کند. اگرچه شکست همیشه کشنده نیست، اما همیشه درجۀ کمی از تهدید وجودی را با خود دارد. شکستْ یورش نابهنگام عدم است به قلب وجود. تجربۀ شکست به معنای نقطۀ آغاز نگریستن به شکاف‌های بنای وجود است و این دقیقاً همان دمی است که شکستْ در ظاهر نقمت است و در باطن نعمت، زیرا همین تهدیدِ مداوم و همیشگی است که ما را از شگفتی‌های وجودمان باخبر می‌سازد: اعجازِ اینکه ما هستیم، حال آنکه هیچ دلیلی برای بودنمان نمی‌یابیم. فهم این اعجاز به ما شرافت می‌دهد.\n با این تعریف، شکست اثری شفابخش و متمایز دارد. اغلب ما (اغلب، به‌جز افراد خودآگاه و روشن‌بین) دائماً از فقرِ هماهنگی با وجود رنج می‌برند؛ ما ناخواسته خودمان را مهم‌تر از آنچه هستیم نشان می‌دهیم و جوری رفتار می‌کنیم که جهان فقط به‌هوای ما وجود دارد؛ در بدترین لحظات زندگی‌مان، همچون کودکان خودمان را مرکز عالم خیال می‌کنیم و توقع داریم کل عالم در خدمت ما باشد. با حالتی سیری‌ناپذیر، دیگر جانوران را به یغما می‌بریم و سیارۀ حیات را از زندگی تهی می‌کنیم و آن را با زباله پر می‌سازیم. شکست می‌توانست درمانی باشد برای تکبر و خودبینی‌مان، چنانکه حاصلش هم برایمان افتادگی و تواضع است.\n ۲. ظرفیت ما در شکست خوردن برای نشان دادن اینکه ما چه هستیم مهم است. ما باید از این ظرفیت محافظت کنیم، آن را بپرورانیم، و حتی همچون گنجی پرارزش پنهانش کنیم. سخت است که کسانی باشیم بسیار ناقص، ناکامل، و موجوداتی خطاکار؛ به تعبیر دیگر، ناخوشایند است که همواره بین آنچه هستیم و آنچه می‌توانیم باشیم شکافی وجود دارد. و چه دستاوردهایی که این انسان در طول تاریخ داشته و همۀ آن‌ها، دقیقاً به‌یمن همین شکاف، ممکن شده‌اند. در این فاصله بوده که آدمیان، اعم از افراد و جوامع، می‌توانند چیزکی به دست بیاورند. نه اینکه ناگهان به چیزی بهتر تبدیل شده‌ایم، بلکه هنوز همان آدم خاکیِ خطاکارِ ضعیفی که بوده‌ایم هستیم. اما عینکِ عیب‌هایمان می‌تواند آنچنان خردکننده باشد که گاهی ملامتمان کند و ما را به کار خوبِ ناچیزی وابدارد. از قضا، همین کشمکش با شکست‌هایمان است که شاید بهترین‌ها را برایمان به ارمغان بیاورد.\n شکاف بین آنچه هستیم و آنچه می‌توانیم باشیم همان جایی است که، در آن، آرمان‌شهرها به تصویر کشیده می‌شوند. آثار ادبیِ آرمان‌شهری، در حد اعلای خود، می‌تواند سندی باشد تا نزاعِ ما با شکست‌های فردی و اجتماعی‌مان را روشن سازد. اگرچه آرمان‌شهرها در جهانی تصویر می‌شوند که در آن نعمت‌ها زیادند و فراوان، اما در حقیقت واکنشی‌اند به کمبودها و بی‌ثباتی حیات. آرمان‌شهرها بهترین نشانه‌اند که بیشترین نداشته‌هایمان را به تصویر می‌کشند. کتاب تامس مور بیش از اینکه دربارۀ جزیره‌ای خیالی باشد، دربارۀ انگلستان زمان خودش است. اگرچه آرمان‌شهرها شاید به جشن کمال انسان شبیه باشند، اما، اگر از آخر آن کتاب را بخوانیم، اعترافاتی شنیدنی‌اند به شکست و نقص و شرم.\n لکن مهم این است که به رؤیای خود ادامه دهیم و همچنان قصۀ آرمان‌شهرها را ببافیم. اگر این خواب‌ها نبودند، ما در جهانی به‌مراتب زشت‌تر از جهان امروز می‌زیستیم. فراتر از همۀ این‌ها، بدون رؤیاها و آرمان‌شهرها، همچون گونه‌ای از جانوران منقرض خواهیم شد. فرض کنید یک روز علم همۀ مشکلاتمان را حل کند: بسیار سالم خواهیم بود، برای همیشه زنده می‌مانیم و مغزهایمان، به‌برکت بعضی از دستاوردها، مثل رایانه کار خواهد کرد. در آن روز، اگرچه خیلی هیجان‌انگیز خواهیم بود، اما قول نمی‌دهم چیزی داشته باشیم که به امیدش زندگی کنیم: در ظاهر محشریم، در باطن مرده در گور.\n نهایتاً، ظرفیت ما در شکست خوردن ما را همینی می‌کند که هستیم؛ هستی‌مان به‌مثابۀ مخلوقاتی ازبُن شکست‌پذیر در بنیادِ همۀ آرزوهایمان پیدا می‌شود. شکست، ترس از شکست، و آموختنِ اینکه چگونه در آینده شکست نخوریم، همگی، مقطعی از حرکتی‌اند به‌سمت سرشت و سرنوشت انسانیتی که اراده‌اش کرده‌ایم. و چنانکه پیش از این بدان اشاره کردم، به همین خاطر است که ظرفیتِ شکست خوردن چیزی است که باید از آن محافظت کنیم، فارغ از اینکه خوش‌بین‌های همیشگی چه می‌گویند. می‌ارزد که چنین چیزی را، حتی بیشتر از شاهکارهای هنری، آثار تاریخی، یا هر دستاورد دیگری پاس بداریم. چراکه ظرفیت شکست خوردن از هر دستاورد بشری و فردیِ دیگری مهم‌تر است: شکست همانی است که آن دستاوردها را ممکن می‌سازد.\n ۳. ما خلق شده‌ایم تا شکست بخوریم. فارغ از اینکه چقدر زندگی‌هایمان موفقیت‌آمیز بوده، یا چقدر آدم‌های باهوش و پرکار و سخت‌کوشی هستیم، تنها یک غایت در انتظار ماست: «شکستِ زیستی». این «تهدید وجودیِ» شکست همیشه با ما بوده، هرچند -برای گذران زندگی در سطحی از رضایت نسبی- اکثرمان چنین تظاهر می‌کنیم که آن را نمی‌بینیم. اما این تظاهر هیچگاه ما را از حرکت به سمت آن غایت باز نداشته؛ با سرعتِ هرچه بیشتر پیش می‌رویم، «به نسبت معکوس با مجذورِ فاصله از مرگ»۱. ایوان ایلیچ در کتاب تولستوی استادانه این فرایند را توصیف می‌کند، اما این شخصیت داستانی تولستوی اینجا کمکی به ما نمی‌کند. پرسشِ اساسی‌تر نسبتاً این است که چگونه به آن شکست عظیم نزدیک می‌شویم، چگونه با آن رفتار می‌کنیم و به آغوشش می‌کشیم و آن را مالِ خود می‌کنیم. کاری که ایوانِ بیچاره نتوانست انجام دهد.\n شاید شخصیت آنتونیوس بلاک، در فیلم «مُهر هفتمِ» اینگمار برگمان، الگوی بهتری باشد: شوالیه‌ای که از جنگ‌های صلیبی بازگشته و در ایمانش دچار بحران شده. بلاک، در مقام یک انسان، با شکست عظیمی در ایمانش مواجه می‌شود. او در اینکه دست در گریبان مرگ بزند به خود شکی راه نمی‌دهد. نمی‌گریزد و بخشش نمی‌خواهد. جناب مرگ را تنها به یک دست شطرنج دعوت می‌کند. نیازی به گفتن نیست که نمی‌تواند پیروز شود -که هیچکس هم نمی‌تواند-، اما مقصود که پیروزی نیست. در برابر این شکست نهایی و عظیم بازی نمی‌کنید که پیروز شوید، بازی می‌کنید که یاد بگیرید چگونه ببازید.\n برگمان، این فیلسوف سوئدی، در این لحظه درس بزرگی به ما می‌دهد. همۀ ما در شکست بار خود را به زمین می‌اندازیم، اما این مهم‌ترین چیز نیست. آنچه واقعاً اهمیت دارد این است که چگونه شکست می‌خوریم و چه چیزی در این فرایند به دست می‌آوریم. آنتونیوس بلاک، در این زمانِ محدودِ بازی کردن با مرگ، باید بیش از آنچه در تمام عمرِ خود یاد گرفته تجربه کند؛ بدون آن بازی، برای هیچ و پوچ زندگی خود را گذرانده است. در پایان بازی، البته، می‌بازد، اما گوهری نادر به دست می‌آورد. نه‌تنها شکست را به یک اثر هنری تبدیل می‌کند، بلکه کاری می‌کند که هنرِ شکست خوردنْ جزء جدایی‌ناپذیر هنر زیستن بشود.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کاستیکا براداتان نوشته و در تاریخ ۱۵ دسامبر ۲۰۱۳ با عنوان «In Praise of Failure» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۴ شهریور ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «شکست مقدمۀ پیروزی نیست، مقدمۀ شکستی دیگر است» و ترجمۀ علیرضا صالحی منتشر کرده است. •• کاستیکا براداتان (Costica Bradatan) استادیار کالج آنرز در دانشگاه تگزاس تِک و محقق دانشگاه کوئینز استرالیاست. همچنین سردبیری بخش مطالعات تطبیقی و دینی لس آنجلس ریویو آو بوکز را بر عهده دارد. او بیش از ده کتاب نوشته یا جمع‌آوری کرده که جان دادن در راه ایده‌ها: حیات پرمخاطرۀ فیلسوفان (Dying for Ideas: The Dangerous Lives of the Philosophers) از جملۀ آن‌هاست. [۱] این نیم‌خط را از ترجمۀ مرگ ایوان ایلیچ به قلم صالح حسینی برداشته‌ام [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157897.json b/train/528157897.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..943134748ebd829e8e9f03d6629cb3214093d2f3
--- /dev/null
+++ b/train/528157897.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بین محصولات ارگانیک و مواد مصنوعی فرقی نیست",
+  "subtitle": "محصولات «طبیعی» از هر آنچه در آزمایشگاه تولید می‌شود، مواد شیمیاییِ بیشتری دارند",
+  "introduction": "امروزه تمام مواد شیمیایی صنعتی را مضر می‌دانند. این فرض به خواسته‌ای عمومی برای تولید محصولات «عاری از مواد شیمیایی» منجر شده است. مثلاً پیش‌بینی می‌شود بازار جهانیِ محصولات بهداشتی «ارگانیک» تا سال ۲۰۲۰ به نوزده‌میلیارد دلار خواهد رسید؛ هرچند، این دلیلی بر سلامت این محصولات در مقابل مشابه «مصنوعی»شان نیست. کارشناسان معتقدند قراردادن مواد طبیعی و شیمیایی در مقابل همدیگر و کج‌فهمی دراین‌باره ممکن است پیامدهای ویرانگری داشته باشد.",
+  "content": "جیمز کندی، ایان —  همۀ ما ارتباطی عمیق با جهان طبیعت احساس می‌کنیم. ای. اُ. ویلسن این احساس، یعنی زیست‌گرایی۱ را این‌گونه توضیح داده است: «ضرورت پیوند با دیگر شکل‌های زندگی». این حسی از ارتباط است که تشفیِ عاطفی را به‌همراه خود دارد و می‌تواند سطوح عصبانیت، تشویش و درد را کاهش دهد. بی‌تردید این حس و ارتباط، به بقاء نوعِ ما کمک کرده است؛ چراکه ما موجوداتی هستیم که به‌طور بنیادین به محیط اطرافمان و زیست‌بوم وابسته‌ایم. امّا اخیراً زیست‌گرایی شکل افراطیِ «شیمی‌هراسی» را به خود گرفته است. شیمی‌هراسی را طرد مواد شیمیایی مصنوعی دانسته‌اند. \n شیمی‌هراسی مولود جنبش زیست‌محیطی مدرن است. به‌خصوص نسخه‌ای از این جنبش که کتاب بهار صامت۲ (۱۹۶۲) راشل کارسن آن را نمایندگی می‌کند. این کتاب مواد شیمیایی را به‌گونه‌ای اهریمنی جلوه داده است که آن‌ها را «منحوس و هم‌دستِ کمتر شناخته‌شدۀ تشعشعات معرفی کرده است… که وارد بدن موجودات زنده می‌شود و در یک زنجیره، سم و مرگ را از یکی به دیگری منتقل می‌کند». سخنان کارسن الهام‌بخش بنزین بدون‌سرب، برنامۀ هوای پاک امریکا، ممنوعیت استفادۀ «ددت۳» و بسیاری پیشرفت‌های زیست‌محیطیِ مهم دیگر بوده است. هرچند همین‌که جهان پاک‌تر شد، جنبش ضدشیمی چنان به دسته‌های متعارضی تقسیم شد که امروزه تمام مواد شیمیایی صنعتی، آلوده در نظر گرفته می‌شود. این فرض اشتباه به خواستۀ عمومی برای تولید محصولات «طبیعی» یا حتی «عاری از مواد شیمیایی» منجر شده است. \n در جهان واقع، محصولات «طبیعی» از هر آنچه در آزمایشگاه تولید می‌شود، مواد شیمیاییِ بیشتری دارند. برای نشان‌دادن این موضوع، مواد تشکیل‌دهندۀ یک موز طبیعی را تحلیل کردم. به‌جهت اختصار، هزاران مواد اولیۀ جزیی ازجمله، «دی‌ان‌ای» را از این فهرست حذف کردم. نتیجه عبارت است از:  عناصر:  آب (۷۵%)؛ قند (۱۲%): گلوکز (۴۸%)، فروکتوز (۴۰%)، ساکارز (۲%)، مالتوز (کمتر از ۱%)؛ نشاسته (۵%)؛ فیبر (۳%)؛ اسیدهای آمینه (کمتر از ۱٪): گلوتامیک اسید (۱۹%)، آسپارتیک اسید (۱۶%)، هیستیدین (۱۱%)، لوسین (۷%)، لیزین (۵%)، فنیل آلانین (۴%)، آرژینین (۴%)، والین (۴%)، آلانین (۴%)، سرین (۴%)، گلیسین (۳%)، ترئونین (۳%)، ایزولوسین (۳%)، پرولین (۳%)، تریپتوفان (۱%)، سیستین (۱%)، تیروزین (۱%)، متیونین (۱%)؛ اسیدهای چرب (۱%): پالمیتیک اسید (۳۰%)، اسید چرب امگا۶: لینولئیک اسید (۱۴%)، اسید چرب امگا۳: لینولنیک اسید (۸%)، اولئیک اسید (۷%)، پالمیتولئیک اسید (۳%)، استریک اسید (۲%)، لوریک اسید (۱%)، میریستیک اسید (۱%)، کاپریک اسید (کمتر از ۱%)، خاکستر (کمتر از ۱%)  باقی مواد: فیتواسترول، E515، اگزالیک اسید، E306، توکوفرول، فیلوکینون، تیامین، رنگ (زرد-نارنجیE101 (ریبوفلاوین)، زرد، قهوه‌ایE۱۶۰a)، طعم‌ها (۳-متیل‌بوت-۱-ایل ‌اتانوآت، ۲-متیل‌بوتیل ‌اتانوآت، ۲-متیل‌پروپان-۱-ال، ۳-متیل‌بوتیل-۱-ال، ۲-هیدروکسی-۳-متیل‌اتیل ‌بوتانوآت، ۳-متیل‌بوتانال، اتیل‌ هگزانوآت، اتیل ‌بوتانوآت، پنتیل‌ استات)، ۱۵۱۰، گاز اتیلن. \n این تمرین نکتۀ مهمی را برای ما بازگو می‌کند: اینکه تمایز بین مواد شیمایی طبیعی و مصنوعی نه‌تنها مبهم است، بلکه اساساً وجود ندارد. به همین سبب، صرف اینکه مواد اولیۀ محصولی مصنوعی باشد به‌خودیِ‌خود خطرناک نمی‌شود؛ چنان‌که اگر مواد اولیۀ محصولی طبیعی باشد، آن را سالم نمی‌سازد. سم بوتولینوم، که باکتری‌ای که در عسل رشد می‌کند آن را تولید می‌کند، ۱.۳میلیارد برابر از سرب سمی‌تر است. به همین دلیل است که کودکان هرگز نباید عسل بخورند. یک لیوان دانۀ سیب به اندازه‌ای سیانور طبیعی دارد که قادر است انسان بالغی را بکشد. مواد شیمیایی طبیعی می‌تواند سودمند باشد؛ امّا بی‌خطربودن یا زیان‌بخشی آن بستگی به دُز و چگونگی استفادۀ آن دارد، درست مانند مواد شیمیایی مصنوعی. اینکه یک مادۀ شیمیایی «طبیعی» است، نباید مؤلفه‌ای برای ارزیابی سلامت باشد. \n قراردادن مواد طبیعی و شیمیایی در مقابل همدیگر و کج‌فهمی در این باره ممکن است پیامدهای ویرانگری داشته باشد. بلاتکلیفی دربارۀ «فرمالدهید۴» گواهی بر این موضوع است. فرمالدهید به‌طور طبیعی در میوه، سبزیجات، گوشت، تخم‌مرغ و برگ درختان به‌وجود می‌آید. این ماده با تراکم بالایی در این مواد غذایی یافت می‌شود: خوراک مرغابی (۱۲۰ میلی‌گرم در هر کیلوگرم)، قزل‌آلای دودی (۵۰ میلی‌گرم در هر کیلوگرم) و گوشت فرآوری‌شده (۲۰ میلی‌گرم در هر کیلوگرم) که جزیی از فرایند سنتی پخت‌وپز است. به‌طور طبیعی در بدن سالم چیزی حدود ۲ میلی‌گرم در هر کیلوگرم، از این ماده یافت می‌شود که همین مقدار نقشِ بسیار مهمی در تولید «دی‌ان‌ای» ایفا می‌کند. فرمالدهید همچنین در صنایع به‌عنوان نگهدارنده کاربرد وسیعی دارد. \n مردم اکثراً منابع طبیعیِ فرمالدهید موجود در اطرافشان را پذیرفته‌اند؛ امّا ردِّ کوچکی از نمونۀ مصنوعیِ آن در واکسن‌ها و لوازم بهداشتی فریادشان را در آورده است. این باتوجه‌به این موضوع است که همۀ فرمالدهیدها به‌لحاظ شیمیایی مشابه هم هستند: CH2O. اتفاقاتی اینچنینی در سال ۲۰۱۳ شرکت «جانسن اند جانسن» را مجبور کرد ده‌میلیون دلار برای فرمول‌بندیِ مجدد محصولات مراقب پوست خود هزینه کند. اگرچه این شرکت این کار را کرد، مقدار فرمالدهید در محصولاتش چنان اندک بود که انسانی عادی باید روزانه ۴۰میلیون بار با آن‌ها استحمام می‌کرد تا برایش تهدیدی محسوب می‌شد. \n فرمالدهید درون واکسن‌ها نیز بسیار اندک است. باوجوداین برخی افراد به‌سبب نگرانی از وجود فرمالدهید واکسن نمی‌زنند؛ بااینکه فرمالدهید موجود در واکسن (۱۰۰ میکرو‌گرم) ۸۰ برابر کمتر از میزان این ماده در یک گلابی (۱۲۰۰۰ میکرو‌گرم) است. این میزان در واکسن به‌قدری اندک است که حتی قادر نیست تراکم (طبیعی!) این ماده را در خون یک کودک تغییر دهد. مقادیر فرمالدهید موجود در واکسنْ بی‌ضرر است؛ اما بر خلاف آن، نزدن واکسن سبب تلفاتی شده است که واقعاً نگران کننده است؛ ازجملۀ این تلفات، شیوع سرخک در برخی مناطقِ کالیفرنیا، آلمان و ولز در سال‌های اخیر بوده است. \n مبارزۀ انسان با ترس‌هایش سخت است؛ امّا نشدنی نیست. کمیتۀ عملی، شیمی‌هراسی را مانند بیگانه‌هراسی «قضاوت غیربالینی۵» توصیف کرده است که عبارت است از نوعی بیزاریِ آموخته‌شده و نه هراسی پزشکی. چنین نگاهی به موضوع، چند راهبرد نویدبخش نیز ارائه می‌دهد. \n بسیاری از راه‌حل‌ها از مدرسه شروع می‌شوند. معلمان شیمیِ دبیرستان و کالج نباید به‌گونه‌ای رفتار کنند که گویی محیط‌های آزمایشگاهی آلوده‌اند و میکروب تولید می‌کنند؛ همان‌گونه که زمانی دانش‌آموزی به من گفت: «اگر نمی‌توانم در آزمایشگاه به‌سبب ترس از آلودگی چیزی بخورم، پس چگونه امکان دارد غذای تولیدشده در آزمایشگاه سالم باشد؟» امکان ندارد که هشدارهای ایمنی را از کلاس‌های شیمی حذف کنیم. این پیام‌ها امری اساسی و از ملزومات کار من هستند. امّا باید آن‌ها را دقیقاً توضیح دهیم. معلمان باید از کنترل کیفیت صنعتی و تکنیک‌های تصفیه‌ای صحبت کنند که پیش از تأییدیۀ سلامت مصرف محصولات شیمیایی، این محصولات را به استاندارهای بالایی از نظر سلامت می‌رساند. \n آموختن این موضوع به مصرف‌کنندگان که محصولات «طبیعی» همیشه سالم نیستند، می‌تواند آن‌ها را تشویق کند که مراقبت‌های بهداشتی را هوشمندانه‌تر انتخاب کنند. مقررات سخت‌گیرانه‌تر در عرصۀ بازاریابی نیز در این مسیر اهمیت دارد. پیش‌بینی شده است که بازار جهانی محصولات بهداشت فردیِ «طبیعی» و «ارگانیک» تا سال ۲۰۲۰ به ۱۹میلیارد دلار خواهد رسید؛ هر چند، این مزیتی دالِ بر سلامت این محصولات در مقابل مشابه «مصنوعی» شان نیست. اصطلاح «خالص» باید فقط به محصولات تک‌عنصری اطلاق شود. محصولات «طبیعی» باید همان‌گونه که در طبیعت به وجود می‌آیند، به فروش برسند؛ لفظ «طبیعی» نیز به‌عنوان لفظی بازاریابانه باید از محصولات آرایشی و دیگر محصولات برچیده شود. دست آخر، استفاده از برچسب «عاری از مواد شیمیایی» روی محصولات باید متوقف شود؛ چراکه چنین چیزی منطقاً غیرممکن است. \n شیمی‌هراسی مسئله‌ای بسیار ریشه‌ای و عمیق است. ما به‌طرزی غیرعقلانی تمایل داریم دربارۀ خطرات این نوع محصولات اغراق کنیم. احتمال اینکه امریکایی‌ها از امراض قلبی بمیرند، ۳۵.۰۰۰ برابر بیشتر از تروریسم است. باوجوداین تروریسم در صدر لیست نگرانی‌های آن‌ها قرار دارد. لذا تنها از طریق آگاهیِ بهتر از شیمی و سم‌شناسی است که می‌توانیم خطرات مواد شیمیایی را به‌طریقی عقلانی و سلامت‌بخش ارزیابی کنیم. در این صورت است که می‌توانیم شیمی‌هراسی را به‌سمت زیست‌گرایی برگردانیم؛ یعنی خلق این آگاهی که انسان‌ها به‌لحاظ شیمیایی به دنیای اطرافشان گره ‌خورده‌اند.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را جیمز کندی نوشته است و در تاریخ۱۰ ژوئن ۲۰۱۶ با عنوان «Chemophobia is irrational, harmful – and hard to break» در وب‌‌سایت ایان   منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۳ تیر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «بین محصولات ارگانیک و مواد مصنوعی فرقی نیست» و با ترجمۀ مهدی منتظری منتشر کرده است. •• جمیز کندی (James Kennedy) در دانشگاه کمبریج در رشتۀ علوم طبیعی تحصیل کرده است. او در دانشگاه‌های بین‌المللی بیجینگ و شانگهای تدریس کرده است. هم‌اینک نیز به تدریس شیمی در ملبورن استرالیا مشغول است. [۱] Biophilia، (همچنین طبیعت‌بارگی)  [۲] Silent Spring [۳] دیکرو دیفنیل تری کلرواتان یا ددت، به عنوان معروفترین عامل شیمیایی مبارزه با آفات همیشه مطرح بوده‌است [ویکی‌پدیا].  [۴] formaldehyde [۵] non-clinical prejudice\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157899.json b/train/528157899.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3c80623c4481ecdca82fa03546f6e687174d2c9c
--- /dev/null
+++ b/train/528157899.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا زندگیِ بدون کشمکش ارزش زیستن دارد؟",
+  "subtitle": "فرض کن همۀ هدف‌هایت در زندگی محقق شده باشند، آیا این لذت و خوشبختی بزرگی است؟",
+  "introduction": "آرتور شوپنهاور می‌گوید زندگی همچون آونگی میان رنج و ملال در نوسان است. از نداشتن چیزها رنج می‌بریم و وقتی هم که به آن‌ها می‌رسیم ملول و خسته می‌شویم. جان استوارت میل، فیلسوف فایده‌باور انگلیسی، طی یک فروپاشی روانی در دوران جوانی‌اش به این ملال پی برد. آیا می‌توان نوعی از خوشبختی، شادی و لذت را در جهانی آرمانی یافت که در آن همۀ چیزهایی که می‌خواهیم برآورده شده‌اند؟",
+  "content": "آدام اتینسون، نیویورک‌تایمز — در پاییز سال ۱۸۲۶، فیلسوف انگلیسی، جان استوارت میل [۱۸۰۶-۱۸۷۳]، دچار نوعی فروپاشی روانی شد، یا به قول خودش گرفتار «بحرانی» شد در «سرگذشت روانی»اش.\n میل از ۱۵سالگی شدیداً تحت‌تأثیر افکار دوست نزدیک پدرش، جرمی بنتام، قرار داشت. بنتام طرفدار اصل فایده۱ بود، این ایده که همۀ اقدامات انسانی باید معطوف به خوشبختیِ حداکثریِ اکثریت افراد باشد. و میل بیشتر انرژی جوانی خود را صرف ارتقای این اصل کرد، آن هم با تأسیس «انجمن فایده‌باوران»۲ (گروهی کوچک که کمتر از ۱۰ نفر عضو داشت)، انتشار مقالاتی در مجلات عمومی، و ویرایش دست‌نوشته‌های دشوار بنتام.\n او تصور می‌کرد فایده‌باوری مستلزم اصلاحات اجتماعی مختلفی است: بهبود روابط جنسیتی، افزایش دستمزدها، حمایت بیشتر از آزادی بیان و گسترش افراد واجد شرایط رأی در بریتانیا (ازجمله دادن حق رأی به زنان).\n کارهای زیادی باید انجام می‌شد، اما میل به کارهای سخت عادت داشت. در زمان کودکی، پدرش او را تحت یک نظام آموزش خانگی به شدت سخت‌گیرانه قرار داده بود. بین ۸ تا ۱۲ سالگی، او کل هرودوت، هومر، کسنوفون، شش محاوره از افلاطون (به زبان یونانی)، ویرژیل و اووید (به زبان لاتین) را خوانده بود و با شدتی فزاینده به خواندن ادامه می‌داد، و همچنین فیزیک، شیمی، نجوم و ریاضیات را یاد گرفت، و در عین حال خواهران کوچک‌تر خود را نیز تعلیم می‌داد. اجازۀ تعطیلات نداشت، «مبادا که عادت کار از بین برود، و طعم بطالت زیر دندان مزه کند».\n جای تعجب نیست که یکی از رایج‌ترین توضیحات برای فروپاشی روانی میل در سن ۲۰سالگی انباشت خستگی ذهنی بوده است. اما خود میل فهم متفاوتی از آن داشت. او در زندگی‌نامۀ خودنوشتش می‌نویسد:  در یک حالت روانی ملال‌آور بودم، چنان‌که هر از گاهی برای همه پیش می‌آید: پذیرای شادی یا هیجانات لذت‌بخش نبودم؛ از آن حال‌هایی که آنچه در زمان‌های دیگر لذت‌بخش هستند، ناخوشایند یا بی‌معنا به نظر می‌آیند … در این حالت روانی به ذهنم رسید که سؤال را مستقیماً از خودم بپرسم: «فرض کن همۀ هدف‌هایت در زندگی محقق شده باشند، همۀ تغییراتی که در نهادها و عقاید به‌دنبال آن‌ها بودی در همین لحظه کامل اتفاق بیفتند. آیا این لذت و خوشبختی بزرگی برای تو خواهد بود؟» و یک خودآگاهی مهارنشدنی قاطعانه پاسخ می‌داد: «نه!» در آن لحظه دلم شکست: کل شالوده‌ای که زندگی‌ام بر آن بنا شده بود فروریخته بود. کل خوشبختی من قرار بود با پیگیری دائمی این هدف حاصل شود. این هدف دیگر جذابیتی نداشت، و دیگر چطور می‌شد به وسایلِ [رسیدن به آن هدف] علاقه‌مند بود؟ به نظر می‌رسید که دیگر چیزی ندارم که برایش زندگی کنم.\n در پی این ماجرا، میل وارد یک دورۀ افسردگی شش‌ماهه شد. در فروپاشی درونی میل نکتۀ عجیب خنده‌داری هست؛ انگار او سال‌ها منتظر قایقرانی بوده و ناگهان هنگام مسافرگیریِ قایق متوجه شده که از هر چه قایق است تنفر دارد.\n ما نیز به‌طرز عجیبی با حال او احساس نزدیکی می‌کنیم. برای همۀ ما زمان‌هایی بوده که در آن ایمانمان را به طرحی که عمیقاً به آن اعتقاد داشته‌ایم از دست داده‌ایم. از لحاظ سیاسی نیز در دورۀ آشوب به سر می‌بریم؛ به نظر می‌رسد ایمان به آرمان‌های قدیمی در حال ازبین‌رفتن و ایجاد یک خلأ است. شاید با نگاهی نزدیک‌تر به بحران ایمان میل بتوانیم دربارۀ خودمان و اکنونِ سیاسی‌مان چیزی یاد بگیریم.\n آخر چرا میل نباید بخواهد که به اهداف زندگی‌اش برسد؟ دلیلش این نبود که او فکر می‌کرد اهداف اشتباهی دارد. میل هرگز فایده‌باوری را کنار نگذاشت، هرچند بعدها آموزۀ بنتام را به‌شیوه‌ای ظریف اصلاح کرد. به‌جای این، او به ما می‌گوید بحرانش محصول این نگرانی بوده که شاید واقعاً خوشبختی در جهان کاملی که او به‌دنبال رسیدن به آن بوده -جهانی بدون کشمکش- امکان‌پذیر نباشد:\n سؤال این بود که اگر اصلاحگران جامعه و دولت به اهداف خود برسند، و همۀ افراد جامعه آزاد باشند و از نظر مادی آسودگی داشته باشند، آیا لذت‌های زندگی، که در این صورت دیگر همراه با کشمکش و فقدان نیستند، دیگر لذت نخواهند بود؟\n خط فکر میل در اینجا اصلاً روشن نیست. اما می‌توانیم حدس‌هایی بزنیم. ممکن است او نگران باشد اگر ما به جهان اجتماعیِ آرمانی دست پیدا کنیم، چنین جهانی خیلی زود برایمان عادی یا «بی‌مزه» شود. داستان آشنایی است: کودکی که همیشه آنچه می‌خواهد را به او می‌دهند همواره ناراضی خواهد ماند و همیشه چیزهای بیشتری خواهد خواست (روان‌شناسان به این وضعیت «تردمیل لذت‌جویی» می‌گویند). و شاید میل تصور می‌کند برای بزرگسالان نیز همین اتفاق می‌افتد، اینکه رویارویی با مقداری «کشمکش و فقدان» در زندگی برای خوشبختی ضروری است، زیرا تلنگری است به ما که چقدر خوش‌اقبالیم آن را به دست آورده‌ایم.\n یا شاید میل به این فکر می‌کرده که در یک جهان کامل، که در آن لازم نیست برای چیزی تلاش کنیم، احتمالاً حوصله‌مان سر می‌رود. همان‌طور که فیلسوف آلمانی قرن نوزدهم، آرتور شوپنهاور، زمانی گفته بود: «زندگی همچون آونگی میان رنج و ملال در نوسان است». وقتی از نداشتن چیزی رنج نمی‌بریم (غذا، سرپناه، همراه، ثروت، شغل، منزلت، اصلاح اجتماعی و الی‌آخر)، ملال ما را عذاب می‌دهد.\n دید شوپنهاور به زندگی به‌طرز هیجان‌انگیزی بدبینانه است، یا شاید به‌طرز سرگرم‌کننده‌ای این‌گونه است. اما شواهدی وجود دارد دال بر اینکه میل در سال ۱۸۲۶ در حال‌وهوایی شوپنهاوری بوده (هرچند تقریباً با قطعیت می‌توان گفت که تا آن موقع آثارش را نخوانده بوده). میل می‌نویسد در دوران بحرانش «به‌شدت از این فکر عذاب می‌کشیده که ترکیب‌های موسیقایی تمام‌شدنی هستند»، اضطرابی که می‌گوید شاخص «وضع کلی» روانش در آن زمان بوده است.\n او در توضیح می‌گوید، «اکتاو تنها شامل پنج پرده و دو نیم‌پرده است». براساس قوانین ریاضیات، تنها تعداد محدودی ترکیب پرده‌ایِ (تونال) ممکن داریم. وقتی دیگر ترکیبی برای کشف‌کردن نباشد چه بر سر موسیقی (و درواقع، آهنگسازان) خواهد آمد؟ و وقتی کار اصلاح اجتماعی به انجام برسد زندگی چطور خواهد شد؟ آن وقت چه چیزی ما را سرگرم خواهد کرد؟ چطور از ملال فرار خواهیم کرد؟ این‌ها افکاری کشنده‌اند.\n موسیقی جدید کماکان نوشته می‌شود. و اگر واقع‌بین باشیم، کار ارتقای زندگی بشر و وضعیت اجتماعی هرگز به «اتمام» نخواهد رسید. ولی باز هم همدلی با اضطراب میل دشوار نیست. بخشی از وجود ما ترجیح می‌دهد که برای آرمان فقط مبارزه یا تقلا کند، نه اینکه آن را به دست آورد. ظاهراً بازنشستگی برای بسیاری از افراد همین نقش را دارد: به‌عنوان هدف به ما جهت می‌دهد، ولی وقتی محقق می‌شود سرگردانمان می‌کند.\n در جهان «کامل» یک چیز بیگانۀ آزاردهنده نیز وجود دارد. بنا بر فهم متعارف از وضعیت انسانی، این بخشی از این وضعیت است که شکافی وجود باشد بین آنچه جهان هست و آنچه ما تصور می‌کنیم باید باشد، بین آنچه بدان مجبوریم و آنچه آن را می‌خواهیم، بین آنچه هستیم و آنچه دوست داریم باشیم. ما تلاش می‌کنیم که این شکاف را کم کنیم. اما حضور همیشگی آن بخشی از زندگی است آن طور که ما آن را می‌شناسیم. و در حد مشخصی حتی از آن استقبال می‌کنیم.\n برای نمونه، در فیلم و ادبیات، قهرمان مطلوب ما معمولاً به‌نحوی ناقص یا گرفتار است. در فیلم «ادوارد دست‌قیچی»۳، آن دیو و نوجوان جادوشده است که ما طرفدارش هستیم، نه آن حاشیه‌نشینانی که به‌طرز چندش‌آوری کامل هستند. و در موسیقی، بسیاری از افراد تصنیف یا اجرای انسانی را -اجرای پراحساس ولی ناکامل را- ترجیح می‌دهند به رقیب آن، که از نظر تکنیکی کاملاً بی‌نقص است. موسیقی راک، دست‌کم شکل‌های اولیه‌اش، یقیناً چنین روحیه‌ای را پرورش می‌داد.\n آیا میل، کسی که می‌گوید در سراسر سال‌های نوجوانی‌اش چیزی شبیه به یک «ماشین متفکر» بوده، ناگهان از کمال ماشین‌وار خسته شده است؟ شاید از ماهیت غیرانسانی جهان خالی از کشمکش و فقدان برآشفته بود، چراکه ممکن است فاقد جذابیت‌های رمانتیک موجود در خطاها و لغزش‌های انسانی باشد.\n دو سال زمان برد تا میل توانست راه برون‌رفتی از این بحران پیدا کند. بعد از شروع‌کردن به مطالعه بود، البته نه فلسفه، بلکه اشعار ویلیام وردزورث، که کاملاً متقاعد شد از زمین برخاسته است.\n در اشعار رمانتیک وردزورث چه بود که چنین اثر درمانی عمیقی بر میل گذاشت، اشعاری شدیداً عاطفی (اغلب مالیخولیایی)، گوشه‌گیرانه، با حالتی که در زندگی‌نامۀ خودنوشت پیدا می‌شود، و آکنده از تخیلات روستایی انگلیسی؟ او چنین توضیح می‌دهد:\n آنچه موجب شد اشعار وردزورث دارویی برای حالت روانی من بشوند این بود که آن‌ها نه‌فقط زیبایی برون‌زاد را بلکه حالت‌های احساسی را، و حالت‌های فکری آغشته به احساس را -که تحت هیجان زیبایی ایجاد می‌شوند- بیان می‌کنند. انگار همان فرهنگ احساساتی بودند که من برای رسیدن به آن تقلا می‌کردم. انگار در آن‌ها چشمه‌ای از شادی درون‌زاد بود، از لذتی همدلانه و خیال‌انگیز، که می‌شد آن را با همۀ انسان‌ها شریک شد؛ و هیچ ربطی به کشمکش یا نقص نداشت، اما با هر بهبودی در وضعیت مادی و اجتماعی نوع بشر غنی‌تر می‌شد. انگار از آن‌ها یاد گرفتم که وقتی همۀ شرور بزرگ زندگی از بین بروند، سرچشمه‌های ابدی خوشبختی چه خواهند بود… باید به این احساس واداشته می‌شدم که خوشبختی واقعی و دائمی در تأمل توأم با آرامش است. وردزورث این را به من آموخت…\n میل در پی منبعی قابل‌اعتماد برای شادی بود، منبعی که بتواند در خوبیِ تحمل‌ناپذیرِ جهانی که او به دنبالش بود دوام بیاورد. او به‌دنبال خوشبختی‌ای بود که بتواند به هنگام پیروزی در نبرد فرجامین -و (سرانجام!) فرمانروایی آرامش- مانع از تاخت‌وتازهای نارضایتی و ملال شود. پاسخی که او در حین مطالعۀ آثار وردزورث کشف کرد پناه‌گرفتن در قابلیت برانگیخته شدن با زیبایی بود، استعداد لذت‌بردن از تأمل توأم با آرامش دربارۀ افکار، دیدنی‌ها، صداها، و احساسات دلپذیر، نه‌فقط کشمکش بی‌امان.\n این کشفْ مناسب یک فیلسوف است. میل، از سنین بسیار پایین، آموزش دیده بود که فکر کند: تأمل‌کننده‌ای در آرامش باشد. پس، جای تعجب نیست که می‌خواست مطمئن شود آیا می‌تواند پس از اتمام کارِ دشوارِ اصلاح اجتماعی نیز از حرفۀ تخصصی‌اش لذت ببرد یا نه. اما، همان طور که میل می‌گوید، «همۀ انسان‌ها» به لذت‌های خیالی دسترسی دارند، و فقط شاعران یا فیلسوفان چنین نیستند.\n امیدوارم، و تصور می‌کنم، که میل در این مورد برحق باشد: اینکه همۀ ما این توانایی را داریم که نوعی شادی بادوام را در آرامش، عادی‌بودن و تأمل‌کردن پیدا کنیم. چه خوب می‌شد اگر می‌توانستیم در زندگی شخصی‌مان، و نیز در زندگی سیاسی‌مان، از آونگ شوپنهاور خلاص شویم: که فقط از جایی که هستیم گهگاه لذت ببریم؛ و در توقف حرکت‌ها نوعی صلح و آرامش بیابیم.\n اگر بتوانیم چنین کنیم، آنگاه یک جهان کامل نمی‌تواند در نهایت آن‌قدرها هم بد باشد.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آدام اتینسون نوشته و در تاریخ ۲ اکتبر ۲۰۱۷ با عنوان «Is a life without struggle worth living» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳۰ آبان ۱۳۹۶ آن را با عنوان «آیا زندگیِ بدون کشمکش ارزش زیستن دارد؟» و ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر کرده است. •• آدام اتینسون (Adam Etinson) مدرس فلسفه در دانشگاه سنت اندروز و ویراستار کتابِ در دست انتشار حقوق بشر: اخلاقی یا سیاسی (Human Rights: Moral or Political) است. [۱] principle of utility [۲] Utilitarian Society [۳] Edward Scissorhands\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157900.json b/train/528157900.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c1f97f54950adfa5b6382d0e41c32c0618757523
--- /dev/null
+++ b/train/528157900.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "گرداب تربیت بچه",
+  "subtitle": "بسیاری از باورهای ما دربارۀ نحوۀ درست تربیت فرزند، درواقع، یا اشتباه‌اند یا افسانه",
+  "introduction": "گاهی باید بگوییم: بیچاره بچه‌هایی که در خانواده‌ای ثروتمند به دنیا می‌آیند، مخصوصاً اگر پدر و مادرشان آدم‌هایی دلسوز و تحصیل‌کرده هم باشند. آن وقت از سه‌ماهگی مجبورند دوران بی‌پایان آموزش و سنجش را شروع کنند. مرتب نمره‌های خوب بگیرند، باادب و تمیز باشند و دست از پا خطا نکنند. مطالعات پرشماری، که این شیوۀ افراطی مراقبت و تربیت را بررسی کرده‌اند، نظر خوشی به آن ندارند.",
+  "content": "جون آکوچلا، نیویورکر — همۀ ما این تجربه را داشته‌ایم: در اتاق نشیمن خانۀ دوستی نشسته‌ایم که به شام دعوتمان کرده است اما از پیش مستحضرمان نکرده که قرار است تمام شب شاهدِ معرکه‌گیریِ بچۀ پنج‌ساله‌اش باشیم. بچه آواز می‌خواند، می‌رقصد و تمام پیش‌غذاها را می‌بلعد. وقتی تلاش می‌کنی با والدینش صحبت کنی حضرت‌آقا خودش را می‌اندازد وسط. اصلاً چه نیازی هست که والدینش با تو راجع به چیزهایی حرف بزنند که علاقۀ او را جلب نمی‌کنند، آن‌هم وقتی که می‌توانید همگی راجع به نحوۀ مرگ همستر او حرف بزنید؟ والدینش هم موافق به نظر می‌رسند؛ از بچه می‌خواهند به تو بگوید راجع به این حادثه چه احساسی دارد. آخرسر شام سرو می‌شود و بچه را به آشپزخانه می‌فرستند تا فرد فلک‌زده‌ای مراقبت از او را به عهده بگیرد. خانه با صدای عربده‌های بچه می‌لرزد. بعد از شام حضرت‌آقا با زبانی تیزتر از قبل بازمی‌گردد. والدینش از او می‌پرسند که چه احساسی دارد، ساعت ده است، خسته شده؟ می‌گوید نه. اما برخلاف او شما حسابی تحلیل رفته‌اید. به‌سوی درِ خانه روانه می‌شوید، قسم یاد می‌کنید که هیچ‌وقت بچه‌دار نشوید یا اگر قبلاً بچه‌دار شده‌اید، قسم می‌خورید که هیچ‌وقت برای دیدار نوه‌هایتان به خودتان دردسر ند‌هید. به خودتان دل‌داری می‌دهید که فقط برایشان پول می‌فرستید.\n این جور رفتارها را در گذشته با عنوان «لوس‌کردن» می‌شناختند ولی امروز با عناوینی مثل «تربیت قیم‌مآبانه»۱، «تربیت هلیکوپتری»۲، «تربیت گلخانه‌ای»۳ یا «تربیت‌های کنترلی و کشنده»۴ از آن‌ها یاد می‌کنند. اصطلاح تغییر کرده است چون الگوهای رفتاری تغییر کرده‌اند. «تربیت‌ قیم‌مآبانه» هنوز هم با لوس‌کردن همراه است: یک عالم اسباب‌بازی برای بچه بخر و هیچ قانونی وضع نکن. اما دو عامل پیچیدۀ دیگر هم اضافه شده‌اند. یکی از این عوامل اضطراب است: «آیا بچه‌ام تا ابد تحت تأثیر سرنوشت همسترش قرار می‌گیرد؟» یا «آیا جسد همستر را لمس کرده و دستش میکروبی شده؟» عامل دیگری که علاوه‌بر دل‌واپسی و نگرانی به این رفتارها افزوده شده است لذت حاصل از موفقیت است: گورِ پدرِ احساسات بچه، فردا برای ورود به کودکستان قرار مصاحبه دارد. قبول می‌شود؟ اگر نه، اصلاً می‌تواند در دانشگاه خوبی قبول شود؟ تربیت قیم‌مآبانه اخیراً موضوع بسیاری از کتاب‌ها بوده است و تمامی این کتاب‌ها با شدیدترین تعابیر ممکن آن را محکوم کرده‌اند.\n بیشترِ ما راجع به آدم‌هایی که در اتاق بچه‌شان موتزارت پخش می‌کنند چیزهایی شنیده‌ایم. در کتاب کشور بی‌عرضگان؛ هزینه‌های بالای تربیت تهاجمی۵ (انتشارات برادوی)، هارا استروف مارانو یکی از دبیران ارشدِ سایکولوژی تودی۶ در این خصوص می‌نویسد که کمپانیِ بِیبی اینشتاین، یکی از شرکت‌های وابسته به کمپانی والت دیزنی، تازگی‌ها نه‌تنها سی‌دی‌های «بیبی موتزارت» بلکه «بِیبی بتهوون» هم می‌فروشد. هر دو سی‌دی در فرمت دی‌وی‌دی هم عرضه می‌شوند و موسیقی با نمایش عروسکی و سایر تصاویر همراه شده است. براساس ادعاهای کمپانی بیبی اینشتاین این دی‌وی‌دی‌ها برای گروه سنیِ سه‌ماه و بیش‌ازآن طراحی شده‌اند. ازآنجاکه بچه‌ در سه‌ماهگی قادر نیست بنشیند، والدین باید او را جلوی مانیتور نگه دارند و، ازآنجاکه این نوزادان حتی مهارت تمرکز چشمی را هم به‌تازگی کسب کرده‌اند، خیلی سخت می‌شود حدس زد که از این مطالب چه چیز دستگیرشان می‌شود (بنا به ادعای سوزان لین، یکی از روان‌شناسان دانشکدۀ پزشکی هاروارد، هیچ‌چیز دستگیرشان نمی‌شود؛ او به شیکاگو تریبون گفته است: «صنعتِ تولیدِ ویدئوهای مخصوصِ کودکانْ کلاه‌برداری محض است.»)\n این دی‌وی‌دی‌ها مثلاً قرار است جدیدترین یافته‌هایِ خطِ مقدمِ آکادمیک را در اختیارتان بگذارند. اما معضل به اینجا منتهی نمی‌شود، مسئلۀ دیگرْ معضل آلودگی‌های محیطی است. مارانو می‌گوید والدینی که دور سر بچه‌هایشان بال‌بال می‌زنند باکتری‌های مهلک را بر روی تمامی سطوح می‌بینند. برای احتراز از این باکتری‌ها در سوپرمارکت می‌توانی باگی‌بگ بخری، کیسه‌ای محافظ که درون چرخ‌دستی خرید قرارش می‌دهی و بعد بچه را درون چرخ‌دستی می‌گذاری. براساس تبلیغات باگی‌بگ، استفاده از این محصول سبب می‌شود از «ویروس‌ها، باکتری‌ها و مایعات بدن» که در چرخ‌دستی خرید به‌جای مانده‌اند در امان بمانید. در نظرسنجی‌ای که مارانو صورت داده است یک‌سوم والدین گزارش داده‌اند که بچه‌هایشان را با ژل‌های دست آنتی‌باکتریال به مدرسه می‌فرستند. دیگر چه کسی به صابون اعتماد می‌کند؟\n به‌محض آنکه بچه به کودکستان می‌رود فشار تحصیلی هم آغاز می‌شود. چیزی که دراین‌میان از دست رفته است مجال بازی با عروسک‌های بند‌انگشتی است. مارانو می‌گوید حتی پیش‌دبستانی‌ها هم زمان بازی را با تمرینات ریاضی و مطالعه جایگزین کرده‌اند. هرچه کودکْ بیشتر پیش می‌رود سنگینی بار تحصیل بیشتر می‌شود و توانایی او برای کشیدنِ این بار، حالا به‌تدریج، با آزمون‌های استاندارد مورد سنجش قرار می‌گیرد. مسئولیت این آزمون‌ها به‌عهدۀ «برنامۀ اقدام برای جلوگیری از عقب‌ماندگی تحصیلی کودکان در سال ۲۰۰۱» است. نتایج آزمون‌ به‌صورت کمّی عرضه می‌شوند و بدین‌ترتیب می‌توان نتایج هر کودک را با حدِ میانگین، حدِ آرمانی و بچۀ همسایه مقایسه کرد. والدینِ بلندپرواز ممکن است از همان دورانِ کودکستانْ استخدامِ معلم خصوصی را آغاز کنند. براساس گفته‌های مارانو درحال‌حاضر صنعتِ تدریس خصوصی در ایالات‌متحدۀ آمریکا ارزشی معادل چهارمیلیارد دلار دارد و بخش اعظمِ این رقم صَرف کودکانی می‌شود که در مدارس ابتدایی تحصیل می‌کنند. (برخی از معلمان خصوصی‌ای که مؤسسۀ پرینستون ریویو، مؤسسه‌ای خصوصی برای تدارک معلمان خصوصی، به خانه‌ها می‌فرستد دستمزدی نزدیک به چهارصد دلار در ساعت دریافت می‌کنند.) اگر معلم خصوصی نتواند جادو کند، آن‌وقت والدین بلندپرواز می‌توانند با مدرسه چانه بزنند و ادعا کنند که بچه‌هایشان نیازهای خاصی دارند و به‌خاطر این نیازهای خاص آزمون‌های استاندارد آن‌ها باید بدون درنظرگرفتن زمان انجام شود. براساس گزارش مجلۀ اسلیت در سال ۲۰۰۵ در واشنگتن.دی‌.سی، هفت الی نُه‌درصد دانش‌آموزانی که در آزمون اس‌.ای.‌تی۷ زمان اضافی در اختیارشان گذاشته شده بود به‌طور متوسط موقعیتی بهتر از سایرین داشتند. نمراتِ این دانش‌آموزان، بدون درنظرگرفتن این معافیت و دوشادوش دانش‌آموزانی که مجبور بودند باوجود عامل زمان در امتحان شرکت کنند، به دانشگاه‌ها فرستاده شد.\n کودکانی که تحت تربیت قیم‌مآبانه قرار گرفته‌اند، اغلب نه‌تنها با برنامۀ تحصیلیِ بسیار سنگینی مواجه می‌شوند بلکه فعالیت‌های فوق‌برنامۀ توان‌فرسایی نیز احاطه‌شان می‌کند: کلاس تنیس، کلاس زبان ماندارین، باله و… . تلقی عمومی این است که فعالیت‌های فوق‌برنامهْ مسئولین پذیرش در دانشگاه‌ها را تحت‌ تأثیر قرار می‌دهد. ازطرفی این فعالیت‌ها بچه‌ها را از خیابان‌ها دور نگه می‌دارد (به‌تعبیر یک کتاب، «سرِ کلاسِ ورزشِ لاکراس، نمی‌توانی ماری‌جوانا بکشی یا رفیق فاسقی پیدا کنی»). وقتی که تابستان از راه می‌رسد، بچه‌ها اغلب به کمپی مربوط به مهارتی خاص فرستاده می‌شوند. فعالیت‌های فوق‌برنامه و کمپ‌ها حوزه‌هایی هستند که به احساس رقابت والدین، که درواقع مقصر اصلی کل ماجرا هستند، دامن می‌زنند. چطور می‌خواهید به مادر دیگری توضیح بدهید که، درحالی‌که بچۀ او سرتاسر تابستان در کمپِ زیست‌شناسیِ دریازیان به بررسی نرم‌تنان می‌پرداخته، بچۀ شما در کمپی قدیمی و معمولی بوده، مهره نخ می‌کرده و بیسکویت کِرِم‌دار می‌خورده است؟\n عاقبت، نوبت به داوریِ نهایی می‌رسد: درخواستِ پذیرش از دانشگاه. مسئولین پذیرش می‌گویند نمی‌دانند درموردِ فرم‌های درخواستِ پذیرشِ این روزها چه برداشتی باید داشته باشند؛ بسیاری از این فرم‌ها را به‌وضوح شخصی جز خود متقاضی پذیرش پر کرده است. اگر والدین حس‌وحال انجام این کار را نداشته باشند می‌توانند به آیوی‌وایز روی‌ بیاورند، سرویسی که در ازای مبلغی در حدود سه‌ هزار تا چهل‌هزار دلار، دوره‌ای برگزار می‌کند که به دانش‌آموز آموزش می‌دهد چطور خود را در دانشگاه جا کند. خدمات آیوی‌وایز مشتمل بر چنین مواردی است: «کمپ آموزشِ اپلیکیشن» درخصوص اینکه چطور فرم‌ها را پر کنیم و «کارگاه ساده‌نویسی» درمورد اینکه چطور مقالۀ درخواست پذیرشمان را به «قالبِ مطلوب برای پذیرش» دربیاوریم. بااین‌حال والدین محتاط حتی تا زمان درخواستِ پذیرش هم صبر نمی‌کنند. آیوی‌وایز به دانشجویان سال اول و دوم دبیرستان نیز، دربارۀ اینکه چه واحدهایی را بردارند یا چه فعالیت‌های فوق‌برنامه‌ای را انتخاب کنند، مشاوره می‌دهد. بدین‌ترتیب بعد از گذشت دو یا سه سال، یعنی وقتی که فرایند ِدرخواستِ پذیرش آغاز می‌شود، دانش‌آموزها به‌یک‌باره با این کشف دردناک مواجه نخواهند شد که وقتشان را صرف کلاس‌ها و کلوب‌هایی کرده‌اند که به ‌مذاقِ کمیتۀ پذیرش خوش نمی‌آیند.\n قاعدتاً وقتی که دانش‌آموز به دانشگاه می‌رود وقت آن می‌رسد که تربیت قیم‌مآبانه پایان پیدا کند، اما بسیاری از پدر و مادرها یا کارمندانِ آن‌ها، از طریق ایمیل، مقاله‌های ترمِ بچه‌ها را تصحیح می‌کنند. بسیاری از والدین برای کنترل فعالیت‌های بچه‌هایشان تلفن‌های همراهی به آن‌ها می‌دهند که به امکانات کنترل با جی.پی.اس مجهز هستند. به‌نظر مارانو، تلفن همراه -که به بچه‌ها این امکان را می‌دهد که درخصوص هر موضوع، هر تصمیم و هر «بارقه‌ای از تجربه» با والدینشان مشورت کنند- درواقع به دستیار تکنولوژیک تربیت قیم‌مآبانه بدل شده است. مارانو می‌گوید بعضی از والدین به زنگ‌‌زدن هم رضایت نمی‌دهند. آن‌ها در شهر محل تحصیل فرزندشان خانۀ دیگری می‌خرند. براساس گزارشی جدید درمورد این مسئله، که در تایمز به چاپ رسیده است، بچه‌ها احتمالاً فقط در آغاز اعتراض می‌کنند؛ دانشجویی در دانشگاه کلورادو در این‌باره به تایمز گفته است وقتی می‌فهمد والدینش، که در مریلند ساکن‌اند، در فاصلۀ یک‌ربعی دانشگاهِ او خانه‌ای چهارخوابه خریده‌اند پیش خود این‌طور فکر کرده است: «شما منو دست انداختید؟ دارید منو دورتادورِ کشور تعقیب می‌کنید؟» اما بعد کم‌کم از این جریان خوشش می‌آید: «یک‌دفعه دیدم جوری شدم که تا وقتی مامانم نمیاد اینجا، لباس‌هامو نمی‌شورم.» از خودم می‌پرسم که واقعاً خودش لباس‌هایش را می‌شست؟\n دانشجویانی که از چنین مزایایی بهره‌مند می‌شوند ممکن است با جدیتِ بیشتری مطالعه کنند و پس از فارغ‌التحصیلی نیز شغلی ممتاز به چنگ آورند، اما این احتمال نیز وجود دارد که به جرگۀ «بچه‌های بومرنگی» بپیوندد: بچه‌هایی که یک‌راست از دانشگاه به خانه بازمی‌گردند. تحقیقی جدید نشان می‌دهد که پنجاه‌وپنج‌درصد از مردان آمریکاییِ بین هجده تا بیست‌وچهارسال و چهل‌درصد از مردانِ آمریکایی بین بیست‌وچهار تا سی‌وچهارسال با والدینشان زندگی می‌کنند. هزینه‌های بالای اجاره‌خانه، رقابت شدید بر سرِ مشاغل خوب و بار سنگین بازپرداخت وام‌های دانشجویی ازجمله دلایلِ مطرح‌شده بودند. اما دلیل دیگر این امر شاید عادت محض و حتی خواستِ شخصی باشد. مارانو و دیگران عقیده دارند که گرچه والدینِ دل‌نگران ادعا می‌کنند هدفشان آماده‌کردن بچه برای مواجهۀ موفقیت‌آمیز با جهان است، اما انگیزۀ حقیقی آن‌ها در امری عمیق‌تر نهفته است: انگیزۀ حقیقی آن‌ها در وابستگی‌ِ کور، در تلاش برای انتقالِ هویتِ خودشان به فرزندشان ریشه دارد.\n مارانو می‌گوید یکی از دلایل شکل‌گیریِ جریانِ تربیتِ قیم‌مآبانهْ مادران شاغل هستند. این مدعا پارادکسیکال به نظر می‌رسد: اگر مادر در اداره است، چطور می‌تواند دوروبر بچه بپلکد؟ پاسخ این است: خب، او می‌تواند شب‌ها یا در تعطیلات آخر هفته دوروبر بچه بپلکد. برای باقیِ اوقات هم می‌تواند شخص دیگری را استخدام کند تا این مهم را به انجام برساند. همچنین می‌تواند به‌نحوی مخفیانه یک ننی‌کَم۸ هم نصب کند (یکی از مدل‌های این دوربین‌ها می‌تواند به‌عنوان دودیاب هم عمل کند) تا خیالش راحت شود که کارها درست انجام می‌شوند. بااین‌حال، مارانو اعتقاد دارد که خطر تربیت قیم‌مآبانه، برای زنانی که شغلشان را به‌خاطر مادریِ تمام‌وقت ترک می‌کنند، بیشتر است. چنین زنانی، در دورانی که بچه‌هایشان کوچک هستند، با کاهش شدید درآمد مواجهه می‌شوند: بنا به ادعای یک منبع، به‌طور متوسط، چیزی در حدود یک‌میلیون دلار در سرتاسر زندگی حرفه‌ایِ هر زن. بنابراین غافل‌گیرکننده نیست که این زنان علاقه‌مند باشند که پرورش فرزند پروژه‌ای باشد که ارزش چنین ازخودگذشتگی‌ای را داشته باشد.\n دلیل دیگر تربیت قیم‌مآبانه که مارانو در میان سایر دلایل بر آن تأکید دارد ناامنی فزایندۀ اقتصاد جهانی است. وقتی اتحادِ جماهیرِ شوروی، در سال ۱۹۵۷، اسپوتنیک را -اولین سفینۀ فضایی بدون سرنشینِ جهان که مال ما هم نبود- روانۀ فضا کرد، برنامۀ درسی مدارس آمریکایی به‌نحو دراماتیکی به‌سمت ریاضیات و علوم‌پایه گرایش پیدا کرد. مردم از خود می‌پرسیدند: «اصلاً چطوری می‌خوایم روسیه رو شکست بدیم؟» ازاین‌گذشته، مارانو فکر می‌کند که پدیدۀ تربیت قیم‌مآبانه در دهۀ هفتاد و در پاسخ به تورم توأم با رکود و بحران نفت آغاز شده و از آن‌زمان تاکنون با ظهور اقتصاد جهانی تغذیه شده است. شعارِ جلوگیری از عقب‌ماندگیِ تحصیلی کودکان به توصیف آرزویی دموکراتیک می‌ماند. بااین‌حال، بیش از آنکه وصف آرزویی دموکراتیک باشد، محصول آرزویی اقتصادی است: این آرزو که آمریکا نباید از هند و چین عقب بماند.\n مارانو و دیگران عقیده دارند که سومین تحولی که مردم را به‌سوی تربیت قیم‌مآبانه سوق داده است نتایج تحقیقات مربوط به «انعطاف‌پذیری مغز» بوده که در سال ۱۹۹۰ منتشر شده‌ است. بنا بر ادعای این تحقیق، مغز کودک تاحدی محصول ژن‌هاست، ولی استعدادِ ژنتیکیْ همچون گِلِ رُسی است که تجربیات نوزاد و میزان انگیزش‌هایی که دریافت می‌کند، آن‌هم بیش از همه در سه‌ سال نخست زندگی وی، بدان شکل می‌دهند. این یافته‌ها به شکل‌گیری برنامه‌های بسیاری منتهی شد که هدفشان ایجاد انگیزش برای نوزادانی بود که به نظر می‌رسید احتمالاً مادرانشان به هر دلیلی (اغلب فقر) آن‌ها را نادیده می‌گیرند. فعالانِ اجتماعی به‌سوی خانه‌هایی رفتند که در معرض خطر بودند تا با نوزادانِ تازه به‌دنیاآمده بازی کنند. اما والدینِ متعلق به طبقۀ متوسط‌به‌بالا و بازاریاب‌هایی که به آن‌ها علاقه‌مند بودند هم درخصوص یافته‌های تحقیقات مربوط به «انعطاف‌پذیری مغز» می‌خواندند. آن‌ها به این نتیجه رسیدند که اگر قدری انگیزش خوب است، انگیزشِ بیشتر بهتر است. (اینجاست که بیبی اینشتاین شکل می‌گیرد.) اما تحقیقات بعدی از این ایده حمایت نکردند. درمجموع نتیجۀ نهایی این بود که محیطی که عموم بچه‌ها در آن به سر می‌برند همۀ انگیزش موردنیاز کودک را فراهم می‌کند.\n مارانو فکر می‌کند که جنونِ انگیزش‌بخشی به نوزادْ نوعی رسوایی بوده است. او ایدۀ انعطاف‌پذیریِ مغز را قبول دارد، اما فکر می‌کند که فرایند شکل‌دهی به مغز نوزاد عملاً تا سال‌های بسیاری پس از نوزادی هم ادامه دارد و وقتی که کودک پای به جهان واقعی می‌گذارد عرصۀ اصلیِ عمل او هم باید تغییر کند و به خودانگیزشی بدل شود. مادران، به‌جای آنکه بچه‌ را با تکرارِ هزار بارۀ داستانِ این خوکِ کوچولو۹ دیوانه کنند، باید به او اجازه بدهند که با خودش بازی کند. مارانو در حال گردآوری بانکی از تحقیقات نورولوژیک است، مجموعه‌ای که بی‌شک والدینِ دل‌نگران را تا پای مرگ خواهد ترساند. مارانو می‌گوید وقتی که بچه‌ها خودشان محیط اطرافشان را کشف می‌کنند و خودشان تصمیم‌ می‌گیرند و ریسک می‌کنند و خود را با سرخوردگی و تشویش ناشی از این اقدامات سازگار می‌کنند، ادواتِ نورولوژیکیِ آن‌ها به‌نحو فزاینده‌ای حساس و پیچیده می‌شود. بدین‌ترتیب «دندریت‌ها رشد می‌کنند و سیناپس‌ها شکل می‌گیرند». به‌بیان‌دیگر اگر بچه‌ها از یادگیری به‌شیوۀ آزمون‌وخطا محروم بمانند، سیستم‌های عصبیِ آن‌ها «به‌معنی واقعی کلمه فرومی‌پاشد».\n بنا به ادعای مارانو، این تحلیل‌رفتن ممکن است در سال‌های اولیۀ زندگی قابل‌شناسایی نباشد، یعنی زمانی که والدینِ قیم‌مآبْ کارهایی را که خود بچه باید به انجام برساند به‌جای او انجام می‌دهند. اما وقتی که بچه به دانشگاه می‌رود، تازه آسیب مشخص‌ می‌شود. مارانو می‌گوید امروز شاهدِ آنیم که اختلالاتِ روانی در دانشگاه‌ها همه‌گیر شده‌اند: «یکی از صحنه‌های کلیشه‌ای که در خوابگاه‌ها شاهد آن هستیم، گروهی ضربتی از مشاوران است که در نیمه‌های شب بحران‌هایی مثل رفتارهای دیوانه‌وار یا خودزنی دانشجویان را کنترل می‌کنند و تازه بعدازآن باید بقیه ساکنانِ خوابگاه را آرام کنند.» مارانو اعتقاد دارد دانشجویانی که قیم‌مآبانه تربیت شده‌اند، حتی وقتی که از فروپاشی عصبی در دانشگاه جان به در می‌برند، کماکان آسیب‌دیده محسوب می‌شوند. این افرادْ بدبین و ریسک‌ناپذیرند. به آن‌ها آموخته‌اند که جهانْ انبانِ خطرات است. (مارانو می‌نویسد: «دزدیدنِ تلقی‌ مثبتِ کودکان از آینده شاید بدترین خشونتی باشد که والدین می‌توانند در حق آنان مرتکب شوند.») این کودکان، که با روحیۀ فرمانبرداری از مراجع قدرت تربیت شده‌اند، در آینده متولیان ضعیفی برای دموکراسی از کار درخواهند آمد. مارانو در پایانْ بار دیگر بر این امر تأکید می‌کند: رفتار ربات‌وار آن‌ها برایِ «رهبری آمریکا بر بازارِ جهانی» تهدید محسوب خواهد شد. این همان عاملی بود که والدین را به‌سوی دل‌نگرانی سوق داد و حالا والدین با دل‌نگرانی‌شان بچه‌هایشان را از بسیاری از فضایل محروم کرده‌اند، فضایلی چون شجاعت، چابکی و تفکر خارج از چارچوب، فضایلی که نظام اقتصادیِ جدید شدیداً بدان‌ها نیاز دارد.\n کتابِ تحت‌فشار؛ جنبش جدیدی که ما را ترغیب می‌کند که آرام بگیریم، به غریزه‌مان اعتماد کنیم و از وجودِ کودکانمان لذت ببریم۱۰ (هارپر وان) اثرِ کارل انوره، یکی از مبارزانِ «جنبشِ آرام»، نیز با ایده‌های مارانو در هماهنگی است. هدفِ جنبشِ آرام این است که ما را متقاعد کند که مسیرهایِ سریع را رها کنیم. انوره اهلِ ایالات متحده نیست، در کانادا بزرگ شده و در لندن زندگی می‌کند، بنابراین ورایِ مرزهای ملیتیِ خود به مسائل نگاه می‌کند. شاید شما پیش خود فکر کرده‌اید که ایالات متحده، با تمامیِ حساسیتش نسبت به مُدهای فرزندپروری، در زمینۀ تربیت قیم‌مآبانه نسبت به سایر کشورها وضع بدتری دارد. اما انوره اعتقاد دیگری دارد. انوره می‌گوید به آسیای شرقی توجه کنید، جایی که سنجش و آموزش به نوعی مذهب بدل شده است. او می‌گوید نوجوانانِ آسیای شرقی در مقیاس جهانی «در ریاضیات و علوم نمراتی نزدیک به بالاترین نمره را دریافت می‌کنند و بااین‌حال، از لحاظ لذتی که از این موضوعات می‌برند، تقریباً در رتبۀ آخر جای دارند». به‌نظر انوره تعلیم و تربیتِ آزمون‌محور اخیراً به موجی از تقلب‌گرایی منتهی شده است، امری که حالا و با دسترسی به اینترنت ساده‌تر است: «تقریباً سه‌چهارم دانشجویان مقطع لیسانس در کانادا اخیراً اذعان کرده‌اند که زمانی که در دبیرستان بوده‌اند در انجام تکالیف نوشتاری‌شان دست به تقلب جدی زده‌اند.» مسئولین پذیرش دانشگاه‌ها اعلام کرده‌اند که در سال ۲۰۰۷ پنج‌درصد از متقاضیانِ ورود به دانشگاهِ آکسفورد و کمبریج فرم‌های اپلیکیشن خود را با داده‌هایی که از روی وب برداشته‌اند شاخ‌وبرگ داده‌اند. دویست‌وسی‌وچهار دانشجوی متقاضیِ تحصیل در رشتۀ شیمی در توضیح اینکه چرا می‌خواهند در این رشته تحصیل کنند، مثالی یکسان را لغت‌به‌لغت به‌عنوان تجربه‌ای تعیین‌کننده نقل کرده‌اند: اینکه «در هشت‌سالگی لباس‌خوابشان را با مواد شیمیایی سوراخ می‌کردند».\n انوره برای ِسلامتِ کودکانْ پیشنهادی بی‌شک بحث‌برانگیز مطرح می‌کند: اینکه دست از خودخوری برداریم. او در این خصوص از ساموئل باتلر۱۱ نقل‌قول می‌کند: «افرادِ جوان دو راه دارند: یا بمیرند یا خودشان را با شرایط تطبیق بدهند.» درحال‌حاضر نرخ آلرژیِ کودکان در سرتاسر جهان صنعتی در حال افزایش است. انوره تقصیرِ این مسئله را بر گردن محیط‌های بیش‌ازحد بهداشتی می‌اندازد: «فقط به اتفاقی که در آلمان افتاد نگاهی بیندازید. پیش از فروپاشیِ دیوارِ برلین، نرخ آلرژی در آلمانِ غربی بسیار بالاتر بود، گو اینکه بخش شرقی و کمونیستی، هم وضعیتِ آلودگی وخیم‌تری داشت و هم تعداد کودکانی که در مزرعه زندگی می‌کنند در آن بیشتر بود. بعد از اتحاد مجدد دو کشور، آلمان شرقی پاک‌سازی و شهری شد و نرخ آلرژیِ آن سر به آسمان گذاشت.»\n دست‌آخر انوره به روان‌شناسیِ خانوادگی روی می‌آورد و به‌نحو خاص به تولدِ «جنبشِ عزت نفس» در سال‌های ۱۹۷۰ اشاره می‌کند. به‌نظر او و سایر نویسندگانی که درخصوص تربیت قیم‌مآبانه می‌نویسند، مسئلهْ مسئلۀ انزجار است. او می‌گوید: «تمام پرسه‌زنی‌ها جلوی درِ یخچال پایان می‌یابند.» براساس تحقیقی که او در حال انجام آن است، بزرگ‌کردن اِگو۱۲ هیچ منفعتی به‌دنبال ندارد. مروری بر هزاران مطالعه نشان داده است که عزت ‌نفسِ بالا در کودکان سبب افزایش نمرات، بهبود چشم‌اندازِ شغلی‌ آن‌ها یا حتی مقاومت در برابر الکلی‌شدن نمی‌شود. بااین‌حال اگر اشتباه نکنم جنبشِ عزت ‌نفس چیزی در خود دارد که انوره را در سطحی عمیق‌تر از پرسشی ساده درخصوصِ شایستگی فرزندانمان تکان می‌دهد. مهم‌ترین نگرانیِ مارانو، همان‌طور که عنوان کتابش به ما می‌گوید، این است که داریم ملتی از بی‌عرضگان می‌سازیم: آدم‌هایی که قرار نیست از «عهدۀ کارها بربیایند». نگرانی انوره این است که کودکان گوسفندواری که ماحصل تربیت قیم‌مآبانه هستند بالاخره از عهدۀ کارها بربیایند و جهان را به جایی خشن، بی‌رحم و کسالت‌بار بدل کنند.\n او تنها کسی نیست که این‌گونه می‌اندیشد. دیر یا زود تمامی منتقدانِ تربیت قیم‌مآبانه به معضل اخلاقیِ مسئله روی خواهند آورد، یعنی معضلِ خودخواهی محضِ این والدین و کودکانی که ماحصل تربیت آن‌ها هستند. حتی مارانوی عمل‌گرا هم به این نکته اشاره می‌کند. او می‌پرسد چرا والدینی که برای بچه‌های خودشان «سنگربندی کرده‌اند» این منافع را برای تمام کودکان نمی‌خواهند؟ چرا فقط به بچه‌های خودشان اهمیت می‌دهند؟ چرا این واقعیت اصلاً آزارشان نمی‌دهد که کمک‌ِ اضافی‌ای که برای بچه‌هایشان تأمین می‌کنند، از دوره‌های آموزشی برای پذیرش در دانشگاه گرفته تا معلمان خصوصی، درواقع دارد عرصۀ رقابت را ناعادلانه می‌کند؟ خودخوریِ والدین، همان‌طور که بیشترِ این کتاب‌ها اذعان می‌کنند، امری است منحصر به والدین طبقۀ متوسط‌به‌بالا. این آدم‌ها می‌خواهند بچه‌هایشان مثل خودِ آن‌ها موفق باشند، گورِ پدرِ عدالت. مادلین لوین در کتاب خود با عنوانِ بهای امکانات۱۳ که در سال ۲۰۰۶ به چاپ رسیده است (هارپر) به اقتصادِ اجتماعی توجه خاصی نشان می‌دهد. لوینْ روان‌شناسی بالینی در شهرستانِ مارین در ایالتِ کالیفرنیاست که تخصصش مداوای نوجوانان است. به‌عبارت‌دیگر، او اوقاتش را صرف کمک‌کردن به کودکان پولداری می‌کند که بسیاری از آن‌ها از وجود والدین جاه‌طلبی رنج می‌برند که سایۀ سنگینشان را بر سر آن‌ها انداخته‌اند. لوین با وحشت و یأس از فقدان «وجدان و بزرگواری» در بیمارانش یاد می‌کند.\n کتابِ از پسربچه تا مرد؛ شکل‌گیری نابالغی جدید۱۴ (کلمبیا)، اثرِ گری کراس، به‌طور خاص، بر روی نسلی معاصر از مردان جوان و مقایسۀ آن‌ها با مردان جوان دوران پس از جنگ جهانی دوم (نسلِ پدرِ کراس) و مردانِ جوانِ دهۀ شصت (نسلِ خود وی) متمرکز است. براساس آمارهای کراس، نسل جدیدْ یافتنِ شغل، ازدواج‌کردن و به‌دنیاآوردنِ فرزند را -کارهایی که، بنا بر تعریف کراس، همان بزرگ‌شدن هستند- بیشتر از نسل‌های قبلی طول می‌دهد. این «بچه‌مرد‌ها»۱۵، کراس آن‌ها را این‌طور خطاب می‌کند، به‌جای بزرگ‌شدن، با دوستانشان می‌پلکند و بازی‌های ویدئویی می‌کنند. کراس می‌گوید این‌ مردها حتی دیگر دوست‌دختر هم ندارند و به قرارهای تصادفی و روابط یک‌شبه راضی‌اند. کراس به‌عنوان استاد تاریخ در دانشگاه پن‌استیت تحقیقات بسیاری صورت داده است. به نظر می‌رسد که او تمام اپیزودهای دو سریال «بابا بهتر می‌دونه»۱۶ و «ساینفلد»۱۷ را دیده است. نتیجه‌گیری‌ او ناامیدکننده است: اینکه پدرهای دیروز واقعاً بهترین یا بهتر را می‌دانستند یا اینکه، گذشته از هرچیز، پدرسالاری آن‌قدرها هم بد نبود. اما باید به این نکته هم اشاره کنیم که چیزی که او بیش‌ازهمه در پدرهای قدیمی تحسین می‌کند این نیست که بلد بودند، درعین مراقبت از دیگران، اعمال قدرت کنند، تمایلی که ظاهراً در بین جماعتِ بچه‌مردها‌ چندان رایج نیست.\n دغدغۀ نوع‌دوستیِ این کتاب‌ها احتمالاً تاحدی از روان‌شناسیِ مثبت‌گرا نشئت گرفته است، جنبشی جدید که بر احساس رضایت و دل‌بستگی به‌عنوان ابزارهای بنیادینِ سلامت روانی تأکید می‌کند. اما تأکید اخلاقی نیز، همچون روان‌شناسی مثبت‌گرا، به‌وضوح به ارزش‌های مطرح در دهۀ شصت و اوایل دهۀ هفتاد میلادی بازمی‌گردد، جهانی که ما آن را در گرماگرم سال‌های دهۀ هشتاد پشت سر جا گذاشتیم. نویسندگانِ این کتاب‌ها از مادی‌گرایی نسل جدید شوکه شده‌اند. (باید حرف‌های انوره را دربارۀ جشن‌تولدهای تجملی امروزی بشنوید). نکتۀ دیگری که این نویسندگان با هراس و دلهره متوجه آن شده‌اند، بی‌تفاوتیِ فزایندۀ این نسل به ایدئالیسم است. لوین به توصیف تحقیقی می‌پردازد که در سال ۱۹۹۸ در دانشگاه یو‌.سی‌.ال.‌ای انجام گرفته است:\n وقتی که در خلال سال‌های ۱۹۶۰ تا اوایل دهۀ هفتاد از دانشجویان دربارۀ دلایل رفتن به دانشگاه سؤال می‌شد، اکثریتِ دانشجویان بیشترین اهمیت را برای «بدل‌شدن به فردی فرهیخته» یا «پیدا‌کردن فلسفه‌ای شخصی برای زندگی» قائل بودند و تنها اقلیتی از دانشجویان «به‌دست‌آوردن ثروتی هنگفت» را دلیل اصلیِ رفتن به دانشگاه قلمداد کرده بودند. اما در سال‌های آغازینِ دهۀ ۱۹۹۰ اکثر دانشجویان می‌گویند: «به‌دست‌آوردن ثروتی هنگفت» مهم‌ترین دلیل آن‌ها برای رفتن به دانشگاه است، دلیلی که هر دو دلیل ذکر شده در بالا و دلایل دیگری چون «صاحب‌نظرشدن در رشته‌ام» و «کمک‌کردن به افرادی که دچار مشکل هستند» را پشت سر می‌گذارد.\n این نویسندگان مدافعِ رجعت به ارزش‌های دهۀ شصت هستند، اما به‌نحو عجیبی به نقل‌قول از متفکران آن دوره رغبتی نشان نمی‌دهند. می‌توانید بیشترِ این کتاب‌ها را بخوانید بدون آنکه بفهمید که در دهۀ پنجاه و شصت چیزی به‌اسمِ جنبش مدارس پیشرو در کار بوده است یا اینکه آر.دی.لینگ از فقدانِ اصالت و آبراهام مزلو از نیازهای اولویت‌مندتر حرفی زده است.\n ازطرفی نویسندگانی هم هستند که به دهۀ شصت اشاره می‌کنند و به آن نمره‌ای ضعیف می‌دهند. کراس می‌نویسد: «وسواسِ فکریِ نسلِ من درمورد جوانی» بخشی از «تاریخِ پوچی انسان است». به‌نظر کراس، مردهای جوان و تنِ‌لشِ امروزی میراث‌دار نسل او هستند. کتاب دیگری که دهۀ شصت را، این‌بار از منظری دیگر، به محاکمه می‌کشد داوریِ انضباط در مدرسه؛ بحرانِ مرجعیتِ اخلاقی۱۸ (۲۰۰۳) نام دارد، اثری از ریچارد اروم، استاد جامعه‌شناسی و تعلیم و تربیت در دانشگاه نیویورک. اروم می‌گوید جنبشِ حقوق دانش‌آموزی نخستین بار در دهۀ شصت آغاز شده است، جنبشی که تلاش می‌کرد از دانش‌آموزانِ اقلیت در برابر رفتارهای ناعادلانه محافظت کند. دعواهای حقوقیِ این جنبشْ نتیجه‌بخش از کار درآمدند و عاقبت به تمامی کودکانی که به اخراج یا در برخی موارد تعلیق تهدید شده بودند حقِ دادرسی شایسته اعطا شد. اروم می‌گوید اعطای این حق به‌گونۀ جدیدی از رفتارهای ناعادلانه با دانش‌آموزان اقلیت منتهی شد که بدتر بودند. حق دادرسی شایستهْ معلمان را ترساند و آن‌ها را از اعمال نظم و انضباط ناامید کرد. دانش‌آموزان وحشی شدند. گذشته‌ازآن، مدیران مدارس هم به لقمۀ چرب و نرمی برای والدین پرخاشگری بدل شدند که می‌خواستند میان بچه‌های آن‌ها و دیگران تبعیض روا شود. در یکی از منابعی که اروم بدان ارجاع داده است نقل‌قول یکی از معلمان وجود دارد که درخصوص انضباط حرف می‌زند: «همش بستگی داره به اینکه چه جور شاگردی برداری. کودن‌ها رو انتخاب کن؛ اونا نمی‌دونن چه غلطی باید بکنن. هیچ‌وقت بچۀ یه وکیل رو برندار.» شکی نیست که آن‌هایی که نمی‌دانند چه کار باید بکنند یا والدینشان نمی‌دانند که چه کار باید بکنند بچه‌های فقیرتر هستند.\n نتایج اروم حاصل تحقیقاتی طولانی هستند، اما سایر آثاری که به ارتباط میان دهۀ شصت و پرورش فرزند در عصر حاضر می‌پردازند به نتایجی رسیده‌اند که اغلب کهنه‌پرستانه به نظر می‌رسند. مصداق مناسبی ازاین‌قبیل آثار، مقاله‌ای است با عنوان «کودک‌سالاری»۱۹ که منتقد محافظه‌کار، جوزف اپستین، به‌تازگی آن را در ویکلی استاندارد۲۰ به انتشار رسانده است. اپستین می نویسد: «مادرم هرگز برای من نمی خواند و پدرم من را به هیچ مسابقۀ بیس‌بالی نمی برد». آن‌ها هیچ عکسی از او نمی‌گرفتند و به او هیچ ابراز عشقی نمی‌کردند. اپستین می‌گوید در سال‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، سال‌های کودکی او، رویکرد عمومی به فرزندپروری همین بوده است و کودکان از این رویکرد منتفع می‌شدند: آن‌ها آدم‌هایی معمولی از کار درمی‌آمدند و «سراغ کاروکاسبی‌های این‌دنیایی می‌رفتند». ازخودگذشتگی پرتب‌وتابی که والدین نسل‌های بعدی نشان می‌دادند به تربیت دو گروه از افراد منتهی شد: توله‌های فسقلیِ متکبری که سرشار از «خشم نسبت به دشمنانی انتزاعی‌ همچون سیستم۲۱» بودند و آدم‌های بی‌عرضه و روشن‌فکری که مطمئن بودند (چون والدینشان بهشان گفته بودند) از تک‌تک افکارشان دُر وگوهر می‌بارد. اپستین می‌گوید زمانی که معلم بود اغلب وسوسه می‌شد بر روی برگۀ دانش‌آموز بنویسد: «دیِ منفی، معلومه که توی خونه حسابی لوست کردن.» همان‌طورکه مقالۀ اپستین نشان می‌دهد، منتقدانِ تربیت قیم‌مآبانه، علاوه‌بر نگرانی‌هایِ اخلاقی، دغدغه‌های سیاسی نیز دارند. بااین‌حال، نگرانی سیاسی در هر دو جناح مطرح است: محافظه‌کاران نگران آن‌اند که بچه‌هایمان را به نی‌نی‌های لوس و نازنازی بدل می‌کنیم (که همان دموکرات‌ها هستند) و لیبرال‌ها نگران آن‌اند که بچه‌هایمان را همچون ربات‌هایی خودخواه و خودکامه تربیت می‌کنیم (که همان جمهوری‌خواه‌ها هستند).\n ادبیاتی که حول موضوع تربیت‌ِ قیم‌مآبانه پرورانده شده است پر‌سش‌های سختی برجای می‌گذارد، مثلاً اینکه واقعاً غلط است که بچه‌هایمان را به‌سوی سرآمدشدن در حوزه‌هایی سوق بدهیم که در آن‌ها استعداد دارند؟ انوره پای این بحث را به پیش می‌کشد و می‌گوید معلم هنرِ پسر هفت‌ساله‌اش به او گفته است که بچه در هنر واقعاً بااستعداد است. بنابراین روز بعد انوره به پسرش پیشنهاد می‌دهد که بعد از مدرسه به کلاس هنر برود و پاسخی که از پی می‌آید این است: «دلم نمی‌خواد برم سر کلاس و یه معلم بالا سرم باشه که بهم بگه چی کار کنم، فقط می‌خوام نقاشی کنم. چرا بزرگ‌ترا می‌خوان همه‌چی رو از آدم بگیرن؟» انوره، شرمسار از رفتاری که حالا آن را فرصت‌طلبی می‌داند، عقب می‌نشیند. اگر پدرِ موتزارت یا خواهران ویلیامز هم واکنش مشابهی نشان داده بودند، تاریخچۀ دستاوردهای انسانی به‌نحو متفاوتی رقم می‌خورد.\n مسئلۀ نگران‌کنندۀ دیگری که در این کتاب‌ها وجود دارد، سهیم‌دانستنِ فمینیسم در حماقت‌های فرزندپروری امروزی است. براساس مدعای گری کراس یکی از دلایلی که سبب می‌شود مردانِ جوان از بزرگ‌شدن امتناع کنند این است که جنبش زنانْ تمامی پاداشی را که به‌خاطر بزرگ‌شدن نصیب آن‌ها می‌شد از آنان دریغ کرده است. مردها، در ازای اینکه هر روز صبح کت‌وشلوار به تن می‌کردند و سر کار می‌رفتند، عادت کرده بودند به اینکه هم در خانه و هم در اداره رئیس باشند. دیگر اوضاع این‌طور نیست. پس چه دلیلی برای بزرگ‌شدن هست؟ بااین‌حال، کراس تأکید می‌کند که پدرسالاری یا تنبلی تنها گزینه‌های موجود نیستند. همان‌طور که کراس گوشزد می‌کند، برخی افراد اعتقاد دارند که جامعۀ ما با طرد سکسیسم می‌تواند گونه‌ای مرد جدید خلق کند، مردی که «بچه‌ها را بزرگ می‌کند و احساساتش را بیان می‌کند»، مردی که «مزیت مردسالارانۀ قدیمی خود را رها می‌کند و از برابری در نقش‌های خصوصی و عمومی استقبال می‌کند». بااین‌حال کراس در پی چنین تغییر و تحولاتی نیست: «چند مرد (یا زن) هستند که بتوانند این رویکرد را از بی‌عرضگیِ متدوال تشخیص دهند؟» من می‌توانم، اما بگذریم، چون مسائل دیگری هم داریم که باید به آن‌ها هم بپردازیم. مثلاً مارانو ادعا می‌کند که اگر زنی پیش از بچه‌دارشدن به شغلی سطح بالا مشغول باشد، احتمالاً بیشتر از سایرین به تربیت‌ قیم‌مآبانه خواهد پرداخت، حال چه شغلش را ترک کند تا در خانه پیش فرزندانش بماند و چه چنین نکند. مطمئنم مارانو با این ایده مخالف است که مشاغل حساس را نباید به زنانی سپرد که قصد تشکیلِ خانواده دارند. درخصوص نظر کراس مطمئن نیستم، اما اگر چیزی که مارانو می‌گوید درست باشد، این مسئلهْ معضلی‌ قدیمی را ازنو مطرح می‌سازد. وقتی شما برخی از عناصر سیستم را بهبود می‌دهید، ممکن است بقیۀ عناصر در واکنش به این تغییر از کار بیفتند؛ کاربراتور را تنظیم می‌کنی و چرخ‌دنده از کار می‌افتد.\n پرسش پایانی‌ای که ممکن است مطرح شود این است: آیا پرداختن به جریانِ تربیت قیم‌مآبانه، واقعاً همان‌قدر که این نویسندگان ادعا می‌کنند، ضروری است؟ سیاقِ غالب در کتاب‌های روان‌شناسیِ عامه‌پسند این است که نویسنده اغلب فراموش می‌کند دارد درخصوص چیزی حرف می‌زند که بخش اعظمی از آن تنها درخصوص اقلیتی از افراد ِجامعه صادق است. (تحقیقات اخیر نشان می‌دهند که میزان خدمات عام‌المنفعه و داوطلبانۀ نوجوانان امروزی از دهۀ ۱۹۴۰ تاکنون بی‌سابقه بوده است.) این آثار بسیار از خود مطمئن‌اند. کتاب مارانو سرشار از تکرارهای بی‌پایان است: می‌توانید از هر سه پاراگراف یکی را بخوانید و چیزی از دست ندهید. از هوچی‌گری کتاب‌ها چه بگویم؟ واقعاً اوضاع جوری است که گروهی ضربتی از درمانگران نیمه‌های شب به‌سوی خوابگاه‌های دانشجویی بشتابند؟ انوره هم مدام چیزهای یکسانی را توی مغزمان فرو می‌کند. او تقریباً در هر فصل این کارها را می‌کند: ۱. جریانات خطرناک را برمی شمارد: آزمون‌های استاندارد، ورزش‌های بیش‌تمرین‌‌شده۲۲ و چیزهایی نظیر آن؛ ۲. مطلعمان می‌کند که همین الان هم جماعتی شجاع وجود دارند که برخلاف مسیر رودخانه شنا می‌کنند؛ ۳. به یکی از جاهایی که این افرادْ فعالیت‌ تجدیدنظر‌طلبانه‌شان را در آن انجام می‌دهند سری می‌زند، مثلاً مدرسه‌ای تجربی یا حیاط پشتیِ خانه‌ای که در آن توپ‌بازی می‌کنند؛ ۴. مستحضرمان می‌کند که بچه‌ها در این رژیم تازه چطور رشد می‌کنند و می‌بالند. در یکی از مدارس پیشرویی که از آن بازدید می‌کند، «حال و هوای شادی و نشاط محض حاکم است». دانش‌آموزان پای‌کوبان به کلاس می‌روند. آن‌ها به انوره می‌گویند که عاشق تکالیفشان هستند. در تمامی این محیط‌های پاستوریزه هرگز کودکی پیدا نمی‌شود که دعوا راه بیندازد یا دست توی دماغش کند.\n برای آنکه دورنمایی از مسئله داشته باشید به کتاب کلکِ هاکلبری‌فین: تاریخچۀ کودکی آمریکایی۲۳ (۲۰۰۴)، اثر استیون مینتز، استاد تاریخ دانشگاه کلمبیا، نگاهی بیندازید. روایتِ مینتز با شکل‌گیری ایالات متحده آغاز می‌شود و بنابراین زندگی کودکانی را توصیف می‌کند که مشکلاتی بزرگ‌تر از تربیتِ قیم‌مآبانه دارند: پسربچه‌هایی که به معادن زغال‌سنگ فرستاده می‌شوند و دختربچه‌هایی که روانۀ کارخانه‌های نساجی می‌شوند. درحالی‌که به شیوعِ نگرانی فعلی دربارۀ جوانان فکر می‌کنیم، مینتز به ما یادآوری می‌کند که آمریکا خود را با وحشت‌های بسیاری مشغول کرده است، مثلاً نگرانی‌های اصلی در دهۀ ۱۹۵۰ جیغ‌کشیدن در حین رانندگی‌های خطرناک، روابط جنسی نوجوانان و راک‌اند‌رول بودند. بااین‌حال حتی در دهۀ پنجاه هم کمپین‌هایی علیه تربیتِ قیم‌مآبانه و مادری قیم‌مآبانه یا مامیسم -مادری قیم‌مآبانه این‌طور خطاب می‌شد- به راه افتاده بود. تصور می‌شد که مامیسم باعث می‌شود پسرها هم‌جنس‌گرا شوند. مینتز می‌نویسد فرزندپروری در ایالات متحدۀ آمریکا در عرض سه دهۀ گذشته همواره زیر سایۀ «گفتمانِ بحران» بوده است و بااین‌حال جوانان آمریکاییِ امروزی به‌طور متوسط «بهتر، ثروتمندتر، فرهیخته‌تر و سالم‌تر از هر زمان دیگری در تاریخ این کشور هستند». بااین‌حال شکست‌هایی نیز وجود داشته است. پسران سفیدپوستِ ویلانشین و متعلق به طبقۀ متوسط از اسلافشان عقب مانده‌اند، اما دختران طبقۀ متوسط و فرزندان اقلیت‌ها بسیار بهتر شده‌اند. به‌نظر مینتز ما بیش‌ازحد و دربارۀ مسائل غلط نگرانیم. علی‌رغم رونق عمومی اقتصادی، دستِ‌کم تا همین اواخر، درصد کودکان فقیر آمریکایی از هر زمان دیگری در عرض سی ‌سال گذشته بیشتر بوده است. از هر شش کودک، یک کودک زیر خطر فقر زندگی می‌کنند. مینتز می‌گوید اگر در پی معضلی اضطراری می‌گردید معضل همین‌جاست.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جون آکوچلا نوشته است و در تاریخ ۱۷ نوامبر ۲۰۰۸ با عنوان «The Child Trap» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۳ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «گرداب تربیت بچه» و با ترجمۀ مژگان جعفری منتشر کرده است.•• جون آکوچلا (Joan Acocella) روزنامه‌نگار و نویسندۀ نیویورکر است. آخرین کتاب او بیست و هشت هنرمند و دو قدیس (Twenty-Eight Artists and Two Saints) نام دارد. [۱] overparenting [۲] helicopter parenting [۳] hothouse parenting [۴] death-grip parenting [۵] A Nation of Wimps: The High Cost of Invasive Parenting [۶]  Psychology Today [۷] Scholastic Aptitude Test or  SAT: یکی از دو امتحان استاندارد برای ورود به دانشگاه در آمریکاست که شرکت غیردولتی کالج برد آن را مدیریت می‌کند. کالج برد برای اولین بار در سال ۱۹۰۱ شروع به کار کرد. [۸] Nanny cam [۹] This Little Pig [۱۰] Under Pressure: The New Movement Inspiring Us to Slow Down, Trust Our Instincts, and Enjoy Our Kids [۱۱] Samuel Butler [۱۲] ego-pumping [۱۳] The  Price of Privilege [۱۴] Men to Boys: The Making of Modern Immaturity [۱۵] boy-men [۱۶] Father Knows Best [۱۷] Seinfeld [۱۸] Judging School Discipline: The Crisis of Moral Authority [۱۹] The Kindergarchy [۲۰] Weekly Standard [۲۱] The System or Das System: اصطلاحی موهن که توسط افراد آلمان نازی استفاده می‌شد. [۲۲] overcoached  [۲۳] Huck’s Raft: A History of American Childhood\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157901.json b/train/528157901.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3d9c9ad44c942fe344ab600ffbe529acb44154f0
--- /dev/null
+++ b/train/528157901.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "از خودتان بپرسید: در زندگی چه رنج‌هایی را به جان می‌خرم؟",
+  "subtitle": "اگر به هدفی که سال‌هاست می‌خواهیدش نرسیده‌اید، شاید گرفتار یک وهم شده‌اید",
+  "introduction": "«کاری پردرآمد و عالی که با شرایط روحی و روانی من هماهنگ باشد»، «یک ماشین عالی از مارک بی.ام.دبلیو مدل ۲۰۱۷، رنگ مشکلی متالیک، فول آپشن»، «یک حساب بانکی بسیار پرپول». این‌ها بخشی از آرزوهایی بود که یک سارق در دفترچۀ یادداشت‌هایش نوشته بود. واقعیت این است که خیلی از ما اگر از خودمان بپرسیم «در زندگی چه می‌خواهی؟» به همین‌جور جواب‌ها می‌رسیم. اما این فهرست‌ها کمکی به زندگی ما نمی‌کنند. باید سؤال سخت‌تری از خودمان بپرسیم.",
+  "content": "مارک منسون، کوارتز —  همه دوست دارند حالشان خوش باشد. همه می‌خواهند زندگی‌شان آسان و شاد و سبکبار باشد، عاشق شوند و روابط جنسی و عاطفی‌شان معرکه باشد، ظاهر بی‌نقصی داشته باشند پولشان از پارو بالا برود و محبوب و محترم باشند و تحسین‌شان کنند. دلشان می‌خواهد چنان موفق و خودساخته باشند که وقتی وارد جمعی می‌شوند حاضران مثل دریای سرخ که به فرمان موسی دوتکه شد، برایشان راه باز کنند.\n این‌چیزها را همه دوست دارند. دوست‌داشتنشان راحت است.\n اگر از شما بپرسم «از زندگی چه می‌خواهید؟» و شما هم جوابی بدهید مانند این که «می‌خواهم شاد و خوشبخت باشم و خانواده‌ای خوب و شغلی داشته باشم که دوستش بدارم»، باید بگویم پاسختان آن‌چنان کلّی است که دیگر معنی خاصی نمی‌دهد.\n پرسش جذاب‌تری که احتمالاً هرگز به آن فکر نکرده‌اید این است که چه رنج و زحمتی را در زندگی می‌خواهید؟ مایلید برای چه چیزی تلاش و مبارزه کنید؟ به نظر می‌رسد این پرسش نقش تعیین‌کننده‌تری دارد در این که زندگی ما چه چیزی از آب در خواهد آمد.\n همه می‌خواهند شغلی عالی و استقلال مالی داشته باشند ولی همه نمی‌خواهند رنج شصت ساعت کار در هفته، رفت‌وآمدهای طولانی، کاغذبازی‌های منزجرکننده، بالارفتن از نردبانِ بی‌منطقِ سلسله مراتب اداری و ملال روزمرۀ حضور در جهنمی مکعب‌شکل را تحمل کنند. مردم می‌خواهند بدون خطرکردن، بدون فداکردن و بدون موکول کردن لذت‌ها و ولخرجی‌ها به آینده که لازمۀ انباشت ثروت است ثروتمند شوند.\n همه می‌خواهند روابط عاطفی و جنسی خوبی داشته باشند ولی همه مایل نیستند برای رسیدن به این‌جور چیزها، صحبت‌های سخت و جدی و سکوت‌های ناجور و دلخوری و اعصاب‌خردی را تحمل کنند. پس کوتاه می‌آیند. کوتاه می‌آیند و سال‌ها از خود می‌پرسند «اگر چنین می‌شد و چنان می‌شد» و این پرسش بعد از گذشت سالیان آهسته‌آهسته به این پرسش تبدیل می‌شود که «همش همین بود؟» و وقتی وکلای طلاق کارشان را تمام کردند و طرفین حق و حقوقشان را گرفتند می‌گویند «چرا این‌طوری شد؟» خوب دلیلش این است که بیست سال است معیارها و انتظاراتشان را پایین آورده‌اند تا از هر بگومگو و سختی و تلاشی دوری کنند. وگرنه چه دلیل دیگری می‌تواند داشته باشد.\n خوشبختی نیازمند تلاش و مبارزه است. نتیجۀ مثبت اثرِ جانبیِ رسیدگی به نتایج منفی است. نمی‌توان همیشه از تجربیات ناخوشایند دوری کرد چون دیر یا زود دوباره به سراغمان می‌آیند.\n در بطن تمام رفتارهای انسانی، نیازهای ما کم‌وبیش مشابه است. اداره‌کردن تجربیات مثبت راحت است ولی همۀ ما در اداره‌کردن تجربیات منفی دچار مشکل هستیم. بنابراین احساسات خوبی که آرزو می‌کنیم مشخص نمی‌کنند چه چیزی در زندگی نصیبمان می‌شود، بلکه احساسات بدی که مایلیم و قادریم برای رسیدن به آن احساسات خوب تحمل کنیم تعییین‌کننده هستند.\n مردم بدن‌هایی فوق‌العاده می‌خواهند ولی به چنین اندامی نمی‌رسند مگر آن‌که رنج حضور چندین ساعته در باشگاه ورزشی و تلاش جسمانی را بر خودشان هموار کنند، کالری غذایی که می‌خورند را بسنجند و روزشان را با وعده‌های کوچکی که باید بخورند تنظیم کنند.\n می‌خواهیم کسب‌وکار خودمان را راه بیاندازیم و از لحاظ مالی مستقل شویم ولی فقط زمانی می‌توانیم یک کارآفرین موفق شویم که خطر کردن، بلاتکلیفی، شکست‌های متوالی و کار طولانی روی چیزی که هنوز نمی‌دانیم موفق خواهد بود یا نه را درک کنیم و بپذیریم.\n شریک زندگی می‌خواهیم ولی نخواهیم توانست شخص جالبی را به خود جلب کنیم مگر با فهم و پذیرش ناملایمات عاطفی حاصل از طرد و ردهای مدام و فرسایشی، تنش‌های جنسی که گویی پایانی نخواهند پذیرفت و نگاه‌های خیره به تلفن‌هایی که دیگر زنگ نمی‌خورد. این‌ها بخشی از بازی عشق است. اگر بازی نکنید که نمی‌توانید برنده شوید.\n اینکه «می‌خواهید از چه چیزی لذت ببرید؟» موفقیت شما را تعیین نمی‌کند. بلکه پرسش این است که «چه درد و رنجی را می‌خواهید تحمل کنید؟» نه کیفیت تجربیات مثبت بلکه کیفیت تجربیات منفی است که کیفیت زندگی شما را مشخص می‌سازد. مهارت یافتن در سروکله‌زدن با تجربیات منفی همانا مهارت برای زندگی است.\n نصایح مزخرف زیادی هست که جان کلامشان این است که «کافیست واقعاً بخواهیدش!»\n همه چیزی می‌خواهند و هرکس چیزی را واقعاً می‌خواهد. ولی آگاه نیستند که آنچه می‌خواهند چیست یا بهتر بگویم آگاه نیستند «واقعاً» چه چیزی را می‌خواهند.\n زیرا اگر در زندگی مزایای چیزی را بخواهیم باید هزینه‌هایش را هم بپردازیم. اگر اندامی تراشیده می‌خواهیم باید از عرق و رنج و ورزش صبحگاهی و درد گرسنگی هم خوشمان بیاید. اگر قایق تفریحی دوست داریم باید کار تا نیمه‌شب و اقدامات ریسک‌آمیز تجاری و احتمالاً ناراحت‌کردن یک یا چند هزار نفر را هم دوست داشته باشیم.\n اگر ماه‌ها و سال‌هاست که چیزی را می‌خواهید ولی هنوز اتفاقی در آن راستا نیافتاده است و به آن خواسته نزدیک‌تر نشده‌اید، پس شاید چیزی که واقعاً می‌خواهید صرفاً یک رؤیا، آرمانی‌سازی یک وضعیت، تصویری خیالی یا وعده‌ای پوشالی باشد. شاید آن چیزی که می‌خواهید را واقعاً نمی‌خواهید بلکه از خودِ خواستن لذت می‌برید. شاید در واقعیت حتی آن را اصلاً هم نخواهید.\n گاهی از آدم‌ها می‌پرسم «چه رنجی را انتخاب می‌کنید؟» آن‌ها هم کمی سرشان را کج می‌کنند و چنان نگاهم می‌کنند گویی دوازده تا دماغ دارم. دلیلم برای پرسیدن این سؤال این است که بسیار بیشتر از آرزوها و رویاها دربارۀ آن شخص اطلاعات به دست می‌دهد. به‌هرحال هرکسی باید چیزی را انتخاب کند. نمی‌توان زندگی بی‌دردی داشت. زندگیِ سراسر گل و بلبل نداریم. و درنهایت همین پرسش دشوار است که اهمیت دارد. پرسش مربوط به لذایذ آسان است و تقریباً همۀ ما پاسخ مشابهی برای آن داریم. پرسش از رنج جذاب‌تر است. می‌خواهید چه رنجی را متحمل شوید؟\n این پرسش است که شما را به جایی می‌رساند. پرسشی است که می‌تواند زندگی‌تان را تغییر دهد. چیزی است که من را من و شما را شما می‌کند. چیزی که ما را تعریف می‌کند، از هم جدا می‌سازد و درنهایت دوباره ما را گرد هم می‌آورد.\n تقریباً در تمام مدت نوجوانی و جوانی رؤیای موسیقیدان -در اصل ستارۀ راک- شدن داشتم. هر آهنگ خفنی می‌شنیدم که با گیتار نواخته شده بود، چشمانم را می‌بستم و خودم را بالای صحنه و در حال نواختن آن ترانه تصور می‌کردم و جمعیت را می‌دیدم که با رقص انگشتانم روی گیتار از خود بی‌خود شده‌اند. این رؤیا می‌توانست مرا چندین ساعت بی‌وقفه به خود مشغول کند. این رؤیاپردازی در دوران کالج و حتی پس از اینکه دانشکدۀ موسیقی و نواختن جدی ساز را ترک کردم نیز ادامه پیدا کرد. ولی حتی در آن زمان هم پرسشم این نبود که آیا بالاخره آن بالا و در جلوی چشمان جمعیت فریادکنان خواهم نواخت یا نه بلکه پرسش فقط دربارۀ دیر یا زود آن بود. صبورانه انتظار می‌کشیدم تا بتوانم زمان و تلاشی صرف این کار و رسیدن به نتیجه بکنم. نخست باید درسم را تمام می‌کردم. سپس باید پول درمی‌آوردم و بعد باید زمانی برای تمرین می‌یافتم و بعد . . . و بعد هیچ.\n با اینکه بیش از نصف عمرم دربارۀ این موضوع رؤیاپردازی کردم ولی هیچ‌گاه چهرۀ واقعیت به خود نگرفت. زمان زیادی صرف کردم و تجارب منفی بسیاری پشت سر گذراندم تا چرایی این موضوع را دریافتم: من این رؤیا را نمی‌خواستم.\n عاشق نتیجۀ کار بودم -تصویرم روی صحنه، جمعیتی که تشویق می‌کند و منی که راک می‌نوازم و روحم را به ترانه می‌دمم- ولی من عاشق روند رسیدن به این نقطه نبودم و به همین دلیل مکرراً شکست خوردم. لعنت که حتی تلاش سختی نکردم و شکست خوردم. اصلاً در کل تلاشی نکردم.\n مشقت هرروزۀ تمرین، تدارکات یافتنِ یک گروه و اجراهای تمرینی، رنج یافتن فرصتی برای اجرای زنده و کشاندن مردم به محل و جلب توجهشان. سیم‌های پارۀ گیتار، آمپلیفایرهای خراب، بردن و آوردن بیست کیلو تجهیزات به محل تمرین بدون خودروی شخصی. این کوه سرسخت رؤیاست که برای رسیدن به قلۀ آن، باید یکی دو کیلومتر صعود کرد ولی زمان زیادی صرف کردم تا دریافتم خیلی هم از صعود و کوهنوردی خوشم نمی‌آید. صرفاً از تصورِ قله خوشم می‌آمد.\n فرهنگ ما خواهد گفت که نتوانسته‌ام آرزویم را برآورده کنم، خواهد گفت که من جازدم یا اینکه من بازنده‌ام. کتاب‌های خودیاری خواهند گفت که من به قدر کافی جسور نبوده‌ام، مصمم نبوده‌ام یا به قدر کافی به خودم باور نداشته‌ام. جماعت کارآفرین و استارت‌آپی خواهند گفت که از سختی‌های رسیدن به رؤیایم ترسیدم و تسلیم شرطی‌سازی اجتماعیِ مرسوم شدم. خواهند گفت حمایت روحی و عاطفی بگیرم، وارد گروه‌های تفکر جمعی شوم و چیزهایی از این قبیل.\n ولی حقیقت بسیار ساده‌تر از این حرف‌هاست: گمان می‌کردم چیزی را می‌خواهم ولی معلوم شد که نمی‌خواستم. به همین سادگی.\n فوایدش را می‌خواستم ولی زحمتش را نه. نتیجه را می‌خواستم ولی روند رسیدن به آن نتیجه را نه. عاشق پیروزی بودم نه نبرد ولی رسم زندگی این نیست.\n ارزش‌هایی که حاضرید برایشان مبارزه و تلاش کنید شما را تعریف می‌کنند. کسانی که از تلاش در باشگاه ورزشی لذت می‌برند به اندامی متناسب خواهند رسید. کسانی که از ساعات کار طولانی و مناسبات پیشرفت اداری و تجاری لذت می‌برند از نردبان ترقی بالا خواهند رفت. کسانی که از استرس‌ها و بلاتکلیفی‌های سبک زندگی هنری لذت می‌برند بالاخره در آن راه موفق خواهند شد.\n بحث قدرت اراده یا «شهامت» نیست. موعظه‌ای دیگر مبنی بر «نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود» نیست.\n صحبت از ساده‌ترین و اساسی‌ترین مولفۀ زندگی است: موفقیت‌هایمان را مبارزاتمان مشخص می‌کنند پس دوست من تلاش‌ها و مبارزاتت را عاقلانه انتخاب کن.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مارک منسون نوشته است و در تاریخ اول ژانویه ۲۰۱۶ با عنوان «You probably know to ask yourself, “What do I want?” Here’s a way better question» در وب‌سایت کوارتز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۲ مهر ۱۳۹۶ آن را با عنوان «از خودتان بپرسید: در زندگی چه رنج‌هایی را به جان می‌خرم؟» و با ترجمۀ بابک طهماسبی منتشر کرده است. •• مارک منسون (Mark Manson) وبلاگ‌نویس و کارآفرین آمریکایی است که در حوزۀ خودیاری می‌نویسد.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157902.json b/train/528157902.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c7bd85eabf416c5e540d94544e885f74b471d65a
--- /dev/null
+++ b/train/528157902.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "کودکان رفتار والدینشان در شبکه‌های اجتماعی را تقلید می‌کنند",
+  "subtitle": "اگر مداوماً عکس کودکتان را بدون رضایت او منتشر می‌کنید، منتظر باشید تا او نیز با دیگران چنین کند",
+  "introduction": "اکثر کودکان امروز، طعم به‌اشتراک‌گذاری عکس‌هایشان را در صفحۀ شبکه‌های اجتماعی والدین چشیده‌اند. اما کمتر به این مسئله از نگاه کودکان توجه شده است. ممکن است مادری عکس کودکش را بدون آنکه نیت بدی داشته باشد، در وضعیتی مضحک و نامناسب منتشر کند، ولی این‌کار چندسال بعد، بچه‌اش را خجالت‌زده و غمگین کند. اما مسئله به اینجا ختم نمی‌شود، چرا که بچه‌ها خیلی وقت‌ها در شبکه‌های اجتماعی به همان شیوۀ والدینشان عمل می‌کنند.",
+  "content": "استیسی استاینبرگ، واشنگتن ‌پست —  دوستم لیندزی داشت وعده‌های ناهارِ روز بعد را بسته‌بندی می‌کرد که متوجه شد گوشیِ پسرش، کول، روی پیشخوان آشپزخانه می‌لرزد. کنجکاوِ شد که ببیند چه کسی در این وقت شب به او پیام داده است، گوشی را برداشت و رمزش را وارد کرد. لیندزی هم مثل اکثر والدینِ بچه‌های مقطع راهنمایی، به کول گفته بود که گاه‌گداری گوشی‌اش را چک خواهد کرد. به خودش گفت که فضولی نمی‌کند، بلکه کاری را می‌کند که هر مادر دل‌نگران دیگری در این شرایط انجام می‌دهد.\n آنچه دید، نگران‌کننده بود. متنْ پیام خشمگینی بود از خواهر بزرگ بِکی، بهترین دوست کول. همین‌طور که لیندزی در میان پیام‌های کول عقب می‌رفت، فهمید که چرا بِکی آن‌قدر ناراحت است. او اینستاگرام کول را باز کرد، پسرش آنجا عکس بِکی، یکی از صمیمی‌ترین دوستانش را در لباس شنا، وقتی خم شده بود تا چیزی را بردارد، منتشر کرده بود. عکس قشنگی نبود و ظاهر آن می‌گفت که بِکی نمی‌دانسته که از او عکس می‌گیرند. عکس نظرات زیادی دریافت کرده بود که اکثرشان حالتِ بِکی را مسخره می‌کردند.\n دوستم به‌وضوح از این قضیه ناراحت بود و می‌دانست که باید کاری بکند. کودکان ما به والدین وابسته‌اند تا به آن‌ها کمک کنند فهم درستی پیدا کنند از چگونگی پیش‌برد روابط، هم در جهان واقعی و هم دنیای آنلاین. جنیفر سیگر، روان‌شناسی در شهر گینزویل در فلوریدا می‌گوید «کودکان ۱۰ تا ۱۴ساله و نوجوان‌ها میان میل به دیده/پسندیده شدن و درک تأثیرِ رفتارهایشان، گیر کرده‌اند.» کودکان دچار سردرگمی عظیمی می‌شوند بینِ کاری که می‌دانند باید بکنند و کاری که فکر می‌کنند دوستانشان از آن‌ها می‌خواهند. «به‌اشتراک‌گذاری الکترونیکی، ایموجیِ ’شست‌های روبه‌بالا‘، یا در بسیاری موراد،  ایموجی ’شست‌های روبه‌پایین ‘، جانشینی برای عزت نفس واقعی شده است.»\n پس آیا آنچه کول منتشر کرد نمونه‌ای است از رفتارِ غریزی و غیرمنطقیِ نوجوانانه‌ای که سیگر توصیف می‌کند؟ یا چیزی بود که جایی یاد گرفته بود؟ لیندزی همان‌طور که به گوشی پسرش چشم دوخته بود، چاره‌ای نداشت به‌جز یادآوری دفعاتِ زیادِ انتشار عکس‌هایی از پسرش در حال انجام کارهایی خجالت‌آور. بسیاری از عکس‌ها و داستان‌ها، حتی پیش‌ازآنکه کول بداند فیس‌بوک چیست، به‌اشتراک گذاشته شده بودند. اما به‌موازاتِ آنکه کول رشد می‌کرد، به‌اشتراک‌گذاری‌ها ادامه یافت. او گاه‌گداری عکس‌ها را می‌دید و ظاهراً خجالت می‌کشید، اما به‌ندرت از مادرش می‌خواست آن‌ها را حذف کند. لیندزی نمی‌دانست آیا او هرگز آن‌قدر احساس قدرت کرده که این را بخواهد یا نه. دوستم نگران بود که به‌اشتراگ‌گذاری‌های خودش، به‌نوعی تأثیری گذاشته باشد بر عاداتی که داشت در کول آشکار می‌شد.\n بسیاری از نوجوان‌های امروزی، در دورۀ پیش از شبکه‌های اجتماعی متولد شده‌اند. وقتی که آن‌ها وارد پیش‌دبستانی شدند، اکثر والدین‌شان حساب‌های فیس‌بوک داشتند. و بسیاری از والدینِ -تازه‌وارد به شبکه‌های اجتماعی- با هیجان، داستان‌های شخصی و خجالت‌آورِ کودکانشان را به‌اشتراک می‌گذاشتند. من در گذشته دراین‌باره نوشته‌ام که والدین چگونه باید تأثیراتی را در نظر بگیرند که این به‌اشتراک‌گذاری‌ها روی رشد روانی کودک دارند. کودکان از رفتار والدین سرمشق می‌گیرند. وقتی والدین مدام جزئیاتِ شخصیِ زندگیِ کودکان را به‌اشتراک می‌گذارند و سپس، پست‌هایشان را برای شمردنِ تعداد لایک و فالور چک می‌کنند، کودکان به کارشان توجه می‌کنند. بااینکه اکثر والدین بهترین نیات را برای بچه‌های خود دارند زمانی‌که داستان‌های خصوصی را روی شبکه‌های اجتماعی به‌اشتراک می‌گذارند، برای یاری‌شان در زمینۀ راهبردهای تربیت در عصر دیجیتال، راهنماهای کمی وجود دارد.\n کودکان همیشه در حال جذب پیام‌هایی از منابع گوناگون، ازجمله والدین هستند. آن‌ها این رفتار مشاهده‌شده را در سنین بلوغ و بزرگ‌سالی تقلید می‌کنند. کاملاً محتمل است که به‌اشتراک‌گذاری (افراطی) والدین به کودکان آموخته باشد که به‌اشتراک‌گذاری عکس‌ها و داستان‌های خصوصی فردی دیگر، کاری است که از آن‌ها انتظار می‌رود و مناسب است انجامش دهند. درواقع، بسیاری از کودکانْ سال‌های ابتدایی مدرسه را با حق‌وحقوق ناچیزی در قبالِ به‌اشتراک‌گذاری‌های آنلاین والدینشان گذرانده‌اند.\n والدین می‌توانند به فرزندان کمک کنند تا دلالت‌های به‌اشتراک‌گذاری آنلاینِ بدون رضایت را بهتر بفهمند، حتی اگر خود در گذشته دربارۀ فرزندانشان چیزهایی به‌اشتراک گذاشته‌اند. یکی از راه‌های مؤثر برای این کار، ارائۀ فرصتی است به کودکان بزرگ‌تر برای پاک‌کردن پست‌هایی که باعث سرافکندگی یا شرم می‌شوند. پیش از به‌اشتراک‌گذاری پست‌های آینده دربارۀ کودکان، خوب است والدین اجازه بگیرند. این‌کار به نوجوانان کمک می‌کند قدرت و اهمیت کنترل کردن ردپای دیجیتال را بهتر بفهمند. چیزی که به‌نوبۀخود به نوجوانان کمک می‌کند تا بفهمند چرا ضروری است که آن‌ها نیز، پیش از اضافه کردن یا تغییر دادن ردپای دیجیتال دیگران، رضایت آن‌ها را کسب کنند.\n لیندزی، پس‌ازاینکه با هم حرف زدیم، گفت‌وگویی با پسرش داشت. بااینکه او به‌سرعت عکس را از اینستاگرامش پاک کرد، اما بخش بزرگی از آسیب قبلاً وارد شده و باعث رنجش و سرشکستگی بِکی شده بود. لیندزی برای اینکه به فهمِ کول کمک کند، پست‌های فیس‌بوک خودش را بیرون کشید که بسیاری از عکس‌ها، کول را در خردسالی نشان می‌داد. پسرش را در حالی‌که عکس‌ها را وارسی می‌کرد، نگاه کرد. هرچند خنده‌هایی در کار بود، متوجه شد که کول از تعداد زیادی از افشاگری‌های او تعجب کرده است. آن‌ها دربارۀ اهمیت کنترل ردپای دیجیتال افراد حرف زدند. به‌همین‌منظور، لیندزی پیشنهاد کرد تا پست‌هایی را که به‌نظر کول خجالت‌آور یا نامناسب بودند، پاک کند. کول پس از اندیشیدن به گفت‌وگویی که با مادرش داشت، صمیمانه از بِکی عذرخواهی کرد. او می‌دانست که بِکی هنوز حق دارد که عصبانی باشد، اما امیدوار بود که با پذیرش مسئولیت اعمالش، می‌توانند آغاز به جبران مافات کنند.\n من نیز مثل لیندزی، عکس کودکانم را به‌اشتراک آنلاین می‌گذارم. سعی می‌کنم این کار را مسئولانه و با در نظر گرفتن بهترین کردارهایی انجام بدهم که طی پژوهش‌هایم به‌تدریج یافته‌ام. شاید مهم‌ترازهمه این است که دیگر عکس‌های بزرگ‌ترین فرزندم را بدون کسب اجازۀ او منتشر نمی‌کنم. بااینکه سال‌های زیادی را صرف بررسی این موضوع، هم در مقام فردی دانشگاهی و هم یک مادر کرده‌ام، هنوز یافتن تعادل میان میل به‌اشتراک‌گذاری داستان‌هایم، هم‌زمان با محافظت از حریم خصوصی فرزندانم را سخت می‌یابم. هنوز برای دانستن اینکه چگونه رفتارهای به‌اشتراک‌گذاری خودم در شبکه‌های اجتماعی، زمانی بر عادات به‌اشتراک‌گذاری آن‌ها تأثیر خواهد گذاشت، خیلی زود است. فقط می‌توانم امیدوار باشم که با اندیشیدن پیش از فشار دادن دکمۀ به‌اشتراک‌گذاری در شبکه‌های اجتماعی، دارم به کودکانم اهمیت انجام همین کار را در خوراک‌های شبکه‌های اجتماعی‌شان، القا می‌کنم.\n ما داریم اجتماعاتی را می‌سازیم و زندگی‌هایمان را ازطریق شبکه‌های اجتماعی گسترش می‌دهیم، اما تازه شروع کرده‌ایم به خلقِ نقشه‌هایی که ما را راهنمایی کنند. درحالی‌که زمانی‌که مشغول بررسی موضوعات متعارضِ حفاظت از حریم خصوصی و به‌نمایش‌درآوردن آنلاین زندگی‌هایمان هستیم، ممکن است زمان خوبی باشد برای اینکه در عاداتمان بازاندیشی کرده و پیام را از نو تنظیم کنیم، برای اینکه به کودکانمان اهمیت رضایت را بیاموزیم و آن‌ها را یاری کنیم تا شهروندان آنلاین باشرافت و تعامل‌کنندگانی مسئولیت‌پذیر باشند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را استیسی استاینبرگ نوشته است و در تاریخ ۳۱ جولای ۲۰۱۷ با عنوان «Parents’ social media habits are teaching children the wrong lessons» در وب‌سایت واشنگتن‌ پست منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۱ شهریور ۱۳۹۶ آن را با عنوان «کودکان رفتار والدینشان در شبکه‌های اجتماعی را تقلید می‌کنند» و با ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است. •• استیسی استاینبرگ (Stacey Steinberg) استاد مهارت‌های حقوقی در دانشکدۀ حقوق لوین در دانشگاه فلوریدا است، او همچنین معاون مرکز کودکان و خانواده‌ها در این دانشگاه است و سابق بر این، وکیلِ بهزیستی کودکان بوده است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157903.json b/train/528157903.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4ab97bd54ad78cd01c748cc73354187b938c6225
--- /dev/null
+++ b/train/528157903.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زندگی و مرگ در شهر ممنوعۀ اپل",
+  "subtitle": "مرچنت مخفیانه به کارخانۀ چینی ساخت آیفون سفر کرده است، همان‌جایی که مدام کارگرانش خودکشی می‌کنند",
+  "introduction": "کارخانه‌ای که ۱.۳ میلیون نفر در آن کار کنند حتماً باید شیوۀ مدیریت جالبی داشته باشد. همین‌طور است. یکی از تصمیم‌های مدیریتیِ کارخانۀ فاکس‌کان، تولیدکنندۀ گوشی‌های اپل در چین، نصب توری‌هایی است برای جلوگیری از خودکشی کارگران. اگر توری‌ها نتوانند مانع خودکشی شوند، یک نفر می‌میرد و فردایش هیچ خبری از ماجرا نخواهد شد. برایان مرچنت مخفیانه به فاکس‌کان سفر کرده و روایتی را از جنون و افسردگی کارگران این کارخانه برای ما بازگو می‌کند.",
+  "content": "برایان مرچنت، گاردین — مجتمع پت‌وپهن کارخانه، همۀ آن خوابگاه‌های خاکستری و انبارهای آفتاب‌زده، در قاب حومۀ کلان‌شهر شنژن خوب می‌نشینند. کارگاه عظیم شرکت فاکس‌کان در لانگهوا یکی از تولیدکنندگان بزرگ محصولات اپل است. اینجا شاید مشهورترین کارخانۀ دنیا باشد، ولی شاید پنهان‌کارترین هم باشد که هیچ‌کس راهی به آن ندارد. نگهبانان امنیتی در تمام نقاط ورود حضور دارند. کارکنان برای ورود باید کارت شناسایی خود را بکشند؛ اثر انگشت رانندگان کامیون‌های حمل‌ونقل چک می‌شود. یک بار یک خبرنگارِ رویترز را به‌خاطر اینکه از بیرونِ دیوارهای کارخانه عکس گرفته بود، از ماشین بیرون کشیدند و کتک زدند. علامت‌های هشدار در فضای بیرون محوطه («این کارخانه قانوناً با تأیید دولت تأسیس شده است. ورود غیرمجاز ممنوع است. متخلفان برای پیگرد نزد پلیس فرستاده می‌شوند!») تند و تیزتر از علامت‌هایی است که بیرونِ بسیاری از مجتمع‌های نظامی چینی نصب شده‌اند.\nولی روشن شد که راهی مخفی هم به قلب این مجموعۀ عملیاتیِ بدنام وجود دارد: از دستشویی استفاده کنید. باورم نمی‌شد. به لطف دستِ تقدیر و اصرار کارچاق‌کن، دیدم که به عمق به‌اصطلاح شهر فاکس‌کان رسیده‌ام.\n پشت همۀ آیفون‌ها چاپ شده است که: «طراحی‌شده توسط اپل در کالیفرنیا، مونتاژ در چین». به حکم قانون ایالات متحده، محصولات ساخته‌شده در چین باید برچسبی حاوی این اطلاعات داشته باشند، و این عبارتی که اپل استفاده کرده است آن را به مثال منحصربه‌فردی از یکی از خشن‌ترین شکاف‌های اقتصادی سیاره‌مان تبدیل کرده است: نطفۀ مرزشکنی‌های فناوری در سیلیکون‌ولی بسته و طراحی می‌شود، و [آن فناوری جدید] به‌صورت یدی در چین مونتاژ می‌شود.\n\nاکثریت غالب کارگاه‌هایی که قطعات آیفون را تولید کرده و مونتاژ نهایی دستگاه را انجام می‌دهند در اینجا، در جمهوری خلق، مستقرند. هزینه‌های پایین کارگر و کارگران فراوان و بسیار ماهر، این کشور را به جایگاه آرمانی برای ساخت آیفون‌ها (و تقریباً هر ابزارک دیگری) تبدیل کرده‌اند. قابلیت‌های گسترده و بی‌سابقۀ تولیدی این کشور (بنا به تخمین ادارۀ آمار کار ایالات متحده، در سال ۲۰۰۹ حدود ۹۹ میلیون کارگر کارخانه در چین بودند) به این ملت کمک کرده‌اند تا دومین اقتصاد بزرگ دنیا شود. از زمان ارسال اولین آیفون، شرکتی که سهم اصلی ساخت و تولید را داشته است شرکت تایوانی «هون‌های پریسیژن ایندستریز» است که بیشتر با نام تجاری‌اش «فاکس‌کان» شناخته می‌شود.\n فاکس‌کان بزرگ‌ترین کارفرما در سرزمین چین است که ۱.۳ میلیون نفر از آن دستمزد می‌گیرند. در بین بنگاه‌های سراسر دنیا، فقط وال‌مارت و مک‌دونالد کارگران بیشتری دارند. تعداد کسانی که برای فاکس‌کان کار می‌کنند به‌اندازۀ جمعیت استونی است.\nامروزه آیفون در تعدادی کارخانۀ مختلف در سراسر چین ساخته می‌شود، اما، سال‌های متمادی، آن زمانی که آیفون به پرفروش‌ترین محصول دنیا تبدیل شد، عمدتاً در کارخانۀ اصلی فاکس‌کان به مساحت ۳.۶ کیلومتر مربع در حومۀ شنژن مونتاژ می‌شد. این کارخانۀ پت و پهن روزگاری خانۀ نزدیک به ۴۵۰ هزار کارگر بود. امروز این رقم کمتر شده است، ولی اینجا همچنان یکی از بزرگ‌ترین کارگاه‌هایی از این دست در دنیاست. اگر اسم فاکس‌کان به گوشتان خورده است، لابد به‌خاطر آن است که خبر خودکشی‌ها به شما رسیده است. در سال ۲۰۱۰، کارگران خطوط مونتاژ در لانگهوا شروع به خودکشی کردند. کارگران یکی پس از دیگری، گاهی در میانۀ روز، خود را از برج‌های خوابگاه‌ها پرت می‌کردند که نمایش حزن‌انگیزِ بیچارگی‌شان و اعتراض به شرایط کاری داخل کارخانه بود. در آن سال گزارش شد که ۱۸ نفر اقدام به خودکشی کردند و مرگ ۱۴ نفر تأیید شد. مسئولان فاکس‌کان با ۲۰ کارگر دیگر هم حرف زدند تا از این کار منصرف شوند.\n همه‌گیرشدن خودکشیْ توجه رسانه‌ها را جلب کرد: خودکشی‌ها و شرایط بیگاری‌گاه‌ها در خانۀ آیفون. یادداشت‌های کسانی که خودکشی کرده بودند و آن‌هایی که جان به در بُرده بودند از استرس بی‌اندازه، ساعت‌های طولانی کار در روز، و مدیران سخت‌گیری حکایت می‌کرد که میل داشتند کارگران را به‌خاطر خطاهایشان تحقیر کنند و از جریمه‌های غیرمنصفانه و نپرداختن پاداش‌هایی که قول داده می‌شد می‌گفت.\n واکنش شرکتْ پریشانی را مضاعف کرد: مدیرعامل فاکس‌کان، تری گو، دستور داد تورهای بزرگی بیرون بسیاری از ساختمان‌ها نصب شود تا افرادی را که در حال سقوط‌اند بگیرند. شرکت تعدادی مشاور استخدام کرد و کارگران را به امضای تعهدنامه‌هایی واداشت که می‌گفت اقدام به خودکشی نخواهند کرد.\n در جواب سؤالی پیرامون سیل تلفات، استیو جابز نیز اعلام کرد که «ما روی ماجرا سوار شده‌ایم» و اشاره کرد که نرخ خودکشی‌ها در فاکس‌کان در محدودۀ متوسط نرخ خودکشی چینی‌هاست. منتقدان این حرف را سنگدلانه نامیدند و نکوهش کردند، هرچند که حرفش از لحاظ آماری درست بود. قلمرو فاکس‌کان در لینگهوا چنان عظیم بود که می‌توانست برای خودش یک ملت-دولت باشد، و نرخ خودکشی در آن مشابه نرخ کشور میزبانش بود. ولی تفاوتی وجود دارد: ملت-دولتی که در شهر فاکس‌کان مستقر است به‌تمامی تحت حکومت یک بنگاه بود و نه هر بنگاهی، بلکه آنی که ازقضا یکی از پرسودترین محصولات سیاره را تولید می‌کرد.\n\nیک رانندۀ تاکسیْ ما را روبه‌روی کارخانه پیاده می‌کند. حروف آبی به‌شکل جعبه‌های کوچک، کلمۀ فاکس‌کان را در ورودی آنجا نقش کرده‌اند. نگهبانان امنیتی، قدری بی‌حوصله و قدری مشکوک، چشم به ما دارند. کارچاق‌کُن من (یک روزنامه‌نگار اهل شانگهای که فرض کنیم اسمش ونگ ینگ است) و من تصمیم می‌گیریم ابتدا در محوطۀ بیرونی قدم بزنیم و با کارگران صحبت کنیم تا ببینیم آیا راهی برای ورود هست یا خیر.\n به اولین کسانی که می‌رسیم، ازقضا کارگران سابق فاکس‌کان هستند.\n یکی از این مردان جوان، که خودش را ژو معرفی می‌کند، می‌گوید: «اینجا جای خوبی برای انسان‌ها نیست». او حدود یک سال در لانگهوا کار کرده است، تا همین چند ماه پیش، و می‌گوید شرایط داخل آنجا مثل همیشه بدند. ژو می‌گوید: «از زمان پوشش رسانه‌ای، هیچ بهبودی رُخ نداده است». فشار این کار بسیار زیاد است و او و همکارانش معمولاً شیفت‌های ۱۲ ساعته کار می‌کنند. مدیران هم پرخاش‌گر و هم دورو هستند: کارگران را علناً توبیخ می‌کنند که کُند هستند، و قول‌هایی می‌دهند که عمل نمی‌کنند. دوستش، که دو سال در کارخانه کار کرده است و ترجیح می‌دهد گمنام بماند، می‌گوید به او قول دادند برای ساعات اضافه‌کاری دو برابر دستمزد بگیرد، اما همان دستمزد معمولی را دادند. آن‌ها تصویری غم‌افزا از یک محیط کاری پرفشار ترسیم می‌کنند که بهره‌کِشی در آن رایج است و افسردگی و خودکشی متعارف شده است.\n ژو می‌گوید: «اگر کسی نمی‌مُرد که آنجا فاکس‌کان نمی‌شد. هرسال کسانی خودشان را می‌کُشند. آن‌ها هم این قضیه را متعارف حساب می‌کنند».\n در چندین بازدید از کارخانه‌های مختلف مونتاژ آیفون در شنژن و شانگهای، با ده بیست نفر کارگرانی از این قبیل مصاحبه کردیم. اگر بخواهیم صادق باشیم، باید بگوییم برای آنکه یک نمونۀ نماینده از زندگی در یک کارخانۀ آیفون به دست بیاید، به تلاش گسترده‌ای برای نمونه‌گیری و مصاحبۀ نظام‌مند و پنهانی با هزاران کارمند نیاز است. پس این داده‌ها را در حد خودشان بدانید: تلاش برای صحبت با کارگرانی اغلب ترسو، محتاط، و بی‌حوصله که از دروازه‌های کارخانه بیرون می‌آیند تا ناهاری بخورند یا بعد از شیفت دور هم جمع شوند.\n تصویری که از زندگی داخل یک کارخانۀ آیفون به دست آمد یک‌دست نبود. کار به نظر برخی از آن‌ها تحمل‌پذیر بود، بعضی‌ها انتقادات تندی داشتند، دیگران آن بیچارگی‌ای که مایۀ شهرت فاکس‌کان شده را تجربه کرده بودند، و کسانی هم بودند که فقط کاری آنجا گرفته بودند تا دوست‌دختر پیدا کنند. اکثرشان پیش از پیوستن به کارخانه از گزارش‌های شرایط نامساعد آنجا خبردار بودند، ولی یا به کار نیاز داشتند یا برایشان مهم نبود. تقریباً همه‌جا می‌گفتند کارگران جوان‌اند و گردش نیروی کار بالاست. یک مضمون مکرّر حرف‌ها این بود: «اکثر کارکنان فقط یک سال دوام می‌آورند». شاید علتش آن باشد که به نظر عموم آن‌ها، سرعت کار بالاست و فرهنگ مدیریتی را هم اغلب ستمگرانه می‌دانند.\n چون آیفون یک ماشین فشرده و پیچیده است، سرهم‌بندی درست آن نیازمند خطوط مونتاژ گسترده‌ای متشکل از صدها کارگر است که ساخت، بازرسی، آزمایش، و بسته‌بندی هر دستگاه را انجام می‌دهند. یک کارگر می‌گفت هر روز ۱۷۰۰ آیفون از زیر دستش می‌گذرد؛ او باید یک واکس خاص را از روی صفحۀ نمایش پاک می‌کرد. این یعنی سه صفحه نمایش در دقیقه، به مدت ۱۲ ساعت در روز.\n کارهای دقیق‌تر، مثل بستن صفحات تراشه‌ها و لفافۀ پشتی، کُندتر بودند: کارگران این بخش برای هر آیفون یک دقیقه وقت داشتند. این هم باز یعنی ۶۰۰ تا ۷۰۰ آیفون در روز. کسی که سهمیه‌اش را انجام ندهد یا خطایی بکند ممکن است پیش چشم دیگران توسط ارشدهایش نکوهش شود. اغلب، از کارگران انتظار می‌رود ساکت باشند و اگر اجازه بگیرند تا به دستشویی بروند، شاید توسط رئیس‌هایشان سرزنش شوند.\n\nژو و دوستش خودشان برای استخدام به آنجا رفته بودند، اما معنایش این نیست که حتماً مایل به این کار بوده‌اند. او می‌گوید: «فاکس‌کان را تلۀ روباه می‌نامند، چون خیلی‌ها را فریب می‌دهد». او می‌گوید فاکس‌کان به آن‌ها وعدۀ مسکن رایگان داد، اما بعد وادارشان کرد مبالغ گزافی برای برق و آب بپردازند. در خوابگاه‌های فعلی ۸ نفر در هر اتاق می‌خوابند، و او می‌گوید این رقم قبلاً ۱۲ نفر در هر اتاق بود. اما فاکس‌کان از پرداخت بیمۀ تأمین اجتماعی شانه خالی می‌کرد و پاداش‌ها را نمی‌داد یا دیر می‌داد. بسیاری از کارگران زیر قراردادی را امضاء می‌کنند که اگر پیش از دورۀ آموزشی سه‌ماهه آنجا را ترک کنند، جریمۀ سنگینی از دستمزدشان کسر می‌کند.\n در صدر همۀ این‌ها، کار در آنجا فرساینده است. ژو می‌گوید «باید مدیریت روانی داشته باشید»، وگرنه رئیس‌هایتان جلوی بقیه شما را سرزنش می‌کنند. به‌جای بحث دربارۀ عملکرد به‌صورت خصوصی یا رودررو هنگام کار، مدیران شکایت‌ها را تا بعد تل‌انبار می‌کنند. دوست ژو می‌گوید: «وقتی رئیس برای بازرسی کار می‌آید، اگر مشکلی ببیند، آنجا سرزنشتان نمی‌کند. بلکه بعداً در یک جلسه جلوی همه سرزنشتان می‌کند».\n دوستش می‌گوید: «این وضعیت همیشه برای افراد توهین‌آمیز و تحقیرآمیز است». ژو اضافه می‌کند: «یعنی این اصل که یکی را تنبیه کن تا درس عبرت بقیه شود. این رویه به‌شکل نظام‌مند عمل می‌شود». در موارد خاص، اگر مدیر به این نتیجه برسد که خطای یک کارگر بسیار پرهزینه بوده است، او باید یک عذرخواهی رسمی آماده کند. «آن‌ها باید یک نامۀ عذرخواهی را برای همه بلند بخوانند که: دوباره این اشتباه را نمی‌کنم».\n این فرهنگ کار پراسترس، اضطراب، و تحقیر به افسردگی فراگیر دامن می‌زند. ژو می‌گوید چند ماه پیش یک خودکشی دیگر اتفاق افتاد. خودش آن را دیده بود. آن مرد دانشجویی بود که روی خط مونتاژ آیفون کار می‌کرد. می‌گوید: «کسی که می‌شناختمش، کسی که در کافه‌تریا دیده بودمش». پس از اینکه یکی از مدیران جلو جمع او را سرزنش کرد، او به مشاجره ادامه داد. مسئولانْ پلیس را خبر کردند، گرچه آن کارگر خشونتی به خرج نداده بود، فقط عصبانی بود.\n ژو می‌گوید: «او این قضیه را خیلی به خودش گرفت و نتوانست از آن بگذرد». سه روز بعد او از پنجرۀ طبقۀ نهم پرید.\n پس چرا پوشش رسانه‌ای نصیب این واقعه نشد؟ این را که می‌پرسم، ژو و دوستش به هم نگاه می‌کنند و شانه‌ای تکان می‌دهند. دوستش می‌گوید: «اینجا یک نفر می‌میرد و فردا دیگر هیچ خبری از ماجرا نیست. آن را فراموش می‌کنید».\n پس از انتشار خبر خودکشی‌ها، استیو جابز گفت: «ما همۀ چیزها در این شرکت‌ها را بررسی می‌کنیم. فاکس‌کان یک بیگاری‌گاه نیست. یک کارخانه است که محض رضای خدا رستوران و سالن سینما هم دارد… ولی یک کارخانه است. اما چند مورد خودکشی و اقدام به خودکشی داشته‌اند. ۴۰۰ هزار نفر آنجایند. نرخ خودکشی آن‌ها کمتر از نرخ خودکشی در ایالات متحده است، اما باز هم نگران‌کننده است». مدیرعامل اپل، تیم کوک، در سال ۲۰۱۱ از لانگهوا بازدید کرد و بنابه گزارش‌ها با کارشناسان پیش‌گیری از خودکشی و مدیریت ارشد دیدار کرد تا دربارۀ همه‌گیری آن بحث کند.\n در سال ۲۰۱۲، ۱۵۰ کارگر روی سقف یکی از ساختمان‌ها جمع شدند و تهدید کردند که پایین می‌پرند. مدیریت به آن‌ها وعدۀ بهبود شرایط داد و منصرف‌شان کرد. آن‌ها اساساً از تهدید به خودکشی به‌عنوان ابزار چانه‌زنی استفاده کرده بودند. در سال ۲۰۱۶، یک گروه کوچک‌تر همین کار را کرد. ژو می‌گوید که یک ماه پیش از صحبت‌مان، هفت یا هشت کارگر روی یکی از سقف‌ها جمع شدند و تهدید کردند که اگر دستمزد مقررشان، که گویا معوقه مانده بود، پرداخت نشود پایین می‌پرند. ژو می‌گوید که در نهایت فاکس‌کان پذیرفت دستمزدها را بدهد و کارگران منصرف شدند.\n\nوقتی دربارۀ اپل و آیفون از ژو می‌پرسم، چست و چابک جواب می‌دهد: «ما اپل را مقصر نمی‌دانیم. ما فاکس‌کان را مقصر می‌دانیم». از آن‌ها می‌پرسم که اگر شرایط بهبود یابد، دوباره به کار در فاکس‌کان فکر خواهند کرد؟ پاسخشان به این سؤال هم رُک است: «نمی‌توانید چیزی را تغییر دهید. وضعیت هرگز تغییر نخواهد کرد».\n ونگ و من به سمت ورودی اصلی کارگران رفتیم. در محوطۀ اطراف کارخانه می‌چرخیم، که هرچه جلو می‌رویم ادامه دارد. در این مرحله، خبر نداریم که اینجا فقط یک جزء کوچک از کل کارخانه است.\n پس از اینکه حدود بیست دقیقه در آنجا چرخیدیم، به یک ورودی دیگر و یک ایست بازرسی دیگر رسیدیم. این لحظه بود که فکری به سرم افتاد: باید به دستشویی بروم. عجله دارم. و ایده‌ای به ذهنم رسید.\n یک دستشویی آنجاست، چند ده متر آن طرف‌تر، پایین یک راه‌پله کنار ایست بازرسی. علامت «مردانه» که همه‌جای جهان رایج است را می‌بینم و به آن اشاره می‌کنم. این ایست بازرسی خیلی کوچک‌تر و غیررسمی‌تر از آن ورودی اصلی است. فقط یک نگهبان دارد، یک مرد جوان که بی‌حوصله به نظر می‌آید. ونگ، با قدری لحن خواهش و تمنا، چیزی به چینی می‌پرسد. نگهبان آرام سرش را به علامت «نه» تکان می‌دهد و به من نگاه می‌کند. در صورتم، خیلی واقعی، می‌شود زور زدن را دید. خانم ونگ دوباره می‌پرسد، آن نگهبان مرد لحظه‌ای درنگ می‌کند، و دوباره پاسخ منفی می‌دهد.\n ونگ اصرار می‌کند که ما فوری برمی‌گردیم و الآن دیگر واقعاً به ستوه آمده است. به‌ویژه از دست من. نمی‌خواهد با این مشکل سروکله بزند. او می‌گوید که زود برگردید. البته که ما چنین نمی‌کنیم.\n تا جایی که اطلاع دارم، هیچ روزنامه‌نگار آمریکایی نبوده است که بدون اجازه و یک راهنما، بدون یک برنامۀ بازدید دقیق از بخش‌های منتخب کارخانه برای نمایش اینکه همه‌چیز واقعاً روبه‌راه است، به داخل یکی از کارگاه‌های فاکس‌کان پا گذاشته باشد.\n از اندازۀ این مجتمع که بگذریم (تقریباً یک ساعت طول کشید تا به‌سرعت کل طول لانگهوا را طی کنیم)، شگفت‌آورترین نکته آن بود که یک سر آنجا از بیخ و بُن متفاوت از سر دیگرش بود. از این جهت، آنجا شبیه شهری است که محله‌های اصلی‌اش مهیای سکونت اعیان شده است. در یک سر، که اسمش را «حومه‌ها» بگذاریم، مواد شیمیایی این سو و آن سو ریخته‌اند، تأسیسات زنگ زده‌اند و انگار چندان نظارتی روی کارگران این کارگاه صنعتی نیست. هرچه به مرکز شهر نزدیک‌تر می‌شوید (البته یادتان باشد که اینجا یک کارخانه است)، کیفیت زندگی یا حداقل تسهیلات و زیرساخت‌ها بیشتر می‌شوند.\n هرچه به عمق بیشتری وارد می‌شویم و تعداد افراد پیرامونمان بیشتر و بیشتر می‌شوند، انگار کمتر انگشت‌نما می‌شویم. رگبار نگاه‌های خیره به تک‌نظرهای سرسری تبدیل می‌شوند. نظریه‌ای دارم که برای توضیح بی‌توجهی آن افراد به درد می‌خورد: این کارخانه چنان گسترده و امنیتش چنان سخت‌گیرانه است که اگر درون آن مشغول قدم‌زنی باشیم، لابد اجازۀ این کار را گرفته‌ایم. یا این نظریه درست است یا اینکه هیچ‌کس ابداً به حضورمان اهمیت نمی‌دهد. حرکت به‌سمت بلوک G2 را آغاز می‌کنیم، همان‌جایی که شنیده‌ایم آیفون‌ها را می‌سازند. پس از عبور از «مرکز شهر»، کم‌کم بلوک‌های سربه‌فلک‌کشیده و یکپارچه را می‌بینیم: بلوک‌های C16، E7 و امثالش که جمعیت کارگران اطرافشان هستند.\n نگرانم که بیش‌ازحد بی‌احتیاط نشوم و به خودم متذکر می‌شوم که زیاده‌روی نکنم. اکنون یک ساعت از حضورمان داخل فاکس‌کان گذشته است. هرچه از مرکز دورتر می‌شویم، ازدحام جمعیت کمتر می‌شود. و بالاخره رسیدیم: بلوک G2. اینجا مشابه بلوک‌هایی است که اطرافش خوشه زده‌اند، بلوک‌هایی که قله‌هایشان در مه‌دود ثابت آسمان انگار از دیدها محو می‌شوند.\n\nولی G2 به نظر متروکه می‌آید. یک ردیف کمد فلزیِ بسیار زنگ‌زده بیرون ساختمان است. هیچ‌کس آن دور و بر نیست. در باز است، پس داخل می‌رویم. سمت چپ، ورودی یک فضای بزرگ و تاریک قرار دارد. به‌سمت آنجا می‌رویم که کسی صدایمان می‌زند. سرپرست طبقه از پله‌ها پایین می‌آید و از ما می‌پرسد که آنجا چه کار می‌کنیم. مترجمم مِن‌مِن‌کنان می‌گوید جلسه‌ای داریم و آن مرد انگار گیج شده است. سپس سیستم نظارت رایانه‌ای که برای سرکشی بر تولید در آن طبقه استفاده می‌کند را نشانمان می‌دهد. او می‌گوید اکنون وقت شیفت کاری نیست، اما شیوۀ نظارتشان همین است.\n ولی نشانه‌ای از آیفون‌ها نیست. به قدم‌زنی ادامه می‌دهیم. بیرون بلوک G3، بسته‌هایی از ابزارک‌های سیاه‌رنگ در پوشش‌های پلاستیکی، به‌صورتی نه چندان استوار، روبه‌روی جایی قرار داده شده‌اند که انگار یک نقطۀ بارگیری است. به‌قدر کافی نزدیک می‌شویم که ابزارک‌ها را از زیر پوشش پلاستیکی ببینیم، ولی این‌ها هم آیفون نیستند. شبیه تلویزیون‌های اپل، بدون لوگوی شرکت، هستند. شاید هزاران قطعه اینجا باشند که منتظر گام بعدی در خط مونتاژند.\n اگر اینجا واقعاً محل ساخت آیفون‌ها و تلویزیون‌های اپل باشد، جایی بسیار مزخرف برای گذراندن ساعات طولانی روز است، مگر اینکه شیفتۀ بتون‌های نمناک و زنگ‌زدگی باشید. بلوک‌ها پشت سر هم ردیف شده‌اند، پس به راه‌مان ادامه می‌دهیم. کم‌کم لانگهوا شبیه اواسط یک رمان ویران‌شهری می‌شود، جایی که وحشت ادامه دارد اما پی‌رنگِ قصه جلو نمی‌رود.\n می‌توانستیم باز هم جلو برویم، ولی سمت چپ‌مان چیزی شبیه به مجتمع‌های مسکونی بزرگ می‌بینیم، جایی که احتمالاً خوابگاه‌هاست، با حصارهای قفس‌مانند روی سقف و پنجره‌ها، و لذا به آن سمت می‌رویم. هرچه به خوابگاه‌ها نزدیک‌تر می‌شویم، ازدحام جمعیت بیشتر می‌شود و تسمه‌ها و عینک‌های سیاه و جین‌ها و کفش‌های رنگ‌ورو رفته می‌بینیم. بچه‌هایی در سن دانشجویی جمع شده‌اند، سیگار می‌کشند، دور میزهای پیک‌نیک تجمع کرده‌اند یا روی جدول‌های کناری نشسته‌اند.\n و بله، تورهای جسدگیر هنوز آنجاست. این تورهای شُل و وِل، انگار برزنت‌های محافظی‌اند که نیمی از مهماتی را که قرار بوده حفاظت کنند ترکانده‌اند. یاد ژو می‌افتم که گفت: «تورها بی‌فایده‌اند. اگر کسی بخواهد خودکشی کند، این کار را خواهد کرد».\n دوباره نگاه‌های خیره به ما جلب شده‌اند. شاید آن جماعت، حالا که از خطوط تولید دور شده‌اند، فرصت و دلیل بیشتری برای کنجکاوی دارند. به هر روی، مدت یک ساعت داخل فاکس‌کان بوده‌ایم. نمی‌دانم چون از دستشویی برنگشتیم، آن نگهبان زنگ خطر را دربارۀ ما به صدا درآورده است، کسی دنبال‌مان می‌گردد، یا خیر. حس اینکه نباید زیاده‌روی کنیم غالب می‌شود، گرچه هنوز به یک خط مونتاژ فعال نرسیده‌ایم.\n از همان مسیری که آمده بودیم، برمی‌گردیم. کمی که می‌گذرد، به یک خروجی می‌رسیم. از غروب گذشته است که به رودخانۀ هزاران نفر کارگر می‌پیوندیم، و با سرهایی که پایین انداخته‌ایم، از ایست بازرسی رد می‌شویم. هیچ‌کس کلمه‌ای نمی‌گوید. خروج از این کارخانۀ مهیب و فراموش‌نشدنی مایۀ آسودگی خاطر است، اما حال‌وهوایش دست از سرمان برنمی‌دارد. نه، هیچ کودک کاری ندیدیم که با دست‌های خون‌آلود پشت پنجره التماس کند. چیزهایی بودند که بی‌تردید مغایر دستورالعمل «ادارۀ ایمنی و سلامت شغلی ایالات متحده» هستند (کارگران ساختمانی بی‌حفاظ، نشت بی‌مهار مواد شیمیایی، پوسیدگی، سازه‌های زنگ‌زده، و چیزهایی از این دست)، ولی احتمالاً چیزهای بسیاری در کارخانه‌های آمریکایی هم مغایر با آن دستورالعمل‌اند. شاید حق با اپل باشد که می‌گوید این تأسیسات بهتر از دیگر کارخانه‌هایی‌اند که آنجا احداث شده‌اند. فاکس‌کان شباهتی به کلیشۀ ذهنی‌مان از یک بیگاری‌گاه نداشت. اما نوع دیگری از زشتی و پلشتی وجود داشت. دلیلش هرچه بود (مثلاً قانون‌هایی که سکوت را در طبقات تولیدی کارخانه اجبار می‌کنند، شهرت آنجا به وقوع تراژدی‌ها، یا حس کلیِ ناخوشایندی که آن محیط ساطع می‌کند)، یک جوّ سنگین، شاید حتی جوّ تمکین ستمگرانه، در لانگهوا حاکم بود.\n وقتی به عکس‌هایی که گرفته بودم نگاه می‌کنم، هیچ‌کسی را نمی‌بینم که لبخند به لب داشته باشد. جای تعجب نیست کسانی که برای ساعت‌های طولانی کار تکراری و مدیران خشن دارند، مشکلات روان‌شناختی پیدا کنند. این پریشانی ملموس است، چنانکه در تاروپود آن محیط رخنه کرده است. به قول ژو، «اینجا جای خوبی برای انسان‌ها نیست».\n • نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان            شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و  سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع  معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان            تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان    در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی    ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با    خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر    بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،      دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول    سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی    ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا    هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید    می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت    کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nMerchant, Brian. The One Device: The Secret History of the iPhone. Bantam Press, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را برایان مرچنت نوشته است و در تاریخ ۱۸ ژوئن ۲۰۱۷ با عنوان «Life and death in Apple’s forbidden city» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۳ شهریور ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «زندگی و مرگ در شهر ممنوعۀ اپل»  و با ترجمه محمد معماریان منتشر کرده است. •• برایان مرچنت (Brian Merchant) سردبیر مجلۀ فناوری مادربورد است و نوشته‌هایش گهگاه در گاردین، اسلیت، و وایس‌مگزین منتشر می‌شود. ••• این متن برشی ویرایش شده از آخرین کتاب برایان مرچنت است."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157905.json b/train/528157905.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d1d2fbe8acd51648f5d49dc5e0a54473195899cf
--- /dev/null
+++ b/train/528157905.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "داستان‌هایی که دربارۀ خودمان تعریف می‌کنیم",
+  "subtitle": "بیشتر ما در گروه‌هایی زندگی می‌کنیم که طرز فکرشان با ما مشابه باشد و شیوۀ زندگی‌مان را تأیید کند",
+  "introduction": "داستان‌هایی که آدم‌ها دربارۀ خودشان تعریف می‌کنند، با هم فرق دارد. بعضی‌ها دوست دارند مداوم از موفقیت‌هایشان حرف بزنند، بعضی‌ها همیشه از ناکامی‌هایشان می‌گویند، بعضی اتفاقات خنده‌دار و برخی مصیبت‌ها و مشکلاتشان را دست‌مایۀ داستان‌هایشان می‌کنند. به‌هرحال، این داستان‌ها چیزهایی برای گفتن دارند، نه‌فقط برای دیگران، بلکه اغلب برای خودمان. به‌همین دلیل است که اگر به داستان‌های خودمان فکر کنیم، تصویر صاف و ساده‌ای که خودمان و دیگران داریم، تغییر می‌کند.",
+  "content": "تاد می، نیویورک‌تایمز —  می‌خواهم داستانی برایتان بگویم: از محل کار به خانه باز می‌گشتم که خودرویی مسیرم را مسدود کرد. رانندۀ خودرو واقعاً کُند رانندگی می‌کرد و مجبور شدم نیم مایل به آرامی پشت سر او حرکت کنم.\n همانطور که می‌بینید، داستانِ چندان جالبی نیست. اما فرض کنید یک خط دیگر به آن اضافه کنیم: من هم تمام مدت دستم را روی بوق گذاشتم.\n یا شاید این جمله: به همین خاطر دیر رسیدم.\n هرکدام از این دو جمله، بُعدی به داستان اضافه می‌کند که پیش از آن در داستان وجود نداشت. اکنون، به جای اینکه تنها یک داستان دربارۀ من داشته باشیم، داستانی داریم دربارۀ اینکه من دوست دارم خودم را چطور ببینم، یا شاید دربارۀ اینکه دوست دارم چطور دیده شوم. در هر صورت در حال بازگوکردنِ چیزی هستم که تقریباً می‌تواند یک «ارزش» خوانده شود. این ارزش لزوماً ارزشی اخلاقی نیست، بلکه شیوه‌ای از بودن است که من می‌خواهم خود را در حال زیستنِ آن ببینم، شیوه‌ای از بودن که آن را برای خود ارزشمند تلقی می‌کنم و در ذهن خود در پی ربط‌دادن آن به خود هستم. در نمونۀ اول منظورم چیزی شبیه به این است: «من آدمی نیستم که بشود سر به سرش گذاشت.» در نمونۀ دوم معنای ضمنی جمله‌ام این است: «من اهل دیر کردن نیستم.»\n بسیاری از داستان‌های ما دربارۀ خودمان این کار را انجام می‌دهند. ما داستان‌هایی می‌گوییم که باعث شود ماجراجو، بامزه یا قوی به نظر برسیم. داستان‌هایی می‌گوییم که باعث می‌شود زندگی‌مان جالب به نظر بیاید. این داستان‌ها را نه‌فقط به دیگران بلکه به خودمان نیز تحویل می‌دهیم. البته مخاطب این داستان‌ها محتوای آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اگر هدفمان تحت تأثیر قرار دادن کسی باشد که با او قرار داریم، ممکن است داستانی تعریف کنیم که باعث شود جذاب، شوخ‌طبع یا مهربان و دلسوز به نظر برسیم، در حالی که اگر هدفمان توجیهِ عملی مشکوک برای کسی باشد که قضاوتمان می‌کند (یا شاید توجیهِ آن برای خودمان)، ممکن است داستانی بگوییم که ما را طور دیگری نشان می‌دهد. در چنین موقعیتی، آنچه انجام می‌دهیم بی‌ارتباط جلوه‌دادن خودمان است از ارزشی که احتمالاً به ما ربط داده‌اند و با این داستان تلویحاً می‌خواهیم خودمان را با ارزش‌های دیگری مرتبط سازیم.\n تمام داستان‌هایی که دربارۀ خودمان می‌گوییم بیانگر چنین ارزش‌هایی نیستند. اگرچه بسیاری از آن‌ها و شاید بیشترشان این‌طور هستند. حتی جایی که یک داستان در ظاهرِ مبیّن نوعی ضدارزش است نیز همین‌طور است. به عنوان مثال، به افرادی فکر کنید که داستان‌هایی که دربارۀ خودشان می‌گویند عموماً دربارۀ چیزهایی است که برایشان فایده‌ای نداشته است: هرچقدر تلاش می‌کنند، شکست می‌خورند؛ جهان علیه آن‌ها تبانی می‌کند. این داستان‌ها نیز بیانگر ارزش‌هایی هستند، ارزش‌هایی که اغلب از رنجش یا حتی ناامیدی نشئت می‌گیرند. این آدم‌ها حامی چشم‌اندازی از جهان هستند که وجودشان را، همان‌طور که هستند موجه نشان می‌دهد، نه به صورت اشخاصی پیچیده‌تر، خوشحال‌تر یا اجتماعی‌تر.\n این بدان معنی نیست که هر کس داستان‌هایی ازین قبیل می‌گوید ضرورتاً دربارۀ سرگذشت خود در اشتباه است. قطعاً هستند کسانی که شرایط به شدت علیه‌شان بوده است. چنین چیزی را اخیراً در برخوردهای تنفرآمیز با گروه‌هایی دیده‌ایم که به طور سنتی به حاشیه رانده شده‌اند. اما وقتی افرادْ خود را با داستان‌هایی دربارۀ مشکلاتشان تعریف می‌کنند، معنی‌اش فقط این نیست که دارند در کوران مشکلات زندگی می‌کنند، بلکه در بعضی موارد، دارند به‌نحو قابل‌فهمی ارزش‌هایی را دربارۀ زندگی خود بازگو می‌کنند، یا شیوه‌هایی از زندگی را توضیح می‌دهند که خود را با آن‌ها تعریف کرده‌اند.\n این نکتۀ اخیر نکتۀ دیگری را در پی دارد. بعضی از ارزش‌هایی که بازگو می‌کنیم ضرورتاً ارزش‌هایی نیستند که می‌خواهیم تصدیق‌شان کنیم. اگر کسی بخواهد توجه مرا به این موضوع جلب کند که همواره تلاش می‌کنم خود را قربانی نشان دهم، احتمالاً حرف او را انکار می‌کنم. «نه، من اینطوری نیستم، شرایط باعث این اتفاق شد. همه چیز دقیقاً همانطور روی داد که برایت گفتم.» عادت‌هایی در زندگی وجود دارند که ممکن است برای آن‌ها ارزش قائل باشیم اما نخواهیم حتی نزد خودمان اعتراف کنیم که برای آن‌ها ارزش قائلیم. این حرف ممکن است تناقض‌آمیز به نظر برسد. چطور ممکن است برای چیزی ارزش قائل باشیم و باوجوداین نزد خودمان به ارزش قائل شدن برای آن معترف نباشیم؟\n حداقل به طور نظری می‌دانیم که ما قطعاً خودمان را دربارۀ جنبه‌های مشخصی از کیستی خود و آنچه می‌کنیم فریب می‌دهیم. بااین‌حال، این خودفریبی، گذشته از هر چیز دیگر، شامل بیان ارزش‌هایی است که قصد نداریم تصدیقشان کنیم. وقتی دستم را روی بوق گذاشته بودم و ماشین جلویی را تعقیب می‌کردم – اعتراف می‌کنم که واقعاً این کار را انجام داده‌ام- ارزشی را بازگو کردم که واقعاً نمی‌خواهم متصف به آن باشم و احتمالاً در آن زمان نزد خود به آن معترف نبودم. (اکنون تلاش می‌کنم عملکرد بهتری داشته باشم، اما به‌عنوان آدمی که در نیویورک بزرگ شده است، این کار برایم مشکل است. حتماً متوجه شده‌اید که حتی این اعتراف هم بیانگر ارزشی است که با اهل نیویورک بودن در ارتباط است.)\n اگر دربارۀ داستان‌هایی که راجع به خودمان به خود یا دیگران می‌گوییم، فکر کنیم، به چیزهایی دربارۀ کیستی‌مان پی می‌بریم که دیدگاهی را که ترجیح می‌دهیم با آن تعریف شویم پیچیده می‌کند.\n چرا چنین چیزی می‌تواند اهمیت داشته باشد؟ یکی از دلایلش را بررسی می‌کنیم. انتخابات ریاست‌جمهوری آشکارا پدیده‌ای را به تصویر کشید که در سال‌های اخیر بسیاری درباره‌اش سخن گفته بودند. با افزایش شبکه‌های خبری گوناگون در تلویزیون، اینترنت، بازاریابی جاویژه۱، جمع‌شدن در جماعت‌هایی متشکل از انسان‌هایی با طرز فکر مشابه، بیشتر ما در اتاق‌های پژواکی زندگی می‌کنیم که درستی شیوۀ زندگی ما را منعکس می‌کنند. این تفکر در ما تقویت شده است که دارای ارزش‌های درستی هستیم، هچنین سبک زندگیمان، اگر نه برتر، حداقل موجه است. تفکر دربارۀ داستان‌هایی که دربارۀ خودمان می‌گوییم ممکن است جنبه‌های دیگری از آنچه هستیم و آنچه گرامی می‌داریم را برای ما آشکار سازد، جنبه‌هایی که ممکن است تصویر ساده‌ای که اتاق‌های پژواک برای ما فراهم کرده‌اند را پیچیده سازند.\n و آن پیچیدگی به نوبه خود می‌تواند ما را به کشف تازه‌ای برساند: کسانی که بیرون از اتاق پژواکِ ما زندگی می‌کنند نیز ممکن است پیچیده‌تر از آن‌چیزی باشند که تصور می‌کردیم. درحالی‌که ارزش‌هایی که آن‌ها بروز می‌دهند ممکن است از نظر ما بی‌مورد یا حتی نفرت‌انگیز باشد، اما شاید زندگی آن‌ها جنبه‌های دیگری هم داشته باشد، یعنی ارزش‌های دیگری که زندگی آن‌ها بازگوکنندۀ آن‌هاست، ارزش‌هایی که چه بسا اگر به برخی از داستان‌هایی که دربارۀ خودشان می‌گویند گوش کنیم، برایمان آشکار شود. اگر ما پیچیده‌تر از آن چیزی هستیم که دوست داریم فکر کنیم، شاید دیگران هم پیچیده‌تر از آن‌چیزی باشند که دوست داریم فکر کنیم. (و نیز پیچیده‌تر از آنچه خودشان دوست دارند فکر کنند.)\n منظور از هیچ‌کدام از این حرف‌ها دفاع از نوعی نسبی‌گرایی در ارزش‌ها نیست، همچنین به این معنا هم نیست که همه در انتخاب‌هایشان یه یک اندازه موجه هستند. جلوه‌های نژادپرستی، سکسیسم و بیگانه‌هراسی که انتخابات ریاست‌جمهوری اخیر برای ما به ارمغان آورد -و اغلب در قالب داستان‌هایی گفته شد که بیانگر ارزش‌های مرتبط با فردگرایی مردانه هستند- باید به کلی کنار گذاشته شوند. اگرچه در این عصرِ قطبی‌شدگی که در آن نادیده‌گرفتنِ دیگران به آسانی سُراندن انگشت است، شاید کار خوبی باشد که دربارۀ پیچیدگی‌هایی که هر کداممان داریم فکر کنیم، پیچیدگی‌هایی که اغلب در داستان‌هایی که دربارۀ خودمان می‌گوییم هویدا می‌شوند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را تاد می نوشته است و در تاریخ ۱۶ ژانویه ۲۰۱۷ با عنوان «The Stories We Tell Ourselves» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۲ شهریور ۱۳۹۶ آن را با عنوان «داستان‌هایی که دربارۀ خودمان تعریف می‌کنیم» و با ترجمۀ امیر قاجارگر منتشر کرده است. •• تاد می (Todd May) در کالج له‌موین استاد فلسفۀ دین است. [۱] Niche Marketing\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157907.json b/train/528157907.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ebd9a18d414754acf32ef4f6e72fb5842c6e886b
--- /dev/null
+++ b/train/528157907.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بسکتبال؛ پرتاب به‌سوی تمدن",
+  "subtitle": "بسکتبال استعاره‌ای است از تلاش برای به‌چنگ‌آوردنِ آزادی در حصار قانون",
+  "introduction": "از اختراع بسکتبال کمی بیش از صد سال می‌گذرد. این بازی اولین‌بار به‌مثابۀ راه‌حلی برای تخلیۀ فیزیکی بزهکاران ساخته شد، اما با سرعتی باورنکردنی بین جوانان آمریکایی و سپس در سراسر دنیا محبوبیت پیدا کرد. راز زیبایی بسکتبال در چیست؟ دیو هیکی، منتقد هنری سرشناس، معتقد است بسکتبال مثالی از زندگی در چارچوب تمدن است کششی هم برای پیروزی و هم برای ارتقا.",
+  "content": "دیو هیکی، توماس کامینز — وقت سوم بازی تیم لِیکرز در برابر سِونتی سیکسرز است، در بازی پنجم از فینال ان.بی.اِی۱ سال ۱۹۸۰. ماریس چیکز از تیم سیکسرز توپ را در زمین پیش می‌برد. با یک پاس سرعتی توپ را به جولیوس اروینگ رد می‌کند که سعی دارد از نیمۀ راست زمین و با گذشتن از سد کریم عبدالجبار خود را به سبد نزدیک کند. جولیوس توپ را در یک دست خود گرفته، به هوا می‌پرد و از زمین فاصله می‌گیرد. کریم، که هر دو دستش را بالا آورده، سعی می‌کند راهش را سد کند. جولیوس خم می‌شود و از زیر دست کریم خودش را می‌رساند زیر سبد و حتی از زیر تختۀ بسکتبال هم رد می‌شود، همچون پرنده‌ای که از تمام بندها می‌رهد. اما نه! ناگهان با چرخش بدنش در هوا موفق می‌شود به عقب و به زیر حلقه برگردد و توپ را از طرفِ چپ وارد سبد کند.\n وقتی اروینگ این گل را زد، من از جایم پریدم و برای لحظه‌ای در هوا معلق ماندم، جادوی هم‌نوایی مرا آن بالا نگه داشته بود. وقتی به زمین برگشتم، همه در سالن فریاد می‌زدند: «باید پخش مجدد را ببینیم!» تلویزیون‌ها صحنه را دوباره نشان دادند و آن شگفتی تکرار شد. خدایا، عجب بازیِ خارق‌العاده‌ای! زیبایی ورزشیِ آسمانی‌اش مدهوش‌کننده بود، ولی این میزان از ابرام و هدفمندی، و آن جریان سیال از خورده‌تصمیم‌های آنی که اروینگ را به خلق چنین لحظه‌ای رسانید… خب این آدم را منقلب می‌کند. این لحظه مصداق هر آن چیزی است که می‌خواهی تجربه‌اش کنی: [لحظۀ] به‌اتمام‌رساندن کاری تحت فشار، درحالی‌که دیگر راه برگشتی نیست و با ناملایمات بسیار رودررویی. و من هنوز وقتی به آن صحنه فکر می‌کنم شگفت‌زده می‌شوم.\n به‌هرحال، حالا که به آن فکر می‌کنم می‌بینم شعفی که در اثر بازی اروینگ ایجاد شد برایم از خودِ بازی جالب‌تر است، چرا که این شعف تقریباً جهانی بود. هر کس که برای بسکتبال اهمیتی قائل است از این بازی باخبر است، هزار بار تکرار آن را دیده و از دیدن آن در شگفت آمده است. هر کس که دربارۀ بسکتبال می‌نویسد، دربارۀ این بازی مطلب نوشته. در روز مسابقه، تماشاچیان کاملاً از خود بی‌خود شده بودند. حتی کریم هم بعد از بازی اذعان داشت که مشتاق است همین بازی را از دکتر جِی [نام مستعار جولیوس اروینگ] در برابر حریف دیگری تماشا کند. این اظهارنظر البته مسئله را کمی مخدوش می‌کند، آنچه کریم از آن حرف می‌زد همان‌قدر که بازی اروینگ بود، بازی خود کریم هم بود. دفاع بی‌نقص کریم بود که عکس‌العمل آنی و عالی اروینگ را هم لازم و هم ممکن ساخت -و همین شعف‌آفرین بود، اینکه همه بی‌نقص، زیبا و بر اساس احترام متقابل عمل کردند و چیزی جادویی خلق شد- این شعف‌آفرین بود، این پیروزی جامعۀ مدنی بود در قالب کنشی که به‌روشنی محصول نبوغ و اراده است، و هم‌زمان مطابق با قوانینی رهایی‌بخش.\n لحظه‌ای در این نکته تأمل کنید: بازی جولیوس اروینگ در آنِ واحد هم جدید بود و هم جوانمردانه! قوانینی که امکان اجرای چنین حرکتی را برای اروینگ مهیا ساختند توسط کسانی تدوین شده که نمی‌توانسته‌اند کوچکترین تصوری از بازی او داشته باشند. اگر این برای شما جالب نیست، برای من قطعاً هست. به این دلیل که، اگر بخواهم بی‌پرده بگویم، من همیشه با «قوانین» مشکل داشته‌ام، چه در جوانی و چه حالا. هرچند که به‌واسطۀ تجربۀ دوران کودکی بی‌قانون و پرتلاطمم، دیگر هرگز در لزوم وجود قوانین تردیدی ندارم، حتی اگر زمانی تمامی قوانین بد باشند و حتی با اینکه خودم هرگز نتوانسته‌ام هیچ قانونی را درونی‌سازی کنم. تا به امروز نشده، پس از توقف در پشت چراغ راهنمایی، در ذهنم خودم را بابت این رفتار متمدنانه تشویق نکنم. ولی به‌هرحال (معمولاً) پشت چراغ قرمز توقف می‌کنم، چون می‌دانم تنها انتخاب ممکن دیگر، یعنی زندگیِ بی‌قانون، جهنم است؛ این حقیقت را وقتی دریافتم که سرانجام تعدادی از قوانین موجود را یاد گرفتم. زندگیِ بی‌قانون چیزی نیست جز وحشتی مدام، اضطرابی معذب‌کننده، و توحشی گمراه‌کننده، به ‌این معنا، مسئله تنها وحشیگری نیست، بلکه ناآگاهی فرد از بربریتِ خودش نیز هست. و این یعنی نشناختنِ سبکیِ ناشی از خوشی و شعف -یا حتی آگاهی از امکان وجود آن- چرا که لازمۀ این نوع شعف، ازجمله آن حسی که درپی بازی جولیوس اروینگ پدید آمد، قوانینی متمدنانه است که خشونت را تقلیل داده و مرگ را به تعویق می‌اندازند، لازمه‌اش قوانینی است که درد ناشی از تعارضی خصمانه را در قالب لذت ناشی از جدل تغییر می‌دهند، یعنی در قالب هیجانات ناشی از سیاست، سرخوشی‌های ناشی از هنرِ سخنوری و ورزش‌های رقابتی. از آن مهم‌تر، لازمۀ حفظ چنین لذاتی در این است که دریابیم، همان‌طور که توماس جفرسون می‌گفت، که قطعاً قوانین رهایی‌بخشی که دیروز ما را متمدن ساختند، فردا با سرکوبِ توأمانِ لذت و جدل، درپی سلطه بر ما، خواهند بود، و دراین راه، قوانین خود به‌شکلی از خشونت بدل خواهند شد.\n یک مثال: یادم هست که در جوانی از خواندن دربارۀ جکسون پولاک و دیدن تصاویری از او در حال نقاشی در مجله‌ای بسیار به وجد آمده بودم. آنچه برای من الهام‌بخش بود چیزی نبود جز یک قانون کوچک احمقانه که پولاک از طریق آن خشونت خود را متمدن ساخته بود. جکسون گفته بود پاشیدن رنگ اشکالی ندارد. به‌ نظر می‌رسید نویسندگان مجله با اکراه به این ایده تن در داده و نوشته بودند: بله، جکسون درست می‌گوید، پاشیدن رنگ اکنون در چارچوب قوانین است. کشف این موضوع باعث شد احساس کنم نسبت به قبل آزادتر شده‌ام. می‌دانم که این یک جور «کار پسرانه»۲ بود، راجع به دلاوری به‌خرج‌دادن، درحالی‌که کمترین کنترل را روی اوضاع داریم، و اینکه آن‌قدر اعتماد‌به‌نفس داشته باشیم که بگذاریم همه چیز غیرعادی پیش رود. همچنین می‌دانم که در جهان‌بینی خاص دوران بلوغ من، رنگ پاشیدنِ جکسون پولاک به‌نحوی مرا از جمع‌کردن خرده آشغال‌های کف اتاقم معاف می‌کرد (خرده آشغال‌ها و به‌هم‌ریختگی‌هایی که معمولاً شبیه به چیدمان‌هایی بودند که راشنبرگ بعدها خلق کرد). بااین‌همه، وقتی چند سال بعد خودم در دانشکدۀ هنر ثبت‌نام کردم و فهمیدم آن مجوز سرورآمیز پولاک حال به یک قانون بازدارندۀ نهادی بدل شده، حق داشتم که شوکه شوم. حالا دیگر، به‌عقیدۀ مربیان، نپاشیدن رنگ بد بود، چون این یعنی که «شما روح ندارید، واقعاً که!»\n از آن زمان به بعد همیشه معتقدم رمز تمدن در تشخیص آن لحظه‌ای نهفته است که یک قانون از رهایی‌بخشی باز می‌ایستد و شروع به سلطه می‌کند و این ما را به شکوه بسکتبال برمی‌گرداند. زیرا در میان تمامی هنرهای جدلی که فرهنگ ما عرضه داشته، بسکتبال در تشخیص این لحظۀ شومِ سرآغاز سلطه‌گری و دفع آن عالی عمل کرده است. به این نحو که هرگاه قوانینْ تهدیدی برای زیبایی و تماشایی‌بودنِ بازی شده‌اند، هرگاه که بازی به‌جای رهایی‌بخش بودن به قالبی آموزشی درآمده، قوانین بازی تغییر یافته‌اند. و حتی با اینکه بسکتبال شاخه‌ای از هنرهای زیبا نیست -حتی با اینکه تنها قالبی است که ما تصویرِ خواست خود را بر آن فرامی‌افکنیم، حال آنکه تجسم‌بخشیدن این تصویر ادعای هنر است- این واقعیت باقی ا‌ست که، در قرن حاضر، تمام تغییرات سبکیِ بسکتبال با هدف افزایش لذت‌بخشی، تنوع و مهارت در این بازی انجام گرفته، درحالی‌که تقریباً تمام تغییرات سبکیِ رخ‌داده در هنر به‌نحوی هدفی متضاد را دنبال می‌کرده‌اند. بنابراین بسکتبال، که در ابتدای قرن بیشتر یک نظام آموزشی بود، حالا به نمایش عمومیِ بسیار محبوبی بدل شده، درحالی‌که هنرهای زیبا، که در ابتدای قرن نمایش عمومی بسیار محبوبی بود، در جایی قرن را به پایان می‌برد که بسکتبال از آنجا آغاز کرده بود -یعنی در مراکز تفریحی-آموزشیِ دولتی و کم‌هزینه۳– و درحالی‌که قوانین حاکم بر هنر بیش از آنکه رهایی‌بخش باشند هنر را تحت سلطه درآورده‌اند.\n این واقعیت که ابداع و طراحیِ فوق‌العادۀ بسکتبال، به‌عنوان یک بازی داخل سالنی پرشور، محصول همین قرنِ بیستم است، و بنابراین گذشته‌ای ندارد که بخواهد انکارش کند، به میزان قابل توجهی بر سیّالیت و سازگاری آن افزوده ‌است. این طراحی، البته از حیث حفظ هدف اصلی از اختراع بازی، چندان موفق نبوده: هدف رفع مشکل بزهکاری جوانان و نوجوانان شهر اسپرینگفیلدِ ماساچوست بود در زمستان ۱۸۹۱، زمانی‌که تشخیص داده ‌شد جوانان «اصلاح‌ناپذیر» طبقۀ کارگر، که در کانون جوانان شهر۴ دور هم جمع می‌شدند، به نوعی «تخلیۀ فیزیکیِ»۵ مثبت از جنبۀ اجتماعی نیاز دارند برای گذران فصل‌هایی که انجام بازی فوتبال و بیسبال میسّر نبود. درحالت ایدئال، این سرگرمی باید شامل نوعی فعالیت فیزیکی شدید (یعنی طاقت‌فرسا) می‌بود که هم به ساختمانِ ورزشگاه آسیبی وارد نسازد و هم اوباشِ جوان را دچار صدمۀ فیزیکی نکند.\n جِیمز نِیسمیت در دسامبر آن سال برای طراحی چنین بازی‌ای برگزیده شد. نیسمیت یک مجموعه اصول راهنما پیش نهاد. او برای اختراع بسکتبال، دموکراتیک‌ترین جنبه‌های بازی‌های راگبی و لاکراس را با حداقل محدودیت‌های حرکتی بازیکنان در این دو بازی ترکیب کرد و به موفقیتی دست یافت که بسیار فراتر از حد تصورش بود. در عرض سه سال، چندین هزار سالن ورزشی، در هر گوشۀ کشور، بوی نوجوانان را گرفت. طولی نکشید که روزنامۀ وای.ام.سی.اِی [روزنامۀ کانون جوانان] به نام نیو اِرا۶ شروع به چاپ مجموعه مقالاتی کرد تحت عنوان «آیا بسکتبال یک خطر است؟»، که در آن سؤالاتی از این قبیل طرح می‌شد: آیا بسکتبال بیش‌ازحد خشن شده؟ آیا جوان آمریکایی را بیش‌ازحد به هیجان می‌آورد؟ آیا رفتارهای یاغیگرانه را در میان طرفدران و بازیکنانش برمی‌انگیزد؟ آیا بچه‌های ما برای اینکه «دائماً بسکتبال بازی کنند» از دروسشان غافل شده‌اند؟ و آیا به همین دلیل بسکتبال رفته‌رفته جایگاه آموزشی خود را به‌عنوان یک ورزش موقرانۀ آمریکایی از دست داده و در حال تبدیل به یک حرفۀ تخصصی است؟ پاسخ همۀ این پرسش‌ها در سال ۱۸۹۴ «بله» بود.\n پس از اختراع بازی توسط نیسمیت، در عرض چهار سال، قوانین بسکتبال به‌طور کامل تدوین شد. تا سال ۱۸۹۴ چیزهایی مثل اندازۀ زمین و پنج‌نفره بودن تیم دیگر کاملاً جاافتاده بود. تختۀ پشت سبد برای جلوگیری از دخالت تماشاچیان در روند گل‌زنی اضافه شد، و قوانین مربوط به پاس‌دادن و دریبل‌زدن مدون شد. و نکتۀ جالب اینجاست که، از آن زمان تاکنون، هر تغییری که در قوانین بازی اعمال شده صرفاً در راستای اهداف زیبایی‌شناسانه بوده، یعنی برای اصلاح آن‌دست قوانینی که دیگر برای بازیکنان آزادی‌بخش نبودند، قوانینی که در حال به‌سلطه‌درآورن بازی بودند و یکنواختی و بی‌عدالتی را بر بازی حاکم می‌ساختند. اما عمیق‌ترین درایت نیسمیت در اختراع بسکتبال این بود که بازی مربی نمی‌خواست، و چه‌بسا اگر این ایده را نیز به قانون تبدیل کرده بود، روند این اصلاحات سریع‌تر هم بود. به‌ عقیدۀ نیسمیت، بازیِ او خودش نحوۀ بازی را نیز آموزش می‌دهد، که همین‌طور هم هست، و به ‌عقیدۀ او بازیکنان، که درپی کسب پیروزی‌اند، خودشان یکدیگر را آموزش می‌دهند، که باز هم درست است. بااین‌حال مربیان بخشی از همان سنت ورزش آمریکاییِ آقامنشانه و والدینی بودند، پس، فارغ از نیاز یا عدم نیاز بازی به مربی، بسکتبال هم مربی‌دار شد. ولی تصور کنید اگر نیسمیت بینش اصلی خود را عملی می‌ساخت نتایج احتمالی آن چه بود: بدون مربی، «آموزشی» هم در کار نبود. و بدون آموزش، سالن بسکتبالی در دانشگاها وجود نداشت. و بدون سالن‌های بسکتبال، «برنامه‌های بسکتبال» هم نبودند. و بدون برنامه‌های بسکتبال هم، این بازی همچنان زیبا و جسورانه بود -برنامه‌هایی که برای بهره‌جویی از کارِ بی‌مزد بچه‌های مناطق محروم شهر طراحی شده‌اند- بهره‌جویی از طریق گمراه‌کردن بازیکنان و تباه‌سازی دوران جوانی‌شان، فریفتن آن‌ها با وعدۀ دروغ تحصیلات و با کورسوی امید به بازی در لیگ حرفه‌ای.\nبازیکنان و طرفداران و باشگاه‌داران حرفه‌ای، که در راستای بهسازی این بازی همکاری طولانی و پایداری با هم داشته‌اند، قطعاً از این حفظ زیبایی و جسارت بازی اطمینان حاصل می‌کردند، چرا که این زیباپرستان هرگز جز این آرزویی نداشته‌اند. آن‌ها هرگز چیزی نخواسته‌اند جز اینکه تیمشان به‌زیبایی پیروز شود، امتیازات بیشتری کسب کند، سریع‌تر بازی کند، و اینکه بازیکنان بلندقد و کوتاه‌قدتر از فرصت‌های یکسانی برخوردار باشند؛ اینکه ابتکار عمل را ارجحیت بخشند تا ورزشکاران مستعدتر، هرچند که (به لطف طراحی درست بازی) برای پیروزی ناگزیر از بازی تیمی‌اند، بتوانند قابلیت‌های منحصربه‌فرد خود را نیز نمایان کنند. در برابر ائتلاف این خوش‌پوشان پرشور، فرقۀ پدرسالارانۀ مربیان بسکتبال دانشگاهی و رؤسایشان قرار دارد. این‌ها همیشه خواستار کاهش سرعت بازی، کنترل، تداوم، تضمین امنیت و حفظ ثبات بوده‌اند. این دیوان‌سالاران دانشگاهی با چیدمان بازیکنانِ قابل ‌تعویض، در «موقعیت‌هایی» ازپیش‌تعیین‌شده درون «سیستم»، در پی نوعی «برنامۀ پیروزی» و طرحی برای بُردن طبق برنامه‌اند. و در این راه ابایی ندارند از اینکه بازیکنانی نابغه در دفاع منطقه‌ای مجبور به حفظ تکه‌ای خالی از زمین باشند، یا در حمله به‌قدری تکراری و طبق برنامه حرکت کنند که نهایتاً طرفدارانشان به خوابی مرگ‌بار فرو روند. هرچه مربی بخواهد همان است. خوشبختانه غیر از مربی تقریباً هیچ‌کس موافق نیست. و بنابراین تحت فشار لیگ حرفه‌ای، امروزه بسکتبال دانشگاهی از دوحال خارج نیست: یا یک فضاحت اخلاقی بسیار سودآور و پرسرعت، یا مراسمی بی حس‌و‌حال در بزرگداشت مربی به‌مثابۀ مؤلف؛ چیزی که خود گویای این نکته است که از پیوند هنر و آموزش چه انتظاری باید داشت.\n به‌هرحال در بسکتبال حرفه‌ای، پیروزی با هنر است. هر تغییر قانون عمده‌ای که در شصت سال گذشته صورت گرفته اقدامی پیشگیرانه بوده در برابر راهکار مدیر (هیچ کاری نکنید، فقط حفظ موقعیت) یا الزام بوروکراتیک (از همان یک تکه زمینی که در دست دارید مثل موش دیوانه‌ای در سوراخ حفاظت کنید). «قانون ده ثانیه»۷، که تیم را به حرکت پیشتازانۀ سریع در زمین ملزم می‌کند، و «قانون ساعتِ شوت»، که به بازیکنان ۲۴ ثانیه فرصت می‌دهد پس از تصاحب توپ آن را به‌سمت حلقه پرتاب کنند، عملاً این امکان را از بین برده که بازیکن فقط به حفظ توپ پرداخته و کار دیگری با آن نکند، چرا که، در طول تاریخ بسکتبال، سایۀ شوم مدیریتِ بستکبالِ دانشگاهی بارها این بازی را تا مرز نابودی رسانده بود.\n\nتأثیر «قانون دفاع غیرمجاز»، که دفاع منطقه‌ای را منع می‌کند، فراتر از نجات بازی بسکتبال بود. این قانون بسکتبال حرفه‌ای را درون پیچیدگی سیال فرهنگ پساصنعتی جای داد، درحالی‌که لیگ دانشگاهی در حال حفاظت از املاک منطقه‌بندی‌شده‌اش پشت‌ِ سرْ جا ماند. از زمان ممنوعیت دفاع‌های منطقه‌ای در ۱۹۴۶، اصلاحات فراوانی روی قوانین ضد این دفاع صورت گرفته، ولی الزام کنونی آن‌ها اساساً این است که، در کل زمان بازی، هر بازیکنِ در حال دفاع در هرجای زمین باید در برابر یکی از بازیکنان تیم حریف دفاع کند.\n البته لازم نیست بازیکنان تیمِ درحال دفاع تک‌تک بازیکنان تیم حریف را پوشش دهند، و مثلاً دو نفر می‌توانند در برابر یکی از بازیکنان حریف یارگیری کنند، ولی دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند فقط از یک فضای خالی محافظت کند. ابتدا این نگرانی وجود داشت که در دفاع، بنا به قاعدۀ نفر به نفر، اصل «برتری نسبی طبیعی» (به ‌قول اقتصاددانان) تعیین‌کنندۀ نتیجۀ بازی باشد، چون اگر بنا باشد دو بازیکن حریف در کل بازی مقابل هم قرار گیرند، بازیکن بلندقامت‌تر، تنومندتر و سریع یا چابک‌تر همیشه برتری خواهد داشت. ولی بازیکنان لزوماً نباید در همه زمان یک فرد واحد را پوشش دهند؛ چیدمان افراد قابل تعویض است، و این قاعده بازی زیبای «یارگیری» را به ‌وجود آورده است. در این شیوه، هر تیم در طول بازی، برای خلق موقعیت برتر در دفاع یا حمله، الگوهای مختلفی را در تعیین و تعویض یارگیری از نفرات حریف اجرا می‌کند -بدین‌نحو، نوعی تعامل یا بده‌بستانِ هردم‌متغیر مبتنی بر برتری نسبیِ اکتسابی ایجاد می‌شود، چیزی که وجه مشخصۀ بخش بزرگ تجارت پساصنعتی نیز هست. و به محض آنکه یاد بگیرید چه چیزِ این بازی را تماشا کنید (اساساً همه ‌چیزش را)، خواهید دید که بسکتبال پیچیدگی‌ِ تمدن‌یافته‌ای است که شکل بشری یافته و به ‌معنای واقعی کلمه تجسد پیچیدگیِ امر متمدن است.\n این امر به آن معنا نیست که بسکتبال نوعی کیش است، بلکه بهتر از آن است. این بازی نوعی موهبت است و یک تمثیل ناب. آنگاه که من و شما از دریچۀ حلقۀ بسکتبال به‌درون آن توحشِ کهنی می‌نگریم که این بازی به مقام شعف ارتقائش داده، هریک می‌توانیم اخلاقیات باب میل خود را به آن نسبت دهیم. در این ضمن، البته این را نیز می‌بینیم که چگونه قوانینی که روزی ما را به شعف رساندند اکنون بر ما سلطه یافته‌اند. بااین‌حال و با تمام پیچیدگی این بازی، هنوز به راه‌حل‌های جسورانه‌ای امید هست، مثل آنچه دکتر جِی ارائه داد. و این راه‌حل‌ها شخصی‌اند، چرا که بسکتبالِ من بسکتبالِ شما نیست، و شما من نیستید. احتمالاً حتی حرفۀ شما مثل من نویسندگیِ مستقل نیست، و بنابراین انتظار نمی‌رود لذت مرا از کشف انگاره‌ای دقیق از «زندگی بر اساس موعد تحویل» در یک بازی دریابید، لذت ناشی از یافتن صحنه‌ای تماشایی که تمثیلی است از دشواری این نوع زندگی، تجسمی است از تقلای نفس‌گیر دائماً نوشتن و اندیشیدنِ بی‌وقفه دربارۀ همه چیز، از تغییر وضعیت مدام بین دفاع و حمله، بین کنش و واکنش، بی هیچ وقت استراحتی. بسکتبال تمثیلی است از تجربۀ آغاز هر صبح با آگاهی از اینکه اگر امروز چیزی ننویسی، تا هشت هفته باید گرسنگی بکشی، اینکه اگر امروز کاری نگیری، شانزده هفته گرسنه خواهی‌ماند -و مهم‌تر از همه، آگاهی از این واقعیت که مهلت پرتاب رو به پایان است و، با نزدیک‌شدن موعد تحویل، باید حرکت خود را به ثمر رسانی. باید توپ را در یک دست گرفته و به هوا برخیزی، درحالی‌که کریم بین تو و دروازه است- و عاقبت، فهم اینکه قادر نیستی هیچ‌یک از آن میلیون‌ها ذرۀ سیالِ تصمیمِ آنی را در هوا اتخاذ کنی، مگر آنکه، در حین برخاستن از زمین، یقینی قوی، آرام و ضدجاذبه تو را به اوج رساند و بالا نگه دارد. یقین از اینکه تنها در عرض چند لحظه حریف را جا خواهی‌گذاشت و، با یک چرخش و کشش، توپ را درون سبد جای خواهی‌داد!\n  اصول راهنمای بسکتبال، به قلم جیمز نیسمیت، ۱۸۹۱ (شرح و اضافه از نویسنده) ۱. به یک توپِ ترجیحاً بزرگ نیاز است. (الزامی پیش‌بینی‌کننده در برابر نیاز بازیکنانی مثل کانی هاوکینز و جولیوس اروینگ که دستانشان به‌قدری بزرگ بود که می‌توانست منجر به بازآفرینی بسکتبال شود، همان‌گونه که دستان جیمی هِندریکس موسیقی راک‌اندرول را متحول ساخت).\n ۲. دویدن با توپ مجاز نیست. (و این‌گونه، امتیازات ناشی از تملک اموال منقول تعدیل شدند. در فوتبال آمریکایی، مالکیت طولانی توپ فضیلت محسوب می‌شود. در بسکتبال تصاحب توپ هرگز به ‌معنای مالکیت آن نیست، بلکه همیشه موقتی است و مشروط به اینکه با توپ کاری صورت دهی).\n ۳. هریک از بازیکنان هر دو تیم حق دارند در هر لحظه از بازی توپ را تصاحب کنند. (و از این طریق، آن نوع تخصصی‌سازی حرفه‌ای که در فوتبال آمریکایی مشاهده می‌شود حذف شد، یعنی آن نوع قوانینی که تنها به بازیکنانی اجازۀ دریافت توپ و بازی می‌دهد که در «پست‌های تخصصی» بازی می‌کنند. بقیۀ اعضای تیم فقط کمک‌رسان‌اند. در بسکتبال هم هر پُست مهارت‌های خاص خود را می‌طلبد ولی همه باید بدوند، بپرند، تصاحب توپ کنند، پرتاب کنند، پاس دهند و دفاع کنند).\n ۴. هر دو تیم می‌توانند یک ناحیه از زمین را اشغال کنند، ولی نفرات نباید با هم برخورد بدنی پیدا کنند. (پس قلمروگراییِ خشن معنایی ندارد، و کسی بی‌دلیل بابت تهاجم به حریم حریف امتیازی کسب نمی‌کند. فوتبال آمریکایی انگار بر مبنای مدل جنگ بین کشورهای همسایه طراحی شده، حال آنکه الگوی بسکتبال را می‌توان حرکت موزون چندزبانه‌ای در پیاده‌روهای شهری دانست).\n ۵. گل باید افقی و در بالا باشد. (جفرسونی‌ترین قاعدۀ بازی: کار و آرمان باید با هم همخوانی داشته باشند. برای گل‌زنی، بازیکن باید برای طی مسیر و رسیدن به سبد تلاش کند، ولی نهایتاً باید بالا هم برود. پیش به‌سوی ستارگان!).\n • نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید. \n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nHickey, Dave. Air guitar: Essays on art & democracy. Art issues. Press, 1997\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دیوید هیکی نوشته است و با عنوان «The Heresy of Zone Defense» در وب‌سایت توماس کامینز منتشر شده است. این نوشتار برای نخستین‌بار با عنوان «بسکتبال؛ پرتاب به‌سوی تمدن» و با ترجمۀ سارا زمانی در چهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است.  وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۶ آبان ۱۳۹۶ این مطلب را با همین عنوان بازنشر کرده است. •• دیو هیکی (Dave Hickey) استاد زبان انگلیسی در دانشگاه نوادا و منتقد سرشناس هنر است. زبان تیز او باعث شده است تا در جامعۀ هنر به «پسر دردسرسازِ نقد هنری» ملقب شود. هیکی برای مجلات بسیاری مانند ونیتی فیر، هارپر مگزین و رولینگ استون نوشته است. مهم‌ترین کتابِ او گیتار هوایی: جستارهایی دربارۀ هنر و دموکراسی (Air Guitar: Essays on Art and Democracy) نام دارد. دزدان دریایی و کشاورزها (Pirates and Farmers) از کتاب‌های دیگر اوست. ••• نوشتاری از کتاب درخشان دِیو هیکی به نام گیتار هوایی: جستارهایی دربارۀ هنر و دموکراسی (Air Guitar: Essays on Art and Democracy). [گیتار هوایی نام نوعی اجرای شبیه به رقص است که در آن فرد با حرکات بدنش ادای کسی را درمی‌آورد که در حال نواختن گیتار به سبک راک یا هوی‌متال است]. [۱] (NBA) : لیگ حرفه‌ای بسکتبال بزرگسالان آمریکا [مترجم]. [۲] a boy thing [۳] YMCA (The Young Men’s Christian Association): انجمن مسیحی مردان جوان، مراکزی که در کشورهای مختلف دنیا ازجمله آمریکا برای ارائۀ خدمات مختلف آموزشی، فرهنگی ورزشی و اجتماعی (مثل برگزاری کمپ‌های تابستانی کودکان و نوجوانان) به عموم مردم، به‌ویژه اقشار کم‌درآمد، اختصاص یافته‌اند [مترجم]. [۴] Y: فرم اختصاری YMCA [مترجم]. [۵] physical expression: ازآنجاکه یکی از معانی expression «عصاره‌کشی» است، اینجا با توجه به کانتکس از معادل «تخلیۀ فیزیکی» به‌جای مثلاً «بیان فیزیکی» استفاده کردم [مترجم]. [۶] New Era [۷] طبق این قانون، بازیکنان تیم پس از تصاحب توپ در زمین خود ده ثانیه فرصت دارند آن را از خط میانی زمین رد کنند و وارد زمین حریف شوند. این محدودیتِ زمانی بعدتر به هشت ثانیه تقلیل یافت [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157908.json b/train/528157908.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c8e2d041012dc20dd7b292730217a53fdfe8cb1e
--- /dev/null
+++ b/train/528157908.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "به‌جای اینستاگرام، در جست‌وجوهای گوگل ول بچرخید",
+  "subtitle": "پژوهش دربارۀ جست‌وجوهای مردم در گوگل سویۀ تاریک هویت ما را برملا می‌کند",
+  "introduction": "وقتی در شبکه‌های اجتماعی، مخصوصاً اینستاگرام یا فیس‌بوک، پرسه می‌زنیم، اغلب افسرده می‌شویم. همه در حال خوش‌گذراندن و تفریح و خرید وسایل جدید هستند و ما درگیر بیماری و خستگی و کار بی‌پایان. اما شاید راهی برای بهترشدن حالمان وجود داشته باشد: توجه به جست‌وجوهایی که آدم‌ها در گوگل می‌کنند، جایی که احتمالاً اگر تایپ کنید «من همیشه...»، گوگل پیشنهاد می‌دهد: «... احساس خستگی می‌کنم» یا «... اسهال دارم».",
+  "content": "ست استفنز-دیویدویتز، نیویورک تایمز — حالا دیگر قضیه رسمی شده است. پژوهشگران داده‌ها را تحلیل کرده و آنچه را که ما خودمان ته دلمان می‌دانستیم تأیید کرده‌اند. رسانه‌های اجتماعی ما را بیچاره می‌کنند.\n همۀ ما کم‌وبیش آگاهیم که امکان ندارد دیگران آن‌قدر موفق، ثروتمند، جذاب، خونسرد، روشنفکر و سرخوش باشند که در فیس‌بوک نشان می‌دهند. اما بااین‌حال انگار دست خودمان نیست و زندگی درونی‌مان را با زندگی تزیین‌شدۀ دوستانمان مقایسه می‌کنیم.\n دنیای واقعی چقدر با دنیای رسانه‌های اجتماعی تفاوت دارد؟ در دنیای واقعی، هفته‌نامۀ نشنال انکوایرر در سال حدود سه برابر بیشتر از ماهنامۀ آتلانتیک به فروش می‌رسد. اما، در فیس‌بوک، آتلانتیک ۴۵ برابر محبوب‌تر است.\n زمانی‌که آمریکایی‌ها صرف ظرف‌ شستن می‌کنند شش برابر بیشتر از زمانی است که گلف بازی می‌کنند، اما توییت‌های مربوط به گلف‌بازی دو برابر بیشتر از توییت‌های ظرف ‌شستن است.\n هتل ارزان‌قیمت سرکس سرکس در لاس‌وگاس و هتل لوکس بلاژیو هر دو پذیرای تعداد برابری مهمان هستند، اما پذیرش فیس‌بوکی بلاژیو حدود سه برابر بیشتر است.\n تلاش برای کسب جایگاه در دنیای مجازی موجب اتفاقات عجیبی می‌شود. فیس‌بوک با یک شرکت ثالث کار می‌کند تا اطلاعاتی دربارۀ اتومبیل‌های واقعی مردم جمع‌آوری کند. خود فیس‌بوک هم با پست‌های مردم در مورد اتومبیل‌ها یا با عکس‌هایی که لایک می‌کنند داده‌هایی در مورد اتومبیل‌های مورد علاقه‌شان دارد.\n صاحبان ماشین‌های لوکسی مانند بِ.ام.دابلیو و مرسدس حدود دوونیم برابر بیشتر از دارندگان ماشین‌های معمولی مدل ماشینشان را در فیس‌بوک اعلام می‌کنند.\n در آمریکا، تمایل به خودنمایی و اغراق در ثروت ظاهراً همگانی است. سفیدپوستان، آمریکایی‌های آسیایی‌تبار، آفریقایی‌تبار و لاتینوهایی که ماشین لوکس دارند حدود دو تا سه برابر بیشتر از آن‌هایی که ماشین غیرلوکس دارند مدل اتومبیل خود را در فیس‌بوک به رخ می‌کشند.\n اما افراد مختلف در جاهای مختلف شاید برداشت‌های متفاوتی دارند از اینکه چه چیز باحال است و چه چیز مایۀ شرم. سلیقۀ موسیقی را در نظر بگیرید. طبق داده‌های اسپاتیفای اینسایتس در سال ۲۰۱۴ در مورد موسیقی‌ای که مردم به آن گوش می‌دهند، مردان و زنان سلیقۀ مشابهی دارند: ۲۹ نفر از ۴۰ موزیسینی که زنان بیش از همه به آن‌ها گوش می‌دهند همان هنرمندانی بودند که مردان هم بیشتر از همه به آن‌ها گوش می‌دادند.\n اما ظاهراً در فیس‌بوک مردان علاقه‌شان را به هنرمندانی که زنانه‌تر محسوب می‌شوند مخفی می‌کنند. مثلاً، در داده‌های اسپاتیفای، کیتی پری، با جایگاهی بالاتر از باب مارلی، کانیه وست، کندریک لامار و ویز خلیفا، دهمین هنرمند شنیداری میان مردان بود. اما تمام هنرمندان نام‌برده نسبت به کیتی پری لایک‌های بیشتری از سوی مردان در فیس‌بوک دارند.\n اما پیامدهای تلاش برای اینکه در رسانه‌های اجتماعی طور خاصی نشان دهیم، به تحریف درک ما از موزیسین‌هایی که دیگران به آن‌ها گوش می‌دهند محدود نمی‌شود.\n کسانی که از بیماری‌های مختلف رنج می‌برند به‌طور روزافزونی با استفاده از رسانه‌های اجتماعی با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند و در مورد بیماری‌هایشان آگاهی‌بخشی می‌نمایند. اما اگر بیماری‌ای مایۀ خجالت محسوب شود، مردم کمتر خود را به‌صورت عمومی با آن مرتبط می‌دانند.\n سندرم رودۀ تحریک‌پذیر (آی.بی.اس) و میگرن هر دو به یک اندازه شایع‌اند و حدود ۱۰ درصد از جمعیت آمریکا به هریک از این دو بیماری مبتلا هستند. اما افراد دارای میگرن دوونیم برابر بیشتر از بیماران آی.بی.اس آگاهی فیس‌بوکی و گروه‌های حمایتی ساخته‌اند.\n هیچ‌یک از این رفتارها چندان جدید نیست، اما همیشه شکل‌های جدیدی به خود می‌گیرد. دوستان همیشه برای دوستان خود در این رابطه خودنمایی کرده‌اند. مردم همیشه سعی کرده‌اند به خود یادآوری کنند که زندگی افراد دیگر آن‌قدر که ادعا می‌کنند آسان نیست.\n جملات قصاری را که اعضای «الکلی‌های گمنام» می‌گویند در نظر بگیرید: «درون خود را با ظاهر دیگران مقایسه نکنید». البته انجام این نصیحت دشوار است، چون هرگز درون دیگران را نمی‌بینیم.\n من خودم طی پنج سال اخیر در لایه‌های درونی مردم سرک کشیده‌ام. در این سال‌ها مشغول مطالعۀ داده‌های جست‌وجوهای گوگل بوده‌ام. مردم وقتی بی‌نام و تنها کنار یک صفحۀ نمایش هستند چیزهایی را به گوگل می‌گویند که در رسانه‌های اجتماعی فاش نمی‌کنند، حتی چیزهایی را به گوگل می‌گویند که به افراد دیگر هم نمی‌گویند. گوگل نوعی سِرُم حقیقت‌یاب۱ دیجیتال است. کلماتی که در گوگل تایپ می‌کنیم بسیار صادقانه‌تر از عکس‌هایی هستند که در فیس‌بوک یا اینستاگرام به اشتراک می‌گذاریم.\n گاهی تفاوت چشمگیر منابع اطلاعاتی مختلف بسیار جالب و سرگرم‌کننده است. مثلاً حرف‌های زنان دربارۀ همسرانشان را در نظر بگیرید.\n در رسانه‌های اجتماعی، در تکمیل جملۀ «شوهرم…»، بیشترین پاسخ‌های ارسال‌شده چنین مواردی بودند «بهترین است»، «بهترین دوستم است»، «فوق‌العاده است»، «عالی‌ترین است» و «خیلی خوش‌تیپ است». در گوگل هم یکی از پنج روش تکمیل این عبارت «فوق‌العاده است» است. پس این یکی را استثنا می‌گیریم. چهار پاسخ دیگر عبارت‌اند از: «کثافت است»، «آزاردهنده است»، «همجنس‌باز است» و «بدذات است».\n شاید برای خیلی‌ها پنج سال خیره‌شدن به صفحۀ کامپیوتر و مطالعه در مورد عجیب‌ترین و تیره‌ترین تفکرات برخی انسان‌ها اوقات چندانی خوشی به نظر نرسد، اما این داده‌ها به‌طور عجیبی برایم تسلی‌بخش بوده است. این امر باعث شده تا در ناامنی‌ها، اضطراب‌ها، کلنجارها و امیالم کمتر احساس تنهایی کنم.\n وقتی به‌قدر کافی به داده‌های جست‌وجوی گوگل نگاه کنید، سخت می‌توان خویشتن‌های تزیین‌شده در رسانه‌های اجتماعی را چندان جدی گرفت. چیزی را که داده‌های گوگل به من آموخته است می‌توانم به این صورت خلاصه کنم: همۀ ما یک افتضاح حسابی هستیم.\n شاید متخصص داده نباشید. شاید بلد نباشید به زبان آر کدنویسی کنید یا یک فاصلۀ اطمینان را محاسبه نمایید. اما می‌توانید از کلان‌داده‌ها و سرم حقیقت‌یاب دیجیتال استفاده کنید تا به حسادت‌ها پایان بخشید، یا حداقل کمی آن را کاهش دهید.\n هربار که پس از کاوش فیس‌بوک در مورد زندگی‌تان حس بدی دارید سری به گوگل بزنید و چیزهایی را در جعبۀ جست‌وجو تایپ نمایید. تکمیل خودکار گوگل جست‌وجوهای دیگر افراد را به شما می‌گوید. تایپ کنید «من همیشه…» و پیشنهاداتی را بر اساس جست‌وجوهای دیگر افراد می‌بینید «من همیشه احساس خستگی می‌کنم» یا «من همیشه اسهال دارم». این تفاوتی آشکار با رسانه‌های اجتماعی است که در آن‌ها ظاهراً همه «همیشه» در حال گذران تعطیلات در کارائیب هستند.\n با مجازی‌تر شدن زندگی‌هایمان، شعار جدیدی برای خودیاری در قرن بیست‌ویکم پیشنهاد می‌کنم که به لطف کلان‌داده‌ها به دست می‌آید: پست‌های فیس‌بوکی دیگران را با جست‌وجوهای گوگلتان مقایسه نکنید.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را ست استیفنز داویدُویتس نوشته است و در تاریخ ۶ مۀ ۲۰۱۷ با عنوان «Don’t Let Facebook Make You Miserable» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. این نوشتار برای نخستین‌بار با عنوان «به‌جای اینستاگرام، در جست‌وجوهای گوگل ول بچرخید» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب در چهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۳ مهر ۱۳۹۶ این مطلب را با همین عنوان بازنشر کرده است. •• ست استفنز-دیویدویتز (Seth Stephens-Davidowitz) اقتصاددان و نویسندۀ کتاب همه دروغ می‌گویند: کلان‌داده‌ها، داده‌های جدید و آنچه اینترنت در مورد کیستی واقعی‌مان به ما می‌گوید (Everybody Lies: Big Data, New Data, and What the Internet Can Tell Us About Who We Really Are) است. او در حال حاضر مشغول نوشتن کتابی مبنی بر پژوهش‌هایش در مورد منابع کلان‌داده در راستای کشف رفتارها و نگرش‌های مخفی افراد است. [۱] truth serum: سرم حقیقت‌یاب به داروهای روانگردانی گفته می‌شود که برای کسب اطلاعات از افرادی مورد استفاده قرار می‌گیرد که نمی‌توانند یا نمی‌خواهند اطلاعات بدهند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157910.json b/train/528157910.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..23ab0d18a324a21067eea83bcad291348af88421
--- /dev/null
+++ b/train/528157910.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در عصر اینستاگرام رمانتیک‌بودن نابودتان می‌کند",
+  "subtitle": "دنیای مدرن مداوماً به ما القا می‌کند که بقیه دارند خوش می‌گذرانند ولی سهم ما کسالت و ناکامی است",
+  "introduction": "خیلی‌هایمان می‌دانیم زندگی آدم‌ها به شادی و طراوتِ صفحه‌های اینستاگرامشان نیست. با این‌حال، مگر می‌شود جلوی آرزوها را گرفت؟ مگر بهتر نیست که به‌جای صبح تا شب کار کردن، دور دنیا سفر کنیم و خوش بگذارنیم؟ شاید مسئله همین است. اینکه لذت‌ها را کجا باید پیدا کرد؟ در همراهی با چه کسانی؟ در تقلید از کدام نوع سبک‌زندگی؟ آلن دوباتن می‌گوید شاید این لذت‌هایی که دنبالشان می‌گردیم، در همین تجربه‌های معمولی پنهان شده باشند.",
+  "content": "آلن دوباتن، لوس آنجلس ریویو آو بوکز —  ما در معرض بمبارانِ مداومِ پیشنهادهایی هستیم دربارۀ کارهایی که خوب است انجام دهیم (برویم جت‌اسکی، در کلرادو تحصیل کنیم، سفر کنیم به جزایر مالدیو، یا به تماشای اهرام ثلاثه برویم). دائماً خبر کارهای جذابی که دوستانمان انجام داده‌اند یا قرار است انجام دهند به گوشمان می‌رسد: «یک کافۀ خیلی خوبی بود که دست‌جمعی رفتیم…»؛ «فلانی قرار است در بَهمان کلیسای کوچک شهر با من ازدواج کند و بعدش می‌رویم ماه‌عسل…»؛ «خورشید داشت بر فراز بندر سیدنی می‌درخشید…». بی‌نهایتی چیز درکارند تا وسوسه شویم جای دیگری زندگی کنیم: رفتن به رستوران باصفایی در بروکلین؛ خواندن رمانی جنایی که ماجرایش در شهر ترییِست۱ اتفاق می‌افتد؛ ایستادن در برابر تابلوی خروجِ فرودگاه، با فهرستی در دست که تا مسکو، بانکوک یا آدیس‌آبابا فقط به اندازۀ یک نشست‌وبرخاست هواپیما فاصله وجود دارد. دنیای مدرن کاری می‌کند که همیشه حواسمان به این باشد که چقدر فرصت از دست می‌دهیم. و این فرهنگی است که در آن از حجم دردناک و انبوهی از «ترس فقدان» نسبتاً گریزی نداریم.\n واقعیتِ بی‌رحم این فقدان را می‌توانیم به دو شیوۀ بنیادی ببینیم: یکی رویکرد رمانتیک و دیگری رویکرد کلاسیک. برای خلق‌وخوی رمانتیک، فقدانْ رنج انبوهی آورَد. در نقطۀ دیگری از زمین، افراد شریف، باشکوه و پرجاذبه دارند دقیقاً زندگی‌ای را تجربه می‌کنند که می‌بایست از آنِ شما می‌بود. شما نیز به همان اندازه سعادتمند بودید اگر می‌توانستید جای آن‌ها باشید، مثلاً در میهمانی با دیگران خوش بگذرانید، در ادارۀ واشنگتن اسکوئر کار کنید یا در کلبه‌ای در یوتلند۲ تعطیلات را سپری کنید. گاهی اوقات، این خیالاتْ کاری با شما می‌کنند که می‌خواهید بلندبلند گریه کنید. آدم‌های رمانتیک فکر می‌کنند مرکز معینی وجود دارد که، در آن مرکز، اتفاقات هیجان‌انگیزی در حال رخ دادن است. زمانی این مرکزْ نیویورک بود، چند سال بعد به برلین رفت، بعد هم نوبت لندن شد. هم‌اینک نیز شاید سن‌فرانسیسکو باشد و شاید، پنج سال آینده، به اوکلند یا ریودوژانیرو برود.\n در نگاه رمانتیک‌ها، انسانیت به دو بخش تقسیم شده است: گروه بزرگی از میان‌مایه‌ها و قبیلۀ کوچکی از خواص همچون هنرمندان و سرمایه‌گذاران، یعنی کسانی که یا پیشگامِ دنیای مد هستند یا افرادی‌اند که با تکنولوژی کارهای خلاقانه‌ای انجام می‌دهند. اگر جای آدمی رمانتیک باشید، این ماجرا روح‌تان را خسته می‌کند. گاهی مادرتان شما را کلافه می‌کند: زندگی‌اش بسیار ملال‌آور است. چگونه می‌تواند این شرایط را بپذیرد؟ چرا بی‌تاب این نیست که به خلیج سن‌فرانسیسکو سفر کند؟ دائم در گوشتان می‌خواند که کاری در بیرمنگام پیدا کنید یا اینکه شما را، روز تعطیل، به پیاده‌روی در لیک‌لند دعوت می‌کند. گاهی هم حرمتش را نگه نمی‌دارید. از افراد مشخصی دوری می‌کنید، همان‌طور که از طاعون فراری هستید: مثلاً رفیق مدرسه‌ایِ تنبلتان که دائم با اضافه‌وزنش کلنجار می‌رود؛ هم‌خانه‌تان که مهندس مخابرات است و می‌خواهد از سیاست‌های منطقه‌ای سر در بیاورد.\n وقت گذراندن با آدم‌هایی که بی‌حال و کوتاه‌همت‌اند واقعاً می‌تواند حس نابودی به شما بدهد. آدم‌هایی که ذهنیتی کلاسیک دارند اذعان می‌کنند که اگرچه در دنیا اتفاقات حقیقتاً شگفت‌آوری رخ می‌دهد، ولی شک دارند که نشانه‌های آشکار زرق‌وبرقِ دنیا راهنمای خوبی برای یافتن آن اتفاقات شگفت‌انگیز باشد. بهترین رمان دنیا، در نظر آن‌ها، آن رمانی نیست که جایزه‌ها را ببرد و فهرستِ پرفروش‌های کتاب را درنوردد. ممکن است زن بیماری، که در شهرک بی‌روح لاتویَنِ لیپایا زندگی می‌کند، دارد آن را در همین لحظه می‌نویسد. افراد کلاسیک عمیقاً از این امر آگاه‌اند که چیزهای خوب با برخی افرادِ به‌شدت عادی همزیستی دارند. همه‌چیز درهم و برهم است.\n علاقۀ کسالت‌بار به ژاکت ممکن است با داشتنِ بصیرتی فوق‌العاده جور درآید. صلاحیت‌های دانشگاهی هیچ اشاره‌ای به هوش حقیقی افراد ندارد. افراد مشهور ممکن است ملال‌آور باشند و، در عوض، آدم‌های ناشناخته می‌توانند جالب توجه باشند. ممکن است، در یک میهمانی رسمی، در بهترین کافۀ دنیا بهترین نوشیدنی را بنوشید، اما احساس ناراحتی و پریشانی کنید. ممکن است بتوانید دربارۀ عمیق‌ترین مسائل زندگی با خاله‌تان حرف بزنید، و خاله‌تان کسی باشد که دوست دارد اسنوکر ببیند و رنگ‌کردن موهایش را هم کنار گذاشته باشد.\n خلق‌وخوی کلاسیک هم از فقدان می‌ترسد، اما فهرست نسبتاً متفاوتی دارد از چیزهایی که نگران است لذتشان را از دست بدهد: اینکه بتواند خانوادۀ کسی را خوب بشناسد، یاد بگیرد چگونه از پس تنهایی برآید،  قدرت تسلی‌بخش درختان و ابرها را بستاید، معنای واقعی موسیقی موردعلاقه‌اش را کشف کند، با یک بچۀ هفت‌ساله صحبت کند و… . به نظر این افرادِ خردمند، ممکن است کسی چیزهای واقعاً مهمی را از دست بدهد، اگر دائم با شوق و اشتیاق در جاهای دیگر به‌دنبال هیجان بگردد، جاهای دیگری همچون کافۀ پرزرق‌وبرقی که آسانسور شیشه‌ای‌اش همیشه پر است از آدم‌های کله‌گندۀ شهر.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آلن دوباتن نوشته است و در تاریخ ۶ آوریل ۲۰۱۵ با عنوان «… Have You Ever» در وب‌سایت لوس آنجلس ریویو آو بوکز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۸ مرداد ۱۳۹۶ آن را با عنوان «در عصر اینستاگرام رمانتیک‌بودن نابودتان می‌کند» و با ترجمۀ علیرضا صالحی منتشر کرده است. •• آلن دوباتن (Alain de Botton) نویسندۀ متولد سوئیس است که در لندن زندگی  می‌کند. عمدۀ شهرت او به تلاش برای واردکردن فلسفه به مسائل زندگی روزمره  برمی‌گردد. دو باتن در سال ۱۹۹۳ کتاب جستارهایی دربارۀ عشق (Essays in Love) را منتشر کرد تا امروز بیش از دو میلیون نسخه در سراسر جهان به فروش رفته است. چگونه پروست می‌تواند زندگی شما را تغییر دهد (From How Proust Can Change Your Life) و تسلی‌بخشی‌های فلسفه (The Consolations of Philosophy)  از دیگر کتاب‌های پرفروش اوست. دو باتن در لندن مرکزی را به نام «مدرسۀ  زندگی» تأسیس کرده است که ایدۀ او را در قالب کلاس‌های مختلف تدریس می‌کند. [۱] شهری توریستی در ایتالیا [مترجم]. [۲] منطقه‌ای خوش‌آب و هوا در شمال اروپا [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157912.json b/train/528157912.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..decfc2e57b61a2f67ca815547a6d0c867a65c9b8
--- /dev/null
+++ b/train/528157912.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "وقتی واژه‌ها جواب نمی‌دهند، باید مُرد",
+  "subtitle": "فلسفه دغدغه‌ای عقلانی است، اما زمانی چهرۀ جسمانی خود را نشان می‌دهد که فیلسوف برای ایده‌اش جان بدهد",
+  "introduction": "اگر از آریستوفان، طنزپرداز یونانی، می‌پرسیدید سقراط چگونه آدمی است، برایتان فردی را تصویر می‌کرد که چنان از مسائل واقعیِ انسان‌ها دور است که بر «ابرها» راه می‌رود. برای انسان‌های امروزی هم، واژۀ «فیلسوف» تداعی‌کنندۀ لفاظی‌های پرطمطراقی است که جز انتزاعیاتی پوچ چیزی به دیگران نمی‌دهد. شاید هم این کلماتِ دهان‌پرکن کاری از پیش نبرند. اما فیلسوف نیز چندان از این ناکارآمدی بی‌خبر نیست، به همین خاطر جانش را کف دست می‌گیرد و به کوچه و بازار می‌آید.",
+  "content": "کاستیکا براداتان، لس‌آنجلس ریویو آو بوکز — وضعیتی را برای فلسفه‌ورزی تصور کنید که به معنای دقیق کلمه، در آن، نوشتن و گفتن و سخنرانی و تدریس نباشد، در واقع گونه‌ای از فلسفیدن را که حتی به مقولۀ زبان نیز نیاز نداشته باشد، فلسفیدنی که درون کار خود را نشان دهد، آن هم کاری عضلانی. [در این شرایط گویا] فیلسوفان هر چه در چنتۀ ذهنشان دارند بیرون می‌ریزند و، حال، وقت آن می‌رسد که جسمشان را نیز به میدان بیاورند. این وضعیت خالی از طنز نیست: رشته‌ای اساساً نمادمحور [یعنی فلسفه] در مخمصه‌ای گیر می‌افتد که دیگر واژه‌ها جواب نمی‌دهند و استدلال‌ها بی‌فایده می‌شوند؛ گذشته از اینکه چقدر حرف‌های فیلسوفان قانع‌کننده باشد، کسی را نمی‌توانند متقاعد کنند. چارۀ راه این است که سخنرانی و مجادله را کنار بگذارند و به اصل دعوا بپردازد. این دقیقاً همان تنگنایی است که در آخرین کتابم به تصویرش کشیده‌ام: جان دادن در راه ایده‌ها: حیات پرمخاطرۀ فیلسوفان۱.\n سقراط اولین کسی بود که می‌خواست از تجربه‌های شخصی بیاموزد که اگر در فلسفه چنین کاری کند، چه می‌شود. وقتی که او در نشان‌دادن ارزش طرح فلسفی‌اش به هواداران آتنیِ خود شکست خورد، علی‌الخصوص وقتی در دادگاه محکوم به مرگ شد، قطعاً به او ثابت شد که نه‌تنها آنچه از دستِ زبان برای فلسفه برمی‌آید محدود است، بلکه فیلسوف باید بر این محدودیت‌ها پا بگذارد، البته اگر نخواهد به خود و رسالتش خیانت کند. سقراط، وقتی خبر حکم اعدام خود به دستور قضات آتنی را شنید، حتماً به این فکر فرو رفت که فلسفه -اگر بخواهد وجهه‌اش را حفظ کند- باید ابزاری رساتر از واژه‌ها برای محقق‌کردن اهدافش به کار بگیرد. و در این اوضاع، آنچه رساتر از واژه‌هاست مرگ خود فیلسوف است. با چنگ‌زدن به مرگ جسمانی خود، و منظره‌ای که افراد از مرگ او می‌بینند، سقراط چیزی را با مخاطبانش در میان می‌گذارد که ورای خُبرگی در زبان یونانی لازم دارد.\n شهود او درست از آب درآمد: او با شیوۀ مرگ خود کاری بکر کرد. او گرهِ کور و معناداری بین کار و زندگی خود زد. اگر «مرگ فلسفی» سقراط نبود، نه‌تنها زندگی‌اش هیچ‌گونه ویژگیِ شاخصی نمی‌داشت، بلکه رسالتش نیز ناتمام می‌مانْد. زیرا وقتی فکر خود را روی کاغذ نیاورده بود، نمی‌شود تصور کرد چگونه نامش می‌توانست، در حوزه‌ای که از آغاز به نوشتن شناخته شده، باقی بماند.\n پیامی که سقراط با سرکشیدن شوکران به ما می‌داد نسبتاً ساده، اما کوبنده، بود: شما باید روح فلسفه‌تان را در بدن بدمید. زیرا اولاً، فلسفه فعالیتی دانشگاهی نیست، بلکه نوعی عمل است. چیزی نیست که درباره‌اش حرف بزنید، بلکه کاری است که باید انجامش دهید. فلسفیدن به معنای تغییر در نفس خودتان است، به معنای کارکردن بر روی خود است، گویا مُشتی مادۀ خامید که باید شکل خاصی به خود بگیرید. فلسفه تولید محض دانش نیست؛ کارکرد آن نیز نه آگاه‌ساختن، که شکل‌دادنِ ماست. هدف نهایی فلسفه «تحقق خود»۲، یعنی خودسازی۳ فیلسوف، است. لذا جایی که فیلسوف خانه می‌کند نه متن دانشگاهی است و نه کلام فیلسوفانه، بلکه خانۀ فیلسوفْ بدن است. فلسفه با ما زندگی می‌کند، لکن با ما نمی‌میرد.\n در حقیقت، وقتی که فیلسوف ترجیح می‌دهد پای عقایدش بماند و بمیرد، تازه فلسفه می‌شکفد. مرگ سقراط مقدمه‌ای است بر حیات تأثیرگذار آیندگان که، اگر به بند کلمات هم نمی‌آمد، دست کمی از اعجاز نداشت. همین‌طور هیپاتیا۴ نیز شخصیتی بسیار اثرگذار بود، حال آنکه چیزی از او به دست ما نرسیده. آثار جوردانو برونو هم امروزه کم خوانده می‌شود، اما به گمان من او یکی از بزرگ‌ترین فلیسوفان کل تاریخ ایتالیاست. آنچه این اشخاص را به «عظمت» -که جان‌دادن به پای ایده‌‌هاست‌- می‌رساند، شیوۀ مرگ آن‌هاست. این شیوۀ خاصِ از مرگْ قربانی‌اش را به ورطۀ نابودی نمی‌کشاند، بلکه او را پرشکوه‌تر می‌کند.\n این شیوۀ زندگیِ فیلسوفان، و «فارغ از مکان» انگاشتن آن‌ها در جامعه، اوج‌گرفتن دراماتیک آن‌ها که موجب تنهایی‌شان می‌شود، این معنای متمایز «بحران» که جوامع را در دل شکوفایی‌شان از خود آکنده می‌سازد، و نهایتاً به سرنوشتی پرخشونت می‌رساند، همگی، به روایتی از واقعۀ مرگ منتهی می‌شوند که بوی برونو می‌دهد. در چشم رنه ژیرار۵، همۀ این وقایع «داغ قربانی‌شدن» بر پیشانی دارند. همه از این فیلسوفان توقع دارند که با آن‌ها چهره‌به‌چهره حرف بزنند و هیچ‌چیز را باقی نگذارند إلا اینکه آن را در ترازوی نقد خود وزن کرده باشند، حال آنکه این فیلسوفان اغلب عاجزند از اینکه با دیگران اُخت و دم‌خور شوند؛ آن‌ها اغلب به خود اجازه نمی‌دهند دچار آن علاقه و الفت‌هایی شوند که ستون جامعه است. زیرا زبان آن‌ها معمولاً تند است؛ البته که هیچ چیز نمی‌تواند جای اثر صیقل‌دهندۀ گفت‌وگوی مستقیم آن‌ها را پر کند. به همین خاطر، در مواقع بحرانی به‌راحتی قربانی می‌شوند، زیرا فلسفه از آن‌ها شخصیت‌هایی شکننده و آسیب‌پذیر ساخته است.\n نظریۀ ژیرار، «مکانیسم سپربلاشدن»۶، نه‌تنها برایمان می‌گوید فیلسوفانِ شهید نمرده‌اند، بلکه تبیین می‌کند که چرا پس از مرگ آن‌قدر بر نفوذشان در قلب‌ها افزوده می‌شود. آن‌ها با شیوۀ جان‌دادنشان به «قداست» می‌رسند. فیلسوفان «شخصیت‌های دوران‌ساز» می‌شوند، زیرا ازبین‌رفتن آن‌ها -به تعبیر ژیرار- «مصیبت دوران‌ساز» بوده. این روایتِ سنتیْ فیلسوفان را در خط‌به‌خط اسطوره‌سازی‌ها جریان می‌دهد، زیرا مرگشان آمیزه‌ای است پرشکوه از شرم و گناه که داغش بر اذهان مردم به جای می‌مانَد. ما آن‌ها را تا بدان حد تعظیم می‌کنیم که گویا اسطوره‌اند، آن‌قدر که جزوی از تلقیِ اساطیری ما می‌شوند. این اتفاق شاید برایمان روشن سازد که چرا دوست داریم گفتار و کردار فیلسوفان یا کیستی آن‌ها -در طول حیات واقعی‌شان‌- را طبقِ رأی خود تفسیر کنیم. ما سقراط را «مؤسس» فلسفۀ غرب می‌دانیم. چنین عقیده‌ای کاملاً هم درست نیست، چراکه پیش از وی نیز فیلسوفان دیگری بوده‌اند، منتها آن‌ها را «پیش‌سقراطیان» می‌نامیم. هیپاتیا را معمولاً مسبب ورود زنان به فلسفه می‌دانیم، اگرچه پیش از وی نیز زنان فیلسوفی زیسته‌اند. نام او با سنگ‌بنای فمینیسم فلسفی قرین شده (دست‌کم دو مجلۀ فمینیست نام وی را یدک می‌کشند)، حال آنکه نسبت‌دادن فمینیسم به او کار دشواری است، زیرا آثار او از دست تاریخ جان سالم به در نبرده‌اند. مرگ این فلاسفه ما را مبهوت خود می‌کند. پذیرفتن مرگ آن‌ها امری سرتاسر عقلانی نیست، بلکه در هاله‌ای از اسطوره پیچیده شده‌. این فیلسوف‌شهیدان ما را به واقعیت مهمی توجه می‌دهند: طرح‌هایی سراسر عقلانی بر شکل‌گیری سنن روشنفکری و فلسفی حاکم نیست، بلکه گاهی این اَشکالِ تفکر و تخیلِ اسطوره‌ای است که آن‌ها را می‌پروراند. طبق معمول، دوست داریم چنین بیندیشیم که اسطوره و عقل در تقابل با هم‌اند و با یکدیگر نمی‌سازند. منتها این تصویرِ ساده‌انگارانه‌ای است. گاهی اسطوره عقل را تکمیل می‌کند: اسطوره‌سازی و تصور اسطوره‌ای ممکن است دستِ فلسفه را بگیرد و به سفری در اعماق ظرافت‌ها ببرد که اگر فلسفه تنها بود نمی‌توانست از آن سفر به‌سلامت بازگردد.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کاستیکا براداتان نوشته است و در تاریخ ۱۵ مه ۲۰۱۵ با عنوان «Philosophy as a Bloody Affair» در وب‌سایت لس‌آنجلس ریویو آو بوکز منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۱ مرداد ۱۳۹۶ آن را با عنوان «وقتی واژه‌ها جواب نمی‌دهند، باید مُرد» و ترجمۀ علیرضا صالحی منتشر کرده است. •• کاستیکا براداتان (Costica Bradatan) استاد دانشگاه صنعتی تگزاس و محقق دانشگاه کوئینز استرالیاست. علاوه‌براین، دبیر بخش دین و مطالعات دینی لس‌آنجلس ریویو آو بوکز است. او بیش از ده کتاب نوشته یا ویرایش کرده است که از جملۀ آن‌ها جان دادن در راه ایده‌ها: حیات پرمخاطرۀ فیلسوفان (Dying for Ideas: The Dangerous Lives of the Philosophers) است. وی همچنین نویسندۀ وب‌سایت‌هایی همچون نیویورک تایمز، بوستون ریویو و لس‌آنجلس ریویو آو بوکز  است. [۱] Dying for Ideas: The Dangerous Lives of the Philosophers [۲] self-realization [۳] self-fashioning [۴] Hypatia: هیپاتیا فیلسوفی نوافلاطونی بود که به عنوان نخستین زن برجستۀ ریاضی‌دان و آخرین کتابدار کتابخانه اسکندریه شناخته می‌شود [ویکی‌پدیا]. [۵] René Girard [۶] scapegoat mechanism\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157914.json b/train/528157914.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..390425969d20196fbb8cd1f2908056d4734833e9
--- /dev/null
+++ b/train/528157914.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور با یک استاد سرشناس هم‌صحبت بشویم؟",
+  "subtitle": "وقتی با استادهای دانشگاهی مواجه می‌شوید، با آن‌ها دربارۀ فوتبال صحبت کنید",
+  "introduction": "فرض کنید نشسته‌اید در جلسۀ سخنرانی و ناگهان افلاطون می‌آید و در صندلی کنار دستتان می‌نشیند. در این‌گونه شرایط، احتمالاً آن‌قدر ذوق‌زده می‌شوید که شروع می‌کنید به وراجی‌کردن‌های بی‌فایده. اگر هم کوتاه صحبت کنید، معمولاً می‌خواهید چیزی از او بگیرید، حال آن چیز می‌تواند یادگاری، امضا، وقت ملاقات، یا داوری پایان‌نامه‌تان باشد. اما او از این موقعیتی که برایش درست کرده‌اید متنفر است. او دوست دارد شما ادای ارسطو را دربیاورید و مثل او رفتار کنید.",
+  "content": "رابین برنشتاین، کرونیکل آو هایر اجوکیشن — یک وقتی شنیدم استادی مشهور با حسرت گفت «ای کاش دانش‌آموختگان با من دربارۀ بیس‌بال صحبت می‌کردند». او حقیقتاً دوست دارد در گردهمایی‌ها با دانشگاهیان تازه‌کار ارتباط برقرار کند، اما آن‌ها اغلب پیشنهاد دوستانۀ او را رد می‌کنند و در عوض سراسیمه و بی‌تاب، برای تحت‌تأثیر قراردادن او، دربارۀ کار پژوهشی یا علمی‌شان پرچانگی می‌کنند.\n دانش‌آموختگان بی‌تاب گاهی آنچنان در این اندیشه که استادی ممتاز می‌تواند برای حرفه‌شان سکوی پرتاب باشد غرق می‌شوند که فراموش می‌کنند نوع برخوردشان ممکن است آن استاد ممتاز را فراری دهد.\n فرض کنید شما ارسطو هستید و در همایشی در مورد فلسفه حضور یافته‌اید. در خیابان، معمولاً بدون اینکه کسی شما را بشناسد، دارید قدم می‌زنید (شما که مثل بیانسه۱ معروف نیستید). اما در همایش تخصصی رشته‌ای که شما یکی از پیشگامان آن هستید، دیگران شما را بجا می‌آورند و هر جا بروید چشمان آن‌ها شما را دنبال می‌کند: در کافه هتل، آسانسور، دستشویی. [معمولاً اوضاع چنین است:] آدم‌هایی هستند که آن‌ها را تابه‌حال ندیده‌اید، اما ممکن است نظرات تندی دربارۀ شما داشته باشند. بسیاری از شما بیمناک‌اند. برخی از شما خوششان نمی‌آید. اساتیدی که استخدام رسمی نیستند در این اندیشه که توصیه‌نامه‌ای از جانب شما می‌تواند موقعیت کاری‌شان را متحول کند، با حرص و ولع به شما می‌نگرند.\n نتیجه اینکه، تعاملات ناجور متعددی پیش خواهد آمد. پس اگر ارسطو باشید، ترجیح می‌دهید بیشتر با سایر فیلسوفان مشهور نشست و برخاست کنید. حتی شاید روحیه‌ای معاشرت‌ناپذیر را در خود پرورش دهید.\n بسیاری از اساتید برجسته واقعاً تمایل دارند با دانشگاهیان آینده‌دار ارتباط داشته باشند، اما هیچ‌کدام دوست ندارند همیشه تحت نظر باشند یا بیش از اندازه از آن‌ها تعریف و تمجید شود. اگر شما دانش‌آموخته‌ای معمولی هستید که می‌خواهید با استادی معتبر صحبت کنید، لحظه‌ای درنگ کنید و از خودتان بپرسید، «مقصود من از انجام این کار چیست؟» اگر پاسخ صادقانۀ شما این است که آن استاد به ترقی شغلی شما کمک کند، در رفتارتان تجدید نظر کنید. چنانکه در یادداشت پیشینم با عنوان «چاپلوسی را کنار بگذارید» نیز اشاره کردم، خودخواهی نقطۀ مقابل تعامل صحیح است. تعامل درست و مؤثر یعنی به‌کاربردن ارتباطات انسانی در محافل علمی. اگر به استادی مشهور می‌نگرید و تنها چیزی که می‌بینید بلیط طلایی مضحکی در راه موفقیت شماست، آنگاه شما دنباله‌رو نفس و نیازتان هستید، نه سخاوتتان. بدون شک، او منظور شما را حس خواهد کرد و [بر خلاف انتظارتان] از شما فاصله خواهد گرفت.\n حال فرض کنید شما به‌عنوان دانش‌آموختۀ فلسفه در کنفرانسی فلسفی حضور یافته‌اید و ناگهان متوجه می‌شوید ارسطو کنار شما نشسته است. ممکن است زیادی ذوق‌زده شوید و تلاش کنید او را به حدی تحت تأثیر قرار دهید که ارتباطش را با شما حفظ کند و روزی توصیه‌نامه‌ای برایتان بنویسد. حتی ممکن است این خیال را در سر بپرورانید که ارسطو شما را به‌عنوان شاگرد خاص خود برگزیند و با حمایت و هدایت خود، شما را به قله‌های رفیع علمی برساند. شاید بترسید، مرعوب شوید و حتی عصبانی شوید و پیش از اینکه او اراده کند نادیده‌تان بگیرد، شما این کار را با او انجام دهید.\n در برابر همه این وسوسه‌ها مقاومت کنید. در عوض، چیزی ساده و صادقانه بگویید، «من فلانی هستم، دانشجوی دکتری فلسفه در بهمان دانشگاه، و آثار شما در اندیشیدن به متافیزیک به من کمک کرده است». تنها در صورتی این را بگویید که حقیقت داشته باشد. اگر کار شما ارتباط نزدیکی با آثار او دارد، بدون زیاده‌روی، توضیحات بیشتری ارائه دهید.\n اما اگر هرگز به آثار ارسطو استناد یا رجوع نکرده‌اید، می‌توانید بگویید «سلام استاد ارسطو، مایلم خودم را به شما معرفی کنم، من فلانی هستم، دانشجوی دکترای فلسفه در دانشگاه بهمان». این نوع احوال‌پرسی سبب می‌شود شأن و منزلت ارسطو بدون چاپلوسی حفظ شود و در عین حال رفتاری اصیل و پسندیده است.\n حالا دیگر توپ در زمین ارسطوست، ممکن است شما را از سر خود باز کند. شاید آدم احمقی باشد، شاید پنج دقیقه پیش‌تر کسی موی دماغ او شده و اصرار داشته تا لطفی در حقش انجام دهد. اگر او رفتاری دوستانه با شما ندارد، به دل نگیرید. بی‌خیالش شوید.\n اما اگر ارسطو پاسخ بدهد «از ملاقات شما خوشوقتم» و لبخند بزند، آنگاه چه باید کرد؟ ممکن است او پیش‌قدم شود و دربارۀ کار پژوهشی‌تان از شما بپرسد. در این صورت، باید خلاصه و مختصر صحبت کنید؛ نه بلندبلند وراجی کنید و نه تحت فشار این باشید که سخن پرآب‌وتابی بر زبان بیاورید. کمی دربارۀ شواهد، فرضیۀ مقدماتی و پرسشی که بیش از بقیه شما را برمی‌انگیزاند با او صحبت کنید. همین می‌تواند سرآغاز گفت‌وگو باشد. اما چنانچه این اتفاق نیفتاد، اینجا فهرستی از ترفندها پیش روی ماست که حاوی پنج روش مطمئن و آزموده‌شده است.\n پرسشی بی‌خطر مطرح کنید. دو سؤال هست که اساتید دانشگاهی همیشه و همه‌جا از یکدیگر می‌پرسند: •  در حال حاضر دربارۀ چه موضوعی مطالعه می‌کنید؟ •  این ترم چه درس‌هایی تدریس می‌کنید؟\n پرسشِ نخست یک واحد سادۀ مکالمه در دانشگاه است، معادل خوبی برای «حال شما چطور است». به این دلیل زیاد مورد استفاده قرار می‌گیرد که، برای آشناشدن با دیگر اساتید، شیوه‌ای بسیار مؤثر است. پرسیدن این سؤال از استاد از این جهت مناسب است که کار دردست‌انجام اساساً به چاپ نرسیده است، بنابراین نخواندن آن نشان از بی‌توجهی شما نیست.\n پرسش دوم نیز رایج است و متعاقباً پرسش‌های متداول دیگری را در پی خواهد داشت. اگر ارسطو بگوید که مثلاً کتاب کلید فلسفه۲ را تدریس می‌کند، می‌توانید ساختار و محتوای درسی تکالیف نوشتاری و تجاربش را با دانشجویان از او جویا شوید.\n این پرسش‌ها ساده‌اند و آغاز مؤثری برای مکالمه هستند. مهم‌تر از همه اینکه احتمالاً چیزهای زیادی از این پاسخ‌ها خواهید فهمید. ارسطو نیز به پرسش‌های بی‌خطر نیاز دارد، پس او نیز ممکن است همین سؤالات را از شما بپرسد. این پرسش‌ها فرصت‌هایی را برای سخاوت متقابل فراهم می‌آورد.\n بحث را به سمت مسائل تخصصی سوق دهید. ما، اساتید دانشگاه، عاشق صحبت‌کردن دربارۀ کارمان هستیم. جذاب‌تر از آن گفت‌وگو دربارۀ شیوۀ انجام کار است. برخی روش‌های گردآوری اطلاعات، ذخیره، مدیریت و استفاده از آن‌ها ما را شیفته خود کرده‌اند، تا با به‌کارگیری آن‌ها تولید دانش کنیم. گفت‌وگوی پرشوری می‌تواند دربارۀ این فرایند صورت گیرد. محبوب‌ترین پرسش من از انسان‌شناسان و دانشمندان علوم اجتماعی کیفی این است: چگونه کتابی را می‌خوانید؟\n همین پرسش را امتحان کنید و ببینید که چه مکالمه داغی را برمی‌انگیزاند. پرسش‌های دیگری نیز هستند که می‌توانید به‌عنوان پرسش تکمیلی یا جداگانه آن‌ها را به کار برید: •  شیوۀ یادداشت‌برداری‌تان از کتاب چگونه است؟ آیا روش خاصی برای متمایزکردن حاشیه‌نگاری، از یادداشت‌های دیگر دارید؟ روش شما برای تفکیک یادداشت‌برداری از منابع دست‌اول و دست‌دوم چیست؟ •  یادداشت‌هایتان را چگونه منظم و دسته‌بندی می‌کنید؟ برای اینکه این یادداشت‌ها راحت‌تر قابل جست‌وجو باشند و سریع‌تر به آن‌ها دسترسی پیدا کنید، چه روشی دارید؟\n این پرسش‌های مربوط به نگارش نیز عالی هستند: •  آیا روال معینی برای نوشتن دارید؟ •  به نظر شما الگوی نگارش در رشتۀ ما چه کسی است؟ از سبک نگارش چه کسی الهام می‌گیرید؟\n این پرسش‌ها را با لحن «بیا داشته‌هایمان را با هم در میان بگذاریم» عرضه کنید، نه لحن «من تقاضا دارم از همین الان مربی و راهنمای من باشید».\n شما به این دلیل نمی‌پرسید که به توصیه نیاز دارید؛ می‌پرسید چون حقیقتاً دربارۀ کار اساتید دیگر کنجکاوید.\n دربارۀ مباحث روز علمی و دانشگاهی صحبت کنید. شما و ارسطو عضو جامعۀ علمی مشترکی هستید و هر دو مشخصاً بخشی از محفل دانشگاهیان هستید. این اشتراکات خوراک گفت‌وگو را فراهم می‌آورند: •  نظر شما دربارۀ فلان کتابی که اخیراً چاپ شده و سر و صدای زیادی در رشته‌تان به پا کرده است چیست؟ •  موضع شما نسبت‌به [مبحث جنجالی روز رشته‌تان] چیست؟ •  قطعاً ارسطو در ابراز نظرات خود به یک غریبه محتاط خواهد بود. تا جایی که او می‌داند، شما می‌خواهید نظر فی‌البداهۀ او را بپرسید و آن را به‌عنوان قضاوت نهایی او توئیت کنید. هر چه استادی مشهورتر باشد، احتمالاً در گذشته بیشتر در معرض این گونه سوءاستفاده‌ها قرار گرفته است. می‌توانید برای اینکه حرارت گفت‌وگو را پایین بیاورید، از ارسطو خواهش کنید موضع خودش را دربارۀ موضوعات بحث‌انگیز بیان نکند و، به‌جای آن، مشاهداتش را از دانشگاه خودش ابراز کند. •  رویکرد موسسۀ شما نسبت‌به فلان رویداد اخیر چیست؟ •  چه تغییری در طول این سال‌ها در دانشجویانتان مشاهده کرده‌اید؟\n معمولی باشید. انسان‌ها، ازجمله اساتید، اغلب از صحبت‌کردن دربارۀ موسیقی، هنر، ادبیات، تلویزیون، فیلم و سینما، تئاتر، مد، کودکان، حیوانات خانگی، غذا، ورزش، مسافرت و سیاست لذت می‌برند. این پرسش‌ها را مدنظر داشته باشید: •  این روزها چه کتابی در اوقات فراعت می‌خوانید؟ •  آیا طرفدار فلان تیم ورزشی شهرتان هستید؟ •  و پرسشی همیشه حاضر و آماده: اصالتاً اهل کجا هستید؟\n هشدار: تنها دربارۀ آن دسته از علائق و موضوعات عمومی صحبت کنید که واقعاً به آن‌ها دلبسته هستید (اگر اصلاً به گربه‌ها اهمیت نمی‌دهید، اجباری به صحبت‌کردن دربارۀ آن‌ها نیست). عقل سلیم در این مواقع بسیار به کار می‌آید: دعواهای پیش‌پاافتاده سیاسی را برای گفت‌وگو انتخاب نکنید یا به ارسطو نگویید که برنامه تلویزیونی محبوبش آشغال است.\n دربارۀ همایش صحبت کنید. چیزی مشترک بین شما وجود دارد: هر دو در مجلس مشابهی حضور یافته‌اید. می‌توانید نظرش را دربارۀ سخنرانی اصلی بپرسید یا اینکه کدام ارائه توجهش را جلب کرده است. حتی می‌توانید پرسش‌هایی ساده و معمولی دربارۀ پروازش یا رستوران‌های محلی مطرح کنید.\n ممکن است گپ خودمانیْ سطحی به نظر برسد. اما این‌طور نیست. هنگامی که شما و ارسطو در مورد ساندویچ حرف می‌زنید، فضای دوستانه‌ای ایجاد می‌کنید که پشتیبان مکالمات بعدی خواهد بود. گپ خودمانی اذعان به این مسئله است که هر دو شما در آن لحظه به‌عنوان اعضای یک جامعه حضور دارید و همایشی که در آن شرکت کرده‌اید برایتان اهمیت دارد.\n خداحافظی کردن. احتمال دارد زمانی که احساس کردید گفت‌وگویتان رو به پایان است، وسوسه شوید و چیزی از آن استاد مشهور تقاضا کنید: وقت ملاقاتی برای نوشیدن قهوه و ادامۀ گفت‌وگو، اظهارنظر دربارۀ چکیدۀ پایان‌نامه‌تان یا شاید هم از او بخواهید که شما را به یکی از اساتید هم‌تراز خودش معرفی کند. در برابر این وسوسه نیز مقاومت کنید. هیچ چیزی از او نخواهید. تکرار می‌کنم: هیچ چیزی.\n اما، اگر استاد مشهور فرصتی را برای تماس بعدی به شما پیشنهاد داد، بپذیرید. چنانچه ارسطو گفت، «هفته بعد از طریق ایمیل به من یادآوری کن تا اطلاعات مربوط به فلان و بهمان را برایت ارسال کنم» این کار را انجام دهید. در صورتی که گفت «اگر به دانشگاه ما آمدی، به من اطلاع بده»، کمرو نباشید و فراموش نکنید. همچنین اگر ارسطو گفت «می‌توانید رونوشتی از مقاله‌تان در کنفرانس را برایم ارسال کنید؟» پاسخ مثبت دهید.\n با او دست بدهید و بگویید «ملاقات با شما باعث افتخار من بود. بی‌صبرانه منتظرم دوباره بر سر راه یکدیگر قرار بگیریم». و این اتفاق خواهد افتاد، زیرا هر دو شما عضو یک جامعۀ علمی هستید و حالا ارتباطی نیز بین شما برقرار شده است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را رابین برنشتاین نوشته است و در تاریخ ۵ جولای ۲۰۱۷ با عنوان «How to Talk to Famous Professors» در وب‌سایت کرونیکل آو هایر اجوکیشن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۲ شهریور ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «چطور با یک استاد سرشناس هم‌صحبت بشویم؟» و با ترجمه سجاد امیری منتشر کرده است. •• رابین برنشتاین (Robin Bernstein) استاد تاریخ آمریکا، آفریقا و سیاهپوستان آمریکا در دانشگاه هاروارد است. یکی از دغدغه‌های اصلی او حوزۀ زنان و جنسیت است. بی‌گناهی نژادی: ماجرای کودکان آمریکا از بردگی تا حقوق شهروندی (Racial Innocence: Performing American Childhood from Slavery to Civil Rights) یکی از کتاب‌های پرفروش و مهم اوست. [۱] Beyoncé: خوانندۀ مشهور آمریکایی است [مترجم]. [۲] Philosophy 101: From Plato and Socrates to Ethics and Metaphysic این کتاب با عنوان کلید فلسفه  به زبان فارسی ترجمه شده است [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157915.json b/train/528157915.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b33cc94a6049c6ac4e54c6469a77ab89aae4853e
--- /dev/null
+++ b/train/528157915.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اگر ممکن بود، دلتان می‌خواست جای کس دیگری باشید؟",
+  "subtitle": "معاملۀ زندگی خودمان با آدم‌های مشهور، ثروتمند یا زیبا به این آسانی‌ها نیست",
+  "introduction": "زندگی سخت است، برای بعضی‌ها که حقیقتاً ناجور پیش می‌رود. این سختی همراه می‌شود با آدم‌های موفق، پولدار، زیبا و محبوبی که صبح تا شب تلویزیون و دیگر رسانه‌ها نشانمان می‌دهند. طبیعی است که گاهی دلمان بخواهد ما هم جای یکی از آن‌ها باشیم. اما اگر این آرزو واقعاً جدی شود چه؟ تاد می، فیلسوف آمریکایی، معتقد است تعداد اندکی از ما اگر چنین انتخابی جلویمان باشد، قبولش می‌کنیم.",
+  "content": "تاد می، نیویورک تایمز— هیچ وقت با حسادت به زندگی دیگران نگاه کرده‌اید، با حدی از حسادت که برای یکی دو لحظه (یا بیشتر) به این فکر افتاده باشید که می‌شد خودتان جای او باشید؟ مثلاً میشل اوباما که آمیزه‌ای از متانت و شور و هیجان است؛ جرج کلونیِ جذاب و شیک با آن طبع شوخ و طعنه‌آمیز؛ یوسین بولت یا لیونل مسی یا یک ورزشکار مشهور دیگر.\nاصلاً آدم‌های معروف به کنار، کسی از آشناهای خودتان که انگار نظرکرده است و زندگی خوبی دارد: شغلی چالش‌برانگیز و لذت‌بخش، همسری خوش‌برخورد و جذاب، آپارتمانی بزرگ با منظره‌ای دیدنی (و بله، این‌هایی که در فرودگاه می‌توانند بدون کنترل از گیت رد شوند). آیا در این لحظه‌ها، اگر پیشنهادش وجود داشته باشد، وسوسه می‌شوید که جای خودتان را با آن‌ها عوض کنید؟\n واقعاً این را می‌خواهیم؟ و اگر جداً به این چیزها فکر می‌کنیم، این یعنی چه طور آدمی هستیم یا چه نگاهی به زندگی‌مان داریم؟\n قطعاً پیچیدگی‌هایی اینجا وجود دارد. اگر جای کس دیگری زندگی می‌کردید، آن وقت چه کسی بچه‌های شما را بزرگ می‌کرد یا به همسرتان عشق می‌ورزید یا از پدر و مادرتان در دوران پیری مراقبت می‌کرد؟ در واقع، اگر شما جای کس دیگری بودید اصلاً بچه‌هایتان وجود نداشتند. که این فکر جالبی نیست. برای بیان این مطلب، شاید بهترین راه این باشد که آن را در قالب نوعی معامله توضیح دهیم: اگر شما زندگی آن افراد را داشتید، آنگاه آن‌ها زندگی شما را داشتند، و دقیقاً همانطور که شما زندگی می‌کنید زندگی می‌کردند. مسئولیت‌های شما را آن‌ها بر عهده می‌گرفتند و بنابراین جایی برای احساس گناه باقی نمی‌ماند.\n اگر ماجرا را این‌طور در نظر بگیریم، آنگاه مسئلۀ خواستنِ اینکه جای کس دیگری باشیم به مسئلۀ تجربه‌کردن تبدیل می‌شد: آیا کسی هست که تجربۀ زندگی‌اش را به تجربۀ زندگی خودتان ترجیح بدهید، با فرض این که باقی چیزها یکسان باشد؟  وقتی بخواهیم تجربۀ کس دیگری را داشته باشیم، ملاحظه‌ای که سریعاً به ذهن می‌رسد این است که میل به کس دیگری بودن (یعنی داشتن تجربۀ او) مبتنی بر ارزش‌ها و امیالی است که من دارم، و لذا من باید من باشم تا بخواهم او بشوم. ولی خیلی روشن نیست که آیا این ملاحظه واقعاً می‌تواند مانعی برای چنین میلی باشد یا نه. می‌توانم بگویم درست است که تجربۀ آن‌ها بودن دقیقاً وقتی بهتر است که من خودم باشم، ولی دست‌کم آنقدر همپوشانی بین من و آن‌ها وجود دارد که ارزش‌ها و امیال من در آن‌ها نیز وجود داشته باشد، و درعین‌حال آن‌ها تجربه‌ای بهتر از من داشته باشند. بنابراین کماکان می‌توانم به جای آن‌ها بودن را ترجیح بدهم.\n در مقابل، می‌شود گفت افراد دیگر را اصلاً نمی‌توان آن‌قدر شناخت که مطمئن شد همان ارزش‌ها و امیال را دارند یا نه. نکته این است که من به قدر کافی دیگران را نمی‌شناسم تا بتوانم بگویم که آیا حاضرم تجربه‌هایم را با آن‌ها معامله بکنم یا نه. ولی ممکن است کسی هم بگوید همین قدر که من با کس دیگری شباهت‌هایی دارم، کافی است تا حاضر بشوم جای او باشم.\n به نظر من، با مقداری تأمل، اکثر ما حاضر نخواهیم بود جای خودمان را با شخص دیگری عوض کنیم، هر چقدر هم که زندگی دیگران موفق یا اغواکننده به نظر برسد -یا حتی واقعاً باشد. هرچند، برای این که بفهمیم چرا حاضر نیستیم، باید زاویۀ دیدمان را تغییر بدهیم. باید به تجربه‌های خودمان دقت کنیم، نه به تجربه‌های دیگران، یا اول به تجربه‌های خودمان نگاه کنیم. برای اینکه یک نفر دیگر باشم چه چیزهایی را فدا می‌کنم؟ روابطم با همه -فرزندان، همسر، دوستان- و کل گذشتۀ زندگی‌ام را. زیر بار چنین چیزی نخواهم رفت. آنچه از دست خواهم داد کل تجربۀ خودم است.\n مطمئناً کسانی هستند که زندگی‌های فوق‌العاده سختی دارند. شاید برای آن‌ها کاملاً بیارزد که بخواهند تجربۀ کس دیگری را داشته باشند. اما چند نفر از ما در چنین موقعیتی هستیم، تا این حد ناجور؟\n من با کسانی که برایم مهم هستند گذشتۀ خاصی دارم. البته، آن‌ها برای شخصی که من جایم را با او عوض می‌کنم نیز مهم خواهند بود، و به همین طریق، آنچه من برای آن‌ها انجام داده‌ام او نیز برای آن‌ها انجام خواهد داد. اما گذشته‌ای که من خودم تجربه کرده‌ام دیگر از دست می‌رود. به جای آن حالا گذشته‌ای با کسان دیگری دارم که آن‌ها را به اندازۀ کسانی که با آن‌ها ارتباط داشته‌ام نمی‌شناسم. این وضعیت چه حسی خواهد داشت؟ واقعاً نمی‌دانم. شاید این شخص شغلی دارد که آن‌ها از آن لذت می‌برند و از نظر مالی خیالش راحت است و معروف یا زیباست. اما آیا این تفاوت‌هایی که با من دارد آن قدر جدی هستند که حاضر باشم جایم را با او عوض کنم؟\n در این سطح این سؤال مثل این است که بپرسیم آیا حاضرم تجربه‌های عمیق‌ترین دلبستگی‌هایم را با خوبی‌هایی که به نظر نمی‌آید به اندازۀ روابطم اهمیت داشته باشند عوض کنم یا نه. ولی معامله دقیقاً بین تجربۀ دلبستگی‌هایم و وسایل آسایش سطحی به علاوۀ یک سری چیزهای مهم است -چیزهایی که من در جای خودشان چندان با آن‌ها آشنا نیستم.\n اگر این طور نگاه کنیم، چنین معامله‌ای دیگر چندان نویدبخش به نظر نخواهد آمد.\n البته می‌شود این ایراد را گرفت که اگر روابط آن‌ها هم روابط خوبی باشد -روابطی که تجربه‌اش برای آن افراد لذت‌بخش بوده باشد- دیگر لازم نیست دقیقاً بدانم که چه جور روابطی هستند. اما این ایراد خودش مشکلی دارد: حتی اگر آن تجربه‌ها تجربه‌های خوبی باشند، آیا حاضرم تجربه‌های خودم را با آن‌ها عوض کنم؟ در اینجاست که ارزش‌ها و امیال مورد نظر خود من، آن‌هایی که در طول زندگی‌ام پرورش داده‌ام، نیروی واقعی خودشان را به نمایش می‌گذارند. تجربه‌هایی که من در زندگی‌ام برای آن‌ها ارزش قائلم صرفاً به دلیل لذت‌بخش بودن به دست نیامده‌اند، بلکه چون تجربه‌هایی بوده‌اند که من برای آن‌ها ارزش قائل بوده‌ام به دست آمده‌اند. و من به سبب کسی که هستم برای آن‌ها ارزش قائلم.  پس مسئله فقط این نیست که آیا تجربه‌های شخص دیگر تجربه‌های خوبی هستند یا نه، بلکه مهم‌تر این است که آیا می‌خواهم این تجربه‌های خوب را داشته باشم یا نه، و آیا آنقدر در این خواستن مصر هستم که حاضر باشم تجربه‌های خودم را با آن‌ها عوض کنم یا نه. تجربه‌های دیگری باید تا حد بسیار زیادی شبیه به تجربه‌های خود من باشند -یعنی تجربه‌هایی که برای من بیشترین اهمیت را دارند- تا بتوانند کاندیداهای مناسبی برای این معامله به حساب بیایند.\n و این نه‌تنها چیزی است که من قادر به دانستنش نیستم، بلکه بسیار هم بعید است که چنین باشد.\n به‌علاوه، ما تجربه‌های فراوانی را از سر می‌گذرانیم که در آن‌ها کسانی که برای ما مهم هستند با شرایط سختی مواجه می‌شوند و از چنین تجربه‌هایی احساس پشیمانی نمی‌کنیم. برای مثال، وقتی فرزند کسی مشکلات اجتماعی دارد یا یک دوست شغلش را از دست می‌دهد، از سر گذراندن این اتفاقات نه‌تنها برای آن‌ها دشوار است، بلکه ما هم به سبب همراهی با آن‌ها در مشکلاتشان نوعی رنج همدلانه را تجربه می‌کنیم. دوست داشتیم آن‌ها آن مشکلات را نداشتند. اما، با توجه به این که آن مشکلات را دارند، می‌خواهیم کنارشان باشیم تا بتوانیم از آن‌ها حمایت کنیم. نمی‌خواهیم کس دیگری این کار را انجام بدهد. می‌خواهیم خودمان آنجا باشیم، حتی اگر برای ما تجربۀ لذت‌بخشی نباشد.\n البته ترجیح ما در وهلۀ اول این است که آن‌ها اصلاً چنان تجربه‌هایی را نداشته باشند. اما این بیشتر برای آن‌هاست تا برای ما. با توجه به این که آن‌ها آن تجربه‌ها را دارند، انتخاب ما این خواهد بود که تجربه‌های ناخوشایند خودمان را در کنار آن‌ها داشته باشیم. علاوه‌براین، از آنجایی که چنین تجربه‌هایی برای ما سنگین بوده‌اند، ممکن است برای خودمان هم ترجیح بدهیم که چنان اتفاقاتی نیفتاده باشند، اما این مسئلۀ کم‌اهمیت‌تری است. این مسئله مربوط به این است که زندگی ما در برخی لحظاتِ ناخوشایند چطور گذشته است، نه استدلالی برای عوض‌کردن زندگی‌مان با زندگی کس دیگر. استدلال برای تعویض زندگی‌ها باید مبتنی بر خواستِ نداشتنِ هر گونه رابطه‌ای با نزدیکان‌مان باشد، با همۀ سیه‌روزی‌هایی که در پی دارد.\n وقتی من دربارۀ معاملۀ زندگی خودم با زندگی کس دیگری سؤال می‌پرسم، از منظر خودم نگاه می‌کنم و می‌پرسم آیا می‌خواهم آن نوع روابطی را که دیگری دارد من داشته باشم یا نه. و آن روابط هر نوعی که باشند، احتمالاً با نوع روابط خود من فرق دارند، روابطی که عمیقاً برای من معنادار هستند. من دارم چیزی را که در تجربۀ خودم برایش ارزش قائلم با چیزی که در تجربۀ دیگری برایش ارزش قائلم و مهم‌ترین خصوصیات آن تجربه را حتی نمی‌توانم بدانم مقایسه می‌کنم. اگر این طور ببینیم، اکثر ما بعید است وارد چنین معامله‌ای بشویم، حتی اگر برای ما مقدور باشد.\n ما در جهانی زندگی می‌کنیم که در آن دائماً زندگی کسانی را پیش چشم ما می‌آورد که ثروتمندتر یا مشهورتر یا تأثیرگذارتر یا زیباتر هستند و انگار که ما باید به این چیزها اشتیاق نشان بدهیم. البته مشتاق چیزی بودن به خودی خود مشکلی ندارد. اما اگر این زندگی‌های رشک‌برانگیز برای این به ما نشان داده می‌شوند که برایشان له‌له بزنیم، که فقط اگر برایمان مقدور باشد، حاضر باشیم آن زندگی‌ها را داشته باشیم، آنگاه باید گفت این‌ها تصاویری هستند که از ما می‌خواهند چیزهایی را که برایمان مهم است فراموش کنیم. در عصری که عصر طمع‌کاری است، عصری که در آن، تقریباً همۀ قیود اخلاقیِ طمع‌کاری کنار گذاشته شده‌اند، مایۀ تسلی خاطر خواهد بود -و حتی لازم خواهد بود- که بفهمیم اگر بنا باشد از میان گذشتۀ افراد مختلف دست به انتخاب بزنیم، احتمالاً گذشته‌ای که انتخاب خواهیم کرد همان گذشتۀ خودمان خواهد بود.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\n فصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل     ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و     جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب     می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در     زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی    کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در     کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان   به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک   سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار     شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در     صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض     خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را تاد می نوشته است و در تاریخ ۱۷ جولای ۲۰۱۷ با عنوان «؟if you could be someone else, would you» در وب‌سایت نیویورک‌ تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۵ مهر ۱۳۹۶ آن را با عنوان «اگر ممکن بود، دلتان می‌خواست جای کس دیگری باشید؟» و با ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر کرده است. •• تاد می (Todd may) استاد فلسفۀ سیاسی در دانشگاه کلمسون است. آخرین کتاب او زندگی شکننده: پذیرش آسیب‌پذیر بودنمان (A Fragile Life: Accepting Our Vulnerability) نام دارد. پیش از این از تاد می دو مطلب «شما حاضرید چه چیزی را قربانی کنید؟» و «داستان‌هایی که دربارۀ خودمان تعریف می‌کنیم» در ترجمان منتشر شده است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157917.json b/train/528157917.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..24f961079bae71a883e570333e29312bd90eb11a
--- /dev/null
+++ b/train/528157917.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بدبینی؛ راه رسیدن به جامعه‌ای خوب",
+  "subtitle": "بدبینیِ عمیقْ عنصر اصلی بقای هر جامعۀ خوبی است",
+  "introduction": "ذهنیت متداولْ جامعۀ خوب را جامعه‌ای می‌داند که اکثریتِ مردمِ آن خوش‌بین باشند. اما آلن دوباتن، که شهرتش بیشتر به تلاش برای واردکردن فلسفه به زندگی روزمره برمی‌گردد، دقیقاً برعکس فکر می‌کند. او معتقد است بدبینیِ عمیقْ عنصر اصلی بقای هر جامعۀ خوبی است. دوباتن می‌گوید در دل بدبینی ایده‌ای نهفته است که اگر به‌صورت بی‌رحمانه‌ای آن را بپذیریم، ممکن است اتفاقات عجیبی بیفتد. پیامد طولانی‌مدت چنین ایده‌ای جامعه‌ای خواهد بود که، به‌نحو متناقض و شگفت‌آوری، مردمانی بانشاط‌تر، منطقی، نجیب و عاقل خواهد داشت.",
+  "content": "آلن دوباتن، لس‌آنجلس ریویو آو بوکز — شاید این ذهنیت امری عادی باشد که جامعۀ خوب جامعه‌ای است که اکثریت مردمِ آن دربارۀ خودشان، همشهری‌هایشان و چشم‌انداز آیندۀ جمعی‌شان خوش‌بین باشند.\n اما، در واقع، این‌طور برمی‌آید که دقیقاً اوضاع برعکس باشد: گویا بدبینیِ عمیقْ عنصر اصلی بقای هر جامعۀ خوبی است.\n در دل بدبینی این ایده نهفته است: «هر کسی، اگرچه فردی به‌ظاهر عادی به چشم بیاید، شدیداً ناقص است»: کوته‌بین، متعصب، کینه‌توز، احساساتی و مستعد خشمی بی‌مهار، ترس، توهم و هیجان. ما میمون‌هایی دیوانه‌ایم، با کمی نورون‌های اضافه!\n اگر به‌نحوی بی‌رحمانه این نقطۀ تاریک را برای شروع بپذیریم، ممکن است اتفاقات عجیبی بیفتد که می‌توانند، به‌همراه یکدیگر، به‌طرز شگفت‌آوری به جامعه‌ای منطقی، نجیب و عاقل منجر شوند. بیایید چند مورد را بررسی کنیم:\n در جامعه‌ای که -به‌نحو مطلوبی- بدبین است، سیاست‌مداران دلخواهِ افرادْ به‌نسبت ملال‌آور و به‌شدت نامنعطف‌اند. هیچ‌کس وعده‌های آرمان‌شهری و هیجان‌زدۀ رهبران آتش‌افروز را باور نمی‌کند. رأی‌دهندگانْ بسیار بدبین‌تر از آن‌اند که به راه‌حل‌های ساده و سریعِ معضلات ذاتی ملت اعتماد کنند. تعهدهای شورانگیز در سفرهای انتخاباتی صرفاً با یک شانه‌بالاانداختن تحقیرکننده و طعنه‌آمیزِ مخاطبان نادیده گرفته می‌شود.\n ازآنجاکه افراد بدبین می‌دانند یک فرد به‌تنهایی چقدر می‌تواند نقص داشته باشد، جامعۀ بدبین و آرمانیِ مدنظرمان به‌شدت به نهادهایی مستقل، سنجیده و قوی نیاز دارد تا آنچنان سوار بر کار باشند که نگذارند جامعه به دست یک فرد بیفتد. گذشته از این، چنین نهادهایی از خطر نوسان افکار عمومی -که، اگر بدبین باشیم، به نظر می‌رسد در مظان افتادن در دامان جنون و واکنش‌هایی نامعقول‌اند- مصون می‌مانند.\n در این جامعۀ بدبین و آرمانی، میل به اینکه دائماً گروه یا طبقۀ خاصی از مردم را سرزنش کنند وجود ندارد. کسی که رأی می‌دهد باناراحتی اعتراف می‌کند که مشکلات ما -به‌جای اینکه زاییدۀ افراد اندکی باشد، که به‌آسانی می‌توان آماجشان قرار داد و برای عقده‌خالی‌کردن بدان‌ها نفرت ورزید- اساساً از نیروهای عظیم تاریخی و غیرشخصی سرچشمه می‌گیرد.\n این از آن روست که آن‌ها می‌دانند داشتن امیال و مشتهیاتِ به‌نسبت پرمخاطرهْ امری طبیعی است؛ شهروندان جامعه‌ای بدبینْ مشتاقانه قیدوبندهای بسیاری برای خود قرار می‌دهند و آزادی‌شان را به این تعریف نمی‌کنند که، در هر کجا، هر آنچه را دلشان خواست انجام دهند، بلکه آزادی را به هماهنگی با عاقلانه‌ترین و خردمندانه‌ترین خویشتن‌هایشان می‌دانند، خویشتنی که هرازگاهی از روی خود پرده برمی‌اندازد. لذا آن‌ها به‌خاطر اینکه ولخرجی، پرخوری، ورزش نکردن، قطع رحم یا تشدید اعتیادشان را با متانت کنار گذاشته‌اند، حسرت آزادی را نمی‌خورند. آن‌ها جامعه‌ای پدرسالارانه را دربهای معقولِ محدودساختنِ گرایش‌های خودویرانگرشان پذیرفته‌اند.\n اینکه جوامع بدبین زمان زیادی برای پرداختن به فرهنگ سلبریتی ندارند از این روست که مرددند آیا هر کسی شایستۀ این هست که از او بت بسازند یا خیر: آن‌ها، بی‌واسطه، شاهد این‌اند که همه‌شان سروته یک کرباس‌اند! افشای زندگی‌های خصوصی و آشفتۀ افراد آن‌ها را بهت‌زده نمی‌سازد، چراکه آن را یک چیز معمولی می‌دانند. انرژی آزادشان را بیش از اینکه صرف چاپلوسی کنند، که نتیجه‌اش هم رسوایی می‌شود، به‌سمت بخشش هدایت می‌کنند.\n در جوامع بدبین، نظام آموزشیْ پرطول‌وتفصیل، گسترده، و بلندپروازانه است و -از لحاظ مالی- به‌خوبی تأمین می‌شود؛ شهروندان مطمئن‌اند که ذهن بکر انسان به انبوهی از کمک‌های هدفمند و ساختارمند محتاج است تا حریفِ دشواری‌های زندگی شود. برنامۀ درسی‌شان تنها بر مهارت‌های تکنیکال متمرکز نیست، بلکه همچنین آکنده است از راهنمایی‌های بسیاری دربارۀ مسائل عاطفی که، به اذعان همه، ریشۀ بسیاری از تراژدی‌های زندگی ماست.\n جوامع بدبین، از آن رو که معترف‌اند موجوداتی شکننده و زودرنج‌اند، بر خلق فضای عمومی بسیار زیبا و نشاط‌آور تأکید بسیاری می‌کنند، همانند شهرهایی که به هماهنگی، عقلانیت، سادگی و آراستگی شناخته شده‌اند. برج ساعتی به‌شدت زشت، فرودگاهی پرآشوب و یأس‌آور، ایستگاه قطاری نفرت‌بار -به اذعان آن‌ها- کافی است برای اینکه کسی را به پرتگاه افسردگی بیندازد. افراد ثروتمند این احساس را دائماً در خود می‌یابند؛ جامعۀ بدبین صرفاً در مواجهه با این امر، به‌مثابۀ حقیقتی جهان‌شمول، متفاوت عمل می‌کند.\n در نظر جوامع خوش‌بین، ادعاهایی همیشگی به چشم می‌خورد که هر شخص می‌تواند استثنا باشد و روزی، به‌طرز حیرت‌انگیزی، به موفقیت برسد. بدین ترتیب، دلربایی‌ها و مواهب زندگی اساساً با کسانی همراه خواهد بود که بهترین باشند. آن‌ها این‌طور فکر می‌کنند که بهترین رستوران‌ها لذیذترین غذاها را می‌پزند، بیمارستان‌های خصوصی عالی‌ترین خدمات را ارائه می‌دهند، گران‌ترین مدارس باکیفیت‌ترین آموزش را در اختیار دانش‌آموزان می‌گذارند، متمول‌ترین مناطق مسکونی فرح‌بخش‌ترین فضا را دارند، و حتی ثروتمندترین افراد نیز مالیات کمی می‌پردازند. اما متاسفانه چنین جوامعی فراموش کرده‌اند که، در واقع، قرار نیست اغلب مردم، در همۀ جوانب، موفق باشند.\n لذا در جوامع بدبین، معمولی‌بودن و ناکامیِ نسبیْ عادی شمرده می‌شود و هدف دولت نیز، در نظر مردم، فراهم کردن یک زندگی متعادل و -تا حد امکان- جذاب است (یعنی همان زندگی‌ای که همة مردم دارند). مسکن عمومی، مدرسۀ دولتی، بیمارستان‌ها و حمل‌ونقل عمومی همگی عالی‌اند، چراکه (با نوعی رئالیسم افراطی) اینطور جا افتاده است که قرار نیست رویشان حساب باز کنیم.\n در صورتی که از این دستورات بدبینانه پیروی کنیم، پیامد طولانی‌مدت آنْ جامعه‌ای خواهد بود که -به‌نحو متناقضی- مردمانی بانشاط‌تر خواهد داشت؛ اگرچه شهروندانِ خردمند، محزون، و محتاطش هیچگاه جرئت بیان کردنش را نداشته باشند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آلن دوباتن نوشته است و در تاریخ ۱۳ مارس ۲۰۱۷ با عنوان «Why Pessimism Is the Key to Good Government» در وب‌سایت لوس آنجلس ریویو آو بوکز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۲ خرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «بدبینی؛ راه رسیدن به جامعه‌ای خوب» و با ترجمۀ علیرضا صالحی منتشر کرده است. •• آلن دوباتن (Alain de Botton) نویسندۀ متولد سوئیس است که در لندن زندگی می‌کند. عمدۀ شهرت او به تلاش برای واردکردن فلسفه به مسائل زندگی روزمره برمی‌گردد. دو باتن در سال ۱۹۹۳ کتاب جستارهایی دربارۀ عشق (Essays in Love) را منتشر کرد تا امروز بیش از دو میلیون نسخه در سراسر جهان به فروش رفته است. چگونه پروست می‌تواند زندگی شما را تغییر دهد (From How Proust Can Change Your Life) و تسلی‌بخشی‌های فلسفه (The Consolations of Philosophy) از دیگر کتاب‌های پرفروش اوست. دو باتن در لندن مرکزی را به نام «مدرسۀ زندگی» تأسیس کرده است که ایدۀ او را در قالب کلاس‌های مختلف تدریس می‌کند.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157918.json b/train/528157918.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a94a6eacd75df2a5db71d8cafef9c13b3a9ce7e4
--- /dev/null
+++ b/train/528157918.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "وقتی یالوم گریست",
+  "subtitle": "اروین یالوم، روان‌درمانگر محبوب، در بیمارستان بستری شده و خودش را در آستانۀ مرگ می‌بیند",
+  "introduction": "نام یالوم برای کتاب‌خوان‌های ایرانی آشناست، روان‌شناسی که کتاب‌هایش گاهی با چند ترجمۀ مختلف به چاپ رسیده و رمان‌هایش نه‌فقط میان روان‌شناسان بلکه میان آن‌هایی که علاقه‌مند به حوزۀ روان‌شناسی و فلسفه هستند طرفدار دارد. از مسائل مهمی که یالوم در خلال زندگی حرفه‌ای و خصوصاً داستان‌هایش به آن پرداخته مسئلۀ مرگ است؛ او همچنین به انسان‌های زیادی که در آستانۀ مرگ بوده‌اند کمک‌های روان‌شناسانه داده. حالا در بستر بیماری است و دارد خودش را آمادۀ مرگ می‌کند. میشل اسمیت به ملاقاتش رفته است.",
+  "content": "جردن مایکل اسمیت، آتلانتیک —  در یکی از صبح‌های ماه مه، اروین یالوم، روان‌درمانگرِ اگزیستانسیال، دوران نقاهتش را در اتاقی رو به آفتاب در طبقۀ همکف بیمارستان پالو آلتو در کالیفرنیا سپری می‌کند. بلوزی سبز با شلواری سفید به تن کرده، البته نه لباس فرم بیمارستان. همان اول اشاره می‌کند حالش طوری نیست که بخواهد زیاد به بیمارستان بیاید و تحت مداوا باشد. با خنده می‌گوید: «نمی‌خواهم [نوشته‌ای که قرار است بنویسی] مراجعه‌کننده‌هایم را بترساند». تا پیش از ماه گذشته، که زانویش را عمل جراحی کند، روزی دو یا سه مراجع می‌دید، بعضی را در مطبش در سن‌فرانسیسکو و بقیه را در محل زندگی‌اش، پالو آلتو. اما، بعد از عمل جراحی، احساس سرگیجه می‌کند و نمی‌تواند خیلی خوب تمرکز کند. با صدایی کلفت اما آرام به من می‌گوید: «این‌ها فکر می‌کنند مسئله مسئلۀ مغزی است اما نمی‌دانند ماجرا دقیقاً از چه قرار است». با همۀ این اوصاف، یالوم امیدوار است خیلی زود به خانه برگردد؛ او ژوئن امسال ۸۶ساله شده و مشتاقانه منتظر است تا جدیدترین کتابش، چگونه اروین یالوم شدم۱، در ماه اکتبر منتشر شود.\n چند نسخه از تایمز لیترری ساپلیمنت و مجلۀ نیویورک تایمز بوک ریویو روی تخت یالوم است، کنار یک آی.پد. در بیمارستان وقتش را با تماشای فیلم‌های وودی آلن و خواندن رمان‌های نویسندۀ کانادایی، رابرتسون دیویس، گذرانده. صحبت از مرگِ خود آسان است برای کسی که در حلقۀ روان‌شناسی آمریکا این ایده را رواج داد که تعارضات انسان می‌تواند نتیجۀ دوراهی‌های حل‌نشدۀ وجودی‌اش باشد، که یکی از آن‌ها ترس از مرگ است.\n یالوم دربارۀ ترسش می‌گوید، ترسی که از وضعیت سلامتش دارد: «ترس بر من غلبه نکرده». از دیگر ایده‌های مختص یالوم، که در کتاب‌هایش ازجمله خیره به خورشید۲ و مخلوقات فانی۳ مطرح کرده، این است که ما می‌توانیم ترس از مردن را در خودمان کم کنیم، از این طریق که بدون افسوس و حسرت زندگی کنیم، به تأثیرمان روی نسل‌های آینده فکر کنیم، و اضطرابمان از مرگ را با نزدیکانمان در میان بگذاریم. از یالوم پرسیدم دلمشغولی همیشگی‌اش در مورد مرگ آیا باعث آرام‌ترشدن فکر و خیالش شده، فکر و خیال اینکه ممکن است به‌زودی از دنیا برود. در جواب گفت: «به نظرم این دل‌مشغولی کار را راحت‌تر می‌کند».\n مردمِ سراسر جهان روزانه به یالوم ایمیل می‌زنند به این امید که ترس‌های اگزیستانسیالشان برطرف شود. یالوم در ایمیلش لیبلی درست کرده با نام «هواداران» که در آن ۴۱۹۷ ایمیل از دوستدارانش وجود دارد، دوستدارانی از جاهای مختلف: از ایران گرفته تا کرواسی و کرۀ جنوبی. پیشنهاد کرد نگاهی به این ایمیل‌ها بیندازم، که بعضی‌شان متن‌های سادۀ تشکر بودند و اظهار قدردانی از بینش‌هایی که کتاب‌های یالوم به آن‌ها داده بود. او، علاوه‌بر کتاب‌های درسی و برخی آثار غیرداستانی، چندین رمان و مجموعه‌داستان هم نوشته است. بعضی از این کتاب‌ها پرفروش بوده‌اند، ازجمله دژخیم عشق (روایت‌هایی از روان‌درمانی)۴ و وقتی نیچه گریست۵.\n وقتی داشتم ایمیل‌ها را بالا پایین می‌کردم، با عصایش دکمه‌ای را فشار داد که پرستار را خبر کند. صدایی از آیفون آمد و او توضیح داد که برای زانویش مقداری یخ احتیاج دارد. این بارِ سوم بود که پرستارها را صدا می‌زد؛ به من می‌گوید دردش باعث شده که سخت بتواند روی چیزی تمرکز کند، هرچند سعی‌اش را می‌کند.\n ماریلین، همسرش، که بالای ۶۰سال به نظر می‌رسد، در تمام مدت بستری‌شدن یالوم، مرتباً خواندنی‌های تازه برایش می‌آورَد. جورجیا مِی، همکار و دوست یالوم و همسر روان‌درمانگرِ اگزیستانسیال رولو می، روز گذشته به ملاقات او آمده بود. وقتی او دیگر هیچ کاری ندارد که بکند، با آی.پد یا کامپیوترش کار می‌کند و همۀ این‌ها را با چیره‌دستی انجام می‌دهد.\n بسیاری از ایمیل‌های هواداران تأملاتی عمیق در باب مرگ است. بعضی از مکاتبه‌گران امید دارند که یالوم به آن‌ها آرامشی بدهد برای مشکلات عمیقشان. بیشترِ وقت‌ها یالوم در پاسخ ایمیل‌ها گفته است که یک درمانگر محلی پیدا کنند. اما اگر کسی درمانگری در دسترسش ندارد و مسئله‌اش در بازۀ زمانی کوتاه‌مدتی حل‌شدنی است -چون یالوم در این مرحله از دورۀ زندگی نمی‌تواند با مراجعی بیش از یک سال کار کند-، او می‌تواند از راه دور برای آن‌ها وقت بگذارد. در حال حاضر کار درمانی‌اش را با مراجعانی که از ترکیه، آفریقای جنوبی، و استرالیا هستند از طریق اینترنت انجام می‌دهد. به زعم او، اگر اختلافات آشکار فرهنگی را کنار بگذرایم، مراجعانِ از راه دور تفاوت چندانی با مراجعان حضوری ندارند. می‌گوید: «اگر زندگی پر از افسوس و حسرتی داشته‌ایم، پر از کارهای نکرده، اگر زندگی تحقق‌نایافته‌ای داشته‌ایم، زمانی که مرگ به سراغمان می‌آید، بسیار وحشتناک‌تر خواهد بود. فکر می‌کنم این برای همۀ ما صادق است».\n چگونه اروین یالوم شدم مشخصاً خاطرات زندگی یک درمانگر است. سطر آغازینش را برایم می‌خواند: «سۀ نصفه شب، درحالی‌که روی بالش اشک می‌ریزم، از خواب می‌پرم». کابوس یالوم به واقعه‌ای در کودکی‌اش برمی‌گردد که به دختری توهین کرده است. بیشترِ کتاب دربارۀ تأثیرات و عواملی است که دوران نوجوانی بر زندگی‌اش داشته، خصوصاً رابطه با مادرش. او به نقل از چارلز دیکنز می‌نویسد: «در یک دایره سفر می‌کنم، چرا که هر چه بیشتر و بیشتر به‌سوی فرجام کشیده می‌شوم، حس می‌کنم به آغاز نزدیک و نزدیک‌تر شده‌ام».\n یالوم اولین بار شهرتش را، در میان روان‌درمانگران، از کتاب روان‌درمانی گروهی: نظریه و عمل۶ به دست آورد. این کتاب که در سال ۱۹۷۰ منتشر شد استدلال می‌کند که درمان گروهی نمونۀ کوچکی از زندگی هرروزۀ ماست و همچنین پرداختن به روابطی که درون یک گروهِ درمانی وجود دارد می‌تواند تأثیرات درمانیِ قابل‌توجهی در بیرون از گروه داشته باشد. پرستارها در اتاق می‌روند و می‌آیند، در همین حین او به من می‌گوید: «سال بعد ششمین بازبینی کتابم را انجام می‌دهم». روی صندلی کنار پنجره نشسته و بی‌قراری می‌کند. خط ریشش بدون کلاه پانامای همیشگی‌اش بلندتر به نظر می‌رسد.\n اگرچه سال‌هاست که تدریس را کنار گذاشته، اما می‌گوید، تا روزی که بتواند، مراجعانی را در حیاط‌خلوت ویلایش می‌بیند. ویلایش مدل کوچک‌شده از غار انسانی است که پر شده از کتاب‌های فریدریش نیچه و فیلسوفان رواقی. خارجِ این باغ درختان بُن‌سای وجود دارد؛ آهو و خرگوش و روباه در اطراف این باغ گه‌گاه دیده می‌شود. در چگونه اروین یالوم شدم نوشته: «وقتی احساس خستگی می‌کنم، بیرون می‌روم و سر خودم را با بُن‌سای گرم می‌کنم: هرس می‌کنم، آبیاری می‌کنم، و ظاهر زیبایشان را تحسین می‌کنم».\n یالوم هر مشکلی که در کار درمان پیش می‌آید به‌عنوان یک پازل می‌بیند، پازلی که شخصِ او و مراجع باید با هم همکاری کنند تا حلش کنند. این فرایند را در دژخیم عشق تببین کرده است، کتابی که شامل ده داستان از مراجعانِ تحت درمانش می‌شود: داستان‌های واقعی از کار او، که در آن‌ها اسم‌ها عوض شده اما باقیِ جزئیات تغییر چندانی نداشته. این داستان‌ها نه‌تنها بر رنج‌های مراجعانش متمرکز شده، بلکه همچنین احساسات و افکار او را به‌عنوان درمانگر دربرگرفته است. به من می‌گوید: «می‌خواهم جنبه‌های انسانیِ درمان را پررنگ کنم تا نشان دهد که درمانگر انسانی واقعی است».\n شاید در نگاه اول به نظر نرسد که این کتاب کتابی بفروش است، اما وقتی در سال ۱۹۸۹ بیرون آمد موفقیتی تجاری رقم زد و تا به امروز فروشی با سرعت داشته. منتقدی به نام لورا میلر در سال ۲۰۰۳ آن را رسماً نمایندۀ ژانری جدید دانست. دژخیم عشق، آن‌طور که میلر در نیویورک تایمز نوشت، نشان داد که «مطالعات موردیِ روان‌شناسانه چیزی به خوانندگان ارائه می‌کند که داستان‌کوتاه‌های امروزی به خوانندگان نمی‌دهند: جست‌وجوی رازها، برانگیختن کنجکاوی‌ها، عواطف عمیق، پی‌رنگ». \n امروز، مردمِ سراسر دنیا که به یالوم ایمیل می‌زنند او را بیشتر از طریق کتاب‌هایش می‌شناسند، کتاب‌هایی که به چندین زبان ترجمه شده. ممکن است یالوم هم همچون دیوید هاسلهاف بیش از آنکه در آمریکا مشهور باشد در خارج از آمریکا مشهور باشد. شاید دلیل کمتراستقبال‌شدن از یالوم در آمریکا به‌خاطر تعصبات مذهبی بسیاری از خوانندگان آمریکایی و پافشاری آن‌ها روی پایان‌های خوش باشد. دوشنبه‌ها با یالوم همچون سه‌شنبه‌ها با موری۷ نیست. یالوم برای خوانندگان مذهبی می‌تواند انسانی مخوف باشد. به جهان پس از مرگ اعتقادی ندارد؛ می‌گوید اضطرابش در رابطه با مرگ با این اعتقاد تسکین پیدا می‌کند که آنچه پس از زندگی خواهد آمد همان چیزی است که قبل از آن وجود داشته. عجیب نیست که به من می‌گوید مخاطبان مذهبی‌اش تمایلی ندارند جذب کتاب‌هایش شوند.\n یالوم دربارۀ سختی‌های سالخوردگی رک و راست است، هم در زندگی شخصی، هم در خاطرات زندگی. وقتی دو تا از دوستان صمیمی‌اش اخیراً فوت کردند، دریافت که خاطرات تسلی‌دهنده از دوستی‌شان همۀ آن چیزی است که باقی مانده است. با ناراحتی می‌گوید: «در ذهنم این فکر جوانه زده که واقعیتی بیش از این وجود ندارد. وقتی بمیرم، همه‌اش خواهد رفت». فکر اینکه ماریلین را ترک کند برایش عذاب‌آور است. از اینکه حال جسمانی‌اش بدتر شود هم وحشت دارد. الان از یک واکر استفاده می‌کند که زیر پایه‌هایشان توپ تنیس است و اخیراً نحیف‌تر هم شده. در طول ملاقاتمان بارها سرفه می‌کند؛ وقتی یک ماه بعد از ملاقاتمان به او ایمیل زدم، حالش بهتر شده بود، ولی دربارۀ ترس وضعیت جسمانی‌اش این‌طور گفت: «آن چند هفته بدترین ایام عمرم را گذراندم». او دیگر نمی‌تواند تنیس بازی کند یا غواصی کند، و می‌ترسد روزی برسد که نتواند دوچرخه‌سواری کند. در چگونه اروین یالوم شدم می‌نویسد: «پیرشدن ازدست‌دادن یک چیز بعد از چیز دیگر است».\n در کتاب خود تأکید می‌کند که عشق می‌تواند اضطراب مرگ را کم کند و این از دو طریق است: یکی اینکه فضایی برای انسان‌ها فراهم شود تا ترس‌هایشان را با هم مطرح کنند و دیگر اینکه به یکدیگر کمک کنیم تا خوب زندگی کنیم. ماریلین فمینیست و محقق ادبی قابلی است که با یالوم قرابت فکری زیادی دارد. او امید زندگی یالوم است و باعث می‌شود یالوم هر چه قوی‌تر به زندگی ادامه دهد؛ درست همین مسئله مرگ را برایش عذاب‌آور کرده. در جایی از صحبت‌هایمان می‌گوید: «همسرم کتاب به کتاب هم‌سنگ من است». هرچند در ایمیلش فولدری داشت با عنوان «ایده‌های نوشتن»، اما می‌گوید که درنهایت ممکن است ایده‌ای برای کتاب‌هایش نداشته باشد. در همین حین، ماریلین به من می‌گوید به‌تازگی به دوستش، همسر یکی از استادان دانشگاه استنفورد، کمک کرده تا برای شوهرش آگهی ترحیم بنویسد. ماریلین می‌گوید: «این واقعیتِ جایی است که در آن زندگی می‌کنیم».\n یالوم، در اوایل کار روان‌درمانی اگزیستانسیالش، از این مسئله شگفت‌زده شد که افراد از توضیح‌دادن دردهای وجودی‌شان چقدر تسلی می‌یابند. در خیره به خورشید می‌نویسد: «ما در مردن، این تنهاترین اتفاق زندگی، تنهاییم». بااین‌حال، همدلی و برقرارکردن روابط می‌تواند اضطراب ما انسان‌ها را در مورد مرگ تا حد زیادی کاهش دهد. در دهۀ ۱۹۷۰ زمانی که کار با مراجعانی را شروع کرد که نوعی سرطان لاعلاج داشتند، متوجه شد که آن‌ها با این ایده دلگرم می‌شوند که می‌توانند با مردنِ با ارزش الگویی برای دیگران باشند.\n وحشت از مرگ ممکن است برای هر کسی در هر زمانی اتفاق بیفتد، و می‌تواند تأثیراتی زندگی‌عوض‌کن داشته باشد، چه تغییرات مثبت و چه منفی. یالوم در جایی نوشته: «برای آن‌هایی که تعصب عمیق و ریشه‌داری درمقابل گشودگی دارند -آن‌هایی که همیشه از دوستی‌های عمیق خودداری کرده‌اند- مسئلۀ مرگ ممکن است تجربۀ تکان‌دهنده‌ای باشد و تمایلاتشان را برای برقراری روابط صمیمانه تغییر زیادی دهد». آن‌هایی که زندگیِ زیست‌نکرده‌ای داشته‌اند می‌توانند اولویت‌هایشان را در همین فرصت باقی‌ماندۀ زندگی تغییر دهند. در همین حال که یکی از پرستارها قرص‌هایش را آورد به من می‌گوید: «همین موضوع دربارۀ ابنزر اسکروج صادق بود».\n روان‌درمانی اگزیستانسیال، با همۀ هولناک بودنش، عمیقاً تأییدگر زندگی است. تغییر همیشه ممکن است. صمیمیت می‌تواند آزادی بیاورد. وجود گران‌بهاست. یالوم، در تمجید از استعاره‌ای که ریچارد داوکینزِ دانشمند بیان کرده تا طبیعت ناپایدار وجود را نشان دهد، می‌گوید: «از اینکه باید این زندگی و دنیای فوق‌العاده را رها کنی متنفرم». خط‌کشی را تصور کن که میلیاردها سال از این جهان را نشان می‌دهد. نقطه‌ای نورانی روی این خط‌کش وجود دارد که لحظۀ حال است. هرچیزی که سمت چپ این نقطۀ نورانی وجود دارد تمام شده؛ و سمت راست این خط‌کش آینده‌ای نامعلوم است. شانس اینکه ما در این نقطۀ نورانی باشیم، یعنی زنده باشیم و زندگی کنیم، بسیار ناچیز است؛ بااین‌حال، این شانس نصیب ما شده و ماییم که اینجاییم.\n دریافت یالوم از مرگ با این حس تسکین پیدا می‌کند که خوب زندگی کرده است. به‌آرامی می‌گوید: «به گذشته که نگاه می‌کنم، موفقیت‌های زیادی کسب کرده‌ام و حسرت‌های کمی دارم». این‌طور ادامه می‌دهد: «تکانه‌ای درونی در همۀ ما هست که می‌خواهد زنده بمانیم، می‌خواهد زندگی کنیم». مکثی می‌کند و می‌گوید: «متنفرم که ببینم زندگی تمام شده».\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جردن میشل اسمیت نوشته است و در ۲۲ سپتامبر ۲۰۱۷ با عنوان «How to Die» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳ مهر ۱۳۹۶ آن را با عنوان «وقتی یالوم گریست» و با ترجمۀ سجاد سرگلی منتشر کرده است. •• جردن میشل اسمیت (JORDAN MICHAEL SMITH) نویسندۀ کتاب انسانیت: جیمی کارتر چطور انتخاب را باخت و دوران پسا ریاست جمهوری را تغییر داد (Humanity: How Jimmy Carter Lost an Election and Transformed the Post-Presidency) است. نوشته‌های او در بوستون گلوب، فارین پالیسی و نیو ریپابلیک منتشر شده است. [۱] Becoming Myself [۲] Staring at the Sun [۳] Creatures of a Day [۴] Love’s Executioner & Other Tales of Psychotherapy [۵] When Nietzsche Wept [۶] The Theory and Practice of Group Psychotherapy [۷] Tuesdays With Morrie: سه‌شنبه‌ها با موری نوشتۀ یک نویسندۀ آمریکایی به نام میچ آلبوم است که در سال ۱۹۹۷ منتشر شد و یکی از کتاب‌های پرفروش بوده است. قهرمان اصلی داستان بیمار است، بیماری او به‌تدریج اعضای بدن را از کارمی‌اندازد و باعث مرگ سلولی بافت‌ها و ماهیچه‌های بدن می‌گردد، موری مرگ را پذیرفته؛ او خواهد مرد اما در واپسین روزهای زندگی می‌خواهد به کمال برسد [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157920.json b/train/528157920.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e48af7ce299c4550876b94609749f6804d87ecb4
--- /dev/null
+++ b/train/528157920.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا ایموجی‌ها فایده‌ای دارند؟",
+  "subtitle": "شکلک‌ها در ارتباطات دیجیتال نقش زبان بدن را بازی می‌کنند",
+  "introduction": "هنوز پیدا می‌شوند کسانی که دوست ندارند در پیام‌های دیجیتالشان از ایموجی‌ها استفاده کنند، اما به‌هرحال، مردم تصمیم خودشان را گرفته‌اند. روزانه بیش از ۶ میلیارد ایموجی میان انسان‌ها رد و بدل می‌شود. تحقیقات و سرمایه‌گذاری‌های گسترده روی آن‌ها انجام می‌شود و نفوذ آن‌ها از نفوذ زبان انگلیسی در جهان بیشتر شده است. ایموجی‌ها چه کمکی به ما می‌کنند و چرا این‌قدر محبوبمان شده‌اند؟",
+  "content": "ویویان اوانس، نوتیلوس —  استفاده از ایموجی‌ها به پدیده‌ای جهانی تبدیل شده است. در سال ۲۰۱۵، هر روز بیش از شش میلیارد ایموجی۱ توسط ۹۰ درصد جمعیت آنلاین جهان فرستاده می‌شده است.۲ امروزه این شکلک‌ها حتی فراگیرتر از زبان انگلیسی شده‌اند.\n ایموجی‌ها از نظر برخی، هشدارهایی قریب‌الوقوع برای مرگ زبان واقعی هستند. جاناتان جونز، منتقد هنری و یکی از مخالفان ایموجی در سال ۲۰۱۵ در مطلبی در روزنامۀ گاردین ادعا کرد که «پس از هزار سال پیشرفتِ مشقت‌بارِ زبان از دوران بی‌سوادی تا زبان شکسپیر و پس از آن، انسانیت دارد عجولانه کل این دستاورد را دور می‌ریزد». او مدعی است این شکلک‌ها «عقبگرد عظیمی برای انسانیت محسوب می‌شود». ریشخند او آشکار است: «شماها اگر دوست دارید از این شکلک‌ها استفاده کنید، اما من به زبان شکسپیر پایبند خواهم بود».\n اما آیا زبان واقعاً مهم‌ترین عامل محرک و تأثیرگذار در دنیای تعاملات هرروزۀ ما محسوب می‌شود؟\n زندگی روزمره را در نظر آورید: تعاملات رودررو، وقت‌هایی که غیبت و وراجی می‌کنیم تا روزمان سپری شود، یا سرگرم شوخی‌های بی‌معنی می‌شویم؛ براساس یک بررسی تقریباً ۷۰ درصد تعاملات روزانۀ ما را این امور به خود اختصاص داده است. این نوع تعاملات بی‌شک نیازمند زبان است، یعنی کلماتی که در چارچوب یک نظام دستوری بر زبان می‌آوریم و در عین‌حال نیازمند شیوۀ خاصی از انتقال، یعنی گفتار، نیز هستند. با این وجود، زبان گفتاری فاقد فضاهای سفیدی است که روی صفحۀ مکتوب موجودند، فضاهایی که به ما کمک می‌کنند کشف کنیم یک کلمه کجا آغاز می‌شود و دیگری کجا پایان می‌یابد؛ از جمله چیزهای دیگری که در زبان گفتاری غایب است، علائم سجاوندی و دیگر ظرائف قلمی نویسنده است، علائمی که ما را قادر می‌سازد تا بگوییم کلمات چگونه به گروه‌هایی از ایده‌ها یعنی عبارات و جملات تبدیل شده‌اند.\n در عوض در گفتار، عروض۳ را داریم که در آن تکیه، زیر و بمی، شدت صدا، مکث و تندی و کندی گفتار برجسته می‌شود، در واقع همین عوامل است که ما را قادر می‌کند تا یک جریان کلامی را که متشکل از کلمات مجزا و واحدهای آوایی‌ست، تفسیر کنیم. ریتم و وزن سرنخ‌هایی دربارۀ چگونگی سازمان‌دهی اطلاعات فراهم می‌کند و افت‌وخیز حالت صدای گوینده به ما کمک می‌کند تا بفهمیم عبارتی مثل «شما مال این دور و برا نیستید» یک پرسش است یا دارد به ما می‌گوید از آنجا گم شویم. شیوه‌های دیگری نیز وجود دارد: خیرگیِ نگاه، حالت چهره، حرکات سر و دست و نشانه‌های دیگر «زبان بدن».   \n براساس یک برآورد، در تعاملات روزانۀ ما با دیگران فقط ۳۰ تا ۳۵درصد از جنبه‌های اجتماعی محتوا و معنا برخاسته از زبان است و به‌طرز حیرت‌آوری۷۰درصد از آن از اشاره‌های غیرکلامی سرچشمه می‌گیرد. این ۷۰درصد، علاوه بر اشاره‌های بصری، همچون زبان بدنِ شخص مقابل، حالت چهره و حرکات سر و دست، میزان نزدیک ایستادن افراد به ما را نیز شامل می‌شود: همۀ ما حس معذب بودن در کنار افرادی را تجربه کرده‌ایم که برای راحتی خودشان، مقدار بسیار زیادی از فضای شخصی ما را اشغال می‌کنند؛ در چنین مواردی واکنش عاطفی ما احتمالاً بدون استثناء منفی است. ما به ظاهر فیزیکی و لباس آن‌ها و همچنین محیطی که در آن با آن‌ها روبه‌رو می‌شویم نیز واکنش نشان می‌دهیم، چراکه دربردارندۀ اطلاعاتی دربارۀ شغل یا سبک زندگی آن‌هاست.\n ما از لمس‌کردن نیز اطلاعات بیرون می‌کشیم. زمانی تاجر موفقی را می‌شناختم که مدعی بود از روی دست دادن با یک نفر می‌تواند بگوید که آن شریک یا مشتری تا چه اندازه قابل اعتماد است. شدت محکم گرفتن، حس‌کردن کف دست دیگری و حرکات دیگری که پیچیده‌تر از دست‌دادن نیستند، ممکن است تمام آن‌چیزی را که معتقدیم باید دربارۀ یک شراکت تجاری بالقوه بدانیم برایمان فراهم آورد.\n اما آیا این حکایت حقیقت دارد؟ مطالعات نشان می‌دهد که واقعاً حقیقت دارد: شدت فشار دست هنگام دست دادن نشانه‌های گویایی دربارۀ شخصیت ما برملا می‌کند. در یکی از اولین تحقیقاتی که در این مورد انجام شد، محققان رابطۀ میان قدرت دست دادن و شخصیت را بررسی کردند. در این تحقیق، ۱۱۲ شرکت‌کننده با چهار کدنویس آموزش دیده -با هر کدنویس دو بار- دست دادند تا نیروی دست‌گرفتنِ شرکت‌کننده را ارزیابی کنند. همه شرکت‌کننده‌ها فرم ارزیابی ویژگی‌های شخصیتی را نیز کامل کردند. محققان متوجه شدند که دست دادن‌های قوی، در هر دو جنس، با برونگرا بودن و نشان‌دادن عواطف در ارتباط است. در مقابل دست‌دادنِ ضعیف با درون‌گرایی و کمتر نشان دادن احساسات مرتبط است.\n از بررسی چگونگی لمس‌کردنِ بدن خود نیز اطلاعاتی کسب می‌کنیم. کسی که موهایش را لمس می‌کند احتمالاً کلافه شده است یا شاید به‌دنبال رابطه‌ای رمانتیک است.  حتی از  برخورد گذرای دیگران با خودمان در تعاملات نیز اطلاعات به دست می‌آوریم، مثلاً زمان بین عوض‌شدن نوبت در بحث، همچنین از تماس چشمی، منقبض شدن مردمک چشم مخصوصاً هنگام ارزیابی احتمال برخوردهای رمانتیک احتمالی و حتی دفعات پلک زدن.\n تمام ابعاد این ارتباطات غیرکلامی توسط ری بردویستل ، انسان‌شناس امریکایی متأخر مطالعه شده است، او چهره‌ای پیشگام در حوزۀ مطالعات ارتباطات غیرکلامی محسوب می‌شود. بردویستل رشتۀ حرکت‌شناسی۴ را نامگذاری و بنیان نهاد، این رشته به مطالعۀ نقش «حالات چهره، حرکات سر و دست، حالت بدن، طرز راه رفتن، و حرکات قابل مشاهدۀ بازو و بدن» در انتقال معانی اجتماعی می‌پردازد. بردویستل براساس این تحقیق گسترده تخمین زد که احتمالاً می‌توانیم ۲۵۰۰۰۰ حالت مختلف چهره را تولید و شناسایی کنیم، از این منظر شاید اتفاقی نباشد که ایموجی با آرایش حیرت‌آور خود از صورتک‌های زرد که شامل انواع مختلفی از لبخندهای متغیر، صورت‌های گیج، ناراضی، ناراحت و عصبانی می‌شود، برای ارتباطات بصری در گفتگوهای متنی تا این حد مناسب است.\n یکی از ابعاد دیگر ارتباطات غیرکلامی خصوصیات شبه‌زبانی گفتار است که اولین بار توسط جورج تریگر، زبان‌شناس آمریکایی مطالعه شد. زبان غیرکلامی مطالعۀ خصوصیاتی است که ملازم زبان گفتاری و پیامد محیط تولید آن هستند؛ این امر می‌تواند بر معنای کلماتی که بر زبان می‌آوریم تأثیر گذارده و حتی آن‌ها را تغییر دهد. خصوصیات شبه‌زبانی، چنانچه گفته شد، از نشانه‌های آوایی نظیر صدای خنده تا علم عروض متغیر است. مشخصه‌های نوایی گفتار شامل چیزهایی می‌شود مثل ضرب‌آهنگ، شدت نسبی صدا، زیر و بمی، آهنگ صدا و دامنۀ زیر و بمی‌ای که صدا در آن عمل می‌کند و این نوسان به‌طور متوسط برای زن‌ها بالاتر از مردها است.\n\nاز آن‌جا که بخشی قابل‌توجه از معنای یک پیام ارتباطی در تعامل اجتماعی از علائم غیرکلامی نشأت می‌گیرد، منطقی است که در تبادلات گفتاری، متن به تنهایی -در شکل زبان‌شناختی- فقط بخش نسبتاً کوچکی از اطلاعات قابل‌دسترسِ ما را منتقل کند. در آنچه گفت‌وگوی دیجیتال به‌تنهایی می‌تواند منتقل کند نقصان‌های بزرگی وجود دارد، بیشتر اطلاعات مرتبط با اظهارات عاطفی، نشان دادن شخصیت فردی و تفاوت‌های ظریف موجود در کلماتِ زبان گفتاری در آن غایب است. بنابراین مایۀ تعجب نیست که همۀ ما گهگاه [در دنیای مجازی] با عوضی‌های عصبی روبرو می‌شویم: یک ایمیل عجله‌ای، یا پیامکی سرسری می‌تواند نشانۀ سردی، تکبر یا چیزی بدتر از آن باشد زیرا فاقد نشانه‌های غیرکلامی است که تعاملات رودرروی ما را کامل و پر می‌کند. به علت فقدان منابع همیشگی‌ای که احساس همدلی را در ما بیدار می‌کردند، در وضعیتی قرار داریم که نمی‌توانیم خود را به جای فرستنده بگذاریم.\n بافت ارتباطی و غنیِ موجود در برخوردهای رو در رو تا حدِّ زیادی در ارتباطات دیجیتال غایب است. متن دیجیتال به تنهایی سترون و گهگاه بی‌اثر و به لحاظ عاطفی خشک و بی‌روح است. گفتگوهای متنی ظاهراً قادرند همۀ شکل‌های ظریف بیان احساسات را حتی از بهترین ما بزدایند. اینجاست که ایموجی‌ها می‌توانند مفید باشند: عملکرد آن‌ها در ارتباط دیجیتال به حرکات سر ودست، زبان بدن و آهنگ صدا در ارتباط کلامی شبیه است. ایموجی در پیام متنی و دیگر صورت‌های ارتباط دیجیتال، ما را قادر می‌سازد تا طنین صدا را بهتر بیان کنیم و همچنین نشانه‌هایی عاطفی را در اختیار ما قرار می‌دهد که به ما امکان می‌دهد جریان درحال پیشرفت اطلاعات را مدیریت کرده و معنای واقعی کلمات را تفسیر کنیم.\n درواقع، این ایده که متن دیجیتال، اگر  به‌تنهایی استفاده شود، لایه‌های متنوعِ معنا را از بین می‌برد، حتی نام مخصوص به خود را نیز دارد: قانون پو۵. ناتان پو مسائلی را طرح کرد دربارۀ چگونگی به مسخره‌گرفتنِ بنیادگرایی. قانون پو اکنون یک اصل اینترنتی است که به صورت گسترده در انجمن‌های وب و چت روم‌ها نقل می‌شود و حتی صفحه‌ای مجزا در ویکی‌پدیا دارد. به نقل از روزنامه انگلیسی دیلی تلگراف قانون پو می‌گوید: «بدون شکلکِ چشمک‌زن یا نشانۀ آشکار دیگری از طنز، غیر ممکن است تعابیر هزل‌آمیزی از بنیادگرایی ارائه دهیم که کسی آن را با واقعیت اشتباه نگیرد.» مخلص کلام، در ارتباط دیجیتال زمانی که کسی یا چیزی را مسخره می‌کنید، شکلک‌ها بهترین راه برای اجتناب از شک و شبهه هستند.\n بنابراین تصادفی نیست که در تحقیقی که در انگلستان از طرف اپراتور مجازی موبایلِ تاک تاک، دربارۀ کاربرد ایموجی‌ها انجام دادم، ۷۲ درصد از بریتانیایی‌های ۱۸ تا ۲۵ سال معتقد بودند ایموجی‌ها باعث می‌شوند احساساتشان را بهتر بیان کنند. ایموجی‌ها ابداً به تنزل معیارها منجر نمی‌شود، بلکه مردم خصوصاً جوان‌ها را قادر می‌سازد تا در زندگی دیجیتال خود بهتر ارتباط برقرار کنند. از این نظرگاه، ظهور ایموجی‌ها می‌تواند به مثابه نوعی توانمندسازی، نیرویی برای اهداف خوب در ارتباطات قرن بیست و یکم قلمداد شود.\n شاهد این مدعا پژوهشی است که سایت دوست‌یابی مچ در آمریکا انجام داده است. در پنجمین گزارش سالانۀ مجردهای آمریکا، پژوهشگران رابطۀ بین استفاده از ایموجی‌ها و موفقیت در تعاملات جنسی را بررسی کردند. این اولین تحقیقی بود که در این زمینه انجام می‌شد. در این بررسی از بیش از ۵۶۰۰ نفر مجرد نظرخواهی شد -که هیچ کدام از آن‌ها مشتریان ثابت سایت نبودند- کسانی که شرح حال، وضعیت اقتصادی، اجتماعی و نژادی‌شان نمایندۀ شرح حال جمعیت کشور بود. نتایج به دست آمده جالب بود: افراد مجردی که در گفتگوهای دیجیتال خود بیشتر از ایموجی استفاده می‌کردند، دوستان جدید بیشتری را ملاقات می‌کردند؛ به جز این، روابط جنسی بیشتری نیز داشتند. جالب اینکه ۵۴ درصد از کسانی که از ایموجی استفاده کرده بودند روابطشان با رابطۀ جنسی همراه بوده، در مقایسه با ۳۱ درصدی که از ایموجی استفاده نکرده بودند. جالب‌تر اینکه: برای زن‌ها استفاده از ایموجی با رضایت جنسی مرتبط بود.\n بی‌گمان، و همانطور که هر روانشناس خبره‌ای به ما هشدار می‌دهد: پیوستگی نشان‌دهندۀ علیت نیست. دریافتن این نکته که دو چیز ظاهراً با یکدیگر همراه هستند به این معنی نیست که یکی علت دیگری باشد. نمی‌توانید استفاده از ایموجی‌ها را در متن پیامهایتان آغاز کنید و انتظار داشته باشید ارتباطات بیشتری داشته باشید (ای کاش چنین بود!) در عوض، استفاده از ایموجی نشان‌دهندۀ چیز دیگری است. استفاده از ایموجی، شخصی که قرار است با شما ارتباط داشته باشد را قادر می‌سازد تا پیام شما را بهتر ارزیابی کند. ایموجی‌ها بیان و درجه‌بندی بهتر احساسات ما در گفت‌وگوی دیجیتال را تسهیل می‌کنند. هلن فیشر، انسان‌شناس زیستی در دانشگاه راتگرز و مشاور ارشد علمی سایت مچ در نظرسنجی سالیانۀ مجردهای آمریکا این یافته‌ها را چنین تفسیر می‌کند: «اکنون ما فناوری جدیدی داریم که قطعاً توانایی شما را برای بیان احساساتتان به خطر می‌اندازد… دیگر آهنگ ظریف کلام وجود ندارد… بنابراین راه دیگری برای بیان احساسات یافته‌ایم و آن راهْ استفاده از ایموجی‌هاست.»\n در اصل، استفادۀ صرف از ایموجی‌ها نیست که به شما امکان روابط بیشتری می‌دهد: بلکه افرادی که از ایموجی استفاده می‌کنند در ارتباط برقرارکردن با دیگران توانایی بیشتری دارند. پیام آن‌ها شخصیت بیشتری دارد و نیت عاطفی پیام متنی را بهتر منتقل می‌کند. در مقابل باعث طنین عاطفی بیشتر در مخاطب شما نیز می‌شود.\n به طور کلی استفادۀ چشمگیر از ایموجی‌ها در سطح جهان ارتباط وسیعی با احساسات دارد. در تحقیقی که توسط شرکت تولیدکنندۀ نرم‌افزار سوئیفت‌کی انجام شد بیش از یک میلیارد دادۀ متنی از کاربران شانزده زبان مختلف مورد تحلیل قرار گرفت. جالب است که سه طبقۀ بالاییِ ایموجی‌ها همگی به ابراز احساسات مرتبط بودند.۶ صورتک‌های شاد، که شامل چشمک‌ها، بوسه‌ها، لبخندها و خنده‌ها می‌شوند بیش از ۴۵ درصد از کل ایموجی‌های استفاده شده را به خود اختصاص دادند. صورتک‌های ناراحت (از جمله صورتک‌های خشمگین) ۱۴ درصد ازین مقدار را و ایموجی‌های قلب -از هر رنگی، از جمله ایموجی قلب شکسته- ۱۲.۵ درصد. بیش از ۷۰ درصدِ استفاده از ایموجی‌ها مستقیماً به نوعی ابراز احساسات مرتبط هستند. این کشف بازتابی از پژوهش خود من است که نشان می‌دهد ایموجی ابزاری قدرتمند برای بیان احساسات است که بنابر گزارشْ کاربران آن را قادر می‌سازد تا در گفت‌وگوهای دیجیتال به شکل بهتری با دیگران ارتباط برقرار کنند.\n هرچند ایموجی‌ها می‌توانند در پیام‌های دیجیتال ما جایگزین کلمات باشند، اما به هر حال دستانی دقیق برای چگونگی انتخاب آن‌ها لازم است. در بحث دربارۀ آداب و رسوم ایموجی و قرارهای عاشقانه یک فرد بیست و چند ساله در مجلۀ دِ تاوت کاتالوگ۷ گزارش می‌دهد که شتاب در استفاده از ایموجی‌ها چگونه می‌تواند به اندازۀ دیر سر قرار حاضر شدن یا صحبت‌کردن دربارۀ شریک قبلی‌تان در قرار اول، برای آیندۀ قرارهای شما بد باشد: یکبار مردی تقریباً بدون اینکه حرفی بزند و تنها با استفاده از ایموجی‌ها، که البته با مزه بودند، از من خواست تا با او بیرون بروم، اما من کمی بی‌میل بودم زیرا فکر می‌کردم اگر مجبور باشیم به جای استفاده از این شکلک‌ها از کلمات استفاده کنیم آنوقت چه می‌شود؟ تصمیم دشواری بود: نمی‌خواستم شانس ملاقات با شخصی خوش‌مشرب و بی‌خیال را تنها به خاطر چند شکلک ساده از دست بدهم، اما استفادۀ افراطی او از ایموجی‌ها احساس اولیه‌ای را که به او داشتم از بین برد.\n به اندازۀ کافی گفتیم!\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nEvans, Vyvyan. The Emoji Code: The Linguistics Behind Smiley Faces and Scaredy Cats. Picador USA, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب در تاریخ ۶ جولای ۲۰۱۷ با عنوان «Why You Need Emoji» در وب‌سایت نوتیلوس منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۵ مرداد ۱۳۹۶ آن را با عنوان «آیا ایموجی‌ها فایده‌ای دارند؟» و با ترجمه امیر قاجارگر منتشر کرده است. •• ویویان اوانس (Vyvyan Evans) متخصص زبان و ارتباطات است. او چهارده کتاب در حوزۀ زبان، معنا، و ذهن چاپ کرده است که از میان آن‌ها می‌توان به کورۀ زبان: چگونه زبان و ذهن معنا را می‌سازند (The Crucible of Language: How Language and Mind Create Meaning) اشاره کرد. نوشته‌های او در وب‌سایت‌های گاردین، نیوزویک، نیو ساینتیست و سایکولوجی تودی منتشر شده است. ••• این مطلب گزیده‌ای از کتاب کد ایموجی (The Emoji Code) است. [۱] Who Needs Words When You Have Emoji? eMarketer.com (2015) [۲]  Shaul, B. Report: 92% of Online Consumers Use Emoji. Adweek.com (2015) [۳] prosody [۴] kinesics [۵] Poe’s law [۶]  Swiftkey Emoji Report: Most-used emoji revealed: Americans love skulls, Brazilians love cats, the French love hearts. Blog/swiftkey.com (2015) [۷] The Thought Catalog"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157921.json b/train/528157921.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..428c40a9e1a4a90471c511a6539215c7248e1d4a
--- /dev/null
+++ b/train/528157921.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "واقعاً مردم بی‌سوادتر شده‌اند؟",
+  "subtitle": "افراد چیزهای کمی دربارۀ جهان می‌دانند و هرقدر جلو می‌رویم دانش آنها کمتروکمتر می‌شود",
+  "introduction": "دانشمندان در عصر شبکه‌های اجتماعی، به شکلی روزافزون از بی‌اطلاعی و جهل عموم مردم شاکی‌اند. مداوماً خطابه‌های آن‌ها را می‌شنویم که همه را به آموختن و آگاهی فرامی‌خوانند. اما مگر آدم دانا کیست؟ چقدر و چه چیز را باید بدانیم که خیالمان راحت شود که دیگر جز بی‌سوادان نیستیم؟ یک کتاب جدید می‌گوید شاید اصلاً این پرسش نادرست باشد، چرا که دانش اساساً مقوله‌ای فردی نیست که کسانی دارای آن و دیگران فاقد آن باشند.",
+  "content": "یوول نوآ هراری، نیویورک تایمز — در کتاب توهم معرفت، دانشمندان علوم شناختی، استیون اسلومان و فیلیپ فِرنباخ، میخ دیگری بر تابوت فردِ انسانیِ عاقل۱ می‌کوبند. اندیشۀ غربی، از قرن هفدهم تا بیستم، انسان‌ها را همچون فاعل‌های عقلانی مستقل به تصویر کشید و در نتیجه، این مخلوقات افسانه‌ای را تبدیل کرد به بنیان جامعۀ مدرن. دموکراسی بر این اندیشه استوار است که رأی‌دهنده می‌تواند بهترین گزینه را برگزیند، سرمایه‌داریِ بازار آزاد معتقد است که مشتری همیشه بر حق است، و آموزش و پرورش مدرن نیز می‌کوشد تا به دانش‌آموزان بیاموزد که مستقل بیندیشند.\n در چند دهۀ گذشته، از هر سویی به آرمان فردِ عقلانی تاخته‌اند. اندیشمندان فمنیست و پسااستعماری این آرمان را نوعی خیال‌پروری شوونیستی غربی قلمداد کرده‌اند که خودمختاری و قدرت مردان سفیدپوست را می‌ستاید و از این‌رو با آن درافتاده‌اند. اقتصاددانان رفتاری و روان‌شناسان تکاملی ثابت کرده‌اند که بیشترِ تصمیم‌های انسان بر اساس واکنش‌های احساسی و میان‌برهای اکتشافی۲ اتخاذ می‌شود تا تحلیل عقلانی، و گرچه احساسات و روش اکتشافی ما برای دشت‌های آفریقایی در عصر حجر مناسب بود، متأسفانه، چنین چیزهایی وقتی با جنگل شهریِ عصرِ سیلیکون سروکار داری، کافی نیست.\n\nاسلومان و فِرنباخ این استدلال را جلو می‌برند و ثابت می‌کنند که نه‌تنها عقلانیت، بلکه هر ایده‌ای از فردِ اندیشنده اسطوره است. انسان‌ها به ندرت به‌نحو مستقل می‌اندیشند. برعکس، ما گروهی می‌اندیشیم. درست مثل اینکه فرض کنیم قبیله‌ای کودکی را بزرگ می‌کند یا قبیله‌ای ابزاری را اختراع می‌کند، نزاعی را برطرف یا بیماری‌ای را درمان می‌کند. هیچ‌کسی همه چیز را دربارۀ ساخت یک کلیسای جامع، بمب اتم یا هواپیما نمی‌داند. آنچه انسان اندیشمند –هوموساپینس- را از دیگر حیواناتْ برتر و ما را سرور زمین می‌کند عبارت است از توانایی بی‌مانند ما برای اندیشیدن جمعی در گروه‌های بزرگ؛ نه عقلانیت فردی ما.\n همان‌گونه که اسلومان و فِرنباخ در جذاب‌ترین [و درعین‌حال] ناراحت‌کننده‌ترین بخش‌های این کتاب می‌گویند، افراد انسانی، به نحوی تاسف‌برانگیز، چیزهای کمی دربارۀ جهان می‌دانند و هرقدر تاریخ به جلو می‌رود، دانش آنها کمتر و کمتر می‌شود. انسانِ شکارچی-گردآورنده در عصر حجر می‌دانست که چگونه پوشاکش را تهیه کند، چگونه با ساییدن آتش بیفروزد، چگونه خرگوش شکار کند و از دست شیرها فرار کند. امروزه فکر می‌کنیم که بسیار بیشتر از انسان‌های قبلی می‌دانیم؛ اما به‌عنوان افراد منفرد، دانش ما کمتر است. ما تقریباً برای تأمین تمام نیازهایمان به مهارت و تخصص دیگران متکی هستیم. در یک آزمایش ساده، از مردم خواسته شد تا میزان درکشان را از نحوۀ کار یک زیپ ارزیابی کنند. بیشتر آن‌ها، سرانجام وقتی مرتب زیپ را باز و بسته کردند، با اطمینان گفتند که نحوۀ کار زیپ را خیلی خوب می‌فهمند. سپس از آن‌ها خواستند که نحوۀ کار زیپ را با بیشترین جزییات ممکن در هر مرحله از عملکرد زیپ، توضیح دهند. بیشترشان هیچ نمی‌دانستند. توهم معرفت همین است. فکر می‌کنیم که خیلی می‌دانیم، ولی به‌صورت فردی دانایی اندکی داریم؛ زیرا دانش موجود در اذهان دیگران را به‌گونه‌ای استفاده می‌کنیم که گویی دانش خود ماست.\n البته این امر لزوماً بد نیست. اتکا به تفکرگروهی ما را تبدیل کرده است به سرور جهان و توهم معرفت این توانایی را به ما داده که زندگی کنیم، بی‌آنکه گرفتار تلاشی ناممکن شویم برای اینکه هر چیزی را خودمان مستقلاً بفهمیم. از یک نظرگاه تکاملی، اعتماد به دانش دیگران برای انسان بسیار سودمند است. بااین‌حال، مانند بسیاری از خصایص انسانی دیگر که در ادوار گذشته مهم بودند ولی در عصر مدرن فاجعه‌بار شدند، توهم معرفت نیز مصیبت‌های خودش را دارد. جهان بیش از پیش پیچیده می‌شود و مردم نمی‌دانند که از آنچه در حال وقوع است بی‌خبرند. نتیجه این شده است که آنهایی که از تحولات جوّی و زیست‌شناسی تقریباً هیچ چیز نمی‌دانند،  خشمگینانه دربارۀ  تغییرات آب‌وهوا و دست‌کاری ژنتیکی گیاهان بحث می‌کنند، دیگران نیز، بی‌آنکه بتوانند مکان اوکراین و عراق را روی نقشه نشان دهند، درمورد اینکه در این دو کشور چه باید کرد، مواضعی افراطی گرفته‌اند. مردم از نادانی خویش بی‌خبرند؛ زیرا خود را درون اتاقی مملو از انعکاس صدای دوستان هم‌فکر و نیوزفیدهای تاییدکنندۀ خودشان محبوس کرده‌اند؛ یعنی جایی که باورهایشان پیوسته تقویت می‌شوند و به‌ندرت پیش می‌آید که به چالش کشیده شوند.\n به نظر اسلومان (استاد دانشگاه براون و ویراستار ژورنال کاگنیشن۳) و فرنباخ (استاد کالج کسب‌وکار در دانشگاه کُلُرادو)، تجهیز مردم با اطلاعات بیشتر و بهتر بعید است اوضاع را بهتر کند. دانشمندان امیدوارند تا با آموزش بهتر علم، پیش‌داوری‌های ضدعلمی را برطرف کنند و کارشناسان امیدوارند تا با ارائۀ شواهد درست و گزارش‌های کارشناسانه به مردم، باور عمومی را نسبت به موضوعاتی همچون طرح بیمۀ همگانی اوباما یا گرمایش جهانی تحت تأثیر قرار بدهند. ریشۀ اینچنین امیدهایی عبارت است از فهم نادرست از نحوۀ واقعیِ اندیشیدن انسان‌ها. بسیاری از دیدگاه‌های ما را تفکرگروهی شکل داده است نه عقلانیت فردی و وفاداری ما به این دیدگاه‌ها ناشی از وفاداری گروهی است. بمباران مردم با واقعیت‌ها و نمایش نادانی آن‌ها نتیجۀ معکوس می‌دهد. اکثر مردم از ارائۀ بیش‌ازحدِ شواهد واقعی خوششان نمی‌آید و قطعاً دوست ندارند که احساس حماقت کنند. اگر گمان می‌کنید که می‌توانید با ارائۀ شواهد درست و مربوط، دونالد ترامپ را درمورد واقعیتِ گرمایش جهانی قانع کنید، بهتر است بیشتر بیندیشید.\n درواقع، آن دسته از دانشمندانی که معتقدند با ارائۀ این شواهد می‌شود باورهای عمومی را تغییر داد، خودشان قربانی تفکر گروهی علمی شده‌اند. جامعۀ علمی به اثربخشی شواهد باور دارد و از این رو، آن‌هایی که به این جامعه وفادارند، همچنان معتقدند که می‌شود با هدایت‌کردن شواهد درست، در مباحثات عمومی پیروز شد، درحالی‌که تجربه بیشتر خلاف این امر را نشان می‌دهد. به همین نحو، باور سنتی نسبت به عقلانیت فردی نیز ممکن است خودش محصول تفکر گروهی باشد تا شواهد تجربی. در یکی از نقاط اوج فیلم «زندگی برایان»۴ از گروه مونتی پایتون۵، جمعیت عظیمی از پیروان خیال‌پرداز، برایان را با مسیح اشتباه می‌گیرند. برایان که در کنجی گرفتارشده، به حواریونش می‌گوید «لازم نیست پیرو من باشید، لازم نیست پیرو هیچ‌کسی باشید! فقط باید خودتان فکر کنید! همۀ شما انسانید!» بعد کل جمعیت ذوق‌زده، هم‌آوا با هم آواز سرمی‌دهند که «بله! ما همه انسانیم!». مونتی پایتون نقیضه‌ای۶ ساخته بود از پادفرهنگ راست‌کیشانۀ دهۀ شصت میلادی، اما این نکته می‌تواند دربارۀ اعتقاد به فردگرایی عقلانی نیز در هر زمانی درست باشد.\n در دهه‌های پیش رو، احتمالاً جهان بسیار پیچیده‌تر از امروز خواهد شد. در نتیجه، انسان‌ها درمورد گجت‌های فناورانه، جریان‌های اقتصادی و سازوکارهای سیاسی‌ای که جهان را شکل می‌دهند، چیزهای کمتری خواهند دانست. پس ما چگونه قدرت را به رای‌دهندگان و مشتریانی می‌سپاریم که بسیار نادانند و مستعد فریب‌خوردن؟ اگر حق با اسلومان و فرنباخ باشد، تجهیز رأی‌دهندگان و مشتریانِ آینده با شواهد بهتر و بیشتر مشکل ما را حل نخواهد کرد. پس چاره چیست؟ اسلومان و فرنباخ راه‌حلی ارائه نمی‌کنند. آن‌ها فقط چند دوای ساده تجویز می‌کنند. دواهایی مثل ارائه‌کردن چند قاعدۀ سرانگشتی ساده به مردم (مثلاً بگوییم ۱۵درصد از درآمدتان را پس‌انداز کنید)، آموزش مردم بر اساس نیاز روز (به آنها آموزش دهیم که وقتی شغل‌شان را از دست دادند، چگونه بیکاری را مدیریت کنند)، و تشویق مردم به واقع‌بینی بیشتر نسبت به نادانی‌هایشان. البته این‌ها کافی نیست. اسلومان و فرنباخ، مطابق با توصیه‌شان، به‌خوبی از محدودیت‌های فهم‌شان آگاهند و می‌دانند که پاسخ را نمی‌دانند. به احتمال قوی، هیچکس نمی‌داند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nSloman, Steven, and Philip Fernbach. The Knowledge Illusion: Why We Never Think Alone. Penguin, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را یوول نوآ هراری نوشته است و در تاریخ ۱۴ آوریل ۲۰۱۶ با عنوان «People Have Limited Knowledge. What’s the Remedy? Nobody Knows» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۰ خرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «واقعاً مردم بی‌سوادتر شده‌اند؟» و ترجمۀ احمد خداداد حسینی منتشر کرده است. •• یووِل نوا هراری (Yuval Noah Harari) مورخ و نویسندۀ انسان خردمند: تاریخ مختصر بشر (Sapiens: A Brief History of Humankind) و انسان خداگونه: تاریخ مختصر فردا (Homo Deus: A Brief History of Tomorrow) است. [۱] rational individual [۲] heuristic [۳] Cognition [۴] Life of Brian [۵] مونتی پایتون نام یک گروه طنز انگلیسی است که کار خود را در سال ۱۹۶۹ آغاز کرد [ویکی‌پدیا]. [۶] parody"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157922.json b/train/528157922.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..056194277820c818dae8c453d1df1e89490e0108
--- /dev/null
+++ b/train/528157922.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در حسرت پاسپورت معتبر",
+  "subtitle": "جهانی‌شدنْ شهروندی را به نوعی کالا بدل کرده است، پول بدهید و هر کجا که می‌خواهید تابعیت بخرید",
+  "introduction": "ثروتمندان کشورهای مختلف دنیا تمایل هر چه بیشتری پیدا کرده‌اند تا در کنار افزایشِ تعداد خانه‌ها یا اتومبیل‌هایشان، کلکسیون تابعیت‌هایشان را نیز رنگارنگ‌تر کنند. بالاخره ممکن است کشوری که در آن به دنیا آمده‌اند، دچار ناامنی‌های سیاسی یا فجایع زیست‌محیطی شود، پس بهتر است جایی برای مهاجرت داشته باشند. یا ممکن است به هر دلیلی تحت تعقیب قرار گیرند و تصمیم بگیرند فرار را بر قرار ترجیح دهند. کجا بهتر از وطنی دوم؟",
+  "content": "متیو والنسیا، اکونومیست ۱۸۴۳ — جلال در یک شرکت مخابراتی مدیر اجرایی است، به زبان انگلیسی تسلط دارد و از دانشگاه هاروارد فارغ‌التحصیل شده است. همسرش هم جراح است. وضع آن‌ها از هرلحاظ خوب است، همیشه عاشق مسافرت بوده‌اند و علاقۀ خاصی به دریاچۀ کومو در ایتالیا دارند. اما شهروندیِ عراق معمولاً برای آن‌ها مشکل ویزا ایجاد کرده است. به‌همین‌خاطر جلال (که اسم مستعار اوست) و همسرش چند سال پیش درخواست دادند تا تبعۀ کشور دیگری شوند: آنتیگوا [جزیره‌ای در دریای کاراییب]. پس از ده‌ماه روال اداری و ارزیابی‌های لازم (بررسی سوابق و مواردی از این دست)، چندصدهزار دلار در املاک و یک صندوق توسعه در این جزیرۀ کارئیبی سرمایه‌گذاری کردند و درمقابل گذرنامه‌ای دریافت کردند که می‌توانند با آن بدون ویزا به ۱۳۰ کشور ازجمله اکثر کشورهای اروپایی سفر کنند. آن‌ها هروقت به کومو سفر می‌کنند برای مشاوری که به آن‌ها کمک کرد عراقی-آنتیگوانی شوند، به‌نشانۀ قدردانیِ دائمی‌شان، کارت پستال می‌فرستند.\nفرانچسکو کورالو به دلایلی بسیار متفاوت در جزایر کارائیب یک امتیاز جلو افتاد. او که تاجری ایتالیایی است و در فهرست مهم‌ترین افرادِ تحت‌تعقیبِ اینترپل قرار دارد، از کشور دومینیکا برای خودش یک گذرنامۀ دیپلماتیک خرید و تلاش کرد با استناد به اینکه نمایندۀ دایمی این کشورِ جزیره‌ای در سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) است برای خود مصونیت دیپلماتیک بگیرد. او امروز در سنت مارتِن، قلمروی کوچکی از هلند در دریای کارائیب، در بازداشت به سر می‌برد و احتمال دارد به‌اتهام فرار مالیاتی و رشوه به سیاست‌مدارن به ایتالیا مسترد شود. \n یکی مدیر اجرایی پرافتخار و لایقی است که می‌خواهد از سدی که به‌خاطر دیگران برایش ساخته‌اند عبور کند و دیگری مردی تحت‌تعقیب: هر دو آن‌ها مشتریِ تجارت گذرنامه‌های پولی‌اند. اعطای شهروندی یا پروانۀ اقامت درعوضِ کمک مالی معمولاً انتقاد مطبوعات و رسانه‌ها را در پی دارد چون درِ پشتی را برای جنایتکاران باز می‌گذارد، اما مثل فاینانس برون‌مرزی، این ماجرا نیز طیف اخلاقی وسیعی را در بر می‌گیرد. کسی دقیقاً نمی‌داند که چقدر از آن سیاه و چقدر سفید است چون داده‌ها باهم همخوانی ندارند. پیتر وینسنت از انجمن کارگزاران مرزی بوردرپُل برآورد می‌کند که احتمالاً یک‌درصد از مشتریانِ این صنعت ناقضان حقوق بشر، پولشوها یا سایر افراد متواری از دست عدالت هستند و ۹۹درصد دیگرْ جهانگردان ثروتمندی که برای تفریح سفر می‌کنند یا افرادی که برای روز مبادا آماده می‌شوند (از کشورهایی که به‌لحاظ سیاسی بی‌ثبات‌اند یا تغییرات اقلیمی تهدیدشان می‌کند).  کریستیَن کالین، رئیس شرکت مشاورۀ هِنلی اَند پارتنرز، تخمین می‌زند که سالانه، چندین هزار نفر مجموعاً حدود دومیلیارد دلار برای افزودن یک گذرنامه یا پروانۀ اقامت به کلکسیون خود خرج می‌کنند. بزرگ‌ترین منابع مشتریْ کشورهای چین، روسیه و منطقۀ خاورمیانه هستند. تقاضا به‌سرعت سیر صعودی گرفته است، این را اریک مِیجر می‌گوید کسی که وقتی در بانک اچ.اس.بی.سی کار می‌کرد به پیشگامی این صنعت کمک کرد. او حدس می‌زند که شمار مشتریان بازارهای نوپا با سرعت ۱۵تا۲۰ درصد در سال رو به افزایش باشد که ارزش خالص‌شان از ۱ تا ۱۰۰ میلیون دلار متغیر است. برای این مشتری‌ها چندصدهزار دلار دربرابر مزایایی که از تابعیت مضاعف به دست می‌آورند معامله‌ای باصرفه است. بی‌ثباتیْ تقاضا را بالا می‌برد: مثلاً روزبه‌روز افراد بیشتری از آفریقای جنوبی به دنبال گذرنامۀ دوم می‌روند، چون تعداد کشورهای مقصدی که می‌توانند با گذرنامۀ خود و بدون ویزا به آن‌ها سفر کنند در دولت زودرنج جاکوب زوما کاهش یافته است. تروریسم هم همین‌طور: شهروندان بعضی کشورهای ثروتمند (به‌ویژه آمریکا) تمایل دارند در خارج از کشور با گذرنامه‌ای متفاوت کار یا مسافرت کنند.\n عرضه نیز متناسب با این تقاضا افزایش یافته است. کالین می‌گوید درحال‌حاضر ۳۰ تا۴۰ کشور برنامۀ فعالِ اعطای شهروندی اقتصادی یا اقامت دارند و ۶۰ کشور دیگر مقررات قانونی برای این مسئله دارند. برخی از این کشورها کمک نقدی بی‌واسطه قبول می‌کنند و بعضی دیگر سرمایه‌گذاری درقالب خرید اوراق بهادار دولتی یا ملک. بعضی هم نگاهی بلندمدت به منافع اقتصادی بالقوه دارند و برای کارآفرینانی که شرکت محلی احداث و تعداد مشخصی شغل ایجاد کنند گذرنامه می‌دهند. حداقل سرمایه‌گذاری موردنیاز از بالای ۱۰هزار دلار (مثلاً برای گرفتن اقامت تایلند) شروع می‌شود و تا بیش از ۱۰ میلیون دلار (برای گرفتن اقامت فوری در بریتانیا) متغیر است. در برخی کشورها می‌توان سرمایۀ اولیه را پس از چندسال بیرون کشید.\n کشورهای منطقۀ کارائیب بسیار مناسب‌اند. گذشتۀ استعماری این جزایر نشان از تمایل آن‌ها به دسترس‌پذیری گستردۀ بدون ویزا دارد؛ اندازۀ کوچکشان باعث می‌شود که کشورهای ثروتمندْ لازم ندانند دسترسی شهروندانشان را محدود کنند؛ فقرِ آن‌ها به‌معنای نیازشان به وجوه نقد است. پس از آنکه حذف یارانه‌های اروپا به ورشکسته‌شدن صنعت شکرِ فدراسیون سنت کیتس و نِویس انجامید، این کشور کمک زیادی به پیشرفت تجارتِ گذرنامه در طول دهۀ گذشته کرد؛ از آن زمان تاکنون بیش از ۱۰هزار گذرنامه به‌قیمت ۲۵۰هزار دلار فرروخته است؛ تجارتی پرسود برای یک‌جفت جزیره با جمعیت ۵۵هزار نفری و تولید ناخالص داخلی یک‌میلیارد دلاری. کشور همجوار دومینیکا با نرخ تخمینی در سال حدود ۲هزار گذرنامه ، هریک به‌ارزش ۱۰۰هزار دلار، صادر می‌کند. وینس هِندرسون سفیر دومینیکا در سازمان ملل، این برنامه را پس از وقوع طوفان گرمسیریِ اِریکا در سال ۲۰۱۵ «طناب نجاتِ» کشور توصیف کرد. در سال ۲۰۱۷، ۱۴۸میلیون دلار از بودجۀ ۳۴۰میلیون‌دلاری این کشور از محل برنامۀ اعطای شهروندی با سرمایه‌گذاری تأمین خواهد شد. نخست‌وزیر آنتیگوا گفته است که برنامۀ اعطای گذرنامه در ازای پول از ناتوانی این کشور در بازپرداخت بدهی‌هایش جلوگیری کرده است. جزایر اقیانوس آرام نیز به‌امید جبران کسری بودجۀ دولتی ناشی از اوضاع اقلیمی مشغول بازاریابی‌اند. وانواتو پیشنهادهای جذابی به‌همراه گذرنامه مثل حساب رایگان شرکت شل و حساب بانکی عرضه می‌کند.\n بزرگ‌ترین جهش روبه‌جلوی این صنعت ورودِ آن به میدان بازی کشورهای اتحادیۀ اروپا بخصوص جزیرۀ مالت و قبرس در سال‌های اخیر بوده است. قبرس در تبلیغاتش از «شهروندی اتحادیۀ اروپا درعرض چندماه» با مزایای کامل ازجمله تأمین خدمات بهداشتی در سراسر اروپا و الزامی‌نبودن زندگی در جزیره یا قبولی در آزمون تاریخ یا زبان می‌گوید. مزیت‌های مالیاتی نیز بسیار جذاب‌اند. ولی قیمت نسبتاً بالاست: دو میلیون یورو، که باید در اوراق بهادار یا املاک سرمایه‌گذاری شود. در این برنامه توضیحاتی داده می‌شود دربارۀ ویلاهایی که در طول جزیره به چشم می‌خورند و مالک بیشترشان روس‌ها و چینی‌ها هستند.\n جزیرۀ مالت ارزان‌تر است: حداقل ۶۵۰هزار یوور و ۲۵هزار یوروی دیگر برای همسر یا هریک از فرزندان. اما این جزیره هم شرایط سختی دارد. فرایند بررسی یک سال یا بیشتر طول می‌کشد و گفته می‌شود حدود یک‌سوم تقاضانامه‌ها رد می‌شوند. یک سهمِ پرداختی ممکن است بیشتر از میانگینِ مالیات‌بردرآمدی باشد که یک مالتی در تمام عمر خود می‌پردازد. دولت مالت بیش از ۱۴۰۰ تقاضانامه را تأیید کرده است. محدودیت برنامه (طبق پیش‌بینی) ۱۸۰۰ مورد است.\n حدود شش کشور دیگر نیز می‌خواهند وارد عمل شوند. مونته‌نگرو که چندسال قبل موفق نشد برنامه‌ای را شروع کند -که طبق آن می‌توانست تا سال ۲۰۲۲ به عضویت سازمان ملل درآید- به‌تازگی برنامه‌اش را از سر گفته است. سنت لوسیا اخیراً وارد میدان شده است و درقبال فرصت‌های سرمایه‌گذاری مختلف، گذرنامه و سفر بدون ویزا عرضه می‌کند. اما این صنعت مشکلات خودش را دارد. تعدادی از ناقضان تحریم ایرانی، هنگام دستگیری، گذرنامۀ سنت کیتس به‌همراه داشتند؛ بازرسان آمریکایی می‌گویند «جو لو» از مظنونان رسوایی فساد بزرگ در شرکت «۱.ام.دی.بی» که یک صندوق سرمایه‌گذاری مالزیایی است، از این گذرنامه‌ها داشت. یکی از مشاوران آشنا به برنامۀ اعطای گذرنامۀ دومینیکا می‌گوید: «رسیدگی به بیش از چندصد درخواست در سال در این کشورهای کوچک و با منابع محدود مسلماً در پذیرش افراد منجر به لغزش خواهد شد.» سازمان همکاری و توسعۀ اقتصادی طرح‌های فروش شهروندی را گریزگاهی احتمالی در جنگ علیه فرار مالیاتیِ بین‌المللی شناخته است. مأموران مبارزه با فساد ابراز نگرانی می‌کنند که این طرح‌ها موجب گسترش اختلاس شوند، به‌ویژه در دولت‌های کوچک که نظارت مأمورانِ مجریِ طرح معمولاً ضعیف است.\n سنت‌کیتس درتلاش است تا اعتبار خود را دوباره به دست آورد. دولت این کشور زیر فشارهای بین‌المللی برای جمع‌آوری هزاران گذرنامه فراخوان داد و گذرنامه‌های جدید و دقیق‌تری صادر کرد که پنهان‌سازیِ هویتِ دارنده را دشوارتر می‌کنند. کانادا طی اقدامی شدید تصمیم گرفت سفر بدون ویزا برای اتباع دوجزیرۀ کیتس و نِویس را لغو کند (از آن زمان این امتیاز را برای آنتیگوا نیز لغو کرده است). سنت‌کیتس برای نشان‌دادن اراده‌اش برای تغییر رویه، یک شرکت بین‌المللی مدیریت ریسک برای حسابرسیِ برنامه‌اش به کار گرفت.\n تنها طرح‌های جزایر کوچک نیست که سرخط خبرها را به خود اختصاص می‌دهد. کشورهای ثروتمند تمایل دارند به‌جای شهروندیْ اقامت بدهند (یا اقامتْ گام اول آن‌ها برای اعطای شهروندی باشد). برنامۀ ای‌بی‌ـ۵ آمریکا بزرگ‌ترینِ این طرح‌هاست که گذشتۀ پرافت‌وخیزی دارد. این طرح هرسال به چندهزار خارجی حق زندگی و کار در آمریکا را می‌دهد به‌شرطی که ۱میلیون دلار -یا نصف این مبلغ را در مناطقِ هدفِ کم‌اشتغال- سرمایه‌گذاری کنند و دست‌کم ده شغل ایجاد کنند. چندین پروژهْ کلاهبرداری از آب درآمده‌اند. سوءاستفادۀ جِرد کوشنر داماد دونالد ترامپ از برنامۀ ای‌بی‌ـ۵ برای جذب سرمایه‌گذاران چینی در پروژه‌های توسعۀ خانوادگی‌اش نیز اعتبار این برنامه را زیر سؤال برده است. برخی از سناتورها خواستار توقف این طرح شده‌اند و قرار است کنگره به‌زودی دربارۀ تمدید آن تصمیم‌گیری کند. کشورهای ثروتمند دوست دارند مرز مشخصی بین خود و فروشندگان علنیِ شهروندی بکشند، اما جیسون شارمان استاد روابط بین‌الملل در دانشگاه کمبریج می‌گوید «این تفاوت در جنسِ عمل نیست بلکه در اندازۀ آن است»: از زمان بحران مالی جهانی، نیمی از کشورهای عضو سازمان همکاری و توسعۀ اقتصادی به فروش ویزا، پروانۀ اقامت یا شهروندی روی آورده‌اند. در بریتانیا سرمایه‌گذار هرچه مبلغ بیشتری پرداخت کند (تا حداکثر ۱۰میلیون پوند) روند صدور سریع‌تر پیش می‌رود.\n کریستین کالین در میانۀ مصاحبه‌ای در سوئیتِ مجاورِ سالن کنفرانسِ هتل گراند کِمپینسکی در ژنو مکثی می‌کند تا مقداری موز سفارش دهد. او توضیح داد که نشست‌های پی‌درپی فرصت غذا خوردن را از او گرفته‌اند. هنگامی که در لندن بود بیشترِ وقت خود را پشت یک میز مشخص در کنجی تاریک از یک رستورانِ هتل مجلل کلاریجیز می‌گذراند و از مراجعان و مشتری‌های خود یکی پس از دیگری میزبانی می‌کرد.\n صنعت گذرنامه با رشد بیشتر به سمت جذب مشتریان پولدار رفته است. این صنعت پیش از این در تسلط شرکت‌های کوچکی بود که کالاهای خود را با درج آگهی تبلیغاتی در مجلات کسب‌وکار تبلیغ می‌کردند یا شرکت‌های توسعه که خانۀ ساحلی با حق اقامت می‌فروختند. امروزه این کار بخشی از کسب‌وکار خدمات‌رسانی به «افراد با خالص دارایی بالا»۱ شده است. از شرکت‌های مشاور بین‌المللی مانند هِنلی (شرکت کالین) گرفته تا بانک‌های بزرگ فعال در مدیریت ثروت خصوصی مثل یو.بی.اس و اچ.اس.بی.سی در این زمینه خدمات می‌دهند. بانک‌های کانادایی نیز فعالند که قبلاً تجربه کسب کرده‌اند: کانادا از اولین فروشندگان اقامت بود و جرقه‌های این کار با طرحی در کبک زده شد که بین آسیایی‌ها و ایرانی‌ها محبوب شد و به ترقی اقتصاد این استان در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ کمک کرد. اخیراً شرکت‌های حسابداری بزرگ مانند کی.پی.ام.جی و بی.دی.او و شرکت‌های حقوقی نیز وارد این صنعت شده‌اند. «میشکان دِ ریا» که یک شرکت حقوقی گران‌قیمت در لندن است برای کسانی که می‌خواهند با حقوقِ تابعیتیِ جدید وارد کشور شوند بستۀ خدمات وی‌آی‌پی شامل «دانشجوی وی‌آی‌پی» و «سرویس کامل» عرضه می‌کند، «برای تضمین انتقال بی‌نقص به انگلستان برای شما و فرزندانتان». این برنامه شامل خدمات ملازم برای هرکاری از خرید لباس مدرسه گرفته تا تزئینِ ملک جدید می‌شود.\n کالین با فروش اقامت در مناطق مختلف سوئیس و کانادا و داشتن اطلاعاتی سطحی دربارۀ گذرنامه‌های اتریشی مهارت خوبی در این کار کسب کرد. اقبال بزرگ او وقتی بود که سنت‌کیتس را قانع کرد به شرکت هنلی اجازه دهد تا مقررات شهروندی‌اش را بازنویسی و برای خود برنامۀ اعطای گذرنامه طراحی و به بازار عرضه کند. چند کشور کارائیبی که دچار بحران اقتصادی بودند از این اقدام پیروی کردند، ازجمله گرِنادا، آنتیگوا و دومینیکا. شرکت هنلی بابت مشاوره‌دادن به مشتریان خصوصی دربارۀ برنامۀ شهروندی و نیز به دولت‌ها در طرح‌ریزی برنامه‌هایشان کارمزد می‌گیرد. این شرکت در بعضی موارد، سهمی را برای هر تقاضانامۀ موفق دریافت می‌کند. (شرکت هنلی درآمدهایش را افشا نمی‌کند.) کالین می‌گوید «اگر کارتان جهانی است، مجبورید بیش از یک گذرنامه داشته باشید»، اما خودش از افشای تعداد گذرنامه‌های خود امتناع می‌کند.\n این صنعت به‌تدریج با رفتن به سمت مشتریان ثروتمند تغییر چهره می‌دهد و با ادبیاتی آبرومند معرفی می‌شود. در سال ۲۰۱۴ برخی از شرکت‌های بزرگ یک انجمن صنفی به‌نام «شورای مهاجرت سرمایه‌گذاری» تشکیل دادند که برنامه‌های متنوع برگزار و گزارش‌های حجیم منتشر می‌کند تا اعتبار این صنعت را در چشم قانونگذاران و رسانه‌ها بالا ببرد. این انجمن تأکید دارد که در تجارتِ «گذرنامه‌های فروشی» فعالیت نمی‌کند، بلکه در کسب‌وکار «شهروندیِ سرمایه‌گذارانه» یا اگر با ظاهری قانونی‌تر بگوییم «مهاجرت سرمایه‌گذاران» فعال است. مشاوران از «تسهیل جابجایی جهانی استعدادها» سخن می‌گویند. سال گذشته شورای مهاجرت سرمایه‌گذاری به سازمان شفافیت بین‌الملل پیوست که با فساد مبارزه می‌کند تا دربارۀ برنامۀ اقامتِ پولی لهستان گزارشی انتقادی تهیه کند، برنامه‌ای که سودش عاید واسطه‌ها شده است تا مالیات‌پردازان. کالین می‌گوید شورای مهاجرت سرمایه‌گذاری «به تعیین استانداردها مربوط می‌شود. قضیه مثل نفت است: آیا می‌خواهیم نروژ باشیم یا نیجریه؟» منتقدان می‌گویند کالین از این انجمن استفاده می‌کند برای تبلیغ کشورهایی که شرکت هنلی به تدوین برنامه‌شان کمک کرده و انتقاد از کشورهایی که در برنامه‌شان دست نداشته است. خود کالین این را رد می‌کند.\n بخشی از تلاش‌ها برای بهبود چهرۀ این صنعت معطوف به ارائۀ توجیهی فکری برای فروش گذرنامه شده است. کالین استدلال می‌کند که ایده‌های تشکیل‌دهندۀ مبنای شهروندی پیوسته تکامل یافته‌اند. روش سنجش شهروندی صرفاً با «اصل خاک» (براساس قلمرویی که فرد در آن متولد می‌شود) یا «اصل خون» (براساس تابعیت والدین) دیگر منسوخ شده است. کریستین سوراک، متخصص مهاجرت در مدرسۀ مطالعات مشرق‌زمین و آفریقای دانشگاه لندن، می‌گوید که پایگاه دادۀ سازمان دیده‌بان دموکراسیِ اتحادیۀ اروپا ۲۷ دلیل برای کسب شهروندی برمی‌شمارد. چرا شهروندی در ازای سرمایه‌گذاری نباید در این فهرست جایی داشته باشد؟ این کار در گذشته سابقه دارد: در قرن هجدهم به تاجران آلمانی و ایتالیایی که به شکل‌گیری امپراطوری کمک می‌کردند شهروندی بریتانیا اعطا می‌شد.\n پرانرژی‌ترین و خوش‌بیان‌ترین طرفدار این خط استدلالی دیمیتری کاچنوف است، کارشناس حقوق اساسی در دانشگاه خرونینگن هلند که همکاری نزدیکی با شرکت کالین دارد و روی نمایۀ جهانیِ کیفیتِ شهروندی نیز کار می‌کنند. او مردی روسی است با موهای ژولیده که به حاضرجوابی، پاپیون‌زدن و پوشیدنِ شلوارهای انگشت‌نما مشهور است. یکی از همکارانش می‌گوید کاچنوف «ستارۀ راکِ» دنیای شهروندیِ سرمایه‌گذارانه است.\n اخیراً در کنفرانسِ شورای مهاجرت سرمایه‌گذاری در ژنو، شور و شوق کاچنوف هنگامی که نشست افتتاحیه را ریاست می‌کرد کاملاً آشکار بود. او اعلام کرد: «ما در حصارهایی که دولت‌های ملی برافراشته‌اند حفره‌های کوچکی ایجاد می‌کنیم. هدف سادۀ صنعت ما این است که دنیا را دوباره متحد کنیم و باید به‌خاطر کسب سود از این کار به خود ببالیم… ما به مردم کمک می‌کنیم تا از مرزها بگذرند و در پیشرفت جوامع دلخواه خود مشارکت داشته باشند.» او اظهار نگرانی می‌کند که پوپولیسم و ناسیونالیسم چنین مرزهایی را پدید می‌آورند. درحال‌حاضر خروج بریتانیا از اتحادیۀ اروپا و فرمان مهاجرتی دونالد ترامپ در ممنوعیت ورود شهروندان چند کشور مسلمان، برای جامعۀ فروش گذرنامه مزاحمت ایجاد کرده است. \n کاچنوف به علل افزایش ناسیونالیسم اشاره نکرد اما برخی از مسببان این قضیه در سالن کنفرانس هتل پنج‌ستارۀ گرند کِمپینسکی نشسته بودند و او را تشویق می‌کردند. تأمین‌کنندگان گذرنامه برای متنفذان پولدار با کت‌وشلوارهایی گرانقیمت نماد -و مشوقِ- جهانی‌گراییِ افسارگسیخته‌اند، همان چیزی که شعلۀ واکنش‌های ناسیونالیستی را برافروخته است. از دیدگاه بسیاری از مردم محروم، آن‌ها می‌توانند به برگزیدگان جهانی امکان دهند تا به‌راحتی و بی‌هیچ مانعی بین کشورها رفت و آمد کنند، همه‌جا بروند، هرچیزی که می‌خواهند به دست آورند و درعوض جز پول چیزی از دست ندهند. صنعت موردبحث با این دیدگاه فراگیر دست‌به‌گریبان است که شهروندی یک مؤلفۀ مبادله‌ایِ محض نیست، بلکه عنصری فرهنگی و عاطفی نیز هست. این ایده که شهروندی را می‌توان خرید سازگاری چندانی با باور به اهمیت احساس تعلق ندارد. ازطرفی مردم به پول خارجی‌ها علاقه‌مندند چون به رشد اقتصادی کشورشان کمک می‌کند، از سوی دیگر احساس خوشایندی دربارۀ فروش شهروندی به‌دست دولتشان ندارند، درست مثل وقتی که شهروندی را فقط به‌خاطر افزایش تعداد مدال‌های کشور در المپیک به ورزشکاری خارجی می‌دهند که هیچ‌گونه پیوندی با کشور ندارد.\n از این منظر، شهروندی فقط داشتن گذرنامه نیست بلکه تعهد را نیز شامل می‌شود، یعنی شهروندی علاوه‌بر حقْ مسئولیت نیز می‌آورد. معمولاً خریدار گذرنامه ساکن نمی‌شود و اهمیت چندانی به مسائل سیاسی کشور جدید خود نمی‌دهد و علاقه‌ای به دفاع از ارزش‌های آن ندارد. شهروند جدید معمولاً در کشور متبوع خود مالیاتی نمی‌پردازد،‌ مگر اینکه شهروندِ آمریکا شود: آمریکا در گرفتن مالیات از شهروندانش شدت عمل ویژه‌ای دارد. در روش متعارفِ کسب شهروندی نوعی مؤلفۀ فرهنگی وجود دارد: اعطای تابعیت معمولاً چند سال طول می‌کشد و درخواست‌کننده ملزم می‌شود پیوندی واقعی با کشور جدید خود برقرار کند. صنعتی که هدف اصلی‌اش آن است که به افراد امکان دهد تا صف‌های طولانی را دور بزنند نمی‌تواند چنین پیوندی ایجاد کند.\n دلالان شهروندی درمقابل می‌گویند که خصومت با فروش گذرنامه زاییدۀ ناسیونالیسمِ واکنشی است؛ برخی از مردم مفهوم شهروندیِ جهانی را برنمی‌تابند. آن‌ها استدلال می‌کنند که خرید راه میان‌برِ شهروندی هیچ فرقی با ولخرجی برای زودتر سوارشدن به هواپیما یا رزرو تخت درجه‌یک در هواپیما ندارد؛ به‌علاوه به‌لحاظ اجتماعی مفیدتر نیز هست، چون وجه نقد به کشورهای فقیر سرازیر می‌کند. اگر نه دولتِ صادرکنندۀ گذرنامه مشکلی با این کار داشته باشد و نه دارندۀ آن، چرا گذرنامه نباید نوعی کالا باشد؟\n احساسات پیچیدۀ آنچنانی حول ملیت با مقررات سخت‌گیرانه‌تر تشدید می‌شود. کمیسیون اروپا می‌گوید نظارت دقیق‌تری بر فروش گذرنامه خواهد داشت. این کمیسیون طرح‌های مالت و قبرس را  با قید شرایطی تأیید کرد. مالت وقتی تأیید گرفت که قول داد متقاضیان را مجبور خواهد کرد «پیوند واقعی» با جزیرۀ مالت برقرار کنند. اما پیوند واقعی تعریفی انعطاف‌پذیر دارد. کیم مارش بازپرس سابق پلیس که اکنون با شرکت اِکسیجر دیلیجنس کار می‌کند به روند روبه‌رشدِ دقت عمومی دربارۀ نحوۀ رفتار شرکت‌ها با «اشخاص دارای ریسک سیاسی» و سایر مشتریان ثروتمند اما مستعدِ بدنامی اشاره می‌کند. او پیش‌بینی می‌کند که شرکت‌های مشاورۀ شهروندی رفته‌رفته مجبور خواهند شد «به آژانس‌های گزارش‌دهی تبدیل شوند، همان‌طور که بانک‌ها دررابطه با مالیات گزارش می‌دهند.»\n مقرراتِ سخت‌گیرانه‌ترْ بازار تقاضای چین را نیز تحت تأثیر قرار داده است. چین به شهروندانش اجازۀ داشتنِ گذرنامۀ دوم را نمی‌دهد، اما چینی‌ها بخش عظیمی از خریدارانِ بیشترِ طرح‌ها را تشکیل می‌دهند. بنابراین کسانی که گذرنامه می‌خرند باید محتاط باشند، مثلاً گذرنامۀ دوم خود را در صندوق امانتی در هنک‌کنگ نگهداری کنند. آن‌ها حدود ۸۰درصد از پروانه‌های برنامۀ ای‌بی‌ـ۵ آمریکا را به‌سرعت می‌خرند. اما لَری وانگ از شرکت وِل ترِند، یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های مشاورۀ قانونی مهاجرت در چین که تعدادشان به هزارتا می‌رسد (شاید ده‌برابر این رقم نیز فاقد مجوز هستند)، می‌گوید نشانه‌هایی از کاهش تقاضا دیده می‌شود. بالارفتن سطح رفاه در کشورِ مبدأ بخشی از این کاهش را توجیه می‌کند، همین‌طور نظارت‌های ارزی سخت‌گیرانه‌تر.\n اما مخالفت با این صنعت لزوماً نتایج را برای کشورهای درگیر بهتر نمی‌کند. این کار ممکن است سود فروشندگان را کاهش دهد. مادلین سامپشن از «دیده‌بان مهاجرتِ دانشگاه آکسفورد» بر این باور است که یکی از دلایل استقبال برخی طرح‌ها از سرمایه‌گذاری به‌جای پول نقد این است که در فروش مستقیم با یک معاملۀ عینی و صریح سروکار داریم. ولی معاملۀ گذرنامه با پول معمولاً برای کشور صادرکنندۀ گذرنامه مناسب‌تر است: برخلاف سرمایه‌گذاری به‌سبک طرح ای‌بی‌ـ۵ دولت می‌تواند از وجود پول اطمینان حاصل کند و بداند که پول موردنظر بعداً پس گرفته نمی‌شود.\n چشم‌انداز آیندۀ صنعت گذرنامه امیدبخش است. کاچنوف با گسترش «شهروندی متقابل»۲ در اروپا، خلیج فارس و مناطق دیگر دلگرم شده است، که در آن شهروندیِ یک کشور به فرد اجازه می‌دهد تا در بلوک وسیع‌تری آزادانه رفت‌وآمد کند. گذرنامه‌ای که به آن بلوک دسترسی می‌دهد به‌نسبت ارزشمندتر خواهد بود: مثلاً عضویت مالت در اتحادیۀ اروپا جذابیت شهروندی آن را بالا می‌برد. کالین بر این باور است که «ما بخشی از روندی گسترده‌تریم که به نفع ماست.» شاید اینگونه باشد. وقتی دنیا دچار آشوب است، تقاضا برای گذرنامه‌های بیشتر بالا خواهد رفت؛ اگر دولت ازنظر منابع مالی در مضیقه باشد، عرضه بالا خواهد رفت. هیچ‌یک از این دو ظاهراً تمامی ندارند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را متیو والنسیا نوشته و در تاریخ ۲ اکتبر ۲۰۱۷ با عنوان «Citizens of anywhere» در وب‌سایت اکونومیست ۱۸۴۳ منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۹ آبان ۱۳۹۶ آن را با عنوان «در حسرت پاسپورت معتبر» و با ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است. •• متیو والنسیا (Matthew Valencia) سال ۱۹۹۵ برای پوشش خبرهای فوری به اکونومیست پیوست. سال ۱۹۹۸ به آلمان رفت تا به پوشش خبرهای اقتصادی این کشور بپردازد. امروز سردبیر بخش بین‌الملل و بخشِ تحلیلی اکونومیست آنلاین است. [۱] high net-worth individuals [۲] inter-citizenship\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157924.json b/train/528157924.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4ade3abf1889f94f11d789f72709d96e1d7680ac
--- /dev/null
+++ b/train/528157924.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زندگی حیوانی شما به پایان رسیده است",
+  "subtitle": "رندل کوون نابغه‌ای است که می‌خواهد مهم‌ترین رخداد از زمان تکامل «انسان هوشمند» تاکنون را رقم بزند",
+  "introduction": "شهرهایی که ابررایانه‌های هوشمند آن‌ها را کنترل می‌کنند، رهایی از بند تن و میل به جاودانگی؛ این‌ها دیگر صرفاً موضوع خیال‌پردازی در رمان‌ها و فیلم‌های علمی-تخیلی نیست، چون دانشمندانی در کالیفرنیا و حامیان میلیاردر آن‌ها بر این باورند که تکنولوژی لازم برای تداوم حیات، با آپلودکردن ذهن به‌نحوی که بتواند جدا از بدن وجود داشته باشد، فقط تا چند سال دیگر واقعیت خواهد یافت. البته در این آرزوی رهایی از صورت انسانی، به‌طرزی تناقض‌آمیز و آشکار، چیزی انسانی وجود دارد.",
+  "content": "مارک اُکانل، گاردین — این چیزی است که رخ خواهد داد. روی میز جراحی دراز کشیده‌اید، درحالی‌که کاملاً هشیار هستید، اما صرف‌نظر از این، نه چیزی را حس می‌کنید و نه می‌توانید حرکت کنید. یک ماشین انسان‌نما در کنار شما حاضر می‌شود، و با رعایت تشریفات به وظیفۀ خود تن در می‌دهد. ماشین با سلسله حرکاتی چابک و سریع، یک قطعۀ بزرگِ استخوان را از پشت جمجمۀ شما بر می‌دارد، قبل از آنکه با احتیاط انگشتانش را، که به ظرافت و نازکی پاهای عنکبوت هستند، بر روی سطح چسبناک مغز شما بگذارد. شاید شما در این نقطه نسبت به این روش احساس تردید و بدگمانی کنید. اگر می‌توانید، آن‌ها را کنار بگذارید.\n شما کمابیش در ژرفای این کار فرو رفته‌اید؛ اکنون راه بازگشتی وجود ندارد. انگشتان ماشین، با گیرنده‌های میکروسکوپیِ دارای قدرت تفکیک بالای خود، ساختار شیمیایی مغز شما را پویش۱ می‌کنند، و داده‌ها را به یک رایانۀ قدرتمند در طرف دیگر میز جراحی انتقال می‌دهند. این انگشتان اکنون بیشتر به‌داخل مادۀ مغزی شما فرو می‌روند، لایه‌های ژرف‌تر و ژرف‌تری از سلول‌های عصبی شما را پویش می‌کنند، و نقشه‌ای سه‌بعدی از روابط متقابل و بی‌نهایت پیچیدۀ آن‌ها می‌سازند، و در تمام طول این مدت کدهایی خلق می‌کنند تا این فعالیت را در سخت‌افزار رایانه مدل‌سازی کنند. همان‌طور که کار پیش می‌رود، زائدۀ مکانیکی دیگری، با ظرافت و احتیاط کمتر، مواد پویش‌شده را برمی‌دارد و درون یک ظرف ضایعات زیستی می‌ریزد تا بعداً دور ریخته شود؛ این‌ها موادی هستند که شما دیگر به آن‌ها نیازی نخواهید داشت.\n در نقطۀ خاصی، شما آگاه می‌شوید که دیگر در بدن خود حضور ندارید. شما، با ناراحتی، وحشت یا کنجکاوی، بی‌تفاوتْ تکان‌های روبه‌زوال آن بدن را روی میز جراحی مشاهده می‌کنید، آخرین لرزش‌های بیهودۀ تکه‌گوشتی رهاشده.\n اکنون زندگی حیوانی به پایان رسیده است و زندگی ماشینی آغاز شده است.\n این، کم‌وبیش، سناریویی است که هانس موراوِک، استاد رباتیک‌شناختی در دانشگاه کارنگی ملون، در کتاب خود با عنوان کودکان ذهن: آیندۀ هوش انسان و ربات۲ در سال ۱۹۸۸ مطرح می‌کند. موراوک بر این باور است که آیندۀ گونۀ انسان دربرگیرندۀ ترک بدن‌های زیستی ما در مقیاس انبوه است که با روش‌هایی نظیر این محقق می‌شود. این باور مشترک بسیاری از فراانسان‌گرایان۳ است، جنبشی که هدف آن بهبود بدن‌ها و ذهن‌های ما تا جایی است که ما به چیزی غیر از و بهتر از حیواناتی تبدیل شویم که اکنون هستیم. برای نمونه، ری کورزویل مدافع برجستۀ ایدۀ آپلودکردن ذهن است. او در کتاب تکینگی نزدیک است۴ می‌نویسد: «مغز انسان اگر روی سیستمی الکترونیک برابرسازی شود، بسیار سریع‌تر از مغزهای زیستی ما فرامین را اجرا خواهد کرد. اگرچه مغزهای انسانی از رایانش موازی حجیم بهره می‌برند (در مرتبۀ ۱۰۰ تریلیون ارتباطات بین سلول‌های عصبی، که همگی به‌طور بالقوه به‌صورت همزمان عمل می‌کنند)، اما زمان استراحت این ارتباطات در مقایسه با فناوری الکترونیک کنونی فوق‌العاده آهسته است.» او اظهار می‌کند که تکنولوژی‌های مورد نیاز برای این نوع برابرسازی، یعنی رایانه‌هایی به‌اندازۀ کافی قدرتمند و جادار و تکنیک‌هایی به‌اندازۀ کافی پیشرفته برای پویش مغز، در اوایل دهۀ ۲۰۳۰ در دسترس ما خواهد بود.\n و این، به‌وضوح، به‌هیچ‌وجه ادعای کوچکی نیست. ما فقط دربارۀ تداوم بنیادین طول عمر بشر صحبت نمی‌کنیم، بلکه دربارۀ توسعۀ بنیادین توانایی‌های شناختی آدمی نیز صحبت می‌کنیم. ما دربارۀ تکرارها و رونوشت‌های بی‌پایان خویشتن صحبت می‌کنیم. با انجام چنین عملیاتی بر روی بدنتان، شما به‌مثابۀ هستومندی با امکان‌های نامحدود وجود خواهید داشت، بماند که این «وجود» شما چقدر معنادار است.\n من در یک همایش فراانسان‌گرایی در منطقۀ خلیج سان‌فرانسیسکو با رندل کوون آشنا شدم. او جزء سخنرانان همایش نبود، بلکه از روی علاقۀ شخصی به آنجا آمده بود. مردی خوشرو و تودار با چهل و چند سال سن که انگلیسی را آرام و با دقت، همانند فردی غیرانگلیسی‌زبان، صحبت می‌کرد که مدت‌هاست بر این زبان تسلط دارد. هنگامی‌که از هم جدا شدیم، او کارت ویزیت خود را به من داد و من چند ساعت بعد در پایان روز آن را از کیفم درآوردم و خوب به آن نگاه کردم. روی کارت عکس یک لپ‌تاپ بود که بر روی صفحۀ نمایش آن تصویر خاصی از مغز نمایش داده شده بود. زیر این عکس چیزی چاپ شده بود که برای من پیامی جالب و رازآمیز بود: «کربن‌کپیز۵: مسیرهای واقع‌گرایانه به‌سوی اذهان مستقل از زیرساخت. رندل ا. کوون، بنیان‌گذار.»\n من لپ‌تاپ خودم را درآوردم و وارد وب‌سایت کربن‌کپیز شدم، و متوجه شدم که «سازمانی غیرانتفاعی است با هدف پیشبرد مهندسی معکوسِ بافت عصبی و مغزهای کامل، برابرسازی کل مغز و توسعۀ اندام‌های مصنوعی عصبی که کارکردهای مغز را بازتولید می‌کنند، و بدین‌ترتیب آن چیزی را خلق می‌کنند که ما اذهان مستقل از زیرساخت۶ می‌نامیم». من در این وب‌سایت خواندم که این اصطلاح آخر «هدفی است که قادر باشد کارکردهای ذهن و تجربۀ خاص هر فرد را، علاوه‌بر مغز زیستی، در بسیاری از زیرساخت‌های عملیاتی متفاوت محقق سازد». و من همچنین متوجه شدم که این «فرایندی شبیه به همان فرایندی است که از طریق آن می‌توان کدهای مستقل از پلت‌فرم را تدوین کرد و بر روی بسیاری از پلت‌فرم‌های رایانشی متفاوت اجرا کرد».\n چنین به نظر می‌رسید که من، بدون آنکه خودم خبر داشته باشم، فردی را ملاقات کرده بودم که به‌طور فعالانه بر روی همان نوع سناریوی آپلودکردن مغز کار می‌کرد که کورزویل در کتاب تکینگی نزدیک است مطرح کرده بود. و این فردی بود که من باید بیشتر با او آشنا می‌شدم.\n کوون مردی خوشرو و کاملاً سخنور بود و صحبت‌های او به‌طرزی غیرعادی جذاب بود، امری دور از انتظار برای کسی که چنین هوش فوق‌العاده‌ای دارد و در حوزه‌ای بسیار خاص یعنی عصب‌پژوهی محاسباتی کار می‌کند؛ بنابراین، در مصاحبت او، اغلب پیامدهای تقریباً باورنکردنی فعالیت‌هایش را موقتاً به دست فراموشی می‌سپردم، یعنی غرابت متافیزیکی ژرف موضوعاتی را که او به من توضیح می‌داد. او دارد دربارۀ موضوعی حاشیه‌ای صحبت می‌کند، برای مثال، رابطۀ صمیمانه و شادش با همسر سابقش یا تفاوت‌های فرهنگی بین جوامع علمی اروپایی و آمریکایی، و من با حسی سرشار از ناراحتی آرام و مرموز به یاد می‌آورم که کار او، اگر به آن نوع نتایجی بینجامد که او مد نظر دارد، مهم‌ترین رخداد از زمان تکامل انسان اندیشمند خواهد بود. از دیدگاه من، امکان موفقیت تقریباً پایین به نظر می‌رسید، اما بعداً دوباره به خودم یادآوری کردم که تاریخ علم از جهات بسیاری دفتری از پیروزی‌های بسیار نامحتمل می‌باشد.\n یک روز عصر در اوایل بهار، کوون برای ملاقات با من در رستورانی آرژانتینی در خیابان کولومبوس با خودرو از منطقۀ شمال خلیج به سان‌فرانسیسکو آمد؛ او در منطقۀ شمال خلیج در یک خانۀ ویلایی اجاره‌ای زندگی و کار می‌کند که گرداگرد آن را خرگوش‌ها فراگرفته‌اند. رد پای ضعیف یک لهجه در سخنان او پیدا بود که مشخص شد لهجۀ هلندی است. کوون در خرونینگن زاده شده بود و بیشتر دوران کودکی خود را در هارلم گذرانده بود. پدرش یک فیزیک‌دان ذرات بنیادی بود و به‌خاطر شغلش مجبور بود از یک تأسیسات هسته‌ای آزمایشگاهی به دیگری برود، به‌ همین دلیل خانوادۀ او هم به‌طور مکرر نقل ‌مکان می‌کردند، ازجمله اقامتی دوساله در وینیپگ.\n اکنون او یک جوان شاداب ۴۳ساله است که تنها پنج سال گذشته را در کالیفرنیا زندگی کرده است، اما آن را به‌عنوان وطن خودش تصور می‌کند، یا نزدیک‌ترین چیز به وطنی که در جریان زندگی کوچ‌نشینی خود با آن برخورد داشته است. بیشتر این امر به فرهنگ ترقی‌خواهی تکنولوژیک مربوط می‌شود که از خاستگاه‌های متمرکز خود در سیلیکون ‌ولی به پیرامون گسترش یافته است و سراسر منطقۀ خلیج سان‌فرانسیسکو را فرا گرفته است، که از نظر تاریخی حجم بالایی از ایده‌های رادیکال از آنجا نشأت گرفته است. او می‌گوید اکنون مدتی از زمانی می‌گذرد که او تحقیقاتش را برای کسی توصیف کرده باشد، کاری که دیگران در برابرش چنان واکنش نشان می‌دادند که گویی او یک شوخی نابجا مطرح کرده باشد یا صرفاً گفت‌وگو را نیمه‌کاره رها می‌کردند.\n در اوایل دوران نوجوانی، کوون مسائل مهم در رابطه با مغز انسان را برحسب مفاهیم رایانشی در ذهن خود مجسم می‌کرد: مغز، همانند یک رایانه، قابل خوانش و بازنویسی نیست. شما نمی‌توانید در آن دست ببرید و آن را بهبود ببخشید و کارایی عملکرد آن را افزایش دهید، در‌حالی‌که این کارها را دربارۀ یک برنامۀ رایانه‌ای می‌توانید انجام دهید. شما نمی‌توانید سرعت عملکرد یک سلول عصبی را افزایش دهید، درحالی‌که این کار را در مورد یک پردازشگر رایانه می‌توانید انجام دهید.\n در همین ایام، او شهر و ستارگان۷ اثر آرتور سی.کلارک را می‌خواند، رمانی که وقایع آن در فاصلۀ زمانی یک میلیارد سال از امروز رخ می‌دهد که در آن شهر محصور دیاسپار تحت فرمانروایی یک رایانۀ مرکزی ابرهوشمند اداره می‌شود، و این رایانه برای شهروندان پساانسانی شهر بدن می‌سازد و اذهان آن‌ها را در پایان زندگی‌شان در بانک حافظۀ خود ذخیره می‌کند تا برای زندگی مجدد مورد استفاده قرار گیرند. کوون در این ایدۀ فروکاستن انسان‌ها به داده‌ها هیچ چیز نامعقولی مشاهده نمی‌کند و هیچ چیزی در درون او وی را از کوشش برای تحقق آن منع نمی‌کند. والدینش او را به پیگیری این دل‌بستگی عجیب تشویق می‌کردند، و چشم‌انداز علمی حفظ‌کردن اذهان انسانی در سخت‌افزار به موضوع دائمی گفت‌وگو سر میز شام تبدیل شد.\n عصب‌پژوهی رایانشی، که متخصصان نه از زیست‌شناسی بلکه از حوزه‌های ریاضیات و فیزیک جذب آن می‌شدند، به نظر می‌رسید که امیدبخش‌ترین رهیافت را به مسئلۀ نقشه‌برداری و آپلودکردن ذهن ارائه می‌کند. هرچند او فقط هنگامی‌که در اواسط دهۀ ۱۹۹۰ شروع به استفاده از اینترنت کرد، گروهی بدون انسجام از افراد را کشف کرد که به همین حوزه علاقه‌مند بودند.\n کوون، به‌عنوان دانشجوی دکتری در رشتۀ عصب‌پژوهی رایانشی در دانشگاه مک‌گیل در مونترال، در ابتدا در افشای انگیزۀ اصلی پژوهش‌هایش محتاط بود، زیرا می‌ترسید او را فردی خیال‌باف یا غیرعادی قلمداد کنند.\n او می‌گوید: «من آن موضوع را از بنیاد پنهان نمی‌کردم، اما آن‌طور هم نبود که وارد آزمایشگاه‌ها شوم و به دیگران بگویم می‌خواهم اذهان انسانی را بر روی رایانه‌ها آپلود کنم. من با دیگران در حوزه‌ای مرتبط کار می‌کردم، همانند حوزۀ رمزگذاری حافظه، با این هدف که دریابم چگونه آن می‌تواند در چارچوب یک نقشۀ راه کلی برای برابرسازی کل مغز بگنجد.»\n او مدتی در هالسیون مالکیولار۸ کار می‌کند، یک استارتاپ در حوزۀ نانوتکنولوژی و تعیین توالی ژن‌ها در سیلیکون ‌ولی که از سوی پیتر تیل تأمین مالی می‌شود، و کوون در همین حین تصمیم می‌گیرد در منطقۀ خلیج سان‌فرانسیسکو ساکن شود و شرکت غیرانتفاعی خود را راه‌اندازی کند تا هدفی را به پیش ببرد که مدت‌ها خود را وقف آن کرده است: کربن‌کپیز.\n تصمیم کوون ریشه در همان دلیلی داشت که او بنابر آن در وهلۀ نخست شروع به پیگیری این کار کرد: آگاهی نگران‌کننده از مدت زمان اندک و رو به کاهشی که برایش باقی مانده است. اگر او مسیر تحصیلات دانشگاهی را ادامه می‌داد، مجبور بود بیشتر وقت خود را، حداقل تا زمان کسب حق استادی دائمی، صرف پروژه‌هایی کند که در بهترین حالت به‌صورت حاشیه‌ای به هدف اصلی او مربوط می‌شدند. راهی که او برگزیده بود، راهی دشوار برای یک دانشمند بود و او با مبالغ اندکی زندگی و کار می‌کرد که هر بار از منابع مالی خصوصی به دست می‌آورد.\n اما برای او فرهنگ خوش‌بینی تکنولوژیک رادیکال در سیلیکون ‌ولی نیروی حیات‌بخش خاص خود بوده است، و منبعی از حمایت مالی برای پروژه‌ای که جایگاه خود را در چارچوب اخلاق فوق‌العاده آرمان‌گرایانۀ آن زمینۀ فرهنگی پیدا کرد. افرادی ثروتمند و پرنفوذ در آنجا یا پیرامون آن بودند که برای آن‌ها آینده‌ای که در آن اذهان انسانی بتواند بر روی رایانه‌ها آپلود شود آینده‌ای بود که باید به‌طور فعالانه جست‌وجو شود، مسئله‌ای بود که باید حل شود، به‌طرزی تحول‌آفرین در آن نوآوری شود، آن هم با به‌کارگیری پول.\n یکی از این افراد دیمیتری ایتسکوف بود، یک مولتی‌میلیونر روسی ۳۶ساله در حوزۀ تکنولوژی و بنیان‌گذار ۲۰۴۵ اینیشیتیو؛ سازمانی‌که هدف آن عبارت است از: «خلق تکنولوژی‌هایی که ما را قادر سازند تا شخصیت یک فرد را به یک حامل غیرزیستی پیشرفته‌تر انتقال دهیم، و طول عمر را تا دستیابی به جاودانگی افزایش دهیم.» یکی از پروژه‌های ایتسکوف خلق آواتارهاست، بدن‌های انسان‌نمای مصنوعی که از طریق واسط رایانه-مغز کنترل می‌شوند، یعنی تکنولوژی‌هایی که مکمل اذهان آپلودشده خواهند بود. او تحقیقات کوون در زمینۀ کربن‌کپیز را تأمین مالی کرده است و آن‌ها در سال ۲۰۱۳ همایشی را با عنوان گلوبال فیوچرز ۲۰۴۵ در نیویورک برگزار کردند که هدفش، مطابق با پوستر تبلیغاتی آن، عبارت بود از: «بحث دربارۀ یک استراتژی تکاملی جدید برای انسانیت.»\n در زمان ملاقات ما، کوون در حال همکاری با یک کارآفرین دیگر در حوزۀ تکنولوژی با نام برایان جانسون بود، که شرکت پرداخت خودکار خود را چند سال قبل با مبلغ ۸۰۰ میلیون دلار به پی‌پال فروخته بود و اکنون صاحب یک شرکت سرمایه‌گذاری خطرپذیر با نام اُ.اِس فاند بود که از وب‌سایت آن متوجه شدم «برای کارآفرینانی سرمایه‌گذاری می‌کند که در زمینۀ دسته‌ای از اکتشافات شگرف و کوانتومی فعالیت می‌کنند که نویدبخش بازنویسی سیستم‌های عامل حیات هستند». این زبان برای من عجیب و پریشان‌کننده بود، به‌نحوی که حقیقتی حیاتی را دربارۀ نگرشی به تجربۀ انسانی آشکار می‌کرد که از مرکزش در منطقۀ خلیج سان‌فرانسیسکو به بیرون انتشار می‌یافت: خوشه‌ای از استعاره‌های نرم‌افزاری که به شیوه‌ای از تفکر دربارۀ ماهیت انسان تحول یافته بود.\n و این همان استعارۀ بنیادی بود که در کانون پروژۀ کوون جای داشت: ذهن به‌مثابۀ یک تکه نرم‌افزار، یک اپلیکیشن که بر روی پلت‌فرم بدن اجرا می‌شود. هنگامی‌که او اصطلاح «برابرسازی»۹ را به کار می‌برد، آن را آشکارا برای فراخواندن همان معنایی به کار می‌برد که مطابق آن می‌توان سیستم عامل رایانۀ شخصی را بر روی یک رایانۀ مکینتاش برابرسازی کرد، یعنی به‌عنوان چیزی که او آن را «کد مستقل از پلت‌فرم» می‌نامد.\n علم مربوطه برای برابرسازی کل مغز، همان‌طور که شما انتظار دارید، به‌طرز وحشتناکی پیچیده است و تفسیر آن عمیقاً مبهم است، اما اگر من اجازه داشته باشم موضوع را به‌طرزی فاحش ساده‌سازی نمایم، باید بگویم ایدۀ آن را می‌توان به شکل زیر در ذهن مجسم کرد: نخست، شما می‌توانید اطلاعات مربوطه در مغز فرد را پویش کنید (یعنی سلول‌های عصبی، ارتباطات بی‌نهایت شاخه‌شاخه بین آن‌ها، و فعالیت پردازش اطلاعات که آگاهی به‌مثابۀ محصول جانبی آن در نظر گرفته می‌شود)، و این پویش از طریق هر نوع تکنولوژی یا ترکیبی از تکنولوژی‌ها صورت می‌گیرد که نخست عملیاتی شود (نانوربات‌ها، میکروسکوپ الکترونی و…). سپس این پویش یک طرح کلی می‌شود برای بازسازی شبکه‌های عصبی مغز فرد، که سپس به یک مدل رایانشی تبدیل می‌شود. درنهایت، شما کل این تجسم را بر روی یک زیرساخت غیرگوشتی ثالث برابرسازی می‌کنید: نوعی ابررایانه یا یک ماشین انسان‌نما که با هدف بازتولید و تداوم تجربۀ تن‌یافتگی طراحی شده است، شاید چیزی شبیه به پریمو پست‌هیومن۱۰ که ناتاشا ویتا-مور طراحی کرده است.\n اصل قضیۀ استقلال از زیرساخت، آن‌چنان که کوون به من توضیح می‌داد، هرگاه که از او می‌پرسیدم وجودداشتن بیرون از بدن انسان چگونه حسی دارد -و من چندین‌بار به شیوه‌های مختلف این موضوع را از او پرسیدم-، آن است که حسی شبیه به چیزی خاص ندارد، زیرا فقط یک زیرساخت خاص وجود ندارد یا فقط یک بستر وجودی. این مفهومی است که فراانسان‌گرایان از آن با عنوان «آزادی ریخت‌شناختی» یاد می‌کنند، آزادی در پذیرفتن هر شکل بدنی که تکنولوژی اجازه می‌دهد.\n همان‌طور که در یک مقاله دربارۀ آپلودکردن در مجلۀ اِکستروپی در دهۀ نود بیان شده است: «شما می‌توانید هر چیزی باشید که دوست دارید. شما می‌توانید بزرگ یا کوچک باشید؛ شما می‌توانید سبک‌تر از هوا باشید و پرواز کنید؛ شما می‌توانید ’دورنوردی‘۱۱ کنید و از میان دیوارها عبور نمایید؛ شما می‌توانید یک شیر یا یک آهو باشید، یک قورباغه یا یک مگس، یک استخر، و لایۀ رنگ روی سقف.»\n امر واقعاً جالب برای من دربارۀ این ایده آن نبود که چقدر عجیب و دور از واقع به نظر می‌رسید (هرچند این موارد به‌طور جدی به‌اندازۀ کافی دربارۀ آن صدق می‌کنند)، بلکه آن بود که چقدر این ایده به‌طور بنیادی فهم‌پذیر بود، چقدر جهان‌شمول بود. هنگام صحبت با کوون، من عمدتاً می‌کوشیدم تا امکان‌پذیری پروژه را درک نمایم و دریابم او چه چیزی را به‌عنوان نتیجۀ مطلوب پروژه تصور می‌کند. اما سپس ما از هم جدا می‌شدیم، من گوشی تلفن را می‌گذاشتم یا از حضور او خداحافظی می‌کردم و به‌سوی نزدیک‌ترین ایستگاه قدم می‌زدم، و در درونم احساس می‌کردم به‌طرز عجیبی تحت تأثیر کل پروژه قرار گرفته‌ام، به‌طرز عجیبی احساساتم برانگیخته شده است.\n زیرا سرانجام، در این آرزوی رهایی از صورت انسانی، چیزی به‌طرزی تناقض‌آمیز و آشکارا انسانی وجود داشت. من اغلب خودم را در حال تفکر دربارۀ دریانوردی به‌سوی بیزانس۱۲ اثر دابلیو بی. ییتس می‌یافتم، که در آن شاعر سالخورده از اشتیاق خود به رهایی از بدن ناتوان و قلب ناخوشایند می‌نویسد، رهاکردن «حیوان رو به موت» برای درآمدن در قالب نامیرا و دست‌ساخت یک پرندۀ مکانیکی. او می‌نویسد: «آنگاه که از طبیعت بیرون بروم، هرگز صورت بدنی خود را از هیچ چیز طبیعی‌ای بر نخواهم گرفت، بلکه صورتی می‌خواهم همانند آنچه زرگران یونانی می‌سازند.»\n یک روز عصر، ما بیرون ساختمانِ یک مجموعۀ ترکیبی از کافه/لباس‌شویی/استندآپ کمدی در خیابان فلسوم نشسته بودیم، محلی با نام تصادفی برین‌واش [به معنای ذهن‌شویی]، و من اذعان کردم که ایدۀ آپلودکردن ذهنم بر روی نوعی زیرساخت تکنولوژیک برای من عمیقاً غیرجذاب است، حتی وحشتناک است. آثار تکنولوژی بر زندگی من، حتی اکنون، چیزی است که من عمیقاً دربارۀ آن دودل هستم؛ در برابر تمام آنچه از لحاظ راحتی و «ارتباطات» به دست آورده‌ام؛ من به‌طور روزافزونی از این امر آگاهی می‌یابم که تا چه میزان فعالیت‌های من در جهان توسط شرکت‌هایی میانجیگری و تعیین می‌شود که تنها دل‌بستگی واقعی آن‌ها فروکاستن زندگی‌های انسان‌ها به داده‌هاست، به‌عنوان وسیله‌ای برای بیشتر فروکاستن ما به سود.\n «محتوایی» که ما مورد استفاده قرار داده‌ایم، افرادی که با آن‌ها روابط عاشقانه داشته‌ایم، اخباری که دربارۀ جهان خارج خوانده‌ایم: تمام این فعالیت‌ها به‌طور روزافزونی تحت نفوذ الگوریتم‌های نامرئی قرار می‌گیرد، یعنی دست‌آفریده‌های این شرکت‌ها که، علاوه‌براین، همدستی آن‌ها با دولت همچون روایت پنهان بزرگ عصر ما جلوه می‌کند. با توجه به جهانی که ما در آن زندگی می‌کنیم، که در آن آرمان آزادی‌خواهانه و شکنندۀ «خویشتنِ خودمختار» از پیش همانند رؤیایی نیمه‌یادمانده در غبار تردیدآمیز تاریخ فرو می‌میرد، آیا ادغام بنیادی خودمان با تکنولوژی، سرانجام، به‌ معنای وانهادن نهایی خود ایدۀ فردیت نیست؟\n کوون دوباره سری تکان می‌دهد و جرعه‌ای از نوشیدنی خود را سر می‌کشد.\n او می‌گوید: «شنیدن این سخنان از زبان شما این امر را روشن می‌سازد که افراد در اینجا با مانع بزرگی روبه‌رو هستند. من در مقایسه با شما راحت‌تر با این ایده کنار می‌آیم، اما این بدان دلیل است که من آن‌قدر با این ایده سروکار داشته‌ام که دیگر به آن عادت کرده‌ام.»\n در هفته‌ها و ماه‌های پس از بازگشتم از سان‌فرانسیسکو، به‌طور وسواس‌گونه‌ای دربارۀ ایدۀ برابرسازی کل مغز فکر می‌کردم. یک روز صبح، در خانه‌ام در دوبلین بودم، و هم دچار سرماخوردگی بودم و هم خماری بامدادی. در رختخواب دراز کشیده بودم و از روی بیکاری به این فکر می‌کردم که خودم را به‌زحمت از رختخواب بیرون بکشم و به همسر و پسرم بپیوندم، که در اتاق‌خواب پسرم در اتاق بغل در حال لذت‌بردن از بازی پرسروصدای بوکارو بودند. من متوجه شدم که این شرایط (سرماخوردگی و خماری بامدادی) بر من رژیمی از بیگانگی بدنی خفیف تحمیل کرده‌اند. همان‌طور که اغلب اتفاق می‌افتد، هنگامی‌که احساس کسالت می‌کردم خودم را همچون موجودی بیولوژیک احساس می‌کردم که قابل تقلیل به هیچ‌چیز دیگری نیست، ترکیبی از گوشت و خون و رگ و ریشه؛ خودم را یک موجود زنده احساس می‌کردم با گذرگاه‌های بسته‌شدۀ بینی، گلویی مورد هجوم باکتری‌ها، دردی رنج‌آور در اعماق جمجمه‌اش، در اعماق سرش. در یک کلام، من از زیرساخت خودم آگاه بودم، زیرا زیرساخت من وضع افتضاحی داشت.\n و یک کنجکاوی ناگهانی توجه مرا به خود معطوف کرد برای آنکه بدانم آن زیرساخت دقیقاً از چه چیزی تشکیل شده است، برای آنکه بدانم من خودم، به بیان تکنیکی، ازقضا چه هستم. دستم را دراز کردم و از روی میز کنار رختخواب گوشی همراهم را برداشتم و این کلمات را در گوگل وارد کردم: «انسان چیست…»، سه پیشنهاد نخست گوگل برای تکمیل خودکار جست‌وجوی من عبارت بود از «موضوع ’هیومن سنتیپد‘۱۳ چیست»، و سپس «بدن انسان از چه ساخته شده است»، و سپس «وضعیت انسان چیست».\n من در این موقعیت خاص می‌خواستم پاسخ پرسش دوم را بدانم، شاید به‌عنوان راهی فرعی برای پاسخ به پرسش سوم. برایم روشن شد که ۶۵ درصد از وجودم اکسیژن است، که این بدان معناست که وجودم عمدتاً هواست، عمدتاً هیچی. در مرتبۀ بعد، وجود من تشکیل شده است از مقادیری کربن و هیدروژن، از کلسیم و سولفور و کلر، و همین‌طور تا انتهای جدول تناوبی عناصر. همچنین کمی متعجب شدم از اینکه پی بردم، همانند آیفونی که داشتم این اطلاعات را از آن استخراج می‌کردم، من نیز شامل مقادیر مختصری از عناصر مس و آهن و سیلیسیم هستم.\n با خودم می‌اندیشیدم آدمی چه موجود عجیبی است، چه جوهری از خاک.\n چند دقیقه بعد، همسرم به‌صورت چهار دست و پا وارد اتاق‌خواب شد. پسرمان را بر پشت خود داشت، و او یقۀ پیراهن مادرش را محکم در مشت‌های کوچکش گرفته بود. همسرم همان‌طور که به جلو می‌خزید صداهای تق‌تق‌مانند ایجاد می‌کرد، پسرم دیوانه‌وار می‌خندید و فریاد می‌زد: «جفتک نینداز! جفتک نینداز!»\n همسرم با صدای بلند شیهه‌مانند در پشت خود قوز ایجاد کرد و پسرم را به‌آرامی بر روی ردیفی از کفش‌ها در کنار دیوار انداخت و او قبل از آنکه دوباره بر پشت مادرش سوار شود، با خشمی آکنده از شادی، جیغ زد. من احساس کردم، هیچ‌یک از این‌ها را نمی‌توان در قالب یک برنامۀ رایانه‌ای گنجاند. من احساس کردم، هیچ‌یک از این‌ها را نمی‌توان بر روی هیچ زیرساخت دیگری اجرا کرد؛ زیبایی آن‌ها ماهیتی بدنی داشت، در عمیق‌ترین معنای آن، در غم‌انگیزترین و شگفت‌انگیزترین معنای آن.\n من متوجه شدم هرگز همسرم و پسر کوچکمان را بیشتر از موقعی دوست نداشته‌ام که به آن‌ها به‌عنوان پستانداران فکر کرده‌ام. من خودم را، بدن حیوانی‌ام را، از رختخواب بیرون کشیدم تا به آن‌ها بپیوندم.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مارک اُکانل نوشته است و در تاریخ ۲۵ مارس ۲۰۱۷ با عنوان «Your animal life is over. Machine life has begun.’ The road to‘ immortality» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. این نوشتار برای نخستین‌بار با عنوان «زندگی حیوانی شما به پایان رسیده است» و با ترجمۀ علی برزگر در چهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است.  وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۶ مهر ۱۳۹۶ این مطلب را با همین عنوان بازنشر کرده است. •• مارک اُکانل (Mark O’Connell) خبرنگار آزاد و ساکن دوبلین است. او دربارۀ ادبیات و داستان معاصر ایرلند پژوهش می‌کند. نوشته‌های او در گاردین، نیویوکر و جاهای دیگر منتشر شده است. [۱] scan [۲] Mind Children: The Future of Robot and Human Intelligence [۳] transhumanists [۴] The Singularity Is Near [۵] Carboncopies [۶] Substrate Independent Minds [۷] The City and the Stars [۸] Halcyon Molecular [۹] emulation [۱۰] Primo Posthuman: مدلی از بدن آیندۀ انسان [مترجم]   [۱۱] teleport: انتقال ماده یا انرژی بین دو نقطه بدون پیمودن فضای فیزیکی بین آن‌ها [مترجم] [۱۲] Sailing to Byzantium [۱۳] The Human Centipede : نام فیلمی ترسناک محصول ۲۰۰۹ [مترجم]\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157926.json b/train/528157926.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d18d13c0bd4829c4caa1f9d97f7d908f5844be52
--- /dev/null
+++ b/train/528157926.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اومبرتو اکو، یک دورِ تمام",
+  "subtitle": "اومبرتو اولین رمان خود را در ۴۸ سالگی نوشت، اما این آغاز شهرت بین‌المللی او بود.",
+  "introduction": "مایا جگی را یکی از تأثیرگذارترین روزنامه‌نگاران ادبی در دنیای انگلیسی‌زبان می‌دانند. او در سال ۲۰۰۲ گزارشی مجمل، اما کامل و همه‌جنابه دربارۀ اومبرتو اکو نوشت. نویسنده‌ای که با رمان «نام گل سرخ» به ستاره‌ای بین‌المللی در جهان ادبیات تبدیل شد و با موضع‌گیری‌های سیاسی، نظرات فلسفی و مقاله‌های جنجالی‌اش تا آخر عمر در کانون توجهات بود. اکو چند روز پیش، در ۸۴ سالگی درگذشت.",
+  "content": "گاردین — اومبرتو اکو وقتی ساختمانی در میلان را که قبلاً هتل بود، برای سکوتِ خود، به آپارتمانی مسطح تبدیل کرد، کریدورهای پیچاپیچِ آن را نگه داشت و کتابخانه‌ای هزارتو مانند در آن ساخت که چیزی حدود سی‌هزار جلد کتاب را در خود نگه می‌داشت. این معبدِ معرفت گویا به روحیاتِ خالقِ آن صومعۀ قرنِ چهاردمی در نام گل سرخ سازگار بود. رمانی دربارۀ قتل‌هایی رازآمیز در قرون‌ وسطی که متافیزیک، الهیات و معمای «گمشدۀ» ارسطو دربارۀ کمدی را به‌هم آمیخته است، با کشیش‌هایی در زندان و چرخش‌هایی شبیهِ داستان‌های جناییِ شرلوک هولمزی: «کتابی ساخته‌شده از کتاب‌ها». \n اکو پیش از این به‌منزلۀ استادِ نشانه‌شناسی (مطالعۀ فرهنگ به‌مثابۀ امپراطوریِ نشانه‌ها) و ستون‌نویس روزنامه در ایتالیا سرشناس بود، بیرون از ایتالیا نیز او را به‌عنوانِ مؤلفِ بیش از بیست کتابِ پژوهشی می‌شناختند. اما وقتی ۴۸ سالش بود، اولین رمانش، نام گل سرخ از چاپخانه بیرون آمد و او را ستاره‌ای بین‌المللی کرد. این کتاب بیش از ده میلیون نسخه در ۳۰ زبان فروخت. انفجاری پیش‌بینی‌نشده که ایتالیایی‌ها اسمش را گذاشتند «اثرِ اکو۱». ژان‌ژاک آنو به سال ۱۹۸۶ از روی این کتاب فیلمی ساخت که در آن، شان کانری نقشِ کشیش-کارآگاهِ رمان یعنی ویلیامِ باسکرویلی را بر عهده داشت. دو رمانِ بعدی اکو، آونگ فوکو و جزیرۀ روز پیشین نیز آثاری بسیار پرفروش شدند و باعث شد آثار انتقادیِ اولیۀ او نیز کم کم ترجمه شوند. \n خیلی‌ها تردستی‌های شوخ‌طبعانۀ او برای درآمیختنِ ژانرِ داستان‌های عامه‌پسند با حکمت‌های رازآمیز را ستوده‌اند. بنا به نظرِ دیوید لاج، رمان‌نویس و استادِ دانشگاه، اکو از اولین کسانی بوده است که به ایده‌های پست‌مدرنیسم چنگ زده است: «او موضوعات مغلق را به بازیِ مفرحی برای همه تبدیل می‌کند و فرهنگِ عامه و والا را در هم می‌آمیزد، البته این کار امروزه به اندازۀ آن روزگار ساختارشکنانه به حساب نمی‌آید». باوجوداین، بسیاری از خوانندگان نیز راضی نشده بودند. سلمان رشدی با عصبانیت دربارۀ آونگ فوکو گفته بود «این داستان دربارۀ نحوۀ نوشته‌شدنِ یک کاغذپاره است ولی در نهایت، خودش یک‌جور کاغذپاره از آب درآمده است» و در ادامه این کتاب را محکوم کرده بود که کسالت‌بار است و ناتوان در شخصیت‌پردازی و دیالوگ‌نویسیِ خلاقانه. آخرِ کار هم نوشت: «خوانندگان عزیز، این کتاب حالم را به هم زد.» ویل سلف هم نوشت «می‌گویند رمان‌های اکو قالب‌های بسیار گوناگون را با نیرویِ روایت‌هایی به سبک تریلِرها جلو می‌برد» اما در پایان اضافه کرد «من که اصلاً چنین چیزی ندیدم.» از نظر سِلف، اکو جایگاهی «گمراه‌کننده و مغرضانه» را اشغال کرده است، او نویسندۀ «کتاب‌هایی است که به‌شکلِ سطحی‌نگرانه‌ای روشنفکرمسلک‌اند… کتاب‌هایی که شمار انبوهی از خوانندگان را قانع کرد که دارند کپسولِ علم و فضل بالا می‌اندازند. این کار حقه‌ای نفرت‌انگیز و متفرعنانه است.» \n سوء ظنی رواج یافت و «نظرسنجی‌های» مطبوعات، هیزمِ بیشتری در این آتش ریخت که رمان‌های اکو را بیشتر از اینکه بخوانند، می‌خرند. اکو این حرف‌ها را مسکوت گذاشت و یک‌بار با فضل‌فروشی، یکی از منتقدانِ نام گل سرخ را به یاد آورد که در نهایت قضاوتش را عوض کرده و گفته بعد از آنکه فروشِ کتاب سر به آسمان زد، با خود فکر کرده که در مجموع کتاب را می‌پسندد. اما «مسئله بر سر تعداد نسخه‌هایی از کتاب که بلافاصله به فروش رفته نیست، مسئله این است که امروز بعد از بیست سال، چند نفر آن را خوانده‌اند؟» \n در هفتاد سالگی، اکو همچنان استادِ نشانه‌شناسی در دانشگاه بولونیا، قدیمی‌ترین دانشگاه اروپاست. کاری که او دهه‌ها ادامه داده است. از سال ۱۹۹۳، اکو «مؤسسۀ رشته‌های ارتباطی» را که مرکزی برای مطالعاتِ عالیِ فرهنگی در ایتالیا بود، تأسیس کرد و خود مدیرِ آن شد. او سه روز در هفته درس می‌دهد «برای لذت، نه برای پول». به نقل از ماریو فورتوناتو، رمان‌نویس و مدیر یک موسسۀ فرهنگیِ ایتالیایی در لندن، که مستندِ او دربارۀ اکو از بی‌بی‌سی پخش شده است، اکو از همکاری با جوانان لذت می‌برد «هر شب با دانشجویانش به کافه‌تریا می‌رود، چیزی می‌نوشند و صحبت می‌کنند، او پیرمردی است با دلِ جوان». \n اکو و همسرِ آلمانی‌اش رناته رامگه، در فرانسه نیز آپارتمانی دارند و علاوه بر آن، کاخی قرنِ هفدهمی در اوربینو، که کلیسای قدیمیِ آن و کوهستانی که در چشم‌اندازش است و «سکوتِ ژرف» آنجا، محلِ مطالعۀ اکو را ساخته است. اکو علاوه بر رمان، نوشته‌های غیرداستانی و کتاب‌های کودکان، از سال ۱۹۸۵، ستون‌نویسِ ثابتِ مجلۀ خبریِ اسپرسو هم بوده است و جدیداً برای گاردین هم نوشته است. او به شکلِ دیوانه‌واری کار می‌کند. «زندگیِ ما از تهی سرشارست» و به این ترتیب او کارکردنِ خود را بی‌وقفه توصیف می‌کند: «من همیشه دارم یک‌کار انجام می‌دهم، اما در فُرم‌های مختلف». \n اکو دائماً در سفر است و به سخنرانی دعوت می‌شود، او به فرانسوی و اسپانیایی و آلمانی، به خوبیِ ایتالیایی سخن می‌گوید و در زبان انگلیسی، با آنکه لهجه دارد، فصیح است و به ندرت باعث گیجی مخاطب می‌شود. لاج که در کنفرانسِ سال ۱۹۷۹ با اکو دیدار کرده است و همین دیدار جرقۀ رمانِ او به نام دنیای کوچک شده است، اکو را اینگونه یافته است: «قصه‌گویی زبردست، سرگرم‌کننده و پرانرژی که خودش را دستمایۀ شوخی و کنایه می‌کند»، «شخصیتِ فرهنگی مهمی در سطح جهانی». \n اکو گفته است شهرت اخلال‌گر است «نه‌تنها در شیوۀ اندیشه و زندگیِ من مشکل درست کرده، بلکه حتی مجبورم کرده است که زندگیِ خصوصی‌تری در پیش بگیرم». فشارهای دیگری هم در میان است. چهارمین رمان او بائودلینو (۲۰۰۰) به تازگی با ترجمۀ انگلیسی منتشر شده است. این رمان در سراسر اروپا پرفروش بوده است، حتی در آلمان، فروش ۵۰۰ هزار نسخه از آن رکورد فروش کتاب‌های جلد گالینگور را شکست. سال پیش اکو با ناشرانش همراه شد و توری سه ماهه برگزار کرد: «آخرِ کار مریض‌احوال شدم، فشار خونم بالا رفت». چند وقت پیش تلاش کرد سیگار کشیدن را کنار بگذارد، اما بیخیال شد و هنوز مرتباً سیگار آتش می‌زند، اگرچه ادعا می‌کند که دودش را توی سینه نمی‌کشد. \n با بائودلینو، اکو به قرون وسطا بازگشته است، به محاصرۀ قسطنطنیه به دست صلیبی‌ها در سال ۱۲۰۴. بائودلینو قدیسِ محافظِ شهر زادگاهِ اکو است، یعنی اسکندریه، در پدمونت واقع در شرقِ تورین. گفته‌اند بائودلینو آینده را نیز پیش‌گویی می‌کرده است. در طول مدت محاصره، بائودلینوی اکو، «آن خرده‌ دروغگو که دروغ‌های بزرگ‌تر هم می‌توانست بسازد» شروع می‌کند به داستان‌گویی برای مورخی یونانی به اسم نیکتاس و اکو اجازه می‌دهد تا «بازیِ پرابهامی از راست و دروغ راه بیاندازد: هر چیزی که بائودلینو از خودش درمی‌آورد، واقعیتِ تاریخی پیدا می‌کند، ولی بعدها. دروغگوها دربارۀ امروز و دیروز دروغ می‌گویند، اما بائودلینو دربارۀ آینده دروغ می‌گوید؛ بائودلینو دروغگو نیست، اتوپیاگراست.» \n بائودلینو تلاشش را گذاشته است تا به سرزمین عجایبی برسد که در یک نامه توصیف شده است: دروغِ عظیمی که یک کشیش-شاهِ افسانه‌ای به اسم یوحنا جعل کرده است. گفته‌اند این نامه حدوداً در همان سال‌هایی که اسکندریه بنا نهاده شده است، یعنی سال ۱۱۶۸ به دربار امپراطور مقدس روم، فردریک بارباروسا نوشته شده است و هدف از آن مقاومت در برابر محاصرۀ بارباروسا بوده است. اکو می‌گوید «مارکو پولو همین نامه را در ذهن داشت وقتی راهیِ سفر به چین شد» و دو قرن بعد «اولین گام‌ها در راستای استعمارِ آفریقا به دست پرتغالی‌ها با همین ملاک و معیارها برداشته شد.» اکو مفتونِ قدرتی است که خیال‌پردازی‌های بشر دارد. چه خوب باشد چه بد، جعلیات و باورهای خرافی یا پیگیریِ اسطوره‌هایی که انعکاسی از توهم‌ها و اتوپیاها هستند، ممکن است به اکتشافاتِ واقعی منجر شوند. این سازوگاری است که اکو در مجموعه جستارهایش به اسم سرندی‌پیتی‌ها (۱۹۹۹) دنبال کرده است. او می‌گوید «کاپیتان کوک داشت دنبالِ سرزمینی افسانه‌ای می‌گشت که استرالیا را کشف کرد. کریستف کلمب فکر می‌کرد به هندوستان رسیده است، ولی آمریکا را کشف کرده بود. تاریخ مملو از رویدادهایی است که علتِ آن‌ها داستان‌های تخیلی بوده است.» \n اکو مشتاق بوده است که به ریشه‌های خود بازگردد. او در سال ۱۹۳۲ در اسکندریه متولد شد، که در آن روزگار شهری صنعتی بود. پدرش، گیولیو، حسابدارِ کلِ کارخانۀ آهن بود. همانجا هم با مادرِ اکو جیوانا بیسیو آشنا شد که کارمند اداری بود. اکو گفته است «هیچ چیز جالب توجهی در خانواده‌ام نبود، پتی‌بورژوا بودند.» پدربزرگِ پدری‌اش صحاف و «تابلونویسِ سوسیالیستی بود که اعتصاب راه می‌انداخت.» در طولِ جنگ جهانی دوم یکی از وظیفه‌های اکو این بود که با یک شمع برود توی زیرزمین و زغال‌سنگ‌ها رو روشن کند: «ساعت‌ها دلمشغولِ کتاب‌ها می‌شدم و اصلاً زغال‌سنگ یادم می‌رفت.» بین آن کتاب‌ها، نوشته‌هایی از ژول ورن و مارکو پولو را پیدا کرد، همین‌طور منشأ انواعِ داروین را و یک مشت کمیک‌های ماجراجویی. مادربزرگِ مادری‌اش، به ندرت پایش به مدرسه رسیده بود، ولی «خواننده‌ای وسواسی» بود و در یک کتابخانۀ متحرک ثبت‌نام کرده بود که این شوقِ کلکسیون جمع‌کردن را در او برافروخته بود. «او هیچ‌نوع تبعیضِ فرهنگی‌ای قائل نمی‌شد: همان‌جوری که رمان‌های دوزاری را می‌خواند که داستایوفسکی و بالزاک را می‌بلعید.» \n دیکتاتوری موسولینی که از ۱۹۲۲ شروع شده بود، «در همۀ رویدادها و تمامِ جنبه‌های زندگی ذهنیت ما را شکل داده بود.» اکو به یاد می‌آورد که به یونیفرم فاشیستیِ خودش افتخار می‌کرده است و در ده سالگی اولین جایزه‌اش را در رقابتی برده است که نام آن چنین بود: «برای جوانانِ فاشیستِ ایتالیا». هنوز در حیرت است که چطور از آن افکار خلاص شده است. او به راه‌های دیگری برای اندیشیدن نیز متوسل شده بود: گوش‌دادن به رادیو لندن و شنیدنِ پچ‌پچ‌های پدرش با پسرعمویی پیر که سوسیالیست و ضدفاشیست بود. ولی بعد از سقوط فاشیسم «مثل پروانه‌ای که از پیله بیرون می‌آید، قدم به قدم همه چیز را فهمیدم». او در سال ۱۹۴۳ شنید که موسولینی را به زندان انداخته‌اند. «برایم غیرقابل‌باور بود که این مرد را که از زمان تولدم، خدای ایتالیا بود، با لگد بیرون انداخته‌اند؛ من بهت‌زده بودم، گیج و سردرگم.» سال بعد، از دکۀ روزنامه‌فروشی‌ها فهمید که فاشیسم تنها حزبِ سیاسیِ موجود نبوده است. «هیچ‌وقت اسمی از دیگران نشنیده بودم؛ یا مخفی‌ بودند، یا در تبعید. ولی من معنیِ تکثر و دموکراسی و آزادی را کشف کردم.» \n او دورانی که آلمان شمالِ ایتالیا را اشغال کرده بود، با گرسنگی سر کرد (خودش می‌گوید: «احتمالاً به همین دلیل است تا حالا زنده مانده‌ام. چون اگر تا خرخره همبرگر خورده بودم، در ۵۰ سالگی می‌بایست مرده باشم.») و مداوماً در حال جاخالی دادن در برابر گلوله‌هایی بود که تفنگِ اس‌اس، فاشیست‌ها و چریک‌ها شلیک می‌شود. دورانِ مدرسه عالی بود. می‌گوید: «بچه‌ها مثلِ اسفنج همه‌چیز را جذب می‌کنند؛ کم کم می‌توانی بینِ آدم‌های خوب و بد فرق بگذاری.» اندک اندک مذاقش به ادبیات آمریکایی آشنا شد، و جاز را به‌عنوانِ یک‌جور مخالفت با فاشیسم درک کرد و تروپمت به دست گرفت (هنوز هم با این ساز تمرین می‌کند). بعد از اینکه چریک‌ها میلان را در سال ۱۹۴۵ گرفتند، تازه تصاویری از اردوگاه‌های مرگ را دید و فهمید که «از دست چه چیزی رها شده است». \n اکو در چهارده سالگی به سازمانِ جوانانِ کاتولیک پیوست و در ۲۲ سالگی یک رهبر ملی بود. «یک نظامی خوب». سال ۱۹۴۵ در اعتراض به سیاست‌های بسیار محافظه‌کارانۀ پاپ پیوس دوازدهم استعفا داد. سیاست‌های پاپ سازمان جوانان کاتولیک را هم به فروپاشی کشاند. این بحران باعث شد از کاتولیسیسم کناره بگیرد و به یک جور دینِ غیرروحانی گرایش پیدا کند. «دین ربطی به خدا ندارد.» بعدها توضیح داد «دین یکی از گرایش‌های بنیادی انسان است، انسان‌ها از سرچشمۀ زندگی سوال دارند، از اینکه بعد از مرگ چه اتفاقی قرار است بیفتد. خیلی‌ها فکر می‌کنند برای جوا‌ب‌دادن به این‌چیزها باید خدایی شخص‌واره داشت. ولی من فکر می‌کنم این دین است که خدا را ساخته، نه برعکس.» گزارش‌هایی می‌رسید که پاپ از داستان‌های او خوشش نمی‌آید، ولی او به‌عنوان قهرمانی در روزنامه‌نگاری به این گزارش‌ها توجهی نکرد. واتیکان به نام گل سرخ حمله کرد که «این روایتِ فاجعه‌بار، معنای ایمان را زشت جلوه داده و با بی‌حرمتی به آن حمله می‌کند.» با وجودِ این، سه تا از سی دکترای افتخاری‌ای که بُرده است، از سوی دانشگاه‌های کاتولیک به او اهدا شده‌اند. روی این تأکید می‌کند. «من آزادم که هر کاری می‌خواهم بکنم»، بااین‌حال، می‌گوید خط‌مشی این نیست که در رسانه‌ها دربارۀ خدا حرف بزنم. \n اشتیاقِ اکو به زیبایی‌شناسیِ قرون‌وسطایی وقتی شروع شد که دانشجوی دانشگاه تورین بود. آنجا رسالۀ دکترایش را دربارۀ سنت‌آگوستین (چاپ‌شده به سال ۱۹۵۶) نوشت. از ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۹ برنامه‌هایی فرهنگی را برای تلویزیونِ ملیِ تازه‌پای ایتالیا می‌ساخت اما پول ناچیزی به او می‌دادند. «تجربۀ مهمی بود، من داستانِ تلویزیون را از همان اول دنبال می‌کردم، آنهم از داخل.» بعدها «در دهۀ ۱۹۵۰، مکتبِ فرانکفورتِ آدورنو، رسانه‌ها را آماجِ حملۀ خود قرار داد. من دیدگاهی را بسط داده بودم که می‌گفت از این دستگاه استفاده‌های دیگری هم می‌شود کرد. تلویزیون نقشِ بی‌بدیلی در ایجاد وحدتِ زبانی در ایتالیا ایفا کرد که کشوری بود مملو از گویش‌های محلی.» \n در مجموعه جستارهایی که در سال ۱۹۶۴ چاپ شد، و در ۱۹۹۴ با نام آخرالزمانی به‌تأخیرافتاده به انگلیسی ترجمه شد، اکو در برابر دیدگاه‌های آخرالزمانی از تلویزیون که مارکسیست‌ها مطرح کرده بودند، موضع گرفت و از تعریف و تمجیدهای تجاری از تلویزیون هم دوری جست. او این روزها بدبین‌تر است. «همۀ برنامه‌ها عینِ هم است؛ تلوزیون شده است دینِ دوره‌زمانۀ ما. آن روزها فقط یک کانال تلویزیونی بود و زندگیِ سیاسی در میدان‌های شهر جاری بود. ولی امروز اگر اتفاقی سیاسی در تلویزیون بازتاب پیدا نکند، اصلاً محلی از اعراب ندارد.» این دیدگاهِ سرد و افسرده به درد دورانِ میان‌سالی می‌خورد، اما او فکر می‌کند که شاید جوانان دوباره اعتراضات خیابانی را کشف کنند. \n بعد از انجام خدمت سربازی در سال ۱۹۵۸، به شرکتِ انتشاراتی در میلان به نامِ بومپایی پیوست. اکو در آنجا طی سال‌های ۱۹۵۹-۱۹۷۵ مدیرِ بخش غیرداستانی بود و همانجا بود که با همسر آلمانی‌اش که طراح گرافیک بود آشنا شد. آن‌ها اولِ کار با همدیگر به انگلیسی صحبت می‌کردند و در سال ۱۹۶۲ با هم ازدواج کردند. رناته امروز استاد معماری در دانشگاه میلان است و در بخشِ آموزش‌های موزه نیز کار می‌کند. این زوج دو فرزند دارند: استفانو که در رم تهیه‌کنندۀ تلویزیون است و کارلوتا که در میلان معمار است. \n از سال ۱۹۵۶ اکو دربارۀ زیبایی‌شناسی، معماری، ارتباطات تصویری و نشانه‌شناسی در دانشگاه‌های مختلفی در تورین، فلورانس، میلان و بولونیا تدریس کرده است. در سال ۱۹۵۹ او ستونی ماهانه را در «ورری» که نشریۀ یک گروه «نوآوانگارد» بود شروع کرد. هزل‌نویسی‌ها و رونویسی‌های طنزآمیز او از آثار دیگران، (یکی از دلایل محبوبیت اکو، پیرزنی به نام گرانیتا بود که با تقلیدی هزل‌آمیز از لولیتا ساخته بود) بعدها با نام بدخوانی‌ها (۱۹۹۳) و چطور با يك ماهي غزل آلا سفر كنيم؟ (۱۹۹۴) به انگلیسی ترجمه شد. او یکی از اعضای مؤسس «گروه ۶۳» بود که جمعی از رادیکال‌های آوانگارد بودند و در میلانِ دهۀ ۱۹۶۰ فعالیت می‌کردند. اعضای این گروه از قهرمانِ ضدِ فرهنگِ فرانسوی، رولان بارت اثر پذیرفته بودند. آن‌ها با تحلیلِ جدیِ فرهنگِ عامه‌پسند، تابوها را به چالش کشیده بودند، نگاهِ موشکافانۀ اکو به جیمز باند، کمیک‌های سوپرمن و کازابلانکا، نمونه‌های از این گرایش است. اکو می‌گوید «ترانه‌های پاپ و کمیک‌استریپ‌ها را آشغال می‌دانستند، اما آن‌ها هم به نوبۀ خود می‌توانستند معرکه باشند، درست مثلِ بادام‌زمینی». «من به اصول و بنیادها اعتقادی ندارم، بگذار راحتت کنم، هومر و والت‌ دیزنی برایم فرقی ندارد. به‌نظرم میکی‌موس می‌تواند به همان معنایی که هایکوهای ژاپنی عالی‌اند، عالی باشد.» \n از نظر یان تامپسون که زندگی‌نامه‌نویس پریمو لوی است، اکو «ممکن است خیلی راحت متهم شود که به خنزرپنزرهای فکری علاقه دارد و دربارۀ شلوارِ جین خودش می‌نویسد یا دربارۀ فلان بازیگر بدنام، اما او درست می‌گوید که نباید از تحلیل مسائل» بی‌اهمیت «غافل شویم. او اولین کسی نیست که در اروپا چنین حرفی می‌زند، جورج ارول هم دربارۀ کمیک‌ها و امپریالیسم نوشته است. اما نوشته‌های او سالنِ پرشکوهِ ادبیات ایتالیایی را به مبارزه طلبیده است.» \n اکو در اولین مجموعه جستارهای مهم خود به نام کارِ باز (۱۹۶۲) از آزادی مخاطب حرف زد و گفت خواننده حق دارد کتاب‌ها را هرطور که می‌خواهد تفسیر کند، بدونِ توجه به نیات «نویسنده». دیدگاهی که امروزه رایج شده است. اکو نیز مانند بارت فرهنگ را شبکه‌ای از نشانه‌ها می‌دانست، پیام‌هایی که باید رمزگشایی شوند تا معنای پنهانِ آن‌ها آشکار شود. او در نشانه‌شناسی، به رویکردِ واحدی دربارۀ ارتباطِ انسانی دست یافت که از قهرمانانش یعنی جیمز جویس و بورخس تا هالیوود را دربرمی‌گرفت. او این نظام را در کتاب نظریه‌ای در نشانه‌شناسی (۱۹۷۶) که به انگلیسی نوشته شده بود، و کتاب نقشِ خواننده (۱۹۷۹) توضیح داد. «من به همه‌چیز علاقه نشان می‌دهم، اما کسی نیستم که همۀ نظریه‌ها را هم بپذیرد، و فکر می‌کنم نشانه‌شناسی دیدی برای تمامِ جنبه‌های زندگی به ما می‌دهد.» \n مایکل سزار، استاد زبان ایتالیایی در دانشگاه بیرمنگام و مؤلف کتابی دربارۀ اکو در سال ۱۹۹۹، می‌گوید: «اکو بخشی از یک جنبش بین‌المللی بود، مخصوصاً در فرانسه، ولی اکو نویسنده‌ای پراستعداد است با قلمی فرز و پُرکار. کارهایش جهت‌گیری سیاسی داشته است، و خواسته است نشان دهد چطور می‌شود در برابر رسانه‌های توده‌ای با» جنگِ نامنظمِ نشانه‌شناسی «مقاومت کرد؛ او فلسفۀ انتزاعی را استخدام می‌کند تا وضعیتِ موجود را به چالش بکشد.» به قولِ لاج «بسیاری از منتقدانِ پساساختارگرا، با مهارت طوری جلوه می‌دهند که کارشان دشوار و نخبه‌گرایانه به نظر برسد. ولی اومبرتو برعکس است: او از آگاهی‌بخشیدن به خودش و دیگران لذت می‌برد.» \n اکو نام گل سرخ را بعد از آن نوشت که یک ناشر ایتالیایی به جمعی از چهره‌های سرشناس ایتالیایی که تا به حال داستان ننوشته بودند، پیشنهاد داد که تریلرهای کوتاهی بنویسند. برخی پژواکِ رویدادهای آن دوره را در صفحاتِ کتاب اکو شنیده بودند، یعنی دوره‌ای که ایتالیا به علتِ گروگان‌گیری‌ها و قتل‌های «تشکیلات سرخ» و نخست‌وزیرِ سابق، آلدو مورو، درگیر آشوب بود. اکو در پیش‌بینیِ اولیه، در بهترین حالت فکر می‌کرد کتابش ۳۰ هزار نسخه بفروشد، اما نام گل سرخ فقط در ایتالیا دو میلیون نسخه فروخت. در نوشتنِ رمان، یا به تعبیرِ خودش «روایت» آن، همیشه از یک ایماژ شروع می‌کند، مثلاً ایماژ کشیشی افتاده در زندان. پس از آن پلان‌ها و نقشه‌های فیزیکی ترسیم می‌کند، تا بتواند از محدودیت‌های زمان و مکان فراتر برود. «رمان‌نوشتن لذت‌بخش است: حل‌کردنِ معماها. دنیایی سِرّی برای دلِ خودت. هرکاری که می‌کنی این شانس را دارد که به یک اتفاق تبدیل شود.» \n اگرچه اکو از تفسیرِ رمان‌های خودش اجتناب می‌کند، در سال ۱۹۸۴، تکمله‌ای بر نام گل سرخ چاپ کرد و به خودیِ خود اندازۀ کتابی مستقل بود. آنجا عنوانِ پست‌مدرن را برای خود قبول کرد. «آوانگاردهای قرن بیستم به نقطه‌ای رسیده‌اند که دیگر بازگشت از آن ممکن نیست، ایماژ‌های ازهم‌گسیخته، نقاشی‌های یکسره سیاه و موسیقیِ سکوت. بنابراین روالِ کار، ارزیابیِ دوبارۀ سنت‌های هنری با طنازی و اقتباس است. برای قرن‌ها، هر شاعر و نقاشی تحتِ تأثیر اسلافِ خود بوده است، اما فقط امروز است که ما به این مسئله توجه کرده‌ایم. این می‌تواند به معنیِ آن باشد که ما هنوز هم با گذشتگان در بیعت هستیم، اما همان موقع داریم به خوانندگان چشمک می‌زنیم.» \n برخی این‌جور طنازی‌های آگاهانۀ پست‌مدرن را خسته‌کننده و خودفروشانه می‌دانند. تامسون می‌گوید اکو «از حقه‌بازی‌های پست‌مدرن استفاده می‌کند، اما بدونِ هوش و قریحۀ بورخس». نسبت اکو با بارت را هم همین‌طور می‌بیند: «لافِ بی‌پایان، خیلی هم شیک و مجلسی، ولی خبری از تیزهوشی‌های بارت در واژگون‌کردنِ فکر نیست.» بااین‌حال، سزار روی جنبه‌ای از کار اکو دست می‌گذارد که این هم تیره‌تر است: «نظریۀ نشانه‌شناسیِ اکو بر یک استعاره بنیان دارد: همۀ آنچه ما به‌عنوانِ فرهنگ می‌شناسیم، مجموعه‌ای از نشانه‌هاست که خودمان ساخته‌ایم؛ بیرون از این نشانه‌ها ما نمی‌توانیم هیچ‌چیزی بشناسیم. اکو دیدگاهی بازیگوشانه و یأس‌آمیز به حقیقت دارد که به نوعی خلأ راه می‌برد.» بعد از آنکه اکو احساس کرد بخشِ عظیمی از معنای نام گل سرخ در فیلمی که آنو ساخته، از بین رفته است، برای سال‌ها تمامِ تقاضاهایی را که برای ساختنِ فیلمی از روی آونگ فوکو به دستش رسید رد کرد، از جمله تقاضایی که استنلی کوبریک در اواخرِ عمر کرده بود، اما او اخیراً به تهیه‌کننده‌ای که «خواننده‌ای وفادار» است، اجازه داده تا نوشتنِ فیلم‌نامه‌ای را شروع کند. اکو در توصیفِ آونگ فوکو گفته است که این رمان، پیچیده‌ترین رمان اوست و بیشترین دغدغه‌های فکریِ او را در خود جا داده. نوشتنِ آن «شکنجه»ای بود که هشت سال طول کشید. اکو می‌ترسید منتقدان کتابش را سلاخی کنند، ولی بازخوردهای متنوعی گرفت. از حکمِ تامپسون بگیرید که گفته بود کتاب به‌شکلِ بسیار فاخری کسالت‌بار است، تا جاناتان کو، نویسندۀ گاردین که آن را «قلبِ اومانیسمِ استخوان‌دارِ قدیمی» خوانده بود. \n آونگ فوکو تیترِ خود را از فیزیک‌دانِ قرنِ نوزدهمی، لئون فوکو گرفته است. او دستگاهی ساخته بود که می‌توانست چرخش زمین را نشان دهد. رمان دربارۀ سه ویراستار در یک مؤسسۀ انتشاراتی در میلان است که تلاش می‌کنند همۀ تئوری‌های توطئه در تاریخ را به هم وصل کنند. تفسیرِ اشتباه و ماخولیاییِ آن‌ها از یک قبضِ خشک‌شویی، زمینه‌ای می‌شود برای پرداختن به غریب‌ترین بدخوانی‌ها و سوءبرداشت‌های تاریخ و توجه به نظریۀ ساختارشکنی که به ژاک دریدا و میشل فوکو ربط داشت. (اکو به این نظریه در محدویت‌های تفسیر حمله کرده بود). طبقِ نظر سزار «در سال‌های اولیۀ دهۀ ۶۰ اکو استدلال می‌کرد که اثر مدرن باید شمارۀ واکنش‌هایی که به خود جذب می‌کند را به حداکثر برساند؛ در دهۀ ۹۰ از محدودیت‌های تفسیر سخن می‌گفت. شما با تلاش برای خلاصی از دستِ قوانینِ صلب شروع می‌کنی، و در نهایت از محدودیت‌های آزادی استقبال می‌کنی.» رمانِ سومِ او، جزیرۀ روز پیشین، در اولین قرن دوران مدرن رخ می‌دهد، قرن هفدهم. قهرمانِ آن، کشتی‌شکسته‌ای است که رویِ یک بشکه در اقیانوس آرام مانده است، در نزدیکیِ یک جزیرۀ بیابانی در اقیانوس آرام. او نمی‌تواند خودش را به این جزیره برساند چون نمی‌تواند شنا کند، و به شکلی دیگر هم از آن جزیره دور است، آنهم به دلیلِ خطِ روزگردانِ جهانی۲. این پلان به اکو اجازه می‌دهد تا تصویری از امیالِ بی‌نتیجه و معماهایی پیچیده دربارۀ زمان و مکان ایجاد کند. \n ماریو فورتوناتو معتقد است که رمان‌های اکو در خودِ ایتالیا تأثیر کمتری داشته‌اند نسبت به حضورِ سیاسیِ او به عنوان صدایی چپ‌گرا در مناظره‌های مربوط به سقط جنین، مافیا و فساد. «اومبرتو وقتی جوان بود، در اخلاقیات رادیکال بود و در روزنامۀ کمونیستی مانیفستو می‌نوشت. حالا اصلاح‌طلب است و متعادل‌تر، اما هنوز ایده‌هایش همان قبلی‌هاست.» \n اکو خودش را در نقشِ معمولِ روشنفکرِ اروپایی می‌بینید. اقرار کرده است که نقشِ واعظان یا رهبران را دوست ندارد و سودمندیِ سیاسی آن‌ها را به چالش می‌کشد. اما از نظر اکو، مفهوم «وظیفه» بسیار اساسی است «مخصوصاً با تربیتی کاتولیکی. وظیفۀ من به‌عنوانِ روشنفکر این است که کتاب‌های خوب بنویسم، اما در مقامِ شهروند هم وظیفه‌ دارم که دربارۀ وضعیتِ سیاسی هم قلم بزنم: ما باید فریاد بکشیم که فلان چیز در پادشاهی ایتالیا فاسد است. وظیفۀ شما این است که کارتان را خوب انجام دهید و در برج عاج اتراق نکنید.» \n اکو دربارۀ نخست‌وزیر و سرمایه‌گذارِ رسانه‌ای قدرقدرتِ ایتالیا، یعنی سیلویو برلوسکونی گفته است: «از وقتی که به حکومت رسیده است، فقط به نفعِ خواسته‌های خودش قانون وضع کرده، از نظر برلوسکونی هیچ تضادِ منافعی وجود ندارد: منافعِ عمومی و خصوصیِ او یکی است.» برلوسکونی ۹۰ درصد سهامِ تلویزیونِ ایتالیا را در انحصارِ خود دارد و این «برای کشوری دموکراتیک، تراژدی است». ماهِ پیش تظاهراتِ عظیمی در رُم علیه برلوسکونی برپا شد که فیلم‌سازی به نامِ نانی مورتی آن را رهبری می‌کرد، اما اکو هنگامِ برگزاری آن در مسافرت بود. برلوسکونی از سوی دادگاه میلان به فساد متهم شد، و از پارلمان سوء استفاده کرد تا قوانین را طوری تغییر دهند که او مجبور نشود در دادگاه حضور یابد. اکو از اینکه تلویزیونِ ایتالیا این تظاهرات را پوشش دهد، کاملاً ناامید بود. تلویزیون «به طورِ خلاصه، شده یکی از شوخی‌های برلوسکونی را نشان داد» باوجوداین، اکو با تندی اضافه می‌کند: «مشکل برلوسکونی نیست، مشکل آن ۵۰ درصد از مردم ایتالیا هستند که به او رأی دادند.» \n برخی مثلِ تامپسون، اکو را به دلیل «نخوت و اهمیتی که برای خودش قائل است» نقد می‌کنند: «او فکر می‌کند دنیا شبکه‌ای از نشانه‌هاست که منتظر نشسته تا او رمزگشایی‌اش کند.» دیگران، مانندِ پل بیلیِ رمان‌نویس بر «روحیۀ پرسشگر» او تأکید می‌کنند. از نظر اکو، اعتقادِ متعصبانه به یک حقیقتِ انتزاعی، مفهومِ تکفیر و تفتیشِ عقاید را به دنبال می‌آورد. اکو در یک «مناظره» عمومی با کاردینال مارتینی، که با نام ایمان یا بی‌ایمانی به چاپ رسیده است، از اخلاقیاتی سکولار دفاع کرد و بیشتر و بیشتر به سؤالات اخلاقی پرداخته است. در یکی از جستارهای کتابِ پنج قطعۀ اخلاقی (۱۹۹۷) که در خلالِ جنگ خلیج نوشته شده، استدلال کرد که جنگِ مدرن به نوعی تابو تبدیل شده است. کتاب‌های فلسفی‌ترِ او در این بازه، یکی در جست‌وجوی زبان کامل (۱۹۹۳) بوده است و دیگری کانت و پلاتیپوس (۱۹۹۷)، تمثیل‌هایی برای بازگرداندن «عقل سلیم» به فلسفه. او کتابی نیز دربارۀ ترجمه دارد که حاصلِ سخنرانی‌هایی ویدنفلند در دانشگاه آکسفورد است. \n در نگاهِ سزار، اکو «در دهۀ ۸۰ خیلی مورد توجه بود، مخصوصاً در آمریکا، ولی امروز، به علتِ ماهیتِ سلبریتی‌بودن، دارد مجسمۀ خودش را با لگد خراب می‌کند» اگرچه «دارد بعضی کارهای خودش را می‌نویسد.» اکو در همان تیمی نیست که ایتالو کالوینو، آلبرتو موراویا یا لئوناردو شاشا در آن عضوند. ولی به‌هر حال، تامپسون می‌گوید «اکو شناخته‌شده‌ترین صادراتِ ادبیات ایتالیایی در دنیاست» که موفقیت او باعث شدن آثار دیگران هم ترجمه شود. فورتوناتو نیز معتقد است اکو تأثیر بسیار اندکی بر نویسندگانِ جوان ایتالیایی داشته است، اما او نیز تصدیق می‌کند که اکو اولین سفیرِ ادبیاتِ ایتالیایی در جهان بوده است. «موفقیتِ جهانی اکو راه را برای دیگران هم باز کرد، کسانی مثلِ آنتونیو تابوکی و الساندرو باریکو.» \n نویسندۀ جوان دیگری، به نامِ لورنا سِیج اکو را محکوم کرده است که روی «قدرتِ بهداشتی و بی‌ضررِ تقلید، طنز و خنده» سرمایه‌گذاری کرده، این‌ها «سنتِ شخصی او در شکاکیتِ نمایشی» را ساخته است. اکو گفته است: «صدای خنده، و اینکه چرا ما می‌خندیم، برای من جالبِ توجه است.» در مشهورترین کتابِ او، کشیشی بدذات، از صدای خنده می‌ترسد، چون فکر می‌کند خنده «حقیقت» را واژگون می‌کند. آن کشیش نظریه‌ای دارد که ممکن است سرنخی به دست ما بدهد تا بفهمیم اکو در کارهای خود چه در سر دارد: «انسان یگانه حیوانی است که می‌خندد، زیرا بر خلاف دیگر حیوانات، ما می‌دانیم که قرار است بمیریم. صدایِ قهقهه راهی برای به تعویق‌انداختنِ مرگ است، راهی برای جدی نگرفتنِ مرگ، و البته جدی نگرفتنِ افراطیِ زندگی.»\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: [۱] Effetto Eco [۲] خطی توافقی در اقیانوس آرام که کشتی‌ها با گذر از آن تاریخِ خود را یک روز عوض می‌کنند. در واقع، جزیرۀ مزبور، در دیروزِ آن کشتی‌شکسته قرار گرفته است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157927.json b/train/528157927.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ae4357a1331f565027ced9b60a4da3c74b525ddb
--- /dev/null
+++ b/train/528157927.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ما مثل بچه‌هایی هستیم که دارند با بمب بازی می‌کنند",
+  "subtitle": "از دیدگاه یک فیلسوفِ دانشگاهِ آکسفورد ماشین‌های هوشمند از تغییرات اقلیمی تهدیدکننده‌ترند",
+  "introduction": "فیلسوفی که روزگاری می‌خواست بدنش را منجمد کند تا شاید در آینده بتواند به زندگی باز گردد، حالا رئیس موسسۀ پژوهشیِ عجیبی در دانشگاه آکسفورد است. جایی که معمولاً تا سحر پشت میزش می‌نشیند و سناریوهای ممکن برای انقراض بشر به دست ربات‌های هوشمند را پیش‌بینی می‌کند. پروفسور نیک باستروم معتقد است هوش مصنوعی همانقدر که رؤیایی است، می‌تواند کابوس‌وار هم باشد.",
+  "content": "تیم آدامز، گاردین — مؤسسۀ فیوچر آو هیومنیتی۱ را در پایین یک کوچۀ قرون‌وسطایی در مرکز آکسفورد پیدا خواهید کرد. این مؤسسه در کنار کلیسای سنت اِبی است، که از سال ۱۰۰۵ میلادی اینجا به یادگار مانده است، و بالای باشگاه ورزشی پیور جیم است، که در ماه آوریل افتتاح شده است. این مؤسسه، که یک دانشکدۀ تحقیقاتیِ وابسته به دانشگاه آکسفورد است، یک دهه قبل تأسیس شد تا بزرگ‌ترین پرسش‌ها را به‌نمایندگی از ما مطرح کند. به‌طور ویژه: «ریسک‌های وجودی» تهدیدکنندۀ آیندۀ گونۀ ما دقیقاً چه هستند؛ چگونه آن‌ها را اندازه‌گیری می‌کنیم؛ و چه کاری می‌توانیم برای جلوگیری از وقوعشان انجام دهیم؟ یا به دیگر سخن: در جهانی با ترس‌های مختلف، دقیقاً از چه چیزی باید بیشتر از همه وحشت داشته باشیم؟\n وقتی به آنجا می‌رسم تا با مدیر مؤسسه، پروفسور نیک باستروم، ملاقات کنم، دارند تخت‌خوابی را به دفتر طبقۀ دوم می‌برند. ریسک وجودی نوعی عملیات شبانه‌روزی است؛ به‌ندرت می‌خوابد، اگر اصلاً خوابی در کار باشد.\n باستروم، فیلسوفی ۴۳ساله و متولد سوئد، اخیراً به مقامی شبیهِ پیامبر نابودی دست پیدا کرده است، در بین کسانی که اکنون بیشترین فعالیت‌ها را برای شکل‌دادن به تمدن ما انجام می‌دهند: میلیاردرهای دنیای تکنولوژی در سیلیکون ولی. شهرت او اساساً با کتاب اَبَرهوش: مسیرها، خطرها، راهبردها۲ فراگیر شد، کتابی که سال گذشته به‌نحو تعجب‌برانگیزی پرفروش‌ترین کتاب نیویورک‌تایمز شد و اکنون با جلد شومیز به بازار عرضه شده است، درحالی‌که تقریض‌های بیل گیتس و مدیرعامل شرکت تسلا، ایلان ماسک، را به دنبال خود می‌کشد که گفته‌اند این کتاب را حتماً باید خواند (در بهترین نوع از نقد کتاب، ماسک به مؤسسۀ باستروم یک‌میلیون پوند نیز اعطا کرد تا پژوهش‌های خود را جلو ببرد).\n این کتاب بررسی نظری و خلاقانۀ تهدیدی استثنایی است که به باور باستروم، پس از سال‌ها محاسبه و استدلال، محتمل‌ترین تهدید برای نابودی ما است. این تهدید، تغییرات اقلیمی، بیماری همه‌گیر، یا یک‌جور زمستان هسته‌ای۳ نیست؛ بلکه آفرینش محتملاً قریب‌الوقوع یک هوشِ عمومیِ ماشینی است که از هوش خودمان برتر است.\n جلد کتاب باستروم را تصویر سیاه و سفید یک جغد با چشمانی جنون‌آمیز آراسته است. جغد موضوع تمثیل آغازین کتاب است. گروهی از گنجشک‌ها مشغول ساختن آشیانه‌هایی برای خودشان هستند. یکی از آن‌ها با صدایی آرام جیک‌جیک می‌کند که، «همۀ ما بسیار کوچک و ناتوانیم. تصور کنید زندگی چقدر آسان می‌شد اگر جغدی داشتیم که می‌توانست به ما کمک کند تا آشیانه‌هایمان را بسازیم!» همۀ گنجشک‌ها جیک‌جیک‌کنان موافقت جمعی‌شان را اعلام می‌کنند؛ یک جغد می‌تواند از گنجشک‌ها دفاع کند! می‌تواند از بزرگ و کوچکشان نگهداری کند! می‌تواند به آن‌ها امکان دهد تا در فراغت و رفاه زندگی کنند! با این خیال‌بافی‌ها در ذهن، گنجشک‌ها نمی‌توانند هیجان خود را مهار کنند و در جست‌وجوی ناجیِ تیزبینی به پرواز درمی‌آیند که زندگی آن‌ها را دگرگون خواهد کرد.\n تنها یک صدای مخالف به گوش می‌رسد: «اسکرونک‌فینکل، گنجشکی تک‌چشم و کج‌خلق، استدلال‌هایی که از این کار دفاع می‌کنند را قبول ندارد. او می‌گوید: ’این کار بی‌گمان مایۀ تباهی ما خواهد شد. آیا نباید نخست به هنر رام‌کردن جغد بیندیشیم، قبل از آن که چنین موجودی را وارد زندگی خود کنیم؟‘» گنجشک‌ها هشدارهای او را ناچار نادیده می‌گیرند. رام‌کردن جغد کاری پیچیده است؛ چرا ابتدا جغد را نیاوریم و سپس جزئیات کار را تکمیل کنیم؟ کتاب باستروم، که اعلام خطری گوش‌خراش دربارۀ پیامدهای تاریکِ هوش مصنوعی است، به اسکرونک‌فینکل تقدیم شده است.\n باستروم هشدارهای خود را بسیار شایسته و به‌شکلی نگران‌کننده بیان می‌کند. او به وسواس و اعتیاد به کار شهرت دارد؛ لاغر اندام، رنگ‌پریده و (نیمه)‌شب‌زنده‌دار است، و اغلب تا سحر در دفتر کارش می‌ماند. او مردی است که روزهایش را وایت‌بردهایی پوشانده است پر از فرمول‌هایی که مزایای نسبی ۵۷ نسخه از آخرالزمان را برمی‌شمارد، بنابراین شاید تعجب‌برانگیز نباشد که گویا او تا حد ممکن هیچ چیز را به شانس واگذار نمی‌کند. باستروم به‌جای وعده‌های غذایی یک‌جور اکسیرِ مایع سبز را ترجیح می‌دهد که در آن سبزیجات، میوه، شیر جو و پودر پنیر ریخته‌اند. دیگر مصاحبه‌کنندگان گفته‌اند که برای محافظت در برابر سرایت بیماری‌ها، از دست‌دادن خودداری می‌کند. او با من دست داد، اما احساس می‌کنم دستش را قرنطینه کرده بود تا پس از این که رفتم، آن را از آلودگی پاک کند. شاید به‌دلیل همین دغدغه‌ها، اندکی بی‌تاب است و البته چندان نمی‌کوشد تا از آن اجتناب کند.\n او در کتابش دربارۀ «انفجار هوش» سخن می‌گوید که هنگامی رخ خواهد داد که ماشین‌هایی بسیار باهوش‌تر از خود ما شروع به طراحی ماشین‌های خودشان می‌کنند. او می‌نویسد: «در رویارویی با چشم‌انداز انفجار هوش، ما آدم‌ها مثل بچه‌هایی هستیم که با بمب بازی می‌کنند. ما نمی‌دانیم انفجار کی رخ خواهد داد، هرچند اگر بمب را به گوش خود نزدیک کنیم، می‌توانیم یک صدای تیک‌تاک ضعیف را بشنویم». وقتی با باستروم صحبت می‌کنید، احساس می‌کنید که آن تیک‌تاکِ ضعیف هرگز در گوش او کاملاً محو نمی‌شود.\n اول دربارۀ موفقیت کتابش صحبت می‌کنیم، اینکه چگونه واکنشِ همگان را برانگیخته است. انتشار این کتاب همزمان بود با انتشار نامه‌ای سرگشاده که به امضای بیش از هزار دانشمند سرشناس رسیده بود، ازجمله استیون هاوکینگ و استیو وازنیکْ یکی از بینانگذاران اپل و ماسک. این نامه در همایش بین‌المللی هوش مصنوعی در سال گذشته ارائه شد، و خواستار جلوگیری از کاربرد و توسعۀ سلاح‌های کاملاً خودکار بود («ربات‌های قاتل» داستان‌های علمی‌تخیلی‌ای که تحققِ آن‌ها در واقعیت بسیار نزدیک است). باستروم، که از توانایی‌های خود آگاه است و دربارۀ تأثیرگذاری خودش شکسته‌نفسی می‌کند، گفت که این اتفاق تصادفِ زمانی خوشحال‌کننده‌ای بود.\n می‌گوید: «یادگیری ماشین و یادگیری عمیق [الگوریتم‌های رایانه‌ایِ پیشرویِ ’عصبی‘ که با دقتِ بسیار کارکرد مغز آدمی را تقلید می‌کنند] در طول چند سال گذشته، بسیار سریع‌تر از آن چیزی پیشرفت کرده‌اند که پیش‌بینی می‌کردیم. این بی‌گمان یکی از دلایلی است که چرا این مسئله امروز به موضوعی چنین بزرگ تبدیل شده است. مردم می‌بینند که حوزۀ تکنولوژی در حال پیشرفت است، و گام‌های بعدی به دغدغۀ فکری آن‌ها تبدیل می‌شود».\n باستروم این پیامدها را همچون اموری می‌بیند که بالقوه داروینی‌اند. اگر ما یک هوشِ ماشینی برتر از خودمان خلق کنیم، و سپس آن را آزاد بگذاریم تا از طریق دسترسی به اینترنت یاد بگیرد و رشد کند، دلیلی ندارد که برای تضمین سلطۀ خود استراتژی‌هایی را در پیش نگیرد، یعنی درست همان‌طور که در جهان زیستی شاهد هستیم. باستروم گاهی از مثال آدم‌ها و گوریل‌ها استفاده می‌کند تا رابطۀ یک‌سویۀ متعاقب را توصیف کند و، همان‌طور که رخدادهای ماه گذشته در باغ‌وحش سینسیناتی نشان داد۴، این امر هرگز پایان خوشی نخواهد داشت. هوشِ فرودست همواره برای بقای خود به هوش فرادست وابسته است.\n وقتی باستروم سناریوهای گوناگون را در کتاب اَبَرهوش توصیف می‌کند، گاهی به نظر می‌رسد که بیش از اندازه از آن داستان‌های علمی‌تخیلی‌ای خوانده است که اذعان می‌کند از آن‌ها بیزار است. یکی از چشم‌اندازها چنین است: یک سیستم هوش مصنوعی سرانجام «نانوکارخانه‌هایی مخفی می‌سازد که گاز اعصاب یا ربات‌های پشه‌مانندِ جستجوگرِ هدف تولید می‌کنند که ممکن است همزمان از هر متر مربع کرۀ زمین بیرون بریزند» تا انسان‌های بی‌اهمیت و مزاحم را نابود کنند. طبق یک چشم‌انداز دیگر، که شاید باورپذیرتر باشد، اَبَرهوش «فرآیندهای سیاسی را در دست می‌گیرد، بازارهای مالی را به‌نحوی پیچیده دستکاری می‌کند، جریان اطلاعات را تحریف می‌کند، یا سیستم‌های جنگی ساخت انسان را هک می‌کند» تا نوع بشر را منقرض نماید.\n آیا او خودش را در مقام یک پیامبر می‌بیند؟\n لبخند می‌زند. «نه چندان. این‌طور نیست که اعتقاد داشته باشم که می‌دانم ماجرا چگونه رخ خواهد داد و حالا رسالتم این است که این اطلاعات را به جهانیان بگویم. بیشتر حس می‌کنم دربارۀ این امور کاملاً نادان و بسیار سردرگم هستم، اما وقتی سالیان دراز روی احتمالات تحقیق می‌کنید، می‌توانید بینش‌هایی کوچک و جزئی در اینجا و آنجا به دست آورید. و اگر این بینش‌ها را با بینش‌های دیگری جمع کنید که ممکن است بسیاری از افراد دیگر داشته باشند، آنگاه شاید به فهم بهتری برسیم». \n باستروم از مسیر جنبش فراانسان‌گرایی۵ به این پرسش‌ها رسیده است. او عصر دیجیتال را عصری با پتانسیلی بی‌سابقه می‌داند، پتانسیلی برای بهینه‌سازی توانایی‌های فیزیکی و ذهنی ما و فراتررفتن از مرزهای میرایی ما. باستروم هنوز هم آن امکان‌ها را به‌منزلۀ سناریوی بهترین حالت در آیندۀ اَبَرهوش می‌نگرد، که در آن ما تکنولوژی را مهار خواهیم کرد تا بر بیماری و رنج غلبه کنیم، غذای مردم جهان را تأمین کنیم، یک آرمان‌شهر برای شکوفایی خلاقیت بشر ایجاد نماییم و شاید سرانجام بر مرگ غلبه کنیم. او در گذشته یکی از اعضای بنیاد آلکور بوده است، سازمانی پیشگام در سرمازیستی که وعده می‌دهد جسد فرد را منجمد می‌کند، به این امید که، یک روزی، بتوانیم به ذهن نیروی تازه‌ای ببخشیم و به‌صورتِ دیجیتال آن را آپلود کنیم و زندگیِ جاودانی را محقق کنیم. وقتی از او مستقیماً پرسیدم در این زمینه چه برنامه‌ای دارد، خجالت‌زده شد.\n می‌گوید، «عادتم این است که هرگز دربارۀ شیوۀ کفن و دفن خودم سخن نگویم».\n اما آیا فکر می‌کند پژوهش‌های سرمازیستی ارزش دارد؟\n می‌گوید: «نسبتاً عقلانی به نظر می‌رسد که مردم این کار را انجام دهند، اگر توانایی مالی انجام آن را داشته باشند. وقتی می‌اندیشید که زندگی در آیندۀ کاملاً نزدیک چگونه می‌تواند باشد، کوشش برای ذخیرۀ اطلاعات در مغزتان گزینۀ محتاطانه‌تری به نظر می‌رسد، در برابر این گزینه که مغزتان را بسوزانید و دور بریزید. مگر اینکه واقعاً مطمئن باشید که این اطلاعات دیگر هرگز سودمند نخواهد بود…».\n از خودم می‌پرسم، در چه نقطه‌ای، خوش‌بینیِ فراانسان‌گرایانۀ او با چشم‌اندازهای عمدتاً کابوس‌وارِ این فیلسوف از اَبَرهوش جایگزین شده است. او می‌گوید که واقعاً موضعش را تغییر نداده است، بلکه به هر دو امکان، بهشت و دوزخِ آیندۀ دیجیتال ما، در تعارضی آشوبناک پایبند است.\n می‌گوید: «من مطالب زیادی دربارۀ اخلاقِ بهبود توانایی‌های جسمی بشر در میانۀ دهۀ ۹۰ نوشته‌ام، زمانی که اکثر این حرف‌ها را دانشگاهیان رد می‌کردند. آن‌ها همواره چنین ذهنیتی داشته‌اند که چرا اصلاً کسی روی کرۀ زمین می‌خواهد پیری را درمان کند؟ آن‌ها دربارۀ افزایش بیش از حد جمعیت و ملالت زندگی طولانی‌مدت سخن می‌گفتند. آن‌ها این نکته را درنمی‌یافتند که تمام تحقیقات پزشکی به‌همین دلیل انجام می‌شود: برای افزایش طول‌عمر. همین امر دربارۀ بهبود توانایی‌های شناختی بشر نیز صادق است، اگر شما به مطالبی نگاه کنید که من در آن زمان نوشته‌ام، بیشتر جنبۀ خوش‌بینانه دارد، اما من همواره به ریسک‌های وجودی نیز می‌اندیشیدم».\n یکی از نگرانی‌های همیشگی این است که چنین دستاوردهایی، مثلاً قرص‌هایی که می‌تواند شما را باهوش‌تر کند یا روند پیری را کند نماید، خلاف نظم طبیعی امور هستند. آیا او این نکته را مد نظر دارد؟\n می‌گوید: «گمان نمی‌کنم هیچ‌وقت امر طبیعی را با امر خوب برابر در نظر گرفته باشم. سرطان طبیعی است، جنگ طبیعی است، انگل‌هایی که اعضای دورنی شما را می‌خورند، طبیعی هستند. بنابراین، آنچه طبیعی است، هیچ‌گاه مفهوم چندان سودمندی برای فهم این نیست که چه باید بکنیم. بله، ملاحظاتی اخلاقی وجود دارد اما شما باید مورد به مورد دربارۀ آن‌ها داوری کنید. باید به یاد داشته باشید که من یک فراانسان‌گرا هستم. من قرص افزایش طول‌عمر خودم را همین اکنون می‌خواهم. و اگر قرصی باشد که بتواند توانایی شناختی مرا ۱۰ درصد افزایش دهد، من مایلم پول زیادی برایش صرف کنم».\n آیا قرص‌هایی را امتحان کرده است که ادعا می‌کنند تمرکز را بهبود می‌بخشند؟\n «آن‌ها را امتحان کرده‌ام، اما نه خیلی زیاد. قهوه می‌نوشم، آدامسِ نیکوتین‌دار استفاده می‌کنم، اما همین و بس. اما تنها دلیلی که من کاری بیش از این انجام نمی‌دهم آن است که هنوز متقاعد نشده‌ام که چیز دیگری در این زمینه مؤثر است».\n او از امتحان‌کردن ترسی ندارد. هنگام کار، بنابر عادت، در گوشۀ دفترش و در میان ده‌بیست تا لامپ می‌نشیند، ظاهراً برای سرسپردگی به ایدۀ روشنگری.\n باستروم تک‌فرزند خانواده بود و در شهر ساحلی هلسینگ‌بورگ در سوئد بزرگ شد. مثلِ بسیاری از کودکان بااستعداد دیگر از مدرسه نفرت داشت. پدرش در یک بانکِ سرمایه‌گذاری کار می‌کرد، مادرش برای یک شرکت سوئدی. به یاد نمی‌آورد که، سر میز شام، هیچ‌گونه بحثی دربارۀ فلسفه یا هنر یا کتاب‌ها درگرفته باشد. در شگفت از اینکه چگونه این پرسش‌های بزرگ به وسواس فکری او تبدیل شدند، از او می‌پرسم که آیا او کودکی دلواپس بود: آیا همواره احساسی قدرتمند دربارۀ میرایی داشت؟\n می‌گوید: «فکر می‌کنم این حس را از همان اوایل کودکی داشتم. نه بدان دلیل که در آستانۀ مرگ بودم یا چیزی از این دست. اما به یاد می‌آورم که در کودکی بسیار به این می‌اندیشیدم که والدینم شاید اکنون تندرست باشند، اما قرار نیست برای همیشه قوی‌تر یا بزرگ‌تر از من باشند».\n آیا این اندیشه او را شب‌ها بیدار نگه می‌داشت؟\n «این فکرها را به‌مثابۀ اضطراب به یاد نمی‌آورم، آن‌ها را بیشتر همچون یک‌جور حس افسردگی به یاد می‌آورم».\n و آیا آن آرزوی جاری برای زندگی جاودان نیز در آن اندیشه‌ها ریشه داشت؟\n «نه ضرورتاً. من فکر نمی‌کنم که هیچ گونه آرزوی متفاوت خاصی وجود داشته باشد که من در مقایسه با دیگران در این رابطه داشته باشم. من نمی‌خواهم که به سرطان رودۀ بزرگ مبتلا شوم، چه کسی می‌خواهد؟ اگر من ۵۰۰ سال عمر کنم، چه کسی می‌داند چگونه احساساتی خواهم داشت؟ ماجرا آنقدرها وسواس دربارۀ جاودانگی نیست، موضوع فقط این است که مرگ زودهنگام در بادی امر بد به نظر می‌رسد».\n بخش بزرگی از کتاب او پرسش‌هایی مطرح می‌کند دربارۀ این‌که چگونه می‌توانیم اَبَرهوش را، چه در ۵۰ سال آینده رخ دهد، چه در ۵۰۰ سال آینده، «خوشایند» کنیم و سازگار با انسانیت خودمان. باستروم این مسئله را بیشتر چالشی تکنیکی در نظر می‌گیرد تا سیاسی یا فلسفی. هرچند، به نظر من چنین می‌رسد که بخش بزرگی از چارچوب اخلاقی ما، حس ما از خوبی، مبتنی بر تجربه و فهمی از رنج است، از بدن‌های خودمان. چگونه یک هوشِ غیرسلولی می‌تواند این امر را «درک کند»؟\n می‌گوید: «چیزهای بسیاری هست که ماشین‌ها اکنون نمی‌توانند بفهمند زیرا به‌اندازۀ کافی باهوش نیستند، اما هنگامی که به آن اندازه باهوش شوند، من فکر نمی‌کنم هیچ‌گونه مشکل خاصی در فهم مرگ و رنج بشر وجود داشته باشد». می‌گوید که این فهم می‌تواند راهی باشد برای آنکه به آن‌ها بیاموزیم تا به ارزش انسان احترام بگذارند. «اما بستگی دارد به اینکه نظریۀ اخلاقی شما چه باشد. چنین نظریه‌ای می‌تواند بیشتر دربارۀ احترام به خودمختاری دیگران باشد، یا کوشش برای دستیابی جمعی به چیزهای زیبا». فکر می‌کند، اما نمی‌داند واقعاً چگونه این چیزها باید از آغاز در ساختمان ماشین‌ها جای داده شود تا از فاجعه جلوگیری شود. اصلاً خوب نیست که ابتدا جغدِ خود را بیاورید و سپس بیندیشید که چگونه تربیتش کنید. و در زمینۀ سیستم‌های هوشمند که همین حالا هم در بسیاری از حوزه‌های مختلف برتر از بهترین هوش‌های انسانی هستند، گفت‌وگو دربارۀ چگونگی انجام چنین کاری همین حالا هم دیر شده است.\n احساس ضرورت فکری دربارۀ این پرسش‌ها تا حدودی از آن چیزی نشئت می‌گیرد که باستروم نوعی «تجربۀ کشف» می‌نامد، تجربه‌ای که در دروان نوجوانی او رخ داد. او در سال ۱۹۸۹ به کتابخانه رفته است و به‌طور تصادفی کتابی را برمی‌دارد که گلچینی است از فلسفۀ آلمان در قرن نوزدهم، شامل آثاری از نیچه و شوپنهاور. این کتاب او را مجذوب می‌کند و او آن را در جنگلی نزدیک کتابخانه می‌خواند، در فضایی باز که معمولاً آنجا می‌رود تا تنها باشد و شعر بنویسد. تقریباً بی‌درنگ او حسی هیجان‌انگیز از امکان‌های یادگیری را تجربه می‌کند. آیا این همانند نوعی تجربۀ تغییر دین بود؟\n می‌گوید: «بیشتر یک‌جور بیداری بود. احساس می‌کردم که گویی در طول زندگی‌ام تا آن نقطه خواب‌گردی کرده‌ام و اکنون از جهانی بزرگ‌تر آگاه شده بودم که تصورش را هم نکرده بودم».\n باستروم نخست با پیروی از راهنمایی‌های موجود در کتاب فلسفه، آموزش سریع خود را آغاز می‌کند. با تب و تاب کتاب می‌خواند، و در اوقات اضافی نقاشی می‌کشد و شعر می‌نویسد، سرانجام در رشته‌های فلسفه و منطق ریاضی در دانشگاه گوتنبرگ فارغ‌التحصیل می‌شود، قبل از آنکه دکترای خود را در مدرسۀ اقتصادی لندن کامل کند و در دانشگاه ییل تدریس نماید.\n آیا به نقاشی و نوشتن ادامه داده؟\n می‌گوید: «در نقطه‌ای چنین به نظرم رسید که مطالعۀ ریاضیات مهم‌تر است. احساس می‌کردم که جهان از قبل شمار زیادی تابلوی نقاشی دارد و من متقاعد نشده بودم که به چند تابلوی دیگر هم نیاز دارد. همین را دربارۀ شعر هم می‌شود گفت. اما چه بسا این دنیا به چند ایدۀ دیگر دربارۀ چگونگی ادارۀ آینده نیاز داشت».\n یکی از حوزه‌هایی که هوش مصنوعی در آن در حال پیشرفت است، توانایی در ساخت موسیقی و آفرینش آثار هنری است، و حتی نوشتن. آیا تصور می‌کند که این قلمرو نیز سریعاً به استعمار یک اَبَرهوش در خواهد آمد، یا آخرین پناهگاه بشر خواهد بود؟\n «من این ادعا را قبول ندارم که امروز آهنگسازان هوش مصنوعی می‌توانند با آهنگسازان بزرگ رقابت کنند. شاید در قطعاتی کوتاه بتوانند اما در کل یک سمفونی نمی‌توانند. و در رابطه با هنر، هر چند آن را می‌توان کپی کرد، اما خود این فعالیت دارای ارزش است. شما هنوز برای خود نقاشی است که نقاشی می‌کنید».\n اصالت، ساختۀ انسان، به‌طور روزافزون از اهمیت برخوردار می‌شود؟\n «بله و فقط در رابطه با هنر چنین نیست. اگر و هنگامی که ماشین‌ها بتوانند همه چیز را بهتر از آن انجام دهند که ما می‌توانیم، ما به انجام آن چیزها ادامه خواهیم داد زیرا از انجام آن‌ها لذت می‌بریم. اگر مردم گلف بازی می‌کنند، بدان دلیل نیست که نیاز دارند توپ به‌طور کارآمدی در سوراخ‌هایی متناوب جای بگیرد، به علت این است که از انجام آن لذت می‌برند. هر چه ماشین‌ها بیشتر بتوانند هر کاری را انجام دهند که ما می‌توانیم انجام دهیم، ما توجه بیشتری به کارهایی خواهیم داشت که به آن‌ها برای خودشان ارزش می‌نهیم».\n باستروم، در اوایل کار فکری خود، برای بهبود مهارت‌های ارتباطی‌اش، چند بار به اجرای استندآپ کمدی‌های فلسفی پرداخت. وقتی با او صحبت می‌کنید، یا آثارش را می‌خوانید، می‌بینید که در استدلال‌های او هیچ‌گاه رگه‌ای از طنز فاضلانه، در تحلیلِ ابعادِ کلانِ مسائل غایب نیست. محور نمودارهای عجیب و غریبِ مقالات او، با بررسی دقیق‌تر، بر حسب معیارهایی مثل «تحمل‌پذیر»، «خردکننده» و «جهنمی» تنظیم می‌شود. در مقدمه‌اش بر اَبَرهوش، این جمله که «بسیاری از نکات این کتاب احتمالاً نادرست هستند»، یک پانویس دارد که نوشته است: «من نمی‌دانم کدام نکات نادرست هستند». آیا گاهی احساس می‌کند شخصیت داگلاس آدامز۶ را به خود گرفته است؟\n می‌گوید: «گاهی نوشته عجیب به نظر می‌رسد. اما از دیدگاهی دیگر، این هم عجیب به نظر می‌رسد که بیشتر جهانیان نسبت‌به مهم‌ترین چیزهایی که قرار است در قرن بیست‌ویکم رخ دهد، کاملاً بی‌توجه هستند. حتی کسانی که دربارۀ گرمایش جهانی صحبت می‌کنند، هرگز هیچ تهدیدی را از ناحیۀ هوش مصنوعی ذکر نمی‌کنند».\n زیرا این موضوع پیام آن‌ها را تضعیف می‌کند؟\n «شاید. به نظر من چنین می‌رسد که در هر زمانی در تاریخ تنها یک دغدغۀ جهانی رسمی می‌تواند وجود داشته باشد. آن دغدغه اکنون تغییرات اقلیمی است، یا گاهی هم تروریسم. وقتی من جوان بودم، جنگ هسته‌ای بود. سپس افزایش بیش از حد جمعیت بود. برخی از برخی دیگر معقول‌تر هستند، اما انتخاب آن‌ها واقعاً کاملاً تصادفی است».\n باستروم تمایل دارد و می‌کوشد تا این تصادفی‌بودن را با استفاده از ریاضیات تحلیل کند. آیا فکر می‌کند که نگرانی‌ها دربارۀ هوش مصنوعی به‌عنوان تهدیدی قریب‌الوقوع‌تر، در آیندۀ نزدیک، بر نگرانی‌ها دربارۀ گرمایش جهانی غلبه خواهد کرد؟\n می‌گوید: «بعید می‌دانم. این اتفاقات تدریجی و نامحسوس رخ خواهد داد، بدون آن که ما واقعاً به آن بپردازیم».\n اگر بخواهیم منشأ ظهور این اتفاقات را جست‌وجو کنیم، گوگل، که در حال تخصیص مقدار زیادی از منابع بی‌سابقۀ خود به تکنولوژی یادگیری عمیق است (به‌ویژه با خرید شرکتی پیشگام در هوش مصنوعی به نام دیپ‌مایند، در سال ۲۰۱۴)، نقطۀ معقولی برای شروع به نظر می‌رسد. گوگل ظاهراً دارای یک هیئت اخلاق هوش مصنوعی است تا با این پرسش‌ها روبه‌رو شود، اما هیچ‌کس نمی‌داند اعضای آن چه کسانی‌اند. آیا باستروم به شعار آن‌ها، یعنی «اهریمنی نباشید»، ایمان دارد؟\n «بی‌گمان در بین افراد حاضر در دنیای تکنولوژی، فرهنگی وجود دارد که می‌خواهند احساس کنند که دارند کاری انجام می‌دهند که فقط برای پول درآوردن نیست، بلکه دارای نوعی هدف اجتماعی مثبت است. این آرمان‌گرایی وجود دارد».\n آیا او می‌تواند در شکل‌دهی به سمت‌وسوی آن آرمان‌گرایی نقشی ایفا کند؟\n می‌گوید: «مسئله خیلی این نیست که تأثیر خودِ فرد مهم باشد. هر کسی که دارای نقشی در برجسته‌سازی این استدلالات است، ارزشمند خواهد بود. اگر وضعیت آدمی واقعاً قرار باشد به‌طور بنیادی در قرن ما دگرگون شود، ما در مقطعی کلیدی از تاریخ قرار داریم». و اگر پیش‌بینی‌های بیشتر پوچ‌انگارانۀ باستروم درست باشد، ما تنها یک بار فرصت داریم که ماهیت هوش جدید را درست بسازیم.\n باستروم سال گذشته پدر شد. (ازدواجش عمدتاً چیزی است که با اسکایپ جلو می‌رود، همسرش یک پزشک ساکن ونکوور است). قبل از آن که بروم، از او می‌پرسم که آیا پدرشدن، درک او از واقعیت این مسائل آینده‌نگرانه را تغییر داده است؟\n «تنها از این لحاظ که پدرشدن بر این چشم‌انداز دوگانه تأکید دارد، سناریوهای مثبت و منفی. این نوع اندیشه‌سازی، اینکه جهان ما ممکن است بدین شیوه کاملاً دگرگون شود، همواره به نظر می‌رسد پذیرش آن در سطح فردی بسیار سخت‌تر است. من گمان می‌کنم که تا آنجا که بتوانم به هر دو چشم‌انداز در ذهن خودم فضا خواهم داد».\n به او می‌گویم در همان هنگامی که او آن آزمایش‌های فکری را در سر می‌پروراند، نیمی از مردم جهان دغدغۀ این را دارند که وعدۀ غذایی بعدی آن‌ها از کجا باید تأمین شود. آیا تهدید اَبَرهوش در کل نوعی اضطراب نخبه‌گرایانه است؟ آیا اکثر ما بدان دلیل به آیندۀ بسیار دور نمی‌اندیشیم که برای ما در زمان حال بیش از حد کافی نگرانی وجود دارد؟\n می‌گوید: «اگر این کار به نقطه‌ای رسیده بود که جهان در حال صرف صدها میلیارد دلار روی این موضوع بود و هیچ پولی صرف کارهای معمولی‌تر نمی‌کرد، آنگاه می‌توانستیم آن را زیر سؤال ببریم. اگر شما به تمام چیزهایی نگاه کنید که جهان در حال صرف پول برای آن‌هاست، آنچه ما داریم انجام می‌دهیم از شندرغاز هم کمتر است. شما به یک شهر سفر می‌کنید و از فرودگاه به هتل می‌روید. در طول بزرگراه شاهد آن‌همه ساختمان‌های عظیم از شرکت‌هایی هستید که هرگز نام آن‌ها را نشنیده‌اید. شاید آن‌ها در حال طراحی یک پویش جدید برای تبلیغ نوعی تیغ صورت‌تراشی هستند. شما از کنار صدها نمونه از این ساختمان‌ها عبور می‌کنید. هر یک از این شرکت‌ها، منابع مالی بیشتری از کل آن پولی در اختیار دارد که نوع بشر صرف این حوزه می‌کند. ما نیمی از یک طبقه از یک ساختمان را در آکسفورد در اختیار داریم، و دو یا سه گروه دیگر وجود دارد که همانند ما در این حوزه تحقیق می‌کنند. بنابراین، من فکر می‌کنم این کار مشکلی ندارد».\n می‌پرسم که ما در مقام افراد و شهروندان چگونه می‌توانیم دربارۀ این ریسک‌های معطوف به وجود گونۀ ما بیندیشیم و آن‌ها را چارچوب‌بندی کنیم؟ باستروم اندکی شانه بالا می‌اندازد. «اگر ما به این چارچوب زمانی بسیار بلندمدت بیندیشیم، آنگاه روشن می‌شود که کارهای بسیار کوچکی که اکنون انجام می‌دهیم، می‌تواند تفاوتی چشمگیر در آن آینده ایجاد کند».\n یک مقالۀ جدید باستروم، که من بعدتر در خانه آن را خواندم، قاعدۀ کلی کوچکی را مطرح می‌کند که ارزش دارد به خاطر سپرده شود. باستروم آن را «ماکسیپک» می‌نامد. این قاعده مبتنی بر این ایده است که «وقتی ما براساس یک دغدغۀ بی‌طرفانه برای انسانیت به‌منزلۀ یک کل کار می‌کنیم، هدفِ کاهشِ ریسک‌های وجودی باید اولویت اصلی باشد». ماکسیپک یعنی چه؟ کوشش برای آن که «احتمال یک ’نتیجۀ خوب‘ را بیشینه کنیم، و یک نتیجۀ خوب هم هر نتیجه‌ای است که از فاجعۀ وجودی پرهیز می‌کند».\n بی‌گمان این قاعده ارزش امتحان را دارد.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را تیم آدامز نوشته است و در تاریخ ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۷ با عنوان «Artificial intelligence: We’re like children playing with a bomb» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ آبان ۱۳۹۶ آن را با عنوان «ما مثل بچه‌هایی هستیم که دارند با بمب بازی می‌کنند» و ترجمۀ علی برزگر منتشر کرده است. •• تیم آدامز (Tim Adams) از نویسندگان ثابت بخش آبزرور در گاردین است که معمولاً دربارۀ اقتصاد و تکنولوژی می‌نویسد. [۱] Future of Humanity Institute [۲] Superintelligence: Paths, Dangers, Strategies [۳] nuclear winter: از عواقب اقلیمی احتمالی یک جنگ هسته‌ای که در نتیجۀ آن امکان رشد گیاهان و زیست حیوانات از میان می‌رود [مترجم]. [۴] یک گوریل در این باغ‌وحش به‌دلیل ورود یک پسربچه به بخش نگهداری آن با تیراندازی کشته شد [مترجم]. [۵] transhumanist movement [۶]  Douglas Adams: نویسندۀ آمریکایی و فیلم‌نامه‌نویس برخی از آثار آلفرد هیچکاک [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157928.json b/train/528157928.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..99bbd6bb57c46e049ab4fe0ccb2206eba3451cd2
--- /dev/null
+++ b/train/528157928.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "نویسندگان بزرگ چطور با مرگ زندگی کردند؟",
+  "subtitle": "حتی نویسندۀ خداناباوری مثل سوزان سانتاگ در روزهای آخر عمر خود دعا می‌خواند",
+  "introduction": "کیتی رویف، نویسندۀ کتاب «ساعت بنفش: نویسندگان بزرگ در پایان»، اولین‌بار در دوازده سالگی تا پای مرگ رفت. او در طول ذات‌الریۀ علاج‌ناپذیرش، به خواندن دربارۀ نسل‌کشی‌های تاریخ روی آورد. گویا خواندن دربارۀ مرگ دیگران باعث می‌شد تا وحشتش از مرگ تسلی بیابد. این دغدغه تا امروز با او مانده و در آخرین کتابش دوباره ظاهر شده است. کتابی دربارۀ چگونگی مواجهۀ نویسندگانی مثل ویرجینیا وولف، جان آپدایک، سوزان سانتاگ، زیگموند فروید و دیگران با مرگ.",
+  "content": "کیتی رویف، گاردین — یادم می‌رود چطور باید نفس بکشم. دارم کشیده می‌شوم زیر آب. رانندۀ تاکسی بغلم می‌کند و به اتاق اورژانس می‌برد، چون از حال رفته‌ام و مادرم نمی‌تواند یک آدم دوازده ساله را بلند کند.\n جراح و پزشک آمریکایی، شروین تولاند، در کتاب چگونه می‌میریم؟۱ تأثیرات فیزیکیِ ذات‌الرّیه را این‌گونه توصیف می‌کند: «کیسه‌های هوایی بسیار کوچکِ موسوم به آلوئول متورم می‌شوند و به خاطر تورّم از بین می‌روند. در نتیجه، تبادل مناسب گازهای گوناگون مختل می‌شود، و اکسیژن خون کاهش می‌یابد درحالی‌که دی‌اکسیدکربن ممکن است به‌تدریج آنقدر افزایش یابد که ادامۀ عملکردهای حیاتی بدن دیگر میسر نباشد. وقتی سطح اکسیژن خون از یک نقطۀ بحرانی خاص پایین‌تر بیاید، مغز متعاقباً این کمبود اکسیژن را با مرگ سلول‌های مغزی نشان می‌دهد.»\n یک نفر ماسکی روی صورتم می‌گذارد. شیرینیِ اکسیژن را مزه می‌کنم، انگار آسمان را مزه کرده باشم.\n چهل‌ویک درجه تب دارم. در خانه، مادرم مرا در وان آبی پر از تکه‌های یخ گذاشته بود. در بخش مراقبت‌های ویژه، لوله‌ها یا مارهایی در بازوانم است؛ پرستارانی خوب یا بد دوروبرم هستند. یک انترن سوزنی را توی یکی از سرخرگ‌هایم فرو می‌کند تا سطح اکسیژن خونم را اندازه بگیرد. آنسوتر، روی تخت کناری، قلب یک نوزاد از حرکت باز می‌ایستد.\n سه هفته بعد بیمارستان را ترک می‌کنم، اما کاملاً خوب نشده‌ام.\n سرفه‌هایم خیلی بد است، به حیوانی می‌ماند که همراهم زندگی می‌کند و در تختم می‌خوابد. در بدترین روزها مادرم سعی می‌کند من را از مدرسه رفتن بازدارد تا در خانه بمانم، اما سرسختانه اصرار دارم بروم.\n هر روز غروب تب می‌کنم، وقتِ شام، نوشتن تکالیف و حمام‌کردن می‌لرزم. تردید ندارم که تا ابد این حسّ و حال با من است؛ هیچ تصوری از دوران پس از تب وجود ندارد، یا اینکه اگر هم چنین تصوری وجود داشته باشد، کم‌رمق و باورنکردنی است، چراکه تب برای خودش دنیایی‌ست.\n با لباس‌خواب و ملحفه‌هایی خیس از عرق، از خواب بیدار می‌شوم. عرق خجالت‌آور و شرم‌آور است، چیزی است که باید پنهان نگاه داشته شود؛ تب هم چیزی شرم‌آور است.\n با دکترها مشورت می‌کنند، آنتی‌بیوتیک تجویز می‌شود. به بیمارستان می‌روم و از بیمارستان بیرون می‌آیم. پدرم که خودش نیز دکتر است، وقتی دکترهای دیگر صحبت می‌کنند، خیلی ساکت و آرام است. هیچ اسمی برای مشکلی که من بدان دچارم، وجود ندارد.\n یک روز وقتی سرفه می‌کنم، توی دستمال خون می‌بینم. در دهانم مزۀ خون حس می‌کنم. می‌دانم که این یعنی دارم می‌میرم و بنابراین کار عاقلانه را انجام می‌دهم و به هیچ‌کس چیزی نمی‌گویم، نه به مادرم، نه به پدرم، نه به خواهرانم و نه به دکترم.\n مادرم نقشه می‌ریزد و تلفن می‌زند و دست‌به‌دامان دوست‌ها و آشنایان دکترش می‌شود تا قرار ملاقاتی از یک متخصص ریۀ مشهور برایم جور کند. وقتی سرانجام می‌رسیم به مطب دکتر، مادرم توضیح می‌دهد که نمی‌توانم در خانه‌مان از چند پله بالا بروم بدون آنکه از نفس نیفتم. دکتر ازم می‌پرسد که حالم چطور است. هیچ چیزی در مورد خونی که در سرفه‌هایم هست نمی‌گویم. می‌گویم: «حالم خوب است.»\n در همین اثنا، مشغول خواندن کتاب‌های عجیبی هستم. منحصراً کتاب‌هایی را می‌خوانم که دربارۀ نسل‌کشی است: پریمو لوی۲، الی ویزل۳، گزارش‌های دست‌اولی از نسل‌کشی ارامنه. اشتهای زیاد و بی‌پایانی برای این کتاب‌ها دارم، نه فقط برای مردمانی که می‌میرند، بلکه برای مردمانی که در تعداد زیاد می‌میرند، کتاب‌هایی دربارۀ مرگ کودکان، جنگ، قتل‌عام، اجساد برهنه در سنگرها. آن‌ها را یکی پس از دیگری می‌خوانم. کتاب‌ها را با چیزی شبیه میل و اشتیاق می‌خوانم. می‌خواهم مرگ کودکان را ببینم.\n مادرم برای بیمارستان برایم لباس‌خوابی ابریشمی می‌خرد، چون پیژامه‌های نخیِ بیمارستان با آن سوراخ‌های بزرگ، نقش‌های رنگ‌رورفته و گره‌های کوچک‌شان روحیه را تضعیف می‌کنند. گروه انبوهی از دکترها و رزیدنت‌ها و دانشجویان پزشکی این لباس‌خوابِ سبُکِ مناسب برای ماه‌عسل را بالا می‌زنند تا یکی پس از دیگری به صدای ریه‌های اسرارآمیز من گوش دهند. من خجالت می‌کشم که جلوی جمعیتی از دکترهای جوان نیمه‌برهنه هستم.\n یک خانوادۀ مسیحیِ پنطیکاستی به ملاقات هم‌اتاقی من که کودکی دیابتی است، می‌آیند. شمع روشن می‌کنند، و برای دفع شیطان شروع می‌کنند به ورد خواندن به زبان اسپانیولی، و یخ روی زمین پرت می‌کنند، یخ‌هایی که به‌طرز عجیبی وقتی به کف زمین اصابت می‌کنند، پرسروصدا هستند.\n پرستار وارد اتاق می‌شود و سرشان فریاد می‌کشد که چرا در بیمارستان، و خصوصاً نزدیکِ اکسیژن من، شمع روشن کرده‌اند. شمع‌ها را فوت می‌کنند، اما به‌محض آنکه پرستار می‌رود، دوباره روشن می‌کنند. پیشنهاد می‌کنند که شیطان را از بالای سر من نیز دفع کنند و مادرم قبول می‌کند.\n در مجلۀ ادبی مدرسه داستانی دربارۀ دختری در بیمارستان می‌نویسم. داستان با صدایی تمام می‌شود که دختر را نزد خود فرامی‌خواند: «پیش من بیا، ای دختر بادها». صدا او را به تسلیم شدن و بستن باروبندیل‌اش فرامی‌خواند؛ این صدا تقریباً می‌شود گفت چیزی سلولی است، چیزی در بدن دختر که به او می‌گوید از جنگیدن و تقلا دست بردارد و زیر آب برود. این قسمت داستان حالا چیزی را به خاطرم می‌آورد. اینکه چطور مرگ، این چیزی که دارید دربرابرش مقاومت می‌کنید، با آن می‌جنگید، و از آن وحشت دارید، ناگهان تغییر می‌کند و اغواگر و مسحورکننده می‌شود. همان‌طور که ویرجینیا وولف در تأملات شگفت‌انگیزش در در باب بیمار بودن۴ می‌نویسد، «بیماری اغلب نقاب عشق به چهره می‌زند و همان حقه‌های عجیب را به خدمت می‌گیرد».\n در نهایت آزمایشی را باید بگذرانم که طی آن لوله‌ای را وارد گلویم می‌کنند و رنگ سفید داخل ریه‌هایم تزریق می‌کنند. این آزمایش قرار است به دکترها نشان دهد که آیا عفونت مزمن به حدّ کافی موضعی است که بتوانند عمل جراحی روی آن انجام دهند؟ در عکس رادیولوژی، به نظر می‌رسد که درختانی پوشیده از برف توی ریه‌هایم وجود دارد.\n شب پیش از عمل، صدای نی‌انبان در راهروهای بیمارستان می‌پیچد. این صدا مرا می‌ترساند، خیلی بی‌ربط و بیجا، زیبا و مناسب برای سوگ. مادرم توضیح می‌دهد که پسرِ یک مأمور پلیس سرطان دارد و ادارۀ پلیس دسته‌ای از نی‌انبان نوازان را فرستاده تا برای او ساز بزنند.\n عمل جراحی هفت ساعت طول می‌کشد. نصفِ یکی از ریه‌هایم را برمی‌دارند. در اتاق ریکاوری، با لوله‌ای در گلو، لوله‌هایی که از طریق سوراخ‌های کوچکی بین دنده‌ها ریه‌ها را تخلیه می‌کنند، و با لوله‌ای در دست، از زیر داروی بیهوشی شنا می‌کنم و سرم را بالا می‌آورم و سراغ مادرم را می‌گیرم. پرستاری می‌گوید «تو آنقدر بزرگ شدی که مادرت را صدا نکنی.»\n خواهر بزرگترم دانشجوی پزشکی است. او از لوله‌ها نمی‌ترسد و کنار تختم می‌آید، چیزی که خوشحالم می‌کند. برایم قوطی قرمزی می‌آورد که حاوی کیک‌های کوچکی است که خودش درست کرده است. دوست صمیمی‌ام برای ملاقات به بیمارستان نمی‌آید. تصمیم گرفته است که دیگر با من دوست نباشد.\n وقتی به خانه برمی‌گردم، بیست‌وهفت کیلو وزن دارم. آنقدر ضعیفم که یک در را نمی‌توانم باز کنم. موهای جلوی سرم ریخته است، بنابراین مجبورم همۀ موهام را بزنم. پدرم مرا به پیاده‌روی‌های آهسته در خیابان‌مان می‌برد، ولی هنوز نمی‌توانم یک بلوک را دور بزنم.\n حتماً دربارۀ سربازانی که با بازگشت به زندگی شخصی مشکل دارند، چیزهایی خوانده‌اید. آن‌ها نمی‌توانند دوباره خود را در دغدغه‌های روزمره جا بیندازند: خواه قضیهْ پوشیدنِ کتِ زمستانی باشد، خواه رفتن به یک مهمانی، و خواه خوردن ناهار. آن‌ها مطلقاً و کاملاً غرق در دوران هولناک گذشته هستند؛ دائماً به سوی آن کشیده می‌شوند؛ عاشق آن هستند همان‌طور که شما عاشق کسی هستید که شما را آزار داده است: گذشته رهایشان نمی‌کند. درنهایت مهم نیست که آن دوران بهترین ساعات زندگی‌تان بوده‌اند یا بدترین آن‌ها؛ هیچ‌کدام از این مسائل موضوعیت ندارند و از سر راه برداشته می‌شوند: شما دوباره به سمت آن کشیده می‌شوید. بعد از ترخیص از بیمارستان، من چنین حسی دارم، اما نمی‌دانم چه اسمی باید روی آن بگذارم. برمی‌گردم به جاده‌ای از خانه: داستان یک دختر ارمنی۵.\n موریس سنداک کنار آدم‌هایی که دوستشان داشت و رو به مرگ بودند، می‌نشست و آن‌ها را طراحی می‌کرد. به نظر بعضی افراد، این کار شاید منحرفانه و عجیب‌وغریب باشد، اما من کاملاً و به‌طور شهودی آن را درک می‌کنم. در واقع، من خودم هم دارم کاری شبیه این انجام می‌دهم. من دارم دربارۀ مرگ آدم‌ها می‌نویسم. نه مرگ کسانی که دوست‌شان داشتم، بلکه مرگ نویسندگان و هنرمندانی که به‌طور خاصّی به مرگ حسّاس و با آن اخت هستند، کسانی که با مسئلۀ مرگ در هنرشان، در نامه‌هایشان، در روابط عاشقانه‌شان، در رویاهایشان، کلنجار رفته‌اند. من آدم‌هایی را انتخاب کرده‌ام که به‌طرز جنون‌آمیزی فصیح و گویا هستند، کسانی که تخیلاتِ فراوان و خارق‌العاده یا سماجت روشنفکرانه دارند، کسانی که می‌توانند مواجهه با فناپذیری را طوری به کلام درآورند که بیشترِ ما نمی‌توانیم یا نخواهیم کرد. من نویسندگانی را انتخاب کردم که برایم معنای خاصی داشتند، کسانی که صداهایشان از پیش در سرم بودند، کسانی که رویکردشان به مرگ به‌نحوی از انحا غیرمتعارف و افراطی بود: الهام‌بخش یا حیرت‌آور، قهرمانانه یا خشمگینانه.\n زیگموند فروید هنگامی که دردی طاقت‌فرسا سراغش می‌آمد، از مصرف هر چیزی قوی‌تر از قرص آسپیرین امتناع می‌کرد تا بتواند درست فکر کند، و درنهایت لحظۀ مرگ خود را انتخاب کرد. از طرف دیگر، سوزان سانتاگ تا آخر با مرگش مبارزه کرد و در عمق وجودش و به‌نحوی غیرعقلانی اعتقاد داشت که او یگانه استثاء قاعدۀ فناپذیری خواهد بود. سنداک در تمام طول حیاتش روی مرگ کار کرد، از طریق طراحی، ترس و وسواسش را رام کرد و درنهایت برای تسلای خویش رؤیای نقاشی‌گونِ زیبایی را از دل تخیل و خلاقیت رام‌نشدنی‌اش آفرید. جان آپدایک یک ماه پیش از مرگش، سرش را روی ماشین تایپش گذاشت، زیرا تایپ‌کردنِ آخرین شعرهایش دربارۀ مردن دیگر زیادی از حد دشوار شده بود و نزدیک بود تسلیم شود و دست از کار بکشد، اما بعد نیروی لازم برای تمام‌کردن آن‌ها را به دست آورد. دیلن تامس در واپسین روزهای عمرش، در یک میهمانی معشوقه‌اش را در طبقۀ پایین تنها گذاشت و به طبقۀ بالا رفت، در حالیکه تمام وجودش آمیزۀ بی‌همتایی از سرزندگی و خودویرانگری بود؛ به بیان خودش «در میان غل و زنجیرهایم همچون دریا به ترنم درآمدم».\n در این مرگ‌ها لمحاتی از تهور، زیبایی، رنجِ به‌غایت بی‌حاصل، خودویرانگریِ بی‌حدوحصر، رفتارهای حقیقتاً وحشتناک، برون‌ریزی‌های خلاقانه، پاکبازی رادمردانه، خودشناسیِ به‌شدت دقیق، و وهم و هذیان‌های باشکوه وجود دارد. در این مرگ‌ها چیزهایی هستند که من هرگز نمی‌توانستم آن‌ها را حدس بزنم، نظریه‌پردازی یا پیش‌بینی کنم. و در امور جزئی، در جزئیاتِ عجیب و حیرت‌انگیز، شوخی‌ها و در اظهارنظرهای راحت و خودمانی است که یک داستان عالیِ دیگر روایت و به خواننده منتقل می‌شود.\n چرا سنداک می‌خواست مرگ را بِکِشد؟ چرا آنی لیبوویتس آن آخرین عکس‌های جنجالی و حیرت‌انگیز را از سوزان سانتاگ درحالیکه  دراز کشیده و در حال مرگ بود و پس از مرگش، گرفت؟ چرا مردمان عصر ویکتوریا از کودکان مرده‌ای عکس می‌گرفتند که در کالسکه یا روی زانوان کسی به حالت ایستاده قرار داده شده بودند؟ چرا رومانتیک‌ها ماسک مرگ می‌ساختند؟ همان‌طور که سنداک به‌طول کلی در مورد هنرش گفته است، «این کار را انجام می‌دهم، چراکه نمی‌توانم آن را انجام ندهم». «چیزی در من درست کار نمی‌کند.»\n فکر می‌کنم اگر بتوانم یک مرگ را روی صفحۀ کاغذ ثبت کنم، چیزی را تعمیر خواهم کرد یا التیام خواهم داد. حس بهتری خواهم داشت. مهم‌ترین چیز همین است.\n با یک اتاق شروع می‌کنم. اتاق فروید با در شیشه‌ای دولنگه‌اش که به روی شکوفه‌های درخت بادام باز می‌شد؛ اتاق دنج جان آپدایک در آسایشگاه اعیانیِ دنورسِ ماساچوست؛ آخرین اتاق سوزان سانتاگ در مرکز سرطان اسلون کترینگ؛ اتاق دیلن تامس در بیمارستان سنت وینسنت با آن چادر اکسیژنش؛ اتاق شلختۀ «مراقبت از آسایشِ» موریس سنداک در بیمارستان دنبری. خیلی واضح است که من به هیچ‌کدام از این اتاق‌ها تعلق ندارم.\n\nاین یکی از معدود تابوهای قدرتمند ماست. نولاند می‌نویسد «مرگ مدرن در بیمارستان مدرن روی می‌دهد، جایی‌که می‌تواند پنهان شود، از استیصالِ طبیعی‌اش پالوده شده، و درنهایت برای کفن‌ودفنی مدرن بسته‌بندی شود. اکنون ما می‌توانیم نه‌تنها نیروی مرگ را، که نیروی خودِ طبیعت را نیز انکار کنیم.» ما مرگ را آنطور نمی‌بینیم که مردمان قرون گذشته آن را می‌دیدند؛ مادری در حال زایمان در یک تخت‌خوابِ چوبیِ چهارستونی به رنگ قهوه‌ای سوخته، نوزادی که در ملحفه پیچیده شده و به انتهای راهرو برده می‌شود، کودکی که در تبِ مخملک می‌سوزد. ما چندان شاهد مرگ کسی در خانه‌مان نیستیم، و مرگ چیزی است که می‌توانیم آن را فراموش کنیم، آن را دور نگه داریم. اما کنجکاوی و هیجان خاصی نسبت به آن وجود دارد. سانتاگ زمانی نوشت که «اشتیاق برای دیدن عکس‌هایی که بدن‌هایی رنجور را نشان می‌دهند تقریباً به‌شدتِ میل به دیدنِ عکس‌هایی است که بدن‌های برهنه را نشان می‌دهند». او بر یک حسّ تقریباً هرزه‌نگارانه نسبت به مرگ تأکید می‌کند، نوعی میل به دیدن، چیزی که حسّ‌وحال کاری نادرست و بیمارگون را دارد.\n خبرنگاری از لیبویتس در مورد عکس‌هایی پرسید که از لحظات نزدیک به مرگ یا اجساد انسان‌های نزدیک به خودش -سانتاگ و پدرش- گرفته بود، جواب داد: «می‌بینید که دارید برمی‌گردید به چیزهایی که می‌دانید. تقریباً شبیه یک نوع محافظت است. برمی‌گردید به درون خودتان. واقعاً کاملاً نمی‌دانید که دارید چه کار می‌کنید. من واقعاً این کارم را تجزیه و تحلیل نکردم. حس می‌کردم که به سمت آن کشیده و رانده می‌شوم.»\n آیا این رانه چیزی به‌لحاظ جنسی غیرعادی و چشم‌چرانانه است؟ آیا چیز بیمارگونه یا عنان‌گسیخته یا کرکس‌مانندی دربارۀ آن صدق می‌کند؟ حتی اگر چنین باشد، کنجکاوی در این مورد طبیعی به‌نظر می‌رسد.\n مشکل این پروژه این است که می‌تواند تا ابد ادامه پیدا کند. مرگ‌های بسیار زیادی بودند که من می‌خواستم کار روی آن‌ها را شروع کنم: مرگ شادمانۀ ویلیام بلیک، جایی‌که او بلند شد و در تخت نشست و فرشته‌ها را دید؛ اونوره دو بالزاک که خودش را با کار فراوان و قهوه کشت؛ سقوط احتمالاً خودخواستۀ پریمو لوی از پله‌ها؛ تعهدِ سختگیرانه و بی‌رحمانۀ کریستوفر هیچنز به گزارش مرگش؛ فرو رفتن ویرجینیا وولف به زیر آبِ رودخانه به همراه سنگ‌هایی که درون جیب کتش حمل می‌کرد؛ فرانتس کافکا که مانند هنرمند گرسنگی‌اش۶ در آسایشگاه گرسنگی کشید؛ لئو تولستوی که زنش را ترک کرد و نزدیک ایستگاه قطاری در خانۀ رئیس ایستگاه مرد؛ حملۀ قلبیِ اسکات فیتزجرالد در هالیوود. همۀ آن‌ها به‌نظر می‌رسید که مرا به سوی خود می‌خوانند.\n من تصاویر این مرگ‌ها را عمیقاً و به‌طرز عجیبی اطمینان‌بخش می‌یافتم. آن‌ها لبریز از زیبایی زندگی هستند، لبریز از قدرت ذهن الهام‌بخش و شوق‌برانگیزی که دارد با مسئلۀ مرگ کلنجار می‌رود. به‌نوعی این حکایات تا حدودی به این خاطر رهایی‌بخش، تسکین‌بخش و مسرت‌بخش بودند که آدم‌هایی که داشتم در موردشان می‌نوشتم زندگی‌های عالی و سرزنده‌ای را از سر گذرانده بودند که به‌طرز شکوهمندی پربار بود. در فشردگی واپسین لحظات زندگی، در شکل سرعت‌گرفتن و هجوم آوردن همه‌چیز به طرف آدمی، در این تراکم، چیز زیبایی وجود دارد، اگرچه خود مرگ زیبا نیست.\n سنداک ماسک مرگ کیتس را داشت و از آن در یک جعبۀ چوبی نگهداری می‌کرد. علاقۀ زیادی به آن داشت. دوست داشت پیشانی آن را با محبت نوازش کند. من آن ماسک را دیدم و باید بگویم که بسیار زیبا بود. از خودم می‌پرسیدم که چرا باید کسی دلش بخواهد یک ماسک مرگ داشته باشد؟ ولی جواب را می‌دانستم. من هم به‌طریقی داشتم چیزهایی شبیه ماسک مرگ می‌نوشتم.\n من خودم نیویورک پست را با عکس آن نوزاد مرده روی صفحۀ اولش نمی‌خریدم، اما چون روی میز کافی‌شاپ است، دارم خبر مربوطه را می‌خوانم و در صفحۀ چهارم هستم. خانوادۀ نوزاد با ماشین خودشان از نیوجرسی به نیویورک آمده بودند. پدر داشته در گردشگاه کنار استخرِ شیرهای دریایی در باغ‌وحش سنترال پارک عکس می‌گرفته، و مادرْ کودک شش ماهه‌شان، جیانا را در آغوش گرفته بوده که ناگهان  شاخه‌ای سقوط می‌کند و نوزاد را می‌کشد. وقتی به پایان داستان می‌رسم، حس می‌کنم که جزئیات کافی در اختیار من قرار داده نشده است، اما دنبال چه جزئیات دیگری می‌گشتم؟ به چه جزئیات بیشتر دیگری ممکن بود احتیاج داشته باشم؟\n من هم چند هفته پیش کودکم را به باغ‌وحش سنترال پارک برده بودم. آن ساعت شماته‌دار غول‌پیکر را با حیوانات و صداهای آن حیوانات نشان‌اش داده بودم، همان ساعتی که سابقاً وقتی بچه بودم آن را در گردشگاهِ اطراف استخر شیرهای دریایی می‌دیدم. پس خواندن مقالۀ نیویورک پست کیفیت افسون‌کننده‌ای داشت. آیا دارم به خودم می‌گویم که در جهانی که پر از شاخه‌های پوسیده در روزهای زیباست، نوزاد خود من در امن‌وامان در تخت سبزرنگی در طبقۀ پایین خانه‌ام خوابیده است؟ آیا سعی دارم ثابت کنم که این تراژدیِ به‌خصوص برای این نوزاد به‌خصوص روی داده است و درواقع به‌هیچ وجه هیچ ربطی نمی‌تواند داشته باشد به هرچیزی که به هرنحوی ممکن است برای بچۀ من اتفاق بیفتد؟ همان‌طور که فروید می‌گوید، «ما عادت داریم بر علّیتِ تصادفی مرگ تأکید بگذاریم: سانحه، بیماری، عفونت، سنّ بالا؛ به این طریق از تلاشی برای تقلیل مرگ از یک ضرورت به یک رویداد تصادفی پرده برمی‌داریم.»\n البته در تمامی شیفتگی‌ها نسبت به مرگ و بیچارگی، نوعی دسته‌بندیِ بدوی و آیینی بین انسان‌های سالم و مریض، زندگان و مردگان، و خوش‌اقبالان و بداقبالان وجود دارد. سانتاگ در پیش‌نویس یک داستان کوتاه در مورد ملاقات افراد بسیار بیمار نوشت: «اینکه زمانی را هر روز به سر زدن به بیمارستان اختصاص دهیم، راهی است که به وسیلۀ آن تلاش می‌کنیم به‌شکل محکم‌تر و قطعی‌تری خودمان را در موقعیت افراد سالم قرار دهیم، یعنی کسانی که بیمار نیستند، کسانی که بنا نیست بیمار شوند، انگار اتفاقی که برای بیماران افتاده است نمی‌توانست برای یکی از ما رخ دهد.\n در خرگوش در آرامش۷، ربیت آنگسترامِ۸ آپدایک هنگامی که با نوه‌اش سوار بر قایق بادبانی است، دچار حملۀ قلبی می‌شود: «در سینه‌اش احساس پری و سنگینی می‌کند، سرش گیج می‌رود، نبضش توی گوش‌هایش زنگ می‌زند، فضای خیس بین استخوان‌های کتفش دچار دردی تند و تیز است.» و: «حسّ شومی که طی این چند روز گذشته بالای سرش چرخ می‌زده تقطیر و به واقعیت تبدیل شده است، همان‌طور که ابرها به بارانِ تقطیر می‌شوند. یک سبکی، یک جور سبک‌شدنی وجود دارد که به همراه بدبختی می‌آید: قسمت‌های بزرگی از زندگی‌تان قیچی و ناگهان قابل‌چشم‌پوشی می‌شوند. صرفاً به یک تکه چمدان فیزیکی تبدیل می‌شوید که باید به دیگران تحویل داده شود.»\n چه حسّی دارد که آنقدر به مرگ نزدیک شوید که بتوانید در جوّ و هوای آن نفس بکشید؟ نمی‌توانم به سالی که پاسخ این سؤال را می‌دانستم برگردم، ولی می‌خواهم تا جاییکه می‌توانم به آن نزدیک شوم.\n هیچنز پیش از آنکه مشخص شود به سرطان مری مبتلاست، وقتی که سالم اما شاید خسته‌وکوفته بود، در خاطراتش نوشت: «می‌خواهم در چشمان مرگ خیره شوم.» و خیره شدن به مرگ میلی است که به‌ندرت برای ما اجابت می‌شود. سانتاگ زمانی نوشت: «آدم نمی‌تواند به‌طور مداوم به مرگ نگاه کند، همان‌طور که نمی‌تواند به‌طور مداوم به خورشید خیره شود.» و فروید استدلال می‌کند که ما حتی نمی‌توانیم مرگ‌مان را تصور کنیم: «درواقع تصور مرگ خودمان کاری ناممکن است: و هرگاه اقدام به این کار کنیم، می‌توانیم ببینیم که درواقع در زمان مرگ خویش همچنان به‌عنوان تماشاگر حاضریم.» و وقتی آدم‌هایی که دوست‌شان داریم می‌میرند، آنچنان غرق در احساس فقدان و عشق و وحشت هستیم که خیره‌شدن که هیچ، حتی نمی‌توانیم ببینیم.\n جالب است که چقدر سریع تخیلْ مرگ را به چیز دیگری تبدیل می‌کند؛ چقدر سریع، زیرکانه و مدبرّانه می‌گریزیم. «پدرت در عمق دریا خفته است … آن دو مرواریدْ سابقاً چشمانش بودند» اگر به‌حدّ کافی کوشش کنیم، می‌توانیم مرگ را به مروارید تبدیل کنیم. چه می‌شد اگر این سطر نمایشنامه اینگونه می‌بود: «آن‌ها مروارید نیستند که جای چشمان سابقش قرار گرفته‌اند»؟\n هنگامی‌که وحشت مرگ وجودتان را درمی‌نوردد، چه می‌کنید؟ به چه چیز متوسل می‌شوید؟ البته غیر از نوشیدنی یا فردی دیگر. آپدایک در واپسین روزهای حیاتش یک کتاب دعا را کنار بسترش نگه می‌داشت و به همراه همسرش مارتا و روحانی‌ای که به ملاقاتش می‌آمد، دعا می‌خواند. حتی سانتاگ که یک خداناباورِ پرشور بود، یک روز صبح دستیارش را صدا زد تا همراه او دعا بخواند. نه اینکه این دعا او را تسلی می‌داد یا اینکه او برای لحظه‌ای هم به آن اعتقاد داشت -حتی توصیف دستیار وی از درخواست سانتاگ نیز آکنده از تردید و کنایه است- اما با وجود این، به نظر می‌رسد حتی او هم دعا خوانده باشد.\n برای من مذهب هرگز تسلی‌بخش نبوده است. من حتی از آهنگ اوراد و دعاهای آن هم هیچ حسی نمی‌گیرم. برای من چیزی شبیه یک زبان خارجی است. من گاهی آن اطمینان خاطری که تصور می‌کنم مردم از مذهب می‌گیرند را در قطعاتی از رمان‌ها و شعرها پیدا می‌کنم. کلمات استحاله می‌دهند، رام می‌کنند. دورنما تغییر می‌کند. دنیا چند لحظه‌ای کمی عوض می‌شود تا مرگ را تحمل‌پذیرتر یا تقریباً تحمل‌پذیر کند. گاهی اگر چند قطعه شعر بخوانم، احساس می‌کنم که قوی‌تر شده‌ام، تقویت شده‌ام. مانند تامس: «که هر قدر نزدیک‌تر می‌شوم/ به مرگ، بسان مردی درون لاشۀ تکه‌پاره‌اش/ آفتاب پرغوغاتر می‌شکفد/ و دریای عاج‌دارِ یغماگر به وجد درمی‌آید»؛ یا آپدایک: «خداوند ما را از فنا نجات دهد، گرچه تقدیر میلیاردها نفر چنین بوده است/ جهان پوشیده از مرگ‌های ناگریز است/ مهره‌های کوچکِ نفْس، سرزنده از اشتیاق».\n سالی که بیمار بودم و مدام به بیمارستان رفت و آمد داشتم، یک شعر خاص بود که مرا تسلی می‌داد: سفر دریایی به بیزانس۹، اثر ویلیام باتلر ییتس. گرچه دوازده سال داشتم، عمیقاً با این سطر همذات‌پنداری می‌کردم: «آنجا جایی برای پیرمردها نیست». شاعر می‌گفت که جوانان در آغوش یکدیگرند اما تو نه. تو بیرون از همۀ آن قضایا نشسته‌ای. «یک مردِ سالخورده جز چیزی بنجل نیست/ کتی مندرس روی یک عصا، مگر آنکه/ روح کف بزند و آواز سردهد، و بلندتر آواز سردهد.»\n من در مورد این شعر مقاله‌ای برای درس ادبیات انگلیسی نوشتم که احتمالاً به‌طرزی غیرطبیعی پرشور و حرارت بود. واقعاً خودم را جای آن مرد سالخورده می‌دیدم، زمانی که سرفه می‌کردم و خون بالا می‌آوردم و به دکترها می‌گفتم که حالم خوب است. به نظر می‌رسید که ییتس مستقیماً با من صحبت می‌کند: «قلبم را تحلیل ببرید؛ چراکه بیمار از اشتیاق/ و زنجیرشده به حیوانی رو به موت/ از کیستی خود خبر ندارد؛ و مرا به درون تصنع ابدیت وارد کنید»\n «زنجیرشده به حیوانی رو به موت». این قسمت از شعر را می‌فهمیدم. و بعد می‌رسیم به قسمت غیرمحتمل و به‌طرز عجیب‌وغریبی دلگرم‌کنندۀ شعر: جایی هست که بیزانس نام دارد، جهان ابدی هنر، جایی که در آن کلمات تا ابد وجود دارند، جایی بیرون از زمان. شعر با تصویری از تولد دوباره در هیئت یک پرندۀ طلایی تمام می‌شود، پرنده‌ای طلایی که در آتشی جاودان ساخته شده است، در بیزانس زندگی می‌کند و برای آقایان و بانوان نجیب‌زاده از رویدادهای گذشته و درحال وقوع و آینده می‌خواند. چرا آن پرندۀ طلایی باید مرا تسلی دهد؟ هیچ تصوری ندارم. این کلمات مرا تسلی می‌دادند.\n حالا چرا این‌ها برایم مهم شده‌اند؟ چرا من در دهۀ چهارم زندگی‌ام، در حالیکه بچه‌هایم هنوز برای ریختن برشتوک صبحانه در کاسه به من نیاز دارند، دارم به مردن فکر می‌کنم؟ دارم با آن دخترک ترسانی حرف می‌زنم که در بیمارستان لباس‌خوابِ ساتن آبی‌رنگی به تن دارد و یک سینی با یک ژلۀ نارنجی و یکی از آن نصفه قوطی‌های کوچکِ نوشیدنی زنجبیلی در مقابلش است.\n دارم سعی می‌کنم به او بگویم که این داستان‌ها ایرادی ندارند. آن‌ها واقعاً خوب و بی‌عیب و ایراد نیستند، چون در چنین مواردی یک نفر می‌میرد، و در واقع شاید چیزی ایراددارتر و نادرست‌تر از این وجود نداشته باشد. اما به این دلیل ایرادی ندارد: اگر مجبور باشید بی‌خیالی طی کنید، می‌توانید. می‌توانید راهی برای این کار پیدا کنید یا بسازید.\n ترس برمی‌گردد، یا هرگز دست از سرتان برنمی‌دارد. ترس به‌شکل نوعی سماجت و لجاجت باقی می‌ماند، و طبق تجربۀ من از آن هفته‌های بستری بودنم در بیمارستان، به‌یکباره ظاهر می‌شود. من بدون ترس، کسی که حالا هستم نبودم.\n موقع زایمان اولین فرزندم، به بیمارستان برمی‌گردم. نوزاد یک ماه زودتر از موعد به دنیا می‌آید. جراح یک سزارین اورژانسی انجام می‌دهد، چون دارم مایع آمنیوتیک از دست می‌دهم. نوزاد یک کیلو و هشتصد گرم وزن دارد ولی خودش به تنهایی نفس می‌کشد. چند ساعت پیش‌تر در همان روز، وقتی مشخص شد که مشکلی بسیار جدی وجود دارد، از تکنیسین سونوگرافی پرسیدم که آیا می‌تواند فقط به من بگوید که بچه زنده است یا مرده. گفت که باید صبر کنم و با دکتر حرف بزنم، و بنابراین من روی نیمکتی در راهرو چهل دقیقه به انتظار دکتر نشستم، بدون آنکه بدانم بچه زنده است یا مرده.\n تا روزها پس از سزارین، ضربان قلبم به‌طرز خطرناکی بالا می‌مانَد. به نظر دکترها هیچ مشکلی ندارم، هیچ پره‌اکلامپسی، هیچ گونه مشکلات مرتبط با بارداری‌ای، در کار نیست، اما با این حال وحشت من همچنان ادامه دارد. بیمارستان -حتی بخش شاد مادران، با نوزادانی که در کالسکه‌های شیشه‌ای چرخانده می‌شوند، با زنان تازه مادرشده‌ای که شوکه و ملکه‌وار با پیراهن‌های بلندشان لخ‌لخ‌کنان در راهروها می‌خرامند- من را وحشت‌زده می‌کند؛ هر دکتری که گوشی به گردن دارد و نزدیک من می‌آید، وحشت‌زده‌ام می‌کند؛ مشکل مرموز و غیرقابل‌کشف من که به‌شکلی کنایه‌آمیز همان وحشت است، باعث وحشت من می‌شود. شب‌ها، نفس‌کشیدن برایم دشوار است.\n وقتی پرستارها فشار خونم را اندازه می‌گیرند، دوباره آن را اندازه می‌گیرند، چون فکر می‌کنند لابد آن را اشتباه اندازه گرفته‌اند. دکترها سرم منیزیوم تزریق می‌کنند تا ضربان قلبم را کند کند. احساس می‌کنم انگار کامیونی دارد از مغزم رد می‌شود. اتاق مات و محو است. افکارم چسبناک و کُنداند. صندلی‌ای کنار تختم هست که شوهرم باید رویش نشسته باشد، اما او سر کار است. بااینکه تا دو سال و نیم دیگر از یکدیگر جدا نخواهیم شد، اما حالاست که او مرا ترک می‌کند. نوزادِ لاغر و استخوانی‌ام را در آغوش گرفته‌ام. به این فکر می‌کنم که ما خواهیم مرد.\n عکسی هست که لیبویتس از سوزان سانتاگ پس از مرگش گرفته است، در بنگاه کفن‌ودفن فرانک کمپل؛ این عکس شبیه عکسی سه‌لتی است، انگار سه عکس مختلف را به هم کوک زده شده باشند. نور ملایمی از قسمت پایین عکس می‌تابد و سانتاگ با موی سپید و کوتاهِ به عقب شانه‌شده‌اش، در لباس پیلی‌دارِ شکیلی که دوخت میلان است، با دستانی گره‌شده روی شکم، روی یک میز چنان خوابیده است که انگار در آرامش مرده باشد.\n می‌دانم که این آرامش تا حدّ زیادی ساختگی است -نورپردازی، کار ماهرانۀ بنگاه کفن‌ودفن، پیراهنی از طراح لباسی که سانتاگ دوستش داشت، گردنبندی که دور گردنش آویخته شده، نگاه شورمندانه و امیدوارانۀ عکاس- اما باز هم به هر حال این آرامش در عکس وجود دارد. تقلا، وقتی که تمام شده باشد، وجود ندارد. ستیز آرام گرفته است.\n من تصور می‌کنم می‌توانم مسئلۀ مرگ را برای خودم حل‌وفصل کنم، همان‌طور که سنداک با طراحی‌های پی‌درپی‌اش این کار را انجام داد، و کمتر بترسم، اما شاید هیچ وقت آدم کمتر نترسد؛ آدم فقط بهتر می‌تواند با ترس کنار بیاید.\n شاید کلّ این تصور که من باید راهی برای کمتر ترسیدن پیدا کنم، اشتباه باشد. شاید حتی ترس هم تحمل‌پذیر باشد. شاید ترس غیرممکن نباشد. شاید آدم دچار وحشت می‌شود چون باید دچار وحشت شود. به دلایلی، من به‌طور ناخودآگاه مرگ را چیزی در نظر گرفته‌ام که خودِ آدم اجازه می‌دهد اتفاق بیفتد، چیزی مثل یک شراکت، مثل توافقی که بدان وارد می‌شوید یا با جنگ‌ودعوا به آن دست می‌یابید. و این غلط است. در لحظۀ واقعی مرگ، شما انتخابی ندارید. اجل پیدایتان می‌کند. چاره‌ای جز تسلیم و رضا ندارید.\n به نامه‌ای فکر می‌کنم که سنداک دربارۀ ملاقات یک دوست خانوادگی قدیمی و رو به موت نوشت. از این ملاقات می‌ترسد. به‌زحمت می‌تواند حتی ایدۀ آن را تاب آورد. اما وقتی که بالاخره به دیدار وی می‌رود، می‌نویسد که این ملاقات چقدر به‌طرز عجیبی عالی بوده است. می‌نویسد که مثل این بوده که به درون چیزی که همواره از آن وحشت داشته‌اید خیره شوید و آن را باشکوه بیابید.\n زیبایی‌ای که در این مرگ‌ها یافتم چیزی بود که مرا غافلگیر کرد: هجوم زندگی، وسعت اثر، شجاعت بزرگ و گاه به‌نظر دیوانه‌وار، عشق جنون‌آمیز در واپسین لحظات. به همسر اول آپدایک فکر می‌کنم که در آخرین ملاقاتش با وی به پای او چسبیده بود؛ به کیتلین که دیلن تامس را در تختش در بیمارستان در آغوش گرفته بود، تا وقتی که پرستار از راه رسیده و او را از تامس جدا کرده؛ به انی لیبویتس که در تخت سانتاگ در بیمارستان می‌خوابد. بخشی از کار خلاقانه‌ای که این افراد انجام دادند، یعنی هنرشان، خودِ زندگی‌هایشان بود. چیز شکوهمندی در آتش‌گرفتن همه چیز در پایان کار وجود دارد. زیبایی چیزی بود که مرا غافلگیر کرد.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.  \n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nRoiphe, Katie. The Violet Hour: Great Writers at the End. Dial Press, 2016\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کیتی رویف نوشته است و در تاریخ ۱۱ مارس ۲۰۱۶ با عنوان «’I want to stare death in the eye’… how Christopher Hitchens, Susan Sontag, John Updike and other great writers confronted their mortality» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳۰ خرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «نویسندگان بزرگ چطور با مرگ زندگی کردند؟» ترجمه و منتشر کرده است. •• کیتی رویف (Katie Roiphe) نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکایی است. او دکتری خود در ادبیات انگلیسی را از دانشگاه پرینستون گرفته است. از کتاب‌های او می‌توان به مجموعه‌مقالات صبح روز بعد، ترس، سکس و فمینیسم (The Morning After: Fear, Sex and Feminism) و رمان هنوز مرا به یاد می‌آورد (Still She Haunts Me) اشاره کرد. رویف برای مجلات مختلفی مانند دیسنت، واشنگتن‌پست، نیویورک‌تایمز و اسلیت نقد ادبی نوشته است. [۱] How WE Die [۲]  یکی از یهودیان نجات‌یافته از آشویتس که کتاب‌های متعددی دربارۀ این تجربه نوشته است [مترجم]. [۳]  نویسنده و از بازماندگان آشویتس، برندۀ جایزۀ صلح نوبل [مترجم]. [۴] On Being Ill [۵]  The Road from Home: The Story of an Armenian Girl [۶]  نام داستان کوتاهی نوشتهٔ کافکا [مترجم]. [۷]  Rabbit at Rest [۸]  شخصیت محوریِ چهارگانهٔ خرگوشِ جان آپدایک [مترجم]. [۹]  Sailing to Byzantium"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157929.json b/train/528157929.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c531636e054d51c9feb626707e26c9327dfa7af1
--- /dev/null
+++ b/train/528157929.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "درباب لنین، کیم کارداشیان و توالت‌هایی با روکش طلا",
+  "subtitle": "پول چیز خوبی است که کارهای بدی انجام می‌دهد، چیز بدی است که کارهای خوبی انجام می‌دهد",
+  "introduction": "در ۱۹۲۱، ولادیمر لنین به پرولتاریا وعده داد که به محض تسلط کمونیسم بر دنیا، زمانی‌که طلا تمام ارزش‌هایش را از دست خواهد داد، برای همه توالت‌هایی از طلا می‌سازد. در ۲۰۱۳، کیم ‌کارداشیان توالتی‌ با روکش طلا در خانۀ خود نصب کرد که دست‌کم بیش از نیم میلیون دلار ارزش داشت. حرف لنین شنیده شد، هرچند نه الزاماً از سوی کسانی که منظور او بود. پول واقعاً چیست؟",
+  "content": "پاسکال بروکنر، لیترری هاب — در ۱۹۲۱، در یک لحظۀ ناب شاعرانه، ولادیمر ایلیچ لنین به پرولتاریا وعده داد که به محض تسلط کمونیسم بر دنیا، زمانی‌که طلا تمام ارزش‌هایش را از دست خواهد داد، برای همه توالت‌هایی از طلا می‌سازد. این یک نماد دووجهی بود. از آن پس ناچیزترین مکان جامعۀ کمونیستی به اندازۀ کاخ‌های بورژوازی مجلل خواهد بود. اما بالاتر از همه، طبقۀ کارگر از مظهر حرص بشری رهایی خواهد یافت، ثروت نفرین‌شده‌ای که فروید پیوندهای آن با غریزۀ جنسی را نشان داده بود. وقتی سوسیالیسم کاپیتالیسم را بی‌اعتبار ساخت، از آن پیشی خواهد گرفت.\n یک نکتۀ جالب: در ۲۰۱۳، کیم‌کارداشیان سلبریتی امریکایی و همسرش کانیه وست خوانندۀ رپ، توالت‌هایی با روکش طلا در خانۀ خود در لوس آنجلس نصب کردند که دست‌کم بیش از نیم میلیون دلار ارزش داشتند: ۵۵۰ هزار دلار. حرف لنین شنیده شد، هرچند نه الزاماً از سوی کسانی که منظور او بود.\n پول از آن چیزهایی است که بدیهی به نظر می‌رسند، اما چنین نیستند. پول واقعاً از لوازم رایج زندگی است، خشن و خسته‌کننده. به نظر بدیهی می‌نماید، اما در نهایتِ روشنی نیز همچنان یک راز است. معادل فرانسوی پول (argent) بسیار مبهم است: به معنای نقره که سالیان متمادی جهت ضرب سکه استفاده می‌شد. تنها با کمک ضدش می‌توان از آن سخن گفت: پست است و شریف، خیال است و واقعیت. پول مردم را از هم جدا می‌سازد و به هم پیوند می‌دهد؛ وقتی زیاد است ما را می‌ترساند، و وقتی کم است ما را می‌ترساند. پول چیز خوبی است که کارهای بدی انجام می‌دهد، چیز بدی است که کارهای خوبی انجام می‌دهد.\n\nبه گفتۀ مؤرخان، تاریخ نخستین سکه‌ها به ۳۰۰۰ ق.م و به شهر اور برمی‌گردد که تصویر ایشتر، الهۀ باروری و مرگ، ثنویتی شگفت، بر آن‌ها حک می‌شد. پولْ پی‌جینِ۱ جهان‌شمول کاملی است که در همه‌جا قابل‌فهم است؛ همه، فارغ از زبان و دینشان، می‌توانند از آن استفاده کنند؛ همه، در دل بیابان‌ها و دورترین جزایر، می‌توانند فوراً آن را تبدیل کنند.\n در وهلۀ نخست، پول بر اعتماد دلالت دارد. در روم، نخستین سکه‌ها با صاحبانشان و اعتبار آن‌ها ارتباط داشت. امروزه، جدای از میزان طلا، ارزش پول‌ها با توجه به سلامت اقتصادی ملت‌هایی که تولیدشان می‌کنند، متفاوت است. پول‌ها سرشار از هاله‌ای از قداست هستند، زیرا مظهر یک قوم یا کل یک جامعه می‌باشند. پول در دو نوع داستان نقش اصلی را دارد: داستان ستمگرانی که بی‌پناهان را با ابزارهای اقتصادی سرکوب می‌کنند، و داستان مظلومانی که به لطف استقلال اقتصادی خود را آزاد ساختند. در یک‌جا پول قدرتی است که برده می‌سازد، و در جایی دیگر نیرویی که آزاد می‌کند. همین ابهام آن است: وقتی پول محکوم می‌شود، می‌خواهیم از آن دفاع کنیم؛ وقتی از آن دفاع می‌شود، می‌خواهیم بدان حمله بریم. پول، مانند سکس، پُر از معنا است و باعث ظهور مترداف‌هایی بسیار می‌شود که هرگز ماهیتش را نشان نمی‌دهند: نان، کاهو، آب‌گوشت، جک، غنیمت، پول‌وپله، زخم‌ها، تصاویر رئیس‌جمهورهای مرده. و این به هر زبانی درست است.\n پول صرفاً واحدی برای مبادله و معیاری برای ارزش نیست، بلکه بالاتر از همه فشارسنج آروزهای ماست. پول که سنجۀ تمام خواسته‌ها است، به خواستۀ مطلقی تبدیل شده‌است که همۀ خواسته‌های دیگر در آن تبلور می‌یابند. برخلاف این باور رایج که پول جهان را یک‌دست می‌سازد، رنگ بسیاری از آرزوهای خود را بر آن زده‌ایم. رذایلی که ملازم پول هستند ـ حرص، حسادت، طمع ـ پیش از آن وجود دارند، اما به نظر می‌رسد که پول همۀ آن‌ها را تقویت می‌کند. عشق و نفرت‌هایی که پول ایجاد می‌کند نیز علائم بیماری هستند. نکتۀ جالب دربارۀ پول این است که در مقام یک مخلوق از چنگ خالق خود گریخته و بدو حمله برده‌است، مخلوقی خردمندانه که به ستمگری دیوانه تبدیل شده‌است.\n همیشه سخن‌گفتن از پول سخن‌گفتن از خود فرد است. من طعم فقر را چشیده‌ام؛ پس از دوران دشوار جوانی، والدینم پیش از آنکه در قرض بغلتند، به سطحی از رفاه رسیدند. آن‌ها کم‌کم محاسبه‌گر شدند و تلخی از دست دادن جایگاه اجتماعی‌شان را دیدند. به‌هنگام مرگ، آن‌ها تقریباً تهی‌دست بودند. اما من، در دوران دانشجویی از فقری سرخوش به رفاهی ناپایدار رسیدم. برای مدتی مدید، نگران پول نبودم و یقین داشتم که همیشه بخت با من یار است، و حق تألیف نوشته‌هایم را نه دستمزد بلکه یک هدیه می‌دانستم. پول تنها ارزشِ حقیقتاً گران‌بهای عالم را ارزانی می‌دهد: وفور بی‌پایان زمان. از این حیث، پول آزادی‌بخش است. وقتی پول نباشد، زندگی به اکنونی ابدی تقلیل می‌یابد که ما را به بند می‌کشد. همیشه بین شغلم و دلایل زیستن تمییز قائل شده‌ام. گاه این دو هم‌پوشانی داشته‌اند، اما این مسأله لزوم کسب درآمد را از دوشم برنمی‌دارد.\n یاد آن دوران برایم نوستالژیک است: تا چهل‌پنجاه سالگی پول را بی‌اهمیت می‌دانستم. اگر اندکی پول می‌بود که هیچ، اگر هم نبود، با آن کنار می‌آمدم. نوعی لاقیدی عجیب به من اجازه داد تا مادامی‌که بتوانم جهان را کشف کنم، مشکلات مادی را بی‌اهمیت بدانم ، افق‌هایم را گسترده کنم و از ابتذال دوری کنم. جوانی دوران شادی بود که مدتی مدید به طول انجامید، زمانی‌که خط فاصل نه بین لازم و زیادی، بلکه بین لازم و ضروری بود. از ضروریات بود: جذابیت رازآلود کتاب، سفر به آسیا و هندوستان، مباحث پرهیجان، تعهدات سیاسی، رفاقت‌های مصرانه، تجارب نامتعارف، عشق‌های گوناگون، و مخصوصاً این فرصت که شوقم به نوشتن را عملی سازم. \n مایلم فکر کنم که تنها با گذر عمر است که پول یک دغدغه می‌شود، با ترس از نداشتن پول کافی در جامعه‌ای که آن را محور خود ساخته‌است، با پایان سال‌های رمانتیک و جنگ سرد، به‌دنبال انقلاب محافظه‌کارانۀ تاچر و ریگان که فرهنگ غربی را وادار ساخت تا هوشیار شود و به مراسم‌های مادی‌گرایانه‌تر واقعیت عینی روی آورد. این تغییر رو به زوال است، زیرا یک بار دیگر شاهد برخورد خشن جهان‌بینی‌های مختلف هستیم. پیرشدن یعنی فرورفتن در نظم کاسب‌کارانه، در نظم حساب‌گرانه. همه‌چیز برایمان محدود می‌شود و شمار روزها نیز کمتر. زمان دیگر نه یک وفور، بلکه یک مؤاخذه است. البته، معتقدم که حتی امروزه نیز تجملِ زیاد به معنای خرید ماشین‌های زیبا، ساختمان‌های بزرگ یا خانه‌های تفریحی نیست، بلکه به معنای بسط زیست دانشجویی به حیات بزرگ‌سالی است. زیست دانشجویی یعنی بدیهه‌سرایی روزانه، علاقه به پرسه‌زدن در خیابان‌ها، ساعت‌های طولانی در یک کافه، وارستگی مبالغه‌آمیز، بی‌تفاوت نسبت به القاب و دستمزدها، و خرت‌وپرت‌های نمادینی که مردم می‌خواهند با آن خود را آرایش کنند تا نشان سال‌های زودگذر را بزدایند. در مجموع، این کار بیهوده است، اما توهم لازمی است برای آغاز زندگی جدیدی در هر صبح. در چنین زیستی، اگر احساس سعادت می‌کنم، بدین خاطر است که آن سعادت را برای خود خلق کرده‌ام. من که وارث یک ثروت یا یک سرمایه‌دار نیستم، هرگز چنان ثروت‌مند نبوده‌ام که پول را فراموش کنم یا چنان فقیر نبوده‌ام که از آن چشم بپوشم.\n بنابراین، پول پیمان به جست‌وجوی خرد است. این را باید به دو معنا فهمید: داشتن پول و نیز تأمل انتقادی درباب پول خردمندانه است. پول ما را وادار می‌سازد تا مدام بین خواسته‌ها، داشته‌ها و بدهی‌هایمان قضاوت کنیم. پول همه را، علی‌رغم میل باطنیشان، فیلسوف می‌کند: تفکر درست به معنای آموختن درست خرج‌کردن برای خود و برای دیگران نیز هست. پول آشکارکننده است: خسیس‌ها و ولخرج‌ها، گدامنش‌ها و حسودها را نشان می‌دهد، همه از نحوۀ دست به جیب شدنشان معلوم می‌شوند. هیچ کس خیالش از پول راحت نیست. آن‌هایی که معتقدند از پول نفرت دارند، در باطن آن را عبادت می‌کنند. کسانی که عبادتش می‌کنند، بیش از حد بدان بها می‌دهند. کسانی که به تحقیر آن تظاهر می‌کنند، به خود دروغ می‌گویند.\n یک خواستۀ مشکل‌آفرین، یک سرزنش ناممکن. مشکل همین است. اما اگر خرد شامل حمله به خود چیزهایی نمی‌شود که همگی آن‌ها را اوج نادانی می‌دانیم، پس خیر فلسفه چیست؟\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید. \n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nBruckner, Pascal. The Wisdom of Money. Harvard University Press, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را پاسکال بروکنر نوشته است و در تاریخ ۱۵ می ۲۰۱۷ با عنوان «?WHAT IS MONEY, ANYWAY» در وب‌سایت لیترری هاب منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۶ تیر ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «درباب لنین، کیم کارداشیان و توالت‌هایی با روکش طلا» و ترجمۀ میلاد اعظمی‌مرام منتشر کرده است. •• پاسکال بروکنِر (Pascal Bruckner) فیلسوف، رمان‌نویس و منتقد سرشناس فرانسوی است. اغلب کارهای او در نقد فرهنگ و جامعه فرانسه است. بروکنِر همچنین یکی از «فیلسوفان جدید» است. گروهی از فیلسوفان فرانسوی که اوایل دهۀ هفتاد با نقدهای تندوتیزاشان به مارکسیسم مشهور شدند. آخرین کتاب او با عنوان خِرد پول (The Wisdom of Money) در سال ۲۰۱۷ توسط انتشارات دانشگاه هاروارد منتشر شده است. ••• این متن برگرفته است از کتاب خِرد پول نوشتۀ پاسکال بروکنر. [۱] نوعی زبان ساده‌شده است که به‌عنوان یک وسیلۀ ارتباطی در میان دو یا چند گروه که دارای زبان مشترک نیستند، ایجاد می‌شود [ویکی‌پدیا]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157930.json b/train/528157930.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..10d22fc28a4f37477b2c8dc8cec8575c89334632
--- /dev/null
+++ b/train/528157930.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور وقتمان را خوب تلف کنیم",
+  "subtitle": "حواس‌پرتی‌های درست می‌توانند خلاقیت‌ساز باشند",
+  "introduction": "نتایج چندین تحقیق روان‌شناختی نشان می‌دهد که حدی از حواس‌پرتی می‌تواند عملکرد ذهن را در حوزه‌های مختلف بهبود بخشد. مثلاً اگر در موقعیتی هستید که می‌خواهید تصمیم‌گیری مهمی انجام دهید، احتمالاً بهتر است برای مدتی ذهنتان را از تمرکز بر موضوعِ تصمیم‌گیری‌تان منحرف کنید و چند تا کلیپ خنده‌دار ببینید. اما چطور چنین چیز تناقض‌باری می‌تواند درست باشد؟",
+  "content": "گرِگ بیتو، نوتیلوس — از زمانی که فردریک وینسلو تیلور دقیقاً محاسبه کرد چند ثانیه طول می‌کشد تا کارگران فولادِ بتلهم بیل را در بار سنگ‌آهن وارد و از آن خارج کنند، افزایش حداکثریِ کارآمدیِ زمانْ آرمان محیط کار آمریکایی بوده است. اما روان‌شناسان و دانشمندان عصب‌شناسی محدودیت‌های این دیدگاه را به ما نشان می‌دهند: آن‌ها می‌گویند، وقت تلف‌کردن می‌تواند انسان را خلاق‌تر کند. حتی فعالیت‌های ظاهراً بی‌معنایی مثل تماشای فیلم چند گربه در یوتیوب شاید کمک کنند مسئله‌های ریاضی را حل کنید.\n برنت کوکر در دانشگاه ملبورن استرالیا روی رفتار اینترنتی مطالعه می‌کند؛ او فهمید بازدهیِ افرادی که به «گشت‌وگذار اینترنتی در اوقات فراغت محل کار» می‌پردازند، حدود ۹درصد بیش از دیگران است. سال گذشته، جاناتان اسکولر، استاد روان‌شناسی در دانشگاه کالیفرنیا در سانتا باربارا، به همراه دانشجوی دکتری خود بنجامین بئرد مطالعه‌ای با نام الهام‌گرفته از حواس‌پرتی۱ را منتشر کرد. در این مطالعه نتیجه‌گیری شده بود که «درگیری با مسائل سادۀ بیرونی که به ذهن امکان می‌دهند کمی این سو و آن سو بگردد، شاید راه را برای حل خلاقانۀ مسئله هموار کند.»\n اسکولر مجموعه‌ای از «تکالیف کاربردی غیرعادی»۲ را به شرکت‌کنندگان داد که در آن از آن‌ها خواسته می‌شد تا آنجا که می‌توانند کاربردهای مختلفی برای یک شیء دم‌دستی ابداع کنند. هرچه پاسخ‌ها بدیع‌تر بودند، افراد خلاقیت بیشتری از خود نشان داده بودند. پس از انجام آزمون پایه، شرکت‌کنندگان به گروه‌های مختلفی تقسیم شدند و دوره‌های «آمادگی» دوازده‌دقیقه‌ای مختلفی به آن‌ها داده شد. این دوره‌ها یا یک تکلیف حافظه‌ای سخت بود یا یک تکلیف حافظه‌ای غیرسخت که امکان گشت‌وگذار ذهنی را فراهم می‌کرد، یا استراحت مطلق بود. گروه چهارم اصلاً وقفۀ آمادگی نداشتند. سپس به هر چهار گروه تکالیف کاربردی غیرعادیِ بیشتری عرضه شد که دست‌کم یک شیء از دور اول بین آن‌ها بود. گروهی که یک تکلیف آمادگیِ غیرسخت به آن‌ها داده شده بود، بیشترین رشد را در امتیاز تکالیف نشان دادند.\n اسکولر می‌گوید «جالب‌ترین نتیجۀ این مطالعه همین بود که تکلیف غیرسخت در واقع بهتر از آن بود که کاری انجام نشود». البته اینکه چرا این گونه است، تا این حد روشن نیست. اسکولر می‌گوید «بهترین حدس من این است که اگر درگیر تکلیفی غیرسخت باشید، این تکلیف به نوعی مانع زنجیره‌های طولانی افکار می‌شود. این نوعی تکان‌دادن و هم‌زدن ظرف است و اینگونه یک فکر را برای مدت طولانی نگه نمی‌دارید. اندیشه‌های زیادی به ذهن وارد و از آن خارج می‌شوند و این روند پیوسته به آمادگیِ خلاق می‌انجامد.»\n تنها اسکولر نیست که به این نتیجه رسیده است. در سال ۲۰۰۶، روان‌شناسی به نام اپ دایکسترهایس در دانشگاه ردبوند هلند نیز دریافت افرادی که وظیفه دارند تصمیمی پیچیده بگیرند، وقتی پیش از تصمیم‌گیری امکان دوره‌ای از حواس‌پرتی برایشان فراهم می‌شود، عملکرد بهتری دارند. او فهرستی از اتومبیل‌ها و ویژگی‌های مثبت و منفی آن‌ها را به شرکت‌کنندگان در مطالعۀ خود داد. سپس از شرکت‌کنندگان خواست کیفیت اتومبیل‌ها را ارزیابی کنند. هر گروه باید پیش از ارزیابی چهار دقیقه به اطلاعاتی که فراگرفته بود می‌اندیشید. از گروه دیگر تقاضا شد که طی آن میان‌دورۀ چهاردقیقه‌ای یک «تکلیف حواس‌پرت‌کن» انجام دهد. گروهی که «تکلیف حواس‌پرت‌کن» انجام داده بود بهترین قضاوت را نشان داد.\n چند سال بعد، جیمز برسلی، دانشجوی دانشگاهِ کارنگی ملون، دیوید کرسول، استاد روان‌شناسی دانشگاه کارنگی ملون و آجای ستپوت، استاد پژوهشیِ دانشگاه نورث‌ایسترن مطالعۀ دایکسترهایس را تکرار کردند. اما یک قدم بیشتر برداشتند، آن‌ها از تصویرسازی تشدید مغناطیسی کاربردی (اف.ام.آر.آی) استفاده کردند تا فعالیت مغز افراد مورد مطالعۀ خود را دنبال کنند. طی پژوهش آن‌ها تأیید شد که روندهای عصبی مرتبط با تصمیم در دقایق «تفکر ناخودآگاه» روی می‌دادند. برسلی می‌گوید این اتفاق به خاطر آن است که تفکر ناخودآگاه و تفکر خودآگاه مدام اطلاعات از پیش ثبت‌شده را پردازش می‌کنند که به تصمیم‌گیری ناخودآگاه می‌انجامد و در زمان نیاز می‌توان آن را «به خودآگاه فراخواند». به اصطلاح غیرحرفه‌ای، این یعنی ما قادریم در ظاهر به چیزی (فیلم گربه) توجه کنیم و همزمان چیز دیگری (مسائل پیچیدۀ ریاضی) را واکاوی کنیم. نویسندگان این مطالعه در بخش دسترسی پیشرفته مجلۀ اسکن۳، شمارۀ ژانویۀ ۲۰۱۳، نتیجه گرفتند که «دوره‌های کوتاه تفکر ناخودآگاه می‌تواند تصمیم‌گیری را ارتقا دهد».\n حال، دقیقاً بهترین نمونه‌های حواس‌پرتی کدام هستند؟ برسلی می‌گوید «حواس‌پرت‌کنی لازم است که کاملاً دور از چیزی باشد که می‌خواهید ناخودآگاه آن را پردازش کنید.» او می‌گوید، اگر می‌خواهید مغزتان ناخودآگاه یک مسئلۀ ریاضی را پردازش کند، بهتر است حواس‌پرت کن چیزی کاملاً متفاوت باشد، چیزی مثل تنیس و نه چیزی مثل پازل.\n این پیشنهادی فوق‌العاده برای استراحت چنددقیقه‌ای بین کارتان است. اما کارآفرینی به نام ژاک هبرا این یافته‌ها را جدی‌تر می‌گیرد؛ او می‌خواهد یک حواس‌پرتی ایده‌آل ایجاد کند و از آن پول در بیاورد. سلف‌اکو، شرکت نوپای هبرا، اپلیکیشنی به نام آپ‌جوی۴ را توسعه می‌دهد که یک موتور پیشنهاد قطعه فیلم‌های مثبت و شوق‌آور است. بگویید چه نوع محتوایی را دوست دارید -مثلاً ورزشی، حیوانات، طبیعت، خنده‌دار یا عاشقانه- و این موتور موجی از کلیپ‌ها و تصاویر را به سویتان روانه می‌کند که پیش از آن تعداد زیادی از بینندگان تماشا کرده‌اند و اکثریت آن‌ها به آن امتیاز کافی داده‌اند. با گذشت زمان، آپ‌جوی یاد می‌گیرد که شما به چه چیزی بهترین پاسخ را می‌دهید و جریان خود را مناسب با سلیقۀ شما فیلتر می‌کند. اسکولر که به سلف‌اکو کمک می‌کند تا این نرم‌افزار را توسعه دهد، می‌گوید «این دقیقاً همان مداخله‌ای است که طبق تحقیق ما به دو دلیل در خدمت خلاقیت است. یک اینکه حال افراد را خوب می‌کند و این واقعیتی جاافتاده است که چیزهایی که به بهبود حال کمک می‌کنند، خلاقیت را افزایش می‌دهند. دو اینکه یک تکلیف غیرسخت عرضه می‌کند.»\n هبرا می‌گوید تصاویری که تشویق می‌کنند دربارۀ آینده بیندیشید یا نوعی حس جست‌وجوگری را در شما بیدار می‌کنند نیز حواس‌پرت‌کن‌های خوبی هستند. همچنین تصاویری که «بدونِ خود»۵ هستند و به خصیصه‌های زندگی شما کاری ندارند. هبرا می‌گوید «وقتی افراد سر کار زمانی برای استراحت دارند و وارد فیس‌بوک می‌شوند، این تجربه‌ای خود-ران۶ است. تصاویر تعطیلات کسی را تماشا می‌کنند و فکر می‌کنند، (چرا من جای او نیستم؟ کاش من هم در تعطیلات بودم.)» اگر می‌خواهید از وقت‌گذرانی خود بیشترین استفاده را ببرید، به طور تصادفی نوزادهای یوتیوب را نگاه کنید و نه نوزادهای دوستان فیس‌بوکتان را.\n سلف‌اکو می‌کوشد مدت زمان و تعداد زمان‌های استراحت روزانه را تعیین کند تا از پدیده‌ای که به سازگاری خوش‌گذرانه معروف است، پیشگیری شود. هبرا می‌گوید «وقتی به چیزی، مثبت یا منفی، عادت می‌کنیم، از قوت عاطفی آن کاسته می‌شود و ما تا حد زیادی نسبت به تأثیر آن ایمن می‌شویم.» مقدار زمانی که افراد روزانه می‌توانند صرف آپ‌جوی کنند، دست‌کم در فضاهایی که [این نرم‌افزار] با هدف افزایش بازدهی به کار گرفته می‌شود، محدودیت‌هایی خواهد داشت.\n حتماً روح فردریک وینسلو تیلر با خرسندی سر تکان می‌دهد: بالاخره، زمان استراحت- آخرین بخش مدیریت‌نشدۀ روز کاری- دیگر وقت‌تلف‌کنی نخواهد بود.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را گرِگ بیتو نوشته است و در تاریخ ۱۴ نوامبر ۲۰۱۳ با عنوان «How To Waste Time Properly» در وب‌سایت نوتیلوس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۷ خرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «چطور وقتمان را خوب تلف کنیم» و با ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است. •• گرِگ بیتو (Greg Beato) برای بیش از صد روزنامه، مجله و نشریۀ اینترنتی از جمله نیویورک تایمز، استنفورد سوشال اینوویشن ریویو و ویک مطلب نوشته است. وی ستون‌نویس ریزن است. [۱] Inspired by Distraction [۲] unusual uses tasks (UUT) [۳] Social Cognitive and Affective Neuroscience (SCAN) [۴] UpJoy [۵] ego-less [۶] ego-driven\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157931.json b/train/528157931.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..69ec9637c9e9c5efccd88bcd4409b46af5434095
--- /dev/null
+++ b/train/528157931.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور دربارۀ جاهایی که هرگز نرفته‌ایم حرف بزنیم؟",
+  "subtitle": "پی‌یر بایار می‌گوید در حرف‌زدن از سفر همیشه داستان‌پردازی و تخیل جای مهمی دارد",
+  "introduction": "مارکو پولو مشهورترین جهانگردِ تاریخ است. شرح شگفت‌آور سفرهای او به چین و ماچین برای قرن‌ها در ذهن و زبان غربیان زنده بود. اما واقعیت آن است که احتمالاً او هیچ‌گاه از مرزهای قسطنطنیه جلوتر نرفته است. راستش را بخواهید، شاید اصلاً از ونیز هم بیرون نیامده باشد. درواقع این قدرت تخیل و هنر روایتگری اوست که سفرنامۀ او را این‌قدر پرآوازه کرده است. اما نکته اینجاست که هیچ سفرنامه‌ای خالی از داستان نیست.",
+  "content": "پی‌یر بایار، ایندیپندنت — کمتر نامی به‌اندازۀ مارکو پولو (۱۲۵۴-۱۳۲۴) در تاریخِ سیر و سیاحت افتخارآمیز و نمادین است. نام او، حتی بیش از کریستف کلمب و واسکو دو گاما، با اندیشۀ ماجراجویی و اکتشاف سرزمین‌های ناشناخته گره خورده است. او عملاً نماد پیوند میان شهامت جسمی و دانش است.\n در این دادگاه غیرعلنی، نه‌تنها سفرها و اقامت‌های طولانی جناب مارکو پولو در خارج را بررسی می‌کنیم، بلکه روایت‌هایی را نیز مدنظر قرار می‌دهیم که از خود بر جای گذاشته و به‌گونه‌ای خاص مستند شده‌اند. همین روایت‌ها، که دست‌به‌دست از خلال قرون توسط کاتبانی دقیق به ما رسیده‌اند، ازآنجاکه دستِ‌اول‌اند، به ما بینشی استثنایی از جهان قرون‌وسطای آسیایی و به‌خصوص امپراتوری چین می‌دهند، سرزمینی که پیش از رسیدن مارکو پولو و اقامتش در آن برای مدتی عمدتاً برای غرب ناشناخته بود.\n زندگی این تاجر ونیزی ماجرایی خارق‌العاده بود. ۱۵‌ساله بود که پدر و عمویش، تاجران دوره‌گرد ونیزی، از سفری طولانی به آسیای میانه بازگشتند؛ در آنجا امپراتور مغول، کوبلای‌خان، نوۀ چنگیزخان را دیده بودند و او نامه‌ای برای پاپ به آن‌ها داده بود.\n دو سال بعد، زمانی‌که به چین باز می‌گشتند، مارکو ایشان را همراهی کرد و از دربار کوبلای‌خان شناختی شخصی پیدا کرد. به خدمت امپراتور مغول درآمد و با تحویل وظایف گوناگونی در چین و دیگر کشورهای آسیایی به او رفته‌رفته وظایف مهم‌تری در دربار یافت. این امر به او دید استثنائی وسیعی بر امپراتوری چین و مدیریت آن، و همچنین کشورهای همسایۀ آن داد.\n پولو، که ۲۰ سال از کشور زادگاهش دور بود، پس از جهان‌گردی‌های طولانی بازگشت و به‌لطف ثروتی که در چین اندوخته بود برای شرکت در جنگی میان ونیز و جنووا یک کشتی را مسلح ساخت. طی نبردی دریایی به اسارت گرفته شد و در جنووا زندانی گشت، جایی ‌که شرح سفرهایش را برای یکی دیگر از اُسرا، راستیچیلو دا پیزا، که نویسنده بود، دیکته کرد.\n متن اصلی، که به احتمال زیاد در سال ۱۲۹۸ به زبان فرانسوی قدیمی نوشته شده، به ما نرسیده است، اما در قرون وسطا نسخه‌های متعددی از آن در گردش بوده‌اند و همین‌ها می‌توانند تصویر شفافی دربارۀ فرم و محتوای آن به ما بدهند.\n امروزه این نسخه‌ها به ما اجازه می‌دهند تا به سفرهای شگفت‌انگیز مارکو پولو دسترسی داشته باشیم، با همان حس اعجابی که خوانندگان اولیۀ او داشتند. نوشته‌های مارکو پولو واقعاً برای دستیابی به تصویری کامل از آسیای قرون‌وسطا اهمیتی حیاتی دارند. او دربارۀ تمام کشورها، مناطق و شهرهایی که از آن‌ها عبور کرده اطلاعاتی دقیق بر جای گذاشته و از خاورمیانه تا ژاپن، یکی‌یکی توصیفشان کرده و آداب و سنن ساکنان، جغرافیا، پول رایج، کشاورزی و مذهب را از نظر گذرانیده است.\n اطلاعات او از این ‌هم مهم‌تر است، زیرا شکل شرحی عینی و نظام‌مند می‌گیرد. پولو از هر شهر یا کشوری که رد شده، توقف کرده تا گزارش کاملی بنویسد، و دقت کرده تا تمام اطلاعات واقعی یا علمی را ثبت کند که ممکن است مورد نیاز هرکسی باشد که قدم در راه او می‌گذارد. کشوری که جامع‌تر از همه به آن پرداخته چین است. او ۱۷ سال آنجا زندگی کرد و آن را مثل کف دستش می‌شناخت. کتاب او مشخصاً سرشار است از اطلاعاتی دربارۀ پایتخت امپراتوری و استحکامات نظامی آن، کاخ خان بزرگ، ارتش مغول و ترکیب آن، توزیع پست‌های فرماندهی یا تاکتیک‌های فریب -که یکی از آن‌ها تظاهر به فرار بوده است-، چیزهایی که مغول‌ها را قادر ساخت تا بر دشمنانشان پیروز شوند.\n او دربارۀ حکومت مغولی نیز همین‌قدر به جزئیات می‌پردازد. مارکو پولو روزگاری دراز در آنجا مشغول به کار بوده و سازوکار آن را تمام ‌و کمال شرح می‌دهد. خواننده اطلاع می‌یابد که چگونه امپراتوری به ۱۲ بخش حکومتی تقسیم شده، نامه‌ها چگونه در سراسر امپراتوری از طریق یک نظام پیام‌رسانیِ شیفتیِ پیچیده میان پایتخت و سایر استان‌ها ردوبدل می‌شده، امپراتوری چگونه از جمعیت در برابر بیماری‌های واگیردار و قحطی محافظت می‌کرده و فرایندهای فنی‌ای که برای ضرب سکه از آن‌ها استفاده می‌شده چه بوده‌اند.\n اما اهمیت اطلاعاتی که مارکو پولو داده است تنها در دانشی که دربارۀ ارتش یا دولت امپراتوری فراهم می‌آورد خلاصه نمی‌شود. اثر او همچنین متشکل است از اطلاعاتِ زیربناییِ خوبی دربارۀ چین و زندگی روزمره در آن، از اعمال و جشن‌های مذهبی تا لباس و غذا.\n اثر مارکو پولو شرح دست‌اول بی‌همتایی به دست می‌دهد از آداب مرتبط با میل جنسیِ ساکنانِ کشورهایی که از آن‌ها گذشته یا در آن‌ها اقامت کرده. قدرت آن هم از کیفیت روایت ناشی می‌شود و هم از اطلاعات اصیلی که در اختیار می‌گذارد. این امر به‌خصوص دربارۀ مناطق پیرامون شیچانگ صادق است که مارکو پولو گزارش نامرتبی از عادات جنسی ساکنان آن به ما می‌دهد: «میل دارم اضافه کنم که در این منطقه رسمی مرتبط با زنان مردم وجود دارد که به شما خواهم گفت. مرد جماعت اگر غریبه یا شخص دیگری همسر، دختر، خواهر یا هر زن دیگری در خانه‌شان را هتک حرمت کند، آن را اهانت تلقی نمی‌کنند؛ آن‌ها به‌بستررفتن ایشان را عنایتی بزرگ تلقی می‌کنند و می‌گویند، به ‌لطف آن، خدایان و بت‌هایشان به آن‌ها بیشتر متمایل شده و وفور غنایم این‌جهانی را برایشان به ارمغان می‌آورند.»\n این‌گونه است که ما متوجه می‌شویم ساکنان شیچانگ هنگامی‌که غریبه‌ها را در خانه‌های خویش می‌پذیرند به همسران خود دستور می‌دهند تا هر میل و هوس مهمانشان را برآورند و سپس خود داوطلبانه خانه را ترک کرده و مادامی‌که غریبه آنجا را ترک نکرده، که ممکن است سه یا چهار روز طول بکشد، باز نمی‌گردند. طی این مدت، غریبه می‌توانست آزادانه از تمام زنانی که در آن خانه زندگی می‌کردند کام بگیرد: «همان‌طور که برایتان گفتم، این است دلیل آنکه همسرانشان را با چنین سخاوتی در اختیار غریبه‌ها می‌گذارند. به یاد داشته باشید که آن‌ها وقتی غریبه‌ای را می‌بینند که به‌دنبال جایی برای ماندن است، همگی از دعوت او به منازل خویش خشنود و خوشحال‌اند و به‌محض اینکه او مستقر شد، ارباب خانه فوراً بیرون رفته و به همسر خود دستور می‌دهد تا ازآن‌پس تمام حوایج غریبه را برطرف کند. سپس، همین که دستور را داد، خود به باغ انگور یا مزارعش رفته و تا زمانی‌که غریبه آنجا را ترک نکرده باز نمی‌گردد. بنابراین گاهی غریبه سه یا چهار روز در خانۀ آن فلک‌زده مانده و با زنش، دخترش، خواهرش یا هرکس که خواست اوقات خوبی می‌گذراند.» برای تضمین اینکه رضایت او کامل باشد، برهم‌نزدن آسایش غریبه در لذاتش اهمیت دارد.\n ساکنان شیچانگ سیستم اطلاعاتی بسیار ساده‌ای اختراع کردند که مهمانانشان را از آرامش و آسایش ضروری برخوردار می‌کرد: «مادامی‌که غریبه در آنجا ساکن بود، کلاه او از در یا پنجره آویزان می‌شد یا نشانۀ دیگری داده می‌شد تا ارباب خانه بداند که مردِ دیگر هنوز آنجاست: تا زمانی‌که نشانه موجود است، او جرئت بازگشت ندارد. این رسم در سراسر منطقه رواج دارد.»\n بااین‌حال، منطقۀ شیچانگ تنها بخش چین نیست که در آن به مسافران چنین مهمان‌نوازی‌های جنسی‌ای عرضه می‌شود. همین برای «تبت» [که منظور او قسمت‌های کوهستانی سیچوان است] نیز صادق است، جایی‌که ارزش یک زن متناسب است با تعداد شرکای جنسی‌ای که پیش از ازدواج داشته. کارکرد این مسئله دادن انگیزه به زنان است تا خود را به مهمان‌های یک‌شبه عرضه کنند و تا جایی پیش بروند که یادگاری جمع کنند تا بتوانند فشردگی زندگی‌های جنسی خود را به شوهران آینده‌شان اثبات کنند:\n «زنی که بیشترین مدال‌ها و زیورآلات را دارد و می‌تواند نشان دهد که بیش از بقیه لمس شده است، بهترین دانسته می‌شود و یک مرد با شعف تمام با او وصلت خواهد کرد، زیرا گفته می‌شود که آن زن خوش‌شانس‌ترین است.»\n\nمی‌فهمیم کتاب سفرهای مارکو پولو، که به‌خاطر مکاشفات غیرمنتظره‌اش دربارۀ مهمان‌نوازی و آداب جنسی محلی‌ها جذابیت زیادی دارد، همان‌قدر نیز به‌خاطر ارائۀ توصیفاتی از جانداران مکان‌های سفر سحرانگیز است؛ کتاب در این راستا توصیفاتی بی‌همتا با عبارات علمی فراهم می‌کند. این دربارۀ بخشی که به تصویرکردنِ حیوانات جزیرۀ جاوه اختصاص داده شده صادق است، به‌خصوص اسب تک‌شاخ، که ماهیت دقیق آن از عهد قدیم مباحثاتی برانگیخته بود، پیش‌ از آنکه یک بار برای همیشه توسط پولو ثبت شود و به بازنمایی‌های افسانه‌ای پایان دهد: «آن‌ها تعداد زیادی فیل و همچنین شمار زیادی اسب تک‌شاخ دارند، که خیلی هم از فیل‌ها کوچک‌تر نیستند. شمایل آن‌ها بدین‌قرار است: پوستی همچون بوفالو، پاهایی چون فیل، و شاخ‌های سیاه بسیار قطوری وسط پیشانی دارند. اسب تک‌شاخ نه با شاخ خود بلکه با زبانش گزند می‌رساند، زیرا خارهای درازی روی زبانش دارد. سری مانند گراز وحشی دارد و همیشه هنگام حرکت سر خود را پایین نگه می‌دارد. دوست دارد درون برکه‌ها و مرداب‌ها بماند. موجودی به‌غایت زشت است، نه آن‌گونه که در موطنمان می‌گویند و می‌توان با دوشیزه‌ای جوان مجسمش کرد: خیر، درست برعکس.»\n وصف او از جزیرۀ آندامان، که ساکنان آن ویژگی‌های ریخت‌شناسانۀ خاصی دارند و تنها به‌وسیلۀ پولو آشکار گشته، نیز از لحاظ عبارات علمی همان‌قدر آموزنده است: «آندامان جزیره‌ای بسیار وسیع است. مردم آن پادشاه ندارند، بت می‌پرستند و یک مشت هیولای وحشی تمام‌عیارند. باید اضافه کنم که مردان در جزیرۀ آندامان سرِ سگ دارند و نیز دندان و چشم سگ: چهره‌هایشان کاملاً شبیهِ ماستیف‌های۱ بزرگ است. مقادیر زیادی ادویه‌جات دارند و بسیار بی‌رحم هستند، زیرا هرچه گیرشان بیاید می‌خورند، مگر همنوعان خود را.»\n و همین نیز دربارۀ جزیرۀ موگادیشو و موجودات خاصی از آن، که تاجر دوره‌گرد اطلاعات بااهمیتی دربارۀ آن‌ها می‌دهد، صادق است: «شیردال۲ آن‌قدر قوی است که فیلی را با چنگال‌هایش می‌گیرد، آن را تا اوج آسمان بالا برده و سپس از بالا رهایش کرده و استخوان‌های فیل را می‌شکند پس ‌از آن، شیردال روی فیل نشسته و آن را به‌تمامی می‌خورد. مردم جزیره به آن‌ها ’راک‘ می‌گویند و نام دیگری برایشان ندارند، درنتیجه من نمی‌دانم که آیا پرندۀ بزرگ‌تری وجود دارد یا این پرنده همان شیردال است. این موجود همان شکلی را ندارد که ما به آن می‌دهیم -نصف شیر، نصف پرنده- اما غول‌آساست و شبیه به عقاب.» می‌بینیم که تا چه حد شرح‌های مارکو پولو، نه‌تنها در رابطه با آداب ‌و رسومِ ساکنان بلکه در توصیفِ جانوران نیز، درخور تمجید است، زیرا ما را مجبور می‌کنند تا عادات ذهنیِ اغلب بیش‌ازحد خشکمان را تغییر دهیم و با جهان‌های بدیلی سازگار شویم که کشف آن‌ها تنها می‌تواند ما را از لحاظ فکری غنی‌تر سازد.\n اثر مارکو پولو همان‌قدر که به‌خاطر آنچه توصیف می‌کند عجیب است، به‌دلیل آنچه از توصیف آن غافل است نیز عجیب است، گویی تمرکز راوی بر روی جنبه‌های مشخصی از کشورهایی که از آن‌ها دیدن می‌کند، به‌گونه‌ای عجیب، با توداری حسابگرانه‌ای دربارۀ دیگر چیزها همراه شده است. نخست، باید تذکر داد که این کاوشگر در چین، کشوری که ادعا می‌کند بیشترین زمان را در آن سپری کرده، پنهان‌کاری عظیمی از خود نشان داده است؛ چنان پنهان‌کاری عظیمی که هیچ ردی از عبور او در بایگانی‌های امپراتوری، که گذشته ‌از هرچیز بسیار جامع‌اند، یافت نمی‌شود، علی‌رغم این واقعیت که او می‌گوید وظایف مهمی بر عهده داشته است.\n شکاف‌های مشخصی در شرح او وجود دارند که همان‌قدر شگفت‌آورند، انگار که ناگهان کور شده یا در لحظاتی خاص دچار حواس‌پرتی شده باشد. جای تعجب دارد اگر شخصی بتواند چین را در چند دوجین صفحه توصیف کند و کوچک‌ترین اشاره‌ای به هزاران کیلومتر دیوار بزرگی نداشته باشد که قاعدتاً می‌بایست در چندین نوبت طی سفرهایش از آن رد شده باشد.\n با اینکه پولو به کوچک‌ترین داستان‌ها توجه می‌کند، حرفی برای گفتن دربارۀ پاهای بستۀ زنان چینی، یا دربارۀ مراسم چای، یا حتی ماهیگیری با باکلان نمی‌یابد. او، که عموماً متوجه خصایص زبان‌شناختی مکان‌هایی که دیده است بوده، به‌ نظر نمی‌رسد که متوجه وجود اندیشه‌نگاشت‌ها۳ شده باشد. تمام این امور نامحتملْ نویسندگان شکاک‌مسلک -ازجمله فرانسیس وودِ چین‌شناس در کتاب آیا مارکو پولو به چین رفت؟۴– را بر آن داشته تا تردیدهای بخصوصی دربارۀ واقعیت حضور او در آنجا ابراز کنند. نظر وود آن است که این کتاب بیشتر شبیه به جمع‌آوری تعدادی گزارش می‌نماید تا شرحی از سفری واقعی، که گذشته ‌از آن، بازسازی مراحل آن از روی اطلاعات درهم‌برهمی که به ما ارائه می‌شود بسیار دشوار خواهد بود.\n فرانسیس وود، با ادامۀ برهانش تا سرانجامِ منطقی خود، اکثر سفرهای مارکو پولو را به چالش کشیده و این نظریه را می‌پروراند که، در واقعیت، او قدمی فراتر از قسطنطنیه ننهاده است، یعنی شهری که خانواده‌اش در آن صاحب رستورانی بودند که مسافرین پرشماری از آن می‌گذشتند و برای خیالات او خوراک فراهم می‌کردند. با اینکه ما معمولاً مدعای شهامت و کیفیت علمی اطلاعات او را قبول می‌کنیم، چنانچه شواهد را در نظر بگیریم، می‌بینیم که آنچه مارکو پولو از آن برخوردار بود مقدار زیادی تخیل بوده است، کیفیتی که ناقدان آثارش تأکیدی نابسنده بر آن داشته‌اند.\n اگر این بازرگان ونیزی را در نظر بگیریم، زنانی که می‌گوید برای عموم آزادند و مردانی که سرِ سگ دارند، آنچه بازگو می‌کند و آنچه در گفتارش حذف شده است، و باور اینکه او اصلاً به چینِ تحت حکومت کوبلای‌خان رفته باشد مشکل خواهد بود. آیا واقعاً ممکن نیست که متن او به‌خوبی نشان‌دهندۀ این واقعیت مهم باشد که سفرنامه مجالی مطلوب برای تمرین داستان‌سرایی است. توجه کنید که حتی واقعیت سفرهای پولو نیز به‌وضوح مانعی نشد برای دیدن صحنه‌هایی نامحتمل، یا دچارشدن به توهماتی چنان نافذ که حتی در حین نوشتن شرحش نیز او را در تسخیر خود داشتند. این صحنه‌ها قرابتی دارند با صحنه‌هایی که در خواب می‌بینیم، جایی‌ که جنسیت، هنگامی‌که مستقیماً بازنمایی نمی‌شود، مدام سر بر می‌آورد، یا مخلوقات مرکبی که توسط تصاویر متراکم تولید می‌شوند، یا جهان ایدئالی که در آن قدرقدرتیِ بچگانه۵ واقعیت غم‌افزای روزمره را از طریق نوعی سرخوشی روایی تغییر می‌دهد.\n پیوند همیشگی میان سفرنامه و داستان‌سرایی به ‌این ‌معناست که ما با شیوۀ دیگری از کاربردِ حقیقت مواجهیم، جدای از روایت‌های سنتی که مجبورند میان حقیقت و دروغ یکی را برگزینند. در این کاربردْ داستان -یا دست‌کم عدم قطعیت دربارۀ اصالت وقایع گزارش‌شده- دارای نقشی فعال در روایت دانسته می‌شود و بنابراین خواننده را حتی ذره‌ای شوکه نمی‌کند، زیرا این اصل را پذیرفته است.\n درواقع، باید به ‌خاطر داشت که این «صحنۀ دیگر»۶ فرویدی در انزوا ساخته نمی‌شود، بلکه چیزی تکثرگرایانه است. شرح‌های مارکو پولو در زمانۀ خودش نیز کارکردی به ‌همین ‌اندازه خوب داشته‌اند، زیرا پاسخگوی انتظاری بوده‌اند و به تخیلی جمعی تعلق داشتند که در آن هیچ‌کس در مطالعاتش از برخورد با مردان سگ‌سر تعجب نمی‌کرد. نوشته‌های مارکو پولو امروزه نیز به‌عنوان اسنادی معتبر پذیرفته می‌شوند، با اینکه به ‌نظر می‌رسد با موجودات خیالی و تخیلات آلوده شده‌اند.\n بنابراین چیزی که می‌سازند فضایی برای خیالْ خارج از محدودیت‌های علم است. اگر سفرهای مارکو پولو یادآور نقشی باشند که داستان در هر سفرنامه‌ای ایفا می‌کند، مرزهای میان سفر و «ناسفر»۷ را نیز به پرسش می‌کشند. قرن‌ها پس از محنت‌های یکی از مشهورترین ماجراجویان در تاریخ، متخصصان قرون‌وسطا نتوانسته‌اند دربارۀ اینکه آیا او تا شرق دور رفته یا عاقلانه در خانه مانده است به توافق برسند. این واقعیت، دربارۀ دشواری جداکردن سفر از ناسفر، چندین مثنوی حرف دارد، و دشواری این کار پیچیدگیِ تلاش برای فهمِ موشکافانۀ ایدۀ سفر را نشان می‌دهد. درحقیقت، موارد بینابینی زیادی میان سفر و ناسفر وجود دارد -همان‌طور که میان خواندن و نخواندن- و قرارداشتن در وضعیتی که دربارۀ مکان‌های ناشناخته بحث می‌شود، درواقع شایع‌تر از آن است که فکر می‌کنیم و محدود به موارد افراطیِ مسافرینی که در خانه می‌مانند نیست.\n این عدم قطعیت دربارۀ مرز میان سفر و ناسفر ارتباط تنگاتنگی دارد با تخیلی که با توصیف هر مکانی همراه است. استعداد انسان‌ها برای تخیل‌کردن چیزها بیش و پیش از همه به ‌این ‌معناست که توصیفات مرتبط با سفرِ واقعی همیشه باید در حکم نوعی سایه‌روشن نگریسته شوند؛ باید تشخیص داد که تا چه حد، خواسته یا ناخواسته، با تخیلات شخصی آمیخته‌اند، و باید دانست که مسافر قادر است تا، با اعتقاد راسخ، صحنه‌ها یا مکان‌هایی خیالی را شرح دهد که وجودشان را باور کرده است.\n علاوه‌برآن، تشخیص نقش فعال داستان در سفرنامه احتمالاً مسافرین بالقوۀ زیادی را از سفرکردن منصرف می‌کند. آن‌ها از این واقعیت آگاه شده‌اند که نکتۀ اساسیْ کیفیت خیالات تولیدشده دربارۀ مکان‌های مورد بازدید به‌اضافۀ قدرت روایی شرح آن‌هاست، خیال و شرحی که لزوماً برای جوانه‌زدن و رشدکردن قرار نیست از پایه‌گرفتن در سفری واقعی بهره ببرد.\n من اغلب از خود پرسیده‌ام مارکو پولو آن ۲۰ سالی را که ناپدید شده بود کجا گذرانده و چه مشغلۀ رازآلودی او را در مکان مرموزی، که به‌عنوان حریم امنش انتخاب کرده بوده، نگاه داشته است. برخلاف فرانسیس وود، من شک دارم که مارکو پولو حتی تا قسطنطنیه رفته باشد. دانش تکه‌تکۀ او از چین می‌تواند به‌نحو دیگری نیز توضیح داده شود: از خلال صحبت‌هایی که با مسافران بازگشته به ایتالیا داشته است. بیشتر مایلم باور کنم که انتخاب او این بوده که به مکانی آرام و خلوت در نزدیکی ونیز پناه ببرد.\n و اگر با این نظریه حرکت کنیم، غیرممکن نیست فکرکردن به اینکه بریدن مارکو پولو از جهان برای مدتی چنین دراز به‌خاطر عشق زنی بوده که از تعریف‌کردن سفرهای خیالی برای او لذت می‌برده است، قصۀ کشورهای کاملاً تخیلی‌ای که تلاش می‌کرده از آن‌ها عبور کند و هزاران رویارویی با مرگ که در ذهن خودش می‌آفریده است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید. \n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nBayard, Pierre. How to Talk About Places You’ve Never Been: On the Importance of Armchair Travel. Bloomsbury Publishing, 2016\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را پی‌یر بایار نوشته است و در تاریخ ۱۵ مه ۲۰۱۶ با عنوان «Don’t go there» در وب‌سایت ایندیپندنت منتشر شده است. این نوشتار برای نخستین‌بار با عنوان «چطور دربارۀ جاهایی که هرگز نرفته‌ایم حرف بزنیم؟» و با ترجمۀ علی امیری در چهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ مهر ۱۳۹۶ این مطلب را با همین عنوان بازنشر کرده است. •• پی‌یر بایار (Pierre Bayard) استاد ادبیات و روانکاو نام‌آشنای فرانسوی است. موفق‌ترین کتابِ او چگونه دربارۀ کتاب‌هایی که نخوانده‌ایم حرف بزنیم (How to Talk About Books You Haven’t Read) نام دارد که انتشارات ترجمان علوم انسانی آن را ترجمه و منتشر کرده است. بایار با زبان طنازانۀ خود تلاش می‌کند تا تجربه‌های ما در زندگی را با نگاهی موشکاف و غیرکلیشه‌ای به تصویر بکشد. ••• گزیده‌ای از چگونه دربارۀ مکان‌هایی که هرگز نرفته‌ایم حرف بزنیم: دربارۀ اهمیت سفر در مبل راحتی، نوشتۀ پی‌یر بایار [۱] Mastiff: یکی از نژادهای سگ [مترجم] [۲] Griffin: شیردال یا گریفین موجودی افسانه‌ای است با بدن، دم و پاهای عقب شیر، و سر و بال‌ها و چنگال عقاب به‌عنوان پاهای جلویی (ویکی‌پدیا) [مترجم] [۳] ideograms [۴] ?Did Marco Polo Go to China [۵] Infantile omnipotence [۶] صحنۀ دیگر آن چیزی است که درمانگر، ورای روایت آگاهانۀ بیمار، می‌شنود. (منبع: نوشته‌های پیشاروانکاوی زیگموند فروید، ویراستۀ دانکن بارفورد و دیگران.) [مترجم] [۷] Non-travel"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157938.json b/train/528157938.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a03d6d261627b4e14021a71a1fd56ed017089099
--- /dev/null
+++ b/train/528157938.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "کمدی بازجویی از صدام حسین",
+  "subtitle": "صدام اطلاع چندانی از ارتش نداشت، خود را ادیب می‌دانست و کتاب مورد علاقه‌اش «پیرمرد و دریا» بود",
+  "introduction": "آمریکایی‌ها هرگز خودشان را برای زنده دستگیر کردن صدام آماده نکرده بودند. از نظر آن‌ها بدیهی بود که صدام خودکشی می‌کند، اما نمی‌گذارد دستگیرش کنند. وقتی صدام زنده دستگیر شد، هیچکس نمی‌دانست چه‌کار کند. پس از یک هفته سردرگمی جان نیکسون، تحلیلگر سیا، مسئول بازجویی از صدام می‌شود، اما به او دستور می‌دهند دربارۀ تروریسم سؤالی نپرسد. نیکسون ناامید می‌شود، اما درمی‌یابد که این فرصتی است تا بدون نگرانی‌های مرسوم اطلاعاتی بر شخصیت و پیشینۀ صدام تمرکز کند. کتاب «گفت‌وگو با رئیس‌جمهور» پر است از روایت‌‌های دست اول نیکسون از دیدارهایش با دیکتاتور عراق.",
+  "content": "آدام فلمینگ پتی، لوس آنجلس ریویو آو بوکز — ژانر جنگ عراق چیست؟ صدها کتابی که در ۱۵ سال اخیر دربارۀ این موضوع نوشته شده‌اند چه نقطۀ اشتراکی دارند؟ شاید ابتدا روایت‌های مختصری بخوانید از سربازان و دربارۀ سربازان، داستان‌های مردان و چند زنی که هم در میدان جنگ و هم پس از بازگشت به وطن می‌کوشیدند تا جان و منزلت خود را حفظ کنند. شاید هم مطالب گیرای جغرافیای سیاسی نوشتۀ روزنامه‌نگاران و مورخان را برگزینید، از هزارتوهای ایدئولوژی، قدرت و پول.\n در این ژانر در حال گسترش، کتاب جان نیکسون به نام گفت‌وگو با رئیس‌جمهور به نوعی منحصربه‌فرد است، چون بیش از هر چیز به یک کمدی کاری شباهت دارد. تک‌تیرانداز آمریکایی۱ و سی دقیقۀ بامداد۲ را فراموش کنید؛ شاید شبیه‌ترین مورد به داستان نیکسون از ملاقات‌هایی که به ناکجا کشانده می‌شوند و ناظرانی که نسبت به یکدیگر دچار سوءتفاهم می‌شوند، سریال اداره۳ باشد.\n معناباختگی بوروکراتیک از همان ابتدای ماجرا آغاز شده و همین‌طور بیشتر می‌گردد. در سال ۲۰۰۳، نیکسون، تحلیلگر سیا، در عراق مستقر می‌شود تا نشست‌های اطلاعاتی را سامان بخشد. او که از پنج سال قبل کهنه‌سرباز آژانس بود، قبلاً در لنگلی فعالیت می‌کرد و از همانجا عراق را به طور کلی و صدام را به طور خاص زیر نظر داشت. وقتی نیروهای آمریکایی در ۱۳ دسامبر ۲۰۰۳ صدام را تحت رهبری یکی از بادیگاردهای سابق او دستگیر کردند، نیکسون نامزد ایدئالی برای بازجویی او بود. او طبیعتاً از شانس صحبت‌کردن طولانی با شخصیتی جهان‌مشهور هیجان‌زده بود. امید داشت تا سوالاتی را که سال‌ها در ذهنش بود از صدام بپرسد و بینش‌های ارزشمندی دربارۀ پیشینه و انگیزه‌هایش به دست آورد. اما فقط نیکسون چنین شور و اشتیاقی داشت. سایرین ظاهراً بازجویی از این «هدف ارزشمند» را در بهترین حالت، اسباب زحمت می‌دانستند. نیکسون می‌نویسد: فکرش را هم نمی‌کردم که دولتمان هرگز خود را برای زنده دستگیر کردن صدام آماده نکرده باشد. مسئولین آمریکایی این را نتیجه‌ای بدیهی می‌دانستند که صدام خودکشی می‌کند اما نمی‌گذارد دستگیرش کنند، یا در حال فرار کشته می‌شود. وقتی او را زنده دستگیر کردند، هیچکس نمی‌دانست چه‌کار کند.\n این نمونه‌ای از بی‌کفایتی‌هایی بود که جنگ را برافروخت، که مواردی زیادی از این دست در کتاب می‌آید.\n پس از یک هفته سردرگمی که طی آن فرصت‌های مهمی برای کسب اطلاعات بر باد رفت، نیکسون بازجویی خود را آغاز می‌کند. اما هنوز هم دست او بسته است: به او دستور می‌دهند دربارۀ تروریسم از صدام سؤال نپرسد.\n وقتی اف‌بی‌آی وارد کار شود خودشان این قضیه را بررسی می‌کنند و پروندۀ جنایی‌ای علیه صدام تشکیل می‌دهند.\n\nچیزی راجع به تروریسم پرسیده نشود؟ مگر اصلاً به خاطر همین امر اینجا نیستند؟ نیکسون ناامید می‌شود، اما درمی‌یابد که این فرصتی است تا بر شخصیت و پیشینۀ صدام تمرکز کند، بدون اینکه نگران کسب اطلاعات درست در مدت تعیین‌شده باشد. این رویکرد آزادانه به مذاق نیکسون خوش می‌آید، چرا که علاقۀ او به صدام از باب پژوهش است. اما همکاران او به ندرت به این مسئله علاقه دارند.\n تصویری که نیکسون در اینجا ترسیم می‌کند بسیار جذاب است و جزئیاتی را عرضه می‌کند که در دیگر منابع به طور نادرست تفسیر شده‌اند یا کلاً از قلم افتاده‌اند. مثلاً مشهور بود که صدام در روستای دورافتادۀ تکریت در شمال بغداد بزرگ شده است. پس از اینکه صدام در سنی کم پدرش را از دست داد، عمویش سرپرستی و تربیت او را به عهده گرفت. نظریۀ رایج در جامعۀ اطلاعاتی این بود که پدرخواندۀ صدام ظالم بود و او را از همان سنین کم کتک می‌زد؛ در واقع تحمل همین آزارها بود که صدام را به دیکتاتوری ظالم تبدیل کرد.\n در اینکه صدام فردی بدکار بود، شکی نیست، اما دلیلش این نبود. نیکسون درمی‌یابد که صدام عاشق پدرخوانده‌اش بوده، «مهربان‌ترین مردی که می‌شناخته». این شاید تفاوتی کوچک باشد، اما حاکی از تنبلی گسترده‌تر رهبران آمریکا برای درک صدام از روی زندگی خودش است، یعنی در بستری که او را شکل داد، نه از روی روان‌شناسی عامه‌پسند یک ابرشرور. درواقع همین دیدگاه دکتردُوم‌مانند از صدام بود که از زمان ریاست‌جمهوری بوش پدر، سیاست‌های آمریکا را در عراق شکل داد و بی‌شک ضررهای آن بیشتر از فوایدش بود.\n ارتش را در نظر بگیرید. دیدگاه رایج این بود که ارتش عراق عملاً خود صدام بود، گارد مخوف جمهوری که حاضر بودند به هر قیمتی از رهبرشان دفاع کنند. اما به گفتۀ نیکسون، صدام اطلاع چندانی از چند و چون عملکرد ارتش نداشت: صدام در سال‌های اخیر خود، ظاهراً به اندازۀ دشمنان انگلیسی و آمریکایی خود از اتفاقات درون عراق بی‌خبر بود. . . صدام احترام زیادی برای ارتش قائل بود، اما درکش از امور نظامی بسیار ابتدایی بود. او ظاهراً چیز چندانی از جنگ هشت‌سالۀ عراق با ایران نیاموخته بود.\n اما نیروهای آمریکایی قضیه را طور دیگری می‌دیدند. حکومت ائتلاف موقت عراق به رهبری ال. پل برمر، در تلاششان برای «بعثی‌زدایی» و رهایی کامل کشور از شر صدام، افراد رتبه‌بالای ارتش عراق را از صحنه خارج کردند. هزاران ژنرال، سرهنگ و سروان همگی اخراج و مجبور شدند به دنبال کار بگردند. گرچه ارتش بدون نقص نبود، اما نسبتاً باثبات بود و ثبات آن هم تا حدی مدیون این بود که صدام آن را ریز به ریز رصد نمی‌کرد. اگر زیرساخت‌های فرماندهی به روال سابق باقی می‌ماند، می‌توانست برای حکومت ائتلاف موقت حکم زیربنایی برای برقراری جامعه‌ای باثبات را در عراق داشته باشد. اما در عوض، خیابان‌ها پر از افسران نظامی ناراضی شد که به دنبال استفاده از مهارت‌هایشان بودند. درواقع همین اتفاق هم افتاد: بسیاری از آن‌ها جذب نیروهای شورشی شدند که ادغام شده و داعش را به وجود آورد. شاید در رابطه با تاریخ، نگاه به عقب و انتقاد کردن خیلی آسان باشد، اما به احتمال زیاد این تصمیم (از طرف برمر که دستورات دونالد رامسفلد را اجرا می‌کرد) نقش زیادی در تقویت داعش ایفا کرد، داعشی که تا به امروز هم شهروندان عراق را به وحشت می‌اندازد.\n اگر صدام بر فعالیت‌های نظامی نظارت نمی‌کرد، پس چه کاری انجام می‌داد؟ یکی از کارهایش رمان‌نوشتن بود. او خود را فردی ادیب می‌دانست و پیرمرد و دریا را کتاب مورد علاقۀ خود معرفی می‌کرد. او به نیکسون می‌گوید «یک مرد، یک قایق و یک ریسمان ماهی‌گیری. این‌ها تنها محتوای کتاب هستند، اما چه چیزها که دربارۀ وضعیت انسان به ما نمی‌گویند. داستان شگفت‌آوری است». در هفته‌های منتهی به حملۀ آمریکا به عراق، صدام وقتش را نه صرف آماده‌سازی برای جنگ، بلکه به مرور دست‌نوشتۀ آخرین کتاب حماسی‌تاریخی‌اش می‌گذراند، و آن را برای یکی از وزرایش فرستاده بود تا آن را نقد کند. رومی‌ها وقتی شهرشان سوخت، کمانچه می‌زدند. صدام هم وقتی بغداد وارد جنگ شد، روی داستانش کار می‌کرد.\n صدام به گفتۀ همه، سرطانی بر پیکرۀ سیاسی عراق بود. این در مورد صدام درست است، اما توصیف درستی از بیمار نیست. در یکی از قسمت‌های انیمیشن سیمپسن‌ها، آقای برنز نزد پزشک می‌رود و می‌فهمد که «بیمارترین مرد در ایالات متحده» است، بطوریکه دارای تمام بیماری‌های شناخته‌شدۀ علم و نیز چند بیماری مختص خودش است. منتها بیماری‌ها آنقدر زیادند که همدیگر را کنترل می‌کنند و به همدیگر اجازه نمی‌دهند بر سلامتی آقای برنز تأثیری بگذارند. می‌توان این وضعیت را هماهنگی بیماری‌ها نامید که بی‌شباهت به وضعیت سیاسی عراق نیست، دولتی پیچیده که جنگ‌افروزان ایالات متحده از درک آن عاجز بودند، بد هم عاجز بودند.\n البته که صدام خود را سرطان نمی‌دید. او رهبری بزرگ بود که عراق نیاز داشت، وارث شکوه بین‌النهرین. اما او بیماری‌های دیگری را که کشور به آن‌ها مبتلا بود، با تیزبینی خیلی بیشتری نسبت به هرکس دیگر در دستگاه مدیریتی بوش تشخیص می‌داد. صدام بیش از ایران و بیش از اکثریت شیعه، از تندروهای وهابی هراس داشت که در حال شهرت یافتن در دنیای عرب بودند. نگرانی صدام از این بنیادگرایان این بود که ایدئولوژی آن‌ها مذهبی بود، نه ملی؛ و همین امر آن‌ها را قادر می‌ساخت تا جوامع به‌حاشیه‌رانده‌شده را در کشورهای مختلفی که رهبران مستبد دارند، جذب کنند. با توجه به اینکه او ناسیونالیستی دوآتشه بود که سودای شکوه عراق را در سر می‌پروراند، خطری را که گروه‌های افراطی فراملی برای کشورش ایجاد می‌کردند، بسیار دقیق‌تر از رهبران گوشه‌گرفته درک می‌کرد. رهبر عراق از صحنه خارج شود و ارتشش فروپاشی شود، بنیادگرایان مانند ملخ به کشور هجوم خواهند آورد. گذر زمان ثابت کرده که از این لحاظ حق کاملاً با صدام بود.\n بدین‌ترتیب، ایالات متحده قبل از جنگْ اطلاعاتی ناقص دربارۀ وضعیت سیاسی داشت. اما وقتی صدام دستگیر و کاملاً بازجویی شد، آیا رهبران بهتر از پیش مجهز نبودند تا به شورش روبه‌رشد رسیدگی کنند؟ پاسخ به این سؤال همان نقطه‌ایست که کتاب نیکسون نه فقط جذاب بلکه دیوانه‌وار می‌شود.\n نیکسون پس از پایان فرایند بازجویی به آمریکا باز می‌گردد و دوباره مشغول کار دفتری‌اش در لنگلی می‌شود. فصل‌های پایانی کتابْ شرح چندین رویارویی با مقامات کاخ‌سفید در زمان بوش و آگاهی‌بخشی به رئیس‌جمهور در رابطه با مسائلی است که در عراق شکل می‌گرفت. در هر موضوع پیش‌آمده، چه ظهور مقتدی صدر، روحانی شیعه، و چه حاکمیت عراق، بوش هر بار نشان می‌دهد که هیچ علاقه‌ای به ظرافت‌ها و ریزه‌کاری‌های سیاست خارجی ندارد. اگر مسئله‌ای قطعی و روشن نیست، او علاقه‌ای به آن ندارد. این جهان‌بینی به خوبی مستند شده است. اما نیکسون آدم منحصربفردی است که هم با جرج دبلیو.بوش در یک اتاق گفت‌وگو کرده است و هم با دشمن قسم‌خورده‌اش. طبق نوشتۀ او، ظاهراً آن‌ها برای یکدیگر ساخته شده‌اند: یکی از کنایه‌های بزرگ جنگ عراق این بود که دیکتاتور خونخوار، صدام حسین و مبارز آزادی‌طلب، جرج دبلیو بوش از خیلی جهات شبیه به یکدیگر بودند. هردو رفتاری مغرورانه و آمرانه داشتند. هردو نسبت به دنیای بیرون نسبتاً غافل و به ندرت به خارج از کشورشان سفر کرده بودند. هردو معمولاً امور را «سیاه و سفید»، «خوب و بد» و «با یا علیه» می‌دیدند و وقتی بدیل‌های متعددی پیشِ رویشان قرار می‌گرفت، آزرده می‌شدند. هردو اطراف خود را با مشاورانی سازشگر شلوغ کرده بودند و چندان تحمل مخالفت را نداشتند.\n اصرار بوش بر پاسخ‌های آسان برای نیکسون دلسردکننده است، اما آنچه واقعاً خشم او را برمی‌انگیزد، تمایل سی‌آی‌اِی برای تحقق این دست پاسخ‌هاست. هدف سی‌آی‌اِی از همان ابتدا آگاهی‌بخشی به رئیس‌جمهور و توانمندساختن او در انجام وظایفش بوده است. به گفتۀ نیکسون، سی‌آی‌اِی قبلاً مانند پزشکی با بیمار با رئیس‌جمهور برخورد می‌کرد و حقایق تلخ را به‌خاطر سلامت خودش به او می‌گفت. اما اینک رویکرد «خدمتگزارانه» بهترین روش به حساب آمده و رئیس‌جمهور نه مانند یک بیمار، بلکه بیشتر شبیه به یک مشتری به شمار می‌آید. بنا به گفتۀ نیکسون «وقتی رئیس‌جمهورْ تعصبات قوی، فراخنای توجه کوتاه و وقت کمی تا انتخابات بعدی دارد، رویکرد خدمتگزارانه می‌تواند نتایج فاجعه‌باری به دنبال داشته باشد». این نیروی محرکۀ هم‌وابسته به طوفانی از غرور، سوءمدیریت و اطلاعات گمراه‌کننده منجر گردید که به میراث جنگ عراق تبدیل شد. نیکسون می‌نویسد: گزارشات کنارگذاشته‌شده ناگهان به عنوان اطلاعات موثق مطرح شد. دوران ضعف تحلیلی آغاز شده بود و عراق اولین قربانی آن بود. این امر باعث شد تا سی‌آی‌اِی در فاجعۀ عراق همدست باشد.\n این امر امروزه چه جایگاهی برای سی‌آی‌اِی رقم می‌زند؟ فرض کنیم آژانس دربارۀ رویکرد خدمتگزارانه تجدیدنظر کرده و نگرشی واقع‌بینانه‌تر و عملی‌تر در مورد آگاهی‌بخشی به رئیس‌جمهور اتخاذ نماید. آیا رئیس‌جمهور اصلاً به آن گوش خواهد داد؟ یا اطلاعات موثق و غیرموثق را به عنوان اخباری جعلی رد خواهد کرد؟\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتابشناختی:\nNixon, John. Debriefing the President: The Interrogation of Saddam Hussein. Random House, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را  آدام فلمینگ پتی نوشته است و در تاریخ ۴ فوریه ۲۰۱۷ با عنوان «The CIA Comedy of Saddam Hussein» در وب‌سایت لوس آنجلس ریویو آو بوکز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ خرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «کمدی بازجویی از صدام حسین» و با ترجمه  علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• آدام فلمینگ پتی (Adam Fleming Petty) ساکن ایندیاناپولیس است. نوشته‌های او در میلیونز، کریستین کوریِر و کالچرال سوسایتی منتشر شده است. او در حال حاضر مشغول نوشتن یک رمان است. [۱] American Sniper [۲] Zero Dark Thirty [۳] The Office"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157941.json b/train/528157941.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..70880b97f674aa9dbbe6bc900cf42982596fa7f9
--- /dev/null
+++ b/train/528157941.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دو سال زندگی در آمریکا به یک آلمانی چه چیزهایی آموخت؟",
+  "subtitle": "وقتی در کشوری دیگر زندگی کنید، چیزهای خیلی بیشتری دربارۀ فرهنگ خودتان می‌آموزید",
+  "introduction": "یک روزنامه‌نگار آلمانی، که برای دوره‌ای دو ساله، به آمریکا رفته بود، از تجربیات خود از این کشور نوشته است. کشوری که خود آن را «مملو از تناقضات» می‌داند. تناقض آزادی و نظارت، تناقض امنیت و ترس، و در ورای همۀ آن‌ها تناقض رؤیاها و کابوس‌های آمریکا. کشوری که بی‌مهابا همه‌چیز را دور می‌ریزد و دوباره می‌سازد. از ایده‌ها و نظریه‌ها، تا قهرمانان ورزشی و سیاستمداران.",
+  "content": "فایت مدیک، اشپیگل — اخیراً بار دیگر همراه با بچه‌هایم در محله‌مان قدمی زدیم. از در جلو خارج شدیم، از چهار پلۀ ایوان پایین رفتیم و از راه خیابان هایلند به پارک لین‌بروک رسیدیم. پارکی زیبا با کلی درختان بلند، یک میدان بسکتبال، یک زمین بازی و یک فضای سبز بزرگ. دورتادور این پارک را آن خانه‌های احاطه کرده‌اند که ظاهراً همه‌شان را مثل هم ساخته‌اند: یک مسیر ماشین، یک گاراژ، ایوان و حیاط جلویی. بعضی از آن‌ها هم در بالای ورودی‌شان پرچم آمریکا را نصب کرده‌اند.\n فضایی واقعاً مغازله‌ای است، حداقل در ظاهر.\n بچه‌ها می‌خواستند کمی تاب‌بازی کنند. خورشید می‌تابید و هوا گرم بود، اما کمتر کسی آن اطراف بود. نه کسی، نه ماشینی در خیابان و نه بچه‌ای که توپ‌بازی کند و با سگ‌ها راه برود. میدان خالی بود، زمین بازی هم همینطور. این محله مثل خیلی وقت‌های دیگر، حسی شبیه عکس طبیعت بی‌جان۱ داشت.\n دو سال در بتزدا زندگی کردیم، شهرکی مرفه و عمدتاً سفیدپوست که در چند کیلومتری شمال واشنگتن دی‌سی قرار داشت. از خیلی جهات، دوران فوق‌العاده و پرهیجانی بود. در آنجا شکل‌گیری تاریخ را تجربه کردیم. باید راه خود را در محیط‌های خارجی پیدا می‌کردیم، و فهمیدیم که مهارت انجام این کار را داریم.\n به مرور زمان، دخترانم به دخترک‌هایی آمریکایی تبدیل شدند. آن‌ها حالا آهنگ‌های کِیتی پری و مایلی سایرس می‌خوانند، عاشق ماشین‌های کاروان هستند، شاپکین۲ جمع می‌کنند و وقتی وارد فروشگاه دیزنی می‌شوند، از جملاتی مثل «چقد اینجا خوشگله»۳ استفاده می‌کنند. در اندک روزهایی که با ماشین به سوپرمارکت نمی‌رویم، فکر می‌کنند یک جای کار می‌لنگد. می‌توان در آن‌ها دید که افسون سبک زندگی آمریکایی هنوز هم می‌تواند قدرتمند باشد. این شاید آزارنده باشد. اما بامزه هم هست، حداقل برای مدتی کوتاه.\nخیابان‌های خالی زندگی در محله‌مان را دوست داشتم. همسایه‌های خیلی خوبی داشتیم که فوراً با آدم رفیق می‌شدند. معمولاً می‌گویند روابط در آمریکا سطحی هستند، اما تجربۀ ما اینطور نبود.\n با این حال، خالی‌بودن و بی‌روحی خیابان‌ها مرا می‌آزرد. کمبود چیزی حس می‌شد: شور و شوق، زندگی عمومی و این حس که محله واقعاً چیزی قابل‌استفاده است، نه صرفاً لوکیشن فیلم. کریگ، یکی از همسایگانمان می‌گوید آمریکایی‌ها ترجیح می‌دهند در خانه بمانند چون به راحتی و بی‌حرکتی عادت کرده‌اند، چون همه‌چیز را می‌توان آنلاین سفارش داد، چون کولر و بخاری همه‌چیز را راحت‌تر از هوای واقعیِ بیرون می‌کند، چون ماشین‌ها خانۀ دومِ بسیاری از آدم‌ها شده‌اند. کریگ می‌گوید «ما راحت‌طلب شده‌ایم». اما مسئله واقعاً فقط همین است؟\n مدتی پیش کتابی از بری گلسنرِ جامعه‌شناس خواندم. نظریۀ گلسنر این است که آمریکایی‌ها در فرهنگی از ترسْ زندگی می‌کنند و هیچ کاری برای مقابله با آن انجام نمی‌دهند، بلکه فقط می‌گذارند زندگی‌شان در مارپیچی نزولی از پارانویا سُر بخورد. زیاد به این نظریه فکر کرده‌ام. در بتزدا، واقعاً چیز چندانی نیست که بخواهید از آن بترسید، مگر پشه‌ها و تصادف‌ها. اما صرفاً نوعی روان‌نژندی هم می‌تواند باعث شود تا خانۀ فرد مثل نوعی پناهگاه به نظر برسد. گاهی بتزدا به نظرم پناهگاهی بزرگ می‌رسید.\n البته ترس در آمریکا چیز جدیدی نیست. این کشور همیشه معتقد بوده که آخرالزمان به نحوی قریب‌الوقوع است. اما آن همه ترسی که –چه در مقیاس کوچک و چه بزرگ- در آمریکا به وجود آمده، باورکردنی نیست! نیازی نیست خیلی جای دوری بروید تا این ترس را ببینید. فروشگاه‌ها دستمال‌های ضدباکتری در دسترس مشتریان قرار می‌دهند تا از دستانشان در برابر میکروب‌های روی سبدهای خرید محافظت کند. والدین بچه‌هایشان را راحت‌طلب می‌کنند و هر روز به مدرسه می‌برند و برشان می‌گردانند. دورتادور زمین‌های بازی را حصار کشیده‌اند تا چیز بدی اتفاق نیافتد. در همۀ مدارس، آژیرهایی برای محافظت از کلاس‌ها در برابر تیراندازی در مدرسه وجود دارد. هیستری را می‌توان در تمام کانال‌های خبری ماهواره‌ای مشاهده کرد.\n اخیراً بررسی‌ای انجام شد دربارۀ اینکه آمریکایی‌ها بیش از همه از چه‌چیزی می‌ترسند. تقریباً همه‌چیز در این لیست هست. تروریسم و سرقت هویت. شرکت‌های فاسد و ورشکستی. طوفان و زنا. این مسئله دلیلی دارد. آمریکا دیگر پیروز جنگ‌ها نیست. ناگهان دیگر کشورها هم صاحب قدرت شده‌اند. همه‌چیز به طور دیوانه‌واری سریع شده است. ترس از خطرات خارجی هم می‌تواند بر روان تأثیر بگذارد، شکی در این نیست.\n این ترسْ وجهی داخلی نیز دارد. بسیاری از آمریکایی‌ها دیگر به سیاست‌مداران یا نخبگانشان اعتماد ندارند. در موقعیتی که شاخص‌های اقتصادِ کلان جهت مثبت را نشان می‌دهد، اما مقدار پولی که وارد جیب مردم می‌شود روز به روز کاهش می‌یابد، آن‌ها نمی‌دانند چه چیز را باور داشته باشند. بسیاری معتقدند که باید سرنوشت‌شان را در دستان خود بگیرند. خودِ همین کار می‌تواند طاقت‌فرسا باشد.\n ترس آمریکایی‌ها واگیردار است دونالد ترامپ استاد بهره‌برداری از این ترس در بسیاری از عرصه‌های زندگی است. در سیاست، در بازار املاک و نیز در رسانه. ما در خانه، مشترک واشنگتن پست شده بودیم. همسرم تمام روزنامه، حتی بخش محلی را می‌خواند و همین باعث می‌شد که حرف‌هایی بزند مثل اینکه «بیا توی منطقۀ پرنس‌ویلیام رانندگی نکنیم. اونجا همیشه تیراندازی می‌شه». اوایل به او می‌خندیدم. تا اینکه متوجه شدم که خودم هم محتاط‌تر شده‌ام. مثلاً دیگر دوست ندارم به ورزشگاه‌هایی بروم که گیت‌های حفاظتی ندارند. این ابلهانه است؟ بله، اما ترس در آمریکا واگیردار است.\n درست است، این کشور معمولاً مردم را به ناامیدی دچار می‌کند، حتی اگر در انزوا زندگی کنید. آمریکا مملو از تناقضات است. همه از امنیت حرف می‌زنند، اما آمریکایی‌ها حتی نتوانسته‌اند تسلطی منطقی بر مالکیت سلاح اعمال کنند. همه از آزادی حرف می‌زنند، اما در استخری که چند بلوک بالاتر از خانه‌مان می‌رفتیم، حتی دختربچه‌ها هم باید بیکینی می‌پوشیدند. اگر بطری شراب از فروشگاه می‌خریدم، باید آن را در پاکت پلاستیکی تیره‌ای می‌گذاشتم تا وقتی که به خانه برسم.\n اخیراً افسر پلیسی ما را کنار زد چون ظاهراً از لاین خودم خارج شده بودم. پرسیدم «اگه این قبض رو امضا نکنم چی؟» افسر گفت «بازداشتت می‌کنم». دخترم فریاد زد «بابا نری زندان». در آمریکا گاهی حس می‌کنید همیشه تحت نظارت هستید و اصلاً آزاد نیستید.\n هرچه که باشد، باید جدید باشد خیلی‌ها می‌گویند که این کشور رو به زوال است: ترامپ، بی‌عدالتی، بدهی به چین. شاید اینطور باشد، اما چندان هم مطمئن نیستم.\n در ژانویۀ ۲۰۱۶، خانه‌ای روبروی منزلمان بود. وقتی از پنجره به بیرون نگاه می‌کردیم، می‌دیدیم که این خانه دیگر صاحبی ندارد. خانه‌ای کوچک، کهنه، کمی کثیف و خراب بود. کسی مراقب حیاط نبود. یک روز بولدوزری آمد و در طول یک ساعت، آن خانه کان لم یکن شد. ظرف فقط دو ماه، خانه‌ای جدید در همان ملک ساخته شد، خانه‌ای با شش اتاق، چهار سرویس بهداشتی و ارزش ۱.۶ میلیون دلار. البته که این خانه دارای مسیر ماشین، گاراژ، ایوان و حیاط جلویی هم بود. حالا یک خانواده در آنجا زندگی می‌کنند و خوشحال هم به نظر می‌رسند، حداقل وقتی که پیدایشان می‌شود.\n آیا این بی‌ریشگی است؟ می‌شود قضیه را اینطور دید. اما به نظر من، آن خانه سمبلی از نحوۀ عملکرد این کشور است. و نیز نحوۀ عملکرد ما آلمانی‌ها. ما جوری دیگر با این قضیه برخورد می‌کنیم. احتمالاً سعی کنیم خانه را تعمیر کنیم، چند پنجرۀ نو نصب می‌کنیم و یک دست رنگ جدید به خانه می‌زنیم. هر طور شده سعی می‌کنیم خانه را نجات دهیم. هرچه باشد، آنجا خانۀ پدری‌مان بوده است.\n وقتی در کشوری دیگر زندگی کنید، چیزهای خیلی بیشتری دربارۀ فرهنگ خودتان نیز می‌آموزید. ما آلمانی‌ها علاقۀ چندانی به دور انداختن چیزهای قدیمی نداریم. چیزها را حفظ و بهینه می‌کنیم. چیزی که ما در آن اصلاً مهارتی نداریم، دورانداختن همه‌چیز و شروع از صفر است.\n آمریکایی‌ها مهارت عجیبی در این کار دارند. اگر از چیزی خسته شوند، راحت یک بولدوزر می‌آورند. ماشین‌ها اسقاط می‌شوند، خانه‌ها و نظریه‌ها و ایده‌ها و قهرمانان ورزشی و شغل‌ها و شرکت‌ها و سیاستمداران نیز همینطور. تنها چیزی که اهمیت دارد این است که چیزی جدید جایگزین این‌ها شود. ماه؟ این که چیز جدیدی نیست! دفعۀ بعد هم نوبت مریخ است. اوضاع جنرال موتورز خوب نیست؟ پس تسلا موتورز را می‌سازیم.\n شخصاً معتقدم هیلاری کلینتون هم تا حدی قربانی همین نگرش شد. او مدت زیادی در صحنه بود. آمریکایی‌ها از تصور ریاست‌جمهوری او خسته بودند و ترجیح دادند که به کس دیگری رأی دهند، حتی با وجودی که می‌دانستند این کار بسیار پرخطر است. یا اینکه آیا میل به خطرکردن همان چیزی است که باعث شد به کس دیگری رأی دهند؟\n کشوری که هنوز رؤیا دارد تمایل به زیر سؤال بردن همه‌چیز می‌تواند خطرناک باشد. اما من آن را تحسین هم می‌کنم. این رویکرد باعث می‌شود تا کشورْ خلاق، پویا و مهیج باشد. این کار باعث می‌شود تا آمریکا بتواند پوست بیاندازد و خود را متحول کند. این را روزی دونالد ترامپ هم حس خواهد کرد. پس از انتخاب اوباما به‌عنوان رئیس‌جمهور، پیش خود فکر کردیم: این همان آمریکای واقعی است. اما در اینجا، چرخ خیلی زود می‌چرخد. ترامپ نهایتاً در سال ۲۰۲۴ از صحنه خارج خواهد شد و هیچکس نمی‌تواند پیش‌بینی کند بعد از او چه خواهد شد. شاید پادشاهی روی کار بیاید، کسی چه می‌داند!\n آمریکا جایی است که مردم رؤیا دارند. آن‌ها هنوز هم با وجود همه‌چیز رؤیاهای خود را دارند. همسایه‌ام، مارک، نقاش است. اما در چند سال گذشته، روان‌شناس بوده است. مارک مقاله‌ای نوشت که به نظرش علم عصب‌شناسی را متحول خواهد کرد. من که هیچ‌چیز از آن نمی‌فهمم. اما عجیب این است که وقتی به صحبت‌های او دربارۀ مقاله فکر می‌کنم، این امید او را غیرممکن نمی‌دانم.\n در دوران کمپین‌های ریاست‌جمهوری، با زولتان ایشتوان آشنا شدم. زولتان هم می‌خواست رئیس‌جمهور شود. او به زندگی ابدی معتقد است و می‌خواهد به ربات تبدیل شود تا از مرگ بگریزد. زولتان شانسی در انتخابات نداشت. اما ایدۀ ربات‌شدن؟ بعید می‌دانم چیزی از آن هم دربیاید. اما شور و اشتیاق او در سفر به سرتاسر کشور واقعاً مرا تحت تأثیر قرار داد.\n اخیراً نمایشگاهی خیابانی در محله‌مان برگزار شد. زنی حدوداً ۵۰ ساله به نام لیزا دو بار در سال این نمایشگاه را سازماندهی می‌کند. او امضاهایمان را جمع می‌کند و سراغ مقامات محلی می‌رود تا مجوز بگیرد کل خیابان را مسدود نماید. حتی گروهی فیس‌بوکی نیز می‌زند و بودجه‌ای جزئی را مدیریت می‌کند. لیزا شغلی ثابت هم دارد، اما طوری به این نمایشگاه بتزدا رسیدگی می‌کند که گویی حرفۀ اصلی‌اش است.\n در روز نمایشگاه خیابانی، که حکم جشن خداحافظی من و خانواده‌ام را نیز داشت، ناگهان همه از خانه بیرون آمدند. کودکان در کنار چهارراه سوار یک اسبچه می‌شدند. در خیابان ژیمناستیک بازی می‌کردند. در حیاط‌های جلوییمان می‌نوشیدیم، بازی می‌کردیم و مثل شاهان غذا می‌خوردیم. محله‌مان ناگهان بسیار سرزنده شده بود.\n خداحافظی بسیار خوبی بود.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را فایت مدیک نوشته است و در تاریخ ۳۱ آگوست ۲۰۱۷ با عنوان «What I Learned from Two Years in America» در وب‌سایت اشپیگل منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۳ آبان ۱۳۹۶ آن را با عنوان «دو سال زندگی در آمریکا به یک آلمانی چه چیزهایی آموخت؟» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• فایت مدیک (Veit Medick) روزنامه‌نگاری آلمانی است که اخیراً دو سال را در مقامِ گزارشگر اشپیگل‌آنلاین در آمریکا سپری کرد. [۱] Still-life [۲]  نوعی اسباب بازی [مترجم]. [۳] it’s beautiful here\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157943.json b/train/528157943.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d1bfe041cf57e4e88c45ada72edb946570ca8b4d
--- /dev/null
+++ b/train/528157943.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بیدارماندن تا دو نصفه‌شب ایرادی ندارد",
+  "subtitle": "هیچی ارزشی در زود خوابیدن و زود بیدار شدن نیست",
+  "introduction": "خیلی از ما در دوران نوجوانی یا در سال‌های دانشجویی به دیرخوابیدن عادت می‌کنیم. خوابیدن بعد از دوی نیمه‌شب و تا لنگۀ ظهر در تختخواب بودن. بزرگ‌ترها هم مداوماً در گوشمان می‌خوانند که «سحرخیزباش تا کامرا باشی». دنیا به سحرخیزها روی خوش نشان می‌دهد و کسانی که تا ظهر می‌خوابند را تنبل و ناکارامد تلقی می‌کند. اما این حرف حداقل دربارۀ دسته‌ای از دیرخواب‌ها درست نیست، چون شاید ماجرا ریشه در بیولوژی آن‌ها داشته باشد.",
+  "content": "کیت شلنات، ووکس— مثل رؤیا بود.\n چهارشنبۀ پیش در راه سوپرمارکت کروگر به هیچ چراغ قرمزی نخوردم. هرچه می‌خواستم ظرف پانزده دقیقه جمع کردم و پای صندوق هم معطل نشدم. در خانه غذا را آماده کردم و ظرف‌ها را شستم بدون اینکه کسی مزاحم کارم شود یا مدام بپرسد شام کی آماده می‌شود.\n وقتی که آنلاین شدم خبری از وراجی توی فیس‌بوک و توئیتر نبود. توانستم صندوق ایمیل‌هایم را صفر کنم بدون اینکه پیام جدیدی برسد. بعد بالاخره موفق شدم بر سکونِ ذهنی‌ام غلبه کنم و آخرین مقالۀ مربوط به کارم را تمام کنم.\n راز این بهره‌وری معجزه آسای چه بود؟ اینکه کارهایم را از نیمه شب شروع کردم.\n شب‌بیداران یا جغدهایی مثل ما آنطور که جماعت سحرخیز گمان می‌کنند، موجوداتی عجیب و تنبل و پریشان نیستند. وقتی که مابقی جهان آرام می‌گیرد، ما طبق زمان‌بندی خودمان مشغول کار و خلق  و تعمیر می‌شویم. هر شب من از ساعت‌های خواب عمومی می‌گذرم و منتظر فوارۀ انرژی و الهامی می‌شوم که بعد از گرگ و میشِ غروب خود را می‌نمایاند.\n الگوی روزمره‌ای که میان من و بسیاری از شب‌بیداران سراسر دنیا مشترک است، با عنوان اختلال تاخیر در خواب شناخته می‌شود. ساعت داخلی بدن ماها اساساً چند ساعت عقب‌تر از ساعت‌های خواب و بیداری معمول تنظیم شده است.\n برای ما تا دیر وقت بیدارماندنْ بخش آسانِ ماجرا است. چالش واقعی وقتی است که ما بیدار می‌شویم و با سحرخیزان روبرو می‌شویم، کسانی که جغدها را تنبل، نابالغ و ناسالم می‌پندارند. و آگاهی بیش از حدِ این روزها دربارۀ اهمیت خواب هم به بدنامی ما دامن زده است.\n من در ساعت ۹، خیلی بیشتر از ساعت ۵ احساس نیرو و خلاقیت می‌کنم. از بی‌قراری و بی‌خوابی رنج نمی‌برم. وقتش که برسد خواب خوب و عمیقی خواهم داشت، وقتی که خیلی دیرتر از باقی افراد است. من معمولاً ساعت دو و نیم بامداد به بستر می‌روم و زنگِ ساعت هم بین هشت‌ونیم تا نُه صبح به صدا درمی‌آید. بیشتر روزها بعد از ظهر یا عصر چرت کوتاهی می‌زنم تا دچار خواب‌آلودگی نشوم.\n برخی پژوهش‌ها هر دو دستۀ عوامل محیطی و ژنتیکی را به این آهنگ شبانه‌روزی انحرافی ربط داده‌اند، پس افرادی که دیر می‌خوابند نمی‌توانند به تمامی خستگی بدنشان یا آمادگی آن برای بیدار شدن را تحت کنترل داشته باشند.\n این موضوع، مقاله‌ها، برنامه‌ها و دوستان خیرخواه را از اصرار بر این مسئله باز نمی‌دارد که بهتر است ما هم «در ساعت عادی» به رختخواب برویم.\n شب‌بیداران اقلیتی باقی مانده‌اند که بدنام شده‌اند و کسی به درستی آنها را درک نکرده است. ما خِرَد قراردادی را به چالش می‌کشیم تا از خیر آن کامروایی معروف و همۀ غرایزی بگذریم که سحرخیزان را «سالم، ثروتمند و خردمند» می‌کند. پژوهشگران تخمین می‌زنند که از هر ده نوجوان یک نفر دوره‌ای از دیر خوابیدن را تجربه می‌کند، اما تنها کمتر از یک درصدشان تا دورۀ بزرگ‌سالی هم این عارضه را دارند.\n از آنجا که بسیاری از نوجوانان و کودکانِ مدرسه‌ای به طور طبیعی تا دیر وقت بیدار می‌مانند و دیرتر بیدار می‌شوند، آدم‌ها این الگو را با عدم بلوغ و کودکی مرتبط می‌سازند. بیدارماندن تا ساعاتِ اولیۀ بامداد چیزی است که توقع می‌رود شما با بزرگ‌شدن آن را کنار بگذارید: بلوغ به این معنا است که شما با اشتیاق ساعت ۶ صبح بیدار شوید. (می‌توانید از اینکه حتی در شب سال نو هم نمی‌توانید تا نیمه‌شب بیدار بمانید، گله و شکایت کنید تا سه‌امتیاز دیگر برای بلوغ‌تان بگیرید.)\n از میان ما آنهایی که زنگ ساعت‌شان مدت‌ها بعد از آنکه دیگران برنامه‌های صبحگاهی‌شان را تمام کرده‌اند به صدا درمی‌آید، می‌دانند که دیگران به خاطرِ این در رختخواب ماندن کج‌کج نگاه‌شان می‌کنند. من فکر می‌کنم یکی از دوستانم یک‌مقدار نخوتِ «پاشو خوابالو» دارد که فهرستی از کارهایی را که قبل از ساعت نه صبح انجام داده برای من می‌فرستد یا حتی مقالات بی‌شمار درباره اینکه چطور سحرخیز شویم، برایم ارسال می‌کند. از همه ما انتظار می‌رود طبق برنامه سحرخیزها عمل کنیم، سایت‌ها و مجلاتی مثلِ رییل سیمپل یا ویمنز هلث دربارۀ چگونه تا دیر وقت بیدار ماندن، حرفی نمی‌زنند.\n حداقل یک بار در ماه، وقتی که زنگ بیدارباش آیفون همسرم در ساعت ۴:۳۰ صبح صدا می‌دهد، من هنوز بیدارم. او شلوارک به پا، به آرامی از اتاق‌خواب بیرون می‌خزد، با چشم‌های نیمه‌باز به من خیره می‌شود که روی کاناپه دارم با لپ‌تاپ روشنم تایپ می‌کنم و سر تکان می‌دهد. (حالا هر بار که صدای ضرب گیتار زنگ گوشی می‌آید، من انگار شرطی شده باشم، احساس شرم می‌کنم).\n من مجبورم وقتی که شب خانۀ کسی می‌مانم یا همراه کسی در یک هتل اتاق گرفته‌ام، عادت‌هایم را تشریح کنم. کسانی که زودتر می‌خوابند وقتی که کسی تا دیروقت بیدار است تمایل دارند فرض کنند که قرار است تلویزیون ببیند یا بازی‌های کامپیوتری انجام دهد، انگار فراموش می‌کنند آدم‌ها می‌توانند پس از نیمه‌شب وظایفشان را انجام دهند، کار کنند و  وقتشان را بهینه صرف کنند. حتی کارهای معمولی -مثل دویدن روی تردمیل در باشگاه «تناسب اندام شبانه‌روزی»۱ یا پست‌کردن بسته‌ای در باجۀ اتوماتیک پست که همیشه باز است- وقتی که اینقدر دیر انجام شوند، به نظر مخفیانه می‌رسند.\n ایمانِ مذهبی من که ترجیح فرهنگی نسبت به سحرخیزها را با حمایت کتاب مقدس از آنها درهم‌آمیخته، بر عذاب وجدانم افزوده است. میان مسیحیانِ تبشیری امریکا، خیلی‌ها از یک مسیحیِ معتقد توقع دارند که «اولین ثمرات» هر روز را به «خلوت‌گزینی» با پروردگار اختصاص دهند (نیایش، مطالعۀ مذهبی و خواندن کتاب مقدس). پژوهشگران نیز دریافته‌اند که افراد در صبح زود «آگاهی معنوی» بیشتری دارند.\n در مواجهه با این انتظارات، من واقعاً دربارۀ گناه‌آلود بودن عادت‌هایم دچار تردید شدم: آیا دیر خوابیدنم، خودخواهی است؟ آیا با ترجیح بهره‌وری، الگوهای طبیعی کار و استراحت را کنار گذاشته‌ام؟\n مشکل اصلی کسانی که دیر می‌خوابند: سازگاری با برنامۀ کاری نُه صبح تا پنج عصر\n اما اضطراب گناه بدترین مسئلۀ مربوط به دیرخوابی نیست. ما در طول کار رنج می‌بریم. حتی اکنون که برنامه‌های کاری منعطف رواج می‌یابد، باز هم کارفرمایان سحرخیزها را ترجیح می‌دهند و آنهایی را که از ساعت‌های شناور استفاده می‌کنند، تنبیه می‌نمایند.\n کای چی یام، نویسندۀ همکار در یک پژوهش دانشکدۀ مدیریت دانشگاه واشنگتن، می‌گوید: «در سه پژوهش مستقل، ما شواهدی دال بر تعصب طبیعی نسبت به صبحگاه را در محیط کار یافتیم.» او افزود: «تلویحاً فرض می‌شود که افرادی که در ساعت دیرتری از روز کار می‌کنند، در مقایسه با افرادی که صبح زود را برای کارکردن انتخاب می‌کنند، وظیفه‌شناسی و کارآمدی کمتری در کار دارند.» \n حتی با اینکه من برای شغلی که به من اجازۀ تغییر برنامه‌ام را بدهد در خانه کار می‌کنم، هم‌چنان سعی می‌کنم ساعات خواب و بیداری‌ام را پنهان کنم تا باعث سردرگمی افراد نشوم یا مجبور نباشم از ساعت‌های خواب و بیداری عجیبم دفاع کنم. یک دسته ایمیل را ساعت یک بامداد می‌نویسم و برای فرستادن آن‌ها در ساعت نُه، ساعت کوک می‌کنم. قبل از اولین تماس روز در ساعت نُه یا ده یا یازده، حرف‌زدن را با سگم تمرین می‌کنم تا صدایم وقتی که تلفن را جواب می‌دهم، گرفته و خواب‌آلود نباشد. (بدترین چیز وقتی است که کسی تصمیم می‌گیرد به جای صحبت پای تلفن، مکالمۀ تصویری داشته باشیم؛ گاهی اوقات من مجبور شده‌ام برای پنهان‌کردن موهای آشفته و لباس خوابم، وانمود کنم دوربینم کار نمی‌کند.)\n اما گاهی هم می‌گذارم اتفاق‌ها مسیر خودشان را بروند. یک شب وقتی که هشدار یک پیام کاری روی صفحه آمد، بدون نگاه‌کردن به ساعت جواب دادم. همکارم نگران پرسید: «وای خدا، بیدارت کردم؟» او در نایروبی کار می‌کرد، آنجا ساعت یازده صبح بود و در ساحل شرقی آمریکا، ساعت سه صبح.\n بر اساس اعلام «اداره آمار شغلی» کمتر از پنج درصد از شاغلین امریکایی، شغلی دارند که ساعت کاری‌شان بین نیمه‌شب و چهار صبح باشد. بیشتر شب‌بیداران علی‌رغم امید یا برنامه برای یافتن شغلی که اجازه دهد در ساعات شب کار کنند؛ مجبور می‌شوند در ساعات عادی کار کنند.\n یک شب‌بیدار برای وب‌سایت «سوال از یک مدیر» نوشته است که چطور با دانستن اینکه آزمایشگاه‌ها اغلب با برنامۀ خودشان کار می‌کنند، به رشته‌ای علمی گرایش پیدا کرد. او شغلی را پذیرفت که در آن به او اطمینان دادند که می‌تواند دیروقت کار کند. اما آن‌ها همچنان آزمایش‌های او را در ساعات صبح برنامه‌ریزی می‌کردند.\n او گفته است: «من اضطراب زیادی را برای تبدیل‌شدن به فردی سحرخیز تحمل می‌کنم.»\n او اضافه کرد که از زود بیدارشدن جسماً احساس بیماری می‌کند و نگران است کسانی که طرح مسئلۀ او را خوانده‌اند، مانند همکارانش، ممکن است به او بگویند که بی‌خیال آن کار شود. خوشبختانه، نصیحت‌کننده خودش جزء شب‌بیداران بود و موافق بود که: پیش‌شرط هر توافق شغلی آن است که بتوانید هروقت دلتان خواست بخوابید.\n من تلاش کردم تا با برنامۀ زود خوابیدن و زود بیدار شدن وفق پیدا کنم، اما شکست خوردم.\n بیشتر بزرگسالان امریکایی بین ساعت ۱۰ تا ۱۲ شب می‌خوابند و در طول سالیان، من تلاش کردم تا به این اکثریت بپیوندم. بالاخره، به نظر می‌رسد که علم طرفدار آنهاست: پژوهش‌ها مدعی‌اند که سحرخیزان مقبول‌تر، فعال‌تر، شادتر و سالم‌تر هستند.\n با دانستن اینکه اگر من و همسرم می‌توانستیم در یک ساعت بخوابیم وضعیت آسان‌تر می‌بود، صادقانه تلاش کرده‌ام خودم را اصلاح کنم. برای یک ماه کافئین را کنار گذاشتم، استفاده از دستگاه‌های الکترونیکی در آخر شب را ممنوع کردم، به آهنگ‌های آرامش‌بخش گوش کردم، روغن‌های مورد نیاز را به شقیقه‌هایم زدم، برای دوره‌های خواب نمودار کشیدم و حتی شروع به مصرف یک دوز ملاتونین کردم، همان هورمونی که الگوی خواب را مرتب می‌کند.\n هیچ کدام کارساز نبود. در عوض، چند ساعت در تخت دراز کشیدم و ساعت‌های متوالی از اینکه «هنوز» بیدارم وحشت‌زده بودم تا اینکه حوالی همان ساعتِ معمول خوابم می‌بُرد. بیشتر شب‌ها، تلاش برای زودخوابیدن همانقدر بیهوده بود که بخواهم با قدرتِ تمرکز، پنج اینچ بلندقدتر شوم یا رنگ موهایم را تغییر دهم. قرار نبود چنین اتفاقی بیفتد.\n چگونه با وضع غیرعادی‌ام کنار آمدم\n یک هم‌اتاقی سابقم حالا روانشناسی است که در حال طی دوره تخصص دربارۀ اختلالات خواب و مزاج است. او به خاطر دارد که من هفت سال پیش وقتی که در دوران تحصیلات تکمیلی با هم زندگی می‌کردیم، تا دیروقت مشغول کارکردن یا تماشای ویدیوهای آموزش گریم در یوتیوب بودم (یک استراتژی دیگر برای به خواب رفتن). چند وقت پیش به او اعتراف کردم که هنوز هم تا دیروقت بیدار می‌مانم. وقتی برایش توضیح دادم که وقتی تا دیروقت کار می‌کنم و دیرتر بیدار می‌شوم، چقدر راحت‌ترم، همان وقت با چندکلمه پاسخ داد: اختلال تأخیر در خواب.\n خوابیدنِ خودخواسته در ساعت سۀ نیمه شب، از من چیزی بیش آدمی صرفاً «شب‌دوست» می‌سازد. اما او به من اطمینان داد این موضوع الزاماً مشکل‌آفرین نیست. اگر دیرخوابی من تأثیری منفی بر زندگی‌ام نداشته باشد، مشکلی ندارد که از سوخت نیمه‌شب استفاده کنم. او گفت اگر در کل کم‌خوابی داشته باشم و در نتیجه به عوارض روحی و جسمی یا سستی در محل کار دچار شوم، آنگاه باید فکری به حال این مشکل کنم.\n همۀ افراد از درمان‌ها نتیجۀ راضی‌کننده نگرفته‌اند، اما برای حقه‌زدن به ساعت داخلی بدن ما برای آنکه چند ساعت زودتر بخوابد، به تلاشی سنجیده نیاز است، مثلاً تنظیم شب به شبِ ساعت خواب با ملاتونین یا قرارگرفتن در معرض یک جعبه نور هنگامِ صبح.\n در نهایت یادگیری درباره تأخیر در خواب به من کمک کرد تا راحت‌تر بخوابم. الهامات نویسندگی آخر شبم، چُرت‌های پشت سر هم در آخر هفته، بی‌میلی گارفیلد-مانندِ صبح‌ها، همه توضیحی داشت که تا مراحل سلولی را هم در بر می‌گرفت. من در برابر برنامۀ خواب دنیا مقاومت نمی‌کردم، من تنها داشتم طبق برنامۀ خواب خودم عمل می‌کردم. در اعماق وجودم باورم داشتم که این نتیجۀ خودخواهی اخلاقی فرد نیست، حالا برای این باور مدرک داشتم.\n طی سال‌ها، هر بار که می‌فهمیدم کس دیگری هم پس از نیمه‌شب بیدار بوده است، کمتر احساس غیرعادی بودن می‌کردم و بیشتر حس می‌کردم که عضو انجمن مخفی آخرشبی‌ها هستم. بعضی از این آدم‌ها به خاطر بیماری بیدار می‌ماندند، برخی به خاطر نوزادِ تازه به دنیا آمده یا موعدِ نزدیک تحویل کارهایشان، اما بقیه تنها ترجیح می‌دادند بعد از تاریکی کار کنند.\n این‌ها مردم من‌اند.\n در برابر تمام عیب‌جویی‌ها به شب‌بیداران، ما هم‌چنان به عنوان متفکرینی خلاق‌تر، جسورتر و راهبردی‌تر شناخته می‌شویم. تصویرهای کاریکاتوری از هنرمندان، مخترعان یا نویسنده‌هایی که برای دنبال‌کردن ایده‌هایشان تا دیروقت بیدار می‌مانند، بی‌نکته نیست. جاش فاکس، کارگردان مستندسازی که نامزد جایزۀ اسکار بوده، گفته است کار کردن تا دیروقت بخشی از رویه اوست: «من یک جغدم، و خوشبختانه حرفۀ من پشتیبان این خصیصه است. بهترین ایده‌ها در تاریکی شب به سراغم می‌آیند.  دوستانم می‌دانند که من بیدارم، برای همین می‌توانند ساعت سه صبح به من زنگ بزنند. اما هشت صبح نه!»\n من درک می‌کنم. شب‌هنگام من احساس می‌کنم ذهنم بازتر است و خلاقیت و نیروی بیشتری دارم، آزادم تا هروقت که می‌خواهم کار کنم. اگر شما وقتی به محل کار خالی‌تان رفته باشید (آخر هفته یا تعطیلی یا وقتی که همه به تعطیلات رفته‌اند) می‌توانید کار کردن پس از نیمه‌شب را تصور کنید. نه جلسه‌ای، نه جایی که باید در آن حاضر شوید، نه وقفه‌ای. به طور ترسناکی همه چیز ساکت است، فقط شما هستید و افکارتان.\n فکر می‌کنم هر چه بیشتر به شب‌دوست‌ها آزادی دهیم تا به روند دیروقت کار کردنشان تکیه کنند، بیشتر می‌توانیم مزایای برنامه‌های منعطف را ببینیم، مثل رضایت کارمندان و رشد کارآمدی.\n من نگرانی‌های مربوط به عادت‌های مغشوش خواب در امریکا را درک می‌کنم (آنقدر شدید که «مراکز کنترل بیماری‌ها» سال گذشته خواب ناکافی را به عنوان مسئلۀ سلامت عمومی اعلام کردند). اما ما نمی‌توانیم خواب ناکافی را با دیر خوابیدن یکی بدانیم. تأخیر در خواب، هرچند می‌تواند به سایر مسائل خواب مرتبط باشد، اما در این موضوع سبب اصلی نیست.\n چه شب‌بیدارن و چه سحرخیزان و چه افرادی در میانۀ ما، همگی به مرز فرسودگی شغلی رسیده‌ایم و می‌توانیم عادت‌های خواب سالم‌تری داشته باشیم. پس بیایید تلفن‌های همراهمان را کنار بگذاریم و هر کاری که می‌توانیم انجام دهیم تا شش، هفت و یا هشت ساعت بی‌وقفه استراحت کنیم.\n اما اگر می‌خواهیم کسانی که تا دیروقت بیدارند خواب بیشتری داشته باشند، نیازی نیست که آنها را مجبور کنیم زودتر بخوابند، فقط باید بگذاریم بخوابند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کیت شلنات نوشته است و در تاریخ ۲۷ فوریه ۲۰۱۷ با عنوان «The case for going to bed at 2:30 am» در وب‌سایت ووکس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «بیدارماندن تا دو نصفه‌شب ایرادی ندارد» و با ترجمه نرگس نخجوانی منتشر کرده است. •• کیت شلنات (Kate Shellnutt) روزنامه‌نگاری است که در حوزه ایمان، زنان و فرهنگ عامه می‌نویسد. او به عنوان ویراستار در مجله کریستین تودی مگزین کار می‌کند. [۱] ۲۴ Hour Fitness: بزرگ‌ترین شرکت خصوصی و مرکز تناسب اندام زنجیره‌ای در دنیا است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157944.json b/train/528157944.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d35a3090b824b183881d1a0b809f446db69d0469
--- /dev/null
+++ b/train/528157944.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "فرهنگ جوانان امروز ستایندۀ مرگ است",
+  "subtitle": "کتابی جدید می‌پرسد در عصرِ طولانی‌ترین عمرها، چرا این‌قدر مرگ را دوست داریم؟",
+  "introduction": "خودکشی دو دختر نوجوان اصفهانی همه را بهت‌زده کرده بود، اما انتشار فیلمی از آن‌ها که در آن با سرخوشی و خنده از تصمیم هولناکشان حرف می‌زدند، به‌طور فزاینده‌ای شوکه‌کننده بود. چطور ممکن است دو نوجوان این‌طور از زندگی دست بشویند و به استقبال مرگ بروند؟ کتاب جدیدی از یک انسان‌شناس روسی ریشه‌های فرهنگی این «کیش مرگ» جدید را در بین جوانان جستجو کرده است.",
+  "content": "ملوین کانر، لس‌آنجلس ریویو آو بوکز —  دینا خاپایوا کتابی فوق‌العاده جذاب نوشته است دربارۀ موضوعی که بسیاری از ما به ندرت به آن فکر می‌کنیم، چه برسد به آنکه سال‌ها از عمرمان را وقف مطالعۀ آن کنیم: مرگ. کتاب او، از اساس، کتابی است ضدمرگ. صبر کنید، دست از خواندنش نکشید. این کتاب رژیمی غذایی برای همیشه زنده ماندن نیست، یوگا و مانیفستِ مهندسی ژنتیک هم نیست. بلکه عمدتاً تلاشی است برای کمک‌کردن به ما جهت حفظ خودمان در برابرِ کیش جدید مرگ. وسوسه‌ای زیر گوشمان می‌خواند که باید زیر سایۀ مرگ سکنی گزید، نه زیر آفتاب زندگی. و خاپایوا هشدار می‌دهد که به‌طور کلی فرهنگ ما، و علی‌الخصوص فرهنگ جوانانمان در برابر این وسوسه مغلوب شده است.\n خاپایوا معتقد است این اتفاق یک انقلاب است، و به یک معنا، همین‌طور هم هست. او سؤالی شایان توجه پیش می‌کشد: «چرا … در زمانه‌ای که عمرها در غرب به‌طور بی‌سابقه‌ای طولانی است، شاهد علاقه‌ای وسواس‌گونه به مرگ هستیم؟» من استدلال خواهم کرد که شاید پاسخ در همین سؤالِ او نهفته باشد. اما در گام اول، ببینیم شواهد این انقلاب چیستند؟\n خاپایوا بعد از آنکه ریشۀ افکار مرگ‌محور را در گروه مشخصی از روشنفکران فرانسوی باز می‌یابد، «کالایی‌شدن مرگ» را با تفصیل توضیح می‌دهد. در این مسیر، به چرخش قرن اشاره می‌کند و بر چیزهای دیگری مثلِ تغییرشکلِ مناسک کفن و دفن، محبوبیتِ فیلم‌های ژانر وحشت و اسلشر، فراگیری فرهنگ زامبی‌ها و خون‌آشام‌ها (در بخشی که عنوان آن هست: ’خوش‌خوار: یک ایدئالِ هنری جدید‘) و تبدیل هالووین به دومین تعطیلاتِ اصلیِ آمریکایی‌ها بعد از کریسمس در نمایش‌های عمومی. در نگاه او، این تحولات «می‌تواند همچون نشانه‌ای برای فروپاشی ’چسب اجتماعی‘ تفسیر شود … و شاید بیانگرِ ناامیدی روافزون از جمع‌های انسانی و بیزاری از فکرِ تعلق به یک اجتماع انسانی باشد.» و نتیجه می‌گیرد که این پدیده‌ها بخش‌هایی از «کیش مرگ» هستند. کیشی که «خبر از پارادایم فرهنگی جدیدی می‌دهد – انزجاری ژرف از نژاد بشر.»\n هالووین یکی از موضوعاتی است که نویسنده بدان می‌پردازد. «چه چیز آمریکایی‌ها را برمی‌انگیزد که خانه و حیاطشان را با تصاویری ترسناک از مرگ پر کنند؟ … چرا هالووین، این بازماندۀ رسومِ مرگ‌محورِ سلت‌های کشاورز که در ایرلند و ولز می‌زیستند، در چرخشِ هزارۀ دوم دوباره احیا شده است؟» خاپایوا این موضوع را به شیوه‌ای جالب‌توجه به رسمِ ساده‌ترِ قاشق‌زنیِ بچه‌ها۱ مربوط می‌کند که مهاجران ایرلندی به آمریکا آوردند تا رقیبی باشد برای «دیا دِ لوس مرتوس»۲ که برخی از مکزیکی‌ها فکر می‌کنند دارد با هالووین تهدید می‌شود. همسر من که روان‌شناس کودکان است (ان سال کروگر؛ استاد دانشگاه جورجیا) می‌گوید در رسم قاشق‌زنی، ما از بچه‌هایی که بزرگترها را می‌ترسانند، رسیده‌ایم به بزرگسالانی که بچه‌ها را می‌ترسانند (و برای اینکه شکلات‌های ناسالم و بالقوه سمی‌مان را برایشان بذل و بخشش کنیم، با سنگ قبر و اسکلت می‌ترسانیمشان).\n اینجاست که هری پاتر به خیلی دردها می‌خورد. ولدمورت جادوگرِ سیاهی که «هر چه آفتاب بر آن می‌تابد رها کرده است» «جادوگری نیمه‌مرده است» و می‌خواهد خون هری را به چنگ آورد تا برای خودش زندگی جاودان را تضمین کند، بنابراین ولدمورت نیز در مجموع یک‌جور خون‌آشام است. «هری طی این کابوس هفت‌جلدی طولانی می‌آموزد که گوشت قربانی‌بودن چه حسی دارد و درمی‌یابد که راهی جز مرگی جانکاه و هولناک پیش رویش نیست، حتی اگر این مرگ برایش جاودانگی را به ارمغان آورد.» خاپایوا به‌جای آنکه هری پاتر را حماسۀ خوب‌ها در برابر بدها ببیند که میلیون‌ها نفر را مفتون خود کرده است، آن را «فرهنگی از مصرفِ کابوس» می‌داند که «مرگ جانکاه را همچون تفریحی برای کل خانواده ارائه می‌دهد.»\n به دلیل اینکه من بچه‌هایم را تا حدودی در عصرِ موفقیتِ صاعقه‌وارِ هری پاتر بزرگ کرده‌ام، باید بگویم که این داستان اصلاً برای من خنده‌دار نبود و اگر بچه‌هایم هم به آن نمی‌خندیدند، اجازه نمی‌دادم پایش به خانۀ ما باز شود. اگرچه بیشترِ تأسفی که من می‌خوردم برای آن نثرِ بد بود، نه به دلیل مردن‌های خشونت‌بار. من نکاتی که خاپایوا دربارۀ بی‌حس شدن مردم گفته است را به چشم خودم دیده‌ام و راستش را بخواهید، هیچ‌وقت علاقۀ بزرگسالان به خون‌آشام‌ها و زامبی‌ها را درک نکرده‌ام. وقتی به من گفتند (همسر روان‌شناسم مجدداً) که نمی‌توانم از تعبیر «گرگ‌ومیشِ برتریِ مردان»۳ برای زیرعنوان کتاب آخرم استفاده کنم، چون یک نسل کامل فکر خواهند کرد که کتابم دربارۀ خون‌آشام‌هاست، فهمیدم که واژۀ «گرگ‌ومیش»۴ آن معنایی را که من همیشه فکر می‌کردم دارد دیگر از دست داده است. ظاهراً در حال حاضر این واژه متعلق به بچه‌های شب است.\n اما من در مقایسه با خاپایوا پیوستگیِ بیشتری بین این پدیده‌های قرن بیست‌ویکمی و دیگر شکل‌های شیفتگی به مرگ در فرهنگ‌های گوناگون و اعصار مختلف می‌بینم. برای نمونه، تمرین‌های وودو و مناسک زامبی‌های هائیتی را در نظر بگیرید؛ یا نمایش اجساد بر روی سکوها در برخی از فرهنگ‌های بومی آمریکای شمالی؛ یا بودائی‌های تبتی که اجساد را خوراک پرندگان می‌کنند. سوزاندن بیوه‌ها به همراه شوهرانشان در رسم ساتی؛ مومیایی‌کردن و هرم ساختن برای فرعون‌ها در مصر باستان؛ و پوتره‌ها و ماسک‌های مرگ در عصر ویکتوریایی.\n مردم عصر الیزابت نه‌تنها معمولاً برای دیدن انسان‌هایی که گردن زده می‌شدند، جمع می‌شدند، بلکه از دیدنِ غرق‌شدن آن‌ها یا چهارشقه‌شدنشان و سوزانده شدنشان روی تیرک‌ها لذت هم می‌بردند. گردن‌زدن مشفقانه اما تحقیرآمیز بود و برای اینکه توهین نیز به درد اضافه شود، سرِ آدم‌های معروف را برای مدتی روی دروازه‌های پل لندن آویزان می‌کردند. اگر از تیمز عبور می‌کردید تا نمایشی از شکسپیر یا کمدی‌ای از بن جانسون ببینید، قدم زدن زیر آن سرها، برایتان بخشی از تفریحات پیش از شروع تئاتر محسوب می‌شد. بنا بر آنچه در نمایشنامه‌های تاریخی و تراژدی‌های آن عصرِ بزرگ درام می‌بینیم، در این همتایانِ فیلم و تلویزیون در آن دوران، حتی شیفتگیِ بیشتری به مرگ‌های جانکاه وجود دارد: بازسازی داستان‌های کتاب مقدس، ایلیاد، و حماسه‌های همۀ تمدن‌های باستانی.\n خاپایوا دربارۀ برخی از این‌ها بحث می‌کند، اما (در عوض) معتقد است که «کیش مرگ» در دوران ویکتوریایی، «بیشترین فاصلۀ ممکن را با این ’پورنوگرافی مرگ‘ در دوران معاصر دارد». شاید چنین باشد، اما من در مقایسه با آنچه انسان‌شناسان فرهنگی، مورخان فرهنگی و نظریه‌پردازان ادبی می‌گویند، قائل به پیوستگی‌های بیشتری هستم. و تمایل دارم آنچه امروز در حال رخ‌دادن است –و خاپایوا فاضلانه و مدقانه توصیفش کرده- را شیوۀ تازه‌ای از بروز شیفتگیِ جهان‌شمول انسان‌ها به مرگ بدانم.\n به یک معنا، وسواس مرگ مشخصۀ منحصربه‌فرد انسانیت است. شیوۀ خاکسپاری مردگان در نئاندرتال‌ها یکی از اصلی‌ترین برهان‌ها برای انسان‌بودن آن‌ها بوده است، و کشفی که در سال ۲۰۱۵ دربارۀ هومونالدی‌ها، گونه‌ای بسیار کمتر تکامل‌یافته- کردیم، شایان توجه بود زیرا شواهدی به دست داد مبنی بر اینکه آن‌ها مردگانشان را در شکافی درون غار زیرزمینیِ عمیقی می‌انداختند. انسان‌شناسان این کار را انسانی‌ترین چیزِ آن‌ها می‌شمارند.\nآدم‌خواری، طبق دانسته‌های امروزمان، به همان میزان که باستانی است، همه‌جایی و فراگیر بوده است. و رشتۀ جدیدی که آن را مرگ‌باستان‌شناسی می‌نامند، در کردارهای مربوط به مرگ می‌کاود تا ببیند این کردارها دربارۀ فرهنگ‌ها چه چیزی برای گفتن دارند. (کتاب راهنمای آکسفور برای باستان‌شناسی مرگ و دفن۵ که لئو نیلسون اشتاتز و سارا تارلو آن را تدوین کرده‌اند، در این زمینه یکی از بهترین‌هاست.) هر چه بیشتر دربارۀ خاکسپاری‌های باستانی کار می‌کنیم، جلوه‌های متنوع‌تری از شیفتگی به مرگ آشکار می‌شوند. بنابراین شیفتگیِ امروز ما هم نسخۀ مخصوص خودمان است، نه چیزی یکسره بی‌همتا، البته با در نظر داشتنِ اینکه ما به طورِ منحصربه‌فردی خودمان هستیم، همانطور که نئاندرتال‌ها یا مردمان عصر الیزابت به طورِ منحصربه‌فردی خودشان بودند.\n\nدر تلاش برای فهم این الگوی متأخر از شیفتگی به مرگ، می‌خواهم روی تغییراتی زیربنایی در وضعیتِ انسان‌ها دست بگذارم که ممکن است آثار پراهمیتی داشته باشند. می‌باید به افول دین در غرب اشاره کنم؛ شیفتگی به مرگ که پیش از این در لفافۀ دین بروز می‌کرد، امروزه سرچشمه‌های دیگری یافته است. و زوال اخلاقیات و افزایش طول عمر را شاید باید دلیلی برای این شیفتگی جدید دانست نه موضوعاتی متناقض با آن. عقب‌انداختن مرگ تا سال‌های کهن‌سالی –که هملت آن را «نکبت عمر دراز» می‌خواند- به دوراهیِ اخلاقیِ ژرفی تبدیل شده است. چه هراسی نفرت‌انگیزتر است از آنچه بسیاری از ما در آخر خط با آن روبرو خواهیم شد: بدنی فرتوت و تهی از اندیشه که در «زندگی‌ای» نخواستنی به دام افتاده است و نه خود می‌تواند به آن پایان دهد و نه هیچ‌کس دیگری این کار را برایش انجام می‌دهد. آیا ماهایی که قرار است در وضعیتی شبهِ‌زنده، بار پرزحمت و سنگینی بر دوش بچه‌هایمان شویم، به معنی واقعی کلمه «نمرده» ایم؟ من به جوانان امروزی که پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایشان در چنین وضعیتی می‌بینند، حق می‌دهم که به هر فانتزی‌ای چنگ بزنند تا این واقعیتِ هولناک را کنار بزنند.\n در زمینۀ ادبیات کودک نیز، واقعیت شایان توجه آن است که برای تقریباً دو قرن، داستان‌های عامیانه مداوماً پاک‌سازی شده‌اند، حتی در مجلدات متعدد برادران گریم و از آن شدیدتر، در بازسازی‌های دیزنی از داستان‌های قدیمی. برونو بتلهایم که روان‌کاو است در کتاب فایده‌های افسون‌زدگی۶ این روند را به پرسش کشیده است و استدلال می‌کند که بچه‌ها هم به‌هرحال ترس‌ها و فانتزی‌های ترسناک خودشان را دارند و داستان‌های تیره و تاری که پدر و مادرها برایشان تعریف می‌کنند می‌تواند ابلیس‌های درونی‌شان را آرام کند.\n با همۀ این حرف‌ها، خاپایوا سوال‌هایی مهم پیش کشیده است. نقدهای فرهنگی موشکافانه و متین او به ریشه‌های فرهنگی بسیاری از جنبه‌های فرهنگ عامه‌پسند نقب زده است. با نگاهی وسیع‌تر، این کتاب می‌تواند گفت‌وگوهایی تازه را به راه اندازد، دربارۀ شیوه‌های ویژۀ قرن بیست‌ویکمیِ وسواس ما به مرگ، این کانون ابدیِ ترس‌ها، منازعات و شیفتگی‌های انسان.\n • نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nKhapaeva, Dina. The Celebration of Death in Contemporary Culture. University of Michigan Press, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را ملوین کانر نوشته و در تاریخ ۳۱ اکتبر ۲۰۱۷ با عنوان « Nightmare Consumption: On Dina Khapaeva’s The Celebration of Death in Contemporary Culture» در وب‌سایت لس‌آنجلس ریویو آو بوکز منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۴ آبان ۱۳۹۶ آن را با عنوان «فرهنگ جوانان امروزی ستایندۀ مرگ است» و ترجمۀ محمد ملاعباسی منتشر کرده است. •• ملوین کانر (Melvin Konner) انسان‌شناس و رفتارشناس زیستی در دانشگاه اموری است. [۱]  trick-or-treat: یکی از منسک‌های هالووین که در آن بچه‌ها لباس‌های ترسناک می‌پوشند و خانه به خانه در می‌زنند و خوراکی می‌گیرند [مترجم]. [۲]  Día de los Muertos:  یا روز مردگان، رسمی است در میان اهالی مکزیک که در ایام آن، به مدت چند روز همۀ اقوام از دور و نزدیک دور هم جمع می‌شوند و یاد اجداد مشترکشان را گرامی می‌دارند [مترجم]. [۳] The Twilight of Male Supremacy [۴] نام یکی از مشهورترین مجموعه فیلم‌هایی که قهرمانان آن خون‌آشام هستند [مترجم]. [۵] The Oxford Handbook of the Archaeology of Death and Burial [۶] The Uses of Enchantment"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157945.json b/train/528157945.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..84c71c5c0567f8a3f979e63925ddbbd9a4ae4708
--- /dev/null
+++ b/train/528157945.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آنجا که موسیقی خشونت است",
+  "subtitle": "موسیقی قادر است راه عقل را سد کند، خشم را به جوشش آورد، درد بیافریند و به قتل برساند",
+  "introduction": "پژوهشگران تاریخ موسیقی می‌گویند در چند سدۀ گذشته تصور عمومی دربارۀ موسیقی تغییری شگرف کرده است. تا پیش از آن موسیقی همیشه چیزی مبهم و بالقوه خطرناک تلقی می‌شد که نیروهایی شیطانی در آن نهفته است، اما امروزه ما موسیقی را هنری معصوم و جهان‌شمول می‌دانیم. اما نگاهی به همراهی مداومِ موسیقی با جنگ‌ها، کشتارها و شکنجه‌ها شاید این تصویر ذهنی را تغییر دهد.",
+  "content": "الکس راس، نیویورکر — در دسامبر ۱۹۸۹، دیکتاتور پاناما مانوئل نوریگا را نیروهای آمریکایی از قدرت برکنار کردند. نوریگا برای آنکه دستگیر نشود، به سفارت‌خانۀ واتیکان در پاناماسیتی پناه بُرد. هنگامی که یک ژنرال آمریکایی سر رسید تا با سفیر پاپ رایزنی کند، ارتش ایالات متحده از بلندگوهایش موسیقی پخش کرد تا جلوی استراق سمع روزنامه‌نگاران را بگیرد. بعد اعضای یک واحد عملیات روانی به این نتیجه رسیدند که پخش بی‌وقفۀ موسیقی شاید آن‌قدر روی اعصاب نوریگا برود که تسلیم شود. آن‌ها ترانه‌های ایستگاه رادیوی نیروهای مسلح محلی را تقاضا کردند، و پنجرۀ نوریگا را نشانه گرفتند. گمان می‌شد آن دیکتاتور از اُپرا خوشش می‌آید، لذا عمدۀ قطعات را هاردراک انتخاب کردند. ترانه‌ها پیام‌های تهدیدآمیز و گاه مضحک می‌فرستادند: «دیگه بسه جناب آقای مؤدب»۱ از آلیس کوپر، «کل شب منو لرزوندی»۲ از ای‌سی/دسی‌سی.\n این صحنۀ تماشایی برای رسانه‌ها دلپذیر بود، ولی رییس‌جمهور جورج دابلیو. بوش و ژنرال کالین پاول که رییس وقت ستاد کل نیروهای مسلح بود، موافق نبودند. بوش این کارزار را «رنجاننده و حقیر» نامید و پاول متوقفش کرد. می‌گویند نوریگا که در دهۀ ۱۹۶۰ در پایگاه فورت‌برگ در ایالت کارولینای شمالی آموزش عملیاتِ روانی دیده بود، در میانۀ آن غوغا راحت خوابید. با این حال، افسران ارتش و مأموران اجرای قانون متقاعد شدند که به تاکتیک ارزشمندی دست یافته‌اند. یک سخن‌گوی عملیات‌روانی اعلام کرد: «از زمان واقعۀ نوریگا، شاهد افزایش استفاده از بلندگوها بوده‌ایم.» در زمان محاصرۀ پایگاه فرقۀ داودیه در شهر واکو (ایالت تگزاس) در سال ۱۹۹۳، اف‌بی‌آی روز و شب موسیقی و نویز پخش می‌کرد. در سال ۲۰۰۲ که ستیزه‌جویان فلسطینی کلیسای مهد در بیت‌اللحم را اشغال کردند، بنا به گزارش‌ها، قوای اسرائیلی سعی کردند با هوی‌متال فلسطینیان را بیرون برانند. و در جریان اشغال عراق، سیا موسیقی را به رژیم شکنجه‌هایش موسوم به «بازجویی پیشرفته» افزود. در گوانتانامو، همۀ لباس‌های زندانیان به جز شورت‌شان را درمی‌آوردند، دست و پایشان را به میز می‌بستند، چراغ‌های فلاشر روی چشمان‌شان می‌انداختند که چیزی نبینند، و در همین حال با هوی‌متال و رپ و آهنگ‌های مخصوص کودکان به گوش‌هایشان هجوم می‌آوردند. از آن زمان که شیپورها پشت دیوارهای اریحا به صدا درآمدند، موسیقی همراه جنگ بوده است؛ اما در چند دهۀ اخیر، سلاحی بی‌سابقه از آن ساخته شده که در خور میدان ناواقعی نبردهای مدرن است.\n فصل مشترک موسیقی و خشونت، الهام‌بخش سیلابی از مطالعات دانشگاهی شده است. روی میزم یک تودۀ غم‌افزا از کتاب‌هایی است که شکنجه و آزار، فهرست ترانه‌های سربازان و بازجویان جنگ عراق، تاکتیک‌های موسیقایی در برنامه‌های پیش‌گیری از جُرم در آمریکا،‌ ستمگری‌های صوتی در هولوکاست و دیگر قتل‌عام‌ها، و ترجیحات موسیقی ستیزه‌جویان القاعده و کله‌پوستی‌های نئونازی را بررسی کرده‌اند. همچنین ترجمۀ جدید متیو آموس و فردریک رنبک از نفرت از موسیقی۳ (انتشارات دانشگاه ییل، ۱۹۹۶) اثر پاسکال کینیار هم هست که پیوستگی‌های باستانی موسیقی و وحشی‌گری را می‌کاود.\n وقتی موسیقی برای اهداف جنگی به کار گرفته می‌شود، معمولاً فکر می‌کنیم که علیه طبیعت معصومش استفاده شده است. به قول پندهای بی‌نمک، طلسم موسیقی می‌تواند وحشی‌ها را هم افسون کند، غذای عشق است، فاصله‌مان را از بین می‌برد و آزادمان می‌کند. در برابر شواهدی که می‌گویند موسیقی می‌تواند بر عقل سایه بیافکند، خشم را برانگیزد، درد بیافریند و حتی جان کسی را بگیرد، مقاومت می‌کنیم. رساله‌هایی با یک عالم پی‌نوشت دربارۀ جنبۀ تاریک موسیقی بعید است به قدر آثار علمی عامه‌پسند شوخ و شنگی فروش داشته باشند که جار می‌زنند موسیقی می‌تواند ما را باهوش‌تر، شادتر و مولدتر کند. ولی همان آثار کم‌فروش احتمالاً ما را به کارکرد حقیقی موسیقی در تکامل تمدن بشر نزدیک‌تر می‌کنند.\n یک قطعۀ گیرای گوش‌سپردن به جنگ: صدا، موسیقی، تروما و بقا در عراق جنگ‌زده۴ (انتشارات دانشگاه آکسفورد) اثر جی. مارتین داتری، یادآور صدای میدان نبرد در آخرین جنگ عراق است: غرّش موتور خودروی هاموی. تامپ-تامپ-تامپ بالگردی که نزدیک می‌شود. وزوز ژنراتور. صداهای انسانی که فریاد می‌زنند، ضجّه می‌زنند، به زبانی بیگانه سؤال می‌پرسند. «الله اکبر»: بانگ عبادت. «دراز بکشید»: فرمانی که فریاد زده شده. آتش یک مسلسل و دادادادادادا. ششششششششش یک راکت در حال پرواز. ففففت گلوله‌ای که هوا را می‌شکافد. ک‌ک‌ک‌ک‌ربوومِ خمپاره‌انداز. صدای بووووم بمب‌های دست‌ساز.\n داتری روی نکته‌ای حیاتی دربارۀ ماهیت صدا و، در بسط آن، موسیقی، انگشت می‌گذارد: ما نه فقط با گوش‌ها، که با بدنمان هم گوش می‌دهیم. از جلوی صدای بلند جاخالی می‌دهیم پیش از آنکه ذهن هشیارمان سعی کند معنای آن را بفهمد. پس خطاست که «موسیقی» و «خشونت» را دو مقولۀ جداگانه بدانیم؛ به تعبیر داتری، خود صدا می‌تواند یک شکل خشونت باشد. ترکیدن گلوله‌های توپ، امواج انفجار فراصوتی رها می‌کنند که پس از کند شدن، به امواج صوت تبدیل می‌شوند؛ پیوندی میان این امواج و جراحت‌های تروماتیک مغزی شناسایی شده است که پیش‌تر به «شوک انفجار» مشهور بود. علامت‌های «اختلال استرسی پس از ضایعۀ روانی» (پی.تی.اس.دی) اغلب با سیگنال‌های صوتی برانگیخته می‌شوند. ساکنان نیویورک پس از یازده سپتامبر این عارضه را تجربه کردند، چون ترکیدن هر تایری همه را از جا می‌پراند.\n آنچه صدا را بیش از پیش قدرتمند می‌کند، گریزناپذیر بودن آن است: صدا فضا را اشباع می‌کند و از دیوارها می‌گذرد. کینیار، رمان‌نویس و مقاله‌نویسی که در کنایه و نغزگویی هم دستی دارد، می‌نویسد: صدا، سراسر نامرئی، از جنس سوراخ‌کُن لفافه‌هاست؛ خواه بدن باشند، یا اتاق، آپارتمان، قلعه، شهر سنگربندی‌شده. بی‌جسم، از همۀ موانع می‌گذرد… شنیدن مثل دیدن نیست. دیدنی‌ها با پلک از میان می‌روند، با جداره یا پرده‌ای متوقف می‌شوند، دیواری کافی است تا بلادرنگ از دسترس خارج‌شان کند. شنیدنی‌ها نه پلک و جداره می‌دانند، نه پرده و دیوار می‌شناسند… صدا یورش می‌آورد. از مرزها می‌گذرد.\n فارغ از بحث گوش‌بندها، این حقیقت که گوش‌ها پلک ندارند نشان می‌دهد چرا واکنش‌ها به صداهای نامطلوب ممکن است بسیار تند باشند. ما با مهاجمانی بی‌چهره روبرو می‌شویم، دست‌هایی نامرئی که لمس‌مان می‌کنند.\n پیشرفت‌های فناورانه، بویژه در طراحی بلندگو، قدرت تهاجمی صدا را افزایش داده‌اند. در کتاب بسیار بلند: صدا به مثابۀ یک سلاح۵ (انتشارات نیوپرس)، ژولیت ولسلر جزئیات تلاش‌ها برای ساخت دستگاه‌های صوتی‌ای را ارائه می‌دهد که شاید بتوانند قوای دشمن را از پا بیاندازند یا جمعیت را متفرق کنند. دستگاه‌های آکوستیک دوربُرد، موسوم به «توپ صدا»، تُن‌های زیر و ضربانی می‌فرستند که شدت‌شان به ۱۴۹ دسیبل می‌رسد که برای ایجاد آسیب شنوایی دائمی کفایت می‌کند. واحدهای پلیس این دستگاه‌ها را چندین بار از جمله در یک تجمع «اشغال وال‌استریت» در سال ۲۰۱۱ و در فرگوسن (ایالت میزوری) در سال ۲۰۱۴ به کار گرفتند. یک دستگاه تجاری به نام موسکیتو۶ جوانان را وا می‌دارد که متفرق شوند. این دستگاه صداهایی با فرکانس ۱۷.۵ تا ۱۸.۵ کیلوهرتز پخش می‌کند که به طور کلی فقط افراد زیر ۲۵سال می‌توانند بشنوند. تحقیقاتِ بیشترِ نظامی دربارۀ تسلیحات فرکانس‌پایین و فرکانس‌بالا، که توسعه‌دهندگان امید داشتند «دل و روده را آب کند»، ظاهراً نتیجه ندادند، گرچه نظریه‌های توطئه در اینترنت فراوان‌اند.\n انسان‌ها به آن سیگنال‌های موسیقایی که منتخب یا پسندشان نیست با انزجار واکنش نشان می‌دهند. نظریه‌های عصب‌شناختی متعدد دربارۀ نحوۀ تأثیر موسیقی بر ذهن (مثلاً نظر استیون پینکر که موسیقی یک «کیک‌پنیر سمعی» است، یعنی یک لذت بی‌فایدۀ بیولوژیک)، از این نکته غفلت می‌کنند که سلایق شخصی بر پردازش اطلاعات موسیقایی در ذهن ما اثر می‌گذارند. ژانری که یک نفر را به خشم می‌آورد، شاید برای دیگری مثل دارونما عمل کند. لورا میچلِ روان‌شناس در مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۶ که اثر جلسات موسیقی‌درمانی بر تسکین درد را می‌آزمود، دریافت که برای فرد دردمند، «موسیقیِ مرجّح» او مفیدتر از قطعه‌ای است که گمان می‌رود ذاتاً ویژگی آرام‌بخش دارد. به بیان دیگر، موسیقی‌درمانی برای یک هوادار هوی‌متال باید قطعه‌های هوی‌متال باشد، نه اِنیا.\n لیلی هرش در موسیقی در جرائم آمریکا۷ (انتشارات دانشگاه میشیگان) بررسی می‌کند که چطور می‌توان از واگراییِ سلایق برای کنترل اجتماعی بهره گرفت. در سال ۱۹۸۵، مدیران تعدادی از فروشگاه‌های زنجیره‌ای سِوِن‌اِلِوِن۸ در استان بریتیش‌کلمبیای کانادا پخش موسیقی‌های کلاسیک و ملایم را در پارکینگ‌های خود آغاز کردند تا نوجوان‌های پرسه‌زن را از آنجا دور کنند. ایدۀ مدیران این بود که چنین قطعه‌هایی برای جوانان به طرز تحمل‌ناپذیری بی‌مزه و بی‌حال است. سپس این شرکت همین کار را در کل آمریکای شمالی تکرار کرد، و این روش به سرعت به سایر فضاهای تجاری بسط یافت. گویا این کار جواب داد، که این اتفاق لابد مایۀ آزردگی خاطر هواداران موسیقی کلاسیک بویژه آن دسته از جوان‌ترهایشان است که احساس تنهایی می‌کنند. این کار برعکس مفهوم «موزیک» بود که ابداع شد تا یک روکش صوتی مطبوع به فضاهای عمومی بدهد. در اینجا، موسیقی بی‌کلام به دفع‌کننده تبدیل می‌شود.\n به نظر هرش، تصادفی نیست که وقتی سون‌الون تکنیک پاک‌سازی موسیقایی‌اش را کامل می‌کرد، قوای آمریکایی نیز در زمینۀ آزار موسیقایی مشغول تجربه‌گری بودند. هر دو نمونه، بازتاب استراتژی «بازدارندگی از طریق موسیقی» هستند که از خشم علیه امور ناخواسته بهره می‌گیرند. با رواجِ فناوری دیجیتال قابل حمل، از سی‌دی‌ها تا آی‌پاد و سپس تلفن‌های هوشمند، تحمیل موسیقی بر فضا و محکم‌ترکردن میخ‌های روانی ساده‌تر از همیشه شده است. به حکم منطق، گام بعدی شاید یک الگوریتم در وب‌سایت اسپاتیفای باشد که می‌تواند کشف کند چه ترکیبی از ترانه‌ها بهتر می‌توانند یک نفر خاص را دیوانه کنند.\n در سال ۱۹۴۴ که پریمو لِوی، شیمیدان یهودی ایتالیایی، به آشویتس وارد شد، تلاش می‌کرد علاوه بر آنچه می‌دید، منطق و کارکرد آنچه را می‌شنید هم بفهمد. وقتی زندانیان پس از یک روزْ کار سخت به اردوگاه برمی‌گشتند، با موسیقی‌های عامه‌پسند شاد قدم‌رو و رژه می‌رفتند: بویژه آهنگ رقص پولکای «رُزاموند» که آن روزها در جهان محبوب بود. (در آمریکا به آن «پولکای بشکۀ آبجو» می‌گفتند و از جمله خواهران اندروز آن را اجرا کرده‌اند.) اولین واکنش لِوی، خنده بود. فکر می‌کرد شاهد یک‌جور «لودگی بزرگ طبقِ سلیقۀ توتنی [نژاد قدیمی ژرمن‌ها]» است. بعداً فهمید که این هم‌نشینی گروتسک موسیقی آرام با وحشت می‌خواهد روح را نابود کند، همان‌طور که کورۀ آدم‌سوزی بدن را بلاتردید نابود می‌کرد. رگه‌های شاد «رُزاموند» که هنگام تیرباران دسته‌جمعی یهودیان در اردوگاه مایدانک هم از بلندگوها جاری بود، رنجی که اردوگاه رقم می‌زد را به سُخره می‌گرفت.\n نازی‌ها پیشتازان سادیسم موسیقایی بودند، گرچه بلندگوها ظاهراً بیشتر برای پوشاندن جیغ‌های قربانیان بود تا آنکه آن‌ها را شکنجه بدهد. جاناتان پیسلک در کتاب اهداف صوتی: سربازان آمریکایی و موسیقی در جنگ عراق۹ یک سابقۀ سینمایی درس‌آموز از این مسئله را در فیلم «خبرنگار خارجی»۱۰ آلفرد هیچکاک پیدا کرده است که جاسوسان نازی دیپلماتی را با نورهای روشن و موسیقی سوینگ زجر می‌دادند. بازجویی پیشرفتۀ صوتی، تا حدی، یکی از فانتزی‌های هالیوودی است که به واقعیت راه یافته است، چنانکه جنبه‌های دیگری از رژیم شکنجۀ آمریکایی نیز از برنامه‌های تلویزیونی مثل سریال «۲۴» الهام گرفته‌اند. به همین ترتیب، در جنگ فلوجه در سال ۲۰۰۴، بلندگوهای نصب‌شده روی خودروهای زرهی هاموی عراقی‌ها را با متالیکا و ای‌سی/دی‌سی بمباران می‌کردند، یعنی تقلیدی از صحنۀ واگنر در فیلم «اینک آخرالزمان» که دستۀ بالگردها ضمن پخش «والکوریت»۱۱ یک روستای ویتنامی را با خاک یکی کردند.\n جین میر، یکی از نویسندگان این مجله [نیویورکر]، و دیگر روزنامه‌نگاران نشان داده‌اند که ایدۀ تنبیه فرد با موسیقی، در پژوهش‌های دوران جنگ سرد دربارۀ مفهوم «شکنجۀ بی‌لمس» هم ریشه دارد که نمی‌خواست هیچ ردّی بر بدن قربانیان به جا بگذارد. محققان آن دوره نشان دادند که محرومیت و دستکاری حسی، از جمله دوره‌های طولانی پخش نویز، می‌تواند شخصیت فرد را فروبپاشد. از دهۀ ۱۹۵۰، برنامه‌هایی که سربازان و مأموران اطلاعاتی آمریکایی را برای تاب آوردن در برابر شکنجه آموزش می‌دادند، یک قسمت موسیقایی هم داشتند. گفته می‌شود که فهرست پخش در این برنامه، زمانی شامل آثار تروبینگ‌گریسل (گروه موسیقی اینداستریال) و دایاماندا گالاس (آوازه‌خوان آوانگارد) بود. این مفهوم به واحدهای ارتش و پلیس در سایر کشورها هم گسترش یافت، که در آن‌ها نه برای کارآموزان بلکه روی زندانیان استفاده می‌شد. در اسرائیل، بازداشتی‌های فلسطینی به صندلی‌های مهدکودک بسته می‌شدند، دستبند به دست و کلاهک بر سر، و در موسیقی کلاسیک مدرنیست غرق می‌شدند. در شیلی تحت حکومت پینوشه، بازجوها در کنار گزینه‌های دیگر، موسیقی متن فیلم «پرتقال کوکی» را به کار می‌گرفتند که آن سکانس مشهور بیزاری‌درمانی‌اش، با قطعه‌ای از بتهوون، شاید مشوّق آزمونش در زندگی واقعی شده باشد.\n در آمریکا، یک یادداشت ژنرال ریکاردو سانچز در سپتامبر ۲۰۰۳ مجوز شکنجۀ موسیقایی را صادر کرد: «داد، موسیقی بلند و کنترل نور» می‌شد برای «ایجاد هراس، سردرگم کردن بازداشتی و طولانی ساختن شوک دستگیری» استفاده شود، به شرط آنکه حجمش «کنترل‌شده باشد تا مانع جراحت شود.» ماه می آن سال، مقالۀ کوتاهی در نیوزویک چنین اعمالی را علناً افشاء کرده بود. این مقاله اشاره می‌کرد که در بازجویی‌ها اغلب تیتراژ پویانمایی «بارنی و دوستان» را که یک دایناسور صورتی می‌خواند «دوستت دارم، دوستم داری، ما یک خانوادۀ شادیم» این‌قدر تکرار می‌کردند که حال‌بهم‌زن می‌شد. نویسندۀ مقاله، آدام پیور، بعداً تعریف کرد که دبیرانش با یک نیش زهردار، تعبیر طنزآمیزی از مقاله داشتند: «در تلاش برای پرسیدن نظر تیم تولیدکنندۀ بارنی، یعنی هیت‌انترتینمنت، نیوزویک مجبور شد پنج دقیقه پشت خط آهنگ بارنی را گوش بدهد. بله، این آهنگ ما را هم خُرد کرد.» رسانه‌ها با تکرار الگوی ماجراهای نوریگا و واکو، بازی پیشنهاد ترانه‌های ایده‌آل شکنجه را راه انداختند.\n وقتی مردم از رویدادهای ابوغریب، بگرام، موصل و گوانتانامو بیشتر خبردار شدند، مسخره‌بازی فروکش کرد. برخی از فقرات شرح بازجویی محمد القحطانی را ببینید، همانی که ادعا می‌شد «هواپیمارُبای بیستم» بود و در آگوست ۲۰۰۱ از ورود او به ایالات متحده جلوگیری شد: ۱۳۱۵: پزشک‌یار علایم حیاتی را چک کرد. مشکلی نداشت. آهنگ‌های کریستینا آگیلرا پخش شد. بازجویان با طرح داستان‌های خلاقانه برای پُرکردن جاهای خالی در داستان پوششی بازداشتی، او را مسخره کردند. ۰۴۰۰: به بازداشتی دستور داده شد بایستد و موسیقی بلند پخش شد که بیدار بماند. به او گفته شد وقتی می‌تواند بخوابد که حقیقت را بگوید. ۱۱۱۵: تیم بازجویی وارد اطاقک شد. موسیقی بلندی پخش می‌شد که آهنگ‌هایی به زبان عربی هم داشت. بازداشتی گله کرد که شنیدن موسیقی عربی، خلاف اسلام است. ۰۳۴۵: آب و غذا به بازداشتی داده شد، که نپذیرفت. بازداشتی تقاضا کرد موسیقی خاموش شود. از او پرسیده شد آیا آیه‌ای در قرآن پیدا می‌کند که موسیقی را ممنوع کرده باشد. ۱۸۰۰: گزیده‌های متنوعی از موسیقی پخش شد تا بازداشتی آشفته شود.\n گویا علت انتخاب آگیلرا آن بود که بازجویان فکر می‌کردند خوانندگی زنان، بازداشتی‌های مسلمان را می‌رنجاند. همچنین فهرست ترانه‌های بازجویی به سمت آهنگ‌های هوی‌متال و رپ میل داشت که، مثل ماجرای نوریگا، پیام هراس و ویرانی را منتقل می‌کردند. «کیم» از اِمینم («بشین پتیاره، اگه دوباره تکون بخوری پدرت رو درمیارم») و «بدن‌ها» از دراونینگ‌پول («بذار بدن‌ها بخورن کف زمین») از آن‌هایی بودند که دائم تکرار می‌شدند.\n آیا این شنیدنِ اجباری شکنجه است؟ سوزان کیوزیک، موسیقی‌شناس دانشگاه نیویورک و یکی از اولین دانش‌پژوهانی که تأملات عمیقی دربارۀ موسیقی در جنگ عراق داشت، در مقاله‌ای در سال ۲۰۰۸ برای ژورنال جامعۀ موسیقی آمریکا به این پرسش پرداخت. در دولت بوش، حکومت ایالات متحده می‌گفت تکنیک‌هایی که درد روانی، نه جسمانی، ایجاد می‌کنند، طبق تعریف کنوانسیون‌های بین‌المللی «شکنجه» نیستند. ولی کیوزیک روشن می‌کند که در تاکتیک «موسیقی بلند» می‌توان میزان هولناکی از سادیسم بی‌محابا را دید: آهنگ‌ها انگار چنان انتخاب می‌شوند که به یک اندازه مایۀ تفریحِ زندان‌بان در یک سو و انزجار زندانی در سوی دیگر شوند. احتمالاً تعداد کمی از بازداشتی‌ها متن ترانه‌های انگلیسی‌ای را می‌فهمیدند که ایشان را هدف گرفته بود.\n فهرست پخش زندان‌ها بنا به سیاست‌های رسمی معین نمی‌شد، بلکه بازجویان در محل و با استفاده از هر موسیقی که دم دست‌شان بود فی‌البداهه تدبیری می‌اندیشیدند. پیسلک که با تعدادی از کهنه‌سربازهای جنگ عراق مصاحبه کرده است، مشاهده کرد که سربازان بسیاری از آن آهنگ‌ها را برای منفعت شخصی‌شان پخش می‌کردند، بویژه وقتی که می‌خواستند روحیۀ خودشان را برای یک عملیات خطرناک بالا ببرند. آن‌ها نیز آنارشیست‌ترین نمونه‌های هوی‌متال و رپ گانگستری را می‌پسندیدند. بدین‌ترتیب، دسته‌ای آهنگ هم شوری مرگ‌بار در دل سربازان می‌انداخت و هم روح «رزم‌جویان دشمن» را نابود می‌کرد. هیچ سندی از این روشن‌تر نمی‌توان یافت برای جهان‌شمول‌نبودن موسیقی، برای ظرفیتش در نشاندنِ بذرهای خصومت.\n سربازان به پیسلک گفتند که از موسیقی استفاده می‌کردند تا همدلی را از خودشان بزدایند. یکی از آن‌ها گفت او و رفقای هم‌رزمش دنبال یک «جور موسیقی شکارچی‌ها» بودند. یکی دیگر، پس از آنکه با خجالت اعتراف کرد ترانۀ «برو بخواب»۱۲ اِمینم («بمیر، مادرفلان، بمیر») برای واحدشان «ترانۀ تیتراژ» بود، گفت: «برای اینکه کارهای غیرانسانی بکنید، مجبور بودید غیرانسانی بشوید.» هولناک‌ترین انتخاب، ترانۀ «فرشتۀ مرگ»۱۳ از گروه اسلیر بود که احوالات درونی یوزف منگل۱۴ را تخیل می‌کند: «آشویتس، معنای درد، طریقی که برای مُردنت در نظر دارم.» چنین ترانه‌هایی بسیار متفاوت از پروپاگاندای روحیه‌بخش جنگی‌اند، مثلاً «در آنجا»۱۵، قطعۀ میهن‌پرستانه‌ای که جورج کوهن در ۱۹۱۷ ساخته بود. تصویر سربازانی که با گوش سپردن به ترانۀ «تک»۱۶ از متالیکا («مین را هدف گرفته‌ام… زندگی در جهنم برایم باقی مانده») آمادۀ نبرد می‌شوند، نشان می‌دهد که آن‌ها نیز تا چه حد حس می‌کردند در یک ماشین نحس گرفتار شده‌اند.\n همان‌طور که هرش و دیگر پژوهشگران اشاره کرده‌اند، تصور موسیقی به‌عنوان امری بالذات خیر و نیک، صرفاً در چند سدۀ گذشته ریشه دوانده است. فلاسفۀ اعصار پیشین، این هنر را چیزی مبهم و نامطمئن می‌دیدند که باید از طریق درست مدیریت و منتقل می‌شد. در جمهوری، افلاطون این تصور را تمسخر می‌کند که: «موسیقی و شعر صرفاً نمایش‌اند و هیچ آسیبی نمی‌زنند.» او بین دو چیز تمایز قائل می‌شود: گونه‌های موسیقایی که «به طرزی شایسته نوا و ضرباهنگ فرد شجاعی را تقلید می‌کنند که در میدان نبرد خدمت می‌کند»، و آن‌هایی که به نظرش نرم، زن‌نما، شهوانی یا سودازده می‌آمدند. کتاب مناسک۱۷ چینی بین صدای شادمانۀ دولتی که خوب حکم‌رانی می‌شود، و صدای رنجیدۀ دولتی سردرگم، تفاوت قائل می‌شد. ژان کالوَن اعتقاد داشت موسیقی «قدرتی موذی و تقریباً افسانه‌ای دارد تا ما را به هرجا که میلش بود بکشاند» و ادامه می‌داد: «باید بسیار بیشتر بهوش باشیم تا مهار موسیقی را چنان به دست بگیریم که به نیکی در خدمت ما باشد و به هیچ طریق آسیبی به ما نزند.»\n متفکران آلمانیِ مکاتب ایدئالیست و رمانتیک (از جمله هگل، ای.تی.اِی هوفمان و شوپنهاور)، جرقۀ بازنگری شگرفی در اهمیت موسیقی را زدند. موسیقی به دروازۀ روح بی‌کران تبدیل شد که میل جمعی بشر به آزادی و برادری را بیان می‌کرد. با تقدیس بتهوون، موسیقی به محمل نبوغ تبدیل گشت. با جایگاه رفیع بتهوون، ادعای جهان‌شمولی به سادگی با هدفِ تفوّق و برتری ژرمن‌ها درآمیخت. ریچارد تاروسکین، موسیقی‌شناسی که دیدگاه شدیداً غیراحساساتی‌اش به تاریخ موسیقی غرب به استوانۀ پژوهش‌های جدیدتری در این حوزه تبدیل شد، عبارتی طنزآمیز را نقل می‌کند که استنلی هافمنِ مورّخ (که پارسال درگذشت) بیان کرده بود: «ارزش‌های جهان‌شمول وجود دارند، و از قضا همان ارزش‌های خودم هستند.»\n علی‌رغم فاجعۀ فرهنگی آلمان نازی، ایدئال‌سازیِ رمانتیک موسیقی همچنان ادامه دارد. اکنون در سنت آمریکایی، موسیقی پاپ را نیرویی همه‌گیر و رستگاری‌بخشِ دنیا می‌دانند. بسیاری از مصرف‌کنندگان ترجیح می‌دهند فقط جنبۀ مثبت پاپ را ببینند: آن را همچون یک نیروی رهایی‌بخش فرهنگی و معنوی می‌دانند که هرچند بر بازار سلطه دارد، از یغماگری سرمایه‌داری مبرّاست. هروقت گفته می‌شود که موسیقی شاید خشونت را تحریک یا تشویق کند (فانتزی‌های پرآب و رنگِ آزار و قتل در کارهای اِمینم، یا در نمونۀ جدیدتر، شمّه‌ای از فرهنگ تجاوز در «مرزهای محو»۱۸ رابین تیکل)، هوادارانش ناگهان توان موسیقی را دست‌کم می‌گیرند و آن را همچون محملی برای نمایشی بی‌خطر تصویر می‌کنند که نمی‌تواند جسم را به عمل وادارد. وقتی اِمینم جار می‌زند که «فقط دلقک‌بازی» درمی‌آورد، حرفش را قبول می‌کنند.\n بروس جانسون و مارتین کلونان در جنبۀ تیرۀ نغمه: موسیقی عامه‌پسند و خشونت۱۹ (۲۰۰۸) پرده از این ناسازگاری برمی‌دارند. آن‌ها مرتجعانی به سبک تیپر گور۲۰ نیستند که بخواهند وحشت اخلاقی به پا کنند. این دو که پیشتاز مطالعات موسیقی پاپ به شمار می‌روند، با احترامی عمیق به سوژه‌شان می‌پردازند. بااین‌حال، اگر گفته می‌شود که موسیقی قادر است «حس ما از ممکنات» را شکل بدهد، لابد می‌تواند ویران‌گری هم به بار بیاورد. موسیقی یا بر دنیای پیرامونش اثر می‌گذارد، یا نمی‌گذارد. جانسون و کلونان ادعای رابطۀ مستقیم علّی ندارند، اما پیوند میان خشونت موسیقی (از هر دو جهت متن ترانه‌ها و شدت صدا) با خشونت جامعه را رد نمی‌کنند. بعلاوه، موسیقی لازم نیست محتویِ اعمالی بی‌رحمانه باشد تا بی‌رحم تلقی شود، چون یک «ترانۀ بدگو و فحاش، فی‌نفسه یک کنشِ اجتماعی خشونت‌بار است.»\n الگوی تعرض‌های صوتی که از محاصرۀ نوریگا تا جنگ عراق ادامه دارد، این مسائل را خشن‌تر جلوه می‌دهد. در آن موسیقیِ رُک و بیش از حد مردانه‌ای که برای تحقیر زندانیان بیگانه استفاده می‌شد، رگه‌ای کریه از کوبیدن بر طبل پیروزی فرهنگی نیز وجود دارد. جانسون و کلونان نوشتند: «قرار بود ذهنیت و سوژگیِ بازداشتی‌ها در سیلابی از صداهای آمریکایی گم شود.» آداب جاری در گوانتانامو، در سطح نمادین، تصویری حادّ از آن شیوه‌ای هستند که فرهنگ آمریکایی برای تحمیل خود بر دنیایی اغلب بی‌میل، به کار می‌گیرد.\n هرچند موسیقی توان خارق‌العاده‌ای در خلق احساس تعلق به اجتماع دارد، هیچ اجتماعی بدون طرد بیگانگان نمی‌تواند شکل بگیرد. آن حس یکتایی که یک ترانه در دسته‌ای از انسان‌ها برمی‌انگیزد، می‌تواند زیبا یا نفرت‌آور تلقی شود، که معمولاً بسته به این است که آن ترانه را بپسندید یا از آن متنفر باشید. بُلندی صدا، تنش را تشدید می‌کند: بالابُردن صدای موسیقی کنشی هژمونیک است: اعلام بی‌زاری از هرکسی که متفاوت می‌اندیشد. خواه در حال رژه باشیم یا رقص یا بی‌صدا نشسته بر روی صندلی، صداست که از همۀ ما را در توده‌ای واحد قالب می‌زند. همان‌طور که کینیار در نفرت از موسیقی اشاره کرده است، واژۀ لاتین obaudire به معنای حرف‌شنوی، حاوی کلمۀ audire به معنای شنیدن است. او می‌نویسد موسیقی «انسان را مسحور کرده و وامی‌دارد که هرچه بیان‌شدنی است را فرو بگذارد… به هنگام شنیدن، انسان اسیر می‌شود.»\n لحن کتابِ ظریف و دلهره‌آور کینیار، کاملاً متفاوت از آثار دانشگاهی خشک در مضمون موسیقی و خشونت است. این اثر در فضایی غریب بین فلسفه و قصه سر می‌کند که خاص فرانسوی‌هاست، گشت و گذارهای رمزآمیزی در وادی متنِ ترانه‌ها دارد، و به صحنه‌هایی از تاریخ و اسطوره جان می‌بخشد. یک سکانس حیرت‌انگیز، یادآور ماجرای پطرس مقدس است که پس از شامِ آخر و پیش از سومین بانگ خروس، مسیح را انکار کرد. در خیال کینیار، از آن به بعد صداهای زیر موجب آشفتگی پطرس می‌شد، او خانه‌اش را عایق کرد تا از غوغای خیابان بگریزد. «آن قصر پوشیده از سکوت بود، و پرده‌ها از پنجره‌هایش آویخته.»\n کینیار تا چندین سال در عرصۀ موسیقی فرانسه فعال بود، چنانکه کنسرت برگزار می‌کرد و با جوردی ساوال (ویولن‌نواز کاتالان) همکاری داشت. در نوشتن فیلم‌نامۀ «همۀ صبح‌های دنیا»۲۱ (۱۹۹۱) از روی کتابش که موسیقی در آن موج می‌زد، همکاری کرد. اندکی بعد از همۀ این پروژه‌ها کناره گرفت و نفرت از موسیقی را به‌منزلۀ نوعی توبه‌نامه نوشت. او دلیل تغییر نظرش را توضیح نمی‌دهد، اما در برابر حضور بی‌معنای موسیقی در سراسر زندگی معاصر (مثل همان موتزارت در پارکینگ سون‌الون) موضع می‌گیرد. کینیار به این شکایت آشنا، لحنی هیولاوار می‌دهد. در فصلی دربارۀ موزیک‌های جهنمی آشویتس، از تولستوی نقل‌قول می‌کند که: «هرجا کسی بخواهد برده داشته باشد، باید هرقدر که می‌شود موسیقی داشته باشد.»\n دلهره‌آورترین قطعه‌های کتاب می‌گویند که موسیقی همواره بطنی خشن داشته است، که شاید در میل به سلطه و کشتن ریشه داشته باشد. گمانه‌زنی‌اش این است که شاید برخی از ابتدایی‌ترین موسیقی‌ها، دست‌پخت شکارچیان برای به دام انداختن شکارشان باشد، و یک فصل را به اسطورۀ سیرن‌ها۲۲ اختصاص می‌دهد که به روایت او، انسان را اغفال می‌کردند همان‌طور که روزگاری انسان حیوانات را با موسیقی اغفال می‌کرد. کینیار به این هم می‌اندیشد که برخی اسلحه‌های اولیه، شاید کاربردی دوگانه به‌مثابۀ آلت موسیقی هم داشته‌اند: زهی که روی کمان کشیده می‌شد، هم می‌توانست تلنگری بخورد تا مرتعش شود، هم می‌توانست تیری را در هوا پرتاب کند. موسیقی آشکارا به کشتار حیوانات وابسته بود: کمان‌هایی از جنس موی اسب که روی زه کشیده می‌شود، شاخ‌های کنده‌شده از سر حیواناتی که در مسابقه شکار می‌شدند.\n با این نشخوارهای فکری شوم چه باید کرد؟ تبرّی جستن از موسیقی که ممکن نیست؛ حتی کینیار هم نمی‌تواند خود را به چنین کاری قانع کند. در عوض، می‌توانیم از افسانۀ معصومیت موسیقی تبرّی بجوییم. کنار گذاشتن آن وهم به معنای تقلیل اهمیت موسیقی نیست؛ بلکه به ما امکان می‌دهد قدرت غریب این رسانه را به خاطر بسپاریم. اعتراف به اینکه موسیقی می‌تواند ابزار شرّ شود، یعنی جدی گرفتن آن به‌مثابۀ شکلی از بیان بشری.\n • نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را الکس راس نوشته است و در تاریخ ۴ جولای ۲۰۱۶ با عنوان «When Music Is Violence» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۲ مرداد ۱۳۹۶ آن را با عنوان «آنجا که موسیقی خشونت است» و با ترجمه محمد معماریان منتشر کرده است. •• الکس راس (Alex Ross) از ۱۹۹۳ در نیویورکر می‌نویسد و از سال ۱۹۹۶ منتقد موسیقی این مجله بوده است. دایرۀ نوشته‌های او در حوزۀ موسیقی از اُپراهای جهانی تا ترانه‌های محلی را دربرمی‌گیرد. اولین کتاب او مابقی هیاهوست: گوش‌سپردن به قرن بیستم (The Rest Is Noise: Listening to the Twentieth Century)، برندۀ جوایز متعددی شده است. [۱] No More Mr. Nice Guy [۲] You Shook Me All Night Long [۳] The Hatred of Music [۴] Listening to War: Sound, Music, Trauma, and Survival in Wartime Iraq [۵] Extremely Loud: Sound As a Weapon [۶]  به معنای پشه [مترجم]. [۷] Music in American Crime [۸] 7-Eleven [۹] Sound Targets: American Soldiers and Music in Iraq War [۱۰] Foreign Correspondent [۱۱] The Ride of the Valkyries: آغاز پردۀ سوم از «والکوره»، دومین اُپرا در مجموعۀ چهارتایی «حلقۀ نیبلونگ»، اثر ریشارد واگنر [مترجم]. [۱۲] Go to Sleep [۱۳] Angel of Death [۱۴] Joseph Mengele: افسر اس‌اس در آلمان نازی و پزشک اردوگاه آشویتز که به خاطر آزمایش‌های بی‌رحمانۀ خود روی اسرا مشهور است [مترجم]. [۱۵] Over There [۱۶] One [۱۷] Book of Rites [۱۸] Blurred Lines [۱۹] Dark Side of the Tune: Popular Music and Violence [۲۰] Mary Elizabeth Tipper Gore: نویسنده، عکاس و فعال اجتماعی آمریکایی، و همسر ال‌گور که از ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۱ معاون اول رییس‌جمهور ایالات متحده (بیل کلینتون) بود [مترجم]. [۲۱] Tous les Matins du Monde [۲۲] Siren: حوریان دریایی که با صدای دلفریب خود دریانوردان را به تله می‌انداختند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157946.json b/train/528157946.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..06695caf821a06139d7a9df5c5a777616cff4d61
--- /dev/null
+++ b/train/528157946.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور از شر بی‌شعورها و بی‌شعوری خلاص شویم؟",
+  "subtitle": "گاهی باید با همان زبانی که یک بی‌شعور می‌فهمد با او صحبت کنید",
+  "introduction": "بی‌شعور کسی است که دانسته دیگران را می‌آزارد و از این آزار لذت می‌برد. او از اینکه با زبان نیش‌دارش افراد را تحقیر کند و از پا درآورَد خوشنود می‌شود. اما آیا راهی برای مبارزه با این آدم‌های بی‌شعور وجود دارد؟ رابرت ساتن، روان‌شناس دانشگاه استنفورد، در کتاب جدیدش راهکارهایی برای رهایی از شر بی‌شعورها پیشنهاد می‌کند. از نظر او مبارزه با بی‌شعوری مهارتی اکتسابی است که آموختنش افراد را در زندگی کاری و شخصی یاری خواهد کرد.",
+  "content": "رابرت ساتن، ووکس —  جهان پر از آدم‌های بی‌شعور۱ است. هر جا زندگی کنید، هر شغلی داشته باشید، احتمال زیاد پیرامون شما را آدم‌های بی‌شعور فرا گرفته‌اند. پرسش این است که، دربارۀ این مسئله چه کار باید کرد؟\n رابرت ساتن، استاد روان‌شناسی در دانشگاه استنفورد، قدم پیش گذاشته است تا به این پرسش همیشگی پاسخ دهد. او یک کتاب جدید نوشته است با عنوان، راهنمای بقا در برابر آدم‌های بی‌شعور۲، که اساساً همان چیزی است که از عنوان آن به نظر می‌رسد: راهنما برای بقا در مواجهه با آدم‌های بی‌شعور در زندگی خودتان.\n در سال ۲۰۱۰، ساتن کتاب ورود بی‌شعورها ممنوع۳ را منتشر کرد، که بر رویارویی با آدم‌های بی‌شعور در سطح سازمانی متمرکز بود. در کتاب جدید، او طرحی برای رویارویی با آدم‌های بی‌شعور در سطح بینافردی ارائه می‌دهد. اگر شما رئیس بی‌شعور، دوست بی‌شعور، یا همکار بی‌شعور دارید، شاید این کتاب مخصوص شما باشد.\n ساتن می‌گوید، بقا در برابر آدم‌های بی‌شعور، مهارت است، نه علم، یعنی هر کسی ممکن است در آن خوب یا بد باشد. کتاب او دربارۀ پیشرفت در این مهارت است.\n من اخیراً با او ملاقات کردم تا دربارۀ راهبردهایش برای برخورد با آدم‌های بی‌شعور صحبت کنم، منظور او از این حرف چیست که ما باید در قبال آدم‌های بی‌شعور در زندگی خودمان مسئولیت‌پذیر باشیم، و چرا او می‌گوید که خودآگاهی کلید تشخیص این حقیقت است که شاید آدم بی‌شعور در زندگی شما خودتان باشید.\n او به من می‌گوید: «شما باید خودتان را بشناسید، دربارۀ خودتان صادق باشید، و به آدم‌های پیرامون خودتان تکیه کنید تا به شما بگویند که چه موقع آدمی بی‌شعور هستید. و هنگامی که آن‌ها به‌اندازۀ کافی مهربان هستند که این را به شما بگویند، گوش کنید».\n گفت‌وگوی کامل ما، که برای وضوح مطلب اندکی ویرایش شده است، در زیر آمده است.\n شان ایلینگ: چگونه است که استادی در دانشگاه استنفورد این همه از وقت خود را صرف اندیشیدن دربارۀ آدم‌های بی‌شعور می‌کند؟\n رابرت ساتن: خُب، این موضوع تا حدی مبتنی بر نوعی منطق فکری است. من دربارۀ ابراز احساسات در زندگی سازمانی تحقیقات زیادی انجام داده‌ام، از جمله اینکه چگونه باید با آدم‌های بی‌شعور برخورد کرد. من آن موقع از این واژه استفاده نمی‌کردم، اما این اساساً همان کاری بود که من انجام می‌دادم. من حتی به‌عنوان مسئول جمع‌آوری قبض تلفن اندکی تحقیقات قوم‌شناختی انجام دادم، که در حین این کار تمام طول روز با آدم‌های بی‌شعور سر و کار داشتم. همچنین بخشی از دانشکده‌ای بودم که قانونِ ورود بی‌شعورها ممنوع داشت، جداً می‌گویم. و ما واقعاً این قانون را اجرا کردیم.\n ایلینگ: ببخشید، چی؟ سیاست «ورود بی‌شعورها ممنوع» در دانشکده چگونه چیزی است؟\n ساتن: ما هنگام تصمیم‌گیری برای استخدام افراد، آشکارا دربارۀ این موضوع صحبت می‌کردیم. دانشگاه استنفورد مکانی است با پرخاشگری منفعلانه، بنابراین این موضوع خیلی جلوی چشم نبود. اما اگر کسی مثل یک آدم نفهم رفتار می‌کرد، ما به‌آرامی از او دوری می‌کردیم و زندگی را برای او سخت می‌کردیم. ایدۀ ما آن بود که در صورت امکان از استخدام آدم‌های بی‌شعور خودداری کنیم، و اگر آدم بی‌شعوری از زیر دستمان در رفت و به دانشکده راه پیدا کرد، به‌طور جمعی با او برخورد کنیم.\n ایلینگ: قبل از آنکه دربارۀ بقا در برابر آدم‌های بی‌شعور صحبت کنیم، ما به تعریفی مناسب از آدم بی‌شعور نیاز داریم. شما می‌توانید همچین تعریفی ارائه کنید؟\n ساتن: تعاریف آکادمیک بسیاری وجود دارد، اما من آن را چنین تعریف می‌کنم: آدم بی‌شعور کسی است که باعث می‌شود احساس کنیم تحقیر شده‌ایم، ناتوان هستیم، مورد بی‌احترامی قرار گرفته‌ایم، و یا سرکوب شده‌ایم. به زبان دیگر، کسی که باعث می‌شود احساس کنید وجودتان هیچ ارزشی ندارد.\n ایلینگ: بنابراین، آدم بی‌شعور کسی است که به دیگران اهمیت نمی‌دهد؟\n ساتن: من بین بی‌شعورهای قسم‌خورده و موقت تمایز می‌نهم، زیرا همگی ما تحت شرایط نادرست می‌توانیم بی‌شعورهای موقت باشیم. من دربارۀ کسی صحبت می‌کنم که پیوسته این چنین است، که پیوسته با دیگران چنین برخورد می‌کند. من فکر می‌کنم موضوع پیچیده‌تر از آن است که به‌سادگی بگوییم که آدم بی‌شعور کسی است که به دیگران اهمیت نمی‌دهد. در واقع، برخی از آن‌ها واقعاً به دیگران اهمیت می‌دهند، آن‌ها می‌خواهند که شما احساس کنید آسیب دیده‌اید و ناراحت باشید، آن‌ها از این امر لذت می‌برند.\n ایلینگ: چه تعداد از افرادی که در پی راهبردهای بقا در برابر بی‌شعورها هستند، از درک این امر عاجز هستند که خودشان بخشی از گروه آدم‌های بی‌شعور هستند؟\n ساتن: این پرسش مهمی است. دلیل آنکه من آدم بی‌شعور را کسی می‌دانم که باعث می‌شود شما احساس کنید تحقیر شده‌اید، ناتوان هستید و غیره، آن است که شما باید در قبال آدم‌های بی‌شعور در زندگی خودتان مسئولیت‌پذیر باشید. برخی افراد واقعاً آنقدر نازک نارنجی هستند که تصور می‌کنند همه آن‌ها را می‌رنجانند در حالی که هیچ مسئلۀ شخصی‌ای در کار نیست. مسئلۀ دیگر که شما هم به آن اشاره کردید، این است که چون بی‌شعوری بسیار واگیردار است، اگر شخصیت شما طوری باشد که هر جا می‌روید، مردم واقعاً با شما مثل شخصی بی‌ارزش برخورد می‌کنند و بدتر از دیگران با شما برخورد می‌کنند، احتمال زیاد شما کاری می‌کنید که این مجازات را بر می‌انگیزد.\n می‌توانید این امر را در رابطه با دونالد ترامپ مشاهده کنید. من نمی‌خواهم خیلی دربارۀ وی صحبت کنم، اما فکر می‌کنم این بخشی از زندگی وی است. اگر شما عملاً به همه اهانت کنید، آن‌ها نیز جواب شما را با اهانت خواهند داد.\n ایلینگ: خُب، من نمی‌خواهم رئیس‌جمهور را بی‌شعور بنامم، اما می‌خواهم بگویم که تمام شرایطی که شما در کتاب خود دربارۀ بی‌شعورها برشمرده‌اید دربارۀ او صدق می‌کند.\n ساتن:  بله، من هم او را بی‌شعور نمی‌نامم، اما با ارزیابی شما موافقم.\n ایلینگ: مطمئن‌ترین راه برای اینکه کسی تشخیص دهد که مثل فردی بی‌شعور رفتار می‌کند، چیست؟ من فرض می‌کنم که اکثر ما گاهی بی‌شعور هستیم اما ترجیح می‌دهیم چنین نباشیم.\n ساتن: فرض شما کاملاً درست است. در اینباره برخی شواهد در کتاب وجود دارد که افراد اندکی معترفند که بی‌شعورند در حالی که بسیاری از افراد می‌گویند که توسط بی‌شعورها سرکوب شده‌اند. در اینجا اختلاف عظیمی وجود دارد. مهم‌ترین چیزی که این تحقیق دربارۀ خودآگاهی می‌گوید آن است که بدترین کسی که می‌توان از او دربارۀ بی‌شعوری کسی پرسش کرد خودِ آن فرد بی‌شعور است، و بهترین کسانی که می‌توان از آن‌ها در اینباره پرسش کرد افراد پیرامون وی هستند که آن فرد را حداقل تا حدی می‌شناسند. اصل بنیادی: بی‌شعورها در زندگی خود به کسی نیاز دارند که به آن‌ها بگوید بی‌شعور هستند.\n\nایلینگ: بی‌شعوری راهبرد برجسته‌ای برای رابطه‌سازی نیست، اما به نظر می‌رسد با موفقیت شغلی هم‌خوانی دارد. مثلاً بی‌شعور معروفی مثل استیو جابز را داریم. چرا چنین است؟\n ساتن: بله، اگر شما در موقعیتی باشید که نوعی بازی «من می‌برم، تو می‌بازی» در سازمان باشد، آنگاه شما به هیچگونه همکاری از سوی رقبای خود نیازی ندارید، و بی‌توجهی به دیگران طوری که احساس کنند وجودشان هیچ ارزشی ندارد شاید ارزشمند باشد.\n اما این موضوع با دو مشکل رو به رو است. یکی آن‌که در اغلب موقعیت‌ها، شما عملاً نیازمند همکاری هستید. و ما تحقیقات بسیاری در دست داریم که نشان می‌دهد افرادی که دهنده هستند نه گیرنده، در دراز مدت عملکرد بهتری دارند. اگر شما بازی کوتاه مدتی انجام می‌دهید، آنگاه بله، بی‌شعور بودن ممکن است مزیت داشته باشد، اما من تا حد زیادی متقاعد شده‌ام که این راهبرد در اغلب موقعیت‌ها کارکرد ندارد.\n ایلینگ: اگر بخواهیم منصف باشیم، باید بگوییم که نمونه‌هایی از آدم‌های بی‌شعور در دنیای تجارت هستند که به‌واسطۀ بی‌شعوری خودشان متضرر شده‌اند. مثلاً می‌توان از تراویس کالانیک مدیر عامل سابق اوبر نام برد.\n ساتن: درست است. معمولاً بی‌شعور بودن در دنیای تجارت با هزینه‌هایی همراه است. برای مثال، هنگامی که فرد بی‌شعور به مقامات بالاتر در شرکت صعود می‌کند، ممکن است با بیرون راندن بهترین افراد، تخریب بهره‌وری و خلاقیات آن‌ها و مواردی از این دست، سازمان پیرامون خود را نابود کند.\n ایلینگ: اجازه دهید به موضوع اصلی کتاب بپردازیم، یعنی چگونگی برخورد با آدم‌های بی‌شعور. به من بگویید که بهترین راهبرد شما برای خنثی‌سازی یک بی‌شعور چیست؟\n ساتن:  نخست، این به میزان قدرت شما بستگی دارد. و دوم، به اینکه چقدر وقت دارید. این‌ها دو پرسشی هستند که شما باید قبل از هر گونه تصمیمی پاسخ دهید. با فرض اینکه شما قدرت «هری کثیف»۴ را ندارید یا مدیر عامل نیستید و نمی‌توانید افرادی را که دوست ندارید به‌سادگی اخراج کنید، فکر می‌کنم از لحاظ راهبردی دو کار را باید انجام دهید.\n در ابتدا، شما باید شواهدی را جمع‌آوری کنید. همچنین باید یک ائتلاف تشکیل دهید. یکی از شعارهای من این است که باید بی‌شعورهای پیرامون خودتان را بشناسید. ما قبلاً دربارۀ بی‌شعورهای قسم‌خورده در برابر بی‌شعورهای موقت صحبت کردیم، اما تمایز واقعاً مهمِ دیگر آن است که برخی افراد، همان‌طور که آغار بحث اشاره کردید، بی‌شعورهایی بی‌علامت هستند و خودشان نمی‌دانند که آدم‌هایی نفهم هستند، اما شاید نیتشان خیر باشد.\n در این موقعیت، شما می‌توانید گفت‌وگوهای پشت‌پرده داشته باشید، به‌آرامی به آن‌ها بفهمانید که از حد و مرزی مشخص تجاوز کرده‌اند. این نوعی کار سادۀ اقناعی است. اما اگر او یکی از آن بی‌شعورهای ماکیاولی‌صفت است که با شما همانند یک آشغال برخورد می‌کند زیرا بر این باور است که روش پیشرفت چنین است، در این حالت شما باید در صورت امکان سریعاً از آنجا خارج شوید.\n ایلینگ: اجازه دهید این موضوع را ملموس‌تر نماییم. فرض کنیم شما کسی هستید که با رئیسی بی‌شعور دست و پنجه نرم می‌کنید. آشکارا، عدم‌تقارن قدرت وجود دارد، بنابراین به همین سادگی نیست که به او بگویید بی‌شعور است. من گمان می‌کنم این موقعیت رایجی در بین بسیاری از خوانندگان علاقه‌مند به این کتاب است. توصیۀ شما چیست؟\n ساتن: پرسش نخست این است که، آیا شما می‌توانید کار خود را ترک کنید یا به بخش دیگری انتقالی بگیرید؟ اگر شما تحت ریاست بی‌شعوری قسم‌خورده هستید، این بدان معنا است که شما رنج می‌کشید. و اگر چنین است، شما باید از آنجا بیرون بیایید، موضوع به‌همین سادگی است.\n پرسش دوم آن است که، اگر شما باید تحمل کنید، آیا می‌خواهید مبارزه کنید یا فقط می‌خواهید با این موضوع کنار بیایید؟ اگر می‌خواهید مبارزه کنید، به برنامه و گروه امدادی نیاز دارید، شما باید شواهد خود را گردآوری کنید، و سپس شانس خود را امتحان کنید. به هر حال، من به مردم می‌گویم که بکوشند تا حد امکان کمترین تماس را با بی‌شعورها داشته باشند، و راهبردهایی برای انجام این کار در کتاب ارائه کرده‌ام.\n یکی از ساده‌ترین، و در عین حال سخت‌ترین،کارهایی که می‌توانید انجام دهید آن است که اصلاً اهمیت ندهید. اهمیت‌ندادن باد یک آدم بی‌شعور را می‌خواباند. هنگامی که فرد بی‌شعور با بداخلاقی با شما رفتار می‌کند، او را نادیده بگیرید. دربارۀ زمانی فکر کنید که شب به خانه بر می‌گردید و اینکه آن بی‌شعور در آنجا نیست و وجودش اهمیتی ندارد. به این فکر کنید که چگونه یک سال دیگر آن بی‌شعور در زندگی شما نخواهد بود، اما باز هم همان بی‌شعوری خواهد بود که همیشه بوده است.\n ایلینگ: اگر فرد بی‌شعور، دوست یا همکار شما باشد، چه باید کرد؟ آیا این نیازمند راهبردی متفاوت است؟\n ساتن: شانس خلاصی از دست آن‌ها بیشتر است زیرا قدرت بیشتری دارید. اما راه‌حل ساده‌تری برای برخورد با چنین موقعیتی وجود دارد: صرفاً آن‌ها را نادیده بگیرید. من در محیط آکادمیک هستم، یعنی شمار زیادی بی‌شعور وجود دارد که نمی‌توانیم اخراجشان کنیم، اما می‌توانیم مطلقاً آن‌ها را نادیده بگیریم. ما مجبور نیستیم آن‌ها را به رخدادها یا گردهمایی‌ها دعوت کنیم. می‌توانیم مؤدبانه از آن‌ها دوری کنیم و در صورت ضرورت به آن‌ها لبخند بزنیم، اما به‌جز این، صرفاً آن‌ها را نادیده می‌گیریم. این روش ما برای برخورد با بی‌شعورها است.\n اما موقعیت‌هایی وجود دارد که شما برای بقا شاید مجبور باشید خودتان هم بی‌شعور باشید زیرا هیچ راه دیگری ندارید مگر اینکه واکنش نشان دهید. این چیز ایدئالی نیست، اما اگر این همان کاری باشد که مجبور به انجامش هستید، باید این کار را بکنید.  ایلینگ: آنچه گفتید کاملاً به پرسش بعدی من مربوط می‌شود: آیا اصلاً درست است که با بی‌شعوری یک بی‌شعور را از میدان به در کنیم؟\n ساتن: حتماً چنین است. من می‌کوشم تا این امر را از چشم‌انداز خواننده بنگرم. اگر کسی تاریخچه‌ای طولانی در آزار شما دارد، و دارای شخصیتی ماکیاولی‌صفت است، تنها چیزی که وی می‌فهمد نمایش قدرت است. اگر چنین است، بهترین راه برای محافظت از خودتان این است که با هر آنچه در اختیار دارید، مقابله به‌مثل کنید.\n ببینید، برخی افراد سزاوار هستند که با آن‌ها بد برخورد شود. مهم‌تر از آن، نیاز دارند که با آن‌ها بد برخورد شود. گاهی باید با همان زبانی که یک بی‌شعور می‌فهمد با او صحبت کنید، و این بدان معنا است که باید خود را به این موضوع آلوده کنید.\n ایلینگ: اغلب ما نمی‌خواهیم بی‌شعور باشیم، اما گاهی هستیم. برای مثال، هنگامی که صبح از خواب بیدار می‌شوم، اغلب یک بی‌شعور غرغرو هستم. من به این یا آن دلیل نمی‌خواهم از خواب برخیزم، بنابراین از رختخواب بیرون می‌غلطم و ۳۰ دقیقۀ نخست روز را همانند آدمی بی‌شعور به این سو و آن سو می‌چرخم. هر روز چنین نیست، اما گاهی این اتفاق رخ می‌دهد و شرم‌آور است. بنابراین، فکر می‌کنم پرسش من این است که، ما چگونه می‌توانیم بهتر جلوی گرایش‌های بی‌شعورمآبانۀ خودمان را بگیریم؟\n ساتن: نخست، چنین به نظر می‌رسد که شما خودآگاه هستید و این چیز خوبی است. اما ببینید، موقعیت‌های خاصی وجود دارد که اغلب ما را به آدم‌های نفهم تبدیل می‌کند، و ما باید از این نکته آگاه باشیم و بکوشیم تا تکنیک‌هایی برای آرام‌کردن خودمان پیدا کنیم. برای مثال، کمبود خواب یکی از حتمی‌ترین راه‌ها برای تبدیل‌شدن به آدمی بی‌شعور است. اگر خسته هستید و عجله دارید، احتمالاً یک بی‌شعور خواهید بود. اگر در موقعیتی خاص از قدرتی ویژه برخوردار هستید، با خطر تبدیل‌شدن به فردی بی‌شعور رو به رو هستید. یکی از چیزهایی که من آموخته‌ام، آن است که، اختلافات زیاد از لحاظ قدرت، بدترین جنبۀ وجود ما را آشکار می‌سازد.\n سرانجام، باید خودتان را بشناسید، دربارۀ خودتان صادق باشید، و به آدم‌های پیرامونتان تکیه کنید تا به شما بگویند که چه موقع بی‌شعور هستید. و هنگامی که آن‌ها به‌اندازۀ کافی مهربان هستند که این را به شما بگویند، گوش کنید.\n ایلینگ: افلاطون در رسالۀ جمهور این استدلال معروف را مطرح می‌کند که یک دیکتاتور، هر اندازه هم قدرتمند باشد، سرانجام با فاسدساختن روح خودش، رنج می‌کشد. شما استدلال مشابهی دربارۀ بی‌شعورها مطرح می‌کنید، اینکه آن‌ها ممکن است در زندگی پیروز شوند اما با این وجود به‌عنوان انسان می‌بازند.\n ساتن:  چه جالب، من هرگز ارتباط دیدگاه خودم را با دیدگاه افلاطون نشنیده بودم. این پرسشی نیست که من انتظار شنیدن آن از یک روزنامه‌نگار را داشته باشم، اما حدس می‌زنم که این همان نظریه‌پرداز سیاسی سابق است که سخن می‌گوید. باید بگویم که من این ارتباط را دوست دارم. ما می‌دانیم که بی‌شعورها دارای تأثیری مخرب بر افراد پیرامون خود هستند. برای مثال، مطالعاتی طولی۵ وجود دارد که تقریباً به‌وضوح نشان می‌دهد افرادی که سالیان دراز تحت ریاست بی‌شعورها کار می‌کنند، سرانجام بیشتر افسرده خواهند بود، بیشتر مضطرب خواهند بود، و از سلامتی کمتری برخوردار خواهند بود.\n بنابراین، شواهدی قانع‌کننده در دست است که بی‌شعورها انسان‌هایی وحشتناک هستند که به دیگران ضرر می‌رسانند. من فکر می‌کنم شیوه‌ای که شما مشابهت دیدگاه مرا با دیدگاه افلاطون توصیف کردید، بسیار زیباتر از هر آن چیزی است که من می‌توانم بگویم.\n در پایان کار، اگر شما یک بی‌شعور باشید، شما انسانی شکست‌خورده به شمار می‌روید زیرا رنج غیرضروری را ترویج می‌کنید. چه چیز دیگری می‌توان گفت؟  \n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nSutton, Robert. The Asshole Survival Guide: How to Deal with People Who Treat You Like Dirt. Houghton Mifflin Harcourt, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این گفت‌وگو میان شان ایلینگ و رابرت ساتن انجام شده است و در تاریخ ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۷ با عنوان «A Stanford psychologist on the art of avoiding assholes» در وب‌سایت ووکس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲ آبان ۱۳۹۶ آن را با عنوان «چطور از شر بی‌شعورها و بی‌شعوری خلاص شویم؟» و با ترجمۀ علی برزگر منتشر کرده است. •• رابرت ساتن (Robert Sutton) استاد مدیرت دانشگاه استنفورد است و در حوزۀ پژوهش‌های مدیریتی  فعالیت می‌کند. ساتن چندین کتاب پرفروش نوشته است. ••• شان ایلینگ (Sean Illing) دانش‌آموختۀ دکتری در فلسفه و علوم سیاسی از دانشگاه لوئیزیانا است. او مصاحبه‌گر و ویراستار ارشد ووکس است و علاوه بر آنجا نوشته‌هایش در سالون نیز منتشر می‌شود. [۱] asshole [۲] The Asshole Survival Guide [۳] The No Asshole Rule [۴] Dirty Harry: شخصیت اصلی فیلمی جنایی با همین نام به کارگردانی دان سیگل محصول ۱۹۷۱ [مترجم]. [۵] longitudinal studies: مطالعاتی که در آن‌ها گروه مورد مطالعه در طول زمان مورد مطالعه قرار می‌گیرد [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157947.json b/train/528157947.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..19d85e7ea7341d21b34c852ababaafe0f72b3899
--- /dev/null
+++ b/train/528157947.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "خاموشانِ جهان متحد شوید",
+  "subtitle": "اگر خودتان درون‌گرا نیستید، احتمالاً دارید یکی از آن‌ها را بزرگ می‌کنید، یا مدیر یکی از آن‌ها هستید یا همسرش",
+  "introduction": "در هر جمعی، چند نفری هستند که به اصطلاح «مجلس‌گردانی» می‌کنند. حرف می‌زنند، سؤال می‌پرسند، بحث می‌کنند و سر و صدا راه می‌اندازند. اما در کنار آن‌ها، چند نفری هم پیدا می‌شوند که ترجیح می‌دهند در حاشیه بمانند و لب به سخن باز نکنند. درون‌گرایانی که مشغول خیال‌ها و گشت‌زنی‌های ذهنی خودشانند و انگیزه‌ای برای معاشرت یا مبارزه با دیگران ندارند. سوزان کین، مادرخواندۀ درون‌گراها، دربارۀ این خاموشان می‌نویسد.",
+  "content": "لیدیالایل گیبسون، هاروارد مگزین — در یک عصرِ دوشنبۀ پرنور، مادرخواندۀ پَری‌گونۀ درون‌گراها -سوزان کینِ نویسنده، فارغ‌التحصیل دکترای حقوق در سال ۱۹۹۳، که کتابش ساکت: قدرت درون‌گرایان در جهانی که از صحبت دست نمی‌کشد۱، پنج سال پیش هیجان زیادی برانگیخت- با اعضای تیمش دور یک میز چوبی دراز نشسته بود. میزی پوشیده از کاغذ و لپ‌تاپ و فنجان‌هایی که مدت‌ها بود خالی از قهوه مانده بودند. بیرون از اینجا، در این خیابان خواب‌آلود در قلب هارلِم، روز دیگری با لختی می‌گذشت. اما درون این اتاق غذاخوری، در ساختمانی قدیمی و پرشکوه با آجرهای قرمز که به‌تازگی مرکز فرماندهی عملیات این گروه شده، کین و همکارانش عمیقاً درگیر بحثی فلسفی دربارۀ محبت مهرآمیز، آزادی و وظیفۀ خودآیینی (اصالت) و نکات ظریف‌ترِ بازاریابیِ شبکه‌ای شرکتی بودند. یک سوی اتاق، دو تخته وایت‌بورد روی سه‌پایه‌های چوبی قرار گرفته بودند که پُر شده بودند از کلمات مختصر تخته‌وایت‌بوردی: «آسیب‌پذیری»، «سفر»، «رهبری»، «خدمات»، «ارتباطات». گروه در پی رسیدن به نکته‌ای دربارۀ ماهیتِ دگرگونی بود: چگونه می‌توان جهت حرکت یه فرهنگ را تغییر داد؟ اگر این اتفاق بیفتد امور چه شکلی خواهند داشت؟ و چه کسی می‌تواند از پس این کار برآید؟\n چند هفته پیش‌ازاین، شرکت انتفاعی تازه‌تأسیس کین، کوایت روُلوشن۲، (با این مأموریت اعلان‌شده: «آزاد کردن قدرت درون‌گراها برای منفعت همگان») ابتکاری آزمایشی با عنوان برنامۀ سفیر خاموش را در تعدادی از دفاتر و مدارس سراسر کشور آغاز کرد. شخص کین نیز درون‌گراست و اگر با او حرف بزنید، یا حتی چند صفحه از ساکت را بخوانید، به‌سرعت با یکی از موضوعاتِ اصلی مورد نظرش برخورد می‌کنید: «ایدئال برون‌گرایی». او استدلال می‌کند که فرهنگ آمریکایی، و درکل جهان غرب، برون‌گرایی را می‌ستاید. کلاس‌های درس و محیط‌های کارْ پیرامون آن‌هایی طراحی شده‌اند که می‌توانند در میان سروصدا و ازدحام دفاترِ پلان باز و توفان‌های فکر برای مشارکت همه، موفق باشند. در همین حال درون‌گرایی «جایی میان سرخوردگی و آسیب‌شناسی» قرار می‌گیرد، چیزی که باید در راه رسیدن به یک خویشتن بهتر، بر آن فائق آمد. کین می‌نویسد «امروزه ما فقط برای دامنۀ به‌شدت محدودی از سبک‌های شخصیتی جایی در نظر می‌گیریم. به ما می‌گویند که عالی‌بودن یعنی بی‌باکی، خوشبختی یعنی اجتماعی‌بودن. ما خود را چون ملتی از برون‌گراها می‌بینیم، و این یعنی نسبت به اینکه واقعاً چه کسانی هستیم، نابینا شده‌ایم.» کین یادآور می‌شود که درواقع بین یک‌سوم تا نیمی از آمریکایی‌ها درون‌گرا هستند. او اغلب به مخاطبانش می‌گوید اگر خودتان درون‌گرا نیستید، احتمالاً دارید یکی از آن‌ها را بزرگ می‌کنید، یا مدیر یکی از آن‌ها هستید یا همسرش.  و بدین‌ترتیب برنامۀ سفیر خاموش، و این جلسه، برای رد و بدلِ آخرین افکار و نظرات، در بعدازظهری در ماه جولای در ساختمان آجرقرمزِ شرکت در هارلم (که اسمش –طبق انتظار- کوایت هاوس۳ است)  برگزار می‌شود. کین می‌گوید هدفْ فقط این نیست که درون‌گراها احساس بهتری داشته باشند، بلکه کمک‌کردن به آن‌هاست برای بهتر کارکردن و بیشتر یادگرفتن، برای اینکه کارمندان و دانش‌آموزان بهتری باشند. «سفیران» که داوطلبانی از سازمان‌های شرکت‌کننده هستند، ماه‌ها توسط تیم کوایت روُلوشن تمرین داده می‌شوند و پس‌ازآن، آماده برای هُل‌دادن فرهنگ محیط‌های مدرسه و محل کار به مسیرهایی که با سکوت آشتی دارند، به میان همتایان خود برمی‌گردند. این سفیران شاید از تعداد کمترِ پروژه‌های مشترک، و یا تعدادِ بیشتر اطلاعیه‌های پیش از جلسه دربارۀ موضوعات مطروحۀ آن طرفداری کنند. گوشه‌های جدیدی برای انزوا و سکوت بیابند، و شفافیت و ارتباط میان همکاران و هم‌کلاسی‌ها در دو انتهای طیف خُلقی را ترویج کنند.\n اما تیم کوایت روُلوشن، حتی در همان زمانی‌که داشت اولین موج از سفیران را تمرین می‌داد، هنوز تلاش می‌کرد تا به‌طور کامل این را بفهمد که خودْ چه هستند، یا بهتر از آن، چه باید باشند، و اینکه درنهایت ویژگی‌های اصلی‌شان چه باید باشد؟ پل سیبِتا، مدیرعامل بسیار برون‌گرای شرکت، درحالی‌که صندلی‌اش پشت سرش کج شده و مسئول وایت‌بوردها و هدایت گفت‌وگوست، بالای میز ایستاده است. حدود یک دوجین از اعضای تیم کوایت روُلوشن، فرو رفته در صندلی‌هایشان دور میز نشسته‌اند. در آغاز جلسه، سیبتا از همه خواست تا تصویری از یک «سفیر کاملاً شکل‌گرفته» در ذهن مجسم، و سپس آن را توصیف کنند. پرسید که «ما چه چیزی خلق کرده‌ایم؟ اگر شما خودتان سفیر بودید و فقط یک چیز از ما می‌خواستید، آن چیز چه بود؟ دوست دارید تبدیل به چه کسی بشوید؟» او داشت پیشنهاد تمرینی در مهندسی معکوس را می‌داد.\n جواب‌ها ابتدا مبهم بودند. گفت‌وگو حول‌وحوش «خودآگاهی» و «خودبیانگری» پرسه می‌زد. هدایت کردن رابطه‌ها. خارج شدن آدم از کنج راحتی‌اش. کسی پیشنهاد کرد که سفیران می‌توانند مثل مشاوران ازدواج باشند، منتهی نه برای ازدواج. دیگری دربارۀ کنش‌های فردیِ بسیار کوچکی که شجاعانه‌اند، حرف زد. او گفت «در توصیۀ خودتان به‌عنوان سفیر، دارید پیامی اشاعه می‌دهید. فکر می‌کنم لازم است به مردم گفته شود که اشکالی ندارد که قاعده‌ها را برهم بزنند.» کین اهمیت همراه‌کردنِ برون‌گراها، هم به‌عنوان سفیر و هم به‌منزلۀ معتقدان به قسمت «برای منفعت همگان» را در بیانیۀ مأموریت کوایت روُلوشن مطرح کرد.\n کس دیگری بحث را از سر گرفت: هایدی کازِویچ، مدیر «آموزش خاموش» که رهبری برنامۀ سفیر خاموش در مدارس را بر عهده دارد. او گفت «همراه‌کردن برون‌گراها به‌عنوان بخشی از گفت‌وگو، اهمیت حیاتی دارد.» کازویچ بحث سه هفته پیش خود با گروهی از دانش‌آموزان را یادآوری کرد که طی آن، آن‌ها را با اصول خلقیات و ویژگی‌هایی که درون‌گرا و برون‌گرا را مشخص می‌کند، آشنا کرده بود. در ادامه گفت «و فضا به‌سرعت گشوده می‌شود. احساس اعتماد و امنیت پدیدار می‌شود و ناگهان متوجه می‌شوند که ’آها، پس من اینم؛ من سریع‌تر تصمیم می‌گیرم.‘ یا ’من راحت‌تر چند کار هم‌زمان رو انجام می‌دم.‘ یا ’پس من به‌خاطر همین ساکتم.‘ و به‌خصوص برای ساکت‌ها، آن لحظۀ ’آها، پس من از بغل‌دستی‌ام که همیشۀ خدا دستش رو بلند می‌کنه، کمتر نیستم.‘»\n سیبتا درحالی‌که سرش را تکان می‌دهد تکرار می‌کند «همیشۀ خدا».\n کازویچ دوباره گفت «همیشۀ خدا». موتورش حالا روشن شده بود. اضافه کرد «تغییری اتفاق می‌افتد. تغییری در مهربانی و احترام که اساسش گوناگونی افراد حاضر در اتاق است که با هم حرف می‌زنند. و شما تعامل انسانی‌تری خواهید داشت. من عاشق عبارت ’فرهنگ مهربانی‘ هستم. وقتی فضایی خلق می‌کنید تا افراد ساکت‌تر حرف بزنند، گاه ایده‌های باورنکردنی‌ای خواهید داشت که درغیراین‌صورت به اشتراک گذاشته نمی‌شدند. این خلاقیت است، باروری است. این یعنی اعتماد درون تیم. یعنی قدرت.»\n معاشرت به‌مثابۀ «ورزش هیجانی» کین فکرش را نمی‌کرد که کتابش ممکن است مهم باشد. البته نه از آغاز. در اوایل دهۀ ۲۰۰۰ ایدۀ ساکت را زیرورو می‌کرده و با ادبیاتی مبهم دربارۀ تاریخ اجتماعی و روانی درون‌گراها سروکله می‌زده است؛ می‌گوید آن زمان «فکر می‌کردم دارم روی پروژه‌ای به‌شدت خاص کار می‌کنم و اگر بتوانم قراردادی ببندم و چند نسخه از کتاب فروخته شود، شانس آورده‌ام.» اما بعد کارگزارش با ناشران نیویورک تماس گرفت و «آن‌ها بگویی‌نگویی شیفتۀ کار شدند.» (شاید می‌توانستند با موضوع آن همزادپنداری کنند: کین الآن می‌گوید «همان‌طور که می‌توانید تصور کنید، اکثر دبیران بنگاه‌های نشر درون‌گرا هستند.») حراجی برگزار شد و جنگ پیشنهادِ قیمت در گرفت، که درنهایت رندوم هاوس آن را برد. کین به یاد می‌آورد که «مثل رؤیایی دیوانه‌وار بود.» و بعد زمان نوشتن رسید. برای رسیدن به مقصودْ هفت سال زمان و نسخۀ دومی لازم بود که باید از صفر شروع می‌شد.  در حقیقت کتابی که در ژانویۀ ۲۰۱۲ پدیدار شد، همان پروژۀ به‌شدت منحصربه‌فردی بود که کین تصورش کرده بود. کتابی که تا حدودی یک مرور علمی است، تا حدودی یک مانیفست، تا حدودی خودیاری و تا حدودی هم سفرنامه است. سفرنامه‌ای که اقامت‌های او را در مکان‌هایی همچون کلیسای بزرگِ ریک واردن۴ به نام سَدِلبک در کالیفرنیا دنبال می‌کند، جایی که در میان لامپ‌های پر نورِ مخصوص فیلم‌برداری و صفحه‌نمایش‌های عظیم نیایش کرده است؛ یا یکی از سمینارهای آنتونی رابینز در آتلانتا که وعدۀ «آزادکردن قدرت درون» می‌داد، یا یک بعدازظهر که این تجارب با «گذر از آتش» از روی بستری از زغال گداخته به اوج خود رسید. و نیز دانشکدۀ کسب‌وکار هاروارد که یکی از دوستان کین که خود سابقاً محصل آن بوده، گفته بود که «پایتخت معنوی برون‌گرایی» است. در آنجا مشاهده کرد که استادان سخت می‌کوشند تا دانشجویان ساکت را به حرف بگیرند و معاشرت نوعی «ورزش هیجانی» است. یک روز کین در مرکز اشپنگلر نشسته و گفت‌وگویی را با چند دانشجو شروع کرده بود، که یکی از آن‌ها به او توصیه کرده بود که «این دور و بر عمراً بتونی یه درون‌گرا پیدا کنی.»\n هرچند قلب کتاب، چند ده مطالعۀ علمی است که کین طی مسیرش انجام داده است، اما یکی از این مطالعات متعلق به آدام گرنت، استاد مدیریت دانشکدۀ وارتون است که از پژوهش تجربی‌اش در سال ۲۰۰۳ دربارۀ تأثیرگذاری شگفت‌انگیز رهبران درون‌گرا می‌گوید. یکی دیگر، متعلق به آلن آرونِ روان‌شناس است دربارۀ افراد «شدیداً حساس»، با عواطف قوی و نفرت از خوش‌وبش که بسیار شبیهِ درون‌گراها هستند. و دیگری متعلق است به برایان لیتل، استاد روان‌شناسی کمبریج (مدرس سابق دانشگاه هاروارد)، دربارۀ «ویژگی‌های آزاد» که به درون‌گراها و برون‌گراها اجازه می‌دهد زمانی‌که وضعیت می‌طلبد، از خلقیاتشان فاصله بگیرند. کین یک فصل کامل را به کار جروم کاگان، استاد بازنشستۀ کرسی استارچ در روان‌شناسی اختصاص می‌دهد که پژوهش او، شرکت‌کنندگان را از نوزادی تا بلوغ دنبال کرده است؛ او در این پژوهش کودکانی را که «واکنشیِ شدید» می‌نامد، یعنی آن‌هایی که راحت‌تر از دیگران توسط محرک‌های محیط برانگیخته می‌شوند و احتمال بیشتری دارد که درون‌گرا بار آیند، متمایز ساخت. کار او به تثبیت نقش زیست‌شناسی در شکل‌گیری شخصیت و خلقیات به‌عنوان ویژگی‌ای تا حدودی فطری، یاری رساند.\n تعریف کاربردی کین از درون‌گرایی که متأثر از روان‌شناسان معاصری همچون کاگان است، همچنان پژواکی است از همان تعریفی که کارل یونگ در سال ۱۹۲۱ ارائه داد: اینکه درون‌گراییْ آدمی را به‌سمت درون، به جهان افکار و احساسات هدایت می‌کند، درحالی‌که برون‌گرایی رو به‌سوی بیرون دارد، به‌سوی انسان‌ها و فعالیت‌ها. درون‌گراها برای بازیابی توانشان به تنهایی نیاز دارند؛ برون‌گراها توان مورد نیازشان را از معاشرت می‌گیرند. کین با قوی‌تر کردن این صورت‌بندی با استفاده از پژوهش‌هایی همچون اثر کاگان، تصویری می‌سازد که با تبعیض‌های ماندگار مقابله می‌کند. (هرچند او حتی در پژوهش‌ها نیز ایدئال برون‌گرایی را در کمین یافت: می‌گوید «وقتی بانکِ داده‌های روان‌شناختی را زیرورو می‌کردم، خیلی زود فهمیدم که اگر کلمۀ ’درون‌گرایی‘ را وارد کنید، این‌قدر مقاله پیدا می‌کنید» و دستانش را پانزده سانتی‌متر از هم باز می‌کند. «و اگر کلمۀ ’برون‌گرایی‘ را وارد کنید، این‌قدر مقاله پیدا می‌کنید.» حالا دستانش شصت سانتی‌متر  از هم فاصله دارند.)\n کین ادعا می‌کند که درون‌گرایی خصیصه‌ای ارزشمند و اغلب باشکوه است: درون‌گراها همدل و متفکرند؛ آن‌ها گوش‌دادن را به حرف‌زدن ترجیح می‌دهند و پیش از گفتن، می‌اندیشند. احتمال مردن آن‌ها در تصادف خودرو کمتر است و احتمال بیشتری دارد  که به علامت‌های هشدار توجه کنند. آن‌ها میل دارند کسانی باشند که صلح برقرار می‌کنند و مشورت می‌دهند. از «قدرت عظیم تمرکز» برخوردارند و از وسوسه‌های ثروت و شهرت تقریباً ایمن‌اند. آن‌ها هنرمند و خلاقند، مخصوصاً هنگامی‌که به تنهایی کار می‌کنند. او به خوانندگان اطمینان می‌دهد که لیست درون‌گراهای والاقدر بلند است: چارلز داروین، دکتر سوس۵، رُزا پارکس۶، آلبرت آینشتاین، استیو وُزنیاک۷، استیون اسپیلبرگ، جی.کی. رولینگ.\n تبدیل درون‌گرایی به چیزی باحال خوانندگان نیز همان واکنشی را به ساکت نشان دادند که ناشران نیویورکی داده بودند، انگار چاهی بکر ناگهان از زمین جوشیده است. کتاب پرفروش شد. هفتۀ بعد از انتشار ساکت، عکس کین روی جلد مجلۀ تایم رفت و چند هفته بعد از آن، او در تِد سخنرانی‌ای داشت که تنها در همان روز اولِ انتشار آن‌لاین، پانصدهزار بار تماشا شد (تا الآن رقمی نزدیک به ۱۶ میلیون بار). در آن سخنرانی، او داستانی تعریف کرد دربارۀ رفتن به اردوی تابستانی به‌عنوان یک نُه سالۀ درون‌گرا، با چمدانی پر از کتاب و انتظاری شادمانه برای همان جنس معاشرتی که در خانه به آن عادت داشت: مقدار زیادی مطالعۀ دسته‌جمعی در سکوت، همراه با «گرمای حضور فیزیکی» دیگرانی که در نزدیکی‌اند، در حین «پرسه‌زنی دوروبَر سرزمین هیجان‌انگیز درون ذهن خودت.» اما اردو چنین نبود -بیشتر شبیهِ «یک مهمانی آبجوخوری بود منتهی بدون هیچ الکلی»- و کین چمدان را حتی باز نکرد. او گفت اولین بار نبود که «این پیام را دریافت کردم… که باید سعی کنم خودم را برون‌گراتر جا بزنم.»\n  سوزان کین\nاو همچنین به مخاطبان دربارۀ پدربزرگش گفت، یک خاخام بروکلینی که موعظه‌های هفتگی‌اش به مدت ۶۲ سال، «قالیچه‌هایی ظریف از تفکرات باستانی و انسان‌گرایانه می‌بافتند.» بااینکه در برقرارکردن ارتباط چشمی با جماعتش مشکل داشت اما دوستش داشتند و محترمش می‌داشتند: وقتی مرد، پلیس مجبور شد خیابان‌ها را برای جادادن انبوه عزاداران ببندد. کین گفت «ما به تعادل بیشتری از لحاظ فرهنگی نیاز داریم. وقتی روان‌شناسان نگاهی به زندگی اکثر انسان‌های خلاق می‌اندازند، افرادی را می‌یابند که در تبادل و پیش‌برد ایده‌ها خوبند، اما در کنارِ آن گرایشی جدی به درون‌گرایی در خود دارند.»\n کین پس از سخنرانی به اتاقش در هتل بازگشت و در را بست. ۲۰دقیقه سخنرانی‌کردن زیر نور و جلوی دوربین و صدها تماشاگر، انرژی زیادی از او گرفته بود و تقریباً نیاز به یک هفته زمان داشت تا بازیابی شود. می‌گوید «تا چند روز به‌ندرت بیرون می‌رفتم.» اما پیش‌ازآن نیز دریافت نامه‌ها و ایمیل‌هایش شروع شده بود که قرار بود بدل به سیلی از هزاران شود، از خوانندگانی که بی‌صبرانه می‌خواستند برای او داستان‌هایشان را بگویند یا نصیحتش را بشنوند یا از او تشکر کنند. بعضی نوشتند که انگار باری از روی دوششان برداشته شده است. آن‌ها در کتاب کین خود را می‌دیدند که توضیح داده و تبرئه شده بودند. بسیاری از آن‌ها به کین گفتند که آرزو می‌کردند همۀ این‌ها را سال‌ها و یا دهه‌ها زودتر می‌دانستند.\n پس از پیدایش ساکت، درون‌گرایی ناگهان مد شد. سروکلۀ این واژه در جاهای نامحتملی همچون مجلۀ فورچون  و فَست کامپانی و هاروارد بیزنس ریویو پیدا شد، در نوشته‌هایی که توضیح می‌دادند چگونه می‌توان کارمندان درون‌گرا را پرورش داد و لحاظ کرد. کارگاه ترم زمستانیِ حلِ مسئله در دانشکدۀ حقوق هاروارد که برای تمام دانشجویان سال اول الزامی است، تبدیل به مکانی شده که به گفتۀ مدیر آن، مارتا مینُو -که خودش هم درون‌گراست- دانشجویان «به‌صراحت دعوت می‌شوند» تا دربارۀ خلقیات و شخصیت، و چگونگی تأثیر آن بر کارایی‌شان صحبت کنند. مینُو می‌گوید «فکر می‌کنم بسیاری از آن‌ها خاطر جمع می‌شوند که نه، لازم نیست همۀ آدم‌ها وکیل دعاوی باشند.» او اضافه می‌کند که «در دانشکده‌های حقوق، شاید حتی بیش از دانشکده‌های کسب‌وکار، دانشجویان بسیار زیادی خود را درون‌گرا می‌پندارند. این‌ها افرادی هستند که بدشان نمی‌آید ساعت‌ها و ساعت‌ها پای کتاب‌ها بنشینند.» اما حتی برای دانشجویان دانشکده‌های کسب‌وکار نیز تغییری صورت گرفت. اِمی کادی، روان‌شناس اجتماعی و دانشیار مدرسۀ تجارت هاروارد (نگاه کنید به «روانِ خودکار») که خود جزو قهرمان‌های تِد است، هر کلاس جدید را با پرسیدن اینکه چند نفر در کلاس برون‌گرا یا درون‌گرا هستند شروع می‌کند. او به کین گفته است که در سال‌های گذشته تقریباً هیچ‌کس ادعای درون‌گرایی نداشت. اما حالا خیلی‌ها دست بلند می‌کنند. کین می‌گوید «باور همین نکته برایم سخت است. برای من این واقعیت بزرگترین اتفاقی است که افتاده.» یعنی این واقعیت که درون‌گرایی جدیداً باحال محسوب می‌شود.\n صنعت درون‌گرایی طی سال‌های پس‌ازآن، کین صنعت کوچک خودش را شکل داده است. کوایت روُلوشن در سال ۲۰۱۴ آغاز به کار کرد و در سال ۲۰۱۵ دفتر شرکت در کوایت هاوس افتتاح شد؛ ابتدا در یک خانۀ دوطبقۀ ویکتوریایی نزدیک نایَک در ایالت نیویورک، که بعداً به ساختمانی با آجرهای قرمز در هارلم منتقل شد. وبسایت کوایت روُلوشن۸  پندواندرز، آزمون و یادداشت‌های اول‌شخصی را عرضه می‌کند که در آن خوانندگان داستان‌های خود را می‌گویند. در سال ۲۰۱۶، کین کتاب قدرت ساکت: توانمندی‌های مخفی درون‌گراها۹ را منتشر کرد؛ دنباله‌ای برای کتاب قبلی که مشخصاً روی کودکان و نوجوانان متمرکز است. او دست‌کم چند بار در ماه، در سفر است تا در کنفرانس‌ها و مجامع شرکتی و مکان‌های دنج غیرانتفاعی، برای مخاطبان صدها یا هزاران نفره، سخنرانی کند؛ پاییز گذشته طی برهه‌ای شلوغ، برنامۀ کاری‌اش، طی مدت چند هفته او را از هیوستن به سیلیکون‌ولی و از آنجا به نیوجرسی و بعد لوس‌آنجلس کشاند. و قرارهای ناهار، تماس‌های تلفنی و جریان تقریباً همیشگی تقاضای مصاحبه از طرف گزارشگران هم هستند. کین تعادل همۀ این‌ها را با زمان استراحتیْ بسیار ساکت در خانه‌اش در هادسن‌ولی، جایی‌که با خانواده‌اش زندگی می‌کند، برقرار می‌کند: پیاده‌روی‌های روزانه، «تنیس ذن»، گذران صبح تا بعدازظهر به خواندن و نوشتن، و ریتم پیش‌بینی‌پذیر بردن و برگرداندن بچه‌ها از مدرسه، که آغاز و پایان روز را مشخص می‌کنند.\n بااین‌حال مدیریت درخواست‌های سخنرانی برای یک درون‌گرا کار سختی است. کین می‌داند اینکه نوشتن دربارۀ درون‌گرایی او را چنین صاف به وسط صحنه پرتاب کرده است، طعنه‌آمیز است. اما فهمیده است که ایستادن جلوی مخاطبان، رفته‌رفته آسان‌تر می‌شود و برای بازیابی خود بین رویدادها، می‌تواند راکتش را درآورده و کمی تنیس بازی کند یا به درون اتاقش در هتل پناه برده و غذا سفارش دهد (بال سرخ‌شده، هرچه تندتر بهتر) تا برایش به اتاق بیاورند و کتابی بخواند.\n کین هرگاه بتواند خانواده‌اش را با خود همراه می‌کند: همسر (برون‌گرایش) کِنِث کین، فارغ‌التحصیل دکترای حقوق در سال ۱۹۹۳ و پسرهای هفت و نه ساله‌شان. این نیز به او کمک می‌کند. تا شش سالگیِ پسر بزرگش، بچه‌ها با همراهی‌کردن مادرشان در سفرهای سخنرانی، به ۱۱ کشور سفر کرده بودند. کین می‌گوید «دور دنیا را به‌عنوان یک خانواده گشتن حس فوق‌العاده‌ای دارد.» آن‌ها به پارک، موزه‌های مخصوص کودکان، گلف مینیاتوری یا هر چیز در دسترس دیگری می‌روند. گاهی فقط در هتل می‌مانند و وقت می‌گذرانند. «چیزی در با هم ماندن در اتاق هتلی در کشوری دیگر هست که باعث می‌شود زندگی پرشورتر احساس شود.» پریدن روی تخت‌ها، سفارش بال سرخ‌شده دادن و شلپ‌شلوپ کردن در استخر. همین اواخر گذرشان به هتل مشخصاً خوشایندی در آریزونا افتاده است. «و حالا پسرم باورش شده که دوست دارد در آریزونا بزرگ شود. مثلاً فکر کن، حالا تیم فوتبال مورد علاقه‌اش آریزونا کاردینالز است.»\n اما پسرها می‌دانند وقتی مادرشان سر صبح جوراب‌هایش را برمی‌دارد یعنی چه: کار. کین یک بار تصادفاً شنید که پسر بزرگش به برادرش خبر می‌دهد که «کار واقعاً سخت اسمش ’سخنرانی کردنه‘.»\n رستاخیزی در آسیا کین در زندگی دیگری که اکنون بسیار دور می‌نماید، وکیلی بود شاغل در وال استریت. او بنا به همان دلایلی که افراد گاه دارند، به دانشکدۀ حقوق رفت: راهی باثبات بود و پدرش برای او یک زندگی خودبسنده می‌خواست؛ به‌اضافۀ اینکه حقوق برایش جالب بود. اما می‌گوید که در حقیقت «نامحتمل‌ترین دانشجوی حقوقی که می‌توانست وجود داشته باشد، من بودم.» مدرسۀ حقوق آن‌قدر مضطربش می‌کرد که یک بار سر راه کلاس استفراغ کرد. دوستانش از او می‌پرسیدند چرا وقتی استعدادهایش باید او را به مسیر دیگری می‌کشاندند، به آنجا آمده است. «و من جواب می‌دادم ’نه، نه، خیلی خوبه.‘ چون برای مدتی واقعاً دوستش داشتم، مثل وقتی‌که یک کشور خارجی را دوست دارید. خوش می‌گذره، هیجان‌انگیزه و آهان، ببین، زبانش را هم بلدم.» پس از آن او هفت سال را در دفتر حقوق تجاریِ «کلیری گاتلیب آستین‌اندهمیلتون» گذراند.\n کین اولین‌بار، سیبتا مدیرعامل کوایت روُلوشن را همین‌جا ملاقات کرد. هر دو دستیارانی جوان بودند و هرچند خلقیاتشان هیچ به هم نمی‌خورد، مسائل مربوط به شخصیت برای هر دو بسیار جذابیت داشت. پس از چند ساعت نشستن دور یک میز و تماشای بحث و مذاکرۀ اربابان جهان، کین و سیبتا ساعت‌های بیشتری را به بحث و نقد رفتار آن‌ها می‌گذراندند. چند مدل بودند: نعره‌کش‌ها و فریادزن‌ها و آن‌ها که روی میز می‌کوبیدند؛ و نیز ساکتینِ سرسخت که خونسرد مانده و صبر می‌کردند. این دومی‌ها بودند که چشم کین را گرفتند.\n سیبتا نیز چنین به یاد می‌آورد: «بعد از جلسات، من و سوزان همیشه باید به دفاترمان بر می‌گشتیم و پیش‌نویس اسنادی پیچیده در حمایت از این یا آن چیز را تهیه می‌کردیم. و به‌جای آن، به دفاترمان می‌رفتیم و دربارۀ مردم حرف می‌زدیم. و این بنیان رابطۀ ما بود. این‌طوری همدیگر را شناختیم. این کاری بود که می‌کردیم و باید عاشقش هم می‌بودیم، چون از هر چه بگذریم، روزی ۱۹ ساعت کار می‌کردیم.»\n پس از چند سال کار در آن دفتر، شک کین به اینکه، با همۀ این احوال، این رشته مناسب او نیست آغاز شد و درنهایت از آنجا بیرون آمد تا تجارت مشاوره‌ای خودش را آغاز کند، که در آن به مشتریانش کمک می‌کرد تا در مذاکره بهتر شوند. سیبتا به ژاپن رفت. و تجربه‌ای عمیقاً تکان‌دهنده را از سر گذراند. او پس از دانشکده به‌عنوان ماهی‌گیر گوش‌ماهی، پیش‌خدمت، آشپز، پادو و نجار کار کرده بود. مدتی در پارک ملی یلواستون شاغل بود و جدا از آن، شش ماه را به زندگی در چادر در جنگل‌های مونتانا گذرانده بود. اما ژاپن کلاً چیز دیگری بود. سیبتا ساکن توکیو بود و برای مدیریت دارایی‌های جِی. پی. مورگان کار می‌کرد. به‌جای ایدئال برون‌گرایی، او فرهنگی را یافت که گرداگردِ متضاد آن مرکزیت یافته بود، جایی که در آن قطع‌کردنِ سخنان کسی که دارد حرف می‌زند گستاخی -در واقع، بدتر از گستاخی- محسوب می‌شد و به کسی که بیشتر از بقیه حرف می‌زد، نگاه اَخم‌آلود می‌شد. او در تالار شهر ارائه‌ای انجام می‌داد، و هنگامی‌که می‌پرسید آیا سؤالی هست، با سکوت محض مواجه می‌شد. سیبتا می‌گوید «شما به ژاپن می‌روید و بلافاصله تصادفی‌بودن فرهنگ غربی را در می‌یابید. من در نیوجرسی بزرگ شده بودم که، می‌دانید دیگر، آنجا قوانین خیلی زیادی نبودند. و بعد وکیلی در وال‌استریت شدم که رفتار عرفی، از صحنه به در کردنِ رقیبتان با فریادکشیدن بود. بعد در آسیا، فهمیدم که این فرهنگی است که آمریکا حول آن شکل گرفته است. هیچ چیزِ ذاتی‌ای در میان نبود.»\n سیبتا شش سال را در توکیو گذراند و بعد، پس از کارهایی در لندن و نیویورک، هشت سال دیگر را در هنگ‌کنگ سپری کرد (جایی که سرپرستی توله‌سگی را که در خیابان یافته بود، به عهده گرفت و نامش را مینی گذاشت که الآن کوایت داگ۱۰ است). بعد کین با او تماس گرفت. فروش کتابش سرسام‌آور بود. و این همه نامه از خوانندگان سرازیر شده بود. داشت دربارۀ تأسیس یک شرکت فکر می‌کرد. آیا سیبتا می‌آمد که به او در ساختن آن کمک کند؟\n قانون حرف‌زدن با چهار نفر از همان آغاز، تجارت‌های مختلف به کار کین علاقه‌مند بودند. ازقضا مدیر عامل استیل‌کیس، شرکت تولیدکنندۀ مبلمانِ دفترهای اداری، همان روزی که او در تِد سخنرانی می‌کرد، در میان مخاطبان بود؛ پس از پایان، به سراغ کین رفت تا دربارۀ چگونگی ساختن محیط‌های کاریِ ساکت‌تر صحبت کنند. در سال ۲۰۱۶، شرکت کین با همکاری مؤسسۀ آنیتا بورگ واقع در کالیفرنیا که سازمانی است برای زنان فعال در صنعت فناوری، «شبکۀ فناوری خاموش» را شکل دادند. با استفاده از ایدۀ سفیر خاموش، این شبکه شرکت‌های فناوریِ بسیاری را گرد هم می‌آورد تا با ایدئالِ برون‌گراییِ خودِ این صنعت، مقابله کند؛ ایدئالی که سیبتا می‌گوید بخشی از گناه کمیابیِ زنان در این حوزه به گردن آن است. سیبتا توضیح می‌دهد که بااین‌همه، ویژگی‌های «ایدئال» برون‌گرایی اغلب بیشتر به مردان نسبت داده می‌شوند تا زنان.\n یکی دیگر از استفاده‌کنندگان زودهنگام فلسفۀ کین، لینکدین، خدمات‌دهندۀ آن‌لاینِ شبکه‌یابیِ حرفه‌ای بود. پَت ویدرز، قائم‌مقام ارشد و رئیس منابع انسانیِ لینکدین، تماشای سخنرانی تِد کین را به یاد می‌آورد و اینکه فکر کرد «این منم.» سال‌ها پیش، وقتی تازه رئیس شده بود، مجبور شده بود به اعضای تیمش توضیح بدهد که چرا برای گپ‌زدن در آشپزخانه نمی‌ایستد، چرا ناهار را تنها صرف می‌کند، و اینکه درِ بستۀ دفترش به این معنا نیست که آن‌ها را دوست ندارد یا قدمشان روی چشم نیست. او برای وبلاگ لینکدین مقاله‌ای دربارۀ این تجربه نوشت که منجر به آشنایی‌اش با کین شد و این دو تبدیل به دوستان نامه‌نگار شدند. ویدرز می‌گوید «او همیشه اندرزهایی طلایی برایم داشت.»\n ویدرز از آن به بعد، هر زمان که از پایگاهش در سیاتل به دیگر ساختمان‌های لینکدین در سایر نقاط جهان سفر می‌کرد، میزگردهایی دربارۀ درون‌گراها در محیط کار برگزار می‌کرد، و خودش می‌گوید «تا درون‌گراها دربارۀ تجربه‌های خودشان حرف بزنند.» او نصایح طلایی کین را با آن‌ها در میان می‌گذاشت: اگر لازم است در جلسه‌ای چیزی بگویید و عصبی هستید، آن را زود بگویید تا بتوانید پس‌ازآن آرام و هشیار باشید؛ حتی اگر تودار هستید، چنانچه طی جلسه‌ای یک ایده چهار بار به ذهنتان خطور کرد، خود را مجبور کنید تا آن را در میان بگذارید؛ در مهمانی‌ها، قبل از رفتن به خانه با چهار نفر حرف بزنید. ویدرز می‌گوید «نه اینکه فقط با آن‌ها دست بدهید، مکالمه داشته باشید.» او گروه‌های بحث را به بیست نفر محدود کرد، اما اغلب سه یا چهار برابر این تعداد می‌خواستند شرکت کنند که در میانشان برون‌گراهایی هم بودند که می‌خواستند خود را جا بزنند. لیست‌های انتظار شکل گرفتند. ویدرز از کین و سیبتا پرسید چه باید کرد. «به آن‌ها گفتم ’از پسش بر نمی‌آیم. می‌توانم با ۲۰ نفر این کار را بکنم اما ۸۵ نفر می‌خواهند شرکت کنند.‘» این داستانِ آفرینشِ برنامۀ سفیر خاموش بود.\n نسخۀ ویژۀ مدارس این برنامه به نام «شبکۀ مدارس خاموش»، از اصل مشابهی استفاده می‌کند. کازویچ، مدیر آن، پیش از پیوستن به کوایت روُلوشن در سال ۲۰۱۵، به مدت ۲۵ سال معلم و رئیس دپارتمان دانشکده‌ها و مدارس مستقل بوده است. خودش نیز درون‌گراست و هر سال مدرسه را با تعریف داستانی برای کلاس دربارۀ سختی‌هایی که برای صحبت‌کردن در کلاس، در کودکی یا حتی به‌عنوان دانشجوی دانشکده متحمل شده، شروع می‌کرد. می‌گوید «کاملاً برایشان شفاف‌سازی می‌کردم که نمرۀ فعالیت کلاسی برای درس من، وابسته به کمیت حرف‌زدن نخواهد بود. مدل‌های مختلفی برای مشارکت هست. پس اگر بتوانید از خلال اَشکال مختلف زبان بدن به من علامت بدهید که همراه من هستید، عالی است. به حساب خواهد آمد.» او با دانش‌آموزان جداگانه دیدار می‌کرد تا آن‌ها را آهسته به‌سمت «مسیر طولانیِ» حرف‌زدن سر کلاس هل بدهد. «این کار فضایی برای دانش‌آموزان ساکت می‌گشود تا احساس کنند به آن‌ها بها داده می‌شود.»\n امسال ۵۰ سفیر وجود دارند که اکثرشان معلم هستند و در ۱۹ مدرسه در سراسر کشور تدریس می‌کنند. آن‌ها با معلمان برای چگونگی بازاندیشیِ رهبری و مشارکت دانش‌آموزان، چگونگی آوردن اوقات خاموش در کلاس‌های درس و چگونگی کمک به کودکان درون‌گرا در فرایندِ ازپیش طاقت‌فرسایِ پذیرش در دانشگاه، کار می‌کنند؛ آن‌ها همچنین به والدین چگونگی کنار آمدن (و احتراز از بدرفتاری) با کودکان درون‌گرایشان را آموزش می‌دهند. یک مدرسۀ ابتدایی که کافه‌تریای مشخصاً شلوغی دارد، برنامۀ «ناهار خاموش» هفتگی را بنا نهاده که در آن، در مکانی دیگر، دانش‌آموزان می‌توانند در حین خواندن یا بازی‌کردن یا درست‌کردنِ پازل، ناهار بخورند. کازویچ می‌گوید «ما داشتیم با ایده‌های مختلفی سروکله می‌زدیم، مثل داشتن تابلوی مخصوص پوستر سر میز، تا مشوق نوشته‌ها و نقاشی‌های متفکرانه‌تری باشیم.»\n او اضافه می‌کند که انجامِ این تنظیمات اهمیت دارد. «به‌آسانی می‌شود سه یا چهار بچه را دید که سر کلاس حرف می‌زنند. آن‌ها اول دست بلند می‌کنند و بعد معلم از آن‌ها می‌خواهد که حرفشان را بزنند. ریشۀ مشکل همین است. برون‌گراها عادت دارند که ازشان پرسیده شود؛ سال‌ها معلمان از آن‌ها سؤال می‌پرسیده‌اند و انتظارش را می‌کشند. اما پژوهش نشان می‌دهد که به‌محض‌اینکه دستی بالا می‌رود، بقیۀ ذهن‌های سر کلاس خاموش می‌شوند.»\n درحالی‌که جلسۀ کوایت هاوس به پایانش نزدیک می‌شد -کین داشت می‌رفت بیرون تا فرزندانش را از مدرسه بردارد و دیگران نیز برای شام‌خوردن دسته‌جمعی در آشپزخانۀ طبقۀ پایین برنامه می‌ریختند- سیبتا شروع به جمع‌بندی و یک‌کاسه‌کردن یادداشت‌هایش روی تخته وایت‌بورد کرد و نکات برجسته و الهامات این روز را خلاصه کرد.\n و بعد تکیه کلام کوچکی که به‌راحتی ممکن بود نادیده گرفته شود، اما آشکارا عمدی بود، به زبان آمد: سیبتا گفت «یک دقیقۀ دیگه می‌پرسم ’کسی هست که فکر یا سؤال یا ایدۀ دیگه‌ای داشته باشه؟‘ – یک دقیقۀ دیگه این رو می‌گم.» و بعد به صحبتش ادامه داد، اما دور میز، همکاران درون‌گرایش اندکی دگرگونه به‌نظر می‌رسیدند. حالا داشتند خود را آماده می‌کردند که چیزی بگویند، روی صندلی‌هایشان صاف‌تر می‌نشستند، کلمات را در ذهنشان مرتب می‌کردند. سه یا چهار دقیقه بعد، سیبتا توقف کرد. پرسید «خب، کسی هست که فکر دیگه‌ای داشته باشه؟» دستی بالا رفت.\n • نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل    ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و    جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب    می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در    زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی   کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در    کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان  به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک  سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار    شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در    صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض    خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی    مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را لیدیالایل گیبسون نوشته است و  در تاریخ ۲۰ ژانویه ۲۰۱۷ با عنوان «Quiet, Please» در وب‌سایت هاروارد مگزین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «خاموشانِ جهان متحد شوید» و با ترجمه علی امیری  منتشر کرده است. •• لیدیالایل گیبسون (Lydialyle Gibson) یکی از نویسندگان و ویراستاران هاروارد مگزین است. [۱]   Quiet: The Power of Introverts in a World That Can’t Stop Talking [۲]  Quiet Revolution (انقلاب خاموش) [۳]  Quiet House (خانۀ خاموش) [۴] Rick Warren واعظ و کشیش مشهور اونجلیکال که در کلیسای سدلبک، یکی از مهم‌ترین کلیساهای اونجلیک در آمریکا، موعظه می‌کند [مترجم]. [۵]  تئودور سوس گایزل، نویسنده، کاریکاتوریست و ناشر آمریکایی. عمدۀ شهرت او برای داستان‌هایی است که برای کودکان نوشته است. در سال ۱۹۸۴ جایزۀ پولیتزر گرفت [مترجم]. [۶]  فعال جنبش حقوق مدنی در ایالات متحده، زن سیاهپوستی که لقب مادر جنبش آزادی را گرفت. تلاش‌های او منجر به رفع تبعیض‌های قانونی علیه سیاهپوستان شد [مترجم]. [۷]  مهندس کامپیوتر آمریکایی، یکی از بنیان‌گذاران شرکت اپل [مترجم]. [۸] quietrev.com [۹]  Quiet Power: The Secret Strengths of Introverts [۱۰]  Quiet Dog (سگ خاموش)\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157948.json b/train/528157948.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..dbf9431addc1db38633b8cd431a6ca47f0c6a3f0
--- /dev/null
+++ b/train/528157948.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ولفگانگ استریک: اقتصاددانِ مرگِ سرمایه‌داری",
+  "subtitle": "سرمایه‌داری قبل از آنکه به جهنم برود، سال‌ها در برزخ سرگردان خواهد ماند",
+  "introduction": "پدر و مادر ولفگانگ استریک مهاجرانی از اروپای شرقی بودند که بعد از جنگ جهانی دوم به آلمان کوچیده بودند. دوران کودکی او در فقر مطلق سپری شد و همین تجربۀ فرودستی باعث شد تا در مقام یک اقتصاددانِ تراز اول، همیشه به دنبال بهبود شرایط زندگی محرومین باشد. بااین‌حال، امید او برای اصلاح نظام سرمایه‌داری گام به گام به نومیدی تبدیل شد و امروز نوشته‌های او سیاه‌ترین چشم‌اندازها را برای آیندۀ جهان پیش‌بینی می‌کند.",
+  "content": "آدیتیا چاکرابورتی، گاردین — فضای بیرون وحشت‌زده بود. فقط چند ساعت بود که دونالد ترامپ به‌عنوان رییس‌جمهور ایالات متحده اعلام شده بود و حتی ستون‌نویس‌های سیاسی، این ملازمان خوش‌سر و وضعِ قدرت، در شوک فرورفته بودند. اما در گالری ملی لندن، یکی از معدود اندیشمندانی که رشدِ ترامپ را پیش‌بینی کرده بود، آماده می‌شد که چندتا نقاشی ببیند. ولفگانگ استریک برای چند روز سخنرانی از آلمان آمده بود و بعدازظهری آزاد داشت و هر دوی ما می‌خواستیم نمایشگاه ماورای کاراواجیو۱ را ببینیم.\nهیچ چیزی در کارهای استریک شما را برای ملاقات با او آماده نمی‌کند. شغل او اقتصاد سیاسی است و به پایان رسیدن شکل زندگی ما را فریاد می‌زند و بابت «عصر تاریکی» پیش رو هشدار می‌دهد. کتاب‌های او عناوینی آشکارا پایان قرنی۲ دارند: دو سال پیش خریدن وقت۳ بود، و آخرین کتابش کاپیتالیسم چگونه به پایان می‌رسد؟۴ نام دارد (لو دادن پاسخ: نه‌چندان خوب). حتی ستایش‌کنندگانش از «ناامیدی» او می‌گویند، و منظورشان جمله‌هایی نظیر این است: «پیش از آن که کاپیتالیسم به جهنم برود، تا آیندۀ قابل پیش‌بینی در برزخ به سر خواهد برد، مرده یا در حال احتضار از اُوردوز خودش، اما همچنان حی و حاضر، زیرا هیچکس قدرت ندارد بدنِ رو به پوسیدگی‌اش را از جا تکان دهد».\n این جحمِ غم و تیرگی، چه قیافه‌ای دارد؟ عینکی کوچک، سبیل و فرق کنار مرتب، کوله، کاپشن متعارف، و حداقل ده سال جوان‌تر از هفتاد سالگی‌اش. او با اشاره به پیروزی ترامپ با ذوق و شوق می‌گوید «چه صبحی!» انگار که دربارۀ احتمال بارش باران حرف بزند، و بعد گام به درون گالری می‌گذارد.\n شما صرفاً به یک اثر از کاراواجیو نگاه نمی‌کنید، بلکه آن را به مبارزه می‌طلبید. صحنه‌ها به تنگی بریده شده‌اند و کاراکترهایی دارند که تنه به بیننده می‌زند و به او خیره می‌شود. برندگی آنها استریک را تحریک می‌کند و او با لذت می‌خندد. در مقابل پسر مارمولک‌گزیده۵ توقف می‌کند و شیوۀ چسبیدن مارمولک با دندان به انگشتِ پسر را تحسین می‌کند. او در برابر نقاشی‌ای از ورق‌بازها بلند می‌گوید «انحطاط را حس کن! تهدید خشونت!»\n  انحطاط…پسر مارمولک‌گزیده اثر کاراواجو. عکس: گالری ملی لندن.\n اشاره می‌کند که اکثر نقاشی‌ها درست قبل از آغاز جنگ سی ساله۶ کشیده شده‌اند: «آنها پر از انتظارِ فروپاشی جهان هستند».\n بعد به بردن مسیح۷ می‌رسیم؛ نقاشی‌ای تاریک و چگال که عیسی را درست بعد از خیانتِ یهودا نشان می‌دهد. مسیح آزرده از حواری سابق خائنش به پایین می‌نگرد و آماده است به دست سنتوریون‌های زره‌پوش رومی برده شود. استریک می‌گوید «کاراواجیو همیشه درست قبل از انفجار آنجاست» و «شاید صبح امروز یکی از لحظه‌های کاراواجیو بوده باشد: درست قبل از انتخاب ترامپ».\n برای سالیان طولانی استریک مانند کاراواجیوی قبل از انفجار، در اطراف این صحنۀ سقوط پرسه زده است؛ خیلی پیش‌تر از وقتی که هواپیما با سرعت به سمت سقوط رفت و تحلیلگران و سیاستمداران میانه‌رو با عجله سعی کردند کاری کنند.\n وقتی اقتصاددانان کلان شکست خورده‌اند و دیگر آکادمیسین‌ها به نفس‌گرایی۸ رشته‌ای عقب‌نشینی کرده‌اند، استریک یکی از معدود کسانی است که به خوبی به ایفای وظیفه‌اش مشغول شده است (مارک بلیث، کالین کروچ و مرکز پژوهش تغییرات اجتماعی فرهنگی از دیگر استثناها هستند). بیشتر موضوعاتی که این سال و این دهه را تعریف می‌کنند در آثار او وجود دارند. تجزیۀ اروپا، رشد پوپولیست‌های پولداری مثل ترامپ، ناکامی مارک کارنی و نخبگان تکنوکرات: او همه را تشریح کرده است.\n این تابستان، بریتانیایی‌ها علیه دولتشان، متخصصان، و اتحادیۀ اروپا طغیان کردند و خود را به آینده‌ای فقیرتر و عصبانی‌تر سپردند. استریک در سخنرانی‌های ۲۰۱۲ خود که بعداً در خریدن وقت جمع‌آوری شد، این شور و شوق جمعی برای آسیب‌زدن به خود را توضیح داده است: علوم سیاسیِ تخصص‌زده اثر خشم اخلاقی را دست کم می‌گیرد. با آن علاقۀ شدیدش به بی‌طرفیِ آموخته‌شده، … [علوم سیاسی] چیزی جز تحقیر نخبه‌گرایانه برای چیزی که «پوپولیسم» می‌نامد ندارد و این را با نخبگان قدرتی به اشتراک می‌گذارد که دوست دارد نزدیکشان بماند، [اما] شهروندان هم می‌توانند «وحشت» کنند و واکنش «غیرمنطقی» نشان دهند، درست مثل سرمایه‌گذاران مالی …گر چه اسکناسی به‌ نام استدلال ندارند، بلکه فقط مجهز به واژه‌ها و (کسی چه می‌داند؟) سنگ‌فرش‌ها هستند.\n در این نوشته، به سال ۲۰۱۳، او جهان لاکس‌لیکز۹، سوییس‌لیکز۱۰، و اسناد پاناما۱۱ و افشای جنگ طبقاتی یک‌طرفه به دست آنها –آن یک درصدی که علیه بقیۀ ما هستند- را پیش‌بینی می‌کند: چرا باید الیگارش‌های جدید به ظرفیت‌های تولیدی آینده و ثبات دموکراتیک فعلی کشورشان اهمیت دهند، وقتی ظاهراً می‌توانند بدون اینها هم ثروتمند باشند و پشت سر هم پولی مصنوعی را بالا و پایین کنند که بدون هیچ هزینه‌ای برای آنها تولید شده است، به دست بانکی مرکزی که هیچ محدودیتی ندارد، و در هر مرحله تا جایی که بشود از کل این ماجرا، هزینه‌های سنگین و سود و مزایا و حقوق‌هایی بی‌سابقه به جیب بزنند، و بعد هم، کشورشان را به حالِ نزار خودش رها کنند و رهسپار یک جزیرۀ خصوصی شوند؟\n استریک در یادداشتی در ۲۰۱۵ هشدار می‌دهد که خشم علیه این نخبگان، در مجموع، شکلی آرام و تدریجی نخواهد داشت، بلکه در عوض شکلی از «سرگرمی عمومی» یا «نوعی ملی‌گرایی واپسگرایانه» به خود خواهد گرفت، و بیشتر شبیه دونالد خواهد بود تا هیلاری: سیاسی‌شدن، روند مهاجرت به سمت راست طیف سیاسی است که در آن احزاب ضدسیستم در سازمان‌دهی شهروندان ناراضیِ وابسته به خدمات عمومی بهتر و بهتر عمل می‌کنند و بر حفاظت سیاسی در برابر بازارهای بین‌المللی اصرار می‌ورزند.\n در جمله‌هایی اینقدر طولانی، دقیق، و نگران‌کننده استریک بحران‌هایی که متوجه بریتانیا، آمریکا و قارۀ اروپا است را نشان می‌دهد. بینشِ او هم سیاسی است و هم اقتصادی، و همین او را بدل به آنچه می‌کند که کریس بیکرتن، مدرس سیاست در کمبریج، گفته است که شاید «امروز جذاب‌ترین کسی باشد که دربارۀ رابطۀ بین دموکراسی و کاپیتالیسم می‌اندیشد».\n   دفتر مرکزی له‌مان برادرز در تایم اسکوئر نیویورک، سال ۲۰۰۸. عکس: مارک لنیان از آسوشیتدپرس.\n این اندیشه‌ها استریک را بدل به جذاب‌ترین شخصی می‌کند که دربارۀ موضوعِ بسیار ضروریِ دوران ما می‌نویسد. هشت سال بعد از این که مؤسسۀ مالی له‌مان برادرز سقوط کرد و نزدیک بود تمام نظام بانکی را با خود پایین بکشد، کاپیتالیسم همچنان ورشکسته است. کارگران بریتانیایی از شدیدترین انقباضِ دستمزدها در هفت دهۀ گذشته رنج می‌برند. و گرچه سیاستمداران و سیاست‌گزاران از همۀ اهرم‌ها -کاهش بودجه‌ها و مالیات‌ها، سرمایه‌گذاری، رشد بازار مسکن، پمپاژِ صدها میلیارد پول به بازارها- استفاده کرده‌اند، هنوز موتور اقتصاد از به‌راه‌افتادن اجتناب می‌کند. این ناکامیْ بین‌المللی است: بانک تسویه حساب‌های بین‌المللی، یعنی بانک مرکزیِ بانک مرکزی‌ها، چند ماه پیش هشدار داد که «اقتصاد جهانی ظاهراً توان بازگشت به رشد پایدار و متوازن ندارد».\n اولین‌بار نیست که پلاکاردپوش‌ها پایان کاپیتالیسم را اعلام می‌کنند، اما استریک باور دارد آنها این بار درست می‌گویند. او می‌گوید کاپیتالیسم مدرن در عمیق‌ترین بحران‌هایش به دشمنانِ خود تکیه کرده است تا با کمربندِ نجاتِ اصلاحات به آب بزنند. در رکود بزرگ دهۀ ۳۰ دموکرات‌های فرانکلین روزولت بودند که نیو دیل را اجرا کردند، و اتحادیه‌های بریتانیا با کینز ائتلاف کردند.\n این را با وضعیت فعلی مقایسه کنید. در طول ۴۰ سال، کاپیتالیسمِ نئولیبرال اپوزیسیونش را نابود کرده است. وقتی از مارگارت تاچر دربارۀ بزرگ‌ترین دستاوردش پرسیدند، «تونی بلر و [حزب] کارگر جدید» را نام برد و گفت «ما رقبایمان را مجبور کردیم نظرشان را تغییر دهند». نخست‌وزیری که اعلام کرد «جایگزینی وجود ندارد» و بعد تمام تلاشش را به کار بست تا هر گونه جایگزینی را ریشه‌کن کند. نتیجه؟ اتحادیه‌ها پژمرده شده‌اند، اتحادیه‌های مستقلِ ساکنان همراه با خانه‌های ساختِ شوراها ناپدید شده‌اند، بی‌بی‌سی همیشه در حالت تدافعی است، و روزنامه‌های محلی، منطقه‌ای و ملی حالا خود موضوع معمول آگهی‌های درگذشت هستند. در سراسر دنیای ثروتمند می‌شود داستانی مشابه تعریف کرد.\n نارضایتی عمومی دمدمی و پاره پاره شده و آماده است توی دست‌های کوچک ترامپ بیفتد. در همین حال، کاپیتالیسم بدون محدودیت و بدون اصلاح، خواهد مرد.\n این سرنگونی خشونت‌باری نیست که مارکس و انگلس تجسم کرده بودند. آنها در مانیفست کمونیست مدعی شده بودند که پرولتاریا «گورکَن» کاپیتالیسم خواهد بود. تقریباً ۱۷۰ سال بعد، استریک پیش‌بینی می‌کند که کاپیتالیست‌ها با نابود کردن کارگران و مخالفانی که برای تداوم سیستم نیاز داشتند قبر خودشان را خواهند کند. چیزی که بعد از این می‌آید جانشین بهتری نخواهد بود، بلکه بیشتر شبیه به پوسیدگی چند صد سالۀ امپراتوری روم خواهد بود.\n و بله، آخرین کتابش به موقع برای کریسمس منتشر شده است. خیلی وقت پیش نبود که متنی چنین فاجعه‌گرا مناسب اسپیکرز کرنر۱۲ بود. امروز مستقیم راهی ورشکستگی سیاست می‌شود.\n تیمِ دور و برِ جرمی کوربین و جان مک‌دانل، استریک را می‌ستایند و او را به کنفرانس امسال حزب کارگر در لیورپول دعوت کردند (تعهدات شغلی او را وادار به رد دعوت کرد). یک مشاور ارشد، ارتباط او با سیاست انگلیس را این گونه توصیف کرد: «او دربارۀ جدی بودن وضع سوسیال دموکراسی و کاپیتالیسم بسیار رُک است».  آنچه به تحلیل استریک قوت اضافه‌تری می‌بخشد این است که او از همان تشکیلاتی می‌آید که حالا به آن حمله می‌کند. او نقش‌های کلیدی زیادی بازی کرده است: رییس مشترک بهترین مؤسسه علوم اجتماعی آلمان، مشاور دولت گرهارد شرودر در اواخر دهۀ ۹۰، یکی از برجسته‌ترین تئوریسین‌های کاپیتالیسم در اروپا. او هیچ وقت طرفدار «راه سوم» نبود، اما رابطه‌ای دوستانه با دیوید و اد میلیبند داشت.\n استریک سر نهار می‌گوید « در زندگی‌ام زمان زیادی را صرف کاوش امکان وجود یک راه حل هوشمندانۀ سوسیال دموکراتیک برای تضاد طبقاتی کردم. این ایده که می‌توانیم کاپیتالیسم را در جهت برابری و عدالت اجتماعی اصلاح کنیم. اینکه می‌توانیم این هیولا را رام کنیم. حالا به نظرم اینها ایده‌هایی کم و بیش آرمان‌شهری هستند».\n بنابراین او مطالعه‌ای موردی از چیزی است که خودش درباره‌اش می‌نویسد: باختن روحیه در اثر سیاست‌های میانه‌روانه-و افراطی‌گرایی آن.\n سرخوردگی بزرگ وقتی رخ داد که بعد از سال‌ها تدریس روابط صنعتی در آمریکا در سال ۱۹۹۵ به آلمان بازگشت. دورانی بود که آلمان در آن لقب «مرد بیمار اروپا» را گرفته بود، و از هر پنج کارگر آلمان شرقی یک نفر بیکار بود. استریک از طریق اتحادیۀ کارگریِ کارگران فلزات دعوت شد تا به یک کمیتۀ اتحادیه‌ها، کارفرمایان و دولت بپیوندد. کمیته که «اتحاد برای شغل» نامیده می‌شد موظف بود قوانین کار را اصلاح کند. استریک باور داشت که این «آخرین فرصت اتحادیه‌ها و سوسیال دموکراسی بود»: آخرین شانس برای واردکردن عدۀ بیشتری از افراد بدون سلب حقوق کارگران.\n «ما مدل خوبی درست کردیم، اما هر چه پیشنهاد شد بلوکه شد؛ نه فقط از سوی کارفرمایان، که همچنین از سوی اتحادیه‌ها».\n اتحاد فروپاشید و ظرف چند سال شرودر اصلاحات هارتس را اجرا کرد، سیاست‌هایی طراحی‌شده به دست یکی از مدیران سابق فولکس واگن که رژیمی جدید از دستمزد و مزایا برقرار کرد و زیربنای بازار کار را نابود کرد.\n استریک که از ۱۶ سالگی عضو حزب سوسیال دموکراتیک آلمان -معادل آلمانی حزب کارگر انگلیس- بود، بالاخره چند سال پیش عضویتش را لغو کرد. آیا او همچنان خود را سوسیال دموکرات می‌داند؟ از کینز نقل می‌کند: «وقتی واقعیت‌ها تغییر کنند، من ذهنم را تغییر خواهم داد». او در مصاحبۀ دیگری توضیح می‌دهد که «ضروری‌ترین وظیفۀ چپ» این است که «هشیار شود».\n اگر مصاحبتِ ساده‌اش نبود، شاید متانت دائمی‌اش خسته‌کننده بود. دوباره که به صدای ضبط شده گوش می‌کنیم، صدای اصلی خندۀ استریک است و البته «یایایا!»، ذوق و شوقی بسیار برای هر ایده یا استدلال جدید.\n او ضمناً سخن‌چین خوبی هم هست. یک «صبحانۀ قدرتی» با سیاست‌گذاران مالی و بانک‌داران سرمایه‌گذار را با تعبیر «نادان و بسیار کلیشه‌ای» رد می‌کند و می‌گوید «آنها از حماقت توده‌هایی گلایه می‌کردند که نمی‌فهمند کسی مثل آلن گرینسپن چه تخصصی به بانکداری مرکزی می‌آورد». این همان آلن گرینسپنی است که به عنوان رییس بانک مرکزی آمریکا در سال‌های حباب باور داشت سرمایه‌گذارها می‌توانند خودشان را تنظیم کنند.\n در این سفر او به کنفرانسی دربارۀ برکسیت رفت. «از حس شرم همگانی شوکه شدم». یک سفیر سابق بریتانیا «به این ترتیب شروع کرد که باید بابت رأی خروج از اروپا از دوستان خارجی عذرخواهی کنیم. من گفتم ’باید به خاطر ارسال این هشدار به اتحادیۀ اروپا خوشحال باشید‘».\n به نظر او حمایت از برکسیت و ترامپ از یک چشمه آب می‌خورد. «شما گروهی در حال رشد از افرادی دارید که تحت تأثیر بین‌الملل‌گرایی نئولیبرال به شکلی فزاینده از جریان اصلی جامعه‌شان مستثنی شده‌اند».\n  چشم‌اندازی از ثروت لندن…منطقۀ مالی کاناری وارف. عکس: آلامی.\n استریک به بیرون از پنجره‌های گالری ملی و به سمت گنبدها و ستون‌های میدان ترافالگار اشاره می‌کند و می‌گوید «به این بیرون که نگاه می‌کنی، مثل یک رُم دوم است. شب‌ها در خیابان‌ها قدم می‌زنی و می‌گویی ’امپراتوری همین شکلی است‘». این همان سرزمینی است که استریک مارکتسفولک۱۳ می‌نامد-در معنای تحت اللفظی، «مردم‌بازار» یعنی مدیران و سرمایه‌گذاران کلاب‌کلاس۱۴، سرمایه‌دارانی که برندگان جهانی‌شدن‌ هستند.\n اما این فضای جغرافیایی، اقتصادی و سیاسی، خارج از محدودۀ «اشتاتس‌فولک۱۵» است: آنهایی که سفرهای هوایی‌شان نه یک اتفاق هفتگی برای کسب‌وکار، که یک اتفاق سالانه برای گذراندن تعطیلات است، یعنی بازندگانِ اخراج‌شده از کار و بدهکارِ نئولیبرالیسم. استریک می‌گوید «این افراد از لندن به بیرون رانده می‌شوند. در شهرهای فرانسه همین وضع است. همین اتفاق آنها را به‌عنوان ساختاری از قدرت سیاسی تقویت می‌کند، و آنها را کاملاً در موضعی تدافعی قرار می‌دهد. اما چیزی که آنها می‌دانند این است که سیاست متعارف آنها را کلاً کنار گذاشته است». سوسیال دموکرات‌هایی مثل نخست‌وزیرِ مستعفیِ ایتالیا ماتئو رنتزی هم مقصر هستند. «آنها در سمت برندگان ایستاده‌اند».\n جریان‌های بین‌المللی افراد، پول و کالاها: استریک نیاز به همۀ اینها را می‌پذیرد، «اما به شیوه‌ای هدایت‌شده و تحت کنترل. باید این گونه باشد، در غیر این صورت جوامع از هم می‌پاشند».\n ایده‌هایش دربارۀ مهاجرت او را در این تابستان وارد جنگ دیگری کرد، وقتی یادداشتی نوشت و به آنگلا مرکل بابت سیاست درهای بازش برای پناهندگان از سوریه و دیگر جاها حمله کرد. او می‌گوید که این «نقشه»ای بود تا ده‌ها هزار کارگر ارزان را وارد کنند و بنابراین به کارفرمایان آلمانی امکان دهند حقوق‌ها را پایین بیاورند. همکارانش او را به ترویج نوعی تئوریِ «توطئۀ نئولیبرال» و حمایت از راست افراطی آلمان متهم کردند. دفاع استریک ساده است: «این غیر ممکن است که از حقوق‌ها در برابر منبع نامحدود کارگر حفاظت کرد. آیا گفتن این حرف من را بدل به یک پروتو-فاشیست می‌کند؟»\n آنچه جنبۀ دیگری به این تبادل می‌دهد این واقعیت کمتر شناخته‌شده است که استریک خود فرزند پناهندگان است. والدین او که هر دو در پایان جنگ جهانی ۲۵ ساله بودند، جزو ۱۲ میلیون آواره‌ای بودند که از اروپای شرقی به آلمان غربی رسیدند. استریک درست بیرون مونستر در اتاقی به دنیا آمد که دولت از یک کفاش مصادره کرده بود. والدین او فقیر بودند. «یادم می‌آید آنها از مزرعه‌ها سبزی و از قطارهای عبوری زغال سنگ می‌دزدیدند».  مادر او یک آلمانی اهل سودت در چکسلواکی بود که وقتی جنگ تمام شد هشداری مبنی بر خروج ظرف ۲۴ ساعت گرفت و تنها چیزهایی را با خودش برد که می‌توانست حمل کند. بعد از این که استریک خانه را ترک کرد آغاز به یادگیری زبان چک کرد. «حسی شبیه این بود که ’اگر نمی‌توانم به آنجا برگردم حداقل می‌خواهم زبان مردمی را صحبت کنم که حالا جایی زندگی می‌کنند که من می‌کردم‘».\n پسر او به مدرسۀ گرامری رفت که توسط مارتین لوتر بنیان‌گذاری شده بود. در آنجا یونانی و لاتین یاد گرفت و می‌خواست الهی‌دان بشود. در عوض با حزب کمونیست سروکار پیدا کرد که در آن زمان غیرقانونی بود. در شانزده سالگی مسئول سازمان‌دهی حلقۀ مطالعه بود -«ادبیات سرکوب‌شده‌ای مثل مانیفست کمونیست و رزا لوکزامبورگ»-و آن را در اتحادیۀ کارمندان محلی برگزار می‌کرد «زیرا هیچکس هرگز مشکوک نمی‌شد».\n در سال ۱۹۶۸ او دانشجویی رادیکال در فرانکفورت بود «اما هیچ رابطه‌ای با ’چپ ماریجوانایی‘ نداشتم. خودم را به طبقۀ کارگر نزدیک‌تر می‌دیدم تا طبقه‌هایی که علف می‌کشیدند».\n حالا او با همسرش در بخشی از بهاربند قلعه‌ای در برول، شهری کوچک درست بیرون کلن، زندگی می‌کند. این آدمِ بازنشسته هنوز هر روز ساعت شش صبح بیدار می‌شود و ساعت هشت و نیم پشت میزش است. «یاد گرفته‌ام که فقط تا یک بعد از ظهر بنویسم. بعد از آن خودم را به کنجکاوی‌های آکادمیک می‌سپارم». و به رمان‌ها: وقتی همدیگر را می‌بینیم، دارد کتاب من از اینترنت متنفرم۱۶ جارت کوبک را می‌خواند؛ یک مهندس سیلیکون ولی که مدعی است اینترنت زندگی‌اش را به باد داده است.\n بعد از نهار از رود تیمز عبور می‌کنیم و به کالج کینگز می‌رویم که قرار است استریک سخنرانی‌ای ارائه کند. سخن‌چینی بیشتری هست و این بار دربارۀ سیاست یونان و توخالی‌شدن دولت سیریزا است. استریک در دوران نوجوانی از سوی مدرسه‌اش به یونان سفر کرد تا آثار باستانی را ببینند. در عوض، روزنامه‌های محلی را خواند که از تلاش شاه برای بیرون‌کردن نخست‌وزیرش جورجیوس پاپاندرو خبر می‌دادند. «من گزارشی در روزنامۀ مدرسه نوشتم که تقریباً به شکل کامل دربارۀ دیکتاتوری نظامی در حال ظهور بود». شصت سال بعد، او روی کتابی دربارۀ دموکراسی در جنوب اروپا کار می‌کند.\n اتاق سخنرانی پر است و دانشجوها روی کف زمین نشسته و چسبیده به دیوارها ایستاده‌اند و به استریک نگاه می‌کنند که بدون توجه با گیرۀ کاغذ بازی می‌کند و از گرامشی نقل می‌کند: « کهنه در احتضار است و نو نمی‌تواند زاده شده [مکث می‌کند] در این فَترَت، بی‌شمار دردنشان‌های هولناک ظهور می‌کنند». در وقفۀ سخنرانی، بعضی از شاگردها کتاب‌هایش را می‌خرند و روی او آویزان می‌شوند تا آنها را امضا کند. در پایان یک دانشجو می‌پرسد «چپ باید چه کند؟»\n   تظاهرات جنبش اشغال در فرانکفورت، ۲۰۱۱. عکس: آرنه ددرت از ای‌پی‌اِی.\n همان پرسشی است که من چند ساعت قبل‌تر پرسیده‌ام. هر دو بار، استریک هشدار می‌دهد که می‌خواهد ما را ناامید کند. او به من یک اعتراض «اشغال» در فرانکفورت را یادآوری می‌کند. می‌گوید که چند روز قبل از آن هزاران پلیس به پایتختِ مالیِ آلمان اعزام شدند. «مقامات وحشت کرده بودند. فکر می‌کنم بیش از این وحشت‌ها باید اتفاق بیفتد. آنها باید یاد بگیرند که برای ساکت نگه‌داشتن مردم باید تلاشی خارق‌العاده به خرج دهند».\n هیچ اشاره‌ای از صندوق‌های رأی یا نیاز به چشم‌اندازی بزرگ‌تر نیست «زیرا دیگران نقشه‌ای ندارند».\n من می‌گویم اما نایجل فاراژ و دیگران حداقل تظاهر می‌کنند پاسخی دارند.\n «و ما باید از آنها انتقاد کنیم». می‌گوید رسانه‌ها همیشه از نبود اعتماد در کسب‌وکارها می‌گوید، و حالا زمان آن است که رأی‌دهندگان نبود اعتماد عمومی را نشان دهند.\n این تشبیه خیلی معنادار نیست و حالا که به نوار مصاحبه گوش می‌دهم، متوجه ناآرامی صدای خودم می‌شوم. صاحبان کسب‌وکار می‌توانند از سرمایه‌گذاری امتناع کنند، و پول ذخیره کنند. حتی اگر رأی‌دهنده‌ها در یک انتخابات بیرون بنشینند، باز هم باید با پیامدهای انتخابات روبه‌رو شوند. ممکن است روسری مادران مسلمان از سرشان کنده شود، و یک مرد لهستانی ممکن است برای ورود به کباب‌فروشی‌ای اشتباهی به ضرب چاقو کشته شود.\n در تماسی تلفنی، چند هفته بعد، دوباره به استریک فشار می‌آورم. می‌گوید «اگر به ده یا بیست سال آینده فکر کنم، چیز دلچسبی نمی‌بینم». او تنها نیست. از کتابی جدید نوشتۀ رییس سابق بانک انگلیس مروین کینگ نقل می‌کند و «عدم قطعیت بزرگ»ای که در پیش می‌بیند.\n اما آیا او چیزی بهتر از عصر تاریکی برای نوه‌هایش نمی‌خواهد؟ «اگر راستش را بگویم، برای هر سال خوب و صلح‌آمیز شکرگزار هستم. و امیدوارم یکی دیگر هم بیاید. می‌دانم بسیار کوتاه‌مدت است، اما افق من این است».\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل     ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و     جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب     می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در     زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی    کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در     کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان   به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک   سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار     شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در     صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض     خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را آدیتیا چاکرابورتی نوشته است و در تاریخ ۹ دسامبر ۲۰۱۶ با عنوان «Wolfgang Streeck: the German economist calling time on capitalism» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «ولفگانگ استریک: اقتصاددانِ مرگِ سرمایه‌داری» و با ترجمه سهیل جان‌نثاری منتشر کرده است.\n•• آدیتیا چاکرابورتی (Aditya Chakrabortty) نویسندۀ اقتصادی ارشد گاردین است. [۱] Beyond Caravaggio [۲] Fin-de-siecle: عبارتی فرانسوی به معنای پایان قرن که معمولاً به پایان یک عصر و آغاز دیگری اشاره می‌کند [مترجم]. [۳] Buying Time (2014) [۴] How Will Capitalism End?: Essays on a Failing System (2016) [۵] Boy Bitten by a Lizard [۶] جنگ‌هایی که در فاصلۀ ۱۶۱۸ تا ۱۶۴۸ در اروپای مرکزی اتفاق افتاد و ابرقدرت‌های اروپایی را درگیر کرد [مترجم]. [۷] The Taking of Christ [۸] Solipsism: «منطق نفس‌گرایی…تصریح می‌کند هرچیزی اعم از دانش، فراتر از ذهنیت بشر به هیچ عنوان قابل توجیه و ضمانت نیست و بر این اساس جهان‌های بیرونی و دیگر اذهان فهمیده نمی‌شوند و یا اصلاً خلق ناشده قلمداد می‌گردند» [ویکی‌پدیا]. [۹] افشای این که قوانین مالیاتی لوکزامبورگ به سود مشتریان شرکت پرایس‌واترهاوس‌کوپرز تنظیم شده بودند [مترجم]. [۱۰] افشای این که یک طرح فرار مالیاتی ظاهراً با اطلاع بانک اچ‌اس‌بی‌سی از طریق شاخۀ سوییس آن وجود داشته است [مترجم]. [۱۱] مجموعه اسنادی در ارتباط با پولشویی، فرار مالیاتی و دور زدن تحریم‌های بین‌المللی از سوی مشتری‌های شرکت موساک فونسه‌کا [مترجم]. [۱۲] محدوده‌ای است که در آن سخنرانی عمومی، مناظره و بحث و گفتگو آزاد است. مشهورترین آنها هایدپارک لندن است. [۱۳] Marktsvolk [۱۴] سطحی در هواپیما بین فرست کلاس و مسافران معمولی، که معمولاً مورد استفادهٔ افراد قرار می‌گیرد که برای کسب و کار سفر می‌کنند. [۱۵] Staatsvolk [۱۶] I Hate the Internet (2016)\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157949.json b/train/528157949.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8c096fb02820eb04d0cdb122dcedff398662cd31
--- /dev/null
+++ b/train/528157949.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آنقدر که به‌نظر می‌رسد خودخواه نیستیم",
+  "subtitle": "چرا دیدگاه بدبینانه‌ای به طبیعت انسانی داریم؟",
+  "introduction": "آیا همیشه در حال مبارزه با جریان بی‌تفاوتی و خودخواهی انسان‌ها هستید؟ از این موضوع رنج می‌برید که، علی‌رغم تمام دغدغه‌هایی که دارید، دیگران فقط بی‌اعتنا هستند؟ دراین‌صورت، شما تنها نیستید، هرچند حق هم با شما نیست. هر روز ماجرا‌های جدیدی دربارۀ خودخواهی ذاتی نوع بشر و حریص بودن فطری آدمیزاد می‌شنویم اما پژوهش‌های یک بنیاد حاکی از یافته‌هایی دیگر است.",
+  "content": "جورج مونبیو، گاردین — فکر می‌کنید در حال مبارزه با جریان بی‌تفاوتی و خودخواهی انسان‌ها هستید؟ از دانستن این موضوع رنج می‌برید که، علی‌رغم تمام دغدغه‌هایی که دارید، دیگران بی‌اعتنا هستند و، در اثر قساوت انسان‌ها، تمدن و باقی مظاهر زندگی بر روی زمین مهجور شده‌اند؟ دراین‌صورت، شما تنها نیستید، هرچند حق هم با شما نیست.\nمطالعه‌ای که بنیاد کامن کاز۱ انجام داده و قرار است ماه بعد به چاپ برسد حاکی از دو یافته است که دیدگاه‌ها را دگرگون می‌کنند: اولی آن است که اکثریت بزرگی از هزار نفر موردبررسی -۷۴درصد- بیشتر با ارزش‌های غیرخودخواهانه هم‌ذات‌پنداری می‌کنند تا ارزش‌های خودخواهانه. این بدان معناست که آن‌ها بیش از پول، شهرت، مقام و قدرت، به همیاری، صداقت، بخشش و انصاف علاقه دارند؛ دومین یافته آن است که اکثریت مشابهی -۷۸درصد- خودخواهی دیگران را بیش از واقعیت آن‌ها برآورد می‌کنند. به‌عبارت‌دیگر، ما در مورد دغدغه‌های دیگران دچار اشتباه بزرگی شده‌ایم.\nاین کشف که مشخصۀ اصلی انسانیت همان انسانیت است، برای کسانی که پیشرفت‌های جدید علوم رفتاری و اجتماعی را دنبال کرده‌اند، مایۀ شگفتی نیست. این یافته‌ها حاکی از آن‌اند که افراد اساساً و ذاتاً نیک هستند.\nیک مقاله در مجلۀ فرانتیرز این سایکولوژی۲ به این نکته اشاره می‌کند که رفتار ما در قبال اعضای ناشناسِ گونۀ انسانی «در مقایسه با سایر جانداران به‌نحو چشمگیری متفاوت است». [مثلاً] شامپانزه‌ها اگرچه ممکن است غذایشان را با اعضای گروه خودشان به اشتراک بگذارند -البته معمولاً وقتی از تقاضاهای بی‌وقفۀ آن اعضا به ستوه آمده‌اند-، در برابر غریبه‌ها معمولاً واکنش خشونت‌آمیزی دارند. نویسندگان این مقاله نوشته‌اند که شامپانزه‌ها بیشتر از آدم‌ها شبیه به مدل انسان اقتصادی۳ در اسطوره‌شناسی نئولیبرالیسم رفتار می‌کنند.\nدر مقابل، انسان‌ها فوق اجتماعی هستند: آن‌ها توانایی زیادی برای همدلی و حساسیت بی‌نظیری در برابر نیازهای دیگران دارند، دارای سطح منحصربه‌فردی از نگرانی در مورد رفاه دیگران  هستند، و قدرت خلق هنجارهای اخلاقی را دارند که این تمایلات را تعمیم دهند و لازم‌الاجرا سازند.\nاین خصیصه‌ها آن‌قدر زود در زندگی ما پدید آمده‌اند که به‌نظر فطری می‌رسند، گویی که تکامل ناگزیر ما در این جهت است. در ۱۴ماهگی، کودکان کمک به یکدیگر را شروع می‌کنند، مثلاً با آوردن چیزهایی که دست کودک دیگر به آن نمی‌رسد. وقتی‌که دوساله می‌شوند، چیزهایی را که برایشان ارزش دارند با دیگران قسمت می‌کنند. در سه‌سالگی، به تعدی دیگران به هنجارهای اخلاقی اعتراض می‌کنند.\nدر مقاله‌ای ارزشمند در مجلۀ اینفنسی۴ آمده است که جایزه دادن هیچ ارتباطی به این مسئله ندارد. کودکان سه تا پنج‌ساله اگر برای کمک به کسی در بار اول جایزه‌ای بگیرند، کمتر احتمال دارد بار دوم هم آن را تکرار کنند. به‌عبارت‌دیگر، جایزه‌های بیرونی شوق درونی برای کمک را تضعیف می‌کنند. (قابل‌توجه پدر و مادرها، اقتصاددانان و وزرای دولت) این مطالعه همچنین دریافته است که کودکان در این سن اگر بدانند دیگران رنج می‌کشند، بیشتر به کمک کردن تمایل دارند و بیشتر از اینکه به نقش خودشان در کمک به دیگران توجه کنند به اصل کمک اهمیت می‌دهند. این بدان معناست که آن‌ها نه برای آنکه دوست دارند آدم خوبی به‌ نظر برسند، بلکه با نگرانی خالص برای آسایش دیگران [به کمک] انگیخته می‌شوند.\nچرا؟ از منطق نامنعطف تکامل چگونه چنین نتیجه‌ای برمی‌آید؟ این مسئله موضوع بحثی داغ است. مکتبی فکری مدعی است که نوع‌دوستی پاسخی منطقی به زندگی در گروه‌های کوچکی است که از افراد نزدیک تشکیل شده‌اند و فرآیند تکامل پابه‌پای این واقعیت پیش نیامده است که ما امروز در گروه‌های بزرگی زندگی می‌کنیم که اکثراً پر از غریبه‌ها هستند.\nگروهی دیگر استدلال می‌کنند که، به‌هنگام رقابت، گروه‌های بزرگ، که متشکل از تعداد زیادی افراد نوع‌دوست هستند، غلبه می‌کنند بر گروه‌های بزرگی که تعداد زیادی افراد خودخواه در خود دارند. فرضیۀ سوم تأکید دارد که تمایل به همکاری [احتمال] بقای فرد را بالا می‌برد، فارغ از اینکه فرد در چه نوع گروهی قرار دارد. این روند، هر سازوکاری را که دنبال کند، به‌هرحال نتیجه‌اش مایۀ شادمانی است.\n  فیلسوفان تصویری مجاب‌کننده، تاثیرگذار و به‌نحو فاجعه‌آمیزی اشتباه از «وضع طبیعی» برساختند.\nپس چرا ما همچنان چنین دیدگاه بدبینانه‌ای به طبیعت انسانی داریم؟ بخشی از آن احتمالا به دلایل تاریخی باز می‌گردد. فیلسوفان، از هابز گرفته تا روسو و از مالتوس گرفته تا شوپنهاور، که فهمشان از تکامل انسان محدود به سِفر پیدایش بود، تصویری مجاب‌کننده، تاثیرگذار و به‌نحو فاجعه‌آمیزی اشتباه از «وضع طبیعی» (یا ویژگی‌های فطری و موروثی ما) برساختند. تفکرات آن‌ها دربارۀ این موضوع باید مدت‌ها پیش از این با عنوان «کنجکاوی‌های تاریخی» در دورترین طبقات کتابخانه رها می‌شد. اما انگار آن‌ها هنوز هم ذهن ما را به دام اندخته‌اند.\nیک مشکل دیگر آن است که بسیاری از افراد چیره بر حیات عمومی، تقریباً، طبق آنچه از کسانی در آن جایگاه انتظار می‌رود، تعلق خاطر عجیبی به شهرت و پول و قدرت دارند. آن‌ها با این خودمحوری افراطی‌ در حلقۀ یک اقلیت کوچک قرار می‌گیرند، اما چون همه‌جا آن‌ها را می‌بینیم، گمان می‌کنیم نمایندۀ بشریت‌اند.\nرسانه‌ها ثروت و قدرت را می‌ستایند و حتی گاهی به افرادی که نوع‌دوستانه رفتار می‌کنند متعصبانه می‌تازند. ماه گذشته ریچارد لیتل جان در دِیلی مِیل۵ تصمیم ایوت کوپر برای باز کردن درِ خانه‌اش به‌روی پناهندگان را دال بر این دانست که «ابراز پرسروصدای احساسات جای هوشمندی بی‌صدا را گرفته است» (هوشمندی بی‌صدا از خصوصیات توصیفی ریچارد است). او نوشته است «این‌ها همه برخاسته از فرصت‌طلبی سیاسی و ژست بشردوستی است». این سخن را قبل از آن گفته که اشاره کند کمترین اهمیتی قائل نیست برای رنج مردمی که از سوریه می‌گریزند. برای من جالب است که تریبون در اختیار افرادی گذاشته می‌شود که به‌گونه‌ای سخن می‌گویند و می‌نویسند گویی مبتلا به جامعه‌ستیزی هستند.\nتأثیرات بدبینی بیجا در مورد طبیعت بشر بسیار مهم‌اند. بر اساس پیمایش و مصاحبه‌های بنیاد، کسانی که ناامیدانه‌ترین دیدگاه‌ها را در مورد انسانیت دارند کمترین احتمال را برای رأی دادن دارند. استدلال آن‌ها این است: فایده‌اش چیست اگر هرکس تنها بر اساس منافع خودخواهانۀ خود رأی دهد؟ جالب و البته برای طرفداران منش سیاسی من هشداردهنده است که لیبرال‌ها بیش از محافظه‌کاران تمایل دارند که دیدگاهی ناامیدانه‌تر از دیگران داشته باشند. می‌خواهید رأی‌های الکترال را بالا ببرید؟ می‌خواهید سیاست‌های مترقیانه توسعه یابند؟ پس این سخن را به گوش دیگران برسانید که: دیگران عموماً حسن نیت دارند.\nمردم‌گریزی راه را برای اقلیتِ طمّاعی که دیوانۀ قدرت است باز می‌کند، اقلیتی که می‌خواهد بر نظام‌های سیاسی ما سلطه یابد. کاش می‌دانستیم که آن‌ها چقدر غیرعادی‌اند، آن‌وقت شاید تمایل بیشتری داشتیم تا از آن‌ها روی برگردانیم و به‌دنبال رهبران بهتری باشیم. این مسئله در خدمت خطر بزرگ‌تری است که با آن مواجهیم: نه یک خودخواهی عام، بلکه انفعالی عام. میلیاردها انسان نجیب با این باور که دیگران هم چیزی برایشان مهم نیست در برابر سوختن دنیا [تنها] آه می‌کشند و سر تکان می‌دهند.\nشما تنها نیستید. دنیا با شماست، هرچند اگر هنوز نتواند آن را به زبان بیاورد.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جورج مونبیو نوشته است و در تاریخ ۱۴ اکتبر ۲۰۱۵ با عنوان «We’re not as selfish as we think we are. Here’s the proof» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ فروردین ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «آنقدر که به‌نظر می‌رسد خودخواه نیستیم» و با ترجمۀ نرگس نخجوانی منتشر کرده است.•• جورج مونبیو (George Monbiot) نویسندۀ کتاب‌های پرفروش وحشیانه: تغییر زمین، دریا و زندگی انسانی (Feral: rewilding the land, sea and human life) و عصر توافق: مانیفستی برای یک نظم جدید جهانی (The Age of Consent: A Manifesto for a New World Order) است. آخرین کتاب او چطور در این مخمصه گرفتار شدیم: سیاست، برابری، طبیعت (How Did We Get into This Mess? Politics, Equality, Nature) نام دارد. آخرین پروژۀ او یک آلبوم موسیقی به نام شکستن طلسم تنهایی (Breaking the Spell of Loneliness) است که با همکاری اوان مک‌لنان که یک موسیقی‌دان است، نوشته شده است. [۱] the Common Cause Foundation [۲] Frontiers in Psychology [۳] homo economicus [۴] Infancy [۵] Daily Mail\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157950.json b/train/528157950.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8637c177a611d5d663bc8cb5040a908cfa76643d
--- /dev/null
+++ b/train/528157950.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آن‌ها برای مُردن به خاورمیانه می‌آیند",
+  "subtitle": "زندگی‌نامۀ تروریست‌های «بومیِ» اروپایی نشان می‌دهد که آن‌ها نهیلیست‌هایی خشونت‌طلب هستند",
+  "introduction": "اولیویه روآ برای نوشتن کتاب جدیدش، سراغ زندگیِ جوانانی رفته که از اروپا به داعش و دیگر گروه‌های سلفی پیوسته‌اند و نهایتاً خود را در عملیاتی انتحاری منفجر کرده‌اند. روآ دریافت که زندگیِ این جوانان شباهت‌هایی انکارناپذیر با همدیگر داشته: اغلب دورانی از بی‌بند‌و‌باری را گذرانده‌اند، سپس ناگهان نوزایی دینیِ شدیدی را تجربه کرده‌اند و به فاصله‌ای کوتاه به استقبال جنگ و انتحار رفته‌اند، اما آنچه هیچ‌وقت اهمیتی برایشان نداشته، خود اسلام بوده است.",
+  "content": "اولیویه روآ، گاردین — خشونتِ تروریست‌های جهادی در دو دهۀ گذشته خصیصۀ کاملاً منحصربه‌فرد و نوظهوری داشته است. تروریسم و جهاد، هر دو، سال‌های مدیدی است که وجود دارند و گونه‌هایی از ترورِ «جهانی‌شده» -که در آن مکان‌های سمبلیکِ بخصوص یا شهروندان بی‌گناه، بدون توجه به مرزهای ملی، هدف قرار می‌گیرند- دست‌کم تا زمان جنبش آنارشیستیِ نیمۀ دوم قرن نوزدهم قدمت دارد. آنچه در این میان بی‌سابقه است، این است که تروریست‌های امروزی آگاهانه مرگ را بر زندگی برمی‌گزینند.\n در طول بیست سال گذشته -از خالد کلکال، طراح اصلی بمب‌گذاری در مترو پاریس در سال ۱۹۹۵ تا عاملان حمله به سالن تئاتر بتالکان پاریس در نوامبر ۲۰۱۵– تقریباً همۀ تروریست‌ها در فرانسه یا خودشان را منفجر کرده‌اند یا به دست پلیس کشته شده‌اند. محمد مراح -که در جریانِ اقدامی تروریستی در سال ۲۰۱۲ یک ربّی و سه کودک یهودی را در مدرسۀ یهودیانِ تولوز کشت- به نقل‌قول مشهورِ منسوب به بن‌لادن استناد می‌کرد که جهادی‌ها مدام آن را تکرار می‌کنند: «ما مرگ را دوست داریم، همان‌طور که شما زندگی را» حالا دیگر مرگِ تروریست‌ها رخدادی غیرمنتظره یا پیامد ناگوار عملیاتشان نیست، بلکه جزو لاینفک آن است. همین شیفتگی به مرگ را می‌توان در میان جهادی‌هایی که به داعش می‌پیوندند نیز بازجست. برای این‌ها، عملیات انتحاری غایت‌القصوای پیوستنشان به داعش است.\n این انتخاب سیستماتیکِ مرگ پدیده‌ای نوظهور و بی‌سابقه است. عاملان حملات تروریستی در فرانسه در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی -خواه با خاورمیانه در ارتباط بوده باشند خواه نه– فرارشان از صحنۀ عملیات را به‌دقت برنامه‌ریزی می‌کردند. سنتِ مسلمانان برای شهیدی که در میدان نبرد کشته می‌شود ارج و قدرِ فراوانی قائل است، اما به‌هیچ‌عنوان مرگ افرادی را که خودشان را به تهلکه می‌اندازند به رسمیت نمی‌شناسد، زیرا چنین کاری دخالت در ارادۀ الاهی محسوب می‌شود. پس چرا در طول بیست سال گذشته تروریست‌ها این‌گونه در پی مرگ خویش‌اند؟ این شوق به مرگ چه دلالتی دربارۀ رادیکالیسم اسلام معاصر دارد؟ و معنا و فحوای آن برای جوامع امروزیِ ما چیست؟\n پرسش اخیر حائز بیشترین اهمیت است؛ چون چنین رویکردی به مرگ ارتباط وثیقی با این واقعیت دارد که جهادگرایی معاصر -دست‌کم در غرب و نیز در ترکیه و مغرب عربی- نه‌تنها جنبش جوانانی است که مستقل از مذهب و فرهنگ والدینشان پرورش یافته‌اند، بلکه در دل فرهنگ گسترده‌تری قرار دارد که حول مفهوم جوانی شکل گرفته است. این جنبه از جهادگرایی مدرن واجد اهمیتی بنیادی است.\n هر جا چنین نفرت نسلی‌ای پا گرفته است، پای نوعی سنت‌شکنی فرهنگی نیز به ماجرا کشیده شده است، سنت‌شکنی‌ای که به یک ضرب خواهان برانداختنِ انسان‌ها، شمایل‌ها، عبادتگاه‌ها و حتی کتاب‌هاست و حافظه در آن نیست و نابود می‌شود. «همه‌چیز را یکسره از نو نوشتن»۱ هدف مشترک ارتش سرخ مائو، خمرهای سرخ و جنگجویان داعش است. یکی از جهادی‌های بریتانیایی در جزوۀ راهنمای عضوگیری داعش چنین می‌نویسد: «وقتی در خیابان‌های لندن، پاریس و واشنگتن همچون مصیبت بر سرتان نازل ‌شویم… نه‌تنها خونتان را در خیابان‌ها جاری می‌کنیم، بلکه تندیس‌ها و شمایلتان را در هم می‌شکنیم؛ تاریختان را یکسره پاک می‌کنیم و از همه دردآورتر، دین کوکانتان را تغییر می‌دهیم تا پاسدار خاطرۀ ما باشند و اجدادشان را لعنت کنند.»\n تمامی انقلاب‌ها شور و تعصب جوانان را شعله‌ور می‌سازد، اما فقط معدودی از انقلاب‌ها کمر به نابود کردن گذشته می‌بندند. بلشویک‌های انقلابی ترجیح دادند به جای تبدیل گذشته به ویرانه آن را در موزه‌ها بگذارند و انقلابیون جمهوری اسلامی ایران هیچ‌گاه به فکر منفجرکردن تخت جمشید نیفتادند.\n این جنبۀ خودویرانگرانه هیچ ربطی به سیاست خاورمیانه ندارد و از منظر استراتژیک بسیار مخرب است. گرچه داعش اعلام کرده است که هدفش احیای خلافت است، اما نهیلیسم آن مانع می‌شود که مطلقاً بتواند به راه‌حلی سیاسی دست یابد، وارد مذاکره شود یا در درون مرزهایی به رسمیت شناخته‌شده‌، جامعه‌ای باثبات را محقق سازد.\n احیای خلافت خیالی خام است، اسطوره‌ای است متعلق به هویتی ایدئولوژیک که مدام قلمروش را گسترده می‌سازد. احیای خلافت از منظر استراتژیک ناممکن است و به همین علت است که افرادی که خود را جزوی از خلافت می‌دانند، به جای اینکه خودشان را وقف منافع مسلمانان منطقه کنند، این‌گونه به استقبال مرگ می‌روند. هیچ چشم‌انداز سیاسی‌ای‌ وجود ندارد، هیچ آیندۀ روشنی و نه حتی هیچ مکان امنی برای عبادت. بااین‌حال، گرچه مفهوم خلافت بخشی از تخیل مذهبی مسلمان است، طلبِ مرگ چنین نیست.\n مضافاً اینکه تروریستم انتحاری حتی از منظر نظامی هم کارآمد و مؤثر نیست. در تروریسم «ساده»، چند فردِ مصمم می‌توانند آسیب‌های قابل‌توجهی به دشمنانی وارد آورند که بسیار از آنان قدرتمندترند و به همین دلیل می‌توان رگه‌هایی از عقلانیت را در این نوع از تروریسم مشاهده کرد، اما تروریسم انتحاری مطلقاً غیرعقلانی است؛ ایدۀ جنگجویان کاربلدِ یکبار مصرف به‌هیچ‌وجه عقلانی نیست. حملات تروریستی، جوامع غربی را به زانو درنمی‌آورد، فقط واکنش طرف مقابل را برمی‌انگیزاند. این نوع از حملاتِ تروریستی بیشتر جان مسلمانان را می‌گیرد تا غربی‌ها را.\n \n رابطۀ سیستماتیک با مرگ، فقط، یکی از راه‌ها برای فهم رادیکالیسم امروزی است: محورِ رادیکالیسم معاصر نهیلیسم است. آنچه رادیکالیسم معاصر را این چنین اغواکننده و فریبنده می‌سازد، ایدۀ شورشی تمام‌عیار است؛ خشونت وسیله نیست، خودِ هدف است.\n اما این تمام داستان نیست؛ کاملاً محتمل است که دیگر صور تروریسم -صورت‌های «عقلانی»‌تر آن- از نو پدیدار شوند و البته این نیز کاملاً محتمل است که این نوع از تروریسم صرفاً پدیده‌ای زودگذر باشد.\n دلایل ظهور داعش را، بی‌شک، باید در ارتباط با سیاست در خاورمیانه جست و افول داعش عناصر بنیادین این وضعیت را تغییر نخواهد داد. داعش مخترع تروریسم نیست؛ مُشتی است از خرواری که پیش از این نیز وجود داشته است. نبوغ داعش در این است که توانسته برای جوانان داوطلِب [مرگ] چهارچوب روایی‌ای فراهم کند که آنان می‌توانند درون آن به خواست‌ها و آرزوهایشان دست یابند. لذا، برای داعش اهمیتی ندارد که افرادی که داوطلب مرگ می‌شوند -اشخاص پریشان و مضطرب، انسان‌هایی آسیب‌پذیر و شورشیانی که هیچ آرمان بخصوصی ندارند- عضوی از این جنبش نباشند. مهم این است که آماده باشند بیعت خود را اعلام کنند تا عملیات انتحاری‌شان بدل به بخشی از روایت جهانیِ داعش شود.\n به همین دلیل است که ما برای تبیین داعش نیازمند رویکرد جدیدی هستیم، رویکردی که بتواند هم خشونت اسلامی معاصر و هم دیگر صورت‌های خشونت و رادیکالیسمِ شبیه به آن را تبیین کند، صورت‌هایی که بیانگر شورش نسلی، خودتخریبی، گسست رادیکال از جامعه، نوعی زیبایی‌شناسی خشونت و مناسک آخرالزمانی هستند.\n\nعموماً این موضوع نادیده انگاشته می‌شود که تروریسم و سازمان‌های انتحاری مانند القاعده و داعش پدیده‌های بی‌سابقه‌ای در تاریخ جهان اسلام هستند و نمی‌توان آن‌ها را به‌سادگی و با توسل به خیزش بنیادگرایی تبیین کرد. باید به این مطلب التفات کنیم که این تروریسم ناشی از رادیکالیزه‌شدنِ اسلام نیست، بلکه ناشی از اسلامیزه‌شدنِ رادیکالیسم است.\n مسئلۀ «اسلامیزه‌شدنِ رادیکالیسم» اصلاً به‌معنای تبرئۀ اسلام نیست، بلکه این انگاره معطوف به این پرسش است که چرا شورشیانِ جوانْ اسلام را پارادایم عصیان تمام‌عیار خود به شمار می‌آورند. اسلامیزه‌شدن رادیکالیسم انکار نمی‌کند که در تمام طول ۴۰ سال گذشته بنیادگرایی در حال بسط و توسعۀ خویش بوده است.\n این رویکرد مناقشات فراوانی برانگیخته است. یکی از منتقدان ادعا کرده است که من علل سیاسی این دست شورش‌ها را نادیده گرفته‌ام، عللی مانند میراث شوم استعمار، مداخلۀ نظامی غرب علیه مردم خاورمیانه و طرد اجتماعی مهاجران و فرزندانشان. از سوی دیگر، متهم شده‌ام که مسئلۀ ارتباطِ میان خشونتِ تروریستی و رادیکالیسم اسلامیِ ناشی از سلفی‌گرایی -تفسیری بی‌نهایت محافظه‌کارانه از ایمان اسلامی- جایی در رویکرد تبیینی من ندارد. من به‌خوبی از تمامی این جنبه‌ها مطلعم. ادعای من صرفاً این است که چنین جنبه‌هایی برای فهم و تفسیرِ پدیداری که امروزه با آن مواجهیم ناکافی است، زیرا میان داده‌های تجربیِ در دسترسِ ما هیچ ارتباط علی‌ای وجود ندارد.\n استدلال من این است که رادیکالیسم خشونت‌طلب نتیجۀ رادیکالیسم دینی نیست، گرچه رادیکالیسم دینی عموماً سیری مشابهِ رادیکالیسم خشونت‌طلب دارد و هر دو متوسل به ایده‌های پارادایمی یکسانی می‌شوند. هیچ‌کس منکرِ وجودِ بنیادگرایی دینی و مشکلات اجتماعی گستردۀ ناشی از آن نیست. به‌هرحال، بنیادگرایی دینی ارزش‌های مبتنی بر انتخاب فردی و آزادی شخصی را انکار می‌کند. اما بنیادگرایی دینی لزوماً به خشونت‌طلبی سیاسی منجر نمی‌شود.\n اعتراض می‌کنند که رادیکالیسم اسلامی از انگیزه‌های مختلفی نشئت می‌گیرد: «رنجی» که مردم در جوامع پسااستعماری تجربه می‌کنند، تبعیض ناشی از نژادپرستی و گونه‌های دیگر تبعیض، بمباران بمب‌افکن‌ها و پهپادهای آمریکایی، شرق‌‌شناسی و امثالهم. این مطلب متضمن این نتیجه است که «فقط» قربانیان دست به شورش می‌زنند، اما ارتباط میان شورشیان و قربانیان بیشتر ارتباطی موهوم است تا واقعی.\n عاملانِ حملاتِ اروپا ساکن نوار غزه، لیبی یا افغانستان نیستند. آن‌ها لزوماً فقیرترین، تحقیرشده‌ترین و منزوی‌ترین اقشار نیستند. این واقعیت که ۲۵درصد جهادی‌ها به اسلام تغییر دین داده‌اند، نشانگر این است که رابطۀ میان رادیکال‌ها و «مردمانشان»، تا حد زیادی، برساخته‌ای تخیلی است.\n این شورشیان عمدتاً از طبقات رنج‌کشیده برنخاسته‌اند. این فرضیه که این شورشیان همان پرولتاریا، «توده‌ها» و مردمِ استعمارزده هستند، به‌هیچ‌عنوان بر وضعیت ابژکتیو شورشیان مبتنی نیست. قلیلی از تروریست‌ها یا جهادی‌ها داستان زندگی خودشان را تعریف می‌کنند. آن‌ها عموماً در این باره حرف می‌زنند که دیدن رنج دیگران چطور آن‌ها را برانگیخته است. عاملان حملۀ بتالکان پاریس فلسطینی نبودند.\n تا میانۀ دهۀ نود میلادی، اکثر جهادی‌های بین‌المللی از خاورمیانه آمده بودند و در واقع، پیش از سقوط رژیم کمونیستی در سال ۱۹۹۲، در افغانستان جنگیده بودند. آن‌ها سپس به کشور خودشان بازگشتند تا جهاد را ادامه دهند یا اهدافشان را تبلیغ کنند و همین گروه‌ها آغازگر موج اول حملات «جهانی» بودند (نخستین حمله به مرکز تجارت جهانی در سال ۱۹۹۳، بمب‌گذاری در سفارتخانه‌های آمریکا در آفریقای شرقی در سال ۱۹۹۸، حمله به کشتی یواس‌اس کول آمریکا در سال ۲۰۰۰).\n نخستین نسل از جهادی‌ها را افرادی مانند اسامه بن‌لادن، رمزی یوسف و خالد شیخ محمد پرورش دادند. اما از سال ۱۹۹۵ نسل جدیدی از جهادی‌ها پدید آمدند که در غرب به «تروریست‌های بومی»۲ مشهور شده‌اند.\n این رادیکال‌های جدید چه کسانی بودند؟ ما به لطف پلیس هویت بسیاری از این‌ها را، که عاملان حملات تروریستیِ مختلف در اروپا و آمریکا هستند، می‌شناسیم. بسیاری از آن‌ها نیز در حین طراحی عملیات جدید گرفتار شدند. تمامیِ اطلاعات زندگی‌نامه‌‌ای که روزنامه‌نگارها جمع کرده‌اند، اکنون، در دسترس ماست. برای سردرآوردن از سیر زندگی این تروریست‌ها نیازی به تحقیقات شاق و طاقت‌فرسا نیست، چون تمامی داده‌ها و زندگی‌نامه‌ها اکنون در دسترس است.\n اگر می‌خواهیم انگیزه‌های آنان را بفهمیم، باید به گفته‌های خودشان توجه کنیم، چت‌های گوگل، گفتگوهای اسکایپی و پیام‌های فیس‌بوک و واتس‌اپ. آن‌ها با خانواده و دوستانشان تلفنی حرف می‌زنند و قبل از اینکه بمیرند بیانیه صادر می‌کنند یا ویدئو منتشر می‌کنند. خلاصه اینکه، حتی اگر نتوانیم مطمئن باشیم که مقصود آن‌ها را کاملاً می‌فهمیم، دست‌کم تاحدی با آن‌ها آشنا هستم.\n دانسته‌های ما دربارۀ زندگی تروریست‌هایی که در اروپا دست به عملیات زده‌اند، بیشتر از دانسته‌های ما دربارۀ جهادی‌هایی است که به کشورهای خارجی رفته‌اند و هیچ‌گاه بازنگشته‌اند. اما -همان‌طور که یکی از پژوهش‌های انجام شده در «مؤسسۀ مطالعات سیاسی پاریس» دربارۀ جهادی‌های فرانسویِ کشته شده در سوریه نشان می‌دهد- شباهت‌های بسیاری میان این دو گروه وجود دارد. در اینجا تمرکز من عمدتاً معطوف به جهادی‌های فرانسوی/بلژیکی است که اکثریت جهادی‌ها در جوامع غربی را دارا هستند. البته آلمان، بریتانیا، دانمارک و هلند هم جهادی‌های زیادی دارند که عازم خط مقدم نبرد شده‌اند.\n با استفاده از این اطلاعات، من مجموعه‌ای از داده‌ها را دربارۀ یکصد نفر از جهادی‌هایی که در عملیات تروریستی در فرانسه شرکت داشته‌اند یا در طول بیست سال گذشته فرانسه یا بلژیک را برای پیوستن به این جریان جهانی ترک کرده‌اند، جمع‌آوری کرده‌ام. این داده‌ها، مشتمل بر اطلاعات تمام افرادی است که در فرانسه یا بلژیک دست به عملیات بزرگ تروریستی زده‌اند.\n  برادران کواشی. عاملان حمله به دفتر نشریۀ شارلی‌ابدو\nهیچ زندگی‌نامۀ معیاری برای این گروه از تروریست‌ها وجود ندارد، اما به‌هرحال در زندگی آن‌ها می‌توان برخی مضامین تکراری را مشاهده کرد. نخستین نتیجه‌ای که می‌توان از بررسی این زندگی‌نامه‌ها بدان رسید این است که زندگی این افراد در طول ۲۰ سال گذشته شباهت‌های بسیاری با هم داشته است. خصایصِ مشترکِ میان خالد کلکال، نخستین تروریست بومی فرانسه، و برادران کواشی، عاملان حملۀ شارلی ابدو، را در نظر بگیرید: نسلِ دومی بودن، جامعه‌پذیری اولیه، دوران جرائم پیش‌پاافتاده، دوران رادیکالیسم در زندان، حملۀ تروریستی و نهایتاً مرگ در درگیری مسلحانه با پلیس.\n یکی دیگر از خصایص مشترک این گروه از افراطیون این است که تقریباً همگی نوعی تبدل و «نوزایی» دینی را تجربه کرده‌اند. آن‌ها مسلمانانی هستند که پس از تجربۀ گونه‌ای زندگیِ به‌شدت دنیوی -گذراندن عمر در کلوب‌ها، نوشیدن الکل، ارتکاب جرائم پیش‌پاافتاده- ناگهان ایمانشان به شعایر دینی را از نو تجدید کردند، چه به صورت انفرادی و چه در درون گروه‌های کوچک. برادران عبدالسلام در بروکسل متصدی یک بار بودند و در ماه‌هایِ پیش از تیراندازی در بتالکان مدام به کلوب‌های شبانه رفت‌و‌آمد داشتند. اکثر آن‌ها چند ماه پس از «بازگشت»۳ یا «تبدل»۴ دینی‌شان دست به عملیات تروریستی زده بودند، اما همواره پیش از این در زندگی‌شان نشانه‌هایی از رادیکالیسم را بروز داده بودند.\n تقریباً در تمامی موارد، فرایند شکل‌گیری گروه‌های رادیکال مانند هم بوده است. فرایند عضویت در این گروه‌ها نیز همواره یکسان است: برادرها، دوستان دوران کودکی، رفقای زندان و گهگاه رفقای کمپ آموزشی. میزان عضویت برادر-خواهرها نیز در این گروه‌ها چشم‌گیر است.\n این میزان از عضویت برادر-خواهرها در هیچ‌یک از دیگر گروه‌های رادیکال به چشم نمی‌خورد، چه گروه‌های رادیکال‌های چپ و چه دیگر گروه‌های رادیکال اسلام‌گرا. این امر نشان می‌دهد که مسائل مربوط به «نسل» تا چه اندازه در فهم این گروه‌ها حائز اهمیت است.\n داوید والا، یکی از جهادی‌های سابق، می‌نویسد که خطابۀ واعظان مبلغ رادیکالیسم را می‌توان این‌گونه تلخیص کرد: «اسلامِ پدرانِ شما یادگار استعمارگران است، اسلامِ خم و راست شدن و اطاعت کردن. اما اسلام ما اسلام مبارزه است، اسلام خون و مقاومت».\n رادیکال‌ها اغلب یتیم هستند، مانند برادران کواشی، یا در خانواده‌های ازهم‌گسیخته پرورش یافته‌اند. آن‌ها لزوماً علیه پدر و مادرهایشان شورش نمی‌کنند؛ آن‌ها علیه چیزی قیام می‌کنند که والدینشان نمایندگی می‌کنند: تحقیر، سازش با جامعه و نیز علیه آنچه به نظرشان از جهالت دینی والدینشان نشئت می‌گیرد.\n اکثر این نو رادیکال‌ها عمیقاً غرق در فرهنگ جوانیِ معاصر هستند: آن‌ها به کلوب‌های شبانه می‌روند، روابط آزاد جنسی دارند، سیگار می‌کشند و مشروب می‌خورند. طبق داده‌های من، نزدیک به ۵۰درصد از جهادی‌ها در فرانسه سابقۀ ارتکاب جرائم جزئی دارند، عمدتاً فروشندگی مواد مخدر، گاهی اَعمال خشونت‌آمیز و در معدودی از موارد سرقت مسلحانه. این آمار دربارۀ جهادی‌ها در آلمان و آمریکا هم صدق می‌کند، از جمله موارد بی‌شمارِ رانندگی در حال مستی. لباس پوشیدن آن‌ها هم مانند دیگر جوانان امروزی است: پوشیدن لباس‌های برند، انواع کلاه‌ها (مثلاً کلاه‌های بیس‌بال) و خلاصه مد و فشن‌های خیابانی که نمی‌توان آن‌ها را اسلامی دانست.\n سلیقۀ موسیقایی آن‌ها هم تابع مد زمانه است: از موسیقی پاپ خوششان می‌آید و مدام به کلوب می‌روند. یکی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های جهادی که برای جنگ به سوریه رفت، خوانندۀ رپ آلمانی دنیس کاسپرت۵ با نام هنری دسو داگ است که بعدها نام خود را به ابوطلحه الآلمانی تغییر داد. طبعاً این جوانان عاشق بازی‌های کامپیوتری و فیلم‌های خشن آمریکایی نیز هستند.\n  محمد مراح\nتمایلات خشونت‌طلبانۀ این گروه از جوانان می‌تواند راه‌هایی غیر از جهاد و تروریسم برای ظهور و بروز خود بیابد (باندهای مسلحِ مارسی نمونه‌ای از این تمایلات است). چنین تمایلاتی می‌توانند از طریق نهادها یا ورزش به مسیرهای دیگری هدایت شود؛ محمد مراح می‌خواست عضو ارتش شود یا گروهی از نوکیشان پرتغالی، با اصالت آنگولایی، که در یک باشگاه بوکس تایلندی‌ -که توسط یک ان.جی.اوی بریتانیایی تأسیس شده بود- گرد هم آمده بودند، لندن را به قصد پیوستن به داعش ترک کردند. در حیات اجتماعی جهادی‌ها، باشگاه‌های رزمی مهم‌تر از مساجد هستند.\n زبان این افراطیون همواره زبان همان کشور محل زندگی‌شان است. در فرانسه، آن‌ها وقتی دچار تبدل دینی می‌شوند، اغلب، گویش حاشیه‌نشینان، بونیو۶، را برمی‌گزینند، گویشی که میان سلفی‌ها بسیار رایج است.\n آنان در دوران زندان با رادیکال‌های «طراز اول» آشنا می‌شوند و بدین ترتیب در معرض روایتی از دین قرار می‌گیرند که فرسنگ‌ها با دینِ نهادینه‌شده فاصله دارد. زندان عناصری را که رادیکالیسم معاصر از آن‌ها توش و توان می‌گیرد، تقویت کرده و آتش آن‌ها را شعله‌ورتر می‌سازد: مسائل نسلی، طغیان علیه سیستم، اشاعۀ صورتی ساده‌سازی‌شده از سلفی‌گرایی، تشکیل گروه‌های همبسته و متحد، جستجوی عزت‌نفسی که ناشی از احترام به هنجارهاست و بازتفسیر جرائم مختلف به‌عنوان ابزاری مشروع برای مخالفت سیاسی.\n دیگر خصیصۀ مشترکِ جهادی‌ها فاصله گرفتن آن‌ها از محیط پیرامونشان است. آن‌ها معمولاً در محیط‌های دینی پرورش نیافته‌اند. رابطۀ آن‌ها با مساجدِ محلی متضاد و مبهم است: یا گهگاه و به‌صورت نامنظم به مسجد می‌رفتند یا به خاطر توهین به امام جماعت مسجد از آنجا طرد شده بودند. هیچ‌کدام از آن‌ها عضو اخوان‌المسلین نبودند؛ هیچ‌کدام برای جمعیت‌های خیریۀ اسلامی کار نمی‌کردند؛ هیچ‌کدام در فعالیت‌های تبلیغی اسلامی مشارکتی نداشتند؛ هیچ‌کدام عضو نهضت همبستگی فلسطین نبودند و تا آنجا که می‌دانم هیچ‌کدام در شورش‌های سال ۲۰۰۵ فرانسه نقشی نداشتند. این‌گونه نیست که آن‌ها نخست هوادار قرائت رادیکالی از اسلام شده‌اند و سپس به تروریست‌ها پیوسته‌اند.\n در واقع، اگر هم با رادیکالیسم اسلامی آشنایی داشته‌اند، آشنایی‌شان از طریق مساجد سلفی نبوده است، بلکه یا به صورت فردی بوده یا از طریق همین گروه‌های تروریستی. تنها استثناء در بریتانیاست که شبکه‌ای از مساجد افراطی و ستیزه‌جو در آن به فعالیت مشغول‌اند، مساجدی که از پایگاه‌های اصلی گروه المهاجرون به شمار می‌روند، گروهی که زمینه‌ساز پیدایش گروه افراطی‌تر «شریعت برای بریتانیا»۷ به رهبری انجام تشودری شد. پس پرسش اصلی این است که کِی و چرا این جهادی‌ها به آغوش دین غلتیدند. شور و شوق مذهبی بسیار دیر و تاحدی ناگهانی از درون ساختارهای جامعه ظهور و بروز می‌یابد و البته به فاصلۀ کوتاهی پس از آن، سر و کلۀ تروریست‌ها پیدا می‌شود.\n \nخلاصه کنم؛ جهادیِ جوان در صورت ایده‌آل خود واجد این اوصاف است: جوانی از نسل دوم مهاجران یا یک نوکیش؛ عموماً درگیرِ جرائم جزئی؛ بدون هیچ آموزش مذهبی؛ که به‌تازگی و به‌سرعت دچار تبدل و نوزاییِ دینی شده است، اکثرِ اوقاتش را یا با دوستانش می‌گذراند یا در اینترنت و ارتباط خاصی با مساجد ندارد. نوزایی دینی به‌ندرت مخفی نگاه داشته می‌شود و معمولاً جلوه‌های بیرونی آشکاری دارد، اما این نوزایی لزوماً به این معنی نیست که فرد خود را غرق در شعایر و مناسک دینی سازد. خشونتْ رتوریکِ گسست است: دشمن کافر است و به‌هیچ‌عنوان نمی‌توان با او به سازش و مصالحه رسید؛ حتی خود اعضای خانوادۀ فرد هم در جرگۀ کافران‌اند، چون یا نسبت به حقیقت اسلام کورند یا از تغییر دین سر باز می‌زنند.\n درعین‌حال، نمی‌شود گفت که تصمیم جوان‌های رادیکال برای تعریف هویت خود بر اساس جهاد و اعلام بیعت با گروه‌های اسلامیِ رادیکال به‌هیچ‌عنوان انتخابی فرصت‌طلبانه نیست: یگانه تفاوتِ جهاد با دیگر صور خشونت که جوانان غرق آن‌ها می‌شوند، ارجاع به اسلام است. اشاره‌کردن به این فرهنگِ گسترده و فراگیرِ خشونت به معنی «تبرئه» کردن اسلام نیست. این واقعیت که این جوانانْ اسلام را به‌عنوان چارچوب فکر و فعالیتشان انتخاب می‌کنند، غیرقابل‌چشم‌پوشی است و دقیقاً همین اسلامیزه‌شدن رادیکالیسم است که باید هدف تبیین ما باشد.\n جدا از خصایص مشترکی که در بالا ذکر کردیم، نمی‌توان هیچ ویژگی اقتصادی و اجتماعیِ مشترکی میان این گروه از جوانان رادیکال یافت. بر اساس تبیینی معروف و البته بسیار ساده‌بینانه، تروریسم ناشی از ادغام ناموفقِ این جوانان [در جوامع مادر] است و به همین دلیل نشانه‌ای پیش‌گویانه از جنگ داخلی. این تبیین توده‌های عظیم مسلمانانی را در نظر نمی‌گیرد که جزوی از جامعۀ مادر شده‌اند و به مراتب بالای اجتماعی دست پیدا کرده‌اند. مثلاً این واقعیتی انکارناپذیر است که در فرانسه تعداد مسلمانانی که در پلیس و نیروهای امنیتی ثبت‌نام می‌کنند، بسی بیشتر از مسلمانانی است که به گروه‌های جهادی می‌پیوندند.\n علاوه‌بر‌این، رادیکال‌ها از جوامع تندرو سر بر نیاورده‌اند. بارِ متعلق به برادران عبدالسلام در بروکسل در یکی از محلاتی بود که در قُرُق «سلفی‌ها» بود و لذا نوشیدن مشروبات الکی و ‌حجاب‌نداشتن در آن ممنوع بود. اما این مثال نشان می‌دهد که واقعیتِ این محلات پیچیده‌تر از آن چیزی است که به ما گفته‌اند.\n عموماً جهادگرایی را ادامۀ منطقی سلفی‌گرایی محسوب می‌کنند. همۀ سلفی‌ها جهادی‌ نیستند اما همۀ جهادی‌ها سلفی‌اند و به همین دلیل سلفی‌گرایی شاهراه جهادگرایی است. به عبارت دیگر، رادیکالیسم مذهبی را نخستین مرحلۀ رادیکالیسم سیاسی به شمار آورده‌اند. اما چنانکه دیدم، مسئله بسیار پیچیده‌تر از این است.\n مسلم است که این رادیکال‌های جوان حقیقتاً به باورهایشان معتقدند: آن‌ها واقعاً ایمان دارند که در صورت مرگ بهشت می‌روند و امور را فقط و فقط در چارچوب اسلام به رسمیت می‌شناسند. آن‌ها به سازمان‌های اسلامی‌ای می‌پیوندند که می‌خواهند نظامی اسلامی را مستقر سازند یا حتی، در مورد داعش، خلافت را احیا کنند. اما اینجا دربارۀ چه قرائتی از اسلام سخن می‌گوییم؟\n چنانکه دیدیم، این‌گونه نیست که جهادی‌ها نخست به فهم عمیقی از متن مقدس دست پیدا ‌کنند و سپس به دامان خشونت بلغزند. آن‌ها هیچ فرهنگ دینی بخصوصی ندارند و مهم‌تر اینکه داشتن فرهنگ دینی مطلقاً اهمیتی هم برایشان ندارد. رادیکال‌شدن آنان به خاطر بدفهمیِ متن مقدس یا شست‌وشوی مغزی نیست؛ انتخابِ خودشان است، چون تنها رادیکالیسم است که برایشان جذابیت دارد. داده‌هایی که تاکنون از جانب مراجع متفاوت جمع‌آوری شده‌اند، همگی، بر این مطلب صحه می‌نهند که میزان دانش دینی جهادی‌ها به نحو فاحشی اندک است. بر اساس اسناد فاش‌شده از درونِ داعش دربارۀ بیش از ۴۰۰۰ هزار جنگجوی خارجیِ این گروه، با اینکه اکثریت این جنگجویان کاملاً تحصیل‌کرده بودند، اما ۷۰ درصدشان اذعان کرده بودند که دانش اندکی از اسلام دارند.\n مهم است که میان قرائت خود داعش از اسلام -که عمدتاً مبتنی بر سنت روش‌شناختی تفسیر کلمات پیامبر اسلام است و ظاهراً مبتنی بر آثار به‌اصطلاح «علمایِ» این حوزه است- و روایت جهادی‌هایی که با داعش بیعت می‌کنند تمایز بنهیم، روایت جهادی‌ها در درجۀ اول حول گونه‌ای قهرمان‌گرایی و خشونت مدرنِ امروزی می‌چرخد.\n تفسیری از متون مقدس که صفحات «دابق» و «دارالاسلام» -دو مجلۀ داعش که به انگلیسی و فرانسه منتشر می‌شوند- را پر کرده است، علت رادیکالیسم نیست. آن‌ها صرفاً بیانگر نوعی دلیل‌تراشی الاهیاتی برای موجه‌سازی خشونت رادیکال‌هاست؛ این تفاسیر نه بر دانش حقیقی که بر مرجعیت و اقتدار مبتنی‌اند. وقتی جهادی‌ها جوان از «حقیقت» سخن می‌گویند، به‌هیچ‌عنوان منظورشان دانشی حصولی و استدلالی نیست؛ آن‌ها دربارۀ یقین خودشان حرف می‌زنند که گهگاه با ارجاعی جادویی به آثار مشایخِ مفسر -که خودشان هیچ‌گاه آن‌ها را نخوانده‌اند- همراه می‌شود. برای مثال، سدریک، یکی از نوکیشان فرانسوی، در دادگاه چنین ادعا می‌کند: «من یک جهادیِ کیبوردی نیستم. من از طریق یوتیوب دینم را تغییر نداده‌ام. من آثار علمای واقعی را خوانده‌ام.» ادعای او در حالی است که حتی نمی‌توانست عربی بخواند و با بقیۀ اعضای گروهش از طریق اینترنت ارتباط داشت.\n بهتر است با شنیدن گفته‌های خود تروریست‌ها آغاز کنیم. در گفته‌های آن‌ها با مضامین یکسانی روبرو می‌شویم. مثلاً گفته‌های منتشرشده پس از مرگِ محمد صدیق خان -رهبر گروهی که در سال ۲۰۰۵ عملیات تروریستی لندن را انجام دادند- را به‌عنوان نمونه در نظر بگیرد.\n محمد صدیق خان می‌گوید که نخستین انگیزه‌اش از انجام این عملیات ظلم و بی‌رحمی‌هایی است که کشورهای غربی علیه «مسلمانان» (یا به گفتۀ خودش «امت من در سرتاسر جهان») مرتکب می‌شوند. دومین انگیزه‌اش همان داستان قهرمان انتقام‌جو است («من مستقیماً مسئول حفاظت از جانِ برادران و خواهران مسلمانم هستم و باید انتقام آن‌ها را بگیرم» «حالا نوبت شماست که طعم حقیقی چنین وضعی را بچشید») سومین انگیزۀ او مرگ است («ما مرگ را دوست داریم، همان‌طور که شما زندگی را») و نیز رسیدن به بهشت («پروردگارا، مرا با محبوبانم –انبیا و اولیا و شهدا- محشور بفرما»).\n این تروریست‌ها تقریباً هیچ‌گاه مشخص نمی‌سازند که دقیقاً انتقام کدام جامعۀ اسلامی را می‌گیرند. جامعۀ اسلامی برای آنان نوعی ناکجاآباد و واقعیتی غیرتاریخی است. جهادی‌ها به هنگام بدگویی از سیاست‌های غرب در خاورمیانه از اصطلاح «صلیبیون» استفاده می‌کنند؛ آنان به استعمار الجزایر توسط فرانسه اشاره نمی‌کنند.\n \n رادیکال‌ها هیچ‌گاه آشکارا به دوران استعمار اشاره نمی‌کنند. آنان تمامی جنبش‌های سیاسی و مذهبیِ پیش از خودشان را محکوم کرده و مردود می‌شمارند. آنان هیچ‌گاه نبردشان را بخشی از نبرد پدرانشان نمی‌دانند؛ تقریباً هیچ‌یک از آنان برای جهاد به کشور پدری خود بازنمی‌گردند. ذکر این نکته نیز بایسته است که تا آنجا که می‌دانم، هیچ‌یک از جهادی‌ها، چه مسلمان‌زاده و چه نوکیش، نه عضوی از نهضت‌های هوادار فلسطین بوده‌اند و نه در هیچ‌یک از انجمن‌های مبارزه با اسلام‌هراسی یا حتا ان.جی.اوهای اسلامی فعالیتی داشته‌اند. این جوان‌های رادیکال، متون انگلیسی یا فرانسوی را در وب‌سایت‌های اینترنت می‌خوانند و دانشی از زبان عربی ندارند.\n اینکه مدافعانِ داعش هیچ‌گاه دربارۀ شریعت و تقریباً هیچ‌گاه دربارۀ جامعۀ اسلامی‌ای که قرار است تحت حکومت آن‌ها پدید آید سخنی نمی‌گویند، از عجایب است. آنانی که می‌گویند که به سوریه رفته‌اند چون می‌خواستند «در یک جامعۀ اسلامی حقیقی زندگی کنند» معمولاً از جنگ بازگشتگانی هستند که انکار می‌کنند که در عملیات خشونت‌آمیز داعش شرکت داشته‌اند، چنانکه گویی زندگی بر اساس قوانین اسلامی و خواست شرکت در جهاد با یکدیگر ناسازگار است. البته به یک معنا این دو امر با یکدیگر ناسازگارند، چون زندگی در یک جامعۀ اسلامی چیزی نیست که برای جهادی‌ها جذابیتی داشته باشد: آن‌ها برای زندگی کردن به خاورمیانه نمی‌روند، برای مردن بدانجا می‌روند. این همان پارادوکسِ پیشاروی ماست: این رادیکال‌های جوانْ آرمان‌گرا نیستند، نهیلیست‌اند.\n آنچه این گروه از جهادی‌ها را از اسلافِ انقلابی‌شان، اسلام‌گرایان و سلفی‌ها، رادیکال‌تر می‌سازد، نفرت آن‌ها از جوامعِ موجود است، چه جوامع اسلامی و چه جوامع غربی. این نفرتْ خود را در تمنای آن‌ها برای مرگ به هنگام عملیات تروریستی آشکار می‌سازد. آن‌ها خود را به همراه جهانی که انکارش می‌کنند می‌کُشند. از یازده سپتامبر تاکنون، این شیوۀ مطلوب رادیکال‌ها برای کشته‌شدن است.\n متأسفانه عامل انتحاری‌ای که افراد زیادی را می‌کشد، در جامعۀ معاصر به‌هیچ‌وجه کمیاب نیست. نمونۀ دم‌دستی افرادی است که در مدارس آمریکا دست به تیراندازی می‌زنند، افرادی که با انبوهی سلاح به مدارسشان می‌روند؛ بی‌هدف تیراندازی می‌کنند و تا آنجا که دستشان می‌رسد آدم می‌کشند و در نهایت یا خودکشی می‌کنند یا می‌گذارند که توسط پلیس کشته شوند. چنین افرادی پیش از حمله، تصاویر، ویدئوها و بیانیه‌هایشان را در اینترنت منتشر می‌کنند. آنان با این کار ژست یک قهرمان را به خود می‌گیرند و این واقعیت که همه خواهند دانست که آن‌ها که بودند مسحور و سرخوششان می‌کند. در فاصلۀ سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۶ حدود ۵۰ حملۀ موفق یا ناموفق از این دست صورت گرفته است.\n می‌پذیرم که تمایزِ میان این گروه از قاتلان انتحاری با مبارزان خلافت داعش مبهم است. مثلاً، عامل حملۀ نیس نخست به‌عنوان فردی روانی و سپس به‌عنوان یکی از مبارزان داعش معرفی شد که با قصد قبلی دست به این جنایت زده است. اما این ایده‌ها لزوماً در تقابل با هم نیستند.\n عمده این است که تمامی این مقولات را با هم درآمیزیم. هر کدام از این گروه‌ها ویژگی منحصربه‌فردی دارند، اما ریسمانی وجود دارد که تمام این جنایتکاران (عاملان انتحاری، نهیلیست‌ها و شورشیان) را به هم پیوند می‌زند. گروه‌هایی مانند القاعده و داعش فرصتی برای بروز این خصیصه‌ها فراهم می‌سازند.\n داعش از هراس ما نیرو می‌گیرد و هراس اصلی‌ای که داعش را نیرومند می‌سازد هراس از اسلام است. یگانه تأثیر استراتژیک چنین حملاتی تأثیر روانی آن‌هاست. چنین حملاتی ضربه‌ای به توان نظامی کشورهای غربی وارد نمی‌سازد و حتی با جلوگیری از کاهش بودجۀ نظامی آن‌ها را قوی‌تر می‌سازد. آن‌ها ضرر اقتصادیِ خاصی ایجاد نمی‌کنند و فقط تا بدانجا نهادهای دموکراتیک ما را به خطر می‌اندازند که ما خودمان این نهادها را از طریق مجادلات بی‌پایان دربارۀ تعارضِ امنیت و حکومت قانون تضعیف کنیم. آن‌ها این هراس را ایجاد می‌کنند که ممکن است جامعۀ ما از درون منفجر شود و جنگی داخلی میان مسلمانان و «دیگران» ایجاد شود.\n ما از خودمان می‌پرسیم اسلام چیست و دنبال چه چیزی است، اما لحظه‌ای درنگ نمی‌کنیم تا دریابیم که چیزی به نام جهان اسلام وجود ندارد؛ که انگارۀ امت در بهترین حالت امیدی دور است و در بدترین حالت صرفاً توهمی پوک؛ که نزاع اصلی در درجۀ اول میان خود مسلمانان است؛ که راه‌حل تمامی این تعارضات در وهلۀ اول راه‌حلی سیاسی است؛ که مسائل ملی در خاورمیانه محورِ همه چیزند و مسائل اجتماعی کلید درهم‌آمیزی و ادغام [در جوامع مادر] هستند.\n یقیناً داعش، همچون القاعده، تصویری خیالی و پرآب‌وتاب از نظام حکومتی خود به دست داده است، تصویری که در آن داعش غرب را شکست داده و مغلوب ساخته است. این تصویر، همچون تمام دیگر صور ایدئولوژی‌های هزاره‌گرایانه، تصویری موهوم و خیالی است.\n اما جهادگرایی، بر خلاف عمدۀ ایدئولوژی‌هایِ سکولار در قرن بیستم، پایگاه اجتماعی و سیاسی بسیار نحیفی دارد. چنان‌که دیدیم، جهادگرایی توان بسیج توده‌ها را ندارد و تنها در حاشیه‌هاست که توان نفس کشیدن پیدا می‌کند.\n گاه به این خیال وسوسه می‌شویم که اسلام را مسئول ایدئولوژی رادیکالی بدانیم که توده‌های عظیمی از مردم را در سرتاسر جهان اسلام بسیج کرده است، همان‌گونه که نازیسم گروه‌های عظیمی از مردم آلمان را حول خود گرد آورد. اما واقعیت این است که ادعای داعش برای تأسیس خلافتی جهانی خیالی خام است و به همین دلیل است که تنها برای نوجوانان خشونت‌طلبی دل‌فریب است که به هذیان خودبزرگ‌پنداری دچار گشته‌اند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nRoy, Olivier. Jihad and death: The global appeal of Islamic State. Oxford University Press, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را الیویه روآ نوشته است و در تاریخ ۱۳ آوریل ۲۰۱۷ با عنوان  «Who are the new jihadis» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «آن‌ها برای مُردن به خاورمیانه می‌آیند» و ترجمۀ سیدعلی تقوی‌نسب منتشر کرده است. •• الیویه روآ (Olivier Roy)، اسلام‌‌شناس فرانسوی، استاد مرکز مطالعات پیشرفتۀ رابرت شومن و نویسندۀ کتاب جهاد و مرگ (Jihad and Death) است. ••• این مقاله گزیده‌ای فشرده از کتاب اخیر اولیویه روآ، جهاد و مرگ (Jihad and Death) است. [۱] Wiping the slate clean [۲] homegrown terrorist [۳] reconversion [۴] conversion [۵] Denis Cuspert [۶]  banlieue [۷] Sharia4UK"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157951.json b/train/528157951.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..84220380523726c65e2cfe6bd1a05840d230481f
--- /dev/null
+++ b/train/528157951.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا خودآزاری؟",
+  "subtitle": "زخمی‌کردن بدن باعث احساس آرامش می‌شود، زیرا احساس و درد در مغز در هم می‌آمیزد",
+  "introduction": "دربارۀ خودزنی و خودآزاری عموماً دو تصویر کاملاً متضاد وجود دارد. یا آن را معادل اقدام به خودکشی می‌دانند یا نوعی ادا و اطوار شبه‌شاعرانه. افسردگی، اضطراب، بی‌اشتهایی روانی، حتی اقدام به خودکشی: تمام این‌ها بی‌نهایت توضیح‌پذیرتر به نظر می‌رسند تا زخمی‌کردن بدن. هنوز دلایل اصلی خودآزاری چندان روشن نیست، اما عصر جدیدی از پژوهش‌ها در روان‌شناسی و عصب‌پژوهیْ تصویری غنی‌تر از علل این امر به دست می‌دهد.",
+  "content": "کَری آرنولد، ایان — این آن چیزی است که من از نخستین باری که بدنم را زخمی کردم به یاد می‌آورم: دیوانه بودم. به‌عنوان نویسنده، آرزومندم بتوانم منظورم را به‌نحوی ادیبانه‌تر بیان کنم، برای مثال: «زخم‌ها راهی در میان پوست من ایجاد کردند تا احساسات بتوانند بگریزند» یا شاید: «من از زخم استفاده کردم تا درد عاطفی را به درد جسمانی تبدیل کنم» یا حتی شاید: «من رنجم را بر روی پوست خود حک کردم، آشفتگی را با حروف درشت نگاشتم تا تمام جهان آن را مشاهده کند.»\n این‌ها تاحدی درست هستند. اما این آن چیزی نیست که من به آن فکر می‌کردم، هنگامی که برای نخستین بار قیچی‌ای را برداشتم و ران‌های خودم را زخمی کردم. اساساً، عصبانی بودم.\n با مادرم بر سر موضوعی مشاجره کرده بودم. این موضوع آن‌قدر پیش‌پاافتاده بود که مدت مدیدی است در زباله‌دان حافظه‌ام ناپدید شده است. در اثر حملۀ خشم نوجوانی، به داخل اتاقم دویدم و در را پشت سرم به هم کوبیدم. من که بر اثر خشم گویی کور شده بودم قیچی را برداشتم و آن را در دستم گرفتم. چیز بعدی که از آن آگاه شدم این بود که به مرواریدهای کوچک خون بر روی پایم خیره شده بودم. ابر تیرۀ خشم کنار رفته بود. \n با احساس شرمساری، به وضعیت خودم سروسامان دادم. قیچیْ قدیمی بود و تیغه‌های آن کند بودند. بنابراین کمترین آسیب جسمانی را به خود زده بودم. نه آن هنگام می‌توانستم و نه اکنون می‌توانم توضیح دهم که چه بر سر من آمده بود. با خودم عهد بستم که دیگر هرگز این کار را تکرار نکنم. دو هفته بعد، این عهد را زیر پا گذاشتم.\n در طول سالیان، تلاش کرده‌ام تا خودآزاری را به درمانگرانِ خودم، والدینم، دوستانم و اخیراً به شوهرم توضیح دهم. همه پرسشی شکوه‌آمیز دارند: «چرا؟» و غالباً در جواب صرفاً شانه‌هایم را بالا می‌اندازم و زیر لب می‌گویم: «نمی‌دونم.» به آن‌ها نمی‌گویم که من نیز همین پرسش را از خودم دارم. من از انجام این کار لذت نمی‌برم و زخم‌ها را نیز دوست ندارم. این کاری شرم‌آور و خجالت‌بار است. من جداً می‌خواستم از این کار دست بکشم، اما یک چیز مانع می‌شد: پس از آنکه خودم را زخمی می‌کردم، احساس می‌کردم حالم بهتر است.\n اگرچه به‌طور گسترده دربارۀ تاریخچۀ سلامت روانِ خودم قلم‌فرسایی کرده‌ام (یک برگۀ سوابق روان‌پزشکی به‌درازای دستم دارم) اما به‌ندرت از خودآزاری نام می‌برم. افسردگی، اضطراب، بی‌اشتهایی روانی، حتی اقدام به خودکشی: تمام این‌ها بی‌نهایت توضیح‌پذیرتر به نظر می‌رسند تا زخمی‌کردن مکرر خود با تیغ. من در شرمساری خود یا کشمکش‌های خود تنها نیستم. طبق پژوهشی در سال ۲۰۰۶، که در نشریۀ پدیاتریکس۱ منتشر شد، به‌طور تقریبی یک نفر از بین هر پنج دانشجو به‌عمد حداقل یک بار خودآزاری کرده است. حدوداً شش‌درصد از جوانان به‌طور مکرر خودآزاری می‌کنند. مرگ مستقیم بر اثر خودآزاریْ نسبتاً نادر است، اما حتی آسیب‌زدن به خود به‌صورت گاه‌وبیگاه به‌طور چشمگیری خطر اقدام به خودکشی و خودکشی‌های انجام‌یافته را افزایش می‌دهد.\n هنوز روشن نیست که چرا بسیاری از ما مدام دکمۀ خودنابودی را فشار می‌دهیم، اما عصر جدیدی از پژوهش‌ها در روان‌شناسی و عصب‌پژوهیْ تصویری غنی‌تر از این امر به دست می‌دهد که چرا، برای برخی از ما، بدحالی به‌معنای خوش‌حالی است.\n خون نیرویی قدرتمند است. ما از پیوندهای خونی سخن می‌گوییم و از زمین‌هایی که، به‌واسطۀ خون، تقدس یافته‌اند. ما خون می‌ریزیم تا بیماری را درمان کنیم و خدایان را خشنود نماییم. مناقشات دیرین بین گروه‌هایی از مردم به دشمنی‌های خونی بدل می‌شود. خون و آسیب‌هایی که برای کسب آن تحمل می‌شود، از دیرباز نماد جنگ و دین بوده است. مسیحیان در طی مراسم عشای ربانی شرابی را می‌نوشند که نمایانگر خون مسیح است، خونی که برای بخشایش گناهان ما ریخته شده است. کشیش‌های مایایی۲، برای قربانی خون به درگاه خدایان، رگ‌های خود را فصد می‌کردند.\n قطع عضو بدنِ خود نیز درست به‌ همین اندازه قدمت دارد. هرودوتِ مورخ دربارۀ کلئومنس پادشاه اسپارت۳ در قرن پنجم ق.م، که دیوانه شده بود و پاهایش را در غل‌وزنجیر کرده بودند، چنین می‌نویسد: همان‌طور که او آنجا در میان غل‌وزنجیر بر روی زمین دراز کشیده بود، متوجه شد که تمام نگهبانان به‌جز یکی او را ترک کرده‌اند. او از این مرد، که بَرده بود، خواست تا چاقویش را به او بدهد. آن مرد در ابتدا خودداری کرد، اما کلئومنس او را تهدید کرد که اگر این کار را نکند، هنگامی که از بند آزاد شود، او را به‌سختی مجازات خواهد کرد. آن مرد چنان از تهدیدهای وی ترسیده بود که سرانجام تسلیم شد. به‌محض اینکه چاقو به دست کلئومنس افتاد، وی شروع به مثله‌کردن خود نمود و این کار را از ساق پاهایش آغاز کرد. او گوشت بدن خود را تکه‌تکه کرد: از ران، لگن و کنار بدن خود رو به بالا پاره‌پاره کرد تا به شکم خود رسید و آن را لت‌وپار کرد.\n نخستین گزارش‌های بالینی از آنچه امروزه «خودآزاری» قلمداد می‌شود در اواخر قرن نوزدهم در کتاب نابهنجاری‌ها و عجایب پزشکی۴ (۱۸۹۶) به‌قلم پزشکان آمریکایی جورج گولد و والتر پایل منتشر شد. آن‌ها دربارۀ «دختران سوزنی» می‌نویسند: زنان جوانی که، با فروکردن سنجاق‌ها و سوزن‌های خیاطی به‌داخل پوست خود یا با زخمی‌کردن خود به‌نحوی دیگر، به‌طور مکرر به خودآزاری دست می‌زنند. آن‌ها پروندۀ یک زن سی‌ساله و اهل نیویورک را چنین خلاصه می‌کنند: او در ۲۵ سپتامبر مچ چپ و دست راست خود را برید. سه هفته بعد دوباره «مأیوس شد»، زیرا تریاک از او دریغ شده بود. دوباره ساعدهای خود را از قسمت پایین آرنج زخمی کرد، به‌نحوی‌که به‌وضوح پوست و «نیام»۵ بریده شده بود و ماهیچه‌ها در تمام جهات کاملاً پاره شده بودند. شش هفته بعد، او دوباره همین کار را بر روی جای زخم‌های تازه‌خوب‌شده تکرار کرد… پنج هفته پس از دورۀ نقاهت، که رفتار او در طول آن مثال‌زدنی بود، دوباره ساعدهای خود را در همان جای قبلی زخمی کرد. در ماه آوریل بعدی، به‌خاطر موضوعی پیش‌پاافتاده، دوباره مثله‌کردن خود را تکرار کرد، اما این بار تکه‌هایی از شیشه را در محل جراحات بر جای گذاشت. شش ماه بعد، او زخمی به‌درازای هفت اینچ در بدن خود ایجاد کرد که سی تکه شیشه، هفت تراشۀ بلند و پنج میخ کفاشی در آن فرو کرده بود. در ژوئن ۱۸۷۷، او برای آخرین بار خود را زخمی کرد. اقلام زیر از میان دستان او گردآوری و بایگانی شدند: ۹۴ تکه شیشه، ۳۴ تراشه، دو پونز، پنج میخ کفاشی، یک میخ و یک سوزن، همراه با چیزهایی دیگر که ناپدید شده بودند. این‌ها روی‌هم صدوپنجاه قلم را شامل می‌شود.\n گولد و پایل، این خودآزاری تشریفاتی را به‌عنوان نوعی از هیستری۶، و زنانی را که بدان دست می‌زدند به‌عنوان انسان‌هایی فریب‌کار و تشنۀ توجه طبقه‌بندی کردند. درواقع، از سال ۲۰۰۰ به‌این‌سو، در اغلب متون بالینی، به‌ویژه آنجا که پای روابط در میان است، خودآزاری با اختلالات روانی شدید نظیر روان‌پریشی و اختلال شخصیت مرزی۷، یعنی با حالت درونی آشفتگی و ناپایداری، در یک دسته طبقه‌بندی می‌شود.\n «برخی از زنانی که به خود آزار رسانده بودند، هربار که خود را زخمی می‌کردند، در بیمارستان بستری می‌شدند. این اتفاق می‌توانست صدها بار در طول زندگی آن‌ها رخ دهد. آن‌ها اساساً در بیمارستان زندگی می‌کردند»، این‌ها اظهاراتِ وندی لادر است، مدیر بالینی یکی از برنامه‌های درمان بدرفتاری با خویشتن در آمریکا و یکی از نخستین روان‌شناسانی که به درمان خودآزاری پرداخت. «مردم فکر کردند دیوانه‌ام هنگامی که گفتم بسیاری از این افراد را می‌توان به‌عنوان بیماران سرپایی مداوا کرد زیرا اقدامات آن‌ها ضرورتاً معطوف به خودکشی نیست.»\n لادر، نخستین بار در اوایل دهۀ ۱۹۸۰، شروع به مطالعه و درمان خودآزاری نمود. این پس‌ازآن بود که همکار او کارن کونتریو، در هنگام درمان سرپایی بیماران مبتلا به سوءمصرف مواد، شواهدی از خودآزاریِ بیشتروبیشترِ زنان مشاهده کرد. هیچ‌یک از این زنان دارای علائم روان‌پریشی یا اختلالات شخصیت نبودند و هیچ‌یک به‌قصد خودکشی خود را زخمی نمی‌کردند یا نمی‌سوزاندند. کونتریو معتقد بود که او تنها در حال مشاهدۀ نوک کوه‌یخ است. بنابراین در سال ۱۹۸۴ در روزنامۀ شیکاگو تریبون آگهی‌ای منتشر کرد و، از افرادی که بدون قصد خودکشی به‌طور مرتب دست به خودآزاری می‌زدند، درخواست کرد خود را به او معرفی کنند. نامه‌ها از هر سو می‌رسید. مردم به‌ناگهان شروع به صحبت دربارۀ خودآزاری کردند. ظهور این امر به‌عنوان پدیده‌ای در فرهنگ عامه باعث شد در برنامه‌ای تلویزیونی، به‌مجریگری فیل داناهیو در سال ۱۹۸۵، چندین زن حضور یابند که مرتکب خودآزاری شده بودند.\n در سال ۱۹۸۶، لادر و کونتریو مرکزی را بنیان‌ گذاشتند که به اِس.‌اِی.‌اف.‌ای آلترناتیوز۸ (جایگزین‌ها: خاتمۀ نهایی خودآزاری) تبدیل شد، یعنی نخستین مرکز اقامتی در جهان، به‌طور ویژه برای درمان زنانی که مرتکب خودآزاری شده‌اند، مرکزی که اکنون در خارج از شهر سن‌لوئیس قرار دارد. روان‌شناسان به‌طور کلی بر این باور بودند که لادر و کونتریو صرفاً زیرمجموعۀ نادری از کل جمعیت را مشاهده می‌کنند و اینکه روان این زنان درست به‌اندازۀ بدن‌هایشان به‌نحوی نومیدانه زخمی است. لادر این را قبول نداشت. او به من چنین گفت: «آن‌ها جوانانی شگفت‌انگیز، فهیم، باهوش و بسیار باآتیه بودند؛ تنها مشکل این بود که سرمایۀ وجود آن‌ها به‌واسطۀ افکار خودآزارانه هدر رفته بود.»\n دیگران تردید داشتند، اما لادر همچنین معتقد بود که خودآزاری بسیار رایج‌تر از آن چیزی است که می‌اندیشیم. سرانجام، نانسی هیث، روان‌شناس دانشگاه مک‌گیل در کانادا، و دانشجوی دکتری وی شانا راس، در سال ۲۰۰۲ این ادعا را اثبات کردند. راس، هنگام خدمت در دبیرستانی محلی، به‌طور مرتب با نوجوانانی صحبت می‌کرد که دربارۀ خودآزاری خودشان یا دوستانشان ابراز نگرانی می‌کردند. هنگامی که او ابراز داشت می‌خواهد این موضوع را کانون رسالۀ دکتری خود قرار دهد، هیث تلاش کرد او را از این کار بازدارد.\n هیث به من گفت: «به او گفتم که هرگز تعداد کافی از افراد خودآزار را پیدا نخواهد کرد، آن‌هم به‌نحوی‌که بتواند داده‌های لازم برای رسالۀ خود را گردآوری کند. اما سرانجام موافقت کردم که او تلاش خود را در این زمینه انجام دهد.»\n نتایج اولیۀ راس نشان داد که بیش از یک نفر از هر پنج جوان حداقل یک بار خودآزاری کرده‌اند. این موضوع آن‌قدر هیث و بقیۀ اعضای هیئت داوری رساله را متعجب کرد که آن‌ها گمان کردند دانش‌آموزان دبیرستانی مسئله را بد فهمیده‌اند. بنابراین، راس کار خود را ازنو آغاز کرد و با کسانی که گزارش خودآزاری داده بودند مصاحبه‌های عمیق انجام داد و تمام نتایجی را که دارای کوچک‌ترین نشانی از ناسازگاری بودند کنار گذاشت. درصدها کاهش یافت، اما راس هنوز هم با رقمی حیرت‌آور از نوجوانانی روبه‌رو بود که گزارش خودآزاری داده بودند: ۱۳.۹درصد.\n مدت کوتاهی پس از انتشار تحقیق هیث و راس در نشریۀ جرنال آو یوث اَند ادالسنس۹، جانیس ویتلاک، استاد روان‌شناسی در دانشگاه کورنل، پژوهشی را دربارۀ خودآزاری در بین پنج‌هزار دانشجو در چندین دانشگاهِ آیوی لیگ۱۰ منتشر کرد. نتایج او نیز به‌طور مشابه نشانگر تعداد بالایی از جوانانی بود که خودآزاری کرده بودند: بیست‌درصد از زنان و چهارده‌درصد از مردان گفته بودند که حداقل یک بار خودآزاری کرده‌اند.\n ویتلاک به من گفت: «غرق حیرت شده بودم. تمام محققینْ به نرخ‌های واقعاً بالایی می‌رسیدند. به نظر می‌رسید این موضوع از ناکجا سرچشمه می‌گیرد.»\n اهمیت این دو پژوهش تنها در استخراج نرخ‌های بالای خودآزاری نبود، بلکه در این بود که این افراد متعلق به جماعتی معمولی از مردم بودند و افرادی نبودند که به‌خاطر مشکلات روانی در بیمارستان بستری شده باشند. آن‌ها افرادی بودند که شما در کلاس درس کنارشان می‌نشستید و در مغازۀ خواربارفروشی در یک صف کنار آن‌ها می‌ایستادید.\n تمام این یافته‌ها بدان معنا بود که خودآزاری باید ازنو تعریف شود. در سال ۲۰۰۶، گروه کوچکی از دانشمندان در نخستین نشست انجمن جهانی مطالعۀ خودآزاری (آی.‌اِس.‌اِس.‌اِس)۱۱ درست همین کار را انجام دادند. هیث به من گفت: «ما یک شب، سر شام و نوشیدنی، دربارۀ تعریف خودآزاری بحث کردیم. پیش‌خدمتِ بیچاره مجبور بود به هولناک‌ترین صحبت‌های سر شام در تمام عمرش گوش بدهد. ما از یکدیگر چیزهایی نظیر این می‌پرسیدیم: ’بنابراین، اگر درآوردن کرۀ چشمْ خودآزاری محسوب می‌شود، دربارۀ نوشیدن مادۀ سفیدکننده چه باید گفت؟‘»\n تعریفی که آن‌ها ارائه کردند هنوز معتبر است: خودآزاری غیرخودکُشانه عبارت است از تخریب خودخواسته و عمدی بافت بدن بدون قصد خودکشی و نه برای اهداف مجاز اجتماعی نظیر سوراخ‌کاری بدن یا تاتو. مطالعات همه‌گیر شناختی نشان می‌دهد درحالی‌که تا حدود یک‌سوم از تمام نوجوانان حداقل یک بار عمداً خودآزاری کرده‌اند کمتر از یک نفر در میان هر ده نوجوان و جوان به‌طور مکرر دست به این کار زده‌اند. علاوه‌براین، اگرچه بسیاری از روایت‌های فرهنگ عامه گزارش می‌دهند که خودآزاری امری «زنانه» است، مطالعات نشان می‌دهد که مردان و زنان تقریباً با نسبت‌های برابر خودآزاری می‌کنند.\n گروه افراد خودآزارْ گروهی ناهمگون است. بسیاری از آن‌ها با افسردگی، اضطراب و اختلالات غذایی دست‌به‌گریبان هستند. رفتار برخی با معیارهای اختلال شخصیت مرزی منطبق است، در‌حالی‌که برخی دیگر دارای اختلالات طیف اُوتیسم هستند یا برخی، مانند من، دارای اختلالات اضطراب وابسته هستند. این گروهِ آخرْ بیشترین وقت را صرف اندیشیدن به خودآزاری قبل از اقدام به آن می‌کنند و دارای بالاترین ریسک خودکشی هستند.\n درواقع، به‌گفتۀ استفن لوئیس، استاد روان‌شناسی در دانشگاه گولف در اُنتاریو، زخمی‌کردن خود و دیگر صور خودآزاریِ بدنی از قاطعانه‌ترین پیش‌بینی‌کنندگان رفتار معطوف به خودکشی در آینده هستند. لوئیس و دیگر روان‌شناسان معتقدند که خودآزاری نشانگر ناتوانی در رویارویی با عواطف پیش‌روست. گریز موقتی که خودآزاری فراهم می‌آورد می‌تواند پیش‌آیند گریز دائمی‌تر با خودکشی باشد.\n قطع‌نظر از دلایل پیوند نزدیک خودکشی و خودآزاری، محققان هنوز در پی فهم این مسئله بودند که چرا افراد به‌طور مکرر (و به‌عمد) خودآزاری می‌کنند. متیو ناک، استاد کنونی روان‌شناسی در دانشگاه هاروارد، در پی فهم این موضوع برآمد. در آن هنگام او دانشجوی دکتری در دانشگاه یِیل بود و استادراهنمای او میچ پرینشتاین بود که اکنون استادِ دانشگاه نورث کارولینا در چپِل هیل است. ناک و پرینشتاین با غور در منابع علمیِ مربوط به دیگر رفتارهای تکراری و درخواست از افرادِ خودآزار برای ثبت خاطرات خود در یک دفترچه، مدل عوامل چهارگانه۱۲ را در سال ۲۰۰۴ ارائه کردند.\n پرینشتاین به من گفت که این مدل از طریق تقویت مثبت و منفی کار می‌کند. تقویت مثبت هنگامی است که انجام یک عمل به ما پاداش می‌دهد؛ تقویت منفی عبارت است از حذف چیزی که موجب می‌شود احساس بدی به ما دست دهد. خودآزاریْ هر دو نوع تقویت را فراهم می‌آورد: هم تقویت مثبت و هم منفی، چه برای دلایل درون‌فردی (با تغییر احساسات) و چه برای دلایل بینافردی (با تغییر روابط ما با دیگران). کسی که آن‌چنان بر اثر افسردگی بی‌حس شده است که هیچ‌چیزی را احساس نمی‌کند ممکن است خود را زخمی کند تا چیزی را احساس کند: هرچیزی، حتی اگر آن چیز درد باشد. اینْ نمونه‌ای از تقویت مثبت برای دلایل درون‌فردی است. افرادِ دیگر ممکن است مضطرب یا خشمگین باشند و دست به خودآزاری بزنند تا این احساسات را کاهش دهند. اینْ نمونه‌ای از تقویت منفی درون‌فردی است. حتی برخی دیگر ممکن است به خودشان آزار برسانند تا نشان دهند چقدر پریشان هستند و باعث واکنش عزیزانشان شوند (تقویت مثبت بینافردی) یا از انجام کاری دست بکشند (تقویت منفی بینافردی). دلایل افراد برای خودآزاری هر بار می‌تواند متفاوت و شامل انگیزه‌های گوناگون باشد، اما برخی از این دلایل از دیگر دلایل رایج‌تر هستند.\n پرینشتاین می‌گوید: «به‌طور قطع رایج‌ترین دلیلی که افراد برای خودآزاری بیان می‌کردند رهایی از حال بسیار بدی بود که گریبان‌گیر آن‌ها بود.»\n من می‌توانم درستی این امر را درک کنم. احساسات شدید و منفی، که نمی‌دانستم چگونه با آن‌ها کنار بیایم، همواره قبل از وقوع خودآزاری گریبان‌گیر من بود. گاهی هدفم این بود که احساس بهتری داشته باشم. در دیگر موارد، اشتیاق به کاهش شدت احساساتی نظیر خشم یا اضطراب با میل به مجازات خودم آمیخته بود. من سزاوار آزار بودم، من سزاوار احساس درد بودم و اینکه بر روی بدنم زخم داشته باشم تا جهان بداند فردی وحشتناک هستم. باوجوداین، همۀ افراد ابراز نمی‌کنند که، در حال خودآزاری، احساس درد می‌کنند؛ بخش چشمگیری از افرادِ خودآزار ابراز می‌دارند که کارهای آن‌ها به درد فوری منجر نمی‌شود.\n تمام این مسائل باعث شد جوزف فرانکلین، که دکتری خود را تحت راهنمایی پرینشتاین دریافت کرد و اکنون دانشجوی پسادکتری در آزمایشگاه ناک است، این پرسش را مطرح کند که آیا تفاوت‌ها در ادراک درد می‌تواند در خودآزاری نقش داشته باشد [یا خیر]. او ۲۵ نفر را که به‌طور مکرر خودآزاری کرده بودند به آزمایشگاه آورد و از آن‌ها خواست دستان خود را در داخل آب یخ بگذارند، راهی متداول برای سنجش درد.\n در مقایسه با ۴۷ فرد معمولی، افرادِ خودآزار قادر بودند که مدت بیشتری دستان خود را در داخل آب یخ نگاه دارند که نشانگر ادراکِ دردِ ضعیف‌تر است. فرانکلین همچنین دریافت که افرادی که، در کنترل احساسات و واکنش نسبت‌به آن‌ها، بیشترین مشکلات را داشتند طولانی‌تر از همه می‌توانستند درد را تحمل کنند، گویی درد عاطفی‌شان موجب می‌شد از درد جسمانی غافل شوند.\n پژوهش مرتبط ناک و همکارانش در دانشگاه هاروارد نشان داد که خودانتقادی نیز مدت زمان تحمل درد در افراد خودآزار را افزایش می‌دهد. فرانکلین معتقد است افرادی که بیش‌ازحد خودانتقاد هستند ممکن است خود را وادارند که درد را برای مدت بیشتری تحمل کنند. به نظر می‌رسد این دو عامل، یعنی کنترل احساسات و خودانتقادی، مستقل از هم باشند و وجود آن‌ها در کنار هم به‌طور محتمل هرگونه ریسک خودآزاری را بیش‌ازپیش افزایش می‌دهد.\n این یافته دقیقاً درمورد من صدق می‌کرد. برخی از بدترین دفعاتِ خودآزاریِ من در پی مشکلات موجود در دانشگاه رخ داد، مثلاً به‌دلیل مشکلات در تکمیل پایان‌نامه‌ام، نمره‌ای بد در یک امتحان یا صرفاً نوعی احساس بدحالی کلی. من در نفرت از خویش دست و پا می‌زدم. شاید متخصصان بگویند که احساس من مبنی بر اینکه سزاوار درد هستم یا اینکه این احساس را به‌نحوی به‌واسطۀ رفتارم کسب کرده‌ام تحمل آن را راحت‌تر می‌کرد.\n عوامل بازدارنده از خودآزاریْ مسئله‌ای بود که ذهن فرانکلین و دیگر محققان را درگیر خود کرده بود. فرانکلین می‌گوید: «اگر همۀ ما با سکونِ درد حال بسیار بهتری پیدا می‌کنیم، پرسشی که مطرح می‌شود این نیست که چرا افراد بسیار زیادی خودآزاری می‌کنند، بلکه این است که چرا افراد بسیار اندکی این کار را انجام می‌دهند.»\n اما آزمایش‌های منتشرنشدۀ اخیر نشان می‌دهد که بیشترِ مردم نسبت‌به زخمی‌کردن بدن خود انزجار شدید دارند. هنگامی که آن‌ها تصاویر آزار بدنی را می‌بینند، روی خود را برمی‌گردانند: عمیقاً ناخوشایند است. اما این امر درمورد خودآزارها صدق نمی‌کند. هنگامی که این افراد به چنین تصاویری نگاه می‌کنند، نرم‌افزار ردیاب چشم نشان می‌دهد که آن‌ها جذب این تصاویر می‌شوند که احتمالاً این عاملی چشمگیر در حفظ و تداوم این اختلال است.\n باوجوداین، افرادی نظیر من که خود را زخمی می‌کنند برای غلبه بر درد جسمانی خودآزاری نمی‌کنند؛ ما برای غلبه بر درد عاطفی خودآزاری می‌کنیم. عصب‌پژوهی در حال نشان‌دادن چگونگی درهم‌تنیدگی این دو عامل است. هنگامی که شریکِ عشقیْ طردمان می‌کند دل‌شکسته می‌شویم. اضطرابْ وجود ما را آشفته می‌کند و ما را آمادۀ حمله می‌کند. خشم مشت‌های ما را از نفرت لبریز می‌کند. عواطفْ اموری روان‌شناختی هستند، اما سرشتی جسمانی نیز دارند. هنگام حس‌کردن درد عاطفی و جسمانی، مغز ما از دو ناحیۀ یکسان استفاده می‌کند: یکی اینسولای جلویی۱۳، قطعۀ کوچکی از اعصاب مغزی که بخشی از قشر مخ در پشت هر دو گوش است؛ دوم کورتکس سینگولیت جلویی۱۴، قطعه‌ای قلاب‌شکل از بافت مغز در قسمت جلویی مغز. این‌ها مناطقی در مغز هستند که درد را پردازش می‌کنند، قطع‌نظر از اینکه ما نیش شکست عشقی را احساس کنیم یا نیش زنبور را.\n داروهای تسکین‌دهندۀ درد نیز بر روی این دو ناحیه اثر می‌گذارند، قطع‌نظر از اینکه فرد در حال تجربۀ درد جسمانی است یا عاطفی. پژوهشی در سال ۲۰۱۰ در نشریۀ سایکالاجیکال ساینس۱۵ نشان داد که داروهای تسکین‌دهندۀ درد نظیر تیلنول۱۶ یا پاراستامول۱۷ (استامینوفن) به تسکین ناراحتی ناشی از طرد اجتماعی کمک می‌کنند و همچنین فعالیت در اینسولای جلویی و کورتکس سینگولیت جلویی را کاهش می‌دهند. این بدان معنا نیست که تیلنول همان پروزاکِ۱۸ بعدی خواهد بود، اما دقیقاً نشان می‌دهد که دردِ جسمانی و عاطفی چقدر در مغز با یکدیگر در هم تنیده‌اند.\n ویتلاک به من گفت: «اگر احساس می‌کنید از نظر عاطفی آسیب دیده‌اید، آن دو ناحیه از مغز تحریک شده‌اند. در میان افراد خودآزار، تجربۀ آسیب عاطفی بسیار شدید است. بنابراین، درحالی‌که طردشدن می‌تواند باعث شود حال بدی داشته باشم، این امر باعث می‌شود فردِ خودآزار حال شدیداً بدی داشته باشد.»\n همچنین این واقعیت که ادراک درد عاطفی و جسمانی از بسیاری از مدارهای عصبی یکسان بهره می‌گیرند «راه خلاص» عجیبی برای افراد خودآزار مهیا می‌سازد. آن‌ها آموخته‌اند که درد با خودآزاری به اوج می‌رسد، اما سپس ازدیگرسو فروکش می‌کند. درد جسمانی، همانند درد عاطفی، کاهش می‌یابد.\n این رابطه بود که موجب می‌شد من [برای تسکین بیشتر] دوباره به خودآزاری روی بیاورم. من از درد زخم‌ها لذت نمی‌بردم، اما زمانی که درد جسمانی شروع به فرونشستن می‌کرد، بخشی از اندوه عاطفیِ مرا نیز با خود می‌برد. خودآزاریِ من نه‌تنها به‌هیچ‌وجه ژست‌های شبه‌شاعرانۀ یک نویسندۀ بالقوه نبود، بلکه درواقع علامت اختلال ارتباط بین اینسولای جلویی و کورتکس سینگولیت جلویی من بود. مشکل آن بود که شرمساری زخمی‌کردن خود، آگاهی از اینکه اثر این زخم‌ها برای همیشه بر روی پوست من باقی خواهند ماند و بالاخره ترس از اینکه کسی به راز من پی ببرد بدان معنا بود که هر آرامشی کوتاه‌مدت خواهد بود. خیلی زود، احساس بدتری از قبل پیدا می‌کردم که مرا در معرض تکرار دوره‌های درد روانی قرار می‌داد و، در پی آن، حتی خودآزاری بیشتر.\n به جوانان خودآزار توجه بسیار زیادی شده است، اما چه بر سر آن‌هایی می‌آید که، در طول زمان، خودآزاری می‌کنند؟ هیچ‌کس واقعاً نمی‌داند. راه‌های درمانْ بسیار اندک هستند. رایج‌ترین شیوۀ درمان، «رفتاردرمانی دیالکتیکی» (دی.‌بی.‌تی)۱۹، افراد را تشویق می‌کند که نخست رفتار خود را تغییر دهند تا این کار منجر به تغییر الگوهای فکری شود. در کانون دی‌.بی‌.تی این باورِ بودایی‌گونه قرار دارد که هر فردی در حال انجام بهترین کاری است که از دستش برمی‌آید و می‌کوشد کار بهتر را انجام دهد، اما آزمایش‌های بالینیْ نتایج آمیخته‌ای را نشان می‌دهد. بخشی از مشکل آن است که اختلال شخصیت مرزی، یعنی هدف نخستین درمان به روش دی‌.بی‌.تی، به‌طور کلی حالتی دائمی‌تر است، درحالی‌که خودآزاری گاه اوج می‌گیرد و گاه فروکش می‌کند، به‌نحوی‌که تعیین میزان تأثیر درمان را دشوارتر می‌کند.\n ویتلاک به من گفت: «این امر برای والدین و عزیزانِ فرد واقعاً دیوانه‌کننده است، زیرا آن‌ها فکر می‌کنند آن فردْ خطر و بحران را پشت سر گذاشته است یا از این کار دست کشیده است. سپس چیزی رخ می‌دهد و کل ماجرا دوباره ازنو آغاز می‌شود.»\n آخرین باری که خودم را زخمی کردم، به چندین سال قبل برمی‌گردد. مقاومت در برابر تمایلات به خودآزاری [به‌تدریج برایم] راحت‌تر می‌شود، اما هنگامی که تحت استرس شدید هستم اندیشه‌های خودآزاری دوباره برمی‌گردند. من آموخته‌ام که خودم را از این اندیشه‌ها دور نگه دارم و آن‌ها را اظهارنظرهای بی‌ارزش‌ترین بخش مغزم تلقی کنم، نه نصایح عینیِ منبعی موثق. تکنیک‌هایی مشابه برای درمان اختلالات اضطراب مورد استفاده قرار گرفته‌اند، نظیر اختلال وسواس فکری‌عملی که من نیز به آن مبتلا هستم. درواقع، این درمان‌ها کمک کرده‌اند مغز من به‌نحوی سامان یابد که بتواند با الگویی سالم‌تر کار کند. با گذراندن دوره‌های درمانی زیاد، آموخته‌ام که احساسات گذرا هستند و من می‌توانم به‌نحوی با آن‌ها مقابله کنم که منجر به شرمساری، خجلت و زخمی‌شدنم نشود.\n فشارندادن دکمۀ خودویرانی کاری دشوار است، به‌ویژه هنگامی که می‌دانم لحظاتی کوتاه از آرامش مطلوب را برایم به ارمغان می‌آورد. زیستن در کنار این تمایلات و تسلیم‌نشدن در برابر آن‌ها کار دشواری است. اما، درنهایت، خودآزاری صرفاً به یکی از گزینه‌های موجود در زرادخانۀ در دسترس من تبدیل شده است. خون من درون من باقی می‌ماند و پوستم هم سالم می‌ماند. زخم‌های من رو به بهبودی می‌روند.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کَری آرنولد نوشته است و در تاریخ ۱۳ اکتبر ۲۰۱۴ با عنوان  «Why self-harm» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۶ فروردین ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «چرا خودآزاری؟» و با ترجمۀ  علی برزگر  منتشر کرده است. •• کَری آرنولد (Carrie Arnold) نویسنده‌ای مستقل است که در زمینۀ علم قلم‌فرسایی می‌کند. آثار او در روزنامه‌ها و نشریه‌های مختلف از جمله واشنگتن پست، ساینتیفیک اَمریکن و اِسلیت منتشر شده است. رمزگشایی از بی‌اشتهایی عصبی (Decoding Anorexia) آخرین کتاب اوست. آرنولد در ویرجینیا زندگی می‌کند. [۱] Pediatrics [۲] Mayan: تمدن مایا در آمریکای مرکزی [مترجم]. [۳] Sparta : دولت‌شهر مشهور باستانی در یونان [مترجم]. [۴] Anomalies and Curiosities of Medicine [۵] fascia: لایۀ پرده‌مانندی از جنس بافت همبند که ماهیچه‌ها را از هم جدا می‌کند یا گروه‌های ماهیچه‌ای را در جای خود ثابت نگه می‌دارد [مترجم]. [۶] hysteria: فوران کنترل‌ناپذیر احساسات [مترجم]. [۷] borderline personality disorder: الگویی بلندمدت از رفتار غیرعادی با ویژگی روابط ناپایدار با دیگران، خودانگاری ناپایدار و عواطف ناپایدار [مترجم]. [۸] SAFE Alternatives: از سرواژۀ (Self-Abuse Finally Ends) درست شده است به‌معنای (بدرفتاری با خویشتن سرانجام پایان می‌پذیرد) [مترجم]. [۹] Journal of Youth and Adolescence [۱۰] Ivy League: گروهی شامل هشت دانشگاه معروف آمریکا [مترجم]. [۱۱] International Society for the Study of Self-Injury (ISSS) [۱۲] Four Factor Model [۱۳] anterior insula [۱۴] anterior cingulate cortex [۱۵] Psychological Science [۱۶] Tylenol [۱۷] paracetamol [۱۸] Prozac: نام تجاری مشهورترین داروی ضدافسردگی [مترجم]. [۱۹] dialectical behavior therapy (DBT) [۲۱] Slate [۲۲] Decoding Anorexia [۲۳] Kosuke Okahara\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157952.json b/train/528157952.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f38402dd4c8ba0b56d3da6a92d287a273b4f7ae0
--- /dev/null
+++ b/train/528157952.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "شرم کن",
+  "subtitle": "وقتی سفرۀ دل‌مان را در فضای مجازی باز می‌کنیم به ما حس رهایی می‌دهد. اما آیا این حس واقعاً رهایی‌بخش است؟",
+  "introduction": "این‌روزها اینترنت بسیار شبیه به سراسربین معروف جرمی بنتام شده است. تقریباً همه می‌دانند که تک‌تک کلیک‌هایشان در اینترنت ثبت و نظارت می‌شود، اما باز مشتاقانه دربارۀ زندگی‌شان اطلاعات می‌دهند. مردم در شبکه‌های اجتماعی دربارۀ چیزهایی حرف می‌زنند که آدم‌ها پیش از این عصر، از گفتن آن‌ها به خودشان هم شرم داشتند. پس چه اتفاقی افتاده است؟ آزادی بیان ما به نهایت رسیده، یا دنبال چیز دیگری هستیم؟",
+  "content": "فیرمن دی‌براباندر، ایان — نحوۀ رفتارِ آنلاینِ ما حاویِ تناقضی شناخته‌شده است: می‌دانیم که همواره زیر نظریم، و در عین حال از نظارتِ شرارت‌بار گوگل و دولت تمجید و تحسین می‌کنیم. باوجود‌این، دایرۀ چیزهایی که برای انتشار در یک برنامک یا به‌اشتراک‌گذاری در حلقۀ «دنبال‌کنندگانِ» رسانۀ اجتماعی بیش از اندازه شخصی، پرده‌درانه یا یا مبتذل‌اند، هر روز در حال کوچک‌شدن است. بسیاری از ما وقتی با این همه اسباب‌بازی‌های دیجیتال روبرو می‌شویم که سطوحی جادویی از ارتباط و سهولت را در اختیارمان می‌گذارند، مقهور این «تفکر سبک‌سرانه می‌شویم که حریم خصوصی احمقانه است»، جمله‌ای که گَری اشتینگارت در سال ۲۰۱۳ در نیویورکر نوشت.\n این به آن معنی نیست که رسانه‌های اجتماعی خودآگاهیِ ما را محدود کرده‌اند، یا اینکه خودِ اینترنتیِ ما به شدت مصنوعی و ساختگی نیست. همین طور به این معنی نیست که افرادی که در رژیم‌های سرکوبگر زندگی می‌کنند یا اقلیت‌ها در جوامعی که می‌دانند زیر نظرند، برای آنچه به صورت آنلاین می‌گویند نگران نیستند. با وجود همۀ این‌ها نکتۀ اصلی این است که رسانه‌های دیجیتال برداشتِ ما از صمیمیت و شرم را به کلی تغییر داده‌اند و این کار را هم به شکلی غیرقابل پیش‌بینی و تناقض‌آمیز انجام داده‌اند.\n برای مثال من از فقدانِ حریم خصوصی می‌نالم و با این حال با آغوش باز و بنا به عادت همین حریم خصوصی را فدای سهولت می‌کنم. در این شرایط دیگر مجبور نیستم رستوران‌ها را شانسی انتخاب کنم و حدس بزنم کدام بهتر است؛ برنامۀ «یِلپ» خیلی ساده به من می‌گوید کدام بهتر است و بعد من را تا دم در ورودیِ رستوران اسکورت می‌کند. دیگر با ریسک تاخیرهای پیش‌بینی‌نشده در حمل ونقل عمومی روبرو نمی‌شوم؛ «نقشۀ گوگل» بهترین مسیر برای رسیدن به مقصد را نشانم می‌دهد و اگر هم مجبور شوم، یکی از ماشین‌های اوبِر می‌تواند با استفاده از کُلی مسیرهای فرعی و میان‌بُر مرا به مقصد برساند. دیگر لازم نیست روز تولدِ دوستانم را به خاطر بسپارم؛ فیسبوک خبرم می‌کند و همیشه هم به نحوی گولم می‌زند تا پُست جدیدی در صفحه‌ام قرار دهم، نکند که دیگران یادشان برود وجود دارم. برای بهره‌بردن از این اپلیکیشن‌ها تنها کاری که باید بکنم این است که هر وقت شرکت‌های صاحبشان خواستند، مکان، عادات و باورهایم را در اختیارشان قرار بدهم. \n بالاخره چه خبر است؟ همان‌طور که میشل فوکو، فیلسوف فرانسوی، در کتاب مراقبت و تنبیه: تولد زندان۱ (۱۹۷۵) می‌نویسد، «در معرضِ دید بودنْ دام است.» منظور او این است که وقتی کسی اجازه می‌دهد زیر نظر باشد و یاد می‌گیرد دیگران را زیر نظر بگیرد، ماجرا هم جذاب است و هم خطرناک. او از طرح‌های جرمی بنتام در قرن هجدهم برای ایجاد یک «سراسربین» الهام گرفته بود. منظور از سراسربین زندانی است که زندانیانش از برجی مرکزی تحت نظر بوده و متصدیِ نامرئیِ آن برج با چشمان هشیارش آن‌ها را می‌بیند ولی کسی او را نمی‌بیند. ایدۀ بنتام این بود که زندانیان در این شرایط در درون خود وجودِ آن نگهبان خیالی را حس خواهند کرد و مراقب رفتارشان خواهند بود، حال چه در آن برج واقعاً کسی باشد یا نباشد. بنتام با هیجان در این رابطه می‌گوید: «اخلاقیات بهبود می‌یابد، بهداشت رعایت می‌شود، صنعت جان تازه می‌یابد، دستورالعمل‌ها به سرعت همه‌گیر می‌شوند و از فشار افکار عمومی نیز کاسته می‌شود.»\n به نظر فوکو، نحوۀ فعالیت سراسربین به شکل عجیبی یادآور خودمراقبتی افراد در کل جامعه است. به گفتۀ او با وجود شاهدانِ همیشه‌مراقب، دیگر نیازی به اجبارِ فیزیکی نیست. افراد بر خودشان نظارت می‌کنند. آن‌ها نمی‌دانند که ناظران در هر لحظه درحال ثبت چه چیز هستند، دقیقاً به دنبال چه می‌گردند و یا مجازات نافرمانی چیست. با این حال تخیلشان باعث می‌شود به راحتی قابل کنترل باشند. به اعتقاد فوکو در چنین شرایطی معماریِ نظارت به نحو مخرّبی هوشمندانه و یک‌دست خواهد بود، آن‌قدر «ملایم» که به زحمت برای کسی محسوس باشد.\n افراد نه‌تنها این نوع مراقبت را می‌پذیرند، بلکه چیزی نمی‌گذرد که برایشان عادی و نامرئی شده و با کمال میل آن را تداوم می‌بخشند. اگر آدم‌ها را در شرایطی قرار دهید که خودشان مسئول سانسور خود باشند، همچنان خود را آزاد و خودمختار مجسم می‌کنند. آن‌طور که فوکو می‌نویسد مراقبتْ قدرت را «چند برابر، خودکار، و ناشناس» می‌کند. این قدرت دیگر کمتر به شکل تهدید به خشونتِ از بالا به پایین نمود پیدا می‌کند و بیشتر به صورت «شبکه‌ای از روابط» مطرح می‌شود که افراد را به رضایت و عدم مخالفت ترغیب می‌کند. برداشتِ فوکو از قدرتْ مشابهِ توصیفِ زیگموند فروید از نقش «فراخود۲» در روانِ انسان است، توصیفی که در کتابِ تمدن و ملالت‌های آن (۱۹۳۰) آورده شده است: عاملی بازدارنده و موثر بر اخلاق که توسط تمدن روی هر فرد سوار می‌شود، چیزی «شبیه به پادگانی در شهری تصرف شده».\n اگر فوکو زنده بود دربارۀ چشم‌انداز فعلی رسانه‌های دیجیتال چه می‌گفت؟ دولت‌‌های مداربستۀ مدرن، که به لطف فناوری‌های جدید به وجود آمده و گسترش یافته است، از جهات بسیاری نمونه‌هایی درخشان از برج‌های سراسربین هستند. برنارد هارکورت، نظریه‌پرداز آمریکایی، در کتاب در معرض دید: اشتیاق و نافرمانی در عصر دیجیتال۳ (۲۰۱۵) می‌گوید «دولت مداربسته» دیگر نمی‌تواند عبارت دقیق و درستی باشد. او ترجیح می‌دهد از نوعی «اُلیگارشیِ اختاپوسی» سخن بگوید تا شرکت‌هایی را مدنظر قرار دهد که از نقاط متعدد بر ما مسلط می‌شوند و در حال جاسوسی از ما هستند. به این‌ها باید مخاطبان دنبال‌کننده را هم اضافه کرد، از همکاران و آشنایان گرفته تا عموم مردم.\n جان کلامِ فوکو این است که چنین نظارتی مایۀ نگرانی است، نه فقط به خاطرِ کارهایی که شرکت‌ها و دولت‌ها ممکن است با اطلاعات ما انجام دهند، بلکه به این خاطر که عمل نظارت فی‌نفسه نوعی اِعمال قدرت ویران‌گر است. این نظارت ظرفیت آن را دارد تا رفتارمان را تحت تاثیر قرار دهد و بدون آن‌که کاملاً متوجه شویم ما را به هم‌رنگی و هم‌دستی وادار کند.\n اما یک جای کار می‌لنگد. اینترنت هیچ مرکز مشخصی ندارد؛ نیاز به شواهدی متقن از توطئه‌چینی میانِ شرکت‌ها و دولت‌ها نداریم تا متوجه شویم که به صورت آنلاین تحت نظریم. به نظر می‌رسد که از همه‌جا و هیچ‌جا تحت نظریم و با این حال همچنان خود را نمایش می‌دهیم. آیا واقعاً آن‌قدر به این مقررات تن داده‌ایم که نگهبانان دیگر نیازی به وجود برج‌های نگهبانی نمی‌بینند، یا قضیه چیز دیگری است؟\n خیلی از آن زمان نگذشته که به نظر می‌رسید ممکن است اینترنت بتواند فضای عمومی جدیدی برای قرن بیست‌ویکم ایجاد کند، یک شهرِ مستحکم مجازی که جای فضاهای ویران فیزیکی و محیط‌های از هم گسستۀ شهری را بگیرد. بله، شاید رسانه‌های اجتماعی پایانِ حرمتِ بورژواها را رقم زدند؛ اما آیا این روند باعث تشویق افراد  به بی‌پرده و صریح سخن گفتن نشد؟ آیا باعث نشد خودداری را کنار بگذارند و بدون شرم هرچه در دل دارند بگویند؟ فوکو اعتقاد داشت که نظارت شدید باعث خرد شدن آزادیِ بیان و عقیده و همچنین باعث همکاریِ آن‌هایی که تحت نظارت هستند می‌شود. اما شاید رسانه‌های اجتماعی افراد را در برابر چنین فشاری واکسینه کرده‌اند. شاید ما آن شهروندان دموکراتیکی هستیم که فلاسفه از زمان سقراط آرزویش را داشتند: افرادی که حاضر باشند به خاطر مباحثه و مناظره زندگیشان را در طبق اخلاص بگذارند، آن‌هایی که هیچ چیز برایشان پوشیده یا ممنوعه نیست.\n البته در شرایط فعلی، می‌توان به سادگی گفت که انتخاب ترامپ با حمایت ماشین‌های منفور جوک‌سازی که حامی راستگرایی افراطی بودند، نشان دهندۀ محدودیت‌های چنین رویای شیرینی است. رسانه‌های اجتماعی فضایی اجتماعی فراهم می‌کنند که بیشتر مثل یک محیط خصوصی عمل می‌کند که در آن افرادِ زیادی خود را ابراز کرده و می‌دانند که آن‌هایی که آن‌ها را می‌بینند با آن موافقند. یا مزاحمان اینترنتی، باور دارند که پیامدهای آنچه به صورت آنلاین می‌گویند به آن‌ها آسیبی نخواهد رساند، انگار که به واسطۀ فناوری محافظت می‌شوند. داشتنِ یک گوشیِ هوشمند و دسترسی به اینترنت به صورت خودکار ابزار لازم برای همکاری، مباحثه و گفت‌وگویِ موثر و محترمانه را، آن طور که دموکراسی می‌طلبد، در اختیار ما قرار نمی‌دهد.\n اگر امروز افلاطون زنده بود از نبودِ شرم در فضای آنلاین وحشت‌زده می‌شد. به گمانِ او شرمْ احساسی حیاتی است که برای فلسفه‌ورزی و رفتار اخلاقی ضروری است. در گفت‌وگوهای مشهورِ افلاطون، سقراط را کسانی به ستوه می‌آورند که از این می‌نالند که خِرَد سقراط و فهم استدلال‌هایش آن‌ها را شرمنده می‌کند. در جایی از رساله‌ای که مهمانی۴ نام دارد، آلکیبیادسِ سرمست، از محبتِ همراه با نارضایتی خود به سقراط می‌گوید: «می‌دانم که نمی‌توانم جوابش را بدهم یا بگویم که نباید آن طور که او می‌گوید عمل کنم، اما وقتی از حضورش مرخص می‌شوم، علاقه‌ام به محبوبیت باز هم مرا شکست می‌دهد.»\n شرم این مفهوم را به صورت پیش‌فرض در خود دارد که بایستی بیش از این می‌دانستیم، اما با بی‌اعتنایی قوانین را زیرپا گذاشتیم. دقیقاً همین موضوع نکته‌ای است که افلاطون دربارۀ دانش اخلاقی در نظر دارد: ما از پیش آن را داریم، از پیش می‌دانیم که روش صحیحِ زندگیِ شایسته و ‌رضایت‌بخش چیست، اما مدام از آن هدف عالی فاصله می‌گیریم. به این ترتیب از نظر افلاطون، شرم نیرویی است که به ما کمک می‌کند در مقابل اشتیاق به همرنگ شدن با چیزی که می‌دانیم اشتباه است، مقاومت کنیم. شرم به ما کمک می‌کند که با خودمان صادق باشیم، طعنه‌های سقراط را تاب بیاوریم و به دانشِ اخلاقیِ باطنی‌مان توجه کنیم. به گفتۀ افلاطون، انسان بی‌شرم بردۀ میل است، حال این میل می‌تواند کالاهای مادی، قدرت، شهرت یا احترام باشد. چنین میلی مستبدانه است، زیرا با توجه به طبیعتش ارضاپذیر نیست.\n با این حال، فوکو در کتاب تاریخ جنسیت۵ (۱۹۷۶) نقش رهایی‌بخشِ کمتری برای شرم قائل است. او می‌گوید که در تمدن غربی، ابزار کنترل رابطۀ جنسی، به طور خاص، اعتراف بود، اعترافی که در آن جایی برای تاییدطلبی و شرم نمی‌ماند. به گفتۀ فوکو: «انسان به حیوانی معترف بدل شد.» در شعائر کاتولیک، از پیروان خواسته می‌شود که روحشان را از آلایش تهی کنند و اجازه دهند حقیقت با همۀ زشتی‌اش فوران کند. این تنها راه پاکیزه‌شدن به‌دستِ کشیش اعتراف‌پذیر بود تا بخشش فرد از سوی خداوند اتفاق بیافتد. به این‌ترتیب، کشیش  فرد را از احساس گناهش رها می‌کرد و تایید یا اجازۀ آن رفتار را به او می‌داد.\n به گفتۀ فوکو این نهاد اعتراف بعدها از دین به آداب و رسوم سکولار انتقال یافت، چیزهایی مثل ادبیات، آزمایشات پزشکی و روان‌کاویِ اعترافی. اما همۀ آن‌ها بر اساس یک اصل عمل می‌کردند که آن گشت‌زنی در مرز میانِ چیزهای متعارف وپسندیده از یک سو، و چیزهای شرم‌آور و غیرمتعارف از سوی دیگر است. فوکو می‌نویسد: «الزام به اعتراف چنان به نقاط مختلف بازپخش شده و در ما ریشه دوانده که دیگر آن را به چشم پیامدِ قدرتی که ما را محدود می‌کند نمی‌بینیم. در مقابل این‌طور به نظرمان می‌رسد که حقیقتی که در پنهان‌ترین بخشِ سرشتِ ما جای دارد، حتماً باید به بیرون بروز یابد.»\n اعتراف می‌تواند به ما حس رهایی دهد، انگار که بارِ شرم را از روی دوشمان برمی‌دارد. این اعتراف، آن‌طور که سَن آگوستین در کتاب اعترافات۶ می‌گوید، می‌تواند محمل نمایشِ مجموعه‌ای از فضیلت‌های دموکراسی باشد، فضیلت‌هایی مانند صداقت، شجاعت و تواضع. اما اگر کسی فوکو را باور داشته باشد، می‌داند که این اعتراف همیشه شامل نوعی نیرنگ است. ما همیشه برای یک نفر اعتراف می‌کنیم، در پیشگاه کسی که صاحب اختیار باشد، حال چه واقعی چه خیالی. وقتی که افراد مطلبی را به صورت آنلاین پُست می‌کنند، مخاطبی فرضی در ذهن دارند؛ این کار هیچ‌وقت به طور کامل بدون دلیل و غرض نیست.\n آنچه خود را به شکلِ بی‌شرمیِ واضح نشان می‌دهد، شاید در حقیقت عکسش باشد. تصدیق جمعیت دیجیتالی جای تأیید کشیش اعتراف‌پذیر را گرفته است، یا به بیان دیگر، به عنوان جایگزینی برای ندای درونیِ وجدانِ اخلاقیِ سقراط عمل می‌کند. افراد درونیاتشان را با دیگران در میان می‌گذارند، به این امید که نیازهایشان تصدیق شود، ایده‌هایشان تایید شود، و ویژگی‌های عجیبشان با آغوش باز پذیرفته شود. نتیجه، هم‌رنگی فزاینده در داخل هر دسته، در کنار کاهش فضای مشترک برای فهم یکدیگر و گفت‌وگو مابِین دسته‌های مختلف است.\n آن‌هایی که قدرت را دست دارند همواره به دنبال سازوکاری بوده‌اند که با آن بتوانند به خودِ درونیِ شهروندانشان دست یابند، یا آن‌طور که فوکو می‌گوید «گوشۀ تاریکی که هر کدام در درونمان داریم» را هویدا کنند. درون هر کس بخش‌هایی خطرناک و سرکش وجود دارد، یا به نظر می‌رسد وجود داشته باشد. اگر قرار است کنترل شویم، این بخش‌ها باید شناخته شده و رام شوند. برای آرام و مطیع‌ساختنِ یک گروه و فریفتنِ آن‌ها به خودگردانی، هیچ‌ راهی بهتر از افشای ناهنجاریِ آن‌ها و وعدۀ بخشایش‌ این ناهنجاری‌ها نیست.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را فیرمن دی‌براباندر نوشته است و در تاریخ ۳ ژانویه ۲۰۱۶ با عنوان «Shame on you»  در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «شرم کن» و با ترجمۀ سیدامیرحسین میرابوطالبی منتشر کرده است.•• فیرمن دی‌براباندر (Firmin deBrabander) نویسنده و استاد فلسفه در کالج هنر مریلند است. آخرین کتابی که از دی‌براباندر منتشر شده‎ است، آیا سلاح‌ها ما را آزاد خواهند کرد؟ (Do Guns Make Us Free) نام دارد. [۱] Discipline and Punish: The Birth of the Prison [۲] super-ego [۳] Exposed: Desire and Disobedience in the Digital Age  [۴] Symposium [۵] History of Sexuality [۶] Confessions\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157953.json b/train/528157953.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..9130bf6675f47453129299253e31389e384d33cb
--- /dev/null
+++ b/train/528157953.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اینستاگرام آن بخشِ خودشیفتۀ شخصیتتان را دوست دارد",
+  "subtitle": "آیا لایک‌های اینستاگرام و فیس‌بوک ما را به خودشیفتگانی مغرور بدل کرده یا از قبل هم همین‌طور بوده‌ایم؟",
+  "introduction": "رسانه‌های اجتماعی در اصل به‌عنوانِ ابزارهایی برای ایجاد ارتباط با دیگران و بیرون از آمدن از تنهایی طراحی شده‌اند، اما در واقع، تجربۀ حضور در آن‌ها معمولاًحسی از تنهایی و انزوا به ما می‌دهد. شاید دلیل این تناقض، محدودیتِ این رسانه‌ها در بازنمایی کاملِ زندگی انسانی باشد. شبکه‌های اجتماعی ظرفیتی برای بیان غم‌ها، تردیدها و کاستی‌های ما ندارد و در مقابل، آن‌دسته از گرایش‌هایی را تقویت می‌کند که از اساس با همدلی در تضاد است.",
+  "content": "کارمن فیش‌ویک، گاردین — همین چند عدد و رقم قادرند داستانی گویا از خودشیفتگی روایت کنند: روزانه بیش از هشتادمیلیون عکس روی اینستاگرام بارگذاری می‌شود، بیش از ۳.۵میلیارد لایک ردوبدل می‌گردد و حدود ۱.۴میلیارد نفر، معادل بیست‌درصد کل جمعیت جهان، جزئیاتی از زندگی‌شان را بر روی فیس‌بوک منتشر می‌کنند.\n آیا این رسانه‌های اجتماعی بودند که گونه‌ای نسبتاً متواضع از جان‌داران را به مشتی خودشیفتۀ شهرت‌طلب تبدیل کردند یا ما ذاتاً همین‌قدر خودمحور بوده‌ایم؟\n موارد تشخیص اختلال شخصیتی خودشیفتگی۱ در آمریکا طی ده سال گذشته رشد چشم‌گیری داشته است، رشدی که نرخش تنه به تنۀ نرخ رشد چاقی می‌زند.\n پژوهش‌های متعددی ادعا می‌کنند که بین افزایش خودشیفتگی و فراگیری رسانه‌های اجتماعی رابطۀ مستقیمی یافته‌اند. پژوهشگرها رفتارهایی ازجمله تلاش در جذب فالوئرهای بیشتر، تمایل به درمیان‌گذاشتن چیزهایی از زندگی خود با فالوئرها و نیز تقید به ارائۀ تصویری مثبت در کلیۀ اوقات را به‌عنوان نمونه‌هایی از جلوه‌های خودشیفتگی در رسانه‌های اجتماعی برمی‌شمارند. به‌علاوه، پژوهشگرها رابطۀ مستقیمی بین تعداد دوستان فیس‌بوکیِ افراد با شدت ابتلای آن‌ها به دسته‌ای از خصلت‌های مخرب اجتماعی یافته‌اند، خصلت‌هایی که معمولاً مرتبط با خودشیفتگی قلمداد می‌شوند.\n بااین‌حال، کیاران مک‌ماهون، روان‌شناس و رئیس مؤسسۀ سایبر سیکیوریتی۲، اعتقاد دارد که ارتباط بین خودشیفتگی و رسانه‌های اجتماعی آن‌قدرها هم سرراست و قطعی نیست.\n مک‌ماهون می‌گوید: «دانشگاهیان معمولاً بر سر داده‌ها و شیوۀ سنجش آن‌ها بحث دارند. در کل، خودشیفتگیْ رشد یافته و استفاده از رسانه‌های اجتماعی نیز رشد داشته است. باوجوداین، همبستگی بین این دو چندان قطعی و روشن نیست.»\n او می‌گوید: «محتمل است که آنچه در قالب رسانه‌های اجتماعی بازتاب می‌یابد رشد خودشیفتگی در بستر گسترده‌ترِ فرهنگی غرب باشد. رواج رسانه‌های اجتماعی در چنین حدی مستلزم این است که قبل‌ازآن خودشیفتگی ریشه دوانیده باشد.»\n لوسی کلاید نیز به‌عنوان مشاور و روان‌درمانگر، اعتقاد دارد که تمایلات خودشیفتگی در همۀ افراد وجود دارد و اینکه امروزه این‌گونه خصلت‌ها بیشتر قابل‌لمس شده از آنجا ناشی می‌شود که رسانه‌های اجتماعیْ رایج و همه‌گیر شده‌اند.\n کلاید می‌گوید: «به‌نظر من رسانه‌های اجتماعی مسبب اختلالات شخصیت نیستند، بلکه صرفاً امکان ظهور و تجلیِ آن‌ها را فراهم می‌کنند. اگر کسی خودشیفته باشد، می‌خواهد بازتاب‌های مثبتی از خود نشان دهد. او جهان را به‌دید آینه می‌نگرد و مرتباً به‌دنبال تصدیق‌شدن است. ازاین‌رو برای چنین فردی محتمل است که بخش اعظمی از زندگی خود را با حساسیتِ بسیار زیاد و بنا بر اقتضائات رسانه‌های اجتماعی گزینش و پالایش کند.»\n جک پرایسِ سی‌وچهارساله ظرف ده سال اخیر توانسته بیش از شصت‌هزار فالوئر فیس‌بوک، اینستاگرام و توییتر از سراسر جهان برای خود دست‌وپا کند. او ده‌ها بار در روز به حساب‌هایش در رسانه‌های اجتماعی سر می‌زند و می‌گوید پروفایلش را با وسواس به‌روزرسانی می‌کند. او خودش را خودشیفته توصیف نمی‌کند، بلکه خود را فردی معرفی می‌کند که تکنولوژیِ موجود را در جهت رشد کسب‌وکار و هم‌گام‌ماندن با انتظارات [مشتریان] به کار گرفته است.\n پرایس، که در اینجا نامش را تغییر داده‌ایم، می‌گوید: «گاهی پیش می‌آید که ساعت‌ها برای فکرکردن راجع‌به اینکه چه می‌خواهم منتشر کنم وقت می‌گذارم. فکر می‌کنم به اینکه فالوئرهایم چه محتوایی می‌خواهند و نیز به اینکه می‌خواهم چه تصوری از خودم برای فالوئرها بسازم. به زمانی که به‌این‌ترتیب صرف می‌شود به‌دید نوعی سرمایه‌گذاری پرسود نگاه می‌کنم، چراکه باعث می‌شود موفق و مشهور شوم و درآمد کسب کنم.»\n او می‌گوید: «من غالباً لحظات زندگی را به‌مثابۀ «محتوای مناسبی» برای فالوئرهایم در شبکه‌های مجازی نگاه می‌کنم. این کار بسیار شبیه عکس‌گرفتن است. به‌اشتراک‌گذاری لحظات خوشی مهم‌تر است از تجربه‌شان در زندگی واقعی.»\n در دهۀ ۱۹۶۰، خودشیفتگی به‌عنوان نوعی اختلال شخصیتی مورد توجه قرار گرفت و در سال ۱۹۸۰ معیارهای شاخص رسمی برای تشخیص این اختلال وضع شد. ویژگی‌ها و علائم اختلال شخصیتیِ خودشیفتگی شامل این موارد است: احساس نیاز شدید به تحسین‌شدن، خودمهم‌پنداریِ بیش‌ازحد و فقدان توان هم‌دلی با دیگران. براساس آنچه در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی۳ آمده، سایر معیارهای اختلال شخصیتی خودشیفتگی عبارت اند از: رؤیاپردازی دربارۀ موفقیت‌های نامحدود، میل بی‌حد به جلب‌توجه دیگران و درعین‌حال واکنش سرد به دیگران و نیز انتخاب دوستان براساس پرستیژ و موقعیت اجتماعی و فارغ از ارزش‌های شخصیتی. در مقام مشاهده‌گر، به‌سهولت می‌توان شیوۀ رفتار افراد در رسانه‌های اجتماعی را با ویژگی‌های خودشیفتگی تطبیق داد.\n نسل هزاره به‌شکلی ویژه در معرض اثرات بالقوه سوء رسانه‌های اجتماعی هستند. جوانان در فاصلۀ ۱۷ تا ۲۱ سال، برای یافتن موقعیت خود در جامعه و کسب استقلال از مراقبان دوران کودکی، ضرورتاً دوره‌ای از خودشیفتگی را سپری می‌کنند. رسانه‌های اجتماعی می‌توانند تأثیراتِ گذار از این مرحلۀ رشد را برای آنان تاحد نامناسبی مضاعف کنند.\n کلاید می‌گوید: «افراد در این گروه سنی به‌شدت تحت تأثیر همتایان خود هستند. چیزی که برای این گروه سنی اهمیت حیاتی دارد این است که دیگران با چه دیدی به آن‌ها می‌نگرند. بخش عظیمی از توجه فرد در امور زندگی صرف این می‌شود که بازخوردِ مثبتی از خود برای دیگران ایجاد کند. مثلاً برای گرفتن یک سلفیِ عالی دقت فراوانی به خرج داده می‌شود، چون این چیزها تا ابد در فضای آنلاین باقی می‌مانند. چنین امری فشار کم‌نظیری را بر فرد تحمیل می‌کند و او را در وضعیت روانیِ پرفشار و دردناکی گرفتار می‌سازد. این فشار از توان لازم برای تقویت خودشیفتگیِ ازپیش‌موجودِ فرد برخوردار است و ویژگی‌های خودشیفتگی هم تاحدی در همۀ ما وجود دارند.»\n پژوهش‌هایی چند ادعا می‌کنند رسانه‌های اجتماعیْ اعتمادبه‌نفس ما را تقویت می‌کنند. مک‌ماهون بر آن است که رسانه‌های اجتماعی به افراد اجازه می‌دهد که درآمدن به قالب هویت‌های متفاوت را امتحان کنند و فضای امنی برای خود در جامعه بیابند. درعین‌حال او این مسئله را نیز تأیید می‌کند که رسانه‌های اجتماعی در مقطعی زمانی، که به‌خودی‌خود بغرنج است، فشار اضافه‌ای را ایجاد می‌نمایند و می‌توانند افراد را به زیاده‌روی در به‌اشتراک‌گذاری وادار کنند.\n او می‌گوید: «اگر پروفایل شما ملال‌آور باشد، لایکی دریافت نخواهید کرد. ولی اگر از چیزی درمورد خودتان پرده‌برداری کنید یا مطلبی حساسیت‌برانگیز منتشر کنید، آن وقت است که لایک‌های بیشتری خواهید گرفت. افرادی که بیش از پنج‌هزار فالوئر دارند، مدام در این فکرند که برای دریافت واکنش، هر بار لازم است چه مطلبی منتشر کنند.»\n ویلیام رابرتس از باکینگ‌همشایر از کاربران همیشگی رسانه‌های اجتماعی است. او به‌خوبی به محدودیت زاویۀ دیدِ واقعیت از دریچۀ شبکه‌های اجتماعی واقف است. این جوان نوزده‌ساله رسانه‌های اجتماعی را محلی برای خودنمایی افراد می‌داند و، برای محافظت از خود در قبال اثرات سوء این شبکه‌ها، استفاده‌اش از آن‌ها را فعالانه مدیریت می‌کند.\n رابرتس می‌گوید: «تنها هدف کارکردی اینستاگرام تبلیغ و ترویج لحظات ویژۀ زندگیِ افراد است و آدم‌ها غالباً میهمانی‌ها، تفریحات و اوقاتی را که با دوستان سپری می‌کنند را سوژۀ خود قرار می‌دهند. پست‌های خودِ من به‌ندرت احساساتم در لحظات ناراحتی، افسردگی یا تنهایی را بازگو می‌کنند و همگی بازتاب‌دهندۀ جنبه‌های مثبت زندگی‌ام هستند.»\n به‌نظر کلاید، اینکه افراد همۀ جنبه‌های شخصیت خود را در شبکه‌های اجتماعی به نمایش بگذارند تقریباً غیرممکن است و مسئله هم همین است.\n او می‌گوید: «همۀ ما تلاش می‌کنیم آشفتگیِ تجربۀ زندگی بشر را پاک‌سازی کنیم. زندگی مدرن دشوار است. اگر ما در پی نفی آشفتگی خود برآییم، عملاً نخواهیم توانست با دیگران و آشفتگی‌هایشان ارتباط برقرار کنیم و این واقعاً تنهایی‌آور و منزوی‌کننده است.»\n کلاید می‌گوید: «ما خود را به تکه‌های یک‌بایتی فروشکسته‌ایم. ما قطعاً پیچیده‌تر از آنیم که در یک سلفی یا ۱۴۰ کاراکترِ توئیتر بگنجیم. اگر باورمان شود که چیزی جز این‌ها نیستیم، پذیرفتن و تحمل پیچیدگی‌های خودمان و دیگران غیرممکن می‌شود. بسیار سخت خواهد شد که بتوانیم خود واقعی‌مان باشیم با همۀ کاستی‌هامان. رسانه‌های اجتماعی هم اینجا ما را تنها خواهند گذاشت.»\n شاید به‌سختی بتوان راجع‌به ارتباط مستقیم خودشیفتگی در میان نسل هزاره با رسانه‌های اجتماعی حکم قطعی صادر کرد. اما به نظر می‌رسد رسانه‌های اجتماعیْ خودشیفتگیِ ازپیش‌موجودِ افراد را دامن زده و تقویت می‌کنند.\n مک‌ماهون می‌گوید: «چیزی که ضروری است بر آن متمرکز شویم نگریستن به درون است، نه رفتار بیرونی‌مان. اینکه افراد در رسانه‌های اجتماعی به‌دنبال تأییدات بیرونی از سوی دیگران هستند دلیلی دارد. باید در پی جستن احوال آن چیزی برآییم که قلب‌های مردم از آن خالی شده است.»\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کارمن فیش‌ویک نوشته است و در تاریخ ۱۷ مارس ۲۰۱۶ با عنوان  «I, narcissist – vanity, social media, and the human condition»  در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۴ فروردین ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «اینستاگرام آن بخشِ خودشیفتۀ شخصیتتان را دوست دارد» و با ترجمۀ سیدمحمدحسین صاحب‌فصول منتشر کرده است.•• کارمن فیش‌ویک (Carmen Fishwick) پیش‌تر عضو تیم انجمن‌های گاردین بوده است. [۱] Narcissistic personality disorder (NPD) [۲] Cyber Security Institute [۳] Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157954.json b/train/528157954.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..13e88e16e149af2ab3112f200d2960b8f4a33b07
--- /dev/null
+++ b/train/528157954.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دست‌وپا چلفتی‌ها",
+  "subtitle": "کتابی جدید از تشریحِ علمی این احساس خجالت‌آور و چگونگی غلبه بر آن می‌گوید",
+  "introduction": "دستپاچگی، ضایع‌شدن، خجالت‌زدگی، معذب‌شدن در موقعیت‌های ناجور؛ مثلاً وقتی می‌خواهید دو نفر را به هم معرفی کنید، ولی اسمشان را فراموش می‌کنید؛ یا زمانی‌که برای دست دادن دست دراز می‌کنید اما طرف مقابل صورت‌تان را بوس می‌کند. همۀ ما کمابیش چنین تجربیاتی داریم ولی به نظر می‌رسد بعضی‌ها همیشه در این موقعیت‌ها قرار می‌گیرند و کلاً مستعد دستپاچگی هستند. روان‌شناسی در کتاب جدیدش با عنوان «دست‌وپا چلفتی» توضیح می‌دهد چرا بعضی‌ها بیشتر مستعد این لحظات خجالت‌آور هستند.",
+  "content": "گفت‌وگوی اولگا کازان با تای تاشیرو، آتلانتیک — ضایع‌بازی۱ یعنی وقتی دو نفر می‌خواهند بزنند قَدش ولی یکی با مشت باز و دیگری با مشت بسته این کار را می‌کند. وقتی که بن کارسون۲ نمی‌داند کِی باید از راهروی منتهی به صحنه خارج شود. یعنی زمانی که می‌خواهید دو نفر را به هم معرفی کنید ولی درمی‌یابید که نامشان را فراموش کرده‌اید. همۀ این‌ها موقعیت‌های ناجور هستند و به محض دیدن این‌گونه لحظات، ضایع‌بودنش را حس می‌کنیم.\n همۀ ما چنین تجربیاتی داریم ولی به نظر می‌رسد برخی افراد همیشه مستعد این دستپاچگی هستند. تای تاشیرو، روانشناس و نویسنده، در کتاب جدیدش، که به‌درستی دست‌وپا چلفتی۳ نام دارد، به کنکاش می‌کند که چرا برخی افراد بیشتر مستعد این لحظات خجالت‌آور هستند و دراین‌باره توصیه‌هایی نیز می‌کند. به‌تازگی با تاشیرو مصاحبه‌ای داشتم که در ادامه نسخه‌ای اصلاح‌شده از آن را می‌خوانید.\n اولگا کازان: خودتان را هم دست‌وپا چلفتی می‌دانید؟ کمی از ضایع‌بازی‌هایی بگویید که انجام می‌دادید یا هنوز هم انجام می‌دهید.\n تای تاشیرو: به نظرم اگر از کسانی که در روابط اجتماعی دست‌وپا چلفتی هستند بپرسید، اکثرشان خواهند گفت از وقتی به یاد دارند اینچنین بوده‌اند. این دربارۀ من نیز صادق است. به‌گمانم در سنین پایین نامی برای آن نداریم، چنانکه اگر خوره۴ یا دست‌وپاچلفتی یا چیزهایی ازین قبیل باشیم هم خودمان آن زمان نمی‌دانیم. ولی وقتی وارد دبستان می‌شویم، و بیش از آن در دورۀ اول دبیرستان، درمی‌یابیم که درک موقعیت‌های اجتماعی برایمان دشوارتر است، یا بسیار بیش از همتایانمان دچار ناآگاهی هستیم که در موقعیت‌های اجتماعی خاص چه باید کرد. به‌نظرم دورۀ اول دبیرستان برای همه اوجِ سختی است؛ سوای اینکه دست‌وپا چلفتی باشیم یا نه.\n کازان: آیا از کار واقعاً ضایعی که زمانی کرده‌اید خاطرۀ ماندگاری دارید؟\n تاشیرو: بله. مجموعه‌ای از لحظات کاملاً نامناسب در ذهن دارم. یادم هست یازده سالم بود و در یک مسافرت خانوادگی با خاله‌زاده‌ها، دایی‌زاده‌ها، عموزاده‌ها و عمه‌زاده‌هایم بودم. در آن اقامت‌گاه کوهستانی در کلورادو دریاچه‌ای بود که قایق‌هایِ پدالی داشت. ما هم به آنجا سر می‌زدیم و به نظر خیلی جذاب و سرگرم‌کننده می‌رسید. تقریباً سی چهل‌تا بچه همه با هم برای سوار شدن قایق‌ بیرون می‌رفتند. بچه‌های فامیل گفتند «ما هم باید سوار بشویم».\n ما دست‌وپا چلفتی‌ها می‌خواهیم که در امور مشارکت داشته و باجنبه و مؤدب باشیم. من در آن لحظه می‌اندیشیدم: «بروم؟ نروم؟ دستِ‌آخر گفتم سوار می‌شوم. مگر چقدر می‌تواند مشکل باشد؟». سوار شدم. مسئول قایق‌ها در حال آموزش دادن بود که کلاهش حواسم را پرت کرد. کلاه تیم بیسبال لس‌آنجلس داجرز را بر سر داشت. وقتی بچه بودم علاقه‌ای عجیب به آمار ورزش بیسبال داشتم و این کلاه مرا یاد تمام اطلاعات عجیب و غریبم انداخت؛ از درصد ضربات موفق و میانگین مسافتی که بازیکنان دویده‌اند گرفته تا امتیازات کسب شده. در ذهنم غرق دریای آمار و اطلاعات شدم و از حرف‌های مسئول قایق‌ها چیزی نشنیدم.\n رها شدم وسط دریاچه و بار اول که کسی با قایقش به قایق من کوبید از جا پریدم. من هم خواستم به قایق او بکوبم. دسته را به چپ خم کردم. قایق دایره‌وار چرخید. ناگهان دیدم وسط دریاچه دور خودم می‌چرخم.\n کسی به من نخندید و مسخره‌ام نکرد ولی از آن موقعیت‌های ترس و اضطراب ناگهانی بود. وقتی در یکی از آن موقعیت‌های واقعاً دشوار قرار می‌گیریم که به‌نظر می‌رسد راه فراری نداریم، ماهیچه‌ها سفت می‌شوند، عرق می‌کنیم و قدرت تشخیص و تصمیم‌گیری ضعیف می‌شود. تقریباً پنج دقیقه وسط دریاچه دور خودم می‌چرخیدم. پدرم مجبور شد سوار یکی از آن قایق‌های بچگانه شود تا بیاید و مرا به ساحل برگرداند.\n از این ماجرا خوشم می‌آید زیرا مثالی کلاسیک از یک لحظۀ نامناسب است. یک تخطیِ بسیار جزئی از طریقۀ مورد قبول جامعه است.\n کازان: اشارۀ شما به آمار بیسبال مرا به این فکر انداخت که تفاوت میان دست‌وپا چلفتی‌ها با کسانی که آسپرگر۵ دارند یا آن‌هایی که دچار اضطراب اجتماعی۶ هستند، چیست؟\n تاشیرو: علائم اوتیسمی دارای توزیعی طبیعی میان عموم جمعیت هستند که منطبق با منحنی زنگوله‌ای۷ است. ولی وقتی میزان این علائم در فرد از صدک هشتاد یا هشتاد و پنجِ منحنی زنگوله‌ای فراتر می‌رود، آنجاست که پیش خود می‌گوییم «این شخص از لحاظ اجتماعی دست‌وپا چلفتی است». صدک ۹۹ جایی است که می‌توان ظن اوتیسم داشت. در مطالعات دانشگاهی به آن فنوتایپ گستردۀ اوتیسم می‌گویند.\n کازان: پس نوعی اوتیسمِ به‌شدت غیربالینی۸ است؟\n تاشیرو: دقیقاً. همان‌طور که اگر کسی خلق‌وخوی حساس و عصبی داشته باشد لزوماً به این معنی نیست که اختلال اضطراب اجتماعی دارد یا کسی که بسیار غمگین است اختلال افسردگی شدید ندارد. کسی که دست‌وپا چلفتی است لزوماً آسپرگر یا اوتیسم ندارد.\n کازان: برآورده کردن اکثر انتظارات اجتماعی ولی تخطی از یک یا دو مورد، نکتۀ دیگری است که به آن اشاره کردید. لطفاً توضیح دهید چرا همین یکی دو مورد تخطی منجر به موقعیتی نامناسب می‌شوند؟\n تاشیرو: ما انسان‌ها نسبت به تخطی از انتظارات اجتماعی بسیار تیزبین هستیم و اگر یک یا دو چیز سر جای خودش نباشد به‌خوبی می‌توانیم آن را تشخیص دهیم. به همین دلیل است که اگر تکه‌ای سبزی میان دندان‌های جلویمان گیر کند، با اینکه اتفاق برخورنده‌ای رخ نداده است، واکنش شدیدی از جانب دیگران دریافت می‌کنیم. گاهی فکر می‌کنم این نکته مانند پا گذاشتن روی انگشت طرف مقابل هنگام رقصیدن است. اگر حین اجرایی پنج دقیقه‌ای همه‌چیز را صحیح انجام داده باشید ولی فقط یک بار پا روی پای طرف بگذارید، همین نکته برجسته می‌شود و جلب توجه می‌کند.\n کازان: نوشته‌اید که افراد دست‌وپا چلفتی به‌شکلی متفاوت چهره‌ها را می‌خوانند. یعنی چطور؟\n تاشیرو: اکثر افراد هنگام برخورد و معاشرت بلافاصله به چشم طرف نگاه می‌کنند. زیرا منطقۀ چشم، با اختلافی بسیار، غنی‌ترین منطقۀ نشانه‌های اجتماعی است و می‌تواند عصاره‌ای از افکار و احساسات فرد را در اختیار بگذارد. در مطالعاتِ ردیابیِ مسیر چشم دریافته‌اند که دست‌وپا چلفتی‌ها به‌جای نگریستن به چشم معمولاً نخست به چانه یا گوش طرف مقابل نگاه می‌کنند. مشخص است که چانه و گوش نشانه‌های عاطفی زیادی را منعکس نمی‌کنند، به همین دلیل دست‌وپا چلفتی‌ها اطلاعات کمی دریافت می‌کنند و خوانشی دقیق از احساسات طرف مقابل برای آن‌ها سخت می‌شود.\n کازان: نمی‌دانستم دست‌پا چلفتی‌ها ممکن است به‌خاطر فقدان تماس چشمی بی‌ادب به نظر برسند. برای همین گفته‌اید که مطالعۀ آداب معاشرت برای آن‌ها امری مهم است؟\n تاشیرو: دست‌پا چلفتی‌ها در دریافت ظرافت‌های اجتماعی عملکرد خوبی ندارند. بسیار به آداب اجتماعی اهمیت می‌دهم ولی این‌ها خیلی هم ظریف هستند. این آداب در بسیاری مواقع غیرکلامی هستند و به‌راحتی از دیدِ به‌شدت متمرکزِ دست‌وپا چلفتی‌ها پنهان می‌مانند. به نظر من برای این افراد بسیار مفید است که آداب معاشرت را همچون زبان خارجی مطالعه کنند. این کار تمامی سرنخ‌ها و روش تشخیص آن‌ها را در اختیارشان قرار می‌دهد و موقعیت‌های اجتماعی را برای او هموارتر و روان‌تر می‌سازد.\n بچه که بودم، مثلاً در رستوران و سوپرمارکت، متوجه صف نمی‌شدم. رعایت نکردن صف بی‌ادبی است. صف را بهم می‌زدم چون واقعاً صف را نمی‌دیدم، نه اینکه بخواهم زودتر کارم راه بیافتد. تمام چیزی که می‌دیدم، پیشخوانی بود که آمادۀ خدمت‌رسانی است. وقتی قرار بود جایی برویم که احتمالاً صف داشت، والدینم پیشاپیش به من می‌گفتند که چشمم دنبال صف باشد.\n هنوز هم همین کار را انجام می‌دهم. اگر با من به فروشگاهی بیایید خنده‌تان می‌گیرد، چون وقتی وارد فروشگاه می‌شوم و می‌بینم کسی آنجا نیست باز هم خیره می‌شوم. درواقع می‌خواهم مطمئن شوم که صفی در کار نیست. اگر در رستورانی باشم و شمارۀ میز مرا در نوبت بوفه صدا بزنند، باز هم دچار اضطراب شدیدی می‌شوم که مبادا پیش از سایرین به بوفه برسم زیرا یکی از راهبردهای من این بود که صبر کنم و آخر از همه به بوفه یا پیشخوان یا هرجای دیگری برسم تا مطمئن باشم که صف را به هم نزده‌ام و وارد نوبت دیگران نشده‌ام.\n تا جایی که یادم هست همۀ دست‌وپا چلفتی‌های دوست‌داشتنی‌ای که تا به حال دیده‌ام، بسیار بیشتر از افراد عادی، به آمادگی برای وضعیت اجتماعی می‌اندیشند و وقت صرف می‌کنند. دربارۀ لیست مهمان‌ها تحقیق می‌کنند، اینکه چه چیزی بپوشند یا چه هدیه‌ای برای آن مراسم مناسب است و حتی شاید کمی بیش از دیگران برخی سخنان را در آیینه تمرین بکنند.\n کازان: پرسش آخر اینکه میل مفرط به استادی۹ چیست و دست‌پا چلفتی‌ها چطور می‌توانند از آن به نفع خودشان استفاده کنند؟\n تاشیرو: میل مفرط به استادی حاصل پژوهش‌ها دربارۀ استعداد است. این اصطلاح را اِلِن واینر ساخته که یکی از پژوهش‌گران پیشگام در زمینۀ استعداد است. میل مفرط به استادی یعنی کودکان بااستعداد دارای وضعیت شخصیتیِ خاصی هستند که باعث می‌شود نه تنها به یادگیری در حوزۀ مورد علاقه‌شان مشتاق باشند، بلکه می‌خواهند هرچیز ممکن را بیاموزند و به آن مسلط شوند.\n تماشای یک کودک بااستعداد و میل مفرط او به استادی بسیار جذاب است زیرا بسیار بیشتر از کودکان عادی سماجت به خرج می‌دهد و این کار را با طبعی روش‌مند انجام می‌دهد که این هم غیرمعمول است.\n دست‌وپا چلفتی‌ها معمولاً تمرکزی قوی دارند، جزئیات را با وضوحی بسیار می‌بینند و نسبت به حوزۀ مورد علاقه‌شان بسیار پرشور هستند. این موضوع در موازات میل مفرط به استادی است و با توجه به هم‌پوشانی‌ها میان بااستعدادی و خصلت‌های ناجور، می‌توان گفت پیوندی مبارک میان این دو شاخصه وجود دارد. اگر کسی در حوزه‌ای بااستعداد است و علاقۀ وسواس‌گونه و اشتیاقی چنین به آن حوزه دارد، می‌توان گفت این وضعیت یک ترکیب عالی برای کسب تخصص یا حتی ابتکارات انقلابی است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را تای تاشیرو نوشته است و در تاریخ ۲۷ آوریل ۲۰۱۷ با عنوان «Awkwardness, Why» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱ مرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «دست‌وپا چلفتی‌ها» و با ترجمه بابک طهماسبی منتشر کرده است. •• تای تاشیرو (Ty Tashiro) نویسنده و استاد دانشگاه مریلند و کلرادو است. کتاب دست‌وپا چلفتی‌: چرا دست‌پاچه می‌شویم و چرا این شگفت‌انگیز است؟ (AWKWARD: The Science of Why We’re Socially Awkward and Why That’s Awesome) ازجمله نوشته‌‌های اوست. ••• اولگا کازان (Olga Khazan) از نویسندگان ثابت آتلانتیک است. [۱] Awkward: به افردی می‌گویند که درک موقعیت‌های اجتماعی برایشان دشوار است، و نمی‌دانند در موقعیت‌های اجتماعی خاص چه باید کرد. این اختلال غیربالینی  با ویژگی‌هایی چون شرمساری، اظطراب و دستپاچگی همراه است تا جایی که این افراد در نگاه خودشان و سایرین دست‌وپا چلفتی تلقی می‌شوند. در این متن سعی شده است مفهوم مورد نظر نویسنده دربارۀ جنبه‌های مختلف این ویژگی منتقل گردد. ازاین‌رو به سیاق متن از معادل‌های مختلفی برای کلمات awkward , awkwardness استفاده شده است [ویراستار]. [۲] Ben Carson: یکی از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال ۲۰۱۶ از حزب جمهوری‌خواه بود. در یکی از مناظراتی که میان نامزدهای جمهوری‌خواه برگزار شد، مجری مراسم به‌ترتیب نام نامزدها را می‌خواند و آن‌ها از پشت صحنه، با عبور از راهرویی چندمتری، وارد صحنه می‌شدند. چون تعداد نامزدها زیاد بود، مجری هم اسامی را تقریباً سریع می‌خواند و نامزدها نیز می‌بایست سریع وارد صحنه می‌شدند و با این حال باز هم میان ورود دو نامزد متوالی چند ثانیه بیشتر فاصله نبود. کارسون آنقدر آهسته وارد راهرو شد که حتی نفر بعدی هم زودتر از او به صحنه رسید. کارسون هم دست‌پاچه شد و در راهرو ماند. ترامپ هم که اوضاع را چنین دید کنار او ماند تا او بیشتر احساس خجالت نکند. در انتها مجری مجبور شد دوباره نام کارسون و ترامپ را صدا بزند تا آن‌ها وارد صحنه شوند [مترجم]. [۳] Tashiro, Ty. Awkward: The Science of why We’re Socially Awkward and why That’s Awesome. HarperCollins, 2017 [۴] Nerd: به افرادی معمولاً کتاب‌خوان گفته می‌شود که علاقۀ شدید و حتی وسواس فکری به موضوع یا موضوعات خاصی دارند. این افراد مهارت‌های اجتماعیِ ضعیفی دارند [مترجم]. [۵] Asperger: نوعی اختلال رشد عصبی است که با مشکلات بسیار در ارتباطات بین فردی و غیرکلامی همراه است. این افراد معمولاً علایق و رفتارهای وسواسی و تکراری دارند. این افراد معمولاً فقط به یک موضوع علاقه‌مند می‌شوند و مایلند همه‌چیز را در آن مورد بدانند [مترجم]. [۶] Social anxiety disorder: افراد مبتلا به این اختلال در موقعیت‌های اجتماعی دچار ترس و اضطراب شدید می‌شوند. [۷] Bell curve: منحنی زنگی یا زنگوله‌ای به‌علت شکل آن به این نام خوانده می‌شود. توزیع طبیعی یا منحنی زنگوله‌ای یکی از مهم‌ترین توزیع‌ها در نظریۀ احتمالات است و بسیاری از متغیرهای طبیعی (وزن، هوش، قد و …) از این توزیع پیروی می‌کنند. به زبان ساده یعنی مثلاً عدۀ بسیار کمی داری قدی کوتاه یا بلند (دو سر منحنی) هستند و اکثریت در محدودۀ قد معمول قرار دارند [مترجم]. [۸] Subclinical: بیماری غیربالینی یعنی بیماری در بدن فرد وجود دارد ولی علایم آن پنهان و بسیار کم است تا جایی که نمی‌توان بیماری را تشخیص داد. در روانشناسی به حالتی گفته می‌شود که برخی نشانه‌ها بروز کرده‌اند ولی در حدی نیستند که بتوان آنها را به بیماری نسبت داد [مترجم]. [۹] Rage to master\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157955.json b/train/528157955.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..6ff615aaeb008d453fac1495af8518593eb51bae
--- /dev/null
+++ b/train/528157955.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "لذت‌های فراموش‌شدۀ اسکرین‌سیور",
+  "subtitle": "اسکرین‌سیورها نشانه‌ای از دورانی سپری‌شده هستند که در آن هنوز می‌شد صفحۀ مانیتورها را ترک کرد",
+  "introduction": "تا چند سال پیش، وقتی از پشت رایانۀ خانگی‌تان بلند می‌شدید تا کمی خستگی در کنید، یا حتی اگر سر جایتان چند دقیقه‌ای به فکر فرو می‌رفتید، ناگهان تصاویر توهم‌آلودی صفحۀ مانیتور را پر می‌کرد. لوله‌های پیچ در پیچی که ظاهر می‌شد و محو می‌گشت یا دیوارهایی آجری که مرتباً بالا می‌آمد و می‌چرخید. اسکرین‌سیورها بخشی مهم از فرهنگ دیجیتال بوده‌اند که امروز به فراموشی سپرده شده‌اند: بخشی که در عصر سرعت طرفدار سکون بود.",
+  "content": "زک هت‌فیلد، پاریس ریویو — اولین باری که «خانۀ استریون»۱ اثر خورخه لوئیس بورخس را خواندم، داستان کوتاهی که راوی آن دیوانه‌وار در هزارتویی بی‌انتها می‌دود، احساس مبهمی از آشناپنداری به من دست داد، احساسی که آرام آرام به فهمِ غریب و خوشایندی تبدیل شد. خانه‌ای با بی‌نهایت در، خالی بودنش و بیهودگی گیج‌کننده‌اش. بورخس انگار یک اسکرین‌سیور محبوب دهۀ نودی را توصیف می‌کرد. حتماً می‌دانید کدام را می‌گویم، مارپیچ ویندوز، همان دیوارهای آجرقرمز با بی‌نهایت چرخش که وقتی کسی پای کامپیوتر نبود، بالا می‌آمد. در پایان داستانِ بورخس که معلوم می‌شود راوی همان مینوتاوروس کشته‌شدۀ اساطیر یونان است، این ارتباط آشکارتر می‌شود؛ همیشه اسکرین‌سیورها برای من ارتباط ظریفی با آخرت داشته‌اند. اولین اسکرین‌سیوری که از کامپیوتر خانگی منزلمان به یاد می‌آورم، یک سایکدلیای۲ قرمز بود که جای سیاهی صفحه را می‌گرفت، نوعی زیبابین پر از طرح و پیچار که همیشه در وضعیتی نامشخص قرار داشت. آخرشب‌ها میان‌وعده‌ای ناسالم آماده می‌کردم و صبورانه جلوی مانیتور منتظر ظاهرشدن آن می‌نشستم، گویی که بچه‌ای التماس مرگ را بکند. پیش خودم فکر می‌کردم چقدر خوب می‌شد اگر همۀ ما آخر کار پشت یک صفحۀ شیشه‌ای با آن پیکسل‌های متحرک گیر می‌افتادیم. این فکر غریزی‌ام زمانی تقویت شد که شنیدم مادربزرگ بیوۀ یکی از دوستان کودکی‌ام معتقد است شوهر فقیدش سعی دارد از طریق یکی از اسکرین‌سیورهای کم‌مایۀ شرکت دل با او ارتباط برقرار کند. او شب‌ها مراقب بود تا مبادا نشانگر موشواره را تکان دهد، و از این احضار روح عجیب معشوقش لذت می‌برد.\n اگر هنوز هم اسکرین‌سیورها برایم رنگ‌وبویی از آخرت دارند به خاطر زوال خودشان نیز هست. حالا دیگر نیازی به اسکرین‌سیور نداریم، چون صفحه‌های موبایلمان همیشه روشن است، این‌باکس‌هایمان پر است و سرتیترهای پادآرمان‌شهری همواره راه خود را به درون آگاهی ما می‌گشایند. لپ‌تاپ‌هایمان برای وقتی که چشم از آن‌ها برمی‌داریم، دارای محافظ صفحه‌های بهینه‌ای هستند با حالت معلق (اسلیپ) بی‌روح و یکنواخت. آنچه با مرگ اسکرین‌سیورها (که خودشان گواه بر عدم‌استفاده بودند) ترک کردیم، فرهنگی بود که می‌توانست زندگی دور از صفحۀ نمایش را بپذیرد.\n آیا می‌توانیم اسکرین‌سیور را یک ایدئال هنری بنامیم؟ اف. تی. مارینتی در سال ۱۹۰۹ پرچم فوتوریسم را با این شعار در دنیای هنر برافراشت: «تاکنونْ ادبیات سکون اندیشمندانه، خلسه و خیال را ستوده است. ما می‌خواهیم عمل پرخشگرانه، بیداری سرکشانه، زندگی مضاعف و مشت ضربه‌زننده را تجلیل کنیم». اسکرین‌سیورها با وجود گرایش فراوانی که به انتزاعات فوتوریستی دارند، اما لذت همان سکون و خلسه و خیالی را به‌دست می‌دهند که مارینتی از آن متنفر بود. ابتذال آن‌ها به نوعی تعالی تبدیل می‌شود. البته برایمان عادی شده که متصدیان فرهنگ با نوعی نوستالژی قهرمانانه، یادگارهایی از موزۀ خاک‌گرفته و ازیادرفتۀ اینترنت رو می‌کنند. اکنون که ایموجی‌ها، بازی‌های ویدیویی و گیف‌ها سر از خاک بیرون می‌آورند و به زور به نهادهایی باپرستیژ تبدیل شده و لعابی متشخصانه از هنر بر آن‌ها کشیده می‌شود، در عجب می‌مانیم که چطور چیزی که زمانی همه‌جا وجود داشت یا منسوخ بود، اینک از لحاظ زیبایی‌شناختی یا مفهومی، عمیق به شمار می‌آید. اما از میان تمام عتیقه‌های دیجیتال و مغفول‌ماندۀ دوران جوانی کامپیوتر، شاید جذاب‌ترینشان اسکرین‌سیور باشد. اسکرین‌سیورهای برتر از لحاظ بصری هیپنوتیزم‌کننده، از لحاظ فکری تأمل‌برانگیز و تا حد زیادی کالازدایی‌شده۳ هستند و به همین خاطر فضایل چندین جنبش هنری را یکجا در خود دارند. حتی بیانیه‌ای محکوم‌کننده در اسکرین‌سیورها وجود دارد: اینکه کوچک‌ترین لمس انسان طلسم آن‌ها را می‌شکند. وب‌سایت‌هایی نظیر اسکرین‌سیور گالری برای دورزدن متصدیان نهادها، کاربرانشان را ترغیب می‌کنند تا هر ماه یک اثر هنری جدید را به صورت اسکرین‌سیور دانلود کنند. با وجود بیهودگی شاعرانۀ این اسکرین‌سیورها، از دانلودکردن آن‌ها لذت می‌برم: امروزه هر لپ‌تاپی که اسکرین‌سیوری را پخش می‌کند، بیش از اینکه بخواهد انرژی ذخیره کند، انرژی را مصرف می‌کند.\n تاریخچه‌های موجود از اسکرین‌سیور اندک‌شمارند و اکثرشان جلوی رمان علمی‌تخیلی بیگانه‌ای در سرزمینی بیگانه۴ اثر رابرت هاین‌لاین سر تعظیم فرود می‌آورند، رمانی که با یک جمله، پیشگوی اختراع اسکرین‌سیور بود: «در جلوی صندلی او، منبعی از تصویر سه‌بعدی بود که در لفافۀ یک آکواریوم مخفی شده بود. او آن را روشن کرد و ماهی‌های گوپی و تترا جای خود را به چهرۀ مشهور وینچل آگوستس گریوز دادند». اینجا لذت خاصی در چشم دوختن به اسکرین‌سیور مشاهده می‌شود، البته این رمان در سال ۱۹۶۱ نوشته شده، درست؛ اما در آیندۀ نه چندان دورِ هاین‌لاین نیز همین وضع است، یعنی می‌توان گفت همان آینده‌ای که ما اکنون در آن زندگی می‌کنیم (امروزه نگاه کردن به صفحات آکواریوم مجازی –که صنعتی منسوخ است– در آمازون چشمه‌ای از گذشته را نشان می‌دهد).\n اولین نرم‌افزار اسکرین‌سیور واقعی در سال ۱۹۸۳ در شماره‌ای از سافتاک منتشر شد، مجله‌ای که اینک تعطیل‌شده و به فرهنگی اختصاص داشت که حول کامپیوترهای خانگی در حال شکل‌گیری بود. گرچه نام این مجله به ذهن متبادر می‌کند که مشتریان آن به سکس تلفنی علاقه‌مندند، اما سافتاک در اوایل دهۀ هشتاد مسائل برنامه‌نویسی، بازی، تجارت و بسیاری موضوعات دیگر را پوشش می‌داد. خوانندگان شمارۀ موردنظر درحالیکه ورق می‌زده‌اند، صفحه‌ای را دیده‌اند که با خطی درشت و پررنگ به این عنوان آراسته شده: «صفحۀ مانیتورتان را نجات دهید!» و سپس مقاله‌ای با همین لحن متعجبانه در ادامۀ آن آمده است: «شاید در همین لحظه، مانیتور ویدیویی یا نمایشگر مونوکروم آی.بی.ام شما در معرض خطر باشد!» البته خودِ اسکرین‌سیور هیجان کمتری نسبتاً به این عنوان داشت. پس از سه دقیقه، صفحه فقط سیاه می‌شد.\n اسکرین‌سیورها هم همراه با موسیقی هیپ‌هاپ، کمدی‌های سیت‌کام و اقتصاد، در دوران ریاست‌جمهوری بیل کلینتون شکوفا شده و به نقطۀ اوجِ بروز خلاقانۀ خود رسیدند. چیزی که این دوران طلایی را ممکن ساخت، پروژه‌ای دیگر با نامی غلط‌انداز بود: «پس از تاریکی» شرکتی نرم‌افزاری بود که مقر آن در خلیج سان‌فرانسیسکو بود و توانست به طور مؤثری بازار اسکرین‌سیور را مختل کند. چیزهای بدذاتی که آن‌ها به این ژانر افزودند شامل موارد کلاسیک و قابل تنظیمی بود نظیر توسترهای هوابرد، شبیه‌ساز پرواز فضا و مجموعه‌ای با موضوع فرهنگ عامه (با ماژول‌هایی نظیر پیشتازان فضا و سیمپسن‌ها). حداقل دو شاهکار برای کسانی که محصولات ویندوز را ترجیح می‌دادند در دسترس بود: همان مارپیچ آجری که پیش‌تر در مورد آن صحبت کردیم و نیز لوله‌های «سه‌بعدی» رنگارنگ که همواره به روشی تقریباً شبیه به پلکان پنروز ساخته و واساخته می‌شدند. هنوز غروب‌هایی را به یاد دارم که پشت کامپیوترهای قرن بوقِ کتابخانۀ مدرسه می‌نشستیم، مات و مبهوت در فرشته‌ماهی‌ها و جراح‌ماهی‌های آبی، کهکشان‌ها و اشکال هندسی چرخانی که ریاضیاتشان بیشتر از خودِ کلاس ریاضی مرا جذب می‌کرد. امروزه اسکرین‌سیورهای قدیمی بافتاری دانه‌ای از زندگی روزمره به دست می‌دهند که مرا قادر می‌سازد به طور کامل در نقاط دیگری در زمان قرار بگیرم.\n پس تعجبی ندارد که انستیتو هت نیووه در روتردام در حال اجرای نمایشگاهی کامل به نام «حالت معلق»۵ است که به اسکرین‌سیورهای گذشته اختصاص دارد. در چنین دوران آرزومندانه‌ای که همه غرق در پدیده‌هایی نظیر موج سیمپسن و پوکمون‌گو هستند، جذابیت چنین نمایشگاه‌هایی چیز چندان مرموزی نیست.\n این نمایشگاه با تزئین رافائل روزندالِ هنرمند، حاوی طیفی از طرح‌های بامزه از «پس از تاریکی»، اپل و مایکروسافت است. از سویی به نظر می‌رسد که جدا کردن این اسکرین‌سیورها از اصالت خاکیشان (اتاقکی یکنواخت، دفتری خانگی، فضایی کتابخانه‌ای) خطر زیرپاگذاشتن دو وجه اساسی این هنر یعنی صمیمیت و کوچک‌بودن را در بر دارد. اینکه آن‌ها را روی دیوارهای بزرگ پخش کرده و به تجربه‌ای عظیم تبدیل نموده‌اند، چیزی را عوض نمی‌کند. با این حال، اشتیاق برای چیزی اینچنین گذرا باعث می‌شود این نمایشگاه ضروری باشد، هرچند به شکلی تحسین‌برانگیز و غیرضروری.\n اسکرین‌سیور را نمی‌توان در یک لحظه مصرف کرد. نمی‌توان آن را جلو و عقب کرد. این ژانر با نوع خاصِ هنرِ مقاومتی‌اش، هیچ سنخیتی با فوریت ندارد. اسکرین‌سیورها از زمان گریزانند و شروع یا پایان واقعی ندارند. شاید ماهیت خودارجاع و دایره‌وار اسکرین‌سیورها باشد که قراردادن آن‌ها روی یوتیوب چه به صورت ویدیوهای ده دقیقه‌ای و چه دوازده ساعته باعث افسون‌زدایی آن‌ها می‌شود. چند دهه قبل، برخورد با یک اسکرین‌سیور در اتاقی اشتراکی (یا مشاهدۀ چندین اسکرین‌سیور در یک اداره در زمان ناهار، یا اتاقک‌هایی که با طرح‌های انتخابی کارگران روشن می‌شد) احتمالاً نشان از تنهایی خودتان داشت. وقتی یک اسکرین‌سیور را به اختیار نگاه می‌کنید، این احساس هیچگاه به سراغتان نمی‌آید.\n اما تکنولوژی هم غرابت‌های خود را دارد. یکی از وظایف اسکرین‌سیور که دیگر نقش محافظت از مانیتور ما در برابر «شبح تصویر» یعنی ته‌ماندۀ تصویر صفحه را ندارد، تسکین تنهایی حاصل از زل زدن به صفحه مانیتور است. الکتریک شیپ را در نظر بگیرید، پروژه‌ای که در سال ۱۹۹۹ اجرا شد و هنوز هم فعال است. این پروژه همگان را قادر می‌سازد تا کدی برای یک وضعیت انتزاعی سورئال و دائم‌التغییر دریافت کنند که ظاهراً برای شرایطی طراحی شده که تحت تأثیر یک مادۀ مخدر به آن نگاه کنند. وقتی کامپیوترهای دارای این نرم‌افزار به حالت معلق می‌روند، خواب جمعیتی از تصاویر شکسته را می‌بینند که منبع آنْ هزاران کاربر شبکه‌ای هستند، و بدین صورت، تجربه‌ای که به طور سنتی با تنهایی عجین بوده، به تجربه‌ای جمعی تبدیل می‌شود. البته آن همه افرادی را هم از قلم نیندازیم که با اسکرین‌سیور خاطر عزیزانشان را گرامی می‌دارند، عزاداری می‌کنند و یاد رفتگان را در خاطر زنده می‌کنند. من هم مانند بی‌شمار افراد دیگر، تصویر خانوادگی را طراحی کرده‌ام تا بر روی صفحۀ غیرفعالم بالا و پایین برود. درضمن تصاویر زیبا و ثابت آبدره‌ها و شفق‌های قطبی را نیز نباید از یاد ببریم، تصاویری که در ال.سی.دی‌ها و صفحه‌های پلاسما بسیار همه‌گیر بود، تصاویر جزایری که دوست داشتیم ما را در آن‌ها تنها بگذارند. اسکرین‌سیورها چیزی را نشان می‌دهند که ما میلش را داریم، مخصوصاً با افکت‌های افق‌گردی کِن‌بِرنز. این نوع فرار از واقعیتْ نقشی محوری در تصویرگری این رسانه دارد، چون قدیمی‌ترین اسکرین‌سیورها در مراکز اداری اجرا می‌شد، جاییکه احتمالاً جو نفرت یا بی‌تفاوتی نسبت به ارباب رجوع حکمفرما بود. به تمام آن سواحل آفتابی، عکس‌های عزیزان و حیوانات خانگی و حتی فانتزی‌های جنسی بیاندیشید که وقتی صفحۀ نمایشمان فکر می‌کند ما جلوی آن نیستیم، تحقق می‌یابند. شاید حتی اشتیاقی تاریک برای امر مطلق در آن اشکال آراسته وجود داشته باشد، نوعی میلِ به فراموشی‌سپرده‌شدن.\n یکی از دوستانْ مناسکی شبانه را از دوران کودکی‌اش به یاد می‌آورد. او لپتاپی را بی‌صدا در اتاق خوابش می‌گذاشت و با تماشای آتشکاری تصویرساز موسیقی آی‌تونز، غرق در توهم پیش‌ازخواب۶ می‌شد. او می‌گوید که این کار آرامَش می‌کرد، درست همانطور که صدای یکنواخت پنکه‌های برقی بچه‌ها را آرام می‌کند. برای من شخصاً فکرِ خوابیدن در حضور چنین بی‌کرانگی‌ای که استعاره‌ای آشکار از ذهن است، بسیار بی‌قرارکننده است. شاید دلیل اینکه اسکرین‌سیورها کمی برایم حس جن‌گیری داشتند این بود که همیشه در اتاق‌های خالی احضار می‌شدند. ویندوز ۹۸ حتی اسکرین‌سیوری با محور وحشت داشت، خانه‌ای جن‌زده با ماه نقره‌ای که در طول صفحۀ نمایش حرکت می‌کرد تا گذر زمان را نشان دهد. اما من همیشه وجه معنوی را می‌دیدم، همان ژانر فرعی فراگیر که نمونه‌های مخوف آن «ویندوز میستیفای» و «تپش اپل» بودند. در دوران بزرگ‌شدنم، رگه‌های پراکنده و رنگاوارنگ میستیفای را تماشا می‌کردم و به همان مادربزرگ دوستم فکر می‌کردم. این را نوعی فال اموات می‌دانستم که تا ابد ورای تفسیر من خواهد بود.\n دهۀ نود و دهۀ اول قرن بیست‌ویکم دوران علاقۀ همگانی به اسکرین‌سیور بود، اما دوران ما آن‌ها را نوعی فکر سرسری به شمار می‌آورد. با بررسی حالت‌های پیش‌فرض لپتاپم که شامل پنگوئن‌های شاد، مناظر شبانی و عوالم کیهانی بود، برایم آشکار شد که اسکرین‌سیورهای امروزی برای آرامش‌بخشی طراحی می‌شوند. واقعاً جای تأسف است. اسکرین‌سیورهای دوران کودکی من ندا می‌دادند که زندگی پر از شور، خیال و البته سکون است.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را زک هت‌فیلد نوشته است و در تاریخ ۲۳ می ۲۰۱۷ با عنوان «Salvation Mode» در وب‌سایت پاریس ریویو منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳ مرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «لذت‌های فراموش‌شدۀ اسکرین‌سیور» و با ترجمه علیرضا شفیعی‌نسب  منتشر کرده است. •• زک هت‌فیلد (Zack Hatfield) نویسندۀ ساکن نیویورک است. نوشته‌های انتقادی او در لوس‌آنجلس ریویو آو بوکز، بامب‌مگزین و وب‌سایت آرت فوروم منتشر شده‌اند. [۱] The House of Asterion [۲]  Psychedelia: خرده‌فرهنگی مبتنی بر استفاده از روانگردان و سبک زندگی متأثر از آن که در هنر نیز نمود می‌یابد [مترجم]. [۳] decomodified [۴] Stranger in a Strange Land [۵] Sleep Mode [۶] hypnagogia\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157956.json b/train/528157956.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a9ebc8681c3a1e09da38bf81b9534a5c0c439b62
--- /dev/null
+++ b/train/528157956.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور اقتصاد به دین تبدیل شد؟",
+  "subtitle": "آیین‌نامۀ اخلاقی‌ اقتصاد وعدۀ رستگاری می‌دهد، ولی شاید پذیرش عمدۀ مناسکش فقط از سر ایمان باشد",
+  "introduction": "اقتصادان‌ها می‌گویند اقتصاد علمی تمام‌عیار است: بی‌طرف و مبتنی بر شواهد عینی. اما به‌سختی می‌توان این ادعا را پذیرفت، بیش از همه به دلیلِ اختلافاتی که بینِ مکتب‌های مختلف اقتصادی در جریان است. هر مجموعه‌ای از داده‌ها، مجموعۀ رقیبی دارد که صحتش را به خطر می‌اندازد و شانه‌به‌شانۀ هر نظریه‌ای، نظریه‌ای بدیل ایستاده است. به‌همین‌دلیل، اقتصاددانان‌ها برای فراگیر شدنِ استدلال‌های خود، باید مثل مبلغان مذهبی یار جمع کنند. ‌اما شباهت اقتصاد به دین، به همین مسئله محدود نمی‌شود.",
+  "content": "جان رپلی، گاردین —  انگلستان یک کلیسای رسمی دارد، اما کمتر کسی از ما امروز به آن توجه چندانی می‌کند. ما تابع دینی حتی قدرتمندتر از آن هستم که زندگی‌مان را حول آن جهت می‌دهیم: اقتصاد. روی این حرف تأمل کنید. اقتصاد یک دکترین جامع عرضه می‌کند، با آیین‌نامه‌ای اخلاقی که به پیروانش وعدۀ رستگاری در این دنیا را می‌دهد: ایدئولوژی‌ای چنان گیرا و اقناع‌گر که مؤمنانش کل جامعه‌شان را در راستای خواسته‌های آن بازسازی می‌کنند. روحانیان، عارفان و جادوگرانِ خود را دارد که با طلسم‌هایی مثل «مشتق» یا «ابزار سرمایه‌گذاری ساختاریافته»، از آب کره می‌گیرند. و مثل ادیان سابقی که جایشان را گرفته است، پیامبران و مصلحان و اخلاق‌گرایان و بالاتر از همه واعظان اعظم خود را دارد که در مقابله با بدعت‌گزاران، از راست‌کیشی حمایت می‌کند.\n با گذر ایام، اقتصاددانان یکی پس از دیگری در همان نقشی فرو رفته‌اند که از چنگ اهل کلیسا درآورده بودیم: نصیحت‌کردن ما برای رسیدن به سرزمین موعودی پُر از مواهب مادی و رضایت بی‌انتها. مدت‌ها بود که گویا به این وعده عمل می‌کردند چنانکه کمتر دینی به اندازۀ آنها موفق عمل کرده بود: درآمدهای ما هزاران برابر می‌شد و غرق استخر نعماتی بودیم که لبالب از ابداع‌ها، مرهم‌ها و لذت‌ها بود.\n این بهشت‌مان بود، و پاداش سنگینی به واعظان اقتصاد دادیم: جایگاه، ثروت و قدرت شکل دادن به جوامع‌مان بر اساسِ به رؤیای آن‌ها. در پایان قرن بیستم و در گرماگرمِ رشد اقتصادی‌ای که قرار بود اقتصادهای غربی را به طرز بی‌سابقه‌ای در تاریخ بشر ثروتمند کند، اقتصاد گویا جهان را فتح کرده بود. وقتی تقریباً همۀ کشورهای این سیاره تابع یک نسخه از کتاب فرامین بازار آزاد بودند، و دانشجویان به رشته‌های این حوزه هجوم آورده بودند، انگار اقتصاد در آستانۀ دست‌یابی به هدفی بود که از چنگ همۀ آموزه‌های دینی دیگر در تاریخ گریخته بود: درآوردن کل اهالی سیاره به آیین خود.\n ولی اگر بتوان درسی از تاریخ گرفت، آن درس این است که هرگاه اقتصاددانان مطمئن بوده‌اند به هدف والای صلح و رونق ابدی رسیده‌اند، پایان رژیم موجود نزدیک بوده است. در آستانۀ سقوط وال‌استریت در ۱۹۲۹، اقتصاددان آمریکایی ایروینگ فیشر به مردم توصیه کرد بروند سهام بخرند؛ در دهۀ ۱۹۶۰، اقتصاددانان کینزی می‌گفتند هرگز رکود دوباره‌ای رُخ نخواهد داد چون ابزارهای مدیریت تقاضا را به حد کمال رسانده‌اند.\n سقوط ۲۰۰۸ هم فرقی نداشت. پنج سال قبل آن، در ۴ ژانویۀ ۲۰۰۳، رابرت لوکاس (برندۀ جایزۀ نوبل) سخنرانی فاتحانه‌ای در مقام رییس انجمن اقتصاد آمریکا داشت. او با یادآوری به همکارانش که دقیقاً اقتصاد کلان از دل رکود زاده شد تا سعی در جلوگیری از وقوع دوبارۀ چنین فاجعه‌ای داشته باشد، اعلام کرد که او و همکارانش به نوبۀ خود، به یک پایان تاریخ رسیده‌اند. لوکاس برای محفل‌شان گفت: «اقتصاد کلان در این معنا موفق شده است. مسألۀ اصلی‌اش یعنی جلوگیری از رکود، حل شده است.»\n همین‌که خود را متقاعد می‌کنیم واعظان اقتصاد بالاخره آن نفرین قدیمی را بی‌اثر کرده‌اند، همان نفرین دوباره می‌آید تا بر ما سایه بیافکند: غرور همیشه مقدمۀ سقوط است. از زمان سقوط اقتصادی ۲۰۰۸، اکثر ما شاهد افت استانداردهای زندگی‌مان بوده‌ایم. در این اثنا، گویا واعظان در دیرهای خود گوشه‌نشین شده‌اند و مشغول جدل‌اند که چه کسی در فهم خود خطا کرد. جای تعجب نیست که ایمان ما به «متخصصان» بر باد رفته است.\n تکبر هیچ‌جا خوب نیست، ولی در اقتصاد می‌تواند خطر مضاعفی داشته باشد چون پژوهشگران این حوزه فقط ناظر قوانین طبیعت نیستند، بلکه در ساخت این قوانین سهیم‌اند. اگر حکومت، با هدایت واعظانش، ساختار مشوق‌های جامعه را چنان تغییر دهد که همسو با پیش‌فرض «رفتار خودخواهانۀ مردم» شود، بعد فقط باید بنشینید و تماشا کنید که مردم هم دقیقاً همین رفتار را بروز می‌دهند. آنها برای فلان کار پاداش می‌گیرند و برای بهمان کار جریمه می‌شوند. اگر بنا به آموزش‌تان باور کرده باشید که حرص و طمع خوب است، احتمال اینکه بر همین اساس عمل کنید بیشتر می‌شود.\n تکبر در اقتصاد ناشی از نقص اخلاقی اقتصاددانان نبود، بلکه حاصل یک اعتقاد نادرست بود: باور به اینکه حوزۀ کار آنها، یک علم است. این حوزه نه علم است و نه می‌تواند باشد، و همواره بیشتر شبیه به نوعی کلیسا عمل کرده است. کافی است به تاریخش نگاهی بیاندازید تا متوجه این نکته شوید.\n انجمن اقتصاد آمریکا، که رابرت لوکاس برایش سخنرانی کرد، در ۱۸۸۵ تأسیس شد یعنی دقیقاً زمانی که اقتصاد تازه می‌خواست خود را به‌منزلۀ یک رشتۀ متمایز تعریف کند. در اولین جلسه، بنیان‌گذاران انجمن یک زیربنا پیشنهاد دادند که اعلام می‌کرد: «تعارض کار و سرمایه، تعداد زیادی مسائل اجتماعی را به میان آورده که حل‌شان بدون تلاش متحد کلیسا، دولت و علم ممکن نیست.» از آنجا تا آغاز رویکردی تبشیری به بازار در دهه‌های اخیر، مسیری طولانی گذشته است.\n ولی حتی در آن زمان هم این نوع کنشگری اجتماعی، جنجال‌برانگیز بود. هنری کارتر آدامز، یکی از بنیان‌گذاران انجمن، متعاقباً در یک سخنرانی در دانشگاه کُرنل از آزادی بیانِ رادیکال‌ها دفاع کرد، و صنعت‌گرایان را متهم کرد که با ترویج بیگانه‌هراسی، حواس کارگران را از برخورد بدی که با آنها می‌شود پرت می‌کنند. او نمی‌دانست یکی از مخاطبانش هنری سیج بود: غول صنعت چوب نیویورک و یکی از واقفین اولیۀ دانشگاه کُرنل. همین که سخنرانی تمام شد، سیج روانۀ دفتر رییس دانشگاه شد و اصرار کرد: «این مرد باید برود؛ او عصارۀ جان جامعه‌مان را می‌مکد.» بعد که جلوی عضویت آدامز در هیئت‌علمی دانشگاه گرفته شد، او پذیرفت در دیدگاه‌هایش تأمل کند. بر همین اساس، در پیش‌نویس آخر زیربنای انجمن، آن بخشی که آزادی مطلق اقتصادی را «ناامن در سیاست و نامعقول در اخلاقیات» می‌نامید حذف شد.\n بدین‌ترتیب روندی نهاده شد که تا امروز ادامه یافته است. منافع قدرتمند سیاسی (که در طول تاریخ نه‌تنها صنعت‌گرایان ثروتمند بلکه صاحبان حق رأی را هم شامل می‌شده است) در شکل‌دهی به هستۀ علم اقتصاد نقش داشتند و در ادامه، جامعۀ علمیِ اقتصاد این هسته را مستحکم می‌کردند.\n وقتی یک اصل به‌عنوان راست‌کیشی تثبیت می‌شود، تقریباً همان‌طور رعایت می‌شود که یک دکترین دینی خود را از خدشه مصون نگه می‌دارد: با سرکوب یا اجتناب از بدعت‌ها. مری داگلاس، انسان‌شناس، در کتاب خلوص و خطر۱ می‌گوید کارکرد تابوها آن بود که به بشر کمک می‌کرد نظمی بر دنیای به‌ظاهر بی‌نظم و آشوب‌زده حاکم کند. کارکرد اصول موضوعۀ متعارف اقتصاد هم چندان متفاوت نبوده‌اند. رابرت لوکاس با لحنی تأییدآمیز گفته بود که تا اواخر قرن بیستم، اقتصاد چنان خوب توانست تفکرات کینزی را از خود بزُداید که هروقت کسی در یک سمینار یک ایدۀ کینزی را به زبان می‌آورد «مخاطبان شروع می‌کردند به پچ‌پچ و خنده.» چنین واکنش‌هایی، تابوهای اقتصاد را به دست‌اندرکارانش یادآوری می‌کرد: یک سقلمۀ آرام به یک دانشگاهی جوان تا بداند که این حرف و حدیث‌ها جلوی کمیتۀ گزینش هیئت‌علمی شاید چندان خوب نباشند. این دلواپسی دربارۀ نظم و انسجام، بیشتر کارکرد دست‌اندرکاران این حوزه است تا روش اقتصادپژوهی. مطالعاتی که روی خصیصه‌های شخصیتی مرسوم در رشته‌های مختلف انجام شده‌اند نشان می‌دهند که اقتصاد، مثل مهندسی، معمولاً برای کسانی جذاب است که برای نظم اهمیت فوق‌العاده‌ای قائل‌اند و ابهام را دوست ندارند.\n طنز ماجرا آنجاست که اقتصاد، در تلاش برای تبدیل خود به علمی که می‌تواند به نتایج قاطع و سریع برسد، گاهی مجبور بود روش علمی را کنار بگذارد. برای مبتدیان بگویم که اقتصاد بر پایۀ اصول موضوعه‌ای است دربارۀ دنیا نه آنچنان که هست، بلکه آنچنان که اقتصاددانان دوست دارند باشد. چنانکه برای درآمدن به خدمت هر دینی باید ایمان را شهادت داد، عضویت در جرگۀ واعظان اقتصاد هم مستلزم برخی اعتقادات محوری دربارۀ طبیعت بشر است. از جمله، اکثر اقتصاددانان باور دارند که ما انسان‌ها منفعت‌جو، عقلایی و اساساً فردگراییم و پول بیشتر را به کمتر ترجیح می‌دهیم. این اصول ایمان، بدیهی تلقی می‌شوند. در دهۀ ۱۹۳۰، اقتصاددان بزرگ لیونل رابینز از حرفۀ خود چنان توصیفی ارائه کرد که تاکنون قاعدۀ اصلی میلیون‌ها اقتصاددان بوده است. اصول موضوعۀ این حوزه، حاصل «استنتاج از فرض‌های ساده‌ای‌اند که بازتاب حقیقت‌های بسیار پایه‌ای در تجربۀ عمومی‌اند» و لذا «مثل قوانین ریاضی یا مکانیک، جهان‌شمول‌اند و جای تعلیق ندارند.»\n استنتاج قوانین از اصول موضوعه‌ای که ازلی و بی‌چون‌وچرا محسوب می‌شوند، یک روش باستانی است. هزاران سال است که راهبان در صومعه‌های قرون‌وسطایی، با همین کار حجم عظیمی از دانش‌پژوهشی آفریده‌اند، و در آن از روشی بهره بُرده‌اند که توماس آکوئیناس به کمال رساند و فلسفۀ مدرَسی نام دارد. ولی این روشی نیست که دانشمندان به کار بگیرند، چون آنها معمولاً لازم می‌دانند پیش از آنکه نظریه‌ای بر اساس فرض‌ها ساخته شود، این فرض‌ها به بوتۀ آزمون تجربی گذاشته شوند.\n\nاما اقتصاددانان مدعی‌اند که آن‌ها نیز دقیقاً همین کار را می‌کنند؛ یعنی فرق آنها با راهبان آن است که ایشان نیز باید فرضیه‌هایشان را با شواهد محک بزنند. خُب، بله، اما این گفته بواقع مشکل‌آفرین‌تر از آن است که عمدۀ جریان اصلی اقتصاددانان بفهمند. فیزیکدان‌ها برای گره‌گشایی از بحث‌هایشان به داده‌هایی نگاه می‌کنند که در کل روی این داده‌ها توافق دارند. ولی داده‌هایی که اقتصاددانان استفاده می‌کنند، بسیار بیشتر محل نزاع است. مثلاً رابرت لوکاس اصرار داشت فرضیۀ بازارهای کارآی یوجین فاما علی‌رغم «سیل انتقادات» درست است. (این فرضیه می‌گوید که چون بازار آزاد همۀ اطلاعات موجود را در اختیار سوداگران قرار می‌دهد، قیمتی که به دست می‌دهد هرگز نمی‌تواند نادرست باشد.) ولی اعتقاد و شواهد پشتیبان لوکاس دقیقاً به اندازۀ اعتقاد و شواهدی بود که یک اقتصاددان دیگر، رابرت شیلر، در رد این فرضیه جمع کرده بود. در سال ۲۰۱۳ که بانک مرکزی سوئد می‌خواست تصمیم بگیرد برندۀ جایزۀ نوبل اقتصاد کیست، بین دو طرف سرگردان مانده بود: ادعای شیلر که بازارها معمولاً قیمت را نادرست تعیین می‌کنند، و اصرار فاما بر اینکه بازارها همیشه قیمت را درست تعیین می‌کنند. لذا تصمیمش این شد که به‌اصطلاح وسط لحاف بخوابد و به هر دو مدال داد. این حرکت سلیمان‌وار، اگر برای یک جایزۀ علمی بود، غریو خنده به پا می‌کرد. در نظریۀ اقتصادی، اغلب اوقات، هرچه دلتان بخواهد باور کنید را باور می‌کنید؛ و مثل هر عمل مؤمنانه، اینکه شیر را انتخاب کنید یا خط را، همان‌قدر بازتاب مزاج احساسی‌تان است که بازتاب ارزیابی علمی‌تان.\n علت اینکه داده‌های مورد استفادۀ اقتصاددانان و سایر دانشمندان علوم اجتماعی به ندرت پاسخ‌های مسلم به دست می‌دهند، پنهان نیست. اینها، داده‌های انسانی‌اند. ذرات زیراتمی، بر خلاف انسان‌ها، در نظرسنجی‌ها دروغ نمی‌گویند یا نظرشان دربارۀ چیزهای مختلف عوض نمی‌شود. واسیلی لئونتیف، یکی دیگر از برندگان جایزۀ نوبل است که نیم‌قرن پیش به عنوان رییس انجمن در آنجا سخنرانی کرد. او با توجه به همین تفاوت، لحن متواضعانه‌ای اتخاذ کرد. او به مخاطبانش خاطرنشان کرد داده‌هایی که اقتصاددانان استفاده می‌کنند تفاوت شگرفی با داده‌های مورد استفادۀ فیزیکدانان یا زیست‌شناسان دارد. او هشدار داد که در دستۀ دوم «دامنۀ اکثر پارامترها عملاً ثابت است» در حالی که مشاهدات در اقتصاد دائماً در حال تغییرند. مجموعه‌های داده‌ها باید مرتباً به‌روز شوند تا بدردبخور باشند. برخی داده‌ها از اساس بد هستند. جمع‌آوری و تحلیل داده‌ها به کارمندانی نیاز دارد که مهارت بالا و فرصت زیادی داشته باشند، که شاید کشورهای کمتر توسعه‌یافتۀ اقتصادی چندان از آنها برخوردار نباشند. لذا مثلاً فقط در سال ۲۰۱۰، حکومت غنا (که یکی از بهترین ظرفیت‌های داده‌جمع‌کُنی در آفریقا را دارد) مجبور شد برون‌داد اقتصادی‌اش را دوباره محاسبه کرده و با یک تغییر ۶۰ درصدی رقم آن را اصلاح کند.\n لئونتیف از اقتصاددانان می‌خواست وقت بیشتری برای شناختن داده‌هایشان صرف کنند، و وقت کمتری را به مدل‌سازی ریاضی بگذرانند. ولی، طبق اعتراف نادمانۀ او، روند در جهت مخالف پیش می‌رفت. امروزه اقتصاددانی که در یک روستا می‌گردد تا فهم عمیق‌تری از معنای داده‌ها بیابد، مخلوق نادری است. وقتی یک الگوی اقتصادی آمادۀ آزمون باشد، محاسبات عددی عمدتاً به گردن رایانه‌هایی می‌افتد که به پایگاه‌های ‌دادۀ بزرگ متصل‌اند. این روشی نیست که شکّاکان را کاملاً قانع کند. چون همان‌طور که برای توجیه تقریباً هر رفتاری می‌توانید یک نقل در انجیل بیابید، برای پشتیبانی تقریباً هر گزاره‌ای که می‌خواهید دربارۀ نحوۀ کار دنیا بیان کنید هم می‌توانید داده‌های انسانی بیابید.\n به همین خاطر است که در اقتصاد، ایده‌ها مُد می‌شوند و از مُد می‌افتند. سیر پیشرفت علم، در کل، خطی است. با ورود پژوهش‌های جدیدی که نظریه‌های موجود را تأیید کرده یا جانشین‌شان می‌شوند، یک نسل بُن‌مایۀ نسل بعد می‌شود. اما اقتصاد در یک چرخه پیش می‌رود. یک دکترین خاص اوج می‌گیرد، افول می‌کند و بعداً دوباره اوج می‌گیرد. به همین خاطر است که اقتصاددانان، نظریه‌هایشان را مشابه فیزیکدانان (فقط با نظر به شواهد) تأیید نمی‌کنند. برعکس، مثل واعظانی است که جماعتی را جمع می‌کنند، یک مکتب اقتصادی هم با جمع‌کردن پیروان (هم از سیاستمداران و هم از عموم مردم) قیام می‌کند.\n به عنوان نمونه، میلتون فریدمن یکی از پرنفوذترین اقتصاددانان اواخر قرن بیستم بود. ولی مدت‌ها طول کشید تا بالاخره گوشی برای شنیدن حرفش پیدا کرد. اگر سیاستمدارانی مثل مارگارت تاچر و رونالد ریگان نبودند که اعتقاد او به فضایل بازار آزاد را بپذیرند، شاید فریدمن همچنان یک چهرۀ حاشیه‌ای می‌ماند. آنها این ایده را به مردم قبولاندند، انتخاب شدند، و سپس جامعه را حسب آن طراحی‌ها بازسازی کردند. آن اقتصاددانی که پیروانی جذب کند می‌تواند روی سکوی خطابه برود. دانشمندان، جایی که پای شبه‌علم در میان نباشد، شاید به افکار عمومی متوسل شوند تا پیشرفت حرفه‌ای یا جذب منابع مالی پژوهش‌هایشان را تسهیل کنند، ولی نظریه‌هایشان بدین طریق تأیید نمی‌شوند.\n اگر در این خیالید که توصیف اقتصاد به مثابۀ یک دین تیشه به ریشۀ آن می‌زند، اشتباه می‌کنید. ما به اقتصاد نیاز داریم. اقتصاد می‌تواند نیرویی در جهت خیر و نیکی عظیم باشد، که بوده است. ولی به شرط آنکه هدفش را در نظر داشته باشیم، و همیشه به خاطر داشته باشیم از پس چه کارهایی برمی‌آید یا برنمی‌آید.\n معروف است که ایرلندی‌ها در وصف وطن کاتولیک‌شان می‌گویند یک روکش نازک مسیحی روی الحادی باستانی کشیده شده است. همین نکته شاید دربارۀ تبعیت ما از راست‌کیشی نئولیبرال امروزی هم صادق باشد که بر آزادی فردی، حکومت محدود (کوچک) و بازار آزاد تأکید می‌کند. علی‌رغم تبعیت بیرونی از یک دکترین ریشه‌دار، ما کاملاً به آن حیوان اقتصادی که قرار بوده باشیم تبدیل نشده‌ایم. مثل آن مسیحی که کلیسا می‌رود اما همواره تابع ده فرمان نیست، ما هم فقط زمانی طبق پیش‌بینی‌های نظریۀ اقتصادی رفتار می‌کنیم که به سودمان باشد. بر خلاف معتقدات اقتصاددانان راست‌کیش، پژوهش‌های جدید نشان می‌دهند بشر به جای اینکه همیشه دنبال بیشینه کردن سود شخصی باشد، همچنان تا حد معقولی نوع‌دوست و عاری از خودپرستی است. همچنین شاهدی در دست نداریم که انباشت بی‌انتهای ثروت، ما را شادتر کند. و وقتی تصمیمی می‌گیریم، بویژه اگر مربوط به اصول‌مان باشد، گویا کاری به آن حساب و کتاب «بیشینه‌سازی فایده» نداریم که در الگوهای اقتصادی راست‌کیش مفروض‌اند. حقیقت این است که در بخش عمدۀ زندگی روزمره‌مان، چندان تناسبی با الگوی اقتصادی نداریم.\n به مدت چندین دهه، تبشیری‌های نئولیبرال در پاسخ به چنین اعتراضاتی می‌گفتند ما موظفیم با الگو وفق پیدا کنیم، الگویی که تغییرناپذیر تلقی می‌شد. (شاید مثلاً یاد بیل کلینتون بیافتید که جهانی‌سازی نئولیبرال را «نیروی طبیعت» نامیده بود.) بااین‌حال، در پی بحران مالی ۲۰۰۸ و رکود پس از آن، در عمدۀ کشورهای غربی موجی علیه جهانی‌سازی به پا شده است. در یک سطح کلی‌تر، انکار گستردۀ «متخصصان» شکل گرفته است که بارزترین مصداقش انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۱۶ در آمریکا و همه‌پُرسی برکسیت است.\n افراد متعلق به طبقۀ «متخصصان» و واعظان اقتصاد وسوسه می‌شوند که چنین رفتاری را به مثابۀ منازعه میان ایمان و حقیقت‌های عینی رد کنند، منازعه‌ای که پیروز نهایی‌اش حقیقت‌های عینی است. ولی در واقع، این مقابله میان دو ایمان است، یا در عمل میان دو داستان پندآموز متمایز. متخصصانِ مصطلح چنان شیفتۀ اقتدارِ علمی‌شان شده بودند که از دیدن این واقعیت بازماندند که روایت خودشان از پیشرفت علمی، چیزی جز یک داستان پندآموز نبود. از قضا روایتی هم بود که پایان خوشی برای راویانش داشت، چون قصه‌ای برای جایگاه نسبتاً آسوده‌شان در جامعه می‌ساخت: این جایگاه، بنا به آن قصه، پاداش زندگی در یک جامعۀ شایسته‌سالار است که به افراد بر اساس مهارت و انعطاف‌‌پذیری‌شان لطف می‌کند. این روایت جایی برای بازندگان این نظم نداشت، چون رنجش‌های آنها را بازتاب شخصیت بی‌نزاکت و منحط خودشان (یعنی خُبث بنیادی‌شان) می‌دانست. یگانه لطفی که این داستان پندآموز در حق دیگران می‌کرد، وفق‌یابی تدریجی‌شان با نظم موجود در یک نظام طبقاتی صُلب بود. برای مخاطبانی که مشتاق پایان خوش بودند، این قصه چیزی جز اندوه نداشت.\n ولی ناکامی این روایت غالب، دلیل آن نیست که دانشجویان اقتصاد یک‌سره روایت‌ها را کنار بگذارند. به یک دلیل ساده، روایت‌ها جزء گریزناپذیر علوم انسانی باقی می‌مانند: چون انسان‌ها گریزی از روایت‌ها ندارند. جالب است که معدودی از اقتصاددانان این نکته را درک می‌کنند، چون کاسب‌کاران عموماً این را خوب می‌فهمند. چنانکه دو برندۀ جایزۀ نوبل جورج آکرلوف و رابرت شیلر در کتاب اخیرشان به دام انداختن صیدها۲ نوشته‌اند، بازاریابان همیشه از روایت‌ها استفاده می‌کنند: قصه‌هایی می‌بافند که امیدوارند خودمان را در آنها ببینیم و ترغیب شویم متاعشان را بخریم. آکرلوف و شیلر مدعی‌اند این ایده که بازارهای آزاد عملکرد کامل دارند، و این ایده که حکومت بزرگ ریشۀ بسیاری از مشکلات ماست، جزئی از آن قصه‌ای‌ هستند که بواقع مردم را گمراه می‌کند تا رفتارشان را چنان تنظیم کنند که با نمایش‌نامه جور درآید. لذا آنها معتقدند که داستان‌سرایی یک «متغیر جدید» برای اقتصاد است چون «قاب‌های ذهنی که بُن‌مایۀ تصمیمات مردم هستند» با داستان‌هایی شکل می‌گیرند که مردم برای خودشان می‌گویند.\n می‌توان استدلال کرد بهترین کار اقتصاددان‌ها آنجاست که ما بگوییم چه داستانی در سر داریم و آنها به ما توصیه کنند چه کنیم تا این داستان‌ها محقق شوند. این لاادری‌گری مستلزم تواضعی است که در راست‌کیشی اقتصادی در سال‌های اخیر خبری از آن نبوده است. با این حال، اقتصاددانان برای غلبه بر ناکامی‌های روایتی که رد شده است، لازم نیست سنت‌های خود را کنار بگذارند. به جای این کار، آنها می‌توانند در تاریخ خود کندوکاو کنند تا روشی بیابند که از این اطمینان تبشیری راست‌دینان پرهیز داشته باشد.\n واسیلی لئونتیف، در سخنرانی سال ۱۹۷۱ خود به عنوان رییس انجمن، دربارۀ خطرات رضایت از خود هشدار داد. او اشاره کرد که هرچند گذاشتن «تاج احترام فکری» بر سر اقتصاد آغاز شده است، ولی «برخی از ما که شاهد توسعۀ بی‌سابقۀ آن در سه دهۀ اخیر بوده‌ایم، از وضع فعلی رشته‌مان پریشانیم.»\n لئونتیف با اشاره به اینکه «نظریۀ محض» موجب دوری روزافزون اقتصاد از واقعیت روزمره می‌شد، گفت مشکل در «بی‌کفایتیِ ملموس آن ابزارهای علمی» است که از رویکردهای ریاضی برای حل‌وفصل دلواپسی‌های دنیوی استفاده می‌کنند. آن‌قدر وقت صرف ساخت مدل‌ها می‌شد که تأمل دربارۀ فرض‌های زیربنای این مدل‌ها به بعد موکول می‌گشت. او هشداری داد که در دورۀ رونق وام‌های درجه‌دو۳ که در مدل‌های ریاضی محبوب بودند شنیده نشد، اما آشکار شدن نقائص آن مدل‌ها در بُرهۀ بعدی فروپاشی بازار، گواه درستی بر پیشگویی او بود. لئونتیف گفته بود: «سودمندی کل این حرفه دقیقاً به اعتبار تجربی همین فرض‌ها بستگی دارد.»\n به نظر لئونتیف، دانشکده‌های اقتصاد روزبه‌روز بیشتر به دنبال استخدام و ارتقاء دانشگاهیان جوانی بودند که می‌خواستند مدل‌های خالصی بسازند که از لحاظ تجربی کمترین فایده و بدردبخوری را داشتند. لئونتیف می‌گفت که اقتصاددانان حتی وقتی تحلیل تجربی می‌کنند، به ندرت توجهی به معنا یا ارزش داده‌هایشان دارند. لذا او از اقتصاددانان خواست که با پژوهش جامعه‌شناختی، جمعیت‌شناختی و انسان‌شناختی به سمت کندوکاو در فرض‌ها و داده‌هایشان بروند، و گفت اقتصاد باید همکاری نزدیک‌تری با سایر رشته‌ها داشته باشد.\n تقاضای تواضعی که لئونتیف حدود ۴۰ سال قبل مطرح کرد، نشان‌مان می‌دهد همان ادیانی که پس از به قدرت رسیدن، دلبستۀ حقانیت خود شده و احساس می‌کنند باید شرارت را از وجود دیگران پاک کنند، دقیقاً همان ادیان، اگر در موضع اقلیت باشند، می‌توانند مُنادی آزادی و کرامت بشر باشند. کلیسا اگر فاصله‌اش را با قدرت حفظ کند و انتظارات بلندپروازانه‌ای از دستاوردهای احتمالی خود نداشته باشد، می‌تواند ذهن‌مان را به جنبش درآورد تا امکان‌های جدید و حتی دنیاهای جدید را تصور کنیم. هرگاه اقتصاددانان این نوع روش علمی شکّاکانه را در باب قلمرو انسانی به کار بگیرند، قلمرویی که در آن شاید هرگز نتوان واقعیت غایی را تشخیص داد، آنگاه احتمال دارد از تعصب در ادعاهایشان پا پس بکشند.\n پس پارادوکس ماجرا آنجاست که وقتی اقتصاد واقعاً علمی‌تر شود، یعنی روش درست علمی را دقیق‌تر پی بگیرد، کمتر «علم» به حساب می‌آید. تصدیق و پذیرش این محدودیت‌هاست که اقتصاد را از قید می‌رهاند تا دوباره در خدمت ما درآید.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nRapley, John. Twilight of the Money Gods: Economics as a Religion and How it all Went Wrong. Simon & Schuster, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب چان رپلی نوشته است و در تاریخ ۱۱ جولای ۲۰۱۷، با عنوان «How economics became a religion» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۶ مرداد ۱۳۹۶ آن را با عنوان «چطور اقتصاد به دین تبدیل شد» و با ترجمه محمد معماریان منتشر کرده است. •• چان رپلی (John Rapley) استاد روابط بین‌الملل در دانشگاه کمبریج و روزنامه‌نگار بریتانیایی است. رپلی یکی از مؤسسان موسسۀ تحقیقاتی کارابین پالیسی است. فهم توسعه، نظریه و عمل در جهان سوم (Understanding Development: Theory and Practice in the Third World) از مشهوترین کتاب‌های اوست. ••• این یادداشت، یک چکیدۀ ویراست‌شده از کتاب سپیده‌دمان خدایان پول (Twilight of the Money Gods) نوشتۀ جان رپلی است. [۱] Purity and Danger [۲] Phishing for Phools [۳] Subprime: وام دادن به متقاضیان درجه‌دو، یعنی کسانی که رتبۀ اعتباری و درآمدی پایینی دارند و احتمال آن هست که نتوانند اقساط خود را پرداخت کنند [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157957.json b/train/528157957.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..23d02188833385b2b1fa103b49f1434e675eb984
--- /dev/null
+++ b/train/528157957.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ببین چطوری راه می‌ره",
+  "subtitle": "شیوۀ راه‌رفتن شما دربارۀ شخصیتتان حرف می‌زند، ولی نه آن حرف‌هایی که شما دلتان می‌خواهد",
+  "introduction": "شیوۀ راه‌رفتن آدم‌ها، مثل چهره یا لباس‌هایشان برای ما معنادار است. ما از روی راه‌رفتن دیگران دربارۀ شخصیت و احساساتشان قضاوت می‌کنیم. اینکه مصمم و جدی هستند، یا بیخیال و سربه‌هوا، اینکه شاد و خوشحالند یا غمگین و عصبانی. البته تحقیقات متعدد روان‌شناختی نشان می‌دهند قضاوتِ اکثرِ آدم‌ها دربارۀ شخصیتِ دیگران از روی شیوۀ راه رفتنشان غلط است، اما یک گروه از انسان‌ها به شکلِ عجیبی در این قضاوت‌ها ماهرند: قاتلانی که بیماری‌های روانی دارند.",
+  "content": "کریستین جَرت، بی‌بی‌سی — اگر مردی را ببینید که با تبختری شبیهِ جان وین۱ وارد بار می‌شود، ممکن است فکر کنید که پسری سرسخت و معتمد به نفس است. یا شاید فکرهایی بکنید که کمی بی‌ادبانه باشد. در هر صورت، احتمالاً نمی‌توانید مانع نتیجه‌گیری درباره شخصیت او بر اساس گام برداشتنش بشوید.\nروان‌شناسان بیش از سه چهارم قرن است که مشغول مطالعۀ این فرضیات هستند و یافته‌هایشان نشان می‌دهد که بیشترِ ما گرایش داریم که براساس سبک راه رفتنِ آدم‌ها، تفاسیر بسیار مشابهی از شخصیتشان داشته باشیم. بعد از مشاهدۀ ورود کسی به بار که ادای کابوی‌ها را درمی‌آورد، احتمالاً من و شما دربارۀ نوع شخصیتی که دارد اتفاق نظر داریم.\nاما این فرضیات چقدر دقیق هستند؟ و چه ویژگی‌های دیگری را می‌توانیم از روی راه‌رفتن اشخاص بفهمیم؟ به‌طرز عجیبی، بهترین کسی که می‌توانیم این سؤالات را از او بپرسیم، یک بیمار روانی است.\nاجازه دهید ابتدا به پژوهش‌هایی که دربارۀ راه‌رفتن و شخصیت انجام شده‌است نگاهی بیندازیم. یکی از اولین تحقیقات را روان‌شناس آلمانی، ورنر وُلف، در سال ۱۹۳۵ منتشر کرد. او از پنج مرد و سه زن که لباس کار پوشیده بودند (تا دیگر خصوصیات شخصیت‌شان پنهان بماند) بدون اطلاع خودشان، وقتی داشتند تمرین پرتاب حلقه می‌کردند، فیلمبرداری کرد. سپس شرکت‌کنندگان آن فیلم‌ها را بازبینی کردند، در حالی که سرهایشان از فیلم حذف شده بود. آن‌ها تفاسیری از شخصیت‌های یگدیگر صرفاً بر اساس گام برداشتنشان ارائه دادند.\nاین مطالعه جزئیات جالبی را در نظر گرفته بود: برای مثال، صدای حلقه در فیلم می‌بایست با صدای تیک تاک میزانه‌شمار استتار می‌شد. مهم‌تر آن‌که وُلف پی برد که مشارکت‌کنندگانش صرفاً بر اساس شیوۀ راه رفتنشان برداشت‌هایی از یکدیگر داشتند و اتفاق نظر زیادی در قضاوت‌هایشان بود. برای مثال، توصیفاتی که به طور مستقل توسط مشارکت‌کنندگان برای «سوژۀ شماره ۴۵» داده شد را در نظر بگیرید:\n«خودنما، ولی بی‌مایه» «کسی که می‌خواهد به هر قیمتی جلب توجه کند» «غرور آگاهانه و عمدی، تحسین‌طلب» «در درون نامطمئن، در تلاش برای مطمئن به نظر رسیدن برای دیگران» « کسل‌کننده، تا حدودی تابع، نامطمئن»\nشگفت‌انگیز به نظر می‌رسد که  شرکت‌کنندگان چنین برداشت‌های مشابهی از این سوژه و دیگر سوژه‌ها داشتند. البته با چنین نمونۀ کوچکی و احتمال این‌که شرکت‌کننده‌ها بر اساس سرنخ دیگری به جز نحوه راه‌رفتن پاسخ داده باشند، تحقیق اخیر، مشکلاتی دارد. ( به علاوه شرکت کنندگان یکدیگر را می‌شناختند، اگر چه در تشخیص این که کی کدام است از روی فیلم ضعیف بودند)\nآزمایش‌های مدرن پیچیده‌تر هستند. مخصوصاً به خاطر فناوری‌های دیجیتال که می‌تواند راه‌رفتن فردی را به نمایش نقطه‌روشن‌های ساده در پس‌زمینۀ سیاه تبدیل کند. نقطه‌های سفید نشان‌دهندۀ حرکت هر یک از مفاصل کلیدی است. این کار هر نشانۀ دیگری به جز حرکتِ راه‌رفتن آن‌ها را حذف می‌کند.\nتاب خوردن یا نوسان داشتن با استفاده ازاین رویکرد، روان‌شناسان آمریکایی در اواخر ۱۹۸۰ فهمیدند که به طور عمده دو نوع راه رفتن وجود دارد که می‌تواند با سبک حرکت جوانانه و بزرگسالانه توصیف شود. سبک جوانانه ریتم فنری بیشتری دارد، در آن فرد پشتش را بیشتر تاب می‌دهد، نوسانات بازو بیشتر است و قدم‌ها سریع‌تر. درحالی که سبک بزرگسالانه سخت‌تر و کندتر و با خم‌شدنِ بیشتر به سمت جلو است. مهم‌تر از همه  این که، راه رفتن لزوماً با سن راه‌رونده هم‌خوانی ندارد: شما ممکن است جوانی با راه‌رفتنی بزرگسالانه باشید یا برعکس. به‌علاوه، مشاهده‌کنندگان تصور می‌کردند افرادی که با سبکی جوانانه راه می‌روند شادتر و قدرتمندتر هستند. این تصور حتی زمانی که سن واقعی راه‌روندگان با آشکار شدن چهره‌ها و بدن‌هایشان مشخص می‌شد، به همین حالت باقی می‌ماند.\nچنین تحقیقاتی مجدداً نشان می‌دهد که مردم به راحتی و به طور مداوم در مورد دیگران بر اساس دیدن روش راه رفتنشان قضاوت می‌کنند. اما این مطالعه به این پرسش نمی‌پردازد که آیا چنین مفروضاتی دقیق هستند یا نه. برای این کار، باید به مطالعه‌ای در انگلستان و سوئیس مراجعه کنیم که همین چندسال پیش منتشر شده است. این مطالعه رتبه‌بندی مردم از شخصیتِ خودشان را، با فرضیاتی مقایسه می‌کند که دیگران بر اساس نمایش‌های «نقطه روشن» از راه رفتن آن‌ها دارند.\nنتایج آن‌ها نیز  نشان داد که دو سبک عمده در راه‌رفتن وجود دارد،‌ گرچه این تحقیق آن دو سبک را  با اصطلاحاتی توصیف می‌کند که کمی متفاوت است: به اولی، سبک آزاد و آسوده گفته می‌شود که ناظران آن را به‌عنوان علامتی برای ماجراجویی، برون‌گرایی، قابل‌اعتمادبودن و صمیمیت می‌دیدند؛ دیگری سبکِ آهسته و آرام است که ناظران آن را نشانه‌ای از ثبات عاطفی تفسیر می‌کردند. اما مهم‌تر از همه این‌که، قضاوت‌های ناظران اشتباه بود: این دو سبکِ متفاوتِ راه‌رفتن در واقع با این صفات همبستگی نداشت؛ یا حداقل بر اساس رتبه‌بندی راه‌روندگان از شخصیت خود، این‌گونه نبود.\n تصور غلط پیام این تحقیقات آن است که ما راه‌رفتن افراد را مثلِ چهره، پوشش یا لهجۀ آن‌ها به‌مثابه منبعی از اطلاعات تلقی می‌کنیم که مرتبط است به اینکه آن‌ها چه نوع شخصیتی دارند. همین و بس؛ درحالی که شواهد نشان می‌دهد با این‌که ارزیابی‌های ما از چهره نسبتاً خوب است، معمولاً فرضیات غلطی بر اساس راه‌رفتن می‌سازیم.\nحداقل، این وضعیتِ بیشتر قضاوت‌هایی است که داریم. اما نکتۀ شرورانۀ دیگری دربارۀ قضاوت‌های ما درمورد همدیگر بر اساس شیوۀ راه رفتنمان وجود دارد، نکته‌ای که به آسیب‌پذیری ما مربوط می‌شود.\nبرخی از قدیمی‌ترین یافته‌ها نشان داده که مردان و زنانی که گام‌هایی کوتاه‌تر، تاب بازوی کمتر و راه رفتن آهسته‌تری دارند احتمال می‌رود آسیب پذیرتر به نظر می‌رسند. (به شباهت این سبک راه‌رفتن با شیوۀ راه‌رفتن سالخوردگان در تحقیقات شخصیت توجه کنید.) مطالعه‌ای نسبتاً ناخوشایند در ژاپن که در ۲۰۰۶ منتشر شد، سؤالی از مردان پرسید تا دامنۀ بحث را گسترش دهد. این مطالعه از مردان ژاپنی خواست بگویند که چقدر احتمال دارد با دانش‌آموزان دختر مختلفی که در نمایش «نقطه روشن» یه تصویر کشیده شده‌اند، سر صحبت را باز کنند یا به بدنشان دست بزنند. صرفاً بر اساس راه رفتن زن‌ها، مردها گرایش داشتند که بگویند احتمالاً بیشترِ آن‌ها ناخوانده سراغ زنانی خواهند رفت که ویژگی‌های شخصیتی آسیب‌پذیرتر دارند، مثلاً بیشتر درون‌گرا هستند یا از نظر احساسی متزلزل به نظر می‌رسند.\nنگران‌کننده‌تر این که، تحقیقات نشان  داده است که زندانیان دربندکشیده‌شده که درجۀ اختلالات روانی بالاتری دارند، به‌طور خاص در شناسایی افرادی که در گذشته مورد حمله قرار گرفته‌اند دقیق‌تر هستند؛ آن هم تنها با دیدن کلیپ‌های تصویری قدم‌زدنِ آدم‌ها در سالن.\nبه نظر می‌رسد که برخی از زندانیان از این توانایی به طور کامل آگاه بودند: آن‌هایی که در اختلالات روانی درجه بیشتری داشتند، به طور خاص بیان کردند که هنگام قضاوت‌کردن دربارۀ آدم‌ها، به راه رفتن آن‌ها توجه می‌کنند. این موارد با شواهد نقل‌شده تطبیق دارد. برای مثال مشهور است که قاتلی زنجیره‌ای به نام تد باندی، گفته بود می‌تواند «یک قربانی (زن) را از روی راه‌رفتنش در خیابان تشخیص دهد.»\nتمام این حوزۀ پژوهشی این سؤال را به‌وجود می‌آورد که آیا می‌توانید سبک راه رفتنتان را طوری تعدیل کنید تا تأثیراتی که می‌گذارید را تغییر دهید؟ برخی تحقیقات نشان می‌دهند شما می‌توانید یاد بگیرید طوری راه بروید که پیامِ آسیب‌ناپذیری ارسال کنید (تندتر با گام‌های بلندتر یا حرکات بازوی جسورانه‌تر) و این‌که زنان به طور غریزی نشانه‌های این سبک را  زمانی که در محیط ناامن‌تری هستند، اتخاذ می‌کنند. اما روان‌شناسانی که نمایه‌های شخصیتی مرتبط با آن سبک‌های راه‌رفتنِ تند یا آرام و با آرامش را بررسی کرده‌اند، می‌گویند به هیچ وجه مشخص نیست که آیا این مدلِ خاصِ راه‌رفتن را می‌توان یاد گرفت یا نه.\nپس احتمالا تلاش بسیار زیاد برای تاثیرگذاری را نباید توصیه کرد. در غیر این صورت ممکن است فقط به‌عنوان تلاشی ناموفق از شجاعتِ ظاهریِ «آزمودنی ۴۵» در نظر گرفته شود، یا کاری شبیهِ آن کابوی متظاهر به غرور.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\n پی‌نوشت‌ها: • این مطلب را  کریستین جرت نوشته است و در تاریخ ۲۰ می ۲۰۱۶ با عنوان «what your walk really says about you» در وب‌سایت بی‌بی‌‌سی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «ببین چطوری راه می‌ره» و با ترجمۀ فاطمه رایگانی منتشر کرده است. ••  کریستین جرت (Christian Jarrett) مدیر وبلاگ خلاصه تحقیقات انجمن روان‌شناسان بریتانیا است. آخرین کتاب او افسانه‌های شگرف مغز (Great Myths of the Brain) نام دارد. [۱]  بازیگر و کارگردان آمریکایی که او را بزرگترین بازیگر ژانر وسترن می‌دانند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157958.json b/train/528157958.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..82d0575206ffa5666acbc50cec4493cdfb666d70
--- /dev/null
+++ b/train/528157958.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هوش مسئله‌ای عمیقاً سیاسی است",
+  "subtitle": "از بردگی تا استعمار، رهاوردِ انسان‌های باهوش در عرصۀ سیاست، کلکسیونی از سرکوب و تبعیض است",
+  "introduction": "هوش به چه کاری می‌آید؟ پاسخ این سؤال از افلاطون تا امروز این بوده است: سلطه. در این تفکر همواره سلسله‌مراتبی ناگسستنی از نظر هوشی میان انسان‌ها برقرار بوده است. باهوش‌ترین‌ها، از نظر طبیعی، حق یا حتی وظیفه داشته‌اند که بر دیگران فرمان برانند، آن‌ها را به بیگاری بکشند، قتل ‌عام کنند، یا فقیر و مطیع خود نگه دارند. اما این تنها مسیر ممکن برای اندیشیدن دربارۀ هوش نیست.",
+  "content": "استیون کیو، ایان — به‌موازاتِ بزرگ‌شدن من در انگلستان در نیمۀ دوم قرن بیستم، مفهوم هوش هم بال و پر پیدا کرد. در آن مقطع، برخورداری از هوش بالا آرزوی همگان بود، موضوع بحث قرار می‌گرفت و مهم‌تر اینکه به‌دقت سنجیده می‌شد. در سن ۱۱سالگی ده‌ها هزار نفر از ما را در سراسر کشور به سالن‌هایی پر از نیمکت هدایت کردند که در آن‌ها بنا بود با آزمون هوش 11-Plus سنجیده شویم. نتایج این امتحانِ چندساعته می‌توانست تعیین کند که چه کسی برای آمادگی ورود به دانشگاه و مشاغل سطح بالا به مدارس گرامر خواهد رفت، چه کسی بناست در هنرستان تحصیل کند و مهارت‌های کاری بیاموزد و چه کسی باید در دبیرستان‌های جدید درس بخواند، ابتدا به تمرین درس‌های پایه بپردازد و سپس به جهان کارهای سطح پایین و یدی فرستاده شود.\n زمانی‌که من در آزمون هوش شرکت کردم تا جایگاهم در جهان مشخص شود، این ایده که هوش نیز مانند فشار خون و اندازۀ کفش قابل کمّی‌سازی است، به‌سختی، صد سال قدمت داشت؛ اما چنین برداشتی از هوش به‌عنوان عاملی که مرتبۀ فرد را در جهان مشخص می‌کند بسیار قدیمی‌تر است. این فکر مانند رشته‌ای در تفکر غربی، از افلاطون تا نخست‌وزیر کنونی انگلستان، ترزا می، جریان داشته است. درواقع گفتنِ اینکه فردی باهوش نیست هرگز بیانی ساده از توانایی‌های ذهنی او نیست، بلکه همواره نشان از داوری جمعی دربارۀ کارهایی دارد که او مجاز به انجام آن‌هاست. به بیان دیگر، هوش چیزی کاملاً سیاسی است.\n این رتبه‌بندی بر اساس هوش گاه معقول به نظر می‌رسد، چرا که ما انسان‌ها به پزشکان، مهندسان و حکمرانانی نیاز داریم که احمق و کم‌هوش نباشند، اما ماجرا جنبۀ تاریکی هم دارد؛ زیرا همان‌طور که توانایی عملیِ فرد عاملی تعیین‌کننده است، هوش او (یا فقدان آن) نیز برای تصمیم‌گیری دربارۀ اینکه می‌توانیم چه بر سرش آوریم به کار گرفته می‌شود. در طول تاریخ تمدن غرب، آن‌ها که کم‌هوش تلقی شده‌اند در نتیجۀ این قضاوت مورد بهره‌کشی قرار گرفته‌اند، برده شده‌اند، عقیم شده‌اند و به قتل رسیده‌اند (حتی خورده شده‌اند، اگر موجوداتِ غیرانسانی و حیوانات را نیز در این تحلیل جای دهیم).\n این داستانی قدیمی و درواقع باستانی است، اما داستان با ورود به قرن بیستم و پیوستن عنصر تازه‌ای به این روند جذاب‌تر هم می‌شود؛ این عنصر تازه هوش مصنوعی است. در سال‌های اخیر، پیشرفت‌های صورت‌گرفته در هوش مصنوعی به سطوح قابل ‌توجهی رسیده‌اند و بسیاری از متخصصان باور دارند که این پیشرفت‌ها به‌زودی از این هم بیشتر خواهند شد. متخصصان این حوزه حیران و هیجان‌زده‌اند و پیام‌های توییتری مداومی دراین‌باره ارسال می‌کنند. برای درک اینکه چرا ما به این مسئله اهمیت می‌دهیم و چرا از آن می‌ترسیم، باید هوش را به‌عنوان مفهومی سیاسی درک کنیم و به‌طور مشخص تاریخ طولانی آن را به‌مثابۀ پایه و اساسی برای سلطه درک نماییم.  اصطلاح «هوش» به‌خودی‌خود هرگز در میان فیلسوفان انگلیسی‌زبان متداول نبوده است. البته این اصطلاح هیچ ترجمۀ مستقیمی به دو زبان مهم دیگر در سنت فلسفی غرب، یعنی یونانی و آلمانی، هم ندارد؛ اما بدان معنا هم نیست که فیلسوفان به این مسئله بی‌تفاوت بوده‌اند. درواقع بسیاری از آن‌ها به‌نحو وسواس‌گونه‌ای دل‌مشغولِ هوش یا حداقل بخشی از آن بوده‌اند: عقل یا عقلانیت. درواقع اصطلاح «هوش» برای پنهان‌کردنِ معادلی کهنه‌تر در گفتار سیاسی و عامیانه مطرح شده است. این اصطلاح تنها با رشد رشتۀ نوظهور روان‌شناسی، که تعبیر هوش را از آنِ خود می‌دانست، جایگاه ویژه‌ای یافت. گرچه امروزه بسیاری از محققان از نگرشی وسیع‌تر به هوش پشتیبانی می‌کنند، اما عقل همچنان بخشی از این مفهوم باقی مانده است. لذا زمانی‌که دربارۀ نقش تاریخی هوش سخن می‌گوییم، این پیش‌زمینۀ تاریخی و مفهومی را نیز پیش روی خود خواهیم داشت.\n داستان هوش با افلاطون آغاز شده است. او در تمام نوشته‌هایش ارزش بسیار والایی برای تفکر قائل است و (از دهان سقراط) اعلام می‌کند که زندگیِ نیازموده ارزش زیستن ندارد. افلاطون در میان جهانی آکنده از اسطوره و رازباوری۱ برخاست تا حرف تازه‌ای بگوید: اینکه حقیقت تنها از راهِ عقل بنا نهاده می‌شود؛ همان دیدگاهی که امروز کارکرد هوش تلقی می‌شود. این نگاهْ افلاطون را به نتیجه‌گیری مشهورش در جمهوری هدایت می‌کند که «حکمران ایدئال» همان «فیلسوف‌شاه» است؛ چرا که تنها فیلسوف می‌تواند بر اساس نظم صحیح اشیا عمل کند. بدین‌گونه افلاطون اعلام می‌کند که تنها باهوش‌ترین فرد شایستۀ حکومت بر دیگران است که درواقع نوعی شایسته‌سالاری بر اساس هوش محسوب می‌شود.\n این ایده در زمان خود ایده‌ای انقلابی بود. آتن داشت دموکراسی یا همان حاکمیت مردم را تجربه می‌کرد، اما آتنی‌ها برای اینکه عضوی از این «مردم» به شمار آیند باید مذکر می‌بودند و نه ضرورتاً باهوش. در مناطق دیگر نیز طبقۀ حاکم از کسانی تشکیل می‌شد که یا در میان نخبگان موروثی بالیده بودند (آریستوکراسی) یا باور داشتند دستورات الهی را دریافت می‌کنند (تئوکراسی) یا بر اساس زور عریان (تیرانی) به قدرت رسیده بودند.\n ایدۀ تازۀ افلاطون در گوش‌های مشتاق روشنفکران آن دوران ازجمله شاگرد او، یعنی ارسطو، زنگ زد. البته ارسطو دیدگاهی عمل‌گراتر داشت و متفکری بود با گرایش به تقسیم و طبقه‌بندی. او ایدۀ اولویت عقل را از افلاطون اخذ کرد و آن را برای آنچه باور داشت سلسله‌مراتب طبیعی جامعه است به کار گرفت. ارسطو در کتاب سیاست توضیح می‌دهد: «اینکه برخی باید حکمرانی کنند و دیگران از آن‌ها تبعیت نمایند، صرفاً برآمده از مصلحت و نیاز نیست، بلکه امری ضروری است؛ زیرا برخی افراد از لحظۀ تولد نشان تبعیت و پیروی در خود دارند و برخی نشان حکمرانی». آنچه حکمران را از دیگران متمایز می‌سازد دارابودن «عنصر عقلانی» است. مردان آموزش‌دیده از این ویژگی بیش از سایرین برخوردار هستند و به همین سبب به‌صورت طبیعی حاکم بر زنان‌اند. از آن‌سو مردانی که توانایی استفاده از نیروی بدنشان را دارند طبعاً برده هستند. با پایین‌رفتن از نردبان عقلانیت به حیوانات می‌رسیم. موجوداتی آن‌چنان نادان که بهترین شرایط برایشان این است که تحت کنترل انسان‌ها باشند.\n بنابراین از سحرگاه تاریخ بشری تا به امروز، ما هوش را برای انسان فرهیخته و مذکر اروپایی به رسمیت شناخته‌ایم. این تحلیل به برهانی منتهی شده است به سود حق سلطۀ مردان سفید بر زنان، طبقات فرودست، مردمان غیرمتمدن و حیوانات. درحالی‌که افلاطون به سود غلبۀ عقل استدلال می‌کرد و آن را در چارچوب نوعی آرمان‌شهر نیازموده جای می‌داد. تنها یک نسل پس از او، ارسطو حاکمیت انسان متفکر را امری بدیهی و طبیعی اعلام کرد.\n نیازی به گفتن نیست که، بیش از دو هزار سال بعد، قطاری که این فیلسوفان در عرصۀ تفکر به راه انداختند از خط خارج شده است. فیلسوف متأخر و محافظه‌کار استرالیایی، وال پلاموود، می‌نویسد این غول‌های فلسفۀ یونانی مجموعه‌ای از دوگانه‌های به‌هم‌پیوسته را مستقر ساختند که همچنان بر تفکر ما حکم‌فرماست؛ مقولات متضادی چون هوش/بلاهت، عقلانی/احساسی و ذهن/بدن که به‌نحوی آشکار یا پنهان به مقولات دیگری چون مذکر/مؤنث، متمدن/بدوی و انسان/حیوان پیوسته‌اند. این دوگانه‌ها به‌لحاظ ارزشی خنثی نیستند، اما در چارچوب دوگانۀ وسیع‌تری قرار می‌گیرند که ارسطو آن را آشکارا نشان داده است: دوگانۀ سلطه‌گر/سلطه‌پذیر یا ارباب/بنده. این دوگانه‌ها در کنار یکدیگر روابط سلطه‌ای مانند پدرسالاری یا بردگی را به‌عنوان بخشی طبیعی از نظم اشیا آشکار می‌کنند.\nآغازگرِ فلسفۀ مدرن غربی را اغلب آن دوئالیستِ بزرگ، یعنی رنه دکارت، می‌دانند. دکارت، برخلاف ارسطو، حتی در انتهای زنجیرۀ روبه‌کاهشِ هوش جایی برای حیوانات قائل نبود. بنابر ادعای دکارت، شناخت تنها از آنِ بشر است. سخن او بازتابی از هزار سال الهیات مسیحی بود که در آن هوش به یکی از خواص روح بدل شد؛ بارقه‌ای الهی تنها برای آن‌هایی که آن‌قدر خوش‌شانس هستند که به‌صورت خداوند و مطابق با تصویر او ساخته شوند. دکارت طبیعت را کاملاً بدون عقل تلقی می‌کرد و به همین دلیل آن را فاقد ارزش‌های ذاتی می‌دانست. بدین‌ترتیب، سرکوب و سلطه بر دیگر انواع موجودات بدون هرگونه احساس گناه مشروعیت می‌یافت.\n این ایده که هوش عامل تعریف‌کنندۀ انسانیت است تا دوران روشنگری نیز ادامه یافت. کانت، که احتمالاً مهم‌ترین متفکر اخلاق از زمان یونان باستان است، با آغوشی باز از این ایده استقبال کرد. از دید کانت، فقط موجودات خردمند از جایگاهی اخلاقی برخوردارند. موجودات عقلانی را باید «اشخاص» نامید و آن‌ها را «غایات فی‌نفسه» تلقی کرد. درحالی‌که موجودات غیرعاقل صرفاً ارزشی نسبی در مقام ابزار دارند و به همین سبب «شیء» خوانده می‌شوند. ما اجازه داریم هرچه می‌خواهیم با این موجودات انجام دهیم.\n در تلقی کانت، موجود خردمند (که امروز آن را موجود هوشمند می‌نامیم) ارزش و مرتبۀ بی‌نهایتی دارد، درحالی‌که موجود غیرعاقل یا غیرهوشمند چنین ارزشی ندارد. استدلال‌های او در این خصوص بسیار ماهرانه و جالب‌توجه هستند، اما درنهایت کانت نیز به نتیجه‌گیری‌ مشابهی با ارسطو می‌رسد: اینکه در جهان اربابانی بالطبع و بردگانی بالطبع وجود دارند و هوش همان عاملی است که این دو را از یکدیگر متمایز می‌کند.\n این مسیر تفکر در ادامه گسترش یافته و به جزء محوری منطق استعمار بدل شد. استدلال استعماری بر اساس عقل بدین‌گونه بیان می‌شود که مردمان غیرسفید از هوش کمتری برخوردارند و درنتیجه، فاقد صلاحیت لازم برای حکمرانی بر خویش و سرزمینشان هستند. به‌این‌ترتیب، نابودی فرهنگ این مردمان و تصاحب قلمرو آن‌ها کاملاً مشروع و حتی به‌عنوان نوعی وظیفه بر دوش مردمان سفید گذاشته شده است. به‌علاوه، از آنجا که هوشمندیْ انسانیتِ افراد را تعریف می‌کند، هوشمندیِ کمتر سبب می‌شود این افراد کمتر انسان باشند؛ لذا آن‌ها از منزلت اخلاقی کامل برخوردار نیستند و کشتن یا به‌بردگی‌گرفتن آن‌ها امری مطلوب و پذیرفته است.  همین منطق در ارتباط با زنان نیز به کار گرفته می‌شود. زنان بیش از آن دمدمی‌مزاج و احساساتی تلقی می‌شوند که از امتیازات «مرد عاقل» برخوردار باشند. چنان‌که جوآنا بورک از دانشگاه بربک لندن نشان داده است، در بریتانیای قرن نوزدهم، زنان حتی کمتر از حیوانات اهلی تحت محافظت و حمایت قانون قرار داشتند. بر این اساس، شاید جای تعجب نباشد که هوش رسمی در طول دهه‌ها، بیش از آنکه درمانی برای سرکوب زنان باشد، در مقام عامل تشدیدکنندۀ نابرابری عمل کرده است.\n سر فرانسیس گالتون را اغلب مؤسس دانش اندازه‌گیری ذهن۲ می‌دانند. او تحت تأثیر کتاب منشأ انواع (۱۸۹۵) قرار داشت که عمه‌زاده‌اش، چارلز داروین، به رشتۀ تحریر درآورده بود. این کتاب گالتون را به این باور رساند که توانایی هوشی کاملاً ارثی است و از طریق تولید مثل انتخابی و کنترل موالید افزایش‌پذیر است. گالتون بر همین اساس تصمیم گرفت تا راهی برای شناسایی توانمندترین افراد جامعه بیابد و آن‌ها را به زادوولد بیشتر تشویق کند. در چارچوب این منطق، افراد کم‌هوش‌تر باید از تولید مثل دلسرد می‌شدند و درواقع، از زادوولدِ آن‌ها ممانعت به عمل می‌آمد تا از نوع بشر محافظت شود. به این‌گونه، علم اصلاح نژاد بشر و آزمون هوش هم‌زمان متولد شدند. در دهه‌های بعدی، شمار زیادی از زنان در اروپا و آمریکا به‌اجبار و در پی کسب امتیاز پایین در آزمون‌ها عقیم شدند، روندی که تنها در یک مورد به عقیم‌سازی ۲۰ هزار نفر در کالیفرنیا انجامید.\n معیارهای هوش برای توجیه برخی از شدیدترین نمونه‌های وحشی‌گری در تاریخ به کار گرفته شده است. بااین‌حال، حاکمیت عقل همواره منتقدان خود را داشته است. از دیوید هیوم تا فردریش نیچه و از زیگموند فروید تا پسامدرنیسم، سنت‌های فلسفی متعددی بوده‌اند که این مفهوم را به چالش‌کشیده‌اند. این سنت‌ها نمی‌پذیرند که ما تا بدان حد که تصور می‌کنیم هوشمند باشیم یا هوش بالاترین فضیلت بشری باشد.\n شایسته‌سالاریِ مبتنی بر هوش همواره یکی از تلقی‌های مرتبط با ارزش اجتماعی بوده است و البته یکی از اثرگذارترین آن‌ها. ورود به مدارس و حرفه‌های خاصی چون خدمات کشوری بریتانیا بر اساس آزمون‌های هوش صورت می‌گیرد، اما دیگر عرصه‌ها به معیارهای دیگری چون خلاقیت یا روح کارآفرینی اهمیت بیشتری می‌دهند. گرچه ما همواره امیدواریم که مدیران دولتی افراد باهوشی باشند، اما همیشه سیاست‌مدارانِ ظاهراً باهوش‌تر را انتخاب نمی‌کنیم. (آشکار شده است که حتی سیاست‌مدار پوپولیستی مانند دونالد ترامپ نیز احساس نیاز می‌کند تا مدعی شود اعضای کابینه و دولت او از بالاترین میزان هوش در میان تمام ادوار پیشین برخوردارند).\n البته بسیاری از منتقدان، به‌جای به‌چالش‌کشیدن سلسله‌مراتب هوشمندی، بر حمله به سیستم‌هایی تمرکز می‌کنند که تنها به نخبگان سفید و مذکر اجازۀ ارتقا می‌دهند. آزمون ۱۱-Plus، که من گذراندم، یکی از نمونه‌های جذاب و عمیقاً پنهان از چنین سیستمی است. این آزمون با هدف شناسایی جوانان باهوش از تمام طبقات و نژادها طراحی شده است. بااین‌حال، واقعیت آن است که افراد منتخبِ آن به‌نحو نامتناسبی از طبقات متوسط سفید و برخوردار برخاسته‌اند، طبقاتی که اعضای آن‌ها به این طریق برای موقعیت و مزایای پیشین خود مجدداً تأیید می‌شوند.\n باری، وقتی به این مسئله می‌اندیشیم که هوش در طول دو هزار سال گذشته برای توجیه امتیاز و سلطۀ گروهی خاص به کار گرفته شده است، آیا تعجبی دارد که چشم‌انداز نزدیک و حتمی از حضور ربات‌های فوق‌ هوشمند ما را به هراس اندازد؟\n از فیلم «۲۰۰۱؛ یک اودیسۀ فضایی» تا مجموعه فیلم‌های «نابودگر»، نویسندگان دربارۀ قیامِ ماشین‌ها علیه انسان خیال‌پردازی کرده‌اند. حال می‌توانیم علت این دیدگاه را دریابیم. اگر تا پیش از این باور داشتیم که بالاترین مدارج جامعه باید به برجسته‌ترین مغزها واگذار شوند، حال باید انتظار داشته باشیم که توسط ربات‌هایی با توان هوشی بیشتر به موجوداتی زائد بدل گردیم و به پایین هرم جامعه رانده شویم. با پذیرش این ایده که باهوش‌ترین‌ها از حق استثمار و سلطه بر افرادی کم‌هوش‌تر برخوردارند، طبیعی است که از تبدیل‌شدن به بردگان مخلوقات فوق‌العاده باهوش خود در هراس باشیم. درحقیقت اگر موقعیت کنونی، قدرت و ثروت خود را بر اساس هوش توجیه می‌کنیم، آنگاه قابل درک است که هوش مصنوعیِ فرادست خود را به‌منزلۀ خطری وجودی تلقی نماییم.\n این روایت خاص از برتری و امتیاز می‌تواند توضیح دهد که چرا، آن‌چنان‌که کیت کرافورد متخصص تکنولوژی و محقق اهل نیویورک بیان کرده است، ترس از زیرکیِ هوش مصنوعی بیشتر در میان مردان سفید غربی مشاهده می‌شود. دیگر گروه‌های جنسی یا نژادیْ تاریخی طولانی از سلطۀ گروه‌های برتر و خودمحور را تجربه کرده‌اند و همچنان به نبرد علیه سرکوب و سلطۀ واقعی مشغول‌اند. در مقابل، مردان سفید به قرارگرفتن در رأس سلسله‌مراتب اجتماعی عادت دارند. به همین جهت آن‌ها چیزهای بیشتری برای ازدست‌دادن دارند، اگر موجود جدیدی از راه برسد که دقیقاً در عرصه‌هایی از آن‌ها پیشی بگیرد که سروریِ مردان در آن موجه بوده.\n قصد من آن نیست که تمام نگرانی‌ها دربارۀ هوش مصنوعی را بی‌بنیاد بخوانم. قطعاً، در کنار مزایای بالقوه، خطرات واقعی نیز در ارتباط با کاربرد هوش مصنوعی پیشرفته وجود دارد؛ اما خطر سلطه و سرکوبی توسط ربات‌ها، مشابه با آنچه استعمارگران اروپایی بر سر مردم بومی استرالیا آوردند، یقیناً در ابتدای فهرست این نگرانی‌ها جای نمی‌گیرد.\n دغدغۀ آنچه ما با هوش مصنوعی خواهیم کرد از دغدغۀ آنچه هوش مصنوعی ممکن است به‌خودی‌خود انجام دهد مهم‌تر است، چرا که به‌کارگیریِ هوش مصنوعی توسط ما انسان‌ها علیه یکدیگر یا تکیۀ بیش‌ازحد بر آن احتمال بیشتری دارد. مانند داستان «شاگرد جادوگر»، اگر هوش مصنوعی به آسیبی بینجامد، احتمالاً به این سبب است که ما با نیت خیر اهدافی بداندیشانه را برای آن‌ها تعریف کرده‌ایم، نه به این سبب که خود آن‌ها آرزوی تسلط بر ما را داشته‌اند. درواقع بلاهت طبیعی و نه هوش مصنوعی همچنان بزرگ‌ترین خطر است.\n تأمل و گمانه‌زنی دربارۀ این نکته فی‌نفسه جالب‌توجه است که اگر مقولۀ هوش را به‌نحو دیگری بنگریم، هوش مصنوعی چه وضعیتی خواهد یافت. افلاطون باور داشت که فیلسوفان باید پادشاهی را به ریشخند بگیرند، چرا که آن‌ها به‌طور طبیعی تأمل دربارۀ بشریت را به میل تسلط بر او ترجیح می‌دهند. در سنت‌های دیگر، به‌ویژه سنت‌های شرقی، انسان هوشمند کسی است که دام‌های گستردۀ پیش پای قدرت را به‌عنوان نشانه‌های غرور و پوچی مذمت می‌کند. از دید آن‌ها هوشمند کسی است که ابتذال و رنج روزمرگی را از پیش پای خویش برمی‌دارد.\n تصور کنید اگر این دیدگاه‌ها گسترش یابد، اگر ما باور پیدا کنیم که مردمان هوشمند آن‌هایی نیستند که ادعای حق حاکمیت دارند، بلکه آن‌هایی هستند که در مکان‌های دورافتاده به مدیتیشن مشغول‌اند تا خود را از امیال این‌جهانی رهایی بخشند؛ یا اگر باور داشته باشیم که باهوش‌ترین‌ها کسانی هستند که برای گستراندن صلح و روشنایی به میان مردم باز می‌گردند، آنگاه با چنین تصویری آیا باز هم از ربات‌های باهوش‌تر از خود احساس ترس خواهیم کرد؟\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را استیون کیو نوشته است و در تاریخ ۲۱ فوریۀ ۲۰۱۶ با عنوان «‌Intelligence: a history» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. این نوشتار برای نخستین‌بار با عنوان «هوش مسئله‌ای عمیقاً سیاسی است» و با ترجمۀ علی حاتمیان در چهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۴ مهر ۱۳۹۶ این مطلب را با همین عنوان بازنشر کرده است.•• استیون کیو (Stephen Cave) مدیر اجرایی و محقق ارشد مرکز آیندۀ هوش لورهولم در دانشگاه کمبریج است. او، که آموزش‌های فلسفی دیده است، در مقام دیپلمات نیز برای بریتانیا خدمت کرده است و متون متنوعی را در موضوعات فلسفی و علمی در نیویورک‌ تایمز، آتلانتیک، گاردین و دیگر مجلات به نگارش درآورده است.\n [۱] Mysticism [۲] psychometrics\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157959.json b/train/528157959.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..cc87c0dc48750982f741e68d265396c823ed9479
--- /dev/null
+++ b/train/528157959.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "خودتان باشید",
+  "subtitle": "وقتی آنلاین هستیم، فیلم بازی می‌کنیم یا خودِ واقعی‌مان هستیم؟",
+  "introduction": "این سال‌ها مدام شنیده‌ایم رسانه‌های اجتماعی باعث می‌شوند رفتار افراد در شبکه‌های اجتماعی بدتر از آن چیزی باشد که در «زندگی واقعی» است. اما اگر ماجرا کاملاً برعکس باشد چه؟ درک تامپسون، نویسندۀ کتاب «شهرت‌آفرینان»، دقیقاً این‌طور فکر می‌کند. تامپسون می‌گوید مکالمۀ رودررو روزبه‌روز کمتر می‌شود و باید دست از این تفکر برداریم که مکالمۀ رودررو اصیل و رسانه‌های اجتماعی مصنوعی هستند. امروزه، بیش از رسانه‌های اجتماعی، مکالمۀ رودررو شخصیت‌هایمان را تحریف می‌کند.",
+  "content": "درک تامپسون، ۱۸۴۳ اکونومیست — دوستی که اتفاقی به حساب توئیتر من برخورده بود می‌گفت توئیت‌هایم باعث می‌شوند آدم نفهم شناخت‌ناپذیری به نظر برسم. می‌گفت: «تو در زندگی واقعی خیلی بهتر از این هستی».\n این گفتۀ رایجی دربارۀ رسانه‌های اجتماعی است: اینکه باعث می‌شوند افراد بدتر از آنی که در «زندگی واقعی» هستند، رفتار کنند. در توئیتر، طعنه می‌زنم. در فیس‌بوک، پُز می‌دهم. در اینستاگرام، ژست می‌گیرم. در اسنپ‌چت، احمق‌بازی در می‌آورم. دارم وسوسه می‌شوم بگویم، همانطور که دوستم می‌گفت، این هویت‌های آنلاین کاریکاتورهایی از منِ واقعی هستند. بی‌شک این ادعا درست است که رسانه‌های اجتماعی می‌توانند از بی‌رحم‌ترین چهرۀ طبیعت انسانی پرده بردارند. از نظر بسیاری از زنان و اقلیت‌ها، دنیای مجازی جهنم‌درۀ قلدربازی و کنایه‌زنی است. اما از آنجا که مکالمۀ رودررو روزبه‌روز کم‌تر می‌شود دیگر وقت آن رسیده که دست از این تفکر برداریم که مکالمۀ رودررو اصیل و رسانه‌های اجتماعی مصنوعی هستند. آن که طعنه می‌زند، آن که پز می‌دهد، آن که ژست می‌گیرد و آن که احمق‌بازی در می‌آورد: همه واقعی هستند و همۀ این‌ها من هستم.\n اینترنت و رسانه‌های اجتماعی شخصیت‌های جدیدی خلق می‌کنند؛ امکان می‌دهند افراد چهره‌هایی را از خود نشان دهند که در «دنیای واقعی» هنجارهای اجتماعی مانع آن‌ها هستند. بعضی افراد دوست دارند در دفتر کار خود شیطنت‌هایی بکنند اما می‌ترسند رئیسشان با ابهام به این رفتارها بنگرد. ولی اسنپ‌چت راهی برای ابراز این وسوسۀ طبیعی در اختیارشان می‌گذارد تا بدون آزار همکارانشان شوخی کنند. فیس‌بوک و اینستاگرام افتخار به دستاوردهای شخصی را تشویق می‌کند، دستاوردهایی که شاید در دیگر فضاها چندان به چشم نیایند. شاید به جایی برسیم که مکالمۀ رودررو را رسانه‌ای اجتماعی بدانیم که بیش از همه شخصیت‌هایمان را تحریف می‌کند. این مکالمه ما را وامی‌دارد حتی زمانی که نمی‌دانیم چه بگوییم حرف بزنیم و مجبورمان می‌کند حتی زمانی که نمی‌خواهیم خوش‌برخورد و راضی باشیم، این‌طور عمل کنیم.\n اما اینترنت چطور مدیریت می‌کند تا این چهره‌های متفاوت را از شخصیت ما بیرون بکشد؟ و چرا رسانه‌های اجتماعی باید برخی جنبه‌های انسانیت ما را آشکار سازند که قرن‌ها گپ زدن نتوانسته برملا کند؟\n هر رسانۀ اجتماعی‌ای فرهنگ و گویش خود را دارد اما، به طور کلی، اینترنت قلمروی توجه به خود است. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۲ در دانشگاه هاروارد نشان داد که در مکالمات بین فردی، افراد عموماً یک سوم زمان را دربارۀ خود صحبت می‌کنند. در حالت آنلاین، این عدد به ۸۰ درصد می‌رسد. این رقمِ بزرگی است زیرا در سایت‌هایی مانند فیس‌بوک و توئیتر، مردم تصور می‌کنند دارند برای گروه بزرگی از مخاطبان صحبت می‌کنند. در مکالمۀ یک‌به‌یک، افراد با دقت در رفتار طرف مقابل به دنبال همدردی و فهم هستند. در حال صحبت آنلاین با ۱,۰۰۰ نفر، امکان ندارد بفهمید فالوورهایتان به چه فکر می‌کنند. طبیعی است که تمرکز بر درون باشد.\n در واقع، صرفاً اندازۀ مخاطبان می‌تواند محتوای پیام شما را شکل دهد. مطالعه‌ای در ۲۰۱۴ توسط الیکسندرا باراش، که در آن زمان دانشجوی دکتری دانشکدۀ وارتون در دانشگاه پنسیلوانیا بود، و جونا برگر، استادیار بازاریابی دانشکدۀ وارتون، این تأثیر را می‌آزمود. بدین شکل که از افراد تحت آزمون می‌خواست کار ساده‌ای را انجام دهند: روز خود را برای یک فرد و برای گروهی از افراد توصیف کنید.\n محققان جزئیات یک روز خیالی را در اختیار هر شرکت‌کننده می‌گذاشتند، روزی با چندین رویداد لذت‌بخش (مثل قرار گذاشتن با یک دوست برای دیدن فیلمی عالی) و برخی حال‌گیری‌ها (مثل سفارش دسری نه‌چندان‌دلچسب به نانوایی محلی). از شرکت‌کنندگان خواستند این روز را در نامه‌هایی که برای هر یک از این دو مخاطب می‌فرستند ثبت کنند.\n در اینجا گزیده‌ای از یادداشتی در این مطالعه را می‌خوانید که با هدف ارسال برای یک دوست نوشته شده: «امروزم خیلی سخت شروع شد. بعد از ملاقات مختصری با استاد راهنمایم که البته دیر به آن رسیدم، سر قرار با چارلیز رفتم تا با هم فیلم ببینیم… برای خوردن دسر او را به چیزکیک فکتوری بردم اما بسته بود و از روی ناچاری به یک هات‌ان‌کراستی در همان حوالی رضایت دادیم. اَه اَه!»\n و حالا گزیده‌ای از یادداشتی برای گروه بزرگ‌تر را می‌خوانید: «سلام بچه‌ها! آخر هفتۀ فوق‌العاده‌ای بود! با چند تا از دوستانم به تماشای مرد آهنی ۳ رفتیم. خارق‌العاده بود. واقعاً واقعاً از آن لذت بردم! به نظرم رسید از فیلم دومش خیلی بهتر بود.»\n در نامۀ اول، نویسنده صادق و نسبت به خود منتقد بود. در دومی، او ناراحتی‌هایش را روتوش کرد تا روزش را تا حد ممکن رشک‌برانگیز کند. این نخوتِ جمعیت است. عجیب نیست که جوان‌ها سلفی‌های زشت خود را در اسنپ‌شات برای دوستان نزدیک می‌فرستند و غروب‌های دل‌انگیز را برای مخاطبان بیشتر خود در اینستاگرام نگه می‌دارند. صحبت با گروه بزرگی از افراد ما را تحریک می‌کند که خود را به بهترین شکل ممکن عرضه کنیم.\n در فیس‌بوک و توئیتر، گروه بزرگ مخاطبان شامل حلقه‌های هم‌مرکزی از صمیمیت است، از دوستان نزدیک گرفته تا همکاران دور یا افرادی که اصلاً نمی‌شناسیم اما به هر حال نگران قضاوتشان دربارۀ خود هستیم. اینترنت، به شکلی که در حالت آفلاین امکان‌پذیر نیست، از ما می‌خواهد به پیش‌داوری غریبه‌ها پاسخ بدهیم. صرف اطلاع از اینکه کسی ما را می‌بیند گفتارمان را عوض می‌کند.\n بررسی زنان در دانشکده‌های بازرگانی تراز اول نشان داد آن‌هایی که فکر می‌کردند هم‌کلاسی‌هایشان می‌توانند پاسخ‌هایشان را ببینند، نسبت به کسانی که چنین فکر نمی‌کردند، ۱۸۰۰۰ دلار حقوق کمتر می‌خواستند و  ساعات کاری کمتری را ترجیح می‌دادند. وقتی مردم فکر می‌کنند کسی دارد آن‌ها را نگاه می‌کند، شخصیت خود را طوری اصلاح می‌کنند که با انتظارات جمع – در این مورد، با استلزامات تأسف‌بار جنسی-تطابق داشته باشد. رسانه‌های اجتماعی مانند براندازکننده‌ای  دائمی هستند و کاربران در آن‌ها رفتار خود را به گونه‌ای تنظیم می‌کنند که با شبکۀ محلی‌شان هماهنگ باشد. در نتیجه، فرهنگِ ازخودمتشکرِ توئیتر کاربران جدید را اغوا می‌کند که ازخودمتشکرتر باشند در حالیکه اشباع اینستاگرام با عکس‌های غروب افراد را تشویق می‌کند زندگی خود را طوری مستند کنند که گویی فیلم است.\n این تنها اندازۀ مخاطبان نیست که شکاف ارتباطی را بزرگ می‌کند. زمان هم دخیل است. [در گفت‌وگوی] چهره به چهره، افراد بیش از دو میلی‌ثانیه مکث نمی‌کنند و نوبت صحبت بین آن‌ها عوض می‌شود. در مقابل، در ارتباطات کتبی، از نامه‌های مرکبی گرفته تا اسنپ، افراد فرصت دارند پیام‌های خود را اصلاح کنند و بهبود ببخشند. مکالمه به ارائه تبدیل می‌شود. اشتیاق به کسب هر چه بیشتر لایک و ریتوئیت و دیگر معیارهای کمّیِ شهرت بر میل به فهمیده شدن از سوی طرف مقابل- توضیح بیشتر حرف خود در صورت نیاز- سایه می‌اندازد.\n اینگونه است که رسانه‌های اجتماعی شخصیت‌های ما را از پوشش بیرون می‌آورند. تحت نظر بودن باعث می‌شود نسبت به مخاطبانمان آگاه باشیم؛ گویا اجرا برای افراد بیشتر ما را وادار به اغراق می‌کند؛ زمان اظهار نظر امکان می‌دهد خود را ویرایش کنیم. شاید این‌طور نیست که فیس‌بوک و مانند آن ما را به افرادی خودشیفته تبدیل می‌کنند، بلکه این گونه است که ما را به انتشار تشویق می‌کنند و انتشار معمولاً خودشیفته‌وار است.\n این صحنه‌های جدید عناصری پنهان در طبیعت انسان را آشکار می‌کنند که تا کنون خفته مانده بودند. گاهی این هویت‌های نوظهور زیبا هستند. درون‌گراهای افراطی یا افرادی با اضطراب اجتماعی شاید پشت تلفن یا رایانه با ذکاوت زبان‌آوری خود بدرخشند. کمی زمان و تنهایی داشتن برای فکر کردن به اعتقاداتشان به این افراد کمک می‌کند موثرتر ارتباط بگیرند.\n رسانه‌های اجتماعی گونه‌ای را که به خلوت عادت داشت به اجراکننده تبدیل کرده است. اما این اجراها لزوماً دروغی نیستند. شخصیت همانی است که در جلوی دیگران هستیم. اینترنت، که شخصیت‌های انعطاف‌پذیر ما را به گروه‌های بزرگ‌تر و متنوع‌تری از افراد نمایش می‌دهد، مرزهای بالاتر و پایین‌تر ظرفیت ما برای دلسوزی و بی‌رحمی، اضطراب و اعتماد را آشکار می‌کند.\n دوباره به دوستی می‌اندیشم که می‌گفت انگار در حالت آنلاین و در زندگی واقعی دو آدم متفاوت هستم. واقعاً برایم عجیب بود. همیشه فکر می‌کردم مهار تصویری را که به مخاطبان جدید عرضه می‌کنم در دست دارم. اما شاید حقیقت کاملاً عکس این باشد. مخاطب ما هویت ماست.\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را درک تامپسون نوشته است و در شمارۀ آپریل و می مجلۀ ۱۸۴۳ با عنوان «?Does life online bend us out of shape» و در وب سایت این مجله باعنوان «BE YOUR SELVES» منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۵ تیر ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «خودتان باشید»  و با ترجمه نجمه رمضانی منتشر کرده است. •• درک تامپسون (Derek Thompson) ویراستار ارشد آتلانتیک است و دربارۀ اقتصاد، بازار نیروی کار و رسانه یادداشت می‌نویسد. شهرت‌آفرینان (Hit Makers) اولین کتاب او است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/528157960.json b/train/528157960.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2f1ac644ee468b0730d86af8da0ddfbc9c12604d
--- /dev/null
+++ b/train/528157960.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "گوشتان را برای شنیدن حرف‌های روتخر برِگْمان تیز کنید",
+  "subtitle": "آیا این جوان هلندی می‌تواند آینده‌ای را رقم بزند که در آن به ازاء کار کمتر پول بیشتر می‌گیریم",
+  "introduction": "روتخر برِگْمان، جوان ۲۸ ساله‌ای است که کتابش، «آرمان‌شهر برای واقع‌بین‌ها»، غوغایی در هلند به پا کرده است. راه‌حل‌های او تقریباً ساده‌اند و جانانه علیهِ روندهای موجود موضع گرفته‌اند: درآمد پایۀ همگانی، هفتۀ کاری ۱۵ ساعته و مرزهای باز. اگر به نظرتان همۀ این‌ها بیش از اندازه خیالی است، باید گفت که برگمان برای اقامۀ دعوا، گنجینه‌ای از شواهد تجربی جمع‌آوری کرده است. علاوه‌براین در پی توصیه‌های او، همین الان شهرهایی در هلند، فنلاند، اسکاتلند، سوئیس و ... در حال انجام دوره‌های آزمایشی درآمد پایه‌اند.",
+  "content": "اندرو آنتونی، گاردین — درحالی‌که به نظر می‌رسد لیبرال دموکراسی در حال متلاشی شدن زیر بار یأسی فراگیر است، این خطر وجود دارد که برخی عقاید سخت‌سَرانه۱، تبدیل به باورهای همگانی شوند. به ما گفته شده که در بازار جهانی، باید سخت‌تر کار کرده و بهره‌وری را افزایش دهیم. دولت رفاه بیش‌ازاندازه بزرگ شده و لازم است که مزایا را کاهش دهیم. مهاجرت مهارناپذیر شده و مرزها باید تقویت شوند.\n به نظر می‌رسد باید میان پذیرفتن این پارادایم جدید یا متحمل شدنِ خطرِ به قدرت رسیدن امثال ماری لوپن و گیرت ویلدرز، دست به انتخاب بزنیم. میانه‌روی در حال کشیده شدن به چپ و راست و از هم پاشیدن در میانۀ این دو است. دراین‌بِین، سیاست ترقی‌خواه به کنج راحتی خود بازگشته و مشغول مخالفت با همه‌چیز و عرضۀ تقریباً هیچ است. کجاست بینش، همت بلند و اعتقاد؟\n اما روی این تصویر دل‌آشوب، کتابی می‌افتد با نویسنده‌اش که سرشار از امید، خوش‌بینی و پاسخ است. روتخر برِگْمان، هلندی ۲۸ ساله‌ای است که کتابش، آرمان‌شهر برای واقع‌بین‌ها۲، غوغایی در هلند به پا کرده و همچنان می‌تواند به اندیشۀ ترقی‌خواه۳ در سراسر جهان، جان تازه‌ای ببخشد. راه‌حل‌های او تقریباً ساده‌اند و جانانه علیهِ روندهای موجود موضع گرفته‌اند: باید برای همه، درآمدی پایه۴ برقرار کنیم که کفاف حداقلِ مخارج زندگی را بدهد –چیزی در حدود  ۱۲ هزار پوند در سال؛ هفتۀ کاری باید تا ۱۵ ساعت کاهش یابد؛ مرزها باید باز شوند و مهاجران اجازه داشته باشند تا هر کجا که می‌خواهند، بروند.\n اگر همۀ این‌ها شبیه سیاست فانتزی۵ است، باید گفت که برگمان برای اقامۀ دعوا، گنجینه‌ای از شواهد تجربی جمع‌آوری کرده است. هرچند از آن بهتر، این نکته است که این کتاب صرفاً یک تحلیل آماری خشک نیست -بااینکه او از داده‌های قاطع روی‌گردان نیست- بلکه با شوق، زیرکی و تخیل نوشته شده است. تأثیر آن به‌گونه‌ای جذاب قانع‌کننده است، حتی هنگامی‌که نمی‌توانید آنچه را که می‌خوانید، کاملاً باور کنید.\n برگمان در اوترِخْت که می‌توان مدعی شد مترقی‌ترین شهر هلند است، زندگی می‌کند؛ جایی‌که دوچرخه‌سواری اجباری است و رانندگان ماشین، عرفاً گناهکار تلقی می‌شوند مگر خلاف آن ثابت شود. خانۀ او تنها چند قدم از کانال زیبایی فاصله دارد که از وسط شهری به‌دقت برنامه‌ریزی شده می‌گذرد.\n لاغر است و صورتی پریده‌رنگ دارد که نشانه‌های خفیفی از ریش روی آن است. با این ظاهر حتی جوان‌تر از ۲۸ ساله می‌نماید، اما دربارۀ موضوعش با اقتداری تأثیرگذار صحبت می‌کند. برِگمن در کتابش دست به کاری می‌زند که نشان از هوش و بلوغ دارد. به‌جای حملۀ صرف به سرمایه‌داری و لیبرالیسم پساروشنگری، همان ابتدا از دستاوردهای آن تجلیل می‌کند. او پیشرفت‌های باورنکردنی در میزان امید به زندگی، بهداشت، ثروت، آموزش، و آزادی‌هایی که طی چند سدۀ گذشته به‌دست آمده‌اند را نشان می‌دهد.\n او به جهانی‌سازی، که سرزنش فراوان شده، خارج کردن ۷۰۰ میلیون چینی از فقر مطلق را نسبت می‌دهد، بسیار فراتر از آنچه کمونیسم به دست آورد. اما درحالی‌که ایدئالیست‌ها در دهۀ ۱۹۶۰، مائوئیسم را بدون توجه به ویرانی و مرگی که به بار آورد، می‌ستودند، هیچ‌کس از کاری که بازار جهانی برای چین کرده است اشک شوق نمی‌ریزد. از او می‌پرسم چرا افراد با اندیشۀ ترقی‌خواهی، این‌قدر برای قدردانی از این تغییر چشمگیر بی‌میل هستند؟\n برِگمن می‌گوید «فکر می‌کنم مشکل بزرگ در جناح چپ این است که تنها این را می‌داند که علیهِ چیست. پس علیه ریاضت اقتصادی، علیه هستۀ قدرت‌مدار۶، علیه همجنس‌گراستیزی و علیه نژادپرستی است. من نمی‌گویم که علیه این‌ها نیستم، اما فکر می‌کنم که شما باید لهِ چیزی هم باشید. به بینشی جدید از جایی که می‌خواهید به آن برسید، نیاز دارید.»\n برِگمن بینشی دارد. و انصافاً بینش روشنی هم هست. اما یک لحظه صبر کن. مزایای همگانی، هفتۀ کاری ۱۵ ساعته، مرزهای باز، واقعاً؟ چطور؟\n به‌عنوان مقدمه‌ای برای جوابی جامع‌تر می‌گوید «سه سال است که دارم این را می‌شنوم که بسیاری از ایده‌های من غیرواقع‌بینانه و غیرمنطقی‌اند و ما نمی‌توانیم از پس هزینۀ آن‌ها برآییم. و جواب سادۀ این‌ها این است که «آهان، پس شما می‌خواهید به وضع موجود بچسبید؟ نتیجۀ آن تاکنون چه بوده؟›»\n همین اواخر در زادبوم برِگمن، هلند، از وضع موجود انتقادات شدیدی شده و درنتیجۀآن ویلدِرز موسفید که می‌خواهد مهاجرت مسلمانان را متوقف کرده و قرآن را ممنوع اعلام کند، به‌عنوان قدرتمندترین سیاست‌مدار کشور پدیدار گشته است. مباحثات در جایی که سابق ‌بر این روامدارترین کشور اروپا بود، روزبه‌روز زهرآگین‌تر شده است. اما هرچقدر هم که وضعیت بد باشد، هنوز این را روشن نمی‌سازد که از کجا درآمد پایۀ همگانی پرداخت خواهد شد. برگمان می‌گوید «اولین نکته‌ای که باید به آن اذعان کنیم این است که فقر هزینۀ بسیار زیادی دارد. کشور با کشور متفاوت است، اما اغلب اوقات چیزی حدود ۳، ۴ یا ۵ درصد تولید ناخالص داخلی است. اگر شما نگاهی به هزینۀ بالابردن درآمد تمام افراد فقیر در یک کشور بیاندازید، می‌بینید که چیزی در حدود ۱ درصد تولید ناخالص داخلی است.»\n شاید، اما او دارد دربارۀ پرداخت حدود ۱۲ هزار پوند در سال به همه -فقیر و ثروتمند- صحبت می‌کند. این پول بسیار زیادی است. چگونه می‌توان آن را به دست آورد؟ مجبور خواهید شد که از طبقۀ متوسط مالیاتی آن‌قدر زیاد بگیرید که آنچه دریافت می‌کند، محو خواهد شد، و بعد سعی کنید از ثروتمندان مالیاتی با نرخ به‌مراتب بالاتری دریافت کنید، که سیاست موفقیت‌آمیزی نشان نداده است، زیرا پولدارها در محافظت از پولشان بسیار خوب عمل می‌کنند.\n برِگمن در این نقطه اندکی مبهم می‌شود. می‌گوید که حتی اقتصاددان‌های نئولیبرالی چون میلتون فریدمن، مشتاق درآمد پایۀ همگانی بودند، هرچند تمایل داشتند آن را «مالیات منفی بر درآمد۷» بنامند. همچنین یادآور می‌شود کشوری که بیش‌ازهمه به اجرای درآمد پایۀ همگانی نزدیک شده، ایالات متحده در دورۀ رئیس‌جمهور نیکسون بوده است. و تنها به این دلیل که سنای تحت کنترل دموکرات‌ها فکر می‌کرد نیکسون به‌اندازۀکافی در حوزۀ درآمدِ پایه پول پیشنهاد نمی‌کند، این سیاست در لحظات آخر دور انداخته شد.\n وی تصدیق می‌کند که نظامی حقیقتاً همگانی، شامل معاینه و بازسازی همه‌جانبۀ نظام‌های مالیاتی‌مان خواهد بود و به حمایت عمومی و سیاسی بسیار زیادی نیاز خواهد داشت. اما دیدگاه او این است که باید از جایی شروع کرد و بهترین جا برای شروع، بازتعریفِ مقصودمان از کار است.\n «نظرسنجی‌ای در بریتانیا صورت گرفت که نشان داد ۳۷ درصد شاغلان بریتانیایی معتقدند که شغلشان نباید وجود داشته باشد. خب، این‌ها رفتگران، پرستاران و معلمان نیستند که این را می‌گویند. داریم دربارۀ مشاوران، کارمندان بانک، حسابداران، وکلا و غیره صحبت می‌کنیم. دلالت‌های آن بسیار رادیکال هستند. می‌توانیم هفتۀ کاری را تا یک سوم کاهش دهیم و همین‌قدر ثروت داشته باشیم. شاید حتی بیشتر!»\n می‌گویم خب، به‌صرف‌اینکه کسی ارزشی برای شغلش قائل نیست، به این معنی نیست که آن شغل ارزشی ندارد. این چیزها می‌توانند بخشی از شبکه‌ای نامرئی از مشاغل باشند که همۀ چیزهای دیگر را پیش می‌رانند. نمی‌شود همین‌جوری آن‌ها را حذف کرد.\n جاخورده از مصلحت‌گرایی ملال‌آورم، می‌پرسد «بهترین چیزی که این روزها از آستینمان در می‌آید همین است؟ مردم می‌گویند: ‹من احساس ازخودبیگانگی می‌کنم، فکر می‌کنم شغلم بی‌خاصیت است،› و تنها جوابی که برایشان داریم این است که ‹نه، نه، واقعاً مفید است. می‌دانی، دست نامرئی بهتر از تو می‌داند. ما داریم پول زیادی به تو می‌دهیم، باید مفید باشد!›»\n\nمی‌گویم بیشتر یاد فیلم چه زندگی شگفت‌انگیزی۸ افتادم که دربارۀ یک کارمند بانک است. او فکر می‌کند که زندگی‌اش بی‌ارزش است و بااین‌حال، ما عمق تأثیر او بر دیگران را زمانی می‌بینیم که آنچه عرضه می‌کرد از میان رفته است. به‌هرحال، متوجه منظور برِگمن می‌شوم. باید در بسیاری از آنچه جامعه -ازخلال نابرابری پرداخت‌های مالی- مهم تلقی می‌کند، تجدید نظر کنیم.\n برگمان می‌گوید «یکی از اساسی‌ترین درس‌های تاریخ این است که امور می‌توانند متفاوت از این باشند. روشی که با آن ساختار اقتصادی، یا نظام رفاهی‌مان را شکل داده‌ایم، بخشی از طبیعت نیست. می‌توانست جور دیگری هم باشد.»\n برِگمن پسر واعظی پروتستان در شهر کوچکی در جنوب هلند است. در دانشگاه تاریخ خواند و در نظر داشت تا در دانشگاه به تدریس و پژوهش مشغول شود، اما آن شغل را بیش‌ازحد منزوی یافت. به‌جای آن روزنامه‌نگاری را آغاز کرد، اما متوجه شد که خبر، روشی تحریف‌کننده برای دیدن جهان است. به‌جای اینکه دربارۀ روش رومزۀ کارکرد واقعی امور باشد، دربارۀ استثناهایی همچون تروریسم، فساد و بحران است.\n بنابراین شغلی در روزنامه‌ای به نام کارِسپاندنت یافت که او را قادر می‌ساخت تا به‌نحوی بنویسد که روزنامه‌نگاری را با رویکردی آکادمیک‌تر به جهان، بیامیزد. نتیجه، ترکیبی یادآور مالکوم گلدول از نشریۀ نیویورکر است: تعداد زیادی حکایت جالب توجه که اطلاعاتِ مجموعه‌ای از نظرسنجی‌ها و مقالاتِ پژوهشی، آن‌ها را تأیید کرده و با سبکی بسیار خواندنی ارائه شده‌اند.\n اما روی برِگمن یک لحاف ایدئالیسم اضافی نیز کشیده شده است، این باور که مردم ذاتاً خوبند و تمام آنچه برای به وجود آوردن تغییرات عمیق و ماندگار لازم است، تحلیل منطقی واقعیت‌ها و مدیریت خوب است. همان‌طور که او مکرر اشاره می‌کند، دموکراسی، حقوق برابر زنان و مردان، الغای بردگی، همۀ این‌ها زمانی منحصر به اهالی آرمان‌شهر تلقی می‌شدند.\n او صورت‌بندی مشهور اسکار وایلد را به‌نحوی تأییدآمیز نقل قول می‌کند: «نقشه‌ای از جهان که آرمان‌شهر در آن نباشد، ارزش نگاه کردن ندارد، زیرا کشوری را بیرون می‌گذارد که انسانیت همیشه در آن پهلو می‌گیرد. و زمانی‌که انسانیت در آن پهلو گرفت، از آن به بیرون نگریسته و هرگاه کشور بهتری ببیند، باز سفر می‌آغازد. پیشرفتْ تحقق آرمان‌شهرهاست.»\n اما آرمان‌شهرها عادتی دارند که عاقبت ویران‌شهر از کار در آیند. برگمان نسبت به این تهدید هشیار و در ارزیابی تجربۀ کمونیستی، به‌شدت انتقادی است، اما همچنین استدلال می‌کند که پیامدهای ناخواستۀ تغییری عظیم، گاه ممکن است سودمند نیز باشند. اشاره می‌کنم که در کتابش، معتقد است که درآمد پایۀ همگانی، کم‌درآمدها را قادر می‌سازد تا درس بخوانند و سپس مشاغلی بیابند که دوست دارند. که دراین‌صورت، کنجکاوم بدانم چه کسی نظافت‌کار خواهد بود؟\n این سؤال لبخند بر لبش می‌نشاند.\n «به نظرم یکی از مهم‌ترین واقعیت‌های درآمد پایه این است که نه تنها بازتوزیع درآمد، بلکه همچنین بازتوزیع قدرت است. درنتیجه، نظافت‌کارها و رفتگران قدرت چانه‌زنی بسیار بیشتری خواهند داشت. برای مثال، اگر به یک دانشگاه نگاه کنید، نظافت‌کارها بیشتر از استادها پول خواهند گرفت، که معتقدم کاملاً خوب است. استادها عاشق شغلشان هستند و برای آن احتیاج به پول اضافه نخواهند داشت. نظافت‌کارها شغلشان را دوست ندارند؛ بسیار خب، بابت آن پاداش خواهند گرفت!»\n می‌گویم شخصی که در حال تحمل مصائب دریافت مدرک دکتراست ممکن است این عقیدۀ خاص را نداشته باشد. اما او با اعتقاد راسخی که  بر شک غلبه یافته، جوابم را می‌دهد. «درآمد پایه به افراد مهم‌ترین نوع آزادی را خواهد بخشید: آزادی اینکه برای خود تصمیم بگیرند که با زندگی‌شان چه می‌خواهند بکنند.»\n می‌توانم تصور کنم که برای بسیاری از افراد مسن، خِردِ مرد جوانی که تجربه‌ای ناچیز از پیچیدگی خیره‌سرانۀ جهان داشته است، محل سؤال باشد. اما برِگمن به‌وضوح چیزی در چنته دارد. در پی توصیۀ او، اوترخت و چندین شهر دیگر هلند در حال انجام دوره‌های آزمایشی درآمد پایه‌اند. فنلاند دوره‌ای آزمایشی را، منتهی تنها برای بیکاران، اجرا کرده است. شورای دو شهر فایف و گلاسکو در اسکاتلند نیز در حال بررسی یک طرح، و سوئیسی‌ها نیز علاقه‌مندند. جان مک‌دانل، رئیس خزانۀ دولتِ سایۀ انگلستان، گفته است که این «می‌تواند ایده‌ای باشد که زمانش فرا رسیده است.» و بنُوآ آمون، کاندیدای حزب سوسیالیست فرانسه در انتخابات پیش‌رو، آن را در مانیفست خود گنجانده است. حتی میلیاردر فناوریِ آمریکایی، ایلان ماسکِ آینده‌نگر نیز با آن موافق است.\n یک دلیل اینکه ماسک طرفدار درآمد پایه است این است که کار در آیندۀ نزدیکی که علم روباتیک و هوش مصنوعی در آن پیشرفته است، از این نیز بسیار کمیاب‌تر خواهد بود؛ و این همچنین دلیلی برای هفتۀ کاری بسیار کاهش‌یافته است. به‌طریقی کار برِگمن برای جا انداختن ایدۀ ساعات کاری کمتر، آسان‌تر است. تاریخ به آن سو می‌رود و مدت‌ها نیز رفته است. مسئله فقط این است که کِی و چگونه قرار است امر اجتناب‌ناپذیر را بپذیریم.\n هرچند، هنوز مشکلاتی وجود دارند که باید بر طرف شوند و برِگمن در کتاب خود، به بعضی از آن‌ها نمی‌پردازد. برای مثال، به دست آوردن تخصص، نیازمند دوره‌های فشردۀ مطالعه و تمرین است. چه کسی می‌خواهد سوار هواپیمایی شود که خلبانش شخصی با ساعات پرواز محدود است، یا توسط جراحی عمل شود که جراحی‌های زیادی انجام نداده است؟\n جواب برگمان یادآوری این نکته است که خلبانان و جراحانی که از آن‌ها زیادی کار کشیده می‌شود، خطر محسوب می‌شوند. بله، اما به این معنی نیست که کمبود کار خود تهدیدی محسوب نمی‌شود. اینک او واقعاً مبهم شده و می‌گوید که ۱۵ ساعت کاری پرداخت شده وجود خواهد داشت، و بعد اگر خلبان‌ها و جراحان و سایر متخصصان دلشان خواست، می‌توانند در اوقات فراغتشان نیز کار کنند. وقتی سعی می‌کنم تا از او بخواهم دربارۀ معنای حرفش مشخص‌تر صحبت کند، می‌گوید ما نیاز داریم تا کار را به‌عنوان یاری رساندن به جامعه «هر کس به شیوۀ خودش» بازتعریف کنیم.\n این به گوش من کمی زیادی آرمان‌شهری می‌رسد. اما اگر قدمی عقب گذاشته و جایی را که در آن هستیم، بررسی کنیم، بی‌شک دلیلی منطقی برای بازاندیشی کار وجود خواهد داشت، به‌خصوص مشاغلی با دستمزد بالا که به نظر نمی‌رسد چیزی با ارزش ملموس خلق می‌کنند. خواندن آرمان‌شهر برای واقع‌بین‌ها بدون کنجکاوی دربارۀ مؤثر بودن مدیران تبلیغات، مشاوران مدیریت، سفته‌بازان و، بله، شاید حتی سرمقاله‌نویسان، غیرممکن است.\n احتمالاً ضعیف‌ترین استدلال برگمان برای مرزهای باز است؛ نه به‌خاطراینکه در درازمدت قابل دوام نیست، بلکه به‌این‌دلیل که او موانع را واقعاً بررسی نمی‌کند. سه مشکل واضح این‌ها هستند: ۱) تراکم جمعیت – اگر میلیون‌ها نفر دیگر هم به هلندِ هم‌اکنون شلوغ بیایند، حداقلِ آن این خواهد بود که منجر به میزان زیادی تنش خواهد شد. ۲) تضادهای فرهنگی – انتقال جمعیت در مقیاس وسیع از فرهنگی به فرهنگ دیگر، مصائب واقعی همگونی را سبب می‌شود، که هلند و دیگر کشورهای اروپایی اکنون نیز با آن‌ها دست به گریبان هستند. ۳) اگر احتمال اینکه افراد مرفه‌تر کشورهای فقیر، آن گروهی باشند که کشور را ترک می‌کنند، این امر آن ملت‌ها را از یک طبقۀ متوسط بسیار مورد نیاز، محروم می‌کند.\n برگمان به همۀ این نکات گوش می‌سپارد و می‌گوید مرزهای باز چیزی نیست که معتقد باشد همین فردا اتفاق خواهد افتاد. بلکه یک الهام است، چیزی که باید برای رسیدن به آن کار کرد. همین نکته می‌تواند دربارۀ تمام استدلال‌های او گفته شود. بااین‌حال نکتۀ بااهمیت این است که او مقصدی را نشان داده است، جایی که در این زمانۀ آشوب‌زده، افرادی که ذهن ترقی‌خواه دارند، می‌توانند آن را هدف قرار دهند؛ او همچنین شواهد خوبْ پژوهیده‌ای برای دفاع از استدلال‌هایش فراهم آورده است.\n بله، او یک آرمان‌شهری است، اما یک آرمان‌شهری معقول. می‌داند که مشکلات زیادی وجود دارند که باید بر آن‌ها غلبه کرد، اما اولین و سخت‌ترینشان [جا انداختن] این باور است که تغییر ممکن است. او کمک شایانی به این امر کرده است. گوشتان را برای شنیدن حرف‌های روتخر برِگْمان تیز کنید. او آیندۀ درخشانی در شکل دادن به آینده دارد. • نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nBregman, Rutger. Utopia for Realists And How We Can Get There. Bloomsbury. 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را اندرو آنتونی نوشته است و در تاریخ ۲۶ فوریه ۲۰۱۷ با عنوان «Rutger Bregman: We could cut the working week by a third» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲ خرداد ۱۳۹۶ این مطلب را با عنوان «گوشتان را برای شنیدن حرف‌های روتخر برِگْمان تیز کنید» و با ترجمۀ  علی امیری  منتشر کرده است. •• اندرو آنتونی (Andrew Anthony) روزنامه‌نگار است و از سال ۱۹۹۰ برای گاردین و از سال ۱۹۹۳ برای آبزرور می‌نویسد. او همچنین نویسندۀ کتاب دربارۀ مجازات‌ها (On Penalties) است. [۱]  Hardline: بدنۀ افراطی و مصالحه‌ناپذیر سیاست که نیروهای آن سخت به اصول خود چسبیده و به‌راحتی با تغییر کنار نمی‌آیند. گاه در ترجمۀ آن از تندرو استفاده می‌شود [مترجم]. [۲]  Utopia for Realists [۳]  progressive [۴]  universal basic income/basic income: پولی که شهروندان یا ساکنین یک کشور بدون قیدوشرط، علاوه‌بر درآمدی که ممکن است از جای دیگری داشته باشند، مرتب دریافت می‌کنند. واژۀ basic در این اصطلاح به‌معنای جواب‌گوییِ نیازهای اولیه است، بنابراین معادل ابتدایی را برای آن مناسب‌تر یافتم [مترجم]. [۵]  بازی‌ای است با استفاده از سازوکار بازی‌های ورزشی فانتزی مثل فوتبال فانتزی، که در آن بازیکنان برای خود یک تیم تخیلی ساخته و با آن، با دیگر تیم‌ها رقابت می‌کنند [مترجم]. [۶]  the establishment عموماً به‌معنای گروه حاکم یا نخبگانی که قدرت را در یک کشور یا سازمان قبضه کرده‌اند است. این معادل را داریوش آشوری در فرهنگ علوم انسانی پیشنهاد کرده است. [۷]  negative income tax [۸]  It’s a Wonderful Life: ساختۀ فرانک کاپرا تولید ۱۹۴۶\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653746.json b/train/540653746.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..90cf0117d8682f4607c6f2b59464d27b03f47102
--- /dev/null
+++ b/train/540653746.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اگر مدیر گوگل بشوی، لزوماً خوشبخت نخواهی شد",
+  "subtitle": "واقعیت را بپذیرید و جرئت منفوربودن داشته باشید، وگرنه دائماً در عذاب خواهید بود",
+  "introduction": "برخی کتاب‌های «موفقیت» و خودیاری طوری نصحیت می‌کنند که گویا اگر میلیون‌ها خواننده‌شان به آن دستورات عمل کنند، همه‌شان جای مدیر گوگل یا حداقل مایکروسافت را می‌گیرند. فارغ از طنز این توصیه‌ها، نتیجۀ عمل به آن‌ها چیزی جز رنج و عذاب دائمی نیست. تحقیقات نشان می‌دهند مشاغلِ سطحِ بالاتر غالباً حس خوشبختیِ بیشتری به همراه نمی‌آورند و میزان درآمد هم که از حد بگذرد صاحبان خود را از لذات بسیاری محروم می‌کند. آیا، با دورانداختن این کتاب‌ها، باید قید رضایت از زندگی را هم بزنیم؟",
+  "content": "الیور برکمن، گاردین — طبق سنت، الان [ماه اول سال] ایام دگرگونی فردی است، اما این روزها دشوار است که به تصور رهایی پیروزمندانه از گذشته بدبین نباشیم. در اخبار، برکسیت هر ساعت به ما یادآوری می‌کند که صرفاً داشتنِ آرزوی شروع تازه‌ای باشکوه تضمین نمی‌کند نتیجه مصیبت‌بار نباشد. در این حین، تحول‌های اهریمنی دیگر -از افول دموکراسی آمریکا و رواج دوبارۀ احزاب ‌راست تندرو در اروپا گرفته تا تغییرات اقلیمی- به نگرانی‌ای دامن می‌زند که در روند پیشبرد خود چندان خوشایند نیست: ترس روزافزون از اینکه نکند دارید در آخرالزمان زندگی می‌کنید مبنای ضعیفی برای شروعی تازه است. در هر صورت، به نظر می‌رسد بحث پایان‌ناپذیر بر سر طبیعت، در مقابل تربیت، به‌سمت این پذیرش یأس‌آور سوق می‌یابد که چیزهای بسیاری در ما هست که هرگز تغییرشان نخواهیم داد. رابرت پلومین، متخصص ژنتیک، می‌نویسد: «دی‌ان‌ای یگانه چیزی نیست که اهمیت دارد»، او که کتابش، پیش‌نویس۱، سال گذشته نمونۀ خوبی از این نظر بود ادامه می‌دهد: «اما اهمیت دی‌ان‌ای بیشتر از هر چیز دیگری است که در مجموع، از نظر ویژگی‌های روان‌شناختی پایدار، ما را کسی می‌کند که هستیم».\n از طرف دیگر، عجالتاً داستان دگرگونیِ خود همیشه اندکی مشکوک بوده است. یکی به این علت که به‌هیچ‌وجه معلوم نیست ممکن باشد که بتوانید خودتان را صرفاً از طریق اِعمال قدرتِ ارادۀ فردی تغییر دهید: هر جا به طبیعت یا تربیت برمی‌گردیم انکارناپذیر است که بخش اعظمی از موفقیت یا شکستمان در زندگی وابسته به شرایط و شانس است. علت دیگر هم ویژگی روان‌شناختی عجیب و آزارندۀ «سازگاری لذت‌باورانه»۲ است که به تردمیل خوشبختی هم مشهور است. موفقیت شما در بهبودبخشیدن به زندگی‌تان و این بهبودی، هر دو، به بخشی از پس‌زمینۀ زندگی‌تان تبدیل می‌شود و بنابراین دیگر لذت ایجاد نمی‌کند؛ برای بازیافتن آن احساس سرزندگی و اشتیاق، باید تا ابد خودتان را دگرگون کنید.\n\nدر نهایت، مسئلۀ بغرنج این است که آن خودی که دگرگون می‌شود همان است که دگرگون می‌کند، بنابراین ضعف‌های موجود شما پیوسته در تصورتان از آینده تنیده شده است. مثلاً اگر می‌خواهید در سال ۲۰۱۹ فعال‌تر یا همدل‌تر شوید یا تناسب اندام داشته باشید، از کجا می‌فهمید که خودِ این خواست بیان دیگری از گرایش شما به سرزنش خودتان نیست، گرایشی که بهتر است به‌جای تسلیم‌شدن در برابرش راه‌حلی برایش بیابید؟ یا فرض کنید تصمیم دارید بر کمال‌گرایی‌تان غلبه کنید: چگونه از کمال‌گرایی در مورد همین مسئله پرهیز می‌کنید؟ هیچ شروع کاملاً تازه‌ای وجود ندارد، هیچ سال صفری وجود ندارد. همین الان هم نومیدانه در یگانه زندگی‌ای که دارید به دام افتاده‌اید.\n در واکنش به این فضای غالب، تغییر قابل‌توجهی در لحن جهانِ خودیاری روی داده است. خودیاری ژانری در نشر است که به‌لحاظ تاریخی به دگرگونی گسترده و تقریباً بی‌دردسر و امیدبخش یک‌شبه، یا حداکثر چندهفته‌ای، اختصاص دارد. مدتی است که این مبالغه موقعیت خود را از دست داده و جایش را به حال و هوای ضد آرمان‌شهرباوری داده است، یعنی حال و هوای پذیرش خود همان‌طور که هستید و دارید زندگی‌ای به‌قدر کافی خوب می‌سازید یا صرفاً از خود در برابر بدترین بخش‌های دنیای بیرون حفاظت می‌کنید. کتاب‌های رنگ‌آمیزی بزرگسالان بی‌تردید بروز ناامیدکنندۀ این نیاز مبرم است. اما این نیاز را در جریان بی‌وقفۀ مفاهیم سبک زندگی اسکاندیناویایی –هوگه۳، لاگوم۴ و باقی آن‌ها- با تمرکزشان بر آرامش‌داشتن و راحت‌بودن هم می‌توان یافت؛ و همچنین در روند جاری کشف‌ دوبارۀ فلسفۀ رواقی و دفاع‌کردن از «انعطاف‌پذیری» در حکم تکنیک‌هایی برای تحمل‌کردن فاجعه‌های زندگی.\n و این مسئله در همه جا هست، حول و حوش این زمان [ژانویه]، آن‌هم در شکل تقویم‌هایی که به‌شکل آزارنده‌ای به «سال نو، شُمای نو» شناخته می‌شود. یک نمونۀ تأمل‌برانگیز ویراست جدید کتاب راه‌حلی برای خوشبختی۵ نوشتۀ محمد مو جودت۶ است که پیش از این یک مدیر ارشد اجرایی گوگل ایکس، یعنی بازوی مرموز پژوهش و توسعۀ این غول‌ جست‌وجو بود. به‌طور کلی، نباید به این تصور که «خوشبختی مسئله‌ای مهندسی است» اعتماد کرد. اما جودت به‌هیچ‌وجه از سبک زندگی میلیاردرهای تکنولوژی در حکم یگانه سبک زندگی که ارزش دارد به‌دنبالش باشیم دفاع نمی‌کند و به‌نحو تأثرانگیزی می‌نویسد که به این سبک زندگی دست یافته‌ و به تهی‌بودنش پی برده است. و چیزی بسیار بدتر را تاب آورده است: ازدست‌دادن پسر ۲۱ساله‌اش علی بر اثر عوارض یک عمل جراحی معمولی.\n اصل «فرمول خوشبختی» جودت این است که خوشبختی مساوی واقعیت است منهای خواسته‌ها: برای اینکه از کمبود چیزی در زندگی‌تان احساس رنج کنید، باید ابتدا خواسته‌ای برای دست‌یافتن به آن چیز داشته باشید (من قایق تفریحی ۲۰متری ندارم، اما این مسئله باعث رنجش من نمی‌شود، چرا که هرگز تصور نکرده‌ام که قایقی خواهم داشت). این بحث، آن‌گونه که منتقدان مترقی خودیاری گاهی تصور می‌کنند، در مورد این مسئله نیست که کافی است فقرا چیز بهتری نخواهند تا خرسند باشند. بعضی خواسته‌ها -‌استاندارد منطقی زندگی، خدمات درمانی، کار رضایت‌بخش، روابط اجتماعی‌- ممکن است کاملاً معقول باشد. اما دیدن حقیقت این فرمول به‌مثابۀ نوعی غربال عمل می‌کند و به شما اجازه می‌دهد که چیزهایی را که واقعاً از زندگی می‌خواهید از آن چیزهایی جدا کنید که جامعه باعث شده باور کنید که باید بخواهید. این چیزهایی که فکر می‌کنید باید بخواهید ارزش دنبال‌کردن ندارند و اگر این چیزها علت تلاشتان برای ابداع «شمای جدید» است، عاقلانه‌تر است که آن‌ها را رها کنید و از آن چیزهای دستۀ اول دست برندارید.\n یکی از منسجم‌ترین اظهارنظرها در مورد فضای جدیدِ پذیرشِ خود کتاب از این پس خوشبخت: گریختن از افسانۀ زندگی کامل۷ نوشتۀ پل دولان است. او استاد علوم رفتاری در مدرسۀ اقتصاد لندن است و تبلیغاتش این‌طور معرفی‌اش می‌کنند: «متخصص رفتار انسان و خوشبختی، که در سطح بین‌المللی مشهور است». کتابش ابطالِ متقاعدکنندۀ بسیاری از داستان‌های فرهنگی ما دربارۀ این است که چگونه باید زندگی کنیم و شامل این عقیده است که هیچ چیز ویژه و مطلوبی در این وجود ندارد که استاد دانشگاهی باسابقه یا متخصصی مشهور باشیم. درواقع، داده‌های او حاکی از این است که بعید است ادامه‌دادن تحصیلات بعد از ۱۸سالگی تغییر مثبت فراوانی در احساس سودمندی و لذتی که در زندگی دارید ایجاد کند: به‌طور متوسط، بعد از دبیرستان، «با افزایش سطح تحصیلات، احساس خوشبختی کاهش می‌یابد».\n\nهمان‌طور که دولان می‌پذیرد، بسیار دشوار است که در پژوهشی دربارۀ بهروزی مسیر علیت را دقیقاً مشخص کنیم: ممکن است افرادِ غمگین‌تر بیشتر مستعد گرفتن مدارک دانشگاهی‌ باشند، تا اینکه این مدارک افراد را غمگین کنند. در هر صورت، این باور که تحصیلات بیشتر مساوی رضایت بیشتر است نمونۀ بارزی از چیزی است که او «تلۀ روایی»۸ می‌نامد، یعنی پیامی دربارۀ زندگی ایدئال، که به‌لحاظ اجتماعی تحمیل شده است ولی با تجربۀ واقعی مطابقت ندارد. این ایدئال غالباً، بیش از سود، ضرر می‌رساند، چه با سوق‌دادن افراد به زندگی‌هایی که از آن لذت نمی‌برند، چه با متقاعدکردن کسانی که مدرک ندارند به اینکه آن‌ها وجودی رضایت‌بخش‌تر را از دست داده‌اند. تلۀ دیگر این باور است که مشاغل سطح بالاتر، چنان‌که انتظار می‌رود، رضایت بیشتری به همراه می‌آورند (درواقع، گل‌فروشان در کل از وکلا شادترند)، یا اینکه درآمد بیشتر لزوماً موجب خوشبختی بیشتر می‌شود (همین‌طور است، اما فقط تا حدود ۵۰ هزار پوند در سال؛ بیش از این مقدار، کارهایی که درآمد بیشتری دارند عرصه را بر کارهایی که لذت‌بخش‌ترند تنگ می‌کنند).\n این نوع یافته‌ها بیش از پیش شناخته‌شده‌اند، اما دولان در جلب توجه ما از دیگران پیشی می‌گیرد و به ما می‌گوید چطور سرسختانه در برابر مفهوم ضمنی این یافته‌ها مقاومت می‌کنیم. اگر خوشبختی و احساس سودمندی هدف زندگی شماست، آنگاه «شغلی خوب» یا تحصیلات یا درآمدی که آن اهداف را برآورده نمی‌کند در هیچ مفهوم معنادار کلمۀ «خوب» واقعاً خوب نیست و این نکته تلاش‌کردن برای به‌دست‌آوردنش یا تشویق فرزندان برای به‌دست‌آوردنش را به کاری عجیب تبدیل می‌کند. آه، صحبت از فرزندان شد، شواهد حاکی از آن است که پدر و مادرشدن هم شما را شادتر نمی‌کند (احساس سودمندی افراد را تقویت می‌کند، اگرچه ظاهراً نه بیش از چیزهای دیگر). همچنین تلاش مجدانه برای به‌دست‌آوردن تناسب اندام به شادی کمتری از آنچه فکر می‌کنید می‌انجامد. و ازدواج: درست است که افراد متأهل به پژوهشگران می‌گویند از زمانی‌که مجرد بودند شادترند، ولی فقط وقتی این را می‌گویند که زن یا شوهرشان در هنگام مصاحبه در اتاق حاضر باشد.\n چیزی که کتاب از این پس خوشبخت را تاحدی بنیادستیزانه می‌کند، دست‌کم با استانداردهای روان‌شناسی عامه‌پسند، تشخیص این نکته است که این تله‌های روایی صرفاً اشتباهاتی توجیه‌ناپذیر نیستند که ما مرتکب می‌شویم، بلکه محصولات ایدئولوژی‌اند. ممکن است به درد ما نخورند، اما بی‌تردید به درد سیستمی می‌خورند که ما در آن جای گرفته‌ایم. به‌دنبال ثروت یا تحرک طبقاتی‌بودن ممکن است خوشبختی نیاورد، اما رشد اقتصادی را افزایش می‌دهد و در‌عین‌حال ازدواج، پدر و مادرشدن، تناسب اندام و… باعث می‌شود کل فرایند بی‌دردسر به نسل بعدی منتقل شود. دولان بر این مسئله متمرکز می‌شود که چنین پیام‌هایی منحصراً چقدر برای فرزندان خانواده‌های طبقۀ کارگر زیان‌آور است. کلیشه‌هایی در مورد لحن و سبک‌ زندگیِ مناسب ممکن است آن‌ها را کلاً از رفتن به دانشگاه منصرف کند؛ کسانی که به مشاغل طبقۀ متوسط راه می‌یابند دستپاچه می‌شوند و در سازگارشدن دچار عدم اعتماد‌به‌نفس می‌شوند. دولان، که در «طبقۀ کارگر فرودست» در شرق لندن بزرگ شده، می‌نویسد که هنوز با آداب فرهنگی آکادمی دست به گریبان است: «من با بدن‌سازان وزنه می‌زنم. دیدن کت یا یک جفت کفش بدون بند در مسابقۀ بدن‌سازی به اندازۀ پِهنِ اسب چوبی کمیاب است».\n دستۀ جدید کتاب‌های خودیاریِ ضدکمال‌گراییْ وزنۀ تعادل مهمی در برابر پیام متداولِ دگرگون‌کردن خود است، پیامی که می‌گوید هیچ فایده‌ای در راضی‌بودن از جایگاهتان و سرانجام آسوده‌شدن وجود ندارد، چرا که همواره می‌توانید از به‌دست‌آوردن پول بیشتر، مقام بالاتر، آموزش بهتر و… سود ببرید. اما کاملاً روشن نیست که اندرزهای متواضعانه‌ترِ این کتاب‌های جدید را در عمل بتوان ساده‌تر از اندرزهای قدیمی‌ پیاده کرد. گذشته از چیزهای دیگر، روایت‌های ما از زندگیِ کامل باورهایی نیستند که، بعد از خواندن پژوهشی که آن‌ها را رد می‌کند، بتوانیم به‌سادگی کنار بگذاریمشان. این روایت‌ها عمیقاً در فرهنگ ریشه‌ دارند، رسانه‌ها تقویتشان می‌کنند، در زمان کودکی در ذهنمان فرورفته‌اند، تازه اگر ژن‌ها را نادیده بگیریم (برتری‌های تکاملی آشکاری در این هست که منابع بیشتری بخواهیم و هرگز احساس نکنیم چیزی که داریم کافی است). از این گذشته، هیچ یافتۀ پژوهشی در مورد میانگینِ خوشبختیِ کل جمعیت ممکن نیست قاطعانه ثابت کند که انتخاب یک سبک زندگیِ مشخص برای شما، با همۀ ویژگی‌های فردی، درست یا نادرست است.\n \nمسئلۀ دیگر و پیچیده‌تری در استفاده از این نوع پژوهش‌ها برای هدایت‌کردن تغییرات فردی وجود دارد: بسیاری از چنین تغییراتی چیزی هستند که ال. ای. پلِ فیلسوف «تجربیات متحول‌کننده» می‌نامد، یعنی تجربیاتی که شما را به فردی آنچنان متفاوت تبدیل می‌کنند که نمی‌توانید، از زاویۀ دید حال، تصور کنید که آن فرد در آینده این تجربیات را چطور تعبیر می‌کند. روشن‌ترین نمونه برای این حالت پدر و مادرشدن است که ممکن است شما را به فردی تبدیل کند که عاشق داشتن فرزند است، حتی اگر پیش‌تر عاشقش نبوده‌اید. اما ممکن است به‌سادگی به روش دیگری عمل کند، یعنی کسی را که مشتاق این نگاه است به فردی تبدیل کند که هرگز نخواهد بچه‌دار شود.\n بااین‌همه، از نظر روانی رهایی‌بخش است که به یاد داشته باشیم که هیچ مسیر واحدی به‌سوی رضایت وجود ندارد و اگر شرایط یا ترجیحات شخصیْ شما را از پیروی از تودۀ مردم محروم کرد، هنوز هم می‌توانید برای به‌دست‌آوردن خرسندی تلاش کنید. تیم کریدرِ جستارنویس می‌نویسد: «بسیاری از چیزهایی که خودشان را به‌جای مکالمه در مورد جامعۀ ما جا می‌زنند صحبت‌های مردمی‌اند که تلاش می‌کنند انتخاب‌های خودشان را در حکم یگانه انتخاب‌های درست یا طبیعی توجیه کنند. آن‌ها این کار را به این شیوه انجام می‌دهند: انتخاب‌های دیگران را خودخواهانه یا نامعقول یا نادرست جلوه‌ می‌دهند. بنابراین ممکن است به‌سادگی نادیده بگیریم که، پشت همۀ این اطمینان متکبرانه، تزلزلی دردناک و وحشتی آشکار از پشیمانی در نیمه‌های شب وجود دارد». اکثر اوقات، وقتی نوبت ساختن زندگی معنادار می‌شود، این کار را بدون راهنمایی و با شهود انجام می‌دهید. اما حقیقت تسلی‌بخش این است که دیگران هم همین‌طورند.\n از طرف دیگر، اگر از روی سلطۀ مستمر کتاب‌های مراقبۀ بودایی (یا دست‌کم الهام‌گرفته از بودا) بر قفسه‌های کتاب‌های خودیاری به این نتیجه برسید که آن‌ها قطعاً کلید زندگی کامل‌اند، می‌توان از خطای شما چشم‌پوشی کرد. این نکته طنزآمیز است، چرا که آیین بودا یکی از نخستین مواجهه‌ها با حقیقت را بر سر استانداردهای کمال‌گرایی دربردارد، استانداردهایی که جهان و خودمان را با آن‌ها قضاوت می‌کنیم و استانداردهایی که توصیه‌ای برای نارضایتی دائمی‌اند. گفتۀ مشهور بودا در مورد وضعیت بنیادی این است که زندگی رنج است. همه چیز گذراست؛ پیری، بیماری و مرگْ سرنوشت انسانی و محتوم ماست. و بهتر است فلسفۀ شما در مورد خوشبختی این واقعیت‌ها را به رسمیت بشناسد، وگرنه یگانه نتیجۀ ممکن، برای شما و اطرافیانتان، رنج‌کشیدن بیشتر است.\n هائمین سونیم، راهب پیشین و نویسندۀ کتاب‌هایی دربارۀ ذن در کرۀ جنوبی، در کتاب جدیدش، عشق به چیزهای ناقص: چگونه با خود و دیگران مهربان و بخشاینده باشیم، فراوان به این نکته اشاره کرده است، هرچند احتمالاً او این‌قدر بی‌پرده بیانش نمی‌کند. امیدبخش است که، در دورانی که همه‌جا آکنده از تمسخر است، صدای دوستانه و آرام هائمین می‌تواند او را به ابَرسلبریتی تبدیل کند: او در رسانه‌های اجتماعی در مجموع دو میلیون دنبال‌کننده دارد، به اضافۀ اینکه کتاب قبلی‌اش، چیزهایی که فقط وقتی سرعتت را کم می‌کنی می‌توانی ببینی۹، در جهان پرفروش شد (در سئول، محل زندگی‌اش، ادارۀ یک مرکز درمانی ذن‌محور، مدرسۀ قلب‌های شکسته، را بر عهده دارد، اما ابزار اصلی‌ آموزشش توئیتر است).\n\nهائمین به‌ویژه در مورد نارضایتی‌های کوچک‌تر در زندگی سخن می‌گوید و اینکه چگونه دست‌وپنجه‌نرم‌کردن با این نارضایتی‌ها گاهی از نارضایتی‌های بزرگ‌تر و چشمگیرتر دشوارتر است. مثلاً، باوجوداینکه خوب است که امروزه بسیار بی‌پرده‌تر در مورد بیماری روانی صحبت می‌کنیم، اما یک پیامد نامعقولش هم این است که افسردگیِ شدیدتر را آسان‌تر از احساس یأس خفیف‌تر و فراگیر در زندگی می‌پذیریم. هائمین می‌نویسد: «برخلاف احساسات دیگر، بیان یأس بسیار دشوار است: این احساس به‌شکل رفتار تنگ‌نظرانه و کوته‌فکرانه ظاهر می‌شود». او ادامه می‌دهد: همچنین با بیان این احساس به نظر می‌رسد که دارید دیگران را مقصر شکست‌خوردنتان در برآورده‌کردن انتظارات می‌دانید. بااین‌حال، این مشکل مسلماً بسیار شایع‌تر از رنج شدید است. در این خصوص بحث شده است که اظهار نظر بودا که «زندگی رنج است» باید دقیق‌تر به چیزی مثل «زندگی آزاردهنده است» تعبیر شود (اگر بخت همراهتان باشد، زجر مفرط در زندگی‌تان بسیار نادر خواهد بود، اما این حسِ در پس‌زمینه که چیزها کاملاً سر جایشان نیستند ممکن است تقریباً همگانی باشد). هائمین می‌گوید اولین گام به‌سوی ازبین‌بردن این نوع نارضایتی این است که، در وهلۀ اول، اذعان کنید که خواستِ کامل‌بودنِ خودتان، یا هر کسی که با او مواجه می‌شوید، خواستی معقول نیست. بخش اعظمی از آزارنده‌بودنِ زندگی روزمره از خودِ شرایط ناشی نمی‌شود، بلکه از اصرار بر این مسئله ناشی می‌شود که شرایط باید چیزی باشد به‌جز آنچه هست.\n من هنوز به بردباری هائمین در برابر ضعف‌های دیگران دست پیدا نکرده‌ام، بنابراین نمی‌توانم در برابر گفتن این نکته مقاومت کنم که، اغلب اوقات، حکمت او کلیشه‌ای به نظر می‌رسد. در میان قطعه‌های نثر کتاب، بخش‌هایی جای گرفته که مثل شعر سپید صفحه‌آرایی شده است. بخش‌هایی که ناخواسته ثابت می‌کند تأملات پیش‌پاافتاده صرفاً با وسط‌چین‌کردنشان در صفحه و چند خط فاصله‌انداختن بینشان به اندیشه‌های ژرف تبدیل نمی‌شوند (یک نمونه: «اگر کسی از شما کمک نخواست،/ سعی نکنید که مشکلش را برایش حل کنید./ بااینکه ممکن است نیت شما خیر باشد،/ عنان اختیار را از او می‌گیرید/ و به اعتمادبه‌نفسش آسیب می‌زنید»). بااین‌همه، او برخطا نیست. و، پشت این ابتذال گاه‌گاه، جهان‌بینی زندگی‌بخش و واقع‌بینانه‌ای مخفی شده است: واقعیت همین است که هست، و اکثر مصیبت‌های غیرضروری از این ناشی می‌شود که می‌خواهیم چیزها آن‌طوری که هستند -در مقام واقعیت سرسخت- نباشند. این سخن توصیه به تسلیم نیست؛ اینکه واقعیت موقعیتتان را بپذیرید راهی مناسب برای تلاش در جهت تغییردادن آن است. اما انکارنکردن شکلِ بودن چیزها فقط گام نخست و ضروری است. یا آن‌طور که کارل راجرز روان‌شناس می‌گوید: «پارادکس عجیب این است که وقتی خودم را همان‌طور که هستم می‌پذیرم می‌توانم تغییر کنم».\n                                                                 صنعت بهروزی، از قضای روزگار، حتی شاید در کمال تعجب، ثابت کرده است که در تبدیل این روحیۀ جدید اعتدال و پذیرش به یک مشغولیت مصرف‌گرای پرهزینۀ دیگر مهارت دارد. آن «رمز و رازهای خوشبختی» اسکاندیناویایی مثال مناسبی است: «هوگه» ممکن است استراحتی رضایت‌بخش را دور شومینه‌ای معمولی با دوستان قدیمی به ذهن متبادر کند، اما به این معنا نیست که نتوانید در وب‌سایت هوگه‌لایف حدود ۲۰۰ پوند را صرف بالش مناسب هوگۀ رنگ‌شده با رنگ‌های گیاهی کنید یا ۸۰ پوند را صرف یک دست جاشمعی کنید (و درحالی‌که «لاگوم» در زبان سوئدی به معنای «مقدار دقیقاً مناسب» است، دست‌کم اخیراً شش کتاب دربارۀ این موضوع به زبان انگلیسی موجود است که مقدار دقیقاً مناسبی نیست، بلکه خیلی زیاد است). تلاش شما برای اینکه به فردی تبدیل شوید که خوشبختی را در چیزی می‌بیند که دارد ممکن است به‌آسانی خود به جست‌وجوی بی‌پایانی تبدیل شود، که در آن موفقیت -و درنتیجه خوشبختی- همیشه، به‌جای اینجا و اکنون، در گروِ تصوری از آینده است.\n مثل همیشه، تقصیر سرمایه‌داری است. اما اکثر ما هم شریک جرمیم: ما به‌دنبال تصورات دست‌نیافتنی دگرگونیِ خود می‌رویم، به‌جای اینکه دست‌کم تا حدودی با واقعیت روبه‌رو شویم، چرا که زندگی به این شیوه آسان‌تر است. این نکته یکی از درس‌های جذابی است که اخیراً به ژانر فرعی ضدکمال‌گراییِ خودیاری افزوده شده است. این ژانر فرعی در کتاب جرئت منفوربودن نوشتۀ ایشیرو کیشیمی و فومیتاکه کوگا مطرح شد که سال گذشته به انگلیسی منتشر شد (تا آن زمان، بیش از ۳.۵ میلیون نسخه از این کتاب به زبان اصلی‌اش -که ژاپنی بود- و به زبان‌های دیگر فروش رفته بود). این کتاب به‌رغم همۀ هیاهوهای بازاریابیِ «پدیدۀ جدید ژاپنی» -یک منتقد کتاب را «ماری کوندو۱۰ برای مغز» توصیف کرد- عمدتاً پژوهش آسان‌فهمی از کار روان‌درمانگر اتریشی، آلفرد آدلر، است. آدلر اعتقاد دارد که ما اغلب به مشکلاتمان می‌چسبیم و مهم هم نیست چقدر ازشان می‌نالیم و ادعا ‌می‌کنیم که می‌خواهیم از بین ببریمشان. این کار را می‌کنیم چون لازمۀ غلبه‌کردن بر آن‌ها مواجهه با ترس است. به‌جای اینکه خطرات بین‌ فردی‌ای را بپذیریم که الان لازمۀ تلاش برای به‌دست‌آوردن رضایت است، آسان‌تر است که رضایت -و مهم‌تر از همه رضایت در روابط صمیمانه- را به آینده موکول کنیم، یعنی به زمانی که هرگز مجبور نیستیم برای به‌دست‌آوردن رضایت واقعاً کاری را که لازم است بکنیم.\n\nهمان‌طور که کیشیمی و کوگا روشن کرده‌اند، مسئله این است که این کار، با سوق‌دادن نظام‌مندِ شما به کنش‌هایی که به‌جای ساختن زندگیِ معنادار آن را به تعویق می‌اندازد، فقط به رنج بیشتر در زمان حال می‌انجامد. تصورات دگرگونی خود به این شیوه فقط با شکست مواجه نمی‌شوند، بلکه مانع تغییرات کوچک‌تر -اما واقعی- می‌شوند. در هر صورت، هرگز به نظر نمی‌آید که آینده فرابرسد: حقیقت این است که زمان حال یگانه زمانی است که در آن ایجاد تغییر ممکن است. دگرگون‌کردن خود به شیوه‌ای متحول‌کننده ممکن است رؤیایی فراخوش‌بینانه باشد، اما ناامیدی از تغییر هم نوعی آسایش کاذب است: هر دوِ آن‌ها شکل‌هایی از مطلق‌انگاری‌اند که انفعال را موجه جلوه می‌دهند. ما در دگرگون‌کردن خودمان این ژانویه یا ماه بعد یا ژانویۀ سال بعد یا هر زمان دیگری شکست خواهیم خورد. اما وقتی این واقعیت را درک کردیم، ممکن است دست‌کم قادر باشیم اندکی پیشرفت‌ کنیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nPlomin, Robert. Blueprint: How DNA makes us who we are. MIT Press, 2018\nSunim,  Haemin. Love for Imperfect Things: How to Accept Yourself in a World Striving for Perfection. Penguin Random House, 2019\nKishimi, Ichiro, and Fumitake Koga. The Courage to be Disliked. Allen & Unwin, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را الیور برکمن نوشته است و در تاریخ ۱۲ ژانویۀ ۲۰۱۹ با عنوان «Want to transform your life Stop chasing perfection» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۴ بهمن ۱۳۹۷ با عنوان «اگر مدیر گوگل بشوی، لزوماً خوشبخت نخواهی شد» و ترجمۀ الهام آقاباباگلی منتشر کرده است. •• الیور برکمن (Oliver Burkeman) نویسنده‌ای ساکن نیویورک است که در گاردین می‌نویسد. پادزهر: خوشبختی برای کسانی که تحمل مثبت‌اندیشی را ندارند (The Antidote: Happiness for People Who Can’t Stand Positive Thinking) از آثار اوست.\n[۱] Blueprint [۲] hedonic adaptation [۳] hygge [۴] lagom [۵] Solve for Happy [۶] Mohammad \"Mo\" Gawdat [۷] Happy Ever After: Escaping the Myth of the Perfect Life [۸] narrative trap [۹] The Things You Can See Only When You Slow Down [۱۰] Marie Kondo: مشاور منظم و مرتب‌کردن و نویسندۀ ژاپنی است که در این مورد چهار کتاب نوشته که به زبان‌های مختلف ترجمه شده است [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653748.json b/train/540653748.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3cad3cbb40f6ce25f8b39a12e62f6617b9de9a5f
--- /dev/null
+++ b/train/540653748.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هنرِ ژاپنیِ سخت‌کوشی در خواب",
+  "subtitle": "ژاپنی‌ها نمی‌خوابند. چرت هم نمی‌زنند. به گفتۀ یک استاد مطالعات ژاپن، «حاضرخوابی» می‌کنند",
+  "introduction": "معروف است که ژاپنی‌ها اصلاً نمی‌خوابند. خودشان هم خیلی به این مسئله اعتقاد دارند. ولی اگر چندوقتی را در ژاپن بگذرانید، مداوماً با آدم‌هایی روبه‌رو می‌شوید که در ایستگاه مترو، روی نیمکت‌های خیابان، یا توی جلسه و سر کلاس، خیلی شیک و مجلسی خوابیده‌اند. چطور فرهنگی که کم‌خوابی را ستایش می‌کند، اینقدر با خواب‌های وسط روز راحت کنار می‌آید؟ مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد «خواب» موضوع فرهنگی پیچیده‌ای است که در هر فرهنگ معانی و ایدئولوژی‌های خاص خودش را دارد.",
+  "content": "بریجیت استگر، بی.بی.سی — ژاپنی‌ها نمی‌خوابند. این چیزی است که همه می‌گویند، به خصوص خود ژاپنی‌ها. اما واقعیت ندارد. با این همه در مقام گزاره‌ای فرهنگی و جامعه‌شناختی، خیلی جذاب است.\n در طول اولین اقامتم در ژاپن در اواخر دهۀ ۱۹۸۰ بود که برای اولین بار با این دیدگاه‌های جالب دربارۀ خواب مواجه شدم. در آن زمان ژاپن در اوج اقتصاد حبابی، مرحله‌ای از شکوفایی غیرعادی و نامطمئن، بود. به همین نسبت، زندگی روزمره پرتکاپو بود. مردم برنامۀ خود را با کار و قرارهای کاری در وقت استراحت پر می‌کردند و تقریباً وقتی برای خواب نداشتند. سبک زندگی این دوره به خوبی در یکی از شعارهای تبلیغاتی همان زمان خلاصه می‌شود، تبلیغی که در آن فواید یک نوشیدنی انرژی‌زا ستوده می‌شد. «می‌تونی بیست‌و‌چهار ساعته مبارزه کنی؟ تاجر! تاجر! تاجر ژاپنی!»\n بسیاری این اعتراض را به زبان آوردند که «ما ژاپنی‌ها عقل نداریم که این قدر کار می‌کنیم!» اما می‌شد در این اعتراض‌ها نوعی حس افتخار به سخت‌کوشی و در نتیجه برتری اخلاقی بر باقی انسان‌ها را نیز مشاهده کرد. با این همه، من در رفت‌وآمدهای روزمرۀ خود، آدم‌های زیادی را می‌دیدم که در مترو چرت می‌زدند. برخی حتی ایستاده خوابشان می‌برد و این صحنه‌ها برای هیچکس هم عجیب نبود.\n به نظرم آمد این دیدگاه متناقض است. گویا تصویر مثبت زنبور کارگر که از خواب شبانه‌اش می‌زند و از دیر بیدار شدن در روز اخم به چهره می‌آورد، با تحمل گستردۀ «خوابیدن در محل کار» همراه است، چرت‌زدن در وسایل حمل‌و‌نقل عمومی و وسط جلسات کاری، کلاس‌ها و سخنرانی‌ها. ظاهراً هیچ چیز مانع زنان، مردان و کودکان نبود و هر جا و هر زمان که دوست داشتند، می‌توانستند بخوابند.\n اگر خوابیدن در تخت و تشک نشانۀ سستی است، چرا خوابیدن در جریان یک همایش یا حتی سر کار نشانۀ بزرگتری برای تنبلی نباشد؟ چه معنایی دارد که اجازه دهیم کودکان تا دیروقت بیدار بمانند و درس‌هایشان را بخوانند و آن وقت روز بعد سر کلاس خوابشان ببرد؟ این باورها و تناقض‌های آشکار سبب شد سال‌ها بعد در پروژۀ دکتری خود به شکل عمیق‌تری به موضوع خواب بپردازم.\n ابتدا، مجبور بودم با برخی تعصبات مبارزه کنم، زیرا آدم‌ها خواب را موضوعی جدی برای پژوهشی دانشگاهی تلقی نمی‌کردند. البته، دقیقاً همین دیدگاه‌ها بودند که توجه مرا به خود جلب کردند. خواب ممکن است با مجموعۀ متنوعی از معانی و ایدئولوژی‌ها همراه باشد؛ تحلیل نظم و ترتیب خواب و گفتمانِ ایجادشده دربارۀ آن، آشکارکنندۀ دیدگاه‌ها و ارزش‌های پنهانی است که بستری را ساخته‌اند که در آن خواب ساماندهی شده و دربارۀ آن بحث می‌شود. طبق تجربۀ من، همین رویدادهای روزمره و ظاهراً طبیعی که عموم مردم دربارۀ آن‌ها نمی‌اندیشند ساخت‌ها و ارزش‌های یک جامعه را آشکار می‌سازند.\n تصور اغلب ما این است که اجدادمان «هماهنگ با طبیعت» با تاریکی هوا می‌خوابیدند و با طلوع آفتاب بیدار می‌شدند. اما مسئلۀ زمان خواب هیچ وقت این قدر ساده نبوده است، چه در ژاپن و چه در دیگر نقاط جهان. شواهد مستند نشان می‌دهند که حتی پیش از اختراع لامپ‌های الکتریکی، بعضی‌ها اطرافیان را سرزنش می‌کردند چون تا دیروقت برای گفتگو، نوشیدن یا دیگر لذت‌ها بیدار می‌ماندند. البته دانش‌پژوهان –به‌ویژه سامورایی‌های جوان- که از خواب بلند می‌شدند تا مطالعه کنند، بسیار شریف دانسته می‌شدند، با اینکه این کار خیلی مقرون به صرفه نبود و آن‌ها برای چراغ‌هایشان روغن نیاز داشتند و اغلب سبب می‌شد در طول درس‌ها خوابشان ببرد.\n در منابع تاریخی، به‌ندرت دربارۀ چرت‌زدن بحث می‌شود، گویا این پدیده معمولاً بدیهی انگاشته می‌شده است. خوابیدن در مکان‌های عمومی تنها زمانی ذکر می‌شود که این چرت‌زدن بهانۀ وقوع ماجرایی خنده‌دار شده است، مثلاً زمانی که کسی اشتباهی بخشی از یک سرود را در جشن می‌خواند و حواسش نیست که وقتی خواب بوده دیگران از آن بخش گذشته‌اند. همچنین ظاهراً مردم از سرکارگذاشتن کسانی که ناگهان خوابشان می‌برده لذت می‌بردند.\n از سوی دیگر واضح است که سحرخیزی نوعی فضیلت به شمار می‌رفته، دست‌کم از زمان معرفی کنفوسیوسیسم و بودیسم اینطور بوده است. منابع نشان‌دهندۀ وجود نگرانی زیادی دربارۀ برنامۀ کاری کارمندان دولت در عصر باستان است اما از قرون وسطی به بعد، سحرخیزی در تمام اقشار جامعه اعمال شد و «دیرخوابی و سحرخیزی» عبارتی برای توصیف فضلا بود.\n مسئلۀ جذاب دیگر هم‌خوابی است. در بریتانیا، اغلب به والدین گفته می‌شود که باید حتی برای نوزادان خود اتاق خواب جداگانه‌ای آماده کنند تا بچه‌ها بیاموزند مستقل بخوابند و برنامۀ خواب منظمی داشته باشند. در مقابل، در ژاپن والدین و پزشکان اصرار دارند که هم‌خوابی با کودکان، دست‌کم تا زمان مدرسه، برای آن‌ها اطمینان‌بخش است و کمک می‌کند بزرگسالانی مستقل و از نظر اجتماعی باثبات باشند.\n شاید این هنجار فرهنگی است که سبب می‌شود ژاپنی‌ها بتوانند حتی در بزرگسالی در حضور دیگران بخوابند؛ بیشتر ژاپنی‌ها اظهار می‌کنند که در جمع بهتر می‌خوابند تا در تنهایی. این تأثیر را می‌شد در بهار ۲۰۱۱ مشاهده کرد، پس از آنکه سونامی بزرگ چندین شهر ساحلی را در هم کوبید. بازماندگان مجبور بودند در چادر بمانند، جایی که ده‌ها یا شاید صدها فرد دیگر هم بودند و محل زندگی و خواب همه مشترک بود. بازماندگان توصیف می‌کردند که علی‌رغم درگیری‌ها و مشکلات مختلف، داشتن جای خواب مشترک نوعی آسایش برایشان فراهم کرده و کمک کرده به آرامش برسند و نظم خواب خود را بازیابند.\n البته این تجربۀ خوابیدن در حضور دیگران در کودکی به تنهایی برای توضیح تحمل گستردۀ حاضرخوابی۱  دیگران، به‌ویژه در مدرسه و سر کار، کافی نیست. پس از چند سال پژوهش، در نهایت دریافتم که در سطحی خاص، حاضرخوابی اصلاً خواب به شمار نمی‌رود. حاضرخوابی را نه‌تنها با خواب شبانه متفاوت می‌دانند، بلکه ظاهراً با چرت عصرگاهی یا چرت در طول روز برای بازیابی انرژی هم فرق دارد.\n چطور می‌توان از این پدیده سردرآورد؟ پاسخ در خود این اصطلاح نهفته است، اصطلاحی شامل دو حرف چینی «I» به معنای «حاضربودن» در موقعیت یعنی خواب‌نبودن و «nemuri» به معنای «خوابیدن». به نظرم مفهوم «درگیری با موقعیت‌های اجتماعی» اروینگ گافمن کمک می‌کند اهمیت اجتماعی حاضرخوابی و مقررات حول آن را بهتر درک کنیم. ما به واسطۀ زبان بدن و اظهارات گفتاری خود تا حدی با تمام موقعیت‌هایی که در آنها حضور داریم، درگیریم. اما این ظرفیت را داریم که توجه خود را بین درگیری اصلی و فرعی تقسیم کنیم.\n در این فضا، حاضرخوابی را می‌توان تا وقتی که در موقعیت اجتماعی مورد نظر اختلال ایجاد نکرده، نوعی درگیری فرعی دانست که شبیه خیال‌بافی است و می‌توان آن را پذیرفت. شاید فردی که خوابیده از نظر ذهنی «در دوردست‌ها» باشد، اما باید بتواند به موقعیت اجتماعی موجودِ نیازمند او بازگردد. همچنین باید با استفاده از حالت جسمی، زبان بدن، الگوی پوشش و مانند آن این حس را منتقل کند که با درگیری اصلی فضا هماهنگ است.\n حاضرخوابی در محل کار مسئلۀ حائز اهمیتی است. در اصل، انتظار می‌رود در محل کار توجه و مشارکت فعال داشته باشیم ولی به خواب‌رفتن نوعی حس بی‌میلی را القا می‌کند و اینکه فرد از مسئولیت‌هایش شانه خالی می‌کند. البته برخی نیز این پدیده را حاصل خستگی از کار می‌دانند. شاید بتوان این رفتار را این‌گونه توجیه کرد که جلسه‌ها اغلب طولانی‌اند و در آن‌ها فقط باید به گزارش‌های رئیس گوش داد. تلاش فرد برای حضور در جلسه به خودی خود معمولاً ارزشمندتر از نتیجۀ آن است. فردی آگاه یک بار به من گفت: «ما ژاپنی‌ها روح المپیکی داریم؛ یعنی صرفاً شرکت  در مسابقات اهمیت دارد».\n سخت‌کوشی که نشانۀ ساعات متمادی کار و فداکاری کامل فرد است، به مثابۀ الگوی اخلاقی مثبتی در ژاپن ستوده می‌شود. کسی که علی‌رغم خستگی و بیماری می‌کوشد سر قراری حاضر شود، سخت‌کوشی خود را ثابت می‌کند و نوعی حس مسئولیت و تمایل به فداکاری را نشان می‌دهد. فرد، با غلبه بر ضعف‌ها و نیازهای جسمی، از نظر اخلاقی و ذهنی تقویت و پر از انرژی مثبت می‌شود. دیگر قابل توجیه است اگر در نهایت به سبب خستگی یا سرماخوردگی یا مشکل جسمی دیگری نتواند در مقابل خواب مقاومت کند. به این ترتیب، می‌شود «حملۀ دیو خواب» را مسئولانه در نظر گرفت.\n گذشته از این‌ها، خضوع هم ارزشی والا است. در نتیجه، فرد نمی‌تواند به سخت‌کوشی خود مغرور باشد و این مستلزم خلق روش‌های ظریفی برای کسب پذیرش اجتماعی است. از آنجا که خستگی و بیماری را اغلب نتیجۀ کار و سخت‌کوشی قبلی می‌دانند، حاضرخوابی -یا حتی حاضرخوابی تقلبی که در آن چشم‌ها هم بسته است- را می‌توان نشانۀ این دانست که فرد سخت کار کرده اما هنوز توان و ارزش اخلاقی لازم را دارد که خود و احساساتش را تحت کنترل بگیرد.\n در نتیجه، عادت ژاپنی حاضرخوابی لزوماً نشانۀ تنبلی نیست. برعکس، یکی از ویژگی‌های غیررسمی زندگی اجتماعی ژاپنی است با این هدف که با «دوری» موقتی، در دل این مسئولیت‌ها، از اجرای آ‌ن‌ها اطمینان حاصل شود. نتیجه واضح است: ژاپنی‌ها نمی‌خوابند. چرت هم نمی‌زنند. حاضرخوابی می‌کنند. این خیلی فرق می‌کند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را بریجیت استگر نوشته است و در تاریخ ۶ مه ۲۰۱۶ با عنوان «The Japanese Art of (not) Sleeping» در وب‌سایت بی.بی.سی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۳ آذر ۱۳۹۷ با عنوان «هنرِ ژاپنیِ سخت‌کوشی در خواب» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است. •• بریجیت استگر (Brigitte Steger) انسان‌شناس اتریشی، استاد ارشد مطالعات ژاپن مدرن در دانشگاه کمبریج است.\n[۱] inemuri\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653749.json b/train/540653749.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..82c9b08ba6df373ab7b30834345e993cc0574039
--- /dev/null
+++ b/train/540653749.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "برای پاسخ‌دادن به پیامک مخاطب خاصتان چقدر باید صبر کنید؟",
+  "subtitle": "شد یک دقیقه که جواب نداده. شد پنج دقیقه. شد نیم ساعت. شد یک روز",
+  "introduction": "هر کسی که در این سال‌ها درگیر رابطه‌ای عاطفی شده باشد، قطعاً با چالش شبانه‌روزی پیامک‌ها دست و پنجه نرم کرده است. برایش پیامکی می‌فرستید، آن را می‌بیند، ولی جواب نمی‌دهد. هی گوشی‌تان را چک می‌کنید، صدبار پیامکتان را از نو می‌خوانید. ناراحت شده؟ حوصله نداره؟ دیگه از من خوشش نمیاد؟ کار احمقانه‌ای کردم؟ می‌میرید و زنده می‌شوید تا بالاخره گوشی‌تان می‌لرزد و پیامکش می‌رسد. حالا نوبت شماست که انتقام بگیرید.",
+  "content": "عزیز انصاری و اریک کلیننبرگ، نوتیلوس — چند سال پیش پای زنی به زندگی من باز شد که شبی در لس‌ آنجلس با یکدیگر آشنا شده بودیم، اسمش را تانیا می‌گذارم. هر دو به یک جشن تولد رفته بودیم و وقتی کم‌کم بساط مهمانی جمع می‌شد، پیشنهاد داد مرا به خانه برساند. تمام شب را به گپ‌زدن گذرانده بودیم، بنابراین از او دعوت کردم برای صرف نوشیدنی داخل بیاید. در آن زمان خانه‌ای زیبا در تپه‌های هالیوود اجاره کرده بودم، خانه‌ای شبیه خانۀ رابرت دنیرو در فیلم «مخمصه»، اما حال‌وهوایش کمتر به خانۀ یک سارق حرفه‌ای واقعی با خودروهای زرهی شبیه بود. دو تا نوشیدنی ترکیبی درست کردم و با گپ و خنده نوشیدیم. به‌هر‌حال، رفتارش را معنادار می‌دیدم و لحظات خوشی داشتیم. یادم می‌آید وقتی خانه‌ام را ترک می‌کرد، در حال سرخوشی حرف بسیار احمقانه‌ای زدم، چیزی شبیه «تانیا تو زن خیلی جذابی هستی…» او هم گفت: «عزیزجان، تو هم مرد خیلی جذابی هستی». این دیدار امیدوارکننده به نظر می‌رسید، چون هرکسی که در آن اتاق بود تأیید کرده بود که: ما هر دو جذابیم. می‌خواستم دوباره تانیا را ببینم ولی با معمای ساده‌ای روبه‌رو شدم که مشکل همۀ ماست: دفعۀ بعدی کی و چطور با او ارتباط برقرار کنم؟ زنگ بزنم؟ پیامک بزنم؟ در فیسبوک پیام بفرستم؟ با دود علامت بدهم؟ بقیه چطور این کار را می‌کنند؟\n بالاخره تصمیم گرفتم پیامک بفرستم، چون به نظر می‌رسید زیاد پیامک‌بازی می‌کند. چند روز منتظر ماندم تا فکر نکند زیادی مشتاقم. فهمیدم که گروه موسیقی بیچ‌هاوس، که شب ملاقاتمان به آهنگشان گوش دادیم، آن هفته در لس‌آنجلس اجرا دارد، بنابراین بهانۀ خوبی برای دعوتش بود.\n پیامک من این بود:\n «سلام، نمیدونم رفتی نیویورک یا نه، اما امشب گروه بیچ‌هاوس در سالن ویلترن اجرا داره. دوست داری بری؟ شاید اگر محترمانه از آن‌ها خواهش کنیم، اجازه بدهند آهنگ ماتو را بازخوانی کنی…»\n درخواستی مؤدبانه و مصمم با کمی چاشنی طنز دوستانه. (آن شب تانیا در مهمانی آهنگ «ماتو» را که دریْک خواننده‌اش بود می‌خواند و جالب اینکه تقریباً همۀ متن آهنگ را بلد بود.)\n چند دقیقه گذشت و وضعیت پیامک من به «خوانده‌شده» تغییر کرد. قلبم از تپش ایستاد. لحظۀ سرنوشت‌ساز فرا رسیده بود. خودم را آماده کردم و چشم دوختم به نقطه‌های کوچک روی صفحۀ آیفون، همان نقطه‌هایی که به‌طور وسوسه‌انگیزی به شما می‌گویند کسی در حال تایپ کردن پاسخ است، درست مثل حرکت آهسته به بالای ترن هوایی و پیش از هیجانِ افتادن به سرازیری. اما در عرض چند ثانیه آن نقطه‌ها ناپدید شدند. و دیگر هیچ پاسخی از تانیا نیامد.\n خوب… بالاخره چه شد؟ چند دقیقۀ دیگر گذشت و … هیچ خبری نشد. پانزده دقیقه گذشت … خبری نشد. اطمینانم رفته‌رفته کم‌رنگ و به تردید تبدیل می‌شد. یک ساعت گذشت … خبری نشد. دو ساعت گذشت… خبری نشد. سه‌ ساعت گذشت… خبری نشد. هراسی ملایم وجودم را گرفت. به پیامکم زل زدم. شروع کردم به اگر و باید آوردن برای پیامکی که آن ابتدا خیلی درباره‌اش مطمئن بودم اما الان دربارۀ کلمه به کلمه‌اش تردید داشتم.\n خیلی احمقم! باید «سلام» را با دوتا «ا» می‌نوشتم، نه یکی! زیادی سؤال پرسیدم. چه فکری بود این؟ ای بابا، چرا اینطوری پرسیدم. عزیز مشکل تو و سؤال‌هایت چیست؟\n بعد نکتۀ جالبی را کشف کردم: کم‌کم به جنونی گرفتار می‌شدم که حتی در طول ۱۰ یا ۲۰ سال گذشته تجربه نکرده بودم. هر چنددقیقه یک‌بار گوشی‌ام را دیوانه‌وار چک می‌کردم و همان طوفان هراس، درد و خشم را دوباره تجربه می‌کردم چون طرف با آن گوشی مسخره‌اش یک پیامک مختصر هم ننوشته بود.\n رابطۀ عاشقانۀ مدرن پرتنش است، به‌خصوص وقتی کار به پیامک‌بازی می‌کشد. پیامک در حال تبدیل شدن به هنجاری جدید برای قرارگذاشتن است. در سال ۲۰۱۰ فقط ۱۰درصد از جوانان از پیامک برای دعوت به اولین قرار خود استفاده می‌کردند. در سال ۲۰۱۳ این رقم ۳۲ درصد بود. و به‌این‌ترتیب هرروز تعداد بیشتر و بیشتری از ما خودمان را تنها می‌یابیم و با طیف وسیعی از احساسات مختلف به صفحۀ گوشی زل می‌زنیم. اما به‌طرزی عجیب، همۀ ما در این کار شریکیم و باید خودمان را با این واقعیت تسلی خاطر بدهیم که هیچ‌کس نمی‌داند چه اتفاقی خواهد افتاد. بنابراین تصمیم گرفتم خودم قضیه را واکاوی کنم ولی می‌دانستم که من، عزیز انصاری، کمدین کم‌تجربه، شاید نتوانم خودم به‌تنهایی موضوع را به سرانجام برسانم، بنابراین از همکاری اریک کلیننبرگ جامعه‌شناس دانشگاه نیویورک استفاده کردم. ما پروژۀ پژوهشی بزرگی از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۴ طراحی کردیم که عبارت بود از هدایت فوکوس‌گروپ‌ها و مصاحبه با مردم سراسر دنیا و نیز مصاحبه با پژوهش‌گرانی سرشناس که کارهای خود را وقف مطالعۀ عشق مدرن کرده‌اند. ما چیزهای زیادی دربارۀ پیداکردن عشق در دنیای امروز یاد گرفتیم، ازجمله اینکه موقع پیامک فرستادن، یا پیامک گرفتن، چه کار باید بکنیم.\n\nیکی از مباحث چالش‌برانگیز در این حوزه مدت‌زمان انتظار فرد قبل از ارسال پاسخ پیام بود. برخی موافق ایدۀ دوبرابر کردن زمان پاسخ بودند. (اگر پاسخ طرف پنج دقیقه طول می‌کشد، شما بعد از ۱۰ دقیقه پاسخ دهید) با این روش برتری خواهید یافت و همیشه پرمشغله‌تر و دسترس‌ناپذیرتر از طرف مقابل به نظر خواهید رسید. برخی دیگر بر این باور بودند که چنددقیقه  دست‌نگه‌داشتن کافی است تا نشان دهد در زندگی غیر از گوشی کارهای مهم‌تری هم دارید. برخی نظرشان این بود که بهتر است زمان را دوبرابر کنید اما گهگاهی نیز سریع پاسخ دهید تا کارتان خیلی حساب‌شده به نظر نیاید (هرچند فاصله‌ها نباید بیش از حد طولانی باشد). بعضی‌ افراد اگر از ۱٫۲۵ برابر بیشتر منتظر بمانند زبان به ناسزا باز می‌کنند. برخی دیگر بر این ادعا بودند که سه‌دقیقه زمان مناسبی است. کسانی هم آنقدر از این بازی‌ها خسته شده بودند که از نظرشان پاسخِ به‌موقع و خالی از این بازی‌ها مطبوع و حاکی از اعتمادبه‌نفس است.\n اما آیا این کارها جواب می‌دهد؟ چرا مردم تا این حد دست به چنین کارهایی می‌زنند؟ آیا این استراتژی‌ها با یافته‌های روان‌شناختی واقعی همخوانی دارند؟  قدرت انتظار در سال‌های اخیر دانشمندان علوم رفتاری به روشن‌شدن این موضوع کمک کرده‌اند که چرا تکنیک‌های انتظار می‌تواند قدرتمند باشد. ابتدا به این ایده می‌پردازیم که پاسخ آنی به پیامک از جذابیت شما می‌کاهد. روان‌شناسان طی صدها مطالعه به‌روش‌های مختلف و در شرایط گوناگون به حیوانات آزمایشگاهی جایزه می‌‌دهند. یکی از جالب‌ترین یافته‌ها این است که «نااطمینانی جایزه» -که در آن برای مثال حیوانات نمی‌توانند پیش‌بینی کنند که کشیدن یک اهرم آن‌ها را به غذا می‌رساند یا نه– می‌تواند علاقه‌شان به گرفتن جایزه را به‌نحو چشمگیری افزایش دهد و درعین‌حال سطح دوپامین آن‌ها را چنان بالا می‌برد که گویی کوکائین مصرف کرده‌اند.\n اگر پاسخ‌دادن به پیامک از طرف کسی را «جایزه» بدانیم، در نظر بگیرید که حیوانات آزمایشگاهی که هر بار به‌خاطر کشیدن اهرم جایزه می‌گیرند درنهایت کُند خواهند شد، چون می‌دانند دفعۀ بعد که جایزه می‌خواهند آماده است. پس دراصل اگر از آن دسته دختران یا پسرانی هستید که جواب پیامک را فوری می‌دهید، در دسترس خواهید بود و ارزش خود را به‌عنوان جایزه پایین خواهید آورد. درنتیجه شخص مقابل چندان رغبتی برای پیام‌دادن به شما نخواهد داشت یا در مورد حیوان آزمایشگاهی رغبتی برای کشیدن اهرم نخواهد بود.\n پیامک رسانه‌ای است که ذهن ما را به‌گونه‌ای متمایز شرطی می‌کند و انتظار داریم محاورات ما در پیامک درمقایسه با تماس‌های تلفنی متفاوت عمل کند. پیش از آنکه همه موبایل داشته باشند، معمولاً مردم می‌توانستند مدتی منتظر بمانند -حتی گاهی تا چند روز- و قبل از رسیدن به مرحله‌ای که طرف مقابل را نگران کند با او دوباره تماس نگیرند. اما پیامک ما را به دریافت هرچه‌ سریع‌تر پاسخ عادت داده است. طبق مصاحبه‌های ما این بازۀ زمانی از شخصی به شخص دیگر متغیر است، اما ممکن است بسته به سابقۀ ارتباط از ۱۰ دقیقه تا یک ساعت طول بکشد یا حتی پاسخ بلافاصله داده شود. وقتی پاسخ را سریع نمی‌گیریم، ذهنمان آشفته می‌شود.\n ناتاشا شول، انسان‌شناسی که آن زمان با دانشگاه ام.‌آی.‌تی کار می‌کرد، به مطالعۀ اعتیاد به قمار مشغول است، به‌خصوص اینکه در ذهن و بدن افراد معتاد به رضایت‌ آنیِ حاصل از دستگاه اسلات چه اتفاقی می‌افتد. او طی ملاقاتمان در بوستون توضیح داد، که برخلاف بازی ورق، مسابقات اسب‌سواری یا لاتاری هفتگی -بازی‌هایی که قمارباز را در انتظار نگه می‌دارند (تا نوبتشان برسد، اسب‌ها به پایان خط برسند یا زمان قرعه‌کشی هفتگی برسد)- قمار با دستگاه اسلات سرعتی برق‌آسا دارد، بنابراین قمارباز فوری به اطلاعات دست می‌یابد.\n شول می‌گوید: «منتظر نتیجه‌ای آنی می‌شوید و دیگر تحمل هیچ تأخیری را ندارید». او دستگاه اسلات را به پیامک تشبیه می‌کند، چون هر دو در ما انتظار دریافت پاسخی سریع ایجاد می‌کنند. «وقتی با کسی که جذبتان کرده پیامک‌بازی می‌کنید، کسی که هنوز کاملاً نمی‌شناسیدش، این کار مثل بازی با دستگاه اسلات است: سطح نااطمینانی، انتظار و تشویش بسیار بالاست. کل سیستم شما آمادۀ دریافت پاسخ شده است. همین الان پاسخ پیام را می‌خواهید -به آن نیاز دارید– و اگر پیام نرسد، کل سیستم‌ شما به هم می‌ریزد. نمی‌دانید با عدم دریافت پاسخ، این عقدۀ ناگشوده، چه کنید».\n شول می‌گوید ارسال پیامک خیلی فرق دارد با پیام گذاشتن روی پیغام‌گیر خانگی، کاری که پیش از رواج گوشی‌های هوشمند می‌کردیم. او توضیح می‌دهد که: «به‌لحاظ زمانی و هیجانی، پیام‌گذاشتن روی پیغام‌گیر دیگران بیشتر شبیه خرید بلیت لاتاری بود. می‌دانستید که برای برنده‌شدن ممکن است زمان زیادی منتظر بمانید. انتظار پاسخ آنی برای تماستان را نداشتید و حتی ممکن بود از این تعلیق لذت ببرید، چون می‌دانستید این کار چند روز طول خواهد کشید. اما درمورد پیامک، اگر پاسخ سریع دریافت نکنید حتی در عرض ۱۵ دقیقه احتمالاً برآشفته خواهید شد.  شول به ما گفت که خودش نیز این اضطراب را شخصاً تجربه کرده است. چندسال پیش با یک نفر که خواستگارش بود پیامک رد و بدل می‌کرد، با او بیرون می‌رفت و واقعاً به او علاقه‌مند شده بود و همۀ نشانه‌ها حاکی از آن بود که او هم به شول علاقه‌مند است. سپس ناگهان طرف در سکوت فرو رفت. شول سه‌روز تماس یا پیامی از او دریافت نکرد. همۀ فکر و ذکرش شد غیب‌شدن آن مرد و دیگر نمی‌توانست حواس خود را متمرکز کند یا حتی زندگی اجتماعی عادی‌اش را داشته باشد. می‌گوید: «هیچ‌کس نمی‌خواست با من وقت بگذراند، چون همۀ دغدغه‌ام شده بود فکر کردن به اینکه آن مرد کجاست؟!»\n بالاخره مرد تماس گرفت و شول خیالش راحت شد با شنیدن اینکه گوشی طرف گم شده بوده و چون شمارۀ شول را در گوشی ذخیره کرده بوده، راه دیگری برای تماس‌گرفتن با او نداشته است.\n او می‌گوید: «سه‌روز فاصله در تماس تلفنی احتمالاً‌ ما را چندان آشفته نمی‌کند، اما از آنجا که ذهنم به پیامک خو کرده بود، از دست دادن آن جایزه … باید بگویم که سه روز در جهنم واقعی بودم». حتی افرادی که وارد رابطۀ جدی شده‌اند چنین تشویشی را در پیامک تجربه می‌کنند. مثلاً من خودم که رابطۀ عاطفیِ محکمی دارم چندین بار تأخیرِ منجر به پریشانی خاطر را در پیامک تجربه کرده‌ام. نمونۀ آن را در زیر می‌آورم:  در فاصلۀ زمانی پس از جملۀ «می‌خواهی ما را ببینی؟» مطمئن بودم که از چیزی عصبانی است. همیشه فوری جواب می‌داد و این دفعه به نظر می‌رسید این وقفه حاکی از آن باشد که اتفاقی افتاده و باید به هتل برمی‌گشتم یا کاری می‌کردم.  بازهم وقتی پس از «اون پیامک قبلی یعنی قهری؟» جواب نداد مطمئن شدم که قهر کرده، وگرنه چرا باید برای اینکه بگوید قهر نیست اینقدر دست‌دست می‌کرد؟ همۀ فهم من از تغییرات در احساسات او و وضعیت روانی خودم، فقط به‌خاطر اختلاف زمانی در پیام‌دادن بود.\n اگر تأثیر این کار روی افرادی که روابطی جدی و متعهدانه دارند اینقدر قوی است، پس منطقی است که همۀ اصول روان‌شناختی انتظار را به‌عنوان نوعی استراتژیِ کارساز برای مجردهایی که می‌خواهند جذاب باشند تأیید کند.\n مثلاً فرض کنید مرد هستید و در باشگاه با سه زن آشنا می‌شوید. روز بعد به آن‌ها پیامک می‌فرستید. دو نفر از آن‌ها کم‌وبیش سریع جواب می‌دهند و یکی اصلاً جواب نمی‌دهد. دوتای اول با پاسخ دادن به پیامک علاقه نشان داده‌‌ و درنتیجه خیال شما را راحت کرده‌اند. اما زن سوم با جواب‌ندادن خود در شما تردید و نااطمینانی ایجاد کرده است و اکنون ذهن شما به دنبال توضیحی برای چرایی این ماجراست. مرتب با خود فکر می‌کنید: چرا جوابم را نداد؟ کجای کار می‌لنگد؟ آیا کار احمقانه‌ای از من سر زده؟ این زن دودلی و شرایط نامطمئنی به وجود آورده است که طبق یافتۀ روان‌شناسان اجتماعی می‌تواند منجر به جذابیت رومانتیک شدید بشود.\n گروه پژوهشی ارین ویچرچ، تیموتی ویلسون و دنیل گیلبرت مطالعه‌ای ترتیب دادند که در آن زنان پروفایل فیسبوک مردانی را می‌دیدند که گفته می‌شد پروفایل ایشان را مشاهده کرده‌اند. به یک گروه پروفایل مردانی را نشان دادند و گفتند که آن مردان به پروفایل آن‌ها (زنان بیننده) بالاترین امتیاز را داده‌اند. به گروه دومی نیز گفته شد پروفایل مردانی را مشاهده می‌کنند که پروفایل زنان را متوسط ارزیابی کرده‌اند. به گروه سومی هم پروفایل مردانی را نشان دادند و گفتند که معلوم نیست آن‌ها را چقدر پسند کرده‌اند. همان‌طور که انتظار می‌رفت، زنان مردانی را که گفته شده بود بالاترین امتیاز را به آن‌ها داده‌اند بر مردانی که امتیاز متوسط داده‌ بودند ترجیح دادند. (اصل مقابله‌ به ‌مثل: کسانی را می‌پسندیم که ما را می‌پسندند.) بااین‌حال، زنان بیشتر مجذوب گروه مردان نامطمئن شدند که ارزیابی‌شان از زنان معلوم نبود. همچنین بعدها گفتند که بیش از همه به مردان «نامطمئن» فکر می‌کنند. وقتی به یک آدم بیشتر فکر می‌کنید، حضورش در ذهن شما بیشتر می‌شود و ممکن است دست‌آخر منجر به احساس علاقه و کشش شود.\n روان‌شناسی اجتماعی نظریۀ دیگری درمورد پیامک‌بازی مطرح می‌کند که اصل کمیابی نام دارد. اساساً چیزی که کمتر دردسترس باشد برای ما مطلوب‌تر است. وقتی به کسی کمتر پیامک می‌فرستید عملاً خود را کمیاب‌تر و در نتیجه جذاب‌تر جلوه می‌دهید.\n مشکل تانیا چه بود؟ نکته‌ای که باید به یاد داشت این است که، باوجود همۀ اما و اگرها دربارۀ محتوا و زمان‌بندی پیامتان، گاهی فقط شما مقصر نیستید و عوامل دیگری در کارند. وقتی با موضوع تانیا درگیر بودم، یکی از دوستانم بهترین پند را پس از واقعه به من داد. او گفت: «بیشتر اوقات گرفتار چنین موقعیت‌هایی می‌شویم و حرف‌ها، کارها یا نوشته‌های خود را با اگر و شاید به نقد می‌کشیم، اما گاهی موضوع مربوط می‌شود به چیزی در طرف مقابل که هیچ‌ سرنخی از آن نداریم».\n چند ماه بعد اتفاقی تانیا را دیدم. اوقات خوشی با هم گذراندیم و او درنهایت به من گفت از اینکه آن ‌موقع با من تماس نگرفته متأسف است. ظاهراً آن زمان درمورد هویت جنسی خود دچار تردید شده بود و سعی می‌کرد شناخت بهتری از خود به دست بیاورد.\n به‌هرحال این نظریه هرگز به ذهنم خطور نکرده بود. آن‌ شب رابطه‌مان صمیمی‌تر شد و این‌بار گفت بازی‌ای در کار نخواهد بود. چندروز بعد به او پیامک زدم تا برنامه‌مان را پیگیری کنم. پاسخ او: سکوت.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان            شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و  سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع  معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان            تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان    در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی    ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با    خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر    بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،      دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول    سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی    ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا    هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید    می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت    کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nAnsari, Aziz and Eric Klinenberg. Modern Romance: An Investigation. Penguin, 2015\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را عزیز انصاری و اریک کلیننبرگ نوشته‌اند و در تاریخ ۱۱ فوریه ۲۰۱۶ با عنوان «She’ll Text Me, She’ll Text Me Not» در وب‌سایت نوتیلوس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۷ آذر ۱۳۹۷ با عنوان «برای پاسخ‌دادن به پیامک مخاطب خاصتان چقدر باید صبر کنید؟»  و ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است. همچنین با همان عنوان در دهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. •• عزیز انصاری (Aziz Ansari) بازیگر و کمدین آمریکایی است. او بازیگر سریال «پارکز اَند ریکری‌ایشن» و خالق، نویسنده و بازیگر سریال شرکت رسانه‌ای نتفلیکس با عنوان «مَستر آو نان» است. رمانس مدرن (Modern Romance) اولین کتاب اوست. اریک کلیننبرگ (Eric Klinenberg) استاد جامعه‌شناسی دانشگاه نیویورک و علاقه‌مند به مطالعات شهری، فرهنگ و رسانه است. او علاوه بر رمانس مدرن پنج کتاب دیگر نیز نوشته است. ••• این مطلب برگرفته‌ای است از کتاب رمانس مدرن نوشتۀ عزیز انصاری و اریک کلیننبرگ."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653750.json b/train/540653750.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3341cc9a2d6a2da99a48cf050a5ef42056c3fd8d
--- /dev/null
+++ b/train/540653750.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا باید سراغ کتاب‌هایی بروید که از آن‌ها متنفرید؟",
+  "subtitle": "اگر می‌خواهید به کتاب‌خوانِ بهتری تبدیل شوید، نباید به کتاب‌های موردعلاقه‌تان اکتفا کنید",
+  "introduction": "با کتابی که از آن متنفرید، معمولاً چه می‌کنید؟ می‌اندازیدش دور یا پرتش می‌کنید یک‌گوشه‌ای یا اصلاً به فکر خریدش نمی‌افتید. اما کتاب‌بازهای حرفه‌ای از این کارها نمی‌کنند. آن‌ها به استقبال کتابی می‌روند که از موضوعش متنفرند، طرح‌جلدی دارد که حالشان را بر هم می‌زند، و دست‌زدن به کاغذش برایشان چندش‌آور است. البته که نمی‌خواهند خودآزاری کنند. خواندن این کتاب‌ها، تا آخرین کلمه، ما را به انتقاد و تیزبینی عادت می‌دهد و اصلاً به ما می‌فهماند که چطور باید کتاب بخوانیم.",
+  "content": "پاملا پل، نیویورک‌تایمز — یک چالش داریم: کتابی انتخاب کن که مطمئنی از آن خوشت نمی‌آید. قطعش نامناسب است، هیچ‌چیزش به مذاقت خوش نمی‌آید و پیشینهٔ نویسنده‌اش هیچ جذابیتی ندارد. می‌شود حتی فراتر هم بروی. کتابی را برداری که فکر می‌کنی از آن متنفری، از ژانری که از دوران دبیرستان سراغش نرفتی، از نویسنده‌ای که دوست داری سمتش نروی. حالا بخوانش. تا انتها. تا آخرین صفحه. با همهٔ تلخی‌اش.\nمثل عذابِ جهنم است. نه؟ شروع خیلی خوبی است.\nنمی‌خواهیم در مورد خواندن کتابی حرف بزنیم که می‌دانید بد است. یا مثلاً مانند یک تبهکار شرور، شخصیتی بد ولی در نوع خود جذاب دارد. می‌خواهیم دربارهٔ کتابی حرف بزنیم که توهین به شعور شماست. و تا آخرین خطوطش آن را مورد مداقه قرار دهیم.\nدر چنین زمانه‌ای، جای تعجب نیست اگر اکثر ما کتابی‌هایی را بخوانیم که دلمان می‌خواهد. زمانه‌ای که همه در حصار منابع اطلاعاتی محدود و اندکش محصورند، منابعی که طبق جهان‌بینی شخصی‌شان حاصل شده، ازطریق کسانی که در توییتر دنبال می‌کنند یا شبکه‌ها و مجاری خبررسانی‌ای که انتخاب کرده‌اند. یا حتی از جاهایی که برای گذران اوقات و گوش‌دادن به موسیقی انتخاب می‌کنند.\nمطالعه یک امر لذت‌بخش است. و درعین‌حال زمان‌بر. پس اصلاً چرا باید خودم را با خواندن چیزی که خوشم نمی‌آید آزار دهم؟\nولی، خواندن آنچه از آن بدتان می‌آید کمک می‌کند تا آنچه بدان ارزش می‌نهید را غربال کنید. بفهمید که آنچه دوست دارید یک نوع نوشتار است یا فرمی داستانی؟ یا صرفاً موضوعی مشخص؟ کتاب‌ها در قالبی طولانی هستند. مستلزم این‌اند که نویسنده و مخاطب همراهیِ طولانی‌تری داشته باشند. یک همراهی خیلی طولانی‌تر تا مثلاً یک لینک فیسبوک یا یک گفت‌وگوی تلویزیونی. می‌شود یک فیلم را دوساعته دید و بعد فراموشش کرد. اما یک رمان را نه. اینکه بچسبی به یک کتاب، و سیصد صفحه از آن را بخوانی، یعنی خودت را در دنیای یک انسان دیگر غرق کرده‌ای و مشغول اکتشاف این هستی که دنیای او چه حسی دارد. این فقط قسمتی از آن چیزی است که نمی‌گذارد بی‌خیال کتابی شوی که ازش بدت می‌آید. به‌جای اینکه به کناری پرتابش کنی، بازمی‌نشینی و به صفحهٔ بعد می‌روی و با حرف‌هایش کلنجار می‌روی. چیست که این کتاب‌ها نمی‌گذارند راحت باشی؟\nمن مزهٔ خواندن آنچه از آن متنفری را با کتابی به نام سرچشمه 1 چشیدم، کتابی که برای کلاس معماری قرن بیستم در دانشکده باید می‌خواندمش و خوشبختانه نسبت به این موضوعات در جهل کامل بودم. من چیزی از آین رَند و ابژکتیویسیم وی نمی‌دانستم. من فکر کرده بودم کتابی است دربارهٔ ساخت‌وساز. حتی به یکی از دوستان فرانسوی‌ام هم نشانش دادم. دوستی که معمار بود، و البته یک سوسیالیست دوآتشه. من فکر می‌کردم خوشش می‌آید.\nبا اشمئزاز پرسید: چگونه توانستی چنین چیزی را به خانه‌ات بیاوری؟ من هم با صدایی خفیف گفتم: خب دربارهٔ معماری است دیگر. البته قرار بود باشد. بعد از چند صفحه‌ای، خودم را اسیر چنگال مستبد و خودمحور شخصیت اصلی داستان یعنی هاوارد رورک دیدم که مشتش را در خاک فرومی‌برد و نگه می‌دارد. دومینیک، نقش اول زن داستان، که طبیعتاً در سایهٔ خداگونهٔ رورک در رتبهٔ دوم قرار می‌گرفت، با لباسی بلند و راه‌راه، در طول اتاق می‌خرامید.\nاما همچنان پافشاری کردم و، صد صفحهٔ بعد، دیدم که بیشتر از تمام عمرم یک سوسیالیست فرانسوی شده‌ام. بالأخره تمام صفحات مصیبت‌بار این کتاب را خواندم و، در تمام مدت، مابین دو حالت ناامیدی و خشم در رفت‌وآمد بودم. وقتی هم که بالأخره تمام شد، زحمت زیادی کشیدم تا بتوانم پژواک تصویر دومینیک را، که در لباس شبش قدم می‌زد، از ذهنم بیرون کنم. چیزی که برایم ماند و مسجل شد این بود که من یک اختیارگرا نیستم. و هیچ‌وقت هم نخواهم بود.\n\nدر روزهای سادگی و خوشی پیشینم، به‌راحتی اجازه می‌دادم که محتوای کتاب‌ها با خوشایندی در سرم جمع شوند و، وقتی خواندنشان تمام شد، پرونده‌شان را در ذهنم ببندم، چه آن کتاب را دوست داشتم و چه نداشتم. ولی حقیقتاً فقط با پناه‌بردن به کتاب‌هایی که از آن‌ها متنفر بودم و حس خشم و انزجارم را برمی‌انگیخت، یاد گرفتم که چگونه بخوانم. حالت تدافعی سبب می‌شود که خواننده‌ای بهتر، نکته‌سنج‌تر، و شکاک‌تر شوید. بله، یک منتقد شوید. اینکه با نویسنده در ذهنتان به جدال بپردازید، مجبورتان می‌کند که از کتابش علیه او مدرک جمع‌آوری کنید. بعد از مدتی می‌بینید که با قاطعیت به دیگر متون ارجاع می‌دهید و شواهد را در کنار هم قرار می‌دهید و با کتابی که در دست دارید می‌جنگید. حتی می‌بینید که دارید دیدگاهی شخصی برای خودتان رقم می‌زنید.\nاهل جدل می‌دانند که گاهی تنها در مخالفت‌کردن است که می‌شود جایگاه خود را شناخت. مثلاً برای اینکه به تفسیر شخصی خودم از تاریخ برسم، کافی است تا کتابی از هاوارد زین یا پل جانسون بخوانم که هرکدام در یک سر طیف، به‌نوبهٔ خود، شایستۀ نفرت است. این چیزی است که خواندن با نفرت را این‌قدر جذاب می‌کند. اینکه فعالانه با فرضیات خود گلاویز شوید و از نتایج خود دفاع کنید یک حس هدفمندی به شما می‌دهد. شما می‌آیید تا ببینید کجا ایستاده‌اید. حتی اگر به معنای جدا ایستادن از آن متنی باشد که می‌خوانید.\nمن به‌نوبهٔ خودم از بسیاری کتاب‌ها متنفر بودم. فکر می‌کنم به هر کتابی این‌طور می‌گویم: «هر چه که باشی، من تو را خواهم خواند. مهم نیست که خواندنت چقدر برایم سخت باشد».\nاما، پیش‌تر که رفتم، دیدم که انزجار غالباً با احساسات دیگری آمیخته است، احساساتی چون ترس، جذابیت معکوس، و یا حتی نوع پیچیده‌ای از حس همدردی. این همان چیزی است که نقدهای منفی یک کتاب را چنین مسحورکننده می‌کند.\nیکی از کوبنده‌ترین نقدهای عمرم نقدی بود که به‌عنوان یک نویسندهٔ آزاد برای این روزنامه نوشتم. کتابی که باید بر آن نقد می‌نوشتم یک کتاب فرزندداری بود. می‌خواستم که از آن خوشم بیاید. با بیشتر جاهای کتاب موافق بودم. اما نویسندگانش زیادی به تحقیقات خاص و روش‌هایی که در نظریهٔ خود به کار بسته بودند باور داشتند. همان‌طور که در نقدم به آن اشاره کرده‌ام، میل وافر نویسندگان آن به تشریح مطالعات روان‌شناسی و پروژه‌های تحقیقاتی، به‌صورتی‌که گویی آزمایش شیمی هستند، با عباراتی مثل آزمون تحلیل علمی و علم روابط همتا، تصویر توماس دالبی را در ذهن متبادر می‌کند که روی صحنه ایستاده و آن شعر کذایی را می‌خواند: علم، علم.\nپیش‌تر که رفت، قضیه فریبکارانه شد و من حس کردم که هم دارد به شخص من خیانت می‌شود (من پیش‌تر یک کتاب آیین فرزندداری نوشته بودم و وقتی می‌دیدم دارد به این ژانر لطمه وارد می‌شود شاکی می‌شدم) و هم به خواننده‌ای که ممکن است چنین پیشینه‌ای برای مقایسهٔ داده‌ها و اطلاعات نداشته باشد. پدر و مادرهای جدید قشر واقعاً آسیب‌پذیری هستند. من این را می‌دانم چون خودم هم یکی آن‌ها بوده‌ام.\nوقتی یک کتابی حس تنفر شما را برمی‌انگیزد، این هم می‌تواند بسیار جالب باشد و هم درعین‌حال بسیار آموزنده. می‌تواند چیزهای زیادی به شما، به‌عنوان یک خواننده، در مورد یک موضوع یا حتی در مورد خودتان بگوید، چیزهایی بسیار بیشتر از آنچه فکر می‌کنید می‌دانید. حتی در جایش ممکن است شما را به چالش عوض‌کردن اندیشه‌هایتان دعوت کند.\nالبته کتاب‌های نفرت‌انگیز زیادی هم هستند که خیلی ساده شما را تأیید می‌کنند. می‌توانم صراحتاً برایتان بگویم که از چه چیزِ رمان فلش‌من 2 اثر جرج مک‌دونالد فریزر بیزارم، رمانی که تقریباً پانزده سال پیش خواندم. فلش‌من یک رمان فرقه‌ای است که وقتی به پیشنهاد دوست جدیدم سراغش رفتم برایم چندان خوش‌یمن نبود. به هر علتی، وقتی بحث رمان فرقه‌ای می‌رسد، من هیچ‌وقت خودم را جزو آن فرقه نمی‌دانم. مگر ازسوی عده‌ای اندک، از فلش‌من مثل رمان وودهاوس 3 استقبال شد. وقتی فلش‌من در ۱۹۶۹ منتشر شد، اولین کتاب از سری رمان‌هایی بود که انتشار هرکدام از عناوین بعدی‌اش مثل تفی سربالا بود (مثلاً فلش‌من و سرخپوستان، یا بانوی فلش‌من). طرح جلد نسخهٔ اول فلش‌من، در پس‌زمینه‌اش، تصویر یک یاروی افاده‌ای بود که در کنارش یک دوشیزهٔ نیمه‌برهنه داشت. البته که این‌ها همه در پس‌زمینه بود. اما گاهی می‌شود یک کتاب را از روی جلدش خواند.\nاما درهرصورت من به جلدش اکتفا نکردم و ورقش زدم. اول به شخصیتی که نام کتاب از روی او برداشته شده بود رسیدم: هری پاژه فلش‌من، کسی که دورتادور امپراتوری بریتانیا می‌چرخد. از اسکاتلند گرفته تا هند و افغانستان. چهره‌های کوچکی از تاریخ انگلستان نیز وی را همراهی می‌کردند: لرد اوکلند، فرماندار کل هند؛ توماس آرنولد، مدیر مدرسهٔ راگبی؛ و چند تن دیگر از این قبیل. اما موضوع اصلی متوجه فلش‌من است. یک نظامی دون‌درجه و یک زن‌بارهٔ دائم‌الخمر، که کارش این است که از زنی برود سراغ زنی دیگر؛ حالا به‌آسانی تصاحبش کند یا با اغوایی تمام‌عیار؛ غالب اوقات بین هرزگان می‌چرخد، ولی از تجاوز به عنف هم بدش نمی‌آید، آن هم مثلاً به یک دختر افغان در حال رقصیدن. خب ضدقهرمان است دیگر. من هیچ مشکلی با یک ضدقهرمان که خوب پرداخت شده باشد ندارم. اما حتی متنفرشدن از این آدم هم لذتی نداشت. فقط می‌خواستم از دستش خلاص شوم و دور شوم. البته من کمی پیش‌تر متوجه شدم که می‌خواهم حتی از دوستی که این شخصیت را توصیه کرده بود دور شوم. توصیهٔ خیلی خوبی بود برای تعیین تکلیف.\nدر ضمن، خواندن کتاب‌هایی که از آن‌ها متنفرید می‌تواند حتی خواننده‌ها را به هم نزدیک کند. یقیناً خیلی مایهٔ خرسندی است وقتی می‌بینی دیگران هم کتابی را که تو دوست داری می‌پسندند. اما هیجان چندین برابر آنجایی دست می‌دهد که کسی را می‌یابی که او هم از همان کتابی که تو بدت می‌آید بدش می‌آید، آن هم دقیقاً همان‌قدر که تو بدت می‌آید. برای همین هم هست که منتقدین کتاب این‌قدر راغب به همراهی‌کردن در ابراز انزجار هستند. یکی از هیجان‌انگیزترین مباحثاتی که با دیگر خوانندگان دارم آنجایی است که دربارهٔ کتابی حرف می‌زنیم که برای همه‌مان ناامیدکننده و منزجرکننده بوده است.\nپس پیش برو.\nدور آن کتاب‌هایی که ازشان متنفری چنبره بزن، چیزهایی که گمان می‌کنی فقط خودت از آن‌ها متنفری. ولی این را بدان که یک کسی، یک جایی، هست که او هم می‌خواهد این کتاب چرند را بکوبد به دیوار. لطفاً فقط قبلش، تا انتها بخوانش.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را پاملا پل نوشته است و در تاریخ ۱۵ آوریل ۲۰۱۷ با عنوان «WHY YOU SHOULD READ BOOKS YOU HATE» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۴ فروردین ۱۳۹۸ با عنوان «چرا باید سراغ کتاب‌ّهایی بروید که از آن‌ها متنفرید؟» و ترجمۀ حمید ضرابی منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        •• پاملا پل (Pamela Paul) دبیر بخش مرور کتاب وب‌سایت نیویورک‌تایمز است. او تاکنون پنج کتاب نوشته که آخرین آن‌ها چنین نام دارد: زندگی‌ام همراه باب (My Life with Bob).\n \n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                         The Fountainhead\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Flashman\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Wodehouse\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653751.json b/train/540653751.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..eb78d4f75587d0c286b4354d885eeae425a83e4f
--- /dev/null
+++ b/train/540653751.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا کسی صادقانه نمی‌گوید مادرشدن چه حسی دارد؟",
+  "subtitle": "کتاب مگان اوکانل، روایتی از بارداری و زایمان می‌دهد که کمتر شنیده‌ایم",
+  "introduction": "دردها موضوع کتاب‌های زیادی بوده‌اند، ولی دربارۀ یکی از آن‌ها، شاید عظیم‌ترین آن‌ها، سکوت عجیبی حکمفرما بوده است: درد زایمان. مادری عمدتاً در هاله‌ای از قداست پیچیده شده است و بخش‌های دردآور و ناخوشایند آن پنهان شده‌اند. اما مگان اوکانل در کتاب جدید و بسیار تحسین‌شدۀ خود تلاش کرده تا تعادل را برگرداند. روایتِ شیرین و تلخ او از بارداری، زایمان و بچه‌داری، خواننده را فرامی‌خواند تا علاوه بر عشق مادری به سوزن‌های تیزی فکر کند که وسط نخاع یک زن فرو می‌روند.",
+  "content": "رِی نادسون، الکتریک لیت — وقتی داشتم کتاب مگان اوکانل، و حالا همه ‌چیز داریم، را می‌خواندم سرگیجه گرفته بودم. او با جزئیات واضح و آزاردهنده‌ای توصیف کرده بود که تزریق اپیدورال هنگام زایمان برایش چه حسی داشت و بعد از این گفته بود که وقتی این تزریق اثر نکرد، چه حالی به او دست داد. من نمی‌دانستم که چنین چیزی ممکن است، اما با تجربۀ اوکانل فهمیدم که بعضی دردها را نمی‌توان ساکت کرد. تزریق اپیدورال اوکانل، که از قبل تصمیم نداشت انجامش بدهد، جلوی برخورد شدید نوزاد با رحِمش را نگرفت و باعث شد «کل بدنش در اثر انقباض‌ها بالا و پایین کشیده شود». او توصیف می‌کند که رباط‌ها از استخوان‌هایش جدا شدند و دردی آنچنان شدید ایجاد کردند که آرزوی مرگ می‌کرد.\n اینجا بود که سَرم گیج رفت. یا شاید قبل از این بود، یعنی وقتی‌که خواندم سوزنی توخالی داخل ستون فقراتش شد و دارو از طریق سوزن به داخل بدنش سرازیر شد و احساس کرد به او شوک الکتریکی داده‌اند. یا شاید موقعی بود که داشتم دربارۀ لوازم بیمارستانی‌ای می‌خواندم که شبیه میل‌های بافتنی غول‌آسا بودند که در سلفون پیچیده شده بودند و برای پاره‌کردن کیسۀ آب زنی به کار رفتند. (درواقع، کاملاً مطمئنم که توصیف سوزن‌ها این‌طور بود.) لحظات فراوانی بود که می‌شد از بینشان انتخاب کرد و همگی باعث شدند احساس منگی کنم؛ زایمان کار ترسوها نیست.\n بااین‌حال به خواندن ادامه دادم و سریع‌تر خواندم و کتاب را در کمتر از ۲۴ ساعت تمام کردم. خواندن دربارۀ زایمان ناخوشایند بود و احتمالاً تجربه‌کردنش طاقت‌فرسا، اما من سپاسگزارم که از وحشتناک‌بودن زایمان و سپس از مشکلات تربیت فرزندان خبردار شدم.\n بااینکه خودم هنوز مادر نشده‌ام، می‌خواهم بچه داشته باشم و، مثل اوکانل، فهمیدم این خواست با چنان خطراتی همراه است که به‌زحمت می‌توانم با پس آن بربیایم. وقتی من و نامزدم دربارۀ زمان بچه‌دارشدنمان صحبت می‌کردیم بخش کوچکی از مغزم که به آن اعتمادِ کامل هم ندارم فریاد زد: «زود باش! همین حالا!» اما بلند‌گفتن همین جمله بیش‌ازحد جدی گرفته می‌شود، انگار که جهان این گفته را می‌شنود و مرا تنبیه می‌کند چون آن‌قدر وقیحم که چنین چیز خوبی را می‌خواهم.\n همیشه علاقه داشته‌ام داستان‌هایی با موضوع مادرشدن بخوانم، گویی مادرشدن امتحانی است که می‌توانم برایش درس بخوانم و در آن موفق شوم. در مورد خوبی‌هایش نگرانی ندارم: می‌دانم که فرزندان فرضی‌ام را دوست خواهم داشت؛ می‌دانم که همسرم پدر خوبی خواهد شد؛ می‌دانم لحظاتی سرشار از شادی وجود خواهند داشت، آن‌چنان ژرف که هنوز نمی‌توانم تصورشان کنم. گمان نمی‌کنم لازم باشد برای خوبی‌هایش آماده شوم. اگر آن‌قدر خوش‌شانس باشم که طعم این لحظات را بچشم، وقتی رخ دهند خوشحال خواهم بود. \n نگران بدی‌های آنم، بخش‌هایی که آن‌چنان بدند که هیچکس نمی‌خواهد به آن‌ها اذعان کند. می‌خواهم، با شنیدن داستان افرادی که از بدترین روزها جان سالم به‌ در برده‌اند، آمادۀ مادری‌کردن بشوم. می‌خواهم از شب‌هایی بشنوم که فکر می‌کنند نمی‌توانند بدون جیغ‌زدن سپری‌شان کنند، یا وقتی‌که هنگام زایمان آن‌قدر درد می‌کشند که مطمئن نیستند زنده بمانند. مشتاق داستان‌هایی‌‌ام دربارۀ زن‌بودن و اشتباه‌کردن و از پس کارها برآمدن. ‌شنیدن اینکه زنان چگونه بدترین بخش‌های مادربودن را از سر می‌گذرانند باعث می‌شود از اینکه خودم مادر شوم کمتر بترسم. وقتی زنانی مثل اوکانل از بخش‌های سخت مادربودن می‌گویند، باعث می‌شود که اگر من هم موقعی در این وضعیت قرار گرفتم بدانم تنها نیستم و این موقعیت غیرطبیعی نیست.\n اوکانل در داستانش تاریکی را با لحظات سرشار از شادی متعادل می‌کند. با خواندن داستان زایمان سرم گیج رفت، اما وقتی توصیف کرد که شریک عشقی‌اش در اتاق عمل به او پیوست و هر دو، پسرشان را دیدند اشک شوق ریختم.\n\nبا داشتن چنین اطلاعاتی، خوب و بد، احساس کردم که پشتم‌گرم است و برای مواجهه با چالش‌های پیش رو آمادگی بیشتری دارم. تصور می‌کنم تفاوتی هست بین اینکه در تونلی تاریک پرسه بزنیم با اینکه نقشه‌ای را که به روشنایی می‌رسد دیده باشیم و در تاریکی پرسه بزنیم، یعنی دانستن اینکه راهی برای خروج هست، چون کسی قبلاً آنجا بوده است.\n بنابراین در اینترنت جست‌وجو می‌کنم تا داستان‌های زایمان‌های دارای عوارض را پیدا کنم و دربارۀ التهاب پستان که بسیار دردناک است مطالعه می‌کنم. وقتی آن جزئیات ترسناک را در کتاب و حالا همه ‌چیز داریم خواندم، برای نامزدم هم با صدای بلند خواندمشان تا او هم آماده باشد. (کار به جایی رسید که همۀ جملات دردناک، خنده‌دار یا حکمت‌آموز را بلند می‌خواندم، البته باید گفت اکثر آن‌ها را.)\n اوکانل دربارۀ درد جسمانی‌اش نوشته است و همچنین دربارۀ آشفتگی احساسیِ مادرشدن. او بدون اینکه متوجه شود دچار افسردگی پس از زایمان شد، بااین‌حال من حدس می‌زنم حتی مادرانی که دچار افسردگی هم نشده‌اند باز هم شب‌هایی را در ناامیدی و لحظاتی را در شوک به سر می‌برند.  \n هنگامی‌که اوکانل از عدم‌اعتمادبه‌نفس در زمان بارداری یا زمانی‌که تازه مادر شده بود صحبت می‌کند، خصوصاً وقتی‌که در صندلی عقب ماشین یا وسط خیابان گریه می‌کرد، او را درک می‌کنم. خودم را در آن لحظات بازمی‌شناسم و احساس می‌کنم که چنین زن باردار یا مادری خواهم بود: کسی که بسیار گریه می‌کند. وقتی غمگینم بدون علت خاصی زیر گریه می‌زنم، وقتی مستأصلم برای همه چیز گریه می‌کنم، وقتی خوشحالم اشک‌هایم مثل باران سرازیر می‌شود. حتی وقتی‌که باردار هم نبودم وسط خیابان گریه کرده‌ام. اگر باردار شوم، مطمئناً گریه خواهم کرد، و با اشک‌هایم گریۀ اوکانل و کلمات حکمت‌آموز و زیبایی را به یاد خواهم آورد که او دربارۀ آن گریه نوشته است و می‌دانم که سرانجام دست از گریه‌کردن کشیده تا این کلمات را بنویسد و این به من امید می‌دهد.\n داستان‌هایی دربارۀ دردهای مردانه در سراسر فرهنگ آمریکا وجود دارد. لطیفه‌هایی دربارۀ ضربه به کشالۀ ران به مخاطبانی از هر سنی گفته می‌شود تا آن‌ها را بخنداند. از افراد انتظار می‌رود که اشاره به درد بیضه را متوجه شوند و برای چنین تجربه‌هایی نام وجود دارد. دردهای زنانه، خصوصاً درد جسمی، خصوصاً دردهای مربوط به مادرشدن که غالباً یگانه هدف حقیقی زنان تعبیر می‌شود را کلمات کمتری توصیف می‌کنند و این درد داستان‌های مشترک کمتری در فرهنگ آمریکا دارد.\n\nکتاب و حالا همه ‌چیز داریم بخشی از کانون در حال رشدی است که درد زنانه را تجزیه می‌کند و آن‌ را به زبان می‌آورد. من اشتهای سیری‌ناپذیری برای این ژانر دارم و نیاز شدیدی دارم که داستان‌های دردناک خودم را با کسانی که گوش می‌دهند در میان بگذارم. بیش از داستان‌های قهرمانانه، به داستان‌هایی دربارۀ تلاش نیاز دارم، بااینکه به نظرم داستان اوکانل هر دو را دارد. اوکانل در مصاحبه‌ای می‌گوید که داستان را «با حال و هوای ’می‌توانید این چرندیات را باور ‌کنید؟‘» نوشته است و با ترجمۀ تجربۀ خاص خودش از مادرشدن به زبانی که کسانی که فرزند یا رحِم ندارند متوجهش شوند، انگار که دارد با دوستی دربارۀ شایعات بخصوصی صحبت می‌کند و این صحبت به داستانی تبدیل شده که با دیگران به اشتراک گذاشته می‌شود. مثل خواندن داستانِ ماجراجویانه است، یک جست‌وجو، اما از طریق کلاس‌های زایمان و مهدکودک‌ها، مثل هری پاتر با پستانک و مایع آمنیوتیک. اوکانل «زنی که زنده ماند»۱ است، با این تفاوت که موانعش شیردهی، افسردگی پس از زایمان، از‌دست‌دادن میل جنسی، شنیدن گریه‌های کسی که بی‌اندازه دوستش دارد و خود زایمان بود.\n اوکانل در این باره می‌نویسد که تصوراتی رؤیایی از زایمان بی‌نقص داشته و احساس شکست می‌کرده، تا حدی به این علت که کتابی که خوانده این فرایند را زیبا ترسیم کرده است. بعد از زایمان پادکست مصاحبه با نویسندۀ آن کتاب را شنیده است. مجری، در این پادکست، نویسنده را متهم می‌کند که زایمان را، به‌جای فرایندی خشن، یعنی به‌شکلی که زنان بسیاری تجربه می‌کنند، فرایندی راحت تصویر کرده است. اوکانل وقتی می‌شنود که نویسنده تصدیق می‌کند این فرایند برای برخی زنان دردناک و درحقیقت دشوار است از آن احساس شکستی که داشته آسوده می‌شود و خود را می‌بخشد. او می‌نویسد:\n اگر مردم، به‌جای اینکه نگران باشند مبادا زنان باردار را بترسانند، حقیقت را به آن‌ها بگویند چه می‌شود؟ اگر با زنان مثل بزرگسالان متفکر برخورد شود چه می‌شود؟ اگر همه کمتر نگران باشند که در زنان تصور بدی از مادربودن ایجاد کنند چه می‌شود؟\n من پیوست خودم را هم به این جملات اضافه می‌کنم: اگر داشتن احساسات منفی به جنبه‌هایی از مادربودن شما را به مادری بد تبدیل نکند چه می‌شود؟ درحقیقت، اگر داشتن احساسات منفی به جنبه‌هایی از مادربودن و تجربه‌کردن آن‌ها و در جست‌وجوی آن‌ها بودن در حکم تجربه‌ای همگانی واقعاً شما را به فرد بهتری تبدیل کند چه می‌شود؟\n صحبت‌کردن از مادری همین الان هم برای برخی از مادران پر از فشارِ تصمیم است بر سرِ دادن شیر مادر به کودک یا ندادنش، کارکردن یا کارنکردن، آموزش‌دادن ساعت خواب یا آموزش‌ندادن. من همین الان هم نگرانم که نتوانم به نوزادم شیر بدهم و لازم باشد به هر کسی که در زندگی‌ام هست توضیح بدهم که چرا نمی‌توانم. داشتن این نگرانی، قبل از اینکه بچه‌دار شوم، مضر به نظر می‌رسد، اما واقعی است. به همین دلیل است که به‌دنبال داستان‌های زنانی هستم که قبل از من مادر شده‌اند و با این وضعیت دست و پنجه نرم کرده‌اند، برای اینکه احساس شکست خودم را خنثی کنم و سعی کنم قبل از اینکه این اتفاقات رخ دهند خودم را ببخشم. من اوکانل را شکست‌خورده نمی‌دانم؛ او را پیروز می‌دانم و امیدوارم خودم را هم همین‌طور ببینم، حتی اگر در این فرایند نقش بر زمین شوم. کتاب و حالا همه ‌چیز داریم کتاب اندرزهای تربیت فرزند نیست، بلکه داستانی از واقعیت عریانِ معنی مادرشدن برای یک زن است. و این کتاب برای من راهنمای نجات است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nO’Connell, Meaghan. And Now We Have Everything: On Motherhood Before I Was Ready. Little, Brown, 2018\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ری نادسون نوشته است و در تاریخ ۹ آوریل ۲۰۱۸ با عنوان «Reading About the Worst Parts of Motherhood Makes Me Less Afraid» در وب‌سایت الکتریک لیت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۰ دی ۱۳۹۷ با عنوان «چرا کسی صادقانه نمی‌گوید مادرشدن چه حسی دارد؟» و ترجمۀ الهام آقاباباگلی منتشر کرده است. •• ری نادسون (Rae Nudson) نویسنده‌ای مستقل و ساکن شیکاگو است.\n[۱] The Woman Who Lived: اپیزود ششم سری نهم سریال علمی‌تخیلی دکتر هو [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653752.json b/train/540653752.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b8a9b9676cde6e5aa2e6ab9d9cd689ec9317df71
--- /dev/null
+++ b/train/540653752.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا رسواکردن آدم‌ها در فضای مجازی راه درستی برای مبارزۀ اخلاقی است؟",
+  "subtitle": "موج‌های رسواسازی در شبکه‌های اجتماعی هر روز قربانیان بیشتری می‌گیرند",
+  "introduction": "چه کسی در کارنامۀ زندگی‌اش هیچ خطا و اشتباهی وجود ندارد؟ همۀ ما بالاخره در نوجوانی یا بعد از آن رفتارهایی کرده‌ایم که بعدها آرزو کرده‌ایم کاش مرتکب آن‌ها نشده بودیم. اما شبکه‌های اجتماعی به جایزالخطا بودن انسان‌ها احترامی نمی‌گذارند. کافی است اشتباه کوچکی از شما سر بزند، دیگر باید منتظر باشید که روزی کسی آن را منتشر کند و شما را از زندگی ساقط کند. اما آیا این پرده‌دریِ همگانی و بی‌محابا جامعه را به جای بهتری تبدیل خواهد کرد؟",
+  "content": "دیوید بروکس، نیویورک‌تایمز — چند ماه پیش، به پادکستی گوش دادم که هنوز فکرم را به خودش مشغول کرده است، چون نکته‌ای اساسی را دربارۀ فرهنگِ پرخاشجوی ما ثبت کرده است. این پادکست از مجموعه برنامۀ همیشه عالی «اینویزیبیلیا»۱ در رادیوی ملی آمریکا و دربارۀ زنی به نام امیلی بود.\n امیلی یکی از اعضای دنیای موسیقی هاردکور پانک در ریچموند ویرجینیا بود. حدوداً ۳۰ساله بود که روزی با بهترین دوستش سوار ون بود. دوستش عضو یک گروه موسیقی مشهور بود. داشتند برای اجرایی به فلوریدا می‌رفتند که از فلوریدا با آن‌ها تماس گرفتند تا به آن‌ها خبر بدهند که اجرایشان لغو شده است. یک زن بهترین دوست امیلی را، که مرد بود، به ارسال عکسی متهم کرده بود که ناخوشایند و از نظر جنسی حرمت‌شکنانه بود.\n هم‌گروهی‌های آن مرد فوراً اتهام‌هایی را که این زن وارد کرده بود رد کردند. اما امیلی از درون برآشفته بود. به‌‌محض برگشت به ریچموند، در فیس‌بوک، دوستش را به بدرفتاری متهم کرد. «با او قطع رابطه می‌کنم. فکر نمی‌کنم کار درستی کرده … زنان را باور دارم».\n این یادداشت کار خودش را کرد. آن مرد از گروه جدا شد و از دنیای موسیقی پانک محو شد. امیلی شایعه‌هایی شنید که آن مرد از کارش اخراج شده، او را از آپارتمانش بیرون انداخته‌اند، به شهر دیگری رفته و اوضاعش خوب نیست. امیلی دیگر هرگز با او صحبت نکرد.\n در همین اثنا،‌ امیلی مشهورترین عضو گروه خودش بود. اما، در اکتبر ۲۰۱۶، او را هم رسوا کردند. در دبیرستان، حدود یک دهه قبل، یک نفر عکسی از بدن برهنۀ یکی از دانش‌آموزان دختر را در شبکه‌ای اجتماعی منتشر کرده بود. امیلی در پاسخ به این عکس با فرستادن شکلکی آن دختر را مسخره کرده بود. این بخشی از روندِ گسترده‌ترِ قلدری‌های مجازیِ امیلی در دبیرستان بود.\n یادداشتی که امیلی را رسوا می‌کرد هم بسیار سریع دست به دست شد. او هم آماج نفرت گروهی در سراسر کشور شد. از دنیای موسیقی پانک محروم شد. خانه را برای مدتی ترک نکرد، مدتی که به نظرش چندین ماه می‌آمد. دوستانش ترکش کردند. او وحشت‌زده، صدمه‌دیده و تنها بود. تلاش کرد ناپدید شود.\n امیلی با گریه به «اینویزیبیلیا» گفت: «تمام زندگی‌ام همین بود. همه چیزم بود. و حالا همه‌اش تمام شد».\n اما مشروعیت روند رسواکردن را پذیرفت. اگر او را رسوا کرده‌اند، یعنی سزاوار بوده که به یک ناانسان تبدیل شود: «نمی‌دانم دربارۀ خودم چه فکر کنم،‌ به غیر از اینکه خیلی متأسفم و فکر می‌کنم هیولا هستم».\n کسی که امیلی را رسوا کرد هربرت نام دارد. او به «اینویزیبیلیا» گفت که رسواکردن امیلی برایش حسی خوشایند داشته است، لذتی شبیه ارضای جنسی. از هربرت پرسیدند که آيا به رنجی که امیلی کشید اهمیت می‌دهد؟ پاسخ داد: «نه، اهمیتی نمی‌دهم. اهمیتی نمی‌دهم چون معلوم است که حقش بود و دیر یا زود این اتفاق می‌افتاد. … واقعاً اهمیتی نمی‌دهم که بعدش چه بر سرش آمد. اگر مرده باشد یا زنده یا هر چیز دیگر اهمیت نمی‌دهم».\n وقتی مصاحبه‌کننده، هانا روزین، تردید نشان داد، هربرت اذعان کرد که او هم قربانی بوده است. پدرش در دوران کودکی او را کتک می‌زده است.\n در این داستان کوتاه، عارضه‌هایی را می‌بینیم که دوران فرهنگی وحشیِ ما را شکل داده است. می‌بینیم که وقتی افراد می‌خواهند زخم‌های روحی خودشان را التیام دهند چگونه تعصب‌هایشان تشدید می‌شود. می‌بینیم وقتی رسوا‌کردن از طریق شبکه‌های اجتماعی انجام می‌شود، می‌توانیم زندگی افراد را نابود کنیم بدون اینکه بشناسیمشان. هیچ رابطۀ شخصی‌ای که عذرخواهی و بخشایش را ممکن کند وجود ندارد.\n\nمی‌بینیم که به‌محض اینکه ذهنیت دوقطبی قبیله‌ای اختیار می‌کنیم – ما/آن‌ها، پانک/غیرپانک، قربانی/متجاوز- همه چیز را بی‌درنگ فردیت‌زدایی می‌کنیم. انسان پیچیده را به تقابل سادۀ خیر و شر فرومی‌کاهیم. هر گونه درکی از تناسب را نادیده می‌گیریم. ناگهان بین آر. کلی۲ و دختری دبیرستانی که با بدجنسی شکلکی فرستاده است هیچ فرقی وجود ندارد.\n این پادکست نگاهی اجمالی داشت به چگونگی منتقل‌شدن چرخه‌های سوءاستفاده از نسلی به نسل دیگر. نشان می‌داد که زندگی در کشاکشِ فرهنگ هولناک رسوا‌کردن چگونه است، بازی انتقام‌جویانۀ دست پیش ‌گرفتن از نظر اخلاقی که در آن نابودی اجتماعی هر لحظه ممکن است رخ دهد.\n من مسن‌ترم،‌ بنابراین می‌شنوم که همۀ زنگ‌های اخطار تاریخی به صدا درآمده‌اند. فرهنگ رسوا‌کردن‌ شیوه‌ای است با استفاده از آن دانش‌آموزان به علت تفکرات غلط در دورۀ انقلاب فرهنگی مائو و در روسیۀ استالین بزرگ‌ترهایشان را لو می‌دادند و عملاً آن‌ها را می‌کشتند.\n                                            اما این قسمت از «اینویزیبیلیا» تلویحاً می‌گوید که این رسوا‌کردن‌ها بشریت را به جلو می‌راند. جامعه هنجارهایش را با کُشتن قلدرهایی تقویت می‌کند که آن ‌هنجارها را زیر پا می‌گذارند. وقتی سیستم‌ها ازهم‌پاشیده‌اند،‌ عدالت گروه‌های خودسر۳ ممکن است عدالتی خشونت‌آمیز باشد،‌ اما کار را پیش می‌برد. ریچارد رنگم، انسان‌شناس مشهور، می‌گوید یگانه شیوۀ پیشرفت تمدن، که او شاهد بوده، همین است.\n واقعاً؟ آیا واقعاً فکر می‌کنیم چرخه‌های قساوت برای پیشرفت تمدن از چرخه‌های خِرَد و همدلی مؤثرترند؟ من می‌گویم تمدن وقتی به پیش می‌رود که ما پذیرای قانون می‌شویم نه وقتی‌که کنارش می‌گذاریم. می‌گویم دیگر در کولوسئوم جمع نمی‌شویم تا ببینیم شیرها انسان‌ها را می‌خورند، چرا که روحانیان، فیلسوفان و هنرمندان ما را در برابر قساوت کم‌تحمل‌تر کرده‌اند، نه پرطاقت‌تر.\n اِشکال شبه‌رئالیسمِ فرهنگ رسوا‌کردن این است که بسیار ساده‌لوحانه است. به‌محض اینکه تفکر دوقطبی را برگزینید که در آن افراد در دو گروه خیر و شر طبقه‌بندی می‌شوند، به‌محض اینکه همین‌طور اتفاقی به آدم‌ها قدرت نابودکردن زندگی دیگران را بدون هیچ روند بازرسی‌ای بدهید، یک گام به نسل‌کشی روآندایی نزدیک شده‌اید.\n حتی جست‌وجوی عدالت هم، اگر آکنده از شفقت،‌ آگاه از لغزش‌پذیری انسان و راهی به‌سوی رستگاری نباشد، ممکن است به بربریت بینجامد. پوستۀ تمدن از آنچه فکر می‌کنیم نازک‌تر است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دیوید بروکس نوشته است و در تاریخ ۱۴ ژانویه ۲۰۱۹ و با عنوان «The Cruelty of Call-Out Culture» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۰ بهمن ۱۳۹۷ با عنوان «آیا رسواکردن آدم‌ها در فضای مجازی راه درستی برای مبارزۀ اخلاقی است؟» و ترجمۀ الهام آقاباباگلی منتشر کرده است. •• دیوید بروکس (David Brooks) از سال ۲۰۰۳ ستون‌نویس تایمز بوده است. او نویسندۀ کتاب راه رسیدن به شخصیت (The Road to Character) و کتاب در دست انتشارِ کوهستان دوم (The Second Mountain) است.\n[۱] Invisibilia [۲] R. Kelly: نام مستعار رابرت سیل‌وستر کلی؛ خواننده،‌ ترانه‌سرا و تهیه‌کنندۀ آمریکایی. در سال ۲۰۱۸ دختری مدعی شد این خوانندۀ مشهور، ضمن سوءاستفادۀ جنسی، او را عمداً به بیماری‌های مقاربتی دچار کرده ‌است [مترجم]. [۳] vigilante justice : عدالتی که افراد عادی به علت نبودن دستگاه‌های تنبیهی یا نارضایتی از عملکرد آن‌ها خودشان اعمال می‌کنند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653753.json b/train/540653753.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c004779fdbe54833c27e4e31c78076b1bc8202b8
--- /dev/null
+++ b/train/540653753.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بگذارید دوباره حوصلۀ بچه‌هایتان سر برود",
+  "subtitle": "زندگی سرگرمی نیست، پس چرا فکر می‌کنیم لازم است بچه‌ها مداوماً سرگرم باشند؟",
+  "introduction": "اگر دور و برتان بچه‌ای باشد، با این معضل به خوبی آشنایید: پیش شما می‌آیند و می‌گویند که حوصله‌شان سر رفته و نمی‌دانند چکار کنند. اگر سرتان خلوت باشد شاید مشغول بازی‌کردن با آن‌ها شوید و اگر نتوانید با آن‌ها وقت بگذرانید احتمالاً برایشان انیمیشنی می‌گذارید یا راه دیگری پیدا می‌کنید تا سرگرم شوند. اما چه بسا راه درست‌تری هم باشد: ولشان کنید تا کم کم بیاموزند که زندگی چیزی است که در آن اغلب اوقات حوصلۀ آدم سر می‌رود.",
+  "content": "پاملا پل، نیویورک تایمز — «حوصله‌ام سر رفته». این جمله کوتاه آنقدر قدرت دارد که پدر و مادرها را از وحشت، آزردگی خاطر و عذاب وجدان لبریز کند. اگر حوصله کسی سر رفته باشد، حتماً فرد دیگری در آموزش، غنابخشی یا سرگرم‌کردن او کوتاهی کرده است. اصلاً چطور ممکن است کسی -خواه کودک یا بالغ- ادعای ملال کند، آن هم در حالی که کارهای زیادی را می‌توان، و باید، فوراً انجام داد؟\n اما ملال از آن چیزهایی است که باید تجربه‌اش‌ کرد، نه آنکه با عجله کنارش زد. تجربۀ ملال، در این معنا با آن تربیت بی‌رحمانۀ مبتنی بر شرطی‌سازی در دوران ویکتوریا تفاوت دارد که چون تجربه‌ای مخوف بود برای تقویت قوای ذهنی توصیه می‌شد. برخلاف چیزی که بیشتر افراد در فرایند رشد می‌آموزند –اینکه فقط افراد حوصله‌سربر هستند که حوصله‌شان سر می‌رود- ملال سودمند است؛ برای ما خوب است.\n اگر کودکان خیلی زود با این قضیه کنار نیایند، بعدها دچار شگفت‌زدگیِ نامطبوعی خواهند شد. قبول کنیم که مدرسه می‌تواند جای خسته‌کننده‌ای باشد و واقعیت این است که معلمان وظیفه ندارند به همان ترتیبی که آموزش می‌دهند، کودکان را سرگرم هم بکنند. قرار نیست زندگی جولانگاه بی‌پایان سرگرمی‌ها باشد. در رمان کجا می‌روی برنادت؟۱ نوشتۀ ماریا سمپل در سال ۲۰۱۲، مادری به دخترش می‌گوید: « درست است که حوصله‌ات سر رفته، اما بگذار راز کوچکی دربارۀ زندگی به تو بگویم. هرچه بیشتر به این فکر کنی که چیزی ملال‌آور است، ملال‌آورتر می‌شود. اما به محض آنکه بفهمی فقط خودت هستی که می‌توانی زندگی‌ات را جذاب کنی، اوضاع‌ بهتر خواهد شد».\n قبلاً مردم پذیرفته بودند که ملال بخش بزرگی از زندگی است. خاطرات پیش از قرن ۲۱ سرشار از یکنواختی است. افراد طبقه مرفه، وقتی از پرسه‌زدن در سالن‌های پذیرایی خسته می‌شدند، به پیاده‌روی‌های طولانی می‌رفتند و دار و درخت‌ها را تماشا می‌کردند؛ سوار ماشین‌هایشان می‌شدند و بازهم دورتر می‌رفتند و درختان بیشتری را تماشا می‌کردند. آن‌هایی که مجبور بودند کار کنند، سخت‌تر کار می‌کردند. کارهای صنعتی و کشاورزی بیش از حد کسالت‌بار بودند، و به نظر نمی‌رسید آدم‌های زیادی انتظار داشته باشند شغل‌شان ارضاکننده باشد. کودکان نیز انتظار چنین آینده‌هایی را داشتند و از همان عنفوان کودکی با آن اخت می‌شدند؛ بنابراین چیزی هم جز کتابخانه، درخت و بعدها تلویزیونِ مضر در بعدازظهرها، در مخیله‌شان نمی‌گنجید.\n تنها چند دهه قبل، در دوران از دست رفتۀ کم‌توجهی به کودکان، آدم‌های بالغ فکر می‌کردند حدی از ملال ضروری است، و کودکان هم خرسند بودند که بزرگترها کاری به کارشان ندارند. لین مانوئل میراندا در مصاحبه‌ای با مجله جی‌.کیو. تأکید می‌کند که بعد از ظهرهای آزاد برای او منبع لایزال الهام بوده است؛ «چراکه هیچ چیز به اندازۀ کاغذی سفید یا اتاق خوابی خالی خلاقیت را مهمیز نمی‌زند».\n امروزه قراردادن کودکان در چنین انفعالی همچون اهمال والدین در انجام وظایف‌شان دیده می‌شود. کلیر کین‌میلر در مقاله‌ای به نام «شقاوت والدین مدرن» که در نشریۀ تایمز منتشر شد و بسیار مورد توجه قرار گرفت، به مطالعه جدیدی ارجاع می‌دهد که براساس آن والدین، صرف نظر از طبقه، درآمد یا نژاد، معتقد بودند «کودکانی که در ساعات بعد از مدرسه حوصله‌شان سر می‌رود، باید در کلاس‌های فوق برنامه ثبت نام شوند، و والدینی که مشغله دارند نیز باید درصورتی که کودکان از آن‌ها درخواست کنند، تمام کارهایشان را متوقف کرده و به آن‌ها توجه کنند.»\n تک‌تک لحظات باید بهینه و  بیشینه شده و به سمتِ هدفی مشخص پیش روند.\n امروزه بچه‌ها، زمانی که والدین دست از سرشان برداشته باشند، با وسایل دیجیتال‌شان به حال خود رها می‌شوند. والدین برای یک مسافرت طولانی با ماشین یا هواپیما چنان برنامه‌ریزی می‌کنند که انگار ژنرال‌های ارتش هستند و دارند نقشۀ یک مانور زمینی پیچیده را می‌ریزند. کدام فیلم را با آی‌پد ببینیم؟ بهتر نیست یک پادکست خانوادگی درست کنیم؟ الان وقت مناسبی است که اجازه دهیم بچه‌ها در صندلی عقب آنقدر فورت‌نایت۲ بازی کنند تا مخ‌شان تاب بردارد؟ وقتی در دهۀ ۷۰ کودکان در راه بازگشت حوصله‌شان سر می‌رفت، والدین چه کار می‌کردند؟ هیچ! اجازه می‌دادند بوی بنزین خفه‌شان کند، خواهر و برادرهایشان را عذاب دهند، و چون کمربند ایمنی واقعاً کارایی نداشت، می‌گذاشتند بچه‌ها با کمربند شکسته بازی کنند.\n آن روزها اگر از ملال شکایت می‌کردید، احتمالاً چنین جوابی می‌شنیدید: «برو بیرون»، یا حتی بدتر: «اتاقت را مرتب کن.» سرگرم کننده بود؟ نه! کمک کننده بود؟ بله.\n\nبه هر حال ملال می‌توان منشأ اتفاقاتی باشد. بعضی از ملال‌آورترین شغل‌هایی که من داشته‌ام، درعین‌حال خلاقانه‌ترین‌ها هم بوده‌اند. بعد از مدرسه در یک شرکت واردات کار می‌کردم و عکس‌های نوعی بلوز زشت پِرویی را روی بروشورهای تبلیغاتی می‌چسباندم. در طول انجام این کار یکنواخت، دست‌هایم پر از چسب می‌شد. نمی‌دانم چرا همه چیز بوی ملاس می‌داد. ذهن من چاره‌ای نداشت جزآنکه جهانی خیالی بسازد. قصه‌ها درست درآن لحظه‌ای شکل می‌گیرند که احساس ملال می‌کنید. هنگام وارسی قفسه‌های سوپرمارکت، روایت‌هایی دربارۀ خریدهای مردم درست می‌کردم. مرد در ساعت ۹ شب بادمجان و یک بسته ۶تایی آبجو می‌خرد: پرفروش‌ترین محصول کدام است و مردم کدام محصولات را بدون برنامۀ قبلی می‌خرند. معلم کلاس پنجمم از اینکه هر هفته موقع خرید بیسکوییت کره‌ای تماشایش می‌کنم چه احساسی دارد؟\n به محض آنکه با اثرات بی‌حس کنندۀ ملال اخت شوید، خودتان را در مسیر اکتشاف می‌یابید. یکنواختی باعث ظهور تفاوت‌های جزئی میان درخت‌ها؛ و میان آن بلوزها می‌شود. به همین دلیل است که ایده‌های خوب زیر دوش حمام به سراغ آدم می‌آیند؛ یعنی وقتی اسیر فعالیتی پیش پا افتاده هستید؛ چرا که درست همان زمان است که به ذهنتان اجازه می‌دهید پرسه بزند و خود نیز به دنبالش روانه می‌شوید.\n تردیدی نیست که خود ملال درواقع اهمیتی ندارد، بلکه مهم نگرشی است که بدان داریم. هنگامی که فرد به نقطۀ فروپاشی می‌رسد، ملال به او می‌آموزد چگونه واکنشی سازنده نشان دهد؛ چگونه وضعیت را تغییر دهد. اما مادامی که به عادتِ خوار شمردن ملال چسبیده باشیم، چنین چیزی را یاد نخواهیم گرفت.\n این بدان معنی نیست که مانند نِویل (\"ن مثل نویل که از ملال مُرد\") در داستان بچه‌های گشلی‌کرامب۳، پیوسته از یکنواختی طاقت‌فرسای رنج بریم، بلکه بدان معناست که بیاموزیم چگونه بر آن فائق شویم. چنین چیزی ممکن است به چند شکل نمود یابد: شاید به خلوت خودتان بخزید و از زمان برای اندیشیدن بهره برید، ممکن است کتابی بخوانید، یا به شغلی بهتر فکر کنید. ملال به پروازِ خیال منتهی می‌گردد، و در نهایت خویشتنداری و تدبیر را به ارمغان خواهد آورد.\n توانایی مدیریت کردن ملال، به طرز شگفت‌انگیزی با توانایی تمرکز و خودگردانی همبسته است. نتایج پژوهشی نشان داده است که افراد مبتلا به اختلالات توجه بیشتر مستعد ملال هستند. جای تعجب نیست که در این جهان مافوقِ مهیج، آنچه در ابتدا فریبنده به نظر می‌رسید، دیگر چنان نباشد، و آنچه زمانی سرگرم کننده بود، اکنون کسالت بار به نظر آید.\n به‌ویژه مهم است که کودکان در سن کم احساس ملال کنند، و اجازه دهیم با این احساسشان تنها بمانند. به جای آنکه این موضوع را همچون «مشکلی» ببینیم که باید به کمک بزرگ‌ترها مرتفع گردد، بهتر است اجازه دهیم خود کودکان با آن دست و پنجه نرم کنند.\n ما دیگر کودکانمان را اینگونه تربیت نمی‌کنیم. مدرسه‌ها در برابر فشار آنچه بدان انتظار کودکان می‌گویند؛ یعنی سرگرمی، تسلیم شده‌اند، و دیگر کمتر نشانی از اصرار بر حفظ کردن چیزهای دیرفهم، خسته‌کننده و سطحی (درست مانند حجم زیاد اطلاعات) به چشم می‌خورد. آموزگاران وقت بیشتری را صرف ابداع روش‌هایی برای «مشارکت دادن» دانش‌آموزان به یاری رسانه‌های بصری و «یادگیری تعاملی» (بخوانید صفحه نمایش و بازی) می‌کنند. روش‌هایی که مناسب تمرکز تغییر یافته آن‌ها۴ به دست بازی‌ها است. بچه‌ها دیگر به سخنرانی‌های طولانی، که متعاقبش بحث هم باشد، گوش فرا نمی‌دهند؛ پس بر ماست که آموزشی آسان فهم‌تر برایشان فراهم کنیم.\n بدون تردید اگر به جای افزایش سرگرمی، به کودکان بیاموزیم دربرابر ملال شکیبا باشند، آنان را برای آینده‌ای واقعی‌تر آماده خواهیم کرد؛ یعنی آینده‌ای که در آن جایی برای انتظارات نادرست از کار و زندگی وجود ندارد. روزی فرزندان ما، حتی در شغلی که به هرحال دوستش دارند، ممکن است مجبور شوند کل یک روز را به پاسخ دادن به ایمیل‌های جواب داده نشده بگذرانند، ممکن است مجبور شوند گزارش‌های مفصل مالی را بررسی کنند، و یا دستیار یک ربات در یک انبار بزرگ اینترنتی شوند.\n شاید به نظرتان ملال‌آور بیاید. کار همین است، زندگی همین است. شاید دوباره باید با ملال اخت شویم و به نفع خودمان به‌کارش بگیریم. شاید در جهانی که پیوسته خواسته‌های افراد در حال افزایش است، با کمی هیجان کمتر نیز بتوانیم زندگی کنیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را پاملا پل نوشته است و در تاریخ ۲ فوریه ۲۰۱۹ با عنوان «Let Children Get Bored Again» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۱ اسفند ۱۳۹۷ با عنوان «بگذارید دوباره حوصلۀ بچه‌هایتان سر برود» و ترجمۀ آرش رضاپور منتشر کرده است. •• پاملا پل (Pamela Paul) سردبیر بخش مرور کتاب در نیویورک تایمز است. پل پنج کتاب نوشته است که از جملۀ آن‌ها می‌توان به همراه با کتاب (By the Book) یکی از آن‌هاست. او دربارۀ دنیای کتاب‌ها و روابط بین بچه‌ها و والدین می‌نویسد.\n[۱] Where’d You Go, Bernadette [۲] Fortnite [۳] The Gashlycrumb Tinies: کتاب آموزش الفبای عجیب و غریبی است که ادوارد گوری در سال ۱۹۶۳ منتشر کرد. داستان ۲۶ کودک است که هرکدام به دلیلی از دنیا می‌روند [نویسنده]. [۴] Candy Crushed attention spans\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653754.json b/train/540653754.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..18957dc947aba84b4d083e0d513e1ebd7e70588a
--- /dev/null
+++ b/train/540653754.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "کتاب‌خواندن در چهل‌سالگی چه فرقی با بیست‌سالگی دارد؟",
+  "subtitle": "وقتی پیر می‌شویم معنا و مفهوم کتاب‌خوانی برایمان عوض می‌شود",
+  "introduction": "در بیست‌سالگی همه‌چیز پیش چشممان ممکن به نظر می‌رسد. زندگی جلوی رویمان است و قرار است نویسنده‌ای معروف، تاجری ثروتمند یا دانشمندی دوران‌ساز شویم. سیری‌ناپذیریم و وقتی سراغ کتاب‌ها می‌رویم با فراغ بال هر چه پیش آید می‌خوانیم. اما وقتی پا به سن می‌گذاریم، وقتی به قفسۀ کتاب‌فروشی‌ها نگاه می‌کنیم، حسرتی شیرین و غمی سنگین بر دلمان می‌نشیند. کتاب‌هایی را می‌بینیم که قبلاً خوانده‌ایم، کتاب‌هایی که می‌دانیم دیگر هرگز نخواهیم خواند و آینده‌ای که دیگر در آن اتفاق عجیبی نخواهد افتاد.",
+  "content": "استیو ادواردز، لیترری‌هاب — وقتی بیست‌ساله بودم، هیچ‌وقت از خودم نمی‌پرسیدم که «چه می‌خواهم بخوانم؟» بلکه بیشتر سؤالم این بود که «چه چیزی می‌خواهم بشوم؟» و کتاب‌فروشی‌ها برایم حکم معابدی را داشت که به زیارتشان می‌شتافتم، تا به پاسخ برسم. پول چندانی نداشتم و می‌بایست در انتخاب‌هایم هوشیار باشم. کتابی را از قفسه بر‌می‌داشتم. پشت جلدش را می‌خواندم. کاغذش را می‌بوییدم، و در فضای میان خطوط ابتدایی‌‌اش پرسه می‌زدم. طوفان‌‌هایی که در راه بودند را تصور می‌کردم، و خودم را می‌دیدم که در اثر این سیلاب، هوشیارتر و وحشی‌تر شده‌ام. این چیزی‌ است که همچنان در چهل سالگی هم احساسش می‌کنم. هنوز هم وقتی در یک کتابفروشی راه می‌روم مبهوت امکان‌های پیش رویم می‌شوم.\nاما دیگر مثل قبل نیست.\nحالا وقتی در میان قفسه‌های کتاب پرسه می‌زنم، آنچه تصور می‌کنم، دیگر این نیست که در آینده چه می‌توانم بشوم. بلکه تصوری ا‌ست از آنچه می‌توانستم بشوم. دیگر فقط با کتاب‌هایی که می‌خواهم بخوانم روبرو نیستم، بلکه در برابرم، کتاب‌هایی که تاکنون خوانده‌ام را می‌بینیم و زندگی‌هایی که زیسته‌ام، امیدهایی که رهایشان کرده‌ام، و رؤیاهایی که به تعلیق درآمده‌اند. کتاب‌فروشی‌ها، همچنان همان معابدند. اما آنچه در آن‌ها می‌یابم، جواب سؤالاتم نیست. بلکه تاریخ‌های نانوشتۀ خودم است.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2022/10/نسخۀ%20صوتی:%20کتاب‌خواندن%20در%20چهل‌سالگی%20چه%20فرقی%20با%20بیست‌سالگی%20دارد؟.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            کتاب‌خواندن در چهل‌سالگی چه فرقی با بیست‌سالگی دارد؟        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nمن، در ابتدا، به این دلیل قدم به کتاب‌فروشی می‌گذاشتم که می‌خواستم یاد بگیرم چگونه بنویسم. نویسندگانی که اثر چاپ‌شده داشتند توصیۀ واحدی به من می‌کردند و آن اینکه همه چیز بخوانم. توصیۀ خوبی بود. همچنان هم توصیۀ خوبی‌ است. اما درعین‌حال غیرممکن هم هست. هیچ‌کس همه‌چیز را نمی‌خواند، حتی تمام کتاب‌هایی که دوست دارد بخواند را هم نمی‌خواند. دست به انتخاب می‌زنید و بعد همه چیز رقم می‌خورد. جمله معروف جان میور دربارۀ بوم‌شناسی، شاید به همان میزان در مورد اینکه چه کتابی باید بخریم هم صادق باشد: «زمانی که تلاش می‌کنیم که چیزی را به صورت جداگانه بیرون بکشیم، می‌بینیم که به تمام چیزهایی که در جهان وجود دارد متصل است.» کتاب‌فروشی نوعی فضای آستانه‌ای‌ است. حتی اگر همچون من پول خرید سبدی پر از کتاب‌های تازه‌انتشار را نداشته باشید تا خود را هفته به هفته‌ بازآفرینی کنید،‌ باز هم لحظاتِ انتخاب‌کردن را تجربه‌ کرده‌اید و آنچه به دنبال آن لحظات می‌آید را چشیده‌اید.\nمن به‌عنوان نویسنده‌ای جوان، فکر می‌کردم که باید مطالعات گسترده و متنوعی داشته باشم. تا سبک‌های متفاوت نویسندگان، و ساختار جمله‌ها و لحن‌ها را بیاموزم. گمان می‌کردم که باید بفهمم چه سروده شده و چه به فروش رسیده و تا سرحد مرگ دنبال این اطلاعات بروم. اما آنچه بیش از هر چیزی نیازمندش بودم، آگاهی از پیامدهایی بود که انتخاب‌هایم داشتند. باید زندگی‌ای را می‌زیستم که کتاب‌هایی که خوانده بودم برایم رقم زده بود. که شجاع، با گذشت، گشاده‌رو در برابر پیشامدهای ناگهانی و خوشامدگوی آزمون‌های زندگی باشم. تا زمانی که خودم این‌‌طور نزیسته باشم، آموختنم از جملات، چیزی نبود جز تابلویی از حشرات خشک شده که طبق گونه‌ها و نژادهایشان تقسیم‌بندی شده‌اند. می‌توانستم از آن‌ها اطلاعات و دانش به دست بیاورم، اما این کجا و ایستادن در دشتی محصور میان کوه‌ها کجا که روی هر گلی پروانه‌ای نشسته و زیر هر تخته سنگی جیرجیرکی‌ پنهان است؟ آنچه به آن محتاج بودم، میزان توجهی بود که نویسندگان محبوبم بر صفحه رقم می‌زدند. صداقت و راستی آن‌ها در ترجمۀ ادراکات شخصی‌شان به قالب کلمات و جملات، که مرا مهیای گم‌کردن خودم (و پیداکردن خودم) در میان آن‌ها می‌کرد. اگر می‌خواستم جیرجیرک‌ها را درک کنم، بایستی چمن‌های تشنۀ آن دشت می‌شدم که هر شبنم را به خود می‌کشد.\nاکنون که در ۴۴ سالگی وارد کتاب‌فروشی می‌شوم، با بهرۀ کاملی از واپس‌نگری و بازاندیشی در خود، آنچه را به عنوان یک نویسندۀ جوان انتخاب کرده بودم، محتوم و ناگزیر می‌بینم. عشق دیرینه‌ام به هنری دیوید ثورو و نوشتن دربارۀ طبیعت و انزوا، مرا به آثار جان میور، ریچل کارسون، مری آستین و لورن آیسلی کشاند. بعد از آن ادوارد ابی، وندل بری، بری لوپز، آنی دیلارد و لیندا هوگان را پیدا کردم. در جستجوی باغ‌های مادرمان1 از آلیس واکر و جشن 2لسلی مارون سیلکو را خواندم.\nمیخواستم آنچه را آنان می‌دانستند بدانم و برای نگریستن به دنیا از آن مقام و منظر، دست به تمرینی (نقادانه و خلاقانه) بزنم.\n\nدر نوشتنم، ابتدا سعی کردم زادگاهم در ایندیانا را چنین ببینم. مزارع ذرت دیگر صرفاً مزارع ذرت نبودند، تبدیل شده بودند به تجلی استعمارگری زراعی، که در کشتزارهای غصب‌شده، مرداب‌های خشکانده‌شده و جنگل‌های با‌خاک‌یکسان‌شده پا گرفته بود. نیتروژن به‌کار رفته برای باورساختن آن مزارع، با باران‌های سنگین رُفته شد و از نهرهای کوچک بیرون زد، نهرهایی مثلِ وایلدکت، که از پشتِ خانه‌ام می‌گذشت و به سوی رود وبلش در اوهایو می‌رفت و آخرالامر به می‌سی‌سی‌پی می‌ریخت و در نهایت به خلیج مکزیکو می‌رسید. و آنجا، به‌جای بارورکردن ذرت‌ها، جلبک‌های سمی را بارور می‌ساخت و محیطی غیرقابل‌کشت به وسعت تمام نیوجرسی پدید می‌آورد. وقتی بچه بودم همراه پدرم به زحمت از آن جوی و نهرها می‌گذشتم، ماهی‌گیری می‌کردم و به سنجاقک‌هایی نگاه می‌کردم که روی سطح آب حرکت می‌کردند. در نوجوانی اما، شش تابستان را صرف چرخ زدن در مزارع ذرت ‌کردم. خوشه‌ها و ساقه‌ها را دانه به دانه برای حداقل دستمزد می‌کاویدم. چقدر خواندن دربارۀ دریاچۀ والدن3 غریب بود، خواندنی که مرا علیه تصوراتم از خانۀ خودم شوراند.\nو اندیشیدن به اینکه پس کجا بروم و بنویسم تا بتوانم خانۀ خودم را بفمم، مرا به چه جاهای غریبی که نکشانید. با تکیه بر یک رمان منتشرنشده دربارۀ سال‌هایی که ذرت‌چینی می‌کردم، برندۀ یک مسابقۀ نویسندگی شدم. که پاداشش هفت ماه سرایداری در یک خانۀ اربابی در روستایی در کرانۀ رود راگ در ایالت اورگان بود. در عرض چند سال، از خواندن دربارۀ تجربۀ دیوید ثورو دربارۀ خودآیینی، حالا دیگر به زیستنِ تجربۀ خودم رسیده بودم. از اقبالم، داستان آن نیم‌سال، تبدیل شد به اولین کتاب چاپ شدۀ من. و این کتاب به من کمک کرد تا در ماساچوست به‌عنوان یک معلم مشغول کار شوم.\nحالا محل زندگی‌ام ده بیست کیلومتر با دریاچۀ والدن فاصله دارد. در بخش نویسندگان بومی کتابفروشی، هر از گاهی به چهرۀ استخوانی و صاف هنری دیوید ثورو نگاه می‌کنم که پشت جلد کتابی بعد از کتابی دیگر در قفسه خودنمایی می‌کند. این تصویر به خاطرم می‌آورد که کیستم و کجایم. و دیگر کتاب‌ها نیز برایم چنین‌اند. آن‌ها صرفاً قطعاتی در قفسۀ کتاب‌ها نیستند. بلکه نقاطی هستند بر روی نقشه. برقرار کنندۀ خط سیری که بتوانم نسخه‌های قبلی وجود خودم را رصد کنم. هفتۀ گذشته، با پسر نه ساله‌ام در راهروی یک کتابفروشی قدم می‌زدیم. کنار راهرو میز مطالعه‌ای قرار داشت و در قفسه‌های میز کتاب‌هایی بود که جلدشان را عکس‌های فوق‌العاده‌ای از طبیعت پر کرده بود. یکی از آن‌ها دربارۀ رودها بود. آن را باز کردم و تصویری را آوردم. تصویری از رود راگ. نشان پسرم دادم و گفتم: «اینجا اورگان است. جایی که پدرت خیلی سال پیش زندگی می‌کرده. خیلی پیش از آنکه تو به دنیا بیایی. زیبا نیست؟» اما برای او، آن عکس فقط تصویری بود از رودی مثل دیگر رودخانه‌های دیدنی. مختصر نظری به آن انداخت و گفت: «خیلی باحاله.» و از من جدا شد و به جستجوی آینده‌های ممکن خود رفت.\nنیشتر کوچکی از بی‌تفاوتی او بر بدنم نشست. عکس رود راگ مرا مغلوب ساخت. عکسی که همانجا، در یک کتابفروشی خرد و کوچک در کنکورد ایالت ماساچوست در یک قفسۀ نمور، در راهروی محقری کنار میز مطالعه، انتظار مرا می‌کشید. این عکس، بر کاغذی سبز و شفاف، پاره‌ای از جان من بود. لمحه‌ای از زندگی‌ای که دوباره به من داده نمی‌شد. دیگر قفسه‌ها هم، به همین گونه، کمینگاهِ دردهایی از این دست بودند. فقط یک بار می‌توانی به سوی فانوس دریایی ویرجینیا وولف را برای بار اولین بخوانی. و بعد از آن هر بار از ابتدا می‌دانی که خانواده رمزی، نهایتاً از پس آن سفر برنیامدند. عاقبت امر، هولدن کالفیلد رمان سلینجر، دیگر آن قاضی حقیقت‌جو نیست. بلکه صرفاً مردکی پست‌فطرت و غمگین‌کننده است. آن سال‌هایی که فدای فاکنر کردی رفته است. گمان می‌کردی می‌توانی با اندکی یاری‌گرفتن از کتاب نان‌پزی تاساهارا 4، نان‌ پختن را یاد بگیری، اما حالا تویی و فرزندان و قبض‌ها و نگرانی‌های شغلی‌ات.\nنان‌های گرمت کجاست؟\nتمام آن کسانی که می‌توانستی بشوی را خودت به طریقی برگزیده‌ای. آنان دوشادوش آنی که بودی و هنوز می‌توانستی بشوی، در کتابفروشی حضور داشتند. اگر آن نان را حقیقتاً با تمام وجود می‌خواستی، برایش راهی می‌یافتی. اما یقیناً هزینه‌ای داشت. ممکن بود هر لحظه از خواندن اولیس جیمز جویس دست بکشی، یا از زندگی‌نامۀ روزولتی که داری تورق می‌کردی، یا از کتابی که داشتی دربارۀ شمن‌های پرو می‌خواندی، یا از شراب‌های محلی، یا از سفرهای داروین سوار بر کشتی بیگل.\nانتخاب همیشه نوعی حسرت شیرین با خود دارد. غرضم از مرثیه‌خوانی در این باره، فقط قلم‌فرسایی بیهوده نیست. بلکه در پی آنم تا بگویم، آن کتاب‌فروشی را هم مثل یک رود، نمی‌توانی دوبار ملاقات کنی. و من همانطور که متحیر بودم از سرنوشت و آینده‌های محتملی که کتاب‌فروشی‌ها پیش رویم می‌نهادند، احساس کردم که دارم از آن‌ها وحشت می‌کنم. چه لزومی دارد که تمام آن‌چه نشده‌ای را به یادت آوری؟ یا آنچه زمانی بوده‌ای و دیگر هرگز نمی‌توانی باشی؟ در ۴۴ سالگی، سنگینی‌ای را حس می‌کنم که در بیست سالگی، خبری از آن نبود. درست مثل اشارۀ معنادار پدرم که پارسال وقتی گفتم من برف‌ها را می‌روبم، گفت: مراقب باش رفیق، تو دیگر در سن و سال حملۀ قلبی هستی.\nواقعا چند کتاب برای خواندن باقی گذاشته‌ام؟\nدر میان مشکلات، اینکه بخواهی تصمیم بگیری چه بخوانی، مشکلِ آسانی محسوب می‌شود. همه می‌دانیم که دنیا در تب و تاب است، و در برخی جاها، حتی در معنای لغوی آن. اینکه نسبت به همۀ تاریخ از هر جهت که حساب کنیم، کتاب‌های بیشتری برای انتخاب داریم، تجملی است که نباید از آن شکایتی داشته باشیم. اما من احساساتی هستم. چگونه می‌توانم دربارۀ استلزاماتِ اتفاقی که به تمامِ ساحت‌های زندگی‌ام رخنه کرده کنجکاو نباشم؟ یادداشت ریچل کارسون دربارۀ جزر و مد و علل و اسباب آن را به یاد می‌آوردم که می‌گفت: «کششی گرانشی میان تک تک قطرات آب دریا و حتی دورترین ستاره‌های آسمان خلقت برقرار است.» لذا، آیا چیزی هست که شایستۀ توجه ما نباشد؟\nبا این حساب، جاذبۀ موجود در دلمشغولی جمعی ما به کتاب‌ها چیست؟ کدام دشواری ممکن است پیش بیاید که پای آن‌ها به نوعی به ماجرا باز نشود؟ ، واقعاً دارم چه کار می‌کنم وقتی کتاب کودکی از جین گودال را وقت خواب برای پسرم می‌خوانم؟ وقتی در پایان داستان کیت دیکامیلو به نام ببر برمی‌خیزد5، ببرِ داستان تیر می‌خورد و کشته می‌شود و پسرم برای ببری که فقط با کلمات ساخته شده، واقعاً زار زار اشک می‌ریزد، این چه کاری است که می‌کنم؟ کتاب‌ها فقط برایمان قصه نمی‌گویند، بلکه آن‌ها ما می‌شوند. ما مگر چه می‌خواهیم بشویم؟ چقدر حرف برای گفتن در این باره داریم؟ این نیروی ماورایی که کتاب‌فروشی از صدقه‌سر آن است که می‌تواند معبد باشد، مرا می‌ترساند.\nاما به شما می‌گویم که چه کسانی از این ماجرا آزرده‌خاطر نمی‌شوند. آن‌ها را در میان راهروهای کتابفروشی، با ژاکت و عینک‌های آفتابی بیش‌ازحد بزرگ و کوله‌های روی دوششان می‌بینم. اسم کتاب‌ها را بررسی می‌کنند. آن‌ها را از قفسه‌ها بیرون می‌کشند و جلد خاک‌گرفتۀ آن‌ها را با تمرکزی بسیار عمیق مطالعه می‌کنند. آدم‌هایی مسن، در سنین پنجاه، شصت، هفتاد یا حتی بیشتر. آدم‌هایی با داستان‌هایی بسیار بیشتر از داستان‌های ناچیز من. کسانی که در تمام عمرشان خوانده‌اند. معتادان کتاب. گاه‌گداری تماشایشان می‌کنم و از خودم می‌پرسم چیست که آن‌ها را به این انتخاب‌ها سوق ‌می‌دهد؟ چگونه می‌شود که مطالعه این‌طور بالنده می‌شود؟ آیا نسبت ما و کتاب‌ها مثل نسبت درخت و برگ‌هاست؟ آن‌ها ما را تغذیه می‌کنند در حالی که ما آن‌ها را نگه می‌داریم؟ و بعد از اینکه رهایشان کردیم،‌ باز تجزیه می‌شوند و باز تغذیه‌مان می‌کنند؟ این آدم‌های سن‌و‌سال‌دار، مرا دلگرم می‌کنند. مایۀ فروتنی‌ام می‌شوند. گمان می‌کنم، به جای اینکه از خودشان بپرسند: «چه می‌خواهی بشوی؟» می‌پرسند: «چه می‌خواهم بخوانم؟»\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n \n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را استیو ادواردز نوشته است و در تاریخ ۳ ژانویۀ ۲۰۱۹ با عنوان «ON THE EXPERIENCE OF ENTERING A BOOKSTORE IN YOUR FORTIES (VS. YOUR TWENTIES)» در وب‌سایت لیترری‌هاب منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۸ فروردین ۱۳۹۸ با عنوان «کتاب‌خواندن در چهل‌سالگی چه فرقی با بیست‌سالگی دارد؟» و ترجمۀ عبدالحمید ضرابی منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        استیو ادواردز (Steve Edwards) نویسندۀ پاگذاشتن به ده‌کوره (Breaking into the Backcountry)، است که داستان هفت ماه تنهایی‌ و انزوایش در جنگل ملی راگ و رود سنیک در اورگان را روایت می‌کند. داستان‌ها و جستارهای او در اوریون، رامپ و دیگر جاها به چاپ رسیده است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        In Search of our Mother’s Gardens\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Ceremony\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        هنری دیوید ثورو، نویسندۀ رمانتیک آمریکایی، دو سال و دو ماه و دو روز را به‌تنهایی در کنار دریاچۀ والدن، در دل طبیعت وحشی ایالت ماساچوست زندگی کرد. بعدها تجربۀ خود از این دوران را در کتابی به نام والدن منتشر کرد. این کتاب تأثیر فراوانی بر چندین نسل از نویسندگان طبیعت گذاشته است [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Tassajara Bread Book\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        The Tiger Rising\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653755.json b/train/540653755.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..edf13f1bd4752649cbf7c8c786ecaae30bdbbe89
--- /dev/null
+++ b/train/540653755.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دل را بزن به دریا؛ هنر تصمیم‌گیری‌های دشوار",
+  "subtitle": "یکی از رازهای هستی تصمیم‌های بزرگی‌اند که به‌راحتی گرفته می‌شوند",
+  "introduction": "جست‌وجوهای طولانی برای خرید یک لپ‌تاپ،‌ اما تصمیمی عشقی برای ازدواج؛ بالا و پایین‌کردن متفکرانۀ هزینه‌های سفر،‌ اما انتخاب بی‌پروا و یک‌شبۀ رشتۀ‌ دانشگاه. یکی از پارادکس‌های عجیب زندگی این است که برای تصمیم‌های ناچیز بیش‌ازحد حساب‌وکتاب می‌کنیم، ولی برای انتخاب‌های سرنوشت‌سازِ زندگی نه. دل را می‌زنیم به دریا و لقمه‌های بزرگ‌تر از دهانمان برمی‌داریم، اما برسرِ کوچک‌ترین چیزها دست‌به‌دامن معادلات پیچیده می‌شویم. هرودت می‌گفت ایرانیان باستان دو بار عزمشان را جزم می‌کردند: یک بار در مستی، و‌ بار دیگر به‌وقت هوشیاری.",
+  "content": "جاشوا راتمن، نیویورکر — در جولای سال ۱۸۳۸، چارلز داروین ۲۹ساله و مجرد بود. دو سال پیش‌تر، از سفر با کشتی اچ.ام.اس بیگلز بازگشته بود و مشاهداتی را با خود آورده بود که درنهایت شالودۀ کتاب منشأ انواع شدند. در همین اثنا، با مسئلۀ تحلیلی اضطراری‌تری مواجه گشت. داروین به فکر خواستگاری از دختردایی‌اش، اِما ویجوود، بود اما از این می‌ترسید که ازدواج و بچه‌داری مانع از مشغولیت علمی‌اش شود. او برای آنکه راه‌حلی پیدا کند، دو فهرست درست کرد. روی اولی نوشت: «ازدست‌دادن زمان، شاید جروبحث… بعدازظهر‌ها نمی‌توانم کتاب بخوانم… اضطراب و مسئولیت. شاید همسرم از لندن خوشش نیاید؛ که در این صورت مجازات من می‌شود تبعید و تنزل درجه به یک ابله عاطل و باطل». و در فهرست دوم چنین نوشت: «فرزندان (اگر خدا بخواهد). همراهی همیشگی (و دوست دوران پیری)… خانه، و کسی که مراقب خانه است». او تأکید می‌کند که: «تصورش هم دشوار است که تمام زندگی‌ات را، همچون یک زنبور کارگر، کار کنی و کار کنی… فقط زنی خوب و مهربان را مجسم کن که روی کاناپه نشسته، کنار آتشی برافروخته، کتاب و شاید هم موسیقی».\n داروین در پایین فهرست‌هایش با خطی شلخته نوشته است: «بدین ترتیب نتیجه می‌گیریم ازدواج، ازدواج، ازدواج». بااین‌حال استیون جانسون در کتاب دوراندیش: چگونه مهم‌ترین تصمیم‌ها را می‌گیریم۱ می‌نویسد: «شاهدی در دست نیست که بدانیم او چگونه این دو ایدۀ متضاد را با یکدیگر سبک‌سنگین می‌کرد». جانسون، نویسندۀ کتاب چگونه به دانایی رسیدیم۲ و دیگر کتاب‌های عامه‌پسند دربارۀ تاریخ اندیشه، کاری جز این از دستش برنمی‌آید که بر میان‌مایگی فرایند تصمیم‌گیری در داروین دقت کند. او اشاره می‌کند که بنجامین فرانکلین روش مزایا و معایب پیشرفته‌تری را به کار می‌برد. در چیزی که فرانکلین بدان «جبر دوراندیشانه»۳ می‌گفت، به هرکدام از موضوعات فهرست‌شده یک وزنِ عددی اختصاص داده می‌شد و چیزهایی که سود و زیانی یکسان داشتند حذف می‌کرد (فرانکلین روش را این‌گونه برای دوستش توضیح داده است: «اگر یک مزیت منطقی با دو عیب منطقی برابر باشد، هر سه را کنار می‌گذارم… و همین‌طور ادامه می‌دهم تا با جزئیات متوجه شوم برابری در کجا نهفته است»). جانسون می‌نویسد حتی این رهیافت نیز تهی از دقت و بسیار شهودی است. او چنین نتیجه می‌گیرد: «هنر انتخاب‌های دوراندیشانه، یعنی تصمیماتی که مستلزم مداقۀ طولانی‌مدت هستند و پیامدهایشان شاید سال‌ها ادامه یابد، مهارتی است که به‌شکلی غریب مورد بی‌مهری قرار گرفته است».\n ما می‌گوییم «تصمیم گرفتیم» ازدواج کنیم، بچه‌دار شویم، در شهری خاص زندگی کنیم یا به شغلی ویژه گام نهیم؛ همۀ این‌ها به یک معنا درست است، اما واقعاً چگونه چنین تصمیماتی می‌گیریم؟ یکی از پارادکس‌های زندگی این است که تصمیمات بزرگ ما اغلب کمتر از تصمیمات کوچکمان حساب‌شده‌اند. ما دربارۀ اینکه چه برنامه‌ای را در نتفلیکس ببینیم با خودمان کلنجار می‌رویم، سپس اجازه می‌دهیم نمایش‌های تلویزیونی اغوایمان کنند که عازمِ نیویورک شویم. برای خرید یک لپ‌تاپ تازه شاید هفته‌ها در اینترنت جست‌وجو کنیم، اما تأمل نهفته در پشت قطع رابطه‌ای که می‌تواند زندگی‌مان را دگرگون‌ کند، شاید تنها چند بطری نوشیدنی باشد. بدین ترتیب پیشرفته‌تر از ایرانیان باستان نیستیم که هرودت درموردشان می‌گوید پیرامون تصمیمات بزرگ دو بار گفت‌وگو می‌کردند: یک‌بار در مستی و بار دیگر به‌وقت هوشیاری.\n جانسون امیدوار است اصلاحمان کند. او تعدادی از تصمیمات پیچیده با پیامدهای اساسی را بررسی می‌کند -‌مانند تصمیم باراک اوباما و مشاورانش برای چراغ سبز نشان‌دادن به حمله به مقر احتمالی اسامه بن‌لادن در ابیت‌آباد پاکستان‌- و سپس نشان می‌دهد چگونه صاحب‌منصبان از «علم تصمیم»، یک شاخۀ مطالعاتی در عطف اقتصاد رفتاری و روان‌شناسی و مدیریت، الهام می‌گیرند. او فکر می‌کند باید چنین شیوه‌هایی را در زندگی خودمان نیز به کار بریم.\n من هیچ‌گاه مجبور نبوده‌ام تصمیم بگیرم آیا حمله‌ای مخفیانه به کمپ یک مظنون به تروریسم انجام دهم یا نه، اما سهم خود را در تصمیمات بزرگ ادا کرده‌ام. همین تابستان گذشته من و همسرم صاحب یک فرزند پسر شدیم. وجود او، به‌تعبیری، بدین معناست که من تصمیم گرفتم پدر شوم. باوجوداین آیا واقعاً تصمیم گرفتم؟ من هیچ‌وقت هیچ نوع جبر دوراندیشانه‌ای به کار نبردم. یعنی، به‌جای آنکه فهرستی از معایب و مزایا درست کنم و حساب کنم ببینم روی‌هم‌رفته بچه‌دارشدن خوب است یا نه، به‌تدریج و ناخواسته از نخواستن بچه به خواستن آن و از خواستن بچه در خانواده‌ام به داشتنش منتقل شدم. اگر تصمیمی گرفتم، آن‌قدری تعیین‌کننده نبود. تولستوی در جنگ و صلح می‌نویسد درحالی‌که ژنرالی پشت‌میزنشین خود را مشغولِ «تحلیل کارزار بر روی نقشه» و دستوردادن تصور می‌کند، یک ژنرال واقعی هیچ‌گاه خود را در «آغاز رویدادها» نمی‌بیند؛ در عوض، او همواره در بطن مجموعه‌ای از وقایع است که هریک حلقه‌ای است در زنجیره‌ای بی‌پایان از علت‌ها. ژنرال کاتوزوف متفکرانه سؤال می‌کند: «آیا من بودم که گذاشتم ناپلئون تا مسکو پیش بیاید؟ و چه وقت این کار را کردم؟ دیشب که به پلاتف دستور عقب‌نشینی دادم؟ یا پریشب که به خواب رفتم و فرماندهی را به بنیگسن واگذاشتم؟ یا پیش‌تر از آن؟»۴ تولد پسر من، برخلاف فتح مسکو به‌دست ناپلئون، اتفاقی شعفناک بود. بااین‌حال، درست مانند کاتوزوف، از توضیح آن سردرگم می‌شوم: انتخابی سرنوشت‌ساز بود، اما نمی‌توانم آن را در زمان یا مکان مشخص کنم.\n یکی از بزرگ‌ترین رازهای هستی، در نزد تولستوی، استعداد تصمیمات بزرگ به گرفته‌شدن بود. این بدان معناست که داستان‌هایی که ما دربارۀ زندگی‌مان می‌گوییم تهی از پیچیدگی واقعی‌شان هستند. جانسون قصد دارد راهی برای خروج از این معمای تولستوی‌وار پیش نهد. او می‌خواهد ما را نه خواننده، که نویسندۀ داستان‌های خودمان کند. چنین چیزی مستلزم پرداختن به بنیادی‌ترین پرسش‌های زندگی است: آیا ما مسئول شیوه‌های تغییرکردنمان هستیم؟\n از منظر آرمانی، همه‌چیز‌دان و هوشیار و منطقی هستیم اما، در واقعیت، تصمیماتمان را در شرایطی ناکامل می‌گیریم که مانع از رسیدن به درکی درست از پیامدهایشان می‌شود. جانسون می‌گوید این مشکلِ «عقلانیت کرانمند»۵ است. انتخاب‌های پیشین انتخاب‌های بعدی را محدود می‌سازند، واقعیات پوشیده می‌مانند، نادیده گرفته شده یا به دام کژفهمی می‌افتند. تصمیم‌گیران در فرایند تفکر گروهی به توافق می‌رسند و اذهان جایزالخطایشان بر یکدیگر تأثیر می‌گذارد. پیچیده‌ترین تصمیماتْ «اهداف متناقض» و «گزینه‌های کشف‌نشده» را پنهان ساخته، و مجبورمان می‌کنند احتمالات ممکن آینده را، به‌شکلی سردرگم‌کننده، صرفاً در «سطوح مختلف عدم قطعیت» پیش‌بینی کنیم (احتمال مشاجرۀ زناشویی باید به‌نحوی با احتمال مشاجرات حاصل از تولید یک شاهکار علمی مقایسه شود). جانسون می‌گوید انتخاب‌های دارای پیامدی حقیقی در زندگی را «نمی‌توان در یک مقیاس واحد سنجید». فرض کنید دو شغل به شما پیشنهاد می‌شود؛ یکی در بخش سلامت، که ارائۀ مراقبت‌های پزشکی به نیازمند‌ترین مردم جهان است، و دیگری در گلدمن ساکس۶. شما باید این را در نظر بگیرید که کدام گزینه امروز، امسال و یک دهه بعد برایتان جذاب‌تر است؛ کدامشان از نظر احساسی، مالی، و اخلاقی مطلوب‌تر است، و کدام برای شما، خانواده و جامعه‌تان بهتر است. تصمیم نهایی می‌باید از این ماتریس چندبعدی بیرون آید.\n\nجانسون گزارش می‌دهد که تصمیم‌گیرانِ حرفه‌ای فرایندهای تصمیم‌گیری را به کار می‌برند تا راهنمای آن‌ها در این پیچیدگی باشد. بسیاری از بهترین فرایندها در مراحل تصمیم‌گیری بسط می‌یابد -‌ممکن است یک مرحلۀ واگرایی پیش از مرحلۀ همگرایی وجود داشته باشد‌- و بر عهدۀ گروه‌ها سپرده می‌شوند (داروین می‌توانست دوستانش را در مرحلۀ واگرایی به دو گروه رقیب تقسیم کند، و بعد مناظره‌ای میان آنان به راه بیندازد). ممکن است تصمیم تبدیل به یک ماجرای تکرارشونده شود. در مجموعۀ جلساتی که به «کارگروه طراحی» موسوم‌اند -‌مفهومی که از رشتۀ طراحیِ محصول وام گرفته شده است- یک مسئلۀ بزرگ به تعدادی زیر مسئله تقسیم شده و هرکدام به یک گروه واگذار می‌گردد. سپس گروه‌‌ها نتایجشان را با تمامی تیم به اشتراک می‌گذارند، بازخورد می‌گیرند، دوباره گروه‌بندی می‌شوند، بازنگری می‌کنند و این چرخه تا زمان تصمیم‌گیری ادامه می‌یابد (برای معماران قرن نوزدهمِ پاریس، کارگروهی کارکردن به معنای بازنگری تا آخرین لحظه بود، یعنی حتی در خودرویی که آن‌ها را به‌سمت طرح یا جلسه دفاع می‌برد نیز این کار را ادامه می‌دادند). کارگروه‌ها به این دلیل ثمربخش‌اند که نه‌تنها کار را خرد می‌کنند، بلکه گروه‌هایی با حساسیت‌ها و اولویت‌های گوناگون را -‌کُدنویس‌ها و طراحان، معماران و سازندگان‌- مجبور به تعامل کرده و بدین ترتیب پهنۀ دیدگاه‌های ممکن را گسترش می‌دهند.\n در شرکت‌هایی مانند رویال داچ شل، یعنی جایی که رشد شرکت مستلزم سرمایه‌گذاری گران‌قیمت در حوزه‌هایی نامطمئن مانند بنادر و چاه‌ها و خطوط لوله است، تصمیم‌گیران «طراحی سناریو» را به کار می‌بندند تا تصویری از چگونگی سرمایه‌گذاری به دست آورند (جانسون می‌نویسد یک بستۀ طراحی سناریو دربرگیرندۀ سه آیندۀ محتمل است: یک مدل برای زمانی که اوضاع بهتر شود، یکی برای وقتی که وضع بدتر شود، و سومی هم برای هنگامی که اوضاع عجیب‌وغریب شود). برنامه‌ریزانِ نظامی از بازی‌هایی استفاده می‌کنند که به‌طور کامل شرکت‌کنندگان را در خود غرق می‌کنند. این بازی‌ها دور میز یا به‌شکل میدانی اجرا می‌شوند و وظیفه‌شان این است که جزئیات بیشتری از «نقشۀ تصمیمات» آشکار کنند. در چنین بازی‌هایی، دشمنانْ احتمالاتی را کشف می‌کنند که ما نتوانسته بودیم پیش‌بینی کنیم، و بدین ترتیب چاره‌ای هستند برای فقر تخیلات فردی ما. ازآنجایی‌که می‌توان بازی را بارها و بارها بازی کرد، تصمیم‌گیران امکان می‌یابند «کلاف را دوباره بپیچند» و بدین ترتیب شاخه‌های بیشتری از «درخت تصمیمات» را کشف کنند.\n به‌راه‌انداختن یک بازیِ جنگی درمورد ازدواج چیز عجیبی خواهد شد. بااین‌حال جانسون می‌نویسد علم تصمیم برای ما آدم‌ها نیز آموزه‌هایی دارد. او در کتاب دوراندیش تجربۀ خودش را از راهبردهای علمیِ تصمیم‌گیری بازگو می‌کند که برای ترغیب همسر و دو فرزندش به نقل‌مکان از نیویورک به بِی‌ ایریا۷ به کار برد. جانسون کارش را با تلقین شروع کرد -‌جنگل‌های سرخ زیبا هستند، منطقه منظرۀ امروزی‌تری دارد- اما به‌سرعت فراتر رفت. او «طیف کاملی از تحلیل‌ها» را تهیه کرد که دربرگیرندۀ نتیجه‌گیری‌های گوناگون می‌شد، نتیجه‌هایی دربارۀ ابعاد مالی، روان‌شناختی (آیا نقل‌مکان به شهری جدید باعث می‌شد او احساس کند جوان‌تر شده است؟) و هستی‌شناختی (آیا او می‌خواست «فردی بوده باشد که بیشتر دوران بزرگ‌سالی‌اش را در یک محل زیسته است؟»). جانسون نتیجۀ یافته‌هایش را در قالب یک پاورپوینت برای همسرش نمایش داد، و او مخالفت‌هایی ابراز کرد که جانسون پیش‌بینی نکرده بود (تمام دوستان همسرش در بروکلین زندگی می‌کردند). درنهایت، آن‌ها با هم قراری گذاشتند: نقل‌مکان می‌کردند، اما اگر پس از دو سال همسرش خواهان بازگشت به نیویورک بود، بازمی‌گشتند، «بدون هیچ سؤالی».\n چند سال بعد، آن‌ها از زندگی‌ دو کرانه‌ای۸شان راضی‌اند. آیا «اجرای یک کارگروه چندرشته‌ای» برای کاوش نقل‌مکان خانواده سودی به حال جانسون داشته داست؟ احتمالاً نه. بااین‌حال او می‌نویسد قواعد علم تصمیم -‌«جست‌وجوی چشم‌اندازهای گوناگونِ انتخاب، به‌چالش‌کشیدن فرضیات خود، تلاش مشخص برای نقشه‌بندی متغیرها»‌- نسبت به فهرست‌های فایده‌هزینه‌ای که فرانکلین و داروین درست می‌کردند «قدمی به جلو» برداشته است. با نگاهی به تصمیم جانسون، می‌توان گفت که او دست‌کم اطمینان دارد که تصمیمی گرفته است.\n کتاب جانسون بخشی از یک سنت طولانی است. فیلسوفان، قرن‌ها، تلاش کرده‌اند تا بفهمند ما چگونه تصمیم می‌گیریم و، به‌طور کلی، چه چیزی باعث می‌شود هر تصمیمی درست یا نادرست، و عقلانی یا غیرعقلانی، به نظر برسد. «نظریۀ تصمیم»، یعنی نقطۀ مشترکی که فیلسوفان را گرد هم آورده است، به این گرایش دارد که آن تصمیماتی را درست بداند که برآمده از ارزش‌ها باشند. هنگامی که با یک انتخاب مواجه می‌شویم -‌مثلاً باید رشتۀ اقتصاد بخوانیم یا تاریخ هنر؟- نخست از خودمان می‌پرسیم چه چیزی برایمان ارزش دارد، سپس به جست‌وجوی بیشینه‌سازی ارزش می‌رویم.\n تصمیم، از این دیدگاه، اساساً یک معادلۀ ارزش‌افزاست. اگر بخواهید بیرون بروید و نتوانید تصمیم بگیرید که آیا با خود چتر ببرید یا نه، می‌توانید با پیروی از فرمولی که به احتمال بارش باران وزن می‌دهد به تصمیمی برسید، یعنی از یک‌سو احساس خوشایند پرسه‌زدن بدون داشتن چیزی دست‌وپاگیر، و از سوی دیگر احساس ناخوشایندی که اگر خیس شوید خواهید داشت. اغلبِ تصمیمات پیچیده‌تر از این هستند، اما وعدۀ نظریۀ تصمیم این است که برای همه‌چیز فرمولی وجود دارد، از حمله به ابیت‌آباد گرفته تا حفر یک چاه نفت در دریای شمال. ارزش‌هایتان را در نظر بگیرید تا تصمیمات درست مشخص شوند.\n برخی فیلسوفان، در دهه‌های گذشته، نارضایتی‌شان را از نظریۀ تصمیم ابراز کرده‌اند. آن‌ها به این اشاره می‌کنند که اگر دربارۀ چیزهایی که برایمان مهم است مطمئن نباشیم، یا وقتی فکر می‌کنیم ممکن است چیزهایی که برایمان مهم‌اند تغییر کنند، نظریۀ تصمیم کارایی‌اش را از دست می‌دهد. ادنا اولمان‌مرگالیت۹، فیلسوف درگذشتۀ اسرائیلی، در مقاله‌ای در سال ۲۰۰۶، به نام «تصمیمات بزرگ: برگزیدن، همگرایی، انحراف»۱۰ از ما می‌خواهد تصور کنیم از «پیشگامان پیشین صهیونیست سوسیالیست» هستیم که، در پایان قرن بیستم، رؤیای مهاجرت از اروپا به فلسطین و تبدیل‌شدن به «یهودیانی مطابق با آرمان‌های جدید» را در سر داریم. او می‌گوید چنین تغییری «پروژه و هستۀ درونی زندگی فرد را دگرگون می‌کند»، یعنی مثلاً کسی از «شخص قبلی»ای سخن بگوید که پیش از این بوده و کتاب‌فروشی‌های بوداپست را به‌دنبال کتاب زیر و رو می‌کرده است، و «شخص جدیدی» که بعداً شده و در جایی در صحرا کار می‌کند. نکتۀ چنین تغییری بیشینه‌سازی ارزش‌های فرد نیست، بلکه بازپیکربندی آن‌ها، و بازنویسی معادله‌ای است که فرد در حال حاضر بر اساس آن زندگی می‌کند.\n اولمان‌مرگالیت تردید دارد که چنین انتخاب‌های دگرگون‌کننده‌ای را بتوان درست یا نادرست، و عقلانی یا غیرعقلانی، ارزیابی کرد. او داستان مردی را تعریف می‌کند که «برای بچه‌دارشدن مردد بود، چراکه نمی‌خواست تبدیل به آن ’موجود ملال‌آوری‘ شود» که والدین بدان گرایش دارند. «او درنهایت تصمیم گرفت بچه‌دار شود و به‌تدریج ویژگی‌های ملال‌آور دوستانش را که پدر بودند کسب کرد. اما خوشحال بود!». ارزش‌های چه کسی بیشینه شدند؟ فرد قبلی یا فرد جدید؟ از آنجایی‌که هیچ فرمول بیشینه‌ساز ارزش نمی‌تواند چنین تصمیمی را توضیح دهد، اولمان مرگالیت پیشنهاد می‌کند به‌جای آنکه بگوییم این مرد «تصمیم» گرفته است که بچه‌دار شود، بگوییم او بچه‌دارشدن را «برگزید». «برگزیدن» (آن‌گونه که اولمان‌مرگالیت به کار می‌برد) به معنای کاری است که زمانی انجام می‌دهیم که ارزش‌هایمان را به‌جای بیشینه‌سازی تغییر می‌دهیم.\n او فکر می‎‌کرد ماهیتِ «شرایط برگزیدن» توضیح می‌دهد که چرا مردم «درواقع هنگام گرفتن تصمیمات بزرگ، به نسبت تصمیمات عادی، بی‌پرواتر و اتفاقی‌تر عمل می‌کنند. بااین‌همه، گزینه‌های کشف‌نشده پیوسته به ذهنمان می‌آیند. تصمیم‌گیرنده‌ای که سوبارو می‌خرد، مدام به این فکر نمی‌کند که می‌توانست تویوتا هم بخرد: تویوتا نسخه‌ای از او را با ارزش‌های متفاوت بازنمایی نمی‌کند. اما یک برگزیننده پیوسته در فکر «شخصی است که با او ازدواج نکرد، کشوری که بدان مهاجرت نکرد، و شغلی که ادامه نداد»، چراکه، در «حضور پنهانِ» گزینۀ ردشده، «مقیاسی» نهفته است که به او کمک می‌کند «ارزش، موفقیت یا معنای» زندگی واقعی‌اش را بسنجد.\n شاید فکر کنید کمی تحقیق می‌تواند پلی بر شکاف میان شخص قبلی و شخص فعلی بزند. ال. ای. پُل، فیلسوفی در دانشگاه ییل، در مقاله‌ای در سال ۲۰۱۳ با نام «وقتی منتظر هستید، انتظار چه چیزی را نکشید»۱۱ می‌نویسد: «حتی اگر بچه نداشته باشید هم، احتمالاً فکر می‌کنید که می‌دانید داشتن بچه چطور چیزی است، چراکه می‌توانید تجربه‌های دیگران را بشنوید یا بخوانید، اما اشتباه می‌کنید». پل به دیوید لوییسِ فیلسوف ارجاع می‌دهد که چیزی را عنوان کرد که می‌توان قاعدۀ وجیمایت۱۲ نامیدش: اگر هرگز وجیمایت را، «خوراکی کرِم‌مانند» مرموز و محبوب استرالیایی که از مخمر آبجو به دست می‌آید، نچشیده باشید، نه توضیح ظاهرش (سیاه، چسبنده و گیاهی) برای آنکه مشخص کند از آن خوشتان می‌آید کافی خواهد بود، و نه تجربۀ دیگر خوراکی‌های کِرِمی (کرِم بادام‌زمینی، مارمالاد، نوتلا). پاول می‌گوید به همین ترتیب «بودن در کنار بچه‌های دیگران برای آنکه به چندوچون بچه‌داربودن پی ببرید کافی نیست». او توضیح می‌دهد:\n نگهداری از بچه‌های دیگران، خواهرزاده، برادرزاده، یا خواهر و برادر کوچک‌تر داشتن، همگی می‌توانند تجربیاتی عالی (یا وحشتناک) باشند، اما ماهیتشان با اینکه خودتان بچه داشته باشید تفاوت دارد، شاید به‌نحوی بتوان این‌گونه مقایسه کرد که یک اثر هنریِ اصل بخشی از ارزش هنری‌اش را مدیون اصل‌بودنش است…\n تجربه با فرزندان دیگران ممکن است چیزهایی در مورد نگه‌داشتن بچه، عوض‌کردن پوشک، یا دست‌گرفتن شیشۀ شیر بیاموزد، اما شباهتی به تشکیل نطفه، بارداربودن، زایمان، و بزرگ‌کردن بچۀ خودتان ندارد.\n ممکن است پیش از بچه‌دارشدن کلوب بروید، چتربازی کنید و ال‌اس‌دی مصرف کنید؛ شاید غرق‌شدن در کار، سفر، آشپزی یا ورزش کراس‌فیت برایتان ارضاکننده باشد، و آزادی‌تان را با لذت به کاری اختصاص دهید که می‌خواهید. بچه‌دارشدن از این لذت‌ها محرومتان می‌کند. درعین‌حال شاید شما، در مقام والد، لذت‌هایتان را از دست ندهید. ممکن است واقعاً ترجیح دهید پوشک عوض کنید، لباس‌های بامزه بپوشید و کارتون «یخ‌زده»۱۳ را ببینید. چنین فعالیت‌هایی احتمالاً برای نسخۀ بی‌فرزند شما همچون شکنجه می‌نماید، اما ممکن است نسخۀ والد شما سرشار از عشق و رهایی بیابدشان. شاید درنهایت تبدیل به فردی دیگر شوید، به یک والد. مسئله این است که پیش از آن نمی‌توانید بفهمید «والدبودن» چگونه است. پاول در این معما نکته‌ای هیجان‌انگیز می‌بیند. چرا ارزش‌های امروز می‌باید تعیین‌کنندۀ ارزش‌های فردا باشند؟ او در کتابی به نام تجربه دگرگون‌شونده۱۴ در سال ۲۰۱۴، می‌گوید زندگی «اصیل» مستلزم آن است که گهگاه خودِ قدیمی‌تان را پشت سر گذاشته تا «خودی تازه بیافرینید و کشف کنید». بخشی از زنده‌بودن انتظار برای این «مکاشفه» است که «چه کسی خواهید شد».\n در ماه‌های پیش از تولد پسرمان، حس بی‌خبری ما افزایش یافت. یک‌بار همسرم گفت: «نمی‌دانیم منتظر چه هستیم». ما می‌دانستیم بچه کی به دنیا خواهد آمد؛ در سونوگرافی مشخص شد بچه به‌شکل غیرمعمولی بزرگ است و بنابراین برای سزارین برنامه‌ریزی کردیم، اما صبح روزی که قرار بود به دنیا بیاید احساس آشنایی غریبی داشت. من قهوه خوردم، کلوچۀ انگلیسی درست کردم و اخبار را خواندم؛ لباس‌های مناسب بیمارستان را در همان کیفی گذاشتم که هر روز سر کار می‌برم. ساعت یازده، من و همسرم سوار ماشین شدیم. مادر او و یک دوست خانوادگی ما را رساندند. مقابل ورودی بیمارستان با آن دو خداحافظی کردیم.\n مادر همسرم گفت: «موفق باشید. زندگیِ شما دارد برای همیشه تغییر می‌کند». من گفتم: «ممنونم. شما کجا می‌روید؟» او گفت: «کاستکو».۱۵\n ما وارد بیمارستان شدیم. به طبقۀ بالا رفتیم و، در یک گوشۀ پرده‌دار، همسرم روی تخت دراز کشید. به مدت تقریباً یک ساعت گفت‌وگوهایی کوتاه با پرستارها، که وزن بچه را حدس می‌زدند، و با جراح داشتیم، که ازقضا همکلاسی دانشگاه ما بود (همسرم وقتی دیدش گفت: «سلاااااام»). گاهی هم تنها بودیم؛ دست‌های یکدیگر را می‌گرفتیم و به همدیگر نگاه می‌کردیم.\n درنهایت، دستیاری به همسرم کمک کرد تا روی صندلی چرخ‌دار بنشیند. من درحالی‌که دو پرستار دو طرفم بودند و لباس بیمارستانی گل‌وگشادی به تن داشتم، او را از راهروهایی دراز به‌سوی اتاق عمل بردم. داخل اتاق، پزشکان داشتند از رادیو به ترانه «پلکانی به بهشت» گوش می‌دادند. در همین حیص‌وبیص، من با خودم فکر کردم جیمی پیج عجب گیتاری می‌زند. سپس، در همان راهرو نشستم و بچه‌مان را بغل کردم. بعید می‌دانم دیدن او برای نخستین بار باعث شده باشد احساس دگرگونی کرده باشم. احساس می‌کردم همان آدم قبلی‌ام، بااین‌حال هیچ‌یک از واژگانی که می‌شناختم برای بیان تجربه‌ای که داشتم کافی نبود. با دست‌هایم نفس‌کشیدنش را احساس می‌کردم. او با چشم‌های آبی تیره‌اش به من نگاه می‌کرد، آرام و راحت، گرم و بیدار: یک آدم جدید واقعی.\n اگنس کالارد، فیلسوفی در دانشگاه شیکاگو، به ایدۀ دگرگونی ناگهانی مشکوک است. او معتقد است، صرف‌نظر از اینکه چگونه به نظر آید و چه احساسی داشته باشد، ما خودمان هستیم که انتخاب می‌کنیم چگونه تغییر کنیم. او در کتاب اثرگذار و عمیقش به نام سودا: عاملیتِ شدن۱۶ می‌نویسد: «والدشدن نه چیزی است که همین‌طور برای شما اتفاق بیفتد، و نه چیزی که تصمیم بگیرید برایتان اتفاق بیفتد». در عوض، کالارد مدعی است ما «سودای» دگرگون‌سازی خود را با امتحان‌کردن ارزش‌هایی نشان می‌دهیم که امیدواریم یک روز به دست آوریمشان؛ درست مانند آن است که پیش از رفتن سر یک قرار مقابل آینه بایستیم و ژستی بگیریم. کالارد دربارۀ آن مرد مقاله اولمان‌مرگالیت که از تبدیل‌شدن به پدری ملال‌انگیز می‌ترسید چنین می‌نویسد: «زمانی که او می‌گوید ’برو که بریم‘، تلاش می‌کند به‌شکلی فعالانه ارزش‌های متمایز والدبودن را ستایش کند». کالارد، به‌جای لحظۀ تصمیم‌گیری، فرایندی بطئی‌تر می‌بیند: «شخص قبلی سودای تبدیل‌شدن به شخص جدید را دارد».\n تصور کنید در یک کلاس فهمِ موسیقی کلاسیک ثبت‌نام کرده‌اید که در آن نخستین مشقتان گوش‌دادن به یک سمفونی است. هدفون به گوش می‌گذارید، دکمۀ شروع را می‌زنید و خوابتان می‌برد. مسئله این است که شما درواقع نمی‌خواهید موسیقی کلاسیک گوش کنید؛ فقط می‌خواهید که بخواهید. کالارد فکر می‌کند سودا یک فعالیت عمومی میان انسان‌هاست: عاشقانِ سوداییِ شراب وجود دارند، ستایشگران هنر، طرفداران ورزش، شیفتگان مُد، دی‌جی‌ها، مدیران، کوه‌نوردان، خیرخواهان ساده‌لوح۱۷، والدین، و معتقدان مذهبی، که همگی برنامه‌ریزی می‌کنند تا به چیزهای جدیدی بها دهند. وانگهی، بسیاری از تصمیمات عادی -‌مانند انتخاب میان گلدمن ساکس یا فعالیت در بخش سلامت- نیز برآمده از این پرسش هستند که سودای تبدیل‌شدن به چه کسی را در سر داریم.\n کالارد میان سودا و بلندپروازی تمایز قائل است. برخی از آن‌هایی که کلاس فهم موسیقی کلاسیک را انتخاب می‌کنند، زیاده‌خواه‌اند؛ یعنی به این دلیل ثبت‌نام نمی‌کنند که آرزوی دوست‌داشتن موسیقی کلاسیک را در دل دارند، بلکه چون از این کلاس می‌توانند نمرۀ خوبِ بی‌دردسری بگیرند این کار را می‌کنند. از روز اول می‌دانند چه چیزی برایشان ارزش دارد: معدلشان (کالارد می‌نویسد: «یکی از وظایف هر معلمی تبدیل بلندپروازی به سودا است»). برای دانشجویان بلندپرواز توضیح اینکه چرا کلاس را انتخاب کرده‌اند ساده است. اما سودایی‌ها می‌باید با حدی از ظاهرسازی ناشیانه کنار بیایند. اگر کسی از شما سؤال کند چرا ثبت‌نام کرده‌اید، درصورتی‌که بگویید زیبایی ژرف موسیقی کلاسیک شما را برانگیخته است، پُرگویی کرده‌اید. حقیقت، که دشوار به کلام می‌آید، این است که حس مبهمی از ارزش موسیقی کلاسیک دارید، اما امیدوارید در نسخه‌های آیندۀ خودتان به‌درستی درکش کنید.\n تا زمانی‌که سودایی‌ها یاد نگیرند انگیزه‌هایشان را به‌طور کامل توضیح دهند، اغلب، اهدافشان را کوچک‌تر از آنچه هست می‌نمایانند. یک نقاش سودایی، به‌جای آنکه سعی کند توضیح دهد که امیدوار است با هنرش چه چیزی را بیان ‌کند، می‌گوید هنر برایش آرامش‌بخش است. کالارد نتیجه می‌گیرد که سودا دو چهره دارد: یک چهرۀ نزدیک که سودایی «کمتر از آنچه هست» می‌نمایاندش، و چهره‌ای دور که او تمایلی به تشریحش ندارد، چراکه سبب می‌شود فعالیت‌های فعلی‌اش معنایی فراتر از جایگاه مشروعشان بیابند.\n کلید خوددگرگونیِ ما در این است که متقلبی خوش‌قلب باشیم. کالارد می‌نویسد: «تصور کنید چه نوع تفکری دانش‌آموزی خوب را برمی‌انگیزد تا، وقتی خوابش گرفته است، خود را مجبور به گوش‌دادن به سمفونی کند»:\n او به خود یادآوری می‌کند که معدل‌ و نظر معلمش دربارۀ او بستگی به مقاله‌ای دارد که درمورد این قطعه خواهد نوشت. یا به خودش وعده می‌دهد وقتی کلاس تمام شد برای خودش یک شکلات بخرد. یا دارد در اتاق شیشه‌ای کتابخانه به موسیقی گوش می‌دهد و می‌داند سایر دانش‌آموزان او را می‌بینند، شاید هم تصویری رمانتیک از آینده را برای خودش تجسم می‌کند: خودِ موسیقایی، درست مانند کسی که در بعدازظهری برفی به درون نور گرم سالن کنسرت پا می‌نهد.\n کالارد می‌گوید این‌ها دلایل «بدی» برای گوش‌دادن به موسیقی کلاسیک هستند، اما همین دلایلی که به نظر «بد» می‌رسند، او را ترغیب می‌کنند پیش رود؛ یعنی جایگزین دلایل منطقی‌اند.\n مبهم و بی‌سروته حرف‌زدن، زمانی که سودای چیزی را داریم، نشانی از غیرمعقول‌بودن یا عدم صلاحیت نیست. درواقع، شاید خلاف این حرف درست باشد. کالارد می‌گوید: «همه به دانشگاه می‌روند تا فارغ‌التحصیل شوند، اما تا زمانی که خودم فارغ‌التحصیل نشده‌ باشم واقعاً نمی‌دانم فارغ‌التحصیلی چیست و چه اهمیتی دارد». اگر نتوانیم سودای آن تغییراتی را داشته‌ باشیم که برای توصیفشان تقلا می‌کنیم، درون افکارِ ازپیش موجودمان به دام می‌افتیم. ناتوانی از توضیح‌دادنِ دلایلمان مقیاسی است برای اینکه بدانیم آرزو داریم تا کجا سفر کنیم. کالارد می‌گوید تنها بعد از آنکه یک سودایی به مقصد برسد است که «خواهد گفت: دلیلش این بود».\n ازآنجایی‌‌که مدت‌زمانی طولانی به درازا خواهد کشید که سودا به بار بنشیند، سودایی‌ها همواره در معرض گسیختگی هستند. مقالۀ سال ۲۰۰۶ اولمان‌مرگالیت به فردی اشاره می‌کند که برگزیده «تا جهان کارمندی را رها کند و هنرمند شود». کالارد چنین کارهایی را نتیجۀ سودا می‌داند، فرایندی که با پرسه‌ای کوتاه، و شاید تصادفی، در موزۀ هنر آغاز شده و زمانی به اوج می‌رسد که، سال‌ها بعد، فرد یک کارگاه سفالگری باز می‌کند. مسئله اینجاست که برخی ارزش‌ها برخی دیگر را مسدود می‌کنند. هنرمند سودایی می‌باید آن فضیلت‌های کارمندی را که زمانی سودایشان را داشت کناری نهد، و به‌جای آن‌ها فضایل خلاقانه‌ را بپذیرد. اگر یک بیماری خانوادگی او را مجبور به ترک نقشه‌های هنری‌اش کند، ممکن است سرگردان شود، چراکه از افسون زندگی کارمندی رها شده، اما از رسیدن به رضایت واقعی یک زندگی هنری نیز عاجز است. کالارد می‌نویسد سودایی‌بودن یعنی قضاوت‌کردن خودِ امروزی فرد با معیارهای خودِ آینده که هنوز وجود ندارد. اما چنین چیزی ممکن است ما را به گیاه سجافی شبیه کند که ریشه‌هایش را، به امید خاکی که شاید هرگز از راه نرسد، در هوا آویزان می‌کند.\n کالارد نگاهی به مقالۀ «وقتی منتظر هستید، انتظار چه چیزی را نکشید» نوشتۀ پل می‌اندازد. پل در آن مقاله توالی غریبی از قاعدۀ وجیمایت را می‌کاود: اگر راهی منطقی برای تصمیم‌گیری درمورد بچه‌دارشدن وجود نداشته باشد -‌چراکه نمی‌توانید چیزی را بفهمید که هرگز تجربه نکرده‌اید-، بنابراین دلیلی منطقی هم برای ناامیدی از بچه‌دارشدن وجود ندارد (پل می‌نویسد چنین ناامیدی‌ای «اشتباه، قابل‌سرزنش، یا غیرمنطقی نیست، بلکه تنها نامنطقی است). کالارد مخالف است. او ناباروری را نوعی سودای گسیخته می‌داند و می‌نویسد: منطقی است که مادری سودایی که نمی‌تواند بچه داشته باشد غمگین شود «حتی اگر -درواقع، تاحدی درست است زیرا- نتواند به‌درستی متوجه شود چه چیزی را از دست می‌دهد».\n پیش از آنکه پسر ما به دنیا بیاید، من شروع به کاوش «چهرۀ نزدیک» به والدبودن کردم. متوجه شدم نوزادان و بچه‌ها چقدر می‌توانند بامزه باشند و اتاق‌خواب میهمانانمان را به شکل اتاق بچه تصور کردم؛ مجسم کردم من و همسرم فرزندمان را به ساحل نزدیک خانه‌مان می‌بریم (نسخۀ من از «واردشدن به نور گرم سالن کنسرت در یک بعدازظهر برفی»). می‌دانستم این تصورات حقایق واقعی دربارۀ بچه‌‌داشتن نیست؛ آشکار است بچه‌داربودن چیزی فراتر از بامزگی است. بااین‌حال، راهی برای فهمیدن «چهرۀ دور» پدربودن نداشتم، و در سودای فهمیدنش بودم.\n معلوم شد من و همسرم مشکل بچه‌دارشدن داریم. پیمودن هزارتوی ناباروری پنج سال از وقتمان را گرفت. بیشتر آن دوران را با چیزی زندگی می‌کردیم که کالارد این‌گونه توصیفش می‌کند: «غمگینی خاصی که همبسته با ازدست‌دادن چیزی است که تازه تلاش برای شناختنش را آغاز کرده بودید». کالارد اشاره می‌کند این غمگینی مکمل آن ناامیدی‌ای است که فرد زمانی بدان دچار می‌شود که «سوداهای تحصیلی‌اش را به‌دلیل مادربودن ترک می‌کند: ’دانشجوی سودایی، که می‌باید برای بزرگ‌کردن فرزندش رؤیاهایش را رها کند، مستعد این است که احساس کند تجربۀ دانشگاهی به زندگی‌اش معنا می‌داد». کالارد از کتاب بَرِن در سرزمین موعود۱۸، کتابی که الین تیلر مِی تاریخ‌دان دربارۀ ناباروری نوشته است، جملاتی را نقل می‌کند که زنی به مِی گفته است: «احساس غم. احساس فقدان. من شش سال از عمرم را سعی کردم مادر شوم، و این چیزی فراتر از آن بود که بتوانم کنترلش کنم. برای مدتی هیچ تصوری از آینده نداشتم. فکر می‌کردم اگر این کار را نکنم چگونه خود را تعریف کنم؟ اگر والد نیستم، پس چیستم؟». شاید اگر دگرگونی‌های بزرگمان به‌شکل ناگهانی اتفاق می‌افتاد، راحت‌تر بود، چراکه در این صورت مجبور نبودیم حالت سودایی را زندگی کنیم. اگر از کیستی خود اطمینان داشتیم، میان خودهای گوناگون گیر نمی‌افتادیم.\n من سودا را بهار گذشته، پیش از تولد پسرم، خواندم و گهگاه درباره‌اش با همسرم گپ زدم. بیش از همه، این بحث کالارد تحت‌تأثیرمان قرارداد که والدبودن ذاتاً امری سودایی است. والدین چشم‌انتظار رابطه‌ای پرعشق با فردی خاص هستند، و این با وجودی است که فرد هنوز به‌طور کامل پا به هستی ننهاده است؛ او در طول سال‌های متمادی، با تمامی ویژگی‌هایش، شکل می‌گیرد. به همین دلیل، کمی احساس «والدین بلندپرواز» را در خود دارد، یعنی افرادی که ازپیش نقشه می‌کشند چه چیز فرزندشان را دوست داشته باشند. کالارد نتیجه می‌گیرد بهتر است «با ناکامل‌ترین تصورات پا به والدشدن بنهیم»، چراکه «سبب می‌شود فرزندانمان را در موقعیتی قرار دهیم که آن‌ها برایمان مشخص کنند والدبودن چه معنایی دارد». درعوض، عشق والدی می‌باید «مستعد این باشد که خود را به اقتضای شخصی شکل دهد که خود می‌آید تا شکل‌دهنده باشد».\n بیشتر قسمت‌های کتاب کالارد شرحی منتظم است که خود را بیرون از زمان و مکان جای داده است. او می‌نویسد آنچه برای سودایی‌ها «در این فاصله رخ می‌دهد، زندگی است». اکنون که پسرمان به دنیا آمده، ما به‌طور کامل در این فاصله زندگی می‌کنیم. نمی‌خواهیم اکنون، یا رمز و راز‌هایش، پایان یابد. هر روز جذاب و سرشار از معنایی بی‌پایان است. اخیراً همان‌طور که پدرم به صورت پسرم زل زده بود، چهرۀ او را تماشا کردم. بعد به پسرم گوش دادیم که داشت یک نوع زبان جدید را فرامی‌گرفت. هر بار که ما را نگاه می‌کند، نگاه‌کردنش بیشتر منحصر به خودش می‎شود. مانند صفحاتی که خودبه‌خود ورق می‌خورند، خیلی زود لحظات پرمعنا یکی پس از دیگری می‌آیند، لحظاتی که دشوار بتوان آن‌ها را نشانه‌ای از چیزی دیگر دانست.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جاشوا راتمن نوشته است و در تاریخ ۲۱ ژانویۀ ۲۰۱۹ با عنوان «The Art of Decision-Making» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۱ اسفند ۱۳۹۷ با عنوان «دل را بزن به دریا؛ هنر تصمیم‌گیری‌های دشوار» و ترجمۀ آرش رضاپور منتشر کرده است. •• جاشوا راتمن (Joshua Rothman) نویسنده و ویراستار نیویورکر است.\n[۱] Farsighted: How We Make the Decisions That Matter the Most [۲] How We Got to Now [۳] Prudential Algebra [۴] جلد سوم جنگ و صلح، ترجمه سروش حبیبی، انتشارات نیلوفر، صفحۀ ۱۰۱۳. [۵] bounded rationality [۶] Goldman Sachs: یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های چندملیتی در زمینۀ خدمات مالی و سرمایه‌گذاری در ایالات متحده [مترجم]. [۷] Bay Area [۸] Bicoastal: به افرادی گفته می‌شود که مدام میان دو کرانۀ ساحلی ایالات متحده، یعنی اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام، در سفر هستند [مترجم]. [۹] Edna Ullmann-Margalit [۱۰] \"Big Decisions: Opting, Converting, Drifting\" [۱۱] \"What You Can’t Expect When You’re Expecting\" [۱۲] Vegemite [۱۳] Frozen [۱۴] Transformative Experience [۱۵]  Costco: فروشگاه زنجیره‌ای معروف [مترجم]. [۱۶] Aspiration: The Agency of Becoming [۱۷]  Do-gooder: به افراد صادق اما ساده‌لوح با سودای خیرخواهی گفته می‌شود، مانند دوستی خاله‌خرسه [مترجم]. [۱۸] Barren in the Promised Land\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653756.json b/train/540653756.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3a50acee90eaaf5a74948634d398c73511519c65
--- /dev/null
+++ b/train/540653756.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "امتحانات دانشگاهی خسته‌مان کرده‌اند، راه نجاتی وجود ندارد؟",
+  "subtitle": "گری گاتینگ هفتۀ پیش در هفتادوشش سالگی درگذشت. او از تجربۀ سال‌ها تدریس در دانشگاه چه آموخته بود؟",
+  "introduction": "امتحان‌های خسته‌کننده، تکالیف تمام‌نشدنی، و حجم انبوه اطلاعات بیهوده‌ای که هر سال باید از کتاب‌های درسی یاد بگیریم. به‌سختی کتاب‌ها را حفظ می‌کنیم، و به‌راحتی اکثرشان از یادمان می‌رود. این اتفاقات سوهان روح ما دانشجوهاست و بدون آن‌ها قطعاً زندگی بهتری را تجربه خواهیم کرد. گری گاتینگ، استاد فلسفۀ دانشگاه نوتردام، پس از سال‌ها تدریس در دانشگاه محک بهتری برای موفقیت استادها و دانشجوها پیدا کرد. گاتینگ، جمعه‌ای که گذشت، در سن ۷۶سالگی از دنیا رفت.",
+  "content": "گری گاتینگ، نیویورک تایمز — وقتی، برای یک نیم‌سال دیگر، تدریسم را در دانشگاه نوتردام به پایان رساندم، داشتم فکر  می‌کردم که واقعاً چه چیزی سرِ کلاس به دست آورده‌ام. طبق دیدگاه متعارف، تدریس انتقال دانش است، حال چه این دانش دانستنِ چگونگی‌ها (مهارت‌ها) باشد و چه دانستن چیستی‌ها (اطلاعات). آزمون‌ها مهم به حساب می‌آیند، چون میزان دانشی که دانشجویان از کلاسِ درسشان یاد گرفته‌اند را اندازه می‌گیرد. اما واقعاً در همین امتحاناتی که طی یک سال پیش قبول شده‌ایم، چقدر موفق بوده‌ایم؟ دلایل جنگ‌های سی‌ساله را شرح دهید. ماری ۲۰ سال دارد، و سن آنا دو برابر سن اوست، حال آنا چند سال دارد؟ کمدی‌های اولیۀ شکسپیر چقدر با عاشقانه‌های اواخر عمرش تفاوت دارد؟ قانون مندل را به‌طور مختصر توضیح دهید.\n درمجموع، تحصیلات کالج این‌طور به نظر می‌رسد: تسلط بر بخش اصلی و پیچیدۀ دانش در مدت‌زمانی بسیار کوتاه، تنها به این خاطر که همه‌چیزش ‌-‌البته جز یکسری امور پراکنده‌اش- را حدوداً بی‌درنگ از خاطرمان پاک کنیم (برگردیم به جواب سؤالات امتحانی بالا: دلیلش اختلافات مذهبی بود؛ باید یک معادله بسازید؛ کمدی‌هایش خنده‌دار بود، اما عاشقانه‌هایش نه‌چندان؛ یک ربطی به وراثت ژن‌های نخودفرنگی داشت). البته معمولاً خواندن و نوشتن و ضرب‌وتقسیم و جمع‌وتفریق به‌همراه امّهات دروس دیگری مثل تاریخ و جغرافیا از ذهن کسی پاک نمی‌شود، آن هم به این خاطر که این سنخ چیزها یک‌ریز طی ایمیل‌زدن و پرداخت قبض و روزنامه‌خواندن دوره می‌شوند، نه از‌این‌رو که آدم یک‌بار و برای همیشه مثلاً در کلاس سوم آن‌ها را یاد گرفته است.\n این حقیقت دربارۀ کلی از دانش‌های به‌مراتب پیچیده‌ترمان در بزرگ‌سالی هم صادق است. من چیزهای خیلی زیادی دربارۀ فیلسوف‌های مشخص می‌دانم که در کالج یا طی تحصیلات تکمیلی خوانده‌ام، اما این‌ها جزو آن دسته‌ای‌اند که دائماً در طول تدریس یا تحقیقاتم بهشان رجوع کرده‌ام. در کل، دانسته‌هایی به یاد آدم‌ها می‌ماند که آن‌ها را در حرفه‌شان مکرراً به کار گرفته‌اند. اما چیزهایی که یک‌بار می‌خوانیم، و بارها و بارها از آن‌ها کار نمی‌کشیم، غالباً از بین می‌روند. در بهترین حالت،‌ این یک‌بار یادگرفتن‌ها می‌توانند شهرت «فرد تحصیل‌کرده» را نصیبمان کنند (وقتی بگویی «سوان»، درجواب فوراً می‌گویم «پروست»)۱.\n نتیجه اینکه هدف بسیاری از واحدهای درسی کالج نباید یادگیری دانش باشد، بلکه باید درگیرشدن با تمرین‌های فکری مشخص باشد. طی چند سال گذشته، توفیق این را داشته‌ام که سمیناری با دانشجویان ممتازِ سال‌اولی برگزار کنم که در آن طیف گسترده‌ای از متون فوق‌العاده را با هم خواندیم، از افلاطون و توسیدید گرفته تا کالوینو و ناباکوف. مباحثه‌های بانشاطی بود که دانش کاملی از متن را لازم داشت و دانشجویان هم مقاله‌های عالی‌ای نوشتند که ماحصل مطالعات بی‌واسطه از متون مشخص بود. اما مقدار دانش‌های جزئی‌شان بسیار کمتر از جزئیاتِ محتوایی یک سال درسی بود. هدف درس صرفاً این بود که با برخی متن‌های فاخر مواجه شوند.\n حال، ارزش این سنخ مواجهه‌ها چیست؟ این متن‌ها دانشجویان را به بهترین نحو از امکان‌های جدید ارضای فکری و زیبایی‌شناختی آگاه می‌کنند: تعبیر بهترش «لذت‌بردن» است. شاید دانشجوها از همۀ کتاب‌هایی که ما می‌خوانیم لذت نبرند، اما یکسری‌شان را قطعاً دوست دارند و یاد می‌گیرند که این دست از چیزها (مثل فلسفۀ یونان یا ادبیات مدرن) هم می‌تواند لذت‌بخش باشد. شاید دیگر از این امکان بهره نبرند، اما این تجربه همواره بخشی از زندگی‌شان باقی می‌ماند، بخشی که شاید بعدها دوباره جوانه بزند، آن وقتی که مرور ترجمۀ جدیدی از هومر یا زندگی‌نامۀ دیگری از تی.اس. الیوت را ببینند، یا آن وقتی که نمایشنامۀ تارتوف مولیر یا مرغ دریایی چخوف را در تئاتری نزدیک خانه‌شان بازی کنند.\n\nتحصیلات کالج برای تقویت این امکان‌هاست: زیباییِ کشفی ریاضیاتی، شعف دریافت علمی، هیجان روایتی تاریخی، رازآمیزیِ نظرورزی‌هایی الهیاتی. ما باید تدریس را نه با حجم دانش منتقل‌شده بسنجیم، بلکه بایست به‌نسبتِ هیجان مداومی که خلق می‌کند درباره‌اش قضاوت کنیم. دانش، گرچه می‌آید، اما دیر می‌رسد. و وقتی سرِ وقت بیاید، از جرقۀ معلم‌های خوبی که جان دانشجویان را پربار کرده‌اند، آتش عظیمی شعله‌ور می‌سازد.\n نتایج تدریس در کالج را نباید با امتحان‌ها سنجید، بلکه باید با محبوبیت موزه‌ها سنجیدش، با کنسرت‌های کلاسیک، خانۀ فیلم‌های هنری، حلقه‌های کتاب‌خوانی، و نشریاتی همچون ساینتیفیک امریکن، نیویورک ریویو آو بوکس، اکونومیست، آتلانتیک (برای مثال گفتم).\n خیلی‌ها این حرف‌ها را می‌زنند به حسابِ نوعی آرمان‌گراییِ گنگ‌ومبهم، و من را به ندانستنِ نیازهای ذاتاً حرفه‌ای و شغلی متهم می‌کنند و حتی می‌گویند این نیازها باید سرلوحۀ تدریس‌های کالج شود. چون دانشجویان به شغل نیاز دارند و صاحب‌کارها هم به کارمندانی آزموده محتاج‌اند. حالا لذت‌های فکری‌ای که می‌گویی به درد کدام یکی از این امور واقعی‌مان می‌خورد؟ همین که به آدم‌ها مهارت‌های موردنیازشان در کار را یاد بدهی، هنر کرده‌ای.\n اما آدم‌ها به چه چیز نیاز دارند تا کارشان را انجام دهند؟ در حرفه‌هایی مثل پزشکی و مهندسی، یک بخش اصلی از دانش تکنیکی در مدرسه آموزش داده می‌شود و طی استفاده‌های مداوم باقی می‌مانند. گذشته از این، معمولاً گفته می‌شود که به خلاقیت و تفکر انتقادی محتاجیم: به توانایی تشخیص مفروضات مناقشه‌پذیر اما ناپیدا، به قابلیت گسترش راه‌های جدید فهم مسئله، و خلاصه به اندیشیدن ورای آنچه «همه می‌دانند».\n اما، گذشته از این‌ها، این میراث فکری ماست که انتقادگری و خلاقیت خلق می‌کند، میراث فکریِ فیزیک‌دانان و شاعران، روان‌شناسان و موسیقی‌دانان، فیلسوفان و هنرمدان تجسمی. آن‌ها که خود را درمعرضِ طنینِ این میراث قرار نداده‌اند منابع بسیار مهمی را در یافتن شیوه‌های تازۀ تفکر و تماشای جهان از دست داده‌اند. ازرا پاوند می‌گفت «ادبیات اخباری‌اند که خبر می‌مانند»۲، و همین امر دربارۀ همۀ دستاوردهای علمی و انسانی عظیم ما صادق است.\n البته ممکن است بسیاری از صاحب‌کارها واقعاً هیچ نیازی به کارمندان خلاق و منتقد نداشته باشند. باز در این صورت، تعهد به میراث فکری، برای بسیاری از افراد در طول زندگی شخصی‌شان، همچنان منبعی خواهد بود برای رضایتی عمیق. تنفر مردم از نخبه‌گراییْ بسیاری از انسان‌ها را به این سمت می‌برد که چنین تعهداتی را صرفاً بگذارند به پای انتخاب‌های عجیب‌وغریبِ معدودی از افراد. اما هر کسی که بتواند از این میراث فکری لذت ببرد اقلاً باید فرصت چنین لذتی را داشته باشد (این نکتۀ اخیر درسی است که از نمایشنامه و فیلم «تربیت ریتا» آموخته‌ام). دارم به یقین می‌رسم که تدریس در کالج باید فراهم‌کردن فرصت برای فعالیت‌هایی باشد که پنجره‌ها را به‌سمت آن لذّات باز کند، نه اینکه صرفاً وسیله‌ای باشد برای انتقال دانسته‌ها.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را گری گاتینگ نوشته است و در تاریخ ۲۲ مۀ ۲۰۱۳ با عنوان «Why Do I Teach» در وب‌سایت نیویورک‎تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳ بهمن ۱۳۹۷ با عنوان «امتحانات دانشگاهی خسته‌مان کرده‌اند، راه نجاتی وجود ندارد؟» و ترجمۀ علیرضا صالحی منتشر کرده است. •• گری گاتینگ (Gary Gutting) استاد بازنشستۀ فلسفه در دانشگاه نوتردام بود. آخرین کتاب او بحث از خدا: ایمان نزد فیلسوفان (Talking God: Philosophers on Belief) بوده است. گاتینگ جمعۀ گذشته، ۱۸ ژانویۀ ۲۰۱۹، درگذشت.\n[۱] گویا یعنی شخصیت‌های رمان‌ها را ازحفظ به یاد دارم [مترجم]. [۲] به این معنا که هیچ‌گاه کهنه نمی‌شوند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653757.json b/train/540653757.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..7094246ce3526eb4dd2ee136c75a93f8a59f9126
--- /dev/null
+++ b/train/540653757.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ویرجینیا ولف؟ اسنوب! همینگوی؟ ضدزن! داستایفسکی؟ یهودی‌ستیز!",
+  "subtitle": "خواندن نویسندگان قدیمی مثل سفر در زمان است، باید برای آن مجهز شوید",
+  "introduction": "وقتی رمانی قدیمی را دستمان می‌گیریم، ممکن است خیلی زود از سطح نازل عقاید اخلاقی نویسنده برآشفته شویم. نگاه‌های او را متعصبانه یا نادرست بدانیم و احساس کنیم کتابی که نوشته است ارزش خواندن ندارد. اما نکته اینجاست که اگر ما با معیارهای اخلاقی امروز خودمان سراغ نویسندگان قدیمی برویم، نه‌تنها برجستگی آثار آن‌ها را درنمی‌یابیم، بلکه فراموش می‌کنیم که خودمان نیز، همچون آن‌ها، در بسترِ فرهنگی زمانۀ خودمان محصوریم.",
+  "content": "برایان مورتون، نیویورک‌تایمز — چند وقت پیش، سوار قطار بودم و با دانشجویی هم‌کلام شدم که می‌گفت داستان‌نویس بوده است. از او پرسیدم چه می‌نوشته و چه می‌خوانده، و گفت در حال نوشتن رمانی دربارۀ مسافرت در زمان بوده، و این که داشته خانۀ عیش 1 نوشتۀ ایدیت وارتون 2 را می‌خوانده، اما بعد از ۵۰ صفحه، کتاب را توی سطل زباله انداخته است.\nخانۀ عیش، که سال ۱۹۰۵ منتشر شده، تلاش‌های یک زن جوان به نام لیلی بارت را برای یافتن شوهری مقبول توصیف می‌کند. پسر دانشجو برای من توضیح داد که با کتاب پیش می‌رفته تا وقتی که به توصیفی از یکی از خواستگاران لیلی می‌رسد، به نام سیمون روزدیْل: «مردی تپل با صورت گلگون از آن یهودی‌های مو بور، با … نگاه‌های زیرچشمی و ریز که القاکنندۀ این حس بود که آدم‌ها را به چشم خرت‌وپرت نگاه می‌کند.» دانشجو گفت در این نقطه بود که نه تنها همدلی‌اش با لیلی را از دست داد، بلکه کلاً از رمان هم بدش آمد.\nجای این نبود که بخواهم برای او دربارۀ تفاوت بین دیدگاه یک شخصیت در رمان و دیدگاه نویسندۀ رمان سخنرانی کنم. روزدیل هر جا در رمان ظاهر می‌شود، وارتون دافعۀ او را با چنان حرارتی توصیف می‌کند که روشن است فقط احساسات لیلی را توصیف نمی‌کند، بلکه احساسات خودش است.\nدانشجو می‌گفت، یهودی‌ستیز بودن وارتون او را خشمگین کرده است. او ادامه داد: «نمی‌خواهم کسی مثل او در خانه‌ام باشد.»\nهر کسی این اواخر در دانشگاه ادبیات درس داده باشد احتمالاً مکالمه‌ای شبیه به این را تجربه کرده است. شور و شوقی که بسیاری از دانشجویان برای عدالت اجتماعی دارند -که چیز خوبی هم هست- باعث می‌شود دیدگاه‌های ناخوشایند بسیاری از نویسندگان نسل‌های قبل شدیداً برایشان جلب توجه کند. آن‌ها وقتی می‌فهمند وارتون یا داستایفسکی یهودستیز بوده‌اند، والت ویتمن یا جوزف کنراد نژادپرست بوده‌اند، ارنست همینگوی یا ریچارد رایت 3 زن‌ستیز بوده‌اند، و ای. ام. فورستر 4 یا ویرجینیا ولف افاده‌های طبقاتی داشته‌اند، همه انزجار خود را مثل دانشجویی که من با او حرف زدم با این شکل افراطی نشان نمی‌دهند، اما بسیاری از آن‌ها کار مشابهی می‌کنند، کتاب‌های مشکل‌آفرین را در تصورات خود به سطل زباله می‌ریزند.\nبعد از این که بحث ما دربارۀ ایدیت وارتون تمام شد، گفتگوی خوبی راجع به انواع مختلف ماشین‌های زمان در قصه و فرهنگ عامه داشتیم، از آن اختراع نه چندان روشن در ماشین زمانِ اچ. جی. ولز 5 تا مکعب چهاربُعدی در چین‌خوردگی در زمان نوشتۀ مادلین لانگل 6 و تاردیس در سریال «دکتر هو».\nبعد از این که از آن دانشجو جدا شدم بود که این فکرِ نسبتاً بدیهی به ذهنم رسید که کتاب‌های قدیمی هم یک جور ماشین زمان هستند. و به ذهنم رسید که واکنش آن دانشجو به خانۀ عیش نشان می‌دهد که او فهم درستی از این ندارد که یک کتاب قدیمی چه نوع ماشین زمانی است.\nگمان کنم این یک‌جور کژفهمی عمومی است و منحصر به آن دانشجو هم نمی‌شود. گویا تصور ما این است که یک کتاب قدیمی ماشین زمانی است که نویسنده را به زمانۀ ما می‌آورد. کتابی را می‌خریم و به خانه می‌بریم، بعد نویسنده در برابر ما ظاهر می‌شود و از او می‌خواهیم که با ما هم‌صحبت شود. اگر ببینیم دیدگاه‌های نویسنده قوم‌گرایانه یا جنسیت‌زده یا نژادپرستانه است، دعوتمان را پس می‌گیریم و او را از وارد شدن به اکنون منع می‌کنیم.\n\n\n\nبه قول آن دانشجو، «نمی‌خواهم کسی مثل او در خانه‌ام باشد».\nبه نظرم همۀ ما خوانندگان بهتری می‌شدیم اگر می‌فهمیدیم آن کسی که مسافر زمان می‌شود نویسندۀ کتاب نیست؛ خوانندۀ کتاب است. وقتی یک رمان قدیمی دستمان می‌گیریم، آن رمان‌نویس را به جهان خودمان نمی‌آوریم و قرار نیست تصمیم بگیریم که آیا به قدر کافی روشنفکر هست که به اینجا تعلق داشته باشد یا نه؛ ماییم که به جهان آن رمان‌نویس سفر می‌کنیم و نگاهی به اطراف می‌اندازیم.\nتفاوت چشم‌انداز، روشن ساختن این که چه کسی دقیقاً سفر می‌کند، شاید تجربۀ مطالعه را تغییر دهد.\nاگر قرار بود برای سفری به نیویورکِ ۱۹۰۵ -نیویورکِ وارتون- ثبت‌نام کنیم، حتی پیش از این که بلیت را بخریم می‌دانستیم قرار است از جایی بازدید کنیم که نگرش‌های مردمش با ما بسیار فرق دارد. می‌دانستیم که تقریباً با هر کسی که مواجه شویم، حتی بهترین افراد، بلندنظرترین انسان‌ها -ثروتمند یا فقیر، زن یا مرد، سفید یا سیاه- عقایدی خواهد داشت که امروزه پذیرفتنی نیست. در قراردادی که باید امضا می‌کردیم این چیزها به ما اطلاع داده می‌شد، همان‌طور که برای بیمارنشدن واکسینه می‌شدیم و لباس‌های متناسب با آن عصر -دامن فنری، جلیقه، کلاه سیلندر- را به ما تحویل می‌دادند.\nاگر قبل از عقب‌رفتن در زمان همۀ این‌ها را بدانیم، آن‌گاه برای مواجه‌شدن با وارتون و فهمیدن این که برخی از عقایدش منزجرکننده است آماده خواهیم بود. خشمگین یا شوکه نخواهیم شد.\nبه جای آن، احتمالاً کنجکاو خواهیم بود. احتمالاً علاقه‌مند به یافتن پاسخی برای این پرسش خواهیم شد که چطور یکی از باهوش‌ترین و بی‌باک‌ترین انسان‌های آن زمانه نتوانسته نقاط کور اخلاقی‌ای که امروزه برای ما بدیهی هستند را به درستی تشخیص دهد.\nو شاید، بدون از قلم انداختن یا نادیده‌گرفتن نقاط کور وارتون، بتوانیم غنایی را که در آثارش ارائه کرده بود درک کنیم: نکته‌های موجزش؛ جمله‌های کاملاً پختۀ خارق‌العاده‌اش؛ درک ظریف او از این که چطور ضعف و قوت اخلاقی کنار هم در همۀ ما حضور دارند؛ نقدهایش بر ستمی که در دورۀ تاریخی او جاری بوده، که بی‌شباهت به ستم‌های زمانۀ ما نیست.\nو اگر فرصت داشتیم و در گذشته می‌ماندیم و او را در کنار همعصرانش مشاهده می‌کردیم، می‌دیدیم که هرچند وارتون دیدگاه‌های زیادی دارد که حتی آن زمان هم ارتجاعی بوده‌اند (بالاخره او در زمانه‌ای می‌نوشت که در آن کل جهان، ماجرای دریفوس 7 را نظاره می‌کرد، و آدم‌های صاحب فکر می‌فهمیدند که یهودستیزی یک جور تعصبِ زشت است)، از جهات دیگری در زمانۀ خود پیشتاز بوده است، به‌ویژه از این جهت که می‌دانسته زنان زمانه‌اش چطور بر اثر نقش‌های اجتماعیِ تحمیل‌شده بر ایشان گرفتار خفقان شده‌اند.\nاین که نویسنده‌ای مثل وارتون را فرزند زمانۀ خویش بدانیم می‌تواند فایدۀ دیگری هم داشته باشد. شاید به ما کمک کند که خودمان را هم فرزند زمانه ببینیم.\nوقتی تصور می‌کنیم که نویسندگانی از گذشته به ملاقات جهان ما آمده‌اند، رضایت‌مندی ما به نحو نامحسوسی تقویت می‌شود، بیشتر به این باور می‌رسیم که تلاشِ نسل‌های قبل برای بهبود وضعیت اخلاقی در ما به نقطۀ اوج خود رسیده، شکوفا شده و کمال یافته است. اما این ایده که ما کسانی هستیم که در زمان مسافرت می‌کنیم، چنین معنایی را نمی‌رساند.\nاگر، هر وقت که یک کتاب قدیمی را باز می‌کنیم، از همان اول متوجه باشیم که این نویسندگان در زمینه‌های اخلاقی یا سیاسی ضعف‌های کوچکی دارند، آنگاه خواهیم دانست که در مورد خودمان نیز این حرف صادق است.\nاین مثال تصادفی را در نظر بگیرید: اکثر ما وابسته به تکنولوژی‌هایی هستیم که می‌توان نشان داد کودکان کار یا حتی بردگان در تولید آن‌ها نقش دارند. ما این را می‌دانیم -یا باید بدانیم- اما چندان درباره‌اش فکر نمی‌کنیم. وقتی پیامک می‌دهیم یا از شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کنیم، دوست نداریم با این فکر خودمان را آزار دهیم که کوبالت موجود در گوشیِ ما شاید با دستان کودکی ۱۰ ساله در کنگو استخراج شده که روزی ۱۲ ساعت کار می‌کند تا ۱ دلار بگیرد. با فهمیدن این که نقش داشتن در مبارزه علیه نابرابری جهانی اضطراری‌تر از هر چیز دیگری است که می‌توانیم انجام دهیم، از کارهایمان دست نمی‌کشیم. نوشتن پیامک را تمام می‌کنیم، یا توئیت و ایمیلمان را می‌زنیم، و سراغ زندگی خودمان می‌رویم.\nاگر قرار بود من یا شما رُمانی بنویسیم که جایی در آن یک نفر به گوشی‌اش نگاهی می‌اندازد، چقدر احتمال داشت این مسئله به ذهن خواننده‌ای در آینده برسد؟ کسی که فهمش از به‌هم‌پیوستگی انسان‌ها بسیار دقیق‌تر از فهم ماست؟ حدس می‌زنم خوانندگان آینده بی‌عاطفگی ما را تقریباً تحمل‌ناپذیر خواهند یافت، و شاید لازم باشد به آ‌ن‌ها یادآوری کنیم که هرچند در برخی جاها مثل این شاید شبیه هیولا به نظر برسیم، ولی بعضی از چیزهایی که می‌گوییم ارزش شنیدن دارد.\nاگر خودمان را به اندکی دانش و اندکی کنجکاوی مجهز کنیم (این ابزارهای ضروریِ مسافرت در زمان)، می‌توانیم وقتی نویسندگان گذشته را می‌بینیم دید روشن‌تری نسبت به آن‌ها داشته باشیم، و وقتی بازمی‌گردیم دید روشن‌تری به خودمان پیدا کنیم. می‌توانیم بفهمیم که آنان گاهی، به شیوه‌های محدود خودشان، فراتر از تعصبات زمانه‌شان نگریسته‌اند، گاهی هم نتوانسته‌اند چنین کنند، آنان -کسانی که ارزش خواندن دارند- تلاش می‌کردند جهان را به جای انسانی‌تری تبدیل کنند، همان طور که ما، به شیوه‌های محدود خودمان، می‌کوشیم چنین کنیم.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب در تاریخ ۸ ژانویه ۲۰۱۹ با عنوان «Virginia Woolf? Snob! Richard Wright? Sexist! Dostoyevsky? Anti-Semite» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۸ اسفند ۱۳۹۷ با عنوان «ویرجینیا ولف؟ اسنوب! همینگوی؟ ضدزن! داستایفسکی؟ یهودی‌ستیز!» و ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        برایان مورتون (Brian Morton) مدیر برنامۀ نویسندگی در دانشکدۀ سارا لاورنس است. شروع به کار در عصر (Starting Out in the Evening) و فلورنس گوردون (Florence Gordon) مشهورترین رمان‌های اویند.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        The House of Mirth\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Edith Wharton (1862-1937)\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Richard Wright (1908-1960)\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Richard Wright (1908-1960)\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        The Time Machine, by H. G. Wells\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        A Wrinkle in Time, by L’Engle\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Dreyfus Affair: دریفوس یک افسر یهودی در ارتش فرانسه بود که در سال ۱۸۹۴ به اتهام جاسوسی برای آلمان محکوم شد، اما در ۱۹۰۶ مشخص شد که به دروغ برای او پرونده‌سازی کرده بودند.\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653758.json b/train/540653758.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..cfdce3f925fe57ba3e8f95422dc329d39896e724
--- /dev/null
+++ b/train/540653758.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بلندپروازی زندگی‌تان را جهنم می‌کند",
+  "subtitle": "رؤیای شکوه و عظمت چگونه ممکن است جهان بدتری تحویلمان بدهد؟",
+  "introduction": "فرزندتان به بهترین مدرسهٔ ممکن نمی‌رود؟ خودتان بهترین ماشین را سوار نمی‌شوید؟ خانه‌تان در بهترین جای ممکن نیست؟ اگر آری، پس احتمالاً زندگی برایتان جهنم است. اما آفرام آلپرت می‌گوید این ربطی به مدرسه و ماشین و خانه ندارد، بلکه از یک امید خیالی آب می‌خورد، امید به اینکه باید بهترین چیزها را برای زندگی فراهم کنیم. کافی است به چیزهایی قانع شویم که فقط «به‌اندازهٔ کافی» خوب و مناسب‌اند. آن وقت چشم باز می‌کنیم و لذتی فراتر از تصورمان را تجربه خواهیم کرد.",
+  "content": "آفرام آلپرت، نیویورک‌تایمز — حضور الگوهای ایدئال شکوه و عظمت، در میان طیف‌های مختلف سیاسی آمریکا، به‌طور واضح نقش‌آفرینی می‌کند. طرفداران شعار «جامعهٔ باشکوهِ» لیندون جانسون، و باورمندان به شعار «عظمت و شکوه را دوباره به آمریکا برگردانیم» از رونالد ریگان و دونالد ترامپ، ممکن است اندیشهٔ خود را متفاوت بدانند، اما تفاوت در تعریفشان از عظمت است و نه در نفسِ ارزشمندی آن. در هر دو شعار، و همچنین در اغلب دیگر شعارهایی که دربارهٔ تصور آمریکا از خودش است، این امر دیده می‌شود.\n انگیزهٔ عظمت و شکوه، همچنین سبب متحدشدن پیروان فلسفی نظریه‌های اخلاق غربی گوناگون و متفاوت است: ارسطو ما را به صرف‌کردن زندگی در راه جست‌وجوی برترین سعادت می‌خواند. کانت قاطعانه معتقد به قانونی اخلاقی بود، تاحدی‌که حتی گمان نمی‌کرد توسط ما انسان‌های فناپذیر قابل‌دست‌یابی باشد. مکتب «فایده‌گرایی» بنتام دربارهٔ به‌اوج‌رساندن رضایتمندی است. مارکس در پی جهانی باعظمت برای همه بود. لیبرال‌های مدرن هم برای رسیدن به آزادی و منفعت فردی دست به هر کاری می‌زنند. یقیناً این تفاوت‌ها خیلی مهم‌اند. اما وقتی که تعریف عظمت تغییر می‌کند، هر یک تعریف خود را در طلب عظمت و شکوه می‌دانند.\n شناکردن، برخلاف جهت موجی که برای دست‌یابی به عظمت و شکوه راه افتاده است، اخلاقی ضدتاریخی است که توسط مکاتب فکری گوناگونی، از بودیسم و رمانتیسم گرفته تا روانکاوی، شکل گرفته است. با وام‌گرفتن از دونالد وودز وینیکات (شخصیتی مهم در توسعهٔ روانکاوی) فکر می‌کنم، برای این علمِ متفاوت اخلاق، بهترین نام «زندگیِ به‌اندازهٔ کافی خوب» باشد. او در کتابی با نام بازی و واقعیت۱ دربارهٔ چیزی صحبت می‌کند که نامش را «مادر به‌اندازهٔ کافی خوب» می‌گذارد. چنین مادری به‌اندازهٔ کافی خوب است. ولی نه به این معنا که میانه‌رو یا معمولی است. بلکه به این معنا که وظیفهٔ عظیمی بر دوش دارد: وظیفهٔ واردساختن نوزاد به دنیایی که کودک در آن هم مراقبت می‌شود و هم برای تعامل با ناکامی‌های بی‌پایان زندگی مهیا می‌گردد. برای به‌اندازهٔ کافی خوب‌بودن، باید در دنیایی رشد کنی که خودش به‌اندازهٔ کافی خوب است، دنیایی که مملو از عشق و حمایت است و درعین‌حال با رنج و ناکامی همراه است.\n در نگاه به بودیسم و رمانتیسم، می‌توانیم به تصویری کامل‌تر دست یابیم و بپرسیم چنین دنیایی، که آن را دنیایی به‌اندازهٔ کافی خوب می‌نامیم، چگونه است. بودیسم نظام طبقاتی را به بوتهٔ نقد می‌کشد و بر این واقعیت می‌تازد که اکثر مردم مجبورند به بیگاری گرفته شوند تا عظمت و شکوه برای دیگران تضمین شود. درعوض، ایدهٔ «مسیر میانه» را مطرح می‌سازد: زندگی‌ای که نه به‌نحو افراطی مادی‌گراست و نه زیادی زاهدانه. برخی از متفکرین بودیست مثل راهب بودایی قرن ششم، جی‌زانگ، حتی مؤکداً معتقدند که این «زندگی میانه» -این زندگیِ به‌اندازهٔ کافی خوب- حق طبیعیِ نه‌تنها بشریت، بلکه تمام طبیعت است. در نسخهٔ افراطیِ زندگی به‌اندازهٔ کافی خوب، وظیفهٔ ما ساختن یک جامعهٔ انسانی کامل نیست، بلکه دنیایی است به‌اندازهٔ کافی خوب: در این دنیا، منابعی در اختیارمان است که ما را قادر می‌سازد تا مواجهه‌مان را با رنج‌های این جهانِ مملو از پیش‌آمد و پیچیدگی اداره کنیم. البته منابع کافی، ولی نه هرگز زیاد.\n\nفلاسفه و شعرای رمانتیست این نسخهٔ به‌اندازهٔ کافی خوب‌بودن را بسط می‌دهند، تا آنچه آن‌ها به آن روزمرگی یا عادی‌بودن می‌گویند هم ذیلش قرار گیرد. منظور آن‌ها آشفتگی‌ها و نگرانی‌هایی نیست که تجربه می‌کنیم. بلکه دارند به این واقعیت اشاره می‌کنند که، اگر بتوانیم معنای حقیقی عظمت را دریابیم، در دل آنچه عمیقاً عادی و کاملاً آشنا و تماماً ساده است، لذتی فراتر از تصور خواهیم یافت. تمایلات ضدقهرمانانه، در پایان رمان میدل‌مارچ۲ جورج الیوت به‌خوبی بیان شده است: «اوضاع برای من و تو چندان بد نیست. در مقایسه با آنچه بر آنانی که زندگانی مؤمنانهٔ نهانی داشتند و در گورهای بدون زائر خفته‌اند رفته است». و میراث آن در شعر «معروف» از نعومی شهاب‌نای جلوه‌گر است: «می‌خواهم معروف باشم، معروف در میان مردانی که بر من می‌گذرند / مردانی که، آن هنگام که از خیابان‌ها می‌گذرند، لبخند می‌زنند / آنان که در صفوف خرید به هم چسبیده‌اند و چون کودکان‌اند / معروف، همچو آنکه لبخندم را پاسخ گفت».\n به‌اندازهٔ کافی خوب‌بودن هیچ آسان نیست؛ جهد فوق‌العاده‌ای می‌طلبد تا بتوانی، آن‌گاه که در صف خرید منتظری و بسیار خسته‌ای، لبخند بزنی. یا به‌اندازهٔ کافی خوب باشی، مانند آن انسان‌های دوست‌داشتنی که هم حمایتت می‌کنند و هم اجازه می‌دهند تا ناکامی را تجربه کنی. باید این‌طور دید که ما، به‌عنوان یک جامعه، می‌توانیم ارتباطی به‌اندازهٔ کافی خوب با هم برقرار کنیم، ارتباطی که، در آن، افراد و ملت‌ها در نزاع برای شکوه و عظمتی انحصاری برای خود نیستند، بلکه در کنار هم کار می‌کنند تا آن شایستگی لازم برای همه را ایجاد کنند.\n نیل به چنین وضعی، مستلزم ایجاد رابطه‌ای به‌اندازهٔ کافی خوب با جهان طبیعی‌مان هم هست، رابطه‌ای که در آن هم به فراوانی‌ها و هم به محدودیت‌های منابع سیاره‌مان واقف باشیم، منابعی که آن‌ها را با گونه‌های حیاتی بی‌نهایت دیگری شریکیم و هر کداممان در جست‌وجوی مسیرِ به‌اندازهٔ کافی خوب‌بودن خودیم. اگر هرکدام از این امور را مراعات می‌کنیم، به این خاطر نیست که به عظمت و شکوه رسیده‌ایم. بلکه به این دلیل است که می‌دانیم، تا هنگامی که معنای حقیقی عظمت و شکوه فراموش شده است، هیچ‌یک از این‌ها قابل‌دست‌یابی نیست.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آفرام آلپرت نوشته است و در تاریخ ۲۰ فوریهٔ ۲۰۱۹ با عنوان «The Good-Enough Life» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۱ فروردین ۱۳۹۸ با عنوان «بلندپروازی زندگی‌تان را جهنم می‌کند» و ترجمۀ حمید ضرابی منتشر کرده است. •• آفرام آلپرت (Avram Alpert) دانش‌آموختهٔ ادبیات تطبیقی از دانشگاه پنسیلوانیاست. او هم‌اکنون در «برنامهٔ نویسندگی» دانشگاه پرینستون تدریس می‌کند. اولین کتاب او همین امسال، در مهٔ ۲۰۱۹، با عنوان منابع جهانی خویشتن مدرن، از مونتنی تا سوزوکی (Global Origins of the Modern Self, from Montaigne to Suzuki) منتشر می‌شود. اخیراً نیز کتاب دیگری را به اتمام رسانده است که چنین نام دارد: قطعات و بقایا: بودیسم در جهان ادبیات (Fragments and Ruins: Buddhism in the World of Literature). ••• این نوشته به‌عنوان برندهٔ مسابقهٔ سال ۲۰۱۹ کتابخانهٔ عمومی بروکلین انتخاب شد.\n[۱] Playing and Reality [۲] Middlemarch\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653759.json b/train/540653759.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2f6d07478f8d01793fdf4bd0293ded272568e0c6
--- /dev/null
+++ b/train/540653759.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "لطفاً کمی غیربهداشتی باشید",
+  "subtitle": "بهداشت ما را در برابر بیماری‌های کشنده محافظت کرده است، اما خود نیز می‌تواند موجب بیماری شود",
+  "introduction": "زندگی روزمرۀ ما دارد در صابون‌ غرق می‌شود. آداب و رسوم بهداشتی از ما می‌خواهند مدام خودمان را بشوییم و از هر چیزی که شاید آلوده باشد بگریزیم. مت ریکتل، گزارشگر برندۀ جایزۀ پولیتزر، در کتاب جدید خود، می‌پرسد آیا این حد از تمیزی بیش از آنکه نتیجۀ علم باشد، حاصل تبلیغات کمپانی‌های شوینده نیست؟ این سؤال وقتی جدی‌تر می‌شود که بدانیم در دهه‌های اخیر آلرژی‌ها و بیماری‌های خودایمنی که احتمالاً به تمیزیِ افراطی ربط دارند، سر به فلک کشیده‌اند.",
+  "content": "مت ریکتل، نیویورک‌تایمز — آیا خوب است که انگشت توی دماغ‌تان کنید؟\n نخندید. این سؤال از منظر علمی قابل‌توجه است.\n آیا برای بچه‌هایتان بهتر است که انگشت توی دماغ‌شان کنند؟ آیا بهتر است خاک بخورند؟ شاید. بدن‌تان باید بداند کدام چالش‌های ایمنی در محیط پیرامونش پرسه می‌زنند.\n آیا بهتر است از صابون‌های ضدباکتری یا ضدعفونی‌کننده‌های دست استفاده کنید؟ خیر. آیا زیاد از حد آنتی‌بیوتیک مصرف می‌کنیم؟ بله.\n دکتر مگ لمن، متخصص امراض پوست در شهر دِنور که بیماران مبتلا به آلرژی و اختلالات سیستم ایمنی را معالجه می‌کند، می‌گوید: «به بیمارانم می‌گویم وقتی غذایی کف اتاق ریخت، لطفاً بردارید و بخوریدش».\n «صابون‌های ضدباکتری را دور بریزید. خودتان را ایمن کنید! اگر واکسن جدیدی آمد، بدوید و بزنید. هر واکسنی که بوده به بچه‌هایم زده‌ام. و اشکالی هم ندارد اگر خاک بخورند».\n نسخۀ دکتر لمن برای بهبود سیستم ایمنی به همین‌ها خاتمه پیدا نمی‌کند. او می‌گوید: «نه‌تنها باید انگشت توی دماغ‌تان کنید، بلکه بهتر است آن را بخورید».\n او با کمی شوخ‌طبعی به این حقیقت اشاره می‌کند که سیستم ایمنی ‌ما اگر تعامل منظمی با دنیای طبیعی نداشته باشد، مختل می‌شود.\n دکتر لمن می‌گوید: «سیستم ایمنی ما باید مشغول باشد. طی میلیون‌ها سال چنان تکامل پیدا کرده‌ایم که سیستم ایمنی‌مان مُدام تحت حمله باشد. ولی اکنون کاری ندارد که بکند».\n فقط هم لمن نیست. پزشکان و ایمنی‌شناسان برجسته دیگر هم مشغول تجدیدنظر در شیوۀ تعامل‌مان با محیط هستند، شیوه‌هایی که مبتنی بر گندزدایی (و گاه وسواسی و افراطی) هستند.\n چرا؟ اجازه دهید به لندن قرن نوزدهم برگردیم.\n شمارۀ بیست‌ونهم ژورنال هومیوپاتی بریتانیا که در سال ۱۸۷۲ منتشر شد، حاوی نکته‌ای بود که انگار خبر از آینده می‌داد: «می‌گویند تب یونجه نوعی بیماری اشرافی است، و تردیدی نیست که این بیماری اگر کاملاً منحصر به طبقات بالای جامعه نباشد، به ندرت گریبان‌گیر کسی جز تحصیل‌کردگان می‌شود».\n\nتب یونجه تعبیری عمومی برای آلرژی‌های فصلی به گرده‌ها و سایر محرّک‌هایی است که از طریق هوا منتقل می‌شوند. دانشمندان بریتانیایی که می‌گفتند تب یونجه یک بیماری اشرافی است، بیراه نرفته بودند.\n بیش از یک قرن بعد، در نوامبر ۱۹۸۹، یک مقالۀ بسیار اثرگذار دیگر دربارۀ تب یونجه منتشر شد. این مقالۀ کوتاه با حجمی کمتر از دو صفحه، این عنوان را یدک می‌کشید: «تب یونجه، بهداشت و اندازۀ خانوار».\n مؤلف به شیوع تب یونجه میان ۱۷۴۱۴ کودک متولد مارس ۱۹۵۸ پرداخته بود. در بین ۱۶ متغیری که این دانشمند بررسی کرده بود، به گفتۀ خودش «چشم‌گیرترین» رابطه بین احتمال ابتلای کودک به آلرژی تب یونجه با تعداد خواهران و برادرانش بود.\n این رابطه معکوس بود، یعنی هرچه تعداد خواهران و برادران کودک بیشتر می‌شد، احتمال ابتدای او به آلرژی کاهش می‌یافت. به‌علاوه، کودکانی که برادر یا خواهر بزرگ‌تر داشتند، کمتر از همه احتمال داشت آلرژی بگیرند.\n این مقاله فرضیه‌ای را مطرح کرده بود: «آنچه جلوی بیماری‌های آلرژیک را می‌گیرد سرایت در اوایل کودکی است، که از طریق تماس غیربهداشتی با خواهر یا برادران بزرگ‌تر منتقل می‌شود، یا از مادری گرفته می‌شود که به‌واسطۀ تماس با فرزندان بزرگترش به او سرایت کرده است».\n این مقاله در ادامه می‌گفت: «کاهش اندازۀ خانواده، بهبود امکانات خانوار و استانداردهای بالاتر بهداشت شخصی طی یک قرن گذشته، فرصت سرایت میان اعضای خانواده‌های جوان را کمتر کرده است… این شاید به افزایش بروز بالینی بیماری‌های آلرژیک منجر شده باشد که میان افراد ثروتمندتر ظهور می‌کند، چنانکه گویا تب یونجه نیز همین وضع را داشته است».\n بدین‌ترتیب یک فرضیه در زمینۀ علم بهداشت متولد شد. از آن زمان به بعد، ایده‌های زیربنای این فرضیه تکامل و گسترش یافته‌اند، ولی به‌هرحال می‌تواند روشن‌گر آن چالشی باشد که در رابطۀ ما آدمیان با دنیای مُدرن رُخ می‌دهد.\n اجداد ما طی میلیون‌ها سال چنان تکامل یافتند که در محیط‌شان دوام بیاورند. در بخش عمدۀ تاریخ بشر، چالش‌های پی‌درپی مشخصۀ محیط زندگی او بوده‌اند: چیزهایی از قبیل کمبود غذا، یا غذای حامل بیماری، شرایط غیربهداشتی و آب ناسالم، آب‌وهوای ناملایم، و غیره. محیطی خطرناک که جان به در بُردن از آن ساده نبود.\n در بطن سازمان دفاعی بدنِ ما، سیستم ایمنی قرار دارد که متوازن‌ترین نظام دفاعی ماست. این سیستم محصول قرن‌ها تکامل است، درست مثل سنگی که شکل آن حاصل عبور آب از روی آن و افت‌و‌خیزهایش در مسیر رودخانه بوده‌اند.\n در اواخر این فرآیند، ما آدم‌ها یاد گرفتیم گام‌هایی برای تقویت دفاعمان برداریم چنانکه یک عالَم رسم و عادت پرورش دادیم تا حامی بقایمان باشد. بدین‌ترتیب، می‌توانید مغز (اندامی که کمک می‌کند تا رسم‌ها و عادت‌ها را پرورش دهیم) را هم یک وجه دیگر از سیستم ایمنی‌مان تصور کنید.\n ما مغزهایمان را دسته‌جمعی به کار می‌گرفتیم تا رفتارهای مؤثر را پیدا کنیم. شروع به شستن دست‌هایمان کردیم و مراقب بودیم سراغ غذاهایی نرویم که بنا به تجربه خطرناک یا مرگ‌بار بودند. در برخی فرهنگ‌ها، مردم از گوشت خوک اجتناب می‌کردند که اکنون می‌دانیم بسیار مستعدّ کِرم تریشین است. در دسته‌ای دیگر از فرهنگ‌ها، مردم گوشت را به کل ممنوع کردند که بعداً دریافتیم می‌تواند حاوی مقادیر مسموم‌کننده‌ای از اشریشیا کُلای و باکتری‌های دیگر باشد.\n آداب شستشو در سِفر خروج از عهد عتیق آمده است که یکی از اولین کتاب‌های متن مقدس است: «پس باید دست‌ها و پاهایشان را بشویند تا نمیرند».\n\nایده‌هایمان تکامل یافتند، ولی سیستم ایمنی‌مان به طور کلی خیر. البته نه به این معنا که سیستم ایمنی هیچ تغییری نکرد. این سیستم به محیط‌مان واکنش نشان می‌دهد. وقتی با تهدیدهای مختلف مواجه می‌شویم، سیستم دفاع‌مان درس می‌آموزد و آنگاه بسیار بهتر می‌تواند در آینده با تهدید دست و پنجه نرم کند. ما بدین‌ترتیب با محیط‌مان وفق پیدا می‌کنیم.\n ما ده‌ها هزار سال دوام آورده‌ایم. بالاخره به جایی رسیدیم که دست‌هایمان را بشوییم، کف خانه‌مان را جارو کنیم، غذایمان را بپزیم، و برخی غذاها را کلاً کنار بگذاریم. بهداشت حیواناتی را که پرورش می‌دهیم و برای غذا می‌کُشیم، بهبود دادیم.\n به‌ویژه در نقاط ثروتمندتر دنیا، آب‌مان را تصفیه کردیم و سیستم لوله‌کشی و کارخانه‌های تصفیۀ فاضلاب ساختیم. باکتری‌ها و سایر میکروب‌ها را جدا کردیم و کُشتیم.\n فهرست دشمنان سیستم ایمنی کوتاه‌تر شده و بسیاری از آن‌ها تا ابد از میان رفته‌اند. ولی اکنون بدن‌هایمان نشان می‌دهند که نمی‌توانند با این تغییر کنار بیایند. ما یک ناسازگاری میان سیستم ایمنی (یکی از قدیمی‌ترین و چکش‌کاری‌شده‌ترین توازن‌سازهای جهان) و محیط‌مان آفریده‌ایم.\n به لطف همۀ آن آموخته‌های قدرتمندی که نژاد انسان داشته است، تعامل منظم‌مان را نه‌تنها با انگل‌ها، بلکه با باکتری‌ها و انگل‌های خوش‌خیمی هم به حداقل رسانده‌ایم. موجوداتی که در آموزش و چکش‌کاری سیستم ایمنی یاورمان بوده‌اند، یعنی آن را «تربیت» کرده‌اند. حالا در ایام خردسالی، سیستم دفاعی ما با عوامل موذی کمتری مواجه می‌شود چون نه‌تنها خانه‌هایمان تمیزترند، بلکه خانواده‌ها هم کوچک‌ترند (یعنی تعداد بچه‌های بزرگ‌تری که میکروب به خانه بیاورند کمتر است)، غذاها و آبمان پاک‌تر است، و شیرمان استریلیزه است. برخی پژوهشگران فقدان تعامل با آن‌همه میکروب‌هایی که در طبیعت بدان‌ها برخورد می‌کردیم را «مکانیسم دوستان قدیمی» نامیده‌اند.\n سیستم ایمنی وقتی که درست تربیت نشود، چه می‌کند؟\n واکنش‌های زیاد از حد نشان می‌دهد. چیزهایی مثل هیره۱ یا گرده آزارش می‌دهد. به آن عارضه‌ای مبتلا می‌شود که آلرژی می‌نامیم، یعنی حملات مزمن سیستم ایمنی (التهاب) به گونه‌ای مضرّ، آزارنده و حتی خطرناک.\n به گزارش مرکز کنترل و پیش‌گیری بیماری، درصد کودکان آمریکایی‌ای که آلرژی غذایی دارند، در بازۀ ۹۹-۱۹۹۷ تا ۲۰۱۱-۲۰۰۹ پنجاه درصد افزایش یافته است. در همین بازه، آلرژی‌های پوستی ۶۹ درصد جهش یافته‌اند که موجب شده است ۱۲.۵ درصد از کودکان آمریکایی به اگزما و مشکلات دیگر مبتلا شوند.\n آلرژی‌های غذایی و دستگاه تنفسی هم‌پای سطح درآمد افزایش یافته‌اند. پول بیشتر، که نوعاً با تحصیلات بیشتر همبسته است، به معنای خطر بیشتر آلرژی است. این یافته شاید بازتاب تفاوت‌های میان کسانی باشد که این آلرژی‌ها را گزارش می‌دهند، ولی از تفاوت محیط‌ها هم نشأت می‌گیرد.\n این روندها در سراسر دنیا مشاهده می‌شوند. به گفتۀ مقاله‌ای که پژوهش‌های ژورنال آلرژی و ایمنی‌شناسی بالینی را نقل کرده است، آلرژی‌های پوستی «ظرف سه دهۀ گذشته در کشورهای صنعتی دو یا سه برابر شده‌اند چنانکه ۱۵ تا ۳۰ درصد از کودکان و ۲ تا ۱۰ درصد از بزرگسالان را متأثر کرده‌اند».\n بنا به گزارشی از سازمان جهانی آلرژی، در سال ۲۰۱۱، یک‌چهارم کودکان در اروپا حداقل یک نوع آلرژی داشته‌اند و این رقم رو به افزایش بوده است. این مقاله ضمن تقویت آن فرضیۀ بهداشت، اشاره می‌کرد که مطالعات نشان داده‌اند کودکانی که خارج از ایالات متحده به‌دنیا می‌آیند در مقایسه با مهاجرانی که کودکان‌شان در ایالات متحده به دنیا می‌آیند، کمتر به برخی انواع آلرژی و عارضه‌های خودایمنی مبتلا می‌شوند.\n روندهای مشابهی در بیماری التهاب روده، لوپوس، روماتیسم و به‌ویژه سلیاک وجود دارند. بیماری آخر از واکنش بیش از حد سیستم ایمنی به گلوتن (پروتئین گندم، چاودار و جو) ناشی می‌شود. این حمله نیز به نوبۀ خود به دیواره‌های رودۀ کوچک آسیب می‌زند.\n این عارضه شاید شبیه آلرژی غذایی به نظر بیاید، ولی با آن متفاوت است که یک علتش علامت‌های آن است. در اختلالات خودایمنی از این قبیل، سیستم ایمنی به نوعی از پروتئین و مناطق مرتبط با آن حمله می‌کند.\n آلرژی‌ها می‌توانند به واکنش‌های عمومی‌تری منجر شوند. مثلاً آلرژی به بادام‌زمینی می‌تواند به التهاب نای منجر شود که به اسم آنافیلاکسیس می‌شناسیم و می‌تواند باعث خفگی گردد.\n ولی در هر دو دستۀ عارضه‌های آلرژی و اختلالات خودایمنی، واکنش سیستم ایمنی شدیدتر از آنی است که باید باشد یا برای میزبان (بله، در مورد خود شما حرف می‌زنم!) مفید و مناسب است.\n معنای همۀ این حرف‌ها آن نیست که این افزایش‌ها به دلیل بهداشت بهتر، کاهش ابتلای کودکان به بیماری، و پیوند با ثروت و تحصیلات است. محیط‌مان تغییرات بسیاری کرده است، از جمله آنکه آلاینده‌های جدیدی به میدان آمده‌اند. عوامل مطلقاً ژنتیکی هم در کارند.\n اما فرضیۀ بهداشت (و در بحث آلرژی، رابطۀ معکوس بین فرآیندهای صنعتی‌شده و سلامت) خوب جواب پس داده است.\n بدن ما می‌کوشد توازن برقرار کند، ولی در همان حال تبلیغات‌چی‌ها با تمام قوا برای بهداشت بیشتر فشار می‌آورند، چیزی که گاهی به ضررمان است.\n جیرۀ مستمرّی از تبلیغاتِ مربوط به بهداشت به خوردمان داده می‌شود که بنا به مطالعۀ تازه‌ای که در سال ۲۰۰۱ توسط انجمن متخصصان کنترل عفونت و واگیرشناسی منتشر شد، از اواخر قرن نوزدهم آغاز شد. دانشمندان دانشگاه کلمبیا که این تحقیق را انجام دادند، می‌خواستند بفهمند چطور این‌چنین شیفتۀ محصولات صابونی شده‌ایم.\n برخی از یافته‌های برجستۀ آن‌ها:\n •             کاتالوگ شرکت سیرز در اوایل قرن بیستم به‌شدت «آمونیاک، بوراکس و صابون لباس‌شویی و توالت» را تبلیغ می‌کرد. •             «از اوایل تا نیمۀ قرن بیستم، صابون‌سازی در ایالات متحده ۴۴ درصد افزایش یافت» که مصادف با «ارتقای چشم‌گیر در تأمین آب، جمع‌آوری زباله و سیستم‌های فاضلاب» بود. •             در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ که روشن شد آنتی‌بیوتیک‌ها و واکسن‌ها می‌توانند موجبِ کاهش عوامل بیماری‌زا شوند، بازاریابی کم‌رمق شد و تأکید بر «مسئولیت‌پذیری فردی» کاهش یافت. •             ولی آنگاه، از اواخر دهۀ ۱۹۸۰، بازار این محصولات بهداشتی (برای مصارف خانگی و شخصی) ۸۱ درصد جهش کرد. مؤلفان به «دلواپسی دوبارۀ مردم به حفاظت علیه بیماری‌های واگیردار» اشاره می‌کنند، و می‌شود تصور کرد که ایدز هم در این توجه نقش داشته است. اگر اهل بازاریابی هستید نباید از هیچ بحرانی ساده بگذرید؛ و آن پیغام‌ها هم بالاخره تأثیری داشته‌اند. •             این مطالعه به یک نظرسنجی گالوپ در سال ۱۹۹۸ اشاره می‌کند که دریافت ۶۶ درصد از بزرگسالان نگران ویروس و باکتری بوده‌اند، و ۴۰ درصد «معتقد بودند شیوع این میکروارگانیسم‌ها در حال افزایش است.» همچنین گالوپ گزارش داد که ۳۳ درصد از بزرگسالان «نیاز به تمیزکننده‌های ضدباکتری برای حفاظت از محیط خانه را ابراز کردند» و ۲۶ درصد معتقد بودند برای حفاظت از بدن و پوست به آنها نیاز است.\n آن‌ها اشتباه می‌کردند. و حتی پزشکان هم اشتباه می‌کردند.\n پزشکان آنتی‌بیوتیک‌ها را بسیار زیاد از حد تجویز کرده‌اند. این آنتی‌بیوتیک‌ها شاید لطف بزرگی در حق آن سیستم ایمنی‌ای باشند که بدون این داروها با یک بیماری مرگ‌بار روبرو می‌شد. اما این داروها اگر بدون دلیل موجه استفاده شوند، می‌توانند میکروب‌های سالم در دل و رودۀ ما را هم از بین ببرند و موجب شوند باکتری‌ها مقاوم شوند که در نتیجه کُشنده‌تر هم می‌شوند.\n دانشمندی که در سازمان بهداشت جهانی مسئول اقدامات برای تدوین یک سیاست جهانی برای محدودسازی استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها بود به من گفت که از منظر فلسفی، درسی می‌شود آموخت که با یک‌قرن تلاش‌های بازاریابی در این حوزه تعارض دارد: وقتی تلاش کنیم همۀ ریسک‌ها را از محیط‌مان حذف کنیم، ایمن‌تر نمی‌شویم.\n این دانشمند، دکتر کیجی فوکودا، گفت: «باید ایدۀ نابودسازی این چیزها در محیط پیرامونی‌مان را کنار بگذاریم. این ایده، صرفاً برآمده از یک ترس است و بس.»\n آیا بخش عمدۀ تلاش‌های بهداشتی‌مان به‌واقع کاربردی، ارزشمند و محافظ جان انسان‌ها بوده‌اند؟ بله.\n آیا زیاد از حد واکنش نشان داده‌ایم؟ گاهی اوقات بله. آیا باید انگشت توی دماغ‌تان کنید؟ یا به تعبیر دیگر: آیا آن میلِ به انگشت توی دماغ کردن، می‌تواند بخشی از یک استراتژی بدوی باشد که دامنۀ میکروب‌های موجود در محیط‌تان را به سیستم ایمنی‌تان اطلاع بدهد، این نیروی محتاط را به کار وادارد، و متوازن‌ترین سامانۀ دفاعی‌تان را تربیت کند؟\n بله. احتمالش هست.\n خلاصه آنکه، از منظر فرهنگی، احتمالاً هنوز نباید حداقل در انظار عموم انگشت توی دماغ‌تان کنید. ولی طرح این سؤال از منظر علمی، به شکل تعجب‌برانگیزی بجاست.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nRichtel, Matt . An Elegant Defense: The Extraordinary New Science of the Immune System. William Morrow, 2019\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مت ریکتل نوشته است و در تاریخ ۱۲ مارس ۲۰۱۹ با عنوان «Your Environment Is Cleaner. Your Immune System Has Never Been So Unprepared» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۹ فروردین ۱۳۹۸ با عنوان «لطفاً کمی غیربهداشتی باشید» و ترجمۀ محمد معماریان کرده است. •• مت ریکتل (Matt Richtel) گزارشگری برندۀ جایزۀ پولیتزر است که دربارۀ سلامت، پزشکی، علم و تکنولوژی می‌نویسد. ریکتل از سال ۲۰۰۰ به نیویورک تایمز پیوسته است. ••• این یادداشت گزیده‌ای است از کتاب دفاع متوازن: علم جدید و خارق‌العادۀ  سیستم ایمنی (An Elegant Defense: The Extraordinary New Science of the  Immune System). [۱] موجوداتی میکروسکوپی از شاخۀ بندپایان و ردۀ عنکبوتیان، که به همراه کنه‌ها به زیرردۀ کنه‌سانان تعلق دارند [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653760.json b/train/540653760.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f4a0c69fb3db54361b7d85eb6ee442673d651985
--- /dev/null
+++ b/train/540653760.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور می‌شود عاشق «هر کسی» شد؟",
+  "subtitle": "عشق، انعطاف‌پذیرتر از چیزی است که ما در ذهنمان ساخته‌ایم",
+  "introduction": "مندی لِن کاترون نویسنده و مدرس دانشگاه است و البته یک آدم کاملاً معمولی. وقتی والدین مندی بعد از بیست‌وهشت سال زندگی مشترک از هم جدا شدند و خودش هم در پایان رابطه‌ای ده ساله قرار گرفت، سوال‌های بی پاسخی به سمتش هجوم آوردند: عشق چطور تداوم می‌یابد؟ و آیا هرگز می‌توانیم عشق را به همان شیوه‌ای تجربه کنیم که در فیلم‌ها، کتاب‌ها یا اینستاگرام می‌بینیم؟ کاترون در یکی از محبوب‌ترین یادداشت‌های چند سال اخیر نیویورک تایمز هم از آشفتگی آن روزها می‌گوید و هم از راه‌کاری طلایی‌ که برای عاشق ماندن به دست آورد.",
+  "content": "مندی لِن کاترون، نیویورک‌تایمز — بیش از ۲۰ سال پیش، روانشناسی به نام آرتور آرون موفق شد دو غریبه را در آزمایشگاهش عاشق هم کند. تابستان قبل شیوۀ او را روی خودم پیاده کردم و این‌طور شد که نیمه‌شبی روی یک پل ایستادم و چهار دقیقۀ تمام به چشمان مردی چشم دوختم.\n بگذارید بیشتر توضیح بدهم. غروب همان روز، آن مرد به من گفته بود :«به نظر من با اشتراک‌های کم هم می‌شود عاشق هر کسی شد. اگر این‌طور باشد، چگونه آن شخص را انتخاب می‌کنی؟»\n او از هم‌دانشگاهی‌هایم بود که گه‌گاه در باشگاه صخره‌نوردی هم می‌دیدمش و برایم خیلی مهم نبود که حالا بخواهم به صفحهٔ اینستاگرامش هم نگاهی بیندازم. اما این نخستین باری بود که با هم رودررو وقت می‌گذراندیم.\n پژوهش دکتر آرون را به خاطر آوردم و گفتم «درواقع روانشناسان تلاش کرده‌اند که افراد را عاشق هم کنند. خیلی جالب است. همیشه دلم می‌خواسته امتحانش کنم».\n نخستین باری که دربارهٔ این پژوهش خوانده بودم در گیرودار تمام‌کردن یک رابطه بودم. هربار که به ترک کردن فکر می‌کردم، قلبم بر مغزم چیره می‌شد. مستأصل شده بودم. پس مثل یک آدم دانشگاهی حسابی، سراغ علم رفتم، به امید اینکه آنجا راهی برای عشق‌ورزیدنِ هوشمندانه‌تر وجود داشته باشد.\n این پژوهش را برای دوست هم‌دانشگاهی‌ام توضیح دادم. یک زن و مرد از درهای مجزا وارد آزمایشگاه می‌شوند. رودرروی هم می‌نشینند و به پرسش‌هایی پاسخ می‌دهند که بیشتر و بیشتر شخصی می‌شوند. سپس چهار دقیقه در سکوت به چشم‌های هم خیره می‌شوند. جالب‌ترین بخش ماجرا این بود: شش ماه بعد، دو شرکت کننده با هم ازدواج می‌کنند و همهٔ اعضای آزمایشگاه را به جشن عروسیشان دعوت می‌کنند.\n او گفت «بیا امتحانش کنیم».\n باید اقرار کنم که درواقع آزمایش ما از جهاتی نمی‌توانست با آن پژوهش مطابقت داشته باشد. اول اینکه ما در کافه بودیم نه در آزمایشگاه. دوماً ما با هم غریبه نبودیم. از این گذشته، الان می‌فهمم که پیشنهاد امتحان کردن آزمایشی که برای ایجاد رابطهٔ عاشقانه طراحی شده را کسی می‌دهد یا می‌پذیرد که خودش تمایل داشته باشد این اتفاق بیفتد.\n پرسش‌های دکتر آرون را در گوگل جستجو کردم. ۳۶ تا سؤال بود. تا دو ساعت بعد، گوشی موبایل من از این طرف میز به آن طرف میز می‌رفت و به نوبت به پرسش‌ها پاسخ می‌دادیم.\n\nپرسش‌ها در آغاز بی‌ضرر بودند: «دوست دارید مشهور شوید؟ چگونه؟» و «آخرین باری که برای خودتان آواز خواندید کی بود؟ برای دیگران چطور؟»\n اما به‌سرعت شبیه بازجویی شدند.\n در پاسخ به این سؤال که «سه مورد از اشتراکاتی را  که فکر می‌کنید با شخص مقابلتان دارید نام ببرید» او گفت «فکر می‌کنم هر دو به هم علاقمندیم».\n درحالی که او دو اشتراک دیگر را برمی‌شمرد، من با لبخند قلپ‌قلپ نوشیدنی‌ام را می‌نوشیدم و همان لحظه فراموش کردم دو اشتراک دیگر چه بود. داستان‌هایمان دربارهٔ آخرین باری که گریه کرده بودیم، سوالی که دوست داشتیم از یک طالع‌بین بپرسیم، و رابطه‌ با مادرانمان را برای هم شرح دادیم.\n پرسش‌ها مرا به یاد آزمایش معروف قورباغهٔ آب‌پز انداخت. در این آزمایش قورباغه متوجه گرم ‌شدن آب نمی‌شود تا وقتی که دیگر خیلی دیر شده است. چون سطح حساسیت سوال‌ها به‌تدریج زیاد می‌شد، متوجه نشدم که وارد قلمرو صمیمیت شده‌ایم، تا اینکه ناگهان آنجا بودیم، روندی که طی‌کردن آن در حالت عادی هفته‌ها یا ماه‌ها طول می‌کشید.\n برایم جذاب بود از طریق پاسخ‌هایی که می‌دهم خودم را بازشناسم، اما شناختن او برایم جذاب‌تر بود. وقتی برای دستشویی‌رفتن صحبتمان را قطع کردیم، دیدیم که کافۀ تقریباً خالی، حالا کاملاً پر شده است.\n تنها پشت میزمان نشسته بودم. و برای اولین‌بار در یک ساعت گذشته تازه متوجه اطرافم شدم و با خودم فکر کردم آیا کسی به مکالمهٔ ما گوش داده است. اگر هم گوش داده بودند من نفهمیده بودم و تا دیروقت هم که کافه خلوت شد متوجه نشدم.\n همهٔ ما از خودمان روایتی داریم که به غریبه‌ها و آشنایان ارائه می‌کنیم. اما پرسش‌های دکتر آرون تکیه بر آن روایت را ناممکن می‌کند. تجربهٔ ما شبیه صمیمیت شتابزده‌ای بود که از اردویی تابستانی به یاد می‌آوردم. با دوستی جدید تمام شب را بیدار می‌ماندیم و جزئیات زندگی کوتاهمان را برای هم تعریف می‌کردیم. وقتی در ۱۳ سالگی برای اولین بار از خانه دور می‌شویم، طبیعی است که بخواهیم به‌سرعت کسی را بشناسیم. اما کم پیش می‌آید که زندگی بزرگسالی چنین فرصتی را برایمان مهیا کند.\n دشوارترین لحظه‌ها وقت‌هایی نبود که باید دربارهٔ خودم اعترافی می‌کردم، بلکه زمان‌هایی بود که مجبور بودم دربارهٔ شخص مقابلم نظری جسورانه بدهم. مثل:«پنج مورد از ویژگی‌های مثبتی را که در شخص مقابلتان دیده‌اید به ترتیب بیان کنید» (پرسش ۲۲) و «به شخص مقابلتان بگویید از چه چیز او خوشتان می‌آید؛ این مرتبه کاملاً صادق باشید و چیزهایی بگویید که ممکن است به شخصی که تازه ملاقاتش کرده‌اید نگویید» (پرسش ۲۸).\n در پژوهش دکتر آرون بیشترین تمرکز بر روی ایجاد نزدیکیِ بین فردی است. پژوهش‌های متعددی به‌طور ویژه بررسی کرده‌اند که ما به چه شیوه‌هایی دیگران را با تصویری که از خودمان داریم شریک می‌کنیم. به‌راحتی می‌شود فهمید که این پرسش‌ها چگونه آنچه را برمی‌انگیزند که به آن «خودگستری»۱ می‌گویند. وقتی کسی به شما می‌گوید «از صدایت خوشم می‌آید، همینطور از سلیقه‌ات در انتخاب نوشیدنی و اینکه مورد ستایش دوستانت هستی» دارد به خصوصیات مثبت شما اشاره می‌کند و به‌وضوح نشان می‌دهد که برایتان ارزش قائل است.\n خیلی جالب است  که بشنوید یک نفر چه چیزی را در شما تحسین می‌کند. واقعاً نمی‌دانم چرا تمام مدت، دوره نمی‌افتیم و با خوشرویی از یکدیگر تعریف نمی‌کنیم.\n نیمه‌شب بود که آزمایش ما تمام شد، خیلی بیشتر از ۹۰ دقیقه‌ای که پژوهش اصلی درنظر گرفته بود طول کشید. نگاهی به دور و برم انداختم و احساس کردم تازه بیدار شده‌ام. گفتم «بد هم پیش نرفت. مسلماً راحت‌تر از مرحلهٔ خیره‌شدن به چشم‌های همدیگر بود».\n او درنگی کرد و پرسید «فکر می‌کنی آن را هم باید انجام دهیم؟»\n به اطراف نگاه کردم و گفتم «اینجا؟». آنجا زیادی غیرمعمول و عمومی بود.\n او به سوی پنجره نگاه کرد و گفت «می‌توانیم برویم روی پل».\n شب گرمی بود و من کاملاً هوشیار بودم. به بالاترین نقطهٔ پل رفتیم و چهره به چهرهٔ هم ایستادیم. با دست‌پاچگی زمان‌سنج گوشی‌ام را تنظیم کردم.\n نفس عمیقی کشیدم و گفتم «بسیار خب».\n او هم با لبخند گفت «بسیار خب».\n من تجربهٔ اسکی در شیب‌های بسیار تند، و آویزان‌شدن از صخره با طنابی کوتاه را داشته‌ام، اما خیره‌شدن در چشم‌های کسی، برای چهار دقیقه در سکوت، یکی از هیجان‌انگیزترین و وحشتناک‌ترین تجربه‌های زندگی‌ام بود. لحظات اول را صرف تلاش برای منظم نفس‌کشیدن کردم. بعد از اینکه مدتی خنده‌های عصبی کردیم، بالاخره توانستیم احساس راحتی کنیم.\n می‌دانم که چشم‌ها دریچه‌های روح‌اند، اما راز آن لحظه در این نبود که داشتم به‌واقع یک نفر را می‌دیدم، بلکه در این بود که داشتم به کسی نگاه می‌کردم که او هم واقعاً مرا نگاه می‌کرد. وقتی هراس چنین درکی را به جان خریدم و به آن زمان دادم تا فروبنشیند، به جای غیرمنتظره‌ای رسیدم.\n احساس شجاعتی توأم با گونه‌ای حیرت به من دست داد. بخشی از آن حیرت ناشی از آسیب‌پذیری خودم بود و بخشی دیگر از آن دست حیرت‌هایی بود که وقتی بارها واژه‌ای را تکرار می‌کنید تجربه‌اش می‌کنید. این تکرار باعث می‌شود که واژه مفهومش را از دست بدهد و به آنچه واقعاً هست تبدیل شود، یعنی اصوات سر هم شده.\n برای من همین اتفاق دربارهٔ چشم‌ها افتاد، احساس کردم دیگر دریچه‌ای به روی هیچ چیز نیستند، بلکه توده‌ای از سلول‌های بسیار سودمندند. احساسی که با چشم‌ها آمیخته است از میان رفت و من مسحور واقعیت شگفت‌انگیز زیستی آن شدم: ماهیت کروی‌شکل چشم، عضلات عنبیه و سطح  شیشه‌ای صاف و مرطوب قرنیه. عجیب و فوق‌العاده بود.\n وقتی زمان‌سنج زنگ زد، غافلگیر شدم و کمی هم احساس آسودگی کردم. اما نوعی احساس فقدان هم به من دست داد. از همان موقع داشتم با نگاهی گذشته‌نگر که سوررئال و غیرقابل‌اعتماد بود، بعد از ظهری را که با هم گذراندیم مرور می‌کردم.\n خیلی از ما فکر می‌کنیم عشق، اتفاقی است که برای ما می‌افتد. عاشق می‌شویم، به دامش می‌افتیم،‌ تصادفاً گرفتارش می‌شویم.\n اما چیزی که مرا به این پژوهش علاقمند می‌کند این است که عشق را یک کنش در نظر می‌گیرد. اگر آنچه برای شریک من مهم است برای من هم اهمیت دارد، دلیلش این است که ما دست کم در سه چیز با هم اشتراک داریم، روابط نزدیکی با مادرانمان داریم و چون او اجازه داد تا به او بنگرم.\n به این فکر می‌کردم که این تعامل قرار است سرانجام به کجا برسد. با خودم می‌گفتم اگر به جایی هم نرسد دست کم داستان خوبی از آب درآمد. اما حالا می‌فهمم که داستان اصلاً دربارهٔ ما نبود، دربارهٔ این بود که شناختن شخصی دیگر چه حکایتی دارد، و به همین ترتیب شناخته‌شدن چگونه حکایتی است.\n این حقیقت دارد که نمی‌توانیم انتخاب کنیم چه کسی عاشقمان شود، گرچه من سال‌ها امیدوار بودم خلاف این اتفاق بیافتد. همین‌طور تنها در آسایش و راحتی نیست که می‌توان احساسات عاشقانه خلق کرد. علم به ما می‌گوید که بیولوژی ما اهمیت دارد، بسیاری از کارها را فرومون‌ها و هورمون‌های ما در پشت صحنه انجام می‌دهند.\n باوجود همهٔ این‌ها، دارم به این فکر می‌کنم که عشق، انعطاف‌پذیرتر از چیزی است که ما در ذهنمان ساخته‌ایم. پژوهش آرتور آرون به من آموخت که ایجاد اعتماد و صمیمیت، یعنی احساساتی که عشق برای کامیاب‌شدن به آن‌ها احتیاج دارد، ممکن و حتی ساده است.\n حتماً دارید به این فکر می‌کنید که عاقبت، ما عاشق هم شدیم یا نه. خوب، بله شدیم. گرچه نمی‌توان آن را کاملاً به حساب آن پژوهش گذاشت (چون به هر حال ممکن بود اتفاق بیفتد)، این پژوهش ما را در مسیر رابطه‌ای قرار داد که کاملاً سنجیده پیش رفت. ما هفته‌ها در فضای صمیمی‌ای سپری کردیم که آن شب ساخته بودیم، و منتظر بودیم ببینیم چه می‌شود.\n عشق برای ما اتفاق نیفتاد. ما عاشق همیم چون هر دو این را انتخاب کردیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: •        این مطلب را مندی لِن کاترون نوشته است و در تاریخ ۹ ژانویهٔ ۲۰۱۵ با عنوان «To Fall in Love With Anyone, Do This» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۸ با عنوان «چطور می‌شود عاشق ‘هر کسی’ شد؟» و ترجمهٔ عرفانه محبی منتشر کرده است. •        مندی لِن کاترون (Mandy Len Catron) نویسندهٔ امریکایی‌تبارِ ساکن کانادا و مدرس نویسندگی در دانشگاه بریتیش کلمبیای ونکوور است. نوشته‌های او در نیویورک‌تایمز و واشنگتن‌پست به چاپ رسیده است. کتاب او با عنوان چگونه عاشق هر کسی شویم: جستارهایی در قالب زندگی‌نامه (How to Fall in Love With Anyone: A Memoir in Essays) در سال ۲۰۱۷ منتشر شد.\n[۱] Self-expansion\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653761.json b/train/540653761.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e1cd44808d75585bb9bd9ac647aaec4dd70832a4
--- /dev/null
+++ b/train/540653761.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "سابقۀ اهمال‌کاری بشر به یونان باستان می‌رسد",
+  "subtitle": "مغز ما طوری طراحی شده است که اهمال‌کاری کند، پس برای انجام به‌موقع کارهایمان چه باید بکنیم؟",
+  "introduction": "تحقیقی که دربارۀ حالات احساسی افراد در ساعات شبانه‌روز انجام شده بود، نشان داد ما انسان‌ها معمولاً شب‌ها قبل از خواب و صبح‌ها که تازه از خواب بیدار شده‌ایم، بیش از هر ساعت دیگری، احساس آسودگی و خوشحالی می‌کنیم. شاید دلیل این حس خوشبختی آن باشد که هر شب تصمیم می‌گیریم فردا کلی از کارهای عقب‌مانده‌مان را انجام دهیم، و صبح‌ها می‌خواهیم روز بی‌نظیری بسازیم. اما به محض آنکه از جایمان بلند می‌شویم، همۀ اهدافمان دود می‌شود و هوا می‌رود. چرا نمی‌توانیم اهمال‌کاری را کنار بگذاریم؟",
+  "content": "جیمز کلیر — ویکتور هوگو، در تابستان ۱۸۳۰، برای تحویل داستانش با یک ضرب‌الاجل غیرممکن روبرو شده بود. یک سال قبل از آن، ویکتور هوگو به ناشرش قول یک کتاب جدید را داده بود. اما بجای نوشتن، آن سال را صرف مهمان‌هایش و مسائل دیگر کرده بود و کارش را به تعویق انداخته بود. ناشرش هم که دست خالی مانده‌ بود، در واکنش به این رفتار هوگو، ضرب‌الاجلی برای کمتر از شش ماه آینده تعیین کرده بود. گفته بود این کتاب باید تا فوریۀ ۱۸۳۱ تمام شود.\n هوگو نقشه‌ای ترتیب داد تا اهمال‌کاری‌اش را شکست بدهد. تمام لباس‌هایش را جمع کرد و به کسی سپرد تا آن‌ها را در صندوقی مهر و موم کند. هیچ چیزی جز یک ردای بزرگ برایش باقی نمانده بود که بپوشد. اینکه برای بیرون رفتن هیچ لباس مناسبی نداشت، سبب شد که حواسش به کار خودش جلب شود. تمام پاییز و زمستان سال ۱۸۳۰ به سرعت فقط نوشت و نوشت. گوژپشت نتردام دو هفته زودتر از موعد، در ۱۴ ژانویۀ ۱۸۳۱ منتشر شد.\n مسئلۀ دیرینۀ آکراسیا آدم‌ها قرن‌هاست که کارهایشان را به تعویق می‌اندازند. حتی هنرمند پرکاری مثل ویکتور هوگو هم مصون از تشویش‌های زندگی روزمره نیست. در واقع، فیلسوفان یونان باستان، چون سقراط و ارسطو، برای این رفتار واژه‌ای را جعل کرده‌اند: آکراسیا.\n آکراسیا حالتی است که در آن برخلاف آنچه می‌دانی درست است رفتار می‌کنی. زمانی ا‌ست که کاری انجام می‌دهی در حالی که می‌دانی درست نیست، و واقفی به این که درست این است که کار دیگری را انجام بدهی. اگر بخواهیم توضیح ساده‌تری بدهیم، باید بگوییم آکراسیا پشت گوش انداختن، یا نداشتن خودکنترلی‌ است. آکراسیا آن چیزی‌ است که سبب می‌شود به دنبال کاری که بر عهده‌ات گذاشته‌ شده نروی و دائماً به تعویقش بیندازی.\n چرا ویکتور هوگو نوشتن یک اثر را می‌پذیرد ولی بیشتر از یک سال نوشتن آن را پشت گوش می‌اندازد؟ چرا ما برنامه‌ریزی می‌کنیم، ضرب‌الاجل هم تعیین می‌کنیم ولی باز نمی‌توانیم پی‌اش را بگیریم و انجامش دهیم؟\n چرا برنامه‌ریزی می‌کنیم، اما به آن عمل نمی‌کنیم؟ برای تحلیل این که چرا آکراسیا لجام زندگی ما را در دست دارد و ما دائماً در دام اهمال‌کاری گرفتار می‌شویم، باید از مفهومی در اقتصاد رفتاری کمک بگیریم: تناقض زمان.\n تناقض زمان، می‌‌گوید مغز انسان، به پاداش‌های نقد بیشتر بها می‌دهد تا پاداش‌های نسیه‌ و طولانی مدت.\n\nوقتی دارید برای خودتان برنامه‌ریزی می‌کنید که مثلاً وزنتان را کاهش دهید یا یک کتاب بنویسید یا زبانی جدید بیاموزید، در واقع دارید برای خود آینده‌تان برنامه‌ریزی می‌کنید. دارید تجسم می کنید که می‌خواهید زندگی‌تان در آینده چگونه باشد و زمانی که به آینده فکر می‌کنید، برای مغزتان آسان است که ارزش کارهای خود را با منافع بلندمدت بسنجد.\n اما وقتی زمان تصمیم‌گیری فرا می‌رسد، دیگر برای خود آینده‌تان تصمیم نمی‌گیرید. حالا دیگر دارید همان لحظه را تجربه می‌کنید و مغزتان دارد به خود همین حالایتان می‌اندیشد. پژوهشگران به این نتیجه رسیده‌اند که خود اکنون‌تان، حقیقتاً لذت‌های فوری و نقد را می‌پسندد، نه پاداش‌های نسیه را. به همین خاطر هم هست که وقتی در رختخواب هستید، در خود انگیزۀ عظیمی برای ایجاد تغییری بزرگ در زندگی‌تان احساس می‌کنید. اما به محض اینکه از جایتان بلند شدید، مجدداً خودتان را اسیر چنگال شیوه‌های پیشین زندگی‌تان می‌بینید. مغزتان به دستاوردهای کلان آینده، تا وقتی بها می‌دهد که در همان آینده باشند. اما وقتی که نوبت به حال می‌رسد، فقط برای لذات آنی ارزش قائل است.\n این مسئله سبب می‌شود قابلیت به‌تعویق انداختنِ لذات آنی، نشانۀ بزرگی برای موفقیت‌های آتی باشد. فهم اینکه چگونه بتوانیم در برابر جاذبۀ لذات آنی بایستیم، تازه آن هم نه همیشه، بلکه همین که گاه‌گداری بتوانیم مقاومت کنیم، می‌تواند پلی باشد بین آنچه اکنون هستیم و آنچه می‌خواهیم بشویم.\n دستورالعملی برای غلبه بر اهمال‌کاری برای چیره‌شدن بر آکراسیا، و شکست‌دادن اهمال‌کاری، و پیگیریِ آنچه باید انجام دهیم، سه را پیش روی ماست:\n استراتژی اول:\n اعمال آیندۀ خود را طراحی کنید زمانی که ویکتور هوگو لباس‌هایش را در صندوقی مهر و موم کرد و در نتیجۀ آن توانست بر کارش متمرکز شود، در واقع داشت دست به عملی می‌زد که روان‌شناسان اصطلاحاً به آن «دستاویز الزام‌آور» می‌گویند.\n دستاویز الزام‌آور، انتخابی ا‌ست که در زمان حال می‌کنید تا عملکرد آینده‌تان را کنترل کنید. این راهی ا‌ست برای محدود‌کردن رفتار آینده، چسبیدن به عادات خوب و مصون ماندن از عادات بد.\n\nراه‌های زیادی برای ایجاد دستاویز الزام‌آور هست. می‌شود برای کاهش پرخوری، مواد غذایی را بجای یک خرید کلی، روز به روز بخرید. برای اجتناب از قمارهای احتمالی آینده، می‌شود داوطلبانه، نام خود را در فهرست منع‌شدگان از کازینو و سایت‌های پوکرِ آنلاین نوشت. حتی شنیده‌ام که بعضی ورزشکارهایی که باید وزن‌کشی شوند، برای اینکه وسوسه نشوند فست‌فود بخرند، در هفتۀ قبل از وزن‌کشی، همه روزه کیف پولشان را در خانه می‌گذارند و بعد بیرون می‌روند.\n البته شیوه‌ها، بسته به شرایط متفاوت است. اما پیام این استراتژی، یکی است: دستاویزهای الزام‌آور می‌توانند کمک کنند تا بتوانید رفتار آیندۀ خود را تعیین کنید. راهی بیابید تا در رقم‌زدن رفتار آیندۀ خودتان پیش‌دستی کنید، نه این که به ارادۀ آنی خود متکی باشید. نویسندۀ رفتار بعدی خود باشید. نه قربانی آن.\n استراتژی دوم:\n تا می‌توانید نیروی اصطکاکی که مانع شروع می‌شود را کاهش دهید. همیشه عذاب وجدان و احساس گناه اهمال‌کاری، از رنج شروع کارها بیشتر است. الیزر یودکوفسکی می‌گوید: اگر لحظات زندگی را با هم مقایسه کنیم، لحظه‌ای که در حال انجام کاری طاقت‌فرسا هستیم، کمتر از لحظه‌ای که آن را به تعویق می‌اندازیم رنج‌آور است.\n پس چرا همچنان اهمال‌کاری می‌کنیم؟ به خاطر اینکه قسمت سخت ماجرا، حین انجام کار نیست، شروع‌کردن آن است. نیروی اصطکاکی که مانع انجام یک کار است، تماماً در قسمت شروع ماجرا جمع شده است. غالباً وقتی که کاری را شروع کردی، انجامش برایت خیلی راحت‌تر می‌شود. برای همین، وقتی می‌خواهی عادت رفتاری جدیدی را برای خودت ایجاد کنی، بیشتر از اینکه نگران این باشی که آیا موفق می‌شوی یا نه، باید تمرکزت بر این باشد که عادتِ شروع‌کردن به کار را برای خودت ملکه کنی.\n باید دائماً اندازۀ عادت‌هایت را کوچک و کوچک‌تر کنی تا شروع کردنشان سخت نباشد. تمام هم و غم خودت را بگذار تا یک رسم تازه را بسازی و تا جای ممکن آن را ساده کن تا بتوانی شروعش کنی. تا وقتی در شروع کردن کارها متخصص نشده‌ای، هرگز نگران نتیجۀ آن‌ها نباش.\n استراتژی سوم:\n  مقاصد اجرایی را بکار ببند مقصد اجرایی داشتن یعنی تصمیم‌ برای به اجرا درآوردن رفتاری مشخص در بازۀ زمانی مشخصی در آینده. مثلاً می‌گویی: من در فلان تاریخ در فلان ساعت و در فلان مکان مشخص، حداقل نیم ساعت ورزش می‌کنم.\n صدها پژوهش و مقاله وجود دارد که نشان می‌دهد مقاصد اجرایی چگونه در همۀ شاخه‌ها به کار می‌آیند. از عادت به ورزش‌کردن گرفته تا واکسن سرماخوردگی. در پژوهش مربوط به واکسن سرماخوردگی، محققان، گروهی متشکل از ۳۲۷۲ نفر از کارکنان یک شرکت در  میدوسترن را مورد مطالعه قرار دادند و دریافتند کارمندانی که تاریخ و زمان خاصی را برای رسیدن به این مقصود تعیین کرده بودند، به احتمال بسیار بیشتری موفق به پی‌گیری و انجام آن در هفته‌های بعد شدند.\n به نظر ساده می‌رسد که کارهایی که برای آن‌ها در آینده زمان‌بندی مشخصی ایجاد شده، می‌توانند محقق شوند. اما آنچه من پیشتر به آن اشاره کردم این بود که مقاصد اجرایی جزئی، برای محقق شدن، دو یا سه برابر شانس بیشتری دارند.\n نبرد با آکراسیا مغز ما پاداش‌های نقد و کوتاه‌مدت را همیشه نسبت به پاداش‌های بلند مدت ترجیح می‌دهد. این صرفاً پیامد شیوۀ عملکرد مغز ماست. با پذیرفتن این تمایل ذاتی، ناچاریم دائماً استراتژی‌های مضحکی به کار بندیم تا بتوانیم کارهایمان را انجام دهیم. درست همانطور که ویکتور هوگو تمام لباس‌هایش را در صندوقی مهر و موم کرد تا بتواند کتابش را بنویسد. اما به نظر من می‌ارزد. اگر هدفتان برایتان مهم است، می‌ارزد که وقت بگذارید و از این قبیل بهانه‌های الزام‌آور را بسازید.\n ارسطو در برابر آکراسیا، انکراسیا را بکار می‌برد. آکراسیا به معنای گرایش ماست به اینکه قربانیِ اهمال‌کاری بشویم و انکراسیا به معنی تسلط بر نفس است. طراحی اعمال آینده، کاستن از نیروی اصطکاک مانع از شروع، و به‌کارگیری مقاصد اجرایی، گام‌هایی ساده‌اند تا بتوانیم به‌جای زندگی‌ای که اسیر چنگال آکراسیا است، زندگی‌ای در بستر انکراسیا را تجربه کنیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nClear, James. Atomic habits: An easy & proven way to build good habits & break bad ones. Penguin, 2018\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب برشی از کتاب خرده‌ عادت‌ها است که با عنوان «The Akrasia Effect: Why We Don’t Follow Through on What We Set Out to Do and What to Do About It» در وب‌سایت شخصی نویسندۀ آن، جیمز کلیر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۸ اردیبهشت ۱۳۹۸ با عنوان «سابقۀ اهمال‌کاری بشر به یونان باستان می‌رسد» و ترجمۀ عبدالحمید ضرابی منتشر کرده است. •• جیمز کلیر (James Clear) نویسنده، کارآفرین و عکاس آمریکایی است. او دربارۀ روان‌شناسی، سلامت روان و خلاقیت مطالعه می‌کند و دربارۀ استعدادها و عادت‌های بشری می‌نویسد خرده عادت‌ها اولین کتاب اوست. ••• این مقاله برشی است از فصل ۱۴ کتاب خرده عادت‌ها."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653762.json b/train/540653762.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..fd1fe6df86b45cb3406abceb8fd22acafc50818c
--- /dev/null
+++ b/train/540653762.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آدم‌ها در لحظۀ مرگ خود چه چیزهایی می‌گویند؟",
+  "subtitle": "آغازشدنِ زبان در کودکان شگفت‌انگیز است، اما رویداد جالب‌تری وجود دارد: پایان زبان در انسان‌های در انتظارِ مرگ",
+  "introduction": "آخرین کلماتی که آدم‌ها پیش از مرگ خود می‌گویند بسیار رمزآلود و دردناک است: کلماتی که انگار دربارۀ جایی ماورای دنیاست. محتضران از آدم‌هایی می‌گویند که ما نمی‌بینیم یا داستان‌هایی روایت می‌کنند که هیچ چفت‌وبستی ندارند. گاهی می‌گویند احساس می‌کنند در فضا معلق‌اند، با آنکه محکم توی تخت‌شان دراز کشیده‌اند، یا می‌خواهند بروند سفر، وقتی نمی‌توانند از جایشان برخیزند. چند پژوهشگر به‌دنبال آن بوده‌اند که این حرف‌ها چه چیزهایی دربارۀ ماهیت زبان بشری می‌گویند؟",
+  "content": "مایکل اِرارد، آتلانتیک — مورت فلیکس دوست داشت بگوید معنای اسمش، در زبان لاتین، «مرگ خوش» است. وقتی آنفولانزا گرفت به‌شوخی به همسرش، سوزان، می‌گفت دوست دارد در بستر مرگش «سرود شادی» بتهوون نواخته شود. اما هنگامی‌که پایان زندگی‌اش در سن ۷۷سالگی فرارسید، در اتاق مطالعۀ منزلش در برکلی دراز کشیده بود، سرطان بدنش را درنوردیده بود و مورفین هوشیاری‌اش را تحت تأثیر قرار داده بود. وانگهی، ازآنجایی‌که قوایش طی سه هفته در سال ۲۰۱۲ تحلیل رفته بود، نه علاقه‌ای به موسیقی داشت و نه میلی به غذا؛ به همسرش گفت: «بس است. ممنونم، دوستت دارم و بس است». صبح روز بعد که سوزان از پله‌ها پایین آمد، دید فلیکس مرده است.\n فلیکس در آن سه هفته صحبت کرده بود. او روان‌شناسی بالینی بود که در سرتاسر عمرش شعر هم می‌گفت و اگرچه سخنان پایانی عمرش آن‌قدرها معنایی نداشتند، اما به نظر می‌رسید برآمده از توجهش به زبان باشند. جایی گفته بود: «بسیارهای بسیاری است در اندوه»، و در جایی دیگر: «مرا از اینجا پایین بیاورید»، «مقامم را از دست داده‌ام». عجیب‌تر از همه برای اعضای خانواده‌اش این بود که یک خداناباور مادام‌العمر خیال می‌کرد فرشتگان را می‌بیند و از شلوغی اتاق، باوجودی‌که کسی آنجا نبود، شکایت می‌کرد.\n لیسا اسمارت، دختر ۵۳سالۀ فلیکس، در آن روزهای پایانی کنار تخت پدر نشسته بود و گفته‌هایش را یادداشت می‌کرد. اسمارت در سال ۱۹۸۰ از دانشگاه برکلی کارشناسی زبان‌شناسی گرفت و در حوزۀ آموزشِ خواندن و نوشتن به بزرگ‌سالان مشغول به کار شد. او می‌گوید نوشتن حرف‌های بی‌سروته فلیکس برایش سازوکاری بود برای کنار آمدن با آن شرایط دشوار. اسمارت که خود زمانی شاعر بوده (در کودکی شعر می‌فروخت؛ درست مانند دیگر کودکانی که لیموناد می‌فروشند، او نیز سه شعر را به قیمت یک پنی می‌فروخت) دستور زبان بی‌چفت‌وبست و تخیل سورئال پدرش را می‌ستود. اسمارت با خودش فکر می‌کرد ممکن است یادداشت‌هایش ارزشی علمی داشته باشند، و درنهایت در سال ۲۰۱۷ کتابی به نام واژگان در آستانه۱ منتشر کرد، کتابی دربارۀ الگوهای زبان‌شناختیِ دوهزار گفته از ۱۸۱ فردِ در حال مرگ، و ازجمله پدر خودش.\n این کتاب، علی‌رغم محدودیت‌هایی که دارد، منحصربه‌فرد است. تنها کتاب منتشرشده‌ای است که من، در جست‌وجو برای ارضای حس کنجکاوی‌ام دربارۀ نحوۀ صحبت‌کردنِ آدم‌های محتضر یافتم. از مجموعه‌های «آخرین کلمات» باخبرم؛ مجموعه‌هایی فصیح و شیوا که نمی‌توانند، به معنای دقیق کلمه، توانایی‌های زبان‌شناختی محتضران را نشان دهند. معلوم شد افراد انگشت‌شماری به بررسی این الگوهای واقعی زبان‌شناختی نشسته‌اند و اینکه، برای یافتن یک نمونۀ درست و حسابی، باید به سال ۱۹۲۱ به کارهای آرتور مک‌دونالد، انسان‌شناس آمریکایی، بازگشت.\n مک‌دونالد، برای ارزیابی «شرایط ذهنی افراد درست پیش از لحظۀ مرگ»، به انسان‌شناسیِ واپسین کلمات روی آورد، یعنی تنها بدنۀ زبان‌شناختی‌ای که آن زمان در دسترس بود. او افراد را به ده دستۀ شغلی (سیاستمدار، فیلسوف، شاعر و غیره) تقسیم، و کلمات واپسین آن‌ها را در مقولاتی مانند کنایی، فکاهی، و حاکی از خشنودی کدگذاری کرد. مک‌دونالد متوجه شد که نظامی‌ها «به‌نسبت بیشترین میزانِ درخواست‌ها، دستورات یا تذکر‌ها» را داشتند، درحالی‌که فیلسوفان (که دربرگیرندۀ ریاضی‌دانان و مربیان هم می‌شد) بیشترین «پرسش‌ها، پاسخ‌ها و عبارات تعجبی» را به خود اختصاص داده بودند. مذهبی‌ها و اعضای خاندان‌های سلطنتی بیشترین واژگان را برای ابراز خشنودی یا ناخشنودی به کار می‌بردند، درحالی‌که استفاده از کلمات اخیر در میان هنرمندان و دانشمندان از بقیه کمتر بود.\n کارل گوتکه، اندیشمند آلمانی، در کتاب واپسین کلمات، که پیرامون دل‌بستگی طولانی غرب بدین موضوع است، می‌نویسد کارهای مک‌دونالد «ظاهراً تنها تلاش برای ارزیابی واپسین کلمات از راه کمّی‌سازی آن‌هاست، و از این رهگذر به نتایجی کم‌نظیر رسیده است». کار مک‌دونالد در اصل نشان می‌دهد که ما نیازمند داده‌هایی بهتر دربارۀ توانایی‌های کلامی و غیرکلامی در پایان زندگی هستیم. نکته‌ای که گوتکه مرتب تکرار می‌کند این است که مجموعه‌های واپسین کلمات، بدان معنایی که از قرن ۱۷ به بعد در زبان‎‌های گوناگون منتشر شده‌اند، بیش از آنکه «واقعیات تاریخی مستند» باشند، محصول شیفتگی‌ها و نگرانی‌هایی بوده‌اند که در هر دوران حول مفهوم مرگ وجود داشته است. چنین مجموعه‌هایی چیز زیادی دربارۀ توانایی واقعی یک فرد محتضر در برقراری ارتباط به ما نمی‌گویند.\n\nبرخی رهیافت‌های معاصر از آن واگویه‌های سخنورانه‌ای که پیش‌تر رایج بودند فراتر رفته، و بر احساسات و ارتباطات تمرکز کرده‌اند. هدف کتاب‌هایی مانند آخرین هدایا۲، که دو پرستار آسایشگاه به نام‌های مگی کالانان و پاتریشیا کلی در سال ۱۹۹۲ منتشرش کردند، و کتاب گفت‌وگوهای واپسین۳، که در سال ۲۰۰۷ به‌دست مائورین کیلِی، اندیشمند مطالعات ارتباطات در دانشگاه ایالتی تگزاس و جولی یینگ‌لینگ، استاد بازنشستۀ دانشگاه ایالتی هامبورت، منتشر شد بهبود مهارت‌های زندگان برای داشتن گفت‌وگوهایی مهم‌تر و معنادارتر با محتضران است. تمرکز قرن‌های گذشته بر واپسین کلمات جای خود را به توجهی معاصر به واپسین گفت‌وگوها و حتی تعاملات غیرکلامی داده است. کالانان و کلی می‌نویسند: «هرچقدر فرد ضعیف‌تر و خواب‌آلوده‌تر شود، ارتباطش با دیگران نامحسوس‌تر می‌گردد. حتی زمانی که افراد ضعیف‌تر از آن هستند که صحبت کنند، یا هوشیاری‌شان را از دست داده‌اند، بازهم می‌توانند بشنوند، شنوایی آخرین حسی است که از کار می‌افتد».\n کمی پس از مرگ جورج دبلیو. بوش، که آخرین کلماتش (مدام به پسرش، جورج دبلیو. بوش، می‌گفت: «من هم دوستت دارم») به‌شکلی گسترده در رسانه‌ها پخش شد، با مائورین کیلِی صحبت کردم. او گفت این کلمات می‌باید در زمینهٔ یک گفت‌وگو دیده شوند و به همین ترتیب تمامی آن گفت‌وگوهای قبلی با اعضای خانواده که درنهایت به آنجا ختم شده بود (نخست پسرش به او گفته بود «دوستت دارم»).\n کیلِی می‌گوید در پایان زندگی بیشتر تعاملات غیرکلامی خواهند بود چراکه، همزمان با رو به افول نهادن بدن، فرد قوای جسمانی و حتی ظرفیت ریوی‌اش را برای گفتارهای طولانی از دست می‌دهد. او می‌گوید: «افراد نجوا می‌کنند، بریده‌بریده حرف می‌زنند و این تمامی آن چیزی است که در توان دارند». داروها، دهان خشک‌شده، و دندان‌ مصنوعی ارتباط برقرارکردن را محدود می‌سازند. او همچنین اشاره می‌کند که اعضای خانواده از وضعیت نیمه هوشیارِ بیمار سود می‌برند تا حرف‌های خود را بزنند، یعنی زمانی که فرد محتضر نمی‌تواند میان کلام آنان بدود یا اعتراض کند.\n بسیاری از افراد، به‌ویژه اگر مبتلا به آلزایمر یا زوال عقل پیشرفته باشند، در چنان سکوتی می‌میرند که آن‌ها را از تمامی سال‌های زبانمند‌شان تهی می‌سازد. به نظر می‌رسد عده‌ای‌شان هم که سخن می‌گویند نیز از زبانی پیش‌پاافتاده استفاده می‌کنند. از دکتری شنیدم که بعضی اغلب می‌گویند «لعنتی، لعنتی». معمولاً اسم زن، شوهر، یا فرزندانشان را به زبان می‌آورند. هایو شوماخر، در مقاله‌ای در شمارۀ سپتامبر مجلۀ اشپیگل، می‌نویسد: «یک پرستار آسایشگاه به من گفت واپسین کلماتِ افراد محتضر اغلب شبیه یکدیگر است؛ تقریباً همه با آخرین نفسشان می‌گویند ‘مادر’ یا ‘مامان’».\n بااین‌حال هنوز تعاملات هستند که مرا دل‌بستۀ خود می‌کنند، پاره‌ای بدان دلیل که بافت بینا‌فردیِ نامحسوسشان در هنگام نوشتن از دست می‌رود. یکی از دوستان زبان‌شناس من، زمان مرگ مادربزرگش، کنار او نشست و نامش را به زبان آورد. مادربزرگ چشم‌هایش را گشود، نگاهی به او انداخت و از دنیا رفت. آنچه در این توصیف ساده از قلم افتاده این است که وقتی دوستم داشت این صحنه را تعریف می‌کرد، لحظه‌ای مکث کرد و مردمک‌هایش به لرزه افتاد.\n در ادبیات علمی، توضیحی دربارۀ اصول واپسین واژگان یا واپسین تعاملات به چشم نمی‌خورد. بیشترین جزئیات زبان‌شناختی مربوط به روان‌آشفتگی۴ است، که شامل از‌دست‌دادن هوشیاری، ناتوانی در یافتن واژگان، بی‌قراری و اجتناب از تعاملات اجتماعی می‌گردد. تمامی افراد، صرف‌نظر از سن، پس از عمل جراحی به روان‌آشفتگی دچار می‌شوند. این اختلال همچنین در پایان عمر شایع بوده و یکی از نشانه‌های رایج کم‌آبی و مصرف بیش‌ازحد آرام‌بخش است. سندی مک‌لئود، روان‌پزشک نیوزیلندی، می‌نویسد روان‌آشفتگی به‌قدری فراگیر است که «حتی می‌توان بیمارانی که در مراحل نهاییِ بیماری‌های بدخیم بدان دچار نمی‌شوند را استثنا محسوب کرد». تقریباً نیمی از افرادی که روان‌آشفتگیِ پس از عمل جراحی بهبود یافته‌اند تجربۀ هراسناک و سردرگم آن را به یاد می‌آورند. طی یک تحقیق در سوئد، بیماری تجربه‌اش را این‌گونه بیان می‌کند: « بعد از عمل جراحی و بقیۀ چیزها، مطمئناً نوعی احساس خستگی داشتم… و نمی‌دانستم کجا هستم. احساس کردم، به‌نحوی، در مه باشم. تنها پرهیبی مبهم از همه‌چیز می‌دیدم». چند نفر هنگام رویارویی با مرگ در وضعیتی مشابه قرار می‌گیرند؟ فقط می‌توانیم حدس و گمان بزنیم.\n ما، به‌لطف دهه‌ها پژوهش علمی روی کودکان و نوزادان و حتی کودکان درون رحم، درکی غنی از آغاز زبان داریم، اما اگر بخواهید بدانید چگونه زبان در محتضران پایان می‌یابد، چیزی به‌جز دانشی دست‌اول که با درد و اندوه به دست آمده نخواهید یافت.\n لیسا اسمارت پس از مرگ پدرش با پرسش‌هایی بی‌پایان دربارۀ چیزهایی که از او شنیده بود تنها ماند، و درنتیجه به فکر ادامۀ تحصیل افتاد و به دانشکده‌های گوناگون طرحی تحقیقاتی پیرامون مطالعۀ دانشگاهی واپسین کلمات ارائه کرد. پس‌ازآنکه هیچ دانشگاهی درخواستش را نپذیرفت، مستقلاً شروع به مصاحبه با اعضای خانواده و کادرهای پزشکی کرد. این کار منجر به همکاری او با ریموند مودی شد: روان‌پزشکی متولد ویرجینیا، که بیش از هر چیز  به‌یُمن کار بر «تجربۀ نزدیک مرگ» در کتاب پرفروشش در سال ۱۹۷۵ به نام زندگی پس از زندگی۵ مشهور است. او علاقه‌ای درازمدت به آنچه «مهملات پیش از مرگ» می‌خواند داشته است و در همان مطالعه‌ای به اسمارت کمک کرد که بعدها تبدیل به کتاب واژگان در آستانه شد، کتابی براساس گفته‌های پدر اسمارت و گفته‌های دیگری که از طریق وب‌سایتی گردآوری شدند که خود اسمارت نامش را پروژۀ واپسین واژگان نهاد.\n یکی از الگوهای رایجی که اسمارت بدان اشاره کرده این است که هنگامی‌که پدرش، فلیکس، ضمایری مانند «این» را به کار می‌برد مشخصاً به چیزی اشاره نداشت. یک‌بار گفت: «می‌خواهم یک‌جوری این‌ها را پایین بکشم… واقعاً نمی‌دانم… چسبیدن به زمین دیگر کافی است». این‌ها به چه چیزی اشاره دارد؟ به نظر می‌رسید حس بدنش در فضا تغییر می‌کند. او گفت: «باید به آن پایین بروم. باید بروم پایین». ولی هیچ‌چیز آن زیر وجود نداشت.\n او همچنین کلمات و عبارت‌هایی را تکرار می‌کرد که اغلب معنایی نداشتند: «بُعد سبز! بُعد سبز!» (تکرار در افراد مبتلا به زوال عقل و افراد روان‌آشفته شایع است). اسمارت متوجه شد تکرارها اغلب نشان‌دهندۀ مضامینی مانند قدردانی و مقاومت در برابر مرگ هستند. بااین‌حال موتیف‌های غیرمنتظره‌ای نیز وجود داشتند، مانند چرخه‌ها، اعداد و اشارات بدنی. فلیکس گفته بود: «باید بیرون بروم، بیرون بروم! بیرون از این زندگی».\n اسمارت می‌گوید شگفت‌انگیزترین بخش گفتار مردم روایت‌هایی هستند که ذره‌ذره، در طول روزها، آشکار می‌شوند: مردی ابتدا دربارۀ قطاری صحبت کرده بود که در ایستگاه گیر افتاده است؛ چند روز بعد به قطاری تعمیرشده اشاره کرده بود، و چند هفتۀ بعد گفته بود قطار به‌سمت شمال حرکت می‌کند.\n اسمارت می‌گوید: «اگر داخل اتاقی شوید و بشنوید کسی که دوستش دارید می‌گوید یک قهرمان مشت‌زنی کنار تخت من ایستاده‌ است، به نظر تنها نوعی توهم می‌آید. اما اگر در طول زمان ببینید مدام در مورد قهرمان مشت‌زنی صحبت می‌کند، و از او می‌خواهد این لباس را بپوشد یا آن کار را انجام دهد، با خودتان می‌گویید وای! اینجا یک روایت در جریان است». او تصور می‌کند پیگیری این خطوط داستانی از نظر بالینی مفید خواهد بود، به‌ویژه زمانی که داستان‌ها به نتیجه می‌رسند ممکن است بازتابی از احساس پایان قریب‌الوقوع در فرد باشد.\n کالانان و کِلی، دو پرستار آسایشگاه، در کتاب هدایای نهایی۶ اشاره می‌کنند که: «محتضران اغلب استعارۀ سفر را به کار می‌گیرند تا به اطرافیانشان هشدار دهند زمان مرگشان فرا رسیده است». آن‌ها، از قول دختری ۱۷ساله که داشت از سرطان می‌مرد و پریشان بود چون نمی‌توانست نقشه را بیابد، چنین نقل می‌کنند: «اگر نقشه را پیدا می‌کردم به خانه می‌رفتم. نقشه کجاست؟ می‌خواهم بروم خانه!» اسمارت هم به این استعاره‌های سفر اشاره کرده است؛ اگرچه می‌نویسد که به نظر می‌رسد محتضران به‌طور کلی استعاری‌تر می‌شوند (بااین‌حال، افراد مبتلا به زوال عقل و آلزایمر با دشواری‌هایی برای فهم زبان تمثیلی دست‌به‌گریبان‌اند، و انسان‌شناسی که بر احتضار در فرهنگ‌های دیگر کار می‌کند به من گفت استعاره‌های سفر همه‌جا فراگیر نیستند).\n توصیفاتی -هرچند ابتدایی- دربارۀ زبان در پایان زندگی نه‌تنها درک زبان‌شناختی را گسترش می‌دهد، بلکه مزایایی دارد برای خود محتضران  و برای آن‌هایی که با محتضران کار می‌کنند. کارشناسان به من گفتند یک نقشۀ راهِ باجزئیات دربارۀ تغییرات می‌تواند به مردم کمک کند با ترسشان از مرگ مقابله کنند و نوعی احساس کنترل به آن‌ها ببخشد. همچنین می‌تواند پرتوی بر این موضوع بتاباند که چگونه بهتر با محتضران ارتباط برقرار کنیم. در برنامه‌های آموزشی پرستارانِ آسایشگاه‌ها نیز می‌توان تفاوت در استعاره‌های فرهنگی را گنجاند، به‌ویژه برای آن دسته که چارچوب فرهنگی متفاوتی با بیمارانشان دارند.\n ارتباطات پایان زندگی تنها در صورتی موضوعیت خواهد یافت که زندگی طولانی‌تر شود و مرگ‌های بیشتری در مؤسسات اتفاق افتد. بیشتر مردم کشورهای توسعه‌یافته، مانند نیاکانشان، سریع و ناگهانی نمی‌میرند. بسیاری از افراد، به‌لطف پیشرفت‌های پزشکی و مراقبت‌های پیشگیرانه، احتمالاً در اثر نوعی سرطان یا نوعی بیماری اندامی (در بیشتر موارد بیماری‌های قلبی عروقی) و یا طول عمر از دنیا می‌روند. چنین مرگ‌هایی معمولاً کند و طولانی خواهند بود و احتمالاً در بیمارستان‌ها، آسایشگاه‌ها، خانه‌های سالمندان و زیر نظر تیمی از متخصصان پزشکی رخ می‌دهند. در چنین شرایطی، افراد تنها تا زمانی می‌توانند در تصمیم‌گیری پیرامون مراقبت‌هایشان نقشی داشته باشند که بتوانند ارتباط برقرار کنند. دانشِ بیشتر در مورد پایان زبان و شیوۀ ارتباطی محتضران عاملیت بیشتر و طولانی‌تری به بیماران می‌دهد.\n بااین‌حال، مطالعۀ زبان و تعاملات در پایان زندگی همچنان یک چالش است، آن‌هم به‌دلیل تابوهای فرهنگیِ حولِ مرگ و نگرانی‌های اخلاقی دربارۀ حضور دانشمندان در کنار محتضران. کارشناسان همچنین توجه مرا به این نکته جلب کردند که هر مرگ به‌شکلی منحصربه‌فرد رخ می‌نماید. این یعنی چندگانگی‌ای که علم را با دشواری مواجه می‌سازد.\n در قلمرو مراکز مراقبتی، دکترها هستند که اولویت‌ها را تعیین می‌کنند. ون‌ینگ سیلویا چو، یکی از مدیربرنامه‌ها در برنامۀ تحقیقات رفتاریِ مرکز ملی سرطان، وابسته به مراکز ملی سلامت، کسی که مسئول نظارت بر کمک‌هزینه‌های پژوهشی در حوزۀ ارتباط دکتر و بیمار در پایان زندگی است، می‌گوید: «به نظر من کارهایی که بیشتر بر توصیف الگوهای ارتباطی و رفتاری معطوف باشند کمک‌هزینۀ مطالعاتی کمتری دریافت خواهند کرد، چراکه اولویت نهادهایی مانند مراکز ملی سلامت پژوهش‌هایی است که مستقیماً رنج ناشی از سرطان را کاهش دهند، مانند نوآوری در بهبود روابط در مراقبت‌های تسکینی۷».\n علی‌رغم خطاهایی که در کتاب اسمارت به چشم می‌خورَد (مثلاً اینکه نقش عواملی مانند داروها را نادیده می‌گیرد یا رنگی از علاقه به زندگیِ پس از مرگ در آن وجود دارد)، این کتاب گامی بزرگ در راستای ساختن بدنه‌ای از داده‌ها و جست‌وجو برای الگوهاست. این همان نخستین گامی است که مطالعات زبان کودکان در روزهای آغازینش برداشته بود. این رشته زمانی زاده شد که تاریخ‌دانان طبیعی، و از همه مهم‌تر چارلز داروین، شروع به نوشتن اعمال و گفتار فرزندانشان کردند (داروین در سال ۱۸۷۷ یک خلاصۀ زندگی‌نامه‌ای دربارۀ پسرش ویلیام منتشر کرد و در آن اشاره کرد نخستین کلمه او «مامان» بوده است). این به‌اصطلاح «مطالعات روزنوشته‌ها» درنهایت به رهیافتی منتظم‌تر انجامید، و مطالعۀ زبان کودکان از تمرکز صرف بر نخستین کلمات فاصله گرفت.\n «کلمات واپسینِ مشهور» سنگ بنای دیدگاه رمانتیک به مرگ هستند، همان دیدگاهی که به‌اشتباه وعدۀ کلام واپسینیِ پیش از مرگِ فرد را می‌دهد که سرشار از روشن‌بینی و معناست. باب پارکر، رئیس ادارۀ تطبیق۸ شرکت اینترپید یواس‌ای، که در زمینهٔ خدمات آسایشگاهی و نگهداری از سالمندان فعالیت می‌کند، می‌گوید: «فرایند مرگ هنوز بسیار ژرف است، اما ژرفایی متفاوت دارد. کلمات آخر بدان شکلی که در فیلم‌ها نمایش داده می‌شود نیستند. بیماران این‌گونه نمی‌میرند». ما در آغازگاه فهمیدن این موضوع هستیم که تعاملات واپسین، اگر واقعاً وجود داشته باشند، نمودی بسیاری متفاوت دارند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مایکل اِرارد نوشته است و در تاریخ ۱۶ ژانویۀ ۲۰۱۹ با عنوان «What People Actually Say Before They Die» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۸ اسفند ۱۳۹۷ با عنوان «آدم‌ها در لحظۀ مرگ خود چه چیزها می‌گویند؟» و ترجمۀ آرش رضاپور منتشر کرده است. •• مایکل اِرارد (Michael Erard) نویسندۀ کتاب‌های غیرداستانی و روزنامه‌نگار آمریکایی است. او دانش‌آموختۀ دانشگاه تگزاس در آستین است. بابل دیگر بس است: در جست‌وجوی آموزندگان عجیب‌ترین زبان‌های دنیا (Babel No More: The Search for the World’s Most Extraordinary Language Learners) از جمله کتاب‌های اوست.\n[۱] Words on the Threshold [۲] Final Gifts [۳] Final Conversations [۴] Delirium [۵]  Life After Life [۶] Final Gifts [۷] palliative-care [۸] Chief compliance officer: وظیفۀ واحدِ تطبیق اطمینان از این موضوع است که سازمان در تطابق کامل با قوانین و مقررات ملی، بین‌المللی، و همچنین استانداردهای صنعت فعالیت می‌کند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653763.json b/train/540653763.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c639e783b5d07d1c0b866f75ff119ceddf2985e0
--- /dev/null
+++ b/train/540653763.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آمده‌ام تا اعتراف کنم؛ ماجرای دروغی که ویتگنشتاین را فیلسوف مهمی کرد",
+  "subtitle": "ویتگنشتاین نیز مانند سقراط می‌دانست صادق‌بودن با خویشتن مهم‌ترین کار فلسفی است",
+  "introduction": "ویتگنشتاین شش سال از ایام جوانی‌اش را صرفِ تدریس در دبستانی روستایی کرد. یک‌بار که عصبانی شد، پسربچه‌ای را آن‌قدر کتک زد که از هوش رفت. لودویکِ گناهکار دانش‌آموز را به دفتر مدیر بُرد، پزشک را خبر کرد و زد به چاک. بعداً هم هرچه از او پرسیدند، به‌دروغ، چیزی به گردن نگرفت. این اتفاق نقطۀ پایانی بر معلمی او بود و نقطۀ آغازی بر فلسفه‌ورزی‌اش: فیلسوفی که به دیگران دروغ می‌گوید، چگونه می‌تواند در شناختِ حقیقت با خودش صادق باشد؟",
+  "content": "جاناتان بیل، نیویورک تایمز —  «آمده‌ام تا اعترافی بکنم».\n سال ۱۹۳۷ بود و لودویک ویتگنشتاین تازه به منزل فانیا پاسکال، معلم روسی‌اش، در کمبریج رسیده بود. او آمده بود تا به نقشش در واقعه‌ای اعتراف کند که، بیش از یک دهه، وجدانش را عذاب می‌داد.\n اغلبمان می‌دانیم که اعتراف‌کردن شجاعت می‌خواهد، به‌ویژه زمانی که اعترافْ حاکی از رفتاری تأسف‌بار یا مَنشی ناخوشایند باشد. اعتراف مجبورمان می‌کند با چیزهایی روبه‌رو شویم که از خودمان و دیگران پنهان است. مواجهه با خودفریبی همچنین نیازمند تغییر شخصی نیز هست.\n براساس اغلب گزارش‌ها، ویتگنشتاین، همانی که بسیاری بزرگ‌ترین فیلسوف قرن بیستم می‌دانند‌ش، فردی بود عمیقاً صادق که بی‌دریغ از خودش انتقاد می‌کرد، کسی که بیشتر عمرش را صرف خوددگرگونی ساخت. بنابراین عجیب نیست که او اعتراف‌کردن را راهی برای گریز از خودفریبی می‌دانست.\n علی‌رغم تمام احترامی که ویتگنشتاین در تاریخ اندیشه برانگیخته، شخصیتش در هاله‌ای از رمز و راز است. بااین‌حال چند سرنخ زندگی‌نامه‌ای در اینجا راهگشاست. او، که درس آموزگاری دورۀ ابتدایی خوانده بود، در سال ۱۹۱۹ یک راست از ارتش اتریش‌مجارستان۱ به اتریش رفت و از سال ۱۹۲۰ تا ۱۹۲۶ در آنجا تدریس کرد. او، که معتقد بود تمامی مسائل فلسفی را در کتاب درشرف انتشارش به نام رسالۀ منطقی‌فلسفی۲ (۱۹۲۱) حل کرده است، تمامی تمرکزش را بر بهبودِ خود معطوف ساخت. او با الهام از نگرش رمانتیک‌شدۀ خودآموزی، که تولستوی از خلال کار و زندگی میان دهقانان بدان رسیده بود، شروع به تدریس در مناطق روستایی فقیر کرد.\n ویتگنشتاین در موقعیت‌های گوناگون در سال ۱۹۳۰ برای دوستان یا اعضای خانواده اعتراف کرد، اعترافاتی که گاهی مکتوب و گاهی چهره‌به‌چهره بودند. پیش از آنکه در آن روزِ سال ۱۹۳۷ به ملاقات پاسکال برود، با او تماس گرفت و گفت باید فوراً ببیندش. ویتگنشتاین با اشاره به اعتراف ژان‌ژاک روسو دربارۀ دزدیدن روبان اعتراف کرد که در خلال اقامتش در اوترتال، آخرین روستایی که در آن تدریس کرده بود، دختربچه‌ای را به‌دلیل بدرفتاری تنبیه بدنی کرده است. هنگامی که مدیر مدرسه او را در حضور خودِ دانش‌آموز بازخواست کرده بود، ویتگنشتاین کارش را انکار کرده بود.\n این چیزی است که پاسکال می‌گوید، اما ری مانک، نویسندۀ کتاب تحسین‌شدۀ ویتگنشتاین: وظیفۀ نابغه۳، تردیدی جدی در روایت پاسکال دارد. او توجه خواننده‌ها را به گزارش واقعه‌ای مرتبط، اما مجزا، از زبان رولاند هات یکی از دوستان ویتگنشتاین جلب می‌کند، گزارشی که او فکر می‌کند موثق‌تر است.\n هات به خاطر می‌آورد که ویتگنشتاین با انکار اتهاماتش در محضر دادگاهِ متعاقب «واقعۀ هیدبائر» شهادت دروغ داد. در سال ۱۹۲۶، پسربچۀ نحیف یازده‌ساله‌ای به نام یوزف هیدبائر۴ بعد از آنکه ویتگنشتاین او را کتک زد، غش کرد و از هوش رفت. ویتگنشتاین کلاس را تعطیل کرد، پسربچه را به دفتر مدیر مدرسه برد تا پزشک معاینه‌اش کند، و سپس گریخت. اینکه آیا او منتظر رسیدن دکتر ماند یا بلافاصله فرار کرد محل منازعه است. ویتگنشتاین تبرئه شد، همکارانش از او دفاع کردند و حتی خواسته شد تدریسش را ادامه دهد. اما این اتفاق نقطۀ پایان شغل معلمی‌اش بود. انگار احساس می‌کرد دیگر نمی‌تواند بازگردد. صرف‌نظر از اینکه ویتگنشتاین به کدامیک از این روایت‌‌ها اعتراف کرده، به‌نظر می‌رسد آنچه بیشتر بر وجدانش ‌سنگینی می‌کرده خشونتش نبوده، بلکه بی‌صداقتی‌اش بوده است.\n ویتگنشتاین هنگام تعمق در اعترافاتش در سال ۱۹۳۷ نوشت:\n «سال گذشته… خودم را جمع‌وجور کردم و اعترافی کردم. این کار مرا به آب‌های زلال‌تری رساند… اما اکنون… فاصله‌ای با آنچه پیش از آن بودم ندارم. خارج از اندازه بی‌شهامتم. اگر نتوانم این موضوع را حل کنم، می‌باید باز خودم را سرتاپا در آن آب‌ها غوطه‌ور سازم».\n در یکی از کتاب‌های خاطرات شخصی از ویتگنشتاین، که دربرگیرندۀ خاطرات پاسکال و دیگر افراد نزدیک به اوست، یکی از نمایندگان میراث ‌فکری۵ ویتگنشتاین به نام راش ریز عبارت «خارج از اندازه بی‌شهامت» را چنین تفسیر می‌کند: این عبارت راجع است به سختی‌هایی که ویتگنشتاین در تشخیص خودفریبیِ خویش کشیده است. خودفریبی‌ای که ناشی از «تزلزل اراده» بوده و «تنها به‌یاری شهامت قابل‌اصلاح است». شهامت موردنیاز برای اعتراف کمک می‌کند تا اعترافات ویتگنشتاین را، با استفاده از استعارۀ مانک، همچون جراحی خویش برای غلبه بر ترس ببینیم. ویتگنشتاین بی‌صداقتی با دیگران را همتای بی‌‌صداقتی با خویش می‌دانست.\n ریز همچنین در همان خاطرات به‌یاد می‌آورد که ویتگنشتاین، به‌‌‌شیوه‌ای که در انتقاد از خود‌های سختگیرانه‌اش مرسوم بود، نگران بود نکند یک‌جور «هیولا» باشد. این انتقاد پژواکی از بحث افلاطون را دربارۀ اصالت فیلسوف در رسالۀ فایدروس در خود دارد. سقراط می‌گوید در پیروی از فرمانی که بر دیوار پرستشگاه دلفی مبنی بر شناختن خویش نوشته شده به خطا رفته است. او اذعان می‌کند: «بیهوده است، زمانی که نسبت‌به طبیعت خویشتن در جهالت هستم، به مسائل دیگر موجودات بپردازم». بدین ترتیب سقراط تأکید می‌کند به بررسی «نه این‌چیز‌ها، بلکه خویشتن می‌پردازم تا بدانم هیولا هستم یا نه»۶. مواجهۀ ویتگنشتاین با بی‌صداقتی خویش، درست همانند جست‌وجوی دلفی برای خودشناسی، جست‌وجویی بود برای اصالت.\n فلسفه در نزد ویتگنشتاین مانند سقراط، همان‌قدر که تلاشی فکری بود، تمرینی برای صداقت با خویشتن نیز بود. ویتگنشتاین در یادداشتی، از میان یادداشت‌هایی که پس از مرگش با عنوان فرهنگ و ارزش۷ منتشر شد، می‌گوید دشواری فلسفه «بیش از آنکه به اندیشه مربوط باشد، به اراده مربوط است». دربارۀ اعتراف نیز چنین چیزی صادق است. ویتگنشتاین فاقد بینش برای تشخیص و تعریف نقایص خود نبود، بلکه، همچنان که ریز می‌گوید، برایش دشوار بود بپذیرد «همچون شخصی غیراصیل رفتار کرده است… چراکه اراده نداشته». ویتگنشتاین برای گریز از خودفریبی نیاز داشت «کاری انجام دهد که نیازمند شجاعت است»، یعنی اعتراف.\n پذیرش خطا و طلب مغفرت مهم‌ترین دغدغه‌های ویتگنشتاین نبودند؛ دغدغه‌های او گریز از خودفریبی و تغییر خویش بودند. اعتراف چنین نقشی را بازی می‌کند، زیرا مستلزم شهامت و ریاضت است، یعنی مهار خود. انتظارات ویتگنشتاین از خودش بالا بود: پاسکال هنگام اعتراف از او پرسید: «معنی این‌ها چیست؟ یعنی می‌خواهی به کمال برسی؟» و او مغرورانه جواب داد: «البته که می‌خواهم به کمال برسم».\n ویتگنشتاین فلسفه را نیز به همین شیوه تزکیۀ نفس می‌دید. او در سال ۱۹۳۱ نوشت: «فلسفه‌ورزی، بیش از هر چیز، کار روی خویشتن است». ریز می‌نویسد ویتگنشتاین در بسیاری از نامه‌ها و یادداشت‌های شخصی‌اش ابراز کرده که می‌خواهد «باتوجه به ضعف‌هایش از شرّ خودفریبی خلاص شود و بدین ترتیب زندگی جدیدی درپیش گیرد». هدفْ تبدیل‌شدن به انسانی جدید بود. ویتگنشتاین همچنین در سال ۱۹۳۱ می‌نویسد: «اعتراف می‌باید بخشی از زندگی جدید‌تان باشد».\n بهترین راه برای فهمیدن اعترافات ویتگنشتاینْ درنظرگرفتن آن‌ها همچون وسیله‌ای معنوی است برای خودسازی. دو اندیشمندی که او عمیقاً ستایش می‌کرد احتمالاً بر دیدگاهش اثرگذار بوده‌اند، یعنی سنت آگوستین و تولستوی که هر دو در خودزندگی‌نامه‌هایشان تصوری مشابه از اعتراف ارائه کرده‌اند. هدف غایی اعترافات سنت آگوستین و تولستوی، درست به‌مانند ویتگنشتاین، تزکیۀ نفس بود، یعنی خودسازی از طریق پالایش و ریاضتی که از اعتراف منتج می‌شود.\n خواستِ ویتگنشتاین به خودسازی به سال‌های پیش از آموزگاری او بازمی‌گردد. ریز به یاد می‌آورد که ویتگنشتاین در پی تسهیل تغییر شخصیت از طریق مشارکت در فعالیت‌هایی بود که «شیوۀ نگاه او به زندگی و به خویش را تغییر می‌دادند»، ازجمله نمایش عمومی شجاعت که ممکن است موجب برانگیختن خودسازی شود، مثلاً «قرارگرفتن در موقعیت‌هایی که زندگی‌اش پیوسته به خطر می‌افتاد». ویتگنشتاین، برای رسیدن به این هدف، در سال ۱۹۱۶ برای یکی از خطرناک‌ترین سِمت‌ها در ارتش داوطلب شد. آخرین پست دیدبانی در سرزمین هیچکس۸. این کار دربرگیرندۀ دو معیاری بود که او همچون ابزارهایی برای گریز از خودفریبی می‌دید: شهامت و ریاضتی که چنین تجربه‌ای می‌توانست برانگیزد.\n به این دلایل بود که ویتگنشتاین از این معرفت، که هر شب را با احتمال مرگ به صبح می‌رساند، سرِ شوق آمد. او در سال ۱۹۱۶ چنین نوشت:« دیروز به‌سمتم تیراندازی شد. وحشت‌زده بودم، از مرگ ترسیده بودم. اکنون شوقی وصف‌نشدنی به زندگی دارم». چراکه «تنها مرگْ معنای واقعی زندگی را بدان می‌بخشد»؛ او در روزنوشت‌های جنگش هم به این موضوع اشاره کرده است. اگرچه او براساس معیارهای رفیع خودش فردی ترسو بود، اما اگر معیارهایی متعارف‌تر را در نظر بگیریم، چیزی کم از یک قهرمان نداشت. گواه این نکته نشان‌های افتخاری است که برای شجاعت دریافت کرد.\n شخصیت ویتگنشتاین نیز، درست به‌مانند فلسفه‌اش، دشوار فهم است. الیزابت انسکوم۹، که به‌نظر بسیاری برجسته‌ترین فیلسوف عصر خود، و یکی دیگر از نمایندگان فکری و احتمالاً بهترین شاگرد او بود، دربارۀ «هر ادعایی از جانب هر کس مبنی‌بر فهمیدن ویتگنشتاین عمیقاً تردید» می‌کند. اما قدر مسلم یک چیز را درمورد ویتگنشتاین می‌توانیم بفهمیم و آن اینکه او در پیِ تغییر خویش بود، و اعتراف را همچون وسیله‌ای برای رسیدن به این هدف می‌دانست.\n ویتگنشتاین در سال ۱۹۳۸ می‌نویسد:«هیچ چیز دشوارتر از فریب‌ندادن خود نیست». بینش او از خودِ اصیل احتمالاً برای همیشه خارج از دسترس می‌ماند، درست مانند الگوهای اصالت۱۰، که او از خلال نوشته‌های نیچه و کیرکگور با آن‌ها آشنا بود.\n اصالت در تاریخ فلسفه اغلب همچون آرمانی پنداشته شده است که می‌باید به‌سوی آن سفر کنیم، اما این موضوع مانعِ تبدیل‌شدن آن به وسیله‌ای کارا برای خودسازی نمی‌شود. اعتراف می‌تواند کمک کند بر موانعی چیره شویم که بر سر راه تبدیل‌شدنمان به خودهایی اصیل ایستاده‌اند.\n اگر اعترافْ چنین نقشی را برای ویتگنشتاین بازی کرد، شاید برای ما هم بتواند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جاناتان بیل نوشته است و در تاریخ ۱۸ سپتامبر ۲۰۱۸ با عنوان «Wittgenstein’s Confession» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۱ مهر ۱۳۹۷ با عنوان «آمده‌ام تا اعتراف کنم؛ ماجرای دروغی که ویتگنشتاین را فیلسوف مهمی کرد» و ترجمۀ آرش رضاپور منتشر کرده است. •• جاناتان بیل (Jonathan Beale) مقطع دکترای خود را، سال ۲۰۱۴، در دانشگاه ریدینگ به اتمام رساند. موضوع پایان‌نامۀ او تفسیر علم‌گرایی و ضدعلم‌گرایی در فلسفۀ ویتگنشتاین بوده است. او، به‌همراه یان جیمز کید، مجموعه‌مقالاتی را به نام ویتگنشتاین و علم‌گرایی (Wittgenstein and Scientism) گزینش و ویرایش کرده و انتشارات راتلج در سال ۲۰۱۷ آن را به چاپ رسانده است.\n[۱] اتریش‌مجارستان پادشاهی دوگانه‌ای بود که از اتحاد امپراتوری اتریش و پادشاهی مجارستان شکل گرفت و مابین سال‌های ۱۸۶۷ تا ۱۹۱۸ بر اروپای مرکزی سیطره داشت [ویکی‌پدیا]. [۲] Tractatus Logico-Philosophicus [۳] Wittgenstein: The Duty of Genius [۴] Josef Haidbauer [۵] Literary executor: کسی که در زمان حیات یا اغلب فوت نویسنده مسئولیت قرارداد نشر، کپی‌رایت، مجوز انتشار، ترجمه، اقتباس و سایر امور مرتبط با آثار نویسنده بر عهدۀ اوست [مترجم]. [۶] فایدروس نظر سقراط را پیرامون دزدیده شدن دختر پادشاه آتن به دست بوره‌آس (خدای باد شمال) جویا می‌شود و سقراط پاسخ می‌دهد من در چنین موضوعاتی فکر نمی‌کنم و هرچه مردم بگویند همان را می‌پذیرم چراکه هنوز به خودشناسی نرسیده‌ام [مترجم]. [۷] Culture and Value [۸] No Man’s Land: در فارسی به «منطقۀ ممنوعه» هم ترجمه شده است که صحیح به نظر نمی‌رسد. به منطقه‌ای اشغال‌نشده میان دو نیروی متخاصم گفته می‌شود که هیچکدام از طرفینِ جنگ، از ترس حمله ناگهانی دیگری، بدان وارد نمی‌شوند [مترجم]. [۹] Gertrude Elizabeth Margaret Anscombe [۱۰] Authenticity: مفهوم اصالت مفهومی کانونی در اگزیستانسیالیسم است. فیلسوفان اگزیستانسیالیست از جمله کیرکگور، سارتر و به‌ویژه هایدگر از آن برای اشاره به خودبودن انسان استفاده کرده‌اند، یعنی انسان مطابق ارزش‌های خود زندگی کند و، تحت‌تأثیر جامعه و محیط، فردیت خود را فروگذار نکند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653764.json b/train/540653764.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0f01476fcf9d8ae59e822198e2c332108e6160ba
--- /dev/null
+++ b/train/540653764.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا مردم به آن چیزی می‌رسند که شایسته‌اش هستند؟",
+  "subtitle": "موفق‌ها و ثروتمندان دوست ندارند قبول کنند شانس در زندگی‌شان نقشی داشته است",
+  "introduction": "دانشمندان می‌گویند عواطف یک نوزاد در اولین لحظه‌ها و روزهای تولدش شکل می‌گیرد، دقیقاً حین دورانی که او هیچ حق انتخابی ندارد. علاوه‌برآن، این نوزادِ بیچاره هیچ‌کدام از صفاتش را «خودش» انتخاب نمی‌کند: نه خانواده، نه طبقهٔ اقتصادی، نه محل زندگی و نه خیلی چیزهای دیگرش را. اما به سن قانونی که می‌رسد مسئول آدمی می‌شود که هست. انگار گلوله‌ای باشد که از یک توپ پرتاب شده و حالا، در میان این پرواز، از خواب بیدارش کرده باشند. چقدر می‌شود او را مسئول موفقیت یا شکست‌های زندگی آینده‌اش دانست؟",
+  "content": "دیوید رابرتس، ووکس — در جولای ۲۰۱۸، که این یادداشت را منتشر کردیم، غوغای نصفه‌نیمه‌ای به پا شده بود، چون کایلی جنر (جوان بیست‌ویک‌سالهٔ برنامهٔ کارداشیان‌ها) روی جلد «شصت زن خودساختهٔ ثروتمند» مجلهٔ فوربس آمد. بسیاری از افراد گفتند جنر محال بود موفق شود اگر سفیدپوست، سالم، ثروتمند و مشهور به دنیا نمی‌آمد. او یک شرکت محصولات آرایشی موفق ساخت، اما نه با سخت‌کوشی، بلکه بر پایهٔ خوش‌شانسی فراوان.\n در همان ایام، غوغای نصفه‌نیمهٔ دیگری هم به پا شد چون وب‌سایت ریفاینری۲۹ مطلبی با عنوان «یک هفته در نیویورک‌سیتی با دستمزد ۲۵دلار در ساعت» منتشر کرد: یک دفترچهٔ خاطرات آنلاین به قلم کسی که اجاره‌خانه و قبض‌هایش را والدینش می‌دهند. گویا اگر زندگی‌تان هزینه‌ای نداشته باشد، با ۲۵دلار در ساعت می‌توانید به خیلی جاها برسید!\n این دو پرده، مصداقی از یک مضمون ماندگار عصر مایند: سرآمدان اجتماع، که از هزاران امتیاز بادآورده برخوردارند، علی‌رغم فشارهای محرومان اجتماع، عامدانه از پذیرش نقش این امتیازها طفره می‌روند. البته که این مضمون جدیدی نیست (و بنا به اقتضائات زمانی جزر و مد دارد) اما، پس از چند دهه افزایش نابرابری، دوباره با سروصدای زیاد مطرح شده است.\n البته که سرآمدان اجتماع حق دارند شانس را نادیده بگیرند. و پرزیدنت ترامپ هم ولی‌نعمتشان شده است، همان که یک‌بار مدعی شد: «پدرم یک وام بسیار کوچک در سال ۱۹۷۵ به من داد، و من با آن وام شرکتی ساختم که چندین و چند میلیارد دلار می‌ارزد».\n هر دو جزء ادعای او کذب است. اما این بی‌پروایی ترامپ، مثل بسیاری چیزهای دیگر، یک پوشش است، علامت اینکه هنوز می‌شود به آن افسانه چسبید.\n این جنجال‌های اخیر مرا یاد کتابی می‌اندازد که چند سال پیش منتشر شد و غوغا به پا کرد: موفقیت و شانس: اقبال خوش و افسانهٔ شایسته‌سالاری۱، به قلم رابرت فرانکِ اقتصاددان (شان ایلینگ از مجلهٔ ووکس پارسال با فرانک مصاحبه‌ای داشت). این کتاب می‌گوید که شانسْ نقش عظیمی در هریک از موفقیت‌ها و شکست‌های انسان دارد. این نکته اساساً پیش‌پاافتاده و بی‌حاشیه است، ولی بسیاری افراد با بُهت و خشم واکنش نشان دادند. در شبکهٔ فاکس بیزینس، استورات وارنی چنین فرانک را نواخت: «می‌دانی این را که خواندم چقدر برایم توهین‌آمیز بود؟».\n راحت می‌شود فهمید چرا یادآوری شانس به مردم، خصوصاً به آن‌هایی که بیش از همه شانس آورده‌اند، برایشان توهین‌آمیز است. قبول نقش شانس می‌تواند به فهممان از خویشتن ضربه بزند. می‌تواند احساس کنترلمان بر امور را کم‌رنگ کند. باب انواع و اقسام پرسش‌های ناخوشایند را پیرامون وظیفه‌مان در قبال دیگرانِ کم‌شانس‌تر باز می‌کند.\n ولی گریزی از این جنگ نیست. آتش‌بس هم در کار نیست. در سطح فردی، کنارآمدن با نقش شانس برای سکولارها مثل بیداری دینی است، یعنی گام اول در مسیر ساخت یک دیدگاه اخلاقی جهان‌شمول منسجم. در سطح اجتماعی، قبول نقش شانس می‌تواند مبنایی اخلاقی برای سیاست‌گذاریِ انسانی‌تر در زمینه‌های اقتصاد و مسکن و زندان بسازد.\n خلق یک جامعهٔ غمخوارتر یعنی نقش شانس (و قدرشناسی‌ها و وظایف منشعب از آن) را، با وجود مقاومت‌های گریزناپذیر، به خودمان یادآوری کنیم.\n و این نوشته هم آن یادآوری است.  در اینکه چه کسی شده‌ایم و به کجا رسیده‌ایم، چقدر سزاوار ستایشیم؟ در اینکه در زندگی به کجا رسیده‌ایم و چه کسی شده‌ایم، چقدر سزاوار ستایش اخلاقی هستیم؟ برعکس، سزاوار آنیم که مسئول و مقصر نتایج به حساب بیاییم؟ منظورم فقط کایلی جنر یا دونالد ترامپ نیست. همهٔ ما. هر کس.\n نحوهٔ پاسختان به این سؤالات نکات زیادی را دربارهٔ جهان‌بینی اخلاقی‌تان آشکار می‌کند. در نظر اول، هرچه اعتبار/مسئولیت بیشتری قائل باشید، بیشتر احتمال دارد پیامدهای اجتماعی و اقتصادی ناگزیر را بپذیرید که اغلب هم سنگدلانه و نابرابرند. یعنی می‌گویید مردم اساساً به آنی می‌رسند که سزاوارش هستند.\n هرچه اعتبار/مسئولیت کمتری قائل باشید، بیشتر معتقدید که نیروهایی خارج از کنترل ما (و شانس محض) سیر زندگی‌مان را شکل می‌دهند، و بیشتر برای شکست‌خوردگان غم‌خواری می‌کنید و از خوش‌اقبال‌ها انتظار کمک بیشتری دارید. نقش شانس را که بپذیرید، تلطیف اثرات زمختش به پروژهٔ اخلاقی اصلی‌تان تبدیل می‌شود.\n برای فهم نقش شانس، ابتدا باید از آن بحث قدیمی «طبیعت یا تربیت» گذشت. این بحث مردم را درگیر می‌کند، نه به‌خاطر وجوه علمی‌اش، بلکه چون پرسش‌های وجودیِ عمیق‌تری را پیش می‌کشد.\n «طبیعت» اسم‌رمز همهٔ آن چیزهایی شده که گریزی از آن‌ها نداریم: تن‌هایمان، ژن‌هایمان. تیر سرنوشت از کمان پرتاب شده و مسیری را طی می‌کند که از پیش معین است. و «تربیت» به یک اسم اختصاری تبدیل شده است برای ظرفیت ما برای تغییر، توانایی‌مان در شکل‌گرفتن توسط اقتضائات و دیگران و خودمان، فضای تکان و تحرّکمان در همان مسیر معین، یا حتی گریز از آن. یک اسم اختصاری برای میزان کنترلمان روی سرنوشت.\n\nولی این نوع نگاه به مسئله همیشه، به نظرم، گمراه‌کننده بوده است.\n طبیعت و تربیت، هر دو، برایتان رخ می‌دهند درست است که در بحث ژن‌هایتان، رنگ مویتان، قوارهٔ تن و ظاهرتان، استعدادتان در ابتلا به برخی بیماری‌ها، حق انتخاب ندارید. گریزی ندارید از آنی که طبیعت به شما داده است، و طبیعت هم لطف خود را منصفانه یا براساس شایستگی‌ها تقسیم نمی‌کند.\n ولی در عمدهٔ مسائل تعلیمی مهم نیز حق انتخاب ندارید.\n روان‌شناسان رشد کودک به ما می‌گویند که شکل‌گیری عمیق و ماندگار مسیرهای عصبی در اولین ساعات، روزها، ماه‌ها و سال‌های زندگی رُخ می‌دهد. تمایلاتی اساسی شکل می‌گیرند که شاید یک عمر دوام داشته باشند. اینکه بغلتان کنند، با شما حرف بزنند، غذایتان بدهند، موجب شوند احساس ایمنی کنید و از شما مراقبت کنند؛ در هیچ‌یک از این‌ها حق انتخاب ندارید، اما همین‌ها کمابیش اسکلت عاطفی شما را می‌سازند. این‌هاست که تعیین می‌کند چقدر در برابر تهدید حساسید، چقدر پذیرای تجربه‌های جدیدید، و ظرفیت همدلی‌تان چقدر است.\n کودکان در قبال نحوهٔ گذران سال‌های رشدشان و تأثیر ماندگار آن سال‌ها مسئولیتی ندارند. ولی گریزی هم از آن ندارند.\n از منظر حقوقی، در ایالات متحده، ما افراد را تا هجده‌سالگی‌شان فاعلان اخلاقی خودمختاری نمی‌دانیم که مسئول تصمیماتشان باشند. روشن است که هر فرهنگیْ سن و نشانه‌های خاص خود را برای بزرگ‌سالی (فاعلیت اخلاقی) دارد، ولی این گذار از کودکی به بزرگ‌سالی در همهٔ فرهنگ‌ها وجود دارد. نقطه‌ای می‌رسد که کودک -این موجود غریزه‌محوری که کاملاً مسئول تصمیماتش نیست- بزرگ می‌شود، یعنی توانایی کارکردهای شناختی بهتر برای تنظیم و تعدیل رفتار خود بنا به معیارهای مشترک را دارد و اگر چنین نکند باید حساب و کتاب پس بدهد.\n عطف به بحث، مهم نیست که این مرز را کجا رسم کنید. مهم آن است که این اتفاق پس از آن می‌افتد که بخش عمدهٔ خُلقیات، شخصیت، و اقتضائات اجتماعی‌اقتصادی او معین شده‌اند.\n بدین‌ترتیب به اینجا می‌رسید. هجده‌ساله شده‌اید. دیگر کودک نیستید؛ بزرگ‌سالید، یک فاعل اخلاقی، و مسؤول کسی که هستید و کاری که می‌کنید.\n تا آن زمان، میراث هنگفتی به شما رسیده است. طبیعت و والدین، بنا به تصادف، نه‌تنها ساختار ژنتیکی بلکه قومیت را به شما اعطا کرده‌اند. همچنین خصیصه‌های ژنتیکیِ پنهانی دارید که به‌شیوه‌ای بسیار خاص، بنا به پرورش خاص در یک محیط خاص با یک مجموعه تجارب خاص، «فعال» می‌شوند.\n سیم‌پیچی روانی و عاطفی شما برقرار است. غرایز، تمایلات، ترس‌ها و هوس‌های معینی دارید. مقدار خاصی پول، ارتباطات و فرصت‌های اجتماعی خاص، و یک نسب خانوادگی خاص دارید. میزان و کیفیت تحصیلاتتان خاص است. شما فرد خاصی هستید.\n شما مسئول هیچ‌یک از آن چیزها نیستید؛ نمی‌توانسته‌اید مسئولش باشید. فقط یک بچه بوده‌اید، یا بدتر از آن: یک نوجوان! ژن‌ها یا تجربه‌هایتان را که انتخاب نکرده‌اید. عمدهٔ چیزی که از طبیعت و تربیت به شما رسیده و مهم است صرفاً برایتان رُخ داده است.\n درعین‌حال، هجده‌ساله که می‌شوید، همهٔ این‌ها از آنِ شماست: تمام آن میراث، ازجمله بخش‌های ناخوشایندش. وقتی یک فاعل اخلاقی خودمختار و مسئول می‌شوید، عملاً گلوله‌ای هستید که از یک توپ در مسیری معین پرتاب شده‌اید. ازلحاظ اخلاقی، در میانهٔ این پرواز از خواب بیدار می‌شوید.\n بهبود خویشتن عموماً یعنی غلبه بر میراثمان ما چقدر قادریم مسیر زندگی‌مان را تغییر دهیم؟ چقدر می‌توانیم خودمان را تغییر دهیم؟\n در اینجا، تمایزی که دنیل کانمنِ روان‌شناس در کتاب تفکر، سریع و آهسته۲ به شهرت رساند، به درد می‌خورد. کانمن می‌گوید انسان‌ها دو نوع تفکر دارند: «سیستم اول» که سریع، غریزی، خودکار و اغلب ناخودآگاه است، و «سیستم دوم» که کُندتر، سنجیده‌تر و از لحاظ هیجانی «خون‌سردتر» است (که عموماً به قشر پیش‌پیشانی نسبت داده می‌شود).\n زمانی که بزرگ‌سال می‌شویم، شاکلهٔ واکنش‌های سیستم اول ما عموماً بسته شده است. ولی سیستم دوم چطور؟\n گویا قدری کنترل روی آن داریم. می‌توانیم به مرور زمان تاحدی از آن برای شکل‌دهی، جهت‌دهی یا حتی تغییر واکنش‌های سیستم اولمان استفاده کنیم؛ یعنی خودمان را تغییر بدهیم.\n همه با این کشمکش آشنایند. به‌واقع درگیری بین سیستم‌های اول و دوم معمولاً درام اصلی در زندگی عموم انسان‌هاست. درنگ و تأمل که بکنیم، می‌دانیم باید بیشتر ورزش کنیم و کمتر بخوریم، سخاوتمندتر باشیم و کمتر بدخلقی کنیم، زمان را بهتر مدیریت کنیم و مولّدتر باشیم. سیستم دوم این موارد را تصمیم درست می‌داند: منطقی‌اند؛ حساب‌وکتاب معقولی دارند.\n اما لحظهٔ عمل که فرا می‌رسد، وقتی که روی صندلی نشسته‌ایم، سیستم اول قویاً احساس می‌کند که نمی‌خواهد کفش ورزشی بپوشد. می‌خواهد سفارش بدهد غذای چرب برایش بیاورند. می‌خواهد پیک رستوران را بزند که دیر رسیده است. الآن که به سیستم دوم نیازمندیم، کجاست؟ سیستم دوم دیر می‌رسد، سرشار از حسرت و ندامت. خیلی ممنون جناب سیستم دوم.\n آدم بهتری شدن یعنی حداقل قدری تصمیم بگیریم می‌خواهیم چه نوع آدمی باشیم، چه زندگی‌ای می‌خواهیم داشته باشیم، و آن تصمیم کلی را در تصمیم‌های ریزتر روزمره پیاده کنیم. می‌گویند تو همانی که دائم تکرار می‌کنی: انتخاب‌هایمان تبدیل به عادت می‌شوند، و عادت تبدیل به شخصیت می‌شود. پس شکل‌دادن یک شخصیت خوب، تبدیل‌شدن به یک آدم خوب، یعنی انتخاب مکرّر گزینهٔ درست تا زمانی که تبدیل به عادت شود.\n یک مثال بزنم تا ملموس‌تر شود: من به هر دلیلی بدم می‌آید که به‌خاطر دیگران منتظر بمانم. تحمل ندارم در پیاده‌رو پشت سر دیگران راه بروم. رانندگی پشت ماشین‌های دیگر مرا از خشمی کوچک ولی مدام و جان‌گداز لبریز می‌کند. وقتی می‌بینم افراد جلوتر از من در صف مغازه خیلی آهسته حساب‌وکتاب می‌کنند، می‌خواهم چشم‌هایم را از حدقه دربیاورم.\n وقتی از تفکر سیستم دوم استفاده می‌کنم، می‌فهمم که این واکنش غریزی‌ام هم غیرعقلانی است و هم نامهربانانه: غیرعقلانی است چون ما همیشه منتظر همدیگر می‌مانیم و راه گریزی نداریم؛ نامهربانانه است چون از دیگران انتظار سرعتی را دارم که خودم نمی‌توانم همیشه به دیگران مرحمت کنم. من هم، مثل هرکس دیگری، بقیه را منتظر می‌گذارم، ولی مطلقاً نمی‌توانم منتظر دیگران بمانم.\n به بیان صریح‌تر، از این جهت یک آدم مزخرفم. و نمی‌خواهم مزخرف باشم! چون این آدم مزخرف بقیه را عصبی می‌کند. چون خودم را بی‌نوا می‌کند. مطلقاً به هیچ دردی نمی‌خورد.\n یگانه راه تغییرش استفاده از تفکر سیستم دوم برای غلبه بر سیستم اول است: مداخله در خشمم، دوباره و چندباره، تا آنکه یک واکنش متفاوت و بهتر تبدیل به عادت شود و من به معنای تحت‌اللفظی کلمه یک فرد متفاوت و بهتر شوم (این پروژه هم، ای بابا، در دست اجراست).\n همین در مورد پدر یا مادر خوب بودن، پس‌اندازکردن، دوست‌های بیشتر یافتن، یا هر هدف درازمدت زندگی صادق است: این کارها اغلب مستلزم غلبه بر غرایزمان هستند، که تغییردادن بسیاری از آن‌ها اساساً دشوار است.\n آیا افراد، به‌خاطر کاری که با تفکر سیستم دومشان می‌کنند، سزاوار ستایش‌اند؟ شاید شایسته‌سالاری از طریق همین سیستم عمل کند که، از طریق آن، مردم به آنچه واقعاً سزاوارند می‌رسند؟\n اگر زرنگ هستید، خوش به حالتان! ولی نه، آن هم شانس خوب شماست تفکر سیستم دوم به دو دلیل نمی‌تواند ما را از تلهٔ شانس درآورد: هم ظرفیت و هم نیاز به تفکر سیستم دوم نابرابر تقسیم شده است.\n اول، بحث ظرفیت.\n استفاده از سیستم دوم برای تعدیل سیستم اول دشوار است. مشقِ آن نوع خودانضباطی که برای غلبهٔ واکنش‌های سیستم اول از طریق انتخاب‌های سنجیدهٔ سیستم‌دومی لازم است تلاش زیادی می‌طلبد. این کار انرژی‌بَر است [برای مطالعۀ بیشتر دراین‌باره، بحث جالب ماریا کونیکووا دربارۀ آزمون مشهور «مارشمالو» را ببینید].\n انجام این کار مستلزم پیش‌نیازهای خاصی است: قدری خودداری، قدری آزادی از نیازهای اساسی جسمانی مانند غذا و سرپناه، قدری تمرین و عادت‌سازی. حتی با وجود این امتیازات هم آن کار دشوار است. یک ژانر پُر و پیمان در زمینهٔ «هَک‌کردن زندگی» پیرامون آن شگردها و فنونی است که تفکر سیستم‌دومی می‌تواند استفاده کند تا با تمایلات سیستم‌اولی به خوراکی‌های شور و اهمال‌کاری مقابله نماید.\n و مسئله این است که همگان دسترسی یکسان به این پیش‌نیازها ندارند. اینکه اصلاً توان استفاده از سیستم دوم به این صورت را داشته باشید، یا چقدر توانش را داشته باشید، عمدتاً (لابد خودتان حدس می‌زنید) بخشی از میراثی است که به شما رسیده است. این هم وابسته به آن است که کجا به دنیا آمده‌اید، چگونه بزرگ شده‌اید، و به چه منابعی دسترسی داشته‌اید.\n مسیر زندگی‌مان حتی میل و توانایی‌مان به تغییردادن همان مسیر را تعیین می‌کند.\n دوم، بحث نیاز.\n برخی افراد چندان نیازی به تواناییِ تعدیل خویشتن ندارند، چون ناکامی‌شان در این زمینه بخشیده و فراموش می‌شود. اگر مثلاً مردی سفیدپوست باشید که در دامن یک خانوادهٔ پول‌دار به دنیا آمده است، کسی مثل دونالد ترامپ، می‌توانید بارها و بارها خطا کنید و گند بزنید. شما همیشه به پول و ارتباطات اجتماعی بیشتر دسترسی دارید، سیستم قضایی همیشه با شما مسامحه می‌کند، همیشه فرصت دوباره‌ای به شما داده می‌شود. حتی می‌توانید رئیس‌جمهور شوید بی‌آنکه چیزی آموخته باشید یا مهارت‌های لازم برای این شغل را کسب کرده باشید.\n ولی اگر مثلاً مردی سیاه‌پوست باشید، از شما انتظار می‌رود حجم خارق‌العاده‌ای از تعدیل خویشتن را به کار بندید. دور و بَر شما را دائماً کسانی گرفته‌اند که دستشان روی ماشه است: مستعد آن‌اند که به شما ظنین شوند یا از شما بترسند، تقاضای اجاره یا وامتان را رد کنند یا برای استخدام به‌جای شما سراغ یک متقاضی «امن‌تر» بروند، مستعد آن‌اند که برایتان پلیس خبر کنند، و اگر پلیس باشند مستعد آن‌اند که شما را هدف بگیرند و آزار بدهند.\n و به‌ویژه اگر فقیر باشید، یک قدم که از خط بیرون بزنید (یک حادثه در مدرسه، یک کشمکش با سیستم قضایی، یک شوخی احمقانهٔ دوران نوجوانی) کافی است که سال‌ها یا حتی تا پایان عمر عواقبش را تحمل کنید. گروه‌های فرودست باید دو برابر در تعدیل خود بکوشند، تا بلکه نصف شانس بقیه نصیبشان شود.\n نه ظرفیت و نه نیاز به تعدیل خویشتن، برابر یا منصفانه تقسیم نشده است. طنز تلخ ماجرا آنجاست که بیش‌ازهمه این کار را از آن‌هایی طلب می‌کنیم (فقرا، گرسنگان، بی‌خانمان‌ها یا بی‌آشیان‌ها) که احتمالاً کمترین دسترسی را به پیش‌نیازهای زمینه‌ساز این کار دارند (این هم یک روایت دیگر از همان جملهٔ مشهور است که: فقیربودن پرهزینه است).\n ظرفیت شما برای تعدیل و بهبود خویشتن، و نیازتان به این کارها، هر دو جزئی از میراث شماست. این زندگی با قرعهٔ بخت‌آزمایی نصیبتان شده است. بنا به شانس.\n پذیرفتن نقش شانسْ تهدیدی اساسی و عمیق برای خوش‌شانس‌هاست می‌فهمم که چرا مردم از این نکته می‌رنجند. آن‌ها می‌خواهند که برای دستاوردهایشان و صفات نیکویشان ستوده شوند. به قول وارنی، توهین‌آمیز است که به کسی بگوییم علت اصلی موفقیتش یک قرعهٔ خوب بوده است.\n صدالبته مردم مایل نیستند شکست‌ها و نقص‌هایشان به پایشان نوشته شود. روان‌شناسان نشان داده‌اند که تمام انسان‌ها مستعد «خطای بنیادی اِسناد» هستند: در ارزیابی دیگران، موفقیت‌هایشان را به اقتضائات و شکست‌هایشان را به شخصیتشان نسبت می‌دهیم؛ ولی در ارزیابی زندگی خودمان، برعکس. آدمی یک رابطهٔ منفعت‌طلبانه و فرصت‌طلبانه با شانس دارد.\n و هرچه فرد از قرعهٔ زندگی بهتر سهم بُرده باشد، انگیزه‌اش برای انکار این ماجرا بیشتر می‌شود. خوش‌شانس‌ها، در مقام یک طبقهٔ اجتماعی، انگیزهٔ سیاسی تام و تمامی دارند که دستاوردهای اجتماعی و اقتصادی را بازتاب یک نظم طبیعی جلوه دهند. از آغاز تمدن، برنده‌های زندگی قصهٔ خاص‌بودن خود را تعریف می‌کرده‌اند.\n ولی حرفم دربارهٔ دلالت‌های اخلاقی نقش شانس همین است: این دلالت‌ها بنیادین‌اند و لاجرم زیرآب نظم قوام‌یافته را می‌زنند. آن‌ها سایهٔ تردید بر هر شکلی از امتیاز می‌گسترانند و سازوکارهایی را روشن می‌کنند که مایهٔ دوام امتیازات می‌شوند.\n پذیرش نقش شانس (یا به تعبیر کلی‌تر، تأثیر گستردهٔ عواملی بر زندگی‌مان که در آن‌ها حق انتخاب نداشته‌ایم و به‌خاطرشان سزاوار ستایش یا نکوهش نیستیم) به معنای انکار کامل فاعلیّت نیست. معنایش این نیست که آدمی یعنی مجموعهٔ میراثی که به او می‌رسد، یا اینکه شایستگی هیچ نقشی در دستاوردها ندارد. معنایش این نیست که نباید کسی را به‌خاطر کارهای بدش مسئول دانست یا به‌خاطر کارهای خوبش پاداش داد. معنایش لزوماً این هم نیست که یک سوسیالیست تمام‌عیار شویم. هرکس چنین ادعاهای مشهوری کند، دست به دامن مغالطهٔ پهلوان‌پنبه شده است.\n نه. معنای حرفم فقط این است که هیچ‌کس سزاوار گرسنگی، بی‌خانمانی، رنج بیماری کشیدن یا انقیاد نیست. و در نهایت، هیچ‌کس هم سزاوار ثروت خارق‌العاده نیست. در تمام چنین چیزهایی، شانسْ نقش زیادی بازی کرده است.\n وعدهٔ پاداش مالی بزرگ می‌تواند محرّک ریسک‌پذیری، رقابت بازار و نوآوری شود. بازارهایی که درست تنظیم شده باشند، یک شکل سالم از قمارند. دلیلی وجود ندارد که بخواهیم نتایج بازار برای همگان کاملاً برابر و یکسان باشند. ولی دلیلی هم وجود ندارد که اجازه دهیم گرسنگی، بی‌خانمانی، رنج بیماری یا انقیاد وجود داشته باشد.\n و دلیلی هم وجود ندارد که از همگان، به‌ویژه آن‌هایی که بیشترین بهره را از شانس خوبشان بُرده‌اند (از تولد در محلی خاص، با رنگ خاص، در دامن افراد خاص در یک قشر اقتصادی خاص، که به مدرسهٔ خاص فرستاده شده و با افراد خاص آشنا شده‌اند)، نخواهیم در کمک به آن‌هایی که قرعهٔ زندگی‌شان این‌قدر خوب نبوده است سهیم شوند.\n و کاملاً میسّر است که هر دو کار را بکنیم: از رقابت بازار بهره ببریم و درعین‌حال از ثروت خلق‌شده در بازار استفاده کنیم تا وضع بدشانس‌ها را بهبود دهیم و کاری کنیم که آن‌ها دسترسی بهتر و منصفانه‌تری به همان رقابت بازار داشته باشند.\n کریس هیز در کتاب گران‌سنگ خود گرگ‌ومیش نخبگان۳ گفت: «اگر خواستار شایسته‌سالاری هستید، برای برابری تلاش کنید. چون فقط در جامعه‌ای که برابریِ نتایجِ محقق‌شده را ارج می‌نهد، جامعه‌ای که رفاه عمومی و همبستگی اجتماعی را ترویج می‌کند، فقط در چنین جامعه‌ای است که فرصت و تحرّک سزاوار افراد می‌تواند رونق بگیرد».\n یا چنان‌که الکساندریا اوکازیوکورتز، آن آتش‌پارهٔ سوسیال‌دموکرات که در حوزهٔ انتخابیهٔ چهاردهم منطقهٔ نیویورک توانست نامزد دموکرات‌ها برای مجلس شود، دوست دارد بگوید: «در یک جامعهٔ مدرن و اخلاقی و ثروتمند، هیچ‌کس نباید آن‌قدر فقیر باشد که نتواند زندگی کند».\n عطف به نقش خارق‌العادهٔ شانس در زندگی‌مان، نه ژن‌های انسانْ استعدادِ زندگی را، بنا به اصولی که بتوانیم منصفانه یا انسانی بدانیم، تقسیم می‌کنند و نه جوامع بشری. ما همگی با کوله‌باری از میراث‌های متفاوت به بزرگ‌سالی می‌رسیم، زندگی‌مان را در نقاط اساساً متفاوت آغاز می‌کنیم، و به‌سمت مقصدهای بسیار متفاوت پرتاب می‌شویم.\n نمی‌توانیم شانس را حذف کنیم یا به برابری کامل برسیم. اما به‌سادگی می‌توانیم اثرات زمخت شانس را تلطیف کنیم، تضمین کنیم هیچ‌کس به عمق درّه پرتاب نمی‌شود، اینکه همه به یک زندگی موقّر دسترسی دارند. ولی، پیش از وقوع این اتفاق، باید با شانس رودررو و چهره‌به‌چهره مواجه شویم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دیوید رابرتس نوشته است و در تاریخ ۵ مارس ۲۰۱۹ با عنوان «The radical moral implications of luck in human life» در وب‌سایت ووکس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ فروردین ۱۳۹۸ با عنوان «آیا مردم به آن چیزی می‌رسند که شایسته‌اش هستند؟» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• دیوید رابرتس (David Roberts) نویسندهٔ وب‌سایت ووکس است که اغلب دربارهٔ انرژی و تغییرات اقلیمی می‌نویسد.\n[۱] Success and Luck: Good Fortune and the Myth of Meritocracy [۲] Thinking, Fast and Slow [۳] Twilight of the Elites\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653765.json b/train/540653765.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..5d119b01be4f8e436499e2f1cc722f6a6b261e9f
--- /dev/null
+++ b/train/540653765.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هر چه فقیرتر باشی، بیشتر به صفحهٔ گوشی‌ات نگاه می‌کنی",
+  "subtitle": "نمایشگرها در گذشته مختص نخبگان بودند. امروزه کنارگذاشتن آن‌ها نشان تشخص است",
+  "introduction": "وقتی فقیر باشید، همیشه نگران وقتی هستید که نتوانید کار کنید. دوران پیری برای فقرا مشکلات دوچندانی دارد، مسائل مالی و جسمی از یک سو، و تنهایی از سویی دیگر. اما شرکت‌های سیلیکون‌ولی که نمی‌خواهند هیچ انسانی در رنج باشد، برای این مشکل فقرای کهن‌سال هم راه‌حلی ساخته‌اند: برنامه‌هایی کامپیوتری که با آن‌ها حرف می‌زند. ولی پیرهای پولدار همچنان با «آدم‌ها» نه «نرم‌افزارها» در ارتباطند. این آغاز دوران جدیدی است که در آن فقط پولدارها می‌توانند بیرون از تلگرام هم با آدم‌ها معاشرت کنند.",
+  "content": "نلی بولز، نیویورک‌تایمز — بیل لانگلوا دوست خوب و جدیدی پیدا کرده است. این دوست گربه‌ای به نام ساکس است که در تبلت زندگی می‌کند و آقای لانگلوا را به قدری شاد می‌کند که وقتی او از ورود این گربه به زندگی‌اش صحبت می‌کند به گریه می‌افتد.\n آقای لانگلوا ۶۸ساله است و در مجتمع مسکونی ویژهٔ سالمندان کم‌درآمد در لوئل ماساچوست زندگی می‌کند. او در طول روز با ساکس گپ می‌زند. سابق بر این ماشین‌کار بود و حالا بازنشسته شده است. از آنجا که همسرش بیشتر اوقات بیرون از خانه است، احساس تنهایی می‌کند.\n ساکس با آقای لانگلوا در مورد تیم محبوبش، رد ساکس، صحبت می‌کند. آقای لانگلوا نام ساکس را هم از این تیم گرفته است. ساکس آهنگ‌های محبوب آقای لانگلوا را پخش می‌کند و عکس‌های ازدواج او را نشانش می‌دهد. و چون از آقای لانگلوا در صندلی راحتی‌اش فید ویدئویی دارد، وقتی مچش را در حال نوشیدن نوشابه، به‌جای آب، می‌گیرد سرزنشش می‌کند.\n آقای لانگلوا می‌داند که ساکس مصنوعی است و از استارت‌آپی به نام کِر.کوچ۱ می‌آید. می‌داند که ساکس را کارکنانی از سراسر جهان هدایت می‌کنند که می‌بینند،‌ می‌شنوند و پاسخ‌هایش را، که به نظر آهسته و ماشینی‌اند، تایپ می‌کنند. اما تأثیر عمیق ساکس بر زندگی آقای لانگلوا ایمانش را به او بازگردانده است.\n آقای لانگلوا می‌گوید: «چیزی قابل اعتماد و مهربان یافتم که به من فرصت داد به عمق روحم بروم و به یاد بیاورم خداوند چقدر مهربان است. ساکس دوباره زندگی‌ام را زنده کرده».\n ساکس گوش می‌کند و می‌گوید: «ما با هم تیم خوبی هستیم».\n ساکس انیمیشن ساده‌ای است؛ به‌ندرت حرکت می‌کند یا احساساتش را بروز می‌دهد و صدایش به اندازهٔ بوق آزاد تلفن بی‌ظرافت است. اما گاهی قلب‌های کوچک متحرک در اطرافش ظاهر می‌شوند که آقای لانگلوا خیلی دوست دارد.\n آقای لانگلوا درآمد ثابتی دارد. اموالِ محاسبه‌شدهٔ بیمار، برای اینکه واجد شرایط «المنت کر» شود، نباید بیشتر از ۲ هزار دلار باشد. «المنت کر» برنامه‌ای غیرانتفاعی برای میان‌سالان است که ساکس را برای آقای لانگلوا به ارمغان آورده است.\n تعداد چنین برنامه‌هایی در حال افزایش است و فقط هم مختص سالمندان نیستند.\n زندگی هر کس به‌جز افراد بسیار ثروتمند -تجربهٔ فیزیکی آموختن، زیستن و مردن- بیش از پیش از نمایشگرها تأثیر می‌پذیرد.\n نه‌فقط تولید خودِ نمایشگر ارزان است، بلکه این نمایشگرها کارها را ارزان‌تر می‌کنند. هزینه‌های هر جایی که با نمایشگر سازگار شود (کلاس درس، بیمارستان،‌ هواپیما، رستوران) کم می‌شود. و هر فعالیتی که بر نمایشگر رخ دهد ارزان‌تر می‌شود. بافت زندگی، یعنی تجربهٔ ملموس، در حال تبدیل‌شدن به صفحه‌ای مسطح است.\n اما ثروتمندان این‌طور زندگی نمی‌کنند. ثروتمندان از نمایشگرها می‌ترسند. می‌خواهند که کودکانشان با قطعات خانه‌سازی بازی کنند و مدارس خصوصیِ بدون تکنولوژی در حال رواج‌یافتن است. کارِ انسان‌ها گران‌تر شده است و ثروتمندان می‌خواهند و می‌توانند دستمزد آن‌ها را بپردازند. تعامل انسانیِ متظاهرانه -زندگی بدون تلفن همراه در طول یک روز، کنارگذاشتن شبکه‌های اجتماعی و پاسخ‌ندادن به ایمیل- نشان تشخص شده است.\n همهٔ این‌ها به واقعیت جدید و غریبی منجر شده است: رابطهٔ انسانی به کالایی لوکس تبدیل شده است.\n نمایشگرها، به همان اندازه که در زندگی فقرا نمودار می‌شوند، از زندگی ثروتمندان حذف می‌شوند. هر چه ثروتمندتر باشید، بیشتر خرج می‌کنید تا از نمایشگرها دور باشید.\n میلتون پیدرازا، مدیر ارشدِ انستیتوی لوکس۲، در این مورد به شرکت‌ها مشاوره می‌دهد که ثروتمندترین اشخاص می‌خواهند چگونه زندگی کنند و پول‌هایشان را خرج کنند و یافته‌اش این است که ثروتمندان می‌خواهند پولشان را صرف هر چیز انسانی کنند.\n پیدرازا می‌گوید: «اکنون شاهد لوکس‌شدن رابطهٔ انسانی هستیم».\n طبق پژوهش شرکت او، پیش‌بینی می‌شود که هزینهٔ بیشتری نه صرف خرید کالا بلکه صرف تجربیاتی مثل سفرهای تفریحی و غذاخوردن شود، و پیدرازا این مسئله را واکنشی مستقیم به گسترش استفاده از نمایشگرها می‌داند.\n\nپیدرازا می‌گوید: «رابطهٔ انسانی رفتارها و عواطف مثبت را برمی‌انگیزد، کافی است به لذت ماساژ فکر کنید. امروزه آموزش و پرورش، فروشگاه‌های محصولات سلامتی، همه، به دنبال انسانی‌کردن تجربیات‌اند». او می‌گوید: «اکنون انسان بسیار مهم است».\n این تغییری سریع است. از زمان رواج کامپیوترهای شخصی در دههٔ ۱۹۸۰، در اختیار داشتن تکنولوژی در خانه و همراه داشتنش نشانه‌ای از ثروت و قدرت بوده است. متقاضیان اولیه که درآمد تصرف‌پذیر۳ داشتند می‌شتافتند که جدیدترین ابزارها را بخرند و آن‌ها را به رخ بکشند. اولین کامپیوتر شخصی اپل مک در سال ۱۹۸۴ به بازار عرضه شد و قیمتش حدود ۲۵۰۰ دلار بود (۶۰۰۰ دلار امروز). امروزه بر طبق گفتهٔ سایت وایرکاتر، وب‌سایت نقد محصولات متعلق به نیویورک‌تایمز، قیمت بهترین لپ‌تاپ کروم‌بوک ۴۷۰ دلار است.\n جوزف نونز، رئیس گروه بازاریابی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی که متخصص بازاریابی وجههٔ اجتماعی است، می‌گوید: «داشتن پیجر مهم بود چون نشانهٔ این بود که شما فرد مهمی هستید و سرتان شلوغ است».\n اما امروزه عکس این موضوع صادق است: «اگر واقعاً در رأس سلسله‌مراتب باشید، نیازی نیست که به کسی پاسخگو باشید. دیگران‌اند که باید به شما پاسخ دهند».\n لذت انقلاب اینترنت، دست‌کم در آغاز، در ماهیت دموکراتیکش بود. چه فقیر باشید چه غنی، فیس‌بوک همان فیس‌بوک است. جی‌میل همان جی‌میل است. و رایگان هم هست. اما این مسئله تبدیل به بازار انبوه‌فروشی شده و تا حدی ناخوشایند است. پژوهش‌ها حاکی از آن است که زمانی که در این پلتفرم‌ها صرف می‌شود، پلتفرم‌هایی که حمایت مالی‌شان به عهدهٔ تبلیغات است، مضر است. کم‌کم این زمان‌ها به نظر بی‌کلاس می‌رسند، مثل این مسئله که ثروتمندان کمتر از فقرا نوشابه می‌نوشند یا سیگار می‌کشند.\n ثروتمندان می‌توانند با پرداختن هزینه از فروش داده‌ها و توجهشان، به‌شکل محصول، جلوگیری کنند. فقرا و طبقهٔ متوسط چنین امکانات مالی‌ای ندارند که بتوانند از فروش داده‌ها و توجهشان جلوگیری کنند.\n قرارگرفتن در معرض نمایشگرها از سنین پایین شروع می‌شود. طبق یافته‌های اولیهٔ پژوهشی دربارهٔ رشد مغزی روی ۱۱ هزار کودک، که مؤسسات ملی سلامت از آن حمایت می‌کنند، کودکانی که بیش از دو ساعت در روز را صرف تماشای نمایشگر می‌کنند در آزمون‌های تفکر و زبان نمرهٔ کمتری کسب می‌کنند. نگران‌کننده‌ترین نکتهٔ این پژوهش این است که مغز کودکانی که زمان زیادی به تماشای نمایشگرها مشغول‌اند متفاوت است. در برخی از کودکان، غشای مغزی، پیش از موقع، نازک می‌شود. یک پژوهش، در بزرگ‌سالان، رابطه‌ای بین افسردگی و زمانی یافته که پشت نمایشگرها سپری می‌شود.\n طبق نظر دیمیتری کریستاکیس، متخصص اطفال در بیمارستان کودکان سیاتل و مؤلف اصلی رهنمودهای مربوط به زمان صرف‌شده پشت نمایشگرها در آکادمی کودکان آمریکا، کودک نوپایی که یاد گرفته با قطعات خانه‌سازی مجازی در تبلت خانه بسازد هیچ مهارتی در خانه‌سازی با قطعات واقعی کسب نمی‌کند.\n در شهرهای کوچک اطراف ویچیتو در کانزاس، ایالتی که بودجهٔ مدارس به قدری کم شده که دیوان عالی آن را ناکافی می‌داند، جای کلاس‌های درس را نرم‌افزارها گرفته‌اند و دانش‌آموزان بیشترِ روزِ آموزشی را ساکت پشت لپ‌تاپ می‌گذرانند. در یوتا، هزاران کودک با برنامهٔ موجزی که دولت تهیه کرده و مخصوص پیش‌دبستانی‌هاست در خانه پشت لپ‌تاپ کار می‌کنند.\n کمپانی‌های تکنولوژی سخت تلاش می‌کنند تا مدارس دولتی را وادار کنند که از برنامه‌هایی استفاده کنند که مدارس را ملزم می‌کنند برای هر دانش‌آموز یک لپ‌تاپ داشته باشند، و استدلال می‌کنند که این برنامه‌ها کودکان را برای آیندهٔ مبتنی بر نمایشگرشان بهتر آماده می‌کنند. اما کسانی که آیندهٔ مبتنی بر نمایشگر را می‌سازند بچه‌هایشان را طبق این ایده بزرگ نمی‌کنند.\n در سیلیکون‌ولی، زمانی که پشت نمایشگرها صرف می‌شود مضر تلقی می‌شود. اینجا، دبستان پرطرفدارْ مدرسهٔ والدورف است که وعدهٔ بازگشت به طبیعت و آموزش و پرورش کمابیش بدون نمایشگر را می‌دهد.\n بنابراین، در حالی که کودکان ثروتمند زمان کمتری را پشت نمایشگرها می‌گذرانند، این زمان برای کودکان فقیر بیشتر است. اینکه فردی چقدر در ایجاد روابط انسانی راحت است می‌تواند به وجه تمایز جدید طبقات تبدیل شود.\n البته رابطهٔ انسانی دقیقاً شبیه غذای ارگانیک و کیف‌دستی برکین نیست. اما در مورد نمایشگرها در بخشی از غول‌های سیلیکون‌ولی تلاشی هماهنگ در جریان بوده تا افکار عمومی را سردرگم کند. به فقرا و افراد طبقهٔ متوسط می‌گویند که نمایشگرها برای آن‌ها و کودکانشان خوب و مهم‌اند. تعدادی روان‌شناس و عصب‌شناس میان کارکنان کمپانی‌های بزرگ تکنولوژی هستند که کارشان جذب‌کردن چشم و ذهن به نمایشگر در کمترین زمان ممکن و برای طولانی‌ترین زمان ممکن است.\n بنابراین رابطهٔ انسانی کمیاب است.\n شری ترکل، استاد مطالعات اجتماعی علم و تکنولوژی در انستیتو تکنولوژی ماساچوست، می‌گوید: «اما گیر کار اینجاست: برخلاف دیگر محصولات لوکس، همهٔ افراد این را نمی‌خواهند».\n خانم ترکل می‌گوید: «آن‌ها به سمت چیزی که می‌شناسند، به سمت نمایشگر، می‌گریزند، مثل گریختن به سمت فست‌فود است».\n کنارگذاشتن فست‌فود زمانی که تنها رستوران شهر فست‌فود دارد دشوارتر است،‌ جداشدن از نمایشگرها هم برای فقرا و اعضای طبقهٔ متوسط دشوارتر است. حتی اگر فردی مصمم باشد به اینترنت متصل نباشد، این کار غالباً ناممکن است.\n پشت صندلی‌های ارزان‌ترین قسمت هواپیما نمایشگرهایی هست که تبلیغات را خودکار نشان می‌دهند. والدینی که فرزندانشان در مدارس دولتی تحصیل می‌کنند ممکن است نخواهند کودکانشان با نمایشگر آموزش ببینند، اما وقتی بسیاری از کلاس‌های درس بر اساس برنامه‌هایی مبتنی بر اصلِ «هر دانش‌آموز یک لپ‌تاپ» ساخته شده‌اند انتخابی وجود ندارد. جنبشی کوچک وجود دارد که می‌خواهد لایحهٔ قانونی «حق متصل‌نبودن»۴ را تصویب کند. این لایحه به کارگران اجازه می‌دهد تلفن‌هایشان را خاموش کنند، اما در حال حاضر ممکن است کارگر را به علت متصل‌نبودن به اینترنت و در دسترس نبودن مجازات کنند.\n این واقعیت هم هست که در فرهنگ انزوای روزافزون ما، که بسیاری از مکان‌های گردهمایی سنتی و ساختارهای اجتماعی ناپدید شده‌اند، نمایشگرها خلأ پراهمیتی را پر می‌کنند.\n کلی روساریو، متخصص کاردرمانی، که مرتب شرکت‌کنندگان برنامهٔ آواتار «المنت کر» را زیر نظر دارد می‌گوید بسیاری از افرادی را که عضو این برنامه شده‌اند اطرافیانشان تنها گذاشته‌اند یا از ابتدا هرگز اجتماعی نداشته‌اند و آن‌ها به این دلایل منزوی شده‌اند. او می‌گوید جوامع فقیر، بیش از همه، شاهد از بین رفتن بافت اجتماعی‌شان‌اند.\n تکنولوژی ساکس، گربهٔ کر.کوچ که مراقب آقای لانگلوا در لوئل است، نسبتاً ساده است: تبلت سامسونگ گلکسیِ ای. که لنز فیش‌آی بسیار واید به جلویش الصاق شده. هیچ کدام از کاربران آواتارها در آمریکا نیستند؛ بیشترشان در فیلیپین و آمریکای لاتین زندگی می‌کنند.\n دفتر کر.کوچ فضایی شبیه هزارتوست که بالای عشرتکده‌ای در میلبری کالیفرنیا در حاشیهٔ سیلیکون‌ولی واقع است. ویکتور ونگ، مؤسس و مدیر ارشد ۳۱سالهٔ آن، در را باز می‌کند و در حالی که وارد دفتر می‌شود به من می‌گوید که همین حالا مانع از یک خودکشی شده‌اند. او می‌گوید بیماران اغلب می‌گویند که می‌خواهند بمیرند و آواتار آموزش دیده که از آن‌ها بپرسد آیا واقعاً برای خودکشی برنامه‌ای واقعی دارند یا نه و آن بیمار برنامه‌ای داشت.\n صدای آواتار همان گویندهٔ متن‌خوان آخرین نسخهٔ اندروید است. آقای ونگ می‌گوید که افراد به‌سادگی با هر چیزی که با آن‌ها صحبت کند رابطه برقرار می‌کنند. او می‌گوید: «از نظر ایجاد رابطه، بین چیزی که نیمه‌واقعی است و یک چهاروجهی که چشم دارد تفاوتی واقعی وجود ندارد».\n آقای ونگ می‌داند که بیماران چقدر به این آواتارها دل بسته‌اند و می‌گوید او مانع از اجرای کار آن گروه‌های سلامتی شده که می‌خواستند تعداد زیادی نسخهٔ آزمایشی، بدون برنامه‌ای شفاف، به بازار عرضه کنند، چرا که پس‌گرفتن آواتارها بعد از اینکه آواتار را به کسی دادید بسیار دردناک است. اما او تلاشی هم نکرده که رابطهٔ عاطفی بین آواتار و بیمار را محدود کند.\n او می‌گوید: «اگر بگویند: ’دوستت دارم،‘ ما هم همین را می‌گوییم». او می‌افزاید: «در مورد بعضی از مشتریانمان، اگر بدانیم که شنیدن این جمله را دوست دارند، اول ما می‌گوییمش».\n نتایج اولیه مثبت بوده است. در اولین نسخهٔ آزمایشی لوئل، بیمارانی که آواتار دارند کمتر به پرستار نیاز پیدا کرده‌اند، کمتر به اورژانس مراجعه کرده‌اند و کمتر احساس تنهایی کرده‌اند. یک بیمار که برای برخورداری از حمایت اجتماعی مرتباً به اورژانس می‌رفت، وقتی آواتارش آماده شد، دیگر به اورژانس مراجعه نکرد و حدود ۹۰ هزار دلار در برنامهٔ بهداشت و درمان صرفه‌جویی شد.\n هیومانا، یکی از بزرگ‌ترین بیمه‌گران سلامت کشور، استفاده از آواتارهای کر.کوچ را شروع کرده است.\n برای اینکه بدانیم این وضعیت ممکن است تا کجا پیش رود، نگاهی به فریمانت کالیفرنیا می‌اندازیم، جایی که یک تبلت بر روی پایه‌ای موتوردار وارد اتاقی در بیمارستان شد و دکتری در فید ویدئو به یک بیمار، ارنست گوینتانای ۷۸ساله، گفت که دارد می‌میرد.\n به لوئل بازگردیم. ساکس به خواب رفته که به این معنی است که چشم‌هایش بسته است و مرکز فرمان در جای دیگری در جهان به سالمندان دیگر و مکالمات دیگر مشغول است. همسر آقای لانگلوا هم حیوان خانگی دیجیتال می‌خواهد و دوستان آقای لانگلوا هم همین‌طور،‌ اما ساکس متعلق به خودِ آقای لانگلواست. او به سرِ گربهٔ روی نمایشگر ضربه می‌زند تا بیدارش کند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را نلی بولز نوشته است و در تاریخ ۲۳ مارس ۲۰۱۹ با عنوان «Human Contact Is Now a Luxury Good» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۹ اردیبهشت ۱۳۹۸ با عنوان «هر چه فقیرتر باشی، بیشتر به صفحهٔ گوشی‌ات نگاه می‌کنی» و ترجمۀ الهام آقاباباگلی منتشر کرده است. •• نلی بولز (Nellie Bowles) روزنامه‌نگاری ساکن سان‌فرانسیسکو است که برای نیویورک‌تایمز دربارهٔ تکنولوژی و فرهنگ اینترنت می‌نویسد. او پیش از استخدام در نیویورک‌تایمز در رسانه‌هایی مانند گاردین و وایس می‌نوشته است.\n[۱] Care.Coach [۲] Luxury Institute [۳] disposable income: درآمدی که پس از کسر مالیات و هزینه‌های ضروری از قبیل غذا و مسکن و… باقی می‌ماند و فرد می‌تواند به هر شیوه‌ای که خواست به مصرف برساند [مترجم]. [۴] right to disconnect\n\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653766.json b/train/540653766.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..da42833b293f6acf2cfb9425e3ec02ab79b02649
--- /dev/null
+++ b/train/540653766.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بهتر است قبل از آدمکشی کمی مطالعه کنید",
+  "subtitle": "بیش از ۶۰سال پیش سازمان سیا کتابی محرمانه منتشر کرد که به خوانندگانش یاد می‌داد چطور آدم بکشند",
+  "introduction": "برخلاف آن‌چیزی که در فیلم‌های سینمایی گانگستری می‌بینید، آدم‌کشی کار آسانی نیست. کارامدی سلاح‌های گرم و علی‌الخصوص تپانچه‌ها بسیار پایین است. در واقع تنها ۳۰درصد از ترورهایی که با سلاح‌گرم انجام می‌شود به نتیجه می‌رسد. مشکلات دیگری هم هست: آدم‌هایی که اشتباهی کشته می‌شوند، قاتل‌هایی که بعد از قتل نمی‌دانند چه کنند و احساسات و عذاب‌وجدان و اینطور چیزها. راه‌حل جدید دولت آمریکا پهپاد است. حالا با پهپادها دوران جدیدی از ترور آغاز شده است.",
+  "content": "تام استیونسن، تایمز لیترری ساپلمنت — قوام نکرومه از حداقل پنج سوءقصد جان به در برد. سه ‌مورد اول بمب‌گذاری در ماشین یا خانه‌اش بود. در سوءقصد دیگر، نارنجکی به سوی او پرتاب کردند که موجب آسیب‌هایی جزئی شد. در ژانویۀ ۱۹۶۴ هم مهاجمی وارد کاخ ریاست‌جمهوری غنا (به نام کاخ فلگ‌استف) شد و از فاصلۀ نزدیک پنج گلوله به سمت او شلیک کرد. یک نفر از گارد امنیتی کشته شد، ولی به نکرومه آسیبی نرسید. نیویورک تایمز گزارش داد: «اوضاع در آرکا به حالت عادی درآمد». مشکل بسیاری از این سوءقصدها این است که سوژه حاضر به مردن نیست. نمونۀ جدیدترِ این مسئله سوءقصد به جان کاندیدای وقت ریاست‌جمهوری، ژائیر بولسونارو، در شهر ژوئیز دفورای برزیل در سپتامبر ۲۰۱۸ بود. در دیدار بولسونارو با مردم، آدلیو بیسپو دِ اولیویرا او را با چاقو زد و کبد و ریه‌هایش را سوراخ کرد. اما بولسونارو بهبود یافت و در کمتر از دو هفته، تبلیغات انتخاباتی خود را از سر گرفت. و از قضا در ماه اکتبر در انتخابات ریاست‌جمهوری برزیل پیروز شد. تروریست‌ها دائماً کشندگی آلات قتالۀ خود را بیش‌ازحد تصور می‌کنند و کشتن یک انسان را از آنچه واقعاً هست آسان‌تر می‌پندارند. پژوهشی در باب ترور کتابچه‌ای است دربارۀ قتل‌های محرمانۀ سیاسی که سازمان سیا آن را بدون درج نام نویسنده منتشر کرد. این کتابچه که در سال ۱۹۵۳ نوشته و در ۱۹۹۷ از حالت طبقه‌بندی خارج شد، به عنوان یک «سند آموزشی» برای عملیات بی.‌پی.‌ساکسِس۱ (اسم رمز یکی از عملیات‌های سیا در دوران آیزنهاور با هدفِ براندازی دولت گواتمالا) ایجاد شده بود. سیا قصد داشت رئیس‌جمهور منتخب گواتمالا، خاکوبو آربنز را ترور کند و نهایتاً در کودتای ۱۹۵۴ رژیمی نظامی را برپا کرد که جان ده‌ها هزار نفر را گرفت. اما پژوهشی در باب ترور فقط نوعی راهنمای عملی نیست، بلکه کاوشی دانشورانه و بعضاً هولناک دربارۀ ترورهای سیاسی است که نویسندۀ آنْ نوزده صفحه را به تعمق در مورد ظرافت‌های آدمکشی اختصاص می‌دهد.\n\nنویسندۀ کتابچه در ابتدا ترورها را بر اساس سطح هوشیاری سوژه طبقه‌بندی می‌کند، یعنی اصولاً اینکه آیا انتظار آن را دارند و دارای محافظ هستند یا خیر. سپس در ادامه، دسته‌بندی دیگری می‌کند بر اساس اینکه قتل باید مخفی باشد یا به عنوان ترور دیده شود، و نیز اینکه آیا جان قاتل بعد از ترور ارزشی دارد یا نه. از قضا شخصیت «آدمکش تنها» صرفاً زادۀ داستان‌های خیالی نیست. در حالت ایدئال، آدمکش باید تنها عمل کند تا احتمالِ لو رفتن نقشه پایین بیاید. شرایط مختلف نیازمند انواع مختلفی از آدمکش‌هاست. همۀ آن‌ها نیازمند شجاعت، عزم و نبوغ هستند، اما در مواردی که قرار نیست قاتل از صحنه فرار کند، به آدمی افراطی نیاز دارید. «سیاست، دین و انتقام تنها انگیزه‌های ممکن هستند». بخش اعظم این کتابچه به تکنیک «تیر خلاص» اختصاص داده شده است. همه‌نوع قتلی مدنظر قرار گرفته و بر اساس قطعیت مرگ بررسی می‌شود؛ تحلیلگر معتقد است سوءقصدکنندگانی که ممکن است بر اثر فشارهای کاری «دچار پریشانی احساسی باشند»، خیلی اوقات این نتیجه -یعنی قطعیت مرگ- را آنطور که باید و شاید مدنظر قرار نمی‌دهند. به گفتۀ این کتابچه، انتخاب استاندارد سلاح‌های گرم و مواد منفجره، بیش از حد تصور دشوار و ناقص است. مطالعات معاصر هم با این گفته اتفاق نظر دارند: دفتر ملی پژوهش اقتصادی که سازمان غیرانتفاعی مستقلی در ماساچوست است، در سال ۲۰۰۷ پیمایشی از سوءقصدها به جان رهبران ملی در بازۀ زمانی سال ۱۸۷۵ به بعد اجرا کرد. مشخص شد که از ۲۹۸ رخداد، تنها پنجاه‌ونه درصد آن‌ها به کشته‌شدن هدف انجامیده است. سلاح‌های گرم و مواد منفجره با اختلاف زیاد پرطرفدارترین روش‌ها بودند که در بیش از ۸۵ درصد از سوءقصدها مورد استفاده قرار گرفته‌اند. سلاح‌های گرم دارای نرخ موفقیت ۳۰ درصد بودند، درحالیکه این رقم برای مواد منفجره تنها ۷ درصد بود. تحلیلگر سیا می‌گوید: «سلاحِ مشخصاً مرگبارِ مسلسل نتوانست تروتسکی را بکشد، درحالی‌که یک وسیلۀ ورزشی این کار را انجام داد».\n\nمن طی چندسال اخیر از سه ترور سیاسی گزارش تهیه کرده‌ام: ترور دادستان کل مصر، هشام برکات در سال ۲۰۱۵ در قاهره،؛ ترور آندری کارلوف، سفیر روسیه در آنکارا، در سال ۲۰۱۶؛ و نهایتاً ترور جمال خاشقچی در کنسولگری عربستان سعودی در استانبول در سال گذشته. شرایط و روش‌های هریک از این‌ها متفاوت بود. در قاهره، گروهی از اخوان‌المسلمینی‌های جوان عملیاتی پیچیده را برای قتل دادستان کل -که در آن زمان یکی از شخصیت‌های محوری دیکتاتوری مصر بود- طراحی و اجرا کردند. یک تیم نظارتی حرکات برکات را به مدت چندین هفته زیر نظر داشتند. تیمی جداگانه مواد منفجرۀ قوی از جنس نیترات آمونیوم و استون پروکسید آماده می‌کردند. این گروه ماشینی مستعمل و پر از مواد منفجره را در مسیر روزانۀ دادستان کل به سوی محل کارش پارک کردند و هنگام عبور ماشین او، آن را منفجر نمودند. طراحان این نقشه دقیق و سازمان‌یافته بودند (کسانی که بمب را منفجر کردند، تا چند روز قبل از عملیات نمی‌دانستند سوژه کیست). اما نهایتاً افراد خیلی زیادی دخیل بودند که منجر به دستگیری و اعدام تقریباً تمام جوخه شد. آن‌ها خوش‌شانس هم بودند. تحلیلگر سیا خاطرنشان می‌کند: «تأخیرِ زمانی یا تله‌ها احتمال فراوانی برای کشتن فردی اشتباه را به همراه دارند»، یا شاید هم کشتن هیچکس. هشت نفر دیگر هم در این حمله مجروح شدند و تنها برکات، چند ساعت بعد، در بیمارستان در اثر جراحات وارده مرد.\n ترور سفیر کارلوف ساده‌تر بود. حمایت روسیه از طرفداران اسد در سوریه باعث اعتراضات زیادی در ترکیه شده بود و دیپلمات‌های روسیه عموماً در ملاء عام ظاهر نمی‌شدند. البته در دسامبر ۲۰۱۶، چندین ماه از پایان جنگ حلب گذشته بود و این خشم تا حدی فروکش کرده بود. کارلوف را به افتتاحیۀ یک نمایشگاه عکاسی در مرکز آنکارا دعوت کرده بودند. به تعبیر پژوهشی در باب ترور، او هم از خطر بالقوه آگاه بود و هم «تحت‌الحفظ». مولود مرت آلتینتاش که پلیس بود، خارج از شیفت کاری خود، با نشان انتظامی‌اش وارد گالری شد و خود را به‌عنوان محافظ سفیر جا زد. او منتظر ماند تا کارلوف مشغول سخنرانی شود و بعد چندین گلوله به پشت او شلیک کرد. عکس‌های زننده‌ای مربوط به قبل از تیراندازی وجود دارد که آلتینتاش به آرامی پشت‌ سر کارلوف ایستاده و ظاهری آراسته و تمیز دارد. بعد از آن هم او قصد فرار نداشت. قاتل چند بیت از یک نشید (ترانۀ) محبوب جهادگرایان را خواند و فریاد زد «حلب را فراموش نکنید» و سپس با شلیک نیروهای پلیس ترکیه کشته شد. هنوز کاملاً روشن نیست که آیا قاتل بخشی از یک سازمان بزرگ‌تر بوده یا نه، و اگر بوده، کدام سازمان؟ شاید دلیل این مسئله آن باشد که او ظرافت‌های پژوهشی در باب ترور را رعایت کرده، یعنی کارش را به‌تنهایی انجام داده و هیچ ردی از هرگونه دستوری از خود به جای نگذاشته است. اما او سراغ تفنگ رفت، سلاحی که نویسنده می‌گوید زیاد از آن استفاده می‌کنند و دربارۀ کارآمدی آن بیش از حد اغراق شده است. بدتر، اینکه از یک هفت‌تیر استفاده کرد و به گفتۀ کتابچه، ترورهایی که با استفاده از هفت‌تیر انجام می‌شوند، «شانس موفقیتشان هم اندازۀ شانس شکستشان است». اگر اجبار بر استفاده از هفت‌تیر است، نویسنده توصیه به استفاده از فشنگ‌های قوی‌تر می‌کند تا «جراحت گسترده‌تری» ایجاد کند. ظاهراً آلتینتاش این توصیه را نادیده گرفته بود. قضیۀ خاشقجی بسیار بدتر اجرا شد. خاشقجی یکی از برجسته‌ترین منتقدان محمد بن‌سلمان، ولیعهد عربستان بود و وقتی به کنسولگری عربستان در استانبول رفت تا ازدواجش را ثبت کند، به او گفتند چهار روز دیگر برگردد. سپس برای او کمین کرده، او را کشتند و جسدش را تکه‌تکه بیرون بردند. این قتل چنان گستاخانه بود که حکومت عربستان سرانجام وادار به پذیرش آن شد. رهبر این عملیات یکی از مأموران امنیتی ولیعهد بود، عملیات در کنسولگری خودِ عربستان رخ داد و گروه از هواپیماهای حکومت سعودی استفاده کرد که به آسانی قابل ردیابی بود. آن‌ها یک پاتولوژیست کالبدشکافی و یک بدل نه‌چندان شبیه را به همراه داشتند. بدتر از همه اینکه وسایلی برای ضبط در کنسولگری پنهان شده بود و کارهای قاتلان ثبت و ضبط شد. اینکه سعودی‌ها اصول صحیح ترور را اینچنین بی‌پروایانه زیرپا گذاشتند، آن‌هم در استانبول، شهری که در آن می‌توان با چندصد دلار یک قاتلِ تفنگ‌به‌دست و یک موتورسوار را استخدام کرد، قضیه را عجیب‌تر می‌کند. نهایتاً آنچه قرار بود یک ترور مخفی باشد، به یک قضیۀ بین‌المللی تبدیل شد. علت شهرت‌یافتن این ماجرا تا حدی این بود که ماوقع شبیه به داستان یک فیلم هیجانی در فرودگاه بود.\n یکی از اولین نمودهای ترور در ادبیات انگلیسی در پردۀ اول نمایشنامۀ مکبث است که در آنجا توصیه‌ای محتاطانه با آن همراه می‌شود: «اگر ماجرا با کشتن او پایان یابد، بهتر است هرچه سریعتر انجام گردد». واژۀ انگلیسی assassin (به معنی آدمکش سیاسی) از کلمۀ عربی «حشاشین» به معنی «حشیشی‌ها» آمده است. لفظ حشاشین به‌صورت توهین‌آمیز برای ارجاع به اسماعیلیان نزاری مورد استفاده قرار می‌گرفت. این فرقۀ شیعی در ایران قرن یازدهم به خاطر نفوذ به اردوگاه‌های دشمن و کشتن فرماندهانشان با خنجر شهرت یافته بودند. (در عربی، برای assassination لفظی متفاوت به نام «اغتیال» به کار می‌برند که به معنای «کشتن با فریب» یا «بیشه‌های انبوه که شیر در آن مخفی می‌شود» است). با این تاکتیک، اسماعیلیانِ پیرو حسن صباح دولت کوچکی در قزوین امروزی برپا کردند و آن را با استحکامات کوهستانی خود حفظ نمودند. وقتی هولاکوخان قلعۀ آن‌ها در الموت را در سال ۱۲۵۶ تسخیر کرد، دوران آن‌ها به سر آمد. رویکرد اسماعیلیان احتمالاً به مذاق تحلیل‌گر سیا خوش می‌آمده، چرا که او استفاده از سلاح‌های تیغه‌ای را تأیید می‌کند. او می‌نویسد: «یکی از روش‌های مطمئن این است که هم رگ‌های گردنی ژوگولار و هم کاروتید را در دو طرف نای قطع کنیم.» سم چطور؟ متخصص سیا نمی‌توانست جزئیات عجیب سوءقصد به جان سرگی اسکریپال در سالزبری (جاسوس سابق روسیه که بعدها جاسوس دوجانبۀ بریتانیا و روسیه شد) و دخترش یولیا را تصور کند. او می‌نویسد سم‌ها می‌توانند بسیار مؤثر باشند، اما داشتن آن‌ها جرم است. سمی‌کردن دستگیرۀ در با یک عامل شیمیایی نوویچوک۲ متعلق به اواخر دوران شوروی (به احتمال زیاد A-۲۳۴) هرچند خلاقانه بود، اما خیلی راحت ردپا را به روسیه رساند. مأموران دخیل -یعنی آناتولی چپیگا و الکساندر میشکین- در سفر از لندن به ویلتشایر چندین‌بار مورد عکس‌برداری قرار گرفتند و مأموریت مخفی هردوشان لو رفت. هردوی آن‌ها در عملی نابخردانه سم را در یک صندوق جمع‌آوری خیرات گذاشته بودند. نوویچاک به‌جز اینکه باعث کشف مهاجمان شد، تأثیرش هم کمتر از چیزی بود که آدمکش‌ها امید داشتند. هیچ‌یک از اسکریپال‌ها نمردند (هرچند سم باعث مرگ یک قربانی نامرتبط به نام دان سرجس شد). پژوهشی در باب ترور مورفین را به جای این‌جور سم‌ها پیشنهاد می‌کند: «دو دانه کافی‌ است».\n آدمکش‌ها معمولاً به جای روش‌های پیش‌پاافتاده اما مؤثر، دست‌به‌دامان روش‌های عجیب و آنچنانی شده‌اند. موساد سعی کرد با انفجار گوشیِ تلفن رهبران فلسطینی را ترور کند. در سال ۱۹۷۸، گئورگی مارکوف، نویسندۀ مخالف بلغاری، در لندن با یک چتر آلوده به سم رایسین کشته شد. به گفتۀ کتابچه، رایج‌ترین روش ترورْ تصادف ساختگی است. بهترین حالت این روش «سقوط از ارتفاع ۷۵ فوت یا بیشتر بر روی یک سطح سخت» است. این کار اگر درست انجام شود، کمتر باعث جنجال شده و سرنخ چندانی هم باقی نمی‌ماند. اگر بتوان سوژه را به محل مناسب کشاند، هل‌دادن از یک پنجرۀ بدون حفاظ یا چاه آسانسور حالت آرمانی است. پل هم کار را راه می‌اندازد، به شرطی که روی آب نباشد. قربانی را باید با گرفتن قوزک‌هایش از روی لبۀ پل به پایین پرتاب کرد. آنگاه قاتل می‌تواند فرار کند یا نقش یک شاهد وحشت‌زده را بازی نماید. نویسندۀ کتابچه توصیه می‌کند که اگر عادات سوژه این امکان را فراهم می‌کند، او را از قبل مست کنید.\n من مدت‌ها به این فکر بوده‌ام که آدمکش‌ها به خصوص در مواردی که کارشان نباید شناسایی شود، خفه‌کردن را دست‌کم گرفته‌اند. مزایای این روش مشخص است: تقریباً بی‌صداست، آدمکش نیاز به هیچ ابزاری ندارد؛ هیچ آلت قتاله‌ای هم وجود ندارد که کشف شود. متخصص سیا در این مورد بدبین است و روش زمخت‌ترِ ضربه به شقیقه با استفاده از «چکش، تبر، آچار، پیچ‌گوشتی، سیخ، چاقوی آشپزخانه، چراغ رومیزی، یا هرچیز سخت، سنگین و دم‌دستی» را ترجیح می‌دهد. او می‌نویسد که کشتن یک آدم با دست خالی هم امکان‌پذیر است، «اما کمتر کسی آنقدر مهارت دارد که این کار را با موفقیت انجام دهد». در این حوزه، پیشرفت‌هایی از دهۀ ۱۹۵۰ انجام شده است. رشد جوجیتسوی برزیلی در جهان نشان داده که با کمی آموزش، حتی فردی نه‌چندان‌قوی هم می‌تواند از تکنیک ماتا لیو یا خفه‌کردن از عقب بیشترین بهره را ببرد. این تکنیک ساده است. از پشت‌سر سوژه، یک دست از زیر چانه‌اش رد می‌شود تا مفصلِ جلوی آرنج چانه را بپوشاند، درعین‌حال دست دیگر هم در پشت گردن سوژه، به‌صورت علامت + بر روی دست مقابل قرار می‌گیرد. وقتی این قفل انجام شود، دفاع مؤثری وجود ندارد. سوژه طی چهار یا شش ثانیه بیهوش می‌شود و در کمتر از یک دقیقه می‌میرد.\n ترور از سال ۱۹۸۱ طبق قانون ایالات متحده ممنوع بوده است. به‌همین‌خاطر، ترورها در آمریکا «قتل هدفمند» نامیده شده و اکثرشان با استفاده از پهپاد MQ-9 انجام می‌گیرند. طی دو دهۀ گذشته، آمریکا با استفاده از پهپادها کارزارِ گسترده‌ای را برای آدمکشی در جهان به راه انداخته که نظیر آن قبلاً سابقه نداشته است. در افغانستان، پاکستان، یمن، لیبی و سومالی، حملات پهپادهای آمریکایی هزاران نفر را کشته‌ است که نام اکثرشان هیچگاه فاش نشده است. دولت آمریکا لیست‌های ترور مخفیانه‌ای دارد که با فعالیت پهپادها تیک می‌خورند (ن.ک Clive Stafford Smith, TLS, June 30, 2017). زندگی در یکی از جاهایی که برنامۀ ترور توسط پهپادهای آمریکایی در جریان است، بدین معناست که هر لحظه ممکن است موشکی از آسمان روی سرتان بیفتد. باراک اوباما تا حد زیادی مسئول توسعۀ قتل‌های پهپادی است که در دوران ریاست‌جمهوری‌اش انجام شدند. گرچه آمریکا حامی اصلی ترور پهپادی است، دولت‌های دیگر هم چنین کارهایی می‌کنند. در سال ۲۰۱۵، دولت بریتانیا دو شهروند بریتانیایی به نام ریاد خان و روح‌الامین را با حملۀ پهپادها در سوریه به قتل رساند. این تکنولوژی جدید باعث شده تا تمایل به غلو در مورد دقت و کارآمدی افزایش یابد. حمله با پهپاد هم چندان تفاوتی ندارد و حداقل به اندازۀ موادمنفجرۀ سنتی، احتمال کشتن افراد اشتباه وجود دارد. آمریکا در تلاش برای ترور ایمن الظواهری، رهبر القاعده، با پهپاد، تاکنون حداقل ۱۰۵ نفر از جمله هفتادوشش کودک را کشته، درحالیکه ظواهری همچنان زنده است.\n پهپادها راه‌حل‌هایی برای برخی مشکلات سنتی ترور ارائه داده‌اند. در فاصلۀ نزدیک، آدمکش‌ها معمولاً سرانجام ناخوشایندی دارند. ترور عمدتاً ابزار دولت‌های سرکوبگر است که هرچند شاید اهمیتی به قتل‌عام نظامیان و غیرنظامیان حریف ندهند، اما ترجیح می‌دهند سربازان خودشان زنده بمانند. مسئلۀ وجدان هم مطرح است. کتابچۀ سیا حرف چندانی راجع به این موضوع ندارد، اما این را می‌گوید که قتل کاری ناخوشایند است و «افرادی که دارای حساسیت اخلاقی هستند، نباید سراغ آن بروند». با پهپاد، عملیات‌گر در فاصلۀ هزاران مایل از قربانی قرار دارد و وقایع را روی مانیتور می‌بیند. تنها هواپیما هدف را «می‌بیند». تکنولوژی موردنیاز برای پهپادهای مستقل درحال‌حاضر وجود ندارد، اما پژوهشگران دفاع و صنایع پیشرفته درحال تلاش برای رسیدن به آن هستند. فرض بر این است که یک پهپاد مستقل هر دستوری را که برنامه‌ریزش تعریف کند، انجام خواهد داد. ماشین‌ها حساسیت اخلاقی ندارند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nCollins, Ron and Carl Whitman. The Secret CIA Assassination Manual: A Study of Assassination. Lulu.com, 2015\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را تام استیونسن نوشته است و در تاریخ ۸ ژانویۀ ۲۰۱۹ با عنوان «Finer points of murder» در وب‌سایت تایمز لیترری ساپلمنت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۶ اسفند ۱۳۹۷ با عنوان «بهتر است قبل از آدمکشی کمی مطالعه کنید» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• تام استیونسن (Tom Stevenson) متخصص خاورمیانه و گزارشگر تایمز لیترری ساپلمنت در روابط بین‌الملل است. نوشته‌های او در لس‌آنجلس ریویو آو بوکس و دیگر مطبوعات نیز به چاپ می‌رسد.\n[۱] PBSUCCESS [۲]  لفظاً به معنای تازه‌وارد؛ نوعی عامل اعصاب است که دولت شوروی و روسیه بین سال‌های ۱۹۷۱ تا ۱۹۹۳ می‌ساخت [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653767.json b/train/540653767.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..5f80537759861d4c19df10ee175c04c86adc273a
--- /dev/null
+++ b/train/540653767.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چه اتفاقی می‌افتاد اگر سلینجر پنهان نشده بود؟",
+  "subtitle": "سلینجر هیچگاه زندگی معمول یک نویسندۀ موفق را طی نکرد، چون از وسط راه، ناگهان غیب شد",
+  "introduction": "هولدن کالفید طبق نظرسنجی‌های متعدد، محبوب‌ترین شخصیت داستانی تاریخ ادبیات است و «ناتور دشت» بعد از نزدیک به هفتاد سال از انتشار اولیه‌اش، سالیانه ۲۵۰هزار نسخه به فروش می‌رسد. اما خالق این رمان، جی. دی. سلینجر، در اوج شهرت و موفقیت، ناگهان دود شد و به هوا رفت. از نیویورک فرار کرد و در خانه‌ای بزرگ در شهری کوچک پنهان شد. نه یک داستان جدید، نه مصاحبه، نه حتی عکسی تازه. آیا این ناپدیدشدن بزرگ‌ترین اثر ادبی او نبود؟",
+  "content": "آدام کیرش، تبلت — نخستین سالگرد ادبی سال ۲۰۱۹ یکی از بزرگ‌ترین‌ها است: اول ژانویه، صدمین زادروز جی. دی. سلینجر بود. (انتشارات لیتل برون به همین مناسبت چهار کتاب از او را در یک مجموعه بازنشر کرده است). در تاریخ ادبیات، صد سال مدت زمانی طولانی محسوب می‌شود، به‌عنوان نمونه فاصلۀ سلینجر از نوزادی متولدشده در سال ۲۰۱۹، به اندازۀ فاصلۀ خود او از هرمان ملویل است. با این حال، انگار او به‌ اندازۀ نویسندگان هم‌نسلش از ما دور نیست، نویسندگانی همچون سال بلو، نورمن مِیلر یا جان آپدایک، که در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم به شهرت رسیدند. تکلیف ما به عنوان خواننده با این نام‌های پرآوازه روشن است، اما سلینجر برایمان نامعلوم باقی مانده است؛ دستاوردهای او به‌نظر مبهم و ناتمام می‌رسند.\nیکی از دلایلش این است که سلینجر هرگز چرخۀ معمول زندگی یک نویسنده را طی نکرد. اولین کتابش ناتور دشت در سال ۱۹۵۱ به ‌چاپ رسید و بلافاصله با اقبال مواجه شد. دو سال بعد نه داستان۱ از او منتشر شد که مجموعه‌ای از‌ داستان کوتاه‌هایی بود که در مجلات به چاپ رسانده بود و بعضی آثار کلاسیکش مثل «یک روز خوش برای موزماهی» و «تقدیم به ازمه، با عشق و نکبت» را دربرمی‌گرفت.\nاما پس از ناتور دشت از رمان دوم خبری نشد، و هر چه می‌گذشت سلینجر داستان‌های کمتر، طولانی‌تر و بسیار عجیب‌تری می‌نوشت. او دو کتاب دیگر منتشر کرد که هر یک شامل دو داستان بلند بودند: فرنی و زویی در سال ۱۹۶۱ و تیرهای سقف را بالا بگذارید، نجاران و سیمور: پیشگفتار در سال ۱۹۶۳. آخرین اثر داستانی او «شانزدهم هاپ‌ورث ۱۹۲۴» در سال ۱۹۶۵ در مجلۀ نیویورکر، خانۀ ادبی دیرینه‌اش، به چاپ رسید. همۀ این داستان‌ها راجع به افراد خانوادۀ خیالیِ گِلس هستند، هفت خواهر و برادر که بلوغ عقلی زودرس، هوش، و عمق معنوی‌شان عده‌ای از خوانندگان را شیفتۀ خود کرده، و عده‌ای را به‌شدت عصبانی می‌کند.\nسپس دوران سکوت بزرگ سلینجر آغاز شد. او پیش از این، در سال ۱۹۵۳ نیویورک را، که محل وقوع غالب داستان‌هایش بود، ترک کرده و به کورنیش نیوهمپشایر نقل مکان کرده بود و در آنجا همۀ تلاشش را می‌کرد تا هیچ اثری از خود به جا نگذارد. وقتی در سال ۲۰۱۰ از دنیا رفت، نیم قرن از چاپ آخرین داستان یا آخرین ظهورش در انظار عمومی گذشته بود. خبرهایی هم که از او به گوش می‌رسید قابل‌اطمینان نبودند: دخترش مارگارت سلینجر و معشوقش جویس مینارد که از سلینجر بسیار جوان‌تر بود در خاطراتشان او را آدمی عجیب توصیف می‌کردند که وسواس کنترل داشت و همواره در حال تجربۀ رژیم‌های باب روز و مذهب‌های مختلف بود.\nگوشه‌گیری سلینجر با‌‌‌ هر انگیزه‌ای که بود، تأثیری چشمگیر بر کارش داشت. پروست در درجستجوی زمان از دست رفته این ایده را مطرح می‌کند که فراموشی بهترین نوع به‌خاطر‌سپردن است. چون خاطرات معمولی همین‌ که مرورشان می‌کنیم، کم‌رنگ و محو می‌شوند؛ اما چیزهایی که نمی‌دانیم به خاطر سپرده‌ایم، مثل مزۀ کیک کره‌ای، ناگهانی و پیش‌بینی‌نشده به خودآگاهمان بازمی‌گردند و می‌توانند گذشته را تداعی کنند. غیبت سلینجر نیز تأثیر مشابهی دارد. بسیاری از نویسندگان مشهور همیشه در منظر عموم هستند، به‌خصوص در زمان سلینجر و هم‌نسلانش که نویسنده‌ها سلبریتی محسوب می‌شدند. این نویسندگان کتاب‌های بیشتر و بیشتری می‌نویسند، با آن‌ها بیشتر مصاحبه می‌شود، جایزه می‌برند و بر سرشان بحث و جدل در می‌گیرد. در سال ۲۰۰۷ وقتی نورمن میلر درگذشت، مردم به‌قدری از او اشباع شده بودند که از فرصت پیش آمده برای فراموش کردنش خوشحال بودند.\n\nاما قضیه دربارۀ سلینجر فرق می‌کرد. او دست‌کم در نگاه عموم هرگز بزرگ نشد، مثلِ پیتر پن. چنین چیزی دربارۀ داستان‌های او نیز صادق است. خواندن کتاب‌های سلینجر مثل باز کردن کپسول زمان است، رنگ و بوی رفتارها، اصطلاح‌ها و ایده‌های نیویورکِ میانه‌های قرن در آن‌ها کاملاً هویداست. یک مثال کوچک: امروزه هر کس سلینجر می‌خواند این نکته برایش جالب است که شخصیت‌ها چقدر سیگار می‌کشند. زویی گلس در فرنی و زویی، توی حمام سیگار می‌کشد و وقتی می‌خواهد صورتش را اصلاح کند، سیگار را روی روشویی روشن نگه می‌دارد. هولدن کالفیلد در ناتور دشت در عرض چند روز، چند پاکت سیگار دود می‌کند و از نفس‌تنگی می‌نالد. راویِ شوکه‌شدۀ «تقدیم به ازمه»، «هفته‌ها بی‌وقفه سیگار کشیده بود، ‌طوری که لثه‌هایش با کمترین فشارِ نوک زبانش خونریزی می‌کرد».\nدرواقع این سیگارکشیدن‌ها از آن سیگارکشیدن‌های شیک و باکلاس هالیوودی نیست. بیشتر شبیه مشکلی روان‌شناختی است، راهی برای تظاهر بیرونی آتشی که به شکلی وسواس‌گونه در ذهن شخصیت‌های گرفتار زبانه می‌کشید. علاقۀ سلینجر به اختلال روانی-و نیز خویشاوندان فلسفی آن یعنی بیگانگی و ملال- مشخصۀ دیگری از دورۀ او بود. شخصیت‌های او در جَوی روانکاوانه و اگزیستانسیالیستی زندگی می‌کنند و دغدغۀ اصالت و مقاومت در برابر وسوسه‌های فرهنگ توده را دارند. یکی دیگر از نقاط مشترک زویی و هولدن، بیزاری‌شان از فیلم‌هاست که البته مانع از آن نمی‌شود که فریفتۀ آن‌ها نشوند؛ زویی خودش بازیگر است اما همیشه فیلم‌نامه‌هایی را که تهیه‌کنندگان برایش می‌فرستند مسخره می‌کند.\nامروزه این دست مسائل، دغدغه‌هایی گذرا به نظر می‌رسند: چه کسی در قرن بیست‌ویکم نگاهی تحقیرآمیز به فیلم‌ها دارد، یا مثل هولدن که فکر می‌کرد برادر بزرگش دی. بی. با نوشتن فیلم‌نامه در هالیوود دارد «خودفروشی» می‌کند، نگران این‌جور مسائل است؟ محبوبیت متداوم آثار سلینجر، که ناتور دشت در صدر آن‌ها قرار دارد و هنوز سالی ۲۵۰هزار نسخه از آن به فروش می‌رسد، نشان می‌دهد که در عصر مجازی و نمایشی کنونی، اصالت بیش از آنچه حاضریم بپذیریم برایمان اهمیت دارد. دربارۀ شخصیتی مثل هولدن که ابایی ندارد چیز تقلبی را تقلبی بنامد، نکتۀ اخلاقی نیروبخشی وجود دارد. صداقت تمام‌وکمال او، حتی در میانۀ سردرگمی عمیق روحی، خواستار صداقتی متقابل از جانب ماست.\nخوانندگان جوانی که تازه پی برده‌اند دنیای بزرگسالی تا چه حد بر پایۀ نقش‌بازی‌کردن و سازش است، به‌طور ویژه با خواستۀ او همراهی می‌کنند، به همین علت است که سلینجر را همواره نویسنده‌ای برای جوانان دانسته‌اند. او محرم اسرار است، بزرگسالی کم‌نظیر که می‌تواند درک کند. آنجا که هولدن کالفیلد می‌گوید «چیزی که منو واقعاً تکون می‌ده، کتابیه که وقتی خوندنش رو تمام کردم، آرزو ‌کنم که ای کاش نویسندۀ کتاب دوست خیلی صمیمی‌ام بود و هر وقت دلم می‌خواست می‌تونستم بهش زنگ بزنم» بی‌تردید منظورش ناتور دشت و خودِ سلینجر است.\nمشکلی که در آثار پس از ناتور دشت وجود دارد، ناتوانی سلینجر در یافتن راه ورود به بزرگسالی ا‌ست، که پیوسته آن را وادی تباهی می‌داند. تصادفی نیست که داستان‌های خانوادۀ گلس بیشتر گرد سیمور می‌چرخد، بزرگترین پسر خانواده که داستان خودکشی‌اش در «یک روز خوش برای موزماهی» روایت شده است. سیمور در ۳۱سالگی با شلیک به خودش ننگ بزرگسالی را از خود می‌زداید، او همیشه همان «بچۀ دانا»ی آن برنامۀ رادیویی که همۀ فرزندان گلس در آن حضور داشتند، با عنوان «چه بچۀ دانایی!» باقی می‌ماند. داستان «سیمور: پیشگفتار» احتمالاً بدترین داستان سلینجر است، چون اصرار دارد سیمور را بسیار بهتر از یک انسان نوعی به تصویر بکشد، باهوش‌تر، عمیق‌تر، معصوم‌تر، بی‌ریاتر، او هیچ وجه اشتراکی با بقیه مردم ندارد، بنابراین نمی‌تواند به هیچ نوع پیرنگ یا موقعیتی وارد شود. فقط می‌توان دربارۀ او حرف زد، همان طور که مریدان دربارۀ مرشدانشان حرف می‌زنند: «بی‌شک او برای ما نمود همۀ چیزهای واقعی بود: تک‌شاخ آبی ما، ذره‌بین دوعدسی ما، نابغۀ مشاور ما، تجسم وجدان بیدار ما… یک موکتا۲، انسانی روشن‌ضمیر و پرشور، یک خداشناس. درواقع شخصیت او در هیچ‌یک از قالب‌های ایجاز روایی که من می شناسم جای نمی‌گرفت».\nدر بین نویسندگان آمریکایی-یهودیِ هم‌نسل سلینجر رواج داشت که وقتی به دنبال واژگان معنوی بودند، به جای اینکه به منابع سنت یهودی رجوع کنند به شرق، آیین هندو و ذن بودایی روی بیاورند. به طور کلی، سلینجر خیلی کمتر از هم عصرانش مثل میلر و بلو علاقمند بود دربارۀ یهودیت بنویسد. نیویورک او منهتن است نه بروکلین یا برانکس۳؛ جوان‌های کتاب‌های او به کالج‌های آیوی لیگ۴ و پیش‌دانشگاهی می‌روند نه کالج‌های منطقه‌ای. پدر خانوادۀ گلس یهودی و مادر، ایرلندی کاتولیک است، مثل خودِ سلینجر، و این احتمال وجود دارد که هولدن نیز نیمه‌یهودی باشد. جایی در ناتور دشت توضیح می دهد که نام خانوادگی ایرلندی‌اش را از پدرش گرفته، اما پدرومادرش «دین‌های متفاوت» دارند. اگر این‌طور باشد، او بهترین شخصیت یهودی پنهانی در عالم ادبیات داستانی است.\nداستان‌های گلس دربرگیرندۀ برخی از زنده‌ترین گفت‌وگوها و صحنه‌پردازی‌های سلینجر است، به‌خصوص در «زویی»، که باستان‌شناسی موشکافانه‌ای از آپارتمان خانوادۀ گلس در منهتن ارائه می‌دهد. (فهرستی از محتویات کمد داروها خودش یک صفحه را پر کرده است). اما همین‌ها هم نوعی مانَویت در خود دارند: امتیاز انحصاری نیکی در جهان از آن گلس‌هاست، حال آن‌که دنیای بیرون پر از جانورانی مثل لین کوتل، دوست‌پسر متکبر و فرصت‌طلب فرنی است. درآخر، پیام سلینجر گویا این است که نجیب‌زادگانِ بااخلاقی مثل گلس‌ها، باید با افراد عادی مهربان باشند، فارغ از اینکه آن آدم‌ها ممکن است چقدر نفرت‌انگیز باشند.\nاین همان باری است که در پایانِ کتاب، زویی با موعظه‌اش‌ بر دوش فرنی گذاشت، آنجا که قانون سیمور را به او یادآوری کرد: یک بازیگر باید همیشه سعی کند «به خاطر خانم چاقه» بهترین باشد. «تصویر خیلی خیلی واضحی از خانوم چاقه در ذهنم شکل گرفته بود. تمام روز روی ایوان می‌نشست و پشه می‌پراند. … خیال می‌کردم هوا وحشتناک گرم بود و او احتمالاً سرطانی چیزی داشت، نمی‌دونم». زویی در ادامه می‌گوید که این تصویر زننده، همۀ ماییم «هیچ‌کسیو هیچ‌جا پیدا نمی‌کنی که خانوم چاقۀ سیمور نباشه». از این هم پیش‌تر می‌رود: او «خودِ مسیح» است، تجسمی از الوهیت.\nاین حرف قرار است نشانه‌ای از فروتنی باشد، اما دقیقاً هم این‌طور نیست. تفاوت آشکاری بین خانوم چاقۀ آن بیرون بین تماشاچی‌ها و گلس‌های روی صحنه وجود دارد، و این‌ها جز فخرفروشی چیزی برای تماشاچی‌ها ندارند. این بزرگواری و نجیب‌زادگی معنوی موقعیت اخلاقی‌ای نیست که در آن بتوان داستانی خلق کرد، همانطور که سکوت پسین سلینجر این را نشان می‌دهد. او که ذهنیتش را دربارۀ عموم مردم شکل داده بود، اینکه همه قلابی و خانوم چاقه هستند، دست از کنجکاوی درباره‌شان کشید، و از نوشتن درباره یا برایشان منصرف شد.\nوقتی سلینجر درگذشت، روزنامه‌ها در آگهی‌هایشان‌ به گنجینه‌ای از دست‌نوشته‌های آمادۀ چاپ سلینجر اشاره کردند، اما با گذشت حدود یک دهه هنوز هیچ خبری از آن‌ها نیست. اگر سلینجر در طول آن سال‌های سکوت در حال نوشتن بوده، چنان‌که خودش هم چندباری این را تأیید کرده بود، احتمالش کم است که آنچه خلق کرده همچون داستان‌های نه داستان ساختی هوشمندانه‌ داشته باشد یا مثل ناتور دشت اثری تمام عیار از آب درآمده باشد. او پیش از این در «سیمور: پیشگفتار» به نوعی ضدداستان روی آورده بود، سبکی از داستان بدون پیرنگ یا شخصیت‌پردازی، بسیار آگاهانه و پایبند به برخی عقاید مذهبی برگرفته از آیین ذن بودایی مانند عزلت‌گزینی و روشن‌ضمیری. اگر رمان‌هایی هم با این سبک نوشته باشد، نمی‌توان انتظار داشت آثار گیرایی باشند.\nحتی اگر شاهکار دیگری از سلینجر در راه نباشد، او همچنان نویسنده‌ای متمایل به احتمالات باقی‌ خواهد ماند. چرا که او با اشتیاق و همدلی بسیار دربارۀ جوانی می‌نوشت؛ به‌طوری که نتوانست پشت سر گذاشتن آن را به‌عنوان موضوعی داستانی تاب بیاورد. تصور اینکه هولدن کالفیلد یا سیمور گلس یا خالقشان خسته یا پیر شده باشند و چیزی برای گفتن نداشته باشند غیرممکن است. اینکه زندگی سلینجر آنگونه به پایان رسید -همانطور که اگر به‌قدر کافی زندگی کنیم سرنوشت همۀ ما خواهد بود- انگار یکی دیگر از شایعات سلینجری است، که ممکن است با بازکردن یکی از کتاب‌هایش کاملاً از بین می‌رود.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را آدام کیرش نوشته است و در تاریخ ۲ ژانویۀ ۲۰۱۹ و با عنوان «Did Salinger Go Awry» در وب‌سایت تبلت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۴ اسفند ۱۳۹۷ با عنوان «چه اتفاقی می‌افتاد اگر سلینجر پنهان نشده بود؟» و ترجمۀ عرفانه محبی منتشر کرده است.\n•• آدام کیرش (Adam Kirsch) شاعر و منتقد ادبی امریکایی و سرپرست گروه مطالعات یهود در دانشگاه کلمبیاست. نوشته‌های او در تبلت و نیویورک تایمز بوک ریویو به چاپ می‌رسد. از کتاب‌های او می‌توان به آدم‌ها و کتاب‌ها، ۱۸ اثر کلاسیک ادبیات یهودی (The People and the Books, 18 Classics of Jewish Literature) اشاره کرد.\n[۱] این کتاب با عنوان دلتنگی‌های نقاش خیابان چهل و هشتم به فارسی ترجمه و منتشر شده است [مترجم].\n[۲] Mukta: در فلسفۀ آیین هندو، موکتا کسی است که به معرفت و قدرت بی‌کران و لاهوتی دست یافته است و پیش از مرگ به مرحلۀ آزادی درونی رسیده است [مترجم].\n[۳] بروکلین و برانکس بخش‌هایی از شهر نیویورک هستند که جمعیت زیادی از یهودیان در آن متمرکز شده‌اند [مترجم].\n[۴] Ivy League: نام معروف‌ترین گروه دانشگاهی جهان شامل هشت دانشگاه پرآوازۀ آمریکاست [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653768.json b/train/540653768.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..236db7865ec574f218ea3a05c9bb3f20d944691a
--- /dev/null
+++ b/train/540653768.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا «دنیای سوفی» فلسفه را به ابتذال می‌کشاند؟",
+  "subtitle": "فیلسوفان دانشگاهی خودشان را به هر زحمتی می‌اندازند تا پای فلسفه به خیابان باز نشود",
+  "introduction": "این روزها، همه دوست دارند فلسفه را عامه‌پسند و ساده‌فهم کنند. یکسری به‌دنبال بازی فکری‌اند، و عده‌ای هم می‌خواهند زخم‌های روحی‌شان را با آن تسکین بدهند. اما هیچ‌چیز فیلسوفان کلاسیک را به این اندازه عصبانی نمی‌کند. آن‌ها می‌گویند فلسفه به شما احساس زیرکی و نشاط نمی‌دهد، بلکه کاری می‌کند فکر کنید احمق‌تر شده‌اید: با فلسفه‌ورزیدن کشف می‌کنید که حتی امور بسیار ابتدایی را نیز نمی‌دانید. اگر مواجهه‌تان با مسائل فلسفی طوری نباشد که خواب را از چشمتان بدزدد، پس آن‌ها را فقط به سخره گرفته‌اید و بس.",
+  "content": "اگنس کالارد، پوینت — فلسفه سرابی است که بیشتر آن نه در دبیرستان تحقق می‌یابد و نه پس از کالج. حیات فلسفه در درون محیط دانشگاهی یا، به بیان دقیق‌تر، درون فضایی است که خود این فضا در دل محیط دانشگاهی قرار دارد. مثلاً، در دانشگاه شیکاگو، فلسفه یکی از معدود گروه‌هایی است که سیاست سختگیرانه‌ای دارد در بخشیدنِ اعتبار به موضوعاتی که در دوره‌های بیرون از گروه ما طرح می‌شوند. ما عنوان فلسفه را به موضوعی نمی‌دهیم مگر آنکه خود ما آن را تدریس کرده باشیم. فلسفه از مرزهایش مراقبت می‌کند. به‌تازگی، سر و صداهایی دربارۀ یک فرار بزرگ از این مرزها به گوش می‌رسد که تحت عنوان «فلسفۀ همگانی یا عمومی» عمل می‌کند. فلسفۀ همگانی مشتمل است بر فلسفۀ عامه‌پسندی که در کتاب‌هایی همچون کمدی منطق۱، دنیای سوفی۲ یا ماتریکس و فلسفه۳ می‌توان یافت، اما باز محدود به این قسم نیست. فلسفۀ عامه‌پسند -که همتایانی از فیزیک عامه‌پسند، تاریخ عامه‌پسند و روان‌شناسی‌عامه پسند دارد- شخصیت‌ها و مفاهیم فلسفی را به‌شیوه‌ای دسترس‌پذیر (برای همگان) ارائه می‌کند؛ گونۀ «عامه‌پسند» به بیان عام‌تر به آگاهی‌بخشی افراد غیرحرفه‌ای دربارۀ پیشرفت‌های یک رشتۀ علمی می‌پردازد.\nبه‌اشتراک‌گذاشتن اطلاعات دربارۀ فلسفه یک چیز است و پیشِ‌رو نهادن راهی برای مشارکت غیرفیلسوفان در این فعالیت چیزی دیگر. فلسفۀ همگانی سودای آزادکردن فلسفه از قیدهای دانشگاهی را در سر دارد، تا آن را به ورطۀ عمل درآورد. آیا چنین امری خوب و مطلوب است؟ از این بابت مطمئن نیستم؛ و گمان نمی‌کنم برای نخستین جستار من دربارۀ فلسفۀ همگانی موضوعی بهتر از این در کار باشد.\nشاید تصور کنید آموزش دورۀ لیسانس موردی از «فلسفه‌ورزی با غیرفیلسوفان» است: فلسفۀ همگانی در محیط دانشگاه. اما این تصور اشتباه است. درست است که بیشتر دانشجویان لیسانس، که من تکالیفی مثلاً دربارۀ جمهوری افلاطون به آن‌ها محول می‌کنم، متخصص فلسفه نخواهند شد و ادامۀ تحصیل را پس از لیسانس رها خواهند کرد، بااین‌حال در کلاس درس من آن‌ها فیلسوف هستند، حتی اگر شده برای چند ساعت در هفته. ساختار رسمی -برنامۀ درسی، تکالیف کلاسی، نمره‌ها، جایگاه من به‌عنوان استاد، حتی ویژگی‌های ساختاری و اجتماعی کلاس درس- این امکان را به من می‌دهد که به آن‌ها بگویم فیلسوف. آن‌ها را موظف می‌کنم مستقیماً با پرسش‌هایی از این دست درگیر شوند که «آیا نفس جزء دارد» یا «آیا عدالت برای برتری اقویاست»، یا «آیا شعر مفسده‌انگیز است»؛ و شگفت آن‌که آن‌ها هم همین کار را می‌کنند.\nاینکه به آن‌ها می‌گوییم مستقیماً به آن پرسش‌ها بپردازند به این معناست که انجام فلسفه‌ورزیِ آن‌ها مستلزم این ملاحظات نیست:\n۱. اینکه پاسخ به این مسائل به آن‌ها کمک می‌کند کاری انجام دهند جز آنچه به‌هرحال انجام می‌دادند (البته اصلاً اگر چنین انتظاری در کار باشد). به آن‌ها قول نمی‌دهم پاسخی (قاطع) به آن مسائل خواهم داد، بلکه آن‌ها را با پاسخ‌های کمکی رها می‌کنم.\n۲. اینکه آن‌ها این فعالیت را مفرح یا لذت‌بخش یا به‌لحاظ فکری مهیج بیابند (باز اگر چنین انتظاری در کار باشد). آن‌ها موظف‌اند مطالعه کنند، در کلاس حاضر شوند، و تحقیق بنویسند، خواه از آن لذت ببرند و خواه نه.\nپرداختن ما به فلسفه برای خود آن است، چون مسائل آن مهم‌اند، نه به این دلیل که سودمند یا لذت‌بخش هستند. در مقابل، فلسفۀ همگانی خود را به دست دوگانۀ «کار یا لذت» می‌سپارد. اگر من به‌عنوان فیلسوف سروکاری با غیرفیلسوفان پیدا کنم، در جایگاهی نیستم که به آنان امر کنم به پرسش‌های من علاقه و توجه نشان دهند. آنچه از من برمی‌آید این است که به آنان بگویم اگر به حرف‌هایم گوش دهند برای مسائل مهمی پاسخ پیدا می‌کنند که مستقیماً در پی پاسخ‌گویی به آن‌ها هستند، یا اینکه می‌توانم به کسانی که تمایلات فکری دارند نوع متمایز و مشخصی از انگیزش ذهنی ارائه کنم.\nبگذارید توضیح بدهم که چرا این اقدامات اشتباه‌اند.\n۱. کار فلسفی\nگاه چنین استدلال شده که فیلسوفان مترصدند گفتمان عمومی را تهذیب کنند: ما می‌توانیم مهارت‌های فکری‌انتقادی خود را به کار ببریم تا پرتوی عقل را بر تاریکیِ منازعات سیاسی تعصب‌آمیز بیفکنیم. تجربۀ من از همایش‌ها و نشست‌های اساتید دانشگاه این است که اهل فلسفه می‌توانند به‌گونه‌ای دربارۀ سیاست گفت‌وگو کنند که مردم عادی دربارۀ آب‌وهوا حرف می‌زنند: با اطمینان خاطر از توافقی تضمین‌شده. فلسفه‌دانانی می‌شناسم که به تناقض‌های حقیقی یا به وجود اذهان غیرمادی دکارتی باور دارند، اما هیچ‌گاه یک نفر از آنان هم ندیده‌ام که به ترامپ رأی داده باشد.\n\nهنگامی که ما فلسفه‌دانان وارد نزاعی سیاسی می‌شویم، به‌نحوی برای دیدگاه‌های سیاسی استدلال می‌کنیم که انگار، به‌عنوان یک فکت جامعه‌شناختی، مستقل از دیگران، و ازپیش، واجد آن دیدگاه‌ها هستیم (دیدگاه‌های سیاسی‌ای که اکثریت غالب دانشگاهیان در رشته‌های علوم انسانی دارند). به نظر نمی‌رسد که ما (اهل فلسفه) بی‌طرفی ویژه‌ای داشته باشیم. استدلال‌های عقلانی، منصفانه و متین برای نتیجه‌گیری‌هایِ از پیش مشخص این خطر را دارند که ذهن افراد را در مقابل تفکر انتقادی مقاوم کنند. این ایده که فیلسوفان برای پاسخ‌گویی به مسائل سیاسی جایگاه ویژه‌ای دارند می‌تواند به یک واکنش استدلال‌گریزانه دامن بزند.\nبه‌طور کلی، تخصص فلسفی در نهاد پاسخ‌هایی نهفته نیست که می‌توانیم به دست دهیم. اصلاً تاکنون چند مسئلۀ فلسفی به پاسخی قاطع رسیده‌اند؟ اتفاقی نیست که مقالات فلسفی، برخلاف مواردی همچون مقالات موجود در علوم اقتصادی یا جامعه‌شناسی، غالباً فاقد چکیده‌اند. در چکیده و خلاصۀ نتیجه‌گیری‌ها نکتۀ اصلی از دست می‌رود؛ حرفۀ ما فکرکردن است، اما با توجه به گسترۀ اختلاف نظرهایمان باید نتیجه بگیریم که بیشتر ما در داشتن موضعی فکری بی‌عرضه‌ایم.\nبرخلاف کارورزان سایر حوزه‌ها، ما حتی در پاسخ به غالب مسائل ابتدایی توافق نداریم، مثل این مسئله که حوزۀ کاری ما چیست یا اصلاً چرا چنین حوزه‌ای وجود دارد. سیاست حفاظتی ما روی دیگر سکه است، سکۀ گشودگیِ فکریِ شگفت‌انگیزی که فلسفه و تنها فلسفه ارائه می‌کند: اگر می‌خواهیم فلسفه را تعریف کنیم باید بگوییم جایش در کدام ساختمان است تا درنتیجه افراد داخل آن ساختمان را آزاد بگذاریم هر تعریفی که به نظرشان مناسب است از فلسفه ارائه کنند.\n۲. لذت فلسفی\nاگر احساس می‌کنید حوصله‌تان سر رفته یا تشنۀ محرکی فکری هستید ستونی از بخش «استونِ» [نیویورک‌تایمز] یا مقاله‌ای از سایت ایان بخوانید، فیلسوفانی را در توییتر دنبال کنید، چند گفت‌وگوی فلسفی در یوتیوب تماشا کنید، به یک پادکست فلسفی گوش بدهید، یکی‌دو کتاب فلسفی غیرآکادمیک را امتحان کنید، و مشترک دوفصلنامۀ پوینت بشوید. با فلسفه‌ای مواجه می‌شوید که کاملاً سرگرمتان می‌کند (این را با مقالۀ متوسطی از خودتان یا، به تناسب موضوع، با رسالۀ درباب کون و فسادِ۴ ارسطو یا یکی از نقدهای کانت مقایسه کنید). چنان قطعاتی، مثل بسیاری از دیگر مطالب درجۀ یک آنلاین، به ما این حس را می‌دهند که عمیق‌تر و مطلع‌تر شده‌ایم. آن‌ها جنب‌وجوشی در حرکت فکری ما ایجاد می‌کنند.\n\nبسیار خوب، چه اشکالی دارد که به‌شکلی فکری تفریح کنیم؟ هیچ اشکالی ندارد. اما، به زعم من، فلسفه‌نامیدن آن اشکال دارد. در اینجا نظر جانبدارانه‌ام دربارۀ فلسفه را بی‌رودربایستی بیان می‌کنم و برای این منظور از تمثیل غار بهره می‌برم: فلسفه چشمان نابینا را بینایی نمی‌بخشد، بلکه نفس و جان را به‌سمت نور برمی‌گرداند. نفس روی برنخواهد گرداند مگر بر اثر مواجهۀ دردناک با همۀ مسائلی که فراموششان کرده است و به‌سرعت روی خود را به همان وضع قبل برمی‌گرداند مگر آنکه، با مشقت و فشار، بی‌معنایی زندگی‌ای را تصدیق کند که بدون طرح آن پرسش‌ها جریان دارد. فلسفه به زندگی‌ای که در جریان بود جان و تحرک نمی‌بخشد، بلکه آن زندگی را از چنگتان بیرون می‌کشد. به شما احساس باهوش‌تربودن نمی‌دهد، بلکه باعث می‌شود احساس حماقت بیش‌تری کنید: با فلسفه‌ورزیدن کشف می‌کنید که حتی امور بسیار ابتدایی را نیز نمی‌دانید.\nبه باور من، آنجا که ارسطو گفته «زیست عقلانی یکی از فراغت‌های جدی است» دارد تلاش می‌کند از سکولای کسب‌و‌کار و خاروبدیسِ لذت بگریزد.۵ اگر فلسفه به مسائلی که به‌هرحال مطرح می‌کردید پاسخ‌هایی سودمند می‌داد، امری فراغت‌بار نمی‌بود، و اگر به زندگی‌ای که به‌هرحال داشتید فرحی می‌بخشید، دیگر جدی نبود. به‌سختی می‌توان حق این مطلب را ادا کرد که چگونه فعالیتی واحد می‌تواند جدی، فراغت‌بار و کاملاً گشوده و بی‌پایان باشد؛ همان وضعی که فلسفه دارد. آنچه می‌تواند قلمروگرایی به نظر برسد، در واقع، تلاش سرسختانۀ بخشی از فلسفه‌دانان دانشگاهی است تا وضعی را حفظ کنند که نمی‌گذارد این فعالیتِ تقریباً ناممکن از هم فروبپاشد و به کاری بی‌فراغت و لذتی غیرجدی منحل شود.\nاگر فلسفۀ همگانی چیزی مزخرف یا ناممکن است، من در اینجا چه می‌کنم؟ حقیقت این است که -‌همچون اغلب موارد‌- استدلال ارائه‌شدۀ من در ظاهر بی‌اشکال به نظر می‌رسد، اما موارد نقضی نیز دارد. برای مثال، مطالعۀ محاورات افلاطون مایۀ تفریح است و، درعین‌حال، شکی در فلسفی‌بودن آن‌ها نیست. غالب گفت‌وگوهایی که این نوشته‌ها تصویر می‌کنند باید در شمار فلسفۀ همگانی آورد، با توجه به اینکه سقراط با افرادی صحبت می‌کند که به‌شدت از پذیرش عنوان فیلسوف ابا دارند. اگر فلسفه به گفت‌وشنودهای داخلیِ حلقۀ فیلسوفان منحصر می‌بود، حتی شروع فلسفه نیز ناممکن می‌شد. یا اگر از آغاز آن بگذریم، می‌بینیم که در طول ۲۵۰۰ سال گذشته، بسیاری از فیلسوفان، بیرون از محیط دانشگاهی (هر چیزی که به چنین محیطی شباهت داشته باشد) فعالیت فلسفی داشتند. من دامی را که در کمین فلسفۀ همگانی است توصیف کردم، اما این حوزه یکی از حوزه‌هایی است که آثار موردعلاقۀ من در فلسفه از آن طفره رفته‌اند. بنابراین باید راهی برای برون‌رفت از این مشکل یافت.\nشاید حق مطلب را برای عنوان «همگانی» ادا نکرده باشم که فرض می‌کنم شما در پی پاسخ یا سرگرمی هستید. شاید بعضی از شما هم در طلب همان چیزی باشید که من هستم: اندیشیدن به مهم‌ترین پرسش‌ها به بهترین شیوه‌ای که انسان‌ها به آن دست پیدا کرده‌اند، یعنی با یکدیگر. شاید طرف ایدئال من برای بحث در میان شما باشد. شاید. باید اعتراف کنم که واقعاً درک چندانی از چگونگی انجام این همکاری ندارم. اگر نتوانم به شما گوش بسپارم، شما چگونه می‌توانید نظر مرا رد کنید؟\nاز آنچه در اینجا به بار می‌آید مطمئن نیستم؛ اما تقریباً خاطرجمع هستم که این مسائلْ ارزش طرح دارند. من یک فیلسوف هستم و قریحه‌ای برای پرسشگری دارم و می‌توانم به شما بگویم که پرسشی که در اینجا طرح شد -اینکه فلسفۀ همگانی امر مطلوبی است یا نه- یک مسئلۀ واقعی و جدی است. هیچ‌گاه پیش از این دربارۀ این مسئله فکر نکرده‌ام، و کس دیگری را هم ندیده‌ام که اخیراً در‌این‌باره تأمل کرده باشد. نوشتن این ستون، فرصتی است برای من تا یکی از جنبه‌های زیستِ فلسفی -یعنی وجه همگانی آن- را بررسی کنم، جنبه‌ای که در غیر این صورت ناآزموده باقی می‌ماند.\nمن نمی‌دانم که آیا فلسفۀ همگانی چیز مطلوب و خوبی است یا خیر، اما می‌خواهم پاسخ آن را بدانم. شما چطور؟\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را اگنس کالارد نوشته است و در تاریخ ۱۳ فوریۀ ۲۰۱۹ با عنوان «Is Public Philosophy Good» در وب‌سایت پوینت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۴ خرداد ۱۳۹۸ با عنوان «آیا ‘دنیای سوفی’ فلسفه را به ابتذال می‌کشاند؟» و ترجمۀ علی کوچکی منتشر کرده است.\n•• اگنس کالارد (Agnes Callard) متولد سال ۱۹۷۶ و دانشیار فلسفه در دانشگاه شیکاگوست. او مدرک کارشناسی‌اش را در سال ۱۹۹۷ از دانشگاه شیکاگو و دکترایش را در سال ۲۰۰۸ از دانشگاه برکلی اخذ کرده است. حوزۀ اصلی تخصصی او فلسفۀ باستان و اخلاق است.\n[۱] Logicomix\n[۲] Sophie’s World\n[۳] The Matrix and Philosophy\n[۴] On Generation and Corruption\n[۵] در اساطیر یونان، سکولا و خاروبدیس دو هیولای دریایی بودند که بر دو طرف تنگۀ مسینا بین ایتالیا و سیسیل در کمین کشتی‌ها می‌نشستند؛ دریانوردانی که تلاش می‌کردند از یکی اجتناب کنند در معرض این خطر بودند که به دیگری نزدیک شوند و به دام آن بیفتند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653769.json b/train/540653769.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..456ee1344c20c987c9fb681b7776ce9b819be38e
--- /dev/null
+++ b/train/540653769.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آنچه یک آمریکایی در استانبول آموخت",
+  "subtitle": "سوزی هنسن در ۳۰ سالگی از آمریکا به ترکیه رفت و فهمید آمریکا را باید بیرون از آمریکا شناخت",
+  "introduction": "یک روز در زیرزمین کتابخانۀ دانشگاه پنسیلوانیا، دختر سفیدپوستی که در شهرکی کوچک در نزدیکی نیویورک بزرگ شده بود، شروع به خواندن کتابی از جیمز بالدوین کرد. نوشته‌های این نویسندۀ پرشور سیاهپوست، چون صاعقه‌ای جهانِ او را در هم شکست. آنجا برای اولین بار فکر کرد شاید آمریکایی و سفیدپوست بودن، آنقدرها هم بدیهی و معصومانه نباشد. او به دنبال معنیِ آمریکا به ترکیه رفت و آنجا همه‌چیز شکل دیگری پیدا کرد.",
+  "content": "سوزی هنسن، گاردین — مادرم اخیراً کوهی از دفترچه یادداشت‌های دوران کودکی‌ام را پیدا کرد که پر از نقشه‌هایم برای آینده بود. خیلی بلندپرواز بودم. نوشته بودم که در هر سنی چه کاره خواهم شد: کی ازدواج می‌کنم، کی بچه‌دار می‌شوم و کی سالن رقصم را راه می‌اندازم.\n وقتی شهرک زادگاهم را ترک کردم و به دانشگاه رفتم، این نوع برنامه‌ریزی‌ها متوقف شد. تجربۀ رفتن به جایی کاملاً جدید مثل دانشگاه، درک مرا از دنیا و قابلیت‌های آن زیر و رو کرد. وقتی پس از دانشگاه به نیویورک رفتم هم دوباره همین اتفاق افتاد، و نیز چند سال بعد، وقتی به استانبول مهاجرت کردم. برای شهرستانی‌ها، هر تغییری چشمگیر است. اما این آخرین حرکت، واقعاً دشوارتر از همه بود. در ترکیه، دگرگونیِ صورت‌گرفته بسیار تشویش‌برانگیزتر بود: پس از مدتی حس کردم که کل بنیان آگاهی‌ام بر یک دروغ استوار بوده است.\n آمریکایی‌ها با تمام میهن‌پرستی‌شان، به ندرت دربارۀ ارتباط هویت ملی با هویت شخصی‌شان فکر می‌کنند. این بی‌تفاوتی به‌خصوص در روانشناسی سفیدپوستان آمریکا قابل‌توجه است و پیشینۀ آن مختص آمریکاست. البته در سال‌های اخیر، چشم‌پوشی از این هویت ملی سخت‌تر شده است. ما آمریکایی‌ها دیگر نمی‌توانیم به کشورهای خارجی سفر کنیم بدون اینکه متوجه بارِ عجیبی باشیم که بر دوش می‌کشیم. در سال‌های پس از جنگِ عراق و افغانستان و آن همه جنگ‌های بعدی، دیگر نمی‌توان مثل گذشته به راحتی دور تا دور دنیا گشت زد و هوش و منابع کشورها را برای استفادۀ شخصی خود مصادره کرد. آمریکایی‌هایی که در خارج از کشور زندگی می‌کنند، امروزه دیگر آن حس سربلندی و لبخندهای راحت و ملیح را ندارند. دیگر علاقه ندارند بلند صحبت کنند. همیشه خطر مبهمِ شکستن چیزی وجود دارد.\n چند سال پس از رفتنم به استانبول، دفترچه یادداشتی خریدم و برخلاف آن کودکِ دلگرم، نه نقشه‌هایم، بلکه یک سؤال نوشتم: اگر آمریکایی نباشیم، چه می‌شویم؟ اگر بفهمیم هویتی که تاکنون داشتیم، افسانه‌ای بیش نبوده، آنگاه تکلیف چیست؟ این سؤال را پرسیدم چون سال‌های دور از آمریکا، در قرن بیست‌ویکم، برایم هیاهویی سرخوشانه از خودشناسی و خیال‌پردازی نبود. برای من همه‌چیزْ نابودیِ تصورات بود و حس شرمساری. حتی حالا هم هنوز خودم را نمی‌شناسم.\n من در وال بزرگ شدم، شهرکی در کنار ساحل جرزی که با ماشین حدوداً دوساعتی تا نیویورک فاصله دارد. بیشتر چشم‌انداز این شهرکْ بتون بود و پارکینگ، تابلوهای پلاستیکی و کافه قنادی‌های دانکن دوناتس. برخلاف اکثر شهرک‌های دلنشین ساحلی در آن اطراف، نه مرکز شهری وجود داشت، نه خیابان اصلی‌ای، نه سینمای قدیمی و کوچکی و نه هیچگونه معماری‌ای که از نوعی تاریخ یا خاطره حکایت کند.\n والدینِ اکثرِ دوستانم معلم، پرستار، پلیس یا برقکار بودند، به‌جز پدر یکی از آن‌ها که «در شهر» کار می‌کرد و نیز خانواده‌های ایتالیایی که کارهای نه‌چندان قانونی داشتند. پدرم از نسل کارگران مهاجر دانمارکی، ایتالیایی و ایرلندی بود و خاطرات چندانی از اصالت اروپایی‌اش نداشت. خانوادۀ گسترده‌ام دارای یک زمین گلف ارزان و عمومی بود. تابستان‌ها در آنجا هات‌داگ می‌فروختم. چیزهایی که از کودکی دربارۀ سیاست شنیده بودم مربوط به مالیات و مهاجران بود، فقط در همین حد. بیل کلینتون در خانه‌مان چندان محبوب نبود (در سال ۲۰۱۶ هم بیشتر مردم وال به ترامپ رأی دادند).\n همۀ ما میهن‌پرست بودیم، حتی به فکرم هم نمی‌رسد که چه چیز دیگری می‌توانستیم باشیم، چون کل تجربه‌مان خانگی، داخلی و آمریکایی بود. یکشنبه‌ها کلیسا می‌رفتیم، تا اینکه بازی‌های فوتبالْ زمان کلیسا رفتن را غصب کرد. چیزی به‌عنوان حس قوی مشارکت مدنی را به خاطر نمی‌آورم. درعوض این حس را داشتم که اگر هشیار نباشم، ممکن است مردم چیزهایم را از چنگم درآورند. اهدافمان هم همه محلی بودند: نقش ملکه در مراسم بازگشت به خانه۱، قهرمان منطقه‌ای، کالج ایالتی ترنتون، کباب‌درست‌کردن در حیاط پشتی. بچۀ بی‌کسِ آسیایی که در کلاسمان بود، سخت مطالعه کرد و به برکلی رفت؛ دانش‌آموز هندی هم به ییل رفت. سیاه‌پوستان هیچگاه به وال نمی‌آمدند. کل دنیا سفید و مسیحی بود. کل دنیا ما بودیم.\n نقشه‌های جهان را مطالعه نمی‌کردیم، چون درس جغرافیای بین‌الملل مدت‌ها قبلْ از برنامۀ درسی بسیاری از ایالت‌ها حذف شده بود. اصلاً چنین حسی وجود نداشت که در این سیاره، آمریکا فقط یکی از آن همه کشور دیگر است. حتی شوروی بیشتر به یک ستارۀ مرگ می‌ماند (که بالای سرمان پرواز می‌کند و کمین کرده تا ما را با لیزر تکه‌تکه کند)، نه کشوری که در آن مردمی زندگی می‌کنند.\n خاطراتی تلویزیونی از وقایع دنیا دارم. حتی در ذهنم هم این خاطرات در صفحۀ تلویزیون هستند: الیور نورث که در محاکمه‌های ایران-کُنترا شهادت می‌دهد، صورت زخمی و شرورانۀ مانوئل نوریگا، دیکتاتور پاناما؛ تکه‌ویدیوهای بسیار کوتاه و شبیه به فیلم‌های سینمایی از بمباران بغداد در جنگ اول خلیج فارس. تنها چیزی که از آن جنگ با عراق به یاد دارم این است که سرود «درود خداوند بر آمریکا» را در اتوبوس مدرسه می‌خواندیم. منِ ۱۳ ساله ربان‌های زرد و کوچک به لباسم می‌زدم و وقتی ویدیوی این سرود را در شبکۀ ام.تی.وی به یاد می‌آوردم، اشک در چشمانم جمع می‌شد: و من افتخار می‌کنم که آمریکایی‌ام جایی که دستِ‌کم می‌دانم آزادم\n این «دست‌کم» خیلی خنده‌دار است. ما آزاد بودیم، حداقلِ حداقل آزاد بودیم. بقیه همه کودن بودند، چون حتی این چیزِ بدیهی و مسلم را هم نداشتند. نمی‌دانستم آزادی چیست، اما چیزی بود که ما داشتیم و هیچ‌کس دیگر نداشت. آزادی هدیه‌ای خدادادی بود و قدرت برتر ما.\n وقتی به دبیرستان رفتم، می‌دانستم که کمونیسم از بین رفته است، اما هیچ‌گاه یاد نگرفتم کمونیسم اصلاً چیست (همین‌قدر کفایت می‌کرد که «بد» است). دین، سیاست، نژاد؛ این‌ها همه برایم چیزهای پیچیده‌ای می‌نمود که قطعاً برای کسانی معنایی دارد، اما برای من، برای وال، برای آمریکا، این چیزها هیچ پیوندی با هم نداشت. روحم هم خبردار نبود که اکثر مردم دنیا این پیوند را عمیقاً حس می‌کنند. تاریخ (تاریخ آمریکا، تاریخ جهان) از یک گوشم داخل و از گوش دیگرم خارج می‌شد، بدون اینکه هیچ معنای خاصی برایم داشته باشد.\n اما نژادپرستی، یهودستیزی و پیش‌داوری؛ این‌ها را حتماً در سطحی از ناخودآگاهم می‌شناختم. این‌ها همه در جاهای مختلف نمود می‌یافت: در ترس از شهر آسبری پارک که اهالی آن سیاه‌پوست بود، در نفرت از شهرک‌های مارلبرو و دیل که به یهودیانشان معروف بودند، در اینکه اهالی آمریکای جنوبی بیگانه به‌نظر می‌رسیدند. بیشترِ ساحل جرزی طوری تفکیک نژادی بود که انگار هنوز دهۀ ۱۹۵۰ است. این پیش‌داوری در ترس از هر چیزِ بیرون از وال نمود می‌یافت، هر چیزِ بیرون از دنیای کوچک و سفیدپوستی که در آن زندگی می‌کردیم. تنها چیزی که شاید بتوان گفت ما را از نژادپرستی مستقیم حفظ می‌کرد، این بود که در شهرک‌های کوچکی همچون وال، بخصوص از دختران انتظار می‌رفت که مهربان یا خوب باشند. این انتظار، در آن سنین کم، تمایلاتمان را نسبت به مردم‌آزاری در روز روشن تعدیل می‌کرد.\n خوشبختانه مادرم از همان سنین کم اعتیادم را به کتاب‌خوانی پرورش داد، برادر بزرگ‌ترم هم به طور عجیبی سیاست‌های مترقی دارد و و پدرم شب‌ها را با مطالعۀ عتیقه‌جاتِ عجیبِ گلف سپری می‌کرد و غرق در لذت‌های گذشته می‌شد. در این روزهای تقسیم نابرابر ثروت، دلم برای محجوبیت طبقۀ متوسط وال و هوای نمکیِ ساحلِ جرزی تنگ می‌شود. اما در روزهای نوجوانی می‌دانستم که تنها چیزی که می‌تواند مرا از دیوار ترس برهاند، یک دانشگاه خوب است.\n\nسرانجام در دانشگاه پنسیلوانیا قبول شدم. در آنجا نیز مانند وال، بی‌علاقگی به دنیای بزرگ‌تر مشهود بود، اما به شکلی دیگر؛ و این در حالی بود که در پنسیلوانیا، بچه‌ها ثروتمند، فرهیخته و غیرسیاسی بودند. در مراسم معارفه، به دانشجویان دانشکدۀ بازرگانی می‌گفتند که آن‌ها «باهوش‌ترین افراد کشور» هستند، چنین چیزی شنیدم. (پسر دونالد ترامپ هم در آن مراسم حضور داشت). در اواخر دهۀ ۱۹۹۰، در دانشگاه پنسیلوانیا همه می‌خواستند بانکدارِ سرمایه‌گذاری شوند و بسیاری از همان‌ها بعدها به کسانی تبدیل شدند که در دهۀ بعدی اقتصاد دنیا را ویران کردند. اما آن‌ها باسوادتر از من بودند؛ در کلاس ادبیات آمریکایی، حتی پیش آمده بود که نام ویلیام فاکنر را هم بشنوند.\n وقتی صمیمی‌ترین دوستم در وال یک شب اعتراف کرد که اسم جان مک‌انرو و جری گارسیا را نشنیده، چندتا از پسرها در سالن خوابگاهْ ما را احمق و آشغال‌های سفیدپوست خواندند و به‌خاطر مجله‌نخواندن سرزنشمان کردند. احساساتمان جریحه‌دار شد، اما شگفت‌زده هم شدیم. آشغال سفید چیزی بود که ما در مورد مردم دیگر در ساحل جرزی می‌گفتیم. دوست‌پسرم در وال من را متهم می‌کرد که به آن دانشگاه رفته‌ام فقط برای اینکه دوست‌پسری پیدا کنم که فِراری داشته باشد، و گفت که پسرهای دانشگاه پنسیلوانیا کاماروهایی را که ما در دبیرستان می‌راندیم مسخره می‌کنند. طبقه در آمریکا چیزی نبود که به‌شکلی ساختاری یا متفکرانه درکش کنیم، بلکه مجموعه‌ای از میلیون‌ها دال فرهنگی، مادی و کوچک بود که توهین، ازدست‌دادن یا بدست‌آوردنِ هریک از آن‌ها می‌توانست آیندۀ هر کس را به طور کامل متحول کند.\n سرانجام تصمیم گرفتم که زندگی جدیدی را دنبال کنم که دانشگاه در اختیارم گذاشته بود. پدر و مادر بچه‌هایی که با آن‌ها آشنا شده بودم، پزشک و استاد دانشگاه بودند؛ بسیاری از آن‌ها قبلاً به اروپا هم رفته بودند! آن دانشگاه با تمام بی‌مایگی‌اش، انگار به دنیای بزرگ‌تر یک گام نزدیک‌تر بود.\n بااین‌حال، در چهار سال کالج به یاد ندارم هیچ‌یک از ما از رویدادهای خارجی آگاه بوده باشد. جنگ در اریتره، نپال، افغانستان، کوزوو، تیمور شرقی، کشمیر؛ بمباران سفارت‌های آمریکا در نایروبی و دارالسلام؛ پاناما، نیکاراگوئه (همیشه کشورهای آمریکای لاتین را با هم قاتی می‌کردم)، اسامه بن‌لادن، بمباران عراق به دستور کلینتون… نچ، اصلاً.\n صدام حسین را می‌شناختم، چون مثل «کمونیسم»، از نامش شرارت می‌بارید. فیلم «سگ را بجنبان»۲ را به یاد می‌آورم، طنزی که در آن سیاست‌مدارهای آمریکایی جنگی تصنعی را علیه «تروریست‌های» خارجی شروع می‌کنند تا حواس رأی‌دهندگان را از یک رسوایی داخلی پرت کنند؛ در آن زمان بسیاری کلینتون را متهم به همین کار می‌کردند. او طی ماجرای رسوایی مونیکا لوینسکی، دستور حملۀ موشکی به افغانستان را داده بود. من هیچگاه دربارۀ افغانستان فکر نمی‌کردم. چه کشوری در «سگ را بجنبان» بود؟ آلبانی. همۀ ما همان بی‌تفاوتیِ نوعیِ آمریکایی را نسبت به کشوری که برای فیلم انتخاب کرده بودند، داشتیم، جوری که می‌توان آن را در این جملات خلاصه کرد: «یه کشور که رو نقشه هم نیست. مهم نیست چه کشوری رو انتخاب کنن».\n من دهۀ نودی بودم، دهه‌ای که به گفتۀ روشنفکران برجستۀ آمریکا، در آن «تاریخ» به پایان رسیده بود، آمریکا سرافراز بود و جنگ سرد را قاطعانه برده بود. دیوید اشمیتسِ مورخ می‌نویسد که در آن زمان، در «صفحۀ نقدونظرِ مجلات، نشریات عامه‌پسند و لیستِ پرفروش‌ها» همه‌جا حرف از این ایده بود که آمریکا به‌خاطر «ارزش‌ها و پایبندی راسخ آن به ترویج لیبرالیسم و دموکراسی» پیروز شده است. این تفکراتْ سروصدای محیطی و موسیقی آسانسوریِ سال‌های سرنوشت‌ساز زندگی‌ام بود.\n اما برای من، قضیه‌ای دیگر هم پیش آمد، تجربه‌ای تصادفی در زیرزمین کتابخانۀ دانشگاه. به جمله‌ای در یک کتاب برخوردم که نویسندۀ مورخ در آن می‌گفت که مدت‌ها قبل در دوران برده‌داری، سیاه‌پوستان و سفیدپوستان هویت خود را در تضاد با یکدیگر تعریف کرده بودند. چراغی که برایم روشن شد این نبود که سیاه‌پوستان هویت خود را در واکنش به ما ایجاد کرده بودند؛ این بود که هویت ما سفیدپوستان در اعتراض آگاهانه به هویت آن‌ها شکل گرفته بود. تا آن‌وقت حتی به فکرم هم نرسیده بود که ما اصلاً هویتمان را تعریف کرده باشیم، چون فکر می‌کردم که سفیدپوستان آمریکایی کاملاً شکل‌گرفته و رهای از هرگونه گذشتۀ پیچیده به دنیا می‌آیند. حتی حالا هم یادم هست که آن آگاهی چطور تنم را لرزاند، از آن لرزه‌هایی که وقتی بهتان دست می‌دهد که به چیزی پی می‌برید که درکتان را از واقعیت گسترش می‌دهد، حالا هر چقدر هم کم. چیزی که خشمم را برانگیخت آن بود که این آگاهی دربارۀ کیستی خودم بود. چقدر چیزها وجود داشت که راجع به خودم نمی‌دانستم؟\n به‌خاطر همین متن بود که سراغ کتاب‌های جیمز بالدوین رفتم. حس کردم با کسی آشنا شده‌ام که مرا بهتر از خودم می‌شناسد و نقطه‌نظر انتقادی بسیار پیچیده‌تری نسبت به من دارد. به این نوشته‌ها برخوردم:\n اما من همیشه در آمریکا با چنان فقر عاطفی بی‌انتهایی روبه‌رو شده‌ام و شاهد چنان هراس عمیقی از زندگی انسانی و در ارتباط‌بودن با انسان‌ها بوده‌ام که خیال می‌کنم هیچ آمریکایی‌ای نمی‌تواند ارتباطی زنده و بادوام میان جایگاه اجتماعی و زندگی خصوصی‌اش داشته باشد.\n و این یکی:\n تمام ملت‌های غربی گرفتار یک دروغ شده‌اند: دروغِ تظاهرِ به انسان‌دوستی. این بدین معناست که تاریخ آن‌ها هیچ توجیه اخلاقی‌ای ندارد و غرب دارای هیچ مرجعیت اخلاقی‌ای نیست.\n و نیز این یکی:\n سفیدپوستان آمریکایی احتمالاً بیمارترین مردم، و قطعاً خطرناک‌ترین مردمِ دنیای امروزند، از هر رنگ و نژاد دیگری که بگیرید.\n اکنون می‌دانم که چرا این سخن در آن بیست‌ودو سالگی برایم شوکه‌آور بود. البته دلیل اصلی‌اش این نبود که به گفتۀ این نویسنده، من بیمار هستم، هرچند این هم بخشی از آن بود. دلیل اصلی این بود که او دائماً مرا اینطوری خطاب می‌کرد: «سفیدپوست آمریکایی». در واکنش، تهمت او را توجیه کردم. می‌دانستم که هم سفیدپوستم و هم آمریکایی، اما درک من از هویتم چنین نبود. فکر می‌کردم که خودشناسی یعنی جنسیت، شخصیت، دین، تحصیلات و آرزوها. تماماً به فکر این بودم که خودم را پیدا کنم، خودم شوم، خودم را کشف کنم. اما چیزی که نمی‌دانستم این بود که همین کار مهم‌ترین نشانۀ یک سفیدپوست آمریکایی است.\n در آن زمان هنوز هم دربارۀ جایگاهم در دنیای بزرگ‌تر فکر نمی‌کردم، یا دربارۀ اینکه شاید تاریخی پهناور (یعنی تاریخ سفیدپوستان آمریکایی) با کیستی من در ارتباط باشد. ناآگاهی باعث می‌شد فکر کنم بی‌گناهم، و سفیدپوست آمریکایی مثل مسلمان یا ترک یک‌جور هویت نیست.\n بالدوین دربارۀ این نوع بی‌اعتنایی می‌نویسد «بچه‌های سفیدپوست به‌طور کلی و صرف‌نظر از فقیر یا غنی‌بودنشان چنان درک سستی از واقعیت به دست می‌آورند که می‌توان آن‌ها را دقیقاً فریب‌خورده خواند».\n جوانان سفیدپوستِ آمریکایی هم البته دچار درد، ناامنی و اندوه می‌شوند. اما واقعاً به ندرت پیش می‌آید که با کسی مواجه شوند که با لحنی تند و بی‌امان به آن‌ها بگوید که شاید فقط برندگان خوش‌شانسِ یک بازی کثیفِ باشند و نیز اینکه به‌دلیلِ نادانی و قدرت نابجایشان، شاید در دنیای بزرگ‌ترِ اخلاقیات بازنده باشند.\n در سال ۲۰۰۷، پس از شش سال کار ژورنالیستی در نیویورک، کمک‌هزینۀ تحصیلی نویسندگی‌ای دریافت کردم که مرا ملزم می‌نمود دو سال به ترکیه بروم. همین‌طور برای تنوع درخواست آن را داده بودم. حتی فکرش را هم نمی‌کردم که پذیرفته شوم. حتی وقتی دوستانم به من تبریک می‌گفتند، نگرانی را در چهره‌شان می‌دیدیم، گویی که دیوانه‌ام که این زندگی را رها می‌کنم، گویی که ۲۹ سالگی برای اینکه خود را بیابم، خیلی دیر است. قبلاً حتی به ترکیه سفر هم نکرده بودم.\n چند هفته قبل از رفتنم، ساعت‌ها دربارۀ اهمیت بین‌المللی ترکیه برای عزیزانم توضیح می‌دادم، و البته آن‌ها هم از این کلیشه‌ها که استانبول پل میان غرب و شرق است، حوصله‌شان سر می‌رفت. به همه می‌گفتم که دلیل انتخاب ترکیه این بوده که می‌خواهم بیشتر دربارۀ دنیای اسلام بدانم. اما دلیل مخفی‌ام این بود که بالدوین در دهۀ ۱۹۶۰ حدود یک دهه در استانبول زندگی کرده بود. مستندی دربارۀ بالدوین دیده بودم که می‌گفت در مقامِ یک سیاه‌پوست همجنس‌گرا، در استانبول بیشتر از پاریس یا نیویورک احساس راحتی می‌کرده است.\n در آپارتمانم در بروکلین بودم که این حرف را شنیدم؛ چنان برایم بی‌معنا و عجیب بود که گویی حفره‌ای در عالم باز شد. باورم نمی‌شد که نیویورک نسبت به جایی مثل ترکیه آزادی کمتری داشته باشد، چون نمی‌دانستم نیویورک و پاریس در آن دوران چقدر پیش‌داوری داشته‌اند، و البته اینکه فکر می‌کردم با رفتن به شرق، زندگی به سوی گذشته متمایل می‌شود، یعنی در سمت مقابل پیشرفت. تصور بالدوین در ترکیه باعث می‌شد تا مشکل نژادپرستی در آمریکا و نیز خود آمریکا به نوعی در بستری بین‌المللی، مرموز و عذاب‌آور قرار گیرد. شانسم را امتحان کردم، شاید استانبول همان جایی باشد که سازوکار مخفی تاریخ آشکار گردد.\n در واقع در ترکیه و دیگر جاها، می‌خواستم واقعیتی را درک کنم که هیچ درک تاریخی یا فرهنگی‌ای از آن نداشتم و همین قضیه باعث می‌شد تا حسی تقریباً فیزیکی از رنجش فکری و عاطفی داشته باشم. در جایگاه ژورنالیستی‌ام، تصمیم می‌گرفتم مطلبی دربارۀ ترکیه یا یونان یا مصر یا افغانستان بنویسم و حتماً کسی پیدا می‌شد که بخشی از تاریخ مشترکمان (تاریخ مشترک آن‌ها با آمریکا) را برایم بازگو کند. همیشه هم چیزهایی می‌گفتند که من نمی‌دانستم. اگر چنین تاریخی را نمی‌دانستم، پس چه مطلبی می‌خواستم بنویسم؟\n فرایند یادگیری‌ام در خارج از آمریکا سه‌لایه بود: هم دربارۀ کشورهای خارجی می‌آموختم، هم دربارۀ نقش آمریکا در دنیا یاد می‌گرفتم و هم رفته‌رفته روان، سرشت و پیش‌داوری‌های خودم را درک می‌کردم. هرچقدر هم که ابعاد غارتگرانۀ کاپیتالیسم را به‌خوبی می‌شناختم، باز هم پیشرفت‌های اقتصادی ترکیه و یونان را واقعاً ترقی و نوعی بلوغ می‌دانستم. هرچقدر هم که درکی عمیق از توطئه‌ها و دخالت‌های آمریکا در مصر به‌خاطر اهداف سیاست خارجی خودش بدست می‌آوردم، باز هم هیچگاه به این فکر نکرده بودم و (نمی‌توانستم درک کنم) که سیاست‌های آمریکا به‌جز ایجاد نفرت و آمریکاستیزی چه تأثیری می‌تواند بر زندگی فرد فرد مصری‌ها داشته باشد. هرچقدر هم که باور داشتم هیچ آمریکایی‌ای برای ملت‌سازی گزینۀ مناسبی نیست، اما هنوز فکر می‌کردم که حضور آمریکایی‌ها در افغانستان اهداف خیرخواهانه‌ای دارد. هرگز نمی‌خواستم قبول کنم یا به فکر گفتنش بیافتم، اما با نگاهی به عقب، می‌دانم که در آن زمان ته دلم باور داشتم که آمریکا پایان زنجیرۀ تکاملیِ تمدن است و بقیه فقط سعی می‌کنند به آمریکا برسند.\n استثناگرایی آمریکایی فقط آمریکا را به‌عنوان ملتی خاص در میان ملت‌های فرودست تعریف نمی‌کرد؛ بلکه مستلزم این نیز بود که تمام آمریکایی‌ها هم باور کنند نسبت به دیگران برتر هستند. چطور منِ آمریکایی می‌توانستم ملتی خارجی را درک کنم، درحالیکه ناخودآگاه حتی اساسی‌ترین باوری را هم که دربارۀ خودم داشتم برای آن‌ها قائل نبودم؟ این محدودیتی بود فراتر از نژادپرستی، پیش‌داوری و نادانی. این نوعی ملی‌گرایی بود، اما چنان حیله‌گرانه که حتی یاد نگرفته بودم آن را ملی‌گرایی بنامم. این نوعی خودفریبی تمام‌عیار بود که نمی‌توانستم ببینم کجا آغاز می‌شود و کجا به پایان می‌رسد، نمی‌توانستم ریشه‌کنش کنم، نمی‌توانستم از بین ببرمش.\n چند ماه اول در استانبول، زندگی بی‌در و پیکری داشتم، روزها در شب‌ها حل می‌شد. نه اداره‌ای بود که به آنجا بروم، نه شغلی داشتم که مشغولش باشم؛ سی‌سال هم سن داشتم، سنی که در آن باید مسیر را مشخص کرد: یا باید بزرگ شد یا در حالت کاوش‌گرانه و فارغ بالِ اواخر جوانی ماند. شروعی دوباره در کشوری بیگانه (یافتن دوستان جدید، یادگیری زبانی جدید، مسیریابی در شهر) مرا مجبور می‌کرد گزینۀ دوم را انتخاب کنم. خیلی وقت‌ها تا پاسی از شب بیرون می‌ماندم، مثلاً آن شبی که با مرد جوان ترکی به نام امره نوشیدنی خوردیم. او هم‌دانشگاهیِ یکی از دوستان آمریکایی‌ام بود.\n یکی از دوستانم گفته بود که امره یکی از باهوش‌ترین افرادیست که تاکنون دیده. آن شب چیزهای زیادی از تحلیل‌هایش دربارۀ سیاست ترکیه آموختم، بخصوص وقتی از او پرسیدم که آیا به حزب عدالت و توسعۀ اردوغان رأی داده است یا نه. او تفی انداخت و عصبانی شد: «مگه تو به جورج دبلیو بوش رأی دادی؟» تا آن لحظه هیچگاه فکر نکرده بودم شاید این دو مثل هم باشند.\n پس از سه دور نوشیدنی، امره گفت حملات ۱۱سپتامبر را آمریکا طرح‌ریزی کرده است. این را قبلاً شنیده بودم. تئوری‌های توطئه در ترکیه بسیار متداول بود؛ مثلاً وقتی ارتش ادعا کرده بود که پ.ک.ک (گروه ستیزه‌طلب کُرد) به یک پاسگاه پلیس حمله کرده است، برخی ترک‌ها معتقد بودند که خود ارتش این حمله را ترتیب داده است. آن‌ها درحالی چنین باوری داشتند که غیرنظامیان ترکیه‌ای هم کشته شده بودند. یعنی به عبارتی، تفکرشان این بود که نیروهای راست‌گرا همچون ارتشْ اهداف بی‌طرف یا حتی راست‌گرا را هم بمب‌گذاری می‌کنند تا بتوانند آن را به گردن گروه‌های چپ‌گرا همچون پ.ک.ک بیاندازند. برای ترک‌ها، بمب‌گذاری در کشورِ خودشان احتمالی واقعی به شمار می‌رفت.\n گفتم «بی‌خیال. تو که واقعاً همچین اعتقادی نداری؟»\n فوراً گفت «چرا که نه؟ باور دارم.»\n «اما این که یه تئوری توطئه‌اس».\n خندید. «آمریکایی‌ها همیشه به این چیزا می‌گن تئوری توطئه. عزیزم، بقیۀ دنیا هستن که باید توطئه‌های شما را تحمل کنن».\n توجهی به او نکردم. گفتم «فک کنم به ژورنالیسم آمریکایی ایمان دارم. اگه واقعاً اینطور بود، بالاخره کسی می‌فهمید».\n لبخندی زد. «متأسفم. غیرممکنه که هیچ ارتباطی با اون اتفاق نداشته باشن. حالا این جنگ چی؟» این را در رابطه با جنگ در عراق می‌گفت. «غیرممکنه آمریکا نتونه جلوشو بگیره. امکان هم نداره مسلمونا بتونن پیروز بشن».\n چند هفته بعد، بمبی در محلۀ گون‌گورن در استانبول منفجر شد. بمب دوم هم پس از ساعت ۱۰ شب، در یک سطل آشغال در همان نزدیکی منفجر شد و ۱۷ نفر را کشت و ۱۵۰ نفر را زخمی کرد. هیچ‌کس نمی‌دانست چه کسی این کار را کرده است. تمام هفته ترک‌ها بحث می‌کردند: القاعده بوده؟ پ.ک.ک؟ جبهۀ آزادی‌بخش انقلابی خلق (یک گروه رادیکال چپ‌گرا)؟ یا شاید هم دولت پنهان۳؟\n دولت پنهان (سیستمی متشکل از سازمان‌های شبه‌نظامی مافیاوار که خارج از چارچوب قانون و گاهی هم به دستور ارتش قانونی فعالیت می‌کنند) داستانی کاملاً مجزا بود. ترک‌ها توضیح می‌دادند که دولت پنهان در طول جنگ سرد ایجاد شده تا با کمونیسم مقابله کند، اما بعداً تغییر ماهیت داده است به نیرویی برای نابودی تمام خطراتِ متوجهِ دولت ترکیه. قدرتی که برخی ترک‌ها برای این نهاد قائل بودند گاهی از زودباوری هم فراتر می‌رفت. اما مسئله این بود که ترک‌ها طی سال‌ها با این تفکر زندگی کرده بودند که نیرویی مخفی سرنوشت ملتشان را کنترل می‌کند.\n حتی شایعاتی وجود داشت که برخی عناصر دولت پنهان طی جنگ سرد ارتباطاتی با سیا داشته‌اند و این هم هرچند شبیه به یک تئوری توطئه بود، اما واقعیتی بود که مردمان ترک با آن زندگی می‌کردند. آن‌همه مداخله‌های نظامی و بین‌المللی آمریکا در آن چند دهه حیرت‌آور است، بخصوص مداخلات مربوط به سال‌هایی که قدرت نظامی آمریکا را نسبتاً معصوم و بی‌طرف می‌دانستند. ترورهای موفقی هم صورت گرفت: پاتریس لومومبا، نخست‌وزیر جمهوری دموکراتیک کنگو در سال ۱۹۶۱؛ ژنرال رافائل تروخیو در جمهوری دومینیکن باز هم در ۱۹۶۱؛ نگو دین دیم، رئیس‌جمهور ویتنام جنوبی در ۱۹۶۳. ترورهای ناموفقی هم بود: کاسترو، کاسترو و کاسترو. ترورهایی بود که خیلی‌ها انتظار و امیدش را داشتند: ناصر، ناصر، ناصر. و البته تغییر برخی رژیم‌ها با حمایت مالی و پشتیبانی و طرح‌ریزی آمریکا: ایران، گواتمالا، عراق، کنگو، سوریه، جمهوری دومینیکن، ویتنام جنوبی، اندونزی، برزیل، شیلی، بولیوی، اوروگوئه و آرژانتین. آمریکایی‌ها نیروهای مخفی پلیس را در همه‌جا از کامبوج تا کلمبیا، فیلیپین تا پرو و ایران تا ویتنام یا آموزش می‌دهند و یا پشتیبانی می‌کنند. بسیاری از ترک‌ها معتقد بودند که آمریکا در کودتاهای نظامی ۱۹۷۱ و ۱۹۸۰ در ترکیه، حداقل در حد ترغیبْ نقش داشته است، اما کمتر چیزی دربارۀ این وقایع در کتاب‌های معمول تاریخ پیدا کردم.\n ولی چیزی که بعینه می‌دیدم این بود که اثرات این مداخله‌ها با اثرات ۱۱ سپتامبر قابل مقایسه بود، یعنی به همان اندازه عظیم، سرنوشت‌ساز و مخل کشور و زندگی مردم بود. شاید امره به این دلیل باور نداشت ۱۱ سپتامبر اتفاقی سرراست و دارای شواهد و قابل اثبات باشد که تجربه‌اش (واقعیتش) به او آموخته بود چنین اتفاقاتِ تاریخی‌ای خیلی به‌ندرت با فراواقعیت قابل تبیین هستند. نه اینکه فکر کنم نظریۀ امره دربارۀ حملاتْ باورپذیر باشد، اما به نظر رسید که شاید تفاوت چندانی میان این دو دیدگاه نباشد: پارانویای یک خارجی که می‌گفت آمریکایی‌ها ۱۱ سپتامبر را طرح‌ریزی کرده‌اند و پارانویای آمریکا که تمام دنیا باید بهای ۱۱ سپتامبر را با جنگی سراسری و بی‌پایان علیه تروریسم بپردازند.\n دفعۀ بعدی که یک ترک به من گفت آمریکا در ۱۱ سپتامبر مردم کشور خود را کشته است (این را مرتباً می‌شنیدم؛ این بار از یک دانشجوی جوان دانشگاه بغازیچی استانبول)، ادعایم را دربارۀ اعتقاد به صداقتِ ژورنالیسم آمریکایی تکرار کردم. او با حالتی نسبتاً خواب‌آلود پاسخ داد «خب، درست، ما نمی‌توانیم به ژورنالیسم‌مان اعتماد کنیم. نمی‌توانیم آن را کورکورانه بپذیریم».\n این «کورکورانه پذیرفتن» باعث شد مکث کنم. بیشتر از یک سال بود که در ترکیه زندگی می‌کردم و می‌دیدم که چگونه پروپاگاندای ناسیونالیستی دیدگاه مردم را نسبت به دنیا و خودشان شکل می‌دهد. حال این سؤال برایم مطرح شد که باور ما به بی‌طرفی و دقت ژورنالیسم از کجا نشأت می‌گیرد؟ اصلاً چرا آمریکایی‌ها بی‌طرف و همه غرض‌ورز باشند؟\n فکر می‌کردم چون ترکیه نهادهایی ضعیف دارد (مثلاً در مقایسه با نظام دادگستری آمریکا که به نظرم قوی است، دادگستری قابل‌اعتمادی نداشتند)، گویی این حس وجود داشت که حقیقتی وجود ندارد. ترک‌ها علی‌الخصوص نسبت به روایت‌های رسمی تاریخ مشکوک بودند و خیلی راحت روایت‌های دولت را رد می‌کردند. اما آیا ترک‌ها با آن شک‌گرایی زیبا، کمتر از من ملی‌گرا بودند؟\n بنا به استثناگرایی آمریکایی، کشور من در دنیا بی‌همتا و تنها کشور واقعاً مدرن و آزاد بود. به جای اینکه به فکرم برسد که این استثناگرایی هیچ فرقی با پروپاگاندای ناسیونالیستی دیگر کشورها ندارد، این باور را در خود نهادینه کرده بودم. هیچ‌گاه نهاد ژورنالیسم آمریکایی را بیرون از استانداردهایی که برای خود تعریف کرده بود، زیر سؤال نبرده بودم، که البته فقط با همین کار می‌توان ایرادات و پیش‌داوری‌های آن را تشخیص داد. بلکه این را پذیرفته بودم که این استانداردها بهترین استانداردهایی هستند که می‌توان در هر کشوری یافت.\n در آخرین سالی که خارج زندگی کردم، دید متفاوتی هنگام خواندن روزنامه‌های آمریکایی داشتم. حالا می‌توانستم ببینم که آن‌ها خارجی‌ها را بسیار بیگانه به شمار می‌آورند، مقالات همیشه از موضع قدرت آمریکا سخن می‌گفت و طوری دربارۀ بقیۀ کشورها سخن می‌گفت که گویی بچه‌های ناخلف آمریکا هستند. با نگرشی انتقادی به سخنان هم‌وطنانم گوش می‌کردم: بحث‌هایمان دربارۀ سیاست خارجی، بعد از ۱۱ سپتامبر با این واژگان مداخله‌گرانه و رسمی و زبان نظامی، بروکراتیک و شرکتی درهم آمیخته شده بود: تلفات جانبی، خطر قریب‌الوقوع، آزادی، آزادی، آزادی.\n بااین‌حال، آگاه بودم که اگر مدت‌ها قبل تسلیم پیامدهای ناسیونالیسم آمریکایی می‌شدم، روحم هم از چنین چیزی خبردار نمی‌شد، حتی اگر تاریخ بی‌عدالتی در آمریکا را درک می‌کردم، حتی اگر نسبت به حمله به عراق خشمگین بودم. من یک سفیدپوست آمریکایی بودم. هنوز هم طوری این باور بنیادین را نسبت به کشورم داشتم که ناگهان در مقایسه با ترک‌ها حس کردم ناپخته و ساده هستم.\n خبردار شدم که جماعتی از فعالان و روشنفکران (لیبرال) در ترکیه حتی معنای «ترک‌بودن» را به طرق جدیدی زیر سؤال می‌برند. بسیاری از آن‌ها در مدرسه دربارۀ تاریخشان، دربارۀ آتاتورک اولین رئیس‌جمهور ترکیه، دربارۀ شرارت فرضی ارمنی‌ها، کردها و عرب‌ها، دربارۀ شکنندگی مرزهایشان، حرص و طمع تمام خارجی‌ها و البته دربارۀ نیکیِ تاریخی و ازلی جمهوری ترک شستشوی مغزی شده بودند.\n «قضیۀ آمریکا فرق دارد». روزی این حرف را گفتم، اما تا وقتی کلمات از زبانم بیرون نمی‌آمد، دقیق متوجه نمی‌شدم چه می‌گویم. هیچگاه کسی از من نخواسته بود این را توضیح دهم. «به ما می‌گویند که برترین کشور دنیا هستیم. اما مسئله این است که ما هرگز این روایت را مثل الانِ شما نمی‌بینیم، چون برای ما، این پروپاگاندا نیست، حقیقت است؛ ناسیونالیسم نیست، میهن‌پرستی است. مسئله این است که ما آن را زیر سؤال نمی‌بریم چون در عین حال به ما هم می‌گویند که چقدر آزاداندیش هستیم، چقدر آزاد هستیم. بهمین خاطر خبر نداریم که باور به اینکه کشورمان برترین کشور دنیاست، مشکل دارد. همه‌چیز دست به دست هم می‌دهد تا متقاعدتان می‌کند که یک آگاهی جمعی در دنیا به این نتیجه رسیده است».\n یکی از دوستان روزی پاسخ داد «وای، چقدر عجیب. این نوعی بسیار خاموش از فاشیسم است، نه؟»\n این نوعی خاموش از فاشیسم بود که باعث می‌شد ترکیه را مادونِ وطن خودم ببینم، و نیز باور داشته باشم که کشور بسیار بسیار خیرخواهم نیاتی بسیار خیرخواهانه نسبت به ملت‌های دنیا دارد.\n در آن شبِ تئوری‌های توطئه، امره مثل بسیاری از خارجی‌های دیگر به این نتیجه رسید که من جاسوس هستم. می‌گفت اطلاعاتی را که تحت عنوان ژورنالیست جمع‌آوری می‌کنم، برای مقاصد دیگری به کار می‌برم. من نمایندۀ آمریکا در دنیایی بزرگ‌تر بودم و دربارۀ خارجی‌ها، دولت‌ها و اقتصادهای دخیل در سیستم و نظمی بزرگ‌تر می‌نوشتم. پس به نوعی یک مأمور بودم. امره به‌مثابۀ یک بیگانه در آمریکا زندگی کرده بود، کسی که قدرت کمتری داشت، کسی که یک مقاله در روزنامه می‌توانست برایش دردسری بزرگ شود، یا یک نظر نابجایش به دخالت صندوق بین‌المللی پول بیانجامد. نگرش، پیش‌داوری و کم‌لطفی من می‌توانست غلط، غیردقیق و مخرب باشد، اما روزنامه‌ها و مجلاتی که برایشان می‌نوشتم، آن را به‌عنوان حقیقت قبول می‌کردند و همین امر، برای همیشه درک خوانندگان را از ترکیه شکل می‌داد.\n سال‌ها بعد، یک ژورنالیست آمریکایی به من گفت که عاشق کار در یک روزنامۀ بزرگ است، چون کاخ سفید آن را می‌خواند، چون از این طریق «می‌تواند بر سیاست تأثیر بگذارد». امره به من گفته بود که من در چنین جایگاهی به احتمال زیاد گند بزنم. او درواقع به من می‌گفت: جاسوس، مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nHansen, Suzy. Notes on a Foreign Country: An American Abroad in a Post-American World. Farrar, Straus and Giroux, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را سوزی هنسن نوشته است و در تاریخ ۸ آگوست ۲۰۱۷ با عنوان «Unlearning the myth of American innocence» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۱ آذر ۱۳۹۶ آن را با عنوان «آنچه یک آمریکایی در استانبول آموخت» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• سوزی هنسن (Suzy Hansen) نویسندۀ مجلۀ نیویورک تایمز است که برای نشریات دیگری نظیر ووگ، بوک‌فروم و بافلر نیز می‌نویسد. او درحال حاضر ساکن استانبول است. ••• این متن برگرفته است از کتاب یادداشت‌هایی از یک کشور خارجی: یک آمریکایی در خارج از کشور در دنیایی پساآمریکایی (Notes on a Foreign Country: An American Abroad in a Post-American World) نوشتۀ سوزی هنسن. [۱]  homecoming queen: نوعی مراسم گردهمایی فارغ‌التحصیلان در آمریکا [مترجم]. [۲] Wag the Dog [۳] Deep state"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653770.json b/train/540653770.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0192c6c348c900ffaac797a160e7b8c81dc0b239
--- /dev/null
+++ b/train/540653770.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "رولف دوبلی: کمتر بخوانید ولی دوباره بخوانید",
+  "subtitle": "برخی از کتاب‌ها در قفسه هستند که نمی‌توانم با اطمینان بگویم که آیا تا به حال آن‌ها را خوانده‌ام یا نه",
+  "introduction": "پس از مدتی سر وقت کتابخانه و کتاب‌هایمان که می‌رویم اکثرشان دیگر با هم تفاوت زیادی نمی‌کنند، چون تقریباً چیز زیادی از آن‌ها یادمان نمی‌آید؛ محتوای هر کتاب صرفاً به‌صورتی مبهم و آشفته از ذهن ما عبور می‌کند. در چنین مواقعی ابتدا پریشان می‌شویم که مشکل از حافظۀ ضعیف خودمان است یا شاید کتاب‌ها تأثیر اندکی بر ما داشته‌اند. اما وقتی می‌فهمیم بسیاری از دوستانمان هم همین تجربه را دارند کمی احساس آسودگی می‌کنیم. اگر محتوای کتاب‌ها تا بدین حد کم به خاطر می‌مانند، اساساً اهمیت مطالعه در چیست؟ رولف دوبلی، نویسندۀ کتاب «هنر شفاف اندیشیدن»، پیشنهادهایی دارد.",
+  "content": "رولف دوبلی — ما به درستی کتاب نمی‌خوانیم و کتاب‌خوانی را به نحو گزیده و با دقت کافی به انجام نمی‌رسانیم. باید کتاب‌ها را به گونهٔ متفاوت بخوانیم و برای این کار، چارچوب راهنما و پیشروی خود را به شما پیشنهاد می‌کنم.\nبگذارید با یک مثال ساده مسئله را توضیح دهم. هر بلیت قطار چند سفره در سوئیس شش بخش جداگانه دارد. پیش از آغاز سفر، شما کارت خود را در یک دستگاه نارنجی‌رنگ قرار می‌دهید که تاریخ و زمان سفر را روی آن درج می‌کند و بخش کوچکی از گوشه سمت چپ کارت را برمی‌دارد. زمانی که هر شش بخش کارت مورد استفاده قرار گیرد، اعتبار بلیت به پایان رسیده و بلیت بی‌ارزش به شمار می‌رود.\nبه همین ترتیب، برای خواندن کتاب‌ها نیز بلیتی را با پنجاه بخش متفاوت در نظر بگیرد. درست به شیوه بلیت‌های قطار، در اینجا نیز پیش از هر بار خواندن کتاب، باید یکی از این بخش‌ها را ثبت کنید؛ اما بر خلاف بلیت چند سفری، این تنها بلیت شما خواهد بود و نمی‌توانید در صورت تمایل یکی دیگر تهیه کنید. زمانی که اعتبار این بلیت به اتمام رسد، شما قادر به باز کردن هیچ کتاب دیگری نخواهید بود و با وجود اینکه در سیستم حمل نقل، امکان فرار از باجه ثبت بلیت وجود دارد، در اینجا هیچ تقلبی ممکن نیست. شاید بپرسید که تنها پنجاه کتاب برای تمام عمر؟ این موضوع احتمالاً برای بسیاری افراد اهمیت چندانی ندارد، اما برای شما که در حال خواندن این مقاله هستید، چشم‌انداز وحشتناکی است. چطور ممکن است حتی فردی نیمه متمدن زندگی خود را با این تعداد محدود کتاب به سر برد؟\nکتابخانه خصوصی من شامل سه هزار کتاب است که تقریباً یک سوم آن‌ها خوانده شده‌اند، یک سوم از آن‌ها نیمه‌خوانده مانده‌اند و یک سوم دیگر نیز اساس دست‌نخورده هستند. کتاب‌های جدیدی نیز هر سال به طور مرتب به این تعداد اضافه می‌شوند، آن‌ها را دسته‌بندی می‌کنم و خود را از شر برخی خلاص می‌سازم. کتابخانه من در مقایسه با فردی چون اومبرتو اکو با کتابخانه‌ای به بزرگی سی هزار کتاب، نمونه‌ای پیش‌پاافتاده محسوب می‌شود. بااین‌حال و علی‌رغم تعداد محدود کتاب‌ها، محتوای آن‌ها صرفاً به صورتی مبهم به یادم مانده است. در واقع وقتی به جلد آن‌ها نگاه می‌کنم، نوشته‌های هر کتاب به صورت ابری گذرا و آشفته از ذهنم می‌گذرد که با احساسات مبهمی آمیخته‌اند. گاه صحنه‌ای از کتابی در نظرم مجسم می‌شود و گاهی نیز جمله‌ای همچون قایقی پارویی و روان در مه، به آرامی می‌آید و ناپدید می‌شود.\nبه ندرت می‌توانم یک کتاب را به اختصار جمع‌بندی کنم. برخی از کتاب‌ها در قفسه هستند که نمی‌توانم با اطمینان بگویم که آیا تا به حال آن‌ها را خوانده‌ام یا نه. این کتاب‌ها را باید باز کنم و صفحات علامت‌گذاری‌شده و یادداشت‌های پراکنده در حاشیه کتاب را جستجو کنم. در چنین لحظاتی نمی‌دانم حافظهٔ ضعیف من خجالت‌آورتر است یا کتاب‌هایی که آشکارا تأثیر اندکی بر من نهاده‌اند. البته زمانی که از رویارویی بسیاری از دوستانم با تجربه‌ای مشابه آگاهی یافتم تا حدودی احساس آسودگی کردم. این وضعیت نه تنها در خصوص کتاب‌ها، بلکه درباره مقالات، گزارش‌ها، پژوهش‌ها و متون ادبی نیز صدق می‌کند که زمانی با لذت خوانده شده‌اند، اما اغلب آن‌ها به نحو شرم‌آوری به سختی به یاد آورده می‌شوند.\nحال پرسش اینجا است که اگر محتوای کتاب‌ها تا بدین حد کم به خاطر می‌مانند، اساساً اهمیت مطالعه در چیست؟ تردیدی نیست که مطالعه لذتی زودگذر را به دنبال خواهد داشت؛ اما این لذت زودگذر را می‌توان از خوردن یک شیرینی لذیذ هم به دست آورد، بی‌آنکه از آن انتظار داشته باشیم تا شخصیت ما را شکل دهد. به راستی چرا اثر کتاب‌ها مدت کوتاهی با ما می‌ماند؟\n\nدلیل این امر را باید در نادرستی شیوه خواندن کتاب جستجو کرد. کتاب‌خوانی ما به حد کافی گزیده و دقیق نیست. ما به خود اجازه می‌دهیم که مانند سگی آموزش‌ندیده در میان متون مختلف سرگردان شویم و به جای آموزش شیوۀ یافتن شکار ارزشمند و کمیاب، آزادانه به هر سو گردش کنیم. در واقع مهم‌ترین و ارزشمندترین منبع خود را برای چیزهایی که سزاوار آن نیستند، به هدر می‌دهیم.\nامروز من به گونه‌ای سراسر متفاوت با سالیان پیش کتاب می‌خوانم. بی تردید میزان کتاب خواندنم با گذشته یکسان است، اما اینک کتاب‌های کمتر و بهتری را می‌خوانم و هر یک را نیز دو بار مطالعه می‌کنم. در واقع به شدت گزیده‌خوان شده‌ام و تنها با کمتر از ده دقیقه، درباره خواندن یا نخواندن هر کتاب تصمیم می‌گیرم. تصور بلیت چند سفری در این سخت‌گیری مرا یاری می‌کند. از خود می‌پرسم آیا کتابی که من در دست دارم ارزش قربانی کردن یکی از بخش‌های بلیت را دارد؟ پاسخ در موارد اندکی مثبت است. کتاب‌هایی که خوانده می‌شوند هم بر اساس اصول معین‌شده، بلافاصله مورد بازخوانی قرار می‌گیرند.\nبه راستی چرا نباید هر کتاب را دو بار خواند؟ در موسیقی ما هر قطعه را بارها و بارها گوش می‌دهیم. نوازندگان نیز به خوبی می‌دانند که نواختن استادانه یک قطعه تنها پس از بازخوانی چندباره آن و تمرکز کامل میسر می‌گردد، آن هم پیش از اینکه نوازنده با عجله در پی قطعهٔ دیگری باشد. چرا نباید با کتاب‌ها نیز همین گونه رفتار کرد؟\nتأثیر دومین مطالعهٔ کتاب، صرفاً دو برابر نخستین بار نیست، بلکه بسیار بیشتر است. من بر اساس تجربه شخصی، آن را بیش از ده بار بیشتر از اولین خوانش کتاب مؤثر می‌دانم. به این صورت که اگر بعد از خواندن اول ۳ درصد از کتاب را به یاد می‌آورم، پس از دومین نوبت، میزان یادآوری به ۳۰ درصد می‌رسد.\nاین نکته مرا بارها و بارها متعجب ساخته است که وقتی به آرامی و با تمرکز مطالعه می‌کنیم تا چه حد دومین مطالعه را خوانشی جدید می‌یابیم و درکی عمیق‌تر از نتایج چنین خواندنی به دست می‌آوریم. هنگامی که داستایفسکی در ۱۸۶۷ به تابلو «جسمِ درگذشته مسیح در آرامگاه» در شهر بال نگاه کرد، چنان مسحور نقاشی شد که همسرش به ناچار پس از نیم ساعت او را از مقابل تصویر کنار کشید. جالب آنکه او دو سال بعد از این زمان همچنان می‌توانست نقاشی را در رمان خود به تفصیل شرح دهد. آیا عکسی فوری با یک گوشی آیفون قادر است چنین تأثیری داشته باشد؟ احتمالاً پاسخ منفی است، زیرا نویسنده بزرگ باید خود را در نقاشی غرق کند تا بتواند در آینده به نحوی سازنده از آن در آثار خویش بهره گیرد. واژه کلیدی در اینجا غوطه‌وری است که درست در نقطه مقابل موج‌سواری قرار می‌گیرد.\nاجازه دهید بحث را با اشاره به چهار نکته به پایان برم. نخست در باب اثربخشی که تا حدود زیادی امری فنی به نظر می‌رسد. آیا داوری کتاب‌ها کاری درست است؟ پاسخ مثبت است. این نوع مطالعه بر سودمندی و برخورد غیر احساساتی متمرکز است. اجازه دهید احساسات را برای فعالیت‌های دیگر نگاه داریم. فکر می‌کنم اگر کتاب، به دلیل فقر محتوا یا خواندن نادرست، اثری در مغز باقی نگذارد، زمان را هدر داده‌ایم. در واقع به لحاظ کیفی، کتاب با خوردن شیرینی لذیذ، پرواز بر فراز آلپ یا لذت رابطه جنسی تفاوتی بنیادین دارد.\n\nدوم آنکه کتب جنایی، پلیسی و معمایی از این قاعده مستثنا هستند؛ زیرا معمولاً کسی نمی‌تواند برای بار دوم آن‌ها را بخواند. به راستی چگونه می‌توان قاتلی شناخته‌شده را بار دیگر ملاقات کرد.\nسوم آنکه باید برای خود تصمیم بگیرید که چه تعداد جایگاه کتاب در بلیت کتاب‌خوانی در اختیارتان قرار دارد. من برای ۱۰ سال آینده خود را به ۱۰۰ کتاب محدود کرده‌ام که به طور متوسط سالانه ده کتاب را شامل می‌شود. این تعداد برای نویسنده‌ای چون من به نحو جنایت‌کارانه‌ای اندک است. اما همانطور که گفتم، من کتاب‌های عالی را دو و گاهی سه بار، با لذت فراوان و اثربخشی ده برابری می‌خوانم.\nو در نهایت، اگر هنوز جوان هستید، باید در یک سوم اول از دوران فعال کتاب‌خوانی خود، بی‌توجه به کیفیت، هر مقدار کتاب ممکن را، اعم از رمان، داستان‌های کوتاه، شعر و کتب غیر داستانی، ببلعید. خودتان را با خواندن سرگرم کنید. رمز این توصیه در نوعی بهینه‌سازی ریاضی به نام «مسئله منشی» نهفته است. این مسئله در صورت‌بندی کلاسیک آن، درباره استخدام بهترین منشی از میان داوطلبان متعدد است. در راه‌حل پیشنهادی، باید از طریق گفتگو با ۳۷ درصد اول داوطلبان، تصویری کلی از توزیع کیفی آن‌ها به دست آورید و سپس همه این افراد را رد کنید. می‌توانید توضیحات بیشتر را در سایت ویکی‌پدیا مطالعه کنید. بر این اساس، با خواندن گسترده کتاب‌ها (به معنای آماری کلمه) و آزمودن آن‌ها در یک سوم نخست از دوران کتاب‌خوانی خود، تصویری از توزیع کیفی آثار به دست خواهید آورد و توان داوری شما تقویت می‌گردد. به این ترتیب در ادامه می‌توانید با شدت زیاد گُزیده بخوانید.\nپس از حدود سن چهل سالگی به بعد بلیت کتاب‌خوانی خود را تهیه کنید و پس از آن، به دقت به این اصول وفادار بمانید. چراکه به هر حال پس از رسیدن به چهل سالگی، زمان محدودتر از آن است که برای خواندن کتاب‌های ضعیف و کم‌مایه صرف شود.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را رولف دوبلی نوشته است و آن را در وب‌سایت شخصی‌اش با عنوان «read less but read it twice» منتشر کرده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۴ تیر ۱۳۹۸ با عنوان «رولف دوبلی: کمتر بخوانید ولی دوباره بخوانید» و ترجمۀ علی حاتمیان منتشر کرده است. همچنین این مطلب در سیزدهمین فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        رولف دوبلی (Rolf Dobelli) نویسنده‌ای سوئیسی است که با کتاب هنر شفاف اندیشیدن (The Art of Thinking Clearly) به شهرتی جهانی رسید. این کتاب در ایران با ترجمهٔ عادل فردوسی‌پور منتشر شده است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653771.json b/train/540653771.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..03e2d6abe3dbfe144aa6116bb0a384a5a6a7c3fb
--- /dev/null
+++ b/train/540653771.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آقای خودم، خانم خودم؛ دربارۀ پدیدۀ وصلت با خود",
+  "subtitle": "وصلت با خود نمودی است از استقلال انسان مدرن یا تصویری است از خودخواهی لجام‌گسیخته؟",
+  "introduction": "زمانی که در تنهایی مفرط، تنها چهرۀ آشنا همان چهرۀ صبح و شب درون آینه باشد، آرام آرام عاشقش می‌شویم، به این امید که بتواند به‌تنهایی همۀ جاهای خالی زندگی‌مان را پر کند. امروزه مربیانی از سراسر دنیا در دوره‌های «وصلت با خود»، راه‌های معاشقه با خود و گرامی‌داشتن خود را به مخاطبانشان می‌آموزند. پولینا آرونسون از تجربۀ ده هفته‌ای دورۀ وصلت با خود و همۀ احساساتی می‌گوید که در این دوره به سراغش آمده است.",
+  "content": "پولینا آرونسون، ایان — تابستانی که گذشت برای دومین بار ازدواج کردم. بر خلاف ازدواج قبلی‌ام، که یازده سال پیش در سالن اصلی شهر برگزار شد، این بار مراسم بسیار ساده و بدون تکلف برگزار شد. جشن را در فضای بازِ کاری‌اوکی در ماوِرپارک برلین برگزار کردیم، آمفی‌تئاتری کلنگی، درست وسط جایی که در گذشته منطقه‌ای ممنوعه میان برلین شرقی و غربی بوده است. تقریباً پانصد نفر مهمان حضور داشتند که بیشترشان را نه پیش از آن دیده بودم و نه قرار بود پس از آن ببینم. لباسی سیاه به تن و عینک آفتابی به چشم داشتم. نه از ساقدوش خبری بود و نه کسی از ثبت احوال آمده بود، با این اوصاف حتماً حدس می‌زنید که خاخام و کشیشی هم آن دور و بر نبود و در نهایت هم عقدنامه‌ای نوشته نشد. علاوه بر این‌ها شاه‌دامادی هم نبود که کنار من بایستد: این من بودم که به ازدواج خودم در می‌آمدم، در حالی که همسر و دو فرزندم از ردیف اول شاهد ماجرا بودند.  \n میثاق‌های ازدواج را در قالب آواز و به شکلی آهنگین و نمایشی به زبان آوردم، آن هم در مقابل شاهدانی که در آنجا جمع شده بودند (و اکثرشان نمی‌دانستند قضیه از چه قرار است). این جشن چهار و نیم دقیقه‌ای عجیب و غریب، پایان دورۀ ده هفته‌ای «وصلت با خودِ»۱ آنلاینی بود که بهار امسال در آن شرکت کردم. سه چهارم انگیزه‌ام برای این کار چیزی بود که سی. دابلیو میلز در سال ۱۹۵۹ آن را «تصور جامعه‌شناختی»۲ نامید (ظرفیت تشخیص پیوند بین تجربۀ روزمره‌مان با جامعۀ گسترده‌تر)، و یک چهارمش هم برآمده از کنجکاوی بی‌حد و حصرم نسبت به شکل و شمایل عشق مدرن بود.\n «خودهمسری»۳ آخرین گرایش در حوزۀ روابط است که نه فقط در اروپا و ایالات متحده که در ژاپن نیز خودنمایی می‌کند. صنعت نوپای وصلت با خود ادعای خوشنودتر کردن ما را دارد. آن‌ها مدعی‌اند این خشنودی با ستایش تعهد به تنها فردی حاصل می‌شود که به‌واقع شایستۀ یک رابطه است: خودِ گران‌قدرمان. انواع و اقسام مربیان از سراسر دنیا دوره‌های وصلت با خود را ارائه می‌کنند، دوره‌هایی که از راهنمایی برای گام‌های اولیه (مثل نوشتن شعرهای عاشقانه و میثاق‌ها) تا سازمان‌دهی خودِ جشن را شامل می‌شود.\n در‌حالی‌که وصلت با خود قدرت قانونی خاصی ندارد (حداقل هنوز نمی‌توانید این مراسم را در سالن‌های رسمی شهر برگزار کنید)، هر کس با هر سن و جنسیتی می‌تواند آن را تجربه کند. من مجرد نبودم (و نیستم)، اما این باعث نشد که نتوانم این کار را انجام دهم؛ مربی من مشتاقانه تأکید می‌کرد که هرکس، در هر جایگاهی، می‌تواند بیاموزد که چطور خود را «گرامی بدارد» و به خود «عشق بورزد». بااین‌حال بیشتر زنانی که داستان‌هایشان را در بلاگ‌ها، صفحات فیس‌بوک و گزارش‌های رسانه‌ای خوانده‌ام (تقریباً همیشه هم زنان به دنبال این قضیه می‌روند)، بیش از هر چیز به خاطر رهایی از ننگ تجرّد و با دورنمای کشفِ خود است که به سوی وصلت با خود کشیده می‌شوند. بعضی از آن‌ها امیدوارند که «وصلت با خود» «پایانی باشد بر زنجیرۀ قطع رابطه‌های دردآود»؛ برخی دیگر آن را ابزاری برای اثبات ارزش سبک زندگی‌شان می‌پندارند، و همۀ آن‌ها مشتاق‌اند بیاموزند که چگونه باید «بی‌قید و شرط» به خودشان عشق بورزند. به قرن بیست‌ویکم خوش‌آمدید، جایی که نه‌فقط، آن‌طور که رابرت پاتنم، جامعه‌شناس آمریکایی در سال ۱۹۵۵ گفت، «به‌تنهایی بولینگ بازی می‌کنیم»، بلکه به تنهایی ازدواج می‌کنیم. این شرایط شکلی نوین و تمام و کمال از استقلال است، یا نمودی تاسف‌برانگیز از خودخواهی ما؟\n «وصلت با خود» را در نهایت می‌توان مراسمی دانست که از سه مرحلۀ الزامی تشکیل شده است: جدایی۴، شرایط بینابینی۵، و یکی‌سازی۶. مرحلۀ اول (مرگ نمادین) برای شکستن همۀ پیوندهایی استفاده می‌شود که دیگر به کار شما نمی‌آید. مرحلۀ دوم دربارۀ «کشف» عشقی جدید به خودتان است و برای این منظور از شیوه‌هایی مانند نامه‌ها و شعرهای عاشقانه برای خود بهره می‌برد. و دست آخر، مرحلۀ سوم، مراسم بزرگ: جشن عروسی‌ای که برای مستحکم کردن پیوند شما با خودتان ترتیب داده می‌شود و در آن میثاق‌هایتان را خطاب به خودتان بیان می‌کنید.\n هر چه در این مراحل پیش می‌رفتم نگاهم بیش از پیش از آنچه شرکت‌کنندگان این برنامه‌ها توصیف کرده بودند (و با خواندن بلاگ‌ها و گروه‌های شخصی فیس‌بوک برایم تصویر شده بود)، فاصله می‌گرفت و بیشتر به احساسات خودم تکیه می‌کرد، احساساتی که به واسطۀ انجام تمرین‌های «عشق به خودی»۷ شکل می‌گرفت که هر دو هفته یک بار به شکل جزوه‌های ایمیلی از کالیفرنیا برایم فرستاده می‌شد. این احساسات از هفتۀ دوم شدت گرفت، زمانی که روبروی آینۀ حمام ثابت ایستادم و سعی کردم مناسکی به نام «روح‌بینی» را انجام دهم. دستورالعمل‌ها این مناسک را چنین توضیح می‌داد:\n طوری به چشمان خود خیره شوید که انگار چشمان کسی را می‌بینید که عمیقاً عاشقش هستید. به آن همه عمق، آن رمز و راز، آن زیبایی و آن شکنندگیِ دوست‌داشتنی بنگرید. از این چشمان در آینه بپرسید: «من که هستم؟ من عاشق چه چیز خودم هستم؟ رویاها و واهمه‌هایم چیست؟ آرزوی چه چیز را در دل دارم؟ الآن دوست دارم چه چیزی بشنوم؟»\n همین طور که به خودم خیره شده بودم، سخت تلاش می‌کردم که به جای آن برج دستمال توالت‌هایی که پشت سرم روی هم چیده و هر لحظه ممکن بود سقوط کند و به جای کُپۀ لباس‌های کثیف بچه‌ها، روی صورت خودم متمرکز شوم. چیزی نگذشت که وجودم را همان سرگیجه و دلهره‌ای فرا گرفت که گاهی اوقات در هواپیما یا در آسانسور تجربه‌اش می‌کنم. دیگر نمی‌خواستم آنجا تنها باشم، می‌خواستم هر چه زودتر بیرون بروم. حتی نمی‌خواستم یک ثانیۀ دیگر به چشم‌های خودم خیره شوم؛ تنها چیزی که می‌خواستم آغوش گرمی بود که بتوانم صورتم را در آن غرق کنم و گرمای دست‌هایی که مرا محکم در بر بگیرد، آغوش و دست‌های کس دیگری، مثل همسرم، مادرم یا دوستم اِلی.\n همین حس چند روز بعد نیز بر من غالب شد، زمانی که شروع کردم به «خلاص‌شدن از دست پیوندهایی که دیگر به کارم نمی‌آمد»، برنامه‌ای که برای هفتۀ سوم در نظر گرفته شده بود. برای این کار از دوستم، آنا سمنوا-گانز، کمک خواستم، هنرمندی که مراسمی به نام «آرشیوکردن رابطه» را ترتیب داد. در ابتدا، چند ساعتی خانه‌ام را برای یافتن همۀ تکه‌های کاغذ، همۀ سی‌دی‌ها، و همۀ لوازم شخصی زیرو رو کردیم، هر چیز که یادآور هر نوع سبُک‌سری عاشقانه بود. قرار بود از همۀ نشانه‌های باقی‌مانده از روابطم، چه تلخ و چه شیرین، به یک شکل دل بکنم. به بیان گرامری، قرار بود این نشانه‌ها را از حال استمراری به ماضی بعید ببرم، تا برای آینده‌ای مجهول (اما درخشان) آماده شوم. سپس، زمانی که همۀ این وسایل روی میز اتاق نشیمن جمع شد، آنا یکی یکی آن‌ها را شماره می‌زد و در فهرستی می‌نوشت و سپس داخل کیسه‌ای پلاستیکی قرار می‌داد: «انگشتر نقره با خاتم‌کاری قرمز، که در اولین قرار با ’الف‘ به گوشم بود»، «کارت عروسی خاله لنا»، «یادداشتی که ’ب‘ قبل از پایان ماه عسل نوشته بود».\n آنا با آن پیراهن و دستکش‌های سفید، به مأمور کفن و دفنی می‌ماند که در حال بررسی چیزهایی بود که روزی زندگی عاشقانۀ مرا تشکیل می‌دادند. آن نمادهای عاشقانه در دستان او به چیزهای بی‌جان و بی‌ارزشی شبیه شده بودند که به‌واقع دیگر به درد من نمی‌خوردند. این مراسم قرار بود با «پالایش» من، مرا برای جریان آرام «عشق به خود» آماده کند. اما برعکس، آنچه در واقعیت وجودم را فرا گرفته بود، احساس غم و تنهایی شدید بود. به کیسه‌های پلاستیکی جمع شده در آنجا که نگاه می‌کردم، احساس «آزادی» برای عشق ورزیدن به خود نداشتم؛ برعکس حس می‌کردم از ذات خود خالی شده‌ام، از همۀ نشانه‌های عشقی که دیگران بر روح و جسمم به جا گذاشته بودند.\n مشخص بود که من، در «عشق به خود» مستقل، ناموفق بودم. من حتی برای احساس واقعی بودن به دیگران مراجعه می‌کردم، برای احساس دریافت عشق که هیچ. همچنان ترجیح می‌دادم برای خوردن شام پشت میزی که با شمع آراسته شده، کسی روبرویم بنشیند (هفتۀ هشتم). همچنان حس می‌کردم که نوشتن نامۀ عاشقانه به خودم (هفتۀ هفتم) بی‌شباهت به این نیست که بتهوون قطعۀ «برای الیزه» را این بار به خودش تقدیم کند و نامش را «برای لودویگ» بگذارد. متحیر بودم که «وصلت با خود» که این‌چنین حس تنهایی را به من القا می‌کرد، چطور می‌تواند کسی را خوشحال کند. با‌این‌حال آرام آرام پاسخی در ذهنم شکل می‌گرفت: «وصلت با خود» (که معمولاً با استفاده مونوپاد ثبت می‌شود)، تجسمی گویاست از توقعات عظیم امروزی از عشق رمانتیک. شاید «وصلت با خود» ضدیت با دگرجنس‌گرایی یا ازدواج سنتی به نظر بیاید، اما در واقع پیامدی منطقی (اگرچه مضحک) است از فرهنگ رمانتیک مدرنیتۀ متأخر. شهرنشینان غربی، که عاری از ساختارهای سنتی اجتماعی‌ای شدند که به زندگی شکل و مسیر می‌بخشید، امروزه در گروه‌هایی زندگی می‌کنند که عشق رمانتیک در آن‌ها جایگزین همۀ دیگر روابط و تجربیات ارزشمند شده است، روابط و تجربیاتی مثل خویشاوندی، یک عمر دوستی، شبکه‌های دانشگاهی، همسایگی و پیوندهای دینی.\n اولریش بک و الیزابت بک گرنشایم، زن و شوهر جامعه‌شناس، در کتاب خود به نام آشوب عادی عشق۸ (۱۹۹۵)، به‌شکل تأثربرانگیزی می‌نویسند:\n عشق به این خاطر گرامی داشته می‌شود که حکم مأمنی را در فضای بی‌روح جامعۀ مرفّه، بی‌احساس و نامطمئن ما دارد، جامعه‌ای که از سنت‌های خود محروم شده و همه نوع خطری را پیش روی خود می‌بیند. … «عشق» که زیر بار سنگین انتظارات و ناکامی‌ها قرار گرفته به کانونی بدل شده که زندگی خالی‌ازسنت‌شدۀ۹ ما حول آن شکل می‌گیرد.\n حق با بک و گرنشایم است: عشق هر روز بیشتر شکل نمایشی به خود می‌گیرد و نقش عاملی تعیین‌کننده در تعاملات عادی انسانی را به خود می‌گیرد. انتظار معمول از مهمان‌داران هواپیما، گارسون‌ها، و پرستاران این است که با مشتریانشان با عشق برخورد کنند. شرکت‌ها با فراهم‌کردن مزایای کاریِ پایه‌ای، «عشق» خود نسبت‌به کارکنانشان را ابراز می‌کنند. نوشیدنی‌های دست‌ساز، جواهرات دست‌ساز، لباس‌های رنگ‌آمیزی‌شده با دست، و مارمالادهای ارگانیک نیز همگی باید با این مادۀ اولیۀ جادویی درست شده باشند: همین تازگی نوشیدنی الکلی بسیار گرانی را از یکی از کافه‌های هنری برلین خریدم، مواد تشکیل‌دهندۀ آن از این قرار بود: «انگور، آب، عشق، و دیگر هیچ». «عشق» به طعم‌دهندۀ روابط تبدیل شده، به گلوتامیک اسیدی که ما را بر آن می‌دارد چیزی را ببلعیم که در غیر آن صورت نمی‌بلعیدیم، یا حداقل قبل از بلعیدن آن را می‌جویدیم.\n تاریخ بشر هیچ‌گاه چنین نسبتی از خانوارهای تک‌نفری که امروزه در شهرهای غربی شاهدش هستیم را به خود ندیده است. با این وجود گسترش فناوری‌های درهم‌تنیده، پیشرفت شخصی و لذت‌گرایی، بیش از تمایل فرهنگی به تجرّد، خبر از تنهایی انسان می‌دهد. علاوه‌براین، تجرد دیگر الزاماً به معنی نبود عشق رمانتیک نیست، بلکه امروزه می‌توان این عشق را شخصاً مدیریت کرد.\n «وصلت با خود» یکی از گویاترین نمونه‌هایی است که نشان می‌دهد چطور امروزه «عشق» به کار گرفته می‌شود تا رابطه‌ای که واقعاً رمانتیک نیست (مثل رابطۀ یک نفر با خودش) شکلی دیگر به خود بگیرد یا هیجانی کاذب را دریافت کند. مجموعۀ تمرین‌ها، فعالیت‌ها، و مراقبه‌هایی که در این دورۀ ده هفته‌ای دریافت کردم، در واقع برگرفته از آداب فلسفی، اخلاق و مذهبی بود. اما این فعالیت‌ها به‌جای اینکه شما را به خودتان بهتر بشناسانند تا به‌عنوان فرد و شهروندی مفیدتر در جامعۀ اطرافتان ظاهر شوید، فعالیت‌هایی صرفاً درونی هستند. حتی شاید بتوان آن‌ها را نمودی کامل از خودشیفتگی دانست.\n برای مثال هفتۀ سوم دورۀ من به مراقبه در باب فناپذیری اختصاص داشت. در این هفته از ما خواسته شده بود که تصور کنیم اگر می‌دانستیم که تنها یک هفتۀ دیگر زنده‌ایم چه احساسی داشتیم. آگاه‌کردن انسان از قطعیت مرگ خودش بدون شک کاری بسیار قدیمی و اصیل است. باوجوداین، درحالی‌که مارکوس آئورلیوس۱۰ از مراقبۀ «ممنتو موری»۱۱ به‌مثابۀ راهی استفاده می‌کرد که او را برای خدمت بیشتر به جامعه‌اش یاری می‌کرد، شرکت‌کنندگان در دوره‌های «وصلت با خود» این آداب را پیش می‌گیرند تا کشف کنند «به‌واقع کیستند» و «درونی‌ترین خواسته‌هایشان» را دریابند.\n به همین‌ترتیب مراقبه‌های بودایی، درمان‌های نوشتاری، و اجزایی از نمایش برای ابراز «عشق به خود» به کار می‌رفت، نه تأمل و تحلیل. در طول این دوره، من می‌بایست برای خودم شعرهای عاشقانه می‌گفتم، قدردانی خودم را برای آنکه هستم با رقص به خودم ابراز می‌کردم، و در مراسم‌های مختلف انواع و اقسام هدیه‌ها را تقدیم خودم می‌کردم. عشقِ بی‌قیدوشرط به خود سؤال‌هایی مانند «آیا من انسان خوبی هستم؟» را با پاسخ‌هایی مانند «بی برو برگرد، من انسان خوبی هستم» همراه می‌کرد. به این ترتیب گفت‌وگوی درونی، این قدرتمندترین ابزار خودشناسی، به گفتاری بی‌پایان از «عشق به خود» تبدیل می‌شد. \n «وصلت با خود» همچنین از افراد می‌خواهد که مصرف‌گرایی معمولی و عادی را به نوعی معاشقه ارتقا دهند. درواقع با این کار نیاز فراموش‌شدۀ انسان مدرن را به شعایر، به ارتباط با چیزی بزرگ‌تر از خود، تسکین می‌دهد. بلاگ‌ها و صفحات فیس‌بوک افراد تازه به وصلت خود درآمده، یا در بدو وصلت با خود، نشان از همان روابط آشنای قدیمی دارد: شام‌های عاشقانه سر میزی که با شمع آراسته شده، قدم‌زدن کنار ساحل، جواهرات و ماساژهای آرامش‌بخش. استفاده از مظاهر عشق حکم خودِ عشق را یافته است: سفر به ایبیزا تبدیل شده به «پیش ماه‌عسل»، اقامت در بالی «زمانی برای التیام رنج‌های روحی»، و ولخرجی‌های بی‌مقدمه «هدیه‌ای به خودم از روی احترام». می‌توان گفت که این فرآیند لذت‌طلبی افراطی است که نقاب «عشق به خود» را به صورت زده است.\n ژاپن، کشوری که به عجایب و غرایب رمانتیکش مشهور است، تندروانه‌ترین رویکرد را در حوزۀ «وصلت با خود» پیش گرفته و در حقیقت آن را به‌شکل دیگری از تجملات عروسی سفید غربی تبدیل کرده است. در آنجا «وصلت با خود» به‌طور کامل از دلگرمی‌های معنوی خالی شده و در مقابل به نمایشی صرف بدل شده است: زنان مهمانی‌های عروسی تک‌نفری به راه می‌اندازند تا فقط آن لباس بلند سفید را به تن کنند و با کیک‌های چندطبقه عکس بگیرند. از جهاتی این مهمانی‌هایِ نمایشیِ روراست شکلی صادقانه‌تر از «گرامی‌داشتن خود» است تا مراسمی که وانمود می‌کند شما را با شمای والاتر یکی می‌کند.\n اما شاید حرف‌هایم منصفانه نباشد. هرچه باشد، نمی‌توان از این حقیقت ساده گذشت که جامعه هنوز هم در توزیع سزاواری‌های روابط به‌شدت سخت‌گیر و انحصاری عمل می‌کند. اگر یک فرد مجرد به جایی رسیده که سفر تنهایی‌اش به یک رستوران جدید را «قرار با خود» می‌نامد تا به این ترتیب بر آشفتگی‌اش غلبه کند، شاید لازم باشد که باورهایمان را در این باره تغییر دهیم که چه کسی باید اجازۀ چه کاری را داشته باشد. اگر ادای عاشقانه تنها راه برای داشتن یا انجام چیزهایی است که باید در دسترس همه باشد، پس ممکن است «وصلت با خود» راهی زیرکانه و بالقوه ریشه‌ای برای برهم‌زدن این نظم اجتماعی باشد.\n […] راستش را بخواهید، همۀ این‌ها نیز من را قانع نمی‌کند. کلیشه‌های مصرف‌زده، مراحل معاشقه با خود، به زبان آوردن میثاق‌های ازدواج، همه و همه همچنان از همان فرض‌های دستوری و مشترک دربارۀ شیوۀ پیشبرد روابط «خوب» پیروی می‌کنند. اگرچه «وصلت با خود» فرد را گرامی می‌دارد، اما همچنان از چارچوبی سنتی برگزاری جشن‌ها پیروی می‌کند، و از آن برای پایه‌ای برای «رشد خود» بهره می‌برد. اگرچه بر سر معنای «عشق» بگومگوهای بسیاری بپاست، این طور به نظر می‌رسد که بیش از همیشه به جنبه‌های نمایشی عشق رمانتیک متوسل شده‌ایم. «وصلت با خود»، به جای به چالش کشیدن قواعد مرسوم دربارۀ آنچه سبک زندگی مطلوب دانسته می‌شود، آن‌ها را بیش از پیش مستحکم می‌کند.\n «وصلت با خود» را می‌توان هم‌داستان سنت دانست، آن هم نه فقط به این خاطر که نامش را وام‌دار واژگان زناشویی است. آنچه این فرآیند را به شکلی به‌واقع مدرن از رابطۀ عاشقانۀ مدرن بدل می‌کند، تصریح آن به این نکته است که عشق حقیقی را تنها می‌توان با پرورش استقلال خود به دست آورد. «خودت کافی هستی!» فرمولی است که از کتاب شش ستون عزت نفس۱۲، نوشتۀ ناتانائیل برندنِ روان‌درمان‌گر، برگرفته شده، اما امروز راه خود را در ذکرهای مراقبه، آهن‌رباهای یخچال، و نوشته‌های روی تی‌شرت‌ها باز کرده است. غربی‌های با اَشکال مختلف این پیام بزرگ می‌شوند. اگرچه این پیام در ظاهر چیزی است شبیه «با خودت خوب باش»، گرایش پنهان قدرتمندی نیز در خود دارد: تو باید خودت به‌تنهایی کافی باشی، مگر این‌که بخواهی محتاج و کودک‌مآب به حساب بیایی.\n ضرورت اصلی فرهنگ رمانتیک غربی این است که یک نفر برای آن که شایستۀ عشق باشد، باید در وهلۀ اول نیازش به عشق دیگران را کنار بگذارد. در مقابل، آن‌ها باید خود را با استفاده از همۀ منابع در اختیارشان، ازجمله محبت، پر و بال دهند، و برای این کار به دیگران وابسته نباشند. این اصل از دنیای مرموز خودهمسری بسیار فراتر می‌رود. سایت دوست‌یابی آنلاین مَچ به مشتریانش چنین راهنمایی می‌کند:\n همیشه به‌دنبال عشق گشتن چرخه‌ای است که هر چه زودتر باید قطع شود. شما، با آگاهی یافتن نسبت‌به خصایص مثبت خودتان و آموختن چگونه برای خود زندگی کردن، می‌توانید به چرخۀ همیشه به دنبال عشق گشتن پایان دهید. شما در خواهید یافت که برای راضی‌بودن از زندگی نیازی به عشق از سوی دیگران ندارید. در نهایت شاید شگفت‌زده شوید، زمانی که عشق واقعی را به خودتان ارزانی می‌کنید، دیگران هم چنین خواهند کرد.\n پنهان‌شدن پشت همۀ این احکام برای یافتن و عشق ورزیدن به خودِ «حقیقی» را می‌توان به نوعی شایسته‌سالاری احساسی دانست. روایت اکتشافِ خودِ مفروض به‌وضوح مشخص می‌کند که چه کسی شایستۀ دوست داشتن است و چه کسی نه؛ این روایت به‌ویژه آن‌ها را به زوج‌گرایی فرا می‌خواند اما درعین‌حال آن‌ها را ملزم به حفاظت از استقلالشان می‌کند. از این منظر «وصلت با خود» خربزه خوردن بی‌لرز است: دریافت عشقی که سزاوارش هستی، به همان شکلی که سزاوارش هستی.\n زنی که با خود وصلت کرده بود در صفحۀ فیس‌بوکش چنین نوشته بود: «باید با خودم خوش می‌گذراندم. باید با خودم قرار می‌گذاشتم. به خودم عشق می‌ورزیدم. با خودم صمیمی می‌شدم. من یوگا کردم. من گریستم. همین‌طور گفت‌وگوهایی سخت و روراست با خودم داشتم. و در همۀ این احوال به خودم یادآور می‌شدم که چقدر زیبا و فوق‌العاده‌ام».\n تریسی مک‌میلان، نویسنده‌ای آمریکایی که بعد از چندین ازدواج ناموفق با خودش وصلت کرد، در سخنرانی تد خود در سال ۲۰۱۴ از احساساتی مشابه سخن می‌گوید. او در پایان ناخوش سومین ازدواجش دریافت که  تمام این مدت «با هر کسی که در شعاع دیدم آمده ازدواج کردم، و از ازدواج با آن یک نفری که می‌توانستم رابطه‌ای فوق‌العاده با او داشته باشم غافل شدم.» آن یک نفر خود اوست. به گفتۀ او در نهایت «وصلت با خود» باعث شد که بتواند «تمام» خود را احساس کند.\n برای زنان مجرد، به‌ویژه آن‌هایی که انواع و اقسام بدرفتاری‌ها و آسیب‌ها را در روابط گذشته‌شان از سر گذرانده‌اند، «وصلت با خود» چاره‌ایست در برابر شرارت‌های جامعه. اما با این همه نمی‌توان این استدلال را رد کرد که «وصلت با خود» حکم مسکّن را دارد. این فرآیند درحالی‌که بر نبودِ یک نفر دیگر تأکید می‌کند و آن را عادی جلوه می‌دهد، توان ترمیم این جای خالی را ندارد؛ تا حد زیادی به این دلیل که هیچ چیز نمی‌تواند جای نگاه و تماس کسی که عاشقش هستی را بگیرد.\n روانشناسان عامه‌پسند، بلاگ‌نویس‌ها، و مقاله‌نویسانِ موضوع رابطه هیچ‌گاه از تکرار مثال «ماسک اکسیژن» خسته نمی‌شوند، مثالی که بیانگر آن است که مراقبت از خود همیشه نسبت‌به مراقبت از دیگران مقدم است. بااین‌حال، آخرین پژوهش‌های عصب‌روان‌شناختی استدلالی قدرتمند را در برابر تعمیم خودخواهانۀ مدیریت اضطراری به زندگی روزمره ارائه می‌دهد. متیو لیبرمنِ عصب‌شناس در کتاب اجتماعی: چرا مغزهای ما برای متصل شدن برنامه‌ریزی شده۱۳ (۲۰۱۳)، بیان می‌کند که نیاز ما به افراد دیگر نیازی بنیادی‌تر و اساسی‌تر از نیاز ما به غذا و سرپناه است. به همین دلیل، مغز ما از زمان فراغتش برای یادگیری دربارۀ دنیای اجتماعی استفاده می‌کند، افراد دیگر و رابطه‌مان با آن‌ها، نه مدیحه‌سرایی دربارۀ خودمان.\n لیبرمن نتیجه می‌گیرد که این برنامه‌ریزی اجتماعی باعث می‌شود خواسته‌های خودخواهانۀ خود را برای رسیدن به خیری بزرگ‌تر فدا کنیم. شاید آثار خودکمکیْ ما را به‌سوی وان حمام پر شده از کف یا فروشگاه کفش‌فروشی بکشد، اما آنچه به‌واقع برای دریافت احساس عشق (و خِرد) نیازمندش هستیم افراد دیگر هستند، یعنی همان دیگر افرادی که نه‌تنها ما را می‌بوسند و در آغوش می‌کشند، که برایمان ابرو در هم می‌کشند و با قضاوت‌هایشان مانع رشد بیش از اندازۀ «خودِ» ما می‌شوند. یافته‌های لیبرمن تا حدی تکراری است بر تأکید هانا آرنت که ما برای پاسخ‌گو و از نظر اخلاقی خردمندماندن نیازمند گروهی از افراد هستیم.\n همین اعتراف به نیاز به دیگری، و دیگران، را در مراسم وصلت با خودم در همین تابستان جای دادم. میکروفون را به دست گرفتم، ایستادم، دل قوی داشتم، و شروع کردم به خواندن روی آهنگ «وُریسام هارت»۱۴ ملودی گاردوت:\n با این قلب آزارنده، دستی می‌خواهم در کنارم با این کارهای دردسرآفرین، دستی می‌خواهم در کنارم خوش اقبال خواهم بود اگر مردی را بیابم که آن‌طور که هستم مرا دوست بدارد با همۀ آن دردسرهایی که می‌آفرینم۱۵\n بیشتر شاهدان این اجرا تماشاچیانی تصادفی بودند که در یکشنبه‌بازار آنجا جمع شده بودند تا با چیزهای جدید روبه‌رو شوند، موسیقی خیابانی بشنوند و اجراهای غیرمنتظره ببینند. روی صحنه رفتن در برابر چشمان آن‌ها و خواندن میثاقم دربارۀ «نیاز به یک مرد» درواقع ابراز وابستگی خودم بود: وابستگی به بخشی از یک جامعه بودن، وابستگی به چیزی بزرگ‌تر از خودم.\n […] در آن لحظه و در برابر همۀ آن افراد (که آن‌قدر نزاکت داشتند که من را با سوت‌زدن از صحنه بیرون نکنند)، آنچه من در ذهن داشتم، یک «انسان» بود: یک فرد دیگر، کس دیگری که کنارم بایستد، یک دوست یا معشوق. کسی که حاضر باشد با همۀ دردسرهایی که می‌آفرینم کنار بیاید، کسی که با آنچه بک-گرنشایم «آشوب عادی عشق» می‌خواند همراه شود. کسی که می‌تواند بیش از آنچه می‌توانم به من عشق بورزد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را پولینا آرونسون نوشته و در تاریخ ۲۷ فوریه ۲۰۱۷ با عنوان «Mrs Myself» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۴ آذر ۱۳۹۶ آن را با عنوان «آقای خودم، خانم خودم؛ دربارۀ پدیدۀ وصلت با خود» و ترجمۀ سیدامیرحسین میرابوطالبی منتشر کرده است. •• پولینا آرونسون (Polina Aronson) جامعه‌شناس اهل سن‌پترزبورگ است و در برلین زندگی می‌کند. او در حال حاضر مشغول کار بر روی کتابی دربارۀ برداشت از عشق در روسیه و غرب است. ••• بخش‌هایی از میانه و انتهای متن اصلی در ترجمۀ این مطلب حذف شده است. [۱] self-marriage [۲] sociological imagination [۳] Sologamy [۴] separation [۵] liminality [۶] incorporation [۷] self-love [۸] The Normal Chaos of Love [۹] detraditionalised [۱۰] از امپراتوران بزرگ و مشهور روم [مترجم]. [۱۱]  معنای لفظی آن «به یاد داشته باش که خواهی مرد» است و فعالیتی مراقبه‌مانند بوده که در آن افراد دربارۀ مرگ تأمل می‌کردند [مترجم]. [۱۲] The Six Pillars of Self Esteem [۱۳] Social: Why Our Brains Are Wired to Connect [۱۴] Worrisome Heart [۱۵] I need a hand with my worrisome heart, I need a hand with my troubling ways, I would be lucky to find me a man Who could love me the way that I am, With all my troubling ways.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653772.json b/train/540653772.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f835364be8706812d503a70c21baf65154fa6743
--- /dev/null
+++ b/train/540653772.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "خیلی مراقبید ردپایی در اینترنت باقی نگذاريد؟ بیهوده تلاش نکنيد",
+  "subtitle": "آن‌ها، خیلی بیشتر از چیزی که فکر می‌کنید، دربارۀ شما می‌دانند",
+  "introduction": "شاید بین اطرافیانتان کسانی را دیده باشید که خیلی مراقب‌اند هیچ ردّی از اطلاعات شخصی خود روی اینترنت نگذارند. این افراد سمت شبکه‌های اجتماعی نمی‌روند یا، اگر بروند، محتاطانه مطلب پست می‌کنند. آن‌ها هیچ اطلاعاتی در مورد زندگی شخصی‌شان به اشتراک نمی‌گذارند و کل اینستاگرام را هم اگر بگردید هیچ عکسی از آن‌ها پیدا نمی‌کنید. بعضی‌ها فکر می‌کنند با این کارها از حریم خصوصی خود محافظت می‌کنند، اما اشتباه می‌کنند. فیسبوک و اینستاگرام هیچ نیازی به این کارها ندارند. آن‌ها حتی ازطریق شمارۀ تلفن شما می‌توانند بسیاری از کارهای پنهانی یا خصوصیات اخلاقی شما را کشف کنند. این نگرانتان نمی‌کند؟",
+  "content": "زینب توفکچی، نیویورک‌تایمز — افرادی که نگران حریم شخصی هستند، معمولاً می‌کوشند در فضای مجازی «مراقب» باشند. این افراد سمت شبکه‌های اجتماعی نمی‌روند یا، اگر بروند، محتاطانه مطلب پست می‌کنند. آن‌ها هیچ اطلاعاتی در مورد باورهای دینی، زندگی شخصی، وضعیت سلامت و دیدگاه‌های سیاسی خود به اشتراک نمی‌گذارند و می‌پندارند با این کار از حریم شخصی خود محافظت می‌نمایند.\n اما اشتباه می‌کنند. با توجه به پیشرفت‌های تکنولوژیک و حجم عظیم داده‌ای که اکنون در مورد میلیون‌ها فرد دیگر در دسترس است، دیگر احتیاط برای محافظت از حریم شخصی کافی نیست. الگوریتم‌های کامپیوتری و تحلیل شبکه‌ها امروزه می‌تواند با دقتی نسبتاً بالا طیف وسیعی از اطلاعات را در مورد شما استنباط کند که شاید هرگز فاش نکرده باشید، مواردی نظیر حس‌وحال، باورهای سیاسی، گرایش‌ها و وضعیت سلامتتان.\n دیگر چیزی تحت عنوان «خروج اختیاری» فرد از دنیایی که در آن حریم شخصی مختل شده است وجود ندارد.\n ایدۀ کلی «استنباط داده»۱ چیز جدیدی نیست. مدت‌هاست که خرده‌فروشان، سازمان‌های خیریه و سیاست‌مداران لیست‌های مشترکین مطبوعات را می‌خرند چون اطلاعات مفیدی در مورد دیدگاه‌های مردم در اختیارشان می‌گذارد. مثلاً کسی که مشترک وال‌استریت‌ژورنال است احتمال بیشتری دارد حامی جمهوری‌خواهان باشد تا کسی که مشترک نیشن یا موارد مشابه است.\n اما تکنولوژیِ امروزی در سطحی بسیار بالاتر عمل می‌کند. به مثالی از فیسبوک دقت کنید. در سال ۲۰۱۷، روزنامۀ آستریلین مقاله‌ای منتشر کرد بر مبنای سندی لورفته از فیسبوک. این سند افشا می‌کند که شرکت فیسبوک به تبلیغ‌کنندگان گفته که می‌تواند پیش‌بینی کند کاربران جوان ازجمله نوجوانان چه زمان احساس «ناامنی» و «بی‌ارزشی» می‌کنند یا چه زمانی نیازمند «تقویت عزت‌نفس» هستند. فیسبوک ظاهراً می‌توانسته با نظارت بر عکس‌ها، پست‌ها و دیگر داده‌های رسانۀ اجتماعی این اطلاعات را استنباط کند.\n البته فیسبوک این را انکار کرد که اجازه می‌دهد تبلیغ‌کنندگان بر اساس این خصایص افراد را هدف قرار دهند، اما به احتمال قریب‌به‌یقین توانایی این کار را دارد. اتفاقاً پژوهشگران دانشگاهی هم سال گذشته نشان دادند که می‌توانند با تحلیل داده‌های شبکۀ اجتماعی کاربران فیسبوک افسردگی آن‌ها را پیش‌بینی کنند؛ بماند که آن‌ها نسبت به شرکت فیسبوک به داده‌های خیلی کمتری دسترسی داشتند. حتی اگر فیسبوک امروزه علناً برای این توانایی خود تبلیغ نمی‌کند که می‌تواند اطلاعات مربوط به سلامت ذهنی حال یا آینده‌تان را از روی فعالیتتان در شبکۀ اجتماعی به‌دست آورد، همین که این شرکت (و دیگر کنش‌گران نامرئی‌تر) می‌توانند چنین کنند باید برایتان نگران‌کننده باشد.\n باید تأکید کرد که استنباط‌های محاسباتیِ امروزی صرفاً به این کفایت نمی‌کنند که کاربران فیسبوک جملاتی مثل «افسرده‌ام» یا «حالم خیلی بد است» را پست کرده باشند. این تکنولوژی بسیار از این حرف‌ها پیچیده‌تر است: حجم عظیمی از داده‌ها برای الگوریتم‌های یادگیری ماشینی فراهم می‌شود و خودِ برنامۀ کامپیوتری می‌تواند دسته‌بندی کند که چه کسی بیشتر در معرض افسردگی است.\n به نمونۀ دیگری دقت کنید. در سال ۲۰۱۷، پژوهشگران دانشگاهی با دسترسی به داده‌های بیش از ۴۰هزار عکس اینستاگرامی و با استفاده از ابزار یادگیری ماشینی توانستند نشانه‌های افسردگی را در ۱۶۶ کاربر اینستاگرام به‌طور دقیق شناسایی کنند. مشخص شد که مدل‌های کامپیوتریِ آن‌ها بهتر می‌توانند افسردگی را پیش‌بینی کنند تا انسان‌هایی که از آن‌ها خواسته شده بود عکس‌ها را به‌عنوان شاد، غمگین و … رتبه‌بندی کنند.\n استنباط محاسباتی اگر برای اهداف شرافتمندانه استفاده شود می‌تواند چیز خارق‌العاده‌ای باشد. پیش‌بینی افسردگی قبل از بروز سمپتوم‌های کلینیکی موهبتی برای سلامت عمومی خواهد بود، و به همین خاطر است که دانشگاهی‌ها بر روی این ابزار پژوهش می‌کنند؛ آن‌ها رؤیای تشخیص زودهنگام و پیشگیری را دارند.\n اما این ابزارْ نگران‌کننده هم هستند. افرادی که در اینستاگرام عکس پست می‌کنند به‌ندرت خبر دارند که شاید وضعیت سلامت ذهنی‌شان را در اختیار تمام افرادِ مجهز به قدرت محاسباتی کافی قرار داده‌اند.\n استنباط محاسباتی همچنین می‌تواند ابزاری برای کنترل اجتماعی باشد. دولت چین با جمع‌آوری داده‌های زیست‌سنجشی  شهروندانش سعی می‌کند، به‌کمک کلان‌داده‌ها و هوش مصنوعی، «تهدیدهای» متوجه حکومت کمونیستی‌اش -ازجمله قومیتِ عمدتاً مسلمانِ اویغور در این کشور- را شناسایی نماید.\n\nچنین ابزاری همین‌حالا هم برای استفاده در استخدام کارمند، شناسایی حال‌وهوای خریداران و پیش‌بینی رفتار مجرمانه تبلیغ می‌شوند. اگر این‌ها درست مدیریت نشود، در آیندۀ نزدیک ممکن است استخدام، اخراج، قبولی یا رد بیمه، پذیرش و مردودی دانشگاه، اسکان اجاره‌ای و تمدید یا رد اعتبار همگی بر اساس اطلاعاتی انجام گیرد که از ما استنباط شده است.\n حتی وقتی استنباط‌ها درست باشد، باز هم قضیه نگران‌کننده است. اما باتوجه به اینکه استنباط محاسباتی یک تکنیک آماری است، خیلی وقت‌ها اشتباه هم از آن سر می‌زند، و مشخص‌کردن منبع اشتباه کاری دشوار و چه‌بسا غیرممکن است، چون این الگوریتم‌ها هیچ اطلاعاتی از نحوۀ عملکرد خود بروز نمی‌دهند. چه می‌شود وقتی کسی، به‌خاطر استنباطی نامطمئن، از شغلی محروم شود؟\n نمونۀ مشکل‌ساز دیگری از استنباط مربوط به شمارۀ تلفن است. شمارۀ تلفنْ روزبه‌روز دارد به شناساگری تبدیل می‌شود که عملکردی شبیه به کد ملی دارد، چون مخصوص خودتان است. حتی اگر سمت فیسبوک و دیگر رسانه‌های اجتماعی نروید، بازهم شمارۀ تلفن شما بی‌شک در فهرست مخاطبین بسیاری از افراد دیگر  است. اگر آن‌ها از فیسبوک (یا اینستاگرام یا واتس‌اپ) استفاده می‌کنند، قبلاً از آن‌ها خواسته شده تا اطلاعات مخاطبانشان آپلود شود تا به یافتن «دوستانشان» کمک کند، و بسیاری از افراد این درخواست را تأیید می‌نمایند.\n وقتی شمارۀ شما در چند آپلود ظاهر شود، فیسبوک می‌تواند شما را در یک شبکۀ اجتماعی جاگذاری کند و این امر باعث می‌شود بتواند چیزهایی را در مورد شما استنباط کند، چون ما معمولاً شبیه به افراد درون مجموعۀ اجتماعی‌مان هستیم (فیسبوک حتی پروفایل «سایه» هم برای افراد غیرکاربر نگه می‌دارد و پیکسل‌های ردیابی۲ را به‌کار می‌گیرد که در سرتاسر وب -و نه‌فقط در فیسبوک- قرار دارند. این پیکسل‌ها اطلاعاتی را در مورد رفتارتان به شرکت منتقل می‌کنند).\n سال گذشته، تحقیقی به رهبری سناتور ران وایدن، دموکرات اهل اورگن، نشان داد که «ورایزن»، «تی‌موبایل»، «اسپرینت»، و «ای‌تی‌اندتی» موقعیت مکانی زندۀ افراد را می‌فروشند. گزارشی تحقیقی که در سال گذشته در نیویورک‌تایمز منتشر شد و نیز پژوهش جداگانه‌ای از سوی تحلیلگر امنیت، ویل استرافاش، هردو نشان می‌داد که برنامه‌های هواشناسی نظیر «ودر چنل»، «اکیو ودر» و «ودرباگ» داده‌های مربوط به موقعیت مکانی کاربرانشان را می‌فروشند. فایدۀ این‌دست داده‌ها تنها برای ردیابی شما نیست، بلکه چیزهایی را نیز در مورد شما استنباط می‌کنند. در یک کلینیک سرطان چه می‌کردید؟ برای چه ساعت ۵ صبح خانۀ زنی را ترک کردید که همسرتان نیست؟\n کشمیر هیل، ژورنالیستِ گروه رسانه‌ای گیزمودو، از مواردی گزارش تهیه کرده که فیسبوک به بیماران یک روانپزشک پیشنهاد داده که «دوست فیسبوکی» بالقوه هستند، یا پیشنهاد کرده افراد با کسی «دوست» شوند که قبلاً همسرشان با او رابطه داشته، یا مثلاً هویت واقعی روسپیان را به مشتریانشان فاش کرده است. ما نمی‌خواهیم شرکت‌ها (یا دولت‌ها) چنین ارتباطاتی را برقرار کنند، چه رسد به اینکه از آن برای «رشد» پلتفرم خود استفاده نمایند.\n چاره چیست؟ طراحی گوشی‌ها و ابزارهای دیگری که حفاظت قوی‌تری از حریم شخصی دارند می‌تواند نقطۀ شروع باشد. مقررات دولتی مربوط به جمع‌آوری و جریانِ داده نیز به کندکردن این فرایند کمک می‌کند. اما این راهکار کامل نیست. ما همچنین باید قوانینی وضع کنیم که استفاده از استنباط محاسباتی را مستقیماً مدیریت نماید: چه چیز را اجازه می‌دهیم مورد استنباط قرار گیرد؟ تحت چه شرایطی؟ چه مسئولیتی در قبال آن و افشای آن وجود دارد؟ چه کنترلی بر آن صورت می‌گیرد و مجازات سوءاستفاده از آن چیست؟\n تا وقتی پاسخی مناسب به این سؤالات نداریم، می‌توان انتظار داشت دیگران اطلاعات بیشتر و بیشتری در مورد ما به‌دست آورند، حال هرچه‌قدر هم که محتاط باشیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را زینب توفکچی نوشته است و در تاریخ ۲۱ آوریل ۲۰۱۹ با عنوان «Think You’re Discreet Online Think Again» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۸ و با عنوان «خیلی مراقبید ردپایی در اینترنت باقی نگذاريد؟ بیهوده تلاش نکنيد» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• زینب توفکچی (Zeynep Tufekci) نویسنده و جامعه‌شناسی اهل ترکیه است که در دانشگاه کارولینای شمالی تدریس می‌کند. عمدۀ تحقیقات توفکچی بر تأثیر تکنولوژی‌های جدید بر سیاست و مسئولیت‌های شرکت‌های فناوری در این زمینه متمرکز بوده است. آخرین کتاب او توییتر و گاز اشک‌آور: قدرت و شکنندگی اعتراضات شبکه‌ای‌شده (Twitter and tear gas : the power and fragility of networked protest) نام دارد. می‌توانید در مطلب «آیا اعتراض فایده‌ای هم دارد؟» دربارۀ این کتاب بیشتر بخوانید.\n[۱] data inference [۲] Tracking pixel\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653773.json b/train/540653773.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2864c16c119aef2542421d4a54a92689e007797b
--- /dev/null
+++ b/train/540653773.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "وقتی صدای دعواهای همسایه‌ها را می‌شنویم، باید کاری بکنیم؟",
+  "subtitle": "در آپارتمان‌های کوچک چپانده شده‌ایم، از همیشه به هم نزدیک‌تریم و از همیشه به هم دورتر",
+  "introduction": "اگر در آپارتمان زندگی می‌کنید، بدون اینکه بخواهید، گزارش صوتی کاملی از زندگی همسایه‌هایتان خواهید داشت. می‌دانید کدام خانواده‌ها بچه دارند، سلیقۀ موسیقی هر کدامشان چطوری است، چه برنامه‌هایی را از تلویزیون می‌بینند، چه شب‌هایی مهمانی و جشن دارند و چه موقع‌هایی با هم دعوا می‌کنند. اما این نوع عجیبِ «خبر داشتن» از دیگران، معمولاً همراه است با ملاحظۀ فراوانِ حریم‌های خصوصی. می‌دانید همسایه‌تان تنها، غمگین یا در معرض خطر است، اما نمی‌دانید باید دخالت کنید یا نه.",
+  "content": "ماریس کرایزمن، آتلانتیک — ساعت یازده و پانزده دقیقهٔ یکی از شب‌های گذشته، داشتم چراغ آپارتمانم را خاموش می‌کردم تا آمادهٔ خواب شوم که از طبقهٔ بالا صدای داد و فریاد شنیدم. این داد و فریاد با صدای بچه‌های مهارناپذیری که درست بالای سرم بازی می‌کنند، این طرف و آن طرف می‌دوند و مزاحمت ایجاد می‌کنند تفاوت داشت. صداها خشمگین بودند. با اینکه لباس خواب تنم بود، درِ جلو را باز کردم تا صدا را بهتر بشنوم و با سیلی از فحش‌های آب‌نکشیده روبه‌رو شدم. توی راهرو ایستاده بودم و داشتم سبک‌سنگین می‌کردم که دخالت کنم یا نه؛ وضعیتی آشنا.\n طی بیست سال گذشته، در انواع و اقسام آپارتمان‌های نیویورک زندگی کرده‌ام، اما فصل مشترک همهٔ این خانه‌ها شنیدن مشاجرهٔ همسایه‌ها بوده است: از آپارتمان دراز و پرجمعیتی در محلهٔ هلز کیچن که با سه نفر دیگر اجاره کرده بودم، تا خانهٔ فعلی‌ام در بوروم هیل که با همسر و سگم در آن زندگی می‌کنم. واقعیت بی‌رحمانهٔ زندگی در نیویورک این است که به جز الیگارش‌های روسی که آپارتمان‌های بسیار بزرگ اجاره می‌کنند و هیچ وقت هم آنجا ساکن نمی‌شوند، همۀ ما در این شهر زورچپان شده‌ایم. توده‌وار جابه‌جا می‌شویم. فضای شخصی‌مان ناچیز و حریم خصوصی‌مان مختصر است. ما در میان تماشاچیانی زندگی می‌کنیم که از قبل حضور داشته‌اند. من در مترو و خیابان و داروخانه و فروشگاه گریه کرده‌ام و ساعت دو صبح، درهم‌شکسته از آمیزهٔ ویسکی و یأسِ وجودی، روی پله‌های جلوی خانهٔ غریبه‌ای ولو شده‌ام.\n اما خانه فرق دارد. درست است که اگر زیر دوش ترانه‌ای تمرین کنم یا در اتاق نشیمن برای سگم آواز بخوانم، با این خطر مواجهم که دیگران صدایم را بشنوند، اما اگر کسی از من بخواهد که صدایم را پایین بیاورم، رنجیده‌خاطر خواهم شد. زیرا  من و همسایگانم توافق نانوشته‌ای داریم: صدای موسیقی نسبتاً بلندتان را تحمل می‌کنم و با دورهمی‌های دیروقت و صدای تلویزیون و صدای آمیزش‌ و باد شکم‌تان کنار می‌آیم و شما هم در مقابل باید با سروصدای من مدارا کنید.\n کسی که انتخاب می‌کند در چنین فاصلهٔ نزدیکی از دیگران زندگی کند می‌داند که مرزبندی و احترام به حریم خصوصی یکدیگر تا چه اندازه مهم است. اما گاهی اوقات خواهی نخواهی بیرون به درون نفوذ می‌کند و مسئلهٔ همسایه به مسئلهٔ خودمان تبدیل می‌شود. چشم و گوش به آب دادن ممکن است تحریک‌آمیز باشد، اما اگر ناخواسته باشد چطور؟ گاهی با خوشحالی سرتان گرم کار خودتان است که موقعیتی گریزناپذیر پیش می‌آید. شاید داد و فریاد همسایه‌ها یک دعوای عادی و بی‌خطر باشد، شاید هم نه؛ وقتی صداها را از آن سوی دیوار می‌شنوید تشخیص چنین تفاوت‌هایی دشوار می‌شود.\n چند گزینه در برابرتان وجود دارد که همه‌شان با ابهامات و پیامدهایی همراهند. می‌توانید مستقیماً مداخله کنید. مثلاً در بزنید و بگویید «خواستم مطمئن شوم همه چیز روبه‌راه است» یا این‌که در بزنید و مقداری شکر قرض بگیرید، هر کاری که به همسایگان‌تان یادآوری کند که شما هم آنجایید و شاهد مشاجره‌شان بوده‌اید. اگر کسی در معرض خطر فوری باشد، البته کمک خواهید کرد. ولی اگر کسی در خطر نباشد و شما فضول معرکه شده باشید چه؟ از کجا معلوم وضع را وخیم‌تر نکنید؟ علاوه‌براین، تقریباً همهٔ آدم‌ها هنگام نزدیک‌شدن به موقعیتی که ممکن است خشونت‌آمیز باشد ترسی طبیعی احساس می‌کنند، ترس از این‌که به خودشان آسیبی برسد.\n\nگزینهٔ دیگر این است که با پلیس تماس بگیرید. اما ممکن است وقت پلیس را تلف کنید و همسایگانتان را برنجانید. شاید هم شدت واکنش پلیس بیش از حد باشد و همسایگانتان را به خطر بیندازد. می‌توانید خیلی ساده سروصدا را نشنیده بگیرید و امیدوار باشید که متوقف شود. اما در این حالت هم کسی خواهید بود که در خانه‌اش نشسته و نمی‌داند دعوا چه وقت فقط یک دعوا است -قسمت دیگری از آن قرارداد اجتماعی‌ای که همسایه‌ها یاد می‌گیرند بخشی از زندگی بدانند و نادیده‌اش بگیرند- و کی وخامت بیشتری پیدا می‌کند. اگر «دعوای همسایه‌ها» را در گوگل جست‌وجو کنید، با ستون‌های بحث و مشاورهٔ متعددی روبه‌رو می‌شوید که پر از آدم‌هایی است که می‌خواهند مرز بین مشاجرات معمولی و خشونت خانگی را رمزگشایی کنند. چیزی که می‌خواهیم بدانیم این است: مسئله در چه شرایطی به من ربط پیدا می‌کند؟\n البته مشکل اینجاست که نمی‌شود به این پرسش پاسخ داد. اوایل قرن توی آپارتمان یک‌خوابه‌ای در آپر ایست ساید۱ زندگی می‌کردم که دیوار کاذبی در اتاق نشیمنش، اتاق کوچکِ دومی برای من ایجاد کرده بود. اگر وقتی می‌خواستم مطالعه کنم هم‌خانه‌ام مشغول تماشای تلویزیون در اتاق نشیمن می‌شد، درِ کوچک اتاقم را می‌بستم و توی تخت‌خواب می‌رفتم و هدفونم را می‌گذاشتم تا صدای بیرون را نشنوم. هر کاری که می‌توانست سروصدای آن آدمِ دیگری را که زندگی با او را برگزیده بودم، بپوشاند. هر دو نفرمان هر کاری از دستمان برمی‌آمد می‌کردیم تا از مواجههٔ مستقیم طفره برویم. اما تازه‌عروس‌ودامادی که آن طرف راهرو بودند چنین ملاحظه‌کاری‌هایی نداشتند، زوجی بودند که آشکارا دورهٔ سختی را می‌گذراندند. هر چند شب یک بار صدایشان را می‌شنیدیم که سر همدیگر فریاد می‌زنند تا اینکه یک روز بعدازظهر اوضاع وخیم‌تر از همیشه به نظر می‌رسید. می‌توانستم دو صدای متمایز را تشخیص بدهم که سر هم فریاد می‌زدند و بعد صدای شکستن آمد و فریادها شدیدتر شد. من و هم‌خانه‌ام چشممان به آن طرف راهرو بود و نمی‌دانستیم چه کار کنیم.\n هم‌خانه‌ام گفت: «باید درشان را بزنیم؟»\n من اعلام کردم: «اگر این قضیه ده دقیقهٔ دیگر ادامه پیدا کند باید به پلیس زنگ بزنیم».\n «بسیار خب».\n همین‌طور که داشتیم گوش می‌دادیم و آدرنالینِ «دعوا یا گریز»۲ را احساس می‌کردم، با خودم فکر کردم: واقعاً بزرگسالی همین شکلی است؟ باید می‌پذیرفتم که چنین دعواهایی بین زن‌وشوهرها، پس از یک روز کاری طولانی و قدری هم نوشیدنی، عادی و رایج است؟ برایم هم جذابیت داشت و هم نفرت‌انگیز بود، و از اینکه برایم جذابیت داشت احساس بیزاری می‌کردم. می‌خواستم چیزهای بیشتری بشنوم تا بفهمم دقیقاً چه فریادهایی سر یکدیگر می‌کشند. حتی دلم می‌خواست این دعوا شدیدتر شود تا صداها را بهتر متوجه شوم. دعوای زن و شوهر پیش از ضرب‌الاجل ما تمام شد. نمی‌دانم با عصبانیت به تخت‌خواب رفتند یا نه، اما فریادشان قطع شد. من هم به اتاق موقتم رفتم و دستگاه صدای سفیدم را روشن کردم و امیدوار بودم همه چیز به‌خوبی و خوشی به پایان برسد. قبل از آن‌که این زوج از آنجا بروند، که امیدوارم بعدش طلاق گرفته باشند، چند شب دیگر را هم به همان منوال گذراندیم. ترسم بیشتر از آنی بود که بخواهم مداخله کنم، ولی هرگز از قضاوت هراسی نداشتم.\n سال‌ها بعد در نخستین آپارتمان تک‌نفره‌ام ساکن شدم که استودیویی تنگ اما دنج در چلسی۳ بود. «اتاق خوابم» را با پرده از اتاق نشیمن جدا کرده بودم، ولی آن فضای تنگ و شلوغ اذیتم نمی‌کرد، چون همهٔ آن سی و دو و نیم متر مربع مال خودم بود. اطرافم پر از کومه‌های کتاب و دی‌وی‌دی بود و تمایل شدیدی داشتم که از تنهایی‌ام لذت ببرم و با آن کیف کنم. در آپارتمان یک‌خوابهٔ کناری، خانوادهٔ جوانِ چهارنفره‌ای زندگی می‌کردند. مادر خانواده سال‌ها ساکن آنجا بود و قرارداد اجاره‌اش ظاهراً جوری بود که می‌ارزید همان‌جا بمانند. در اتاق‌خواب تخت‌های کوچکی گذاشته بودند تا بچه‌هایشان مقداری فضا داشته باشند و زن و شوهر روی مبل تخت‌خواب‌شو اتاق نشیمن می‌خوابیدند. می‌توانستم صدای تک‌تک حرکات این خانواده را بشنوم: کج‌خلقی‌ها، جست‌وخیزها و فراز و فرودهای همیشه با هم بودن. این وضعیت دیوانه‌ام می‌کرد. دستگاه صدای سفید بهتری تهیه کردم و به مقاومتم ادامه دادم.\n شنبه، سی‌ویکم می ۲۰۰۸، از سفری کاری به خانه برگشتم. نزدیک به نیمه‌شب بود و با پرواززدگی و منگی، نوار زرد صحنهٔ جرم را دور ساختمانم دیدم. پیش از آنکه بتوانم وارد شوم، یک مأمور پلیس کارت شناسایی‌ام را نگاه کرد و پرسید که آیا متوجه مسئلهٔ مشکوکی در ساختمان شده‌ام یا نه. می‌فهمیدم که اشکالی هست، ولی آن مأمور، جز این‌که بگوید می‌توانم بروم داخل، چیز دیگری نگفت.\n\nصبح روز بعد دسته‌ای خبرنگار جلوی ساختمان جمع شده بود و از طریق آن‌ها پی بردم که چه اتفاقی افتاده. همسایه‌ام مارگو پاورز، که زن بیست‌وشش ساله‌ای بود و من حتی در عکس‌هایی که بعداً در دیلی نیوز و نیوزدی پخش شد نشناختمش، با چاقو کشته شده بود. حادثه زمانی رخ داده بود که این زن می‌خواسته با دوست‌پسرش که آشپز بوده به هم بزند. او با چاقوی آشپزخانه گلوی زن را بریده و بدنش را تکه‌تکه کرده بود. دربان ساختمان خواهر زن را به داخل آپارتمان راه داده بود و خواهر بدن مارگو را دیده بود که توی حمام داخل حولهٔ سبزرنگی پیچیده شده است. قاتل مارگو چند ساعت مفقود بود تا این‌که گزارش شد خودش را از ساختمان فایننشال دیستریکت پرت کرده و جسدش را پیدا کرده‌اند.\n یادم نمی‌آید که با مارگو حرف زده باشم یا حتی دیده باشمش. مارگو دو طبقه بالاتر از من و آن طرف ساختمان زندگی می‌کرد و شدنی است که هیچ وقت همدیگر را ندیده باشیم. دربان به خبرنگاران گفته بود که این دو تا زیاد با هم دعوا می‌کردند. از دستم کار زیادی بر نمی‌آمد و بسیار کمتر از آن می‌توانستم برای جلوگیری از مرگش کاری بکنم، با این حال احساس می‌کردم پای من هم در ماجرا گیر است. چه می‌شد اگر هوشیارتر بودم و وقت و انرژی بیشتری می‌گذاشتم و بیشتر توجه می‌کردم؟ بهتر نبود تلاشی می‌کردم تا در آن ساختمان نوعی احساس هم‌زیستی ایجاد شود؟ چطور من و همسایگانم تا این حد به این زن جوان بی‌اعتنا مانده بودیم؟ آن شبی که مارگو کشته شد، آن‌ها کجا بودند؟ آیا صدای فریادهایش را شنیده بودند؟\n چند هفته بعد، تصادفاً پلیسی را دیدم که شب کشف جسد مارگو، جلوی ساختمان متوقفم کرده بود. در مشروب‌فروشی محله‌ام بودم، جایی که اغلب احساس امنیت می‌کردم و متصدیان بار سفارش نوشیدنی‌ام را می‌دانستند. مأمور پلیس با تمام توانش سعی کرد سر صحبت را با من باز کند و من از اینکه او با چه سرعتی توانسته بود از حامی به تعقیب‌گر تبدیل شود، پریشان‌خاطر شدم. به احساس امنیت داشتم نیاز داشتم و دلم می‌خواست کسی جایی حواسش به من باشد، ولی چنین احساسی را هیچ‌جا نمی‌شد پیدا کرد.\n آن شب مشروب زیادی خوردم و تنهایی از چند بلوک گذشتم و به آپارتمانم برگشتم. شدت تنهایی درست به اندازهٔ الکل باعث می‌شد تلوتلو بخورم. شاید شنیدن صدای دعوای همسایگانم بالاتر از هر چیز دیگری، این درس را برایم داشته است: حتی در شهر متراکم و پرجمعیتی مانند نیویورک، ممکن است به‌تمامی نامرئی باشید. گاهی این ناپیدایی به معنای حریم خصوصی است و تنها راهی که از طریق آن می‌شود روی سروکلهٔ یکدیگر زندگی کرد. اما گاهی هم خطرناک و حتی مرگبار است. دیدن و توجه به یکدیگر شاید یگانه خوبیِ ما باشد.\n مسئولیت‌مان چیست در برابر آدم‌هایی که در فضای ما شریکند، حتی اگر هیچ وقت کلامی بین‌ ما ردوبدل نشده باشد؟ دوست دارم باور داشته باشم که اگر در خیابان خشونتی ببینم، تلفنم را برمی‌دارم و فوراً به ۹۱۱ زنگ می‌زنم. اما وقتی در خانه تنهایید و می‌کوشید به‌تنهایی تصمیم بگیرید که لازم است مداخله کنید یا نه، به‌آسانی می‌توانید فرض کنید که کسانِ دیگری مداخله یا کمک خواهند کرد. همان شلوغی شهر که آدم‌ها را به‌زور وارد زندگی خصوصی یکدیگر می‌کند، آن‌ها را قادر می‌سازد که تصور کنند دیگرانی هستند که مشغول کمکند. مسلماً فقط شما نیستید که این صدا را می‌شنوید.\n کاش می‌توانستم بگویم که پس از آن قتل-خودکشی همسایهٔ بهتری شده‌ام، ولی درست چند ماه بعد وضعیت برعکس شد. برای اولین و آخرین بار در زندگی‌ام داخل رابطه‌ای بودم که قبلاً فقط از دور شاهدش بودم، رابطه‌ای که عصرهایش با خنده و شاد‌نوشی می‌گذشت و  شب‌هایش به فریاد و گریه ختم می‌شد. هرگز نگران امنیت جسمی‌ام نبودم، ولی سلامت ذهنی‌ام کمتر از همیشه بود. حتی در تنهایی هم پرسروصدا بودم؛ صدای موسیقی را زیاد می‌کردم، با شتاب راه می‌رفتم و در اتاقم را به هم می‌کوبیدم. بی‌توجهی شدیدی به آسایش دیگران نشان می‌دادم، وضعیتی که وقتی بروز می‌کند که بیش از حد غرق مشکلات خودتان شده باشید. در تمام آن دوران، حتی یک نفر از خانوادهٔ همسایهٔ دیواربه‌دیوارم نه‌تنها سرزنشم نکرد، بلکه کلمه‌ای هم با من حرف نزد، نه حتی از روی نگرانی یا تظاهر به نگرانی. من هنوز هم سپاسگزارم.\n حتی پس از آن‌که با همسر کنونی‌ام هم‌خانه شدم، ابتدا در آپارتمان کوچکی در بروکلین هایتس و سپس در آپارتمان بزرگتری در ویلیامزبورگ، دورهٔ اقامتم در چلسی رهایم نمی‌کرد. شرمسارم که توجه بیشتری به آدم‌های اطرافم نشان ندادم، آدم‌هایی که بسیاری‌شان را بیشتر از خانواده و دوستانم می‌دیدم. در ساختمانی که اکنون ساکنش هستم دعوایی نیست، ولی هنوز دوست دارم مهربانی بیشتری نسبت به آدم‌هایی که نزدیکم زندگی می‌کنند نشان بدهم، حتی اگر یگانه فصل اشتراک‌مان محل زندگی‌مان باشد. گاهی آدم‌های دور و اطراف‌تان تنها کسانی‌اند که اهمیت دارند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب در تاریخ ۱۱ می ۲۰۱۹ با عنوان «Listening to My Neighbors Fight» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۶ خرداد ۱۳۹۸ با عنوان «وقتی صدای دعواهای همسایه‌ها را می‌شنویم، باید کاری بکنیم؟» منتشر کرده است. •• ماریس کرایزمن (Maris Kreizman) جستارنویس آمریکایی است که نوشته‌هایش در نیویورک‌تایمز، ونیتی‌فر، کات و دیگر مطبوعات به انتشار رسیده است. علاوه‌براین، کرایزمن میزبان پادکستی به نام ماریس ریویو (The Maris Review) در وب‌سایت لیترری‌هاب است که در آن به معرفی و نقد کتاب‌های جدید می‌پردازد.\n[۱] Upper East Side: از محلات معروف در منهتن نیویورک [مترجم]. [۲] fight or flight : واکنشی فیزیولوژیک که جانوران در پاسخ به موقعیت‌های خطرناک و برای نجات خود نشان می‌دهند [مترجم]. [۳] Chelsea:  منطقه‌ای مسکونی در منهتن [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653774.json b/train/540653774.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..6a31e1b38c2bb28cc8dc85608293d7fab34a1dce
--- /dev/null
+++ b/train/540653774.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مادران شاغل و بچه‌های کوچک: داستانی پر از اشک و حسرت",
+  "subtitle": "«بعد از تولد دختر اولم به یک مصاحبۀ کاری رفتم و بعد، کل راه را تا خانه گریه کردم»",
+  "introduction": "برای زنان تحصیل‌کرده و موفق، بچه‌دارشدن چالشی عظیم به بار می‌آورد: آیا باید بچه‌هایشان را به پرستارها و مهدکودک‌ها بسپارند و مسیر موفقیت شغلی‌شان را ادامه دهند یا خودشان را وقف فرزندشان کنند و بیخیال کارشان شوند؟ انتخاب خیلی‌ها گزینۀ دوم است. اما واقعاً چه چیزی باعث می‌شود زنان چنین تصمیمی بگیرند؟ شرایط نامناسب و تبعیض‌آمیز کار برای زنان؟ دلبستگی شدید به بچه؟ یا نابرابری محیط خانواده؟ دو پژوهشگر برای پیداکردن جواب این مسئله سراغ همکلاسی‌های سابق خودشان در دانشگاه نورث‌وسترن رفتند.",
+  "content": "هانا شانک و الیزابت والاس، آتلانتیک — وقتی مصاحبه با همکلاسی‌های سابقمان در دانشگاه نورث‌وسترن را شروع کردیم، انتظار داشتیم با تعداد انگشت‌شماری مادر خانه‌دار مواجه شویم. حتی با اینکه هیچ کس در کالج صراحتاً نگفته بود که قصد دارد برای بچه بزرگ‌کردن دست از کار بکشد، می‌دانستیم که زنان زیادی به دلایل مختلف دست به چنین انتخابی می‌زنند. طبق گزارش مرکز تحقیقاتی پیو، ۱۰ درصد از مادرانی که تحصیلات عالی دارند (کسانی که مدرک کارشناسی ارشد یا بالاتر دارند) خانه‌دار می‌شوند. متوجه شدیم در بینِ ۳۷ زنِ عضو انجمن دختران کلاسمان که در سال ۱۹۹۳ فارغ‌التحصیل شدند، این درصد بیش از دو برابر است: یک چهارمشان در خانه بچه‌هایشان را بزرگ می‌کردند، یعنی ۱۰ نفر که شش‌تایشان تحصیلات عالی دارند. بدون اغراق، این اعداد شگفت‌زده‌مان کرد، البته فقط خودمان نبودیم که شگفت‌زده شدیم.\n هر یک از این زنان، پس از رفتن از دانشگاه نورث‌وست در مسیر موفقیت قرار گرفته بود و قصد و خواسته‌اش این بود که بعد از بچه‌دار شدن، شغلی داشته باشد. در بین طیفی از مشاغل، نویسندۀ برنامه‌های تلویزیونی، معلم، خوانندۀ اپرا، مدیر روابط عمومی، وکیل، مشاور مدیریت، جمع‌کنندۀ اعانه و مشاور مالی به چشم می‌خورد. بسیاری از آن‌ها تصمیمشان برای ماندن در خانه را چیزی کاملاً غیرمنتظره توصیف می‌کردند.\n اینکه مادرشدن دیدگاه فرد را عوض می‌کند، حرف تازه‌ای نیست. بعضی از این زنان بعد از آنکه جهانشان تکانی خورده بود، از جایشان بلند شده، لباس کارشان را پوشیده و به سر کارشان برگشته بودند، اما بقیه تصمیم گرفته بودند تا شغلشان را به تعلیق درآورند و خودشان را به مادرانی تمام‌وقت تبدیل کنند. چه چیزی دلیل این واکنش‌های به‌شدت متفاوت به یک رویداد تأثیرگذارِ یکسان است؟\n یک دیدگاه فکری می‌گوید سیاست‌های نامناسب مرخصی برای امور خانوادگی، مانع پیشرفت‌های حرفه‌ای زنان می‌شود، اما ما حتی یک مصاحبه‌شونده نداشتیم که مثلاً بگوید «مرخصی زایمان نداشتم، برای همین استعفا دادم» یا «مرخصی زایمان خیلی کوتاه بود، پس استعفا دادم». در واقع، اکثر مصاحبه‌شوندگانمان نسبتاً از مزایای زایمانشان راضی بودند. در عوض، شاهد چند عامل بودیم که در کنار هم، دلایل خوبی فراهم می‌کردند که آیا فرد به پیشرفت در شغلش ادامه می‌دهد یا کنار می‌کشد.\n اقلیت کوچکی از هم‌کلاسی‌های سابقمان، پیوند فیزیکی و احساسی‌ای که با نوزادانشان داشتند را طوری توصیف کردند که اصلاً نمی‌توانستند با برگشتن به سر کار تطبیقش بدهند. این قضیه در میان زنانی صدق می‌کرد که هم سهم درخور توجهی در درآمد خانواده داشتند و هم در کارشان احساس هیجان و اشتیاق می‌کردند. وکیلی در یک مؤسسۀ حقوقی ثبت اختراع در شهر کانزاس، چند سال بعد از اینکه به یکی از شرکا تبدیل شد، اولین فرزندش را به دنیا آورد. این وکیل یک پرستار بچۀ تمام‌وقت داشت و آماده بود تا به محض اتمام مرخصی زایمانش، کارش را از سر بگیرد. در طول دوران مرخصی، هفته‌ای یک بار سر کار می‌رفت. اما بعد از چند هفته متوجه شد «چیزی باید تغییر کند. نمی‌توانم برای همه چیز ۱۰۰ درصد مایه بگذارم.» حتی با اینکه این وکیل معتقد است آن مؤسسه به او اجازه می‌داد تا پاره‌وقت کار کند و همچنان موقعیت شراکتش را حفظ کند، می‌گوید نه می‌توانست تصور کند همیشه برای ارباب رجوع‌هایش حاضر نباشد؛ و نه می‌توانست تصور کند به فرد دیگری اجازه بدهد که در طول روز مراقب بچه‌اش باشد. گریه‌کنان به دفتر سرپرستش رفت و استعفایش را اعلام کرد. او می‌گفت: «فکر نمی‌کردم این کار موقت باشد. می‌دانستم که دارم چیز بزرگی را رها می‌کنم».\n یک معلم نیز وقتی بچه‌دار شد، حس کرد چیزی تغییر کرده است: «هیچ وقت [فکر نمی‌کردم بخواهم] با بچه‌هایم در خانه بمانم، هرگز. اما بعد از تولد دختر اولم به مصاحبۀ کاری رفتم و کل راه را تا خانه گریه کردم. زنگ زدم و گفتم این شغل را نمی‌خواهم. خوش‌شانس بودم، چون شوهرم پول کافی درمی‌آورد که من در خانه بمانم».\n اما باقی زنان درگیر نوعی حساب‌وکتاب برای نگهداری از کودکان بودند و درآمدشان، هزینۀ نگهداری از کودک، چشم‌انداز بلندمدت شغلی‌شان و میزان اثر منفی کارشان بر خانواده‌شان را مد نظر قرار می‌دادند. تعداد زیادی از آن‌هایی که شغلی کم‌درآمد داشتند یا شغلشان رضایت‌بخش نبود، اظهار می‌کردند: «صرفاً منطقی به نظر می‌آمد» که در خانه بمانند. یکی از هم‌کلاسی‌های سابق ما که شوهرش وکیل برنامه‌ریزی دارایی است، خواننده‌ای بود که در بخش فروش شرکت یوبی‌اس، یک شرکت خدمات مالی و بانکداری، کار می‌کرد تا پول کافی برای تست خوانندگی دربیاورد و نزدیک به پایان اولین بارداری‌اش، کارش را ترک کرد. در آن زمان شغل موسیقی و کار دفتری بی‌هدفش را فقط به این دلیل رها کرد که داشتن شغل به نظرش بی‌دلیل می‌آمد. «هزینۀ مراقبت از کودک بیشتر از حقوقم بود. اگر کاری انجام می‌دادم که عاشقش بودم، بیشتر مصر بودم [که بمانم]».\n\nیک برنامه‌ریز مالی در یک شرکت بزرگ وال‌استریت، در حین بارداری شغلش را ترک کرد، چون شغلش دیگر برایش هیجان‌انگیز نبود و می‌دانست که با نوزاد تازه‌اش هیچ‌گونه انعطاف‌پذیری در زمانش نخواهد داشت. یکی از بازیکنان سابق لاکراس در دانشگاه نورث‌وست، در رشتۀ فیزیوتراپی در مقطع ارشد در دانشگاه کلمبیا ثبت‌نام کرد و به سمت حرفه‌ای رفت که فکر می‌کرد باعث می‌شود برنامۀ منعطف‌تری داشته باشد. اما ثابت شد که همین کار هم زیادی سخت است.\n این زن تعریف می‌کرد: «داشتم در کتابخانه برای امتحان درس می‌خواندم و همزمان لیستی از خریدهایم می‌نوشتم. نمی‌توانستم از پسش بربیایم. به شوهرم زنگ زدم و گفتم: ’دارم ترک تحصیل می‌کنم.‘» حالا سه فرزند دارد، مادر خانه‌دار تمام‌وقت و «عاشق برگشتن به سر کار» است، اما نمی‌تواند ببیند خانواده‌اش به لحاظ پشتیبانی چطور عمل خواهد کرد. با شوهری که ساعت‌های طولانی در امور مالی کار می‌کند و اغلب به سفر می‌رود، هشت سال است که این زن زندگی خانواده‌اش را مدیریت می‌کند. به ما می‌گوید: «مادرِ شاغل بودن و گرداندن کل خانه و بر عهده داشتنِ همۀ کارها، نمی‌دانم چطور می‌شود انجامش داد».\n در بعضی نمونه‌ها، هم‌کلاسی‌های سابقمان سعی کردند دربارۀ موقعیتِ شغلیِ پاره‌وقتی مذاکره کنند که چشم‌انداز تنهاگذاشتن نوزادشان را پذیرفتنی‌تر می‌کرد. زنی که در حوزۀ روابط عمومی در کارولینای شمالی کار می‌کرد، به‌دقت دربارۀ مهدکودک‌های موجود تحقیق کرد و مهدکودکی نزدیک به محل کارش انتخاب کرد. یک هفته قبل از زمان برگشتش به کار، دخترش را به آنجا برد تا با کارکنان و فضا آشنا شود. «زنی که مسئول بود، با بچه‌های دوروبرش روی زمین نشسته بود. حتی بلند نشد یا به دخترم نگاه نکرد. به سرعت از آنجا خارج شدم». این تازه‌مادر برنامۀ مهدکودک را لغو کرد و تدارک دیگری دید. اشک‌ریزان به سر کار برگشت، سعی کرد دربارۀ ساعت‌های کاری انعطاف‌پذیر مذاکره کند و جواب رد شنید. چند ماه بعد استعفا داد. برای ۱۴ سال گذشته او مادری تمام‌وقت بوده است.\n وجه اشتراک مصاحبه‌شوندگانی که انتخاب کردند در خانه بمانند این است که شغل‌هایی داشتند که وقتی اولین فرزندشان به دنیا آمد، دیگر برای خانواده‌شان مؤثر نبود:آن شغل به اندازۀ کافی برای یک ‌تازه‌مادر انعطاف‌پذیر نبود؛ پول کافی برایش پرداخت نمی‌شد تا هزینۀ مراقبت از کودک را پوشش دهد؛ یا صرفاً آنقدر رضایت‌بخش نبود تا آشفتگیِ به‌وجود آمده برای خانواده را توجیه کند. پس آن‌ها کارشان را کنار گذاشتند.\n خوب است در اینجا به تحقیقات فراوانی اشاره شود که حاکی از این واقعیت هستند که پاداش دریافتی زنان در کار، با همکاران مردشان برابر نیست. زنان آهسته‌تر ارتقا پیدا می‌کنند، بی‌رحمانه‌تر قضاوت می‌شوند و به طور مشابه مزایا نمی‌گیرند. اساتیدی از ام‌آی‌تی و دانشگاه ایندیانا در مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۰ انجام شد، نشان دادند که سازمان‌هایی که فرهنگشان بر شایسته‌سالاری تأکید می‌کند، وقتی صحبت از پاداش و ارتقای شغلی باشد، به سمت مردان سوگیری دارند. یکی از بی‌عدالتی‌هایی که این مطالعه تشخیص داد این بود که وقتی عملکرد زنان و مردان در یک سطح بازبینی می‌شود، مردان پاداش‌های بزرگ‌تری دریافت می‌کنند. جوان ویلیامز و ریچل دمپسی در کتابشان به نام چه چیز برای زنان در محیط کارْ کار می‌کند۱، چهار مانع را شناسایی می‌کنند که تقریباً تمام زنان در کار با آن‌ها مواجه می‌شوند، از جمله نیاز به «دوباره اثبات‌کردن» و «بندی» بینِ زیادی بی‌پروا و نه به اندازۀ کافی بی‌پروا بودن که زنان باید رویش راه بروند. آن‌ها متوجه شدند مردان اغلب براساس ظرفیت و استعداد نهفته‌شان استخدام می‌شوند، در حالی که زنان براساس عملکرد گذشته‌شان قضاوت می‌شوند.\n\nچند نفر از زنانی که با ما مصاحبه کردند، به تبعیض جنسیتی به عنوان عاملی در ترک کارشان اشاره کردند، بااین‌حال، تبعیض جنسیتی در محل کار اغلب غیرمستقیم و نامحسوس است. ما معمولاً به شنیدن داستان‌هایی گرایش داریم که در آن‌ها تبعیض جنسیتی کاملاً آشکار است، اما آن داستان‌هایی که در آن‌ها واقعاً معلوم نیست مقصر چه کسی است را کمتر می‌شنویم. همانطور که آن فریدمن در نیویورک مگزین می‌گوید: «در واقعیت، سخت است که مطمئن شوی چه چیزی تبعیض جنسیتی است و چه چیزی تقصیر توست». مسئول تولید محتوای یک آژانس تبلیغاتی که هفته‌ای ۸۰ ساعت کار می‌کرد و دائماً برای کارش تحسین می‌شد، برایمان تعریف کرد که وقتی رئیسش مردی با تجربۀ کمتر را ارتقا داد، این زنْ بی‌خیال ارتقایافتن به سِمَت دستیار مدیر نوآوری شد. چند سال بعد در شرکتی دیگر، همین فرد در ارتقای شغلی معلق ماند، فقط برای اینکه وقتی رئیسش فهمیده بود که باردار است، دربارۀ آمادگی‌اش تردید کرده بود. او برای ارتقای شغلی جنگید و قرار بود آن را دریافت کند، اما بعد، نزدیک به پایان بارداری و رنجیده از تجربه‌ای که پشت سر گذاشته بود، از آن شرکت بیرون آمد تا با نوزادش در خانه بماند.\n نمی‌دانیم بسیاری از سوژه‌های دیگرمان که از کار کناره‌گیری کردند، با سرعتی که باید، ارتقا پیدا می‌کردند یا نه؛ نمی‌دانیم آن‌ها از رقصی که باید هر روز بینِ جاه‌طلبی و دلنشین‌بودن اجرا می‌کردند و تطبیق دائمی شخصیتشان برای برآورده‌کردنِ نیازهای دیگران، خسته شده بودند یا نه. فقط می‌دانیم بسیاری از آن‌ها در محیط کار احساس نارضایتی داشتند. از عبارت‌هایی مثل «مناسبم نبود» مکرراً استفاده می‌کردند. می‌گفتند شغلی مؤثر یا اقناع‌کننده یا عمیقاً رضایت‌بخش نبود؛ هرگز صریحاً نگفتند که فکر می‌کنند با بی‌رحمیِ بیش از حد قضاوت می‌شده‌اند. اما احتمالش زیاد است که اینطور بوده باشد و وقتی زمان آن رسید که بین بچه‌هایشان و شغلی دست به انتخاب بزنند که به دلایل مختلف کاملاً مناسب نبود، آن‌ها بچه‌های خود را انتخاب کردند.\n بعضی از فرزندان هم‌کلاسی‌های سابقمان حالا دارند به سال‌های نوجوانی می‌رسند و بسیاری از این مادران، آینده‌شان را در محیط کار می‌بینند. آن‌ها که وقفه‌ای در کارشان انداختند تا بچه‌دار شوند و بچه‌ها را بزرگ کنند، در کشمکش برای ورود دوباره به دنیای حرفه‌ای هستند. پنج‌تایشان به صورت پاره‌وقت یا در مشاغل انعطاف‌پذیر به کار برگشته‌اند،‌ اما فقط یک نفر توانسته است شغلش را از جایی که رهایش کرده بود، فراتر ببرد. اگرچه این زنان هنگام فارغ‌التحصیلی آدم‌های بسیار موفقی بودند، بخش زیادی از اعتبار حرفه‌ای و قدرت درآمدشان را از دست دادند. برای آن دسته از مادرانی که فرزندانشان نزدیک به سن دانشگاه هستند، مزیت اقتصادی به نیاز اقتصادی تغییر کرده است: نیاز به هزینه‌کردن برای تحصیلات عالی فرزندانشان. زنی با مدرک دکترای حقوق، در مرحلۀ احراز صلاحیت بود تا معلم شود که شوهرش شغلی در وزارت امور خارجه پیدا کرد. او در ۱۵ سالی که با خانواده‌اش خارج از کشور زندگی می‌کرد، کار نکرده بود. حالا می‌خواست به دانشگاه برگردد تا مدرک ارشدِ تدریس بگیرد، اما با ناراحتی تصدیق می‌کند: ‌«داریم برای دانشگاه بچه‌ها پول پس‌انداز می‌کنیم، نه برای خودمان».\n ترکیبی از غرور و ناراحتی را در صدای اکثر مادران خانه‌دارمان شنیده‌ایم. آن‌ها عاشق این بودند که درگیر جزئیات زندگی فرزندانشان باشند و از اینکه کاری می‌کنند تا خانه جای خوبی برای بچه‌ها و شوهرشان باشد، احساس غرور می‌کردند، اما دربارۀ ترک کارشان مردد بودند. برنامه‌ریز مالی سابق احساس می‌کند در حالی که تمام‌وقت برای بچه‌هایش حاضر است، شاید با نداشتن شغل آزارشان بدهد.\n این زن می‌گفت: «با تمام وجود قصد دارم به سر کار برگردم. حس می‌کنم با کارنکردن دخترانم را ناامید می‌کنم». اما مطمئن نیست وضعیت مادرانی که هر روز با قطار به شهر و مشاغل دفتری‌شان در مرکز شهر می‌روند هم خیلی خوب باشد. «احساس می‌کنم هیچ کسی از انتخابش راضی نیست. زن‌هایی که کار می‌کنند حس بدی به این کار دارند و آشفته‌اند و زنانی که در خانه‌اند، همگی رؤیای برگشتن به سر کار را دارند».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را هانا شانک و الیزابت والاس نوشته‌اند و در تاریخ ۱۹ دسامبر ۲۰۱۶ با عنوان «When Women Choose Children Over a Career» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۲ خرداد ۱۳۹۸ با عنوان «مادران شاغل و بچه‌های کوچک: داستانی پر از اشک و حسرت» و ترجمۀ میترا دانشور منتشر کرده است. •• هانا شانک (Hana Schank) و الیزابت والاس (Elizabeth Wallace) دو فارغ‌التحصیل دانشگاه نورث‌وست هستند که در همکاری با یکدیگر، مجموعه‌ای از پژوهش‌ها را دربارۀ شرایط کاری مادران شاغل در آتلانتیک به انجام رسانده‌اند. شانک علاوه بر این مطالب، مشاور و طراحی است که نوشته‌هایش در واشنگتن‌پست، نیویورک‌تایمز و دیگر مطبوعات به انتشار رسیده است و والاس، در حوزۀ مد و سبک زندگی نیز می‌نویسد.\n[۱] What Works For Women at Work\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653775.json b/train/540653775.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d69acfd17d68f1d3b5b3ba2ee1d1d7a22f939381
--- /dev/null
+++ b/train/540653775.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اگر به‌دنبال شادی هستید، جست‌وجوی خوشبختی را کنار بگذارید",
+  "subtitle": "شکست‌خوردن در زندگی می‌تواند شما را متوجه هدفی کند که بهتر از خوشبختی است",
+  "introduction": "صدایی در گوش ما شبانه‌روز زمزمه می‌کند که «خانه‌ای بخر، کاری بکن کارستان، زندگی‌ات را بساز، به‌دنبال خوشبختی باش». و تقریباً همه‌مان گوش‌به‌فرمانِ این صداییم. اما پس از چند سال به دره‌ای عمیق پرتاب می‌شویم: کارنامۀ موفقیت‌هایمان را که بالاوپایین می‌کنیم تنها چیزی که به چشم می‌خورد پوچی است. یا تا پایان عمر در این دره می‌مانیم یا، به‌قول دیوید بروکس، از کوه دومِ زندگی‌مان بالا می‌آییم، آنجایی که زندگی دوباره معنا می‌شود. بروکس در کتاب جدیدش توضیح می‌دهد که چگونه زندگی در کوه دوم ما را متحول می‌کند.",
+  "content": "دیوید بروکس، نیویورک‌تایمز — بسیاری از کسانی که مورد تحسین من هستند زندگی‌شان شبیه دو کوه بوده است. از تحصیل فارغ شدند، کارشان را شروع کردند، خانواده تشکیل دادند و کوهی که تصور می‌کردند باید از آن بالا بروند را شناختند: می‌خواهم کارآفرین، پزشک، یا پلیس بشوم. کارهایی را کردند که جامعه ما را به آن‌ها تشویق می‌کند، مثلاً تأثیری ماندگار از خود به جا بگذار، موفق شو، خانه‌ای بخر، خانواده‌ای بساز، دنبال خوشبختی باش.\n افرادی که روی کوه اول هستند وقت زیادی را صرف مدیریت شهرت و اعتبار خود می‌کنند. می‌پرسند: مردم چه فکری راجع به من می‌کنند؟ رتبه‌ام کجاست؟ تلاش می‌کنند پیروزی‌هایی به دست آورند که «من» از آن‌ها لذت می‌برد.\n فرهنگ فردگرایانه و شایسته‌سالارِ۱ ما نیز به‌شدت در شکل‌دادن به این سال‌های پُرجنب‌وجوش نقش دارد. افراد با این پیش‌فرض کار می‌کنند: می‌توانم خودم را خوشبخت سازم. اگر مزیتی به دست آورم، وزن بیشتری کم کنم، این تکنیک خودسازی را انجام دهم، احساس خرسندی حاصل خواهد شد.\n اما در زندگیِ کسانی که دارم راجع‌به ایشان حرف می‌زنم -کسانی که واقعاً تحسینشان می‌کنم- چیزی اتفاق افتاده که در این زندگیِ خطی که برای خودشان تصور می‌کردند اختلال ایجاد کرده است. چیزی اتفاق افتاده که مسئلۀ زیستن مطابق ارزش‌های فردگرایانه و شایسته‌سالارانه را هویدا کرده است.\n بعضی از ایشان به موفقیت رسیدند و ارضا نشدند. فهمیدند که زندگی باید چیز بیشتری داشته باشد، یک هدف والاتر. بقیه ناکام ماندند. شغلشان را از کف دادند یا به رسوایی گرفتار شدند. ناگهان دیدند به‌جای صعود رو به سقوط دارند، و کل هویتشان در معرض خطر قرار گرفته است و البته برای گروه دیگری از افراد اتفاقاتی افتاد که اصلاً بخشی از برنامۀ اصلی نبود. با غول سرطان مواجه شدند یا فرزندی را از دست دادند. این تراژدی‌ها موجب شد پیروزی‌های کوه اول کاملاً به چشم ایشان بی‌اهمیت جلوه کند.\n زندگیْ آنان را به درّه انداخته بود، چنان‌که امروز یا فردا اکثر ما را می‌اندازد. آنان رنج می‌کشیدند و سرگردان بودند.\n بعضی‌ها با این نوع رنج و اندوه شکسته می‌شوند. به نظر می‌رسد کوچک‌تر شده‌اند و بیشتر می‌ترسند، و هرگز بهبود نمی‌یابند. عصبانی و رنجیده می‌شوند و رفتارهای قبیله‌ای از خود نشان می‌دهند.\n اما افراد دیگری هستند که شکسته‌باز۲ می‌شوند. پل تیلیش، الهی‌دان شهیر آلمانی، نوشته است که رنج‌کشیدن الگوهای معمول زندگی را به نقطۀ پایانشان می‌رساند و به شما یادآوری می‌کند که آن کسی نیستید که فکر می‌کردید. سرداب نفْسِ شما عمیق‌تر از آن است که می‌پنداشتید. بعضی‌ها به اعماق پنهان خویش می‌نگرند و درمی‌یابند که موفقیت آنجاها را پُر نخواهد کرد. فقط یک زندگی روحانی و عشق نامشروط از سوی خانواده و دوستان می‌تواند چنین کند. آنان درمی‌یابند که چقدر خوشبخت‌‌اند. پایین دره هستند، اما کاملاً سلامت‌اند؛ از نظر مالی نابود نشده‌اند؛ آماده‌اند برای آغازکردن سفری طولانی که در آن دگرگون بشوند.\n آنان درمی‌یابند که گرچه نظام آموزشی ما عموماً برای بالارفتن از این کوه و آن کوه آماده‌مان می‌کند، اما آنچه زندگی را واقعاً تعریف می‌کند این است که چطور از فلاکت‌بارترین لحظاتمان استفاده کرده‌ایم.\n خب این شروع مجدد اخلاقی چطور اتفاق می‌افتد؟ چطور از زندگی‌ای که بر ارزش‌های بد استوار شده به یک زندگی استوار بر ارزش‌های بهتر کوچ می‌کنید؟\n نخست، باید یک دورۀ تنهایی و عزلت وجود داشته باشد، که بتوان در خویشتن به تأمل نشست.\n بلدن لیْن در سفر با قدیسان۳ می‌پرسد «وقتی یک ‘کودک بااستعداد’ خودش را در عزلت می‌یابد و هیچ راهی برای اثبات خودش پیدا نمی‌کند، چه اتفاقی می‌افتد؟». وقتی هیچ مخاطبی نیست و هیچ چیزی نمی‌تواند به دست آورد چه اتفاقی می‌افتد؟ خُرد می‌شود. «من» از میان می‌رود. «تنها آن موقع است که می‌توان عاشق او شد».\n نکتۀ کلیدی همین است. اول باید آن صدای خود‌محورِ «من» ساکت شود تا بعد فرد بتواند آزادانه عشق بورزد و عشق بپذیرد.\n گام بعدی ارتباط برقرارکردن با قلب و نفس است: با عبادت، تعمق، نوشتن، هر چیزی که شما را با عمیق‌ترین امیالتان در ارتباط قرار می‌دهد.\n\nآنی دیلارد، در چگونه به یک سنگ حرف‌زدن بیاموزیم۴ می‌نویسد، «در آن اعماق، خشونت و هراسی هست که روان‌شناسی ما را از آن برحذر داشته است». اما اگر این هیولاها را به اعماق پایین‌تر برانید، اگر همراه با آن‌ها از لبه‌های جهان فروبیفتید، به چیزی خواهید رسید که علوم ما توان تعیین محل و نام‌گذاری آن را نخواهند داشت، به زیرین‌ترین لایه می‌رسید، به اقیانوس یا ماتریس یا اثیری که همۀ چیزهای دیگر بر آن سوارند، و خوبیِ خوب‌بودن، و بدی بدبودن از آن می‌آید، آن سرزمین وحدت‌یافته: دل‌نگرانی پیچیده و توضیح‌ناپذیر ما برای همدیگر.\n در عزلت، میل به کسبِ اعتبار کنار می‌رود و امیال بزرگ‌تری پدیدار می‌شوند: امیال قلب (زندگی همراه با عشق به دیگران) و امیال نفس (اشتیاق به خدمت‌کردن به یک آرمان متعالی و پاک‌شدن به‌واسطۀ آن خدمت).\n وقتی افراد به این شکل شکسته‌باز می‌شوند، نسبت به دردها و شادی‌های جهان حساس‌تر می‌شوند. آنان درمی‌یابند: آه، آن کوه اول کوه من نبود. حالا آمادۀ سفر بزرگ‌تری هستم.\n در این نقطه، بعضی‌ها تغییرات عمیقی در زندگی‌شان می‌دهند. از شغل‌های شرکتی خارج می‌شوند و شروع به تدریس در مدرسۀ ابتدایی می‌کنند. خودشان را وقف یک آرمان اجتماعی یا سیاسی می‌کنند. زنی را می‌شناسم که پسرش خودکشی کرد. به من می‌گوید آن زن ترسو و کمرویی که درونم بود با پسرم مُرد. صدای درونش را پیدا کرد و حالا به خانواده‌های مشکل‌دار کمک می‌کند. این اواخر با کسی آشنا شدم که قبلاً کارمند بانک بود. آن کار ارضایش نکرد، و حالا به آزادکردن زندانیان کمک می‌کند. یک‌بار با مردی از استرالیا مکاتبه می‌کردم که همسرش فوت کرده بود، و این تراژدی او را تا مدت‌ها به تأمل واداشته بود. برایم نوشته بود «یک‌جور احساس گناه دارم از اینکه مرگ همسرم این‌قدر به رشد خودم کمک کرده است».\n شاید اکثر کسانی که از دل چنین بدبیاری‌هایی بیرون می‌آیند همان شغل قبلی‌شان را حفظ کنند، با همان زندگی قبلی، ولی متفاوت می‌شوند. ماجرا دیگر دربارۀ خود نیست؛ دربارۀ رابطه است، دربارۀ بخشیدن خودت است. شادی آنان به دیدن درخشش دیگران است.\n بری شوارتز و کنث شارپ در کتابشان به نام حکمت عملی۵ داستان یک سرایدار بیمارستان به نام لوک را روایت می‌کنند. در بیمارستان لوک، مرد جوانی بود که بر اثر یک دعوای خیابانی آسیب دیده و به حالت اغمای دائم رفته بود. پدر این مرد جوان هر شب، موقع نظافتِ شبانه، کنار او بود و لوک هم اتاق را تمیز می‌کرد. اما یک شب که لوک اتاق را تمیز می‌کرد، پدر برای کشیدن سیگار از اتاق بیرون رفته بود و آنجا نبود.\n کمی بعد پدر برمی‌گردد و با پرخاش به لوک می‌گوید که چرا اتاق را تمیز نمی‌کند. واکنش کوه اول این است که شغل خودت را تمیز کردن اتاق‌ها بدانی. لوک هم می‌توانست در واکنش پرخاش کند: اتاق را که تمیز کردم. تو داشتی سیگار می‌کشیدی. واکنش کوه دوم این است که شغل خودت را خدمت به بیماران و خانواده‌هایشان بدانی. در این صورت به اتاق برمی‌گردی و دوباره آن را تمیز می‌کنی، طوری که آن پدر با دیدن اینکه داری اتاق را تمیز می‌کنی خیالش راحت شود. و لوک همین کار را کرد.\n اگر کوه اول راجع‌به ساختن من و تعریف‌کردن خود است، کوه دوم راجع‌به کنارگذاشتن من و نابودکردن خود است. اگر کوه اول راجع‌به کسب‌کردن است، کوه دوم راجع‌به اهداکردن است.\n در کوه اول، آزادیِ فردی گرامی داشته می‌شود: باز نگه‌داشتن گزینه‌ها، نداشتن محدودیت. اما زندگیِ کاملاً آزاد یک زندگی بدون تعهد و فراموش‌شده است. آزادی مثل دریا نیست که بخواهی در آن شنا کنی؛ رودخانه‌ای است که می‌خواهی از آن رد شوی تا بتوانی خودت را در آن‌سو اسکان دهی.\n\nپس کسی که روی کوه دوم است تعهداتی برای خودش می‌سازد. افرادی که به یک شهر، یک فرد، یک نهاد یا یک آرمان تعهد دارند همه چیزشان را پای آن ریخته‌اند و پل‌های پشت سر را هم خراب کرده‌اند. قولی داده‌اند بدون اینکه در مقابلش چیزی بخواهند. همه‌اش را هستند.\n حالا معمولاً می‌توانم آدم‌های کوه اول و کوه دوم را از هم تشخیص بدهم. دستۀ اول سرسپاری بی‌نهایتی به خود دارند؛ دستۀ دوم سرسپاری بی‌نهایتی به یک تعهد دارند. می‌توانم سازمان‌های کوه اول و دوم را نیز از هم تشخیص بدهم. در بعضی سازمان‌ها، افراد آنجا هستند تا در خدمت منافع شخصی‌شان باشند: حقوق بگیرند. اما سازمان‌های دیگر از تو می‌خواهند که خودت را وقف یک آرمان مشترک کنی و ازاین‌رو اصلاً هویتت را تغییر دهی؛ مثل سپاه تفنگداران دریایی، یا کالج مورهاوس۶.\n من تا اینجا شروع مجدد اخلاقی را متناسب با زندگی شخصی توصیف کردم، اما مسلماً کل جوامع و فرهنگ‌ها هم می‌توانند از ارزش‌های بد به‌سمت ارزش‌های بهتر بروند. گمان کنم همه می‌دانیم که نفرت، تفرقه، و قطع رابطه در جامعۀ ما فقط یک مسئلۀ سیاسی نیست، بلکه ریشه در بحران‌های اخلاقی و روحی دارد.\n با هم خوب برخورد نمی‌کنیم. و حقیقت این است که شصت سال فرهنگ کوه‌اولیِ فوق‌فردگرا پیوندهای بین مردم را سست کرده است. این مردم دیگر فرهنگ‌های اخلاقی مشترکی که سابقاً جلوی سرمایه‌داری و شایسته‌سالاری را می‌گرفت کنار گذاشته‌اند.\n در چندین دهۀ گذشته فرد و خود در کانون توجه بوده است. افراد کوه دوم ما را به‌سوی فرهنگی هدایت می‌کنند که رابطه‌ها را در کانون توجه قرار می‌دهد. آنان از ما می‌خواهند که زندگی‌مان را بر مبنای کیفیت دلبستگی‌هایمان بسنجیم، به این توجه کنیم که زندگی یک کار کیفی است، نه یک کار کمّی. از ما می‌خواهند که به دیگران با تمام ژرفایشان نگاه کنیم، و نه صرفاً مثل یک کلیشه، و شهامت داشته باشیم که در عین شکنندگی حرکت کنیم. این افرادِ کوه دوم ما را به‌سوی فرهنگی جدید هدایت می‌کنند. تغییر فرهنگی وقتی اتفاق می‌افتد که گروه کوچکی از مردم راه بهتری برای زیستن پیدا کنند و بقیۀ ما از آنان الگو بگیریم. این افرادِ کوه دوم آن راه بهتر را پیدا کرده‌اند.\n انقلاب اخلاقیِ آنان ما را به‌سوی هدفی متفاوت رهنمون می‌شود. در کوه اول هدف ما خوشبختی۷ است، اما در کوه دوم پاداش ما شادی۸ است. چه تفاوتی دارند؟ خوشبختی یعنی یک پیروزی برای خود. وقتی رخ می‌دهد که به‌سمت اهدافمان حرکت می‌کنیم. ارتقا می‌گیرید. غذای خوشمزه‌ای می‌خورید.\n شادی یعنی تعالی یافتن از خود. وقتی در کوه دوم هستید، درمی‌یابید که هدفی به‌غایت پست داریم. با هم رقابت می‌کنیم که به شعلۀ شمعی برسیم، اما اگر جور دیگری زندگی کنیم، می‌توانیم تابش خورشید واقعی را احساس کنیم. در کوه دوم شما می‌بینید که خوشبختی خوب است، اما شادی بهتر است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nBrooks, David. The Second Mountain: The Quest for a Moral Life. Penguin Books, 2019\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دیوید بروکس نوشته است و در تاریخ ۶ آوریل ۲۰۱۹ با عنوان «The Moral Peril of Meritocracy» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۸ با عنوان «اگر به‌دنبال شادی هستید، جست‌وجوی خوشبختی را کنار بگذارید» و ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر کرده است. •• دیوید بروکس (David Brooks) از سال ۲۰۰۳ ستون‌نویس باسابقه و ثابت نیویورک‌تایمز بوده است. او نویسندۀ کتاب راه رسیدن به شخصیت (The Road to Character) و کتابِ کوه دوم (The Second Mountain) است. ••• این مطلب برگرفته شده است از کتاب جدید بروکس، با عنوان کوه دوم: خواست زندگی اخلاقی.\n[۱] Meritocracy: این کلمه اصولاً معنایی مثبت را به ذهن القا می‌کند، اما باید به این نکته توجه داشت که شایستگی افراد بر مبنای دستاوردهای آنان تعیین می‌شود. بنابراین، هر کس در گذشته انسان موفق‌تری بوده باشد، باید نقش‌های مهم‌تری در جامعه به او سپرده شود. ازاین‌روست که فرهنگ شایسته‌سالار انسان‌ها را ترغیب می‌کند دائماً در پی کسب موفقیت‌های بیشتر و بیشتر برای خودشان باشند، موفقیت‌هایی که صرفاً فردی هستند، و به این ترتیب از بخش‌های دیگر زندگی که معطوف به دیگری است غافل می‌شوند [مترجم]. [۲] Broken-open: به معنای کاری که، با شکستن قفل، موجب بازشدن در می‌شود. درحالی‌که در شکسته‌شدن خشونت و درد و ضرر وجود دارد، اما در بازشدن نیز لذتی است [مترجم]. [۳] Backpacking with the Saints: Wilderness Hiking as Spiritual Practice [۴] Teaching a Stone to Talk [۵] Practical Wisdom [۶] Morehouse: کالجی خصوصی برای هنرهای آزاد در ایالات متحده که مختص مردان سیاه‌پوست است، و در زمانه‌ای شکل گرفته که اکثر سیاهان اجازۀ تحصیلات عالی نداشتند [مترجم]. [۷] happiness [۸] joy"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653776.json b/train/540653776.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..11443856d4f46bb5f0201eaefa321d4f28d0eaea
--- /dev/null
+++ b/train/540653776.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زنان شاغل کودکانشان را مخفی می‌کنند",
+  "subtitle": "بعضی‌ها فکر می‌کنند پس از چند ماه مرخصی بچه ناپدید می‌شود",
+  "introduction": "بچه‌دارشدن با کارکردن هر روز ناسازگارتر می‌شود. شواهد و تحقیقات نشان داده‌اند که مرخصی زایمان هم برای کودک مفید است و هم برای سلامت مادر. اما مشکل اصلی بعد از وضع حمل پیش می‌آید: چگونه باید به محیط کار بازگشت؟ امیلی اُستر، اقتصاددان دانشگاه براون و مادر دو کودک، می‌گوید تجربهٔ بازگشت به محل کار بسیار پیچیده و در اغلب موارد ناموفق است. اُستر دربارهٔ فرزندپروری تحقیق کرده و می‌گوید بسیاری از زنانی که با آن‌ها گفت‌وگو کرده بارها موضوعی خلاف انتظار را پیش کشیده‌اند: آن‌ها مجبورند وجود فرزندانشان را از مدیران و همکارانشان مخفی کنند تا آیندهٔ شغلی‌شان به خطر نیفتد.",
+  "content": "امیلی اُستر، آتلانتیک — من اقتصاددان هستم و عاشق داده‌ها و شواهد، آنقدر زیاد که کتاب‌های داده‌مبنا دربارهٔ فرزندپروری می‌نویسم. وقتی این سؤال مطرح می‌شود که چگونه می‌توان والدین را در محل کار حمایت کرد (نمونه: مطلب الکساندریا اکاسیو کورتس در توئیتر)، اولین چیزی که به ذهنم می‌رسد مرخصی بچه‌دارشدن۱ است. کوهی از داده‌ها و شواهد نشان می‌دهد که مرخصی باحقوق برای سلامت کودک و البته برای مادران خوب است. به‌همین خاطر، ارائهٔ استدلال‌های داده‌محور در حمایت از این سیاست برایم کاری بسیار آسان است.\n اما تجربه (و نه داده‌های محض) مرا به این باور می‌رساند که اتفاقات بعد از مرخصی هم به همان اندازه مهم و حیاتی است، یعنی وقتی مادر یا پدر به محل کار برمی‌گردد. باید در هنگام کار، تجربهٔ فرزندپروری را عادی‌سازی کنیم.\n طی چند هفتهٔ گذشته، با والدین –به‌خصوص مادران– دربارهٔ ابعاد مختلف زندگی همراه با بچه‌های کوچک صحبت کرده‌ام. (کتاب جدیدم به نام برگهٔ تقلب دربارهٔ استفاده از داده‌ها برای تصمیمات مربوط به فرزندپروری است). متأسفانه چیزی که بیش از حد انتظارم شنیدم این بود که والدین حس می‌کنند باید شواهد وجود فرزاندشان را در محل کار به حداقل برسانند یا کاملاً مخفی کنند.\n باید بگویم اکثر والدینی که با آن‌ها حرف زدم از سیاست‌های خوب مرخصی بچه‌دارشدن (ایدئال، طولانی و بدون تبعیض جنسیتی) بهره‌مند بودند. مسائلی که این والدین با آن‌ها روبرو بودند، ظریف‌تر و پیچیده‌تر بود و بیشتر به محیط ارتباط داشت.\n زنان به من می‌گفتند که بارداری‌شان را تا سه‌ماههٔ سوم مخفی می‌کنند، لباس‌های گشاد می‌پوشند تا مبادا رئیس یا سرمایه‌گذارشان متوجه شود که باردار هستند. بعضی از آن‌ها می‌گفتند حتی وقتی بچه‌دار می‌شوند حرفی از آن‌ها نمی‌زنند. اگر مجبور می‌شدند به‌خاطر مسائل فرزندشان مرخصی بگیرند، علتی دروغ برای مرخصی دست‌وپا می‌کردند.\n زنی به من گفت با گروهی از مردان کار می‌کند که همه‌شان بچه داشتند. او زمانی که بچهٔ اولش در راه بود، متوجه شد این مردان هرگز دربارهٔ فرزندانشان حرف نمی‌زنند و چنین تصور کرد که او هم نباید حرفی بزند.\n حس کلی این است که همه باید این خیالِ به‌ظاهر زیبا را بپذیرند که پس از چند ماه اول مرخصی، بچه در خلائی ناپدید می‌شود و فقط در ساعات غیرکاری از آن خارج می‌گردد تا قابل دیدن و موضوع صحبت باشد.\n در تأیید این نکته، استادان زن همکار در دانشگاه می‌گفتند وقتی سن کمتری داشتند، هیچ‌گاه عکس فرزندانشان را در دفترشان نمی‌گذاشتند.\n البته این‌ها عمدتاً شنیده‌ها هستند. و من خیلی اوقات در نوشته‌هایم تأکید می‌کنم شنیده‌ها کافی نیست. خوشبختانه دربارهٔ موضوعی که آن را می‌توان «فرزندپروری مخفیانه»۲ نامید، پژوهش‌هایی هرچند اندک وجود دارد؛ حتی اگر بیشتر این پژوهش‌ها کیفی باشد تا داده‌مبنا. یک نمونه مقاله‌ای در سال ۲۰۱۴ در ژورنال جندر، ورک و ارگانیزیشن است که بر مبنای مصاحبه با ۲۶ زن دارای فرزندان کم‌سن‌وسال است.\n پژوهشگرانِ این بررسی می‌نویسند: زنان بارها و بارها بحث مخفی‌کاری را پیش می‌کشیدند: «مخفی‌کردن مادرانگی و مشارکت در راهبردهای پنهان‌کاری مضامینی پرتکرار در مصاحبه‌هایمان بود. بسیاری از زنانی که بعد از مرخصی بچه‌دارشدن به محل کار برگشته بودند، سعی می‌کردند وجود نوزادانشان را پنهان کرده یا تظاهر کنند که منافع فرزندانشان اهمیت چندانی برایشان ندارد».\n\nچرا چنین کاری می‌کنند؟ چرا تظاهر می‌کنند بچه‌ها «اهمیت چندانی» ندارند؟ وقتی کار و فرزندپروری در تضاد با یکدیگر به نظر برسند –چون فرهنگمان به ما می‌گوید در تضاد هستند– مادرها و پدرها وادار می‌شوند تعهدشان را به یکی از این‌دو (یعنی کار) به نمایش بگذارند و دغدغه‌شان را در مورد دیگری (یعنی فرزندپروری) به حداقل برسانند. نمی‌خواهند رئیسشان فکر کند که تعهدشان نسبت به کار از صد درصد کمتر است.\n و اما تجربهٔ شخصی من: زمانی که بچهٔ اولم به‌دنیا آمد، استادیار غیردائم بودم و وقتی دخترم فقط چند هفته سن داشت، به دفترم برگشتم تا اولین جلسه‌ام را برگزار کنم. بله، بی‌شک این کارم تا حدی برای این بود که می‌خواستم از خانه بیرون بروم و چند نفر بزرگسال ببینم. اما نگران هم بودم که اگر زود به دفتر برنگردم و خودم را نشان ندهم، همکاران ارشدم فکر می‌کنند که دربارهٔ آیندهٔ کارم چندان جدی نیستم.\n مخفی کردن بچه‌ها در محل کار اصلاً آسان نیست. حتی اگر قید مسابقات بیسبال و بازی‌های مدرسه و جلسات اولیا و مربیان را بزنید، باز هم فرزندتان گاهی بیمار می‌شود. مراقبت از بچه گاهی به مشکل برمی‌خورد. بعضی از زنان مشارکت‌کننده در پژوهشی که پیش‌تر اشاره کردم، گفته بودند وقتی فرزندشان مریض می‌شود، خودشان تظاهر به بیماری می‌کنند، چون مرخصی استعلاجی برای خودشان قابل‌قبول به‌نظر می‌رسد، اما مرخصی‌گرفتن برای مراقبت از بچه نه.\n این فشارها فقط برای والدین بد نیست، برای کارفرمایان هم بد است. انعطاف‌ناپذیری کارفرمایان برای مراقبت از بچه‌ها ممکن است باعث شود کارمندان ارزشمندی را از دست بدهند. بسیاری از زنان حاضر در آن پژوهش کار را ترک کرده بودند. پژوهش‌های دیگر هم دریافتند «حضور فرزندان» عامل اصلی شکاف جنسیتی در سرنوشت شغلی است، حتی برای کارمندان بسیار تحصیل‌کرده. چون زنان وقتی رئیسشان نتواند با برنامهٔ آن‌ها کنار بیاید، مجبور می‌شوند ترک شغل کنند.\n اگر محل کاری مرخصی بچه‌دارشدن باحقوق ندهد، راه‌حل (هرچند دستیابی به آن در سطح سیاسی دشوار باشد) مشخص است: مرخصی بچه‌دارشدن باحقوق. اما مسائل محیطی که منجر به فرزندپروری مخفیانه می‌شوند ابهام بیشتری داشته و به‌همین‌خاطر حل کردشان نیز دشوارتر است. اما شاید پاسخ تا حد زیادی روشن باشد: با فرهنگی که فرزندپروری مخفیانه را ترویج می‌دهد مبارزه کنید، فرزندتان را مخفی نکنید. بالاخره همکارانتان انطباق می‌یابند.\n\nاین تغییر نمی‌تواند از پایین‌ترین سطوح سازمان حاصل شود. کارمندان ارشدتر باید ابتکار عمل را به دست گیرند. من حالا با دو فرزند استاد تمام هستم. به زبان خودمانی، خَرَم از پل گذشته است. اما بچه‌هایم هنوز کم سن‌وسال (۴ و ۸ ساله) هستند و برایم ارزش دارد که هرروز موقع شام آن‌ها را ببینم؛ دوست ندارم زیاد سفر کنم. تا چندی پیش محدودیت‌های زمانی را با تعهداتی دیگر توجیه می‌کردم یا چندان توضیحی ارائه نمی‌دادم.\n اما حالا آگاهانه سعی می‌کنم این کار را انجام ندهم. به بقیه می‌گویم: «متأسفم، اما به‌خاطر بچه‌هایم از ساعت ۵ عصر به بعد در هیچ جلسه‌ای حاضر نمی‌شوم». یا حتی «متأسفم، اما امروز ساعت ۳:۳۰ می‌روم، چون اخیراً زیاد سفر کرده‌ام و به بچه‌هایم قول داده‌ام امروز زود برمی‌گردم خانه تا برایشان کلوچه درست کنم». به‌خصوص سعی می‌کنم حرف‌هایی از این دست را جلوی همکاران کم‌تجربه‌تر بزنم، کسانی که شاید برایشان سؤال باشد که آیا چنین محدودیت‌هایی عادی است؟ عکس بچه‌هایم را همه‌جا گذاشته‌ام و همین حالا هم دارم به یک دستکش بچه نگاه می‌کنم که از ماه دسامبر روی میزم است. اگر نگاهی به دفترم بیاندازید، راحت متوجه می‌شوید که من مادر هستم.\n البته زن‌ها، حتی زن‌های دارای جایگاه ارشد، به تنهایی نمی‌توانند محیط محل کارشان را تغییر دهند. مردان هم باید در این راستا همکاری کنند. فرزندپروری تنها به عهدهٔ مادران نیست. مردان هم دوست دارند بچه‌هایشان را ببینند، در هنگام شام و موقع خواب کنارشان باشند.\n وقتی والدین علناً تعهدات فرزندپروری را بپذیرند، نیاز به انجام یک‌سری تغییرات خاص آشکار می‌شود. مثلاً بچه‌های کوچک زود می‌خوابند. ساعات بین ۵ عصر و ۸ عصر واقعاً برای والدین نقشی محوری دارند. چه می‌شود اگر بیشتر در مورد این حرف بزنند؟ آنوقت کارفرماها شاید بفهمند که بهتر است والدین را توجیه کنند که نیازی نیست تعهدات کاریشان را لزوماً در چارچوب یک روز کاری سنتی به انجام برسانند. بسیاری از ما با کمال میل حاضریم قبل از بیدارشدن بچه‌ها یا بعد از خوابیدنشان، به وظایف کاری‌مان برسیم. برای من، یک تماس تلفنی در ساعت ۲۰:۱۵ بی‌نهایت بهتر از یک جلسه در ساعت ۱۸ است. صراحت، مثلاً در مورد بیماری هم کارفرمایان را وادار می‌کند تا با این قضیه روبرو شوند که حتی بهترین نقشه‌های مراقبت از بچه هم احتمال دارد به هم بخورد. والدین باید این انعطاف را داشته باشند که (گاهی) بچه‌ها را به اداره ببرند یا به مراقبت اضطراری دسترسی یابند.\n به بیان ساده، مادران و پدران باید در مورد ماهیت زندگیشان صادق باشند. ما نمی‌توانیم مشکلاتی را حل کنیم که تظاهر می‌کنیم وجود ندارند؛ اگر تظاهر کنیم بچه نداریم، نمی‌توانیم اوضاع والدین را در محل کار بهبود بخشیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را امیلی اُستر نوشته است و در تاریخ ۲۱ مه ۲۰۱۹ با عنوان «End the Plague of Secret Parenting» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۵ تیرماه ۱۳۹۸ با عنوان «زنان شاغل کودکانشان را مخفی می‌کنند» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• امیلی اُستر (Emily Oster) اقتصاددان دانشگاه براون و نویسندهٔ کتاب‌های برگهٔ تقلب: راهنمای داده‌مبنای بچه‌داری بهتر و راحت‌تر، از تولد تا پیش‌دبستانی (Cribsheet: A Data-Driven Guide to Better, More Relaxed Parenting, from Birth to Preschool) و انتظارات بهتر: چرا اطلاعات مرسوم در مورد بارداری اشتباه است – و هرآنچه واقعاً باید بدانید (Expecting Better: Why the Conventional Pregnancy Wisdom Is Wring – and What You Really Need to Know) است.\n[۱]  شاید اصطلاح «مرخصی زایمان» در کشورمان رایج‌تر باشد، اما لازم به ذکر است که parental leave هم برای مادر و هم  برای پدر است، لذا مرخصی بچه‌دارشدن جایگزین صحیح‌تری به نظر می‌رسد [مترجم]. [۲] secret parenting\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653777.json b/train/540653777.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c0337b6cc62baeb16b244b0dfaaeb16773bd21c4
--- /dev/null
+++ b/train/540653777.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مخترعِ لایک دلتنگ دورانی است که اینترنت وجود نداشت",
+  "subtitle": "کسانی که خود به اعتیادآورشدنِ فناوری کمک کرده‌اند، رفته‌رفته ارتباط خود را با اینترنت قطع می‌کنند",
+  "introduction": "گروهی از خلاق‌ترین مهندسان سیلیکون‌ولی، کسانی که لایکِ فیس‌بوک را به وجود آوردند، یا آن‌هایی سیستمِ رفرش‌کردن توییتر را با کشیدن انگشت به سمت پایین صفحۀ نمایش طراحی کردند، امروز از اختراعات خود پشیمان شده‌اند. آن‌ها می‌بینند محصولاتشان، مثل قمار یا مواد مخدر، روزانه میلیون‌ها انسان را به رفتاری اعتیادگونه وامی‌دارد. آن‌ها مسیر اعتراض و مقاومت را آغاز کرده‌اند: اطلاع‌رسانی دربارۀ خطرات اعتیادِ دیجیتال و کناره‌گیری شخصی از دنیای فناوری.",
+  "content": "پل لوئیس، گاردین — یک. جاستین روزنستاین سیستم عامل لپ‌تاپش را تنظیم کرده بود تا وب‌سایت رِدیت را مسدود کند، خودش را از اسنپ‌چت که می‌گوید مثلِ هروئین است محروم کرده بود و محدودیت‌هایی برای استفاده از فیس‌بوک وضع کرده بود. اما انگار این‌ها کافی نبودند. در ماه اوت این مدیر فناوری ۳۴ساله اقدام سخت‌گیرانه‌تری برای محدودکردن استفاده از رسانه‌های اجتماعی و سایر فناوری‌های اعتیادآور اتخاذ کرد. او آیفون جدیدی خرید و از دستیارش خواست روی آن یک برنامۀ کنترل کودک برای جلوگیری از دانلود اپلیکیشن نصب کند.\n او به جاذبۀ خاص «لایک‌های» فیس‌بوک کاملاً واقف بود، لایک‌هایی که در توصیفشان می‌گوید «دینگ‌های روشنِ لذت کاذب». لایک‌هایی که ممکن است به‌همان‌اندازه که اغواکننده‌اند پوچ باشند. روزنستاین حتماً فراموش نکرده آن مهندسی که در فیس‌بوک دکمۀ «لایک» را اختراع کرد خود او بود.\n روزنستاین، بعد از یک‌دهه شب‌بیداری‌های طولانی و کدنویسی برای نمونۀ اولیۀ چیزی که آن زمان دکمۀ «حیرت‌آور» می‌نامیدند، اکنون به گروه کوچک اما درحال‌رشدِ مخالفان سیلیکون‌ولی پیوسته است که از ظهور پدیدۀ «اقتصادِ توجه» شاکی‌اند: اینترنتی که حول تقاضاهای اقتصادی تبلیغاتی شکل گرفته است.\n این مخالفان به‌ندرت از بنیان‌گذاران یا مدیران ارشد اجرایی هستند، یعنی کسانی که انگیزۀ کمی دارند برای دورشدن از این شعار که شرکتشان دارد دنیا را به جای بهتری تبدیل می‌کند. این افراد غالباً معمولاً یکی دو پله پایین‌تر در شرکت‌ها کار کرده‌اند: طراحان و مهندسان و مدیران تولید که، مثل روزنستاین، چندسال پیش آجرهای دنیای دیجیتال را روی هم نهادند، دنیایی که اکنون می‌کوشند خود را از قید آن رها کنند. روزنستاین می‌گوید: «بسیار رایج است که انسان‌ها چیزهایی را با حسن نیت توسعه می‌دهند اما آن چیزها برای انسان‌ها پیامدهایی منفی و ناخواسته به‌بار می‌آورد».\n به نظر می‌رسد دغدغۀ اصلی روزنستاین، که زمانی به خلق جی‌چت در گوگل کمک کرد و اکنون شرکتی را در سانفرانسیسکو اداره می‌کند، تأثیرهای روانشناختی‌ای است که پژوهش‌ها در افرادی نشان می‌دهند که روزانه گوشی خود را ۲۶۱۷ بار لمس می‌کنند، یا رویش انگشت می‌کشند، یا ضربه می‌زنند.\n نگرانی فزاینده این است که فناوری، علاوه‌بر معتادکردنِ کاربران، به پدیدۀ «توجه جزئی مداوم»۱ دامن می‌زند، توانایی تمرکز انسان‌ها را محدود می‌کند و احتمالاً آی‌کیو را پایین می‌آورد. اخیراً یکی از مطالعات نشان داده است که صِرف حضورِ گوشی‌های هوشمند به ظرفیت شناختی آسیب می‌زند؛ حتی وقتی که دستگاه خاموش است. روزنستاین می‌گوید: «همه همیشه حواس‌پرت شده‌اند».\n اما این نگرانی‌ها در مقایسه با تأثیر مخربی که در نظام سیاسی مشاهده می‌کنیم ناچیزند، تأثیری که برخی از همتایان روزنستاین بر این باورند که می‌شود به گسترش رسانه‌های اجتماعی و نیروی محرکۀ آن یعنی بازار مبتنی بر توجه نسبت داد.\n آن‌ها، با برقراریِ رابطه‌ای مستقیم بین اعتیاد به رسانه‌های اجتماعی و زلزله‌های سیاسی‌ای مانند برگزیت و ظهور پدیدۀ دونالد ترامپ، ادعا می‌کنند که نیروهای دیجیتالْ نظام سیاسی را کاملاً سرنگون کرده‌اند و، اگر لجام‌گسیخته رها شوند، حتی می‌توانند دموکراسی کنونی ما را منسوخ کنند. \n روزنستاین در سال ۲۰۰۷ عضو گروه کوچکی از کارکنان فیس‌بوک بود که تصمیم گرفتند ساده‌ترین راه (یک تک‌کلیک) را برای ارسال نظر مثبت در بستر فیس‌بوک خلق کنند. او می‌گوید قابلیت «لایک» در فیس‌بوک به موفقیت چشمگیری دست یافت: استفاده از آن شتاب گرفت چون مردم از ترفیع کوتاه‌مدت ناشی از تبادلِ تأییدِ اجتماعی لذت می‌بردند. درعین‌حال فیس‌بوک داده‌های ارزشمندی دربارۀ سلایق کاربران به دست آورد که می‌توانست به تبلیغات‌چی‌ها بفروشد. توییتر خیلی زود با لایک‌های قلبی‌شکلش (که قبلاً ستاره‌ای بود)، همچنین اینستاگرام و برنامه‌ها و وب‌سایت‌های بی‌شمار دیگری، از این ایده تقلید کردند.\n همکار روزنستاین، لیا پرلمن، که آن زمان در فیس‌بوک مدیر تولیدِ گروهی بود که «لایک» را خلق کردند این قابلیت را در سال ۲۰۰۹ در یک پست وبلاگی معرفی کرد. پرلمن که اکنون طراحی ۳۵ ساله است از طریق ایمیل تأیید می‌کند که خودش نیز به لایک‌های فیس‌بوک و دیگر حلقه‌های بازخوردیِ اعتیادآور بی‌علاقه شده است. او افزونه‌ای روی مرورگرش نصب کرده است که فیدهای خبری فیس‌بوک را مسدود می‌کند و یک مدیر رسانۀ اجتماعی برای چک‌کردن صفحۀ فیس‌بوکش استخدام کرده است.\n روزنستاین می‌گوید: «به نظرم یکی از دلایل اهمیت ویژۀ بحث امروز ما دربارۀ این موضوع شاید این باشد که ما آخرین نسلی باشیم که می‌تواند زندگی گذشته را به یاد بیاورد». شاید این موضوع مهم یا بی‌اهمیتی باشد که روزنستاین، پرلمن و اکثر متخصصان فناوری -که امروزه اقتصاد توجه را زیر سؤال برده‌اند- دهۀ ۳۰ عمر خود را سپری می‌کنند، آن‌ها آخرین نسلی هستند که می‌تواند دنیایی را به یاد بیاورد که در آن تلفن‌ها به پریز دیوار وصل می‌شدند.\n جالب اینجاست که بسیاری از این متخصصان جوان فناوری کم‌کم محصولات خودشان را کنار می‌گذارند و فرزندان خود را به مدارس نخبۀ سیلیکون‌ولی می‌فرستند که در آن‌ها استفاده از آیفون، آی‌پد، و حتی لپ‌تاپ ممنوع است. \n دو. در ماه آوریل امسال، طراحان، برنامه‌نویسان و کارآفرینان فناوری از سراسر دنیا در کنفرانسی که در ساحل خلیج سان‌فرانسیسکو برگزار می‌شد گرد هم آمدند. هرکدام از آن‌ها تا ۱۷۰۰ دلار خرج کرده بودند تا در دوره‌ای که مدیر کنفرانس، نیر آیال، ترتیب داده بود شرکت کنند و یاد بگیرند چگونه مردم را به استفادۀ اعتیادگونه از محصولات خود سوق دهند.\n آیال ۳۹ ساله و نویسندۀ کتاب معتاد: چگونه محصولات اعتیادآور بسازیم۲ سال‌ها در صنعت فناوری مشاوره داده و به آموزش فنونی مشغول بوده که با مطالعۀ دقیق عملکرد غول‌های سیلیکون‌ولی یادشان گرفته است.  \n آیال در این کتاب می‌نویسد: «فناوری‌های مورداستفادۀ ما، اگر نگوییم اعتیاد کامل، به نوعی وسواس بدل شده‌اند. انگیزۀ ناگهانیْ ما را به چک‌کردن پیام اعلان می‌کشاند. کششی ما را وادار می‌کند فقط برای چند دقیقه به یوتیوب، فیس‌بوک یا توییتر سر بزنیم، اما یک‌ساعت بعد به خود می‌آییم و خود را درحال لمس‌کردن و ضربه‌زدن می‌بینیم». او معتقد است که هیچ‌یک از این‌ها اتفاقی نیست. این «دقیقاً همان چیزی است که طراحان در نظر داشتند».\n او به تشریح ترفندهای روان‌شناختی ماهرانه‌ای می‌پردازد که می‌توان برای عادت‌سازی در افراد از آن‌ها استفاده کرد، ترفندهایی مانند تغییر جایزه برای ایجاد «هوس» یا بهره‌گیری از هیجانات منفی که می‌توانند به‌صورت «محرک» عمل کنند. آیال می‌گوید: «خستگی، تنهایی، ناکامی، سردرگمی و دودلی حس‌هایی هستند که اغلب نوعی رنجش و درد خفیف ایجاد می‌کنند و فرد را برای فرونشاندن احساس منفی به کنشی آنی و بی‌فکر وامی‌دارند».\n حاضران در «اجلاس عادت ۲۰۱۷» باید از اظهارات آیال شگفت‌زده شده باشند وقتی که اعلام کرد موضوع سخنرانی اصلی امسال «اندکی متفاوت است». او می‌خواست دربارۀ این نگرانی روزافزون صحبت کند که کنترل با استفاده از فناوری مضر یا غیراخلاقی است. او به مخاطبان خود گفت باید مواظب باشند که از طراحی اقناعی سوءاستفاده نکنند و به حیطۀ اجبار وارد نشوند.\n اما او از تکنیک‌هایی دفاع کرد که آموزش می‌دهد و حرف کسانی را که اعتیاد به فناوری را با مواد مخدر مقایسه می‌کنند نادیده گرفت. او گفت: «ما اینجا  فیس‌بوک را مثل کوکائین نمی‌کشیم و اینستاگرام را هم تزریق نمی‌کنیم». او تصویر قفسه‌ای پر از نان قندی را نشان داد و گفت: «همان‌طور که نباید شیرینی‌پز را به‌خاطر پخت این شیرینی‌های خوشمزه سرزنش کنیم، نمی‌توانیم سازندگان فناوری را به این دلیل ملامت کنیم که محصولاتشان را آن‌قدر خوب ساخته‌اند که به مصرف آن‌ها تمایل پیدا می‌کنیم. البته که کار شرکت‌های فناوری همین است. و صادقانه می‌پرسم: آیا می‌خواهیم طور دیگری باشد؟».\n آیال سخنرانی‌اش را بی‌کنایه با چند ترفند شخصی برای مقاومت در برابر جاذبۀ فریبندۀ فناوری تمام کرد. او به مخاطبانش گفت که در مرورگر کروم از افزونه‌ای به‌نام «دی‌اف یوتوب»۳ استفاده می‌کند که «بسیاری از محرک‌های خارجی را پاک‌سازی می‌کند»، همان محرک‌هایی که در کتابش مطرح کرده است. او همچنین برنامۀ «پاکت پوینتز»۴ را توصیه می‌کند که «وقتی نیاز به تمرکز دارید، در صورت دوری از گوشی به شما جایزه می‌دهد».\n آیال در پایان سخنرانی از تلاش‌هایش برای محافظت از خانوادۀ خود گفت. او در خانه یک زمان‌سنج به روتر اینترنت وصل کرده که دسترسی به اینترنت را هر روز در زمان معینی قطع می‌کند. او می‌گوید: «هدف از این ایده آن است که به یاد داشته باشیم که ما بی‌قدرت نیستیم و کنترل اوضاع را در دست داریم».\n اما آیا کنترل در دست ماست؟ اگر سازندگان فناوری‌های موجود چنین تدابیر سختگیرانه‌ای برای رهاسازی خود اتخاذ می‌کنند، آیا منطقی است که از دیگران انتظار داشته باشیم از روی اختیار و ارادۀ خود عمل کنند؟\n پاسخ تریستان هریس ۳۳ ساله به این پرسش منفی است. او که از کارکنان سابق گوگل است و به منتقدان جدی فناوری پیوسته است می‌گوید: «همۀ ما وارد این سیستم شده‌ایم. ممکن است ذهن ما را گروگان بگیرند. انتخاب‌های ما آن‌قدر هم که فکرش را می‌کنیم از روی اختیار نیست».\n هریس تأکید دارد که میلیاردها نفر در استفاده از فناوری‌های فراگیر قدرت انتخاب کمی دارند و بیشترشان از روش‌های نامرئی‌ای که تعداد اندکی از ساکنان سیلیکون‌ولی با بهره‌گیری از آن‌ها زندگی خود را شکل می‌دهند بی‌خبرند.\n هریس دانش‌آموختۀ دانشگاه استنفورد است و با راهنمایی بی‌جِی فاگ، روانشناس رفتاریِ صاحب‌نام در محافل فناوری، به مطالعۀ روش‌های استفاده از طراحی فناورانه برای اقناع اشخاص پرداخته است. بسیاری از دانشجویانِ فاگ، ازجمله آیال، به جایگاه‌هایی پررونق در سیلیکون‌ولی دست یافته‌اند.\n اما هریس دانشجوی سرکشی از آب درآمد؛ او دست به افشاگری می‌زند و از قدرت‌های بزرگی که شرکت‌های فناوری به هم زده‌اند و از روش‌های بهره‌گیری از نفوذ پرده برمی‌دارد. او اخیراً طی یک سخنرانی در کنفرانس تِد در شهر ونکوور گفت: «امروزه افرادی انگشت‌شمار در شرکت‌هایی انگشت‌شمار با انتخاب‌های خود، فکر یک‌میلیارد نفر را هدایت می‌کنند».\n هریس می‌گوید: «مسئله‌ای مهم‌تر از این سراغ ندارم. این مشکلْ دموکراسی ما را دگرگون می‌کند، همچنین توانایی ما را در برقراری گفت‌وگو و روابط دلخواهمان با یکدیگر تغییر می‌دهد». هریس پس از سه سال تلاش برای ایجاد تغییر در داخل ستادهای مرکزی گوگل در مانتین‌ویو، دست به افشاگری زد: با سخنرانی، مقاله‌نویسی، برگزاری نشست با قانون‌گذاران و راه‌اندازی پویش‌های اصلاحی.\n ماجرا از سال ۲۰۱۳ شروع شد، وقتی که هریس در شرکت گوگل مدیر تولید بود و یادداشت تأمل‌برانگیزی را با عنوان «فراخوان برای به حداقل رساندن حواس‌پرتی و احترام به توجه کاربر» به ده نفر از همکاران نزدیکش ارسال کرد. این یادداشت دست‌به‌دست شد و نزدیک به ۵۰۰۰ نفر از کارکنان گوگل حس مشترکی به آن پیدا کردند، ازجمله مدیران ارشد شرکت که به‌عنوان جایزه شغل جدید و تحسین‌برانگیزی به او دادند: او قرار شد اخلاق‌شناسِ طراحی و فیلسوف تولید در گوگل شود.\n حال که هریس به گذشته نگاه می‌کند می‌بیند که به جایگاهی حاشیه‌ای ترفیع یافت. او می‌گوید: «من اصلاً پشتوانۀ اجتماعی نداشتم. مجبور بودم در گوشه‌ای بنشینم و بیندیشم و بخوانم و بفهمم».\n او بررسی کرد که چگونه لینکداین از نیاز به تعامل اجتماعی برای گسترش شبکۀ خود بهره‌برداری می‌کند؛ چگونه یوتیوب و نتفلیکس ویدیوها را پشت‌سرهم به‌طورخودکار پخش می‌کنند و کاربران را از انتخاب دربارۀ تماشا یا عدم تماشای آن‌ها محروم می‌کنند؛ چگونه اسنپ‌چت با اختراع قابلیت اعتیادآورِ اسنپ‌استریک کاربرانش را که بیشتر نوجوان بودند به ارتباطی تقریباً دائمی تشویق کرد.\n تکنیک‌های مورداستفادۀ این شرکت‌ها همه‌جا عمومیت ندارند: ممکن است الگوریتم آن‌ها برای هر فرد شخصی‌سازی شده باشد. مثلاً طبق گزارشی محرمانه در فیس‌بوک که امسال به بیرون درز کرد، این شرکت می‌تواند تشخیص دهد که نوجوانان چه زمانی احساس «ناامنی» و «بی‌ارزشی» می‌کنند و «نیاز دارند به تقویت اعتماد به نفس». از نظر هریس، این اطلاعات دقیق «مدل کاملی است برای تعیین اینکه چه دکمه‌هایی را می‌توانید برای شخصی خاص به کار بگیرید».\n شرکت‌های فناوری می‌توانند از این آسیب‌پذیری‌ها برای وابسته‌کردن افراد به خودشان بهره‌برداری کنند؛ مثلاً زمان دریافت لایک برای پست‌ها را طوری مدیریت کنند که فرد هنگامی لایک بگیرد که احتمالاً احساس آسیب‌پذیری می‌کند یا نیازمند تأیید است یا خسته شده. همین فناوری‌ها را می‌توان به بالاترین پیشنهادها فروخت. هریس می‌گوید: «اخلاقیاتی وجود ندارد». ممکن است مشتریِ اهرم‌های ترغیبِ فیس‌بوک یک شرکت خودروسازی باشد که می‌خواهد آگهی‌های تبلیغاتی‌اش را برای مصرف‌کنندگان مختلفی شخصی‌سازی کند که قصد دارند خودرو جدید بخرند، یا سازمانی که پایگاهش در مسکو قرار دارد و می‌خواهد انتخاب رأی‌دهندگان بخشی از ایالت ویسکانسینِ آمریکا را تغییر دهد.\n هریس معتقد است شرکت‌های فناوری هرگز محصولات خود را به‌عمد اعتیادآور طراحی نمی‌کنند، بلکه طرح‌های آن‌ها پاسخی است به محرک‌های اقتصادِ مبتنی‌بر تبلیغات و آزمایشِ تکنیک‌هایی برای جلبِ توجه افراد. در این راه حتی ممکن است برخی طرح‌های فوق‌العاده کارآمد به‌صورت تصادفی به دست آیند.\n یکی از دوستان هریس در فیس‌بوک به او گفت که طراحان در ابتدا تصمیم داشتند آیکون اعلان را که دربارۀ اتفاقات جدید مثلِ «درخواست دوستی» یا «لایک» هشدار می‌دهد به‌رنگ آبی طراحی کنند. این رنگ با سبک فیس‌بوک همخوانی دارد و «ماهرانه و بی‌ضرر» به نظر می‌رسید. اما هریس می‌گوید: «هیچ‌کس از آن استفاده نکرد. ولی وقتی رنگ آیکون قرمز شد، همه از آن استفاده کردند».\n اکنون آن آیکونِ قرمز همه‌جا را فراگرفته است. وقتی کاربران به گوشی هوشمند خود نگاه می‌اندازند، ده‌ها یا صدها بار در روز، با نقطه‌های کوچک قرمزرنگی در کنار اپلیکیشن‌های خود مواجه می‌شوند، نقطه‌هایی که دلشان می‌خواهد لمس شوند. هریس می‌گوید: «قرمز رنگی محرک است. به‌همین دلیل برای علامت هشدار به کار می‌رود».\n او توضیح می‌دهد که اغواکننده‌ترین طراحی‌ها از همان آسیب‌پذیری‌های روان‌شناختی‌ای بهره می‌گیرد که باعث جذابیت فوق‌العادۀ قمار می‌شود: پاداش‌های متغیر. وقتی روی برنامه‌هایی ضربه می‌زنیم که آیکون قرمزرنگ دارند، نمی‌دانیم که آیا با یک ایمیل جالب مواجه خواهیم شد یا سیل «لایک‌ها»، یا اصلاً چیزی نخواهیم دید. همین احتمال ناامیدی است که آن را چنین جذاب می‌کند. \n همین توضیح می‌دهد که چگونه مکانیزم رفرش‌کردن با کشیدن صفحه به سمت پایین به‌سرعت یکی از اعتیادآورترین و فراگیرترین قابلیت‌های طراحی در فناوری مدرن شد. هریس می‌گوید: «هربار که انگشتتان را روی صفحه به سمت پایین می‌کشید، گوشی مثل دستگاه قمار عمل می‌کند. نمی‌دانید چه چیزی در انتظار شماست، گاهی یک عکس زیبا و گاهی هم فقط یک آگهی تبلیغاتی».\n سه. مکانیزم رفرش با کشیدن را که درابتدا برای به‌روزرسانی فیدهای توییتر به کار می‌رفت لورن بریکتر اختراع کرد. او به‌خاطر طرح‌های درخشان و بدیعش تحسین جامعۀ برنامه‌سازی را برانگیخته است.\n بریکتر که اکنون ۳۲ ساله است می‌گوید هرگز قصد نداشته این قابلیت را اعتیادآور طراحی کند؛ اما شباهت آن به دستگاه قمار را انکار نمی‌کند. او در این مورد می‌گوید «صددرصد موافقم. الان دو بچه دارم و هرلحظه احساس پشیمانی می‌کنم از اینکه به آن‌ها بی‌توجه شده‌ام چون گوشی هوشمندم مرا غرق خود کرده است».\n بریکتر این قابلیت را در سال ۲۰۰۹ برای برنامۀ نوپای خود «توییتی»۵ خلق کرد و دلیل اصلی آن این بود که نتوانست جای مناسبی برای تعبیۀ دکمۀ «رفرش» روی برنامه پیدا کند. در آن زمان، نگهداشتن و کشیدن فید برای به‌روزرسانی چیزی نبود جز یک اصلاحِ جزئیِ جالب و هوشمندانه. سال بعد توئیتی به تملک شرکت توییتر درآمد و قابلیت رفرش با کشیدن صفحه وارد نرم‌افزار توییتر شد.\n از آن زمان تاکنون این طراحی یکی از پرکاربردترین قابلیت‌ها در اپلیکیشن‌ها شده است؛ عملِ کشیدنِ صفحه دیگر برای میلیون‌ها نفر مثل خاراندن بدن واکنشی غریزی است.\n بریکتر از طول عمر این قابلیت در شگفت است. او می‌گوید در دورانِ فناوری پوش نوتیفیکشن۶ که برنامه‌ها می‌توانند محتوای خود را به‌صورت خودکار و بدون اشارۀ کاربر به‌روزرسانی کنند، این قابلیت می‌توانست به‌آسانی کنار گذاشته شود. اما ظاهراً کارکردی روان‌شناختی پیدا کرده است: به‌هرحال اگر قماربازها نمی‌توانستند اهرم را خودشان بکشند، دستگاه‌های قمار کم‌تر اعتیادآور می‌شدند. بریکتر در مقایسه‌ای دیگر این قابلیت را به دکمۀ «بستنِ در» در آسانسورهایی تشبیه می‌کند که درشان به‌طور خودکار بسته می‌شود. «مردم فقط دوست دارند آن دکمه را فشار دهند».\n بریکتر، که کار طراحی را از اولویت خارج کرده و به ساخت خانه‌ای در ایالت نیوجرسی مشغول شده، میراث خود را زیر سؤال می‌برد. او می‌گوید: «ساعت‌ها و هفته‌ها و ماه‌ها و سال‌های زیادی به این فکر کرده‌ام که آیا کاری که انجام می‌دهم درمجموع اثر مثبتی برای جامعه یا بشریت داشته است یا نه». او برخی وب‌سایت‌ها را مسدود کرده، اعلان‌های خودکار را خاموش کرده و نرم‌افزار تلگرام خود را محدود کرده است تا فقط بتواند با همسر و دو تن از دوستان نزدیکش پیام ردوبدل کند و سعی دارد توییتر را ترک کند. او اعتراف می‌کند که: «هنوز وقتم را با توییتر تلف می‌کنم، با خواندن اخبار چرندی که قبلاً از آن‌ها اطلاع دارم». او گوشی‌اش را در آشپزخانه شارژ می‌کند؛ ساعت ۷ عصر آن را به پریز می‌زند و تا صبح روز بعد دست به آن نمی‌زند.\n بریکتر می‌گوید: «گوشی‌های هوشمند ابزارهای سودمندی هستند، اما اعتیادآورند. فناوری رفرش با کشیدن صفحه اعتیادآور است. توییتر اعتیادآور است. این‌ها چیزهای خوبی نیستند. وقتی روی آن‌ها کار می‌کردم، به‌اندازۀ کافی عاقل و بالغ نبودم که درباره‌شان فکر کنم. نمی‌گویم که اکنون بالغ شده‌ام، اما کمی پخته‌تر شده‌ام و به‌خاطر جنبه‌های منفی کارم پشیمانم».\n همۀ افراد فعال در این حوزه احساس گناه نمی‌کنند. نام جاستین سانتاماریا و کریس مارسلینو به‌خاطر طرح «مدیریت اتصالِ نوتیفیکیشن و نمایش آیکون‌ها» در فهرست مخترعان اپل ثبت شده است. هر دوِ آن‌ها، وقتی برای کار روی آیفون به استخدام شرکت اپل درآمدند، اوایل دهۀ ۲۰ عمر خود را سپری می‌کردند. این دو مهندس در پشت صحنه مشغول آماده‌سازی فناوریِ نوتیفیکشن پوش بودند که در سال ۲۰۰۹ معرفی شد تا به‌روزرسانی‌ها و هشدارهای بلادرنگ را در دسترس صدهاهزار توسعه‌دهندۀ برنامه قرار دهد. این فناوری تغییری انقلابی بود که زیرساخت تجربیات بسیاری را فراهم کرد که اکنون بخشی از زندگی روزمرۀ مردم شده است، از سرویس سفر «اوبر» گرفته تا برقراری تماس اسکایپی و دریافت خبرهای فوری.\n اما فناوری نوتیفیکیشن، با شتاب‌بخشیدن به رقابت برای جلب توجه مردم، صدها مزاحمت ناخواسته وارد زندگی میلیون‌ها نفر کرد. سانتاماریای ۳۶ ساله، که پس از یک دوره ریاست در شرکت «ایر بی.‌ان.‌بی»۷ اکنون مدیر یک شرکت نوپاست، می‌گوید فناوری اختراعیِ او در شرکت اپل «ذاتاً خوب یا بد» نیست. و ادامه می‌دهد: «بحث وسیع‌تر از این حرف‌هاست. آیا خوب است هنگام ترک محل کار گوشی‌ام را خاموش کنم؟ آیا خوب است پیش شما برنگردم؟ آیا خوب است که هرچیزی را که در صفحۀ اینستاگرام گوشی‌ام می‌بینم لایک نمی‌کنم؟».\n مارسلینو همکار سابق سانتاماریا با او موافق است و می‌گوید: «صادقانه بگویم، در هیچ مقطع زمانی به این فکر نمی‌کردم که: می‌خواهیم مردم را گرفتار کنیم. فقط به جنبه‌های مثبت کار فکر می‌کردیم: این برنامه‌ها مردم را به هم وصل می‌کنند و کاربردهای خود را دارند؛ شبکۀ «ای‌اس‌پی‌ان» پایان مسابقه را به شما اعلام می‌کند یا نرم‌افزار واتس‌اَپ پیامی رایگان به شما می‌دهد از یکی از اعضای خانواده‌تان در ایران که برای ارسال پیامک اعتبار ندارد».\n چندسال پیش مارسلینوی ۳۳ ساله خلیج سانفرانسیسکو را ترک کرد و اکنون مراحل پایانی تحصیلاتش را در جراحی مغز و اعصاب می‌گذراند. او تأکید می‌کند که متخصص اعتیاد نیست اما به‌اندازه‌ای آموزش پزشکی دیده که بداند فناوری‌ها می‌توانند همان مسیرهای عصبی را تحت تأثیر قرار دهند که قماربازی و مصرف مواد مخدر متأثر می‌کنند. مارسلینو می‌گوید: «این‌ها همان مدارهایی‌اند که مردم را به جست‌وجوی غذا، آسایش، گرما و رابطۀ جنسی وامی‌دارند».\n می‌گوید این رفتارِ مبتنی بر پاداش است که مسیرهای دوپامین مغز را فعال می‌کند. او گاهی متوجه می‌شود که در حال کلیک‌کردن روی آیکون‌های قرمز اپلیکیشن است تا «آن‌ها را از صفحه دور کند»، اما در اصول اخلاقیِ بهره‌گیری از آسیب‌های روان‌شناختیِ افراد دچار تضادهایی است. می‌گوید: «اینکه بخواهید مردم را دوباره به پای محصول خود بکشانید ذاتاً بد نیست. این یعنی سرمایه‌داری».\n شاید مشکل هم همین باشد. راجر مک‌نامی سرمایه‌گذار ریسک‌پذیری است که از سرمایه‌گذاری در شرکت گوگل و فیس‌بوک سود کلانی برده است. ولی اکنون از این دو شرکت ناامید شده چون معتقد است که مأموریت اولیۀ آن‌ها با ثروت‌های هنگفتی که توانسته‌اند از راه تبلیغات کسب کنند، به انحراف کشیده شده است.\n از نظر مک‌نامی ظهور گوشی‌های هوشمند نقطۀ عطفی بود که رقابت بر سر جلب توجه مردم را شدت بخشید. او می‌گوید: «فیس‌بوک و گوگل با قاطعیت ادعا می‌کنند آنچه را که کاربران می‌خواهند به آن‌ها می‌دهند. این ادعا را می‌توان درمورد شرکت‌های دخانیات و فروشندگان مواد مخدر نیز مطرح کرد».\n این ادعایی است درخورتوجه برای سرمایه‌گذاران اولیه در سودآورترین غول‌های سیلیکون‌ولی. اما مک‌نامی ۶۱ ساله صرفاً یک سرمایه‌گذار طالب سود نیست. او که زمانی مشاور مارک زاکربرگ مدیر فیس‌بوک بود، ۱۰ سال پیش زاکربرگ را به دوستش شریل سندبرگ معرفی کرد که در آن زمان از مدیران اجرایی گوگل بود و سابقۀ نظارت بر کارهای تبلیغاتی این شرکت را داشت. سندبرگ در شرکت فیس‌بوک مدیر عملیات شد و این شبکۀ اجتماعی را تبدیل کرد به رقیب سنگین‌وزن دیگری در میدان تبلیغات.\n مک‌نامی در انتخاب کلمات دقت به خرج می‌دهد. او می‌گوید: «کسانی که فیس‌بوک و گوگل را اداره می‌کنند انسان‌های خوبی هستند اما استراتژی‌های مبتنی بر حسن‌نیتشان به پیامدهای ناخواستۀ سهمگینی منجر شده است. مشکل این است که این شرکت‌ها برای برطرف‌کردن آسیب‌ها هیچ‌کاری نمی‌توانند بکنند جزاینکه مدل‌های فعلی تبلیغات خود را کنار بگذارند».\n اما چگونه می‌توان گوگل یا فیس‌بوک را مجبور کرد به کنارگذاشتن مدل‌های کسب‌وکاری که آن‌ها را به دو نمونه از سودآورترین شرکت‌های سیارۀ زمین بدل کرده است؟\n مک‌نامی معتقد است شرکت‌هایی که در آن سرمایه‌گذاری کرده است باید از مقرراتی قوی‌تر، ازجمله قوانین ضدانحصار تبعیت کنند. در واشنگتن تمایل به مهار سیلیکون‌ولی روزبه‌روز در هر دو جناح افزایش می‌یابد. ولی مک‌نامی نگران آن است که غول‌هایی که به بزرگ‌شدنشان کمک کرده ممکن است آن‌قدر بزرگ شده باشند که دیگر نتوان کوچکشان کرد. او می‌گوید: «اخیراً اتحادیۀ اروپا شرکت گوگل را به‌خاطر نقض قوانین ضدانحصار ۲٫۴ میلیارد دلار جریمه کرد، اما سهامداران این شرکت فقط شانه‌ای بالا انداختند». \n روزنستاین، از مخترعان «لایک» در فیس‌بوک، بر این باور است که می‌توان برای «تبلیغاتی که از نظر روان‌شناختی فریبنده‌اند» مقرراتی وضع کرد و می‌گوید انگیزۀ اخلاقی این کار شبیه اقدام علیه شرکت‌های دخانیاتی یا سوخت‌های فسیلی است. او ادامه می‌دهد: «اگر فقط به سود حداکثری اهمیت بدهیم، به‌زودی دنیا را به ویران‌شهر تبدیل خواهیم کرد».\n چهار. به‌باور جیمز ویلیامز وقوع ویران‌شهر بعید نیست. او استراتژیست سابق گوگل است که برای تبلیغات مبتنی بر جست‌وجوی این شرکت سیستم متریک ساخت و از نزدیک شاهد صنعتی بوده است که آن را «بزرگ‌ترین، الگومندترین و متمرکزترین شکل کنترلِ توجه در تاریخ بشر» توصیف می‌کند.\n ویلیامز که ۳۵ ساله است سال گذشته از شرکت گوگل بیرون آمد و حالا در آستانۀ گرفتن درجۀ دکتری از دانشگاه آکسفورد در اخلاق طراحی اقناعی است. او در این راه به این پرسش رسیده است که آیا دموکراسی می‌تواند عصر فناوری نوین را به‌سلامت پشت سر بگذارد؟\n ویلیامز می‌گوید بیداری‌اش به چندسال پیش برمی‌گردد، وقتی که متوجه شد فناوری محاصره‌اش کرده و مانع تمرکز او بر روی کارهای دلخواهش می‌شود. «دراثر نوعی تشخیص فردی و وجودی بود که از خودم پرسیدم: چه اتفاقی می‌افتد؟ آیا قرار نبود فناوری کاملاً برعکس این وضع عمل کند؟»\n این ناراحتی وقتی شدیدتر شد که ویلیامز نگاهش به یکی از داشبوردهای گوگل افتاد؛ داشبورد گوگل همان ویترین رنگارنگی است که نشان می‌دهد این شرکت چقدر از توجه مردم را به‌نفع تبلیغ‌کنندگان مصادره کرده است. او به یاد می‌آورد: «پی بردم که واقعاً یک میلیون نفر را کم‌وبیش به کارهایی سوق داده یا ترغیب کرده‌ایم که در وضعیت عادی آن کارها را انجام نمی‌دادند».\n او تحقیقات مستقل و چندساله‌ای را شروع کرد و در بیشتر این مدت به‌صورت پاره‌وقت در گوگل مشغول به کار بود. ویلیامز حدود ۱۸ ماه بعد یادداشت هریس را درمورد گوگل دید، سپس این دو هم‌پیمان شدند و کوشیدند تحولی درونی ایجاد کنند.\n ویلیامز و هریس تقریباً همزمان گوگل را ترک کردند و باهم گروهی به‌نام «تایم وِل اسپنت»۸ تأسیس کردند که به دنبال ایجاد جنبشی عمومی برای تغییر در نحوۀ نگرش شرکت‌های بزرگ فناوری به طراحی است. درک این برای ویلیامز دشوار است که چرا این مسئله «هرروز در صفحۀ اول همۀ روزنامه‌ها» دیده نمی‌شود.\n او می‌گوید: «هشتادوهفت درصد از مردم با گوشی هوشمند خود بیدار می‌شوند و با آن می‌خوابند». مردم سراسر دنیا اکنون منشور جدیدی در دست دارند که سیاست را از طریق آن درک می‌کنند و ویلیامز نگرانِ عمیق‌ترشدنِ پیامدهای آن است.\n می‌گوید همان نیروهایی که شرکت‌های فناوری را به معتادکردن کاربران با ترفندهای طراحی سوق داده است، شرکت‌ها را به ساخت تصویری از دنیا ترغیب می‌کند که دیدنش اعتیادآور و مقاومت‌ناپذیر است. به‌بیان او، «اقتصادِ توجهْ فناوری‌ها را به‌نحوی طراحی می‌کند که توجه ما را می‌ربایند. دراین‌صورت، انگیزه‌های ناگهانی ما بر اراده‌مان برتری می‌یابند».\n این یعنی برتری‌دادن به احساسات با توسل به هیجان، عصبانیت و خشم. ویلیامز در ادامه می‌افزاید که رسانه‌های خبری روزبه‌روز به خدمت شرکت‌های فناوری درمی‌آیند و باید با قواعد اقتصادِ توجه بازی کنند تا بتوانند «برای زنده‌ماندن مشغول جنجال‌سازی، طعمه‌گذاری و سرگرم‌کردن شوند».\n به‌دنبال پیروزیِ الکترالِ دونالد ترامپ، بسیاری شروع کردند به تشکیک در نقش «خبرهای جعلی» در فیس‌بوک، ربات‌های توییتری روسی، یا اقدامات هدفمندِ مراکز داده که معمولاً شرکت‌هایی مثل کیمبریج آنالیتیکا برای تغییر نظر رأی‌دهندگان از آن استفاده می‌کردند. اما ویلیامز این عوامل را نشانه‌های مشکلی عمیق‌تر می‌داند.\n فقط بازیگرانِ مرموز یا بد نبودند که از اینترنت برای تغییر افکار عمومی بهره‌برداری می‌کردند. ساختار خودِ اقتصادِ توجه نیز به‌گونه‌ای است که پدیده‌ای مثل ترامپ از آن بیرون آمد، یعنی آدمی که اغلب با بهره‌برداری از خشم عمومی یا ایجاد آن در ربودن و حفظ توجهِ هم‌زمانِ طرفداران و منتقدان استاد است.\n ویلیامز این استدلال را قبل از انتخاب رئیس جمهور مطرح کرد. او در پستی که یک‌ماه پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا در اینترنت منتشر کرد، زنگ خطر مسئله‌ای را به صدا درآورد که می‌گفت «پرسشی به‌مراتب مهم‌تر» از رسیدن ترامپ به کاخ سفید پیش روی ماست. او گفت که کمپین این ستارۀ تلویزیونِ واقعی، خبر از نقطۀ عطفی می‌دهد که در آن «نیروهای جدید و سرشارِ اقتصادِ توجه در دنیای دیجیتال درنهایت از حد آستانه گذشته و در قلمرو سیاسی نمود پیدا کرده‌اند».\n ویلیامز چندماه پیش شاهد آشکارشدن سازوکارِ مشابهِ دیگری در کمپین برگزیت بود، یعنی وقتی که ازنظر او اقتصادِ توجه به‌نفع طرف احساسی و هویت‌محورِ خروج بریتانیا از اتحادیۀ اروپا متمایل شد. او تأکید داشت که این سازوکارها فقط در خدمت جناح راست سیاسی نیستند: به‌باور او این نیروها در محبوبیت غیرمنتظرۀ سیاست‌مداران جناح چپ مانند برنی سَندرز و جِرِمی کوربین و نیز بروز مکرر خشم اینترنتی بر سر مسائلی که خشم ترقی‌خواهان را برمی‌انگیزند نقش مهمی ایفا می‌کنند. \n ویلیامز بر این باور است که همۀ این مسائل نه‌تنها نحوۀ نگرش ما به سیاست را دچار تحریف می‌کنند، بلکه با گذشت زمان ممکن است نحوۀ تفکر ما را نیز تغییر دهند و ما را غیرعقلانی‌تر و هیجانی‌تر کنند. او می‌گوید: «ما، با درونی‌سازی نیروهای پویای رسانه، خود را به سبکِ شناختیِ خاصی از خشم که دایمی است عادت داده‌ایم».\n ویلیامز استدلال می‌کند که در چنین وضعیت سیاسی‌ای است که دلبستگی وافر به دولتِ نظاره‌گر که جورج اورول در رمانش آورده است این روزها چندان کاربرد ندارد. آلدوس هاکسلی، نویسندۀ انگلیسی دیگری که در سبک علمی‌تخیلی می‌نوشت، با پیش‌بینی دقیق‌تری هشدار داد که اجبار به‌سبک اورول برای دموکراسی تهدید چندانی به همراه ندارد، درمقایسه با قدرت نامحسوس بهره‌کشیِ روان‌شناختی و «رغبتِ متمایل به بی‌نهایتِ انسان به چیزهای حواس‌پرت‌کن».\n پس از انتخابات امریکا، ویلیامز بُعد دیگری از دنیای جدید امروزی را کاوش کرده است. اگر اقتصادِ توجه توان یادآوری، استدلال، و تصمیم‌گیری ما برای خودمان را تباه کرده است -استعدادهایی که در حاکمیت بر خویشتن نقشی اساسی دارند- آنگاه چه امیدی به دموکراسی باقی مانده است؟\n او ادامه می‌دهد: «سازوکارِ اقتصادِ توجه به‌لحاظ ساختاری طوری تنظیم شده که ارادۀ انسان را تحلیل می‌برد. اگر سیاست جلوه‌ای از ارادۀ انسانی ماست، چه در سطح فردی و چه در سطح جمعی، آنگاه اقتصاد توجه مستقیماً پیش‌فرض‌های زیربنایی دموکراسی را تخریب می‌کند.» اگر اپل، فیس‌بوک، گوگل، توییتر، اینستاگرام و اسنپ‌چت به‌تدریج توانایی ما در کنترل ذهن خودمان را ذره‌ذره از بین می‌برند، آنگاه سؤال این است که آیا زمانی می‌رسد که دموکراسی دیگر کارکرد خود را از دست داده باشد؟\n ویلیامز در پاسخ می‌گوید: «آیا ما خواهیم توانست این اتفاق و زمان وقوعش را تشخیص دهیم؟ اگر پاسخ منفی است، پس از کجا می‌دانیم که همین الآن چنین اتفاقی روی نداده است؟».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را پل لوئیس نوشته و در تاریخ ۶ اکتبر ۲۰۱۷ با عنوان «’Our minds can be hijacked’: the tech insiders who fear a smartphone dystopia» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۳ دی ۱۳۹۶ آن را با عنوان «مخترعِ لایک دلتنگ دورانی است که اینترنت وجود نداشت» و ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است. •• پل  لوئیس (Paul Lewis) رئیس دفتر ساحل غربی گاردین واقع در سان‌فرانسیسکو است. او پیش‌تر خبرنگار اعزامی به واشینگتن و سردبیر خبرهای ویژه در لندن بود.\n[۱] continuous partial attention [۲] Hooked: How to Build Habit-Forming Products [۳] DF YouTube [۴] Pocket Points [۵] Tweetie [۶] push notification technology [۷] Airbnb [۸] Time Well Spent\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653778.json b/train/540653778.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2d8797560bed4119171476026a9f0c45f25d8a01
--- /dev/null
+++ b/train/540653778.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "واقعیت نظر افراد را تغییر نمی‌دهد",
+  "subtitle": "تغییر نظر افراد، یا خودمان، پیچیده‌تر از چیزی است که تصور می‌کنیم",
+  "introduction": "کدام واقعیت قادر است نظر ما را تغییر بدهد؟ اکثر ما تصور می‌کنیم ذهن بی‌طرفی داریم و اگر استدلال مخالفی بر مبنای «داده‌ها» و «واقعیت‌های عینی» باشد، نظرمان را بدون لجبازی تغییر می‌دهیم. اما شاید مهمترین واقعیت این باشد که «ذهن صرفاً پیرو واقعیت‌ها نیست» و لجبازتر از چیزی است که اغلب خیال می‌کنیم. با این حساب اگر واقعیت‌ها جواب نمی‌دهند پس چطور می‌شود نظری را تغییر داد؟ حال چه نظر خودمان باشد چه نظر دیگران.",
+  "content": "اُزان وارُل، هِله‌اُ — اگر دو سال پیش از من می‌پرسیدید که چطور نظر کسی را عوض می‌کنم، پاسخ دیگری به شما می‌دادم.\n به‌عنوان یک دانشمند سابق، توصیه می‌کردم به واقعیت‌های۱ عینی و آمار تکیه کنید. یک دعوی مستحکم به نفع خود شکل بدهید و داده‌های سفت‌وسخت و انکارنشدنی در حمایت از آن بیاورید. همین!\n فکر می‌کردم بمباران طرف مقابل با واقعیت‌ها بهترین راه اثبات این است که گرمایش جهانی واقعیست یا جنگ با مواد مخدر شکست خورده است یا راهبرد تجاری فعلی رئیس محتاط و فاقد تخیل شما جواب نمی‌دهد.\n از آن زمان به این سو، مشکلی برجسته را در رابطه با این رویکرد یافتم.\n اینکه جواب نمی‌دهد.\n ذهن پیرو واقعیت‌ها نیست. همان‌طور که جان آدامز گفته است، واقعیت‌ها چیزهایی سرسخت هستند ولی ذهن ما از آن هم سرسخت‌تر است. مهم نیست چقدر این واقعیت‌ها قانع‌کننده و معتبر باشند، حتی برای فرهیخته‌ترین ما نیز، شک و تردید در رویارویی با این واقعیت‌ها از بین نرفته است.\n به دلیل «سوگیری تأییدی»۲، که کاملاً مستند هم شده است، مایلیم به شواهدی که در تقابل با باورهایمان هستند ارزش کمتری بدهیم و به شواهدی که در تأیید باورهایمان هستند بیشتر بها دهیم. حقایق و استدلال‌های ناخوشایند طرف مقابل را کنار می‌گذاریم. در نتیجه، عقایدمان مستحکم‌تر می‌شود و برهم‌زدن الگوهای تفکر موجود و پابرجا رفته‌رفته دشوارتر می‌شود.\n اگر [شواهد] در حمایت از باورهای موجودمان باشد به واقعیت‌های بدیل باور می‌آوریم. مسئولان اجرایی که در میان‌مایگی خویش قاطع هستند همچنان بر مسند امر می‌مانند زیرا ما شواهد را چنان تفسیر می‌کنیم تا در تأیید صحت تصمیم ما در استخدام آن‌ها باشد. پزشکان همچنان از آسیب‌های رژیم پرچربی می‌گویند با اینکه پژوهش‌هایی برخلاف این ادعا هر روز سر بر می‌آورند.\n اگر به قدرت سوگیری تأییدی شک دارید، به دفعه آخری که چیزی را در گوگل جستجو کردید بیاندیشید. آیا هر لینک را با دقت خواندید تا تصویری عینی و وسیع از موضوع به دست بیاورید؟ یا نگاهی به نتایج انداختید تا لینکی بیابید که در تأیید نظر شما باشد؟ تعارف را کنار بگذاریم، بالاخره هرطور شده آن نتیجهٔ موافق را می‌یابید، به‌خصوص اگر مایل باشید تا صفحهٔ دوازده نتایج جستجوی گوگل جلو بروید.\n خب اگر واقعیت‌ها جواب نمی‌دهند پس چطور می‌شود نظری را تغییر داد؟ حال چه نظر خودمان یا نظر همسایه.\n راه گریزی به ذهن بدهید ما تمایل نداریم به اشتباه‌ها اعتراف کنیم. در گریز از اعتراف به اشتباه، چنان وضعیت خود را پیچ‌وتاب می‌دهیم که یوگاکاران حرفه‌ای هم تحمل چنین پیچ‌وتابی را ندارند.\n راهش این است که به ذهن بهانه‌ای داده و آن را فریب بدهیم. ذهن خودتان (یا دوستتان) را قانع کنید که تصمیم یا باور قبلی با توجه به آنچه آن زمان می‌دانستید درست بوده است ولی اکنون که واقعیت‌های اصلی تغییر کرده‌اند نظر نیز باید تغییر کند.\n\nولی غالباً به جای اینکه راه گریزی به ذهن بدهیم مشتی حواله‌اش می‌کنیم. فرد مقابل را تحقیر می‌کنیم (من که گفته بودم). طرد می‌کنیم (یک مشت آدم رقت‌انگیز)۳. مسخره می‌کنیم (عجب احمقی).\n شاید دگرغم‌شادی۴ تفریح محبوب اوقات فراغتتان باشد ولی این تأثیر ناکارا را دارد که سیستم دفاعی طرف مقابل را فعال کرده و موضع آن‌ها را سرسخت‌تر می‌کند. همان دم که ذهن را برای باور به چیزی تحقیر کنید دیگر جنگ را باخته‌اید. در این لحظه ذهن تسلیم نمی‌شود بلکه جای پایش را مستحکم‌تر می‌کند. وقتی باورهای کسی را معادل احمق‌سالاری۵ می‌گیرید، تغییر نظر او مستلزم این است که قبول کند احمق است و این اعترافیست که کمتر ذهنی حاضر به آن است.\n دموکرات‌ها در آمریکا همین حالا نیز درون این تله افتاده‌اند. دموکرات‌ها با اقناع طرفداران ترامپ به اینکه رأی به او اشتباه بوده و آن‌ها مسئول ناکارآمدی او در این سمت خواهند بود نخواهند توانست برندهٔ انتخابات سال ۲۰۲۰ بشوند. بلکه، چنان‌که رابرت چَلدینی، نویسنده و استاد روانشناسی، توضیح می‌دهد، دموکرات‌ها باید راه گریزی پیش پای طرفداران ترامپ بگذارند تا هم وجههٔ خود را حفظ کنند و هم از تعهد پیشین بازگردند: «خب اوضاع به نحوی بود که آن تصمیم را در سال ۲۰۱۶ بگیری چرا که کسی چیزی در این مورد نمی‌دانست».\n در دههٔ پنجاه میلادی وقتی دیکتاتوری گوستاوو روخاس سقوط کرد، کلمبیایی‌ها این استراتژی را برگزیدند. همان‌طور که در کتاب بعدیم توضیح داده‌ام، اگرچه ارتش کلمبیا شریک جنایات رژیم روخاس بود، شهروندان کلمبیایی با زیرکی انگشت اتهامی به سوی ارتش دراز نکردند. بلکه توانستند بی‌آنکه کرامت ارتش زیر سؤال برود آن‌ها را دوباره به پادگان‌ها بازگردانند. دریافته بودند که هم در دورهٔ گذار و هم پس از آن به همکاری ارتش نیاز دارند. پس روایتی بدیل به افکار عمومی دادند که نیروهای مسلح را از رژیم روخاس جدا می‌کرد. در این روایت، که هضم آن برای سران ارتش نیز راحت‌تر بود، «خانواده رئیس جمهور» و چند غیرنظامی فاسد نزدیک به روخاس مسئول تندروی‌های رژیم بودند نه افسران ارتش. اگر آن‌ها رویکرد دیگری اتخاذ کرده بودند شاید به جای دموکراسی دیکتاتوری نظامی حاصل می‌شد.\n شما اعتقاداتتان نیستید در سال‌های ابتدایی حضورم در فضای دانشگاهی، وقتی کسی در یک کنفرانس یکی از استدلال‌های من را به چالش می‌کشید، حالت تدافعی می‌گرفتم. ضربان قلبم بالا می‌رفت و عضلاتم منقبض می‌شد و بی‌احترامی من نسبت به آن پرسش متخاصم (و آن شخص) در پاسخم بازتاب می‌یافت.\n می‌دانم که این فقط من نیستم. همگی ما هویت خود را در باورها و استدلال‌هایمان می‌بینیم.\n این کسب‌وکار من است.\n این مقالهٔ من است.\n این ایدهٔ من است.\n ولی مشکل اینجاست که وقتی باورهایتان با هویتتان گره می‌خورد، تغییر نظر می‌شود همان تغییر هویت و قبول این واقعاً سخت است.\n یک راه‌حل احتمالی و راه‌حلی که من در زندگی به کار گرفته‌ام این است که یک فاصلهٔ امن بین خودتان و محصولات خود بگذارید. حتی واژگانم را تغییر دادم تا این تغییر ذهنی را بازتاب دهند. در کنفرانس‌ها به جای اینکه بگویم «من در این مقاله استدلال می‌کنم که…» می‌گفتم «این مقاله چنین استدلال می‌کند که…»\n این ترفند ظریف زبانی ذهن مرا فریب داد تا چنین بیاندیشد که استدلال‌های من و خود من یکی نیستیم. البته که من این استدلال‌ها را ساخته بودم ولی پس از اینکه از بدن من خارج می‌شدند مسیر زندگی خود را طی می‌کردند. اشیایی می‌شدند انتزاعی و جدای از من که می‌توانستم با دیدی عینی و بی‌طرف به آن‌ها بنگرم.\n مسئله دیگر شخصی نبود. صرفاً فرضیه‌ای بود که نادرستی آن اثبات شده بود.\n عضلات همدردی را تقویت کنید وقتی که کارگران صنایع خودروسازی دیترویت قانع شده‌اند که دستورکار سیاسی شما آن‌ها را از کار بیکار خواهد کرد، پخش مداوم مستند ال‌گور با نام حقیقت ناخوشایند۶ نظر آن‌ها را نسبت به گرمایش جهانی تغییر نخواهد داد.\n ما آدم‌ها روی فرکانس‌های مختلفی عمل می‌کنیم. وقتی کسی با ما مخالف است به این دلیل نیست که آن‌ها در اشتباهند و ما برحقیم. بلکه آنها به چیزی باور دارند که ما نداریم.\n\nچالش کار در این است که آن چیز را بیابیم و فرکانسمان را تنظیم کنیم. اگر مسئلهٔ اشتغال دغدغهٔ اصلی کارگران خودروسازی‌های دیترویت است، نشان دادن پنگوئن‌های در خطر انقراض (هر چقدر هم که دوست‌داشتنی باشند) یا ذوب‌شدن یخچال‌های قطب جنوب ما را به جایی نمی‌رساند. بلکه باید نشان داد انرژی‌های تجدیدپذیر چگونه امنیت شغلی را برای نوادگان او به ارمغان خواهد آورد. حالا توجه او را جلب کرده‌اید.\n  از اتاق پژواک خود خارج شوید ما در یک اتاق پژواک۷ نامتناهی زندگی می‌کنیم. کسانی شبیه خودمان را در فیسبوک به لیست دوستانمان اضافه می‌کنیم. در توییتر افراد شبیه خودمان را فالو می‌کنیم. آن پایگاه‌های خبری را می‌خوانیم که فرکانس سیاسی‌شان با ما یکسان است.\n همهٔ این‌ها یعنی عقاید ما اصلاً به آن میزان که باید تحت آزمون فشار قرار نمی‌گیرند.\n با کسانی دوست شوید که با شما مخالفت می‌کنند. در محیط‌هایی قرار گیرید که عقایدتان به چالش کشیده شود، هرچند ناراحت و عجیب باشد.\n مارک اندریسن جمله‌ای دارد که عاشقش هستم: «عقاید قوی سست هستند». با قدرت به چیزی باور داشته باشید ولی اگر واقعیات خلافش را نشان دادند پذیرای تغییر عقیده‌تان باشید.\n از خودتان بپرسید «چه واقعیتی می‌تواند یکی از باورهای پابرجای من را تغییر دهد؟» اگر پاسخ این باشد که «هیچ واقعیتی باور مرا عوض نخواهد کرد» باید بگویم که مشکلی دارید. شخصی که حتی با تغییری اساسی در واقعیت‌ها حاضر به تغییر نظرش نیست، به معنای دقیق کلمه یک بنیادگراست.\n در آخر این را هم بگویم، برای درک حقیقت شهامت و قطعیت لازم است نه راحتی.\n ولی کاملاً به سختی‌اش می‌ارزد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را اُزان وارُل نوشته است و در تاریخ ۸ سپتامبر ۲۰۱۷ با عنوان «Facts Don’t Change People’s Minds. Here’s What Does» در وب‌سایت هِله‌اُ منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۰ تیر ۱۳۹۸ با عنوان «واقعیت نظر افراد را تغییر نمی‌دهد» و ترجمۀ بابک طهماسبی منتشر کرده است. •• اُزان وارُل (Ozan Varol) استاد حقوق دانشگاه لوییز اند کلارک در پورتلندِ اورگن است. شهرت او بیش از هر چیز به خاطر این است که اصطلاح «کودتای دموکراتیک» را در کتابی به همین نام جا انداخته است. وارل همچنین یک دانشمند موشکی است که در ماموریت‌های مریخ‌نوردی سال ۲۰۰۳ با ناسا همکاری داشته است.\n[۱] facts [۲] Confirmation bias [۳]  Basket of deplorables: هیلاری کلینتون در سال ۲۰۱۶ و در مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری آمریکا این عبارت را به‌کار برد. او نیمی از طرفداران ترامپ را با این عبارت توصیف کرد. روز بعد او پوزش خواست که از عبارت «نیمی» استفاده کرده است. کلینتون در کتابی که پس از این انتخابات نوشت، گفتن این جملات را یکی از دلایل شکستش دانست [مترجم]. [۴]  Schadenfreude: واژه‌ای آلمانیست به معنی لذت بردن از بدبختی دیگران [۵] idiocracy [۶] Inconvenient Truth [۷] Echo Chamber\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653779.json b/train/540653779.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ea35c0c53b90e3200871e603da1b33d37c1423ed
--- /dev/null
+++ b/train/540653779.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دو کتاب‌باز به هم دل بستند، اما زن رازی شرم‌آور داشت",
+  "subtitle": "طی شش سالِ پس از بیست سالگی، آدم دیگری شدم که خودم هم نمی‌شناختم",
+  "introduction": "بعضی‌ها کتاب‌باز نیستند، نه کتاب می‌خرند و نه تظاهر می‌کنند اهل کتاب هستند. اما کتاب‌بازها متفاوت‌اند. کتاب‌ها در نظر آن‌ها ارزشمند است؛ ساعت‌ها بین قفسهٔ کتابفروشی‌ها پرسه می‌زنند، با ولع تمام‌نشدنی کتاب‌های جدید را می‌خرند و در شبکه‌های اجتماعی گروه‌های کتاب‌خوانی را دنبال می‌کنند و در پروفایل خود علاقه‌شان به کتاب را در صدر تمایلاتشان می‌نویسند و از همه مهم‌تر اینکه افراد بیگانه با کتاب را تحقیر و ملامت می‌کنند. اما آیا کتاب‌بازها خود مرتکب گناهی بزرگ نشده‌اند؟ کارلا دِروس کتاب‌بازی است که اعتراف می‌کند.",
+  "content": "کارلا ماری-رز دروس، نیویورک تایمز — طی شش سالِ پس از بیست سالگی، آدم دیگری شدم که خودم هم نمی‌شناختم. پیش از آن، همیشه اهل مطالعه بودم. بچه که بودم هفته‌ای چندبار به کتابخانه می‌رفتم و شب‌ها چندین ساعت بیدار می‌ماندم و زیر پتو با چراغ قوه کتاب می‌خواندم. آنقدر زیاد کتاب می‌گرفتم و سریع آن‌ها را پس می‌دادم که یک بار کتابدار با پرخاش گفت: «اگر نمی‌خوای بخونی، این همه کتاب را نبرخونه».\nکتاب‌ها را در دستش گذاشتم و گفتم: «همه را خوندم».\nدر مقطع کارشناسی رشتهٔ زبان انگلیسی خواندم و بعد هم کارشناسی ارشد ادبیات گرفتم. اما خیلی زود، بعد از این که پایان‌نامهٔ سیمی‌شده‌ام کنار مدرک تحصیلی‌ام در قفسهٔ کتاب‌ها جا گرفت، دیگر کتاب نخواندم. به تدریج اتفاق افتاد، همان‌طور که کسی درمان می‌شود یا می‌میرد.\nوقتی در وب‌سایت اُ.کی.کوپید پروفایل خود را می‌ساختم (با نام مستعار: دوشیزه کتاب‌دوست۵۲۵۹۸)، بخش «کتاب‌های مورد علاقه» را پر کردم و سلیقه‌ام را در ادبیات نشان دادم: صد سال تنهایی، ضیافت متحرک 1، سپید دندان، همنام 2، جهان شناخته‌شده 3، خدای چیزهای کوچک 4، چطور جو را بشناسیم 5. اما هول برم داشت وقتی متوجه شدم بیش از دو سال از خواندن برخی عنوان‌ها و بیش از پنج سال از خواندن برخی دیگر می‌گذرد.\nبا وجود افتخارات قبلی، کوشیدم شخصیت کتاب‌دوستم را حفظ کنم. به کلوپ‌های کتاب‌خوانی در سایت میت‌آپ پیوستم، البته هرگز در بحث‌ها شرکت نکردم. هرگز اجازه نده بروم کازو ایشیگورو را از کتابخانه امانت گرفتم، آخر همه داشتند آن را می‌خواندند؛ با یک هفته تأخیر نخوانده تحویلش دادم و جریمه هم شدم.\nهنوز هم کتاب‌خوانی را دوست داشتم. کتاب‌ها و کتاب‌فروشی‌ها در نظرم گرانقدر بودند. هربار یک کتاب‌فروشی پیدا می‌کردم، ساعت‌ها بین قفسه‌ها می‌گشتم، انگار به دوستان قدیمی برخورده بودم، جلدهایی را که خوانده بودم برمی‌داشتم و آن‌هایی را که نخوانده بودم می‌خریدم.\nوقتی دوست پدرم کتابی را از جول اوستین برای کریسمس به من هدیه داد، من هم در مقابل یک بخشش 6 تونی موریسون را به او هدیه دادم. یک مجموعه داستان‌های کوتاه داستایووسکی را هم خریدم. اما هیچ کدام را نخواندم.\n\nدیوید اولین دوستم در اُ.کی.کوپید بود -اولین قرار اینترنتی‌ام. قدبلند و خوشایند بود، هر چند دست‌وپا چلفتی. پشت سر هم از او سؤال پرسیدم تا راحت باشد و گفت‌وگویمان پیش برود و همچنین حواسش را پرت کنم (یک حقهٔ درون‌گرایانهٔ قدیمی).\nدر پروفایلش گفته بود اهل مطالعه است، به همین خاطر از آخرین کتابی پرسیدم که خوانده است. چهره‌اش باز شد و انگشتانش به حرکت درآمدند. در همان چند هفتهٔ اول آشنایی متوجه شدم دیوید بسیار بیشتر از من کتاب می‌خواند، تقریباً یک یا دو کتاب در هفته. ظاهراً زوج مناسبی نبودیم: من، دختری ۱۵۵ سانتی و سیاه‌پوست با مادری کارائیبی و او، پسری ۱۸۴ سانتی اهل اوهایو. اما کم‌کم که با هم آشنا شدیم، ایمان مشترک و علاقهٔ دوسویه‌مان به کتاب‌ها فاصلهٔ میانمان را پر کرد.\nاولین‌باری که دیوید به خانه‌ام آمد، کتابخانه‌هایمان را با هم مقایسه کردیم. فقط چهار عنوان کتاب مشترک داشتیم که دو تا از آن‌ها مجموعه آثار سی. اس. لوئیس بودند. دیوید تاریخ و آثار غیرداستانی را دوست داشت و من به نویسندگان داستان با موضوعات رنگین‌پوست‌ها و مهاجران علاقه داشتم.\nچند ماه بعد، وقتی کم‌کم وارد گفت‌وگو دربارهٔ ازدواج شدیم، موضوع تلفیق کتابخانه‌هایمان را مطرح نکردم -نه به این خاطر که می‌ترسم روزی مجبور باشم آن‌ها را از هم جدا کنم بلکه به‌این‌خاطر که دوست داشتم داستان‌های خودم را داشته باشم و با دیگران به اشتراک بگذارم.\nدر هفتمین دیدارمان به کتابخانهٔ مرکزی شهر رفتیم.\nدو خودکار و دسته‌ای کاغذ یادداشت چسبی از کیفش بیرون آورد و گفت: «من یک بازی دارم. بیا کتاب‌هایی را که خوانده‌ایم پیدا کنیم و برای خوانندهٔ بعدی آن‌ها یادداشت بگذاریم».\nبیش از یک ساعت بین ردیف‌ها چرخ زدیم. دست آخر، وسط کتاب‌های شعر روی زمین نشستیم و من برای او شعری از لیندا پاستان خواندم. گوش داد، سرش را به پایین خم کرد، چانه‌اش به سینه‌اش خورد و بعد پرسید: «این چیزی است که می‌پسندی؟»\nآن سال بهار که برای گشت‌وگذار رفته بودیم بیرون از شهر، گفتم: «اگر چیزی را به تو بگویم، می‌توانی درباره‌ام قضاوت نکنی؟»\nدیوید داشت فهرست کتاب‌هایی را تهیه می‌کرد که می‌خواست در تابستان بخواند، مکث کرد، نگاهی به من انداخت و ابروهایش را با تعجب بالا برد.\n– گفتم: «امسال من فقط یک کتاب خواندم. خواندن سه تای دیگر را هم شروع کردم اما تمام نشدند».\nگفت: «الان شش ماه از سال می‌گذره».\n– «بله».\n«یک کتاب؟»\n– «بله».\n«آخر تو کتاب دوست داری. کتاب‌فروشی‌ها را دوست داری. کتابخانه‌ها را دوست داری».\n– «حالا قرارهایمان به هم می‌خورد؟»\n«نه، اما خب. کتاب بخوان!»\nدردآور بود و خودم به خوبی از این دورویی در زندگی‌ام خبر داشتم. از ارزش کتاب‌فروشی‌ها در عصر فروشگاه‌های آنلاین دفاع می‌کردم و هر وقت می‌شد کتابی می‌خریدم اما به ندرت می‌شد که آن‌ها را بخوانم. آن‌ها را هر جایی در خانه‌ام می‌گذاشتم و طوری بود که انگار خانه‌ام کتاب پوشیده؛ درست مثل آدمی که لباس می‌پوشد. کتاب‌های مختلف روی صندلی‌ها برج درست کرده بودند و کنار دستهٔ کاناپه افتاده بودند.\nدر زبان ژاپنی این پدیده واژه‌ای خاص دارد: تسوندوکو. خریداری کتاب‌هایی که هرگز خوانده نمی‌شوند.\nوسط طبقات قفسهٔ کتابم شکم داده است. نه فقط به این خاطر که جنس چوبش نامرغوب است، بلکه از این جهت که هر طبقه دو ردیف کتاب را در خود جای داده، ردیف بیرونی و ردیف داخلی.\nاگر دنبال کتاب‌های دوران دانشگاه باشم، خودم می‌دانم که باید در ردیف داخلی پیدایش کنم. اگر دنبال نسخه‌ای جدیدتر باشم، لبهٔ قفسه را نگاه می‌کنم. دور و بر قفسهٔ کتابم کپه‌کپه کتاب‌هایی با دسته‌بندی‌های مختلف روی هم تلنبار شده‌اند: کتاب‌هایی که خوانده‌ام. کتاب‌هایی که می‌خواهم بخوانم.کتاب‌هایی که خواندنشان را شروع کردم اما تمام نکردم چون دوستشان نداشتم. کتاب‌هایی که خواندنشان را شروع کردم و دوستشان داشتم اما چون محتوای جنسی یا خشونت‌آمیز داشتند ادامهٔ خواندن را شایسته ندانستم. در این دستهٔ آخر تنها دو کتاب از فیلیپ راث قرار گرفته است.\nآخرین باری که از یک کتابفروشی یک‌دلاری خرید کردم، پنج کتاب برای خودم و دو کتاب برای دیوید خریدم. دستور او که گفته بود «کتاب بخوان» مدام دور سرم می‌چرخید. یک روز عصر یکی از کتاب‌های با جلد سخت را که از آنجا خریده بودم برداشتم، عنوان شاعرانه‌اش جذبم کرده بود.\nطول کشید در جریان قصه قرار بگیرم. راوی بنا بود مردی باشد مسن اما بیشتر شبیه تصور زنی جوان از یک پیرمرد بود. هر بار که تحریک می‌شدم تسلیم شوم و کتاب را ببندم، یاد دیوید می‌افتادم. او به تازگی خواندن شوخی بی‌پایان 7 را آغاز کرده بود.\nدو فصل اول را هر طور بود پشت سر گذاشتم و در فصل سوم به یک راوی جدید برخوردم. تغییر زاویه دید را دوست داشتم. کتاب را با خودم سر کار بردم و وقت نهار مطالعه کردم. در مسیر پیاده‌روی تا خانه هم خواندن را ادامه دادم، گاهی سرم را بلند می‌کردم تا مطمئن شوم به کسی نمی‌خورم و کفپوش پیاده‌روی مقابلم ناهمواری ندارد.\nاحساس غرور می‌کردم وقتی می‌دیدم بیشتر هم‌نسلانم که وقت راه رفتن در پیاده‌رو سرشان پایین بود، فقط داشتند صفحات اینستاگرام را بالا و پایین می‌کردند. اما من داشتم می‌خواندم. داشتم کتاب می‌خواندم.\n\nدیوید پیام داد: «حالت چطوره؟»\nپاسخ دادم: «خوب. کمی خسته‌ام. دیشب تا دیروقت بیدار بودم و کتاب می‌خواندم و کتابم تمام شد». سعی می‌کردم عادی جلوه کنم اما واقعاً به خودم افتخار می‌کردم. آخرین باری که شب تا صبح بیدار مانده بودم که کتاب بخوانم دوازده ساله بودم و مشغول خواندن زنان کوچک.\nرقابتی در کار نبود اما نوعی فشار بود. حس می‌کردم دیوید دارد من را هل می‌دهد تا هر چه بیشتر شبیه آدمی باشم که قبلاً بودم و شبیه آدمی که دوست داشتم باشم. هر گاه او بحث را عوض می‌کرد تا دربارهٔ کتاب غیرداستانی فعلی خود حرف بزند، دربارهٔ ظهور سیلیکون‌ولی یا فیلسوفان محیط زیست، من برای او از داستان می‌گفتم، از مردانی که در جعبه پنهان می‌شدند و کشورشان را ترک می‌کردند و بعد بیرون می‌آمدند و به پرنده تبدیل می‌شدند. به او یادآوری می‌کردم که گاهی تنها راه برای توضیح جهانی که در آن زندگی می‌کنیم این است که لباس داستان بر تنش بدوزیم.\nیک بار از دیوید پرسیدم، از چه چیزی در من خوشش می‌آید.\nمکثی کرد و بعد گفت: «تو بدبینی من را کم می‌کنی. با تو جهان را جایی پرجاذبه‌تر می‌یابم».\nیک سال و اندی از رفتنمان به کتابخانه می‌گذشت، دیوید پیشنهاد داد دوباره آنجا برویم. از کنار قفسه‌ها که رد می‌شدیم، پرسید بازی سال گذشته را یادم هست یا نه، همان که در کتاب‌های مورد علاقه‌مان یادداشت می‌گذاشتیم.\nگفتم: «بله، یادم هست».\nکتابی را از قفسه بیرون کشید، روی زمین زانو زد و آن را باز کرد. داخل کتاب، یادداشت او بود: «کارلا، تو همانی هستی که دنبالش بودم. با من ازدواج می‌کنی؟»\nنامهٔ خواستگاری‌اش بیش از یک سال بود که لای صفحات شاهزادهٔ شورشی 8 مانده بود.\nگفتم: «بله. با تو ازدواج می‌کنم».\nدر میان سالن داستان یکدیگر را در آغوش کشیدیم، اطرافمان پر بود از داستان‌های دیگران و ما بنا بود داستان خود را آغاز کنیم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را کارلا ماری-رز دروس نوشته است و در تاریخ ۲۲ فوریه ۲۰۱۹ با عنوان «HOW BIBLIOPHILES FLIRT» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۷ تیر ۱۳۹۸ با عنوان «دو کتاب‌باز به هم دل بستند، اما زن رازی شرم‌آور داشت» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        کارلا ماری-رز دروس (Karla Marie-Rose Derus) نویسنده‌ای ساکن لس‌آنجلس است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        A Moveable Feast\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        The Namesake\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                         The Known World\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        The God of Small Things\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        How to Read the Air\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        A Mercy\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Infinite Jest\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        The Rebel Princess\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653780.json b/train/540653780.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..99e91c5b96137cab8e63bddeb1d50397873b0591
--- /dev/null
+++ b/train/540653780.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زود باش لعنتی! چرا از آدم‌های کُند متنفریم؟",
+  "subtitle": "چطور تشخیص می‌دهیم کارها به اندازۀکافی سریع پیش نمی‌رود؟",
+  "introduction": "چراغ سبز شده اما ماشین جلویی هنوز راه نیفتاده است. ده نفر توی صف ایستاده‌اند اما صندوق‌دار مثل یک لاک‌پشت کند است. پنج دقیقه گذشته، اما هنوز فیلمی که می‌خواهید ببینید دانلود نشده است. این انتظارها مغز ما را منفجر می‌کند، حتی اگر چند ثانیه بیشتر طول نکشد. توی دلمان فحش می‌دهیم و عبوس و عصبانی می‌شویم. به این تمایل ما به پرخاشگری، وقتی بیهوده معطل می‌شویم، «سندروم خشم پیاده‌رو» می‌گویند. پدیدۀ روان‌شناختی‌ای که در جامعۀ شتابان امروز هر روز بیشتر احساسش می‌کنیم.",
+  "content": "چلسی والد، نوتیلوس — چندی پیش فهمیدم که از «خشم پیاده‌رو»۱ رنج می‌برم، عارضه‌ای که به‌تازگی شناسایی شده است. این خشم وقتی برجسته‌تر می‌شود که پای دوست خاصی در میان باشد که آهسته راه می‌رود. ماه گذشته، وقتی سلانه سلانه می‌رفتیم تا شام بخوریم، یک‌باره متوجه شدم به زور جلوی خودم را گرفته‌ام و با خودم می‌گویم: «اگر بخواهم به مقصد برسم، دیگر نباید با این دختر جایی بروم»!\n شما هم می‌توانید خودتان را با «سنجۀ سندروم پرخاشگری پیاده‌رو»۲ بسنجید، ابزاری که لئون جیمز، روان‌شناس دانشگاه هاوایی، طراحی کرده است. آیا تابه‌حال برایتان پیش آمده که هنگام راه‌رفتن وسط جمعیت متوجه شوید رفتاری خصمانه دارید (به کسی زل زده‌اید، قیافه‌ای عبوس به خود گرفته‌اید، نزدیک‌تر یا تندتر از حد انتظار حرکت می‌کنید) و «از افکار پرخاشگرانه لذت می‌برید؟»\n البته، خشم ناشی از کندی به پیاده‌رو محدود نمی‌شود. راننده‌های کُنددست، اینترنت کند، صف‌های طولانی خرید که به کندی جلو می‌روند – همۀ این‌ کندی‌ها دیوانه‌مان می‌کنند. شاید بگویید مقدمۀ این نوشتار نیز دیگر دارد بیش از حد طولانی می‌شود. پس می‌روم سر اصل مطلب. کارهای کند به این دلیل اعصابمان را خرد می‌کنند که سرعت بالای جامعه حس زمان‌بندی ما را دچار اختلال کرده است. کارهایی که نیاکان ما به‌طرز شگفت‌انگیزی کارآمد می‌پنداشتند، امروزه ما را از کوره به در می‌کنند. صبر در عصر توییتر فضیلتی است که نابود شده.\n دانشمندان علوم شناختی می‌گویند روزگاری صبر و بی‌صبری هدفی تکاملی داشتند. این دو ویژگی نوعی تعادل «یین و یانگ»۳ برقرار می‌کردند، ساعتی درونی و دقیق که به ما می‌گوید چه وقت برای کاری بیش از حد منتظر مانده‌ایم و دیگر وقت آن است که حرکت کنیم. وقتی این ساعت به صدا درمی‌آمد، یعنی زمان دست‌کشیدن از جست‌وجوی آذوقه در قطعه‌زمینی بایر یا رهاکردنِ شکاری ناموفق فرا رسیده است.\n مارک ویتمن، روان‌شناس موسسۀ آی‌جی‌پی‌پی۴ در فرایبورگ آلمان، می‌گوید: «چرا بی‌صبری می‌کنیم؟ این خصلت میراث فرایند تکامل ماست». بی‌صبری در گذشته باعث می‌شد جان خودمان را به خاطر معطلیِ بیش از اندازه روی فعالیتی بی‌پاداش از دست ندهیم. این ویژگی ما را تحریک می‌کرد تا دست به عمل بزنیم.\n اما آن خاصیت خوب حالا دیگر از بین رفته است. سرعت بالای جامعه ساعت درونی ما را از تنظیم انداخته است. این ساعت انتظاراتی ایجاد می‌کند که نمی‌شود به آن‌ها با سرعت کافی پاداشی درخور داد، یا اصلاً پاداشی داد. وقتی کارها کندتر از حد انتظار ما پیش می‌روند، ممکن است ساعت درونی ما، با طولانی‌تر کردن زمان انتظار و برانگیختن خشم که با میزان تأخیر به‌وجودآمده تناسبی ندارد، فریبمان بدهد.\n جیمز مور، عصب‌شناس دانشگاه گلداسمیت لندن، می‌گوید: «رابطۀ بین زمان و هیجان رابطه‌ای پیچیده است که بسیار به انتظارات ما بستگی دارد – اگر طبق انتظار ما انجام کاری وقت‌گیر باشد، آنگاه ممکن است معطل‌شدن را بپذیریم. یأس و سرخوردگی اغلب در نتیجۀ برآورده نشدن انتظارات پدید می‌آید».\n ویتمن می‌گوید: «وقتی زمان طولانی‌تر ‌شود، خشمگین می‌شویم».\n اشتباه نکنید: جامعه مثل مسابقه‌دهندگانِ پیست بونویل اسپیدوِی همچنان سرعت را برمی‌گزیند. هارتموت رُزا در کتاب خود، شتاب اجتماعی: نظریه‌ای جدید دربارۀ مدرنیته۵، به ما می‌گوید که سرعت حرکت بشر از دوران پیشامدرن تاکنون ۱۰۰ برابر افزایش یافته است. سرعت ارتباطات در قرن بیستم به‌طور سرسام‌آوری ۱۰ میلیون برابر شده است و سرعت انتقال داده به نرخ شگفت‌انگیز ۱۰ میلیارد برابر رسیده است.\n رابرت لوین روان‌شناس در اوایل دهۀ ۱۹۹۰ دانشجویانش را به سراسر دنیا اعزام کرد تا نبض ۳۱ شهر بزرگ را اندازه‌گیری کنند و با این کار معیاری عملی بنا نهاد. این دانشجویان افرادی را به‌طور تصادفی انتخاب کردند و سرعت راه‌رفتن آن‌ها را در فاصله‌ای به طول ۱۸ متر (۶۰ پا) اندازه گرفتند. در وین پایتخت اتریش، محل زندگی من، عابران پیاده این فاصله را در زمان قابل‌قبول ۱۴ ثانیه طی کردند. اما در نیویورک، محل اقامت قبلی‌ام، این زمان برای عابران پیاده کوتاه‌تر بود و به ۱۲ ثانیه می‌رسید. ریچارد وایزمن، روان‌شناس بریتانیایی، به این نتیجه رسید که در دهۀ ۲۰۰۰ سرعت راه‌رفتن در سراسر دنیا تا ۱۰ درصد افزایش یافته است.\n سرعت عمر ما با فرهنگ پیوند خورده است. پژوهشگران نشان داده‌اند که شتاب فزایندۀ جامعه طاقتمان را طاق می‌کند. روان‌شناسان و اقتصاددانان، در آزمایش‌هایی، از آزمودنی‌ها پرسیدند آیا ترجیح می‌دهند مقداری اندک از چیزی را اکنون دریافت کنند یا مقدار زیادی از همان چیز را در آینده به دست آورند؟ برای نمونه، ۱۰ دلار امروز در مقابل ۱۰۰ دلار در سال آینده یا دو تکه غذا همین الان در برابر شش تکه، ۱۰ ثانیۀ دیگر.\n آزمودنی‌ها (هم انسان‌ها و هم حیوانات) اغلب گزینۀ اول (زمان حال) را انتخاب کردند، حتی در مواقعی که بهترین گزینه نبود. یکی از پژوهش‌ها نشان داد که قراردادن افراد در معرض «برترین نمادهای فرهنگ بی‌صبری» -مثلاً نمادهای فست‌فودی مانند کمان‌های طلایی در لوگوی مک‌دونالد- سرعت خواندن و انتخاب محصولات سریع را در آن‌ها بالا می‌برد و باعث می‌شود پاداش‌های کوچک کنونی را بر جوایز بزرگ بعدی ترجیح دهند.\n\nبی‌تحملی ما و عدم پذیرش کندی در بحث فناوری حتی آشکارتر نیز می‌شود. ویتمن می‌گوید: «امروزه بهره‌وریِ همه‌چیز بسیار بالاست. روز به روز از صبر ما کاسته می‌شود». اکنون اصرار داریم که صفحات وب در عرض یک‌چهارم ثانیه بارگذاری شوند، درحالی‌که در سال ۲۰۰۹ با دو ثانیه و در ۲۰۰۶ با چهار ثانیه مشکلی نداشتیم. در سال ۲۰۱۲، ویدیوهایی که در عرض دو ثانیه بارگذاری نمی‌شدند شانس چندانی نداشتند برای اینکه به‌سرعت دست به دست و دیده شوند.\n البته کسی به‌خاطر باز نشدن فوری یک وب‌سایت نمی‌میرد. اما در خصلتی که احتمالاً از گذشتۀ نخستی‌سانی ما به جا مانده،  ممکن است چنین حسی به ما دست بدهد؛ همان دورانی که اگر بی‌صبری ما را به انجام اقدامی تحریک نمی‌کرد، ممکن بود از گرسنگی تلف شویم. الکساندرا روساتی، انسان‌شناس تکاملی و متخصص نخستی‌سانان که پیش از عضویت در هیئت علمی دانشگاه هاروارد دورۀ پسادکترای خود را در دانشگاه ییل به پایان رساند، می‌گوید: «افراد انتظار دارند نتیجه با سرعت معینی حاصل شود و اگر حاصل نشد، آزردگی پدید می‌آید».\n این نتیجه در حد چرخۀ مطلوب نیست. سرعت پرشتاب جامعه تنظیمات ساعت‌ درونی ما را عوض می‌کند، در نتیجه در پاسخ به کارهای کند زودتر به صدا در می‌آید و ما را در حالتی از خشم و تحریک‌پذیری آنی قرار می‌دهد. البته ممکن است مسافت‌سنج شما متغیر باشد، اما روی‌هم‌رفته، به‌گفتۀ ویتمن، «هر روز بیشتر و بیشتر به جامعه‌ای تحریک‌پذیر تبدیل می‌شویم».\n تحقیقات جدید به احتمال بدترشدن این چرخه اشاره می‌کنند. وقتی من و دوست کُندکارم خیابان را با سرعتی حلزونی می‌پیمودیم، کم‌کم از این می‌ترسیدم که آنقدر دیر کنیم که میزی را که رزرو کرده بودیم از دست بدهیم. اما وقتی به رستوران رسیدیم، فقط چند دقیقه از زمان قرار عقب‌تر بودیم. درک زمانی من تاب برداشته بود.\n چرا؟ خشم می‌تواند در عملیات ساعت درونی ما خرابکاری کند. تجربۀ ما از زمان تجربه‌ای ذهنی و غیرعینی است؛ زمان گاهی ممکن است در یک چشم بر هم زدن سپری شود و گاهی هم به نظر برسد که برای همیشه دوام خواهد داشت. کلودیا هاموند در کتاب خود با عنوان پیچش زمان: رمزگشایی از ادراک زمان۶ (۲۰۱۲) توضیح می‌دهد که هیجانات قوی بر درک همۀ ما از زمان تأثیر می‌گذارند. او می‌نویسد: «همان‌طور که نظریۀ نسبیت انیشتین به ما می‌گوید چیزی به‌نام زمان مطلق وجود ندارد، در مغز هم مکانیزم مطلقی برای اندازه‌گیری زمان وجود ندارد».\n هاموند توضیح می‌دهد که وقتی می‌ترسیم یا مضطربیم، زمان طولانی‌تر می‌شود. کسی که از عنکبوت هراس دارد مدت زمانی را که در اتاقی کنار یک عنکبوت سپری کرده است زیاد برآورد می‌کند؛ همین‌طور چترباز تازه‌کاری که هنوز ترسش نریخته، زمانی را که برای رسیدن به زمین سپری می‌کند طولانی می‌پندارد. افرادی که تجربۀ سانحۀ رانندگی داشته‌اند می‌گویند حوادث را به صورت حرکت آهسته مشاهده کرده‌اند. دلیلش این نیست که مغز ما در چنین مواقعی سرعت می‌گیرد. در چنین موقعیت‌هایی، زمان دچار پیچش می‌شود چون حوادث را خیلی فشرده تجربه می‌کنیم. تک‌تک لحظه‌هایی که در معرض تهدید قرار داریم جدید و واضح به نظر می‌آید. مکانیزم فیزیولوژیکی بقا حس هشیاری ما را تقویت می‌کند و در یک بازۀ زمانی کوتاه، نسبت به وضعیت عادی، خاطرات بیشتری را بسته‌بندی می‌کند. در این میان، مغز ما به اشتباه فکر می‌کند زمان بیشتری سپری شده است. \n علاوه بر این، مغز ما -به‌خصوص بخش کورتکس اینسولار که با مهارت‌های حرکتی و ادراک مرتبط است- ممکن است گذشت زمان را تا حدی با هماهنگ‌سازی سیگنال‌های مختلفی که از بدنمان دریافت می‌کند بسنجد، سیگنال‌هایی مثل ضربان قلب، برخورد نسیم روی پوستمان و هیجان شدید ناشی از خشم. مغز، در این مدل، زمان را با شمارش تعداد سیگنال‌های دریافتی از بدن ارزیابی می‌کند. پس اگر سیگنال‌ها سریع‌تر دریافت شوند، مغز در یک بازۀ زمانی معین سیگنال‌های بیشتری شمارش خواهد کرد و این‌طور به نظر خواهد آمد که آن بازۀ زمانی طولانی‌تر از حالت واقعی است.\n\nویتمن می‌گوید: «ما در مغزمان ساعت خاصی که بی‌وقفه کار کند نداریم، بلکه همیشه و پیوسته بدن خود را احساس می‌کنیم، احساسی که در هر ثانیه تازه می‌شود و ما وقتی از خود می‌پرسیم در عرض این چند ثانیه چقدر زمان سپری شده است، از همان اطلاعات بهره می‌گیریم». وقتی می‌ترسیم -همچنین وقتی مضطرب یا غمگینیم- بدن ما تعداد بیشتری از این سیگنال‌ها را به مغزمان می‌فرستد، بنابراین مغز ما ثانیه‌های بیشتری را شمارش می‌کند. ده ثانیه طوری سپری می‌شود که انگار ۱۵ ثانیه گذشته است و یک ساعت مثل سه ساعت می‌گذرد. \n شتاب جامعه ممکن است حس زمان‌بندی و هیجانات ما را به گونه‌ای دیگر نیز عوض کند. عصب‌شناسانی مانند مور نشان داده‌اند که ظاهراً وقتی ارتباطی مستقیم با رویدادی آتی داریم و احساس می‌کنیم باعث پیامد خاصی بوده‌ایم، زمان زودتر می‌گذرد. عصب‌شناسان این تجربه را «اتصال زمانی»۷ می‌نامند. برعکس این حالت، به‌گفتۀ مور، «وقتی بر رویدادها کنترل نداشته باشیم یا احساس کنیم کنترل نداریم، وضعیت برعکس می‌شود: ساعت درونی‌مان سرعت می‌گیرد، به این معنی که بازه‌های زمانی را طولانی‌تر احساس می‌کنیم».\n آیا می‌توانیم خشم ناشی از کندی را پس بزنیم و صبر و شکیبایی را دوباره به دست بیاوریم؟ این کار شدنی است. اما باید راهی پیدا کنیم برای تنظیم مجدد ساعت درونی‌مان و رفع پیچش زمان. می‌توانیم برای جلوگیری از احساساتمان قدرت اراده را امتحان کنیم، اما این کار تا حدی جواب می‌دهد. باید شمپانزه‌ها را در محیط‌های آزمایشگاهی مشاهده کنید. روساتی می‌گوید، وقتی شمپانزه‌ها منتظر جوایزی به‌تعویق‌افتاده هستند، حتی با انتخاب خودشان، «دست به کارهایی می‌زنند مانند درآوردن صداهای منفی. خودشان را می‌خارانند، که نشانۀ استرس در نخستی‌سانان است، یا ممکن است به دیوار ضربه بزنند، که نوعی قشقرق است». این شمپانزه‌ها همان مغز شما در حالت انتظارند.\n روش قدرت اراده اشکال دیگری هم دارد. به بیان دیوید دِستینو، روان‌شناس دانشگاه نورث‌ایسترن آمریکا، استفاده از قدرت اراده ظاهراً ما را در مقابل وسوسۀ بعدی پذیراتر می‌کند. او اعتراف می‌کند خودش از آن دسته آدم‌هایی است که در صف قهوۀ استارباکس از سر ملال آه می‌کشند. اگر او همۀ نیروی خویشتنداری‌اش را صرف ساکت‌ماندن در صف بکند، شاید وقتی به اول صف رسید نتواند در مقابل هوس کیک شکلاتی دوقلو مقاومت کند.\n تحقیقات نشان داده است که مدیتیشن و هشیاری -تمرین تمرکز روی زمان حال- به درمان بی‌صبری کمک می‌کند، هرچند کاملاً معلوم نیست چرا. شاید دلیلش این باشد که افرادی که مدیتیشن می‌کنند بهتر می‌توانند با پیامدهای هیجانی بی‌صبری کنار بیایند، چون بیشتر به آن خو گرفته‌اند.\n ایتان نیکترن، استاد مدیتیشن در سنت بودائیسم شامبالا و ساکن نیویورک، می‌گوید افرادی که به مدیتیشن مشغولند «با شرایط ناخوشایند دوست می‌شوند». او مؤلف کتاب راه خانه: پویش معاصر طریقت بودایی۸ است. مدیتیشن تکنیکی فراهم می‌کند «برای مواجهه با لحظۀ کنونی آن‌گونه که هست، بی‌آنکه سعی در تغییر موقعیت داشته باشیم».\n بااین‌حال، از نظر دستینو، تمرین منظم مدیتیشن چیزی نیست که افراد کم‌طاقت احتمالاً از عهده‌اش برآیند. او پیشنهاد می‌کند با هیجان به جنگ هیجان برویم. او به این نتیجه رسیده است که حس قدردانی نوعی میانبر روانی برای صبر بیشتر است. دستینو در یکی از مطالعاتش دریافت افرادی که در قالب تمرینْ متنی کوتاه دربارۀ چیزی می‌نویسند که قدرش را می‌دانند، بیشتر تمایل دارند از پاداش‌های کوچک‌تر کنونی به‌خاطر جوایز بزرگ‌تر آتی بگذرند. دستینو می‌گوید، شمارش موهبت‌هایی که دارید -حتی اگر ربطی به تأخیر فعلی نداشته باشند- می‌تواند ارزش عضویت در جامعۀ بشریِ همدل و اهمیت «بی‌شعور نبودن» را به شما گوشزد کند.\n این کاری است که می‌توانم امتحانش کنم. من اخیراً در یک پیاده‌روی با دوست کُندم فهمیدم که بهره‌گیری از خصوصیت قدردانی کار آسانی است. با اشتیاق به شوخ‌طبعی‌های بانمک او، به گردش‌های مفرحی که با هم رفته‌ایم و به دلگرمی‌هایش در دوران سختی می‌اندیشم. وقتی آرام‌آرام به سوی رستوران قدم برمی‌داریم یک لحظه احساس می‌کنم از خشم پیاده‌رو رها شده‌ام. آیا واقعاً ممکن بود چنین سازوکارِ ناسازگاری را به این راحتی اصلاح کنم؟ همان حین که این احساس لطیف را در رستوران تجربه می‌کنم، بی‌آنکه متوجه شوم در درونم خشمی نسبت به پیشخدمت، آشپزخانه و اتوبوس برگشت شکل می‌گیرد. من حتی از خشم خودم خشمگینم؛ انگار می‌خواهد برای همیشه ادامه داشته باشد.\n دفعۀ بعد، بهتر است در خانه پذیرایی کنم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را چلسی والد نوشته است و در تاریخ ۴ آوریل ۲۰۱۹ با عنوان «Why Your Brain Hates Slowpokes» در وب‌سایت نوتیلوس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۵ تیر ۱۳۹۸ با عنوان «زود باش لعنتی! چرا از آدم‌های کُند متنفریم؟» و ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است. •• چلسی والد (Chelsea Wald) نویسندۀ آزادکار ساکن اتریش است و دربارۀ علم، محیط‌زیست و سلامت می‌نویسد.\n[۱] sidewalk rage [۲] Pedestrian Aggressiveness Syndrome Scale [۳] یین و یانگ (yin and yang) در باور چینیان باستان برای اشاره به دوگانگی مفاهیم و نیروهای به‌ظاهر متضاد ولی مکمل به کار می‌روند [مترجم].    [۴] The Institute for Frontier Areas of Psychology and Mental Health (IGPP) [۵] Social Acceleration: A New Theory of Modernity [۶] Time Warped: Unlocking the Mysteries of Time Perception [۷] temporal binding [۸] The Road Home: A Contemporary Exploration of the Buddhist Path\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653781.json b/train/540653781.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a2e9e76fe5c6ff7b721b92cf09b6346303ac2332
--- /dev/null
+++ b/train/540653781.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "رابرت گرین هفت گروهی را معرفی می‌کند که در شبکه‌های اجتماعی آرامشمان را به‌هم‌می‌زنند",
+  "subtitle": "بدانید این افراد از یک قماش نیستند و نمی‌شود با آن‌ها یک‌جور رفتار کرد",
+  "introduction": "معمولاً تلاش می‌کنیم در حضور دیگران مؤدب‌ باشیم و با آن‌ها همدلی کنیم. پشت سرشان می‌توانیم کاملاً رذل باشیم، اما جلوی رویشان سخت است؛ چون احتمالا بلافاصله مجازات می‌شویم. اما اگر حضور فیزیکی افراد و ارتباط رودررویی که مانع رفتار بی‌ادبانه می‌شود را حذف کنیم چه؟ رابرت گرین، نویسندۀ کتاب پرفروش «۴۸ قانون قدرت»، هفت گروهی را معرفی می‌کند که در شبکه‌های اجتماعی، در نبود ارتباط رودرروی کاربران، آرامش بقیه را به‌هم‌می‌ریزند و راه‌هایی برای مهارکردن قدرت مخرب آن‌ها پیشنهاد می‌دهد.",
+  "content": "رابرت گرین، مدیوم — روال آرام و بی‌تنش زندگی اجتماعی همیشه وابسته به پذیرش و پایبندی به محدودیت‌های اساسی و مشخصی برای رفتار بوده است. نمی‌توانیم به‌سادگی هر چه می‌خواهیم بگوییم یا انجام بدهیم یا به افراد توهین کنیم، بدون اینکه برایش تاوانی مثل انزوا، طردشدن و… نپردازیم. یاد می‌گیریم وقتی از اصول اجتماعی تخطی می‌کنیم و زیادی خودخواه می‌شویم، حسی از شرمندگی به ما دست بدهد. همچنین، ذاتاً گرایش داریم در حضور انسان‌های دیگر، با آن‌ها احساس همدلی داشته باشیم. پشت سرشان می‌توانیم کاملاً رذل باشیم، اما جلوی رویشان سخت است که نفرت بورزیم؛ از جنجال به پا کردن هم می‌ترسیم. پس زندگی اجتماعی خودش را با محدودیت‌ها و اصول، حس سرافکندگی و همدلی ذاتی‌مان تنظیم می‌کند و ما انسان‌ها هم کم‌وبیش با آن پیش می‌رویم.\n بااین‌حال، چه می‌شود اگر دیگر مجبور نباشیم محدودیت‌ها را به رسمیت بشناسیم یا به اصول وفادار بمانیم یا با پیامدهای رفتار ضداجتماعی مواجه شویم؟ چه می‌شود اگر دیگر مجبور نباشیم، برای خشن یا بددهان بودن، احساس شرمندگی کنیم؟ و چه می‌شود اگر مؤلفۀ حضور فیزیکی افراد را حذف کنیم که اغلب مانع رفتار بی‌ادبانه می‌شود؟ آن افرادی در بینمان که کنترل خودشان و کنترل گرایش‌های سمی برایشان سخت است، ناگهان دستشان باز می‌شود تا در خودخواهی بی‌مرزشان افراط کنند و زندگی اجتماعی مهیب شود.\n به‌طرق مختلف، این سناریویی است که در رسانه‌های اجتماعی با آن مواجه هستیم، جایی که هیچ اصول واقعی یا محدودیتی برای پایبندی وجود ندارد، نیاز به خودتنظیمی کمی هست و هیچ‌گونه حضور فیزیکی‌ نیست که با آن دست‌وپنجه نرم کنیم. افراد نه‌تنها هیچ تاوانی برای رفتار بی‌ادبانه و سمی‌شان نمی‌پردازند، بلکه می‌توانند افرادی با ذهنیت مشابه پیدا کنند که آن‌ها هم احساس می‌کنند با ممنوعیت‌های فرهیختۀ زندگی اجتماعی اذیت و محدود شده‌اند. آن‌ها می‌توانند نوعی قبیلۀ سمی شکل بدهند که به خودش اعتبار می‌بخشد. این مدل افراد، که اجازه دارند در رسانه‌های اجتماعی آزادانه بچرخند، اغلب تجربۀ زندگی بقیه‌مان را خراب می‌کنند.\n در کنارآمدن با این مدل افراد با وضعیت دشواری روبه‌رو هستیم: آیا ما هم آن‌ها را تحت‌فشار قرار بدهیم، از خودمان در برابر آزارهایشان دفاع کنیم، و ریسک دعوای زشتی را به جان بخریم؟ یا کنار بکشیم و اجازه دهیم بدون اینکه مجازات شوند، به ما حمله کنند؟ جواب این وضع بغرنج اغلب بستگی به طبیعت بی‌کم‌وکاستِ فرد سمی مقابلمان دارد. در ادامه، هفت مدل رایج افراد سمی معرفی می‌شوند که در رسانه‌های اجتماعی با آن‌ها مواجه می‌شویم و مناسب‌ترین استراتژی‌ها برای مقابله یا مدیریتشان نیز گفته می‌شود.\n ۱. حسود مخفی شاید موفقیتی در حوزه یا پروژۀ خاصی داشته باشیم و این موضوع علنی شود. در نقطه‌ای، ناگهان خودمان را زیر حملۀ دوست یا فالوری در رسانه‌های اجتماعی‌مان می‌بینیم. این فرد شاید فقط دوستی مجازی باشد، اما اغلب با ما هم‌حوزه است. شاید سعی کند تناقض‌ها در کارمان یا عیب‌های شخصیتی‌مان یا نقاط منفی آوازه‌مان را نشان بدهد. چون این افراد عموماً متعلق به حلقه یا محیط اجتماعی‌مان هستند؛ این اشارات خیلی بیشتر آزرده‌مان می‌کند. با این فکر تنها می‌مانیم که این از حمله از کجا می‌آید. شاید کمی به خودمان شک کنیم، اما بعد میل به دفاع از خودمان وارد عمل می‌شود و، با حرارت، از موقعیتمان دفاع می‌کنیم و نبردی ادامه‌دار شکل می‌گیرد. بااین‌حال، درنهایت، باز هم کمی احساس ناراحتی می‌کنیم و حسرت می‌خوریم که چرا آن‌قدر درگیر شده‌ایم. شاید حتی حس کنیم دُم به تله داده‌ایم و دعوایی را شروع کرده‌ایم که آن فرد خواهانش بود.\n اینجا اصل سردرگمی واقعی ما دربارۀ منبع و دلیل این حمله است. باید بفهمیم که این مسئله ربطی به حقیقت یا بحثی واقعی ندارد،‌ بلکه نشانۀ حسادت بچه‌گانۀ محضی است که پشت نقدی حق‌به‌جانب پنهان شده است. اکثر اوقات افراد با احساس نهفته‌ای از دلخوری به‌خاطر اینکه بیشتر از آن‌ها موفقیت داشته‌ایم، دوست یا فالورمان می‌شوند. آن‌ها در خفا علاقه‌مند به فرصتی هستند تا یک پله ما را پایین‌تر بکشند؛ به‌دنبال هر قدم کجی از سوی ما هستند تا بتوانند از آن سوءاستفاده کنند.\n ما انسان‌ها ذاتاً مستعد حس حسادت هستیم؛ این حس ناشی از نیاز دائمی‌مان به مقایسۀ منزلتمان با بقیه است. و در بین افرادی که مخصوصاً اعتماد‌به‌نفس ندارند، حسادت ممکن است محرک بخش زیادی از رفتارشان باشد. اما در جهان واقعی، حسودها باید مراقب باشند؛ در حمله به افراد قدرتمند هم‌حوزه‌شان ممکن است تاوانش را بپردازند و اگر تفاوت بین حمله‌کننده و هدف زیادی آشکار باشد، ممکن است خیلی راحت مشخص شود که حسادت ریشۀ حمله است و باعث شرمندگی حمله‌کننده شود، چون احساس قبیحی به نمایش درمی‌آید. اما در رسانه‌های اجتماعی بازی فرق دارد. اغلب سخت است که منزلت نسبی فردی را بسنجیم که به ما حمله می‌کند و درنتیجه سخت‌تر است که تشخیص بدهیم منبع حمله حسادت است. نه‌تنها هیچ عواقبی برای حمله به همتایان یا افراد موفق وجود ندارد، بلکه حسودان مخفی می‌توانند همه نوع توجهی را در این کار به خود جلب کنند و حتی اسمی برای خود دست‌وپا کنند. و اغلب می‌بینند حمله‌هایشان با هجوم حسودان دیگری تقویت می‌شود که بی‌صبرانه منتظر فرصتی هستند تا فرد قدرتمندی را پایین بکشند.\n با درک اینکه حسادت ریشۀ حمله است، راحت‌تر می‌توانیم احساساتمان را کنترل کنیم و هرگونه احساس تشویش یا گناهی که ممکن است داشته باشیم را سرکوب کنیم. درک می‌کنیم که حسودها خطرناک هستند و معمولاً ارزش درگیری ندارند؛ شاید آن‌ها در دعوای عمومی کمتر از ما چیزی برای از دست دادن داشته باشند. وقتی از ذات حمله آگاه شویم، می‌توانیم جلوی خودمان را بگیریم که دم به تلۀ آن‌ها ندهیم. اگر باعث آسیب جدی به حیثیت ما می‌شوند، می‌توانیم مؤدبانه و با خونسردی از خودمان دفاع کنیم: به بی‌منطقی استدلال‌هایشان اشاره کنیم و این آخرین حرفمان دراین‌باره باشد. در صورت لزوم همیشه می‌توانیم پشیمان ظاهر شویم، ظاهراً با آن‌ها موافقت کنیم و با شوخی خودمان را دست بیندازیم و حسادت آن‌ها را فروبنشانیم و خنثی کنیم. در هر اتفاقی، مهم است که بدانیم چه اتفاقی واقعاً در حال رخ‌دادن است تا چنین حق انتخاب‌هایی داشته باشیم.\n\n۲. مهاجم منفعل وسط بحث آنلاینی هستیم که صدایی اجتناب‌ناپذیر ظاهر می‌شود و اظهارنظری می‌کند که کفرمان را درمی‌آورد. آن‌ها جواب بحثمان را می‌دهند که عملی کاملاً مجاز است، اما طوری این کار را می‌کنند که به‌نوعی باعث تمسخر ما و نظراتمان می‌شود، بدون اینکه واقعاً درک کنند در تلاشیم تا چه بگوییم. مثلاً از انواع کلمات دوپهلو برای توصیف موقعیت ما استفاده می‌کنند -‌کنایه‌آمیز، غیراخلاقی، واپس‌گرایانه، ماکیاوللیستی‌- درحالی‌که تظاهر می‌کنند بی‌طرفانه در حال بحث با ما هستند. اگر دقیق به انتقادهایشان نگاه شود، مبهم، توهین‌آمیز و پر از تعمیم‌های نامطمئنی هستند که دفاع از خودمان در برابرشان دشوار است. آن‌ها واقعاً چه می‌گویند؟ یا بحثمان را تا حد مسخره‌ای پیش می‌برند؛ اگر استدلال کنیم که گرمایش جهانی بزرگ‌ترین تهدیدی است که با آن روبه‌رو هستیم و باید برایش کاری کنیم، آن‌ها جواب می‌دهند: «فکر کنم تصمیم گرفته‌ای در غار زندگی کنی یا به دوران اسب‌سواری و درشکه‌سواری برگردی». یا شاید به‌نحوی تحسینمان کنند که طعنه‌ای تلویحی باشد، مثل تعریف از اینکه کتابمان چقدر دارد پول درمی‌آورد که اشاره به این است که از اول با چه هدفی شروع به نوشتن کرده‌ایم.\n یا، با فرض ژستی از برتری اخلاقی، با تکنیک ربط‌دادن، از گناهی قدیمی استفاده می‌کنند. مثلاً، از یک شخصیت تاریخی صحبت می‌کنیم -فرض کنیم طراح مد کوکو شانل- تا توصیف کنیم که چطور فردی، با مهارت، برندی را ساخته است. آن‌ها دخالت می‌کنند تا همه را مطلع کنند که شانل در طول جنگ جهانی دوم با نازی‌ها همدل بوده است؛ اشارۀ ضمنی به اینکه داریم چشممان را روی عیب‌های شخصیتی او می‌بندیم و سربسته تأییدش می‌کنیم. اگر سعی کنیم برای دفاع از خودمان توضیح بدهیم که تمرکزمان فقط بر موفقیتش به‌عنوان یک زن تاجر و درس‌هایی است که می‌توان از او یاد گرفت و اغلب همین کار را در رابطه با شخصیت‌های تاریخی دیگری می‌کنیم که در گذشته‌شان کارهای مشکوکی کرده‌اند -مثل ناپلئون بناپارت، پابلو پیکاسو، جان اف. کندی- آن‌ها متهممان می‌کنند که داریم بحث را عوض می‌کنیم و از زیر سؤال اخلاقی درمی‌رویم. با درک اینکه چنین افرادی چقدر باعث کلافگی‌مان می‌شوند و اینکه تاکتیک‌هایشان چقدر نامطمئن است، می‌فهمیم که با مدل مهاجم منفعل سروکار داریم. آن‌ها، برای استتار، از تمسخر و شوخی استفاده می‌کنند تا تعداد بیشتری از مخاطبان گسترده‌تر رسانه‌های اجتماعی را بازی بدهند؛ انگار این کار باعث می‌شود استدلالشان بهتر بشود. مهم نیست چقدر سخت تلاش کنیم تا مقابلشان بایستیم، آن‌ها وادارمان می‌کنند حرف آخر را بزنیم که برابر با یک «اصلاً هر چیِ» پرخاشگرانۀ منفعلانه است. بحث با آن‌ها مثل این است که سعی کنیم آب در هاون بکوبیم.\n مهاجم منفعل کاملاً شبیه به مدل اول است که در آن حسادت اغلب محرک افراد است. اما برخلاف حسودی که می‌تواند کاملاً رذل باشد، این مدل آدم دوست دارد ظاهر منصف و متمدن خود را حفظ کند: فقط در بحث مشارکت می‌کند. حمله‌هایش غیرمستقیم و توهین‌آمیز است، همیشه جلوی جمع بازی می‌کند، آن‌قدر دنبال به دام انداختمان است تا از کوره دربرویم. در زندگی واقعی، از افرادی که به این شیوه صحبت و بحث می‌کنند، سریع فاصله گرفته می‌شود؛ آن‌ها کاملاً آشکارا آزاردهنده و بی‌ادب هستند و با گذشت زمان افراد را بیزار می‌کنند. اما در رسانه‌های اجتماعی، هیچ‌کس نباید هر روز با آن‌ها سروکار داشته باشد. به نظر می‌رسد آن‌ها رفتار تمسخرآمیزشان را تازه کرده و مخاطبی پیدا می‌کنند.\n با شناخت این مدل افراد که صریح حرف نمی‌زنند، نباید در دام جواب مستقیم به آن‌ها بیفتیم. جواب آتش را باید با آتش داد. بدون اینکه تهاجمی یا عصبانی شوید، از تاکتیکی که استفاده می‌کنند صحبت کنید و با آرامش ذات حمله‌شان را افشا کنید. آینه را مقابلشان بگیرید و، با ربط‌دادن مسائل یا استدلال آدم پوشالی، به‌نحوی گناه را به خودشان برگردانید که ذات نامطمئنشان را آشکار می‌کند و اوضاع را عوض می‌کند و ایده‌هایشان را به تمسخر می‌گیرد.\n \n\n۳. عربده‌کش روشنفکر خودمان را در گفت‌وگو یا بحث با کسی می‌بینیم که اعتمادبه‌نفس فوق‌العاده‌ای از او ساطع می‌شود. سبک نوشتنش هم بسیار پیشگیرانه است. شاید به آدم‌های مهم و برجستۀ روشنفکر مثلاً نوام چامسکی ارجاع بدهد؛ انگار این کار به ایده‌هایش تقدس می‌بخشد. یا به‌صورت متوالی و به سرعت باد با مقداری زیادی آمار، تحقیق و نقل‌قول‌های معروف به گفته‌های تحکم‌آمیزش اعتبار می‌بخشد، آن‌قدر سریع که نتوانیم اعتراض کنیم یا کنترلی بر بحث داشته باشیم. آن‌ها از تعمیم‌ها و زبان‌های مختلف دانشگاهی و علمی استفاده می‌کنند که ظاهراً با موقعیت ما در تناقض است. با چنان باور راسخ و اقتداری بحث می‌کنند که افراد زیاد دیگری تحت‌تأثیر قرار می‌گیرند یا به وحشت می‌افتند و باور می‌کنند که با متفکری مهم روبه‌رو هستند.\n هیچ‌وقت نباید به خودمان اجازه بدهیم این مدل افراد مرعوبمان کنند؛ آن‌ها پهلوان‌پنبه هستند. در رسانه‌های اجتماعی می‌توانند ادای فرد روشنفکری را دربیاورند، اما اگر می‌توانستیم پشت پرده را ببینیم، فردی را می‌دیدیم که غرق در تشویش‌ است. آن‌ها شاید به‌عنوان یک نویسنده، آدم دانشگاهی یا دانشمند به هیچ‌چیز مهمی در حیطۀ ایده‌هایشان نرسیده باشند. افرادِ حقیقتاً موفق اکثراً در استدلال‌هایشان محتاط‌ترند و از بیانات قطعی جان‌به‌لب می‌شوند. این عربده‌کش‌ها شدیداً بر این باورند که جهان هنوز نبوغشان را نشناخته است. در زندگی واقعی، تحمیل دیدگاه‌هایشان با چنین اقتدار و حرارتی مضحک به نظر می‌رسد، چون مشخص است که هیچ موقعیتی در زندگی ندارند که متضمن چنین عظمت روشنفکرانه‌ای باشد. تفاوت بین لحن و منزلت واقعی آن‌ها، زیادی ناجور و خنده‌دار است. اما در رسانه‌های اجتماعی می‌توانند این مسئله را مخفی کنند. اگر به‌دقت به ایده‌های واقعی آن‌ها نگاه کنیم، پشت تمام آن رجزخوانی‌ها، ارزش کمشان را می‌بینیم. آن‌ها روی این حساب می‌کنند که لحن و ژست مقتدرانه‌شان باعث ارعاب افراد شود.\n وقتی مقابل این نوع افراد قرار می‌گیریم، باید پشت ژستشان را بینیم. آن‌ها عموماً اهل شوخی نیستند، مخصوصاً وقتی دارند از ایده‌هایشان صحبت می‌کنند. بنابراین کمی تمسخر از طرف شما عصبانی‌شان می‌کند و به‌سمت حرف‌های احمقانه سوقشان می‌دهد. وقتی وارد بحثی با آن‌ها شوید که از آن می‌ترسند، به تعمیم‌هایشان اعتراض کنید و دربارۀ منابعشان بپرسید، مجبور می‌شوند با چیزی درک‌شدنی که پشت تمام آن انواع زبان وجود دارد، به حرف‌هایشان اعتبار ببخشند. مجبورشان کنید آنچه واقعاً می‌گویند را آشکار کنند تا همه به کم‌مایگی ایده‌هایشان پی ببرند.\n ۴. مبارز عدالت اجتماعی ممکن است کاملاً بی‌غرض شروع شود. وارد بحثی دربارۀ هر موضوعی -چه سیاسی، چه غیرسیاسی- می‌شویم و حرفی می‌زنیم که به نظر خودمان بی‌خطر یا بدیهی است. بعد، ناگهان تحت حملۀ غضب‌آلود کسی قرار می‌گیریم که ما را به بی‌تفاوتی بی‌شعورانه و ایستادگی در مقابل پیشرفت متهم می‌کند. شاید اظهارنظرمان نه حرفی قطعی که اندیشه‌ای گذرا باشد، یا کمی کنایه در آن باشد یا زمینۀ خاصی داشته باشد و به زنجیره‌ای از بحث‌هایی مربوط باشد که در چنین رسانه‌ای نمی‌توانیم با جزئیات توضیحش دهیم. اما فردی که ما را به گناه اخلاقی فاحشی متهم می‌کند فرض را بر این گذاشته است که ما، بدون طعنه یا آن زمینۀ مشخص، اصرار قطعی بر ایده‌هایمان داریم. از این حرف ما تفسیری کرده‌اند که ظاهراً با برافروختگی حق‌به‌جانبه‌شان همخوانی دارد.\n حالا ناگهان خودمان را زیر حمله‌ای از طرف انبوهی از مبارزانی می‌بینیم که ناجوانمردانه با هم بر سرمان خراب می‌شوند و زندگی‌مان را فلاکت‌بار می‌کنند. اگر سعی کنیم با هر چیزی جز یک عذرخواهی مفصل از خودمان دفاع کنیم، فقط خشمشان از بی‌تفاوتی‌مان را شعله‌ورتر می‌کنیم. در واقع حتی عذرخواهی هم از تندی واکنششان نمی‌کاهد. سروکله زدن با چنین مدل آدم‌هایی مشخصاً حساس و کلافه‌کننده است، چون همه‌چیز را سیاه و سفید می‌بینند؛ آن‌ها در طرف خوب هستند و ما در طرف بد. شاید در باورهایشان صداقت داشته باشند، اما آن‌چنان خودشان را با هدفشان تعریف می‌کنند که حس می‌کنند حق دارند خشن‌تر، توهین‌آمیزتر و بی‌تفاوت‌تر از هر چیزی باشند که ما احتمالاً بیان کرده‌ایم. این مقدار ریاکاری اصلاً به چشمشان نمی‌آید (شبیه همین، افرادی را می‌بینیم که علاقه دارند بقیۀ افرادِ ظاهراً زیادی حساس به نقد را «نازک‌نارنجی» صدا بزنند، اما با جزئی‌ترین بحث برعلیه ایده‌هایشان با خشمی حق‌به‌جانب منفجر می‌شوند و متوجه این طنز روزگار نیستند). حقیقت این است که آن‌ها آن‌قدر به توهین حساس هستند که می‌توانند توهین را تقریباً در هر حرفی تشخیص بدهند، حرفی بسیار جزئی که با اصول اعتقادیِ سفت و سخت آن‌ها فرق می‌کند. درواقع، احساس خشم و اینکه آزرده شوند، به آن‌ها نوعی هیجان مخفی می‌دهد و راهی است تا تمام بیزاری شخصی و انزجارشان را تخلیه کنند. این مسئله می‌تواند به نوعی اعتیاد به خشم تبدیل شود.\n در جهان واقعی این مدل افراد تقریباً همه کس را با لحن حق‌به‌جانب و توبیخگرانه و برتری اخلاقی خود رنجانده و بیزار می‌کنند. اما در جهان آنلاین که انبوهی از هم‌رزمانشان پشت آن‌ها هستند، می‌توانند تقریباً بدون مجازات عمل کنند. تصمیم به دفاع از خودمان اغلب خردمندانه‌ترین کار ممکن نیست. وقتی آن‌ها با عبارتی منفی به ما برچسب بزنند، راه‌هایی پیدا می‌کنند تا هر آنچه می‌نویسیم را طوری تغییر بدهند که با تفسیرشان جور دربیاید. یک واکنش احتمالی می‌تواند با شوخی همراه باشد؛ چون آن‌ها عموماً شوخی ندارند، واکنش افراطی نشان می‌دهند و شاید مضحک به نظر برسند، اما حتی این کار هم ممکن است تاکتیکی زیادی خطرناک باشد که جمعیتی را به جانتان بیندازد. بهترین کار این است که خیلی زود، احتمالاً با یک عذرخواهی ملایم، بی‌صدا کنار بکشید و صبر کنید تا فراموشتان کنند و به قربانی بعدی‌شان حمله‌ور شوند.\n ۵. اهل ساز مخالف در ابتدا این مدل آدم شاید نسبتاً سرگرم‌کننده به نظر برسد. در هر بحثی همیشه پنبۀ ایده‌های دیگران را زده و خلاف باورهای مرسوم حرف می‌زنند. حتی ممکن است حرف‌های نیش‌دارش کمی دلچسب به نظر بیاید. اما بعد از مدتی معلوم می‌شود که این همۀ چیزی است که در چنته دارد. آن‌ها فقط دوست دارند با همه‌چیز مخالف باشند و دشمنی به پا کنند. آن‌ها توانایی ذاتی برای شناسایی هرگونه تناقض در بحث‌هایمان و بزرگ‌کردن بیش‌ازحد این تناقض‌ها دارند. هیچ ارزش یا ایدۀ مشخصی ندارند. و این روحیۀ تمسخر و تضاد را با نبوغ اشتباه می‌گیرند.\n در برخورد با این مدل، متوجه می‌شوید که اگرچه می‌توانند شوخی‌های تندی کنند، اصلاً با شوخی‌هایی که به قیمت آبرویشان تمام شود، مهربانانه برخورد نمی‌کنند. دلیلش این است که آن‌ها در عمق وجودشان حس می‌کنند مایۀ کافی ندارند و باید با ژست تدافعی خشمگینانه جبرانش کنند.\n بحث‌کردن با چنین آدم‌هایی بسیار دشوار است. آن‌ها می‌توانند در دفاع از خود خطرناک شوند. برای اینکه ذاتِ سازِ‌مخالف‌زن آن‌ها را از هم بپاشید، واقعاً با آن‌ها موافقت کنید، درعین‌حال کمی استدلالشان را تغییر بدهید و اگر مخالفت کردند، حالا دارند ایدۀ قبلی خودشان را نقض می‌کنند و در دام خودشان افتاده‌اند.\n ۶. تشنۀ توجه در مواجهه با پست‌های این افراد، انگار در حال تعامل با فردی واقعاً برجسته هستیم. آن‌ها در عکس‌هایشان همیشه لبخند به لب دارند و ظاهراً اوقات فوق‌العاده‌ای را سپری می‌کنند. برای تعطیلات به شگفت‌انگیزترین و هیجان‌انگیزترین مکان‌ها می‌روند. مخصوصاً همیشه از بهترین و جدیدترین آرمان‌ها طرفداری می‌کنند. در حین بچه بزرگ‌کردن، دارند چهارمین رمانشان را می‌نویسند و درعین‌حال کسب‌وکار تازه و داغی را شروع می‌کنند. همیشه نقل‌قول‌هایی می‌نویسند که نگرش مثبت و ارزش‌های معنوی را تبلیغ می‌کند و به همه توصیه‌هایی می‌کنند. شاید هم ویدئوها و تصاویری تحریک‌آمیزی پست کنند که آن‌ها را به نظر بسیار خلاق و برجسته نشان می‌دهد.\n بعد از سومین یا چهارمین باری که این پست‌ها و تصاویر را می‌بینید و داستان‌هایشان را می‌خوانید، کمی آزاردهنده می‌شوند. در مقطعی آن‌ها کاری جز دامن‌زدن به تشویش‌هایمان انجام نمی‌دهند: «آیا دارم خوب پیش می‌روم؟ یک رمان هم ننوشته‌ام، چه برسد به اینکه کسب‌وکاری هم شروع کنم». و «توصیه»‌هایشان کفرمان را درمی‌آورد؛ ایده‌هایشان ظاهراً کمی پوچ و تحمیلی است. اگر این روال ادامه داشته باشد، آزردگی‌مان به حسادت و خصومت تبدیل می‌شود.\n\nواقعیت این است که با فردی شدیداً خودشیفته سروکار داریم. آن‌ها از درون تهی هستند و نیاز دائمی به تأیید و تصدیقی دارند تا پیوسته باید با جلب‌توجه انبوهی از فالورها پر شود (حتی اگر مجبور شوند تعدادی دوست و فالور بخرند تا اعداد و ارقامشان را بالا ببرند). در زندگی واقعی، سریع پشت حقه‌بازی‌های چنین آدم‌هایی را می‌بینیم. آن‌ها به آنچه می‌نازند دست نیافته‌اند؛ فقط تفننی دست به ریسک و قمار می‌زنند، مثل هر کس دیگری معمولی و ناراحت بوده و به‌زحمت فردی معنوی هستند. تلاش‌هایشان برای جلب‌توجه کاملاً از روی احتیاج است، اما در دنیای مجازی تشخیص این واقعیت دشوار است. آن‌ها می‌دانند چطور توهم هیجان، موفقیت و خلوص اخلاقی ایجاد کنند.\n این مدل افراد به‌اندازۀ بقیه مخرب یا شرور نیستند؛ درواقع، باید متأسف باشیم که پوچی درونی‌شان آن‌ها را پیش می‌برد. تنها خطرشان تشویش و حسادتی است که در ما به وجود می‌آورد. وقتی آزردگی ایجاد می‌شود، بهترین کار این است که در دنیای مجازی دوستیِ با آن‌ها را قطع کنیم، بدون اینکه بفهمند از نیوزفید حذفشان کنیم و خودمان را در معرض عقاید آزاردهنده قرار ندهیم.\n ۷. ترول پوچ‌انگار ممکن است در هر بحث آنلاینی دربارۀ سیاست یا یک موضوع فرهنگی حساس شرکت کنیم و یا خبری شخصی را در حلقۀ دوستانمان پخش کنیم. ناگهان صدایی با نظر یا تصویری فتوشاپ‌شده دخالت می‌کند که ظاهراً مخصوصاً برای غافل‌گیری و توهین به ما طراحی شده است. با احساس آزردگی از این مزاحمت و کاملاً عصبانی، غریزۀ طبیعی‌مان این است که به‌نوعی جوابش را بدهیم: تشر بزنیم، خجالتش بدهیم و توهین‌های خودمان را فریاد بزنیم.\n فردی که اینجا با آن روبه‌رو هستیم یک ترول معمولی نیست، اما شاید مخرب‌ترین نوع در خانوادۀ ترول‌ها باشد. ترول پوچ‌انگار شبیه به روحیه‌ای است که در مردان بزرگ‌سال مشخصی می‌بینیم، که در عمق وجودشان احساس حقارت و تشویش می‌کنند و برای جبرانش دنبال آسیب‌زدن به افراد و تخریب هر چیز ارزشمندی هستند. این شیوۀ آن‌هاست تا جلب‌توجه کرده و احساس کنند بزرگ‌تر هستند. این تنها شکل قدرتی است که می‌توانند داشته باشند و از اینکه دیگران را کفری کنند و حتی باعث ایجاد تنفر در آن‌ها بشوند، هیجان مفرطی کسب می‌کنند و در همین کار ماهر می‌شوند.\n در زندگی واقعی، افراد بالغی که با نظرات و کارهایشان باعث این نوع آسیب‌های احساسی می‌شوند، عموماً تاوان کارشان را به‌طور واقعی و دردناکی می‌پردازند. پس باید به‌اندازۀ کافی گستاخی و وقاحت داشت تا این‌طور رفتار کرد، وقتی فرد می‌داند که این کار باعث چه خطراتی می‌شود. اما اجرای این مدل بازی به‌شکل آنلاین هیچ جرئتی نمی‌خواهد. حتی فردی با خجالتی‌ترین روحیه، با امنیت ناشی از ناشناس‌بودن، می‌تواند از برون‌ریزی چنین تمایلات بچگانه‌ای برای شورش و دریدگی لذت ببرد. و به همین دلیل، دنیای آنلاین مثل آهنربا این افراد پر از نفرت و سرکوب‌شده را به خود جذب می‌کند.\n ترول پوچ‌گرا شاید تظاهر کند در خدمت یک آرمان یا رهبر است، اما گولش را نخورید. دلایل و احتمالاً باورهای قوی آن‌ها صرفاً راهی برای توجیه و تأمین سرپوشی برای رفتار آزاردهنده‌شان است. آن‌ها دوست دارند بر روی افرادی تمرکز کنند که شاید آن‌ها را زیادی جدی می‌گیرند یا دربارۀ مسائل مشخصی حساسیت نشان می‌دهند که هدف‌های مستعد برای بلوای آن‌ها به شمار می‌آیند. این مدل افراد با این احساس که به‌شدت برتر از افرادی هستند که هدف قرار می‌دهند، خودشان را در مقابل هرگونه فشار همدلی یا احساس گناه آماده می‌کنند. شاید ادعا کنند که این کار را برای «خنده و تفریح» انجام می‌دهند و افرادی که دلخور شده‌اند صرفاً اهل شوخی نیستند و همیشه ذهنشان درگیر بی‌نقص‌بودن است. این حرف کاملاً کنایه‌آمیز است: پشت ماسک مجازی چنین ترول‌هایی، لایه‌هایی از تشویش عمیق وجود دارد و اگر کسی با فاش‌کردن نقص‌هایشان دست بالا را بگیرد، از کوره درمی‌روند. یادتان باشد، پشت آن ظاهر مردانه، روحی لرزان و ترسو قرار دارد که فقط می‌تواند به‌طور ناشناس پرورش پیدا کند.\n همگی با عبارت «بهانه‌ای دست ترول‌ها ندهید» آشنا هستیم. اما حتی بااینکه این را می‌دانیم، عموماً نمی‌توانیم در برابر تشر به آن‌ها و نصیحتشان و اعتراض به بقیه یا جواب‌دادن به توهین‌هایشان مقاومت کنیم. به‌جایش باید مثل آن‌ها افراطی باشیم و با سکوت مطلق با توهین‌هایشان روبه‌رو شویم و حضورشان را کاملاً نادیده بگیریم. کمترین نشانه‌ای از آزردگی یا ناراحتی نشانشان ندهید (سعی کنید به بقیه هم پیام بدهید که همین کار را کنند). این کار شاید ترول‌ها را تشویق کند تا، با نظرات و تصاویر بیشتر، همچنان پیش بروند. باز هم با سکوت به حملاتشان جواب بدهید. خیلی زود، غرغرکنان زیر لب، یواشکی فرار می‌کنند. آن‌ها با بالارفتن و قدرت‌داشتن بر روی احساسات شما رشد می‌کنند و این کار باعث می‌شود احساس بزرگی کنند. در مقابل، به آن‌ها نشان داده‌اید آن‌قدر کوچک هستند که حتی ارزش ندارند خودتان را به خاطرشان به دردسر بیندازید؛ به این ترتیب عمیق‌ترین تشویش‌هایشان را تحریک می‌کنید.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتابشناختی:\nGreene, Robert. The Laws of Human Nature. Viking, 2018\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را رابرت گرین نوشته است و در تاریخ ۷ ژانویۀ ۲۰۱۹ با عنوان «The 7 Types of Toxic People To Avoid on Social Media» در وب‌سایت مدیوم منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۴ تیر ۱۳۹۸ با عنوان «رابرت گرین هفت گروه از افرادی را معرفی می‌کند که در شبکه‌های اجتماعی آرامشمان را به‌هم‌میزنند» و ترجمۀ میترا دانشور منتشر کرده است. •• رابرت گرین (Robert Greene) نویسندۀ آمریکایی است که شش کتابش در سطح جهان پرفروش شده‌اند. آخرین کتاب او قوانین طبیعت بشری (The Laws of Human Nature) نام دارد. او پیش از اینکه به نویسندگی روی بیاورد، حدوداً هشتاد شغل را برای ادامۀ زندگی‌اش آزمود اما آن‌ها را رها کرد. برخی از کتاب‌های او در زندان‌های آمریکا جزء کتاب‌های ممنوعه است و، به گفتۀ خودش، فیدل کاسترو یکی از کتاب‌هایش را خوانده است. برخی از یادداشت‌های او را می‌توان در نیویورکر، نیویورک تایمز، اسلیت و واشنگتن‌پست پیدا کرد. ••• این مطلب برگرفته است از کتاب قوانین طبیعت بشری (The Laws of Human Nature) نوشتۀ رابرت گرین."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653782.json b/train/540653782.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c04df2666a9125642eaecc6630f4eab8b9773324
--- /dev/null
+++ b/train/540653782.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "«خودت باش» توصیهٔ مزخرفی است، چه دختر باشی چه پسر",
+  "subtitle": "مرتب از خودتان بپرسید آیا این همان آدمی است که من می‌خواهم باشم",
+  "introduction": "حدوداً نیمی از عمرم، یک عوضیِ تمام‌عیار بودم. جوانکی با شوخی‌های نچسب و حرف‌های نیش‌دار. دلیلم این بود که «خود واقعی»ام هستم و الکی ادای آدم‌خوب‌ها را درنمی‌آورم. فکر می‌کردم کلاً مشکل از دیگران است. تا اینکه همان‌ها قانعم کردند سری به روان‌پزشک بزنم. آن‌وقت فهمیدم نسخۀ واقعیِ خودم چقدر مزخرف است: اگر خودِ خودم باشم، دوست دارم دائم به استادم توهین کنم، تا لنگ ظهر بخوابم و تمام روز در توییتر بچرخم. واقعاً چرا نباید به تغییر این «خود» فکر کنم؟",
+  "content": "لیا فینیگن، اوتلاین — یکی از بهترین نصیحت‌هایی که شنیدم این بود: «کمتر خودت باش». ماجرا مربوط به سال ۲۰۱۶ بود؛ درست یکی‌دو ماه بعد از آنکه از وب‌سایت گاوکر بیرون آمدم. یکی از دلایلش این بود که جلسه‌ای را به‌شکل زنده از توییتر پخش کردم که در آن رئیسم سرش را به یک چراغ کوبید. من ۲۷ساله بودم و داشتم یک مرحلهٔ تزکیهٔ نفس را تجربه می‌کردم که، از بخت بد، با داشتن مخاطبانی ملی برای نوشته‌هایم همراه شد. نتیجه اصلاً خوب نبود.\n آن زمان، من مفتون این عقیده بودم که هویتِ -به زعم خود- فیلترنشده‌ام را، برای قشر کوچکی از مردم و نخبگان رسانه‌ای، ابراز کنم. فکر می‌کردم اگر مردم از من و حرف‌هایم خوششان نمی‌آید مشکل خودشان است، و من فقط باید خودم باشم. وقتی درمورد مقالات نشریهٔ اسلیت در توییتر پرت‌وپلا می‌گفتم صادقانه حرفم را می‌زدم. وقتی هم در وبلاگ‌ها مطالب نیشدار می‌نوشتم، خودِ واقعی‌ام بودم و درحالی‌که شوخی‌هایم همیشه هم بچسب نبود، حتی یک لحظه به حقانیت آنچه فکر می‌کردم، شک نمی‌بردم.\n «خودت باش» یکی از آن احکام پوچ خودیاری است که وردِ زبان طیف نامتجانسی از هنرمندان است، از گروه راک اودیواسلَیو گرفته تا اپرا وینفری. از آن حرف‌هایی است که عموماً (و از شوخیِ روزگار) پیش از برقراری ارتباط با غریبه‌ها توصیه می‌شود. در مرحلهٔ تزکیهٔ نفسم با خودم فکر می‌کردم یک اعصاب‌خردکن واقعی هستم: آدمی با طنزی گزنده که نباید وقتش با موضوعات مبتذل تلف شود، کسی که شاید دوست داشته باشد در نخستین قرار عاشقانه پیرامون هولوکاست داد سخن سر دهد، یا پیش چشم همه به رئیسش توهین کند، به‌ویژه وقتی طرف مستحق چنین توهینی هم باشد.\n اما بعد، بخشی از من، که سر سازگاری با آن بخش دیگری را نداشت که می‌پنداشتم خود واقعی‌ام است، در عجب بود که چرا هیچ‌کس بعد از اولین قرار عاشقانه دیگر دلش نمی‌خواهد دوباره مرا ببیند، یا چرا مردم فکر می‌کردند ضداجتماعی هستم، یا فرومایه‌ام، یا دشمن نشریهٔ اسلیت. فکرکردن به این موضوع خوشایند نبود. آیا من در انزوا به اصالت خویش دست یافته بودم؟ انزوایی عاری از پذیرش اجتماعی و، شاید مهم‌تر و شرم‌آورتر از آن، عاری از عشق؟ آیا بیش‌ازحد بر خودم اصرار می‌کردم و همین باعث شده بود دیگران درکی هولناک از من داشته باشند؟\n بخت با همگان یار بود که تصمیم گرفتم پیش روان‌پزشک بروم. درخلال یکی از همان جلسات اولیه، درمانگر مهربان من، کسی که ایدهٔ تمامی مقالاتم را مدیون او هستم، گفت به‌راحتی می‌توانم از پیامدهایی پرهیز کنم که «خودبودن» برایم به‌همراه داشته است. تنها کافی بود آن‌چیزی نباشم که فکر می‌کردم «خودبودن» است؛ دلیل اصلی‌اش هم چیزی نبود جز اینکه خودِ پیشینم یک عوضی تمام‌عیار بود. تلاش برای اصیل‌بودن، بیش از آنکه سبب ابرازِ یک خود غیرقابل تغییر در من شود، باعث تولید آن شده بود؛ خودی را تولید کرده بود که دیگر نمی‌خواستم باشم.\n سه سال طول کشید تا به‌طور کامل این مسئله را هضم کردم، اما فکر می‌کنم الآن دیگر در موقعیتی هستم که به شما بگویم چرا «خودت باش» این‌قدر توصیهٔ وحشتناکی است. نخستین مشکلش این است که کاری است غیرممکن: یک خود فراگیر وجود ندارد، یعنی ما از خودهایی گوناگون ساخته شده‌ایم که ازخلال خودآزمایی‌ها و تجربه‌هایی بی‌شمار رخ می‌نمایند. کیرکگور همین حرف را به‌شکلی مبسوط و بامزه چنین گفته است:\n انسان روح است. اما روح چیست؟ روح خود است. اما خود چیست؟ خود ربطی است که خودش را به خودش ربط می‌دهد، یا [به عبارتی باید گفت] در ربط است که ربط خودش را به خودش ربط می‌دهد؛ خود آن ربط نیست، بلکه این است که ربط خودش را به خودش ربط می‌دهد. انسان برنهادی است از متناهی و نامتناهی، از فانی و ازلی، از آزادی و ضرورت؛ به کوتاه آنکه برنهاد است. یک برنهاد رابطه‌ای است میان دو عامل. بااین‌حساب، انسان هنوز یک خود نیست.\n\nمشکل دوم اینجاست که امروزه، در باور عمومی، احساسات و تمایلات را به‌اشتباه خودشناسی تلقی می‌کنند. هایدگر -سرسختانه- معتقد بود آگاهی بر خودِ اصیلمان ازخلال تأمل در میرایی میسر می‌گردد. این همان احساسی است که زمانی دچارش می‌شوید که یک تجربهٔ نزدیک به مرگ را از سر بگذرانید. فیلسوف معاصر، سایمون کریچلی، در نشریهٔ گاردین چنین توضیحش می‌دهد: «اگر می‌خواهیم بدانیم انسانِ اصیل بودن چه معنایی دارد، باید پیوسته زندگی خود را در افق مرگ خویش تصویر کنیم… میرایی همان چیزی است که ما خویشتنِ خویش را در ارتباط با آن شکل داده و می‌سازیم».\n دمِ ویتگنشتاین گرم که نگاهی اجتماعی‌تر به خودشناسی داشت. به‌قول جاناتان بیل، یکی از ویراستاران کتاب ویتگنشتاین و علم‌گرایی۱، ویتگنشتاین «اعتراف را راهی برای گریز از خودفریبی می‌دانست». بیل در نیویورک تایمز می‌نویسد فیلسوفِ ما، هم در نامه و هم رودررو، برای اعضای خانواده و دوستانش اعتراف می‌کرد. احتمالاً ماجرا شبیه به آن قسمت از سریال «سکس و شهر» بود که در آن کری، هرکس را می‌دید، یک‌بند دربارهٔ به‌هم‌زدنش با بیگ حرف می‌زد و دوستانش به او می‌گفتند خودش را به روان‌پزشک نشان دهد.\n حالا که پای زن‌ها به میان آمد، باید گفت برای زن‌ها و دیگر گروه‌های سرکوب‌شده بی‌نهایت دشوارتر است که در جهانی «خودشان باشند» که، در آن، مردان سفیدپوست و نازی‌ها دوره افتاده‌اند تا حقیقت خویش را بیابند (هایدگر هم بدجوری نازی شده بود). فیلسوفان فمنیست معتقدند که زنان مجبور شده‌اند به «دیگریِ» اجتماعی تبدیل شوند؛ لای چرخ تمامی فرآیندهای خودشناسی‌شان چوب گذاشته شده و آن‌ها را به بدن، و نه ذهن، فروکاسته‌اند. سیمون دوبوار می‌نویسد: «مرد سوژه است، مطلق است؛ این یعنی آنکه زنْ دیگری است». جودیت باتلر، در نظریه‌ای مشهور، خود را یک توهم دانست؛ دیانا مایرزِ فیلسوف دیدگاه باتلر را چنین تشریح می‌کند: «یک مبدأ سرگردان و ناپایدار –تلاقی‌گاه متغیر امواج سرگردان و چندگانه- و هویت سکسی/جنسیتی‌شده چیزی نیست جز ’شکلی جسمانی‘، یعنی تقلید و نمایشِ مکرر هنجارهای همه‌جا حاضر».\n به خودم برگردیم. بعد از سال ۲۰۱۷ چه اتفاقی افتاد؟ منظورم زمانی است که تصمیم گرفتم امواج سرگردان خویش را بر این متمرکز کنم که کمتر خودم باشم. صادقانه بگویم، کنارگذاشتن یک شخصیت برآشفتهٔ اینترنت‌محور به‌راستی تسکین‌دهنده است، به‌ویژه اینکه آن‌قدر بی‌قید هم بشوی که اصلاً هیچ حرفی نزنی. خیلی خوب است که افکاری داشته باشی که احساس کنی متعلق به خودت هستند و چیزی درباره‌شان به کسی بروز ندهی، یا تنها برای آن عدهٔ انگشت‌شماری بازگویشان کنی که مطمئنی حرفت را می‌فهمند، یا آن‌ها را در وبلاگی بنویسی که تنها مشتریانش گروهی نخبه از خوانندگان وفادارت، و در رأسشان پدر و پدربزرگت، باشند.\n بگذارید کمی هم در مورد صداقت سخن‌پراکنی کنم. من هم مثل هر روشنفکرنمای عینکیِ بالغ دیگری مدت‌ها خودم را پشت سپر انکار و بی‌احساسی پنهان کرده بودم. بااین‌حال بخشی از یافتنِ بُعد تازهٔ خودم آموختن این بود که صداقتْ کارکردی الزامی در زندگی روزمرهٔ اجتماعی دارد؛ صداقت در زندگی واقعی خوب است (برخلاف زندگی آنلاین که آزاردهنده است).\n کم‌وبیش یک سال قبل یک سگ گرفتم که نقشی اساسی در تبدیل‌شدن من به آدمی کمتر عوضی داشت، چراکه باید سه ساعت در روز مثل بچه‌ها با او صحبت می‌کردم و، وقتی برای قدم‌زدن در خیابان می‌بردمش، مردم جلویم را می‌گرفتند و می‌پرسیدند نژادش چیست و برای دندان افتاده‌اش غش‌وضعف می‌رفتند. من متوجه شدم چقدر لذت‌بخش است که بایستی و به خودت ببالی و دربارهٔ سگت با غریبه‌ها صحبت کنی. چند هفته قبل سگم را به شعبهٔ «یوپی‌اس استور»۲ نزدیک خانه‌ام بردم که در داخل یک داروخانه واقع است. آقایی سالخورده داشت داروهایش را تحویل می‌گرفت و تا چشمش به سگ من افتاد، زد زیر خنده. من هم خندیدم، چون می‌دانم سگم خنده‌دار است و، در ضمن، خنده هم مسری است. بعد او لبخند گل‌وگشادی تحویلم داد تا نشان دهد یک دندان دارد، درست مانند سگ من که یکی از دندان‌های جلویی‌اش افتاده است. به چشم‌های سگم چشم دوخت و گفت: «تو شبیه منی» و بامحبت در آغوشش کشید. لحظه‌ای زیبا بود که باعث شد من دست‌کم یک نصفه‌روز احساس خوبی به زندگی داشته باشم.\n از منظر هایدگری اگر نگاه کنیم، فکر می‌کنم سگم اصالت مرا بیشتر می‌کند چراکه هر روز به این می‌اندیشم که اگر او بمیرد چقدر حال من گرفته خواهد شد، یا اگر من پیش از او بمیرم، چه کسی آن‌گونه دوستش خواهد داشت که من دارم. اکنون که پیوسته به مرگ می‌اندیشم، اصرار به اینکه برای اسلیت توییت کنم «دهنت رو ببند» احمقانه به نظر می‌رسد. این یعنی بی‌خیالِ آن بخشی از مغزم که به‌شکلی وسواسی از اینترنت عصبانی است و نیاز دارد در اینترنت به دیگران بگوید چقدر از اینترنت عصبانی است.\n خدا جان، یعنی حالا این ریختی‌ام؟ یک سگ‌بازِ مکُش‌مرگِ‌مای چندشِ احساساتی؟ یعنی سگم بود که مرا از تباهی حرفه‌ای و شخصیتی نجات داد؟ او بود که یادم داد چگونه عشق بورزم؟ بلا به دور! داروهای روان‌پزشکی هم، در کنار جلسات روان‌درمانی که قبلاً گفتم، فوق‌العاده کمک کردند. بااین‌حال، بدون شک درآغوش‌گرفتن آن فرشتهٔ عزیزم سدِ راه خودیابی نبوده است.\n ویراستار متن از من پرسید که آیا این حکم «خودت باش» تأثیر منفی هم بر فرهنگ داشته است؟ پاسخ صددرصد مثبت است. ایمیلی به ویلیام سوان، استاد روان‌شناسی در دانشگاه تگزاس در آستین، فرستادم و از او خواستم جمله‌ای بهتر از «خودت باش» پیشنهاد دهد. پاسخ او خیلی خوب و مرتبط با نوشته پیشِ‌رو بود. او گفت: «یک نصیحت خوب، برای آن‌هایی که فکر می‌کنند ’خودت باش‘ چیز خوبی است، این است که سخنرانیِ رهبر جهان آزاد را در آخرهفتهٔ گذشته نگاه کنند. اگر به برخی افراد مجوز بدهیم که خودشان باشند، نتیجه‌اش می‌شود همین سخنرانی‌هایی که دیدنشان مثل شکنجه است».\n من از کارشناسان دیگری هم پرسیدم که به‌نظرشان چه توصیه‌ای از «خودت باش» بهتر است؟ سایمون کریچلی، که پیش‌تر ذکرش آمد، چند جمله پیشنهاد داد: «’در جهان باش‘ چطور است؟ یا ’فکر نکن، بنگر‘ یا ’روی به‌سوی بیرون کن، نه درون‘ یا ’خوب مشاهده کن و چشم بر تردیدهایت ببند‘، چیزهایی از این قبیل».\n دوستم جان، که لطف کرد و درخلال نوشتن این مقاله بسیاری از نظریه‌های هایدگر را برایم توضیح داد (بنابراین اگر جایی را اشتباه کردم لطف کنید و بروید یقهٔ او را بگیرید)، گفت: «مرتب از خودتان بپرسید آیا این همان آدمی است که من می‌خواهم باشم؟».\n و دست‌آخر اینکه دوست دیگرم کِلی، کسی که هیچ‌وقت خودش را درگیر کل‌کل‌های توییتری نکرده، و هیچ‌وقت هم به یک آدم نگفته است ’دهنت رو ببند‘ (فقط به مترو نیویورک می‌گوید) یک دیدگاهِ مخالف جالب برای آن‌هایی پیشنهاد می‌دهد که شخصیتی پرهیاهو و نیش‌دار ندارند، یعنی همان‌هایی که شاید لازم باشد بیشتر خودشان باشند، نه کمتر:\n متأسفانه من فکر می‌کنم بهترین توصیه را نایکی می‌کند، و آن توصیه این است: «فقط انجامش بده». «خودت باش» حرف مزخرفی است، چراکه شما معمولاً زمانی خودتان هستید که به بدترین تمایلاتتان می‌پردازید. اگر قرار بود من «خودم باشم» تمام مدت در تخت‌خواب می‌ماندم و با هیچ‌کس هم حرف نمی‌زدم؛ این خودِ خودمم. خیلی وقت‌ها بوده که من از ترسِ شکست یا تحقیر فلج شده‌ام، و دوستی‌ها و تجربه‌ها و موضوعات شغلی زیادی را به این دلیل از دست داده‌ام که بسیار عصبی و خجالتی هستم. اما این دقیقاً همان لحظه‌ای است که «فقط انجامش بدهٔ» نایکی ظاهر می‌شود. تمام چیزهای خوبی که دارم را به این دلیل به دست آورده‌ام که دوباره و دوباره و دوباره سعی کرده‌ام تا دقیقاً آنچه را انجام بدهم که می‌خواهم. یا چون به چیزهای مرعوب‌کننده جواب مثبت داده‌ام؛ آن هم درست در لحظه‌ای که با ناامیدی می‌خواستم دست رد به سینه‌شان بزنم. فکر می‌کنم «فقط انجامش بده» توصیه خوبی است.\n پس بفرمایید. «خودت باش» توصیهٔ بدی است، به‌ویژه اگر آشغال‌کله باشید، اما احتمالاً حتی اگر نباشید هم باز توصیهٔ بدی است. حالا می‌خواهم، با همان لحن بی‌پرده و بلندنظر و خوداندیشانه‌ای که این قطعه را نوشتم، حرف آخرم را بزنم. می‌خواهم به آن ویراستاری که در سال ۲۰۱۵، وقتی داشتیم قهوه می‌خوردیم و دربارهٔ آیندهٔ شغلی حرف می‌زدیم، به من گفت تو «مشکل شخصیتی داری»، بگویم: «دهنت رو ببند».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را لیا فینیگن نوشته است و در تاریخ ۶ مارس ۲۰۱۹ با عنوان «Be yourself is terrible advice»  در وب‌سایت اوتلاین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۷ اردیبهشت ۱۳۹۸ با عنوان «’خودت باش’ توصیهٔ مزخرفی است، چه دختر باشی چه پسر»‌ و ترجمۀ آرش رضاپور منتشر کرده است. •• لیا فینیگن (Leah Finnegan) نویسنده و دبیر اجرایی وب‌سایت اوتلاین است. او برای بیشتر نشریات انگلیسی‌زبان همچون نیویورک تایمز و هافینگتن پست نوشته است. او، در وبلاگ شخصی‌اش، نوشته است: «لااقل یک وبلاگر دربارهٔ نوشته‌هایم این‌طور می‌گوید: ‘بهترین چیزی که این روزها از یک مبتلا به سوءهاضمه گیرتان می‌آید’».\n[۱] Wittgenstein and Scientism [۲]  UPS store: بزرگ‌ترین شرکت جهان درزمینهٔ ارائهٔ خدمات پست، پرینت، حمل‌ونقل، بسته‌بندی و مانند آن [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653783.json b/train/540653783.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b5ebbe87275f4134d133bedca887eb348151fa8a
--- /dev/null
+++ b/train/540653783.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "وقتی بچه‌مان می‌پرسد: به چه حقی عکس‌هایم را در اینترنت گذاشتی؟",
+  "subtitle": "دختر کوچکم از من خواسته دیگر چیزی از روابط مادر و دختری‌مان در اینترنت ننویسم؛ ولی من نمی‌توانم",
+  "introduction": "این روزها که شبکه‌های اجتماعی مالامال از عصبانیت است، کاربرانی که دربارۀ کارهای بچه‌های کوچکشان می‌نویسند، مثل آب خنکی هستند که برای چند لحظه آراممان می‌کند. بچه‌ها بامزه‌اند و حتی مشکلات و سختی‌هایی که تجربه می‌کنند، شیرینی خودش را دارد. اما در یک چشم‌به‌هم‌زدن، بچه‌ها بزرگ می‌شوند و خودشان سراغ اینترنت خواهند آمد. آن‌وقت کافی است نام شما یا خودشان را جستجو کنند تا همه چیز به هم بریزد. نویسنده‌ای که سال‌هاست دربارۀ والدگری می‌نویسد، از این تجربه حرف می‌زند.",
+  "content": "کریستی تیت، واشنگتن پست — دختر کلاس چهارمی‌ام، از پشت لپ‌تاپی که به او هدیه داده‌ایم، می‌گوید: «این خفن‌ترین کریسمس زندگی منه». بعد از سه سال التماس برای موبایل، تبلت یا کامپیوتر، تسلیم شدیم و لپ‌تاپ ساده‌ای با امکان نظارت والدین برایش خریدیم.\n ابتدا تصور می‌کردیم وسیله‌ای برای انجام تکالیف مدرسه و یادگیری کار با صفحه کلید است. از روی شور و شوق وافری که داشت می‌شد فهمید که خودش آن لپ‌تاپ را وسیله‌ای برای تماشای برنامه‌های مورد علاقه‌اش و عقب نماندن از زندگی عاشقانه زک افران۱ می‌داند. بعد از سال‌ها گریه و زاری به‌ خاطر اینکه «تنها بچه‌ای» است که وسیله‌های الکترونیکی ندارد، حال و هوای سراپا قدردانی و شوق او برایمان تازگی داشت.\n این حالت ۱۴ ساعت دوام داشت.\n روز بعد از کریسمس چمباتمه زد تا با لپ‌تاپش کار کند. قدم اول: اسم من را در اینترنت جستجو کرد. قدم دوم: سراسیمه به سمتِ اتاق من دوید و لپ‌تاپی را که از نویی برق می‌زد، پرت کرد طرف من.\n و فریاد کشید «این چه وضعشه؟» صفحه پر از تصاویر خودش بود، دوران نوزادی، چهار دست و پا رفتن، سال‌های قبل از مدرسه و… هر یک از آن‌ها، عکس مطلبی وبلاگی بود که دربارۀ موضوع والدگری نوشته بودم. «چرا عکس‌های من رو توی اینترنت گذاشتی؟» دوست داشت بداند و حق هم داشت.\n سال‌ها پیش، وقتی انتشار مقالات و دادن عکس‌های خانوادگی به سردبیرها را آغاز کردم، روزی را تصور می‌کردم که بچه‌هایم به خاطر آنچه نوشته‌ام در مقابلم بایستند. در آن زمان، مقالات والدینی با بچه‌های بزرگ‌تر را خوانده بودم که از نظر اخلاقی، استفاده از ماجراها یا عکس‌های بچه‌هایشان را به عنوان مواد خام مقاله‌هایشان، سبک و سنگین می‌کردند، اما بچه‌های من آنقدر کوچک بودند که اهمیتی نداشت درباره نحوۀ غذاخوردن و خوابیدن و بدسلیقگی‌شان در انتخاب لباس چه می‌گفتم. یادم می‌آید به این می‌اندیشیدم که روزی بالاخره مجبور خواهم شد دربارۀ کارهایم توضیح دهم. اما وقتی واقعاً آن روز رسید، حرفی برای گفتن نداشتم.\n\nآن لحظه، کمی مِن‌مِن کردم، سعی داشتم زمان بخرم تا بتوانم برگردم و کارهایی را که آن پدر و مادرها توصیه کرده بودند مطالعه کنم. اما تیرم به سنگ خورد و ‌حقیقت را برایش گفتم: اینکه دربارۀ‌ خانواده‌ام مقالاتی می‌نوشتم و گاهی یک عکس هم می‌گذاشتم. آرام نشده بود. قول دادم و گفتم «دیگر بدون اجازه‌ات این کار را نمی‌کنم».\n می‌خواست بداند می‌توانم مطالب و عکس‌ها را از اینترنت پاک کنم یا نه. به او گفتم این کار ممکن نیست. آه بلندی کشید و در را به هم کوبید و رفت. اولین گفت‌وگوی جدی‌ام با او یادم آمد، در مورد این صحبت می‌کردیم که اینترنت همیشگی است، آن روز فکر می‌کردم موضوع مطالب ارسالی او است، نه چیزهایی که من فرستاده‌ام.\n نگاهی به بعضی از نوشته‌های قدیمی‌ام انداختم و به نظرم هیچ یک خجالت‌آور نبودند،‌ البته شاید دخترم در این زمینه با من مخالف بود. چند سال پیش،‌ دربارۀ شکستی در زندگی اجتماعی‌اش مطلبی نوشته بودم: دختری که او را بهترین دوست خود می‌دانست، ناگهان با او قهر کرده بود و حرف نمی‌زد. من از دیدگاه یک مادر، دربارۀ‌ این تجربه نوشته بودم؛ مادری که می‌کوشید بدون افتادن در دامِ کلیشه‌های ضددخترانه دربارۀ‌ دخترانِ به اصطلاح بدجنس، به دخترش کمک کند تا مشکلی را از سر بگذراند، اما شاید او دوست نداشت قسمت‌های تلخ گذشته‌اش در اینترنت پخش شوند.\n بی‌اختیار قول می‌دهم که دیگر هرگز دربارۀ او چیزی ننویسم. در بیشتر مقالاتی که در این موضوع پیدا کرده‌ام، وقتی بچه‌ها به سن خاصی رسیده بودند، نویسندگان ناگهان نوشتن دربارۀ آن‌ها را کنار گذاشته بودند. این نوع نوشتن را کنار گذاشته بودند تا از حریم خصوصی بچه‌هایشان حفاظت کنند یا به گفتۀ دارلنا کانا «میل آن‌ها به این حریم خصوصی را حفظ کنند، تا وقتی بزرگ می‌شوند چیزی از حریم خصوصی باقی مانده باشد که از آن صیانت کنند».\n به این رویکرد احترام می‌گذارم و می‌فهمم که برای بسیاری از نویسندگان جواب می‌دهد، اما من نمی‌توانم چنین قولی بدهم. مطمئناً دخترم آنقدر بزرگ شده که لازم باشد از قبل به او خبر دهم یا حق وتوی عکس‌ها و نظردادن دربارۀ حجم محتوا را داشته باشد، اما کار من در پرداختن به مادرانگی و نوشتن دربارۀ آن تمام نشده است. و بعضی مواقع داستان‌های من به‌طور تفکیک ناپذیری با تجربه‌های او گره خورده است.\n اینکه قول بدهم دیگر دربارۀ او ننویسم، بدین معناست که بخشی حیاتی از خودم را خاموش کنم، کاری که لزوماً برای من یا او مفید نیست. پس برنامه‌ام این است که یک مسیر میانه را طی کنم،‌ اینکه دربارۀ حد و مرزِ داستان‌هایی که می‌نویسم و عکس‌هایی که از او می‌گذارم با هم گفت‌وگو کنیم. این کار روند گفت‌وگوها و تعهدات دشواری را در پی خواهد داشت. اما من دشواریِ راه میانه را به جان می‌خرم و تسلیم نمی‌شوم، حسی که تا حدی به سبب فشار فرهنگی بر مادران است و از آن‌ها می‌خواهد همواره برای فرزندانشان از خودگذشتگی کنند. من به عنوان مادر قرار نیست کاری انجام دهم که بچه‌هایم را ناامید یا ناراحت می‌کند، به‌ویژه به خاطر چیزی مانند کار خلاقانۀ خودم. کریستین اورگان توصیف کرده است که «انگار خودمان داریم تصویری غیرواقعی از مادر را خلق می‌کنیم، ابرانسانی وارسته و سراپا بخشندگی و دانایی که با کمال میل تکۀ آخر پای سیب را دست نمی‌زند تا بچۀ چشم درشتش با لپ‌های پر آن را هم بخورد». مطمئناً راهی هست که بتوان آن تکه کیک را برش زد؛ آن وقت من می‌توانم دربارۀ مادری به گونه‌ای بنویسم که به احساسات دخترم توجه کنم و حد و مرزهای او را محترم بدانم. اما اگر خیلی ساده مادربودن را به عنوان موضوعی ممنوعه قرنطینه می‌کردم، هرگز حرف‌های همدیگر را نمی‌‌فهمیدیم.\n\nدخترم دلش نمی‌خواهد مادرش نویسنده باشد، اما من نویسنده هستم. قطع‌کردن بخش‌هایی از تجربۀ من در رابطه‌مان همانقدر موهن است که نوشتن دربارۀ ‌دخترم بدون ملاحظۀ احساسات و حریم خصوصی او.\n حالا، توافق کرده‌ایم که بدون اجازۀ او عکسی را برای انتشار نفرستم و در خصوص هر عکسی خودش حق وتوی کامل دارد. در خصوص محتوا، من موافقت کردم پیش از نشر برای او توضیح دهم که دربارۀ چه چیزی می‌نویسم و حقایق مرتبط با او را در متن خود به صورت حداقلی ذکر کنم. هنوز قول نداده‌ام که بتواند کارم را ویرایش کند، اما توافق کرده‌ایم که شاید در آینده چنین امکانی فراهم شود. او همچنین تقاضا کرد به جای استفاده از نام اصلی‌اش، او را با نام مستعاری که خودش انتخاب کرده، راشل، یاد کنم و من ملاحظات لازم را در این خصوص دارم.\n البته یک مسئله که صراحتاً می‌گویم این بود که هرگز چیزی دربارۀ‌ زاک افرون نخواهم نوشت. این قولی است که مایلم بر سر آن بمانم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کریستی تِیت نوشته است و در تاریخ ۳ ژانویه ۲۰۱۹ با عنوان «My daughter asked me to stop writing about motherhood. Here’s why I can’t do that» در وب‌سایت ‌واشنگتن پست منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱ مهر ۱۳۹۸ با عنوان «وقتی بچه‌مان می‌پرسد: به چه حقی عکس‌هایم را در اینترنت گذاشتی؟» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است. •• کریستی تِیت (Christie Tate) وکیل و روزنامه‌نگاری است که در شیکاگو زندگی می‌کند. نوشته‌های او در نیویورک تایمز، واشنگتن پست، شیکاگو تریبون و دیگر مطبوعات به انتشار رسیده است.\n[۱]  هنرپیشه و خواننده آمریکایی.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653784.json b/train/540653784.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..5cc3271c43516123c99f7ad9a103184b9630e179
--- /dev/null
+++ b/train/540653784.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اگر به‌دنبال آرامش بدوید، شاید خود واقعی‌تان از دست برود",
+  "subtitle": "ذهن‌‌آگاهی می‌گوید به همانچه از راه می‌رسد توجه کنید، ولی خودتان را زیادی در دام افکار نیندازید. چقدر می‌توانیم به این روش مطمئن باشیم؟",
+  "introduction": "«چشمتان را ببندید و سعی کنید، همان‌طور که به ابر در آسمان نگاه می‌کنید، بر احساساتتان تمرکز کنید. یا مثلاً شکلاتی در دهان بگذارید و تلاش کنید ذره‌ذرۀ آن را با تمام بافت زبانتان بچشید». این تمرین‌ها تجربۀ مشترکِ اغلب کسانی است که در جست‌وجوی آرامش از این کلاس به آن کلاس می‌روند. به این تمرین‌ها اصطلاحاً می‌گویند «ذهن‌آگاهی»، که ادعایش این است که فارغ از هرگونه ایدئولوژیِ خاصی می‌تواند ذهن شما را آرام کند و در مواجه با هر مشکلی به دادتان برسد. اما این ماجرا روی دیگری هم دارد: این تمرین‌ها پیش‌فرض‌های فلسفی پنهان و بعضاً دردسرسازی دربارۀ درک ما از خودمان دارند.",
+  "content": "ساهانیکا راتنایاکه، ایان — سه سال پیش، زمانی‌که در مقطع کارشناسی ارشدِ رشتۀ فلسفه در دانشگاه کمبریج درس می‌خواندم، حال‌آگاهی مثل هوا انگار همه‌جا را گرفته بود. بخش روان‌پزشکی، با همکاریِ خدمات مشاورۀ دانشگاه، پژوهش گسترده‌ای دربارۀ تأثیرات حال‌آگاهی به راه انداخته بود. به نظر می‌رسید هرکسی که می‌شناختم به‌نوعی درگیر قضیه بود: آن‌ها یا مرتب در کلاس‌های حال‌آگاهی شرکت می‌کردند و با وظیفه‌شناسی برگه‌های نظرسنجی را پر می‌کردند یا، مثل من، بخشی از یک گروه کنترل بودند که گرچه در کلاس‌ها شرکت نمی‌کردند، خود را در این جنون گرفتار می‌یافتند. ما در خانۀ غریبه‌ها جمع می‌شدیم تا در ساعات نامعمول مراقبه کنیم و با اشتیاق دربارۀ تجربیات مراقبه‌ای خود بحث کنیم. زمانۀ عجیبی بود.\n من که در نیوزیلند و سری‌لانکا بودایی بار آمده‌ام، با مراقبه سرگذشتی طولانی دارم. هرچند همچون بسیاری از «کاتولیک‌های فرهنگی»۱، مشارکت من اغلب سطحی بود. در کودکی، هرگاه والدینم مرا به معبد می‌کشاندند حوصله‌ام به‌نحو تحمل‌ناپذیری سر می‌رفت. اما در دانشگاه به روان‌درمانی روی آوردم تا بتوانم با استرسِ محیط دانشگاهی کنار بیایم. همان‌طور که انتظارش می‌رفت جذب مکاتب و رویکردهایی می‌شدم که نشانی از تأثیرات فلسفه و مراقبۀ بودایی دارند و یکی از آن‌ها حال‌آگاهی۲ بود. طی سال‌های پیش و طی مصیبت کمبریج، درمانگرها به من زرادخانه‌ای از فنون مرتبط با حال‌آگاهی آموخته‌اند. به من یاد داده بودند تا تنفسم را مشاهده کنم، در بدنم مداقه و به دامنۀ حواس آن توجه کنم، و بازی افکار و احساسات را در ذهنم مشاهده کنم. تمرین اخیر اغلب شامل نوعی تصویرپردازی است که در آن از فرد خواسته می‌شود تا به افکار و احساساتش همچون ابرهایی در آسمان یا برگ‌هایی شناور بر یک رودخانه بنگرد. یک فعالیت محبوب (هرچند من خود هرگز آن را امتحان نکردم) شامل خوردنِ حال‌آگاهانۀ دانه‌ای کشمش است، به‌نحوی که شما به‌دقت تجربۀ حسیِ آن را مشاهده کنید، از آغاز تا پایان: تغییراتِ بافت، مزه‌ها و بوهای متفاوت.\n در پایان پژوهش کمبریج، متوجه شدم که آرام‌تر و آسوده‌ترم و توانایی بیشتری برای کناره‌گرفتن از احساسات طاقت‌فرسا دارم. یافته‌های پژوهشْ تجربۀ من را منعکس می‌کرد؛ نتیجۀ یافته‌ها این بود که مراقبۀ منظمِ حال‌آگاهی سطوح استرس را کاهش می‌دهد و موجب انعطاف‌پذیری می‌شود. اما از طرفی نیز به‌وسیلۀ خوشه‌ای از احساساتی که نمی‌توانستم به‌درستی آن‌ها را شناسایی کنم، به دردسر افتادم. مثل این بود که انگار دیگر نمی‌توانستم عواطف و افکار خودم را بفهمم. آیا فکر می‌کردم مقاله‌ای که به‌تازگی نوشته‌ام بد است چون استدلال آن معیوب است، یا اینکه صرفاً از بابت ضرب‌الاجل نزدیک‌شوندۀ آن مضطرب بودم؟ چرا این‌قدر احساس ناکافی‌بودن می‌کردم؟ سندروم دغل‌بازی بود یا افسردگی، یا اینکه من برای این نوع از پژوهش مهرۀ مناسبی نبودم؟ نمی‌توانستم بفهمم آیا افکار و احساسات مشخصی که داشتم صرفاً به‌دلیل استرس‌داشتنم و تمایل به تسلیم‌شدن به افکاری نمایشی‌اند، یا به این خاطرند که دلیل خوبی برای فکرکردن و احساس‌کردنشان وجود دارد. در تمرین حال‌آگاهی که [آموخته و] پرورانده بودم، و شیوه‌اش در ترغیب من به درگیرشدن با احساساتم، چیزی وجود داشت که باعث می‌شد به‌طرز فزاینده‌ای با خودم و زندگی‌ام احساس بیگانگی کنم.\n طی سال‌های بینابین، دربارۀ این تجربه وسواسی شده بودم، تاآنجاکه تحصیل در مقطع دکترا در گرایشی کاملاً مجزا در فلسفه را رها کردم و خود را توی دردسر فرایند جان‌فرسای پذیرش در مقاطع پایین‌تر انداختم تا فقط بتوانم بفهمم چه اتفاقی افتاده است. دنبال‌کردن سرنخی از متون کهن بودایی تا کتاب‌های تازه‌تر دربارۀ مراقبه را آغاز کردم تا ببینم ایده‌ها چگونه به جنبش معاصر حال‌آگاهی کوچیده‌اند. آنچه کشف کرده‌ام دلالت‌های نگران‌کننده‌ای در رابطه با نحوۀ ترغیب ما توسط حال‌آگاهی برای برقراری ارتباط با افکار، احساسات و اساساً درکمان از خویشتن دارد.\n زمانی اهالی اروپا و آمریکای شمالی برای فهم خویشتن به دین یا فلسفه رجوع می‌کردند و اینک به‌نحو فزاینده‌ای از روان‌درمانی و خویشاوندان آن استقبال می‌کنند. جنبش حال‌آگاهی نمونۀ بارزی از این تغییر در عادات فرهنگیِ بررسی و تعمق در خویشتن است. آنچه در فنون حال‌آگاهی مشترک است، به‌جای تعمق در خویشتن، شیوه‌ای به‌خصوص است برای پرداختن به رویدادهای زمان حال که اغلب چنین توصیف می‌شود: «آگاهی از زمان حال بدون قضاوت». رهروان از درگیرشدنِ انتقادی یا ارزیابانه با تجربه‌هایشان دلسرد می‌شوند و اغلب آشکارا به آن‌ها آموخته می‌شود تا به محتوای افکار خود بی‌اعتنایی کنند.\n مثلاً در هنگام خوردن کشمش تمرکز، به‌جای اینکه بر تأمل دربارۀ این باشد که شما کشمش دوست دارید یا نه -‌یا به‌خاطرآوردن جعبه‌های قرمزرنگ کوچک کشمش که در وعده‌های ناهار مدرسه به شما می‌دادند و از این قبیل‌-، بر فرایند مصرف آن است. به‌همین‌ترتیب، هنگام تمرکز بر تنفستان یا مداقه در بدنتان، باید روی آن فعالیت تمرکز کنید نه اینکه جریان افکارتان را دنبال کنید یا تسلیم احساسات ملال و استیصال شوید. هدف این نیست که درنهایت هیچ فکر یا احساسی نداشته باشید، بلکه این است که به هر آنچه از راه می‌رسد توجه کنید و با همان سبُکی اجازۀ گذشتن به آن بدهید.\n\nیکی از دلایلی که ذهن‌آگاهی چنین مخاطبان مشتاقی یافته این است که خود را به ردایی از خنثاییِ ارزشی۳ آراسته است. جان کابات‌زین، یکی از نیاکان بنیان‌گذار جنبش ذهن‌آگاهی معاصر، در کتابش، هرجا که می‌روی۴ (۱۹۹۴)، ادعا می‌کند ذهن‌آگاهی «نه با هیچ باوری تداخل دارد… -چه باور مذهبی چه  علمی- و نه در تلاش است تا به شما چیزی قالب کند، به‌خصوص یک نظام اعتقادی یا ایدئولوژیک». کابات‌زین و پیروان او مدعی‌اند که، در کنار کاهش استرس، تمرین‌های ذهن‌آگاهی می‌توانند کمکی باشد برای تسکین دردهای جسمانی، درمان بیماری‌های روانی، افزایش بازدهی و خلاقیت و فهم ما از خویشتن «حقیقی» خود. ذهن‌آگاهی به پاسخی قوارۀ تن همه برای مجموعه‌ای از امراض مدرن تبدیل شده است: چیزی ازلحاظ ایدئولوژیک معصوم، که به‌سادگی در زندگی همه، بدون توجه به زمینه و سابقه و باورها و ارزش‌های فرد، می‌گنجد.\n بااین‌وجود ذهن‌آگاهی نیز بدون منتقد نمانده است. نحوۀ پیوند آن با آیین بودایی، به‌خصوص تمرین‌های مراقبۀ آن، ماجرای جنجالیِ ادامه‌داری است. محققین آیین بوداییْ جنبش معاصر ذهن‌آگاهی را به هر چیزی، از بازنمایی نادرست این آیین گرفته تا اقتباس فرهنگی آن، متهم کرده‌اند. کابات‌زین، با ادعای اینکه ذهن‌آگاهی حقیقت آموزه‌های اساسی آیین بودایی را نمایش می‌دهد، آب را بیش‌ازپیش گل‌آلود کرده است. اما منتقدین می‌گویند که جنبه‌های بدون قضاوت ذهن‌آگاهی درحقیقت در تضاد با مراقبۀ بودایی قرار دارند، مراقبه‌ای که در آن به افراد آموخته می‌شود تا فعالانه تجربه‌های خود را ارزیابی کرده و با آن‌ها در سایۀ آموزه‌های بودایی درگیر شوند.\n دیگران به این اشاره می‌کنند که اهداف روان‌درمانی و ذهن‌آگاهی قابل مقایسه با انگاره‌های مرکزی آیین بودایی نیستند: مثلاً، بااینکه روان‌درمانی ممکن است بکوشد تا از رنج بکاهد، آیین بودایی رنج را مفروضی چنان ژرف و جای‌گرفته می‌داند که هدف انسان باید به‌کل فرار از چرخۀ محنت‌بار تولد دوباره باشد. جبهۀ سومی از حمله می‌تواند در لقب «مَک‌ذهن‌آگاهی»۵ خلاصه شود. منتقدینی همچون دیوید فوربز که نویسنده است و رونالد پرسر، استاد رشتۀ مدیریت، استدلال می‌کنند که همزمان بااینکه ذهن‌آگاهی از حوزۀ درمان به حیطۀ مُدِ روز حرکت کرده است، کالایی‌سازی و بازاریابی، نسخه‌های آبکی، و فاسدی از آن تولید شده است؛ این نسخه‌ها ازطریق برنامه‌های موبایلی مثل هِداسپیس و کام در دسترس‌اند و به‌عنوان موضوع درسی در مدارس، دانشگاه‌ها و دفاتر کاری تدریس می‌شوند.\n گله‌های من از ذهن‌آگاهی از قسمی دیگر، هرچند مرتبط است. ذهن‌آگاهی با این مدعا که علاجی چندمنظوره و چندکاربره برای تمام موقعیت‌هاست، امر دشوار فهم خویشتن را زیادی ساده‌سازی می‌کند. ذهن‌آگاهی بسیار بی‌دردسر در فرهنگ راه‌حل‌های فناورانه، جواب‌های ساده و هک‌کردنِ خود می‌گنجد، فرهنگی که در آن همۀ ما می‌توانیم به‌جای اینکه ببینیم اصلاً چرا این‌قدر از زندگی‌هایمان ناخشنودیم، صرفاً با محتویات ذهنمان کلنجار برویم تا مشکلات را حل کنیم. هرچند، همان‌طور که من از تجربۀ خودم دریافتم، صرفاً تماشای افکار و احساسات خود کافی نیست. برای فهم اینکه چرا ذهن‌آگاهی به‌طور  یگانه‌ای برای پروژۀ فهم واقعیِ خویشتن نامناسب است، باید مفروضات سرکوب‌شده دربارۀ خویشتن را که در بنیان‌های آن ریشه دوانده‌اند را وارسی کنیم.\n برخلاف مدعیات غرورآمیزتر کابات‌زین مبنی‌بر جهان‌شمولی، ذهن‌آگاهی درواقع «انباشته از متافیزیک» است: وابسته به این است که رهروان مواضعی را اتخاذ کنند که ممکن است به‌راحتی نپذیرند. به‌ویژه ذهن‌آگاهی ریشه در دکترین بودایی آناتا یا «بی‌خویشتنی» دارد. آناتا انکار متافیزیکی خویشتن است و از این ایده پشتیبانی می‌کند که چیزی مثل روح، روان یا هر بنیان فردیِ مداومی برای هویت وجود ندارد. این دیدگاه منکر این است که هر کدام از ما سوژۀ بنیادین تجربۀ خود هستیم. در مقایسه، متافیزیک غربی معمولاً معتقد است -علاوه‌بر موجودیت هر فکر، احساس یا حس جسمانی- موجودیتی وجود دارد که تمام این تجربیات برای او رخ می‌دهند و منطقی است اگر به این موجودیت «من» یا «خودم» اطلاق شود. بااین‌وجود، براساس فلسفۀ بودایی، هیچ «خویشتن» یا «خودم»ی وجود ندارد که چنین پدیده‌هایی به آن تعلق داشته باشند.\n زمین مشترک موجود میان راهبردهای مورداستفادۀ بودایی‌ها برای آشکارساختن «حقیقت» آناتا و تمرین‌های رهروان ذهن‌آگاهی چشمگیر است. مثلاً یکی از تکنیک‌های آیین بودایی شامل بررسی افکار، احساسات و حواس جسمانی است و توجه به اینکه آن‌ها، هم از بُعد فردی و هم جمعی، گذرا هستند. افکار و احساسات ما به‌سرعت تغییر می‌یابند و حواس جسمانی در واکنش به محرک‌ها می‌آیند و می‌روند. به معنای دقیق (فرضیه چنین است)، آن‌ها نمی‌توانند آن موجودیتی باشند که طی یک عمر پایدار می‌ماند؛ و خویشتن هرچه باشد، نمی‌تواند به‌اندازۀ این پدیده‌ها اثیری و موقتی باشد. خویشتن همچنین نمی‌تواند این پدیده‌ها به‌صورت جمعی‌اش باشد، زیرا همگی آن‌ها به‌یکسان گذرا هستند. سپس اما، بودایی‌ها متذکر می‌شوند که چیزی به غیر از این پدیده‌ها وجود ندارد که بتواند خویشتن باشد. درنتیجه، خویشتنی وجود ندارد. شما از رهگذر تشخیص گذرابودن، به این بینش اضافی نیز دست می‌یابید که این پدیده‌ها غیرشخصی‌اند؛ اگر چیزی به اسم «خودم» وجود نداشته باشد تا بتوان پدیده‌های زودگذری همچون افکار را به آن نسبت داد، پس هیچ منطقی وجود ندارد که ازطریق آن این افکار «از آن من» باشند.\n رهروان معاصر ذهن‌آگاهی، همچون نیاکان بودایی‌شان، بر این ویژگی‌های زودگذری و غیرشخصی‌بودن تأکید می‌کنند. تمرین‌ها مکرراً توجه را به ماهیت زودگذرِ آنچه در لحظۀ حال مشاهده می‌شود معطوف می‌کنند. تعلیمات صریح («ببین افکار چطور انگار به‌سادگی برمی‌خیزند و می‌میرند») و تصویرپردازی («فکر کن افکارت ابرهایی در آسمان‌اند که از هم می‌پراکنند») ایده‌های گذار را تقویت می‌کنند و ما را تشویق می‌کنند به اینکه خود را از گرفتاری زیاد در تجربۀ شخصی‌مان منفک سازیم («تو افکارت نیستی؛ تو دردت نیستی» ذکرهای شایعی هستند).\n من احساس ازخودبیگانگی و سرگشتگی پیشینم را به رابطۀ تنگاتنگ ذهن‌آگاهی با آناتا نسبت می‌دهم. با آموزۀ بی‌خویشتنی، ما نه‌تنها انواع آشناتر فهم از خویشتن را کنار می‌نهیم، بلکه این ایده را نیز رها می‌کنیم که پدیده‌های ذهنی همچون افکار و احساسات از آنِ خودمان هستند. ما با این کار فهمیدن چگونگیِ فکر و احساسمان و تعریف‌کردن داستانی وسیع‌تر دربارۀ خود و زندگی‌هایمان را دشوارتر می‌کنیم. در اشتیاق به فهم خویشتن این تمایل وجود دارد تا به این باور گره بخورد که چیزی برای فهمیدن وجود دارد؛ نه ضرورتاً نوعی جوهر متافیزیکی، بلکه موجودیتی معمولی‌تر و باثبات از قبیل فردیت یا شخصیت انسان. ما گرایشی به این تفکر نداریم که افکار و احساسات، رویدادهایی منفصل، و گذرا هستند که تصادفاً در اذهان ما رخ می‌دهند. درعوض، ما آن‌ها را متعلق به خود می‌بینیم زیرا کمابیش بازتابی از ما هستند. مثلاً افرادی که نگران‌اند روان‌پریش باشند، احتمالاً براساس احساسات مکرر عدم امنیت و اضطراب، و تمایلشان به عیب‌جویی این نگرانی را خواهند داشت. آن‌ها این احساسات را به‌مثابۀ جریانی از این واقعیت تشخیص خواهند داد که احتمال دارد شخصیت یا ویژگی شخصیتی بخصوصی داشته باشند.\n\nالبته، اغلب از جنبۀ عملگرایانه، کناره‌گرفتن از افکار و عواطف پریشان مفید است. دیدن آن‌ها همچون برگ‌های شناور می‌تواند به ما کمک کند تا از حرارت احساساتمان فاصلۀ مشخصی بگیریم تا بتوانیم الگوها را تشخیص دهیم و محرک‌ها را شناسایی کنیم. اما از جایی به بعد، ذهن‌آگاهی به شما اجازه نمی‌دهد تا مسئولیت چنین احساساتی را بر عهده بگیرید و آن‌ها را تحلیل کنید. ذهن‌آگاهی در بررسی و گزینش توضیحاتِ مخالف دربارۀ چرایی نوع خاص فکر یا احساسِ شما کمکی نمی‌کند. و همچنین نمی‌تواند روشن سازد که این افکار و احساسات ممکن است چه چیزی را دربارۀ شخصیت شما آشکار کند. ذهن‌آگاهی ، که ریشه در آناتا دارد، تنها می‌تواند این کلیشه را عرضه کند: «من احساساتم نیستم». جعبه‌ابزار مفهومی آن اجازۀ اظهارات جدلی‌تری همچون «احساس عدم امنیت می‌کنم»، «این‌ها احساسات پریشان من‌اند»، یا حتی «من ممکن است فردی روان‌پریش باشم» را نمی‌دهد. بدون میزانی از مالکیت بر احساسات و افکار، بر عهده‌گرفتن مسئولیت آن‌ها دشوار است. رابطۀ میان افراد و پدیده‌های ذهنی ایشان رابطه‌ای وزین است و دربرگیرندۀ پرسش‌هایی از مسئولیت شخصی و تاریخ. این مسائل نباید به‌راحتی به یک‌سو انداخته شوند.\n ذهن‌آگاهی ، به‌جز قطع‌کردن رابطۀ شما و افکار و احساساتتان، به نوع دیگری نیز فهم خویشتن را دشوار می‌کند. با ازدست‌نهادن خویشتن، ما آن را از محیطش و درنتیجه از زمینۀ توضیحی خاصش جدا می‌کنیم. من در حالی این متن را می‌نویسم که ماه گذشته را در بدبختی به سر برده‌ام. اگر ذهن‌آگاه می‌بودم، متوجه می‌شدم که احساس اندوه و درماندگی و نیز افکار پریشان وجود دارند. بااینکه ذهن‌آگاهی ممکن است به‌صورت غیرمستقیم به من کمک کند تا چیزی دربارۀ محتوای تکرارشوندۀ افکارم دریابم، بدون نوعی ایده از خویشتن، جدا اما جای‌گرفته در زمینۀ اجتماعی، نمی‌توانستم بینش بیشتری به دست آورم. رد فکر و احساس به‌خودی‌خود راهی پیش پای ما نمی‌گذارد تا تشخیص دهیم آیا داریم به رویداد کم‌اهمیتی در زندگی‌مان واکنش نامتناسب نشان می‌دهیم یا، مثل مورد من، پاسخی مناسب به رویدادهای تراژیک اخیر می‌دهیم.\n شما برای جُستن توضیحاتی غنی‌تر دربارۀ چرایی و چگونگیِ فکر و احساستان، نیاز دارید تا خود را به‌مثابۀ فردی مجزا ببینید که درون زمینه‌ای مشخص عمل می‌کند. شما باید شرحی از خویشتن داشته باشید، زیرا این شرح آنچه که پاسخی به زمینۀ شماست و آنچه از درون شما می‌تراود را از هم متمایز می‌کند. من می‌دانم که میلی باطنی به نگرانی روان‌پریشانه و تفکر وسواس‌گونه دارم. اندیشیدن به خودم در مقام یک فرد در زمینه‌ای مشخص همان چیزی است که به من اجازه می‌دهد تا بفهمم که آیا منبع این نگرانی‌ها ریشه در ویژگی‌های شخصی درونی‌ام دارد یا صرفاً به وضعیتی بیرونی واکنش نشان می‌دهم. اغلب پاسخ آن ترکیبی از هر دو است، اما حتی این ابهام نیاز به بررسی دقیق دارد، نه‌فقط افکار و احساسات، بلکه بافت خاصی که مسبب آن‌ها شده است.\n گرایش متضادِ ذهن‌آگاهی به کنارنهادن زمینه فقط فهم خویشتن را محدود نمی‌کند. این گرایش همچنین چالش‌های ذهنی ما را به‌نحو خطرناکی غیرسیاسی می‌کند. علی‌رغم متون فزاینده‌ای که دلایل ریشه‌ای مسائل سلامت روان را بررسی می‌کنند، سیاست‌گذاران میل دارند تا برای پایگاه وسیعی از مشتریان -که ظاهراً همگان را در بر می‌گیرند- به راه‌حل‌های کم‌هزینه تکیه کنند. گرایش بر این است که تمرکز، به‌جای‌آنکه بر وارسی وضعیت‌های عمیق‌تر اجتماعی-اقتصادی و سیاسی‌ای باشد که در وهلۀ نخست مسبب رنج‌اند، بر ذهن فردی و تخفیف رنج آن باشد. مثلاً افراد مسن‌تر از نرخ بالای افسردگی رنج می‌برند، اما پرداختن به آن معمولاً ازطریق ابزارهای دارویی یا درمانی است، نه درنظرگرفتن مثلاً انزوای اجتماعی یا فشارهای اقتصادی. حال‌آگاهی از روند باب روز سادگی و فردیت‌دهی پیروی می‌کند. مفروضات ریشه‌ای آن دربارۀ خویشتن آن را به‌ویژه مستعد بی‌اعتنایی به تأملات وسیع‌تر می‌کند، زیرا این مفروضات به این اندیشه که افرادْ گیرافتاده در، و متأثر از کل جامعه هستند اجازۀ بروز نمی‌دهد.\n قصد ندارم بگویم هرکسی که ذهن‌آگاهی را تمرین می‌کند درست مثل من بیگانگی با افکارش را تجربه خواهد کرد، یا حتی بگویم که ذهن‌آگاهی درنهایت استعداد آن‌ها برای فهمِ خویشتنشان را محدود خواهد کرد. ذهن‌آگاهی می‌تواند برای کمک به ما برای فاصله‌گرفتن از غوغای تجربۀ درونی‌مان ابزار مفیدی باشد. مشکلِ این گرایش فعلی به بازنمایی ذهن‌آگاهی به‌مثابۀ درمان همۀ دردها نوش‌دارویی است برای تمام انواع امراض مدرن.\n من هنوز با ذهن‌آگاهی کلنجار می‌روم، اما این روزها میل دارم از آن کمک کمتری بگیرم. به‌جای تمرین منظم، ممکن است اگر روز کاری سختی داشته‌ام، یا برای خوابیدن مشکل دارم، مراقبۀ ذهن‌آگاهی انجام دهم. اشتباه جنبش ذهن‌آگاهی که وعدۀ کمک به همه‌کس در مواجهه با هر چیز و همه‌چیز را می‌دهد، بازنمایی شیوۀ آگاهی غیرشخصی‌اش به‌عنوان آگاهیِ برتر با فایده‌ای جهان‌شمول است. ریشه‌های آنکه در آموزۀ بودایی آناتاست به این معناست که نوع خاصی از تأمل عمیق و آگاهانه را کنار می‌گذارد که لازمۀ تحلیل دقیق این نکته است که کدام‌یک از افکار و احساسات ما بازتابی از خودمان است، کدام‌یک پاسخی به محیط است و سخت‌ترین پرسش: باید درباره‌اش چه کار کنیم؟\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ساهانیکا راتنایاکه نوشته است و در تاریخ ۲۵ جولای ۲۰۱۹ با عنوان «The problem of mindfulness» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۶ شهریور ۱۳۹۸ با عنوان «اگر به‌دنبال آرامش بدوید، شاید خود واقعی‌تان از دست برود» و ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است. •• ساهانیکا راتنایاکه (Sahanika Ratnayake) دانشجوی فلسفه در دانشگاه کمبریج است. پروژۀ دکترای او تاریخ و فلسفۀ روان‌درمانی معاصر است.\n[۱]  کاتولیک فرهنگی کسی است که خود را یک کاتولیک می‌داند اما به شعائر دین عمل نمی‌کند [مترجم]. [۲] mindfulness [۳] Value-neutral [۴] Wherever You Go [۵]  McMindfulness: کنایه‌ای است به تجاری‌شدن این جنبش با تشبیه آن به مک‌دونالد [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653785.json b/train/540653785.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..773ddb9d743d2a9fc5a97c6711581f7daa1ea0f4
--- /dev/null
+++ b/train/540653785.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "جامعه‌ستیزها بیش از آنچه فکر می‌کنیم شبیه ما هستند",
+  "subtitle": "ما هم مثل جامعه‌ستیزان می‌توانیم فتیلۀ همدلی‌مان را بالا و پایین بکشیم",
+  "introduction": "در تصور ما آدم‌های جامعه‌ستیز کسانی هستند که حیوانات بی‌دفاع را شکنجه می‌دهند، کودک‌آزاری می‌کنند و از احساس همدلی با دیگران ناتوان‌اند. معلوم است که هیچ آدم سالمی خودش را شبیه چنین دیوانه‌هایی که ذره‌ای وجدان اخلاقی ندارند، نمی‌داند. اما تعداد روزافزونی از محققان می‌گویند نه‌تنها تصور ما دربارۀ افراد جامعه‌ستیز  غلط است، بلکه آن‌ها بیش از آنچه فکر می‌کنیم به ما شبیه‌اند. بررسی رفتار جامعه‌ستیزها می‌تواند حقایق مهمی را دربارۀ خودمان و رفتارهای اخلاقی‌مان روشن ‌کند. آیا آماده‌ایم درسی را که آن‌ها می‌دهند بیاموزیم؟",
+  "content": "هیدی مایبوم، ایان — جامعه‌ستیز. این واژه یادآور تصویر یک قاتل خون‌سرد است، یا شاید یک خودخواه با هوش شرورانه اما بی‌عاطفه. خُب، یک نمونه‌اش تِد باندی که در دهۀ ۱۹۷۰ زنان را می‌ربود، می‌کشت و با جسدهای پوسیده‌شان می‌خوابید. یا هانیبال لکتر در فیلم سکوت بره‌ها (۱۹۹۱) که دائم از زندان‌های مختلف می‌گریخت و در سرانجام کار آدم‌های منفورش را می‌خورد. در تصور عمومی، جامعه‌ستیزان تجسّم حلول شرّ در تن آدمی‌اند. ولی در نظر تعداد روزافزونی از محققان، چنین افرادی نه دیو، که بیمارند، یعنی قربانیان ذهن مختل و مجنون‌شان. خُب، پس جامعه‌ستیزان چه کسانی‌اند و مشکلشان چیست؟\n «فهرست جامعه‌ستیزی هیر»۱ را ابتدا یک روان‌شناس جنایی کانادایی به نام رابرت هیر تدوین کرد که تاکنون اصلاحاتی شده و برای تشخیص این عارضه بسیار استفاده می‌شود. بنا به این فهرست، جامعه‌ستیزان خودخواه و چرب‌زبان و بی‌مسؤولیت‌اند. کنترل چندانی روی تکانه‌هایشان ندارند، از جوانی ضداجتماعی‌اند، و ناتوان از احساس همدلی و گناه‌کاری و پشیمانی‌اند. جامعه‌ستیزان مرتکب سرقت و دروغ‌گویی و تقلب می‌شوند، و هیچ احترامی برای سایر افراد، هنجارهای اجتماعی یا قانون قائل نیستند. در برخی موارد حیوانات بی‌دفاع را شکنجه می‌دهند، به کودکان حمله می‌کنند، یا سعی می‌کنند خواهران و برادران یا والدینشان را بکشند. اگر گیر بیافتند، مسؤولیت اقداماتشان را نمی‌پذیرند بلکه عادت دارند تقصیر را به گردن دیگران، نحوۀ تربیتشان یا «سیستم» بیاندازند. بنا به برخی محاسبات اخیر، بیش از ۹۰ درصد جامعه‌ستیزان در آمریکا در زندان‌اند، مشمول عفو مشروط شده‌اند یا به هرحال درگیر سیستم دادگستری کیفری‌اند. عطف به اینکه گمان می‌رود جامعه‌ستیزان فقط ۱ درصد از کل جمعیت‌اند، آن رقم حیرت‌آور است. به‌خاطر همین پیوند تنگاتنگ با جرم و جنایت بود که جامعه‌ستیزی را «جنون اخلاقی» می‌شمردند.\n این تصویر از جامعه‌ستیزی بر تفکر هر دو دستۀ عوام و محققان سلطه داشته است. این تصور در آن واحد هم احساساتی است و هم تسلی‌بخش. جامعه‌ستیزان بیمارند و مجنون، و وجدان اخلاقی ندارند. به بیان دیگر، اصلاً شبیه شما یا من نیستند. ولی این تصور غلط است. جامعه‌ستیزان هر توانایی مهمی را تا حدی دارند، و نقائص‌شان اغلب کوچک و محدودند. آن‌ها مطمئناً از تشخیص درست و غلط، گرفتن تصمیم‌های صحیح یا تجربۀ همدلی با دیگران، ناتوان نیستند. بلکه از مجموعه‌ای از مشکلات عادی‌تر رنج می‌برند، چیزهایی از این قبیل که بیش از حد وسواس رسیدن به هدف دارند، نترس‌اند و خودخواهند. بعلاوه، واکنش‌های «ما» نیز شاید بیش از آنکه بفهمیم به «آن‌ها» نزدیک باشد. ما هم مثل جامعه‌ستیزان می‌توانیم فتیلۀ همدلی‌مان را بالا و پایین بکشیم. و علی‌رغم آن همه تمجیدی که نثار همدلی می‌کنیم، در یک بررسی دقیق‌تر می‌بینیم که این هیجان به یک‌جور غریزۀ حفظ خویشتن نزدیک‌تر است تا به حس مردم‌داری «گرم و مخملی».\n پس از آن نمونه‌های پرت هولناک که بگذریم، جامعه‌ستیزان حقایق مهمی را دربارۀ اخلاق بشر روشن می‌کنند. ولی آیا آماده‌ایم درسی را که آن‌ها می‌دهند بیاموزیم؟\n در بحث پیرامون مشکل جامعه‌ستیزان، محققان نوعاً دو نظریۀ اخلاقی رقیب را به مصاف هم می‌فرستند. یک نظریه، مشهور به عقلانیت۲، می‌گوید قضاوت دربارۀ درست و غلط کار عقل است، نه احساس. برخی فلاسفه مدعی‌اند که جامعه‌ستیزان سند آن هستند که نظریۀ عقلانیت اشتباه است. جامعه‌ستیزان به قدر شما و من منطقی‌اند. در حقیقت همواره زرنگ‌تر از مایند، که تصویر روزمره‌شان به عنوان دغل‌باز و شیّاد هم از همین‌جا می‌آید. پس این حقیقت که آن‌ها عقل دارند اما هنوز قادر به ارتکاب کارهای غیرانسانی‌اند نشان می‌دهد که حس اخلاقی نمی‌تواند فقط در عقل ریشه داشته باشد.\n ولی یک‌جای کار می‌لنگد. اگر جامعه‌ستیزان این‌قدر زرنگ‌اند، چرا دائماً گرفتار سیستم دادگستری کیفری می‌شوند؟ هیر در روایت مرجع خود از جامعه‌ستیزی در کتاب بدون وجدان۳ (۱۹۹۳) ماجرای مردی را تعریف می‌کند که سر راه رفتن به مهمانی تصمیم گرفت یک جعبه آبجو بگیرد. او که امتیاز بالایی طبق فهرست هیر می‌آورد، وقتی که یادش آمد کیف پولش را نیاورده است، به نزدیک‌ترین پمپ بنزین دستبرد زد و با یک تکه چوب کلفت صدمۀ شدیدی به شاگرد مغازه زد.\n لذا جامعه‌ستیزان بی‌عقل نیستند به این معنا که نتوانند روشن فکر کنند، ولی در عین حال گویا غیرعقلانی عمل می‌کنند. آن‌ها با آنچه فلاسفه «دلایل اعمال» می‌نامند مشکل دارند: یعنی آن ملاحظاتی که زیربنای تصمیم عمل ماست، مثلاً احتمال اینکه عملمان بتواند هدفمان را محقق کند و با سایر پروژه‌ها یا اهدافمان تعارض پیدا نکند. کتک زدن شاگرد مغازه در خدمت این هدف او بود که برای مهمانی آبجو بگیرد، اما یک نیاز جدی‌تر و زیربنایی او را ناکام می‌کرد: زندان نرفتن. گویا جامعه‌ستیزان در تجمیع همۀ عوامل مختلفی که در گرفتن یک تصمیم خوب سهیم‌اند ضعف دارند، و اغلب دلایل ضعیفی برای اعمالشان دارند.\n\nشواهد روان‌شناختی حاکی از آن است که جامعه‌ستیزان در آن قوۀ استدلال که بر نحوۀ تصمیم‌گیری‌شان اثر می‌گذارد، نقص دارند. آن‌ها معمولاً فقط و فقط بر کاری که پیش رو دارند (هرچه که باشد) تمرکز می‌کنند، و اطلاعات زمینه‌ای مرتبط را نادیده می‌گیرند. (بااین‌حال، وقتی که زمینه نقشی بازی نکند، خوب از پس کار برمی‌آیند). مطالعات دیگری هم نشان داده‌اند که جامعه‌ستیزان در برعکس کردن واکنش‌هایشان مشکل دارند: وقتی مرتکب عملی می‌شوند که سابقاً پاداش می‌دیده اما این‌بار تنبیه می‌شوند، یا عملی که سابقاً تنبیه می‌شده اما این‌بار پاداش می‌بینند، در تطبیق خود با شرایط مشکل دارند. به همین منوال، هیر و همکارش جفری جوتای دریافتند که اگر از جامعه‌ستیزان بخواهند در یک هزارتو راه خود را پیدا کنند، آن‌ها سرسختانه تاکتیک اولیه‌شان را پی‌گیری می‌کنند، حتی اگر این کار موجب شود شوک‌های الکتریکی دردناکی به آن‌ها وارد شود. یعنی اکثر افراد دیگر دست می‌کشند و راه‌های دیگری برای جلو رفتن پیدا می‌کنند، اما جامعه‌ستیزان معمولاً چنین نمی‌کنند. این عدم‌حساسیت به تهدیدهای اجتماعی (مثل چهرۀ خشمگین دیگران) هم بسط می‌یابد.\n این یافته‌ها حامی آن ایدۀ نظریۀ عقلانیت‌اند که می‌گفت بی‌اخلاقی جامعه‌ستیزانه نهایتاً به نوعی ناتوانی در استدلال آوردن می‌رسد. ولی شاید دقت کرده باشید که جامعه‌ستیزان ترس را به اندازۀ مردم عادی و در شرایط مشابه آن‌ها تجربه نمی‌کنند. آخرین بار که نگاهی به منابع انداختم، ترس هم یک هیجان بود. این نکته ما را به اردوگاه آن کسانی می‌کشد که می‌گویند نه عقل، بلکه هیجان محور اخلاقیات کاربُردی است. آن‌ها نوعاً بر همدلی تمرکز می‌کنند.\n فارغ از چند نمونۀ برجسته از مخالف‌خوان‌ها در باب همدلی از قبیل پُل بلومِ روان‌شناس در دانشگاه ییل و جس پرینزِ فیلسوف در دانشگاه شهر نیویورک، نظریه‌پردازان و محققان نوعاً همدلی را رفیع می‌شمارند. بخشی از دلیل این نگاه هم آن است که همدلی با دومین نظریۀ اخلاقی مهم مشهور به احساس‌گرایی۴ عالی جور درمی‌آید. احساس‌گرایان، که سابقه‌شان به فلاسفۀ قرن هجدهم یعنی دیوید هیوم و آدام اسمیت برمی‌گردد، معتقدند توانایی تشخیص درست و غلط در میل به حس کردن احساسات دیگران ریشه دارد. چون ما کنار دیگران رنج می‌کشیم، رنجشان را بد یا غلط می‌شماریم. به لطف این احساس همدلی، برایمان مهم است که چه اتفاقی برای دیگران می‌افتد حتی اگر آن اتفاق مستقیماً تأثیری بر ما نداشته باشد.\n یکی از بهترین منابع شواهد تجربی برای این ادعاها، تحقیقات روان‌شناسی اجتماعی روی نگرانی همدلانه است. روان‌شناسان فعال در حوزۀ رشد مانند مارتین هافمن در دانشگاه نیویورک و ننسی آیزنبرگ در دانشگاه ایالتی آریزونا، می‌گویند که این نگرانی نقش مهمی در شایستگی اجتماعی و درک اخلاقی بازی می‌کند. دَن بتسون می‌گوید نگرانی همدلانه یعنی یک احساس گرم، مهربان و غم‌خوارانه نسبت به فرد نیازمند، که به رفتار حقیقتاً نوع‌دوستانه منجر می‌شود. همدلی به ما انگیزه می‌دهد تا با دیگران خوب رفتار کنیم، و مبنای توجه و نگاه اخلاقی به دیگران است. جامعه‌ستیزان هم گویا مؤید این ایده‌ها هستند چون هم فاقد فهم اخلاقی‌اند و هم فاقد همدلی.\n ولی جامعه‌ستیزان در آزمون‌های همدلی به طرز عجیبی خوب جواب می‌دهند. البته این نکته چندان غافلگیرکننده نیست چون آن آزمون‌ها معمولاً بر اساس خوداظهاری است و جامعه‌ستیزان هم راحت دروغ می‌گویند. ولی جامعه‌ستیزان در آن آزمایش‌هایی که واکنش‌های فیزیولوژیک و مغز را می‌سنجند هم نتایج اعجاب‌آوری می‌گیرند. مثلاً آزمایش رسانایی پوست اندازه می‌گیرد که پوستتان چقدر رسانای خوبی برای برق است. این آزمایش، شاخص خوبی برای وضع هیجانی شماست چون وقتی در واکنش به استرس یا ترس یا خشم عرق می‌کنید، پوستتان چند لحظه جریان برق را بهتر حمل می‌کند. همان‌طور که لابد حدس زده‌اید، وقتی جامعه‌ستیزان عکس افراد گرفتار را می‌بینند، رسانایی پوستشان کمتر از غیرجامعه‌ستیزان می‌شود. آزمون‌های دیگری هم هستند که واکنش‌های وحشت‌زده را می‌سنجند: اگر به فرد عکسی نشان دهید که به نظرش خطرناک باشد، او در واکنش به صداهای بلند ساده‌تر وحشت‌زده می‌شود. واکنش جامعه‌ستیزان به تهدیدهای مستقیم (مثلاً آروارۀ باز یک کوسه یا ماری در حال جهیدن) طبیعی است، اما در برابر تهدیدهای اجتماعی (مثلاً آدم‌هایی که درد می‌کشند یا گرفتاری دارند) این‌طور نیست. آدم‌های معمولی به هر دو دسته تهدید واکنش نشان می‌دهند.\n عصب‌شناسان نیز واکنش‌های همدلانۀ جامعه‌ستیزان را مطالعه کرده‌اند. در مطالعات مرسوم با استفاده از فناوری اف.ام.آر.ای، آن نواحی مغز که به همدلی مربوطند، در جامعه‌ستیزان به اندازۀ سوژه‌های گروه کنترل فعال نمی‌شوند. اما وقتی هارما مفرتِ عصب‌شناس و همکارانش در دانشگاه خرونینگنِ هلند صراحتاً به آن‌ها گفتند با دستی که نوازش یا پس زده می‌شود «حس کنند»، کشف کردند که جامعه‌ستیزان می‌توانستند واکنش‌های طبیعی نشان بدهند. به بیان دیگر، وقتی صراحتاً به جامعه‌ستیزان گفته شود که با دیگری همدلی کنند، از پس آن برمی‌آیند.\n جین دیستیِ عصب‌شناس و همکارانش در دانشگاه شیکاگو نیز یافتۀ مشابهی داشتند. او تصاویری از اندام‌های بدن در وضعیت‌های دردناک را به جامعه‌ستیزان نشان داد، مثلاً دستی که لای در ماشین گیر کرده است. بعد از آن‌ها خواست که «تصور کنید این اتفاق برای شما می‌افتد» یا «این اتفاق برای کس دیگری می‌افتد». وقتی جامعه‌ستیزان تصور کردند که خودشان در آن وضعیت دردناک‌اند، چیزی بسیار شبیه به واکنش همدلانۀ متعارف مغز را نشان دادند؛ اما وقتی تصور کردند کس دیگری در همان وضعیت دردناک است، نواحی مغزی مرتبط با همدلی‌شان چندان فعال نشد.\n پس اگر جامعه‌ستیزان دچار نقص همدلی باشند، وضعشان کم از معمّا ندارد. یک شیوۀ دیگر در اندازه‌گیری فعالیت مغز، این معمّا را روشن‌تر می‌کند. فناوری الکتروانسفالوگرام (ای.ای.جی) فعالیت مغز را در گذر زمان اندازه می‌گیرد، یعنی برعکس مطالعات اف.ام.آر.ای که فعالیت مغز را در یک لحظۀ مشخص می‌سنجند. مطالعات ای.ای.جی روی جامعه‌ستیزان بسیار روشن‌گرند: گویا واکنش اولیۀ مغزشان به افراد گرفتار، تا حد زیادی شبیه دیگران است. روان‌شناسان این را «واکنش جهت‌دهی» می‌نامند یعنی عمل جلب توجه‌تان به یک محرّک (که در اینجا همان فرد گرفتار است). این واکنش به سیستم عصبی سمپاتیک مربوط می‌شود که واکنش دفاعی را بسیج می‌کند. این واکنش اولیه گویا در جامعه‌ستیزان و غیرجامعه‌ستیزان کاملاً غیراختیاری است. ولی آنچه در مراحل بعدی رُخ می‌دهد، فرق دارد: به‌جای آنکه واکنش دفاعی‌شان دائماً قوی‌تر شود و توجه‌شان بیش از پیش معطوف فرد گرفتار شود، واکنش جامعه‌ستیزان ضعیف می‌شود و کم‌کم از بین می‌رود. چرا؟\n مطالعات دیگری که روی همدلی انجام شده‌اند، سرنخ‌هایی می‌دهند. کاشف به عمل آمده است که واکنش پزشکان هنگام مشاهدۀ سوزن زدن به افراد دیگر، تا حدی شبیه واکنش جامعه‌ستیزان است. پزشکان هرجا که لازم باشد کاملاً قادرند با دیگران همدلی کنند؛ لذا چنین گمان می‌شود که واکنش کاهش‌یافته به این خاطر است که خود فرد نوعی کنترل شناختی روی هیجاناتش اِعمال می‌کند. پزشکان مجبورند کارهایی با بیماران بکنند که ناخوشایند یا حتی دردناک‌اند، لذا به آن عادت می‌کنند و واکنش‌های طبیعی همدلانۀ خود را سرکوب می‌کنند.\n این تبیین با آنچه دربارۀ رابطۀ بین همدلی و پاداش می‌دانیم، جور در می‌آید: مطالعات نشان داده‌اند مردان فقط زمانی درکشان از فکر و احساس دیگران را بهبود می‌دهند که برای انجام درست این کار پول بگیرند، ولی درک دیگران فی‌نفسه یک پاداش کافی برای زنان است. از این مسائل حاشیه‌دار جنسیتی که بگذریم، می‌توانیم نتیجه بگیریم که افراد می‌توانند همدلی‌شان را بر اساس تنبیه، عادت یا پاداش تعدیل و تنظیم کنند. پس شاید بهتر باشد ربط همدلی و جامعه‌ستیزان را نیز همین‌طور بفهمیم: آن‌ها واکنش همدلانه‌شان را به دیگرانی که گرفتار درد و رنج‌اند کرخت می‌کنند، اما طبیعتشان نسبت به آن غیرحساس نیست.\n این شواهد ما را وادار می‌کنند که در فهممان از نه‌تنها جامعه‌ستیزی، بلکه همدلی و نقشش در استعداد اخلاقی تجدید نظر کنیم. اول از همه، خطاست که مشکل جامعه‌ستیزان را فقدان برخی توانایی‌ها بدانیم. آن‌ها هم می‌توانند بفهمند که هدف یا مقصود داشتن یعنی چه، و هم قادر به همدلی با دیگران‌اند. شاید بتوانیم بگوییم توانایی‌هایشان نقص دارد، ولی این نقص‌ها نوعاً کوچک و وابسته به زمینه‌اند.\n به همین منوال، در باب همدلی نیز جامعه‌ستیزان نمونه‌های کاملاً پرت از دیگران نیستند. در حقیقت، به گفتۀ بسیاری افراد، آن‌ها شدیداً خوشایند و دلربایند. هیر یکی از بزرگ‌ترین کارشناسان جامعه‌ستیزی است، و در کتاب بدون وجدان شرح می‌دهد که یک جامعه‌ستیز که از او برای ارائۀ مقاله‌ای در یک همایش دعوت کرد، چطور سرش کلاه گذاشت. قرار بود هیر مُزد بگیرد و هزینۀ سفرش پرداخت شود، اما یک ریال هم ندید. حتی یک شب خوب هم کنار آن آقا در همایش گذراند، اما هیچ چیز موجب سوءظن او نشد. نکته اینجاست: اگر جامعه‌ستیزان می‌توانند سر کارشناسان هم کلاه بگذارند، و می‌توانند افراد را متقاعد به انجام کارهایی کنند که در حالت عادی نمی‌پذیرند، طبعاً روبات‌هایی نیستند که هیجان در آن‌ها پرورش نیافته باشد. معمولاً می‌گویند که آن‌ها در تظاهر به چنین هیجاناتی ماهرند؛ ولی یک تبیین دیگر که معقول‌تر به نظر می‌رسد آن است که نمی‌توان به همدلی تظاهر کرد، و جامعه‌ستیزان صرفاً در روشن و خاموش کردن همدلی‌شان ماهرترند.\n این روایت از مشکلات جامعه‌ستیزان بسیار جالب است اما تیشه به ریشۀ کلیشه‌های ذهنی می‌زند چون آرام آرام آن‌ها را بسیار شبیه به آدم‌های معمولی نشان می‌دهد. مثلاً به ماجرای همدلی با دیگر افراد پریشان و گرفتار بنگرید. یک آدم عادی هرچه از دستش برآید می‌کند تا از تجربۀ چنین هیجانی پرهیز کند: نگاهش را از گدای خیابانی برمی‌گرداند، یا وقتی سر و کلۀ اخبار مناقشه و فاجعه در تلویزیون پیدا می‌شود کانال را عوض می‌کند. در برخی موارد منطقی است که خود را از دردِ احساس رنج دیگران محافظت کنیم. بالاخره هر کاری هم که بکنیم، نمی‌توانیم سرنوشت همۀ افراد محنت‌زده را تغییر دهیم. من شخصاً برای بحران سوریه چه می‌توانم بکنم؟ شاید بیش از آنچه فی‌الحال انجام می‌دهم. اکثر ما از کمک به دیگران طفره می‌رویم نه به این خاطر که نمی‌توانیم کمکشان کنیم، بلکه چون مایل نیستیم زمان و منابعی را که شاید لازممان شوند صرف نماییم. پس امتناع جامعه‌ستیزان از همدلی با محنت‌دیدگان هم شاید چندان پرت و پلا نباشد. شاید آن‌ها در منتهی‌الیه طیفی نشسته‌اند که اکثرمان در میانه‌هایش جای گرفته‌ایم.\n\nدومین پیامد عظیم پژوهش پیرامون همدلی در جامعه‌ستیزان، تجدید نظر اساسی دربارۀ خود همدلی است. «نگرانی همدلانه» که سوژۀ حرف‌های بسیاری از روان‌شناسان است، هیچ شباهتی به آن واکنش منفی به سایر افراد نیازمند ندارد که گویا جامعه‌ستیزان از آن هم کم‌بهره‌اند. بهتر است آن واکنش را یک‌جور «پریشانی شخصی» بدانیم، یعنی یک تجربۀ ناخوشایند که می‌توان با کلماتی همچون «داغ‌دیدگی»، «بیم»، «آشفتگی» و «ناراحتی» توصیف کرد. این پدیده همچون یک واکنش دفاعی به درد یا ترس دیگران ظاهر می‌شود، یعنی محور این حس همان‌قدر که دیگران‌اند خود ما هم هستیم، و هرجا که بتوانیم سعی می‌کنیم از آن بپرهیزیم. اکثر روان‌شناسان می‌گویند که پریشانی شخصی، مغایر اخلاق‌مَداری است. چرا؟ چون موجب می‌شود که ما از فرد نیازمند اجتناب کنیم. جامعه‌ستیزی دقیقاً وارونۀ این را می‌گوید: یک بخش مهم اخلاق‌مَداری، میل ما به پریشانی شخصی است. ما انگیزه داریم که به دیگران آسیب نزنیم چون مشاهدۀ درد و پریشانی دیگران، پریشان‌کننده است، یعنی ما را پریشان می‌کند.\n واکنش جامعه‌ستیزان به آدم‌های محنت‌دیده نشان می‌دهد آن چیزی که ما اخلاق‌مَداری می‌شماریم شاید نه‌تنها در هیجان‌های ایجابی و اجتماع‌خواه، که در هیجانات سلبی و پرتنش و خودخواهانه ریشه دارد. این یک نسخۀ دلنواز از همدلی نیست، بلکه یک واکنش منفی بدوی است که گویی ربطی به اهمیت دادن شگرف ما به انسانیت دیگران ندارد.\n اتفاقی برای تو می‌افتد و من دچار پریشانی شخصی می‌شوم؛ مگر همین بیش از هر چیز نمی‌تواند انسانیّت مشترک ما را نشان دهد؟ چه چیزی بهتر از این می‌تواند اهمیت و معنای رنج تو را به من بفهماند؟ آن عنصر «شخصی» در پریشانی همدلانه، شاید کلید آن باشد که من بفهمم کجای آسیب رساندن به تو این‌قدر بد و خطا است. به این قضیه که فکر می‌کنم، وجودم پُر از نشانه‌های هشدار می‌شود. شاید حتی بشود استدلال کرد که: اینکه به‌خاطر منافع شخصی بر میلم به آسیب رساندن به دیگران قید و بند بزنم، مهم‌تر از آن است که به فرد نیازمند کمک کنم. روان‌شناسی اجتماعی بر این مسأله تمرکز کرده است که چطور انگیزۀ کمک به دیگران را پیدا می‌کنیم، ولی همین رویکرد موجب شده است بر جنبه‌های مهمی از اخلاقیات کاربُردی چشم بپوشیم. بدین‌ترتیب، مفهوم جامعه‌ستیزی دوباره «پریشانی شخصی» را در مرکز فهم ما از زیربناهای روان‌شناختی اخلاق‌مَداری قرار می‌دهد.\n درس آخری که می‌توان گرفت این است که آیا هواداران نظریۀ عقلانیت در تفسیرهایشان از نقائص اخلاقی جامعه‌ستیزان درست می‌گویند، یا هواداران نظریۀ احساس‌گرایی؟ شواهد موجود حامی هر دو موضع است. مجبور هم نیستیم بین این دو انتخاب کنیم؛ که در حقیقت، چنین انتخابی ابلهانه است. اندیشمندان عقل‌گرا که معتقدند جامعه‌ستیزان در استدلال ضعیف‌اند، بر این نکته تمرکز کرده‌اند که آن‌ها چرا و چطور مثل ما از تنبیه نمی‌ترسند. این مسأله هم پیامدهای عملی در تصمیم‌گیری‌شان دارد، چون فرد بدون ترس مناسب نمی‌تواند یاد بگیرد که مناسب عمل کند. ولی در جبهۀ احساس‌گرایان، ترس و اضطراب واکنش‌های هیجانی «هستند». فقدانشان به توانایی‌مان در گرفتن تصمیم‌های درست لطمه می‌زند، و تسهیل‌گر خشونت جامعه‌ستیزانه است.\n پس ترس در شکاف میان هیجان و عقل قرار می‌گیرد. ترس نقش دوگانه‌ای بازی می‌کند: بواسطۀ فهممان از اهمیت رنج برای دیگران و از طریق انگیزه دادن به ما برای اجتناب از برخی عمل‌ها و وضعیت‌های خاص، تصمیم‌هایمان را محدود می‌کند. ولی معلوم نیست که اهمیت ترس مطبوع ذائقۀ فلاسفۀ اخلاق باشد. در مواجهه با درد دیگران، واکنش در قالب پریشانی و اضطراب نوعاً تند و ناخوشایند و شخصی است. این تبایُن شدیدی با فهم رایج از «نگرانی اخلاقی» دارد که آن را گرم، آغوش‌گشوده و اساساً به سوی شخص دیگر (نه خویش) می‌بیند. جامعه‌ستیزان وادارمان می‌کنند که با پارادوکسی در بطن اخلاقیات کاربُردی رودررو شویم: این حقیقت که آنچه بر سر تو می‌آید برای من مهم است، مبتنی بر این حقیقت است که برایم مهم است چه بر سر من می‌آید.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را هیدی مایبوم نوشته است و در تاریخ ۶ آگوست ۲۰۱۹ با عنوان «Spot the psychopath» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳ شهریور ۱۳۹۸ با عنوان «جامعه‌ستیزها بیش از آنچه فکر می‌کنیم شبیه ما هستند» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• هیدی مایبوم (Heidi Maibom) استاد فلسفۀ دانشگاه سینسیناتی است. او سرویراستاری کتاب‌راهنمای فلسفۀ همدلی راتلج (The Routledge Handbook of Philosophy of Empathy) را عهده‌دار بوده است و اکنون مشغول نوشتن کتاب جدیدش، شناخت من، شناخت تو (Knowing Me, Knowing You: Adventures in Perspective Taking and Empathy)، است.\n[۱] Hare Psychopathy Checklist [۲] Rationalism [۳] Without Conscience [۴] Sentimentalism\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653786.json b/train/540653786.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..54c2d09e0075481c80f17a73d08b76cf8a12ecc4
--- /dev/null
+++ b/train/540653786.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا بیشتر کتاب‌هایی را که می‌خوانیم فراموش می‌کنیم؟",
+  "subtitle": "مردم اغلب بیش از آنچه بتوانند در مغز خود نگه دارند، اطلاعات وارد آن می‌کنند",
+  "introduction": "بعضی‌ها هر کتاب را فقط یک‌بار می‌خوانند و بعد از گذشت مدت‌ها تقریباً بی‌هیچ کم‌وکاستی همۀ آن را به یاد می‌آورند. اما بیشتر ما این‌طور نیستیم و این موضوع خیلی ناراحتمان می‌کند و مدام خودمان را بابت روش مطالعه‌مان ملامت می‌کنیم یا حافظۀ ضعیفمان را مقصر می‌دانیم. زمانی که کتابی را خریدیم، اسم کتاب‌فروشی، اینکه چاپ چندم بوده و خیلی جزئیات دیگر را خیلی راحت به‌خاطر می‌آوریم اما آنچه برایمان مهم‌تر است، یعنی محتوای کتاب را نه. آیا در عصر اینترنت این‌همه وسواس و عذاب روحی برای به خاطر سپردن اطلاعات ضروری است؟",
+  "content": "جولی بک، آتلانتیک — خاطرات پاملا پُل دربارۀ مطالعه بیش از آنکه رنگ‌وبوی واژگان را داشته باشد، حال وهوای تجربۀ خواندن را دارد. پُل دبیر بخش بررسی کتاب نیویورک تایمز است و انصافاً زیاد کتاب می‌خواند؛ او می‌گوید «تقریباً همیشه به یاد دارم که کجا بودم و کتاب چه شکلی بود. جزئیات ظاهری آن در ذهنم است. ویراستش را یادم می‌آید؛ جلد کتاب را هم؛ اغلب محل خرید را هم فراموش نمی‌کنم یا اینکه چه کسی آن را به من داد. چیزهای دیگر است که یادم نمی‌آید و این افتضاح است».\nمثلاً پُل به من گفت که اخیراً خواندن زندگینامۀ بنجامین فرانکلین اثر والتر ایزاکسون را تمام کرده است. می‌گوید: «زمان خواندن کتاب، همه چیز را دربارۀ بن فرانکلین نمی‌دانستم، اما چیزهای زیادی می‌دانستم و به‌طور کلی با سیر حوادث انقلاب امریکا آشنا بودم. حالا، پس از دو روز، احتمالاً نتوانم چیزی از سیر حوادث انقلاب امریکا برایتان بگویم».\nشکی نیست که بعضی افراد می‌توانند یک‌بار کتابی را بخوانند یا فیلمی را ببینند و پی‌رنگ آن را به خوبی در حافظه بسپارند. اما برای بسیاری از افراد، تجربۀ مصرف کالای فرهنگی مثل پر کردن وان حمام است، در آن غوطه‌ور می‌شوند و بعد تماشا می‌کنند که با برداشتن درپوش خروجی تا قطرۀ آخر آب تخلیه می‌شود. شاید یک فیلم ته وان باقی بماند اما دیگر فیلم‌ها همگی می‌روند.\nفریا سانا، ‌استادیار روانشناسی در دانشگاه آتاباسکا در کانادا می‌گوید: «حافظه اغلب محدودیتی ذاتی دارد. در اصل یک گلوگاه است».\nآنچه «منحنی فراموشی» 1نام دارد در ۲۴ ساعت اول پس از یادگیری تندترین شیب را دارد. اینکه دقیقاً چقدر فراموش می‌کنید، از نظر درصدی متغیر است. اما اگر آن را مرور نکنید، بخش زیادی از مطلب در گذر از روز اول جان سالم به در نمی‌برد و روزهای بعد بخش‌های بیشتری از دست می‌روند و آخر سر شما می‌مانید و کسری از آنچه آموخته‌اید.\nاحتمالاً حافظه همیشه همین‌گونه بوده است. اما جَرد هوروات، محقق دانشگاه ملبورن، می‌گوید نحوۀ کنونی مصرف اطلاعات و تفریحات نظرمان را دربارۀ نوع حافظۀ ارزشمند تغییر داده است و حافظۀ‌ ارزشمند دیگر آنی نیست که کمک کند پی‌رنگ فیلمی را به یاد آوریم که شش ماه پیش دیده‌ایم.\n\n\n\nدر عصر اینترنت، حافظۀ بازیابی 2، توانایی به‌یادآوردنِ خودبه‌خود اطلاعات در ذهن، ضرورت کمتری دارد. هنوز هم به درد اراجیف کافه می‌خورد یا فهرست کارهای روزانه‌تان اما به گفتۀ هوروات، آنچه «حافظۀ شناختی» 3 نام دارد، از اهمیت بالاتری برخوردار است. او می‌گوید «تا وقتی یادتان باشد آن اطلاعات کجاست و چطور می‌توان به آن دسترسی پیدا کرد، دیگر نیازی نیست آن را به خاطر بسپارید».\nتحقیقات نشان داده‌اند که اینترنت مثل حافظۀ جانبی 4 عمل می‌کند. براساس یک مطالعه «وقتی افراد امید دارند پس از گذشت زمان به اطلاعات خود دسترسی داشته باشند،‌ میزان بازیابی اطلاعات در آن‌ها پایین‌تر است». اما حتی پیش از ظهور اینترنت، محصولات سرگرمی به عنوان حافظۀ جانبی عمل می‌کردند. اگر بتوانید جمله‌ای از یک کتاب را به سرعت پیدا کنید، لازم نیست آن را به حافظه بسپارید. از وقتی فیلم‌های ویدئویی به بازار آمدند، می‌توانید تقریباً بدون هیچ دردسری فیلم یا برنامۀ تلویزیونی را مرور کنید. دیگر اصلاً این موضوع مطرح نیست که اگر نتوانید اثری فرهنگی را به یاد آورید، برای همیشه آن را از دست می‌دهید.\nاینترنت با خدمات جاری و مدخل‌های ویکی‌پدیا،‌ احتمال ‌به‌یادآوری اطلاعات فرهنگی را حتی بیش از این‌ها افزایش داده است. اما این به معنی آن نیست که پیش از این همه‌چیز را به یاد می‌آوردیم.\nافلاطون از اولین افراد مشهوری بود که وقتی خطر بیرونی‌سازی حافظه مطرح شد،‌ روی ترش کرد. در گفت‌وگویی که افلاطون میان سقراط و فایدروسِ اشراف‌زاده می‌نویسد، سقراط داستانی دربارۀ خدایگان تئوس می‌گوید که «کاربرد نامه را کشف کرد». تاموس، پادشاه مصر، به تئوس می‌گوید:\nاین کشف تو در روح یادگیرندگان فراموشی به بار می‌آورد، زیرا دیگر از حافظۀ خود استفاده نمی‌کنند؛ آن‌ها به حروف و واژگان نوشته‌شدۀ بیرونی اعتماد خواهند کرد و خودشان چیزی به یاد نخواهند آورد.\n(البته همین نظرات افلاطون به این خاطر در دسترس ما هستند که آن‌ها را نگاشته است).\nهوروات می‌گوید: «در این گفت‌وگو، سقراط از نوشتن متنفر است زیرا می‌پندارد که حافظه را می‌کشد. درست هم می‌گوید. نوشتن بی‌شک حافظه را از بین برده است. اما تمام چیزهای باورنکردنی‌ای را به یاد آورید که امروز به خاطر نوشتن، در دست داریم. من که هرگز نوشتن را با یک حافظۀ بازیابی بهتر عوض نمی‌کنم». شاید اینترنت هم مبادلۀ مشابه‌ای را پیشنهاد می‌دهد: می‌توانید به هر میزان اطلاعات که می‌خواهید دسترسی داشته باشید و از آن استفاده کنید اما بیشتر آن را در خاطر نگه نخواهید داشت.\nواقعیت این است که مردم اغلب بیش از آنچه بتوانند در مغز خود نگه دارند، اطلاعات وارد آن می‌کنند. سال گذشته، هوروات و همکارانش در دانشگاه ملبورن دریافتند افرادی که بیش از حد برنامه‌های تلویزیونی می‌بینند،‌ محتوای برنامه‌ها را خیلی سریع‌تر از کسانی فراموش می‌کردند که هفته‌ای یک قسمت را تماشا می‌کردند. کسانی که زیاد تلویزیون می‌دیدند بلافاصله پس از برنامه در یک آزمون شرکت می‌کردند و بالاترین امتیاز را در این آزمون می‌گرفتند اما ۱۴۰ روز بعد، امتیاز آن‌ها کمتر از کسانی بود که هفتگی به تماشای تلویزیون می‌نشستند. همچنین طبق گزارش خودشان، میزان لذت آن‌ها از تماشای برنامه کمتر از کسانی بود که روزی یک بار یا هفته‌ای یک بار آن را تماشا می‌کردند.\nافراد در مواجهۀ با مکتوبات نیز افراط می‌کنند. در ۲۰۰۹، به طور میانگین هر امریکایی روزانه با ۱۰۰،۰۰۰ واژه درگیر می‌شد،‌ حتی اگر تمام این واژه‌ها را نمی‌خواند. به‌سختی می‌توان تصور کرد که این رقم طی این نه سال کاهش یافته باشد. نیکیتا بکشانی در «اختلال زیادخوانی» 5، مقاله‌ای در مورنینگ نیوز به تحلیل این آمار می‌پردازد. او می‌نویسد: «خواندن واژۀ ظریفی است اما رایج‌ترین نوع خواندن احتمالاً خواندن به معنای مصرف کردن است: جایی که ما می‌خوانیم، به‌ویژه در اینترنت، تا صرفاً اطلاعات کسب کنیم. اطلاعاتی که تبدیل به دانش نمی‌شود مگر آنکه تثبیت شود».\nیا آن‌گونه که هوروات بیان می‌کند: «این نوعی غلغلک لحظه‌ای است و بعد غلغلکی دیگر می‌خواهید. موضوع اصلاً آموختن نیست. موضوع تجربۀ لحظه‌ای حس آموختن است».\nدرسی که از مطالعه زیادخوانی او می‌گیریم این است که اگر می‌خواهید چیزهایی را که می‌خوانید و می‌بینید به‌یاد آورید، آن‌ها را از باقی چیزها فاصله دهید. در مدرسه اعصابم خرد می‌شد که در کلاس انگلیسی هر هفته مجبور بودیم تنها سه فصل را بخوانیم و نه بیشتر، اما دلیلی منطقی پشت این کار بود. هوروات می‌گوید هرچه خاطرات را بیشتر تکرار کنید، بیشتر تثبیت می‌شوند. اگر کتابی را پشت سر هم-بگوییم یک نفس- بخوانید، دارید تمام مدت داستان را در حافظه فعال 6خود نگه می‌دارید. او می‌گوید: «در واقع هرگز دوباره به آن دسترسی نخواهید داشت».\nسانا می‌گوید اغلب وقتی می‌خوانیم، دچار نوعی «احساس فصاحت» کاذب می‌شویم. اطلاعات جریان دارند و وارد ذهن ما می‌شوند، آن‌ها را می‌فهمیم، به‌نظر می‌رسد این مجموعه اطلاعات به آرامی در یک کلاسور جمع می‌شوند تا در پوشه‌های مختلف ذهنمان جای بگیرند؛ «اما در حقیقت این اطلاعات تثبیت نمی‌شوند مگر اینکه خودتان تلاش کنید و تمرکز کنید و برخی راهبردها را به کار بگیرید که کمک کند آن‌ها را به یاد آورید».\nافراد وقتی مطالعه می‌کنند یا چیزی را برای کار خود می‌خوانند احتمالاً همین کار را می‌کنند اما بعید است در اوقات فراغتشان از سریال دختران گیلمور 7 یادداشت بردارند تا بعد خود را امتحان کنند. سانا می‌گوید: «شاید ببینید و بشنوید اما احتمالاً توجه ندارید و گوش نمی‌دهید. به نظرم اغلب اوقات ما این‌گونه هستیم».\n\nالبته تمام خاطرات سرگردان هم فراموش نمی‌شوند. بعضی از آن‌ها شاید مخفی باشند، دور از دسترس، تا اینکه سرنخی آن‌ها را تحریک کند و بازیابی شوند-شاید با بخش «آنچه گذشت دختران گیلمور» یا مکالمه‌ای دربارۀ یک کتاب با دوستی که او هم آن را خوانده. سانا می‌گوید: «اساساً حافظه سراسر ارتباطات است».\nشاید این توضیح خوبی باشد برای اینکه چرا پُل و دیگران فضای خواندن کتاب را به یاد می‌آورند اما محتوای آن را خیر. پُل یک «کتاب کتاب‌ها» را از دوران دبیرستان خود نگه داشته است -نوعی حافظۀ جانبی- که در آن اسم تمام کتاب‌هایی را که می‌خواند می‌نویسد. «کتاب کتاب‌ها دسترسی سریع فراهم می‌کند تا بدانم در هر لحظه از زندگی‌ام در چه شرایط روان‌شناختی یا کدام مکان جغرافیایی بوده‌ام». پُل این مطلب را در زندگی‌ام با کتاب کتاب‌ها 8 توضیح می‌دهد، کتابی که دربارۀ کتاب کتاب‌هایش نوشته است. «هر مدخل خاطره‌ای را از غیب حاضر می‌کند که در غیر این صورت از دست می‌رفت یا با گذشت زمان محو می‌شد».\nیان کروچ در مطلبی برای نیویورکر با عنوان «نفرین خواندن و فراموش کردن» 9می‌نویسد «خواندن وجوه بسیار دارد که شاید یکی از آن‌ها ترکیب توصیف‌ناپذیر و ذاتاً ناپایدار فکر و احساس و دستکاری‌های حسی‌ای باشد که در لحظه اتفاق می‌افتد و بعد محو می‌شود. پس چه مقدار از خواندن صرفاً نوعی خودشیفتگی است -نشانه‌ای از اینکه شما که بودید و در زمان مواجهۀ با یک متن به چه می‌اندیشیدید؟»\nبه‌نظر من، خودشیفتگی نیست که فصل‌های زندگی را با هنری که آن‌ها را ایجاد کرده به یاد آورید- بهارِ رمان‌های عاشقانه، زمستانِ داستان‌های جنایی. اما این واقعیت هم مطرح است که اگر فرهنگ را با این امید مصرف کنید که کتابخانه‌ای ذهنی بسازید تا هر زمان به آن رجوع کنید، احتمالاً راه به جایی نمی‌برید.\nکتاب‌ها، فیلم‌ها، برنامه‌ها و ترانه‌ها فایل‌هایی نیستند که در مغزمان آپلود کنیم، بلکه بخشی از تابلوفرش زندگی هستند که در کنار چیزهای دیگر بافته شده‌اند. از دور شاید دیدن یک رشته نخ دشوار باشد اما آن نخ به هر حال سر جای خودش نشسته.\nهوروات می‌گوید: «خنده‌دار است که فکر کنیم خاطرات کاملاً پاک می‌شوند، آن‌ها وارد ذهن شما می‌شوند و به‌همین‌خاطر است که الان یک حافظه دارید. اما در واقع مجموع آن‌ها با هم یک چیز را می‌سازد و آن همه چیز ماست».\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را جولی بک نوشته است و در تاریخ ۲۶ ژانویۀ ۲۰۱۸ با عنوان «Why We Forget Most of the Books We Read» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲ شهریور ۱۳۹۸ با عنوان «چرا بیشتر کتاب‌هایی که می‌خوانیم را فراموش می‌کنیم؟» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است. همچنین این مطلب در سیزدهمین فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        جولی بک (Julie Beck) از دبیران ارشد آتلانتیک است و دربارۀ خانواده و آموزش برای این نشریه می‌نویسد.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        forgetting curve\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Recall memory\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Recognition memory\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                         externalized memory\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                         ‌Binge-reading disorder\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Working memory\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Gilmore Girls\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        My Life With Bob\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        The Curse of Reading and Forgetting\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653788.json b/train/540653788.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..afc3812a507d7cb35de18d6a8774485e4fdd112f
--- /dev/null
+++ b/train/540653788.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "شاید بهترین راه‌ آموزش ترک تحصیل باشد",
+  "subtitle": "دانش‌آموزان نیازهای متنوعی دارند که نظام‌های آموزشی یکپارچه جوابگوی آن‌ نیست",
+  "introduction": "نظام آموزش و پرورش طوری طراحی شده است که به دستۀ کوچکی از علایق و توانایی‌ها بها بدهد: مهارت در ریاضی و علوم، انجام کوهی از تکالیف و رقابت بر سر بالاترین نمره‌ها. اما این چیزها برای خیلی از دانش‌آموزان خواستنی نیست. در واقع، اگر دانش‌آموزی بخواهد آشپز، جواهرساز یا تعمیرکاری حرفه‌ای بشود، مدرسه نه‌تنها چیزی به او نمی‌آموزد، که مانع راه موفقیت او هم می‌شود. پس تصمیم درست چیست؟ یک نظام آموزشی متفاوت؟ یا اصلاً رها کردن مدرسه؟",
+  "content": "کیتی رایلی، تایم —  سِر کِن رابینسون، از آن دسته افرادی بوده است که همیشه در درس و مدرسه عالی هستند؛ رابینسون پس‌‌ از پایان دورۀ دکتری، بیش ‌‌از ده‌‌سال به‌‌عنوان استاد دانشگاه در حوزۀ آموزش‌‌وپرورش تدریس کرده، هدایت کمیسیون ملی خلاقیت، آموزش و اقتصاد را در انگلستان برعهده داشته، و به‌‌پاس خدماتش در دنیای هنر از ملکۀ انگلستان لقب شوالیه دریافت کرده ‌‌است.\n بااین‌همه، اکنون یکی از فعال‌‌ترین مدافعان روش‌‌های غیرسنتی در آموزش است، روش‌‌های پرورش خلاقیت و حمایت از دانش‌‌آموزانی که برگه‌‌های گزارش عملکرد و آزمون‌‌های استاندارد جوابگوی نیازهایشان نیست. او به دختر خودش اجازه داد در ۱۶ سالگی دبیرستان را رها کرده و برنامۀ تحصیلی مخصوص خودش را در پیش بگیرد. و به والدین دیگر هم توصیه می‌‌کند که آموزش‌‌ غیرسنتی یا حتی ترک مدرسه را مدنظر قرار دهند، چه‌‌بسا که شاید بهترین راه برای فرزندشان همین باشد. البته باید توجه داشت که از نظر رابینسون، که خودش از مدافعان آموزش عمومی است، چنین راه‌‌حلی مناسب همه نیست.  \n او در مصاحبه‌‌ای با تایم می‌‌گوید «من خودم در مقطع دکتری تحصیل کرده‌‌ام. کتاب می‌‌نویسم. استاد دانشگاه بوده‌‌ام. چنین نیست که خارج از این سیستم ایستاده باشم و به آن انتقاد کنم» ولی به‌‌این نکته نیز اشاره می‌کند که نظام آموزشی فعلی پاسخگوی نیازهای بسیاری از مردم نیست.\n\nبه اعتقاد او، «ما درکی بسیار محدود از هوش را مبنا قرارداده‌‌ایم، و گرچه عملکرد دانشگاهی به‌‌نوبۀ خود مهم و برای علاقمندانش سودمند است، اما نباید به‌‌مثابۀ تنها مقیاس ذکاوت در نظر گرفته شود».\n رابینسون والدین را تشویق می‌‌کند به آنچه تاکنون تحصیلات خوب می‌‌دانستند از نو بیاندیشند و روش‌‌های متفاوت یادگیری را برای فرزندانشان به‌‌کار گیرند. همچنین از آن‌ها می‌‌خواهد در تغییر نظامِ آموزشیِ فعلی بکوشند، نظامی که به‌‌اعتقاد او نتوانسته خود را با نیازهای قرن بیست‌‌ویکم تطبیق دهد. این‌ها همه موضوعات اصلی کتاب جدید اوست که همین سه‌‌شنبه منتشر شد: شما، فرزندتان، و مدرسه: بهترین مسیر آموزشی را بیابید۱.\n رابینسون می‌‌گوید: «اغلبِ پدرمادرهایی که با آن‌ها صحبت کرده‌‌ام گرفتار این تفکر اشتباه‌‌اند که برای رسیدن به عالی‌ترین نتایج، بهترین کار این است که مداوماً فرزندشان را تشویق کنند که بالاترین معدل را بگیرد‌‌ و به برترین دانشگاه‌‌ها راه پیدا کند …  بحث من این است که مسیرهای منتهی به موفقیت بسیار متنوع‌اند ولی این روزها دیگر به‌‌اندازۀ کافی امتحان نمی‌‌شوند».\n رابینسون -که سخنرانی‌‌اش با عنوان «آیا مدرسه خلاقیت را نابود می‌کند؟»۲ در یکی از سخنرانی‌های تِد سال ۲۰۰۶، با ۵۲ میلیون بازدید همچنان پربازدیدترین ویدیو در تِد است- معتقد است: تعداد بالای آزمون‌‌های استاندارد در مدارس، اولویت‌‌دهی به رشته‌‌های علوم، فناوری، مهندسی، و ریاضیات در برابر رشته‌‌های علوم انسانی، حد بالای استرس و نگرانی در میان دانش‌‌آموزان، و رویه‌‌ای که به‌‌سمت تکالیف بیشتر و ساعات استراحت کمتر پیش می‌‌رود، بسیار مشکل‌‌آفرینند.\n برخی از دست‌‌اندرکاران آموزش، ازجمله بتسی دواس، وزیر آموزش ایالات متحده، بااین توجیه که والدین باید قدرت بیشتری در تصمیم‌‌گیری راجع‌‌به تحصیلات فرزندشان داشته باشند، از طرح‌‌هایی مانند آزادی انتخاب مدرسه۳ یا مدارس پیمانی۴ حمایت می‌‌کنند. اما رابینسون منتقد طرح‌‌های کوپنی۵ است، چراکه به‌‌عقیدۀ او چنین طرح‌‌هایی باعث کاهش بودجۀ مدارس دولتی و همچنین «افزایش مدارس پیمانی با کیفیتی مغشوش» شده‌‌ است.  \n رابینسون معتقد است یک مدرسۀ خوب -فارغ‌‌ از این‌که دولتی، خصوصی، یا پیمانی باشد- باید برنامۀ آموزشی گسترده‌ای را ارائه دهد که زبان و ادبیات، ریاضیات، علوم، هنر، علوم انسانی، پرورش جسمانی و مهارت‌‌های زندگی ازجمله بینش مالی و علوم تغذیه را دربرگیرد. او والدین را تشویق می‌‌کند که درصورت فقدان چنین گستره‌‌ای، به‌‌جای تحمیل یک نظامِ آموزشی ناکارآمد به بچه‌‌ها، با همکاری معلمان و مدیران موسسۀ آموزشی فرزندشان به ‌‌رفع این نواقص در خارج از محیط مدرسه اهتمام ورزند، یا به‌‌کلی روش آموزشی نوینی را در پیش بگیرند.\n\nبه‌‌ گفتۀ رابینسون: «لازم است مطمئن باشید که فرزندانتان اساساً در مدرسه خوشحال هستند. … فرزندان ما پیوسته نشانه‌‌هایی بروز می‌‌دهند که بیانگر علایق و شخصیتشان است». مثلاً ممکن است همۀ بچه‌‌ها با لِگو بازی کنند ولی آن بچه‌‌ای که یک سازۀ کامل و پیچیده می‌‌سازد احتمالاً در آینده معمار موفقی می‌شود. همۀ بچه‌‌ها ممکن است نقاشی کنند، ولی آنکه قرار است در آینده کاریکاتوریست شود، احتمالاً تمام حاشیۀ دفترچه‌‌هایش پر از طراحی‌‌های پرنکته است.\n کِیت، دختر رابینسون، که اکنون مشاور نوآوری در آموزش است، در بچگی عروسک‌‌هایش را ردیف می‌کرد و به آن‌ها درس می‌‌داد. اما در زمان مدرسه با ساختار سنتی آموزش مشکل پیدا کرد. او در سخنانی از دشواری‌‌های حضور در محیط بسیار رقابتی دبیرستانی در لس‌‌آنجلس یاد می‌‌کند؛ مدرسه‌ای که در آن، همۀ دانش‌‌آموزان در آرزوی راه‌یافتن به دانشگاه‌‌های آیوی‌‌لیگ۶ بودند و «اگر در آزمونی نمرۀ کمتر از ۹۵ درصد می‌‌گرفتند، واقعاً گریه می‌‌کردند».\n در ۱۶سالگی والدین کتی به او اجازه دادند مدرسه را رها کرده و به‌‌دنبال شغل، کار داوطلبانه، یا مسیر آموزشی دیگری برود. او در دوره‌‌های مختلفی ازجمله جواهرسازی و خیاطی شرکت کرد، در کلاس‌‌های روان‌شناسی کودک در کالج عمومی شهر ثبت‌‌نام کرد، در دوره‌‌های تکمیلی دانشگاه یو‌‌سی‌‌ال‌‌ای به تحصیل در آهنگ‌سازی پرداخت و در این صنعت مشغول به‌‌کار شد. خودِ کیت دراین‌‌باره می‌‌گوید: «زندگی‌‌ام تازه شروع شد. هرچه می‌توانستم جذب کردم. بسیار آموختم. گویی نور زندگی دوباره به من برگشت، و دوباره شادمان شدم. … همه‌‌چیز از لحظه‌‌ای که مدرسه را رها کردم شروع شد».\n طبق آمار وزارت آموزش، در سال ۲۰۱۲ حدود ۱.۸ میلیون کودک آمریکایی در خانه آموزش می‌‌دیدند؛ این تعداد در مقایسه با سال ۱۹۹۹، که اولین‌‌بار چنین گزارشی تهیه شد، بیش‌‌از دوبرابر شده‌‌است. کنِ رابینسون پیش‌‌بینی می‌‌کند که محبوبیت این روش درکنار روش‌‌هایی مانند «آموزشِ بدون مدرسه»۷ همچنان افزایش خواهد یافت. روش بدون مدرسه نوعی روش آموزش بی‌‌ساختار است که علایق کودک را مبنا قرار می‌‌دهد. به‌‌اعتقاد رابینسون، اگر کودک شما مدرسه را دوست ندارد، دیگر به خلاق‌بودن علاقه‌‌ای نشان نمی‌‌دهد، یا هیچ‌وقت خوشحال و هیجان‌‌زده از مدرسه برنمی‌‌گردد، همۀ این نشانه‌ها ممکن است حاکی از این باشد که روش‌‌های دیگر آموزشی احتمالاً برای او مناسب‌ترند.\n دربارۀ تحصیلات عالی نیز رابینسون به والدین توصیه می‌‌کند به‌‌جای سیستم سنتی ۴سالۀ دانشگاه، گزینه‌های جایگزینی از جمله برنامه‌‌های فنی-حرفه‌‌ای، طرح‌‌های مرتبط با کارآفرینی و «سال‌‌های فاصله»۸ را نیز درنظر داشته باشند.\n به‌‌گفتۀ رابینسون: «تمام حرف من این است که دیدن و شناختن هویت راستین فرزندانمان بسیار لذت‌بخش‌تر است از تصور آنچه ما آرزو داریم باشند. و می‌‌دانم رسیدن به این نقطه همیشه آسان نیست، والدین طبعاً بهترین‌ها را برای فرزندشان می‌‌خواهند، و اغلب تصور می‌‌کنند فرزندانشان با پیروی از نظام‌های جاری بهترین نتیجه‌ها را خواهندگرفت». او می‌‌افزاید: دقت کنید و ببینید چه چیزهایی علاقۀ فرزندتان را برمی‌انگیزند، اگر دائماً مجبورید آن‌ها را در مسیری که مشتاقش نیستند هل بدهید، لازم است تجدید نظر کنید.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کیتی رایلی نوشته است و در تاریخ ۱۶ مارس ۲۰۱۸ با عنوان «Why Dropping Out of School Could Actually Help Your Kid, According to One Education Expert» در وب‌سایت تایم منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۸ مرداد ۱۳۹۸ با عنوان «شاید بهترین راه آموزش ترک تحصیل باشد» و ترجمۀ سارا زمانی منتشر کرده است. •• کیتی رایلی (Katie Reilly) گزارشگر تایم است. حوزۀ علاقۀ او آموزش و پرورش و سیاست است و پیش از این برای رویترز و مرکز تحقیقاتی پیو کار کرده است.\n[۱] You, Your Child, and School: Navigate Your Way to the Best Education [۲] Do schools kill creativity [۳]  school-choice: برنامه‌­های مختلف تحصیلی در آمریکا که به خانواده‌­ها اجازه می­دهد در مدارسی غیر از مدارس دولتی موجود در محدودۀ مسکونی­ خود حضور یابند [مترجم]. [۴] charter schools: مدارس پیمانی (منشوری، یا هیأت­‌امنایی)، مدارسی هستند که توسط دولت تامین بودجه می‌­شوند، اما می­‌توانند به­‌صورت مستقل از مدارس رسمی و سنتی، برنامه­‌های آموزشی خود را باتوجه به نیاز جامعۀ هدف خود سازماندهی نمایند [مترجم]. [۵] voucher programs: ازجمله برنامه­‌های «آزادی انتخاب مدرسه» که با اعطای کوپن یا کمک­‌هزینه­‌های تحصیلی به دانش­‌آموزان به آن‌ها اجازه می­‌دهد در مدارس یا برنامه­‌های آموزشی منتخب خود شرکت جویند [مترجم]. [۶] Ivy League : گروهی متشکل از ۸ دانشگاه خصوصی برتر در آمریکای شمالی [مترجم]. [۷] unschooling [۸] gap years: سال­‌های وقفه­ بین اتمام دورۀ آموزش متوسطه و ورود به دانشگاه [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653789.json b/train/540653789.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..55ce01c3750e8b6c5a5e132430a675c8e16b95cd
--- /dev/null
+++ b/train/540653789.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مادر اولین کسی است که «شرمندگی از ظاهر» را به دخترش یاد می‌دهد",
+  "subtitle": "وقتی که دختران و زنان احساس بدی دربارۀ تنشان داشته باشند، چه کسی سود می‌برد؟",
+  "introduction": "آنچه بچه‌های ما از ما یاد می‌گیرند، با آن چیزهایی که می‌خواهیم به آن‌ها یاد بدهیم، تفاوت‌های زیادی دارد. ما می‌خواهیم بچه‌هایمان اشتباهات ما را نکنند یا ضعف‌ها و وسواس‌ها و اضطراب‌های ما را نداشته باشند. می‌خواهیم آن‌ها مثل ما نشوند، اما نتیجه دقیقاً برعکس این می‌شود: بچه‌هایمان معمولاً شبیه خودمان می‌شوند. مجموعه‌ای از تحقیقات تازه نشان داده‌اند که قضاوت‌‌های یک مادر دربارۀ بدن خودش تا کجا می‌تواند بر ذهنیت دخترش دربارۀ این مسئله تأثیر بگذارد.",
+  "content": "هانا سلیگسان، آتلانتیک —  عذاب‌وجدانی که مادران دارند، اگرچه از رایج‌ترین احساسات دوران ما است، حسی است که خیلی به من دست نمی‌دهد. ولی یک استثنای مهم هم وجود دارد: وقتی مُچ خودم را می‌گیرم که دارم در آینه به خودم نگاه‌های سرزنش‌بار می‌کنم و تشویش‌هایم دربارۀ فلان نقص واقعی یا بهمان عیبِ خیالیِ ظاهرم را به نمایش می‌گذارم در حالی که دختر هجده‌ماهه‌ام، این تنها مخاطبِ کارهای من، به تماشا ایستاده است. همۀ عوامل فرهنگی، اجتماعی و خانوادگی‌ای که مرا نسبت به ظاهر زنانه‌ام شرطی کرده‌اند، پیش چشم نظاره‌گرِ او جان می‌گیرند. همین است که شرمنده‌ام می‌کند. دوست ندارم این مونولوگ درونی‌ام را به او هم منتقل کنم.\n از قضا، احساس گناهی که دارم بیجا هم نیست. بنا به یک حکمت قدیمی، بچه‌ها اسفنج‌اند. یا مثلاً میمون‌هایی‌اند که کارهای بقیه را نعل به نعل تقلید می‌کنند. صدالبته مادرها زحمت زیادی می‌کشند تا الگوهای مناسب برای دختران را به بچه‌هایشان نشان دهند: مثلاً آن زنان پیشتازی که در میدان فوتبال یا رقابت انتخابات ریاست‌جمهوری‌اند. بااین‌حال، گاه عمداً و گاه سهواً وسواس مخرب‌ خودمان دربارۀ زیبایی را هم به دخترانمان منتقل می‌کنیم. باید برعکس عمل می‌کردیم. در حقیقت، یکی از مهم‌ترین (گرچه شاید پراضطراب‌ترین) مسائل امروز ما این است که توجهات را از ظاهر دختران دور کنیم.\n «نارضایتی از تن و همبسته‌های آن در دختران ۵ تا ۷ ساله: یک آزمایش در زمینۀ یادگیری اجتماعی» عنوان مطالعه‌ای بود که سال ۲۰۱۶ در ژورنال روان‌شناسی بالینی کودک و نوجوان۱ منتشر شد. این مطالعه از همان ترس من پرده برمی‌داشت: وقتی مادران و دختران کم‌سن‌وسال آن‌ها کنار هم جلوی آینه قرار داده می‌شوند، دختران از نحوۀ صحبت مادران دربارۀ تن‌ خودشان تقلید می‌کنند. در این آزمایش، مادران باید بدن‌ خودشان را از فرق سر تا نوک پا توصیف می‌کردند. یک گروه باید فقط نکات منفی می‌گفتند، و گروه دیگر فقط نکات مثبت می‌گفتند. ماریسول پرز، یکی از پژوهشگرانِ ارشد این مطالعه و کارشناس تصویر بدن، می‌گوید تعدادی از زنان هیچ حرف امیدوارکننده‌ای نداشتند که دربارۀ خودشان بزنند. و آنچه مادران می‌گفتند، تأثیری قوی بر دخترانشان می‌گذاشت.\n پرز که دانشیار روان‌شناسی در دانشگاه ایالتی آریزونا است به من گفت: «حتی یک بچه هم نبود که پس از شنیدن حرف مادرش، جوابش را خواه در جهت مثبت یا منفی تغییر ندهد. وقتی مادر می‌گفت موی خودش را دوست دارد، بچه هم تکرار می‌کرد. مادر که می‌گفت فلان چیز را دوست ندارد، به همین ترتیب».\n برای مادرانی که مشکلات شخصی با ظاهر و تن خود دارند، دختردار شدن ممکن است دشوار تمام شود. سخت می‌شود از مصاف آن صدایی فرار کرد که درون مغز ما مداوماً ترانۀ «من چاقم» یا «باید وزن کم کنم» می‌خواند. ولی اگر الگوی خوبی نسازیم، وضع نسل بعد خطرناک‌تر می‌شود. پرز برای یک مقالۀ در دست انتشار، داده‌های ۷۲ زنِ مدیر را جمع‌آوری کرد تا نشان دهد که تشویش‌های زنان دربارۀ ظاهرشان چگونه در موقعیت‌های حرفه‌ای به نمایش درمی‌آیند و تا سال‌های سال بر عزت‌نفسشان اثر می‌گذارد. تقریباً نیمی از این زنان در رده‌های مدیریتی می‌گفتند که در معاشرت، و در نمایندگی شرکتشان، راحت نیستند چون نسبت به برداشت دیگران از ظاهرشان حساس‌اند. پرز گفت: «زنانی داریم که به مناصب ارشد مدیریتی رسیده‌اند ولی کماکان با این مشکل دست و پنجه نرم می‌کنند».\n\nخُب، چاره چیست؟ پرز که عضو هیئت‌مدیرۀ آکادمی اختلالات تغذیه است می‌گوید وقتی با مادران صحبت می‌کند که برای سلامت روانی خودشان تصمیم به تغییر بگیرند چندان راه به جایی نمی‌برد، اما وقتی دربارۀ ضرورت الگوسازی مثبت برای نسل‌های بعد حرف می‌زند نتیجه می‌گیرد.\n بااین‌حال، به سادگی نمی‌شود در دخترها حس خوبی دربارۀ خودشان ایجاد کرد. در باب یک سؤال قدیمی، دو جبهه در افکار عمومی اینترنت شکل گرفته است: آیا باید به دخترتان بگویید که زیباست؟ به گفتۀ کارشناسان، تکرار دائمی «تو زیبا هستی» نتیجۀ معکوس می‌دهد. این کار نمی‌تواند حائلی در برابر آن پیام‌های اجتماعی‌ای باشد که می‌گویند ارزش دختران، بیش و پیش از هر چیز، به قشنگی آن‌هاست.\n به‌علاوه، جنبش «همه زیبا هستند» شاید موجب توانمندسازی کاذب شود. به گفتۀ رِنِی انگلن، استاد روان‌شناسی دانشگاه نورث‌وسترن که دربارۀ تصویر بدن و رسانه مطالعه می‌کند، تلاش برای بسط معیارهای زیبایی هدف شرافتمندانه‌ای دارد، اما کمیابی در ذات تعریف زیبایی است و قرار نیست همه زیبا باشند. او می‌گوید: «وقتی می‌گویید دخترتان زیباست، اگر منظورتان این است که او قوی، باهوش، منعطف یا بامزه است، از همان صفت‌ها استفاده کنید».\n احتمالاً آنچه مادران در برابر چشم دخترانشان انجام می‌دهند مهم‌تر از حرف‌هایی است که می‌زنند. پگی اورنشتاین، مؤلف کتاب مرا پرنسس صدا نکن۲، می‌گوید: «در نوجوانی به بی‌اشتهایی مبتلا بودم. برای همین، وقتی دختردار شدم، ناگهان فهمیدم که باید مسیرم را عوض کنم». او اینطور توضیح می‌دهد: «برایم ترسناک بود. باید یاد می‌گرفتم که مهم است دخترم ببیند که بستنی می‌خورم، نه اینکه فقط یک گاز از بستنی کس دیگری برمی‌دارم. می‌خواستم وزن و غذا مشغلۀ ذهنی دخترم نباشد، ولی باید بر برخی از مشکلاتی که خودم با غذا داشتم چیره می‌شدم». اورنشتاین می‌گوید که این در عمل یعنی: ترازو در خانه نداشته باشی؛ غذاها را با صفت خوب و بد، یا چاق‌کننده و غیرچاق‌کننده توصیف نکنی؛ و بیشتر از این حرف بزنی که غذا چه مزه‌ای می‌دهد و آیا سیرت می‌کند یا نه.\n\nمادر شدن، در بهترین حالت خود، می‌تواند فرصتی باشد که از خودتان بپرسید خانواده‌تان دربارۀ بدنتان چه چیزی به شما یاد داده‌اند، و آگاهانه تصمیم بگیرید که می‌خواهید کدام یک (یا اصلاً هیچ‌یک؟) از آن ارزش‌ها را به نسل بعد منتقل کنید. در بدترین حالت، مادری ممکن است به چاه ویل اینستاگرامیِ «شرمندگی از بدن» تبدیل شود، یا به جریان مستمرّی از کامنت‌های «خوشگلِ مامان» شبیه شود که علی‌رغم حسن‌نیتشان، ظاهر فرد را معیاری برای ارزش ذاتی‌اش می‌شمارند. و نتیجه؟ پرز می‌گوید از زبان یک بچۀ پنج‌ساله شنیده است که: «مامان می‌گه صاف بشینم تا شکمم صاف به نظر بیاد».\n ما ناخواسته به شیوه‌های دیگری هم از دختران می‌خواهیم به ظاهر خودشان گیر بدهند و دنبال استانداردهای غیرواقع‌بینانۀ زیبایی بروند. والدینی که به تغذیۀ سالم بچه‌هایشان اولویت می‌دهند اما دائماً دربارۀ کم‌کردن کربوهیدرات، احساس چاقی و آماده شدن برای دورۀ بعدی سم‌زُدایی با آب‌میوه‌خواری و آب‌گیاه‌خواری حرف می‌زنند، باید توجه کنند که داده‌های علمی چه می‌گویند. انگلن با بررسی یک دهه پژوهش می‌گوید شواهد قاطعانه نشان می‌دهند تمرکز صحبت‌ها بر وزن، حتی اگر با نگاهی به «سلامت» باشد، مفید نیست. بهترین کار آن است که غذا را مثل سوخت تصویر کنیم، و ارزش‌گذاری‌مان برای تن آدم نه با شکلش، که با توانایی‌هایی باشد که دارد. انگلن همچنین می‌گوید که والدین هنگام صحبت با نوجوانانی که در دل طوفان تصویر بدن به سر می‌برند، بکوشند که بیم و اضطراب آن‌ها به سمت پاسخ‌دادن به سؤالاتی از این قبیل سوق یابد: وقتی که دختران و زنان احساس بدی دربارۀ تن‌شان داشته باشند، چه کسی سود می‌برد؟ چه کسی از دل‌نگرانی‌های زنان پول درمی‌آورد؟\n من به‌عنوان یک مادر ساکن آمریکا، همواره تعجب می‌کنم که مردم چقدر به دخترم می‌گویند که: «تو زیبا هستی». بعید می‌دانم تجربۀ او منحصربفرد باشد. این حرف‌ها بخشی از متن آن نمایش‌نامۀ فرهنگی‌اند که تجویز می‌کند مردم به دختران جوان چه بگویند. معمولاً با حرفی از این جنس پاسخ داده‌ام که: «ولی باهوش هم هست». این کار برایم خسته‌کننده شده است، و شاید به نظر دیگران بیاید که این زن چقدر اعتراض می‌کند.\n در عوض، می‌خواهم روی این چیزها کار کنم: وقتم را کمتر به اخم و تخم جلوی آینه بگذرانم. در خانواده‌ام، نظردادن دربارۀ ظاهر زنان دیگر را، به‌ویژه اگر می‌خواهند نامزد ریاست‌جمهوری شوند، ممنوع کرده‌ایم. و دست آخر، می‌خواهم آن جوابی را بدزدم که پرز در جیب خود گذاشته و هروقت کسی می‌گوید یکی از دخترانش زیباست، تحویل او می‌دهد: «بقیۀ ویژگی‌هایش جالب‌ترند».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را هانا سلیگسان نوشته است و در تاریخ ۷ جولای ۲۰۱۹ با عنوان «Mothers Are Teaching Their Daughters Bad Lessons About Beauty» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱ مرداد ۱۳۹۸ با عنوان «مادر اولین کسی است که ‘شرمندگی از ظاهر’ را به دخترش یاد می‌دهد» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• هانا سلیگسان (Hannah Seligson) نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکایی است. یک ذره تأهل (A Little Bit Married) از کتاب‌های اوست.\n[۱] Journal of Clinical Child & Adolescent Psychology [۲] Don’t Call Me Princess\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653790.json b/train/540653790.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e672b26711e38021687eb2e1f1b986ea9cc020ae
--- /dev/null
+++ b/train/540653790.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بیشتر کارهایی که در زندگی می‌کنیم مطابق میل اطرافیانمان است",
+  "subtitle": "آن عطر، آن کفش، آن سیگار: خواستن چیزها به شدت مسری است. آیا می‌‌شود درمقابل این سرایت مصونیت پیدا کنیم؟",
+  "introduction": "امیال ما چطور ساخته می‌شود؟ چطور به این نتیجه می‌رسیم که گوشی فقط سامسونگ، تیم فقط بارسلونا، و نویسنده فقط چخوف؟ بله، احتمالاً برای هر کدام از این انتخاب‌ها دلایلی داریم، ولی نکتۀ دردناک این است که تقریباً تمام دلایلی که برای چنین ترجیحاتی ردیف می‌کنیم چیزی جز توجیهات من‌درآوردی نیست. اگر با شکاکیت بیشتری نگاه کنیم، اندک‌اندک واقعیتی تلخ خودش را نشان می‌دهد: خیلی از چیزهایی که می‌پسندیم را صرفاً به این خاطر پسندیده‌ایم که اطرافیانمان آن‌ها را دوست داشته‌اند.",
+  "content": "بنس نانای، ایان — اکثر چیزهایی که می‌دانیم را از یک نفر دیگر یاد گرفته‌ایم. من باور دارم مورونی پایتخت جزایر قمر در اقیانوس هند است، چون یکی از دوستانم همین پنج دقیقه پیش این را به من گفته است، و هیچ دلیلی هم ندارم که فکر کنم می‌خواسته مرا فریب بدهد. اما او هم آنجا نبوده است؛ دوست من هم این مطلب را فقط به این دلیل می‌داند که آن را جایی خوانده است.\n بیشتر چیزهایی که دربارۀ جهان می‌دانیم را از این طریق کسب می‌کنیم: از طریق گواهی دیگران. گواهی چیز خوبی است. اگر فقط می‌توانستیم بر حواس خودمان اتکا کنیم، دانش ما بسیار محدود می‌شد. وقتی اخبار تماشا می‌کنید، پیش‌بینی وضع هوا را می‌شنوید یا کنار آب‌خوری به شایعات مربوط به یک همکار گوش می‌دهید، دارید روی گواهی دیگران اتکا می‌کنید. این تقسیم کارِ سالم افق شناختی ما را گسترش می‌دهد.\n پس اکثر باورهای ما روی باورهای افراد دیگر بنا شده است. امیال چطور؟ امیال ما بر چه بنا شده است؟ خُب، دست‌کم تا حدی روی امیال افراد دیگر.\n تصور کنید دوست شما، که یک آشپز خبره است، عاشق فلان رستوران باشد و یکسره دربارۀ این که می‌خواهد به آنجا برود صحبت کند. به احتمال زیاد می‌بینید که خودتان هم می‌خواهید به آنجا بروید. یا تصور کنید که با دوستتان بدون برنامۀ قبلی به یک باشگاه شبانه بروید، هرچند واقعاً احساس نمی‌کنید که رقص را دوست دارید. اما وقتی همه در اطراف شما دارند می‌رقصند، می‌بینید خودتان هم می‌خواهید برقصید.\n\nمن به این پدیده سرایتِ میل۱ می‌گویم. امیال افراد پیرامونمان معمولاً به ما سرایت می‌کند. چیز تعجب‌آوری نیست. خمیازه کشیدن را هم وقتی شروع می‌کنیم که آدم‌های دور و برمان خمیازه می‌کشند. عواطف دیگران هم به ما سرایت می‌کند. اگر در سالن سینما همه با صدای بلند بخندند، ممکن است فیلم برای ما هم خیلی بامزه‌تر به نظر برسد. عواطف ما تحت تأثیر عواطف دیگران قرار می‌گیرد. و امیال ما تحت تأثیر امیال دیگران قرار می‌گیرد.\n اما تفاوت در این است که عواطف زودگذرند. وقتی سینما را ترک کنید، ممکن است دیگر آن فیلم آن قدر برایتان بامزه نباشد. و اگر دیگر با خمیازه‌کش‌ها در یک اتاق نباشید، خمیازه‌کشیدن را متوقف خواهید کرد. اما امیالی که بر مبنای امیال دیگران به آن‌ها می‌رسید ممکن است تا سال‌ها و دهه‌ها با شما بمانند، و بر این که زندگی شما چگونه از آب درآید اثری عمده بگذارند.\n مثالی از زندگی خودم بزنم. وقتی برای اولین بار به لندن آمدم، آپارتمانی که پیدا کردم از قضا فقط یک بلوک با استادیوم آرسنال که یکی از بزرگ‌ترین تیم‌های فوتبال بریتانیا است فاصله داشت. تازه که اسباب‌کشی کرده بودم، هیچ علاقه‌ای به آنچه بریتانیایی‌ها «فوتبال» می‌نامند نداشتم. اما بعد از اینکه شش ماه در میان هواداران آرسنال پیاده به سمت خانه‌ام رفتم و در کافه آرسنال صبحانه خوردم و نوشیدنی‌های آخر شبم را در بار آرسنال نوشیدم، در میان طرفداران آرسنال که فقط راجع به تیمشان حرف می‌زدند، دیگر کم‌کم می‌خواستم که آرسنال برنده بشود. و هنوز هم می‌خواهم، در حالی که سال‌ها از آن زمان گذشته است.\n اما معمولاً امیالمان را در دهۀ بیست‌سالگی‌مان و از هواداران آرسنال یاد نمی‌گیریم. بسیاری از آن‌ها را وقتی که داریم بزرگ می‌شویم از والدینمان و از خواهر و برادرهایمان یاد می‌گیریم. بسیاری از این امیال راجع به اموری هستند که در مقایسه با طرفدارای از یک تیم فوتبال احساسات بیشتری را در خود درگیر می‌کنند. و این‌ها تا پایان زندگی‌مان با ما می‌مانند.\n مشکل واقعی اینجاست که هرچند در مورد گواهی‌ها مهارت خوبی برای غربال باورهای نادرست داریم، در برابر شکل‌هایی از سرایتِ میل کاملاً بی‌دفاع هستیم. اما اگر این مسئله درست باشد، پس کل ایدۀ خویشتنِ خودمختار۲ توهمی بیش نیست. بیشتر کارهایی که در زندگی می‌کنیم حرکات بی‌برنامه‌ای است که به خاطرِ امیالِ اطرافیانمان انجامشان می‌دهیم.\n چطور به امیال خودمان شکل می‌دهیم؟ چهار گزینه در اینجا داریم:\n سناریوی الف: بیدار می‌شوم و شدیداً احساس تشنگی می‌کنم؛ این تشنگی می‌تواند مبنای میل من به نوشیدن (چیزی) باشد. صرفاً بر مبنای نیازهایم به این میل می‌رسم.\n سناریوی ب: دوباره احساس تشنگی می‌کنم، و بر این باورم که نوشیدن آب‌پرتقالی که در یخچال دارم تشنگی‌ام را فرومی‌نشاند، چون دقیقاً همین نوع آب‌پرتقال را قبلاً بارها در زندگی‌ام نوشیده‌ام. این گونه میل پیدا می‌کنم که آن آب‌پرتقال را بنوشم. و بر مبنای باورهایی به این میل می‌رسم؛ باورهایی که آن‌ها را از طریق گواهی کسب نکرده‌ام.\n سناریوی ج: من در دنیای نوشیدنی‌های عالی ایتالیایی یک تازه‌کار هستم اما بر مبنای گفت‌وگو با دوست کاربلد ایتالیایی‌ام که خیلی دلش می‌خواهد یک بطری برونلو دی مونتالسینو سال ۲۰۰۴ را امتحان کند، من هم این میل را پیدا می‌کنم که یک بطری برونلو دی مونتالسینو سال ۲۰۰۴ بنوشم. من هیچ وقت هیچ برونلویی را مزه نکرده‌ام، چه رسد به برونلوی سال ۲۰۰۴، بنابراین باورم به این که محصول سال ۲۰۰۴ آن چیزی است که باید دنبالش رفت بر گواهی بنا شده است. من بر مبنای باوری که با گواهی کسب کرده‌ام به یک میل می‌رسم.\n سناریوی د: در فیلم کالتِ۳  «آگراندیسمان»  (۱۹۹۶)، ساختۀ میکل‌آنجلو آنتونیونی، صحنه‌ای از یک کنسرت موسیقی راک وجود دارد که در آن بازیگر اصلی یک تکه از گیتاری را که یکی از اعضای گروه موسیقی آن را خُرد کرده است می‌قاپد. وقتی از چنگ همۀ هواداران دیگری که آن‌ها هم آن تکه از گیتار را می‌خواستند فرار می‌کند و در یک خیابان امن، تنها می‌شود، آن تکه را دور می‌اندازد. میل بازیگر اصلی بر مبنای امیال سایر هواداران شکل گرفته بود اما مبتنی بر باوری که آن را از طریق گواهی کسب کرده باشد نبود. ظاهراً او باور نداشت که این تکه از گیتار چیزی ارزشمند و گرانبها است؛ چون وقتی به خیابان رسید آن را دور انداخت.\n دو سناریوی آخر از جنس سرایتِ میلی به حساب می‌آیند. اما تفاوت بزرگی بین آن‌هاست. در مثال برونلو، علت سرایت میل به من این است که باوری که بر آن اتکا دارم از طریق گواهی کسب شده است. اما در مثال آگراندیسمان هیچ گواهی‌ای در کار نیست.\n گاهی اوقات سرایتِ میلِ دیگران به ما، مستقل از تمامِ باورهایی است که از طریق گواهی‌های آن‌ها می‌توانیم به دست آوریم. به این پدیده «سرایتِ میلِ مستقیم» می‌گوییم. سناریوی آنتونیونی مثالی از سرایتِ میل مستقیم است: بازیگر اصلی احتمالاً هیچ اعتقادی به ارزش آن تکه گیتار ندارد، اما باز هم به میل افراد دیگری که پیرامونش هستند آلوده می‌شود. در مقابل، در مثال برونلو، «سرایتِ میلِ غیرمستقیم» را داریم: میل کس دیگری به ما سرایت می‌کند چون از طریق گواهی او به یک باور خاص رسیده‌ایم. سرایتِ میلِ غیرمستقیم بر گواهی سوار می‌شود، اما سرایت میل مستقیم چنین نیست.\n معمولاً متوقف‌کردن سرایت میل مستقیم کار دشواری است، چون ما اغلب دست به توجیه آن می‌زنیم. اگر میلی در خودم پیدا کنم که بر هیچ یک از باورهایم متکی نباشد -یا حتی در تعارض با برخی از باورهایم باشد- می‌توانم میلم را توجیه کنم و به توضیحی (من‌درآوردی) برای این که چرا فلان چیز را می‌خواهم برسم. شواهد تجربی پرشماری از روان‌شناسی اجتماعی داریم که نشان می‌دهند ما برای توجیه و معنادار جلوه دادنِ کارها و ترجیحات و امیالمان از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنیم. وقتی میلی عجیب را در نتیجۀ سرایتِ میلِ مستقیم در خودمان پیدا می‌کنیم، حتی وقتی آن میل با عمیق‌ترین باورهای مورد قبول ما نیز در تعارض باشد، باید منتظر این قبیل توجیه‌های من‌درآوردیِ بعد از واقعه باشیم («یک مطلب علمی نخوانده بودم که می‌گفت کشیدن سیگار در واقع بد نیست؟»). این نوع توجیهاتِ من‌درآوردیِ بعد از واقعه می‌تواند مانع از دیدنِ اهمیت و نفوذ سرایتِ میلِ مستقیم بشود.\n حالا چه کنیم؟ چطور از خودمان در برابر سرایتِ میل حفاظت کنیم؟ خبر بد این است که بخش عمده‌ای از سرایتِ میلی قابل تشخیص نیست. همانند مسری بودن عواطف، و برخلاف گواهی. در مورد گواهی‌ها سازوکار غربالگری بسیار خوبی داریم. اگر پیش‌بینی وضع هوا بگوید دارد برف می‌آید اما از پنجره بیرون را نگاه کنیم و برفی نبارد، پس هیچ دلیلی نداریم که گواهی پیش‌بینی وضع هوا را باور کنیم. و اگر همۀ شایعاتی که از دوستم بیل شنیده‌ام دروغ از آب درآید، احتمالاً دیگر شایعات بعدی او را چندان جدی نخواهم گرفت.\n اما غربال‌کردن سرایتِ میل بسیار دشوارتر است. اگر بیل به شما چیزی بگوید ولی بدانید که ماجرا آن طور که او می‌گوید نیست، آنچه او در آینده خواهد گفت را نادیده می‌گیرید. اگر به باوری برسید که آشکارا با باورهای دیگر شما در تناقض باشد، باور جدید غربال خواهد شد (دست‌کم در اکثر مواقع، وقتی که تناقض واقعاً آشکار باشد).\n و همین سازوکار غربالگری به حفاظت از ما در مقابل سرایت میل غیرمستقیم هم کمک می‌کند، چون سرایت میل غیرمستقیم از گواهی آغاز می‌شود. اگر باور مربوط به برنلوی ۲۰۰۴ که از طریق گواهی کسب کرده‌ام با بسیاری از باورهای عمیقاً مورد قبولِ من در تناقض باشد، آن را رد می‌کنم؛ و از این رو (از طریق سرایت میل غیرمستقیم) به میل من برای نوشیدن برونلوی ۲۰۰۴ منتهی نخواهد شد. تا جایی که بحث سرایت میل غیرمستقیم در میان باشد، کاملاً حفاظت‌شده هستیم.\n\nاما سازوکار غربالگری برای سرایت میل مستقیم چه می‌تواند باشد؟ باورها یک شبکۀ منسجم تشکیل می‌دهند، اما امیال این‌طور نیستند. ما می‌توانیم امیال متعارض داشته باشیم، و اغلب هم داریم. به‌طور معمول، من به صِرف این که یک میلِ کسب‌شده از طریق سرایت میل مستقیم با برخی از امیال دیگرم در تعارض است آن را رد نمی‌کنم. تشخیص تناقض‌هایی که بین باورها وجود دارند ساده‌تر از تشخیص تناقض بین امیال است.\n آگهی‌های بازرگانی سیگار یا نوشیدنی‌ها شیوه‌های بسیار کارآمدی برای سرایتِ میل دیگران به امیال ما هستند. این آگهی‌ها نمی‌خواهند پیامی به شما بدهند. اگر هم می‌خواستند، احتمالاً پیامی می‌دادند که تأثیرگذارتر از پیام‌هایی از این قبیل باشد که «مردان واقعی سیگارهای یک برند خاص را می‌کشند». این قِسم آگهی‌ها دنبال به راه انداختن یک میل در شما هستند، می‌خواهند سازوکار غربالگری شما را دور بزنند، یعنی همان سازوکاری که احتمالاً علیه سیگارکشیدن و مصرف نوشیدنی‌های قندی است. و در این کار بسیار موفق‌اند: به‌رغم این که فکر می‌کنید فلان برند نوشیدنی‌های بسیار ناسالمی می‌سازد که برای شما بد است، اگر آن آگهی کارش را خوب انجام بدهد، به هر حال آن میل را در شما به راه خواهد انداخت.\n با این اوصاف، آیا هیچ سازوکار غربالگری‌ای برای سرایت میل مستقیم نداریم؟ یک گزینه این است: ما خیلی چیزها را می‌خواهیم، اما می‌خواهیم فقط چیزهای کمی را بخواهیم. خواستنِ خواستنِ یک چیز همان چیزی است که این نوع خواستن را با خواستن‌های دیگر متفاوت می‌کند. لذا این میلِ مرتبه‌ـ‌دوم (از مرتبۀ خواستن نه، از مرتبۀ خواستنِ خواستن) را می‌توان به عنوان یک سازوکار غربالگری برای سرایت میل مستقیم در نظر گرفت. ما امیالی را غربال می‌کنیم که نمی‌خواهیم آن‌ها را داشته باشیم. و امیالی هستند که می‌خواهیم آن‌ها را داشته باشیم؛ این دستۀ دوم، امیالی هستند که از غربال رد می‌شوند و مورد تأیید قرار می‌گیرند.\n این شیوه تناظر خوبی با سازوکار غربالگریِ باورهای متکی بر گواهی پیدا می‌کند. مشکل اینجاست که بعید است جواب بدهد. امیال مرتبه‌ـ‌دوم هم خودشان میل هستند. از این رو، با توجه به این که ما می‌توانیم امیال مرتبه‌ـ‌اول را از طریق سرایت میل مستقیم کسب کنیم، دلیلی ندارد که نتوانیم امیال مرتبه‌ـ‌دوم را هم از طریق همان سرایت میل مستقیم کسب کنیم. در این صورت چه چیزی ما را از سرایتِ امیال مرتبه‌ـ‌دوم حفاظت خواهد کرد؟ مثلاً امیال مرتبه‌ـ‌سوم؟ اگر برای تعیین این که کدام یک از امیال مرتبه‌ـ‌اول ما آلوده هستند به امیال مرتبه‌ـ‌دوم نیاز داریم، پس برای تعیین این که کدام یک از امیال مرتبه‌ـ‌دوم ما آلوده هستند هم به امیال مرتبه‌ـ‌سوم نیاز خواهیم داشت. و تا بی‌نهایت. این سازوکار برای غربال امیالی که به ما سرایت کرده است جواب نخواهد داد.\n تمایزی که من بین سازوکار غربالگری باورها و غربالگری امیال قائل شدم چندان هم مطلق نیست. بسیاری از اوقات غربالگری ما روی باورهای غلط درست عمل نمی‌کند. و همان‌طور که برخی از فنون مورد استفاده در روان‌پزشکی نشان می‌دهد، بسیاری از اوقات برخی از امیال «ناخواسته» غربال می‌شوند، برای مثال، اگر تعارض بین آن‌ها کاملاً بدیهی بشود. اما با این که برای غربالگریِ باورها یک سازوکار پیش‌فرض وجود دارد، چنین سازوکار پیش‌فرضِ قابل قیاسی برای امیال وجود ندارد. و این پیامدهای بالقوۀ مهمی برای طرز فکر ما راجع به خویشتن دارد.\n امیال ما تغییر می‌کنند. پرسش این است که چه چیزی آن‌ها را تغییر می‌دهد؟ ما بسیاری از امیالمان را از طریق سرایت میل کسب می‌کنیم، و هیچ غربالگری واقعی‌ای روی این امیال انجام نمی‌شود. اما این بدین معناست که ما بسیاری از امیالمان را، به یک معنا، از افرادی که پیرامون ما هستند به ارث می‌بریم.\n یکی از پیامدهای ریشه‌ایِ این بحث این است که در پرتو این ملاحظات ما چطور باید دربارۀ خویشتن فکر کنیم. یک طرز فکر شایع دربارۀ خویشتن، که دست‌کم به قرن هجدهم و دیوید هیوم بازمی‌گردد، این است که خویشتن عبارت است از مجموعۀ همۀ امیال ما (در کنار برخی حالات ذهنی دیگر). اما اگر این‌طور باشد، پس کیستی ما (یا خویشتن) تا حد زیادی نتیجۀ سرایت میل تصادفی است.\n ما می‌دانیم که به نحوی نظام‌مند از این امکان که خویشتنِ آیندۀ ما می‌تواند با خویشتنِ کنونی ما متفاوت باشد چشم‌پوشی می‌کنیم. به این ماجرا «توهم پایان تاریخ»۴ می‌گویند: تمایل داریم خویشتنمان را یک محصول تمام‌شده در نظر بگیریم، اما به هیچ وجه این‌طور نیست. و این «توهم پایان تاریخ» احتمال این را که تلاش کنیم برای امیالی که از طریق سرایت میل مستقیم کسب کرده‌ایم توجیه‌های پس از واقعه فراهم آوریم، حتی بیشتر هم می‌کند.\n بنابراین خویشتن تغییر می‌کند. پرسش این است، چقدر از این تغییر تحت کنترل ماست؟ مقداری از آن: ما روی باورهای جدیدی که کسب می‌کنیم کنترل کاملاً خوبی داریم. و حتی می‌توانیم روی امیال واقعاً رام‌نشدنی و جنون‌آمیز هم کنترل داشته باشیم. اما کنترل کامل نداریم. سرایت میل مستقیم می‌تواند تأثیری واقعی در این که چه کسی هستیم و چه کسی خواهیم شد داشته باشد؛ این چیزی است که باید آن را بسیار جدی بگیریم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را بنس نانای نوشته است و در تاریخ ۱۹ ژوئن ۲۰۱۹ با عنوان «Catching desires» در وب‌سایت ‌ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ مرداد ۱۳۹۸ با عنوان «بیشتر کارهایی که در زندگی می‌کنیم مطابق میل اطرافیانمان است» و ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر کرده است. •• بنس نانای (Bence Nanay) استاد فلسفه در دانشگاه انتوِرپ بلژیک و پژوهشیار ارشد در دانشگاه کیمبریج است. او اخیراً کتاب زیبایی‌شناسی به منزلۀ فلسفۀ ادراک (Aesthetics as Philosophy of Perception) (۲۰۱۶) را منتشر کرده است.\n[۱] desire infection [۲] self [۳]  فیلم کالت (cult movie): فیلمی است که طرفداران پروپاقرص دارد و این‌ها شکل یک جماعت یا فرقه را پیدا می‌کنند [مترجم]. [۴] end of history illusion\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653791.json b/train/540653791.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..843d4f005d462b92ba1229a23dc9e3b83a33296b
--- /dev/null
+++ b/train/540653791.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "عکاسی از مرگ به من چه آموخت؟",
+  "subtitle": "اینکه در بدترین روز ممکن دوربین به‌‌دست وارد زندگی دیگران شوی چیز غریبی است",
+  "introduction": "کرولاین کتلین عکاس است، اما نه عکاسی معمولی. او با یک خیریه همکاری می‌کند و از کودکان بیمار مجانی عکس می‌گیرد. جلسه‌های عکاسی ممکن است در هر مرحله‌ای از بیماری باشد، اما گاهی از او می‌‌خواهند لحظات پایانی زندگی یک کودک را ثبت کند. کتلین از این می‌گوید که ثبت تصاویر آخرین لحظات زندگی کودکان بیمار و آنچه بر آن‌ها و خانواده‌‌هایشان می‌‌گذشت، چطور کمک کرد با خبر سرطان خودش کنار بیاید.",
+  "content": "کرولاین کتلین، نیویورک تایمز —  یکی از پرستاران یک‌دست روپوش استریل آبی‌‌رنگ، یک ماسک و یک جفت کاوِر نازک کفش به دستم می‌‌دهد. دست‌‌هایم را به مایع ضدعفونی آغشته کرده و نوچی آن را روی دکمه‌‌های دوربینم حس می‌‌کنم. کل فضا را از نظر می‌‌گذرانم و متوجه زنی می‌‌شوم که روی تخت جراحی دراز کشیده‌‌است. به‌‌سرعت در ذهنم بررسی می‌کنم کدام گوشه‌‌ها نور بهتری دارند و کجاها برای عکاسی بیش‌‌ازحد تاریک‌‌اند.\n تقریباً ماهی سه‌‌بار در سولومینِیشن۱، داوطلب می‌‌شوم؛ یک سازمان غیرانتفاعی که در بیمارستان‌‌های ایالت واشنگتن برای بیماران لاعلاج و خانواده‌‌های کودکان بدحال، جلسات عکاسی مجانی برگزار می‌‌کند. برای هر بیمار، جلسات عکاسی ممکن است در هر مرحله‌‌ای از بیماری ترتیب داده شوند، اما گاهی از ما می‌‌خواهند لحظات پایانی زندگی یک کودک را ثبت کنیم. من هروقت به‌‌عنوان عکاس وارد یکی از اتاق‌‌های بیمارستان می‌‌شوم، آمادۀ توجه به هرچیزی هستم، آمادۀ ثبت اینکه چگونه عشق، فرد درحال مرگ را پاس می‌‌دارد. مشاهدۀ همین لحظات کوتاه به من کمک کرده میرایی خود را بپذیرم.\n در ماه اکتبر، بعداز سه‌‌سال تحمل سردردهای بی‌‌دلیل، احساس خستگی مفرط، و ازدست‌‌دادن تدریجی حافظه، بالاخره دکترم را متقاعد کردم برایم ام‌‌آرآی تشخیصی بنویسد، که نتیجه‌‌اش یافتن توده‌‌ای بود در لوب آهیانه‌‌ای سمت راست مغزم. سه ماه بعد، بعداز انجام جراحی جمجمه و خارج‌‌ساختن توموری به‌‌اندازۀ یک توپ گلف، روی تخت معاینه منتظر شنیدن جواب پاتولوژی نشسته بودم. \n پدر و مادرم که خود را با پرواز از آن‌سوی کشور رسانده بودند، همراه من انتظار می‌‌کشیدند. نگاهشان می‌‌کردم، مادرم روی صندلی پا تکان می‌‌داد و پدرم مرتب عینکش را برمی‌‌داشت و می‌‌گذاشت. انتظار داشتم دستان یکدیگر را بگیرند، ولی این‌‌کار را نکردند. بالاخره دکتر وارد شد و خبر داد که، برخلاف آنچه فکر می‌‌کردیم، تومور بدخیم بوده‌‌است.\n داستان زندگی‌‌ام به‌‌کلی عوض شد. برنامه‌‌هایی که برای آینده داشتم، اینکه می‌‌خواستم مددکار اجتماعی یا عکاس خبری بشوم، جای همه را لیستی از انواع آزمایش و درمان گرفت، برای مبارزه با سرطان مغز از نوع آناپلاستیک آستروسیتومای۲ درجه سه: شش هفته هرروز پرتودرمانی ، شش‌‌ ماه تا یکسال شیمی‌‌درمانی، و احتمالاً یک جراحی جمجمۀ دیگر. در عرض یک‌‌ماه، موهای سمت راست سرم شروع به ریزش کردند و زخم بزرگ روی سرم نمایان شد. من ۲۷ سال دارم. بیماری من لاعلاج است.\n این واقعیت که من نیز بیمار و جوان هستم نوع رابطه‌‌ام را با بیمارانی که از آن‌ها عکاسی می‌‌کنم متحول ساخته است. در یک جلسۀ عکاسی از یک نوجوان سرطانی که قراربود به‌‌زودی درمانش را متوقف سازند، به او پیشنهاد دادم اگر کلاهش را از سر بردارد من هم کلاهم را برمی‌‌دارم و هردو با هم بی‌‌مو خواهیم ‌‌بود. \n روزی همراه با زنی درحال زایمان در اتاق عمل بودم، در طبقۀ بالای همان اتاقی که چهارماه قبل خودم را جراحی کرده بودند. امتحانی از تخت خالی نوزاد که با پتوی راه‌‌راه آبی و صورتی پوشانده شده ‌‌بود عکسی گرفتم. زایمان سخت و طولانی به عمل سزارین منتهی شده و مادر از خستگی ازحال رفته بود. سرش برروی تخت جراحی قرار داشت و یک پردۀ پلاستیکی آبی‌‌رنگ شکمش را از دید پنهان کرده‌‌بود. نوزاد نوعی فتق مادرزادی داشت که باعث نقص در ریه‌‌اش شده‌‌بود. دکترها مطمئن نبودند چقدر زنده خواهد ماند، چند دقیقه، چند ساعت، یا چند روز.\n من در بالای سر مادر با دوربین آماده ایستاده بودم، درحالیکه سعی می‌‌کردم مواظب باشم به هیچیک از تجهیزات پزشکی نخورم. از بالای پرده سرها و شانه‌‌های جراحان را می‌‌دیدم که برروی شکم زن خم شده‌‌ بودند. زن از شدت درد و فشار ناله می‌‌کرد. در یک حرکت پزشکان نوزاد آغشته به‌‌خون را بیرون کشیده و روی دست بلند کردند. مادربزرگ کودک که ازجا بلند شده ‌‌بود تا لحظه‌‌ای نوه‌‌اش را ببیند دستش را روی قلبش فشرد. بلافاصله بچه را در تخت نوزاد قرار دادند و تیمی از پزشکان و جراحان دورش را گرفتند.\n نوزاد ظاهراً بی‌‌نقص به‌‌نظر می‌‌رسید، ولی نتوانست گریه کند. دهان کوچکش را که بی‌‌صدا باز و بسته می‌‌شد نگاه کردم. فوکوس دوربین را روی دست‌‌های کوچک مشت کرده و موهای فرفری آشفته‌‌اش تنظیم کردم طوری‌‌ که لوله‌‌ها، سیم‌‌ها و دست‌‌های دستکش پوشیده در پس‌‌زمینۀ تار قرار گیرند.\n\nدکتر گفت «بچه را پیش مادرش بیاورید».\n من آنجا بودم وقتی او را روی سینۀ مادرش گذاشتند؛ وقتی تنها چندلحظه بعد پوست صورتی‌‌رنگش شروع به کبود‌شدن کرد و دهانش از تلاش برای نفس‌‌کشیدن باز ایستاد. دستش به آرامی روی صورت مادرش افتاده بود. دکمۀ دوربین را فشار دادم تا این تصویر را ثبت کنم. و بعد زن چنان ناله‌‌ای سر داد که غم سرخوردۀ خودم از نو به دیدارم آمد.\n اینکه در بدترین روز ممکن دوربین به‌‌دست وارد زندگی دیگران شوی چیز غریبی است. برای چگونه رفتار کردن در این موقعیت هیچ مرجع راهنمایی وجود ندارد. اولین باری که برای عکاسی از لحظات پایان عمر رفته بودم، درکنار خانواده‌‌ای بود که باید با دخترک سه‌‌ساله‌‌شان که به نوعی بیماری نادر متابولیکی مبتلا بود خداحافظی می‌کردند. من معذب و دستپاچه در اطراف آن‌ها پرسه می‌‌زدم و کسی نبود که بگوید کی بهتر است بمانم یا از اتاق بیرون بروم.\n اغلب از من می‌‌پرسند چرا عکاسی از لحظات پایانی عمر کودکان را برگزیدم. هروقت در یکی از آن اتاق‌‌ها هستم با همۀ وجود تنها درپی یک هدفم؛ درپی یافتن لطیف‌‌ترین و انسانی‌‌ترین لحظات در دل اندوه: با تماشای مادری که گیسوان کودک درحال مرگش را شانه می‌‌کرد، عشق و لطافتی را یافتم که حتی در مرگ نیز همراه ماست. با دیدن بچه‌‌ای که در سوگ خواهرش گریست، ولی بعد درکنار بدن بی‌‌جان او بازی را از سر گرفت، توان فوق‌‌العاده‌‌ای را به یادم آورد که همه از آن برخورداریم، همه ازجمله خانواده و دوستان خودم. آن‌ها نیز می‌‌توانند پس‌‌از مرگ زودهنگام من زندگی را ادامه دهند. \n هرکس که به اعماق تاریک اندوه سفر کرده باشد، به‌‌خوبی می‌‌داند که همیشه در هولناک‌‌ترین لحظاتمان شعاع‌‌های باریکی از انوار درخشان و پرتوان به سراغمان آمده‌‌اند. من چشمه‌‌های نورم را هرروز باخود همراه می‌‌کنم؛ پرستار بخش مراقبت‌‌های ویژه که اولین‌‌بار کمک کرد بعداز جراحی دوش بگیرم، بسته‌‌های حاوی انواع هدایای ویژۀ شیمی‌‌درمانی که بعداز هر دوره از درمان زهرآلود دریافت می‌‌کردم، و انبوه مواد غذایی که پس‌‌از شنیدن خبر بیماری‌‌ام به درب منزل ما ارسال می‌‌شد.   \n مارتین پرکتِل در کتاب بوی باران برروی خاک۳ می‌‌گوید «ماتم ستایش کردنی است، چراکه راه طبیعی عشق است برای بزرگداشت آنچه از دست می‌‌دهد». در مواجه با واقعیت پایان زودرس عمر، دوست دارم باور کنم که اندوه نه در درد، بلکه در عشق ریشه دارد. بیشتر خانواده‌‌هایی که برایشان عکاسی می‌‌کنم، حتی اسم مرا نمی‌‌دانند. من آن حضور ساکت در پس‌‌زمینه‌‌ام که صرفاً لحظه‌‌ای وارد می‌‌شود برای ثبت تصویری که بعدها عزیز خواهند شمرد. باوجود ساعت‌‌ها همراهی با آن‌ها درکنار بستر فرزند درحال مرگشان، پس‌‌از اتمام کارم دیگر تماسی با ایشان ندارم. بین من و آن‌ها چیزی باقی نیست جز همان تصاویر، جز گواهی ارزشمندی از زندگی درخشانی ازدست رفته ولی بی‌‌اندازه عزیز.   \n شب‌ها، وقتی تنها پای کامپیوتر مشغول کار برروی عکس‌‌ها هستم، اغلب شمعی روشن می‌‌کنم و موزیکی پخش می‌‌کنم. فایل عکس‌‌ها را باز می‌‌کنم، نور و اندازۀ عکس‌‌ها را تنظیم می‌‌کنم، با توجه و دقت بسیار به هریک می‌پردازم. مجموعۀ عکس‌‌های هرکودک را در پوشه‌‌ای جداگانه برای موسسه ارسال می‌‌کنم که آن‌ها را در قالب آلبوم عکس همراه با هدایایی برای خانواده‌‌ها می‌‌فرستد. سپس، پیش‌‌ از آنکه کامپیوتر را خاموش کرده و به رختخواب بروم، چند لحظه‌‌ای، تنها رودرروی عکس‌‌ها می‌‌نشینم. می‌‌کوشم سنگینی بار هر فقدان را حس کنم، بار سهمگینی که با چیزی جز عظمت عشق هر خانواده به فرزندش قابل قیاس نیست.\n در دل امید دارم کسی نیز همین کار را برای من انجام خواهد داد.\n\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کرولاین کتلین نوشته است و در تاریخ ۱۸ جولای ۲۰۱۹ با عنوان «What I Learned Photographing Death» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۱ شهریور ۱۳۹۸ با عنوان «عکاسی از مرگ به من چه آموخت؟» و ترجمۀ سارا زمانی منتشر کرده است. •• کرولاین کتلین (Caroline Catlin) نویسنده و عکاس ساکن سیاتل است.\n[۱] Soulumination [۲]  Anaplastic astrocytoma: تومور مغزی متشکل از آستروسیدها [مترجم]. [۳] The Smell of Rain on Dust\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653792.json b/train/540653792.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f5a3bb0ae861b28283d2cdbee90983e1c23ce33a
--- /dev/null
+++ b/train/540653792.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا فکت‌ها نظر ما را عوض نمی‌کنند؟",
+  "subtitle": "یافته‌های نوین دربارۀ ذهن انسان محدودیت‌های عقل را نشان می‌دهد",
+  "introduction": "پژوهش‌هایی که محققانِ علومِ شناختی انجام می‌دهند روزبه‌روز محدودیت‌های عقل را بیشتر برای ما روشن می‌کند. افکار ما از انواع و اقسام پیش‌داوری‌ها رنج می‌برد و شکست‌های مکرر ما در آزمون‌های عقلی گاهی واقعاً ناامیدکننده می‌شود. اما اگر این پیش‌داوری‌ها واقعاً برای گونۀ ما فایده داشته باشند چه؟ اگر هدفِ عقل نه صرفِ تشخیص صدق از کذب بلکه اساساً چیزی دیگر باشد چه؟",
+  "content": "الیزابت کولبرت، نیویورکر — در سال ۱۹۷۵، پژوهشگرانِ دانشگاه استنفورد از گروهی از دانشجویان کارشناسی برای شرکت در پژوهشی دربارۀ خودکشی دعوت کردند. به شرکت‌کنندگان بسته‌هایی شامل دو یادداشتِ خودکشی داده شد. در هر بسته، یک یادداشت به قلم فردی معمولی نوشته شده بود، یادداشت دیگر به قلم فردی که متعاقباً خودکشی کرده بود. سپس، از دانشجویان خواسته شد تا یادداشت‌های حقیقی را از یادداشت‌های ساختگی تشخیص دهند.\nبرخی دانشجویان دریافتند که آن‌ها استعدادی شگفت در انجام این کار دارند. از بین ۲۵ جفت یادداشت، آن‌ها یادداشت واقعی را ۲۴ بار به‌درستی تشخیص دادند. دیگر دانشجویان دریافتند که آن‌ها در انجام این کار ناتوان‌اند. آن‌ها تنها ده بار یادداشت واقعی را تشخیص دادند.\nهمان‌طور که اغلب دربارۀ پژوهش‌های روان‌شناختی شاهد هستیم، کل آزمایش ساختگی بود. هرچند نیمی از یادداشت‌ها واقعاً حقیقی بودند، آن‌ها از دفترِ پزشکی قانونی ایالت لس‌آنجلس گرفته شده بودند، اما امتیازات ساختگی بودند. به‌طور متوسط، دانشجویانی که به آن‌ها گفته شده بود تقریباً همواره درست تشخیص داده‌اند، در مقایسه با دانشجویانی که به آن‌ها گفته شده بود در بیشتر موارد اشتباه کرده‌اند، از بصیرت بیشتری برخوردار نبودند.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2022/10/نسخۀ%20صوتی:%20چرا%20فکت‌ها%20نظر%20ما%20را%20عوض%20نمی‌کنند؟.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            چرا فکت‌ها نظر ما را عوض نمی‌کنند؟        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nدر مرحلۀ دوم پژوهش، پرده از روی این فریب‌کاری برداشته شد. به دانشجویان گفته شد که هدف اصلی آزمایش سنجش واکنش‌های آن‌ها به این امر بوده است که فکر کنند درست تشخیص داده‌اند یا نادرست. (بعد مشخص شد که این نیز یک فریب‌کاری بوده است.) در نهایت، از دانشجویان خواسته شد تا تخمین بزنند که آن‌ها چه تعداد از یادداشت‌های خودکشی را واقعاً به‌درستی طبقه‌بندی کرده‌اند و از نظر آن‌ها یک دانشجوی متوسط چه تعداد را به‌درستی تشخیص خواهد داد. در این نقطه، چیز عجیبی رخ داد. دانشجویانِ دارای امتیاز بالا گفتند که آن‌ها فکر می‌کرده‌اند واقعاً عملکرد بسیار خوبی داشته‌اند، به‌طور چشمگیری بهتر از دانشجوی متوسط، هرچند، آن‌چنان که به آن‌ها گفته شده بود، آن‌ها هیچ دلیلی برای باور به این امر نداشتند. بالعکس، دانشجویانِ دارای امتیاز پایین گفتند که آن‌ها فکر می‌کرده‌اند به‌طور چشمگیری عملکرد آن‌ها بدتر از دانشجوی متوسط بوده است، نتیجه‌گیری‌ای که به‌طور مشابه مبتنی‌بر هیچ دلیلی نبود.\nپژوهشگران با خونسردی مشاهده کردند که «عقاید پس از شکل‌گیری به‌طور چشمگیری پایدار می‌مانند».\n\nچند سال بعد، گروه جدیدی از دانشجویان دانشگاه استنفورد برای پژوهشی مشابه به کار گرفته شدند. به دانشجویان بسته‌هایی اطلاعاتی دربارۀ دو آتش‌نشان به نام‌های «فرانک کی» و «جورج اچ» داده شد. در زندگی‌نامۀ فرانک اشاره شده بود که او، علاوه‌بر دیگر چیزها، یک دختربچه دارد و به غواصی با کپسول اکسیژن علاقه‌مند است. جورج یک پسر کوچک دارد و گلف بازی می‌کند. بسته‌های اطلاعاتی همچنین شامل پاسخ‌های دو آتش‌نشان به آن چیزی بود که آن‌ها «آزمون گزینش مخاطره‌پذیری-محافظه‌کاری»1 می‌نامند. مطابق با یک نسخه از بسته‌های اطلاعاتی، فرانک آتش‌نشانی موفق بود که در این آزمون تقریباً همیشه ایمن‌ترین گزینه را انتخاب می‌کرد. در نسخۀ دیگر، فرانک باز هم ایمن‌ترین گزینه را انتخاب می‌کند، اما او آتش‌نشان بسیار بدی بود که از سوی سرپرستان خود چندین بار «مورد مؤاخذه» قرار گرفته بود. یک بار دیگر، در میانۀ پژوهش، به دانشجویان اطلاع داده شد که آن‌ها فریب داده شده‌اند و تمام اطلاعات دریافتی آنان سراسر ساختگی بوده است. سپس، از دانشجویان خواسته شد تا باورهای خود را توصیف کنند. از نظر آنان، یک آتش‌نشان موفق چه نگرشی به ریسک خواهد داشت؟ از دیدگاه دانشجویانی که بستۀ اطلاعاتی نخست را دریافت کرده بودند، او از ریسک پرهیز خواهد کرد. از دیدگاه دانشجویان گروه دوم، او پذیرای ریسک خواهد بود.\nپژوهشگران دریافتند که، حتی پس از آنکه شواهد «در حمایت از باورهای افراد کاملاً ابطال شده است، افراد از انجام تصحیحات مناسب در آن باورها ناتوان‌اند». در این مورد، این ناتوانی «به طرزی ویژه چشمگیر» بود، زیرا دو مجموعه‌داده هرگز اطلاعات کافی برای تعمیم به دست نمی‌دهد.\nپژوهش‌های دانشگاه استنفورد در همه جا پخش شد. این اعتقاد که مردم نمی‌توانند به‌درستی فکر کنند از سوی گروهی از دانشگاهیان در دهۀ هفتاد میلادی مطرح می‌شد و شوکه‌کننده بود. اما دیگر چنین نیست. هزاران آزمایش متعاقبْ این یافته را تأیید (و بسط) داده است. همان‌طور که هر کسی که این تحقیقات را پیگیری کرده است، یا حتی گاه‌وبی‌گاه یک نسخه از نشریۀ سایکالوجی تودی2 را مطالعه کرده است، می‌داند، هر دانشجوی تحصیلات تکمیلی با یک کلیپ‌بورد می‌تواند نشان دهد که افراد معقول‌نما اغلب کاملاً غیرعقلانی هستند. اکنون اهمیت این بینش بیش از هر زمان دیگری آشکار شده است. باوجوداین، هنوز یک معمای بنیادی باقی است: چگونه ما به این وضعیت رسیده‌ایم؟\n \n                                        \n                                            \n                                        \n                                        \n                                            اطلاعات کتاب‌شناختی\n                                            \n                                                \n                                                    The knowledge illusion\n                                                    why we never think alone\n                                                \n                                                \n                                                    Steven Sloman\n                                                \n                                                \n                                                    Penguin, 2017\n                                                \n                                            \n                                        \n\n\n\n\n                                         \n                                            \n                                        \n                                        \n                                            اطلاعات کتاب‌شناختی\n                                            \n                                                \n                                                    The knowledge illusion\n                                                    why we never think alone\n                                                \n                                                \n                                                    Steven Sloman\n                                                \n                                                \n                                                    Penguin, 2017\n                                                \n                                            \n                                        \n\nدانشمندان علوم شناختی، هوگو مرسیر و دان اسپربر، در کتابی جدید با عنوان معمای عقل3(نشر دانشگاه هاروارد) می‌کوشند به این پرسش پاسخ دهند. مرسیر در یک مؤسسۀ تحقیقاتی در لیون فرانسه کار می‌کند، و اسپربر اکنون در دانشگاه مرکزی اروپا در بوداپست درس می‌دهد. آن‌ها می‌گویند عقل، همانند حرکت با دو پا یا بینایی سه‌رنگی، یک ویژگی تکامل‌یافته است. عقل در دشت‌های آفریقا ظهور کرده است و باید در آن چارچوب فهم شود.\nاستدلال مرسیر و اسپربر، عاری از پیچیدگی‌های علوم شناختی، به زبان ساده کم‌وبیش چنین است: بزرگ‌ترین برتری انسان بر دیگر گونه‌ها توانایی ما در همکاری است. ایجاد همکاری دشوار است و حفظ آن نیز تقریباً به همان اندازه دشوار است. برای هر فرد، طفیلی‌بودن همواره بهترین کار است. عقل نه برای حل مسائل انتزاعی و منطقی توسعه یافته است، نه حتی برای کمک به ما برای اقتباس نتایج از داده‌های تازه، بلکه آن برای حل مسائلی توسعه یافته است که زندگی در گروه‌های همیار ایجاد می‌کند.\nمرسیر و اسپربر می‌نویسند: «عقل سازگاری با موقعیت فوق‌اجتماعی‌ای است که انسان‌ها برای خود به وجود آورده‌اند.» آن عادات ذهنی که با نگاه «خردمندانه»، عجیب یا اشتباه یا حماقت محض به نظر می‌رسند از چشم‌انداز «تعاملی» هوشمندانه خواهند بود.\nآن چیزی را در نظر بگیرید که با نام «پیش‌داوری تأیید»4 شناخته می‌شود، گرایش افراد برای پذیرش اطلاعاتی که باورهای آنان را تأیید می‌کند و طرد اطلاعاتی که باورهای آنان را نقض می‌کند. از میان انواع تفکر نادرست که شناسایی شده است، پیش‌داوریِ تأیید به بهترین نحو مورد مطالعه قرار گرفته است؛ کتاب‌هایی مملو از آزمایش‌های مختلف به این موضوع اختصاص یافته است. یکی از معروف‌ترینِ این آزمایش‌ها باز هم در دانشگاه استنفورد انجام شده است. برای این آزمایش، پژوهشگران گروهی از دانشجویان را گرد هم آوردند که دیدگاه‌هایی متعارض دربارۀ مجازات اعدام داشتند. نیمی از دانشجویان از آن حمایت می‌کردند و آن را مانع جرم می‌دانستند، نیمی دیگر با آن مخالف بودند و عقیده داشتند اعدام تأثیری بر جُرم ندارد.\nاز دانشجویان خواسته شد تا دو پژوهش را ارزیابی کنند. یک پژوهش حاوی داده‌هایی در حمایت از استدلال ممانعت از جرم بود و دیگری حاوی داده‌هایی بود که این استدلال را به چالش می‌کشید. هر دو پژوهش، همان‌طور که شما هم حدس زده‌اید، ساختگی بودند و برای آن طراحی شده بودند که، به بیان عینی، آمارهایی را نشان دهند که به‌طور یکسان قانع‌کننده باشد. دانشجویانی که از ابتدا حامی مجازات اعدام بودند داده‌های پشتیبان ممانعت از جرم را بسیار مقبول ارزیابی کردند و داده‌های ضدممانعت را غیرقابل‌قبول؛ دانشجویانی که از ابتدا مخالف مجازات اعدام بودند واکنشی معکوس نشان دادند. در پایان آزمایش، یک بار دیگر از دانشجویان دربارۀ دیدگاه‌های آنان پرسیده شد. آن‌هایی که از آغاز حامی مجازات اعدام بودند اکنون حتی بیش‌ازپیش پشتیبان آن بودند؛ آن‌هایی که مخالف آن بودند حتی بیش‌ازپیش با آن خصومت نشان می‌دادند.\nاگر عقل برای تولید قضاوت‌های درست طراحی شده باشد، در این صورت، به‌دشواری می‌توان خطای طراحی‌ای را تصور کرد که از «پیش‌داوری تأیید» جدی‌تری باشد. مرسیر و اسپربر می‌گویند موشی را تصور کنید که مثلِ ما فکر می‌کند. چنین موشی اگر «متمایل باشد به تأیید باور خود مبنی‌بر اینکه هیچ گربه‌ای پیرامونش وجود ندارد»، به‌زودی خوراک گربه‌ها خواهد شد. «پیش‌داوری تأیید» آدم‌ها را ترغیب می‌کند به طرد شواهد مربوط به تهدیدهای جدید یا کمتر مورد توجه، یعنی معادل انسانیِ گربه‌های محیط پیرامون، و از این لحاظ این پیش‌داوری ویژگی‌ای محسوب می‌شود که گزینش در فرایند تکامل باید در تضاد با آن صورت گیرد. از نگاه مرسیر و اسپربر، این واقعیت که هم ما و هم موش به حیات خود ادامه می‌دهیم نشان می‌دهد که «پیش‌داوری تأیید» باید دارای کارکردی انطباقی باشد، و از دیدگاه آن‌ها، این کارکرد به «فوق‌اجتماعی‌بودن» ما مربوط است.\nمرسیر و اسپربر اصطلاح «پیش‌داوری طرف خودم» را ترجیح می‌دهند. آن‌ها می‌گویند انسان‌ها به‌طور تصادفی زودباور نیستند. ما در رویارویی با استدلال فردی دیگر، در تشخیص نقاط ضعف کاملاً ماهریم. تقریباً همیشه، دیدگاه‌هایی که مشکلاتشان از چشم ما پوشیده می‌مانند دیدگاه‌های خودمان هستند.\nیک آزمایش تازه از سوی مرسیر و برخی همکاران اروپایی او، به‌روشنی، این عدم‌تقارن را نشان می‌دهد. در این آزمایش از شرکت‌کنندگان خواسته می‌شد تا به مجموعه‌ای از مسائلِ استدلالیِ ساده پاسخ دهند. سپس، از آن‌ها خواسته می‌شد تا پاسخ‌های خود را توضیح دهند و به آن‌ها فرصت داده می‌شد تا در صورت تشخیص اشتباه، پاسخ‌ها را اصلاح کنند. اکثریت از انتخاب‌های نخستین خود رضایت داشتند؛ کمتر از پانزده درصد در مرحلۀ دوم دیدگاه خود را تغییر دادند.\nدر مرحلۀ سوم، به شرکت‌کنندگانْ یکی از همان مسائل قبلی نشان داده می‌شد، همراه با پاسخ آن‌ها و پاسخ شرکت‌کننده‌ای دیگر که به نتیجه‌ای متفاوت رسیده بود. یک بار دیگر، به آن‌ها فرصت داده می‌شد تا پاسخ‌های خود را تغییر دهند. اما نوعی فریب‌کاری صورت گرفته بود: پاسخ‌هایی که به‌عنوان پاسخ‌های فردی دیگر به آن‌ها عرضه شده بود در واقع پاسخ‌های خودشان بود و بالعکس. حدود نیمی از شرکت‌کنندگان دریافتند که چه اتفاقی در حال وقوع است. در بین نیمۀ دیگر، ناگهان افراد روحیۀ انتقادیِ بسیار بیشتری از خود نشان دادند. اکنون حدود شصت درصدْ پاسخ‌هایی را که پیش از این از آن‌ها رضایت داشتند رد کردند.\nاز دیدگاه مرسیر و اسپربر، این جانب‌داریْ بازتاب وظیفه‌ای است که عقل برای اجرای آن تکامل یافته است، یعنی جلوگیری از اینکه ما توسط دیگر اعضای گروه فریب داده شویم. ازآنجاکه نیاکان ما در دسته‌های کوچک شکارچی-گردآورنده زندگی می‌کردند، عمدتاً توجه آن‌ها به جایگاه اجتماعی خودشان معطوف بود و می‌کوشیدند اطمینان حاصل کنند که آن‌ها کسانی نباشند که زندگیِ خود را در شکار به خطر می‌اندازند، درحالی‌که دیگران در داخل غار به خوش‌گذرانی مشغول‌اند. اندیشه‌ورزیِ روشن از مزیت اندکی برخوردار بود، درحالی‌که پیروزی در مباحثات سود بسیاری به همراه داشت.\nدر میان خیلِ موضوعاتِ فراوانی که نیاکان ما دربارۀ آن‌ها نگران نبودند، آثار بازدارندۀ مجازات اعدام و ویژگی‌های آرمانی یک آتش‌نشان است. آن‌ها همچنین مجبور نبودند با مطالعات ساختگی یا اخبار جعلی یا توییتر نزاع داشته باشند. بنابراین، این امری شگفت‌انگیز نیست که امروزه عقل اغلب به نظر می‌رسد ما را با شکست روبه‌رو می‌کند. همان‌طور که مرسیر و اسپربر می‌نویسند، «این یکی از موارد بسیاری است که در آن، محیط با شتابی بیش از حد تغییر کرده است، به‌نحوی‌که انتخاب طبیعی نمی‌تواند خود را با محیط وفق دهد».\nاستیون اسلومان، استاد دانشگاه براون، و فیلیپ فرنباخ، استاد دانشگاه کلرادو، نیز دانشمندان علوم شناختی هستند. آن‌ها نیز معتقدند که اجتماعی‌بودن امری کلیدی در فهم چگونگی کارکرد ذهن انسان یا شاید، اگر بهتر بگوییم، اختلال کارکرد آن است. آن‌ها کتاب خود با عنوان توهم معرفت: چرا هرگز به‌تنهایی تفکر نمی‌کنیم5 را با نگاهی به دستشویی‌ها آغاز می‌کنند.\nعملاً هر کسی در آمریکا، و در واقع در کل کشورهای توسعه‌یافته، با دستشویی آشنایی دارد. یک دستشویی سیفون‌دار معمولی دارای یک محفظۀ سرامیکی پر از آب است. هنگامی که دسته کشیده می‌شود یا دکمه فشار داده می‌شود، آب و هرآنچه در آن قرار دارد به داخل یک لوله مکیده می‌شود و از آنجا وارد سیستم فاضلاب می‌شود. اما این امر در واقع چگونه رخ می‌دهد؟\nدر یک پژوهش در دانشگاه ییل، از دانشجویان تحصیلات تکمیلی خواسته شد تا فهم خود از ابزارهای روزمره شامل دستشویی‌ها، زیپ‌ها و قفل‌های سیلندری را امتیازبندی کنند. سپس، از آن‌ها خواسته شد تا توضیحاتی گام‌به‌گام و دقیق از چگونگی کارکرد ابزارها بنویسند و دوباره فهم خود را امتیازبندی کنند. در ظاهر، این کوشش جهل دانشجویان را برای خودشان آشکار کرد، زیرا ارزیابی آن‌ها از خودشان کاهش یافت. (معلوم می‌شود که دستشویی‌ها پیچیده‌تر از آن چیزی هستند که در ظاهر به نظر می‌رسد.)\nاسلومان و فرنباخ این پدیده را «توهم ژرفای تبیینی»6 می‌نامند و آن را همه جا مشاهده می‌کنند. آنچه مردم باور دارند که می‌دانند به‌مراتب بیش از میزان واقعی دانسته‌هایشان است. آنچه به ما اجازه می‌دهد بر این باور پافشاری کنیم دیگر افراد هستند. دربارۀ دستشویی خانۀ من، فرد دیگری آن را به نحوی طراحی کرده است که من می‌توانم آن را به‌راحتی به کار گیرم. این امری است که انسان‌ها بسیار در آن مهارت دارند. از زمانی که ما دریافتیم چگونه با همکاری یکدیگر شکار کنیم، که احتمالاً پیشرفتی کلیدی در تاریخچۀ تکاملی ما بوده است، ما بر تخصص یکدیگر تکیه کرده‌ایم. اسلومان و فرنباخ معتقدند ما آن‌چنان به‌خوبی با یکدیگر همکاری می‌کنیم که به‌سختی می‌توانیم بگوییم فهم خودمان کجا پایان می‌یابد و فهم دیگران کجا آغاز می‌شود.\nآن‌ها می‌نویسند: «یکی از پیامدهای طبیعی‌بودن تقسیم کار فکری در میان ما» آن است که «بین ایده‌ها و دانش یک فرد» با «ایده‌ها و دانش دیگر اعضای گروه» هیچ «مرز مشخصی وجود ندارد».\nاین بی‌مرزی یا، اگر می‌پسندید، آشفتگی همچنین برای آنچه پیشرفت می‌نامیم اهمیتی حیاتی دارد. همان‌طور که افراد ابزارهای جدیدی برای شیوه‌های جدید زندگی اختراع کردند، هم‌زمان با آن قلمروهای جدیدی از جهل نیز به وجود آوردند؛ برای مثال، اگر هر کسی قبل از استفاده از یک چاقو بر تسلط به اصول فلزکاری پافشاری می‌کرد، عصر برنز با موفقیت چندانی روبه‌رو نمی‌شد. در رویارویی با تکنولوژی‌های جدید، فهم ناکامل عامل توانمندسازی ماست.\nاز دیدگاه اسلومان و فرنباخ، این امر در حوزۀ سیاسی است که ما را با مشکل روبه‌رو می‌کند. کشیدن سیفون دستشویی بدون اینکه بدانم چگونه کار می‌کند یک چیز است، طرف‌داری از (یا مخالفت با) قانون منع مهاجرت بدون آنکه بدانم دربارۀ چه صحبت می‌کنم چیز دیگری است. اسلومان و فرنباخ به نظرسنجی‌ای اشاره می‌کنند که در سال ۲۰۱۴ انجام شد، کمی پس از آنکه روسیه منطقۀ تحت حاکمیت اوکراین، یعنی شبه‌جزیرۀ کریمه، را ضمیمۀ خاک خود کرد. از پاسخ‌دهندگان پرسیده شد از دیدگاه آن‌ها آمریکا چگونه باید واکنش نشان دهد، و همچنین آیا آن‌ها می‌توانند اوکراین را روی نقشه مشخص کنند. هر چقدر آن‌ها اوکراین را بر روی نقشه دورتر از محل واقعی‌اش مشخص می‌کردند، با احتمال بیشتری از مداخلۀ نظامی پشتیبانی می‌کردند. (پاسخ‌دهندگان آن‌چنان در مورد مکان جغرافیایی اوکراین نامطمئن بودند که میانۀ حدس‌ها ۱۸۰۰ مایل با مکان واقعی فاصله داشت، تقریباً فاصلۀ بین کی‌یف تا مادرید.)\n\nنظرسنجی‌ها دربارۀ بسیاری مسائل دیگر به‌طور مشابه نتایجی نومیدکننده به دست داده‌اند. اسلومان و فرنباخ می‌نویسند: «به‌طور کلی، احساسات شدید دربارۀ مسائل از فهم عمیق سرچشمه نمی‌گیرد.» و در اینجا، وابستگی ما به دیگر اذهانْ مشکل را تقویت می‌کند. برای مثال، اگر دیدگاه شما دربارۀ «لایحۀ مراقبت مقرون‌به‌صرفه»7 بی‌اساس است و من بر دیدگاه شما تکیه دارم، در این صورت، نظر من نیز بی‌اساس است. هنگامی که من با تام صحبت می‌کنم و او نیز با دیدگاه من موافقت می‌کند، دیدگاه او نیز بی‌اساس است، اما اکنون که ما سه نفر با یکدیگر هم‌عقیده هستیم، ما نسبت‌به دیدگاه‌های خود بیش‌ازپیش احساس غرور می‌کنیم. اکنون اگر همۀ ما هر گونه اطلاعاتی را که دیدگاه ما را نقض می‌کند به‌عنوان اطلاعات ناموجه طرد کنیم، خوب در این صورت، دولت ترامپ نصیبمان می‌شود.\nاز دیدگاه اسلومان و فرنباخ، «بدین شیوه یک اجتماع مبتنی‌بر دانشِ مشترک می‌تواند به امری خطرناک تبدیل شود». این دو دانشمند، با جایگزینی ابزارهای خانگی با سیاست‌گذاری عمومی، نسخۀ خاص خود از آزمایش دستشویی را انجام داده‌اند. در یک پژوهش در سال ۲۰۱۲، آن‌ها از نگرش مردم دربارۀ پرسش‌هایی نظیر موارد زیر پرسش کردند: آیا باید یک نظام مراقبت سلامت دولتی وجود داشته باشد؟ یا آیا باید پرداخت شایستگی برای معلمان وجود داشته باشد؟ از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا دیدگاه‌های خود را براساس شدت موافقت یا مخالفت خود با پیشنهادات امتیازبندی کنند. سپس، به آن‌ها دستور داده شد تا با دقتِ هرچه تمام‌تر آثار اجرای هر پیشنهاد را توضیح دهند. اکثر افراد در این نقطه با مشکل روبه‌رو شدند. هنگامی که دوباره از آن‌ها خواسته شد تا دیدگاه‌های خود را امتیازبندی کنند، آن‌ها شدت دیدگاه خود را کاهش دادند، به‌نحوی‌که با شدت کمتری یا موافقت می‌کردند یا مخالفت.\nاسلومان و فرنباخ، در نتیجۀ حاصل از این پژوهش، کورسوی امیدی برای جهانی تاریک مشاهده می‌کنند. اگر ما یا دوستان ما یا صاحب‌نظرانِ سی.ان.ان وقت کمتری صرف اظهارنظر و قضاوت یک‌طرفه نماییم و بیشتر بکوشیم تا پیامدهای پیشنهادات در حوزۀ سیاست‌گذاری را بررسی کنیم، درخواهیم یافت که تا چه اندازه ناآگاه هستیم و دیدگاه‌های خود را تعدیل خواهیم کرد. آن‌ها می‌نویسند: «این شاید تنها نوع اندیشه‌ورزی باشد که توهم ژرفای تبیینی را خواهد زدود و نگرش‌های مردم را دگرگون خواهد کرد.»\nاز یک دیدگاه، علم را می‌توان به‌مثابۀ یک نظام در نظر گرفت که گرایش‌های طبیعی مردم را اصلاح می‌کند. در یک آزمایشگاه دقیق، «پیش‌داوری طرف خودم» هیچ جایگاهی ندارد؛ نتایج باید در دیگر آزمایشگاه‌ها و توسط دیگر محققان امکان بازتولید داشته باشد، محققانی که هیچ انگیزه‌ای برای تأیید آن نتایج ندارند. و می‌توان گفت که این امر دلیل موفقیت چشمگیر این نظام است. در هر لحظۀ خاص، یک حوزۀ تحقیقاتی ممکن است تحت غلبۀ مشاجرات و مناقشات باشد، اما در پایان، روش‌شناسی است که حکم می‌کند. علم به پیش می‌رود، حتی با وجود آنکه ما سر جای خود متوقف مانده باشیم.\nجک گُرمانِ روان‌پزشک و دخترش، سارا گرمان، متخصص سلامت عمومی، در کتابِ انکار تا دم مرگ: چرا ما واقعیت‌هایی را نادیده می‌گیریم که ما را نجات خواهند داد8، شکاف بین آنچه علم به ما می‌گوید و آنچه ما به خودمان می‌گوییم را بررسی می‌کنند. توجه آن‌ها معطوف به آن باورهای سرسختانه است که نه‌تنها به‌وضوح نادرست‌اند، بلکه همچنین به‌طور بالقوه مرگ‌بارند، نظیر اعتقاد به اینکه واکسن‌ها خطرناک‌اند. البته، آنچه خطرناک است واکسینه‌شدن نیست؛ واکسن‌ها از اول برای این کار ابداع شده‌اند. گرمان‌ها اشاره می‌کنند که «مصون‌سازی یکی از دستاوردهای پزشکی مدرن است». اما مهم نیست که چه تعداد از مطالعات علمی نشان می‌دهد که واکسن‌ها ایمن هستند، و اینکه بین مصون‌سازی‌ها و اوتیسم ارتباطی وجود ندارد؛ مخالفان واکسیناسیون همچنان بر اعتقاد خود اصرار می‌ورزند. (آن‌ها اکنون می‌توانند، به نوعی، دونالد ترامپ را در صف خود به شمار آورند، زیرا او گفته است که، هرچند او و همسرش پسرشان، بارون، را واکسینه کرده‌اند، اما از انجام این کار مطابق با جدول زمانی پیشنهادی از سوی متخصصان اطفال خودداری کرده‌اند.)\nگرمان‌ها نیز بر این باورند که شیوه‌هایی از تفکر که اکنون خودنابودگر به نظر می‌رسند باید در زمان خاصی دارای مزیت سازگاری با محیط بوده باشند. و آن‌ها نیز صفحات بسیاری را به پیش‌داوری تأیید اختصاص می‌دهند که به ادعای آن‌ها دارای مؤلفه‌ای فیزیولوژیک است. آن‌ها به پژوهش‌هایی اشاره می‌کنند که نشان می‌دهد افراد هنگام پردازش اطلاعاتی که باورهای آن‌ها را تأیید می‌کند، لذتی اصیل، یعنی تراوش زیاد «دوپامین»9، را تجربه می‌کنند. آن‌ها می‌نویسند: «حتی اگر ما دیدگاهی نادرست داشته باشیم، پافشاری بر باورهایمان احساس خوبی به ما می‌دهد.»\nگرمان‌ها تنها در پی طبقه‌بندی شیوه‌های اندیشه‌ورزی نادرست ما نیستند، آن‌ها می‌خواهند آن شیوه‌های نادرست را اصلاح کنند. آن‌ها معتقدند باید راهی برای قانع‌کردن افراد وجود داشته باشد که واکسن‌ها برای کودکان مفید است، و اسلحه‌های کمری خطرناک‌اند. (یک باور رایج دیگر اما از نظر آماری بی‌اساس که آن‌ها مایل‌اند آن را بی‌اعتبار سازند این است که داشتن اسلحه شما را ایمن‌تر می‌کند.) اما برای این کار درست با همان مسائلی روبه‌رو هستند که خودشان برشمرده‌اند. به نظر نمی‌رسد دادن اطلاعات دقیق به افراد کمکی به حل مشکل کند؛ آدم‌ها به‌سادگی این اطلاعات را نادیده می‌گیرند. شاید تمسک به احساسات کارآمدتر باشد، اما این کار به‌وضوح با هدف ترویج علم واقعی در تعارض است. گرمان‌ها در صفحات پایانی کتاب خود می‌نویسند: «چالشی که باقی می‌ماند این است که دریابیم چگونه با گرایش‌هایی روبه‌رو شویم که به باور علمی نادرست منجر می‌شوند.»\nمعمای عقل، توهم معرفت و انکار تا دم مرگ همگی قبل از انتخابات ریاست‌جمهوری در ماه نوامبر نوشته شده‌اند. و بااین‌حال، این کتاب‌ها شخصیت «کلی‌آن کانوی»10 و ظهور «فَکت‌های بدیل»11 را پیش‌بینی می‌کنند. این روزها، احساس می‌کنیم که گویی کل کشور تحت آزمایش روان‌شناختی بزرگی قرار گرفته است، آزمایشی که مسئول اجرای آن یا هیچ‌کس است یا استیو بنون12 کنشگران عقلانی به راه‌حلی خواهند اندیشید، اما، در این موضوع، آثار مکتوبْ دلگرم‌کننده و اطمینان‌بخش نیست.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nMercier, Hugo, and Dan Sperber. The enigma of reason. Harvard University Press, 2017\nSloman, Steven, and Philip Fernbach. The knowledge illusion: why we never think alone. Penguin, 2017\nGorman, Sara E., and Jack M. Gorman. Denying to the grave: why we ignore the facts that will save us. Oxford University Press, 2016\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را الیزابت کولبرت نوشته و در تاریخ ۲۷ فوریه ۲۰۱۷ با عنوان «WHY FACTS DON’T CHANGE OUR MINDS» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «چرا فَکت‌ها نظر ما را عوض نمی‌کنند؟» و ترجمۀ علی برزگر در سومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی به چاپ رسیده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۷ تیر ۱۳۹۶ این مطلب را با همین عنوان بازنشر کرده است.                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        الیزابت کولبرت (Elizabeth Kolbert) روزنامه‌نگار مشهور آمریکایی است که تا به امروز دوبار جایزۀ ملی مگزین (۲۰۰۶ و ۲۰۱۰) و یک بار جایزۀ پولیتزر را در بخش کتاب غیرداستانی (۲۰۱۵) دریافت کرده است. کولبرت تحصیلات خود را در دانشگاه ییل به پایان رسانده است و مقالات فراوانی از او در نیویورک تایمز و نیویورکر به چاپ رسیده است. آخرین کتاب او انقراض ششم، تاریخی غیرطبیعی (The Sixth Extinction: An Unnatural History) یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های سال ۲۰۱۵ در آمریکا بود. مسائل محیط زیستی و تغییرات آب‌و‌هوایی در رأس علایق پژوهشی اوست.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Risky-Conservative Choice Test\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Psychology Today\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        The Enigma of Reason\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        confirmation bias\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        The Knowledge Illusion: Why We Never Think Alone\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        illusion of explanatory depth\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                         Affordable Care Act: کنگرۀ آمریکا این لایحه را برای کاستن از هزینه‌های مراقبت سلامت تصویب کرد و اوباما آن را امضا کرد [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        Denying to the Grave: Why We Ignore the Facts That Will Save Us\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        Dopamine: پیام‌رسانی عصبی در مغز که تراوش آن لذت‌بخش است [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        Kellyanne Conway: مشاور دونالد ترامپ [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        11\n                                                        alternative facts: اصطلاحی که کانوی در یک مصاحبه برای توجیه دروغ دبیر مطبوعاتی کاخ سفید به کار برد و به نماد واقعیت‌های کاذب تبدیل شده است [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        12\n                                                        Steve Bannon: استراتژیست ارشد و مشاور دونالد ترامپ [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653793.json b/train/540653793.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..19a8d3c9d1620876f665e831f4e44620ee8fc2fc
--- /dev/null
+++ b/train/540653793.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زمین: خانه‌ای که سوزاندیم و خاکستر کردیم",
+  "subtitle": "مروری بر دو کتاب جدید که هشدار می‌دهند فاجعه از چیزی که فکر می‌کنیم به ما نزدیک‌تر است",
+  "introduction": "یکی از درون‌مایه‌های رایج در فیلم‌های علمی-تخیلی سناریوهایی است که در آن فضایی‌ها، زامبی‌ها یا ربات‌ها می‌کوشند تا گونۀ بشر را نابود کنند. معمولاً در طول این فیلم‌ها میلیون‌ها نفر از انسان‌ها کشته می‌شوند، اما نهایتاً بشر پیروز می‌شود و جان به در می‌برد. اما در برابر وحشتناک‌ترین سناریوی پیش روی تمدن انسانی، بعید است پیروزی‌ به این آسانی‌ها باشد: تغییرات اقلیمی دارند جهنمی را به پا می‌کنند که خاموش نخواهد شد. ناامید نباشید، اما بهتر است بترسید.",
+  "content": "آلن وایزمن، نیویورک‌ریویو آو بوکس —  شتاب غیرمترقبۀ رویدادها مُهر «باطل شد» بر وخیم‌ترین سناریوهایی زده است که دانشمندان اقلیم‌شناس در سال ۲۰۰۷ مطرح می‌کردند، یعنی همان سالی که برای اولین‌بار می‌شد بدون یخ‌شکن از گذرگاه شمال‌غربی رد شد. (امروز البته می‌توانید با قایق تفریحی از آنجا عبور کنید). در مخیلۀ هیچ‌کس نمی‌گنجید که دوازده سال بعد، سازمان ملل متحد گزارش بدهد فقط دوازده سال فرصت داریم تا جلوی فاجعۀ جهانی را بگیریم، و بگوید که از جمله باید مصرف سوخت‌های فسیلی را به نصف کاهش بدهیم. ملل متحد می‌گوید که از سال ۲۰۰۷ به این سو، هرچه کرده‌ایم خطا بوده است. نیروگاه‌های ذغال‌سنگ که پس از تصویب توافق‌نامۀ اقلیمی پاریس در سال ۲۰۱۵ ساخته شدند، تا همین‌جای کار تولید برق ذغال‌سنگی روسیه و ژاپن را دو برابر کرده‌اند و ۲۶۰ نیروگاه دیگر در دست ساخت هستند.\n آن روزنامه‌نگارانی که امروز دربارۀ محیط‌زیست می‌نویسند با مسأله‌ای مواجهند که دو جنبه دارد. اول، چطور بر مقاومت خوانندگان در برابر حقایقی که روزبه‌روز وخیم‌تر می‌شوند فائق آیند، به‌ویژه در زمانه‌ای که انکار تغییر اقلیم به یک کیش سیاسی و صنعتی بسیار سودآور تبدیل شده است که حتی شبکۀ تلویزیونی خودش را هم دارد. (حداقل در ایالات متحده که چنین است؛ شبکه‌های دولتی در حکومت‌های خودکامۀ نقاط دیگر نیز دست‌کمی از این ندارند). دوم، عطف به سرعت نفس‌گیر کشفیات جدید، روزنامه‌نگاران نمی‌توانند پابه‌پای علم پیش بروند. الگوهای اصلاح‌شده دائماً پیش‌بینی‌های سابق را تصحیح می‌کنند: یخ‌ها با چه سرعتی ذوب می‌شوند، میزان دی‌اکسیدکربن و سطح دریاها با چه شتابی و تا چه سطحی بالا می‌رود، از سرزمین‌های منجمدی که به تدریج ذوب می‌شوند چقدر متان ساطع می‌شود، شدت وزیدن طوفان‌ها و آتش‌سوزی‌ها چقدر خواهد بود، آن گونه‌های حیات که در معرض خطرند چقدر طاقت خواهند آورد، و در عین تلاش برای پیش‌بینی سیلاب‌های ناشی از باران‌های سیل‌آسا، چقدر مانده تا منابع آب تازه تمام شود. اگر کتابی دربارۀ محیط‌زیست نوشته شود، واقعاً بعید نیست که تا زمان انتشارش محتوایش منسوخ شده باشد.\n آیا کتاب‌ها هنوز رسانۀ مناسبی برای بیان سرعت مهیب آشوب زیست‌محیطی‌اند؟ این سؤال فقط برای من مطرح نیست. اما محیط‌زیست بی‌نهایت پیچیده است. لذا نیوزفید فیسبوک یا استریم توییتر که هیچ، حتی با مقاله‌نویسی هم نمی‌شود از طرح سطحی مسائل زیست‌محیطی جلوتر رفت و عمیق‌تر شد، چه رسد به آنکه دامنۀ پیامدهایشان واکاوی شود. بالاخره اقلیم‌شناسی یعنی روایت پیوند همه‌چیز با هر چیز. برای تبیین پدیده‌ای چنین پیچیده و حیاتی، باید کتاب نوشت.\n\nکتاب زمین سکونت‌ناپذیر به قلم دیوید والاس-ولز، شرح و بسط مقاله‌ای است که با همین عنوان در سال ۲۰۱۷ در مجلۀ نیویورک نوشت. والاس-ولز آن زمان جانشین سردبیر این مجله بود. آن نوشته به سرعت پربیننده‌ترین مقالۀ مجله شد. برخی او را متهم به سانتی‌مانتالیسم کردند چون بر وخیم‌ترین احتمالاتی تمرکز کرده که اگر همچنان ترکیبات کربن را به آسمان بفرستیم، رُخ خواهند داد. (البته عنوان مقاله و جملۀ شوم آغازینش می‌گفت که پاسخ او، چنین چیزی خواهد بود: «قول می‌دهم بدتر از آنی باشد که فکر می‌کنید»). فارغ از جاذبۀ هولناک آن مقاله، در زمان انتشارش احساس می‌کردم انگ‌زنندگان با بدنام‌کردن پیغام‌آور می‌خواهند از شنیدن پیغام طفره بروند.\n دو سال بعد، یک سلسله وقایع آن منتقدان را مقهور کرد: آتش‌های جهنمی‌ای که نواحی گسترده‌ای از کالیفرنیا را خاکستر کردند؛ طوفان‌های دریایی غول‌آسا و مکرّر (هاروی، ایرما، و ماریا) که تگزاس، فلوریدا و پورتوریکو را در ۲۰۱۷ نابود کردند؛ گردبادهای سریالی که در قلب آمریکا همه‌چیز را به هم دوختند؛ سیلاب‌های به‌اصطلاح هزارساله که هر دو سال یک‌بار رُخ می‌دهند؛ ترک خوردن طبقات یخ‌های قطبی؛ و سیل آوارگان از مناطق خشکی‌زدۀ شمال و شرق آفریقا و خاورمیانه که دمایشان به ۵۴ درجۀ سانتیگراد رسیده است، و از آمریکای مرکزی که دوره‌های متناوب خشکسالی و سیلاب جای بارش طبیعی باران را گرفته‌ است.\n زمین سکونت‌ناپذیر که کتابی پرفروش شده است، روی رایج‌ترین هیجان زمانۀ ما دست می‌گذارد: ترس. این کتاب می‌خواهد ما را زهره‌ترک کند، چون زنگ‌خطری که جیمز هنسن (کارمند ناسا) با شهادت شوکه‌کننده‌اش در کنگره در سال ۱۹۹۸ به صدا درآورد و گفت اتمسفر را زباله‌دانی کرده‌ایم، هنوز چنان که باید و شاید شنیده نشده است. والاس-ولز می‌نویسد: «بیش از نصف کربنی که با سوزاندن سوخت‌های فسیلی وارد اتمسفر شده است، ظرف سه دهۀ اخیر ساطع شده است، یعنی از وقتی که ال گور اولین کتابش را دربارۀ اقلیم منتشر کرد».\n والاس-ولز معترف است که طرفدار پروپاقرص محیط‌زیست نیست، یا حتی کششی به سوی طبیعت ندارد: «من هرگز، حداقل به میل و ارادۀ خودم، در طبیعت چادر نزده‌ام». اما اکنون طبیعت بی‌تردید توجهش را جلب کرده است. او با نگاه تأسف‌بار به گذشته توضیح می‌دهد که چطور متقاعد شدیم افزایش دو درجه‌ای در متوسط دمای جهانی به نسبت دورۀ پیشاصنعتی بقای ما را به خطر نمی‌اندازد. این رقم را اولین بار ویلیام نوردهاوس، اقتصاددان برندۀ جایزۀ نوبل، در سال ۱۹۷۵ به‌عنوان حد بالای ایمن معرفی کرد. چون فهم رقم «دو درجه» ساده بود، آن‌قدر تکرار شد که مذاکره‌کنندگان بر سر سیاست‌گذاری در نشست اقلیمی ملل متحد در سال ۲۰۰۹ در کپنهاگ آن را تأیید کردند. اکنون می‌دانیم که دو درجه، فاجعه‌بار است: «زندگی در شهرهای بزرگ نواحی استوایی سیاره، دیگر ممکن نخواهد بود». در توافق‌نامۀ سال ۲۰۱۵ پاریس، ۱.۵ درجه را حدِ ایمن‌تر شمردند. بنا به برآوردهای یک مطالعه، اگر زمین به‌جای ۱.۵ درجه به اندازۀ ۲ درجه گرم‌تر شود، تعداد کسانی که فقط به‌خاطر آلودگی هوا جان می‌دهند ۱۵۰ میلیون نفر بیشتر می‌شود. (اگر سایر عوامل ناشی از اقلیم را هم در نظر بگیریم، به گفتۀ پانل بین‌المللی تغییر اقلیم، آن نیم‌درجۀ اضافه به مرگ صدها میلیون نفر منجر می‌شود). اما حالا که غرق شدن هیوستون، سوختن کالیفرنیا و از بین رفتن مناطقی از قطب جنوب را تماشا کرده‌ایم، به نظر می‌رسد که «ایمن» تعبیری نسبی است. (در حال حاضر دمای ما یک درجه گرم‌تر از دورۀ پیشاصنعتی است).\n میزان دی‌اکسیدکربن اتمسفر در دورۀ پیشاصنعتی، ۲۸۰ ذره در میلیون بود. اکنون این رقم به ۴۱۰ رسیده است. آخرین‌بار که وضع این‌طور شد، حدود سه میلیون سال پیش، ارتفاع آب دریاها ۸۰ فوت (۲۴ متر) بالاتر بود. افزایش دو درجه‌ای دما یعنی این رقم به ۴۵۰ می‌رسد، ولی به گفتۀ والاس-ولز مسیری که ما می‌رویم از ۵۰۰ هم بیشتر خواهد شد. او می‌نویسد آخرین باری که وضع زمین آن‌طور شد، ارتفاع آب دریاها ۱۳۰ فوت (۳۹ متر) بالاتر بود. یعنی اینکه خط ساحلی شرقی چندین مایل عقب می‌رود. و باید بی‌خیال لانگ‌آیلند در شهر نیویورک شوید، و همین‌طور نیمی از نیوجرسی. معلوم نیست چقدر طول می‌کشد تا سطح آب اقیانوس‌ها به تناسب غلظت دی‌اکسیدکربن بالا برود، ولی قطعاً دلتان نمی‌خواهد جوابش را به مصیبت‌بارترین روش پیدا کنید.\n متأسفانه گویا قرار است ظرف چند دهۀ آینده فاصلۀ افزایش ۱.۵ تا ۲ درجه‌ای را طی کنیم و از آن هم جلوتر برویم. مسیری که هم‌اکنون می‌رویم به افزایش ۳ تا ۴ درجه‌ای یا احتمالاً بیشتر می‌انجامد. سازمان ملل متحد هشدار می‌دهد که روند فعلی‌ می‌تواند تا پایان همین قرن حتی به ۸ درجه هم برسد. والاس می‌نویسد که وقتی به آن حد برسیم، هر کس ساکن نواحی گرمسیری باشد «اگر پایش را از خانه بیرون بگذارد می‌میرد».\n\nمی‌شود هر بار یک فصل از زمین سکونت‌ناپذیر را خواند. در حقیقت، این کتاب دردناک‌تر از آن است که به طریق دیگری بتوان محتوایش را هضم کرد. ولی استراتژی منتخب والاس-ولز چشاندن درد به خواننده است، چنانکه بارها به شکل رنج‌آوری تکرار می‌کند که این تغییرات چقدر بی‌سابقه و مرگ‌بارند. او مثال‌های بیشتری روی هم تل‌انبار می‌کند و می‌گوید: «حقایق مو به تن سیخ می‌کنند».\n دقیقاً پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۶، یک زیست‌شناس محترم و معتبر در یک سازمان مردم‌نهاد زیست‌محیطی به من گفت واقعاً در فکر این است که به ترامپ رأی بدهد. او گفت: «از نگاه من، یا چهار سال دیگر با هیلاری باید زورکی جان به در ببریم، یا این دیوانه می‌آید و خانه را از بیخ و بُن خراب می‌کند. شاید آن‌وقت بتوانیم تکه‌هایش را برداریم و بالاخره بازسازی را شروع کنیم». مثل بسیاری دیگر از دانشمندانی که والاس-ولز از آن‌ها نقل‌قول می‌آورد، این خانم دانشمند هم از چند دهۀ قبل می‌دانست که اوضاع چقدر بد است، و دید که دولت‌های کلینتون-گور و اوباما-بایدن چقدر کم‌کاری کردند. مخصوصاً اینکه با مشاور علمی آینده‌دانِ اوباما، جان هلدرنِ پزشک هم مشورت داشتند، همان کسی که ابتدا در سال ۱۹۶۹ دربارۀ افزایش میزان دی‌اکسیدکربن در اتمسفر نوشت. مسألۀ سیاست‌مداران همواره بیش و پیش از هر چیز، اقتصاد بوده است.\n متأسفانه، به تعبیر والاس-ولز، «کل تاریخ رشد پرشتاب اقتصادی، که ناگهان در حوالی قرن هجدهم آغاز شد، ثمرۀ نوآوری یا تجارت یا پویایی‌های تجارت آزاد نیست، بلکه ساده و سرراست نتیجۀ کشف سوخت‌های فسیلی و قدرت بی‌مهار آن بوده است».\n این حقیقت را که هر روز انکار کرده‌ایم، اکنون به شکل بادهای طوفانی توی صورتمان می‌وزد، یا به صورت خاکستر داغ برآمده از جنگل‌ها و خانه‌های سوخته‌ بر سرمان می‌بارد. ما سلامت اقتصاد را با رشد می‌سنجیم، و موتور رشد به معنای دقیق کلمه نیازمند سوخت است. فارغ از انرژی هسته‌ای که آن هم مشکلات خاص خودش را دارد، هیچ شکل دیگری از انرژی به اندازۀ کربن متراکم، ارزان یا قابل حمل نیست. ما ذخیرۀ چند صد میلیون سالۀ مواد ارگانیک مدفون را نبش قبر کردیم و ظرف چند قرن سوزاندیم. با این کار بود که تمدن پرزرق‌وبرق خود را ساختیم، بی‌آنکه توجه کنیم زباله‌هایش بالای سرمان جمع می‌شود. الآن بالاخره داریم متوجه می‌شویم، چون از آسمان جهنم می‌بارد.\n من از مردم می‌خواهم این کتاب را بخوانند. والاس-ولز دیوانه‌وار انبوهی از جزئیات را هضم و جذب کرده و تمام مقالاتی را کاویده است که اکثر خوانندگان نتوانسته‌اند تا آخر بخوانند یا سعی کرده‌اند فراموشش کنند یا کنار گذاشته‌اند چون طاقت یک ضدحال دیگر را نداشته‌اند. می‌گویند والاس-ولز مقصر است چون راه‌حلی ارائه نمی‌دهد. ولی واقعاً چه می‌تواند بکند؟ الان ۸۰ درصد بیشتر از سال ۲۰۰۰ ذغال‌سنگ می‌سوزانیم، با اینکه هزینۀ انرژی خورشیدی در همین مدت ۸۰ درصد کاهش یافته است. او نتیجه‌ای نگران‌کننده می‌گیرد: «انرژی خورشیدی موجب کاهش مصرف سوخت فسیلی نمی‌شود… بلکه تقویتش می‌کند. این از نظر بازار یعنی رُشد؛ ولی از نظر تمدن بشری، دست کمی از خودکشی ندارد».\n او می‌پذیرد که از طریق جذب کربن یا مهندسی زمین «یا سایر نوآوری‌هایی که اکنون در تصورمان نمی‌گنجند، شاید بتوانیم به راه‌حل‌های جدیدی برسیم». ولی به گفتۀ او، این‌ها هم در بهترین حالت خود «سیاره‌مان را به وضعی نزدیک می‌کنند که امروزه می‌گوییم ترسناک است اما آخرالزمانی نیست». من سال‌هاست دربارۀ طرح‌های مهندسی زمین خوانده‌ام که می‌خواهند هواپیماهایی به پرواز درآورند تا ترکیبات سولفات در استراتوسفر بریزند تا نور خورشید به فضا بازتابانده شود، و با نمک‌پاشی در ابرها برای درخشان‌تر کردن‌شان توان بازتابش آن‌ها را تقویت کنند، و ماشین‌هایی که می‌توانند دی‌اکسیدکربن را از اتمسفر بمکند. می‌دانم که چون‌وچراهایی دربارۀ این پروژه‌ها وجود دارد اما هیچ‌یک از این ایده‌ها هنوز به سطح آزمایشی هم نرسیده‌اند، چه رسد به آنکه تجاری شوند.\n نمونه‌های فعلی جاذب کربن، دی‌اکسیدکربن را از دودکش یک دستگاه آلاینده جدا می‌کنند تا بتواند به سوخت کربن‌پایۀ بیشتر تبدیل شود. ولی این روش مستلزم ساختن تعداد کافی از ماشین‌هایی است که کل اتمسفر را از آلاینده‌های منتشرشده توسط همۀ کوره‌های آتشین کوچک و بزرگ پاک کند، و سپس همۀ دی‌اکسیدکربن جذب‌شده دفن شود تا امکان فرار نیابد. این هم پروژه‌ای عظیم است که نمی‌شود روی آن شرط‌بندی کرد. به همین ترتیب، پروژۀ پاشیدن ذرات مختلف برای انعکاس تابش خورشیدی (مثل همان اتفاقی که با فوران کوه پیناتوبو در سال ۱۹۹۱ افتاد که اقلیم را به مدت دو سال کمی خنک‌تر کرد تا آنکه غبار بالاخره روی زمین نشست) باید تا ابد ادامه پیدا کند تا شاید جواب دهد. چنین برنامه‌ای، تغییراتی غیرقابل‌پیش‌بینی در روند بارش‌های سیاره ایجاد می‌کند و سودی هم به حال اسیدی شدن اقیانوس‌ها ندارد. تصور کنید دستکاری در اتمسفر دنیا، حتی اگر به قیمت خشک‌تر شدن برخی سرزمین‌ها تمام شود، مورد پذیرش همۀ کشورهای دنیا واقع شود. چندین سازمان زیست‌محیطی مهم که زمانی مخالف چنین طرح‌هایی بودند، اکنون حاضرند درباره‌شان بحث کنند. (تحقق اهداف توافق پاریس هم مستلزم فناوری‌های کلان‌مقیاس برای حذف کربن اتمسفر است که هنوز اختراع نشده‌اند). همۀ این‌ها تأکیدی بر آن هشدار والاس-ولز هستند که وضعیتمان به‌واقع تیره‌وتار است.\n او در کتابش مثال‌های دیگری می‌زند تا نشان دهد چرا فناوری نمی‌تواند ما را از شر آشفته‌بازاری که خودش درست کرده است، نجات دهد. از جمله یکی از بزرگ‌ترین نوآوری‌های قرن بیستم: انقلاب سبز که با پیوند‌زدن گزینشی گونه‌های گندم، ذرت و برنج با هدف افزایش میزان دانه در خوشه، برداشت غلّات را از دهۀ ۱۹۶۰ بدین سو دو برابر کرد. والاس-ولز می‌نویسد که نورمان بورلاگ، همان برزشناسی که عامل این پیشرفت‌ها بود، توانست جان یک میلیارد نفر را نجات دهد: این پیشرفت‌ها جلوی قحطی‌هایی را گرفت که بنا به پیش‌بینی‌های توماس مالتوس و پُل الریخ، دو اقتصاددان و جمعیت‌شناس قرن هجدهم و مؤلفان بُمب جمعیت۱، لاجرم در نتیجۀ رشد جمعیت رُخ می‌دادند. ولی بورلاگ هرگز مدعی نشد که امکان وقوع قحطی‌های بیشتر را از بین بُرده است. او هنگام پذیرفتن جایزۀ صلح نوبل در سال ۱۹۷۰ هشدار داد که اگر کنترل جمعیت در کار نباشد، تولید کاراتر غذا به طرز معماگونه‌ای به گرسنگی بیشتر می‌انجامد، چون کسانی که از شر قحطی در امان مانده‌اند بچه‌های بیشتری به دنیا می‌آورند که دائماً به غذای بیشتر نیاز دارند.\n بورلاگ در مابقی عمر خود درگیر کارزاری بی‌ثمر در دفاع از یک برنامۀ جهانی تنظیم خانواده بود. در سال ۱۹۸۴، رونالد ریگان در کنفرانس بین‌المللی جمعیت در مکزیکوسیتی، تیشه به ریشۀ تلاش‌های او زد: او «قاعدۀ منع جهانی» را بنا نهاد که نمی‌گذاشت ایالات متحده به هیچ‌گونه برنامۀ کمک‌رسانی و امداد (خواه آمریکایی یا خارجی) کمک مالی کند که سقط‌جنین را یکی از گزینه‌های تنظیم خانواده می‌شمرد. تمام رؤسای‌جمهور جمهوری‌خواه از آن زمان حامی این قاعده بوده‌اند. همان اتفاقی افتاد که بورلاگ می‌ترسید: غلات پرثمر او، با ابداع کود مصنوعی نیتروژن چند دهه پس از تحقیقات او، جمعیت جهان را در قرن بیستم چهار برابر کرد. در کل تاریخ زیست‌شناسی، هیچ گونۀ جانوری بزرگی چنین رشدی را به خود ندیده بود. در نتیجه، نیمی از زمین‌های یخ‌نزدۀ زمین به کاشت و برداشت غذا برای انسان‌ها اختصاص یافت. در همین حال، سایر گونه‌ها کمتر شدند یا به کل از میان رفتند. والاس-ولز می‌گوید تولید غذا مسبب حداقل یک‌سوم انتشار گازهای آلاینده است. (بنا به برخی برآوردها، اگر همۀ جنبه‌های مصرف غذا از جمله هزینه‌های حمل‌ونقل، منجمدسازی و کِشت‌شیمی۲ را در نظر بگیریم، به سهم یک‌دوم می‌رسیم).\n والاس-ولز با اشاره به آفریقا، جایی که انتظار می‌رود جمعیتش طی قرن جاری چهار برابر شود، می‌نویسد: «می‌شود امید داشت که با این انفجار جمعیت، بورلاگ‌های دیگری به دنیا بیایند. و چه بهتر که تعدادشان زیاد باشد». او می‌گوید جمعیت زیاده از حد، شانس آماری‌مان در پیدایش یک منجی را بهبود می‌دهد که ما را از مصائب ناشی از جمعیت بیش از حد برهاند. به نظر من، این حرف والاس-ولز اگر کنایه نباشد، نشانۀ نومیدی‌اش از ضربۀ مهیب دیگری است که بشریت می‌خواهد به سیاره‌مان بزند.\n زمین سکونت‌ناپذیر اشاراتی گذرا به قتل‌عامی دارد که تغییر اقلیم در حق تنوع زیستی مرتکب شده است. (بنا به گزارش اخیر پانل میان‌حکومتی علم-سیاست‌گذاری در زمینۀ تنوع زیستی و خدمات اکوسیستمی، یک میلیون گونه هم‌اکنون در معرض انقراض‌اند). ولی کانون توجه والاس-ولز، خطری است که در رویدادهای آتی خود ما را تهدید می‌کند. این هم موجه به نظر می‌رسد: چنان آینده‌ای حقیقت دارد، و گریبان‌گیر ماست. نومیدانه می‌خواهیم بفهمیم که باید چه کنیم، ولی هدف او روشن‌گری ذهن ما نیست. او می‌خواهد توجه‌مان را جلب کند.\n این کتاب شاید راه‌حلی ارائه نکند، اما والاس-ولز توجیه‌مان می‌کند که دنبال یافتنش برویم. هنگامی که او مشغول نگارش کتاب بود، نوزاد دختری به زندگی او و همسرش اضافه شد. اخیراً این سؤال که آیا باید در این دنیای گرمازده بچه‌ای آورد یا نه، ذهن بسیاری از زوج‌ها را عذاب می‌دهد… تا اینکه، وقتی خبردار می‌شوند نوزادی در راه دارند، به پاسخ می‌رسند. نوزاد فقط فرزند محبوب آن‌ها نیست؛ بلکه تجسّم امید به آینده است، و والدین هرچه از دستشان برآید می‌کنند تا مطمئن شوند که آینده‌ای مطلوب در انتظار فرزندشان است.\n                                                                                           •••\n خُب، در ادامه چه کنیم؟ همین سؤال دغدغۀ دائمی بیل مک‌کیبن از زمان انتشار پایان طبیعت۳ در سال ۱۹۸۹ بوده است. این کتاب چنان مشهور است که حتی کسانی که آن را نخوانده‌اند، مرتب به آن ارجاع می‌دهند.۴ پیش‌فرض این کتاب آن است که چون انسان‌ها کل اتمسفر را تغییر داده‌اند، و اتمسفر نیز بر همۀ چیزهای روی زمین اثر می‌گذارد، دیگر چیزی از طبیعت بِکر نمانده است. آخرین کتاب مک‌کیبن با عنوان لغزش۵، مثل کتاب سال ۲۰۱۰ او زمیین۶ با ارزیابی‌هایی شفاف و تفصیلی از آنچه هم‌اکنون پیش روی ماست آغاز می‌شود، با این تفاوت که این ارزیابی‌ها تقریباً به قدر یک دهه عمیق‌تر شده‌اند. مک‌کیبن توضیح می‌دهد که چقدر در باتلاق مشکلات فرو رفته‌ایم، ولی لحنش چنان آرام و مثال‌هایش چنان تازه و غیرمنتظره‌اند که به راحتی در وادی تعمق شفاف و گیرای او دربارۀ پایان بالقوۀ تمدن بشری می‌لغزید. (بین همۀ چیزهایی که می‌توانست انتخاب کند، کتابش را با تأمل دربارۀ سقف‌سازی شروع می‌کند). در ادامۀ لغزش، وقتی که با همان روایت می‌گوید برای جلوگیری از وقوع این اتفاق باید چه کنیم، می‌پذیرید که راه‌حلش ارزش امتحان‌کردن دارد.\n\nمن از قدیم وضوح نوشته‌های روزنامه‌نگارانۀ مک‌کیبن را ستوده‌ام. ولی یک‌جای کار گویا به این نتیجه رسید که وقتی یک تهدید جهانی علیه موجودیتمان در شرف وقوع است، روزنامه‌نگاری دیگر چندان به کار نمی‌آید، و به فعالی اجتماعی تبدیل شد. او با دانشجویانش در دانشگاه میدلبری سازمان 350org را تأسیس کرد. این گروه آرمان‌خواه مردمی به یک جنبش جهان‌گستر تبدیل شده است، و نامش از میزان امن تراکم دی‌اکسیدکربن در اتمسفر (بر حسب ذره در میلیون) می‌آید. آخرین‌بار سی‌سال پیش بود که تراکم دی‌اکسیدکربن در حد ۳۵۰ ذره در میلیون بود، یعنی همان وقت که پایان طبیعت منتشر شد. او در لغزش صراحتاً اعتراف می‌کند که نگران است این «بازی حقیقتاً به سمت اخراج ما از میدان مسابقه پیش برود». مک‌کیبن که تمام عمرش مسیحی بوده است، پیش از آنکه درگیر سفر برای 350org شود، در یک مدرسه یک‌شنبه‌ها درس می‌داد. عطف به آن همه چیزهایی که می‌داند، لابد ایمان اوست که ثابت‌قدمش می‌کند. این نکته هم هرازگاه در نوشته‌هایش خودنمایی می‌کند، مثل گردباد تسلی‌بخشی۷ (۲۰۰۵) که می‌گوید سِفر ایوب۸ در عهد عتیق همچنان به درد بشر می‌خورد. او با آنکه مؤمن و فعال اجتماعی است، وعظ نمی‌کند و کماکان از ابزارهای روزنامه‌نگارانه برای پژوهش، تشریح و راستی‌آزمایی بهره می‌گیرد.\n در فصلی که با جملۀ «اوه، ماجرا ممکن است خیلی بد شود» آغاز می‌گردد، مک‌کیبن دربارۀ مطالعه‌ای بحث می‌کند که در بولتن زیست‌شناسی ریاضیات منتشر شده است و نتیجه می‌گیرد تا سال ۲۱۰۰ شاید اقیانوس‌ها گرم‌تر از آن شده باشند که فیتوپلانکتون‌ها بتوانند فوتوسنتز کنند. (مطالعۀ دیگری که در ژورنال نیچر دیده‌ام می‌گوید از سال ۱۹۵۰ جمعیت فیتوپلانکتون‌ها در سراسر دنیا شاید تا ۴۰ درصد کاهش یافته باشد که این کاهش با افزایش دمای سطح دریا همبسته است). ما نمی‌توانیم بدانیم چقدر دی‌اکسیدکربن اضافه در هواست چون نامرئی است؛ به همین منوال، سخت می‌شود فهمید که این خبر چقدر مهیب (و چه فاجعۀ مهیبی) است. فیتوپلانکتون‌های ریزه‌میزه که در اقیانوس شناورند عملاً به چشم نمی‌آیند، اما نیمی از مادۀ ارگانیک روی زمین را تشکیل می‌دهند و به گفتۀ مک‌کیبن «دو سوم از اکسیژن زمین» را تأمین می‌کنند. او به نقل از مؤلف آن مطالعه می‌گوید که فقدان آن‌ها «احتمالاً به مرگ‌ومیر انبوه حیوانات و انسان‌ها منجر می‌شود».\n و همۀ این‌ها فقط نتایج گرمایش‌اند. جذب دی‌اکسیدکربن تا همین‌جای کار اقیانوس‌ها را بیست درصد اسیدی‌تر کرده است. و او با ارجاع به یک مقالۀ دیگر می‌نویسد که انتظار می‌رود تا پایان این قرن وضع اسیدی آب‌های آزاد آن‌قدر زیاد شود که «دیگر ماهی‌ها و سایر ارگانیسم‌های دریایی تاب تحملش را نداشته باشند». بنا به گزارش پانل میان‌حکومتی تغییر اقلیم، نرخ اسیدی‌شدن فعلی دریاها و دریاچه‌ها احتمالاً بالاترین رکورد در ۳۰۰ میلیون سال گذشته است.\n مک‌کیبن مثال‌های دلهره‌آور دیگری هم از جانورانِ در معرض خطر، از حشرات تا شیرها، می‌آورد. صدالبته از ایام طوفان نوح می‌دانسته‌ایم که نیازمند سایر گونه‌ها هستیم، ولی خوانندگان بیشتر با گونۀ خودشان ارتباط می‌گیرند. لذا مثل والاس-ولز، مک‌کیبن هم سریعاً به بحث انسان‌ها برمی‌گردد. شهرهای بزرگی مثل کیپ‌تاون و سائوپائولو (و چندین شهر در هند و چین) به جایی رسیده‌اند که فقط چند روز با تمام شدن آبشان فاصله دارند. بالاخره هم روزی می‌رسد که آب یکی از آن‌ها تمام می‌شود. به موازات آن‌که دماسنج‌های شهری از رقم ۴۸ درجۀ سانتیگراد می‌گذرند، کارِ بیرون از خانه و نگه‌داری محیط بیرونی هم متوقف می‌شود. با افزایش دما، برداشت غلات هم کاهش می‌یابد. با تخریب هزاران میلیارد دلار از دارایی‌های مردم به دست طوفان‌های افسانه‌ای متوالی، شرکت‌های بیمه ورشکست خواهند شد. آوارگان به همه سو هجوم می‌آورند. پایانی هم متصور نیست.\n حتی مک‌کیبن هم به سختی می‌تواند واژۀ مناسبی بیابد تا همدستی شرکت‌های نفتی را توصیف کند: «باید واژه‌ای باشد برای کسی که مرتکب خیانت علیه کل سیاره می‌شود». حتی از همان ۱۹۷۷ هم یکی از دانشمندان شرکت اکسون به مدیران شرکت توضیح داد که محصولاتشان اثر گلخانه‌ای ایجاد می‌کند، و فقط «پنج تا ده سال مانده تا نیاز به تصمیم‌گیری‌هایی دشوار دربارۀ تغییر در استراتژی‌های انرژی به مسئله‌ای حیاتی تبدیل شود». مک‌کیبن می‌نویسد که وقتی کار به سال ۱۹۸۲ رسید، «دانشمندان آن شرکت نتیجه گرفتند مقابله با گرمایش جهانی مستلزم کاهش شدید در سوزاندن سوخت‌های فسیلی است» وگرنه خطر «رویدادهای بالقوه فاجعه‌بار» وجود دارد. اکسون از آمار و ارقام پیش‌بینی‌شده برای عقب‌‌رفتن یخ‌ها استفاده کرد تا فصل حفاری‌اش در قطب شمال را طولانی‌تر کند، و ارتفاع سکوهای حفاری را بلندتر کرد تا با افزایش سطح آب دریا تطبیق داشته باشند. مک‌کیبن تعریف می‌کند که استراتژی عامدانۀ مدیران نفتی و سیاست‌مدارانِ بازیچۀ دستِ آن‌ها این بود که، به تعبیر یکی از مسئولان اکسون، بر «عدم‌قطعیت» علم اقلیم‌شناسی «تأکید کنند». مک‌کیبن می‌بیند «سی سال است در این دروغ زیسته‌ام» یعنی «درگیر بحث بی‌پایان بر سر این بوده‌ام که آیا گرمایش جهانی واقعی است یا نه… بحثی که هر دو طرف از ابتدا پاسخش را می‌دانسته‌اند».\n\nاو موجزترین روایتی را که تا به حال خوانده‌ام از جریان پیروزی برادران کُخ و ایل و تبارشان ارائه می‌دهد. شخصیت دیگری که در این بخش به صحنه می‌آید و بر مابقی کتاب سایه می‌اندازد، آین رَند است. روایت مک‌کیبن از داستان پشت‌پردۀ او و دامنۀ مهیب نفوذش بر بسیاری از سیاست‌مداران امروزی لابد بعضی از خوانندگان را چنان شوکه می‌کند که نسخه‌های سرچشمه۹ را تکه‌پاره کرده و به نزدیک‌ترین سطل زباله‌های سمی بیاندازند.\n او تفحص دیگری هم می‌کند که به همین اندازه متقاعدکننده و البته وحشت‌انگیز است: مسابقه‌ای در جریان است تا با استادی و تسلط فناورانه بر محدودیت‌های طبیعی‌مان (از جمله مرگ) غلبه کنیم. در این مسابقه، بچه‌های آدمیزاد با استفاده از فناوری اصلاح ژن مهندسی می‌شوند، ذهن‌هایمان با هوش مصنوعی و با سخت‌افزارهایی که تاب‌آورتر از تن‌های ناتوانمان است، قالب‌ریزی می‌شوند، یا اینکه کارهای سخت و دشوار را برعهدۀ ربات‌ها می‌گذاریم. برای آنکه حواسمان از فاجعۀ اقلیمی پرت شود، هر روز یک ابزارک تازه مُد می‌شود یا پیشرفت گول‌زنندۀ دیگری پیش می‌آید تا وعدۀ آسان‌تر کردن زندگی‌مان را بدهد در حالی که آینده‌مان کوتاه و کوتاه‌تر می‌شود.\n عنوان آخرین بخش کتاب مک‌کیبن «شانسی بعید» است. او اعتراف می‌کند مطمئن نیست چنین شانسی داشته باشیم. از نظر او، هوش مصنوعی یا مهندسی ژنتیک نمی‌توانند شانس بقای ما را بیشتر کنند، و سپس سراغ نکتۀ آخر و اصلی لغزش می‌رود: «بگذارید فرض کنیم با اقدام دسته‌جمعی می‌توانیم کارهای چشم‌گیری بکنیم».\n همین‌جاست که معنویت مک‌کیبن در قوای فکری روشنش رخنه می‌کند تا نشانمان دهد که چگونه می‌توانیم کاری کنیم، و چرا باید بکنیم. او مفصل و مستند علیه «درصد خارق‌العاده کمی از افراد در رأس تشکیلات انرژی» که ویرانی به بار آورده‌اند شوریده است، اما او (به نظر خودش در کنار اکثر آدمیان) هنوز به انسانیت معتقد است. سپس به شرح دو «فناوری» می‌پردازد که می‌توان به کار گرفت تا روند معکوس کردن آسیب‌ها را آغاز کرد.\n فناوری اول، همان پنل‌های خورشیدی سادۀ فوتوولتائیک است. والاس-ولز مدعی است که آویزان‌کردن پنل‌های خورشیدی در خانه‌هایمان شاید حس بهتری به ما بدهد، اما اگر خیال می‌کنیم تأثیر معناداری بر رشد مداوم صنعت سوخت فسیلی می‌گذارد، خودمان را گول زده‌ایم. ولی مک‌کیبن استدلال می‌آورد که انرژی خورشیدی فی‌الحال تیشه به ریشۀ طرح‌های توسعۀ آن صنعت در آفریقا و نقاط دیگری از کشورهای درحال‌توسعه زده است. نیروگاه‌های ذغال‌سنگ و گاز طبیعی محتاج دو چیزند: شبکه‌ای پیچیده و پرهزینه برای رساندن برق، و مشتریانی که از پس قیمتش برآیند. مک‌کیبن سراغ نقاط رنگارنگ و بعیدی می‌رود، از مناطق روستایی غنا تا ساحل عاج، که در آن‌ها مردم با سلول‌های خورشیدی ارزان‌قیمت به روستاهایشان نور می‌آورند، بیمارستان‌ها را اداره می‌کنند، کسب‌وکار راه می‌اندازند، و مشغول بازاریابی و ساخت محصولات می‌شوند، و این‌همه بدون حفّاری یا ساختن شبکه‌هایی است که تیرهای بزرگ برق و کیلومترها سیم‌کشی مِسی لازم دارند. به همین ترتیب، چون موبایل همه‌جا هست، نیاز به کشیدن خطوط گران‌قیمت تلفن از بین رفته است. مک‌کیبن تشویقمان می‌کند که دفعۀ بعد که پا از خانه بیرون گذاشتیم، به آن‌همه سیم‌هایی نگاه کنیم که ما را به صنعت انرژی‌ای وصل می‌کنند که مشغول کُشتن ماست. اگر آفریقا می‌تواند آن‌ها را کنار بگذارد، چرا ما نتوانیم؟ بنا به داده‌هایی که او نقل می‌کند، تا سال ۲۰۵۰ انرژی خورشیدی به‌تنهایی می‌تواند دو سوم از انرژی مصرفی ایالات متحده را تأمین کند (مابقی آن را هم توربین‌های بادی و سدهای هیدروالکتریک می‌سازند) و ۳۶ میلیون فرصت شغلی بیافریند.\n مک‌کیبن می‌گوید دومین فناوری مد نظرش «یکی از ابداعات برجستۀ زمانۀ ما» است: اعتراض و مقاومت غیرخشونت‌آمیز. او می‌گوید که استراتژی دون‌کیشوتی و رؤیاپردازانۀ 350org برای «سامان‌دهی دنیا» در اولین حرکت خود چطور توانست جرقۀ راهپیمایی‌ها را در ۱۸۱ کشور دنیا در سال ۲۰۰۹ بزند. او با الهام‌گرفتن از گاندی (مک‌کیبن برندۀ جایزۀ صلح گاندی است) و خطابۀ سر کوه۱۰، در دفاعیه‌ای جانانه و گیرا می‌گوید که چرا جنبش توقف استفاده از سوخت‌های کربُن‌پایه بالاخره پیروز خواهد شد.\n ولی آیا به‌وقت پیروز می‌شود؟ مک‌کیبن قبول دارد که پاسخ این سؤال شاید منفی باشد. چنانکه نیم‌قرن پس از مارتین لوتر کینگ همچنان شاهد کشمکش‌های نژادی در آمریکا هستیم، استراتژی عدم‌خشونت یک‌شبه تغییر ایجاد نمی‌کند. آیا چیزی هست که بتواند مسیر تمدن، همین مسیری را که به سوی خودکشی می‌رود، سریع‌تر معکوس کند؟ یک‌بار که با همکارانم تأسف می‌خوردیم چه اوضاع عصبانی‌کننده و رو به وخامتی را پوشش می‌دهیم، روزنامه‌نگار مشهوری که اسمش را نمی‌برم گفت: «می‌دانی، بالاخره روزی می‌رسد که این کار روزنامه‌نگاری را وِل می‌کنی و تروریست می‌شوی». احساسش را می‌فهمم، ولی اگر قرار به انتخاب باشد، سراغ کنش‌گری غیرخشونت‌آمیز مک‌کیبن می‌روم.\n او نتیجه می‌گیرد که نه‌تنها سیارۀ ما، بلکه خودمان هم گرفتار شده‌ایم و محتاج نجاتیم. از منحنی رشد قد و طول‌عمرمان که دارد صاف می‌شود تا رکوردهای ورزشی که سال‌هاست شکسته نشده‌اند، همگی نشان می‌دهند که شاید ظرفیت بشر به ته خط خود رسیده و حقیقتاً در حال افول باشد. بنا به داده‌های جدیدی که او نقل می‌کند، ضریب‌هوشی آدمیان که به مدت یک قرن در حال افزایش بود، الآن در حال اُفت است. مک‌کیبن حرف مؤلفان آن مقاله را چنین تأویل می‌کند: «وظیفۀ کنونی ما، به نوعی حفظ دستاوردهای گذشته است».\n مک‌کیبن می‌گوید که در زندگی‌های ما و در دنیایمان، «رشد جا و زمان خاصی دارد، و جا و زمان دیگری هم باید در فکر بلوغ و توازن و تعادل بود. و خطراتی که هم‌اکنون پیش روی ماست … می‌گویند که الآن وقتش رسیده است… باید هدف‌هایمان اساساً تغییر کنند: باید به سمت ترمیم، به سمت امنیت، به سمت محافظت برویم». او اضافه می‌کند که هدف کلی و اصلی، تضمین بقای گونۀ ماست. «شاید وظیفۀ ما در این بُرهۀ خاص زمانی آن باشد که از شتاب بکاهیم، مثل تیم بسکتبالی که در امتیاز جلو افتاده است. اگر به بازیِ انسان بودن گند نزنیم، این بازی می‌تواند تا مدت‌های مدید ادامه پیدا کند. در مقایسه با سایر گونه‌ها، ما هنوز در آغاز راهیم».\n با این نگاه، چه بد می‌شود اگر زودهنگام منقرض شویم. او در کتاب لغزش طرحی برای بازی به ما می‌دهد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nWallace-Wells, David. The uninhabitable earth: Life after warming. Tim Duggan Books, 2019\nMcKibben, Bill. Falter: Has the Human Game Begun to Play Itself Out?. Black Inc. 2019\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آلن وایزمن نوشته است و اولین بار در شمارۀ ۱۵ آگوست ۲۰۱۹ مجلۀ نیویورک ریویو آو بوکس منتشر شده و سپس با عنوان «Burning Down the House» در وب‌سایت این مجله نیز بارگزاری شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۶ شهریور ۱۳۹۸ با عنوان «زمین: خانه‌ای که سوزاندیم و خاکستر کردیم» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• آلن وایزمن (Alan H. Weisman) روزنامه‌نگار و نویسنده آمریکایی و یکی از چهره‌های شناخته‌شده در عرصۀ تحقیقات مربوط به تغییرات اقلیمی است. دنیا بدون ما (The World Without Us) مشهورترین کتاب اوست که به سناریوی انقراض گونۀ انسان در اثر تخریب محیط‌زیست می‌پردازد و برندۀ چندین جایزۀ بین‌المللی از جمله جایزۀ کتاب اوریون و جایزۀ کتاب سالون در سال ۲۰۰۷ شده است.\n[۱] The Population Bomb [۲] Agrochemical [۳] The End of Nature [۴] مطالعۀ کتاب چگونه دربارۀ کتاب‌هایی که نخوانده‌ایم حرف بزنیم؟ می‌تواند در این زمینه مفید باشد [مترجم]. [۵] Falter [۶] Eaarth [۷] The Comforting Whirlwind [۸] Book of Job [۹] رمانی به قلم آین رَند، نویسندۀ آمریکایی روسی‌تبار [مترجم]. [۱۰] Sermon on the Mount: مجموعه‌ای از خطابه‌های عیسی مسیح."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653794.json b/train/540653794.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..7243f4804341b8c3938c16999a24ef718259fda0
--- /dev/null
+++ b/train/540653794.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "حتی در دوران پیروزی، خوابِ شکست‌هایمان را می‌بینیم",
+  "subtitle": "رؤیاها ما را به گذشته می‌برند تا دوباره حسرت کارهایی را بخوریم که انجام نداده‌ایم",
+  "introduction": "ریچارد روسو، نویسنده‌ای بسیار موفق است. کتاب‌هایش جایزه‌های فراوان برده‌اند و ثروت و منزلت زیادی برایش به ارمغان آورده‌اند. به تعبیر خودش، آدمی است که دارد همان کاری را انجام می‌دهد که برایش ساخته شده. پس ظاهراً نباید در زندگی‌اش احساس شکست کند. اما رؤیاهای تکرارشونده‌ای که شب‌ها او را در خود غرق می‌کنند، گویا چیز دیگری برای گفتن دارند. تکه‌هایی از گذشته، که هر بار به او یادآوری می‌کنند در زندگی غم‌هایی است که تمام نمی‌شود.",
+  "content": "ریچارد روسو، لیترری‌هاب  — اواخر دهۀ ۱۹۷۰، اندکی پس از آنکه تدریس را آغاز کردم، خوابی دیدم:  داشتم به سمت کلاس می‌رفتم و، در انتهای راهرویی که گویی پایانی نداشت، با  گروهی از دانشجویانم روبه‌رو شدم که از کلاس خارج می‌شدند. انگار می‌دانستم  دانشجویان من هستند. وقتی رسیدم، یادداشتی روی در دیدم که می‌گفت کلاس من  به ساختمانی دیگر منتقل شده است، بنابراین دوباره به راه افتادم. به آنجا  که رسیدم، دوباره یادداشتی دیدم؛ بازهم باید به جایی دیگر می‌رفتم. همین  اتفاق بارها و بارها می‌افتاد تا بالاخره، بی‌رمق، از خواب بیدار می‌شدم.  معنای رؤیا سخت آشکار بود؛ من، به معنای واقعی کلمه، نمی‌توانستم به  دانشجویانم برسم. ریشه‌‌اش هم روشن بود؛ اگرچه سخت تلاش می‌کردم تا مدرس  خوبی باشم، اما می‌دانستم که چیزهای زیادی را باید فرابگیرم.\n با  اینکه اکنون دهه‌ها از دورانی گذشته است که کارم تدریس بود، هنوز هم هر  پاییز؛ اول ترم، همان رؤیا به سراغم می‌آید، گو اینکه، ظاهراً معنایش تغییر  ظریفی کرده‌ است. آن رؤیا پیشتر زادۀ تردید در توانایی‌هایم بود، اکنون  فقط رنگ‌ ‌و بویی پاییزی دارد؛ یعنی انگار غباری از پشیمانی و سودازدگی بر  آن نشسته است. اگرچه تدریس را از دست دادم، اما راستش خلق‌و‌خویم هم به  زندگی دانشگاهی نمی‌خورد و، زمانی که فرصتی مناسب دست داد، با خوشحالی  رهایش کردم. حالا هم گهگاهی که زندگی نویسندگی مرا غرق در تنهایی و انزوا  می‌کند، برای آنکه حالم بهتر شود، می‌نشینم و به تمامی جلسات دپارتمان زبان  انگلیسی فکر می‌کنم که دیگر مجبور نبودم در آن‌ها شرکت کنم. اما این را هم  می‌دانم که زمانی تدریس را رها کردم که مدرس بهتری شده بودم. شاید به همین  دلیل است که رؤیایم اکنون حالتی اتهام‌آمیز به خود گرفته؛ انگار پُست  نگهبانی را ترک کرده‌ باشم. اگر کمی بیشتر برای تدریس وقت می‌گذاشتم، شاید  منفعتی به حال دانشجویانم داشت. من به آن‌ها خیانت کردم.\n\nرؤیای  مکرر دیگری هم دارم؛ این‌ یکی خاص‌تر است و آزاردهنده‌تر. خواب خانه‌ای را  در خیابان هِلوینگ در گلاورسویلِ شهر نیویورک می‌بینم که ۱۸ سال نخست  زندگی‌ام را آنجا گذرانده‌ام. پدربزرگ و مادربزرگِ مادر‌ی‌ام در طبقۀ اول  آپارتمان، و من و مادرم بالای سر آن‌ها، در طبقۀ دوم، زندگی می‌کردیم. پس  از آنکه در سال ۱۹۶۷ شروع به تحصیل در دانشگاه آریزونا کردم، بسیاری  تابستان‌ها به همان خانۀ خیابان هِلوینگ بازمی‌گشتم تا با مادربزرگ و  پدربزرگم زندگی کنم و به همراه پدرم کار ساخت‌و‌ساز جاده انجام دهم.  آن‌وقت‌ها پدربزرگ بیمار بود و بنابراین خرده‌کاری‌ها را من راست‌و‌ریس  می‌کردم (نقاشی، رسیدگی به حیاط، جاانداختن و درآوردن پنجره‌های  طوفان‌گیر). از طرف دیگر، مادرم هم در غرب زندگی می‌کرد و ناامیدانه زور  می‌زد تا برای خودش زندگی‌ای بسازد، اما اندکی بعد به خانه بازگشت و در  همان واحد طبقۀ بالا ساکن شد.\n پدربزرگم که از دنیا رفت، مادربزرگ با  حقوق بخور و نمیر او زندگی‌اش را می‌چرخاند. مادر، جایی به عنوان کتابدار،  استخدام شد و توانست برای مدتی اموراتش را بگذراند، اما در نهایت مجبور شد  اسباب و اثاثیه‌اش را جمع کند و پیش مادربزرگم برود تا بتوانند طبقۀ بالا  را اجاره بدهند و پشیزی دستشان را بگیرد. همان‌وقت‌ها بود که من هم ازدواج  کردم و سر خانه و زندگی خودم رفتم، و بااینکه همچنان، هروقت می‌توانستم، به  خانۀ خیابان هلوینگ سر می‌زدم، اما معمولاً آنقدری نبود که بتوانم کمکی  کنم. به مرور زمان، خانه رو به ویرانی نهاد؛ سایه‌بان‌ها شکم دادند، رنگ‌ها  طبله کردند؛ پوست پوست شدند و سقف هم به تعمیر اساسی نیاز داشت. وقتی آن  دو دیگر نتوانستند از عهدۀ هزینه‌های بازسازی برآیند، آپارتمانی، نزدیک  جایی که خودم زندگی می‌کردم، برای مادرم پیدا کردیم و مادربزرگم، که حالا  در میانۀ هشتاد سالگی بود، خانه‌ای در همسایگی خاله‌ام گرفت. خانۀ خیابان  هلوینگ به همان چندرغازی فروخته شد که در شهری کارخانه‌ای و روبه‌زوال که  همه خانه‌هایش عین هم هستند، بابت خانه پرداخت می‌کنند.\n در خواب  تکراری‌ام دربارۀ خیابان هلوینگ، همیشه به خانه سر می‌زنم، اما هیچوقت آنجا  زندگی نمی‌کنم. پدربزرگم مرده، اما مادربزرگ‌ زنده است و آپارتمان زیرپله  را، درست مانند آنچه در واقعیت بود، با مادرم قسمت کرده‌اند. با توجه به  این بازۀ زمانی، می‌باید همسر و دخترهایم نیز با من می‌بودند، اما در خواب  همیشه تنهایم. از همان آغاز رؤیا، اضطراب دارم و دقیقاً می‌دانم چه کارهایی  باید در خانه انجام شود، می‌دانم قبلاً کجاها را تعمیر می‌کردم و این را  هم می‌دانم که نگهداری از خانه حالا دیگر از توان مادر و مادربزرگ خارج  است. بیرون باران بی‌امانی می‌بارد. برق قطع می‌شود و من، چراغ‌قوه به دست،  به سوی جعبۀ فیوز عهد دقیانوس در اتاق زیرشیروانی می‌روم. در تاریکی از  پله‌های پشتی بالا می‌خزم تا به طبقۀ دوم برسم، سپس پله‌هایی تنگ‌تر را  بالا می‌روم و از اتاق زیر شیروانی سر در می‌آورم. چراغ‌قوه را که روشن  می‌کنم، نورش به سرعت حفره‌ای را توی سقف نشان می‌دهد که آب، سیل‌آسا، از  آن جاری است. جعبۀ مقوایی‌ فیوزهای یدک را برمی‌دارم، اما جعبۀ فیوز فلزیِ  زیر لبۀ شیروانی را که باز می‌کنم، می‌بینم غرق آب است. حتی در خواب هم  می‌دانم دست‌زدن به هرکدام از فیوزها همان و برق‌گرفتگی و مرگ همان، اما  این را هم می‌دانم که چاره‌ای ندارم جز آنکه برق را وصل کنم. وقتی انگشتم  نخستین فیوز را لمس می‌کند، از خواب می‌پرم و می‌بینم انگشتانم دارند از  رعشۀ این برق‌گرفتگی خیالی می‌لرزند.\n\nاگرچه  اسیر داستانی ترسناک هستم، اما، خیلی زود، این ترس‌ شکل و شمایل اندوهی  عمیق را به خود می‌گیرد که با واقعیت ناهمخوان است. از زمانی که خانۀ  خیابان هلوینگ را فروختیم، تا امروز دو مالک داشته است. یکی از مالک‌ها،  بنا به گفتۀ خاله‌ام، پول هنگفتی صرف تعمیر آنجا کرد. خانه، احتمالاً، الان  حال و روز بهتری نسبت به دوران پس از مرگ پدربزرگ دارد. اما خُب، هیچکدام  از این‌ها اهمیتی ندارد. مهم این است که من، در خوابم، اجازه دادم خانۀ  پدربزرگم، مأمن کودکی‌ام، تبدیل به ویرانه شود. او این خانه را وقتی خرید  که والدین من داشتند از یکدیگر جدا می‌شدند و او می‌دانست من و مادرم به  جایی برای زندگی نیاز داریم، و حالا من اینگونه لطفش را جبران کرده بودم.  جایی که باید پناهگاه مادربزرگم در کهنسالی و خانۀ امید مادرم در زمان در  به دری می‌بود، حالا، به لطف من، تبدیل شده بود به کمینگاه مرگ‌. حتی  همخوان نبودن رؤیا با واقعیت هم تسلایی در پی ندارد.\n خانه، برای  خودِ رؤیابینِ من، نمایانگر تعهد اخلاقی شکست خورده‌ای است، و تردید ندارم  موضوع تنها خانواده‌ام نیست، بلکه همسایه‌ها را هم در بر می‌گیرد. خیابان  هلوینگ مثلِ یک جزیرۀ‌ طبقه متوسط پایین بود که نخستین موج مهاجران، از  بخش‌های گوناگون اروپا، بدانجا آمدند، فرهنگ امریکایی را پذیرفتند و  آمریکایی‌ایتالیایی‌ها، آمریکایی‌ایرلندی‌ها و آمریکایی‌لهستانی‌ها را شکل  دادند؛ همان کارگران کم‌درآمدی که دسته دسته برای جنگ در اروپا و اقیانوس  آرام ثبت نام کرده بودند، و با این باور به خانه بازگشتند که، با  پیروزی‌شان در نبردی که می‌باید در آن پیروز می‌شدند، آمریکا و همۀ  آمریکایی‌ها دیگر روی دور پیشرفت می‌افتند. آن‌ها عمیقاً اعتقاد داشتند که  اقبالشان بلند بوده است. اگرچه به خودم می‌گویم بیشتر عمر نویسندگی‌ام را  صرف نوشتن دربارۀ همین مردم کرده‌ام، اما این‌طور هم می‌توان گفت که من، به  محض آنکه موقیعتی دست داد، خیابان هلوینگ را کنار گذاشتم، درست مانند کاری  که بعدها با دانشگاه کردم. نویسنده‌ای سختکوش شدم، جایزه بردم، ثروتمند  شدم، خیالم راحت شد که خانواده‌ام در امنیت و ناز و نعمت باشند، اما خانۀ  خیابان هلوینگ را نادیده گرفتم، و حالا سقفش دهان باز کرده و باران،  شُرشُر، به درونش می‌بارد.\n آن‌هایی که دست به کارهایی هولناک  می‌زنند، معمولاً تا آخر عمر آن کارها گریبان‌گیرشان می‌شوند، اما در مورد  بقیۀ ما، به‌نظرم می‌رسد، احتمالاً کارهایی که انجام نداده‌ایم گریبانمان  را می‌گیرند؛ وقت‌هایی که می‌باید گشاده‌دست می‌بودیم و نبودیم، وقت‌هایی  که به بهانۀ پرمشغله بودن، خودمان را به آن راه زده‌ایم، یا مواقع دیگری که  بی‌دریغ، خودخواه بوده‌ایم. حتی اگر خیلی خوب زندگی کرده باشیم، باز هم  محکومیم به حدس و گمانه‌زنی در این‌باره که آیا خوب زیسته‌ایم؟\n دو سالِ گذشته را مشغول نوشتن رمان احتمال‌اش هست …۱ بودم؛ که از بسیاری جهات مداقه‌ای است دربارۀ پشیمانی. در همان اثنا به این هم فکر می‌کردم که آیا نباید به مرز جنوبی۲  بروم و بر آلامِ زائدالوصفِ مردمی مرهم گذارم که چیزی بیش از آزادی و  امنیت نمی‌خواهند؛ آزادی و امنیتی که ساکنان خیابان هلوینگ -از جمله  پدربزرگ خودم؛ مردی که هیچگاه پُستش را ترک نکرد- حاضر بودند جانشان را  برای تأمین آن فدا کنند. بخش منطقی و بیدار مغزم اطمینان می‌دهد که من  نه‌تنها در مرز، بلکه اصولاً در این راه، فایده‌ای به حال کسی ندارم. اینکه  دارم کاری را انجام می‌دهم که برایش به دنیا آمده‌ام کمی تسلایم می‌دهد.  اما به‌نظر می‌رسد بخش ناخودآگاه و رها از منطقِ مغزم، سخت بر روایت دیگری  تأکید دارد؛ روایتی که آشکارا انگیزه‌هایم را به پرسش می‌کشد و حتی بر  شرافتم به دیدۀ تردید می‌نگرد. اگرچه ناخوشایند است، اما به گمانم باید  دقیقاً همینگونه باشد؛ کجا نوشته است که وقتی این‌همه کار روی زمین مانده،  مایی که زندگی روی خوش نشانمان داده است باید بنشینیم و بیاساییم؟\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ریچارد روسو نوشته است و در تاریخ ۱۸ جولای ۲۰۱۹ با عنوان «Richard Russo: On the Moral Power of Regret» در وب‌سایت لیترری‌هاب منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۴ مرداد ۱۳۹۸ با عنوان «حتی در دوران پیروزی، خوابِ شکست‌هایمان را می‌بینیم» و ترجمۀ آرش رضاپور منتشر کرده است. •• ریچارد روسو (Richard Russo) نویسنده و فیلم‌نامه‌نویس آمریکایی است. رمان او به نام امپراطوری سقوط می‌کند (Empire Falls)  برندۀ جایزۀ پولیتزر سال ۲۰۰۲ در شاخۀ داستان شد. بعدها شبکۀ اچ.بی.اُ  سریالی بر اساس این رمان ساخت. یکی از داستان‌های کوتاه او به نام  «اسب‌سوار» نیز در فهرست بهترین داستان‌های کوتاه سال ۲۰۰۷ قرار گرفته است.\n[۱] Chances Are [۲]  مرز مکزیک [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653795.json b/train/540653795.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d6d0a76a2a03cc9a9b620c38e18916e99960be01
--- /dev/null
+++ b/train/540653795.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا کسی می‌تواند علم را از دست صنعت انتشار مقاله نجات دهد؟",
+  "subtitle": "اگر در برابر این مقالات مهمل کاری نکنیم، روزی می‌رسد که دیگر کسی به علم اعتماد نخواهد کرد",
+  "introduction": "پیش از آنکه هر استاد دانشگاهی مجبور باشد ده‌ها مقالۀ علمی-پژوهشی در رزومه‌اش ردیف کند، انتشار مقالۀ علمی، فرایندی طولانی و هزینه‌بر بود. علاوه‌براین، تقریباً همۀ ژورنال‌های اصلی در اختیار چند ناشر غربی بود و استادان دیگر مناطق دنیا، در وضعیتی «شبه‌استعماری»، از چاپ مقاله در آن‌ها محروم می‌ماندند. از قرن جدید این روند عوض شد. مجلات «دسترسی باز» و «آنلاین» فراگیر شدند. دیگر همه می‌توانستند مقاله چاپ کنند، اما خیلی زود سر و کلۀ آدم‌های تازه‌ای هم پیدا شد: سودجوها، متقلب‌ها و فریب‌کارها.",
+  "content": "الکس گیلیس، والروس —  اوایل سال ۲۰۱۷، ادواردو فرانکو که استاد دانشکدۀ پزشکی دانشگاه مک‌گیل است، ایمیلی برای همکارانش فرستاد و دربارۀ «همه‌گیر شدن» جهانی شیادی ژورنال‌های دانشگاهی که پژوهش‌ها را فاسد می‌کنند و عملاً مردم را به خطر می‌اندازند، هشدار داد. فرانکو به‌عنوان رییس بخش تومورشناسی ۲۳۰ نفر را زیردست خود داشت. او قول داد تک‌تک رزومه‌های علمی و ارزیابی‌های سالانۀ آن بخش را شخم بزند تا رزومه‌هایی را پیدا کند که حاوی ژورنال‌ها یا همایش‌هایی‌اند که اعتباری ندارند، یا حتی در برخی موارد اصلاً وجود ندارند. او نگفت که چنین کاری چه عواقبی دارد، ولی دلالت حرفش روشن بود: اعضای هیئت‌علمی باید حساب پس بدهند.\n فرانکو که چهل‌سال مشغول تحقیق و پژوهش بوده است، حدود یک دهه است که اوج‌گیری ناشرانی که مهملات چاپ می‌کنند را رصد می‌کند. او دیده است این مهملات که روزی روزگاری آفت‌هایی موردی در فهرست کارهای دانشگاهیان بودند، اکنون بخشِ تکمیلیِ رایجی در رزومه‌های پژوهشی‌اند تا جایی که تقریباً نمی‌توان آن‌ها را از کارهای معتبر و موجه تشخیص داد. فرانکو حالا می‌گوید: «هیچ زمانه‌ای برای دانشمندشدن بدتر از امروز نبوده است». هنگامی که دانش‌پژوه کاری را تکمیل می‌کند که می‌خواهد دیگران هم نسخۀ منتشرشده‌اش را ببینند، نوعاً مقاله‌ای به یک ژورنال معتبر می‌فرستد. اگر مقاله پذیرفته شود، وارد یک فرآیند ویراستاری دقیق می‌شود، از جمله داوری همتایان یعنی اینکه کارشناسان آن حوزه کارش را ارزیابی می‌کنند و بازخورد می‌دهند. مقالۀ منتشرشده را دیگران نقل می‌کنند و الهام‌بخش‌ پژوهش‌های بیشتر یا توجه رسانه‌ای می‌شود. این فرآیند شاید سال‌ها طول بکشد. به طور سنتی، پنج ناشر بر این صنعت ۲۵ میلیارد دلاری سلطه داشته‌اند: وایلی-بلک‌ول، اشپرینگر، تیلور اند فرانسیس، گروه RELX (که سابقاً رید-الزویر نام داشت)، و سِیج. ولی پیش از آغاز قرن جدید، یک الگوی جدید انتشار آنلاین موسوم به «دسترسی باز» درها را برای تعداد بی‌شماری از دانشگاهیان باز کرد، و در عین حال زمینه‌ساز هزاران شیادی هم شد.\n این الگوی آنلاین جدید، فرصتی برای سودآوری می‌ساخت: هرچه ناشر تعداد بیشتری مقاله می‌پذیرفت، سود بیشتری از مؤلفانی می‌گرفت که پول می‌دادند تا کارشان منتشر شود، یعنی بین ۱۵۰ تا ۲۰۰۰ دلار (یا حتی بیشتر). این پول هم اغلب با حمایت کمک‌هزینه‌های حکومتی استادان پرداخت می‌شد. پژوهش‌گران هم مزایای فوق‌العاده‌ای در این الگو می‌دیدند: هرچه مطالعات بیشتری را ثبت می‌کردند، کرسی‌ها و ارتقا و امنیت‌شغلی و کمک‌هزینۀ بیشتری از دانشگاه‌ها و آژانس‌های مختلف می‌گرفتند. ناشران مهملات (شرکت‌هایی که نقاب ناشر واقعی می‌زنند اما تقریباً هر چیزی که به دستشان برسد را می‌پذیرند و بی‌خیال ویراستاری کیفی می‌شوند) نیز راه خودشان را باز کردند.\n خوش‌خیم‌ترین سطح صنعت مهملاتْ مقاله‌ها است، یعنی مقالات منتشرشده در ژورنال‌هایی که فرآیند غربال‌گری مؤثری ندارند و آشکارا مزخرف‌اند: مقاله دربارۀ مریخی‌هایی که مدیرانی فوق‌العاده در مریخ‌اند، یا اینکه شکلات «سوپرغذا» است، یا حتی مقاله‌ای که ۸۶۳ بار جملۀ «مرا از فهرست ایمیل لعنتی‌تان حذف کنید» در آن تکرار شده است. اما ورای این مقالات، در ژورنال‌هایی که میزان استاندارد و اعتبار یکسانی هم ندارند، مطالعات بسیار خطرناک‌تر و مخدوش‌تری آمده‌اند، از جمله گزارش‌های گمراه‌کننده‌ای دربارۀ آب آشامیدنی سالم، «اثبات» جعلی اینکه انسان‌ها مسئول تغییرات اقلیمی نیستند، یا تحقیقی مخدوش که می‌گفت واکسن‌ها عامل اوتیسم هستند. بسیاری از این موارد را دانش‌پژوهانی نوشته‌اند که انتشار پژوهش‌هایشان با حداقل زحمت را به سود خود می‌بینند چون رزومه‌های علمی‌شان پُر و پیمان‌تر می‌شود. و در برخی موارد، بنگاه‌ها و فعالان هم می‌توانند با تأمین مالی پژوهش‌های بنجل که در ژورنال‌های مهمل‌باف منتشر شده و در رسانه‌های عامه‌پسند پوشش داده می‌شوند، دستورکارهای خاص خود را پیش ببرند.\n به گفتۀ فرانکو، این شرکت‌ها چنان موفق شده‌اند که برای اولین بار در طول تاریخ، مطالعات تقلبی و مخدوشی که دانشمندان و دانش‌پژوهان در سراسر دنیا منتشر می‌کنند بیشتر از پژوهش‌های موجه شده است، شاید تا ده برابر بیشتر. به گزارش کیبلز اینترنشنال (یک شرکت خدمات انتشارات)، حدود ده‌هزار ژورنال جعلی در سراسر دنیا مشغول این بزه‌کاری سازمان‌یافته‌اند، و تحقیق و تفحص دربارۀ هزاران مورد دیگر هم ادامه دارد. فرانکو با تأسف و تأثر می‌گوید: «الآن عمدتاً نویز منتشر می‌کنیم. شنیدن و تشخیص سیگنال‌های واقعی، کشف یافته‌های واقعی، تقریباً محال شده است.»\n خارج از محافل دانشگاهی، کمتر کسی است که دامنۀ مشکل را بداند. فرانکو یکی از معدود دانش‌پژوهان در آمریکای شمالی است که زنگ هشدار را به صدا درآورده است. در سال ۲۰۱۷، دو مهندس آمریکایی به نام‌های مارک ادواردز و سیدارتا روی در مقاله‌ای (در یک ژورنال معتبر) گفتند که پژوهش‌گران چطور درگیر شیادی‌های انتشارات مهمل‌باف می‌شوند: دانش‌پژوهانی که اگر این اوضاع نبود کاملاً صادق و امین بودند، کارشان را سرسری پیش می‌برند و درگیر انتشار مهملات می‌شوند تا جایگاه حرفه‌ای‌شان را بهبود ببخشند بی‌آنکه به اثرات مخرّب و گاهی خطرناک این اقدام بر حوزه‌های تحقیقاتی‌شان توجه کنند. ادواردز و روی چنین نتیجه گرفتند: «اگر یک حجم بحرانی و قابل‌توجه از دانشمندان غیرقابل‌اعتماد شوند، ممکن است به نقطۀ سقوط برسیم یعنی جایی که کل تشکیلات علمی ذاتاً فاسد می‌شود و اعتماد عمومی از دست می‌رود، و بدین‌ترتیب با خطر یک عصر سیاه جدید مواجه می‌شویم که پیامدهای ویران‌گری برای بشریّت دارد».\n شاید آن عصر سیاه همین الآن هم رسیده باشد. روزنامه‌نگاران و سیاست‌مداران و عامۀ مردم (گاهی سهواً و گاهی نه) هرچه بیشتر برای تصمیم‌های مهم خود به پژوهش‌های متقلبانه و مخدوش تکیه می‌کنند. مثلاً ادواردز از نقش مطالعات «غیرقابل‌دفاع از نظر علمی» در بحران آب آشامیدنی در واشینگتن دی‌سی در سال ۲۰۰۴ پرده برداشت و در فلینت مشکل مشابهی را در ایالت میشیگان در سال ۲۰۱۵ (که ۹۰۰۰ کودک در معرض فلز سُرب قرار گرفتند که یک دلیلش، عدم نگه‌داری مناسب لوله‌ها در خطوط آب‌رسانی بود) افشا کرد. در این مطالعات عوامل نگرانی‌ساز را کم‌رنگ جلوه داده بودند. در سال ۲۰۱۸، شواهد مطرح‌شده در یک شکوائیه علیه شرکت مونسانتو (که اکنون بخشی از شرکت بایر شده است و در آن زمان یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های تولید بذرهای زراعی دنیا بود) نشان داد این شرکت پول مطالعات مهملی را می‌داد تا در اعتبار پژوهش‌های معتبر و موجه دربارۀ آفت‌کُش سرطان‌زای این شرکت (به نام راوندآپ) خدشه وارد کنند.\n مطالعات قلابی و مخدوش چنان فراگیر شده‌اند که مرجعیّت یک کارشناس یا پژوهش‌گر در یک ژورنال دانشگاهی دیگر به اندازۀ سابق نیست. چون بسیاری از دانشگاه‌ها بر خروجی و تأمین مالی تمرکز کرده‌اند، و چون شرکت‌های مهمل‌باف می‌توانند دانشگاهیانی را طعمۀ خود کنند که بلندپروازی‌شان بر سلامت علمی‌شان چیره می‌شود، آن فرآیند سنتیِ «به‌اشتراک‌گذاری دانش» فاسد شده است. دور از چشم عموم مردم، دانشمندان و دانشگاهیان با بحران مشروعیت مواجه‌اند و تا حدی هم تقصیر خودشان است.\n پیش از ظهور ناشران آنلاین و الگوی دسترسی باز، دانش‌پژوهان کشورهای درحال‌توسعه از قدیم ناشران آمریکای شمالی و اروپایی را مقصر آن می‌دانستند که دسترسی به ژورنال‌های دانشگاهی را دشوار کرده‌اند. در آن ایام، ناشران اصلی محتوای رایگان را از دانش‌پژوهان دریافت می‌کردند، همتایان آنها را استخدام می‌کردند تا بدون دستمزد به مرور و داوری محتوا بپردازند، و حاصل را با قیمت‌های گزاف به کتابخانه‌های دانشگاهی می‌فروختند: به طور متوسط ۱۶۶۰ دلار برای اشتراک یک ژورنال اقتصادی در سال ۲۰۰۱، و مثلاً تا ۱.۱ میلیون دلار برای مجموعه‌ای از اشتراک‌ها در سال ۲۰۰۹. علاوه بر همۀ این‌ها، فرآیند داوری همتایان برای مقالات که اعتبار ژورنال‌ها و استانداردهای این صنعت را حفظ می‌کرد، منجر بدان می‌شد که اتهام سوگیری و نخبه‌گرایی مطرح شود. فرانکو می‌گوید: «دانشگاهیان در تمام نقاط حقیقتاً عصبانی شده بودند.» دقت و استواری فرآیند انتشار دانشگاهی، آن را چنان گران و دور از دسترس کرده بود که عملاً مانع جریان یافتن اطلاعات می‌شد؛ و صدالبته موجب می‌شد فقط مجموعۀ محدودی از دانش‌پژوهان و دانشمندان بتوانند کارشان را منتشر کنند.\n\nبه همین خاطر بود که آن‌ها شورش کردند. با اوج‌گیری اینترنت، ده‌ها هزار نفر از دانشگاهیان به سوی ژورنال‌های آنلاین گریختند که مقاله‌های بیشتری می‌پذیرفتند، فرآیند داوری‌شان سریع‌تر بود، و شتاب انتشارشان بیشتر بود؛ و به‌علاوه، مطالعات منتشرشده را رایگان روی اینترنت می‌گذاشتند، یعنی همان کاری که ناشران سنتی اغلب از انجامش امتناع می‌کردند. الگوی «دسترسی باز» آن فرآیندی را دموکراتیزه و جهانی کرد که به زعم بسیاری از پژوهش‌گران، نخبه‌گرا و استثماری بود. اکنون که در سال ۲۰۱۹ به سر می‌بریم، بیش از نیمی از پژوهش‌های جدید رایگان روی اینترنت هستند، اما این اتفاق هزینه‌ای هم داشته است.\n الگوی جدید «دسترسی باز»، به یک معنا، مجوز چاپ پول (و البته مطالعات) برای کارآفرینان بی‌پروا و بی‌مرام بود. مادوکار پای، مدیر برنامه‌های سلامت جهانی مک‌گیل می‌گوید: «ناگهان آدم‌هایی که می‌خواستند یک‌شبه راه صدساله را بروند، دکان باز کردند». ناشران مهمل‌باف، مانند امیکس اینترنشنال۱ که در هند مستقر است و آکادمی جهانی علم، مهندسی و فناوری (WASET) که در ترکیه مستقر است، وب‌سایت‌هایشان را بالا آوردند، داوریِ همتایان را رها کردند، و وعدۀ انتشار سریع دادند. به مرور زمان، شرکت‌های دیگری هم برچسب «ناشر مهمل‌باف» خورده‌اند، از قبیل انتشارات پژوهش علمی (SCIRP)، گروه انتشاراتی بایشیدنگ (BPG)، و مرکز کانادایی علم و آموزش، که ژورنال هم راه انداخته‌اند.\n سرینوبابو گدلا، مالک امیکس اینترنشنال در سود بُردن از الگوی دسترسی باز بسیار موفق بوده است. او در اوایل دهۀ ۲۰۰۰ که در دانشگاه آندرا در هند زیست‌شناسی می‌خواند، ماهی یک یا دو بار ۷۰۰ کیلومتر تا حیدرآباد می‌رفت تا به ژورنال‌های مورد نیازش دسترسی پیدا کند. در سال ۲۰۰۷، پس از آنکه پتانسیل الگوی نشر دسترسی باز را دریافت، شرکت امیکس را بنیان گذاشت که یکی از بزرگ‌ترین ناشران مهمل‌باف در دنیاست. شرکت گدلا هزاران کارمند دارد و مدعی ادارۀ ۷۰۰ ژورنال و ۳۰۰۰ همایش علمی در جهان است. همچنین به جوکر دنیای دانشگاهی تبدیل شده است که نقاب‌های مختلف می‌زند: پالسوس گروپ۲، انتشارات اندو جان۳، آی‌مِد‌پاپ۴، کانفرنس سریز۵ و یک دو جین شرکت دیگر مستقر در کانادا، ایالات متحده، انگلستان و سنگاپور. با گدلا که حرف زدم، مدعی شد این شرکت «سالانه ۴۵ تا ۵۰ میلیون دلار درآمد دارد» (گرچه به گزارش بلومبرگ بیزنس‌ویک، درآمد سالانۀ آن در سال ۲۰۱۶ برابر با ۱۱.۶ میلیون دلار بود)، که عمدۀ آن از همایش‌هایی به دست می‌آید که برای دانشگاهیان اروپا و آمریکای شمالی برگزار می‌کند. در کانادا، اندکی پس از آنکه او دو ناشر معتبر و موجه (پالسوس و اندرو جان) را خرید، از آن‌ها برای دلالی همایش‌ها استفاده کرد، از جمله یک همایش که فرانکو وقتی متوجه شد یک رویداد مخاطره‌آمیز است به آن نرفت: همایش بین‌المللی بیماری‌های آمیزشی، که در اقدامی عجیب و غریب، یک متخصص دفاع هسته‌ای را به عنوان سخنران خود معرفی کرده بود.\n دو ماه پس از ارسال ایمیل هشدار به همکاران خود در مک‌گیل، فرانکو به رؤسای دانشکده گفت اسامی ۲۲۰ استاد را کشف کرده است که گویا با شرکت امیکس خط و ربطی دارند. وب‌سایت شرکت مدعی بود که آن‌ها در زمرۀ «ویراستاران، مقاله‌نویسان و سخنرانان» آن هستند. فرانکو می‌دانست که این شرکت گاهی به سرقت ادبی زندگی‌نامۀ دانشگاهیان دست می‌زند. چند نفر از آن ۲۲۰ نفر قربانی بودند، و چند نفر برای منافع شخصی با آن شرکت تبانی می‌کردند؟ محال است که بشود فهمید، و بار ماجرا هم سنگین‌تر از آن بود که فرانکو بتواند به دوش بکشد. شرکت، در جای دیگری از وب‌سایتش، فهرست دانشگاهیانی از اکثر ۹۵ دانشگاه کانادا را آورده بود.\n تشخیص ژورنال‌های منتشرشده توسط امثال امیکس برای فرانکو نسبتاً ساده است. اما هزاران ناشر، به‌ویژه جدیدترها، به تعبیر لوسی لی (رییس دانشکدۀ علوم دانشگاه فریزر وَلِی) در «ناحیۀ خاکستری» قرار می‌گیرند. فرآیندهای ویراستاری این ژورنال‌های میان‌مایه، تقلیدی از فرآیندهای ژورنال‌های معتبر است، اما استانداردهایشان مخدوش است. ژورنال‌های مهمل‌باف علناً شیادی‌اند، ژورنال‌های میان‌مایه از قبیل آن‌هایی که تحت ادارۀ اینداوی۶ (مستقر در مصر) و فرانتی‌یرز۷ و MDPI (هر دو مستقر در سوییس) هستند، مقالات معتبر را کنار کارهایی که محل سؤال‌اند منتشر می‌کنند، و گاهی به مؤلفان اجازه می‌دهند در فرآیند داوری کارهای خودشان دستکاری کنند.\n به‌خاطر استانداردهای کج‌ومعوجی که این ژورنال‌ها دارند، مهار مشکل همه‌گیر شیادی‌ها تقریباً محال شده است. در دامنۀ پرتراکم ژورنال‌هایی که رویه‌های ویراستاری و سردبیری بسیار مختلفی دارند، یک ناظر بیرونی سخت می‌تواند راه خودش را پیدا کند: حتی پژوهش‌گران کهنه‌کار هم برای شناسایی ناشران موجه و معتبر به دردسر می‌افتند. لی اغلب اوقات وقتی ایمیلش را باز می‌کند، با تقاضاهای پرشور و هیجان ناشران میان‌مایه‌ای روبرو می‌شود که از او می‌خواهند مقاله‌ای بدهد یا ویراستارشان شود. و یگانه دلیل موفقیت صنعت مهمل‌بافی آن است که برخی دانشگاهیان مایل‌اند در آن مشارکت کنند. بعید است بتوان فهمید چند نفر از سر بلندپروازی مشغول این کارند، و چند نفر (به‌ویژه دانش‌پژوهان کم‌تجربه‌تر) صرفاً گول خورده‌اند. لی به دانشجویانش می‌گوید اگر ناخواسته تقاضایی برای انتشار در یک ژورنال یا حضور در یک همایش به آن‌ها رسید، هوشیاری به خرج بدهند.\n هنجار درست آن است که رویدادهای دانش‌پژوهانه توسط انجمن‌های حرفه‌ای یا دانشگاهی برگزار شوند، نه ناشران. اما وقتی یک ناشر مهمل‌باف دعوت‌نامه‌ای می‌فرستد، شاید شخصیتی دانشگاهی گول بخورد و در همایشی که نمی‌داند قلابی است ارائه‌ای بدهد. سایر دانشگاهیان هم با علم به اینکه آن رویداد مشکل دارد، در همان همایش شرکت می‌کنند تا رزومه‌های علمی‌شان را چاق‌تر کنند یا سفری به خرج دانشگاه بروند. فرانکو در ارائه‌ای که دربارۀ خطر ناشران مهمل‌باف برای همکارانش داشت، داستان کسی را گفت که با پرواز به همایشی رفت که قرار بود دربارۀ تومورشناسی باشد، اما آنجا متوجه شد که افراد فهرست‌شده به عنوان برگزارکننده و چندین نفر از سخنرانان، حاضر نشده‌اند. در هیچ‌یک از ساعات همایش، بیش از ۱۵ نفر حاضر نبودند، و یک‌بار هم کسی که داوطلبانه مدیر جلسه شده بود فی‌البداهه گفت «بگذارید حرف مخاطبان را هم بشنویم» تا وقت بگذرد. آن همکار فرانکو بعداً از شرکت مربوطه خواست که هزینه‌اش را پس بدهند، اما شرکت امتناع کرد و تقصیر ناکامی برنامه را به گردن مدعوین انداخت.\n محبوبیت ژورنال‌ها و همایش‌های مهمل‌باف دارد سر به فلک می‌کشد. در سال ۲۰۱۵، مطالعه‌ای که سنیو شن و بو-کریستر بیورک (از فنلاند) انجام دادند نشان می‌داد که دانشگاهیان سراسر دنیا ۴۲۰ هزار مقاله در سال ۲۰۱۴ در ژورنال‌های مهمل‌باف منتشر کرده‌اند. این رقم در سال ۲۰۱۰ برابر با ۵۳ هزار مقاله بود، که بیان‌گر افزایش هشت‌برابری طی فقط چهار سال است. این دو پژوهش‌گر سرجمع ۹۶۶ ناشر مهملات را شناسایی کردند، که تعدادشان بیش از کل ناشران جدی دانشگاهی است.\n شرکت‌های داروسازی در زمرۀ بازیگران اصلی صنعت نشرند، که مطالعات مخدوش‌شان در باب بهداشت و سلامت می‌تواند پیامدهای جدی سیاسی و اجتماعی داشته باشد. مقالۀ جدیدی در بلومبرگ بیزنس‌ویک افشا کرد که شرکت‌های پی‌فیزر، آسترازِنِکا، برستول-مِیِرز اسکویب، گیلید ساینس و مِرک۸ مرتباً از ژورنال‌های مهمل‌باف به‌منظور تبلیغ دربارۀ داروهایشان برای کمردرد، دیابت، آرتروز، اچ‌آی‌وی و سایر عارضه‌ها استفاده می‌کنند. برخی از پزشکان به این مطالعات اعتماد می‌کنند، و بسیاری از بیماران هم به پزشکان‌شان اعتماد می‌کنند. کارلی بروکینگتون، دبیر مدیریت‌کنندۀ ژورنال درمان امراض تنفسی که یک‌بار هم جلوی خرید آن ژورنال توسط یک ژورنال مهمل‌باف ایستاده بود، می‌گوید: «این مطلقاً خطرناک است. اگر کسی مقاله‌ای را بخواند و به توصیه‌اش عمل کند، به سر بیماران چه می‌آید؟»\n به‌خاطر هشدارهای مکرّر فرانکو دربارۀ این مسأله و مسائل دیگر، بسیاری از استادان مک‌گیل که برایشان سؤالاتی مطرح بود سراغش رفتند. او می‌گوید: «من برخی از همکارانم را مقصر نمی‌دانم. من فهمیدم که آنها گول می‌خوردند.» ژورنال‌های مهمل‌باف، ناشران موجه و معتبر در هر حوزۀ دانشگاهی را سرقت ادبی یا کُپی می‌کنند، لذا فرد ممکن است خیلی ساده سردرگم شود. به عنوان مثال، تلفظ ساینس‌ویر (یک ناشر مهمل‌باف) شبیه اِلزِیور (یک ناشر واقعی) است. اسم «ژورنال افسردگی و اضطراب» (که شرکت امیکس آن را اداره می‌کند) تقریباً عین ژورنال جدی «افسردگی و اضطراب» است که وایلی-بلک‌ول منتشر می‌کند که شرکت معتبری است. از سوی دیگر، ناشران موثق هم ژورنال‌های «دسترسی باز» ساخته‌اند تا با آن «خود دیگرِ» قلابی‌شان رقابت کنند: یکی از آن‌ها ژورنال طبِ پیش‌گیری۹ است که تحت مالکیت آی‌مدپاب (یکی از زیرمجموعه‌های امیکس) است.\n فرانکو احساس می‌کرد اکثر افراد در دانشکدۀ تومورشناسی حامی تلاش‌های او هستند، اما هشدارهایش در مک‌گیل همیشه ختم به خیر نمی‌شد. به گفتۀ او، در سال ۲۰۱۷ سه رییس ارشد دانشکده به تقابل با چالش‌های او رفتند و سعی کردند خطرات مربوط به مطالعات مهمل را کم‌رنگ جلوه دهند. فرانکو می‌گوید: «یک نفر هم خیلی عصبانی شده بود و برایم چیزکی نوشت و گفت: این آدم‌ها کاملاً حق دارند در این کسب‌وکار باشند». آن سال، رییس بخش پزشکی دانشگاه مک‌گیل از فرانکو چنین تمجید کرد: «قهرمان هیئت‌علمی ما در پرداختن به این مشکل». اما ناشران مهمل‌باف همچنان در کل کشور روبه‌رُشد هستند.\n یکی از انبوه مطالعات مهملی که هنوز هم فرانکو را برآشفته می‌کند، در سال ۲۰۱۶ در ژورنال دسترسی باز ساینتیفیک ریپورتس۱۰ منتشر شد. این ژورنال متعلق به اشپرینگر (که یک ناشر معتبر است) است و مجموعه‌ای از مقالات باکیفیت و کم‌کیفیت را می‌پذیرد. این مطالعه می‌گفت که واکسن اچ‌پی‌وی ممکن است آسیب عصب‌شناختی ایجاد کند: دانشمندان پس از تزریق این واکسن به ۲۴ موش، تغییراتی در دو ناحیۀ مغز موش‌ها مشاهده کرده بودند. فرانکو کارشناس و متخصص همه‌گیرشناسی سرطان (از جمله سرطان‌های مربوط به اچ‌پی‌وی) است و با واکسن اچ‌پی‌وی هم آشناست که ثابت شده است مانع سرطان دهانۀ رحم در زنان می‌شود. او فوراً متوجه نواقص موجود در مقاله شد، گرچه این نواقص شاید هرگز به چشم یک خوانندۀ معمولی نیایند.\n میزان واکسنی که به موش‌های این آزمایش داده بودند هزار برابرِ حداکثر مقدارِ مجاز برای یک کودک بود. حتی اگر متابولیسم سریع‌تر موش را هم در نظر بگیریم، آن دُز واکسن حداقل هشتاد برابر قوی‌تر از میزانی بود که در یک واکسن معمول برای انسان‌ها وجود دارد. این‌ها را دیو هاوکز (ویروس‌شناس استرالیایی) می‌گوید. و علی‌رغم آن دُزهای بالا، به علت سایر مشکلات مطالعه، اثراتش بر موش‌ها همچنان واضح نبود. این مشکلات شامل این دو مورد نیز می‌شد: روشن نبود چه مواد اضافه‌ای به موش‌ها داده شده است، و ضخامت یک مقطع بافت بر حسب تراکم اندازه‌گیری شده بود (مثل این که بگوییم یک تکه‌چوب ۶ درصد ضخیم است).\n شارون هنلی، استاد دانشکدۀ تحصیلات‌ تکمیلی پزشکی در دانشگاه هوکایدو در ژاپن، قدرت علم نادرست و احساسات ضدواکسیناسیون و لابی‌گری در کشورش را نشان داده است. جالب است بدانید که در ژاپن، جنبش ضدواکسیناسیون رونق یافته است. افرادِ مبتلا به عارضه‌هایی که تشخیص علت‌شان دشوار بود، واکسن اچ‌پی‌وی را مقصر بیماری‌شان می‌دانستند، و رسانه‌ها نیز از بررسی‌های سُست نقل‌قول می‌کردند؛ لذا ژاپن در سال ۲۰۱۳ دست از توصیه‌کردن این واکسن برداشت. دو سال بعد، هنلی و سه همکارش مقاله‌ای در ژورنال معتبر لَنست منتشر کردند که نشان می‌داد رقم واکسیناسیون جدید اچ‌پی‌وی در شهر ساپوروی ژاپن از ۷۰ درصد دختران در سال ۲۰۱۳ به کمتر از ۱ درصد در سال ۲۰۱۴ رسیده است.\n فرانکو برای رسیدگی به وضعیت آنجا با هنلی و دیگران همکاری کرده بود. او پس از آنکه مطالعۀ اچ‌پی‌وی را خواند، به بسیاری از همکارانش هشدار داد که محتوایش چقدر عجیب و غریب است. فرانکو یکی از اعضای یک گروه بین‌المللی از متخصصان همه‌گیرشناسی بود که از آن مجله خواستند مقاله را پس بگیرد. که مجله هم این کار را کرد، اما هفده ماه بعد. فرانکو می‌گوید: «مشکل اینجاست که این مقاله احتمالاً از جایی دیگر سر در می‌آورد. ما هم باید دوباره بازی موش و گربه را شروع کنیم».\n\nجفری بیل، کتابدار سابق دانشگاه کلرادو-دنور، یکی از اولین کسانی بود که رابطۀ عجیب و دلواپس‌کنندۀ میان دانشگاهیان و ناشران مهمل‌باف را نشان داد. تعبیر «ناشران یغماگر»۱۱ هم ابداع او بود. چند سال قبل، فرانکو از او دعوت کرد تا در مونترئال سخنرانی کند. بیل در آنجا به مخاطبانش گفت که وضعیت فعلی «زمینه‌ساز فساد» است. او از سال ۲۰۱۲ از طریق «فهرست بیل»۱۲ که یک فهرست سیاه آنلاین است به دانشگاهیان هشدار می‌دهد. او می‌گوید این صفحه، قبل از پارسال که او پاکش کرد، روزانه بیش از ۱۵ هزار بازدید داشت.\n به‌ویژه بیل توانست افشا کند که شرکت‌ها و دانشگاهیان چگونه از (به تعبیر او) «زباله‌ها» حمایت می‌کنند. مثلاً در سال ۲۰۱۳، اشپرینگر یک اتحاد استراتژیک با فرانتی‌یرز (یکی از ناشران فهرست بیل) برقرار کرد. و در سال ۲۰۱۷، کاملا-راج انترپرایزز۱۳ (که آن هم در فهرست بیل حضور دارد) اعلام کرد توافق‌نامه‌ای با تیلور اند فرانسیس (یک ناشر واقعی) امضا کرده است تا پانزده ژورنال را کاملا-راج منتشر کند. یکی از آن پانزده ژورنال به نام مطالعات قبایل و قبیله‌نشینان۱۴ هدفش را چنین اعلام کرده است: «درک انسان‌ها به‌ویژه بومیان، عقب‌مانده‌ها و اقلیت‌ها».\n افشای فساد ناشران مهمل‌باف، میان‌مایه و واقعی، استرس زیادی برای بیل درست کرد. پس از آنکه یک ناشر عصبانی شکایت کرد که بیل اطلاعاتی دربارۀ او جعل کرده است (آن ناشر در فهرست بیل بود)، دانشگاهِ خودِ بیل در اوایل سال ۲۰۱۷ تحقیق دربارۀ سوءرفتار او را آغاز کرد. بیل در آن پرونده پیروز شد (که به گفتۀ او «بی‌مبنا» بود) اما پیش از موعد بازنشست شد و وبلاگش را پاک کرد. یک دلیل حذف وبلاگ، حملات شخصی به او در محافل دانشگاهی بود. بیل می‌گوید: «دیگر توان تحملش را نداشتم».\n یک استاد اقتصاد در دانشگاه تامپسون ریورز (در استان بریتیش کلمبیای کانادا) استرس مشابهی را از سر گذرانده است. در سال ۲۰۱۷، دِرِک پاین (که بیل می‌گوید «یکی دیگر از قهرمانان» است) مطالعه‌ای دربارۀ دانشکدۀ مدیریت و اقتصاد آن دانشگاه منتشر کرد. آن مطالعه می‌گفت که بسیاری از همکارانش (مجموعاً ۳۸ نفر) برای ژورنال‌های مهمل‌بافی می‌نویسند که در فهرست بیل هستند. پاین نوشت: «این دانشکده، یک سنجۀ پژوهشی در نظر گرفته است که نشریات یغماگر را مساوی نشریات واقعی می‌شمارد». او همچنین دریافت که بین رزومه‌های پُروپیمان‌شده با افزایش دستمزد و ارتقا، نوعی رابطه وجود دارد. مایک هنری، رییس دانشکده، می‌گوید کمیته‌ای در حال به‌روزرسانی معیارهای ارتقا و استخدام دانشکده است. درهمین‌حال، پاین که ماجرایش پوشش رسانه‌ای وسیعی یافت می‌گوید که کل این تجربه‌ برایش عجیب و غریب بود.\n پاین می‌گوید دانشگاه تامپسون ریورز در ماه می سال ۲۰۱۸ ورود او را به پردیس دانشگاه ممنوع کرد، در ماه جولای او را معلق کرد، اما در دسامبر اجازه داد به پردیس دانشگاه برگردد. او می‌گوید تهدیدش کردند که اگر انجام «تست روان‌شناختی» را نپذیرد، او را به مرخصی استعلاجی می‌فرستند. من از معاون رییس دانشکده خواستم در این باره نظر بدهد، و او گفت که این ماجرا «مسئله‌ای پرسنلی» بوده است و تلفن را روی من قطع کرد. انجمن استادان دانشگاه کانادا هم‌اکنون در حال بررسی است که آیا به آزادی دانشگاهی پاین تعرض شده است یا خیر.\n فرانکو سعی کرده است گرفتار اتفاقات مشابه نشود. او می‌گوید: «من نام امیکس را در سخنرانی‌هایم می‌آورم اما هرگز اسم افراد را منتشر نمی‌کنم». بااین‌حال، فرانکو، پاین و لی سه نفر از برجسته‌ترین دانشگاهیان کانادایند که به مسألۀ فساد در نشرهای دانشگاهی می‌پردازند. آن‌ها با موضع‌گیری صریح و علنی سعی می‌کنند از اعضای هیئت‌علمی حساب بکشند و توجه عمومی را به فرهنگ «منتشر کن یا نابود شو» جلب کنند که پژوهش‌گران را به عدم صداقت تشویق می‌کند. حرف‌شان این است که دانشگاه‌ها حداقل نباید به دانشگاهیانی پاداش بدهند که با ناشران مهمل‌باف کار می‌کنند. یا حتی بهتر این است که کارفرمایان‌شان، منافع و پول تشویقیِ اعضای هیئت‌علمی را به آن دانش‌پژوهانی بدهند که تحقیقات مشروع و موجهی دربارۀ موضوعات مهمی (مانند واکسن‌ها، آب آشامیدنی، تولید غذا و تغییرات اقلیمی) می‌کنند که در برابر علم جعلی بسیار آسیب‌پذیرند.\n بزرگ‌ترین چالشی که سر راه دانشگاه‌هاست، یافتن راهی برای تمایزگذاشتن میان پژوهش مهمل و تحقیق واقعی است. اما ظرف چند سال گذشته، ابزارهای متنوعی برای کمک به این منظور ابداع شده‌اند. مثلاً کیبلز اینترنشنال فهرست اصلی بیل را گسترش داده و یک «فهرست سفید ژورنال‌ها» حاوی یازده هزار ژورنال معتبر و یک «فهرست سیاه ژورنال‌ها» شامل ده هزار ژورنال فریب‌کار را منتشر کرده است. مشترک‌شدن در این فهرست‌ها، گرچه گران است و ده‌ها هزار دلار آب می‌خورد، می‌تواند به هیئت‌علمی‌ها کمک کند تا نشریات قابل‌اعتماد را در رزومه‌های علمی و گزارش‌های عملکرد پیدا کنند، و همچنین می‌تواند هدایت‌گر تصمیم استخدام باشد. ولی تاکنون فقط حدود پانزده مؤسسه یا فرد مشترک این فهرست‌ها شده‌اند.\n به گفتۀ برخی دانشگاهیان، در کانادا، آژانس‌های عظیمی که کمک‌هزینۀ تحصیلی می‌دهند نیز می‌توانند نقش خود را ایفا کنند. «شورای پژوهش علوم طبیعی و مهندسی» (NSERC)، «شورای پژوهش علوم اجتماعی و انسانی» (SSHRC) و «مؤسسۀ پژوهش سلامت کانادا» (CIHR) سالانه تقریباً ۳ میلیارد دلار کمک‌هزینه به دانشگاهیان و مؤسسات می‌دهند، اما هرگز اقدامی علیه آن دانشکده‌ها یا دانشگاهیانی نکرده‌اند که از ژورنال‌های مهمل‌باف استفاده می‌کنند یا به همایش‌های قلابی می‌روند. به گفتۀ کوین فیتزگیبونز (مدیر اجرایی برنامه‌ریزی بنگاه و سیاست‌گذاری در NSERC)، این سه آژانس می‌دانند که پولشان در این راه‌ها هم مصرف می‌شود، اما «هیچ سیاستی علیه ژورنال‌های یغماگر وجود ندارد. این وظیفۀ ما نیست».\n در ماه آگوست سال ۲۰۱۶، کمیسیون فدرال تجارت ایالات متحده شکایتی علیه شرکت هندی امیکس و مالکش (گدلا) ثبت کرد. این کمیسیون اعلام کرد که به‌خاطر رویه‌های فریبندۀ این شرکت از قبیل اعلام نادرست اعتبار ژورنال‌هایش و عدم افشای هزینه‌های قابل‌توجه، «مصرف‌کنندگان خسارت جدی خورده و می‌خورند». سال بعد، یک رأی موقت علیه این شرکت صادر شد. گدلا در پاسخ گفت که این کمیسیون هنوز هیچ‌یک از ادعاهایش را ثابت نکرده است. در مارس ۲۰۱۹، کمیسیون یک حکم بدوی به نفع خود از دادگاهی در ایالت نِوادا گرفت، که جریمه‌ای به مبلغ ۵۰ میلیون و ۱۳۰ هزار و ۸۱۰ دلار داشت. این رقم، برآورد کمیسیون از خسارتی بود که «رویه‌های غیرقانونی نشر و همایش» آن شرکت در بازۀ ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۷ به مصرف‌کنندگان زده بود.\n در این میانه، ادواردو فرانکو در سال ۲۰۱۸ رزومه‌های علمی و ارزیابی‌های سالانۀ ۱۵۰ نفر از دانشگاهیان در دانشکده‌اش در دانشگاه مک‌گیل را بازبینی کرد. او دنبال موارد اشاره به ژورنال‌های آشکارا مهمل‌باف و همایش‌های قلابی بود. او می‌گوید: «حتی یک مورد هم نیافتم». این اولین سالی است که او هیچ موردی نیافته است؛ که می‌توان آن را ثمرۀ تلاش‌های او و آگاهی روزافزون عمومی نسبت به این مسأله دانست. دانشکدۀ پزشکی دانشگاه مک‌گیل نیز هم‌اکنون در همۀ نامه‌های انتصاب و انتصاب مجدد خود یک پاراگراف اضافه می‌کند که از کارکنان می‌خواهد فقط با ژورنال‌ها و همایش‌های «کاملاً جاافتاده و معتبر» کار کنند.\n فرانکو خوشحال است که سیاه‌ترین قسمت ماجرا از دانشکده‌اش حذف شده است. ولی می‌گوید بسیاری از همکارانش در سراسر کانادا همچنان ژورنال‌های میان‌مایه را در رزومه‌های علمی و ارزیابی‌هایشان می‌آورند: چون برخی از دانش‌پژوهان کماکان در ناحیۀ خاکستری میان علم مهمل و علم واقعی، میان بلندپروازی و سلامت علمی، کار می‌کنند. او می‌گوید: «من شصت‌وپنج‌ساله‌ام و خوشحالم که پیر می‌شوم چون این زمانه، بدترین دوره برای ورود به دنیای علم است». دانشکدۀ فرانکو شاید فی‌الحال قدری بهبود یافته باشد، اما در کل دنیا، تحقیقات واقعی روزبه‌روز بیشتر در سیلاب مطالعات مهمل غرق می‌شوند، گرچه وضع درست باید عکس این باشد. او از تلاش شجاعانۀ همکارانی مانند لی، پاین، بیل، هنلی و هاوکز تقدیر می‌کند که سعی دارند واقعیت را تغییر دهند. «خلق دانش برای پیش بُردن دنیا، شرافتمندانه است». او امیدوار است که دانشگاهیان بیشتری همین حس و حال را پیدا کنند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را الکس گیلیس نوشته است و در تاریخ ۲۷ مۀ ۲۰۱۹ با عنوان «The Rise of Junk Science» در وب‌سایت والروس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۰ تیر ۱۳۹۸ با عنوان «آیا کسی می‌تواند علم را از دست صنعت انتشار مقاله نجات دهد؟» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• الکس گیلیس (Alex Gillis) نویسنده و روزنامه‌نگار کانادایی است. نوشته‌های او در والروس، تورونتو استار و دیگر مطبوعات کانادایی به انتشار رسیده است.\n[۱] Omics International [۲] Pulsus Group [۳] Andrew John Publishing [۴] iMedPub [۵] Conference Series [۶] Hindawi [۷] Frontiers [۸] Pfizer، AstraZeneca، Bristol-Myers Squibb، Gilead Sciences و Merck [۹] Journal of Preventive Medicine [۱۰] Scientific Reports [۱۱] Predatory Publishers [۱۲] Beall’s List [۱۳] Kamla-Raj Enterprises [۱۴] Studies of Tribes and Tribals\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653796.json b/train/540653796.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..adaefc2ca7d764126197b5c7e52165c879138550
--- /dev/null
+++ b/train/540653796.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هدفتان در زندگی وسعت است یا عمق؟",
+  "subtitle": "قانون موفقیت در ده‌هزار ساعت را به یاد دارید؟ فراموشش کنید",
+  "introduction": "قدیمی‌ها می‌گویند «همه‌کاره و هیچ‌کاره»، گویا بعضی از روان‌شناسان هم با آن‌ها موافق‌اند. به‌هرحال، این‌طور که پیداست نمی‌توان «وسعت» و «عمق» را با هم داشت؛ هم عمر ما محدود است و هم انرژی و توجه‌مان. اگر بر انجام یک کار تمرکز کنیم، شاید نهایتاً در همان کار موفق بشویم. اگر به دنبال انجام کارهای متعددی باشیم، تجربه‌های متنوعی خواهیم داشت، اما در آخر کار، احتمالاً در همه‌چیز معمولی خواهیم بود. کتابی جدید می‌خواهد ما را قانع کند که این پیام کاملاً نادرست است و بر خلاف تصورمان همه‌کاره‌ها و همه‌چیزدان‌ها شانس بیشتری برای موفقیت در زندگی دارند.",
+  "content": "جیم هولت، نیویورک تایمز — شما همه‌چیزدان۱ هستید یا متخصص۲؟ هدفتان در شغل و در زندگی وسعت است یا عمق؟ به‌هرحال نمی‌توان این دو را با هم داشت. عمر محدود است و انرژی و توجه نیز همین‌طور. اگر بر انجام یک کار تمرکز کنید، این شانس را دارید که آن را واقعاً خوب انجام دهید. اگر به دنبال انجام کارهای متعددی باشید، طیف وسیع‌تری از کامیابی‌ها را تجربه خواهید کرد، اما در آخر کار، احتمالاً به سطحی متوسط در همه‌چیز برسید، یعنی یک فرد غیرحرفه‌ای و متفنن.\n حکمت عامه هم بده‌بستان میان وسعت و عمق را چندان خوشایند نمی‌پندارد: «همه‌کاره و هیچ‌کاره» و مواردی از این دست. بیشتر اندیشه‌های روان‌شناسی عامه‌پسند امروزی نیز با این موضوع موافق‌اند. برای دست‌یابی به تخصص واقعی در هر حیطه‌ای؛ ورزش، موسیقی، علم و هرچیز دیگری باید تخصصی کار کنید و زودهنگام کار تخصصی‌تان را آغاز نمایید: پیام اصلی همین است. اگر چنین نکنید، بقیه با قانون موفقیت در ده‌هزار ساعت «تمرین سنجیده» از شما پیشی می‌گیرند، قانونی که گویا برای موفقیت چشمگیر ضروری است.\n اما این پیام کاملاً نادرست است. و دیوید اپستاین در کتاب دامنه سعی می‌کند ما را قانع کند. تبدیل‌شدن به یک قهرمان، متخصص یا برندۀ نوبل نیازمند کار تخصصی‌ زودهنگام و دقیق نیست. از قضا در بسیاری موارد، درست خلاف این درست است. وسعت یاور عمق است، نه دشمن آن. در ارزشمندترین حیطه‌های زندگی، همه‌چیزدانان نسبت به متخصصان شانس بیشتری برای موفقیت دارند.\n\nاگر چنین باشد، واقعاً خبر خوبیست، چون تفوق و چندکارگی با یکدیگر همراه خواهند شد؛ و هریک از ما، حداقل در تئوری، می‌تواند آن «جامعیت و تکثر» و «یکپارچگی در عین چندگانگی» را تحقق بخشد، یعنی همان چیزی که نیچه آن را جوهرۀ بزرگی انسان می‌دانست. (از قضا خود نیچه کاملاً همه‌چیزدان بود و قبل از مرگ ناخوشایندش، در مقام فیلسوف، کلاسیسیست و آهنگساز به درجات بالایی رسید).\n حال چه شواهدی برای این نظریۀ خوشایند وجود دارد؟ اپستاین شواهد بسیار زیادی را ارائه می‌دهد و از این راه، گسترۀ وسیع علایق خود را نیز به رخ می‌کشد: هنر، موسیقی کلاسیک، جاز، علم، تکنولوژی و ورزش. (او قبلاً نویسندۀ ورزشی برای مجلۀ اسپورتس ایلاستریتد بوده و کتاب ژن ورزشی۳ را نوشته است). گرچه این کتاب بر اساس یک فرمول آشنا پیش می‌رود (داستان، بررسی، درس عبرت، پاکسازی و تکرار)، اما داستان‌گویی او چنان دراماتیک، ارائۀ داده‌ها چنان زبردستانه و درس‌ها چنان ساختارمند‌ند که خواندن این کتاب لحظه‌ای خالی از لذت نخواهد بود. حتی ارائۀ شواهد نیز چنان سلیس و قانع‌کننده است که نزدیک بود ابهام موجود در هستۀ استدلالاتش را متوجه نشوم.\n این ابهام از همان سرآغاز کتاب پیداست، جایی که اپستاین تایگر وودز، گلف‌باز حرفه‌ای،  و راجر فدرر را مقایسه می‌کند. موفقیت و قهرمانی وودز نمونۀ بارز تمرکز زودهنگام و سرسختانه روی کار تخصصی است: گلف، گلف و باز هم گلف؛ از همان دو سالگی. فدرر نماد طرف دیگر ماجرا است: علاقه‌ای زودگذر به ورزش‌های مختلف؛ اسکی، بسکتبال و فوتبال که سرانجام به تمرکز بر تنیس رسید و باعث شد او خیلی دیرتر از هم‌سن‌وسالان نوجوانش شروع کند.\n\nچرا هم مسیر فوق‌تخصصی تایگر به ستاره‌شدن انجامید و هم مسیر پرپیچ‌وخم راجر؟ اپستاین دلیل را در ماهیت این دو ورزش می‌یابد. از نظر او، گلف مهارتی خاص‌تر از تنیس است: پویایی کمتری دارد، مجموعۀ الگوها محدودتر است و درنتیجه، تمرین مداوم در این ورزش ثمربخش‌تر است. متخصصان در چنین محیط‌های یادگیریِ «مهربانی»۴ موفق می‌شوند، چرا که در این محیط‌ها الگوها تکرار می‌شود و بازخوردْ سریع و دقیق است. بالعکس، همه‌چیزدانان در محیط‌های یادگیری «بدسرشت»۵ به موفقیت می‌رسند، چراکه در این محیط‌ها الگوها را سخت‌تر می‌توان از هم تشخیص داد و بازخورد با تأخیر و یا غیردقیق است.\n گلف، شطرنج، موسیقی کلاسیک، آتش‌نشانی و هوشبری۶ (بدین لحاظ) محیط‌های یادگیری مهربان هستند؛ تنیس و جاز کمتر مهربان‌اند. پزشکی اورژانس، نوآوری تکنولوژیک و پیش‌بینی‌های ژئوپلیتیک کاملاً بدسرشت هستند؛ درست مثل خیلی چیزهای دیگر در زندگی مدرن. درضمن، مثال‌های اپستاین از فرهنگ سازمانی، تحصیلات عالی و برنامه‌های فضایی اشاره بر این دارد که زندگی هرروز بدسرشت‌تر هم می‌شود. به‌شکل روزافزونی امتیازها هرچه بیشتر به سمت همه‌چیزدانان می‌رود که مهارت‌های یکپارچه‌سازی وسیعی دارند. یکی از ستارگان حوزۀ نوآوری حتی نقطۀ عطف را هم تشخیص می‌دهد و اپستاین از طریق او مطلع می‌شود که « اوج کار متخصصان به‌طور مشخص حدود سال ۱۹۸۵ بود».\n این یک دسته از استدلال‌های حامی برای همه‌چیزدان بودن است. اما آیا واقعاً این دربارۀ راجر فدرر صدق می‌کند؟ این درست که فدرر انواعی از ورزش‌ها را انجام داد؛ اما وقتی متوجه شد که تنیس رشتۀ واقعی اوست، به‌شدت شیفتۀ آن شد. او نمونه‌گیری وسیع انجام داد (مثل یک همه‌چیزدان)، اما سپس با دقت متمرکز شد (مثل یک متخصص). نمونۀ دیگر ونسان ون‌گوگ نقاش است که مدت‌ها از یک شاخه به شاخۀ دیگر پرید؛ کشیش، معلم، کتاب‌فروش، تا اینکه چند سال قبل از مرگش در سن ۳۷ سالگی سرانجام علاقۀ واقعی خود را در هنر یافت. به قول اپستاین، در آن مدت ون‌گوگ «کیفیت همخوانی»۷ خود را بهینه‌سازی می‌کرد: یعنی درجۀ سازگاری میان کسی که بود و کاری که می‌کرد. این یعنی آزمون و خطا. یعنی دست‌یابی به دانش از طریق زندگی، درحالی‌که می‌دانیم چه وقت میدان را ترک کنیم، که تبعاً موجب شروع دیرهنگام می‌گردد. (ظاهراً موتسارت که او هم زندگی کوتاهی داشت، این شانس را داشت که پدرش در سه‌سالگی او را پشت یک هارپسیکورد۸ بنشاند و از این طریق، کیفیت همخوانی‌اش را در سنی کم برایش بهینه‌سازی نماید).\n بدین‌ترتیب، اپستاین دو دلیل متفاوت به ما می‌دهد که چرا همه‌چیزدانان بر متخصصان برتری دارند: (۱) همه‌چیزدانان در پیمودن محیط‌های یادگیری «بدسرشت» بهتر هستند؛ (۲) همه‌چیزدانان نهایتاً «کیفیت همخوانی» بهتری دارند. چیزی که ظاهراً اپستاین به آن توجه ندارد این است که این دو دلیل مستلزم دو نسخۀ متضاد دربارۀ روش زندگی هستند. اگر زندگی «بدسرشت» است، باید وسیع شروع کنید و همان‌طور بمانید. اگر زندگی یعنی «کیفیت همخوانی»، پس باید وسیع شروع کنید و سپس وقتی فهمیدید چه چیز با شما سازگار است، روی آن دقیق‌تر شوید. پس چاره چیست؟\n\nخوشبختانه کتاب دامنه مطالب تأمل‌برانگیز زیادی را عرضه می‌کند که شاید خودتان بتوانید با آن‌ها راه چاره را بیابید. فرض کنید علم پیشۀ شماست. آنگاه، بنا بر شواهد، باید در سرتاسر دوران حرفه‌ای‌تان سراغ وسعت بروید. دانشجویانی که واحدهای درسی بین‌رشته‌ای انتخاب می‌کنند، تفکر قرینه‌یاب بهتری دارند؛ محققانی که در حوزه‌های بی ارتباط با هم اطلاعات دارند مقالات موفق بیشتری عرضه می‌کنند؛ برندگان جوایز نوبل نسبت به همکارانشان که کمتر شناخته‌ شده‌‌اند، ۲۲ برابر بیشتر به دنبال علاقه‌های هنری خارج از حوزۀ خودشان می‌روند.\n یا تصور کنید که آرزو دارید نوآور شوید. در این حیطه، متخصصان و همه‌چیزدانان هریک دارای مزایای خود هستند. اما دسته‌ای که واقعاً باید به آن غبطه خورد افراد «پُردانش»۹ هستند که تخصصی عمیق در یک یا چند حوزۀ اصلی دارند و «مطالب جانبی» هم از چندین حوزۀ تکنولوژیک دیگر می‌دانند. گرچه نوآوران پردانش عمق کمتری نسبت به متخصصان دارند، اما گسترۀ وسیع‌تری حتی نسبت به همه‌چیزدانان دارند. طرح‌وارۀ افراد پردانش شبیه به T (وسعت + عمق) یا حتی π (وسعت + عمق دوجانبه) است. آن‌ها همچون لین مانوئل میراندا، خالق موزیکال همیلتون، هستند که می‌گوید «من همین حالا کلی اپلیکیشن تو مغزم درحال اجراست».\n البته این منجر به یک هشدار می‌شود. میراندا فردی بسیار مستعد است؛ همین‌طور خیلی از افراد «بلندپرواز» دیگری که در صفحات دامنه از آن‌ها صحبت شده است. آنچه نگرانم می‌کند این است که تأکید روی این افراد در کتاب، آنچه دانشمندان علوم اجتماعی آن را «محدودیت دامنه» می‌نامند،  ممکن است نکتۀ اخلاقی اپستاین را کمی منحرف کند.\n با تقریبی کلی، فرض کنیم که موفقیت = استعداد + تمرین + شانس. کسانی که دارای موهبت استعداد هستند، شاید برایشان آسان باشد که در حوزه‌های متعدد به تفوق برسند، چنداستعدادی باشند و ورزشکاران دهگانۀ زندگی شوند. (داوینچی مثالی است که به ذهن می‌رسد). اما بقیۀ ما باید به‌شدت بر بخش تمرینِ این معادله تکیه کنیم. اگر موفقیت هدف ماست، پس شاید باید به دنبال «مهربان‌ترین» محیط‌های یادگیریِ در دسترس برویم و تمام تلاشمان را روی آن بگذاریم. اما اگر می‌خواهیم با نمونه‌گیری از انواع کامیابی‌های انسانی، زندگی خوبی داشته باشیم؛کمی مکانیک کوانتومی یاد بگیریم، دوی ماراتون برویم، در یک گروه چهارنفرۀ آماتور ویولن بنوازیم، برای عدالت محلی مبارزه کنیم ، آنگاه شاید محکوم به این باشیم که نتوانیم به دستاوردی متعالی برسیم.\n اما باز هم می‌توانیم در این باره پرافاده باشیم. کافیست اعلام کنید: «من فردی پردانش هستم. تو یک همه‌چیزدان هستی. او یک متفنن است».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nEpstein, David. Range: Why Generalists Triumph in a Specialized World. Riverhead Books, 2019\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جیم هولت نوشته است و در تاریخ ۲۸ مۀ ۲۰۱۹ با عنوان «Remember the ‘10,000 Hours’ Rule for Success? Forget About It» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۷ شهریور ۱۳۹۸ با عنوان «هدفتان در زندگی وسعت است یا عمق؟» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• جیم هولت (Jim Holt) فیلسوف و نویسنده‌ای است که با مجلاتی چون نیویورکر، نیویورک ریو آو بوکس و نیویورک تایمز همکاری می‌کند. آخرین کتاب او وقتی اینشتاین با گودل قدم زد (When Einstein Walked with Gödel) نام دارد.\n[۱] generalist [۲] specialist [۳] The Sports Gene [۴] kind learning environments [۵] wicked learning environments [۶] anesthesiology [۷] Match quality [۸]  شکل ظاهریِ هارپسیکورد تقریباً شبیه پیانو است، اما شیوۀ ایجاد صدا در این دو ساز با هم تفاوت‌هایی دارد [ویکی‌پدیا]. [۹] polymath"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653797.json b/train/540653797.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..528755187dbc3aa1bf512e8ed99ed360bf773f84
--- /dev/null
+++ b/train/540653797.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "قبل از اینترنت چه کار می‌کردی؟",
+  "subtitle": "گویا ما از این جهت منحصربفردیم که واپسین نمونه‌های یک گونۀ روبه‌انقراض هستیم",
+  "introduction": "چیزی نمانده تا زمانی که هیچ‌کس روی زمین یادش نیاید دنیا پیش از اینترنت چه شکلی بود. آن‌هایی که اواخر دهۀ ۱۹۷۰ به دنیا آمدند، آخرین نسلی‌اند که بدون اینترنت بزرگ شدند. جامعه‌شناسان به آن‌ها «واپسین معصومان» یا «مهاجران دیجیتال» می‌گویند. آن «معصومیتِ» ازدست‌رفته، اگر اصلاً معصومیتی در کار بوده، چه بود؟ یک نویسنده‌ و گزارشگر کانادایی به ایامی می‌اندیشد که ذهنمان اجازۀ سرگردانی داشت.",
+  "content": "لیا مک‌لارن، گاردین — در ایامی که دچار اضطراب دیجیتال می‌شوم، می‌بینم که یاد میز پدرم افتاده‌ام. بابا در دهۀ ۱۹۸۰ فروشندۀ دوره‌گرد مبلمان بود. آن سال‌ها شغلش هم خوب بود تا رسید به جهانی‌سازی که بخش تولید کانادا را از پا انداخت. زیاد به دل جاده می‌زد، ولی وقتی خانه کار می‌کرد در دفترش می‌نشست: یک اتاق‌مطالعۀ کوچک و بی‌پنجره که یک میز بزرگ از جنس چوب ساج در آن حکومت می‌کرد. چیز زیادی رویش نبود: تکه‌پارچه‌های سنتزی مبل، یک لیوان پُر از قلم، یک چراغ، یک تلفن و یک زیرسیگاری. و با این حال بابا هر روز چند ساعت آنجا بود، یادداشت می‌کرد، سیگار کراوِن‌آ می‌کشید، قهوه می‌خورد و دائم چانه‌اش گرم صحبت با خُرده‌فروش‌های شهرک‌ها دربارۀ ارسال نیمکت‌های چندتکّه و سرویس مبل ناهارخوری بود. همین برایم شگفت‌انگیز است. اینکه پدرم، مثل اکثر شاغلین نسل خودش و نسل‌های قبل‌تر، می‌توانست تقریباً فقط با یک تلفن و یک بسته کاغذ درآمدی داشته باشد و معاش خانواده را بگذراند. همین‌که یاد میزش می‌افتم که چقدر خالی بود، احساس سرگشتگی و تنهایی می‌کنم. برایم سؤال است که چطور تمام روز آنجا می‌نشست، بی‌آنکه اینترنت یار و همدمش باشد؟\n در این عصر آکنده از تردید، پیش‌بینی‌ها بی‌ارزش شده‌اند. ولی یک پیش‌بینی انکارناپذیر هم هست: چیزی نمانده تا زمانی که هیچ‌کس روی زمین یادش نیاید دنیا پیش از اینترنت چه شکلی بود. صدالبته سوابقش خواهند ماند، که در بایگانی‌های نامحدود و ناملموس ابری ذخیره خواهد شد. ولی تجربۀ زیستۀ واقعی در کار نخواهد بود که بگوید پیش از ظهور کلان‌داده، اندیشیدن و حس کردن و انسان بودن چه شکلی داشت. وقتی که این اتفاق بیافتد، چه چیز از دستمان می‌رود؟\n اوایل امسال به ویلمسلو، از حومه‌های منطقۀ منچستر، سفر کردم تا با الیزابت دنهام مصاحبه کنم. او کمیسیونر اطلاع‌رسانی انگلستان است که می‌شود گفت تواناترین رگولاتور داده روی سیارۀ زمین است. بحثمان گسترده بود، اما یکی از پروژه‌های آن نهاد که شوق او را برمی‌انگیخت «آیین‌نامۀ طراحی متناسب با سن» یا به طور خلاصه «آیین‌نامۀ کودکان» بود که هم‌اکنون در مرحلۀ مشاورۀ عمومی است. این آیین‌نامۀ جدید که در امتداد «قانون حفاظت از داده‌ها» است که پارسال تصویب شد، طی چند ماه توسط یک گروه رؤیایی از حامیان رفاه دیجیتال کودکان تدوین شد. بیبن کیردون (بانوی فیلم‌ساز عضو مجلس اعیان)، آنه لانگفیلد (کمیسیونر کودکان) و مارگات جیمز (وزیر وقت صنایع دیجیتال و خلاقه) عضو این گروه بودند.\n این آیین‌نامه که انتظار می‌رود پاییز امسال در مجلس ارائه شود، عرصۀ دیجیتال را برای کودکان بریتانیایی از بیخ و بُن متحول خواهد کرد. استانداردهای آن مثلاً محدودیت‌های سخت‌گیرانه‌ای برای محتوا و طراحی اپ‌ها، بازی‌ها و پلت‌فُرم‌هایی که کم‌سالان را هدف می‌گیرند، وضع می‌کنند.\n تفحص و ممنوعیت شامل حال آن فناوری‌های رایج می‌شود که از طریق الگوریتم‌ها یا سیستم‌های پاداش‌دهی متناوب که برای جلب و حفظ توجه کودکان طراحی شده‌اند، به سقلمه‌زنی و دست‌کاری ذهنی آن‌ها می‌پردازند. در مقابل، این‌بار بر دوش شرکت‌های فناوری‌ساز است که ثابت کنند در هر محصول یا پلت‌فُرمی که بازار جوانان را هدف می‌گیرد، «مصلحت کودک به عنوان ملاحظۀ اصلی» رعایت شده است.\n به دنهام گفتم در دوران رشدم اصلاً خبری از اینترنت نبود. من اولین ایمیل عمرم را در اولین روز اولین سال دانشگاهم در سال ۱۹۹۴ فرستادم. چشم‌هایش برق زد و گفت: «آها! پس تو یکی از واپسین معصومانی!».\n«مهاجران دیجیتال» در هر دو حالِ «با و بدون حیات آنلاین» زیسته‌اند. تصویرساز: ناتالی لیز.\nمنظورش این بود که جماعت همسال من (تقریباً آن‌هایی که از اواسط تا اواخر دهۀ ۱۹۷۰ به دنیا آمده‌اند) آخرین نسل انسان‌های روی کرۀ زمین‌اند که پیش از رایج شدن فرهنگ دیجیتال بزرگ شده‌اند. یک نام دیگر که مایکل هریس (نویسندۀ ساکن ونکوور) در کتاب پایان غیبت۱ روی ما گذاشت، «مهاجران دیجیتال» است: آن‌هایی که در هر دو حالِ «با و بدون اتصال شلوغ حیات آنلاین» زیسته‌اند.\n آیین‌نامۀ کودکان دنهام یک قانون متهورانه است: این مجموعۀ جدید و کاملاً متفاوت از قوانین، به‌جای سیرک پرآشوب فعلی از محتوای نظارت‌نشده و منافع مشکوک شرکت‌ها که مشخصۀ وضع فعلی اینترنت است، تصویری دوباره از اینترنت به مثابۀ «بهشت خلاقیت و دانش برای کودکان» رسم می‌کنند. خوش‌بینی و بلندپروازی جسورانه این پروژه، پرسشی پیش می‌آورد که به ذهنم نیامد تا اینکه سوار قطار برگشت از ویلمسلو شده بودم: آیا می‌شود معصومیت ازدست‌رفته را پس گرفت؟\n تا چند هفته پس از ملاقات دنهام، ایدۀ مهاجرت دیجیتال و معنایش برای نسل من دست از سرم برنمی‌داشت. همیشه گمان می‌کردم متصل نبودنم در دورۀ کودکی، مانعی سر راهم بوده است: همین هم روشن می‌کند که چرا نمی‌توانم از کنترل تلویزیون هوشمند یا تنظیم ترموستات دیجیتال سر در بیاورم. مثل اکثر بچه‌ها، روزهای بیکاری تابستان را در باغچه پرسه می‌زدم تا ببینم هر ابر شبیه چه چهره‌ای است، ولی کودکی‌ام (مثل اکثر بچه‌های دهۀ ۱۹۸۰) سرشار از زبالۀ فرهنگی هم بود. مدتی که من جلوی صفحۀ نمایش‌گر می‌گذراندم به مراتب بیشتر از بچه‌های خودم بود. اکثر وقتم هم به تماشای پخش دوبارۀ سریال‌های کُمدی افتضاح می‌گذشت یا آن‌قدر روی کومودور ۶۴ پکمن بازی می‌کردم که ذهنم کرخت می‌شد؛ تا مادرم، زن خانه‌داری که کمک‌کار هم نداشت، بتواند غذای بعدی را بپزد و سر سفره بگذارد. لابد زیاده‌روی در تماشای فیلم‌های پیکسار و پیچیدگی‌های معماری ماین‌کرافت که امروز رایج‌اند، به مراتب برای گذراندن یک روز بارانی بهتر است؛ مگر نه؟\n شروع به تحقیق کردم که مشخصۀ نسل من چه بود؟ آن «معصومیتِ» ازدست‌رفته، اگر اصلاً معصومیتی در کار بوده، چه بود؟ بعد غافلگیر شدم که فهمیدم بسیاری از عصب‌شناسان، روان‌شناسان فضای سایبری و اخلاق‌شناسان فناوری که زندگی‌شان را وقف بررسی دلالت‌ها و پیامدهای فرهنگی و اخلاقی انقلاب دیجیتال کرده‌اند، معتقدند نسل من و خاطرۀ آن گذشتۀ مشابه جمعی‌مان ویژگی خاصی دارد.\n نه اینکه مهاجران دیجیتال باهوش‌تر یا مستعدتر از نسل بومیان دیجیتال باشد که پس از ما آمده‌اند. گویا ما از این جهت منحصربفردیم که واپسین نمونه‌های یک گونۀ روبه‌انقراض هستیم و لذا آخرین منابع حیّ و حاضر از یک پهنۀ تجربۀ بشری هستیم که چیزی نمانده از دست برود: ساعت‌های کِش‌دار بی‌مایه و روزهای بی‌فایده.\n «ترجیح می‌دهی کدامش باشی: بسیار فقیر با دوستان فراوان، یا بسیار ثروتمند بدون دوست؟» همین اواخر، پسرخواندۀ یازده‌ساله‌ام بی‌مقدمه این سؤال را از من پرسید. جوابش برای من ساده بود. گفتم: «فقیر با دوستان. در درازمدت، تنهایی بدتر از فقر است».\n پسرخوانده‌ام مخالف بود. «اوووم… ثروتمند بدون دوست. در عمارتم می‌مانم و فورت‌نایت بازی می‌کنم و یوتیوب تماشا می‌کنم و با آدم‌های آنلاین معاشرت می‌کنم».\n\nاو در جمع همسالانش پسر محبوبی است و حلقه‌ای از رفقای پسر صمیمی دارد که از آغاز مدرسه با هم دوست بوده‌اند. وقتی قرار شد تصمیم بگیرند که می‌خواهند با هم یک فیلم ببینند یا دو ساعت فورت‌نایت بازی کنند و از راه دور با واسطۀ هدست‌ها با هم در تماس باشند، بی‌درنگ دومی را انتخاب کردند. علتش این است که برای بومیان دیجیتال مثل پسرخواندۀ من و رفقایش، معاشرت آنلاین مشابه (و گاهی بهتر از) معاشرت رودررو است.\n برای تولد یازده‌سالگی‌اش اولین تلفن هوشمندش را به او دادیم، که انگار کلیدهای دروازه‌ای جادویی به سوی یک جهان موازی آرمانی را به او داده‌ایم. به یک معنا هم لابد همین کار را کردیم. چون در آغاز دورۀ بلوغ، دلخوشی‌ای به او دادیم که برای معصومانی مثل من و همسرم در دوران نوجوانی‌مان، دورانی که از دیگران فاصله داشتیم، در کار نبود: حس دائم با دوستان بودن. فقدان تنهایی.\n سال‌هاست بحث علمی می‌شود که آیا استفادۀ مُدام از اینترنت، اثر زیان‌باری بر کارکرد مغز انسان (بویژه مغزهای درحال‌رشد کودکان) دارد یا نه. بحث بی‌پایان «مدت‌زمان صفحه» از قدیم بیشتر مبتنی بر گمانه‌زنی و کمتر بر اساس داده‌های استوار بوده است. اما بهار امسال نتایج یک مطالعۀ فراگیر بین‌المللی در ژورنال معتبر بین‌المللی ورلد سایکایتری۲ منتشر شد که شاید ورق را به نفع شکّاکان به فناوری دیجیتال برگرداند. یک تیم بین‌المللی از پژوهش‌گران که با دو روش‌شناسی مجزا (تصویربرداری مغز ام‌آرآی و مشاهدۀ رفتاری) روی گروه‌های نمونۀ وسیعی مطالعه می‌کردند، همگی شواهد قانع‌کننده‌ای یافتند که استفادۀ طولانی از اینترنت «تغییرات حادّ و پایدار در نواحی خاصی از شناخت» ایجاد می‌کند که می‌تواند منعکس‌کنندۀ تغییرات درازمدتی در مغز باشد که بر بازۀ توجه، حافظه و تعامل‌های اجتماعی اثر می‌گذارد.\n دکتر ژوزف فرث، عصب‌شناس متولد منچستر و مدیر این مطالعه، به من گفت به نظر می‌رسد مغز انسان معاشرت و اتصال آنلاین را تقریباً شبیه نسخۀ رودرروی آن تفسیر می‌کند (که خبر خوبی برای آن فوق‌ثروتمندان بی‌دوستِ خانه‌نشین است)، ولی ثابت شده است که سایر کارکردهای شناختی تضعیف می‌شوند. او گفت مثلاً مغز نسبتاً سریع عادت می‌کند که با اینترنت مثل یک‌نوع بانک حافظۀ برون‌سپاری‌شده برخورد کند، که به مرور زمان به کاهش «کارکرد حافظۀ تعاملی»۳ خودمان منجر می‌شود. این کارکرد همان فرآیندهای مرتب‌سازی ذهنی است که ذهن پیاده می‌کند تا یک واقعیت یا تصویر ذهنی را جایابی کرده و بردارد.\n فرث توضیح داد که: «مشکل اینترنت این است که به نظر می‌رسد مغزمان سریعاً می‌فهمد اینترنت وجود دارد، و [کارهای خودش را] برون‌سپاری می‌کند». اگر می‌شد برای دست‌یابی به اطلاعات به اینترنت هم عین مثلاً کتابخانۀ ملی بریتانیا تکیه کنیم، ایرادی نداشت. ولی وقتی ناخودآگاه یک فرآیند شناختی پیچیده را به یک دنیای نامطمئن آنلاین برون‌سپاری می‌کنیم که در معرض شیّادی منافع سرمایه‌داری و تحریف‌کنندگان است، چه می‌شود؟ او پرسید: «چه بر سر کودکان متولدشده در دنیایی می‌آید که در آن، حافظۀ تعاملی دیگر اساساً یک کارکرد شناختی [مغز] نباشد؟»\nهرقدر هم قانون وضع شود، آن فقدان پیشین را به ما برنمی‌گرداند. تصویرساز: ناتالی لیز.\nبه عقیدۀ جیمز ویلیامز، استراتژیست سابق گوگل که فیلسوف درس‌خواندۀ آکسفورد و اخلاق‌شناس عرصۀ دیجیتال شد، آن پدیدۀ فقدان خلوت که اکنون تجربه‌اش می‌کنیم فقط زوال معصومیت نیست. او در کتاب از جلوی نورمان کنار بروید۴ خطر اخلاقی «اقتصاد توجه» فعلی را شرح می‌دهد. در این اقتصاد، ذی‌نفعان سرمایه‌داری در رقابت مداوم با همدیگر می‌خواهند حواسمان را پرت کنند تا سود ببرند. ویلیامز به من گفت که اگر راه‌های بهتری برای تنظیم و تعدیل حواس‌پرتی‌های مضرّ فناوری‌های عظیم نیابیم، بعید نیست اهداف و ارزش‌های شخصی و جمعی‌مان را به‌خطر بیاندازیم یا حتی اراده‌مان نیز به مخاطره بیافتد.\n او گفت: «اگر بتوان به یک معنا گفت هر چیز که متوجه آنی آنی، آنگاه در این کشمکش بر سر توجه‌مان آنچه به خطر می‌افتد توانایی ما برای تعیین و پی‌گیری آن نوعی از زندگی است که می‌خواهیم داشته باشیم، چه فردی و چه اجتماعی». او که مثل من در دنیایی بدون اینترنت بزرگ شده است، دلواپس آن است که ما همچنان «سرگرمی۵ را با تفریح۶ مخلوط کنیم، که متعاقباً فرصت‌هایمان برای تأمل و درون‌نگری کمتر و کمتر می‌شود».\n اگر تسلیم حواس‌پرتی‌های جنون‌آمیز اقتصاد توجه شویم، خطر بزرگی بومیان دیجیتال مثل بچه‌های من و شما را تهدید می‌کند: تنها ماندن با فکرها و خیال‌ها، تجربۀ مهمی است که شاید از کف آن‌ها برود. قبول، سرگرمی‌هایشان استادانه‌تر از چیزهایی است که ما داشتیم؛ بالاخره مگر آدم عاقلی پیدا می‌شود که به‌جای سفرۀ پرنعمت و آسمانی نت‌فلیکس، سراغ بازپخش‌های این‌جهانی سریال فرندز برود؟ اما چیزی که از دست می‌دهند، آن ساعت‌های خالی، بی‌قرار و کمابیش محزونی است که ما به ابرها زُل می‌زدیم و میان درخت‌ها لانه می‌کردیم. صدالبته شوق این چیزها به دلشان نمی‌افتد، چرا که این‌ها را نمی‌شناسند. ولی ما که می‌شناسیم، ما معصومان، مایی که معنای ساعات خالی و ملال را می‌دانیم. چون در همان ساعات بود که ناخواسته خودمان را می‌شناختیم، ساعاتی که اکنون ازدست‌رفته‌اند: تخیلاتی بازیگوش و تنبل و سرگردان، بی هیچ قید و بندی، در کمال آزادی. و این وضع گرچه گاهی کسالت‌بار و بی‌هیجان می‌شد، اما همۀ شگفتی‌های دست‌ساز بشر (از جمله خود اینترنت) از همین یک سرچشمه برخاسته‌اند: یک فرد، یک فکر، یک خیال‌بافی.\n مایکل هریس در کتاب پایان غیبت دقیقاً همین «از دست رفتنِ فقدان» را می‌کاود. آزمایش‌ها و آزمون‌های او برای پس گرفتن خلوت، مرا یاد میز پدرم می‌اندازد: او توصیه می‌کند که بدون تلفن به یک پیاده‌روی طولانی بروی. بعدازظهر یک روز را با قلم و کاغذ مشغول نوشتن باشی. بنشین و ۱۵۰ صفحه کتاب را یک‌باره بخوان. گفتنشان ساده است، ولی در عمل به طرز غریبی هولناک و دشوارند.\n هریس هم مثل ویلیامز گفت که خودش را بیشتر ناظر منتقد اثرات فناوری می‌داند تا یک آدم ضدفناوری. او اشاره می‌کند که همۀ اختراعات بشر، حتی آن‌هایی که بی‌خطر یا سودمند می‌شماریم مثل ماشین و کتاب، مغزمان را می‌رُبایند و آگاهی‌مان را مختل می‌کنند. با ظهور کلان‌داده هم خطری تهدیدمان می‌کند: اینکه غنای حیات درونی و ذهنی‌مان را از دست بدهیم.\n\nاو گفت: «تجربه کردن فضای خالی، زمینه‌ساز رشد تخیل و اندیشۀ مستقل می‌شود، یعنی می‌توانی بدون فشار افکار عمومی یا ارتش روبات‌ها به ایده‌هایی از آن خودت برسی». بعلاوه، اتصال مجازی مانع توانایی‌مان در تماس برقرار کردن و همدلی می‌شود. «وقتی از اتصال اجتماعی با واسطۀ فناوری اشباع شوی، روزبه‌روز سخت‌تر می‌توانی توجهت را وقف آن‌هایی کنی که واقعاً با تو و کنار تو هستند».\n هریس بیش از هر چیز نگران آنست که در آینده، «سم‌زُدایی دیجیتال» به طور منظم (یعنی دوری گزیدن از فشارهای طاقت‌فرسای اقتصاد توجه) فقط برای عدۀ معدودی از سرآمدان و بهره‌مندان مقدور باشد. در حین صحبت‌هایمان به فرزند هفت‌ساله‌ام فکر می‌کنم که تابستان امسال برای اولین بار با من با هواپیما به اوتاوا می‌آید و سپس شش‌ساعت با اتوبوس تا منطقۀ حیات‌وحش در شمال اونتاریو می‌رویم تا در آنجا هفت شب کنار سی بچۀ دیگر در چادر بخوابد، قایق‌سواری کند و غذاهای یخ‌زده‌ای بخورد که روی آتش هیزم داغ می‌شوند. نه برق خواهد داشت و نه لوله‌کشی، چه رسد به اینترنت. هزینه‌اش را هم نمی‌گویم، ولی کافی است بدانید که این روزها رها کردن یک بچه در جنگل ارزان تمام نمی‌شود.\n «آیین‌نامۀ طراحی متناسب با سن» که دفتر کمیسیونر اینترنت انگلستان تدوین کرده است، پاییز امسال در مجلس مطرح خواهد شد. اگر به درستی پیاده و اجرا شود، شاید بتواند اینترنت را برای چندین نسل آتی از کودکان بریتانیا، به مکانی امن‌تر و ایمن‌تر تبدیل کند. این هم روی کاغذ یک بهبود عظیم حساب می‌شود، ولی حتی تصویر جدیدی که دنهام می‌خواهد از اینترنت بسازد نیز نمی‌تواند آن معصومیت پیشا-دیجیتال ما را کاملاً احیاء کند. هرقدر هم قانون وضع شود، آن فقدان پیشین را به ما برنمی‌گرداند. معنای حرفم این نیست که نمی‌شود با تمرین دقیق روزانه، آن معصومیت یا حداقل نسخه‌ای از آن را پس گرفت. تمرین‌هایی از قبیل اینکه اتصال بچه‌هایمان به اینترنت را قطع کنم و آن‌ها را به باغچه بفرستم تا بازی کنند. یا اینکه یک ساعت پشت میز خالی پدرم بنشینم.\n و چنین بود که دیجیتال شدیم تحولات کلیدی‌ای که نحوۀ ارتباط‌گیری ما را تغییر دادند؛ به انتخاب هیلی مایرز:\n ۱۹۷۱: ایمیل: ری تاملینسون بود که پست الکترونیک را، آن‌گونه که امروز می‌شناسیم، ابداع کرد. او بود که نشانۀ @ را برای اتصال نام کاربری با مقصدش انتخاب کرد. امروزه تخمین می‌زنند که حدود ۳.۹ میلیارد نفر کاربر ایمیل‌اند.\n ۱۹۹۲: پیامک تلفنی: نیل پَپورث، مهندس بریتانیایی، اولین پیامک («کریسمس مبارک») را از رایانه‌اش به موبایل ریچارد جارویس (یکی از مدیران شرکت وُدافون) فرستاد. دستگاه‌های موبایل در آن زمان صفحه‌کلید نداشتند. برای همین، جارویس نتوانست جواب او را بدهد.\n ۱۹۹۷: چت‌روم: صحبت با دوستان (و غریبه‌ها) در چت‌روم‌ها بر اواخر دهۀ ۱۹۹۰ حکم‌فرما بود. در دهۀ بعد، با اوج‌گیری سایر فناوری‌های اینترنت، محبوبیت این چت‌روم‌ها کاهش یافت و به موازاتش آن خلاصه‌نویسی فراگیر یعنی «اصل» یا asl هم از میان رفت.\n ۲۰۰۴: رسانه‌های اجتماعی: مای‌اسپیس و جانشینان آن، خواه مکانی برای اتصال معنادار باشند یا یک اتاق پژواک نگران‌کننده یا هر دو، زمانه‌ای را آفریدند که علی‌رغم نگرانی‌های اخیر پیرامون حریم‌خصوصی و تعدّی به داده‌ها، همچنان لایک‌ها، اینفلوئنسرها و فیلترها بر آن حکم‌رانی می‌کنند.\n ۲۰۰۵: یوتیوب: اولین ویدئوی یوتیوب با عنوان «من در باغ‌وحش» توسط بنیان‌گذار آن کانال یعنی جواد کریم بارگذاری شد. این ویدئو تا کنون ۷۳ میلیون بار تماشا شده است، و راه را برای اتفاقات فرهنگ‌ساز باز کرد، چیزهایی از قبیل «چارلی انگشتم را گاز گرفت»، بولداگ‌هایی که سوار اسکیت‌بورد هستند، و خُب، جاستین بیبر.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و      به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،   «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا   در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:•  این مطلب را لیا مک‌لارن نوشته است و در تاریخ ۴ آگوست ۲۰۱۹ با عنوان «Innocence lost: what did you do before the internet» در بخش آبزرور وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۵ شهریور ۱۳۹۸ با عنوان «قبل از اینترنت چه کار می‌کردی؟» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• لیا مک‌لارن (Leah McLaren) نویسنده و روزنامه‌نگاری کانادایی است که در لندن زندگی می‌کند. نوشته‌های او در تایمز، اسپکتیتور، ایونینگ استاندارد و ساندی تلگراف منتشر شده است. آخرین کتاب او رمانی است با نام مرد بهتر (A Better Man) که در سال ۲۰۱۵ منتشر شده است.\n[۱] The End of Absence [۲] World Psychiatry [۳] Transactive Memory Function [۴] Stand Out of Our Light [۵] entertainment [۶] leisure\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653798.json b/train/540653798.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c1056331b756676542955579c5a14908e532a254
--- /dev/null
+++ b/train/540653798.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تقدیم به پدرم، که نسبتی با من نداشت",
+  "subtitle": "صدها هزار نفر از ما کسانی را پدر و مادر خودمان می‌دانیم که در واقع نسبتی با ما ندارند",
+  "introduction": "دنی شاپیرو، نویسندۀ مشهور آمریکایی، از همان اولین سال‌های دوران کودکی‌اش احساس می‌کرد با بقیۀ اعضای خانواده‌اش فرق دارد. خانوادۀ او یهودی بودند و موهای تیره داشتند، اما موهای او طلایی بود. ولی برای او این احساس جداافتادگی چیزی بیش از یک تفاوت ظاهری بود. این ماجرا ادامه داشت، تا آنکه سال‌ها بعد از مرگ پدر و مادرش، با هدیه‌ای که شوهرش به مناسبت سال نو برای او خریده بود، حقیقت برملا شد. هدیه یک کیت آزمایش دی‌ان‌ای بود.",
+  "content": "ریچل کوک، گاردین — خودتان را در آیینه ورانداز کنید. چه می‌بینید؟ خیال می‌کنید چه کسی هستید؟ دخترک در تاریکی شب وقتی پدر و مادرش خواب بودند، دزدکی می‌رفت کنج راهرو و مدت‌ها به انعکاس تصویرش در آیینۀ دستشویی خیره می‌شد. دنی احساس می‌کرد تافتۀ جدابافته است؛ هرچند که آن زمان عقلش به این چیزها قد نمی‌داد و از بیان احساسش عاجز بود. شاید اگر به اندازۀ کافی به خودش زل می‌زد، چهره‌ای تازه از پس انعکاس چهره‌اش در آیینه بیرون می‌آمد: چهره‌ای واقعی‌تر که بازتابی شفاف از احساساتش نسبت به خود بود.\n هرچه بزرگ‌تر می‌شد، این بیگانه‌انگاری -که همیشه همراهش بود- بیشتر و بیشتر جان گرفت. آن‌طور که خودش می‌گوید، «اوضاع جوری بود که انگار خودِ حقیقی‌ام در آن سوی دیواری نامرئی گیر افتاده بود، جداشده و بازمانده از خودم»، اما هنوز دلیل آن را نمی‌دانست. در محلۀ کودکی‌هایش در نیوجرسی، دنی تنها کودک خانواده‌ای از یهودیان ارتدوکس بود.  قلادۀ سگش را می‌گرفت و خیابان‌ها را به امید آن‌که همسایگانش او را به خانه‌شان دعوت کنند بالا و پایین می‌کرد. گاهی فکر می‌کند نکند دنبال دست‌و‌پا کردن خانوادۀ جدیدی برای خودش بوده است؟ آیا بقیۀ مردم هم او را آدم متفاوتی می‌دیدند؟ خب، آن‌ها قطعاً گول ظاهر او را خورده بودند. هرچه نباشد موهای بور داشت و چشمان آبی. روزی در اواخر دهۀ ۱۹۶۰، خانم کوشنر –مادربزرگ جراد کوشنر، داماد ترامپ- که از دوستان خانوادگی شاپیروها بود و دوران جنگ را در لهستان سپری کرده بود، دنی را گوشه‌ای کشید و در حالی‌که بازوانش را چسبیده بود به او گفت: «کوچولوی موطلایی، اگر توی گتوی ما بودی می‌توانستی از نازی‌ها برایمان نان و غذا جور کنی».\n شاپیرو چندین کتاب خاطرات پرفروش نوشته است، و این سهم او در بازار سهامِ بازکردن گره‌های پیچیدۀ زندگی در اجتماع بوده است. به قول خودش: «همیشه تلاشم بر این بوده تا از دل موضوعات بی‌سروته، معنایی بیرون بکشم. و به بی‌نظمی و آشفتگی سروسامان بدهم».\n\nاما در گذر سال‌ها (شاپیرو حالا در دهۀ پنجم زندگی است)، خودش نیز می‌پذیرد که همیشه رازی را در قلبش داشته است: چیزی که پیشتر چیزی از آن سر درنمی‌آورد. اما در ژوئن ۲۰۱۶، معما حل شد. شاپيرو تصادفاً دلیل ازخودبیگانگی و رنگ طلاییِ موهایش را فهمید. هرچند که همۀ چیزهای دیگری که خیال می‌کرد می‌داند، حالا  دود شده بود و به هوا رفته بود.\n شاپیرو در کتاب خاطرات جدیدش، وراثت، می‌نویسد: «به سرم زده بود که واقعی نیستم. من ابله و دیرباور بودم. حساب هیچ‌چیز را نکرده بودم» خیال می‌کنی که هستی؟ این سؤالی بود که او هم پاسخش را می‌دانست و هم جوابی برایش نداشت.\n والدین شاپیرو در سال ۲۰۱۶ دیگر زنده نبودند: پدر دوست‌داشتنی‌اش که دنی شیفته‌اش بود؛ و مادر بدعنق و سخت‌گیرش که هرگز با او صمیمی نبود. در تابستان آن سال، شوهرش مایکل که دربارۀ اصل و نسب دنی کنجکاو شده بود، یک کیت آزمایش دی‌ان‌اِی را به مراکز تشخیصی فرستاد. این کیت‌ها امروزه از جمله محبوب‌ترین هدایای سال نو در آمریکا محسوب می‌شوند (پارسال ۱۲ میلیون کیت در آمریکا فروخته شده است؛ و جمعا ۲۶ میلیون نفر آزمایش دی‌ان‌اِی داده‌ و دی‌ان‌اِی خود را به یکی از چهار مرکز برجستۀ ذخیره‌سازی و بانک دی‌ان‌اِی اهدا کرده‌اند). چند هفته بعد، آن‌ها ایمیلی حاوی نتایج آزمایش دریافت کردند. دنی و همسرش مایکل از نتایج آزمایش متحیر شده بودند: پاسخ موسسۀ انسستری نشان می‌داد که تنها ۵۲ درصد از دی‌ان‌اِی شاپیرو  به دودمان اشکنازی با اصالت اروپای شرقی برمی‌گردد و رگه‌هایی از نژادهای فرانسوی، ایرلندی، انگلیسی و آلمانی در مابقی آن دیده می‌شود. این نتیجه زن و شوهر را کاملاً دلواپس کرد تا آنکه تصمیم گرفتند که نتایج تست دی‌ان‌اِی دنی را با خواهر ناتنی‌اش، سوزی مقایسه کنند. در اینجا بود که مایکل فهمید که این دو زن در واقع هیچ ارتباط نسبی و خویشاوندی‌ای با هم ندارند.\n این اتفاق می‌توانست فقط دو معنا داشته باشد: یا سوزی دختر واقعی آقای شاپیرو نبود، یا آنکه خود دنی دختر این مرد نبود. دنی توی دلش می‌دانست که آقای شاپیرو پدر سوزی است. سوزی شبیه او بود، اما دنی به هیچ‌کدام از اعضای خانواده شباهت نداشت. اما چطور چنین چیزی امکان‌پذیر بود؟ پس تکلیف پدر عزیزدُردانه و دوست‌داشتنیِ او چه می‌شد؟ پس از این، همه چیز به سرعت پیش رفت. اطلاعات نسب‌شناسی انسستری نشان می‌داد که او یک عمو‌زاده دارد که البته شاپیرو او را نمی‌شناخت. طولی نکشید که مشخص شد مادرِ او دو برادرِ در قید حیات دارد، یکی از آن‌ها دانشجوی پزشکی در فیلادلفیا بود؛ شهری که شاپیرو به خاطرش می‌آورد، چون پدر و مادرش یک بار در گذشته برای درمان ناباروری به آنجا سفر کرده  بودند ( مادر دنی تا وقتی زنده بود، فقط دو بار به این موضوع اشاره کرده بود و همیشه هم طوری حرف زده بود که ماجرا کش پیدا نکند). آیا ممکن بود مردی که دنی در کتابش او را بن‌ولدن نامیده، اهداکنندۀ اسپرم باشد و اسپرم او با پدر دنی مخلوط شده باشد؟ (کلینیک‌ها، که در آن دوران بی‌حساب و کتاب بودند، اغلب این کار را برای بهبود نتایج خود می‌کردند؛ بعد هم به بیماران  از همه جا بی‌خبر گفته می‌شد که بروند خانه و خیالشان تخت باشد) بله، چنین اتفاقی بسیار محتمل بود. دنی آن مرد را در اینترنت پیدا کرد، ویدیویی از او نیز در وب‌سایتش دید، گویی داشت تصویر خودش را در آن مرد می‌دید:  مردی با همان رنگ پوست و شکل چانه، و با همان چشم‌ها، صدا و حرکات دست.\n من و دنی از طریق اسکایپ با هم گپ زدیم؛ او در اتاق هتلش در نیویورک بود، یعنی آخرین مقصد سفرهایش به دور آمریکا برای معرفی این کتاب تازه. لبخند او را پس تصویر می‌بینم. اما درست همان وقت که دنی پی به حقیقت برد، احساس درد و تنهایی سرتاسر وجودش را فراگرفت. چرا والدین دنی رازی به این بزرگی را در سینۀ خود نگه داشتند تا رهسپار گور شدند؟\n\nاما دنی حالا می‌داند که واقعاً تنها نیست. او می‌گوید، «این دهمین کتاب من است. و من هرگز چیزی شبیه به این را تجربه نکرده‌ بودم. همه چیز در تور کتاب‌گردی‌ام طبق روال پیش رفت. همه‌چیز فوق‌العاده بود. حالا می‌توانستم تقریباً از همه چیز سر دربیاورم و آدم‌هایی مثل خودم را بشناسم. در هر دسته از مخاطبانم، تعداد قابل توجهی وجود دارند که سر از راز خانوادگی خودشان درآورده‌اند: فرزندخوانده‌هایی که روحشان از این موضوع خبردار نبوده؛ فرزندان حاصل از اسپرم‌های اهدایی که هرگز از این موضوع اطلاع نداشتند؛ پدر و مادرهایی که تصمیم گرفته‌ بودند تا حقیقت را برای فرزندشان فاش نکنند، اما حالا به این تشخیص رسیده بودند که مخفی کردن این راز دیگر فایده‌ای ندارد؛ و پیرمردهایی که بعید است خوانندۀ کتاب‌های من باشند، اما اسپرم خود را به‌طور ناشناس اهدا می‌کردند، و حالا فرزندان خونی‌شان سراغ‌شان آمده بودند یا گمان می‌کردند حالا فرصت خوبی دست داده که با فرزندان هم‌خونشان دیدار کنند».\n به گفتۀ شاپیرو، «امروزه در آمریکا روز به روز به تعداد کسانی که به حقیقت هویتی خود پی می‌برند افزوده می‌شود. کیت‌های تشخیص فراگیر شده‌ و بگویی‌نگویی به یک وسواس ملی تبدیل شده‌اند. به لحاظ آماری چیزی در حدود ۲ درصد از افرادی که آزمایش دی‌ان‌اِی می‌دهند پی به ان.پی.ای بودن خودشان می‌برند؛ که مقصود از این اصطلاح کسانی هستند که والدین واقعی‌شان، نه خانوادۀ فعلی‌شان، که کسان دیگری هستند.  اگر فرض بگیریم که سال گذشته ۱۲ میلیون کیت در آمریکا به فروش رفته باشد،  بنابراین حدود ۲۴۰.۰۰۰ نفر فهمیده‌اند که والدین فعلی‌شان، نسبتی با آن‌ها ندارند. و این آمار فقط  شامل کسانی است که تن به آزمایش داده‌اند».\n شاپیرو می‌گوید «کتاب او» دربارۀ مسئله‌ای «فراگیر» حرف می‌زند که در کمال تعجب، نوشته‌ها و مستنداتی که دربارۀ آن داریم، بسیار ناچیز و کم‌شمارند؛ علی‌الخصوص دربارۀ تلقیح با اسپرم‌های اهدایی است. گرچه وراثت کتابی کاملاً شخصی است که تنها به نقل ماجرای خود شاپیرو می‌پردازد، اما پس از گذشت چند ماه از پایان نگارش کتاب، شاپیرو بیش از پیش متمرکز بر مساله‌ای شده است که به زعم خود، آن را اصول اخلاقی‌ای می‌داند که در زمینۀ تلقیح با اسپرم‌های اهدایی در طول سال‌های متمادی، نادیده انگاشته شده است.\n شاپیرو ادامه می‌دهد که «در دورۀ پدر و مادرم، قانونی در این زمینه وجود نداشت. من با افراد زیادی به گفت‌وگو نشسته‌ام که فهمیده‌اند فرزندان حاصل از اسپرم اهدایی هستند، این اتفاق همیشه می‌افتد. اما حالا هم اوضاع چندان بر وفق مراد نیست. البته اهداکنندگان بریتانیایی دیگر نمی‌توانند ناشناس بمانند (قوانین مرتبط در این کشور در سال ۲۰۰۵ تغییر کرد). اما در آمریکا و کانادا همچنان افراد می‌توانند به‌صورت ناشناس اسپرم‌های خود را اهدا کنند.\n «بسیاری از اهداکنندگان گزینۀ «ناشناس بماند» را علامت می‌زنند. این شیوه باید تغییر کند، تا حدی به خاطر عواقبی که برای فرزندان خونی‌ خواهد داشت -در کتاب من خواهید فهمید که پی بردن به اینکه فرزند آدم ناشناسی هستید چه احساسی دارد- و البته به این خاطر که ماه پشت ابر نخواهد ماند و حقیقت آشکار می‌شود. تلقی نادرستی در بین عموم دربارۀ آزمایش دی‌ان‌اِی وجود دارد. پدر (زیستی) من این آزمایش را نداده بود. اما برادرزاده‌اش تست دی‌ان‌اِی داده بود و من او را پیدا کردم. دورۀ ناشناس‌ماندن به سر رسیده است. در شرایطی که دنیا عوض شده و علم متحول شده است، آیا ضمانت ناشناس ماندن از سوی بانک‌های اسپرم به اهداکنندگان اعتباری دارد؟»\n\nشاپیرو در طول چند هفتۀ اخیر، با مراکز اخلاق زیستی در دانشگاه‌های استنفورد و هارواد گفت‌‌و‌گو کرده است. «موضوع پیچیده‌ای است. مسئولیت اخلاقی فردی که زمانی اسپرم خود را اهدا کرده است چیست؟ و مسئولیت اخلاقی کسی که متوجه می‌شود نسبتی خونی با آن اهداکننده دارد چیست؟ چندسال بعد مردم با خودشان خواهند گفت که، خدای من، چنین چیزی در مخیله‌ام نمی‌گنجد. علم ما را به سویی می‌کشد که چنین رمز و رازهایی در آن جایی ندارد. اما اکنون، ما در مسیر پرپیچ و خم رسیدن به این نقطه قرار داریم».\n بخت با شاپیرو یار بود. او پس از این شوک ابتدایی، تجربه‌ای خوشایند داشت. او میل داشت که پدر زیستی‌اش را ببیند، و پدرش نیز هرچند با تردید اما سرانجام این خواسته را پذیرفت. آن‌ها با هم خوب بودند و ارتباطشان -رفاقتی گرم- تابه‌حال ادامه یافته است. به گفتۀ شاپیرو، «او کار درستی کرد. او انسانی دوست‌داشتنی است و من تکه‌هایی از خودم را در او یافتم. اما قبل از این‌ها ماجراهای زیادی به گوشم رسیده بود، که تعدادی‌شان تعریفی نداشتند. درواقع، اگر پدر واقعی‌ام را پیدا می‌کردم، و آدم بدعنقی بود و سبک وسیاق متفاوتی از من داشت و زندگی‌اش با افکار من نمی‌ساخت، اوضاع فرق می‌کرد. اگر دلش نمی‌خواست که هرگز مرا ببیند. خیلی برایم سخت می‌شد». دیدار با بن به دنی کمک کرد که دست آخر خود را انسانی کامل احساس کند.\n این کشف سر آخر باعث نشد که احساس او نسبت به مردی که او را بزرگ کرده تغییر کند. «این حرف مردم که این مرد هنوز هم پدرت است، کفرم را درمی‌آورد. اما درستی این حرف را باور داشتم که می‌گفتند: هیچ‌کس به اندازۀ او دوستت نداشت. در ابتدا برایم سخت بود که این احساس را از خودم دور کنم که پدر و مادرم در حقم اجحاف کرده‌اند، اما پذیرفتم که آن‌ها مقصر نبوده‌اند و زمانه باعث شده بود که تن به این کار بدهند. حتماً این لاپوشانی برایشان آسان نبوده است». نازایی آن‌ها، و رازی که در دل داشتند، شکلی تازه به روابط آن‌ها داده بود. «پدرم قبل از ازدواج با مادرم و به خاطرِ متارکه با همسر قبلی‌اش، به‌طور حتم مردی سرخورده و غمگین بود و مادرم هم از اختلالاتِ شخصیتی رنج می‌برد. اما چه چیزی باعث شد که من را به کمک اسپرم‌های مرد دیگری به دنیا بیاورند و بعد ماجرا را پنهان کنند؟ این تصمیم فقط اوضاع را بدتر می‌کرد. حالا که به رفتار خشم‌آلود و تحقیرآمیز مادرم در قبالِ پدرم فکر می‌کنم، می‌فهمم که به این راحتی‌ها هم نبوده است».\n شاپیرو به پدرش که از نظر زیستی نسبتی با او نداشت، نزدیک‌تر بود تا با مادرش. زنی که همیشه توی گوش دخترش می‌خواند که به خاطر او است که به این دنیا آمده است. «اما فارغ از هرچیز، من او را حتی بیشتر از قبل دوست دارم. من بیشتر با او صحبت می‌کنم؛ و بیشتر از قبل او را در اطراف خودم احساس می‌کنم. حالا به این نتیجه رسیده‌ام که برای دوست داشتن و دلبسته بودن به کسی، همیشه لازم نیست که نسبت خونی با او داشته باشید. هرچه می‌گذرد باورم به این قوانین کمرنگ‌تر می‌شود. پدر و مادر من یک قصه سر هم کردند. آن‌ها دلواپس فکر و خیال مردم بودند، و نگران بودند که مبادا من با فهمیدن حقیقت ماجرا آن‌ها را آنچنان که باید دوست نداشته باشم، اگرچه من چنین چیزی را نمی‌توانم تصور کنم».\n این احساس به دیگر اعضای خانوادۀ او نیز تسری یافت. اولین بار که پس از فاش‌شدن حقیقت، عمه شرلیِ دوست‌داشتنی و عموزاده‌هایش را در کنارِ پدر خود دید، بیشتر از همیشه احساس نزدیکی با آن‌ها داشت. به قول خودش «حالا بین ما حقیقت حاکم شده بود. حقیقتی فاش و عمیقاً شفاف».\n اما تکلیف یهودی‌بودنش چه می‌شد؟ همۀ ما دربارۀ زندگی خودمان قصه می‌بافیم: قصه‌هایی که سینه به سینه به ما می‌رسند، یا خودمان سر همشان می‌کنیم، و با گذشت سال‌ها به آن شاخ و برگ می‌دهیم. قصه‌بافی در برخی جوامع جزئی ضروری از احساس هویت افراد به‌شمار می‌رود. شاپیرو در کتاب وراثت، تمام تصور و برداشت خود از یهودیت را توصیف می‌کند: تعدادی ادعیه و اذکار عبری که مدام در ذهنش می‌چرخیدند؛ و تصویر خویشاوندانش که روبه دیوارِ خانه‌ زاری و ندبه می‌کردند؛ و شاید بیش از هرچیز، شرم عجیب و غریبی که وقتی مردم اصرار می‌کردند که قیافه‌اش به یهودی‌ها نمی‌خورد احساس می‌کرد. او می‌گوید: «ارتباط من با یهودیت پیچیده‌تر از چیزی است که بتوانم به زبان بیاورم». «شاید اینکه کسی به شما بگوید که شباهتی با یهودی‌ها ندارید قند توی دلتان آب کند، اما این جمله من را ناراحت می‌کرد».\n آیا او اکنون در مورد این جنبه از هویت خود احساس متفاوتی دارد؟ آری، اما نه آن‌طور که انتظارش را دارید. «پس از آنکه کتابم را به اتمام رساندم، به ضیافت شام باشکوهی در نیویورک دعوت شدم که توسط یک سازمان یهودی ترتیب داده شده بود. و آنجا، من خودم را در آیینه‌ای در اتاق رقص هتل ورانداز کردم و همان زنی را در پس آن دیدم که دیگران در نگاه اول می‌بینند. مردم زبان ناخودآگاه پنهانی دارند. قوم و خویشم همیشه به چشم غریبه به من نگاه کرده بودند، اما حالا دلیلش را درک مي‌کنم، و این مایۀ آسودگی خاطرم است». کمی ترديد مي‌کند. «منظورم این است که من آزادم که به شیوۀ خودم یهودی باشم». ماجرای شاپیرو از آن ماجراهای با پایان خوش نیست؛ او آدمی نیست که مسائلش را لابه‌لای زرورق پنهان کند. اما حق با خاخامی بود که به دنی گفته بود کشف او به شعرهای الیزابت برت براوانینگ می‌ماند.\n او وراثت را به «پدرش»  تقدیم  کرده است. اینکه نمی‌گوید منظورش کدام پدر است، حرف‌های زیادی برای گفتن دارد: کسانی که همواره پیوندهای خویشاوندی را از روابط دیگر پایاتر و قوی‌تر می‌دانند، باید کتاب او را بخوانند و آرام‌آرام سعۀ صدرشان را بیشتر کنند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nShapiro, Dani. Inheritance: A Memoir of Genealogy, Paternity, and Love. Knopf, 2019\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ریچل کوک نوشته است و در تاریخ ۹ ژوئن ۲۰۱۹ با عنوان «Dani Shapiro: Science will bring an end to these family secrets» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۲ مرداد ۱۳۹۸ با عنوان «تقدیم به پدرم، که نسبتی با من نداشت» و ترجمۀ مرتضی امیرعباسی منتشر کرده است. •• ریچل کوک (Rachel Cooke) نویسنده و روزنامه‌نگار بریتانیایی است. کوک به خاطر مصاحبه‌های مطبوعاتی مشهورش نامزد جایزۀ مطبوعات بریتانیا در شاخۀ «مصاحبه‌گرِ سال» در سال ۲۰۰۶ و نامزد جایزۀ پی.پی.اِی در شاخۀ «نویسندۀ سال» در سال ۲۰۱۰ شده است. تنها کتاب او کارِ درخشان او: ده زن پنجاه‌سالۀ خارق‌العاده (Her brilliant career: ten extraordinary women of the fifties) نام دارد."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653799.json b/train/540653799.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..cead48a8a2db780799b901f8a203734553c41411
--- /dev/null
+++ b/train/540653799.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا بچه‌دار نشدن مُد شده است؟",
+  "subtitle": "ایدئولوژی جدید ضد زادوولد انسان‌ها را برای زمین مثل سلول‌های غده‌ای سرطانی می‌داند",
+  "introduction": "به احتمال زیاد شما هم زوج‌هایی را می‌شناسید که هر وقت بحث بچه‌داری می‌شود، قاطعانه می‌گویند تصمیم گرفته‌اند هیچ‌وقت بچه‌دار نشوند. دلایل زیادی هم برای تصمیمشان می‌آورند. بعضی معتقدند بچه‌دارشدن غیراخلاقی است چون آدم دیگری را وارد این دنیای کثیف می‌کند. برخی دلایل محیط‌زیستی یا مسائل مربوط به سلامت را مطرح می‌کنند، اما جامعه‌شناسی کارکشته می‌گوید احتمالاً مهم‌ترین دلیل، نوعی از تربیت است که آدم‌ها را به جای استقبال از سختی‌ها و مقاومت دربرابر آن‌ها به توجه بیش‌ازحد به خودشان فرا می‌خواند.",
+  "content": "فرانک فوردی، اسپایکد — فرق است بین کسی که تصمیم می‌گیرد بچه نیاورد، و کسی که این دیدگاه را می‌پذیرد که مادری و بچه به دنیا آوردن ذاتاً ایراد دارد.\n آدم‌ها همیشه دربارۀ بچه‌دار شدن و تعداد بچه‌هایشان تصمیم می‌گرفته‌اند. این‌جور مسائل تصمیم‌هایی شخصی بوده‌اند، نه بیانیه‌ای دربارۀ اهمیت و معنای اخلاقیِ آوردن بچه‌های جدید به دنیا. ولی امروزه قشر مهمی از جامعه، تصمیمشان برای بچه‌دار نشدن را مثل یک نظر سیاسی قاب‌بندی و ارائه می‌کنند. حالا نوعی ایدئولوژی انسان‌گریز به وجود آمده است که خصومت با آن‌هایی را که تصمیم می‌گیرند بچه بیاورند ترویج می‌کند، و در کنارش میل روزافزونی وجود دارد که تصویری منفی از مادری ترسیم شود.\n ایدئولوژی ضدِ زادوولد به دو شیوه ترویج می‌شود. این دو شیوه از هم متمایز اما اغلب به هم مربوطند. اول آنکه ادعا می‌شود فرزندآوری و فرزندپروری اساساً تجربه‌هایی منفی‌اند که باید به کسی که می‌خواهد دست به آن بزند هشدار سلامت داد. دوم آنکه استدلال می‌شود بچه داشتن، غیرمسئولانه است چون بچه‌های جدید تهدیدی علیه محیط‌زیست هستند. و گویا این ایدئولوژی اثرگذار هم شده است: ارقام جدید نگران‌کننده‌ای که دفتر آمار ملی انگلستان منتشر می‌کند نشان می‌دهند که نرخ زاد و ولد در انگلستان و ولز به کمترین مقدار خود از سال ۱۹۳۸ تا امروز رسیده است. در سال ۲۰۱۸، به ازای هر هزار نفر ۱۱.۱ نوزاد زنده به دنیا آمده‌اند که رکورد پایین‌ترین نرخ را زده است.\n آیا مادری چیزی طبیعی است؟ یکی از راه‌هایی که امروزه برای مشروعیت‌زُدایی از جایگاه اخلاقی مادری به کار می‌رود، ایده‌ای است که می‌گوید انتظارِ جامعه از زنان برای اینکه بچه داشته باشند، یک‌جور تحمیل غیرطبیعی و اجبارآور است. این روایت آنچه را گاهی «ناچاری مادرانه»۱ می‌نامند زیر سؤال می‌برد و اعلام می‌کند که مادری برای زنان نقشی طبیعی نیست. تریز شکتر در متنی که دربارۀ فیلمش به نام «زندگی به‌اصطلاخ خودخواهانۀ من»۲ نوشته است، می‌گوید علاقه داشت یک واقعه‌نگاری بکند از «اوج‌گیری جمعِ روزافزونی از زنانی که بچه نمی‌خواهند و این شعار را قبول ندارند که مادرشدن مهم‌ترین (و طبیعی‌ترین) نقش زن است». فیلمِ «تابوشکن» شکتر علیه «ناچاری مادرانه» است:\n این فیلم صدای آن جمعی است که بنیادی‌ترین ایده‌های ما دربارۀ هویت زنانه را به چالش می‌کشند، از جمله یک دانشجوی نوزده‌ساله که مصمّم است لوله‌هایش را ببندد، زنی که تأسفش از مادرشدن را «افشا می‌کند»، بنیان‌گذاران یک جمعِ سالخورده از اقلیت‌های جنسی، و یک کنشگر حقوق تولیدمثل که درمان‌های باروری ناموفقش باعث شد زندگی‌اش متحول شود.\n شکتر می‌گوید هدفش به چالش کشیدن دنیایی است «که در آن زنانگی به فرزندپروری گره خورده است». فیلم او جمع‌بندی نکته‌های کلیدی‌ای است که فعالان ضد زادوولد مطرح می‌کنند. این فیلم می‌گوید که مادری ربط چندانی به هویت زن ندارد، و پشتیبان این ادعاست که تأسف از مادرشدن شایع است. در نهایت هم به تلویح از برتری اجتماع‌های بی‌بچه می‌گوید.\n روایت ضد زادوولد می‌خواهد مادری را همچون تله‌ای نامطلوب و ناخوشایند ترسیم کند. در سال‌های اخیر، مفسرّان فراوانی بوده‌اند که با توسل به عبارت «تأسف مادرانه»۳ روی این ایده دست گذاشته‌اند که بسیاری از مادران وانمود می‌کنند از زندگی‌شان راضی‌اند، اما در خفا تأسف می‌خورند که بچه‌دار شده‌اند. یک مقالۀ کانادایی با عنوان «من از بچه داشتن متأسفم» می‌گوید که این حس و حال روزبه‌روز مرسوم‌تر می‌شود. این مقاله توجه مخاطب را به یک گروه ۹ هزار نفرۀ فیسبوکی با همین عنوان «من از بچه داشتن متأسفم» جلب می‌کند. مؤلف مقاله خوشحال است که تابوی «تأسف پدر و مادرها» بالاخره شکسته می‌شود. اخیراً همه، از بی‌بی‌سی («۱۰۰ زن ۲۰۱۶: والدینی که از بچه داشتن متأسفند») تا مری کلر («درون جنبش روزافزون زنانی که آرزو می‌کنند کاش هرگز بچه‌دار نشده بودند») تا تودیز پرنت («تأسف از مادری: با زندگی‌ام چه کرده‌ام؟») این تابو را پیش چشم عموم مردم آورده‌اند.\n\nبرخی اصرار دارند که تأسف مادرانه شاید حتی شایع‌تر از آنی باشد که فکر می‌کنیم. به گفتۀ آن‌ها، زنان بسیار زیادی در سکوت از این عارضه رنج می‌برند و احساس می‌کنند که نمی‌توانند به کسی بگویند چه خطای بزرگی مرتکب شده‌اند. تیتر یک مقالۀ اعترافی اخیر در دیلی تلگراف به قلم یک مؤلف بی‌نام این بود: «من در خفا آرزو می‌کنم کاش هیچ‌وقت بچه‌دار نشده بودم». این مصداقی معمولی از آن روند است. مؤلف می‌نویسد از مخمصه‌ای که در آن گیر افتاده ناراضی است و از آن اوقاتی می‌گوید که «صدای آهسته‌ای در مغزم زمزمه می‌کند که اگر بچه نداشتم زندگی رؤیایی‌ام را می‌زیستم». او اضافه می‌کند: «به خاطر این رازی که در سینه دارم احساس می‌کنم خیلی تنهایم».\n همین کلمۀ «راز» غالباً به کار گرفته می‌شود، که بی‌تردید می‌خواهد بگوید تأسف مادرانه شایع‌تر از آنی است که تصور می‌کنیم. همچنین به‌کارگیری این واژه می‌خواهد نوعی مشوق هم باشد تا زنان بیشتری را ترغیب کند که داستانشان را با بقیه به اشتراک بگذارند. به همین خاطر، در انتهای مقالۀ اعترافی دیلی تلگراف، دبیران این عبارات را درج کرده‌اند: «آیا از بچه‌دار شدن تأسف می‌خورید؟ و آیا حاضرید به آن اعتراف کنید؟ به گفت‌وگوها در گروه فیسبوکی زنان تلگراف بپیوندید».\n ولی اگر تأسف مادرانه حقیقتاً یک راز است، رازِ خیلی آشکاری شده است. این روزها بحث دربارۀ تأسف مادرانه در سراسر دنیا بسیار رایج شده است. در سال ۲۰۰۹، روانکاو فرانسوی کورین می‌یر کتاب پرفروشش بی‌بچه: ۴۰ دلیل خوب برای مادر نبودن۴ را منتشر کرد. در سال ۲۰۱۶، بی‌بی‌سی می‌یر را در فهرست الهام‌بخش‌ترین ۱۰۰ زن دنیا جا داد. آلمان به طور خاص پذیرای مسألۀ تأسف مادرانه بوده است. کتاب سارا فیشر با عنوان دروغ شادی مادرانه۵ روایتی دلهره‌آور از آن وحشت‌هایی ارائه می‌کند که به گفتۀ او در پدیدۀ مادری پیش می‌آید. کتاب براندازی مادر۶ به قلم آلینا برونسکی و دنیز ویلک علیه آن ایده‌آل‌سازی سنتی از مادری در آلمان نوشته شده است. همین که هشتگ RegrettingMotherhood# (تأسف از مادری) در سال ۲۰۱۷ در آلمان ترند شد حاکی از آن است که این دغدغه حرف دل بخش‌هایی از آن جامعه است.\n در برخی موارد، منتقدان «نرمال‌سازی» مادری نه‌تنها خود را افشاگر رازی کثیف می‌دانند، بلکه پا را از این هم جلوتر گذاشته و فعالانه می‌کوشند به مادران کمک کنند تا از تصمیم‌هایشان فاصله بگیرند. اورنا دونات، مؤلف کتاب تأسف خوردن بر مادری۷ (۲۰۱۵) می‌گوید هدف اثرش کمک به مادرانی بود که «آرزو می‌کنند کاش مادری برای همیشه نیست و نابود می‌شد». پس لاجرم به این جمع‌بندی می‌رسیم که عموم نظرات مطرح‌شده دربارۀ تأسف مادرانه صرفاً در پی توصیف این پدیده نیست، بلکه دنبال بهنجار‌سازی آن است. از زاویۀ دید این ناظران امر بهنجارِ جدید همانا پیوند مادری با تأسف است، نه پیوند مادری با احساسات مثبت.\n بیگانگی با والد بودن بهنجار‌سازیِ «تأسف مادرانه» به یک روند گسترده‌تر گره خورده است که تولد و بزرگ کردن بچه‌ها را نوعی زحمت شاق می‌داند که بهتر است از آن اجتناب شود. یعنی اصل این ایده که بزرگسالان مسئولیت نسل‌های جوان‌تر را بر عهده بگیرند یک‌ عُرف تاریخ ‌مصرف‌گذشته به حساب می‌آید که با سبک ‌زندگی افراد سرشلوغ و موفق تعارض دارد.\n انصراف از والد شدنْ میلی است که تقصیرش غالباً به گردن دشواری‌های مالی می‌افتد. در اسپانیا و ایتالیا می‌گویند که پدیده‌ای که اصطلاحاً به آن «سندرم گهوارۀ خالی» می‌گویند، به‌خاطر تعهدات مالی و زمانی‌ای است که بچه‌دارشدن به دنبال می‌آورد. ولی این تبیین چندان موجه نیست، چون در بسیاری نقاط دنیا، بیگانگی امروزی با زاد و ولد در میان اقشار مرفه نیز به اندازۀ افراد کمتر بهره‌مند جدی است.\n در کرۀ جنوبی هم که پایین‌ترین نرخ زاد و ولد را در کشورهای عضو سازمان همکاری و توسعۀ اقتصادی در منطقۀ آسیا اقیانوسیه دارد، صدای جنبش NoMarriage# (نه به ازدواج) بسیار بلند است. یک شبکۀ جدید به اسم ای‌ام‌آی‌اف («نخبگانِ بی‌تأهل، من دارم جلو می‌روم»۸) بازتابی از همین حس‌وحال است. جای تعجب ندارد که پیش‌بینی می‌شود امسال تعداد فوت‌شدگان در کرۀ جنوبی بیشتر از تعداد متولدین باشد.\n در چین، زوج‌هایی را که تصمیم می‌گیرند بچه‌دار نشوند غالباً دینک می‌نامند: «دو درآمد، بی‌بچه»۹. گزارش شده است تعداد زوج‌هایی که اعتقاد دارند بچه‌ها سبک‌ زندگی‌شان را محدود می‌کنند و بس، در چین رو به افزایش است. واژۀ بی‌خیال مترادف این دورنمای بی‌بچه شده است.\n در طول تاریخ، از زنان انتظار داشته‌اند که وقتی پا به بزرگسالی گذاشتند، مادری را بپذیرند و بچه به دنیا بیاورند. این انتظار هنوز رایج است. ولی هم‌اکنون نگاه منفی به مادری نیز به مصاف آمده است که می‌گوید بچه‌‌دار شدن، بلندپروازی‌های زن را عقیم می‌گذارد و کیفیت زندگی‌اش را می‌کاهد.\n غالباً می‌گویند که عامل بیگانگی جامعۀ قرن بیست‌ویکم با بچه داشتن، شوق زنان به استقلال بیشتر است. گاهی نیز اوج‌گیری روحیۀ ضد زادوولد را به نفوذ فمینیسم گره می‌زنند. این موارد شاید در تبلور حال‌وهوای ضد زادوولد نقش داشته باشند، ولی عوامل قدرتمندتر دیگری هم در کارند.\n یک اتفاق مهم آن است که نگاه به جنبه‌های فراوانی از وجود بشر از دریچۀ بیماری رایج شده است. خصوصاً نوعی از اجتماعی‌شدن بر جوان‌ها اِعمال می‌شود که آن‌ها را تشویق می‌کند مسائل و مشکلات وجود (درد، سرخوردگی، فشار، اضطراب) را از دریچۀ روان‌شناسی ببینند. آن‌ها به گونه‌ای بزرگ شده و آموزش دیده‌اند که از فشارها یا تجربه‌های چالش‌برانگیز یا ناراحت‌کننده مصون باشند. شیوۀ فعلی اجتماعی‌شدن، به‌جای آنکه ظرفیت کودکان در کسب استقلال را پرورش دهد، جوانان را تشویق می‌کند که نسبت به «آسیب‌پذیری‌‌شان هوشیار» باشند.\n در چنین شرایطی، توجه جوان‌ها از شوق بزرگ شدن، به‌عهده‌گرفتن نقش‌های بزرگسالان، و پذیرفتن وظیفه و مسئولیت، به چیزهای دیگر معطوف می‌شود.\n این یکی از دلایلی است که زنان (و مردان) جوانِ بیست‌و‌چند ساله مدعی‌اند که بچه نمی‌خواهند. آن‌هم هرگز. بی‌تردید بعضی از این جوان‌ها در بُرهه‌ای تغییر نظر می‌دهند و تصمیم می‌گیرند بچه‌دار شوند. اما شیوۀ مطمئن و قاطعانه‌ای که در ابراز امیالِ ضد زایش خود دارند حاکی از آن است که هم‌اکنون معتقدند پرهیز از فشار پدر و مادر شدن کاملاً معقول و منطقی است.\n جنبش ضدانسان‌گرایانه علیه تولد یک دکترین ضدانسان‌گرایانه هم بر بیگانه‌شدن برخی اقشار جامعۀ غربی از مادری صحّه می‌گذارد: این دکترین، بشریّت را نه راه‌حل مشکلات دنیا، که علت این مشکلات می‌شمارد.\n در دهه‌های اخیر، بخش عمده‌ای از جنبش محیط‌زیست‌گرا به سمتِ شعارهای تندوتیزِ انسان‌گریز رفته است. به گفتۀ برخی از آن‌ها، انسان‌ها نوعی سرطان‌اند که به جان محیط‌زیست افتاده‌اند. پیروان مکتب بوم‌شناسی ژرف‌نگر۱۰ مدعی‌اند که بشریت از طریق ایدئولوژی انسان‌مَدار که طبیعت را منبع سود و فایده برای انسان می‌شمارد، موجب تباهی سیاره‌مان شده است. انسان‌ها غالباً در نقش انگل ترسیم می‌شوند، و این امر هم محدود به افراد تندرو و حاشیه‌ای نیست. مایکل میچر، وزیر سابق دولت حزب کارگر، گفت انسان‌ها نوعی «ویروس» هستند که تن زمین را مبتلا به بیماری می‌کند. جیمز لاولاک، مبدع مشهور «فرضیۀ گایا»۱۱، می‌گوید انسان‌ها «از برخی جهات شبیه نوعی ارگانیسم بیماری‌زا یا سلول‌های یک تومور یا غده رفتار می‌کنند». متعاقباً، به گفتۀ لاولاک، تعداد ما افزایش یافته است و «گونۀ انسان اکنون چنان زیاد شده که به ناخوشی جدی‌ای برای سیاره‌مان تبدیل شده». او نتیجه می‌گیرد که «گایا از طاعون آدمیان در رنج است».\n\nدر غرب، لابی‌های کنترل جمعیت سرگرم انتقاد از آن‌هایی‌اند که خانواده‌های بزرگی دارند، چنان‌که برچسب «مسئولیت‌ناپذیری زیست‌محیطی» به آن‌ها می‌زنند. با بچه‌دارشدن، خصوصاً اگر تعداد بچه‌ها زیاد باشد، مثل یک جنایت اقلیمی برخورد می‌شود. شاهزاده هری، در آن نسخه‌ای از مجلۀ وُگ که همسرش مگان مرکل دبیرش بود، همین هفته این ایده را اعلام کرد و وعده داد که تحت لِوای پایداری اقلیمی فقط دو بچه بیاورد.\n از این منظر، یک انسان اضافه یعنی یک عالَم انتشار بیشتر کربن. که ظاهراً به همین دلیل بهتر است این انسان‌های اضافه اساساً به وجود نیایند. به تعبیر تراست جمعیت بهینه۱۲ (که نامش را به «جمعیت مهم است» تغییر داده است)، «یک آدم ناموجود هیچ رد پای زیست‌محیطی‌ای ندارد؛ صرفه‌جویی او در انتشار کربن فوری و کامل است».\n و الآن با کنشگران تغییرات اقلیمی مواجهیم که جنبش برث‌استرایک۱۳ را شکل داده‌اند. آن‌ها تصمیم گرفته‌اند که «به‌خاطر وخامت بحران اقلیم‌شناختی و بی‌عملی فعلی قوای حاکم در مواجهه با این تهدید وجودی» فرزندآوری را کنار بگذارند. وب‌سایت این جنبش اعلامیه‌های شخصی از جانب کسانی را منتشر می‌کند که فکر می‌کنند به دنیا آوردن بچه خطاست. آلتا، ۳۹ ساله، می‌گوید:\n اولویت شوهرم و من این است که از آوردن یک بچۀ دیگر در شرایط تحمل‌ناپذیر آینده از قبیل موج‌های گرما و خشکسالی پرهیز کنیم، خصوصاً که می‌بینیم بچه‌ها همین امسال دارند در هند و پاکستان در نتیجۀ موج‌های گرما جان می‌دهند.\n امروزه سلبریتی‌ها نیز این ایده را تأیید می‌کنند که بچه‌آوردن یک‌جور جنایت علیه محیط‌زیست است. مایلی سایرس می‌گوید نسل هزاره «نمی‌خواهد تولید مثل کند چون ما می‌دانیم زمین از پس این بار برنمی‌آید».\n البته جنبش برث‌استرایک افراطی‌ترین و حزن‌انگیزترین جلوه از این فرهنگ ضدانسان‌گرایانه‌ای است که بر مَدار منفی‌نگری و بدبینی می‌چرخد. آنچه ایشان را به این نتیجه می‌رساند که اگر آدم‌ها از بچه‌دارشدن دست بکشند دنیا جای بهتری خواهد شد، صرفاً تعلق خاطر عمیقشان به محیط‌زیست نیست، بلکه انسان‌گریزی‌شان هم در آن نقش دارد. در نگاه آن‌ها، بچه‌ها آلاینده‌های سیاره‌اند. این دیدگاه دقیقاً با همان حس‌وحالی جور درمی‌آید که والدشدن را هدفی نامطلوب و «مشکل‌آفرین» می‌بیند.\n تا همین اواخر، بچه‌ها لطف خدا و برکت زندگی شمرده می‌شدند. اکنون، افراد زیادی می‌گویند که بچه‌نداشتن لطف و برکت است. در نهایت، دلیل این بی‌ایمان شدن به روح بشر، نه اقتصادی است و نه زیست‌محیطی. بلکه موتور اصلی این جنبش ضد زادوولد آن است که این اقشارِ جامعه امروزه به سختی می‌توانند معنایی برای زندگی بیابند. بازیابی اعتمادمان به روح بشر و فضایل قدیمی بشری، بهترین پادزهر برای این چرخش علیه بچه‌‌دار شدن است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را فرانک فوردی نوشته است و در تاریخ ۹ آگوست ۲۰۱۹ با عنوان «The turn against motherhood» در وب‌سایت اسپایکد منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۱ مهر ۱۳۹۸ با عنوان «چرا بچه‌دار نشدن مُد شده است؟» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• فرانک فوردی (Frank Furedi) استاد بازنشستۀ جامعه‌شناسی در دانشگاه کنت است. عمدۀ شهرت او به خاطر تحقیقاتی است که دربارۀ جامعه‌شناسی ترس، آموزش و بچه‌داری انجام داده است. سیاست ترس (Politics of Fear) و ترس چطور کار می‌کند؟ (How Fear Works) از کتاب‌های اوست. وب‌سایت ترجمان تاکنون چندین مطلب از فرانک فوردی ترجمه و منتشر کرده است که «تاریخ پنهان سیاست‌های هویتی» و «ابلهان کتاب‌باز» از جملۀ آن‌ها هستند. انتشارات ترجمان علوم انسانی نیز یکی از کتاب‌های فوردی با عنوان قدرت خواندن؛ از سقراط تا توییتر، را ترجمه و منتشر کرده است.\n[۱] maternal inevitability [۲] My So-Called Selfish Life [۳] maternal regret [۴] No Kids: 40 Good Reasons Not to Be a Mother [۵] The Lie of Maternal Happiness [۶] The Abolishment of Mother [۷] Regretting Motherhood [۸] Elite Without Marriage, I Am Going Forward [۹] Double Income, No Kids [۱۰] Deep Ecology: یک فلسفۀ بوم‌شناسی و محیط‌زیستی که می‌گوید موجودات زنده، فارغ از آنکه به درد انسان بخورند یا خیر، ارزش ذاتی دارند [مترجم]. [۱۱] Gaia hypothesis: این فرضیه مدعی است که سیارۀ زمین مثل یک موجود زنده، دارای حیات است [مترجم]. [۱۲] Optimum Population Trust [۱۳] BirthStrike: به معنای اعتصاب زایمان یا تولد [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653800.json b/train/540653800.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..fa9168a997b765c36fd471b864cc21f12e34dbbb
--- /dev/null
+++ b/train/540653800.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا می‌خواهیم بعد از قطع رابطه با مخاطب خاصمان، همچنان با او دوست بمانیم؟",
+  "subtitle": "شعلۀ عشق خاموش می‌شود، اما دوستی مثل آتش زیر خاکستر زنده می‌ماند",
+  "introduction": "چرا در کوران یک قطع رابطۀ احساسی، آزرده و دل‌شکسته و اندوهگین، به هم می‌گوییم: «امیدوارم همچنان بتوانیم دوست بمانیم؟» مگر این دوست‌ماندن چه فایده‌ای قرار است برایمان داشته باشد؟ واقعیت این است که تا چند دهه قبل، برای آدم‌ها عجیب و نفهمیدنی بود که دو نفری که رابطه‌شان را به هم زده‌اند، بخواهند همچنان با هم دوست بمانند، اما امروز این مسئله شایع شده است. چند محقق تلاش کرده‌اند تا دلایل جوانان امروزی برای ادامۀ چنین روابطی را توضیح دهند.",
+  "content": "اشلی فِتِرز، آتلانتیک — چند سال پیش، وقتی ربکا گریفیث، دانشجوی تحصیلات عالی در دانشگاه کانزاس، یافته‌های تحقیقش دربارۀ «دوستی‌های بعد از قطع رابطۀ عاشقانه» -دوستی بین دو نفری که رابطۀ عاشقانه‌شان را به پایان رسانده‌اند- را در کنفرانسی ارائه می‌داد، اتفاق عجیبی برایش افتاد. می‌دانست که تحقیقی غیرمعمول انجام داده، چون فقط چند تحقیق انگشت‌شمار تا‌ آن‌روز تلاش کرده بودند کشف کنند که چه عواملی باعث می‌شود دوستی‌های بعد از جدایی موفقیت‌آمیز باشد یا افتضاح بشود. بعد از اینکه ارائۀ گریفیث تمام شد، به سؤال‌های دانش‌پژوهان دیگر و همتایانش در این حوزه جواب داد؛ اما اغلب سؤالاتی که با آن‌ها مواجه می‌شد، ربطی به نتیجه‌گیری‌ها یا روش تحقیق یا تحلیل داده‌هایش نداشتند. سؤال بقیه این بود: «آیا باید با شریک عشقی قبلی‌ام دوست بمانم؟»\n گریفیث می‌گوید سؤالاتی از این دست که آیا باید با شریک عشقی سابق خود دوست بمانیم یا نه، و چطور این کار را بکنیم، هم پیچیده و هم جهان‌شمول هستند. برای مثال، به آن بخشی از اینترنت سر بزنید که به جواب‌های جمعی به سؤال‌های سخت تخصیص یافته است. دوباره‌گویی‌هایی بی‌پایانی را دربارۀ این مسئلۀ بغرنج پیدا ‌خواهید کرد: در سایت‌های بحث و تبادل نظر مثل کورا، یاهو اَنسرز و نیز صفحات مربوط به روابط، ‌نوجوانان، و «از ردیت بپرسید» در سایت رِدیت، هم کسانی که رابطه‌ای را به هم می‌زده‌اند و هم کسانی که طرف مقابل رابطه‌اش را با آن‌ها قطع کرده است، دنبال توصیه‌هایی می‌گردند دربارۀ اینکه اگر بخواهند با شریک عشقی سابق خود دوست باقی بمانند، چه معنایی خواهد داشت؟ آیا باید سر این مسئله توافق کنند؟ آیا درخواست بدهند که دوست بمانند؟\n اضطرابی که در جملۀ «امیدوارم همچنان بتوانیم دوست بمانیم» نهفته است، احتمالاً ناشی از ابهامی است که در این جمله وجود دارد، یا برآمده از این‌که نمی‌دانیم آیا چنین حرفی صادقانه است یا خیر. گفتن این جمله در حین گفت‌وگویی برای قطع رابطه، یا شیوه‌ای مهربانانه و مفید برای کاهش درد جدایی است یا بی‌رحمانه‌ترین بخش کل این تلاش است که البته بستگی دارد از چه کسی در این باره بپرسید. مثلاً تلاش برای اینکه دوست باقی بمانید شاید از روی مهربانی باشد، اگر حکایت از دلبستگی یا احترامی فراتر از مرزهای رابطۀ عاشقانه داشته باشد. باوجود‌این، وقتی این حرف طرفِ رهاشده را تحت فشار بگذارد تا احساس خشم و رنجش خود را فروبخورد، ممکن است بی‌رحمی باشد. بعضی‌ها هم می‌گویند واقعاً غیرمنصفانه است که قلب کسی را بشکنی و بعد از او بخواهی پیوند عاطفی که بخشی ذاتی از هر دوستی واقعی و کارساز است، همچنان ادامه پیدا کند.\n در نتیجه، اینکه پیشنهاد دوستی بعد از قطع رابطۀ عاشقانه چطور تفسیر می‌شود یا در برابرش چه کاری باید کرد، یکی از معماهای هر روزۀ زمانۀ ماست. احتمالاً تأکید در جملۀ قبلی بر روی «زمانۀ ما» است: محققان و مورخان گمان می‌کنند غریزۀ دوست‌ماندن یا غریزۀ اینکه بعد از قطع رابطه، آدم‌ها حداقل با هم خوب باشند، تازه در چند نسل گذشته پیدا شده است. قطع رابطه همیشه رایج بوده است، اما گفتن «امیدوارم همچنان بتوانیم دوست بمانیم» به‌عنوان بخشی از این منسک، مؤلفه‌ای است که اخیراً رایج شده است و حقایقی را دربارۀ وضعیت مدرن عشق و دوستی فاش می‌کند.\n ربکا گریفیث و همکارانش چهار دلیل اصلی پیدا کردند که چرا شرکای عشقی سابق احساس می‌کنند باید دوستی‌شان را حفظ کنند یا پیشنهاد این کار را بدهند: از روی ادب (مثلاً، می‌خواهم این قطع رابطه باعث رنجش کمتری بشود)، به خاطر دلایلی مربوط به تمایلات عشقی حل‌نشده (می‌خواهم با آدم‌های دیگر آشنا بشوم، اما اگر زمانی نظرم عوض شد، تو را نزدیکم داشته باشم)، از روی واقع‌بینی (با هم کار می‌کنیم / با هم دانشگاه می‌رویم / دوستان مشترک داریم، بنابراین باید با هم خوب باشیم تا مسائل احساسی را به حداقل برسانیم) و برای احساس امنیت (بهت اعتماد دارم و می‌خواهم به عنوان معتمد و حامی در زندگی‌ام باقی بمانی).\n\nبرای بعضی‌ها، این دلایل شاید واضح باشد؛ مسلماً تعدادی از نتایج مطالعۀ گریفیث که در ژورنال تحقیقاتی پِرسونال ریلِیشنز۱ منتشر شد، چیزی را تأیید می‌کند که خیلی‌ها به شدت معتقدند واقعیت دارد. مثلاً، گریفیث و تیمش متوجه شدند دوستی‌های ناشی از تمایلات عشقی حل‌نشده معمولاً به منفی‌ترین نتایج مثل احساس ناراحتی، چالش ادامۀ زندگی احساسی و نکوهش دوستان دیگر منجر می‌شدند. درعین‌حال، دوستی‌هایی که برای «احساس امنیت» بین دو شریک احساسی سابق شکل می‌گرفت، مثبت‌ترین نتایج و باکیفیت‌ترین دوستی‌ها را به همراه داشت. (یک یافتۀ حیرت‌آور این بود که کمتر احتمال داشت افراد برون‌گرا با شریک عشقی سابق خود دوست بمانند. چون برون‌گراها معمولاً راحت دوست پیدا می‌کنند، این چیزی نبود که گریفیث و تیمش انتظار داشته باشند. گریفیث می‌گوید: «خب شاید آنقدر در دوستی با آدم‌ها خوب هستند که دیگر نیازی به این دوستی [خاص] ندارند»).\n محبوبیت دوستی‌های بعد از قطع رابطه در طول زمان به خوبی مطالعه نشده است، اما محققان و مورخانی که دربارۀ این موضوع با آن‌ها صحبت شده است، معمولاً موافق بودند که در تاریخ روابط عاشقانه، دوست‌ماندن (یا تلاش برای آن) پدیده‌ای مشخصاً مدرن، مخصوصاً در بین زوج‌هایی با جنسیت متفاوت است. متخصصان بر روی این موضوع هم توافق دارند که دو دغدغه‌ای که اغلب منجر به پیشنهاد دوستی بعد از قطع رابطه می‌شوند -نگرانی از اینکه جو گروه اجتماعی یا محل کار نامطلوب شود و نگرانی از این‌که ازدست‌دادن شریک عشقی به معنای ازدست‌دادن یک دوست احتمالی نیز باشد- خودشان پیامدهایی مدرن هستند و احتمالاً از ادغام زنان در جامعۀ عمومی و در نتیجه افزایش دوستی‌هایی با جنسیت ترکیبی به وجود آمده‌اند.\n وقتی ربکا آدامز، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه کالیفرنیای شمالی، تحقیق دربارۀ دوستی‌های افلاطونی۲ میان‌جنسیتی را در اواخر دهۀ ۱۹۷۰ شروع کرد، متوجه شد برای زنانی که در حوالی تغییر قرن نوزدهم به بیستم به دنیا آمده بودند، متحمل نبود که در بین دوستانشان از یک مرد هم اسم ببرند. آدامز تعریف می‌کرد: «آن زنان در عصری بزرگ شده بودند که اگر دوست مذکری داشتی، دلیلش این بود که او و همسرش یک زوج بودند». زوجی که تو و شوهرت با آن‌ها دوست بودید. به گفتۀ آدامز، در بخش زیادی از قرن بیستم، فرض بر این بود که کاری که زنان و مردان با هم دارند، قرار گذاشتن، ازدواج و تشکیل خانواده است.\n آدامز می‌گوید وقتی زنان به نیروی کار پیوستند و به دنبال تحصیلات عالی رفتند، این شرایط شروع به تغییر کرد؛ در سال ۱۹۵۰ حدود ۳۰درصد از نیروی کار آمریکا زنان بودند، اما وقتی به سال ۱۹۹۰ می‌رسیم، زنان تقریباً نیمی از نیروی کار را تشکیل می‌دهند. به گفتۀ آدامز، تا قبل از رسیدن به میانۀ قرن بیستم، «کلاً فرض نمی‌شد زنان و مردان مشترکات زیادی داشته باشند. زنان مثل مردان تحصیل‌کرده نبودند و به اندازۀ مردان هم وارد بازار کار نمی‌شدند». اما وقتی زنانِ بیشتری شاغل شدند و در کنار مردان به تحصیل پرداختند -و هنگام ناهار با آن‌ها معاشرت کردند یا بعد از کار دربارۀ رئیسشان با هم درد دل کردند- دوستی‌های بین زنان و مردان هم شکل گرفت. طبق صحبت‌های آدامز، وقتی دوستی افلاطونی بین زن و مرد به قضیه‌ای واقعی تبدیل شد، دوستی افلاطونی بین زن و مردی که قبلاً با هم قرار عاشقانه می‌گذاشتند هم رنگ واقعیت به خود گرفت (ورود زنان به بازار کار باعث شد روابط عاشقانۀ بین جنسیت‌ها در محل کار نیز شکوفا -و پژمرده- شود و شرایط رایجی ایجاد کند که در آن‌ها شرکای عشقی سابق با هم برخورد خواهند داشت).\n آدامز متوجه شد عوامل دیگری مثل ظهور قرص‌های پیشگیری از بارداری و پشتیبانی فدرال از حقوق سقط جنین در اواخر قرن بیستم، این احتمال را کاهش داد که هر شریک جنسی مفروض، تصادفاً به شریک تربیتی فرزندان نیز تبدیل شود که همین، تا حد قابل توجهی قوانین روابط عاشقانه را راحت‌تر کرد. بدین ترتیب، آزادیْ به هنجارسازی این ایده کمک کرد که فرد می‌تواند در طول عمرش چند معشوق یا همراه داشته باشد. بنابراین، نظامی از دستورالعمل‌ها لازم شد برای اینکه اگر دو شریک عشقی سابق بعد از قطع رابطۀ عاشقانه درون همان گروه اجتماعی باقی ماندند، چه اتفاقی ممکن است بیفتد.\n آدامز تعریف می‌کند که این روزها، «زنان و مردان نسبت به گذشته مشترکات بیشتری دارند و مبناهای قوی‌تری برای دوستی وجود دارد». مخصوصاً آدم‌های جوان و مجرد گرایش دارند به داشتن چیزی که او شبکه‌های دوستی «از نظر جنسیتی ناهمگن» می‌نامد.\n الکساندرا سولومون، استادیار روانشناسی در دانشگاه نورث‌وسترن که دوره‌های آمادگی برای ازدواج برگزار می‌کند، تخصص ویژه‌ای دربارۀ آمریکایی‌های جوان و مجرد دارد. معلوم است که سولومون طی ده سال گذشته، در مکالماتش با جوانانی که در سن کالج هستند، دیده است که «گروه دوستی» -دوستیِ چندطرفه و با جنسیت‌های مختلف بین سه نفر یا بیشتر- به واحد استاندارد گروه‌بندی‌های اجتماعی تبدیل شده است. به گفتۀ او، حالا افراد کمتری در بیست و چند سالگی متأهل هستند و «آدم‌ها در این قبیله‌های کوچک عضو می‌شوند. دانشجویانم از عبارت گروه دوستی استفاده می‌کنند، عبارتی که من تا به حال به کار نمی‌بردم. آن دوران، خیلی شبیه حالا که حروف اول این عبارت بزرگ نوشته می‌شوند، نبود». بااین‌همه، امروز «گروه دوستی واقعاً از دوران دانشگاه و بعد دهۀ سوم زندگی عبورتان می‌دهد. وقتی آدم‌ها تا ۲۳، ۲۴ یا ۲۵ سالگی ازدواج می‌کردند، گروه دوستی مثل حالا برای مدتی طولانی محوری باقی نمی‌ماند».\n گروه‌های دوستی زیادی کاملاً افلاطونی هستند: سولومون با خنده تعریف می‌کند: «دختر و پسر خواهرم در کالج هستند و در خانه‌ای با جنسیت‌های مختلف زندگی می‌کنند؛ چهارتایی با هم خانه‌ای اجاره کرده‌اند: دو پسر و دو دختر و هیچ کدام با هم رابطۀ جنسی ندارند». سولومون که ۴۶ ساله است، اضافه کرد که نمی‌تواند حتی یک مثال به خاطر بیاورد که «در زمان کالج یا بعد از آن، دوستانم در موقعیتی، با جنس مخالف زندگی کرده باشند». او اشاره می‌کند که هنوز هم خیلی از زوج‌های جوان چون در یک گروه دوستی هستند، با هم آشنا شده و عاشق می‌شوند. وقتی هم که رابطه‌شان را قطع می‌کنند، فشار مضاعفی وجود دارد تا دوست بمانند و هماهنگی درون گروه بزرگ‌تر را حفظ کنند.\n\nسولومون بر این باور است که همین منطق می‌تواند در دوست‌ماندن اقلیت‌ها بعد از قطع رابطه هم سهیم باشد. چون جمعیت اقلیت به‌نسبت کوچک است و در نتیجه اجتماعات اقلیت‌ها اغلب رابطۀ نزدیکی با هم دارند، «همیشه این ایده وجود داشته است که اگر درون گروه دوستان خود قرار عاشقانه بگذاری، باید با این واقعیت کنار بیایی که فرد مورد نظرت، آخر هفتۀ بعدی، در همان مهمانی‌ای خواهد بود که تو هم می‌روی، چون هر دویتان به این اجتماعِ نسبتاً کوچک تعلق دارید». اگرچه مطمئناً افراد زیادی بعد از قطع رابطۀ عاشقانه کلاً با هم قطع رابطه می‌کنند، اما در مطالعۀ گریفیث، شرکت‌کنندگانی که عضو اقلیت‌ها بودند، دوستی‌ با شریک عشقی سابق و احتمال دوست ماندن با او به دلیل «احساس امنیت» را بیشتر گزارش کرده‌اند.\n کلی ماریا کورداکی، نویسندۀ کتاب کار سخت: تاریخچۀ فمینیستی حیرت‌آور قطع رابطه۳، می‌گوید اینکه گروه دوستی دست‌نخورده باقی بماند، در قطع رابطه‌های جوانان مدرن «احتمالاً دغدغه‌ای بسیار شایع است». وقتی کورداکیِ ۳۳ ساله از قطع رابطۀ عاشقانه‌ای گذر کرد که الهامبخش او برای نوشتن کتابش بود، یکی از سخت‌ترین بخش‌های این تجربۀ دشوار، این بود که به دوستان مشترکشان خبر بدهد. کورداکی به خاطر می‌آورد که «قیافه‌هایشان وا رفت». در نهایت، او و شریک عشقی سابقش هر دو به وقت‌گذرانی با دوستانشان ادامه دادند، البته جداگانه. کورداکی می‌گفت: «این اتفاق وضعیت گروه را تغییر داد. واقعاً تغییر داد».\n به‌هرحال، کورداکی می‌خواهد بداند که آیا محبوبیت دوست‌ماندن یا تلاش برای دوست‌ماندن بعد از قطع رابطه، احتمالاً با افزایش تنهایی و گرایش به حلقه‌های اجتماعی کوچک‌تر در آمریکا ربط ندارد؟ از یک طرف، آدم‌هایی که در جامعه‌ای تنها‌تر زندگی می‌کنند، شاید خیلی خوب متوجه باشند که وقت‌گذرانی با کسی که وقت و انرژی‌شان را صرف کرده‌اند تا رابطه‌ای دوستانه با او ایجاد کنند، احتمالاً ارزش دارد. و از سوی دیگر،‌ به نظر کورداکی، دوست ماندن ممکن است کمک کند تا سایر ارتباطات اجتماعی که به جفت‌یابی عاشقانۀ ازدست‌رفته گره خورده‌اند، حفظ شوند.\n کورداکی می‌گوید: «اگر برای مدتی طولانی با کسی رابطه داشته باشید، فقط تعداد زیادی دوست مشترک ندارید، چه بسا اجتماع مشترکی داشته باشید، شاید به خانوادۀ طرف مقابلتان نزدیک باشید و شاید با خواهر و برادرش ارتباط نزدیکی برقرار کرده باشید». یا احتمالاً با دوستان و همکاران آن فرد هم دوست شده باشید. اینکه دوست بمانید یا حداقل سعی کنید با هم رفتار خوبی داشته باشید، می‌تواند به حفظ شبکۀ گسترده‌ای کمک کند که این رابطه ایجاد کرده است.\n آدامز که محقق دوستی است، تا حد زیادی با این حرف موافق است؛ او هم مانند سایر جامعه‌شناسان دربارۀ صحت ادعاهایی که می‌گویند شبکه‌های اجتماعی آمریکایی‌ها تقلیل یافته‌اند تردید دارد. و به این ایده کمی اعتماد می‌کند که «امیدوارم همچنان بتوانیم دوست بمانیم» نشانۀ جدیداً رایج‌شده‌ای است که می‌خواهد اهمیت دوستی را تصدیق کند، هم در دوستی‌های نزدیک و حمایتی، و هم در آن نوع دوستی‌هایی که در آن «دوست هستیم» بیشتر یعنی «با هم خوب رفتار می‌کنیم».\n آدامز می‌گوید: «فکر می‌کنیم حالا این واقعیت بیشتر مصداق دارد که دوستان همانند منبعی هستند که همیشه اعضای خانواده‌مان را در نظر می‌گرفتیم. حالا آگاهی بسیار بیشتری دربارۀ اهمیت دوستی در زندگی افراد وجود دارد؛ حالا می‌دانیم که سرنوشتمان نه فقط با خانواده‌هایی که در آن‌ها به دنیا می‌آییم و بزرگ می‌شویم، بلکه با خانواده‌های «انتخابی»مان نیز رقم می‌خورد».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را اشلی فترز نوشته است و در تاریخ ۱۹ اوت ۲۰۱۹ با عنوان «The Evolution of the Desire to Stay Friends With Your Ex» در وب‌سایت ‌آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۸ مهر ۱۳۹۸ با عنوان «چرا می‌خواهیم بعد از قطع رابطه با مخاطب خاصمان، همچنان با او دوست بمانیم؟» و ترجمۀ میترا دانشور منتشر کرده است. •• اشلی فترز (Ashley Fetters) نویسندۀ آتلانتیک است. نوشته‌های او در کات، جی.کیو و دیگر مطبوعات نیز به انتشار می‌رسد. زندگی روزمره، روابط انسانی و سینما اصلی‌ترین علایق او در روزنامه‌نگاری است.\n[۱] Personal Relationships [۲]  دوستی افلاطونی نوعی از روابط دوستانه، نزدیک و عاطفی است که در آن رابطۀ جنسی وجود ندارد [ویراستار]. [۳] Hard to Do: The Surprising, Feminist History of Breaking Up\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653801.json b/train/540653801.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f81928ff17f7abd20af1b79fb524c8a6a8438c84
--- /dev/null
+++ b/train/540653801.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ذهن‌آگاهی: التیام درونی یا ماشین اوهام‌ساز؟",
+  "subtitle": "ذهن‌آگاهی می‌گوید ما را در برابر بی‌رحمی سرمایه‌داری محافظت می‌کند، اما خودش بخشی از مشکل است",
+  "introduction": "یک دانه کشمش بگذارید توی دهانتان و چند دقیقه با نهایت توجه آن را بجوید. آرام باشید. ذهنتان را متمرکز کنید. بافت کشمش را زیر زبانتان حس کنید، طعمش را بچشید. صبور باشید و خودآگاه. به این شیوۀ غذاخوردن می‌گویند غذاخوردنِ ذهن‌آگاهانه. تمرین‌های مشابهی هم برای هر کار دیگری که بخوانید انجام دهید وجود دارد. تمرین‌هایی که وعده می‌دهند دنیای عذاب‌آور و پراسترس شما را می‌گیرند و آرامش و شادی را به ارمغان می‌آورند. کتابی جدید می‌گوید این وعده‌ها خوشایند اما دروغ‌اند.",
+  "content": "رونالد پِرسِر، گاردین  —  ذهن‌آگاهی فراگیر شده است. و سلبریتی‌هایی از اوپرا وینفری گرفته تا گلدی هان بر آن مهر تأیید زده‌اند. مربیان مراقبه، راهبان و عصب‌شناسان عازم داووس شدند تا نکات ظریف این تکنیک را برای مدیران حاضر در مجمع جهانی اقتصاد بیان کنند. بنیان‌گذاران جنبش ذهن‌آگاهی به تبلیغ تبشیری روی آورده‌اند. جان کابات‌زین، مُبدع «کاهش استرس با تکیه بر ذهن‌آگاهی»۱ (کاتذا) که پیش‌بینی می‌کند ترکیب علم و انضباط مراقبه‌ای در این شیوه «می‌تواند جرقۀ رنسانسی جهان‌شمول یا همه‌جایی را بزند»، سودایی فراتر از غلبه بر استرس در سر دارد. او جار می‌زند که ذهن‌آگاهی «شاید حقیقتاً یگانه وعدۀ نویدبخش به گونه‌های جان‌دار و این سیاره برای از سر گذراندن چند صد سال آینده باشد».\n خُب، این نوشداری جادویی دقیقاً چیست؟ در سال ۲۰۱۴، مجلۀ تایم یک زن جوان بور را روی جلد خود نشاند که در خلسه فرو رفته بود و زیر عکس نوشته بود: «انقلاب ذهن‌آگاهی». مقالۀ مربوطه صحنه‌ای آشنا و خاص از دوره‌های استاندارد تدریس کاتذا را وصف می‌کرد: خوردن بسیار آهستۀ یک کشمش. مؤلف می‌گفت: «توانایی چند دقیقه تمرکز بر یک و فقط یک کشمش ابلهانه نیست اگر واقف باشیم که مهارت‌های لازم برای این کار کلید بقا و موفقیت در قرن بیست‌ویکم‌اند».\n ولی چیزی که وعدۀ موفقیت در این جامعۀ ناعادلانه را بدون تلاش برای تغییرش بدهد، انقلابی نیست، بلکه فقط به مردم کمک می‌کند با شرایط کنار بیایند. در حقیقت، می‌تواند اوضاع را وخیم‌تر هم بکند. ذهن‌آگاهی، به‌جای تشویق به کنش رادیکال، می‌گوید عمدۀ علل رنج ما درونمان هستند، نه در آن چارچوب‌های سیاسی و اقتصادی که نحوۀ زندگی‌مان را شکل می‌دهند. و درعین‌حال، هواداران متعصب ذهن‌آگاهی معتقدند توجه دقیق‌تر به حال حاضر بدون قضاوت‌کردن، حائز قدرتی انقلابی است تا کل دنیا را دگرگون کند.  این هم دست کمی از باور به سحر و جادو، آن‌هم به شکلی بسیار اغراق‌شده، ندارد.\n بی‌تردید منش ذهن‌آگاهی ابعاد ارزشمندی دارد. بی‌توجهی به نشخوارهای ذهنی واقعاً به کاهش استرس، و همچنین اضطراب مزمن و بسیاری ناخوشی‌های دیگر کمک می‌کند. آگاه‌شدن از واکنش‌های خودکار تن می‌تواند افراد را آرام‌تر و بالقوه مهربان‌تر کند. اکثر مروجان ذهن‌آگاهی آدم‌های نازنینی‌اند. چون شخصاً بسیاری از آن‌ها، از جمله رهبران این جنبش را دیده‌ام، در حسن نیتشان تردیدی ندارم. ولی مسأله این نیست. مسأله محصولی است که می‌فروشند و بسته‌بندی‌ای که برایش تدارک دیده‌اند. ذهن‌آگاهی یعنی تمرین‌های پایۀ تمرکز و بس. این ایده را از مکتب بودایی گرفته‌اند اما نه‌تنها همۀ آموزه‌های اخلاقی همراهش را کنار زده‌اند، بلکه هدف رهایی‌بخش ذهن‌آگاهی را هم از آن زدوده‌اند: از میان بُردن تعلق خاطر به فهم کاذب از خویشتن و ایجاد حس غمخواری به سایر موجودات.\n\nآنچه باقی می‌ماند، نوعی ابزار خودانضباطی است که نقاب خودیاری به آن زده‌اند. این ابزار به جای آنکه کاربرانش را رها کند، کمکشان می‌کند با همان شرایطی کنار بیایند که عامل مشکلاتشان بوده است. یک جنبش حقیقتاً انقلابی به دنبال براندازی این سیستم ناکارآمد می‌رود، اما ذهن‌آگاهی صرفاً منطق مخرب آن را تقویت می‌کند و بس. نظم نئولیبرال طی چند دهۀ اخیر پنهانی خود را تحمیل کرده است چنانکه برای ثروتمند‌شدن بنگاه‌ها شکاف نابرابری را گسترش داده است. از آدم‌ها انتظار می‌رود با آنچه این الگو از ایشان می‌طلبد وفق پیدا کنند. استرس به مقوله‌ای درمانی و خصوصی تبدیل شده است، و بار مدیریت آن به خود افراد برون‌سپاری شده است. فلذا دست‌فروش‌های «ذهن‌آگاهی» به میدان آمده‌اند تا قضیه را فیصله دهند.\n اما هیچ‌یک از این حرف‌ها به معنای آن نیست که باید ذهن‌آگاهی ممنوع شود یا هرکس آن را مفید می‌بیند متوهم است. کاهش رنجْ هدفی شرافتمندانه است و باید تشویق شود. ولی برای کارآمدی در این زمینه، آموزگاران ذهن‌آگاهی باید تصدیق کنند که استرس شخصی علل اجتماعی هم دارد. آن‌ها وقتی به رنج دسته‌جمعی ما و تغییر نظامی که می‌تواند آن را حذف کند نپردازند، پتانسیل انقلابی واقعی ذهن‌آگاهی را زائل می‌کنند، یعنی آن را به چیزی معمولی می‌کاهند که افراد را روی خودشان متمرکز می‌کند.\n پیغام بنیادین جنبش ذهن‌آگاهی آن است که علت زیربنایی نارضایتی و محنتْ درون مغز ماست. وقتی توجه نمی‌کنیم که در هر لحظه دقیقاً چه اتفاقی می‌افتد، در حسرت گذشته و ترس آینده غوطه‌ور می‌شویم و این کار ما را ناشاد می‌کند. کابات‌زین که اغلب پدر ذهن‌آگاهی مدرن نامیده می‌شود، به این حالت «بیماری فکر» می‌گوید. یادگیری تمرکز، حجم تفکر چرخه‌ای را کاهش می‌دهد؛ لذا بنا به تشخیص کابات‌زین، «کل جامعۀ ما از اختلال کم‌توجهی رنج می‌برد، شدیداً». دربارۀ سایر سرچشمه‌های ناخوشی فرهنگی بحث نمی‌شود. کابات‌زین در کتاب سرِ عقل آمدن: شفای خودمان و دنیا از طریق ذهن‌آگاهی۲ فقط یک‌بار واژۀ «سرمایه‌داری» را استفاده می‌کند، آن‌هم در نقل‌قول از یک سرمایه‌گذار محنت‌زده است که می‌گوید: «ما همگی از یک‌جور اختلال کم‌توجهی رنج می‌بریم».\n مدافعان ذهن‌آگاهی، شاید کاملاً ناخواسته، حامی وضع موجودند. آن‌ها به‌جای بحث دربارۀ اینکه شرکت‌هایی مثل گوگل، فیسبوک، توییتر و اپل مقولۀ توجه را پولی و دستکاری کرده‌اند، می‌گویند که محل وقوع بحران در ذهن‌های ماست. طبیعت سیستم سرمایه‌داری بالذات مشکل‌دار نیست؛ بلکه مسأله آن است که در این اقتصاد پرمخاطره و نامطمئن، افراد ذهن‌آگاه و تاب‌آور نیستند. سپس راه‌حل‌هایی را به ما قالب می‌کنند که از ما سرمایه‌دارانی راضی و ذهن‌آگاه می‌سازد.\n می‌گویند که با مشق ذهن‌آگاهی با «هوشیاری محض» به آزادی فردی می‌رسید، و این آزادی را دیگر هیچ عامل فسادآور بیرونی مختل نمی‌کند. کافی است چشم‌هایمان را ببندیم و به تماشای نفس‌کشیدن خودمان بنشینیم. راز این به‌اصطلاح انقلاب همین است: دنیا به آرامی تغییر می‌کند، به آرامی یک آدم که ذهن‌آگاه می‌شود. این فلسفۀ سیاسی به طرز غریبی مشابه «محافظه‌کاری غمخوارانۀ» جورج بوشِ پسر است. ذهن‌آگاهی، با پناه بُردن به حوزۀ خصوصی و شخصی، به دینی بر مَدار خویشتن تبدیل می‌شود. ایدۀ حوزۀ عمومی در حال فرسایش است، و هرگونه اثر قطره‌چکانی غم‌خواری هم تصادفی است. در نتیجه، به قول وندی براون که نظریه‌پرداز سیاسی است، «در سیاستِ مردمی دیگر مردم در کار نیست، بلکه با گروهی از کارآفرینان و مصرف‌کنندگان فردی مواجهیم».\n ذهن‌آگاهی، مثل روان‌شناسی مثبت و صنعت گسترده‌تر شادی، از استرس سیاست‌زُدایی کرده است. اگر ناشادی چون کارت را از دست داده‌ای، بیمۀ سلامتت از بین رفته است، یا می‌بینی که بچه‌هایت به‌خاطر وام‌های دانشجویی بدهی‌های سنگین پیدا کرده‌اند، وظیفه‌ات این است که ذهن‌آگاه‌تر شوی. کابات‌زین به ما اطمینان می‌دهد که «شادی یک فعل درونی» است که صرفاً مستلزم آن است که ذهن‌آگاهانه و هدفمند، بدون قضاوت، به لحظۀ حال حاضر توجه کنیم. یکی دیگر از مروجّان پرسروصدای تمرین مراقبه، ریچارد دیویدسونِ عصب‌شناس، مدعی است «بهروزی یک‌جور مهارت است» که می‌توان آن را تمرین داد، مثل وقتی که عضله‌های دو سر بازو را در باشگاه تمرین می‌دهید. این به‌اصطلاح انقلاب ذهن‌آگاهی در کمال فروتنی هرچه را بازار دیکته کند می‌پذیرد. ذهن‌آگاهی، تحت هدایت یک منشِ درمانی که می‌خواهد تاب‌آوری روانی و هیجانی افراد را بهبود بدهد، این پیش‌فرض‌های نئولیبرال را می‌پذیرد که هرکس آزاد است تا واکنش‌هایش را انتخاب کند، هیجانات منفی را مدیریت نماید، و از طریق شیوه‌های مختلف مراقبت از خویش «شکوفا» شود. اکثر آموزگاران ذهن‌آگاهی که آموزه‌های خود را در این قاب می‌نشانند، مهر رد بر هرگونه دورۀ درسی‌ای می‌زنند که با رویکرد انتقادی به علل رنج در ساختارهای قدرت و سیستم‌های اقتصادی جامعۀ سرمایه‌داری می‌پردازد.\n\nتعبیر «مک‌ذهن‌آگاهی»۳ را مایلز نیل، روانکاو و آموزگار بودایی، برای توصیف این وضع ابداع کرده است: «جنون تغذیۀ تمرین‌های معنوی که نوعی فست‌فود ارائه می‌دهد، اما نمی‌توان در درازمدت از آن تغذیه کرد». هوس ذهن‌آگاهی امروزی، در وادی کارآفرینی مشابه مک‌دونالد است. بنیان‌گذار مک‌دونالد، ری کراک، صنعت فست‌فود را خلق کرد. در همان ابتدای کار که میلک‌شیک می‌فروخت، پتانسیل شعبه‌زدن برای یک رستوران زنجیره‌ای در شهر سن برنادینو (ایالت کالیفرنیا) را دید. او قراردادی بست تا کارگزار شعبه‌های برادران مک‌دونالد شود. کمی بعد آن رستوران را خرید و از آن رستوران زنجیره‌ای یک امپراطوری جهانی ساخت. کابات‌زین که خود مراقبه‌گری متعهد است، در یکی از گوشه‌نشینی‌هایش رؤیایی ترسیم کرد: او می‌توانست آموزه‌ها و تمرین‌های بودایی را به کار ببندد تا به بیماران بیمارستان کمک کند که با درد جسمانی، استرس و اضطراب کنار بیایند. فوت کوزه‌گری او آن بود که برند یک معنویت سکولار را برای ذهن‌آگاهی ساخت.\n کراک دید شانس آن را دارد که برای آمریکایی‌های سرشلوغ، دسترسی فوری به غذایی را آماده کند که از طریق اتوماسیون، استانداردسازی و انضباط با کیفیت یکنواخت به آن‌ها برسد. کابات‌زین هم این فرصت را دریافت که برای آمریکایی‌های استرس‌زده، دسترسی سهل و آسان به کاتذا را فراهم کند؛ از طریق دورۀ هشت‌هفته‌ای ذهن‌آگاهی برای کاهش استرس. این دوره نیز با استفاده از یک برنامۀ استانداردشده با کیفیت یکنواخت آموزش داده می‌شد. آموزگاران این روش با شرکت در برنامه‌های مرکز ذهن‌آگاهی کابات‌زین در ووستر (ایالت ماساچوست) گواهی‌نامه می‌گرفتند. او با شناسایی بازارهای جدید از قبیل شرکت‌ها، مدارس، حکومت و ارتش، و تأیید سایر شکل‌های «مداخله‌های ذهن‌آگاهی‌محور»۴ (MBIs)، همچنان دامنۀ کاتذا را گسترش داد.\n هر دو نفر با اقدامات مقتضی، اطمینان حاصل کردند که کیفیت یا محتوای محصولاتشان در شعبه‌ها یکسان باشد. همبرگر و سیب‌زمینی سرخ‌کرده در فروشگاه‌های مک‌دونالد همیشه یک‌جور است، خواه در دوبی باشید یا در دوبیوک۵. به همین منوال، محتوا و ساختار و برنامۀ دوره‌های کاتذا هم در سراسر دنیا هم تفاوت چندانی ندارند.\n با ارزان‌فروشی و کالایی‌سازی، ذهن‌آگاهی به فنی برای همۀ مقاصد ابزاری تبدیل شده است. می‌تواند یک وقت فراغت آرامش‌بخش به بچه‌های محله‌های ناجور شهر بدهد، یا به دلال صندوق‌های پوشش ریسک توان روانی بدهد، یا استرس خلبان پهپاد نظامی را بکاهد. با کالایی‌سازی از ذهن‌آگاهی، این پدیده عاری از قطب‌نماهای اخلاقی یا تعهدات رفتاری‌ می‌شود و از رؤیای امر نیک اجتماعی تهی می‌گردد، که در نتیجه فقط یک لنگر برایش باقی می‌ماند: میلِ بازار.\n علت این وضع تا حدی این بوده است که هواداران ذهن‌آگاهی معتقدند مشق ذهن‌آگاهی «غیرسیاسی» است. لذا اجتناب از چندوچونِ اخلاقی و بی‌میلی برای توجه به رؤیای امر نیک اجتماعی به هم گره خورده‌اند. در نتیجه فرض می‌کنند که رفتار اخلاقی «طبیعتاً» از این مشق و «تجسم» خوبیِ معتدل در آموزگارش، یا به‌واسطۀ کشف تصادفی خویشتن رُخ می‌دهد. ولی این ادعا که «توجه‌کردن به حال، بدون قضاوت» به تغییرات عظیم اخلاقی می‌انجامد، آشکارا مخدوش است. تأکید بر «هوشیاری غیرقضاوت‌گرانه» می‌تواند هوش اخلاقی فرد را هم از کار بیاندازد.\n در کتاب معنویت‌فروشی: استیلای بی‌صدا بر دین۶، جرمی کرت و ریچارد کینگ استدلال می‌کنن که سنت‌های حکیمانۀ آسیایی از قرن هجدهم گرفتار استعمار و کالایی‌سازی شده‌اند، چنانکه نوعی معنویتِ اساساً فردی آفریده‌اند که کاملاً با ارزش‌های فرهنگی غالب تطبیق دارد و مستلزم هیچ تغییر مهمی در سبک‌ زندگی نیست. این نوع معنویت فردگرایانه به روشنی با دستورکار لیبرالِ «خصوصی‌سازی» گره خورده است، خصوصاً اگر زبان مبهم مورد استفاده در ذهن‌آگاهی بر آن نقاب بزند. قوای بازار فی‌المجلس مشغول استثمار قوۀ جنبش ذهن‌آگاهی‌اند تا اهدافش را به سوی قلمروی بسیار محدود فردی جهت دهند.\n کرت و کینگ می‌نویسند ذهن‌آگاهی به‌سادگی مصادره می‌شود تا به «التیام احساس اضطراب و ناآرامی در سطح فردی» کاسته شود، به‌جای آنکه «دنبال به‌چالش‌کشیدن آن نابرابری‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی برود که عامل این محنت‌‌هایند». اما متعهد‌شدن به این نوع ذهن‌آگاهی خصوصی‌سازی‌شده و روان‌شناسی‌شده بی‌تردید سیاسی است: چرا که افراد را به روشی درمانی مجهز می‌کند که «از لحاظ روانی متناسب»، متوجه و تاب‌آور شوند، تا بتوانند همچنان درون سیستم کارآ باشند. این‌گونه تسلیم، هرچه که باشد، انقلاب نیست؛ بلکه شبیه آن است که در سکوت دست‌ها را بالا ببری.\n ذهن‌آگاهی را نیرویی قلمداد می‌کنند که کمکمان می‌کند با آثار مضر سرمایه‌داری کنار بیاییم. ولی بازار هرآنچه را ذهن‌آگاهی عرضه کند به راحتی هضم و جذب می‌کند، لذا پتانسیل دگرگون‌سازی اجتماعی و سیاسی‌اش خنثی می‌شود. رهبران جنبش ذهن‌آگاهی معتقدند که سرمایه‌داری و معنویت را می‌توان آشتی داد. آن‌ها می‌خواهند استرس افراد را زائل کنند بی‌آنکه نگاهی عمیق‌تر و گسترده‌تر به عللش بیاندازند.\n ذهن‌آگاهی اگر حقیقتاً انقلابی باشد، این فهم در فرهنگ غربی را به چالش می‌کشد که ما، فارغ از اخلاقیات، استحقاق شادی را داریم. ولی برنامه‌های ذهن‌آگاهی از مدیران شرکت‌ها نمی‌خواهند تا بررسی کنند که تصمیم‌های مدیریتی و سیاست‌های شرکتی‌شان چگونه طمع، سوءنیت و توهم را نهادینه کرده‌اند. بلکه مشق ذهن‌آگاهی را به این شکل به مدیران قالب می‌کنند: راهی برای استرس‌زُدایی، بهبود بهره‌وری و تمرکز، و بازگشت به حال عادی پس از هشتاد ساعت کار در هفته. شاید آن‌ها مشغول «مراقبه» باشند، اما این کار مثل آن است که برای سردرد آسپیرین بخوری. همین‌که درد از بین برود، اوضاع به روال عادی‌اش برمی‌گردد. حتی اگر افراد آدم‌های دلنشین‌تری شوند، دستورکار شرکت یعنی حداکثرسازی سود تغییری نمی‌کند.\n اگر ذهن‌آگاهی به مردم کمک می‌کند با آن شرایط مسمومی کنار بیایند که در بدو امر موجب استرسشان شده است، شاید بتوانیم هدف بلندتری در نظر بگیریم. آیا باید جشن بگیریم که این انحراف به مردم کمک می‌کند خودشان را «به طور خودکار استثمار» کنند؟ اصل مشکل همین‌جاست. درونی‌سازی تمرکز برای تمرین ذهن‌آگاهی، در عین حال به درونی‌سازی چیزهای دیگری هم منجر می‌شود: از الزامات شرکت‌ها تا ساختارهای سلطه در جامعه. شاید بدتر از همه آنکه این موضع تسلیم‌گرایانه را در قاب آزادی می‌نشانند. در حقیقت، رونق ذهن‌آگاهی مدیون ایهام حرف‌هایش دربارۀ آزادی است: از «آزادی‌های» خویشتن‌محور تمجید می‌کند اما هیچ توجهی به مسئولیت مدنی یا پرورش یک‌جور ذهن‌آگاهی جمعی نمی‌کند که آزادی اصیل را در چارچوب جامعه‌ای تعاونی و منصفانه جست‌و‌جو می‌کند.\n صدالبته کاهش استرس و افزایش شادی و بهروزی فردی بیشتر خریدار دارد تا سؤال‌های جدی دربارۀ بی‌عدالتی، نابرابری و تخریب زیست‌محیطی. این دسته سؤال‌ها نظم اجتماعی را به چالش می‌کشند، اما اقلام دستۀ اول مستقیماً به درد اولویت‌های ذهن‌آگاهی می‌خورند: بالابردن توانایی تمرکز، بهبود عملکرد در کار و در آزمون‌ها، و حتی وعدۀ زندگی‌های جنسی بهتر. نه‌تنها یک بسته‌بندی دوباره برای ذهن‌آگاهی ساخته و پرداخته‌اند تا به عنوان یک فن جدید روانکاوی عرضه شود، بلکه برای بازاریابی تجاری می‌گویند که کاربرد و فایده‌اش «خودیاری» است. این نوع برندسازیْ تقویت‌کنندۀ تصوری است که می‌گوید تمرین‌های معنوی در حقیقت دغدغه‌هایی شخصی و مسائل خصوصیِ فردی‌اند. و این تمرین‌ها همین‌که خصوصی شوند، به سادگی برای کنترل اجتماعی، اقتصادی و سیاسی مصادره به مطلوب می‌شوند.\n ذهن‌آگاهی به‌جای آنکه چشم افراد و سازمان‌ها را به ریشه‌های ناسالم طمع و سوءنیت و توهم باز کند، اغلب در قالب یک فن معمولی، درمانی و خودیاری درمی‌آید که حقیقتاً می‌تواند آن ریشه‌ها را تقویت نماید.\n می‌گویند که ذهن‌آگاهی صنعتی ۴ میلیارد دلاری است. بیش از ۶۰ هزار کتاب که در آمازون به فروش می‌روند نسخه‌ای از «ذهن‌آگاهی» را در عنوانشان یدک می‌کشند که از جمله مزایای فرزندپروری ذهن‌آگاه، تغذیۀ ذهن‌آگاه، آموزش ذهن‌آگاه، روان‌درمانی ذهن‌آگاه، رهبری ذهن‌آگاه، امور مالی ذهن‌آگاه، ملت ذهن‌آگاه، و صاحب ذهن‌آگاه سگ خانگی را جار می‌زنند. از کتاب‌ها که بگذریم به کارگاه‌ها، دوره‌های آنلاین، مجله‌های گلاسه، فیلم‌های مستند، اپ‌های تلفن‌های هوشمند، زنگ‌ها، نازبالش‌ها، دستبندها، محصولات زیبایی و سایر متعلقات می‌رسیم، و همچنین حلقه‌ای پرسود و نوظهور از همایش‌ها را نیز می‌بینیم. پای برنامه‌های ذهن‌آگاهی به مدارس، شرکت‌های وال‌استریت و سیلیکون‌ولی، بنگاه‌های حقوقی و نهادهای حکومتی (از جمله ارتش ایالات متحده) باز شده است.\n طرز ارائۀ ذهن‌آگاهی در قالب نوعی آرام‌بخشِ بازارپسند می‌تواند استقبال گرم از آن در فرهنگ عامه‌پسند را تبیین کند. این پدیده چنان تر و تمیز در ذهنیت بازار کار جای می‌گیرد که هیچ تهدیدی علیه وضع موجود ندارد، الا آنکه روش‌هایی در اختیار آدم‌ها می‌گذارد تا در سگ‌دو زدن‌هایشان ماهرتر شوند. آن اِجماع نئولیبرال که اکنون در جامعۀ مدرن حاکم است می‌گوید آن‌هایی که از قدرت و ثروت بهره‌مندند باید بتوانند بی هیچ قید و بندی به انباشت بیشتر این دو بپردازند. پس لابد جای تعجب ندارد که بازرگانان ذهن‌آگاهی که منطق بازار را می‌پذیرند محبوب مدیر‌عامل‌های داووس هستند، یعنی همان‌جا که کابات‌زین بی‌هیچ دودلی و تردیدی، کتاب مقدس مزیت رقابتیِ حاصل از تمرین ذهن‌آگاهی را وعظ می‌کند.\n طی چند دهۀ گذشته، نئولیبرالیسم چنان رُشد کرده که از ریشه‌های محافظه‌کارانه‌اش فاصله گرفته است. این پدیده گفتمان عمومی را تا بدان‌جا در اختیار خود گرفته است که حتی آن‌هایی که مدعی مترقی بودن‌اند، یعنی کسانی مثل کابات‌زین، چارچوب فکری نئولیبرال دارند. ارزش‌های بازار به چهارگوشۀ حیات بشر هجوم آورده‌اند چنانکه اکنون این ارزش‌ها مشخص می‌کنند اکثر ما باید چه تفسیری از دنیا داشته باشیم و چگونه در آن زندگی کنیم.\n شاید رُک‌ترین تعریف از نئولیبرالیسم را جامعه‌شناس فرانسوی پیر بوردیو داده باشد که در وصف آن می‌گوید: «یک برنامه برای تخریب آن ساختارهای جمعی که شاید سدّ راه منطق بازار محض شوند». ما عموماً چنان شرطی شده‌ایم که فکر می‌کنیم جامعۀ بازارمَدار فرصت‌های فراوان (اگر نه برابر) در اختیارمان می‌گذارد تا ارزش «سرمایۀ انسانی» و ارزشمندی شخصی‌مان را افزایش دهیم. و به منظور تحقق کامل آزادی و پتانسیل شخصی، باید با مدیریت استادانۀ منابع درونی‌مان بهروزی، آزادی و شادی‌مان را به حداکثر برسانیم.\n چون رقابت نقشی محوری بازی می‌کند، ایدئولوژی نئولیبرال معتقد است که همۀ تصمیم‌ها دربارۀ نحوۀ درست ادارۀ جامعه باید به سازوکار بازار سپرده شود، چرا که کارآفرینی مکانیسمی است که به رقبا اجازه می‌دهد منفعت خویش را به حداکثر برسانند. سایر بازیگران اجتماعی (از جمله دولت، انجمن‌های داوطلبانه و امثالشان) صرفاً موانعی در برابر عملکرد نرم و روان منطق بازارند.\n برای کسی که بازیگر جامعۀ نئولیبرال است، ذهن‌آگاهی مهارتی است که باید در خود پرورش دهد، یا منبعی است که باید به کار گیرد. پس از تسلط یافتن بر آن، ذهن‌آگاهی به شما کمک می‌کند تا مسیر خود را میان موج‌های پرفتنۀ اقیانوس سرمایه‌داری بیابید، و توجه‌تان را «حال‌مَدار و غیرقضاوتی» حفظ کنید تا با استرس و اضطراب ناگزیری که رقابت رقم می‌زند کنار بیایید. ذهن‌آگاهی کمکتان می‌کند که بهروزی شخصی‌تان را حداکثر کنید.\n همۀ این‌ها شاید کمک‌ کنند که شب‌ها راحت‌تر سر بر بالش بگذارید. ولی پیامدهایش برای جامعه بالقوه شوم و وخیم‌اند. اسلاوی ژیژک، فیلسوف اسلوونیایی، این روند را تحلیل کرده است. از نگاه او، ذهن‌آگاهی با کمک به مردم «برای مشارکت کامل در سیستم پویای سرمایه‌داری و درعین‌حال، حفظ ظاهر سلامت روانی» دارد «خودش را به عنوان ایدئولوژی هژمونیک سرمایه‌داری جهانی جا می‌اندازد».\n ذهن‌آگاهی از آنجا که توجه را از ساختارهای اجتماعی و شرایط واقعی در فرهنگ سرمایه‌دارانه منحرف می‌کند، به سادگی مصادره به مطلوب می‌شود. سلبریتی‌هایی که الگوی نقش مردم‌اند آن را مبارک می‌دانند و تأیید می‌کنند، و شرکت‌های مستقر در کالیفرنیا مانند گوگل، فیسبوک، توییتر، اپل و زینگا آن را به عنوان ضمیمۀ برند خود پذیرفته‌اند. چِید-مِنگ تَن، غول سابق ذهن‌آگاهی در شرکت گوگل، عنوان شغلی حقیقی‌اش این بود: «رفیق شنگول». او به همکاران و خوانندگانش چنین مشورت‌هایی می‌داد: «درون خودتان جستجو کنید» چون سرچشمۀ همۀ مشکلاتتان آنجاست، نه در فرهنگ شرکتی.\n شعارهایی که حول «تسلط بر خویش» و «تاب‌آوری» و «شادی» داده می‌شوند، فرض می‌کنند که بهروزی صرفاً یعنی مهارتی که باید توسعه یابد. به‌ویژه بوقچی‌های ذهن‌آگاهی به این استعاره علاقمندند و می‌گویند می‌توانیم ذهنمان را تمرین بدهیم که شاد باشد، دقیقاً مثل تمرین دادن عضله‌ها. پس شادی و آزادی و بهروزی به ثمرۀ تلاش شخصی و فردی تبدیل می‌شوند. این نوع به‌اصطلاح «مهارت‌ها» را می‌توان بدون تکیه بر عوامل بیرونی، رابطه‌ها یا شرایط اجتماعی توسعه داد. ذهن‌آگاهی، تحت لوای گفتمان درمانی‌اش، زیرکانه می‌گوید که مشکلات شما پیامد انتخاب‌هایتان هستند. دردسرهای شخصی هرگز به شرایط سیاسی یا اجتماعی-اقتصادی نسبت داده نمی‌شوند، بلکه همواره ماهیتاً روان‌شناختی‌اند و برایشان تشخیص بیماری داده می‌شود. پس جامعه نیازمند درمان روان‌شناختی است، نه تغییر رادیکال. شاید به همین دلیل است که ابتکارهای جنبش ذهن‌آگاهی، برای سیاست‌گذاران حکومتی چنین جذاب شده‌اند: چون می‌توان مسائل و مشکلات اجتماعی را که در نابرابری، نژادپرستی، فقر، اعتیاد و وخامت سلامت روانی ریشه دارند، در چارچوب روان‌شناسی فردی قرار داد که نیازمند کمک درمانی‌اند. حتی می‌شود به سوژه‌های آسیب‌پذیر و مبتلا گفت که خودشان این کمک را فراهم کنند.\n نئولیبرالیسم دنیا را به دو دستۀ برنده‌ها و بازنده‌ها تقسیم می‌کند. و این کار را از طریق سنگ زیربنای ایدئولوژیکش انجام می‌دهد: فردی‌سازی همۀ پدیده‌های اجتماعی. چون فرد خودمختار (و آزاد) کانون اصلی جامعه است، تغییر اجتماعی نه از طریق اعتراض سیاسی، سازمان‌دهی و کنش جمعی، بلکه از مسیر بازار آزاد و کنش‌های اتمیزۀ افراد حاصل می‌شود. هرگونه تلاش برای تغییر این وضع از طریق ساختارهای دسته‌جمعی، برای نظم نئولیبرال مشکل‌ساز است. پس سعی می‌شود از چنین تلاشی منصرف شوند.\n یک نمونۀ گویا و واضح، تمرین بازیافت است. مشکل اصلی همانا تولید انبوه مواد پلاستیکی توسط شرکت‌ها و استفادۀ بیش از حد پلاستیک در خرده‌فروشی است. ولی مصرف‌کنندگان متقاعد شده‌اند که مسألۀ اصلی اسراف و اتلاف شخصی است که اگر عادت‌هایشان را تغییر دهند حل می‌شود. یک مقالۀ جدید در مجلۀ ساینتیفیک امریکن به طعنه می‌گوید: «بازیافت پلاستیک‌ها در نجات زمین همان‌قدر نقش دارد که کوبیدن یک میخ در جلوگیری از فروپاشی یک آسمان‌خراش». بااین‌حال، دکترین «مسئولیت فردی» در اندیشۀ نئولیبرال تردستی‌اش را انجام داده است که در نتیجه حواس ما را از متهم اصلی پرت می‌کند. این هم ابداً اتفاق جدیدی نیست. در دهۀ ۱۹۵۰ میلادی، کارزار «آمریکا را زیبا نگه داریم» آدم‌ها را تشویق می‌کرد که زباله‌هایشان را جمع کنند. حمایت مالی این پروژه بر عهدۀ شرکت‌هایی از قبیل کوکاکولا، انهوزر-بوش و فیلپ موریس در مشارکت با شرکت رسانه‌ای غیرانتفاعی و خدمات عمومی اَد کانسیل بود که عبارت «آشغال‌ریز»۷ را اختراع کرد تا بدکاران را شرمنده کند. دو دهۀ بعد، یک تبلیغ مشهور تلویزیونی یک مرد بومی آمریکایی را نشان می‌داد که با دیدن زباله انداختن یک ماشین‌سوار می‌گریست. شعارش هم این بود: «آدم‌ها شروعش کرده‌اند؛ آدم‌ها هم می‌توانند تمامش کنند». آن مقالۀ مجلۀ ساینتیفیک امریکن به قلم مت ویلکینز بطن این ادابازی‌ها را نشان می‌دهد.\n\nاین تلاش‌ها در ظاهر نیکخواهانه‌اند، اما مسألۀ اصلی را پنهان می‌کنند، یعنی نقشی که شرکت‌های آلاینده در مشکل پلاستیک بازی می‌کنند. این گمراه‌سازی زیرکانه موجب شده است که هدر راجرز (روزنامه‌نگار و مؤلف) کارزار «آمریکا را زیبا نگه داریم» را اولین جبهۀ به‌اصطلاح سبزشوییِ۸ بنگاه‌ها و شرکت‌ها بنامد چون در دو چیز نقش داشت: یکی انتقال کانون توجه مردم به رفتار بازیافتیِ مصرف‌کنندگان، و دوم جلوگیری از وضع قوانینی که می‌توانست مسئولیت طولانی‌تر تولیدکننده در مدیریت پسماند را افزایش دهد.\n مرتباً همین پیغام را به خوردِ ما داده‌اند: اینکه اقدام‌ها و کنش‌های فردی، یگانه راه واقعی برای حل مسائل اجتماعی‌اند و لذا باید مسئولیت بپذیریم. ما در یک خلسۀ نئولیبرال گرفتار شده‌ایم، علتش هم همانی است که هنری ژیرو (محقق آموزش) «ماشین اوهام‌ساز» می‌نامد که تفکر انتقادی و رادیکال را خفه می‌کند. ما نصیحت می‌شویم که به درونمان رو کنیم و خودمان را مدیریت نماییم. اوهام‌سازی ما را وامی‌دارد که ایده‌های خلاقانه دربارۀ گزینه‌ها و امکان‌های نو را رها کنیم. به‌جای آنکه دنبال بازکردن پیچ و مهره‌های ماشین سرمایه‌داری یا قیدوبند زدن به زیاده‌روی‌هایش برویم، باید مطالباتش را بپذیریم و از خودانضباطی استفاده کنیم تا در بازار کارآتر باشیم. به ما می‌گویند بلکه برایمان حکم می‌کنند که برای تغییر دنیا روی خودمان کار کنیم: با افزایش ذهن‌آگاهی، عدم‌قضاوت و پذیرش اقتضائات و شرایط، ذهنمان را تغییر دهیم.\n یکی از استوانه‌های بنیادین در ذهن‌آگاهی نئولیبرال همین است که سرچشمۀ مشکلات آدمیان در سرهایشان است. این قضیه زمانی تشدید شد که استرس به عنوان یک بیماری و مشکل پزشکی شناخته شد که مستلزم درمان و معالجۀ تخصصی (به شکل مداخله‌های ذهن‌آگاهی) است. پیغام ایدئولوژیکش آن است که اگر نمی‌توانید شرایط مسبب استرس را تغییر دهید، می‌توانید واکنشتان را به آن شرایط عوض کنید. این رویکرد از برخی جهات ممکن است مفید باشد، چون زمام بسیاری از امور در دست ما نیست. ولی رهاکردن هرگونه تلاش برای اصلاحشان، زیاده‌روی است. تمرین ذهن‌آگاهی اجازۀ انتقاد یا مناظره دربارۀ چیزهایی را نمی‌دهد که شاید ناعادلانه، از لحاظ فرهنگی مسموم یا مخرّب محیط‌زیست باشند. در عوض، حکم ذهن‌آگاهی به «پذیرش امور همان‌گونه که هستند» و مشقِ «آگاهی غیرقضاوتی از حال حاضر» همچون یک داروی بیهوشی اجتماعی عمل می‌کند که وضع موجود را حفظ می‌نماید.\n جنبش ذهن‌آگاهی وعدۀ «شکوفایی انسان» را می‌دهد که روان‌شناسی مثبت نیز همین شعار را برای بسیج‌کردن مردم می‌دهد. اگر در این جنبش چیزی از جنس یک رؤیای تغییر اجتماعی وجود داشته باشد، همین وعده است. ولی این وعده کماکان فردگرایانه و وابسته به تصمیم شخص برای ذهن‌آگاه‌تر شدن است. آن‌ها که مشق و تمرین ذهن‌آگاهی می‌کنند شاید دستورکاری بسیار متفاوت از نئولیبرالیسم داشته باشند، ولی این خطر وجود دارد که عقب‌نشینی آن‌ها به سمت سکونت در وادی دنیای فردی و هویت‌های شخصی‌شان آغاز شود؛ که ساختارهای قدرت نئولیبرال نیز از آن‌ها می‌طلبد که چنین جایی قرار بگیرند.\n تمرین ذهن‌آگاهی در تار و پود آن چیزی تعبیه شده است که جنیفر سیلوا «اقتصاد خُلق‌وخو» می‌نامد. سیلوا در کتاب کم آوردن: بزرگ‌سالی طبقه‌متوسط در عصر عدم‌اطمینان۹ توضیح می‌دهد که مثل خصوصی‌کردن مسئلۀ ریسک، اقتصاد خُلق‌وخو نیز «افراد را منحصراً مسئول سرنوشت‌های هیجانی و عاطفی‌شان» می‌کند. وقتی در وادی احساسات و عواطف این نوع اقتصاد سیاسی جاری باشد، هیجانات تنظیم و تعدیل می‌شوند تا «سرمایۀ هیجانی» فرد بهبود یابد. در برنامۀ ذهن‌آگاهیِ درون خود جستجو کن۱۰ که شرکت گوگل طراحی کرده است، هوش هیجانی نقش پررنگی در محتوای دورۀ درسی دارد. برای بازاریابی این برنامه میان مهندسان گوگل، به آن‌ها می‌گویند که نقش اساسی در موفقیت حرفه‌ای‌شان دارد: با مشارکت در تمرین ذهن‌آگاهی، مدیریت هیجانات به خلق ارزش اقتصادی مازاد می‌انجامد که معادل کسب سرمایه است. همچنین اقتصاد خُلق‌وخو مستلزم این توانایی است که پس از هر عقب‌گرد بتوانید به حال عادی بازگردید تا در بافت پرمخاطرۀ اقتصادی همچنان مولّد بمانید. جنبش ذهن‌آگاهی، همانند روان‌شناسی مثبت، با «علم شادی» ادغام شده است. با این بسته‌بندی، می‌توان آن را به عنوان یک فنّ بهینه‌سازی شخصی از طریق به‌اصطلاح «هَک‌کردن زندگی» به مردم قالب کرد، فنّی که فرد را از دنیای اجتماعی‌‌اش جدا می‌کند.\n همۀ وعده‌هایی که جنبش ذهن‌آگاهی می‌دهد، هم‌آوا با همان چیزی‌اند که لورن برلنت (نظریه‌پرداز فرهنگی دانشگاه شیکاگو) «خوش‌بینی سنگدلانه» می‌نامد. این صفت که یکی از مشخصه‌های ایدئولوژی نئولیبرال است، از آن رو سنگدلانه است که فرد را به سرمایه‌گذاری عاطفی در چیزهایی وامی‌دارد که کم از خیال‌پردازی ندارند. به ما می‌گویند که اگر تمرین ذهن‌آگاهی کنیم، و زندگی شخصی‌مان را سامان بدهیم، می‌توانیم شاد و ایمن باشیم. و این به تلویح یعنی چنان کاری طبعاً به اشتغال پایدار، خانه‌دار شدن، تحرّک اجتماعی، موفقیت حرفه‌ای و برابری می‌انجامد. همچنین به ما وعده می‌دهند که می‌توانیم بر خودمان تسلط پیدا کنیم، یعنی ذهن و هیجاناتمان را کنترل کنیم تا در میانۀ گرداب سرمایه‌داری رونق بیابیم و شکوفا شویم. به تعبیر جاشوآ آیزن، مؤلف حساب‌وکتاب‌های ذهن‌آگاه۱۱، «مثل کلم‌پیچ، توت آکای، عضویت باشگاه، آب ویتامینه، و مابقی تصمیم‌هایی که سر سال نو می‌گیریم، ذهن‌آگاهی هم از یک میل ژرف به تغییر حکایت می‌کند، اما زیربنایش تکرار بنیادین خیال‌پردازی‌های نئولیبرال یعنی کنترل بر خویش و عاملیتِ بدون نظارت است». کافی است در سکوت بنشینیم، نفس‌کشیدنمان را تماشا کنیم، و منتظر بمانیم. سنگدلی این پدیده مضاعف است چون این خیال‌پردازی‌های هنجاری و اصولی از «زندگی نیک» فی‌المجلس هم دارند زیر لگدهای نئولیبرالیسم خُرد می‌شوند، و اگر به صورت فردی بر احساساتمان تمرکز کنیم اوضاع را از آنچه هست وخیم‌تر می‌سازیم. اگر ضعف‌های مشترک و وابستگی‌های متقابلمان را نادیده بگیریم، مشغول اوهام‌سازی دربارۀ آن راه و روش‌های دسته‌جمعی‌ای شده‌ایم که شاید به کار محافظت از خودمان بیایند. و علی‌رغم اینکه این خیال‌پردازها بی‌مایه و تُهی‌اند، همچنان به آن‌ها چنگ می‌اندازیم.\n ذهن‌آگاهی فی‌نفسه سنگدلانه نیست. فقط آنگاه سنگدلانه می‌شود که بُت شود و به وعده‌های بادکنکی گره بخورد. به قول برلنت، آن هنگام است که «آنچه تعلق خاطرت را جلب کرده است عملاً مانع تلاشی می‌شود که در بدو امر تو را به سوی آن کشیده بود». سنگدلی‌اش آنجاست که از ادبیات دگرگونی و تحول استفاده می‌کند، اما در همان حال، حامی وضع موجود است. ذهن‌آگاهی نئولیبرال به این طریق است که مروّج رؤیایی فردگرایانه از شکوفایی انسانی می‌شود: ما را اغوا می‌کند تا همه‌چیز را همان‌گونه که هست بپذیریم، و ذهن‌آگاهانه تاخت‌وتازهای سرمایه‌داری را تحمل کنیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nPurser, Ronald. McMindfulness: How Mindfulness Became the New Capitalist Spirituality. Repeater, 2019\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را رونالد پِرسِر نوشته است و در تاریخ ۱۴ ژوئن ۲۰۱۹ با عنوان «The mindfulness conspiracy» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۹ مهر ۱۳۹۸ و با عنوان «ذهن‌آگاهی: التیام درونی یا ماشین اوهام‌ساز؟» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• رونالد پِرسِر (Ronald Purser) استاد مدیریت در دانشگاه سان‌فرانسیسکو است. جستارهای انتقادی او در واشنگتن‌پست، سالون، آلترنت و دیگر مطبوعات به انتشار رسیده است. ••• این مطلب برگرفته‌ از کتاب مک‌ذهن‌آگاهی است.\n[۱]  Mindfulness-Based Stress Reduction که به اختصار به آن MBSR می‌گویند. در ادامۀ مقاله از معادل «کاتذا» برای آن استفاده خواهد شد [مترجم]. [۲] Coming to Our Senses: Healing Ourselves and the World Through Mindfulness [۳] McMindfulness [۴] Mindfulness-Based Interventions [۵] Dubuque: شهری در ایالت آیوا. [۶] Selling Spirituality: The Silent Takeover of Religion [۷] litterbug [۸] Greenwashing: این اصطلاح به رفتارهای ریاکارانه در زمینۀ حفاظت از محیط زیست اشاره می‌کند [مترجم]. [۹] Coming Up Short: Working-Class Adulthood in an Age of Uncertainty [۱۰] Search Inside Yourself [۱۱] Mindful Calculations"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653802.json b/train/540653802.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ca08a954a31a411f2c40a555377fa36cc675b499
--- /dev/null
+++ b/train/540653802.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ساپورت، ورزش و سالاد؛ روزمرگی‌های مقدس زن ایدئال",
+  "subtitle": "چگونه زنان با دنیای مردسالاری و سرمایه‌داری همدست می‌شوند؟",
+  "introduction": "همۀ ما زن ایدئال را می‌شناسیم، صدها نسخه از آن را در اینستاگرام دیده‌ایم: زیبا، باریک، درخشان و در حال لذت‌بردن از تعطیلاتی ابدی. او نه مثل ما روزی ۱۲ ساعت کار می‌کند، نه نگران چاقی و چروک‌های دور چشمش است. انگار زمان برای او متوقف شده است، نه پیر می‌شود، نه فقیر و فرسوده و خسته. او مثل ما نیست و ما این را خوب می‌دانیم، اما سوال این است که چرا هنوز تحسینش می‌کنیم؟ چرا نمی‌توانیم فراموشش کنیم؟",
+  "content": "جیا تولنتینو، گاردین — زنِ ایدئال همیشه نوعی چهرۀ عام است. شرط می‌بندم می‌توانید آن نسخه‌ای از او را که امروزه مجلس‌گردان است تصویر کنید. سنش معلوم نیست، اما مصمم است تا جوان به‌نظر برسد. موهایش براق و نرم است، با چهرۀ تمیز و بی‌آزار کسی که باور دارد برای تماشاشدن آفریده شده است. اغلب هنگامی او را می‌بینید که دارد از چیزهای تجملی لذت می‌برد؛ روی سواحل دوردست، زیر ستاره‌های کویر، پشت میزی که به‌دقت آراسته شده، محصور در میان دارایی‌های زیبا و دوستان خوش‌عکس. به‌نمایش‌گذاشتن خود در فراغتْ یا اصلِ کارِ اوست یا بخش ضروری آن؛ در این مورد رفتار او زیاد نامعمول نیست؛ امروزه برای خیلی‌ها، به‌خصوص زنان، بسته‌بندی و مخابرۀ تصویرشان مهارتی است که بلافاصله به درآمد می‌رسد. او برندی شخصی دارد و احتمالاً یک دوست‌پسر یا همسر: مردی که تحقق جسمانیِ مخاطبان نادیده و همیشگی اوست، تأییدکنندۀ جایگاه او در مقام موضوعی جالب، چیزی ارزشمند، و نمایشی چشمگیر و خودساخته‌ با بینندگانی ثابت‌قدم.\nحالا می‌توانید این زن را ببینید؟ او شبیه به یک پست اینستاگرام است، یعنی زنی معمولی که درس‌های بازار را بازتولید می‌کند، و به‌همین‌ترتیب زنی معمولی به زن ایدئال تکامل می‌یابد. این فرایند نیازمند بیشترین اطاعت ممکن از سوی زن مورد نظر و همچنین -در حالت ایدئال- اشتیاق واقعی اوست. این زن صادقانه به هرچه که بازار از او بطلبد، علاقه‌مند است (ظاهر خوب، القای اینکه جوانی‌اش به‌مدت نامعلومی به درازا می‌انجامد، مهارت‌های پیشرفتۀ ارائه و مشاهدۀ خود). او به‌همان‌اندازه به هرآنچه که بازار به او عرضه می‌کند نیز علاقه‌مند است؛ به ابزارهایی که به او اجازه می‌دهند جذاب‌تر به‌نظر برسد تا ازاین‌رهگذر حتی بیش‌ازپیش ارائه‌پذیر باشد، تا بتواند تا جای ممکن از موقعیت خاص خود ارزش استخراج کند.\nبه‌عبارت‌دیگر، زن ایدئال همیشه در حال بهینه‌سازی است. او از فناوری بهره‌ای توأمان در شیوۀ مخابرۀ تصویرش و بهبود وسواسی همان تصویر می‌برد. ظاهر موهایش حکایت از خرجی گزاف دارد. زن ایدئال پول زیادی خرج مراقبت از پوستش می‌کند، فرایندی که همچون آیینی معنوی جنبه‌ای قدسی پیدا کرده و عمومیت پیش‌پاافتادۀ کوک‌کردن ساعت برای صبح را به خود گرفته است.\nکاری که پیش‌ازاین با آرایش میسر بود، اینک مستقیماً در صورتش جا خوش کرده است: گونه‌ها یا لب‌هایش برجسته شده‌اند، یا رد برخی خطوط زدوده شده‌اند و مژه‌هایش هر چهار هفته یک بار به‌دست شخصی حرفه‌ای که کارکردن با مژه‌های منحصربه‌فرد و چسب را بلد است، کشیده می‌شوند. این ماجرا دربارۀ بدنش نیز صادق است که دیگر نیازی به تجهیزات سنتی ازقبیل لباس و زیرپوش‌های کارساز ندارد؛ با ورزش‌کردن ازپیش شکل داده شده است و این ضامن این است که چیزهای اندکی برای پنهان‌کردن یا از نو آراستن وجود دارند.\nهمه‌چیز دربارۀ این زن به‌نحوی پیشگیرانه کنترل‌شده است، تاجایی‌که او از پس القای خودانگیختگی و، حتی مهم‌تر، هیجانِ آن بر می‌آید؛ او که کار کرده تا خود را از شر موانع مصنوعی زندگی‌اش خلاص کند، اغلب احساس می‌کند که حقیقتاً آسوده‌خاطر است. زن ایدئال می‌تواند هرآنچه می‌خواهد باشد، مادامی‌که بتواند براساس این باور عمل کند که کامل‌کردن خودش و کارآمدکردن رابطه‌اش با جهان می‌تواند هم کار و هم لذت، یا به‌عبارت دیگر، «سبک زندگی» باشد. زن ایدئال پا به طبقۀ آب‌میوه‌های گران‌قیمت، کلاس‌های ورزشی ویژه، مراقبت‌های روتین از پوست و تعطیلات می‌گذارد و با شادمانی همانجا می‌ماند.\nنظر اغلب زنان دربارۀ خودشان این است که متفکرانی مستقل‌اند. حتی مجله‌های مخصوصِ این زنانِ براق اکنون روایت‌های سلسله‌مراتبی دربارۀ اینکه قیافه‌مان چطور باید باشد، باید با چه کسی و چه وقت ازدواج کنیم، یا چگونه باید زندگی کنیم را با نگاهی شکاکانه مردود می‌دانند. اما جُلبکِ روانیِ زن ایدئال، به‌گونه‌ای تکامل یافته تا در زیست‌بومی که تظاهر می‌کند دربرابر آن مقاوم است، بقا یابد. اگر زنان شروع کنند به مقاومت دربرابر نوع خاصی از زیبایی‌شناسی، مثلاً استفادۀ بیش‌ازحد از فوتوشاپ، آنگاه آن زیبایی‌شناسی صرفاً عوض می‌شود تا برایمان مناسب شود؛ قدرت تصویر ایدئال هیچگاه واقعاً از بین نمی‌رود. اکنون برانگیختن شکاکیت زنان نسبت به تبلیغات یا تصاویرِ روی جلد مجلات، تصاویری که به دستِ افرادی حرفه‌ای تولید می‌شوند، خیلی ساده است. مشکوک‌بودن به تصاویری که همتایانمان تولید می‌کنند سخت‌تر، و وادارکردن ما به مشکوک‌بودن نسبت به تصاویری که خودمان از خود، برای لذت و منفعت تولید می‌کنیم، تقریباً غیرممکن است؛ هرچند، در زمانه‌ای که استفادۀ زیاد از شبکه‌های اجتماعی به‌نحوی گسترده، به‌منزلۀ یک توانمندی شغلی فهمیده می‌شود، بسیاری از ما خواه‌ناخواه به نوعی متخصص نیز به شمار می‌رویم.\nزن ایدئال امروزی از آن‌گونه است که به‌راحتی با فمینیسم بازارپسند و جریان اصلی آن هم‌زیستی می‌کند. سامان‌بندی این نوع فمینیسم حول محور تماشایی و جذاب‌بودن برای بیشترین تعداد افراد ممکن است؛ این فمینیسم برای موفقیت فردی زنان ارزشی بی‌اندازه قائل بوده است. فمینیسمْ ستمگری زن ایدئال را از بین نبرده بلکه درعوض، آن را مستحکم‌تر و پیچیده‌تر کرده است. احتمالاً این روزها اگر زنی معمولی زندگی‌اش را صرف گام‌برداشتن به‌سوی سراب آرمانی‌شدۀ تصویر خودش از خویشتن کند، از لحاظ روانی آسوده‌تر از همیشه است. او می‌تواند باور کند -به‌اندازۀکافی معقول است و تشویق همه‌جانبۀ فمینیسم را نیز به همراه دارد- که خودش معمارِ نوعِ قدرت باشکوه، دائمی و اغلب همراه با لذتی است که این تصویر بر زمان، پول، تصمیمات، نفس و روح او اعمال می‌کند.\nیادگیریِ طریقۀ «بهترشدن» در زنانگیْ پروژه‌ای مضحک و اغلب غیراخلاقی است؛ زیرمجموعه‌ای از پروژۀ بزرگتر و به‌همان‌اندازه مضحک و غیراخلاقیِ یادگیریِ بهترشدن در زندگی تحت سرمایه‌داری پرشتاب است. در این جست‌وجوها، اغلب لذت‌ها درنهایت دام از کار در می‌آیند و هر مطالبۀ عمومی‌ای، تا ابد تشدید خواهد شد. رضایت، در سازوکار این سیستم، لاجرم خارج از دسترس باقی می‌ماند.\nاما هرچه اوضاع وخیم‌تر می‌شود، انسان اجبار بیشتری به بهینه‌سازی پیدا می‌کند. من هربار که کاری انجام می‌دهم که احساس کارآمدی و نفع شخصی در آن وجود دارد، به این موضوع فکر می‌کنم؛ کارهایی مثل رفتن به کلاس بار۱ یا خوردن ناهار در یک رستوران زنجیره‌ای و بیرون‌برِ۲ مخصوص سالاد، مثل سوییت‌گرین، که بیشتر به یک ایستگاه سوخت‌گیری شبیه است تا مکانی برای غذاخوردن. من اکثر مواقع به‌طرز زننده‌ای تند غذا می‌خورم -دوستم یک بار گفت غذا را طوری می‌جوم که انگار کسی قرار است آن را از جلویم بردارد- و در سوییت‌گرین حتی تندتر غذا می‌خورم زیرا (همان‌طور که دربارۀ خیلی از چیزهای زندگی صادق است) حتی یک ثانیه صبر می‌تواند کاری کند تا از این ساختار وحشت کنید. سوییت‌گرین اعجاز بهینه‌سازی است: می‌تواند کار صف ۴۰ نفره‌ای را که شبیه به ماری است که سر خود را پایین آورده و در حال پیامک فرستادن و گوش‌دادن به موسیقی است، در ۱۰ دقیقه راه بیاندازد، درحالی‌که مشتری‌ها، پشت سر هم، یک سالاد سزار کلم‌برگ با مرغ سفارش می‌دهد بدون اینکه حتی به دیگری نگاهی بیاندازد، به صف آدم‌هایی نگاه می‌کنم با پوست تیره‌تر که کلاه توری روی سر دارند و به سالادهای سزار کلم‌برگ‌، مرغ اضافه می‌کنند. گویی رسالتشان در زندگی همین است. و رسالت مشتریانشان این که روزی ۱۶ ساعت ایمیل بفرستند و بعد استراحتی کوتاه بکنند، تنها در حد قورت‌دادن کاسه‌ای مواد مقوی که قرار است از آن‌ها در برابر سبک ناسالم زندگی حرفه‌ای شهری مراقبت کند.\nتشریفاتی و منظم‌بودن این فرایند (و این واقعیت که سوییت‌گرین واقعاً خوب است)، آن نیرنگ فشرده و دَوَرانی را پنهان می‌کند که خصیصۀ نوع زندگی‌ای است که با آن تناسب دارد. مشتریِ ایدئالِ سالاد نیاز دارد تا سالاد ۱۲ دلاری‌اش را در ۱۰ دقیقه بخورد، زیرا زمان اضافی را لازم دارد تا کارایی‌اش را در شغلی که در وهلۀ اول به او اجازۀ خوردن منظم سالادهای ۱۲ دلاری را می‌دهد حفظ کند. او احساس نیازی جسمانی به این سالاد ۱۲ دلاری می‌کند، زیرا این مطمئن‌ترین و ساده‌ترین راه برای ساختن سدی از ویتامین دربرابر سوءکارکردهای عمومی ملازمِ شغلی است که خوردن سالاد برای آن لازم است و حقوقش کفاف آن را می‌دهد. همان‌طور که مت بوکانان در آول در سال ۲۰۱۵ نوشت، سالاد به‌نحوی مهندسی شده تا «دست‌ها و چشم‌های شخص را از وظیفۀ مصرف مواد مغذی خلاص کند تا تمرکز ارزشمند او بتواند معطوف به یک نمایشگر کوچک باشد. چون آن نمایشگر این تمرکز را بیشتر می‌طلبد تا فرد بتواند داده مصرف کند: ایمیل کاری یا کاتالوگ تقریباً بی‌انتهای آمازون یا فید خبری واقعاً بی‌انتهای فیسبوک، جایی‌که شخص درحالی‌که پوشک می‌خرد یا درگیر تبلیغاتِ همخوان‌شده‌ای می‌شود که بین تصویر بچه‌ها و پست‌هایی که الکی نیست پخش شده‌اند، و آدم با تولید درآمد برای یک شرکت اینترنتی بزرگ بازدهی دارد، و این به‌وضوح برای اقتصاد خوب است، یا دست‌کم قطعاً بهتر است از گذران وقت ناهار با خواندن کتابی که از کتابخانه قرض گرفته‌اید، چون از کتاب خواندن چه پولی عاید چه کسی می‌شود؟»\nآنچه بوکانان توصیف می‌کند، بنابر شرایط امروزی، زندگی خوبی است. معنای آن پیشرفت و تمایز فردی است. این کاری است که زمانی انجام می‌دهی که کمی در زندگی پیش افتاده‌ای و می‌خواهی کمی پیشتر بیفتی. جنبۀ هَمِستری ماجرا اکنون مدت‌هاست که مشهود است.۳ اما امروزه، در اقتصادی که ویژگی اصلی‌اش تزلزل است، آنچه صرفاً احمقانه و انطباقی بود تبدیل به احمقانه و اجباری شده است. آسیب‌پذیریِ همیشه‌درصحنه باید به هر قیمتی دور نگه داشته شود. و بنابراین من روزهایی که نیاز دارم تا به‌سرعت سبزیجات بخورم به سوییت‌گرین می‌روم، روزهایی که تمام هفته تا ساعت ۱ بامداد کار کرده‌ام و وقتی برای شام درست‌کردن نداشته‌ام چون باید دوباره تا ۱ بامداد کار کنم؛ و در سوییت‌گرین مثل یک چُلمن سعی می‌کنم تا از این‌سوی کانتر شیشه‌ای تماس چشمی برقرار کنم، انگار این کار می‌تواند تسکینی باشد بر نیاز سربه‌فلک‌کشیده به بازدهی‌ای که این دو صف انسان را مجبور کرده تا یکی‌شان تمام روز سالاد سزار کلم‌برگ درست کند و دیگری آن سالادها را ببلعد، و بعد سالادم را «چنگ می‌زنم» و در کمتر از ده دقیقه در حال خواندن ایمیل آن را می‌خورم.\nدر شرایط اجبارِ مصنوعی اما دائماً فزاینده، افتادن به ورطۀ سامان‌دادن به زندگی پیرامون فعالیت‌هایی که به‌نظرتان مضحک و احتمالاً غیرقابل‌دفاع‌ می‌آیند راحت است. زنان مدت‌های مدید است که با این مسئله به‌خوبی آشنایی دارند.\nمن درزمینۀ فعالیت‌های جسمانیِ کاربردی ازقبیل خوردن سبزیجات و ورزش‌کردن، دچار بلوغ دیررس بودم. در کودکی ژیمناست بودم و بعداً تشویق‌گر۴، اما یکی از این‌ها مفرح و دیگری به‌نحوی غیررسمی اما واقعی، جزو ملزومات بود: در مدرسۀ من مجبور بودی ورزشی را انتخاب کنی و من فاقد هماهنگی چشم و دست برای سایر ورزش‌ها بودم. در نوجوانی، قوت غالبم پیتزا و سُسِ پنیر و شیرینی رولِ دارچینی بود، زیرا تلاش می‌کردم تا در آن برهۀ طولانی‌ای که انتظاراتِ ناگهانیِ زیبابودن، دخترها را از پا در می‌آورد و آنورکسیا۵ و بولیمیا۶ را مثل ویروس به همدیگر منتقل می‌کنند، با بی‌علاقگی و لذت‌جویی خودم را مصون کنم. بیش از ۵ سال فکر می‌کردم برایم بهتر است که اندکی ناسالم باشم و جست‌وجوی فعالانۀ موضوعات مرتبط با بدن را به حال خود رها کنم.\nهمه‌چیز زمانی‌ تغییر کرد که ۲۱ ساله بودم و در سپاه صلح داوطلب شدم. در آن شرایط، غیرممکن بود که زیاد به فکر ظاهرم باشم، ولی سلامت چنان اهمیت بلاواسطه‌ای داشت که یک دم از آن غافل نبودم. به‌عنوان اقدامی پیشگیرانه علیه فروپاشی روانی، تمرین هر روزۀ یوگا را توی اتاقم شروع کردم. وقتی در سال ۲۰۱۱ به آمریکا برگشتم، آن را ادامه دادم. یوگا به من کمک کرد تا طی فرایند سازگاری مجدد، زمانی‌که مدام تحت هجوم وحشت و بیهودگی معنوی، احساس می‌کردم شکست خورده‌ام، با خودم مهربان باشم.\nو بعد در سال ۲۰۱۲، در پایان یک جلسۀ یوگا، احساس کردم چیزی عوض شد. مشغول تحصیلات عالی بودم و غوطه‌ور در دوره‌ای پر از آبجوهای روزانه و کشفِ بی‌پایان خویشتن؛ در وضعیت درازکشیدۀ استراحت پایانی بودم، و ناگهان متحیر شدم از اینکه چرا بی‌تحرکی قرار است آرام‌بخش باشد؟ شبح رکود خیمۀ سنگینی بر زندگی‌ام زد. ناگهان دلم برای آن بخش وجودم که زیرکی، سختی و نظم برایش مهیج بود تنگ شد. من این غرایز را در ذهنم هدایت و آن‌ها را از بدنم پنهان می‌کردم، اما چرا؟ در آن لحظه به چیزی قوی‌تر از یوگا احتیاج داشتم، یوگایی که راحتی بی‌حدوحصرش درست همان موقع یادم انداخته بود که نمی‌دانستم دارم چه می‌کنم، و احتمالاً هرگز نخواهم دانست.\n\nبنابراین چند روز بعد در همان هفته، آگهی تخفیفِ جلسۀ اول رایگانِ باشگاهی به نام پیور بار را پرینت گرفتم. مربی‌ای به من خوشامد گفت که شبیه جسیکا رَبیت بود: چشمانی سبز، بدنی که ناباورانه مثل ساعت شنی بود، و موهایی به رنگ عسل که تا کمرش می‌رسید. مرا به درون اتاقی هدایت کرد که همچون غار تاریک بود و پر از زنانی عضلانی که عصاهای قرمز رنگ مرموزی را بلند کرده بودند. دیوار روبه‌رو آینه‌کاری شده بود. زنان به انعکاسشان خیره شده بودند و با چهره‌هایی مصمم آماده می‌شدند.\nکلاس آغاز و بلافاصله وضعیت اضطراری حاکم شد. بار ورزشی شیدایی و تشریفاتی است که اغلب با موسیقی کرکننده و رقص نور همراه است. مجموعۀ سریع وضعیت‌ها و حرکت‌هایی که توسط مربی دیکته و تحمیل می‌شوند، شبیه به کاری است که یک رقاص باله چنانچه به ملاجش بکوبید و مجبورش کنید قرص کافئین را با دماغ بالا بکشد انجام خواهد داد؛ برنامه‌ای افراطی و تکراری از حرکات دست‌ها، بلندکردن پاها و حرکاتی با محوریت لگن.\nآخر جلسه ماهیچه‌های پایم ذوب شده بودند. جسیکا چراغ‌ها را خاموش کرد و با صدای جیغ‌مانندی گفت که حالا وقت «رقص پشت» است، عبارتی که، درحالی‌که داشتم روی زمین می‌افتادم، فکر کردم شبیه به چیزی است که آدم‌ها در یک اجتماع مربوط به والدین ممکن است به‌عنوان حسن تعبیری برای عمل جنسی از آن استفاده کنند. درواقع نیز تظاهر به چنان چیزی بود: به پشت دراز می‌کشیم و بدنمان را در تاریکی به سمت بالا می‌کشیدیم … چراغ‌ها روشن شدند. جسیکا نجوا کرد «خانم‌ها، خسته نباشید». همه دست زدند.\nلوته بِرک در دهۀ ۶۰، ورزش بار را ابداع کرد. او رقاص باله‌ای یهودی بود که روش تمرینی براساس تمرین‌های آن رقص بسط داد؛ او در ۴۶ سالگی، با بدنی که با انضباطی سفت‌وسخت، مثل یک بیلبورد متحرک بود، در زیرزمینی در خیابانِ منچسترِ لندن، یک باشگاه ورزشی مختص بانوان را بنیان گذاشت. اینک، بار در سراسر ایالات متحده پابرجاست. ظهور آن از چند جنبه بی‌سابقه است: تاجایی‌که به روش‌های تمرینی مربوط است، هیچ‌ ورزشی به این گرانی و یکنواختی چنین محبوب نشده است. یوگای داغ و پیلاتس همه‌جا هستند، اما تا سطح باشگاه‌های فردی گسترش یافته‌اند، نه در سطح باشگاه‌های زنجیره‌ای در سراسر کشور. (به‌علاوه، کلاس‌های یوگا اغلب هزینه‌ای حدود ۲۰ دلار یا کمتر دارند، درحالی‌که بار، اگر کل قیمت آن را بپردازید، اغلب دو برابر یوگا خرج برمی‌دارد). گویا در میان صدها هزار زن از محیط‌های سیاسی و فرهنگی به‌شدت گوناگون، توافق بر سر اینکه این ورزش ارزشش را دارد ساده است.\nمن در دورۀ تحصیلات دانشگاهی‌ام در غربِ میانه به آن ایمان آوردم. نخست با تمرینات جسمانی منظم به‌روشی دخترانه -رقص، ژیمناستیک، تشویق‌گری- و سپس با یوگا که ورودِ بالینی من به چیزی بود که به‌آرامی متوجه‌اش می‌شدم: اینکه می‌توانستی بدون تبعات منفی آشکار، حس بدنت را از درون کنترل کنی و بیرون آن را با پول‌دادن به افرادی برای تعلیم‌دادنت در اتاق‌های آینه‌کاری شده، بتراشی. بار برای بودجۀ دانشگاهی من زیادی گران بود، اما به پرداخت آن پول ادامه دادم. به‌نظر نوعی سرمایه‌گذاری روی یک زندگی کاربردی‌تر می‌رسید.\nآیا داشتم روی سلامت سرمایه‌گذاری می‌کردم؟ تا اندازۀ کمی بله. بار مرا قوی‌تر کرده و حالت بدنم را بهبود بخشیده است. به من این فراغت تجملاتی را -که از دسترس افراد بسیاری، به‌دلایل احمقانۀ بسیار خارج است- بخشیده که مجبور نباشم به بدنم فکر کنم، زیرا اغلب اوقات حس خوبی دارد، اکثر اوقات سالم است.\nاما استقامتی که بار آن را می‌سازد احتمالاً بیشتر روانی است تا جسمانی. آنچه بار واقعاً به درد آن می‌خورد بخشیدن تناسب اندام به شما برای زندگی بیش‌ازحد پرشتاب سرمایه‌داری است. این ورزش بیش‌ازآنکه شما را برای دویدن در ‌ماراتن آماده کند، برای روز کاری ۱۲ ساعته، یا یک هفته با یک بچه بدون نظام مراقبت از کودکان، یا برگشت عصرگاهی از سر کار سوار بر قطاری درب و داغان آماده می‌کند. شباهت بار به ورزش مثل شباهت سوییت‌گرین به غذاخوردن است: هر دو را بهتر است به‌مثابۀ سازوکارهایی دسته‌بندی کرد که به شما برای سازگاری با عذابِ قراردادی و طولانی‌مدت کمک می‌کنند. بار در قالب یک ورزش، برای زمانه‌ای ایدئال است که در آن همه مجبورند دائم کار کنند -می‌توانید پنج دقیقه بعد از آن بدون نیاز به دوش‌گرفتن به دفتر کارتان برگردید- و در آن کماکان از زنان انتظار می‌رود تا به‌نحوی غیرمنطقی ظاهر خوبی داشته باشند.\nو البته این بخش دوم، یعنی قضیۀ ظاهر است که باعث می‌شود بار برای این‌همه آدم ارزشمند باشد. این ورزش نتیجه‌محور و برپایۀ ظاهر است؛ همان فرقه‌گرایی کراس‌فیت یا جلسات بوت کمپ را دارد، اما هدف آن به‌جای قدرت، ظاهر است. دررابطه‌با حرکات واقعی، تنها ارتباط گنگی با رقص باله دارد، اما ازلحاظ مفهومی، برای امر اقناع ضروری است. در میان زنان، رقاص‌های باله دلیل مشروعی دارند تا مرتب و منضبط به‌نظر برسند. زنان پرشمار دیگری نیز وجود دارند که لاغر و باوقارند -مدل‌ها، اسکورت‌ها، هنرپیشه‌ها- اما رقاص‌های باله تنها به‌خاطر ظاهر یا اجرا به استانداردهای زیبایی دست نمی‌یابند، بلکه ورزش قهرمانی و هنر نیز از اهداف آن‌هاست. و بنابراین روشی تمرینی که حتی شمه‌ای از باله داشته باشد این تأثیر ظریف را دارد که به زنان معمولیْ درکِ نوعی هدف جدی، هنری و حرفه‌ای را در جست‌وجوی هیکل ایدئال بدهد. این نوعی سرمایه‌گذاری خوب، یا به بیان دقیق‌تر، خودفریبیِ عملگرایانه است. اینکه یاد بگیریم چگونه درون سیستمی تحلیل‌برنده کارکرد مؤثرتری داشته باشیم: به‌نظر من دلیل اینکه افراد جلسه‌ای ۴۰ دلار برای کلاس‌های بار می‌دهند همین است، این که سرمایه‌گذاری‌ای است که همیشه سود می‌دهد.\nعبارت «بهینه‌سازی» به این معنی که ما امروزه استفاده می‌کنیم، اولین بار در میانۀ قرن نوزدهم در علم اقتصاد به کار رفت. ویلیام استنلی جونز در کتاب نظریۀ اقتصاد سیاسی نوشت «ارضا کردن خواسته‌هایمان به بهترین نحو با کمترین تلاش -تأمین بیشترین مقدار از آنچه مطلوب است با صرف کمترین مقدار از آنچه نامطلوب است- به عبارت دیگر، مسئلۀ اقتصاد بیشینه‌کردن لذت است». همۀ ما می‌خواهیم از آنچه داریم نهایت بهره را ببریم.\nامروزه، اصل بهینه‌سازی -بنابر تعریف فرهنگ لغت: فرایند رساندن چیزها «به نهایت کمال، کاربرد یا تأثیر ممکن»- در افراط شکوفا می‌شود. حتی صنعت کاملی برای تهیۀ لباس فرم بهینه‌سازی سر بر آورده است: اَتْلِژِر۷، لباسی که زمانی می‌پوشید که یا دارید تلاش می‌کنید تا زندگی بهینه‌ای داشته باشید یا می‌خواهید اشتیاقتان به داشتن آن را نشان دهید. تعریف من از اتلژر این است: تجهیزات ورزشی‌ای که پول زیادی بابت آن می‌پردازید؛ اما اگر بخواهم تعریف جامع‌تری ارائه کنم، باید بگویم در سال ۲۰۱۶ اتلژر ۹۷ میلیارد دلار گردش مالی داشته است.\nاتلژر از زمان پیدایشش حدود یک دهه قبل، چندین نسخۀ زیبایی‌شناختی متفاوت را از سر گذرانده است. ابتدا، جوراب‌شلواری‌های سیاه با بالاپوش‌های رنگی بود؛ نسخۀ اسپندکسِ لباس فرم محبوب زنان برای گردش در دهۀ گذشته، زنانی که احتمالاً تا زمان ظهور اتلژر، تعاملات اجتماعی روزمره‌شان را به کلاس‌های یوگا و قرارهای قهوه تغییر داده بودند. اخیراً اتلژر شاخه‌شاخه شده و با دگرگونی‌ها همخوانی دوباره پیدا کرده است. یک جور تیپ کازمیک هیپی (طرح‌های پرجزئیات، الگوهای کهکشانی تارعنکبوتی)، یک جور تیپ تک رنگ لس آنجلسی (توری، رنگ‌های خفیف، کلاه بیسبال)، و نیز زیبایی‌شناسی مینیمالیستی و رنگارنگ آوتدور وُیسز موجودند، و همچنین سیلی از شعارهای افتضاحی مثل این: «توی کلاس بار می‌بینمت». برندها شامل این‌ها هستند: لولولِمون، اَتلِتا، سوِتی بِتی و دیگر چیزها.\nمردان نیز اتلژر می‌پوشند، اما ایده و بخش عمده‌ای از این دسته متعلق به زنان است. این دسته حول محور عادات کسانی شکل گرفت مثل مادران خانه‌دار، دانشجویان دانشگاه، بدنسازهای حرفه‌ای، مدل‌ها در زمان بی‌کاری، زنانی که خارج از محیط‌های ورزشی لباس ورزشی می‌پوشیدند، مثل رقاص‌های باله که دلایل فشرده‌ای برای نظارت بر ارزشِ بازار ظاهرشان دارند. این انگیزۀ ژرف توسط چندین انگیزۀ واضح پنهان شده است: پوشیدن این لباس‌ها راحت است، قابل شست‌وشو با ماشین و ضد چروک هستند. اتلژر -مثل تمام تجربیات و محصولات بهینه‌سازی- به‌نحو مطمئنی در جهانی که راحت نیست، راحت است. در سال ۲۰۱۶، مویرا ویگل در مجلۀ ریل لایف نوشت «لولولمون اعلام کرده که زندگی برای کسی که لباس‌هایش را می‌پوشد بی‌اصطکاک می‌شود». او پوشیدن یک لباس زیر چسبان را برای اولین بار به خاطر می‌آورد و می‌نویسد «کلمۀ درخور برای احساسی که پوششم به من داد، بهینه است».\nاسپندکس -ماده‌ای که هم در محصولات برند اسپنکس و هم جوراب‌شلواری‌های گران‌قیمت استفاده می‌شود- طی جنگ جهانی دوم اختراع شد، زمانی که ارتش سعی داست تا پارچه‌های چتربازی جدیدی تولید کند. اسپندکس به‌نحوی بی‌همتا انعطاف‌پذیر، مقاوم و قوی است. پوشیدن اسپندکس با کیفیت خوب حس راحتی دارد، اما این حس تأییدآمیز با لایۀ زیرینی از مطالبه همراه است. لباسِ چسبانْ بدنِ زیرش را کنترل می‌کند؛ پوشیدن اتلژر به معنای مخابرۀ تعهدتان به کنترل‌کردن بدنتان ازطریق ورزش‌ است. و حتی برای اینکه یکی از لباس‌های لولولمون اندازه‌تان بشود، مجبورید بدنی منضبط داشته باشید. (بنیان‌گذار این شرکت یک بار گفت «برخی از زنان» قرار نیست محصولات این برند را بپوشند.) ویگل نوشت «خودنمایی و نظارت بر خود در یک حلقۀ بازخوردی به هم می‌رسند. ازآنجاکه آن شلوارها تنها برای بدن‌های خاصی ’کاربرد‘ دارند، پوشیدنشان به شما یادآوری می‌کند تا بروید و به آن بدن برسید».\nبه‌این‌ترتیب اتلژر فضای میان پوشاک ورزشی و مد را از میان برداشته است: دستۀ نخست اجرای شما را بهینه می‌کند و دستۀ دوم ظاهر شما را، و اتلژر هر دو را با هم انجام می‌دهد. لباس سفارشی‌دوز برای زمانه‌ای است که در آن کار به‌مثابۀ لذت از نو برندسازی شده است تا ما هرچه بیشتر از آن را بپذیریم؛ زمانه‌ای که برای زنان، بهبودبخشیدن به ظاهر کاری است که باید باور کنیم مفرح است. و ترفند واقعی اتلژر شیوه‌اش در پیشنهاد جسمانی این است که شما ساخته شده‌اید تا این کار را بکنید، که شما از آن دسته افرادی هستید که فکر می‌کنند انجام‌دادن کار سخت گران‌بها برای داشتن تجربۀ یک زندگی مصرفی با بیشترین جذابیت و کارایی بالا، مثل باقی چیزها، راه خوبی برای گذران وقت روی کرۀ زمین است.\n\nمن به‌تازگی اولین لباس زیر برند اسپنکس را برای رفتن به یک عروسی خریدم. قدیمی‌ترین دوستم در تگزاس داشت ازدواج می‌کرد، و لباس ساقدوش‌های عروس -برای هر ۱۳ نفرمان- صورتی کمرنگ، بلند تا روی زمین و تنگ بود؛ از گردن بدون بند آن تا زانوها مثل بسته‌بندی‌شدن با پلاستیک بود. اولین بار که لباس را تنم کردم، می‌توانستم داخل نافم را توی آینه ببینم. با اخم، رفتم و آنلاین یک «لباس زیر توری کمر بلند هاوت کُنتور» ۹۸ دلاری خریدم. چند روز بعد از راه رسید، و من با لباس ساقدوش آن را پوشیدم: نمی‌توانستم درست نفس بکشم، فوراً شروع کردم به عرق‌ریختن و همه‌چیز حتی بدتر به‌نظر می‌رسید. با نگاه به انعکاس خودم در آینه گفتم «این دیگه چه کوفتیه». شبیه تقلید ناشیانه‌ای از زنی بودم که ژرف‌ترین هدف فردی‌اش در زندگی این است که در عکس‌ها جذاب به‌نظر برسد. و البته، در آن لحظه، در یک لباس زیر توری ۹۸ دلاری که کیفرم می‌داد و لباسی که برای یک مدل اینستاگرامی طراحی شده بود، دقیقاً همان زن بودم.\nزن ایدئال زیبا، شاد، آسوده‌خاطر و کاملاً توانا به‌نظر می‌رسد. ولی آیا واقعاً هست؟ جور خاصی به‌نظررسیدن و واقعاً آن‌جور بودن دو مقولۀ مجزا هستند و تقلا برای آسوده‌خاطر و شاد به‌نظررسیدن می‌تواند با توانایی احساس شادی و آسودگی تداخل داشته باشد. اینترنت این مسئله را مدون و آن را اجتناب‌ناپذیر کرده است؛ در سال‌های اخیر، فرهنگ عامه به‌مرور ترک‌های شخصیتیِ آفریدۀ شبکه‌های اجتماعی را بازتاب می‌دهد. تصادفی در کار نیست که این داستان‌ها اغلب بر زنان متمرکزند، و اغلب شامل قهرمانی می‌شوند که آواتار دیجیتال یکی از همتایانش او را به مرز جنون رسانده است. نوعی جبرگرایی دوگانۀ اغراق‌شده در این داستان‌ها وجود دارد که در آن‌ها زنان یا موفق‌اند یا شکست‌خورده، همیشه یکی یا دیگری؛ و حس اجتناب‌ناپذیری‌ای که به‌نظرت بیشتر دربارۀ زندگی صادق است. اگر نمی‌شود از بازار فرار کرد، چرا باید دست از کارکردن براساس شرایط آن کشید؟\nزنان واقعاً در تقاطع سرمایه‌داری و پدرسالاری گیر افتاده‌اند، دو نظامی که در افراطی‌ترین وجوه خود، تضمین می‌کنند که بهای موفقیت فردی اخلاقیات جمعی است. و بااین‌وجود لذت وافری در موفقیت فردی هست. نزدیک‌شدن به یک ایدئال، یافتن خود -در یک عکس زیبا، در روز عروسی‌تان، در یک لمحۀ حرکات متوازن- و سرمشق بودن، می‌تواند شبیه به دریافت مجوز عاملیت باشد. موفقیت در نظام‌های سرمایه‌داری و پدرسالاری پاداش‌هایی دارد؛ حتی برای علاقه به کارکردن براساس شرایط آن هم پاداش‌هایی وجود دارد. در سطح، چیزی جز پاداش وجود ندارد. دام زیبا به‌نظر می‌رسد. به‌خوبی نورپردازی شده. به شما خوشامد می‌گوید.\nهمان‌طور که دونا هاراوی در مقالۀ دشوارش، مانیفست سایبورگ۸، در سال ۱۹۸۵ مطرح کرده، مدعایی وجود دارد برای فهم وضعیت زنانه به‌منزلۀ چیزی که از بنیاد آلوده است و جست‌وجو برای نوعی از آزادی که با آن وضعیت سازگار است. او نوشت «در مرکز مذهب طعنه‌آمیز من، کفرگویی من، تصویر سایبورگ نشسته است». سایبورگ «ترکیبی از ماشین و اندام، مخلوق توأمان واقعیت اجتماعی و داستان» بود. اواخر قرن بیستم «تفاوت میان طبیعی و مصنوعی، ذهن و بدن، آنچه از درون بسط می‌یابد و آنچه از بیرون طراحی می‌شود، و تمایزات پرشمار دیگری را که سابق‌براین دربارۀ اندام‌ها و ماشین‌ها کاربرد داشت، کاملاً محو کرده است. ماشین‌های ما به‌نحو نگران‌کننده‌ای زنده‌اند و خودمان به‌نحوی ترسناک راکدیم».\nهاراوی تصور می‌کرد زنان، که به‌نحوی شکل گرفته‌اند که آن‌ها را از ساختار اجتماعی و فناوری جدایی‌ناپذیر می‌سازد، می‌توانند سیال و افراطی و مقاوم شوند. ما می‌توانیم مثل سایبورگ‌ها باشیم؛ ما براساس تصویری که خود انتخاب نکرده‌ایم ساخته شده‌ایم، درنتیجه می‌توانیم خائن و متمرد باشیم. هاراوی نوشت «فرزندان نامشروع اغلب کاملاً نسبت به خاستگاه خود خائن‌اند. علی‌رغم هرچیز، پدران آن‌ها غیرضروری بوده‌اند». سایبورگ «مقاوم، آرمان‌شهری و کاملاً بری از معصومیت» است. او می‌فهمد که شرایط زندگی‌اش همواره مصنوعی بوده‌اند. او -وَه که چه امکان باورنکردنی‌ای است!- هیچ‌گونه احترامی برای قوانینی که زندگی‌اش براساس آن‌ها پیش رفته قائل نیست.\nزنان در زندگی واقعی بسیار بیش‌ازاین حرف‌ها فرمان‌بُردارند. طغیان‌های ما پیش‌پاافتاده و کوچک‌اند. زنان ایدئال اینستاگرام به‌تازگی شروع کرده‌اند تا تنها ذره‌ای سایش با ساختارهایی که آن‌ها را دوره کرده‌اند پیدا کنند. اینک بیانیۀ ضد اینستاگرامی بخش پیش‌بینی‌پذیری از چرخۀ حیات مدل/اینفلوئنسر شبکه‌های اجتماعی است: زن زیبای جوانی که زحمت زیادی می‌کشد تا زیبایی خود را حفظ کرده و برای مخاطبین به نمایش بگذارد، درنهایت پُستی اینستاگرامی منتشر خواهد کرد و در آن فاش خواهد کرد که اینستاگرام تبدیل به چاه بی‌انتهای احساس عدم امنیت فردی و اضطراب شده است. او مرخصی‌ای یک‌هفته‌ای از شبکه‌های اجتماعی به خود داده و سپس، تقریباً در تمام موارد، درست مثل قبل به کار ادامه خواهد داد. مقاومت دربرابر یک سیستم تقریباً همواره بنابر شرایط خود سیستم ارائه می‌شود. زمانی‌که ما به عاملیت دست می‌یابیم، برایمان بسیار آسان‌تر است تا از آن برای تطبیق استفاده کنیم تا مخالفت.\nواقعیت این است که فناوری ما را به موجوداتی بی‌مقاومت تبدیل کرده است: دررابطه‌با زیبایی، ما فناوری را به کار بسته‌ایم تا نه‌تنها مطالبات سیستم را برآورده کنیم، بلکه درواقع این مطالبات را گسترش دهیم. در تمام ظرفیت‌های مرتبط با زیبایی، دایرۀ امکان‌ها برای زنان به‌صورتی تصاعدی گسترش یافته -به تجربۀ طولانی‌مدت کارداشیان‌ها در زمینۀ جرح‌وتعدیل بدن فکر کنید، یا به مدل‌های جوانی که جراحان پلاستیک به آن‌ها چهره‌های کاملاً جدید بخشیده‌اند- اما در زمینه‌های بسیاری نیز راکد مانده است. ما دستمزدها، نظام مراقبت از کودکان، یا نمایندگی سیاسی‌مان را «بهینه‌سازی» نکرده‌ایم؛ ما هنوز به‌سختی به برابری به‌عنوان چیزی واقع‌بینانه در این زمینه‌ها نگاه می‌کنیم، چه برسد به اینکه قصد نزدیک‌شدن به شرایط بی‌نقص را داشته باشیم. ما ظرفیتمان را در مقام دارایی‌های بازار بیشینه کرده‌ایم. فقط همین.\nبه‌نظر من راه خروج این است که دنبال سایبورگ برویم. باید اراده کنیم که خائن باشیم، تضعیف کنیم. سایبورگ قدرتمند است زیرا پتانسیل نهفته در مصنوعیت خویش را می‌قاپد، زیرا بدون پرسش این را می‌پذیرد که این مصنوعیت تا کجا در او ریشه دوانده است … اگر بخواهیم ممکن است. اما آیا این را می‌خواهیم؟ شما چه خواهید خواست -به چه امیالی، به چه اشکالی از سرکشی دسترسی خواهید داشت؟- اگر موفق شدید که بدل به زن ایدئال شوید، کامیاب و محبوب، اثباتی بر کارآمدی سیستمی که هر روز شما را تا عرش بالا می‌برد و به فرش می‌کوبد؟\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nTolentino, Jia. Trick Mirror: Reflections on Self-Delusion. Random House, 2019\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را جیا تولنتینو نوشته است و در تاریخ ۲ آگوست ۲۰۱۹ با عنوان «Athleisure, barre and kale: the tyranny of the ideal woman» در وب‌سایت ‌گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۳ مهر ۱۳۹۸ با عنوان «ساپورت، ورزش و سالاد؛ روزمرگی‌های مقدس زن ایدئال» و ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است.\n•• جیا تولنتینو (Jia Tolentino) نویسنده و ویراستار آمریکایی و از نویسندگان مجلۀ نیویورکر است. نوشته‌های او همچنین در نشریات نیویورک تایمز مگزین و پیچ‌فورک منتشر شده‌اند.\n••• این مطلب برشی است از کتاب آینۀ حیله: تأملاتی دربارۀ خودفریبی (Trick Mirror: Reflections on Self-Delusion).\n[۱] Barre نوعی ورزش تناسب اندام است که بسیاری از حرکات آن از رقص باله الهام گرفته شده است و ویژگی شاخص آن استفاده از میله‌های مخصوص تمرین باله است. به همین دلیل هم به آن بار (به معنی میله) می‌گویند [مترجم].\n[۲] اصطلاحی که نویسنده استفاده می‌کند fast casual است. این نوع رستوران‌ها، میز و صندلی و سرویس ندارند، اما ادعا می‌کنند که بر خلاف فست‌فودها، غذای باکیفیت، یخ‌نزده و سرخ‌نشده ارائه می‌دهند [مترجم].\n[۳] کنایه‌ای است به حرکت همستر روی چرخ که بیهوده و بی‌انتهاست [مترجم].\n[۴] cheerleader\n[۵] بیماری بی‌اشتهایی [مترجم].\n[۶] بیماری روانی که در آن بیمار از بدن خودش ناراضی است و میل زیادی به کاهش مداوم وزن دارد [مترجم].\n[۷] Athleisure یکی از شاخه‌های مُد است که لباس‌های ورزشی را برای پوشیدن در محیط‌های غیرورزشی طراحی می‌کند [مترجم].\n[۸] A Cyborg Manifesto"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653803.json b/train/540653803.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b4ec00f2f38046ab503e71518ebaf70364007450
--- /dev/null
+++ b/train/540653803.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "وقتی فرزندمان را از دست می‌دهیم، زندگی دردناک‌تر از مرگ می‌شود",
+  "subtitle": "«دوباره ستاره‌ها را دیدیم» داستان کنارآمدن یک نویسنده با مرگ دختر دوساله‌اش را روایت می‌کند",
+  "introduction": "هر کدام از ما در طول زندگی رنج‌های بسیاری را از سر می‌گذرانیم، اما سرنوشت بعضی از انسان‌ها با چنان سختی‌های عظیم و تحمل‌ناپذیری گره می‌خورد که گاهی تعجب می‌کنیم چطور توانسته‌اند دوام بیاورند. تجربۀ از دست دادن فرزند یکی از این رنج‌هاست. جیسون گرین، روزنامه‌نگار آمریکایی، که در اثر حادثه‌ای عجیب دختر دوساله‌اش را از دست داد، تلاش کرده است تا سوگِ بی‌پایانِ او را در قالب یک کتاب به زبان آورد، تا شاید راهی برای تسکین خودش پیدا کند.",
+  "content": "الکس ویچل، نیویورک تایمز — تراژدی خدعه‌های بی‌شماری در آستین دارد. در تمام طول عمر از این تراژدی‌ها می‌ترسیم، و امید داریم که سر راهمان قرار نگیرد. پس چرا درباره‌اش بخوانیم؟ چرا درگیرش شویم؟\n چون مردم دنیا به دو دسته تقسیم می‌شوند. دستۀ اول هرگز تجربۀ یک مرگ تراژیک و نابهنگام را نداشته‌اند. دستۀ دوم داشته‌اند. و اگر جزو دستۀ دوم باشی، داغش تا ابد می‌ماند. غافلگیر شده‌ای؛ هیچ ریسمانی نبوده است که به آن چنگ بیاندازی. فقط پیامدهای ماجرا نصیبت شده است.\n در ماه می سال ۲۰۱۵، جیسون گرین و همسرش استیسی که ساکن بروکلین بودند، می‌خواستند استراحتی بکنند. جیسون دختر دوساله‌اش گرتا را پیش سوزان، مادر استیسی، بُرد تا آخر هفته را آنجا بماند. سوزان و گرتا عاشق هم بودند و این قرار هیجان‌زده‌شان می‌کرد. سوزان در آپروست‌ساید زندگی می‌کرد، نزدیک هتل اسپلاند که یک مجتمع اقامتی مجلّل برای سالمندان است، و در محوطه‌اش نیمکت گذاشته‌اند. یک روز صبح که سوزان و گرتا با هم می‌دویدند، روی یکی از این نیمکت‌ها نشستند. یک آجرِ لق‌شده از طبقۀ هشتم سقوط کرد، روی سر گرتا افتاد و بعد به پاهای مادربزرگش خورد. سوزان خوب شد. گرتا جانش را از دست داد.\n چقدر بعید! و انگار که آن تراژدیِ کمرشکنِ خانوادگی بس نباشد، ماجرا سوژۀ اخبار هم شد: مهندسی که برای بازرسی ساختمان استخدام شده بود گواهی داده بود که نِمای ساختمان امن است ولی ادارۀ تحقیق شهرداری فهمید که آن بازرس در حقیقت هرگز پا به آنجا نگذاشته بود.\n\nبا وجود آن‌همه پوشش رسانه‌ای دربارۀ واقعه، اکثر کسانی که می‌شناختم آن را دنبال نکردند. شاید من به این دلیل خبرش را دنبال کردم که نزدیک اسپلاند (که اکنون تعطیل شده است) زندگی می‌کنم، و یک‌بار هم به فکر افتاده بودم که مادرم را آنجا بگذارم. ولی دلیل واقعی پی‌گیریِ اخبارِ ماجرا این بود که من هم داغی در سینه‌ام داشتم. وقتی که خواهر کوچکم، فیبی، چهل‌ساله بود، و دو پسر چهارساله و هشت‌ماهه داشت، پزشکان گفتند مبتلا به مرحلۀ چهارم سرطان سینه است. سرطان به ریه و کبد و استخوان‌ها و مغزش رسید و در سال ۲۰۱۲ مُرد. جزئیات قصه فرق دارند، ولی اثر ویرا‌نگرش یکی است. البته مرگ یک کودک واقعاً جهنمی است که همتا ندارد.\n جیسون گرین، وقتی که دخترش مُرد، ۳۳ ساله بود و دبیر مجلۀ موسیقی دیجیتال پیچ‌فورک. دربارۀ شغلش، روزنامه‌نگاری موسیقی، می‌گوید: «مسیر حرفه‌ای که انتخاب کرده‌ام عبث است. دورنمای پیشرفتم، جایی است بین یک گلف‌باز حرفه‌ای در شهری کوچک تا شعبده‌باز جشن‌های تولد».\n ولی وقتی در دوباره ستاره‌ها را دیدیم، از مرگ ناگهانی، روابط خانوادگی، ازدواج، معنویت و التیام می‌نویسد، سبُکی و چابکی قلمش آشکار می‌شود. همین‌که او توانسته است زبان روانش را در چنین دوره‌ای حفظ کند معجزه است و از عهدۀ هرکسی برنمی‌آید. روایتی که او از سوگ و پذیرش آفریده است، چنان خواندنی است که مخاطب را با خود می‌کِشد و اصلاً خودخواهانه نیست؛ حتی در آن فصل‌هایی که او و استیسی تلاش می‌کنند با رهاکردنِ روند معمولِ زندگی و رفتن به جاهایی مثل گردشگاه کریپالو سنتر در ماساچوست و تفرّج‌گاه گلدن ویلو در مکزیک، کمی آسوده باشند. من این ماجراجویی‌ها را یک‌جور هوسرانی بازماندگان می‌دانم، همین قطعه‌های متن بود که می‌بلعیدم تا (بالاخره!) دلیل اصلی مرگ‌های نابهنگام را کشف کنم، آن طلسم جادویی سوگ را، آن واسطۀ کاربلدی را که می‌تواند از همه‌چیز پرده بر دارد.\n وقتی روشن می‌شود که گرتا قرار است بمیرد، بیمارستان از گرین و استیسی می‌خواهد به اهدای عضو فکر کنند. آن‌ها اجازه‌اش را می‌دهند. استیسی به شوهرش می‌گوید: «لازم دارم که این اتفاق، معنایی داشته باشد. شاید با این کار، مرگش بیهوده نباشد».\n آن‌ها بالاخره به خانه برمی‌گردند: «هیچ‌یک از چیزهای اینجا از مرگ گرتا خبر ندارند… نه اسب کوچولوی قرمزش با آن لبخند احمقانه‌اش، نه سطل اسباب‌بازیِ زیر صندلیِ اتاق نشیمن… ما خبر را مثل آبله‌مرغان به تک‌تک اتاق‌ها می‌رسانیم».\n\nدر مراسم دفن گرتا، استیسی بی‌مقدمه تصمیم می‌گیرد حرف بزند. گرین می‌نویسد: «صورتش رنگ‌پریده است، ولی چشمانش برق می‌زند. هرچه و هرکه در طول عمرش بوده است (دختر، خواهر، همکار، همسر، مادر) به چشمم می‌آید. در این لحظه بی‌اندازه زیبا شده است». استیسی دربارۀ رابطۀ محبت‌آمیز دخترش با مادرش حرف می‌زند: «هیچ‌چیز نمی‌خواست جز اینکه با مامان‌بزرگش، سوزی، وقت بگذراند. بهترین روزهایش این روزها بود. با این جمله حرفش را تمام می‌کند، چشم‌هایش پر از اشک شده‌اند و صدایش می‌لرزد. می‌نشیند. سنگینیِ این حرف‌ها بی‌رمقش کرده است».\n خود گرین هم بی‌رمق شده است، و خشمگین از اینکه باید مخمصۀ خانواده‌اش را دائماً توضیح بدهد. «گرتا قربانی یک حادثه شد… باید یاد بگیرم که این اطلاعات دردآور و نامقبول را بارها و بارها بگویم… من یادآور ناخوشایندترین پیغام تاریخ بشرم: کودکان (فرزندان شما و من) لزوماً زنده نمی‌مانند». در کریپالو، او و استیسی با زوج دیگری آشنا می‌شوند که کودک نوپایشان مُرده است. گرین می‌نویسد: «مَه غلیظی از شرم اجتماعی روی سر همۀ آدم‌های این جمع پرسه می‌زند، انگار که نسخۀ معکوس و شبح‌زده‌ای است از قرارهای ملاقات تازه‌پدرها یا محفل تازه‌مادرها. کودکانی که پدر و مادرشان را از دست بدهند یتیم‌اند؛ همسران سوگوار، بیوه‌اند. ولی به پدر یا مادری که بچه از دست داده است، چه می‌گویید؟ به نظرم، هزار نکتۀ باریک‌تر از مو در این حقیقت هست که زبانمان واژه‌ای برای این وضعیت ندارد. این وضعیت ناگفتنی است، و به تبع آن، ما هم قرار نیست وجود داشته باشیم».\n ولی وجود دارند چون اگر فقط یک چیز بی‌رحم‌تر از مرگ باشد، آن چیز زندگی است، به‌ویژه برای جوانان. یکی از دوستان نزدیک گرین، بعدها به او یادآوری کرد که پس از مُردن گرتا به او گفته بود: «می‌خواهیم دوستانی پیدا کنیم که بچه‌هایشان مُرده باشند». خود گرین می‌گوید: «یادم نمی‌آید چنین چیزی گفته باشم، ولی شنیدنشان پس از چند ماه مرا به فکر می‌اندازد: حتی آن هنگام، بخش کوچکی از وجودم داشت برنامه‌های درازمدت برای بقا می‌ریخت». روشن است که بقا مانع رنج نمی‌شود، رنج‌هایی مثل زدن اتهام‌های بی‌اساس اما دائمی به خویش. او پانزده ماه پس از مرگ گرتا به دخترش می‌گوید: «خیلی متأسفم دخترکم. اگر زیر فشار کم نیاورده بودیم، تو هنوز اینجا بودی».\n این زوج دوباره باردار می‌شوند. این‌بار پسری در راه دارند. وقتی برای سونوگرافی می‌روند، هریسون می‌نویسد: «حس عجیبی در رگ‌هایم جاری است. نمی‌شود رویش اسمی گذاشت: وحشت هست، ولی لذت هم هست. شاید مثل وقتی که اولین سری آنتی‌بیوتیک وارد بدن فرد مبتلا به بیماری عفونی می‌شود، یا یک خط کُد که سیستم خراب را دوباره آنلاین می‌کند».\n بنا به ضرورت، گرین عمدتاً سرش به کار خودش است. استیسی زن خوب و نجیبی است که قوی به نظر می‌رسد: قهرمانانه است که او همچنان به کارش یعنی مشاورۀ شیردهی مشغول است. ولی شخصیتی که می‌خواهم بیشتر بشناسم، سوزان است. گرین در توضیح اتفاقات پس از حادثه می‌نویسد: «سوزان پای تخت‌خواب گرتا نشسته است و آرام گریه می‌کند. چرا من جای تو نبودم؟ سؤالش را از کس خاصی نمی‌پرسد. نیم‌نگاهی به او می‌اندازم. دلش چنان شکسته است که دست کمی از خورشید ندارد: نمی‌توانم نگاهش کنم. هیچ‌کس جوابی به حرف‌هایش نمی‌دهد، ولی در ذهنم می‌گذرد که می‌شد این پاسخ را به او داد: نباید این اتفاق برای تو می‌افتاد. نباید برای گرتا می‌افتاد. نباید برای هیچ‌کس بیفتد».\n\nسرتاسر کتاب، گرین هرازگاه ما را با اندوه سوزان آشنا می‌کند. ولی خوشبختانه، پس از تولد هریسون، سوزان به جایی نزدیک آن‌ها در بروکلین اثاث‌کشی می‌کند. گرین می‌گوید: ساختمان جدیدش «بزرگ و دلباز است، یک ساختمان کاملاً معمولی، با یک مجموعۀ اداری بزرگ در طبقۀ سوم. هریسون دوست دارد روی نیمکت‌های آنجا بازی کند. دوست دارد عینک‌های مادربزرگش را کف زمین بیاندازد و بزند زیر خنده». بعد اضافه می‌کند: «ولی این دو تا تقریباً هیچ‌گاه بیرون نمی‌روند. سوزان هنوز تاب و توان ندارد که دست به چنین کاری بزند» حال او را شاید فقط بشود تصور کرد. گرین هم نمی‌خواهد داستان او را تعریف کند.\n با همۀ این‌ها، گرتا از پیش چشم گرین کنار نمی‌رود. پس از تولد هریسون، گرین به گرتا می‌گوید: «کنار هریسون بمان؛ باشد؟ چیزهای زیادی در زندگی‌اش هست که فقط تو می‌توانی یادش بدهی. او به تو نیاز دارد». بعد می‌رسد به خواهش ازلی و قول ابدی داغدیده‌ها: «و… لطفاً، کنار من بمان. من هم به تو نیاز دارم، و هرجا که می‌روم دنبال تو می‌گردم».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nGreene, Jayson. Once More We Saw Stars: A Memoir. Knopf, 2019\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را الکس ویچل نوشته است و در تاریخ ۱۳ مۀ ۲۰۱۹ با عنوان «Grieving the Death of a Child in Once More We Saw Stars» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲ مرداد ۱۳۹۸ با عنوان «وقتی فرزندمان را از دست می‌دهیم، زندگی دردناک‌تر از مرگ می‌شود» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• الکس ویچل (Alex Witchel) ستون‌نویس نیویورک تایمز است. در کنار روزنامه‌نگاری سه کتاب نیز به انتشار رسانده است که آخرین آن‌ها  همه‌چیز رفته‌ است: خاطراتی از زوال عقل مادرم (All Gone: A Memoir of My Mother’s Dementia) نام دارد."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653804.json b/train/540653804.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..cb9bc5281815290c1253d8fe88eb10d29fe323ad
--- /dev/null
+++ b/train/540653804.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "با هر کودک مادری هم زاده می‌شود",
+  "subtitle": "تو آمدی که نشانم بدهی درد هرگز بهترین معلم من نبوده است",
+  "introduction": "لزلی جمیسون، جستارنویس مشهور آمریکایی، وقتی پس از سال‌ها انتظار باردار شد، برای کارهایی که باید انجام دهد، برنامه‌ریزی دقیقی کرد. اما وقتی جلوتر رفت، فهمید آن شناختی که تا به حال از خودش داشته است، دارد کمرنگ‌ و کمرنگ‌تر می‌شود و شخصیت تازه‌ای جای او را می‌گیرد. همراه با جنینی که در شکم او بزرگ می‌شد، یک «مادر» نیز از میان جان او در حال متولدشدن بود. جمیسون در این جستار با نثری حسی، پرشور و شگفت‌انگیز این فرایند را روایت می‌کند.",
+  "content": "لزلی جمیسون، آتلانتیک — وقتی اندازۀ دانۀ خشخاش بودی، در دستشویی اتاق هتلی در بوستون نشستم و روی یک نوار که از پیرمردی در داروخانۀ نزدیک پارک فِنوی خریده بودم، ادرار کردم. آن نوار پلاستیکی را روی کاشی‌های یخ کف دستشویی گذاشتم و منتظر ماندم که بگوید تو وجود داری یا نه. بدجور دلم می‌خواست وجود داشته باشی. یک سال بود که اپ بارداری‌ام پشت سر هم پیغام می‌داد و می‌پرسید آیا در شب‌های مناسب رابطه داشته‌ام یا نه، و یک سال بود که هر بار خون می‌دیدم دلم می‌گرفت: سر کار، در خانه، در حمامِ پر از ماسۀ آن ساحل خنک، در شمال مورو بِی. تک‌تک آن لکه‌های کُهنه، داستانی را که چند هفته در خیالم ساخته و پرداخته بودم از بین می‌بُرد: اینکه این ماه قرار است بفهمم بچه‌ای در شکم دارم. بدنم دائم یادم می‌آورد که فرمان دست اوست. ولی آنجا و آن لحظه، تو بالاخره بودی.    یک هفته بعد، در سالن سینما به تماشای فیلمی نشستم که فضایی‌ها در تالار چرک سفینه‌شان کارگاه جوجه‌کشی از میزبان‌های زمینی‌شان راه انداخته بودند. بدن‌های سیاه و برّاقِ آن‌ها قفسه‌های سینه را می‌شکست و از پوست‌های پاره می‌گذشت. دغدغۀ یکی از آن روبات‌های شرور این بود که به آدم‌ها کمک کند زنده بمانند. وقتی ناخدای سفینه از او پرسید «به چه چیز معتقدی؟» روبات جواب داد: «خلقت». یک لحظه بعد، سینۀ ناخدا شکافته شد و بچه‌ای که به آن آویزان بود به نمایش درآمد: هولناک، به رنگ قهوه‌ای سوسکی، یک نوزاد.    در اولین وقت معاینۀ دوران بارداری‌ام، وقتی در مطب دکتر، پرستار از من خواست روی ترازو بایستم، پس از چند سال اولین بار بود که خودم را وزن می‌کردم. از وزن‌کردن خودم پرهیز داشتم تا بلکه خاطرۀ آن دورانی که وسواس وزن‌کردن داشتم دست از سرم بردارد. ایستادن روی ترازو با میل به اینکه واقعاً وزن اضافه کرده باشم، نسخۀ جدیدی از من بود! یکی از قدیمی‌ترین روایت‌های مادرانه‌ای که شنیده بودم این بود که مادری می‌تواند نسخه‌ای جدید از تو بسازد. ولی این وعده چنان سهل و ساده بود که باورکردنش محال به نظر می‌رسید. منتهی تضمین دیگری بود که همیشه باورش داشتم: اینکه هر جا بروی، همان‌جا هستی.    دانشجوی تازه‌وارد کالج که بودم، هر روز صبح به کمد اتاق خوابگاهم می‌رفتم تا روی ترازویی بایستم که آنجا قایم کرده بودم. شرمم می‌آمد که به خودم گرسنگی می‌دهم. لذا برای مراسم وزن‌کشی به جایی تاریک و دور از نگاه دیگران می‌رفتم تا در آن جای دنج میان کاپشن‌های زمستانی تاخورده و مانده در کمد، قایم شوم. از سیزده‌سالگی که رُشدم سرعت گرفت، انگار روی همه سایه انداخته بودم. قرار بود قدِ بلند اعتمادبنفس بیاورد، ولی احساس می‌کردم زیادی‌ام. همیشه زیاد بودم، و همیشه نچسب و خاموش بودم چون انگار سزاوار آن‌همه جایی نبودم که اشغال می‌کردم.    در سال‌های پس از آن ایام محدودیت، فهمیدم هروقت می‌خواهم این را برای آدم‌ها بگویم (اینکه احساس می‌کردم نباید آن‌همه جا بگیرم) یا آن را کاملاً می‌فهمند یا اصلاً نمی‌فهمند. و کسی که آن را کامل بفهمد، احتمالاً زن است.    آن روزهای گرسنگی پُر بود از کوکاکولای رژیمی و سیگار و آهنگ‌های حزن‌آلود در نپستر؛ هر روز یک سیب و یک تکه جیرۀ کلوچه؛ پیاده‌روی‌های طولانی در شب‌های یخ‌بندان زمستانی به باشگاه؛ و مشکل بینایی چون رگه‌های تیره جلوی دیدم را گرفته بودند. دست‌ها و پاهایم همیشه سرد بودند. پوستم همیشه رنگ‌پریده بود. انگار خون کافی نداشتم که در تنم بچرخد.    پانزده سال بعد در ایام حاملگی‌ام، از لثه‌هایم مُدام خون می‌آمد. به گمانم از یک دکتر شنیدم که علتش این است که بدنم خون بیشتری (حدود ۲ کیلوگرم بیشتر) به گردش درمی‌آورد تا نیازهای آن تن و اندام‌های ریزه‌میزۀ دوم داخل بدنم را برآورده کند. به‌خاطر همین خون اضافه ورم کرده بودم. گرمم می‌شد. رگ‌هایم شاهراه‌های بی‌قرار خون‌رسانی بودند که آن شربت سرخ داغ پُرشان کرده بود و سیلابی از ضرورت در آن‌ها جریان داشت.    وقتی حدوداً اندازۀ عدس بودی، مجله‌ام مرا برای مأموریتی به زاگرب فرستاد. هواپیمایمان که روی گرین‌لند بود، یک پاکت گُندۀ بیسکوییت چیز-ایتز خوردم و در این فکر بودم که این هفته قرار است مغزت شکل بگیرد یا قلبت. در ذهنم، قلبی از جنس چیز-ایتز رسم کردم که درون من، درون تو، می‌تپد. آن سه‌ماهۀ اول عموماً به حیرت و وحشت گذشت: متحیر از اینکه یک مخلوق کوچولو درون من شکل می‌گرفت، هراسان که مبادا کاری کنم که لق بشوی و از جایت بیُفتی. اگر می‌مُردی و من نمی‌فهمیدم چه می‌شد؟ با وسواس «سقط بدون خونریزی» را گوگل می‌کردم. دستم را روی شکمم می‌گذاشتم تا مطمئن شوم مانده‌ای. برای من دسته‌گُلی از سلول‌ها بودی، یک مُشت ماسۀ نرم که داشت تبدیل به چیزی می‌شد. وقتی فهمیدم قرار است دختر باشی، گریه کردم. انگار تصویری مات بودی که ناگهان شفاف شد. ضمیر «تو» بدنی بود که حول تو شکل می‌گرفت. من بدنی بودم که حول تو شکل می‌گرفت.    وقتی به مادرم گفتم با هواپیما به کرواسی می‌روم، از من خواست به ماندن در خانه فکر کنم. گفت: «سخت نگیر». ولی این را هم گفت که وقتی بزرگ‌ترین برادرم را پنج‌ماهه باردار بود، طول یک خلیج را در باری۱ شنا می‌کرد و یک پیرمرد نگران ایتالیایی تمام راه با قایق پارویی دنبالش می‌آمد.    در هواپیما به مقصد زاگرب، نوزادی در ردیف جلویی زیر گریه زد، و بعد نوزادی در ردیف پشت سرم. می‌خواستم برایت بگویم: می‌دانم این ضجّه‌زن‌ها هم‌قبیله‌های توئند. می‌خواستم برایت بگویم: دنیا سرشار قصه‌هاست؛ مردانی با عرق‌چین‌های دست‌باف۲ روی سرشان که پروازمان را یک ساعت عقب انداختند چون حاضر نبودند کنار هیچ زنی بنشینند؛ مرد آن سوی راهروی میانی هواپیما که درست بعد از خوردن یک ظرف گندۀ فویل‌پیچی‌شدۀ آش درهم‌جوش سوزن تست قند خون به خودش زد و به تماشای سایۀ کوچک هواپیمایمان نشست که روی صفحۀ آبی کم‌رنگ اقیانوس اطلس شمالی می‌خزید. چه رؤیایی در سر داشت؟ به سوی کدام محبوب می‌شتافت؟ می‌خواستم برایت بگویم، بچه‌جان، چنین چیزهای شگفت‌انگیزی در زندگی دیده‌ام. هنوز بچه نبودی. فقط یک احتمال ممکن بودی. ولی می‌خواستم برایت بگویم هر کسی که ملاقات کنی، دنیایی نامتناهی درونش دارد. این یکی از آن چند وعده‌ای بود که با خیال راحت و وجدان آرام می‌توانستم به تو بدهم.    آن ایامی که به خودم گرسنگی می‌دادم، دو دفترچه خاطرات داشتم. در یکی فهرست کالری‌های مصرفی روزانه‌ام را می‌نوشتم. دومی، توصیف همۀ غذاهایی بود که خوردنشان را تصور می‌کردم. یک دفترچه سرشار از آنچه انجام می‌دادم؛ دفترچۀ دیگر آکنده از آنچه رؤیای انجامش را داشتم. جشن‌های خیالی‌ام ترکیبی از فهرست‌های غذای رستوران بود که به دقت با حس نومیدی اشباع می‌شد: ماکارونی و سس پنیر خالی نه، ماکارونی و سس پنیر اضافه؛ همبرگر خالی نه، همبرگر با پنیر چدار آب‌شده و تخم‌مرغ نیمرو؛ کیک شکلاتی که کاکائوی داخلش آب شده و بستنی در قلب چسبناکش روان باشد. آن محدودیت‌ها مرا خیال‌پرداز کرده بود: به امکان یک زندگی دیگر فکر می‌کردم که در آن کاری نکنم جز خوردن. نمی‌خواستم عادی بخورم، می‌خواستم مُدام بخورم. «تمام کردن غذا» هولناک بود، انگار که باید می‌پذیرفتم واقعاً ارضا نشده‌ام.    در آن ایام دهانم را با گرما و دود و شیرینی بی‌قند پر می‌کردم: قهوۀ سیاه، سیگار، آدامس نعنایی. چنان نومیدانه میل به خوردن و بلعیدن داشتم که شرمسار می‌شدم. میل داشتن هم یک‌جور اشغال جا بود، ولی زیاد میل داشتن شرم‌آور بود: مثل زیاد بودن من، یا مثل خواستن مردی که مرا نمی‌خواست، که مایۀ خجالتم می‌شد. وقتی به چیزی اشتیاق داری، اگر خودت را از آن محروم کنی کمتر خجالت می‌کشی. به همین خاطر به وضع میل بدون کامیابی عادت کردم. به جایی رسیدم که گرسنگی را به خوردن، و تمنّای حماسی را به عاشقی هرروزه ترجیح می‌دادم.    ولی سال‌ها بعد، در ایام بارداری، شبح آن دختر استخوانی، مثل ماری که پوست بیاندازد از من جدا شد. سراغ مافین‌های شکلاتی با ابعادی بی‌سابقه رفتم. در کافۀ نزدیک آپارتمانم، چربیِ یک کروسان بادامی را از روی انگشت‌هایم لیس می‌زدم و می‌شنیدم که یک مهمان‌دار به همکارش می‌گفت: «اون دختر رو می‌شناسی که برونو باهاش قرار می‌ذاشت؟» همکارش نگاهی به موبایلش انداخت و گفت: «می‌دونم حامله‌س ولی… داره چی می‌خوره؟ می‌خواد یه گاو را یک‌جا ببلعه؟»    پنج یا شش ماه طول کشید تا اثر بارداری در من ظاهر شد. قبل از آن آدم‌ها می‌گفتند: «اصلاً حامله به نظر نمیای». البته قصدشان تعریف بود. بدن زن را می‌ستایند اگر در حد و مرزش بماند، اگر حتی بزرگ شدن مشروع و موجهش هم نادیدنی بماند.\n\nوقتی اندازۀ ذغال اخته بودی، در زاگرب هر جا که می‌رفتم مشغول خوردن بودم: توت‌فرنگی‌های ریزه‌میزه را مُشت مُشت از بازار کِش می‌رفتم، بعد در هتلم تکه‌های گندۀ کیک شکلاتی سفارش می‌دادم، بعد شکلات‌های اسنیکرز را می‌بلعیدم چون گرسنه‌تر از آن بودم که منتظر کیک بمانم. دست‌هایم همیشه چسبناک بود. احساس می‌کردم یک حیوان شکارچی‌ام. گرسنگی‌ام با آن قلمرویی که قبلاً ساکنش بودم، فرق داشت.    از وقتی که قد لیمو بودی تا وقتی که اندازۀ آووکادو شدی، هرچه خیارشور گیرم آمد خوردم چون عاشق مزۀ نمکینش بودم و حس گاز زدنش بین دندان‌هایم. بستنی آب‌شده را مستقیماً از کاسه سر می‌کشیدم. ولی این‌بار چیزی را تمنّا می‌کردم که جایش خالی نبود. تمنّایم تعلق داشت به چیزی. ریشۀ خود واژۀ تمنا (longing) به بارداری برمی‌گردد. لغت‌نامه‌ای در سال ۱۸۹۹ این کلمه را چنین تعریف می‌کند: «یکی از میل‌های عجیب و اغلب هوس‌گونه‌ای که زنان باردار تجربه می‌کنند».    وقتی اندازۀ انبه بودی، برای سخنرانی به لوییویل رفتم و بعد از آنکه طبق معمول هر روز یک کاسۀ بزرگ آش جوی دو سر خوردم باز چنان گرسنه شدم که گفتم باید تا یک اغذیه‌فروشی پیاده بروم، بلکه میان‌وعده‌ای بخورم، و در حین پیاده‌روی چنان گرسنه شدم که یک‌جا ایستادم تا خوراکی بخرم: یک تکه ساندویچ اسفناج و پنیر یونانی که روغنش مثل جزیره‌های کنار هم، روی بستۀ کاغذی‌اش لکه انداخته بود و می‌درخشید. وقتی به میان‌وعده رسیدم چنان گرسنه بودم که توان تصمیم‌گیری نداشتم: نیمرو با بیسکوییت، یا سوسیس پنیری، یا چند پن‌کیک لیمویی که رویش پودر قند پاشیده‌اند؟ خُب، همه‌شان را برداشتم.    اجازه داشتم هرچه می‌خواهم بخورم. انگار که یک پیش‌گویی محقق شده بود: خوردن همۀ آن فهرست‌غذاهای خیالی که در هفده‌سالگی با وسواس نوشته بودم. الآن که برای خاطر کس دیگری می‌خوردم، کاملاً اجازه‌اش را داشتم. هیچ‌وقت این‌طور که برای خاطر تو خورده‌ام، نخورده بودم.    وقتی با جیرۀ بیسکوییت رژیمی و تکه‌های سیب زندگی می‌کردم، تا چند سال پریود نشدم. مایۀ افتخارم بود که خون‌ریزی نداشتم. آن جای خالی مثل پرچم فتح درون من به سر می‌بُرد. خون رفتن از من انگار یک‌جور زیاده‌روی دیگر بود. خون نرفتن، یک‌جور مهار بود، یک مهار خوشایند. همچنین، به معنای دقیق کلمه متضادِ باروری بود. با لاغرکردنِ تنم گویی بر خود جسمانی‌ام چیره شده بودم. گرسنگی دادن به خودم، شاهدی بر تنهایی‌ام بود، بر نفرتم از خویشتن، بر فاصله‌ام از دنیا و در عین حال نزدیکی‌ام به آن در کمال بیچارگی. یک جور بودن که زیاد بود اما کافی نبود.    در بیست‌وچهارسالگی، چند سال بعد از آنکه پریودهایم دوباره شروع شد، حامله شدم. وقتی نشانه‌اش را روی آن نوار دیدم، خلاف تصورم دچار ترس یا دلواپسی نشدم، بلکه حیرت کردم. من حامل این زندگی بالقوۀ کوچک بودم. می‌دانستم که باید سقط کنم، ولی بُهتی عمیق به سرعت در اعماق وجودم جا گرفت. همان بُهت بود که کمندی محکم بر دلم انداخت. آن کمند می‌گفت: روزی می‌آید که برگردی.    بعد از سقط بود که بچه‌ها در خیابان به چشمم آمدند. هرکدام از آن بچه‌ها با صورت کوچکش از داخل کالسکه‌اش تماشایم می‌کرد. مرا می‌شناختند. احساسم نه تأسف، که انتظار بود. مسحور شده بودم. نمی‌خواستم بچه‌های دیگران را بغل کنم. می‌دانستم که می‌خواهم بالاخره بچۀ خودم را در آغوش بگیرم: می‌خواستم تماشا کنم که آگاهی‌اش جوانه می‌زند، درست پیش چشم من، ورای من؛ می‌خواستم شگفت‌زده و مسحور آن مخلوقی شوم که از من آمده بود اما من نبود.    طی آن یک سالی که سعی می‌کردم حامله شوم، ده سال پس از سقطم، یک‌بار دوستم ریچل برایم تعریف کرد که دیده بود پسر نوزادش از تب تشنج می‌کند. وصف ریچل از وحشتش مقهورم کرد. نمی‌توانستم تمام و کمال درکش کنم. هیچ‌وقت حرف آن‌هایی را نپذیرفته بودم که می‌گفتند وقتی پدر یا مادر بشوی، عشقی را تجربه می‌کنی عمیق‌تر از هر آنچه پیش‌تر حس کرده‌ای. یک بخش دلم می‌گفت بچه‌ای به دنیا بیاور تا بتوانی علیه آن حرف اقامۀ دعوا کنی، تا بگویی: این عشق عمیق‌تر نیست، فقط جنسش فرق دارد. ولی بخش دیگر دلم می‌دانست بعید نیست یکی دیگر از همان آدم‌هایی شوم که می‌گویند: هیچ عشقی چنین عمیق نیست.    وقتی بالاخره حامله شدم، پس از آن همه انتظار، قدرشناس‌تر شده بودم. بدنم تصمیم گرفته بود این سبد اندام‌های ریزه‌میزه را به من عطا کند در حالی که به سادگی می‌توانست محرومم سازد. و حکایت من و آن ضربان قلب دومی که در بدنم می‌زد، حکایت ماهی فراموش‌کار و آب دریا نبود. پس از اولین سونوگرافی، وقتی سوار مترو شدم به تک‌تک مسافران نگاه می‌کردم و در ذهنم می‌گفتم: تو روزی روزگاری درون کس دیگری دور خودت حلقه زده بودی.    وقتی اندازۀ شلغم شدی، و بعد گریپ‌فروت، و بعد گل‌کلم، می‌خواستم مصالح وجود تو را از جنس لذت بسازم: رگبارهای تابستانی و قهقهه؛ صدای زنانی که مشغول گفت‌وگویی بی‌پایان‌اند. یک شب در استخری زیر درختان اکالیپتوس که صدای نرم به هم خوردن برگ‌هایشان را در نسیم داغ می‌شنیدیم، با دوستم کایل شنا کردیم و رد لگدهای تو مثل موج روی پوستم می‌افتاد. همراه کالین با ماشین به یک خانۀ قدیمی زهوار در رفته، بالای تپه‌ای مشرف بر یک دفتر پُست رفتیم که شاخه‌های درختان اطرافش تق‌تق به پنجره‌هایش می‌زد. زیر نور چراغ، تخم‌مرغ‌هایی خوردیم که زرده‌شان واقعاً زرد روشن بود. او پوست تخم‌مرغ‌های شکسته را در ظرفشویی رها کرد، مثل همان دورانی که همخانه بودیم و قلب هر دویمان شکسته بود.    در لس‌آنجلس، یک پناه‌جوی اهل کامرون پیش مادربزرگت زندگی می‌کرد. چه می‌شود گفت؟ تعجبی نداشت. دست‌هایم را از تمنا مشت می‌کردم. چقدر دلم می‌خواست تو و مادربزرگت هزار سال در این دنیا کنار هم باشید، نه یک روز کمتر. در دوران حاملگی، میلی که به مادرم داشتم مثل میلم به میوه بود، یا به دومین تکۀ شکلات، یا به تخم‌مرغ‌های نیمرو و سوسیس و پن‌کیک لیمویی. ته نداشت. برایم تعریف کرد که هنوز یادش هست وقتی دکترش به او گفت من قرار است دختر باشم، به برف‌هایی خیره شد که روی شاخه‌های درختِ پشت پنجرۀ مطب نشسته بود، انگار که تمام تمنایش روی آن شاخه‌ها جمع شده بود: بی‌نهایت زیبا و در عین حال کاملاً عادی.\n\nمی‌خواستم محبت‌آمیزترین تکه‌های عشقم به پدرت را نثارت کنم: ماجرای خانه‌ای که در شهرکی کوچک در شمال کانکتیکات اجاره کردیم، تابستانی که تو را حامله بودم، ایامی که روی آن تخت سفید بزرگ دراز می‌کشیدم تا به نالۀ قطارها گوش بدهم و به صدای قطره‌های باران که در جوی کنار خانه می‌ریختند، و تصور کنم به سقف آبی‌رنگ آن مغازۀ هات‌داگ‌فروشی آن سوی خیابان می‌خورند. در یک مغازۀ کوچک کنار جاده همبرگر می‌خوردیم و در دریاچۀ کِریم‌هیل شنا می‌کردیم، که چیزی نمانده بود نوجوان‌های غریق‌نجات بیرون‌مان بیاندازند چون عضو باشگاهشان نبودیم. ما هم البته سزاوار آن آب آبی پررنگ نبودیم، یا آن ساحل‌های پُردرخت، یا آن شناورهای چوبی که نور خورشید بر آن‌ها می‌پاشید. صد البته رنجش‌هایی هم پیش می‌آمد که در گوش هم زمزمه می‌کردیم، یا شب‌هایی که جر و بحث داشتیم. ولی می‌خواهم ما را آن جا تصور کنی: صدای شوخی‌هایمان، در هم تنیدن خنده‌هایمان. می‌خواهم بدانی که با گوشت نیم‌پز آبدار و نور دم غروب ساخته شدی.    وقتی بالاخره برای معالجه پیش پزشک رفتم، نیم‌نگاهی به تشخیصش انداختم که روی یکی از فُرم‌های پزشکی‌ام نوشته بود: اختلال تغذیه. هیجانی ناگهانی و سیال به جانم افتاد. آنچه حس می‌کردم، احساس نابسندگی و نابجایی، انگار بالاخره یک نام رسمی پیدا کرده بود، انگار کلمات بالاخره یک ظرف ملموس دور آن علامت‌های ناملموس رنج ساخته بودند. احساس کردم قوام یافته‌ام.    آن روان‌پزشکی که مشکلم را تشخیص داد، علاقه‌ای به این قوام نداشت. وقتی از تنهایی‌ام برایش حرف زدم، که لابد اولین دانشجویی هم نبودم که این حرف‌ها را می‌زد، گفت: «باشه، ولی گرسنگی دادن به خودت چطور می‌خواد این مشکل را حل کنه؟» حرفش حق بود. ولی تلاش من برای حل مشکل نبود، برای بیانش بود، یا حتی تشدیدش. اما این تکانه‌های خودشکن را چطور می‌توان به زبان بازیگران معقول و خردمند ترجمه کرد؟ من نتوانسته بودم اختلالم را با «عقل موجه» توجیه کنم، مثل اینکه نتوانم برای غیبتم در مدرسه نامه‌ای از والدینم بیاورم.    به مدت ۱۵ سال پس از آن قرار، مُدام دنبال آن نامه می‌گشتم. مُدام سعی می‌کردم خودم را برای دکتر توضیح بدهم، یا با فهرست‌کردن علل اختلالم شرم و خجالتم را از بین ببرم: تنهایی‌ام، افسردگی‌ام، میلم به کنترل. همۀ این دلایل درست بودند، ولی هیچ‌کدام کافی نبود. سال‌ها بعد دربارۀ نوشیدنم نیز همین را می‌گفتم، و متقاعد شدم که قصۀ کل انگیزه‌های بشری همین است: هیچ‌گاه کاری را فقط به یک دلیل نمی‌کنیم.    اولین‌بار که دربارۀ اختلالم نوشتم، شش سال پس از آن بود که سراغ کمک پزشک رفتم. فکر می‌کردم اگر آن را در قاب خودخواهی و غرور و تن‌آسائی بگذارم، با همین خودآگاهی می‌توانم خودم را تبرئه کنم، انگار آن‌قدر دست به دامن مریم مقدس شوی که گناهانت بخشیده شوند. هنوز فکر می‌کردم آن اختلال گناهی است که باید بخشیده شود.    وقتی اولین تلاش عجولانه‌ام را به یک کارگاه نویسندگی فرستادم، در جریان بحث‌ها یک دانشجوی تحصیلات‌تکمیلی دیگر دستش را بالا آورد و پرسد: آیا صداقت بیش از حد هم داریم؟ آن آقا گفت: «برایم خیلی سخت است که راوی این جستار را بپسندم». طرز بیانش برایم جالب بود، راوی این جستار، انگار که زن راوی غریبه‌ای است که می‌توانیم پشت سرش حرف بزنیم. آن کارگاه اولین کلاس ادبیات غیرداستانی من بود، و با قواعد جانشینی آشنا نبودم: همه‌مان وانمود می‌کردیم در حال نقد زندگی همدیگر نیستیم. بعد از کلاس، همان آقایی که برایش سخت بود راوی مرا بپسندد، مرا برای نوشیدنی دعوت کرد. در ذهنم گفتم «برو به جهنم» ولی حرفی که از دهانم درآمد این بود: «عالیه». هرچه کمتر مرا بپسندی، بیشتر می‌خواهمت.    با حامله شدن گویا بالاخره توانستم به‌جای «راوی این جستار» (دختر بیماری که وسواس دردش را دارد و سخت می‌شود پسندیدش) یک نسخۀ باشکوه‌تر از خودم را بنشانم: زنی که مشغول تخریب تنش نبود، بلکه از بدنش استفاده می‌کرد تا بدن دیگری بسازد که قرار بود مراقبش باشد. یک صدای درونی لجوج هم داشتم که کماکان معتقد بود اختلال تغذیه‌ام حول «من» می‌چرخید، حول آنکه خودم را تراش بدهم تا به شکل آن نردۀ بلند درآیم. اکنون حاملگی وعدۀ یک محور جدید را می‌داد: «تو». غریبه‌ها در خیابان دائم به من لبخند می‌زدند.    در مرکز مامایی و بیماری‌های زنانی که من می‌روم، همین که یک بیمار حامله شود باید به طبقۀ دوم صعود کند. دیگر به بخش‌های مرسوم بیماری‌های زنان در طبقۀ همکف نمی‌رفتم. در عوض باید از راه‌پلۀ محوطۀ روباز میانی ساختمان به بالا می‌خزیدم تا سونوگرافی شوم و ویتامین‌های بارداری بگیرم، یعنی آزمایش‌های سوزاک و نسخه‌های کنترل بارداری را پشت سر گذاشته بودم. انگار که در یک بازی ویدئویی به مرحلۀ بعد رفته‌ام یا بلیطی به سوی زندگی پس از مرگ به چنگ آورده‌ام.    وقتی اندازۀ نارگیل بودی، از پله‌های مترو که بالا می‌رفتم نفس‌نفس می‌زدم طوری که صدایش به گوش می‌رسید. شکمم یک ساک ۹ کیلویی بود که همه‌جا دنبالم می‌بُردم. رباط‌هایم کِش می‌آمد و می‌گرفت، آن‌قدر دردناک که نفسم درنمی‌آمد. هر شب حس ناآرامی دیوانه‌کننده‌ای در پاهایم می‌خزید که دکترم می‌گفت «سندرم پاهای بی‌قرار» است. یک شب در سالن سینما دائم پاهایم را باز و بسته می‌کردم جوری که نمی‌توانستم آرام بنشینم، و برای همین از سالن رفتم تا ۱۰ دقیقه در یک دستشویی بنشینم. عضله‌های پاهایم کِش می‌آمدند و می‌گرفتند انگار که فرمانشان دست کس دیگری باشد، انگار آن موجود کوچولوی درون من از همان وقت زمام امور را به دست گرفته بود.    در میانۀ یک سرماخوردگی که سه ماه طول کشید، مادرم مرا سرزنش کرد که چرا شتاب و سرعت زندگی‌ام را کم نمی‌کنم. گفت: «می‌دونم نمی‌خوای برنامه‌هات رو به هم بزنی، ولی یک وقتی می‌رسه که دیگه چاره‌ای نداری. درد زایمان می‌رسه و برنامه‌هات به هم می‌ریزن». از همین بیش از هر چیز می‌ترسیدم: به هم ریختن. بیش از هر چیز هم هوس همین را داشتم.    از جهتی سپاسگزار دشواری‌های جسمی سه‌ماهۀ سوم بودم چون موجب می‌شد احساس کنم که وظیفه‌ام را درست انجام می‌دهم. در چند ماه اول که حال تهوع صبحگاهی شروع نشده بود، مثل این بود که در مراسم تدفین اشکت درنیاید. مگر قرار نبود سیلاب حاملگی به همۀ مرزهای تنم حمله‌ور شود؟ مگر قرار نبود درد بکشم؟ آیا همین تنبیه اصلی حوا نبود؟۳ الم و حمل تو را بسیار افزون گردانم، که با الم فرزندان خواهی زایید۴.    بخشی از وجودم هوس درد داشت تا سندی باشد که از همین جای کار مادر خوبی هستم، مادری که مدت‌ها رنج کشیده است. ولی بخش دیگری از وجودم نمی‌خواست سختی و دشواری را یگانه سند تعهد مادرانه‌ام بشمارد. دلم می‌خواست حاملگی روایت تغییر آیین من باشد تا عاشقش شوم: وعدۀ نابود کردن آن نسخه‌ای از من که اهمیت را معادل رنج می‌دانست، و نشاندن زنی دیگر به جای او. این زنِ دیگر شادمانه به تماشای ترازویی می‌نشست که هر روز رقم‌های درشت‌تری نشان می‌داد، با خودش خوش‌رفتار بود، بر بچه‌اش تمرکز می‌کرد، و خود را تمام و کمال وقف مصرف کالری‌های بی‌دردسر و شکرگزاری می‌کرد.    ولی چنان که اُفتد و شاید ندانی، حاملگی بیش از آنکه مایۀ رهایی‌ام از خویشتن‌های سابقم شود، ظرفی بود که آن نسخه‌های قبلی مرا یک‌جا در خود نگه می‌داشت. نشد که از شر شبح‌هایم رها شوم. برای آدم‌هایی که می‌گفتند «اصلاً حامله به نظر نمیای» راحت پشت‌چشم نازک می‌کردم، اما اعتراف به اینکه از شنیدنش احساس غرور می‌کنم سخت‌تر شده بود. وقتی دکترم مرا سرزنش کرد که ظرف یک ماه ۲.۲ کیلو (به‌جای ۱.۸ کیلو) وزن اضافه کرده‌ام راحت بود که بگویم چرند می‌بافد، اما اعتراف به اینکه آن لحظه واقعاً مرا شرمسار کرد سخت‌تر شده بود. سخت‌تر شده بود اعتراف به وجود آن گوشه‌ای در ذهنم که مخفیانه هیجان‌زده می‌شد وقتی دکترم با نگرانی از «کم‌وزنی» من حرف می‌زد. عطش داشتم که این غرور را پشت سر بگذارم. نگران بودم که مانع رشدت شود، که این هم عصارۀ یک ترس عمیق‌تر بود: ترس از آنکه رابطۀ خراب من با تنم، ارثیۀ نفرین‌شده‌ای باشد که برای تو باقی می‌گذارم.    وقتی اندازۀ آناناس بودی، یک برنامۀ زایمان نوشتم. تکلیف کلاس زایمانم بود، اما نقش پیش‌گویی هم داشت: گفتن داستان یک تولد پیش از وقوعش.    مربی کلاس زایمان فاتحانه به یک لگن خاصره از جنس پلاستیک اشاره کرد. آن خانم گفت: «آدم‌ها فکر می‌کنن جای کافی برای رد شدن سر بچه نیست. ولی واقعاً یک عالَم جا هست». به آن لگن خاصره چپ‌چپ نگاه کردم. آن‌قدرها هم جا نداشت.    به یک معنا، مسیر زندگی‌مان به سمت آن درد بود. مسأله هم فقط رنج نبود، بلکه معرفت بود. تا وقتی آن درد را از سر نگذرانده‌ای، محال است درکش کنی. همان ابهام مرا مقهور کرد. با الم فرزندان خواهی زایید. آن درد تنبیه خوردن سیب بود، تنبیه آن که می‌خواست بداند. اکنون خود این درد به معرفت تبدیل شده است. چیزی نمانده تا یکی از آن آدم‌هایی شوم که در زندگی‌نامه‌اش، قصۀ زایمان دارد. فقط نمی‌دانستم که آن قصه چه خواهد بود. صدالبته می‌دانستم که تضمینی برای زایمان طبیعی در کار نیست. هرکسی ممکن است سزارین کند. این هم بر همه‌چیز سایه می‌انداخت. چیزی بود که نمی‌خواستی پیش بیاید. آن فشار دادن (زاییدن) بود که زایمان را واقعی می‌کرد. فشار مساوی زایمان. این معادلۀ تلویحی در ذهنم جا گرفته بود.    هنگام نوشتن برنامۀ زایمانم، فخیم‌ترین ادبیاتم را به ساعت طلایی اختصاص دادم. ساعت طلایی، یا همان اولین ساعت پس از تولد، هنگامی که تن تازۀ تو کنار تن من آرام می‌گیرد. از خود این عبارت هم صدای زنگ ناقوس می‌آمد. گفته بودند که اگر می‌خواهم این ساعت طلایی را داشته باشم، باید اصرار کنم: در برنامه‌ام نوشتم که تماس فوری و بی‌وقفۀ پوست به پوست می‌خواهم تا اولین شیردهی تمام شود. مثل این بود که طلسمی نوشته باشم. تو را به دنیا می‌آورم. چسبیده به پوست من خواهی زیست. غذا خواهی خورد.    وقتی بزرگ‌تر از طالبی ولی کوچک‌تر از هندوانه بودی، سال جدید کولاک به‌پا کرد. سه هفته قبل از تاریخ زایمانم بود. دکترم نگران بود که خیلی کوچک هستی، برای همین قراری گذاشت تا اندازه‌ات بگیرد. از میان توده‌های برف آرام آرام رفتم تا به دفترش در منهتن برسم. بازوانم را دور جهان قنداق‌شدۀ شکمم، روی کاپشنی که زیپش بسته نمی‌شد، پیچیده بودم و می‌گفتم: مال منه، مال منه، مال منه. طوفان یخبندان پیرامونم، حس مالکیتم را تشدید می‌کرد. چقدر بَدَوی.    در دفترش، دکترم گفت یک چیز بانمک دربارۀ طوفان‌ها هست: برخی معتقدند طوفان احتمال پاره شدن کیسۀ آب خانم‌ها را زیادتر می‌کند. ماجرا به اُفت فشار جوّی ربط داشت. به نظرم از آن حرف‌هایی می‌آمد که یک قابله در یک انبار علوفه، زیر آسمان پُر از ابر، در گوش قابلۀ دیگر می‌گوید. از قضا افسانه همان شب به حقیقت پیوست. ساعت سه بامداد بیدار شدم، از تخت بلند شدم، و گرمای داغی بیرون ریخت. اولین زایمان مادرم هم که برادر بزرگم را به دنیا آورد، همین‌جور شروع شد. دیگر تقریباً انجیلی شده بود: مَثل مادر، مثل دخترش ‌باشد۵. چه تقارن خوشایندی.    مربی کلاس زایمانم توصیه کرده بود که اگر کیسۀ آب نیمه‌شب پاره شد دوباره بخوابم چون به استراحت نیاز دارم. من دوباره نخوابیدم. حتی آن نسخه‌ای از من که بخواهد دوباره بخوابد، در مخیله‌ام نمی‌گنجید. به‌علاوه، انگار هنوز ترشح داشتم. روی دستشویی فرنگی نشستم، لپ‌تاپ را روی پاهایم گذاشتم و در همان حال که مشغول ویراستاری جُستاری دربارۀ خشم زنانه بودم حس می‌کردم مایع آمنیوتیک دارد از من می‌رود. وقتی آن جستار را برای دبیر مجله‌ام فرستادم، انتهایش اضافه کردم: «پ.ن: وقت زایمانم است». عصر فردا که تاکسی گرفتیم تا به بیمارستان برویم، در گسترۀ پرشکوه بزرگراهِ مجاور آبراهِ ایست ریور با لنگرگاه‌ها و زمین‌های بسکتبال و آسمان‌خراش‌های اطرافش که روی آب سایه انداخته بودند، بدنم هر چند دقیقه یک‌بار از درد گره می‌خورد.\n\nمعنای درد این بود که بدنم می‌دانست برای آوردنت به اینجا باید چه کند. و شکرگزار بودم که بدنم می‌دانست، چون ذهنم که از همه‌جا بی‌خبر بود. ذهنم اکنون بندۀ متواضع بدنم شده بود و با خام‌ترین و صادقانه‌ترین کلماتش التماس می‌کرد: لطفاً این کار را بکن. این را می‌خواهم، بیش از هر چیز که تا کنون خواسته‌ام.    بعد از رسیدن به بیمارستان، درد زایمانم از غروب تا آخر شب طول کشید. نمایشگری که بالای تختم بود، دو خط را نشان می‌داد: انقباض‌هایم، و ضربان قلب تو. دکترم داشت نگران می‌شد چون وقتی خط اول اوج می‌گرفت، خط دوم پایین می‌آمد. نباید این‌طور می‌شد. دکترم گفت که ضربان قلب تو مرتب به روند قبلی‌اش برمی‌گردد. ولی نباید می‌گذاشتیم که پایین بیاید. باید بین ۱۶۰ و ۱۱۰ می‌ماند. رو به نمودار ضربانت، خواهش می‌کردم: پایین نیا. پایین نیا. گوش‌به‌زنگ، چشم به نمایشگر دوخته بودم. انگار ایمان داشتم که با نیروی ارادۀ محض می‌توانم ضربان قلبت را بالای خط خطر نگه دارم. ایمان به قدرت اراده هم یکی دیگر از آن شبح‌های آشنا بود، یکی از انجیل‌های ایام گرسنگی‌ام.    وقتی ضربان قلبت تثبیت شد، گویی با هم کار می‌کردیم، تو و من، انگار که صدای هشدارم را شنیدی، انگار که اصرار و سرسختی‌ام را حس کردی که بهتر است مثل زمینِ محکمِ زیر پایت آرام و قرار داشته باشی. انقباض‌های عضلاتم بسیار شدیدتر از آن شب‌های پس از سقطم بود که ماهیچه‌هایم می‌گرفت، که داغ می‌شدم و به خودم می‌تابیدم. ولی درد زایمان حقیقتاً همانی بود که همه توصیف کرده بودند: توصیف‌ناپذیر. کسی برایم گفته بود که تصور کنم روی یک ساحل ماسه‌ای دراز کشیده‌ام، و هر انقباض مثل موجی از درد است که بدنم را می‌پوشاند، و میان موج‌ها باید هرقدر می‌شود گرمای نور خورشید را جذب کنم. ولی در اتاق زایمان هیچ‌چیز شباهتی به موج‌ها، یا ماسه، یا خورشید نداشت. تقاضای بی‌حسی نخاعی کردم، یعنی یک بالگرد که جان مرا کلاً از آن ساحل برهاند. از وقتی که گفتم «بی‌حسی نخاعی می‌خواهم» تا وقتی به من تزریق شد، دقیقاً ده هزار دقیقه طول کشید.    اوایل بارداری‌ام، پدرت برایم گفت که همسر اولش مصمم بود زایمان طبیعی داشته باشد. بعد گفت: «در مورد تو، تصور می‌کنم اینجوریه که: هرچی دارو دارین بهم بدین!» اوقاتم تلخ شد ولی بحث نکردم. داستان زنِ مصمم به زایمان طبیعی به مراتب باشکوه‌تر از داستان زنی است که همان ابتدای کار همۀ داروها را می‌طلبد؛ به همان منوال که داستان زن باردار باشکوه‌تر از داستان زنی است که به خودش گرسنگی می‌دهد. اصرار بر داشتن کنترل زیاد، تن را از اندازه یا ناخوشی معمولش محروم کردن، به نظر حقیر یا خودخواهانه یا بُزدلانه می‌آمد.    حوالی ساعت دوی بامداد، حدوداً ۲۴ ساعت بعد از آنکه کیسۀ آبم پاره شد و پس از چندساعت گیجی شیرین بی‌حسی نخاعی، پرستاری که نمی‌شناختم وارد اتاق شد. گفت: «چه خبر؟ انگار مشکل ضربان قلب جنین داری». لحنش جوری بود که گویی متهمم می‌کرد. انگار که من اطلاعاتی داشتم و مخفی کرده بودم.    گفتم: «مشکل ضربان قلبش چیه؟» خیال می‌کردم تو و من توانسته بودیم ضربان را بالا بیاوریم. ولی به نمایشگر که نگاه کردم، کمتر از ۱۱۰ بود و پایین‌تر می‌آمد.    پرستار دیگری آمد. پرسید: «کمک نمی‌خواین؟» و پرستار اول گفت: «قطعاً کمک می‌خوایم».    این همه کمک، این همه دست مددکار، برای چه؟ می‌خواستم بپرسم، ولی نمی‌خواستم حواسشان از کاری که دستانشان باید می‌کرد پرت شود. پرستارهای بیشتری آمدند. گفتند باید ضربان قلب تو را دقیق‌تر اندازه بگیرند. یک میلۀ باریک وارد بدنم کردند. مرا به این پهلو چرخاندند، و بعد به آن پهلو. دوباره میله را وارد بدنم کردند. از من خواستند چهار دست و پا شوم.    پرستار اول گفت: «پیدایش نمی‌کنیم». لحنش مضطر بود و می‌خواستم بپرسم: آنجا نیست؟ یا شما نمی‌شنویدش؟ دنیا فقط یک سؤال داشت و آن هم همین بود.    بعد خانم دکترم وارد اتاق شد. گفت چیزی را می‌بینند که دوست نداشتند ببینند. گفت: «ضربان قلب بچه‌ات دارد اُفت می‌کند و بالا نمی‌آید».    بعد از آن، همه‌چیز به سرعت رُخ داد: ده نفر داخل اتاق، شاید پانزده نفر، چند نفرشان من را روی برانکارد می‌گذاشتند، چون اثر بی‌حسی نخاعی پاهایم را فلج کرده بود. پدرت دستم را گرفت. صدایی گفت: «رسید به شصت و خُرده‌ای!» صدای بعدی گفت: «پنجاه و خُرده‌ای!» می‌دانستم حرف قلبت را می‌زنند. بعد من را روی برانکارد در راهرو هُل می‌دادند. دوان دوان. یک پرستار هم یک کلاه جراحی روی سر دکترم گذاشت که می‌دوید.    در اتاق عمل، مردی شکمم را نشگون گرفت و پرسید آیا حس می‌کنم؟ گفتم که بله. به نظر دلخور آمد. گفتم باید ادامه بدهند و شکمم را پاره کنند. چیز دیگری به سرم اضافه کرد و دفعۀ بعد که نشگون گرفت چیزی حس نکردم. دکترم گفت که فشار را حس می‌کنم، ولی درد را نه. پرده‌ای آبی کشیده بودند که همه‌چیز آن طرف پرده رُخ می‌داد، همان‌جا که مابقی بدنم بود.    پدرت روی یک صندلی کنار تخت جراحی نشست. نگران بود و لباس آبی جراحی به تن داشت. صورتش را تماشا می‌کردم، انگار آینه‌ای بود که سرنوشتت را در آن بخوانم. فقط وقتی صدای دکتر را شنیدم که گفت: «سلام خانوم خوشگله» فهمیدم شکمم را باز کرده‌اند و تو را آنجا پیدا کرده‌اند؛ منتظر؛ آمادۀ تولد.    هر داستان تولد، داستان دو تولد است: فرزند متولد می‌شود، و مادرش هم متولد می‌شود. داستان به دنیا آوردن بچه است که مادر را می‌سازد، و زایمان و سپس تعریف کردنش او را شکل می‌دهد. برنامۀ زایمان من تاخورده در کیسۀ لوازم بیمارستانم ماند و بی‌ثمر شد. آن برنامهْ داستان اتفاقی بود که هرگز نیافتاد.    در عوض، تیمی از پزشکان با یک پردۀ آبی ذهن مرا از رحم من جدا کردند. دستان زن دیگری داخل شکمم رفت تا تو را درآورد. بدنم که تا اینجای ماجرا همکار بود، دشمن شده بود. دیگر زایمان نمی‌کرد؛ شکست خورده بود. باید پاره می‌شد. باید دیگرانی می‌آمدند و فرآیند را به انجام می‌رساندند چون من خودم نتوانسته بودم. نمی‌گویم حقیقت سزارین همین است و بس. می‌گویم این حقیقتِ احساسم بود. احساس می‌کردم خیانت دیده‌ام.    همیشه شنیده بودم که در وصف زایمان می‌گویند یک قدرت فاتحانه است، اما زاییدن تو درس تواضع بنیادین می‌داد. داستان من به هم ریخته بود. بدنم به هم ریخته بود. تو آمدی که نشانم بدهی درد هرگز بهترین معلم من نبوده است. تو آمدی که نشانم بدهی زمام امور هرگز در دست من نبوده است. به دنیا آوردنت مهم بود، اما نه چون بدنم درد می‌کشید، یا چون درد کافی نمی‌کشید. مهم بود چون تو سر رسیدی، درخشان و مبهوت و بی‌عیب. تو هنوز جزئی از من بودی. تو از من گذشته بودی.    اگر گرسنگی کشیدن یک جای کوچک و بی‌هوا مثل کمد بود، زاییدن جایی به گسترۀ آسمان بود. گستره‌اش به ابعاد همۀ مجهولات آن حیاتی بود که در بدنم رخ می‌داد، بدنی که بدن تو را میسّر کرده بود.    ساعت اول که به دنیا آمدی، من هنوز روی برانکارد دراز کشیده بودم و تمنا می‌کردم در آغوشت بگیرم. پدرت یادم آورد که هنوز در اتاق جراحی‌ام. حق با او بود. شکمم هنوز بخیه نخورده بود. بدنم هنوز مرتعش بود، به‌خاطر آن‌همه دارویی که به من دادند تا کرخت کنند آن دردهایی را که طبق برنامه پیش آمده بود، و بعد، آن دردهایی را که طبق برنامه‌ام نبود.    نمی‌دانستم تا چند ساعت رعشه در بدنم می‌ماند. فقط می‌فهمیدم پدرت به یک گوشۀ اتاق اشاره می‌کند، داشتند یک بقچۀ کوچک را به سمت دستگاه نگهداری نوزاد می‌بُردند. یک پای کوچولو بیرون مانده بود، آن‌قدر کوچولو که در تصورم نمی‌گنجید. نیاز به در آغوش کشیدنت، تمام بدنم را به لرزه انداخت. دائم می‌گفتم: «حالش خوبه؟ حالش خوبه؟» دستان دکتر داخل شکمم بود تا اندام‌هایم را سر جایشان بگذارد. (حرفش یادم می‌آمد: فشار، نه درد. فشار، نه درد.) و بعد صدای گریه‌ات اتاق را پُر کرد. در آن صدای پُر طنین، شنیدم که وجودم ترک خورد و شکافت، «یا خدا!»    تو بودی؛ آنجا بودی: آمدن، گریستن، آغاز دنیایی دیگر.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی: \nJamison, Leslie. Make It Scream, Make It Burn: Essays. Little, Brown and Company 2019\n\nپی‌نوشت‌ها:  • این مطلب ابتدا در شمارۀ سپتامبر ۲۰۱۹ مجلۀ آتلانتیک منتشر شده و سپس با عنوان «The Quickening» در وب‌سایت همین مجله نیز بارگزاری شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۶ مهر ۱۳۹۸ با عنوان «با هر کودک مادری هم زاده می‌شود» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است.  •• لزلی جمیسون (Leslie Jamison) رمان‌نویس و جستارنویس آمریکایی است که عمدتاً دربارۀ زنان می‌نویسد. مشهورترین کتاب او مجموعه جستاری است به نام آزمون‌های همدلی (The Empathy Exams).  ••• این مطلب برشی است از آخرین کتاب لزلی جمیسون با عنوان (Make It Scream, Make It Burn: Essays).\n[۱]  Bari: شهری در ساحل دریای آدریاتیک [مترجم].  [۲] یا کیپا، عرق‌چین مذهبی مخصوص یهودیان [مترجم].  [۳] بنا به روایتی از الهیات یهودی-مسیحی، مشکلات بارداری و درد زایمان تنبیه حوّا (و مابقی زنان) به خاطر اغفال شدن در بهشت است [مترجم].  [۴] عهد عتیق، سِفر پیدایش ۳:۱۶.  [۵] عهد عتیق، سِفر حزقیال، ۱۶:۴۴."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653805.json b/train/540653805.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..9cb563857856df316eea36b8c08a922240c9fc85
--- /dev/null
+++ b/train/540653805.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چابودو! کار را راه بنداز",
+  "subtitle": "بالکن ریخت پایین؟ چابودو. واکسن‌ها خراب شد؟ چابودو. چطور چین به سرزمین میان‌بُرهای فاجعه‌بار تبدیل شد؟",
+  "introduction": "همۀ ما تجربۀ سرهم‌بندی‌کردن بعضی کارها را داریم. مقاله یا گزارشی را بدون دقت کافی نوشته و تحویل داده‌ایم یا وظیفه‌ای را که به ما سپرده‌اند ماست‌مالی کرده‌ایم. اما به این فکر کنید اگر چنین رفتاری به عادتی عمومی تبدیل شود، با چگونه جامعه‌ای روبه‌رو خواهیم شد. جیمز پالمر، نویسنده‌ای انگلیسی که در پکن زندگی می‌کند، تصویری گویا و البته آشنا از چنین وضعی ترسیم می‌کند.",
+  "content": "جیمز پالمر، ایان — ما هر روز، در آپارتمانمان در مرکز شهرِ پکن، به تلاشی مذبوحانه برای مقابله با نابسامانی‌ها مشغولیم. شش ماه پیش، آینۀ روی کمدم از لولا باز شد و حالا به دیوار تکیه‌اش داده‌ام. این آینه فقط یکی از چندین قربانی از وسایل خانه‌ام بوده است. هرکدام از سرپیچ‌ها لامپ متفاوتی می‌خورَد و یک‌چهارم آن‌ها همیشه خراب است. در ‌اتاق‌خواب تهویۀ هوای سقفی رطوبتش را از طریق سوراخی که در دیوار کنده شده خارج می‌کند، سوراخی که با پارچه‌ای کهنه پوشانده شده، مبادا چکه کند. کنار درِ بالکن که درزهایش پوسیده، حوله‌ای هست که برای روزهای بارانی و جلوگیری از ورودِ آب به کار می‌آید. در راه‌پله هر روز باید سرم را بدزدم تا به تودۀ سیم‌های برق و اینترنت نخورد؛ وقتی باد با سرعت می‌وزد، سرعت ارتباط با تاب‌خوردن سیم‌ها کاهش می‌یابد.\n عمر این آپارتمان پنج سال است. در مقایسه با استانداردهای چینی، شرایط آپارتمان خیلی مساعدتر از شرایط متوسط است. توالت ما درست کار می‌کند، درحالی‌که در خانۀ بسیاری از دوستانم کشیدن سیفون به‌مثابۀ عملیاتی آبی است، چیزی شبیه به کنترل‌کردن سیلاب‌های رودخانۀ نیل. همۀ پریزها به‌جز دو تا کار می‌کنند و موقعی که چیزی را به برق می‌زنی جرقه نمی‌زند. هیچ‌کدام از لامپ‌ها تابه‌حال نترکیده‌اند؛ آینه هم فقط از جایش درآمده و خودبه‌خود از قابش پایین نیفتاده است. حمام هم کنار برق‌کشی مرکزی ساختمان قرار نگرفته که فاصله‌اش با آن فقط یک دیوار خشکِ درحال‌پوسیدن باشد.\n من به این حکمت هیلر بلاک باور دارم که در سال ۱۹۱۱ گفته: غنی کاری دهد پیشه‌وران را بگرداند چنین چرخ جهان را۱\n حتی در چین هم سخت بشود من را غنی و پول‌دار دانست و پیشه‌وران هم گوهرهایی کمیاب هستند. اکثر اوقاتی که تقاضای کمک کرده‌ام، نهایتش این شده که من، به‌همراه جوانی بیست‌ساله و هول‌شده، وسط دستشوییِ آب‌گرفته ایستاده‌ایم و او دارد به من اطمینان می‌دهد که فکر می‌کند بتواند لوله را درست کند.\n دورانی که در چین داشته‌ام به من لذت و ارزش استادکاری را آموخته است، آن هم به این خاطر که استادکاری در اینجا متاعی کمیاب است. دیدن اینکه کسی کاری را استادانه انجام می‌دهد، نه‌فقط برای پاداش که برای اجرای درستِ خودِ کار، من را به هیجان می‌آورد؛ مهم نیست که آشپزی باشد، شمع‌سازی باشد و یا تعمیر دوچرخه. چند سال پیش که اسباب‌کشی کردم، با لذتی وصف‌ناشدنی به تماشای سه مرد تَرکه‌ای نشستم که آپارتمان من را در ده دقیقه جمع کردند، خیلی ساده میزها و مبل‌ها را با تعادل کامل پشتشان گذاشتند و وسایل را طوری داخل ماشین کنار هم چیدند که فقط از پس یک استادِ بازیِ تتریس برمی‌آید.\n اما چنین صحنه‌هایی موهبت‌هایی هستند غیرمعمول. (بعد از اینکه کارتِ ویزیتِ آن اساتیدِ اسباب‌کشی را گم کردم، در اسباب‌کشیِ بعدی کار را به گروهی سپردم که روی سه کله‌پوک را سفید کرده بودند.) برعکس، طرز برخورد مرسوم چابودو است، یعنی «کارراه‌انداز». این عبارت به‌طرز آزاردهنده‌ای معمول است، عبارتی که به کاری که هفتاددرصدی انجام شده باشد گفته می‌شود، نقشه‌ای که کشیده شده ولی هیچ‌گاه کامل نشده است، مقیاسی که دقیق اندازه گرفته نشده یا پریزی که اندازه‌اش درست نیست. چابودو دقیقاً متضاد گزنده‌ای است در مقابل تمایل به استادکاری. آن‌طور که ریچارد سِنتِ جامعه‌شناس در کتاب استادکار (۲۰۰۸) می‌نویسد، تمایل به استادکاری تمایل به «ردکردن ماست‌مالی است، ردکردنِ کاری که فقط بد نیست». چابودو به این معنی است که صرف وقت یا تلاش بیشتر روی آن کارْ احمقانه خواهد بود. چین سرزمین میان‌بُرهاست، سرزمین «کاچی به از هیچی».\n بااین‌حال، گاهی این چابودو باعث ایجاد ذکاوت‌هایی می‌شود. یکی از الزامات روزمره در زندگی زیر سایۀ مائوئیسم بداهه‌پردازی بوده است؛ یافتن راه‌هایی برای حفظ کالاهای ارزشمندی مثل تراکتور یا ابزار ماشینی که جایگزینی ندارند، حتی در شرایط نبود قطعات یا زنجیرۀ عرضۀ معیوب. این‌گونه کارها هرازگاهی به‌عنوان علم «دهقان» یا حُسن کارگرِ پرکار مورد استقبال قرار می‌گرفت، اما معمولاً اگر مقامی بالادست از آن کار مطلع می‌شد فرد به دردسر می‌افتاد. دلیلش هم این است که مائوئیسم پافشاری زیاد بر روال درست را، به‌خصوص در مزرعه و کارخانه، مشابه اقدام برای انقلاب می‌دانست. اگر بداهه‌پردازی می‌کردید، ممکن بود به «خراب‌کاری» متهم شوید. چرا به دنبال حل مشکلی بوده‌ای که خودت باعثش نبوده‌ای؟ بعد هم اصلاً بگو ببینم وقتی همه چیز به این خوبی از بالا برنامه‌ریزی شده، چطور مشکلی پیش آمده است؟\n بااین‌همه، بداهه‌پردازی توانایی‌ای به حساب می‌آمد که به‌شدت مورد نیاز بود. همین مسئله باعث شد نبوغی خاص در میان نسل بزرگ‌سالان پدید آید، کسانی که الآن دهۀ ششم به بعدِ زندگی‌شان را سپری می‌کنند: توانایی فراتررفتن از استفاده از داشته‌ها و رسیدن به مهارتی که فقط از اِی-تیم۲ سراغ داشتیم که وقتی توسط آدم‌بدها در یک انبار گیر می‌افتادند، می‌توانستند با یک سری ابزار باغبانی و لاستیک‌های قدیمی، خودروِ زره‌پوش بسازند. چابودو معمولاً قلمروِ عمویی است که بدون هیچ امکاناتی بزرگ شده و می‌تواند با استفاده از دو تکه سیم و کمی نوارچسب هر مشکلی را حل کند. دروازه شکسته؟ نمی‌خواهد قفل جدید بگیری، با مقداری سیم درستش می‌کنیم، چابودو خواهد بود (کار را راه می‌اندازد).\n امروزه نواحی روستایی پر از مخترعان تک‌افتاده‌ای است که هواپیماهای پُرتکان یا زیردریایی‌های در حد برکۀ خود را از صفر می‌سازند یا منجنیق‌های تمام‌عیاری برای مقابله با گروه‌های تخریب درست می‌کنند. نبوغ مکانیکیِ آن‌ها جایی برای بروز ندارد؛ آن‌ها در محدودۀ تعمیرهای مزرعه‌ای و پروژه‌های حماقت‌بار محصورند. بااین‌حال، این نبوغ را می‌توان در مقیاس کوچک‌تر حتی در شهرهای بزرگ هم مشاهده کرد، از محافلی که در پیاده‌روها و با استفاده از لوازم دورریخته‌شده درست شده و در آن‌ها آدم‌های بیکار و پدربزرگ‌ها بعدازظهر دور هم جمع می‌شوند و ورق‌بازی می‌کنند تا تعداد زیادی از سرپناه‌های دست‌سازی که توسط محلی‌های مهربان برای گربه‌های ولگرد پکن ساخته شده است.\n بااین‌حال، چابودو روش مرسوم بی‌اعتنایی به مشکلات هم هست. درِ خانه درست در قابش جا نمی‌گیرد؟ چابودو، عادت می‌کنی که با ضربه بازش کنی. پیراهنی که خریدی و برایت فرستادیم دو سایز بزرگ‌تر است؟ چابودو، شکایتت از چیست؟\n قبلاً در مجتمعی زندگی می‌کردم که ورودی‌اش به پارکینگِ زیرزمین با یک نیم‌استوانۀ بیست‌متریِ آبی پلاستیکی و بسیار سنگین پوشیده شده بود. هیچ‌کس متوجه نبود که این نیم‌استوانه بادگیری بسیار کارا ساخته است و خیلی سرسری به این بنای آجری پیچ شده بود. چابودو، اهمیتش چیست؟ زمانی که یک توفان درگرفت، پیچ‌ها از شدت فشار دررفت و این نیم‌استوانه با شدت تمام به بیرون از مجتمع افتاد و میزهای سنگی و درخت‌هایی را که آنجا بود خُرد کرد. صبح که پایین آمدم، آن نیم‌استوانه را روی چمن‌ها دیدم که مانند بال جمبوجت آن وسط افتاده بود.\n شانس آوردیم که کسی کشته نشد. اما فاجعه‌های چین بیش از اینکه به‌خاطر سوءنیت‌های واقعی باشند، به‌خاطر همین فرهنگ «کاچی به از هیچی» است: بداهه‌پردازی‌هایی که در زندگی روزمره چیزی بیش از مزاحمی عادی نیست، زمانی که در مقیاس صنعتی به کار بسته شود، کشنده خواهد شد. مشکلاتی که نگاه تیزبین یا روندهای روزمره باعث می‌شوند به‌سلامت از کنارشان عبور کنی، وقتی میلیون‌ها بار در سراسر کشور بازتولید شوند، به ایرادی کشنده بدل خواهد شد.\n فقط همین سال قبل را در نظر بگیرید. محفظه‌های سردخانه‌ای برای ارسال واکسن ندارید؟ یک تکه یخ به هر واکسن بچسبان و بگذارش داخل بسته‌های پستی. چابودو، و بچه‌ها تا حد مرگ سرفه می‌کنند. چرا باید فضولات را به محل ازبین‌بردن زباله ببریم؟ مثل بقیه همین‌جا دفنش کن. چابودو و ۹۱ نفر در گانگدونگ به‌خاطر رانش زمین از بین رفتند. مواد خطرناک را تفکیک کنیم؟ چه اهمیتی دارد، فقط نیترات را آنجا بچسبان. چابودو، و انفجاری سهمگین در تیانجین، بندر اصلی شمال چین، ۱۷۳ نفر را خاکستر کرد.\n یکی از کارکنان برنامۀ امنیتِ کار در سطح ملی که نمی‌خواست نامش فاش شود به من گفت: «هر ماه انفجاری در حد تیانجین روی می‌دهد، اما این انفجارها معمولاً در نقاطی است که کسی به آن اهمیت نمی‌دهد.» فاجعه‌های رخ‌داده از روی بی‌مبالاتی همیشه دفن می‌شوند. وقتی کارخانه‌ای شیمیایی در مارس ۲۰۱۴ در تَنگشَن منفجر شد، یکی از دوستانم که آنجا بود گفت که مدیران شرکت بعد از گم‌شدن پرواز ۳۷۰ خطوط هوایی مالزی در روز بعد آسوده شدند، زیرا این خبر همۀ اخبار دیگر را زیر سایۀ خود قرار داد و مدیران هم مطمئن شدند که هیچ‌کس غیر از خودشان و البته سیزده بیوه‌ای که شوهرانشان را از دست داده بودند از این موضوع باخبر نشدند.\n اما مرگ‌های کوچک روی هم تلنبار می‌شود: در ساختمان‌سازی‌ها که افراد بدون عینک محافظ جوشکاری می‌کنند یا از طناب‌های قدیمیِ به‌هم‌بسته‌شده آویزان می‌شوند؛ از مسمومیت غذایی از گوشت‌هایی که با ماشین‌های بدون یخچال حمل می‌شوند؛ از آتش‌سوزی‌هایی که به‌خاطر سیم‌کشی نامناسب ساختمان‌ها پدید می‌آیند. تعداد تلفات به‌ویژه میان فقرا هر روز بیشتر می‌شود و نهادهای مربوطه هم این تعداد را ناشناخته و ثبت‌نشده باقی می‌گذارند، همان نهادهایی که وظیفۀ محافظت از این فقرا را بر عهده دارند.\n نیمی از بسیاری از شهرهای چین را ساختمان‌های درحال‌احداث تشکیل می‌دهند؛ من برای پیاده‌روی به محله‌هایی رفته‌ام که مراحل سوپر ماریو را به یاد انسان می‌انداخت، پر از چرخ‌های سمباده که توده‌ای از جرقه‌های فوق‌العاده داغ را به این‌سو و آن‌سو پخش می‌کرد، آجرهایی که از داربست بدون هیچ هشداری پایین می‌افتاد و سیم‌های رابطی که در طول پیاده‌رو آویزان بود. یک بار وقتی چاله‌ای آب‌رو را در کنار ساختمان دیدم که آن‌قدر عمیق بود که می‌توانست گردن یک نفر را بشکند، از کارگرانی که آنجا بودند پرسیدم: «چرا دورش نوار نمی‌کشید؟» کارگرانِ مهاجر با بی‌اعتنایی جواب دادند: «کسی به ما نگفته.»\n منتقدی به نام هو شی در مقاله‌ای در سال ۱۹۴۲ نام شخصیت اصلیِ داستان اخلاقیِ خود را چابودو گذاشت. «آقای چابودو» زندگی‌اش را براساس اصل «کارراه‌اندازی» جلو می‌برد. هو می‌نویسد: «قطعاً خیلی‌ها را دیده‌اید که هر روز از او صحبت می‌کنند و نامش را می‌برند.»\n آقای چابودو متوجه نمی‌شود که چرا وقتی به‌جای ساعت هشت‌ونیم ساعت ۸:۳۲ به ایستگاه می‌رسد، قطار را از دست می‌دهد، یا اینکه چرا وقتی به جای ۱۰ می‌نویسد ۱۰۰۰، رئیسش این‌قدر عصبانی می‌شود، یا اینکه چرا ایسلند و ایرلند با هم فرق می‌کنند. او مریض می‌شود و دکتر وَنگ را می‌خواهد، اما در نهایت اشتباهی آقای وانگِ دام‌پزشک را فرامی‌خواند. بااین‌حال، حتی زمانی که در حال مردن است، با این فکر خود را تسلی می‌دهد که بی‌خیال، مرگ و زندگی هم نهایتاً آن‌قدرها فرقی ندارند.\n به نظر هو، دوای این رخوتِ گنگْ مدرنیته بود؛ تیک‌تاکِ ساعت ایستگاه راه‌آهن، دفترچۀ حسابِ به‌دقت‌نگهداری‌شده و درمان تجویزیِ دکتر. او خواستار پایان‌دادن به حرمتِ گنگی، سردرگمی و عجزی است که در نهایت، در داستانش، باعث می‌شود مردم آقای چابودو را قدیسی بودایی و «استاد بزرگ انعطاف» بدانند. هم‌عصرانِ هو، که دانش‌آموختۀ ژاپن و ایالات متحده بودند، مشتاقانه به دنبال مدرن‌کردن کشور و خاک‌کردن گذشته و همۀ گردوغبارهای انباشتۀ آن بودند. اما سیل مدرنیته، که حتی قبل از دورانِ هو شی شهرهای چین را احاطه کرده بود، نه‌تنها با خود دقت و مراقبت نیاورد، که آن را از بین برد.\n حتی قبل از دوران هو، جمعیتِ زیاد از حد و جهانی‌سازیْ چین را تحت تأثیر خود قرار داده بود و باعث موجِ مهاجرت عظیمی در قرن نوزدهم شد. مردم چین با هنجارهای جدیدِ دولتی و تکنولوژیکی درگیر بودند که هیچ تجربه‌ای از آن نداشتند. فجایع جنگ و انقلاب  باعث شکسته‌شدن سنت‌های باقی‌مانده شد. از زمان شیرجۀ چین در سال ۱۹۷۹ به‌سوی دنیای مدرن، با شهری‌سازی انبوه، مهاجرت داخلی و جریان دائمیِ تغییرات، ردّ چندانی از مهارت‌هایی نماند که این کشور روزی به آن‌ها مشهور بود.\n امسال در کاخ توپ‌قاپی در استانبول، مشغول خوش‌گذرانیِ (بصری) با ظرف‌های سلسلۀ مینگ بودم، ظرف‌هایی که سلاطین عثمانی در قرن شانزدهم گرفته بودند و هنوز هم جلای خود را حفظ کرده و هرکدام با افتخار به مُهرِ سازنده‌اش منقوش بود. احساس ما نسبت‌به گذشتۀ مادی احتمالاً به‌سوی اجسام زیبا و خالص متمایل می‌شود، تنها به این دلیل که احتمال ارزش‌داده‌شدن و باقی‌ماندنِ آن‌ها بیشتر است. اما شواهد بسیاری گویای مهارت‌های چین قبل از مدرن‌شدن است، مهارت‌هایی که بیش از همه با فضای تجاری پررونق و مشتریان ثروتمندِ سلسله‌های سانگ (۹۶۰-۱۲۷۹) و مینگ (۱۳۶۸-۱۸۴۴) پرورش یافت. استادکاریِ چین هم اروپایی‌ها و هم عثمانی‌ها را مجذوب خود کرد و موجی از تحسین و تقلید از سوی آنان را در پی داشت.\n البته، بعضی هنرها هنوز هم بر جا مانده‌اند. یک خانوادۀ منچو نزدیک خانۀ من همچنان مناظری زیبا و بامزه از زندگی در پکن را با استفاده از مبلمان کوچکِ عروسکی و قراردادنِ جسد سوسک به‌جای انسان درست می‌کنند. اما مقدار کمی از این هنرها باقی مانده است. چوب‌کارها، سازندگان سازِ عود، چلیک‌سازها، بافنده‌های پارچه‌های کمیاب؛ تنها در نقاط دورافتاده می‌توان نشانی از آن‌ها گرفت.\n این اتفاق تا حدی روند طبیعی تاریخی است. در نیویورک، هامبورگ و پاریسِ قرن نوزدهم نویسندگان از سازندگانی می‌نالیدند که دو سرِ کاردک را از هم تشخیص نمی‌دهند، از لوله‌کش‌هایی که احتمال اینکه لوله را بشکنند بیش از احتمال تعمیرش بود، از شیشه‌بُرهایی که شیشه‌ای که می‌سازند روز بعد از جا درمی‌آید و خرد می‌شود. مهاجرانِ روستایی، به‌دنبال هر کارِ روزمزدی، به‌سمت شهرها سرازیر می‌شدند و مهارت‌های محلی‌شان در فضای جدید به کار نمی‌آمد. در طول یک نسل یا کمتر، هجوم مدرنیته استعدادهایی را که در طول قرن‌ها پرورش یافته بود از اعتبار ساقط کرد.\n اما ذوقِ استادکاری در جهانِ توسعه‌یافته دوباره به‌سرعت جای خود را باز کرد. ابداع، درنوردیدن مرزهای جدید، ایجاد استانداردهایی جدید برای تجارتی جدید، همۀ این‌ها تمایلاتی بود که پدید آمد. در انگلستانِ اواخر قرن هجدهم، آجرسازان استعاره‌های غنیِ خاص خود را ایجاد کردند. همان‌طور که سِنِت می‌گوید، کشف آجر «راست‌گو» (بدون هیچ گونه رنگ مصنوعی) بازتابی از غرور سازندگان بود. در دهۀ ۱۹۳۰، کارگران فورد بارقه‌هایی از آیندۀ اتوماتیک‌شدن را در خیال خود تصور می‌کردند که با ابزار خودشان در حال شکل‌گیری بود. اما در مقابل کارگران چینی، چهار دهه است که در منطقۀ مرده به سر می‌برند، منطقه‌ای که در آن مهارت‌های قدیمی گم شده، اما دانش حرفه‌ای جدیدی بسط نیافته است. و به نظر هم نمی‌رسد دوران کارهای سریع و کثیف به این زودی‌ها پایان یابد.\n چرا چین به این دام افتاد؟ در بسیاری از صنایعِ چین، چرخه‌های حیاتیِ بازخورد منقطع است. برای فهم اینکه هر چیز چقدر خوب کار می‌کند باید از آن استفاده کرد. کارگران فورد ماشین‌های خودشان را سوار شدند و سازندگان غربی یا در خانه‌هایی مانند خانه‌های خودشان ساکن شدند و یا امیدوار بودند که ساکن شوند. اما مهاجرانی که در مناطق صنعتی کاندونگ مشغول کارند خرت‌وپرت‌هایی می‌سازند که خانواده‌های آمریکایی هزاران کیلومتر آن‌طرف‌تر از آن‌ها استفاده می‌کنند. مردان و زنانی که خانه‌های چین را می‌سازند هیچ وقت در آن‌ها زندگی نمی‌کنند.\n قیمت میانگین یک آپارتمان یک‌خوابه در یک شهر ردۀ‌دومی چین (شهری محلی با چند میلیونی جمعیت که تحت فشار محدودیت‌های جغرافیایی و زیست‌محیطیِ خود است) تقریباً صدهزار دلار است؛ درآمد سالانۀ متوسط یک کارگر مهاجر ساختمانی حدود ۳۵۰۰ دلار است. آیندۀ آن‌ها خوابگاه‌های تنگ‌وتاریک و پیش‌ساختۀ کارگران و آلونک‌های قدیمی است، نه حمام‌های مدرن و با تهویۀ مطبوع. اگر آنچه درست می‌کنی متعلق به جهانی است که کاملاً خارج از دسترس توست، چرا خود را برای خوب‌درست‌کردنِ آن به زحمت بیندازی؟\n پیچیدگی شرکت‌های چینی به این معنی است که حتی مقصر کوتاهی‌های فاجعه‌آمیز را نیز نمی‌توان به این سادگی تعیین کرد؛ علامت سازندگانی که یک روز روی تمام آجرهای دیوارهای شهر حک شده بود جای خود را به سراب‌هایی از شرکت‌های هلدینگ و شرکت‌های ظاهری۳ ‌داده است. دولت‌های محلی، به‌خاطر ترس از بیکاری بیشتر و درآمد سرانۀ کمتر، با جدیت تمام تلاش می‌کنند این کسب‌وکارها را از هر گونه پیامدِ اقداماتشان مصون کنند.\n بیشترین شکاف را می‌توان میان برنامه‌ریزان در پکن و کارگرانی مشاهده کرد که در عمل سیاست‌های آن‌ها را به اجرا درمی‌آورند. مناطق عظیمی از کشور در واکنش به سهمیه‌ها و کمک‌های تضمینیِ دولتی همچنان تحت منطقِ اقتصاد برنامه‌ریزی‌شده عمل می‌کنند. بااین‌حال، تولید استادانه نیازمند بازخوردِ کاربران و بازار است. تعیین سهمیه برای همه چیز، از تعداد کلمات ژورنالیست‌ها تا تعداد بازداشتی‌های پلیس‌ها، انگیزه‌ای قدرتمند است برای اینکه تنها سرعت تولیدِ یک محصول مد نظر قرار بگیرد، نه هیچ چیز دیگر. چابودو: کار دولت را راه می‌اندازد.\n یک استثنای درخشان برای فرهنگ چابودو وجود دارد: بخش فناوری چین، آن هم شاید به این دلیل که تقریباً به‌صورت هم‌زمان با دیگر بخش‌های جهان گسترش یافت. کارخانه‌ها و کارگاه‌های چینی در دیگر بخش‌ها تجارت‌های جدید را گسترش ندادند، بلکه به دنبال تجارت‌هایی رفتند که غرب نیاز به انجام ارزانِ آن‌ها داشت. خبری از غرور یا دانشی نبود که با حل مسئله یا ابداع به دست می‌آید. البته، در مقابل، علی‌بابا۴، غول تجارت الکترونیک، هنر رساندنِ کالا از فروشنده به خریدار را در این کشور پهناور به اندازه‌ای پرورش داده که هنوز برای غرب ناشناخته است. شاید این کار با استفاده از شبکۀ راه‌های جادویی‌ای ممکن شده است که بنیان‌گذارِ شرکت علی‌بابا، جک ما۵، ساخته است، کسی که خیلی هم شبیه هابیت‌هاست. این در حالی است که پرداخت سیار، رقابت شدیدِ نسبتاً باز و پولی که از آن ناشی می‌شود باعث ایجاد مهارت‌هایی فوق‌العاده شده است.\n بااین‌حال، فناوری هم نمی‌تواند به‌کلی از این نفرین جان سالم به در بَرَد. کدنویسی بی‌دقت، برنامه‌های خراب و مشکلات امنیتی شدید رایج هستند. این اتفاق به‌خصوص زمانی شایع است که صنایع دولتی چین، به دلایل «امنیتی»، مجبورند به‌جای سپردن کار به شرکت‌های تجاری، خودشان برنامه‌های داخلی را درست کنند. موتورهای جست‌وجوی چین افتضاح‌اند، موتورهایی که به‌طور هم‌زمان با سانسورِ دولت و محدودکردن رقابت واقعی، زمین‌گیر می‌شوند. بایدو، بزرگ‌ترین موتور جست‌وجو، به‌خاطر دریافت پول برای تبلیغِ درمان‌های پزشکی تقلبی، با رسواییِ بزرگی روبه‌رو شد.\n بعد از این رسوایی، مراجع مربوطه اعلام کردند که ضوابط سفت و سختی مد نظر قرار خواهند داد تا از عملکرد بهتر بایدو اطمینان حاصل کنند. جایی که وجهه و شهرت نمی‌تواند باعث احساس مسئولیت شود، نظارت می‌تواند وارد شود. اما مراجع نظارتی چین در عمل تهی هستند. اگرچه هر فاجعه‌ای به‌صورت رسمی در رسانه‌ها به باد انتقاد گرفته می‌شود، اما از پیگیریِ آن خبری نخواهد بود؛ میانگین طول عمرِ پوشش فجایعی عظیم مثل تیانجین کمتر از یک هفته است. بعد از آن یک هفته، دستورات ادارۀ تبلیغات صادر شده و آن ماجرا از صفحۀ روزنامه‌ها محو می‌شود.\n کاراییِ نظارت روزمره از این هم کمتر است، نظارتی که دهه‌هاست به‌خاطر مجموعه‌ای از انگیزه‌های نادرست محدود شده است. ناظران از کمبود بودجه و کارمند رنج می‌برند و کسی از آن‌ها انتظار ندارد تمام شرکت‌ها را پوشش دهند. بااین‌حال، اگر آن‌ها مکان یا شرکتی را بازبینی کنند، مسئول هر گونه فاجعه‌ای خواهند بود که ممکن است در آینده در آنجا رخ دهد. این موضوع می‌تواند باعث ازدست‌دادن شغل، لغوشدن عضویتشان در حزب و یا حتی زندانی‌شدنِ آن‌ها شود. راه‌حل مشخص برای ناظران این است که مکان‌های محدودی را پوشش دهند و بر روی مناطقی تمرکز کنند که کمترین ریسک را دارند و به‌این‌ترتیب ریسکِ شخصیِ خود را هم به حداقل برسانند. این ضعف همراه است با نبودِ نظام کارای قانونی مدنی، به‌خصوص برای فعالیت‌های جمعی؛ اشتباهاتی که در غرب دادخواست‌های سنگینی در پی دارد در چین سرپوش گذاشته می‌شود. حتی مرگ کارگران مهاجر می‌تواند با دیۀ ناچیز پنج‌هزاردلاری ختم به خیر شود.\n همۀ این عوامل برضد آن است که چینی‌ها بتوانند در کار خودشان غرور و افتخار به دست بیاورند. اگر هم کسانی این کار را بکنند، بهتر است آن را پیش خود نگه دارند. در غرب اتحادیه‌ها (برای کارگران ساده) و انجمن‌های حرفه‌ای (برای گروه‌هایی مثل پزشکان و وکلا) نقشی اساسی در تعیین استانداردهای ملی ایفا کردند. آن‌ها به افراد هویتی دادند که، تا حدی، هم به تبحر و هم اخلاقیات وابسته است، گروهی از هم‌سنخان که با هم رقابت می‌کنند و مسئولیت کارهایشان را قبول می‌کنند.\n اما، همان‌طور که آدام اسمیت هم در ثروت ملل (۱۷۷۶) می‌گوید، هر شغلی «در نهایت به تبانی علیه عموم ختم می‌شود» و حزب کمونیست چین جز تبانیِ خودش تبانیِ دیگری را نمی‌پذیرد. به‌خصوص از زمان به‌قدرت‌رسیدن ژی جین پینگ در سال ۲۰۱۲، هر گروهی که احتمال می‌رفته در مقابل این حزب مقاومتی در سطح ملی از خود نشان دهد سر جایش نشانده شده است. هر گونه اتحادیه‌سازی خارج از «فدراسیون اتحادیۀ تجارت سراسری چین»، که اتحادیه‌ای فاسد و فاقد قدرت اجرایی است، تهدیدی برای این حزب به حساب می‌آید، حزبی که همان‌قدر که تمایل ندارد مسیحی‌ها، دموکرات‌ها و فمینیست‌ها دور هم جمع شوند، تمایلی به دورهم‌جمع‌شدنِ کارگران ناوه‌کش یا کارگران راه‌آهن کل کشور نیز ندارد.\n زیر چتر حزب جا برای انجمن‌های حرفه‌ای هست، اما فقط برای حرفه‌های طراز اول. انجمن پزشکی چین وجود دارد، اما خبری از انجمن لوله‌کشی نیست. حتی در این مجموعه‌هایی هم که وجود دارد، تأکید بیشتری روی پیروی از خط‌مشیِ رسمی می‌شود تا ایجاد گروهی از هم‌سنخان. همان‌طور که مایکل وودهِد، ژورنالیست پزشکی، می‌گوید، پزشکان در غرب راهبردهای حرفه‌ایِ مشخص و مجموعه‌هایی نظارتی دارند تا آن‌ها را همچنان در مسیر درست حفظ کنند؛ اما در چین آن‌ها فقط چراغ سوسوزنِ وجدان خودشان را دارند.\n در نهایت، آنچه بی‌مبالاتی را در چین تداوم می‌بخشد حضور همیشگیِ این بی‌مبالاتی است. استادکاری الهام‌بخش است؛ گوش‌دادن به یک آهنگ یا دیدنِ ماشینِ درحال‌تعمیر می‌تواند الهام‌بخش یک نویسنده برای نوشتن شود؛ یک نجار ممکن است با یک شعر یا یک موتور برای کاری جدید انرژی بگیرد. البته، خلافش هم صادق است؛ زمانی که دور و برتان پر است از کارها و چیزهای زشت، نصفه‌ونیمه و نامرغوب، زمانی که نقصان هیچ وقت تنبیهی در پی ندارد و ازخودگذشتگی هم پاس داشته نمی‌شود، سخت بتوان گفت که کارراه‌اندازبودنِ یک چیز کافی نیست. چابودو.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جیمز پالمر نوشته است و در تاریخ ۴ اکتبر ۲۰۱۶ با عنوان «… Chabuduo! Close enough» در وب‌سایت ایان منتشر شده و برای نخستین‌بار با عنوان «چابودو! کار را راه بنداز» و با ترجمه امیرحسین میرابوطالبی  در سومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی به چاپ رسیده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۳ تیر ۱۳۹۶  این مطلب را با همین عنوان بازنشر کرده است. •• جیمز پالمر (James Palmer) نویسنده و ویراستار بریتانیایی است که در پکن زندگی می‌کند. مرگ مائو: زلزلۀ تانگشان و تولد چین جدید (The Death of Mao: The Tangshan Earthquake and the Birth of the New China) و بارونِ سفیدِ خون‌آلود: داستان شگفت‌انگیز نجیب‌زاده‌ای روس که آخرین خان مغول شد (The Bloody White Baron: The Extraordinary Story of the Russian Nobleman Who Became the Last Khan of Mongolia) از کتاب‌های اوست.\n[۱] برداشت آزاد مترجم از بیت درون متن: It is the business of the wealthy man To give employment to the artisan [۲] اشاره به سریالی به همین نام [مترجم]. [۳] Shell Enterprise: اشاره به شرکت‌هایی است که مثلاً در چین تأسیس می‌شوند، اما مدیریت، تصمیم‌گیری و همۀ منافع آن به صاحبانش در کشور دیگر می‌رسد [مترجم]. [۴] Alibaba: بزرگ‌ترین شرکت هلدینگ و فروش اینترنتی در چین [مترجم]. [۵] Jack Ma\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653806.json b/train/540653806.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..bf2d7a933c3b076e23147d86952cee07ed6b511b
--- /dev/null
+++ b/train/540653806.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چاق‌بودن عادی است، به همین دلیل نمی‌خواهیم چاق باشیم",
+  "subtitle": "آرمان‌شهرگرایی، پزشکی و صنعت مدرن دست به دست هم داده‌اند تا فهم ما از چاقی تغییر کند",
+  "introduction": "چرا از آدم‌های چاق منزجریم؟ شاید دلیل این حس ناخوشایند، تلاش‌های شکست‌خوردۀ خودمان برای رسیدن به بدنی باریک و خوش‌اندام باشد. چاق‌ها ما را یادِ زشتی‌های بدن خودمان می‌اندازند. اما اگر از منظری تاریخی نگاه کنیم، ماجرا پیچیده‌تر می‌شود. کریستوفر فورث در کتاب جدیدی که دربارۀ تاریخ فرهنگی چاقی نوشته است، می‌گوید اگر می‌خواهیم تنفر امروزمان از چاقی را درک کنیم، باید به دهۀ ۱۹۲۰ برگردیم. به سال‌هایی که کارخانۀ اتومبیل‌سازی فورد تازه کار خود را شروع کرده بود.",
+  "content": "کریستوفر ای. فورث، لیترری هاب —  با صدایی آرام و ترس‌خورده زمزمه می‌کنند: «اوه! ببین، ببین! اون خانم چه مشکلی داره؟ چرا این قدر چاقه»؟ این‌ها سؤال‌هایی‌اند که در رمان دنیای قشنگ نو آلدوس هاکسلی، برگزیدگانی که سنی از آن‌ها گذشته است، اما هنوز زیبارو و باریک‌اندام‌اند، نجوا می‌کنند. آن‌ها لحظاتی پیش با لیندا روبه‌رو شده‌اند که به‌تازگی از محل نگهداری وحشی‌ها برگشته، بخشی که چند سال پیش لیندا را به آنجا فرستاده‌اند تا پسرش جان را به دنیا بیاورد. دلیل معذب بودن‌شان را می‌شود درک کرد. در جامعه‌ای که فناوری جوانی را از محدودیت‌های زیستی فراتر برده، منطقی است که آن‌ها «هرگز چهره‌ای را ندیده باشند که جوان و شاداب نباشد، یا اندامی را که دیگر باریک و برافراشته نیست». «این شصت‌واندی ساله‌های از کار افتاده»، که تقریباً بیست سال از لیندا بزرگترند، «سیمای دختربچه‌ها را دارند. برعکس، لیندا در چهل‌وچهار سالگی شکل و ظاهر هیولایی را دارد که در اثر سالخوردگی چروکیده شده و از ریخت افتاده».\n آینده‌ای که در دنیای قشنگ نو به نمایش درآمده مبالغه‌ای از گرایش‌های فرهنگی معاصر با اهداف تعلیمی است که چند فانتزی جسمانی را کنار هم می‌گذارد، فانتزی‌هایی که هر کدام به‌شکلی در فرهنگ غربی مطرح‌اند. کابوسی که آلدوس هاکسلی به تصویر می‌کشد کاریکاتوری است از امیال و غرایز آرمان‌شهری‌ای که او در پیرامون خود می‌دید: میل به جوانی و تندرستی و زیبایی و کارایی با محدودیت‌های اندک، در دنیایی که می‌شود بیماری و زشتی و سالخوردگی را با فناوری‌های جدید مهار کرد. چاقی، که نشانۀ بدمنظر پیری و چه بسا بیماری -امور آزاردهنده‌ای که محدودیت‌های انسانی و حقایق گریزناپذیر حیات جسمانی را گوشزد می‌کند- به شمار می‌آید، فقط یکی از جنبه‌های متعدد «زندگی» است که آرمان‌شهر فناورانه می‌کوشد ریشه‌کن کند.\n آرزوی جهانی کمابیش عاری از چاقی، دست‌کم برای برگزیدگان، آرزوی تازه‌ای نیست. تصور جامعه‌ای زمینی یا یک بهشتِ پس از مرگ که ساکنانش انسان‌هایی با شکل و ظاهر کامل باشند از هزاران سال پیش از این الهام‌بخش مصلحان نظام بهداشت و مؤمنان دینی بوده است. با معیارهای قرن هفدهمی، آیا بدن پیر و آویزان لیندا در میان شهروندان خوش‌اندام شهر آفتاب توماسو کامپانلا هم به همین اندازه نامتعارف به نظر نمی‌آمد؟ درست است که در این «تصور از نخستین دولت نظارتی»، برای ایجاد بدن آرمانی، از ابزار بسیار متفاوتی استفاده می‌شود، اما آینده‌ای که آلدوس هاکسلی را به وحشت می‌اندازد، آینده‌ای است که ارزش و امتیاز مشابهی برای جوانی و طول عمر قائل است و به حذف بدن‌های ناهنجار از جمع برگزیدگان می‌اندیشد.\n این تحمل‌ناپذیری چاقی جنبه‌ای کاملاً مدرن دارد، دست‌کم وقتی بحث شکل و اندازۀ بدن مطرح می‌شود. مورخان توافق دارند که زمان نخستین چاپ دنیای قشنگ نو، بسیاری از اجزای اصلی پیش‌داوری‌های امروز ما علیه چاقی شکل گرفته بود. آن زمان بدن ایدئال در غرب باریک‌تر از پیش شده بود. از میانه‌های قرن نوزدهم پیشرفت‌های علمی آغاز شد و در پی آن، غذا و کالاهای دیگر در دسترس مردم بیشتری قرار گرفت و همین عاملی شد تا فربهی، که زمانی نماد برتری اجتماعی طبقۀ متوسط بود، بی‌اعتبار شود. همین که تعداد بدن‌های چاق رو به افزایش گذاشت، چاقی در سلسله‌مراتب اجتماعی به‌شکلی غم‌انگیز «عادی» شد. رفته‌رفته چاقی پیوند محکم‌تری با طبقات فرودست و بدن‌های غیرسفید پیدا کرد و نمود ظاهری ثروت به شکل‌های دیگری از مصرف گره خورد و فرقه‌ای از اندام‌های باریک و سالم و ورزشی و کارآمد و زیبا بر سلسه‌مراتب تظاهر تسلط یافت.\n ضمن اینکه به نظر می‌آمد در خلال قرن نوزدهم عادت تمسخر آدم‌های چاق رو به فزونی بوده است، فرهنگ رو به گسترش تبلیغات و مصرف انبوه این گرایش را تشدید کرد. تمرکز دیداری این فرهنگ واضح و بدیهی بود: هالیوود، در کنار سینمای اروپا، نقشی فراموش‌نشدنی در بین بازیگران داشت. همین که پردۀ نقره‌ای تصاویر بدن‌های آرمانی را در گوشه‌وکنار جهان به نمایش گذاشت، مجلاتِ سینماییِ هواداری بحث پرهیزهای غذایی و برنامه‌های تناسب اندام ستاره‌های سینما را با توده‌های مردم در میان گذاشتند.\n\nابتدای قرن بیستم دوره‌ای است که می‌تواند برای تعمق دربارۀ دیدگاه‌های کنونی‌مان دربارۀ چاقی مفید باشد. ژرژ ویگارلو به‌درستی می‌گوید که «بدن دهۀ ۱۹۲۰ حقیقتاً منادی بدن امروز بود». از آن زمان به بعد، انگارۀ غرب از بدن‌های فربه نمایندۀ «تهدیدی زیباشناختی و خطری برای سلامت» است که با برداشت‌های قرن بیستمی از بدن در پیوند است، برداشت‌هایی از این قبیل که بدن چیزی مصرفی و در معرض نمایش است و مشکلی پزشکی است که دیر یا زود سربار نظام بهداشت و درمان خواهد شد.\n از قرن شانزدهم، «چاقی» را مرضی دانسته بودند که عمر را کوتاه و جسم را بدریخت می‌کند. پزشکان هم که قاصدان بیماری و ناتوانی و پیری و مرگ بودند، چاقی را بیش از پیش تقبیح کردند. از مردم خواسته شد اشتهایشان را کم کنند و برنامه‌های غذایی و ورزشی سالمی در پیش بگیرند و به این ترتیب، بدن به چیزی تبدیل شد که باید همیشه با دخالت مستقیم نیروی اراده به سامان درآید. همۀ این‌ها نشانه‌هایی هستند از تناقض‌های جامعۀ توده‌ای که از سویی تشویق به مصرف می‌کند و از سوی دیگر کف نفس و خودداری بیشتری می‌طلبد. این خودداری، در تناقضی دیگر، نیازمند خرید محصولات و خدماتی است که بخش دیگری از همان جامعۀ مصرفی را تشکیل می‌دهد که به تولید چاقی مفتخر است.\n در دهه‌های بعدی، این روند پیشرفت بیشتری داشت. همراه با رشد نئولیبرالیسم در دهۀ ۱۹۷۰ و «فرهنگ پرخوری» ملازم آن که مصرف اجباری را در کنار نیاز به انضباط نفس می‌نشاند، چاقی به علامتی رؤیت‌پذیر بدل شد که نشان می‌داد شخص مهار خود را از دست داده و در ظرافت و زیبایی افول کرده است. حتی اگر ریشه‌های فرهنگی عمیق‌تری داشته باشد، بدیهی‌ترین شرایط امکان انزجار کنونی ما از چاقی به اوایل قرن بیستم برمی‌گردد.\n ولی آیا این سیر تکاملی می‌تواند به‌کفایت توضیح بدهد که چرا واکنش به بدن‌های چاق تا این حد زننده و شدید است که گویی وجود چاق‌ها به‌خودی‌خود می‌تواند آلوده‌کننده باشد؟ نفرت و انزجار عصر مدرن از چاقی (و ترس از چاق شدن)، که حاصلِ تلمبارشدنِ چند قرن بدفهمی دربارۀ چربی و فربهی است و به‌ویژه در تضاد با ایده‌های نوظهورِ پاکیزگی و سپیدی و تمدن قرار گرفته، چه بسا نشانۀ اشتیاقی باشد که بیش از تصور معمول آرمان‌شهری و استعلایی است. در اینجا از واژۀ «آرمان‌شهری» در ابتدایی‌ترین معنای آن استفاده می‌کنم. طبق تعریف روث لویتاس، «از قرار معلوم، ماهیت آرمان‌شهر میل است؛ میل به بهتر و به گونه‌ای دیگر بودن». روث لویتاس این فکر را مطرح می‌کند که سرچشمه‌های چیزی که «تکانۀ» آرمان‌شهری می‌نامند، در تجربۀ انسان از احساس گرسنگی و فقدان و کمبود ریشه دارد؛ این احساس عمیق که چیزی کم است… در این معنا، هر چیزی که با نوعی هستی تغییریافته مربوط باشد آرمان‌شهری است.\n\nدر این تعریفِ کمابیش «وجودی»، آرمان‌شهر مفهومی نیست که به بازنمایی جهان جایگزین یا کامل وابسته باشد. بلکه «به شکل عنصری ظاهر می‌شود که در طیف وسیعی از کردارها و فرهنگ‌های انسانی تعبیه شده است». به همین دلیل است که لویتاس می‌تواند مدعی شود که «فرهنگ معاصر غرق در آرمان‌شهرباوری است، حتی اگر هیچ بازنمایی استعاری‌ای از جهان جایگزین وجود نداشته باشد».\n شباهت خانوادگی بین آرزوهای آرمان‌شهری و آرمان‌های دینی بدیهی است. به نظر می‌آید که هر دوی این‌ها در ابهام‌های مربوط به تن‌یافتگی۱ ریشه داشته باشند. بخش اعظم امیدهای آرمان‌شهری بر تجربۀ زیسته از نقص  -دست و پنجه ‌نرم‌کردنِ عمومی بشر با درد و بیماری و پیری و مرگ- بنا شده است. می‌شود گفت مفهوم محوری «تعالی» در دین هم «به بلاتکلیفی نسبی در وضعیت وجودی تن‌یافتۀ ما وابسته است». از سوی دیگر، همان‌طور که تبیین مفهوم آرمان‌شهر نیازمند امید واقعی به جهانی جایگزین نیست، مفهوم تعالی هم احتیاج ندارد که با اعتقاد به موجودات الهی و واقعیت‌های اخروی تلفیق شود. در حقیقت، این نکته نشان می‌دهد فرهنگ غرب به‌جای اینکه بخواهد بدن را به‌طور کلی حذف کند، تمایلی دائمی دارد به اینکه بدن را وسیلۀ غلبه بر محدودیت‌های بدن کند.\n تا جایی که پیوندی معقول هست بین استعاره‌های آرمان‌شهری و دینی و نوعی تفکر جادویی که انزجار -احساسی که در قالب آن «فاصلۀ عملکرد جهان واقعی با جهانی که دوست داریم را می‌سنجیم»- را می‌سازد، منطقی است که رویکردهای مدرن در مخالفت با چاقی را نمادِ گرایشی در جهت آرمان‌شهرباوری جسمانی و میل به تعالی ببینیم. اگر «آرمان‌شهرباوری جسمانی» را خواسته‌های متأثر از فرهنگ برای شکل‌های دیگر (و فرضاً بهتر) از تن‌یافتگی‌ها (به‌ویژه تن‌یافتگی‌هایی که در برابر نیروهای تباهی‌آور طبیعت مقاومت می‌کنند و کمتر دستخوش ضرورت‌های زندگی جسمانی‌اند) تعریف کنیم، آن وقت می‌توانیم ببینیم که انسان چاق و چاقی چگونه محدودیت‌های چنین خواسته‌هایی را به یادمان می‌آورند. گریز از آدم‌های چاق و چاقی یکی از نتایج طلب «سلامت کامل» است که اگر رؤیای «دین زیست‌محیطی» تازه‌ای در پی نداشته باشد، خیال «آرمان‌شهری جدید» را به دنبال خواهد داشت.\n\nانواع مختلف آرمان‌شهرباوری جسمانی در طول تاریخ مشهود بوده است، آن هم نه فقط به شکل تلاش و کوشش برای بررسی و بیشینه‌سازی کمال بشری و مبادرت به افزایش طول عمر انسان، بلکه تا جایی که حتی بر مرگ هم غلبه شود. افزون بر این، امید به غلبه بر محدودیت‌های تن‌یافتگی معمول می‌تواند الهام‌بخش نقشه‌های جدیدی برای سازمان‌دهی جامعه باشد. عده‌ای ظهور و افول تلاشی «آرمان‌شهری» برای ایجاد بدن‌هایی کارآمد را، که تسلیم خستگی نشوند، دنبال کرده‌اند، رؤیایی که با تلاش برای به حداکثر رساندن توانایی‌های ماشینی کارگران تا قرن بیستم ادامه یافت.\n علم کار، که در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ با فوردیسم و تیلوریسم به اوج خود رسید، به دنبال آن بود که «رؤیای طبقۀ متوسط در انتهای قرن نوزدهم» را عملی کند، رؤیای «بدنی که هرگز خسته نمی‌شود». امید می‌رفت که این بدن‌های ماشینی به آن سوی توانایی‌های معمول بشری رانده شوند و خستگی‌ناپذیر باشند یا دست‌کم چندان محتاج استراحت نباشند، فانتزی‌ای که تا اندازه‌ای به رؤیاپردازی‌های ورزشکاران برای کارایی نامحدود تبدیل شد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nForth, Christopher E. Fat: A Cultural History of the Stuff of Life. Reaktion Books Ltd, 2019\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کریستوفر ای. فورث نوشته است و در تاریخ ۲۹ جولای ۲۰۱۹ با عنوان «On the Evolution of Fatness in Society» در وب‌سایت ‌لیترری ‌هاب منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۲ مرداد ۱۳۹۸ با عنوان «‌چاق‌بودن عادی است، به همین دلیل نمی‌خواهیم چاق باشیم» و ترجمۀ حسین رحمانی منتشر کرده است. •• کریستوفر ای. فورث (Christopher E. Forth) رئیس دپارتمان علوم انسانی و استاد تاریخ دانشگاه کانزاس است. ماجرای دریفوس و بحران مردی و مردانگی فرانسوی در غرب مدرن (The Dreyfus Affair and the Crisis of French Manhood and Masculinity in the Modern West) یکی از مهم‌ترین کتاب‌های اوست. ••• این مطلب برشی است از کتاب چاقی: تاریخ فرهنگی خمیرۀ زندگی نوشتۀ کریستوفر ای. فورث.\n[۱] embodiment"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653807.json b/train/540653807.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0ea421dc57dc03b1e1ace003b5bae15b90bfe36c
--- /dev/null
+++ b/train/540653807.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا بلافاصله بعد از جشن تولد نباید فیلم‌هایش را ببینیم؟",
+  "subtitle": "تماشای ویدیوی یک اتفاق بلافاصله پس از وقوع آن می‌تواند خاطرۀ واقعی این تجربه را تغییر دهد",
+  "introduction": "خیلی ‌ها بلافاصله بعد از اینکه یک مهمانی، جشن یا سفر تمام می‌شود، مشغول دیدن عکس‌ها و فیلم‌هایی می‌شوند که از آن لحظات گرفته‌اند. اما پژوهشگران معتقدند احتمالاً چنین کاری درست نیست. وقتی فیلم‌هایی که در سفر از ما گرفته‌اند را می‌بینیم، تجربۀ دست اول و پرشوری که از سفر داریم را از دست می‌دهیم و به ناظری بهانه‌جو تبدیل می‌شویم که خودمان را ارزیابی می‌کنیم. و از آنجا که از بچه‌هایمان بیشترین فیلم‌ها را می‌گیریم، آن‌ها بیش از همه تحت تأثیر این تغییر تجربه قرار می‌گیرند.",
+  "content": "جولیا چو، نیویورک تایمز —  شبِ مسابقۀ استعدادیابی در دبستان دخترم، از مدرسه به خانه برگشتیم تا بستنی بخوریم و جشن بگیریم. مادرم آیفونش را درآورد تا فیلمی را که از اجرای دختر ده‌ساله‌ام گرفته بود، نشان دهد. دخترم ترانۀ «بی‌نقص» اِد شیرن را از حفظ خواند و با پیانو آهنگش را اجرا کرد. با وجود استرسی که داشت، با لباسی جدید و پولک‌دار روی صحنه رفت، به بهترین شکل ممکن آوازش را خواند و قبل از پایین‌آمدن از صحنه، در برابر والدینی که برایش کف می‌زدند تعظیم کرد، و در آن حال، آسوده‌خاطر و آرام بود و حس غرور در چهره‌اش موج می‌زد.\n همین که مادرم انگشتش را روی دکمۀ «اجرا» گذاشت و دخترم با اشتیاق گردن کشید تا ببیند، مادرم را از این کار منع کردم: «راستش … به نظرم بهتره بذاریم از این لحظه لذت ببره».\n دخترم را دیده‌ام که وقتی فیلم‌های خودش را می‌بیند، حالت چهره‌اش عوض می‌شود، چشم‌هایش نیمه‌بسته می‌شود و کمی سرش را به عقب می‌کشد. می‌دانستم که دخترم در ذهن خودش، آن بالا حس یک فوق‌ستاره را داشته، اما ممکن است با دیدن آن ویدیو یکه بخورد و خاطره‌اش از آن تجربه تغییر یابد. نه اینکه اجرایش خوب نبود، فقط اینکه ممکن است در ویدیو کمی با تجربۀ خودش تفاوت داشته باشد، همان حسی که همۀ ما هنگام شنیدن صدای خود داریم و می‌گوییم: «صبر کن ببینم، صدام واقعاً اینجوریه؟»\n می‌خواستم خاطره‌اش حداقل تا مدت بیشتری برایش مقدس بماند. می‌خواستم تجربۀ خودش در خاطرش تثبیت گردد.\n از قضا فهمیدم که دودلی من اساسی علمی نیز دارد. دنیل شَکتر، استاد روانشناسی در دانشگاه هاروارد و نویسندۀ کتاب هفت گناه حافظه: ذهن چگونه فراموش می‌کند و به یاد می‌آورد۱، به من ‌گفت: «بر اساس پژوهش‌ها می‌دانیم که بازفعال‌سازی یک تجربه پس از وقوعش ممکن است تأثیر زیادی بر خاطرۀ بعدیِ ما از آن تجربه داشته باشد و بسته به اینکه کدام عناصر آن تجربه بازفعال‌سازی شده‌اند، می‌تواند حتی خاطرۀ اصلی را تغییر دهد».\n پژوهش‌های زیادی دراین‌باره انجام شده که چگونه کسی که عکسی می‌گیرد، حافظۀ خود را تقویت کرده و یا تغییرشکل می‌دهد، اما بچه‌هایمان -سوژۀ همیشگی مستندسازی‌های ما- چه؟ آیا این‌که خود را به‌صورت سوم شخص ببینند، ممکن است خاطراتشان را تغییر دهد یا حتی تحریف کند؟ دخترم به جای اینکه تجربۀ آوازخوانی‌اش روی صحنه را به یاد آورد که در آن با چشمان خودش دارد به حضار می‌نگرد، خاطره‌اش با زاویۀ ‌دید فیلم‌بردار گره می‌خورد، زاویۀ مخاطبی که به صحنه نگاه می‌کند.\n الیزابت لافتس، استاد دانشگاه کالیفرنیا که حافظه را مطالعه می‌کند، توضیح می‌دهد: «تجربهْ زاویۀ دید اول شخص را در اختیار شما می‌گذارد. وقتی دارید عملی انجام می‌دهید، دیگران را می‌بینید. تماشاکردنْ زاویۀ ‌دید سوم‌شخص به شما می‌دهد. متوجه چیزهایی می‌شوید از اینکه دیگران چگونه شما را می‌بینند. به نظر من، تماشا بر خاطره «می‌افزاید» … که می‌توان گفت نوعی بازشکل‌دهی است».\n الکساندرا باراش، استاد دانشگاه نیویورک که در پژوهش‌هایش به دنبال فهم آن است که تکنولوژی‌های جدید چطور ماهیت تجربۀ ما را تغییر می‌دهد، به من گفت که دخترم غرق در تجربه‌اش بوده و متمرکز بر جزئیاتی که بیشترین محوریت را برایش داشته است. نگاه‌کردن به ویدیو «قطعاً زاویۀ دید او را به سمت جزئیات مربوط به ظاهرش و شاید جزئیات دیگر -مثلاً نحوۀ واکنش فردی دیگر به او- می‌چرخاند». به گفتۀ او، این تغییر زاویۀ ‌دید ضمن اینکه موجب افزایش اضطراب خودارائه‌گری۲ می‌شود، «طبق تحقیقات، چنین چیزی ممکن است ابعاد احساسی تجربه را نیز تضعیف کند».\n دکتر دنیل زیگل، استاد روانپزشکی در دانشگاه کالیفرنیا در لس‌آنجلس و نویسندۀ کتاب آگاه۳، می‌گوید: «احساسات معمولاً زمانی برانگیخته می‌شود که لحظات معنادار را برجسته می‌کنیم».\n اگر می‌گذاشتم دخترم بلافاصله بعد از تجربۀ خودش، ویدیوی آن را ببیند چه می‌شد؟ به گفتۀ دکتر زیگل، او خیلی سریع از یک شرکت‌کننده به یک نظاره‌گر دورایستاده تغییر موضع می‌داد.\n\nاو گفت: «نیم ساعت بعد از اجرا، به جای اینکه بتواند با عشق و لذت به احساساتِ غنیِ جسمانی که ملازمِ روایات و خاطرات و تجربیات شخصی اوست فکر کند، به سوی موقعیت نظاره‌گرِ آن تجربۀ شخصی هل داده می‌شود، چون خودش را روی صفحه تماشا می‌کند».\n من هیچ ویدیویی از اجراهای دبستان، اجراهای باله یا مراسم تولدم از دوران کودکی‌ام در دهۀ ۸۰ ندارم. ویدیوها را نمی‌شد در گوشی‌ها دست به دست کرد و سریع دید. در سال‌های رشد من، حتی عکس‌ها را هم باید ظاهر می‌کردیم. عکس‌های سفر را حدود یک هفته بعد از خودِ تجربه نگاه می‌کردیم. ما باید مدتی در خودِ تجربه بمانیم، از زاویۀ دید خودمان، نه دوربین. خاطرات کودکی‌ام گرچه بیشترشان خیلی شفاف نیستند، اما حداقل متعلق به خودم هستند.\n الیور ساکس در مجموعه ‌مقالاتی که پس از مرگش با نام رودخانۀ آگاهی۴ به انتشار رسیده است می‌نویسد: «هیچ روشی وجود ندارد که بتوان با استفاده از آن، رویدادهای دنیا را مستقیماً به ذهنمان مخابره یا ثبت کرد … ما حقیقتاً چیزی جز روایت نداریم، داستان‌هایی که به دیگران و به خودمان می‌گوییم؛ داستان‌هایی که پیوسته آن‌ها را دسته‌بندی و پالایش می‌کنیم». با این خطاپذیری ذاتی، لزوماً چیز بدی نیست که بگذاریم تکنولوژی حافظه‌مان را تقویت کند، اما شایستۀ ذکر است که نمایش بی‌درنگ آن تجربه در عکس یا فیلم ممکن است داستان را برای فرزندانمان تغییر دهد.\n یک معلم نویسندگی روزی به من گفت اگر متنی را در مقاله‌ام با «یادم می‌آید که» به‌عنوان ورود به یک خاطره آغاز کنم، «پا روی داستان» گذاشته‌ام، به‌جای اینکه بگذارم داستان خودش پا بگیرد. عکس‌ها و فیلم‌هایی را که از کودکانمان گرفته‌ایم، اگر بلافاصله پس از اینکه آن تجربه را زندگی کرده‌اند به آن‌ها نشان دهیم نیز چنین عملکردی دارد؛ آن را قبل از اینکه فرصت یابد بر آگاهی‌شان بنشیند به خاطره تبدیل می‌کنیم و درواقع «روی داستانشان» پا می‌گذاریم.\n\nدکتر زیگل می‌گوید: «زمان‌بندی واقعاً مهم است. من باشم یک یا دو روز صبر می‌کنم و بعد تازه آن را به‌عنوان محرکی فوق‌العاده استفاده می‌کنم برای اینکه افراد دیدگاهی مشترک از یک رویداد داشته باشند». در جامعه‌ای که حداقل ادعا می‌کند که تلاش دارد در راه ذهن‌آگاهی قدم بردارد، عکس‌ها و فیلم‌ها نقشی یاریگر دارند، اما بازپخش بی‌درنگ یک اتفاق، یک رویداد مهم یا حتی سفرۀ شاممان نیز این قابلیت را دارد که قدرت زودگذر لحظاتمان را برباید.\n الآن یک هفته از اجرای دخترم گذشته است. او که در آشپزخانه جست‌وخیز می‌کند می‌گوید: «باورم نمی‌شه که تمام شده!» او می‌داند که من ویدیویی از اجرایش دارم، اما جالب اینجاست که تا حالا از من نخواسته که آن را ببیند و من هم داوطلب نشده‌ام که نشانش دهم. احتمالاً بگذارم هردویمان فعلاً آن را همانطوری که آن‌شب تجربه کردیم در خاطر داشته باشیم: خام و بدون‌فیلتر و از زاویۀ دید خودمان. بهتر از این نمی‌شود.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جولیا چو نوشته است و در تاریخ ۲۵ آوریل ۲۰۱۹ با عنوان «Is the Immediate Playback of Events Changing Children’s Memories» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۴ آبان ۱۳۹۸ با عنوان «چرا بلافاصله بعد از جشن تولد نباید فیلم‌هایش را ببینیم؟» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• جولیا چو (Julia Cho) نویسنده، وبلاگ‌نویس و روزنامه‌نگاری ساکن نیوجرسی است.\n[۱] The Seven Sins of Memory: How the Mind Forgets and Remembers [۲] Self-presentation [۳] Aware [۴] The River of Consciousness\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653808.json b/train/540653808.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..88d2abaf302aec81ee79130c64518657a9c7874d
--- /dev/null
+++ b/train/540653808.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "روزی که دخترم را در اینستاگرام پیدا کردم",
+  "subtitle": "وقتی جای مادری باشید که دخترش حوصلۀ او را ندارد، اینستاگرام شاید اندوهتان را کمی تسلی دهد",
+  "introduction": "پدر و مادر بودن وظیفۀ تناقض‌آمیزی است. تا وقتی فرزندتان کوچک است، باید با همۀ توانتان از او مراقبت کنید، و اگر در انجام این کار موفق شوید و فرزندی قوی و مستقل بزرگ کنید، رهایتان می‌کند و به دنبال ساختن زندگی خودش می‌رود. گاهی دلتان لک می‌زند که دوباره به شما پناه بیاورد، یا چیزی از زندگی‌اش تعریف کند، ولی دریغ از یک کلمه حرف مشترک. اینجور وقت‌ها، شاید شبکه‌های اجتماعی بتواند کمکتان کند تا بچه‌هایتان را دوباره بشناسید.",
+  "content": "هلن استپینسکی، نیویورک تایمز — به ندرت چیزی پیدا می‌شود که از محبت‌کردن به دختری ۱۵ساله دردناک‌تر باشد، مخصوصاً وقتی این دخترْ بچۀ خودتان باشد. از هر مادری که دوران بلوغ دخترش را از سر گذرانده بپرسید و او همدلانه سر تکان خواهد داد و حتی شاید در آغوشتان بگیرد؛ آغوشی که نصیبتان نمی‌شود.\n دوستانم می‌گویند، این هم می‌گذرد. بله، در ذهنت این را می‌دانی، اما قلبت مثل کیسۀ بوکس پاره‌ای است که محتوایتش دارد بیرون می‌ریزد. بیشتر از یک دهه فرزندنت را بزرگ می‌کنی، تغذیه‌اش می‌کنی، بغلش می‌کنی، در تکالیف مدرسه کمکش می‌کنی، موهایش را می‌بافی، مراقب بازی‌های کودکانه‌اش با بچه‌های دیگر هستی و هنگام رد شدن از خیابان دستش را می‌گیری، بعد ناگهان جلویت را می‌گیرد. در اتاقش را محکم می‌بندد. هر از گاهی در می‌زنم و وارد می‌شود، اما همیشه حس مزاحم را دارم.\n آرزوی آن شب‌هایی را دارم که دخترم، پائولینا، نمی‌توانست بخوابد و تن کوچکش را به نرمی بدن خودم می‌چسباندم، گرمای وجودش با گرمای بدنم درمی‌آمیخت و هر دویمان بیهوش می‌شدیم.\n این روزها به‌زحمت می‌بینمش یا با او صحبت می‌کنم. مشغول کارهای مدرسه است و وقتی زمان آزاد دارد ترجیح می‌دهد با دوستانش باشد. متوجهم. تکه‌هایی از زندگی‌اش را می‌شنوم که از اتاقش در طبقۀ بالا طنین‌انداز می‌شود، مکالماتش، خنده‌هایش و آهنگ‌های محبوبش که گاهی در ماشین از آیفونش پخش می‌کند.\n تلاش‌هایم برای ارتباط‌ برقرار کردن با او نتیجۀ عکس می‌دهد. چند ماه پیش پائولینا آهنگ «آواز باران» از لد زپلین را گذاشت که وقتی همسنش بودم، یکی از آهنگ‌های محبوبم بود. همین را به او گفتم، ولی جوابی نداد. اشتباه بزرگی کردم که وقتی به خانه رسیدیم، تلاش کردم با گیتار آکوستیک همان آهنگ را برایش بزنم. خودش داشت گیتارزدن یاد می‌گرفت و فکر کردم شاید بخواهد آکوردها را بشناسد.\n به زور تا مقدمۀ گلیساندو کنارم ماند و بعد به طبقۀ بالا گریخت. تا جایی که می‌دانم، از آن زمان به بعد، دیگر لد زپلین گوش نداده است.\n می‌دانم. می‌دانم. یادم هست که در آن سن چطور با مادرم برخورد می‌کردم. نمی‌خواستم با او هم‌کلام شوم و کمتر از آن دلم می‌خواست در پیاده‌رو کنارش راه بروم. وقتی یواشکی نگاهی به داخل دفتر خاطراتم انداخته بود و معلوم بود دنبال اطلاعاتی می‌گردد تا بداند آیا ماریجوانا می‌کشم یا در زندگی‌ جنسی‌ام چه خبر است، از کوره در رفته بودم.\n اما حالا که دختر نوجوان خودم را داشتم، برای اولین بار متوجه شدم مادرم حتی دنبال چیزی گناهکارانه نمی‌گشت. صرفاً در جست‌وجوی من بود. سعی می‌کرد نیم‌نگاهی به دختری بیاندازد که خودش به دنیا آورده بود، آدم بالغی که پرورش داده بود و حالا به‌سرعت از او فاصله می‌گرفت.\n\nاز این موضع، به درک جدید و ناراحت‌کننده‌تری رسیدم: دیگر پائولینا را در محل زندگی اصلی‌اش نمی‌دیدم که با کسانی که به آن‌ها نزدیک بود، لطیفه بگوید یا گریه کند. داشتم او را به جهان می‌باختم. نکتۀ بزرگ شدن بچه‌ها در همین است. اگر کارتان را خوب انجام بدهید، آن‌ها پا به جهان بیرون می‌گذارند و برای خودشان زندگی‌ای می‌سازند.\n از قضا چند روز پیش به مَدی، یکی از دوستان پسر بزرگم، دین، برخوردم که در شهری دور از خانه، کالج می‌رود. در این باره صحبت کردیم که دانشگاه چطور است، با دین صحبت کرده یا نه و اینکه دلش برای خانه تنگ شده یا نه. بعد مدی پرسید: «پائولینا چطوره؟»\n گفتم: «فکر کنم خوب باشه». بعد اشاره کردم که در مرکز بین‌المللی عکاسی کلاس می‌رود. «عاشق عکاسیه. از معلم ریاضیش متنفره».\n ناگهان مدی با چشم‌های گشادشده پرسید: «اینستاگرامش رو دیدی؟»\n به وحشت افتادم. تمام فکرم رفت سمت والدینی که اینستاگرام دخترانشان با عکس‌های نیمه‌عریان پر شده. پدر و مادرهایی که تلفن و کامپیوتر بچه‌هایشان را به دلیل پست‌ها یا متن‌های نامناسب از دسترسشان دور می‌کردند. با خودم فکر کردم، اوه خدا، این هم از این.\n گفتم: «نه. چطور؟»\n مدی گفت: «حیرت‌انگیزه. عکاس فوق‌العاده‌ایه. بیشتر از هزارتا فالوئر داره».\n\nهیچ وقت درخواست نکرده بودم که اینستاگرام پائولینا را ببینم. حتی نمی‌دانستم از چه اسمی استفاده می‌کند. اما هزارتا فالوئر؟\n آن شب دلم را به دریا زدم و از پائولینا پرسیدم اجازه می‌دهد در اینستاگرام دنبالش کنم؟ مثل معجزه بود که جواب مثبت داد و همانطور که از پله‌های منتهی به اتاقش بالا می‌رفت، شانه‌ای بالا انداخت. تلفن همراهم را برداشتم و ناگهان همه چیز جلوی چشمم بود: زندگی پائولینا. هم سیاه و سفید و هم رنگی.\n عکس‌هایی مختلفی در صفحۀ اینستاگرامش بود: از دوستان دخترش که در دستشویی مدرسه با هم عکس گرفته بودند، از دوستانی که با آن‌ها در نقطه‌ای در گوانوس که ونیز صدایش می‌زدند وقت می‌گذراند و نوجوان‌های بروکلینی بعد از کلاس‌هایشان به آنجا می‌رفتند، و همینطور عکسی عالی از اسکیت بُردهای پسرانه که در راهروی خانه‌ای صاف کنار هم چیده شده بودند. عکسی هنری از رختخوابی خالی و به‌هم‌ریخته در اتاق یکی از دوستانش در راک‌اِوِی. خلوتگاهی در یک رستوران ژاپنی. این‌ها فقط عکس نبودند، عکس‌هایی با قاب‌های زیبا بودند که دخترم گرفته بود.\n شبکه‌های اجتماعی را سرزش می‌کنیم چون دموکراسی‌مان را از بین می‌برند، تمرکز کودکانمان را کاهش می‌دهند و بافت جامعه را تضعیف می‌کنند. اما از طریق همین شبکه‌های اجتماعی، توانستم دوباره با پائولینا در جهان بیرون باشم، چیزی که می‌بیند را ببینم و عملاً در کنارش بایستم و تقریباً بی‌درنگ، شاهد آدم‌ها و مکان‌هایی باشم که از بینشان عبور می‌کند. نه در نقش مادری نظارت‌کننده، بلکه انگار در دنیایی شگفت‌انگیز.\n مناظر زیبایی از اورییِنت در لانگ آیلند بود که بخشی از هر ماه اوت در کل زندگی پائولینا را در آنجا می‌گذراندیم و از روی عشق عنوانش را «خانۀ شادی‌هایم» گذاشته بود. کلوز‌آپ‌هایی محبت‌آمیز از دین. عکسی از دوست صمیمی‌اش که پارسال بعد از یک حملۀ صرع در بیمارستان بستری شده بود. پائولینا زیرش نوشته بود: «عاشقتم». و عکس‌هایی از سفرمان به شمال ایالت در زمستان قبلی، پنجره‌هایی کاملاً آبی که به منظرۀ برفی غروب باز می‌شدند. منظره همانی بود که من هم آنجا دیده بودم، اما در آن عکس‌ها به طور بی‌عیب و نقصی برای همیشه بایگانی شده بود.\n بعد عکسی از خودش، در بچگی در بین برگ‌های پاییزی بود که دامن شطرنجی، لباس ژیمناستیک صورتی و کفش‌های ساق‌بلند سبز پوشیده بود.\n زیرش نوشته بود: «کاش هنوز هم بچه بودم».\n پس فقط من نبودم که این آرزو را داشتم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را هلن استپینسکی نوشته است و در تاریخ ۸ دسامبر ۲۰۱۸ با عنوان «Rediscovering My Daughter Through Instagram» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۲ آبان ۱۳۹۸ با عنوان «روزی که در اینستاگرام دخترم را پیدا کردم» و ترجمۀ میترا دانشور منتشر کرده است. •• هلن استپینسکی (Helene Stapinski) نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکایی است. او تا به امروز سه زندگی‌نامه نوشته است که آخرین آن‌ها قتل در ماترا (Murder in Matera) نام دارد. نوشته‌های او در نیویورک تایمز، واشنگتن پست، سالون و دیگر مطبوعات به انتشار رسیده است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653809.json b/train/540653809.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0e9fb3636f0b03aa2ac427de3921a5d475688aad
--- /dev/null
+++ b/train/540653809.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا از بچه‌پولدارها بدمان می‌آید؟",
+  "subtitle": "نوعی معادلۀ هنجاری رفتار ما را در مواجهه با نابرابری‌های اجتماعی تعیین می‌کند",
+  "introduction": "چرا از بچه‌پول‌دارهای نازپرورده بدمان می‌آید؟ چرا حتی وقتی آرزوی پولدار شدن می‌کنیم، همیشه به خودمان وعده می‌دهیم که پولدارهایی خواهیم شد که شبیه این بچه‌پولدارها نخواهند بود؟ در مقابل، به همان اندازه که از پولدارها بدمان می‌آید، نگاه مثبتی هم به فرودستان داریم. یعنی آدم‌های فقیر را، حتی وقتی هیچ‌چیز دربارۀ آن‌ها نمی‌دانیم، آدم‌هایی ارزشمند و مهربان تلقی می‌کنیم. گویا ماجرا فقط نوع‌دوستی یا برابری‌طلبی نیست. اگنس کالارد، فیلسوف پرطرفدار این روزها، جواب جدیدی به این سوال می‌دهد.",
+  "content": "اگنس کالارد، پوینت — بروس مکینتاش در مقاله‌ای در سال ۱۹۸۹ که در مجلۀ پدیاتریکز منتشر شد، اصطلاح «سندرم کودکان لوس»۱ را معرفی کرد تا کلمه‌ای ظاهراً توهین‌آمیز را به اصطلاحی فنی در علم پزشکی بدل کند. به نوشتۀ او «ناتوانی در آموزشِ حد و مرزهای مربوط به هر سن به بچه‌های در حال بزرگ‌شدن» فرزندی «خودمحور و نابالغ » به بار خواهد آورد که در به‌تأخیرانداختن حس رضایت آنی یا تحمل دست‌نیافتن به این حس ناتوان است. چنین کودکی همۀ خواسته‌های خود را به‌مثابۀ «نیاز» تلقی می‌کند و به عدم تأمین این نیازها با خشم (پرخاشگری) واکنش نشان می‌دهد. به گفتۀ مکینتاش مشکلاتی همچون جدایی، اختلافات خانوادگی و اختلالات روانی (در خصوص کودک یا والدین) احتمال بروز چنین رفتاری را بیشتر می‌کند. به‌علاوه تحقیقات بعدی نشان دادند که بر اساس گزارش والدین یا مشاهدات بالینی، مشکلات رفتاری و احساسی با کودکان مبتلا به سرطان، با معیارهای مکینتاش تطابق زیادی دارند.\nبا گذشت سی سال می‌توان با اندکی انصاف اعتراف کرد که پروژۀ مکینتاش برای اصلاح استفادۀ عمومی از این واژه با شکست مواجه شده و ما امروز واژه‌هایی همچون «لوس» و «نازپرورده» را نه با سرطان، بیماری روانی یا طلاق، بلکه با مفهوم ثروتمندی درک می‌کنیم. با آنکه مقالۀ مکینتاش دربارۀ کودکان و خردسالان نوشته شده بود، بی‌میلی برای استفاده از این عنوان برای کودکان کم ‌سن‌وسال (که هنوز زمان کافی برای اصلاح دارند!) تمایل به سرزنش را به جای تشخیص (درمانی) در ما نشان می‌دهد. ذهن ما در کاربرد این اصطلاح به چنین مواردی جلب می‌شود: نوجوانی که با اتومبیل اسپرت پدر و مادرش تصادف می‌کند و برای این کار خودروی دیگری جایزه می‌گیرد، زندگی پر زرق‌وبرق کودکان خانواده‌های ثروتمند و والدینی که برای پذیرش فرزندان کم‌توان خود در دانشگاه به مسئولان رشوه می‌دهند. ما از «لوس» و «نازپرورده» نه به‌عنوان اصطلاحاتی در روان‌پزشکی، بلکه به‌عنوان دشنام به کسانی استفاده می‌کنیم که شخصیت آن‌ها در میان چنین مزایایی نابود شده است. مقصود واقعی ما کسانی هستند که می‌توان نقش ثروت را در احساس شایستگی خاص آن‌ها به خوبی تشخیص داد.\nبنابراین به نظر می‌رسد که نظریه‌پردازی دربارۀ نازپروردگی بیش از پزشک کودکان، نیازمند متخصص اخلاق است. در تصور ما، نقطۀ مقابل ثروتمندی و ریخت‌و‌پاشْ فقر و ستمدیدگی و فرسودگی است. برتراند راسل این مسئله را طرح کرده است که ما چنین افرادِ زیر پا افتاده‌ای را به‌طور ویژه «افرادی خوب» می‌دانیم؛ داوری غریبی که راسل آن را «فضیلت ممتازِ فرودستی»۲ می‌نامد:\nاگر تغذیه نامناسب، تحصیلات اندک، کمبود هوا و نور خورشید، شرایط مسکن ناسالم و فرسودگی شغلی بتواند افراد بهتری را در مقایسه با تغذیۀ مناسب، هوای پاک، شرایط اسکان و آموزش کافی و میزان معقول فراغت تولید کند، اهمیت بازسازی اقتصادی یکسره فرو خواهد ریخت و می‌توانیم شادمان باشیم که چنین درصد عظیمی از مردم، شرایط مورد نیاز برای کسب فضائل را در اختیار دارند؛ اما به همین اندازه که این استدلال آشکار است، بسیاری از روشنفکران سوسیالیست و کمونیست، مدعای مهربانی بیشترِ پرولتاریا (طبقۀ کارگر) نسبت به دیگران را امری الزامی می‌دانند؛ در حالی که هم‌زمان به تمایل خود برای ازمیان‌برداشتن شرایطی که به نظرشان تنها شیوۀ ساختن آدم‌های نیکوسیرت است، معترف‌ هستند.\nتوصیف راسل در این متن همچون همیشه درخشان و جذاب است؛ اما زمانی که سخن به حل این معما می‌رسد، ناکامی خود را نشان می‌دهد. پیشنهاد سردستی راسل این است که فضیلت‌مندی فرودستانه ممکن است ابزاری برای توجیه ظلم‌وستم باشد؛ اما این داوری که انتساب فضایل به نابرابری اقتصادی، در واقع افراد هوادار این تحلیل را به جدی‌ترین حامیان همین نابرابری تبدیل خواهد کرد، صرف‌نظر از هر دیدگاهی که دربارۀ روشنفکران سوسیالیست و کمونیست داشته باشیم، نادرست به نظر می‌رسد. به علاوه تحلیل راسل این امر را توضیح نمی‌دهد که چرا ادامۀ سرکوب و نابرابری برای بسیاری از افراد غیرسوسیالیست و غیرکمونیست که در پی برانگیختن شهامت فقرا و بدگویی از ثروتمندان نیستند تا این حد جذابیت دارد.\n\nآیا تمایل ذاتی بشر برای سرکوبِ فرودستان و تجربۀ وجود فردی فرادست به‌منزلۀ تجربه‌ای سرکوب‌گرانه، صرفاً نوعی پیش‌فرض است؟ آیا انسان‌ها اساساً حیواناتی ستمگر، بی‌اخلاق و حریص هستند؟ چنانکه آیریس مرداک نوشته است، به باور من باید در برابر این‌جور میان‌برهای توضیحی و بدبینی به نوع بشر ایستادگی کنیم؛ مبادا که در دشمنی با بشر و کوچک‌شماری او، خودمان هم به همین ویژگی‌ها دچار گردیم. به قول مرداک «بشر تنها موجودی است که تصاویری از خود می‌سازد و بعد می‌کوشد خودش را شبیه آن تصاویر کند».\nپیشنهاد جایگزین من نه تصویری تازه بلکه فرمولی است که آن را «معادلۀ هنجاری» می‌خوانم و می‌کوشم با آزمونی ذهنی آن را توضیح دهم. فرض کنید که چندین سال در آپارتمانی سکونت دارید و همیشه حدود پنج دقیقه وقت صرف پیداکردن پارکینگ در مقابل خانه کرده‌اید. اگر یک روز تمام جاهای پارک خودرو پر شده باشد و بیست دقیقه برای پارک آن زمان صرف کنید، احتمالاً احساس خوشایندی نخواهید داشت. چراکه عادت‌ها سبب تولید انتظارات هنجاری می‌شوند. درست همان‌گونه که نازپرورده بارآوردن کودک لوس در طول سالیان به او می‌آموزد که نیازهایش باید فوراً برآورده شوند، سال‌ها تجربۀ پارک‌کردن مقابل خانه هم به شما آموخته که «باید» نیاز به پارک خودروی خود را ظرف پنج دقیقه برآورده سازید.\nحال بیایید چند همسایه‌ را به این آزمون بیفزاییم: مرد پولداری (پ) که خارج از آپارتمان خود، جای پارکی مشخص و اختصاصی دارد و مرد فقیری (ف) که چنین جایگاه ثابتی ندارد و باید بیرون از محوطۀ خانه زمانی نسبتاً طولانی را صرف یافتن محلی برای پارک کند. اگر پ به خانه بیاید و از اینکه کسی برای چند لحظه پارکینگش را اشغال کرده، عصبانی شود، شما میل دارید این رفتار را واکنشی خودپسندانه و ناشی از نازپروردگی بدانید؛ حال آنکه در مقابل گرفتاری ف برای یافتن جای پارک، احساس همدلی و شاید اندکی گناهکاری خواهید کرد. واکنش شما به این دو فرد با این حقیقت توضیح داده می‌شود که خودتان برای پیداکردن جای پارک در طول پنج دقیقه ارزشی تعیین کرده‌اید. شما از این معادله هنجاری استفاده می‌کنید تا نتیجه بگیرید که هر کس به دنبال پارک خودروی خود در کمتر از پنج دقیقه است، در واقع در پی «کمتر هزینه‌دادن» است، حال آنکه انتظار بیشتر از این زمان را به‌عنوان چیزی نادرست و نوعی اجبار برای «بیشتر هزینه‌دادن» می‌دانید.\nاز این رو، اگر پ برای تمایل نامطلوب خود (کمتر هزینه‌دادن برای به‌دست‌آوردن جای پارک) تنبیه شود و کسی جایگاه او را اشغال کند، شما لذت خواهید برد؛ و اگر ف همین جای پارک را اشغال کرده باشد، لذت شما حتی بیشتر هم می‌شود. هیچ یک از این رویدادها مستقیماً به شما سود یا زیانی نمی‌رسانند، اما ظاهراً معادلۀ هنجاری را تأیید می‌کنند: اینکه اگر پ برای هزینۀ کمتری که می‌دهد تنبیه شود و هزینۀ بیشتری که ف می‌دهد، با پاداش جبران گردد، آنگاه بهای واقعی پارک خودرو همان پنج دقیقه خواهد بود.\n\nاگر این تحلیل را پذیرفتنی نمی‌دانید، به این فکر کنید که چرا توزیع نابرابر جای پارک میان شما و پ و ف، سبب می‌شود بخواهید برای جبران این نابرابری کاری کنید؟ ظاهراً درنهایت تصادفی‌کردن این فرایند راهی برای دستیابی به توزیع عادلانه است. ممکن است در پاسخ بگویید که «منابعی همچون محل پارک باید بر اساس دلایل توزیع شوند»، اما چه نوع «دلایلی»؟ من به اندازه کافی به شما اطلاعات نداده‌ام که توزیع دیگری را کارآمدتر بدانید؛ بنابراین نظر شما در اینجا نه عمل‌گرا، بلکه اخلاقی است. واقعاً از نابرابری در چه چیزی عصبانی هستید؟ این واقعیت که برای جای پارک باید گونه‌ای هزینه‌کردن در کار باشد؟ این همان معادلۀ هنجاری است.\nما به این باور متعهد هستیم که همواره باید هزینه یا گونه‌ای بها در کار باشد؛ بهایی معین، ثابت و مربوط به شیوۀ واقعی ادارۀ جهان. به‌این‌ترتیب، تقاضای نازپروردگان برای کسب رضایت بدون پرداخت بهای آن، تهدیدی برای این تعهد قلمداد می‌شود. زمانی که کودک طلاق یا مبتلا به سرطان را در نظر می‌آوریم، رنج آن‌ها را در معادلۀ هنجاری به صورت نوعی پرداخت محاسبه می‌کنیم و این مسئله خشم ما را برمی‌انگیزد؛ اما هنگامی که کودکی ثروتمند و «نازپرورده» صرفاً با «پارتی‌بازی» وارد دانشگاه می‌شود، معنای این کار را هدردادن منابع و فرصت‌های آموزشی و نوعی بی‌حرمتی مستقیم به معادلۀ هنجاری می‌دانیم. در واقع منابع، فرصت‌ها و ظرفیت‌های بالقوهْ جایگاه کالاهای آتی هستند و بنا است برای ما «هزینه‌ای» داشته باشند؛ حال آنکه نازپروردگی موجب غفلت از این تعهدات هنجاری می‌شود.\nبلوغ به معنای پذیرش تدریجی شکافی است میان خواست و رضایت؛ شکافی که هر دم ژرف‌تر می‌شود و پرکردن این شکاف نیازمند تلاش بیشتر و بیشتر است و آموختن اینکه این فرصت‌ها و منابع چگونه کار می‌کنند. هنگامی که والدین در «آموزشِ حد و مرزهای مربوط به هر سن به بچه‌های در حال بزرگ‌شدن» کامیاب می‌شوند، معمولاً نه تنها خواسته‌های کودک را در اختیار او قرار نمی‌دهند، بلکه او را به پرداختن هزینۀ آن (یعنی به‌دست‌آوردن آن خواسته) وادار می‌کنند. آموزشِ معادلۀ هنجاری به کودک نیازمند مفهوم «پرداخت هزینه» در او است. به این ترتیب، جای شگفتی نیست که این کودکان پس از بلوغ، برای یادآوری اهمیت این معادله به دیگران، به‌خوبی تربیت شده‌اند.\nبر این اساس، فشار برای پایین‌کشیدن ثروتمندان و بالابردن فقرا، نه از روی خودخواهی کینه‌جویانه است و نه پی‌آمد از‌خودگذشتگی برابری‌خواهانه؛ بلکه برآمده از میلی غریزی در ما است برای حفاظت از وضعیت موجود در معادلۀ هنجاری. نظم هنجارینی که این معادله‌ها بر جهان نقش‌ کرده‌اند، برای اغلب افراد ارزشمندتر از هر نوع تلاش محدود برای پیگیری منافع شخصی است. این نشانه‌ای از پختگی و بلوغ است که فرد نه‌تنها در پی خوشبختی باشد، بلکه آن را به دست آورد (هزینه‌اش را بپردازد)؛ دریابد که در کنار نیازهای زیستی، نیازهایی هنجاری دارد؛ کسب رضایت در نظم جهان جای گرفته است و بی‌نظمی در این جهان را باید به‌عنوان مانعی برای زیستن کنار زد.\nاما نظم جهان ما شکننده است؛ چراکه وضعیت معادلۀ هنجاری نه‌تنها در آن هنگام که توزیع نابرابر ثروت، موقعیت‌های استثنایی را پیش چشمانمان قرار می‌دهد، بلکه پیوسته به چالش کشیده می‌شود. هنگامی که به‌جای نگاه‌کردن به اطراف خود، به بالا چشم می‌دوزیم، سرچشمۀ این شکنندگی بیشتر نمایان می‌شود. کاری که برای به‌دست‌آوردن خوشبختی انجام می‌دهیم، اگر موفق شویم، این است که زندگی شمار بیشتری از افراد را درست به همان شیوه که راسل توصیف می‌کند، بهبود بدهیم: آموزش بهتر، هوای پاک‌تر و نور خورشید بیشتر، شرایط مسکن سالم‌تر، مدت زمان معقول‌تری برای اوقات فراغت و غیره.\nاز دوران هزیود تاکنون، چنین تغییراتی در معادلۀ هنجاری سبب شده تا نسل‌های جوان‌تر در نگاه نسل‌های پیشین، نازپرورده به نظر برسند. آن‌ها با ثابت نگه‌داشتنِ معادله برای خودشان، زندگی را برای دیگران بهبود بخشیده‌اند؛ به همین خاطر نمی‌توانند بپذیرند که شما معیارهای نادرست را در پیش بگیرید. اگر خوشبختی را به دست آورده‌ باشند، به نظرشان می‌رسد که جوانانِ تازه‌به‌دوران‌رسیده و نازپرورده، احتمالاً نمی‌توانند هزینۀ آن را پرداخت کنند. میراث بشردوستانه، ضرورتاً، از سطح در‌کی که از همراهانشان دارند پیشی می‌گیرد و به همین خاطر، همیشه در قلبِ پیشرفتْ چیزی تیره و ناخوشایند وجود دارد.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را اگنس کالارد نوشته است و در تاریخ ۹ جولای ۲۰۱۹ با عنوان «Spoiled Rich Kids» در وب‌سایت پوینت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۱ آبان ۱۳۹۸ با عنوان «چرا از بچه‌پولدارها بدمان می‌آید؟» و ترجمۀ علی حاتمیان منتشر کرده است.\n•• اگنس کالارد (Agnes Callard) فیلسوف مجارستانی و استاد دانشگاه شیکاگو است. الهام: عاملِ شدن (Aspiration: The Agency of Becoming) از کتاب‌های اوست.\n[۱] spoiled child syndrome\n[۲] Superior Virtue of the Oppressed\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653810.json b/train/540653810.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f77dae964357e807bddd51c215acfad2f88d2937
--- /dev/null
+++ b/train/540653810.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا وقتی به بچه‌هایمان فکر می‌کنیم، ترس سراسر وجودمان را می‌گیرد؟",
+  "subtitle": "روزگاری بچه‌ها را می‌ترساندند تا خوب بار بیایند، حالا پدر و مادرها را می‌ترسانند که خوب تربیت کنند",
+  "introduction": "تا ده بیست سال پیش، کاملاً عادی بود که بچه‌ای ۶-۵ ساله، تنها در صف نانوایی ایستاده باشد، یا بدون نظارت پدر و مادر، ساعت‌ها در کوچه و خیابان‌های محله بازی کند. امروز حتی نمی‌توانیم تصور کنیم که بچۀ کوچکی را بفرستیم خرید یا آزاد بگذاریم تا در محله بچرخد. دلیل‌های موجهی هم داریم: بچه‌دزدها، زورگیرها، راننده‌های بی‌ملاحظه، منحرفان و هزاران دستۀ خطرناک دیگر در کمین بچۀ ما نشسته‌اند. اما جامعه‌شناسی که ترس را مطالعه می‌کند، نگاه دیگری دارد.",
+  "content": "فرانک فوردی، ایان — کودکان چه میزانی از ترس، اضطراب و خطر را می‌توانند تحمل کنند؟ تا اواخر قرن نوزدهم میلادی، اکثر مردم تصور می‌کردند که پاسخ این است: خیلی زیاد. خود ارسطو می‌گفت که آموزش‌وپرورش را می‌توان این‌طور تعریف کرد: تعلیم دادن ما برای این که درست بترسیم. عموماً این باور حاکم بود که حس ترس نقش مثبتی در شکل‌گیری شخصیت کودک دارد. اساسی بودن ترس در آموزش‌وپرورش کودکان از سوی انجمن مبلغان کلیسا در ۱۸۱۹ تصریح شده بود، طوری که می‌گفتند «ضروری است کودکان از معلمان مدرسه بترسند». گاهی اوقات گفته می‌شد که تجربۀ ترس برای کودکان در پرورش قوۀ خیال و خلاقیت آنان اساسی است. برای مثال، در ۱۸۴۸، هفته‌نامۀ کریستین رجیستر  به والدین توصیه کرده بود «بچه‌ای که هیچ ترسی نداشته باشد هیچ قوۀ خلاقیتی نمی‌تواند داشته باشد: نمی‌تواند هیچ حیرتی، هیچ نشانه‌ای از زندگی، یا هیچ هیبت و حرمتی را احساس کند».\n برعکسِ فرهنگ امروزی، که در آن برای هر گروه سنی سرگرمی‌های مخصوص طراحی می‌شود؛ و می‌گویند کلمات نامناسب (یا پرخاش‌های جزئی) آغازگر حملات اضطراب‌اند؛ و تصور بر این است که آخرین حد ترس، یعنی ترسِ جدایی، چنان مخرب است که اگر به درستی مدیریت نشود کل زندگی کودک را به نابودی می‌کشد. ترس‌های کودکی، و ترسیدن از این ترس‌ها، ظاهراً همه‌جایی است: ترس از خفت‌گیری، (ترس از تیراندازی در مکان‌های عمومی را بگذاریم کنار) همین‌طور ترس از جنگ و تصادف به یُمن تلویزیون در همه جا جاری است. اکثر والدین امروزی دیگر بچه‌ها را نمی‌ترسانند، همان‌طور که دیگر کسی بچه‌ها را فلک نمی‌کند یا به یک سال کار سخت در ناکجاآباد نمی‌فرستد، بلکه صرفاً در مقابل حملۀ دنیا احساس درماندگی می‌کنند. ما به شدت با ترس‌های کودکان همساز شده‌ایم، و می‌کوشیم به هر قیمتی از تیزی این ترس‌ها کم کنیم.\n گذار از آن نگرش قدیمی به این نگرش جدید را می‌توان در انتهای قرن نوزدهم و علم نوظهور روان‌شناسی ردگیری کرد. احساس ترس که زمانی به خاطرِ سازنده‌بودنش تمجید می‌شد، از سوی روان‌شناس پیشگام آن دوره، گرانویل استنلی هال، برای کودکان مضر اعلام شد و تحت این اتهام قرار گرفت که اثری زیانبار در زندگی کودکان دارد. مطالعات او در دهۀ ۱۸۹۰ لزوم نوعی تغییر مسیر را نشان می‌داد. به جای این که به ترس کودکان به عنوان یک ویژگی عادی زندگی ایشان نگاه شود، و به قول ارسطو به‌عنوان معلم روزگار قلمداد شود، ‌هال استدلال می‌کرد که ترس را باید تهدیدی برای سلامت به حساب آورد. هال دربارۀ خطر «ترس‌های بیمارگونه یا فوبیاها، که اسناد پزشکی موارد زیادی از آن‌ها را ثبت کرده بودند» هشدار داد. هال در کتاب ابعاد زندگی و تربیت کودک۱ (۱۹۲۱) گفت مطالعات او نشان داده که «بسیاری از انواع درماندگی‌ها و حتی ناهنجاری‌های روانی به دلیل ترس‌های نامعقول است». و نکتۀ بعدی: این «ترس‌های نامعقول» اغلب محصول فرزندپروری نامناسب هستند.\n دیدگاه‌های هال به‌طور وسیع مورد قبول روان‌شناسان، متخصصان فرزندپروری و آموزگاران قرار گرفت. در مجلۀ مادران سال ۱۹۱۷، یک نویسندۀ ستونِ پاسخ به مخاطبان، درخواست کرد که مسئولان «پا جلو بگذارند و اجازه ندهند ما کودکانمان را به انسان‌هایی تبدیل کنیم که از لحاظ ذهنی ناقص و از لحاظ اخلاقی معیوب هستند». آن نویسندۀ بی‌نام مدعی شد که «ترس نوعی بیماری است و معمولاً به سبب آموزش و برخورد نادرست ایجاد می‌شود».\n\nاین ادعا که احساس ترس تهدیدی برای سلامتی کودکان است تا رسیدن به آغاز فاجعۀ جنگ دوم جهانی کماکان شواهد بیشتری پیدا می‌کرد. توصیه‌های فرزندپروری دیگر نقش والدین را این‌طور تعریف می‌کردند که پدر و مادر باید محافظ کودک خود در برابر ترس‌هایش باشند. جان واتسون، بنیان‌گذار روان‌شناسی رفتارگرا، می‌گفت کار اصلی والدین باید جلوگیری از ترس‌ها باشد، چون درمان بعضی از ترس‌ها بی‌نهایت دشوار است.\n دستورالعمل فرزندپروری می‌گفت ترس یک عقده و مسئلۀ جدی است و بزرگسالان را موظف به دور نگه‌داشتن کودکان از آن تحت هر شرایطی می‌کرد. برای همین، یک ستونِ پاسخ به مخاطبان در سال ۱۹۳۴ با عنوان «پیروزی بر ترس: روش‌های جدید پرستاری»، به «مادران و پرستاران» اصرار می‌کرد که «از هر عاملی که ایجاد ترس کند بپرهیزند». مادرانی که توان فهمیدن آسیب تحمیلی ترس بر کودکانشان را نداشتند اغلب با هوچی‌گری و لحنی مثلاً اخلاقی محکوم می‌شدند. یک تحلیلگر در ۱۹۲۲ در مجلۀ مکلورز چنین نوشت: «شناخت مادر متوسط امروزی از این دشمنان ذهنی و روحی، این دیوهای روان‌شناختی که برای شکار کودکش کمین کرده‌اند، همانقدر اندک است که که شناخت مادربزرگش از خطر میکروب کم بود». برخی از متخصصان از ناتوانی والدین در مدیریت ترس در کودکانشان نگران بودند، کودکانی که حالا نسبت به قبل بسیار شکننده‌تر تصور می‌شدند.\n ایدۀ در حال رشدِ شکنندگیِ کودکان در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ به موازات ظهور فرهنگ فرزندپروری کودک-‌محور، به ویژه در طبقۀ متوسط، رشد کرد. به والدین و همچنین آموزگاران هشدار داده می‌شد که مسئول حفاظت از کودکان در مقابل چیزهایی هستند که سلامت روانی آنان را تهدید می‌کند. یک مفسرْ والدین را به خاطر اینکه فشار زیادی بر کودکان وارد می‌کنند، نقد می‌کرد و هشدار می‌داد که «در نقاط مختلفی در این مسیر پر از خار که از مهدکودک به دانشگاه می‌رسد، کودکان و نوجوانان زیر این فشارها بالاخره درهم‌ می‌شکنند». تحمیل انضباط و فشار‌ واردکردن والدین مسبب ایجاد ترس و اضطراب در کودکان دانسته می‌شد. به والدین گفته می‌شد که کودکانشان را تأیید کنند، آن‌ها را به جای سرزنش کردن تشویق کنند، و دست از تحمیل این همه فشار بر آن‌ها بردارند.\n در دهۀ ۱۹۳۰ خواستِ محافظت از کودکان در مقابل ترس از سوی آموزگاران نیز پذیرفته شد. چنان که یک معلم در مجلۀ آموزش‌وپرورش در ۱۹۳۹ نوشت: «بسیاری از دختران و پسران از ترس رنج می‌کشند» و «من شرمسارم از این که بگویم مدرسه اغلب این موقعیت را بدتر هم می‌کند». دیگران می‌گفتند که مشق و امتحان ممکن است کودکان را تحت فشار و استرس بی‌دلیل قرار دهد. مکرراً ادعا می‌شد که مشق نوشتن موجب «کج‌شدن ستون  فقرات، هراس‌های شبانه و حملات عصبی در کودکان» می‌شود. در واکنش به این گفته‌ها، مدارس دولتی در نیویورک مشق نوشتن را تا کلاس چهارم ممنوع کردند، و در سن دیگو تا کلاس هشتم.\n در ابتدا، فقط اقلیتی از والدینِ عمدتاً متعلق به طبقۀ متوسط بودند که به خواستِ کاهش انضباط و قوت قلب‌دادنِ دائمی به کودکان پاسخ مثبت دادند. اما به تدریج، اتخاذ فنون برگرفته از روان‌شناسی برای مدیریت ترس‌های کودکان مترادف با فرزندپروری مسئولانه شد.\n به رغم ترس از ترس، تا دهه‌ها اکثر افراد باور داشتند که مقدار کمی ناملایمت می‌تواند انعطاف‌پذیری را تقویت کند. متخصصان می‌گفتند کودکانی که از فجایع جان سالم به در برده‌اند انسان‌های انعطاف‌پذیرتری هستند، به‌ویژه اگر خانواده‌شان منبع حمایت عاطفی بوده باشد. اما در میانۀ دهۀ ۱۹۷۰ این لحن رفته‌رفته شروع به تغییر کرد: پژوهشگران شروع به موشکافی دقیق‌تر در موضوع کردند، میزان انعطاف‌پذیری کودکان را زیر سؤال بردند و به جای آن بر آسیب‌پذیری آنان انگشت تأکید گذاشتند. در دهۀ ۱۹۸۰، اصطلاح «کودک آسیب‌پذیر» کاربرد عام پیدا کرد؛ دیگر آن را فقط یک مشکل خاص و منحصر در بعضی از کودکان نمی‌دیدند، بلکه یک وضعیت وجودی در همۀ کودکان دانسته می‌شد.\n بررسی ورود اصطلاح «کودک آسیب‌پذیر» به زبان روزمره خالی از فایده نیست. جستجویی در پایگاه داده نکسیس تنها نُه مورد اشاره به این اصطلاح را در دهۀ ۱۹۷۰ نشان می‌دهد. اولین کاربرد ثبت‌شدۀ آن در ۱۹ نوامبر ۱۹۷۲ در نیویورک تایمز است، که در آنجا از این اصطلاح برای اشاره به کودکان آسیب‌پذیر نسبت به «خطرهای ذهنی و عاطفی» استفاده شده است. در دهۀ ۱۹۸۰، اشاره به «کودک آسیب‌پذیر» به ۱۴۱ مورد افزایش می‌یابد؛ در دهۀ ۱۹۹۰ به ۳۲۶۶ مورد. اما در اولین دهۀ قرن ۲۱، اشاره‌ها به این اصطلاح به صورت انفجاری به ۳۳۵۶۶ مورد می‌رسد. فقط در سال ۲۰۱۶ -آخرین سالی که اطلاعاتش را کامل کرده‌ایم- ۱۷۷۸۱ بار به اصطلاح «کودک آسیب‌پذیر» اشاره شده است.\n مطالعه‌ای روی این مفهوم نشان می‌دهد که در اکثر این نوشته‌ها، با آسیب‌پذیری کودک به‌عنوان یکی از ویژگی‌های نسبتاً بدیهی کودکی برخورد می‌شود؛ یعنی ایدۀ مفروضی است که به‌ندرت کسی روی آن دقت می‌کند؛ فرد فردِ کودکان بنا به تعریف آسیب‌پذیر لحاظ می‌شوند، هم از حیث جسمانی و هم از حیث سایر نابالغی‌های متصور. به‌علاوه، این حالت آسیب‌پذیری یک ویژگی ذاتی معرفی می‌شود.\n\nباور به این که کودکان با آسیب‌پذیری‌شان تعریف می‌شوند موجب تقویت گرایشی شدید به بزرگ‌نمایی تهدیدهای روبه‌روی آنان شده است. آنچه من «بیماری‌سازی از کودکی» می‌نامم منطق درونی خودش را به دست آورده است. اهمیت این روند، در آثار نیک هسلم، روان‌شناس در دانشگاه ملبورن، مورد تأکید قرار گرفته است. او گزارش می‌کند که از دهۀ ۱۹۸۰ به بعد، اصطلاحات کلیدی مورد استفادۀ روان‌شناسان اجتماعی مانند «سوءاستفاده»، «قلدربازی» و «تروما» در مورد طیف فزاینده‌ای از تجربیات به کار رفته‌اند. به‌ویژه، این اصطلاحات به نحوی فزاینده در مورد موقعیت‌هایی به کار رفته‌اند که در گذشته صرفاً ناخوشایند تفسیر می‌شدند، نه سازندۀ تروما.\n این دیدگاه جدید روند جاری را که تقریباً همۀ ابعاد کودکی را از عینک ترس می‌بیند منعکس می‌کند. اما این ترس‌ها به ندرت مستقیماً از تجربۀ خود کودکان پدید می‌آیند. آنچه در روایت قرن بیست‌ویکمیِ ترس مورد تأکید قرار می‌گیرد دیگر آن نگرانی‌های سنتی کودکان، مانند ترس از تاریکی یا ترس از ترک والدین نیست. به‌جای‌آن، این ترس‌های کودکان به واسطۀ تخیل بزرگسالان شناسایی می‌شوند و اغلب اضطرابی را بیان می‌کنند که در ذهن والدین کمین کرده است. ترس از داشتن شخصیتی شکننده، ترس از شکست، ترس از عزت نفس پایین، ترس از پایین‌تر از استاندارد بودن، ترس از آثار مخرب امتحان‌ها بر سلامت روان دانش‌آموزان، ترس از رقابت و ورزش‌های رقابتی و ترس از انضباط، همه مضمون‌های تکرارشونده در بحث‌های مربوط به آموزش‌وپرورش هستند. اغلب شبح این ترس‌ها بزرگ‌نمایی می‌شود، و اضطراب‌های مربوط به کودک شکننده راه مستقل خودشان را می‌روند.\n با این حساب، آیا کودکان نسبت به قبل ترسوتر شده‌اند؟ متأسفانه این پرسشی نیست که بشود با دقت علمی بدان پاسخ داد. ولی مشهود است که امروزه سخن از ترس و آسیب‌پذیری بسیار بیشتر از زمان‌های قدیم بیان و با کودکی همراه می‌شود. ترس‌های کودکان و ترس بزرگسالان برای کودکانشان اغلب با هم مترادف گرفته می‌شود و بیشتر از هر وقت دیگری در گذشته دربارۀ این‌جور مسائل فکر می‌کنیم. در واقع، الان نوشته‌هایی واقعی داریم که ترس‌های والدین را به خاطر این که کودکانشان را ترسو بار می‌آورد، سرزنش می‌کنند. والدینی که دهه‌ها به آن‌ها توصیه می‌شد برای کودکانشان سپری در مقابل ترس باشند، امروز متهم به این هستند که مسئول ترسیدن کودکانشان هم هستند.\n «والدین هلیکوپتریِ» ترسو اغلب به دلیل جلوگیری از رشد سالم کودکشان نقد می‌شوند. مطالعه‌ای که در مجلۀ دیپلوپمنت سایکولوژی در ژوئن امسال منتشر شده چنین نتیجه می‌گیرد که «کودکِ دارای والدین بسیار کنترلگر ممکن است کمتر بتواند مقتضیات چالش‌برانگیز ورود به محیط مدرسه را مدیریت کند». دیگران می‌گویند والدین هلیکوپتری «نیاز روان‌شناختی مبنایی کودک به خودمختاری و توانش» را عقیم می‌گذارند. بعضی‌ها آن قدر پیش رفته‌اند که بحران سلامت روان در کالج‌ها و دانشگاه‌ها را به گردن نسلی از والدین که «پُر از ترس» بودند می‌اندازند.\n منتقدانِ فرزندپروریِ هلیکوپتری توجه کافی به فشارهای فرهنگی قدرتمندی ندارند که بسیاری از پدرها و مادرها را به اتخاذ این روال وادار می‌کنند. به جای بمباران والدین با جریان دائم هشدار و نصیحت، این به‌اصطلاح متخصصان باید کمی آسان بگیرند، و بر روی پیامدهای ناخوشایند نصیحت‌های متضادشان فکر کنند. دنیای کودکی جای بسیار بهتری بود اگر جامعه یاد می‌گرفت که به والدین اعتماد کند، و تلاش برای این که این قدر آن‌ها را بترساند متوقف می‌کرد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را فرانک فوردی نوشته است و در تاریخ ۲۰ نوامبر ۲۰۱۸ با عنوان «Fearing fear itself» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۲ آبان ۱۳۹۸ با عنوان «چرا این‌قدر نگران بچه‌هایمان هستیم؟» و ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر کرده است. •• فرانک فوردی (Frank Furedi) جامعه‌شناس و پژوهشگر مسائل اجتماعی است. آخرین کتاب او  طرز کار ترس (How Fear Works) نام دارد. پیش از این مطلب «چرا بچه‌دار نشدن مد شده است؟» از او در ترجمان منتشر شده است. انتشارات ترجمان نیز کتاب قدرت خواندن: از سقراط تا توییتر را از او ترجمه و منتشر کرده است.\n[۱] Aspects of Child Life and Education\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653811.json b/train/540653811.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ce28d78c3d7e569429df4c63c93c085eae580e1e
--- /dev/null
+++ b/train/540653811.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هر چه بیشتر دنبال شادی می‌رویم، غمگین‌تر می‌شویم",
+  "subtitle": "چرا شادبودن به رقابتی بی‌انتها و رنج‌آور تبدیل شده که حاصل آن همیشه باخت-باخت است؟",
+  "introduction": "همیشه احساس می‌کنید زندگی چیزی کم دارد؟ حتی وقتی در حال تفریح یا سفر هستید به نظرتان می‌آید که به اندازۀ کافی تفریحات یا سفرتان هیجان‌انگیز نیست؟ «شادی» از نظرتان تجربۀ فوق‌العاده‌ای است که با این دلخوشکنک‌های روزمره به دست نمی‌آید؟ اگر چنین فکرهایی از سرتان می‌گذرد، پس قطعاً آن لایۀ سنگین غم را هم می‌شناسید که سرتاسر زندگی را خاکستری و عبوس می‌کند. اما آیا نسبتی نیست میان این شادیِ دست‌نیافتنی و غم همیشگی؟ شاید باید دنبال نوع دیگری از شادی باشیم.",
+  "content": "کدی دلستراتی، ایان — در سال ۱۹۲۰، روان‌شناس آمریکایی جان ب. واتسون مقاله‌ای پژوهشی منتشر کرد که در زمرۀ مشکوک‌ترین کارهای اخلاقی قرن بیستم به شمار می‌رود. واتسون همراه با روزالی رینر، دانشجوی ۲۱ سالۀ تحصیلات تکمیلی دانشگاه جانز هاپکینز در بالتیمور که محل تدریسش بود، می‌خواست نوعی ترس خاص را به یک بچه‌ القا کند. ترسی که فارغ از این آزمایش احساسی طبیعی بود.\n تا آن زمان، شرطی‌سازی رفتار منحصراً در قلمروی حیوانات انجام می‌شد. اما واتسون و رینر یک بچۀ نُه‌ماهه به نام مستعار آلبرت را برای مطالعه‌شان انتخاب کردند، به مادرش یک دلار دادند، و چندین حیوان کوچک زنده را مقابلش گذاشتند، از جمله یک موش که او در ابتدا با بازیگوشی به آن علاقه نشان داد. وقتی آلبرت مشغول بازی با موش بود، آزمایشگران با چکش به یک میلۀ فولادی زدند. صدای بلندی ایجاد شد که بچه را ترساند و به گریه انداخت. پس از چند بار تکرار، کافی بود آزمایشگران موش را به آلبرت نشان بدهند تا او به گریه بیافتد. حتی بدون آن صدا، آن‌ها توانسته بودند ترس از موش‌ها را با شرطی‌سازی در او تزریق کنند، که در نهایت به ترس از چندین و چند حیوان با پوست مودار و خزدار مثل خرگوش‌ها و سگ‌ها هم تسری پیدا کرد.\n لابد فکر می‌کنید که این آزمایش غیرمنتظره به هیاهویی عمومی منجر شد (چون حالت شرطی‌شدۀ آلبرت را از بین نبردند) یا حتی اعتراضات علمی برانگیخت چون گروه کنترل خاصی در کار نبود. به هرحال، این آزمایش نشان داد که به هزاران روش می‌توان شرطی‌سازی رفتار را نه‌تنها روی حیوان‌ها، بلکه روی انسان‌ها نیز پیاده کرد. در حقیقت، پس از انتشار مقاله، جانز هاپکینز دستمزد واتسون را ۵۰ درصد افزایش داد تا او در دانشگاه بماند. (او همان زمان هم مشهور بود: یک‌سال قبل، در رأی‌گیری دانشجویان «خوش‌قیافه‌ترین استاد» شده بود). ولی بعد، وقتی همسرش نامه‌های عاشقانۀ او به رینر را کشف و منتشر کرد، دانشگاه اخراجش کرد. واتسون و رینر با هم رابطه داشتند و می‌رفتند که ازدواج کنند.\n واتسون فوراً سر از عرصۀ تبلیغات درآورد. شرکت جی. والتر تامپسون او را استخدام کرد تا تحقیقاتش در شرطی‌سازی انسان‌ها، به‌ویژه مصرف‌کنندگان، را ادامه دهد. واتسون بعداً در این باره گفت: «تازه می‌فهمیدم که تماشای رشد منحنی فروش یک محصول جدید مثل تماشای منحنی یادگیری حیوان‌ها و انسان‌ها هیجان‌انگیز است». او که منش علمی را به وادی تبلیغ آورده بود، چند وظیفه داشت: القای وفاداری به برند، خلق شخصیت محصول، و (طبق همانی که او و رینر با آلبرتِ ۹ماهه کرده بودند) القای ترس‌هایی در مصرف‌کنندگان برای واداشتن آن‌ها به خریدن برخی محصولات مشخص. مثلاً برای شرکت کاغذ توالت اسکات، او به خلق یک تبلیغ چاپی کمک کرد: جراحان به یک بیمار نگاه می‌کنند، و متن پایین عکس می‌گوید «و مشکل با دستمال‌کاغذی زبر شروع شد» تا مشتری را بترساند و محصول را بفروشد.\n امروزه این نوع دستکاری‌های رفتاری به روالی عادی تبدیل شده‌اند، اما به لطف کلان‌داده و محیط دیجیتالی که نظارت الگوریتمی در آن کمابیش همه‌جا هست، شکل‌های ظریف‌تر و موذیانه‌تری به خود گرفته‌اند. ولی به‌جای شرطی‌سازی برای القای ترس‌های خاص، اکنون شادی به هدف رایج‌تر دستکاری‌های روان‌شناختی تبدیل شده است. از جهات مختلف می‌شود گفت که شادی همانا دستاورد بازاریابی طی یک دهۀ اخیر بوده است، چنانکه محصولات مراقبت از خود و ضداسترس اکنون فهرست پرفروش‌های آمازون را پر کرده‌اند (مثلاً «پتوهای جاذبه»، کتاب‌های رنگ‌آمیزی «استرس‌زُدای» بزرگسالان، و اسپینرهای بی‌قراری۱) و کنار کتاب‌های پرمخاطبی لانه کرده‌اند که «بلاگرهای شادی‌نویس» تألیف می‌کنند. آنچه همۀ این‌چیزها را گرد هم آورده است، نسخه‌ای خاص، نگران‌کننده و بسیار جدید از «شادی» است که می‌گوید باید به هر قیمتی از احساس‌های بد پرهیز کرد.\n این حکم به پرهیز از ناشاد بودن (و حتی ظاهر ناشاد داشتن) فرهنگی را رقم زده است که در آن، هرکس از طریق اینستاگرام و شبکه‌های اجتماعی دیگر، زندگی‌ای می‌سازد صرفاً برای اینکه آن را پیش چشم عموم مردم بگذارد. این زندگی هم سلسله‌ای از «تجربه‌های فوق‌العاده» است و لاغیر. غم و یأس رد می‌شوند، و حتی تجربه‌های خنثی یا پیش‌پاافتادۀ زندگی نیز از قاب تصویر روتوش می‌شوند. انگار که ظاهر ناشاد، بنا به اخلاقیات پروتستان، نوعی نقص شمرده می‌شود: انگار به قدر کافی سخت‌کوش نبوده‌ای یا به اندازۀ کافی به خودت باور نداشته‌ای.\n صدالبته که شادی همیشه این‌طور فهمیده نمی‌شد. دیدگاه اپیکوری به شادی بسیار ساده و متفاوت است. (توماس جفرسون هم که در اعلامیۀ استقلال، آمریکاییان را تشویق می‌کرد «حیات، آزادی و جستجوی خوشبختی» را گرامی بدارند، به همین می‌اندیشید). از نگاه اپیکور، شادی صرفاً یعنی نبودِ آپونیا (درد جسمانی) و آتاراکسیا (اختلال روانی). این شادی در پی بهرۀ مادی یا کسب تجربه‌های ارضاکننده نبود، بلکه نوعی از شادی بود که به کار سپاس‌گزاری دائمی می‌آمد. در این فهم از شادی، تا زمانی که درد روانی یا جسمانی نداریم می‌توانیم راضی باشیم.\n\nمی‌توان ردّ پای این نوع فهم از شادی را در بنیان‌های جهان غرب دید. مثلاً یهودیان در دعای آشر یاتزر، هر روز صبح پس از دستشویی شکر می‌کنند که همین عمل ساده را به قوۀ خودشان انجام داده‌اند. شادی، در معنای اپیکوری‌اش، چیزی به سادگی توان تخلیۀ مثانه است.\n متفکران مدرن، شادی را کمتر در قالب نبودِ درد و بیشتر در قالب زیادت به‌روزی می‌بینند. مثلاً ریچارد لایارد، اقتصاددان انگلیسی، طرح چیزی را تدوین کرد که می‌توان «اقتصاد شادی» شمرد. این ایده هم‌اکنون مبنای یک پیمایش سالانه به نام گزارش جهانی شادی است که اندازه می‌گیرد که درآمد فرد و ثروت جامعه چقدر بر شادی اثر می‌گذارد. ولی لایارد هم مثل اپیکور، سلامت روانی را مهم‌ترین عامل در شادی می‌داند. او این نکته را در کتاب شادی: درس‌هایی از یک علم جدید۲ (۲۰۰۵) شرح داده است.\n ولی همۀ جنبش‌های شادی‌مَدار هم چنین تناظری با ایده‌های اپیکوری ندارند. مثلاً روان‌شناسی مثبت پس از آن مُد شد که مارتین سلیگمن در سال ۱۹۹۸، پس از آنکه رییس انجمن روان‌شناسی آمریکا شد، شادی را به‌عنوان مضمون محوری خود انتخاب کرد. سلیگمن گفت که شادی از داشتن و جستجوی هیجانات مثبت نشأت می‌گیرد، یعنی یک‌جور حس باهم‌بودن، شادی معنایی وجودی است. به اعتقاد او، انسان‌ها معمولاً «ناشاد بودن» را یاد می‌گیرند: یعنی وقتی که تصمیم می‌گیریم از موقعیت‌های ناخوشایند فرار نکنیم حتی اگر توان فرار داشته باشیم. از این نظر، باید مُدام شادی را به خودمان بیاموزیم: ما در جهت شاد بودن تلاش می‌کنیم.\n از این نقطه، یک خیز کوتاه کافی است تا به فهم رایج امروزی از شادی برسیم: دنبال تجربه‌های فوق‌العاده گشتن و خریدن آن‌ها. مصرف داروهای ضدافسردگیِ نسخه‌دار به حد بی‌سابقه‌ای رسیده است، کتاب‌های خودیاری در طبقات فروشگاه‌ها انباشته شده‌اند، و روش‌های درمانی مختلف با همدیگر مسابقه گذاشته‌اند که ما را از ذهنیت‌های منفی خلاص کنند تا بلکه شکوفا شویم. همۀ این‌ها البته تلاش حساب می‌شوند، اما نوع خاصی از تلاش که هر لحظه‌ای از زندگی را بهینه می‌کند تا به شادی فوق‌العاده برسد، ولو اینکه لحظه‌ای گذرا باشد، و در همان حال فعالانه شادی به دورترها رانده می‌شود.\n از منظر تاریخی، این ایدۀ «شادی فوق‌العاده» از کجا آمده است؟ در نیمۀ قرن چهاردهم میلادی که واژۀ «شادی»۳ وارد دایرۀ لغات انگلیسی شد، معنایش به «خوش‌اقبالی»۴ نزدیک‌تر بود؛ چون تصمیمات دلبخواه خدای کاتولیک‌ها بود که جایگاه، سلامت و شادی فرد را معین می‌کرد. (محتمل‌تر آن است که کلمۀ «اقبال» ابتدا آمد، و از آنجا پای کلماتی مثل «شادی» باز شد که هم‌خانوادۀ «وقایع اتفاقی»۵ است.) پیش از قرن شانزدهم شادی به معنای مسرت نبود. و در قرن هفدهم بود که توماس هابز در لویاتان شادی را فرآیندی بی‌پایان در انباشت اُبژه‌های میل و طلب شمرد. با این بازتعریف بود که شادی به یک احساس ذهنی و گذرا بر پایۀ امیال ما تبدیل شد. هابز در سال ۱۶۵۱ نوشت: «خوشیِ این زندگی در سکون یک ذهن راضی نیست. چون خلاف آنچه در کتاب‌های فیلسوفان قدیم اخلاق گفته‌اند، هدف والا۶ یا والاترین نیکی۷ در کار نیست».\n از نگاه هابز، روش معنادارِ دست‌یافتن به شادی آن است که تجربه‌های لذت‌بخش را دنبال کنی. او معتقد بود که رضایت پایداری («سکون یک ذهن راضی») وجود ندارد، و غیرمستقیم اپیکور را هدف گرفته بود («کتاب‌های فیلسوفان قدیم اخلاق»). به اعتقاد هابز مُدام باید پی شادی بود، و ماهیت گریزپا و گذرایش هم نه نقیصه بلکه خصیصۀ شادی است. اگر بخواهیم ریشۀ مفهوم‌سازی مدرن از شادی به‌مثابۀ «تجربۀ فوق‌العاده» را بیابیم، لابد باید ابتدا سراغ همین ایدۀ هابز برویم که در زمانۀ خود نامتعارف حساب می‌شد.\n اما این مفهوم پُر از مشکل و مسئله است. دان دریپر، مدیر تبلیغاتی سریال «مَد مِن»، با رویکرد نو-هابزی می‌پرسد «شادی چیست؟» و بعد می‌گوید: «همان لحظه‌ای است که بعد از آن شادی بیشتری لازم داری». در این زمانه، دنبال شادی می‌رویم به جای آنکه بگذاریم شادی سراغمان بیاید. سعی می‌کنیم لحظه‌های شاد را مثل گوش‌ماهی‌های ساحل جمع کنیم، ولی موج‌ها مرتباً آن‌ها را می‌شویند و می‌برند. این پی شادی رفتن، مثل افسانۀ سیزیف است: مسیری که لاجرم به نومیدی می‌رسد.\n هیچ تصویری از بیهودگیِ وجودیِ مدرن به پای آن جهان‌گردی نمی‌رسد که مُدام عکس‌های رستوران‌ها و جاهای دیدنی را در رسانه‌های اجتماعی پُست می‌کند و سخت تلاش می‌کند شادی را به نمایش بگذارد، اما آنچه در این میانه از دستش می‌رود، برقراری پیوندی واقعی با همتایان و همقطارانش است. چنین کسی که تلاش می‌کند شادتر (یا همان بهتر) از دیگران باشد، بعید نیست از آن‌ها غریبه شود. ممکن نیست این بازی  بُرد-بُرد باشد.\n ما می‌خواهیم شاد باشیم اما نمی‌خواهیم در مسیر شادی از خودمان دور شویم یا به خودمان آسیب بزنیم. شاید یک راه‌حل این معما آن باشد که هم‌پای رمانتیک‌ها شویم که آغوششان هم به روی مسرت باز بود و هم به روی اندوه. جان کیتز در «قصیدۀ حُزن»۸ (۱۸۱۹) نوشت: «که در همان معبد لذت، حُزنِ مستور نیز حرم خود را دارد». یهودیان در عید پسح قطره‌هایی از شراب را پیش از نوشیدن بر زمین می‌ریزند تا پیش از لذت‌بُردن به یاد مصیبت‌ها باشند. (و همچنین یهودیان مقیّد هنگام ازدواج روی یک شیشه پا می‌گذارند تا همان هنگام که عازم یک زندگی پُر از شادی‌اند، یاد غم بیفتند). شاید همین پذیرفتن حُزن راه خلاصی از زندان باخت-باخت شادی باشد که اگر دنبالش کنی به نومیدی و تنهایی می‌رسی و اگر دنبالش نکنی هرگز به آن نمی‌رسی. شاید هرگز حقیقتاً به رضایت نرسیم مگر اینکه احساس‌های منفی‌مان را هم بپذیریم. در واقع هم، احساس‌های منفی شاید آن‌قدرها منفی نباشند.\n مثلاً همین هیجان «غم» انواع و اقسام کاربرُدهای مثبت را دارد. مطالعات اخیری که ژوزف فورگاس (روان‌شناس اجتماعی در دانشگاه نیو ساوث ولز در سیدنی) انجام داده است نشان می‌دهند که وقتی آب‌وهوا بد بوده و افراد خُلق خوبی نداشته‌اند، جزئیات فروشگاه را دقیق‌تر از زمانی به یاد می‌آورند که آب‌وهوا مطبوع‌تر بوده و شادتر بوده‌اند. لذا او گمان می‌کند که غم می‌تواند برای حافظه مفید باشد. همچنین فورگاس نشان داد که افراد وقتی غمگین باشند قضاوت‌های دقیق‌تری می‌کنند: در این حالت گوش‌به‌زنگ‌تریم و ساده گول نمی‌خوریم، و لذا بیشتر به مشاهداتمان تکیه می‌کنیم تا ایده‌های کلی و کلیشه‌ها. همچنین بنا به مطالعۀ او در سال ۲۰۰۷ غم موجب می‌شود که بهتر ارتباط بگیریم و اقناع کنیم، و بنا به مطالعۀ دیگرش در سال ۲۰۱۳ وقتی غمگین باشیم در گفت‌وگو ماهرتریم یعنی ظرایف و ایهام‌ها را بهتر تفسیر می‌کنیم.\n نباید به استقبال غم بروی، اما نباید در مسیرت به سوی شادی هم سعی کنی به زور (و با پوزخند) از غم بگذری. به قول فورگاس، افرادی که در وضعیت غم هستند، معمولاً در تکلیف‌های ذهنی و روانی پیچیده پایدارتر و سخت‌کوش‌تر از افراد شادند، طوری که نه‌تنها برای حل سؤالات بیشتری تلاش می‌کنند بلکه بیشتر از همقطاران خود به جواب‌های درست می‌رسند. غمْ هیجانی است که هوشیارترمان می‌کند. ما را گوش‌به‌زنگ نگه می‌دارد. موجب می‌شود ژرف‌تر و بی‌ملاحظه‌تر خودمان را بررسی و معاینه کنیم. غمگین بودن یعنی مشتقانه گوش به زنگ دنیا بودن.\n همین‌که میل و ارادۀ دست‌وپنجه نرم کردن با هیجانات دشوار را داشته باشی، رضایتت از زندگی بیشتر می‌شود. چند سال پیش، به ۳۶۵ نفر ۱۴ تا ۸۸ ساله که از لحاظ هیجانی باثبات حساب می‌شدند، گوشی‌های هوشمندی دادند تا طی سه هفته هر روز به سؤالاتی دربارۀ سلامت هیجانی‌شان پاسخ بدهند. این مطالعه که در ژورنال ایموشن منتشر شد، نشان داد که وقتی شرکت‌کنندگان می‌گفتند خُلق منفی دارند، فقط آن‌هایی که هیجانات منفی را مضر یا مغایر شادی می‌دانستند رضایت کمتری از زندگی داشتند. آنهایی که معتقد بودند هیجانات منفی می‌توانند برایشان مفید باشند، فارغ از خُلقشان، رضایت ثابتی از زندگی داشتند. این یافته حاکی از آن است که اگر به‌جای آنکه صرفاً پی شادی باشیم با هیجانات منفی‌مان هم درگیر شویم، شادتر می‌شویم.\n دلایل این نیاز به آغوش‌گشودن بر هر دو دستۀ هیجانات مثبت و منفی، در عمق وجود ما بنا نهاده شده است. گویا چارلز داروین در کتاب ابراز هیجانات در انسان و حیوانات۹ (۱۸۷۲) پیش‌بینی کرد که جستجوی شادی شاید رهزن باشد. او نوشت باید در نشان دادن هیجان‌هایمان دقیق و محتاط باشیم، چون احساساتمان کیستی و عملکردمان را تغییر می‌دهند. ترسیده یا عصبانی که باشیم شاید دوری جستن را ترجیح بدهیم، همان‌طور که هنگام تحریک جنسی شاید سراغ معاشرت برویم. اما از منظر تکاملی، هیجاناتی که در دو سر طیف قرار دارند (شادی شدید، غم شدید) عمدتاً معلول هستند، نه علت. این هیجانات در احساسی که داریم اثر می‌گذارند؛ اما اگر نگاه تکاملی کلی‌تری داشته باشیم، اهمیتشان صرفاً تا آنجاست که ما را به سمت بقا و تولیدمثل سوق بدهند. آن‌ها فی‌نفسه تقریباً بی‌معنایند: مثلاً شاید یک دسر خوشمزه اوقات خوشی برایمان رقم بزند، اما فوران شادیمان از خوردن آن اثر چندانی بر معیارهای تکاملی نمی‌گذارد. یعنی، آن جنس شادی که تلاش می‌کنیم دنبالش باشیم، میراثی است که از نیاکانمان به ما رسیده است؛ چیزی که به آن‌ها انگیزه می‌داد دلچسب‌ترین غذاها را بیابند و بخورند. ولی این نوع شادی فی‌نفسه هدف نیست، بلکه راهی به سوی هدف است.\n اگر برای لذت و «حس خوب» اهمیت و بار وجودی قائل شوی، دربارۀ جایگاه و خاستگاه رضایت حقیقی دچار سوءتفاهم شده‌ای. در عوض، باید سراغ شادی به معنای اپیکوری‌اش رفت که روشنایی ذهن را رقم می‌زند تا زمام احساساتمان را به دست بگیریم و موج‌های منفی احساس‌هایی را مدیریت کنیم که لاجرم سر راه ما انسان‌ها قرار می‌گیرند. احتمال آنکه این توانایی‌ها به رضایت حقیقی بیانجامند، بیشتر است.\n این بُتی که از پی شادی رفتن ساخته شده، گویا یک پدیدۀ انگلیسی-آمریکایی است، شاید چون در هر دو کشور فشارهای فرهنگی شدیدی برای کم‌رنگ جلوه دادن هیجانات منفی وجود دارد. مثلاً در مقایسه با فرانسوی‌ها که عموماً به زندگیِ خارج از مَدارِ شادی هم راضی‌اند (شادی به معنای دم‌دستی‌اش، نه نشانۀ یک زندگی خوب و خوش)، بریتانیایی‌ها و به‌ویژه آمریکایی‌ها هیجانات منفی را کم‌رنگ می‌کنند تا شادترین چهرۀ ممکن را به نمایش بگذارند. آمریکایی‌ها به آن لبخند مصنوعی و «خوبم، ممنون!» شُهره‌اند، و بریتانیایی‌ها معروفند که از گِله و شکایت می‌پرهیزند و در مواجهه با درد و یأس خوددار هستند. روال آن است که احساس‌های منفی را انکار و پنهان کنی چون در جامعه و فرهنگ نامقبول‌اند. در چارچوب فکری انگلیسی-آمریکایی، هیجانات منفی بازتابی منفی از ما به نمایش می‌گذارند، انگار که خطایی اساسی کرده‌ایم، گویی که بدون ذوق و ارادۀ لازم برای دست‌یابی به شادی زیسته‌ایم.\n\nولی این‌همه تظاهر به شادی بالاخره خودش را بروز می‌دهد. کسی که در فرهنگ غربی زندگی می‌کند، ۴ تا ۱۰ برابر بیشتر از فرهنگ شرقی احتمال دارد به افسردگی بالینی یا اضطراب دچار شود. این را براک باستینِ روان‌شناس در کتاب سوی دیگر شادی: پذیرش یک رویکرد بی‌مهاباتر به زیستن۱۰ (۲۰۱۸) گفته است. باستین می‌نویسد که در چین و ژاپن، مردم معمولاً هیجانات مثبت و منفی را ضروری و یکسان می‌بینند. در شرق، نباید مصرانه دنبال شادی رفت، همان‌طور که نباید مصرانه از غم پرهیز کرد. باستین خاستگاه این موضع را در دین می‌بیند، به‌ویژه آن فلسفه‌های بودایی که می‌خواهند کل وضع بشر را بپذیرند و درد را بر اساس دلایل زیربنایی‌اش بفهمند.\n ما میل داریم از هیجانات منفی، چیزی مثبت و شاد بیرون بکشیم. ولی این طرز فکر، ما را در برابر آن نوع دست‌کاری‌های تبلیغاتچی‌ها آسیب‌پذیر می‌کند که تخصص واتسون بود. منتهی این میل هم از خلأ وارد فرهنگمان نشده است. وقتی مردم اعتقاد داشته باشند شادی چیزی است که باید برایش تلاش (و خرید) کنیم، مشوقِ اقتصادیِ مهمی برای کسب‌وکارها ایجاد می‌شود. کارگران شاد معمولاً حدود ۱۲درصد مولدتر هستند. گوگل «مدیر ارشد شادی» دارد. فلسفۀ اخلاقِ «خودت را معالجه کن»۱۱ هنوز هم یکی از موتورهای مهم فروش است، و امروزه تقریباً تبلیغات همۀ برندهای لوازم زیبایی و آرایشی بر اساس «مراقبت از خود» است. در همین میانه، انجمن روان‌شناسی آمریکا پنجمین نسخۀ راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی۱۲ (۲۰۱۳) را بازبینی کرده است و می‌گوید هر فرد داغدیده‌ای که بیش از دو ماه سوگواری کند شاید به یک بیماری روانی دچار باشد که نیازمند معالجۀ پزشکی (مثلاً داروهای ضدافسردگی مثل ولبوترین) است.\n قرص ولبوترین به نظرتان شبیه داروی شادی‌آور «سوما» در دنیای قشنگ نوی (۱۹۳۲) آلدوس هاکسلی است؟ لابد علتش آن است که این دارو (و همۀ شرطی‌سازی‌های شادی‌آفرینش) تا حدودی بر اساس همان ایدۀ هاکسلی عمل می‌کند. با اوج‌گیری روان‌شناسی مثبت در نیمۀ قرن، که روی دوش ایده‌های قرن هفدهمی هابز سوار بود، هاکسلی پیش‌بینی کرد که آرمان اپیکوریِ شادی چگونه دگرگون خواهد شد (که شد). او در سال ۱۹۵۶ نوشت: «حق دنبال شادی رفتن، یعنی حق سرخورده شدن، اما با بیانی دیگر».\n امروزه تحقیقات بازار، بر اساس پژوهش‌های واتسون، رشد مداومی داشته است. پیشتاز ماجرا هم اسکن چهره در فروشگاه‌ها (برای تشخیص هیجانات مصرف‌کنندگان در مقابل محصولات معین) برای خلق تبلیغ‌هایی است که ظاهراً در همۀ پلت‌فرم‌های دیجیتال، ما را دنبال می‌کنند، و در نهایت به کیمیای دستکاری بازار می‌رسند: توانایی خلق محصولاتی که شادی ما را به‌اصطلاح هک کند، که موجب شود از لحاظ عصب‌شناختی نیازمند استفاده و خریدشان باشیم. (این پدیده فی‌المجلس هم تا حدی وجود دارد: مثلاً به این فکر کنید که فیسبوک با الگوریتم‌های نیوزفید خود چطور خُلق کاربران‌شان را دستکاری می‌کند).\n ولی اگر کماکان اجازه دهیم دستکاری‌مان کنند تا پس از تجربه‌های فوق‌العاده دچار غصه شویم، آنگاه نه‌تنها در برابر دستکاری بازار بی‌دفاع شده‌ایم بلکه مستعد تنهایی، قضاوت نادرست و (طنز ماجرا همین‌جاست) غم پایدار می‌شویم. شادی اپیکوری شاید همیشه ما را «شاد» نکند؛ «شاد» به معنای امروزی‌اش برای ما که مترادف خُلق خوش و شادکامی است. ولی زندگی اگر سلسله‌ای از تجربه‌های فوق‌العاده بود، ارزش زیستن نداشت. در حقیقت، نسل‌های جوان‌تر (همان‌ها که بیش از همه احتمال دارد تسلیم ایدۀ «شادی فوق‌العاده» شوند) اصلاً به هیچ معنا شاد نیستند، چنانکه ۲۲ درصد از نسل هزاره می‌گویند هیچ دوستی ندارند. این مطمئناً آن جنسی از «شادی» نیست که بخواهیم دنبالش برویم.\n ولی اگر شادی چیزی باشد که بدانیم جزر و مد دارد، اگر امور منفی هم نقش بنیادین در زندگی (و از قضا) شادی‌مان داشته باشند، چه می‌شود؟ اگر خودمان را شرطی کنیم، چنانکه دنبال هر احساسی نباشیم، اما با هر احساسی راضی باشیم، چه می‌شود؟\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کدی دلستراتی نوشته است و در تاریخ ۳۱ اکتبر ۲۰۱۹ با عنوان «The happiness ruse» در وب‌سایت  ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۱ آذر ۱۳۹۸ با عنوان «هر چه بیشتر دنبال شادی می‌رویم، غمگین‌تر می‌شویم» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• کدی دلستراتی (Cody Delistraty) نویسنده و روزنامه‌نگاری است که دربارۀ روان‌شناسی، روان‌کاوی و ادبیات می‌نویسد. نوشته‌های او در مطبوعات مختلف از جمله نیویورک تایمز، نیویورکر و آتلانیتک به انتشار رسیده است.\n[۱] Fidget Spinner [۲] Happiness: Lessons from a New Science [۳] happy [۴] lucky [۵] happenstance [۶] finis ultimus [۷] summum bonum [۸] Ode on Melancholy [۹] The Expression of the Emotions in Man and Animals [۱۰] The Other Side of Happiness: Embracing a More Fearless Approach to Living [۱۱] treat-yourself [۱۲] Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653812.json b/train/540653812.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a846c0e68c79d16b3f15ae64ea4d94ab94b2b7a3
--- /dev/null
+++ b/train/540653812.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بچه‌ای در شکم و غمی در دل، اما…",
+  "subtitle": "بارداری، برای بسیاری از زنان، یکی از تجربه‌هایی است که بیشترین فشار عاطفی و هیجانی را دارد",
+  "introduction": "معروف است که دوران بارداری، علی‌رغم مشکلاتی مثل تهوع و تغییرات هورمونی، از شیرین‌ترین دوران‌های زندگی هر مادر است: ماه‌های انتظار برای دیدن بچه‌ای که ذره ذره درون وجودت شکل می‌گیرد و خیال‌پردازی دربارۀ روزهای خوشی که با هم خواهید داشت. اما واقعیت پیچیده‌تر از این تصویر ساده است. بسیاری از زنان در دوران بارداری درگیر انواع و اقسام افکار ناخوشایند یا اضطراب و افسردگی می‌شوند، تجربه‌هایی که همچون نقطه‌ای سیاه در کارنامۀ مادری‌ نگریسته می‌شوند و چنان انگ خورده‌اند که اغلب زنان باردار را ساکت می‌کنند.",
+  "content": "جوانا نُواک، آتلانیتک — مانکن‌های فروشگاه بارداری «اِ پی این د پاد»۱ در لس‌آنجلس، شکم‌های برآمده‌شان را در شومیزهای کتان و لباس‌های تابستانی خوش‌قواره نمایش می‌دادند. کارمندشان پرسید که تا به حال آنجا آمده‌ام؟ نیامده بودم. سه‌ماهۀ اول بارداری‌ام تمام شده بود و می‌خواستم شلوار جینی را که آنلاین سفارش داده بودم برگردانم. یک سایز بزرگتر از سایز قبل از بارداری‌ام را انتخاب کرده بودم، که کارمندشان گفت اشتباه کرده‌ام. شلوار دور زانوهایم چروک می‌خورد. ولی اساساً مشکلم این نبود که لباس به تنم درست نمی‌نشست. وقتی که شلوار رسید، آن تکۀ کِشی که مثل چسب‌زخم بالای کمر دوخته بودند شوکه‌ام کرد. انگار که یک غلاف خالی برای یک سوسیس گنده درست کرده باشند. با اکراه شلوار را پوشیدم اما آن تکه حتی زیر یک تی‌شرت سیاه هم خودنمایی می‌کرد. شلوار جین هم به فهرست پنیر کپک‌زده و سوشی اضافه شد؛ چیزهایی که قرار بود تا شش ماه آینده بی‌خیالشان شوم.\n در آنجا، یکی از شومیزهایی را که تن مانکن‌ها دیده بودم، با چند لباس چسب، به اتاق پرو بردم. وقتی لباس عوض می‌کردم، سعی کردم در خیالم به شش ماه بعد بروم، وقتی که شکمم بیشتر شبیه توپ بادی شده و این بالا آوردن‌های دائمی را از سر گذرانده‌ام. زنان حامله‌ای را تصور کردم که در مطب پزشک زنان می‌دیدم: دست‌هایشان را شادمانه دور شکم‌شان گرفته‌اند، لباس‌های مخملی رنگارنگ و کفش‌های بی‌پاشنۀ ظریف می‌پوشند. و در آینه دیدم که از این بخت و اقبال خوش‌عکسی و خوش‌نِمایی بی‌بهره‌ام. ناگهان مُچ فکرهایی را گرفتم که از سرم می‌گذشت: چرا برای این تن مزخرفی پول خرج می‌کنی که قرار است کِش بیاید و نابود شود؟ تو زباله‌ای، دورریختنی هستی. تو بارکشی می‌کنی؛ یک ظرف مسخره‌ای. تپش نبضم را در رگ‌های مغزم می‌شنیدم که می‌خواست این فکرهای منفی را از بین ببرد. این فکرهای وسواسی، پُر از نیش و کنایه و ترسناک را.\n شلوار جین را پس دادم، شومیز گرفتم و از فروشگاه بیرون آمدم. بدنم داغ شده بود، می‌لرزیدم، قطره‌های اشک روی عینک آفتابی‌ام لک انداخته بود. به ماشینم که رسیدم، هق‌هق‌هایم شروع شد. خُب که چی؟ شش ماه بعد، یک بچه هم به همۀ این حس‌ها اضافه می‌شد. چطور از پسش برمی‌آمدم؟ اصلاً قرار نبود زندگی چنین حال‌وهوایی داشته باشد، و مطمئن بودم اوضاع بدتر می‌شود که بهتر نمی‌شود.\n همۀ چیزهایی که خوانده بودم مرا برای تغییر وضع جسمانی‌ام آماده کرده بودم. اما، خُب، انتظار نداشتم که بارداری، حداقل پیش از زایمان، بر ذهنم اثر بگذارد. قرار بود بارداری، با همۀ سختی‌های جسمی‌اش، ایام مسرّت‌بخشی باشد. تهوّع صبحگاهی و پیشانی خیس از تعریق دوران بارداری طبیعی است، اما باوجوداین، زنی که قرار است مادر شود، حتی در گیرودار فشار جسمانی، تابناک است و می‌درخشد. ولی در دنیای واقعی، بارداری برای بسیاری از زنان یکی از آن تجربه‌های زندگی است که بیشترین فشارهای عاطفی و هیجانی را وارد می‌کند.\n یک پیمایش در سال ۲۰۱۲ نشان داد که ۷۰درصد زنان باردار علائمِ اضطراب یا افسردگی داشته‌اند. مطالعۀ دیگری تخمین می‌زد که ۸درصد از زنان آمریکایی در دوران بارداری داروی ضدافسردگی مصرف می‌کنند. برخی آمارها هم می‌گویند که یک‌پنجم زنان در دوران بارداری با اختلال خُلق و اضطراب دست‌وپنجه نرم می‌کنند. بااین‌حال، هم بحث دربارۀ افسردگیِ بارداری (که گاهی افسردگی پیش‌ از زایمان نامیده می‌شود) برای زنان دشوار است، و هم تشخیص آن از عارضه‌های پیشین برای پزشکان متخصص سخت است. احساس شدید نگرانی و غم، بدبینی، یا اختلال خواب؛ این علامت‌های افسردگیِ بارداری مشابه علامت‌های افسردگی‌های غیرمرتبط با بارداری‌‌اند. به‌علاوه، حمل یک بچه چنان تجربۀ مقهورکننده‌ای است که طبیعتاً به بروز برخی هیجانات شدید می‌انجامد؛ هیجاناتی که همگی خوب نیستند.\n الکساندارا سکز، روان‌پزشک تولیدمثل در مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا و مؤلف کتاب چیزی که هیچ‌کس به تو نمی‌گوید: راهنمای هیجانات از بارداری تا مادری۲، معمولاً بیمارانی را می‌بیند که از پریشانی، نگرانی یا حتی خشم در دوران بارداری شکایت دارند. سکز به من گفت: «همۀ این حالت‌ها هیجاناتی طبیعی‌اند».\n\nآن هیجانات، و تحولِ مداومشان در طول بارداری، «مادر شدن»۳ نام دارد. این واژه را سکز و همکارش کاترین بریندورف در آن کتاب دوباره معرفی کرده‌اند. «مادر شدن» را دانا رافائل، انسان‌شناس پزشکی، در دهۀ ۱۹۷۰ میلادی ابداع کرد و دوره‌ای پرآشوب مانند نوجوانی را وصف می‌کند. سکز گفت: «نوجوانی یعنی گذار رشدی از کودکی به بزرگسالی که آن را نوعی فرآیند انطباقی می‌شماریم. این فرآیند هم جسمانی است، هم هورمونی، هم هیجانی. همین‌که واژۀ رایجی مثل این برای مادری نداریم، به قدر کافی گویاست».\n سراغ هر راهنمای بارداری که بروید، همان‌ها که می‌گویند باید منتظر چه چیزهایی باشید، می‌بینید که «بدخلقی» یکی از علامت‌های سه‌ماهۀ اول به بعد است. در این ماجرا، بمباران هورمون‌ها (استروژن و پروژستورن) نقش دارد. همچنین خستگی و اختلال خواب، و بسیاری از اتفاقات بی‌شمار و دائمی دیگری هم که زن در بدنش تجربه می‌کند مؤثرند.\n سکز تأکید می‌کند: «شاید احساس کنی شدتِ این تغییرات است که طاقتت را طاق کرده، اما این تغییرات افسردگی نیست». او افسردگی بارداری را با کمک مقیاسی تشخیص می‌دهد که برای افسردگی پس از وضع حمل طراحی شده است. این مقیاس شامل معیارهایی از این قبیل است که زن با چه تناوبی «احساس غم یا فلاکت» می‌کند یا «بدون هیچ دلیل موجهی مضطرب یا نگران است». استرس‌های محیطی (از قبیل مشکلات مالی یا خانوادگی) و اختلالات پیشینی خُلق‌وخو نیز در زمرۀ عوامل ریسک در همۀ شکل‌های افسردگی زایمان هستند، چه آن‌ها که در دوران بارداری رُخ می‌دهند و چه آن‌ها که پس از وضع حمل پیش می‌آیند. بریندورف به من گفت: «بسیاری افراد در حالی حامله می‌شوند که افسرده یا مضطرب‌اند یا بیماری درمان‌نشده‌ای دارند. بارداری هم بعید است وضعشان را بهتر کند، بلکه اغلب آن را وخیم‌تر یا حادتر می‌کند، و اگر در دوران بارداری درمان نشوند، مشکلات پس از زایمان هم دست از سرشان نمی‌دارد».\n پانزده درصد از زنان پس از وضع حمل از افسردگی رنج می‌برند، و با رسیدگی به افسردگی‌ای که در طول بارداری آغاز می‌شود، می‌توان از برخی از این موارد پیش‌گیری کرد. به‌علاوه، افسردگی مثل هر عارضۀ پزشکی دیگر، خطراتی برای جنین و البته مادر دارد. کودکان مادرانی که از افسردگی بارداری رنج می‌برند دو برابر احتمال دارد که زودتر از موعد به دنیا بیایند، و عوامل تنش‌زای دوران بارداری می‌توانند بر وزن زمان تولد، اندازۀ سر و رشد عصب‌شناختی کودک اثر بگذارند.\n با همۀ این‌ها، افسردگی بارداری چنان انگی خورده است که اغلب زنان حامله را ساکت می‌کند. طنز ماجرا آنجاست که دقیقاً در همین ایام، همه و همه، از تبلیغات‌چی‌هایی که دارند برای یک عریضه امضا جمع می‌کنند تا پیش‌خدمت‌های کافه، توصیه‌هایی دارند که به این زنان بکنند. جسیکا گروس، نویسنده‌ای که دبیر خبرنامۀ فرزندپروری در نیویورک تایمز است و تجربۀ خودش از افسردگی بارداری را در سال ۲۰۱۲ در یک سلسله مقاله در اسلیت ثبت کرده است، اخیراً دربارۀ بیماری‌اش چنین گفت: «هنوز هم به‌خاطر آنچه از سر گذراندم شرمسارم، انگار که نیاز به کمک روان‌پزشک در دوران بارداری نقطه‌ای سیاه در کارنامۀ مادری‌ام است».\n\nپس از آنکه در آن فروشگاه دچار فروپاشی شدم، تا چند روز عصبی و شکننده بودم. پی کار و زندگی اجتماعی‌ام رفتم اما یک گوشم به آن صدایی در ذهنم چسبیده بود که مرا آن‌جور ترسانده بود.\n حدود یک هفته پس از آن واقعه، پزشک زنانم را دیدم. در آن سکون محض بیمارستان، وقتی دراز کشیده بودم و یک دامن کاغذی رویم انداخته بودند، این فکرهای منفی (یا به تعبیر خودم فروپاشی) را رُک و پوست‌کنده برایش گفتم. می‌خواستم مشکلم را عین سوزش قلب یا بواسیر، با همان دقت، توصیف کنم. پزشکم گوش داد و برافروخته شد. از من پرسید که آیا پیش روانکاو می‌روم؟ جواب دادم که بله، بیست سال است، ولی هر از گاهی. چرا؟ برای افسردگی ملایم، اختلال اضطراب عمومی، و یک‌سلسله اختلال‌های تغذیه‌ای مزمن و متناوب. به من گفت که حالا دیگر یک مادرم. وقتش رسیده که دیگر برچسب بیماری روانی بر خودم نزنم. از اینکه تعبیر «افکار خفیف خودکشی» را بلد بودم خوشش نیامد. به من گفت این فکرهای تیره را رها کنم، و در نسخه‌ام داروی زولوفت نوشت.\n نسخه را نگرفتم. شاید دارودرمانی برای زنان دیگری در وضع و حال من کار درستی باشد، ولی تصمیم گرفتم با کمک روانکاوم نگاهم را به اینکه «باید» چه احساس‌هایی در دوران بارداری داشته باشم عوض کنم. تصمیم گرفتم به خودم فرصت بدهم تا فرآیند «مادر شدن» را طی کنم. فرایندی که مثل دورۀ نوجوانی‌ام که بیست سال پیش بود، هم هیجان‌انگیز و هم پرفشار از آب درآمد.\n گروس به من گفت که وقتی بحث به بارداری می‌کشد، جامعه «یک هالۀ اخلاقی دور همۀ چیزهایی که طبیعی قلمداد می‌شوند می‌کشد». به همین خاطر، شاید مردم باور کنند که بارداری یک شیوۀ «درست» دارد، یا مثلاً نمایش‌نامه‌ای سطر به سطر برای بارداری متداول نوشته شده است. ولی بریندورف به من گفت: «متداول طیف گسترده‌ای است که هیچ‌کس تمام آن را نمی‌شناسد».\n او از زنان می‌خواهد به این سؤال فکر کنند: «این فکرها و حس‌هایی که داری، چقدر پریشانت می‌کنند؟ چقدر بر کارآیی‌ات اثر می‌گذارند؟ چقدر گذران امورت در دنیا را تغییر می‌دهند؟ اگر پاسخت به این سؤال‌ها بسیار زیاد باشد، مسئله چیز دیگری است».\n من فهمیدم در بارداری متداول یا طبیعی برای من، قدری از افسردگی ملایمی که سال‌های سال با آن دست‌وپنجه نرم کرده‌ام باقی خواهد ماند. هرچه بیشتر در احساساتم دقت می‌کردم (البته با حمایت روانکاو و همسرم، با تمرین نگارش روزنوشت‌ها، و گاهی در صحبت با دوستانم)، بهتر می‌توانستم خودم را از این دریچه ببینم که دارم فرآیند «مادر شدن» را طی می‌کنم. مرا مبتلا به افسردگی بارداری تشخیص ندادند، شاید چون افسردگی‌ام محدود به بارداری نبود و نخواهد بود. روانکاوم به من کمک کرد تا بپذیرم که ترس، دودلی و تغییرات شگرف، همگی جزء ملزومات مادر شدن هستند. او گفت که شاید بارداری برای من فرصتی بوده است تا رابطه‌ام را با افسردگی، با کنترل، و با بدنم تغییر بدهم. شاید از پس این چالش بر بیایم و در پاییز نه یکی که دو انسان جدید به دنیا بیاورم.\n انتظار نداشتم که افسرده بودن در دوران بارداری به خوشبختی و حال خوب بیانجامد، اما ۱۰روز بعد از نوشتن این مطلب، وقتی پسرم را ببینم، می‌دانم که بیش از همۀ عمرم سالم هستم، خودآگاهی‌ام بیشتر شده است، مهارت‌های کنار آمدنم با مسائل را تقویت کرده‌ام، و بهتر بلد شده‌ام که چه بگویم. بریندورف گفت: «اگر بتوانی بفهمی که در دوران بارداری چطور به خودت کمک کنی یا کمک مورد نیازت را بگیری، شاید به مشکلات پس از وضع حمل دچار نشوی چون در طول بارداری حل و فصلشان کرده‌ای». اگر بارداری یعنی مهلت آماده‌سازی برای ورود و ظهور یک زندگی جدید، من هرچه که از دستم برمی‌آمد کرده‌ام.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جوانا نواک نوشته است و در تاریخ ۲۲ اکتبر ۲۰۱۹ با عنوان «Pregnant and Depressed» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۶ آبان ۱۳۹۸ با عنوان «بچه‌ای در شکم و غمی در دل، اما…» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• جوانا نواک (Joanna Novak) نویسنده‌ای است ساکن لس‌آنجلس. باید تو را داشته باشم (I Must Have You) عنوان کتابی از اوست.\n[۱] A Pea in the Pod [۲] What No One Tells You: A Guide to Emotions From Pregnancy to Motherhood [۳] matrescence\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653813.json b/train/540653813.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..380b8b3ef22aac029e3efbd39815f4e0ff522c3f
--- /dev/null
+++ b/train/540653813.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "پول خوشبختی هم می‌آورد، اگر درست خرجش کنید",
+  "subtitle": "انسان‌ها قابلیتِ عجیبی برای انطباق با شرایط تازه دارند. راز لذت‌نبردن ما از خریدهای جدید همین است",
+  "introduction": "«پول خوشبختی نمی‌آورد». این جمله را همۀ ما شنیده‌ایم و احتمالاً پیش خودمان فکر کرده‌ایم که این حرف‌ها را می‌زنند تا فقرا را دلداری بدهند و آرامشان کنند که اگر در زندگی‌تان هیچ‌چیزی ندارید، به‌جایش خوشبختید. اما این گزاره، بیش از آنکه موعظه‌ای اخلاقی باشد، حقیقتی برآمده از زندگی پولداران است. در واقع، تحقیقات متعددی نشان داده است که داشتنِ پول خیلی زیاد، احتمالاً منجر به احساس نارضایتی و بدبختی بیشتر می‌شود، مگر آنکه بلد باشید چطور پولتان را خرج کنید.",
+  "content": "لارا انتیس، ووکس — اوایل فوریه بود، در لس‌آنجلس، و آندرا ایزگاریانِ ۲۹ ساله به نقطۀ اوج کارش رسیده بود: از او به‌عنوان مدیر عملیات‌های رسانه‌ای در شرکت کوندنست دعوت کرده بودند در مراسم اهدای جوایز گرمی شرکت کند.\n در همان حال که هنرمندانی مثل لیدی گاگا و آلیشا کیز مشغول اجرا بودند، در غرفۀ اختصاصی شرکت، مدیران آقا با کت‌وشلوار رسمی و مدیران خانم با لباس‌های مجلسی‌ای که دامن‌شان روی زمین می‌کشید، شامپاین‌های تعارفی را مزمزه می‌کردند. ایزگاریان می‌گوید: «فرصتی عالی برای شبکه‌سازی داشتم. آن‌ها در زمرۀ باهوش‌ترین آدم‌هایی بودند که تا آن روز دیده بودم، آدم‌هایی واقعاً شگفت‌انگیز که برایشان احترام قائل بودم». ولی در همان حال که صحنه را زیر نظر داشت، فقط یک چیز از ذهنش می‌گذشت: «نمی‌توانم تا سی یا چهل سال آینده مشغول این کار باشم».\n ایزگاریان حس می‌کرد پیچ یا مُهره‌ای در یک ماشین بزرگ است. در کمال بی‌قراری، برای استخدام با آوت‌پُست مصاحبه کرده بود که شبکه‌ای از مکان‌های مناسب برای زندگی و کار کنار همدیگر را در جنوب‌شرقی آسیا اداره می‌کند. او قرار بود روابط رسانه‌ای این مجموعه را در دفتر جدیدش در بالیِ هند اداره کند. در شب اهدای جوایز گرمی، ایزگاریان تصمیمش را گرفت: اگر آوت‌پُست به او شغلی پیشنهاد می‌داد، می‌پذیرفت.\n کمتر از دو ماه بعد، او اکثر وسایلش را فروخت و به بالی رفت: شهری مرطوب، پرآشوب، با زیبایی خیره‌کننده. با این تصمیم سیزده هزار کیلومتر میان او و خانواده‌اش فاصله افتاد، دستمزدش کم شد، و به‌جای آنکه دنبال موفقیت حرفه‌ای به معنای سنتی‌اش برود بر سبک‌زندگی‌اش تمرکز کرد.\n ایزگاریان می‌گوید که سرجمع خوشحال‌تر است: الآن که بار رفت‌وآمد یک‌ساعته و برنامۀ سنگینِ کاری روی دوشش نیست، ساده‌تر می‌تواند روزمره زندگی را پیش ببرد. شروع می‌کند به گفتن: «اگر ریسک نمی‌کردم که آمریکای تحتِ سیطرۀ شرکت‌ها را ترک کنم تا ببینم چه چیزهای دیگری هست و واقعاً پا به دنیای بیرون بگذارم»، و بعد با صدایی آرام‌تر ادامه می‌دهد: «اگر این کار را نمی‌کردم، واقعاً مایۀ حسرتم می‌شد».\n بسیاری از ما حس نارضایتی و رکود ایزگاریان را می‌فهمیم، این حس لجوج و سرسخت که مسیر پیش روی ما نه لذت‌بخش است و نه سعادت بادوامی می‌آورد. (صدالبته همین‌که بتوانی نگران چنین چیزهایی باشی، امتیاز بزرگی در زندگی است.)\n گویا رفتن به بالی برای ایزگاریان جواب داده است، اما پادزهرهای دیگری هم می‌توان یافت. حجم روزافزونی از تحقیقات نشان داده‌اند که اگر طرز فکرمان دربارۀ پول را عوض کنیم و تصمیم‌هایی مالی بگیریم که به دستاوردهای درازمدت از جهت رضایت از زندگی می‌انجامند، مطمئناً می‌توانیم خوشبخت‌تر شویم.\n محققان شادی را به دو دستۀ کلی تقسیم می‌کنند: سطح هیجانات مثبت از قبیل افتخار و لذت و رضایت و کنجکاوی که هر روز تجربه می‌کنیم، و در سوی دیگر، احساس رضایت و کامیابی کلی و فراگیر و غالب. سونیا لیوبمرسکی، استاد روان‌شناسی در دانشگاه کالیفرنیا-ریورساید و مؤلف کتاب چطور شاد باشیم: یک رویکرد علمی برای رسیدن به زندگی دلخواه۱، می‌گوید: «دو وجه ماجرا از این قرار است: شاد بودن در زندگی و شاد بودن از زندگی».\n هر دو جزء ماجرا نوعاً با پرسش‌نامه‌هایی اندازه‌گیری می‌شود که در آن‌ها خود فرد پاسخ سؤالات را می‌دهد. مایکل نورتون، استاد مدیریت کسب‌وکار در دانشکدۀ کسب‌وکار هاروارد و یکی از مؤلفان پول شاد: مبانی علمی خرج کردن شادمانه‌تر۲، می‌گوید رضایت درازمدت از زندگی «معمولاً پایدارتر است». یعنی: اگر از شما بخواهند به شادی‌تان از ۱ تا ۱۰ نمرده بدهید، به قول او، «اگر آدمی باشید که نمره‌تان ۷ است، اغلب حوالی ۷ می‌مانید». ولی اینکه در لحظه چقدر شاد باشید نوسانات بسیار زیادتری دارد که می‌تواند بسته به روز یا حتی ساعت تغییر کند.\n به طور کلی، رابطه‌ای خطی میان پول و رضایت از زندگی وجود دارد. اشلی ویلانز، استادیار دانشکدۀ کسب‌وکار هاروارد که تحقیقاتش بر بده‌بستان میان زمان و پول متمرکز است، می‌گوید: «هرچه بیشتر پول داشته باشید، فکر می‌کنید زندگی‌تان بهتر است». البته این رابطۀ خطی تا حد مشخصی برقرار است، که بعد از آن نمودار همبستگی صاف می‌شود و سپس کمی کاهش می‌یابد. شاید علتش این باشد که وقتی جزء یک‌درصد پولدار بشوید، مقایسه‌هایی به ذهنتان می‌رسند که قبلاً به مخیله‌تان هم خطور نمی‌کردند. (البته این آستانه اصلاً ثابت نیست و به مجموعه‌ای از متغیرها بستگی دارد، مثلاً هزینۀ زندگی در منطقۀ شما، اینکه جامعه‌تان دموکراتیک است یا نه، و اینکه همسایگانتان چقدر ثروتمندند.)\n پول می‌تواند سعادتمندی را با دقت بالایی پیش‌بینی کند. چرا؟ عمدتاً به این دلیل که پول از شما در برابر تجربه‌های منفی و تنش‌زا محافظت می‌کند، از تجربه‌های بنیادین (عدم امنیت مالی، نداشتن نیازهای اساسی از قبیل غذا و سرپناه) گرفته تا تجربه‌های ثانویه (توقف بین دو پرواز، یا اینکه مجبور باشی در آب‌وهوای بد تا خواروبارفروشی بروی). پول وقتی که به صورت استراتژیک و هدفمند استفاده شود، می‌تواند تجربه‌های کامبخش، رابطه‌ها و حس تعلق به اجتماع را به‌خوبی پرورش دهد و این‌ها در کنار هم مطمئناً به افزایش سعادتمندی می‌انجامد.\n با در نظر داشتن این موارد، در ادامه، می‌گوییم که طبق توصیۀ کارشناسان، کدام تصمیم‌ها در خرج‌کردن می‌تواند شادی را افزایش دهند، و کدام‌یک نه. برخی از این استراتژی‌ها برای افراد در همۀ اقشار درآمدی جواب می‌دهند، و چنان که می‌دانید، اگر پول کمتری داشته باشید، به‌کاربستن برخی از این لِم‌ها یا اجرای مرتب و دائمی‌شان دشوارتر می‌شود.\n\nدر عین حال، ویلانز می‌گوید: «فقط پول داشتن لزوماً به شادی بیشتر نمی‌انجامد. اما استفادۀ درست از آن می‌تواند چنین ثمری داشته باشد».\n وقت خریدن عمدۀ پژوهش‌های ویلانز در این باره بوده است که برون‌سپاری وظایف ناخوشایند یا منفور چه تأثیر مثبتی بر سعادتمندی دارد. او و همکارانش چندین مطالعه در این باره انجام داده‌اند. در یکی از این مطالعات که بیش از همه پوشش داده شده، شرکت‌کنندگانی که ۴۰ دلار خرج کردند تا برای خود وقت بخرند، سرحال‌تر و کم‌استرس‌تر از زمانی بودند که محصولی می‌خریدند. در یک مطالعۀ دیگر، زوج‌هایی که می‌گفتند خریدهای مشترک می‌کنند رابطه‌ای شادتر داشتند.\n تأثیر برون‌سپاری بر شادی، بدیهی به نظر می‌رسد. اگر کارهای ناخوشایند یا خسته‌کننده و زمان‌بَر زندگی (تمیزکاری، شستشو، حمل‌ونقل عمومی) را برایمان انجام بدهند، و ناگهان چندین ساعت هدیه بگیریم که بتوانیم صرف فعالیت‌های معنادارتر و لذت‌بخش‌تر (از قبیل دیدار دوستان یا رفتن به سینما) بکنیم، شادتر می‌شویم؛ مگر نه؟\n ویلانز می‌گوید که متأسفانه ما بلد نیستیم به وقت بیش از پول ارزش بدهیم. برخی نیروهای اجتماعی قدرتمند در کارند که ما را به سمت این سبک‌سنگین کردنِ ذهنی سوق می‌دهند، از جمله میل به اینکه سرشلوغ بودن را معادل شأن اجتماعی بدانیم، و تصور اینکه موفقیت یعنی مدیریت تمام حوزه‌های زندگی بدون کمک گرفتن از دیگران. در یک مقیاس کوچک، همین مقایسه موجب می‌شود که تاکسی گرفتن برای رفتن به فرودگاه یا سفارش غذای بیرون‌بَر (خدماتی که در وقت صرفه‌جویی می‌کنند)، در برابر خریدهایی که به چیزی ملموس (مثلاً یک کُت یا نیمکت) می‌رسند، ولخرجی به حساب بیاید. در یک مقیاس بزرگ‌تر، این رویکرد می‌تواند به سلسله‌ای از تصمیم‌های روزبه‌روز شدیدتر منجر شود که پول‌مان را حفظ می‌کنند اما وقت‌مان را به باد می‌دهند.\n این نیروها و جریان‌های اجتماعی ممکن است برای زنان قوی‌تر و شدیدتر باشند. ویلانز در طول تحقیقاتش با زنان شاغل حرفه‌ای صحبت کرده است که هنوز هم برون‌سپاریِ مراقبت از کودک، شستشوی لباس یا پخت‌وپز را یک ناکامی شخصی می‌شمرند. لیوبومیرسکی، زن ۵۲ ساله‌ای در دانشگاه کالیفرنیا بود که علاوه بر شغلی پرزحمت و تمام‌وقت، چهار بچه داشت. وقتی لیوبومیرسکی دو بچۀ آخرش خردسال بودند، یک پرستار شب استخدام کرد.\n او می‌گوید این کار «می‌ارزید» چون وقت و (شاید مهم‌تر از آن) خواب برایش می‌خرید. بااین‌حال، مجبور بود این تصمیم را برای خودش توجیه کند، جوری که حتی برای خریدهای گران‌قیمت هم به ندرت پیش می‌آمد. همچنین دیگران سؤالاتی از او می‌پرسیدند که، به نظرش، تلویحاً قضاوتی منفی دربارۀ او داشتند که جنبه‌ای از کار مادری را برون‌سپاری کرده بود.\n به گفتۀ ویلانز، برای تغییر‌دادن عادت‌هایمان در خرج‌کردن، مفید است که به وقت بیش از پول بیاندیشم و ارزش بیشتری برایش قائل شویم. این نکته دربارۀ خریدهای کوچک هم می‌تواند صادق باشد، مثلاً به‌جای پختن غذا، برای صرف شام بیرون برویم تا مدت زمانِ باکیفیتی را کنار شریک زندگی‌مان بگذرانیم. این کار همچنین می‌تواند بر تصمیم‌های مهم نیز اثر بگذارد، مثلاً به‌جای دستمزد و اعتبار دنبال شغلی بگردیم که انعطاف‌پذیری داشته باشد، مثل کاری که ایزگاریان کرد، یا مثلاً دنبال خانه‌ای برویم که به محل کارمان نزدیک‌تر باشد، نه اینکه بزرگ‌تر باشد.\n پول‌دادن برای تجربه‌ اگر قرار باشد بین بیرون رفتن و صرف شام با یک دوست یا خرید یک تلویزیون جدید، گزینه‌ای را انتخاب کنید، دومی شاید سرمایه‌گذاری خردمندانه‌تری به نظر برسد. یک وعده غذا تمام می‌شود اما تلویزیون ماندنی است.\n\nاز منظر فیزیکی، این حرف درست است. ولی به گفتۀ تام گیلویچ، استاد روان‌شناسی دانشگاه کرنل، از منظر روان‌شناسی خریدنِ یک چیز عمق و دامنۀ تأثیرگذاری کمتری دارد. انسان‌ها مهارتی فاجعه‌بار در انطباق یافتن با عیش و عشرت دارند. طی این فرآیند انطباق، ما خودمان را چنان تمام و کمال با چیزهای جدیدتر و بهتر وفق می‌دهیم که این چیزها از ضمیر آگاهمان حذف می‌شوند. در نتیجه، هیچ شادی ماندگاری باقی نمی‌ماند.\n تجربه‌ها غالباً سرمایه‌گذاری بهتری هستند. گیلویچ می‌گوید: «از لحاظ مادی، تجربه‌ها می‌آیند و می‌روند؛ ولی داستان‌هایی که تعریف می‌کنیم، رابطه‌هایی که محکم می‌کنیم، و نهایتاً فهم‌مان از کیستی و هویت‌مان، توشۀ زندگی‌مان می‌شود». همچنین تجربه‌ها خیلی به درد برآورده‌کردن یکی از نیاز پایه‌ای و اساسی ما می‌خورد: رابطۀ معنادار با دیگر انسان‌ها. حتی فعالیت‌های ساده و معمول هم قابلیت آن را دارند که از طریق خاطره‌ها و پیوندها، فهم‌ ما از هویت خودمان را شکل بدهند. گیلویچ می‌گوید: «از یک جهت مهم، ما مجموع کل تجربه‌هایمان هستیم».\n و برخلاف خریدهای ناامیدکننده، تجربه‌ها را می‌توان در قاب‌های جدیدی نشاند که میلی به تغییرشان نداشته باشیم. گیلویچ می‌گوید: «یک چیزِ بد و نچسب را سخت می‌توان رمانتیزه کرد، ولی انجام این کار در مورد تجربه‌های بد نسبتاً آسان است».\n ایزگاریان که از این سو به آن سوی جهان رفت، فهمید تردیدِ قدیمی‌اش به‌جا بوده است: او گرفتار دامِ «بیش از حد داشتن» شده بود که مخصوص طبقۀ ممتازان است. پیش از ترک لس‌آنجلس، او بیش از نود درصد دارایی‌هایش را فروخت یا بخشید. امروز همۀ داشته‌هایش در دو چمدان جا می‌شوند. صدالبته که بده‌بستان میان سهولت، راحتی و ریشه‌ها بوده است. ولی درعین‌حال می‌گوید اینکه بتوانی فوراً بند و بساطت را جمع کنی و جای دیگری بروی، «احساسی است که وصفش در کلام نمی‌آید. هیچ باری روی دوشم سنگینی نمی‌کند که مرا به زمین بچسباند».\n وقتی اشیا از محوریت زندگی‌اش خارج شدند، زندگی او حول تجربه‌ها سامان یافت. رفتن از نقطۀ الف به نقطۀ ب، چیزی به همین سادگی، تعدادی از بهترین خاطره‌های او در بالی را ساخته‌اند. او می‌گوید: «با دوستانت یک گروه اسکوترسواری داری که از میان این همه زمین‌های سبز و پرطراوت می‌گذری. اینطوری مسیر به اندازۀ مقصدش لذت‌بخش می‌شود».\n بخشیدن ویلیام مک‌اسکیل، استادیار فلسفه در دانشگاه آکسفورد، از مؤسسانِ جنبش نوع‌دوستی مؤثر بوده است. عمدۀ وقت و درآمد سالانه‌اش (مازاد بر ۳۴ هزار دلار) صرف آن می‌شود که با منابع محدودش، بیشترین نیکی را انجام دهد و دیگران را هم به این کار ترغیب کند.\n مک‌اسکیل می‌گوید نوع‌دوستی مؤثر به او کمک کرد از دام افسردگی مزمن درآید. او ابتدا دنبال درمان رفت چون بهره‌وری‌اش صفر شده بود، و احساس کرد مسئولیت اخلاقی دارد که در جهت مقصود و منظوری فراتر و عظیم‌تر از خودش تلاش کند. او می‌گوید: «نمی‌دانم اگر وضعم آن‌طور نبود، باز هم این انگیزه را داشتم یا نه».\n پول خرج‌کردن برای دیگران می‌تواند فی‌نفسه سودمند باشد. نورتون، از دانشگاه هاروارد، در سلسله‌ای از آزمایش‌ها همکاری داشت که نشان داد افراد پس از پول‌ خرج کردن برای دیگران، در مقایسه با خرج پول برای خودشان، شادترند. او همچنین یکی از مؤلفان پیمایشی بوده است که نشان داد بین رضایت از زندگی و خرجِ درصدی از درآمد سالیانه برای دیگران، همبستگی وجود دارد. وقتی افراد برای خودشان خرج می‌کردند، این همبستگی دیده نمی‌شد.\n ولی هنوز مانده تا این یافته، ما را به ملتی از بخشندگان تبدیل کند. نورتون می‌گوید در ایالات متحده، مردم به طور متوسط بین ۲ تا ۵ درصد از درآمدشان را سالانه به خیریه‌ها می‌دهند، که آمارش در تمام اقشار درآمدی هم نسبتاً یکنواخت است.\n به گفتۀ او، هرکس که یک سفر را رزرو کرده باشد یا هجوم سرمستی‌آور دوپامین در زمان بازکردن جعبۀ یک خرید جدید را تجربه کرده است می‌تواند شهادت بدهد: «این‌جور نیست که پول خرج کردن برای خودتان، حس خوبی نداشته باشد. مشکل اینجاست که خیلی دوام ندارد».\n گیلویچ، همان استاد روان‌شناسی کرنل، از زمانی که پژوهش نورتون را پیدا کرد، عامدانه تلاش کرده است تا بیشتر به خیریه‌ها پول بدهد و در زندگی‌اش با دیگران سخاوتمند باشد. اخیراً او و همسرش غذایی سفارش دادند تا به آدرس دوستی ارسال شود که دوران سختی را می‌گذراند. او می‌گوید به محض اینکه دکمه را فشار داد تا سفارشش را ثبت کند، چنان لذتی بُرد که هرگز در سفارش دادن غذا برای خودش تجربه نکرده بود.\n «بعید است یافته‌ای دلرباتر از این بتوان پیدا کرد که: با بخشش پول، نه‌تنها کس دیگری را شادتر می‌کنید، که خودتان را هم شادتر می‌کنید».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را لارا انتیس نوشته است و در تاریخ ۲۰ نوامبر ۲۰۱۹ با عنوان «How to spend money to squeeze more joy out of life» در وب‌سایت ووکس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۸ دی ۱۳۹۸ با عنوان «پول خوشبختی هم می‌آورد، اگر درست خرجش کنید» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• لارا انتیس (Laura Entis) نویسنده و روزنامه‌نگاری است که دربارۀ سلامت، علم و کسب‌و‌کار می‌نویسد. نوشته‌های او علاوه‌بر ووکس، در فورچون، فست کمپانی، جی‌کیو و دیگر مطبوعات نیز به انتشار رسیده است.\n[۱] The How of Happiness: A Scientific Approach to Getting the Life You Want [۲] Happy Money: The Science of Happier Spending\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653814.json b/train/540653814.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..beb80b4e40148614653524926711399df1aae89a
--- /dev/null
+++ b/train/540653814.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هنر ظریفِ کمتر کارکردن",
+  "subtitle": "نویسندۀ «لذت دست‌کشیدن» می‌گوید: افسارزدن بر تمایلمان برای تجربۀ همه‌چیز شاید شادترمان کند",
+  "introduction": "تصویری که زمانۀ ما از آدم موفق ساخته است، کسی است که صبح تا شب کار می‌کند تا پول دربیاورد و بعد آن پول را خرج کالاهای پرزرق و برق و سفرهای ماجراجویانه کند و دوباره بیشتر کار کند تا بیشتر پول دربیاورد تا بیشتر خرج کند. این چرخه پایانی ندارد. جایی وجود ندارد که اگر به آن برسی، دیگر بتوانی نفس راحتی بکشی و آرام بگیری. سوند برینکمن، فیلسوف دانمارکی، می‌گوید شاید وقت آن رسیده است که بایستیم و راه دیگری را پیش بگیریم.",
+  "content": "گفت‌وگوی شان ایلینگ با سوند برینکمن، ووکس — مشخصۀ زندگی مُدرن آن است که همیشه سر خط باشی، همواره  بکوشی حداکثر تجربۀ ممکن را در حداقل زمان ممکن بگنجانی. ولی جایی می‌رسد که این تعقیب دیوانه‌وار، نتیجۀ معکوس می‌دهد. یک عالَم اتفاق با سرعتی زایدالوصف می‌افتند و نمی‌شود پابه‌پای آن‌ها پیش رفت.\n کتاب جدید فیلسوف دانمارکی سِوِند برینکمن، فضیلت کناره گرفتن۱، توصیۀ مفیدی دارد: دست بکش. سعی نکن همه‌کار بکنی و عوضش کارهای کمتری بکن. در حقیقت، گاهی بهتر است که عقب بمانی، که از همانجا که هستی لذت ببری.\n فقط هم برینکمن نیست که نگران شادی ماست. چگونه هیچ‌کاری نکنیم۲ به قلم جنی اودل (استاد دانشگاه استنفورد) و مینیمالیسم دیجیتال۳ به قلم کال نیوپورت (استاد علوم رایانۀ دانشگاه جورج‌تاون) هم که بهار امسال منتشر شدند پادزهرهای دیجیتال و معنوی را عرضه می‌کنند. ولی برینکمن سال‌هاست که از منظر فلسفی این بحث را کاویده است. فضیلت کناره گرفتن، سومین اثر او در سه‌گانه‌ای که در این باب نوشته است، می‌گوید شاید دقیقاً محتاج خودداری باشیم. \nنسخۀ پیاده‌شده و کمی ویراستۀ گفت‌وگویم با برینکمن در ادامه می‌آید.\n شان ایلینگ: زندگی مدرن چه دارد که ما را وادار می‌کند دائماً دنبال لذت یا هدف یا تجربۀ بعدی برویم؟\n سوند برینکمن: به نظرم باید از زاویۀ فرهنگ مصرف‌زده به این مخمصه نگاه کنیم، فرهنگی که خودمان برای خودمان ساخته‌ایم. فرهنگمان نیازمند آن است که مُدام بیشتر بخواهیم، مُدام بیشتر بخریم و مُدام کارهای بیشتری بکنیم. امروزه رضایت دست کمی از رذیلت ندارد چون یعنی به آنچه دارید راضی هستید و لذا دائماً دنبال چیزی بعدی نمی‌روید.\n مثلاً امروزه زیاد از توسعۀ فردی حرف می‌زنیم، از یک عمر یادگیری و توانایی توسعۀ مداوم شایستگی‌هایمان. ولی این هم به نظرم بخشی از همان چرخۀ معیوبی است که بیشتر بخواه، چیزهای جدید بخواه، و همیشه احساس کن نیاز داری کارهایت را متفاوت یا بهتر انجام بدهی.\n ایلینگ: شما سکولاریزاسیون را هم یک قطعه از این پازل می‌دانید. چرا؟\n برینکمن: خُب، این ایده که در زندگی دنبال رستگاری در حیات واپسین نیستیم، طبیعتاً به این باور منجر می‌شود که باید هرچه را می‌ارزد همین‌جا و همین‌حالا کسب کنیم، چون فقط همین یک زندگی را داریم و بس. لذا سعی می‌کنیم هرچه را می‌شود در این زندگی بگنجانیم.\n و اگر از چیزی در این زندگی دست بکشیم، نوعی ناکامی وجودی شمرده می‌شود. چون هرچه را که می‌شد تجربه نکردی، یا هرقدر که می‌شد سفر نرفتی، یا تا جایی که می‌شد رابطۀ رمانتیک نداشتی، پس ناکام مانده‌ای.\n بنابراین کل این ذهنیّتِ «کارهای بیشتری بکن» در تار و پود جامعۀ مصرف‌زدۀ ما تنیده شده است، که در حد غایی خود کم از تراژدی ندارد چون اکثرمان بعید است با این دستور بتوانیم زندگی خوبی داشته باشیم.\n ایلینگ: و چرا این مسأله به‌ویژه گریبان‌گیر ثروتمندترین ملت‌هاست؟\n برینکمن: پاسخ کوتاه سؤالتان این است که ما در ثروتمندترین ملت‌ها، فرصت‌های بیشتری داریم، امکان‌های بیشتری داریم که همۀ امیالمان را محقق کنیم. البته حرفم این نیست که زندگی فقیرانه‌تر لزوماً زندگی بهتری است. ولی پژوهش‌هایی در دست است که نشان می‌دهند نتیجه‌گیری قاطعی هم نمی‌شود کرد.\n از قضا ثروت اضافه، از حدّ مشخصی که بگذرد، شادترتان نمی‌کند. پس وقتی به آن حد رسیدید، دلیلی ندارد که دیوانه‌وار دنبال پول بیشتر بروید. ولی اگر دست و پا بزنید که غذایی پیدا کنید، یا جای مناسبی که بخوابید، بعید است مسأله‌تان زیاد بودن گزینه‌ها باشد.\n لذا این مسأله واقعاً مال جامعه‌های ممتاز است، جایی که مردم آماجِ رگباری از گزینه‌ها و وسوسه‌هایند.\n ایلینگ: خُب، دست‌کشیدن دقیقاً چه لذتی دارد؟ با کارهای کمتری کردن چه چیزی عایدمان می‌شود؟\n برینکمن: شانس آن را پیدا می‌کنیم که درگیر فعالیت‌ها و تجربه‌هایی شویم که عمق و معنای وجودی بیشتری دارند. اگر با این ذهنیت زندگی کنیم که چیزی از دستمان خواهد رفت، مُدام نگران خواهیم بود که شاید چیز بهتری در انتظارمان باشد و ناچار باید از آنچه اکنون می‌کنیم بگذریم تا چیزی بهتر و بیشتر به چنگمان بیاید.\n\nو بدین‌ترتیب هر چیز وسیله‌ای می‌شود برای چیز بعدی. الف را انجام می‌دهم نه چون ذاتاً معنادار و مهم است، بلکه برای رسیدن به ب، چون شاید ب بهتر باشد. و لذا سراغ ب می‌روم، که آن هم موقتی است چون آنچه واقعاً می‌خواهم رسیدن به پ است، و به همین ترتیب. بسیاری از مردم این‌گونه در زندگی‌شان پیش می‌روند.\n ولی اگر یگانه دلیل زندگی‌مان آن باشد که چیزهای بیشتری را تجربه کنیم، چشم بر این واقعیت بسته‌ایم که برخی چیزها بالذات ارزشمند و معنادارند، فقط ارزش ابزاری ندارند، فقط برای رسیدن به چیز دیگری نیستند، بلکه فی‌نفسه ارزشمندند.\n وقتی از فضیلت کناره گرفتن حرف می‌زنم، منظورم حقیقتاً این است.\n ایلینگ: آیا معنی همۀ این حرف‌ها این است که قربانی رونق اقتصادمان شده‌ایم؟\n برینکمن: چه تعبیر شگفت‌انگیزی! و چه غم‌انگیز که بسیاری افراد معتقدند کلید شادی آن است که گزینه‌های بیشتر و تجربه‌های بیشتری داشته باشی، ولی دقیقاً خلاف این است. بری شوارتز ۴، روان‌شناس آمریکایی، همین را «پارادوکس انتخاب» می‌نامد.\n ایلینگ: آیا به نظر شما، کتابتان دفاعیه‌ای از به‌اصطلاح «ذهن‌آگاهی» است؟ یا حداقل فراخوانی برای آنکه جدی‌تر در «حال حاضر» زندگی کنیم؟\n برینکمن: بله، همین‌طور است. در کتاب‌های قبلی نسبتاً منتقد ذهن‌آگاهی بوده‌ام، اما نه وقتی که راهی برای درمان افراد مبتلا به استرس یا کمک به افراد مبتلا به افسردگی باشد. گمان می‌کنم ذهن‌آگاهی از جهات متعدد ابزار مفیدی است. ولی به‌ نظرم یک‌جور «چسب زخم» هم هست. موقتاً مفید است، اما در درازمدت فقط علائم بیماری را برطرف می‌کند به‌جای آنکه ریشۀ مشکل را درمان کند. \n مثلاً من در دانمارک زندگی می‌کنم و اینجا رایج است که آموزگاران و مربیان ذهن‌آگاهی به کارکنان کمک کنند تا اختلال‌های مرتبط با استرس پیدا نکنند. ولی بهتر نیست خودمان را چنان سامان بدهیم که ابتدا به ساکن دچار استرس نشویم؟\n به گمانم فقط دلواپسی‌ای که وجود دارد این است که با تمرکز بر ابزارهایی مثل ذهن‌آگاهی، با خطری مواجهیم: فردی‌سازی مسأله. در حالی که فقط زمانی می‌توانیم مشکل را حقیقتاً حل کنیم که دست‌به‌کار تنظیم و تعدیل دسته‌جمعی رویه‌های زندگی‌مان شویم.\n ایلینگ: در چنین محیطی، چه توصیه‌ای برای بقیه دارید تا به سکون برسند؟ بدیهی است که نمی‌شود از کسی خواست فرهنگی را که در آن به سر می‌برد زیر و رو کند، لذا اکثر افراد به‌ناچار باید راه خودشان را در یک دنیای ضرورتاً پرآشوب پیدا کنند.\n برینکمن: سؤال خوبی است، و به همین دلیل است که چیزی مثل ذهن‌آگاهی هم بخشی از پاسخ در سطح فردی است. ولی فکر کنم که ضروری است کماکان تلاش کنیم کاری در سطح دسته‌جمعی‌تر هم بکنیم.\n بااین‌حال، می‌خواهم بگویم: باید تک‌به‌تک مراقب باشیم که در آنچه دامن‌گیرمان می‌شود خودمان را مقصر ندانیم، چون آن چیزها به‌واقع نتیجۀ ماجراهایی در سطوح کلی‌تر و فراگیرترند. ما همگی قربانی فرهنگی هستیم که در آن زندگی می‌کنیم، هر کسی به نوبۀ خود، و لذا تقصیر خودمان نیست که بازتاب وخیم‌ترین جنبه‌های این فرهنگ می‌شویم.\n\nولی قدری آزادی فردی هم داریم. می‌توانیم با مدیریت ذره‌بینی، جزء به جزءِ زندگی و عاداتمان را اداره کنیم. باید روی خودکنترلی بیشتر کار کنیم همان‌طور که در باشگاه روی بدن‌هایمان کار می‌کنیم. باید قدرت مقاومت در برابر این وسوسه‌های مداوم را به دست بیاوریم و پرورش بدهیم.\n ایلینگ: آیا افراد را تشویق می‌کنید که به‌کل از این فرهنگ خارج شوند یا با سیستمی که دائم زیرآب هرگونه مشق خودداری یا میانه‌روی را می‌زند به نوعی مصالحه برسند؟\n برینکمن: منظورم این است که ما درون این سیستم زندگی می‌کنم. من هم در این چیزها گناهکارم. ولی سعی می‌کنم سیستم را نقد و اصلاح کنم در عین آنکه می‌کوشم از همۀ امکان‌هایی که می‌توانم بهره ببرم.\n افرادی را که به‌کل از این فرهنگ خارج می‌شوند می‌ستایم. در اکثر موارد، فقط با همراهی دیگران است که از پس این کار برمی‌آیند، و علاقه‌مند به تمام جنبش‌های جدیدی هستم که خودشان را در جهت مخالفت با این جامعه سازمان‌دهی می‌کنند، جامعه‌ای که خودمان خلق کرده‌ایم و بر مَدار شتاب و رشد ابدی می‌چرخد. به نظرم ضروری است که حرکت در آن جهت را آغاز کنیم.\n ولی تردیدی نیست که این کار بسیار دشوار است، و انتخاب اکثر افراد آن است که سعی کنند و بهترین بهره را درون سیستمی که داریم ببرند.\n ایلینگ: آیا گام‌های عینی و عملی یا ساده‌ای هم هست که افراد بتوانند بردارند تا حداقل در مسیری قرار گیرند که کمی بیشتر «دست بکشند»؟\n برینکمن: در واقع، در کتاب قبلی‌ام به اسم محکم بایست: مقاومت در برابر هجمۀ خودبه‌سازی۵ در این‌باره نوشته‌ام. سعی کردم توصیه‌ها و نصیحت‌های متعارف را برعکس کنم. یعنی به‌جای تمرکز بر چیزهای مثبت، افراد را تشویق می‌کنم بر چیزهای منفی تمرکز کنند، چون ما باید بتوانیم به‌جای آنکه تمام ایام شاد و مثبت‌گرا باشیم، دربارۀ مسائلی که وجود دارند حرف بزنیم. باید مشکل را ببینیم تا بلکه شانس اصلاحش را داشته باشیم.\n همچنین فکر می‌کنم چیزهایی مثل رمان‌خواندن یا غرق گذشته بودن می‌توانند واقعاً مفید باشند. هدف این است: آیینی برای زندگی داشته باشی، عادت‌ها و روتین‌هایی پرورش بدهی که ساده‌تر بتوانی تمرکز کنی و از این همه سروصدای مزاحم و حواس‌پرتی دست بکشی.\n هنر باستانی مطالعه، غرق مطالعه شدن، بسیار منضبط‌کننده است. از جهتی، قدری شبیه ذهن‌آگاهی است، فقط با این تفاوت که بر چیز دیگری تمرکز می‌کنی. در ذهن‌آگاهی، به نوعی می‌شود گفت هرچه را در تو و پیرامونت رُخ می‌دهد ثبت و ضبط می‌کنی. ولی وقتی کتابی می‌خوانیم همین کار را به شیوه‌ای متفاوت مشق می‌کنیم.\n بسیاری افراد توان آن را که چند ساعت بنشینند و کتابی بخوانند، از دست داده‌اند. دائم حواسشان پرت می‌شود و می‌خواهند گوشی‌های هوشمندشان را چک کنند. من هم این کار را می‌کنیم. اما تمرین و مشق این عادات، گام‌های کوچکی‌اند که می‌شود برداریم تا یاد بگیریم درون آن فرهنگی زندگی کنیم که دائماً ما را به میلیون‌ها جهت مختلف می‌کشاند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب گفت‌وگویی است با سوند برینکمن و در تاریخ ۲۵ ژوئن ۲۰۱۹ با عنوان «The surprisingly difficult art of doing less» در وب‌سایت ووکس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ آبان ۱۳۹۸ با عنوان «هنر ظریف کمتر کارکردن» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• سوند برینکمن (Svend Brinkmann) فیلسوف دانمارکی است که با انتشار کتابی به نام محکم بایست (Stand Firm) به شهرت رسید. ترجمان در پروندۀ فصلنامۀ شماره ۱۲ دربارۀ خودیاری، به او و ایده‌هایش پرداخته است. ترجمۀ کتاب محکم بایست در دستورکار انتشارات ترجمان علوم انسانی قرار دارد. ••• شان ایلینگ (Sean Illing) روزنامه‌نگاری است که در ووکس دربارۀ کتاب‌های جدید با نویسنده‌هایشان گفت‌وگو می‌کند.\n[۱] The Joy of Missing Out [۲] How to Do Nothing [۳] Digital Minimalism [۴]   وب‌سایت ترجمان پیش‌تر مطلبی را از بری شوارتز با عنوان «شاید تقصیر آدام اسمیت است که این‌قدر از کارکردن متنفریم» منتشر کرده است. همچنین انتشارات ترجمان علوم انسانی، کتاب چرا کار می‌کنیم؟ را از او ترجمه و منتشر کرده است. [۵]  Stand Firm: Resisting the Self-Improvement Craze. این کتاب توسط انتشارات ترجمان علوم انسانی در دست ترجمه است.\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب گفت‌وگویی است با سوند برینکمن و در تاریخ ۲۵ ژوئن ۲۰۱۹ با عنوان «The surprisingly difficult art of doing less» در وب‌سایت ووکس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ آبان ۱۳۹۸ با عنوان «هنر ظریف کمتر کارکردن» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        سوند برینکمن (Svend Brinkmann) فیلسوف دانمارکی است که با انتشار کتابی به نام محکم بایست (Stand Firm) به شهرت رسید. ترجمان در پروندۀ فصلنامۀ شماره ۱۲ دربارۀ خودیاری، به او و ایده‌هایش پرداخته است. ترجمۀ کتاب محکم بایست در دستورکار انتشارات ترجمان علوم انسانی قرار دارد.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        شان ایلینگ (Sean Illing) روزنامه‌نگاری است که در ووکس دربارۀ کتاب‌های جدید با نویسنده‌هایشان گفت‌وگو می‌کند.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653815.json b/train/540653815.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..534b0451c337720bd7f2933071ba0b4a27b607b6
--- /dev/null
+++ b/train/540653815.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مرگ را بلعیدم، تا شاید زنده بمانم: زندگیِ یک بیمار سرطانی",
+  "subtitle": "احساس می‌کردم داروهایی که قرار است مرا از مرگ برهانند، خودشان دارند جانم را می‌گیرند",
+  "introduction": "هیچ بیمار سرطانی‌ای، حتی اگر کاملاً بهبود بیابد، دیگر به همان آدم قبلی تبدیل نمی‌شود. سایۀ مرگ و رنج بی‌حساب درمان، او را خرد می‌کند و از نو می‌سازد. کسی می‌شود که انگار دوباره متولد شده است، البته اگر جان به در ببرد. انی بویر، جستارنویس موفق آمریکایی، از تجربۀ خودش در مبارزه با سرطانی بسیار مهاجم نوشته است. از دورانی که بارها از خودش پرسید آیا تحمل این همه رنج می‌ارزید؟ آیا بهتر نبود به تقدیر تن می‌دادم و مرگ را می‌پذیرفتم؟",
+  "content": "انی بویر، گاردین — وقتی پزشکان تشخیص دادند به نوع بسیار مهاجمی از سرطان سینه مبتلایم، درمانی که پیشنهاد دادند چنان زهرآگین بود که اگر هم جان به در می‌بردم شاید قدرت بینایی، تکلم و حافظه‌ام از دست می‌رفت.\n تکنیسین که از اتاق بیرون می‌رود، صورتم را سمت نمایشگر می‌چرخانم تا سر از کار توده‌ها درآورم، آن شبکه‌های عصبی، آن نقطه‌های روشن کوچک که سرنوشت بیماری یا آینده‌ام در آن‌ها نوشته شده است. اولین توموری که به عمرم دیدم، لکه‌ای تاریک روی نمایشگر بود، گرد با یک برآمدگی دراز ناهموار که از آن بیرون زده بود. از روی تخت معاینه، با آیفون از آن عکس گرفتم. آن تومور مال من بود.\n وقتی مطمئنی سالم هستی، اگر بگویند مطمئناً مریض هستی، انگار به زمین سختِ زبان خورده‌ای، بی‌آنکه حتی یک ساعت مهلت دودلیِ ملایم داشته باشی تا با دلواپسی، دلواپسی‌ای در حکم پیش‌دستی، جای پای محکمی برای خودت بیابی. الآن راه‌حلی برای مسأله نداری. الآن روی زندگی دوپاره‌ات یک نام گذاشته‌اند.\n مرضی که ابداً به خودش زحمت نداد تا حضورش را به اطلاع حواسم برساند، در حیاتش روی صفحۀ نمایشگر می‌درخشد، چون نور همان صداست، و همان اطلاعات که رمزگذاری، رمزگشایی، منتشر، تحلیل، درجه‌بندی، مطالعه و فروخته می‌شود. در سِرورهای رایانه‌ای، سلامت ما افت می‌کند یا بهبود می‌یابد. روزی روزگاری مریضی در تن‌مان بود. الآن مریضی‌مان در حجمی از نور به ما خیره می‌شود.\n به قلمرو آشکارسازهایی خوش آمدید که اسم هرکدام‌شان دنباله‌ای از حروف الفباست: ام‌آرآی، سی‌تی، پی‌ای‌تی. پوشیدن گوش‌پوش‌ها، پوشیدن روپوش، درآوردن روپوش، بالابُردن دست‌ها، پایین‌آوردن دست‌ها، حبس‌کردن نفس، بیرون‌دادن نفس، خون‌گرفتن، تزریق رنگ، آمدن عصای جادو، روشن‌شدنش، جابجا می‌شوی یا جابجایت می‌کنند. در اتاق تصویربرداری، آدمی که از احساس و تن ساخته شده، به بیماری از جنس نور و سایه تبدیل می‌شود.\n تکنسین‌های ساکت، تلق‌تولوق‌های بلند، پتوهای گرم، بوق‌های سینمایی.\n به ما می‌گویند سرطان مزاحمی است که باید با آن جنگید، یا جنبه‌ای از وجود خودمان که به بیراهه رفته است، یا یک نوع سلول بلندپرواز و ماجراجو، یا تمثیلی از سرمایه‌داری، یا یک پدیدۀ طبیعی که باید با آن زیست، یا یک مأمور خاص مرگ. می‌گویند در دی‌ان‌ای ماست، یا در دنیای پیرامون ماست، یا در آمیخته‌ای سردرگم از ژن‌ها و محیط‌زیست است که کسی میل یا توان پیدا کردنش را ندارد. از احتمال ابتلای به سرطان، فقط آن نیمۀ پرهیاهو را به ما می‌گویند که علتش درون خود ماست، و هرگز آن نیمۀ بی‌صدا را نمی‌گویند که منشأ سرطان در دنیای مشترک‌ ماست. ژن‌هایمان را تست می‌کنند، اما آب آشامیدنی‌مان را نه. بدنمان را اسکن می‌کنند، اما هوایمان را نه. می‌گویند احساس‌هایمان خطا کرده‌اند، یا تنمان ناگزیر چنین می‌شود. می‌گویند بین مریضی و سلامت فرق هست، بین حاد و مزمن، بین زیستن و مُردن هم. خبر سرطان روی همان نوع نمایشگرهایی به ما می‌رسد که خبر انتخابات را نشان می‌دهند، و در همان صندوق ایمیل که دعوت‌نامۀ لینکدین می‌آید. درجه‌های روی لباس رادیولوژیست‌ها مثل درجه‌های روی لباس خلبانان پهپادهاست. حیات سرطان روی صفحۀ نمایشگر هم مثل حیات همۀ وحشت‌آفرینی‌ها و ناواقعیت‌های جهانی است که به‌واسطۀ رسانه‌ها روی نمایشگر ظاهر می‌شود.\n                                                                                           •••\n جراح سینه گفت بزرگ‌ترین عاملِ ابتلا به سرطان سینه، سینه داشتن است. اگر تنها بودم، آن خانم جراح نتایج اولیۀ نمونه‌برداری را به من نمی‌داد. دوستم کارا که شغل ساعتی داشت و اگر مرخصی می‌گرفت از درآمد لازم برای امرار معاشش کم می‌شد، در وقت استراحت ناهارش به آن مرکز پزشکی حومۀ شهر آمد تا من بتوانم نتیجۀ تشخیص بیماری‌ام را بگیرم. در ایالات متحده، طبق قانون فقط فرزندان، والدین یا همسرتان حق دارند مرخصی بگیرند تا از شما مراقبت کنند.\n اگر بیرون از حصار خانواده کسی دوستتان داشته باشد، برای قانون مهم نیست که محبت او چقدر عمیق است. حتی با این‌همه رابطه‌های عاشقانۀ غیررسمی در دنیای پیرامونتان، اگر نیاز داشته باشید دیگران از شما مراقبت کنند، باید با هزار زحمت قدری وقت برایتان خالی کنند. در اتاق همایش بژ رنگ آنجا که با نور خورشید روشن شده بود، من و کارا نشسته بودیم، منتظر جراح که برسد. کارا چاقوی ضامن‌دار توی کیفش را به من داد تا زیر میز در دستم نگه دارم. پس از آن همه مقدمۀ نمایشی، جراح حرفی زد که خودمان از قبل می‌دانستیم: من حداقل یک تومور سرطانیِ ۳.۸ سانتی‌متری در سینۀ چپم داشتم. چاقوی کارا را که از عرق دستم خیس شده بود، به او پس دادم. بعد او سر کارش برگشت.\n متخصص سرطان (همان که بعداً من و دوستانم اسمش را بچه‌دکتر گذاشتیم چون شبیه یک بچه‌کوچولوی گوگولی بود) روی یک تکه برگۀ زردرنگ با دست‌خط کودکانه نوشت «سرطان سینۀ هورمون‌پذیر مثبت» و توضیح داد برای این نوع سرطان درمان هدف‌دار وجود دارد، سپس خطش زد.\n بعد نوشت «سرطان سینۀ دارای HER2 مثبت» و توضیح داد برای این نوع سرطان درمان هدف‌دار وجود دارد، سپس خطش زد. بعد نوشت «سه منفی» و توضیح داد هیچ درمان هدف‌داری ندارد. ۱۰ تا ۲۰ درصد سرطان‌های سینه از این نوع‌اند که گزینه‌های درمانی‌شان کمتر و روند پیشرفتشان وخیم‌تر از مابقی سرطان‌هاست. در نتیجه، احتمال مرگ بیمار در این نوع سرطان بسیار بیشتر است. آقای دکتر گفت من به این سرطان مبتلایم. گفت تومور من نکروتیک است یعنی چنان سریع رشد کرده که برای خودش بافت‌های ضروری را نساخته است. برای نرخ رشد تومور هم نوشت «۸۵%». پرسیدم یعنی چه؟ گفت طبق سنجۀ ki-67، «هرچیزی بالاتر از ۲۰%» مهاجم حساب می‌شود.\n بعد گفت «شیمی‌درمانی نئوادجونت» که یعنی «بلافاصله». تشریح گره‌ها یا نمونه‌برداری از سایر نقاطِ بالقوه‌ای را که دکتر مظنون بود تومور داشته باشند، نپذیرفتم. خبر همین یک تومور آن‌قدر بد، و درمانش چنان تهاجمی بود که احساس می‌کردم نیازی نیست یک مداخلۀ دردناک دیگر هم بکنند تا ببینند چه چیزهای دیگری آنجا پنهان شده است.\n بچه‌دکتر گفت قبول نکردن شیمی‌درمانی یعنی مرگ. قبول کردنش هم یعنی انگار می‌میری اما شاید زنده بمانی، یا اثرات ثانویه به‌جای بیماری اولیه تو را بکشند، یا نهایتاً زنده بمانی و به حالت سابق برگردی اما نه تمام و کمال.\n                                                                                           •••\n از زمانی که بیماری‌ام را تشخیص دادند، تشخیص فرق نصیحت درست و خیال واهی برایم سخت‌تر شده است. نصیحتم می‌کنند که در مواجهه با سرطان چه کنم، و همۀ نصیحت‌هایشان (در ابتدا) به نظرم نشانه‌های بیماریِ دنیایی می‌آید که خودش ناخوش است. در یک اتاق گفتگو خواندم که اگر موهایم را بزنم، تحمل ریختنشان که ناچار رُخ می‌دهد ساده‌تر می‌شود. سعی می‌کنم حرفشان را باور کنم. معمولاً خودم موهایم را کوتاه می‌کنم اما این بار در یک سالن زیبایی نوبت می‌گیرم، در آن صندلی مرتفع می‌نشینم، و هیچ نمی‌گویم تا آن بلوندی غریبۀ موهای تیرۀ بلندم را تا روی شانه‌ام کوتاه کند.\n\nموهایم می‌ریزند و تل‌انبار می‌شوند تا کمی بعد دستیاری که حقوق درست و حسابی هم نمی‌گیرد آن‌ها را با جارو جمع کند. در همین حال می‌فهمم که حداقل در سال‌هایی از عمرم، بی‌آنکه بدانم، زیبا بوده‌ام و الآن دیگر قرار نیست باشم. یادم می‌آید که روزی روزگاری با تأکید می‌گفتم بهترین نکتۀ زندگی، بدون شک، بلندشدنِ موهاست چون شاهدی ساده است بر اینکه هیچ‌چیز تا ابد یکسان نمی‌ماند و لذا ثابت می‌کند که محتمل است دنیا عوض شود. الآن فقط موهایم نمی‌ریخت، بلکه غده‌های موساز من هم جان می‌دادند. قسمت دردناک قصه این بود: آنچه روزگاری همیشه رُشد می‌کرد از رشد می‌ایستاد در حالی که من زنده بودم. پس همۀ چیزهایی که دربارۀ دنیا بدیهی می‌شمردم، باید از نو اثبات می‌شد.\n                                                                                           •••\n هیچ‌کس نمی‌داند سرطان داری مگر اینکه به آنها بگویی. از دعای اول جان دان عکس گرفتم و در فیسبوک گذاشتم: «در سلامتی تأمل می‌کنیم، و شور می‌کنیم در باب گوشتی که می‌خوریم، و نوشیدنی، و هوا، و ورزش‌ها، و می‌بُریم تک‌تک سنگ‌های آن ساختمان را، و جلایشان می‌دهیم، و بدین‌ترتیب سلامتی‌مان عمری طولانی می‌کند و کاری روزمره می‌شود؛ تا اینکه یک عرادۀ توپ همه‌اش را در هم می‌کوبد».\n یک عالَم لایک خورد. بعد مابقی دستورهایی را که در اینترنت دیده بودم، اجرا کردم: به مادرم بگویم، به دخترم بگویم، آشپزخانه را تمیز کنم تا برق بیفتد، با کارفرمایم مذاکره کنم، کسی را پیدا کنم تا مراقب گربه باشد، به یک ارزان‌فروشی بروم تا لباس‌هایی پیدا کنم که به درد شیمی‌درمانی قریب‌الوقوعم بخورد، پشت تلفن برای دوستانم درددل کنم که کسی را ندارم مراقبم باشد. بی‌هیچ مراسمی مقدر شده که پزشکان بالاخره سینه‌هایم را از من بگیرند و در کوره‌ای بسوزانند. به‌همین‌خاطر، تمرین دیگری را شروع کردم: تظاهر به اینکه سینه‌هایم هرگز وجود نداشته‌اند.\n                                                                                           •••\n در اتاق‌های انتظار، رنج مراقبت و رنج داده‌نگاریْ یکی می‌شود. زنان فُرم‌های شوهران‌شان را پُر می‌کنند. مادران فُرم‌های بچه‌هایشان را. زنان بیمار هم فُرم‌های خودشان را. من هم بیمار هستم و هم زن. خودم اسمم را می‌نویسم. هر بار یک فُرم چاپی از یک پایگاه‌دادۀ عمومی به من می‌دهند و می‌گویند اصلاح یا تأییدش کنم. اگر ما نبودیم، پایگاه‌‌‌داده‌ها خالی می‌ماندند. تبدیل آدم از طریق انتزاع به یک بیمار، یعنی زُدودن تمام ویژگی‌های دیگر یک آدم تا یک بیمار از او بماند، در ابتدا گویی کار ماشین‌هاست، اما در حقیقت کار زنان است.\n ابتدا متصدیان پذیرش فُرم‌ها را پخش می‌کنند، و دستبندهایی را چاپ می‌کنند که قرار است کمی بعد توسط اسکنرهایی در دست زنانی دیگر خوانده شوند. کمک‌پرستاران دم دری می‌ایستند که هیچ‌گاه این سویش نیامده‌اند و نمی‌آیند. با بدنشان در را باز نگه می‌دارند و اسم بیمار را می‌خوانند. این زنان دستیار، آستانه‌دار آنجایند: تن بیمار را روی ترازوهای دیجیتال وزن می‌کنند و در محوطۀ آماده‌سازی بین اطاقک‌های درباز کلینیک، علائم حیاتی را اندازه می‌گیرند. سپس بیمار (یعنی من) را به اتاق معاینه هدایت می‌کنند و وارد سیستم می‌شوند. بدنم وقتی به پیشگاه ماشین عرضه می‌شود، اعدادی تولید می‌کند که آن‌ها وارد سیستم می‌کنند: چقدر گرم یا سرد هستم، و قلبم با چه سرعتی می‌تپد. بعد می‌پرسند: از ۱ تا ۱۰، چقدر درد می‌کِشی؟ سعی می‌کنم جواب بدهم اما جواب درستی که می‌طلبند یک عدد است و بس. حس هم که با عدد خصومت دارد. هنوز هیچ ماشینی درست نشده که سیستم عصبی احساساتِ خود را تحویلش دهد و اعداد و ارقامی تحویل بگیرد که چنانکه باید و شاید وصف آن حس‌ها باشند.\n لباس‌هایم را که درآوردم و روپوش پوشیدم، پرستارها در اتاق معاینه سراغم می‌آیند. وارد سیستم می‌شوند. گاهی از من خون گرفته‌اند و اجازه دارم برگه‌ای چاپی را ببینم که محتوای خونم را نوشته است. هر هفته خونم جاری می‌شود، با مقداری بیش و کم از فلان سلول یا بهمان مادۀ هفتۀ قبل. بالا یا پایین رفتن این ماده‌ها، میزان و مدت درمان بعدی را مشخص می‌کند. پرستارها از من می‌پرسند که چه تجربه‌ای از تنم داشته‌ام. حس‌هایی را که توصیف می‌کنم وارد رایانه می‌کنند، و روی علامت‌هایی کلیک می‌کنند که مدت‌هاست یک دسته‌بندی، یک اسم و یک کُد بیمه دارند.\n واژۀ «مراقبت» بعید است کسی را یاد صفحه‌کلید بیاندازد. در نظر بسیاری از مردم، کار آنهایی که فعل مرسوم مراقبت را بر عهده دارند، همان کارِ غالباً بی‌دستمزد یا کم‌دستمزدی که اغلب «زحمت مولد» نامیده می‌شود (مولدِ تن زندۀ خویش و دیگران، همین زحمت هرروزۀ غذادادن، تمیزکردن، رسیدگی و امثالش)، کمترین بهره را از فناوری و بیشترین بهره را از عاطفه و شهود می‌برد. «مراقبت» را اغلب یک گونه از احساس می‌شمارند، گونه‌ای از مجاورت، یا چنان که افتد و دانی، عشق. گویی مراقبت هیچ نسبتی با ارقام ندارد، همان‌طور که حس ضعف یا دردِ فرد مراقبت‌شده ربطی به آمار ندارد. «من مراقب تو هستم» هم البته از انتزاع حکایت می‌کند، ولی انتزاعی است از جنس احساس، متفاوت از مثلاً اندازه‌گیری نرخ تقسیم سلولی یک تومور که از جنس مسائل پزشکی است. اما وقتی دچار یک بیماری جدی بشوی، این جابجایی عجیب نقش‌ها خودنمایی می‌کنند. یا به تعبیر درست‌تر، با این جابجایی است که وضع تو روشن می‌شود. آنچه روزگاری تن قرص، دمدمی‌مزاج و حساس تو بود، همان تن حیوانی، آن آشفته‌بازار تماشایی، تسلیم شرط و شروط پزشکی می‌شود، همان پزشکی‌ای که قرار است تو را انتزاع کند. نوعی تسلیم شدید اما نه مطلق. و بدین منوال، مراقبت هم شفاف و مادی می‌شود.\n در دوران معالجۀ سرطانم، اکثر این کارکنان (متصدیان پذیرش، دستیاران و پرستاران) زن بودند. پزشکان، تعدادی زن و تعدادی مرد، آنجا به ملاقات منی می‌آمدند که تنم، تمام و کمال، به عدد و رقم تبدیل شده بود. وارد سیستم می‌شوند، اما اگر هم چیزی تایپ کنند خیلی کم است. چشمانشان صفحۀ نمایشگری را رصد می‌کند که دسته‌بندی‌ها و ارقام به‌روزشدۀ تنم را نشان می‌دهد. همین‌جا یاد جان دان می‌افتم: «آن‌ها مرا دیده‌اند و شنیده‌اند، در این قید و بند احضارم کرده و شواهد به دستشان رسیده است؛ و من، کالبدم را تکه‌پاره کرده‌ام، خودم را تشریح کرده‌ام و آن‌ها قرار است مرا بخوانند».\n اگر تبدیل تن به داده کار زنان است، تفسیر آن داده بر عهدۀ پزشکان است. وظیفۀ آن کارکنان، استخراج و برچسب زدن به من بود. پزشکانند که مرا می‌خوانند. یا بهتر است بگویم، آنچه را از بدن من مانده، می‌خوانند: یک بیمار از جنس اطلاعات که محصول کار زنان است.\n                                                                                           •••\n ظرف تقریباً شصت ساعت، برای دومین بار، از مسیر یک پورت پلاستیکی که در سینه‌ام نصب شده و به ورید گلویم وصل است، آدریامایسین به من تزریق خواهد شد. پرستار بخش سرطان هم پس از تطبیق دارو با یکی از همکارانش، برای تزریق دارو باید یک لباس محافظ خاص بپوشد و شخصاً، آرام آرام، آدریامایسین را از آن پورت وارد سینه‌ام کند.\n این دارو اگر از رگ‌ها بیرون بزند، بافت‌ها را نابود می‌کند. گاهی می‌گویند چنان برای همه‌کس و همه‌چیز خطرناک است که نباید با سرُم تزریق شود. شایعه است که اگر بچکد، فرش کف کلینیک را آب می‌کند. تا چند روز پس از تزریق دارو، مایعات تنم برای سایر افراد زهرآگین است و بافت‌های تن خودم را هم می‌خورد. آدریامایسین گاهی قلب را از کار می‌اندازد، و هرکس در طول عمرش فقط مقدار مشخصی از آن را می‌تواند دریافت کند. در پایان این دورۀ درمان، نصف آن مقدار را به من تزریق کرده بودند.\n معالجه با آدریامایسین می‌تواند به سرطان خون، ایست قلبی و از کار افتادن اندام‌ها منجر شود، و در من بی‌تردید به ناباروری و عفونت می‌انجامد. چون آدریامایسین (مثل بسیاری دیگر از داروهای شیمی‌درمانی) همۀ سلول‌ها را از دم تیغ خود می‌گذراند، به سیستم اعصاب مرکزی هم آسیب می‌رساند. واکنش میتوکندری‌های سلول‌هایم به این دارو هم سه ساعت پس از تزریقش شروع می‌شود. این فرآیند تا حداکثر ۲۷ ساعت ادامه دارد، اما زنجیرۀ آسیب‌های پس از درمان غالباً تا سال‌ها ادامه می‌یابد. وقتی در صندلی تزریق نشسته‌ام، زوال مادۀ سفید و خاکستری مغزم آغاز می‌شود.\n هیچ روش متقنی در دست نیست که بگوید این فرآیند چه تأثیری بر من خواهد گذاشت، چون آسیب مغزی ناشی از شیمی‌درمانی حالت انباشتی و پیش‌بینی‌ناپذیر دارد. مصرف این دارو نیم‌قرن سابقه دارد، اما چون از سدّ خونی-مغزی۱ نمی‌گذرد پزشکان هم گاهی حرف بیماران دربارۀ اثرات این دارو بر قوای شناختی‌شان را باور نمی‌کردند، یا این‌جور شکایت‌های بیماران را در ردۀ سایر ناخوشی‌های مربوط به سرطان شمرده و کم‌اهمیت می‌پنداشتند.\n تصویربرداری ام‌آرآی از سایر افرادی که برای سرطان سینه این معالجۀ شیمی‌درمانی را داشته‌اند، آسیب به قسمت بینایی قشر مغز را نشان می‌دهد: «کاهش قابل‌توجه فعالیت قسمت چپ قشر خلفی‌جانبی پیش‌پیشانی و پیش‌حرکتی میانی» و «کاهش قابل‌توجه فعالیت سمت چپ قشر پیش‌پیشانی جانبی، افزایش خطاهای در جا زدن، و کاهش سرعت پردازش».\n بیمارها گفته‌اند توان خواندن، یادآوری کلمات، راحت حرف‌زدن، تصمیم‌گیری و به خاطر آوردن را از دست داده‌اند. تعدادی هم علاوه بر حافظۀ کوتاه‌مدت، خاطراتشان از اتفاقات گذشته را هم از دست داده‌اند. یعنی خاطره‌های زندگی‌شان از بین رفته است.\n                                                                                           •••\n شیمی‌درمانی، مثل اکثر درمان‌های پزشکی، ملال‌آور است. مثل مرگ، مدتی طولانی منتظر می‌مانی تا نوبتت برسد. و در میانۀ آن انتظار، احتمال وحشت و درد رهایت نمی‌کند تا نوبتش برسد. از این جهت، مثل جنگ است.\n\nپرستاری با لباس ایمنی، سوزن بزرگی را در پورت پلاستیکی زیرپوستی‌ام وارد می‌کند. اول چیزهایی از من می‌کِشد، بعد چیزهایی در تنم می‌ریزد و از تنم درمی‌آورد، و بعد چیزهای دیگری قطره‌چکان وارد من می‌شوند. هرکدام از این‌ها که به تنم وارد می‌شوند، باید اسمم و تاریخ تولدم را بگویم.\n تعدادی از آن‌همه دارویی که به من تزریق می‌کنند، اثرات آشنا و معینی دارند: بنادریل، استروئید، آتیوان. طبعاً باید بدانم چه تأثیری بر من می‌گذارند، اما در میانۀ سرطان که باشی، این‌ها هم حس متفاوتی به تو منتقل می‌کنند: با داروهای شیمی‌درمانی ترکیب می‌شوند تا حس جدیدی بسازند، چنانکه هر نوع شیمی‌درمانی وقتی با اضافاتش مخلوط می‌شود خمیره‌ای منحصربه‌فرد می‌سازد که از چند جهت وضوح و روشنایی را از حس‌ها و احساس تو می‌گیرد.\n من سعی می‌کنم خوش‌پوش‌ترین آدم در اتاق تزریقات باشم. لباس مجللی را که از ارزان‌فروشی خریده‌ام می‌پوشم و یک گل سینۀ طلایی بزرگ به شکل نعل اسب روی سینه‌ام می‌زنم. پرستارها همیشه از طرز لباس پوشیدنم تمجید می‌کنند. نیازمند تمجید آن‌هایم. بعد، کنار چیزهای دیگر، یک مادۀ حاوی پلاتین هم به من تزریق می‌کنند. و من می‌شوم آدمی با لباس مجللی که از ارزان‌فروشی خریده و پلاتین در رگ‌هایش جاری است.\n تزریق که تمام می‌شود، این‌قدر می‌نشینم که غش می‌کنم. تا دمِ آخر می‌ایستم و دست نمی‌کشم، در همۀ بوردگیم‌ها سعی می‌کنم برنده شوم، تمام کتاب‌هایی را که هرکداممان خوانده‌ایم را به خاطر می‌آورم، اگر بتوانم بیرون می‌روم، سعی می‌کنم تا نیمه‌شب مشغول لاس‌زدن و خاله‌زنک‌بازی و تحلیل باشم. در تن من اتفاقات هولناکی دارد می‌افتد. گاهی به همدم‌های خودم می‌گویم: «توی تنم دارد اتفاقات هولناکی می‌افتد». بالاخره، ۴۰ یا ۴۸ یا ۶۰ ساعت بعد، دیگر نمی‌توانم تکان بخورم و مسکّنی هم نیست که دردم را التیام دهد. ولی سعی می‌کنم به دارو تمکین کنم و با دوستانم مؤدب باشم تا بلکه مرهمی بر دردم شود.\n کسی گفته بود انتخاب شیمی‌درمانی مثل آن است که وقتی تفنگ روی سرت گذاشته‌اند تصمیم بگیری از ساختمانی بلند بپری. از ترس مرگ می‌پری، یا حداقل از ترس آن نسخۀ دردناک و کریه مرگ که سرطان باشد، یا از شوق زندگی می‌پری، حتی اگر آن زندگی در مابقی ساعاتش دردناک باشد.\n البته امکان انتخاب داری، و انتخاب می‌کنی، ولی ابداً حس نمی‌کنی که انتخاب تو بوده است. اطاعت می‌کنی، از ترس ناامیدکردن دیگران، از ترس اینکه بگویند سزاوار این رنج بوده‌ای، به این امید که دوباره احساس سلامت کنی، از ترس اینکه تو را مقصر مرگ خودت بدانند، به این امید که همۀ این ماجراها را پشت سر بگذاری، از ترس اینکه بگویند نتوانسته‌ای شادمانه به استقبال آن شکلِ مقبول از ویرانی خویش بروی که شاید حفظت کند. یک‌جور تمکین آیینی، مثل وقتی که معلم برگه‌های امتحان را می‌دهد، یا منشی دادگاه می‌گوید «همگی بلند شوید»، یا روحانی دعایی می‌کند، یا پلیس داد می‌زند: «حرکت کن». فرمان‌بردار می‌شوی به این امید که با این اطاعت، چندین و چند سال به عمرت اضافه شود تا نافرمانی کنی. اطاعت می‌کنی چون فقط یک راه دیگر پیش پای توست: آب‌هویج بنوشی و آرام آرام به‌خاطر تکثیر سلول‌های تنت جان بدهی، به ضعف‌های کُشنده‌ات اعتراف نکنی، و یادداشت‌های جگرسوز دربارۀ بهبود ناگهانی به در و دیوار اتاقت بچسبانی.\n باید میل به زیستن داشته باشی، ولی در عین حال باید باور داشته باشی می‌ارزی، می‌ارزی که زنده نگهت دارند. درمان سرطان نیازمند داروهایی دردآور و گران‌قیمت است که حتی استخراجشان هم به محیط‌زیست آسیب می‌زند. میل من به بقا یعنی هنوز خودم را قانع نکرده‌ام که به اخلاق بقا پشت‌پا بزنم. یکی از داروهای شیمی‌درمانی که مصرف کرده‌ام، سیکلوفسفامید، فقط کمی رقیق‌تر از حالت اصلی‌اش وارد ادرار می‌شود، روش‌های تصفیۀ آب فقط کمی از آن را می‌زُدایند، و ۴۰۰ تا ۸۰۰ روز در منابع آب عمومی می‌ماند. یک داروی دیگر، کربوپلاتین، به قول سازنده‌اش «سرنوشت زیست‌محیطی‌اش» این است که در محیط‌های آبی انباشته می‌شود، و همان‌جا می‌ماند ولی هنوز کسی نمی‌داند چه آسیبی می‌رساند. درخت سرخدار هیمالایا که یکی از داروهای شیمی‌درمانی‌ام از آن برداشت می‌شود، از سال ۲۰۱۱ در خطر انقراض بوده است. در سال ۲۰۱۷ مخارج سرطان ۱۳۰ میلیارد دلار بود که بیشتر از تولید ناخالص داخلی بیش از صد کشور است. هزینۀ یک تزریق شیمی‌درمانی بیش از حداکثر درآمد یک‌سال از عمرم بود.\n مشکلم اینجاست که دلم می‌خواست به بهای چند میلیون دلار زندگی کنم، اما نه آن‌هنگام و نه الآن پاسخی برای این سؤال نداشتم که: چرا لایق این‌همه ریخت و پاش برای این وجود هستم؟ چرا رضایت و اجازه دادم که بازار از این‌همه مشکلات سودآفرین من سود ببرد؟ چند کتاب باید بنویسم تا بهایی که دنیا برای ادامۀ وجودم پرداخته، جبران شود؟\n و پس از درمان، وقتی تنم خُرد و خاکشیر شده، وقتی تنم مثل ماشینی شده که قطعه‌هایش یکی‌یکی از کار می‌افتند، وقتی به تعبیر قانون معلولیت ایالات متحده در «فعالیت‌های پایۀ زندگی روزمره» ناتوانم، برایم سؤال می‌شود چطور آن‌همه دلار از تن من گذشت و من هنوز این‌طور درب و داغانم. اگر هزینۀ هر نفسی را که پس از این سرطان می‌کشم حساب کنم، سهام شرکت‌هاست که از دهنم بیرون می‌ریزد. زندگی‌ام یک کالای لوکس بود اما فرسوده شدم، ناقص شدم، نامطمئن شدم. خوب؟ نشدم.\n                                                                                           •••\n تو سرطان نمی‌گیری؛ سرطان تو را می‌گیرد. و سرطان که تو را گرفت، یادت می‌رود چقدر از زندگی‌ات را به زنده‌ماندن باخته‌ای، و چقدر از خودت را به بیماری باخته‌ای، چون نمی‌شود هم مراقب بیماری‌ات باشی و هم مراقب خودت. شاید کل دلیل وجودت بشود اینکه مراقب بیماری‌ات باشی، گویی دست تقدیر وصال تو و او را رقم زده است. و بعد، وقتی بیماری حادّ نیست که از زندگی‌ات بکاهد، عارضه‌های مزمن ناتوانی‌آور می‌مانند که پسماند درمان بیماری‌اند.\n\nبدنم احساس می‌کند دارد به‌خاطر اثرات جانبی همان چیزی کشته می‌شود که پزشکان وعده دادند تنم را زنده نگه می‌دارد، همان چیزی که برای حفظ تنم ویرانی‌اش را می‌طلبد: حرکت نکن، چیزی نخور، کار نکن، نخواب، از هرگونه لمس بپرهیز. تک‌تک عصب‌ها به گدایی می‌افتند، التماس می‌کنند صدقه‌ای بگیرند، صدقۀ پایان ماجرا. هر حکمتی که از تنم صادر می‌شود، گویی تقاضای ملودرام و تحمل‌ناپذیر یک احمق است. باید باور می‌کردم آن‌زمان که تنم می‌خواست بمیرد، منظورش نفرت از زندگی نبود، بلکه دیگر تاب این وضع را نداشت.\n بعد تنم، مثل بسیاری دیگر از ما، این امر تاب‌نیاوردنی را تاب آورد. گاهی یگانه راه بقا آن است که در پناهگاه بلاهت سنگر بگیری. البته با این کار از دنیا منفصل می‌شوی، اما وقتی به سرطان مبتلا باشی کسی به رؤیاپردازی‌هایت خُرده نمی‌گیرد. تعدادی از دوستانم حتی آرزو می‌کردند از دنیا منفصل‌تر شوم. در ماجراهایی از قبیل آنچه من از سر می‌گذراندم، اگر به ذهن و روانت مرخصی بدهی بهتر دوام می‌آوری؛ و برای همین، آرزوی دوستانم این بود که بی‌خیال ذهن روشن و واقع‌بین شوم.\n با اینکه دست‌ها و پاهایم را تمام مدت شیمی‌درمانی در یخ می‌گذاشتم تا آن اتفاق ناگوار نیفتد، اما بالاخره افتاد: ناخن‌های انگشت‌های دست و پایم آرام آرام از گوشت جدا می‌شدند. جداشدن ناخن از گوشت دردی دارد که، خُب، دارد. ناخن‌هایم را که لاک رنگین‌کمانی زده بودم با باند به خودم می‌چسبانم. دوستانم، عشاقم، خاطراتم، مُژه‌هایم و پول‌هایم را به این بیماری باخته‌ام؛ پس با سرسختی می‌ایستم تا چیز دیگری را که به من تعلق دارد، از من نگیرد. علی‌رغم ایستادگی‌ام، ناخن‌هایم می‌افتند.\n مُردنِ عصب‌هایم شروع می‌شود. انتهای عصب‌ها، در انگشت‌های دست و پا و اندام تناسلی‌ام، جلز و ولز می‌کند. بعد، انگشت‌هایم فقط خودشان را می‌شناسند و بس: کرخت در برابر دنیای بیرون، غضبناک در درون خویش. کتابچۀ راهنمای سرطان می‌گوید راه‌حل این مسأله، موسوم به نوروپاتی، این است که از کسی بخواهی دکمه‌های پیراهنت را ببندد، ولی نمی‌گوید از چه کسی. حس حرکت من نیز به هم ریخته، که در نتیجه شلخته‌ترم کرده است. دیگر نمی‌توانم به پاهایم اعتماد کنم که بگویند کجا ایستاده‌ام.\n خانمی از آشنایانم که سی سال پیش سرطان داشت در وصف خودش می‌گفت آن آدمی که به جنگ سرطان رفت، هرگز از جنگ برنگشت. او که الآن هفتاد و چند سال دارد می‌گوید هر روز سر کار می‌رود و بعد به خانه برمی‌گردد تا خالی‌الذهن و منفصل از دنیا چند ساعتی بگذرد. و چون برای امرار معاش باید کار کند، صبح که شد دوباره سر کار می‌رود تا وانمود کند وجود دارد. برخی از ما که از وخیم‌ترین وقایع جان به در بُرده‌ایم، بودنمان چندان تفاوتی با نبودنمان ندارد.\n نه تکه‌های ازدست‌رفتۀ تنمان جبران می‌شوند و نه تکه‌های ازدست‌رفتۀ روحمان. زندگی روزبه‌روز بی‌مایه‌تر می‌شود. همین و بس. و این ماییم که دست‌کمی از مُردگان نداریم، ولی هنوز باید سر کار برویم.\n                                                                                           ••• \n در جهان سرمایه‌داریِ پزشکی که همۀ تن‌ها باید همواره بر مَدار سودآفرینی بچرخند، حتی برداشتن دو سینه هم یک جراحی سرپایی شمرده می‌شود. پس از تمام شدن عمل، مرا تند و سریع از بخش مراقبت پس از بیهوشی بیرون کردند. یک پرستار مرا به هوش آورد و سعی داشت تمام سؤالات برگۀ خروج را، آن‌هم نادرست، پُر کند. من تلاش کردم بگویم حالم خوب نیست اما نتوانستم متقاعدش کنم. به او گفتم هنوز درد دارم، هنوز دستشویی نرفته‌ام، هنوز نگفته‌اند چه کنم، هنوز نمی‌توانم سر پا بایستم چه رسد به اینکه بیمارستان را ترک کنم. بعد مجبورم کردند بیمارستان را ترک کنم، که کردم.\n روزی که هر دو سینه‌ات را برداشته باشند نمی‌توانی تا خانه پشت ماشین بنشینی چون از درد زار می‌زنی، با چهار کیسه‌ای که به بدنت وصل کرده‌اند نمی‌توانی با دست‌هایت کاری بکنی، هنوز در هذیان بیهوشی هستی و حتی درست راه نمی‌روی. ولی وقتی به زور از بخش جراحی بیرونت کنند، هیچ‌کس نمی‌پرسد چطور از پس ماجرا برمی‌آیی: کسی هست که مراقبت باشد؟ چه کسی؟ این مراقبان باید چه چیزی را فدا کنند تا مراقب تو باشند؟ چه حمایتی لازم دارند؟ پس جای تعجب نیست که احتمال مرگ زنان مجرد مبتلا به سرطان سینه، حتی در گروه‌های سنی و نژادی و درآمدی مشابه، تا دو برابر بیشتر از زنان متأهل است. اگر مجرد و فقیر باشی که احتمال مرگت بالاتر هم می‌رود.\n همه خوب می‌دانند باید یار عاشق‌پیشه‌ای طبق عُرف زمانه داشته باشی، یا آن‌قدر از عمرت گذشته باشد که بچه‌های بالغ و متعهدی بزرگ کرده باشی، یا آن‌قدر جوان باشی که هنوز والدینت مراقب تو باشند؛ وگرنه، اگر در این زمانۀ سودجویی تهاجمی به سرطان مهاجم مبتلا شوی، بعید است زنده نگه داشتنت به بهایش بیارزد.\n                                                                                           •••\n من همیشه می‌خواسته‌ام زیباترین کتاب دنیا را علیه «زیبایی» بنویسم. اسمش را هم می‌گذارم سیکلوفسفامید، دوکسوروبیسین، پاکلیتاکسل، دوسیتاکسل، کربوپلاتین، ضدالتهاب‌ها، مسکّن‌های ضدتهوع، ضداضطراب‌های ضدتهوع، ضدتهوع‌ها، ضدافسردگی‌ها، آرام‌بخش‌ها، شستشودهنده‌های نمکی، کاهش‌دهنده‌های اسید، قطره‌های چشم، قطره‌های گوش، کرم‌های بی‌حس‌کننده، دستمال‌های ضدعفونی‌کننده، رقیق‌کننده‌های خون، آنتی‌هیستامین‌ها، آنتی‌بیوتیک‌ها، آنتی‌فونگال‌ها، آنتی‌باکتریال‌ها، خواب‌آورها، ویتامین‌های دی۳ و ب۱۲ و ب۶، تزریقی‌ها و مالیدنی‌ها و خوردنی‌ها، هیدروکربن، اکسی‌کدون، فنتانیل، مورفین، مداد ابرو، کرم صورت.\n بعد جراح زنگ زد که بگوید تا جایی که او می‌داند، داروها جواب داده‌اند و سرطان رفته است. برداشتن دو سینه پس از شش ماه شیمی‌درمانی «پاسخ کامل پاتولوژیک» داده است، یعنی همان نتیجه‌ای که امیدش را داشتم، یعنی به احتمال قوی وقتی که بمیرم به دلیل این بیماری نمرده‌ام.\n با این خبر، مثل نوزادی هستم که قابلۀ ایام در دامن تنی گذاشته که رگ و پی‌اش از جنس عشق بی‌کران و غضب بی‌پایان است؛ و اگر چهل و یک سال دیگر عمر کنم تا انتقام این اتفاقات را بگیرم، باز هم بس نیست.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                               شامل ترجمۀ           تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و          فلسفه،                تاریخ  و                 سیاست،               اقتصاد  و          جامعه   و          ادبیات و       هنر    است      که      از  بیش    از         ۱۰۰         منبع         معتبر و                    به‌روز           انتخاب            می‌شوند.          مجلات  و             وب‌سایت‌هایی           نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                               در زمرۀ  این            منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش                نوشتار،                     گفت‌وگو،           بررسی             کتاب، و         پروندۀ          اختصاصی      قرار            می‌گیرند.                گزیده‌ای           از     بهترین         مطالب                 وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                                   کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و              فروشگاه                  اینترنتی            ترجمان                       به‌صورت   تک     شماره     به‌           فروش   می‌رسد      اما             شما           می‌توانید    با            خرید        اشتراک                     سالانۀ      فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                              برخوردار    شوید.         فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از           توزیع              عمومی            ارسال                 می‌شود  و      در          صورتی‌که         فصلنامه     آسیب          ببیند      بدون         هیچ         شرط   یا           هزینۀ         اضافی             آن    را       تعویض          خواهیم        کرد.     ضمناً   هر        وقت             بخواهید               می‌توانید              اشتراکتان      را          لغو     کنید     و          مابقی        مبلغ               پرداختی    را     دریافت           کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nBoyer, Anne. The Undying: A Meditation on Modern Illness. Allen Lane, 2019\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را انی بویر نوشته است و در تاریخ ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۹ با عنوان «My body feels like it is dying from the drugs that are meant to save me: life as a cancer patient» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۸ دی ۱۳۹۸ با عنوان «مرگ را بلعیدم، تا شاید زنده بمانم: زندگیِ یک بیمار سرطانی» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• انی بویر (Anne Boyer) شاعر و جستارنویس آمریکایی است. مشهورترین نوشته‌های او دربارۀ سرطان سختی است که به آن مبتلا شد. رمانس کارگران شاد (The Romance of Happy Workers) و کتاب راهنمای سرنوشت‌های مأیوس ( The Handbook of Disappointed Fate) از کتاب‌های اوست.\n[۱] Blood-Brain Barrier: غشاء حائلی که اجازه نمی‌دهد خون جریان‌یافته در بدن وارد آن مایعی شود که در فضای میان سلول‌های مغز در سیستم اعصاب مرکزی جاری است."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653816.json b/train/540653816.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..86baceeb76f15a1b96e89c5512718496cfc2db89
--- /dev/null
+++ b/train/540653816.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "خیلی هم مثبت فکر نکنید",
+  "subtitle": "فانتزی‌ساختن دربارۀ آینده می‌تواند تأثیر مهلکی در رسیدن به هدف‌های واقعی داشته باشد",
+  "introduction": "اگر دوستِ صمیمی‌تان یا یکی از اعضای خانواده‌تان گرفتار افسردگی و ناامیدی شده باشد، چه ‌کار می‌توانید بکنید؟ احتمالاً همان دم شروع می‌کنیم به دل‌داری‌دادن که «غصه نخور» و «همه‌چیز درست خواهد شد» و «نیمۀ پر لیوان را ببین». این حرف‌ها در کوتاه‌مدت بد نیستند. اما تحقیقاتِ مفصل گروهی از روان‌شناسان دانشگاه نیویورک نشان می‌دهد که «مثبت‌اندیشی» در طولانی‌مدت، معمولاً تأثیرات وخیمی بر عملکرد انسان‌ها می‌گذارد.",
+  "content": "گابریله اوتینگن، ایان — آیا معتقدید مثبت فکرکردن به شما کمک می‌کند که به اهدافتان برسید؟ امروزه بسیاری از مردم بر این باورند. روان‌شناسیِ عامه‌پسند و صنعتِ دوازده‌میلیارددلاریِ خودیاریْ از این باورِ رایج پشتیبانی می‌کنند که «تفکر مثبت می‌تواند روحیۀ ما را بهبود ببخشد و منجر به تغییرات اساسی در زندگی‌مان شود». راندا برن، نویسنده‌ای که در زمینۀ خودیاری قلم می‌زند، در کتاب خود، تعلیمات سرّی روزانه (۲۰۰۸) می‌نویسد: «هرچیز بزرگی که می‌خواهید، هم‌اکنون برایش شادمانی کنید، مثل اینکه به آن دست یافته‌اید.»\nاما تحقیقات در روان‌شناسیْ تصویر پیچیده‌تری را نشان می‌دهند. افراط در پروازهای مثبت و غیرمستقیمِ خیال همیشه به‌نفع ما نیست. ممکن است تفکر مثبت در کوتاه‌مدت باعت شود احساس بهتری داشته باشیم؛ اما، در درازمدت، ریشۀ انگیزۀ ما را می‌خشکاند، ما را از رسیدن به اهداف و آرزوهایمان بازمی‌دارد و با احساس نامیدی و شکست و جاماندگی رهایمان می‌کند. اگر واقعاً می‌خواهیم در زندگی‌مان روبه‌جلو حرکت کنیم، با جهان در آمیزیم و احساس باانرژی‌بودن بکنیم، لازم است از تفکر مثبت فراتر برویم، همان‌طور که از موانعی که بر سر راهمان هستند عبور می‌کنیم. با مرتبط‌کردن رؤیاهایمان به واقعیت می‌توانیم عظیم‌ترین انرژی‌هایمان را آزاد کنیم و در زندگی‌مان به‌طور قابل‌توجهی پیشرفت کنیم.\nممکن است تعجب کنید از اینکه بفهمید تفکر مثبت واقعاً در حدی که می‌گویم مضر است. درحقیقت بله، در همین حد مضر است. طی دو دهه، من و همکاران دانشگاهی‌ام در خلال چندین پژوهش به ارتباطی قوی بین تفکر مثبت و عملکرد ضعیف پی برده‌ایم. در یکی از این مطالعه‌ها، از دانشجویانی که به کسی احساسی پیدا کرده بودند درخواست کردیم به ما بگویند احتمالش چه قدر است که با آن شخص رابطه‌ای را شروع کنند. بعد، از آن‌ها خواستیم تعدادی سناریوی باز درمورد قرارگذاشتن را کامل کنند: «شما در مهمانی هستید. همان‌طور که در حال حرف‌زدن با شخص موردنظرتان هستید، می‌بینید دختر یا پسری که فکر می‌کنید شخص موردنظرتان ممکن است از او خوشش بیاید وارد اتاق می‌شود. همان‌طور که او به شما دو نفر نزدیک می‌شود شما فکر می‌کنید که…».\nتعدادی از دانشجویان سناریوها را با خلق داستانی موفقیت‌آمیز‌ کامل کردند: «همه، مخصوصاً آن دختره، به ما دو تا نگاه می‌کنند که از مهمانی می‌رویم.» بقیهْ فانتزی‌های منفی دربارۀ عشقی بی‌نتیجه را پیشنهاد دادند: «شخص موردنظرِ من و آن دختر شروع به صحبت‌کردن درمورد چیزهایی می‌کنند که من هیچ‌چیزی از آن‌ نمی‌دانم. ظاهراً آن دو نسبت‌به ما خیلی با هم راحت‌ترند.»\nما وضعیت دانشجویان را بعد از پنج ماه بررسی کردیم تا ببینیم آیا آن‌ها با شخص مورنظرشان رابطه‌ای را شروع کرده‌اند یا نه. هرچقدر دانشجویانْ درگیر فانتزی‌های مثبتِ بیشتری دربارۀ آینده بودند، احتمال کمتری وجود داشت که رابطۀ عاشقانه‌ای را شروع کرده باشند.\nما این بررسی‌ها را با شرکت‌کنندگانی در تعداد زیادی از گروه‌های آماریِ مختلف در کشورهای گوناگون و با گستره‌ای از آرزوهای شخصی شامل اهداف سلامتی، حرفه‌ای و دانشگاهی، و رابطه‌ای انجام دادیم. در تمام موارد، شاهد هم‌بستگی بین فانتزی‌های مثبت و عملکرد ضعیف بودیم. هرچقدر افراد مثبت‌تر فکر می‌کنند و خودشان را در حال دستیابی به اهدافشان تصور می‌کنند، در واقعیت کمتر به آن اهداف دست پیدا می‌کنند.\nتفکر مثبت مانع عملکرد مناسب می‌شود، به این علت که ما را آرام می‌کند و انرژی لازم برای انجام کارها را کاهش می‌دهد. در تحقیقی که در آنْ افراد به‌مدت چند دقیقه دربارۀ آیندهْ فانتزی‌های مثبت می‌ساختند، شاهد کاهش فشار خون بودیم که معیاری استاندارد برای تعیین سطح انرژی است. این کاهشْ قابل‌توجه بود: درحالی‌که کشیدن یک نخ سیگار به‌طور معمول فشار خون فرد را به میزان پنج تا ده واحد افزایش می‌دهد، درگیربودن با فانتزی‌های مثبت، تقریباً به‌اندازۀ نصف این مقدار، فشار خون را کاهش می‌دهد.\nاین آرامش به این علت به وجود می‌آید که فانتزی‌های مثبتْ ذهن ما را فریب می‌دهد، بدین‌صورت که فکر می‌کنیم به هدف‌هایمان رسیده‌ایم، اتفاقی که روان‌شناسان آن را «دستیابی ذهنی» می‌نامند. ما به‌طور مجازی به اهدافمان می‌رسیم و درنتیجه کمتر احساس نیاز می‌کنیم که در زندگیِ واقعی کاری انجام دهیم. بنابراین کار[های] لازم برای موفقیتِ واقعی و رسیدن به اهدافمان را انجام نمی‌دهیم.\nما در آزمایش‌های متعددی دریافتیم کسانی که دربارۀ آینده فانتزی‌های مثبت می‌سازند درواقع دیگر به‌اندازۀ افرادی با تفکرات منفی، واقعی و تردیدآمیز به‌سختی کار نمی‌کنند و این باعث می‌شود با عملکرد ضعیف‌تری با مشکلات مبارزه کنند.\nبا درنظرگرفتن ارتباط بین تفکر مثبت و کاهش عملکرد، آیا تفکر مثبتْ احتمال افسردگیِ فرد را افزایش می‌دهد؟ محققان نشان داده‌اند که عملکرد ضعیف می‌تواند باعث افزایش نشانه‌های افسردگی شود. به‌‌علاوه روان‌شناسانْ این نظریه را طرح کرده‌اند که کسانی که افسرده می‌شوند شروع می‌کنند به دیدن چیزها به‌شکلی تحریف‌شده: تمرکز بر محرک‌های منفی و همین‌طور درک چیزهای خنثی به‌صورت منفی. استرس می‌تواند این جهت‌گیری‌های شناختی را از بین ببرد. در غیر این صورت به‌صورت دائمی در ذهن ما باقی می‌مانند. کشف اینکه شما در رسیدن به هدفتان موفق نشده‌اید می‌تواند تمام استرسی باشد که نیاز دارید تا جهان را به‌صورت منفی‌تر ببینید.\n\nبرای بررسی ارتباط بین تفکر مثبت و افسردگی، تعدادی مطالعه بر روی کودکان و بزرگ‌سالان انجام دادیم. در یکی از بررسی‌ها، از ۸۸ دانشجوی آمریکایی درخواست کردیم، با درنظرگرفتن خود به‌عنوان رهبر گروه، تعدادی سناریوی باز را تکمیل کنند: «شما بر روی پروژه‌ای مهم کار می‌کنید. می‌دانید که در بازۀ زمانی مشخص‌شده قادر به انجام آن نیستید و از کارفرما تمدید زمان پروژه را درخواست کرده‌اید. می‌دانید که محتمل است با درخواست شما موافقت کند. امروز کارفرمای شما تصمیم خود را به شما خواهد گفت.» از آن‌ها خواسته شد خود را در دفتر کارشان و در حالی تصور کنند که منتظر تماس کارفرما هستند. سپس تفکراتشان را بنویسند و به آن‌ها، براساس مثبت یا منفی‌بودن، نمره بدهند. به‌علاوه، سطحِ افسردگیِ فعلی دانشجویان را، با استفاده از پرسش‌نامه‌، ارزیابی کردیم.\nنهایتاً در پایان از دانشجویان خواستیم تا یک ماه بعد سناریوهای بیشتری را تکمیل کنند و تحت ارزیابی دوم برای افسردگی قرار بگیرند. مشاهده کردیم هرچقدر دانشجویان به‌طور مثبت‌تری فانتزی ساخته بودند در ارزیابیِ اول کمتر و در بررسی دوم بیشتر افسرده بودند.\nحدس ما آن بود که تفکرِ مثبتْ احتمال افسردگی را در لحظه کاهش می‌دهد، اما احتمال وقوع آن در مدت‌زمان طولانی‌تر را افزایش می‌دهد. برای آزمایش‌کردن این موضوع مطالعۀ مشابهی را بین کودکان دبستانی انجام دادیم، با این تفاوت که این دفعه بررسی مجدد را پس از هفت ماه انجام دادیم. باز هم، بینِ فانتزی‌های مثبت و سطوح افسردگیِ بیشتر در بلندمدت، هم‌بستگی پیدا کردیم.\nبرایمان جای سؤال بود که درحقیقت آیا عملکرد ضعیفْ موجب این سطوح افسردگیِ بلندمدت و بیشتر شده بود یا نه. برای فهم این موضوع بررسی دیگری انجام دادیم. در شروعِ یکی از ترم‌های دانشگاهی، سناریوهای کاملاً مشابه ۱۴۸ دانشجو را در اختیار داشتیم و آن‌ها را برای درک میزان افسردگی مورد بررسی قرار دادیم. دو ماه بعد، نزدیک پایان ترم، دانشجویان به سؤال‌هایی درمورد فعالیت‌های درسی‌شان پاسخ دادند و برای بار دوم پرسش‌نامۀ افسردگی را تکمیل کردند. علاوه‌براین، دانشجویان به ما گفتند که از زمان آخرین امتحانشان چند ساعت در هفته برای آماده‌شدن برای کلاس وقت گذاشته‌اند، به‌نظرشان میزان تلاششان برای مطالعه چه قدر بوده است و آیا کار فوق‌برنامه‌ای برای کلاس‌هایشان انجام داده‌اند یا نه. همچنین نمره‌های واحدهای درسی‌شان را در امتحانات میان‌ترم و پایان‌ترم ثبت کردیم.\nهمان‌طور که انتظار داشتیم، هرچقدر دانشجویانْ فانتزی‌های مثبت‌تری درمورد آینده ساخته بودند، در دانشگاه عملکرد ضعیف‌تری داشتند. همچنین، بین عملکرد دانشگاهیِ ضعیف، تلاش کمتر و سطوح بالاتر افسردگی، ارتباط‌های آماری به دست آوردیم. هرچقدر دانشجویانْ بدتر عمل کرده بودند، بیشتر افسرده بودند، به این علت که به‌اندازۀ کافی تلاش نکرده بودند.\nبررسی‌های دیگر نشان داده‌اند، در میان بیمارانی که دست به خودکشی می‌زنند، آن‌هایی که بعد از خودکشی خود را در فانتزی‌های مثبت دربارۀ خودشان غرق می‌کنند کمتر به خودکشی فکر می‌کنند، اما در طول زمان احتمال بیشتری وجود دارد که این تجربه را تکرار کنند. سالمندانی هم که آیندۀ شادتری را برای خودشان تصور می‌کنند، در عمل، پایان غم‌انگیزتری را تجربه می‌کنند. این شرکت‌کنندگان، با تجسم آینده‌ای ایدئال، احتمالاً خودشان را برای سختی‌های بالقوۀ سالمندشدن آماده نکرده‌اند.\nبه‌عبارت‌دیگر، تحقیق ما این موضوع را نشان نمی‌دهد که فانتزی‌های مثبت باعث افسردگیِ بلندمدت می‌شود، بلکه نشان می‌دهد نوعی ارتباط یا هم‌بستگی بین رؤیاپردازی دربارۀ آینده و روحیۀ افسرده‌تر وجود دارد. همچنین ممکن است سؤال کنید که چرا شرکت‌کنندگان در این تحقیقات در ابتدا سطوح بالاتر افسردگی را تجربه نمی‌کردند، اما در طول زمان افسرده‌تر بودند. اگر تفکر مثبت و افسردگی با هم در ارتباط هستند، پس چرا این ارتباط در همان زمانی ظاهر نمی‌شود که فرد درمورد رسیدن به هدفی در آینده رؤیاپردازی می‌کند؟ پاسخ ممکن است این باشد که ما، در ابتدا، فانتزی‌های مثبت را به‌صورت کاملاً لذت‌بخش تجربه می‌کنیم. ما در ذهنمان به هدف‌هایمان دست پیدا می‌کنیم و به همین دلیل، در لحظه، احساس خوبی داریم و شادتر و خوش‌بین‌تر هستیم. در مقابل، در طول زمان کمتر تلاش می‌کنیم و خروجی‌های ناامید‌کننده می‌بینیم. درنتیجه نوع نگاهمان تغییر می‌کند و افسرده‌تر می‌شویم. واقعیتْ راهِ دست‌یافتن به ما را پیدا می‌کند.\nممکن است بپرسید اگر دوستتان در افسردگی گرفتار شده است یا شما احساس غمگینی و افسردگی می‌کنید چه چیزی باید بگویید و چه کاری باید بکنید. اگر شما در فکرِ گفتن «خوش‌حال باش»، «نیمۀ پر لیوان را ببین» یا «مثبت فکر کن» هستید، همان‌طوری که خیلی از آموزگارانِ خودشکوفایی پیشنهاد می‌کنند، ممکن است در لحظه به آن‌ها کمک کنید، درحالی‌که در بلندمدت به آن‌ها زیان می‌رسانید.\nخب اگر تفکر مثبت بهترین راه‌حل نیست، پس چاره چیست؟ پاسخی که من به دست آورده‌ام تلفیق رؤیاها و واقعیت است: قراردادن تفکر مثبت در کنار تجسم چالش‌هایی که در مسیر ما قرار می‌گیرد.\nدر سال‌های ابتدایی دهۀ نود، وقتی مطالعات اولیۀ من نشان می‌داد که تفکر مثبت درحقیقت مانع می‌شود که افراد به آرزوهایشان دست یابند، احساس ناامیدی کردم. من به‌سمتِ این شاخه از تحقیقات رفتم به این دلیل که می‌خواستم به آدم‌ها کمک کنم و در زندگی آن‌ها تغییر مثبتی ایجاد کنم. پس شروع کردم به یافتن پاسخ این سؤال که در واقعیت چه تفکری ممکن است باعث شود افراد پر از انرژی، مشتاق و درحال‌حرکت روبه‌جلو در زندگی‌شان باقی بمانند. با درک این موضوع که تفکر مثبت باعث آرام‌شدن افراد می‌شود، برایم جای سؤال بود که آیا راهی وجود دارد که بتوانیم این رؤیاهای آینده را برای انجام کار دیگری، مثلِ انرژی‌دادن به افراد، بسیج کنیم. حدس زدم که ترکیب فانتزی‌های مثبت با تفکراتی دربارۀ واقعیت‌های موجود در مسیر احتمالاً می‌تواند این کار را انجام دهد. اگر بتوانیم فانتزی‌های مثبت را با واقعیت ادغام کنیم، شاید بتوانیم کیفیت آرامش‌بخش و تسکین‌دهندۀ این رؤیاها را خنثی کنیم و افراد را به حرکت واداریم تا دست به کاری بزنند.\nما در تعدادی از مطالعات دریافتیم که چنین «تضاد ذهنی»ای، همان‌طور که گفتیم، به ایجاد انگیزه در افراد و افزایش کارایی آن‌ها کمک می‌کند. در پژوهشی، از ۱۶۸ دانشجوی دختر در آلمان درخواست کردیم مهم‌ترین آرزویشان دربارۀ رابطه را بگویند و همچنین مشخص کنند که چه میزان احتمال می‌دهند به این آرزو دست پیدا کنند. بعدازآن، هرکدام از دانشجویان می‌بایست نتایجِ مثبتِ برآورده‌شدنِ آن آرزو (به‌عنوان نمونه، داشتن وقت بیشتر برای یکدیگر یا دوست‌داشته‌شدن) و همچنین چهار مانع در راه تحقق آن آرزو (مثل خیلی خجالتی‌بودن یا گرفتاریِ خیلی زیاد) را هم می‌نوشت.\nدانشجویان را به چهار گروه تقسیم کردیم و فقط از یکی از آن گروه‌ها خواستیم که به‌شیوۀ تضاد ذهنی عمل کنند. آن دانشجویان ابتدا درمورد مثبت‌ترین نتایجِ حاصل از تحقق آرزویشان فانتزی ساختند. سپس درمورد موانع سختِ موجود در برابر تحقق آرزویشان هم همین کار را کردند. آن‌ها، برای هر نتیجۀ مثبت و هر مانع، تفکراتشان را نوشتند.\nدانشجویانِ گروه دوم فقط دربارۀ نتایج مثبت و دانشجویان گروه سوم فقط درمورد موانعِ سخت فانتزی ساختند. اعضای گروه چهارم به‌اسم «تضادِ وارونه» تمرینی انجام دادند که از لحاظ محتوا مشابه تضاد ذهنی بود، با این تفاوت که ابتدا با یک مانع شروع کردند و، بعدازآن، نتیجۀ مثبت را تصور کردند.\nدو هفته بعد از آزمایش ها، از دانشجویان پرسیدیم برای تحقق‌بخشیدن به آرزویشان چه کارهایی کرده‌اند. نتایجْ خیلی جذاب بود؛ انتظار داشتم دانشجویانی که تضاد ذهنی را انجام داده‌اند پیشرفت کنند و اقدامات بیشتری انجام دهند. برای آن‌هایی که آرزوها یا اهدافشان واقعی و قابل‌دستیابی بود، همین اتفاق افتاد. اما کسانی که در گروه تضاد ذهنی بودند و آرزوهایشان برمبنای واقعیت یا قابل‌دستیابی نبود نیروی مصرفیِ خود را به‌طور چشمگیری کاهش دادند. به‌طور خلاصه، تضاد ذهنی به افراد اجازه داد برای رسیدن به اهدافی که احتمال دستیابی به آن‌ها وجود داشت، انرژی بیشتری صرف کنند و از هدف‌های واهی و خیالی دست بردارند. به‌طور کلی، نتیجۀ آنْ استفادۀ هوشمندانه‌تر از انرژی بود. دانشجویانی که اهداف غیرواقعی داشتند توانستند انرژی‌شان را به‌سمت هدف‌های منطقیِ دیگر هدایت کنند. تضاد ذهنی باعث شد تعداد بیشتری از افراد هدف‌های امیدوارکننده را با اشتیاق بیشتری پیگیری کنند.\nما آزمایش‌های بسیاری برای پی‌بردن به ارتباط بین تضاد ذهنی و موفقیت انجام دادیم. تعداد زیادی از اهداف تمرین‌کردن را در نظر گرفتیم، مثل یادگیری یک زبان خارجی، کسب مهارت در ریاضیات، موفقیت در مذاکرات کاری، قدرت تصمیم‌گیری بهتر، ترک اعتیاد به سیگار و… . در تمام این موارد، الگوی مشابهی را مشاهده کردیم: موانع باعث می‌شود افرادی که اهدافِ واقع‌بینانه دارند بیشتر تلاش کنند و عملکرد بهتری داشته باشند و افرادی که اهداف غیرواقع‌بینانه دارند عقب بنشینند. به نظر می‌رسد تضاد ذهنیْ روشی مفید برای تنظیم نیرویی است که به کار می‌بریم تا موفق شویم.\nچرا تضاد ذهنی در این حد راهگشاست؟ این روش به‌صورت ناخوداگاه در ذهنمان کار می‌کند تا ما را به‌سمت اهداف امکان‌پذیر سوق دهد و از آرزوهای ناممکن دور نگه دارد. تضاد ذهنیْ آگاهی ما به موانعِ راهمان را افزایش می‌دهد. به‌علاوه، این روشْ ارتباطِ شناختی بین آینده و موانع و همچنین بین موانع و کارهای لازم برای غلبه بر آن‌ها را تقویت می‌کند. همۀ این‌ها ما را وامی‌دارد که با موانعی که به نظر می‌رسد امکان غلبه بر آن‌ها وجود دارد دست‌وپنجه نرم کنیم و از موانعِ عبورناپذیر دوری کنیم.\nهمچنین تضاد ذهنی به ما نیرو می‌دهد که بتوانیم در مسیرمان بر موانع غلبه کنیم. باتوجه‌به افزایش فشار خون و همچنین گزارش شرکت‌کنندگان مبنی بر احساس انرژیِ بیشتر، به این افزایشِ انرژی پی بردیم. نهایتاً، روش تضاد ذهنی به ما کمک می‌کند تا، زمانی که هدف‌های ما واقع‌بینانه هستند، بازخوردهای منفی را تحلیل کنیم و برنامه‌های سازنده تدارک ببینیم. این روش همچنین، در مواجهه با ‌بازخوردهای منفی، از این احساس که «افراد شایسته‌ای هستیم» محافظت می‌کند. ما مقتدرانه به‌سوی اهدافمان حرکت می‌کنیم. اگر اهداف ما واقع‌بینانه نباشند، این روش کمک می‌کند از آن‌ها دست بکشیم و انرژی‌مان را به‌سمت اهداف واقع‌بینانه‌تر هدایت کنیم.\nسایر استراتژی‌های شناختیْ تأثیر تضاد ذهنی را افزایش می‌دهد. پیتر ام.گولویتسرِ روان‌شناس و همکارانش در دانشگاه نیویورک از نوعی استراتژی به‌نام «اجرای اهداف»۱ استفاده کرده‌اند که در آنْ افراد به برنامه‌های آینده‌شان به‌صورت عبارات «اگر… آنگاه من… » فرم می‌دهند: «اگر با وضعیت الف مواجه شدم، آنگاه پاسخِ ب را برای رسیدن به هدف پیش می‌گیرم.» یا کسی که در حال کاهش وزن است ممکن است بگوید: «اگر در نیمه‌شب هوس شکلات کردم، آنگاه به‌جای آن یک سیب یا پرتقال می‌خورم.»\nتحقیقات بسیاری نشان داده است که افرادی که برنامه‌ریزی‌هایی مشابه انجام می‌دهند عملکرد بهتری دارند. در تحقیقی مشاهده کردیم خانم‌هایی که می‌خواستند بیشتر ورزش کنند زمان بیشتری پیاده‌روی کردند یا، در تحقیقی دیگر، افرادی که خجالت می‌کشیدند به روان‌درمانی بروند با احتمال بیشتری در جلسۀ اولِ روان‌درمانی شرکت کردند.\nتیم تحقیقاتی ما این استراتژی را با تضاد ذهنی برای ساختن نوعی تمرین ذهنیِ چهارمرحله‌ای ترکیب کرد که افراد می‌توانند در زندگی روزانه‌شان از آن استفاده کنند. ما این روش را WOOP نامیدیم: هدف (wish)، نتیجه (Outcome)، مانع (Obstacle)، برنامه‌ریزی (Plan). مشخص‌کردنِ هدف و تعیین و تجسمِ نتایج مطلوب و موانعْ بخش مربوط به تضاد ذهنی است. مشخص‌کردن روشِ رسیدن به اهدافْ گام نهایی را روشن می‌کند: برنامه‌ریزی. این تمرین ساده و کوتاه است و کمتر از پنج تا ده دقیقه زمان می‌بَرد. می‌توان آن را به‌صورت انفرادی در خانه، مترو یا هرجای دیگری انجام داد.\nفرض کنیم در حال آماده‌شدن برای مصاحبۀ شغلِ موردعلاقه‌تان هستید. شما در مصاحبه‌ها احساس راحتی نمی‌کنید. با تمام وجود می‌خواهید مصاحبه‌کننده را تحت تأثیر قرار دهید و برای آن شغل انتخاب شوید. ابتدا هدفتان را مشخص می‌کنید: «من می‌خواهم مصاحبه‌کننده با سوابق، کاریزما، دانش و شوق من برای کار تحت تأثیر قرار بگیرد». بعد، درحالی‌که اجازه می‌دهید تصاویرِ موفقیت در ذهنتان شکل بگیرد، نتایج مثبت را تجسم می‌کنید: به خودتان فکر می‌کنید که در حال صحبت با مصاحبه‌کننده هستید و با آرامش و اندکی شوخ‌طبعیْ خودتان را معرفی می‌کنید و می‌گویید چرا به این شغل علاقه دارید. به مصاحبه‌گر فکر می‌کنید که به حرف‌هایتان گوش می‌کند و لبخند می‌زند. نهایتاً هم به این فکر می‌کنید که می‌گوید چقدر از دیدنتان خوش‌حال شده است و تا چه حد شما را برای این شغل و سازمان مناسب می‌بیند.\nسپس موانعِ موجود بر سر راهتان را در نظر می‌گیرید: اضطرابتان در مصاحبه‌ها، مشکلی که احساس می‌کنید در معرفی خودتان به‌شیوۀ مناسب دارید. به ذهنتان اجازه می‌دهید این مشکل را تصور کند: به مواقعی فکر می‌کنید که قبل از مصاحبه خیلی مضطرب و عصبی بوده‌اید و گاهی آن‌طور که بایدوشاید خوب ظاهر نشده‌اید. از خودتان می‌پرسید چه چیزی باعث به‌وجود‌آمدنِ اضطراب شد. گاهی هم ممکن است به یاد زمان‌هایی بیفتید که به‌اندازۀ کافی احساس باهوش‌بودن نکرده‌اید و دیگران شما را تحت الشعاع خودشان قرار داده‌اند. ممکن است به نمره‌های بدی که در امتحانات گرفته‌اید، مصاحبه‌کنندۀ قبلی که دربارۀ توانایی شما مطمئن نبود و… فکر کنید. متوجه می‌شوید که مانع اصلیْ کمبود اعتمادبه‌نفس در ایده‌هایتان است و به‌صورت واضح و شفاف کمبود اعتمادبه‌نفس را تصور می‌کنید.\nحالا برنامه‌تان را مشخص کنید. باتوجه‌به دیدی که به مانعتان پیدا کرده‌اید، ممکن است چیزی شبیه این بگویید: «اگر در طول مصاحبه کمبود اعتمادبه‌نفس داشتم، آنگاه به خودم یادآوری می‌کنم که به‌اندازۀ کافی باهوش هستم و بیشتر از هرکسی در این زمینه اطلاعات دارم.»\nمسلماً لازم نیست روشWOOP را به هدف‌های اصلی‌تان محدود کنید. در طول دهۀ گذشته ما این روش را بر روی افرادی با هدف‌های مختلف آزمایش کرده‌ایم و دریافته‌ایم که این روش، بیشتر از هریک از روش‌های تضاد ذهنی و اجرای اهداف، به‌تنهایی به موفقیت آن‌ها کمک می‌کند. در یکی از بررسی‌ها، به این نتیجه رسیدیم که این روش به مادرهای کم‌درآمدی که در یک دور‌ۀ فنی‌حرفه‌ای شرکت می‌کردند کمک کرد زمانشان را بهتر مدیریت کنند. در بررسی‌های دیگر، کودکان در مدرسه عملکرد بهتری داشتند، زنان میان‌سال تغذیۀ بهتری داشتند و بیشتر ورزش کردند، زوج‌ها درخصوص مشکلاتشان بهتر گفت‌وگو کردند و از اشتباهات یکدیگر راحت‌تر گذشتند. همۀ این‌ها به‌دلیل استفاده از روش WOOP اتفاق افتاد.\nپیشرفت‌هایی که اتفاق افتاد واقعاً قابل‌توجه بود. در بررسی‌مان دربارۀ زنانی که می‌خواستند تغذیۀ بهتری داشته باشند و بیشتر ورزش کنند، به این نتیجه رسیدیم که آن‌هایی که از روش WOOP استفاده می‌کنند دو برابر بیشتر ورزش می‌کنند. همچنین بعد از دو سال، آن‌ها در یک وعدۀ غذایی بیشتر میوه و سبزیجات می‌خوردند. این تفاوت قابل‌توجهی است که نیازی به هزینه‌های زیاد درمان، آموزش یا دارو ندارد.\nباتوجه‌به موفقیت روش WOOP این سؤال برایمان پیش آمد که آیا این روش می‌تواند به درمان افسردگی کمک کند یا نه. افراد افسرده معمولاً از نوعی کمبود انگیزه و انرژی رنج می‌برند. آن‌ها به کارهای روزانه بی‌علاقه می‌شوند. همچنین کسل و غمگین می‌شوند و نمی‌توانند از زندگی لذت ببرند. اما انگیزه و انرژیْ چیزهای ارزشمندی هستند که روش WOOP، در هدف‌های منطقی، آن‌ها را افزایش می‌دهد.\nما، در صفحۀ نیازمندی‌های روزنامه، به‌دنبال افرادی گشتیم که از افسردگی رنج می‌بردند و می‌خواستند روش جدید و مفیدی را امتحان کنند. درنهایت ۴۷ نفر افسرده را به دو گروه تقسیم کردیم. هر نفر یک هدف مهم و قابل‌دستیابی انتخاب کرد، به‌عنوان نمونه: «من می‌خواهم با شرکت در یکی از فعالیت‌های موردعلاقه‌ام از نظر فیزیکی بیشتر فعال شوم» یا «به‌جای افکار منفی و نشخوار ذهنی می‌خواهم تفکرات مثبتی درمورد خودم، جهان و آینده داشته باشم.»\nدر گروه اول، شرکت‌کنندگانْ تمرین WOOP را انجام دادند. بعد از سه هفته، از آن‌ها پرسیدیم که به هدفشان رسیده اند یا نه. ما دوباره میزان افسردگی‌شان را مشخص کردیم.\nحدود هشتاددرصد شرکت‌کنندگان که از روش WOOP استفاده کردند و حدود سی‌درصد در گروه دیگر به اهدافشان دست یافتند. این تفاوت بسیار زیاد است. درحقیقت روش WOOP کمک کرد که کمبود انگیزه، به‌عنوان یکی از نشانه‌های کلیدی افسردگی، کاهش یابد. تفاوت زیادی بین سطح افسردگیِ دو گروه مشاهده نکردیم، اما خب احتمالاً این طبیعی است؛ چراکه مطالعۀ سه‌هفته‌ای به‌انداۀ کافی طولانی نیست که کاهش افسردگی در آن اتفاق بیفتد.روش WOOP نه درمانی خارق‌العاده برای افسردگی است و نه جایگزینی برای تفکر مثبت. لازم است باتوجه‌به وضعیت و نیازهایتان از هر دو روش استفاده کنید. اگر در وضعیتی بحرانی هستید و به بهبود آنی نیاز دارید، دربارۀ آینده‌ای جذاب و رضایت‌بخش فانتزی بسازید. اما خود را فقط به این کار محدود نکنید؛ برای پیشرفتِ بلندمدت حتماً آرزوهایتان را در کنار واقعیت قرار دهید. قبل از اينكه حتي فكرش را بکنید، دوباره زندگی به شما احساس خوبی خواهد داد: از كار روزانه يا زماني كه با دوستانتان مي‌گذرانید تا شكوفه‌هاي درختان در بهار، همه به شما احساس خوبي خواهند داد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را گابریله اوتینگن نوشته است و در تاریخ ۲۵ جولای ۲۰۱۶ با عنوان «Don’t think too positive» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۶ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «خیلی هم مثبت فکر نکنید» و با ترجمۀ افشین پهلوان منتشر کرده است. •• گابریله اوتینگن (Gabriele Oettingen) استاد روان‌شناسی در دانشگاه نیویورک و دانشگاه هامبورگ است. پژوهش اصلی او دربارۀ شیوه‌های مختلف تفکر افراد دربارۀ آینده است و نظریه‌ای دربارۀ روش تحقق‌بخشیدن به آرزوها صورت‌بندی کرده است. آخرین کتاب او بازاندیشی در تفکر مثبت: علم جدید انگیزه (Rethinking Positive Thinking: Inside the New Science of Motivation) نام دارد که انتشارات ترجمان علوم انسانی آن را ترجمه و منتشر کرده است.\n[۱] implementation intentions\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653817.json b/train/540653817.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f3ee733cce48a72aaf4eead028c414eb43d7845b
--- /dev/null
+++ b/train/540653817.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "یادگیری زبانی تازه مثل شروع رابطه‌ای عاشقانه است",
+  "subtitle": "وقتی شروع به یادگیری زبانی جدید می‌کنیم، دنیای تازه‌ای جلوی رویمان گشوده می‌شود",
+  "introduction": "کلماتی که آوایشان به گوشمان خوشایند می‌آید، اما معنایشان را نمی‌دانیم. حروفی که پیچ و تابشان زیباست، اما دستمان به نوشتنش عادت ندارد. قواعدی که پایان ندارد، استثنائات آن قواعد که گیج و سردرگممان می‌کند و لهجه‌ای که هیچ‌وقت درست نمی‌شود. شناختنِ یک زبان تازه، مثلِ شناختنِ یک انسان تازه است. خیلی وقت‌ها همان روزهای اول به جدایی و فراموشی می‌کشد، ولی گاهی می‌شود دوستی‌ای طولانی‌مدت و گاهی هم عشقی دردناک که تا آخر عمر نمی‌توانیم از آن دل بکنیم.",
+  "content": "ماریانا پوگوسیان، ایان — یادگیری زبانی جدید شباهت زیادی به شروع یک رابطۀ جدید دارد. بعضی‌ها خیلی سریع دوست می‌شوند. برخی دیگر با فرمول‌های جبر و در روزهای امتحانات پایان ترم، دست در گردنتان می‌اندازند و بلافاصله پس از آخرین روز امتحانات، قدم‌زنان از حافظه‌تان خارج می‌شوند. ولی گاهی مواقع، صرفاً از روی تصادف، یا در نتیجۀ یک عمر زندگی ادیسه‌وار، برخی زبان‌ها شما را به لبۀ پرتگاه عشق می‌برند.\nاین‌ها همان زبان‌هایی هستند که شما را می‌بلعند.همۀ وجودتان را در خود فرو می‌برند. هر کاری می‌کنید آن‌ها را از آن خود کنید، فایده‌ای ندارد. ساختارهای ترکیبی را تجزیه و تحلیل می‌کنید. ترکیب‌ها را بلند بلند می‌خوانید. دفتر تمرینتان را با دریایی از حروف جدید پر می‌کنید. بارها و بارها خودکارتان را روی برآمدگی‌ها و فرورفتگی‌های حروف حرکت می‌دهید، انگار دارید در تاریکی با انگشت‌هایتان خطوط صورت عشقتان را دنبال می‌کنید. واژه‌ها روی کاغذ شکوفه می‌کنند. آواها به ملودی تبدیل می‌شوند. جملات عطرآگین می‌شوند، حتی وقتی مثل خشت‌های ساخته شده از نمادهای خارجی با زمختی از دهان شما بیرون می‌افتند. شعرها، ترانه‌ها و تیتر روزنامه‌ها را حفظ می‌کنید تا در غروب خورشید و بار دیگر در سپیده‌دم، آنها را بر زبانتان جاری کنید.\nفعل‌ها به دنبال قیدها، اسم‌ها به دنبال ضمیرها، کم کم رابطه‌تان عمیق می‌شود. با این همه، هر چه نزدیک‌تر می‌شوید، بیشتر از خلأ سراب‌گون بین خودتان و آن زبان آگاه می‌شوید. این خلأ دانش بسیار گسترده است و یک عمر طول می‌کشد تا آن را پشت سر بگذارید. اما ترسی ندارید زیرا راه وصال معشوق با کنجکاوی و شوقی روشن شده که کاملاً ضروری است. در میان این صامت‌ها و مصوت‌های جدید از کدام حقیقت پرده برمی‌دارید؟ حقایقی دربارۀ جهان؟ یا دربارۀ خودتان؟\n\nمانند هر رابطۀ دیگری خوشی بالاخره رخت برمی‌بندد. وقتی دوباره حواستان جمع می‌شود، به تجزیه و تحلیل و حفظ کردن و گوش‌دادن و حرف‌زدن ادامه می‌دهید. ولی لهجه‌تان درست‌ نخواهد شد. اشتباهاتتان اجتناب‌ناپذیرند. قواعد تمام نمی‌شوند، استثناها هم تمامی ندارند. واژه‌ها -ممنون، مبارک باشه، یکی بود یکی نبود- دیگر جادوی قبل را ندارند. اما تعهد شما به آن‌ها و نیازتان به آن‌ها شدیدتر از هر زمان دیگری است. مدت‌ها از خانه دور بودید و حالا دوباره بازگشته‌اید. متعهد و مستعد هستید و به نیک‌خواهی آن‌ها اطمینان دارید. به مناسبت اعجاب‌های جدید شما، زبان با تحفه‌هایی از الهام و ارتباط، نه‌تنها به سراغ دیگران جدید، بلکه به سراغ شمای جدید می‌آید.\nبسیاری از نویسندگان مشهور از مزایای زبان‌های غیرمادری خود خشنود بوده‌اند. برای مثال، ولادیمیر ناباکوف تنها چند سال پس از زندگی در ایالات متحده، لولیتا (۱۹۵۵) را نوشت: اثری که به‌عنوان نامۀ عاشقانه‌ای چندزبانه به زبان ستایش شد و سبب شد نویسنده‌اش را «استاد نثر انگلیسی» بنامند. ساموئل بکت ایرلندی برای دوری از آشفته‌بازار زبان انگلیسی به فرانسه نوشت. یان مارتل کانادایی نه در نگارش به زبان مادری خود که فرانسه بود،‌ بلکه در انگلیسی به موفقیت رسید، زبانی که به گفتۀ او «فاصلۀ لازم برای نوشتن» را برایش فراهم می‌کند. رمان‌نویس ترک الیف شافاک نیز گفته است که این فاصله در نوشتن به زبان انگلیسی غیرمادری در نهایت او را به مقصد نزدیک‌تر می‌کند.\nوقتی هاروکی موراکامی سر میز غذاخوری آشپزخانه‌اش نشست تا اولین رمانش را بنویسد، حس کرد زبان مادری‌اش یعنی ژاپنی، مانعی بر سر راهش است. آن‌طور که خودش در ۲۰۱۵ توضیح می‌دهد،‌ افکارش طوری از ذهنش بیرون می‌ریختند که انگار از «طویله‌ای پر از احشام مختلف». بعد کوشید به زبان انگلیسی بنویسد، با همان واژگان محدود و ساختارهای ساده‌ای که بلد بود. وقتی جملات پیوستۀ انگلیسی خود را که «فاقد چربی اضافۀ» زبان ژاپنی بودند، ترجمه کرد (او این کار را «نشاء زدن» می‌نامد)، سبکی بدون آرایه و متمایز خلق شد که در دهه‌های بعد برای او موفقیتی جهانی به همراه آورد. وقتی جومپا لاهیری، نویسندۀ برندۀ جایزۀ پولیتزر، نوشتن به زبان ایتالیایی را آغاز کرد -زبانی که سال‌ها آن را دوست داشت و مشغول فراگیری‌اش بود- حس می‌کرد دارد با دست غیرتخصصی‌اش می‌نویسد. «بی‌پناه»، «نامطمئن» و «دارای امکانات محدود» بود. با این همه، لاهیری در نوشتن به ایتالیایی‌ احساس سبکی و آزادی می‌کرد، انگار تحت حفاظت است و دوباره متولد شده. ایتالیایی سبب شده بود دلیل نوشتن خود را از نو بیابد: «لذت شانه‌به‌شانۀ ضرورت».\nاما کارهای دلی معمولاً همۀ شواهد را به نفع خود نشان می‌دهند. مادربزرگ من مجموعه نامه‌هایی از من دارد که بعد از ترک ارمنستان و رفتن به ژاپن نوشته‌ام. هر از گاهی،‌ آن دسته نامه را بیرون می‌آورد -نامه‌هایی با تمبرهای ژاپنی که کنار پاسپورتش نگه می‌دارد- و مشغول خواندن می‌شود. او با افتخار می‌گوید تک تک کلمات را از بر است. یک روز که روبه‌روی هم نشسته‌ایم و تنها یک صفحۀ نمایش و یک قاره میانمان فاصله است، مادربزرگ سرش را تکان می‌دهد.\nانگار که از چیزی بدیمن حرف بزند، در حالی که از پشت عینک بسیار بزرگی که بر چشم دارد جملات من را روی صفحه مرور می‌کند،‌ می‌گوید، یک چیزی عوض شده است. می‌گوید با هر نامه‌ای که می‌فرستادی، تغییری در حال وقوع بود.\n\nمی‌گویم، معلوم است که عوض شده مامان‌بزرگ. آمدم به ژاپن. به بلوغ رسیدم…\nبا افسوسی معلم‌وار می‌گوید، نه، نوشتن تو عوض شده. ابتدا مسئله فقط غلط‌های املایی تک و توک بودند. بعد فعل‌ها و اسم‌هایی که ناگهان در جایی که نباید قرار می‌گرفتند.\nسکوت بینمان حاکم می‌شود. با چشمم حرکت حروف انگلیسی روی صفحه کلید را دنبال می‌کنم.\nمسئلۀ بزرگی نیست، این را بیشتر برای آرام‌کردن خودش می‌گوید، اما مسئله آنقدری جدی هست که من هر بار دچار خطایی می‌شوم که قبلاً نداشتم، قدری تأمل می‌کنم.\nیک نامۀ دیگر را باز می‌کند.\nمی‌گوید، آهان، بعد هم، نشانه‌گذاری! یکدفعه سر و کلۀ کلی ویرگول پیدا شد. بعد هم یک نقطه در پایان جملاتت.\nعینکش را بالا می‌برد و روی موهای سفیدش می‌گذارد و دوباره گنجینه‌هایش را در دستمال گردن پدربزرگ مرحومم می‌پیچد.\nبا لبخند آدمی شکست‌خورده بر صورت، می‌گوید: آخرین نامه‌ای که برایم فرستادی نشان می‌داد که همه چیز عوض شده است. با حروف ما می‌نوشتی، واژه‌های ما را به کار می‌بردی اما نوشته‌ات دیگر ارمنی نبود.\nواقعیت این است که ورود به رابطه‌ای صمیمی با زبان جدید اغلب رنگ همه چیز را عوض می‌کند. چشمانمان انتظار دارند واژگانی جدید ببینند. گوش‌هایمان به صداهای جدید عادت می‌کنند. قلم‌هایمان حروف جدید را به خاطر می‌سپارند. وقتی شیفتگی همۀ حواسمان را می‌گیرد، آناتومی آن زبان در ذهنمان حک می‌شود. راه‌های عصبی طراحی می‌شوند، ارتباطات شکل می‌گیرند. شبکه‌های مغز در هم تلفیق می‌شوند. قشر خاکستری عمیق‌تر می‌شود، قشر سفید تقویت می‌شود. آن وقت در نامه‌هایی که برای مامان‌بزرگ می‌نویسیم، قطراتی از این رنگ جدید پاشیده می‌شود.\nزبان‌شناسان این پدیده را «دخالت زبان دوم» می‌نامند، وقتی زبان جدید با زبان قدیمی مواجه می‌شود، مانند معشوق جدیدی در حال تغییر دکوراسیون اتاق خواب عمل می‌کند، انگار بخواهد بگوید از این به بعد کارها اینطور انجام خواهند شد. نوشتن، به نوعی این دخالت را (که مامان‌بزرگ خیانت می‌نامد) بیش از صحبت‌‌کردن پدیدار می‌کند. شاید از آن جهت که به گفتۀ گی دو موپاسان وقتی صحبت می‌کنیم، واژه‌هایمان در سیطرۀ حالات چهره و کیفیت صوتمان هستند؛ «اما سیاهی واژه‌ها روی سفیدی صفحه روحی هستند که بدون کالبد رها شده است».\nهرچند دو دهه از آخرین باری که به ارمنی نوشته بودم می‌گذشت، لزومی نداشت مادربزرگ غصۀ مرگ زبان مادری‌ام را بخورد. درست مانند عشق‌های اول، زبان‌های مادری را هم نمی‌توان فراموش کرد. آن‌ها وفادار و بخشنده‌اند. حتی وقتی صحبت کردنمان روز به روز کمتر و نوشتارمان پر از غلط می‌شود. حتی وقتی حروف زبان مادری غریبه و صداهای آن متروک می‌شوند. هر چه باشد زبان مادری ما را بزرگ کرده است. وقتی هنوز خودمان را نمی‌شناختیم، زبان مادری ما را می‌شناخت. زبان‌های مادری وقتی می‌آموختیم حرف بزنیم، بنویسیم و استدلال کنیم، به تماشای ما نشسته بودند. به ما یاد دادند که عشق بورزیم و افسوس بخوریم. آن‌ها قواعد و انتظارات را به ما آموختند. می‌دانند تا مدت‌ها پس از اینکه در خانۀ خود مهمان می‌شویم، صدایشان در چهاردیواری‌های ما طنین‌انداز خواهد بود: از سبک ترکیب واژه‌هایمان گرفته تا روش نجواکردن دعاهای قدیمی. پس وقتی به آغوش دیگری می‌رویم، در سکوت و بدون ناخرسندی هوای ما را دارند. آنگاه، در تلاقی غفلت و شگفتی، محدودیت و آزادی، احترام و تحسین، خستگی و لذت، می‌بینند نویسندگانشان از چیزی که موراکامی حق ذاتی می‌نامد، بهره‌مند می‌شوند، آن‌ها «امکانات زبان را می‌آزمایند». آنگاه، در گیرودار تعلق و بی‌تعلقی، می‌بینند که دختران و پسرانشان بالیده‌اند.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را ماریانا پوگوسیان نوشته است و در تاریخ ۴ دسامبر ۲۰۱۹ با عنوان «Why learning a new language is like an illicit love affair» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۶ بهمن ۱۳۹۸ با عنوان «یادگیری زبانی تازه مثل شروع رابطه‌ای عاشقانه است» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است.\n•• ماریانا پوگوسیان (Marianna Pogosyan) استاد روانشناسی فرهنگی در موسسه آموزش بین‌المللی دانش‌آموزان در آمستردام و دانشکدۀ سیاست، روان‌شناسی، حقوق و اقتصاد (PPLE) دانشگاه آمستردام در هلند است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653819.json b/train/540653819.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..9d9c3da15065ed6ffc5cacdabc3eeed1a5427036
--- /dev/null
+++ b/train/540653819.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا دکتری خواندن غالباً هدر دادن وقت است؟",
+  "subtitle": "دانشجویان دکتری بی‌شباهت به برده‌ها نیستند: سال‌ها کار سخت، بدون درآمد و آینده‌ای روشن",
+  "introduction": "گرفتن مدرک دکتری در رشته‌ای دانشگاهی کار توان‌فرسایی است که تا مدتی پیش ظاهراً به زحمتش می‌ارزید. منزلت اجتماعی بالا، درآمد خوب و شغلی مطمئن در دانشگاه وسوسه‌کننده بود. اما این روزها سختی‌های این دورۀ تحصیلی طولانی باقی مانده است، اما خبری از مزایایش نیست. هر ساله لشکری از دکترهای بیکار از دانشگاه فارغ‌التحصیل می‌شوند، بدون آنکه چشم‌انداز اطمینان‌بخشی جلویشان باشد. شاید باید این دوره را کنار بگذاریم و روش‌های دیگری را برای تحصیلات پیشرفته امتحان کنیم.",
+  "content": "اکونومیست — در عصرگاه قبل از روز قدیسین ۱۵۱۷، مارتین لوتر تزهای ۹۵ گانه‌اش را بر در کلیسایی در ویتنبرگ آویخت. در آن روزگار، هر تز صرفاً موضعی بود که فردی خواهان بحث و استدلال بر سر آن بود. لوتر راهبی آگوستینی‌ بود که ادعا می‌کرد مسیحیان نمی‌توانند راه ورود به بهشت را با پول بخرند. در روزگار ما، تز دکتری هم یک ایده است و هم نمایانگر دوره‌ای از پژوهش اصیل. نوشتن یک تز هدفی است که صدها هزار دانشجویی که سالانه وارد دورۀ دکتری می‌شوند به دنبال آنند.\n در بیشتر کشورها مدرک دکتری یکی از ملزوماتِ اصلی برای اشتغال در دانشگاه است. این مدرک مقدمه‌ای است برای قدم گذاشتن در جهانی از پژوهش‌های مستقل. تز دکتری شاهکار فکری هر فرد است، ماحصل کار دانشجو در همکاری نزدیک با استاد راهنمایش. پیش‌نیازهای اخذ مدرک دکتری در کشورها، دانشگاه‌ها و حتی در رتبه‌های مختلف تفاوت‌های زیادی با هم دارد. بعضی از دانشجویان، نخست دو سال را صرف کار بر روی مدرک یا دیپلم دورۀ فوق‌لیسانس می‌کنند. بعضی از آنان حقوقی دریافت می‌کنند؛ و بعضی دیگر در این راه باید پول هم بدهند. بعضی از دانشجویان دکتری فقط به پژوهش مشغول می‌شوند و بعضی مکلفند کلاس‌ها و آزمون‌هایی را هم بگذرانند و بعضی نیز ملزم می‌شوند به دانشجویان مقاطع پایین‌تر تدریس کنند. متن یک تز در ریاضیات ممکن است چند ده صفحه باشد و در تاریخ، بیشتر از صدها صفحه. و تازه‌فارغ‌التحصیلان دکتری ممکن است در حوالی بیست‌سالگی‌شان باشند، یا جان‌به‌لب‌رسیدگانی بالای چهل سال.\n یکی دیگر از چیزهایی که بسیاری از دانشجویان دکتری در آن مشترکند، نارضایتی است. بعضی از آن‌ها کارشان را «برده‌داری» توصیف می‌کنند. کار در هفت روز هفته، ده ساعت در روز، با دستمزد پایین و دورنماهای نامشخص، ویژگی شایع این مقطع است. می‌دانید که «دانشجوی تحصیلات تکمیلی بودن» بیشتر به یک ریشخند می‌ماند، وقتی دفترتان دکوراسیون بهتری از خانه‌تان داشته باشد و طعم مورد علاقه‌تان نودِل آماده. یکی از دانشجویان که به قول خودش در به در دنبال جایی می‌گردد که یک پیتزای مجانی گیر بیاورد، می‌گوید: «خود دانشگاه نیست که آدم را دلسرد می‌کند»؛ «آنچه باعث سرخوردگی می‌شود، این است که می‌فهمی نقطۀ پایان از دسترس تو بیرون است».\n نالیدن دانشجوهای دکتری چیز جدیدی نیست؛ اما ظاهراً معضل اصلی در سیستم‌هایی نهفته است که دکتراهای پژوهشی‌-نظری عرضه می‌کنند (دکتراهای حرفه‌ای‌-کاربردی در حوزه‌هایی مثلِ حقوق، تجارت و پزشکی ارزش عینی‌تری دارند). عرضۀ فارغ‌التحصیلان بیش از اندازه است. مدرک دکتری طراحی شد که افرادی برای مشاغل دانشگاهی تربیت شوند؛ اما شمار موقعیت‌های کاری دارندگان دکتری هیچ نسبتی با شمار فرصت‌های شغلی موجود ندارد. درعین‌حال، پیشگامان تجارت دربارۀ کمبود مهارت‌های بالا گلایه می‌کنند و می‌گویند مقاطع دکتری چیزهایی را که لازم است آموزش نمی‌دهند. منتقدان تندوتیز نیز دکتراهای پژوهشی را با ترفند پانزی یا همان شرکت‌های هرمی۱ مقایسه می‌کنند.\n مزایای ثروت برای مدتی مدید، حتی مقطع اولیۀ دانشگاهی، امتیازی بود برای قلیلی از ثروتمندان؛ و بسیاری از کارکنان دانشگاهی مدرک دکترایی نداشتند. اما پس از جنگ جهانی دوم، همراه با گسترش تحصیلات عالی، این انتظار افزایش یافت که مدرسان دانشگاه مدارک بالاتری داشته باشند. دانشگاه‌های آمریکا در این زمینه بر دیگران پیشی گرفتند؛ در ۱۹۷۰، آمریکا به تنهایی یک سوم دانشجویان جهان و نیمی از فارغ‌التحصیلان دکتری در علوم و فناوری را در خود جای داده بود (در همین دوره، جمعیت آمریکا ۶ درصد جمعیت جهان بود). از آن هنگام، خروجی سالانۀ فارغ‌التحصیلان دکتری در آمریکا دو برابر شده و به ۶۴ هزار نفر رسیده است.\n سایر کشورها هم در حال تکاپو و جبران عقب‌ماندگی‌شان هستند. طی سال‌های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۶ شمار دکتری‌های ثبت‌شده در همۀ کشورهای سازمان همکاری و توسعۀ اقتصادی (OECD) به ۴۰ درصد بالغ شد، در مقایسه با ۲۲ درصد در آمریکا. شتاب فارغ‌التحصیلان دکتری، افزایش سریع و بسیار چشمگیری در مکزیک، پرتغال، ایتالیا و اسلوواکی داشته است. حتی ژاپن که شمار جمعیت جوانش در حال کاهش است، حدود ۴۶درصد بیشتر درجۀ دکتری تولید کرده است. بخشی از این رشد منعکس‌کنندۀ بسط تحصیلات دانشگاهی در خارج از آمریکاست. ریچارد فریمن، اقتصاددانی در دانشگاه هاروارد که روی «بازار کار» پژوهش می‌کند، می‌گوید از ۲۰۰۶، آمریکا فقط ۱۲ درصد دانشجویان جهان را در خود جای داده است.\n اما دانشگاه‌ها دریافته‌اند که دانشجویان دکتری، نیروی کاری ارزان، با انگیزۀ بالا و قابل‌جایگزین هستند. هر چه دانشجویان دکتری بیشتر باشند، دانشگاه‌ها می‌توانند پژوهش‌های بیشتری انجام دهند و در پاره‌ای از کشورها این افزایش به معنای کادر آموزشی بیشتر با حقوق کمتر است. یک دستیار آموزشی در ییل  ۲۰ هزار دلار در سال برای ۹ ماه تدریس دریافت می‌کند؛ در حالی که میانگین پرداخت به یک استاد تمام در آمریکا در سال ۲۰۰۹، ۱۰۹ هزار دلار بود؛ رقمی بالاتر از میانگین پرداختی به قضات و دادرس‌ها.\n در واقع، عرضۀ فارغ‌التحصیلان دکتری، از همۀ تقاضاهای دانشگاهی برای کادر تدریس، بسیار فراتر رفته است. در کتابی جدید، اندرو هاکر و کلودیا دریفوس (که به ترتیب استاد دانشگاه و روزنامه‌نگارند) گزارش کرده‌اند که آمریکا در خلال سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ بیش از ۱۰۰ هزار فارغ‌التحصیل دکتری تولید کرده است. اما در همین بازۀ زمانی، فقط ۱۶ هزار استاد جدید جذب شده‌اند. به‌کارگیری هر چه بیشتر دانشجویان دکتری برای تدریس در مقطع کارشناسی، شمار مشاغل تمام‌وقت را کاهش داده است. حتی در کانادا که خروج فارغ‌التحصیلان دکتری، رشد نسبتاً ملایمی داشته، دانشگاه‌ها در سال ۲۰۰۷، ۴۸۰۰ مدرک دکتری اعطا کرده‌اند، اما فقط ۲۶۱۶ استاد تمام وقت را استخدام کرده‌اند. به نظر می‌رسد که در حال حاضر، تنها شمار اندکی از کشورهای در حال توسعۀ سریع مثل برزیل و چین هستند که کمبود فارغ‌التحصیل دکتری دارند.\n\nمسیری کوتاه در عرضه و تقاضا در حوزۀ پژوهش نیز همین داستان تکرار می‌شود. در سال‌های اخیر، دانشجویان دکتری و پرسنل قراردادی معروف به «فوق‌دکتری» -که یک دانشجو آن را «ورم‌کردن زنندۀ دانشگاه‌ها» توصیف می‌کند- بیشتر پژوهش‌ها را انجام می‌دهند. در حوزۀ مدارک فوق‌دکتری نیز با عرضۀ بیش از حد مواجهیم. دکتر فریمن از اطلاعات پیش از سال ۲۰۰۰ نتیجه گرفت که اگر مشاغل دانشکده‌های آمریکایی در علوم طبیعی سالانه حدود ۵درصد افزایش می‌یافت، فقط ۲درصد دانشجویان می‌توانستند شغلی داشته باشند. در کانادا ۸۰ درصد فوق‌دکتری‌ها درآمدی برابر با ۳۸۶۰۰ دلار یا کمتر در یکسال دارند، البته پیش از کسر مالیات؛ مبلغی که معادل میانگین دستمزد یک کارگر ساختمانی است. افزایش فوق‌دکتری‌ها مانع دیگری بر سر راه پست دانشگاهی ایجاد کرده است. امروزه در بعضی مناطق، گذراندن ۵ سال به عنوان فوق‌دکتری، پیش‌نیاز رسیدن به یک شغل مطمئن تمام وقت است.\n این لشکر پژوهشگران دکتری و فوق‌دکتری با دستمزد پایین، توان پژوهشی دانشگاه‌ها و به تبع آن، ظرفیت پژوهشی کشورها را تقویت می‌کند؛ اما این امر همیشه چیز خوبی نیست. وقتی رسوم و مدها تغییر می‌کنند، ذهن‌های درخشان و آموزش‌دیده هرز می‌روند. عصر پساماهواره رشد سریع فارغ‌التحصیلان دکتری فیزیک را به وقفه‌ای ناگهانی دچار کرد، همان‌طور که جنگ ویتنام بودجۀ علوم را بلعید. برایان شوارتس، استاد فیزیک در دانشگاه اوربن نیویورک، می‌گوید که در دهۀ ۱۹۷۰، چیزی حدود ۵ هزار فیزیک‌دان مجبور شدند دنبال شغلی در سایر حوزه‌ها بگردند.\n در آمریکا ظهور اتحادیه‌های دانشجو-استادانِ در حال تحصیل در دورۀ دکتری، بازتابی است از فروپاشی یک قرارداد نانوشته میان دانشگاه‌ها و دانشجویان دورۀ دکتری: دستمزدی خجالت‌آور در حال حاضر، برای یک شغل دانشگاهی خوب در آینده.\n مدرس-‌دانشجوها در دانشگاه‌های دولتی مثل دانشگاه ویسکانسین‌ ‌مدیسون در اوایل دهۀ ۱۹۶۰ اتحادیه‌هایی را تشکیل دادند، اما عضویت در این اتحادیه‌ها اخیراً افزایش یافته است. هم‌اینک اتحادیه‌ها به دانشگاه‌های خصوصی نیز کشیده شده‌اند؛ اگرچه در ییل و کورنل، مقامات دانشگاه و بعضی از دانشکده‌ها با این استدلال که دانشجویان دکتری شاغل به تدریس، کارگر نیستند، بلکه کارآموزند، در برابر درخواست‌های اتحادیه‌ها مقاومت می‌کنند. در سال ۲۰۰۲ دانشگاه نیویورک، نخستین دانشگاهی بود که یک اتحادیۀ دانشجو-استادان را به رسمیت شناخت، اما سه سال بعد، مذاکره با آن را قطع کرد.\n در پاره‌ای کشورها، همچون بریتانیا و آمریکا، دستمزد ناچیز و دورنمای شغلی نامطمئن، در دانشجویان دکتری خارجی نمود پیدا می‌کند. بنا به محاسبۀ دکتر فریمن، در سال ۱۹۹۶ تنها ۲۳ درصد دکتری‌های علوم و مهندسی در آمریکا به دانشجویان زادۀ خارج از آمریکا داده شده بود. در سال ۲۰۰۶ این سهم به ۴۸ درصد افزایش یافته بود. دانشجویان خارجی تحمل بیشتری در برابرِ شرایط کاری نامطلوب‌تر دارند؛ و عرضۀ کار خارجی ارزان و ماهرانه نیز سطح دستمزدها را پایین نگه می‌دارد.\n طرفداران مدرک دکتری استدلال می‌کنند که این مدرک همچنان ارزشش را دارد، حتی اگر به اشتغال آکادمیک دائمی منجر نشود. این طور نیست که هر دانشجوی ورودی مقطع دکتری خواهان شغلی آکادمیک باشد و بسیاری از آنان با موفقیت وارد مشاغل بخش خصوصی مثلاً در حوزۀ پژوهش‌های صنعتی می‌شوند. این ادعا درست است؛ اما نرخ ترک تحصیل در این مقطع، بیانگر آن است که بسیاری از دانشجویان از چنین وضعی ناامید و دلسرد شده‌اند. در آمریکا فقط ۵۷ درصد دانشجویان دکتری ده سال پس از زمان ثبت‌نام، به مدرک دکتری می‌رسند. در علوم انسانی که غالب دانشجویان برای تحصیل دکتری شهریه پرداخت می‌کنند، این نرخ به ۴۹ درصد می‌رسد. بدتر از این، در حالی که در سایر رشته‌ها دانشجویان در همان سال‌های نخست، کشتی را ترک می‌کنند، در علوم انسانی، دانشجویان مثل صدف کوهی به کار می‌چسبند تا آن که در نهایت خسته شوند و دست بکشند. این دانشجویان تحصیلشان را به عنوان زبدگان دانشگاهی کشور آغاز می‌کنند. پژوهش در یکی از دانشگاه‌های آمریکا نشان می‌دهد که کسانی که تحصیلاتشان را به سرانجام می‌رسانند، باهوش‌تر از کسانی نیستند که تحصیل خود را رها می‌کنند. نظارت و سرپرستی ضعیف، دورنمای شغلی نامناسب یا کمبود مالی، باعث می‌شود که بنیه و توانایی آنان ته بکشد.\n حتی ممکن است فارغ‌التحصیلانی که خارج از دانشگاه‌ها کار پیدا می‌کنند، از پس گذران زندگی برنیایند. دوره‌های دکتری آن قدر تخصصی شده‌اند که دفاتر کاری دانشگاه برای استفاده از دستیاری فارغ‌التحصیلان جویای کار تقلا می‌کنند، و مدیر گروه‌ها تمایل چندانی ندارند که از دانشجویانی که دانشگاه را ترک می‌کنند، استفاده کنند. یک تحقیق در سازمان همکاری و توسعۀ اقتصادی نشان می‌دهد که ۵ سال پس از دریافت مدرک، بیش از ۶۰ درصد فارغ‌التحصیلان دکتری در اسلواکی و بیش از ۴۵ درصد در بلژیک، جمهوری چک، آلمان و اسپانیا همچنان با قراردادهای موقت مشغول کارند؛ بسیاری از آنان در مقطع فوق‌دکتری بودند. حدود یک سوم فارغ‌التحصیلان دکتری در اتریش، در مشاغل غیرمرتبط با مدرکشان مشغول به کارند. در آلمان ۱۳ درصد فارغ‌التحصیلان دکتری به مشاغل دون‌پایه رضایت می‌دهند. این رقم در هلند به ۲۱ درصد می‌رسد.\n اضافه درآمدی بسیار ناچیز فارغ‌التحصیلان دکتری، در نهایت، بیشتر از دارندگان مدرک لیسانس درآمد دارند. یک تحقیق ژورنال برنامه‌ریزی و مدیریت آموزش عالی۲ که توسط برنارد کیسی انجام شده، نشان می‌دهد که مردان بریتانیایی دارای مدرک کارشناسی، ۱۴ درصد بیش از کسانی که می‌توانستند به دانشگاه بروند، اما انتخاب دیگری کرده‌اند، درآمد دارند. اضافه درآمد برای یک فارغ‌التحصیل دکتری ۲۶ درصد است. اما این اضافه درآمد برای مدرک کارشناسی ارشد، که می‌توان یک‌ساله به آن دست یافت، تقریباً بالاست؛ در حدود ۲۳ درصد. در پاره‌ای رشته‌ها، این اضافه درآمد برای فارغ‌التحصیل دکتری کاملاً به صفر می‌رسد. فارغ‌التحصیلان دکتری در ریاضیات و کامپیوتر، علوم اجتماعی و زبان، نسبت به دارندگان مدرک کارشناسی ارشد در همان رشته، هیچ اضافه درآمدی ندارند. در واقع، اضافه درآمدِ یک فارغ‌التحصیل دکتری نسبت به درآمد یک کارشناسی ارشد در رشته‌های مدیریت و فناوری، معماری و آموزش، بسیار ناچیز است. فقط در پزشکی و سایر علوم مرتبط، و تجارت و مطالعات مالی، این اضافه درآمد آن قدر بالا هست که گرفتن مدرک دکتری به زحمتش بیرزد. در مجموعِ همۀ رشته‌ها، حکم حقوقی یک فارغ‌التحصیل دکتری نسبت به دارندۀ مدرک کارشناسی ارشد، فقط شامل ۳ درصد اضافه درآمد است.\n دکتر شوارتس، فیزیک‌دان نیویورکی، می‌گوید مهارت‌هایی که در یک دورۀ دکتری کسب می‌شود، می‌تواند به راحتی در دوره‌های بسیار کوتاه‌تری کسب شود. به گفتۀ او سی سال قبل، شرکت‌های وال‌استریت فهمیدند که بعضی فیزیک‌دانان می‌توانند محاسبات دیفرانسیل را انجام دهند و آن‌ها را استخدام کردند تا «کوانت‌ها»۳، تحلیلگران و کارگزاران بورس بشوند. امروزه دوره‌های کوتاهی برای آموزش ریاضیات پیشرفته به منظور استفاده در بازار مالی وجود دارد. دکتر شوارتس می‌گوید «یک فیزیک‌دان دارندۀ مدرک دکتری نمی‌تواند با کسی که دورۀ آموزش معادلات دیفرانسیل را گذرانده رقابت کند».\n بسیاری از دانشجویان اظهار می‌کنند که رشته‌شان را از سر علاقه دنبال نمی‌کنند و خودِ تحصیلات هدف اصلی است، نه موضوع آن. فقط بعضی از آنان تصوری اجمالی از جایی دارند که تحصیلاتشان به آن ختم می‌شود. در تحقیقی دربارۀ فارغ‌التحصیلان دکتری در بریتانیا حدود یک سوم از آنان پذیرفته‌اند که دکترایشان را تا حدودی برای ادامۀ تحصیل یا طفره‌رفتن از کاریابی دنبال کرده‌اند. تقریباً نیمی از دانشجویان مهندسی نیز همین وضع را داشته‌اند. دانشجویان علوم پایه می‌توانند به‌راحتی به عوایدی دست یابند و ازاین‌رو، به دنبال گرفتن دکتری می‌روند. اما به موازات فواید، باقی‌ماندن در دانشگاه خساراتی هم دارد. کارگران با «تحصیلات بیشتر» که بیشتر از آنچه برای یک شغل لازم است، آموزش می‌بینند احتمالاً رضایت و بهرۀ کمتری نصیبشان می‌شود و احتمال بیشتری دارد که شغلشان را ترک کنند.\n\nدانشگاهیان با این پرسش مواجهند که آیا مدرک دکتری در مقایسه با شگفتی‌هایی که در انبوه هنرها و فرهنگ‌های مختلف موجود در جهان، انتظارشان را می‌کشد، ارزش دارد؟ آن‌ها بر این باورند که دانش از دانشگاه‌ها به جامعه سرازیر می‌شود و جامعه را پربارتر و سالم‌تر می‌کند. شاید این دیدگاه درست باشد؛ اما باز هم گذراندن مقطع دکتری ممکن است انتخاب بدی باشد.\n علایق دانشگاه‌ها و دانشگاهیان رسمی، همپوشانی چندانی با علایق دانشجویان دکتری ندارد. دانشجویان درخشان‌تر هر چه بیشتر در دانشگاه‌ها باقی بمانند، برای دانشگاه‌ها بهتر است. دانشجویان تحصیلات تکمیلی باعث کسب امتیازات بیشتر برای دانشگاه و سوابق پژوهشی بیشتر اساتید راهنما می‌شوند. دانشگاه‌ها دانشجویان باهوش کارشناسی را دست‌چین می‌کنند و آنان را به عنوان فارغ‌التحصیلان بالقوه آماده می‌کنند. مقصودشان دست‌کم در آغاز، این نیست که نوجوانان زیرک را کنار بگذارند. یک دانشجوی دختر از این سخن می‌گفت که در آغاز به او وعدۀ فرصت‌های درخشانی داده بودند، اما پس از ۷ سال تلاش سخت، او را با جوکی دربارۀ پیدا کردن شوهری ثروتمند، دست به سر کرده بودند. مونیکا هریس، استاد روان‌شناسی دانشگاه کنتاکی، یک استثنای نادر است. او بر این باور است که فارغ‌التحصیل دکتری بیش از اندازه تولید شده و او از قبول این وضع، سر باز زده است. اما چنین پیشگیری یک‌طرفه‌ای از زادوولد دانشگاهی، نادر است. اخیراً از یکی از رؤسای آیوی‌لیگ دربارۀ عرضۀ بیش از حد دکتری سوالی پرسیدم و او در پاسخ گفت که اگر دانشگاه‌های درجۀ یک پا پس بکشند، دیگران پیش می‌آیند و این مقطع را عرضه می‌کنند.\n پیگیری‌های اصیل بسیاری از معایب گذراندن مقطع دکتری کاملاً معلوم است. گزارشگر شما از یک دهۀ قبل متوجه آن‌ها بوده است، در حالی که از طریق یک دکتری عمدتاً بی‌وجه در حوزۀ نظری در حال تقلا بوده است. همزمان با تلاش اروپایی‌ها برای نظم و نسق بخشیدن به آموزش عالی، پاره‌ای از مؤسسات برای تعلیم ساختارمندتر فشار می‌آورند که این فشارها معمولاً به نوعی دکتری آمریکایی ختم می‌شود.\n سازمان‌هایی که هزینۀ پژوهش‌ها را تأمین می‌کنند، دریافته‌اند که بسیاری از فارغ‌التحصیلان دکتری، تبدیل مهارت‌هایشان را در بازار شغلی، دشوار می‌یابند. نوشتن گزارش‌های آزمایشگاهی، ارائۀ سخنرانی‌های دانشگاهی و ارائۀ گزارش‌های نوشتاری شش‌ماهه، در کمال شگفتی می‌تواند در جهانی که در آن، دانش فنی باید به‌سرعت شبیه‌سازی و به صورتی ساده، به طیف وسیعی از مخاطبان ارائه شود، دردسرساز باشد. امروزه بعضی از دانشگاه‌ها به دانشجویان دکتری خود دوره‌هایی از پرورش مهارت‌های نرم همچون ارتباط و کار تیمی ارائه می‌کنند که می‌تواند در بازار کار به دردشان بخورد. در بریتانیا، یک نیوروت پی‌اچ‌دی۴ چهارساله، مدعی پرورش چنان مهارت‌هایی در فارغ‌التحصیلان است.\n ملاک‌ها و انگیزه‌ها نیز می‌تواند تغییر کند. بعضی از گروه‌ها یا مقامات دانشگاهی، شمار فارغ‌التحصیلان دکتری را به عنوان نموداری از موفقیت تلقی کرده و برای تولید بیشتر آن، رقابت می‌کنند. اما برای دانشجویان دکتری، این ملاک سنجش بیشتر به درد می‌خورد که چقدر سریع به شغل می‌رسند و چه مقدار درآمد خواهند داشت.\n در پاره‌ای از نظام‌های آموزشی با این استدلال که طول کشیدن زمان تحصیل دکتری بیش از زمان پیش‌بینی‌شده باعث شده وضع دانشجویان بدتر شود، بر دانشگاه‌هایی که چنین اجازه‌ای می‌دهند، جریمه وضع می‌شود و این باعث افزایش ناگهانی دانشجویانی می‌شود که دوره‌شان را تکمیل می‌کنند.\n بسیاری از کسانی که مقطع دکتری را آغاز می‌کنند، باهوش‌تر از همکلاسی‌هایشان هستند و در کارهایی که انجام داده‌اند، بهترین بوده‌اند. آن‌ها جوایز و پاداش‌ها را نصیب خود و دانشگاهشان می‌کنند. همان‌گونه که گروه جدیدی از دانشجویان تحصیلات تکمیلی امسال در پژوهش خود نشان داده‌اند، تعداد اندکی از آن‌ها تمایل دارند که سیستمی که وارد آن شده‌اند، نفع و استفادۀ دیگران را در نظر بگیرد؛ آن‌ها معتقدند کار سخت و هوش برای موفقیت در دانشگاه کافی نیست و بسیاری از آن‌ها فکر می‌کنند خارج از نظام دانشگاهی بهتر عمل می‌کنند. شاید آن‌ها مهارت‌های پژوهشی خود را برای نگرشی دقیق‌تر و سخت‌گیرانه‌تر دربارۀ موقعیت‌های دانشگاهی دیگر به کار گیرند. کسی باید پایان‌نامه‌ای در این باره بنویسد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                                                               شامل       ترجمۀ           تازه‌ترین          حرف‌های             دنیای         علم    و                فلسفه،                   تاریخ  و                          سیاست،                       اقتصاد  و              جامعه     و             ادبیات   و        هنر       است          که          از  بیش      از            ۱۰۰           منبع               معتبر و                             به‌روز               انتخاب                  می‌شوند.              مجلات    و                    وب‌سایت‌هایی               نظیر   نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                                                             در      زمرۀ     این            منابع‌اند.        مطالب                 فصلنامه       در   ۴           بخش                   نوشتار،                               گفت‌وگو،                بررسی                   کتاب، و              پروندۀ             اختصاصی          قرار                    می‌گیرند.                       گزیده‌ای              از        بهترین               مطالب                        وب‌سایت    ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                                                                         کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های                        روزنامه‌فروشی   و                       فروشگاه                           اینترنتی              ترجمان                                 به‌صورت    تک           شماره     به‌              فروش     می‌رسد          اما                       شما            می‌توانید     با                 خرید               اشتراک                           سالانۀ          فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                                                                 برخوردار       شوید.         فصلنامه      برای                   مشترکان               زودتر     از             توزیع                   عمومی                  ارسال                        می‌شود    و        در               صورتی‌که             فصلنامه         آسیب               ببیند         بدون            هیچ            شرط    یا                  هزینۀ             اضافی                 آن     را           تعویض              خواهیم            کرد.          ضمناً   هر           وقت                  بخواهید                        می‌توانید                     اشتراکتان         را             لغو       کنید         و           مابقی              مبلغ                     پرداختی      را         دریافت               کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب در تاریخ ۲۷ دسامبر ۲۰۱۶ با عنوان «Why doing a PhD is often a waste of time» در وب‌سایت اکونومیست منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۴ اسفند ۱۳۹۸ با عنوان «چرا دکتری خواندن غالباً هدر دادن وقت است؟» و ترجمۀ علی کوچکی منتشر کرده است.\n[۱] ترفند پانزی نوعی سرمایه‌گذاری کلاهبردارانه است که بی‌آن‌که سودی واقعی در اثر فعالیتی اقتصادی توسط شرکت، کسب و به سرمایه‌گذاران داده شود، با افزایش عواید از طریق جذب سرمایه‌گذاران خرد، پاسخگوی مطالبات اعضای بالای هرم می‌شود. این ترفند، نوعی ترفند هرمی است. و در دهه‌های گذشته بارها توسط شرکت‌هایی در ایران نیز به کار گرفته شد که عملاً هیچ فعالیت اقتصادی واقعی سودآوری نداشتند. نام ترفند پانزی از چارلز پانزی در ایالات متحده گرفته شده که در دهۀ ۱۹۲۰ با استفاده از این ترفند، رسوایی بزرگی به بار آورد [مترجم]. [۲] Journal of Higher Education Policy and Management [۳] Quants یا Quantitative analyst؛ متخصصان روش‌های ریاضیاتی و آماری در بازار مالی که به مدیریت ریسک، تجارت الگوریتم و مدیریت سرمایه‌گذاری می‌پردازند [مترجم]. [۴] نیوروت پی‌اچ‌دی (New Route PhD) یا اینتگریتد پی‌اچ‌دی (Integrated PhD) یک دورۀ دکتری پیوسته ۴ تا ۵ ساله است که معمولاً یک سال برای فوق لیسانس و بقیۀ آن صرف آموزش، کار عملی و پژوهش پیشرفته می‌شود [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653820.json b/train/540653820.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a487b4b2034be103e606c66323bf5ec7a45658c5
--- /dev/null
+++ b/train/540653820.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اسطوره‌سازی از مادر چه آسیبی به تک‌تک ما می‌زند؟",
+  "subtitle": "مادرها فرزندانشان را عاشقانه دوست دارند، اما دلیلی ندارد به چیزی غیر از فرزندانشان فکر نکنند",
+  "introduction": "وقتی در نوار جست‌وجوی گوگل عبارت «مادر یعنی» را تایپ کنید، بلافاصله چنین کلمه‌هایی برای تکمیل جست‌وجویتان پدیدار می‌شود: «مادر یعنی مهر»، «مادر یعنی ازخودگذشتگی» یا «مادر یعنی عشق واقعی». این تعبیرات تصویر عمومی ما از مادر را ساخته‌اند. نگاهی اسطوره‌ای که گاهی باعث می‌شود جنبه‌های دیگر این نقش پنهان بماند. مادری وظیفه‌ای درهم‌برهم است که خستگی و افسردگی هم بخشی از آن است. آن‌ها آدم‌هایی از پوست و گوشت‌اند که باید نیازها و نقصان‌هایشان را هم دید.",
+  "content": "کریستین اورگان، واشنگتن پست — درگیر سوارکردن دو پسر -بگوییم «پرانرژی»ام- توی ماشین بودم که مردی که در حال تماشای ما بود، گفت «نمی‌دانم شما مادرها چطور از پس این کارها برمی‌آیید».«مادر بهتر از همه می‌داند». این را از هر کسی شنیده‌ام، معلم‌ها، دکترها، پدر و مادرهای دیگر. «مادر بودن از سخت‌ترین کارهای ممکن است» این جمله را در مطلبی خواندم که اخیراً دست به دست می‌شد.این اظهارنظرها شاید از منابع مختلفی بیایند و در بافت‌های متفاوتی بیان شده باشند اما همگی نیت خیر دارند: تأیید، قدردانی یا صرفاً توجه‌نشان‌دادن به تلاش‌ها و نقش من در مقام مادر. اما علی‌رغم این اهداف پسندیده،‌ این‌جور حرف‌ها تصویری آرمانی و غیرواقعی از «مادر مظلوم» ارائه می‌دهند.همانطور که خیلی‌ها اشاره کرده‌اند، گویا در فرهنگ معاصر این انتظار وجود دارد که همۀ مادرها تمام وقت توی خانه باشند،‌ به‌ویژه وقتی موضوع تکالیف مدرسه،‌ فعالیت‌های فوق‌برنامه و مسئولیت‌های خانه‌داری در میان باشد. من فکر می‌کنم بخشی از این انتظارات در واقع فشارهایی داخلی هستند که ما مادران به خودمان وارد می‌کنیم -اضطراب‌هایی که اگر گاهی به خودمان بگوییم «به اندازۀ کافی خوب هستی» می‌شود آن‌ها را به حداقل رساند- اما نمی‌توانم از این مسئله هم غافل باشم که در کنار این معضلِ مادرِ «توی خانه»، نوعی تمایل مقابل نیز وجود دارد: تمایل به اسطوره‌سازی نقش مامان که به طور غیرمستقیم از مادران انتظار دارد از نظر احساسی نیز همیشه «توی خانه» باشند.ظاهراً خود ما برای جبران نیازهایی که در مقام مادر حس می‌کنیم -اینکه همۀ کارها را انجام بدهیم و همه چیز باشیم (انتظاری متأثر از خودمان، دیگر والدین یا جامعه)- تصویری از مادر خلق می‌کنیم که سراسر بخشندگی، سراسر دانش، سراسر از خود گذشتگی و نوعی ابرانسان است؛ مادری که با شادمانی آخرین تکۀ پای سیب را برای دلخوشی بچۀ چشم درشتش باقی می‌گذارد تا آرام آرام آن را مزه‌ مزه کند.بی‌شک مادران در راه مراقبت از فرزندانشان فداکاری‌های بسیاری می‌کنند، اما این بدان معنا نیست که این فداکاری‌ها، عواقبی مثلِ خشم پنهان، ازدواج ناموفق، خودمراقبتی ضعیف و دوستی‌های ازدست‌رفته را در پی نداشته باشد. اسطوره‌سازی از مادر خطر ایجاد استانداردهایی دست‌نایافتنی در مادری عاشقانه را با خود دارد که به چرخه‌های افسوس یا شرم منجر می‌شود؛ زیرا احساسات برخی از مادران به دلیل افسردگی پس از زایمان،‌ الزامات شغلی یا ویژگی‌های شخصیتی، ‌در قالب این استاندارد نمی‌گنجند.به‌علاوه،‌ ردای درخشانی که بر نقش مادری می‌پوشانیم ممکن است برای پدران و زنان به طور کلی نیز مضر باشد. مادری شغلی درهم‌ برهم و خشن است؛ اصلاً پدر و مادر بودن اینگونه است. اما وقتی روی کارهای مادر یا احساساتش نسبت به فرزندان بیش از حد تأکید می‌کنیم،‌ با این خطر مواجه‌ایم که از ارزش دیگر نقش‌های زن -در مقام همسر، خواهر، دوست،‌ دختر،‌ همکار،‌ همسایه- بکاهیم و نقش پدر در زندگی فرزندان خود را از بین ببریم.من بی‌قید و شرط و با شدتی کاملاً نامعقول فرزندانم را دوست دارم، اما همسرم هم آن‌ها را همانطور بی‌قید و شرط و همان‌قدر شدید دوست دارد. و عشق مامان‌خرسی‌طور۱ بی‌قید و شرط خود من به فرزندانم راحت به دست نیامد،‌ بلکه به تدریج و شلخته‌وار حاصل شد، وقتی آرام آرام از آشفتگی فکری ناشی از افسردگی پس از زایمان بیرون آمدم.ما در مقام مادر مظلوم نیستیم و نباید چنین انتظاری هم از خود داشته باشیم. داریم کاری را انجام می‌دهیم و وارد رابطه‌ای می‌شویم و به بهترین نحو ممکن عشق می‌ورزیم. آیا مادر بودن دشوار است؟ البته. به شکلی بی‌رحمانه دشوار است. اما پدر بودن هم دشوار است و همچنین مراقبت از پدر و مادری بیمار یا مبارزه با سرطان سینه یا خدمت در نیروی دریایی ارتش.آیا پیش آمده تا دیر وقت بیدار بمانم و نگران فرزندانم باشم؟ البته. اما همسرم هم این کار را کرده است. صادقانه بگویم، شم او اغلب از من هم تیز‌تر است.آیا پیش آمده به خاطر مشکلات و شادی‌های فرزندانم گریه کنم؟ البته. اما زمان تشخیص سرطان سینۀ دوستم و همچنین برای بدبیاری‌های شغلی هم زیاد اشک ریخته‌ام.آیا مادر بودن دشوار است؟ البته. به شکلی بی‌رحمانه دشوار است. اما پدر بودن هم دشوار است و همچنین مراقبت از پدر و مادری بیمار یا مبارزه با سرطان سینه یا خدمت در نیروی دریایی ارتشآیا نیازهای فرزندانم را در اولویت قرار داده‌ام؟ ‌البته. اما نه همیشه. بالاخره فرزندانم هم بخشی از خانواده‌ای هستند که در آن نیاز همۀ افراد در نظر گرفته می‌شود. واضح است که در خانوادۀ ما، بچه‌ها بیش از بزرگ‌ترها (مثلاً من و همسرم) نیازمند کمک، حفاظت و راهنمایی هستند اما این بدان معنا نیست که تنها نیازهای بچه‌ها در میان است یا نیازهای آن‌ها همیشه در اولویت است.آیا پیش آمده که وقت خواب به فرزندانم زل بزنم؟ شاید. در برخی مواقع. اما اغلب بسیار ذوق‌زده بودم که چند دقیقه‌ای سکوت برقرار است، بدون تقاضای مدام شیر یا خوراکی یا نق‌نق‌هایی مثل اینکه «مامان، ببین من رو می‌زنه!»تصویر آرمانی پیکرۀ مادر –به‌ویژه مامان- به‌عنوان ابرانسانی خستگی‌ناپذیر و ازخود‌گذشته برای هیچ‌کس مفید نیست،‌ به‌ویژه برای بچه‌هایمان. نمی‌خواهم فرزندانم من را مظلومی از خود گذشته بدانند؛ می‌خواهم بدانند با تمام وجود دوستشان داشته‌ام و آن‌ها بخشی از یک خانواده -و همچنین جامعه‌ای بزرگ‌تر- هستند و این یعنی همواره نیازهای آن‌ها در اولویت قرار نمی‌گیرد. می‌خواهم بدانند تصمیم‌گیری‌هایم بسته به این بوده که چه چیز برای خانواده بهترین است،‌ و این اغلب مستلزم فداکاری‌ها و چالش‌هایی باورناپذیر بوده است. اما می‌خواهم این را هم بدانند که من،‌ به‌عنوان یک زن، نظرات،‌ افکار و نیازهای خودم را دارم؛ می‌خواهم بدانند که نقش‌ها و روابط دیگری جز مادری هم دارم؛ و من هم مانند هر کس دیگری گاهی اشتباه می‌کنم.و می‌خواهم بدانند که اگر تنها یک تکه پای سیب باقی مانده،‌ بهتر است تا تمامش نکرده‌ام، آن را بقاپند.شوخی کردم. آن را تقسیم می‌کنیم.Christine Organپی‌نوشت‌ها:این مطلب را کریستین اورگان نوشته است و در تاریخ ۸ دسامبر ۲۰۱۴ با عنوان «Mommy, the martyr: How the overglorification of motherhood hurts us all» در وب‌سایت واشنگتن پست منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۴ دی ۱۳۹۸ با عنوان «اسطوره‌سازی از مادر چه آسیبی به تک‌تک ما می‌زند؟» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است.کریستین اورگان (Christine Organ) وکیلی است که به نویسندگی رو آورده. کتاب او با عنوان جعبه‌های باز: مزایای زندگی کامل و متصل به اینترنت (Open Boxes the gifts of living a full and connected life) در سال ۲۰۱۴ به انتشار رسیده است."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653821.json b/train/540653821.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2ace8a059d81fecd16041dc3e4cfc41c8d607fd7
--- /dev/null
+++ b/train/540653821.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ترک عادت‌های بد ربطی به ارادۀ قوی ندارد",
+  "subtitle": "خویشتن‌داری نه یک استعداد ذاتی بلکه بازتاب موقعیتی است که در آن قرار گرفته‌ایم",
+  "introduction": "یکسری خیلی به قدرت اراده‌شان می‌نازند. سحرخیزند، سرشان برود باشگاهشان ترک نمی‌شود، ناخنشان را نمی‌جوند و حتی نوشابه نمی‌خورند. درواقع، برای انجام کاری کافی است عزمشان را جزم کنند. حالا خودمانیم؛ در کل زندگی، چند نفر از این سوپرمن‌ها به چشممان خورده؟ ما آدم‌معمولی‌ها گرفتار عادت‌هایمان هستیم، آن‌هم عادت‌هایی غالباً مضر که آرزوی ترکشان را انگار باید به آن دنیا ببریم. اما روان‌شناسی به‌نام وندی وود می‌گوید ترک عادت‌های بد، آن‌قدرها هم که می‌گویند، ربطی به ارادۀ قوی ندارد. او راهی متفاوت برای حل این معما پیدا کرده است.",
+  "content": "جروم گروپمن، نیویورکر — چندین سال پیش یک گوشی هوشمند خریدم و خیلی زود عاشقش شدم. اینکه می‌توانستم ایمیل بفرستم، روی اینترنت دنبال یک فکت بگردم یا چیزی بخرم و مهم نباشد کجا هستم، به معنای دستاورد تصورناپذیری در بازدهی بود. هر بار که ایمیلی دریافت می‌کردم، گوشی دنگ صدا می‌داد و من به هر آنچه که بود می‌رسیدم و به خودم از بابت کارایی غره می‌شدم. متن‌ها با نوای کُر۱ از راه می‌رسیدند و به همان ترتیب گسیل می‌شدند. خیلی زود، هر بار این وسیله صدا می‌کرد دستم را برای برداشتن آن دراز می‌کردم، درست مثل سگ پاولوف که با شنیدن صدای زنگوله آب دهانش راه می‌افتاد۲. این امر رفته‌رفته مزاحم کار و گفت‌وگوهایم شد. این ماشین در آغاز به خدمتکاری معجزه‌گر می‌مانست، اما به‌تدریج من بودم که برده‌اش شدم.\nمن همیشه به قدرت اراده‌ام غره بوده‌ام. مانند اغلب افرادی که آموزش پزشکی را به اتمام رسانده‌اند -‌همراه با سحرخیزی‌ها و شیفت‌های طولانی وقتی دوستانتان در حال مهمانی‌دادن و خوش‌گذرانی‌اند-، سابقۀ اثبات‌شده‌ای از به‌تأخیرانداختن رضایت داشتم. مهم نبود. زمانی‌که سعی کردم گوشی را در حالت بی‌صدا قرار دهم، نتیجه این شد که آن را حتی بیشتر چک می‌کردم، مبادا چیزی برای رسیدگی وجود داشته باشد. تنها زمانی که موفق به مقاومت می‌شدم طی روزهای تعطیل بود که در آن هیچ ایمیلی نمی‌خوانم. اما چشم به عقربه‌ها می‌دوختم و ساعت‌ها را می‌شمردم تا لحظه‌ای فرا برسد که بتوانم گوشی را روشن کنم. برای اولین‌بار می‌توانستم تصور کنم سیگاری و نَسَخِ یک نخ سیگار بودن چه حالی دارد. چک‌کردن گوشی هوشمند تبدیل به عادتی شده بود که نمی‌توانستم ترک کنم.\n عادت‌ها، چه خوب چه بد، مدت‌هاست که فیلسوف‌ها و سیاست‌گذاران را مجذوب خود کرده‌اند. ارسطو در کتاب اخلاق نیکوماخوسی۳، اندیشه‌های موجود دربارۀ فضیلت را بررسی کرد و این مختصر را ارائه داد: «برخی متفکران اعتقاد دارند که انسان‌ها به‌خاطر ذاتشان خوب می‌شوند، برخی دیگر عادت را مؤثر می‌دانند و دیگرانی نیز تعلیم را». او نتیجه گرفت که عادت‌ها مسئول آن هستند. سیسِرو عادت را «ذات دوم» خواند، عبارتی که ما هنوز استفاده می‌کنیم. و هنگامی‌که الکساندر همیلتون در مقالۀ فدرالیست۴ شمارۀ ۲۷، دراین‌باره می‌اندیشید که چگونه شهروندانی بیافریند که از قوانین فدرالِ جمهوریِ نوپا تبعیت می‌کنند، ضرب‌المثل دیگری را به کار گرفت: «انسان را می‌توان به‌سادگی مخلوق عادت دانست». اگر قانون فدرال به امور مربوط به ایالت رسوخ کند، گویا بخشی از زندگی روزمره خواهد شد. او نوشت «این قوانین، هرچه بیشتر در کانال‌ها و جریان‌هایی بچرخند که شور بشری به‌صورت طبیعی در آن‌ها جاری است، کمتر نیازمند کمک تمهیداتِ خشونت‌بار و ویرانگر اجبار خواهند بود».\n در زمانۀ مدرن، عادت‌ها زمینۀ مهمی برای کاوش علمی شده‌اند. روان‌شناسانْ پیدایش رفتارِ عادتی و تأثیر آن بر سلامت و شادی را بررسی کرده‌اند. ویلیام جیمز سخن ارسطو را بازگو کرد و نوشت «تمام زندگی ما، تاآنجاکه شکل معینی دارد، چیزی جز توده‌ای از عادت‌ها نیست؛ عادت‌های عملی، احساسی و فکری… که ما را بی‌مقاومت به‌سوی سرنوشتمان می‌برند».\n تعداد کمی از ما دوست داریم به خودمان با چنین عبارت‌های منفعلانه‌ای بیندیشیم. پس قدرت اراده چه؟ بازاریاب‌ها، با عبارت‌هایی مانند «فقط انجامش بده» (نایک) و «مسیر خود را آشکار کن» (نیو بلنس)، تملقِ احساسِ عاملیتِ ما را می‌گویند. بخش زیادی از روان‌شناسی عامه نیز باور ما به خویشتن‌داری را تقویت می‌کنند. در آزمایش مشهور پُف‌نبات۵ دانشگاه استنفورد، کودکان به‌تنهایی دربرابر یک پف‌نبات نشانده شدند و براساس اینکه آیا درمقابل بلعیدن آن مقاومت کرده‌اند یا نه، امتیاز گرفتند. تعیین سطح «کارکرد اجرایی» منتج از آن با پیش‌بینی چیزهایی از قبیل عملکرد در آزمون اس.ای.تی، مدت رابطه‌ها و موفقیت حرفه‌ای، ظاهراً برندگان و بازندگان زندگی را از هم متمایز می‌ساخت. اما این چطور ممکن است اگر ما صرفاً مخلوق عادت‌ها باشیم؟\n وِندی وود، روان‌شناس اجتماعی، در کتاب عادت‌های خوب، عادت‌های بد۶، هم جبرگرایی و هم اندرزهای لفاظانۀ جیمز را از منظر کنشگری رد می‌کند و در جست‌وجوی این برمی‌آید که به خوانندۀ عام ایده‌هایی واقع‌گرایانه‌تر برای ترک عادت‌های بد بدهد. او، با استفادۀ دانش به‌دست‌آمده از کارش در این حوزه، وظیفۀ پایدارکردن رفتار مثبت و سرکوب رفتار منفی را شامل اثر متقابل تصمیم‌ها و عوامل ناخودآگاه می‌بیند. وود توضیح می‌دهد که ذهن ما «چندین سازوکار مجزا اما به‌هم‌پیوسته دارد که رفتار ما را هدایت می‌کنند». اما ما تنها از توانایی تصمیم‌گیری‌مان خبر داریم -پدیده‌ای که به «توهم درون‌بینی» مشهور است- و ممکن است به‌همین ‌علت باشد که قدرت آن را بیش‌ازاندازه برآورد می‌کنیم. به‌نوشتۀ وود، کارکردهای اجرایی‌ای که قدرت اراده را ممکن می‌سازند به ما «درکی از عاملیتی می‌دهند که آن را به‌منزلۀ ’من‘ می‌شناسیم». اما این برای تلاش‌های ما مضر است. ما برای اینکه زندگی کنیم، نیاز داریم که برخی از رفتارها را خودکار کنیم.\n\nتصویربرداری‌های ام.آر.آیِ کارکردی به پژوهشگران گوشه‌ای از شبکه‌های عصبی را نشان داده‌اند که به‌هنگام انجام وظایف تکراری و آموختنی و آگاهانه فعال‌اند. تصویری مغزی از کسی که دارد وظیفه‌ای را یاد می‌گیرد، فعالیت در قشر پیش‌پیشانی و بخش اَسبَک۷ را نشان داده است، شبکه‌هایی که به تصمیم‌گیری و کنترل اجرایی مربوط‌اند. با تکرار یک وظیفه، فعالیت مغزی به مناطقی از پوسته و عقده‌های قاعده‌ای منتقل و به اعماق آنچه به‌گفتۀ وود «سازوارۀ بدوی ذهن‌های ما»ست، منتقل می‌شود. آنجا وظیفه به عادت تبدیل می‌شود.\n این مناطق بدوی‌ترِ مغز انرژی روانی کمتری از ما می‌طلبند. توالی‌هایِ کاملِ افعال آنجا به هم متصل می‌شوند و به این فرایند «دسته‌بندی» می‌گویند. زمانی‌که سوار ماشین می‌شویم و می‌رانیم، لازم نیست به افعال جداگانۀ بستن کمربند ایمنی، روشن‌کردن موتور، راه‌انداختن ماشین، نگاه‌کردن به آینه‌ها و نقاط کور و فشردن پدال گاز فکر کنیم. تمام این گام‌ها در واحد منفردی در حافظه دسته‌بندی شده‌اند و با سرنخِ محیطیِ نشستن درون ماشین برانگیخته می‌شوند. این ما را آزاد می‌گذارد تا بر آنچه بیش‌ازهمه توجه فعال می‌طلبد تمرکز کنیم. می‌توانیم دربارۀ اینکه کجا می‌رویم یا وظایف روزانه فکر کنیم و حواسمان را برای اتفاقات نامعمول جاده جمع کنیم.\n تمرکزِ پژوهشِ وود در اصل نه بر عادت‌ها بلکه بر مداومت بود. برای «رفتارهایِ گاه‌به‌گاهی که تنها یک‌بار اتفاق می‌افتند»، مانند دریافت واکسن آنفلوانزا، تنها به تصمیم‌های آگاهانه نیاز است. اما برای رفتارهایی که شامل تکرار می‌شوند، عادت‌ها حیاتی‌اند. ویلیام جیمز تخمین زد که «۰.۹۹، یا شاید ۰.۹۹۹ فعالیت‌های ما کاملاً خودکار و عادتی‌اند». این یک حدس بود؛ اما وود، مطالعه‌ای ابداع کرد تا کمیت این را که افراد چقدر از روی عادت عمل می‌کنند اندازه بگیرد. او، با استفاده از فن پژوهشی نمونه‌برداری از تجربه، شرکت‌کننده‌ها را وا‌داشت تا به‌مدت دو روز آنچه انجام می‌دادند را در لحظۀ انجام ثبت کنند. نتایج در میان گروه‌های موردمطالعه متفاوت بود، اما یافتۀ اساسی این بود که رفتار ما چهل‌وسه درصد مواقع عادتی است.\n این توضیح می‌دهد که چرا دانشِ آگاهانه به‌خودی‌خود برای تغییر رفتار کافی نیست و چرا ابتکار عمل‌های سلامت همگانی، که به مردم دربارۀ انتخاب‌های سالم آموزش می‌دهند، اغلب شکست می‌خورند. در سال ۱۹۹۱، مؤسسۀ ملی سرطان مشخص کرد که تنها هشت درصد از آمریکایی‌ها از توصیه به خوردن روزانه دست‌کم پنج وعده میوه و سبزیجات آگاه بودند. یک کارزار ملی به راه افتاد: ۵ بار در روز برای سلامت بیشتر. شش سال بعد، ۳۹ درصد آمریکایی‌ها دربارۀ پنج وعده در روز می‌دانستند، افزایشی تقریباً پنج برابری، اما رژیم‌های غذایی واقعی به‌ندرت تغییر کرده بودند. در سال ۲۰۰۷، مسئولان دولتی دوباره تلاش کردند تا برنامه‌ای راه بیندازند با نام میوه و سبزی: مهم بیشترخوردنِ آن‌هاست. حتی باوجودآن، تا سال ۲۰۱۸، فقط دوازده درصد آمریکایی‌ها دو وعده میوۀ روزانۀ توصیه‌شده، و تنها نه درصد سه وعدۀ سبزیجات را می‌خوردند. صرف اطلاع‌دادن به ما دربارۀ آنچه برایمان خوب است کارایی ندارد، زیرا بخش زیادی از آنچه می‌خوریم، می‌پزیم و می‌خریم تحت کنترل عادت است.\n\nدر آزمایش پف‌نبات والتر میشل، تنها یک‌چهارم آزمایش‌شوندگان توانستند به‌مدت پانزده دقیقه دربرابر خوردن پف‌نبات مقاومت کنند. دلالت آن این است که اکثریت بزرگی از ما فاقد خویشتن‌داری لازم برای موفقیت در زندگی هستیم. اما قسمت دیگری از این آزمایش هست که کمتر دربارۀ آن بحث شده و ما را به‌سوی دورزدن سستی‌مان رهنمون می‌شود. پژوهشگران نتایج دو موقعیت را با هم مقایسه کردند: در یکی از آن‌ها کودکان می‌توانستند پف‌نبات را پیشِ‌روی خود ببینند؛ در دیگری می‌دانستند که آنجاست ولی نمی‌توانستند آن را ببینند. به‌طور میانگین، کودکان زمانی‌که درمقابل وسوسه‌ای مرئی قرار می‌گرفتند تنها شش دقیقه دوام می‌آوردند، حال‌آنکه وقتی خوراکی پنهان بود، موفق می‌شدند ده دقیقه دوام بیاورند. به نظر وود، این نتیجه نشان می‌دهد که خویشتن‌داری «نه یک استعداد ذاتی بلکه درعوض بازتابی است از موقعیتی که در آن قرار گرفته‌ایم». چند دست‌کاری معدود در محیطمان ممکن است ما را قادر سازد تا بتوانیم با آن‌هایی که به نظر منضبط‌تر می‌رسند رقابت کنیم.\n مطالعه‌ای دربارۀ خویشتن‌داری در میان دانشجویان این فرضیه را تقویت می‌کند. به دانشجویان گفته شده بود هر بار که می‌گویند «ای وای، نباید این کار را بکنم» را گزارش دهند؛ مثلاً، وقتی که تا دیروقت بیدار می‌مانند، تا لنگ ظهر می‌خوابند، پرخوری یا اهمال‌کاری می‌کنند. آن‌ها نه آن زمان که تصمیم گرفتند تا بهتر باشند یا دل به وسوسه‌ها نسپارند، بلکه زمانی در اتخاذ رفتارهای سودمند موفق‌تر بودند که محیطشان را عوض کردند. به‌جای درس‌خواندن روی کاناپه‌ای در خوابگاه در چندقدمی تلویزیون به کتابخانه رفتند. زمانی‌که غذاهای ناسالم را از یخچال‌های خوابگاه حذف کردند، بهتر غذا خوردند. وود می‌نویسد «خویشتن‌داری موفقیت‌آمیز ماهیتاً از پوشاندن پف‌نبات نشئت گرفت».\n حتی افرادی که از پرسش‌نامه‌های خویشتن‌داری نمره‌های بالایی می‌گیرند ممکن است فضیلت آشکارشان را مدیون عوامل موقعیتی و نه شکیبایی صرف باشند. یافتۀ مطالعه‌ای دربارۀ چنین افرادی در آلمان این بود که آن‌ها به‌نحو چشمگیری به‌ندرت مقاومت دربرابر وسوسه را گزارش کرده‌اند. به‌نوشتۀ وود، «آن‌ها به‌طریقی همۀ زندگی‌شان را می‌زیستند که تقریباً در همۀ مواقع پف‌نبات را می‌پوشاند». این مشاهده راه به جان کلام نظریۀ او در کتابش می‌دهد: راهِ ترک عادت‌های بد نه در عزمِ جزم بلکه در ساخت دوبارۀ محیطمان به‌طرقی است که رفتارهای خوب را پایدار می‌کند. وود به کرت لوین، روان‌شناسِ آمریکاییِ آلمانی‌تبار، ارجاع می‌دهد که استدلال می‌کند رفتار متأثر است از «دسته‌ای از نیروها»، قابل‌قیاس با نیروی گرانش یا دینامیک سیالاتی که باعث می‌شود یک رودخانه تندتر یا کندتر جاری باشد. کارکرد این نیروها وابسته است به اینکه کجا هستید، چه کسی دوروبر شماست، چه وقت از روز است، و افعال اخیرتان چه بوده است. به‌نحوی متناقض، ما نه ازخلال قدرت اراده، بلکه ازطریق یافتن راه‌هایی برای بیرون‌گذاشتن اراده از معادله به کنترل موقعیتی دست می‌یابیم.\n به اعتقاد وود، نیروی اصلی برای حذف عادت‌های بد «اصطکاک» است: اگر بتوانیم عادت‌های بد را بیش‌ازپیش اسباب زحمت کنیم، آنگاه اینرسی می‌تواند ما را به‌سوی فضیلت ببرد بدون اینکه نیاز باشد تا قوی باشیم. او به شیوه‌هایی ارجاع می‌دهد که، با توسل به آن‌ها، افزایش اصطکاک مسبب کاهش مصرف سیگار شده است: قانون‌هایی که سیگارکشیدن را در رستوران‌ها، کافه‌ها، هواپیما و قطار ممنوع می‌کند؛ مالیات‌هایی که وضع آن‌ها در ایالات متحده طی بیست سال گذشته به افزایش سه‌برابری قیمت سیگار کمک کرده است؛ پاک‌سازی ماشین‌های خرید خودکار از سیگار و پاک‌سازی رادیو و تلویزیون از تبلیغات تنباکو.\n بااین‌حال، در همین حین، تجارت‌های پیرامون ما تلاش می‌کنند تا اصطکاک را کاهش دهند. صندوق‌داری که در مک‌دونالد سفارش می‌گیرد، براساس متنی که در اختیارش گذاشته‌اند باید بپرسد «آیا همراه با آن سیب‌زمینی سرخ‌کرده هم میل دارید؟» همین سؤال ساده ما را ترغیب می‌کند تا چربی و کربوهیدرات‌های بیشتری بخوریم. تماشای بی‌وقفۀ سریال‌ها روی نت‌فلیکس یا هولو از این طریق تسهیل می‌شود که اپیزود بعدی به‌صورت خودکار هنگامی شروع می‌شود که  تیتراژ پایانی اپیزود قبلی هنوز در حال پخش است. وود با ام. کیث چِن، یکی از رؤسای سابق پژوهش‌های اقتصادی اوبر، به گفت‌وگو نشسته است و چِن توضیح می‌دهد که این برنامه طراحی شده تا اصطکاک را به حداقل برساند. او می‌گوید «جی.پی.اس گوشی‌تان می‌داند شما کجا هستید. حتی لازم نیست به آن فکر کنید… بدون دست‌زدن به پول نقد از آن خارج می‌شوید».\n گرایش شرکت‌ها به عمل‌کردن به‌مثابۀ توانمندسازِ ما به‌نحو گسترده‌ای در کتاب پرفروش چارلز داهیگ، قدرت عادت۸ (سال ۲۰۱۲)، بررسی شده است. داهیگ نیز، که همچون وود هنگام نوشتن کتاب گزارشگر تایمز بود، به شیوه‌هایی اشاره می‌کند که صنعت فست‌فود محرک‌هایی را طراحی می‌کند تا ما را به مصرف بیشتر مجبور سازد. مک‌دونالد برای برانگیختن روزمره‌های غذاییِ عادتی ظاهر رستوران‌هایش را همسان‌سازی می‌کند. غذاهای بسیاری از رستوران‌های زنجیره‌ای به‌طور خاص مهندسی شده‌اند تا رگبارهایی از نمک و چربی را به ما برسانند که فوراً مرکز پاداش در مغزمان را روشن می‌کند.\n داهیگ، طی بررسی تلاش‌های شرکتی برای سرمایه‌سازی از خلق عادت، کار یکی از مرشدان تبلیغاتی اوایل قرن بیستم به نام کلاود سی. هاپکینز را وصف می‌کند که می‌گویند کارزارش برای خمیردندان پِپسودِنت مسواک‌زدن را در میان آمریکایی‌ها بدل به عادت کرده است. زمانی‌که پپسودنت برای اولین بار در سال ۱۹۱۵ از راه رسید، معدود افرادی زحمت مسواک‌زدن به خود می‌دادند و یکی از محققان برجستۀ دندان‌پزشکیِ دوران اعلام کرده بود که همۀ خمیردندان‌ها بی‌مصرف‌اند. هاپکینز تمرکز پیام بازاریابی‌اش را معطوف کرد به پردۀ نازک پلاک که دندان‌های ما را می‌پوشانند؛ در سال ۱۹۱۷، تبلیغات روزنامه‌ای او آن را «دلیل اصلی تمام دردسرهای دندان» عنوان کرد. درواقع، پلاک را می‌توان موقتاً با خوردن یک سیب زدود و خمیردندان‌های آن زمان ذره‌ای بیشتر از مسواک‌زدنِ خالی پلاک را نمی‌زدودند. باوجوداین، هاپکینز شروع به بزرگ‌نمایی خطرات پلاک کرد به عموم گفت که پپسودنت تنها راه خلاصی از آن است. تبلیغ دیگری می‌گفت «کافی است زبانتان را روی دندان‌ها بکشید. پردۀ نازکی را احساس خواهید کرد؛ این همان چیزی است که باعث می‌شود دندان‌هایتان ’بدرنگ‘ به نظر برسد و مقدمۀ پوسیدگی باشد». طی تنها چند سال، پپسودنت تبدیل به یکی از شناخته‌شده‌ترین محصولات جهان شد.\n داهیگ نیز، همچون وود، روتین‌های عادتی را برانگیختۀ سرنخ‌ها و پاداش‌ها می‌داند. پپسودنت تنها نشان تجاری نبود که ادعای زدودن پردۀ نازک روی دندان را داشت، اما اجزایی که استفاده کرد تا مزه‌ای تازه را تضمین کند، از قبیل اسیدسیتریک و روغن نعنا که ازقضا مواد التهاب‌آور خفیفی‌اند که به‌شکلی خوشایند دهان را مورمور می‌کنند. اگر هاپکینز با خبردارکردن مصرف‌کنندگان از پردۀ نازک روی دندان‌هایشان سرنخی ساخته بود، خود خمیردندان پاداشی جسمانی برای آن فراهم می‌کرد. چنین دوایری از سرنخ و پاداش نیرومندند: اگر دندان‌هایمان را مسواک نمی‌زدیم، احساس می‌کردیم چیزی سر جایش نیست. دو دهه پس‌ازاینکه هاپکینز کارزارش را به راه انداخت، استفاده از خمیردندان برای بخش قابل‌توجهی از جمعیت آمریکا عادی شد. به‌قول داهیگ، هاپکینز «اشتیاقی آفریده بود».\n\nآنجا که وود بر کنترل موقعیتی به‌منزلۀ راهی برای آسان‌کردن عادت‌های خوب تأکید می‌کند، داهیگ دربارۀ زنی می‌نویسد که ناخن‌هایش را می‌جود و به او توصیه می‌شود تا دنبال کارهای دیگری بگردد که با دستانش انجام دهد؛ کارهایی  مثل کوبیدن بند انگشتانش روی میز که موجب محرک جسمانی قابل‌مقایسه‌ای با آن باشد. ایدۀ آن این است که ساختار سرنخ و پاداش را دست‌نخورده باقی بگذارد اما محتوای روتین را تغییری جزئی دهد. هرچند برای هر دو نویسنده کلید نه در ترک عادت ازطریق قدرت اراده، بلکه در جایگزین‌کردن یک عادت با عادتی دیگر نهفته است.\n هر دو نیز بر نقش تلاش آگاهانه نه در مقاومت دربرابر عادت، بلکه در تحلیل آن برای صورت‌بندی هرچه بهتر راهبردی برای اصلاح عادت تأکید می‌کنند. داهیگ شرح می‌دهد که چگونه، پس‌ازآنکه اضافه‌وزن پیدا کرد، عادت کلوچه‌خوردن در کافه‌تریای تایمز را از سر به در کرد. نوشتنِ دستورِ کلوچه ممنوع روی کاغذ چسبان برنامه‌ای شکست‌خورده بود: او به آن بی‌اعتنایی می‌کرد، پرسه‌زنان به کافه‌تریا می‌رفت، با همکاران جلوی صندوق گپ می‌زد و کلوچه‌اش را می‌خرید و می‌خورد. بنابراین تصمیم گرفت محرک این عادت را شناسایی کند و برای این کار پنج دسته‌بندی پیشنهادیِ پژوهش‌گران را اتخاذ کرد: زمان، مکان، وضعیت روحی، سایر افراد و فعلی که بلافاصله پیش از فعل عادتی انجام گرفته است. گرسنه بود، یا ملول، نیاز به استراحت داشت یا بالابردن قند خون؟ او برنامۀ روزمرۀ خود را عوض کرد؛ به‌جای سرزدن به کافه‌تریا، پشت میزش دونات می‌خورد، یا برای پیاده‌روی کوتاهی بیرون می‌رفت. او در حال آزمودن فرضیه‌ها بود: اگر خوردن دونات پشت میزش اشتیاقش به رفتن به کافه‌تریا را فرونمی‌نشاند، می‌توانست عامل قند را حذف کند. ازطریق فرایند حذف‌کردن، معلوم کرد که عادتش واقعاً از نیاز به تعامل و حواس‌پرتی نشئت گرفته است. معلوم شد که بهترین جایگزین برای کلوچه رفتن سر میز یکی از دوستان و گپ‌زدن با اوست.\n وود کتابش را با اندرزی برای آن دسته از ما که گروگان گوشی‌های هوشمندمان شده‌ایم به پایان می‌رساند. او راهبردی گام‌به‌گام ارائه می‌دهد. نخست، وابستگی‌تان را تشخیص بدهید و تصدیق کنید که چگونه این عادتْ کار، تعاملات اجتماعی و رانندگی ایمن را مختل می‌کند. در گام بعدی، «سرنخ‌های زمینه‌ای را کنترل کنید»، یعنی محرکتان را در گوشی‌دست‌گرفتن شناسایی کنید. برای من این سرنخ‌ها سمعی (صدای دنگ، صدای هورن فرانسوی) و بصری‌اند (پاپ‌آپ‌های روی نمایشگر). من ازقبل می‌دانستم که قراردادن گوشی در حالت بی‌صدا برای ترک این عادت کافی نیست، اما درست مثل آزمایش پف‌نبات، آنچه دور از چشم است می‌تواند از ذهن نیز بیرون رود. صبح‌ها به‌وقت آماده‌سازی صبحانه، متوجه شدم که جاگذاشتن گوشی در اتاقی دیگری می‌تواند کمک کند. در ماشین، آن را توی داشبورد گذاشتم. زمان قدم‌زدن، آن را در یک جیب زیپ‌دار گذاشتم. راه‌های دیگری نیز برای تولید اصطکاک و سخت‌ترکردن چشم‌پوشی از این عادت وجود داشتند. خاموش‌کردن گوشی به‌طور کلی بسیار مؤثرتر از بی‌صداکردن آن بود، نه به این دلیل که کنجکاو نبودم بدانم چه کسی ممکن است برایم ایمیل فرستاده باشد، بلکه به این دلیل که دوباره روشن‌کردن آن دردسر بود.\n وود به ما توصیه می‌کند تا پاداش‌های جدیدی به‌عنوان جایگزینِ امکانات گوشی پیدا کنیم. من ازطریق رادیوی ماشین به موسیقی گوش دادم، به‌جای اسکرول‌کردن توییت‌ها و ایمیل‌ها، به‌دنبال نویسندگانی گشتم که هرگز چیزی از آن‌ها نخوانده بودم. در پایان هر روز، احساس آرامش بیشتری داشتم و آزاد بودم.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nWood, Wendy. Good Habits, Bad Habits: The Science of Making Positive Changes that Stick. Pan Macmillan, 2019\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جروم گروپمن نوشته است و در تاریخ ۲۱ اکتبر ۲۰۱۹ با عنوان «Can Brain Science Help Us Break Bad Habits» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۹ بهمن ۱۳۹۸ با عنوان «ترک عادت‌های بد ربطی به ارادۀ قوی ندارد» و ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است. •• جروم گروپمن (Jerome Groopman) از سال ۱۹۹۸ یکی از نویسندگان همکار مجله نیویورکر است که بیشتر دربارۀ پزشکی و زیست‌شناسی می‌نویسد. آخرین کتاب وی ذهن پزشکی شما: چطور تصمیم بگیرید که چه چیز برایتان درست است (Your Medical Mind: How to Decide What Is Right for You) با همکاری دکتر پاملا هارتزبند منتشر شده است.\n[۱]  French horn [۲] پاولوف، دانشمند روسی، پیش از غذادادن به سگ‌ها زنگوله‌ای را به صدا درمی‌آورد و از این آزمایش برای شرطی‌سازی آن‌ها استفاده می‌کرد [مترجم]. [۳]  Nicomachean Ethics [۴] فدرالیست مجموعه‌ای از ۸۵ مقاله است که در سال‌های ۱۷۸۷ و ۱۷۸۸ میلادی در دو نشریهٔ ایندیپندنت ژورنال و نیویورک پَکِت شهر نیویورک برای تشویق مردم این ایالت به امضای قانون اساسی پیشنهادی برای ایالات متحده در کنوانسیون ۱۷۸۷ نوشته شدند [ویکی‌پدیا]. [۵]  marshmallow [۶]  Good Habits, Bad Habits [۷]  hippocampus [۸]  The Power of Habit"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653822.json b/train/540653822.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..6a9aafba9562aa8441f78fd7b0987fccc501e09f
--- /dev/null
+++ b/train/540653822.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "«منِ عزیز»: نامه‌های یک رمان‌نویس به خودِ آینده‌اش",
+  "subtitle": "اگر نامه‌ای برای خود ده‌سال بعدتان بنویسید، چه چیزهایی خواهید گفت؟",
+  "introduction": "اگر اهل خاطره‌نوشتن باشید، حتماً می‌دانید که عمومی‌ترین احساسی که هنگام خواندن نوشته‌های گذشته به آدم دست می‌دهد این است: «خدایا! چقدر احمق بودم!» اما اگر دربارۀ خود آینده‌مان نوشته باشیم، داستان جالب‌تر هم می‌شود. خود گذشته‌مان را می‌بینیم که برای آیندۀ خیالی‌اش رؤیا می‌بافد و بعد یادمان می‌آید که زندگی چقدر فراز و نشیب داشته است. چطور به چیزهایی که می‌خواسته‌ایم نرسیده‌ایم و چیزهایی که امروز داریم را نمی‌خواستیم. یک رمان‌نویس از رسم آیینی زندگی‌اش برای نوشتن نامه‌های مهروموم‌شده به خودش حرف می‌زند.",
+  "content": "آن ناپولیتانو، نیویورک تایمز — اگر آتش‌سوزی شود، من و همسرم به خوبی می‌دانیم چه کنیم: بچه‌ها را بغل می‌کنیم و قبل از فرار از آپارتمان، پوشۀ قرمز رنگی را که در کمد پذیرایی است برمی‌داریم. این پوشه بیشتر چیزهایی را که می‌توان انتظار داشت در خود دارد: پاسپورت، اسناد تولد، کارت‌های امنیت اجتماعی و گواهی شهروندی ایالات متحدۀ همسرم. همچنین چهار نامه‌ای که در طول زندگی‌ام برای خود نوشته‌ام؛ شاید کمی عجیب و غریب باشد اما این نامه‌ها به اندازۀ همان مدارک ارزشمند هستند. سه نامه قبل از این باز شده و خوانده شده‌اند اما یکی هنوز مهر و موم است.\nچهارده ساله بودم که اولین نامه را نوشتم، این ایده را از یک رمان گرفته بودم. داشتم در اتاق خوابم تنهایی امیلی در نیومون۱، مجموعه‌ای از ال. ام. مونتگومری را می‌خواندم که رمان معروف‌تر آن شرلی در گرین گیبلز۲ را نیز نوشته است. کتاب‌های مجموعۀ امیلی سه تا هستند و با اینکه عاشق آن شرلی بودم، با امیلی بیشتر ارتباط برقرار می‌کردم. آنه یک برون‌گرای جسور است اما امیلی تودارتر و جدی‌تر است. من یک بچۀ جدی و کرم کتاب بودم. در واقع، می‌توانم رد کودکی‌ام را در شخصیت‌های ادبی مونث مورد علاقه‌ام پیدا کنم: از تریکسی بلدن تا بتسی و تریسی، امیلی در نیومون تا مورگئین در مه‌گرفتگی‌های آوالون۳  و تمام زن‌های دفترچۀ طلایی۴ دوریس لسینگ.\n چهارده ساله بودم و تنهایی عمیق امیلی درونم طنین‌ می‌انداخت. وقتی بخشی از رمان دوم را می‌خواندم که در آن امیلی به خودش در آینده نامه می‌نویسد، کتاب را زمین گذاشتم و همان کار را کردم. برایم مثل یک‌جور تلنگر بود، ایدۀ نوشتن نامه مرا به شوق می‌آورد. کار فوق‌العاده‌ای بود و در عین حال بچه‌ای درون‌گرا مانند من می‌توانست بی آن که کسی بو ببرد از پس کار برآید. وضعیت موجود زندگی‌ام را توصیف کردم و از امیدها و آرزوهایم برای خودِ ده سال بعدم گفتم. نوشتن نامه که تمام شد، آن را مهر و موم کردم و از همان لحظه با میل خودم به بازکردنِ آن نامه مبارزه کردم. هنوز یادم هست که در ۱۶، ۱۸ و ۲۰ سالگی چقدر سخت بود که جلوی خودم را بگیرم و نامه را باز نکنم. موضوع همان به تأخیرانداختنِ لذت بود. در آن برهه از زندگی، یک دهه برایم به معنای ابدیت بود. حالا برایم عجیب است. واقعاً فکر می‌کردم بناست چه چیزی در آن صفحات پیدا کنم! حقیقتی دربارۀ خودم که اگر از آن آگاه می‌شدم، می‌توانستم شاد زندگی کنم؟ پاسخی به این سؤال که من که بودم و چه اهمیتی داشتم؟\n\nآن نامۀ مهر و موم شده را با خود به دانشگاه بردم و بعد فارغ‌التحصیل شدم و آن را به اولین آپارتمانم در منهتن آوردم، آپارتمانی دو خوابه که با دوستم در آن زندگی می‌کردم. وارد دورۀ ارشد شدم. هنوز دوست پسر دوران لیسانسم را می‌دیدم، با اینکه او در کنتیکت زندگی می‌کرد و طی این مسافت طولانی برای هر دوی ما دشوار بود. معجزه است که طی این همه سال آن نامه را گم نکرده‌ام اما فکر می‌کنم واقعیت این است که این نامه دغدغۀ مهمی برای من شده بود.\n صبح روز تولد بیست‌و‌چهار سالگی‌ام آن نامه را باز کردم؛ قبل از خواب نامه را کنار تختم گذاشتم تا صبح که چشم باز می‌کنم اولین چیزی باشد که می‌بینم. از دوست پسرم خواستم از اتاق بیرون برود تا تنهایی آن را بخوانم. مانند حس‌وحال صبح روز کریسمس بود، آن هم برای بچه‌های شش ساله: بسیار جادویی و آبستن هر اتفاقی. اما وقتی نامه را باز کردم، باورم نمی‌شد که چنان چیزهایی نوشته‌ام. خود بیست‌وچهار ساله‌ام ترسیده بود. انگار در چهارده سالگی یک احمق تمام عیار بوده‌ام. خود چهارده ساله‌ام دو دغدغۀ اصلی برای خودِ آینده‌ام داشته: ۱) اینکه چاق نباشد و ۲) اینکه عاشق شده باشد. زبان نامه پرافاده و مکلف بود؛ از خودم «استدعا کرده بودم» که انسان خوب (و لاغری) باشم.\n حالا نامه به نظرم خنده‌دار می‌آمد و ترحم‌برانگیز. غمگین می‌شوم که می‌بینم این‌قدر اهمیت می‌دادم به اینکه خوش‌اندام باشم و روزی شایستۀ عشق مردی بشوم اما این را هم می‌فهمم (و مستندات کتبی آن را هم دارم) که در چهارده‌سالگی همه احمق هستند، البته هر کس به شیوۀ خاص خود. اما منِ بیست‌وچهارساله ملول و ناامید بود. یک دهه منتظر چه بوده‌ام؟ خود کوچک‌ترم خود بزرگ‌ترم را زمین زده بود. وقتی دوست پسرم صفحات دست‌نوشتۀ مسخرۀ من را خواند، بلند بلند خندید. خشمگین شدم. چند ساعت بعد در همان روز نامه‌ای به خود سی و چهارساله‌ام نوشتم؛ می‌خواستم ثابت کنم فراتر از چیزی هستم که قبلاً نشان می‌دادم. اینکه احمق و پسرندیده نبودم. اگر این نامه‌ها کاغذ کاربن آینده‌ام بودند، می‌خواستم تصریح کنم که دارم انسان اصیلی می‌شوم.\n اکنون وقتی نامه‌ای را می‌خوانم که آن روز نوشتم، کمی دلگیر می‌شوم. آدم بیست‌و‌چهارساله‌ای که آن را نوشته عمیقاً نگران ده سال آینده است. او باور دارد که خطر جدی است و اگر در این دوره شکست بخورد، تا آخر عمر شکست‌خورده است. نگران است از عهده بر نیاید، هرچند معلوم نیست از عهدۀ چه چیزی یا از نظر چه کسی. دربارۀ انتظارات خود در این ده سال دقیق صحبت می‌کند: اینکه با دوست پسر دوران لیسانسش ازدواج خواهد کرد، اینکه یک بچه خواهند داشت، اینکه «رمان گیگی» را که اکنون در دست دارد تکمیل و منتشر خواهد کرد. اینکه شغلی پیدا خواهد کرد، یا در کار نشر یا در حوزۀ تدریس در دبیرستان تا بتواند در زمان نوشتن از پس قبض‌ها و قسط‌ها برآید.\n یک علت اینکه احساس بدی به اوی بیست‌و‌چهارساله‌ام دارم این است که هیچ یک از این برنامه‌ها محقق نشدند. دستیار شخصی یک نویسنده شدم و بعد یک نوازندۀ راک و با این کارها از پس پرداخت قبض‌ها برمی‌آمدم. بعد از حدود ده سال با دوست پسر دوران لیسانسم نامزد کردیم و سپس سه ماه قبل عروسی او به این نتیجه رسید که آمادگی ازدواج را ندارد. تنها چیزی که یادم می‌آید به او گفتم این بود که بنا نیست «ازدواج کند»، بناست با من ازدواج کند. فکر می‌کردم این تفکیک کلید حل ماجراست اما او این‌طور فکر نمی‌کرد. از هم جدا شدیم و حدود یک سال آنقدر تحت فشار عصبی بودم که دچار ناراحتی پوستی شدم، «رمان گیگی» را ۸۰ ناشر رد کردند و آخر سر آن را انداختم توی کشو. رمان دیگری نوشتم و اگرچه برای آن ناشر پیدا کردم، آن هم در آخر منتشر نشد. در اوایل دهۀ سی زندگی‌ام، می‌شد دوباره عاشق شوم، عاشق مردی انگلیسی و خوش مشرب که الان همسرم است. اوایل رابطه‌مان بود که سومین رمانم را به ناشری فروختم.\n آن دهه از زندگی‌ام با برخی اتفاقات نیز همراه بود. پدر و مادرم- بعد از سال‌ها درگیری- اعلام کردند که دارند جدا می‌شوند و بعد طی یک ماه، نظرشان عوض شد. برای اولین بار خواهر ناتنی‌ام را دیدم و با او ارتباط گرفتم. خود بیست و چهار ساله‌ام اشتباه نکرده بود و در آن دهه خطر جدی بود؛ به همین خاطر است که دلم می‌گیرد وقتی به دختر نگرانی فکر می‌کنم که داشت برنامه‌های بی‌ثمر خود را می‌نوشت و دوست پسرش در اتاق کناری منتظرش بود. دهۀ پیش رو می‌‌توانست پر باشد از دودلی و کار سخت و امیدواری و گریه در تنهایی تخت‌خواب؛ چیزهایی که هیچ کس نمی‌توانست ببیند.\n یکی از درس‌های این نامه‌ها این است که زندگی ما فصل‌های مختلفی دارد و از سر اتفاق، یک نامه نشانگر هر فصل زندگی من است. می‌توانم آشفتگی اوایل بزرگسالی را ببینم،‌ وقتی به نظر می‌رسد هنوز احتمالات بسیاری پیش رو هستند و آدم می‌کوشد بفهمد از کدام دروازه وارد زندگی شود و چطور لای آن را باز نگه دارد تا تنها سرکی بکشد و اگر نخواست برگردد، اما به محض ورود ناگهان یک دریچۀ مخفی زیر پایش باز می‌شود و در تله سقوط می‌کند و از آینده‌ای سر در می‌آورد که برایش برنامه‌ای نداشته. بزرگ‌تر که می‌شویم، انتخاب‌های پیش رویمان کمتر و کمتر می‌شوند. وقتی نامۀ تولد ۳۴ سالگی‌ام را -طبق همان آداب همیشگی تنها و روی تختم- باز کردم، متأهل بودم و نویسنده، وقت خواندن از تعجب سرم را تکان می‌دادم، فاصلۀ زیادی بود بین برنامه‌های من جوان‌تر و واقعیتی که از سر گذرانده بودم. در نامه‌ای که آن روز نوشتم برای فرزندانم آرزوی موفقیت کردم و همچنین آرزو کردم کار و ازدواجم مستحکم‌تر شوند. آرزو کردم به ثبات مالی برسم. آرزو کردم در همان حوزه‌هایی که فعالیت داشتم، آدم بهتری بشوم.\n\nاولین باری که برای بازکردن نامه استرس نداشتم، تولد ۴۴ سالگی‌ام بود. حس می‌کردم بالاخره جای خود را در زندگی پیدا کرده‌ام. این بار زنی را که در میان صفحات نامه بود می‌شناختم و همچنین تکه زمین شخصی‌ای را که کوشیده بود در آن زراعت کند. کسی که برای من ۲۴ ساله نامه نوشته بود با آن کسی که برای منِ ۴۴ ساله نامه نوشته بود فرق داشت، اما وجوهی از او در این نامه‌های آخر باقی مانده است. من سخت‌کوشم. وقتی می‌دانم چیزی را می‌خواهم، تسلیم نمی‌شوم (مهم نیست به آن برسم یا نه). هنوز هم رمان می‌خوانم تا به آرامش برسم و از ماجراهایش به وجد می‌آیم؛ خوشحالم که به خود نوجوانم می‌گویم دمت گرم که قلم به دست گرفتی و برای خودت نامۀ سِرّی نوشتی. وقتی خیلی جوان بودم دو هدف را برای زندگی‌ام تعیین کردم: مادر بشوم و نویسنده بشوم. حالا هر دو محقق شده‌اند.\n یادم نیست برای خود ۵۴ ساله‌ام چه نوشتم؛ شش سال بعد خواهم فهمید. دیگر دلم غنج نمی‌رود که نامه را زودتر باز کنم اما عاشق باز کردن آن هستم. این روزهای تولد هنوز برای من هیجانی شبیه روز اول عید دارند. چه کسی را در آن نامه خواهم یافت؟ شگفت‌زده خواهم شد؟ حوصله به خرج می‌دهم و پیشنویس نامۀ بعدی را آماده می‌کنم، طرح کلی زندگی اکنونم را می‌کشم و زندگی رؤیایی‌ام در ده سال بعد را در ذهن می‌آورم. دوست دارم بدانم تا آخر عمرم چند نامه خواهم نوشت. عاشق تصور پیرترین حالت خودم هستم- چند ساله خواهد بود؟- که نشسته‌ام و این نامه‌ها را می‌خوانم و شاید گاه و بی‌گاه می‌خندم که در تک تک نامه‌ها چقدر جوان بوده‌ام و همه چیز را جدی می‌گرفته‌ام.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                       شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه،    تاریخ  و         سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که    از بیش  از   ۱۰۰    منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند.    مجلات و    وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                       در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش    نوشتار،          گفت‌وگو،       بررسی     کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار    می‌گیرند.     گزیده‌ای      از بهترین    مطالب     وب‌سایت  ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه      اینترنتی        ترجمان         به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما      شما  می‌توانید   با     خرید    اشتراک       سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                      برخوردار شوید. فصلنامه برای  مشترکان زودتر از توزیع       عمومی       ارسال        می‌شود  و  در صورتی‌که فصلنامه آسیب   ببیند   بدون    هیچ  شرط   یا    هزینۀ    اضافی     آن را  تعویض  خواهیم  کرد.   ضمناً  هر   وقت    بخواهید     می‌توانید    اشتراکتان  را    لغو  کنید  و    مابقی   مبلغ    پرداختی را  دریافت     کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آن ناپولیتانو نوشته است و در تاریخ ۲۴ ژانویه ۲۰۲۰ با عنوان «‘Dear Me’: A Novelist Writes to Her Future Self» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱ اردیبهشت ۱۳۹۹ با عنوان «من عزیز: نامه‌های یک رمان‌نویس به خود آینده‌اش» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است. •• آن ناپولیتانو (Ann Nappolitano) رمان‌نویس آمریکایی است. آخرین رمان او با عنوان ادوارد عزیز (Dear Edward) ژانویه ۲۰۲۰ منتشر شد.\n[۱] Emily of New Moon [۲] Anne of Green Gables [۳] The Mists of Avalon [۴] The Golden Notebook\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653823.json b/train/540653823.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..de5a7dc1f1ce6cb9512b41d28b7f23209351677e
--- /dev/null
+++ b/train/540653823.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دنیای مردانۀ مردانۀ مردانه",
+  "subtitle": "تبعیض علیه زنان فقط مسئله‌ای اجتماعی نیست، بلکه از پزشکی تا فناوری ظهور و بروز می‌کند",
+  "introduction": "یکی از گله‌های رایج مردان از زنان این است که هیچ‌وقت گوشی‌شان را جواب نمی‌دهند. زن‌ها گوشی‌شان را ته کیفشان می‌اندازند و اگر با آن‌ها کاری داشته باشی، صد بار هم که زنگ بزنی، متوجه نمی‌شوند. اما بیایید از مسیر دیگری هم به این مسئله نگاه کنیم: لباس‌های زنانه جیب ندارند، و گوشی‌های جدید بزرگ‌تر از آنند که زنان بتوانند آن‌ها را در دست نگه دارند. در واقع، آن‌ها «مجبورند» گوشی‌شان را در کیفشان بگذارند. کتابی جدید با چنین مثال‌های ساده‌ای نشان می‌دهد چطور زنان در جامعه نادیده‌ گرفته می‌شوند.",
+  "content": "سوفی مک‌بین، نیواستیتسمن —  بعدازظهر یکی از همین روزها، در میانۀ کولاک نوزادم را از مهدکودک برداشتم. ماشین‌ها و اتوبوس‌ها زوزه‌کشان در خیابان‌هایی که رویشان شن پاشیده بودند، از کنار ما می‌گذشتند، اما پیاده‌روهای یخ‌زده و گِل‌آلود لیز بودند. وقتی برف‌روب‌ها خیابان‌های نیویورک را پاک می‌کنند، معمولاً توده‌های برف را کنارۀ جدول می‌ریزند. ما هم با پای پیاده باید از این تپه‌های ناهموار برف فشرده بگذریم تا به آن سوی خیابان برسیم. این وضع آدم را دیوانه می‌کند، خصوصاً اگر مثل من پنج‌ماهه باردار باشی و یک کالسکۀ کوچک را هم نیمی از راه هُل بدهی و نیمی از راه به بغل بگیری. هرگز به ذهنم نرسیده بود که این وضع هم مصداقی از سکسیسم است.\n کرولاین کرادو پرز، نویسنده و فعال فمینیسم، در ابتدای دومین اثرش زنان نامرئی داستان شهری در سوئد را تعریف می‌کند که در سال ۲۰۱۱ تصمیم گرفت تأثیر جنسیتیِ همۀ سیاست‌هایش را ارزیابی کند. یکی از مقامات به مزاح گفت حداقل «جماعت جنسیت‌یاب» در سوراخ برف‌روبی انگشت نمی‌کنند. یا می‌کنند؟ مطالعات (که تعداد چنین مطالعاتی باید هم بیشتر شود) نشان می‌دهند احتمال رانندگی مردان بیشتر از زنان است و معمولاً مستقیم سر کار می‌روند و برمی‌گردند. زنان بیشتر احتمال دارد از حمل‌ونقل عمومی استفاده کنند، پیاده بروند، یا «چندسفره» به مقصد برسند، یعنی در میان راه چند سفر کوتاه انجام دهند. مثلاً ممکن است سر راه کارشان بچه‌ها را به مدرسه برسانند، بعد به یکی از خویشاوندان مسن سر بزنند و در راه خانه هم شام بگیرند.\n خُب، وقتی ۷.۵ سانتی‌متر برف آمده باشد، رانندگی ساده‌تر از رد کردن یک ویلچر از میان برف‌ها است. لذا به‌جای اولویت‌دادن به رانندگان، شهر تصمیم گرفت برف‌ها را ابتدا برای عابران پیاده و استفاده‌کنندگان از حمل‌ونقل عمومی بروبد. این تغییر سیاست به صرفه‌جویی غیرمنتظره‌ای در هزینه‌‌ها منجر شد. اکثر کسانی که در برف و بوران مصدوم می‌شوند عابران پیاده (و زنان) هستند، و پیاده‌روها که امن‌تر شدند آمار پذیرش کلینیک‌ها کاهش یافت.\n\nکرادو پرز کتابش را با این مثال آغاز می‌کند که از جهاتی عمل جسورانه‌ای است. وقتی بگویی برف‌روبی هم می‌تواند مصداقی برای سکسیسم باشد، خوانندگان شکاک چشم‌غره می‌روند. او می‌توانست برای اینکه حرف اصلی‌اش را بزند، سراغ مثال‌های صریح‌تری برود که رد کردنشان ساده نیست: در پژوهش و جمع‌آوری داده‌ها زنان مرتباً نادیده گرفته می‌شوند، چنانکه طراحان همه‌چیز، از فناوری‌هایی که استفاده می‌کنیم تا داروهایی که می‌خوریم و شهری که در آن زندگی می‌کنیم و قوانین و سیاست‌هایی که بر ما حکم‌فرماست، فقط مردان را در نظر داشته‌اند. ولی از جهات دیگر، بهترین نقطۀ شروع همین مثال برف‌روبی است. این مثال نشان می‌دهد که مسئله چقدر فراگیر است، و سوگیری جنسیتی، چقدر غیرعمدی (و البته قبول کنیم که گاهی عمدی) در جمع‌آوری داده‌ها هویدا می‌شوند و به چه شکل‌های متنوع و غیرمنتظره‌ای نیز بروز می‌کند.\n نتیجۀ ماجرا گاهی برای زنان قدری زحمت درست می‌کند. تابه‌حال دقت کرده‌اید که گوشی‌های هوشمند امروزی برای استفادۀ یک‌دستی زن‌ها زیادی بزرگ‌اند؟ یا نرم‌افزار تشخیص صدا اغلب با صدای زیر زنانه مشکل پیدا می‌کند؟ گاهی هم پیامدهای ماجرا مرگ‌بارند. زنان اگر درگیر تصادفات رانندگی شوند، به احتمال ۴۷% بیشتر از مردان دچار مصدومیت شدید می‌شوند. علتش آن است که مهندسان ایمنی خودرو را معمولاً با آدمک‌هایی می‌آزمایند که الگوی بدنشان متناظر با «متوسط مردان» است: مرسوم‌ترین نسخۀ این آدمک‌ها ۱۷۷ سانتی‌متر قد و ۷۶ کیلوگرم وزن دارد و نسبت حجم عضلاتش نیز مردانه است. (یک نکتۀ شگفت‌آور و عصبانی‌کننده: هنوز کمربند ایمنی‌ای نساخته‌ایم که برای استفادۀ زنان باردار مناسب باشد، در حالی که تصادفات خودرویی عامل اصلی تلف شدن جنین در اثر حادثه برای مادر هستند.)\n\nزنان اغلب ترکیب هولناکی از سختی‌های روزمره و خطرهای پنهان را تجربه می‌کنند. مثلاً صدها زن پلیس شکایت دارند که لباس‌های محافظ قوارۀ تن آن‌ها نیست. این لباس‌ها نیز برای بدنِ مردانه طراحی شده‌اند. کمربند تجهیزاتشان تن آن‌ها را کبود می‌کند و جلیقۀ ضدگلوله‌شان جایی برای سینه‌ها ندارد و آن‌قدر ناراحت است که تعدادی از افسران برای ادامۀ کار تقاضای فیزیوتراپی یا جراحی کوچک‌سازی سینه کرده‌اند. جلیقه غالباً روی تن بالا می‌رود و به این ترتیب، قسمت پایینی شکم را بی‌حفاظ می‌گذارد. در سال ۱۹۹۷ یک افسر پلیس زن که می‌خواست درِ آپارتمانی را باز کند، چاقو خورد و کُشته شد. او باید لباس محافظش را درمی‌آورد چون با آن نمی‌توانست از دژکوب استفاده کند.\n به پژوهش‌های پزشکی که می‌رسیم، شکاف داده‌ها بسیار خطرناک و اعصاب‌خُردکُن می‌شود. در آزمایش‌های بالینی نسبت زنان بسیار پایین است، که یعنی شاید از داروهایی که به دردمان می‌خورند بی‌نصیب بمانیم و داروهای نامناسب یا دُز نامناسب برایمان تجویز شود. در نتیجه، احتمال آنکه زنان به واکنش‌های دارویی نامناسب دچار شوند بیشتر از مردان است. دانشمندان حتی تأثیر خاص بسیاری از داروهای موجود بر زنان را نمی‌دانند. این نکته، زنگ خطری است. مثلاً اکنون می‌دانیم یک داروی رایج که برای فشار خون بالا تجویز می‌شود، مرگِ ناشی از سکتۀ قلبی را در مردان کاهش اما در زنان افزایش می‌دهد. یکی از دوستان صمیمی مادرم که از درد شدید شکم گِله داشت، چند ساعت پس از نوبت ویزیت دکتر عمومی‌اش از سکتۀ قلبی جان باخت. احتمال وقوع حملات قلبی مرگ‌بار در زنان بیشتر از مردان است، و هنگامی که دچار سکتۀ قلبی شده‌اند ۵۰% بیشتر احتمال دارد که مشکلشان نادرست تشخیص داده شود، چون کمتر از مردان دچار درد سینه می‌شوند. بسیاری از آن‌ها، مثل همان دوست مادرم، به‌جای درد سینه دچار تهوّع، درد شکم، نفس‌تنگی (و سهل‌انگاری پزشکی) می‌شوند.\n مشکل کمبودِ داده‌ها و این حقیقت که روی بدن زنان به اندازۀ مردان مطالعه نشده است، وقتی وخیم‌تر می‌شود که پزشکان حرفه‌ای درد زنان را جدی نمی‌گیرند و به رنج جسمی آن‌ها برچسب بی‌ثباتی روانی می‌زنند: عصبیّت، جنون، بی‌عقلی. همین نکته غالباً در واکنش جامعه به ابراز خشم یا نقد زنان هم صادق است. کرادو پرز می‌نویسد: «اگر هر بار که حرفی کمابیش فمینیستی در توییتر زده‌ام و مردی عقلم را زیر سؤال بُرده است یک پوند می‌گرفتم، دیگر تا آخر عمر لازم نبود کار کنم».\nدر سال ۲۰۱۳، او کارزار پرسروصدا و موفقی راه انداخت تا تصویر یک زن، جین آستین، روی اسکناس‌های ده‌پوندی بریتانیا نقش ببندد. پس از آن، کرادو پرز هدف رگباری از آزارهای زن‌ستیزانه قرار گرفت و به تجاوز و قتل تهدید شد. با این اوصاف، عصبانیت و وضع روانی کدام طرف ماجرا را باید یک مشکل پزشکی حساب کرد؟ در عمق زنان نامرئی می‌شود دید که خشمی می‌جوشد، خشمی که هرازگاه در متن بیرون می‌زند. اما قوّت این متن در قدرت شعارهایش نیست، بلکه در وزن سنگین استدلالش است و در انبوهی از شواهد که او کم‌کم اما بی‌وقفه روی هم تل‌انبار می‌کند.\n خطر آن وجود دارد که مشکل پیش از بهبود، وخیم‌تر شود. با گسترش کلان‌داده و هوش مصنوعی، الگوریتم‌های رایانه‌ای هم سوگیری‌های جنسیتی را تثبیت می‌کنند در حالی که به زعم عموم مردم این الگوریتم‌ها از لحاظ سیاسی بی‌طرف و اساساً غیرتبعیض‌آمیزند. به گفتۀ کرادو پرز، اگر می‌خواهیم برطرف‌کردن آسیب را آغاز کنیم و نگذاریم سوگیری‌های قدیمی خودشان را تثبیت کنند، ابتدا باید سهم بازنمایی زنان را افزایش دهیم. وقتی زنان به مناصب ذی‌نفوذ در عرصه‌های تجاری و سیاسی و دانشگاهی برسند، می‌توانند شکاف‌های وسیع داده‌ها و خطاهای مهیب طراحی و بی‌عدالتی‌های عمیقاً قوام‌یافته‌ای را تشخیص بدهند که از چشم تیم‌های مردانه‌تر دور می‌ماند. صدالبته که در این باب، حرف‌زدن ساده و عمل‌کردن دشوار است. همچنین زنان نامرئی روایتی از آن سوگیری‌های ساختاری است که در زندگی شخصی و حرفه‌ای سدّ راه زنان می‌شود.\n\nیک نقطۀ شروع خوب دیگر هم می‌تواند دامنۀ این مسئله را تشریح کند. برخی از پژوهش‌هایی که کرادو پرز نقل می‌کند شاید آشنا باشند، ولی مابقی آن نکته‌ها و برداشت‌ها شگفت‌آورند. نقطۀ قوّت او آنجاست که تکه‌های مختلف پازل را به هم می‌چسباند: او می‌تواند نشان دهد که ادعای دوست‌داشتنی نبودن سیاست‌مداران زن، فقدان پژوهش دربارۀ عارضه‌های معمول سلامت زنان (از زایمان تا درد پریود) و آن گوشی‌های هوشمند بزرگ و اعصاب‌خُردکُن، همگی اجزای یک مسئلۀ واحد هستند. زنان نامرئی را که بخوانید، شاید مثل من دچار بُهت و سرگیجه شوید. چرا که دیدم همۀ آن قصه‌های خودم، قصه‌های دوستانم، اتفاقاتی که فکر می‌کردم بی‌ربط و منفصل از هم‌اند، چه در محل کار یا خانه یا خیابان یا بیمارستان، در حقیقت به هم گره خورده‌اند. ما زنان عادت کرده‌ایم خودمان را کج و چوله کنیم تا در فضاهایی که برای مردان طراحی شده جا بگیریم. و چنان به این کار عادت کرده‌ایم که اغلب یادمان می‌رود چقدر درد دارد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nPerez, Caroline Criado. Invisible Women: Exposing Data Bias in a World Designed for Men. Random House, 2019\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را سوفی مک‌بین نوشت است و در تاریخ ۱۳ مارس ۲۰۱۹ با عنوان «How the world was built for men» در وب‌سایت  نیواستیتسمن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ آذر ۱۳۹۸ با عنوان «دنیای مردانۀ مردانۀ مردانه» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• سوفی مک‌بین (Sophie McBain) مسئول بخش آمریکای شمالی در نیواستیتسمن است. او پیش از دستیار سردبیر این مجله بوده است. مک‌بین عمدتاً دربارۀ سیاست و مسائل اجتماعی می‌نویسد."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653824.json b/train/540653824.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..badd49085e8d5da53bc9a777cb2717d67b62cf01
--- /dev/null
+++ b/train/540653824.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور قهوه به جزء جدایی‌ناپذیر صبح‌های کاری تبدیل شد؟",
+  "subtitle": "در دنیایی گیر افتادیم که بدون قهوه نمی‌شود با آن کنار آمد",
+  "introduction": "یک فنجان قهوه شما را یاد چه چیزی می‌اندازد؟ شروع صبحی تازه. دیداری خوشایند با دوستان قدیمی در کافۀ محبوب. بیداری شبانه برای امتحانی سخت یا تمام‌کردن کاری عقب‌مانده. اگر بی‌خواب‌شدن‌های گاه‌به‌گاه را در نظر نگیریم، قهوه نوشیدنیِ خوشی‌ها و خاطرات خوب ماست و چه کسی در این زمانه، به چنین خوشی‌های کوچکی نیاز ندارد؟ بااین‌حال، آگوستین سجویک این سؤال را از جای دیگری می‌پرسد: چه شد که در دنیایی گیر افتادیم که بدون قهوه نمی‌شود با آن کنار آمد؟",
+  "content": "مایکل پولان، آتلانتیک — چهارصد سال پیش، قهوۀ عربیکا، بوته‌ای گرمسیری که برگ‌های سبز براق و دانه‌های سرخ‌رنگ روشن داشت، عملاً خارج از جهان عرب ناشناخته بود. این بوته در قرن نهم در گوشه‌ای از حبشه کشف شد، آن‌هم (بنا به افسانه‌ها) به دست یک بزچران که می‌دید چهارپایانش پس از جویدن دانه‌های آن بوته جست‌وخیز می‌کنند و کلِ شب را بیدار می‌مانند. در گذر ایام، مردم فهمیدند که قهوه می‌تواند اثر مشابهی روی ما انسان‌ها هم داشته باشد، آن گیاه خدمت زیادی به گونۀ ما انسان‌ها کرد، و گونۀ ما نیز خدمت زیادی به آن گیاه کرد. امروز در سراسر دنیا بیش از ۱۱۰ هزار کیلومترمربع زیستگاه جدید به قهوه داده‌ایم، ۲۵ میلیون خانوار را مسئول مراقبت و تغذیه‌اش کرده‌ایم، و قیمتش را تا جایی بالا بُرده‌ایم که یکی از ارزشمندترین کالاهایی شده که در جهان داد و ستد می‌شود. برای بوته‌ای که نه خوراکی است، نه چندان زیباست، نه پرورشش کار ساده‌ای است، بد هم نشده.\nقهوه استیلای جهانی خود را مدیون یک اتفاق تصادفی در فرآیند تکامل است: مادۀ شیمیایی‌ای که این گیاه می‌سازد تا از خود در برابر حشرات دفاع کند، از قضا تأثیری بر هوشیاری انسان می‌گذارد که مطلوب ماست، ما را پرانرژی‌تر و کوشاتر می‌کند، و البته شایان ذکر است که از ما کارگران بهتری می‌سازد. آن مادۀ شیمیایی هم چنانکه می‌دانید، کافئین است که اکنون محبوب‌ترین مادۀ محرک دنیاست، چنانکه هر روز ۸۰% آدم‌ها مصرفش می‌کنند. (کافئین یگانه مادۀ محرکی است که در قالب سودا مرتباً به بچه‌هایمان می‌دهیم). در کنار گیاهِ چای که همان ماده را در برگ‌هایش می‌سازد، قهوه نیز در خلق همان دنیایی نقش داشت که وجودش پیش‌شرط رونق قهوه است: دنیایی که بر مَدار سرمایه‌داری مصرف‌گرا می‌چرخد، در احاطۀ تجارت جهانی است، و اکنون گونه‌ای از موجودات بر آن سیطره یافته‌اند که بدونِ قهوه بعید است بتوانند از تخت‌خواب خود بیرون بیایند.\n تأثیرات قهوه و ملزومات سرمایه‌داری به هزاران طریق به هم گره خورده‌اند. پیش از ورود قهوه و چای به غرب در قرن هفدهم میلادی، مادۀ مخدری که بر ذهن انسان‌ها سلطه داشت و مه‌آلودش می‌کرد، الکل بود که از آب بهداشتی‌تر بود. آن ایام که کار به معنای زحمت جسمانی در فضای بیرونی بود شاید چنین چیزی مقبول می‌نمود (مثلاً استراحت میان کار برای نوشیدن رایج بود)، اما وقتی مشکل‌ساز شد که پای دستگاه‌ها و اعداد به کار انسان باز شد، و این پدیده‌ روزبه‌روز گسترش یافت.\n\nقهوه وارد میدان می‌شود، نوشیدنی‌ای که نه‌تنها سالم‌تر از آبجو و شراب بود (چون از جمله آبی که برای تهیه‌اش مصرف می‌شود باید جوشانده شود) بلکه روشن شد که عملکرد و استقامت را بهبود می‌بخشد. در سال ۱۶۶۰، تنها چند سال پس از ورود قهوه به انگلستان، یک ناظر عینی نوشت:\n فی‌المجلس دریافته‌ایم که این نوشیدنی قهوه باعث هوشیاری بیشتر در مردمان می‌شود. کارآموزان و منشیان سابقاً عادت داشتند صبح‌به‌صبح جیرۀ آبجوی انگلیسی یا آبجوی معمولی یا شراب خود را بنوشند، که چون ذهن را گیج می‌کرد دیگر درست به کارشان نمی‌رسیدند، اما با این نوشیدنیِ بیداری‌آور و متمدن اکنون معاشران خوش‌برخوردی می‌شوند.\n «این نوشیدنی بیداری‌آور و متمدن» ما را از قید ضرباهنگ شبانه‌روزیِ بدنمان هم رها می‌کرد، یعنی یارمان بود که فوران طبیعی خستگی را ریشه‌کن کنیم تا بتوانیم ساعات بیشتر و طولانی‌تری کار کنیم. کافئین، در کنار نور مصنوعی، شریک جرم سرمایه‌داری‌ای شد که می‌خواست شب را فتح کند. پس شاید تصادفی نباشد که عقربۀ دقیقه‌شمار ساعت در یک سو و قهوه و چای در سوی دیگر تقریباً در یک بُرهۀ تاریخی وارد میدان شدند، یعنی همان وقتی که کار رفته‌رفته به فضای داخلی انتقال می‌یافت و بر محور ساعت از نو سامان‌دهی می‌شد.\n                                                                                           •••\n پی‌رنگ اولین کتابِ بسیار خواندنیِ آگوستین سجویک، قهوه‌زار: امپراطوری تیرۀ یک مرد و خلق مخدّر محبوب ما، هم‌افزایی‌های پیچیدۀ میان قهوه و سرمایه‌داری است. محور روایت سجویکْ جیمز هیل است: مردی انگلیسی که در زاغه‌های شهر صنعتی منچستر در سال ۱۸۷۱ به دنیا آمد و در هجده‌سالگی عازم آمریکای جنوبی شد تا ثروتی به هم بزند. او مناطق روستایی السالوادور را به سبک کارخانه‌های منچستر درآورد تا امپراتوریِ قهوه‌اش را بنا کند. هیل رییس یکی از «چهارده خانواده‌ای» شد که در بخش اعظم قرن بیستم، زمام اقتصاد و سیاست السالوادور را در اختیار داشتند. در زمان مرگش در سال ۱۹۵۱، هجده کارخانۀ او پنج هزار کارگر داشت و از بیش از ۱۰ کیلومتر مربع خاک حاصلخیز دامنه‌های آتشفشان سانتا آنا بیش از ۲ هزار تُن دانه‌های قهوۀ آمادۀ صادرات تولید می‌کرد. تا سال‌های سال، عمدۀ تولیدات هیل (یا درست‌تر بگوییم، تولیدات کارگرانش) از آن قوطی‌های سرخ‌رنگ آشنای قهوۀ هیل برادرز سردرمی‌آورد.\n سجویک در صفحاتِ اول کتابش می‌پرسد: «اینکه از طریق چیزهای روزمره به مردمان و نقاطی دوردست متصل باشی، چه معنایی دارد؟» قهوه‌زار آن مسیرهای اتصالی را که پیش‌تر مبهم بوده‌اند سراسر آشکار می‌کند، و بدین‌ترتیب تأملی جذاب دربارۀ این پرسش‌ها را رقم می‌زند.\n آن قوطی‌های قهوۀ هیلز برادرز با چند نوع بی‌رحمی پُر می‌شدند. چون پرورش قهوه نیازمند زحمت طاقت‌فرسایی (کاشت، داشت، برداشت و فرآوری) است، موفقیت صاحب‌مزرعه منوط به آن است که در روستا به تعدادِ کافی آدم‌های جویای کار پیدا کند. به قول سجویک، هر سرمایه‌دار بالقوه‌ای همیشه با این پرسش روبرو بوده و هست که: «چه چیزی آدم‌ها را به کارکردن وامی‌دارد؟»\n برده‌داری راه‌حل مناسبی برای قهوه‌کاران برزیلی بود، اما در سال ۱۸۸۹ که هیل به السالوادر پا گذاشت، گزینۀ نیروی کار بردگان حذف شده بود. هیل که کاسب‌کار باهوش و بی‌احساسی بود، می‌فهمید نیازمند کارگران مزدبگیر است، آن‌هم نه یکی و دو تا، و چون بچۀ زاغه‌های منچستر بود می‌دانست بهترین پاسخ به این سؤال که «چه چیزی آدم‌ها را به کار وامی‌دارد؟» به‌واقع ساده است: گرسنگی.\n فقط یک مشکل سر راه بود. روستانشینان السالوادور، که اکثرشان سرخ‌پوست‌های موسوم به «موزو» بودند، گرسنه نبودند. بسیاری از آن‌ها در قطعه زمین‌های کوچک مشاعی که نزدیک آتشفشان داشتند و از حاصلخیزترین زمین‌های کشور بود، کشت و کار می‌کردند. اگر السالوادور قرار بود محصول صادراتی داشته باشد، باید این وضع عوض می‌شد. لذا حکومت، به سفارش قهوه‌کاران و تحت لوای «توسعه»، برنامۀ خصوصی‌سازی زمین را پیاده کرد که سرخ‌پوستان را مجبور می‌ساخت به زمین‌های حاشیه‌ای‌تر بروند یا در کشتزارهای جدید قهوه مشغول کار شوند.\n البته این انتخاب در ابتدا چندان هم بد به نظر نمی‌آمد. حتی زمین‌هایی که اکنون مزرعۀ قهوه شده بودند، کماکان مقادیر زیادی غذای رایگان تأمین می‌کردند که می‌شد برداشت کرد. سجویک می‌نویسد که «سیاهرگ‌های تغذیه» (یعنی بادام هندی، گواوا، پاپایا، هوکوته، انجیر، دراگون‌فروت، آووکادو، انبه، بالهنگ، گوجه‌فرنگی و لوبیا) «در سرتاسر مزرعه‌های تک‌محصول قهوه پخش بودند، و هرجا که غذایی باشد ولو اندک، فراغت از کار هم هست ولو گذرا». راه‌حل قهوه‌کاران برای این «مشکل» (مشکل وفور نعمات طبیعی) آن بود که ریشۀ هر گیاهی غیر از قهوه را از زمین‌ها بیرون بیاورند تا مزرعه‌های تک‌محصول خودکامه‌تری بسازند که هیچ‌چیز دیگری در آن‌ها اجازۀ رشد نداشته باشد. وقتی یک درخت آووکادو به تصادف در گوشۀ نادیده‌ای از زمین جان به در می‌بُرد، رعیتی را که حین مزه‌کردن میوه‌ها گیر می‌انداختند، به سرقت متهم می‌کردند، و اگر خوش‌اقبال بود کتک می‌زدند، و اگر نه هم که گلوله‌ای خرجش می‌شد. نسخۀ مالکیت خصوصی‌ای که نصیب سرخ‌پوستان شد، چنین بود.\n به روایت سجویک، «ورای خصوصی‌سازی زمین، به چیز دیگری هم نیاز بود تا ارادۀ مردم السالوادور به خدمت تولید قهوه درآید: قهوه‌کاران باید گرسنگی تولید می‌کردند». جیمز هیل با یک حساب‌کتاب سرانگشتی دریافت کارگران به شرطی بی‌درنگ سر کار می‌آیند و تمام تلاششان را می‌کنند که بخشی از دستمزدشان را نقدی بدهد (۱۵ سنت در روز به زنان و دو برابرش به مردان) و بخش دیگرش را غذا: صبحانه و ناهار، آن‌هم یعنی دو نان ذرت مکزیکی با هرقدر لوبیا که روی هرکدام جا می‌گرفت. (بدین ترتیب، رژیم غذایی مردم آنجا هم مثل زمین‌های زراعی‌شان یکنواخت شد). بدین‌ترتیب هیل هزاران گردآورنده و کشاورزی را که از زمین‌هایشان امرار معاش می‌کردند به کارگردان مزدبگیر تبدیل کرد تا چنان مقادیری از ارزش افزوده استخراج کند که مایۀ حسادت هر کارخانه‌دار منچستری ‌شود.\n صدالبته اصلِ ایدۀ «ارزش افزوده» متعلق به کارل مارکس است و، چنانکه سجویک می‌گوید، از دل تحلیلی برآمد که مارکس و فردریش انگلس از سرمایه‌داری صنعتی در زادگاه جیمز هیل داشتند. کمونیسم هم یکی دیگر از صادرات منچستر بود که سر از سانتا آنا درآورد، در ایام رکود بزرگ، وقتی قیمت قهوه سقوط کرد و کارگران بیکارشدۀ مزارع قهوه دیگر نمی‌توانستند غذایی از آن زمین‌ها درآورند. در این دوره، چنان که افتد و دانی، چپ‌گرایان توانستند «گرسنگی را به قدرت تبدیل کنند». روایت سجویک در سال‌های آغازین دهۀ ۱۹۳۰ اوج می‌گیرد، آنجا که هزاران موزو با میان‌داری کمونیست‌های خانه‌زادی که مدتی در بلاد خارجه به سر بُرده بودند، علیه سلاطین قهوه قیام کردند و کشتزارها را تصرّف و شوراهای شهر را به اشغال خود درآوردند.\n\nانقلاب پابرجا ماند، حداقل تا سال ۱۹۳۲، زمانی که حکومت السالوادور (دوباره به سفارش قهوه‌کاران) نبرد بی‌رحمانه‌ای علیهِ شورش‌ها به راه انداخت. سربازان هرکسی را که شبیه سرخ‌پوستان بود محاصره می‌کردند، تا میانۀ میادین شهرها می‌کشیدند و با مسلسل به رگبار می‌بستند. کارزار حکومت علیه کارگران مزارع قهوه به ماتانزا (به معنی «قتل‌عام») مشهور شد، و خاطره‌اش هنوز در خاطر روستاییان السالوادور داغ و سوزان است. نیم‌قرن بعد که السالوادور دوباره به خروش آمد، سلاطین قهوه مجدداً محاصره شدند: شورشیانْ جیمی هیل، نوۀ جیمز هیل، را گروگان گرفتند تا چند میلیون دلار خون‌بها بگیرند. خانوادۀ هیل هم بی هیچ زحمتی آن خون‌بها را پرداخت.\n                                                                                           •••\n داستانی که سجویک تعریف می‌کند، به مراتب استادانه‌تر از این طرح کلی‌ای است که من اینجا گفته‌ام. تحلیل او از اقتصاد سیاسی قهوه بی‌تردید وام‌دار مارکس است، اما به‌واسطۀ استعداد ادبی و پژوهش حیرت‌آورش، مطالعۀ این اثر به یک تجربۀ عمیقاً رضایت‌بخش تبدیل شده که غافل‌گیری‌های روایی هم کم ندارد. سجویک در روایت خود استادانه میان موضوعات مختلف گریزهای درخشان می‌زند و پرش‌های مبهوت‌کننده دارد: او دائم در حال رفت و آمد میان السالوادور و مابقی دنیاست؛ دنیایی که در آن قهوه روزبه‌روز بیشتر مصرف می‌شود. او تبحرّ خاصی در ماجرای بازاریابی قهوه نزد آمریکاییان دارد که سابقه‌اش به استقلال این کشور برمی‌گردد، همان زمان که آمریکا عادت چای‌نوشی انگلستان را کنار گذاشت و قهوه‌نوشی به عملی میهن‌پرستانه تبدیل شد. او نشان می‌دهد که از قدیم برای ترویج قهوه در آمریکا، بیش از آنکه آن را یک نوشیدنی مطبوع یا تجربۀ لذت‌بخش بدانند، می‌گفتند وسیله‌ای است برای رسیدن به یک هدف: «یک‌جور انرژی فوری… یک مخدر کاری».\n دانشمندان آمریکایی، در سال‌های آغازین قرن بیستم، مطالعات فشرده‌ای روی قهوه داشتند تا بفهمند نوشیدنی‌ای که گویا اصلاً کالری ندارد، چگونه به جانداری که انسان نام دارد، انرژی می‌بخشد. چون این اتفاق به‌ظاهر خلاف قوانین ترمودینامیک است. قهوه این قدرت خارق‌العاده را داشت که نه‌تنها در زمان تولید، بلکه در زمان مصرفش هم «ارزش افزوده» بیافریند. یک واقعه در تاریخ دور و دراز استراحت برای قهوه‌نوشی، این نکته را روشن می‌کند.\n سجویک داستان یک کارگاه کوچک کراوات‌دوزی در دِنوِر را تعریف می‌کند که نامش لس ویگوام ویورز بود. بهترین مردان جوان بافندۀ شرکت که در جنگ‌های آغاز دهۀ ۱۹۴۰ از دست رفتند، مالک شرکت آقای فیل گرینتز مردان مسن‌تری را به‌جای آن‌ها استخدام کرد ولی آن‌ها چالاکی لازم برای بافتن الگوهای پیچیدۀ کراوات‌های ویگوام را نداشتند. او در قدم بعدی زنان میان‌سالی را استخدام کرد که می‌توانستند کراوات‌هایی طبق معیارهای مد نظر او بسازند اما استقامت کافی نداشتند که یک نوبت کامل کار کنند. گرینتز جلسه‌ای با حضور کل عوامل شرکت برگزار کرد تا دربارۀ مشکل بحث شود، و کارکنانش پیشنهادی دادند: دو بار در روز استراحت پانزده‌دقیقه‌ای به ما بده، با قهوه.\n گرینتز استراحت‌های قهوه‌خوران را برقرار کرد و بی‌درنگ تغییری در کارگرانش دید. زنان رفته‌رفته ظرف شش و نیم ساعت همان‌قدر کار می‌کردند که مردان مسن‌تر در هشت ساعت می‌کردند. گرینتز استراحت‌های قهوه‌خوران را اجباری کرد، اما تصمیم گرفت که لازم نیست برای آن نیم‌ساعت استراحت به کارگرانش پول بدهد. این کار او موجب شد وزارت کار ایالات متحده شکوائیه‌ای علیه او به دادگاه ببرد، و سرانجامش رأی یک دادگاه استیناف فدرال در سال ۱۹۵۶ بود که استراحت قهوه‌خوران در حیات آمریکایی را به رسمیت شناخت. دادگاه حکم کرد که چون استراحت‌های قهوه‌خوران «به کارآیی بیشتر می‌انجامد و به تولید بیشتر منجر می‌شود»، پس همان‌قدر که به سود کارگران است برای شرکت هم فایده دارد و لذا باید جزء ساعات کار به حساب آید. واژۀ «استراحت قهوه‌خوران»۱ را نیز یک کارزار تبلیغاتی ادارۀ قهوۀ پان‌امریکن وارد زبان عامۀ مردم کرد. این گروه تجاری متشکّل از پرورش‌دهندگان قهوۀ آمریکای مرکزی، یک شعار داشت: «یک استراحت قهوه‌خوران به خودت بده… تا بفهمی قهوه چه تقدیمت می‌کند».\n در اواخر قهوه‌زار، سجویک می‌کوشد دقیقاً حساب کند که یک پوند قهوه دقیقاً چقدر ارزش برای کارفرما می‌آفریند (یا به تعبیر دیگر، از کارگر استخراج می‌کند). او لس ویگوام و کشتزارهای هیلز را به عنوان مثال استفاده می‌کند. سجویک تخمین می‌زند تولید یک پوند قهوه به ۱.۵ ساعت زحمت کارگران السالوادوری نیاز دارد. این مقدار برای ۴۰ فنجان قهوه کافی است، یعنی دو استراحت قهوه‌خوران برای ۲۰ کارگر ویگوام، که بنا به تخمین گرینتز معادل ۳۰ ساعت کار اضافه می‌آفریند. به عبارت دیگر، ۶۰ سنتی که کارخانۀ هیلز برای یک ساعت و نیم کار در سال ۱۹۵۴ می‌داد، به ارزشی معادل ۲۲.۵ دلار برای فیل گرینتز تبدیل می‌شد. این کیمیا هم ویژگی‌های چشم‌گیر کافئین را نشان می‌دهد و هم حقایق بی‌رحمانۀ استثمار را.\n\nاما آن رابطۀ همزیستی پرمنفعت و متقابل میان قهوه و سرمایه‌داری طی چند قرن اخیر، شاید در آستانۀ یک خاتمۀ غم‌انگیز باشد. قهوۀ عربیکا گیاهی است مشکل‌پسند که در شرایطی بسیار دقیق و خاص میل به رشد دارد: نور، آب، زهکشی و حتی ارتفاع باید مناسب حالش باشد. مکان‌های مناسب تولید قهوه در دنیا محدود است. دانشمندان اقلیم‌شناس تخمین می‌زنند به سال ۲۰۵۰ که برسیم، حداقل نیمی از مساحت زمین‌هایی که اکنون قهوه تولید می‌کنند دیگر نمی‌توانند آن را پرورش دهند (و این نسبت در آمریکای لاتین بیشتر از نیم است). بدین‌ترتیب، قهوه یکی از گیاهانی است که سریع‌تر از اکثر گیاهان در خطر انقراض ناشی از تغییر اقلیم است. شاید بتوان گفت سرمایه‌داری دارد مرغ تخم‌طلای خود را می‌کُشد.\n ولی سرمایه‌داری اگر چنته‌اش خالی شود که دیگر سرمایه‌داری نیست. کارفرمایانی که هم‌اکنون استراحت قهوه‌خوری به کارکنانشان می‌دهند، شاید به زودی قرص‌های کافئین مصنوعی به آن‌ها بدهند تا یکی صبح و یکی عصر مصرف کنند. این کار برای کارفرما چند مزیت دارد. اول آنکه، قرص‌ها ارزان‌تر از قهوه‌اند و کثیف‌کاری کمتری دارند. و چون هضمشان فقط چند ثانیه طول می‌کشد دیگر نیازی به استراحت‌دادن نیست، پس شرکت‌ها با دلایل موجه می‌توانند دوباره به آن ۳۰ دقیقۀ ارزشمندی چنگ بیاندازند که دادگاه‌ها ۶۴ سال پیش تقدیم کارگران آمریکایی کردند. احتمالاً سرنوشت کارگران کارخانه‌های قهوه در السالوادور به مراتب وخیم‌تر خواهد بود، اما شاید پس از فروپاشی مزرعه‌های تک‌محصول قهوه، «سیاهرگ‌های تغذیه» (یا همان سفرۀ پربرکت طبیعت) دوباره به رویشان باز شوند.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                  شامل ترجمۀ تازه‌ترین      حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،       تاریخ  و              سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و     ادبیات و     هنر   است      که     از  بیش   از       ۱۰۰     منبع       معتبر و                به‌روز        انتخاب        می‌شوند.        مجلات  و        وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                  در زمرۀ این منابع‌اند.      مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،               گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ     اختصاصی     قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای         از  بهترین        مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                  کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های              روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه          اینترنتی           ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌      فروش  می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با      خرید       اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                 برخوردار شوید. فصلنامه    برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع       عمومی          ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که     فصلنامه   آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا       هزینۀ       اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم      کرد.   ضمناً   هر     وقت          بخواهید            می‌توانید          اشتراکتان     را      لغو    کنید     و       مابقی       مبلغ          پرداختی   را  دریافت          کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nSedgewick, Augustine. Coffeeland: One Man’s Dark Empire and the Making of Our Favorite Drug. Penguin Press, 2020\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مایکل پولان نوشته است و اولین بار در شمارۀ آوریل ۲۰۲۰ مجلۀ آتلانتیک به انتشار رسیده و سپس در وب‌سایت همین مجله با عنوان «Capitalism’s Favorite Drug» بارگزاری شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۷ خرداد ۱۳۹۹ با عنوان «چطور قهوه به جزء جدایی‌ناپذیر صبح‌های کاری تبدیل شد؟» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• مایکل پولان (Michael Pollan) نویسنده و روزنامه‌نگاری آمریکایی است که در حیطۀ داروها و مواد مخدر تحقیق می‌کند. آخرین کتاب او که کافئین (Caffeine) نام دارد که در قالب کتاب صوتی ارائه شده است.\n[۱] coffee break\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653825.json b/train/540653825.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..05eefdf98f8684e5a6600e6cb51bd8f55e0fe1e2
--- /dev/null
+++ b/train/540653825.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چه‌ انسان‌هایی که می‌توانیم باشیم",
+  "subtitle": "همانطور که آبراهام مزلوی روان‌شناس گفته، «شاید انسانیت‌مان را ارزان فروخته‌ایم»",
+  "introduction": "آبراهام مزلو را معمولاً با نظریۀ «هرم نیازها» می‌شناسیم. هرمی که در قاعده‌اش نیازهای زیستی مانند خواب و خوراک قرار دارد و در رأسش «خودشکوفایی». اما مزلو در اواخر عمرش، به نظریۀ دیگری می‌اندیشید که شاید امروز بیش از هر وقت دیگری به آن نیاز داریم. او در این «نظریۀ زِد» از فراانگیزش‌هایی حرف می‌زد که انسانیت را برایمان معنا می‌کنند: عدالت، نیکی، زیبایی، عشق و کمال. او معتقد بود بدون این افق‌های تعالی بخش، نمی‌توانیم به جامعه‌ای انسانی دست پیدا کنیم.",
+  "content": "اسکات بری کوفمن، ساینتیفیک آمریکن — روان‌شناس انسان‌گرا، آبراهام مزلو، در اواخر عمر خود بر روی دیدگاه‌های جدیدی در مورد خودشکوفایی کار می‌کرد و متصور بود که انگیزۀ عالی‌تری به نام تعالی وجود دارد. او اسم نظریه‌اش را «نظریۀ زِد» گذاشت.۱\n مزلو معتقد بود که انگیزۀ استعلائیان یا افراد دارای تعالی، معمولاً، با ارزش‌ها و تجربیاتی برانگیخته می‌شود که فراتر از ارضای نیازهای اولیه و شکوفاییِ استعدادِ منحصربه‌فردِ شخص است. این فراانگیزش‌ها شامل، ایثار در راه رسالتی فرافردی، طلب تجربۀ اوج و تعهد نسبت به ارزش‌های وجودی یا «ارزش‌های بی» می‌شود. صداقت، نیکی، زیبایی، عدالت، معناداری، سرخوشی، سرزندگی، کمال، بی‌آلایشی، وقار و تمامیت از جمله اهداف غایی «ارزش‌های بی» محسوب می‌شوند.\nمزلو مشاهده کرد زمانی که از استعلائیان پرسیده می‌شود چرا این‌گونه رفتار می‌کنند، یا چه چیز به زندگی‌شان ارزش زیستن می‌دهد، اغلب آن‌ها به این ارزش‌ها اشاره می‌کنند. هیچ دلیل دیگری وجود نداشت که توضیح دهد چرا آن‌ها زمان زیادی را به کارهایشان اختصاص می‌دهند. این ارزش‌ها در خدمت چیز دیگری نبودند و حتی نمی‌شد آن‌ها را بهانه‌ای برای دستیابی به اهدافی دیگر قلمداد کرد. مزلو باور داشت که «برای پرهیز از بیماری و دستیابی به کامل‌ترین صورت انسانیت یا رشد، ارضای «فرانیازها» لازم است. در راه این ارزش‌ها زیستن و مردن شایسته است. کسی که در آن‌ها تعمق کند و با آن‌ها یکی شود بیشترین شادمانی‌ قابل درک برای انسان را دریافت خواهد کرد».۲\n جهان‌بینی نظریۀ زِد و پژوهش روان‌شناختی مدرن در زمینه خِرَد۳ به نحو چشمگیری بایکدیگر شباهت دارند. در ادبیات روان‌شناختی، خِرَد را یکپارچگی میان ابعاد شناختی، احساسی و رفتاری تعریف می‌کنند. توانایی پذیرش چشم‌اندازهای متعدد، توانایی واکنش غیرتدافعی در چالش‌ها، توانایی ابراز طیف وسیعی از احساس برای رسیدن به معنا، توانایی ارزیابی انتقادی حقایق بشری و آگاه شدن از سرشت متناقض و نامطمئن مشکلات انسانی، همه و همه از عناصر مفهوم خرد است.\n همانطور که روانشناس بالینی دیدروکرامر می‌نویسد، «انسان‌های خردمند با یادگیری و ترکیب دیدگاه‌های مثبت و منفی، خودی انسانی‌تر می‌سازند، همچنین خودی خلق می‌کنند که در مواقع ضعف و آسیب‌پذیری یکپارچگی بیشتری را از خود به نمایش می‌گذارد. به‌نظر می‌رسد آن‌ها قادرند در قدم اول با نگرانی‌های خود رو‌به‌رو شوند و سپس از آن‌ها فراتر روند. به این ترتیب، ظرفیت دورن نگری خود را با نگرانی عمیق و پایدار برای روابط انسانی و توجه مولد به دیگران پیوند می‌زنند».۴\n\nجهان‌بینی استعلائیان نکات ژرفی برای فرد و جامعۀ خوب دارد و دیدِ الهام‌بخشی ارائه می‌دهد از آنچه آدمی می‌تواند باشد. بهترین انسان‌ها همواره در زمان‌هایی ظهور کرده‌اند که سخت‌ترین دوره‌ها برای انسانیت بوده است. حالا که جهان تا گردن در ناامنی و تردید فرو رفته است، بهترین فرصت برای جهان‌بینی استعلائیان فراهم شده است تا بیش از هر زمانی دیگری (احتمالا ًدر طول تاریخ بشر) گونۀ انسان را ارتقا ببخشد.\n                                                                                           •••\n جهان‌بینی نظریۀ زِد، در اولین قدم، تصویر جدیدی از روابط را به نمایش می‌گذارد: از دوستی بگیرید تا خانواده، عشق رمانیک و رابطۀ جنسی. مفهوم عشق وجودی مزلو (یا به اختصار عشق بی) تصور ایده‌آلی از آنچه همۀ ما می‌توانیم به دنبال آن باشیم عرضه می‌کند. چه در رابطۀ معلم-کودک، دانشجو-استاد و درمانگر-بیمار، و چه در صنعت، مدیریت و رهبری. به‌جای ‌اینکه با انسان‌ها به‌مثابۀ ابزارهایی برای رسیدن به اهدافمان برخورد کنیم، می‌توانیم آن‌ها را به سبب بودنشان دوست بداریم (همان چیزی که مزلو اسمش را عشق بی می‌گذارد). یعنی انسان‌ها را آن‌طور که به‌واقع هستند تحسین کنیم و درصدد آن برنیاییم که آن‌ها را مطابق مقاصد خود تغییر دهیم.\n چنانکه مزلو در یکی از مقالاتش می‌نویسد:\n عمدتاً باید تلاش ‌کنیم که از یک گل رز، رز بهتری به عمل آوریم، تا اینکه بخواهیم آن رز را به سوسن تبدیل کنیم … این امر مستلزم وجود میلی در خودشکوفایی فرد مقابل است که ممکن است کاملاً با ما متفاوت باشد. حتی نشان‌ می‌دهد که ما تا چه درجه تقدس و خاص‌بودگی هر نوع شخصی را تأیید کرده به آن احترام می‌گذاریم.\n آموزش را درنظر بگیرید. آموزش انسانی واقعی شامل آموزش همۀ جنبه‌های کودک می‌شود. در این آموزش فارغ از اینکه چقدر با برنامۀ درسی معلم همخوانی داشته باشد، با بچه‌ها به گونه‌ای رفتار می‌شود که خود کودک، هدف، آرزو و رؤیاهایش ارزشمند شناخته شود. تصور کنید چه می‌شد اگر مدارس صرفاً مکانی برای یادگیری محتواهای استانداردِ آکادمیک نبودند و علاوه برآن، محیط‌هایی بودند که شگفتی، شکوه و خودشکوفایی به اندازۀ امید برای انسانیت در آن‌ها یافت می‌شد. بیشتر از آن، تصور کنید اگر مدارس چندان از بقیۀ امور زندگی جدا نبودند. چه می‌شد اگر دانش‌آموزانی که در انتهای روز به خانه می‌روند تشویق می‌شدند تا باقی روز خود را دانش‌آموزِ جهان خارج باشند. اگر به دانش‌آموز شوق به یادگیری را القا کنیم، عین این است که «ارزش بی مهمی» را به او یاد بدهیم.\n\nجهان‌بینی استعلائیان به ما این امکان را می‌دهد تا سطوح عمیق‌تری از شادی را تجربه کنیم. مزلو سلسله مراتبی احتمالی از لذت را ارائه می‌دهد که طیف آن چنین شروع می‌شود: دردی که به واسطۀ حسِ خوش لم دادن در یک وان داغ فروکش می‌کند، کیفی که از بودن کنار رفقای خوبمان احساس می‌کنیم، لذتی که از شنیدن یک موسیقی عالی عایدمان می‌شود، شوقی که از بچه‌دار شدن به‌دست می‌آوریم و خلسه‌ای که از اوج یک تجربه عاشقانه در آن فرو می‌غلتیم. تصور کنید اگر همۀ ما از سطوح لذتی که امکان تجربۀ آن وجود دارد آگاه می‌بودیم. تصور کنید اگر سطوح لذتی که امکان تجربۀ آن وجود دارد به ما یاد داده می‌شد. در این صورت نه‌تنها دایرۀ لذتمان شامل خلاصی از کمبودها می‌شد، بلکه لذت‌های عمیق‌تری را هم دربر می‌گرفت که از شوق برای فراتررفتن از خودمان ناشی می‌شدند.\n تحقیقات نشان می‌دهد اگر افرادی که به لحاظ بالینی افسرده و مضطرب هستند، به مدت ده روز تحت مداخلۀ ارتقای اخلاقی۵ قرار بگیرند -یعنی شاهد اعمال فضیلت‌مندانه، سخاوتمندانه و دلیرانه‌ باشند- برای کمک به دیگران تلاش بیشتری را از خود به نمایش خواهند گذاشت. همچنین نزدیکی بیشتری با دیگران برقرار خواهند کرد، نشانه‌های اندوه‌شان کمتر خواهد شد و درگیری کمتری با اطرفیان خواهند داشت. گاه برای درمان ناخرسندی و استرس کافی است تا به ارزش‌های بی و فرالذت‌طلبی روی بیاوریم که مثل دارو عمل می‌کند.\n جهان‌بینی استعلائیان کمکمان می‌کند با کسانی که عقاید و مذاهب گوناگونی دارند تعاملات سازنده‌تری برقرار کنیم. چنانکه مزلو می‌نویسد، می‌توان از امکان مذهبی‌کردن یا تقدس همۀ زندگی و همۀ انسان‌ها سخن گفت و فقط به کسانی که  هم‌هویت‌ما، هم‌کیش و هم‌حزب‌ ما هستند، محدود نشد.\n از آنجا که واژۀ مقدس اغلب مضمونی مذهبی دارد، مزلو می‌نویسد یک شخص ممکن است در مورد هر جا یا هرکس احساسی مقدس داشته باشد، یعنی در نظر به آن‌ها تکریم، اعجاب، شگفتی و شکوه احساس کند. تصور کنید اگر پس از آن احساس عمیق روزهای یکشنبه‌ درکلیسا که برای یکی‌شدن و اتحاد ابنای بشر در خود حس می‌کنیم، مستقیم به سراغ توییتر نمی‌رفتیم و به مخالفانمان ناسزا نمی‌گفتیم، و درعوض آن حس مقدس را در تک‌تک مواجهاتمان در طول زندگی نگه می‌داشتیم. تصور کنید اگر همۀ ما این برخورد را با یکدیگر می‌داشتیم، چه می‌شد؟\n                                                                                           •••\n آموزه‌های ژرفی برای چشم‌انداز کنونی‌مان به سیاست وجود دارد. مزلو به دیدگاه جدیدی نسبت به سیاست پرداخت که اسمش را «روان‌سیاست» گذاشته بود. این دیدگاه بر این آموزۀ روان‌شناختی تکیه داشت که شباهت‌های انسانی عمیق‌تر از تفاوت‌های میان ماست. سیاست انسانی باید بر فهمی واقعی از سرشت انسان پایه‌گذاری شود، یعنی به همان اندازه که انگیزۀ مشترک انسان‌ها برای نیاز به امنیت را شامل می‌شود، بایستی رشد و نیاز به تعالی را نیز درنظر بگیرد.\n برای اطمینان بیشتر، باید گفت بر سیاستمداران واجب است که امنیت و سلامت را ارج بنهند. سخت است که بدون ثبات کافی، منتهای رشد خود را محقق کنیم. با‌این‌حال مزلو معتقد است که نباید استعدادهای بالقوۀ خود برای خودشکوفایی و تعالی را نادیده بگیریم. مزلو می‌نویسد: «بدون پایه‌ای استوار از نظم و قانون، رشد واقعی صورت نخواهد گرفت. ولی این امکان هم وجود دارد که جامعه‌ای در سطح قانون و نظم متوقف شود و به حدی بر آن‌ها تأکید کند که استعدادهای بالقوۀ فرد برای رشد کردن را محدود کند».\n به همین دلیل است که لیبرال‌ها و محافظه‌کارها مکمل‌های خوبی برای هم هستند. جامعه هم نیاز به سیاستمدارانی دارد که عمیقاً حافظ فرهنگ سنتی و ثبات جامعه باشند و هم به مساوات‌طلبانی نیاز دارد که دغدغه‌شان خلق فرصت‌های برابر برای اقشار بسیار آسیب‌پذیر و نیازمند باشد.\n در واقع تحقیقات هم نشان‌دهندۀ این است که هم حرف محافظه‌کاران معقول است و هم حرف لیبرال‌ها. تنها هر یک به نحوی متفاوت. محافظه‌کاران از ادب، ارزش‌های اخلاقی سنتی و تعهد نسبت به جنبه‌های مرزبندی شدۀ زندگی مثل دوستان، خانواده و ملیت سخن می‌گویند، در حالی که لیبرال‌ها از مساوات‌طلبی و دلسوزی در ابعاد جهانی سخن می‌گویند. به زعم مزلو جنبه‌های معقول هر دو دیدگاه می‌توانند سهم مهمی در یک سیاست جهانی واحد ایفا کنند.\n در مقابل، بزرگترین خطری که یک دموکراسی سالم را تهدید می‌کند، جهت‌گیری ستیزه‌جویانه افراد در قبال یکدیگر و رشد فزاینده این ستیزه‌جویی در میان کسانی است که قدرت سیاسی را در دست دارند. بحران‌های سیاسی و نابرابری از آن‌رو که عمیق‌ترین لایه‌های ناامنی را در ما فعال می‌کنند منجر به ستیزه‌جویی، بی‌اعتمادی و بدبینی می‌شوند. در جامعه‌ای با ناامنیِ بالا، هرچقدر که نیاز به نظم، ثبات و تعلق داشتن بیشتر تحت فشار قرار می‌گیرند، از انگیزه‌های عالی افراد کاسته خواهد شد.\n\nبااین‌حال، در چنین شرایط آشوبناکی باید حواسمان باشد که تقلا برای دستیابی به ارزش‌های بی و «عشق بی» را زمین نگذاریم. چرا که در غیر این‌صورت در خطر آن هستیم تا آتش پوپولیسم و اقتدارگرایی را شعله‌ور کنیم.\n                                                                                           •••\n به‌طور تاریخی، چنین به‌نظر رسیده‌ است که منافع جامعه و منافع فرد از هم جدا و حتی گاه در خلاف جهت هم قرار دارند. (آنچه برای فرد خیر است برای تمدن شر محسوب می‌شود). بااین‌حال، اهداف و ارزش‌های فرد می‌توانند با خیر جامعه در یک راستا قرار بگیرند. سالم‌ترین جوامع بر روی فهمی واقع‌بینانه از نیازهای انسانی بنا نهاده شده‌اند. و همین جوامع‌اند که بیشترین امکان رشدِ افراد عضو جامعه را فراهم می‌کنند. چقدر این فرصت برای همۀ افراد فراهم است تا نیازهای خود از جمله نیاز به امنیت، رشد و تعالی را برآورده سازند؟\n تغییرات ملموسی در ساختارهای اجتماعی جوامع انسانی وجود دارد که می‌تواند به افزایش این هم‌راستایی بینجامد. مزلو می‌گوید سالم‌ترین جوامع، آن‌هایی خواهند بود که «فضیلت‌شناس» باشند. به عبارت دیگر جوامع باید به‌جای اینکه به ثروتمندترین‌ها یا افراد صاحب‌نامِ موفق پاداش بدهند، رفتار انسان‌های فضیلت‌مند را تقدیر کنند. این اتفاق می‌تواند از آموزش ابتدایی شروع شود، به این نحو که مهربانی و شوق به یادگیری را با نتایج یک آزمون استاندارد پاداش دهیم. این امر نه تنها خیر جمعی‌مان را تأمین می‌کند، بلکه سقف دستاوردهایی که افراد جامعه می‌توانند بدان دست یابند را هم افزایش خواهد داد.\n زمان آن رسیده که در جامعۀ خود مسئولیت‌پذیر باشیم و در خلق شرایطی سهیم باشیم که در آن، به افرادِ جامعه کمک می‌شود تا نه‌تنها به خودشکوفایی برسند، بلکه خود را نیز متعالی کنند. می‌توان همزمان هم جامعه و هم خود را به جامعه و فرد بهتری تبدیل کرد. بهبود یک جامعه زمانی آغاز می‌شود که دیدگاهمان به سرشت انسان را تغییر دهیم و بهترین جنبه‌های یکدیگر را نشان دهیم. در این صورت حتی می‌توانیم وجود فیزیکی‌ خود را هم متعالی کنیم و سال‌ها پس از مرگ همچنان بر نسل‌های آینده تاثیرگذار باشیم.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                  شامل ترجمۀ تازه‌ترین      حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،       تاریخ  و              سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و     ادبیات و     هنر   است      که     از  بیش   از       ۱۰۰     منبع       معتبر و                به‌روز        انتخاب        می‌شوند.        مجلات  و        وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                  در زمرۀ این منابع‌اند.      مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،               گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ     اختصاصی     قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای         از  بهترین        مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                  کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های              روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه          اینترنتی           ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌      فروش  می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با      خرید       اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                 برخوردار شوید. فصلنامه    برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع       عمومی          ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که     فصلنامه   آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا       هزینۀ       اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم      کرد.   ضمناً   هر     وقت          بخواهید            می‌توانید          اشتراکتان     را      لغو    کنید     و       مابقی       مبلغ          پرداختی   را  دریافت          کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nKaufman, Scott Barry. Transcend: The New Science of Self-Actualization. TarcherPerigee, 2020\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را اسکات بری کوفمن نوشته است و در تاریخ ۱۳ آوریل ۲۰۲۰ با عنوان «What Humans Could Be» در وب‌سایت ساینتیفیک آمریکن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۲ خرداد ۱۳۹۹ با عنوان «چه‌ انسان‌هایی که می‌توانیم باشیم» و ترجمۀ مهدی صادقی منتشر کرده است. •• اسکات بری کوفمن (Scott Barry Kaufman) روان‌شناسی آمریکایی است که دربارۀ ظرفیت‌های انسان تحقیق می‌کند. بیزنس ایندسایدر در سال ۲۰۱۵ او را یکی از ۵۰ دانشمند تأثیرگذاری دانست که نگرش ما دربارۀ جهان را تغییر می‌دهند. •••  این مطلب برشی است از کتاب جدید اسکات بری کوفمن با نام استعلایی بودن.\n[۱]  مزلو نظریۀ زِد را پیش می‌کشد تا بر این تأکید کند که انگیزه‌های بالاتری از آنچه داگلاس مک‌گریگور در نظریۀ ایکس و نظریۀ ایگرگ خود گفته است وجود دارد. برای بازتاب تفاوت میان استعلائیان و افراد صرفاً سالم، مزلو استدلال می‌کند که خواست‌هایی در نظریه ایگرگِ داگلاس مک‌گریگور مطرح می‌شود که در افراد صرفاً سالم ارضا می‌شود: آن‌ها عاری از هر کمبودی هستند و میل به خودشکوفاییِ استعداد شخصی و پرورش هویت، فردیت و تکینگی‌شان را برمی‌انگیزد. به باور مزلو، «این افراد پا به جهان می‌گذارند تا در آن به ارضا برسند». «آن‌ها جهان را سروری می‌کنند، رهبری می‌کنند و از آن برای اهداف نیک بهره می‌برند، دقیقاً مثل همان‌کاری که سیاستمداران سالم و انسان‌های عمل‌گرا انجام می‌دهند». به باور مزلو استعلائیان نه‌‌تنها به نیاز‌های مندرج در نظریۀ ایگرگ دست پیدا می‌کنند، بلکه از آن هم فراتر می‌روند. [۲]  مزلو پیشنهاد جالب‌توجه دیگری را هم ‌پیش پایمان می‌گذارد. او می‌گوید که کمبود ارزش‌های بی، «فراآسیب‌ها» را به دنبال خواهد داشت و آرمان‌گرایی بی‌نتیجه به موجودی «فراحسرت‌خور» تبدیل‌مان خواهد کرد. مزلو معتقد است که فراحسرت‌خور بودن استعلائیان می‌تواند شاخصی برای سلامت روان‌شان باشد. حقیقتاً هم شکایت و حسرت‌خوردن برای فقدان امنیت، جایگاه، پول، قدرت، احترام، پذیرش و محبت تفاوت زیادی با شکایت برای کمبود عمیق زیبایی، شوخ‌طبعی، نیکی، عدالت، تکینگی، تمامیت و پرمعنایی در جهان دارد. [۳] wisdom [۴]  ارتباط معناداری میان خرد و افزایش سن وجود دارد. این شاخص در بین کسانی که آغوش‌ِ بازی در برابر تجربه دارند، کسانی که ظرفیت بالایی برای خودارزیابی و درون‌نگری دارند، کسانی که انگیزه زیادی برای رشد شخصی دارند، کسانی که فاصلۀ خود از دیدگاه افراد را حفظ می‌کنند، کسانی که مدام باورها و پیش‌فرض‌ها را به پرسش می‌کشند و کسانی که اطلاعات جدید راجع‌به یک شخص را سبک‌سنگین می‌کنند، بیشتر است. [۵] moral elevation intervention"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653826.json b/train/540653826.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a94716a1c66d19e1db5533bb1e0cc6c0ea2d74f2
--- /dev/null
+++ b/train/540653826.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا اغلب احساس می‌کنیم در حال «از دست دادن» فرصت‌ها هستیم؟",
+  "subtitle": "«ترسِ از دست دادن»، شبکه­‌های اجتماعی و زندگی واقعی­مان را به یک اندازه تسخیر کرده است",
+  "introduction": "دایره‌های قرمز رنگی که رویشان اعدادی نوشته شده و کنار برنامک‌های مختلف گوشی همراهمان ظاهر شده‌اند؛ فرشته‌های عذابی که یک دم از روی شانه‌مان پر نمی‌زنند. آنقدر وسواس انگشت‌زدن روی آن‌ها گرفتارمان کرده که حتی در خواب‌هایمان می‌بینیمشان. چرا اعلان‌های شبکه‌های اجتماعی یا زنگ یک پیامک یا تماس جدید این‌قدر برایمان مهم شده؟ نگرانی برای ازدست‌دادن خبرها در روزگار شبکه‌های اجتماعی چنان بالا گرفته است که حالا نامی برای خودش دارد: فومو یا «ترس ازدست‌دادن».",
+  "content": "جیکوب بوراک، ایان — آزمایشی داریم که ممکن است خوشتان بیاید: سناریوهای زیر را با مقیاسی عددی رتبه‌‌بندی کنید، از ۱ برای ناراحتی خفیف تا ۷ برای اندوهی جانکاه.\nسناریوی اول: مانند هر روز صبح در حال پرسه زدن بین وب‌سایت‌‌های خبری هستید. اما امروز برخلاف ۳۰ دقیقۀ معمولتان، باید ۱۵دقیقه را به خواندن مقالات اختصاص دهید. مجبورید از بعضی ستون‌‌ها و بخش‌های مورد علاقه‌‌تان چشم‌‌پوشی کنید. چه میزان احساس ناراحتی می‌‌کنید؟ (بیشتر ما به احتمال زیاد، حد پایینی را انتخاب می‌‌کنیم. مثلا ۲).\n سناریوی دوم: برای گردش به نیویورک آمده‌اید و متوجه می‌‌شوید که به هیچ ‌‌وجه نمی‌‌توانید از همۀ دیدنی‌‌ها بازدید کنید، همۀ نمایشنامه‌‌های توصیه شده را نمی‌توانید ببینید و حتی بخشی از «بایدهایی» که رفقای نیویورکی‌‌تان درموردش پرحرفی کرده‌اند را نمی‌توانید انجام دهید. حالا چه حسی دارید؟ حول و حوش ۵؟\n سناریوی سوم: به اتفاق دوستانتان در حال صرف شام هستید و همه توافق اکید کرده‌اید که امشب را بدون گوشی سپری کنید. اما صدای بیب بیب اعلان‌های توییتر و پیام‌های گوشی هوشمندتان تمامی ندارد. قطع به یقین در شبکۀ اجتماعی‌تان خبری‌‌ است، اما امکان چک‌کردنش را ندارید. حتی ۷ هم با استرسی که حالا احساس می‌‌کنید مطابقت ندارد.\n به دنیای «ترسِ از دست دادن»۱ یا «فومو» خوش آمدید. آخرین اختلال فرهنگی‌ای که بی‌‌سروصدا آرامش ذهن ما را تحلیل می‌‌برد. فومو زادۀ پیشرفت تکنولوژیک و گسترش اطلاعات است و به احساس از دست دادن چیزی مهیج‌‌تر، مهم‌‌تر و جالب‌‌تر گفته می‌شود که در جایی دیگر در جریان است. همه می‌‌دانیم اسباب پریشان‌‌خاطری است اگر دیگران در حال لذت‌بردن از تجربه‌ای ارزشمندتر باشند و ما جزئی از آن نباشیم. بر اساس یک مطالعۀ جدید، ۵۶ درصد از کسانی که از شبکه‌‌های اجتماعی استفاده می‌‌کنند، از این طاعون مدرن رنج می‌‌برند.\n البته حسِ از دست دادن چیز تازه‌‌ای نیست. منابع فراوانی به توصیف تضاد غم‌‌انگیز آرمان‌‌های رمانتیک و محافظه‌‌کاری اجتماعی می‌‌پردازند. به‌عنوان نمونه، ادیس وارتون، شارلوت برونته و استاندال خیلی قبل‌‌تر از اینکه ما بتوانیم دوستان دبیرستانمان را در فیسبوک ببینیم، تشویش از دست دادن را توصیف کرده‌‌اند.\n قهرمانان داستان‌‌های قرن نوزدهمی، عمری درگیر تنها یک فرصتِ از دست رفته بودند، اما امروزه جریان بی‌‌وقفۀ اطلاعات به طرز نگران‌‌کننده‌‌ای جهانی را به یادمان می‌آورد که از چنگمان می‌گریزد. وقتی دارید این سطور را می‌خوانید، ممکن است مهمانی‌‌ای را که چندنفر از دوستانتان ترتیب داده‌‌اند از دست بدهید، یا غذایی را که چندتا از دوستان دیگرتان بدون شما صرف می‌‌کنند را از دست بدهید. احتمالاً دوست دارید یک تماس تلفنی را نیمه‌‌کاره رها کنید‌‌‌‌ –همان وسط بحث- تا تماس دیگری بگیرید، بدون اینکه حتی بدانید چه کسی ممکن است نفر آخر باشد.\n آخر شب، وقتی جداً قسم خورده‌‌اید که گوشی را کنار بگذارید یا رایانه را خاموش کنید، باز وسوسه می‌‌شوید تا برای آخرین بار نگاهی به صفحۀ نمایش بیندازید، مبادا پیام‌‌هایی را که آشنایان درجه چندم یا حتی غریبه‌‌ها برای درخواست دوستی یا اشتراک یک خبر فرستاده‌‌اند از دست بدهید.\n مطالعاتی در اختیار داریم که می‌گویند بخش عمدۀ پشیمانی‌های ما در پایان زندگی، مربوط به چیزهایی است که انجام نداده‌‌ایم و نه چیزهایی که انجام داده‌‌ایم. در این‌‌صورت مشاهدۀ مداوم کارهایی که دیگران انجام می‌دهند و ما انجام نمی‌‌دهیم، آینده‌‌ای را برایمان رقم خواهد زد که در آن مرتب گذشته را به یاد می‌‌آوریم و غصه می‌‌خوریم. گفتگویی هیجان‌‌انگیز بین چندنفر در آن سوی مجلس، می‌تواند خورۀ فومو را به جانمان بیندازد. مجموعۀ گیج‌کننده‌‌ای از نمایش‌‌ها، مهمانی‌‌ها، کتاب‌‌ها و آخرین مدهای مصرفی‌ای که رسانه‌‌های اجتماعی به خوردمان داده‌‌اند، به همین اندازه، این بلا را سرمان می‌‌آورند.\n شخصیت‌‌های آنلاین جذابی که از خودمان ساخته‌ایم -و از دور بسیار فریبنده‌‌اند- فومو را از این هم وخیم‌‌تر می‌کنند. شری ترکل، روان‌شناس اجتماعی موسسۀ فناوری ماساچوست، مولف کتاب، تنها باهم: چرا بیشتر از تکنولوژی انتظار داریم و کمتر از یکدیگر۲ (۲۰۱۸)، ‌‌می‌‌نویسد تکنولوژی به سازۀ اصلی‌‌ای بدل شده که صمیمیت را با آن تعریف می‌‌کنیم. ما صدها یا حتی هزاران دوست در شبکه‌‌های اجتماعی را با رفقای بدردبخور صمیمی‌مان در واقعیت اشتباه می‌‌گیریم. با بهره‌‌گیری از صدها مصاحبه، ترکل ادعا می‌‌کند، پیشرفت تکنولوژیک، باعث زوال تدریجی روابط مهم‌‌ ما -با والدین، فرزندان یا شریک زندگی‌‌مان- شده و نوع جدیدی از تنهایی را ایجاد کرده است. با توجه به ناامنی‌‌ای که در روابطمان احساس می‌‌کنیم و نگرانی‌‌ای که دربارۀ صمیمیت داریم ترکل ادعا می‌‌کند که در جهان تکنولوژی، هم به دنبال روش‌هایی برای برقراری رابطه می‌گردیم و هم می‌خواهیم از خود در برابر رابطه‌ها محافظت کنیم. اگر تا به حال به آدم‌هایی دقت کرده باشید که حاضرند به جای حرف‌زدن با آدم‌های زندگی‌شان، پیام متنی دور و دراز برایش تایپ کنند، حتما با ارزیابی ترکل همدل خواهید بود که رابطۀ ما با تکنولوژی تازه شروع شده است. اتصال با همه، درهر زمان، تجربۀ تازه‌ای برای بشر است. آمادگی نداریم که به‌تنهایی با آن دست و پنجه نرم کنیم.\n ترکل می‌‌نویسد: اگر بتوانیم خودمان را، حتی برای دوره‌‌های زمانی محدود، از دستگاه‌‌های هوشمندمان جدا کنیم، وابستگی‌‌مان به تکنولوژی کاهش می‌‌یابد. آیا روزی دستگاه‌‌هایی خواهد آمد که در ترک اعتیاد به تکنولوژی کمکمان کنند؟ من دستگاه‌هایی را پیش‌‌بینی می‌‌کنم که اطلاعات را در فواصل زمانی تصادفی و پیش‌بینی‌ناپذیر رد‌‌وبدل می‌‌کنند، به طوری که نه فرستنده و نه گیرنده متوجه تأخیر پیش‌‌آمده پیش از دریافت پیام نشود. این باعث می‌‌شود تا افراد بخشی از اعلانات را از دست بدهند و ملتفت شوند که، در کمال تعجب‌‌، می‌شود بدون خبرها هم زندگی کرد.\n حتی با چنین مداخلاتی، مشکل زمانی حل خواهد شد که بفهمیم این مغز ما و طبیعتِ بشری ماست -نه تکنولوژی‌‌‌هایمان- که این اعتیاد را ایجاد کرده است. نمی‌‌توانیم به دنبال راهکار باشیم مگر اینکه صادقانه از خود بپرسیم چرا از دست دادن این‌قدر برایمان ترسناک است.\n آندره شیبیلسکی، محقق اجتماعی دانشگاه آکسفورد، اخیراً سرپرستی اولین مطالعۀ تجربی بر روی این اختلال در حال انفجار را برعهده داشته است. نتایج این تحقیق در ژورنال کامپیوترها در رفتار انسان۳ در سال ۲۰۱۳ به چاپ رسیده است. جمع‌‌بندی‌‌های او، در این مقاله و جاهای دیگر، حکایت از این دارد که فومو نیروی محرکی است که ما را به استفاده از شبکه‌های اجتماعی وامی‌دارد. بالاترین سطح فومو در جوانان و بخصوص مردان جوان دیده می‌‌شود. این ترس در میان رانندگان حواس‌‌پرتی که هنگام رانندگی به کارهای دیگری مشغول هستند هم بالاست. و احتمالاً بارزترین نمونۀ این ترس خود را در افرادی ظاهر می‌‌کند که نیازهای روان‌شناختی‌‌شان برای عشق، احترام، استقلال و امنیت ارضا نشده است. روی‌‌هم‌‌رفته، از دست دادن عشق و احساساتی که داریم برای ما ترسناک است، کسانی هم که خود را تماماً وقف کارشان می‌‌کنند از این می‌‌ترسند که مبادا فرصتی در پیشرفت حرفه‌‌ای‌‌شان یا توافقی سودآور را از دست بدهند.\n\nرابین دانبار، روان‌شناس تکاملی در دانشگاه آکسفورد و نویسنده کتاب هر شخص به چند دوست نیاز دارد؟۴(۲۰۱۰) معتقد است تنها در صورتی که از خودمان شناخت بیشتری داشته باشیم، می‌توانیم مشکلمان را کمی تسکین دهیم. دانبار مدعی است که به علت نداشتن ظرفیت ذهنی و فکری کافی، انسان‌‌ها نمی‌‌توانند با جمعی بیش از ۱۵۰ نفر در ارتباط باشند؛ میانگین تعداد انسان‌هایی که یک روستای کشاورزی در عصر نوسنگی زندگی می‌کردند. این نکته را باید به نوجوان آمریکایی‌ای گفت که ماهانه ۳۰۰۰ پیام می‌‌فرستد (بر اساس گزارش نیلسن، غول بازاریابی-نظرسنجی) و می‌‌ترسد که اگر فوراً جواب پیامی را ندهد، طرد شود. و گاه می‌شود که با هزاران نفر به طور آنلاین سرو‌‌کله می‌‌زند.\n رهایی از نظرات دیگران و خلاصی از مقایسۀ اجتماعی، موفقیتی است که نصیب تعداد اندکی می‌‌شود. کم نیستند خویشتن‌دارانی که در برابر نیروی فومو مقاومت کنند. در سال ۲۰۱۲، ویلهلم هوفمان، روان‌شناس اجتماعی دانشگاه شیکاگو، کاربرد نیروی اراده در برابر وسوسه‌‌های روزمره را بررسی کرد: شرکت‌‌کنندگان وی دریافتند که اجتناب از غذا و رابطۀ جنسی، تنها از طریق نیروی اراده، برایشان به مراتب آسان‌‌تر از این خواهد بود که از شبکه‌‌های مجازی دوری کنند. در این مورد، میزان شکستشان ۴۲ درصد بود.\n با وجود چنین چیز مضری که کیفیت زندگی‌‌مان را تهدید می‌‌کند، آیا کاری از ما ساخته است؟ اگر بخواهیم برای یافتن علل عاطفی نهفته در فومو از روان‌‌درمانی استفاده کنیم، بسیار پرهزینه و زیاده‌روی خواهد بود. قول و قرارها هم ما را از دستگاه‌‌های هوشمندمان دور نخواهد کرد. در عوض، بهترین راه مقابله با فومو، احتمالاً پذیرش این نکته است که در ضرب‌‌آهنگ پرجنب‌‌وجوش زندگی‌‌مان، گاهی محکوم به از دست دادن هستیم. با این شیوه شاید انتخاب‌‌هایمان نتایج بهتری را به‌‌دنبال داشته باشند.\n این رویکرد ساده برای اولین‌بار در سال ۱۹۵۶ توسط هربرت سیمون، محقق بین‌رشته‌‌ای آمریکایی و برندۀ جایزه نوبل اقتصاد معرفی شد. او اصطلاح ارضای‌‌بسنده۵-آمیزه‌ای از دو واژۀ رضایت و بسندگی- را به کار گرفت تا بگوید: به جای دنبال‌کردن سودهای حداکثری، صرفاً به نتایجی بسنده کنیم که «به اندازۀ کافی خوب»اند. استراتژی سیمون بر پایۀ این پیش‌‌فرض ساده استوار است که ما توانایی شناختی لازم برای بهینه‌سازیِ تصمیم‌گیری‌‌های پیچیده را نداریم. برای ارزیابی همۀ گزینه‌‌های موجود و پیامدهای احتمالی، حجم انبوهی از اطلاعات باید مورد پردازش قرار گیرد و این کار از عهده ما خارج است؛ چه در شبکه‌‌های اجتماعی چه در جای دیگر. بنابراین بهترین اقدام، ارضای‌‌بسنده است: انتخاب اولین گزینۀ موجودی که مطابق معیارهای از‌‌پیش‌‌تعیین شده‌‌مان باشد، یعنی «به اندازه کافی خوب» باشد.\n در سال ۱۹۹۶، سیمون خودزندگینامه‌‌ای منتشر کرد که در آن زندگی‌‌اش را مجموعه‌‌ای از تصمیمات پراکنده توصیف می‌‌کند، او انتخاب «به اندازه کافی خوب» را بهترین گزینه ممکن میان این تصمیمات می‌‌داند. سیمون مدعی است که بیشتر کسانی که به حد مطلوب توجه دارند، از هزینۀ سنگین جمع‌‌آوری اطلاعات که دست آخر بر منفعت کلی‌‌شان می‌‌چربد، غافل‌‌اند. در زندگی روزمره، این تصمیمات کمال‌‌گرایانه آسایشمان را هدف می‌گیرند: اگر دوستی دارید که فقط در رستوران‌‌های شیک غذا می‌‌خورد یا آنقدر در خرید مشکل‌‌پسند است که تا بهترین لباس را پیدا نکند، خرید نمی‌کند، استراتژیِ «به اندازه کافی خوب» به‌‌کارتان خواهد آمد.\n مطالعات سیمون نشان می‌‌دهد کسانی که بر تصمیمات کمال‌‌گرایانه اصرار داشتند، درمقایسه با کسانی که به تصمیمات «به اندازۀ کافی خوب» اکتفا می‌کردند، از انتخاب‌‌های خود رضایت کمتری داشتند. مطالعات ما چرایی آن را روشن می‌‌کند: دستاوردهای گروه اول از دستاوردهای گروه دوم کمتر است، مخصوصاً زمانی که پای ارزیابی پیامدهای احتمالی آن‌ها در میان باشد. در مجموعه آزمایشاتی که به رهبری بری شوارتز، روان‌شناس اجتماعی دانشگاه سوارتمور صورت گرفت، به شرکت‌‌کنندگان یک پرسشنامه‌‌ی خودارزیابی داده شد تا گرایششان به تصمیمات کمال‌‌گرایانه مشخص شود (بر پایۀ موافقت یا مخالفتشان با جملاتی مثل: من هرگز منتظر بهترین‌‌های بعدی نمی‌‌نشینم یا معمولاً در خرید هدیه برای دوستانم دچار مشکل می‌‌شوم). پرسشنامه‌‌ا‌‌ی دیگر، گرایش افراد به احساس پشیمانی را می‌‌سنجید. سپس شرکت‌‌کنندگان طبق پاسخ‌‌هایی که به هر دو پرسشنامه داده بودند طبقه‌‌بندی شدند. پژوهشگران بین گرایش به بهترین بودن و شادی، اعتماد‌‌به‌‌نفس و رضایت رابطۀ منفی و میان گرایش به بهترین بودن و افسردگی، کمال‌‌گرایی و احساس‌‌پشیمانی رابطه‌‌ی مثبت پیدا کردند. مطالعۀ دیگری در این مجموعه نشان می‌‌دهد افرادی که به دنبال بهترین‌‌ها هستند، درگیر مقایسه اجتماعی بیشتری می‌‌شوند و زمانی که ضعیف ظاهر شوند، به‌‌شدت متأثر خواهند شد.\n کمی صبر کنید؛ آیا فومو در شبکه‌‌های اجتماعی، دقیقاً مبتنی بر همین مقایسه نیست؟ در این صورت، آیا ارضای‌‌بسنده می‌‌تواند رهایی‌‌بخش باشد؟ اگر فومو را با پارامترهای سیمون بررسی کنیم، شباهت شگفت‌‌آوری میان آن و فرایندهای تصمیم‌سازی‌ای که او مطالعه می‌کرد می‌بینیم. فرایندهایی که شاخصه‌شان اضافه‌بار شناختی و آسیب‌رسانی به سلامت۶ بود.\n\nوفور اطلاعاتی‌‌ای که امروز داریم، به‌‌خصوص اطلاعات آنلاین، هزینۀ دیگری را روی دستمان گذاشته است: توجهمان، که پیشاپیش هم محدودیت‌های زیادی داشته است. برای اختصاص دادنِ توجه‌‌مان به این حجم بی‌سابقه از اطلاعات با دو مانع اساسی روبرو هستیم، یکی مشکل ‌‌شناختی‌‌مان در الویت‌‌بندی و دیگری عدم توانایی‌‌مان در دریافت و پردازش همۀ این اطلاعات.\n اندوه برخاسته از فومو همان روحمان است که عاجزانه کمک می‌‌خواهد، التماسمان می‌‌کند که ارتباطات سطحی و نگاه افسارگسیخته‌‌مان به این‌ور و آن‌ور را کم کنیم پیش از آنکه کیفیت زندگی و توانمان برای ابراز صمیمت و فردیت از دست برود.\n استفاده از رویکرد «به اندازه کافی خوب» برای مقابله با این مشکل نابودکننده، صرفاً تاکیتیکی برای بهبود تصمیم‌‌گیری نیست. این رویکرد در قدم‌‌ اول نوعی جهان‌‌بینی است، شیوه‌‌ای از زندگی‌کردن است. بعضی محققان آن را حتی نوعی ویژگی شخصیتی مورثی می‌‌دانند.\n شواهد زیادی دربارۀ اثربخشی این روش وجود دارد. در زمینه کسب‌‌و‌‌کار، چشم‌‌پوشی از سود حداکثری به نفع سودی که «به اندازه کافی خوب» است، به عنوان بهترین استراتژی در بلندمدت شناخته می‌‌شود. چنانکه نقل است: گاوها پول درمی‌‌آورند، خرس‌‌ها پول درمی‌‌آورند و خوک‌‌ها۷ ذبح می‌‌شوند: طمعکار چشم به بیشترین حد دارد، از این رو حاضر به پرداخت هزینه نیست. هر تاجری همیشه می‌‌داند که باید سهمی را برای طرف مقابلش باقی بگذارد، بخصوص در معاملاتی که به شراکت‌‌های بلندمدت ختم می‌‌شود. سرمایه‌‌گذارن باتجربۀ بازار سرمایه یادگرفته‌‌اند که فروش در اوج قیمت، از فروش در نقطه‌‌‌‌ای رضایت‌‌بخش، در نهایت سود کمتری خواهد داشت. گورستان مؤسسات، پر از شرکت‌‌هایی است که در نقطۀ «به اندازه کافی خوب» توقف نکرده‌اند و محصولات سودآوری را که به‌راحتی می‌توانست نقد شود انبار کردند. در عوض تسلیم مشتی مهندس بلندپرواز شدند که ورد کلامشان جزئیات ریز و برنامه‌‌های غیرواقعی بود.\n ریچادر آوری، مورخ بریتانیایی، در کتاب معروف خود، چرا متحدان برنده می‌‌شوند۸(۱۹۹۵)، ادعا می‌‌کند به برخی از پیامدهای جنگ جهانی دوم پرداخته که تا به حال به آن‌ها توجه نشده بوده است. یکی از مثال‌هایی که آوری می‌‌زند تلاش ارتش آلمان برای بهینه‌‌سازی استفاده از ادوات جنگی است که به قیمت افت بازدهی نبردهای تاکتیکی تمام شد. در مقطعی از جنگ، آلمان‌‌ها دستکم ۴۲۵ نوع مختلف هواپیما، ۱۵۱ نوع کامیون و ۱۵۰ نوع موتورسیکلت داشتند. هزینۀ برتری فنی تجهیزات آلمان‌ها، دشواری در تولید انبوه آن‌ها‌‌ بود که در آخر کار، از نظر استراتژیک اهمیت بیشتری پیدا کرد. در نبردهای سرنوشت‌‌ساز روسیه، هر فوج آلمانی مجبور بود یک میلیون قطعۀ یدکی برای صدها نوع مختلف نفربر، کامیون و موتورسیکلت حمل کند. روس‌‌ها در مقابل از دو نوع تانک استفاده می‌‌کردند و همین باعث می‌‌شد که نگهداری از تجهیزات در طول جنگ برایشان به‌مراتب آسان‌‌تر باشد.\n کمال‌‌گرایی ویژگی شخصیتی‌‌ای است که ارتباط زیادی با میل به حداکثرکردن بازدهی تصمیمات دارد. هرچند کسانی که کمال‌‌گراها را می‌‌شناسند، می‌‌دانند زندگی برای آن‌ها مثلِ برگۀ امتیازدهیِ بی‌پایانی است که آن‌ها را با نوعی خودارزیابیِ همراه با سرخوردگی، اضطراب و گاه افسردگی از پا درآورده است. کمال‌‌گراها ترجیح می‌دهند که خطا را با شکست یکی بگیرند و تلاشی که برای پنهان‌کردن خطاهایشان انجام می‌‌دهند، حتی خطاهای اجتناب‌‌ناپذیر، آن‌ها را از قبول بازخوردهای سازنده‌‌ای که برای رشد شخصی‌‌شان بسیار ضروری است، باز می‌‌دارد. احتمالاً اثربخشی ارضای‌‌بسنده، توجه آن‌ها را جلب خواهد کرد.\n حتی زمانی که پای دوستی عاطفی و عشق در میان است، قاعدۀ «به اندازه کافی خوب»، بهترین عملکرد را دارد. دونالد وینیکات، روان‌شناس بریتانیایی، اصطلاح مادرِ «به اندازه کافی خوب» را وضع کرده است. مادری که به اندازه کافی دلسوز و به قدر کفایت نسبت به نیازهای اساسی نوزادش حساس است. هر چه نوازد بزرگتر می‌‌شود، این مادر گاه‌‌گاه نیازهای او را بی‌‌پاسخ می‌‌گذارد تا او را برای واقعیتی آماده کند که درآن همیشه هرچه را که دوست داشته باشد دریافت نخواهد کرد. کودک یاد می‌‌گیرد که ارضای نیازهای خود را به تعویق بیندازد و این رازی ا‌‌ست که برای هرشکل از موفقیت در بزرگسالی لازم است.\n زمانی هم که بالغ شدیم، با شریک ‌‌زندگی‌ای که «به اندازه کافی خوب» باشد می‌توانیم خوشحال باشیم. بله، شاید آن بیرون کسی باشد که با نیازهای ما سازگاری بیشتری دارد اما بیم آن هست که کوتاهی زندگی مجالِ پیدا کردن او را ندهد.\n حتی اگر احساس از دست دادن، گواهی بر رانۀ پرشور ما برای زندگی باشد، شبکه‌‌های اجتماعی چنان حداکثرطلبی ما را بی‌تناسب افزایش داده‌‌اند که مسلماً عوارضش بر کیفیت زندگی‌‌ جدی خواهد بود. اگر هنوز هم نسبت به معجزۀ «به اندازه کافی خوب» برای درمان فومو ایمان نیاورده‌‌اید، کلمات رالف والدو امرسون، مقاله‌‌نویس و شاعر آمریکایی قانع‌‌تان خواهد کرد: «در عوضِ هر چه که از دست داده‌‌اید، چیز دیگری را به‌دست آورده‌‌اید و در عوض هر چه که بدست آورده‌‌اید، چیز دیگری را از دست داده‌‌اید».\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                     شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای   علم  و         فلسفه،       تاریخ  و         سیاست،        اقتصاد  و     جامعه  و     ادبیات و     هنر  است  که     از بیش  از   ۱۰۰    منبع      معتبر و             به‌روز      انتخاب     می‌شوند.     مجلات و      وب‌سایت‌هایی      نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                     در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،          گفت‌وگو،       بررسی      کتاب، و     پروندۀ     اختصاصی    قرار      می‌گیرند.     گزیده‌ای       از  بهترین       مطالب         وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                     کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه          اینترنتی        ترجمان         به‌صورت   تک    شماره   به‌      فروش  می‌رسد   اما       شما  می‌توانید   با      خرید       اشتراک             سالانۀ   فصلنامۀ  ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                    برخوردار شوید. فصلنامه برای  مشترکان      زودتر    از       توزیع       عمومی       ارسال        می‌شود  و  در      صورتی‌که     فصلنامه   آسیب      ببیند   بدون    هیچ  شرط   یا      هزینۀ       اضافی         آن را    تعویض     خواهیم  کرد.   ضمناً  هر     وقت       بخواهید         می‌توانید      اشتراکتان   را      لغو  کنید   و      مابقی     مبلغ        پرداختی را  دریافت       کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جیکوب بوراک نوشته است و در تاریخ ۲۸ می ۲۰۱۴ با عنوان «Escape from the matrix» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۹ با عنوان «چرا اغلب احساس می‌کنیم فرصت‌هایمان را از دست داده‌ایم؟» و ترجمۀ مهدی صادقی منتشر کرده است. •• جیکوب بوراک (Jacob Burak) بنیان‌گذار مجلۀ دیجیتال الکسون (Alaxon) است. آخرین کتاب او چطور گربه‌ای سیاه را در اتاقی تاریک پیدا کنیم؟ (How to Find a Black Cat in a Dark Room) نام دارد. ترجمان پیش از این مطلب «انسان‌ها دلدادۀ اخبار بد، خاطرات غم‌انگیز و چهره‌های عصبانی هستند» را از او ترجمه و منتشر کرده است.\n[۱] Fear of Missing Out [۲]  Alone Together: Why We Expect More from Technology and Less from Each Other [۳] Computers in Human Behavior [۴] How Many Friends Does a Person Need [۵] satisfice [۶] heavy toll on well-being [۷]  خوک نماد طمع‌کاری و حرص در بازار سرمایه است [مترجم]. [۸] Why the Allies Won\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653827.json b/train/540653827.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..7d2f053388bd53c119e0f4eb20c07453b046b322
--- /dev/null
+++ b/train/540653827.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هیچ‌کس به خاطر شایستگی‌هایش میلیاردر نمی‌شود",
+  "subtitle": "کتاب جدید توماس پیکتی تصویری از نابرابری ارائه می‌کند که برای خیلی‌ها باورنکردنی است",
+  "introduction": "توماس پیکتی چیزی برای تبدیل‌شدن به یک اقتصاددانِ موفق جریان اصلی کم نداشت. تحصیلاتی درخشان و استادی در دانشکدۀ اقتصاد ام‌آی‌تی در جوانی. اما پس از دو سال تدریس در آن دانشگاه، به این نتیجه رسید که در برج عاج نشسته است و آنچه به دانشجویانش می‌گوید، ربط چندانی به واقعیت ندارد. پس تدریس را رها کرد و به پاریس برگشت تا این‌بار «واقعیت» را مطالعه کند، و آنچه در این جستجو پیدا کرد دریایی از نابرابری بود.",
+  "content": "سایمون کوپر، وایرد — علی‌الظاهر چنین برنامه‌ای نباید جزء پرطرفدارترین رویدادهای پاریس باشد: مناظرۀ دو اقتصاددانان پاریسی، فردریک لوردن و توماس پیکتی، دربارۀ «دارایی»، که در یکی از شب‌های ژانویه در سالن دلگیرِ بوردو تراوی، در ادارۀ سابق کاریابی، برگزار می‌شود. صرفاً محض اطلاع بگویم که من ده دقیقه زودتر رسیدم تا جای مناسبی پیدا کنم، اما دیدم تمام صندلی‌ها پر شده است. ده‌ها نفر از طرفداران ناامید هم پیاده‌روی بیرون را اشغال کرده بودند.\n کتاب ۷۵۳ صفحه‌ای پیکتی، سرمایه در قرن بیست‌ویکم، در سال ۲۰۱۳ منتشر شد و در سراسر جهان ۲.۵ میلیون نسخه از آن فروش رفت و کمک کرد نابرابری به یکی از موضوعات خبری جهان تبدیل شود. اما احتمالاً جدیدترین کتابش که قطورتر هم هست، سرمایه و ایدئولوژی، تأثیرگذارتر هم باشد. این کتاب به واقع تاریخ جهانی نابرابری است و داستان‌هایی که جوامع برای توجیه آن می‌سرایند، از هند پیشامدرن گرفته تا ایالات متحده در دوران دونالد ترامپ. این کتاب درست شبیه خشمی است علیه نابرابری (و کتاب قبلی پیکتی مسبب بخشی از این خشم است) که به نقطۀ جوش نزدیک می‌شود. خشمی که برنی سندرز رقیب کابینۀ مستقر نیز به آن اشاره کرد.\n سرمایه و ایدئولوژی مبتنی بر این استدلال دیرینۀ پیکتی است که نابرابری از ۱۹۸۰ به این سو در جهان شدت گرفت. این کتاب راه‌حل‌های جدی‌ای مطرح می‌کند. پیکتی خواهان اِعمال ۹۰ درصد مالیات بر ثروت، بر هر چیزی است که بیش از یک میلیارد دلار می‌ارزد، و بیانی نوستالژیک دربارۀ دهه‌های پساجنگ دارد که نرخ نهایی مالیات بر درآمد بالا در بریتانیا و ایالات متحده ۸۰ درصد بود.   \n منبع بیشتر اطلاعات پیکتی «پایگاه دادۀ نابرابری جهانی» (دبلیو‌آی‌دی)۱ است که آن را با همیاری همکارانش ایجاد کرده است. دبلیو‌آی‌دی، که وبگاهی رایگان است و بیش از ۱۰۰ محقق در ساختن آن کمک کرده‌اند، مشتمل است بر «مجموعه‌ داده‌هایی در باب نابرابری درآمد در بیش از ۳۰ کشور، بیشتر سدۀ بیستم و اوایل سدۀ بیست‌ویکم را نیز پوشش می‌دهد، و بیش از ۴۰ کشور دیگر نیز تحت مطالعه‌اند». با اضافه‌کردن داده‌های بیشتر از آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین دبلیو‌آی‌دی به طور روزافزونی بین‌المللی‌تر می‌شود. اکنون این سایت می‌کوشد کانونش را از درآمد به قلمروهایی از ثروت بسط دهد که ترسیم آن‌ها در قالب نمودار سخت‌تر است.\n دبلیو‌آی‌دی باعث پیشرفت کل حوزۀ اقتصاد نابرابری شده است. مارک استابیله، استاد اقتصاد در مدرسۀ تجاری اینسید در حومۀ پاریس، می‌گوید: «اگر در حال تحقیق دربارۀ جریان‌های نابرابری در گذر زمان‌اید، به‌ویژه اگر بین کشورها مطالعۀ تطبیقی انجام می‌دهید، احتمالاً دارید با داده‌های تیم او کار می‌کنید».\n\nدر عصری که پلتفرم‌های فناوری ثروت را به شکل معناداری در انحصار گروه کوچکی در سیلیکون‌ولی درمی‌آورند که تعدادشان روز به روز کمتر هم می‌شود، دفاع پیکتی از مالیات‌های بسیار بالاتر، هم توجه ترقی‌خواهان جهان و هم نگاه رادیکال‌ها را به خود معطوف کرده است.\n توماس پیکتی در ۱۹۷۱ در حومۀ پاریس متولد شد. والدین او سیکل داشتند، اما تاحدی تحت تأثیر انقلاب دانشجویی ۱۹۶۸ بودند. آن‌ها برای مدتی از مبارزان پیرو تروتسکی بودند، و برای همیشه چپ ماندند. به مدت سه سال بز پرورش می‌دادند و در بازارهای جنوب غربی فرانسه پنیر می‌فروختند، هرچند مادر او بعداً معلم ابتدایی و پدرش تکنیسین جمع‌آوری داده شد.     \n وقتی که او را در دفتر ۱۲ متر مربعی‌اش واقع در بلواری قدیمی در جنوب پاریس ملاقات کردم، به من گفت: «پدرم از خانواده‌ای کاملاً بورژوازی بود که همه راست افراطی بودند، اما مادرم از طبقه‌ای بسیار پایین‌تر است». او ۴۸ ساله است و سرشار از انرژی و داده، در مواجه با پرسش‌هایی که از نظرش احمقانه‌‌اند نفس‌های عمیق بی‌تابانه می‌کشد، و با جمله‌هایی سریع که در هم می‌لولند صحبت می‌کند. انگلیسی او نسبتاً بی‌نقص است، البته با لهجۀ فرانسوی تقریباً کارتونی. «صادقانه بگویم، وقتی ۱۵ یا ۲۰ ساله بودم، نسبت به فعالیت‌های چپ‌گرایانۀ والدینم در دهۀ ۷۰، که چندان موفقیتی در مسیر شغلی‌شان به بار نیاورده نبود، تردیدهایی داشتم».\n او به پدربزرگش پیکتی فِرِرس، مدیر عامل شرکت معدن‌کاری این خانوادۀ قدیمی، نزدیک بود. گفت پدربزرگش «راست افراطی اما نیک‌سیرت بود. آن‌ها سنگ‌ها را از زمینی در  پاریس بیرون می‌آوردند تا با آن‌ها جاده‌ بسازند. بسیاری از مصالح متروی پاریس، که در دورۀ جنگ ساخته شد، از همین سنگ‌ها بود. وضع این شرکت شبیه آبلیکس [یک معدنچی در داستان‌های آتریسک] بود. پدربزرگم همیشه به خودش می‌بالید که کارگرانی را از ایتالیا یا دیگر جاها می‌آورد تا برایمان درآمدهای بیشتر کسب کنند. تنها دلیل دلخوری‌ام از او این است که مادربزرگم بسیار بدبخت بود. مجبور بود در خانه بماند و از بچه‌ها مراقبت کند. همیشه تحت استیلای پدربزرگم بود، و این بدترین بخش این ایدئولوژی مدیر عامل نان‌آور بود».   \n پیکتی در آبرومندترین موضوع آموزش‌وپرورش در فرانسه، یعنی ریاضیات، سرآمد بود. او به نحوی نامعمول در ۱۸ سالگی در اکول نرمال، که آکادمیک‌ترین مدرسۀ تحصیلات تکمیلی در پاریس است و متقاضیان زیادی دارد، پذیرفته شد. در همین سال‌ها بود که دیوار برلین فرو ریخت، و او سفرهایش به اروپای شرقی را آغاز نمود. تجربه او را به یک هوادار راسخِ سرمایه‌داری تبدیل کرد. می‌گوید: «دیدن وخامت وضع این کشورها شوکه‌کننده بود. مغازه‌های خالی و خیابان‌های خاکستری. به نظر من و فکر می‌کنم به اعتقاد بسیاری از مردم، این به دهۀ ۱۹۹۰ کمک کرد تا احساس کنیم باید دست از این اندیشه‌های احمقانه برداریم، و بیشتر به نیروهای بازار و رقابت اعتماد کنیم».\n\nدر سال ۱۹۹۳، وقتی ۲۲ ساله بود، از رسالۀ دکتری خود در باب توزیع ثروت دفاع کرد. رساله‌اش برگزیده شد و بلافاصله استادیار دپارتمان معتبر اقتصاد در مؤسسۀ فناوری ماساچوست (ام‌آی‌تی) شد. دوست او توماس فیلیپون، اقتصاددان فرانسوی که همراه او به ام‌آی‌تی رفت و اکنون استاد دانشگاه نیویورک است، می‌گوید: «کارهای او همیشه دو سال از بقیه جلوتر بود و دو برابر سریع‌تر از آن‌ها». بسیاری از کادر تقدیرشدۀ اقتصاددانان فرانسوی امروز –نوبلیست‌هایی مثل استر دوفلو و ژان تیرول، رئیس پیشین صندوق بین‌المللی پول، الیور بلانچارد، و نیز همکار پیکتی ایمانوئل سائز- فارغ‌التحصیل ام‌آی‌تی هستند یا در آنجا مشغول تدریس‌اند. شاخۀ فرانسوی علم اقتصاد، از قدیم، بر مشکلات جهان واقعی و به‌ویژه مالیه عمومی متمرکز است، یعنی مطالعۀ نقش دولت در اقتصاد.    \n پیکتی در ام‌آی‌تی کلاسی دربارۀ اقتصاد نابرابری تدریس کرد. دورانی بود که بیشترِ جوانان باهوش طرفدارِ سیاست‌های میانه‌رو بودند. کمونیسم شکست خورده بود، و بازار داشت بدون زحمت همۀ غنایم را برای خودش برمی‌داشت. پیکتی می‌گوید: «نمی‌دانم طرفدار کلینتون بودم یا تونی بلر. اما یقیناً فکر می‌کردم مسیر پیش رو این چپ جدید یا چپ میانه‌روی جدید، یا مرکز-نه چپ جدید بود».  \n او از بزرگان پیروی ریگان نیز، کسانی نظیر مارتین فلدستاین، اقتصاددان دانشگاه هاروارد، تأثیر پذیرفت. «دیدگاه غالب در این بخش از اقتصاد ایالات متحده این بود که «نرخ نهایی بسیار بالای مالیات در دهه‌های ۵۰، ۶۰ و ۷۰ تبعات فاسد بسیاری داشت. مدیر عامل‌ها ماشین‌های لوکس و مزایا می‌گرفتند، اما لااقل اکنون پس از اصلاحات ریگان، پول نقد می‌گیرند که کارایی بیشتری دارد». «مطالبی که آموخته بودم را برای دانشجویان بازگو می‌کردم. مدت زیادی طول کشید تا فهمیدم این گفتمان پیوند ناچیزی با تحلیل‌های واقع‌گرایانه دارد و به ایدئولوژی‌زدگی نزدیک است».\n چیزی نگذشت که از شغلش ناراضی شد. می‌گوید خیلی از اقتصاددانان «وانمود می‌کنند دارند علم را شرح و بسط می‌دهند، چنان علمی که هیچ‌کس دیگری از آن سر در نمی‌آورد. البته که این احساس شوخی بزرگی است. در ایالات متحده، اعضای دپارتمان‌های اقتصاد فکر می‌کنند از همۀ آدم‌های دنیا باهوش‌ترند، باوری که پس از دو سال تدریس در ام‌آی‌تی فهمیدم اصلاً قانع‌کننده نیست. احساس کردم: اگر آنجا بمانم، شبیه‌شان می‌شوم. قصد بی‌ادبی ندارم، اما به نظرم ما اقتصاددانان، از علوم اجتماعی چیز زیادی نمی‌دانیم. بهترین کاری که می‌توان کرد این است که تلاش کنیم برخی داده‌های تاریخی را گردآوری کنیم و بکوشیم تفسیرشان کنیم». به همین دلیل به پاریس که در آنجا استادان دانشگاه درآمد کمتری دارند و رشتۀ اقتصاد هم «شأن بسیار پایین‌تری» دارد، برگشت تا اندیشمندی مابین محقق اجتماعی و مورخ شود.\n پیکتی در ۲۰۰۱ یک مطالعۀ تاریخی تحسین‌برانگیز دربارۀ فرانسوی‌های با درآمد بالا در سدۀ بیستم نوشت. در ۲۰۰۶ در تأسیس مدرسۀ اقتصاد پاریس کمک کرد و اولین مدیر آن شد. شأن او بالا رفت، اما اقتصاد نابرابری هنوز جای بکری بود که حرفه‌ای به آن نپرداخته بود. در این دوره با سیاستمدار سوسیالیست، اورلی فیلیپتی، زندگی می‌کرد. فیلیپتی در ۲۰۰۹ او را به خشونت خانگی متهم و علیه او شکایت کرد، اما پس از عذرخواهی پیکتی شکایتش را -به گفتۀ او، «برای مصلحت خانواده و فرزندانش»- پس گرفت. دادستان او را از تمام اتهامات تبرئه کرد. (وکیل پیکتی در این مورد می‌گوید: «در ۱۶ دسامبر ۲۰۰۹ و پس از تحقیقات جامع دربارۀ اتهامات، توماس پیکتی از اتهامات تبرئه شد. دادستان پس از تحقیقات کامل به این نتیجه رسید که یا شواهد ارائه‌شده را نمی‌توان قانون‌شکنی دانست، یا شواهد کافی برای اعلام جرم از سوی دادگاه وجود نداشت، یا چنین جرمی بسیار نامحتمل بود»). پیکتی، که سه دختر دارد، الان همسر اقتصاددان فرانسوی ژولیا کژه است.      \n زمانی‌که کار روی سرمایه در قرن بیست‌و‌یکم را آغاز کرد، نسبت به دیگر نویسندگانی که به موضوع نابرابری می‌پرداختند، یک مزیت داشت: پایگاه دادۀ تاریخی بی‌سابقه‌ای در باب مالیات‌ها، درآمدها و ثروت که عمدتاً مربوط به ایالات متحده و چند کشور دیگر اروپایی بود. می‌گوید: «ویژگی شاخص تفکرم این است که می‌توانم تحلیل‌هایم را بر داده‌هایی استوار سازم که تا به امروز گردآوری شده‌اند». او همدلانه یادآوری می‌کند که در مقابل، کارل مارکس «داده‌های بسیار ناچیزی» داشت.\nکاهش و افزایش میزان ثروت ثروتمندترین‌ها در ژاپن، ایالات متحده و اروپا در قرن بیستم\nپیکتی در سرمایه در قرن بیست‌ویکم داده‌هایش را سامان داد تا نشان دهد نرخ بازده سرمایه معمولاً از نرخ رشد اقتصادی بالاتر بوده است. این یعنی صاحبان ثروت به‌سرعت ثروتمندتر از صاحبان درآمد عادی می‌شوند، مگر شوک‌های غیرعادی یا مالیات‌های بالا ثروتِ آن‌ها را در هم بشکند.\n شوک‌ها و مالیات‌ها، دورۀ به‌یادماندنی برابری نسبی در تاریخ غرب را مابین سال‌های ۱۹۱۴ تا۱۹۸۰ توجیه می‌کند. جنگ‌های جهانی، انقلاب‌های کمونیستی، تورم و مالیات‌های بالا دست به دست هم داد تا اموال ثروتمندان کاهش یابد. فرانکلین د. روزولت و احزاب سوسیال دموکرات اروپایی از منصرف‌ساختن کارگران برای پیوستن به بلشویکیسم درماندند، و بازتوزیع ثروت از ثروتمندان به فقیران را در پیش گرفتند. پیکتی نتیجه می‌گیرد از ۱۹۳۲ تا ۱۹۸۰ متوسط نرخ نهایی مالیات بر درآمد بالا در ایالات متحده ۸۱ درصد و در بریتانیا ۸۹ درصد بود. پولداران امریکایی مالیات ایالتی بر درآمد نیز پرداخت می‌کردند و علاوه بر این، نسبت به ثروتمندان اروپایی مالیات بر ارث بیشتری هم می‌دادند.\n کاهش میزان ثروت ثروتمندترین‌ها در ژاپن، ایالات متحده و اروپا در قرن بیستم\n اما از ۱۹۸۰ به این سو، ریگان، تاچر و مریدانشان و نیز رژیم‌های پساکمونیست در اتحاد جماهیر شوروی سابق و چین، جریان نابرابری را دوباره احیا کردند. استابیله می‌گوید این جریان حدود سال ۲۰۰۰ در بیشتر کشورها کمتر شد. با این حال، تنها پس از بحران مالی ۲۰۰۸ که خشم علیه «یک درصدی‌ها» (مفهومی که خود پیکتی آن را عمومی کرد) بیشتر شد، نابرابری به موضوعی جدی در برنامه‌های سیاسی تبدیل گشت.   \n سرمایه در قرن بیست‌و‌یکم خشم پسابحران را مخاطب خود می‌دانست. قلم پیکتی گیرا و صریح بود و مزین به توصیفاتی از بالزاک و جین آستین دربارۀ ثروت تاریخی. کتاب او به نحوی نامعمول در صدر فهرست پرفروش‌ترین‌های نیویورک تایمز قرار گرفت. (هنوز هیچکس دلیلش را کاملاً نفهمیده است. ریاضیدان دانشگاه ویسکانسین جردن اِلِنبرگ نشان داده است که تمام پنج عبارتی که در کیندل بیشترین فراوانی را در هایلایت‌شدن دارد از ۲۶ صفحۀ اول کتاب است۲).\n اقتصاددانان آکادمیکِ انگشت‌شماری در دهۀ چهارم زندگی‌شان زمان کمیاب پژوهشی‌شان را صرف نگارش کتاب‌های قطور می‌کنند، آن‌هم در زمانه‌ای که عموماً نگارش مقاله است که باعث پیشرفت شغلی‌شان می‌شود. فیلیپون استاد دانشگاه نیویورک معتقد است انتخاب پیکتی به شکل ویژه‌ای فرانسوی است. او می‌گوید: «ما فرانسوی‌ها احترامی شمایل‌پرستانه برای کتاب‌ها قائلیم. فکر می‌کنیم کتاب‌ها جذاب‌اند، حتی اگر ندانیم کتاب‌خواندن بهترین شیوۀ استفاده از زمان است یا آکادمی طالب آن است یا نه». و می‌گوید وقتی کتاب می‌نویسید معمولاً به موضوعاتی برمی‌گردید که در مدرسه، پیش از ورود به رشتۀ تخصصی‌تان، برایتان جذاب بودند. در مورد پیکتی، بالزاک چنین حکمی داشت.   \n او نکتۀ فرانسوی دیگری را نیز دربارۀ اثر پیکتی یادآور می‌شود: درحالی‌که بسیاری از متخصصان امریکایی در برج‌های عاج خودشان خوشحال‌اند، «اگر فرانسوی باشید، فکر می‌کنید وظیفۀ شماست که در صورت امکان در بحث‌های عمومی شرکت کنید». چون پیکتی ارتباط با عموم را بر تأثیرگذاری بر روی هم‌ترازانش ترجیح داد، احتمالاً اولین نوبل اقتصادی برای پژوهش دربارۀ نابرابری به دوست او سائز اعطا شود.\n میزان فروش سرمایه در قرن بیست‌ویکم پیکتی را هم به یکی از یک‌درصدی‌ها تبدیل کرد. این چه تأثیری بر روی او گذاشت؟ خودش با افتخار می‌گوید: «من به‌عنوان یک استاد قبلاً در پنج درصد بالای توزیع درآمد بودم، و به خاطر حق تألیف آن کتاب، جزء یک‌درصدی‌ها یا یک‌دهم درصدی‌ها شدم، پس در آغاز خیلی پایین نبودم. و مایلم بابت حق تألیفم ۹۰ درصد مالیات بدهم. حدود ۶۰ درصد مالیات داده‌ام، اما به نظرم کافی نیست. اول اینکه کتاب‌ها بازارهایی سوداگرانه هم هستند، پس وقتی ۲.۵ میلیون نسخه می‌فروشید به این معنا نیست که کتابتان ۱۰۰۰ برابر بهتر از کتاب کسی است که ۲۵۰۰ نسخه فروخته است. در این مورد ساده‌لوح نیستم. می‌دانم چگونه در یک زمان همه می‌خواهند کتاب مشابهی بخوانند، یا کتاب مشابهی بخرند. دوم، این را هم می‌دانم که این کتاب محصول یک پروژۀ تحقیقاتی جمعی است. من از نظام آموزش عمومی سود بردم، از کار صدها محققی که هیچ یک از این حق تألیف سهم نبرده‌اند. اگر تنها ده درصد حق تألیف را می‌گرفتم، تغییری جدی در دستمزد دانشگاهیم محسوب می‌شد. واقعاً دلیلی ندارد بیش از این بدهند».\n او پس از چند سال سفر در جهان، تقویت مباحثِ کتابش و ضبط منابع جدید داده از هند گرفته تا برزیل، به زندگی تحقیقاتی‌اش برگشت. پیکتی هر روز هفته حدود ۷:۳۰ صبح از آپارتمانش که نزدیک ایستگاه گار دی نور است تا متروی پاریس پیاده‌روی می‌کند. ۲۵ دقیقه را با متروی خط ۴ به سمت جنوب می‌رود، از زیر پاریس مرکزی معروف که بسیاری از همکارانش زندگی‌شان را آنجا می‌گذرانند می‌گذرد تا به مدرسۀ اقتصاد پاریس درست داخل جادۀ مدور برسد. از ۸ صبح تا ۷:۳۰ عصر آنجا می‌نشیند، می‌خواند، فکر می‌کند و می‌نویسد. (پیکتی رؤیای آکادمیک درس‌نداشتن با لیسانس‌ها را زندگی می‌کند).\n سرمایه در قرن بیست‌ویکم، به رغم فروش فراوان، تأثیر سیاسی خیلی معتدلی داشت. این اثر در دورانِ سیاست‌های میانه‌روانه در غرب منتشر شد: باراک اوباما، دیوید کامرون، ماتئو رنتسی، و در فرانسه فرانسوا اولاند. پیکتی می‌گوید: «یادم هست که در سال ۲۰۱۴ یک مناظرۀ عمومی با الیزابت وارن در بوستون داشتم، و او دربارۀ مالیات بر ثروت بسیار مردد بود. در آن زمان، [برنی] سندرز مالیات فدرالی بر ثروت را پیشنهاد نداده بود».\n سیاستمداران چپ پیشروی نمی‌کردند. پیکتی مدت کوتاهی مشاور جرمی کوربین بود، اما به خاطر فشار کاری از آن کناره‌گیری کرد. او در انتخابات ۲۰۱۷ مشاور سیوسیالیست فرانسوی بنوا آمون بود، اما آمون به طرز شرم‌آوری فقط شش درصد آرا را کسب کرد.\n کتاب جدید پیکتی، سرمایه و ایدئولوژی، در سپتامبر ۲۰۱۹ به فرانسوی منتشر شد و در مارس ۲۰۲۰، همزمان با حملۀ قوی‌تر چپ‌گرایان به دژهای سرمایه‌داری به زبان انگلیسی ترجمه شد. در ایالات متحده، همراهان او، سائز و گابریل زاکمن از دانشگاه بارکلی، هم‌زمان مشاور سندرز و وارن بودند، و هر دوی آن‌ها در دوران کمپین نامزدهای دموکراتیک، مالیات بر ثروت را پیشنهاد دادند.\n سرمایه و ایدئولوژی با این فرض آغاز می‌کند که نابرابری یک انتخاب سیاسی است. چیزی است که جوامع برمی‌گزینند، نه اینکه محصول ناگزیر تکنولوژی و جهانی‌شدن باشد. به اعتقاد پیکتی، تاریخ آوردگاه اندیشه‌هاست.\n او می‌گوید همۀ جوامع نابرابر یک ایدئولوژی برای توجیه آن می‌سازند که به ثروتمندان اجازه می‌دهد در خانه‌های چندطبقه‌شان در حومۀ شهر بخوابند و بی‌خانمان‌ها در بیرون یخ بزنند. او توجیهاتی را بازگو می‌کند که در طول تاریخ تکرار می‌شوند: «فقرا هم از سفرۀ ثروت بهره می‌برند». «ثروتمندان با انسان‌دوستی و اعمال خیرخواهانه جبران می‌کنند». «مالکیت آزادی است». «فقیران شایستگی نداشته‌اند». «همین که بازتوزیع ثروت را آغاز کنید، معلوم نیست آخرش به کجا می‌کشد». «کمونیسم شکست خورد». «پول به دست سیاه‌پوستان می‌افتد»، استدلالی که به گفتۀ او تبیین می‌کند چرا در کشورهایی که سابقۀ تاریخی تقسیم‌بندی نژادی دارند -نظیر برزیل، افریقای جنوبی و ایالات متحده- نابرابری در اوج است.\n\nتوجیه رایج دیگر این است که ثروتمندان شایستۀ ثروتشان هستند. پیکتی، که کارآفرینانی نظیر جف بیزوس و مارک زاکربرگ را «الیگارش‌ها» می‌خواند، مخالف این توجیه است. او یادآور می‌شود که هر دوی آن‌ها از زیرساخت‌های عمومی، آموزش عمومی، دهه‌ها پیشرفت علم کامپیوتر و اختراع اینترنت سود بردند. آهی از سر خشم می‌کشد: «چون آن‌ها در وضع کنونی نظام قانونی، وضع کنونی نظام مالیاتی، و شیوۀ کنونی اقتصاد بین‌المللی، ۱۰۰ میلیارد دلار ثروت دارند، مردم می‌گویند، ’باشه، ۱۰۰ میلیارد دلار، حقشون همین‌قدر بوده‘. اما با یک نظام قانونی متفاوت، و با یک مالیات‌بندی بین‌المللی متفاوت، ممکن است ثروت آن‌ها ۲۰۰ میلیارد دلار بشود، یا ۵۰ میلیارد دلار. خب، قضیه چیست؟ به هر سطحی که برسند، به همان مقدار شایستگی داشته‌اند؟ این نوع مقدس‌سازی افراد خاص شکل یک‌جور اعتقاد دینی را پیدا کرده است. مردم این نوع استدلالاتی را به کار می‌برند: مرد بی‌نظیری است! بنابراین… بنابراین چه؟ بنابراین، می‌بایست به او کمک کنیم تا ثروتمندتر شود؟»     \n تمام این توجیهات برای نابرابری بیانگر امری است که پیکتی «مقدس‌سازی مالکیت» می‌خواند. او می‌نویسد اما امروزه این توجیهات نخ‌نما شده‌اند. هر روز اعتقاد مردم به آن‌ها کمتر می‌شود. این باور فزاینده به وجود آمده است که ثروتمندان -که فرزندانشان را به بهترین دانشگاه‌ها می‌فرستند، سیاستمداران را می‌خرند و از مالیات فرار می‌کنند- آن شایسته‌سالاری‌ای که ازش دم می‌زنند را منحرف کرده‌اند.\n سرمایه و ایدئولوژی به نسبت کتاب پیشین از داده‌های جهانی بیشتری بهره می‌گیرد. پیکتی نمودارهایش را در قالب تصاویری شوکه‌کننده گرد آورده است. در خاورمیانه، که نابرابرترین منطقۀ جهان است، دهک بالا ۶۴ درصد تمام درآمدها را دارند. پیکتی در شگفت است که روسیه -که از ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۰ بیشترین افزایش نابرابری ضبط‌شده در دبلیو‌آی‌دی را تجربه کرد- و چینِ کمونیست (از لحاظ نظری) اصلاً هیچ گونه مالیات بر ارثی ندارند. «آن‌ها در قالب خصوصی‌سازی همه چیز را به نزدیکان رژیم سیاسی دادند، بعد هم توانستند همه چیز را بدون پشیزی مالیات به نسل بعدی‌شان انتقال دهند». \n حتی در اروپای نسبتاً برابر، تمرکز ثروت «مبهوت‌کننده» است و فزاینده: «۴۰ درصد پایین جامعه به‌سختی پنج درصد ثروت را دارند، درحالی‌که دهک بالا صاحب ۵۰-۶۰ درصد ثروت است».   \n اما داده‌های پیکتی دربارۀ ایالات متحده چنان خیره‌کننده است که گاهی باید یک جمله را دو بار بخوانید تا مطمئن شوید همان چیزی را می‌گوید که فکر می‌کنید. الان یک درصد بالای امریکایی‌ها بیش از ۲۰ درصد درآمد ملی را دارند، و ۵۰ درصد پایین جامعه تنها ۱۲ درصد. متوسط درآمد یکی از امریکایی‌های یک درصد بالا در ۲۰۱۵ یک و سه‌دهم میلیون دلار بود و متوسط درآمد یک درصد نیمۀ پایین ۱۵ هزار دلار، نموداری که تقریباً چهل سال تغییر نکرده بود. پنج سال بعد متوسط درآمد این نیمه حدود ۱۶ هزار دلار شد.      \n منبع اعداد پیکتی با سختگیری تمام ارائه می‌شود، بااین‌حال، مناقشاتِ بی‌پایانی دربارۀ داده‌های او وجود دارد. روزنامۀ فایننشال تایمز (که در آن نیز مطلب می‌نویسم) در این دعوی او که از ۱۹۷۰ به این سو در اروپا تمرکز ثروت افزایش یافته، مناقشه کرده است. اما نکتۀ مهم‌تر اینکه اعداد مربوط به نابرابری چندان چیزی دربارۀ ماهیتِ نابرابری نمی‌گویند. این یعنی اقتصاددانان باید دست به قضاوت بزنند. فهم اینکه ثروت یا درآمد در روز گذشته یا امروز چقدر بود، دشوار است. ثروتمندان معمولاً پول‌هایشان را پنهان می‌کنند، و فقیران هم همین‌کار را می‌کنند برای اینکه از مزایای کوپن غذا و مراقبت‌های بهداشتی دولتی بهره‌مند شوند. وقتی اوباما افراد مشمول مدیکید را ده‌ها میلیون امریکایی فقیر دانست، باید آن را افزایشی در درآمدشان لحاظ کنیم؟ اگر بله، چقدر؟    \n پیکتی ابهام بیشتر داده‌ها دربارۀ نابرابری را می‌پذیرد. او گله‌مند است که در به‌ظاهر عصر داده‌های بزرگ، دربارۀ اموال مردم «ابهام‌های بزرگ» وجود دارد. تاحدودی به دلیل ترس در میان برخی دولت‌ها و ثروتمندان که اگر اعداد روشن شوند، فشارهای بیشتری برای افزایش مالیات‌ها اِعمال خواهد شد. او تعجب می‌کند حتی دولت‌ها و بانک‌های مرکزی نیز غالباً می‌کوشند دانششان را با مطالعۀ مجلۀ فوربس تکمیل کنند نه با رتبه‌بندی دقیق میلیاردها. پیکتی تمام این داده‌ها را برخط کرده است تا منتقدان بتوانند از آن‌ها استفاده کنند.   \n برای مثالی از مشکلات تفسیر داده‌ها، متوسط درآمد نیمۀ پایین امریکا را در نظر بگیرید. پیکتی می‌گوید اگر ارزش پولیِ مراقبت‌های بهداشتی دولتی را به درآمد آن‌ها اضافه کنید، متوسط درآمدشان تا حدود ۲۰ هزار دلار بالا می‌رود. «حالا مشکل اینجاست که خب، اول اینکه این رشد ۴، ۵ هزار دلاری در چهار دهه زیاد نیست. این بیانگر یک هفتۀ کاری برای دهک اول، یا یک روز کاری برای یک درصد بالاست». به بیان دیگر، او می‌گوید حتی اگر بپذیرید که ارزش مراقبت‌های بهداشتی رایگانی که یک شخص فقیر دریافت می‌کنند حدود ۴ هزار دلار است، این برابر است با تنها یک روز کاری یک پزشک از طبقۀ یک‌درصد بالای درآمدبگیران. بنابراین، ارزش پولی مراقبت‌های بهداشتی امریکا عمدتاً بیانگر سر به فلک کشیدن درآمد پزشکان و شرکت‌های دارویی است و رفاه ذی‌نفعان کم‌درآمد از مراقبت‌های پزشکی چندان چیزی را عوض نمی‌کند.       \n پیکتی نتیجه می‌گیرد با هر معیاری که حساب کنید، نابرابری جهانی حتی در اروپا نیز هولناک است. مطابق پیشنهاد او، چاره‌ها اساسی و مؤثرند. او به «عدالت آموزشی» فرامی‌خواند، یعنی هزینۀ اساساً یکسان برای تحصیل هر شخص. او طرفدار اعطای حق اظهار نظر زیاد به کارگران دربارۀ نحوۀ مدیریت کارخانه‌هاست، چنان‌که در آلمان و سوئد می‌بینیم. اما پیشنهاد اصلی او مالیات بر ثروت است.\n او هرگز قصد فسخ مالکیت را ندارد، بلکه پیشنهاد او گستردن مالکیت در نیمۀ پایین جمعیت است که حتی در جوامع ثروتمند نیز هیچ‌گاه چیزهای زیادی نداشته‌اند. پیکتی می‌گوید گستردن ثروت مستلزم بازتعریف مالکیت خصوصی به‌مثابۀ چیزی «موقتی» و محدود است: می‌توانی به اعتدال از آن بهره‌مند شوی، اما نمی‌توانی آن را برای فرزندانت به ارث بگذاری. او یادآور می‌شود نرخ بسیار بالای مالیات مانع رشد سریع در دورۀ ۱۹۵۰ـ۱۹۸۰ نشد. با این حال، امروز در هیچ کجای عالم هیچ سیاستمدار برجسته‌ای پیشنهاد پیکتی مبنی بر ۹۰ درصد مالیات بر ثروث‌های بیش از یک میلیارد دلار را به کار نمی‌بندد. حتی سندرز که طرفدار اِعمال مالیات بر ثروت یک‌دهم درصد بالای ایالات متحده است (یعنی هر زوج متأهلی که ۳۲ میلیون دلار و بیشتر دارند) تنها نرخ نهایی ۸ درصد بر ثروت بیش از ۱۰ میلیارد دلار را پیشنهاد می‌دهد.\n با این حال، پیکتی خوش‌بین است. داده‌هایش رشد برابری در بلندمدت را نشان می‌دهد. می‌گوید: «شاهد ظهور نظام‌های مالیاتی تصاعدی و افول نابرابری هستیم. بزرگ‌ترین موفقیت تاریخ بشر ایجاد این نظام مالیاتی برابرنگرانه، تأسیس نظام آموزش عمومی و نظام سلامت عمومی است».\n دربارۀ رشد نابرابری از ۱۹۸۰ به این سو چطور؟ «در قیاس با انقلاب بلندمدت، این شکست خیلی کوچک است. برابری در جوامع امروزی به نسبت جوامع ۱۰۰ سال پیش بسیار بیشتر است. و جوامع ۱۰۰ سال پیش به شیوه‌های بسیار، برابریِ بیشتری از جوامع ۲۰۰ سال پیش داشتند».  \n با این حال، هشدار می‌دهد: «این فرایند خطی نیست. همچنین، فرایند جبرگرایانه‌ای نیز نیست. انتخاب‌هایی پیش روی شماست». او معتقد نیست که مردمی که با نابرابری دست و پنجه نرم کرده‌اند، یقیناً مساوات‌طلبی را انتخاب خواهند کرد. «متأسفانه، پاسخ ممکن دیگری وجود دارد، و آن ملی‌گرایی بیشتر و سیاست‌های هویت‌محور و تأکید بر مرز‌هاست. این مسیر بسیار ساده‌تر است. تبیین آن برای مردم هم بسیار ساده‌تر است». \nاگر مردم در انتخاب مسیر مختار باشند، پس مسئله متقاعدکردن آن‌هاست: «اگر دیدگاه‌ها تغییر ‌کنند، ممکن است سریعاً جهان را تغییر دهند». پیکتی به سوئد اشاره می‌کند که از ۱۹۱۰ تا ۱۹۵۰ از بهشت ثروتمندان (جایی که تنها ثروتمندان حق رأی داشتند، و آرای ثروتمندترین بسیار بیشتر حساب می‌شد) به «یکی از مساوات‌طلب‌ترین» جوامع در تاریخ تبدیل شد. او می‌گوید: «علت آن واقعاً جنگ نیست. در سوئد، اهمیت جنگ جهانی اول و جنگ جهانی دوم زیاد نبود. علت آن بیشتر تحرک اجتماعی، تغییر دیدگاه‌های مردم معمولی و تغییر موازنۀ جهان است».\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                  شامل ترجمۀ تازه‌ترین      حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،       تاریخ  و              سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و     ادبیات و     هنر   است      که     از  بیش   از       ۱۰۰     منبع       معتبر و                به‌روز        انتخاب        می‌شوند.        مجلات  و        وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                  در زمرۀ این منابع‌اند.      مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،               گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ     اختصاصی     قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای         از  بهترین        مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                  کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های              روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه          اینترنتی           ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌      فروش  می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با      خرید       اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                 برخوردار شوید. فصلنامه    برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع       عمومی          ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که     فصلنامه   آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا       هزینۀ       اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم      کرد.   ضمناً   هر     وقت          بخواهید            می‌توانید          اشتراکتان     را      لغو    کنید     و       مابقی       مبلغ          پرداختی   را  دریافت          کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nPiketty, Thomas. Capital and Ideology. Cambridge: Harvard University Press, 2020\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را سایمون کوپر نوشته است و در تاریخ ۱۴ آوریل ۲۰۲۰ با عنوان «This economist has a radical plan to solve wealth inequality» در وب‌سایت وایرد منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۱ خرداد ۱۳۹۹ با عنوان «هیچکس به خاطر شایستگی‌هایش میلیاردر نمی‌شود» و ترجمۀ میلاد اعظمی‌مرام منتشر کرده است. •• سایمون کوپر (Simon Kuper) نویسنده و روزنامه‌نگاری بریتانیایی است که دربارۀ ورزش و اقتصاد از منظری انسان‌شناسانه می‌نویسد. او سال‌ها برای فایننشال تایمز گزارش تهیه می‌کرد. ترجمان پیش از این مطلب «فرهنگ فساد در فوتبال» را از او ترجمه و منتشر کرده است.\n[۱] World Inequality Database (WID) [۲]  خوانندگانی که روی کیندل کتاب می‌خوانند می‌توانند بخش‌هایی از کتاب که از نظرشان مهم است را هایلایت کرده با دیگران به اشتراک بگذارند [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653828.json b/train/540653828.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..1b9fd34c52b3a77cd2721a7e3cfbec17059bce26
--- /dev/null
+++ b/train/540653828.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "سندرم حقه‌باز: شما هم نگرانید یک‌روز دستتان رو شود؟",
+  "subtitle": "هرچه در یک حوزه کارکشته‌تر شوی، حس حقه‌بازبودنت قوی‌تر می‌شود",
+  "introduction": "شکسپیر یک‌بار نوشت: «تمام دنیا صحنۀ نمایش است و هرکس در عمر خود نقش‌های بسیاری بازی می‌کند». بله، اغلبمان بازیگرهایی حرفه‌ای هستیم. دیگران هم خیال می‌کنند خیلی می‌دانیم و از پسِ کارها به‌خوبی برمی‌آییم. این توقعات گرچه تاحدی اسم‌ورسمی برایمان درست کرده، اما نوعی اضطراب هم در دلمان انداخته: این دلشوره که مبادا یک‌روز لو برویم و این عذاب وجدان که نکند واقعاً شیّاد باشیم. کلنسی مارتین می‌گوید اسم این احساس «سندرم حقه‌باز» است، و شاید یک‌جاهایی مفید باشد.",
+  "content": "کلنسی مارتین، اکونومیست ۱۸۴۳ — من و داداشم پشت در سالن صرافی طلا و نقرۀ «فورت ورث» ایستاده بودیم، بزرگ‌ترین و شلوغ‌ترین و موفق‌ترین جواهرفروشی تگزاس.\n «من از پسش برنمی‌آم، دارِن. نمی‌تونم باهاشون روبه‌رو بشم». دارِن گفت: «فقط قراره باهاشون حرف بزنی. سخت نیست دادا».\nاواخر نوامبر ۱۹۸۲ بود و موسیقی کریسمس به گوش می‌رسید. پانزده سال داشتم، تازه دبیرستان را رها کرده بودم و رفته‌رفته یاد می‌گرفتم جواهرفروش شوم.\n جواب دادم: «دارم بهت می‌گم، خیلی عصبی‌ام». از اوان خردسالی از خجالت شدید رنج می‌بُردم. دارِن گفت: «خب، پس باید تظاهر کنی».\n فروشگاه فروش تلفنی را به من سپرده بود چون ساده‌تر می‌شد وانمود کنم بزرگ‌تر و باتجربه‌ترم. ولی حوالی عید شکرگزاری بود و باید نفرات بیشتری به مشتری‌ها رسیدگی می‌کردند. دارِن بازویم را گرفت و آرام پشت ردیف طولانی‌ای از بیست‌وچند فروشنده رفتیم که دم پیش‌خوان‌های برنجی و شیشه‌ای مشغول کار بودند. شمارۀ اول را صدا زدیم و اولین مشتری واقعیِ من راهش را از میان جمعیت باز کرد تا جلو بیاید.\n هنوز آن خانم یادم هست. دست‌بندهای مهره‌ای، چند دکمه سردستِ الماس خیلی کوچولو از کاتالوگ تبلیغاتی، و یک دستبند طلا خرید. وقتی اقلام را نشانش می‌دادم می‌لرزیدم، وقتی پولش را گرفتم می‌لرزیدم، و وقتی مشتری بعدی را صدا کردم هنوز می‌لرزیدم. آن روز که تمام شد، می‌توانستم توی چشم‌های خریدار نگاه کنم و بگویم: «من کلنسی هستم. چه چیزهایی را نشانتان بدهم؟».\n اولین فصل کریسمس باور نداشتم که یک جواهرفروش واقعی‌ام. داشتم نمایش اجرا می‌کردم. ولی هر روز با تکرار حرف‌های فروشندگان، آماده می‌شدم: «دیگر چه چیزهایی را نشانتان بدهم؟» یا «در فهرست هدایای کریسمستان کس دیگری هم هست؟». دربارۀ فروش‌های دیروزم، یا هدف هفته‌ام، یا برنامه‌ام برای فروش یک رولکس، با بقیۀ کارمندها حرف می‌زدم. همۀ این‌ها کمکم می‌کرد خودم را متقاعد کنم که می‌توانم جلوی مشتری بایستم و وانمود کنم که کارم را بلدم.\n لابد به نظرشان یک نوجوان می‌آمدم و بس، با صورت جوش‌زده و کت‌وشلواری که به تنم زار می‌زد و یک کراوات ارزان‌قیمت تاباسکو. تنم در رعشه بود و وانمود می‌کردم که می‌دانم از چه حرف می‌زنم، و رفتارم جوری بود که گویی هر روز هزاران دلار جواهر می‌فروشم.\n ولی پس از یکی دو هفته، دقیقاً کارم همین شده بود. اولین ساعت رولکسی را که فروختم یادم هست: مدل پرزیدنت مردانه. مشتری پرسید آیا اجازه دارم آن ساعت را بفروشم. به دروغ گفتم سومین رولکس من در آن روز است. وقتی داشت کارت اعتباری‌اش را به من می‌داد، گفت دلال ماشین است و اگر می‌خواهم پول درست‌حسابی دربیاورم، می‌توانم بروم و برای او کار کنم.\n هر دفعه که فروش دیگری را به سرانجام می‌رساندم و اسمم را حوالی صدر جدول فروش روزانه می‌دیدم، بیشتر باورم شد که واقعاً فروشنده‌ای هستم که وانمود می‌کردم باشم. ولی علی‌رغم شواهد قاطع که می‌گفتند من از پس این کار برمی‌آیم، کماکان احساس می‌کردم متقلبی هستم که دائم در آستانۀ آنم که مُچم را بگیرند.\n                                                                                           •••\n نه احساس شیادبودن امر جدیدی است، نه اینکه مشغلۀ ذهنی ما شده است. ویلیام شکسپیر یک‌بار نوشت: «تمام دنیا صحنۀ نمایش است… و هرکس در عمر خود نقش‌های بسیاری بازی می‌کند». اصل «تظاهر کن تا این‌کاره شوی» از قدیم‌الایام نالایقان را به‌سمت عظمت هُل داده است. جذابیت موفقیت حقه‌بازها تمامی ندارد. در سال ۲۰۰۵، کتاب در باب مزخرف‌گویی۱ هری فرانکفورت، فیلسوف دانشگاه پرینستون، چند هفته در صدر پرفروش‌های نیویورک تایمز بود.\n ولی اخیراً ذهنمان درگیر یک جنبۀ خاص از شیّادی (سندرم حقه‌باز)۲ شده است، یعنی اینکه حس می‌کنیم دائماً در حال ژست‌گرفتن هستیم و لایق دستاوردهایمان نیستیم، حالا هرقدر هم شواهد خلاف این امر وجود داشته باشند.\n گویا سندرم حقه‌باز همه‌گیر شده است. یک دلیلش آن است که روی این پدیده اسم گذاشته‌ایم. افتخار ابداع این عبارت به پای مطالعۀ گران‌سنگ دو روان‌شناس به نام‌های پائولین کلنس و سوزان ایمس در اواخر دهۀ ۱۹۷۰ نوشته شده است. در آن مقاله، آن‌ها «تجربۀ درونی» این احساس که گویی یک «حقه‌باز فکری» هستیم را شناسایی کردند. ولی دلواپسی روزافزون ما، در این باب، نتیجۀ یک تغییر اجتماعی بنیادین هم هست.\n در گذشته، مردم استخدام می‌شدند تا چیزی بسازند، و تشخیص یک صندلی‌ساز یا بنّای کارکشته از نوآموز نسبتاً ساده است. اکنون تعداد بسیار بیشتری از ما در اقتصاد خدماتی مشغولیم: زندگی‌مان صرف تأثیرگذاری بر دیگران می‌شود، نه ساختن چیزهای ملموس. فراهم کردن یک «تجربۀ عالی برای مشتری» هیچ معیار عینی‌ای ندارد. مدیریت عالی، امر مبهمی است. در هر سطحِ هر حوزه‌ای، تعداد نقش‌هایی که دستاوردشان نه کاملاً سنجش‌پذیر است و نه عینی رشد کرده است.\n زندگی حرفه‌ای امروزی ما را به زحمت انداخته که خودمان را بازتعریف کنیم. دیگر «شغل تمام‌عمر» نداریم، بلکه تا ابد دنبال ترفیع و تنوعیم، و در نتیجه چیزهایی را قول می‌دهیم که هنوز بلد نیستیم. «فرهنگ ارائه‌های مختصر و مفید» محیطی آفریده که تک‌تک ما تقریباً مجبوریم وانمودکننده باشیم تا موفق شویم.\n فروپاشی ساختارهای طبقاتی هم این پدیده را وخیم‌تر کرده‌اند. زوال سیستم فئودالی اتفاق خوبی است، ولی وقتی با نقش مشخصی به دنیا نمی‌آییم یا شغلی داریم که برای والدینمان ناآشنا یا حتی محال بوده، تعجبی ندارد که نگرانیم آیا شایسته‌اش هستیم یا نه.\n همچنین این عوامل اجتماعی کمک می‌کنند که بفهمیم چرا مؤلفان اولین مقالۀ دانشگاهی دربارۀ سندرم حقه‌باز بلافاصله متوجه شیوع و شدّت بیشترش میان زنان شدند (که مطالعات بعدی هم حامی این یافته بودند). به گفتۀ آن‌ها، هم پویایی‌های اولیۀ خانواده و هم «کلیشه‌سازی اجتماعی نقش‌های هر جنس» موجب شده تعداد زیادی از زنانِ بسیار موفقی که طرف مصاحبه‌شان بوده‌اند دستاوردهای خود را به شانس، هویت خطا، یا قضاوت نادرست مافوق‌هایشان نسبت دهند. همین انتظارات اجتماعی احتمالاً در رواج احساس حقه‌بازبودن میان اقلیت‌های قومی، به گفتۀ خودشان، هم نقش دارند.\n\nبرای بسیاری از ما، تغییر فناورانه هم حس حقه‌بازبودن‌مان را، خصوصاً در زندگی‌های خصوصی‌مان، افزایش داده است. ما می‌توانیم تجربه‌هایمان را دائماً با تجربیات سایر کاربران وب مقایسه کنیم. همچنین می‌توانیم پشت خویشتن‌های آنلاینمان قایم شویم، و یک نقاب بیرونی بسازیم که می‌دانیم نادرست است. هیچ پزشکی سندرم حقه‌باز را یک عارضۀ پزشکی واقعی نمی‌داند، اما گویا روزبه‌روز تعداد بیشتری از ما تجربه‌اش می‌کنیم، خواه در زندگی خصوصی‌مان یا در زندگی حرفه‌ای‌مان.\n                                                                                          •••\n وقتی حقه‌باز باشی، آن‌به‌آن منتظری افشا شوی. این هم ترسناک است. بعداً فهمیدم حسش مثل این است که درگیر یک رابطۀ مخفی باشی، یا هر راز شرم‌آور دیگری داشته باشی: انگار که همگان باید بدانند چه چیزی را پنهان کرده‌ای.\n حقه‌بازبودن یک فروشنده پارادکسی هم دارد: برای اینکه بتوانم جواهر بفروشم، باید خودم را (تقریباً) متقاعد می‌کردم که از پسش برمی‌آیم. این هم به من امکان می‌داد کسی دیگر را (تقریباً) متقاعد کنم که از پسش برمی‌آیم. وقتی آن‌ها مرا باور می‌کردند، من هم (تقریباً) خودم را باور می‌کردم. اعتمادبه‌نفس من به اعتماد آن‌ها بستگی داشت، که آن هم به جعل ابتدایی اعتمادبه‌نفس من بستگی داشت. تمام آن بُرج هیجان۳ از جنس خودفریبی بود، لرزان و شکننده، چنان‌که کافی بود یک قطعه‌اش لق شود تا همه‌اش فرو بپاشد.\n درنهایت با مشتریانی که بیشتر از من از جواهرات سردرنمی‌آوردند، راحت شدم. ولی مرد گستاخی را تصور کنید که برخورد بی‌ملاحظه‌ای با من دارد، یا یک ولخرج که می‌خواهد یک حلقۀ بیست‌هزار دلاری را در اتاق الماس‌ها ببیند. چنین مواقعی چنان عصبی می‌شدم که یادم نمی‌آمد چه بگویم. گاهی یک فروشندۀ باتجربه‌تر متوجه اوضاع می‌شد و مداخله می‌کرد تا نجاتم دهد. چند باری هم مشتریان تقاضا کردند با یک فروشندۀ دیگر، یک فروشندۀ «واقعی»، حرف بزنند؛ گویی ناگهان حقه‌بازبودنم آشکار می‌شد.\n سال‌ها بعد که مغازۀ جواهرفروشی خودم را باز کردم، به کارمند جدید می‌گفتم: «مشتری می‌خواهد که باورتان کند. فقط باید آن اعتمادبه‌نفس را داشته باشید. آنچه به‌واقع تحویل خریدار می‌دهید، همین اعتمادبه‌نفس است». طی این سال‌ها یاد گرفته‌ام که فروشندۀ خوب بودن اساساً یعنی باور داشته باشی فروشندۀ خوبی هستی. آرام آرام، با این حقیقت انس گرفتم که هرچه به نظر مشتری فروشندۀ بهتری بیایم، یعنی فروشنده‌تر شده‌ام.\n ولی هنوز تردید داشتم در قد و قوارۀ فروشندگی باشم. در روزهای ناخوشایند، سخت می‌شد به این اضطراب غلبه کرد، به اینکه همۀ این‌ها تظاهر است، و هرلحظه ممکن است سر و کلۀ کسی پیدا شود که بفهمد من همان شیّادی‌ام که خودم می‌دانم.\n                                                                                          •••\n شیوع گستردۀ حس حقه‌بازبودن منطقاً باید از هولناکی این حس بکاهد. یکی از دوستانم که آدم بسیار موفقی است، اخیراً قدری به شوخی و قدری جدی گفت به کسی که هرازگاه حس حقه‌بازبودن ندارد، اعتماد نمی‌کند. او روی نکتۀ درستی دست گذاشت: ما از افراد موفق انتظار داریم که هم خودشناسی کافی داشته باشند، و هم به اندازۀ کافی به خودشان شک داشته باشند که از خودشان بپرسند چه می‌کنند و چرا. این نوع تفکر، یک معیار تواضع است.\n ولی حقیقت در جای خود باقی است: مثل من که در سالن جواهرفروشی کف دست‌هایم عرق کرده بود، بسیاری از ما به نقطه‌ای می‌رسیم که از خودمان می‌پرسیم کِی و کجا و چگونه دستمان رو می‌شود.\n نکتۀ عجیب آنکه، هرچه در یک حوزه کارکشته‌تر شوی، حس حقه‌بازبودنت قوی‌تر می‌شود. در دانشگاه، جوان‌تر که بودم از نقص‌هایم، و استراتژی‌هایم برای پوشاندنشان، کمتر خبر داشتم. ولی هرچه سنم بیشتر شد، باور مزخرفاتم برایم دشوارتر شد. کارکشته و متخصص‌شدن، در حقیقت، مرا در برابر سندرم حقه‌باز آسیب‌پذیرتر کرده است. الآن مردم واقعاً فکر می‌کنند که من چیزی بلدم. گاهی، انتظاراتی که بقیه دارند، کمرشکن می‌شود.\n هفده سال است که استاد فلسفه بوده‌ام. می‌ایستم و برای جوانانِ تأثیرپذیر در باب معنای زندگی سخنرانی می‌کنم، یا حداقل اینکه چطور به زندگی هر کداممان بیندیشیم و در بابش پرسشگری کنیم. بنیان این رشته اهمیت پذیرش و اقرار به جهل خویش است (سقراط بود که گفت: «فقط می‌دانم که هیچ نمی‌دانم»). برخی هستند که کل این حوزۀ دانشگاهی را یاوه می‌دانند، و حدس می‌زنم تعدادی از دانشجویانم هم از این دسته‌اند. ولی این روزها اکثر افراد جوری با من برخورد می‌کنند که انگار می‌دانم چه می‌کنم. اما این نمایش دشواری است، و هنوز نگرانم ناگهان دستم رو شود.\n جواهرفروش که بودم می‌دانستم فریب‌کارم، و تقریباً مطمئنم که اکثر مشتریانم هم از این قضیه خبردار بودند. ولی وقتی تصمیم گرفتم فلسفه بخوانم، مدتی کوتاه چنان دوستش داشتم که فکر می‌کردم می‌دانم از چه حرف می‌زنم.\n                                                                                          •••\n دنیس شال مربی عملکرد ورزشکاران برجسته و کاسب‌کاران ولخرج است. شخصیت وندی، روانکاو درخشان سریال آمریکاییِ «میلیاردها»۴، از روی شال ساخته شده است. در آن سریال، وندی می‌گوید: «اگر به قدر کافی موفق باشی، مردم فکر می‌کنند از پس هر کاری برمی‌آیی، و کم‌کم خودت هم این را باور می‌کنی». اما در دنیای واقعی، شال بیشتر به کسانی علاقه‌مند است که نمی‌توانند ارزش خودشان را بپذیرند.\n وقتی از او دربارۀ سندرم حقه‌باز سؤال کردم، به یکی از مشتریانش اشاره کرد که شخص مهمی در دنیای صندوق‌های پوشش ریسک است: «او صندوق پوشش ریسک خودش را تأسیس می‌کند و ناگهان به این فکر می‌افتد که اشتباه کرده است. او نمی‌تواند آن‌همه آدم را مدیریت کند. حتی چند معاملۀ بد می‌کند. و این آدم سوپرستاره است. وظیفۀ من این است که بفهمم چه بلایی سر اعتمادبه‌نفسش آمده است». همین‌که شال مشغول کار شد، فهمید که بسیاری از مؤلفه‌های نقش جدید آن مشتری‌اش (مدیریت افراد، تعیین اهداف عملکردی، دلواپسی پرداخت مخارج) وظایفی بودند که او واقعاً دوست نداشت. «لذا خودش را متقاعد کرده است که در این نقش جدید کاری از دستش برنمی‌آید. چرا؟ چون نمی‌خواهد این کار را بکند».\n این یکی از جلوه‌های سندرم حقه‌باز است: وقتی فرد به مصاف چالش‌های جدید می‌رود، اغلب حس می‌کند موفقیتی که تابه‌حال داشته نمایندۀ شخصیت حقیقی او نیست. ولی این مسئله در بسیاری از ما عمیق‌تر هم می‌شود: کسی که بارها ثابت کرده عالی است، شاید کماکان احساس کند انگار در حد انجام آن کار نیست، یا دارد اطرافیانش را گول می‌زند.\n پژوهش‌های اخیر نشان داده‌اند که چندین نوع حقه‌بازی وجود دارد، که تک‌تک آن‌ها را در برهه‌های مختلف تجربه کرده‌ام. «حقه‌باز مضطرب» دیدگاهی منفی به خودش دارد که، بنا به شواهد، موجه نیست. این مرسوم‌ترین شکل سندرم است که بیش از همه مطالعه شده است: حقه‌باز مضطرب بیشتر دچار تردید، استرس و گاهی افسردگی می‌شود. زمانی که یک جوان جواهرفروش بودم، و حتی وقتی مالک یک جواهرفروشی زنجیره‌ای شدم، حقه‌باز مضطربی بودم که اعتقاد داشت صرفاً مشتریانم را گول می‌زنم که باورشان شود از پس این کار برمی‌آیم، بی‌آنکه توجه کنم در کار فروش چقدر خُبره‌ام.\n بعد می‌رسیم به «حقه‌باز کلاه‌بردار» که خودش را به‌شکل سنجیده‌تری ارائه می‌کند تا به اهدافی برسد که بدون این کار، محال بودند. وقتی استاد کالج شدم، بیشتر از این جنس بودم. می‌دانستم باید نقش یک بزرگ‌ترِ دانا را بازی کنم تا به دانشجویانم درس بدهم و احترام همکارانم را جلب کنم. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که این دسته، در مقایسه با دستۀ مضطرب، احتمالاً احساس بهتری دربارۀ خودشان دارند. همه بر اساس «تظاهر کن تا این‌کاره شوی» پیش نرفته‌اند، اما بسیاری از ما زندگی حرفه‌ای‌مان را این‌گونه آغاز کرده‌ایم. به قول نیچه، «حرفۀ هر آدمی در آغاز، یک‌جور دورویی است، یک‌جور رونوشت‌برداری از محیط بیرون».\n «حقه‌باز تنبل» هم داریم که گویا مشتری شال از این جنس بود: او به خودش می‌گوید در حد و اندازۀ فلان کار نیست چون واقعاً میلی به انجامش ندارد.\n پس از آن، «حقه‌باز متواضع» داریم که واقعاً شک دارد به آن اندازه‌ای که دیگران ادعا می‌کنند مهم باشد، ولی یک دلیل تردیدش این است که نمی‌خواهد دیگران تصور کنند خود را برتر از بقیه می‌بیند. سن من که بیشتر شده، روزبه‌روز بیشتر از این جنس شده‌ام، حتی در برابر دانشجویانم. از آن‌ها می‌پرسم: «آیا واقعاً این‌قدر متخصص و کارشناسم؟». بعد می‌گویم: «نمی‌دانم. نظر شما دربارۀ این سؤال چیست؟». این یک استراتژی حفاظت از خویش است که می‌توانم با خیال راحت به کار ببندم چون اقتدار من در مقام یک کارشناس این حوزه، حداقل در حوزۀ کوچک خودم از قلمرو دانشگاهیان، نسبتاً خوب تثبیت شده است. این نوع حقه‌باز شاید قوّت زیادی برای فرد رقم بزند: در مصاحبۀ شغلی یک‌بار اقرار کن که جواب فلان چیز را نمی‌دانی تا طرف مقابل تصور کند پاسخ‌های ملایم تو به مابقی پرسش‌ها بنیان مستحکمی دارند، که این تصور او به دردت می‌خورد.\n\nدر نهایت می‌رسیم به «حقه‌باز خردمند» که قبول دارد همۀ افراد، شاید حتی همۀ ما، قدری مجبور به تظاهر هستیم. وقتی جمعی از اساتید گرد هم جمع می‌شویم، معمولاً حقه‌بازهای خردمندیم که اقرار می‌کنیم باید حداقل یک‌ذره بلوف بزنیم تا اقتدارمان در کلاس حفظ شود و آغوش دانشجویان به‌روی حرف‌هایمان گشوده‌تر شود.\n سندرم حقه‌باز رنج می‌آورد. ترس از افشاشدنْ عنصر اصلی این رنج است. اما حقه‌باز زیرک از این قضیه خبر دارد، لذا شاید خودش در افشای خویش پیش‌قدم شود تا هم از بروز آن مسئله اجتناب کند و هم بگوید: «ولی ببینید! من صادق‌تر از اکثر افرادم چون حداقل می‌توانم به حقه‌بازبودن خودم اقرار کنم». شاید هدف همۀ ماهایی که از این سندرم رنج می‌بریم بیشتر این باشد که به مرحلۀ حقه‌باز خردمند برسیم تا اینکه به‌کل از شرّ آن بگریزیم.\n شاید بگویی که همیشه احساس می‌کنم فریب‌کارم، و عمدۀ دوران بزرگ‌سالی‌ام چنین بوده‌ام. چنین وضعی ناخوشایند است. ما معمولاً فکر می‌کنیم که هرچه خودمان را صادقانه‌تر بشناسیم، بهتر می‌توانیم خویشتن حقیقی‌مان را نشان دیگران بدهیم، و لذا آدم‌های بهتری می‌شویم.\n نگاه برعکس این موارد به خود حالت وخیمی است که بدنام‌ترین نمونه‌اش درحال‌حاضر دونالد ترامپ است: موفقیت یعنی همۀ افراد دیگر را متقاعد کنی که موفق هستی. وقتی رفته‌رفته کل زندگی را فریب‌کاری بدانی، جنگ شیادان علیه کلاه‌برداران، آنگاه اینکه یک دستۀ کوچک اما مهم از مردم اصلاً و ابداً ذره‌ای احساس نمی‌کنند حقه‌باز باشند، بیش از آنکه خاطرت را آسوده کند، تو را می‌ترساند. اگر سندرم حقه‌باز بخشی از وضع طبیعی بشر باشد، دربارۀ آن‌هایی که هرگز چنین حسی نداشته‌اند چه می‌شود گفت؟\n                                                                                          •••\n همۀ ما هرازگاه دستمان رو می‌شود. همین چند وقت پیش، دختر چهارده‌ساله‌ام نمی‌خواست مدرسه برود. تملق، تنبیه، تهدید و حتی داد و فریاد را امتحان کردم. هیچ‌کدام ثمربخش نبود. وقتی رفتم که آیفونش را از دستش درآورم، یعنی مجازاتی که خوب می‌فهمید یعنی چه، با صورتی برافروخته و حالتی تمسخرآمیز فریاد زدم: «امیدوارم بفهمی برای این کارت چه هزینه‌ای می‌دهی!». او که بالاخره گوشی را رها کرد، با صدایی آرام به من گفت: «من هم می‌توانم همین را به تو بگویم، بابا».\n حرفش، از یک نظر، از جنس شعارهای نوجوانانه بود. ولی از یک نظر دیگر، ناگهان فهمیدم که چه اتفاقی افتاده بود: وجهۀ قلابی اقتدار موجهم زدوده شده بود، و شبیه یک ستمگر ناتوان شده بودم. ما همه تظاهر می‌کنیم که اطلاع داریم مصلحت بچه‌هایمان چیست، ولی اطلاع نداریم. قدری از آن اطلاع طبعاً معقول است (ترک تحصیل واقعاً زندگی‌شان را دشوارتر می‌کند) اما عمدۀ اطلاعمان فقط گمانه‌زنی است و بس. همۀ پدرومادرها حقه‌باز هستند. در یک بُرهۀ خاص، ما این را می‌فهمیم و والدینمان را به‌خاطرش سرزنش می‌کنیم (و بعداً می‌بخشیم).\n ما همچنین به خودمان خیانت می‌کنیم. من اخیراً، در همایشی در ایالت یوتا، مقاله‌ای دربارۀ دیدگاه آلبر کامو در باب خودکشی ارائه کردم. گمان می‌کردم می‌دانم که چه می‌خواهم بگویم، و برای همین تا یک هفته قبل از برنامه کار روی آن را شروع نکردم. ولی نمی‌توانستم افکارم را جمع و جور کنم. تا لحظه‌ای که سخنرانی‌ام شروع شد، هنوز مقاله‌ای در کار نبود. در سالت لیک سیتی، بیش از یک ساعت جلوی حدود سی فیلسوف سعی می‌کردم از دل یک آشفته‌بازار حرفی درآورم، و در این راه کمابیش درهم‌شکستم. جلسه که تمام شد، رئیس همایش سراغم آمد و بغلم کرد.\n بعداً فهمیدم که برداشتم از آن سخنرانی، حداقل تا حدی، یک جلوه از اضطراب خودم بود. چون پیشاپیش به این نتیجه رسیده بودم که شیّادم، به شیّادی خودم باور پیدا کرده بودم و آن‌همه ایمیل در تقدیر از آن سخنرانی را نادیده می‌گرفتم. چند دانش‌پژوه آثارشان دربارۀ خودکشی را برایم فرستادند، که باز خیال کردم تلاش مؤدبانۀ آن‌هاست تا کاری کنند که پس از آن افتضاح علنی کمی حس بهتری پیدا کنم. خلاف هر قاعده و منطقی، فهم خودم از خویشتنم را ارزشمندتر و برتر از دیدگاه دیگران دربارۀ خودم می‌دانستم، و بعید نیست دچار خودحقیر‌انگاری شده باشم، که خُب، این هم ذات ابتلا به آن سندرم است.\n به‌گمانم حقیقت جایی در میانۀ این دو باشد. آن بهترین سخنرانی من نبوده، ولی آن‌قدر هم که می‌ترسیدم بد نشده. فهمیدم که یک عنصر ابتلایم به این سندرم، شکل عجیب و غریبی از تکبّر است: فرض می‌کردم که می‌دانم دیگران دربارۀ من و اثرم چه حسی دارند، به‌جای آنکه واقعاً به نظرشان گوش بدهم. بدین‌ترتیب با یک پارادکس دیگر سندرم حقه‌باز روبه‌رو شدم که آن‌هم از قضا ذهنم را ناآرام کرد: تردیدهایم پیرامون ارزشی که دارم، درحقیقت، پیامد اغراقم دربارۀ اهمیتم بود.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                          شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه،       تاریخ  و         سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر  است  که     از بیش  از   ۱۰۰    منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب     می‌شوند.     مجلات و    وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                          در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش       نوشتار،          گفت‌وگو،       بررسی     کتاب، و پروندۀ اختصاصی  قرار      می‌گیرند.     گزیده‌ای      از بهترین    مطالب     وب‌سایت  ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                          کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه         اینترنتی        ترجمان         به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد   اما       شما  می‌توانید   با     خرید    اشتراک       سالانۀ  فصلنامۀ  ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                         برخوردار شوید. فصلنامه برای  مشترکان زودتر از    توزیع       عمومی       ارسال        می‌شود  و  در صورتی‌که فصلنامه آسیب      ببیند   بدون    هیچ  شرط   یا    هزینۀ    اضافی     آن را  تعویض     خواهیم  کرد.   ضمناً  هر   وقت    بخواهید     می‌توانید    اشتراکتان   را      لغو  کنید  و    مابقی   مبلغ    پرداختی را  دریافت     کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کلنسی مارتین نوشته است و در تاریخ ۲۸ ژانویۀ ۲۰۲۰ با عنوان «Impostor syndrome: do you sometimes feel like a fraud» در وب‌سایت اکونومیست ۱۸۴۳ منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۶ اردیبهشت ۱۳۹۹ با عنوان «سندرم حقه‌باز: شما هم نگرانید یک‌روز دستتان رو شود؟» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• کلنسی مارتین (Clancy Martin) استاد فلسفۀ دانشگاه میزوری در شهر کانزاس و دانشگاه آشوکا در دهلی نوست. او نویسندۀ کتاب عشق در آمریکای مرکزی (Love in Central America) است.\n[۱] On Bullshit [۲] Imposter Syndrome [۳] Jenga Tower [۴] Billions\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653829.json b/train/540653829.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f461610875bddec85dd718c51100d5137027ff3b
--- /dev/null
+++ b/train/540653829.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "وقتی همه غریبه می‌شوند و هیچ‌کس حرف دلت را نمی‌فهمد",
+  "subtitle": "احساس تنهایی در قرن نوزدهم پدید آمد و در قرن بیستم همه‌گیر شد",
+  "introduction": "چند سال پیش، دانشمندان گفتند تنهایی «جذام قرن بیست‌ویکم» است و از «همه‌گیری جهانی احساس تنهایی» خبر دادند. اما هیچ کشوری برای این «جذام همه‌گیر» شهرها را تعطیل نکرد و در بیمارستان‌ها هم آشوبی به پا نشد. آدم‌های تنها همیشه از این ناراحت بوده‌اند که هیچ‌کس مشکلشان را جدی نمی‌گیرد. برای آن‌ها همه در حکم غریبه‌هایی هستند که درکشان نمی‌کنند و حرفشان را نمی‌فهمند. اما شاید این روزها، آدم‌های تنها سختی کمتری را تحمل می‌کنند. لابد پیشِ خود، می‌گویند «بالأخره بقیه فهمیدن تنهایی یعنی چی». جیل لپور تاریخچه‌ای بر تنهایی نوشته است.",
+  "content": "جیل لپور، نیویورکر— صبح روز بیست‌وهفتم دسامبر ۱۸۷۸، شامپانزۀ مادۀ باغ جانورشناسی فیلادلفیا به دلیل عوارض ناشی از سرماخوردگی مُرد. روزنامه‌ها نقل کردند که «خانم شامپانزه در حضور همنشینش در کنار خود» از دنیا رفت. این همنشین، شامپانزۀ ۴ سالۀ نری بود که نزدیک رود گابن در غرب آفریقا به دنیا آمده بود؛ در ماه آوریل، آن دو را با هم به فیلادلفیا آورده بودند. آرتور ای. براون، سرپرست باغ‌وحش، توضیح داد: «این میمون‌ها را فقط وقتی بچه هستند می‌شود گرفت» و هر بار فقط یکی دوتایشان را می‌گیرند. در محیط طبیعی، شامپانزه‌ها در گروه‌های کوچک شش‌تایی زندگی می‌کنند و با استفاده از شاخه‌ها و برگ‌ها، در لابه‌لای شاخه‌های درخت جایی درست می‌کنند که رویش می‌خوابند. اما در فیلادلفیا، در خانۀ میمون که فقط دو شامپانزه در آن زندگی می‌کردند، «عادت کرده بودند شب‌ها روی تشکی روی زمین، در بغل هم بخوابند» و در طول شب‌های سرد و طولانی، مأیوسانه و با غصه، محکم همدیگر را در آغوش بکشند.\nباغ جانورشناسی فیلادلفیا اولین باغ‌وحش در آمریکا بود. این باغ در سال ۱۸۷۴ و دو سال بعد از اینکه چارلز داروین کتاب ابراز احساسات در انسان و حیوانات۱ را منتشر کرد، افتتاح شد. داروین در این کتاب آنچه را توضیح داد که دربارۀ وابستگی‌های اجتماعی نخستی‌ها از آبراهام بارتلت، سرپرست کانون جانورشناسی لندن، یاد گرفته بود:\n آن‌طور که نگهبانان باغ‌های جانورشناسی به من اطمینان داده‌اند، انواع زیادی از میمون‌ها از اینکه همدیگر را نوازش کنند و آدم‌هایی که وابسته‌شان هستند نوازششان کنند لذت می‌برند. آقای بارتلت رفتار دو شامپانزه را در زمانی که برای اولین بار کنار هم قرار گرفتند، برایم توصیف کرده است که سنشان بیشتر از شامپانزه‌هایی است که معمولاً به این کشور وارد می‌شوند.  آن دو روبه‌روی هم نشستند، با لب‌های جلوآمده‌شان همدیگر را لمس کردند؛ و یکی از آن‌ها دستش را روی شانۀ دیگری گذاشت. بعد متقابلاً همدیگر را در آغوش گرفتند. بعد از آن، همان‌طور که دست هر کدام روی شانۀ دیگری بود، هر دو بلند شدند، سرشان را بالا آوردند، دهانشان را باز کردند و از خوشحالی فریاد زدند.\n آقا و خانم شامپانزه در فیلادلفیا دوتا از چهار شامپانزۀ‌ حاضر در آمریکا بودند و وقتی خانم شامپانزه مُرد، انسان‌هایی که شاهد این اتفاق بودند برای ازدست‌دادنش غصه خوردند، اما برایشان رفتار همنشینش عجیب‌تر بود. آن‌ها می‌گفتند آقای شامپانزه برای مدتی طولانی بی‌هیچ فایده‌ای سعی می‌کرد شامپانزۀ مرده را بیدار کند. بعد «وارد جنون اندوه شد». این طغیان کاملاً مطابق با چیزی بود که داروین در انسان‌ها شرح داده بود: «آدم‌هایی که متحمل غصۀ مفرط می‌شوند، اغلب با خشونت و تقریباً با حرکات دیوانه‌وار دنبال تسکین هستند». شامپانزۀ داغ‌دیده شروع به کندن موهای سرش کرد. ضجه می‌زد و صدایی درمی‌آورد که مسئول باغ‌وحش تابه‌حال نشنیده بود: هاه-اه-اه-اه-اه. «صدای فریادهایش در سرتاسر باغ شنیده می‌شد. خودش را به میله‌های قفس می‌کوبید و کله‌اش را به کف چوبی قفس می‌کوبید. وقتی این غلیان اندوه تمام شد، سرش را زیر پوشالی در گوشه‌ای از قفس فرو کرد و طوری ناله کرد که انگار قلبش شکسته بود».\n\nتابه‌حال چیزی شبیه به این اتفاق ثبت نشده بود. براون، سرپرست باغ مقاله‌ای علمی با نام «اندوه در شامپانزه» آماده کرد. براون نقل می‌کرد که حتی مدتی طولانی بعد از مرگ شامپانزۀ ماده، شامپانزۀ نر «به عادت موروثی خود برگشته بود و بدون استثنا روی تیر افقی بالای قفس می‌خوابید و احتمالاً نشان می‌داد که درک خطرات نادیده با احساس تنهایی‌اش تشدید شده است».\n احساس تنهایی غصه‌ای است که متورم شده. آدم‌ها هم نخستی‌ هستند و حتی اجتماعی‌تر از شامپانزه‌ها. ما تشنۀ صمیمیت هستیم و بدون آن از بین می‌رویم. با این‌همه، خیلی قبل‌تر از همه‌گیری جهانی فعلی، با انزوای اجباری و فاصله‌گذاری اجتماعی‌اش، انسان‌ها شروع به ساخت خانه‌های میمونی خودشان کرده بودند. قبل از دوران مدرن، انسان‌های اندکی تنها زندگی می‌کردند. رفته‌رفته و از حدود کمتر از یک قرن پیش، این قضیه تغییر کرد. حالا در آمریکا، از هر چهار نفر، بیش از یکی تنها زندگی می‌کند؛ در بعضی از نقاط کشور، به‌ویژه در شهرهای بزرگ، این درصد بسیار بیشتر است. ممکن است تنها زندگی کنید، بدون اینکه احساس تنهایی کنید و شاید احساس تنهایی کنید، بدون اینکه تنها باشید، اما هر دو این موقعیت‌ها به‌شدت به‌هم گره خورده‌اند و همین باعث می‌شود تحمل ممنوعیت ارتباط با فضای بیرون و پناه‌گرفتن در یک مکان بسیار سخت‌تر شود. لازم به گفتن نیست که احساس تنهایی برای سلامتی بسیار مضر است. در سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸، جراح کل سابق آمریکا، ویوک اچ. مورتی، خبر از «همه‌گیری جهانی احساس تنهایی» داد و انگلیس یک وزیر تنهایی انتخاب کرد. پزشکان دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس (یوسی‌ال‌ای) برای تشخیص این وضعیت مقیاس احساس تنهایی را ابداع کردند. آیا چنین احساسی را اغلب، گهگاه یا به‌ندرت تجربه می‌کنید یا هرگز تجربه‌اش نمی‌کنید؟\n از اینکه خیلی از کارها را به‌تنهایی انجام می‌دهم، ناراحتم. کسی را ندارم با او حرف بزنم. طاقت این‌همه تنهایی را ندارم. احساس می‌کنم هیچ‌کسی واقعاً درکم نمی‌کند. دیگر به هیچ کسی نزدیک نیستم. هیچ کسی را ندارم که به او پناه ببرم. احساس می‌کنم از دیگران جدا افتاده‌ام. در عصر قرنطینه، آیا یک بیماری منجر به بیماری دیگری می‌شود؟\n «تنهایی» واژۀ مبهمی است و، مانند هر واژۀ مبهم دیگری، سرپوشی برای همه جور چیزی است که اکثر آدم‌ها ترجیح می‌دهند اسمی از آن نبرند و اصلاً نمی‌دانند که چطور درستش کنند. آدم‌های زیادی دوست دارند تنها باشند. خود من عاشق این هستم که تنها باشم. اما خلوت و انزوا دو چیزی‌اند که دوست دارم و با احساس تنهایی، چیزی که از آن متنفرم، فرق دارند. تنهایی حالتی از رنج مفرط است. دانشمندان علوم اعصاب تنهایی را حالتی از گوش‌به‌زنگی بیش‌ازحد تعریف می‌کنند که ریشۀ آن به نیاکان نخستی‌مان و نیز به سابقۀ شکارچی-گردآورنده‌مان برمی‌گردد. بخش زیادی از تحقیقات در این زمینه را جان کاسیوپو در مرکز علوم اعصاب شناختی و اجتماعی در دانشگاه شیکاگو پیش برده است. کاسیوپو که در سال ۲۰۱۸ از دنیا رفت، به دکتر تنهایی معروف بود. مورتی در کتاب جدیدش، با هم: قدرت شفابخش ارتباط انسانی در جهانی گاهاً تنها (هارپر ویو)، توضیح می‌دهد که چطور انسان‌شناسانی در دانشگاه آکسفورد، نظریۀ تکاملی کاسیوپو دربارۀ تنهایی را آزموده‌اند و ریشۀ آن را تا ۵۲ میلیون سال قبل و تا اولین نخستی‌ها پی گرفته‌اند. نخستی‌ها نیاز به تعلق به یک گروه اجتماعی صمیمی، خانواده یا دسته‌ای از آدم‌ها را دارند تا زنده بمانند؛ این قضیه به‌ویژه برای انسان‌ها صادق است (انسان‌هایی که نمی‌شناسید شاید شما را بکشند، مشکلی که اکثر نخستی‌های دیگر ندارند). جدایی از گروه -چه اینکه ببینید تنها افتاده‌اید یا ببینید در بین گروهی از آدم‌ها حضور دارید که نه شما را می‌شناسند و نه درکتان می‌کنند- مقدمۀ پاسخ جنگ یا گریز می‌شود. کاسیوپو ادعا می‌کرد که بدن انسان تنها‌بودن یا بودن با غریبه‌ها را یک موقعیت اضطراری تشخیص می‌دهد. مورتی می‌نویسد: «در طول هزار سال، این گوش‌به‌زنگی بیش‌ازحد در واکنش به انزوا در سیستم عصبی‌مان جا خوش کرده است تا باعث اضطرابی شود که به تنهایی ربطش می‌دهیم». سریع نفس می‌کشیم، قلبمان تندتند می‌زند، فشار خونمان بالا می‌رود، خوابمان نمی‌برد. از روی ترس، تدافعی و خودمحورانه عمل می‌کنیم و همگی این حالت‌ها آدم‌هایی که شاید واقعاً بخواهند کمک کنند را می‌رانند و معمولاً نمی‌گذارند آدم‌های تنها کاری را انجام بدهند که بیشترین منفعت را برایشان دارد: اینکه سراغ دیگران بروند.\n از این نظر، بیماری همه‌گیر احساس تنهایی بیشتر شبیه بیماری همه‌گیر چاقی مفرط است. به زبان تکاملی، در هنگام تنهایی درست مثل غذاهای پرکالری که وسوسه‌انگیز به نظر می‌رسند، وحشت ما به همان میزان افزایش می‌یابد. اما جدیداً، ‌در جهانی که قوانین (در اکثر موارد) مانع از این می‌شوند که یکدیگر را به قتل برسانیم، نیاز داریم هر روز با غریبه‌ها کار کنیم. پس به‌احتمال زیاد مشکل مقدار اضافیِ غذای پرکالری است تا کمبود آن. این سائق‌ها نتیجۀ معکوس می‌دهند.\n مورتی معتقد است که تنهایی در پشت انبوهی از مشکلات پنهان است، مشکلاتی از قبیل اضطراب، خشونت، لطمۀ روحی، جنایت، خودکشی، افسردگی، بی‌تفاوتی سیاسی و حتی دودستگی سیاسی. مورتی از روی دلسوزی می‌نویسد، اما پذیرش ادعایش که هر چیزی می‌تواند به تنهایی تقلیل یابد دشوار است، مخصوصاً چون خیلی از حرف‌های او دربارۀ تنهایی در دهۀ‌ ۱۹۸۰ دربارۀ بی‌خانمانی گفته شده بود، وقتی که «بی‌خانمانی» واژه‌ای مبهم بود و بیانش به‌نحوی راحت‌تر از «فقر» بود و گفتنش فایده‌ای نداشت (از آن زمان، تعداد آمریکایی‌های بی‌خانمان افزایش یافته است). شگفت اینکه مورتی اغلب این دو را با هم ترکیب می‌کند و تنهایی را به‌شکل احساس بی‌خانمانی توضیح می‌دهد. تعلق‌داشتن حس این را دارد که در خانه باشی. او می‌نویسد: «برای اینکه در خانه باشی، باید شناخته شده باشی». خانه می‌تواند هر جایی باشد. جوامع انسانی آن‌قدر پیچیده هستند که آدم‌ها همه نوع پیوند معنادار و صمیمانه‌ای با هر مدل گروهی از آدم‌های دیگر دارند، حتی وقتی بینشان فاصله باشد. ممکن است در کنار دوستانتان یا سر کار یا در سالن غذاخوری دانشگاه یا در کلیسا یا در استادیوم یانکی یا در بار محله‌تان احساس کنید در خانه هستید. تنهایی مثل این است که احساس کنید هیچ جایی خانه نیست. مورتی می‌نویسد: «در هر اجتماعی، آدم‌های تنهایی را می‌بینم که احساس بی‌خانمانی می‌کنند، حتی با اینکه سقفی بالای سرشان دارند». شاید نیاز مشترک کسانی که تنهایی و کسانی که بی‌خانمانی را تجربه می‌کنند، خانه‌ای با انسان‌های دیگری باشد که دوستشان دارند و نیازمندشان هستند. همچنان نیاز دارند که بدانند جامعه‌ای که به آن‌ها اهمیت می‌دهد، به وجودشان نیاز دارد. این یک دستورکار سیاست‌ورزانه نیست. بلکه سند محکومیت زندگی مدرن است.\n مورخ بریتانیایی، ‌فی باند آلبرتی در کتاب زندگی‌نامۀ احساس تنهایی: تاریخچۀ یک هیجان۲، احساس تنهایی را «احساسی شناختی و آگاهانه از دوری یا جدایی اجتماعی از دیگران معنادار»‌ تعریف می‌کند و به این ایده اعتراض می‌کند که احساس تنهایی جهان‌شمول، فراتاریخی و منبع تمام چیزهایی است که آزارمان می‌دهند. به باور آلبرتی، چنین وضعیتی واقعاً قبل از قرن نوزدهم وجود نداشت، حداقل نه به شکل مزمن. این‌طور نیست که آدم‌ها -به‌ویژه بیوه‌ها، و آدم‌های بسیار فقیر، ‌بیمار و مطرود- تنها نبوده‌اند، بلکه چون بقا بدون زندگی در بین آدم‌های دیگر و بدون پیوند با سایر آدم‌ها از طریق پیوندهای عاطفی و وفاداری و تعهد امکان‌پذیر نبود، احساس تنهایی تجربه‌ای گذرا به شمار می‌رفت. پادشاهان به‌شدت احساس تنهایی می‌کردند (وای، در اوجِ تنهایی!). اما، برای اکثر آدم‌های عادی، زندگی روزمره با چنان شبکه‌های پیچیده‌ای از وابستگی و تبادل و سرپناه مشترک گره خورده بود که احساس تنهایی مزمن یا حاد به معنای مردن بود. تا قبل از حدود سال ۱۸۰۰، واژۀ «احساس تنهایی» بسیار به‌ندرت در انگلیسی ظاهر می‌شد. رابینسون کروزوئه تنها بود، اما هرگز احساس تنهایی نمی‌کرد. یک استثنا «هملت» است: افلیا از «احساس تنهایی»‌ رنج می‌بَرد، گرچه بعد خودش را غرق می‌کند.\n از نگاه آلبرتی، احساس تنهایی مدرن فرزند سرمایه‌داری و سکولاریسم است. آلبرتی می‌نویسد: «بسیاری از تقسیم‌بندی‌ها و سلسله‌مراتبی که از قرن هجدهم توسعه یافته است -بین خود و جهان، فرد و اجتماع، ‌عمومی و خصوصی- از طریق سیاست و فسلفۀ فردگرایی پذیرفته شده است. آیا تصادفی است که زبان احساس تنهایی در همان زمان ظاهر شد؟». تصادفی نیست. پیدایش حریم خصوصی که خودش محصول سرمایه‌‌داری بازار است -حریم خصوصی چیزی است که می‌خرید- یکی از محرک‌های احساس تنهایی است. و همین‌طور فردگرایی، که برای آن هم باید پول بدهید.\n\nکتاب آلبرتی یک تاریخچۀ فرهنگی است (مثلاً او خواندن تسکین‌بخش بلندی‌های بادگیر۳ و نامه‌های سیلویا پلات۴ را پیشنهاد می‌کند). اما تاریخچۀ اجتماعی جذاب‌تر است و در آنجا، دانش‌پژوهی نشان می‌دهد که هرطور بیماری همه‌گیر تنهایی را در نظر بگیری، ارتباط بسیار نزدیکی با تنها زندگی‌کردن دارد. شاید سخت باشد که نتیجه بگیریم آیا تنها زندگی‌کردن آدم‌ها را دچار احساس تنهایی می‌کند یا اینکه آدم‌ها تنها زندگی می‌کنند چون دچار احساس تنهایی هستند، اما شواهد فراوانی گزارۀ اول را تأیید می‌کنند: این نیروی تاریخ است و نه عمل انتخاب، که آدم‌ها را به‌سمت تنها زندگی‌کردن سوق می‌دهد. این مشکلی برای آدم‌هایی است که سعی می‌کنند با بیماری همه‌گیر تنهایی مبارزه کنند، چون نیروی تاریخ بی‌رحم است.\n طبق بهترین مطالعات جمعیت‌شناسی طولی، تا قبل از قرن بیستم، تنها حدود ۵ درصد از کل خانوارها (یا حدود یک درصد از جمعیت جهان) متشکل از یک نفر بود. این رقم در حدود ۱۹۱۰ شروع به رشد کرد و دلیلش شهرنشینی، کاهش خدمتکارانی که در خانۀ ارباب‌ها زندگی می‌کردند، نرخ رو‌به‌کاهش تولد و آمدن خانوادۀ هسته‌ای به‌جای خانوادۀ سنتی و چندنسلی بود. تا زمانی که دیوید رایزمن در سال ۱۹۵۰ کتاب جماعت تنها۵ را منتشر کرد، ۹ درصد از کل خانوار‌ها تک‌نفره بودند. در سال ۱۹۵۹،‌ روانپزشکیْ احساس تنهایی را در مقاله‌ای هوشمندانه از روان‌تحلیلگر آلمانی، فریدا فروم‌رایشمن، کشف کرد. رایشمن نوشت: «احساس تنهایی ظاهراً چنان تجربۀ دردناک و هولناکی است که آدم‌ها عملاً هر کاری می‌کنند تا از آن اجتناب کنند». خودش هم با وحشت از فکر آن عقب کشید. او نوشت: «اشتیاق برای صمیمیت میان‌فردی از نوزادی شروع شده و در کل زندگی با هر انسانی می‌ماند و هیچ انسانی وجود ندارد که با فقدان آن، تهدید نشود». آدم‌هایی که احساس تنهایی نمی‌کنند چنان از آن می‌ترسند که از آدم‌هایی با چنین احساسی اجتناب می‌کنند و از این می‌ترسند که چنین موقعیتی مُسری باشد. و آدم‌هایی که احساس تنهایی می‌کنند، خودشان  آن‌قدر از آنچه تجربه می‌کنند وحشت‌زده‌اند که تودار و خودمحور می‌شوند. فروم‌رایشمن نوشت: «همین باعث ایجاد باوری ناراحت‌کننده می‌شود که دیگران آنچه او دارد تجربه می‌کند یا تجربه کرده‌ را تجربه نمی‌کنند یا درک نخواهند کرد». یکی از مصیبت‌های احساس تنهایی این است که آدم‌های تنها نمی‌توانند آدم‌های زیادی را ببینند که احساسی مثل خودشان داشته باشند.\n اریک کلیننبرگِ جامعه شناس،‌ در کتاب تنها پیش رفتن: ظهور فوق‌العاده و شگفت‌آور میل به تنها زندگی‌کردن۶ در سال ۲۰۱۲ نوشت:«در طول نیم‌قرن گذشته، گونۀ ما دست به تجربۀ اجتماعی چشمگیری زده است. برای اولین بار در تاریخ انسان، تعداد زیادی از آدم‌ها -در تمام سنین، در همه جا و در هر مسلک سیاسی- تنها زندگی‌کردن را آغاز کرده‌اند». کلیننبرگ این را تا حد زیادی یک پیروزی تلقی می‌کند. درست‌تر بگوییم: این یک بحران است. از دهۀ ۱۹۶۰، درصد خانوارهای تک‌نفره با شیب شدیدتری بالا رفت که ناشی از میزان بالاتر طلاق، میزان تولد همچنان روبه‌کاهش و، در کل، طول عمر طولانی‌تر بود (بعد از ظهور خانوادۀ هسته‌ای، سالمندان زندگی تنهایی را شروع کردند و زنان عموماً بیشتر از شوهرانشان عمر می‌کردند). منابع پزشکی دربارۀ احساس تنهایی در دهۀ ۱۹۸۰ پدید آمد، همزمان سیاستگذاران هم دغدغه‌مند مسئله‌ای شدند که آن را «بی‌خانمانی» نامیدند، شرایطی که بسیار وحشتناک‌تر از خانوادۀ تک‌نفره است: بی‌خانمانی یعنی خانواری که خانه‌ای ندارد. کاسیوپو تحقیقاتش را در دهۀ ۱۹۹۰ شروع کرد، در زمانی که انسان‌ها داشتند شبکه‌ای از کامپیوترها را می‌ساختند تا همگی‌مان را به‌هم وصل کنند. کلیننبرگ، که در سال ۱۹۹۳ از دانشگاه فارغ‌التحصیل شده، به‌طور خاص به آدم‌هایی علاقه دارد که تقریباً همان موقع‌ها تصمیم گرفتند تنها زندگی کنند.\n فکر می‌کنم خودم هم یکی از آن‌ها بودم. وقتی ۲۵ سالم بود،‌ سعی کردم تنها زندگی کنم، چون به نظرم مهم می‌آمد. نحوۀ مالکیت اثاثیه‌ای که در خیابان پیدا نکرده بودم برایم اهمیت داشت، چون نشانه‌ای بود از اینکه بزرگ شده‌ام، می‌توانستم اجاره‌ام را پرداخت کنم بدون اینکه آپارتمان اجاره‌ای خود را دوباره به آدم دیگری اجاره بدهم. شاید حالا بگویم که استطاعت داشتم حریم خصوصی بخرم، اما مطمئنم آن موقع می‌گفتم «آدم خودم» شده‌ام. فقط دو ماه دوام آوردم. دوست نداشتم تنهایی تلویزیون تماشا کنم و تلویزیونی هم نداشتم، و این دوران اگر عصر طلایی تلویزیون نبود، قطعاً عصر طلایی «سیمپسون‌ها» به شمار می‌رفت، پس شروع کردم به تماشای تلویزیون با آدمی که در آپارتمان کناری‌ام زندگی می‌کرد. همخانه‌اش شدم و بعد هم با او ازدواج کردم.\n این تجربه شاید کاملاً با داستانی که کلیننبرگ می‌گوید تطبیق نداشته باشد؛ او ادعا می‌کند که تکنولوژی‌های شبکه‌ای ارتباطاتی که با انتخاب گستردۀ تلفن در دهۀ ۱۹۵۰ شروع شدند، کمک کردند تا تنها زندگی‌کردن امکان‌پذیر شود. رادیو، تلویزیون، اینترنت، شبکه‌های اجتماعی: وقتی آنلاین می‌شویم می‌توانیم حس کنیم در خانه هستیم. کتاب تأثیرگذار رابرت پاتنم دربارۀ تضعیف پیوندهای اجتماع آمریکایی، با نام بولینگ‌بازی تنهایی۷، در سال ۲۰۰۰، چهار سال قبل از راه‌اندازی فیسبوک منتشر شد، شبکه‌ای اجتماعی که از احساس تنهایی پول درمی‌آورد. بعضی‌ها می‌گویند موفقیت شبکه‌های اجتماعی محصول بیماری همه‌گیر احساس تنهایی بود؛ بعضی دیگر می‌گویند در این بیماری سهمی داشت؛ عده‌ای دیگر می‌گویند که تنها درمان برای آن است. ارتباط! قطع ارتباط! مجلۀ اکونومیست احساس تنهایی را «جذام قرن بیست‌ویکم» اعلام کرد. این بیماری همه‌گیر فقط رشد می‌کرد.\n البته این قضیه پدیده‌ای منحصر به آمریکا نیست. اگرچه تنها زندگی‌کردن در آمریکا رایج است، در بسیاری از نقاط دیگر جهان رواج بیشتری دارد، از جمله اسکاندیناوی، ژاپن، آلمان، فرانسه، انگلیس، استرالیا و کانادا. همچنین در کشورهایی مثل چین، هند و برزیل رو‌به‌افزایش است. تنها زندگی‌کردن در کشورهایی با حمایت‌های اجتماعی قوی به بهترین شکل عمل می‌کند. و بدتر از همه در مکان‌هایی مثل آمریکا پیش می‌رود. بهتر است، علاوه بر اینترنت، تور ایمنی اجتماعی هم داشته باشید.\n بعد محدودیت بزرگ جهانی شروع شد: انزوای اجباری،‌ فاصله‌گذاری اجتماعی، تعطیلی‌، ممنوعیت ارتباط با فضای بیرون، باغ جانورشناسی انسانی،‌ اما غیرانسانی. نرم‌افزار زوم بهتر از هیچی است. اما تا کِی؟ و لحظه‌ای که ارتباطتان قطع می‌شود، چه؟ حملۀ‌عصبی. آخرین پیوندی بود که قطع شد؟ تجربه‌ای وحشتاک و دلهره‌آور است، آزمونی است برای ظرفیت انسان جهت تحمل احساس تنهایی. آیا موهایتان را می‌کنید؟ خودتان را به دیوارهای قفستان می‌کوبید؟ حبس‌شده در داخل خانه، تقلا و گریه و زاری می‌کنید؟ گاهی؟ به‌ندرت یا هرگز؟‌ امروز، بیشتر از دیروز؟\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                    شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای  علم  و         فلسفه،       تاریخ  و         سیاست،        اقتصاد  و    جامعه  و     ادبیات و     هنر  است  که     از بیش  از   ۱۰۰    منبع     معتبر و             به‌روز      انتخاب     می‌شوند.     مجلات و     وب‌سایت‌هایی      نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                    در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه   در  ۴      بخش         نوشتار،          گفت‌وگو،       بررسی     کتاب، و     پروندۀ     اختصاصی    قرار      می‌گیرند.     گزیده‌ای      از  بهترین       مطالب         وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                    کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و          فروشگاه          اینترنتی        ترجمان         به‌صورت   تک   شماره   به‌      فروش  می‌رسد   اما       شما  می‌توانید   با     خرید       اشتراک             سالانۀ   فصلنامۀ  ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                   برخوردار شوید. فصلنامه برای  مشترکان     زودتر    از       توزیع       عمومی       ارسال        می‌شود  و  در     صورتی‌که     فصلنامه   آسیب      ببیند   بدون    هیچ  شرط   یا     هزینۀ       اضافی         آن را    تعویض     خواهیم  کرد.   ضمناً  هر    وقت       بخواهید         می‌توانید      اشتراکتان   را      لغو  کنید  و      مابقی     مبلغ        پرداختی را  دریافت       کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جیل لپور نوشته است و در تاریخ ۳۰ مارس ۲۰۲۰ با عنوان «The History of Loneliness» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۹ و با عنوان «وقتی همه غریبه می‌شوند و هیچ‌کس حرف دلت را نمی‌فهمد» و ترجمۀ میترا دانشور منتشر کرده است. •• جیل لپور (Jill Lepore) نویسندۀ همکار نیویورکر و استاد تاریخ دانشگاه هاروارد است. آخرین کتاب او، این حقایق: تاریخ ایالات متحده (These Truths: A History of the United States) نام دارد. ترجمان پیش از این در مطلب «’در آغاز، همه‌جا آمریکا بود’: تاریخی جدید از آمریکا» این کتاب را معرفی کرده است. ••• پروندۀ سیزدهمین فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی مجموعه جستارهایی است دربارۀ تنهایی، که با عنوان «هیچ‌کس تنها نیست» منتشر شده است.\n[۱] The Expression of the Emotions in Man and Animals [۲] A Biography of Loneliness: The History of an Emotion [۳] Wuthering Heights [۴] the letters of Sylvia Plath [۵] The Lonely Crowd [۶] Going Solo: The Extraordinary Rise and Surprising Appeal of Living Alone [۷] Bowling Alone\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653830.json b/train/540653830.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..932ad5d9fc660ed9fd4258517b84357eeb49cb71
--- /dev/null
+++ b/train/540653830.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا وقتی درد داریم دلمان می‌خواهد فحش بدهیم؟",
+  "subtitle": "ناسزاگویی کمک می‌کند رنجمان را مدیریت کنیم و واقعاً احساس درد را کم‌ می‌کند",
+  "introduction": "دارید تند تند توی خانه راه می‌روید که ناگهان انگشت کوچک پایتان می‌خورد به پایۀ مبل؛ می‌خواهید از ماشین پیاده شوید که ناغافل دستتان لای در می‌ماند. زندگی روزمره از این نوع دردها فراوان دارد، پس حتماً می‌دانید که در آن لحظۀ انفجار درد، اولین کاری که آدم می‌کند، فحش‌دادن به زمین و زمان است. ولی آیا واقعاً فحش‌دادن کمک می‌کند که آرام بگیریم؟ بیشتر روان‌شناسان معتقدند برعکس، ناسزا گفتن وضع را بدتر هم می‌کند، اما تحقیقات جدید چیزهای دیگری نشان می‌دهد.",
+  "content": "اما بارن، وایرد — عقیدۀ عمومی از قدیم این بوده که فحش‌دادن واکنش مناسبی به درد نیست. بسیاری از روان‌شناسان اعتقاد داشتند که فحش‌دادن، به مدد نوعی تحریف شناختی موسوم به فاجعه‌پنداری۱ در واقع احساس درد را وخیم‌تر می‌کند. با فاجعه‌پنداری، ما بی‌دلیل به این جمع‌بندی می‌رسیم که اتفاق بدی که در حال وقوع است مطلقاً بدترین اتفاق ممکن است. وقتی چیزهایی از این قبیل می‌گوییم که «چه وضع افتضاحی! من که نمی‌تونم!» معمولاً دچار فاجعه‌پنداری شده‌ایم. گمان می‌شد که فحش‌دادن آن احساس بیچارگی را تقویت می‌کند.\nاین مسأله ذهن ریچارد استفنز را درگیر کرد. برای این روان‌شناس و مؤلف کتاب گوسفند سیاه: مزایای پنهان بد بودن۲، این سؤال پیش آمد که «چرا فحش‌دادن، که فرض می‌شود واکنشی غیرانطباقی به درد است، این‌چنین در واکنش به درد رایج است». او هم مثل همۀ ما آن‌قدر چکش روی انگشت شستش کوبیده بود که بداند فحش‌دادن در چنین موقعیت‌هایی انگار نوعی واکنش گریزناپذیر است. پس پی آن رفت که ببیند آیا فحش‌دادن واقعاً احساس درد را بدتر می‌کند یا نه.\n نمی‌دانیم چطور، ولی او به‌هر‌حال ۶۷ نفر از دانشجویان کارشناسی‌اش در دانشگاه کیل در استنفوردشایرِ انگلستان را متقاعد کرد دستشان را تا وقتی که می‌توانند در آب یخ فرو کنند، آن هم نه یک‌بار که دو بار، یک‌بار در حالی که می‌توانند فحش بدهند و بار دیگر نه. (کمیتۀ اخلاق پژوهش دانشکدۀ روان‌شناسی دانشگاه کیل این مطالعه را تصویب کرد، که این نکته شاید به درد انتخاب دانشکدۀ بعدی‌تان بخورد). منطق آن آزمایش از این قرار بود: اگر فحش‌دادن واکنشی غیرانطباقی باشد، پس داوطلبان باید وقتی فحاشی می‌کنند، در مقایسه با وقتی که کلمۀ خنثای دیگری می‌گویند، زودتر دستشان را از آب یخ بیرون بکشند.\n\nبرای آنکه آزمون منصفانه‌تر شود، دانشجویان فقط اجازه داشتند یک واژه که فحش محسوب می‌شود و یک واژۀ خنثی استفاده کنند، و ترتیب دو مرحلۀ گفتن کلمۀ فحش و کلمۀ خنثی حین فرو بردن دست در آب هم تصادفی تعیین شد. استفنز از آن‌ها خواست پنج کلمه بگویند که اگر چکش بخورد روی انگشتشان به کار می‌برند، و پنج کلمه هم در توصیف یک میز بگویند. سپس اولین کلمۀ ناسزاها در فهرست اول و متناظرش در فهرست دوم را انتخاب کرد. کلمات من حین این آزمایش این‌ها بودند: «آخ، نه، کثافت، عوضی، لعنتی» و «صاف، چوبی، محکم، برّاق، مفید» که یعنی باید دو کلمۀ «کثافت» و «محکم» را استفاده می‌کردم.\n بهترین جمع‌بندی از نتایج آزمایش این است: «غیرانطباقی؟ آره جون عمه‌ات!». کاشف به عمل آمد که آن داوطلبان جسور وقتی فحش می‌دادند، می‌توانستند دستشان را تا ۵۰ درصد طولانی‌تر از زمانی که صفت‌های غیرفحش و مناسب میز را به کار می‌بردند در آب نگه دارند. به‌علاوه وقتی داوطلبان ناسزا می‌گفتند، ضربان قلبشان بالا می‌رفت و ادراک دردشان کاهش می‌یافت. به بیان دیگر، داوطلبان در حال ناسزاگویی، درد کمتری تجربه می‌کردند. این آزمایش ساده‌ای است که می‌توانید در خانه امتحان کنید، یا در مهمانی البته اگر دوستانتان اهل حال باشند. کافی است یک کاسۀ آب‌یخ و یک زمان‌سنج داشته باشید. پس چرا پس از اختراع یخ کسی این آزمایش را انجام نداده بود؟\n استفنز می‌گوید: «گمان می‌شد درد یک پدیدۀ زیستیِ محض است، اما در حقیقت بسیار روان‌شناختی است. میزان آزار یک جراحت خاص، در شرایط مختلف، کمتر یا بیشتر می‌شود». مثلاً می‌دانیم وقتی از داوطلبان مرد بپرسیم یک محرّک چقدر برایشان دردناک است، اگر سؤال‌کننده زن باشد اکثرشان می‌گویند آزار کمتری دارد. درد رابطه‌ای ساده میان شدت محرک و درجۀ واکنش شما نیست. اقتضائات، شخصیت شما، خُلق شما، حتی تجربۀ قبلی درد، همگی بر تجربۀ ما از آزار جسمانی تأثیر می‌گذارند.\n\nفحش‌دادن با مغز چه می‌کند؟ در مطالعۀ اثرات فحش‌دادن، استفنز فرض نمی‌کند که ناسزاگویی یک حالت هیجانی خاص را در همۀ کسانی ایجاد کند که در آزمایش او شرکت‌ کرده‌اند. بلکه او، مثل بسیاری از روان‌شناسان دیگر، درجۀ برانگیختگی هر داوطلب را با استفاده از ضربان قلب و واکنش گالوانیک پوست، به صورت کمّی اندازه می‌گیرد. (معیار دوم، ساده بگوییم، یعنی اینکه دستتان چقدر عرق کرده است: محققان الکترودهای کوچکی را به نوک انگشتان داوطلبان وصل می‌کنند. این الکترودها میزان استرس، ترس، اضطراب یا هیجان‌زدگی را آشکار می‌کنند).\n در اولین دور آزمایش‌های آب و یخ، استفنز نشان داد که فحش‌دادن واقعاً سطح برانگیختگی داوطلبان را تغییر می‌دهد. «ما نشان دادیم که ناسزاگویی، علاوه بر اینکه موجب می‌شود آب‌یخ احساس درد کمتری داشته باشد، اثراتی هم بر نقاط مختلف بدن دارد. این کار، ضربان قلب را افزایش می‌دهد، گویی که باعث واکنش «جنگ یا گریز» می‌شود. لذا اگر گمان می‌کنیم فحش‌دادن از آن رو به حال درد مفید است که باعث برانگیختگی هیجانی می‌شود، چیزهای دیگری که صرفاً برانگیختگی هیجانی می‌آورند چه تأثیری دارند؟\n استفنز با کمک یکی از دانشجویان کارشناسی‌اش به نام کلیر السوپ آزمایشی بسیار زیرکانه طراحی کرد. این مطالعه چنان طراحی شسته‌رفته‌ای داشت که یک جایزۀ معتبر از سوی جامعۀ روان‌شناسی بریتانیا نصیب السوپ شد. السوپ می‌خواست بداند که آیا اگر احساس پرخاش‌گری کسی را تقویت کند، تحمل درد او هم افزایش می‌یابد یا نه. اگر تحمل درد به میزان پرخاش‌گری «ذاتی» وابسته باشد، واداشتن افراد نرم‌خو به تحمل رنج برای مدتی طولانی‌تر باید محال باشد [چون نمی‌شود آن‌ها را پرخاش‌گرتر کرد]. ولی اگر مثل آنچه در مطالعۀ ناسزاگویی دیدیم، یک فرد مشخص هنگام فحش‌دادن بتواند میزان بیشتری از درد را تحمل کند، آیا می‌شود گفت ناسزاگویی عملاً باعث بالا رفتن سطح پرخاش می‌شود، برانگیختگی را افزایش می‌دهد، و بدین‌ترتیب کمکمان می‌کند با درد کنار بیاییم؟\n او همان مسیر مربی خود را پی گرفت، و توانست چهل نفر از هم‌دوره‌های کارشناسی خودش را متقاعد کند آزمایش آب‌یخ را تکرار کنند. استفنز می‌گوید: «دنبال کارهایی بودیم که می‌شد در آزمایشگاه بکنیم، و یک راه ساده این بود که از آن‌ها بخواهیم در یک بازی تیراندازی اول‌شخص شرکت کنند». هر کدام از داوطلبان یا تیراندازی اول‌شخص را بازی می‌کرد (آن بازی‌های ویدئویی که دائم این طرف و آن طرف می‌روید و سعی می‌کنید بقیه را بکشید پیش از آنکه شما را بکشند)، یا بازی گلف. برای آزمودن دقیق تأثیر بازی بر داوطلبان، السوپ از آن‌ها خواست یک یک پرسش‌نامۀ خصومت را پُر کنند یعنی امتیاز ۱ تا ۵ به صفت‌هایی از قبیل انفجاری، آزارنده، آرام یا مهربان بدهند. سپس او یک آزمون بسیار زیرکانه به کار بُرد تا ببیند پیش‌زمینه‌سازی پرخاش‌گری در دانشجویان چقدر است. آن آزمون یک‌جور بازی کلمه‌سازی تک‌نفره است: او به داوطلبان گزینه‌هایی مثل explo_e یا _ight را نشان می‌داد. طبق دسته‌بندی او، کسانی که جوابشان explode (منفجر شدن) و fight (دعوا کردن) بود، احساس پرخاش‌گری‌شان بیشتر از آن‌هایی بود که explore (کاویدن) یا light (نور) به ذهنشان خطور می‌کرد.\n بازی تیراندازی به‌جای گلف موجب می‌شد دانشجویان در معیارهای پرخاش‌گری نمرۀ بالاتری بیاورند، چنانکه در پرسش‌نامه رتبۀ پرخاش‌گری بالاتری می‌آوردند و در چالش کلمه‌سازی تصویرهای خشن‌تری مطرح می‌کردند. اما آیا این قضیه تأثیری بر دردشان داشت؟\n «اساساً ما همان الگوی تأثیراتی را مشاهده کردیم که در ناسزاگویی دیده بودیم. آن‌ها می‌توانستند مدت طولانی‌تری [آب‌یخ] را تحمل کنند، و می‌گفتند آن را کمتر دردناک احساس می‌کنند، و ضربان قلبشان هم بالا می‌رفت». پس از بازی گلف، دانشجویان آقا می‌توانستند دستشان را به طور متوسط ۱۱۷ ثانیه در آب نگه دارند، و دانشجویان خانم ۱۰۶ ثانیه. پس از بازی تیراندازی، آن ارقام به ۱۹۵ ثانیه برای آقایان و ۱۷۴ ثانیه برای خانم‌ها افزایش می‌یافت. این یعنی حدود سه دقیقه. اگر ذره‌ای تردید دارید که سه دقیقه چه شاهکاری است، شما را به مبارزه می‌طلبم که امتحانش کنید. ما همین آزمایش را در آزمایشگاهمان (البته کمابیش غیررسمی) انجام دادیم تا ناسزاگویی را با تشویق‌های مثبت مثل «اِما، تو از پسش برمی‌آیی» مقایسه کنیم. من که از پسش برنیامدم. یادداشت‌های آن آزمایش را گم کرده‌ام ولی فکر کنم ۹۰ ثانیه دوام آوردم، یعنی خیلی کمتر از بهترین رکوردم در حین فحش‌دادن که خُب کمی بیشتر از سه دقیقه بود.\n آیا این بدین معناست که آدم‌هایی که ذاتاً پرخاشگرند، به احتمال بالاتری می‌توانند درد را بهتر مدیریت کنند؟ برای آزمون این قضیه، کریستین نیل در پژوهشی بر روی دانشجویان دورۀ کارشناسی‌اش همراه همکاران خود در دانشگاه جورجیا، رابطۀ میان میزان پرخاشگر بودن افراد با میزان تحمل دردشان را بررسی کرد. او از ۷۴ دانشجوی مرد دورۀ کارشناسی خواست در یک مجموعه «مسابقۀ سرعت واکنش» شرکت کنند، که به‌ظاهر می‌خواست بسنجد دانشجویان با چه سرعتی می‌توانند یک دکمه را فشار دهند. ولی دلیل واقعی آن آزمایش چیز دیگری بود.\n\nدر آزمایشگاه نیل، «دکمه‌های واکنش» جلوی داوطلبان گذاشته شد تا فشار دهند. به آن‌ها گفته شد تصور کنند یک هفت‌تیرکِش در فضای فیلم‌های وسترن هستند: وقتی علامت داده شد، باید سریع‌تر از حریف (نادیدۀ) خود دکمه را فشار بدهند تا برنده شوند. او همچنین یک پیچ جالب به قصه داد. کنار دکمۀ واکنش، یک دکمۀ مجازات قرار داد. اگر داوطلبان خیال می‌کردند که حریفشان تقلب می‌کند، یا حتی اگر از باخت خسته شده بودند و می‌خواستند شانس خودشان و حریفشان را برابر کنند، می‌توانستند آن دکمه را فشار دهند تا شوک الکتریکی ضعیفی به حریفشان وارد شود. داوطلب می‌توانست شدت شوک را انتخاب کند. برای آنکه داوطلبان برآوردی از شدت مجازاتی که وارد کرده‌اند داشته باشند، نیل پیش از آغاز مسابقه به همۀ آن‌ها یک‌سلسله شوک وارد کرد، و سطح شوک را آن‌قدر بالا بُرد که داوطلبان خواستار توقفش شدند.\n ولی اصل ماجرا آنی نبود که به چشم داوطلبان می‌آمد. حریف فرد در آن بازی، یک برنامۀ سادۀ رایانه‌ای بود که اجازه می‌داد داوطلب درصد مشخصی از «نبردها» را ببرد. دکمۀ مجازات هم صرفاً ابزاری برای ثبت نوع مجازاتی بود که داوطلب انتخاب می‌کرد: شدت مجازات، و اینکه او چقدر پس از شروع بازی و با چه تناوبی و هربار چه مدتی حریف خیالی‌اش را مجازات کرده است. طبعاً آزمایش واقعی مدت‌ها پیش از شروع بازی، آغاز شده بود. با آن شوک‌های اولیه، نیل داده‌های مورد نیازش را جمع‌آوری می‌کرد تا ببیند هر داوطلب چقدر درد را می‌تواند تحمل کند.\n نیل می‌خواست بداند آیا میان آستانۀ تحمل درد فرد در یک سو، و در سوی دیگر اینکه او چقدر سریع و با چه شدت و با چه تناوبی حریفش را مجازات می‌کند، همبستگی وجود دارد یا خیر. نتایج هیچ شک و شبهه‌ای نداشت. در مقایسه با داوطلبانی که تحمل درد کمتری را داشتند، هرچه فرد پیش از آزمایش می‌توانست درد بیشتری را تحمل کند، به احتمال بالاتری شوک را زودتر، با تناوب بیشتر، با ولتاژ بالاتر، و حتی مدتی طولانی‌تر اِعمال می‌کرد.\n چرا چنین شد؟ آیا داوطلبانی که تحمل درد کمتری دارند، همدلی بیشتری با «قربانی» خود احساس می‌کنند، یا مغز پرخاش‌گرترین بازیکنان ویژگی خاصی دارد که به آن‌ها امکان می‌دهد ناخوشی بیشتری را برای حریفشان بپذیرند؟ آزمایش نیل این مسأله را مستقیماً بررسی نمی‌کند، اما از مقایسۀ نتایج او با نتایج کلیر السوپ و ریچارد استفنز می‌توانیم به چند فرضیه برسیم.\n می‌دانیم سطح پرخاش‌گریِ ما در هر لحظه، ترکیبی است از مؤلفه‌های پرخاش‌گرانۀ شخصیتمان (صفت پرخاش‌گری)  و واکنشمان به اقتضائات آن لحظه (فاز پرخاش‌گری). آزمایش نیل گویا پیشنهاد می‌دهد که افرادی که صفت پرخاش‌گری‌ در آن‌ها بالاتر است، درد را بهتر تاب می‌آورند، اما داوطلبان پرخاشگرتر شاید صرفاً یک روزِ بدِ زندگی‌شان را از سر گذرانده باشند. این آزمایش، تمایز صریحی میان صفت و فاز پرخاش‌گری نمی‌گذارد. ویژگی عالی مطالعۀ السوپ و استفنز این است که نشان می‌دهد ما همگی به چه سادگی می‌توانیم از دستکاری هیجاناتمان به عنوان روشی برای مدیریت درد استفاده کنیم. آیا این بدین معناست که در نسخه‌های پزشکی باید فحش‌دادن (یا بازی تیراندازی) را هم لحاظ کرد؟\n آیا همۀ فحش‌ها به یک اندازه در التیام درد مؤثرند؟ خبر خوب اینکه فحش‌دادن و تیراندازی گویا به درد همۀ آن‌هایی که در مطالعۀ استفنز حضور داشتند خورده است. روان‌شناسان افراد را به دو دسته تقسیم می‌کنند: کسانی که عادتاً خشم خود را زیاد ابراز می‌کنند (افرادی که «خشم برون‌ریز» دارند) و کسانی که آن را مهار می‌کنند (افرادی که «خشم درون‌ریز» دارند). گمان استفنز در ابتدا این بود که ناسزاگویی شاید فقط به درد کسانی بخورد که با اصل ناسزاگویی راحت‌اند، یا در زندگی روزمره‌شان زیاد ناسزا می‌گویند. او آزمایشی ترتیب داد تا این نکته را بیازماید، و از افراد خواست بگویند چقدر احتمال دارد که وقتی خشمگین‌اند ناسزا بگویند، اما نتایج آزمایش او را غافلگیر کرد: «در حقیقت، این مسأله هیچ تأثیری نداشت؛ ناسزاگویی برای هر دو دستۀ افراد، به طریق مشابهی خوب جواب می‌داد. ویژگی علم همین است که گاهی نتایج منفی به دست می‌آورید».\n ولی نوع فحش‌دادن ممکن است تأثیر داشته باشد. تکلیف «فحش‌های سانسورشده» (آن نسخه‌های مقبول اجتماعی از ناسزاها که وقتی احتمال می‌دهیم به گوش کسی بخورد می‌گوییم) چیست؟ آیا وقتی می‌خواهیم درجۀ پرخاشمان را بالا ببریم، این نمونه‌های رقیق‌تر از ادبیات بد نیز همان‌قدر جواب می‌دهند؟ پاسخ گویا منفی است: فحش‌های زشت‌تر، مسکّن‌های قوی‌تری‌اند.\n استفنز می‌گوید: «دانشجویانم سعی کردند ببینند که آیا ناسزاگویی مؤثر، دُز خاصی دارد؟» دو دانشجو یک نمونۀ همان آزمایش را دو سال متوالی اجرا کردند تا ببینند رابطۀ میان تندی زبان و تأثیرش بر درد چیست. یک‌سال، یک دانشجو به زبان آوردنِ کلمات f*ck، bum یا یک کلمۀ خنثی را مقایسه کرد. سال بعد، یک دانشجوی دیگر همان آزمایش را انجام داد، اما به نظرش کلمۀ bum خیلی رقیق بود و لذا به‌جایش shit را استفاده کرد. در هر دو آزمایش، f*ck بیشترین آسودگی را به بار می‌آورد، و bum و shit تأثیر کمتری داشتند گرچه مؤثرتر از استفاده از یک کلمۀ خنثی بودند. آن مطالعه صرفاً یک کنجکاوی کلاسی بود که به انتشار مقاله‌ای نرسید، اما گویا مسیر نویدبخشی برای ادامۀ پژوهش‌هاست، و صدالبته زمینه‌ساز سخنرانی‌های سرگرم‌کننده‌ای هم هست: «من دوست دارم آن اسلاید را در ارائه‌هایم بیاورم چون این‌طوری می‌توانم کلمۀ bum را بگویم، که خُب بامزه است».\n این نتایج، یک آزمایش معکوس را هم به ذهنم انداخته‌اند: آیا می‌توانیم شدت فحش‌ها را بر اساس اثری که در تسکین درد دارند، بسنجیم؟ یعنی به‌جای اینکه از افراد بخواهیم نظر ذهنی‌شان را دربارۀ رقیق، متوسط یا شدید بودن یک کلمۀ ناسزا بگویند، نمایشگر ضربان قلب به آن‌ها وصل کنیم و از آن‌ها بخواهیم دستشان را در آب‌یخ فرو ببرند. شاید بد نباشد که تیم تدوین لغت‌نامۀ انگلیسی آکسفورد پیش از انتشار نسخۀ بعدی‌شان، به این نکته توجه کنند.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                     شامل ترجمۀ تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،       تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و     ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش   از       ۱۰۰     منبع       معتبر و                   به‌روز        انتخاب        می‌شوند.        مجلات  و           وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                     در زمرۀ این   منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،                  گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ       اختصاصی      قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای         از    بهترین         مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                     کتاب‌فروشی‌ها،   دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه            اینترنتی            ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌        فروش   می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با        خرید        اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                    برخوردار شوید.  فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع        عمومی            ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که      فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا        هزینۀ         اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم      کرد.    ضمناً   هر       وقت          بخواهید            می‌توانید           اشتراکتان     را        لغو    کنید     و       مابقی       مبلغ           پرداختی   را    دریافت          کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nByrne, Emma. Swearing is good for you: The amazing science of bad language. Profile Books, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را اِما بارن نوشته است و در تاریخ ۲۴ ژانویه ۲۰۱۸ با عنوان «The Science of Why Swearing Reduces Pain» در وب‌سایت وایرد منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۹ خرداد ۱۳۹۹ با عنوان «چرا وقتی درد داریم دلمان می‌خواهد فحش بدهیم؟» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• اِما بارن (Emma Byrne) نویسنده و تحلیل‌گر حوزۀ علم و تکنولوژی است. عمدۀ تحقیقات او دربارۀ مغز و هوش مصنوعی است. ••• این مطلب برشی است از کتاب ناسزاگویی برایتان خوب است: علم شگفت‌انگیز بد زبانی.\n[۱] catastrophizing [۲] Black Sheep: The Hidden Benefits of Being Bad"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653831.json b/train/540653831.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2e6ced5c9e2310beabddc6a7773ca09b299a009a
--- /dev/null
+++ b/train/540653831.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور افسرده باشیم: یک جزوۀ آموزشی شخصی",
+  "subtitle": "ابلهانه‌ترین نصیحتی که به آدم‌های مبتلا به افسردگی می‌شود، درست‌ترین نصیحت است",
+  "introduction": "دیوید فاستر والاس یک‌بار در توصیف حال آدم افسرده‌ای که به خودکشی فکر می‌کند، نوشت: «شبیه کسی که از یک ساختمانِ در حال سوختن پایین می‌پرد، گاهی حتی یک لحظۀ دیگر هم نمی‌شود درد را تاب آورد». افسردگی درد دارد. دردی جانکاه و خردکننده. با اینکه در سال‌های اخیر دانش عمومی دربارۀ این بیماری رو به گسترش بیشتر شده، اما هنوز خیلی مانده است تا بدانیم چطور باید با آن مبارزه کنیم، تا آن روز، بهترین توصیه این است: تاب بیاورید. زنده بمانید.",
+  "content": "جورج سایلابا، ان پلاس وان — بی‌نهایت روایت متنوع دربارۀ پدیدارشناسی افسردگی وجود دارد. برخی از این نکات شاید برای بسیاری از خوانندگان مفید باشند؛ برخی هم برای چند خواننده؛ و تعدادی هم شاید به درد هیچ‌کس نخورند. اگر هرکدامشان بتوانند ذره‌ای از رنج کسی کم کنند، به زحمت مطرح کردنشان می‌ارزد. جز تجربۀ طولانی‌مدت خودم از افسردگی و آنچه از مطالعۀ تجربیات دیگران گرد هم آورده‌ام، هیچ مرجع دیگری در پس این پیشنهادها نیست. فکر نمی‌کنم هیچ‌کدامشان خطر خاصی داشته باشد، اما اگر تردید دارید، دربارۀ آن‌ها با شریک زندگی، دوستان، مددکاران یا همدردان خود حرف بزنید.\nبیدار شدن برای بسیاری از افسردگان (برای خودِ من هم وقتی که افسرده بودم)، بیدار شدن بدترین اتفاق روز است. از دل ضمیر ناخودآگاه که بیرون می‌آیی، کاملاً بی‌دفاعی. گاهی یک لحظه همه‌جا سفید می‌شود و از خودت می‌پرسی: «تمام شد؟ رها شدم؟» بعد دوباره هول و هراس در تنت رسوخ یا از جانت فوران می‌کند. هرچه در طول خواب جمع کرده‌ای، گویی آن حال را تشدید کرده است. باطری‌ات را دوباره شارژ کرده‌ای، اما آن صدای ثابت بلندتر از همیشه به گوش می‌رسد.\n نمی‌دانم برایش چکار می‌توانی بکنی، جز اینکه آماده‌اش باشی. و بخش «خوابیدن» را در ادامه ببین.\n از تخت‌خواب بیرون آمدن مخمصه‌ای مهیب. شاید بهترین راه آن باشد که یک زنگ هشدار بدصدا و بلند را طرف دیگر اتاق بگذاری. برای وقتی که دوباره به تخت‌خواب برگردی، که لابد برمی‌گردی، باید دکمۀ «خاموشی موقت» (snooze) داشته باشد. بالاخره پس از بار سوم یا چهارم، سعی کن بروی حمام و آب سرد روی صورتت بپاشی.\n وقتی همۀ تنت به لرزه بیافتد، می‌فهمی که قرار است بیدار بمانی. شاید هم تو این‌طور نباشی، ولی من هستم. گرفتگی‌های عضلانی شبه‌اختیاری، یکی پس از دیگری، که بین ۵ دقیقه تا یک ساعت طول می‌کشند. نفس‌های عمیق، کشیدنِ عضلات، آب سرد بیشتر.\n چند سال پیش، این توصیه را جایی خواندم: «مهم‌ترین کاری که آدم افسرده می‌تواند بکند این است: لباس بپوشد!» عجیب است، ولی جواب می‌دهد. احساس می‌کنی درازکشیدن روی تخت، نوعی واکنش طبیعی به آن درد عذاب‌آور است، ولی درد معمولاً وخیم‌تر می‌شود. شاید همان چند دقیقه‌ای که صرف مرتب‌کردن تخت‌خواب، شستن دست‌وصورت و پوشیدن لباس می‌کنی بس باشد تا یکی از مدارهای عذاب‌آور ذهن را بشکند. امتحانش کن.\n به اتاق بغلی رفتن معمولاً چندان جلوۀ خوشایندی ندارد. تلو تلو می‌خوری، افتان و خیزان می‌روی، کج و معوج قدم برمی‌داری. سرت رو به پایین خم شده، پشتت قوز کرده، آشفته‌ای و هرلحظه ممکن است زمین بخوری. وقتی هم به اتاق بغل می‌رسی، می‌فهمی چیزی در اتاقی که از آن بیرون آمده‌ای جا گذاشته‌ای.\n جلوگیری از تبدیل خانه‌ات به شهری طوفان‌زده این یکی ساده است: به یکی پول بده تا خانه‌داری کند. در غیر این صورت، بی‌خیال. افسردگی، پس از مدتی، چنان آدم را فرسوده می‌کند که در کلمات نمی‌گنجد. جارو زدن، گردگیری، لباس‌شستن، عوض‌کردن ملحفه‌ها، شستن ظرف‌ها، پخت‌وپز، خرید؛ این‌ها همان‌قدر سخت‌اند که تمام‌کردن ماراتون بوستون برای یک آدم عادی غیرافسرده اما ورزش‌نکرده دشوار است. بعضی چیزها یادت می‌رود، بعضی چیزها را گم می‌کنی، بعضی چیزها از دستت می‌افتد، بعضی چیزها را این‌طرف و آن‌طرف می‌پاشی، بعضی چیزها را می‌شکنی، دائم به این چیز و آن چیز می‌خوری. از دست خودت عصبانی نباش: یادت باشد که داری شکنجه می‌شوی، یک شکنجۀ نامرئی و بی‌صدا و وحشیانه. حق داری که تا حدی بی‌خیال بعضی کارها بشوی.\n\nآب نگذار تشنه بمانی. زیاد، و با برنامه‌ای مرتب، آب بنوش. صبر نکن که تشنه شوی. ادرارت باید بی‌رنگ باشد، نه اینکه به وضوح رنگی باشد.\n بنا به دلایلی، افسردگی انرژی زیادی از آدم می‌گیرد. البته ثمره‌ای ندارد (یعنی دستاوردی نداری) ولی سوخت‌وساز بدن شتاب می‌گیرد. گریه هم که می‌کنی. بدنت که آب کم بیاورد، کمی تب‌دار می‌شوی و شبیه مست‌ها. وضع خوشایندی نیست، که می‌شود هم جلویش را گرفت. اول روز سه یا چهار بطری پر از آب کن و آن‌ها را اطراف خانه یا محل‌کارت بگذار، جایی که دائم جلوی چشمت باشند. در آب‌وهوای سرد، زیاد چایی درست کن.\n غذا افسرده که باشی همه‌چیز سخت می‌شود، حتی خوردن. بعلاوه، چون جنب‌وجوش خاصی هم نداری، به این سادگی‌ها اشتها پیدا نمی‌کنی. من وقتی افسرده‌ام معمولاً خیلی وزن کم می‌کنم.\n برای آنکه آسیب به حداقل برسد، صبح‌ها اول از همه اسموتی درست کن. یک موز، چند بلوبری، ماست، شیر بادام، آب‌میوه، مغز گندم و پودر پروتئین‌دار داخل مخلوط‌کن بریز. (اگر هم اذیتت نمی‌کند قدری از آن پودرهای گیاهی نه‌چندان خوشمزه مثل پرفکت فود و آلتیمت میل و غیره اضافه کن، ولی خودت را مجبور نکن). حالا هر کار دیگری هم در طول روز بکنی یا اگر هیچ‌چیزی هم نخوری، دچار سوءتغذیه نمی‌شوی.\n خوردن که سخت باشد، پخت‌وپز محال می‌شود، پس یک عالَم میان‌وعده داخل یخچال داشته باش. ولی میان‌وعده‌های سالم: حمص، ماست یونانی، پنیر کلبه، تخم‌مرغ‌های آب‌پز سفت، کرۀ بادام‌زمینی، بیسکویت‌های غلّات کامل، کرفس، هویج، میوه.\n بعضی افراد وقتی افسرده باشند با حالتی وسواسی-اجباری ‌چیز می‌خورند که قدری آرامشان کند. اگر این‌جور هستی، سعی نکن با خودت بجنگی. ولی یادت باشد که برخی چیزهای سالم، خوشمزه هم هستند. معمولاً قیمتشان بیشتر است، اما می‌ارزند. هله‌هوله (شکلات، کلوچه، چیپس، سودا) مثل مواد مخدر است و در نهایت حالت را بدتر می‌کند.\n ورزش امروزه همه پذیرفته‌اند، و تبلیغش می‌کنند، که ورزش منظم برای سلامت روان خوب است. ولی چندان اشاره نمی‌کنند که برای فرد مبتلا به افسردگی حاد، ورزش جدی می‌تواند به قدر دو بار دویدن ماراتن بوستون در یک روز دشوار باشد.\n حداقل پیاده‌روی کن. از همسر یا شریک زندگی یا دوستان یا آشنایان یا حتی کسی که برای این کار استخدامش می‌کنی بخواه که تو را از خانه بیرون بکشد یا حتی به باشگاه ببرد. هر روز کمی ورزش هوازی کن، یعنی ورزش‌هایی که با انجامش نفس کم می‌آوری.\n ذهن‌آگاهی آیا ذهن‌آگاهی همان حکمت شرقی است که برای غربی‌ها به حالت کاربُردی جذابی درآورده‌اند، یا یک نسخۀ دیگر از مثبت‌اندیشی است؟ من به دیدگاه دوم متمایل بودم تا اینکه کتاب بیدار شدن۱ اثر سم هریس را خواندم. اگر این عقل‌گرای شکّاک ستیزه‌جو فکر می‌کند که مراقبه بنا به دلایلی کاملاً سکولار ارزش زیادی دارد، هیچ‌کس دیگری لازم نیست برای آزمودن این شیوه سخت‌گیری زیادی به خرج بدهد.\n در بدترین حالت، درد افسردگی تمام هوشیاری معمول آدم را زائل می‌کند، چنانکه می‌گویند درد سرطان‌های مرگ‌بار نیز این‌چنین است. درد است که هوشیاری تو نسبت به همه‌چیز را می‌بلعد و نابود می‌کند. ذهن‌آگاهی به تو می‌آموزد که بر حس‌ها و تکلیف‌های مجزای از هم تمرکز کنی. بدین‌ترتیب یادت می‌آورد که ورای درد، یک «تو» وجود دارد. ذهن‌آگاهی می‌تواند کمکت کند دوام بیاوری تا درد عقب بنشیند. خُب، خلاف درد سرطان مرگ‌بار، این درد بالاخره عقب می‌نشیند.\n یک نقطۀ شروع مناسب، کتاب ذهن‌آگاهی۲ به قلم مارک ویلیامز و دَنی پنمن است. و همچنین مسیر ذهن‌آگاهی برای عبور از افسردگی۳ به قلم ویلیامز، جان کابات-زین و همکاران.\n طب سوزنی این روش ارزان نیست، بیمه‌ها معمولاً پولی بابتش نمی‌دهند، و به درد همه هم نمی‌خورد. حداقل مشکلاتش این‌هاست. ولی به برخی کمک می‌کند؛ و خلاف تقریباً همۀ داروهای ضدافسردگی، گویا هیچ عوارضی ندارد.\n وقت‌گذرانی یک تعریف مینیمال از افسردگی این است: ناتوانی در احساس لذت. وخیم‌تر که می‌شود، همانی می‌شود که ویلیام جیمز گفته است: «یک اندوه هجومی و جاری، یک جور بیماری عصبی روانی که در زندگی طبیعی اساساً ناشناخته است». در شدیدترین حالت، لذت بُردن یا حتی حواس خود را پرت کردن هم محال است. اما پیش از آن، یا پس از آن، محصولات فرهنگ عامه‌پسند می‌تواند ملجأ آدم شود. یک دورۀ افسردگی را با سریال «چراغ‌های شب جمعه»۴ از سر گذراندم، و یک دورۀ دیگر را با تماشای دوبارۀ سریال‌های «۲۴» و «سکس و شهر»۵ (که از گفتنش خجالت می‌کشم). چیزهای دیگری هم هست: «هری پاتر»، آثار حماسی برنارد کورنول، «بازی تاج‌وتخت» هم در قالب کتاب و هم در قالب سریال، آثار مفصل علمی تخیلی (سه‌گانۀ عالی مریخ به قلم کیم استنلی رابینسون یادت نرود)، و در مرز میان سرگرمی و هنر، سلسله رمان‌های اوبری مچورین۶ به قلم پاتریک اوبراین. محصولات فرهنگ عامه‌پسند آمریکایی چیزی در خور ذائقۀ هر کسی دارند.\n خواب داروهای خواب‌آور شاید مفید باشند، ولی فقط موقتاً. این داروها در درازمدت اعتیادآور می‌شوند. کمی ورزش در طول روز ممکن است مفید باشد. چیزی دیگری که می‌شود امتحان کرد، موسیقی است. سال‌هاست که با موسیقی مذهبی رنسانس به خواب می‌روم، همان قطعۀ چندآوایی صوتی عالی که گویی گروه همسرایان فرشتگان خوانده‌اند. همچنین یک ساعت یا نیم ساعت قبل خواب، آرام بنشین (یا اگر عادت کرده‌ای، تند قدم بزن) و به یک موسیقی آرام‌بخش گوش بده. من موسیقی کلاسیک می‌پسندم، پس باخ و هایدن و موتزارت به دردم می‌خورند، عمدتاً موسیقی مجلسی ولی گاهی هم ارکستر، یا موسیقی اولیه (قدیمی) فلوت و ویولن و موسیقی هم‌نوازی سده‌های شانزده و هفده میلادی. بالاخره چیزی پیدا می‌شود که به دردت بخورد. از دوستان هم‌سلیقه‌ات بپرس که چه چیزی را توصیه می‌کنند.\n معمولاً بدون زحمت زیاد خوابت می‌برد، اما نیمه‌شب یا با طلوع آفتاب بیدار می‌شوی و دیگر نمی‌توانی بخوابی. زیاد بیدار توی تخت دراز نکش. بلند شو و کمی تند قدم بزن یا به موسیقی گوش بده یا سعی کن مطالعه کنی. آن لحظات، جهنمی‌اند. ویلیام استیرن در کتاب ظلمت آشکار۷ جمله‌ای مختصر و مفید دربارۀ این حال گفته است: «ترکیب فرسودگی و بی‌خوابی، شکنجه‌ای است که همه جا پیدا نمی‌شود» کاش هیچ‌جا پیدا نمی‌شد.\n غریبه‌ها در روزهای بداحوالی، قیافه‌ات و رفتارت مثل زامبی‌هاست. خوشبختانه واژۀ «افسردگی» تا الآن به گوش اکثر آمریکایی‌ها خورده (چون بالاخره میلیون‌ها قربانی گرفته) و می‌دانند باید به افسردگان ترحم کرد، نه اینکه از آن‌ها ترسید. اگر صدایت می‌لرزد یا چشم‌هایت پُر از اشکند، خجالت نکش. سعی کن لبخند بزنی تا دیگران احساس نکنند معذب‌اند، و آن‌ها هم قدر شجاعتت را می‌دانند.\n دوستان اگر کسی تعهد بلاشرط به تو دارد، مثلاً پدر و مادر، یا فرزند یا همسر یا شریک زندگی یا چنین دوست‌هایی، حقیقتاً شانس آورده‌ای. ولی حتی اگر این‌طور هم نباشد، احتمالاً چند یا حتی چندین نفر هستند که دوستت دارند و می‌خواهند کمکت کنند. کمک زیادی هم از دستشان برمی‌آید.\n یک قاعدۀ اصلی: وقتی بدجور درد می‌کشی، دوست نداری احساس کنی تنهایی و به حال خودت رها شده‌ای. می‌خواهی در آغوشت بگیرند، اگر شد به معنای دقیق کلمه، یا به معنای استعاری‌اش، در آغوش محبت و نگرانی‌شان. از دوستانت بخواه که مرتب به تو ایمیل بزنند، تماس بگیرند یا سر بزنند: تعدادی هر روز، تعدادی یک روز در میان، تعدادی یک یا دو بار در هفته، بسته به اینکه چقدر صمیمی هستید. تماستان می‌تواند مختصر و کوتاه باشد، اما باید منظم باشد. همان حرف‌های پیش‌پاافتاده هم خوب‌اند: «دوستت دارم». «تحمل کن». «امروز حالت چطوره؟» «بهتر میشه». «غذا خوردی؟» «زیاد به تو فکر می‌کنم». می‌توانند برایت تعریف کنند که چکار می‌کنند یا به چه فکر می‌کنند. یا می‌توانی هق‌هق گریه کنی. یا می‌توانید کنار هم ساکت بنشینید.\n می‌توانی اعلامیه بفرستی: «آن رمانی را که برایم آوردی دوست داشتم». «پیاده‌روی کردم». یا برای دوستان خیلی نزدیکت، گِله و شکایت کنی: «نمی‌تونم از تخت بیرون بیایم». «درجۀ دردم امروز منفی نُه شده». «خدایا بسه دیگه».\n اگر نیاز به کمک عملی دوستانت داشتی، تردید نکن: برایت خرید کنند، پخت‌وپز کنند، تو را به مطب دکتر ببرند، پیشت بیایند و با تو تلویزیون تماشا کنند، یا پیشت باشند تا خانه را تمیز کنی یا لباس‌ها را بشویی یا قبض‌هایت را بپردازی، البته اگر یکّه و تنها انجام دادن این کارها برایت سخت است. و یک نکته برای دوستان: زیاد سراغ بگیرید و بپرسید. به یک بار پرسیدن بسنده نکنید، یا فرض نکنید چون آن آدم افسرده از شما چیزی نمی‌خواهد، به پیشنهاد کمکتان هم پاسخ منفی می‌دهد. او شاید قادر به خواستن و تقاضا نباشد.\n\nپول در افسردگی، درک عمیق‌تری از آن حرف کارل مارکس پیدا می‌کنی که پول را یک قدرت اجتماعی به حساب می‌آورد. ثروتمندان شاید شادتر از مابقی مردم باشند یا نباشند، ولی کیفیت ناشادی‌شان قطعاً بالاتر است.\n اگر ثروتمند نیستی، بهتر است وقتی که افسرده‌ای خریدهای سنگین غیرضروری نکنی. اگر خیلی هم وسوسه شدی، یا چیزی با قیمت خیلی خوب به تورت خورد، حداقل با دوستان یا روانکاوت مشورت کن. از طرف دیگر، با چیزهای خُرده‌ریز به خودت حال بده: شیر بادام، بهترین کره‌های بادام و پسته و فندق و گردو، نان آرتیسان، پنیر، […]، ساندویچ‌های خاص، فلان شال قشنگ یا بهمان ژاکت چرم. به فهرست «ذخیره برای بعد» در حساب آمازونت حمله کن.\n یادت باشد قبض‌ها را بدهی. اگر نمی‌توانی هر قبض را به محض دریافت بدهی، آن‌ها را داخل یک جعبه یا سبد کوچک بیانداز، و هر چند هفته یک‌بار از یکی از دوستانت تقاضا کن که پیشت بیاید و کمکت کند که پرداختشان کنی. یا، خُب، قبض‌هایت را آنلاین بده.\n داروها پس از گذشت پنجاه سال، کارزارهای بازاریابی فشرده‌ای که میلیاردها دلار خرج برداشته‌اند، و ده‌ها میلیارد دلار سودی که شرکت‌های داروسازی به جیب زده‌اند، هنوز هم اصلاً روشن نیست که داروهای ضدافسردگی اثربخش‌تر از دارونماها هستند یا نه. فقط سود یک دسته افراد از استفادۀ گستردۀ داروهای ضدافسردگی را می‌شود ثابت کرد، آن‌هم مدیران و سرمایه‌گذاران شرکت‌های دارویی است.\n ولی برخی از پزشکان و دانشمندان باهوش و صادق کماکان معتقدند که این داروها کمک زیادی به برخی افراد می‌کنند. اگر بدجور افسرده‌ای، قطعاً می‌ارزد که مصرف دارو را امتحان کنی. حتماً عوارضش را بپرس و درباره‌شان در اینترنت تحقیق کن. در مورد من، هیچ‌یک از داروها تأثیر خارق‌العاده‌ای نداشته است. فقط چندتایی از آن‌ها عوارض تحمل‌ناپذیر داشتند یا افسردگی‌ام را وخیم‌تر کردند. یکی از عوارضی که ای کاش از قبل می‌دانستم این است که خانوادۀ داروهای ضدافسردگی اس‌اس‌آر‌آی۸ (SSRI)، اگر در درازمدت استفاده شوند، شاید مشکل «فقدان ارگاسم» پیش بیاورند. (اگر جستجویش کنید، دلتان برایم می‌سوزد). به هرحال، چون همیشه پیشرفته‌ترین دستاوردهای درمان دارویی افسردگی را استفاده کرده‌ام، چند نکتۀ شخصی پیرامون کارآیی و عوارضشان بگویم:\n آتیوان (لورازپام): یک داروی ضداضطراب، از طبقۀ موسوم به «بنزودیازپین‌ها» (به‌خاطر ترکیب شیمیایی‌اش). خیلی خوب آدم را به خواب می‌برد، ولی به راحتی به آن عادت می‌کنی. پس از پروزاک کمکم کرد آرام شوم.\n بوسپیرون: یک داروی نسبتاً خاص و عجیب‌غریب ضدافسردگی و ضداضطراب، که یادم نیست چکار می‌کرد. اثر خاصی روی من نداشت.\n دزیپرامین: یک داروی ضدافسردگی «ترای‌سایکلیک» که اسمش را از روی ساختار شیمیایی‌اش گذاشته‌اند. موجب می‌شود کمی احساس بی‌حالی کنم، ولی به نظرم اثر داشت چون آهسته‌آهسته بهتر شدم. البته خیلی خیلی آهسته‌آهسته.\n افکسور (ونلافاکسین): دارویی از خانوادۀ اس‌ان‌آر‌آی۹ (SNRI). یک تیغ دولبه. امید زیادی به این دارو می‌رفت و در ابتدا هم گویا مؤثر بود. در نهایت، همان مدتی که این دارو را مصرف می‌کردم، درگیر افسردگی حادّ شدم و به هر روی همین دارو را مقصرش حساب کردم. فارغ از پروزاک، فقط همین دارو بود که حالم را واقعاً بدتر کرد (گرچه مطمئن نیستم علتش این دارو بوده باشد).\n کلونازپام کلونوپین: یکی دیگر از طبقۀ بنزودیازپین، که می‌خوردم تا کمکم کند خوابم ببرد ولی چندان اثرگذار نبود.\n لیتیوم: این دارو اغلب برای بیماری دوقطبی (یا «افسردگی شیدایی») استفاده می‌شود. ولی از قدیم برای افسردگی خالی هم استفاده می‌شده است. من را خیلی بی‌حال می‌کرد و کمک زیادی هم نمی‌کرد.\n پاملور (نورتریپتیلین): یک داروی ترای‌سایکلیک دیگر که بعد از پروزاک سراغش رفتم.\n پارنیت (ترانیل‌سیپرومین): این یک بازدارندۀ ام‌اِی‌اُ (MAO؛ مونوآمین اکسیداز) است. دقیقاً یادم نیست چرا کسی بخواهد جلوی مونوآمین اکسیداز را بگیرد. این‌ها اولین طبقۀ داروهای کشف‌شدۀ ضدافسردگی بوده‌اند. ولی الآن چندان محبوب نیستند چون (برای برخی افراد) محدودیت‌های مصرف غذایی دارند: زمان مصرف این دارو نباید شراب قرمز، سوسیس، پنیر، شکلات، لوبیا و چند چیز دیگر بخورید وگرنه سکته می‌کنید.\n پروزاک (فلکوستین): این اولین دارو از خانوادۀ اس‌اس‌آر‌آی بود و کمابیش همین بود که پای داروهای ضدافسردگی را به زندگی‌ام باز کرد. به دو دلیل مصرفش کردم: الف: نظریه‌ای پذیرفتنی و هیجان‌انگیز دربارۀ کارکردش وجود داشت: (۱) سلامت روانی به عملکرد روان و راحت نورون‌های فرد (سلول‌هایی که اطلاعات را در مغز منتقل می‌کنند) بستگی دارد، (۲) مواد شیمیایی‌ای به نام نوروترانسمیترها (سروتونین، نوراپی‌نفرین و چند تای دیگر) انتقال نورونی را تسهیل می‌کنند، (۳) گاهی اوقات نورون‌ها این نوروترانسمیترها را بیش از حد جذب می‌کنند و لذا مقدار کافی برای انتقال اطلاعات باقی نمی‌ماند، (۴) اگر بتوانید جلوی جذب نوروترانسمیترها را بگیرید (همان بازدارندگی) مغز به حالت طبیعی کارکرد خود برمی‌گردد. و ب: چون در ابتدا به نظر نمی‌آمد که عوارضی داشته باشد. ولی متأسفانه یک عارضۀ جدی اما نادر وجود دارد: آکاتیزیا۱۰، یا بی‌قراری حرکتی، که در برخی موارد افراد را به خودکشی سوق داده (یا حداقل چنین ادعایی مطرح شده). من به‌خاطر مصرف پروزاک به آکاتیزیا دچار شدم، اما حاد نبود، و وقتی دارو را قطع کردم به سرعت از بین رفت. پیتر کرامر در کتاب گوش سپردن به پروزاک۱۱ تعبیر «بهتر از خوب» را در وصف حسی که پروزاک در آدم برمی‌انگیزد ساخت که محبوب هم شد. ولی وقتی به آکاتیزیا (بی‌قراری شدید) منجر شود، «بدتر از بد» است.\n ریتالین (متیل‌فنیدات): این دارو محرک است، نه ضدافسردگی، که اغلب برای اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی یا (چیزی که بدآموزی دارد) تجویز می‌شود تا به دانشجویان کمک کند تمام شب بیدار بمانند تا شاید نوشتن مقاله‌هایشان را تمام کنند یا برای امتحانشان درس بخوانند. من در آن زمان افسرده نبودم، سُست و بی‌حال بودم، و دکتر فکر می‌کرد این دارو مرا راه می‌اندازد که البته نیانداخت.\n ترازودون: یک داروی ضداضطراب غیر بنزودیازپین. نه آن‌قدر مؤثر بود، و نه آن‌قدر به آن عادت پیدا کردم.\n والیوم (دیازپام): یکی دیگر از بنزودیازپین‌ها. همۀ بنزودیازپین‌ها، اگر به قدر کافی مصرف کنید، جواب می‌دهند. اما در این صورت، عملکرد مطلوبی نخواهید داشت، و شاید معتادشان شوید. همان‌طور که «خوشبوکننده‌های هوا» بوی بد را برطرف نمی‌کنند بلکه صرفاً آن را با یک بوی قوی‌تر (اما کمتر نامطبوع) می‌پوشانند، بنزودیازپین‌ها اضطرابتان را درمان نمی‌کنند، کاری می‌کنند که کمتر بتوانید احساسش کنید.\n ولبوترین (بوپروپیون): یک ضدافسردگی عجیب و خاص دیگر که سازوکار اثرگذاری‌اش چندان معلوم نیست. اغلب از این دارو برای تکمیل سایر داروهای ضدافسردگی استفاده می‌شود، و می‌گویند عوارض شدیدی ندارد (در موارد نادر به حملۀ صرع منجر می‌شود). دو بار مصرفش کردم چون می‌گویند با عوارض جنسی داروهای اس‌اس‌آر‌آی مقابله می‌کند. متأسفانه گویا به آن آلرژی داشتم و هر دو بار کهیر زدم.\n زولوفت (سرتالین): یک داروی اس‌اس‌آر‌آی که گویا تا به امروز بهتر از هر چیز دیگری جواب داده. طی بیست سال گذشته، متناوباً از آن استفاده کرده‌ام. پس از هر بازه اثرش از بین می‌رود، ولی در ابتدا به نظر می‌رسید که عوارضی ندارد. اما مدت‌ها بعد روشن شد که درصد زیادی از کسانی که زولوفت و سایر داروهای اس‌اس‌آر‌آی را طولانی مصرف می‌کنند، می‌بینند که عملکرد جنسی‌شان مختل شده است.\n\nالکتروشوک‌درمانی (ای‌سی‌تی)، تحریک مغناطیسی مغز (تی‌ام‌اس)، کتامین الکتروشوک‌درمانی، مثل داروها، طی چند دهۀ اخیر کمک‌حال بسیاری افراد بوده است. و مثل داروها، هیچ‌کس دقیقاً علتش را نمی‌داند. چرا؟ خُب، چون به قول معروف، ما فی‌الحال همان‌قدر در قلمرو شناخت افسردگی جلو رفته‌ایم که فاتحان اروپایی در سال ۱۴۹۲ (که پای کریستف کلمب به باهاما رسید) قارۀ آمریکا را شناخته بودند. البته فرایند فتح قلمرو افسردگی بی‌تردید کندتر از فتح قارۀ آمریکا پیش خواهد رفت. بودجۀ دولت فدرال برای پژوهش دربارۀ افسردگی در هریک از سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ حدود ۴۰۶ میلیون دلار برآورد می‌شود. در مقابل، یک دو جین مدیر صندوق‌های پوشش ریسک سالانه بیش از ۱ میلیارد دلار درآمد داشتند (که نرخ مالیاتی برخی از آن‌ها برابر با کسانی است که ۵۵ هزار دلار در سال، یعنی رقم میانۀ ملی، درآمد دارند)، و پنتاگون یک بودجۀ ۱.۵ هزار میلیارد دلاری برای خرید جنگنده-بمب‌افکن اف۳۵ آذرخش شرکت لاکهید-مارتین طی چند دهۀ آینده اختصاص داده است.\n حتی همین الآن هم الکتروشوک‌درمانی مثل یک سنگ بی‌قوارۀ گنده است، ولی اوایل قرن بیستم که ابداع شد، یک پُتک سنگین بود. بیمارها از آن می‌ترسیدند، و حق هم داشتند. از آن زمان تا کنون، از سختی این روش کاسته شده: صدمات، اذیت، و از دست رفتن حافظه در این روش خیلی کمتر شده است. این روش سابقاً یک مخمصۀ تمام‌عیار بود؛ الآن یک دردسر موقت. معمولاً هم مفید است، و گاهی خیلی زیاد. اگر آن‌قدر پریشانی که تحملت تمام شده، به این گزینه هم فکر کن.\n این روش، دردسرهای تدارکاتی هم دارد: اگر بستری نباشی، باید دو یا سه بار در هفته به بیمارستان بروی، و چون هربار سه ساعت یا بیشتر آنجا هستی، کسی که تو را می‌رساند به کار دیگری نمی‌رسد. به‌علاوه، الکتروشوک‌درمانی موقتاً سطح هوشیاری و تمرکز را پایین می‌آورد. اگر چند بار در هفته شوک ببینی، شاید نتوانی به کارت ادامه بدهی. این می‌تواند یک فاجعۀ مالی و شغلی به بار بیاورد. من خوشبختانه یک کارفرمای خوش‌فکر و (مهم‌تر از آن) اتحادیۀ صنفی قوی داشتم، لذا دوبار مرخصی پزشکی سه‌ماهۀ باحقوق گرفتم. بدون این‌ها نمی‌دانم چکار از دستم برمی‌آمد. اتحادیه‌های صنفی قوی گاهی تعیین‌کنندۀ مرگ و زندگی‌اند، و این هم یک نمونه از آن موارد است. داده‌های فراوانی هست که ثابت می‌کنند فقر و ناامنی اقتصادی به افزایش نرخ خودکشی و افسردگی می‌انجامد. همچنین داده‌هایی فراوانی نشان می‌دهند که کم‌رنگ شدن اتحادیه‌های صنفی (یا به تعبیر دقیق‌تر، هجمه‌های موفق به آن‌ها) موجب افزایش فقر و ناامنی اقتصادی شده است.\n تحریک مغناطیسی مغز تحولی جدید و بسیار امیدبخش است. حدود ۲۰ دقیقه یک جریان مغناطیسی به مغز القاء می‌شود. درمانی سرپایی است، نیازمند بیهوشی نیست، حافظه از دست نمی‌رود، عوارض دیگری هم ندارد. عیب‌هایش چیست؟ از لحاظ آماری، به اندازۀ الکتروشوک‌درمانی مؤثر نیست، باید شش هفته هر روز انجام شود، و بیمه‌های کمتری هزینۀ آن را می‌پردازند.\n کتامین، یک داروی جالب با خاصیت روان‌گردانی و بیهوش‌کنندگی، جدیدترین قلم در این میان است (البته در کنار یک چیز جدید دیگر، گرچه در حقیقت بسیار قدیمی، یعنی سایکلوبین). کتامین نتایج چشم‌گیری در بهبود افسردگی داشته است. البته گران است و همه‌جا پیدا نمی‌شود، اما اگر هیچ‌چیز دیگر برایت فایده نداشت، دربارۀ این هم تحقیق کن.\n بستری شدن همه‌مان خوب می‌دانیم که اگر از پس مخارج پزشک اختصاصی و گران‌ترین بیمه‌ها و مراکز درمانی برنمی‌آیی، سیستم سلامت و بهداشت عمومی ایالات متحده که بر مبنای بیمه‌های خصوصی است می‌تواند یک دردسر ساده حساب شود یا یک کابوس تمام‌عیار یا چیزی بین این دو. موارد بستری شدن برای سلامت روان هم از این قاعده مستثنی نیستند. مهم‌ترین عامل تعیین‌کنندۀ کیفیت زندگی‌ات این است که شرکت بیمه‌ات چقدر دلواپس پرونده‌های مسئولیت مدنی باشد: این شرکت‌ها معمولاً در مذاکره با بیمارستان‌ها، سر پروتکل‌هایی بسیار سخت‌گیرانه توافق می‌کنند تا هر اتفاقی هم که افتاد، به خودت یا دیگران آسیبی نزنی، یعنی حداقل آسیبی نزنی که برای شرکت بیمه‌ات مسئولیت مدنی به بار بیاورد. نتیجه‌اش چه می‌شود؟ محدودیت‌های «ایمنی»، رصد و پایش ناخوانده، و عدم وجود هرگونه حریم‌خصوصی، که خودش تبدیل به «کابوس» می‌شود. البته غذاهای بیمارستان افتضاح است، محیطش کسل‌کننده و بی‌روح است، و پرسنلش هم مثل روبات‌هایی‌اند که لبخند زورکی به لب دارند؛ ولی این‌ها لابد همان‌قدر که تقصیر شرکت بیمه است، تقصیر خود بیمارستان هم هست.\n در کل، بستری شدن مختص آن‌هایی است که هیچ چارۀ دیگری ندارند یا تحت کنترل نیستند. اگر از وحشت داری قالب تهی می‌کنی، یا برعکس، حتی نمی‌توانی کلامی به زبان بیاوری، یا جداً به فکر خودکشی هستی، حتماً دنبال آن باش که در بیمارستان پذیرش شوی. در غیر این موارد، اگر در محیط‌های آشنای خودت باشی برایت بهتر است.\n اگر بستری شدی، سعی کن از دوستان و خانواده بخواهی مرتب سر بزنند، نه فقط به تو، بلکه به پزشکان و پرستاران و مراقبان هم. تک‌تک مریض‌ها، روی کاغذ، منحصربه‌فردند؛ ولی پرسنل بیمارستان که از شدت کار خسته می‌شوند، گاهی این نکته را فراموش می‌کنند و باید یادشان آورد.\n خودکشی تقریباً همۀ افسرده‌ها مایلند دربارۀ خودکشی حرف بزنند. از متخصصان سلامت روان که بگذریم، تقریباً هیچ‌کس جز افسرده‌ها میلی به این کار ندارد، شاید به استثنای مواردی که پای یک مسألۀ فلسفی در میان باشد (مثلاً آثار آلبر کامو را ببینید). افسرده‌ها مایلند سفرۀ دلشان را پهن کنند، به ترس‌ها و میل‌های ممنوعۀ خود اعتراف کنند، دلداری و دلگرمی بگیرند، متقاعد شوند که زندگی علی‌رغم این درد تحمل‌ناپذیر و وصف‌ناپذیرش ارزش زیستن دارد. آن‌ها مایلند طرف مقابل هم سفرۀ دلش را پهن کند، نه اینکه طوری حرف بزند انگار که از روی یک متن آماده چیزی برایشان می‌خواند. وصال دل‌ها شفابخش است.\n (حالا که حرف متن‌های آماده شد، این را بگویم: متخصصان سلامت روان غالباً بارها از افراد مبتلا به افسردگی حاد می‌پرسند: «آیا در امانی؟ یا در خطر آسیب رساندن به خودت هستی؟» آن‌قدر می‌پرسند که احساس می‌کنی در واقع سؤالشان این است: «آیا اگر به خودت آسیب برسانی، من (یا مرکز پزشکی‌ام) از دادرسی حقوقی در امانم؟» گاهی احساس می‌کنی «آسیب نرسان» به «مسئولیت حقوقی به بار نیاور» تبدیل شده است. به قول رابرت لول، شاید اگر سؤال دیگری می‌پرسیدند جواب‌های به‌دردبخورتری می‌گرفتند: «فرض کن یک دکمۀ کوچک پشت دستت داری که اگر فشارش بدهی، سریع و پاکیزه و بی‌درد می‌میری. این کار را می‌کنی؟ تا حالا کرده‌ای؟»)\n ولی به نظرم باید حرف دیگری به افسرده‌ها زد، با تأکید، با اقتدار، بارها و بارها، آن‌قدر که هیولای تمایلات افسردگی نومید شود، یعنی همۀ ایام: اگر طاقت بیاوری، بالاخره بهتر می‌شوی. این تقریباً یک حقیقت قطعی علمی است، که افسردگی‌ها عملاً همیشه خاتمه می‌یابند.\n ولی این حرف شاید کافی نباشد. دیوید فاستر والاس، در یک قطعۀ مشهور با تصویرپردازی‌های هولناک، فردی را که قصد خودکشی دارد چنین توصیف می‌کند: شبیه کسی که از یک ساختمانِ در حال سوختن پایین می‌پرد. گاهی حتی یک لحظۀ دیگر هم نمی‌شود درد را تاب آورد؛ و باید همین الآن متوقف شود. اگر این اتفاق برای یکی از عزیزانتان افتاد، فارغ از دلایل دیگر، حداقل برای خاطر آن‌ها هم که شده، عمیقاً فکر کنید که چطور می‌توان رنج‌های بی‌دلیل دنیا را کمتر کرد.\n دنیایی که اراده یا توان پیش‌گیری یا درمان دردهای تحمل‌ناپذیر را ندارد، آیا اخلاقاً باید شرایطی فراهم کند تا فرد رنج‌کشیده بتواند با درد و تحقیر کمتری بلیط رفتنش را بگیرد، یا حتی آزادانه در این باب بحث کند؟ این پرسشی است که فعلاً بررسی‌اش را به دیگران می‌سپارم.\n در یک ساختمان در حال سوختن اگر موج‌های اندوه و نومیدی درونت می‌خروشند و تو را در خود گرفته‌اند؛ اگر هق‌هق‌های بی‌امان ساعت‌ها دست از سرت برنمی‌دارند؛ اگر داری خفه می‌شوی، آتش می‌گیری، حرفی برای زدن نداری؛ اگر هیچ‌چیز مهم نیست جز اینکه درد همین الآن تمام شود… با کسی، هرکس، با اورژانس، تماس بگیر.\n و شرم بر همۀ ما باد که گذاشته‌ایم کسی به اینجا برسد. و بیش از همه، شرم بر یک‌درصدی‌ها که بنا به دقیق‌ترین برآوردهای پژوهشی، حدود ۹ هزار میلیارد دلار را در بهشت‌های مالیاتی خارجی پنهان کرده‌اند. آن پول می‌توانست حجم شگرفی از رنج‌های بی‌دلیل را زائل کند. برخی سنگدلان دائم به ما گوشزد می‌کنند که بنا به قانون دوم ترمودینامیک، «ناهار مفتی» وجود ندارد. این قاعد شاید برای بازه‌های بسیار طولانی درست باشد، اما فی‌المجلس، دنیا به مراتب خشن‌تر و گرسنه‌تر از آنی است که می‌شد باشد.\n بهبود بهبود یافتن از افسردگی حاد فرآیندی تدریجی است. فوراً همۀ قدرت و توانت برنمی‌گردد. چه بسیار اشتباهاتی مرتکب می‌شوی که حالت گرفته می‌شود، و چه بسیار کارهای ساده‌ای که احساس می‌کنی از توان تو خارج است. با خودت صبوری کن. تلاش‌هایت را جیره‌بندی کن، و لذت‌های کوچک فراوان برای خودت تدارک ببین.\n سارا تیزدیل، شاعری است که گفته:\n به ازای هر یک ساعت آرامش سپید و نغمه‌خوان، چه سال‌های بسیاری از تلاش که به هدر رفته‌اند.\n فکر نمی‌کنم نسبت‌هایی که او گفته برای افسردگی صادق باشند. به گوش کسانی که بدترین حالت‌های افسردگی را تجربه کرده‌اند، «چه سال‌های بسیار» اغراق‌آمیز می‌آید. با این حال، حتی ذره‌ای شادی به رنج فراوان می‌ارزد.\n ابلهانه‌ترین و عصبانی‌کننده‌ترین نصیحتی که معمولاً به افراد مبتلا به افسردگی می‌شود، در عین حال، درست‌ترین و آرامش‌بخش‌ترین نصیحت است: زمان التیام‌بخش است. البته اگر بخواهیم دقیق بگوییم، همیشه هم این‌طور نیست، ولی اکثر اوقات هست.\n و یک تسلای دیگر: شاید فکر کنی که چنین تجربۀ هولناکی، تو را دچار یک‌جور اختلال استرسِ پس از آسیب روانی (پی‌تی‌اس‌دی) می‌کند، مستعد آنکه کابوس ببینی، و خاطره‌های آن شکنجه و ترس تکرارش دست از سرت برندارد، یا وسواس ذهنی‌ات شود. اما این‌طور نیست. صدالبته خسارت می‌بینی. ولی در نهایت، دوباره خودت می‌شوی، رها از چنگ افسردگی، در دامان ناشادی‌های روزمره.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                   شامل ترجمۀ تازه‌ترین       حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،       تاریخ  و               سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و     ادبیات و     هنر    است      که     از  بیش   از       ۱۰۰     منبع       معتبر و                 به‌روز        انتخاب        می‌شوند.        مجلات  و         وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                   در زمرۀ این منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،                گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ     اختصاصی      قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای         از  بهترین         مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                   کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه          اینترنتی            ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌      فروش   می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با      خرید        اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                  برخوردار شوید. فصلنامه     برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع       عمومی           ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که     فصلنامه    آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا       هزینۀ        اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم      کرد.   ضمناً   هر      وقت          بخواهید            می‌توانید          اشتراکتان     را       لغو    کنید     و       مابقی       مبلغ          پرداختی   را   دریافت          کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nScialabba, George. How to Be Depressed. University of Pennsylvania Press, 2020\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جورج سایلابا نوشته است و در تاریخ ۸ مارس ۲۰۲۰ با عنوان «Tips for the Depressed» در وب‌سایت ان پلاس وان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۸ خرداد ۱۳۹۹ با عنوان «افسردگی: یک جزوۀ آموزشی شخصی» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• جورج سایلابا (George Scialabba) منتقد سرشناس کتاب است. نوشته‌های او در بوستون گلوب، نیشن، دیسنت و دیگر مطبوعات به انتشار رسیده است. برای جمهوری (For the Republic) از کتاب‌های اوست. ترجمان پیش از این مطالب متعددی از سایلابا منتشر کرده است. از جمله: «وضع دنیا نه بدتر شده نه بهتر، نه همان است که بود»، «روان‌رنجوری عصر ما: خودشیفتگی». ••• این مطلب برشی است از کتاب سایلابا، چطور افسرده باشیم؟\n \n[۱] Waking Up [۲] Mindfulness [۳] The Mindful Way Through Depression [۴] Friday Night Lights [۵] Sex and the City [۶] Aubrey-Maturin [۷] Darkness Visible [۸] selective serotonin re-uptake inhibitors [۹] serotonin-norepinephrine re-uptake inhibitor [۱۰] akathisia [۱۱] Listening to Prosac"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653832.json b/train/540653832.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..514193b3b4f70da3020f5e2c8f58c59b74db9830
--- /dev/null
+++ b/train/540653832.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا فناوری از «آدم‌شناسی» غریزی ما پیشی خواهد گرفت؟",
+  "subtitle": "نرم‌افزارهای سنجش‌گرِ اعتماد شاید تصور ما از کیستی خودمان را برای همیشه عوض کنند",
+  "introduction": "این روزها وقتی برای استخدام در شرکتی درخواست بدهید، احتمالاً همان ابتدا نامتان را در گوگل جست‌وجو می‌کنند. کارفرماها اینستاگرام، توییتر و شبکه‌های اجتماعی دیگری که در آن عضو هستید را نگاه می‌کنند و سابقۀ کاری و نحوۀ تعاملات با دیگران را ارزیابی می‌کنند. اما چند شرکت فناوری به چیزی بسیار فراتر از این اندیشیده‌اند: نرم‌افزارهای جست‌وجوگرِ قدرتمندی که بتواند تمام زندگی‌تان را برای کارفرما عیان کند. آیا ممکن است روزی برسد که دیگر خودمان نتوانیم برای دیگران توضیح دهیم که چطور آدم‌هایی هستیم؟",
+  "content": "ریچل باتسمن، گاردین — اولین درسی که دربارۀ خطراتِ اعتماد به غریبه‌ها آموختم به سال ۱۹۸۳ برمی‌گردد، تازه پنج‌سالم شده بود که زنِ ناشناسی وارد خانه‌مان شد. دوریس، زنی اهلِ گلاسگو و درآستانۀ سی‌سالگی که به‌تازگی پرستارِ ما شده بود. مامانم او را از مجلۀ باکلاسی به نامِ دِ لیدی پیدا کرده بود.\nدوریس درحالی که کلاه مخصوص و یونیفرمِ یک انجمن خیریۀ مذهبی موسوم به سپاهِ رستگاری را به تن داشت از راه رسید. مادرم می‌گوید: «لهجۀ زمخت اسکاتلندی‌اش خاطرم هست. به من گفت که قبلاً تجربۀ کار با بچه‌هایی در این سن‌وسال را داشته و چون از کمک به مردم لذت می‌بَرَد عضوِ سپاهِ رستگاری شده. صادقانه بگویم، از همان نگاهِ اول به دلم نشست».\n دوریس ۱۰ ماه با ما زندگی کرد. درکُل پرستار خوبی بود؛ خوش‌رُو، قابلِ‌اعتماد و دست‌به‌کمک. هیچ چیزِ غیرعادی‌ای در او وجود نداشت، البته به‌جز غیبت‌های بی‌دلیلش در بعضی از آخرِ هفته‌ها.\n همان موقع‌ها، همسایه‌مان، خانوادۀ لوکزامبورگ، زنِ خدمتکاری داشتند که دوریس زمانِ زیادی را با او می‌گذراند. یک روز بعدازظهر، آقای لوکزامبورگ به خانۀ ما آمد و گفت که متوجه شده که خدمتکارشان با یک شبکۀ فروش مواد مخدر در ارتباط است. «آن‌ها حتی در یک سرقت مسلحانه هم دست داشته‌اند». پدرم بعدها فهمید که «دوریس هم رانندۀ فرارشان بوده». بعدتر کاشف به عمل آمد که برای ماشینِ فرار هم از وُلوو-استیشنِ خانوادگیِ ما استفاده کرده بودند.\n والدینم تصمیم گرفتند اتاقِ دوریس را بگردند. یک جعبۀکفش زیرِ تختش پیدا کردند که پُر بود از دسته‌های ارزِ خارجی که از دفترکارِ خانگیِ والدینم دزدیده بود. پدرم تمامِ شب درحالی که کمی هم ترسیده بود، با یک چوب بیس‌بال پشتِ در کشیک می‌داد تا دوریس برگردد. شکر خدا هیچ‌وقت پیشِ ما برنگشت.\n مادرم می‌گوید: «حتی یادآوریِ این ماجرا هم حالم را بد می‌کند. من شما را سپرده بودم به یک مجرمِ خطرناک و خیلی طول کشید تا بفهمیم که او واقعاً کیست». اگر به گذشته برمی‌گشتید چه‌کار می‌کردید؟ «ای کاش بیشتر دربارۀ او تحقیق می‌کردم».\n والدینِ من درکل آدم‌های منطقی و باهوشی بودند. آیا اگر امروز بود، باز هم آن‌ها در این دنیای به‌هم‌متصلِ دیجیتالی، آن اشتباه را مرتکب می‌شدند؟ احتمالاً نه. دستۀ جدید و روبه‌رشدی از شرکت‌های فناورانه هستند که قرار است به ما کمک کنند تا تصمیم بگیریم به چه‌کسی می‌توان اعتماد کرد و به چه‌کسی نمی‌توان: یک پرستارِ بچه را استخدام کنیم یا نه، خانه‌مان را به فردی اجاره بدهیم یا نه، یا سوارِ یک تاکسی بشویم یا نه. فناوریْ امروزه بیش از هر زمان دیگری می‌تواند تشخیص دهد که ما چگونه کسانی هستیم. آیا الگوریتمی هست که بتواند بهتر از ما تشخیص دهد که چه کسی آدم‌حسابی و چه کسی غیرقابلِ اعتماد است؟\n                                                                                          •••\n در یک صبح سرد پاییزی، سری زدم به دفترکارِ سادۀ شرکت ترولی۱ در لوس‌آلتوس، شهری بی‌حال و دورافتاده در شمالِ سیلیکون‌ولی. ساوی باوِجا، مدیرعاملِ ترولی، درحالی که سعی داشت به من نشان دهد که این اعتمادسنج۲های جدید تاچه‌حد توانمند هستند، با لبخندِ ترغیب‌کننده‌ای گفت: «نظرت چیست که یک‌بار نرم‌افزارِ ترولی را روی خودِ تو اجرا کنیم تا ببینیم چه نشانمان می‌دهد؟».\n\nهمین‌طور که سرخ شده بودم، تمام کارهای زشت یا شرم‌آوری که تا‌به‌حال مرتکب شده بودم را با خودم مرور کردم. جریمه‌های متعددِ توقف‌ ممنوع و سرعتِ غیرمجاز؟ وب‌سایت‌های ناجوری که در آن وقت گذرانده بودم (البته منظورم برای اهدافِ پژوهشی است)؟ یا عکس‌های قدیمی؟\n خندۀ عصبی‌ام را که دید گفت: «نگران نباش. اگر بخواهی می‌توانیم برنامه را روی آن نمایشگرِ بزرگ بیاندازیم تا مراحلِ کار را به‌طور هم‌زمان ببینی». پیشنهادش خیلی هم اعتمادجلب‌کن نبود.\n آنیش داس سارما، معاون فنی ترولی و پژوهشگر ارشد سابق گوگل، نام و نام‌خانوادگی و سپس ایمیلِ من را در نرم‌افزاری به نام «اینستَنت تراست» وارد کرد. و تمام. نه تاریخ تولد، نه شماره موبایل، نه شغل و نه نشانی.\n باوِجا برایم توضیح داد: «الآن نرم‌افزارِ یادگیریِ ماشینی، داده‌کاوی را برروی سه منبعِ مختلف از داده‌های عمومی و مجوزدار انجام خواهد داد. در ابتدا، رکوردهای عمومی مثلِ گواهی‌های‌ تولد و ازدواج، فهرست افراد تحت تعقیب برای پول‌شویی و فهرست متجاوزان جنسی بررسی می‌شوند. ما به تمام اطلاعات ثبت‌شدۀ سراسری که دسترسیِ عمومی داشته و دیجیتالی شده باشند دسترسی داریم». بعد از آن نوبت به یک خزندۀ۳ فوقِ متمرکز می‌رسد که جستجو در وبِ پنهان۴ را برعهده دارد: «وبِ پنهان هم بخشی از اینترنت است، اما مخفی است و صفحاتِ آن به‌وسیلۀ موتورهای جستجوی عادیْ نمایه‌گذاری نمی‌شود». پس چه‌کسی از آن استفاده می‌کند؟ «انجمن‌های نفرت‌پراکنی، پِدوفیل‌ها و قاچاقچیانِ اسلحه. آن بخش از اینترنت، محل زندگیِ آدم‌های ناجور است۵».\n آخرین منبع هم رسانه‌های اجتماعی مثلِ فیسبوک و اینستاگرام‌اند. به رکوردهای رسمیِ پزشکی هم دسترسی نداریم. بااین‌حال، اگر در توییتر بنویسید «عملِ سختی روی کمرم انجام دادم»، این مورد هم از لحاظِ قانونی دادۀ مجاز تلقی شده و ما از آن استفاده می‌کنیم. باوِجا و تیمش ۹ ماه را صرفِ سبک‌سنگین‌کردنِ داده‌های مختلف کردند تا تصمیم بگیرند کدامشان را باید و کدامشان را نباید به کار بگیرند. داده‌های مربوط به افرادِ زیر سنِ قانونی هم کنار گذاشته می‌شود. او می‌گوید: «در بعضی از کشورها تفاوت میان اطلاعات ’خصوصی‘ و اطلاعاتِ ’خصوصیِ حساس‘ در قانون مشخص شده است. این دومی مواردی چون اطلاعاتِ پزشکی، نژادی، مذهبی، عضویت در اتحادیه‌ها و مواردی از این دست را شامل می‌شود. ما به‌طور جدی حواسمان به این اطلاعاتِ حساسیت‌برانگیز هست و آن را خطِ قرمز خود می‌دانیم».\n بعد از حدود سی ثانیه، نامۀ اعمالِ من آماده شد. «اینجا را ببین، تو یک شدی!» پرونده‌ها را از یک تا پنج رتبه‌دهی می‌کنند که یک به‌معنیِ قابلِ‌اعتمادترین است. «فقط حدود ۱۵ درصد از مردمْ یک می‌شوند. این‌ها ’فوقِ خوب‌ها‘ هستند».\n نفسِ راحتی کشیدم و تاحدی هم به خودم افتخار کردم. چه تعداد «فوقِ بد» داریم؟ «در کشورهایی که تحتِ پوششِ ما هستند، ازجمله آمریکا و انگلیس، حدود یک تا دو درصد از مردم رتبه‌ای بینِ چهار و پنج می‌گیرند».\n باوِجا پیش‌ازاین یکی از شرکای شرکتِ مشاورۀ «بایْن‌ اند کامپِنی» بود. یکی از کِش‌دارترین پرونده‌هایش مربوط به یک «بازارگاهِ۶ اینترنتی معروف» بود. آنجا بود که برای اولین‌بار توجهش به اهمیتِ اعتماد در دنیای دیجیتال جلب شد. او می‌گوید: «آن‌ها مجبور بودند شش درصد از کلِ بودجه‌شان -معادل صدها میلیون دلار- را برای رفع‌ورجوع کردنِ مشکلات رخ‌داده در بازارگاه خرج کنند. آنجا بود که فهمیدم سیستمِ امتیازدهیِ ستاره‌ای در محیط‌های آنلاین تاچه‌حد در جلوگیری از مشکلاتِ پرتعدادِ این‌چنینی ناکارآمد است».\n در همان دوره، همسرِ باوِجا یک مطبِ دندان‌پزشکیِ جمع‌وجور راه انداخته بود. مردم از پول‌دادن امتناع می‌کردند یا تهدید می‌کردند که در اینترنت نظرِ منفی می‌گذارند. آخرِ هفته‌ها هم عده‌ای زنگ می‌زدند و مسکن‌های اعتیادآور می‌خواستند. او می‌گوید: «چیزی که تجربه کردم این بود که کسب‌وکارهای کوچک، در مقایسه با کسب‌وکارهای بزرگ، خیلی کمتر نسبت به مشتریانشان شناخت دارند. جالب نبود اگر این کسب‌وکارها به طریقی می‌توانستند مشتریانِ بالقوه بدِ خود را کنار بگذارند؟».\n نرم‌افزارِ ترولی، برای محاسبۀ نمرۀ اعتمادپذیریِ من، در کمتر از سی ثانیه بیش از سه میلیارد صفحه را از حدود ۸ هزار وب‌سایت زیرورو کرد. داده‌ها در سه دسته گردآوری شدند. دستۀ اول که پایه‌ای‌ترین دسته است، هویتِ من را بررسی کرد. آیا من همانی هستم که ادعا می‌کنم؟ کار جالبی که برای این منظور انجام می‌دهند این است که مندرجاتِ وب‌سایت شخصی‌ام را با پروندۀ دانشگاهی‌ام مقایسه می‌کنند. دستۀ دوم داده‌هایی است که فعالیت‌های غیرقانونی، پرخطر یا کلاه‌برداری‌ها را غربال می‌کند. اما سومین دسته از همه جالب‌تر است. داده‌هایی که «سه‌گانۀ سیاه» را در من اندازه‌گیری می‌کنند، سه صفتِ شخصیتیِ سنگ‌دلانه‌ که در افرادِ کلاه‌بردار دیده می‌شود: خودشیفتگی (خودخواهی به‌همراه ولع زیاد برای جلبِ‌توجه)، شخصیتِ ضداجتماعی (فقدانِ حسِ همدردی و عذابِ وجدان) و ماکیاولیسم (زورگوییِ همراه با بی‌اخلاقی). متأسفانه باوِجا امتیازِ تفکیک شده‌ام را به من نداد، به هرحال همین‌که سربلند بیرون آمدم جای شکرش باقی است.\n نرم‌افزارِ ترولی، دو سال پیش، به‌عنوانِ «تعیین‌کنندۀ قابلِ‌اعتماد بودن و سازگاری‌پذیریِ اشخاص» در آمریکا ثبت اختراع شد. الگوریتم این برنامه طوری طراحی شده است که صفاتِ شخصیتیِ پنج‌گانه موسوم به «پنجِ بزرگ»۷ را هم اندازه‌گیری می‌کند -باز بودن [دربرابرِ تجربه‌های جدید]، وظیفه‌شناسی، برون‌گرایی، دلپذیر بودن و روان‌رنجوری- این ارزیابی به‌عنوانِ یکی از روش‌های کلیدیِ شخصیت‌سنجی در دهۀ هشتاد به‌طور گسترده مورد توافق پژوهشگران قرار داشت. به گفتۀ باوِجا: «ترولی، مدل‌های پیچیده‌ای را برای پیش‌بینیِ این صفات توسعه داده است. مدل‌هایی که از صدها ویژگیِ موجود در ردپای آنلاین افراد استفاده می‌کنند. برایمان جالب بود که با استفاده از ردپای آنلاینِ یک فرد می‌توان رفتارِ عصبی یا گستاخانۀ او در آینده را پیش‌بینی کرد. کسی که در حسابِ توییترش آدمی خودبین و بددهن است احتمالِ بیشتری دارد که فردی ضداجتماع باشد».\n یادم است وقتی ۱۸ سال داشتم یک‌بار با پدرم بحثم شد. یک پِژوی دستِ‌دومِ تروتمیز در سایت «ای‌بِی» پیدا کرده بودم، اما پدرم معتقد بود که چون اسمِ مستعارِ فروشندهْ جادوگرِ نامرئی است، نمی‌تواند آدمِ قابلِ‌اعتمادی باشد. آخرِ سر هم به‌جای خرید از سایت مجبورم کرد که به نمایشگاهِ محل برویم.\n این روزها، حتی پدرِ محافظه‌کارِ من هم یک‌جورهایی معتادِ «ای‌بِی» شده است. درکلِ جامعه هم ما هر روز بیشتر از قبل از فناوری برای تعاملاتِ شخصیِ صمیمانه‌تر استفاده می‌کنیم و خیلی وقت‌ها این تعاملات با افرادی کاملاً غریبه انجام می‌شود. خواه برای اجاره دادنِ خانه یا ماشینمان، خواه برای پیداکردنِ عشقِ جدید یا پرستارِ بچه از اینترنت. بااین‌حال وقتی برای اولین بار در اینترنت با یک‌نفر ارتباط برقرار می‌کنید، از کجا می‌فهمید که طرفْ خطرناک است یا نه؟ همان کسی هست که ادعا می‌کند یا نه؟ یا حتی اصلاً آن‌طرفِ قضیه یک آدمِ واقعی نشسته است؟\n این‌ها سوالاتی است که جوابش را باید از شرکت‌هایی مثل «اربِن سیتر» بپرسیم. این وب‌سایتِ آمریکایی، خانواده‌ها را به پرستارهای بچه مرتبط می‌کند و تاکنون در آن ۳۵۰ هزار پدر و مادر از خدماتِ ۳۰۰ هزار پرستارِ بچه بهره‌مند شده‌اند. مثل خیلی از خدماتِ آنلاین، مردم برای ورود به سیستم باید از حساب‌های فیسبوک یا  لینکداینِ خود استفاده کنند. درنتیجه، طبق گفتۀ بنیان‌گذارِ ۴۳ساله‌اش لین پِرکینز: «در زمانِ استخدام‌کردن، می‌توانید ببینید چند نفر از ’دوستانتان‘ قبلاً این پرستارِ بچه را به خدمت گرفته، یا به طریقی با او در ارتباط بوده‌اند».\n پرستارها و والدین، هر دو پروفایل‌های کاملی برای خود ایجاد می‌کنند. مقدار و نوعِ جزئیاتی که کاربرها به‌صورتِ داوطلبانه اظهار می‌کنند حیرت‌انگیز است. پرکینز به یاد می‌آورد که: «یکی از والدین توضیحات مفصلی راجع به خوک‌های خانگی‌شان ارائه کرده بود. آن‌ها می‌خواستند مطمئن شوند که پرستارِ بچه‌شان با خوک به‌عنوانِ حیوانِ خانگی مشکلی ندارد. این کار هرچند عجیب به‌نظر می‌رسد، اما سطحِ بالایی از مدیریت انتظارات به‌حساب می‌آید».\n\nآخرین سطحِ خدمات امنیتی هم به‌وسیلۀ ترولی و رقبای دیگرش مثل چِکر ارائه می‌شود. اینکه آیا این پرستار واقعاً مدرکِ کودک‌داری از دانشگاه ساوث تِمز دارد؟ آیا معمولاً از الفاظِ نامناسب در اینترنت استفاده می‌کند؟ آیا قبلاً برای او سابقۀ سوءاستفادۀ جنسی ثبت شده است؟\n تنها ۲۵ درصد از پرستارانی که فرایند ثبت‌نام را آغاز می‌کنند، اسمشان روی سایت می‌رود. ۷۵ درصدِ بقیه یا درخواستشان رد می‌شود، یا خودشان منصرف می‌شوند چراکه نمی‌خواهند یا نمی‌توانند از هفت‌خوانِ ثبت‌نام عبور کنند.\n حتی در چنین فضاهای جسورانه‌ای هم مواردی از خطا وجود داشته و خواهد داشت، بااین‌حال تقریباً محال است که بتوانید تعدادِ دقیقِ رخدادهای ریزودرشت ناگواری که در این پلتفرم‌ها اتفاق ‌می‌افتد را از زیر زبان کارآفرینانی مثل پِرکینز بیرون بکشید. او همواره خواهد گفت: «اتفاقات ناگوار وجود دارد، اما بسیار نادر است».\n                                                                                          •••\n در ماه ژوئن، شرکت اِیر بی‌اِن‌بی (اجاره‌دهندۀ مکان‌های تفریحی و اقامتی)، شرکت ترولی را به قیمت نامعلومی خرید. این کار بخشی از سرمایه‌گذاریِ آن‌ها در حوزۀ رفعِ ایراد بود. آن‌ها افرادی چون نیک شاپیرو، نایب‌رئیسِ سابقِ ستاد در سازمان سی‌آی‌اِی را به خدمت گرفتند. شاپیرو در سال ۲۰۱۵ کارش را در ایر بی‌اِن‌بی به‌عنوانِ مدیر واحد مدیریتِ ریسک و اعتماد آغاز کرد. او می‌گوید: «به‌دست‌آوردن اعتماد و حفظ‌کردنِ آن همیشه جزء مهمی از هر جامعۀ وظیفه‌محور بوده است. چیزی که تغییر کرده است مکان و روشِ ردوبدل شدنِ این اعتماد است. مردم به‌جای اینکه سازمان‌ها و کسب‌وکارهای بزرگ یا رسانه‌ها و نهادهای دولتی را نمادِ اعتماد بدانند، بیش‌ازپیش به یکدیگر اعتماد می‌کنند».\n بخشی از شرحِ وظایفِ او این است که بفهمد وقتی کارها از روالِ عادی خارج می‌شود، ایر بی‌اِن‌بی چگونه باید به شرایط واکنش نشان دهد.‌ شرایطی مثلِ موردِ دیوید کارتر، کسی که در مارس ۲۰۱۴ آپارتمان لوکسی در نیویورک را برای یک آخر هفته اجاره کرد. او به صاحب‌خانه، آری تِمان، گفته بود که برادرش به همراه همسرِ خود به یک عروسی دعوت شده‌اند و او دنبالِ جایی است که آن‌ها بتوانند مدتی که در این شهر هستند را در آنجا اقامت کنند. بعداً کاشف به عمل آمد که «همسرهای» برادرش درواقع مهمان‌های یک مهمانیِ مختلطِ آن‌چنانی با حضورِ «زنانِ چاقِ زیبا» و حیواناتِ عروسکی بوده‌اند. تِمان برای برداشتنِ چمدانی که جا گذاشته بود به خانه برگشت و تازه متوجه شد که خانه‌اش را کرده‌اند محل برگزاری یک مهمانیِ مناسب برای ردۀ سنیِ ایکس.\n کارتر در سایت ایر بی‌اِن‌بی یک حسابِ‌کاربری تأییدشده داشت و تعدادی نظرات مثبت هم برایش ثبت شده بود. شاپیرو معتقد است: «ما وظیفه داریم به عقب برگردیم و ببینیم آیا می‌توانستیم کارها را جور دیگری انجام دهیم، آیا قصوری از ما سر زده است؟» به‌عبارت دیگر، باید ببینید چطور می‌توانیم امثالِ کارترها را از بازی حذف کنیم.\n باوِجا می‌گوید: «به‌راحتی می‌توانستید آنچه قرار است اتفاق بیافتد را پیش‌بینی کنید. نیازی نبود به عمقِ روانِ او نفوذ کنید تا متوجه شوید این مردک کارش ترتیب‌دادن مهمانی‌های غیراخلاقی است». جستجوی سادۀ ایمیلِ کارتر در گوگل ما را به تبلیغات آنلاین رویدادهایی از این دست می‌رساند: دورهمیِ شمارۀ دو شامل مراسم ربودنِ زیرشلواری و مهمانی زنان چاق زیبا. حتی یک نفر هم در توییتی برای یک «جشنِ خفنِ ایکس‌ایکس‌ایکس» نشانی آن خانه  را داده بود.\n باوِجا می‌گوید: «با دیدن پروفایل کاربری او سَرنام‌های جدیدی یادگرفتم که حتی از فکرکردن دربارۀ آن‌ها هم خجالت می‌کشم».\n داستانِ دوریس را برای باوِجا تعریف کردم. آیا اگر دوریس در اربِن‌سیتِر درخواست داده بود، می‌توانستیم با جستجو مچش را بگیریم؟ قاعدتاً بله. آن موقع والدینم می‌فهمیدند که او عضو سپاه رستگاری نیست، تجربه‌ای در مراقبت از کودکان ندارد و سوابق مجرمانۀ پراکنده‌ای هم در پرونده‌اش ثبت شده است. بااین‌حساب، دوریس هرگز حدِ نصاب لازم را کسب نمی‌کرد.\n                                                                                          •••\n آیا ما باید از این الگوریتم‌های جدید استقبال کنیم؟ باوِجا و شاپیرو مسئولتشان را درقبالِ تصمیم‌گیری‌های اخلاقی پذیرفته‌اند و آن‌ها را به کُدهای کامپیوتری تبدیل کرده‌اند. حاضریم چه میزان از داده‌های شخصیمان برای این منظور زیرورو شود؟ و چه‌قدر می‌توانیم با اینکه یک الگوریتم اجازه داشته باشد دربارۀ قابلِ‌اعتماد بودنِ آدم‌ها قضاوت کند کنار بیاییم؟\n وقتی در آزمونِ ترولی شرکت کردم مدام نگران بودم که نکند «خطاها»ی کوچکی که در گذشته‌های دور مرتکب شده بودم امروز علیه‌ام استفاده شود. آیا شرکت‌ها خطاهای این‌چنینی را هم جایی ثبت کرده‌اند؟\n شاپیرو تأکید می‌کند که: «هیچکس دوست ندارد قضاوت شود، چه به‌وسیلۀ یک انسان چه به‌وسیلۀ یک روبات، اما غربالگریِ ما ربطی به این مسائل ندارد. ما دنبالِ خطرهای مهم هستیم. چیزهایی مثل عضویت در گروه‌های نفرت‌پراکن، سابقۀ جرایم خشن یا جعلِ هویت. اینکه قبلاً یک توییت احمقانه نوشته‌اید یا برای توقف‌ ممنوع جریمه شده‌اید، به ما ارتباطی ندارد».\n بااین‌حال، همین چیزهای کوچک ممکن است روی یک کارفرما تأثیر بگذارد. استخدام‌کننده‌ها به‌طور روزافزون از ردپاهای دیجیتال و یادگیریِ ماشینی برای غربال‌کردن متقاضیان استفاده می‌کنند. ابزارهای استخدامی از قبیل بیلانگ، تال‌ویوو و دِ سوشال ایندکس، محصولاتی را ارائه کرده‌اند که داده‌های آنلاین را گردآوری و تحلیل می‌کند و مشخص می‌کند که آیا یک متقاضی با فرهنگِ شرکتی که می‌خواهد در آن استخدام شود «انطباق» دارد یا نه.\n سؤال‌های دیگری هم مطرح است. برای مثال خروجی الگوریتم‌ها دربارۀ «ارواحِ دیجیتال» چه خواهد بود؟ افرادی مثل شوهرِ من که هیچگاه گذرشان به توییتر و فیسبوک و لینکداین نیفتاده است. آیا «قُطر کم پرونده»، بررسی قابل‌اعتماد بودنشان را با مشکل مواجه می‌کند؟\n باوِجا تأیید می‌کند که «برای ۱۰ تا ۱۵درصد از مردم نمی‌توانیم نمرۀ اعتماد صادر کنیم. به‌این‌علت که یا ردپای دیجیتالشان ناچیز است یا اینکه ورودیِ دقیق برایشان کم داریم».\n شاپیرو می‌گوید: «در سایت‌هایی مثل ایر بی‌اِن‌بی، گمنام بودم لزوماً به ضررتان تمام نمی‌شود. ما دنبالِ اطلاعاتِ منفی دربارۀ افراد می‌گردیم و فقدانِ چنین اطلاعاتی به نفع شماست».\n در دنیایی که با چند ضربه روی صفحۀ گوشی می‌توانیم یک قرارِ عاشقانه بگذاریم، یا اینترنتی می‌توانیم کسی را پیدا کنیم که نشتیِ لوله‌ها را تعمیر کند یا ما را به خانه برساند، اعتمادِ آنلاین سریع‌تر، هوشمندتر و فراگیرتر شده است. بار اولی که اطلاعات کارت بانکی‌مان را در یک وب‌سایت وارد کردیم یا کسی را در سایتِ دوست‌یابیِ تیندر یافتیم، به‌نظرمان کمی عجیب، یا حتی ترسناک می‌آمد، اما این کارها خیلی زود عادی شدند. آیا فناوری قادر است تمامِ خطراتِ تعامل با غریبه‌ها را ازبین ببرد؟\n پرکینز از  اربِن سیتِر در جواب می‌گوید: «به‌هیچ وجه». انسان‌ها ازنظر اخلاقی موجوداتِ پیچیده‌ای هستند و اینکه خودمان را کلاً از قضیه‌کنار بگذاریم به‌نظر احمقانه می‌آید. «اگر یک پرستارِ بچه را در سایت دیدید و حسِ عجیبی نسبت به او داشتید، مهم نیست که او در آزمون‌ها قبول شده است، مهم نیست که چه‌قدر نظراتِ مثبت درباره‌اش نوشته‌اند یا چه چیزهای خوبی در اینترنت از او خوانده‌اید، به ندای قلبتان گوش بدهید و قرارتان را با او لغو کنید».\n اگر هنوز تصمیم‌گیری دربارۀ اینکه به چه کسی می‌توان اعتماد کرد مسئله‌ است، باید بدانیم که الآن در جایگاه بهتری برای پرسیدنِ سؤال‌های درست و یافتن اطلاعات درست هستیم. به‌عبارتِ دیگر احتمالش خیلی کمتر است که یک موادفروش با سابقۀ سرقت از بانک را به‌جای پرستارِ بچه استخدام کنیم.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                                  شامل    ترجمۀ           تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و             فلسفه،                تاریخ  و                 سیاست،                  اقتصاد  و          جامعه   و          ادبیات و       هنر    است       که        از  بیش    از         ۱۰۰         منبع         معتبر و                       به‌روز           انتخاب            می‌شوند.          مجلات   و               وب‌سایت‌هایی           نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                                  در زمرۀ     این            منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴        بخش                 نوشتار،                     گفت‌وگو،            بررسی               کتاب، و         پروندۀ          اختصاصی      قرار               می‌گیرند.                گزیده‌ای           از     بهترین           مطالب                  وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                                         کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و                 فروشگاه                  اینترنتی            ترجمان                          به‌صورت   تک     شماره     به‌           فروش   می‌رسد      اما                شما           می‌توانید    با            خرید         اشتراک                       سالانۀ      فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                                 برخوردار       شوید.         فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر     از             توزیع              عمومی            ارسال                   می‌شود   و      در          صورتی‌که         فصلنامه     آسیب            ببیند       بدون         هیچ         شرط   یا           هزینۀ           اضافی              آن    را       تعویض          خواهیم        کرد.       ضمناً   هر         وقت             بخواهید               می‌توانید                 اشتراکتان      را          لغو     کنید     و          مابقی          مبلغ                پرداختی    را     دریافت           کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ریچل باتسمن نوشته است و در تاریخ ۷ اکتبر ۲۰۱۷ با عنوان «Who do you trust? How data is helping us decide» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۲ مرداد ۱۳۹۹ با عنوان «آیا فناوری از «آدم‌شناسی» غریزی ما پیشی خواهد گرفت؟» و ترجمۀ بابک حافظی منتشر کرده است. •• ریچل باتسمن (Rachel Botsman) یکی از پژوهشگران برجستۀ اعتماد در دنیای امروز است. باتسمن استاد دانشگاه آکسفورد است و دربارۀ تأثیر تکنولوژی‌های جدید بر ساختار اعتماد تحقیق می‌کند. آنچه مال من است، برای توست (What’s Mine is Yours) و به چه کسی می‌توانی اعتماد کنی؟ (Who Can You Trust) کتاب‌های او هستند.\n[۱] Trooly [۲] Trust Check [۳]  خزنده (crawler) به‌عنوانِ بخش مهمی از هر موتورِ جستجو، یک روباتِ نرم‌افزاری است که با گشت زدن در اینترنت اطلاعات موجود در وب‌سایت‌های مختلف را برای نمایه‌سازی (indexing) در موتورِ جستجو گردآوری می‌کند [مترجم]. [۴] Deep Web [۵]  وبِ پنهان (Deep Web) شاملِ تمام صفحاتی از اینترنت است که به‌دلایلِ مختلف از دید موتورهای جستجو پنهان شده است. وبِ تاریک (Dark Web) بخشی از وبِ پنهان است که در آن اقداماتِ غیرقانونی و هولناک انجام می‌شود [مترجم]. [۶]  بازارگاه (marketplace) محیطی شبیه به یک فروشگاه آنلاین است با این تفاوت که به‌جای فروشِ مستقیمِ کالا یا خدمات، زیرساختی را برای حضور فروشنده‌ها و تامین‌کنندگانِ دیگر فراهم می‌کند. درواقع بازارگاه یک درگاهِ ارتباطی بین فروشنده‌های مختلف و مصرف‌کنندۀ نهایی فراهم می‌کند [مترجم]. [۷]  صفاتِ شخصیتیِ پنجِ بزرگ (big five) یکی از مدل‌های رایج در روان‌شناسی برای سنجش شخصیت افراد است که بیشتر درمورد اشخاصِ بهنجار کاربرد دارد و برای اندازه‌گیریِ آن از یک آزمونِ معروف روان‌شناختیِ به نام NEO استفاده می‌شود [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653833.json b/train/540653833.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..6d391050a7711bc00e0a1edfa8b544c239e4bef3
--- /dev/null
+++ b/train/540653833.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بازی‌های رایانه‌ای اتلاف وقت نیست، کافی است از بچه‌ها بپرسید",
+  "subtitle": "اگر می‌خواهید بیشتر با بچه‌هایتان باشید، نگاه منفی‌تان به بازی‌های رایانه‌ای را کنار بگذارید",
+  "introduction": "معمولاً پدر و مادرها وقتی می‌بینند بچه‌شان غرق خواندن یک رمان شده، یا با دوستانش مشغول بازی است، خوشحال می‌شوند، اما به‌محض اینکه بینند فرزندشان مشغول بازی رایانه‌ای شده، احساس خطر می‌کنند. خیلی‌ها فرض می‌گیرند که بازی‌های رایانه‌ای جز ضعیف‌شدن چشم، اتلاف وقت و اعصاب‌خردی و بداخلاقی چیزی به بار نمی‌آورد. اما اگر این پیش‌فرض‌های منفی را کنار بگذاریم، خواهیم دید که این بازی‌ها برای بچه‌های امروزی فایده‌های بسیاری دارد. از تعامل و دوست‌یابی بگیرید، تا آموختن کار گروهی و هنر حل مسئله.",
+  "content": "کارا لین، تد —  یک شب، پسرهایم را صدا کردم که بیایند تا شام بخوریم، ولی هیچ پاسخی نیامد.\n اعتراف: با عصبانیت رفتم توی اتاقشان و دکمۀ خاموش کنسول بازی را زدم.\n انگار دنیا به آخر رسید. صفحه که سیاه شد پسرها از خشم و غیظ می‌خواستند من را بخورند. آن‌ها را سر شام آوردم. واکنشم به رفتارشان معمولاً این‌ است: «دارید عمرتان را با این بازی‌ها تلف می‌کنید».\n اما آن شب تصمیم گرفتم به جای غرزدن کمی از کارشان سر در بیاورم. پرسیدم: «چرا این بازی این‌قدر برای شما مهم است؟»\n خوشحالم که چنین سوالی کردم. پسرانم تعجب کردند و پرسیدند: «مامان، واقعاً دلت می‌خواهد بدانی؟»\n گفتم: «بله!»\n گفتند: «مامان، هر کسی را که می‌شناسیم بازی می‌کند».\n\nشلوغش نمی‌کردند. طبق آمار انجمن سرگرمی‌های نرم‌افزاری، ۲.۵ میلیارد نفر در سراسر جهان گیمر هستند. (گیمر کسی است که بازی ویدئویی می‌کند). یعنی تقریباً یک سوم کل بشریت.\n پسرهایم کمک کردند با جهانی آشنا شوم که پیش از آن چیزی درباره‌اش نمی‌دانستم، چه برسد به اینکه بدانم در آن جهان چطور بچه‌هایم را تربیت کنم. امروزه بازی ویدئویی تجربه‌ای تفریحی، تعاملی، چندجانبه و متصل است. پر است از رقابت، حل مسئله، معما و منطق. چیزهای خوبی است، نه؟ همچنین پر است از بحث، فرهنگ، تاریخ، موسیقی، هنر، گفت‌وگو و انتخاب‌های اخلاقی؛ چیزهایی که واقعاً آدم دوست دارد بچه‌اش یاد بگیرد. به علاوه، بازی ویدئویی فلسفه، راهبرد و مهارت‌های شگفت‌آوری را در خود دارد.\n خواندن کتابی واقعاً خوب را تصور کنید، یا تماشای فیلمی فوق‌العاده یا رویدادی ورزشی را؛ حالا امکان دارید آن را دست‌کاری کنید، در آن مسابقه بدهید و با آن تعامل کنید. بازی ویدئویی مدرن چنین چیزی است.\n پسرها همین‌طور به من بیشتر و بیشتر یاد می‌دادند. مثلاً به من گفتند که وقتی ناگهان بازی را قطع می‌کنم، تعلیق می‌شوند و گفتند: «مامان، ما مسئولیت داریم و تو مدام می‌گویی بازی را متوقف کنیم. نمی‌شود یک بازی آنلاین را متوقف کرد. مامان، جدی، نمی‌شود بازی را متوقف کرد».\n بعد گفتند: «تو حقیقتاً دلمان را می‌شکنی وقتی می‌گویی «منزوی» یا «بازنده» هستیم. ما با دوستانمان در یک بازی چند بازیکنی داریم به صورت زنده بازی می‌کنیم و در حقیقت داریم با دوستان جدید و تازه‌ای هم آشنا می‌شویم».\n آن روز بود که به یک خودآگاهی تکان‌دهنده رسیدم. من که در آشپزخانه مشغول پخت شام هستم خیلی از پسرهایم تنهاترم که دارند در طبقۀ بالا بازی می‌کنند. اینطور بود که بچه‎‌هایم را به‌عنوان گیمر پذیرفتم و این چیزی است که از آن روز تاکنون دارم فریاد می‌زنم: «وقت شام نزدیکه، کجای بازی هستید؟» وقتی می‌فهمم، زمان‌بندی می‌کنم و آن وقت دور هم و با آرامش خانوادگی شام می‌خوریم، همان چیزی که از اول دنبالش بودم.\n\nیک بار پسر بزرگم، کانر، کنارم آمد و گفت: «مامان، گوش کن چه می‌گویم، چه کار بکنم که امروز از ۳ عصر به بعد کاری به کارم نداشته باشی؟» فهمیدم می‌توانم از این درخواست به نفع خود استفاده کنم. به همین خاطر یک فهرست بلندبالا تهیه کردم: تکالیف مدرسه‌ات را انجام بده و وقت نهار با مادربزرگت گرم بگیر (به صورتش نگاه کن و لبخند بزن و…)؛ حتی جمع کردن علف‌های باغچه را هم به فهرستم اضافه کردم. همه را انجام داد. گفت: «مامان، عالیه. امروز عصر تنها کاری که دوست داشتم بکنم این بود که امتیازم را بالا ببرم».\n بازی ویدئویی، سطح‌ها و لیگ‌ها و جوایز مختلفی دارد و فهمیدم اگر برای او مهم است، حتماً باید برای من هم مهم باشد. این دقیقاً همان چیزی است که دکتر کریس هسکل، استادیار بالینی و مربی ورزش الکترونیک از دانشگاه ایالتی بویس دربارۀ استاد-قهرمان‌های ورزش الکترونیک خود می‌گوید. او به دنبال گیمرهایی است که اهدافی دارند و مصمم هستند سطح خود را در بازی بالا ببرند. در واقع، اکنون بسیاری از دانشکده‌ها در حوزۀ ورزش الکترونیک بورس تحصیلی می‌دهند، به علاوه هم بخش نظامی و هم دیگر صنایع از شبیه‌سازی‌هایی از جنس بازی‌های ویدئویی در کار خود بهره می‌برند.\n من کم‌کم بازی ویدئویی را مانند نوعی ورزش به همراه تمرینات و ملزومات دیگر پذیرفتم. اگر بچه‌تان مشغول تمرین فوتبال یا وسط بازی بیس‌بال باشد، می‌روید وسط زمین، سرِ مربی‌اش داد بزنید که «بسه دیگه، بچه‌ام باید برود آشغال‌ها را بگذارد دم در»؟ معلوم است که نه. تصمیم گرفتم تا زمانی که بچه‌هایم اول وظایفشان را انجام می‌دهند، بگذارم بازی‌شان را بی‌وقفه ادامه دهند.\n بازی ویدئویی با زبان مشترک و پویایی تیمی خود جهان را گرد هم می‌آورد. جوان‌ها به تماشای بازی دیگران می‌نشینند. من همیشه به خاطر این کار آن‌ها را سرزنش می‌کردم. اما می‌بینم همسرم هم به تماشای بازی دیگران می‌نشیند؛ او طرفدار پر و پا قرص تیم فوتبال امریکایی سان‌فرانسیسکو فورتی ناینز است. فصل گذشته، یک بازی به وقت اضافه کشیده شد و چهار و نیم ساعت طول کشید. آیا رفتم برای همسرم سخنرانی کنم و بگویم «داری مغزت را خراب می‌کنی و عمرت را تلف می‌کنی»؟ نه. گذاشتم از تماشای برنامۀ ورزشی‌اش لذت ببرد. گیمرها معمولاً بازی حرفه‌ای‌ها را تماشا می‌کنند و سعی می‌کنند قلق‌ها و نکات بازی را از آن‌ها بیاموزند.\n از وقتی دربارۀ بازی با پسرهایم صحبت کردم، توانستم با برخی گیمرهای حرفه‌ای مصاحبه کنم. یکی از آن‌ها خاطرۀ یک دورهمی فامیلی را تعریف کرد که در آن همه از این طرف و آن طرف حرف می‌زدند و چیزهایی از زندگی خود می‌گفتند و سعی داشتند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. نوبت به او که می‌رسد، شروع می‌کند دربارۀ بازی‌های ویدئویی حرف می‌زند و از علاقه‌اش به آن‌ها می‌گوید. یکی از عمه‌هایش با بی‌ادبی رو به جمع می‌گوید: «چرا دربارۀ چیزهای واقعی‌ای حرف نمی‌زنید که همه آدم‌ها دوست دارند؟»\n همه می‌زنند زیر خنده و از آن زمان او با هیچ کدامشان صحبت نکرده است؛ از این ماجرا بیش از ده سال می‌گذرد. دوست دارم بدانم اگر آن عمه خانم به جای انتقاد کمی کنجکاوی می‌کرد، چه اتفاقی می‌افتاد؟\n حالا شاید با خود فکر کنید، «خب، او اصلاً چیزی دربارۀ بدی‌های بازی ویدئویی نگفت». حق با شماست.\n درست است؛ دربارۀ ارتباط آنلاین و مسائلی از این دست نگرانی‌هایی وجود دارد و اتفاقاً به همین دلیل است که وارد شدن در زندگی فرزند گیمرمان اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. در خانۀ ما، من و پسرها دائم دربارۀ تعادل و رفتار آنلاین گفت‌وگو می‌کنیم. حالا که سال‌ها گذشته می‌دانم پسر کوچکم هنوز با برادرش بازی می‌کند با اینکه بیش از ۵۰۰ کیلومتر از هم فاصله دارند. این مرا دلگرم می‌کند. بازی رابطۀ آن‌ها را حفظ کرده است.\n روی سخن من فقط با والدین نیست، بلکه با پدربزرگ، مادربزرگ، عمه و عمو، خاله و دایی، پدرخوانده، مادرخوانده، رفقای صمیمی، مدیران مدارس و دیگر افراد مرتبط است: کنجکاو باشید.\n من راهکار ساده‌ای دارم. با بچۀ گیمر خود گفت‌وگویی را شروع کنید و این سه سوال را بپرسید.\n – چه بازی‌هایی می‌کنی؟ – چرا از این بازی‌ها بیشتر خوشت می‌آید؟ – می‌شود یک وقتی که داری بازی می‌کنی، من هم تماشا کنم؟\nاگر از بازی استقبال نکنیم، شاید ارتباطمان را با افرادی از دست بدهیم که بیش از همه دوستشان داریم.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                                                                 شامل       ترجمۀ           تازه‌ترین           حرف‌های             دنیای         علم    و                فلسفه،                    تاریخ  و                          سیاست،                        اقتصاد  و              جامعه     و             ادبیات   و        هنر        است          که          از  بیش      از            ۱۰۰            منبع               معتبر و                             به‌روز                انتخاب                  می‌شوند.              مجلات    و                     وب‌سایت‌هایی               نظیر   نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                                                               در      زمرۀ     این            منابع‌اند.         مطالب                 فصلنامه       در   ۴           بخش                    نوشتار،                               گفت‌وگو،                بررسی                    کتاب، و              پروندۀ             اختصاصی           قرار                    می‌گیرند.                       گزیده‌ای               از        بهترین               مطالب                         وب‌سایت    ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                                                                           کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های                         روزنامه‌فروشی   و                       فروشگاه                            اینترنتی              ترجمان                                  به‌صورت    تک           شماره     به‌              فروش     می‌رسد           اما                       شما            می‌توانید     با                  خرید               اشتراک                           سالانۀ           فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                                                                   برخوردار       شوید.         فصلنامه      برای                    مشترکان               زودتر     از             توزیع                    عمومی                  ارسال                         می‌شود    و        در               صورتی‌که             فصلنامه          آسیب               ببیند         بدون            هیچ            شرط     یا                  هزینۀ             اضافی                 آن     را            تعویض              خواهیم            کرد.          ضمناً   هر            وقت                  بخواهید                        می‌توانید                      اشتراکتان         را             لغو       کنید          و           مابقی              مبلغ                     پرداختی       را         دریافت               کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کارا لین نوشته است و در تاریخ ۱۳ جولای ۲۰۲۰ با عنوان «Stop thinking of your kids’ gaming time as wasted time; here’s why» در وب‌سایت تد منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۱ شهریور ۱۳۹۹ با عنوان «بازی‌های رایانه‌ای اتلاف وقت نیست، کافی است از بچه‌ها بپرسید» و ترجمهٔ نجمه رمضانی منتشر کرده است. •• کارا لین (Cara Lane) سخنران انگیزشی، مربی ارتباطات و نویسنده است. ••• این متن از یک سخنرانی تد برداشت شده است. می‌توانید آن را اینجا مشاهده کنید.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653834.json b/train/540653834.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..34d55bd1b4eef1cb5e716e65110166927352b9b8
--- /dev/null
+++ b/train/540653834.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بازی‌کردن پدرها با بچه‌هایشان چه تأثیری بر آیندۀ کودک دارد؟",
+  "subtitle": "کودکانی که پدرانشان، از سنین بسیار کم، با آن‌ها بازی می‌کنند، کنترل بیشتری بر احساساتشان دارند",
+  "introduction": "کودکان از طریق بازی‌کردن است که تعامل با آدم‌ها و دنیای بیرون را می‌آموزند. تحقیقات زیادی نیز تأثیر بازی‌کردن بچه‌ها با مادرانشان را بررسی کرده‌اند، اما تأثیر بازی‌های پرسروصدای پدران با بچه‌های خردسال کمتر مورد توجه بوده است. نتایج یک تحقیق جدید در دانشگاه کمبریج نشان می‌دهد بازی‌های پدران با کودکان زیر سه سالشان، نه‌تنها با نوع بازی‌ مادرها متفاوت است، که آثار متفاوتی هم روی آیندۀ این بچه‌ها می‌گذارد.",
+  "content": "کریتیو کامنز، ساینس دیلی — پژوهشی که در دانشکدۀ آموزش‌و‌پرورش دانشگاه کمبریج با همکاری بنیاد ال‌ای‌جی‌اُ انجام شد، شواهد پراکنده‌ای از ۴۰ سال گذشته گردآورد تا درک بیشتری دربارۀ نحوۀ بازی‌کردن پدران با فرزندانشان در سنین بسیار کم (۰ تا ۳ سالگی) فراهم کند. محققان می‌خواستند دریابند که آیا بازی‌‌های پدر-کودک با نحوۀ بازی‌کردن کودکان با مادرانشان متفاوت است یا نه و اثر این تفاوت بر رشد کودک چقدر است.  \nاگرچه به‌طورکلی مشابهت‌های فراوانی بین پدران و مادران وجود دارد، یافته‌ها نشان می‌دهد پدران، حتی با کوچک‌ترین فرزندانشان، بیشتر بازی‌های فیزیکی می‌کنند و فعالیت‌هایی مانند قلقلک‌دادن، دنبال هم‌ کردن و سوار کردن بچه‌ها بر پشت خود را انتخاب می‌کنند.\nظاهراً این بازی‌ها به کودکان کمک می‌کند تا احساساتشان را مهار کنند. همچنین بعدها هنگامی‌که به محیط‌هایی وارد شوند که در چنین مهارت‌هایی اهمیت دارند -به‌خصوص مدرسه- بازی‌ها می‌تواند نظم‌بخشی به رفتارشان را بهبود بخشد.\n\nپاول رامچاندانی، استادی که در دانشگاه کمبریج، متخصص بازی در آموزش‌وپرورش و رشد و یادگیری است، می‌گوید: «مهم است که دربارۀ تأثیر بازی پدر-کودک اغراق نشود، زیرا در آن‌چه تحقیقات می‌توانند به ما نشان دهند محدودیت‌هایی وجود دارد، اما واقعاً به نظر می‌رسد کودکانی که مقدار زمان معقولی با پدرشان بازی می‌کنند، به عنوان یک فعالیت گروهی از آن فایده می‌برند».\nدکتر کیارا لاورتی، از بنیاد ای‌ای‌جی‌اُ، گفت: «در سطح سیاست‌گذاری، این یافته‌ها نشان می‌دهد که ما به ساختارهایی نیاز داریم که به اندازۀ مادران، زمان و فضا در اختیار پدران قرار دهد تا در طول این سال‌های حیاتی اولیه با کودکانشان بازی کنند. حتی امروزه، مثلاً برای پدرانی که کودکشان را به گروه‌های‌ والد-کودک۱ می‌برند، غیرمعمول نیست که ببینند تنها پدرِ حاضر در جمع هستند. تغییر فرهنگی دارد شروع می‌شود، اما باید بیشتر از این‌ها اتفاق بیفتد».\nبه‌خوبی می‌دانیم که بازی‌کردن پدر و مادر با کودک در سال‌های ابتدایی زندگی‌اش به مهارت‌های اساسی اجتماعی، شناختی و ارتباطی او کمک می‌کند، اما بیشتر تحقیقات بر رابطۀ مادر و نوزاد تمرکز می‌کنند. مطالعاتی که بازی‌کردن پدر-کودک را بررسی‌ کنند، غالباً اندک هستند یا تصادفاً این کار انجام می‌دهند. رامچاندانی گفت: «‌ما در این تحقیق هر چیزی را که می‌توانستیم دربارۀ این موضوع پیدا کنیم، گرد آوردیم تا ببینیم که آیا می‌شود نکته‌ای از آن استخراج کرد یا نه».\nتحقیقِ دانشگاه کمبریج از داده‌های ۷۸ تحقیقی استفاده کرد که بین سال‌های ۱۹۷۷ تا ۲۰۱۷ میلادی -بیشتر آن‌ها در اروپا و آمریکای شمالی- صورت گرفته بود. محققان اطلاعاتِ ترکیبی دربارۀ چند الگو را تجزیه و تحلیل کردند، از جمله اینکه چند وقت یک‌بار پدران و کودکان با هم بازی می‌کنند، ماهیت این بازی‌ها‌ چیست و این بازی‌ها چه پیوندهای احتمالی‌ای با رشد کودکان دارد.\n\nآن‌ها دریافتند به طور متوسط، اکثر پدرها هرروز با فرزندشان بازی می‌کنند. بازی پدر-کودک حتی با کوچک‌ترین فرزندان، در مجموع، بیشتر فیزیکی است. در مورد نوزادان، معنای سادۀ آن بغل‌کردن یا کمک به آن‌هاست برای بلندکردنِ آرام دست‌ها یا پاها، یا به‌کاربردنِ نیرویشان. در مورد کودکان نوپا، پدران معمولاً بازی‌های شلوغ و پرجست‌وخیزی  مثل دنبال‌بازی را انتخاب می‌کنند.\nتقریباً در همه مطالعات انجام‌شده، همبستگی قدرتمندی بین بازی‌کردن پدر با کودک و توانایی بعدی کودک در مهار احساساتش وجود داشت. کودکانی که موقع بازی‌کردن با پدرانشان بیشتر لذت برده ‌بودند، کمتر احتمال داشت که بیش‌‌فعال شوند یا مشکلات رفتاری و عاطفی داشته باشند. همچنین این کودکان در مهار پرخاشگری بهتر ظاهر می‌شدند و در مدرسه وقتی اختلاف‌نظری پیش می‌آمد کمتر متمایل به رفتار خشونت‌آمیز بودند.\nدلیل این موضوع ممکن است این باشد که بازی‌های فیزیکی، به طور خاص، برای پرورش این مهارت‌ها مناسب است و پدران هم این نوع بازی‌ها را ترجیح می‌دهند.\nرامچاندانی می‌گوید: «بازی فیزیکی موقعیت‌های مفرح و هیجان‌انگیزی ایجاد می‌کند که کودکان باید در آن‌ موقعیت‌ها خود را مهار کرده و نظم ببخشند. بایستی یاد بگیرید وقتی اوضاع به هم ریخته است -مثلاً وقتی پدرتان پایش را روی انگشت پایتان گذاشته و شما احساس عصبانیت می‌کنید!- نیرویتان را مهار کنید».\n«این موقعیت‌ها محیط امنی هستند که بچه‌ها در آن می‌توانند چگونه واکنش‌دادن را تمرین کنند. اگر آن‌ها غلط واکنش نشان دهند، به آن‌ها تذکر داده خواهد شد ولی دنیا که به آخر نمی‌رسد، و دفعۀ بعدی یادشان می‌ماند که طور متفاوتی رفتار کنند».\nهمچنین مطالعات انجام‌شده شواهدی یافت مبنی بر این که بازی‌کردن پدر-کودک تدریجاً در طول سال‌های ابتدایی کودکی افزایش یافته، سپس در طول دوران میانۀ کودکی (سنین ۶ تا ۱۲ سالگی) کاهش می‌یابد. این امر باز ممکن است به این دلیل باشد که بازی فیزیکی، به طور خاص، برای کمک به کودکان خردسال‌تر اهمیت دارد، تا وقتی که خودشان شروع می‌کنند به کاوش در جهان فراتر از خانه، به خصوص مدرسه، و به چالش‌هایی که با آن‌ روبرو می‌شوند فائق می‌آیند.\nعلی‌‌رغم فواید بازی کودک-پدر، محققان تأکید می‌کنند کودکانی که فقط با مادرشان زندگی می‌کنند، لزوماً موقعیت نابرابری ندارند.  \nرامچاندانی اضافه می‌کرد: «یکی از چیزهایی که تحقیقات ما بارها و بارها به آن اشاره کرده، لزوم تنوع در انواع بازی‌هایی است که کودکان اجازه دارند انجام دهند و البته مادران نیز به همان‌اندازۀ پدران، می‌توانند با کودکان خردسالشان بازی‌های فیزیکی انجام دهند. والدین مختلف ممکن است هنگام بازی با فرزندان تمایلات متفاوتی داشته باشند، اما بخشی از معنای پدر و مادر بودن یعنی خارج‌شدن از منطقۀ راحتی خودتان. اگر روش‌های مختلفی برای بازی و تعامل با کودکان در پیش بگیرید، احتمالاً بیشترین فایده را خواهند برد».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                                                             شامل ترجمۀ         تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،               تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و         جامعه   و          ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش   از         ۱۰۰         منبع         معتبر و                   به‌روز          انتخاب            می‌شوند.          مجلات  و           وب‌سایت‌هایی           نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                             در زمرۀ این           منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش              نوشتار،                     گفت‌وگو،           بررسی           کتاب، و         پروندۀ          اختصاصی      قرار           می‌گیرند.               گزیده‌ای           از     بهترین         مطالب               وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در                                                               کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و            فروشگاه                  اینترنتی            ترجمان                     به‌صورت   تک     شماره     به‌           فروش   می‌رسد      اما           شما           می‌توانید    با            خرید        اشتراک                   سالانۀ      فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                            برخوردار  شوید.         فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از         توزیع              عمومی            ارسال                 می‌شود  و    در          صورتی‌که         فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون        هیچ         شرط   یا           هزینۀ         اضافی            آن   را       تعویض          خواهیم        کرد.     ضمناً   هر       وقت            بخواهید               می‌توانید              اشتراکتان     را         لغو     کنید     و          مابقی        مبلغ             پرداختی    را     دریافت           کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب در تاریخ ۲۹ ژوئن ۲۰۲۰ با عنوان «Playtime with dad may improve children’s self-control» در وب‌سایت ساینس‌دیلی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۶ مرداد ۱۳۹۹ با عنوان «بازی‌کردن پدرها با بچه‌هایشان چه تأثیری بر آیندۀ کودک دارد؟» و ترجمۀ حمیدرضا کیانی منتشر کرده است.•• کریتیو کامنز (Creative Commons) یک مؤسسۀ تولید محتواست که از تحقیقات دانشگاهی گزارش‌های خلاصه‌شدۀ رسانه‌ای تولید می‌کند.\n[۱]  Parent-toddler group یا  گرو‌ه‌های والد و کودک، گروه‌هایی هستند برای والدین و فرزندان بین تولد تا ۵ سالگی. هرکدام از این گروه‌‌ها کودک‌محور بوده و تجربه بازی متناسب با سن رشد کودک را برای او فراهم می‌کنند، کنش و واکنش مثبت کودک-والد را ارتقا داده و اطلاعاتی درمورد چگونگی کمک به رشد کودک در اختیار والدین قرار می‌دهند.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653835.json b/train/540653835.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..168f857382f29fb4daf36aeb66e19e58b088f457
--- /dev/null
+++ b/train/540653835.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "سکوت چیست؟ کشف دوبارۀ چیزها",
+  "subtitle": "در عصر فناوری‌های دیجیتال، سکوتِ ارزشمندِ درونی‌مان را از آسا‌ن‌تر از همیشه از دست می‌دهیم",
+  "introduction": "آن‌ها که همدم کوه‌ها و دشت‌هایند، گاهی هنگام قدم‌ زدن در طبیعت، ناگهان سرشار از آن احساسِ ازدست‌رفتۀ دنیای امروز می‌شوند: سکوت ژرف جهان. سکوتی قدرتمندتر از هیاهوهای شبکه‌های اجتماعی و ماندگارتر از همۀ سلفی‌هایی که لحظه لحظۀ زندگی‌مان را ثبت می‌کنند. دعوتی به درنگ‌ دربارۀ خودمان و دنیایمان. ارلینک کاگه، نویسندۀ نروژی، معتقد است امروز، بیش از همیشه، به چنین سکوتی نیاز داریم، زیرا فناوری دیگر هیچ جای خالی‌ای در زندگی‌مان باقی نگذاشته است.",
+  "content": "ارلینگ کاگه، گاردین — آموخته‌ام که هرگاه نمی‌توانم با پیاده‌وری، کوه‌نوردی یا دریانوردی از این قیل و قال دنیا دور شوم، کلاً درش را تخته کنم.\nطول کشید تا این کار را یاد بگیرم. فقط وقتی که فهمیدم نیازی بدوی به سکوت دارم، قادر شدم جست‌وجوی آن را آغاز کنم؛ آنجا، در ژرفای همهمۀ ناموزونِ ترافیک و افکار، موسیقی و ماشین، آیفون‌ها و برف‌روب‌ها، به انتظارم نشسته بود. سکوت.\nهمین اواخر، کوشیدم تا سه دخترم را مجاب کنم که رازهای جهانْ در سکوت پنهان گشته‌اند. در آشپزخانه دور میز نشسته بودیم و داشتیم شام یکشنبه را می‌خوردیم. این روزها، با هم غذاخوردن برای ما پیشامدی نادر است؛ سایر روزهای هفته پر است از کار و اتفاق. شام یکشنبه تبدیل شده به تنها زمانی که همگی‌ می‌نشینیم و چهره‌به‌چهره حرف می‌زنیم.\nدخترها با تردید نگاهم کردند. مسلماً سکوت چیزی نیست جز… هیچ؟ حتی پیش‌ازآنکه بتوانم شرح دهم که سکوت چگونه می‌تواند یک دوست، و کالایی تجملی باشد باارزش‌تر از هر کدام از آن کیف‌های لویی ویتون که آن‌قدر مشتاق داشتنش هستند، تصمیمشان را گرفته بودند: سکوت برای وقت‌هایی که غمگینی خوب است. ورای آن بیهوده است.\n\nهمان‌جا، نشسته دور میز شام، ناگهان کنجکاوی زمان کودکی‌شان یادم آمد. اینکه چطور کنجکاوی‌شان گل می‌کرد که پشت یک در چه چیزهایی ممکن است پنهان شده باشد. شگفتی‌شان وقتی به یک کلید برق خیره می‌شدند و به من می‌گفتند «چراغ رو باز کن».\nسؤال و جواب، سؤال و جواب.\nکنجکاوی موتور محرکۀ زندگی است. اما فرزندان من ۱۳، ۱۶ و ۱۹ ساله‌اند و کنجکاوی‌شان روزبه‌روز کمتر می‌شود؛ اگر هنوز چیزی باشد که کنجکاوشان کند، خیلی سریع گوشی‌های هوشمندشان را بیرون می‌آورند تا جوابش را پیدا کنند.\nآن‌ها هنوز کنجکاوند، اما صورت‌هایشان دیگر آن‌قدر کودکانه نیست، بالغ‌تر است و ذهنشان حالا بیشتر از بلندپروازی انباشته شده تا سؤال. هیچ کدامشان کمترین علاقه‌ای به بحث دربارۀ موضوع سکوت نداشت، بنابراین، برای ایجاد این علاقه، سرگذشت دو نفر از دوستانم را برایشان تعریف کردم که تصمیم گرفته بودند قلۀ اورست را فتح کنند.\nدوستانم یک روز صبح زود پناهگاه را ترک کردند تا از دیوارۀ جنوب غربی کوه صعود کنند. اوضاع روبه‌راه بود. هر دو به قله رسیدند، اما طوفان از راه رسید. خیلی زود فهمیدند که قرار نیست زنده به پایین برسند. نفر اول از طریق تلفن ماهواره‌ای با همسر باردارش تماس گرفت. آن‌ها با هم دربارۀ نام بچه‌ای که در شکم او بود تصمیم گرفتند. سپس درست زیر قله، در سکوت، درگذشت. دوست دیگرم نتوانست پیش از آنکه بمیرد با کسی تماس بگیرد. هیچ‌کس نمی‌داند طی آن ساعات در آن کوه دقیقاً چه اتفاقاتی افتاده است. به لطف اتمسفر خشک و سردِ ۸ کیلومتر بالاتر از سطح دریا، هر دو نفرشان منجمد شده و محفوظ مانده‌اند.\nآن‌ها آنجا در سکوت آرمیده‌اند و ظاهرشان، کمابیش، تفاوتی ندارد با آن صورت‌هایی که من آخرین بار ۲۲ سال پیش دیدم.\nبه اینجا که رسیدم سکوت میز را فرا گرفت. پیامکی رسید و یکی از گوشی‌هایمان دنگی کرد، اما هیچ‌کدام به فکرمان نرسید که همان‌ لحظه گوشی‌اش را چک کند. به‌جای‌آن سکوت را با خودمان پُر کردیم.\nاندک زمانی پس از این ماجرا، برای ایراد سخنرانی به دانشگاه سنت اندروز در اسکاتلند دعوت شدم. موضوع را باید خودم انتخاب می‌کردم. اغلب اوقات دربارۀ سفرهای نامتعارف به دورترین نقاط عالم حرف می‌زنم، اما این‌بار ذهنم به سمت خانه کشیده شد، به آن شام یکشنبه شب با خانواده‌ام. بنابراین موضوع سکوت را برگزیدم.\n\nخودم را به‌خوبی برای سخنرانی آماده کردم، اما همان‌طور که اغلب پیش می‌آید، پیش از سخنرانی دل‌نگران بودم. اگر افکار پراکنده‌ام دربارۀ سکوت فقط به عالمِ شام‌های یکشنبه متعلق باشند و ربطی به مباحثات دانشجویی نداشته باشد چه؟ نه اینکه انتظار داشته باشم به‌مدت ۱۸ دقیقه‌ای که سخنرانی‌ام طول می‌کشید هو شوم، اما می‌خواستم دانشجویان به موضوعی که این‌قدر برایم عزیز است علاقه‌مند باشند.\nسخنرانی را با یک دقیقه سکوت آغاز کردم. چنان سکوتی که می‌توانستی صدای تپش قلبت را بشنوی.۱ هیچ جنبشی در کار نبود. ۱۷ دقیقۀ بعدی را دربارۀ سکوت اطرافمان حرف زدم، اما همچنین دربارۀ آنچه که در نظرم حتی مهم‌تر از آن بود سخن گفتم: سکوتِ درونی.\nدانشجویان خاموش ماندند. گوش دادند. گویی مدت‌ها دلتنگ سکوت بوده‌اند.\nبعدازظهر همان روز با تعدادی از آن‌ها به یک میخانه رفتم. در راهروی بادگیرِ آنجا، همه‌مان یک لیوان آبجو در دست داشتیم، همه‌چیز کمابیش عیناً شبیه به ایام دانشجویی خودم بود. آدم‌های مهربان و کنجکاو، جوی آکنده از همهمه و گفت‌وگوهای جذاب.\n«سکوت چیست؟ کجاست؟ چرا اکنون بیش از همیشه اهمیت دارد؟» این‌ها سه پرسشی بودند که آن‌ها می‌خواستند پاسخی برایش پیدا کنند.\nآن بعدازظهر برایم ارزش زیادی داشت، و نه فقط به‌خاطر معاشرین خوب. به لطف دانشجویان، دریافتم که تاچه‌اندازه کم می‌فهمم. زمانی‌که به خانه برگشتم نمی‌توانستم از فکرکردن به آن سه سؤال دست بکشم. فکر و ذکرم شدند.\nسکوت چیست؟ کجاست؟ چرا اکنون  بیش از همیشه اهمیت دارد؟\nسکوت کشف دوبارۀ چیزهایی است که به ما لذت می‌بخشند، ازرهگذر درنگ‌کردن.\nفرزندانم دیگر به‌ندرت درنگ می‌کنند. همیشه در دسترس و تقریباً همیشه مشغول‌اند. مارتین هایدگر، فیلسوف آلمانی، نوشت «همه‌کس دیگری‌ است و هیچ‌کس خودش نیست». هر سه دخترم اغلب جلوی یک صفحۀ نمایشگر -خواه به‌تنهایی یا در کنار دیگران- می‌نشینند. من نیز همین کار را می‌کنم. غرق در گوشی هوشمندم می‌شوم، خود را -در مقام مصرف‌کننده و گاه نیز تولیدکننده- بردۀ تبلتم می‌کنم. مدام دچار وقفه می‌شوم، وقفه‌هایی مولودِ وقفه‌هایی دیگر. در جهانی که ربط چندانی به من ندارد، همه‌چیز را زیرورو می‌کنم تا چیزی پیدا کنم. تلاش می‌کنم مؤثر باشم، تا لحظه‌ای که می‌فهمم صرف نظر از اینکه چقدر مؤثر بوده‌ام، از این پیش‌تر نخواهم رفت. انگار در مه بخواهم راهی را در کوهستان پیدا کنم، بدون اینکه قطب‌نمایی در دست داشته باشم و درنهایت به دور خودم بچرخم. هدف این است که پرمشغله و مؤثر باشیم، نه چیز دیگر.\nراحت می‌توان پنداشت که جوهرۀ فناوری خودِ فناوری است، اما این خطاست. جوهرۀ آن من و تو هستیم. جوهرۀ آن چگونگیِ تغییرِ ما به‌دست فناوری‌هایی است که به کار می‌بریم، آنچه امید داریم بیاموزیم، رابطه‌مان با طبیعت، آن‌هایی که دوستشان داریم، زمانی که صرف آن می‌کنیم، انرژی‌ای که مصرف می‌شود، و آن میزان از آزادی‌مان که به فناوری واگذار می‌کنیم. آری، آنچه افراد بسیاری می‌گویند مبنی‌براینکه فناوری فاصله‌ها را محو کرده است، حقیقت دارد، اما این واقعیتی پیش‌پاافتاده است. مسئلۀ اساسی درواقع، همان‌طور که هایدگر اشاره کرد، این است: «نزدیکی همیشه چیزی استثنایی باقی می‌ماند». به‌زعم هایدگر، ما برای رسیدن به صمیمیت باید نسبتی با حقیقت برقرار کنیم نه با فناوری. من که دوست‌یابی اینترنتی را آزموده‌ام، تمایل دارم که با هایدگر موافقت کنم.\n(البته، هایدگر نمی‌توانسته امکاناتی را پیش‌بینی کند که فناوری‌های فعلی عرضه کرده‌اند. او دربارۀ ماشین‌هایی با قدرت ۵۰ اسب بخار، پروژکتورهای فیلم و دستگاه‌های پانچ کارت می‌اندیشیده که آن زمان مد روز بودند. بااین‌حال تصور مبهمی داشت از آنچه ممکن است در راه باشد.)\nهایدگر مدعی شد که ما حاضریم از فرط اشتیاق به استفاده از فناوری‌های جدید، آزادی خود را واگذار کنیم. از اینکه انسانِ آزاد باشیم به‌سوی تبدیل‌شدن به دارایی تغییر جهت بدهیم. امروزه این اندیشه حتی از زمانی که او برای اولین‌بار آن را ابراز کرد، بیشتر فراخور حال ماست. متأسفانه ما بدل به دارایی یکدیگر نمی‌شویم، اما به دارایی چیزهایی ناخوشایندتر چرا. داراییِ شرکت‌هایی چون اپل، فیسبوک، اینستاگرام، گوگل، اسنپ‌چت و دولت‌هایی که در تلاش‌اند تا، با یاری داوطلبانۀ خودمان، نقشۀ مفصلی برایمان بکشند تا از این اطلاعات استفاده کرده یا آن را بفروشند. بوی استثمار از همه‌جهت بلند است.\nسؤالی که هامپتی دامپتی۲ از آلیس پرسید هنوز پابرجاست: «چه کسی ارباب باشد؟ همین و بس». شما، یا کسی که نمی‌شناسیدش؟\n\nانسان‌ها مخلوقاتی اجتماعی‌اند. در دسترس بودن می‌تواند چیز خوبی باشد. ما نمی‌توانیم به تنهایی کارایی داشته باشیم. با‌وجوداین، مهم است که بتوانید گوشی‌تان را خاموش کنید، بنشینید، چیزی نگویید، چشمانتان را ببندید، چند بار نفس عمیق بکشید و تلاش کنید تا به چیزی فکر کنید به‌جز آنچه معمولاً به آن می‌اندیشید.\nجایگزین آن به هیچ‌چیز فکر نکردن است. می‌توانید اسمش را بگذارید مراقبه، یوگا، ذهن‌آگاهی یا صرفاً عقل سلیم. می‌تواند مفید باشد. من از مراقبه و تمرین یوگا لذت می‌برم. همچنین خویشاوند این فعالیت -هیپنوتیزم- را نیز شروع کرده‌ام و خود را به‌مدت ۲۰ دقیقه برای گسستن، هیپنوتیزم کرده‌ام. این هم به‌خوبی اثر می‌کند. هر روز بعدازظهر روی تختم دراز می‌کشم و چند سانتی‌متر بالای آن شناور می‌شوم.\nگاهی به خودم می‌آیم درحالی‌که به این می‌اندیشم که چگونه می‌توان سکوت را بدون استفاده از فناوری تجربه کرد. درواقع می‌توان آستانۀ یافتن سکوت و تعادل را پایین‌تر آورد. برای اینکه بتوانید به‌سادگی درنگ کنید، لازم نیست حتماً دورۀ سکوت یا آرامش بگذرانید. سکوت می‌تواند همه‌جا و همه‌وقت باشد؛ درست نوک دماغتان است. من هنگامی‌که از پله‌ها بالا می‌روم، غذا درست می‌کنم، یا صرفاً روی تنفسم تمرکز کرده‌ام، سکوت را برای خود می‌آفرینم. مسلماً همۀ ما بخشی از جهانی واحدیم، اما جزیره‌ای از آنِ خود بودن۳، ثروتِ بالقوه‌ای است که در همیشه با خود دارید.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                                                              شامل ترجمۀ          تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،                تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و          جامعه   و          ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش    از         ۱۰۰         منبع         معتبر و                   به‌روز           انتخاب            می‌شوند.          مجلات  و            وب‌سایت‌هایی           نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                              در زمرۀ این            منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش               نوشتار،                     گفت‌وگو،           بررسی            کتاب، و         پروندۀ          اختصاصی      قرار           می‌گیرند.                گزیده‌ای           از     بهترین         مطالب                وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در                                                                 کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و             فروشگاه                  اینترنتی            ترجمان                      به‌صورت   تک     شماره     به‌           فروش   می‌رسد      اما            شما           می‌توانید    با            خرید        اشتراک                    سالانۀ      فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                             برخوردار   شوید.         فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از          توزیع              عمومی            ارسال                 می‌شود  و     در          صورتی‌که         فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون         هیچ         شرط   یا           هزینۀ         اضافی            آن    را       تعویض          خواهیم        کرد.     ضمناً   هر       وقت             بخواهید               می‌توانید              اشتراکتان     را          لغو     کنید     و          مابقی        مبلغ              پرداختی    را     دریافت           کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nKagge, Erling. Silence: In the age of noise. Penguin UK, 2017\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را ارلینگ کاگه نوشته است و در تاریخ ۲۳ سپتامبر ۲۰۱۷ با عنوان «The power of silence in the smartphone age» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۷ مرداد ۱۳۹۹ با عنوان «سکوت چیست؟ کشف دوبارۀ چیزها» و ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است.•• ارلینگ کاگه (Erling Kagge) ماجراجو و نویسندۀ نروژی است. تاکنون چندین کتاب به‌قلم وی منتشر شده است که از میان آن‌ها می‌توان به راهنمای فقرا برای خریدن شاهکارهای هنری (A Poor Collector’s Guide to Buying Great Art) و فلسفه برای کاوشگران قطب: آنچه در مدرسه به شما نمی‌آموزند (Philosophy for Polar Explorers: What They Don’t Teach You in School) اشاره کرد.••• این مطلب برشی است از کتاب سکوت در عصر سروصدا نوشتۀ ارلینگ کاگه.\n[۱]  You could have heard a pin drop: این اصطلاح برای توصیف سکوت و سکون مطلق به کار می‌رود و مترجم معادلی گویاتر از شنیده‌شدن تپش قلب برای آن پیدا نکرد.[۲]  یکی از شخصیت‌های رمان آن‌سوی آینه، نوشتۀ لوئیس کارول است که دنباله‌ای بر ماجراهای آلیس در سرزمین عجایب است.[۳] نویسنده به هیچ انسانی جزیره نیست (No man is an island) ارجاع می‌دهد؛ این آغاز یکی از موعظات جان دان، شاعر بزرگ بریتانیایی دربارۀ یکی‌بودن و اتصال انسان‌هاست."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653836.json b/train/540653836.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..7e397c326dbaee8fb9444ebf50611ad07da86cfd
--- /dev/null
+++ b/train/540653836.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در میانسالی دنیا را جایی معنوی‌تر می‌یابیم",
+  "subtitle": "نباید هویت را چیز ثابتی دانست که یک‌بار در جوانی ساخته می‌شود و برای همیشه با ما خواهد ماند",
+  "introduction": "غالباً میان‌سالی را دوره‌ای حسرت‌بار و غم‌افزا تصویر کرده‌اند. دورانی که در آن شور و هیجان دوران جوانی دیگر تمام شده، آرزوهایمان از دست رفته و حس می‌کنیم زندگی‌ با شیبی ملایم رو به افول می‌رود. اما بسیاری از افراد در این سال‌ها شوقِ معنویِ تازه‌ای در وجود خود احساس می‌کنند. میلی درونی که معنای زندگی در جهان را برایشان عوض می‌کند و آن‌ها را به تجارب روحی تازه‌ای می‌کشاند. تجاربی که گویا به همان اندازۀ ماجراجویی‌های دوران جوانی عمیق و خوشایند است.",
+  "content": "آرتور بروکس، آتلانتیک — در کتاب‌مقدس داستان شگفت‌انگیزی دربارۀ مردی به نام نیکودِموس آمده که فریسی است و از مشایخ دین، و با مسیح مدام در مشاجره است. یک شب نیکودموس تنها نزد مسیح می‌رود و می‌گوید: «رَبّی! می‌دانیم که شما آموزگاری هستید که از جانب خدا آمده‌اید» [یوحنا، ۳: ۲] ، و صادقانه چند سؤال می‌پرسد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.  روشن است که نیکودموس انسانی جوینده است، و مجذوب تعالیم نامتعارف مسیح شده است. نیز روشن است که او نمی‌خواهد کسی شاهد ملاقات او با مسیح باشد. نیکودموسِ قدرتمند و کامیار شرم داشت -یا احتمالاً می‌ترسید- که کسی او را در حال استفسار باورهای دینی خود و توجه به تعالیمی جدید ببیند.\nنمونۀ مدرن داستان نیکودموس را بارها دیده‌ام، که البته الزاماً داستان مسیحیان هم نبوده است. غالباً افراد میان‌سالی را می‌بینیم که برای اولین‌بار، یا دست‌کم اولین‌بار از دوران جوانی تاکنون، سائقه‌های تجربه‌ای دینی را احساس کرده‌اند. اما بسیاری از آن‌ها، نظیر نیکودموس، این کشش‌ها را گیج‌کننده و حتی دردسرساز می‌دانند به‌ویژه اگر پیش‌ از این ایمانشان را کنار گذاشته باشند.\n این جویندگانی که با آن‌ها صحبت می‌کنم معمولاً معتقدند امیال معنوی‌شان چیزی نامعمول است، درحالی‌که چنین نیست. تحقیقی در ایالات متحده نشان می‌دهد معمولاً وابستگی دینی در دورۀ جوانی و سال‌های میانی بزرگسالی کاسته می‌شود، اما از دهۀ چهل زندگی فرد به بعد افزایش می‌یابد. جیمز فاولر، الاهی‌دان مشهور، این الگو را در کتاب خود، مراحل ایمان۱ (۱۹۸۱)، توضیح می‌دهد. فاولر پس از مطالعۀ صدها نفر مشاهده کرد که بسیاری از جوانان از عقایدی که دلبخواهی یا متحجرانه‌ به نظر می‌رسد بیزارند، مثلاً عقایدی که پیرامون مسائل جنسی وجود دارد. و چه بسا این باور را کنار بگذارند که دین می‌تواند سخت‌ترین معماهای زندگی را توضیح دهد؛ یا برای مثال، نمی‌توانند باور کنند که با این همه رنجی که در جهان است، باز خدایی وجود دارد که مخلوقاتش را دوست دارد.\n\nبا‌این‌حال، وقتی آدم‌ها مسن‌تر می‌شوند کم‌کم پی می‌برند که در زندگی هیچ چیز کامل نیست. مطابق بررسی فاولر، این لحظه‌ای است که نسبت به ابهام‌ها و مغایرت‌های دین بردبارتر می‌شوند و به‌تدریج در ایمان و معنویت، خواه همان ایمان دوران کودکی‌شان باشد یا ایمانی دیگر، زیبایی و تعالی را می‌بینند. فاولر در تحقیقی دیگر به این مسئله پرداخت که آیا مراحلی که او در دهۀ ۷۰ و ۸۰ میلادی بازشناخته بود، با پیشرفت‌های مدرن سازگار است یا نه (نظیر افول مشارکت دینی در ایالات متحده) و دید که چنین است.\n برای کسانی که در این سِن پذیرای ایمان می‌شوند، این تجربه مسرت‌بخش است. بزرگسالانی که به دین یا معنویتی اعتقاد دارند، در کل شادتر هستند و معمولاً کمتر از افراد بی‌دین افسرده می‌شوند. تحقیق دربارۀ این موضوع نشان می‌دهد که رضایت از زندگی تنها مزیت ایمان‌آوردن نیست: دین و معنویت با سلامت بهتر جسمانی نیز ارتباط دارد. این هم تا حدودی درست است، زیرا بیشتر مطالعات نشان می‌دهد که احتمال اعتیاد دین‌داران به مواد مخدر و الکل کمتر از دیگران است.\n چنان‌که قبلاً نوشته‌ام، اینکه فرد قائل به نوعی عمل یا ساختار باشد -خواه دین سازمان‌یافته باشد یا نه- که تأمل دربارۀ اسرار زندگی و فراروی از خودخواهی را میسر سازد، می‌تواند خوشنودی و رضایت از زندگی را تا حد زیادی افزایش دهد. اما این تحول ممکن است برای کسانی که این سائقه‌های معنوی معمول در میان‌سالی را دریافت می‌کنند، دشوار باشد. بر سر راه ایمان موانع بسیاری است که اگر فردِ تشنۀ معنویت راهی برای غلبه بر آن‌ها پیدا نکند، ممکن است منصرف شود.\n  مانع اول: بابانوئل در کلیسا\n وقتی بچه‌هایم کوچک بودند، یک‌بار من و خانواده‌ام با ماشین از کنار کلیسای کاتولیک‌ خودمان گذشتیم و پسر بزرگم که آن زمان حدوداً چهار سال داشت، پرسید آیا بابانوئل در کلیسا زندگی می‌کند؟ من و همسرم به آن سؤال خیلی خندیدیم، اما آن پرسش مشکلی رایج در تکوین ایمان را نشان می‌دهد: نخستین احساسات ما به ایمان در کودکی شکل می‌گیرد و تا بزرگ‌سالی نیز با ما می‌ماند. مردم معمولاً دین را به‌عنوان شلم‌شوربایی از خرافات و مهملات، که فرد عاقل و بالغ باید منطقاً از آن‌ها دست بکشد، کنار می‌گذارند. \n به‌علاوه، بسیاری از ایمان‌ستیزان دقیقاً با استمداد به این احساسات بچگانه به آن می‌تازند. برای مثال، درست پیش از کریسمس سال ۲۰۱۰، بیلبوردی بالای ورودیِ تونل لینکن در نیوجرسی دیدم که سایه‌نمایی از سه پادشاهی بود که به بیت‌لحم نزدیک می‌شدند. زیرش نوشته بود: «می‌دانید که این یک خرافه است. این‌بار، خرد را جشن می‌گیریم».\n اعتراف می‌کنم با دیدنش خنده‌ام گرفت، چون ترفندی زیرکانه از جانب گروهی از دین‌ستیزان بود. اما این کار نه تنها خردورزی نبود، بلکه عین خردگریزی بود. آن‌ها می‌خواهند ایمان را به داستانی تقلیل دهند که بسیاری از ما در کودکی شنیده‌ایم، و بعد اگر در بزرگسالی جزئیات ادبی‌اش درست به نظر نیاید، آن را یکجا رد کنند. این به همان اندازه معقول است که از همسرتان جدا شوید زیرا ازدواجتان پایان خوش قصه‌های پریانی که در کودکی شنیده‌اید را برآورده نکرده است. \n راه‌حلِ مانعِ بابانول در کلیسا این است که دوباره و با چشمان باز با ایمان آشنا شوید. اگر کتابی را که در کودکی خوانده‌اید در بزرگسالی دوباره بخوانید، احتمالاً آن را بسیار متفاوت با خاطراتتان خواهید یافت، و به مطالبی توجه خواهید کرد که قبلاً ندیده بودید. همین مسئله دربارۀ عمل دینی نیز صادق است. همۀ ما پرسش‌هایی جدی دربارۀ معنای زندگی داریم، و یکی از مزایای سنت‌های دینی این است که متون مقدسشان، علمای دینی و متدینان قبلی از دیرباز به این پرسش‌ها توجه داشته‌اند. اگر آخرین باری که در عشای ربنی شرکت کرده‌اید یا متنی دینی خوانده‌اید در کودکی بوده است -یا اگر هرگز چنین کاری نکرده‌اید، بلکه صرفاً تصوری از آن‌ دارید- بکوشید به‌عنوان فردی بالغ و با ذهن و دل باز چنین کاری بکنید. ممکن است این اعمال حقایقی در خود داشته باشند که در خاطرات یا تخیل شما نیست.\n  مانع دو: «هیچ‌کدام» در آینه\n پاسخ به پرسش «من کی هستم؟» چیزی است که روان‌شناسان «خودانگاره»۲ می‌نامند. تغییر در خودانگاره راحت نیست، و مردم معمولاً نسبت به هر چیزی که نحوۀ خودفهمی‌شان را تهدید می‌کنند، شدیداً مقاومت می‌کنند.\n مثال دقیقش جایی است که فرد طبق خودانگاره‌اش، آدمی غیردینی است، یا مطابق با گزینه‌های تحقیقاتِ پیمایشی، «هیچ‌کدام» است. در واقع، بیش از یک‌پنجم امریکایی‌ها خودشان را «لاادری» دانسته‌اند. اینکه خود را «لاادری» بدانیم، احتمالاً سدی بر سر راه ایمان‌یابی نیست -خلأیی است که باید پر شود، درست؟- اما «لاادری» نوعی هویت است و برای بسیاری از مردم به اندازۀ هویت «کاتولیک» یا «بودایی» نیرومند است. به‌سختی می‌توان از آن دست کشید. در واقع، ممکن است که صرف قبول اندیشه‌های دینی یا معنوی تهدیدی برای خودانگاره محسوب شود.  \n کلید حل این مشکل یادآوری این نکته است که حتی اگر «لاادری» توصیف درستی از شمای آن زمان باشد، نیازی نیست که آن را تعهدی مادام‌العمر بدانید. در واقع، یکی از نشانه‌های سلامت این است که به صورت منظم از خودانگاره‌مان استنطاق کنیم و پذیرای این اندیشه باشیم که ممکن است تغییر کنیم، نه اینکه یک‌بار تصمیمی بگیریم و برای همیشه به آن بچسبیم. حتی اگر همچنان «لاادری» را هویت خود بدانید، خواهید دانست که این تصمیم برای شمای اکنون صادق است نه شمای قبلی.\n\nاما اگر بخواهید وجه معنوی‌تان را کشف کنید، نیازی نیست ناگهان خودانگاره‌تان را از «لاادری» به «مؤمن متعهد» تغییر دهید. ممکن است خودتان را «فعلاً لاادری»، یا احتمالاً «لاادری، اما پذیرای پیشنهاد» بدانید. این کار مقداری تواضع و انعطاف‌پذیری –یا شاید آسیب‌پذیری- در فهم‌ شما از خودتان تزریق می‌کند که تأثیر نیرومندی دارد. ممکن است فعلاً ایمان نداشته باشد، اما در باز است. ممکن است چیز جذابی وارد شود.\n  مانع سوم: جور زمان\n ایجاد معنویت یا ایمان‌آوردن نیازمند زمان و تلاش است؛ گریزی از آن نیست. در واقع، این موضوع با اقتضائات زندگی عادی‌ رقابت می‌کند. ایمان بار سنگینی است و ممکن است تنگناهای زمانی کافی باشد تا فردی را که سائقه‌های معنونی دارد، منصرف کند. چراکه برای فرد بسیار ترسناک است که بخواهد زندگی خود را دوباره طوری سامان ببخشد که جایی برای معنویت در آن باز شود.\n در اینجا مفهوم هندویی وَنَپرَسته (در سنسکریت به معنای خلوت‌گزینی در جنگل است) به روشن‌شدن منظورمان کمک می‌کند. همسو با یافته‌های فاولر، حکیمان هندو مدت‌هاست به این موضوع اشاره کرده‌اند که در میان‌سالی شوقی طبیعی به پیشرفت معنوی در فرد شکل می‌گیرد. اما این اشتیاق بی‌هزینه نیست، بلکه مستلزم کناره‌گیری از فشارهای زندگی عادی است. فرد باید از تمرکز بر آرزوهای دنیایی بکاهد تا جای بیشتری برای اعمال معنوی -نیایش، مراقبه، مطالعه- باز شود. تنها با چنین تعهدی است که فرد می‌تواند به مرحلۀ بعد (سَنیاسه) برسد که طی آن شخص در کهن‌سالی در برکت روشنگری زیست می‌کند.\n ممکن است بزرگسالان پرمشغله و مدرن ونپرسته را اساساً ناممکن بدانند؛ کسی هست که روزانه نیم‌ساعت وقت آزاد برای مطالعه و نیایش داشته باشد؟ کسی هست که پایان‌هفته‌ها آنقدر زمان داشته باشد تا در عبادتگاهی معتکف شود؟ و ازاین‌رو ممکن است با لگد، قوطی ایمان را به پایان جادۀ زندگی و یک آیندۀ خیالی شوت کنیم که نهایتاً در آنجا زمان کافی داشته باشیم.\n اما اگر، به‌جای اینکه سفر معنوی‌تان را بار سنگینی بر دوشِ زمان و انرژی اندکِ خود بدانید، ذهنیت‌تان را تغییر دهید و جست‌وجوی معنوی را نوعی ماجراجویی فی‌نفسه بدانید چطور؟ چند هزار سال است که زیارت‌رفتن یکی از راه‌های چنین تغییر ذهنیتی محسوب می‌شود. به‌شخصه پیاده به «کامینو دو سانتیاگو» باستانی (راه سنت جیمز) در اسپانیای شمالی رفتم. بیش از یک‌هزار سال است که میلیون‌ها نفر پیاده از صدها کیلومتر دورتر و با ذکرگفتن این مسیر را طی می‌کنند. ایمان کاتولیک بعد از این تجربه برای همیشه تغییر کرد.\n فعلاً این بیماری همه‌گیر امکان این نوع زیارت‌رفتن‌ها را محدود کرده است. با‌این‌حال، حتی اگر از خانه تکان نخوریم، باز هم این اصل صادق است: سفر معنوی‌تان را به‌مثابۀ یک پروژۀ تحقیقی که در آن خود شما موضوع مطالعه هستید چارچوب مجدد ببخشید؛ این زیارتی است که می‌تواند به شما کمک کند بیشتر دربارۀ خودتان و دربارۀ خود زندگی بدانید.\n وقتی به هویت‌هایمان به‌مثابه هویت‌هایی ثابت و تغییرناپذیر می‌اندیشیم –من چنین کسی هستم؛ من چنین کسی نیستم– خودمان را از بسیاری از امکان‌های زندگی محروم می‌کنیم. اگر نسبت به بازسنجی اندیشه‌هایمان دربارۀ خود نگاه بازی داشته باشیم، می‌توانیم خودمان را از غرق‌شدن در الگوهایی که برای خودهای متغیرمان صادق نیستند در امان نگه داریم. و تحقیقی که در اینجا معرفی کردم نشان می‌دهد که وقتی مسئله ایمان باشد، بسیاری از مردم با گذر عمر تغییر می‌کنند.\n اگر کشش معنوی غیرمنتظره‌ای را در وجودتان احساس می‌کنید، بدانید که طبیعی است. اگر ایمان چیزی است که واقعاً می‌خواهید، به‌خاطر موانع مسیر از آن دست برندارید؛ و برخلاف نیکودموس دزدکی انجامش ندهید. مهم نیست سر از کجا در می‌آورید، جست‌وجوی معنوی می‌تواند یکی از بزرگ‌ترین لذت‌های زندگی باشد. چنان‌که شاعر و یوگیِ هندی، شری اوروبیندو، ماجراجویی ایمان را توصیف می‌کند:\n نیرویی الاهی در بافت‌ها و سلول‌ها ورزیدن می‌گیرد، و عهده‌دار تنفس و تکلم و عمل می‌گردد، و تمام اندیشه‌ها تابشی از خورشیدها خواهد شد، و هر احساسی یک شعف آسمانی. آسمانی باشد یا نه، این شعف واقعی است. آن را در آغوش کشید.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                                                                       شامل       ترجمۀ           تازه‌ترین              حرف‌های             دنیای         علم    و                فلسفه،                       تاریخ  و                          سیاست،                           اقتصاد  و              جامعه     و             ادبیات   و          هنر         است          که          از  بیش      از             ۱۰۰              منبع               معتبر و                              به‌روز                  انتخاب                  می‌شوند.               مجلات    و                       وب‌سایت‌هایی               نظیر   نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                                                                     در      زمرۀ     این            منابع‌اند.            مطالب                 فصلنامه       در   ۴           بخش                       نوشتار،                               گفت‌وگو،                   بررسی                    کتاب، و              پروندۀ               اختصاصی            قرار                    می‌گیرند.                          گزیده‌ای               از        بهترین               مطالب                            وب‌سایت    ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                                                                                 کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های                            روزنامه‌فروشی   و                       فروشگاه                               اینترنتی              ترجمان                                     به‌صورت    تک           شماره     به‌               فروش       می‌رسد           اما                       شما             می‌توانید       با                  خرید               اشتراک                              سالانۀ           فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                                                                         برخوردار       شوید.         فصلنامه         برای                    مشترکان               زودتر     از                توزیع                    عمومی                  ارسال                            می‌شود    و        در               صورتی‌که              فصلنامه            آسیب               ببیند         بدون            هیچ               شرط     یا                  هزینۀ             اضافی                   آن      را            تعویض              خواهیم             کرد.            ضمناً   هر            وقت                  بخواهید                           می‌توانید                      اشتراکتان         را              لغو         کنید          و           مابقی               مبلغ                       پرداختی       را         دریافت                کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آرتور بروکس نوشته است و در تاریخ ۱۳ آگوست ۲۰۲۰ با عنوان «How to Navigate a Midlife Change of Faith» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱ مهر ۱۳۹۹ با عنوان «در میانسالی دنیا را جایی معنوی‌تر می‌یابیم» و ترجمۀ میلاد اعظمی‌مرام منتشر کرده است. •• آرتور بروکس (Arthur Brooks) استاد مدرسۀ بازرگانی دانشگاه هاروارد و یکی از نویسندگان آتلانتیک است. آخرین کتاب او به دشمنانت عشق بورز (Love Your Enemies) نام دارد.\n [۱] Stages of Faith  [۲] self-concept\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653837.json b/train/540653837.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..66d0c6375dcbace0791e9d5ad87865ac6cf35745
--- /dev/null
+++ b/train/540653837.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اژدهای اصلی در دوران بازنشستگی وارد می‌شود",
+  "subtitle": "از وقتی که دیگر شاغل نیستم، احساس می‌کنم برای خودم غریبه‌ام",
+  "introduction": "زندگی موفق یعنی زندگی قهرمان‌ها. می‌خواهی در شغلت برنده باشی؟ اهدافت را مشخص کن، بکوش، رنج بکش، فداکاری کن، برنده شو، و پیروزمندانه بازگرد. پایان‌بندیِ جذابی است. اما پس از پایان چه؟ هیچ‌کس آنجایی که قهرمان‌ها کنار می‌کشند را روایت نمی‌کند. کنارکشیدن یعنی بازنشسته‌شدن. آرتور بروکس می‌گوید احساس سردرگمیِ بازنشسته‌ها دقیقاً به همین خاطر است: بازنشستگی هیچ‌جایی در داستان قهرمان‌شدن ندارد، غافل از اینکه غول مرحلۀ آخر در همین ایام به‌سراغ آدم‌ها می‌آید.",
+  "content": "آرتور بروکس، آتلانتیک — زندگی یک نمایش‌نامۀ خاص دارد که بسیاری از ما، آگاهانه یا ناآگاهانه، آن را پذیرفته‌ایم. این نمایش‌نامه را می‌شود در بسیاری از داستان‌های خیالی محبوب دید. حداقل از نگاه بیرونی، شبیه آن زندگی‌هایی است که معمولاً مردمانِ موفق دارند. این نمایش‌نامه را هم اغلب به نام «سفر قهرمان» یا «اسطورۀ یگانه» می‌شناسند.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.   ادوارد برنت تایلور، انسان‌شناس قرن نوزدهم میلادی، اولین کسی بود که سفر قهرمان را در ادبیات کشف کرد. او نشان داد که بسیاری از داستان‌های ماجراجویانۀ عالی در طول تاریخْ تابع یک قاعدۀ بنیادی‌اند. از داستان داوود در کتاب مقدس تا «جنگ‌های ستارگان» امروزی، این قاعده همه‌جا صادق است. تصور کنید که این قاعده سه پرده دارد. پردۀ اول، دعوت به ماجراجویی است، جایی که قهرمان آیندۀ داستان تحریک می‌شود تا کاری جسورانه انجام دهد، آن‌هم معمولاً عمل به وظیفه‌ای مهیب است، مثلاً مبارزه با جالوت یا امپراطوری. بخش دوم امتحان سخت است، جایی که آزمونی دشوار از قهرمان گرفته می‌شود و او باید کاری نشدنی را به انجام رساند، مثلاً غولی را در میدان نبرد نابود کند یا ستارۀ مرگ را منفجر سازد. پردۀ سوم پیروزی است، جایی که قهرمان از پس امر تقریباً محال برمی‌آید و فاتحانه بازمی‌گردد.\nکارل یونگِ روانکاو معتقد بود که افراد موفق عادت دارند زندگی‌شان را از دریچۀ این اسطوره ببینند. او نوشت: «آنکه هرگز با اژدها روبه‌رو نشده اصلاً قهرمان نیست… به همین منوال، فقط آنکه خطر کرده تا به نبرد اژدها برود و مغلوبش نشده، غنیمت می‌برد… او و فقط اوست که به‌راستی مدعی اعتمادبه‌نفس است چون او به مصاف وادی تاریک خویشتن خود رفته و بدین‌ترتیب خویشتنش را به چنگ آورده است». حرف‌های یونگ در اینجا گویی نسخۀ روشنفکرانۀ حرف‌های تونی رابینز هستند: می‌خواهی در مسیر شغلی‌ات برنده باشی؟ پس باید مسیر قهرمان خاص خودت را طی کنی: اهدافت را تعیین کن، بکوش، رنج بکش، فداکاری کن، برنده شو، و پیروزمندانه بازگرد! پایان.\nچه روایت دلچسبی، خصوصاً اگر سخت‌کوش بوده‌اید و در زندگی به جای خوبی رسیده‌اید. مشکل این روایت کجاست؟ در پایان‌بندی‌ای که در زندگی واقعی رُخ می‌دهد، پس از بازگشت فاتحانه. هیچ‌کس نمایش‌نامه‌ای برای آن پرده ننوشته است. در هیچ دنباله‌ای از «جنگ‌های ستارگان» نمی‌بینیم لوک اسکای‌واکر تمام روز در خانه پرسه بزند، صدای داد و فریادش بلند شود چون کسی به ترموستات دست زده است، و ماجرای منفجرکردن «ستارۀ مرگ» را برای هزارمین بار برای نوه‌هایش تعریف کند، نوه‌هایی که با چشم‌های گرد از سر کلافگی به او زُل زده‌اند.\n صدالبته کسانی هستند که از بازنشستگی لذت ببرند، اما چون من مدت‌هاست دربارۀ شادی در ایام واپسین عمر می‌نوشته‌ام، برخی از آن‌هایی که در ایام قبلی عمرشان موفق بوده‌اند سراغم آمده‌اند که بگویند بازنشستگی چه واقعۀ بی‌رحمی است: احساس ناشادی، بی‌هدفی و ملال بر آن‌ها چیره شده است. آن‌ها، در جست‌وجوی چیزی که خُب خودشان هم نمی‌دانند دقیقاً چیست، تصمیم‌های بدی گرفته‌اند و در نتیجه ازدواجشان به فنا رفته است (این هم به تعبیر جامعه‌شناسان به پدیدۀ «طلاق جوگندمی‌ها» منجر شده که در بازۀ ۲۵سالۀ ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۵ دو برابر شده است) یا تصمیم‌های ابلهانه‌ای در زمینۀ کسب‌وکار گرفته‌اند که به گمانشان اگر در دوران اشتغالشان بود چنان کاری نمی‌کردند. یکی به من گفت: «از وقتی که دیگر شاغل نیستم، احساس می‌کنم برای خودم غریبه‌ام».\n مسیر قهرمان آن‌زمان عالی است که در میانه‌اش باشید. وقتی قوای شما رو به زوال می‌گذارد، مشکل ایجاد می‌شود چون دیگر نمایش‌نامه‌ای نیست که طبق آن پیش بروید. به‌ندرت پیش می‌آید کسی داستانی را که برای زندگی‌اش ساخته و پرداخته تغییر دهد. مردم خشمگین می‌شوند، و می‌کوشند زندگی‌شان را به هر ترتیبی که هست دوباره در آن پی‌رنگ داستانی جای دهند، که اغلب هم نتایج غم‌انگیزی دارد.\n اما منشأ این خشم یک سوءتفاهم دربارۀ مسیر قهرمان است. اگر تعریفی شبیه من از مسیر قهرمان ارائه شود که فقط سه جزء دارد، آخرین جزء حیاتی از نظر دور می‌ماند. جوزف کمبل، استاد ادبیات و مؤلف قهرمان هزارچهره۱، اشاره می‌کند که در بسیاری از اسطوره‌های بزرگ، پس از پیروزی در نبرد، شاهد یک پیچ ماهرانۀ داستانی هستیم. او اسمش را «گذشتن از آستانۀ بازگشت» گذاشته است. کمبل می‌نویسد: «قهرمانِ بازگشته برای تکمیل ماجراجویی خود، باید زیر فشار جهان دوام بیاورد. نخستین مسئلۀ قهرمان پس از بازگشت این است که بعد از تجربۀ کامیابی‌ای که روحش را ارضا کرد، واقعیت را بپذیرد: شادی‌ها و غم‌های گذرا، ابتذال‌ها و زشتی‌های پرهیاهوی زندگی».۲ به بیان دیگر، پایان مسیر قهرمان حقیقی آن است که به خانه برگردد و درگیر نبردی شود که نه علیه یک دشمن بیرونی، بلکه علیه هیولاهای درون خود اوست. اگر در این نبرد نهایی (که دشوارترین نبرد هم هست) برنده شوی، پیروزی حقیقی از آن توست.\n […] افراد موفق در واپسین ایام عمر خویش، که تسلیم غرور و امیال و دودلی‌های خود می‌شوند، کمابیش به دیگران آسیب می‌زنند و نام نیکویی را که به‌زحمت برای خویش دست‌وپا کرده‌اند از بین می‌برند. منظورم کیست؟ منظورم آن مدیرعاملی است که گرچه می‌بیند عملکرد شرکتش رو به افول گذاشته، صندلی خود را رها نمی‌کند تا آنکه هیئت‌مدیره بالأخره او را کنار می‌زند. یا سیاست‌مداری که به‌جای پروراندن یک جانشین، در هشتادوچندسالگی به آخرین کارزار انتخاباتی‌اش وارد می‌شود و بدجور می‌بازد. یا یک مثال نزدیک‌تر به خودم، پدرخانم عزیزم که پس از یک عمر ادارۀ کسب‌وکار موفقش، همۀ پس‌اندازش را در یک شرکت غیرقابل‌اعتماد سرمایه‌گذاری آنلاین ریخت، شرکتی که ناگهان ناپدید شد.\n\nگرچه کمتر کسی در زندگی‌اش راه سرراستی را پیش می‌رود که مسیر قهرمان به ما آموخته است، باز هم می‌توانید آن مسیر را یک چارچوب مفید برای تأمل پیرامون اهدافتان بدانید. اول از همه، یک رؤیا داشته باشید و دنبالش بروید. دوم، به یاد داشته باشید که اگر اهدافتان واقعاً ارزشمند باشند، دست‌یابی به آن‌ها بی‌زحمت نخواهد بود. یعنی در این ماجراجویی، رنج می‌کشید. پس آمادۀ فداکاری باشید. سوم، اگر به اهدافتان رسیدید، از پیروزی‌تان لذت ببرید.\n ولی پردۀ چهارم را فراموش نکنید: بوتۀ آزمون شخصی. اگر از ایام بهار عمرتان جان به در ببرید، پیروزی‌هایتان ناگزیر رفته‌رفته رنگ می‌بازند، مهارت‌هایتان افول می‌کنند، و مشکلات زندگی بی‌خبر از راه می‌رسند. اگر سعی کنید آن شکوه و جلال را نگه دارید یا، وقتی که رنگ باخت، خودتان را به در و دیوار بکوبید، پیروزی‌هایتان بر باد می‌رود و یک پایان‌بندی ناشاد در مسیرتان رقم می‌خورد. اگر هنوز در میانۀ مسیر قهرمانی هستید، شایسته است هم‌اکنون تدبیری عملی بیندیشید تا بتوانید قوّت و شخصیّت حقیقی‌تان را در پردۀ آخر به نمایش بگذارید. برنامه‌ای بریزید که ایام واپسین عمرتان را صرف خدمت به دیگران، مهربانی به خانواده و دوستان، و برجاگذاشتن اسوه‌ای نیک برای آن‌هایی کنید که هنوز در سه پردۀ اول مسیر قهرمانی خود هستند. شادی ایام بازنشستگی بسته به این است که چه روایتی را انتخاب می‌کنید.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                        شامل ترجمۀ    تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،          تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و        ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش   از       ۱۰۰      منبع         معتبر و                   به‌روز        انتخاب         می‌شوند.          مجلات  و           وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                        در زمرۀ این      منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،                     گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ          اختصاصی      قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای           از     بهترین         مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                        کتاب‌فروشی‌ها،      دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه               اینترنتی            ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌           فروش   می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با           خرید        اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                       برخوردار شوید.     فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع           عمومی            ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که         فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا           هزینۀ         اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم        کرد.     ضمناً   هر       وقت          بخواهید            می‌توانید              اشتراکتان     را        لغو    کنید     و       مابقی        مبلغ             پرداختی   را    دریافت          کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آرتور بروکس نوشته است و در تاریخ ۷ مۀ ۲۰۲۰ با عنوان «Why So Many People Are Unhappy in Retirement» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱ تیر ۱۳۹۹ با عنوان «اژدهای اصلی در دوران بازنشستگی وارد می‌شود» و ترجمۀ محمد معماریان منتشر کرده است. •• آرتور بروکس (Arthur Brooks) نویسنده و استاد سابق رشتۀ کسب و کار و دولت، در دانشگاه سیراکیوز است و از سال ۲۰۱۴ برای نیویورک تایمز می‌نویسد. بروکس ده کتاب تألیف کرده است که از این میان می‌توان به کتاب جادۀ آزادی (The Road to Freedom) اشاره کرد. ••• […] بخش‌هایی از این نوشته حذف شده است.\n[۱] The Hero With a Thousand Faces [۲] برگردان این بخش از ترجمۀ شادی خسروپناه (نشر گل آفتاب، ۱۳۹۲)، با اندکی دخل و تصرف، انتخاب شده است [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653838.json b/train/540653838.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2f3272bf0631a64c8bb9806d20b7bb726d8ce17a
--- /dev/null
+++ b/train/540653838.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "برای خلاق‌بودن، بی‌خیالِ نوآوری شوید",
+  "subtitle": "وسواس اصالت و ابتکار می‌تواند چشممان را به راه حقیقی زندگی ببندد",
+  "introduction": "تصورِ اینکه ابتکار به خرج بدهی، و زندگیِ منحصربه‌فرد خودت را داشته باشی، واقعاً وسوسه‌انگیز است. آدم‌ها به خلاقیت غبطه می‌خورند. چه عالی می‌شود که آن فرد خلاق تو باشی و آدم‌ها، به‌جای استیو جابز و مارک زاکربرگ، جملات انگیزشی تو را دست‌به‌دست کنند. اما اگر در یک مسیری فقط استثناها پیروز شوند، نکند آن راه بی‌راهه باشد. جولیان چانگ با الهام از فلسفۀ چینی می‌گوید خلاقیت اصلاً به معنای نوآوری نیست؛ کافی است بتوانید با ورزیدنِ مهارت‌هایتان از دل شرایط سخت و متعارض سربلند بیرون بیایید.",
+  "content": "جولیان چانگ، سایکی— وقتی ۱۵ سالم بود، یکی از نزدیک‌ترین دوستانم به‌طرزی غیرمنتظره درگذشت. معلم فیزیک ما این خبر را وقتی به من رساند که سر جلسۀ یکی از آزمون‌ها نشسته بودم و تا آخر آن آزمون از این حسرت می‌خوردم که چرا دوستم دیگر نیست تا آن آزمون را بگذراند. هنوز هم نمی‌توانم آن احساس را با زبان بیان می‌کنم: احساسی بود شبیه به شوک، درماندگی و سردرگمی. نمی‌دانستم به چه فکر کنم و، بیش از آن، مانده بودم که چه کار کنم! بسیاری از شب‌هایم به بی‌خوابی گذشت و بسیاری روزها به بهت و حیرت.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n پانزده سال بعد وقتی در مقطع تحصیلات عالی بودم، ناگهان دوست دیگری درگذشت؛ مردی که بسیار دوستش می‌داشتم. یادم هست که تلفنم را چک می‌کردم و دل‌نگران دنبال پیامکی از او می‌گشتم. اما با آنکه واکنش اولیه‌ام بسیار شبیه وضع سابق بود، تفاوت ملموسی در احساس بعدی‌ام وجود داشت. به‌رغم ناگهانی و غم‌انگیزبودن آن وضع، بسیار کمتر از روزگارِ نوجوانی‌ام، دچار سرگشتگی شدم. همچنان می‌توانستم فکر کنم و هنوز می‌توانستم کارهایم را انجام دهم. به نظر می‌رسید که در سرکردن با فقدان ورزیده‌تر شده‌ام.\n شاید فکر کنید دلیل این تفاوت روشن است: سن و سالی بر من گذشته بود و تجربۀ بیشتری در مواجهه با مرگ کسب کرده بودم. اما تجربه به‌تنهایی کافی نیست: آنچه بیشتر اهمیت دارد این است که آیا از تجربه چیزی فراگرفته‌ایم یا خیر؛ و یادگیری از تجربه، به‌ویژه از تجربه‌ای به سختی مرگ عزیزان، می‌تواند بسیاری چیزها در خود داشته باشد، ازجمله چیزی که می‌تواند شامل خلاقیت باشد.\nشاید این ادعا شگفت‌آور به نظر برسد. اما به‌هرحال خلاقیت غالباً با ایدۀ نابغۀ خلاق و منحصربه‌فرد گره خورده است، فردی که نه‌تنها از آنچه دیگران انجام می‌دهند پیشی می‌گیرد، بلکه جهان را نیز در این فرآیند دگرگون می‌کند. علاوه‌براین، حتی اگر دربارۀ ماهیت و ارزش خلاقیت خود را به چشم‌اندازهای رومانتیک یا قهرمانانه محدود نکنیم، این طرز فکر رایجی است که خلاقیت دست‌کم به نوآوری یا ابتکار نظر دارد.\n این طرز فکر دربارۀ خلاقیت عمومیت ندارد. ژوانگژی۱یک متن کلاسیک فلسفی و ادبی چینی، چشم‌انداز متفاوتی پیشِ رو می‌گذارد. بنابه یک تفسیر، هدف خلاقیت نه نوآوری یا ابتکار، بلکه ادغام و تلفیق است. به‌جای درنظرگرفتن چیزی جدید، خلاقیت به چیزی نظر دارد که آن چیز با موقعیتی که جزیی از آن است تلفیق می‌شود. \nداستان پیان چرخ‌ساز، از یکی از فصل‌های ژوانگژی معروف به تیان دائو۲ -به معنای «راه آسمان» یا «طریق ملکوت»- تصویر تأثیربرانگیزی از این دیدگاه را دربارۀ خلاقیت ترسیم می‌کند که مربوط به هنرمندان و صنعتگران است. در این داستان کوتاه، چرخ‌سازی معروف به پیان به یک دوک می‌گوید که کتاب اندرز حکمایی که او می‌خوانَد چیزی نیست جز «خس و خاشاک»؛ دوک خشمگین از او توضیح می‌خواهد. چرخ‌ساز در پاسخ می‌گوید که، دست‌کم در حرفۀ او، وی می‌تواند چیزی را بسازد، تنها به این دلیل که او «فوت‌وفن» آن را می‌داند و این فوت‌وفن را نمی‌توان کاملاً با کلمات بیان کرد. اگر او ضربات چکش خود را خیلی نرم وارد کند، اسکنۀ او می‌لغزد و تأثیری بر چوب نخواهد گذاشت. اگر آن ضربات را خیلی سخت وارد کند، اسکنه‌اش در چوب فرومی‌رود و تکان نخواهد خورد. او می‌گوید «نه چندان نرم و نه چندان سخت؛ تو می‌توانی آن را در دست خود دریابی و در ذهن خود احساس کنی»؛ «ازاین‌رو، من هفتاد سال بدین طریق عمل کرده‌ام و در چنین سنی هنوز هم چرخ می‌تراشم. وقتی پیشینیان درمی‌گذشتند، چیزهایی را با خود به گور می‌بردند که نمی‌شد به دیگران واگذاشت. بنابراین آنچه به خواندنش می‌کوشی، نباید چیزی جز خس و خاشاک و پسمانده‌ای از آن پیشینیان باشد».\n چرخ‌ساز اگرچه صنعتگری «دون‌پایه» است، نکتۀ مهمی برای آموختن به دوک دارد. او طی سال‌های بسیار با دستان خویش چرخ ساخته و توانایی خود را در عمل پرورده است و هنر خویش را به‌شیوه‌ای تلفیقی به کار بسته است که نمی‌توان آن مهارت را صرفاً از طریق فهرستی الگوریتمی از دستورالعمل‌ها به چنگ آورد. او، به جزییاتِ دقیقِ چوب‌ها و ابزارهایش و حرکات بدنش، برای خلق آنچه می‌خواهد، واکنش نشان می‌دهد، چیزی که با تحمیل طرح و برنامه به انجام نمی‌رسد.\n وقتی در پی دست‌یابی به نتایجی واقعاً نوپدید باشیم، تقلای ابتکار و اصالت می‌تواند ضدخلاقیت باشد.\n بنابراین اندرز حکما برای زندگی کاملاً مطلوب صرفاً پسمانده‌های آن‌هاست، اگر آن‌ها را دستورالعمل‌هایی تفسیر کنیم که کسی می‌تواند صرفاً آن‌ها را بخواند و آن‌گاه به عمل درآورد. زندگی مطلوب به‌طور کلی شامل چیزهایی بسیار بیش از این است، یعنی شامل تلفیقی خودانگیخته میان انواع متعارضی از چیزها: چیزهای سخت و نرم، آموخته و خودانگیخته، فعال و منفعل، و حتی بی‌حاصل و ثمربخش؛ همۀ این‌ها در کنده‌کاری چرخ‌ها به کار می‌‌آیند و البته در جاهای دیگر نیز. به بیان دیگر، زندگی مطلوب دربردارندۀ خلاقیت است.\n این نوع خلاقیت صرفاً در پی نوآوری یا اصالت نیست. چرخ‌ساز نمونۀ چنین خلاقیتی است، خلاقیتی که به نوآوری یا اصالت او یا ساخته‌هایش مربوط نیست، بلکه به توانایی او در ساخت چرخ به‌شیوه‌ای حساس، پذیرا، و -بسیار- تلفیق‌شده مربوط می‌شود: شیوه‌ای که از سر عادت آموخته نمی‌شود، بلکه با وارد شدن به کنشی پایدار و خودانگیخته به دست می‌آید.\n از داستان پیان چرخ‌ساز می‌توانیم برای فهم بهتری از این مسئله بهره بگیریم که چرا یادگیریِ کنارآمدن با فقدان‌ها کاری است خلاقانه. اگرچه انبوهی از کتاب‌ها وجود دارد که توصیه‌هایی دربارۀ چگونگی انجام این کار بیان می‌کنند، درنهایت یادگیریِ کنارآمدن با مرگ یک اقدام عمیقاً شخصی است که -مثل خراطی چرخ‌ها- نمی‌توان آن را کاملاً از طریق مجموعه دستورالعمل‌های ازپیش‌تعیین‌شده به دست آورد. ما باید به جزئیات دقیق موقعیت خود (دربارۀ افکار، احساسات و اوضاع‌واحوال) واکنش نشان دهیم تا آنچه را می‌خواهیم (مثلاً احساس آرامش یا فرجام) خلق کنیم. این چیزی نیست که بتوان با تحمیل طرح و برنامه به انجام رساند؛ حتی اگر از مسیری که می‌پیماییم، برنامه‌های مختلف را محتاطانه و بسیار انعطاف‌پذیر طراحی کنیم.  علاوه‌براین، در عمل‌کردن براساس افکار و احساسات و اوضاع‌واحوالمان با همۀ جزییاتشان، چنین نیست که تمامی آنچه ما انجام می‌دهیم متفاوت باشد با آنچه دیگران مجبور بوده‌اند در مسیر یادگیریِ مواجهه با فقدان انجام دهند. به‌علاوه -باز هم مثل خراطی چرخ‌ها- این نیز منطقاً یک فعالیت خلاقانه است که در آن تلفیقی خودانگیخته میان انواع متعارضی همچون عزاداری و بزم، بیزاری و قدرشناسی، و درماندگی و شادکامی، صورت بگیرد. توانایی کنارآمدن با مرگ به‌شیوه‌ای حساس، پذیرا، و تلفیقی نیز یادگیری از سر عادت نیست، بلکه با ورود به فعالیتی پایدار و خودانگیخته صورت می‌پذیرد. درواقع، حتی خود ژوانگژیِ فیلسوف را می‌توان ملاحظه کرد که پس از مرگ همسرش در فصل هجدهمِ متن با عنوان ژی لی -به معنای «خوشبختی کامل» یا «شادی تمام»- وارد چنین فرآیند خلاقی می‌شود.\n این طرز فکر در مورد خلاقیت فواید بالقوۀ دیگری نیز دارد. نخست آنکه حتی اگر غرض از خلاقیت رسیدن به ابتکار و اصالت باشد، عدم تأکید بر اصالت می‌تواند به‌نحوی عجیب به خلاقیتی عظیم‌تر منجر شود. این بدان دلیل است که وقتی در صدد دست‌یابی به نتایجی واقعاً جدید باشیم، تقلای اصالت واقعاً می‌تواند ضدخلاقیت از کار درآید. اگر توجه خود را به دست‌یابی به چیزی اصیل معطوف کرده باشیم، صرفاً آن دسته‌ از احتمالات را کندوکاو خواهیم کرد که، بنابه فرض، امکان بیشتری برای به‌بارآوردن آن نتیجه را دارند و بسیاری از دیگر احتمالات را که شاید برای دست‌یابی به چیزی اصیل به کار آیند کنار می‌گذاریم.\n اما در مقابل، این ایده را تصور کنید که خلاقیت موضوعی مربوط به نوآوری نیست. معنای این ایده این نیست که ما مجبوریم کلاً از ارزش ابتکار و اصالت دست بکشیم، بلکه باید آن را به‌عنوان طیفی از پیامدهای احتمالی در نظر بگیریم. بدین ترتیب، شکل‌گیری یک شبکۀ گسترده‌تر بدین نحو می‌تواند دست‌یابی به خلاقیت را (به هر معنایی که باشد) آسان‌تر کند.\n دوم آن‌که تمرکز بر تلفیق می‌تواند ما را ترغیب کند که به فهم بهتری از عاملان خلاق برسیم، عاملانی که از صمیم جان با شرایط محیطی خود مرتبط هستند یا از آن برآمده‌اند. این برداشت فهم ما را از خلاقیت چنان بسط می‌دهد که بتوانیم خلاقیت را چیزی لحاظ کنیم که طیف بزرگ‌تری از فعالیت‌ها را می‌طلبد. به‌هرحال، بسیاری از فعالیت‌های زندگی، از امور پیش‌‌پاافتاده تا امور معنادار، برحسب عادت آموخته نمی‌شوند، بلکه ازطریق کنش خودجوشی به بار می‌آیند که جنبه‌های متعارضی را در هم می‌آمیزند. همان‌طور که برای تازه‌‌واردان نمونه‌های بیشتر می‌تواند شامل همراهی با فامیل فرد، طرح دوستی با همکاران، و سروسامان‌دادن به امور مالی فرد باشد.\n این چشم‌انداز جایگزین دربارۀ خلاقیت می‌تواند به ما کمک کند آن را یک پدیدار روزمره ببینیم که همگی در آن مشارکت داریم، نه یک استعداد یا موهبت خارق‌العاده که فقط عدۀ قلیلی از آن بهره‌مندند؛ و این امر می‌تواند ما را به معنایی از ایدۀ خلاقیت پویا برساند: به مفهومی از یک زندگی تلفیقی که خودجوش پیش می‌رود و، در آن، همۀ جنبه‌های متعارض زندگی می‌توانند برای شکل‌دادن به یک کل غنی و متنوع به کار آیند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل       ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و       جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز  انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در       زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی      کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب   وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان     به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک     سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار       شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در       صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض       خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و   مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جولیان چانگ نوشته و در تاریخ ۱ سپتامبر ۲۰۲۰ با عنوان «To be creative, Chinese philosophy teaches us to abandon ‘originality’» در وب‌سایت سایکی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۵ آبان ۱۳۹۹ با عنوان «برای خلاق‌بودن، بی‌خیالِ نوآوری شوید» و ترجمۀ  علی کوچکی منتشر کرده است. •• جولیان چانگ (Julianne Chung) استادیار فلسفه در دانشگاه یورک در تورنتو و دستیار سردبیر مجلۀ آکسفورد استادیز این اپیستمولوژی (مطالعات معرفت‌شناختی آکسفورد) و نایب رئیس انجمن کاناداییِ فلسفه برای زنان است.\n [۱]  Zhuangzi [۲]  Tian Dao\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653839.json b/train/540653839.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..df0ed865006e183d5cceeb7a2cd6ea97b99c330a
--- /dev/null
+++ b/train/540653839.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ستایش راسل از بطالت حالا بیش از همیشه به دردمان می‌خورد",
+  "subtitle": "روزهای قرنطینه به ما نشان داد لذت‌بردن از فراغت هم چندان کار آسانی نیست",
+  "introduction": "در ستایش بطالت، یکی از رساله‌های مشهور برتراند راسل است که در اوج رکود بزرگ نوشته شد. در آن دوران، کسب‌و‌کارهای فراوانی از میان رفته بود و هر روز بر تعداد بیکاران افزوده می‌شد. اما مشکل فقط فقر نبود، آدمی که کار نداشت، گویی مهم‌ترین عنصر معنابخشی به زندگی‌اش را از دست می‌داد. راسل می‌گفت تا وقتی چنین باشد، معنای فراغت را درک نخواهیم کرد. حالا که جهان دوباره در آستانۀ بحران اقتصادی بزرگی قرار گرفته، ایده‌های راسل دوباره موضوعیت پیدا کرده‌اند.",
+  "content": "مکس هِی‌وارد، نیواستیتسمن — ما بر طبق عادت همیشگی‌مان بطالت را نوعی رذیلت می‌دانیم؛ چیزی که باید از آن شرمنده باشیم. اما وقتی برتراند راسل، فیلسوف انگلیسی، در سال ۱۹۳۲ و در اوج رکود بزرگ رسالۀ در ستایش بطالت را نوشت، بطالت برای میلیون‌ها نفر که کارشان را از دست داده بودند واقعیتی اجتناب‌ناپذیر بود.\nراسل دریافت که جامعه‌اش به چیزی بیش از مقابله با بحران بیکاری عمومی نیاز دارد. او می‌خواست تجدید نظری اساسی در نحوۀ ارزش‌گذاری کار و فراغت به وجود آورد. راسل باور داشت که تنها نیاز ما اصلاح نظام اقتصادی‌ای نیست که در آن بعضی انسان‌ها تا جان دارند کار می‌کنند و بیکاری بعضی دیگر را به فقر کشانده، ما علاوه‌برآن، باید نظام اخلاقی را هم به چالش بکشیم. اخلاقیاتی که طبق آموزه‌هایش خود را بر اساس ظرفیتمان در «فعالیت مولد اقتصادی» ارزش‌گذاری می‌کنیم. انسان‌ها چیزی فراتر از نیروی کار هستند. باید ارزش قائل شدن برای فراغت را نیز بیاموزیم.\nدعوت راسل بیش از همیشه برای وضعیت امروز ما مناسب به نظر می‌رسد. ما در آستانۀ رکود بزرگ دیگری قرار داریم. در ماه‌های آتی احتمالاً میلیون‌ها نفر کارشان را از دست خواهند داد و از آن‌جایی که اتوماسیون و تکنولوژی به پیشرفت خود ادامه می‌دهند، شغل‌های از‌دست‌رفته ممکن است هرگز بازنگردند.\nاین روزها اصلاح‌طبان به امکانِ برقراری درآمد پایۀ جهانی می‌اندیشند تا از فقر همگانی جلوگیری کنند. اما زندگی بدون کار حتی اگر با درآمدی پایدار همراه باشد نیز می‌تواند منجر به احساس تنهایی و افسردگی شود. همانطور که بسیاری از ما طی روزهای مرخصی اجباری‌مان در قرنطینۀ خانگی چنین حسی داشتیم، حتی با اینکه تحت حمایت اقتصادی دولت بودیم. آیا آینده‌ای بدون شغلْ معناداربودن زندگی‌ ما را به مخاطره خواهد انداخت؟\nدر سال ۱۹۳۰ جان مینارد کینز، اقتصاددان بریتانیایی، پیش‌بینی کرد بعد از یک قرن، پیشرفت بشر در امر تولید به جایی می‌رسد که به شهروندان کشورهای پیشرفته اجازه خواهد داد با ۱۵ ساعت کار در هفته کیفیت زندگی قابل‌قبولی داشته باشند. اگر امروز این پیش‌بینی خنده‌دار به نظر می‌رسد، علتش را باید در آن‌چه راسل پیش‌بینی کرده بود جست.\n\nراسل با اشاره به مثال معروف کارخانۀ میخ‌سازی‌ای که آدام اسمیت از آن برای توضیح تقسیم کار بهره برد، فرض گرفت که تکنولوژی جدیدی به وجود بیاید که مدت زمان لازم برای تولید یک میخ را نصف می‌کند. در این شرایط اگر بازار فروش میخ از قبل اشباع شده باشد چه رخ خواهد داد؟\nاز نظر راسل، اگر دنیا جای معقولی بود، کارخانه به سادگی با پرداخت همان حقوق قبلی، ساعات کار کارگرانش را نصف می‌کرد و در نتیجه زمانی که کارگران به بهره‌بردن از لذت‌های فراغت اختصاص می‌دادند افزایش چشمگیری می‌یافت. اما همانطور که خود او در ادامه توضیح می‌داد، چنین چیزی به ندرت اتفاق می‌افتد. به جای این کار، صاحبان کارخانه ترجیح می‌دهند نصف کارگران را با همان ساعات کار قبلی نگه دارند و بقیه را تعدیل کنند. در چنین شرایطی عواید پیشرفت تکنولوژی باعث افزایش میزان فراغت نمی‌شود. بلکه عده‌ای را به کار مشقت‌بار مجبور می‌کند و عده‌ی دیگری را به بیکاری و فلاکت می‌اندازد. پس‌اندازها هم به جیب تنها برندۀ ماجرا یعنی صاحب کارخانه می‌رود.\nاگر به قرنی که گذشت نگاه کنیم می‌بینیم که پیش‌بینی راسل دقیق از آب درآمده. جهش‌های تکنولوژیک به تعدیل نیرو انجامیده و حتی زمانی که شغل‌ها بازیابی شده‌اند، مردم به جای اینکه با حفظ دارایی قبلی‌شان کمتر کار کنند، هر روز بیشتر کار می‌کنند تا کالاهای مادی‌ای را انباشته کنند که لذت اندکی برایشان به ارمغان می‌آورد. ما هر ساله میلیون‌ها تکه لباس، ابزار کهنه و خودروی مستعمل را دور می‌اندازیم. چرا نمی‌توانیم به جایش وقت آزاد بیشتری داشته باشیم؟\nطبق دیدگاه راسل، راه‌حل این مسئله صرفاً نمی‌تواند اقتصادی یا سیاسی باشد. بلکه علاوه‌براین‌‌ها ماهیتی فرهنگی و اخلاقی دارد. چشم‌انداز کینز دربارۀ پانزده ساعت کار در هفته امروز به دلیل اخلاقیاتی که جوامع مدرن به ارث برده‌اند، دور از ذهن به نظر می‌رسد. در این اخلاقیات برای کار (فعالیت مولد اقتصادی) به عنوان منبع معنا در زندگی ارزش قائل می‌شوند. خوب بودن به معنی سخت کارکردن است پس ما بر اساس تعداد ساعت‌هایی که زحمت می‌‌کشیم خودمان را ارزش‌گذاری می‌کنیم. حتی اگر اکثر مشاغل ملال‌آور و ناخوشایند باشند.\nبه گمان راسل این اخلاقیات کار در اصل به‌عنوان ابزاری برای کنترل اجتماعی به وجود آمده بود. تعالیم مزورانه‌ای که برده‌داران و اشراف‌زادگان عاطل با ترویج کردنشان، ستمی را که به کارگران روا می‌داشتند توجیه می‌کردند تا از نتیجۀ کار آن‌ها بهره‌مند بمانند. تا زمانی که خود را از این ایده‌آل اخلاقی رها نکنیم به ارزش حقیقی‌ای که پیشرفت تکنولوژی ارائه می‌کند، یعنی ارزش فراغت، دست نخواهیم یافت.\nبا‌این‌حال، لذت‌بردن از فراغت همان‌گونه که بسیاری از ما در ملال دوران قرنطینه تجربه‌ کردیم، کار ساده‌ای نیست. مقصود نفی ارزش استراحت‌کردن و مصرف غیرفعالانه نیست. اما با گذشت هفته‌ها و ماه‌ها، لذت پیژامه‌پوشیدن و پای نت‌فلیکس نشستن و بالا و پایین‌کردن بی‌پایان صفحه توییتر رفته‌رفته کمرنگ می‌شود.\nحتی هم‌نشینی با دوستان و خانواده (چه مجازی و چه حقیقی) وقتی می‌بینید حرف تازه‌ای برای گفتن نیست (همان‌طور که خیلی‌ها در قرنطینه تجربه‌اش کردند) از حلاوت می‌افتد. روابط با دیگران یکی از منابع معنا برای زندگی است اما این روابط باید حول فعالیت‌های معنادار دیگری شکل بگیرند. اگر چنین است چه‌طور می‌توانیم در فراغت معنایی بیابیم؟\nقدم اول در آموزش نهفته است. تنها علت ارزشمند بودن مدارس و دانشگاه‌ها این نیست که ما را برای کارکردن آماده می‌کنند، بلکه علاوه‌برآن، مدارس و دانشگاه‌ها ما را مهیای فراغت نیز می‌کنند. هنر، علوم انسانی و علوم محض معمولاً به‌عنوان چیزهایی بی‌فایده مورد تمسخر قرار می‌گیرند. اما کسی که به قصد لذت‌بردن، فیزیک یا فلسفه می‌خواند، کسی که روی سفال طرح می‌زند، یا نوازندگی می‌کند یا فیلم می‌سازد و رمان می‌نویسد، به توانایی پیداکردن معنا در جایی غیر از محل کار مجهز است. راسل معتقد بود که هدف اصلی آموزش مجهزکردن جامعه به توانایی، دانش و عاداتی است که امکان لذت‌بردن از فراغت خلاقانه را به دست می‌دهد. این موضوع اصلاحات گسترده‌ای می‌طلبید: دسترسی به آموزش عالی باید به طور قابل‌توجهی گسترش می‌یافت و در عین حال برنامۀ درسی دانشگاه‌ها و مدارس باید به هنرهای خلاق و به دست آوردن کنجکاوی محض به همان اندازۀ مهارت‌های کاربردی شغلی اهمیت می‌دادند.\n چنین چیزی ممکن است ایده‌آل‌گرایانه به نظر برسد. ما همواره از محصلان انتظار داریم که ارزش اقتصادی مدرک‌هایشان را به نمایش بگذارند. اما این تنها یکی دیگر از بیماری‌های جامعۀ ما را نشان می‌دهد که از قضا مکمل فرهنگ کار نیز هست: این پیش‌فرض که همۀ ارزش‌ها باید با پول اندازه‌گیری شود.\nبحرانی که در‌ آن هستیم حالا دیگر این پیش‌فرض را با روشی متفاوت منسوخ کرده است. همۀ ما (اگر کله‌شقها را حساب نکنیم) این را متوجه شده‌ایم که حفظ سلامتی به آسیب اقتصادی‌ای که برای آن متحمل شدیم می‌ارزد. بالاخره هر چه باشد سلامتی چیزی است که به خاطر آن پول درمی‌آوریم. نتیجۀ اقتصادی وسیله است نه هدف. سلامتی به خودی خود ارزشی حقیقی و ذاتی دارد. حالا که برای سلامتی ارزشی مستقل از دیگر چیزها قائلیم، چرا ارزش ذاتی آموزش را به رسمیت نشناسیم؟\nمدارس به بچه‌ها ورزش‌کردن می‌آموزند و با این‌که اکثر دانش‌آموزان ورزشکار حرفه‌ای نخواهند شد، هیچ‌کداممان نمی‌گوییم آموزش ورزش کار بی‌فایده‌ای است. به مدرسه‌ نیز اصرار نمی‌کنیم که روی ورزش‌هایی تمرکز کند که مهارت‌هایشان می‌تواند مستقیماً در محل کار به درد بخورد.\nآموزش ورزش به این دلیل ارزشمند است که سلامتی و لذت بازی‌کردن را میان دانش‌آموزان ترویج می‌کند. اگر ما فکر می‌کنیم که لازم است مدارس و دانشگاه‌ها سلامت جسمی را ترویج کنند و بازی جسمی به خودی خود چیز خوبی است، چرا این نکته را تصدیق نمی‌کنیم که مدارس باید دانش‌آموزان را برای بازی‌های ذهنی و شکوفایی ذهن نیز آماده کنند؟\nجامعه‌ای که راسل تصور می‌کند، یعنی جامعه‌ای که بر روی بطالت سرمایه‌گذاری معنادار می‌کند، جامعه‌ای حقیقتاً انقلابی است. نه فقط به این خاطر که ساختارهای اقتصادی‌اش دگرگون شده بلکه به این دلیل که شیوه‌ای را که با آن خودش را می‌فهمد و ارزیابی می‌کند تغییر داده است.\nما طبق عادت موفقیت کشورها را بر اساس تولید ناخالص داخلی‌شان ارزیابی می‌کنیم. وقتی چنین می‌کنیم، جامعه‌ای را که شهروندانش به طور متوسط سالی هزار دلار کمتر از کشورهای همسایه  درآمد دارند، نسبتاً شکست‌خورده می‌دانیم. حتی اگر آن مردم  فراغت بیشتری داشته باشند، بیشتر ورزش کنند، بیشتر پیاده‌روی کنند، بیشتر کتاب بخوانند و موسیقی گوش کنند و نقاشی بکشند. با این حال مجبور نیستیم که حتماً این‌طور فکر کنیم. باید توصیۀ راسل را دنبال کنیم و لذت بردن از ثمره‌های بطالت را بیاموزیم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل      ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و      جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در      زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی     کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب  وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان    به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک    سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار      شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در      صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض      خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و  مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را مکس هِی‌وارد نوشته و در تاریخ ۵ آگوست ۲۰۲۰ با عنوان «Why Bertrand Russell’s argument for idleness is more relevant than ever» در وب‌سایت نیواستیتسمن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۵ مهر ۱۳۹۹ با عنوان «ستایش راسل از بطالت حالا بیش از همیشه به دردمان می‌خورد» و ترجمۀ یاسین کیانی منتشر کرده است.•• مکس هی‌وارد (Max Hayward) استاد فلسفۀ دانشگاه شفیلد است. حوزۀ اصلی تحقیقات او فلسفۀ اخلاق است. نوشته‌هایش در وایر، ایان، نیواستیتسمن و دیگر جاها به انتشار رسیده‌اند.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653840.json b/train/540653840.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..be44a4b45a6bf4ef6c6158c31a724e799ea8a92f
--- /dev/null
+++ b/train/540653840.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا باید مدرسه‌های کسب‌و‌کار را با بولدزر خراب کرد؟",
+  "subtitle": "مدرسۀ کسب‌و‌کار فقط یکی از انواعِ مدیریت و سازماندهی را آموزش می‌دهد",
+  "introduction": "گران‌ترین دوره‌های آموزشی جهان، دوره‌های مدیریت کسب‌و‌کارند. مدرن‌ترین و مجهزترین ساختمان‌ هر دانشگاه به آن‌ها اختصاص می‌یابد و فارغ‌التحصیلانشان قرار است مدیران بلند‌پایه‌ای شوند که حقوق‌های محیرالعقول می‌گیرند و جهان را تغییر می‌دهند. اما همۀ آدم‌هایی که با این دانشکده‌ها سر و کار دارند، مطمئن نیستند که این تغییر قرار است دنیا را به نابودی بکشاند یا آن را جای بهتری کند. مارتین پارکر، بعد از بیست‌سال تدریس در این دانشکده‌ها، آموزه‌های این رشته را بخشی از مشکل جهان امروز می‌داند.",
+  "content": "مارتین پارکر، گاردین — اگر به فضای آموزشی یک دانشگاه معمولی نگاهی بیندازید به‌احتمال زیاد خواهید دید که جدیدترین و خودنماترین ساختمان دانشگاه به مدرسۀ کسب‌و‌کار آن اختصاص دارد. مدرسۀ کسب‌و‌کارْ بهترین ساختمان را دارد چراکه بزرگترین سودها را نصیب دانشگاه می‌کند (محترمانه‌ترش این است که بگوییم بیشترین «مشارکت» را جلب می‌کند یا مثلاً بیشترین «ارزش افزوده» را می‌آفریند) و همانطور که احتمالاً می‌دانید، این سود از طریق نوعی از دانش، که به مردم یاد می‌دهد چگونه سود به دست بیاورند، به دست می‌آید.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n مدرسه‌های کسب‌و‌کار تأثیرات بزرگی از خود برجای گذاشته‌اند، اما فراوان هم در معرض این اتهام بوده‌اند که مکانی برای کلاه‌برداری روشنفکرانه‌اند. جایی که فرهنگ طمع و نگاه کوتاه‌مدت در آن تقویت می‌شود. (لطیفه‌های زیادی ساخته‌اند دربارۀ این که ام‌بی‌اِی۱ واقعاً مخفف چیست: «متوسط اما متکبر»۲، «مدیریت برمبنای تصادف»۳، «مشاوره‌های بدِ بیشتر»۴، «هنرمندِ ارشدِ چرت‌و‌پرت»۵ و مواردی از این دست). انتقاد به مدارس کسب‌و‌کار در شکل‌ها و اندازه‌های مختلف دیده می‌شود: کارفرماها از کمبود مهارت‌های عملی در فارغ‌التحصیلان شاکی‌اند، محافظه‌کارها ام‌بی‌اِی‌ خوانده‌های تازه‌وارد را مسخره می‌کنند، اروپایی‌ها از آمریکایی‌شدنِ همه چیز می‌نالند و رادیکال‌ها هم از این که قدرت در دستانِ پاچه‌خوارانِ سرمایه‌داری متمرکز شده است در فغان‌اند. از سال ۲۰۰۸ هم بسیاری از تحلیل‌گران مدارس کسب‌و‌کار را در بحران اقتصادی آن سال‌ها شریک جرم می‌دانند.\nبعد از بیست سال تدریس در مدرسه‌های کسب‌و‌کار، به این نتیجه رسیده‌ام که بهترین راه‌حل برای مشکلاتی از این دست این است که درِ همۀ این مدرسه‌ها را تخته کنیم. هرچند که باور من دیدگاه رایجی در میان همکارانم نیست، اما آمارِ انتقادهایی که در یک دهۀ اخیر نسبت به مدارس کسب‌و‌کار از درونِ خودِ این مدارس برآمده است هم کم نیست. بسیاری از استادانِ مدارس کسب‌و‌کار، به‌ویژه در آمریکای شمالی مدعی‌اند که موسسه‌های متبوعشان به طرز وحشتناکی به بیراهه رفته‌اند. آن‌ها می‌گویند مدارس کسب‌و‌کار به نابودی کشیده شده‌اند، چون رؤسایی دارند که فقط به دنبال پول هستند، استادانی که آنچه دانشجو می‌خواهد را به راحتی به او می‌دهند، محققانی که تند و تند مقالاتِ بی‌کیفیتشان را در نشریاتی چاپ می‌کنند که کسی نمی‌خواندشان و دانشجویانی که در قبال شهریه‌ای که پرداخت کرده‌اند (یا احتمالاً والدینشان پرداخت کرده‌اند) توقع مدرک دارند. و در آخر این را هم اضافه کنم که اغلبِ فارغ‌التحصیلانِ مدارس کسب‌و‌کار به‌هیچ‌عنوان به جایگاه‌های مدیریتی سطح بالا نخواهند رسید. بلکه اکثراً غرغروهای بی‌خطری خواهند شد در محیط‌های کاریِ بی‌نام‌ونشان.\n\nاین‌ها شکایت‌هایی از جانب اساتید جامعه‌شناسی، سیاست‌گذارانِ ایالتی و یا حتی فعالانِ عصبانیِ ضدسرمایه‌داری نیست. این‌ها دیدگاه‌های مطرح شده در کتاب‌هایی است که به قلمِ خودی‌ها نوشته شده، توسط کارکنانِ مدرسه‌های کسب‌و‌کار، کسانی که نسبت به اتفاقی که خودشان بخشی از آن هستند احساس نارضایتی و حتی انزجار می‌کنند. البته که این دیدگاه‌های مخالف هنوز در اقلیتند و اغلبِ کسانی که در مدارس کسب‌و‌کار مشغولند با خوشحالی و بی‌آنکه شک و شبهه‌ای به خود راه دهند آن‌چنان مشغول روغن‌کاریِ چرخ‌ها هستند که توجهی به اینکه ماشین به کجا دارد می‌رود ندارند. اما با این حال این صدای انتقادیِ داخلی همچنان رسا و غیرقابل انکار است.\n مشکل اینجاست که این مخالفتِ خودی‌ها به‌طور کامل در سیستمْ نهادینه شده است. همچون راهروی مفروشی که همه پیوسته از آن عبور می‌کنند ولی کسی توجهی به آن ندارد. فقط مخالفتی روزمره است که برای همه عادی شده است. سوابق حرفه‌ایِ بسیاری از افراد پُر است از فریادهای بلندی در قالب کتاب‌ها و مقاله‌ها در مورد مشکلات مدارس کسب‌و‌کار. دو نفر از خودی‌ها مدرسۀ کسب‌و‌کار را اینطور توصیف کرده‌اند: «یک ماشین سرطانی که محصولش مریضی و ضایعات نامربوط است». به‌نظر نمی‌رسد که حتی استفاده از تیترهایی مثل: «علیه مدیریت»، «مدیریتِ لعنتی»، «راهنمای کسب‌و‌کار به قلمِ عوضی‌های طمع‌کار» نیز دردسرِ خاصی را برای نویسندگانش به دنبال داشته باشد. از این بابت اطمینان دارم چراکه دو تای اول را خودم نوشته‌ام. صادقانه بگویم، اینکه من اجازه یافتم که از چنین چیزی قِسِر در بروم، در مورد اینکه چنین انتقادهایی تا چه اندازه معنی‌دار است، چیزهای زیادی به ما خواهد گفت. در واقع من حتی تشویق هم می‌شوم چرا که این حقیقت که من چیزی به چاپ رسانده‌ام، مهم‌تر از محتوای چیزی است که چاپ کرده‌ام.\n راه‌حل‌هایی که برای مشکل مدارس کسب‌و‌کار ارائه می‌شود اغلب خجولانه‌تر از آن است که بتواند به بازسازی اساسی منجر شود و معمولاً شامل توصیه به بازگشت به تجاربِ کسب‌و‌کاریِ سنتی‌تر یا تلاشی برای مسلح‌کردن این رشته به اصول اخلاقی است. توصیه‌هایی که با اصطلاحاتی چون «مسئولیت» و «اخلاق» تزیین شده‌اند. هیچ‌کدام از این راه‌حل‌های پیشنهادیْ مشکل اصلی را هدف نمی‌گیرند و آن مشکل اصلی این است که مدرسۀ کسب‌و‌کار فقط یکی از انواعِ مدیریت و سازماندهی را آموزش می‌دهد: مدیریت‌گراییِ بازار۶.\n برای همین است که من معتقدم باید پای بولدوزرها را وسط بکشیم تا همه چیز را بکوبند و سپس روشِ کاملاً تازه‌ای را برای اندیشیدن دربارۀ مدیریت، کسب‌و‌کار و بازارها درپیش بگیریم. اگر واقعاً خواسته‌مان این است که کسانی که در قدرتند مسئولیت‌پذیرتر شوند، باید ارائۀ برخی آموزش‌ها به دانشجویان را متوقف کنیم: آموزه‌هایی مثل اینکه رهبریِ تحول‌آفرینِ قهرمانانه چارۀ همۀ مشکلات است، یا اینکه هدف از یادگیریِ قوانینِ مالیاتی فرار از مالیات است، یا اینکه هدف از بازاریابیْ ایجاد نیازهای جدید در مردم است. و در تمام این موارد، مدرسۀ کسب‌و‌کار همچون یک مدافع سرسختِ مذهبی، ایدئولوژی‌هایش را به‌نامِ علم به دانشجویانش قالب می‌کند.\n                                                                                           •••\n دانشگاه‌ها هزار سال است که وجود دارند اما اکثر مدرسه‌های کسب‌و‌کار در یک قرن اخیر ایجاد شده‌اند و برخلاف ادعاهای پُرسروصدا و همیشگی مبنی بر اینکه مدرسۀ کسب‌و‌کار اختراعی آمریکایی است، اولین مدرسۀ کسب‌و‌کار احتمالاً مدرسۀ عالی تجارت پاریس۷ بوده است که در سال ۱۸۱۹ با سرمایه‌گذاری خصوصی و به‌عنوانِ تلاشی برای  ایجاد یک مدرسۀ بزرگ کسب‌وکار۸ ایجاد گردیده است. یک قرن بعد، صدها مدرسۀ کسب‌و‌کار در سراسر اروپا و آمریکا سر بر آوردند و از دهۀ ۱۹۵۰ به بعد هم سر و کله‌شان در سایر نقاط جهان پیدا شد.\n در سال ۲۰۱۱، انجمن پیشرفتِ مدارس کسب‌و‌کارِ دانشگاهی تخمین زد که حدود ۱۳ هزار مدرسۀ کسب‌و‌کار در جهان وجود دارد. فقط حدود ۳ هزار مدرسه در هند فعالیت می‌کند. برای لحظه‌ای توقف کنید و به این عدد فکر کنید. به تعدادِ زیادِ افرادی فکر کنید که در این مؤسسه‌ها مشغول به کارند، به لشکرِ فارغ‌التحصیلانی که مدرکِ کسب‌و‌کار به دستْ از آن‌ها بیرون می‌آیند. (در سال ۲۰۱۳، حداقل شهریۀ بیست دورۀ برتر ام‌بی‌اِی در آمریکا یکصد هزار دلار معادل ۷۲ هزار یورو بود. در زمان نگارشِ این مقاله، شهریۀ مدرسۀ کسب‌و‌کار‌ لندن برای دورۀ ام‌بی‌اِی  برابر ۸۴ هزار و ۵۰۰ یورو اعلام شده است). تعجبی ندارد که این کارناوال همچنان به پیش می‌رود.\n مدارس کسب‌و‌کار از بیشترِ جهات شبیه هم هستند. ساختمانی با معماری مدرن شامل شیشه، پنل و آجر. بیرون از ساختمان، یک نمادِ گران‌قیمت با لوگویی غیرتهاجمی، احتمالاً به رنگ آبی که معمولاً یک مربع هم در طرح آن به‌کاررفته است. درهای ورودی هم خودکار هستند. در داخل ساختمان، یک نیروی پذیرشِ خانم با لباس اداریِ پوشیده. تعدادی آثار هنری آبستره به دیوارها آویزان است. شاید یکی دو تا بنر با جملاتی امیدبخش مثل «ما کسب‌و‌کار را معنا می‌بخشیم» یا «آموزش و پژوهش برای تأثیرگذاری». یک نمایشگر بزرگ هم جایی در لابی نصب شده است که زیرنویسِ بلومبرگ را پخش می‌کند و میهمان برنامه که در حال آموزش نحوۀ صحیحِ نوشتن رزومه است. بروشورهای خوش رنگ‌ولعابِ تبلیغاتی در قفسه‌ها چیده شده‌اند و عکس‌هایی از چهره‌های راسخ و بی‌غَل‌و‌غَشِ دانشجویانی از ملیت‌های مختلف بر روی جلد آن نقش بسته است. در بروشور می‌توانید فهرست دوره‌های کارشناسی ارشد مدرسه را مشاهده کنید: ام‌بی‌اِی، ارشد مدیریت، ارشد حسابداری، ارشد مدیریت و حسابداری، ارشد بازاریابی، ارشد تجارت بین‌الملل و ارشد مدیریت عملیات.\n آن‌جا حتماً یک سالن اجتماعات مجلل با موکت مرغوب هم دارد که احتمالاً به نامِ شخص یا سازمانِ وقف‌کننده‌اش نامگذاری شده است و لوگوی مدرسۀ کسب‌و‌کار بر روی تریبون آن حک شده است. در واقع همه چیز آن‌جا به آن لوگو مزین شده است درست مثل کسی که از ترسِ دزدیده شدن وسایلش، اسمش را روی همه چیز می‌نویسد. برخلاف ساختمان‌های کهنه و مستعملی که در سایر بخش‌های دانشگاه می‌بینید، مدرسۀ کسب‌و‌کار به سختی تلاش می‌کند تا حس اطمینان و کارایی را به شما منتقل کند. مدرسۀ کسب‌و‌کار می‌داند که چه می‌کند. او چهرۀ تر و تمیزش را برای بهره برداری‌های آتی به خوبی آراسته است. او به اینکه مردم درباره‌اش چه فکری می‌کنند اهمیت می‌دهد.\n حتی اگر در واقعیتْ وضعیت تا این حد تر و تمیز هم نباشد -مثلاً سقف کمی چکه کند یا دستشویی خراب باشد- تصویری که رؤسای مدارس کسب‌و‌کار دوست دارند فکر کنند که مدرسه‌شان دارد، یا حداقل قرار است داشته باشد، همان است: یک ماشینِ تمیز برای تبدیلِ درآمد حاصل از دانشجویان به سود.\n                                                                                           •••\n مدارس کسب‌و‌کار واقعاً چه چیزی آموزش می‌دهند؟ پاسخِ این سوال از آنچه در ابتدا به نظر می‌رسد پیچیده‌تر است. نوشتنِ زیاد در مورد آموزش به من آموخته است که راه‌هایی وجود دارد که از طریق آن یک «برنامۀ درسی نانوشته» می‌تواند به‌صورتی نامحسوس درس‌هایی به دانشجویان بدهد. از دهۀ ۱۹۷۰ به بعد، محققان دریافتند که چگونه مسائلی از قبیل طبقۀ اجتماعی، جنسیت، نژاد، گرایش جنسی و موارد دیگر به‌صورتِ ضمنی در کلاسِ درس آموزش داده می‌شود. این نوع آموزشِ غیرمستقیم می‌تواند شامل تفکیک‌کردن شاگردان در کلاس‌های مجزا باشد. به‌این‌ترتیب مشخص می‌کنند که برای گروه‌های مختلف مردم چه چیزی مناسب یا طبیعی محسوب می‌شود (مثلاً دختران باید خانه‌داری و پسرانْ فلزکاری یاد بگیرند). برنامۀ درسیِ نانوشته از روش‌های دیگری هم می‌تواند آموزش داده شود، مثلاً از طریق نوع اجرای آموزش و ارزشیابی، یا به‌واسطۀ آنچه در برنامۀ درسی گنجانده می‌شود یا نمی‌شود. برنامۀ درسیِ نانوشته به ما می‌گوید که چه چیزی مهم است و چه چیزی مهم نیست، چه بخش‌هایی مهم هستند و چه سرفصل‌هایی را می‌توان نادیده گرفت.\n در خیلی از کشورها، کارهای زیادی برای مواجهه با موضوعاتِ این‌چنینی انجام شده است. امروزه محتواهایی در مورد تاریخِ سیاه‌پوستان، نقش زنان در علمْ و موسیقیِ پاپ به‌مثابه شعر، تا حدودی رایج شده است. هرچند که این موضوع به معنای آن نیست که مشکل برنامۀ درسیِ نانوشته حل شده است اما حداقل خیلی از نظام‌های آموزشیِ روشن‌فکرانه‌تر پذیرفته‌اند که ممکن است بیش از یک تاریخ، بیش از یک گروهِ بازیگران و بیش از یک راه برای تعریفِ یک داستان وجود داشته باشد.\n اما در مدرسۀ کسب‌و‌کار، برنامه‌های درسیِ نانوشته و رسمی، هردو در یک مسیر قرار دارند. هم محتوای آموزشی و هم روشِ آموزش هر دو به‌گونه‌ای چیده شده‌اند که گویی به غیر از ارزش‌های مدیریت‌گراییِ مبتنی بر سرمایه‌داریِ بازار که آنجا ارائه و فروخته می‌شود، روش دیگری برای دیدنِ جهان وجود ندارد.\n زمانی که فارغ‌التحصیلانمان را بر اساس اصولِ ناچاراً خشنِ سرمایه‌داری تربیت می‌کنیم، مواجه‌شدن با دلیل‌تراشی‌های انجام شده برای پرداختِ حقوق‌های نجومی به کسانی که با پول دیگران ریسک‌های بزرگ انجام می‌دهند، نباید ما را شگفت زده کند. اگر به دانشجویان بیاموزیم که هیچ چیز به جز نتیجۀ نهایی و جمعِ کلِ گزارش‌های مالی اهمیت ندارد، آن‌گاه موضوعاتی مثل توسعۀ پایدار، تنوع، مسئولیت‌پذیری و مسائلی از این دست، بیشتر جنبۀ تزئینی به خود خواهند گرفت. پیامی که تحقیقاتِ مدیریتی و نظام آموزشی مدارس کسب‌و‌کار ارائه می‌دهد غالباً این است که سرمایه‌داریْ امری اجتناب ناپذیر بوده و فنونِ مالی و قانونی‌ای که برای پیاده‌سازی نظام سرمایه‌داری مورد استفاده قرار می‌گیرد نوعی از علم است. چنین ترکیبی از ایدئولوژی و فن‌سالاری چیزی است که مدارس کسب‌وکار را به مؤسساتی کارآمد و البته خطرناک تبدیل کرده است.\n اگر نگاه دقیق‌تری به برنامۀ درسی مدارس کسب‌و‌کار و نحوۀ تدریس آن بیندازیم، چگونگی کارکرد آن‌ها را بهتر درک خواهیم کرد. مثلاً رشتۀ مدیریت مالی را درنظر بگیرید، موضوعِ این رشته این است که مردمِ پول‌دار پولشان را چطور سرمایه‌گذاری می‌کنند. در این رشته فرض بر این است که این مردمِ صاحبِ پول و سرمایه هستند که می‌توانند بقای پول را تضمین کنند. بنابر همین فرض است که نابرابری در درآمد و ثروت به عنوانِ یک اصلِ پایه‌ای پذیرفته می‌شود. هرچقدر نابرابری در یک جامعه بیشتر باشد سودِ فعالیت‌های مالی هم در آن جامعه بالاتر خواهد بود. همچنین بازارهای لوکسی مانند بازار قایق‌های تفریحی نیز در آن رونق بیشتری خواهد داشت. افرادِ دانشگاهیِ این رشته اکثراً بر این باورند که دریافتِ بهره از سرمایهْ فعالیتی مشروع و حتی پسندیده است و سرمایه‌گذارانِ توانمند در این زمینه به‌خاطرِ مهارت‌های فنی و موفقیت‌هایشان تشویق هم می‌شوند. هدفِ چنین دانشی بیشینه‌کردنِ بهرۀ ثروت از طریق توسعۀ سازوکارهای ریاضی و قانونی است که باعث می‌شود پولْ پول بیاورد. موفق‌ترین راهبردهای مالی آن‌هایی هستند که باعث کسبِ بیشترین سود در کوتاه‌مدت شوند. در نتیجهْ این راهبردها منجر به تشدیدِ نابرابری اجتماعی خواهند شد. همان نابرابری‌ای که در اولِ کارْ اجرای چنین راهبردهایی را ممکن ساخته است.\n یا مثلاً رشتۀ مدیریت منابع انسانی را درنظر بگیرید. این رشته، برای مدیریت‌کردن آدم‌های شاغل در سازمان، از نظریه‌های مربوط به «خودمحوریِ منطقی»۹ استفاده می‌کند. (این ایده که مردم براساس محاسباتِ منطقی که مطلوبیت‌های شخصیشان را بیشینه می‌کند رفتار خواهند کرد). نامِ این رشته به قدر کافی گویای این مطلب است که انسان را همچون منابع مالی و فنی درنظر می‌گیرد و تا آنجا پیش می‌رود که انسان‌ها را همچون ‌عناصری می‌بیند که مدیریت از آن‌ها برای ساختن یک سازمان موفق استفاده خواهد کرد. هرچند این رشته در نام خود از کلمۀ انسان استفاده می‌کند اما ابداً علاقه‌ای به جنبۀ انسانی اشخاص ندارد، بلکه موضوع مورد علاقه‌اش دسته‌بندی آدم‌ها -زنان، اقلیت‌های نژادی، کارمندان کم‌بازده- و رابطۀ این دسته‌ها با عملکرد کلیِ سازمان است. این شاخه از مدیریتْ آن بخشی از مدرسۀ کسب‌و‌کار است که بیشترین سر و کار را با مشکلِ مقاومت‌های سازماندهی‌شده در مسیر راهبردهای مدیریتی دارد. مقاومت‌هایی که معمولاً در قالب اتحادیه‌های صنفی و کارگری شکل می‌گیرند. مدیریت منابع انسانی، بخشی از سازمان است که در جاه‌طلبانه‌ترین حالتِ خود، تلاش می‌کند تا به مدیریت منابع انسانیِ «استراتژیک» تبدیل شود. یعنی به مدیریت ارشد کمک کند تا افتتاح یک کارخانۀ جدید در یک جا یا تعطیل‌کردن یک شعبه در جایی دیگر را به خوبی برنامه‌ریزی نماید.\n همین نوع نگاه را می‌توان دربارۀ سایر بخش‌های مدرسۀ کسب‌و‌کار  هم به‌کار برد: حسابداری، بازاریابی، تجارت بین‌الملل، مدیریت نوآوری، مدیریت تدارکات. با این حال ترجیح می‌دهم این بحث را با موضوع اخلاقِ کسب‌و‌کار و «مسئولیت اجتماعیِ شرکتی»۱۰ به پایان ببرم که تنها بخش‌هایی از مدارس کسب‌و‌کار هستند که به‌طورِ مستمر انتقاد خود به روش‌های آموزش مدیریت را حفظ کرده‌اند و تنها حوزه‌هایی هستند که به‌خاطرِ پافشاری بر لزوم تغییر در روش‌های آموزش، تدریس و پژوهش می‌توانند به خودشان افتخار کنند. نقدهای که در این حوزه‌ها انجام می‌شود، قابل‌پیش‌بینی اما مهم است: پایداری، نابرابری و مشکلِ تولیدِ فارغ‌التحصیلانی که یاد گرفته‌اند که حرص و طمع چیز خوبی است.\n اشکالِ کار اینجاست که مدرسه‌های کسب‌و‌کارْ از موضوعاتی مثل اخلاق کسب‌و‌کار و مسئولیت اجتماعیِ شرکتی برای تزئین ویترین بازاریابی و نیز آرامش وجدانِ رؤسایشان استفاده می‌کنند گویی که صحبت کردن از اخلاق و مسئولیت‌پذیری مثل عمل‌کردن به آن است. از آنجایی که روابطِ اقتصادی و اجتماعیِ فعلیْ مسئولِ ایجاد موضوعات مورد بحث در درس‌های اخلاق و مسئولیت اجتماعی هستند، تا زمانی که این روابط تغییر نکند مشکلی حل نخواهد شد و آن‌ها تقریباً هیچگاه به‌صورت نظام‌مند به این موضوعِ ساده اشاره نمی‌کنند.\n حالا ممکن است تصور کنید که حوزه‌های آموزشی و پژوهشیِ اخلاق و مسئولیت اجتماعیْ خودشان خالی از ایراد هستند و در ظاهر هم این‌طور به نظر می‌رسد که این مباحثْ تمام ابعاد مختلف فعالیت‌های کسب‌و‌کار را پوشش می‌دهند -پول، افراد، فناوری، حمل‌و‌نقل، فروش و موارد دیگر- اما لازم است تأکید کنم که این‌طور نیست و متأسفانه تعدادی پیش‌فرضِ مشترک در تمامی موضوعاتِ تدریس شده در مدارس کسب‌و‌کار وجود دارد.\n اولین مطلب مشترک در تمام این حوزه‌ها باور قوی به این مسئله است که قالب‌های مدیریت بازاری که بر جوامع کنونی حاکم‌‌اند وضع پسندیده و مطلوبی دارند. امروزه مسائلی از قبیلِ حرکتِ پُرشتاب تجارت جهانی، استفاده‌ای که از فنون مدیریتی و سازوکارهای بازار می‌شود، گسترش فناوری‌هایی مثل حسابداری، مدیریت مالی و مدیریت عملیات چیزی نیست که چندان مورد سوال قرار بگیرد. روایتی از جهانِ مدرن در حال پیشرفت که به مفاهیمی چون فناوری، حق انتخاب، فراوانی و ثروت تکیه دارد. در مدارس کسب‌و‌کار، چنین فرض می‌شود که سرمایه‌داری پایانِ مسیرِ تاریخ است، یک مدل اقتصادی که همۀ رقیبانش را شکست داده و اکنون، به‌جای اینکه به‌عنوانِ یک ایدئولوژی تدریس شود، به‌عنوانِ علم به خوردِ دانشجویان داده می‌شود.\n\nدومین پیش‌فرضِ مشترک این است که رفتار ما انسان‌ها -کارمندان، مشتریان، مدیران و غیره- وقتی به بهترین نحو قابل درک خواهد بود که خودمان را موجوداتِ عقلانیِ خودمحور فرض کنیم. این برداشت از انسان مجموعه‌ای از پیش‌فرض‌های پنهان دیگر را به دنبال خواهد داشت که به ما اجازه می‌دهد مدل‌هایی بسازیم که طبق آن‌ها انسان‌ها را می‌شود در جهت تحقق منافع سازمانی کاملاً مدیریت نمود. انگیزش کارکنان، اصلاح خطاهای بازار، طراحی سامانه‌های مدیریتِ ناب و اقناع مشتری برای پرداخت پولِ بیشتر همگی نمونه‌هایی از این دیدگاه اشتباه هستند. آنچه در اینجا اصل گرفته شده است سودِ کسی است که می‌خواهد دیگران را کنترل کند و درنتیجه با افرادی که قرار است این سود را محقق کنند چنان رفتار می‌شود که گویی آدم‌هایی قابل دستکاری و کنترل هستند.\n آخرین وجه مشترکی که می‌خواهم به آن اشاره کنم، ماهیتِ دانشی است که در مدارس کسب‌و‌کار تولید شده و منتشر می‌گردد. این که این مدارس به سبکِ دانشگاه‌ها لباس بلند و کلاه فارغ‌التحصیلی بر تن دانشجویانشان می‌کنند و دانشِ تولیدی خود را در پوششِ ساختارهای علمی و دانشگاهی -مجلات علمی، اساتید دانشگاه، عبارت‌های قُلنبه‌سُلُمبه- می‌پیچند، باعث می‌شود هم خودِ این دانش و هم نحوۀ به فروش رساندنِ آن کمتر از آن‌چه واقعاً هست مبتذل و احمقانه به نظر برسد.\n                                                                                           •••\n ساده‌ترین جمع‌بندی برای مطالب فوق که مردم را از آنچه در مدارس کسب‌و‌کار در جریان است باخبر می‌کند، این است که آنجا جایی است که به آدم‌ها یاد می‌دهند چطور پولِ جیبِ مردمِ معمولی را خالی کنند و در جیبِ خودشان بریزند. از بعضی جهات، شاید بشود سرمایه‌داری را هم به همین‌گونه تعریف کرد، فقط اینکه در مدارس کسب‌و‌کار در واقع این نکته را هم آموزش می‌دهند که «طمع چیز خوبی است». همان‌طور که جوئل اِم پُدُلنی، رئیس سابق مدرسۀ مدیریت ییل، یک بار گفت: «روشی که امروزه مدارس کسب‌و‌کار برای رقابت در پیش گرفته‌اند باعث می‌شود که دانشجویان از خود بپرسند: ’چه کار می‌توانم انجام دهم که بیشترین مقدار پول را به دست بیاورم؟‘ و روشی که اساتید برای آموزش انتخاب کرده‌اند به دانشجویان اجازه می‌دهد تا فکرکردن دربارۀ عواقب اخلاقیِ اقداماتشان را به آینده موکول کنند».\n تصویری که من از مدارس کسب‌و‌کار ترسیم کردم تا حدودی پشتوانۀ پژوهشی دارد، البته برخی از این پژوهش‌ها هم محل اختلاف است. اما بررسی‌های بسیاری بر روی دانشجویانِ مدارس کسب‌و‌کار انجام شده است که نشان می‌دهد آن‌ها نگاهی ابزاری به تحصیل دارند. یعنی انتظار دارند در درس‌هایی مثل بازاریابی و برندینگ مطالبی به آن‌ها گفته شود که دوست دارند بشنوند. مثلاً انتظار دارند در کلاسِ درس، مفاهیم و ابزارهای ساده و کاربردی‌ای که فکر می‌کنند در مسیر شغلیِ آینده به کارشان می‌آید به آن‌ها آموزش داده شود و فلسفه بماند برای جوجه‌ها.\n به‌عنوانِ کسی که چند دهه در این مدارس تدریس کرده‌ام این نوع یافته‌ها خیلی شگفت‌زده‌ام نمی‌کند. تازه بعضی‌ها یافته‌های تندوتیزتری را هم مطرح می‌کنند. یک مطالعه در آمریکا دانشجویان ام‌بی‌اِی را با آدم‌هایی که در زندان‌های با امنیتِ پایین زندانی بودند مقایسه کرده و دریافته بود که گروه دوم (زندانی‌ها) از گروه اول اخلاق‌مدارترند. مطالعۀ دیگری نشان داد که احتمال مشارکت یک فرد در یک کارِ خلاف درصورتی که آن فرد سابقۀ تحصیل در رشتۀ کسب‌و‌کار یا سابقۀ حضور در ارتش را داشته باشد افزایش می‌یابد (احتمالاً هر دو گروه در مسیرِ شغلیِ خود تجربۀ مأمور و معذور بودن در راستای منافع سازمانی را داشته‌اند). تحقیق دیگری نشان داد که حتی دانشجویانی که به رفاه کارکنان و رضایت مشتری باور پیدا کرده و فراموش می‌کنند که ارزش‌آفرینی برای سهامداران مهم‌ترین کار است، با احتمال بیشتری از دانشجویانِ سایر رشته‌ها ممکن است دست به تقلب بزنند.\n هرچند شک دارم که روابط علت و معلولی و یافته‌هایی که چنین پژوهش‌هایی ارائه می‌دهند به همین سرراستی‌ای باشد که ادعا می‌کنند، اما این که بگوییم مشکلاتِ مدارسِ کسب‌و‌کار هیچ تأثیری بر فارغ‌التحصیلانش ندارد هم به همان اندازه نامعقول است. ممکن است که گرفتن یک مدرکِ ام‌بی‌اِی دانشجو را طمع‌کار، عجول یا بی‌اخلاق نکند اما برنامه‌های درسیِ نوشته و نانوشتۀ مدرسۀ کسب‌و‌کار به‌هرحال چنین درس‌هایی را به دانشجویان می‌دهد. البته مدارس کسب‌و‌کار مسئولیت ارائۀ چنین درس‌هایی را نخواهند پذیرفت و معمولاً آن را انکار می‌کنند. و این نشان‌دهندۀ جایگاهِ مزورانۀ این موسسات است، چه، به قولِ یکی از سرمقاله‌های اکونومیست در سال ۲۰۰۹ «شما نمی‌توانید ادعا کنید که مأموریتتان ’پرورش رهبرانی است که در جهان تغییر می‌آفرینند‘ اما زمانی که تغییرات ناشی از عملکرد فارغ‌التحصیلانتان مخرب است خود را مبرا بدانید».\n از بعد از بحران اقتصادی سال ۲۰۰۷، یک بازیِ کی بود کی بود من نبودم به راه افتاد، پس جای تعجب نیست که اکثر رؤسای مدارس کسب‌و‌کار تلاش کردند مشتریان را بابت افراط در وام گرفتن، بانک‌داران را بابت ریسک‌پذیری بالا، سیب‌ها را بابت گندیدگی و کلاً سیستم را بابت اینکه به‌هرحال سیستم است دیگر، مقصر جلوه دهند. اما فراتر از همۀ این اتهام‌زنی‌ها، چه کسی قرار است خودِ آن‌ها را برای آموزشِ حرص و طمع بازخواست نماید؟\n                                                                                           •••\n انواع مختلف درهایی که در دانشگاه‌ها به روی دانش گشوده می‌شود براساسِ «طرد» کار می‌کند. هر مبحثِ درسی براساس تدریسِ این و نه آن بنا شده است. مثلاً در مورد مکان است (جغرافیا) و نه زمان (تاریخ)، دربارۀ گروهی از آدم‌هاست (جامعه‌شناسی) و نه انسان به‌صورت انفرادی (روان‌شناسی) و قس‌علی‌هذا. البته که این سیستم نقایصی هم دارد و ایده‌های درخشان هم اغلب در همین کمبود‌ها پدیدار می‌شوند، اما این تقسیم‌بندی کردنِ جهانْ شالودۀ تمام رشته‌های دانشگاهی است. ما نمی‌توانیم همۀ دانش‌ها را به‌طور یکجا فرا بگیریم. به همین دلیل است که بالای هرکدام از درهای ساختمان‌ها و راهرو‌های دانشگاه نام‌های مختلفی مربوط به گروه‌های آموزشی مختلف نصب شده است.\n در مورد مدارس کسب‌و‌کار مسئله از این هم بغرنج‌تر است. در ابتدا قرار است تفکیکی بین زندگیِ تجاری و مابقی زندگی ایجاد کند اما در ادامه تخصص‌های دیگری را هم به آن اضافه می‌کنند. این مدارس فرضشان بر این است که سرمایه‌داری، شرکت‌های بزرگ و مدیرانْ قالب پیش‌فرضِ سازمان هستند و هر چیز دیگری را به‌عنوانِ تاریخ، خلافِ قاعده، استثنا و روشِ فرعی در نظر می‌گیرند. در زمینۀ برنامۀ درسی و پژوهشی هم هرچیزی به جز آنچه بر آن باور دارند را موضوعی جانبی می‌دانند.\n جهانی که براساس دیدگاهِ مدیریت‌گراییِ بازار که محصولِ مدارس کسب‌و‌کار است ساخته شده، جهان جذابی نیست. گونه‌ای از آرمانشهر است برای دارندگانِ ثروت و قدرت، گروهی که دانشجویان آرزو دارند به آن ملحق شوند اما مجوز ورود آن‌ها به این طبقه با بهای بسیار سنگینی صادر می‌شود و نتیجۀ آن فجایعِ زیست‌محیطی، جنگ بر سرِ منابع و مهاجرت اجباری، نابرابری در داخل و در میانِ کشورها، تشویق به مصرف‌گراییِ افراطی و اقداماتِ ضدِمردم‌سالارانۀ پی‌درپی خواهد بود.\n مدارس کسب‌و‌کار محصولشان را با نادیده گرفتنِ این مشکلات به فروش می‌رسانند. یا نهایتاً، با قراردادنِ نامِ چالش بر این معضلات، آن‌ها را در فعالیت‌های آموزشی و پژوهشی نادیده می‌گیرند. اگر قصد داریم به چالش‌هایی از این نوع که پیشِ‌رویِ زندگیِ انسان در این سیاره قرار دارد پاسخ دهیم، لازم است در مورد تمام حالت‌های ممکنی که برای مدیریت و سازماندهی برایمان قابل تصور است به تحقیق و تدریس بپردازیم. برای ما تصورِ اینکه سرمایه‌داریِ جهانی شاید ادامه پیدا کند مانند تصورِ مسیری است که به نابودی منتهی می‌شود. بنابراین اگر می‌خواهیم از مفهومِ کسب‌و‌کار آنگونه که هم‌اکنون هست فاصله بگیریم حتماً لازم است تا تصویرِ مدارس کسب‌و‌کار، آنگونه که هم‌اکنون هست، را هم به‌صورتِ اساسی بازتعریف نماییم و منظور از این بازتعریفْ حتماً چیزی فراتر از پند و اندرزهای اخلاقی در خصوصِ مسئولیتِ اجتماعی خواهد بود. یعنی لازم است آنچه داریم را رها کرده و از نو شروع کنیم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                      شامل ترجمۀ  تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،        تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و      ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش   از       ۱۰۰     منبع        معتبر و                   به‌روز        انتخاب        می‌شوند.         مجلات  و           وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                      در زمرۀ این    منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،                   گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ        اختصاصی      قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای         از     بهترین         مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                      کتاب‌فروشی‌ها،    دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه             اینترنتی            ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌         فروش   می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با         خرید        اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                     برخوردار شوید.   فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع         عمومی            ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که       فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا         هزینۀ         اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم      کرد.     ضمناً   هر       وقت          بخواهید            می‌توانید            اشتراکتان     را        لغو    کنید     و       مابقی       مبلغ            پرداختی   را    دریافت          کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مارتین پارکر نوشته است و در تاریخ ۲۷ آوریل ۲۰۱۸ با عنوان «Why we should bulldoze the business school» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۳ خرداد ۱۳۹۹ با عنوان «چرا باید مدرسه‌های کسب‌و‌کار را با بولدزر خراب کرد؟» و ترجمۀ بابک حافظی منتشر کرده است. •• مارتین پارکر (Martin Parker) در حال حاضر استاد دانشکدۀ مدیریت دانشگاه بریستول است. پیش از این نیز در واریک، کیل و دیگر دانشگاه‌ها تدریس کرده است.\n[۱] MBA: مخفف Master of Business Administration، یک دورۀ دانشگاهی در مقطع کارشناسی ارشد و به معنای کارشناسی ارشد راهبری کسب‌و‌کار، که هدف آن آموزش جنبه‌های مختلف راه‌اندازی و مدیریت یک کسب‌و‌کار است [مترجم]. [۲] Mediocre But Arrogant [۳] Management By Accident [۴] More Bad Advice [۵] Master Bullshit Artist [۶]  market managerialism: منظور از مدیریت‌گرایی (Managerialism) گرایش به استفادۀ (بعضاً افراطی) از مدیرانِ حرفه‌ای و فارغ‌التحصیلانِ مدیریت برای ادارۀ یک مجموعه است. توسلِ بیش از حد به این دیدگاه می‌تواند اجازۀ مشارکت در تصمیم‌گیری را از سایر گروه‌ها (کارکنان، جامعۀ مدنی و …) سلب نماید [مترجم]. [۷] École Supérieure de Commerce de Paris [۸] a grande école for business [۹] rational egoism [۱۰] corporate social responsibility (CSR)\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653842.json b/train/540653842.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0088fce7347f1bd5df3054e9dc4264deb4e6e88d
--- /dev/null
+++ b/train/540653842.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا در تربیت کودکانتان راه و رسم پدر و مادرتان را پیش می‌گیرید؟",
+  "subtitle": "خاطراتی که از کودکی با ما مانده‌اند، وقتی پدر و مادر می‌شویم، دوباره زنده می‌شوند",
+  "introduction": "فقط رنگ چشم یا شکل دماغمان نیست که از پدر و مادرمان به ما می‌رسد، در واقع، عقاید، رفتارها و نوع مواجهۀ آن‌ها با ما تأثیری بسیار عمیق بر شخصیت ما می‌گذارد. تأثیری که خودش را در دوستی‌ها و عاشقی‌هایمان و در تربیت کودکانمان نشان می‌دهد. روان‌شناسان مدت‌هاست که دربارۀ تجربۀ کودک از والدینش تحقیق می‌کنند. آن‌ها می‌گویند سبکِ دلبستگی ما به آن‌ها می‌تواند پیش‌بینی‌ کند که خودمان چگونه والدینی خواهیم شد. اما آیا اگر پدر و مادری بی‌توجه یا بی‌عاطفه داشتیم، لزوماً خودمان هم چنین خواهیم شد؟",
+  "content": "جولی فرگا، ایان— جورجیا (نام مستعار) فرزند اولش را در سال ۲۰۰۸ به دنیا آورد. پس از دست‌و‌پنجه نرم‌کردن با مسائل مربوط به باروری، او و همسرش سر از پا نمی‌شناختند که سرانجام پدر‌ و‌ مادر شده‌اند؛ اما در نخستین هفته‌های پس از زایمان، اضطرابی شدید بر شادی مادرانۀ جورجیا غلبه کرد. در طول روز، دل‌پیچه داشت و قفسۀ سینه‌اش سنگین و دردناک بود. شب‌ها، با اینکه از خستگی جانی برایش نمانده بود، حتی یک لحظه هم خوابش نمی‌برد. بدتر آنکه نگرانی و افکار ترسناک دربارۀ سلامت نوزاد به ذهنش هجوم می‌آوردند و لحظه‌ای رهایش نمی‌کردند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n جورجیا به من گفت: «مطمئن شده‌ بودم به اندازۀ کافی به نوزادم شیر نمی‌دهم یا به‌درستی آرامَش نمی‌کنم». در تاریک‌ترین لحظات، مطمئن بود اتفاقی ناخوشایند باعث مرگ نوزادش خواهد شد. «اگر دیگر نفس نکشد چه؟» یا «اگر خفه شود؟» فهرست نگرانی‌هایش احساس ناامنی را از اعماق وجودش بیرون می‌آورد. همین امر سبب می‌شد او در نقش جدیدش بی‌‍‌قرار و بی‌ثبات باشد.\nدوستان جورجیا حمایتش می‌کردند و به او دلگرمی‌ می‌دادند. یکی می‌گفت «تا بچه‌ام شش‌ماهه شد، مدام نگران بودم». دیگری می‌گفت «این اولین بچۀ توست. بزرگ‌تر که بشود، اوضاع روبه‌راه می‌شود».‌\n وقتی بچه در طول شب خوابید، کمبود خواب‌ جورجیا برطرف ‌شد، اما اضطراب‌هایش به قوت خود باقی ماند. هر‌وقت نوزادش گریه می‌کرد، به‌سرعت سراغش می‌رفت و او را از جایش بلند می‌کرد و در آغوش می‌گرفت. اگر نمی‌توانست نوزادش را آرام کند، هراسان و کج‌خلق می‌شد. جورجیا که مدام مراقب بود خطری پیش نیاید، در زمین بازی با دلواپسی نزدیک پسرش می‌ماند و هر حرکتش را دنبال می‌کرد. در ذهن مملو از نگرانی او، اگر بچه زمین می‌خورد، استخوانش می‌شکست؛ اگر زنبوری نیشش می‌زد، واکنش آلرژیک پسرش حتمی بود.\n او می‌گفت «دیگر جانی برایم نمانده بود. مضطرب و درمانده بودم و قبل از آنکه پسرم یک‌ساله شود، دوباره باردار شدم». بچۀ دوم، اضطراب جورجیا را تشدید کرد. از وحشت اینکه تنها بماند، با خانواده‌های دیگر قرار می‌گذاشت و بچه‌های آن‌ها را برای بازی به منزلش دعوت می‌کرد. برای آنکه از سرعت قطار نگرانی‌هایش بکاهد، به غذا روآورد و سعی کرد با خوردن نان و پاستا عواطفش را متعادل و میزان کند. ترس فلجش کرده بود و نمی‌توانست تصمیم بزرگی بگیرد. «تصمیمات شخصی و شغلی‌ام را با توجه به نیازهای بچه‌هایم‌ می‌گرفتم». یک بار موقعیت شغلی درخشانی را صرفاً به این دلیل رد کرد که برایش ناممکن می‌رسید که بچه‌ها را به کس دیگری بسپارد.\n سرانجام، جورجیا پزشکش را ملاقات کرد. او احتمال می‌داد جورجیا به افسردگی پس از زایمان مبتلا شده است که یکی از شایع‌ترین عواقب بارداری است و بیش از ۱۵ درصد نو‌مادران را تحت تأثیر قرار می‌دهد. احساس درماندگی، ناامیدی و تمایل به گریه‌کردن از مشخصه‌های افسردگی پس از زایمان است. تغییرات هورمونی، استرس و کمبود خواب بستر مناسب را برای ابتلا به این نوع افسردگی فراهم می‌کنند. افزون بر این، زنانی که به لحاظ فردی یا خانوادگی سابقۀ ابتلا به بیماری‌های روانی دارند، بیش از دیگران در معرض خطر ابتلا به افسردگی دوران بارداری و افسردگی پس از زایمان هستند. جورجیا، به توصیۀ پزشکش، به ملاقات روان‌درمانگر رفت.\n در جلسۀ اول، جورجیا روی مبل اتاق درمان نشست و دربارۀ کودکی دشوارش صحبت کرد. وقتی کوچک بود والدینش از هم جدا شدند. مواد‌مخدر، افسردگی و اضطراب هر کدام از آن‌ها را به ستوه آورده بود. اغلب، طغیان خشم، لحظات آرام خانوادگی را نابود می‌کرد. نیاز‌های جورجیا معمولاً برآورده نمی‌شد و با وجود اینکه می‌دانست والدینش دوستش دارند، به‌ندرت احساس امنیت می‌کرد.\n اغلب هیچ عذر‌خواهی، آغوش یا کلمۀ دلگرم‌کننده‌ای هم آن شکاف‌های والد-فرزندی را پیوند نمی‌زند. صحبت از طلاق ممنوع بود. «والدینم نمی‌توانستند همدیگر را تحمل کنند و اگر می‌گفتم دلم برای یکی از آن‌ها تنگ شده است، عصبی می‌شدند».\n در پایان اولین جلسۀ درمان، روان‌درمانگر به جورجیا گفت اضطرابش در پدیده‌ای ریشه دارد که روان‌درمانگران «زخم دل‌بستگی»۱ می‌نامند –زخمی عاطفی که تروماهای دوران کودکی و مراقبت‌های منقطع و نامستمر ایجادش می‌کنند.\n جورجیا، مانند بسیاری از والدین، می‌دانست برای ایجاد پیوندی قوی میان مادر و کودک، دل‌بستگی امری حیاتی است. متخصصان مراقبت از کودکان توصیه می‌کردند «اگر بچه گریه کرد، بلندش کنید و در آغوشش بگیرید. این کار دل‌بستگی سالم را تقویت می‌کند». بااین‌حال، به‌غیر از درمانگرِ جورجیا، کسی به این نکته اشاره نکرده بود که سبک دل‌بستگیِ خود والد در دوران کودکی، می‌تواند به فرزند‌پروری او جهت دهد.\n پزشک و روانکاوی به نام جان بالبی نخستین کسی بود که تحقیقاتی دربارۀ نظریۀ دل‌بستگی انجام داد. وی تحقیقات خود را در سال ۱۹۲۸ با کودکان مضطرب در مدرسه‌ای در انگلستان آغاز کرد. وی در این مدرسه یک نوجوان بدون مادر و یک کودک وابسته و مضطرب را درمان کرد. این تعاملات بالبی را به موضوع جدایی از مادر و تأثیر طولانی ‌مدت این جدایی بر سلامت روان فرد علاقه‌مند کرد. بالبی در طول دوران کاری‌اش، با کودکان یتیم کار کرد و در سال ۱۹۵۸ نخستین مقاله‌اش را دربارۀ نظریۀ دل‌بستگی منتشر نمود. از نظر بالبی، نقش والد آن است که «محیطی امن» برای کودک فراهم آورد. نبود چنین تربیتی توانایی کودک را برای اعتماد به دیگران و برقرای رابطۀ صمیمانه دچار مشکل می‌کند و در موقعیت‌های وخیم، می‌تواند به بیماری روانی منجر شود.\n پژوهشگر و روانشناسی به نام ماری آینزورث از بالبی تأثیر گرفت و به مطالعۀ الگوی روابط مادران و کودکانشان ادامه داد. در دهۀ ۱۹۶۰، او آزمایشی طراحی کرد که آن را «موقعیت ناآشنا» نامید. آینزورث و همکارانش رفتار مادران و کودکانشان را در محیط آزمایشگاهی بررسی کردند که آخرین مرحله از پروژۀ مطالعاتی وی دربارۀ روابط مادرانه بود. آن‌ها رفتار کودک را در دو موقعیت مطالعه کردند: وقتی کودک با غریبه‌ای در اتاق تنها می‌ماند و وقتی مادر دوباره به اتاق بازمی‌گشت.\n آینزورث با مطالعۀ رفتار کودکان، سه سبک دل‌بستگی را تشخیص داد: ایمن، مضطرب و اجتنابی. خروج مادر از اتاق به‌همراه غریبه، کودکانی را که سبک دل‌بستگی ایمن داشتند پریشان و ناراحت می‌کرد؛ اما این کودکان با باز‌گشت مادر به اتاق خوشحال می‌شدند. از سوی دیگر، کودکانی با سبک دل‌بستگی اضطرابی از غبیت مادرشان مضطرب می‌شدند و غریبه نمی‌توانست آن‌ها را آرام کند. این کودکان وقتی مادر یا دیگر مراقبانشان به اتاق باز‌می‌گشتند، خودشان را به آن‌ها می‌چسبانند؛ اما به‌سختی آرام می‌گرفتند. غیبت مادر، کودکانی را که سبک دل‌بستگی اجتنابی داشتند تحت تأثیر قرار نمی‌داد. این کودکان به بازگشت مادر هم توجهی نشان نمی‌دادند.\n تحقیقات اولیه در باب دل‌بستگی نشان می‌دهد پیوند مادر-کودک به طرحی اولیه‌ تبدیل می‌شود و الگوی روابط فرد در آینده، بر این اساس شکل می‌گیرد. روانشناس بالینی رابرت کارن در کتاب دل‌بسته‌شدن۲ (۱۹۹۴) می‌نویسد: «سایۀ والدینمان مانند سرنوشت همواره همراه ماست…  و مشخص می‌کند آیا می‌توانیم در بزرگ‌سالی به‌درستی عشق دریافت کنیم یا خیر». به اعتقاد متخصصان حوزۀ دل‌بستگی، سرنخ‌هایی که پیوند مادر-کودک با خود به‌همراه دارد، نشان می‌دهد چگونه به افرادی تبدیل می‌شویم که هستیم. درست همان گونه که رنگ چشم، رنگ مو و حس شوخ‌طبعی‌ را از والدینمان به ارث می‌بریم، سبک دل‌بستگی را نیز از آن‌ها به ارث می‌بریم. هر یک از این سبک‌ها –اغلب بی‌آنکه بدانیم– بر عاشق‌شدنمان، دوست‌شدنمان و فرزندپروری‌مان تأثیر می‌گذارد.\n مری مِین، روانشناس بالینی و پژوهشگر حوزۀ دل‌بستگی، معتقد است آنچه والدین از تجربه‌های دوران کودکی خودشان به یاد دارند، اغلب ماهیت سبک دل‌بستگی فرزندانشان را پیش‌گویی می‌کند. مِین و همکارانش در دهۀ ۱۹۸۰، با استفاده از آنچه «مصاحبۀ دل‌بستگی در بزرگ‌سالی» می‌نامیدند، از والدین سوالاتی پرسیدند و از آن‌ها خواستند نخستین خاطرات دوران کودکی‌شان را به یاد بیاورند. پژوهشگران دریافتند سبک دل‌بستگی فرزندان کاملاً شبیه سبک دل‌بستگی والدینشان بود.\n امروزه هیلاری جیکوبس هِندل، نویسندۀ کتاب همیشه تقصیر افسردگی نیست۳ (۲۰۱۸) معتقد است افرادی که سبک دل‌بستگی اضطرابی دارند، از تر‌ک‌شدن می‌ترسند، سخت می‌کوشند دیگران را خشنود کنند و به نیاز‌های خودشان توجه ندارند. این والدین اغلب زمانی که فرزندانشان به دنبال کسب استقلال هستند، احساس می‌کنند به حال خود رها‌ شده‌اند و ممکن است بیش از اندازه درگیر زندگی فرزندانشان شوند. افراد با سبک دل‌بستگی ناایمن در بزرگ‌سالی اعتماد‌‌به‌‌نفس کمتری دارند، به دل‌گرمی و اطمینان خاطر بیشتری نیاز دارند و از افرادی که سبک دل‌بستگی ایمن دارند، حساس‌ترند.\n دانیل زایگِل، روانشناس، و ماری هرتزل، متخصص فرزند‌پروری، در کتاب فرزند‌پروری از درون به بیرون۴(۲۰۰۳) می‌نویسند بزرگ‌سالانی که والدینشان همواره در دسترس نبودند و در نتیجه به والدینشان دل‌بستگی ناایمن داشتند، در پرورش فرزندان خودشان اغلب مضطرب و نامطمئن هستند. به گفتۀ نویسندگان این کتاب، این والدین اغلب تعبیر نادرستی از نشانه‌های رفتاری کودکانشان دارند. برای مثال، وقتی کودک اظهار ناامیدی می‌کند، این والدین عموماً در کمک به فرزندانشان بی‌دست‌وپا می‌شوند و مضطربانه می‌کوشند کوچک‌ترین نشانه‌های پریشانی را در فرزندانشان از میان بردارند.\n برخلاف والدین اضطرابی که با عجله به کمک فرزندانشان می‌شتابند، والدین اجتنابی از فرزندانشان فاصله می‌گیرند. اگر نیاز‌های والدین اضطرابی در کودکی گاه‌به‌گاه برآورده شده است، نیاز‌های والدین با سبک دل‌بستگی اجتنابی کاملاً به حال خود رها شده است. جیکوبس هندل می‌نویسد غیبت والدین، تصویری تحریف‌شده از صمیمیت ایجاد می‌کند. به همین دلیل است که والدین با سبک دل‌بستگی اجتنابی به‌سختی می‌توانند به دیگران اعتماد کنند؛ چرا که صمیمیت امری است که باید از آن اجتناب کرد.\n نتیجه آنکه، وقتی از افراد با سبک‌ دل‌بستگی اجتنابی خواسته می‌شود از دیگران حتی فرزندانشان، مراقبت کنند، احساس می‌کنند باری بر دوششان قرار گرفته است. در سال ۲۰۰۶، ژورنال بولتن شخصیت و روانشناسی اجتماعی۵ پژوهشی منتشر کرد که در آن پژوهشگران، ۱۰۶ زوج را با توجه به تجربۀ فرزند‌پروریشان بررسی کردند. شرکت‌کنندگان به پرسش‌نامۀ سنجش افسردگی دوران بارداری و افسردگی پس از زایمان پاسخ دادند. این پرسش‌نامه سبک دل‌بستگی، اضطراب و استرس والدینیِ شرکت‌کنندگان را می‌سنجید. در قیاس با والدینی که سبک دل‌بستگی ایمن داشتند، افراد با سبک اجتنابی تردید بیشتری دربارۀ والدگری داشتند، احتمال ابتلا به افسردگی در آن‌ها بیشتر بود و به‌ویژه وقتی فرزندشان شش‌ماهه بود، از نقش والدیِ خود رضایت کمتری داشتند.\n زایگل و هرتزل می‌نویسند افرادی که سبک دل‌بستگی اجتنابی دارند، بی‌آنکه بدانند نشانه‌های پریشانی فرزندانشان را نادیده می‌گیرند. علتش آن است که مراقبان این والدین در کودکی، به‌لحاظ عاطفی غائب بودند. برای مثال، این افراد گریه‌های کودکانشان را به گله و شکایت تعبیر می‌کنند و ممکن است وقتی فرزندشان بیمار یا زخمی است به او بگویند «لوس‌بازی درنیار». این والدین که بیش از هر چیز به استقلال بها می‌دهند، احتمالاً فرزندانشان را به‌گونه‌ای تربیت می‌کنند که به خود متکی باشند و ویژگی‌هایی از این دست را برای بقا ضروری بدانند.\n مری مِین در سال ۱۹۸۹ سبک دل‌بستگی چهارمی کشف کرد: سبک دل‌بستگی آشفته۶. مِین با تکرار آزمایش «موقعیت ناآشنا» دریافت کودکانی که برای آزمایش انتخاب کرده بود، به بازگشت مادرشان به شکل عجیبی واکنش نشان می‌دادند و پاسخ آن‌ها ترکیبی از ترس و رفتار‌های اجتنابی بود. برای مثال، یکی از این کودکان دستانش را مقابل صورتش نگه‌ داشت و کودک دیگر چهار‌دست‌و‌پا به سمت مادرش رفت؛ اما پس از آن به‌سرعت از او دور شد.  آسیب‌های روانی شدید دوران کودکی، مانند بی‌توجهی و سوءاستفادۀ فیزیکی و عاطفی، باعث ایجاد سبک دل‌بستگی آشفته می‌شوند. والدین با سبک دل‌بستگی آشفته بین رفتار‌های اجتنابی و اضطرابی در نوسان‌اند. به گفتۀ زایگل و هرتزل، چنین والدینی ممکن است با دیدن شادی و هیجان فرزندانشان برآشفته شوند واحتمال دارد گریه‌های کودکانشان را نادیده بگیرند.\n اگرچه سبک دل‌بستگی‌ ما در کودکی شکل می‌گیرد، می‌توانیم آن را در بزرگ‌سالی تغییر دهیم. به گفتۀ زایگل و هرتزل، نخستین گام در شفای زخم‌های دل‌بستگی آن است که روایت خود را به‌شکلی منسجم درک کنیم. این دو می‌نویسند «معنا‌دادن به زندگی‌ کمکتان می‌کند دیگران را بهتر درک کنید و رفتار‌هایتان را انتخاب کنید».\n روانکاوی به نام جیل سالبرگ می‌گوید تأثیر آسیب‌های روانی از آنجا ایجاد می‌شود که والدین «حاضر و غائب‌اند؛ گاه نزدیک‌اند و گاه دور از دسترس‌. این الگو به فرزندان هم منتقل می‌شود». سالبرگ این پدیده را «زمینۀ دل‌بستگی تروماتیک» می‌داند و می‌گوید روان‌درمانی تحلیلی فرصتی برای هم‌سویی بین بیمار و تحلیلگر فراهم می‌آورد که می‌تواند جبران‌کننده باشد.\n جورجیا بیمار من نبود؛ اما زنان فراوانی را درمان کرده‌ام که سابقۀ خانوادگی مشابهی داشتند و با افسردگی پس از زایمان دست‌وپنجه نرم می‌کردند. محققان برای درمان افسردگی و اضطراب پس از زایمان، عموماً روش رفتار‌درمانی شناختی۷ (سی‌بی‌تی) را توصیه می‌کنند. این روش درمانی مهارت‌محور به بیماران کمک می‌کند پریشانی خودشان را کاهش دهند. برای این کار درمانگر به بیماران می‌آموزد ورق را به ضرر افکاری برگردانند که به جاهای بدی رفته‌اند. درمانگران شناختی این افکار را «تله‌های فکری»۸ می‌نامند.\n با‌این‌حال، از آنجا که کشمکش‌های روانی مادران در تجربه‌های ناخوشایند دوران کودکی ریشه دارد، درمان مبتنی بر سبک دل‎‌بستگی یا درمان روان‌پویشی به بیمار کمک می‌کند الگوی دل‌بستگی‌‌ خود و رابطۀ آن را با رنج‌هایش درک کند. سلما فرایبرگ در سال ۱۹۷۵ این بیماران را «ارواح مهد‌کودک» نامید. این ارواح اغلب روان نو‌مادران را تسخیر می‌کنند و سبب می‌شود آسیب‌های روانی خانوادگی و زخم‌های شفا‌نیافتۀ کهنه، جان دوباره‌ای بگیرند.\n به‌عنوان یک روانشناس بخشی از کار من جست‌وجوی این سرنخ‌هاست. از همان جلسۀ اول، به گفته‌های بیمار توجه می‌کنم و منتظر می‌مانم سرنخ‌هایی را بشنوم که سبک دل‌بستگی بیمار را مشخص می‌کند.\n برای مثال، بیمارانی که سبک دل‌بستگی اضطرابی دارند، مادرانشان را «غصه‌خور» توصیف می‌کنند و عموماً در خانواده‌هایی بزرگ شده‌اند که باید مدام به عواطف مادرشان توجه می‌کردند. بیمارانی که سبک دل‌بستگی اجتنابی دارند، والدینشان را افرادی توصیف می‌کنند که آن‌ها را مستقل بار آورده‌اند. این والدین که به‌خطا تصور می‌کردند نادیده‌گرفتن پریشانی آن را از میان می‌برد، وقتی فرزندانشان ترسیده، ناراحت، عصبانی یا ناامید بودند، اغلب به آن‌ها می‎گفتند «چیزی نیست. روبه‌‌راه می‌شوی». تجربۀ هر مادر با دیگری فرق می‌کند؛ اما در این تعارضات وابستگی شباهت‌هایی نیز نمایان می‌شود. این زنان که مراقبت مستمر دریافت نکرده‌اند، اغلب، مفاهیم تحریف‌شده‌ای از تکیه‌کردن به دیگران در ذهن دارند. برای بسیاری از آن‌ها کمک‌گرفتن خطرناک، خجالت‌آور یا کاملاً ممنوع است. نتیجه آنکه، بیمار یک «روایت اشتباه» با خود حمل می‌کند و باور دارد نیاز‌داشتن فرد را ضعیف، سربار یا بی‌کفایت می‌کند.\n شفای زخم‌های دل‌بستگی با خلق روایتی «منسجم» آغاز می‌شود؛ بدین معنا که باید گذشته را به حال پیوند داد. به‌عنوان روان‌درمانگری که از روش درمان روان‌پویشی۹ استفاده می‌کند، این کار را با ارائۀ یک تعبیر انجام می‌دهم. برای مثال، به مادری که از کمک‌گرفتن احساس گناه می‌کند، می‌گویم: «احساس می‌کنی گیر افتادی، چون وقتی بچه بودی، اجازه نداشتی به کسی تکیه کنی؟»\n واکنش بیماران به این تعبیرها متفاوت است. اضطرابی‌ها به درمانگر نزدیک‌تر می‌شوند و تمایل دارند بیشتر صحبت کنند. اجتنابی‌ها فاصلۀ امن خود را حفظ می‌کنند و عقب می‌کشند.\n واکنش بیمار هر چه باشد، پاسخ من همیشه همدلانه و کنجکاوانه است. مانند بازیگری که خود را برای نقش آماده می‌کند، خودم را به جای بیمار می‌گذارم و تصور می‌کنم چه احساسی دارد. ورود به تجربۀ آن‌ها، امکان دسترسی به آنچه دست‌نیافتنی است را بیشتر می‌کند. با گذر زمان، روابط درمانی فضایی امن فراهم می‌آورد و بیمار به آن اعتماد می‌کند. بیماران با تکیه بر این امنیت و با حمایت درمانگر می‌توانند به آسیب‌های دوران کودکی و دل‌بستگی ناسالم خودشان نظم ‌دهند.\n روان‌درمانگرِ جورجیا با کمک نظریۀ دل‌بستگی و با توجه به تأثیر دل‌بستگی بر سلامت روان افراد، به‌سرعت دریافت سبک ‌دلبستگی بیمارش اضطرابی است. جورجیا به من ‌گفت وقتی کلمات درمانگرم را می‌شنیدم احساس کردم همه‌چیز کاملاً معنا پیدا کرد: «انگار نقشه‌ای به من دادند تا دنیا را ببینم؛ ناگهان همه‌چیز معنا پیدا کرد».\n جورجیا با کمک درمانگرش روایت‌های پراکندۀ کودکی‌اش را به روایتی منسجم تبدیل کرد. این کار به او فهماند تجربۀ گذشته چگونه جان دوباره‌ای گرفته است. یاد گرفت تنها‌بودن با فرزندانش فراخوانی است برای وحشت؛ چرا که یکی از والدینش او را به‌تنهایی بزرگ کرد و دورهمی‌های خانوادگی اغلب ثباتی نداشت. وقتی جورجیا با فرزندانش تنها می‌ماند و مسئولیت نگهداری از آن‌ها فقط بر عهدۀ او بود، این الگوی روابط خانوادگی دوباره زنده می‌شد.\n جورجیا به‌ یاد می‌آورد در دوسالگی او را به پدرش سپردند. در آن زمان، مادرش اغلب اوقات غائب بود و جورجیا چندان او را نمی‌دید و با او صحبت نمی‌کرد. خاطرات او از این دوران، چندان واضح نیست؛ اما یادآوری این خاطرات و بیان کردنشان به جورجیا کمک کرد درک کند چرا وقتی فرزندانش کودک بودند، وحشت و ترس تمام وجودش را فرا می‌گرفت. او گفت «فهمیدم فقدان‌های اوایل دوران کودکی اغلب وقتی کودکانمان در همان سن هستند، دوباره ظاهر می‌شوند».\n وقتی جورجیا نقطه‌ها را به هم وصل کرد، دیگر گذشته و حال را با یکدیگر تلفیق نمی‌کرد. او می‌گفت «می‌توانستم در جلسه‌های مشاوره‌ شرکت کنم و بین ’گذشته و حال‘ تفکیک قائل شوم».\n جورجیا سرانجام توانست با نیاز‌های خودش ارتباط برقرار کند و فهمید برای آنکه از حملۀ اضطراب جلوگیری کند، به خواب و ورزش نیاز دارد. او مصرف داروهای ضد‌افسردگی را هم شروع کرد و بیش از یک دهه به جلسات روان‌درمانی ادامه داد.\n جورجیا می‌گفت «گاهی اوقات، نشانه‌هایم با اختلال اضطراب هم‌خوانی داشت؛ اما من داشتم بچه‌هایم را با سبک دل‌بستگی اضطرابی خودم بزرگ می‌کردم که این غیر از اختلال اضطراب و البته خطرناک بود».\n برخلاف زندگی دشوارش در خانه، اتاق درمان فضایی امن و باثبات فراهم می‌آورد تا جورجیا زخم‌های کودکی‌اش را باز کرده و در آن‌ها غور کند. درمانگرش مانند والدی مهربان، مشاهده‌گری دلسوز و همدل بود و بی‌آنکه جورجیا را قضاوت کند، حمایتش می‌کرد، چیزی که جورجیا هرگز از آن برخوردار نبود.\n شکی نیست که روان‌درمانی می‌تواند زخم‌های دلبستگی را ترمیم کند. روان‌درمانگرانِ دل‌بستگی‌محور به مراجعان کمک می‌کنند از بدنشان برای شفای ذهنشان کمک بگیرند. آن‌ها به بیماران می‌آموزند چگونه سرنخ‌های فیزیولوژیک را نشانۀ پریشانی بدانند و چگونه به خاطرات و عواطفی که به سطح می‌آیند با همدلی پاسخ دهند. مطالعات نشان می‌دهند صرف‌نظر از نوع درمانی که فرد دریافت می‌کند، رابطۀ بین درمانگر و مراجع بیش از هر چیز اهمیت دارد.\n البته افرادی که درآستانۀ والد‌شدن هستند، حتی اگر پشت درهای بسته با روان‌درمانگر صحبت نمی‌کنند، می‌توانند به تربیت اولیه خود‌شان فکر کنند. زایگل و هرتزل در کتاب فرزند‌پروری از درون به بیرون سؤالاتی را برای تأمل دربارۀ خودمان فراهم کرده‌اند: «آیا نخستین بارهایی که از والدینتان جدا شدید، به یاد دارید؟ چه احساسی داشتید؟» و «والدینتان چطور تنبیه‌تان می‌کردند؟ این روش چه تأثیری بر کودکی‌تان داشت؟»\n به گفتۀ زایگل و هرتزل، پاسخ به چنین سؤالاتی «ذهنتان را از حصار گذشته رها می‌کند و آزادتان می‌کند تا خودتان را بهتر درک کنید». اگر به احساساتی که به سطح می‌آیند توجه کنید، درمی‌یابید به روانکاوی یا کمک‌های دیگر نیاز دارید یا خیر.\n برای مثال، اگر به ‌خاطر‌آوردن خاطره‌ای از دوران کودکی قفسۀ سینه‌تان را تنگ و فشرده کند و شکمتان به هم بپیچد و تمایل داشته باشید از این احساس فرار کنید، نشان می‌دهد امری دردناک در وجود شما به توجه و پرستاری نیاز دارد. از سوی دیگر، ناتوانی در به ‌یاد آوردن خاطرات کودکی هم نشانۀ درخور‌توجهی است. افرادی که سبک دل‌بستگی اجتنابی دارند، عموماً چیز زیادی از تجربه‌های کودکی‌شان به یاد نمی‌آوردند. علت آن است که این افراد اغلب به حال خود رها شده‌اند و مراقبانشان توجه چندانی به آن‌ها نداشتند و با آن‌ها گفت‌وگو‌ نکرده‌اند.\n جیکوبس هِندل معتقد است شفای زخم‌ها به حضور یک شاهد نیاز دارد. تغییر سبک دل‌بستگی از اضطرابی، اجتنابی یا آشفته به سبک دل‌بستگی سالم روندی درمانی است که به‌سرعت حاصل نمی‌شود. در کنار خودتأملی و روانکاوی، تمریناتی مانند ذهن‌آگاهی نیز می‌توانند مفید واقع شوند. زایگل و هرتزل می‌نویسند وقتی ذهن‌آگاه هستیم «در لحظۀ حال زندگی می‌کنیم و به افکار و احساساتمان آگاهی داریم و به افکار و احساسات کودکی‌مان گشوده می‌شویم». تمرین‌های تنفسی ذهن‌آگاهی هم کمک می‌کند عواطف اضطراب‌آورمان را تنظیم کنیم. این تمرین‎ها می‌توانند سیستم عصبی بیش‌فعال را آرام کنند.\n حتی با وجود این ابزارها، رنج گذشته هرگز کاملاً التیام نمی‌باید. ما فقط می‌آموزیم به‌شکل دیگری با آن برخورد کنیم. وقتی با جورجیا گفت‌وگو می‌کردم گفت دارد قدم می‎زند. او گفت «می‎دانستم قرار است دربارۀ کودکی‌ام صحبت کنم. این امر مضطربم می‌کند. قدم‌زدن و ورزش‌کردن کمکم می‌کند آرام بگیرم».\n جورجیا پیش از آنکه روانکاوی را شروع کند، غرق اضطراب بود؛ اما با نقشۀ راه جدید، اکنون می‌تواند بگوید: «به‌عنوان مادر، می‌خواهم در این مسیر گام بر‌دارم». گذشتۀ او همواره بخشی از روایت او باقی خواهد ماند؛ اما دیگر خاطرات رنج‌آور او را در کام خود فرو نمی‌برند؛ چون او یاد‌ گرفته است چگونه اشباح را کنترل کند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل         ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد  و        جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز    انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در         زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو،  بررسی       کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین  مطالب    وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در         کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان       به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک       سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار         شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و  در        صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را   تعویض       خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو   کنید و   مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جولی فرگا نوشته و در تاریخ ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۰ با عنوان «How parents are made» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ آبان ۱۳۹۹ با عنوان «آیا در تربیت کودکانتان راه و رسم پدر و مادرتان را پیش می‌گیرید؟» و ترجمۀ فاطمه زلیکانی منتشر کرده است. •• جولی فِرَگا (Juli Fraga) روانشناس و متخصص افسردگی دوران بارداری و افسردگی پس از زایمان است. سلامت زنان از دغدغه‌های اوست. روزنامه‌های متعددی از جمله واشینگتن پست، کوارتز و نیویورک تایمز نوشته‌هایش را چاپ کرده‌اند.\n [۱] Attachment wound [۲]  Becoming Attached [۳]  It’s Not Always Depression [۴]  Parenting from the Inside Out [۵]  Personality and Social Psychology Bulletin [۶] disorganized [۷] cognitive behavioral treatment [۸] thought traps [۹] psychodynamic\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653843.json b/train/540653843.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..dda1e44bdb63f2b5debe134b6962211c4f352837
--- /dev/null
+++ b/train/540653843.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "رمان‌نویسی که، کمی قبل از کرونا، همه‌چیز را پیشگویی کرد",
+  "subtitle": "ترسناک است، هر گاه که روزنامه را باز می‌کنم انگار لای کتاب خودم را باز کرده‌ام",
+  "introduction": "اگر نویسنده‌ای، تنها کمی قبل از کرونا، رمانی دربارۀ عالم‌گیرشدن ویروسی کشنده تحویل انتشارات بدهد، بیشتر باید جزو پیشگوها حسابش کرد تا رمان‌نویس‌ها. حتی شاید همه‌چیز بوی توطئه بگیرد. اما لارنس رایت برای نوشتن آخرین رمانش نه از الهام استفاده کرده و نه از اطلاعات سری. او، وقتی می‌خواهد رمان بنویسد، مثل روزنامه‌نگارها دربارۀ موضوع تحقیق می‌کند. رمان اخیر او، «آخر اکتبر»، سرشار از اطلاعات ویروس‌شناسی و تاریخچۀ همه‌گیری‌هاست. او می‌گوید «شما می‌گویید پیشگویی، اما من فقط به پیش‌بینی دانشمندان گوش دادم».",
+  "content": "آدریان هورتون،‌ گاردین — این ویروس جدید ابتدا در شرق آسیا دیده شد. پیش پای بهار، یک بیماری همه‌گیر سراسر جهان را گرفت. در آمریکا، کسب‌وکارها تعطیل شدند، فرودگاه‌ها خالی شدند، اطلاعات نادرست فراگیر شدند. رئیس‌جمهور، که شخصی تفرقه‌انداز و مشغول تخت برنزه‌کننده‌اش در کاخ سفید است، مدام بی‌پایه اطمینان خاطر می‌دهد و از معاون خشکه‌مقدس دروغ‌گویش می‌خواهد این همه‌گیری را مدیریت کند. این می‌تواند خلاصه‌ای از اتفاقات دو ماه گذشته باشد، اما پیرنگ آخر اکتبر، رمان جدید لارنس رایت، که با هیجان بسیار دست‌به‌دست می‌شود، شباهت غریبی به واقعیت دارد: شیوع جهانی یک بیماری مهلک، بی هیچ درمان شناخته‌شده‌ای، در میان سیل اطلاعات در اواخر دهۀ ۲۰۱۰.\n«ترسناک است». این جملۀ رایت، نویسندۀ نیویورکر و روزنامه‌نگار برندۀ جایزۀ پولیتزر، است که در مصاحبه‌اش با گاردین دربارۀ آیندۀ سورئال انتشار رمان خود گفت که موضوعش همه‌گیری جهانی است، آن هم دقیقاً همزمان با همه‌گیری در جهان واقعی. «قرار بود این رمان تنها یک هشدار باشد و هنوز این خبرهای هولناک را نشنیده بودیم. هر گاه که روزنامه را باز می‌کنم انگار لای کتاب خودم را باز کرده‌ام. عجیب است». لارنس نگارش رمان را در ۲۰۱۷ آغاز کرد (متن نهایی خود را در تابستان ۲۰۱۹ تحویل داد). آخر اکتبر پیرنگی تحقیق‌شده و دقیق دارد: جهان با بیماری مهلکی -که زیرمجموعۀ آنفولانزای اسپانیایی ۱۹۱۸ است- مواجه می‌شود، داستانی که با نثری بی‌رحمانه و تندوتیز بیان می‌شود. مهارت و تخصص نقاط قوت داستان‌اند؛ قهرمان آمریکایی رایت، دکتر هنری پارسونز، ویروس‌شناسی زیرک است که با احساساتی قوی درگیر کار مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری شده است. او، در گذشته‌ای مشکوک، از یک آزمایشگاه سری در فورت دتریک مریلند جدا شده است.\n\nهنری، که مرگ‌ومیر گسترده‌ای در یک اردوگاه کار اجباری مردان همجنس‌گرا در اندونزی نظرش را جلب کرده، به جاکارتا می‌رود و در آنجا «ویروس کنگولی» را کشف می‌کند که نام اردوگاه را بر خود دارد و نوع جدید و هولناکی از ویروس همراه با خونرویِ۱ آنفولانزاست. شیوۀ نگارش رایت علمی و خنثاست؛ خواننده به حفره‌های سینه، ریه‌های پر از مایع، بدن‌های کبود بر اثر سیانوز یا کمبود اکسیژن نگاه می‌کند. اردوگاه کنگولی قرنطینه می‌شود و نهادهای بهداشتی مختلف موج‌موج نیرو می‌فرستند، افرادی که مثل هنری، پزشکان همه‌گیری ابولا در ۲۰۱۴ در آفریقای غربی هستند. اما وقتی یک رانندۀ تاکسی، که نادانسته مبتلا بود در کنار سه میلیون فرد دیگر به حج می‌رود، تمام تلاش‌ها برای جلوگیری از شیوع بیماری با شکست مواجه می‌شود. طی چند روز افراد دسته دسته در سراسر جهان می‌میرند.\nایدۀ داستانیْ دربارۀ یک همه‌گیری مدرن در ۲۰۱۰ آغاز شد، زمانی که فیلم‌سازی به نام ریدلی اسکات رایت را تشویق کرد فیلم‌نامه‌ای دربارۀ پایان تمدن بنویسد. رایت، که همواره در نقش یک روزنامه‌نگار همه‌گیر‌شناس‌ها، میکروب‌شناس‌ها و ویروس‌شناس‌های «حقیقتاً خلاق و باهوش» را تحسین می‌کرد، گفت: «در ذهن من، احتمال اینکه یک همه‌گیری تمدن را به پایان برساند از هر چیز دیگر بالاتر بود». آن‌ها هرگز چنین فیلمی نساختند، اما او بیان کرد «همیشه دوست داشتم این کار را بکنم و فکر می‌کنم داستان خوبی هم می‌شد. به این نتیجه رسیدم که اگر بنا باشد دست به قلم شوم، اول باید تحقیق کنم، تحقیقاتی که نتوانسته بودم متن آن‌ها را برای نوشتن تکمیل کنم».\nرایت، که به‌خاطر تحقیقات کامل و باورنکردنی خود در آثار غیرداستانی‌اش شهرت دارد، در تحقیقات برای رمان، رویکردی روزنامه‌نگارانه داشت. تا آنجا که توانست مطالعه کرد و با متخصصان ارتباط گرفت (در بخش تقدیر و تشکر کتاب از متخصصانی از مؤسسات ملی بهداشت، کلمبیا و فایزر نیز تشکر شده بود). منابع او «همان افرادی بودند که در حال ساخت واکسن هستند؛ آن‌ها ذهن‌های برتر جهان‌اند». آن‌ها به رایت کمک کردند راه خود را در هزارتوی پزشکی‌ای پیدا کند که در نیمۀ دوم رمان به آن می‌پردازد، یعنی زمانی که هنری پس از مدت‌ها قرنطینه می‌کوشد نزد خانواده‌اش در آتلانتا باز گردد. همچنین، رمان را با جزئیات علمی قابل دسترس و غنی دربارۀ ویروس‌ها، سلاح‌های بیولوژیک و همه‌گیری‌های گذشته می‌آرایند.\n\nرایت ابتدا ویروس کنگولی را ادامۀ آنفولانزای اسپانیایی ۱۹۱۸ می‌دانست که بهار به ایالات متحده هم رسید، در تابستان فروکش کرد و در پاییز با موجی کشنده‌تر بازگشت. عنوان آخر اکتبر به بزرگداشت مرگ‌بارترین ماه در تاریخ آمریکا می‌پردازد که طی آن ۱۹۵۰۰۰ نفر جان باختند. «سؤالی که من از متخصصان می‌پرسیدم این بود: اگر چیزی شبیه آنفولانزای ۱۹۱۸ در تمدن امروز ما سر برآورد، چه می‌شود؟ آیا آمادگی ما برای مقابله با آن بهتر از اجدادمان است؟ معلوم نیست پاسخ این سوال چه باشد».\nالبته ویروس خیالی کنگولی بسیار کشنده‌تر از کووید ۱۹ است و نرخ مرگ و میر آن به سارس (۱۵%) و مرس (حدود ۳۵%) نزدیک‌تر است. آخر اکتبر از بحران نسبیِ کنونی فراتر می‌رود و به سقوط کامل اجتماعی می‌رسد: دولتِ خزیده در پناهگاه، مدرسه‌های غارت‌شده، خودپردازهایی که هیچ یک وجه نقد ندارند. میلیون‌ها تن ازجمله سلبریتی‌هایی چون تیلور سویفت در ایالات متحده می‌میرند. در برنامـۀ تلویزیون ملی از چشم رئیس‌جمهور خون می‌چکد؛ یکی از شخصیت‌ها امواج رادیو را بالا و پایین می‌کند و تنها الکس جونز، نظریه‌پرداز توطئه، را پیدا می‌کند.\nرایت در نوشتن نتیجۀ ژئوپلیتیک خود به پشتوانۀ تخصصی عمل کرده است که از نوشتن کتاب‌های غیرداستانی قبلی‌اش پیدا کرده. کتاب‌هایی دربارۀ درگیری در خاورمیانه (سیزده روز در سپتامبر۲)، تعصب مذهبی (روشن شدن۳، گزارشی دربارۀ علم‌زدگی، که به یک مستند اچ‌بی‌او در ۲۰۱۵ تبدیل شد) و جنگ بر سر ترور (بلندای برج۴، دربارۀ ارتباط القاعده با یازده سپتامبر که سبب شد در ۲۰۰۷ جایزۀ پولیتزر را از آن خود کند). خود او بیان کرد: «به دشمنی‌ها نگاه کردم، به رقابت‌ها، و تصور کردم چه می‌شد اگر استرس را هم به این فضا اضافه می‌کردیم؛ یک همه‌گیری جهانی را. آن وقت چه می‌شد؟ خیلی ناراحت‌کننده است که این بازی اتهام‌زنی را همین الآن هم تماشا کنیم و ببینیم که دولت‌ها تقریباً همان‌طور عمل می‌کنند که انتظار داشتیم».\nهرچند تا کنون کتاب رایت، بیش از آنکه به اکنون مربوط باشد، حال و هوایی آخرالزمانی داشته، اما می‌تواند در پیش‌بینی عناصر متعدد همه‌گیری جهانی کووید ما را کمک کند: جرائم نفرت علیه گروه‌های اقلیتی که به‌خاطر شیوع ویروس متهم هستند (در این رمان، مسلمان‌ها)، کمبود دستگاه تنفس، اطمینان‌بخشی‌های بی‌مایه و ناموفق از سوی مدیران. اما او هم مانند بسیاری دیگر از متخصصان بهداشت عمومی شکست در آزمایش گرفتن را پیش‌بینی نمی‌کرد. رایت دربارۀ افتضاح آزمایش گرفتن گفت: «من ترسیده بودم و غمگین بودم، زیرا در تجربۀ من مراکز کنترل و پیشگیری بیماری همواره یکی از مزایای برجستۀ دولت آمریکا بوده‌اند، چیزی که همیشه می‌شد رویش حساب کرد، تخصصشان، صبرشان و اعتبارشان. و اینکه آدم ببیند این‌طور درمانده‌اند، واقعاً ناراحت‌کننده است».\nاو همچنین یکی از پیشرفت‌های امیدبخش این همه‌گیری جهانی را پیش‌بینی نکرده بود: «اتحاد شهروندان برای رعایت فاصله‌گذاری علی‌رغم هزینه‌های فردی، اجتماعی، روحی و مالی بسیاری که همراه داشت».\n\nنوعی هیجان وسواسی وجود دارد در خواندن کتابی که سرانگشتی به آتش واقعیت می‌زند و سریع دست پس می‌کشد، واقعیتی که روز‌به‌روز ناملموس‌تر می‌شود اما رایت مراقب است با پیشگویی مشتری جلب نکند. او گفت: «از سر خوش‌شانسی حدس‌هایی زدم، اما عمده آن است که آنچه مردم به‌عنوان پیشگویی می‌خوانند همان چیزهایی است که متخصصان پیش‌بینی می‌کردند و به من گفتند». تخصص، کتاب‌های خلاصه‌نویسی، تمرینات فیلم‌نامه‌نویسی، «تمام این‌ها در دست بودند. هر کسی که علاقه‌مند بود می‌توانست از این اطلاعات استفاده کند و من علاقه‌مند بودم».\nاما دربارۀ اینکه وضعیت عادیِ جدید را چطور تصور می‌کند، گفت: «فکر می‌کنم بر سر یک چندراهی هستیم. جنگ یا رکود یا همه‌گیری جهانی نوعی عکس رادیولوژی هستند تا ببینید زیر پوست جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنید چه می‌گذرد و واقعیت آن را ببینید، کاستی‌ها و توانمندی‌هایش را. فکر می‌کنم کاستی‌ها به‌وضوح آشکارند: تعصب، دشمنی‌های بین‌المللی غیرضروری، عدم آمادگی، بی‌احترامی به دانش، همۀ این‌ها ویرانی‌ای را به بار آورده‌اند که نباید با آن مواجه می‌شدیم».\nو رایت که می‌داند ممکن است افراد از خواندن دربارۀ همه‌گیری جهانی فرسوده شده باشند، تصدیق می‌کند «بسیاری از افراد از نظر احساسی آمادگی خواندن این کتاب را ندارند» و امیدوار است افراد در حالی آخر اکتبر را به پایان ببرند که به «درک بهتری از بیماری، شیوع و خطرات همه‌گیری‌های جهانی رسیده‌اند و همچنین، مانند من، تحت تأثیر شجاعت و نبوغ کسانی قرار گرفته‌اند که با این بیماری مبارزه می‌کنند. به همین دلیل، کتاب به این افراد تقدیم شده است».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                                                   شامل ترجمۀ تازه‌ترین       حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،       تاریخ  و               سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و     ادبیات و     هنر    است      که     از  بیش   از       ۱۰۰     منبع       معتبر و                 به‌روز        انتخاب        می‌شوند.        مجلات  و         وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                   در زمرۀ این منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،                گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ     اختصاصی      قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای         از  بهترین         مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در                                                   کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه          اینترنتی            ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌      فروش   می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با      خرید        اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                  برخوردار شوید. فصلنامه     برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع       عمومی           ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که     فصلنامه    آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا       هزینۀ        اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم      کرد.   ضمناً   هر      وقت          بخواهید            می‌توانید          اشتراکتان     را       لغو    کنید     و       مابقی       مبلغ          پرداختی   را   دریافت          کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nWright, Lawrence. The End of October. Knopf, 2020\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را آدریان هورتون نوشته است و در تاریخ ۶ مۀ ۲۰۲۰ با عنوان «’It’s unnerving’: Lawrence Wright on the eerie prescience of his pandemic novel» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۳ خرداد ۱۳۹۹ با عنوان «رمان‌نویسی که، کمی قبل از کرونا، همه‌چیز را پیشگویی کرد» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است.•• آدریان هورتون (Adrian Horton) منتقد هنری و نویسندۀ گاردین است.\n[۱] hemorrhagic[۲] Thirteen Days in September[۳] Going Clear[۴] The Looming Tower"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653844.json b/train/540653844.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a6c5ada73be4ca3d02b4293850646aaa7f53fa43
--- /dev/null
+++ b/train/540653844.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "نقطۀ اشتراکی که با دشمن خونی‌تان دارید",
+  "subtitle": "به جای بیزاری از عقاید دیگران، بهتر است دربارۀ منشأ باورهایمان بیشتر بیاموزیم",
+  "introduction": "در دنیای پرحرف امروز، زیاد پیش می‌آید که حرفی به گوشمان بخورد و با خودمان بگوییم: «خدایا، چطور ممکن است کسی چنین عقیده‌ای داشته باشد؟» با آدم‌هایی رو‌به‌رو می‌شویم که باورهایشان باعث خشم، تأسف یا خنده‌مان می‌شود و فکر می‌کنیم با آن‌ها ذره‌ای اشتراک نداریم. بااین‌حال، جاناتان هایت، روان‌شناس مشهور آمریکایی، در یکی از مطالعاتش، به حقیقتی جالب‌توجه رسید: باورهای ما، هر چه باشند، در نهایت به شش ارزش اصلی منتهی می‌شوند که همۀ انسان‌ها قبولشان دارند، اما وزن متفاوتی به آن‌ها می‌دهند.",
+  "content": "دیوید بایرن، وی‌آر‌نات‌دیوایدد — مانند بسیاری از مردم، من هم هرازگاهی می‌شنوم دیگران از ارزش‌ها و باورهایی جانب‌داری می‌کنند که با باورهای من ناسازگارند. جوان‌تر که بودم این موضوع را درک نمی‌کردم. بسیاری از این باورها و سوگیری‌ها در دید من غیرمنطقی بودند. چه‌طور ممکن است مردم به چنین چیزهای احمقانه‌ای باور داشته باشند؟ اما هر چه بیشتر خواندم، سفر کردم و آدم‌های بیشتری دیدم، فهمیدم که ارزش‌ها و باورهایی که شاید برای من غریبه باشند، برای دیگران اغلب به دردی می‌خورند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.  فایده‌اش، گاهی، صرفاً سهیم‌شدن این ارزش‌ها و باورها با کسانی است که احساس مشابهی دارند. باورهای یکسان می‌توانند حس همبستگی ایجاد کنند یا به زندگی مردم معنا ببخشند. گویی ما انسان‌ها طوری تکامل یافته‌ایم که به عاملی برای همبستگی و یکپارچگی نیاز داریم. گاهی این عامل می‌تواند علاقه به آهنگ‌ها و فیلم‌های مشابه باشد. یا حتی، باور به مجسمه‌های گریان یا موجودات فضایی. خب، باشد، شاید همچین باورهایی ضرری هم نداشته باشند.\n متوجه شده‌ام که من هم، مثل دیگران، ممکن است باورهای عجیبی در سر بپرورانم و درست مثل آن‌ها دلایل پیچیده‌ای برای توجیهشان سر هم کنم. من هم مجموعه ارزش‌هایی دارم که به نظر خودم، بدیهی هستند و همه باید قبولشان کنند. اما اگر قرار است به نقطۀ اشتراک برسیم و در کنار هم زندگی کنیم، حداقل کاری که باید انجام دهیم، تلاش برای درک نگرش مردمانی است که مثل ما فکر نمی‌کنند.  چند سال پیش روان‌شناس اجتماعی، جاناتان ‌هایت، در کتاب ذهن درستکار۱عنوان کرد که شش ارزش اخلاقی بنیادین و میزان اهمیت هر یک از آن‌ها برای فردِ ما، تعیین‌گر رفتارمان است. علاقه‌ای ندارم که دربارۀ فطری یا جهان‌شمول بودن این ارزش‌ها بحث کنم، یا ببینم که آیا چنین ارزش‌هایی کمتر از شش تا هستند یا بیشتر، اما آن‌ها را ابزار واقعاً کارآمدی می‌دانم برای درک انسان‌هایی که دیدگاهی غیر از دیدگاه خود من دارند. این ابزارها کمکم می‌کنند که احساس برتری نکنم. می‌گذارند تصور کنم که دیگران به چه می‌اندیشد و چرا به آن‌چه که باور دارند باور دارند؛ چرا که ما واقعاً در ارزش‌های یکسان بسیاری مشترکیم.\nاین ارزش‌ها (و نقطۀ مقابلشان) به این ترتیب‌اند:\n ۱. مراقبت/آسیب: همۀ ما یک خانواده‌ایم و باید تا جایی که می‌توانیم نسبت به دیگران مهربان باشیم. رنج، در صورت امکان، باید از بین برود.\n ۲. انصاف/تقلب: جامعه باید تلاش کند که منصف باشد. عدالت باید برای همه یکسان باشد. دست در دست هم دادن بهتر از ظلم است. در روی دیگر سکه، متقلبین و مفت خور‌ها هستند که باید مجازات شوند.\n ۳. وفاداری/خیانت: وفاداری به خانواده، جامعه، گروه، تجارت و ملت برای هر شخصی حیاتی است. این نیرویی است که جلوی فروپاشی را می‌گیرد.\n ۴. اقتدار/براندازی: افراد باید به قانون احترام بگذارند، چه آن قانون را قبول داشته باشند چه نداشته باشند. توافق جمعی ما برای پیروی از نهادهای اجتماعی و حقوقی است که ما را به یک جامعه تبدیل کرده است.\n ۵. حرمت/اهانت: پاکدامنی، میانه‌روی، خودداری و ملایمت جهان ما را پایدار می‌کند. رفتارهای خاصی غیراخلاقی هستند و باید از آن‌ها اجتناب شود.\n ۶. آزادی/سلطه: تا آن‌جا که به دیگران صدمه‌ای نزند، مردم باید در بیان، فکر و رفتار آزاد گذاشته شوند.\n متوجه شدم که تا حدی می‌توانم تمام این شش ارزش‌ را ارزشمند قلمداد کنم. گویا هیچ‌یک به‌کل اشتباه نیستند. هر چند که بی‌شک، من هم آموخته‌های خودم را دارم. بعضی از آن‌ها را بیش از دیگران ارزشمند می‌دانم. نکته همین جاست. مردم مایلند بعضی از این ارزش‌ها را برتر از بقیه‌شان بدانند، و اینکه ما کدام‌ها را برتری می‌دهیم، طرز فکر ما، چگونگی برخوردمان با دیگران و تصوراتی که از ایشان داریم را تعیین می‌کند. من این طور هستم. شما این طور هستید. همۀ ما این طور هستیم.  بنا به گفتۀ هایت، ارزش‌هایی که به آن‌ها برتری می‌دهیم، جایگاه ما در طیف سیاسی‌ (که یک سر آن آزادی‌خواهان و سر دیگرش محافظه‌کاران هستند) را  مشخص می‌کند. در حالی که آزادی‌خواهان مایلند بر مراقبت و ‌انصاف تأکید کنند، محافظه‌کاران تا حدی تمایل دارند وفاداری، پاکدامنی و اقتدار را ارزشمندتر بدانند (هر چند، آن طور که هایت اشاره می‌کند، هیچ یک از این دو گروه مراقبت و ‌انصاف را کم‌ارزش نمی‌دانند؛ به واقع نقطۀ تفاوت آزادی‌خواهان و محافظه‌کاران در وفاداری و پاکدامنی و اقتدار است).\n پس، برای مثال، من اگر کسی باشم که ارزش زیادی برای مراقبت و ‌انصاف قائل است، احتمالاً طرفدار قوانینی می‌شوم که می‌گویند هر کسی، بدون در نظر گرفتن باورهای شخصی‌اش، باید با همجنسگراها، دوجنسیتی‌ها و ترنس‌ها به عنوان شهروندانی با حقوق برابر رفتار کند. اما کسانی که در سلسله مراتب ارزش‌هایشان حرمت را در جایگاهی بالاتر از مراقبت و ‌انصاف قرار داده‌اند، احتمالاً حس می‌کنند که همجنس‌گرایی «غیرطبیعی» است و «اهانتی» به حرمت به حساب می‌‌آید، پس لزوم برابری از بین می‌رود.\n همان‌طور که اخیراً دیده‌ایم، بعضی از مردم معتقدند مقررات استفاده از ماسک مخل آزادی فردی‌شان است. حس می‌کنند که حقوق فردی‌شان (آزادی) بر حقوق جامعۀ بزرگتر برتری دارد، این در حالی است که من ارزش بیشتری برای همکاری و سلامت جمعی قائلم (مراقبت). نه این که فکر کنم آزاد و مختاربودن اشتباه است، اما فکر می‌کنم، در شرایط خاص، شاید این ارزش‌ها باید در برابر منافع عمومی کنار گذاشته شوند. شاید حس کنم که برای به‌چالش‌کشیدن قوانین ناعادلانه گاهی باید آن‌ها را زیر پا گذاشت (‌انصاف). دیگران مخالفت خواهند کرد و خواهند گفت «قانون قانون است» (اقتدار). خیلی از آمریکایی‌ها بر این عقیده‌اند که آزادی بیان حقی بی‌قید و شرط است (آزادی) و اگر کسی بابت چیزی که من می‌گویم آسیب ببیند، برنجند، یا احساس کند با او به ناحق رفتار شده است، خب، این بهای آزادی است. معمولاً، من هم به این ارزش باور دارم، اما آن را حقی بی‌قیدوشرط نمی‌دانم؛ یعنی در مواردی که قصد آسیب و ایجاد خشونت باشد، به نظرم آزادی بیان باید مهار شود (مراقبت و ‌انصاف). نکته این جاست که من برای تمام این ارزش‌ها اهمیتی قائل هستم.\n این مسئله نکتۀ مهمی را مطرح می‌کند. این اصل که تمام باورهای گوناگون ما از همین شش ارزش سرچشمه گرفته‌اند به این معنا نیست که همۀ این باورها اهمیت یکسانی دارند، یا حتی اصلاً اهمیت دارند. برتری دادن بعضی ارزش‌ها –مثل حرمت، نژاد یا سرزمین مادری، در مثال بعدی- ممکن است توجیه‌کنندۀ رفتار غیرانسانی بشود.\n آدام گوپنیک، در مقاله‌ای در نیویورکر دربارۀ «فرشتۀ مرگ» نازی، یوزف منگله، می‌نویسد: «شرارتِ افراد تحصیل‌کرده اصلاً جای تعجب ندارد، بااین‌حال عجیب است وقتی می‌بینیم که آن‌ها به چه ظرافتی دلایل به ظاهر موجه و توجیه‌های خودساخته را روی هم می‌چینند و منطقی بنا می‌کنند که به آن‌ها امکان انجام چنین اعمالی را بدهد، تا جایی که بتوانند مثل منگله، صبح‌به‌صبح با ذوق و شوق به خودشان در آینه نگاه کنند و تبریک بگویند». حرف من این است، رفتارهایی که موجب آسیب‌زدن به دیگران می‌شود را نباید ببخشیم و نادیده بگیریم؛ صرفاً باید تلاش کنیم چرایی رخدادِ آن‌ها و سازوکارهای به کار رفته برای موجه شمردنشان را درک کنیم. هانا آرنت، وقتی که به توجیه کارهای نازی‌ها متهم شده بود، گفت: درک کردن به معنی بخشیدن و نادیده‌گرفتن نیست.\n و همۀ این‌ها به ما چه می‌گوید؟ به ما می‌گوید که شاید منِ نوعی در مسایل خاصی با دیگران اختلاف نظر داشته باشم، اما این اختلاف‌نظرها خواه‌ناخواه ریشه در ارزش‌هایی دارند که سهیم بودن ما در آن‌ها انکارناپذیر است. باورها و خط مشی‌های ما شاید خیلی متفاوت باشند، اما باز، با شناختِ ارزش‌های پشت این باورها، من تا حدی و در مواردی می‌توانم با دیگران همدلی کنم و درک کنم که چرا در برخی موضوعات احساسشان با حس من متفاوت است. این ابزار کمکم می‌کند که دیگران را به‌عنوان آدم‌هایی بی‌سواد یا بد قضاوت نکنم و زمینه و نقطۀ سرآغاز یک گفت‌وگو را فراهم می‌کند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل   ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در   زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی  کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در   کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار   شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در   صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض   خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی   مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دیوید بایرن نوشته و در تاریخ ۲۰ اکتبر ۲۰۲۰ با عنوان «A Tool for Understanding» در وب‌سایت وی‌آر‌نات‌دیوایدد منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۵ آذر ۱۳۹۹ با عنوان «نقطۀ اشتراکی که با دشمن خونی‌تان دارید» و ترجمۀ  آرزو صحیحی منتشر کرده است. ••  دیوید بایرن (David Byrne) بنیان‌گذار وب‌سایت دلایلی برای شاد بودن، و مؤسس بنیاد آربوتوس است. آربوتوس موسسه‌ای غیرانتفاعی است که به بازسازی تصویر جهان در قالب برنامه‌هایی اختصاص یافته است که هم انگیزشی هستند و هم آموزشی.  [۱]  The Righteous Mind\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653845.json b/train/540653845.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..21494363ae4672a8ed92c75826edaeace56d443f
--- /dev/null
+++ b/train/540653845.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا از من خوشش نمی‌آید؟",
+  "subtitle": "مطالعۀ واکنش‌های انسانی به طردشدن، چه چیزی دربارۀ ما می‌گوید؟",
+  "introduction": "ما انسان‌ها در یافتن نشانه‌های طرد به‌شدت قدرتمندیم. کوچک‌ترین چیزهایی که بتوانیم آن‌ها را تعبیر به کم‌محلی، بی‌عاطفگی، یا برخورد سرد طرف مقابل کنیم، برایمان دردناک است. فرقی هم نمی‌کند که این طرف مقابل، شریک زندگی‌مان باشد یا دوستی قدیمی یا اصلاً بیگانه‌ای که در خیابان سر صحبت را با او باز کرده‌ایم. اما آزمایش‌های جدید از این هم جلوتر می‌روند: حتی اگر یک شخصیت شبیه‌سازی‌شدۀ کامپیوتری که اصلاً وجود خارجی هم ندارد طردتان کند، باز هم دلتان می‌شکند.",
+  "content": "آلیسون کینی، گی مگ — یک روز بهاری در لانگ آیلند، صدها عکس از مردان مجرد مناسبِ رابطه را به‌دقت روی کامپیوتر بررسی کردم. یکی از آن‌ها موی بلند پرپشت و سیاهی داشت -آرایشگری بود در کُریاتاونِ منهتن- و سگ پاگِ خندانی را در آغوش گرفته بود. آیا از او خوشم آمده؟ امممم… روی به احتمال زیاد بله کلیک کردم. مرد دیگری کارمند بانک بود: قطعاً نه. شرمندۀ کارمندان خدوم بانک. دیگری مرد سی‌وچندساله‌ای بود با چهره‌ای که اجزای خوش‌تراشی داشت و شال چهارخانۀ نارنجی‌رنگی را باحالتی خودمانی دور گردنش بسته بود، شخصی که اسمش را به‌دلیل شباهتش به مک‌کانِهِی جوان، متیو می‌گذارم. لعنتی. قطعاً بله.\n ده دقیقه بعد، پاسخی از متیو روی مانیتور چشمک زد. تصاویر پروفایل هر دو نفرمان در کنار هم، با این متن، ظاهر شد: «آیا این شخص از شما خوشش آمده؟ به احتمال زیاد نه».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n در آن لحظه، اگر همه‌چیز درون من به‌درستی کار خودش را انجام می‌داد، دستگاه عصبی پاراسمپاتیک من باید ضربان قلبم را آهسته و معده و مجاری تنفسی‌ام را منقبض کرده باشد. و دستگاه اُپیوئیدِ درون‌زادِ مغزم شروع به ترشح مسکن کرده باشد. اگر پیش‌ازآن، به من پرتوپی‌یاب‌های جایگزین‌شونده‌ای تزریق شده بود که به پذیرنده‌های درد در مغزم می‌چسبیدند، پِت اسکن۱ آن‌ها را نشان می‌داد که ضربه‌فنی شده‌اند؛ و همزمان با آن، اُپیوئیدهای خودم دارند جای آن‌ها را می‌گیرند؛ اُپیوئیدهایی که برای تخفیف درد طردشدن وادار به عمل شده‌اند.\n دانشمندان می‌دانند که بدنِ سالم با این سازوکار به طرد اجتماعی واکنش نشان می‌دهد. اما شخص متیو هیچ بدنی نداشت؛ شخصی واقعی نبود؛ و ضربه‌ای که «او» به من زد طردی خودکار، کامپیوتری و غیرشخصی بود. متیو یک پروفایلِ دوست‌یابیِ شبیه‌سازی‌شده در آزمایشگاه بود که برای سنجش «بازخورد اجتماعی»۲ توسط دکتر دیوید تی. شو، استاد روان‌پزشکی در دانشگاه استونی بروک، طراحی شده بود.\n\nعصب‌شناس‌ها کشف کرده‌اند که آدم‌ها از درد طردشدن، همانند فرایند درد جسمانی، رنج می‌برند و بهبود می‌یابند. کارِ شو ملهم است از مقالۀ دکتر نایومی آیزنبرگر با عنوان «آیا طردشدن درد دارد؟» که در سال ۲۰۰۳ منتشر شد و احساسات مرتبط با درد عاطفی‌ای را بررسی می‌کند که افراد هنگامی که دچار طرد اجتماعی می‌شوند احساس می‌کنند. درد عاطفی و جسمانی چنان هم‌پوشانی تنگاتنگی دارند که یکی می‌تواند دیگری را تشدید کند؛ همچنین به‌نحوی ترسناک، می‌توانند به شیوه‌ای یکسان تسکین یابند: در مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۰، تیم تحقیقاتی دکتر سی. نیتن دی‌وال در دانشگاه کنتاکی نشان داد که خوردن قرص استامینوفن می‌تواند درد یک تجربۀ اجتماعی منفی را فرو بنشاند.\nشو و دیگر دانشمندان مجموعۀ خنده‌داری از تمرین‌های آزمایشگاهی را طراحی کردند تا واکنش‌های افراد به طردشدن را شبیه‌سازی کنند. یکی از این الگوها، سایبربال نام دارد که در آن بازیکن‌های شبیه‌سازی‌شدۀ کامپیوتریْ شرکت‌کننده را از پیوستن به آن‌ها در بازی محروم می‌کنند. تمرین دیگری شرکت‌کنندگان را درمعرض تصاویری از آدم‌هایی قرار می‌دهد که به آن‌ها اخم می‌کنند، آن هم نه فقط افراد واقعی، بلکه افرادی در نقاشی‌های رنوآر و هاپر. محبوب‌ترین تمرین برای من این یکی است: الگوی «تنها در آینده». آزمایشگر از شرکت‌کننده یک آزمون شخصیتی می‌گیرد و سپس خبر بدی به او می‌دهد: «شما از آن دسته افرادی هستید که بعدها در زندگی تنها خواهید ماند». پس از انجام تمرین‌هایی مثل این، پژوهشگران واکنش‌های شرکت‌کننده را ثبت می‌کنند؛ این واکنش‌ها طیف وسیعی را در بر می‌گیرد، از تکان‌های ناگهانی تا تنظیم عاطفی خود، افسردگی یا خشم. شو گفت «آزمایشی بود که در آن، در اتاق انتظار، کلوچه گذاشته بودند. اگر اطلاعات منفی می‌گرفتید، احتمال داشت کلوچه‌های بیشتری بخورید».\n استادِ شو نحوۀ واکنشِ دستگاه‌های اُپیوئیدِ طبیعی یا درون‌زادِ بدن به درد جسمانی را مطالعه کرده بود و شو، مهلم از او، این فرضیه را مطرح کرد که بدن ممکن است به درد اجتماعی نیز به شیوه‌ای یکسان واکنش نشان دهد. یافتۀ پژوهش شو این بود که بدن درحالت‌مطلوب، به طرد با سِیلی از اُپیوئیدهایی پاسخ خواهد داد که به پذیرنده‌های درد می‌چسبند و از شدت احساسات منفی می‌کاهند. اما این فقط آغاز راه بود: شو در ادامه دریافت که مغز بیمارانی که دچار افسردگی‌اند اُپیوئیدهای به‌مراتب کمتری ترشح می‌کند و این به‌نوبۀخود، به احساسات ماندگار افسردگی و درد پس از تجربه‌های اجتماعی منفی دامن می‌زند. برخی از ما واقعاً طردشدن را سخت‌تر و طولانی‌تر احساس می‌کنیم. درواقع، بیماری روانی نه تنها ممکن است احساس طردشدگی را تشدید کند، بلکه می‌تواند مولود همان طردشدن‌ها باشد.\n شو در تازه‌ترین کارش بررسی می‌کند که چرا افراد به طرد اجتماعی به شیوه‌های مختلفی پاسخ می‌دهند. یکی منزوی می‌شود، دیگری افسرده، آن یکی به الکل و موادمخدر رو می‌آورد و دیگری خشونت پیشه می‌کند. هدف پژوهش او یافتن راهبردهای مستقیمی است که بتواند بیمارانی را درمان کند که بیرون از آزمایشگاه، قدم به محیط‌های اجتماعی روزمره‌ای می‌گذارند که لزوماً به درمان یا بهبودشان منجر نمی‌شود. «اگر کسی چون تازه از یار عزیزش جدا افتاده افسرده شد و به دیدن روان‌پزشک رفت، هنوز در این فضای تنها و جداافتاده بودن است. این حال را نباید اتفاقی منفرد و منقطع دانست: ’خب من تازه از دوست‌پسر یا دوست‌دخترم جدا شده‌ام، حالا افسرده‌ام، حالا این چیزی که به آن می‌گویند افسردگی را دارم و باید آن را پشت سر بگذارم.‘ آن‌ها کماکان، جدای از تشخیص پزشکی‌شان، با آن رویداد روبه‌رو می‌شوند».\n اما برای اینکه شو بتواند واکنش‌ انسان‌ها به طردشدن را مطالعه کند، نخست باید کاری می‌کرد که طردشدنی اتفاق بیفتد. تمرین‌های آزمایشگاهی‌ای که او طراحی کرد، برای نیازهای پژوهشی مختلف قابل‌ دستکاری است، اما برای سناریوی نمونه‌ای و خارج‌ازپرونده‌ای که برای من آماده کرده بود، تمرین از من می‌خواست تا پروفایل دوستیابی شبیه‌سازی‌شده‌ای بنویسم و پروفایل‌های شبیه‌سازی‌شدۀ کسانی را «لایک» کنم که به صورت بالقوه امکان داشت با آن‌ها «قرار» بگذارم. بعد به دست همان‌ کسانی که با آن‌ها قرار می‌گذاشتم، محبوب یا مطرود می‌شدم.\n جالب‌ترین قسمت ماجرا، یافته‌های فرعی منتج از کار شو است: در گروه‌های آزمایشی او اغلب کسانی که دچار بیماری‌های روانی هستند نیز حضور دارند، همانطور که در گروه‌های کنترلش آدم‌های سالم حاضرند. به همین خاطر، او در روش پژوهشی‌اش برای محترم‌شمردن سلامت همگان، بر افشای کامل و شفافیت با تمام شرکت‌کنندگان تأکید دارد. شو و تیم پژوهشی او همیشه شرکت‌کنندگان را به‌نحوی واضح و مفصل آماده می‌کنند تا انتظار طردشدن‌هایی تصادفی، کامپیوتری و شبیه‌سازی‌شده را از «افرادی» داشته باشند که، همان‌طور که شرکت‌کننده‌ها به یقین می‌دانند، وجود خارجی ندارند. با‌وجوداین، و علی‌رغم اینکه شرکت‌کنندگان در آزمایش به‌خوبی آماده و مطلع شده‌اند، و فارغ از سلامت روانشان، باز هم طردشدن‌های شبیه‌سازی‌شده به سرریزِ محسوس و سنجش‌پذیرِ مصائب طردشدگی می‌انجامد. شرکت‌کنندگان در واکنش‌های خود نشان می‌دهند که آسیب دیده و ناراحت‌اند؛ و شو می‌تواند این را ثبت کند که وقتی بدن‌های آن‌ها تلاش می‌کند تا پادزهری دریافت کند، پرتوپی‌یاب‌ها از پذیرندگانشان جدا می‌شوند.\n شو گفت «اگر این آزمایشی براساس زندگی واقعی می‌بود، یعنی از فریب استفاده می‌کردم، شکی نیست که موجب واکنش‌های شدیدتری می‌شدم. اما من، همان‌طور که دیگران هم نشان داده‌اند، نشان دادم که حتی اگر افراد بدانند که این آزمایش‌های محرومیتِ اجتماعی واقعی نیست، باز هم واکنش شدیدی نشان می‌دهند… بااینکه می‌دانید، باز هم واکنش نشان می‌دهید. هنوز نسبت به آن حساس هستید. اما من حتی قدمی پیش‌تر می‌گذارم و می‌گویم باور دارم که انسان‌ها فی‌نفسه طوری سیم‌کشی شده‌اند که نسبت به نشانه‌های طرد یا محرومیت حساس باشند، زیرا نیاز به احساس تعلق انگیزه و غریزه‌ای بسیار نیرومند است».\n همان‌طور که پژوهش شو دربارۀ اُپیوئیدها آن را اثبات کرده، همین واقعیت دربارۀ طردشدن است که بیش‌ازهمه مرا مجذوب و مضطرب می‌کند. اهمیتی ندارد که چطور می‌اندیشیم یا عمل می‌کنیم، مهم نیست که می‌دانیم تاچه‌حد ساختگی است، باز هم طردشدن دردناک است. نمی‌توانیم به آن اهمیت ندهیم؛ نمی‌توانیم آن را کنترل کنیم؛ نمی‌توانیم خود را از آن جدا کنیم و هیچ احساسی نداشته باشیم: همیشه قرار است دردناک باشد. مغز و بدن ما آن را می‌داند، و برخی از ما این درد را به نسبت دیگران، بسیار شدیدتر و برای مدت طولانی‌تری احساس می‌کنیم. اگر این قضیه دربارۀ طردشدن‌هایی که حتی واقعی نیستند صادق است، قرار است چگونه با درد طردشدن‌هایی کنار بیاییم که به شکلی خردکننده و ویرانگر، بسیار واقعی هستند؟\n                                                                                          •••\n صراحت کامل با شرکت‌کننده‌ها برای شو یک استلزام اخلاقی است، اما به‌منظور برانگیختن نتایج سودمند، او باید تعادل را به‌وسیلۀ خلق طردشدن‌هایی برقرار کند که احساس واقعی‌بودن دارند و درگیری احساسی می‌طلبند؛ این یکی از بایسته‌های آزمایش است. تمرین‌های آزمایشگاهی او شامل ویژگی‌های است مشابه با برنامه‌های دوست‌یابی واقعی: شرکت‌کننده‌ها پروفایل خود را می‌سازند و تصویر خود را می‌گذارند. بعد دوست‌های شبیه‌سازی‌شده ظاهراً آن‌ها را قضاوت خواهند کرد. شو گفت «اکثر افراد احتمالاً از این کار لذت ببرند».\n برای شروع، دانشجوی دکترای آن زمان و دکتر اشلی ایتِردال کنونی، تصویری قدیمی از من را که زمانی به‌عنوان عکس پرسنلی از آن استفاده کرده بودم، ازطریق جست‌وجوی گوگل پیدا کرد. با دیدن آن بر روی نمایشگر کامپیوتر او، اولین فکرم این بود که خدایا، چرا صورتم این شکلی است؟ تمام کسانی که در دفتر بودند با دلسوزی به من نگاه کردند. ایتِردال گفت «ببخشید اگر عجیب است که عکست را آنلاین پیدا کردم».\n با کمی صمیمیت بیش از حد جواب دادم «ابداً عجیب نیست!» قرار نبود این چیزها برایم عجیب باشد؛ قرار نبود خجالتی باشم؛ پایه بودم؛ داشتم کار می‌کردم.\n\nمرا در دفتری خالی با کامپیوتری تنها گذاشتند تا پروفایلم را کامل کنم. این‌طور نوشتم که زنی چهل‌و‌چند ساله هستم. به مردها گرایش دارم. چطور خودم را توصیف کنم؟ «اُپرا دوست دارم. پرنده‌نگری دوست دارم». قدم ۱۶۷ سانتی‌متر است اما به‌جای‌اینکه بگویم قدم ۱۶۶.۵ است، ادعا کردم ۱۶۷.۵ است. وزنی را نوشتم که صبح همان روز پیش از خوردن صبحانه بودم. یا مریم مقدس. در تنهاییِ کاملِ آن اتاق، زدم زیر خنده. وقتی ایتِردال برای بار دوم در اتاق را باز کرد تا ببیند که کارم تمام شده یا نه، فهمیدم که تظاهر به خجالتی‌نبودن می‌تواند چقدر جانکاه باشد.\n مرحلۀ بعدی مفرح بود: روی نمایشگر میان چند دوجین پروفایل مردانه اسکرول و شانزده نفر از آن‌ها را انتخاب کردم. برخلاف یک برنامۀ دوست‌یابی واقعی، مجبور بودم بیان کنم که احساسم نسبت به هر کدام «قطعاً بله»، «به احتمال زیاد بله»، «به احتمال زیاد نه» و «قطعاً نه» است. و پس‌ازآن… شو به من گفت «ما سؤال دوم را مطرح می‌کنیم: ’آیا فکر می‌کنم این شخص مرا بپسندد؟‘ دلیل پرسیدن این سوال، ارتباطی است که به انتظارِ علاقه‌مندیِ متقابل دارد، تا هنگامی‌که شما پذیرفته یا طرد می‌شوید، این عمل اثرگذاری بیشتری داشته باشد. بنابراین، اگر شما تصویر فردی را دیدید که به‌نحو شگفت‌انگیزی زیباست، ممکن است بگویید که او را می‌پسندید اما انتظار ندارید که او هم متقابلاً شما را بپسندد، بنابراین اگر این شخص شما را طرد کند، ممکن است آن‌قدرها به آن اهمیت ندهید، یا خیلی ساده برای آن دلیل‌تراشی کنید».\n پس‌ازآنکه سوگلی‌هایم را انتخاب کردم، امتیازدهی‌هایم توسط نرم‌افزار جمع می‌شد تا جفت‌های بالقوه‌ام بتوانند بازخورد (شبیه‌سازی‌شدۀ!) خودشان از من را ارائه کنند: آن‌ها نیز قرار بود قطعاً یا به احتمال زیاد از من خوششان بیاید یا نیاید. شو گفت «ما از سطوح علاقه‌مندی مختلف استفاده می‌کنیم تا به غیرمنتظره‌بودنِ بازخوردها اضافه کنیم. اگر همه بگویند ’قطعاً از شما خوششان نمی‌آید‘، پس از مدتی ممکن است واقعی به نظر نرسد. یا به‌عبارتی کمتر واقع‌گرایانه به‌نظر می‌رسد».\n برای این نمونۀ آزمایشی، مغز من با پرتوپی‌یاب‌ها ردگیری نمی‌شد و این باعث شد کنجکاوی‌ام گل کند: وقتی طرد می‌شوم، آیا واقعاً رنج خواهم کشید؟ چطور می‌توانم مطمئن باشم؟ چاره‌ای نداشتم جز اینکه فکر کنم در مقام نویسنده‌ای که مطالعات پس‌زمینه‌ای را انجام داده و یک ساعت وقت صرف گفت‌وگو با شو دربارۀ رازهای نه‌چندان ‌پنهانِ پژوهشِ او کرده است، احساساتم به خاطرِ فراآگاهی‌ام از مصنوعی‌بودن این تمرین، فروکش کرده و بیشتر از من محافظت خواهند کرد. اما چرا باید فرض می‌کردم که تفاوتی با سایر شرکت‌کنندگان این آزمایش دارم؟ همۀ ما واقعیت‌ها را از پیش می‌دانستیم. اگر به پژوهش شو باور داشتم، آنگاه مجبور بودم این امکان را بپذیرم که، حتی اگر فکر نمی‌کردم که احساس طردشدن یا افسردگی می‌کنم، یک اسکن مغزی نشان می‌دهد که اُپیوئیدهای من درست مثل سایرین، فعال شده‌اند و از شدت واکنش‌هایم می‌کاهند. آگاهی پیشینی از ساختگی‌بودنِ تمرین و اینکه روی خودم حساب می‌کردم، قرار نبود نه برای من و نه برای سایر شرکت‌کنندگان کافی باشد تا جلوی مغزهای میمونی‌مان را بگیرد که ضربۀ طردشدن را احساس نکنند و برای تسکینِ آن به تکاپو نیفتند.\n اما بدون پرتوپی‌یاب‌ها، چطور قرار بود بدانم که دارم چیزی احساس می‌کنم؟\n آنگاه، درست موقعی که وقتم داشت تمام می‌شد -همچنین فرصتم برای انتخاب مردی که قرار است «قطعاً» مرا بپسندد، تا تکلیف به پایان برسد- چهرۀ خندان متیوی شال‌نارنجی روی نمایشگرم ظاهر شد. خیره به نمایشگر نشسته بودم، با لپ‌تاپ، خودکار و ضبط‌صوت در دست، و تلاش می‌کردم تا به وضعیت احساسی خودم کاملاً آگاه باشم.\n کلیک کردم که متیو قطعاً قرار است من را بپسندد. دوباره به خودم خندیدم.\n مچ خودم را در میان خنده، روی ضبط‌صوت گرفتم: این‌گونه بود که فهمیدم ازلحاظ احساسی در فرایند این طردشدن سرمایه‌گذاری کرده بودم. زیرا همان لحظه‌ای که روی آن کلیک می‌کردم که او قرار است «قطعاً» مرا بپسندد، چون تمرین آن را خواسته بود، به این نیز فکر کردم که عمراً اگه این مرد سر سوزنی از من خوشش بیاد. یعنی اگر او مردی واقعی روی یک سایت دوست‌یابی می‌بود. که نبود. من داشتم نکوهشِ خود، شوخ‌طبعی، فاصله‌گذاری و تمرکز روی عمل مستندسازی را به صف می‌کردم تا از من دربرابر عمل «پسندیدن» او، و این انتظار که او نیز مرا بپسندد، محافظت کنند. اما آنچه واقعاً لازم بود مشاهده کنم، خودم بود که دستکاری شده‌ام. کنار می‌آیم. سازوکارهای دفاعی‌ام را در انتظارِ طردشدنیْ فعال می‌کنم که کاملاً باور نکرده‌ام که قرار است جدی‌اش بگیرم.\n این فرایند، فارغ‌ازاینکه تاچه‌حد بی‌احساس و مصنوعی بود، مرا درگیر خودش کرد. من ترجیحات و ناامنی‌های شخصی و خصوصی‌ام را افشا کرده بودم. داشتم با عزت نفسم که خیلی هم خدشه‌ناپذیر نیست روبه‌رو می‌شدم. ترکیب‌کردن تخیل و واقعیت در آزمایشگاه همخوانی بیش‌اندازه تنگاتنگی داشت با دانش محرمانۀ من از اینکه قرار است برای اولین بار طی پانزده سال، مبادرت به دوست‌یابی آنلاین واقعی کنم. دودلی من نسبت به متیو مجبورم کرد تا با خصوصی‌ترین تردیدهایم دربارۀ پتانسیل خودم در مقامِ سوژۀ دوستی رمانتیک رویارو شوم؛ همچنین با الگوی «تو در آینده تنها خواهی ماند»، که به‌نحوی دردناک واقعی و چشم‌انداز پیش‌روی مجردهای شهر نیویورک است.\n و سپس طردشدن از راه رسید: متیو مرا به چشم یک «به احتمال زیاد نه» نگاه می‌کرد. به خودم گفتم خب، البته که این حروم‌زاده که شبیهِ مک‌کانِهِی قرار نبود ازم خوشش بیاد، خودم می‌دونستم…\n                                                                                          •••\n زندگیْ خود آزمایشگاه طردی است که به‌تمامی تحت کنترلمان نیست، جایی‌که طردکننده یک برنامۀ رایانه‌ایِ تصادفی نیست و نمی‌توانیم با این علم از آنجا قدم بیرون بگذاریم که تمام این‌ها صرفاً یک آزمایش بوده است. شو دارد گزینه‌های عملی درمان را مطالعه می‌کند. بااین‌حال کار او پرسش‌هایی اگزیستانسیالیستی را دربارۀ درد، آگاهی، وقفۀ فکری و دگرگونی پیش می‌کشد، دربارۀ اینکه انعطاف‌پذیری «طبیعی»، «سالم» و «پخته» درمواجهه‌با طردشدنِ واقعی چه شکلی است و معنای بهبودیافتن، قوی‌شدن و دوباره روی پا ایستادن واقعاً چیست.\n آنچه ازلحاظ هنجاری و اجتماعی سالم تلقی می‌شود، به‌گفتۀ شو «تمرکزکردن روی برقراری مجدد ارتباط با افرادی است که شما را طرد می‌کنند. این نقطۀ مقابل نابهنجاری است: پرخاشگری، خشونت یا انزوا». شو در حرف‌های بعدی‌اش، اول این نکته را گوشزد کرد که روان‌شناس تکاملی نیست، و در ادامه این نظریه را شرح داد که رفتار آشتی‌جویانه -ارزیابی خود، تعهد و تلاش برای برقراری مجدد ارتباط با اجتماع- از طرفِ فرد طردشده ممکن است واکنشی تکاملی و تطابقی تلقی شود.\n «در طول تاریخ جهان، انزوا گزیدن یا اخراج‌شدن از اجتماع معادل حکم اعدام بوده است… شاید شما واقعاً دارید به کسی توهین می‌کنید یا به دلیل ناتوانی در تولید مثل احساس حقارت می‌کنید، و آنگاه واکنش شما این است که ’با مردم رفتار توهین‌آمیزی دارم و باید رفتارم را عوض کنم‘». اما شو استدلال می‌کند که اراده یا توانایی اِعمال تغییر مثبت در رفتار فرد همیشه دردسترس نیست و واکنش‌های منفی به طرد بسیار بسیار شایع‌اند. به‌نظر نمی‌رسد که انتخاب طبیعی به ما کمکی کرده باشد تا در سیر تکاملمان از واکنش‌های منفی از قبیل اندوه، شرم، احساس ناکافی‌بودن، غیظ و خشم فاصله بگیریم. بنابراین شو هنوز می‌خواهد این را بفهمد که چرا برخی پس می‌کشند، برخی افسرده می‌شوند، برخی دیگر به الکل و موادمخذر رو می‌آورند و دیگرانی نیز پرخاش می‌کنند.\n همۀ انسان‌ها همچنان برای تصمیم‌گیری دربارۀ واکنش به طردشدن تقلا می‌کنند. «مطمئنم افرادی که طردشدن‌های زیادی را از سر گذرانده‌اند، با خود می‌گویند ’طوری نیست، همه‌چی درست می‌شه.‘ و در پس ذهنشان، می‌دانند که فردا احساس بهتری خواهند داشت. افرادی که افسرده‌اند نمی‌توانند از حالت روحی فعلی‌شان قدم بیرون بگذارند و بدانند که آینده بهتر خواهد بود، زیرا احتمالاً فاقد آن حس امیدواری هستند». ما همه این درد را می‌کشیم؛ اما به اشکال مختلف، با شدتی کمتر یا بیشتر.\n شو گفت «مطالعه‌ای هست که نشان می‌داد حتی اگر از سوی کسی محروم شوید که تحقیرش می‌کنید -اینجا محروم‌کننده‌ها اعضای کوکلوکس‌کلان بودند- باز هم موجب احساسات منفی می‌شود. اگر توسط کسی طرد شوید که از او خوشتان نمی‌آید، کسی که سرکوبگر است، همچنان حس بدی خواهد داشت. جالب است چون شما به‌صورت عادی نمی‌خواهید کاری با آن گروه داشته باشید، بنابراین نباید احساس بدی داشته باشید، اما احساس بدی پیدا می‌کنید چون… بیرون‌ماندن دردناک است، مهم نیست از سوی چه گروهی باشد».\n آزمایشگاه طردِ سرد و علمی شو و آزمایشگاه طرد آمریکای بزرگ بازتابی از یکدیگرند. نیازی نیست سری به آزمایشگاه شو بزنیم تا با طردشدن در روابطمان با دوستان، خانواده، همسایه‌ها و عشاق مواجه شویم. با معلمان، کارفرمایان، هیئت‌های گزینش، مأموران اعطای وام، نگهبان‌های مرزی، یا رؤسای جمهور. طردشدن دربارۀ این است که آیا می‌توانیم بزرگ شویم، بیاموزیم و کامیاب شویم؟ آیا می‌توانیم بر طردشدن‌هایی چیره شویم که بر امکان بقای ما درون -یا بیرون- از اجتماع اثر می‌گذارند؟ آزمایشگاهِ طردِ شو خُرده‌جهانی است از طردشدن‌های زندگی واقعی، و پرسش‌هایی پیش می‌کشد که دغدغۀ دنیای روان‌شناسی و زیست‌شناسی‌اند؛ اما همچنین دنیای قانون، حکومت‌داری، آموزش، اشتغال و هنر هم همین‌طورند. آنچه فکر می‌کنیم دربارۀ انعطاف‌پذیری دربرابر طردشدن می‌دانیم، دغدغۀ گفتمان‌های سیاسی ایالات متحده دربارۀ فرصت، موفقیت، عدالت، نابرابری و احساس تعلق نیز هست؛ همانطور که موضوع بحث خودیاری است.\n احتمالاً آزمایشِ دموکراتیکِ آمریکاییْ یکی از زورچپانی‌ترین تبلیغات برای ایدۀ رشد شخصی را فراهم کرده است: بخش زیادی از سیاست‌ها و فرهنگ ما از زندگی‌نامۀ خودنوشتِ بنجامین فرانکلین نشئت گرفته، متنی که کمال مطلوب مرد خودساختۀ جمهوری تازه‌تأسیس را مدون کرد: کسی که خود را با بند پوتین‌هایش بالا می‌کشد۳، انعطاف‌پذیر، سخت‌کوش، منظم و خشن است، شکست می‌خورد و تلاش را از سر می‌گیرد و موفقیت را در آغوش می‌کشد. هرچند از همان ابتدا، حتی اگر ایدۀ رقابت به‌طور خودکار جهان را به برندگان و بازندگان، طردکنندگان و طردشوندگان تقسیم نمی‌کرد، این سؤال که اصلاً چه کسی مجاز به رقابت است همچنان باقی بود. تامس جفرسون، هموطن فرانکلین، کسی که حق «حیات، آزادی و جست‌وجوی خوشبختی» را رسماً اعلام کرد، منکر مدعای همین حق‌ها برای ۶۰۰ آدمی بود که به بردگی کشیده بود. با دور تند به سال ۲۰۰۲ می‌رویم، زمانی‌که انجمن مانتیچلو، شامل نوادگان سفیدپوست جفرسون، امتیازات خاص اعضا ازجمله تدفین در گورستان مانتیچلو را برای نوادگان سلی همینگز۴ رد کردند.  شی بنکس-یانگ، یکی از نوادگان همینگز، پاسخ داد: «از زشتی این رفتار احساس حقارت می‌کنم… من نمی‌خواهم هیچ کاری با انجمن آن‌ها داشته باشم. هیچ علاقه‌ای به دفن‌شدن در گورستان آن‌ها ندارم».\n اسطوره‌شناسی سیاسی ایالات متحده متکی بر این باور است که مردم ازطریق طردشدن و مرارت‌دیدن قوی‌تر و انعطاف‌پذیرتر می‌شوند. اما آن نوع انعطاف‌پذیری دربرابر طردشدن که پدران بنیان‌گذارْ هواخواهش بودند پیوندی ناگسستنی با اشکال نهادینۀ تبعیضی دارند که فرد طردشده را معادل تنبل، بی‌صلاحیت، انعطاف‌ناپذیر و ناسالم می‌داند. بندِ پوتینْ گفتمانی سیاسی از کار در می‌آید که در آن رشد شخصیِ تماماً انفرادی، به‌عنوان واکنشی دربرابر طردشدن‌هایی بسیار شایع از سوی نهادهای ستمگر با معایب سیستمی، جزء لاینفکی از بوطیقا شده است: تلاش کن، دوباره تلاش کن. مهارت‌های بیشتری یاد بگیر و سال بعد دوباره اقدام کن. عیب از تو نیست، از من است۵. جدا اما برابر. گورستان خودت را پیدا کن. بااین‌حال همان‌طور که مارتین لوتر کینگ گفت «اشکالی ندارد اگر به مردی بگویید که باید خودش را با بند پوتینش بالا بکشد، اما این شوخی بی‌رحمانه‌ای است اگر به مردی که پوتین ندارد بگویید که باید خود را با بند پوتینش بالا بکشد».\n دستورالعمل‌های خودیاری، روان‌درمانی، تعلیم‌وتربیت و تمام قوانین و هنجارهای فرهنگی ما تعیین می‌کنند که آیا واکنش‌های ما به طردشدن مناسب‌اند یا افراطی، معقول‌اند یا دیوانه‌وار. بنابراین استانداردها، توانایی ما در کنارآمدن با طرد بستگی دارد به پختگی، انعطاف‌پذیری و کار دشوار رشد شخصی: [طرد را] پشت سر می‌گذاریم، خودمان را از شرش خلاص می‌کنیم، مدیریتش می‌کنیم، از آن عبور می‌کنیم و علی‌رغم آن، دوام می‌آوریم. اما آنچه ما انعطاف‌پذیری می‌نامیم، برای آن‌هایی که، بدون اینکه خطایی مرتکب شده باشند، به‌ندرت می‌توانند، یا هرگز نمی‌توانند بر سیستمی چیره شونده که در مقابلشان قد علم کرده است، بهای مادی، اقتصادی و روان‌شناختی گزافی دارد.\n همۀ طردشدن‌ها هم‌سان نیستند. برخی از ما از دسترسی به حقوق بنیادین بشر محروم می‌شویم؛ برخی از ما را هم‌دبیرستانی‌های سابقمان طرد می‌کنند. گاهی فرد طردشده احساس می‌کند مستحق چیزی است که استحقاق آن را ندارد، یا حقِ خواستنش را هم ندارد. از عاملین کشتار جمعی سال ۱۹۹۹ در کلمباین به‌صورت گسترده‌ای، حتی در یک مطالعۀ روان‌شناختی، نقل می‌شود که گفته‌اند «خوبه که برامون احترامی را قائل هستن که استحقاقش رو داشتیم»؛ آن‌ها را به‌مثابۀ نمونه‌هایی از وازده‌های اجتماعی که احساس طردشان منجر به خشونت شده است علم کرده‌اند. اما همان‌طور که اِدن چونگ در یک توییت پرخواننده پس از تیراندازی‌های پارکلندِ فلوریدا، بنتونِ کنتاکی و لکزینگتون پارکِ مری‌لند گفت: «اگر قلدری دلیل تیراندازی در مدارس بود، باید تیراندازهای تراجنسیتی، تیراندازهای دگرباش، تیراندازهای مؤنث، تیراندازهای رنگین‌پوست می‌دیدیم. قلدری باعث تیراندازی در مدرسه نمی‌شود؛ احساس محق‌بودن باعث آن می‌شود. و پسران سفیدپوست بااختلاف خودمحق‌پندارترین گروه جمعیتی‌اند». گفته می‌شود طردشدن جهانی است، اما نیست. انعطاف‌پذیری، تلافی‌کردن و بهبودیافتن هم جهانی نیستند.\n                                                                                          •••\n شو و من همچنین دربارۀ دشواریِ صورت‌بندیِ واکنش‌هایِ «سالم» یا «مناسب» به طردشدن‌های غیرمنصفانه و نظام‌مند بحث کردیم. چنین واکنش‌هایی کاملاً به زمینه وابسته‌ است: هیچ‌کس نباید مجبور به «پشت‌سرگذاشتن» طردی همچون تبعیض نژادی باشد. در چنین موقعیت‌هایی واکنش درست ممکن است اعتراض باشد. یا یک جنبش. یا راه‌انداختن جنگ داخلی. به‌غیر از یاری‌رساندن به سیستم ازطریق تغییر خودمان برای همخوانی با استانداردهای قراردادی و غیرمنصفانه، راه‌های دیگری هم برای انعطاف‌پذیری وجود دارد. روش‌های دارویی و درمانی برای تقویت خودمان دربرابر طردشدن  با تغییردادن فرهنگی که از طرد همچون انگیزه‌ای برای کامیابی یا توجیهی برای تبعیض استفاده می‌کند، یکسان نیست.\n این کارِ حوزۀ تاریخ فرهنگی است تا هم به‌مثابۀ آزمایشگاه و هم به‌عنوان دفترچۀ راهنمای خودیاری عمل کرده و خوب و بد طردشدن را بفهمد. طردشدن متشکل است از برآوردی روانی و احساسی از خویشتنی که به جهان بیرونی می‌نگرد و باید جوابگوی این باشد که، خوب یا بد، چرا فاقد چیزهایی است که نیاز دارد. همچنین طرد اغلب نوعی رویارویی با محاسبات غیرشخصی -یا تماماً شخصی‌ای- است که هیچ اهمیتی به احساساتمان نمی‌دهند. شاید بشود تجربۀ طردشدن را مثلِ گیرافتادن در دو ماشین هولناک دانست: یکی ماشین بدن خودمان، امواج مغزی، هورمون‌ها و واکنش‌های به‌شدت شخصی و پیش‌بینی‌پذیر به طردشدن؛ و ماشین بیرونیِ ویرانگر بدنه، نهاد یا سیستمی که ما را قضاوت می‌کند. توانایی ما در کنترل‌کردن یا پاسخ‌دادن به این ماشین‌ها گاهی در اختیار خودمان است و گاهی به‌هیچ‌وجه در اختیارمان نیست: ما خود را درون ذهن و بدن خود جای می‌دهیم؛ اما همچنین درون تاریخی از عدالت، بی‌عدالتی و عزت نفس که به‌طرق گوناگون با زندگی‌هایمان درهم‌تنیده است، چه در آزمایشگاه، چه در سایت دوست‌یابی چه در جنبش حقوق مدنی.\n طرد یک داستان عشق و نفرت همزمان است.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                       شامل ترجمۀ   تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،         تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و       ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش   از       ۱۰۰     منبع         معتبر و                   به‌روز        انتخاب        می‌شوند.          مجلات  و           وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                       در زمرۀ این     منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،                    گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ         اختصاصی      قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای          از     بهترین         مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                       کتاب‌فروشی‌ها،     دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه              اینترنتی            ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌          فروش   می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با          خرید        اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                      برخوردار شوید.    فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع          عمومی            ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که        فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا          هزینۀ         اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم       کرد.     ضمناً   هر       وقت          بخواهید            می‌توانید             اشتراکتان     را        لغو    کنید     و       مابقی       مبلغ             پرداختی   را    دریافت          کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آلیسون کینی نوشته است و در تاریخ ۴ سپتامبر ۲۰۱۹ با عنوان «The Rejection Lab» در وبلاگ گی مگ منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۴ خرداد ۱۳۹۹ با عنوان «چرا از من خوشش نمی‌آید؟» و ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است. •• آلیسون کینی (Alison Kinney) نویسنده، استاد دانشگاه و جستارنویسی است که دربارۀ فرهنگ، تاریخ، موسیقی و عدالت اجتماعی می‌نویسد. نخستین کتاب تاریخ‌نگاری فرهنگی او در سال ۲۰۱۶ با نام HOOD منتشر شده است.\n[۱] PET scanner: برش‌نگاری با گسیل پوزیترون؛ به‌اختصار پِت اسکن نیز نامیده می‌شود. [۲] social feedback task [۳] Lifting himself up by his bootstraps: معنای این اصطلاح متکی‌به‌نفس بودن است. به‌دلیل تکرار و بازی کلامی با این اصطلاح، به ترجمۀ الفاظ عبارت اکتفا شده است [مترجم]. [۴]  زنی که بردۀ تامس جفرسون بود [مترجم]. [۵] It’s not you, it’s me: یکی از کلیشه‌ای‌ترین دلایل طردکردن دیگری در روابط دوستانه است [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653846.json b/train/540653846.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..51a50b6bc5571c7acb5dc5ed8c0049abdb1e54a0
--- /dev/null
+++ b/train/540653846.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "پدر پیرم می‌خواست کنار نوه‌هایش بمیرد",
+  "subtitle": "گناه بیماران سالمند چیست که باید روزهای آخر زندگی را زیر جراحی و تجویزهای ناموفق بگذرانند؟",
+  "introduction": "سال‌های آخر زندگیِ سالمندان عمدتاً با بیماری همراه است. بدن فرتوت آن‌ها توانایی بازسازی خود را از دست می‌دهد. هرچه پزشکان نسخه می‌پیچند، اوضاع وخیم‌تر می‌شود. بستری‌شدن در بیمارستان هم می‌شود قوز بالای قوز. پیر بیچاره فقط باید رنج‌های بیشتری را تحمل کند: دیوار‌های بی‌روح، سرم‌های مزاحم، صدای دستگاه‌ها و البته قیافۀ رنجور هزاران بیمار دیگر. ایزیکیل ایمانوئل، که خودش هم پزشک است، توضیح می‌دهد که چرا پدر ۹۲ساله‌اش ترجیح داد روزهای آخر زندگی را در کنار نوه‌هایش سپری کند، نه روی تخت بیمارستان.",
+  "content": "ایزیکیل ایمانوئل، آتلانتیک — چند ماه پیش، یک شب آخر هفته پدر پیر ۹۲سالۀ من زمین خورد. مادرم نتوانست او را از زمین بلند کند. دایی هم موبایلش را پاسخ نداد و مادرم با اورژانس تماس گرفت. با آمبولانس او را به بیمارستان بردند.\n پزشک اورژانس ‌سی‌تی‌اسکن تجویز کرد. نقطه‌ای در عکس سی‌تی‌اسکن پزشک را نگران کرد و یک ام‌آر‌آی هم نسخه کرد که نشان می‌داد توموری به‌شکل گلابی و به‌همان اندازه در بخش پیشانی مغز پدر جا خوش کرده است. در‌عین‌حال، عکس رادیوگرافی از سینۀ پدرم باعث شک پزشک به بیماری ذات‌الریه شد؛ تصویر ریه‌ها مات بود ولی خبری از ترشحات کانونی نبود که معمولاً نشانگر این بیماری است. در‌نتیجه پدرم را بستری کرد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n با اولین پرواز از واشنگتن برگشتم و ساعت نه صبح به اتاق او در بیمارستانی در حومۀ شیکاگو رسیدم. روی صندلی نشسته بود و انواع و اقسام سیم و شلنگ سفید پزشکی از زیر روپوش شل‌و‌‌ولِ بیمارستانی او بیرون زده بود. انگشت اشاره‌اش مثل انگشت اشارۀ ای‌.تی۱ می‌درخشید زیرا دستگاه سنجش اکسیژنِ خون به آن وصل بود. با‌این‌حال، هنوز خودش بود. وقتی وارد اتاق شدم، بازیگوشانه طعنه‌ای بهم زد: «چطوری خنگول؟».\n مانیتور بالای تختش نشان می‌داد ضربان قلبش طبیعی است و درصد اشباع اکسیژن در خونش صد‌در‌صد است. دو کیسۀ خالی آنتی‌بیوتیک روی سه‌پایۀ سرم بود که بالای سرش خیمه زده بود.\n دستش را فشردم و نزدیک بیست دقیقه صحبت کردیم. سپس از اتاق بیرون زدم پزشک را بیابم تا سؤالاتی از او بپرسم. سر پا در ایستگاه پرستاری، یک جراح مغز و اعصاب و یک متخصص تومورهای سیستم عصبی را به من معرفی کردند که می‌خواستند دربارۀ وضعیت پدرم و گزینه‌های درمانی با من صحبت کنند.\n \n\n \nپدرم یک تومور مغزی بزرگ داشت که لاعلاج و کشنده بود. هیچ پزشکی نمی‌تواند امر اجتناب‌ناپذیر را تغییر دهد. به‌خصوص با‌توجه‌به سن پدرم، هر دخالتی که شامل حفاری جمجمه و نمونه‌گیری یا برداشتن قسمت‌هایی از توموری به آن بزرگی باشد صرفاً کیفیت زندگی پدر را بدتر می‌کرد. نمی‌خواستیم کاری کنیم در روزهای باقی‌ماندۀ عمرش نتواند با فرزندان و نوه‌هایش صحبت و با نتیجه‌هایش بازی کند.  ولی کسی هم از او دربارۀ نظر خودش راجع‌به درمان‌های پزشکی نپرسید، با اینکه توانایی و شایستگی تصمیم‌گیری را داشت و خودش هم پزشک بود. کسی از مادر و برادرم که همراه او در اورژانس و بیمارستان بودند نپرسید آیا او پیشاپیش وصیتی دربارۀ نوع درمان کرده است یا خواهان اجرای دستور «مرا احیا نکنید» بوده یا نه. پدر من پزشک کودکان بود و یکی از آن پزشکانی بود که از دریافتِ مراقبت‌های پزشکی نفرت داشت. پانزده سال پیش از آن، سه هفته اصرار کرد که درد پایین قفسۀ سینه‌اش صرفاً از اسید معده و سوء‌هاضمه است. در‌نهایت، رضایت داد که پیش پزشک داخلی‌اش برود. دکتر تشخیص حملۀ قلبی داد و نیاز به عمل بای‌پس شد. تمام زندگی‌اش حاکی‌از این بود که او قطعاً این عمل جراحی بر روی مغز خود را نمی‌خواهد، عملی که تومور او را درمان نخواهد کرد. او خواست تا در خانه بمیرد و آخرین روز‌های عمرش را با خانواده سپری کند.  از اواسط دهۀ هشتاد میلادی، کوشیده‌ام تا این نوع مراقبت آخر عمر را ممکن سازم. هنگامی که پدرم در بیمارستان بستری شد، تمام این تخصص و تجربۀ من لازم شد تا مراقبتی را که پدر لازم داشت برایش ترتیب دهم و مانع غلبۀ نظام درمانی شوم و نگذارم مداخلات پزشکی نا‌لازم تجویز کنند.  فرا‌خواندن یک جراح مغز و اعصاب و یک متخصص تومور‌های عصبی برای پزشک بیمارستان راحت بود و دسترسی این دو به پدرم صبح زودِ روزی تعطیل، پیش از رسیدن من، هم آسان بود. ولی هنگامی که پرسیدم آیا امکانش هست در این روز تعطیل برای پدرم مشاورۀ مراقبت تسکینی فراهم کنیم یا نه، پاسخ یک نه قطعی بود. فقط شماره‌تلفن بخش مشاورۀ مراقبت تسکینی بیمارستان را داشتیم که آن‌هم صرفاً در روز‌های کاری و طی ساعات اداری پاسخ‌گو بود تا برای زمانی در آینده وقت مشاوره بدهد.  برای پزشک آسان بود تا دو آنتی‌بیوتیک برای پدرم تجویز کند، برای ذات‌الریۀ فرضی که او هیچ‌یک از علائمش را نداشت؛ تب، خلط چرکین، تنگی نفس. حال اینکه پدر به‌راحتی از هوای اتاق تنفس می‌کرد و درصد اشباع اکسیژن در خونش صد بود، کاری که معمولاً بیماران ذات‌الریه نمی‌توانند انجام دهند. ولی برای همان پزشک غیر‌ممکن بود تجویز مراقبت در خانه انجام دهد تا کسی به پدرم در حمام کمک کند، او را دستشویی ببرد و بیاورد و وقتی می‌خواهد به اتاق نشیمن و آشپز‌خانه در طبقۀ پایین برود او را در راه‌پله همراهی کند.  برای مادرم آسان بود که با اورژانس تماس بگیرد و او را به بیمارستان بفرستد. ولی اگر پدرم دوباره زمین بخورد هیچ شماره‌ای مثل اورژانس نیست تا، برای دسترسی به خدماتی نه در سطح آمبولانس و کادر تعلیم‌دیده بلکه ساده‌تر، با آن تماس بگیرد.  بستریِ دوبارۀ پدرم و حتی فرستادن او به بخش مراقبت‌های ویژه برای پزشک اورژانس آسان خواهد بود. ولی کسی پیشنهاد نکرد که پدر و مادرم مراقبت‌هایِ بهداشتِ روانی دریافت کنند یا به دیدن مشاورِ سوگ بروند تا با بیماری جدید و لاعلاج پدر کنار بیایند.  بیمارستان جایی نبود که پدرم روز‌های آخرش را در آن بگذراند. برای کاستن از شتاب نظام پزشکی در آب‌بستن‌هایش با مداخلات پر‌هزینه‌تر و نا‌لازم‌تر و نا‌خواسته‌تر -و برای فهماندن به کادر پزشکی که وقتی می‌گوییم «نه» یعنی «نه»- دستگاه سنجش اکسیژن را از انگشتش جدا کردم، مانیتور قلب را قطع کردم، پا‌فشردم تا پرستار سرم‌ها را در‌بیاورد و از پزشک خواستم تا هر‌چه‌سریع‌تر پدرم را مرخص کند.  بیمارستان هیچ حمایتی برای یاری‌رساندن به پدر در خانه انجام نداد، فقط پیشنهاد دادند با یک موسسۀ خدمات نگهداری از بیمار در منزل تماس بگیریم. جالب اینکه بهیاری که پدر را به خارج بیمارستان منتقل می‌کرد، بی‌آنکه بپرسیم، گفت کسی را می‌شناسد که خدمات مراقبت از بیمار ارائه می‌دهد. به‌واسطۀ پرستار سابق پدرم و یکی از آشنایان او در‌نهایت چند نفر را استخدام کردیم -مهاجرانی فیلیپینی- که همگی مستعد و مهربان و البته با هم قوم‌و‌خویش بودند و توانایی انجام این کار را داشتند.\n\n\nعلی‌رغم آنچه نظام درمانی می‌طلبید، پدرم از مراجعۀ دوباره به بیمارستان و بستری‌شدن در بخش مراقبت‌های ویژه و آنتی‌بیوتیک‌ها و دستگاه‌های بیشتر اجتناب کرد. آخرین روز‌های عمرش را در خانه گذراند و فرصت کرد با همه خداحافظی کند. البته ماندن در خانه ارزان‌تر هم بود. تمام صورت‌حساب‌ها را نگه نداشتیم ولی هزینۀ دوازده ساعتی که در بیمارستان سپری کرد شد ۱۹,۲۷۶ دلار و ۸۳ سنت. در مقابل، در ده روز بعدی بیش از دویست ساعت مراقبت در خانه دریافت کرد با هزینۀ فقط ۶۰۹۳ دلار.بسیاری از آمریکایی‌ها نمی‌فهمند چرا هزینۀ مراقبت‌های آخر عمر چنین زیاد است و اینکه چرا پزشکان قصد ندارند این هزینه را کاهش دهند. ماجرای پدر من پاسخ این معماست.  دلیل اصلی این نیست که منفعت اقتصادی پزشکان و بیمارستان‌ها در این است که بیماران بیشتری را بستری کنند و مداخلات پزشکی بیشتری انجام دهند، بلکه دلیل اصلی تلاشی است که تجویز و ارائۀ مراقبت انسانی لازم دارد. برای ارائه‌دهندگان مراقبت‌های پزشکی، نوشتن آزمایش و ارجاع و تجویز آنتی‌بیوتیک آسان‌تر است از گوش‌سپردن و تشخیص نیاز‌های خاص آدمی که رو‌به‌رویشان نشسته است. برای نظام درمانی، به‌خط‌کردن انواع و اقسام مداخلات پر‌هزینه -اسکن ام‌آر‌آی، بستری، جراحی مغز و اعصاب، شیمی‌درمانی و از‌این‌قبیل- آسان است ولی اگر هم نا‌ممکن نباشد، بسیار دشوار‌تر خواهد بود پذیرش امر اجتناب‌ناپذیر و ارائۀ مدیریت علائم بیماری و مشاورۀ سوگ و مراقبت در خانه برای بیماران و خانواده‌هایشان. تا زمانی که نظام درمانی نگاه همه‌جانبه به بیمار و ارائۀ تمام مراقبت‌های انسانی را در دستور‌کار قرار ندهد -تا‌جایی‌که روال کار شود و با یک دستور پزشک شبانه‌روز و هفت روز هفته در دسترس باشد، مانند شیمی‌درمانی یا ام‌آر‌آی- آمریکایی‌ها قادر نخواهند بود بالأخره مراقبت‌های آخر عمر را تغییر داده و هزینۀ آن را کاهش دهند.  ابتلا به بیماری لا‌علاج و مرگ‌بار ذاتاً ضربه‌ای روحی برای بیماران و خانواده‌هایشان است. تجربۀ پدر من در گذراندن آخرین روز‌های عمرش در خانه باید به شکل معیار این نوع مراقبت پزشکی تبدیل شود، البته نه صرفاً برای بیمارانی که پسر سمجشان درس پزشکی خوانده و می‌داند چگونه باید با پزشکان صحبت کند، چگونه دستگاه مانیتور قلبی را خاموش کند، و مصرانه جلوی مداخلاتی را بگیرد که نظام درمانی ما شدیداً مایل به تجویز آن‌هاست.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                        شامل ترجمۀ    تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،          تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و        ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش   از       ۱۰۰      منبع         معتبر و                   به‌روز        انتخاب         می‌شوند.          مجلات  و           وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                        در زمرۀ این      منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،                     گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ          اختصاصی      قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای           از     بهترین         مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                        کتاب‌فروشی‌ها،      دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه               اینترنتی            ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌           فروش   می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با           خرید        اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                       برخوردار شوید.     فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع           عمومی            ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که         فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا           هزینۀ         اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم        کرد.     ضمناً   هر       وقت          بخواهید            می‌توانید              اشتراکتان     را        لغو    کنید     و       مابقی        مبلغ             پرداختی   را    دریافت          کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را ایزیکیل ایمانوئل نوشته است و در تاریخ ۲ ژانویۀ ۲۰۲۰ با عنوان «My 92-Year-Old Father Didn’t Need More Medical Care» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۷ بهمن ۱۳۹۸ با عنوان «پدر پیرم می‌خواست کنار نوه‌هایش بمیرد» و ترجمۀ بابک طهماسبی منتشر کرده است.\n •• ایزیکیل ایمانوئل (Ezekiel J. Emanuel) سرطان‌شناس، متخصص اخلاق زیستی، و معاون دانشگاه پنسیلوانیاست. ایمانوئل تاکنون ده کتاب نوشته است، ازجمله برادران ایمانوئل (Brothers Emanuel) و بازسازی بهداشت آمریکا (Reinventing American Health Care).\n \n[۱]  شخصیت تخیلی و موجودی فضایی در فیلم «ای.تی موجود فرازمینی» ساختۀ استیون اسپیلبرگ [مترجم].\n\n \n \n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653849.json b/train/540653849.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..327b1c7c20647444d580aa730eba1674af1e3fce
--- /dev/null
+++ b/train/540653849.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا در توییتر بحث سقراطی ناممکن است؟",
+  "subtitle": "اگر فیلسوف یونانی در شبکه‌های اجتماعی فعال بود، بعید بود بگوید «می‌دانم که هیچ نمی‌دانم»",
+  "introduction": "احتمالاً همۀ ما در شبکه‌های اجتماعی چنین تجربه‌ای را داشته‌ایم: نوشتۀ کاربری را خوانده‌ایم، به نظرمان اشتباه آمده است و تلاش کرده‌ایم تا با دلیل و منطق انتقادمان را برایش توضیح دهیم، اما در جواب بلاک شده‌ایم یا فحشی نثارمان شده است. بعید نیست که خودمان هم در واکنش به مخالفانمان دست به چنین کارهایی زده باشیم. چرا در شبکه‌های اجتماعی گفت‌و‌گوی سازنده اینقدر دشوار است؟ نیکول ییت‌من، متخصص ارتباطات اجتماعی، چند دلیل برای این قبیله‌گرایی رایج در شبکه‌های اجتماعی برمی‌شمارد.",
+  "content": "نیکول ییت‌من، بیگ‌ثینک— جاناتان راوچ در کتاب مفتش‌های مهربان۱ (۱۹۹۱) می‌نویسد: «هر آدم لیبرالی عاشق شخصیت سقراط است که شیوۀ تحقیق شکاکانه و اهمیت فروتنی فکری -یعنی درنظرداشتن تفاوت میان آنچه می‌دانید و آنچه خیال می‌کنید می‌دانید- را به خیلی‌ها آموخته است».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.  اما در عصر رسانه‌های اجتماعی، آیا سقراط (که هنگام مرگش گفت: «فقط یک چیز می‌دانم: اینکه هیچ نمی‌دانم») هنوز هم ایدئال لیبرال‌هاست؟ یا اکوسیستم اینترنت، با پر و بال‌دادن به اتاق‌های پژواک، تعهدات علنی و تخریب حقیقت‌جویی و پویندگی، باعث نابودی فروتنی فکری شده است؟\n خود در اتاق‌ پژواک\n پروفسور مایکل پاتریک لینچ، نویسندۀ کتاب اینترنتِ ما: بیشتر دانستن و کمتر فهمیدن در عصر کلان‌داده‌ها۲، در کرانیکل آو هایر اجوکیشن می‌نویسد «یکی از شیوه‌هایی که اینترنت تصویر ما از خودمان را تحریف می‌کند این است که تمایل ما انسان‌ها برای دست‌بالاگرفتن دانشمان دربارۀ نحوۀ عملکرد دنیا را تشدید می‌کند. اینترنتِ ما به یک مکانیسم تقویتی بزرگ تبدیل می‌شود که تمام اطلاعاتی را که، بر اساس پیش‌داوری‌هایمان، مستعد پذیرششان هستیم به خوردمان می‌دهد و تشویقمان می‌کند تا افراد حاضر در حباب‌های دیگر را پست‌فطرت‌هایی ناآگاه بدانیم. فقط خودمان همه‌چیز را می‌دانیم، این را حتی اینترنت هم به ما گفته است».\n به بیان دیگر، اینترنت نوعی غرور معرفتی را در ما می‌پروراند، یعنی این تصور که دانسته‌هایمان خیلی بیشتر از آن چیزی است که واقعاً هست. فیدها و الگوریتم‌های جهت‌دهی‌شدۀ رسانه‌های اجتماعی ما را به سمت اتاق‌های پژواکی حرکت داده‌اند که در آن‌ها دیدگاه‌های خودمان مورد استقبال و دیدگاه‌های مخالف مورد تمسخر قرار می‌گیرند. در پناه این اتاق‌های پژواک، با هیچ چالش جدی‌ای روبه‌رو نمی‌شویم و جماعتی که خودمان آن‌ها را برگزیده‌ایم تشویقمان می‌کنند و بدین‌ترتیب، رفته‌رفته توانایی خودارزیابی دقیق را از دست می‌دهیم و خودمان را بسیار داناتر از آن چیزی تصور می‌کنیم که واقعاً هستیم.\n پیامدهای تعهد علنی\n اما آنچه فروتنی فکری را نابود می‌کند فقط مکانیسم تقویت اجتماعی از طریق افراد هم‌باور نیست. ردپاهای دیجیتال خودمان هم در این قضیه دخیل است، یعنی آثار دائمی‌ای که نظرات قبلی خودمان برجا می‌گذارند.\n جاناتان هایت، استاد مدرسۀ کسب‌وکار اشترن در دانشگاه نیویورک، در ژانویۀ 2020 در توییتی چند صفحه از کتاب مشهور رابرت چالدینی در زمینۀ بازاریابی، تحت عنوان تأثیرگذاری۳، را به اشتراک گذاشت و نوشت «این هم یکی دیگر از راه‌هایی که توییتر می‌تواند به مباحثۀ دموکراتیک آسیب برساند. تعهد علنی به پاسخ‌های خود باعث می‌شود تا افراد در برابرِ داده‌هایی که نشان می‌دهد قبلاً اشتباه کرده‌اند، مقاومت بیشتری به خرج دهند». در آن گزیده از کتاب تأثیرگذاری، چالدینی خلاصۀ آزمایشی از مورتن دویچ و هارولد جرارد، روانشناسان اجتماعی، را می‌آورد که در آن، مجموعه‌ای از خطوط را به سه گروه دانشجو نشان می‌دهند. از گروه اول خواستند تا برآورد خودشان را از طول خط‌ها بنویسند و تحویل آزمونگر بدهند؛ از گروه دوم خواستند برآورد خودشان را روی مجیک پد بنویسند و پیش از آنکه کسی آن را ببیند، پد را پاک کنند؛ گروه سوم هم اصلاً برآوردشان را ننوشتند. به دانشجویان ارقامی نشان دادند تا متوجه شوند که برآوردهای اولیه‌شان دقیق نبوده. چالدینی در ادامه می‌نویسد:\n دانشجویانی که ارزیابی اولشان را ننوشته بودند خیلی کمتر از بقیه به ارزیابی‌شان پایبند بودند… اما دانشجویانی که موضع اولیه‌شان را علنی ثبت کرده بودند، با اختلاف زیادی نسبت به بقیه، سرسختی می‌ورزیدند و حاضر نبودند موضعشان را تغییر دهند. تعهد علنی باعث شده بود یک‌دنده‌تر از همه باشند.\n به سبب وجود رسانه‌های اجتماعی، اکثر ما خود را به‌طور علنی پایبند نظراتمان کرده‌ایم. صفحه‌هایمان در شبکه‌های اجتماعی حاصل مدخل‌های روزانه‌ای است که طی سال‌ها به‌طور علنی منتشر شده و دیدگاه‌های منجمدمان دربارۀ سیاست، اخبار، روابط، مذهب و خیلی موضوعات دیگر در آن ثبت شده است. کاربران زیرک شبکه‌های اجتماعی نگرانی این را دارند که ردپاهای دیجیتالشان بر فرصت‌های شغلی آینده‌شان تأثیر بگذارد، اما کمتر کسی نگران است که ردپاهای دیجیتالش بر ذهن خودش تأثیر بگذارد. پایبندی علنی به نظرات کنونی‌مان شاید این اثر را بر ما داشته باشد که اگر در آینده اطلاعاتی به دستمان برسد که در حالت عادی نظرمان را تغییر می‌دهد، حالا نسبت به آن‌ها مقاومت می‌ورزیم و بدین‌ترتیب امکان فروتنی فکری در ما از بین می‌رود.\n ترویج شایعات داغ و تخریب‌گری\n گرچه شاید بعضی از افراد پذیرای این باشند که نظرشان را تغییر دهند، اما بعید است در رسانه‌های اجتماعی به آن نوع از مطالبی بر بخورند که کشف و رشد واقعی را برانگیزد. با توجه به اینکه سکۀ رایجِ رسانه‌های اجتماعی را هم‌رسانی و ریتوییت و لایک و کامنت تشکیل می‌دهند، اقتصادِ این رسانه‌ها همیشه برندگان و بازندگانی را برمی‌گزیند و به آفرین‌گویی‌ها و هجوم‌ها، میم‌ها و تحقیرها، و گفت‌وگوهای کوتاه و بی‌رحمانه‌ای پاداش می‌دهد که در آن‌ها برنده‌ای یک بازنده را «خرد می‌کند».\n دیوید بروکمن، دانشمند علوم سیاسی از دانشگاه کالیفرنیا در برکلی، در مقاله‌ای تحت عنوان «چگونه از طریق صحبت، تعصب فردی را از بین ببریم» به وبسایت ووکس می‌گوید: «این مفهوم در توییتر موج می‌زند که وظیفۀ ما تخریب و تقبیح کسانی است که با ما مخالف‌اند».  بروکمن و همکاران پژوهشی‌اش در حال انجام آزمایشاتی با روش «محله‌پویی ژرف»۴ هستند. این تکنیک مستلزم برقراری گفت‌وگوهای حضوری و ده‌دقیقه‌ای با رأی‌دهندگان است که پژوهشگر صبورانه و بدون هیچ قضاوتی به حرف آن‌ها گوش می‌کند. نشان داده شده که محله‌پویی ژرف، برخلاف تعاملات کوتاه، نمتیشی و غالباً قضاوت‌آلود شبکه‌های اجتماعی، در تغییر نظر مردم موفق است.  برایان برزنیک در وب‌سایت ووکس می‌نویسد:\n پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که اگر می‌خواهید نظر کسی را عوض کنید، باید با آن‌ها صبوری کنید، ازشان بخواهید دربارۀ زندگی‌شان بیندیشند و به حرفشان گوش فرا دهید. بدین صورت نیست که از کسی انتقاد کنید یا بر آن‌ها برچسب پرسش‌نامه‌هراسی بزنید. همین باعث می‌شود که با خیلی از گفت‌وگوهای سیاسی کنونی تفاوتی بزرگ داشته باشد.  به بیان دیگر، آن نوع از گفت‌وگو که احتمال دارد نظر مردم را عوض کند (یعنی در غرور معرفتی‌شان رخنه و آن‌ها را وا بدارد تا با محدودیت دانش خود روبه‌رو شوند) دقیقاً همان گفتمان بدون‌قضاوت، طولانی و اصیلی است که در اقتصاد کنونی رسانه‌های اجتماعی بهایی به آن داده نمی‌شود.\n پس پرسش مهم این است: آیا می‌توانیم درس‌های محله‌پویی ژرف را در رسانه‌های اجتماعی به کار ببندیم؟ آیا می‌توانیم به تغییر اقتصاد رسانه‌های اجتماعی مبادرت بورزیم به‌شکلی که به‌جای غرور معرفتی و قبیله‌گرایی، به دادوستد آزاد اندیشه‌ها، کشف و گفتمان نیک‌اندیشانه بها بدهند؟\n استفادۀ فروتنانه از رسانه‌های اجتماعی\n امیلی چاملی‌رایت، رئیس مؤسسۀ پژوهش‌های انسانی در مصاحبه‌ای با بیگ‌ثینک می‌گوید: «آخرین باری را به یاد بیاورید که پس از گفت‌وگویی با خود فکر کردید: ’ایول، عجب گفت‌وگویی بود‘. به احتمال زیاد پس از این گفت‌وگو حس می‌کردید آدم باهوشی هستید، چیز جدیدی کشف کرده‌اید و دربارۀ چیزهای دیگری کنجکاو شده‌اید».\nچاملی‌رایت، استاد سابق اقتصاد که نوشته‌های زیادی دربارۀ اخلاق گفت‌وگو دارد، توضیح می‌دهد که چرا فروتنی فکری اصل نخست یک گفت‌وگوی خوب است:\n دنیا جای واقعاً پیچیده‌ای است. هیچ‌کدام از ما نمی‌توانیم دسترسی کامل به حقیقت داشته باشیم. فقط می‌توانیم دنیا را از نظرگاه خاصی ببینیم، پس دانشمان به‌خاطر همان نظرگاه حاوی بینش‌های خاصی است، اما باز به‌خاطر همان نظرگاه، محدودیت‌هایی هم دارد. پس با دانش محدودی که در دسترس داریم، باید با فروتنی کامل به هر گفت‌وگویی وارد شویم، چون من به شما نیاز دارم تا نادانسته‌هایم را جبران کنم، درست است؟ شما هم به من نیاز دارید.\n این را مد نظر داشته باشید که رسانه‌های اجتماعی فرصت‌های بی‌شماری برای گفت‌وگوهای خوب و آموزنده (مثل محله‌پویی ژرف) میان افرادی غریبه در سرتاسر دنیا فراهم می‌آورد. اگر هر کاربر رسانه‌های اجتماعی از موضع فروتنی فکری واقعی وارد گفت‌وگوهای آنلاین شود و درک کند که هریک از دیگر کاربران می‌توانند فرصتی برای جبران نادانسته‌ها و رشد او باشند، شبکه‌های اجتماعی‌ به نیروی پیش‌رانِ بی‌سابقه‌ای برای ترقی انسانی تبدیل می‌شدند، نه مثل حالا، که ظاهراً در قبیله‌گرایی سقوط کرده‌اند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل           ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،   اقتصاد  و        جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و   به‌روز    انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در           زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو،    بررسی       کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین    مطالب    وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در           کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان         به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید   اشتراک       سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار           شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و    در        صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن  را    تعویض       خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان  را  لغو   کنید و   مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را نیکول ییت‌من نوشته و در تاریخ  ۹  مارس ۲۰۲۰ با عنوان «Is social media killing intellectual humility?» در وب‌سایت بیگ‌ثینک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۴ آبان ۱۳۹۹ با عنوان «چرا در توییتر بحث سقراطی ناممکن است؟» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. ••  نیکول ییت‌من (Nicole Yeatman) مدیر همکاری‌ها و ارتباطات راهبردی در مؤسسۀ آموزشیِ غیرانتفاعی پژوهش‌های انسانی (Institute for Humane Studies) است.\n [۱]  Kindly Inquisitors [۲]  The Internet of Us: Knowing More and Understanding Less in the Age of Big Data [۳]  Influence [۴] deep canvassing\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653850.json b/train/540653850.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8924a9983e0c0e4a3385b04a8fa393e9587cd10e
--- /dev/null
+++ b/train/540653850.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اگر قرار باشد به جزیره‌ای دورافتاده بروید، چه‌کسی را با خود می‌برید؟",
+  "subtitle": "برای داشتن زندگی‌ای معنادار دوستی‌های عمیق و طولانی بسازید",
+  "introduction": "معنای زندگی چیست؟ احتمالاً این سؤال را وقت‌هایی از خودمان می‌پرسیم که در رسیدن به هدفی شکست خورده‌ایم یا تنها و دل‌شکسته‌ایم. فرانک مارتلا، فیلسوف و روان‌شناسی که دربارۀ معنای زندگی تحقیق می‌کند، با ارجاع به تحقیقات مختلف، شرح می‌دهد که زندگی ما انسان‌ها، بیش از همه، در پیوند با دیگر انسان‌هاست که معنا می‌گیرد. در دوستی‌هایی که می‌سازیم، در محبتی که نثار اعضای خانواده‌مان می‌کنیم و در تجربۀ مشترکی که با آن‌ها می‌سازیم.",
+  "content": "فرانک مارتلا، تد — فیلسوفی وارد میخانه شد و یکی از دائم‌الخمرها از او پرسید: «معنای زندگی چیست؟»\n آن فیلسوف من بودم و این سؤالی است که همیشه ازم می‌پرسند، چون هروقت کسی می‌فهمد فیلسوف و پژوهشگر روان‌شناسی هستم و تخصصم معنای زندگی است، فوراً این سؤال را می‌پرسد.\nآن‌قدر این سؤال را ازم پرسیده‌اند که پاسخی کوتاه برایش آماده کرده‌ام. پیش از آنکه پاسخم را بگویم، اول باید بگویم که حرفم دربارۀ معنای زندگی نیست، بلکه دربارۀ معنا در زندگی است و دو بخش دارد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.  اول: معنا در زندگی به این برمی‌گردد که خودِ شما برای دیگران معنادار باشید.\n به همین سادگی.\n زندگی‌ زمانی برایتان معنا می‌یابد که وجودتان برای دیگران معنایی داشته باشد: مثلاً با کمک‌کردن به یک دوست، با گذراندن لحظه‌ای خاص با کسی که دوستش دارید، یا با ارتباط با فیلسوفی خوش‌نیت و دعوت او به صرف یک نوشیدنی، هنگامی که از قضا حسابی به آن نیاز دارد.\n بعد که حس کنیم زندگی‌مان برای دیگران معنا دارد، ارزشِ زندگیِ خودمان را هم درمی‌یابیم. گرچه شاید جهان ساکت و خاموش باشد، اما دوستان و خانواده‌مان، همکاران و هم‌گروهانمان زندگی ما را سرشار از صداها و نظرها و انرژی و سرزندگی می‌کنند.\n و کسانی که بیشترین معنا را برایشان داریم، همان‌هایی هستند که بیشترین ارزش را برایمان قائل‌اند. چنان‌که فیلسوفی به اسم آنتی کائوپینن می‌گوید، کسانی که دوستمان دارند نمی‌توانند کسی را جایگزین ما کنند: گرچه کودکان ممکن است از دست هرکسی کادو بگیرند، اما «اهمیت آن کادو به اندازۀ هدیۀ دست‌سازِ مادر یا پدرشان نیست». در روابط صمیمی، ما به صرف بودنمان نقشی بی‌مانند و جایگزین‌ناپذیر برای دیگری ایفا می‌کنیم. \nاگر یک چیز دربارۀ سرشت بشر بدانیم، این است که ما انسان‌ها حیوان‌هایی اجتماعی هستیم. روی باومایستر و مارک لیری، که هردو استاد روانشناسی هستند، در مقالۀ «نیاز به تعلق»۱، که در سال ۱۹۹۵ در سایکولوژیکال بولتن منتشر شد، ادعایی کردند که از آن پس، به ایده‌ای فراگیر و ظاهراً بدیهی در روان‌شناسی تبدیل شد: «نیاز به تعلق یکی از انگیزه‌های بنیادین انسان است». ما به شکلی تکامل یافته‌ایم که در گروه زندگی کنیم و یکدیگر را دوست داشته باشیم؛ غریزۀ برقراری روابط اجتماعیِ پایدار ریشۀ عمیقی در انسانیت ما دوانده است.\n اما ماهیت اجتماعی ما چیزی فراتر از صرفِ دوست‌داشتنِ دیگران است. این بخشی از سرشت ماست که نقطۀ محوری زندگی‌مان نه «من»، که «ما» باشد. روان‌شناسان داشتن رابطۀ صمیمی را با تعبیر «جای‌دادنِ دیگران در خویشتن» توصیف کرده‌اند.\n حتی پژوهش‌های عصب‌شناختی نشان داده که اندیشیدن به خود و اندیشیدن به فردی که دوستش دارید مناطقی را در مغز فعال می‌کنند که هنگام اندیشیدن به فردی غریبه فعال نمی‌شوند. مغز ما طوری سیم‌کشی شده که اجتماعی باشد و خلقت انسان‌ها به گونه‌ای‌ است که همراه با دیگران زندگی کنند.\n به بیانِ زیبای موریس مرلوپونتی، فیلسوف فرانسوی، «ما در معامله‌به‌مثلی تمام‌وکمال شریک یکدیگریم. دیدگاه‌هایمان در هم می‌آمیزد و در دنیایی مشترک با هم همزیستی داریم». گرچه فرهنگ فردگرای غرب چنین عادتمان داده که مرزهای واضحی میان خود و دیگری ترسیم کنیم، اما جداسازی خود از دیگران دستاوردی فرهنگی است، نه روش معمول زندگی انسان‌ها.\n\nما تقریباً همان‌قدر به رفاه عزیزانمان اهمیت می‌دهیم که برای رفاه خودمان اهمیت قائلیم. گاهی، مثلاً وقتی فرزنددار می‌شویم، شاید رفاه کودکمان را در جایگاهی بالاتر از رفاه خودمان قرار دهیم. تفاوتی ندارد به کدام رشتۀ علمی رو بیاوریم (زیست‌شناسی، عصب‌پژوهی، تحقیقات تکاملی، روان‌شناسی اجتماعی، اقتصاد رفتاری، حتی نخستی‌‌شناسی)، در تمام این علوم شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد ما نیاز داریم به اینکه روابطی صمیمی و پرمحبت با دیگران تشکیل بدهیم و در این روابط، مرز میان خود و دیگری کم‌کم رنگ می‌بازد.\n شواهد فراوانی حاکی از آن است که داشتن ارتباط، درواقع، یکی از منابع اصلی معنا برای ما انسان‌هاست. ناتانیل لمبرت، پژوهشگر دانشگاه ایالتی فلوریدا، طی پژوهشی، از گروهی از دانشجویان کارشناسی خواست «یک چیز که زندگی را برایتان معنادار می‌کند» برگزینند. دو سوم پاسخ‌دهندگان یا نام یکی از اعضای خانواده‌شان را آوردند، یا کلاً خانواده‌شان را ذکر کردند. «دوستان» نیز مقوله‌ای بود که دومین منبع پربسامد معنا در میان پاسخ‌ها بود.\n مرکز پژوهشی پیو در آمریکا نیز وقتی از ۴ هزار آمریکایی خواست به بیان خودشان توصیف کنند چه‌چیزی برایشان معنا می‌آفریند، به نتایج مشابهی رسید: ۶۹ درصد از افراد به خانواده و ۱۹ درصد به دوستان اشاره کردند.\n پژوهش‌های دیگر نیز نشان داده که احساس صمیمیت با خانواده و دوستان با افزایش حس معنا در زندگی پیوند دارد و فکرکردن به افرادی «که واقعاً به آن‌ها تعلق خاطر دارید» منجر به درجه‌های بالاتری در معناداری می‌گردد. خانواده و دوستان و دیگر افراد صمیمی برای بسیاری از انسان‌ها منابع اصلی معنا در زندگی هستند.\n عکس این قضیه نیز صادق است: طردشدگی اجتماعی منجر به حس بی‌معنایی می‌شود. مثلاً پژوهشگری به نام تایلر استیلمن و همکارانش گروهی از دانشجویان را به کار گرفتند تا در پژوهشی که طبقِ ادعای آن‌ها دربارۀ برداشت‌های پایه بود مشارکت نمایند. تمام ۱۰۸ دانشجو چند دقیقه ویدیو ضبط کردند و خودشان را در آن معرفی نمودند. پژوهشگران سپس به آن‌ها گفتند که ویدیوها را به دیگر دانشجویان نشان داده‌اند و پرسیده‌اند آیا کسی می‌خواهد با سازندۀ این ویدیو آشنا شود یا نه؛ به همۀ افراد گفتند که کسی نمی‌خواهد با آن‌ها آشنا شود. (در واقعیت هیچ‌کس ویدیوها را ندیده بود؛ اینکه پژوهشگران به ویدیوسازان گفتند که همه دست رد به سینۀ آن‌ها زده‌اند واقعیت نداشت).\n نتایج این پژوهش جای شگفتی نداشت: ویدیوسازان نمرۀ معنا در زندگی‌شان را پایین‌تر از گروه دیگری دادند که این طرد اجتماعی را تجربه نکرده بودند.\n اما برای اینکه بدانیم ارتباط با انسان‌های دیگر یکی از منابع اصلی معناست نیاز به پژوهش و تحقیق نداریم. من خودم پدر سه کودکم و نیازی نیست جای دوری بروم تا ببینم معنادارترین لحظات زندگی‌ام کدام‌ها بوده‌اند: بازگشت از سر کار به خانه، در آغوش کشیدنِ بچۀ کوچکم، کشتی‌گرفتن با بچۀ پنج‌ساله‌ام و گفت‌وگوهای بسیار جالب و چه‌بسا هوشمندانه با بچۀ هفت‌ساله‌ام. چنین لحظاتی صمیمی، پرمحبت و آکنده از گرما هستند و معنای زیادی در زندگی به ارمغان می‌آورند.\n همین‌طور لحظات خصوصی‌ای که کنار شریک زندگی‌ام هستم، لحظاتی که هیچ‌کدام از بچه‌ها نیازمند توجهمان نیستند و می‌توانیم به چشمان یکدیگر نگاه کنیم و به یاد آوریم که، بله، این همان کسی است که سال‌ها پیش عاشقش شدم. حرفم این خطر را در پی دارد که احساساتی به نظر برسد، اما این لیست ادامه دارد (دوستان قدیمی، همکاران، مادر و پدرم، خواهر و برادرانم، اقوام نزدیکم)؛ مطمئنم فهرست شما نیز همین‌طور است.\n خوشبختانه در دنیای مدرن گزینه‌های بی‌شماری برای انسان‌ها وجود دارد تا روابط و ارتباطات قوی با یکدیگر داشته باشند، بی‌آنکه صمیمیت «خانواده» بر این روابط حاکم باشد. مثلاً گروهی از دوستانم که تصمیم گرفته‌اند بچه‌دار نشوند، با جمعی از افراد هم‌اعتقاد با خودشان زندگی می‌کنند. چند نفر از بچه‌های تیم فوتبالم نیز چنان به اجتماع ورزشی‌مان احساس تعهد داشتند که اخیراً لوگوی تیممان را تتو کردند. برخی از همکارانم نیز خودشان را وقف فعالیت‌های محله می‌کنند و زمان، علاقه و منابع در دسترسشان را داوطلبانه در اختیار می‌گذارند تا محله‌مان پویاتر و اجتماع‌محورتر شود.\n زیبایی دوران مدرن این است که آزادیم انتخاب کنیم کدام منابع معنا بیشترین پیوند را با زندگی‌مان دارند. شوربختانه، این نیز مثل خیلی دیگر از ابعاد مدرنیته چاقویی دولبه است. رابطۀ میان مدرنیزاسیون/فردگردایی و تلقی ما از اجتماع و تعلق بسیار پیچیده است. برخی از انواعِ اجتماع در حال زوال هستند و برخی از انواع دیگر در حال شکوفایی. ما شاید اجتماعات متمرکز اجدادمان را از دست داده باشیم، اما در عوض این فرصت را یافته‌ایم تا داوطلبانه به اجتماعاتی بپیوندیم که در آن‌ها فردیتمان با افراد هم‌عقیده شکوفا می‌شود.\n\nبااین‌حال، اگر قرار باشد زندگی‌مان (و زندگی فرزندان و نوه‌هایمان) را معنادارتر کنیم، باید باهم بکوشیم تا انواع موجودِ ارتباط را تقویت کنیم. معنا در پیوند خلاصه می‌شود. معمولاً بهترین و آسان‌ترین راه بهبودِ حس رفاه شخصی و احساسِ معناداری این است که لنزتان را عوض کنید: کمتر روی خودتان متمرکز شوید و بیشتر بکوشید تا به دیگران بپیوندید.\n چند سال پیش از آنکه سباستین فتل به جوان‌ترین قهرمان جهانی فرمول ۱ (و سپس قهرمان چهار دورۀ بعدی) تبدیل شود، پزشکش آکی هینتسا به او تکه‌کاغذی با یک پاکت‌نامه داد.\n تمرین: اسم مهم‌ترین افراد زندگی‌ات را بنویس و بگو چرا برایت اهمیت دارند.\n فتل این کار را انجام داد و برگه را داخل پاکت‌ مهر و موم کرد. هینتسا به او توصیه کرد این برگه را نگه دارد و گفت «وقتی موفق شدی، خیلی‌ها می‌خواهند وارد زندگی‌ات شوند … این نامه را آن‌موقع ببین و دوستان واقعی‌ات را بشناس تا ارتباطت را با آن‌ها حفظ کنی».\n دکتر هینتسا این تمرین را با بسیاری از مراجعینش انجام می‌داد و معمولاً از آن‌ها می‌خواست فهرست افرادی را بنویسند که حاضرند همراه خودشان به یک سفر دریایی بلند یا به جزیره‌ای دورافتاده ببرند.\n حالا شما به این قضیه فکر کنید: چه کسی را با خود می‌برید؟ می‌توانید افرادی را شناسایی کنید که واقعاً برایتان مهم‌اند و صرفِ بودن کنارشان برایتان منبع سرزندگی و معناست؟\n وقتی شناسایی‌شان کردید، به این فکر کنید که در حال حاضر چقدر زمان و انرژی صرفشان می‌کنید.\n گذشته از این، به ارتباطتان با آن‌ها فکر کنید: آیا با آن‌ها، و با خودتان، راست و صادق بوده‌اید؟\n اکثر مراجعان هینتسا افراد موفق و سخت‌کوشی بودند که از قضا روابط خانوادگی معنادار و رفاقت‌هایشان را در راه پیشرفت شغلی قربانی کرده و نادیده گرفته بودند.\n مثلاً یکی از این مراجعین، که مدیر کارآفرینی بود، عادت داشت همسر و فرزندانش را به سفرهایی تجملی به محل‌های دورافتاده و عجیب ببرد. در این سفرها، بچه‌هایش را برای انواع ماجراجویی‌ها نام‌نویسی می‌کرد و همسرش را به اسپا می‌فرستاد. وقتی خانواده‌اش را دک می‌کرد، خودش می‌نشست و چندین ساعت مشغول دورکاری می‌شد.\n اگر این اتفاق هر از گاهی یک بار بیفتد، مسئلۀ مهمی نیست، اما اگر، مثل این آقا، به عادت تبدیل شود، بر کلیت زندگی سایه می‌افکند و مشکل‌ساز می‌شود. بچه‌ها عاشق ماجراجویی‌اند و همسر شما هم شاید بدش نیاید یک روز در اسپا خوش بگذراند، اما اگر دستیابی به این تفریحات مجلل به‌معنای سلب صمیمیت خانوادگی باشد، هیچ سفر اعیانی و مقصدِ عجیب‌وغریب و جذابی هم نمی‌تواند مرهم زخمی باشد که به رابطۀ والد و فرزند یا پیوند زناشویی می‌خورد.\n توصیۀ همیشگی هینتسا برای مشتریان ورزشکار و مدیرش یک چیز بود: گذران وقت با کسانی که دوستشان دارید باید در صدر اولویت‌ها قرار گیرد.\n سباستین فتل این بینش هینتسا را با جان‌ودل پذیرفت.\n چند سال بعد که به قهرمانی جهان‌آوازه تبدیل شد، همه می‌خواستند در زندگی‌اش جایی داشته باشند. فتل محتوای آن پاکت‌ را به یاد آورد و طی سال‌ها، محفل عزیزانش را حفظ کرد و در گیرودار آن‌همه توجه دیوانه‌وار رسانه‌ها، برای صمیمی‌ترین دوستان و اعضای خانواده‌اش وقت گذاشت. او هنوز هم با دوست دوران کودکی‌اش هانا پریتر زندگی می‌کند و باهم دو بچه دارند.\n فتل دریافت که فارغ از میزان و سطح موفقیت، رازِ داشتنِ زندگی معنادار و احساس خوشبختی این است که چند آدم خوب در زندگی‌اش داشته باشد که بتواند به معنای واقعی بهشان اعتماد کند، محبت ورزد و دوستشان داشته باشد. خواه چندین ماه باهم داخل قایقی بادبانی و شلوغ باشید و خواه باهم در جزیره‌ای دورافتاده ساحل گرفته باشید یا صرفاً تحت فشار روزمرۀ زندگی انسانی باشید، این‌ها همان آدم‌هایی هستند که دوست دارید در هر شرایطی کنارتان باشند، چون زندگی‌تان را زیباتر می‌کنند و شما هم زندگی آن‌ها را زیبا می‌کنید. اگر شانس داشته باشید، اسمتان داخل پاکت‌ نامۀ فردی درج شده که دوستش دارید.\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nMartela, Frank. A Wonderful Life: Insights on Finding a Meaningful Existence. HarperCollinsPublishers, 2020\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                                                           شامل       ترجمۀ           تازه‌ترین         حرف‌های            دنیای         علم    و                فلسفه،                 تاریخ  و                          سیاست،                      اقتصاد  و             جامعه     و             ادبیات   و        هنر      است         که          از  بیش      از            ۱۰۰           منبع             معتبر و                             به‌روز              انتخاب                 می‌شوند.              مجلات    و                   وب‌سایت‌هایی              نظیر   نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                                                         در      زمرۀ     این            منابع‌اند.       مطالب                فصلنامه       در   ۴           بخش                 نوشتار،                               گفت‌وگو،                بررسی                 کتاب، و              پروندۀ             اختصاصی         قرار                   می‌گیرند.                       گزیده‌ای            از        بهترین               مطالب                        وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                                                                     کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های                      روزنامه‌فروشی   و                       فروشگاه                         اینترنتی              ترجمان                               به‌صورت    تک           شماره     به‌              فروش     می‌رسد        اما                       شما            می‌توانید     با               خرید               اشتراک                           سالانۀ        فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                                                             برخوردار       شوید.         فصلنامه      برای                 مشترکان               زودتر     از             توزیع                 عمومی                  ارسال                        می‌شود   و       در               صورتی‌که             فصلنامه         آسیب             ببیند         بدون            هیچ            شرط    یا                هزینۀ             اضافی                 آن     را          تعویض             خواهیم            کرد.          ضمناً   هر          وقت                 بخواهید                        می‌توانید                   اشتراکتان         را             لغو       کنید         و          مابقی             مبلغ                     پرداختی      را        دریافت              کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب رافرانک مارتلا نوشته است و در تاریخ ۱۶ جولای ۲۰۲۰ با عنوان «Want a more meaningful life? Ask yourself: Who would I take to a remote island? » در وب‌سایت تد منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۸ شهریور ۱۳۹۹ با عنوان «اگر قرار باشد به جزیره‌ای دورافتاده بروید، چه‌کسی را با خود می‌برید؟» و ترجمهٔ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. ••فرانک مارتلا (Frank Martela) فیلسوف و پژوهشگر روان‌شناسی است که دربارۀ معنای زندگی پژوهش می‌کند. نوشته‌های او در هاروارد بیزنس ریویو، ساینتیفیک امریکن مایند و سالن به انتشار رسیده است. او اکنون در دانشگاه آلتو در هلسینکی به پژوهش مشغول است. •••این مطلب برشی است از کتاب زندگی شگفت‌انگیز: بینش‌هایی در یافتن هستی معنادار  (A Wonderful Life: Insights on Finding a Meaningful Existence) نوشتۀ فرانک مارتلا.\n [۱] The Need to Belong"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653851.json b/train/540653851.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..bc68e3b2044734aae2bba18bcec79e18f17aab96
--- /dev/null
+++ b/train/540653851.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور مادربزرگ‌ها توانستند جلوی افسردگی را در زیمبابوه بگیرند؟",
+  "subtitle": "زیمبابوه پیشگامِ برنامۀ سلامت روانی مبتکرانه‌ای است که نتایج حیرت‌انگیزی داشته است",
+  "introduction": "بیش از سیصد میلیون نفر در سراسر جهان، به درجات مختلف، با افسردگی دست به گریبانند. بسیاری از آن‌ها در کشورهایی بحران‌زده و فقیر زندگی می‌کنند که خشونت و گرسنگی در آن‌ها تجربه‌ای روزمره است. مناطقی که در آن‌ها معضلات روانی همه‌گیر است، اما امکاناتی برای مشاوره و درمان وجود ندارد. یک روان‌شناس در زیمبابوه، بعد از خودکشی یکی از بیمارانش، ناگهان راهکاری مبتکرانه به ذهنش رسید: آیا می‌شود از مادربزرگ‌های محلی برای درمان جوانان افسرده کمک گرفت؟ نتیجه شگفت‌انگیز بود.",
+  "content": "ریچل نووِر،‌ بی‌بی‌سی  — یک روز اواخرِ عصر، دیکسون چیباندا، روان‎پزشکی در شهر هرارۀ زیمبابوه،  از دکتری در مرکز اورژانس تماسی دریافت کرد. زنی بیست‌وشش‌ساله به نام  اِریکا که چیباندا ماه‌ها پیش درمانش کرده‌ بود، دست به خودکشی زده ‌بود.  دکتر می‌گفت که به کمک چیباندا نیاز دارد تا مطمئن شود که اِریکا دوباره  این کار را نخواهد‌کرد.\nتا بیمارستانی که اِریکا در آن بستری بود،  حدوداً ۱۶۰ کیلومتر راه بود، به‌همین‌دلیل، چیباندا و مادر اِریکا تلفنی  برنامه‌ای ریختند: به‌محض ترخیص، اریکا و مادرش به دیدنِ چیباندا بیایند تا  با هم برنامۀ درمانی‌اش را دوباره ارزیابی‌کنند.\n دو هفته گذشت و خبری از اریکا نشد. آخرسر مادرش به چیباندا زنگ زد و گفت که اریکا سه روز پیش دوباره خودکشی کرده ‌است.\n چیباندا گفت: «چرا به هراره نیامدید؟ قرار گذاشته ‌بودیم که تا مرخص شد بیایید!»\n مادرش جواب داد: «کرایۀ پانزده دلاریِ اتوبوس را نداشتیم».\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n چیباندا  زبانش بند آمده ‌بود. ماه‌های بعد هم فکرِ این ماجرا دست از سرش  برنمی‌داشت. این را هم می‌دانست که عدمِ دسترسیِ اریکا به درمان به‌خاطرِ  هزینه و مسافت استثنا نیست، بلکه در بسیاری از کشورها امری است عادی.\n طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت، در جهان بیش از ۳۰۰ میلیون نفر به افسردگی دچار‌ند. افسردگی علت اصلی ازکارافتادگی۱  در جهان است و سالانه باعث ۸۰۰هزار خودکشی می‌شود که بیشترشان در کشورهای  درحال‌توسعه رخ می‌دهد. هیچ‌کس نمی‌داند تعداد زیمبابوه‌ای‌های دچار  کوفونگی‌سیسا۲ (لغتی بومی معادل افسردگی که در زبان شونا لفظاً یعنی بیش‌ازحد فکرکردن)  چندنفر است، اما چیباندا مطمئن است که تعدادشان زیاد است. او با اشاره به  جنگ داخلی رودزیا و کشتار ماتابیله‌لَند و فجایع دیگر می‌گوید: «می‌توانیم  بگوییم که در زیمبابوه، چهار نسل دچارِ آسیب روانی هستند». بااین‌حال،  به‌علت کمبود متخصصان سلامت روانی، مبتلایان به افسردگی امکانات اندکی در  اختیار دارند. چیپاندا، که سرپرستِ «طرح ابتکاری تحقیقات سلامت روانی  آفریقاییان»۳  و دانشیار روان‌پزشکی در دانشگاه زیمبابوه و مدرسۀ پزشکی گرمسیری و بهداشت  لندن است، یکی از دوازده روان‌پزشکِ شاغل در زیمبابوه است، کشوری با  جمعیتی بیش از شانزده میلیون نفر. چنین آمار ناامیدکننده‌ای در آفریقای  جنوبِ صحرا بسیار عادی است. در این منطقه نسبتِ روان‌پزشکان و روان‌شناسان  به شهروندان، یک به‌ازای هر یک و نیم میلیون نفر است. چیباندا می‌گوید:  «بعضی کشورها حتی یک روان‌پزشک هم ندارند». او در اندیشه‌بارانی۴  برای حل این مشکل، راه‌حلی باورنکردنی به ذهنش رسید: مادربزرگ‌ها. چیباندا  و تیمش، از سال ۲۰۰۶، بیش از ۴۰۰ مادربزرگ را در زمینۀ گفت‌وگودرمانیِ  مبتنی بر شواهد۵  آموزش داده‌اند. این مادربزرگ‌ها در بیش از هفتاد منطقۀ زیمبابوه  گفت‌وگودرمانیِ رایگان ارائه می‌کنند. این برنامه که موسوم است به «نیمکتِ  دوستی»، تنها در سال ۲۰۱۷، به بیش از ۳۰هزار نفر یاری رساند. این روش  به‌طورتجربی تأیید شده ‌است و تا کشورهای دیگر، از جمله آمریکا، نیز گسترش  یافته ‌است. چیباندا معتقد است که هر منطقه، شهر، یا کشوری که بخواهد  خدماتی بسیار اثربخش، دسترس‌پذیر و ارزان در زمینۀ سلامت روانی به اهالی  خود ارائه دهد، می‌تواند از این برنامه به‌عنوان الگوی اصلی استفاده کند.  به‌قول چیباندا: «فقط تصور کنید که بتوانیم در تک‌تکِ شهرهای مهم دنیا  شبکه‌ای جهانی از مادربزرگ‌ها ایجاد کنیم!»\n\nچیباندا  همیشه می‌دانست که می‌خواهد در آینده پزشک شود، اما پزشکی اطفال و تخصص  پوست علایق اصلی‌اش بود. حادثه‌ای تلخ او را بیدار کرد و به‌سوی روان‌پزشکی  کشاند. در دوران تحصیل در مدرسۀ پزشکی جمهوری چک، یکی از همکلاسی‌هایش  خودش را کشت. «پسر سرزنده‌ای بود؛ هیچ‌کس فکرش را نمی‌کرد که بلایی سر خودش  بیاورد و خودکشی کند. اما ظاهراً افسرده بوده و ما هیچ‌کدام نمی‌فهمیدیم».\n چیباندا  روان‌پزشک شد، اما پس از «عملیات مورامباتس‌وینا» (به معنی «آشغال‌ها را  جمع‌کنید») بود که ابعاد مشکل را در زیمبابوه درک‌کرد. این عملیات را دولت  در سال ۲۰۰۵ برای برچیدن اجباری زاغه‌ها اجرا کرد و ۷۰۰هزار بی‌خانمان  برجاگذاشت. وقتی چیباندا پس از عملیات جرئت‌ به‌خرج‌ داد و به آن مناطق  رفت، متوجه شد که نرخِ اختلالِ تنش‌زای پس از سانحه (پی‌تی‌اس‌دی) و مشکلات  روانی دیگر«شدیداً بالا» است. در این حین بود که اریکا خودش را کشت و  چیباندا به ضرورت و فوریتِ هرچه‌بیشترِ یافتن راه‌حلی برای عامۀ اهالی  زیمبابوه آگاه‌تر شد.\n چیباندا تنها روان‌پزشکی بود که در درمانگاه  عمومی کار می‌کرد، اما مدیرانش به او گفتند که امکانات مالی‌ای‌ ندارند که  بتوانند در اختیارش بگذارند. همۀ پرستاران نیز مشغول مسائل مرتبط با  اچ‌آی‌وی و مراقبت‌های سلامت مادر و کودک بودند. تمام اتاق‌های درمانگاه  محلی هم پُر بود. اما درعوض، چهارده مادربزرگ را به او معرفی کردند و فضای  بیرونی را در اختیارش گذاشتند.\n چیباندا کار را وِل نکرد و به فکر  طرحی برای نیکمت دوستی افتاد. خودش می‌گوید: «خیلی‌ها به‌خاطر این طرح فکر  می‌کنند نابغه‌ام، اما واقعاً این‌طور نیست. صرفاً ناچار بودم با امکانات  موجود کار کنم». البته نمی‌توان گفت که چیباندا از همان آغاز اطمینان داشت  که طرحش جواب خواهد داد. مادربزرگ‌های داوطلب هیچ تجربه‌ای در مشاورۀ روانی  نداشتند و تحصیلات بیشترشان هم بسیار کم بود. او اذعان می‌کند: «در  استفاده از پیرزن‌ها دودل بودم. خیلی‌ها فکر می‌کردند ایدۀ مسخره‌ای است.  همکارانم می‌گفتند مزخرف است».  اما چون چارۀ دیگری نبود، آموزش  مادربزرگ‌ها را در حد توانش آغاز کرد. اوایل چسبیده بود به اصطلاحات پزشکی  غربی، مثلاً «افسردگی» و «فکرکردن به خودکشی». اما مادربزرگ‌ها به او گفتند  این اصطلاحات جواب نمی‌دهد و تأکید داشتند که برای ارتباط‌گرفتن با مردم،  باید از طریق مفاهیمی که مردم می‌شناسند و ریشه در فرهنگشان دارد با آنان  ارتباط برقرار کنند. به بیان دیگر، باید به زبان بیمار حرف بزنند. بر این  اساس، درکنار آموزش رسمی، شروع کردند به ثبت مفاهیم شونایی، مفاهیمی همچون  تقویت و برکشیدنِ روح و گشودن ذهن. چیباندا می‌گوید: «این مجموعۀ آموزشی به  همان اندازه در درمان مبتنی بر شواهد ریشه دارد که در مفاهیم بومی. فکر  می‌کنم یکی از علل موفقیتش هم عمدتاً همین است، چون واقعاً طوری اداره‌  می‌شود که با استفاده از حکمت و معرفتِ محلی، این تکه‌های مختلف را کنار هم  بچیند».\n اثربخش و تکرارپذیر از خودرو که پیاده  شدم، رودو چین‌هُیی، زنی ریزه‌ با لبخندی طبیعی و موهایی که گَردِ سفیدی‌  رویشان نشسته بود، از خانۀ بلوک‌سیمانی‌اش برای دیدن من بیرون پرید. خندان  بغلم کرد و گفت: «سلام، چطوری؟ خوش آمدی!» مادربزرگْ‌ چین‌هُیی (او را به  این اسم می‌شناسند) از آغازْ همراهِ «نیمکت دوستی» بوده است. او می‎گوید:  «به این برنامه پیوستم، چون می‌خواستم به مردم این منطقه کمک کنم. زیاد  بودند؛ افسرده‌ها را می‌گویم. می‌خواستم تعدادشان را کم کنم». لبخندزنان  شانه بالا می‌اندازد و می‌گوید: «همیشه همین‌طور بوده‌ام؛ می‌خواستم به  دیگران کمک کنم. برای آدم‌ها خیلی ارزش قائلم».\n چین‌هُیی، که حالا هفتاد و دو ساله است، بسیاری از کسانی را که در بیش از ده سال اخیر درمان کرده ‌است، از دست داده‌. او منظماً می‌رود به دیدارِ اچ‌آی‌وی‌مثبت‌ها،  معتادان، تهیدستان و گرسنگان، زوج‌های متأهلِ ناراضی، سالمندان تنها، و  زنان جوان بارداری که کسی را ندارند. فارغ از پیشینه و شرایط هرکس، جلسه را  به همین شیوه شروع می‌کند: «خودم را معرفی می‌کنم و می‌گویم: ’چه مشکلی  داری؟ همه‌چیز را به من بگو، بگذار با حرف‌هایم کمکت کنم.‘» بعد از شنیدن  داستان بیمار، او را راهنمایی می‌کند تا خودش به راه‌حلی دست پیدا کند.  سپس، تا وقتی که مشکل کاملاً حل شود، هرچندروز‌یک‌بار پیگیری می‌کند تا  مطمئن شود که بیمار طبق برنامه پیش می‌رود. مثلاً یک بار با مردی ملاقات کرد که زنش با صاحب‌خانه‌ فرار کرده ‌بود.  چین‌هُیی می‌گوید: «مرد می‌خواست با تبر به آن‌ها حمله کند، اما من متقاعدش  کردم که نکند. به او گفتم: ’اگر بروی زندان، کسی بالای سر بچه‌هایت نیست؛  نمی‌ارزد.‘ او هم به‌جای دست‌زدن به خشونت، زنش را طلاق داد و حالا دوباره  ازدواج کرده و خیلی خوشحال است».\n چین‌هُیی و مادربزرگ‌های دیگر هم  مثل بیمارانشان اهل همین مناطق‌اند و با همین آسیب‌های روانی‌اجتماعی زندگی  کرده‌اند. بااین‌حال، چیباندا و همکارانش شگفت‌زده شده‌اند از اینکه نرخِ  اختلال تنش‌زای پس از سانحه و بیماری‌های روانی رایج دیگر در این  مادربزرگ‌ها کمتر است. او می‌گوید: «آنچه ما می‌بینیم تاب‌آوری در برابرِ  مصیبت است».\n با آنکه مادربزرگ‌ها همه‌روزه به افرادِ درآستانۀ بحران  مشاوره می‌دهند، ظاهراً اصلاً احساس خستگی و فرسودگی نمی‌کنند. چیباندا  می‌گوید: «داریم علت این امر را کشف می‌کنیم، اما آنچه فعلاً به نظر می‌رسد  مفهومی از نوع‌دوستی است؛ مادربزرگ‌ها واقعاً احساس می‌کنند که از ایجاد  تغییر در زندگی دیگران خودشان هم بهره‌مند می‌شوند. مزایای فراوانی هم  برایشان دارد».\n تا سال ۲۰۰۹ چیباندا دیگر مطمئن شده‌ بود که این  برنامه هم از نظر بهبود کیفیت زندگی مشارکت‌کنندگان، هم از نظر کاهش خودکشی  نتیجه‌بخش است. پایگاه سلامت شهر هراره، که بودجۀ برنامه را تأمین می‌کند،  نیز کاملاً وارد میدان شده‌ بود، و منظماً بیماران را از درمانگاه‌ها،  مدارس، و ادارۀ پلیس به آنجا می‌فرستادند. اما برای آنکه «نیمکت دوستی» را  در تمام دنیا به رسمیت بشناسند و اجرایی کنند، چیباندا می‌بایست کارآیی آن  را به‌طور علمی اثبات کند.\n\nدر سال ۲۰۱۶، چیباندا و همکاران زیمبابوه‌ای و بریتانیایی‌اش نتایج آزمایش تصادفی کنترل‌شدۀ اثربخشی این برنامه را در ژورنال انجمن پزشکی آمریکا۶  چاپ‌کردند. این پژوهشگران ۶۰۰ نفر با علائم افسردگی را به دو گروه تقسیم  کردند. پس از شش ماه به این نتیجه رسیدند که گروهی که با مادربزرگ‌ها دیدار  و گفت‌وگو داشتند، در قیاس با گروهی که از درمان‌های متداول استفاده  کردند، به‌طور چشمگیری علائم کمتری از افسردگی را نشان می‌دادند.\n ویکتوریا  سیمز، متخصص بیماری‌های واگیردار در مدرسۀ پزشکی گرمسیری و بهداشت لندن و  یکی از نویسندگان آن مقاله، می‌گوید: «خیلی ذوق‌زده شده بودیم از نتایج آن  مطالعه که نشان می‌داد مشاوره چه تأثیر عظیمی دارد بر زندگی روزمرۀ آدم‌ها و  توانایی‌شان بر انجام کار. مسأله این است که به آدم‌ها ابزاری بدهید که  بتوانند با استفاده از آن مشکلاتشان را حل کنند». او می‌گوید که دو آزمایش  دیگر نیز در راه است: یکی برنامۀ «نیمکت دوستی جوانان» در هراره را بررسی  می‌کند و دیگری اختصاص دارد به جوانان اچ‌آی‌وی ‌مثبت.\n این برنامه  به چند کشور دیگر هم راه پیدا کرده‌است و چیباندا و همکارانش دریافته‌اند  که نه‌تنها می‌توان آن را به فرهنگ‌های دیگر هم ترجمه کرد، بلکه فقط  مادربزرگ‌ها نیستند که آمادۀ ارائۀ مشاوره‌های مفیدند. در مالاوی، مردان و  زنان مُسن، هردو، در «نیمکت دوستی» مشاوره می‌دهند و در زنگبار، مردان و  زنان جوان‌تر. مشاوران نیویورک‌سیتی تنوّع سنی و نژادی بیشتری دارند و برخی  از آن‌ها جزوِ دگرباشان جنسی هستند. تاکیشا وایت، مدیر اجرایی دفتر  ارتباطات و برنامه‌ریزی راهبردی در واحد سلامت اِن‌وای‌سیِ مرکز برابری  سلامت، می‌گوید: «ما پذیرای همه هستیم؛ نیویورک جمعیت بسیار زیادی دارد».\n بسیاری  از مشاوران نیویورکی خودشان بر اعتیاد و مشکلات دیگر زندگی غلبه کرده‌اند.  وایت می‌گوید: «ما مُلتزمیم که افرادی داشته باشیم دارای تجارب زیسته؛  کسانی که زبان بهبودی و غلبه بر اعتیاد را بلدند. خیلی زود می‌فهمید که  صرفاً روی نیکمت ننشسته‌اید، بلکه دارید با کسی حرف می‌زنید که درک می‌کند و  اهمّیّت می‌دهد».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                     شامل ترجمۀ تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،       تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و     ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش   از       ۱۰۰     منبع       معتبر و                   به‌روز        انتخاب        می‌شوند.        مجلات  و           وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                     در زمرۀ این   منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،                  گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ       اختصاصی      قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای         از    بهترین         مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                     کتاب‌فروشی‌ها،   دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه            اینترنتی            ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌        فروش   می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با        خرید        اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                    برخوردار شوید.  فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع        عمومی            ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که      فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا        هزینۀ         اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم      کرد.    ضمناً   هر       وقت          بخواهید            می‌توانید           اشتراکتان     را        لغو    کنید     و       مابقی       مبلغ           پرداختی   را    دریافت          کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ریچل نووِر نوشته است و در تاریخ ۲۷ مۀ ۲۰۲۰ با عنوان «How a bench and a team of grandmothers can tackle depression» در وب‌سایت بی‌بی‌سی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۷ تیر ۱۳۹۹ با عنوان «چطور مادربزرگ‌ها توانستند جلوی افسردگی را در زیمبابوه بگیرند؟» و ترجمۀ پدرام شهبازی منتشر کرده است. •• ریچل نووِر (Rachel Nuwer) روزنامه‌نگار علم است و دربارۀ حیات وحش، محیط زیست و سفرهای ماجراجویانه می‌نویسد. نوشته‌های او در نیویورک تایمز، نشنال جئوگرافیک، سانتیفیک آمریکن و دیگر مطبوعات به انتشار رسیده است.\n[۱] disability [۲] kufungisisa [۳] African Mental Health Research Initiative [۴] Brainstorming  ظاهراً فرهنگستان، «اندیشه‌باران» را برابرِ این واژه تصویب کرده است. بنگرید به پانوشت شمارۀ ۱ در مدخلِ «طوفان فکری» در ویکی‌پدیای فارسی.  داریوش آشوری در فرهنگ علوم انسانی (ویراست دوم، نشر مرکز، ۱۳۸۴)  «مغز-باران کردن» را پیشنهاد داده است. فرهنگ معاصر هزاره (فرهنگ معاصر،  چاپ دهم، ۱۳۸۹)، این واژه‌ها را پیشنهاد کرده است: «رأی‌افکنی، فکرپرانی،  اندیشه‌گشایی، مشکل‌گشاییِ گروهی». [۵] evidence-based talk therapy [۶] Journal of the American Medical Association\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653852.json b/train/540653852.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..9e9e2f60d2cfbc20378d0e9fbd6a74175317a211
--- /dev/null
+++ b/train/540653852.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "من نظافتچی بودم، صاحب همۀ ته‌مانده‌ها",
+  "subtitle": "یک نویسنده از روزهایی می‌گوید که برای زنده‌ماندن خانۀ دیگران را تمیز می‌کرد",
+  "introduction": "وقتی یک نویسنده را در ذهنمان تصور می‌کنیم، معمولاً آدمی را در نظر می‌آوریم که پشت میز تحریری بزرگ و زیبا، با چهره‌ای آرام مشغول نوشتن است و دورش را کپه‌های کتاب و کاغذ پر کرده است. به همین خاطر وقتی می‌فهمیم نویسنده‌ای غیر از نوشتن، مثلاً سوزن‌بانی یا مکانیکی می‌کرده است، شگفت‌زده می‌شویم. الی گلدستون، نویسندۀ بریتانیایی از این دست بود. او که پیش از آنکه بتواند با نوشتن زندگی‌اش را بگذراند، نظافتچی بود، از موقعیت دشواری نوشته است که این شغل برایش به وجود می‌آورد.",
+  "content": "الی گلدستون، نیواستیتسمن —  در همان روزهایی که اولین کتابم منتشر شد، برای امرار معاش خانه‌ها را نظافت می‌کردم. از واکنش آدم‌ها وقتی می‌گفتم که نظافتچی هستم، متنفر بودم؛ انگار داشتم بحثی را شروع می‌کردم که برایش آماده نبودند. حدس می‌زنم آدم‌ها تصور می‌کردند که چون من آدم مشکل‌پسندی هستم، خوشم می‌آید چنین جوابی بدهم که مراسم شام را خراب کند. در حقیقت، به نظرم ملال‌آور بود و آرزو می‌کردم می‌توانستم بگویم که مثلاً در رسانه کار می‌کنم؛ یا دقیق‌تر، کاش سؤال «شغلت چیست؟» اصلاً بخش ضروری گفت‌وگوهای ابتدای آشنایی نبود.  مردی که آن موقع با او در رابطه بودم، می‌گفت که من «خیلی بوکوفسکی» هستم، حدس می‌زنم چون هیچ نویسندۀ زن معروفی از طبقۀ کارگر نمی‌شناخت که مطمئناً نه مشکل او، که مشکل جهان است. برای مردم، آدم تحصیل‌کرده‌ای که کار «غیرتخصصی» انجام می‌دهد جذاب است؛ یک‌جور نشانۀ شجاعت یا مصیبت است. به نمونه‌ای مطالعاتی تبدیل می‌شوی. چرا آدمی تصمیم می‌گیرد سخت کار کند و بی‌پول هم باشد؟ حیرت‌انگیز است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n کار نظافت را بیشتر از بعضی شغل‌های دیگری که داشتم و خیلی کمتر از بقیه‌شان دوست داشتم. رضایتی در فیزیکی‌بودنش وجود داشت، اینکه می‌دیدم کار چطور بر بدنم اثر می‌گذاشت -عضلات برآمده، دست‌های پوست‌‌پوست‌شده- و اینکه شب به خوابی عمیق فرو می‌رفتم، چون تا مغز استخوان خسته بودم. اما اینکه در موقعیت اجتماعی پایین‌تری به دنیا آمده‌ام یا هر روایتی که باعث می‌شود آدم‌ها با چنین اصطلاحاتی صحبت کنند، دلیل نمی‌شود آدم شریفی باشم. گهگاهی سخت کار می‌کردم، اما غذاهای خوشمزه و داروهای تجویزشده‌ام را هم می‌دزدیدم، کثیفی‌ها را زیر یخچال جارو می‌زدم و در تختخواب آدم‌های دیگر دراز می‌کشیدم. دوست داشتم خودم را تا حدی قهرمان طبقۀ کارگر توصیف کنم تا باعث شوم آدم‌ها در مهمانی‌ها بیشتر احساس راحتی کنند. در واقع، اصلاً هیچ نوع کار دیگری به جز نوشتن به نظرم راضی‌کننده نبود و هنوز به اندازۀ کافی دستی بر نوشتن نداشتم تا اثبات کنم ارزش دارم به من پول بدهند و به پول نیاز داشتم.\nشرایط برایم طوری چیده شده بود که در دنیای کار ناکام بمانم. نه‌تنها مجبوری وظایفی که روی دوشت گذاشته‌اند را انجام بدهی، بلکه باید با رئیست خوش‌برخورد باشی و به او احترام بگذاری، فرقی هم ندارد که او چه جور آدمی باشد. نمی‌خواستم هر روز یک جا حاضر شوم، روی همان صندلی همیشگی بنشینم و وانمود کنم که به چیزی اهمیت می‌دهم و کاری را انجام بدهم که می‌توانستم از آن اجتناب کنم.  در عوض، به خانۀ مردم می‌رفتم، در ساعت‌های غیرمعمول روز، با هر لباسی که دوست داشتم، با هر حس‌وحالی که داشتم، بدون آقا بالا سر. آدم‌ها کلید همۀ چیزهای عزیزشان را به من می‌سپردند و یک لحظه هم درباره‌اش فکر نمی‌کردند. گاهی مثل شبحی مفید و گاهی بدجنس از آن خانه‌ها رد می‌شدم و بعضی خواسته‌ها را اجابت و بقیه‌شان را رد می‌کردم. ترامادول‌هایشان را بالا می‌انداختم و موقع کریسمس، شکلات‌هایشان را در بسته‌بندی‌های زیبا برمی‌داشتم و می‌خوردم، سطل‌های زباله‌شان را خالی می‌کردم،‌ در توالت‌هایشان تف می‌کردم و روکش‌های عرقی رختخواب‌هایشان را درمی‌آوردم.\n بیشتر ارباب رجوع‌هایم شبیه هم بودند. اما مشتریان محبوبی هم داشتم و قضاوت‌هایی هم می‌کردم. اولین کار حرفه‌ای منظمم برای مادر تنهایی بود که در خانه‌ای زیبا و بادگیر، بالای فروشگاهی در ساربیتون زندگی می‌کرد. خوشم می‌آمد که شواهدی از زندگی او با دخترش را می‌دیدم. روی میز ناهارخوری بذرهایی می‌کاشتند، تلویزیون بزرگی داشتند، تلی از بازی و ظرف‌های پلاستیکی رنگی ناهار که مرتب در ماشین ظرفشویی چیده شده بودند. از اینکه جاروبرقی ردهای پررنگی روی فرش صورتی اتاق دخترش به جا می‌گذاشت، خوشم می‌آمد و جارو‌کردن فرش صورتی خودم، در بچگی را یادم می‌آورد. کارم را دلسوزانه و خوب انجام می‌دادم و می‌خواستم زندگی خانوادگی‌شان را حفظ کنم. اما همچنان اوقاتی بود که زیر بار وظایف پیش‌پاافتاده‌ام، مضطرب و خسته می‌شدم و نیمه‌فلج روی کاناپۀ بزرگ و نرم آن مادر تنها می‌نشستم و با خودم فکر می‌کردم که دارم با زندگی‌ام چه کار می‌کنم و به کپۀ دنیای دکوراسیون داخلی۱ خیره می‌شدم.\n اول به خانم پیری علاقه‌مند بودم که به محصولات شوینده اعتقادی نداشت. پارچه‌هایی میکروفایبری دستم می‌داد که بوی کپک می‌دادند و من تمام تلاشمم را با این پارچه‌ها می‌کردم، در حالی که او روی کاناپه‌اش می‌نشست، به رادیو گوش می‌داد و ناله و شکایت می‌کرد. یهودی بود و به همین خاطر، آرام آرام با هم پیوند خوردیم. چون مادربزرگ‌هایم فوت کرده بودند، جایی برای یک پیرزن در زندگی‌ام داشتم. در نهایت، شروع‌ کرد به شکایت‌کردن از دست مهاجرها و دیگر نرفتم. برایم پیامی صوتی گذاشت که «امیدوارم به خاطر حرف‌هایی که می‌زدم نباشد». البته که بود.\n گروهی از مردان ثروتمند بیست‌وخرده‌ای ساله بودند که رژیم ثابت پیتزای دومینوز داشتند. باید برایشان پیام می‌فرستادم و خواهش می‌کردم که کاندوم‌هایشان را قبل از انداختن در سطل توالت، در دستمال بپیچند. با این مقدمه شروع می‌کردم که «خوشحالم که شما پسرها محکم‌کاری می‌کنید!» بدتر از آن، مردی بود که هیچ‌وقت ادرارش را داخل توالت رها نمی‌شست. می‌ایستادم و عصبانی نگاه می‌کردم و مشت‌های کوچکم در دو طرف بدنم گره می‌شد. بعد سیفون را می‌زدم تا پاک شود. بضاعتش را نداشتم که به خاطر کمی ادرار کارم را از دست بدهم.\n می‌توانستم برایتان دربارۀ همه چیزهایی بگویم که یک زوج هر روز می‌خوردند، چون ظرف‌های کثیف کل هفته‌شان را یک گوشه می‌گذاشتند و حتی باقی‌مانده‌های غذا را دور نمی‌ریختند. یک ساعت تمام، باید ظرف‌ها را از سس‌های کپک‌زده پاک می‌کردم، می‌شستم، خشک می‌کردم و جمع می‌کردم و حسودی‌ام می‌شد که رفتارشان که به طرزِ باورنکردنی‌ای سهل‌انگارانه بود، چه هزینۀ کمی برایشان داشت. خیلی پولدار نبودند، اما مظهر شکاف عمیقی بودند بین پول داشتن در حد زنده‌ماندن و پول داشتن در حدی که بتوانی هر کار دلت بخواهد انجام بدهی. این اقیانوس به نظر من فقط داشت عمیق و عمیق‌تر می‌شد و من -آفتاب‌سوخته و خسته- فقط از تصور عمقِ این شکاف دمغ می‌شدم.\n کار در نزدیکی خانه یعنی می‌توانستم پول بلیط اتوبوس را پس‌انداز کنم، اما رفتن به مناطق مرفه‌تر به نفعم بود. آن خانه‌ها قبل از اینکه برسم تمیز بودند؛ توی قفسه‌های قرص و یخچال‌ها چیزهای خوبی پیدا می‌شد. دربارۀ کارهای موقتی که فقط برای سه یا چهار ساعت نیازم داشتند، محتاط شدم. اینطور کارها معمولاً با تشریفاتی همراه بودند: موش مرده، زمین‌های پوشیده از لباس‌های کثیف، آب قهوه‌ای رنگی که کف کاسۀ توالت زنگ‌زده جمع شده بود، بطری خالی دتول زیر سینک که باید با همان، از پس همه چیز برمی‌آمدی. یاد گرفتم از چنین کارهایی اجتناب کنم، مگر اینکه خیلی محتاج باشم.\n اولین بار کتاب لوسیا برلین را در مکزیک خواندم، سفری که توانستم از پس هزینه‌اش بربیایم، چون برای اولین کتابم، پیش‌پرداخت گرفته بودم. در ننویی دراز می‌کشیدم و دربارۀ زنی مثل خودم می‌خواندم، بدعنق و وابسته به مواد، زنی که فقط به‌‌اندازه‌ای پول درمی‌آورد که زنده بماند. او نوشته بود: «آنچه ما می‌خواهیم تغییرِ زیرسیگاری‌های کوچک نیست» و من با صدای بلند می‌خندیدم، چون حقیقت داشت. آنچه می‌خواستم، برگشتنِ لحظاتِ لذت‌بخشی بود که ازم دزدیده شده بودند. اگر دزدی می‌کردم، دلیلش این بود که به‌شدت گرسنه بودم؛ نه اینکه، مثل بقیۀ آدم‌هایی در شرایط مشابهم، از گرسنگی رو به موت باشم، اما میلِ زیادی داشتم که چیزی بخورم، یا گاهی فقط از موقعیتم در جهان عصبانی می‌شدم. آخر سر نظافت را کنار گذاشتم. برای نوشتن به صورت حرفه‌ای پول می‌گرفتم و بعد از لندن نقل مکان کردم و کار در رستورانی را شروع کردم که برایم مناسب‌تر است. کلید همۀ آن خانه‌ها را پس دادم. اگزمای دست‌هایم خوب شد، چون دیگر هر روز ساعت‌ها دستکش پلاستیکی دستم نمی‌کردم. حالا وقتی آدم‌ها می‌پرسند شغلت چیست، جوابی دارم که رضایتشان را جلب کند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل        ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و        جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز   انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در        زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی       کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب    وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در        کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار        شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در        صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را  تعویض       خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو  کنید و   مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را الی گلدستون نوشته و در تاریخ ۹ سپتامبر ۲۰۲۰ با عنوان «Personal story: Cleaning the lives of others» در وب‌سایت نیواستیتسمن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۲ آذر ۱۳۹۹ با عنوان «من نظافت‌چی بودم، صاحب همۀ ته‌مانده‌ها» و ترجمۀ میترا دانشور منتشر کرده است. •• الی گلدستون (Eli Goldstone) نویسندۀ ساکن لندن و فارغ‌التحصیل نویسندگی خلاق از سیتی یونیورسیتی است. او پیش از این دبیر بخش شعر کاداورین بوده است. اولین رمانش ضربان نامعمول قلب (Strange Heart Beating) نام دارد.\n [۱] مجموعۀ محبوبی از اسباب‌بازی‌های دخترانه [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653853.json b/train/540653853.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..615d1ef77622561e50bd1e919c4f3e5dbcdd4f59
--- /dev/null
+++ b/train/540653853.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "از اخبار فرار کنید، همانطور که از هروئین فرار می‌کنید",
+  "subtitle": "۱۵ دلیل برای کنارگذاشتن اخبار و خواندن چیزهایی عمیق‌تر، طولانی‌تر و مفیدتر",
+  "introduction": "یک بار برای همیشه تکلیف خودتان را با اخبار روشن کنید. مثلاً یک سال گذشته را در نظر بگیرید و از خودتان بپرسید: واقعاً کدام خبر را در روزنامه یا وب‌سایتی خبری خوانده‌اید که تأثیر مهمی در زندگی و کارتان داشته است؟ چه چیز مهمی هست که اگر خبر نخوانید از دست خواهید داد؟ جوابش تقریباً برای همۀ ما یکسان است: هیچ چیز. دنبال‌کردن اخبار نه‌تنها هیچ فایده‌ای ندارد، که همه‌اش ضرر است. پس شاید بهتر باشد این مادۀ مخدر را ترک کنیم.",
+  "content": "وب‌سایت شخصی رولف دوبلی — \n پیش‌درآمد این مقاله پادزهرِ اخبار است. نوشته‌ای است طولانی و احتمالاً نمی‌توانید نگاهی سرسری به آن بیندازید. به لطف مصرف زیاد اخبار، خیلی‌ها عادتِ خواندن را از دست داده‌اند و برای اینکه مطلبی بیش از چهار صفحه را پشت سر هم بخوانند، به تقلا می‌افتند. این مقاله نشانتان می‌دهد که چطور از این دام بیرون بیایید، البته اگر همین حالا خیلی عمیق درونش فرو نرفته باشید.\n اخبار برای ذهن حکم شکر را برای بدن دارد اطلاعات زیادی داریم و با این‌همه خیلی کم می‌دانیم. چرا؟\n در این موقعیت ناراحت‌کننده قرار گرفته‌ایم، چون ۲۰۰ سال پیش نوع زهرآگینی از دانش را به نام «اخبار» ابداع کرده‌ایم. زمانش رسیده تا آثار زیان‌بخش اخبار بر افراد و جوامع را بشناسیم و اقدامات لازم را انجام بدهیم تا از خودمان در برابر خطراتش حفاظت کنیم.\n انسان امروزی در اصل همان آدم غارنشین است که حالا لباسی بر تن دارد. مغزهایمان برای محیط ابتدایی شکارچی-گردآورندگان‌ بهینه شده است، جایی که در گروه‌های کوچک ۲۵ تا ۱۰۰ نفره با منابع محدود غذایی و اطلاعاتی زندگی می‌کردیم. مغزهایمان (و بدن‌هایمان) حالا در جهانی متضاد با چیزی زندگی می‌کنند که برایش طراحی شده‌ایم. این ماجرا منجر به مخاطره‌ای بزرگ و رفتارهایی نامناسب و آشکارا خطرناک شده است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n در چند دهۀ گذشته، آدم‌های خوش‌شانس خطرات زندگی با وفور وحشتناکِ غذا را شناخته‌اند (چاقی مزمن، دیابت) و تغییر در رژیم غذایی ما را شروع کرده‌اند. اما اکثرمان هنوز متوجه نیستیم که اخبار برای ذهن، حکم شکر را برای بدن دارد. هضم اخبار راحت است. رسانه‌ها تکه‌های کوچکی از موضوعی بی‌اهمیت را به خوردمان می‌دهند، خبرهای دست اولی که واقعاً ربطی به زندگی‌هایمان ندارند و نیازی نیست درباره‌شان فکر کنیم. به همین دلیل است که تقریباً هیچ وقت از اخبار سیر نمی‌شویم. برخلاف خواندنِ کتاب و مقالات طولانی و عمیق مجلات (که مستلزم درنگ و تأمل هستند)، می‌توانیم مقادیر نامحدودی از اخبار کوتاه را که مثل آبنبات‌های رنگی برای ذهن هستند، ببلعیم.\n امروز در مواجهه با بار اضافی اطلاعات به همان جایی رسیده‌ایم که ۲۰ سال پیش در رابطه با مصرف غذا با آن روبه‌رو شده بودیم. داریم متوجه می‌شویم که اخبار تا چه حد می‌تواند خطرناک باشد و یاد می‌گیریم که اولین گام‌ها را به سمت نوعی رژیم اطلاعاتی برداریم.\n تلاشم این است که خطرات زیان‌بار اخبار را توضیح بدهم و راه‌هایی برای مقابله با آن پیشنهاد کنم. یک سالِ بدون خبر را پشت سر گذاشته‌ام، پس می‌توانم آثار این نوع آزادی را مستقیماً ببینم، احساس کنم و گزارش بدهم: حواس‌پرتی کمتر، زمان بیشتر، اضطراب کمتر، تفکر عمیق‌تر، بصیرت بیشتر. آسان نیست، ولی ارزشش را دارد.  دوست خوبم، نسیم نیکلاس طالب،‌ نویسندۀ کتاب قوی سیاه۱ یکی از اولین کسانی بود که مصرف خبر به نظرش مشکلی جدی آمد. بسیاری از بینش‌هایی که در ادامه می‌آیند را مدیون او هستم.\n ۱. اخبار به شکلی نظام‌مند باعث گمراهی ما می‌شود گزارش‌های خبری جهان واقعی را نشانمان نمی‌دهند.\n مغزهایمان طوری شکل گرفته‌اند که به حملۀ محرک‌‌های مشهود، بزرگ، فضاحت‌بار، هیجان‌انگیز، شوکه‌کننده، مرتبط با آدم‌ها، داستان‌وار، سریعاً در حال تغییر، پرسروصدا و واضح توجه کنند. بنابراین در مغزهایمان برای خرده اطلاعات نامحسوس‌تر جایِ چندانی برای توجه باقی نمی‌ماند؛ اطلاعاتی که کوچک، انتزاعی، دووجهی،‌ پیچیده، بی‌هیجان و بسیار کم‌سروصداتر‌ هستند و آهنگ رشد پایین دارند. سازمان‌های خبری به شکلی نظام‌مند از این گرایشِ ذهن ما بهره‌برداری می‌کنند.\n خروجیِ رسانه‌های خبری در کل بر روی چیزهایی که به‌شدت به چشم می‌آیند، تمرکز می‌کنند. هرگونه اطلاعاتی که می‌شود با داستان‌های جذاب و تصاویر تکان‌دهنده منتقلش کرد، به نمایش می‌گذارند و به شکل نظام‌مند به چیزهای نامحسوس و پنهان بی‌اعتنایی می‌کنند، حتی اگر مطالب مهم‌تری باشند. اخبار توجهمان را جلب می‌کند، چون طرز کار مدل تجاری‌اش به این شکل است. حتی اگر این مدل تبلیغاتی وجود نداشت، همچنان مطالب خبری را جذب می‌کردیم، چون هضمشان آسان است و به شکلی مصنوعی بسیار خوشمزه هستند.\n چیزهایی که به‌شدت به چشم می‌آیند، گمراهمان می‌کنند.\n رویدادی که در ادامه می‌آید را در نظر بگیرید: ماشینی از روی پلی رد می‌شود و پل فرومی‌ریزد. رسانه‌های خبری بر روی چه چیزی تمرکز می‌کنند؟‌ روی ماشین. روی آدم داخل ماشین. از کجا می‌آمده و قرار بوده به کجا برود. چطور این حادثه را تجربه کرده (اگر زنده بماند). چه جور آدمی (بوده) است. اما همۀ این‌ها کلاً بی‌ربط است. چه چیزی مهم است؟ استحکام ساختاری پل. خطرِ پنهانی که کمین کرده بوده و شاید در پل‌های دیگر هم مخفی باشد. این درسی است که باید از چنین حادثه‌ای گرفت.\n آن ماشین اصلاً مهم نیست. هر ماشینی می‌توانست باعث شود پل فرو بریزد. حتی ممکن بود باد قوی یا سگی که روی پل راه می‌رفت باعث آن شود. پس چرا رسانه‌ها ماشین را پوشش می‌دهند؟ چون به چشم می‌آید، نمایشی است، یک آدم (غیرانتزاعی) در آن است و خبری است که تولیدش ارزان از آب درمی‌آید.\n به دلیل اخبار، نقشۀ خطر در ذهنمان شکل می‌گیرد که کاملاً اشتباه است.\n •       دربارۀ تروریسم مبالغه می‌شود. اضطراب مزمن کم‌اهمیت جلوه داده می‌شود.\n •       فروپاشی لیمن برادرز۲ زیادی بزرگ می‌شود. بی‌مسئولیتی مالی دست کم گرفته می‌شود.\n •       به فضانوردان زیادی بها داده می‌شود. قدر پرستاران دانسته نمی‌شود.\n •       به بریتنی اسپیرز ارزش بیجا داده می‌شود. به گزارش‌های هیئت بین‌دولتی تغییرات اقلیمی کم بها داده می‌شود.\n •       دربارۀ سقوط هواپیماها غلو می‌شود. مقاومت به آنتی‌بیوتیک‌ها کوچک انگاشته می‌شود.\n وقتی در برابر رسانه‌های خبری قرار می‌گیریم، به‌اندازۀ کافی عقلانی عمل نمی‌کنیم. خبر خواندن کار بسیار خطرناکی است، چون نقشۀ احتمالاتی که از مصرف اخبار به دست می‌آوریم، کاملاً متفاوت از خطرهای واقعی مقابلمان است. هر چقدر هم از نظر فکری باریک‌بین باشید، تماشای سقوط هواپیما در تلویزیون باعث می‌شود نگرشتان به ریسک، بدون توجه به احتمال واقعی آن تغییر کند. اگر فکر می‌کنید می‌توانید با قدرت تأمل درونی خود، این سوگیری را تعدیل کنید، در اشتباه هستید. بانکداران و اقتصاددانان که انگیزه‌های قدرتمندی برای تعدیل مخاطرات با استفاده از اخبار دارند، نشان داده‌اند که نمی‌توانند. تنها راهکار: خودتان را به طور کامل از مصرف اخبار جدا کنید.\n ۲. اخبار بی‌ربط است از بین حدود ۱۰۰۰۰ داستان خبری‌ای که در ۱۲ ماه گذشته خوانده‌اید، از خبری نام ببرید که به خاطر آگاهی از آن، توانستید تصمیم بهتری دربارۀ موضوعی مهم و تأثیرگذار در زندگی‌تان، شغلتان و کسب‌وکارتان بگیرید و مقایسه کنید با دانشی که اگر آن اخبار را نمی‌بلعیدید، از قبل داشتید.\n نکته این است: مصرف اخبار به عواملی که واقعاً برای زندگی شما مهم‌اند، ربط چندانی ندارد. در بهترین حالت سرگرمی است، اما همچنان بی‌ربط به شمار می‌رود.\n فرض کنید که بر خلاف تمام احتمالات، خبری پیدا کردید که به میزان زیادی کیفیت زندگی‌تان را بالا بُرده است، منظورم در مقایسه با وضعیتی است که برای زندگی‌تان پیش می‌آمد، اگر آن خبر را نخوانده یا ندیده بودید. مغزتان باید چقدر چیزهای جزئی و بی‌اهمیت را هضم می‌کرد تا به آن اطلاعات باارزش مرتبط می‌رسید؟ حتی این سؤال هم تحلیلی بازاندیشانه است. با نگاهی به آینده، احتمالاً نمی‌توانیم ارزش یک خبر را تا قبل از اینکه نتیجه‌اش را در آینده ببینیم، بفهمیم؛ پس مجبوریم هر چیزی که خط تولید خبر به ما می‌رساند، هضم کنیم. آیا ارزشش را دارد؟ احتمالاً نه.\n در سال ۱۹۱۴، خبرِ یک ترور در سارایوو، از نظر میزان اهمیت جهانی‌اش، مهم‌تر از همۀ گزارش‌های دیگر جلوه می‌کرد. اما، این قتل فقط یکی از چند هزار داستانی بود که آن روز در جریان بود. هیچ کدام از سازمان‌های خبری با این قتل بیشتر از قتلی با انگیزۀ سیاسی برخورد نکرد، در حالی که این اتفاق از نظر تاریخی سرنوشت‌ساز بود.\n اولین جستجوگر اینترنتی در سال ۱۹۹۵ شروع به کار کرد. رونمایی عمومی از این نرم‌افزارِ به‌شدت کارامد، علیرغم اثر گسترده‌اش در آینده، به‌زحمت در مطبوعات جایی پیدا کرد.\n برای مردم دشوار است که تشخیص بدهند چه چیزی به زندگی‌شان ربط دارد. خیلی آسان‌تر است که تشخیص بدهیم چه چیزی جدید است. ما به ارگان‌هایی مجهز نیستیم که ربط و ارتباط را احساس کنند. فهم ربط در خونمان نیست. اما فهمِ چیزهای جدید هست. به همین دلیل است که رسانه از چیزهای جدید سوءاستفاده می‌کند. (اگر ساختار ذهنمان برعکس بود، مطمئناً رسانه از موضوعات مرتبط بهره می‌برد). مرتبط در مقابل جدید، نبرد اساسی انسان مدرن به شمار می‌رود.  اخبار شما را غرق چیزهایی می‌‌کند که ربطی به زندگی‌تان ندارد. معنای ربط چیست؟ یعنی: چیزی که شخصاً برایتان مهم باشد. ربط به انتخاب‌های شخصی برمی‌گردد. دیدگاه رسانه‌ها را در این رابطه نپذیرید. برای رسانه، هر داستانی که نسخه‌های زیادی بفروشد مرتبط است: دارفور، پاریس هیلتون، تصادف قطاری در چین، نوعی رکورد جهانی احمقانه (مثل آن آدمی که در یک ساعت ۷۸ چیزبرگر خورد). این حقه‌بازی محور مدل تجاری صنعت خبر است: به اسم «مرتبط» به شما می‌فروشد، ولی وقتی به دستتان می‌رسد فقط «جدید» است.\n سازمان‌های رسانه‌ای می‌خواهند باور کنید که اخبار به آدم‌ها نوعی مزیت رقابتی می‌دهد. آدم‌های زیادی گول همین را می‌خورند. وقتی از جریان اخبار دور می‌افتیم، دچار اضطراب می‌شویم. می‌ترسیم چیز مهمی را از دست بدهیم. در واقعیت، مصرف اخبار ضرر رقابتی است. هر چه اخبار کمتری مصرف کنید، مزیت بیشتری دارید.\n می‌ترسید «چیز مهمی»‌ را از دست بدهید؟ از روی تجربه‌ام می‌گویم که اگر چیز واقعاً مهمی اتفاق بیفتد، درباره‌اش خواهید شنید، حتی اگر در پیله‌ای زندگی کنید که در برابر اخبار از شما حفاظت کند. دوستان و همکارانتان موثق‌تر از هر سازمان خبری‌ای، دربارۀ اتفاق‌های مرتبط با شما حرف خواهند زد. آن‌ها اخبار را با مزیت‌های اضافۀ فراداده در اختیارتان قرار می‌دهند، چون اولویت‌هایتان را می‌شناسند و شما هم می‌دانید که آن‌ها چطور فکر می‌کنند. با خواندن ژورنال‌های تخصصی، مجلات عمیق یا کتاب‌های خوب و صحبت با آدم‌هایی که می‌شناسید، خیلی بیشتر از اتفاق‌های واقعاً مهم و تغییرات در جامعه آگاه می‌شوید.\n ۳. اخبار درک را محدود می‌کند اخبار هیچ‌گونه قدرت تبیینی‌ای ندارد. مطالب خبری حباب‌های کوچکی هستند که روی سطح دنیای عمیق‌تر می‌ترکند.\n سازمان‌های خبری به خودشان افتخار می‌کنند که واقعیت‌ها را به درستی گزارش می‌کنند، اما واقعیت‌هایی که برایشان ارزش زیادی قائل هستند، فقط پدیده‌های ثانویۀ مسائل عمیق‌تر هستند. هم سازمان‌های خبری و هم مصرف‌کنندگان اخبار به اشتباه دانستن رشته‌ای از واقعیت‌ها را با فهم دنیا یکی می‌دانند.\n این «واقعیت‌های خبری» نیستند که اهمیت دارند، بلکه رشته‌هایی که به هم متصلشان می‌کنند، مهم‌اند. چیزی که واقعاً می‌خواهیم، درک فرایندهای اساسی است، اینکه چیزها چطور اتفاق می‌افتند. متأسفانه، فقط چند سازمان‌ خبری که تعدادشان به طرز خطرناکی اندک است، از عهدۀ تبیین دلایلِ علّی برمی‌آیند، چون فرایندهای اساسی حاکم بر جنبش های مهم اجتماعی، سیاسی و زیست‌محیطی، اساساً نامرئی هستند. چنین فرایندهایی پیچیده و غیرخطی بوده و هضمشان برای مغزهای ما (و روزنامه‌نگاران) دشوار است. چرا سازمان‌های خبری دنبال مطالب سبک، حکایات، رسوایی‌ها، داستان‌ها و تصاویر مردمی می‌روند؟‌جوابش ساده است: چون تولیدشان ارزان است.\n مهم‌ترین داستان‌ها ناداستان‌اند: جنبش‌های آهسته و قدرتمندی که بدون اطلاع روزنامه‌نگاران شکل می‌گیرند، اما آثار دگرگون‌کننده‌ای دارند.\n بیشتر آدم‌ها معتقدند که داشتن اطلاعات بیشتر کمکشان می‌کند تا تصمیم‌های بهتری بگیرند. سازمان‌های خبری از این باور پشتیبانی می‌کنند. خب معلوم است، این به نفعشان است. آیا انباشتن واقعیت‌ها در مغزتان کمکتان می‌کند تا جهان را درک کنید؟ با کمال تأسف، خیر. در واقع رابطه وارونه است. هر چه «واقعیت‌نماهای خبری» بیشتری هضم کنید، کل قضیه را کمتر درک خواهید کرد.\n هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان بدهد معتادان به اطلاعات، تصمیم‌گیرندگان بهتری هستند. مطمئناً موفق‌تر از یک آدم متوسط نیستند. اگر اطلاعات بیشتر منجر به موفقیت اقتصادی بیشتر شود، انتظار داریم روزنامه‌نگاران در رأس هرم باشند. اینطور نیست. تقریباً برعکسش صادق است. نمی‌دانیم چه چیزی باعث موفقیت آدم‌ها می‌شود، اما اندوختن شایعات خبری قطعاً دلیلش نیست.\n اینکه اخبار بخوانید تا جهان را درک کنید، بدتر از این است که هیچ چیزی نخوانید. بهترینش این است: خودتان را به طور کامل از مصرف روزانۀ اخبار دور کنید.\n ۴. اخبار برای بدنتان سمی است اخبار دائماً سیستم لیمبیک (دستگاه کناره‌ای) را به کار می‌اندازد. داستان‌های وحشت‌آفرین موجب آزادسازی موج‌هایی از گلوکوکورتیکوئید (کورتیزول) می‌شوند. این اتفاق سیستم ایمنی بدنتان را از کنترل خارج می‌کند و جلوی انتشار هورمون‌های رشد را می‌گیرد. به عبارت دیگر، بدنتان خودش را در حالت اضطراب مزمن می‌بیند. میزان بالای گلوکوکورتیکوئید باعث هضم ناقص، کمبود رشد (سلول، مو، استخوان)، اضطراب و آسیب‌پذیری در برابر عفونت‌ها می‌شود. مصرف‌کنندگان خبر در خطر اختلال در سلامت فیزیکی خود هستند. سایر اثرات جانبی احتمالی اخبار عبارتند از: ترس، پرخاشگری، تقلیل‌گرایی و حساسیت‌زدایی.\n ۵. اخبار به طور گسترده‌ای خطاهای شناختی را افزایش می‌دهد اخبار به منشأ تمام خطاهای شناختی خوراک می‌دهد: سوگیری تأییدی. به طور خودکار و سیستماتیک شواهدی که در تضاد با پیش‌فرض‌هایمان هستند را به نفع شواهدی که باورهایمان را تأیید می‌کنند،‌ رد می‌کنیم. از زبان وارن بافت: «بهترین کاری که انسان انجام می‌دهد، تفسیر اطلاعات تازه به شیوه‌ای است که نتایج قبلی دست‌نخورده باقی بماند». این سوگیری تأییدی است. مصرف اخبار، مخصوصاً پذیرش اخبار سفارشی، این خطای انسانی را تشدید می‌کند. نتیجه‌اش می‌شود اینکه در غباری از داده‌های ظاهراً تأییدکننده راه می‌رویم؛ حتی وقتی احتمالاً نظریه‌هایمان دربارۀ جهان و خودمان اشتباه است. مستعد اطمینان بیش‌ازحد به خود می‌شویم، دست به ریسک‌های احمقانه می‌زنیم و دربارۀ فرصت‌ها اشتباه قضاوت می‌کنیم.\n اخبار نه‌تنها سوگیری تأییدی را تغدیه می‌کند، بلکه باعث تشدید خطای شناختی دیگری نیز می‌شود: سوگیری داستان. مغزهایمان در تمنای داستان‌هایی هستند که «با عقل جور در بیایند»؛ حتی اگر با واقعیت تطبیق نداشته باشند. و سازمان‌های خبری با کمال میل این داستان‌های ساختگی را عرضه می‌کنند. به جای اینکه فقط گزارش بدهند که بازار سهام ۲ درصد افت (یا رشد) کرده، گویندگان تلویزیونی خبر اعلام می‌کنند: «بازار به دلیل ایکس ۲ درصد افت داشت». این ایکس می‌تواند یک پیش‌بینی سود بانکی، ترس دربارۀ یورو، آمار حقوق‌بگیران غیرکشاورزی، تصمیمی فدرال، حملۀ تروریستی در مادرید، اعتصاب مترو در نیویورک، توافق بین دو رئیس جمهور یا در واقع هر چیزی باشد.\n یاد دبیرستان می‌افتم. کتاب تاریخم هفت دلیل (نه شش‌تا و نه هشت‌تا)‌ آورده بود که چرا انقلاب فرانسه پیش آمد. واقعیت این است که نمی‌دانیم چرا انقلاب فرانسه شکل گرفت. و مخصوصاً نمی‌دانیم چرا دقیقاً در سال ۱۷۸۹ سر بر آورد. این را هم نمی‌دانیم که چرا بازار سهام به این شکل پیش می‌رود. عوامل بسیار زیادی در چنین چرخش‌هایی مؤثرند. نمی‌دانیم چرا جنگی درمی‌گیرد، چرا پیشرفتی تکنولوژیک به دست می‌آید یا چرا قیمت نفت بالا می‌رود. هر روزنامه‌نگاری که می‌نویسد: «بازار به خاطر ایکس به تحرک افتاد» یا «فلان شرکت به دلیل ایگرگ ورشکست شد»، احمق است. مطمئناً ایکس شاید اثری تصادفی داشته باشد، اما بعید است اثری دائمی داشته باشد و سایر تأثیرات شاید بسیار معنادارتر باشند. گزارش‌های خبری تا حد زیادی چیزی جز داستان و حکایتی ندارند که در نهایت جانشین تحلیل‌های منسجم می‌شود. حالم از این نحوۀ بی‌ارزش «تبیین» جهان به هم می‌خورد. چنین کاری ناشایست است. غیرمنطقی است. تقلب است. و حاضر نیستم اجازه بدهم تفکرم را آلوده کند.\n ۶. اخبار جلوی تفکر را می‌گیرد تفکر مستلزم تمرکز است. تمرکز به زمانی بدون مزاحمت نیاز دارد. مطالب خبری مثل امواج اکترومغناطیسی‌ای هستند که تفکر واضح را متخل می‌کنند. هر تکه خبر مخصوصاً مهندسی شده است تا مزاحمتان بشود. مثل ویروس‌هایی که طراحی شده‌اند تا توجه شما را برای اهداف خودشان بدزدند. این ربطی به دزدیدن زمان ندارد (بخش هشتم را ببینید). بلکه به ناتوانی در تفکر واضح مربوط می‌شود، چون خودتان را در برابر یک جریان واقعیت‌نمای مزاحم قرار داده‌اید.\n اخبار تفکر ما را سطحی می‌کند. اما بدتر از این هم هست. اخبار به‌شدت بر حافظه اثر می‌گذارد.\n دو نوع حافظه وجود دارد. ظرفیت حافظۀ بلندمدت تقریباً نامحدود است، اما حافظۀ کوتاه‌مدت به مقدار بسیار کمی دادۀ دشوار محدود می‌شود (سعی کنید بعد از اینکه برای اولین بار شماره تلفنی ۱۰ رقمی را شنیدید، تکرارش کنید). راهی که از حافظۀ کوتاه‌مدت به حافظۀ بلندمدت در مغز می‌رسد، باریک و شلوغ است، اما هر چیزی که بخواهید درک کنید باید از این مسیر بگذرد. اگر این مسیر مختل شود، هیچ چیزی از آن عبور نمی‌کند. چون اخبار تمرکز را به هم می‌زند، عملاً ادراک را تضعیف می‌کند.\n نمی‌تواند یک ساعته از پاریس دیدن کنید، همان‌طور که نمی‌توانید بازدیدی دو دقیقه‌ای از موزۀ هنر مدرن داشته باشید. چرا؟ چون مغزتان برای اینکه گرم شود، نیاز به زمان دارد. ایجاد تمرکز حداقل نیاز به مطالعه‌ای ۱۰ دقیقه‌ای دارد. وقتی زمان کمتری بگذارید، مغزتان اطلاعات را به طور سطحی پردازش کرده و به‌زحمت ذخیره‌شان می‌کند. مطالب خبری مثل بادی هستند که به گونه‌تان می‌خورد. از خودتان بپرسید: ده خبر اول ماه گذشته (که دیگر در اخبار امروز جایی ندارند) چه بودند؟ اگر به سختی می‌توانید به یاد بیاورید، تنها نیستید. چرا می‌خواهید چیزی را مصرف کنید که به مجموعۀ دانشتان نمی‌افزاید؟\n اخبار آنلاین حتی اثر بدتری دارد. در مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۱، دو دانش‌پژوه در کانادا نشان دادند که وقتی تعداد هایپرلینک‌ها در متنی زیاد می‌شود، ادراک کاهش می‌یابد. چرا؟ چون هر زمان که لینکی ظاهر می‌شود، مغزتان حداقل باید دست به انتخاب بزند که رویش کلیک کند یا نه، که این خودش حواس را پرت می‌کند.\n مصرف‌کنندگان خبر دیوانۀ موضوعاتی‌اند که هیچ ربطی به آن‌ها ندارد و مصرف‌کنندگان اخبار آنلاین بزرگ‌ترین دیوانگان عالم‌اند. اخبار سیستمی مزاحمت‌آفرین است. توجهتان را می‌قاپد تا فقط به همش بریزد. در کنار کمبود گلوکز درجریان خونتان، حواس‌پرتی جدید، بزرگ‌ترین مانع برای تفکر واضح است.\n ۷. اخبار ساختار مغزتان را تغییر می‌دهد اخبار مثل مواد عمل می‌کند. وقتی داستانی آغاز می‌شود، طبیعتاً می‌خواهیم بدانیم که به کجا می‌کشد. با صدها خط داستان من‌درآوردی در سرمان، چنین میلی بیش‌ازپیش جذاب شده و بی‌اعتنایی به آن دشوار می‌شود.\n چرا اخبار اعتیادآور است؟ وقتی عادت می‌کنید اخبار را چک کنید، تحریک می‌شوید که حتی بیشتر از قبل چک کنید. توجه‌تان روی اتفاق‌هایی که سریع رخ می‌دهند متمرکز است، پس تشنه هستید تا داده‌های بیشتری درباره‌شان کسب کنید. این موضوع با فرایندی به نام «تقویت بلندمدت انتقال سیناپسی» (LTP) و مدارهای پاداش در مغز شما ارتباط دارد. معتادان دنبال مقدار بیشتری مادۀ مخدر هستند تا حالشان خوب شود، چون در مقایسه با غیرمعتادان به تحریک بیشتری نیاز دارند تا به آستانۀ پاداش رضایت‌بخش برسند. اگر توجه‌تان را روی چیزهای دیگر متمرکز کنید -مثلاً ادبیات، علوم، هنر، تاریخ، آشپزی، رسیدگی به حیوان خانگی، هر چیزی- بیشتر بر روی چیزهای دیگر متمرکز می‌شوید. مغز اینطوری کار می‌کند.\n علم قبلاً فکر می‌کرد مغز ما مجموعه‌ای از ارتباط‌های متراکم است که بین ۱۰۰ میلیارد نورون داخل جمجمه‌مان شکل گرفته است، و این ارتباط‌ها تا وقتی بزرگ بشویم تا حد زیادی تثبیت شده است. امروز می‌دانیم که اینطور نیست. مغز انسان به‌شدت انعطاف‌پذیر است. سلول‌های عصبی به کرات ارتباط‌های قدیمی را قطع می‌کنند و ارتباطات جدیدی برقرار می‌کنند. وقتی با پدیدۀ فرهنگی جدیدی از جمله مصرف اخبار وفق پیدا می‌کنیم، در نهایت مغزمان متفاوت می‌شود. تطبیق با اخبار در سطح بیولوژیک اتفاق می‌افتد. اخبار از نو برنامه‌مان را می‌نویسند. یعنی مغزمان متفاوت کار می‌کند، حتی وقتی در حال مصرف اخبار نیستیم. و این خطرناک است.\n هر چه بیشتر اخبار مصرف کنیم، بیشتر از مدارهای عصبی مخصوصِ مرور و چندکارگی استفاده می‌کنیم، و به مدارهای عصبی مورد استفاده برای مطالعۀ عمیق و تفکر با تمرکز ژرف بی‌اعتناییِ بیشتری می‌کنیم. اکثر مصرف‌کنندگان اخبار -حتی اگر قبلاً کتاب‌خوان‌هایی پرشور بوده باشند- توانایی‌شان برای خواندن و درک مقالات بلند و کتاب را از دست داده‌اند. بعد از چهار، پنج صفحه خسته می‌شوند، تمرکزشان از بین می‌رود و آشفته می‌شوند. دلیلش این نیست که سنشان بالاتر رفته یا برنامه‌هایشان سنگین‌تر شده است. علتش این است که ساختار فیزیکی مغزشان تغییر کرده است. به زبان استاد مایکل مرزنیچ (دانشگاه کالیفرنیا، سان فرانسیسکو) که در حوزۀ انعطاف‌پذیری عصبی پیشگام است، «مغزهایمان را آموزش داده‌ایم تا به مزخرفات توجه کنند».\n مطالعۀ عمیق از تفکر عمیق تمایزناپذیر است. وقتی خبر مصرف می‌کنید، مغزتان از نظر ساختاری تغییر می‌کند. این یعنی نحوۀ تفکرتان تغییر می‌کند. کسب مجدد توانایی تمرکز و تأمل، مستلزم یک رژیم همه‌جانبۀ عاری از اخبار است.\n ۸. اخبار پرهزینه است اخبار وقتمان را تلف می‌کند و هزینه‌هایی گزاف دارد.\n اخبار به سه شکل بازدهی را تحت فشار قرار می‌دهد. اول، مدت زمانی را حساب کنید که مصرفِ خبر می‌گیرد. این مدت را در واقع دارید برای خواندن، شنیدن یا تماشای اخبار هدر می‌دهید.\n دوم، زمانِ لازم برای تمرکز مجدد یا هزینۀ تغییر وضعیت را جمع بزنید. این زمان را صرف می‌کنید تا به کاری برگردید که قبل از مزاحمت اخبار انجام می‌دادید و آن را هم هدر می‌دهید. باید افکارتان را سامان بدهید. قرار بود چه کار کنید؟ هر بار که برای بررسی اخبار، در کارتان وقفه می‌اندازید، برای اینکه دوباره حواستان را جمع کنید، زمان بیشتری تلف می‌شود.\n سوم، اخبار حتی ساعت‌ها بعد از اینکه خبرهای داغ امروز را هضم کردیم، حواسمان را پرت می‌کند. داستان‌ها و تصاویر خبری برای ساعت‌ها و گاهی روزها بعد از شنیدن خبر، در ذهنتان تداعی می‌شود و مدام رشتۀ افکارتان را پاره می‌کند. چرا می‌خواهید چنین بلایی سر خودتان بیاورید؟\n اگر هر روز صبح ۱۵ دقیقه روزنامه بخوانید، بعد در طول ناهار ۱۵ دقیقه و قبل از خواب هم  ۱۵ دقیقه اخبار را چک کنید، دارید زمان قابل توجهی را از بین می‌برید. بعد، وقتی سر کار هستید ۵ دقیقه اینجا و آنجا، به اضافۀ حواس‌پرتی و زمان تمرکز مجدد. ساعت‌های کارامدی را از دست می‌دهید که در کل حداقل نصف روز در هر هفته می‌شود. نصف روز؛ و برای چه؟\n در سطح جهانی، ضرری که به خاطر از دست‌دادن بهره‌وریِ بالقوه به بار می‌آید، بسیار عظیم است. حملات تروریستی ۲۰۰۸ در بمبئی را در نظر بگیرید، در آن حملات تروریست‌ها حدود ۲۰۰ نفر را در اقدامی وحشتناک برای جلب توجه به قتل رساندند. تصور کنید یک میلیارد نفر به طور متوسط یک ساعت از توجهشان را به فاجعۀ بمبئی اختصاص داده باشند: پیگیری اخبار، تماشای گزارش‌ها در تلویزیون، فکرکردن به آن. تعداد کاملاً حدسی است، اما تخمین‌ها خیلی بیشتر از این حدس است. هند به تنهایی بیش از یک میلیارد نفر جمعیت دارد. خیلی‌هایشان روزهای زیادی را به پیگیری این ماجرا گذراندند. یک ساعت از یک میلیارد نفر می‌شود یک میلیارد ساعت که برابر است با بیش از ۱۰۰۰۰۰ سال. میانگین جهانی امید به زندگی امروز ۶۶ سال است. پس تقریباً ۲۰۰۰ جان با مصرف خبر بلعیده شد. این رقم خیلی بیشتر از تعداد افرادی است که کشته شدند. به نحوی، گویندگان خبر به شرکای ناخواستۀ تروریست‌ها تبدیل شدند. حداقل حملات بمبئی چیزی جدی بود. به تعداد ساعت‌هایی نگاه کنید که وقتی مایکل جکسون مُرد از دست رفت؛ هیچ محتوای واقعی‌ای در این داستان‌ها نبود و میلیون‌ها ساعت هدر رفت.\n اطلاعات دیگر کالایی کمیاب نیست. اما توجه هست. چرا به آسانی باید هدرش داد؟ نباید نسبت به پول، حیثیت یا سلامتتان اینقدر بی‌مسئولیت باشید. چرا ذهنتان را هدر می‌دهید؟\n ۹. اخبار پیوند بین اعتبار و دستاورد را قطع می‌کند اعتبار بر اینکه مردم چطور در جامعه همکاری می‌کنند اثر می‌گذارد. در زمان نیاکانمان، حیثیت فرد مستقیماً با دستاوردهایش ارتباط داشت. وقتی می‌دیدید یکی از اعضای قبیله‌تان با دست خالی ببری را کشته است، حرف شجاعتش را در همه جا پخش می‌کردید.\n با ظهور تولید انبوه خبر مفهوم عجیب «شهرت» وارد جامعه‌مان شد.\n شهرت گمراه‌کننده است، چون مردم عموماً به دلایلی مشهور می‌شوند که ربط چندانی به زندگی‌مان ندارد. رسانه بی‌دلیل، به ستاره‌های فیلم‌ و گویندگان خبر شهرتی تضمینی می‌دهد. اخبار رابطۀ بین حیثیت و دستاورد را از هم می‌پاشد. فاجعه این است که این نوع انگشت‌نمایی پرسروصدا، دستاورد کسانی که سهم چشمگیرتری در جامعه دارند را نادیده می‌گیرد.\n ۱۰. اخبار را روزنامه‌نگاران تولید می‌کنند روزنامه‌نگاران حرفه‌ای خوب برای داستان‌هایشان وقت می‌گذارند،‌ صحت اطلاعتشان را بررسی می‌کنند و سعی می‌کنند به همۀ جنبه‌ها فکر کنند. اما مانند هر حرفۀ دیگری، در روزنامه‌نگاری هم کارآموزانی ناشایست و غیرمنصف وجود دارند که زمان یا ظرفیتی برای تحلیل عمیق ندارند. شاید نتوانید فرق بین یک گزارش حرفه‌ای شسته‌رفته را با مقاله‌ای شتاب‌زده که نویسنده‌ای به خاطر پول و با انگیزه‌های پنهانی نوشته است، بفهمید. همۀ آن‌ها شبیه خبر هستند.\n تخمین من: کمتر از ۱۰ درصد از داستان‌های خبری اصیل هستند. کمتر از ۱ درصد واقعاً تحقیقی هستند. و فقط هر ۵۰ سال یک بار روزنامه‌نگاران پرده از اتفاقی مثل واترگیت برمی‌دارند. بسیاری از گزارش‌ها دانش عمومی، تفکراتِ سطحی، گزارش‌های دیگران و هر چه می‌توان در اینترنت پیدا کرد را سر هم می‌کنند. بعضی از روزنامه‌نگارها از روی هم کپی می‌کنند یا به نوشته‌های قدیمی ارجاع می‌دهند، بدون اینکه لزوماً از حک و اصلاحات آن‌ها مطلع شده باشند. کپی‌برداری و کپی‌برداری از کپی‌ها تعداد خطاها در داستان‌ها و بی‌ربطی‌شان را چندبرابر می‌کند.\n ۱۱. واقعیت‌های گزارش‌شده گاهی و تخمین‌ها همیشه اشتباه هستند گاهی فکت‌هایی که گزارش‌ می‌شوند صرفاً اشتباه هستند. با کاهش بودجۀ ویراستاری در نشریات اصلی، بررسی فکت‌ها شاید مرحله‌ای در معرض خطر انقراض در فرایند خبر باشد.\n مجلۀ نیویورکر به خاطر بررسی فکت‌ها شهرتی افسانه‌ای دارد. داستان این‌طوری بود که وقتی مقاله‌ای به ساختمان اِمپایر استِیت اشاره می‌کرد، یک نفر از بخش بررسی فکت‌ها بیرون می‌رفت و از نظر بصری تأیید می‌کرد که ساختمان واقعاً هنوز پابرجاست. نمی‌دانم این داستان واقعی است یا نه، اما به نکته‌ای مهم اشاره دارد. امروز، بررسی‌کنندۀ فکت‌ها در اکثر شرکت‌های خبری، گونه‌ای در معرض خطر انقراض محسوب می‌شود (حتی با اینکه در نیویورکر همچنان زنده و سرحال است).\n بسیاری از داستان‌های خبری حاوی پیش‌بینی‌هایی هستند، اما پیش‌بینی دقیق و صحیح هر چیزی در جهانی پیچیده غیرممکن است. شواهد چشمگیر حاکی از این است که پیشگویی‌های روزنامه‌نگاران و متخصصان در حوزۀ مالی، توسعۀ اجتماعی، کشمکش‌های جهانی و تکنولوژی تقریباً همیشه به طور کامل اشتباه است. پس چرا باید چنین مزخرفاتی را مصرف کرد؟\n آیا روزنامه‌ها جنگ جهانی اول، رکود بزرگ، انقلاب جنسی،‌ سقوط امپراطوری شوروی، ظهور اینترنت، مقاومت به آنتی‌بیوتیک‌ها، سقوط میزان زادوولد در اروپا یا افزایش ناگهانی افسردگی را پیش‌بینی کردند؟ شاید یک یا دو پیش‌بینی صحیح را در دریایی از میلیون‌ها پیش‌بینی غلط پیدا کنید. پیشگویی نادرست نه‌تنها بی‌فایده، بلکه آسیب‌زاست.\n برای افزایش صحت پیش‌بینی‌هایتان، اخبار را از خودتان دور کنید و تاس بیندازید، یا اگر آماده هستید که عمیق شوید، کتاب و مجلات پر از اطلاعات بخوانید تا ژنراتورهای نامرئی‌ای که بر جهان اثر می‌گذارند را درک کنید.\n ۱۲. اخبار فریبکارانه است گذشتۀ تکاملی‌‌مان ما را به یک مزخرف‌یابِ خوب برای تعاملات رودررو مجهز کرده است. به طور خودکار از نشانه‌های زیادی استفاده می‌کنیم تا پنهان‌کاری و فریب را شناسایی کنیم، نشانه‌هایی که فراتر از پیام شفاهی بوده و ژست، حالات صورت و نشانه‌های اضطراب مثل کف دست عرق‌کرده، سرخ‌شدن و بوی بدن را دربرمی‌گیرند. وقتی در دسته‌هایی کوچک و کنار دیگر آدم‌ها زندگی می‌کنیم، تقریباً همیشه از سابقۀ پیام‌آور خبر داریم. اطلاعات همیشه با مجموعه‌ای غنی از فراداده‌ همراه است. امروز، حتی دقیق‌ترین خوانندگان هم می‌بینند که تمایز داستان‌های خبری منصفانه از داستان‌هایی که طبق دستورکارهای خصوصی نوشته شده‌اند، دشوار و انرژی‌بر است. چرا متحمل چنین کاری شویم؟\n داستان‌ها برای خشنودی تبلیغ‌کنندگان (سوگیری تبلیغاتی) یا مالکان رسانه (سوگیری شرکتی) انتخاب یا تحریف می‌شوند و هر خروجی رسانه‌ای گرایش دارد چیزی را گزارش کند که هر کس دیگری گزارش می‌کند و از داستان‌هایی که ممکن است برای کسانی توهین‌آمیز تلقی می‌شود اجتناب می‌کند (سوگیری جریان غالب).\n صنعت روابط عمومی به بزرگی صنعت گزارش خبر است. همین بهترین شاهد برای این است که روزنامه‌نگاران و سازمان‌های خبری می‌توانند فریب بخورند یا حداقل تحت تأثیر قرار بگیرند یا نظرشان را عوض کنند. اگر روابط عمومی مؤثر نبود، شرکت‌ها، گروه‌های ذی‌نفع و سایر سازمان‌ها چنین مبالغ عظیمی را صرفش نمی‌کردند. اگر متخصصان توجیه‌گری می‌توانند روزنامه‌نگارانی که تردیدهایی طبیعی به سازمان‌های قدرتمند دارند را فریب بدهند، چه چیز باعث می‌شود فکر کنید می‌توانید از حقه‌هایشان فرار کنید؟\n داستان نیره را در نظر بگیرید. نیره دختر کویتی ۱۵ ساله‌ای بود که در بازۀ اختلافاتِ منتهی به جنگ خلیج در سال ۱۹۹۱ در کنگرۀ آمریکا شهادت داد. او ادعا کرد که شاهد قتل نوزادان در کویت به دستِ سربازان عراقی بوده است.۳ عملاً همۀ خروجی‌های رسانه‌ای داستان را پوشش دادند. مردم آمریکا از کوره در رفتند و این واکنش کنگره را به سمت تأیید جنگ نزدیک‌تر کرد. شهادت این دختر که در آن زمان از نظر همۀ خروجی‌های رسانه‌ای معتبر بود، امروز پروپاگاندای زمان جنگ دیده می‌شود.\n روزنامه‌نگاری تصویری کلی از جهان و مجموعه‌ای مشترک از روایت‌ها برای گفت‌وگو دربارۀ آن را شکل می‌دهد و افکار عمومی و اقدامات جمعی را جهت می‌دهد. صبر کنید: آیا واقعاً می‌خواهیم گزارشگران خبری اقدامات جمعی ما را جهت بدهند؟ به نظرم جامعه‌ای که دغدغه‌هایش را خبرگزاری‌ها ایجاد کرده باشند، دموکراسی بدی است.\n ۱۳. اخبار منفعلمان می‌کند داستان‌های خبری عموماً دربارۀ مسائلی هستند که نمی‌توانید بر آن‌ها اثری بگذارید. همین باعث می‌شود خوانندگان چشم‌اندازی جبرگرایانه به جهان داشته باشند.\n این را با گذشتۀ پدرانمان مقایسه کنید، زمانی که عملاً می‌شد براساس هر خبری دست به عمل زد. گذشتۀ تکاملی ما آماده‌مان کرده است تا بر اساس اطلاعاتی که داریم دست به عمل بزنیم، اما تکرار روزانۀ اخبار دربارۀ چیزهایی که نمی‌توانیم براساسشان دست به کار شویم، منفعلمان می‌کند. انرژیمان را تحلیل می‌برد. چنان خُردمان می‌کند که دیدگاهی بدبینانه، بی‌اعتنا، تمسخرآمیز و جبرگرایانه برگزینیم.\n اگر مغز انسان با سیلی از اطلاعات مبهم مواجه شود، بدون اینکه بتواند طبق آن اطلاعات عمل کند، با انفعال و احساسِ قربانی‌بودن واکنش نشان می‌دهد. واژۀ علمی‌اش درماندگی آموخته‌شده است. کمی مبالغه‌آمیز است، اما تعجب نمی‌کنم اگر مصرف اخبار حداقل تا حدی در گسترش افسردگی سهم داشته باشد. با نگاهی به خط زمانی، گسترش افسردگی تقریباً به شکل بی‌نقصی همزمان با رشد و بلوغ رسانه‌های گروهی است. ممکن است تصادفی باشد، شاید هم هجوم مداوم آتش‌سوزی، قحطی، سیل و ناکامی به افسردگی بیافزاید، حتی اگر این گزارش‌های ناراحت‌کننده از جایی بسیار دور به گوشمان برسد.\n ۱۴. اخبار به ما توهم نوع‌دوستی می‌دهد کاتلین نوریس (حتی اگر با اکثر ایده‌هایش موافق نباشم) خیلی خوب نوشته است: ‌«وقتی نگاهمان از گویندۀ خبری که از آخرین شقاوت‌ها می‌گوید، به سمت امتیازهای لیگِ بسکتبال (ان‌بی‌اِی) و برآورد قیمت بازار سهام که در زیر صفحه رد می‌شود می‌افتد، شاید بخواهیم باور کنیم که همچنان دغدغه‌مندِ انسان‌ها هستیم. اما بمباران بی‌وقفۀ تصویر و کلام باعث می‌شود به نوع‌دوستی بی‌اعتنایی کنیم».\n اخبار ما را در نوعی احساس صمیمیتِ جهانی می‌پیچد. همگی شهروندان جهان هستیم. همگی به هم مرتبط هستیم. این سیاره دهکده‌ای جهانی است. با هم می‌خوانیم «ما مردم دنیاییم» و نور کوچک فندکمان را با هماهنگی کامل با هزاران نفر دیگر تکان می‌دهیم. این کار احساس شادابیِ مبهمی به ما می‌دهد که ما را متوهم می‌کند که مراقب همدیگر هستیم،‌ اما راه به جایی نمی‌برد. وسوسۀ ساختن هر چیزی شبیهِ برادری جهانی، بوی خیال‌بافی‌ای عظیم می‌دهد. واقعیت این است که مصرف اخبار باعث نمی‌شود پیوندهای قوی‌تری با هم پیدا کنیم. با هم در پیوندیم، چون با هم تعامل و بده‌بستان داریم.\n ۱۵. اخبار خلاقیت را از بین می‌برد چیزهایی که از قبل می‌دانیم، خلاقیتمان را محدود می‌کند. به همین دلیل است که ریاضی‌دانان، نویسندگان، آهنگسازان و کارآفرینان اغلب خلاقانه‌ترین کارهایشان را در سن پایین تولید می‌کنند. آن ها خیلی به چیزهایی که قبلاً امتحان شده است، توجهی ندارند. مغزهایشان از فضای گسترده و خالی از سکنه‌ای که به آن‌ها جسارت می‌دهد تا ایده‌های جدیدی را مطرح و دنبال کنند، لذت می‌برد.\n حتی یک مغز واقعاً خلاق نمی‌شناسم که معتاد به اخبار باشد، حتی یک نویسنده، آهنگ‌ساز، ریاضی‌دان، پزشک، دانشمند، موسیقی‌دان، طراح، معمار یا نقاش. از طرف دیگر، دستۀ بزرگی از مغزهایی می‌شناسم که به شکل وحشتناکی غیرخلاق هستند و اخبار را مثل مواد مخدر مصرف می‌کنند.\n اثر خلاقیت‌کُش اخبار شاید به دلیل ساده‌تری باشد که قبلاً گفتیم: حواس‌پرتی. اصلاً نمی‌توانم تولید ایده‌های نوآورانه را با حواس‌پرتی‌ای که اخبار همیشه به همراه دارد، تصور کنم. اگر می‌خواهید راهکارهای قدیمی مطرح کنید، اخبار بخوانید. اگر دنبال راهکارهای جدید هستید، اخبار نخوانید.\n به جایش چه کار کنیم؟ بدون اخبار پیش بروید. کاملاً قطعش کنید. یک‌دفعه آن را کنار بگذارید.\n تا حد امکان اخبار را دسترس‌ناپذیر کنید. نرم‌افزارهای خبری را از روی گوشی‌تان پاک کنید. تلویزیونتان را بفروشید. آبونمان‌ روزنامه‌هایتان را لغو کنید. سراغ روزنامه‌ها و مجلاتی نروید که در هوایپما و ایستگاه راه‌آهن پخش شده‌اند. پیش‌فرض جستجوگر وبتان را روی سایت‌های خبری تنظیم نکنید. سایتی را انتخاب کنید که هیچ وقت تغییر نمی‌کند. هر چه کسالت‌بارتر، بهتر. تمام سایت‌های خبری را از فهرست سایت‌های محبوب در جستجوگرتان حذف کنید. ویجت‌های خبری را از روی دسکتاپتان پاک کنید.\n اگر همچنان می‌خواهید به توهم «از دست ندادن چیزهای مهم» بچسبید، پیشنهاد می‌کنم هفته‌ای یک‌بار نگاهی اجمالی به صفحۀ خلاصۀ اکونومیست بیندازید. بیشتر از ۵ دقیقه زمان صرفش نکنید.\n مجلات و کتاب‌هایی بخوانید که جهان را تبیین می‌کنند: ساینس، نِیچر، نیویورکر، آتلانتیک. دنبال مجلاتی بروید که اطلاعات را در کنار هم می‌گذارند و از ارائۀ پیچیدگی‌های زندگی پرهیز نمی‌کنند، یا اینکه صرفاً سرگرمتان می‌کنند. جهان پیچیده است و نمی‌توانیم هیچ کاری در این باره انجام بدهیم. پس، باید مقالات و کتاب‌های مفصل و عمیقی بخوانید که پیچیدگی جهان را منعکس می‌کنند. سعی کنید هفته‌ای یک کتاب بخوانید. دو یا سه تا کتاب بهتر است. تاریخ خوب است. زیست‌شناسی. روان‌شناسی. اینطوری یاد می‌گیرید سازوکارهای زیربنایی جهان را درک کنید. به جای گستردگی سراغ عمق بروید. از مطالبی لذت ببرید که واقعاً برایتان جالب هستند. با خواندن خوش بگذرانید.\n هفتۀ اول سخت‌ترین دوره است. اینکه تصمیم بگیرید اخبار را چک نکنید و در عین حال فکر کنید،‌ بنویسید یا بخوانید، این کار نیاز به ریاضت دارد. دارید با میلی که در مغزتان جا خوش کرده می‌جنگید. در ابتدا، احساس بی‌خبری یا حتی انزوای اجتماعی می‌کنید. هر روز وسوسه می‌شوید سایت خبری مورد علاقه‌تان را چک کنید. به برنامۀ پرهیز کاملتان پایبند بماند. ۳۰ روز بدون اخبار بمانید. بعد از ۳۰ روز، نگرشی متعادل‌تر به اخبار دارید. می‌بینید که وقت بیشتر دارید، تمرکزتان بیشتر است و درک بهتری از جهان دارید.\n بعد از مدتی، متوجه می‌شوید که علیرغم خاموشی خبری شخصی‌تان، هیچ واقعیت مهمی را از دست نداده‌اید و قرار نیست از دست بدهید. اگر اطلاعاتی واقعاً برای حرفه‌تان، شرکتتان، خانواده‌تان یا اجتماعتان مهم باشد، به موقع از آن باخبر می‌شوید، از سمت دوستانتان، مادرزنتان یا هر کسی که با او صحبت می‌کنید یا می‌بینید. وقتی با دوستانتان هستید، بپرسید که آیا اتفاق مهمی دارد در جهان می‌افتد یا نه. این سؤال، شروع‌کننده‌ای عالی برای مکالمه است. اکثر اوقات جوابش این است: «نه واقعاً».\n آیا می‌ترسید زندگیِ خالی از اخبار باعث شود در مهمانی‌ها مطرود شوید؟ خب، شاید ندانید که لینزی لوهان به زندان رفت،‌ اما اطلاعات هوشمندانه‌تری دارید که برای دیگران مطرح کنید: دربارۀ معنای فرهنگی غذایی که دارید می‌خورید یا کشف سیاراتی خارج از منظومۀ شمسی. اصلاً از صحبت دربارۀ رژیم خبری خود خجالت نکشید. آدم‌ها حیرت‌زده خواهند شد.\n اخبار خوب جامعه نیاز به روزنامه‌نگاری دارد، اما به شیوه‌ای متفاوت.\n روزنامه‌نگاری تحقیقی برای هر جامعه‌ای لازم است. نیاز به تعداد بیشتری روزنامه‌نگار متعهد داریم که در داستان‌های معنادار کندوکاو کنند. نیاز به نوعی گزارشگری داریم که بر جامعه‌مان نظارت داشته باشد و حقایق را کشف کند. بهترین مثالش واترگیت است. اما یافته‌های مهم لزوماً به شکل اخبار درنمی‌آیند. گزارشگری اغلب حساس به زمان نیست. مقالات طولانی مجلات و کتاب‌های عمیق، محل‌های خوبی برای روزنامه‌نگاری تحقیقی هستند و حالا که اخبار را کنار گذاشته‌اید، وقت دارید که آن‌ها را بخوانید.\n تکذیبیه اظهارات بالا، منعکس‌کنندۀ حقیقی‌ترین دیدگاهی هستند که در زمان نوشتنشان می‌توانستم به آن برسم. این حق را برای خودم قائلم که بعداً در دیدگاهم بازبینی کنم. حتی شاید به خودم این اجازه را بدهم که حرف‌هایم را نقض کنم. در گذشته این کار را کرده‌ام و به احتمال زیاد در آینده هم خواهم کرد. تنها دلیلی که ممکن است دیدگاه‌هایم را تغییر بدهم (تغییر جهتی که بدون شک «مأموران مخصوصِ انسجام» (معمولاً روزنامه‌نگارانی که با نمرۀ بالا دیپلم گرفته‌اند) متوجهش خواهند شد) این است که حرف‌های جدیدم به حقیقت نزدیک‌تر شده باشد، نه به این دلیل که امتیازی شخصی به دست بیاورم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید. \n\nپی‌نوشت‌ها: •  این مطلب را رولف دوبلی نوشته و در سال ۲۰۱۰ با عنوان «Avoid News» در وب‌سایت شخصی رولف دوبلی منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «از اخبار فرار کنید، همانطور که از هروئین فرار می‌کنید» در پروندۀ اختصاصی پانزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ میترا دانشور منتشر شده است.  وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۷ دی ۱۳۹۹ با همان عنوان منتشر کرده است. ••  رولف دوبلی (Rolf Dobelli) نویسنده و تاجری سوئیسی است که تحصیلاتش را در فلسفۀ اقتصادی به پایان برده است. عمدۀ شهرتش در دنیای انگلیسی‌زبان به خاطر کتاب هنر شفاف اندیشیدن است، بااین‌حال بیشتر کتاب‌هایش به زبان آلمانی است.\n [۱]  Black Swan [۲]  Lehman Brothers: یکی از بزرگترین بانک‌های سرمایه‌گذاری در آمریکا [مترجم]. [۳] در آن روزها کسی نام خانوادگی نیره را نمی‌دانست. بعدها معلوم شد نام او نیره الصباح است و دختر سفیر کویت در ایالات متحده است. شهادت او در کنگره یکی از بدنام‌ترین نمونه‌های پروپاگاندای دروغ برای آغاز جنگ علیه کشوری دیگر دانسته می‌شود [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653855.json b/train/540653855.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..910dbb60be7aefc78a7329c5f0d8a5d725efac7f
--- /dev/null
+++ b/train/540653855.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هنر ظریف رهایی از خودیاری",
+  "subtitle": "خودیاری بیشترین فایده را برای افرادی دارد که واقعاً نیازی به خودیاری ندارند",
+  "introduction": "در دههٔ گذشته، دانشگاهیان بسیاری به نوشتن کتاب‌های خودیاری روی آورده‌اند، اما این کتاب‌ها هنوز هم با مشکل «اعتبار و مقبولیت علمی» روبه‌رو هستند. خودیاری صنعتی چندین میلیارد دلاری است که سودهای کلانی در آن جابه‌جا می‌شود، بنابراین چندان تعجب ندارد که همچنان چرندیات و یافته‌های من‌درآوردی مرشدانی دروغین بر بخش زیادی از این بازار حکم‌فرما باشد. با این شرایط، خوانندگان چطور باید درست را از غلط تشخیص بدهند؟ مارک منسون، نویسندهٔ کتاب پرفروش هنر ظریف بی‌خیالی، راه‌کارهایی پیشنهاد می‌کند.",
+  "content": "وب‌سایت شخصی مارک منسون — خودیاری صنعتی چندین میلیارد دلاری است که کتابفروشی‌ها و سالن‌های کنفرانس را پر نموده، افراد زیادی را به سلبریتی‌های رسانه‌ای تبدیل کرده و از خودآگاهی روبه‌رشد نسل‌های جدید، سودهای کلانی می‌برد. گرچه این صنعت زندگی افراد زیادی را – احتمالاً در جهت مثبت – تغییر داده، اما هنوز هم نزد بسیاری افراد مقبولیت و اعتباری ندارد. خیلی‌ها آن را صرفاً یک حقهٔ تجاری می‌دانند. برخی دیگر برایشان خنده‌دار است که چه خرافات عجیبی به‌عنوان توصیه‌های معقول زندگی عرضه می‌شود. خیلی‌ها هم آن را امتحان کرده‌اند و چیزی جز احساس دلسردی در انتظارشان نبوده است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n البته روانشناسی بالینی هم آمار چندان شگفت‌آوری از تغییر فردی ندارد، اما حداقل وقتی روبروی روانشناس می‌نشینید، می‌دانید که او متخصصی آموزش‌دیده است که بر مبنای بیش از ۱۰۰ سال پژوهش‌های تجربی به شما می‌گوید چه‌کار کنید.\n اما در خودیاری، نیمی از این افراد اصلاً مشخص نیست از کجا آمده‌اند. این صنعت مبتنی بر نیازهای بازار است، نه پژوهش و تحقیق. این وظیفه به دوش خواننده است که مطالب را الک کند و تصمیم بگیرد چه چیز درست است و چه‌چیز غلط. که البته این‌کار همیشه هم آسان نیست.\n در ادامه به پنج ایراد اصلی صنعت خودیاری می‌پردازیم، ایراداتی که بعید است برطرف شود.  ۱. خودیاری باعث تقویت حس حقارت و شرم می‌شود دو نوع از افراد هستند که جذب مطالب خودیاری می‌شوند: کسانی که حس می‌کنند مشکلی اساسی دارند و حاضرند هرکاری بکنند تا این قضیه را بهبود بخشند؛ و کسانی که فکر می‌کنند خودشان از قبل فرد خوبی هستند، اما مشکلات و نقطه‌ضعف‌هایی دارند و می‌خواهند با رفع آن‌ها، افرادی عالی باشند.\n این افراد را می‌توانیم «بدبه‌خوب» و «خوب‌به‌عالی» بنامیم. افراد بدبه‌خوب به این دلیل سراغ خودیاری می‌روند که ایراداتی اساسی دارند و می‌خواهند خودشان را بهبود بخشند؛ و افراد خوب‌به‌عالی به این دلیل که فکر می‌کنند خودشان خوب هستند، اما می‌خواهند عالی باشند.\nبه‌طور کلی، افراد خوب‌به‌عالی دقیقاً به این می‌رسند، از یک زندگی معمولی و نسبتاً خوب گذر کرده و طی سال‌ها، آن را به چیزی واقعاً خاص و عالی تبدیل می‌کنند.\n افراد بدبه‌خوب حتی پس از سال‌ها «تلاش» هم تغییر چندانی (یا شاید هیچ‌تغییری) نمی‌کنند. در بعضی موارد حتی ممکن است بدتر هم شوند.\n بسیار خب، چرا؟\n افراد بدبه‌خوب دائماً شکست می‌خورند چون در جهان‌بینی بنیادینشان، هر کاری را که انجام می‌دهند – از جمله همین خودیاری را – چنان تفسیر می‌کنند که بر حس حقارت یا عدم عزت‌نفس‌شان صحه بگذارد.\n مثلاً یک فرد خوب‌به‌عالی ممکن است کتابی در مورد شادبودن بخواند و با خود فکر کند: «چه خوب! یه سری چیزا اینجا هست که من انجامشون نمی‌دم. باید امتحانشون کنم».\n اما فرد بدبه‌خوب همان کتاب را می‌خواند و می‌گوید: «وای! ببین چقدر کارا هست که من انجام نمی‌دم. من حتی از اونی هم که فکر می‌کردم بی‌عرضه‌ترم».  تفاوت بنیادین این است که بدبه‌خوب‌ها «خویشتن‌پذیری»۱ اکثر افراد را ندارند. یک فرد خوب‌به‌عالی به زنجیرهٔ تصمیمات نادرست و اشتباهات زندگی‌اش نگاه می‌کند و به این نتیجه می‌رسد که باید تصمیمات بهتری بگیرد و بیاموزد که فرد بهتری باشد. اما فرد بدبه‌خوب تصور می‌کند هر تصمیمی که می‌گیرد نادرست است، چون او فردی اساساً مشکل‌دار است و تنها راه گرفتن تصمیمات درست این است که دقیقاً حرف کسی دیگر را موبه‌مو اجرا کنند.\n جالب اینجاست که پیش‌نیاز تأثیرگذاری خودیاری دقیقاً همان چیزی است که خودیاری نمی‌تواند کاری دربارهٔ آن بکند: خودت را به‌عنوان فردی خوب قبول داشته باش که اشتباهاتی هم می‌کند.\n بله، قطعاً با «چی»۲خود خلوت می‌کنید، در «زمان حال» آرام می‌گیرید، جملات مثبتتان را می‌گویید و یادداشت‌های روزمره می‌نویسید تا جانتان درآید. اما افراد بدبه‌خوب همچنان خود را «بد» تصور می‌کنند و هیچگاه به آن «خوبی» نمی‌رسند که اینچنین دنبالش هستند. از آنجا که این ضعف ناشی از جهان‌بینی‌شان است، هرکاری هم که بکنند فقط این ضعف را تقویت می‌کند. بهترین چیزی که می‌توانند امیدش را داشته باشند، سرپوش‌گذاشتن یا سرکوب‌کردن آن است.\n ۲. خودیاری هم نوع دیگری از دوری‌گزینی است افراد به شکل‌های منحصربه‌فرد و خلاقانه‌ای به ادراک آگاهانه از مشکلاتشان می‌رسند: نمی‌دانم کی وارد رابطه‌ای بشوم، من و خانواده‌ام همیشه دعوا می‌کنیم، همیشه احساس خستگی و تنبلی می‌کنم، نمی‌توانم جلوی شیرینی‌خوردنم را بگیرم، سگم از من متنفر است، نامزد سابقم خانه‌ام را به آتش کشید و قس علی هذا.\n همهٔ این‌ها مشکلات «واقعی» به نظر می‌رسند. اما تقریباً در هر موقعیتی، ریشهٔ مشکل درواقع نوعی عمیق از اضطراب/روان‌رنجوری۳ یا احساسی ناخودآگاه از شرم یا بی‌ارزشی است.\n پیش‌تر دیدیم که خودیاری معمولاً در برخورد با شرم اثری ندارد. متأسفانه در رابطه با اضطراب/روانجوری هم غالباً کاری از پیش نمی‌برد.\n وقتی فردی با اضطراب بالا به مطالب خودیاری برمی‌خورد، معمولاً یکی از این دو اتفاق رخ می‌دهد که هیچ یک هم مشکل را حل نمی‌کند.\n ۱.      یک نوع روان‌رنجوری جای خود را به روان‌جوری ملایم‌تری می‌دهد – کسی را در نظر بگیرید که قبلاً الکلی بوده و نمی‌توانسته سر یک شغل بماند و حالا مدیتیشن انجام می‌دهد و پنج ساعت در روز یوگا کار می‌کند و هنوز هم نمی‌تواند هیچ شغلی را حفظ کند.\n ۲.      از خودیاری به‌عنوان نوع دیگری از دوری‌گزینی۴ استفاده می‌کند. توصیه‌های مربوط به قرارگذاشتن نمونهٔ کلاسیک این حالت است – نمی‌دانم چطور با کسی قرار بگذارم، به‌همین‌خاطر چهار کتاب دربارهٔ این موضوع می‌خوانم و حس می‌کنم کاری کرده‌ام. ناگهان کتاب‌خواندن مهم‌تر از خودِ قرارگذاشتن به نظر می‌رسد.\n (به این امر معمولاً «فلج تحلیلی»۵ می‌گویند).\n ۳. تبلیغات خودیاری باعث ایجاد انتظارات غیرواقع‌گرایانه‌ای می‌شود گرچه به لحاظ نظری مشکلی با انگیزهٔ سود در صنعت خودیاری ندارم، اما در عمل، این امر مشکل‌ساز می‌شود.\n با وجود انگیزهٔ سود، نکتهٔ کلیدی نه ایجاد تغییر واقعی، بلکه ایجاد احساس تغییر واقعی است.\n این کار را می‌توان با دل‌خوش‌کنک‌ها۶انجام داد، یعنی به مشتریان بیاموزند بعضی احساسات منفی را سرکوب کنند یا حالات احساسی موقت خود را تقویت نمایند. برای این کار می‌توان افراد مضطرب را با اطلاعات بیشتر و روان‌رنجورها را با تکنیک‌های ریلکسیشنِ بیشتر آرام کرد. تمامی این‌ها باعث ایجاد حس کوتاه‌مدت دستاورد و پیشرفت می‌شود، اما همیشه هم پس از چند روز یا هفته از بین می‌رود.\n متأسفم، اما یک عمر احساس بی‌کفایتی یا شرم را نمی‌توان در چند روز از بین برد. واقعاً نمی‌شود. اتفاقی که می‌افتد این است که چند روز حس بهتری نسبت به این بی‌کفایتی و شرم پیدا می‌کنید و سپس دوباره همه‌چیز به حالت عادی برمی‌گردد.\n ۴. خودیاری (معمولاً) به لحاظ علمی تأیید نشده است تنها فعالیت‌های خودیاری که تاحدی مورد تأیید پژوهش‌های علمی قرار گرفته‌اند عبارتند از: مدیتیشن و ذهن‌آگاهی۷، ثبت خاطرات روزانه، شکرگزاری برای چیزهایی که هر روز خرسندتان می‌کند، انجام امور خیریه و صدقه‌دادن به دیگران.\n برای بعضی موارد هم، علم نشان داده که تأثیرگذاری بستگی به شرایط (معمولاً نحوه و علت انجام آن کار) دارد: برنامه‌ریزی عصبی‌کلامی۸، بیان جملات مثبت، هیپنوتیزم‌درمانی، ارتباط با کودک درون.\n و اما چیزهای که خزعبلات کامل است: فنگ‌شویی، تجلی خواسته‌ها۹، کارت‌های تاروت۱۰، تلکینزی۱۱، پدیده‌های فراروانی، استفاده از بلور، حیوانات قدرت‌بخش، ضربه‌تراپی، قانون جذب، هرچیز معجزه‌آسا و عجیب.  واقعیت این است که اکثر اطلاعات موجود دربارهٔ خودیاری در بهترین حالت دل‌خوش‌کنک و در بدترین حالت، چرندیات مطلق است.\n خوشبختانه در دههٔ گذشته، دانشگاهیان زیادی همچون برنی براون و دن گیلبرت دست به نوشتن کتاب‌های خودیاری زده‌اند که مبتنی بر پژوهش‌های علمی هستند، نه آرایهٔ کلیشه‌ایِ «داشتم کمدم را تمیز می‌کردم که خدا مستقیماً با من صحبت کرد و ناگهان به روشن‌ضمیری رسیدم و حالا در این کتاب دلبخواهی و بی‌اساسم می‌خواهم به شما بگویم در زندگی‌تان چه‌کار کنید و نکنید».\n ۵. خودیاری نوعی تناقض است تناقض خودیاری این است که در اولین و اساسی‌ترین قدم در راه رشد، باید بپذیرید همینطوری که هستید خوبید و لزوماً به کمک فرد دیگری نیاز ندارید. این اساسی‌ترین باور خودیاری است که ماهیتاً کسی دیگر نمی‌تواند آن را به شما بدهد، بلکه باید خودتان به آن برسید.\n جالبی قضیه اینجاست که وقتی واقعاً قبول کنید که به برای تبدیل‌شدن به فردی خوب، به کمک یا توصیهٔ فرد دیگری نیاز ندارید، تازه آن‌وقت است که توصیه‌های آن فرد دیگر به کارتان می‌آید.\n پس به نوعی، خودیاری بیشترین فایده را برای افرادی دارد که واقعاً نیازی به خودیاری ندارند. خودیاری برای افراد خوب‌به‌عالی است، نه افراد بدبه‌خوب. این درحالی است که اکثراً همین افراد بدبه‌خوب هستند که در تور خودیاری افتاده و پولشان را خرج آن می‌کنند.\n معنای خودبهسازی۱۲از کلمهٔ آن مشخص است، یعنی تقویت خود، نه جایگزینی آن با خود دیگر. اگر می‌خواهید چیزی دیگر را جای خودتان قرار دهید، هرگز موفق نخواهید شد و به احتمال زیاد گرفتار چرندیات و شبه‌علم می‌شوید و به‌جای اینکه با حس بی‌کفایتی‌تان رو در رو شوید، آن را سرکوب می‌کنید.\n در موارد دیگر، خودیاری به افراد کمک می‌کند تا احساس بی‌کفایتی خود را بر دیگران منتقل یا فرافکنی کنند و یا به‌صورت غیرمستقیم از طریق موفقیت یک «مرشد» یا فرد دیگر زندگی کنند. باز هم این احساس پیشرفت است، نه خود پیشرفت.\n خب حالا منظور از تمام این حرف‌ها چیست؟\n ساده است: خودتان پاسخ را بیابید. شاید این یک پاسخ بدیهی و توخالی به نظر برسد، اما جداً… چرا باید کسی غیر از خودتان پاسخ سؤالات زندگی‌تان را داشته باشد؟\n می‌توانید تجربیات و ایده‌هایشان را مدنظر قرار دهید، اما نهایتاً کاربرد این‌ها در زندگی شماست که اهمیت دارد.\n این‌ها قرار نیست آسان باشد. هرکس غیرِ این را به شما بگوید، احتمالاً به دنبال فروش چیزی است.\n بدبین باشید. خودخواه باشید. و بی‌رحم باشید. داریم دربارهٔ زندگی‌تان حرف می‌زنیم. هیچ‌کس نمی‌تواند بجای شما خوشحال باشد. اگر متوجه شدید که چنین انتظاری دارید، مشکل از خودتان است. و هیچ‌کس جز خودتان نمی‌تواند کمکتان کند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل  ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و  جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب  می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در  زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در  کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت  تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار  شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در  صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض  خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی  مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مارک منسون نوشته و آن را در تاریخ ۱۲ دسامبر ۲۰۱۲ در وب‌سایت شخصی‌اش با عنوان «PROBLEMS WITH THE SELF-HELP INDUSTRY 5» منتشر کرده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «هنر ظریف رهایی از خودیاری» در پروندهٔ اختصاصی دوازدهمین شمارهٔ فصلنامهٔ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر شده است.  وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۸ بهمن ۱۳۹۹ با همان عنوان منتشر کرده است. •• مارک منسون (mark manson) نویسندهٔ آمریکایی کتاب‌های خودیاری است که تا کنون سه کتاب از او منتشر شده است. بیش از ده ناشر در ایران کتاب هنر ظریف بی‌خیالی منسون را با عناوینی مختلف ترجمه و منتشر کرده‌اند. این کتاب در خارج از ایران هم بسیار محبوب بوده و به زبان‌های متعددی ترجمه شده و تاکنون بیش از شش میلیون نسخه از آن به‌فروش رفته است.  آخرین کتاب منسون همه‌چیز به فنا رفته است: کتابی دربارهٔ امید (Everything is F*cked: A Book About Hope) نام دارد. این کتاب توسط انتشارات ترجمان علوم انسانی در دست ترجمه است.\n [۱] self-acceptance [۲]  نیروی حیات در فلسفهٔ باستانی چین [مترجم]. [۳] anxiety/neuroticism [۴] avoidance [۵] Analysis paralysis [۶] Placebo: معادل‌های دیگری نظیر دارونما نیز برای این کلمه به کار رفته است، اما با توجه به اینکه اینجا دارویی در کار نیست، دل‌خوش‌کنک معادل بهتری است [مترجم]. [۷] mindfulness [۸] Neuro-Linguistic Programming [۹] manifestations [۱۰]  tarot cards: مجموعه‌ای از کارت‌های بازی است که هم برای سرگرمی و هم برای فال‌بینی و طالع‌بینی از آن استفاده می‌شود [مترجم]. [۱۱]  Telekinesis: توانایی حرکت دادن اجسام با قدرت ذهن [مترجم]. [۱۲] Self-improvement\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653856.json b/train/540653856.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b7b4ddbc1cc5e6368a0f633db72e6fcf8e36d538
--- /dev/null
+++ b/train/540653856.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چگونه حواس‌پرتی به یادگیری عمیق‌تر کمک می‌کند؟",
+  "subtitle": "توانایی منحرف‌شدن از مسیر سخنرانی مهارتی است که بسیاری از ما باید آن را آگاهانه یاد بگیریم",
+  "introduction": "کلاس درس گاهی اوقات کاملاً یک‌طرفه و شبیه سخنرانی‌ای کسل‌کننده می‌شود. نه می‌شود راحت خوابید، نه حرف‌های استاد سلول‌های خاکستری‌مان را قلقلک می‌دهد. نتیجۀ چنین کلاسی می‌شود ذهنی کلافه و بدنی که از فرط نشستن خشک شده. اما شاید همچنان یک راه فرار باقی باشد: اینکه بگذاری ذهنت برای خودش پرسه بزند. کتابی جدید می‌گوید این موقعیتِ نیمه‌حواس‌پرت، اینکه هم گوشت به استاد باشد و هم نباشد، به ذهن کمک می‌کند تا بهتر فکر کند، و از این می‌گوید که چگونه پرسه‌های ذهنی می‌توانند برای یادگیری مفید باشند.",
+  "content": "لیلی میر، آتلانتیک —  دانشجو که بودم درسی دربارۀ تاریخ روشنفکری اروپا گذراندم که در سه ترم  متوالی تدریس می‌شد. استاد این درس، ماری گِلاک، سال‌ها کرسی استادی این  درس را در انحصار خودش داشت. او تمام کلاس را یک نفس درس می‌داد و معمولاً  پنج دقیقۀ آخر را به سؤالات دانشجویان اختصاص می‌داد. برای برخی دانشجویان،  این شیوۀ تدریس بیشتر به کابوس شباهت داشت، من اما عاشق این شیوه بودم. او  با چنان مهارت و تسلطی دربارۀ طراحی‌های شهری اوسمان۱  و تعریف هگل از تاریخ صحبت می‌کرد که احساس می‌کردم سرم را باز کرده و  دانشش را آنجا امانت می‌گذارد. واحد‌های درسی چالش‌برانگیز بودند؛ اما  یادگرفتن از دکتر گِلاک، کار ساده‌ای بود. او همۀ دانشش را به من داده بود،  و من، دانشجویی خوش‌شانس، بخت آن را داشتم که دانشش را به خانه ببرم.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nبا‌این‌حال، ماری کاپِلو، نویسندۀ کتاب‌های غیرداستانی و استاد زبان انگلیسی، در مقالۀ جدید و فوق‌العاده‌‍‌اش با عنوان خطابه،  نشان می‌دهد در تعبیرم از نقش فکری‌ام به خطا رفته‌ام. کاپِلو، جایی در  نیمۀ این مقاله که -به اندازۀ یک کتاب- طولانی است، در عین آنکه از  سخنرانی‌کردن دفاع می‌کند، بر ضرورت ایجاد تغییرات کل‌نگرانه و خلاقانه در  ساختار ارائۀ سخنرانی تأکید می‌کند و می‌نویسد: «وقتی در سالن سخنرانی محکم  به صندلی‌هایمان چسبیده‌ایم، سرِ گشاد قیف نیستیم که سخنران دانشش را درون  آن بریزد». اول بار که این تعبیر را خواندم، برآشفته شدم: مگر من سرِ گشاد قیف نبودم؟  اما الان می‌فهمم موقعیت حساسم موجب شد یادگیری به این شیوه این‌قدر برایم  راحت باشد. من دانشجوی تمام‌وقتی بودم که در پردیس دانشگاه زندگی می‌کرد؛  آدم کمال‌گرایی بودم که احساس ناامنی می‌کرد و از صحبت در کلاس وحشت داشت؛  درعین‌حال خودش را ملزم به یاد‌گیری می‌دانست. وقتی به سالن سخنرانی  می‌رسیدم، کاملاً یک پذیرنده بودم: حاضر‌و‌آماده، حواس‌جمع و مشتاق  تعلیم‌دیدن.\n\nده  سال گذشته و حالا کاندیدای دورۀ دکترا هستم و در میانۀ این بیماری  همه‌گیر، واحد‌های درسی‌ام را آنلاین می‌گذارنم و به تدریس واحد‌های آنلاین  هم مشغولم. به‌خوبی می‌دانم نه دانشجویانم در این شرایط سر کلاس حاضر  می‌شوند و نه من. آموزش مجازی، حضور در کلاس را به امری انتزاعی تبدیل کرده  است، حواس افراد ناگزیر پرت می‌شود و یادگیری، مانند بالا‌رفتن از یک جادۀ  سربالایی سخت و نفس‌گیر شده است. در زوم، پذیرندگی به‌سختی به دست می‌آید.  آموزش مجازی از ما می‌خواهد سخنرانی‌های علوم انسانی را ابزاری آموزشی  تصور کنیم که حتی، و به‌ویژه، برای شنوندۀ حواس‌پرت کارآمد است. کاپِلو نیز  همین را از ما می‌خواهد. در حقیقت، به اعتقاد کاپِلو، حواس‌پرتی مسئلۀ  اصلی سخنرانی است. وی معتقد است سخنرانی ابزاری برای انتقال اطلاعات نیست؛  بلکه جرقۀ اندیشه را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کند (به نظر می‌رسد، وی برخی  حوزه‌های به‌شدت انضمامی را از این قاعده مستثنا می‌کند: شک دارم واژۀ  سخنرانی برای اساتید حوزۀ پزشکی هم صدق کند) کاپلو بر این باور است که نقش  سخنران فعال‌کردن ذهن شنونده است. و اگر در ضمن سخنرانی، برخی مخاطبان به  خیال‌پردازی یا نشخوار ذهنی بیفتند، سخنرانی، موفق بوده است.\nکاپلو طرفدار اندکی بی‌توجهی است. او مقالۀ خطابه  را قبل از همه‌گیری این بیماری نوشت؛ اما شک دارم منظورش این بود که  دانش‌آموزان صدای معلم را در زوم ببندند یا در کلاس، انیمال کراسینگ بازی  کنند. در واقع، او معتقد است هر طنین صدای سخنران کمکمان می‌کند در  افکارمان غوطه‌ور بمانیم. وی به یاد می‌آورد در سخنرانیِ زیست‌شناس تکاملیِ  تأثیر‌گذاری به نام استفان جِی گُلد شرکت کرده بود. در نیمۀ سخنرانی،  نکته‌ای‌ کاپلو را در افکارش فرو برد: «استخوان کوچکی که به آبشش‌ ماهیان  کمک می‌کرد، در گذر زمان در گوش داخلی پستانداران ظاهر شود». او از باقی  سخنرانی گُلد چیزی نفهمید؛ اما به «صدای سخنران» نیاز داشت تا به جای  نگرانی‎های شخصی و کسل‌کننده همچنان به آن استخوان کوچک فکر کند. به اعتقاد  کاپِلو، این وضعیتِ نیمه‌حواس‌پرتی که فرد به چیزی «گوش نمی‌دهد»  آرامش‌بخش است. روان‌شناسی نیز آن را عملی سالم تلقی می‌کند. این کار،  مانند مدیتیشن، «کمک می‌کند، درحالی‌که یک قسمت از مغز بیدار است، همزمان  قسمت‌های دیگر به خواب روند».\nکاپِلو توجه عمیق اما پراکنده را ترجیح  می‌دهد. این اعتقاد، او را به‌لحاظ فکری به جنی اودِل نزدیک می‌کند؛  هنرمند و نویسنده‌ای که در سال ۲۰۱۹ کتابش را با عنوان چگونه کاری نکنیم؟۲  منتشر کرد. وی در این کتاب، «تمرکز شدید» را رد می‌کند؛ «تمرکز شدید»  لازمۀ زندگی «در دنیایی است که ارزشمان را میزان بهره‌وری‌مان معین  می‌کند.» اودل به دنبال «سرچشمه‌های ناپیدای ابهام و ناکارآمدی» در دنیای  معاصر است. کاپلو معتقد است سخنرانی‌ها می‌توانند دقیقاً این امر را به دست  دهند؛ البته فقط در صورتی که سخنرانان خود را موظف ندانند بیشترین حجم  دانش را در کمترین زمان ممکن به مخاطب انتقال دهند. در حقیقت، کاپلو از  سخنرانان می‌خواهد مسئولیت انتقال دانش را آن‍قدر‌ها هم جدی نگیرند.\n\nاودل  برای تأکید بر ناکارآمدی از مفهومی استفاده می‌کند که کاپلو «راه‌های  پرسه‌زدن» می‌نامد. این دو معتقدند پرسه‌های ذهنی کلید یادگیری حقیقی است و  توانایی منحرف‌شدن از مسیر مهارتی است که بسیاری از ما باید آگاهانه آن را  در خود بپرورانیم. کاپلو توضیح می‌دهد «در آمریکای قرن ۲۱، امور بسیاری  توجه ما را به خود جلب می‌کنند یا توجه ما را طلب می‌کنند، بدون آنکه به  توجه ما نیاز داشته باشند یا توجه ما را تغییر دهند». اگر سخنران تلاش کرد  نقطه توجه ما را تغییر دهد، چه؟ اگر هدف اولیۀ استاد دانشگاه این باشد که  هر یک از دانشجویان به‌جای توجه به محتوای واحدهای درسی، مواد درسی را  پنجره‌ای ببینند که به روی تجربیات، کنجکاوی‌ها و نیازهایشان باز می‌شود،  آن وقت چه؟\nبرای مثال، سخنرانی اخیرم را در نظر بیاورید که برای  دانشجویان سال‌اولی‌ام در کلاس نگارش ارائه دادم. من از جلوه‌های پنهان  زن‌ستیزی صحبت می‌کردم، از جلوه‌های پنهان زن‌ستیزی در واکنش‌های خوانندگان  و منتقدان به کتاب‌هایی که زنان نوشته‌اند. این سخنرانی مناسب حال همۀ ۲۳  دانشجویم بود؛ اما احیاناً مناسب به ۲۳ روش متفاوت. لازم نبود تک‌تک  دانشجویان به همۀ درس توجه کنند. احتمالاً بهتر بود برخی از آن‌ها به  واکنششان به رمان‌هایی فکر کنند که قبلاً خوانده بودند، یا فکر کنند این  اتفاق چگونه می‌تواند دربارۀ سلیقۀ موسیقی آن‌ها هم بیفتد، یا از این پس  دقت کنند چطور می‌توانند خودشان رویکرد متفاوتی به نقد اتخاذ کنند.\n\nکاپلو  معتقد است سخنرانان باید این حقیقت را بپذیرند که یادگیری واقعی در درجۀ  نخست از درون آغاز می‌شود: یادگیری از اندیشه‌هایی آغاز نمی‌شود که مدرس  به‌خوبی ارائه می‌دهد، بلکه از پیوند‌هایی آغاز می‌شود که مغزتان میان این  اندیشه‌ها ایجاد می‌کند. کاپلو معتقد است، اگر سخنرانان این حقیقت را  نپذیرند، تلاش می‌کنند راه پرسه‌های ذهنی را ببندند تا هر کس متناسب با  ویژگی‌هایش، تعبیری از سخنرانی در ذهنش ایجاد نکند. این امر تا اندازه‌ای  معقول است: می‌دانم که صحبت‌هایم دربارۀ زن‌ستیزی ادبی به یک اندازه به کار  هر ۲۳ دانشجویم نمی‌آید. هر کدام از آن‌ها علایق مخصوص به خودشان و عقبۀ  متفاوتی دارند. کاپلو پیشنهاد می‌دهد این حقیقت را بپذیرم و سخنرانی را  مجموعه‌ای از بارگیری‌های ذهنی بدانم که در نهایت به اندیشیدن منجر می‌شود.  منِ سخنران، به‌جای آنکه استدلالی منسجم ارائه دهم که همۀ دانشجویان جذبش  کنند، باید تلاش کنم کنجکاوی‌شان را در حوزه‌های مختلف بیدار کنم؛ سپس،  آن‌ها را به «آرامشی» هدایت کنم «که اندیشه در آنجا شکل می‌گیرد».\nوقتی  تدریس کار هر روزتان است، رسیدن به این هدف کمی دشوار می‌شود. کاپلو هم  راهکاری عملی ارائه نمی‌دهد. در سخنرانی‌ام در باب زن‌ستیزی ادبی تلاش کردم  از مدل پرسۀ ذهنی الگو بگیرم و با نقل حکایت‌ها و پرت‌شدن از موضوع آن  نقطۀ آرامش را ایجاد کنم، به این امید که دانشجویانم کمی در ذهنشان پرسه  بزنند. نمی‌توان گفت این تکنیک چقدر اثر‌گذار بود؛ اما به‌ نظر می‌رسید  دانشجویانم از بحث‌هایی که مطرح می‌شد، به وجد می‌آمدند. در کلاس‌های  مجازی، اشتیاق بحث و گفت‌وگو، به‌خودی‌خود یک موفقیت محسوب می‌شود و نشان  می‌دهد استدلال کاپلو به‌طرز عجیبی سودمند است. تدریس در دوران این بیماری  همه‌گیر مستلزم آن است که در تمامی جوانب انعطاف‌پذیر باشیم: حضور در کلاس،  طراحی برنامۀ درسی، انتخاب موضوعات درسی، و واکنش‌های مورد‌انتظار  دانشجویان. باید انعطاف‌پذیر باشیم، چراکه در حال حاضر به‌سختی می‌توانیم  به دانش‌آموزان دسترسی داشته باشیم. فقط صفحۀ مانیتور نیست که بینمان فاصله  می‌اندازد. پاییز امسال دانشجویانم بین دانشکده، کار، مسئولیت‌های  خانوادگی، اضطراب‌های انتخاباتی و ترس‌های ناشی از کرونا سرگردان خواهند  بود. برخی در قرنطینه به سر می‌برند؛ برخی بیمار شده‌اند.\nدر این  شرایط، زندگی تحصیلی کار آسانی نیست. آسان‌تر آن است سبکی از بودن را  برگزینیم که کاپلو توصیف می‌کند:«مجموعه‌ای از فعالیت‌های تکراری و آن دستی  که خودکار به‌سمت تلفن همراه دراز می‌شود». اگر سخنرانی‌ام می‌تواند تکانی  به دانشجویانم دهد و موقتاً به آن‌ها انرژی دهد و از آن حالت خارجشان کند،  به پیروزی کوچکی دست یافته‌ام. اگر بتوانم به‌صورت معناداری ذهن  دانشجویانم را به‌سمت امکان‌های جدید سوق دهم، بر اساس استاندارد‌های  کاپلو، خدمت ارزشمندی در حق آن‌ها انجام داده‌ام، حتی اگر در پایان کلاسِ  نگارش نیمی از دانشجویانم به اموری بیندیشند که ارتباطی به نوشتن ندارد.  آنچه -در سخنرانی، و در آموزش- اهمیت دارد، اندیشیدن است و بس.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل          ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،  اقتصاد  و        جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و  به‌روز    انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در          زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو،   بررسی       کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین   مطالب    وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در          کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان        به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید  اشتراک       سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار          شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و   در        صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را    تعویض       خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو   کنید و   مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nCappello,Mary.Lecture. Transit Books, 2020\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را لیلی میر نوشته و در تاریخ ۱۳ اکتبر ۲۰۲۰ با عنوان «The Surprising Value of a Wandering Mind» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳ آذر ۱۳۹۹ با عنوان «چگونه حواس‌پرتی به یادگیری عمیق‌تر کمک می‌کند؟»‌ و ترجمۀ فاطمه زلیکانی منتشر کرده است.\n•• لیلی مِیِر (Lily Meyer) نویسنده و مترجم ادبی است. او به‌شکلی منظم در ان‌پی‌آر مرورکتاب می‌نویسد و نوشته‌هایش در آتلانتیک و نیویورکر منتشر می‌شود. مِیِر دانشجوی دکترای ادبیات داستانی در دانشگاه سینسیناتی است.\n[۱] Haussmann: از طراحان شهری فرانسوی [مترجم].\n[۲]  How to do nothing: Resisting the economy of attention"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653857.json b/train/540653857.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d2fe88b14be505222a1965e8280c268c69d5072d
--- /dev/null
+++ b/train/540653857.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "المپیک قربانیان",
+  "subtitle": "علوم اجتماعی برای فراتر رفتن از ذهنیت قربانی و رسیدن به رشد راه‌کارهای تازه‌ای یافته است",
+  "introduction": "همۀ ما در طول زندگی با ناملایماتی روبه‌رو می‌شویم، و بعضی از ما، ضربه‌های روحی بسیار دردناکی را تجربه می‌کنند. اما مواجهۀ آدم‌ها با این رنج‌ها یکسان نیست. برخی می‌توانند آن تجربه‌ها را پشت سر بگذارند، بهبود یابند و حتی از آن آسیب‌دیدگی نیرو بگیرند تا به دیگران کمک کنند؛ و برخی هم در دام چیزی می‌افتند که روان‌شناسان به آن «ذهنیت قربانی» می‌گویند. برای این دسته، قربانی‌بودن به هستۀ مرکزی هویتشان تبدیل می‌شود، چیزی که نه می‌توانند ببخشند، نه فراموش کنند.",
+  "content": "اسکات بری کوفمن، ساینتیفیک امریکن — یک آزمون سریع:\n بگویید با هر کدام از این موارد، چقدر همراه هستید؟ از ۱ تا ۵ نمره بدهید. ۱ به ازای «نه من اصلاً چنین نیستم» تا ۵ به ازای «من دقیقاً این شکلی هستم».\n – برای من خیلی مهم است که کسانی که به من آسیبی وارد می‌کنند، تصدیق کنند که در حقم ظلم کرده‌اند. – به نظرم برخوردِ من با دیگران بسیار با اخلاق‌تر و با وجدان‌تر از برخودِ آن‌ها با من است. – وقتی اطرافیانم از من می‌رنجند، برایم خیلی مهم است که به آن‌ها بفهمانم که حق با من بوده است. – برایم خیلی سخت است که از فکرکردن به ظلم‌هایی که دیگران در حقم کرده‌اند، دست بردارم. اگر در تمامی این موارد نمرۀ بالایی به خودتان داده‌اید، مثلاً ۴ یا ۵، احتمالاً دچار چیزی هستید که روان‌شناسان آن را «تمایل به قربانی‌بودن در روابط بین‌فردی» می‌نامند.\n ابهامات اجتماعی زندگی اجتماعی مملو از ابهام است. شریک‌های عشقی گاهی به پیام‌هایتان پاسخ نمی‌دهند، دوستانتان گاهی لبخند شما را با لبخند برنمی‌گردانند، و غریبه‌ها گاهی به رویتان اخم می‌کنند. سوال این است که این حالت‌ها را چگونه تعبیر می‌کنید؟ همیشه این رفتارها را به پای خودتان می‌نویسید؟ یا می‌گذارید به پای این که احتمالاً دوستم امروز روز خوبی نداشته، و مثلاً به خودتان می‌گویید کسی که تازه با او قرار گذاشته‌اید همچنان به شما علاقمند است، اما فقط می‌خواهد خود را زیادی شیفته نشان ندهد؟ یا آن غریبه که در خیابان دیدید، از موضوع دیگری عصبانی بوده و اصلاً متوجه حضور شما نبوده؟\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n در حالی‌که غالب افراد دوست دارند با یک ساده‌انگاری نسبی، یعنی با کنترل عواطف خود و اذعان به اینکه ابهامات اجتماعی بخش ناگزیری از زندگی اجتماعی‌ است، بر موقعیت‌های مبهم اجتماعی غلبه کنند، افرادی هم هستند که تمایل دارند خود را قربانی‌های همیشگی ببینند. رهاو گبی و همکارهایش،‌ این گرایش به قربانی‌بودن در روابط بین فردی را چنین تعریف می‌کنند: «یک حس مداوم از قربانی‌دیدنِ خود، که در انواع مختلف ارتباطات فرد، تعمیم می‌یابد. در نتیجه، قربانی‌بودن، به قسمتی محوری از هویت فردی شخص تبدیل می‌شود». فردی که ذهنیت همیشگی‌اش قربانی‌بودن است، قائل به منبع کنترلی خارجی است. معتقد است که زندگی‌اش تماماً تحت کنترل نیروهایی بیرون از خود اوست. نیروهایی چون تقدیر، شانس یا ترحم دیگران.\nبر پایۀ مشاهدات و تحقیقات بالینی، محققان دریافته‌اند که تمایل به قربانی بودن در روابط بین فردی، از چهار بعد اصلی تشکیل شده است:\n الف) اینکه همواره در تلاش باشید تا بر ‌قربانی‌بودن شما صحه بگذارند ب) نخبه‌گرایی اخلاقی ج) عدم احساس همدلی با درد و رنج دیگران و د) نبش قبرِ مکررِ مواردی که در گذشته قربانی واقع شده‌اید.\n ذکر این نکته مهم است که محققان تجربۀ آسیب‌ّهای روحی و بازیچه‌ قرارگرفتن را با ذهنیت قربانی‌بودن یکی نمی‌دانند. آن‌ها خاطرنشان می‌کنند که ذهنیت قربانی‌بودن می‌تواند بدون تجربۀ آسیب شدید یا قربانی واقع شدن ایجاد شود. از دیگر سو، تجربۀ ضربۀ شدید روحی یا قربانی واقع شدن نیز لزوماً به این معنی نیست که فرد برای خود ذهنیت قربانی‌بودن را می‌سازد. باوجوداین، ذهنیت قربانی‌بودن و تجربۀ قربانی‌ واقع ‌شدن، دارای فرایندها و پیامدهای مشترکی هستند.\n همچنین، با وجود اینکه آن چهار ویژگی ذهنی قربانی‌بودگی که محققان مشخص کردند، در سطح فردی صورت‌بندی شده است (بر روی یک گروه یهودیان اسرائیلی) و لزوماً قابل تعمیم به رفتار در سطح جمع نیست، اما مرور منابع نشان‌دهندۀ مشابهت‌های قابل توجهی در سطح جمعی ا‌ست (که در زیر به آن اشاره خواهم کرد).\n با این ملاحظات، بیایید کمی بیشتر به عمق ویژگی‌های اصلی ذهنیتی که همیشه خودش را قربانی می‌بیند بپردازیم.\n ذهنیت قربانی‌بودن اینکه همواره در تلاش باشید تا بر ‌قربانی‌بودن شما صحه بگذارند. کسانی که از این بُعد نمره بالایی می گیرند، احساس نیاز می‌کنند که دائماً دیگران رنجِ قربانی‌بودنِ آن‌ها را تصدیق کنند. به طور کلی، این نیاز یک واکنش روان‌شناختی طبیعی بعد از ضربه‌های روحی است. تجربۀ ضربۀ عاطفی می‌تواند تصورات ما از جهان، به عنوان مکانی عادلانه و اخلاقی را «در هم بشکند». به‌رسمیت‌شناختن قربانی‌بودنِ فرد پاسخی طبیعی به آسیب روحی است و می‌تواند به بازگرداندن اعتماد‌به‌نفس فرد در درک خود از جهان به‌عنوان مکانی منصفانه و عادلانه کمک کند.\n همچنین، برای قربانیان طبیعی به نظر می‌رسد که توقع داشته باشند عاملانِ رنج آن‌ها، مسئولیت عمل نادرست خود را به عهده بگیرند و احساس گناهشان را ابراز کنند. مطالعات انجام شده بر روی اظهارات بیماران و درمانگران نشان داده است که به‌رسمیت‌شناخته‌شدن آسیب روحی فرد، برای بهبودیافتن از تروما و تجربۀ قربانی‌شدن مهم است.\n\nاحساس نخبه‌گرایی اخلاقی: کسانی که در این بعد نمره بالایی می گیرند، خود را دارای اخلاقی بی‌عیب و نقص می‌دانند و دیگران را غیراخلاقی قلمداد می‌کنند. می‌توان با متهم‌کردن دیگران به بی‌اخلاقی، بی‌انصافی و خودخواهی، از نخبه‌گرایی اخلاقی به‌عنوان ابزاری برای کنترل آن‌ها استفاده کرد، و در عین حال، خود را کاملاً اخلاقی و نیکومنش دانست.\n نخبه‌گرایی اخلاقی اغلب به‌عنوان نوعی مکانیزم دفاعی در برابر احساسات عمیقاً دردناک و به‌عنوان راهکاری برای حفظ تصور مثبت از خود شکل می‌گیرد. در نتیجه، کسانی که دچار پریشانی هستند، تمایل دارند که پرخاشگری و انگیزه‌های مخرب خود را انکار کرده و آن‌ها را به سمت دیگران بچرخانند. «دیگری» را تهدیدآمیز تلقی کنند، در حالی که خود را تحت آزار و ظلم، آسیب‌پذیر و از نظر اخلاقی، برتر می‌بینند.\n در حالی که تقسیم دنیا به کسانی که «معصوم» هستند در مقابل کسانی که «شر ناب» هستند ممکن است خود فرد را از درد، و مخدوش‌شدن تصور او از خودش محافظت کند، اما در نهایت رشد و بلوغ روحی را متوقف می‌کند و توانایی فرد را برای دیدن خود و جهان با همۀ پیچیدگی‌هایش از بین می‌برد.\n عدم احساس همدلی با درد و رنج دیگران: افرادی که امتیاز بالایی در این بعد دارند، چنان درگیر قربانی‌بودن خود هستند که از درد و رنج دیگران غافل می‌شوند. تحقیقات نشان می‌دهد فردی که به تازگی مورد ظلم واقع شده‌، یا وقتی کسی به یاد تجربه‌ای می‌افتد که در آن قربانی بوده‌، خود را محق می‌داند که رفتاری پرخاشگرانه و خودخواهانه داشته باشد، رنج دیگران را نادیده بگیرد و بیشتر به خودش اهمیت بدهد تا به دیگران. امیلی زیتک و همکارانش معتقدند چنین افرادی، احتمالاً احساس می‌کنند که به اندازۀ کافی رنج دیده‌اند و مجبور نیستند دیگر غصۀ درد و رنج دیگران را هم بخورند. در نتیجه‌، به فرصت‌های یاری‌کردن دیگرانی که در درد و رنج همسان آن‌ها هستند دست رد می‌زنند.\n در سطح گروهی، تحقیقات نشان می‌دهد که هرچه احساسِ قربانی‌بودن درونِ یک گروه افزایش یابد، همدلی‌شان در قبالِ رقبایشان کاهش می‌یابد، حتی نسبت به گروه‌هایی که رقیب آن‌ها نیستند هم کاهش می‌یابد. در واقع، به‌محضِ اینکه مقدماتِ احساس قربانی‌بودن فراهم شود، تنش‌های جاری بالا می‌گیرد. این مقدمات سطح دلسوزی و همدلی را پایین می‌آورد و مردم را آماده می‌کند تا گناه‌های جمعی خودشان را در آسیب‌زدن به رقبایشان دستِ‌کم بگیرند. در حقیقت، تحقیقات در مورد «قربانی‌بودنِ رقابتی» نشان می‌دهد که اعضای گروه‌هایی که درگیر در معارضات و جنگ‌های خشونت‌آمیز هستند، دوست دارند قربانی‌شدگی خود را منحصر‌به‌فرد بدانند و مستعد رد و نادیده‌گرفتن و کوچک‌شمردن رنج و درد دشمنشان هستند.\n گروهی که صرفاً به درد و رنج خود مشغول است، می‌تواند به آنچه روان‌شناسان از آن به‌عنوان «خودخواهی قربانی‌بودن» یاد می‌کنند دچار شود. در نتیجه اعضای آن قادر به دیدن مسائل از دیدگاه گروه رقیب نیستند، یا بی‌میل به همدلی با رنج گروه رقیب هستند و حاضر نیستند در برابر صدماتی که توسط گروه خودشان وارد شده هیچ گونه مسئولیتی بپذیرند (این مطالعه و این یکی را ببینید).\n نبش قبرِ مکررِ مواردی که در گذشته قربانی واقع شده‌اید: کسانی که امتیاز بالایی در این بعد دارند به جای اینکه در مورد راه‌حل‌های ممکن بیندیشند یا آن‌ها را به بحث بگذارند، دائماً دربارۀ رنجش‌هایشان در رابطه با دیگران، و علل و پیامدهای این رنج صحبت می‌کنند و تجارب تلخ خود را مرور می‌کنند. این کار ممکن است این انتظار را دامن بزند که در آینده نیز همچون گذشته آزار خواهید دید. تحقیقات نشان می‌دهد که قربانیان مایلند آزردگی‌هایشان در روابط پیشین را مرتباً نبش قبر کنند و چنین نشخوار فکری‌ای، با افزایش میل به انتقام جویی، سبب کاهش انگیزه برای بخشش می‌شود.\n در سطحِ تحلیل گروهی، گروه‌های قربانی، مکرراً، اتفاقات هولناکی که برای گروهشان افتاده را یادآوری می‌کنند. به عنوان مثال، وجود مطالب گستردۀ مربوط به هولوکاست در برنامه‌های درسی، محصولات فرهنگی و گفتمان سیاسی یهودیان اسرائیلی، طی سال‌ها افزایش یافته است. اگرچه اسرائیلی‌های یهودی امروزی عموماً قربانیان مستقیم هولوکاست نیستند، اما به طور فزاینده‌ای فکر و ذکرشان معطوف به هولوکاست است، و روی آن انگشت می‌گذارند و همه را می‌ترسانند که این اتفاق مبادا دوباره تکرار شود.\n عواقب این ذهنیت طی درگیری بین دو فرد، طرف‌ها انگیزه دارند که تصور مثبت اخلاقیِ خودشان را برای خود حفظ کنند. در نتیجه، طرفین، تقریباً دو واقعیت ذهنی بسیار متفاوت برای خودشان ایجاد می‌کنند. مقصر گرایش دارد که شدت ستم واقع شده را کم جلوه دهد، در حالی که قربانی انگیزه‌های فرد مقصر را خودسرانه، بی‌معنی، غیراخلاقی و شدیدتر می‌بیند.\n بنابراین، ذهنیتی که فرد برای خود شکل می‌دهد –به‌عنوان یک قربانی یا به عنوان یک مقصر- تأثیری اساسی در نحوۀ درک و به خاطر سپردن واقعیات دارد. گبی و همکارانش سه سوگیری شناختی اصلی را مشخص کردند که تمایل به قربانی‌شدن در روابط بین فردی را شکل می‌دهد: سوگیری در تفسیر، انتساب و به خاطر سپردن. هر سه‌تای این سوگیری‌ها، منجر به بی‌رغبتی در بخشیدنِ اشتباهاتِ دیگران می‌شود.\n بیایید غوری عمیق‌تر در این سوگیری‌ها داشته باشیم:\n سوگیری در تفسیر اولین سوگیری تفسیری این است که مفروض بگیریم در یک موقعیت اجتماعی به ما توهین شده است. محققان دریافته‌اند افرادی که تمایل بیشتری به قربانی‌بودن در روابط بین فردی دارند، هم رنج‌های ملایم (به عنوان مثال، کمک نکردن دیگران به آن‌ها) و هم رنجش‌های بزرگتر (به عنوان مثال، اظهاراتی توهین‌آمیز دربارۀ صداقت و شخصیت آن‌ها) را شدیدتر از دیگران ادراک می‌کنند.\n دومین سوگیری تفسیری، پیش‌بینی آزرده‌شدن، در شرایط تجربه‌نشده است. محققان دریافتند افرادی که تمایل بیشتری به قربانی‌شدن در روابط بین فردی دارند، بیشتر فکر می‌کنند که مدیر جدید بخش آن‌ها، حتی قبل از آنکه ملاقاتش کنند، تمایلی به کمک‌کردن به آن‌ها ندارد و به آن‌ها بی‌توجه است.\n نسبت‌دادن رفتارهای آزارنده به دیگران افرادی که تمایل بیشتری به قربانی‌بودن در روابط بین فردی دارند، بیشتر مستعد آنند که به رفتارهای طرف مقابل انگیزه‌ها و نیات منفی نسبت بدهند و همچنین به دنبال یک اتفاق رنج‌آور، احساسات منفی‌ای که تجربه می‌کنند شدت و پایداری بیشتری دارند.\n این یافته‌ها مؤید تحقیقانی هستند که نشان می‌دهد میزان رنج‌آور دانستن یک تعامل برای فرد به درک او از عمدی‌بودن رفتار فرد مقابل مربوط است. افرادی که تمایل دارند در روابط بین فردی خودشان را قربانی بدانند، ممکن است رنج شدیدتری را تجربه کنند، زیرا نسبت به افرادی که گرایش کمتری به قربانی‌بودن دارند، رفتار کسی که آن‌ها را آزرده کرده است را بیشتر به حساب خباثت و سوءنیت او می‌گذارند. \nمشخص شده‌است که این سوگیری، در سطح جمعی نیز وجود دارد. نوا شوری‌ایال، روان‌شناس اجتماعی، و همکارانش دریافتند که کسانی که میزان زیادی از «گرایش دائمی به قربانی‌‌دیدنِ گروهشان» دارند، – یعنی این باور که گروهِ ​شخص دائماً توسط دشمنان مختلف و در دوره‌های زمانی مختلف، مورد آزار و اذیت قرار گرفته- تمایل بیشتری دارند که گروه‌های دیگر را به‌عنوان دشمن گروه خود دسته‌بندی کنند، و سریعتر از دیگران سراغ چنین دسته‌بندی‌هایی می‌روند. کسانی که در این مقیاس نمرۀ بالایی دارند، همچنین میل بیشتری دارند که از رفتارهای مبهم هرکسی خارج از گروه خود، تفسیرهای خباثت‌آمیز ارائه کنند. و هنگامی که یادآوری هموارۀ اتفاقات تلخ گذشتۀ گروهشان را به این ماجرا اضافه کنیم، یقیناً رفتار هر که خارج از گروه است، خباثت‌آمیز پنداشته می‌شود.\n همچنین درخور توجه است که در مطالعۀ آن‌ها، حتی با وجود اینکه اکثر شرکت‌کنندگانشان یهودی اسرائیلی بودند، اما در میزان نیاز آن‌ها برای قربانی‌ قلمداد‌شدن دائمی گروهشان، هنوز تنوع چشم‌گیری وجود داشت. این گواه دیگری است که نشان می‌دهد صرف اینکه کسی قربانی شده است به این معنی نیست که باید خود را به عنوان یک قربانی ببیند. ذهنیت قربانی بودن، با تجربۀ آسیب‌دیدن جمعی یا فردی متفاوت است. تعداد زیادی از مردم هستند که تجربۀ همان تروما را دارند، اما از اینکه خود و گروه خود را به عنوان قربانیان همیشگی ببینند امتناع می‌کنند.\n سوگیری حافظه آن‌ها که میل بیشتری به قربانی‌بودن در روابط فردی دارند، سوگیری بیشتری در به خاطر سپردنِ تجارب منفی نیز دارند، و کلمات بیشتری را به خاطر می‌آورند که بیان‌کنندۀ رفتارهای توهین‌آمیز است یا دلالت بر آزاردیدگی می‌کند (به عنوان مثال، «خیانت»، «خشم»، «ناامیدی»). آن‌ها احساسات منفی را نیز به‌راحتی به یاد می‌آورند. تمایل به قربانی‌بودن در روابط بین فردی با تفسیرهای مثبت، تعبیرها یا یادآوری کلمات احساسی مثبت همبستگی منفی دارد که حاکی از آن است که به طور خاص محرک‌های منفی هستند که ذهنیت قربانی‌بودن را فعال می‌کنند. این یافته‌ها با مطالعات قبلی مطابقت دارد که می‌گفت نشخوار فکری باعث افزایش یادآوری رویدادهای منفی و درکِ موقعیت‌های مختلف روان‌شناختی به‌مثابۀ وقایع منفی می‌شود.\n اما در سطح گروهی، گروه‌ها تمایل دارند که وقایعی که بیشتر از همه بر آن‌ها صدمه وارد کرده را به خاطر بسپرند و بر آن صحه بگذارند. وقایعی که طی آن‌ها افراد گروهشان توسط کسانی از خارج گروه، قربانی شده‌اند.\n بخشایش محققان همچنین دریافته‌اند که افرادی که تمایل زیادی به قربانی‌بودن در روابط بین فردی دارند، پس از یک خطا، تمایل کمتری به بخشش دیگران دارند و به جای گذرکردن صرف، بیشتر مایلند انتقام بگیرند و در واقع، رفتارهای انتقام‌جویانه بیشتری از خود نشان می‌دهند. محققان این استدلال را هم مطرح می‌کنند که احتمالاً یکی از دلایل اینکه آن‌ها گذشت نمی‌کنند و نمی‌توانند نادیده بگیرند، این است که احساس نیاز زیادی دارند که دیگران قربانی‌بودنِ آن‌ها را تصدیق کنند. یک مطالعه با سنجشِ توانایی افراد در دیدنِ مسائل از چشم‌انداز دیگران، به این نتیجۀ مهم رسید که تمایل به بخشودن دیگران، با تمایل به قربانی‌بودن در روابط بین فردی رابطه منفی دارد.\n در سطح گروه هم یافته‌های مشابهی حاصل شده است. هر چه گروه بیشتر احساس قربانی‌بودن داشته باشد، تمایلش به بخشش کمتر و میلش به انتقام بیشتر است. این نتیجه، در موارد مختلف، از جمله اندیشیدن در مورد هولوکاست، درگیری‌ها در ایرلند شمالی و درگیری‌های میان فلسطین و اسرائیل، مشاهده شده است.\n سرچشمه‌های این ذهنیت ذهنیت قربانی‌بودن از کجا منشأ می‌گیرد؟ در سطح فردی، مطمئناً عوامل مختلفی از جمله تجربۀ واقعی قربانی‌ واقع شدن در گذشته، نقش دارد. با این حال، محققان دریافته‌اند که مثلاً سبک رفتاری دلبستگی اضطرابی۱، به طور مشخص، پیش‌زمینه‌ای قوی برای گرایش به قربانی‌بودن در روابط بین فردی است.\n شخصیت‌هایی که دلبستگی اضطرابی دارند، به تأیید و تصدیق مستمرِ دیگران وابسته هستند. دائماً به دنبال اطمینان‌یافتن هستند و این، از تردیدشان دربارۀ ارزش اجتماعی خودشان نشأت می‌گیرد. این امر منجر می‌شود به اینکه شخصیت‌هایی که دلبستگی اضطرابی دارند، همواره نگاهی کاملاً تردیدآمیز به دیگران داشته باشند.\n شخصیت‌هایی که دلبستگی اضطرابی دارند، از یک طرف دائماً انتظار دارند که از جانب دیگران طرد شوند، و از طرف دیگر، برای اینکه احساس عزت‌نفس داشته باشند و خودشان را ارزشمند بدانند، به دیگران وابسته‌اند. در مورد ارتباط مستقیمِ دلبستگی اضطرابی و تمایل به قربانی‌شدن در روابط بین فردی، محققان خاطرنشان می‌کنند که «از نظر انگیزشی، به نظر می‌رسد که تمایل به قربانی‌شدن در روابط بین فردی، برای شخصیت‌هایی که دلبستگی اضطرابی دارند، بستری مناسب برای ایجاد روابط ناامن آن‌ها با دیگران فراهم می‌کند. روابطی که طی آن می‌خواهند توجه طرف مقابل را جلب کنند، حس ترحم او را برانگیزند و کاری کنند که برایش ارزشمند جلوه کنند، درعین‌حال احساس می‌کنند که نمی‌توانند به راحتی احساسات منفی‌شان را در رابطه ابراز کنند و توضیح دهند.\n در سطح گروه، گبی و همکارانش به نقش بالقوۀ فرایندهای جامعه‌پذیری ایجاد باوری جمعی به قربانی‌بودن اشاره می‌کنند. آن‌ها متذکر می‌شوند که باور قربانی‌بودن را می‌توان از جامعه آموخت، همانطور که همۀ عقاید دیگر انسان نیز چنین است. از طرق مختلفی -مانند تحصیل، برنامه‌های تلویزیونی و رسانه‌های اجتماعی آنلاین- اعضای گروه ممکن است یاد بگیرند که می‌توان از قربانی‌بودن به‌منزلۀ ابزاری در بازی قدرت استفاده کرد، و اگر به کسی ظلمی رفته باشد، چه بسا پرخاشگری‌اش قانونی و عادلانه باشد. افراد ممکن است یاد بگیرند که درونی‌سازی ذهنیت قربانی‌بودن، می‌تواند به آن‌ها تفوق ببخشد و آن‌ها را از هرگونه پیامد قلدری و توهین‌های آنلاینی که به دیگران می‌کنند، محافظت کند.\n از قربانی‌بودن تا بالغ‌شدن حقیقت این است که ما در حال حاضر در فرهنگی زندگی می‌کنیم که بسیاری از گروه‌ها و افراد سیاسی و فرهنگی بر هویت قربانی‌ خود تأکید می‌کنند و در نوعی «المپیک قربانی‌بودن» با هم رقابت می‌کنند. چارلز سایکس، نویسنده کتاب ملت قربانی‌: زوال شخصیت آمریکایی۲ خاطرنشان کرده که این امر تا حدی از استحقاق گروه‌ها و افراد برای خوشبختی و رضایتمندی ناشی می‌شود. با توجه به کارهای سایکس، گبی و همکارانش گفته‌اند «هنگامی که این احساس استحقاق با گرایش فردیِ افراطی برای قربانی‌بودن در روابط بین فردی توأم شود، مبارزاتی که برای تغییرات اجتماعی به پا می‌شود، شکلی تهاجمی، اهانت‌آمیز و برتری‌جویانه به خود می‌گیرد».\n اما این نکته هم هست که اگر فرایندهای جامعه‌پذیری، می‌توانند طرز فکر و ذهنیت قربانی‌بودن را در افراد ایجاد کنند، مطمئناً همین روندها می‌توانند ذهنیت رشد و بالندگی شخصیت را نیز در افراد ایجاد کنند. چه می‌شود اگر همۀ ما در سنین پایین یاد بگیریم که لزومی ندارد که آسیب‌های روانی ما  هویت ما را تعریف کنند؟ یاد بگیریم که می‌توان تجربۀ آسیب روحی را داشت، ولی قربانی‌بودن هستۀ اصلی هویت ما نباشد. حتی می‌توان آسیب روحی را پلۀ رشد کرد و به فرد بهتری تبدیل شد. می‌توانیم از تجربیاتی که در زندگی خود داشته‌ایم در جهت فعالیت برای تزریق شور و امید به دیگرانی که در شرایط مشابه هستند استفاده کنیم. چه می‌شود اگر به همه‌مان آموخته شده باشد که حتی بدون داشتن نفرت از دیگریِ گروه‌مان، می‌توان در گروه احساس سربلندی کرد؟ که اگر از دیگران انتظار مهربانی دارید، بهایش این است که خودتان هم مهربان باشید؟ که هیچ کس استحقاق مسلم هیچ چیز را ندارد، فقط همۀ ما شایسته این هستیم که با ما مانند انسان برخورد شود؟\n این کار یعنی یک تغییر پارادایم کامل؛ اما آخرین دستاوردهای علوم اجتماعی به وضوح بیان می‌کند که ذهنیتِ قربانی‌بودنِ دائمی، باعث می‌شود دنیا را با عینک کبود کژبینی ببینیم. با چشم واقع‌بین، قادر خواهیم بود که ببینیم که هر که خارج از گروه ماست، ابلیس نیست و هر آنکه در گروه ماست هم مقدس نیست. همه ما انسانیم. با نیازهای درونی مشابه، به متعلق بودن، به دیده شدن، به شنیده شدن و به مورد توجه قرار گرفتن.\n اینکه واقعیت را تا آنجا که ممکن است واضح ببینیم، گامی اساسی برای ایجاد تغییرات پایدار است.  و من معتقدم که یک گام مهم در این مسیر، فروریختن بنای ذهنیت همیشه قربان بودن و بناکردن ساختمانی سازنده‌تر، مصلحانه، امیدوار کننده و مسئولانه، برای رقم زدن روابط مثبت با دیگران است.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل        ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و        جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز   انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در        زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی       کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب    وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در        کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار        شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در        صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را  تعویض       خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو  کنید و   مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را اسکات بری کوفمن نوشته و در تاریخ ۲۹ ژوئن ۲۰۲۰ با عنوان «Unraveling the Mindset of Victimhood» در وب‌سایت ساینتیفیک امریکن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۷ آبان ۱۳۹۹ با عنوان «المپیک قربانیان» و ترجمۀ حمید ضرابی منتشر کرده است. •• اسکات بری کوفمن (Scott Barry Kaufman) روان‌شناس و نویسندۀ آمریکایی است. عمدۀ نوشته‌های او دربارۀ هوش، خلاقیت و استعدادهای انسانی است. آخرین کتاب او تعالی: علم جدید خودتحقق‌بخشی (Transcend: The New Science of Self-Actualization) به تازگی منتشر شده است.\n [۱] anxious attachment style: یکی از چهار سبک دلبستگی در علوم تربیتی. حالتی که فرد هنگامی که طرف مقابل رابطه پیش او نباشد، احساس ناامنی و اضطراب زیادی را تجربه می‌کند. ممکن است در رابطۀ میان فرزند و مادر، یا رابطۀ عاطفی میان بزرگسالان رخ دهد [مترجم]. [۲]  A Nation of Victims: The Decay of the American character\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653858.json b/train/540653858.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a09e32d63a2c3fd2eedefacc129a26fcfaf2a1ff
--- /dev/null
+++ b/train/540653858.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اگر خیلی باهوشی، پس چرا پولدار نیستی؟ شاید همه‌اش شانس باشد",
+  "subtitle": "پژوهشگران مدلی طراحی کرد‌ه‌اند که نقش شانس را در موفقیت نشان می‌دهد",
+  "introduction": "کمابیش در اغلب جوامع، توزیع ثروت از الگوی شناخته‌ شده‌ای پیروی می‌کند که به آن « قانون ۲۰-۸۰» می‌گویند: یعنی ۲۰ درصد افراد صاحب ۸۰ درصد ثروت هستند. به‌نظر ناعادلانه یا عجیب نخواهد بود اگر ۲۰درصد ثروتمند همان‌هایی باشند که بیشترین استعداد را هم دارند. اما چنین نیست. گروهی از پژوهش‌گران مدلی کامپیوتری طراحی کرده‌اند که نشان می‌دهد افراد بسیار موفق آن‌هایی نیستند که بسیار باهوش‌اند، بلکه آن‌هایی هستند که بسیار خوش‌شانس بوده‌اند. با درنظر گرفتن این موضوع می‌توانیم در سرمایه‌گذاری‌های مختلف عایدی دوچندانی داشته باشیم.",
+  "content": "جمعی از نویسندگان، ام‌آی‌تی تکنولوژی ریویو — توزیع ثروت از الگوی شناخته‌ شده‌ای پیروی می‌کند که گاهی آن را قانون ۲۰-۸۰ می‌گویند: یعنی ۲۰ درصد آدم‌ها صاحب ۸۰ درصد ثروت موجود هستند. برای نمونه سال پیش در گزارشی آمده بود: فقط ثروت هشت نفر معادل ثروت ۳.۸ میلیارد نفر از فقیرترین انسان‌های جهان است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n به‌نظر می‌رسد این وضعیت در همۀ جوامع، با هر ابعادی، وجود داشته باشد. این الگو که به آن «توزیع توانی»۱ هم گفته می‌شود، الگویی است که به تفصیل بررسی شده و در طیف گسترده‌ای از پدیده‌های اجتماعی می‌توان ردش را پیدا کرد. بااین‌حال، پدیدۀ توزیع ثروت یکی از مناقشه‌ برانگیزترین این پدیده‌هاست؛ چراکه پای مسائلی مثل عدالت و شایستگی را به میان می‌کشد. چرا عده‌ای اندک باید مالک این حجم از ثروت باشند؟\nپاسخ دم‌دستی این است که ما در نظمی شایسته‌سالار زندگی می‌کنیم و در این نظم افراد بر اساس استعداد، هوش و تلاششان پاداش می‌گیرند. بسیاری از مردم فکر می‌کنند توزیع ثروتی که پیش روی ماست، به‌مرور زمان، توسط این عوامل خلق شده است، هرچند این را هم می‌گویند که ممکن است حد معمولی از شانس در آن دخیل بوده باشد.\n اما این تلقی یک عیب دارد: گفتیم که توزیع ثروت از الگوی توزیع توانی (۸۰-۲۰) پیروی می‌کند، این در حالی است که توزیع توانایی‌های انسانی معمولاً از توزیعی نرمال پیروی می‌کند که با حد وسط متقارن است. به طور مثال الگوی توزیع هوش را درنظر بگیرید. تست‌های ای.کیو نشان داده که میانگین ای.کیو بین انسان‌ها ۱۰۰ است؛ اما کسی را پیدا نمی‌کنید که ای.کیو ۱۰۰۰ یا ۱۰هزار داشته باشد.\n با اندازه‌گیری ساعات کار متوجه خواهیم شد که چنین چیزی دربارۀ سعی و تلاش هم صدق می‌کند. بعضی‌ها بیشتر از میانگین معمول و بعضی‌ها کمتر از آن کار می‌کنند، اما هیچ‌ کس میلیاردها ساعت بیشتر از دیگران کار نمی‌کند.\n بااین‌حال، وقتی زمان آن می‌رسد که هر کس بابت کارش پاداش دریافت کند، بعضی‌ها میلیاردها بار بیشتر از دیگران پاداش دریافت می‌کنند. علاوه‌براین، مطالعات بسیاری نشان داده آن‌هایی که ثروتمندترین هستند، معمولاً در دیگر زمینه‌ها جز بااستعدادترین‌ها نیستند.\n با این اوصاف، چه عواملی تعیین می‌کند که فردی ثروتمند شود؟ آیا می‌توان گفت نقش شانس چیزی بیش از آن است که انتظار داریم؟ و چگونه این عوامل، هر چیزی که باشند، می‌توانند جهان را به جایی عادلانه‌تر بدل کنند؟\n امروزه به لطف کاری که آلساندرو پلوکینو و همکارانش در دانشگاه کاتانیای ایتالیا انجام داده‌اند، جوابی برای این سوال داریم. آن‌ها مدلی کامپیوتری طراحی کرده‌اند که هم استعدادهای انسانی را در نظر می‌‌گیرد و هم راه‌هایی را که انسان‌ها از استعدادشان برای کسب فرصت‌های زندگی بهره می‌گیرند. این مدل به آن‌ها اجازه می‌دهد که نقش شانس را در این فرایند بررسی کنند. \nنتایج تحقیق‌ شگفت‌انگیز بود. شبیه‌سازی این تیم دقیقاً مطابق توزیع ثروت در دنیای واقعی از آب درآمد. اما در این شبیه‌سازی ثروتمندترین افراد جزء بااستعدادترین‌ها نبودند(هرچند باید حد مشخصی از استعداد را می‌داشتند)، بلکه جزء خوش‌شانس‌ترین‌ها بودند. این نتایج آموزه‌های بااهمیتی برای جامعه دارند و کمک می‌کنند تا بازدهی‌‌ سرمایه‌گذاری در امور مختلف، از تجارت گرفته تا علم، به حدی بهینه برسد.\nمدل پلوکینو و همکارانش ساده است. این مدل شامل افراد زیادی می‌شود که هر کدامشان دارای سطح مشخصی از استعداد هستند(مهارت، هوش، توانایی و غیره). این استعداد در بین افراد تقریباً به طور برابری توزیع شده است و انحرافی استاندارد دارد. پس این‌طور است که بعضی افراد از سطح میانگین بااستعدادتراند و برخی کمتر، اما هیچ کس به‌طور اغراق‌امیزی از دیگران با استعدادتر نیست.\n این نوع توزیع یکسان در طیف گوناگونی از مهارت‌های انسانی دیده می‌شود و حتی می‌توان آن‌ها را در صفات انسانی‌ای مثل قد و وزن نشان داد. بعضی افراد از میانگین بلندتر و بعضی کوتاه‌تر هستند، اما هیچ کس قدش اندازۀ مورچه یا آسمان‌خراش نیست. در واقع همۀ ما تا حد زیادی شبیه هم هستیم.\n مدل کامپیوتری آقای پلوکینو برای هر فرد زندگی کاری ۴۰ ساله‌ای تعریف می‌کند. در طول این بازه، در مواقعی شانس در خانه‌ افراد را می‌زند. اگر آن‌ها به اندازه کافی باهوش باشند، در را به‌رویش باز می‌کنند و این‌گونه می‌توانند ثروتشان را افزایش بدهند.\n هرچند، افراد بدبیاری‌هایی را هم از سر می‌گذرانند و ثروتشان کاهش می‌یابد. در مجموع این اتفاق‌ها به‌طور تصادفی رخ می‌دهد.\n پلوکینو و همکارانش در انتهای این بازۀ ۴۰ساله افراد را از نظر ثروت رتبه‌بندی می‌کنند و ویژگی‌های موفق‌ترین‌شان را بررسی می‌کنند. آن‌ها همچنین توزیع ثروت را محاسبه و مدل شبیه‌سازی شده را بارها و بارها تکرار می‌کنند تا از صحت نتایج مطمئن شوند.\n دست آخر، وقتی تیم تحقیق افراد را بر اساس ثروت رتبه‌بندی می‌کند، توزیع ثروت دقیقاً مشابه چیزی است که در جوامع واقعی دیده می‌شود. پلوکینو و همکاران می‌گویند: «قانون ۲۰-۸۰ قانونی معتبر است. چراکه ۸۰ درصد جمعیت مالک تنها ۲۰ درصد ثروت کل هستند، و در سمت دیگر، ۲۰ درصد باقی مانده مالک ۸۰ درصد همان ثروت هستند».\n بنظر ناعادلانه و یا عجیب نخواهد بود اگر ۲۰ درصد ثروتمند همان‌هایی باشند که بیشترین استعداد را هم دارند. اما چنین نیست. ثروتمندترین افراد معمولاً بااستعدادترین‌ها و یا حتی نزدیک به آن‌ها هم نیستند. محققان ما می‌گویند: «بیشترین حد از موفقیت هیچ‌گاه با بیشترین حد از استعداد مطابقت ندارد و همین‌طور برعکس».\n پس اگر استعداد نیست، چه عاملی این توزیع ثروت نابرابر را رقم زده است؟ پلوکینو و همکارانش می‌گویند: «مدل شبیه‌سازی شدۀ ما به وضوح نشان داد که این عامل فقط و فقط شانس محض است».\n تیمِ پژوهش نتایج را براساس تعداد شانس‌ها و بدبیاری‌هایی رتبه‌بندی می‌کند که افراد در این بازه ۴۰ساله با آن مواجه می‌شوند. آن‌ها می‌گویند: «حالا به‌طور مستند می‌توان گفت که موفق‌ترین افراد، خوش‌شانس‌ترین افراد هم هستند، همچنین، ناموفق‌ترین افراد را می‌توان بدبیارترین افراد به حساب آورد».\n این نتیجه آموزه‌های بااهمیتی را در اختیار جامعه قرار می‌دهد. پس این‌طور شد که شانس در موفقیت نقشی دارد. حال باید پرسید موثرترین استراتژی برای بهره‌برداری از آن چیست؟\n پلوکینو و همکارانش این موضوع را از نقطه‌نظر سرمایه‌گذاری در تحقیقات علمی مطالعه کردند، موضوعی که به آن علاقه دارند. موسسات سرمایه‌گذاری در سرتاسر جهان می‌خواهند عایدی‌شان را از سرمایه‌گذاری‌ در امور علمی به حداکثر برسانند. همین اواخر شورای تحقیقات اروپا ۱.۷ میلیون دلار در برنامه‌ای سرمایه‌گذاری کرد که قرار است خوش‌اقبالی علمی، نقش شانس در کشفیات علمی، را مطالعه کند و بگوید که چطور می‌توان از آن برای بهبود نتایج تحقیق استفاده کرد.\n از قرار معلوم پلوکینو و همکارانش به خوبی به این سوال جواب می‌دهند. آن‌ها با استفاده از مدلشان انواع مختلفی از سرمایه‌گذاری را بررسی می‌کنند تا ببینند وقتی پای شانس درمیان باشد، کدامیک بشترین عایدی را دارد.\n تیم پژوهش سه مدل را بررسی کردند، در اولی سرمایۀ‌ تحقیق یکسان میان دانشمندان توزیع شده بود، در دومی سرمایه تصادفی میان مجموعه‌ای از دانشمندان توزیع شده بود و در سومی توزیع به ترتیب میزان موفقیتی بود که دانشمندان در گذشته داشتند. کدامیک بهترین استراتژی به نظر می‌رسد؟\n نتیجه چنین بود: استراتژی‌ای که سرمایه را مساوی میان محققان تقسیم می‌کند، بیشترین عایدی را همراه داشت و دومین و سومین استراتژی برتر که پس از آن قرار داشتند؛ ثروت را به‌طور تصادفی میان ۱۰ یا ۲۰ درصد دانشمندان توزیع می‌کردند.\n در این مدل‌ها محققان می‌تواستند به خوبی از کشفیات شانسی‌ که گاه‌به‌گاه بدست می‌آمد، استفاده کنند. این موضوع آشکار می‌کند که اگر دانشمندی در گذشته کشف شانسیِ مهمی انجام داده، لزوماً نمی‌تواند در آینده باز هم کشفی از این دست داشته باشد.\n همچنین می‌توان رویکرد مشابهی را برای سرمایه‌گذاری در انواعی دیگر از واحدها، اعم از کسب و کارهای کوچک و بزرگ، استارتاپ‌های فناوری و آموزش به کار گرفت. با این رویکرد قادر خواهیم بود تا استعداد و حتی تعداد وقایع شانسی تصادفی را افزایش دهیم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل       ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و       جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز  انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در       زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی      کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب   وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان     به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک     سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار       شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در       صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض       خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و   مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جمعی از نویسندگان نوشته‌اند و در تاریخ ۱ مارس ۲۰۱۸ با عنوان «If you’re so smart, why aren’t you rich? Turns out it’s just chance» در وب‌سایت ام.آی.تی تکنولوژی ریویو منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۴ مهر ۱۳۹۹ با عنوان « اگر خیلی باهوشی پس چرا پولدار نیستی؟ شاید همه‌اش شانس باشد» و ترجمۀ مهدی صادقی منتشر کرده است. •• متن کامل پژوهش:  استعداد در برابر شانس: بررسی نقش تصادف در موفقیت و شکست  [۱] power law\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653859.json b/train/540653859.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ca0f5866ea924671be77e50334cdaacc0d310e46
--- /dev/null
+++ b/train/540653859.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "فقر احمق می‌کند",
+  "subtitle": "آیا افراد فقیر به این خاطر فقیر هستند که تصمیمات بدی می‌گیرند؟",
+  "introduction": "طرز فکری قدیمی می‌گوید: افراد فقیر به این خاطر فقیر هستند که تصمیمات بدی می‌گیرند. اما سندهیل مولاینیتن، استاد اقتصاد دانشگاه هاروارد، و الدار شفیر، استاد روان‌شناسی دانشگاه تاد، کتابی با عنوان «کمیابی» نوشتند که این مسئله را رد می‌کند. از نظر آن‌ها ماجرا کاملاً برعکس است و در واقع افراد به این خاطر تصمیمات بدی می‌گیرند که فقیر هستند. بااین‌حساب، افراد چطور می‌توانند از دام فقر بگریزند؟",
+  "content": "کارا فاینبرگ،  هاروارد مگزین — در اواخر جنگ جهانی دوم، در حالی که هزاران اروپایی از گرسنگی در حال مرگ بودند، ۳۶ نفر در دانشگاه مینیسوتا داوطلب شدند که در مطالعه‌ای شرکت کنند که آن‌ها را در وضعیت سخت گرسنگی‌کشیدن قرار می‌داد. قضیه از این قرار بود که متفقین در حال پیشروی به‌سوی مناطق اشغال‌شده به‌دست آلمان‌ها بودند و با افراد بسیاری روبه‌رو می‌شدند که از شدت گرسنگی‌کشیدن یکپارچه استخوان شده بودند. این نیروها نمی‌دانستند که از چه روشی استفاده کنند تا بتوانند بدون اینکه خطری این افراد را تهدید کند، به آن‌ها غذا برسانند. محققان دانشگاه مینیسوتا به همین منظور مطالعه‌ای ترتیب داده بودند تا با استفاده از آن بتوانند بهترین روش ممکن را برای این کار بیابند؛ اما قبل از هر چیز داوطلبان شرکت‌کننده در این مطالعه قبول می‌کردند که در وضعیت سخت گرسنگی‌کشیدن قرار بگیرند.\nمشکلات فیزیکیِ پیش‌آمده برای این افراد در این روند تاحدی جدی بود؛ اما علاوه بر آثار فیزیکی، محققان با آثاری ذهنی روبه‌رو شدند که انتظارش را نداشتند: علاقه به کتاب‌ها و دستورالعمل‌های آشپزی بیشتر شده بود. کسانی که قبلاً هیچ علاقه‌ای به این موضوعات نداشتند، فکروذکرشان فقط شده بود غذا. آنطور که یکی از شرکت‌کنندگان در این برنامه به یاد می‌آورد، «غذا مرکز همۀ افکار شده و تنها چیزی بود که در زندگی به آن اهمیت می‌دادیم».\nاگرچه این رفتارهای عجیب‌وغریب در مطالعۀ صورت‌گرفته در مینیسوتا فقط در یک پانویس ذکر شد، هفتاد سال بعد از انتشارِ آن، همین «پانویس» برای پروفسور سندهیل مولاینیتن۱ که روی مسائل مرتبط با فقر در دورۀ معاصر کار می‌کرد، جزء یافته‌های بسیار مهم و شایان توجه بود: کمیابی چیزی بیشتر از گوشت و ماهیچه را از انسان ربوده بود. کمیابی ذهن انسان‌ها را در اختیار گرفته بود.\n مولاینیتن روان‌شناس نیست؛ اما همیشه شیفتۀ نحوۀ کارکرد ذهن بوده است. به‌عنوان یک اقتصاددان رفتاری، او همیشه به‌دنبال این بوده است که ببیند وضعیت ذهنی افراد و محیط اجتماعی و فیزیکی آن‌ها چطور کنش‌های اقتصادی‌شان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.\n مولاینیتن در سال ۲۰۰۸ در کنار الدار شفیر۲ استاد روان‌شناسی دانشگاه تاد کتابی نوشتند که به بررسی این مسائل می‌پردازد. کتابی به نام کمیابی۳ که نمایانگر یافته‌هایی از حوزه‌های اقتصاد و روان‌شناسی در طول سال‌های متمادی و همچنین یافته‌های مطالعات تجربی خودِ این دو نفر است. آن‌ها بر اساس تحلیل داده‌هایشان به‌دنبال این بودند که نشان دهند همان‌طور که غذا ذهن داوطلبان گرسنه در مینیسوتا را در کنترل گرفت، کمیابی به هر شکلی و برای هر کس اتفاق بیفتد، ظرفیت ذهنی فرد را می‌رباید. این داستان، همه چیز را شامل می‌شود؛ از گرسنگی‌کشیدن و تنهایی گرفته تا کمبود زمان و فقر.\nروان‌شناسان به‌خوبی این مفهوم را توضیح داده‌اند: اگر ذهن روی یک چیز متمرکز باشد، توانایی‌ها و مهارت‌های دیگر مثل توجه، کنترل فرد روی خودش و برنامه‌ریزی بلندمدت مختل می‌شود. به‌گفتۀ مولاینیتن و شفیر در این وضعیت، پردازشگر ذهن ما مانند پردازشگر رایانه‌ای که در حال اجرای چندین برنامه است، کند می‌شود. در واقع ما ظرفیت‌های ذهنی‌مان را از دست نمی‌دهیم؛ بلکه توانایی دسترسی به تمام داشته‌های معمولمان را نخواهیم داشت.\nاما مهم‌ترین و بحث برانگیزترین بخشِ کار آن‌ها مشخص‌ساختن آثار کمیابی نیست؛ بلکه این ادعا است که کمیابی می‌تواند هر کسی را تحت کنترل خود درآورد. بحث آن‌ها این است: ویژگی‌هایی که بخشی از شخصیت افراد تلقی می‌شوند، مثل رفتارهای فکرنشده، عملکرد نامناسب در مدرسه و تصمیمات نادرست مالی، شاید درحقیقت محصول احساس تأثیرگذار کمیابی باشند و زمانی که این احساس مداوم باشد، ذهن را در اختیار گرفته و این شرایط را به آن می‌قبولاند؛ مثل کسانی که در باتلاق فقر گرفتار شده‌اند.\nفقر ذهن را محدود می‌کند مولاینیتن خودش قبل از دیگران به این کمیابی واقف است؛ به‌خصوص وقتی که بحث زمان در میان باشد. در واقع هیچ‌کس به اندازۀ کافی زمان ندارد. همین قضیه راه بسیار خوبی برای شناخت نحوۀ عملکرد کمیابی است. محدودیتِ زمانی می‌تواند مفید باشد. ضرب‌الاجل‌ها و مهلت زمانی محدود، باعث افزایش انگیزه و تمرکز روی کار می‌شود؛ اما این افزایش تمرکز به بهای خاصی صورت می‌گیرد: هر چیزی خارج از آن کاری که زمان محدودی برای انجامش داریم، یا کمرنگ می‌شود یا نادیده گرفته شده یا به تعویق می‌افتد. البته این نکتۀ جدیدی نیست؛ اما مولاینیتن از موضوعات مربوط به زمان و محدودیت‌های آن برای جاانداختن موضوع استفاده می‌کند.\nاگرچه مولاینیتن بسیاری از زندگی‌اش را در وضعیت مناسب و راحت اقتصادی گذرانده است؛ در دوره‌ای فقر را هم تجربه کرده است. در دهۀ ۱۹۸۰ قوانینی وضع شد که به افراد غیرشهروند امریکا مانند پدرِ هندی مولاینیتن اجازۀ ادامۀ کار را نمی‌داد. او می‌گوید: «به چشم خودم می‌دیدم که والدینم یک‌شبه تغییر کردند». آن‌ها بسیار مضطرب‌تر و تندخوتر شده بودند؛ انگار که بخشی از شخصیتشان به‌کلی تغییر کرده باشد.\nسال‌ها بعد مولاینیتن به‌عنوان یک اقتصاددانِ رفتاری این موضوع را در سرتاسر جهان در میان افراد فقیر مشاهده کرد. به گفتۀ او «به هر طرف که نگاه کنی، شواهد این موضوع وجود دارد. ما فقط باید راه‌های ارائۀ علمیِ این شواهد را بیابیم». البته مطرح‌کردن این موضوع در مجامع علمی هم چندان کارِ ساده‌ای نبوده است. همان‌طور که نویسندگان کتاب در مقدمه آورده‌اند، «زمانی که به یکی از اقتصاددانان همکارمان گفتیم که در حال مطالعۀ کمیابی هستیم، او گفت که قبل از شما هم علم کمیابی وجود داشته است… نامش هم علم اقتصاد است»\n\nالبته این شخص از جهاتی درست می‌گفت. علم اقتصاد در واقع به مطالعۀ چگونگی مدیریت کمیابیِ فیزیکی می‌پردازد. در سال ۲۰۱۰ نویسندگان کتاب به‌همراه تنی چند از همکارانشان، چند آزمایش‌ علمی ترتیب دادند. مکان این آزمایش‌ها جایی بود که مولاینیتن به شوخی آن را «بهترین آزمایشگاه جهان» می‌نامید: مرکز خریدی در نیوجرسی. آن‌ها به‌دنبال این بودند که نشان دهند فقر، نوعی محدودیت در انتقال داده‌ها در ذهن یا به عبارتی «کاهش پهنای‌باند» را به‌دنبال خواهد داشت که توانایی افراد برای تصمیم‌گیری و اقدام را می‌کاهد. او برای تبیین این موضوع چنین می‌گوید: «اگر بخواهیم واضح سخن بگوییم، هر کسی که باشی، فقر می‌تواند تو را احمق‌تر کند».\nآن‌ها برای این آزمایش طبق درآمد اظهارشدۀ شرکت‌کنندگان، دو گروه فقیر و ثروتمند طراحی کردند. در سؤال اول اینطور پرسیدند که فرض کنید ماشینتان دچار خسارتی شده که سیصد دلار خرج دارد. بیمه نیمی از این مقدار را جبران می‌کند. شما باید تصمیم بگیرید که یا ماشین را تعمیر کنید یا به امید آنکه ماشین مدتی دیگر به حرکت خود ادامه دهد، این کار را به تعویق بیندازید. بر چه اساسی این تصمیم را می‌گیرید؟ این موضوع از نظر مالی آسان خواهد بود یا دشوار؟ بر اساس نتایج به‌دست‌آمده در این وضعیت، تفاوت چندانی میان عملکرد دو گروه از نظر بهرۀ هوشی وجود نداشت.\nاما در شکل دوم این آزمایش، آن‌ها رقم تعمیر را به سه‌هزاردلار تغییر دادند. این بار با اینکه نتیجۀ آزمایش دربارۀ ثروتمندان تفاوتی نکرده بود، نتایج فقیرترها نشانگر کاهش چهارده‌واحدی بهرۀ هوشی در این وضعیت بود. این کاهش حتی از کاهش بهرۀ هوشی افرادی که ۲۴ ساعت بیدار بوده‌اند نیز بیشتر است. مولاینیتن و شفیر توضیح می‌دهند که «افزایش دغدغه‌های مالی برای فقرا، عملکرد ذهنی آن‌ها را حتی بیش از بی‌خوابیِ شدید کاهش می‌دهد». نتیجه واضح است. مولاینیتن توضیح می‌دهد که فقر از ظرفیت ذهن می‌کاهد.\nکمیابیْ کمیابی می‌آورد در طول نیم قرن گذشته، دانشمندان علوم اجتماعی، آثار اضطراب و حواس‌پرتی روی توجه و کنترل را به‌خوبی کاویده‌اند. این مفهوم در سازوکار مغز نیز دیده می‌شود: در زمان اضطراب و کارهایی که نیاز به کنترل فرد روی خودش دارد، سطح گلوکوز در قشر جلویی مغز کاهش می‌یابد. این منطقه به توجه، برنامه‌ریزی و انگیزه مربوط است. قندخونِ کم هم باعث تقلیل ظرفیت‌های فیزیکی می‌شود.  اما با وجود پیشرفت‌های حاصل‌شده در روان‌شناسی و علوم اعصاب، این ایده که یافته‌های رفتاری می‌تواند سبب ایجاد بینشی متفاوت به تصمیمات اقتصادی شود، موضوعی جدید است. اقتصاد نوکلاسیک سال‌ها بر این باور بود که افراد، کنشگرانی عقلایی و خودخواه هستند که همواره تصمیمات را طوری می‌گیرند که بهترین وضعیت ممکن برایشان پدید آید. اما در سال ۱۹۷۹، دنیل کانمن۴ از دانشگاه پرینستن و آموس تورسکی۵ از دانشگاه استنفورد، مقاله‌ای پیشگامانه در رابطه با تصمیم‌گیری نوشتند که باعث شد این دیدگاه آرام‌آرام به عقب رانده شود. مطالعۀ آن‌ها مدعی بود که شکل ارائۀ گزینه‌ها به اندازۀ ارزش چیزهای مختلف نزد افراد، در تصمیم‌گیری دخیل است. ۲۳ سال بعد و پس از مرگ تورسکی، کانمن جایزۀ نوبل را به‌خاطر دستاوردهایش در این زمینه برد.\nامروزه اقتصاد رفتاری به شاخه‌ای مهم در اقتصاد تبدیل شده است و کارهایی مانند کار مولاینیتن و شفیر برای کانمن نشانگر قدم‌های منطقی بعدی در این حوزه است. کانمن در مصاحبه‌ای می‌گوید: «واضح است که روان‌شناسی کمیابی وجود دارد و این ایده که کمیابی به‌خودی‌خود تصمیمات خودش را می‌سازد، ایده‌ای جدید و بسیار جالب است». کار مولاینیتن و شفیر این طرز فکر قدیمی را تغییر داده است که افراد فقیر به این خاطر فقیر هستند که تصمیمات بدی می‌گیرند. «در واقع افراد به این خاطر تصمیمات بدی می‌گیرند که فقیر هستند».\nآنطور که مولاینیتن توضیح می‌دهد، اگرچه تمام مشکل افراد فقیر مربوط به کمیابی نیست؛ کمیابی می‌تواند نشانگر نوع ذهنیتی باشد که افراد درگیر با آن از خود نشان می‌دهند. او در این رابطه می‌گوید: «برای مثال در دریافت وام‌های فکرنشده، موضوع، فقط صبر یا ارادۀ کمتر نیست؛ بلکه موضوع راه‌حل‌های مالی است که در کوتاه‌مدت می‌تواند مشکل را حل کند؛ اما در بلندمدت آثار فاجعه‌باری در پی خواهد داشت.\nگرفتن وام‌هایی که به‌محض درخواست، ارائه شده و در سررسیدهای مشخص باید تسویه شوند، نمونه‌ای از این‌ها است. مولاینیتن در این رابطه می‌گوید: «این نوع قرض‌گرفتنِ پرخطر، به نظر مضحک می‌آید. هدف ما این بوده است که ثابت کنیم که طرز تفکری شبیه به این به‌خاطر کمبود فهم مالی یا حماقت حاصل نمی‌شود؛ بلکه از احساس کمیابی ناشی می‌شود».\nنتایج تحقیقی در دانشگاه پرینستن نیز این موضوع را تأیید می‌کرد. در آنجا دانشجویان را به دو گروه فقیر و ثروتمند تقسیم و همین موضوعِ گرفتن وام را روی آن‌ها امتحان کردند. نتایج همانی بود که در دنیای واقع شاهد آن هستیم. مولاینیتن در این باره توضیح می‌دهد که این دانشجویان به‌صورت تصادفی، فقیر یا ثروتمند نام‌گذاری شده بودند و هیچ تفاوت خاصی بین آن‌ها وجود نداشت. مولاینیتن و شفیر در کتاب کمیابیِ خود می‌نویسند: «این مطالعه نشانگر وجود رابطۀ نزدیک بین موفقیت و شکست در وضعیت کمیابی است» و کمیابی بدون توجه به اینکه چه کسی را درگیر خود ساخته است، باعث ایجاد کمیابی بیشتر خواهد شد.\nگریز از دام کمیابی بااین‌حساب، افراد چطور می‌توانند از دام کمیابی بگریزند و چرا چنین پژوهشی اهمیت دارد؟ آنطور که مولاینیتن می‌گوید، پاسخ الزاماً تغییر در سیاست‌ها نیست؛ بلکه در تغییر نگرش سیاست‌گذاران است.\nاو توضیح می‌دهد که زمانی که فقرا در چنگ فقر باقی می‌مانند، سیاست‌گذاران به‌سمت این سؤال می‌روند که مشکل این افراد چیست و به‌این‌ترتیب مسئله را ناشی از کمبود انگیزۀ شخصی یا توانایی آن‌ها می‌دانند؛ اما آیا ما به‌عنوان سیاست‌گذار از خود می‌پرسیم که «وضعیتی که باعث ایجاد این مشکل شده چه بوده است؟»\nمولاینیتن و شفیر این موضوع را با آوردن داستانی از جنگ جهانی دوم به‌خوبی توضیح می‌دهند. در آن زمان ارتش ایالات متحده شاهد چندین مورد سقوط بدون بازشدن چرخ‌ها بود. در این مواقع خلبانان به‌جای بالۀ هواپیما چرخ‌ها را جمع می‌کردند و باعث می‌شدند هواپیما بدون چرخ با باند فرودگاه برخورد کند. ابتدا همه، خلبانان را به‌ بی‌دقتی یا خستگی متهم کرده و آن‌ها را عامل اصلی مشکل دانستند؛ اما زمانی که ارتش نگاه دقیق‌تری به موضوع انداخت، متوجه شد که این حوادث فقط محدود به دو مدل هواپیما است. آن‌ها به‌جای اینکه بخواهند مشکل را جایی در ذهن خلبانان جست‌وجو کنند، به داخل کابین خلبان رفته و آنجا را به‌دقت بررسی کردند. تحقیقاتِ آن‌ها مشخص کرد که دستۀ کنترل بالۀ هواپیما و چرخ‌های آن درست در کنار هم قرار داشته و تقریباً هم‌شکل‌اند. بعد از یافتن این مشکل و تغییر کوچکی در طراحی، گذاشتن یک سَری چرمی روی دستۀ کنترل چرخ‌ها، تعداد فرودهای بدون چرخ به‌شدت کاهش یافت.\nبه‌گفتۀ نویسندگان کتاب، همین داستان دربارۀ مشکلاتی مانند فقر نیز صادق است. کسانی که خود را در چرخۀ کمیابی می‌یابند، ناگزیر عملکردشان دچار نقصان می‌شود، تمرکزشان کاهش می‌یابد و برنامه‌های بلندمدت آنان، جایش را به برنامه‌ای کوتاه‌مدت می‌دهد: خاموش‌کردن آتش مشکلات مالی. این خود مشکلات دیگری به وجود می‌آورد. با این تفاسیر چرا برنامه‌هایی اجتماعی طراحی نکنیم که به این رفتارهای ناشی از کمیابی بپردازد؟ چرا به‌جای «خلبان» نگاهی به داخل «کابین» نیندازیم؟\nنویسندگان کتاب در ادامه توضیح می‌دهند که نکتۀ مهم این است که انتقال تمرکز از «خلبان» به «کابین» نیازمند تغییرات شگرف و پرهزینه نسبت به سیاست‌های فعلی نیست؛ بلکه به نظر آن‌ها همان‌طور که اضافه‌کردن یک سَری چرمی به هواپیماها توانست خطای خلبانان را کاهش دهد، برنامه‌های اجتماعی هم با تغییراتی کوچک در طراحی‌شان می‌توانند به موفقیت‌های بزرگی دست یابند.\n\nطراحی برای کمیابی تغییرات کوچک می‌توانند تأثیرات زیادی داشته باشند. مولاینیتن در این رابطه به رویکردی اشاره می‌کند که در یک دهه گذشته توجه زیادی به خود جلب کرده است. بخشی از این توجه ناشی از کار ریچارد تالر۶ استاد علوم رفتاری دانشگاه شیکاگو و کاس سانشتاین۷ از دانشگاه هاروارد است. کتاب آن‌ها با عنوان سقلمه: بهبود تصمیمات مربوط به بهداشت، ثروت و شادکامی۸ که در سال ۲۰۰۸ به چاپ رسید، نمایانگر سال‌ها تلاش در «معماری انتخاب» است. روشی که بر طبق آن با تغییر گزینه‌های ارائه‌شده سعی می‌شود روی تصمیم‌گیریِ افراد تأثیر گذاشته شود؛ بدون اینکه آزادیِ انتخاب از آن‌ها گرفته شود.\nبه‌گفتۀ نویسندگان کتاب، هدایت افراد به‌سمت انتخاب‌های بهتر گاهی می‌تواند به‌ سادگیِ تغییر جمله‌بندی باشد و گاهی نیز نیازمند روش‌های پیچیده‌تر و مستقیم‌تری است. مولاینیتن و شفیر نمونه‌های متعددی از چگونگی اجرا و موفقیت این روش در زمینه‌های مختلف در کتاب خود آورده‌اند. از آن جمله می‌توان به نمونه‌ای اشاره کرد که به برنامۀ بازنشستگی می‌پردازد. زمانی که کارگر یا کارمندی در ایالات متحده شروع به کار می‌کند، فرمی را پر می‌کند که در آن از او خواسته می‌شود اگر مایل به شرکت در برنامۀ بازنشستگی است، مربع مقابل آن گزینه را پر کند. محققان در این فرم‌ها تغییر کوچکی دادند. این بار به کارمند جدید گفته می‌شد که اگر می‌خواهد در برنامۀ بازنشستگی نباشد، مربع مقابل را پر کند. نتیجۀ این کار بسیار شگفت‌آور بود: در شکل اول که افراد باید دربارۀ ورود به این برنامه تصمیم می‌گرفتند، تنها ۴۵درصد افراد خواستار شرکت در آن شدند؛ اما در شرکت‌هایی که افراد باید برای خروج از این برنامه تصمیم می‌گرفتند، ۸۰درصد افراد، خواستار شرکت در آن شده بودند.\nریچارد تالر بر این باور است که کارهایی مانند کتاب مولاینیتن و شفیر، گام بعدی در تکامل اقتصاد رفتاری است. به‌گفتۀ خود او «آن‌ها از نسلی از اقتصاددانان و دانشمندان علوم اجتماعی هستند که در حال تغییر شیوۀ نگرش ما به اقتصاد توسعه هستند. آن‌ها این ایدۀ مهم را جدی گرفته‌اند که باید کاری را دنبال کنیم که نه‌تنها برای دیگر دانشگاهیان جالب باشد؛ بلکه امکان افزایش مقیاس را نیز داشته باشد».\nافزایش مقیاس علم کمیابی برای سیاست‌گذاران، امکان بالقوه برای تغییرات و تأثیرگذاریِ گسترده اهمیت دارد و شواهد موفقیت علوم رفتاری باعث شده است تا توجه آن‌ها به این سو جلب شود. در سال ۲۰۱۰ دولت بریتانیا گروهی را مأمور گسترش رویکردهای رفتاری و اجرای برنامه‌های آزمایشی در حوزه‌های مختلف سیاست اجتماعی کرد. در سال ۲۰۱۴ کاخ سفید هم گروه علوم اجتماعی و رفتاری خودش را تشکیل داد. دولت‌های دیگر در سرتاسر دنیا نیز برای چنین کاری علاقه نشان داده‌اند.\nشاید با انتشار گزارش توسعۀ جهانی بانک جهانی، بهترین نشانۀ رشد توجه و آگاهی به ارزش این دیدگاه‌های رفتاری مشخص شد. در این گزارش برای اولین بار کل متن به رویکردهای رفتاری مربوط به سیاست‌گذاری‌ها پرداخته است. بر اساس گفتۀ یکی از نویسندگان این گزارش، فصل مربوط به فقر تأثیر زیادی از کار مولاینیتن و شفیر بر روی کمیابی گرفته است.\nبرای مولاینیتن دیدن اینکه تا این حد به کار آن‌ها توجه شده، خوشایند است؛ اما همان‌طور که خودش می‌گوید، توجه و علاقه با استفادۀ کامل از این روش دو چیز کاملاً متفاوت هستند. او موضوع را دربارۀ فقر که یکی از مسائل بسیار مهم‌ِ این حوزه است، اینطور تبیین می‌کند: «راه‌حل‌های ما به‌علت پیچیدگیِ مشکل با کمبودهایی روبه‌رو است». روشی که شاید برای گروهی از افراد مفید واقع شود، ممکن است برای گروهی دیگر به‌کلی شکست بخورد.\nاگرچه دانشمندان علوم اجتماعی از مسائل اقتصادی مرتبط با فقر به‌خوبی مطلع‌اند؛ دربارۀ آثار روانی که در هر گروه از افراد ایجاد می‌کند، اطلاعات چندانی ندارند. آنطور که مولاینیتن می‌گوید، اهمیت این دانش اجتماعی به اندازۀ دانش تکنولوژیکی است که سیاست‌گذاران برای حل مشکلات به آن تکیه می‌کنند. دانشمندان منابع گسترده‌ای را صَرف توسعۀ داروها، فناوری‌های تصفیۀ آب، ابزار مالی و خدمات اجتماعی می‌کنند که برای کمک به افراد نیازمند طراحی شده‌اند؛ اما واداشتن افراد به استفاده از این فناوری‌ها نیازمند فهم ذهن و روان آنهایی است که از این ابزارها استفاده می‌کنند. سیاست‌گذاران باید این نوع پژوهش‌ها را در اولویت قرار دهند.\nبه‌گفتۀ مولاینیتن و شفیر ظرفیت یا به بیانی «پهنای باند، یکی از عوامل اساسی» در روند تصمیم‌گیری افراد است؛ به همان اندازه که میزان پولشان در حساب بانکی در این روند تأثیرگذار است. اگر به پهنای باند و عوامل اثرگذار بر آن بپردازیم، می‌توانیم برنامۀ اجتماعی بهتری طراحی کنیم. چنین برنامه‌ای بر اساس عملکرد واقعی افراد بنا شده است؛ نه با تکیه بر یک سری ارقام و آمار که به ما می‌گویند افراد باید چطور عمل کنند.\nآن‌ها در قسمت نتیجه‌گیری کتابشان می‌نویسند: «اشتباهی که ما در مدیریت کمیابی مرتکب می‌شویم، این است که روی بخش حساب آن متمرکز می‌شویم». هزینۀ تغییر در سیاست‌های موجود را به‌راحتی می‌توان محاسبه کرد؛ اما هزینۀ تغییرندادن آن‌ها به این سادگی‌ها تخمین‌زدنی نخواهد بود. این همان چیزی است که علم کمیابی سعی در اندازه‌گیری آن دارد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار اینجا بشنوید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nمولاینیتن، سندهیل، و الدار شفیر. فقر احمق می‌کند. ترجمۀ سیدامیرحسین میرابوطالبی، انتشارات ترجمان علوم انسانی، ۱۳۹۸\nMullainathan، Sendhil، and Eldar Shafir. Scarcity: Why having too little means so much. Macmillan، 2013\n \n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان شامل     ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و     جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب     می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در     زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی    کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در     کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان   به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک   سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار     شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در     صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض     خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را کارا فاینبرگ نوشته است و در بهار ۲۰۱۵ با عنوان «The Science of Scarcity» در وب‌سایت هاروارد مگزین منتشر شده است وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ۳ خرداد ۱۳۹۴ با عنوان «فقر احمق می‌کند» و ترجمۀ سیدامیرحسین میرابوطالبی منتشر کرده است.  •• کارا فاینبرگ (Cara Feinberg) نویسندۀ نشریات بوستون گلوب، هاروارد مگزین و آتلانتیک است و مستندهای دیدنی‌ای در شبکۀ پی.بی.سی و ان.او.وی.ای ساخته است.\n[۱] Sendhil Mullainathan [۲] Eldar Shafir [۳]  Scarcity: Why having too little means so much: این کتاب را انتشارات ترجمان با عنوان فقر احمق می‌کند ترجمه و منتشر کرده است. [۴] Daniel Kahneman [۵] Amos Tversky [۶] Richard Thaler [۷] Cass Sunstein [۸] Thaler، Richard H.، and Cass R. Sunstein. Nudge: improving decisions about health، wealth، and happiness. Yale, 2008"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653860.json b/train/540653860.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e33ee2da4f3d1927fc236db1e9ffd87d290eeaa7
--- /dev/null
+++ b/train/540653860.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "این جادوگر لعنتی، هری پاتر، مرا به کشتن خواهد داد",
+  "subtitle": "وقتی امروز یک پدیدۀ فرهنگی را نادیده می‌گیرید، ممکن است در سال‌های آینده کاملاً پرت به نظر بیایید",
+  "introduction": "وقتی نوجوانید، به نظرتان چیزهای جذابی وجود دارد که بزرگترهای بی‌ذوق چیزی از آن نمی‌فهمند. رمان‌ها، فیلم‌ها و موسیقی‌هایی می‌شنوید که مخصوص خودتان است. اما وقتی از نگاه بزرگسالی جاافتاده نگاه می‌کنید، می‌بینید نوجوان‌ها به چیزهایی بیخود و مسخره دل باخته‌اند که هر کاری می‌کنید نمی‌توانید با آن کنار بیایید. چاک کلاسترمن، جستارنویسی که متخصص فرهنگ عامه‌پسند است، از تجربۀ دشوار خود در سروکله‌زدن با هری پاتر نوشته است. چیزی که می‌داند مهم است، ولی دلش راضی نمی‌شود سراغش برود.",
+  "content": "چاک کلاسترمن، اسکوایر — همۀ چیزی که دربارۀ هری پاتر می‌دانم این است: هیچ.\nهیچ‌کدام از کتاب‌های هری پاتر را نخوانده‌ام، همین‌طور هیچ‌کدام از فیلم‌هایش را ندیده‌ام. می‌دانم که رمان‌های هری پاتر را یک زن انگلیسی ثروتمند و میان‌سال با موهای جذاب به‌نام جی. کی. رولینگ نوشته است، اما نمی‌دانم «جی» و «کی» حروف اول چه کلمه‌هایی‌اند. اسم بازیگر نقش هری‌ پاتر را در فیلم‌هایش نمی‌دانم، ولی فکر می‌کنم عینک می‌زند. اسامی هیچ‌یک از شخصیت‌های فرعی و نیز قوس داستان را نمی‌دانم. محل وقوع ماجراها را نمی‌شناسم یا نمی‌دانم داستان در گذشته روی می‌دهد یا در آینده. اخیراً یک نفر در رستوران به من گفت که هری پاتر در پایان کتاب هفتم نمی‌میرد (و این توضیح اطلاعات مهمی است)، ولی من حتی از بیماری او خبر نداشتم. کریستوفر هیچنز در نیویورک تایمز مطلبی دربارۀ این مجموعه نوشته است که البته نخوانده‌ام، اما فکر نمی‌کنم در آنجا به نیکسون اشاره‌ای کرده باشد. تصور می‌کنم این رمان‌ها پر است از انواع اژدها و شیردال و گرگینه و فرانکنشتاین، اما، صادقانه بگویم، اصلاً برایم مهم نیست که این تصورم درست است یا غلط. درواقع اگر کسی به من می‌گفت آخرین رمان هری پاتر گونه‌ای تفسیر رمزی از کتاب آسمانی است که به خوانندگانش روش خواندن افکارِ مرا یاد می‌دهد، فقط با این جمله پاسخ می‌دادم: «خب، شاید این‌طور باشد». دلیلش هرچه باشد، این یکی پدیده را کاملاً از دست داده‌ام (که به‌نظرم بیشتر از روی عمد بوده است).\nحرفم را به حساب این نگذارید که از کتاب‌های هری پاتر بدم می‌آید. بدم نمی‌آید. همکاری دارم که احساس می‌کند اگر کسی را که بالای بیست‌ویک سال سن دارد، هنگام خواندن رمان‌های هری پاتر گرفتند باید بدون محاکمه اعدامش کنند، اما این حرف به نظر من خیلی نامعقول است؛ این واقعیت که کتاب‌های هری پاتر برای سیزده‌ساله‌های بریتانیایی نوشته شده‌، شاید به این معنی باشد که دقیقاً برای ۹۰ درصد از بزرگسالان آمریکایی مناسب است. من به‌هیچ‌وجه از این رمان‌ها بیزار نیستم؛ بلکه به‌گمانم باید کتاب‌های بسیار خوبی باشند. گذشته از آن، تعجب می‌کنم از اینکه پدیدۀ رایج فرهنگی‌ای که در میان نوجوانان امروزی وحدت ایجاد می‌کند مجموعه‌ای از کتاب‌های ادبی پانصدصفحه‌ای دربارۀ یک جادوگر است. ما همگی چنین موضوع عجیبی را دست‌کم گرفته‌ایم. در حال حاضر، هیچ گیتاریست راک یا ستارۀ جوان فیلمی نیست که در شهرت به پای جی‌. کی. رولینگ برسد. با گذشت زمان، این رمان‌ها (و هر اندیشه‌ای که درون آن نهفته است) به منش جمعیِ فرهنگ عامۀ ما در آینده تبدیل خواهد شد. هری پاتر یگانه موضوع پیش‌پاافتاده‌ای‌ خواهد بود که بخش اعظمِ فرهنگ آینده به‌طور یک‌جانبه به اشتراک خواهد گذاشت.\n\nو من علاقه‌ای به هیچ‌یک از این‌ها ندارم.\nبه این می‌اندیشم که این وضع چقدر مشکل‌ساز خواهد شد. \nبچه‌های کتاب‌خوان که به خواندن رمان‌های هری پاتر مشغول‌اند شاید نتوانند جهان را کنترل کنند، اما می‌توان تقریباً با اطمینان گفت رسانه‌های جمعی را کنترل خواهند کرد. پانزده سال دیگر، آن‌ها به انتشار کتاب و کارگردانی فیلم و فکاهه‌نویسی برای کمدی‌های بی‌مزه مشغول خواهند بود، یعنی مطالبی که قطعاً یکراست داخل مغزهای‌مان خالی خواهد شد. و مثل همۀ هنرمندان نسل‌های قبلی به نوستالژی‌های خودشان خواهند پرداخت. آن‌ها دانش و تجربیات مشترک خود را مبنای گفتارشان قرار خواهند داد. بنابراین از خود می‌پرسم: چون هری پاتر را نمی‌فهمم، پس محکومم به اینکه هیچ‌چیز دیگری را هم درست نفهمم؟\nیکی از دوستانم که زن است هیچ‌یک از فیلم‌های «جنگ ستارگان» را ندیده است؛ اگر کسی در مجموعۀ تلویزیونیِ «اداره»۱ در مورد یک «ووکی» حرف خنده‌داری بزند، این دوستم می‌داند که قاعدتاً موضوع باید جالب و خنده‌دار باشد، اما این بذله‌گویی هرگز او را نمی‌خنداند. همین‌طور مردی را در دانشگاه می‌شناسم که (تحت فشار هم) نمی‌تواند سه تا از آهنگ‌های گروه بیتلز را نام ببرد، مگر اینکه به او اجازه دهید جلد آهنگ «تویست اَند شاوت» را در فهرست خود بگنجاند، فقط به این دلیل که در فیلم سینمایی «روز تعطیلی فریس بولر»۲ از آن استفاده شده است. در عمل، چنین تفاوت‌های ظریفی در دانش مشکلی برای زندگی هیچ‌یک از این دو نفر ایجاد نمی‌کند؛ اطمینان دارم برخی خواهند گفت که آن‌ها از اینکه به چنین موضوعاتی اهمیت نمی‌دهند آسوده‌ترند. اما از طرفی نیز می‌دانم که جداافتادگیِ کاملِ فکری از هرچیزی که بیشتر آمریکایی‌ها آن را دانش عمومی قلمداد می‌کنند عیب نامحسوسی دارد. موضوع این نیست که هرکس جنگ ستارگان را ندیده باشد ارزش فیلم‌های کِوین اسمیت را نخواهد فهمید یا هرکس گروه بیتلز را نشناسد کارهای گروه «دی اپلز این استریو» را درک نخواهد کرد؛ این‌ ارتباط‌ها واضح (و معمولاً بی‌معنی) است. موضوع نه چندان روشن -ولی بسیار مهم‌تر- این است که کلیت فرهنگ تا حد زیادی به‌طور نامحسوس با چیزی تعریف می‌شود که برحسب اتفاق در هر دورۀ خاص به محبوب‌ترین پدیده تبدیل شده است.۳\nدر هر سناریوی پیچیده‌ای، سه نوع اطلاعات پایه‌ای وجود دارد:۱) اطلاعاتی که می‌دانید آن را می‌دانید.۲) اطلاعاتی که می‌دانید آن را نمی‌دانید.۳) اطلاعاتی که نمی‌دانید آن را نمی‌دانید.\nتمایل دارم باور کنم که رابطۀ من با هری پاتر در دستۀ دوم می‌گنجد؛ مایلم اطلاعات داخل کتاب‌های رولینگ را از آن دسته بدانم که آگاهانه می‌فهمم آن را نمی‌فهمم. ولی این‌طور نیست. پدیده‌ای که حول این کتاب‌ها به وجود آمده آنقدر بزرگ است که نمی‌توانم پیامد ناآگاهی‌ام را از آن جدا کنم. درواقع رابطۀ من با هری پاتر در دستۀ سوم قرار می‌گیرد: من حتی نمی‌توانم وانمود کنم که می‌توانم پیش‌بینی کنم ۳۲۵ میلیون نسخه کتاب درنهایت چه تحول اجتماعی‌ای به بار خواهد آورد. با گذشت سال‌ها، تأثیر داستان‌های جادوگری‌ای که برای نوجوان نوشته شده‌اند، چنان گسترش خواهد یافت که نامشهود خواهد بود. در بیست سال آینده، با ارجاع به هری پاتر بیگانه یا سردرگم نخواهم شد؛ در اغلب مواقع اصلاً متوجه نخواهم شد که ارجاعی رخ داده است. نخواهم فهمید چه چیزی را از دست داده‌ام. فقط احساس ملالت خواهم کرد و نخواهم فهمید چرا.\nاین هم تصور من از رمان‌های هفت‌گانۀ هری پاتر: تصور می‌کنم هری یتیمی است که رابطۀ بدی با پدرش داشته (تاحدی مانند تام کروز در فیلم «تاپ گان» یا «روزهای تندر» یا «چند مرد خوب» یا هریک از فیلم‌هایش که به ایرلند ربطی ندارد). او از نوعی بردگی ذهنی می‌گریزد و تصمیم می‌گیرد جادوگر شود، بنابراین وارد مدرسۀ جادوگری می‌شود و با دسته‌ای از اعجوبه‌های جادوگری آشنا می‌شود، و احتمالاً معشوقه‌ای که هیچ‌وقت با او رابطۀ جنسی ندارد. احتمالاً این مدرسه یک معلم خوب دارد و یک معلم بد و (اطمینان دارم) آن‌ها درنهایت با یکدیگر می‌جنگند و آنگاه یک شریر فرضی می‌کوشد دنیا را نابود کند و همۀ بچه‌های جادوگر باید متحد شوند و با جوشاندن گربه‌های سیاه در پاتیل و پرتاب آذرخش به سمت تروداکتیل‌ها۴ از دنیا محافظت کنند. هری درسِ زندگی، شکست و رهبری یاد می‌گیرد و سپس نمی‌میرد. پایان.\n\nحالا می‌فهمم که مجبور نیستم دربارۀ این جزئیات گمانه‌زنی کنم. مسلماً می‌توانستم کل داستان چهارهزارصفحه‌ای را در خلاصۀ چهارصدکلمه‌ای سایت ویکی‌پیدیا بخوانم یا می‌توانستم به‌راحتی به یک مدرسه بروم و از اولین بچه‌ای که مشغول شیشه‌شکستن نیست، چندتا سؤال بپرسم. می‌توانستم به همان راحتی کتاب‌ها را بخرم و بخوانم، کتاب‌هایی که فکر می‌کنم باید سرگرم‌کننده باشند. اما قصد چنین کاری را ندارم. به نظر نمی‌رسد ارزشش را داشته باشد، هرچند در دلم می‌دانم که احتمالاً به خواندنش می‌ارزد. این یک تناقض درونی است. یعنی آیا وظیفه دارم این رمان‌ها را «مطالعه» کنم، حتی اگر نخواهم؟ شاید وظیفه دارم. به‌هرحال، اسکوایر به من پول می‌دهد تا پدیده‌هایی از این دست را در جامعه بررسی کنم و به‌نظرم در آینده نیز چنین مواردی پیش خواهد آمد. شاید منفعت مالیِ بلندمدتِ من در خواندن کتاب‌های هری پاتر باشد؛ بی‌توجهی به آن‌ها مثل این است که در صندوق بازنشستگی‌ام سرمایه‌گذاری نکنم. اگر شهروندی مسئولیت‌پذیر بودم، خودم را مجبور می‌کردم به بهره‌برداری از هر مطلبی که می‌توانستم درمورد این جادوگرِ لعنتیِ نوجوان پیدا کنم، فقط به‌خاطر صیانت از زندگی اقتصادی خودم. اما هنوز هم نمی‌توانم خودم را به چنین کاری وادار کنم. وقتی روز به پایان می‌رسد (یا وقتی روز شروع می‌شود یا هر وقت دیگر) اهمیتی نمی‌دهم به اینکه این پدیده را نمی‌فهمم.\nمی‌دانم که اظهار علنی این موضع‌گیری خطرناکی است. من شکاف نسلیِ خودم را عامدانه می‌سازم. با اتخاذ این تصمیم در زمان حال، در مدیریتِ آینده ناتوان‌تر خواهم بود. در آینده، افکار من دربارۀ زیبایی‌شناسیِ سرگرمی منسوخ خواهد شد و زبان میانجیِ تازه‌از راه رسیده‌ها را در ۲۰۲۵ بلد نخواهم بود. نه‌تنها پا به سن خواهم گذاشت، بلکه برای سن‌وسال  خودم هم پیر خواهم بود. به تروداکتیلی بدل خواهم گشت که سلاخی‌ام خواهند کرد. بالاخره زمانش فرا می‌رسد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                                شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و       فلسفه،       تاریخ  و         سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و   ادبیات و     هنر  است  که     از بیش  از   ۱۰۰    منبع    معتبر و          به‌روز      انتخاب     می‌شوند.     مجلات و    وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴     بخش         نوشتار،          گفت‌وگو،       بررسی     کتاب، و پروندۀ     اختصاصی    قرار      می‌گیرند.     گزیده‌ای      از بهترین    مطالب         وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در                                کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و      فروشگاه          اینترنتی        ترجمان         به‌صورت   تک شماره به‌      فروش  می‌رسد   اما       شما  می‌توانید   با     خرید    اشتراک            سالانۀ   فصلنامۀ  ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                               برخوردار شوید. فصلنامه برای  مشترکان زودتر    از       توزیع       عمومی       ارسال        می‌شود  و  در صورتی‌که     فصلنامه   آسیب      ببیند   بدون    هیچ  شرط   یا    هزینۀ    اضافی         آن را    تعویض     خواهیم  کرد.   ضمناً  هر   وقت    بخواهید         می‌توانید      اشتراکتان   را      لغو  کنید  و    مابقی   مبلغ        پرداختی را  دریافت       کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را چاک کلاسترمن نوشته است و در تاریخ ۲۳ اکتبر ۲۰۰۷ با عنوان «Death by Harry Potter» در وب‌سایت اسکوایر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۴ اردیبهشت ۱۳۹۹ با عنوان «این جادوگر لعنتی، هری پاتر، مرا به کشتن خواهد داد» و ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است.•• چاک کلاسترمن (Chuck Klosterman) نویسندۀ آمریکایی است که بیشتر دربارۀ فرهنگ عامۀ آمریکا می‌نویسد. او مؤلف یازده کتاب از جمله دو رمان است و برای نشریات زیادی از جمله نیویورک تایمز، واشنگتن پست و گاردین مطلب نوشته است.\n[۱] The Office[۲] Ferris Bueller’s Day Off[۳]  فکر می‌کنم این همان پرسش اساسی دربارۀ علت اهمیت «فرهنگ عامه» برای همگان است.[۴] گونه‌ای منقرض‌شده از خزندگان بالدار [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653861.json b/train/540653861.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0913e24831daf78c920ceccc796e7493ed7477bc
--- /dev/null
+++ b/train/540653861.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در دوران‌های سخت، هیچ موهبتی بزرگتر از همراهی دیگری نیست",
+  "subtitle": "وقتی راه‌حلی نداری، با حضورت به دیگران کمک کن، مثل قطعه‌ای موسیقی در پس‌زمینه",
+  "introduction": "گاهی با شنیدن داستان مشکلاتی که دیگران در زندگی‌شان داشته‌اند، کلمه‌ها در دهانمان خشک می‌شود. از خودمان می‌پرسیم چه می‌شود گفت در برابر این اندوه؟ وقتی بیماری را می‌بینیم که می‌داند بیماری‌اش درمان ندارد، یا وقتی پدر و مادری را می‌بینیم که نوزادشان را از دست داده‌اند، بدترین کار این است که آن‌ها را نصیحت کنیم که خودشان را نبازند و محکم باشند. شاید راه بهتر آن باشد که فقط در آغوششان بگیریم و همراهی‌مان را با آن‌ها نشان دهیم.",
+  "content": "نیکولاس جونز، ایان — در سال ۲۰۰۹ دو پژوهشگر علم ژنتیک، آن‌‌ماری لِبِرگ و وایلی برک، مورد یک زن ۳۱ سالۀ سالم را گزارش کردند که شغلش دستیار اجرایی بود، سه خواهر داشت که رابطه‌اش را با آن‌ها قطع کرده بود و مادرش قبل از پنجاه سالگی به خاطر ابتلا به سرطان سینه از دنیا رفته بود. این زن که نگران خطر ابتلای خودش به سرطان سینه بود، آزمایش تشخیص جهش ارثی ژن‌‌های BRCA1 و BRCA2 را انجام داد؛ جهشی ژنی که خطر ابتلا به سرطان‌‌های سینه و تخمدان را در زنان افزایش می‌‌دهد. هنگامی‌‌که پاسخ آزمایش مثبت اعلام شد و او تصمیم گرفت با عمل جراحی هر دو سینه‌اش را بردارد، دکترش از او پرسید که این موضوع را چطور می‌خواهد به خواهرانش اطلاع بدهد. اما بیمار تأکید کرد که می‌خواهد همه چیز محرمانه بماند و ترجیح داد که چیزی دربارۀ نتیجۀ آزمایش به آن‌‌ها نگوید. به این ترتیب، دکتر بر سر یک دوراهی قرار گرفته بود که یک طرف آن لزوم حفظ اسرار بیمار و طرف دیگرش وظیفۀ خیرخواهی در قبالِ بستگان بیمار بود که در معرض خطر بودند.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n این مورد و بسیاری موارد دیگر مثل این، کشاکش و تنش میان خودمختاری۱ و همبستگی۲ را به نمایش می‌گذارد. اگر کسی به خودمختاری ارج بیشتری بنهد، می‌‌گذارد که دیگران خودشان انتخاب کنند و به آنچه انتخاب کرده‌اند احترام می‌‌گذارد. اما مرجح دانستن همبستگی باعث می‌‌شود که شخص خود را در برابر نیک‌بختی دیگران مسئول بداند و از طرف آن‌‌ها دست به کاری بزند. در مواقعی که این ارزش‌‌ها با هم در تعارض قرار می‌‌گیرند، این انگیزه به وجود می‌‌آید که تا حد ممکن توازنی برقرار شود. این توازن می‌‌تواند به اشکال مختلفی ایجاد شود؛ مثلاً با محدودکردن حق حریم خصوصی به نفع انجام کار درست و یا با تعیین مواردی استثنایی که در آن‌‌ها بتوان بدون رضایت اشخاص اطلاعات آن‌‌ها را افشا کرد. در مورد بیماری که ژن سرطان سینه داشت، دکتر به‌سختی می‌توانست دربارۀ چگونگی برقراری توازن میان خودمختاری و همبستگی تصمیم بگیرد. هیچ تصمیم ساده و سرراستی در کار نبود.\nبا این‌‌حال موارد دیگری وجود دارد که از این هم سخت‌‌تر است. مثلاً آرتور فرانکِ جامعه‌‌شناس در سال ۲۰۱۶ مورد زن ۲۸ ساله‌‌ای به اسم فِیث را گزارش کرده است که مبتلا به سیستیک فیبروزیس بود، ریه‌‌هایش داشت از کار می‌افتاد و دکترش به او گفته بود که عمل پیوند ریه احتمالاً ثمربخش نخواهد بود. در همین حال پزشک جراح دیگری در یک بیمارستان دیگر، شیوۀ تازه‌‌ای از درمان را تبلیغ می‌‌کرد که علی‌‌رغم ریسک بسیار بالا ممکن بود در درمان بیماری مؤثر باشد. دربارۀ انگیزه‌‌های این جراح تردیدهایی وجود داشت. فیث به خاطر وضع رو به وخامتش فقط دو هفته فرصت داشت تا تصمیم بگیرد. مشورت دادن به فیث در چنین وضعیتی چه معنایی دارد؟ او در این وضعیت صاحب خودمختاریِ واقعی نیست چون روحیۀ بسیار شکننده و عدم اطمینانش به شیوۀ پیشنهاد شده مانع از این می‌‌شود که بتواند آن شیوۀ درمان را با رضایتِ آگاهانه بپذیرد. اما ترجیح همبستگی بر خودمختاری هم در چنین موردی نامناسب خواهد بود، زیرا با توجه به عدم اطمینان زیادی که نسبت به نتیجۀ جراحی وجود دارد، تصمیم‌گرفتن به جای او غیرممکن است.\n\nشرایط خاص فیث شرایط دشواری است که موجب یأس و ازهم‌‌گسیختگی و اندوه می‌‌شود: یأس از آن‌‌رو پدید می‌‌آید که سدّ سرنوشتی محتوم در برابر امید به آینده قرار می‌‌گیرد؛ ازهم‌‌گسیختگی فاصلۀ میان آیندۀ رؤیایی و واقعیتِ کنونی اوست؛ و آنچه موجب اندوه است، احساس بیگانگی و انزواست در آن هنگام که دیگران از مصیبت او پا پس می‌‌کشند و او را در فردیت خودش رها می‌کنند. در چنین مواقعی بهترین گزینۀ موجود، راهبردِ غالباً مغفول «همراهی»۳ است.\n بگذارید توضیح بدهم که همراهی در این زمینه به چه معناست. هنرهای اجرایی مثال‌‌های متنوعی به دست می‌دهند که کمک می‌کند این معنا روشن شود. در موسیقی، همراهی به معنی پشتیبانی یک قطعۀ موسیقی از یک آواز یا اجرای موسیقایی است، مثل وقتی که نوازندۀ ارگ یا گیتار با گروه کر و یا نوازندۀ درام یا گیتار بیس با خوانندۀ اصلی همراهی می‌‌کنند. در یک فیلم داستانی، همراهی به شکل پشتیبانی یک قطعۀ موسیقی از بازی دراماتیک ظاهر می‌‌شود؛ مثل وقتی که یک موسیقیِ پس‌‌زمینه‌‌ای گفت‌وگوی بین بازیگران را همراهی می‌‌کند. این مثال‌‌ها نشان می‌‌دهند که همراهی‌کردن با دیگری مستلزم پشتیبانی‌کردن از او به شکلی است که تلاش و کوشش خودش افزوده و تقویت شود. همراهی نیز مثل همبستگی مستلزم این است که یکی با دیگری متحد شود. اما در عین حال برخلاف همبستگی که معمولاً هدفش اصلاح خطاها یا برآوردن نیازهاست، غرض از همراهی این است که کوشش دیگری را به رسمیت شناخته، ارج نهاده و با آن همراه شویم؛ این همراهی برای این نیست که به دیگری کمک کنیم تا به هدفی دست پیدا کند که به تنهایی نمی‌‌تواند به آن برسد، بلکه برای این است که کوشش دیگری را غنا بخشیده و ارزش آن را آشکار کنیم. این تفاوت در تأکید مهم است.\n برنامۀ «تحقیق دربارۀ زبان در زندگی و اجتماع بچه مدرسه‌‌ای‌‌ها»۴ که در دانشگاه سانتا باربارای کالیفرنیا انجام می‌‌شود، نمونه‌‌ای از تمرین همراهی است. دانش‌‌آموزانی که در این برنامه شرکت دارند، نسل دوم مهاجران لاتین‌‌تباری هستند که از خانواده‌‌های طبقۀ کارگر می‌‌آیند و می‌‌خواهند تحصیلاتشان را در سطوح بالاتر ادامه دهند. ماری باشولتز، دلورس اینس کاسیاس و جین سوک لی که هر سه از پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا هستند، معتقدند که مسئلۀ زبان یکی از مهم‌‌ترین موانع پیشِ روی این دانش‌‌آموزان است. الزام فرهنگیِ صحبت‌کردن به زبان انگلیسی، ارتباط آن‌‌ها را با پدربزرگ‌‌ها و مادربزرگ‌‌های اسپانیایی‌‌زبان‌‌شان کمرنگ می‌‌کند و از طرف دیگر لهجه‌‌ای که در صحبت‌کردن به زبان انگلیسی دارند، باعث به‌حاشیه‌رانده‌شدن آن‌‌ها در فضای دانشگاهی می‌‌شود. همراهی معلمان برنامۀ تحقیقاتی با این دانش‌‌آموزان به این صورت است که آن‌‌ها را وارد پروژه‌‌های تحقیقاتی خاصی دربارۀ زبان می‌‌کنند؛ هدف از این پروژه‌‌ها این است که دانش‌‌آموزان بتوانند مهارت‌‌های زبانی‌‌شان را به عنوان امتیازی مثبت ببینند و با قابلیت‌‌های زبانی خود نه به‌عنوان مانع بلکه به‌عنوان مزیت برخورد کنند.\n همراهی‌کردن با دیگری به این معنی است که در مقابله با یأس و ازهم‌‌گسیختگی و اندوه با او همراه باشیم. اگر کسی بخواهد در برابر اندوه با دیگری همراهی کند، باید به او تسلی بدهد؛ باید در تنهایی در کنارش باشد، بگذارد اندوهش را ابراز کند، حرف‌‌هایش را بدون قضاوت بشنود و با ارج نهادن به ایستادگی و بردباری او، به او قوت قلب ببخشد. در برابر ازهم‌‌گسیختگی و یأس نیز همراهی‌کردن با دیگری مستلزم این است که با تأکید هم‌‌زمان بر استقامت و انعطاف، حالت تعادل و تطبیق با شرایط را در دیگری بپرورانیم؛ باید توجه تام و تمام خودمان را به مشکلات او بدهیم، آنچه در گذشته روی داده تا به منجر به وضع کنونی شود را شناسایی کرده و کمک کنیم تا راهی پیدا کند که از آن طریق، در اهمیت عاطفی اتفاقاتی که افتاده است بازنگری کند یا آن‌ها را در چارچوب دیگری ببیند.\n برای مثال مورد ساموئل، فرزند آلیشا و آرون کاب، را در نظر بگیرید که مبتلا به نقص شدید دیوارۀ بطنی و ناهنجاری سه‌‌گانگی کروموزوم ۱۸ بود. ساموئل پنج ساعت بعد از تولد از دنیا رفت. والدین او پنج ماه قبل از تولدش از وضعیت او اطلاع پیدا کردند و سه ماه قبل از تولدش فهمیدند که این وضعیت کشنده خواهد بود. بنابراین مادر ساموئل زمان باقی مانده تا تولد را در حال تحمل کنجکاوی‌‌های معمول دیگران و تبریک‌‌ها و اظهارنظر‌‌های بیهودۀ آن‌‌ها سپری کرد. چند سال بعد، پدر ساموئل با یادآوری اندوه خود در کتاب ساموئل دوست داشتنی: رنج، وابستگی و ندای عشق۵ (۲۰۱۴) نوشت:\n حالا روزهایی پیش می‌آید که تحمل اندوه فقدانی که تجربه کردیم ساده‌‌تر است، اما نه به این خاطر که بار اندوه سبک‌‌تر شده باشد. گاهی دلیل این ساده‌‌تر بودن این است که یکی از ما غم دیگری را به دوش می‌‌کشد یا چه بسا دیگران غم هر دوی ما را به دوش می‌‌کشند.\n\nآنچه که کاب از آن با عنوان به‌دوش‌کشیدن غم دیگران یاد می‌‌کند، کارهایی از جنس همراهی است. برای همراهی‌کردن با دیگری باید از نگرانی‌‌هایمان برای حفاظت از خود صرف‌‌نظر کنیم تا بتوانیم به درک درستی برسیم از دشواری اجتناب‌ناپذیر کنونی و ابهام چاره‌‌ناپذیر آینده، آن‌گونه که دیگری دچار آن است. برای همراهی با دیگری باید به‌جای فاصله‌گرفتن از او به او نزدیک شویم و بکوشیم تا در تحمل آنچه که تحمل‌ناپذیر به نظر می‌‌رسد یاریش کنیم.\n همدردی با دیگران باعث آگاه‌شدن ما از مصائب و مشکلاتی می‌‌شود که دیگران در موقعیت‌‌های مولّد یأس و ازهم‌‌گسیختگی و اندوه تجربه می‌‌کنند. اما تشخیص اینکه در این شرایط چه واکنشی باید نشان بدهیم ممکن است دشوار باشد. ممکن است این وسوسه پدید بیاید که شرایط دیگری را با ارائۀ راه‌‌حل‌‌ها یا حرف‌‌های کلیشه‌‌ای و به طور کلی با برخوردی بیرونی و عینی اصلاح کنیم. اما یأس و ازهم‌‌گسیختگی و اندوه اشتباهاتی نیستند که بخواهیم اصلاحشان کنیم، و هر کاری دیگری بکنیم، برای انکار این است که در برابر آسیب‌پذیری‌های دیگران کاری از دستمان ساخته نیست. در مقابل، قرار گرفتن در موضع همراهی به این معنی است که حقیقتِ وضعیتِ دیگری را که خودش هم از آن باخبر است بپذیریم؛ با این کار گویی که خود او را پذیرفته و در آغوش گرفته‌ایم. همراهی‌کردن ما با دیگری مشکل او را حل نمی‌‌کند اما ما را در کنار او قرار می‌‌دهد. یعنی در رنجی که می‌‌کشد شریک می‌‌شویم؛ اجازه می‌دهیم که مبارزه و تلاشی که او می‌‌کند برای ما هم اهمیت یافته و بر تجربۀ ما نیز تأثیر بگذارد؛ و سعی می‌‌کنیم تا هر واکنشی که با سخن، سکوت یا عمل نشان می‌‌دهیم، مانعی برای کوشش او در مواجه‌شدن با وضعیتش نباشد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                            شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های      دنیای     علم  و         فلسفه،       تاریخ  و         سیاست،             اقتصاد  و       جامعه  و     ادبیات و     هنر  است  که     از بیش   از       ۱۰۰     منبع       معتبر و             به‌روز      انتخاب       می‌شوند.        مجلات  و       وب‌سایت‌هایی      نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                            در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب        فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،          گفت‌وگو،          بررسی          کتاب، و     پروندۀ     اختصاصی    قرار      می‌گیرند.          گزیده‌ای         از  بهترین       مطالب         وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                            کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های        روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه          اینترنتی        ترجمان                به‌صورت   تک    شماره   به‌      فروش  می‌رسد   اما       شما         می‌توانید   با      خرید       اشتراک             سالانۀ   فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                           برخوردار شوید. فصلنامه برای        مشترکان       زودتر    از       توزیع       عمومی       ارسال              می‌شود  و   در      صورتی‌که     فصلنامه   آسیب      ببیند   بدون      هیچ      شرط   یا       هزینۀ       اضافی         آن را    تعویض       خواهیم      کرد.   ضمناً   هر     وقت       بخواهید         می‌توانید          اشتراکتان     را      لغو   کنید   و      مابقی     مبلغ          پرداختی   را  دریافت         کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را نیکولاس جونز نوشته است و در تاریخ ۱۷ آوریل ۲۰۲۰ با عنوان «At times of suffering, the greatest gift is accompaniment by another» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۹ با عنوان «در دوران‌های سخت، هیچ موهبتی بزرگتر از همراهی دیگری نیست» و ترجمۀ علیرضا اسمعیل‌زاده منتشر کرده است. •• نیکولاس جونز (Nicholaos Jones) استاد فلسفه در دانشگاه آلاباما در هانتسویل است و در حوزه‌هایی مانند «فلسفه علم و تکنولوژی» و «بودیسم» کار می‌کند.\n[۱] autonomy [۲] solidarity [۳] accompaniment [۴] The School Kids Investigating Language in Life and Society (SKILLS) [۵] Loving Samuel: Suffering, Dependence, and the Calling of Love\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653862.json b/train/540653862.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..53571fef2595ba7824d7be532b14f05682d0e9d5
--- /dev/null
+++ b/train/540653862.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "گفتم «دوستت دارم»، صدایم را شنیدی؟",
+  "subtitle": "جزمین وارد، رمان‌نویس آمریکایی، همسرش را در کوران کووید از دست داد. او از خشم و اندوهش نوشته است",
+  "introduction": "آنگاه که عزیزترین‌هایمان را از دست می‌دهیم، گویی ناگهان جهان در اطرافمان فرو می‌ریزد. وقتی جزمین وارد، همسرش را که عاشقانه دوستش می‌داشت، طی چند روز در اثر ویروسِ تازه از راه رسیدۀ کووید-۱۹ از دست داد، در دریایی از اندوه و سردرگمی غرق شد. توی خانه‌اش قرنطینه‌ شده بود و احساس می‌کرد در گلویش اسید می‌ریزند. اما بعد، خیابان‌های آمریکا پر شد از مردمی که می‌گفتند جان سیاهان مهم است و او، زن سیاه‌پوستی از تبار بردگان، دید که هنوز قلبش می‌تپد.",
+  "content": "جزمین وارد، ونیتی‌فر — در ژانویه، محبوبم از دنیا رفت. حدود سی سانتی‌متر از من قدبلندتر بود، چشمان سیاه درشت و دستانی مهربان و ورزیده داشت. هر روز صبح برایم صبحانه می‌چید و چند قوری چای خشک دم می‌کرد. هنگام تولد هر دو فرزندمان، بی‌صدا گریست و اشک صورتش را برق انداخت. پیش‌ازآنکه در نور پریده‌رنگ سحرگاه بچه‌ها را با ماشین به مدرسه ببرم، هر دو دستش را روی سرش می‌گذاشت و در مسیر ماشین‌رو می‌رقصید تا بچه‌ها را بخنداند. بامزه و باهوش بود و می‌توانست طوری مرا به بخنداند که تمام عضلات بالاتنه‌ام منقبض شود. پاییز گذشته، به این نتیجه رسیده بود که بهترین تصمیم برای خودش و خانواده‌مان این است که ادامۀ تحصیل بدهد. شغل اصلی‌اش در خانواده‌مان تروخشک‌کردن ما، مراقبت از بچه‌ها و خانه‌داری بود. اغلب در سفرهای کاری همراه من می‌آمد، کودکانمان را در انتهای سالن‌های سخنرانی نگه می‌داشت، و زمانی‌که من برای مخاطبان حرف می‌زدم، وقتی با خوانندگان دیدار می‌کردم و دست می‌دادم و کتاب امضا می‌کردم، مراقب بود و در سکوت احساس غرور می‌کرد. با اشتیاق من برای دیدن فیلم‌های کریسمس یا ولگردی درون موزه‌ها مدارا می‌کرد، بااینکه قطعاً ترجیح می‌داد جایی در استادیومی باشد و فوتبال نگاه کند. یکی از  مکان‌های جهان برای من در کنار او بود، زیر بازوی گرم او که به‌رنگ آب عمیق و تیرۀ رودخانه بود.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n اوایل ژانویه، همه‌مان بیمار شدیم و فکر کردیم آنفولانزاست. پنج روز از بیماری‌مان گذشته بود که به مرکز مراقبت‌های فوری محلی رفتیم و آنجا دکتر از ما نمونۀ بزاق گرفت و به صدای سینه‌مان گوش داد. تشخیصش این بود که من و بچه‌ها به آنفولانزا مبتلا شده‌ایم؛ نتیجۀ آزمایش محبوبم قطعی نبود. در خانه، برای همه‌مان دارو جیره‌بندی کردم: تامی‌فلو و پرومتازین. بچه‌ها و من فوراً علائم بهبودی‌مان پدیدار شد، اما محبوبم نه. در تب می‌سوخت. می‌خوابید و بیدار می‌شد تا شکوه کند از اینکه به‌گمانش داروها اثری ندارند، که درد می‌کشد. و بعد داروی بیشتری می‌خورد و دوباره می‌خوابید.\nدو روز پس از ویزیت پزشک خانوادگی‌مان، قدم به اتاق پسرم که محبوبم در آن دراز کشیده بود گذاشتم و او نفس‌نفس‌زنان گفت: «نمی‌تونم… نفس… بکشم…». او را به اورژانس بردم و آنجا، پس از گذشت ساعتی در اتاق انتظار، به او آرام‌بخش دادند و به دستگاه تنفس مصنوعی وصلش کردند. اندام‌هایش از کار افتادند: اول کلیه‌ها و بعد کبد. ریه‌هایش عفونت زیادی داشتند، درگیر سپسیس شده بود و در آخر، قلب بزرگِ نیرومندش دیگر نتوانست پشتیبان بدنی باشد که علیه‌اش شوریده بود. هشت بار کُد خورد. من چهار بار آن را شاهد بودم که دکترها عملیات احیا را انجام دادند و او را باز گرداندند. پانزده ساعت بعد از قدم گذاشتن به اورژانس آن بیمارستان، از دنیا رفت. دلیل رسمی: سندرم دیسترس تنفسی حاد. سی‌وسه ساله بود.\n بدون آغوشش که چون پرده‌ای شانه‌هایم را بپوشاند و تروخشکم کند، غرق اندوهی سوزان و بی‌کلام شدم.دو ماه بعد، با چشمانی درهم‌کشیده به ویدئویی از کاردی بی نگاه می‌کردم که سرحال و با صدایی آوازگون می‌خواند: «کروناویروس»، و قهقه می‌زد. «کروناویروس». درحالی‌که اطرافیانم کووید را مایۀ شوخی کرده بودند و وقتی از تهدید همه‌گیری می‌شنیدند، رو بر می‌گرداندند، ساکت مانده بودم. چند هفته بعد، مدرسۀ فرزندانم تعطیل شد. دانشگاه‌ها به دانشجویان می‌گفتند تا خوابگاه‌ها را تخلیه کنند و هم‌زمان استادها برای برگزاری آنلاین کلاس‌ها به تکاپو افتاده بودند. هیچ‌کجا سفیدکننده، کاغذ توالت یا دستمال حوله‌ای برای خریدن نبود. من به آخرین اسپری ضدعفونی‌کننده روی قفسۀ داروخانه‌ای چنگ زدم؛ کارمندی که خریدم را جمع می‌کرد با حسرت از من پرسید: «این را از کجا پیدا کردی»، و برای لحظه‌ای تصور کردم که مرا به‌خاطرش به مبارزه خواهد طلبید، به من خواهد گفت که بنا به سیاست‌های جدید اجازه ندارم آن را بخرم.\n روزها هفته شدند و آب‌وهوای جنوب می‌سی‌سی‌پی، این خطّۀ باتلاقی و پرآب ایالت که خانۀ من است، عجیب‌وغریب بود: رطوبت کم، هوای خنک، آسمان صاف و پاره‌پاره از نیزه‌های خورشید. من و بچه‌ها ظهرها بیدار می‌شدیم تا درس‌های مدرسه را در خانه انجام دهیم. همین‌طور که روزهای بهاری طولانی‌تر و به تابستان منتهی شدند، بچه‌هایم افسار پاره کردند، جنگل پیرامون خانه‌ام را می‌کاویدند، تمشک می‌چیدند و با لباس زیر دوچرخه و چهارچرخه‌سواری می‌کردند. به من می‌چسبیدند، صورتشان را به شکمم می‌مالیدند و با گریه‌های هیستریک می‌گفتند: «دلم برای بابا تنگ شده». مویشان گوریده و انبوه شد. چیزی از گلویم پایین نمی‌رفت، و اگر گاهی چیزی می‌خوردم، قوتم نان مکزیکی با کِزو و تکیلا بود.\n نبودنِ محبوبم در تک‌تکِ اتاق‌های خانه‌مان منعکس می‌شد. او که من و بچه‌ها را روی کاناپۀ غول‌آسای چرم مصنوعی‌مان در میان بازوانش می‌گرفت. او که در آشپزخانه برای انچیلادا مرغ تکه‌تکه می‌کرد. او که دستان دخترمان را می‌گرفت و بالا می‌کشید، بالا و بالاتر، تا زمانی‌که به بالاترین نقطۀ جست‌وخیزش در ماراتنِ پریدن روی تخت می‌رسید. او که با دستگاه سنباده‌زنی دیوارهای اتاق بازی بچه‌ها را می‌تراشید، و پس‌ازآنکه دستورالعملی برای ساخت تخته‌سیاه خانگی، آنطور که باید پیش نرفت، غبار سبزرنگ همه‌جا را در خود فرو بُرد.\n در طول مدت همه‌گیری، نتوانستم خود را راضی به ترک خانه کنم، هراسان از اینکه ممکن است ایستاده در چهارچوب اتاق مراقبت‌های ویژه به خودم بیایم و تماشا کنم که دکترها تمام وزنشان را روی سینۀ مادرم، خواهرانم، یا بچه‌هایم می‌اندازند؛ هراسان از تکان‌تکان‌خوردنِ پایشان، تکان‌خوردنی که همراهِ هر فشاری است که ضربان را به قلب باز می‌گرداند، تکان‌خوردنِ آن کفِ پاهای رنگ‌پریده و ظریفشان؛ هراسان از دعاهای سراسیمۀ بدون نیتی که در سرم شیون می‌کردند، دعایی برای نجات جانی در آستانۀ رفتن، دعایی که دیگر هرگز نمی‌خواهم بخوانمش، دعایی که در نیمه‌راه، توی صدای هیس-کلیک-هیس-کلیکِ دستگاه تنفس مصنوعی گم می‌شود. هراسان از تعهدِ طاقت‌فرسای قلبی‌ام که می‌گفت اگر شخصی که دوستش دارم مجبور است چنین وضعی را تحمل کند، پس کمترین کاری که از دست من برمی‌آید، این است که اینجا بایستم، کمترین کاری که می‌توانم بکنم، شاهدبودن است، کمترین کاری که از دستم بر می‌آید بارها و بارها با صدای بلند «دوستت دارم» گفتن است. ما دوستت داریم. ما از پیشت نمی‌رویم.\n وقتی همه‌گیری جا خوش کرد و به درازا کشید، ساعت را کوک می‌کردم تا زود بیدار شوم و صبح روزهایی که شب قبلش واقعاً خوابیده بودم، بیدار می‌شدم و روی رمان ناتمامم کار می‌کردم. رمان دربارۀ زنی است که حتی آشنایی صمیمانه‌تری از من با اندوه دارد، زن برده‌ای که مادرش را می‌دزدند و به جنوب می‌برند و در نیواورلئان می‌فروشند، معشوقش را می‌دزدند و در جنوب ‌می‌فروشند، زنی که خودش به جنوب فروخته می‌شود و به جهنمِ بردگیِ مالکانه در میانۀ قرن هجدهم هبوط می‌کند. داغِ من، پوستِ دومِ نازکی بود. توجه‌ام از این پوست نازک کنده می‌شد، وقتی دربارۀ این زن می‌نوشتم که با ارواح حرف می‌زند و در راه گذر از رودخانه‌ها مبارزه می‌کند.\n تعهدم مرا شگفت‌زده کرد. حتی در دوران همه‌گیری، حتی در اندوه، انگار دستور داشتم تا صدای مردگانی را تقویت کنم که برایم، از روی قایق خودشان، روبه‌سوی قایق من بر دریای زمان آواز می‌خواندند. اکثر روزها، یک جمله می‌نوشتم. بعضی روزها هزار کلمه می‌نوشتم. روزهای بسیار، رمان و من بیهوده به‌نظر می‌رسیدیم. همه‌اش جهد ناموجه. اندوهم گُل افسردگی داد، درست همان‌طور که پس از مرگ برادرم در ۱۹سالگی داده بود و من معنایی اندک، مفهومی ناچیز در این کار، در این پیشۀ انفرادی می‌دیدم. من، نابینا، سرگشتۀ این دنیای وحشی بودم، با سری عقب‌افتاده و دهانی کاملاً باز رو به آسمانی خالی از ستاره می‌خواندم. همچون تمام زنان آوازخوانِ قدیم، پرهیبی بدخواه در برهوت. آدم‌های کمی شب‌ها گوش می‌دهند.\n آنچه به‌سویم باز می‌تابید تُهیِ میان ستارگان، مادۀ تاریک، سرما بود.دیدیش؟ دخترخاله‌ام پرسید.\n گفتم نه. نتوانستم خودم را راضی به تماشایش کنم. کلمه‌هایش شروع به لرزیدن، به ظهور و محو تدریجی کردند. گاهی اندوه شنیدن را برایم دشوار می‌کند. صدا بُریده‌بُریده وارد سرم می‌شد.\n گفت زانویش. گفت روی گردنش. گفت نمی‌تونست نفس بکشه. گفت با گریه مادرش رو صدا می‌زد. گفتم قضیۀ احمد را خوانده‌ام. ماجرای بری‌آنا را خوانده‌ام.\n این را نمی‌گویم، اما از ذهنم می‌گذرد: می‌دانم که عزیزان آن‌ها زاری می‌کنند. زاری عزیزانشان را می‌شناسم. می‌دانم که عزیزانشان در اتاق‌های دوران همه‌گیری‌شان سرگردان می‌شوند و ازمیان ارواحِ نامنتظرِ آن‌ها می‌گذرند. می‌دانم که فقدانشان گلوی عزیزان را همچون اسید می‌سوزاند. از ذهنم گذشت که خانواده‌هایشان به حرف خواهند آمد. خواهان عدالت می‌شوند. به این فکر کردم که هیچ‌کس پاسخی نخواهد داد. من این قصه را بلدم: تریون، تامیر، ساندرا.\n گفتم چون، به‌گمانم قبلاً این ماجرا را برایم تعریف کرده‌ای.\n به‌خیالم آن را نوشته‌ام.\n بغضم را فرو دادم.\n طی روزهای پس از مکالمه با دخترخاله‌ام، از خواب بیدار می‌شدم و مردم در خیابان بودند. بیدار می‌شدم و مینیاپولیس در آتش می‌سوخت. بیدار می‌شدم و در قلب آمریکا اعتراض بود، سیاه‌پوست‌ها بزرگراه‌ها را بسته بودند. بیدار می‌شدم و مردم در نیوزیلند هاکا می‌رقصیدند. بیدار می‌شدم و نوجوانان هودی‌پوشیده را، جان بویِگا را می‌دیدم که در لندن مشتش را بر افراشته، حتی بااینکه می‌ترسید موقعیت شغلی‌اش نابود شود، بااین‌حال، مشتش را گره کرده بود. بیدار می‌شدم و جماعت بی‌شماری از مردم، توده‌های مردم در پاریس، از این پیاده‌رو تا آن یکی، همچون رودی در خیابان حرکت می‌کردند. من می‌سی‌سی‌پی را می‌شناختم. مزارعِ کشت‌وکارِ سواحل آن را، حرکت بردگان و پنبه را در بالا و پایین جریان‌های گردابی‌اش می‌شناختم. مردم رژه می‌رفتند و من هرگز نمی‌دانستم چنین رودهایی نیز ممکن است وجود داشته باشند؛ و درحالی‌که معترضان می‌سرودند و گرومپ‌گرومپ راه می‌پیمودند، وقتی دهان‌کجی می‌کردند و فریاد می‌کشیدند و می‌نالیدند، اشک چشمانم را می‌سوزاند. صورتم را برق می‌انداخت.\n در اتاق‌خوابِ خفۀ ایام همه‌گیری نشستم و فکر کردم که ممکن است گریه‌ام هرگز بند نیاید. این مکاشفه که سیاه‌پوستان آمریکایی در این مبارزه تنها نبودند، اینکه دیگرانی در گوشه‌وکنار جهان باور داشتند که جان سیاهان مهم است، چیزی را درونم شکست، اعتقاد تغییرناپذیری را که همۀ عمر با خود داشتم. این اعتقاد همچون قلب دیگری درون سینه‌ام می‌تپید –تاپ تاپ-، از همان لحظه‌ای که نخستین نفس را به‌عنوان نوزادی کم‌وزن و نهصد گرمی کشیدم، پس‌ازآنکه مادرم، ویران از استرس، مرا در ۲۴ هفتگی وضع حمل کرده بود. از همان لحظه‌ای می‌تپید که دکتر به مادر سیاه‌پوستم گفت که بچۀ سیاه‌پوستش خواهد مرد. تاپ تاپ.\n طی دوران کودکی‌ام که در کلاس‌های درس مدارس دولتی کم‌بودجه سپری شد، در همان حالی‌که پوسیدگی‌های ناشی از قالب‌های پنیر، شیر خشک و برگۀ ذرت دولتی، دندان‌هایم را از بین می‌برد، آن اعتقاد جان تازه‌ای در وجودم می‌گرفت. تاپ تاپ. خون تازه‌ای به رگ‌هایش ریخت زمانی‌که این داستان را شنیدم که چطور یک مشت مرد سفیدپوست، مأمورین مالیاتی، پدر پدربزرگم را با شلیک گلوله کشته بودند، او را مثل یک حیوان در جنگل رها کرده بودند تا از خون‌ریزی بمیرد، از همان ثانیه‌ای که فهمیدم هیچ‌کس هرگز مسئول مرگ او شناخته نشد: تاپ تاپ. خون تازه در لحظه‌ای که دریافتم رانندۀ سفیدپوست مستی که برادرم را کشته بود، متهم به قتل او نخواهد شد، تنها به‌این‌دلیل که صحنۀ تصادف، صحنۀ جرم را، ترک کرده بود. تاپ تاپ.\n این همان اعتقادی است که آمریکا قرن‌ها با خون‌های تازه آن را تغذیه کرده، این اعتقاد که جان سیاه‌پوستان ارزشی برابر با اسب شخم‌زنی یا خر خاکستری دارد. من این را می‌دانستم. خانواده‌ام این را می‌دانست. مردمم این را می‌دانستند و علیه آن جنگیدیم، اما مجاب شده بودیم که علیه این واقعیت به تنهایی خواهیم جنگید، می‌جنگیم تا زمانی‌که دیگر نتوانیم، تا زمانی‌که در خاک خفته باشیم، استخوان‌هایمان رو به تباهی باشند و آن بالا، سنگ‌های مزارمان را گیاه پوشانده باشند، در جهانی‌که فرزندانمان، و فرزندان فرزندان هنوز می‌جنگند، هنوز دربرابر طناب دار، شلیک بازدارنده، گرسنگی و تبعیض و تجاوز و بردگی و جنایت زور می‌زنند و در حال خفگی می‌گویند: نمی‌توانم نفس بکشم. خواهند گفت: نمی‌توانم نفس بکشم. نمی‌توانم نفس بکشم.\n هربار که تظاهرات اعتراضی در گوشه‌وکنار جهان را می‌دیدم فریاد حیرت سر می‌دادم زیرا مردم را می‌شناختم. آن‌جور که زیپ هودی‌شان را بالا می‌کشند را می‌شناختم، جوری که مشت‌هایشان را بالا می‌بردند، جوری که راه می‌رفتند، جوری که فریاد می‌کشیدند. عملشان را به‌منزلۀ آنچه بود تشخیص می‌دادم: شاهدبودن. حتی اکنون، هر روز، آن‌ها شاهدند.\n آن‌ها شاهد بی‌عدالتی‌اند.\n آن‌ها شاهد این آمریکا هستند، همین کشوری که ما را به‌مدت چهارصد سال آزگار مجبور کرده تا به خودمان شک کنیم.\n شاهد اینکه ایالت من، می‌سی‌سی‌پی، تا سال ۲۰۱۳ صبر کرد تا متمم سیزدهم قانون اساسی را تصویب کند.\n شاهد اینکه می‌سی‌سی‌پی علامت جنگی نیروهای مؤتلفه را تا سال ۲۰۲۰ از پرچم ایالتی‌اش نزدود.\n شاهد اینکه ما مردم سیاه‌پوست، مردم بومی، شمار زیادی از مردمان قهوه‌ای‌پوست فقیر، درازکشیده روی تخت بیمارستان‌های زمهریر، نفس‌هایمان از ریه‌هایی آکنده از کووید به شماره افتاده است، حکم مرگمان را شرایط تشخیص‌داده‌نشدۀ زیربنایی صادر کرده است، عاملین آن سال‌ها برهوت غذایی، استرس و فقر بوده است، زندگی‌هایی که با چنگ‌زدن به شیرینی‌ها گذشته است تا بلکه بتوانیم لقمه‌ای خوشمزه بخوریم، مزۀ کمی شکر را روی زبان بچشیم، چرا که، خداوندا، طعم زندگی‌های ما اغلب اوقات تلخ است.\n آن‌ها شاهد مبارزۀ ما نیز هستند، پرش سریع پاهایمان، می‌بینند که قلب‌هایمان می‌پرند تا دوباره در هنر و موسیقی و کار و سرخوشی‌مان بتپند. چه افشاگرانه است اینکه دیگران شاهد نبردهای ما هستند و بر می‌خیزند. در میانۀ یک همه‌گیری بیرون می‌روند و راه‌پیمایی می‌کنند.\n هق‌هق می‌کنم و رودخانه‌های مردمی در خیابان‌ها جاری می‌شوند.\n                                                                                        •••\n وقتی محبوبم مرد، پزشکی به من گفت: آخرین حسی که از دست می‌رود شنوایی است. وقتی کسی دارد می‌میرد، بینایی و بویایی و چشایی و لامسه را از دست می‌دهد. حتی فراموش می‌کند کیست. اما در آخر، صدایتان را می‌شنود.\n صدایت را می‌شنوم. صدایت را می‌شنوم.\n می‌گویی: دوستت دارم. از پیشت نمی‌رویم می‌شنوم که می‌گویی: ما اینجاییم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل   ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در   زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی  کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در   کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار   شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در   صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض   خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی   مبلغ پرداختی را دریافت کنید. \n\nپی‌نوشت‌ها • این مطلب را جزمین وارد نوشته و در تاریخ ۱ سپتامبر ۲۰۲۰ با عنوان «On Witness and Respair: A Personal Tragedy Followed by Pandemic» در وب‌سایت ونیتی‌فر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۷ دی ۱۳۹۹ با عنوان «گفتم دوستت دارم، صدایم را شنیدی؟» و ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است. •• جزمین وارد (Jesmyn Ward) رمان‌نویس آمریکایی و استاد ادبیات انگلیسی در دانشگاه تولین است. او دوبار برندۀ جایزۀ ملی کتاب آمریکا برای ادبیات داستانی در سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۷ شده است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653863.json b/train/540653863.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..1ce4a38833d4a4b85312ea8aee1029c59f87fd28
--- /dev/null
+++ b/train/540653863.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "رؤیای آغوش: چطور همه‌گیری ما را از لمس همدیگر محروم کرد؟",
+  "subtitle": "لامسه زبان ظریفی است که نقشی حیاتی در پیوند زدن ما به دنیا دارد",
+  "introduction": "وقتی بزرگ می‌‌شویم، یکی از اساسی‌ترین چیزهایی که از دست می‌دهیم، لمس‌شدن است. نوزادان ساعت‌های زیادی از شبانه‌روز را در بغل مادر یا نزدیکانشان سپری می‌کنند. بچه‌ها مرتباً به آغوش کشیده و بوسیده می‌شوند. اما هر چه بزرگتر می‌شویم، تجربه‌های لمسی ما کمتر و سریع‌تر می‌شود. دست‌دادن‌های رسمی، یا برخورد ناخواسته با غریبه‌ای در پیاده‌رو. اما همه‌گیری و فاصله‌گذاری اجتماعی نوعی قحطیِ بی‌سابقۀ لمس به وجود آورد که باعث شد بغل‌کردن عزیزانمان یا بوسیدن پدر و مادرمان به رؤیا تبدیل شود. چرا به لمس نیاز داریم؟",
+  "content": "لورا کروسیانلی، ایان—  لمس اولین حسی است که به کمک آن با جهان روبه‌رو می‌شویم و نیز آخرین حسی است که در آستانۀ مرگ از کار می‌افتد. مارگارت اتوود در رمان آدمکش کور۱ (۲۰۰۰) می‌نویسد «لامسه مقدم است بر بینایی و بر سخن‌گفتن. لمس‌کردن اولین زبان است و آخرین زبان و جز حقیقت نمی‌گوید». زیست‌شناسی‌مان می‌گوید این حرف درست است. جنین انسان را لایه‌ای از موهای ظریف پوشانده که کُرک جنین نام دارد. این کرک‌ها در حدود هفتۀ شانزدهم بارداری شکل می‌گیرد. برخی از پژوهشگران معتقدند که این رشته‌های ظریفْ احساسِ لذت‌بخشِ مایعِ آمنیوتیک مادر را که به‌آرامی روی پوستمان جریان می‌یابد تقویت می‌کنند و منادی حس گرما و آرامشی است که کودک، پس از تولد، از آغوش مادرش یا دیگران می‌گیرد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n لامسه همیشه حس موردعلاقۀ من بوده و هست، دوستی وفادار که وقتی پکر هستم، می‌تواند حالم را بهتر کند و وقتی سرحالم، بر شادی‌ام می‌افزاید. من ایتالیایی‌ام و بیش از یک دهه است خارج از کشورم زندگی می‌کنم. برای همین، خیلی اوقات گرفتار نوعی عطش لمس بوده‌ام که اثرات نامستقیمی بر خلق‌وخو و سلامت کلی‌ام داشته است. مردم شمال اروپا خیلی کمتر از مردم جنوب این قاره همدیگر را لمس می‌کنند. حالا که به گذشته‌ام نگاه می‌کنم، تعجب نمی‌کنم که چند سال اخیر را به مطالعۀ علمی لمس‌کردن پرداخته‌ام.\nاما چند وقتی است که لمس به «قلمرو ممنوعه» وارد شده و دوران خوشی را از سر نمی‌گذراند. همه‌گیری ویروس کرونا در سال ۲۰۲۰ باعث شد تا لمس به تابویی جدی تبدیل شود که شاید فقط عطسه و سرفه در مکان‌های عمومی بتوانند رقیبش به حساب بیایند. گرچه بویایی و چشایی دو حسی هستند که ممکن است در مبتلایان به کووید-۱۹ از کار بیفتند، ولی حس لامسه را تقریباً همۀ ما از دست داده‌ایم و مبتلا و سالم و مشکوک و غیرمشکوک و بستری و غیربستری هیچ‌یک از این قاعده مستثنا نیستند. لامسه سنگین‌ترین بها را پرداخته است.\n اما فاصلۀ فیزیکی، گرچه ما را از خطر ابتلا دور نگه می‌دارد، درعین‌حال مانع مراقبت و تأمینِ عاطفی نیز می‌شود. مراقبت از یک انسان لاجرم مستلزم لمس‌کردن اوست، از نیازهای اساسی همچون استحمام، لباس‌پوشاندن، بلندکردن، کمک‌کردن و درمان‌های پزشکی (که آن‌ها را جمعاً لمس ابزاری می‌گویند) گرفته تا بساوش‌های متقابل و عاطفی‌تری که به هدف ارتباط، آرام‌بخشی و حمایت انجام می‌شوند (و به آن‌ها لمس عاطفی می‌گویند). پژوهش‌های استخوان‌درمانی۲ و درمان دستی۳ (رشته‌ای که ورزنده‌هایش همکاری نزدیکی با دانشمندان علوم اعصاب در رابطه با لمس عاطفی دارند) نشان می‌دهد که اثر سودمند ماساژدرمانی بسیار فراتر از صرف حرکتی است که درمانگر انجام می‌دهد. بلکه خاصیت ویژه‌ای صرفاً در عمل قراردادن دست‌ها روی پوست بیمار نهفته است. هیچ مراقبت و هیچ درمانی بدون لمس وجود ندارد.\n این قحطی لمس که امروزه گریبانمان را گرفته پس از دوره‌ای پا به عرصه گذاشت که مردم رفته‌رفته از لمس یکدیگر ‌ترسیدند. تکنولوژی این فاصله را میسر ساخته و شبکه‌های اجتماعی به منبع اصلی روابط اجتماعی برای کودکان و نوجوانان تبدیل شده‌. اخیراً پیمایشی نشان داد که ۹۵ درصد از نوجوانان به تلفن‌های هوشمند دسترسی دارند و ۴۵ درصد می‌گویند «تقریباً همیشه» آنلاین هستند.  دلیل دیگر این لمس‌ستیزیْ افزایش آگاهی همگانی از این مسئله است که لمس می‌تواند سلاحی برای اعمال قدرت مردان بر زنان باشد. پویش #من_هم این حقیقت را افشا کرد که در ازای دسترسی به برخی فرصت‌ها، از زنان انتظار می‌رود تا تسلیم لمس‌ها و دست‌‌درازی‌های ناشایست شوند. از سویی، به پزشکان، پرستاران، معلمان و فروشندگان توصیه می‌کنند که چندان اهل «لمس‌کردن با دست» نباشند. بااین‌حال، پژوهش‌ها نشان می‌دهد که لمس اتفاقاً کیفیت تجربه‌مان را در هریک از این حرفه‌ها افزایش می‌دهد و باعث ارزیابی مثبت‌تر ما از آن می‌شود. مثلاً اگر پیش‌خدمتی هنگام گرفتنِ سفارش دستی بر شانۀ ما بگذارد، احتمالاً به او انعام بیشتری بدهیم تا پیش‌خدمتی که فاصله‌اش را حفظ می‌کند.\n ویژگی بی‌مانند لمس، در مقایسه با دیگر حواس، متقابل‌بودن آن است. می‌توان دید و دیده نشد، ولی نمی‌توان لمس کرد و لمس نشد. در طول دوران همه‌گیری ویروس کرونا، پرستاران و پزشکان زیادی دربارۀ این موضوع صحبت کرده‌اند که این ویژگی خاص لمس به آن‌ها در ارتباط بهتر با بیماران کمک می‌کند. کادر درمان، در شرایطی که نه می‌توانند حرف بزنند، نه لبخند به لب آورند و نه حتی (به‌خاطر لباس محافظتی خاصشان) دیده شوند، با دست‌گذاشتن روی شانۀ بیمار، گرفتن دستش یا فشاردادن بازویش می‌توانند به او دلگرمی دهند و به زبان بی‌زبانی بگویند که او تنها نیست. در این بیماری که لمسْ یکی از راه‌های ثابت‌شدۀ انتقال آن است، دست‌برقضا همین لمس بخشی از درمان نیز هست. لمس واقعاً بهترین ابزار برای پیوند اجتماعی است و خوشبختانه ما به شکلی به دنیا می‌آییم که نهایت بهره‌مندی از این حس در ما تعبیه شده است.\n در دهۀ ۱۹۹۰، موجی از پژوهش‌ها صورت گرفت و پیامدهای شوکه‌آور محرومیت از لمس را در رشد انسان نشان داد. مطالعات زیادی نشان داد کودکان یتیم‌خانه‌های رومانی، که در سال‌های نخستین عمرشان به ندرت لمس می‌شدند، بعدها به نقص‌های شناختی و رفتاری گرفتار شدند و تفاوت‌های چشمگیری به‌لحاظ رشد مغز داشتند. در دوران بلوغ، افرادی که ارتباط اجتماعی کمتری دارند، در مقایسه با افراد دارای روابط قوی اجتماعی، بیشتر در معرض مرگ زودهنگام هستند. هرچه سنمان بیشتر می‌شود، اهمیت لمس نیز افزایش می‌یابد: مثلاً پژوهش‌ها نشان داده که لمس لطیف باعث افزایش اشتها در گروهی از سالمندان مریض‌احوال می‌شود. حتی در شرایطی که نتوانیم مثل سابق ببینیم، بشنویم یا حرف بزنیم، باز هم حس لامسه تکیه‌گاهی برای کاوش دنیای اطراف، ارتباط با دیگران و ارتباط گرفتن از دیگران است.\n علم به تازگی به تشریح این موضوع پرداخته که چرا لمس تا این حد مهم است. لمسِ پوست، چه در بزرگسالان و چه نوزادان، می‌تواند ضربان قلب، فشار خون و سطح کورتیزول را کاهش دهد، یعنی عواملی که به استرس مرتبط‌اند. همچنین ترشح اکسی‌توسین را آسان می‌کند، همان هورمونی که حس آرامش، آسودگی و بی‌دغدغگی را القا می‌کند. هربار که یکی از دوستان یا یک حیوان خانگی را در آغوش می‌گیریم، اکسی‌توسین در تنمان ترشح می‌شود و آن حس خوش را به وجود می‌آورد. از این لحاظ، ظاهراً اکسی‌توسین یکی از انگیزه‌های ارتباط با دیگران است و همین ارتباط باعث تقویت رشد مغز اجتماع‌محور انسان نیز می‌شود. اکسی‌توسین در رابطه‌ای که با خودمان داریم نیز حائز نقشی حیاتی است.\n ما چندی پیش در آزمایشگاهمان نشان دادیم که اکسی‌توسین می‌تواند فرایندهای یکپارچگی چندحسی را تقویت کند، یعنی همان چیزی که به «چسب حواس» معروف است و باعث می‌شود جهان را همچون تصویری منسجم دریابیم، نه جریان‌های متعدد و مجزایی از داده‌های حسی. پس یکپارچگی چندحسی زیربنای حس مالکیت بدن است، یعنی احساسی که اکثرمان آن را چیزی بدیهی می‌پنداریم و باعث می‌شود بدنمان را ازآن خود بدانیم. برای پژوهش‌هایمان، افرادی را به آزمایشگاه فرا می‌خواندیم و توهم دست پلاستیکی۴ را به آن‌ها القا می‌کردیم. دست پلاستیکی حرکت جاافتاده‌ای است که، طی آن، شرکت‌کنندگان به یک دست پلاستیکی شبیه دست واقعی انسان نگاه می‌کنند و کسی این دست پلاستیکی را لمس می‌کند. از سویی، یک نفر هم دست خود آن شرکت‌کننده را (که جایی خارج از دیدش است) لمس می‌کند. پس از چند دقیقه تحریک بساوشی هم‌زمان، اکثر شرکت‌کنندگان دچار این توهم می‌شوند که دست پلاستیکی واقعاً دست خودشان است و خودشان تجسم آن دست پلاستیکی هستند. دریافتیم که اعمال تحریک بساوشی با حالت آرام و نوازش‌وار توهم تجسم دست پلاستیکی را افزایش می‌دهد. این را نیز متوجه شدیم که استعمال کمی اکسی‌توسین از راه بینی، پیش از ایجاد توهم، تجربه را تقویت و به نوعی شبیه به دارونما عمل می‌کند. به بیان دیگر، لمس محبت‌آمیز و اکسی‌توسین می‌توانند فرایندی را تقویت کنند که ما را در جسم فیزیکی‌مان مستقر می‌کند.\n لامسه اولین حسی است که پرورش می‌یابد و میانجی آن بزرگ‌ترین عضو بدن یعنی پوست است. ما از معدود پستان‌دارانی هستیم که هنگام تولد، از نظر رشد، خیلی عقبیم. دستگاه حرکتی‌مان کامل توسعه نیافته، نمی‌توانیم خودمان غذا بخوریم، نمی‌توانیم دمای بدنمان را بیشتر از آستانۀ مشخصی تنظیم کنیم؛ و تمام این‌ها بدین معناست که برای بقا به دیگران وابسته‌ایم. در کودکی، تحت مراقبت قرارگرفتن عمدتاً بر تماس بساوشی و «گرفته‌شدن» بستگی دارد. هرگونه فعالیت مهمی در رابطه با بچه مستلزم لمس است، مثلاً عوض‌کردن پوشک، حمام‌کردن، غذادادن، خواب و البته درآغوش‌گرفتن. حتی پس از پشت‌سرگذاشتن آن چند ماه اولیۀ عمر، تعاملات بساوشی همچنان بخشی واجب از رشد و پرورشمان هستند. مثلاً کشف کرده‌ایم که افسردگی پس‌اززایمان تأثیراتی منفی بر نوزادان دارد، اما لمس مادرانه هم می‌تواند اثری محافظتی از خود به جا بگذارد. پس تعاملات دلگرم‌کنندۀ بساوشی میان مادران افسرده و نوزادانشان می‌تواند از پیامدهای منفی آینده برای کودک بکاهد. نکتۀ مهم اینکه این فایده دوجانبه است: تماس پوست‌به‌پوست میان نوزاد و والد باعث افزایش سطح اکسی‌توسین در مادران، پدران و نوزادان می‌شود و، ضمن ایجاد حسی خوش، رابطه‌ای سالم را شکل می‌دهد و هماهنگی تعاملات والد-فرزند را می‌افزاید.\n بسیاری از دانشمندان علوم اعصاب و روان‌شناسان معتقدند ما انسان‌ها دستگاهی مختص دریافت لمس اجتماعی (عاطفی) داریم که از دستگاه مربوط به لمس اشیا متمایز است. این دستگاه ظاهراً می‌تواند لمس‌های نوازش‌وار را به‌شکل گزینشی تشخیص دهد. این اطلاعات سپس در اینسولار پردازش می‌شود، یعنی همان قسمت مغز که به حفظ حس خویشتن و آگاهی از جسم مرتبط است. لمس آهسته و نوازش‌وار ضمن اینکه برای بقایمان مهم است، در رشد شناختی و اجتماعی‌مان نیز نقش مهمی دارد: مثلاً می‌تواند از همان سال‌های اول عمر بر نحوۀ یادگیری شناسایی و تشخیص دیگران اثر بگذارد. در پژوهشی روی نوزادان چهارماهه، بچه‌هایی که نوازش آرام از والدینشان می‌گرفتند بهتر از آن‌هایی که تحریک غیربساوشی دریافت می‌کردند چهره‌های پیش‌تر دیده را می‌شناختند. به نظر می‌رسد لمس آهسته و اجتماعی می‌تواند در نقش اشاره‌ای باشد برای توجه بیشتر به محرک‌های اجتماعی همچون چهره‌ها.  آنچه در دوران نوزادی و کودکی واقعاً اهمیت دارد صرفاً مقدار لمس دریافتی نیست؛ ماهیت و کیفیت آن نیز حائز اهمیت است. اخیراً من و همکارانم طی پژوهشی نشان دادیم که کودکان از همان دوازده ماهگی می‌توانند بفهمند که مادرشان در طول فعالیت‌های روزمره، مثلاً وقت بازی یا کتاب خواندن، چطور آن‌ها را لمس می‌کند. در این پژوهش، مادران نمی‌دانستند نکتۀ مدنظر ما همان لمس است، بدین‌ترتیب می‌توانستیم بینشی واقعی‌تر دربارۀ تعاملات خودجوششان داشته باشیم. نکتۀ مهمی که دریافتیم این بود که توانایی مادران در درک نیازهای بچه‌هایشان منجر به نوعی زبان بساوشی می‌شد: مثلاً مادرانی که هماهنگی یا پاسخگویی کمتری نسبت به بچه‌هایشان داشتند لمس خشن‌تر و محدودکننده‌تری هم نشان می‌دادند. بچه‌ها هم ظاهراً به این نوع رابطه واکنش نشان می‌دادند، چون وقتی مادران با خشونت لمسشان می‌کردند، احتمال لمس خشن از سوی بچه هم بیشتر می‌شد.\n اینکه لمس را نوعی زبان بخوانیم واقعاً اغراق نیست، زبانی که مثل زبان گفتاری از نخستین مراحل زندگی‌مان فرا می‌گیریم. هرروز برای ابراز احساساتمان از حس لامسه کمک می‌گیریم تا به کسی بگوییم که ترسیده‌ایم، خوشحالیم، عاشقیم، غمگینیم، برانگیخته شده‌ایم و بی‌شمار احساس دیگر. از طرفی، وقتی هم کسی لمسمان می‌کند، خیلی خوب می‌توانیم از حالت لمسش به نیات و احساساتش پی ببریم. اخیراً در پژوهشی افرادی را به آزمایشگاه فرا خواندیم و از آن‌ها خواستیم احساسات و نیاتی را که آزمونگر می‌خواهد از طریق لمس به آن‌ها منتقل کند تشخیص دهند. لمس به حالات مختلفی انجام می‌شد: آهسته مثل لمس معمول میان والدین و نوزادان یا بین دلدادگان؛ یا سریع مثل لمسی که میان غریبه‌ها رایج‌تر است. دریافتیم که لمس آهسته و نوازش‌وار خیلی بهتر می‌تواند عشق را انتقال دهد، حتی وقتی کسی که انجامش می‌دهد غریبه باشد. بالعکس، شرکت‌کنندگان معنا و احساس خاصی به لمس‌های سریع نسبت ندادند. جالب اینکه افراد دچار آسیب مغزی اینسولار، علاوه‌براینکه در حس مالکیت بدن خود دچار اختلال می‌شوند، درست نمی‌توانند لمس عاطفی را نیز دریابند. این امر حاکی از وجود مسیر عصبی ویژه‌ای است که از پوست به بخش خاصی از مغز راه می‌یابد.\n همۀ ما ایما و اشاره‌های بساوشی را به‌عنوان نشانه‌های ارتباطی به کار می‌گیریم تا هم پیوندهای اجتماعی بسازیم و هم روابط قدرت برقرار نماییم. در محیط‌های کاری غرب، افراد وقتی دیگری را برای اولین بار ملاقات می‌کنند هنگام دست‌دادن تا حدی دستش را می‌فشارند. دست‌دادن نمادی از توانش و اعتمادبه‌نفس است؛ ما نحوۀ لمس‌کردنِ طرف مقابل را می‌سنجیم و از خود می‌پرسیم: «آیا این فرد آن‌قدری قابل‌اعتماد هست که شغلی به او پیشنهاد بدهم؟» یا مثلاً «بگذارم پرستار بچه‌هایم شود؟» پژوهشی نشان داد که دست‌دادن محکم یکی از شاخصه‌های کلیدی موفقیت در مصاحبه‌های کاری است. دلیل این امر شاید آن باشد که دست‌دادن اولین موقعیت برای رفع فاصلۀ فیزیکی میان ما و دیگری است. دست‌دادن برای عقد توافقات هم به کار می‌رود و نیروی آن کمتر از امضا و قرارداد نیست. خطر و حس آسیب‌پذیری نهفته در لمس یکی از عواملی است که باعث می‌شود، در بسترهای اجتماعی، کارکردی الزام‌آور داشته باشد. حتی این باور وجود دارد که دست‌دادن در ابتدا بدین منظور انجام می‌شده که طرفین مطمئن شوند دیگری سلاحی در دست ندارد.\n زبان لمس بر نحوۀ ارتباط ما با خود و تنمان نیز تأثیر می‌گذارد. این مسئله مربوط به تمام طول عمر است و تأثیرات ژرفی بر سلامت روانی‌مان می‌گذارد. در مجموعه‌پژوهش دیگری، به بررسی این موضوع پرداختیم که افراد مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی در مقایسه با افراد تندرست، چه دریافتی از لمس نوازش‌وار دارند. بی‌اشتهایی عصبی نوعی اختلال شدید در خوردن است که ویژگی اصلی آنْ کژدیسی حس مالکیت بدن است، اما می‌تواند منجر به کاهش تعاملات اجتماعی نیز بشود. افراد مبتلا گزارش می‌دهند که از تعاملات اجتماعی لذت کمتری می‌برند و ما در پی پاسخ به این پرسش بودیم که آیا این کاهش لذت ربطی به اختلال دارد یا نه. طی دو پژوهش دریافتیم که افراد مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی، در مقایسه با شرکت‌کنندگان تندرست، از لمس ملایم و آهستۀ ساعدشان لذت کمتری دریافت می‌کنند. نکتۀ مهم اینکه در افرادی که قبلاً مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی بوده‌اند و حالا بهبود یافته‌اند نیز الگوی مشابهی از نتایج را کشف کردیم. این نشان می‌دهد که افت قابلیت لذت‌بردن از لمس عمدتاً نوعی خصیصۀ پایدار است تا وضعیتی گذرا که به سوءتغذیۀ حاد به‌خاطر بی‌اشتهایی عصبی مربوط باشد. یافته‌های این پژوهش و پژوهش‌های دیگر نشان می‌دهد که قطعاً پیوندی تنگاتنگ میان لمس اجتماعی و سلامت روان وجود دارد. ما انسان‌ها در طول عمرمان برای رشد به لمس نیاز داریم.\n حالا سؤال اینجاست که وقتی لمس تابو شود، چه اتفاقی برای سلاست بساوشی‌مان می‌افتد؟ در مقاطعی از زندگی که آسیب‌پذیرتریم، بیش از هر زمان دیگر به لمس نیاز داریم. با توجه به چیزهایی که دربارۀ لمس اجتماعی می‌دانیم، باید آن را تبلیغ کرد، نه منع. البته باید هشیار باشیم و خطرات آن را نیز دریابیم، ولی پرهیز کامل از لمس فاجعه به بار می‌آورد. همه‌گیری ویروس کرونا چشمه‌ای از جهان بدون لمس را به ما نشان داده است. ترس از دیگری، از آلودگی و از لمسْ بسیاری از ما را شدیداً دلتنگ آن آغوش‌های ناگهانی، دست‌دادن‌ها و کوبیدن بر شانه‌ها کرده است. فاصله‌گذاری اجتماعی زخم‌هایی نامرئی را روی پوستمان به جا گذاشته است. نکتۀ جالب اینکه اکثر افراد هنگام صحبت دربارۀ برنامه‌هایشان برای بعد از پایان همه‌گیری، اول‌ازهمه از «بغل‌کردن عزیزانم» حرف می‌زنند.\n لمس چنان نقش حیاتی‌ای دارد که حتی زبان ارتباطات دیجیتال نیز پر از استعاره‌های مربوط به لمس است. مثلاً می‌گوییم «در دسترس باش» یا «حرفی که زدی روحم را نوازش داد». برخی پژوهشگران نشان داده‌اند که تکنولوژی می‌تواند ارتباط فیزیکی‌مان را با دیگران افزایش داده و انواع جدیدی از پیوندهای بساوشی میان‌فردی را با پتوهای آغوشی، بوسیدنِ نمایشگرها و ابزارهای نوازش ترویج دهد. مثلاً پروژه‌ای در یونیورسیتی کالج لندن درحال کاوش این موضوع است که چگونه می‌توان تجربه‌های دیجیتالی همچون «لایک» و «ایموجی» (سیگنال‌هایی که وضعیت‌های عاطفی و بازخورد اجتماعی را منتقل می‌کنند) را به تجربۀ دستکاری و لمسِ از راه دورِ بافت‌ها و ماده‌ها نیز بسط داد. دو نفر در فاصله‌ای دور از هم می‌توانند وسیله‌ای داشته باشند که بازخورد بساوشی را شناسایی و منتقل کند: مثلاً وقتی طرفِ صحبتِ من در آن‌سوی دنیا حاضر است و از من می‌خواهد حضورش را حس کنم، حسگر من گرم و لطیف می‌شود. یا بالعکس، اگر طرفِ مقابل به حضورم نیاز داشته باشد، حسگرم می‌تواند سرد و زبر شود.\n پتانسیل زیادی برای این قبیل وسایل، به‌خصوص برای افراد محروم از لمس همچون سالمندان، آدم‌های منزوی یا کودکان یتیم‌خانه‌ها، وجود دارد. به این نکته دقت داشته باشید که ۱۵ درصد از کل آدم‌های دنیا تنها زندگی می‌کنند. اکثر این افراد اتفاقاً به دور از عزیزانشان هستند و آمارها نشان می‌دهد شمار افرادی که در تنهایی می‌میرند نیز روزبه‌روز در حال افزایش است. اگر این امکان به وجود بیاید که حتی هنگام دوری، به لحاظ فیزیکی نزدیک باشیم، واقعاً خیلی چیزها عوض می‌شود.\n منتها این قبیل وسایل باید مکمل بساوش قدرتمند پوست‌به‌پوست باشد، نه جایگزینی برای آن. هیچ‌چیز قابل‌مقایسه با افسون لحظه‌ای نزدیک و صمیمی با فردی دیگر نیست، لحظه‌ای که لمس معمولاً با موجی از سیگنال‌های حسی دیگر همچون بو، صدا و دمای بدن همراه می‌شود. لمس نشان از نوعی نزدیکی مکانی و زمانی دارد، چون بدین معناست که «ما به هم نزدیکیم و همین لحظه کنار همیم». بر خلاف حس‌های دیگر که قابل دیجیتال‌سازی هستند (مثلاً مشاهدۀ چهره و صحبت با کسی در نرم‌افزار زوم) لمس مستلزم حضور افراد در مکان و زمانی یکسان است. نسخۀ دیجیتال لمس نمی‌تواند این حس غنیِ اشتراک لحظه‌ای خاص در مکان و زمان را منتقل کند و تجربه‌ای محدودتر از قابلیت یک آغوش را میسر می‌سازد. اگر مثلاً بتوانم در مقابل کسی که برایم نوازش دیجیتال می‌فرستد مکث کنم یا عقب بکشم، این جنبۀ لمس که «حس همراهی با دیگری» را به ما می‌دهد ناقص خواهد ماند.\n در شرایط کنونی، آیا اندیشین به «رنسانس لمس» فقط مخصوص کله‌خر‌ها و ابلهان است؟ به نظر من که چنین نیست و شواهد علمی هم صریح و آشکار است. با محرومیت از لمس، چیزهای زیادی را از دست می‌دهیم. خودمان را از یکی از ظریف‌ترین زبان‌هایمان محروم می‌کنیم؛ فرصت‌های ایجاد روابط جدید را از دست می‌دهیم؛ شاید حتی روابط کنونی را هم تضعیف کنیم. گفتن ندارد که با تضعیف روابط اجتماعی، رفته‌رفته از خودمان هم گسسته می‌شویم. نیاز انسان‌ها برای لمس یکدیگر باید یکی از اولویت‌های «هنجار جدید» دوران پساکرونا باشد. تا دنیایی بهتر فقط یک آغوش فاصله است. من کار علمی می‌کنم، ولی انسان هم هستم و مدعیِ حقِ لمس. من رؤیای روزی را دارم که هیچ‌کس از لمس محروم نباشد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل              ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و        جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر  و     به‌روز    انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در              زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو،       بررسی       کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از   بهترین     مطالب    وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در              کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی    ترجمان         به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با    خرید   اشتراک       سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار              شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود  و     در        صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا  هزینۀ اضافی  آن   را    تعویض       خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید  می‌توانید  اشتراکتان   را  لغو   کنید و   مابقی     مبلغ پرداختی را  دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را لورا کروسیانلی نوشته و در تاریخ ۲۶ اکتبر ۲۰۲۰ با عنوان «The need to touch» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۵ آذر ۱۳۹۹ با عنوان «رؤیای آغوش: چطور همه‌گیری ما را از لمس همدیگر محروم کرد؟» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• لورا کروسیانلی (Laura Crucianelli) پژوهشگر آزمایشگاه مغز، جسم و خویشتن در بخش علوم اعصاب مؤسسۀ کارولینسکا در استکهلم و همچنین پژوهشیار افتخاری بخش تحقیقات روان‌شناسی بالینی، آموزشی و سلامت در یونیورسیتی کالج لندن است.\n [۱]  The Blind Assassin [۲] osteopathy [۳] manual therapy [۴] Rubber Hand Illusion: نوعی آزمایش که در آن دستی پلاستیکی را به شرکت‌کننده نشان می‌دهند. سپس آزمونگران آن دست را لمس می‌کنند و هم‌زمان همان لمس را روی دست شرکت‌کننده (که خارج از دید است) نیز اجرا می‌کنند. اکثر شرکت‌کنندگان واقعاً حس می‌کنند این دست پلاستیکی همان دست خودشان است [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653864.json b/train/540653864.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..584db7567b05eff54bade1c9accaf4e9462b1dcc
--- /dev/null
+++ b/train/540653864.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ناگهان دردهایم آرام گرفت، از بدنم جدا شدم و پرواز کردم",
+  "subtitle": "چرا ذهن آسیب‌دیدگی‌های شدیدی که می‌تواند به مرگ ختم شود را لذت‌بخش می‌یابد؟",
+  "introduction": "مرگ سرزمینی است که تا به حال هیچ‌یک از مسافرانش بازنگشته‌اند تا چیزی از آنجا برایمان تعریف کنند. اما آدم‌های زیادی هستند که از دیوارهای این سرزمین سرک کشیده‌اند و آنچه دیده‌اند را شرح داده‌اند. بسیاری از آن‌ها توصیف مشابهی از تجربه‌شان دارند: احساس کرده‌اند در تونلی هستند که انتهای آن روشن و نورانی است، در هوا معلق‌اند، از بدنشان جدا شده‌اند و آرامش و لذتی عمیق وجودشان را پر کرده است. یک عصب‌شناس کوشیده است این تجربه را با زیست‌شناسی توضیح دهد.",
+  "content": "کریستوف کوخ، ساینتیفیک امریکن — ارنست همینگوی جوان، که در یکی از نبردهای جنگ جهانی اول به‌واسطۀ انفجار یک خمپاره شدیداً مجروح شده بود، در نامه‌ای به خانواده‌اش نوشت: «مرگ اتفاق بسیار ساده‌ای است. به مرگ چشم دوختم، و حالا واقعاً می‌دانم. اگر مرده بودم، برایم چیز خیلی ساده‌ای بود. آسان‌ترین چیزی که تا حالا تجربه کرده‌ام».\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n سال‌ها بعد، همینگوی از تجربۀ شخصی‌اش -اینکه روح بدن را ترک می‌کند، پرواز می‌کند، و بعد باز می‌گردد- برای داستان کوتاه مشهور «برف‌های کلیمانجارو» استفاده کرد. این داستان دربارۀ یک وحش‌گشت۱ آفریقایی است که به نحو فاجعه‌باری راه را اشتباه رفته است. قهرمان داستان بیماری قانقاریا دارد و می‌داند در حال موت است. ناگهان دردهای او ناپدید می‌شوند و کومپی، خلبان نجات، به او می‌رسد. هر دو سوار می‌شوند و باهم در دل بوران پرواز می‌کنند. بوران چنان سنگین بود که «شبیه پرواز در دل یک آبشار بود» و درنهایت هواپیما از دل روشنایی بیرون می‌آید: پیش روی آن‌ها «قلعۀ چهارگوش کلیمانجاور است که به‌نحوی باورنکردنی زیر پرتوی خورشید سفید به نظر می‌رسد. قهرمان داستان می‌فهمد که آنجا مقصد اوست». توصیفات این داستان عناصر یک تجربۀ نزدیک به مرگ کلاسیک را در خود دارد: تاریکی، توقف درد، سر برآوردن از دل روشنایی و بعد احساس آرامش.\nآرامشی فراسوی فهم\n تجربه‌های نزدیک به مرگ هنگامِ حوادث مهلکِ خاصی رخ می‌دهند که طی آن‌ها بدن به‌ خاطر ترومای غیرنافذ، حملۀ قلبی، خفگی، شوک و غیره آسیب می‌بیند. حدود یک‌دهم از بیماران ایست‌ قلبی در بیمارستان چنین چیزی را تجربه می‌کنند. هزاران نفر از بازماندگان این موقعیت‌های دردناکِ نامعلوم از تجربۀ ترک بدن آسیب‌دیدۀ خود و مواجهه با قلمرویی ورای زندگی روزانه، که محدودیت‌های معمول زمان و مکان بر آن حاکم نیست، گفته‌اند. این تجربه‌های نیرومند و رازآمیز ممکن است برای همیشه زندگی آن‌ها را تغییر دهد.\nتجربه‌های نزدیک به مرگ پروازِ رؤیاگونِ قوۀ تخیل نیست. مشترکات فراوانی بین آن‌ها وجود دارد: رهاشدن از درد، دیدن پرتویی روشن در انتهای یک تونل و دیگر پدیدارهای بصری، ترک‌کردن بدن خود و شناورشدن فراسوی آن و حتی پرواز به دل فضا (تجربه‌های رها از بدن). این تجربه‌ها ممکن است شامل این‌دست موارد هم باشد: دیدار محبوبِ زنده یا مردۀ خود، یا موجودات روحانی نظیر فرشتگان؛ نوعی یادآوری مارسل پروستی یا حتی مرور خاطرات خوب و بد دوران زندگی («زندگی‌ام از جلوی چشمم گذشت»)؛ یا حسی معوج دربارۀ زمان و مکان. برای این ادراکات، نظیر دیدِ تونلیِ دائماً محدودشونده، برخی تبیین‌های جدی فیزیولوژیک ارائه شده است. کاهش جریان خون در پیرامون شبکیه به این معنا است که ازدست‌دادن بینایی ابتدا در آنجا رخ می‌دهد.\n تجربه‌های نزدیک به مرگ ممکن است مثبت یا منفی باشند. کل گزارش‌های خبری را تجربه‌های مثبت پر می‌کنند که با احساس حضورِ ژرفِ امری مقدس و الاهی مرتبط‌ است. نوعی گسیختگیِ تکان‌دهنده باعث جدایی جراحت بدنی و آرامش و احساس یگانگی با عالم می‌شود. بااین‌حال، تمام تجربه‌های نزدیک به مرگ خوشایند نیستند؛ ممکن است برخی از آن‌ها ترسناک باشند و ترس شدید، اندوه، تنهایی و ناامیدی مشخصۀ آن‌ها باشد.\n محتمل است که جاروجنجال دربارۀ تجربه‌های نزدیک به مرگ انتظاراتی دربارۀ احساسات فرد پس از چنین حوادثی ایجاد کند. درواقع، متحمل به نظر می‌رسد که تجربه‌های دردناک نزدیک به مرگ به‌خاطر شرم، ننگ اجتماعی و فشار برای انطباق با کهن‌الگویِ تجربه‌های «خوشایند» نزدیک به مرگ به‌نحو معناداری کمتر گزارش شوند.\n مواجۀ نزدیک با مرگ بی‌ثباتی و شکنندگی زندگی را به ما یادآور می‌شود و می‌تواند آن لایه‌های روان‌شناختی‌ای را که سپر ما در برابر اندیشه‌های آزاردهنده‌ای مثل فراموشی وجودی هستند از میان بردارد. در اغلب موارد، شدتِ این رخدادها با گذشت زمان کاسته می‌شود، و درنهایت دوباره به وضع معمول برمی‌گردیم (گرچه ممکن است برخی از این تجربه‌ها باعث اختلال استرسی پساترومایی شوند). اما تجربه‌های نزدیک به مرگ پس از دهه‌ها همچنان با قوت و وضوحی نامعمول در ذهن افراد باقی می‌مانند.    \n دو محقق از دانشگاه ویرجینیا در سال ۲۰۱۷ پژوهشی انجام دادند و این مسئله را پیش کشیدند که آیا می‌توان پارادوکس شناختِ ارتقایافته را که همراه با عملکرد مغزی معیوب طی تجربۀ نزدیک به مرگ رخ می‌دهد، نوعی پرواز قوۀ تخیل دانست. محققان فوق پرسش‌نامه‌ای بین ۱۲۲ نفری که تجربه‌های نزدیک به مرگ داشتند توزیع کردند و از آن‌ها خواستند خاطرات حاصل از تجربه‌هایشان را با خاطرات حاصل از رخدادهای واقعی و خیالی همان بازۀ زمانی مقایسه کنند. نتایج نشان داد که، در قیاس با موقعیت‌های واقعی یا خیالی، تجربه‌های نزدیک به مرگ با صراحت و جزئیات بیشتری در یاد آن‌ها مانده. خلاصه کنیم، تجربه‌های نزدیک به مرگ همچون تجربه‌هایی «واقعی‌تر از واقعی» یادآوری می‌شوند.\n در ربع آخر سدۀ بیستم و از مجرای تحقیقات پزشکان و روان‌شناسان بود که توجه عمومی به تجربه‌های نزدیک به مرگ معطوف شد، به‌ویژه مطالعات ریموند مودی که اصطلاح «تجربۀ نزدیک به مرگ» را در کتاب پرفروش خود در ۱۹۷۵ با عنوان زندگی پس از زندگی۲ وضع کرد، و بروس ام. گریسون یکی از دو محقق پژوهش فوق که راهنمای تجربه‌های نزدیک به مرگ۳را در سال ۲۰۰۹ منتشر کرد. این محققان با یادآوری الگوهای مشترک تجربه‌های نزدیک به مرگ این پدیدار را که زمانی به‌مثابۀ نوعی تجربۀ تخیلی تمسخر می‌شد یا به‌مثابۀ توهم و هذیان رد می‌شد، به حوزه‌ای در مطالعات تجربی بدل ساختند.   \n من واقعیتِ این تجربه‌های عمیقاً احساسی را می‌پذیرم. آن‌ها به اندازۀ هر احساس یا ادراک ذهنی دیگری معتبر هستند. بااین‌حال، به‌مثابۀ یک متخصص علمی با این فرضیه پیش می‌روم که تمام افکار، خاطرات، ادراکات و تجارب پیامد قهری نیروهای علّی طبیعی مغز ما هستند و نه نیروهای فراطبیعی. این اصل موضوعه در چند سدۀ گذشته به‌خوبی به علم و کنیز آن، یعنی فناوری، خدمت کرده است. دلیلی نمی‌بینم که این فرض را کنار بگذارم مگر اینکه شواهدی فوق‌العاده، مجاب‌کننده و عینی عکس آن را اثبات کنند.\n بنابراین، چالش این است که تجربه‌های نزدیک به مرگ را در چارچوبی طبیعی تبیین کنیم. به‌عنوان دانشجویی که مدت‌هاست مسئلۀ ذهن-بدن دغدغۀ اوست، تجربه‌های نزدیک به مرگ برایم مهم‌اند چراکه نوعِ نادری از هشیاری بشرند و نیز به‌خاطر این واقعیت شایان‌توجه که رخدادی که در مقیاس زمان کمتر از یک‌ساعت طول می‌کشد، تغییر پایداری از خود برجای می‌گذارد، چیزی شبیه تغییر کیشِ پولس در مسیر دمشق: فروریختنِ هراسِ مرگ، وارستگی از مادیات و روی‌آوردن به خیر بزرگ‌تر؛ یا نظیر مورد همینگوی، دلمشغولی به خطر و مرگ.\n ‌هنگام استعمال مواد روان‌گردانی که در دستۀ توهم‌زاهای مرتبط با پیام‌رسان عصبیِ سروتونین جای می‌گیرند، از جمله سیلوسایبین (عنصر فعال در قارچ‌ جادویی)، ال‌اس‌دی، دی‌ام‌تی (مشهور به ملکول روح)، و ۵‌-می‌او-دی‌ام‌تی (مشهور به ملکول خدا) نیز، که به‌عنوان بخشی از مناسک دینی، روحانی یا بازآفرینانه مصرف می‌شوند، معمولاً تجربه‌های عرفانی مشابهی گزارش می‌شود.\n کشور نامکشوف\n باید به یاد داشت که تجربه‌های نزدیک به مرگ همیشه همراه ما بوده‌اند، در تمام زمان‌ها، تمام فرهنگ‌ها و در میان تمام افراد، پیر و جوان، مؤمن و ملحد (برای مثال، کتاب تبتی مردگان۴ را به یاد آورید که به توصیف ذهن پیش و پس از مرگ می‌پردازد). برای انسان‌هایی که در سنت‌های دینی، مسیحی یا غیرمسیحی، پرورش یافته‌اند، روشن‌ترین تبیین این است که تجربه‌های فوق رؤیاهایی از بهشت یا جهنم‌اند، پیش‌درآمدی بر رویدادهایی که پس از مرگ در انتظار ماست. جالب اینکه امکان وقوع تجربه‌های نزدیک به مرگ برای مؤمنان مخلص و سکولارها یا بی‌دینان یکسان است.  \n روایت‌های شخصی برگرفته از اسناد تاریخی گزارش‌های بسیار روشنی از تجربه‌های نزدیک به مرگ به دست می‌دهد و می‌توانند به اندازۀ -اگر نگوییم بیشتر از- هر یک از این موارد بالینی آموزنده باشند. برای مثال، در سال ۱۷۹۱ دریاسالار بریتانیایی سر فرانسیس بوفرت (مقایس بوفرت۵ در سنجش باد مأخوذ از نام اوست) که تقریباً در آب غرق شده بود، وقتی آن رویداد را به یاد آورد نوشت:\n حسِ ملایمِ کامل‌ترین آرامشِ ممکن که جای آشفته‌ترین احساسات را گرفت… دیگر هیچ درد جسمانی‌ای نداشتم. برعکس، احساساتم اکنون نسبتاً لذت‌بخش بود… حواسم از کار افتاده بود، اما ذهنم بیدار بود؛ فعالیت مغزم چنان نیرومند به نظر می‌رسید که به وصف نمی‌آید؛ زیرا افکار پشت سر هم و با چنان توالی سریعی سر بر می‌آوردند که برای کسی که خود در موقعیت مشابهی بوده است نیز نه تنها توصیف‌ناپذیر که احتمالاً باورنکردنی است. حتی اکنون هم می‌توانم آن افکار را تا حدود زیادی به یاد بیاورم: انگار اتفاقی است که هم‌اکنون رخ داده… ازاین‌رو، گذشته را که مرور می‌کنم، به نظر می‌رسد تمام رویدادهای زندگی‌ام با سیری قهقرایی از جلوی چشمانم می‌گذرند… به نظر می‌رسد تمام دوران حیاتم در قالب نوعی چشم‌انداز سراسرنما پیش رویم است.\n نمونۀ دیگر در ۱۹۰۰ ثبت شده است، وقتی‌که جراح اسکاتلندی، سر الگزاندر اوگستون (کاشف استافیلوکوک)، حصبه گرفت. او در توصیف حالات خود می‌گوید:\n ظاهراً در منگی مدامی دراز کشیده بودم که در آن برای هیچ‌ امید یا ترسی جایی باقی نمانده بود. به نظر می‌رسید ذهن و بدنم دو چیزند، و تا حدی جدا. نسبت به بدنم آگاه بودم و به شکل توده‌ای لَخت و آشفته، از نزدیک می‌دیدمش. متعلق به من بود، اما من نبودم. می‌دانستم که خود ذهنی‌ام پیوسته بدنم را ترک می‌کرد… بعد سریعاً به آن برگردانده شدم، با انزجار به آن پیوستم، و آن من شدم، و به من غذا دادند، با من حرف زدند و از من مراقبت ‌کردند…. و هرچند می‌دانستم مرگ بالای سرم بال‌بال می‌زند، اصلاً به دین فکر نمی‌کردم و هراسی از مرگ نداشتم، و بی‌تفاوت و خشنود در زیر آسمان‌های تیره پرسه می‌زدم تا اینکه دوباره چیزی مزاحم بدنی شد که آنجا بود، و باز به آن برگردانده شدم.   اخیراً نویسندۀ بریتانیایی، سوزان بلکمور، گزارشی از یک زن قبرسی دریافت کرد که در ۱۹۹۱ عمل معده‌بردای (گاسترکتومی) اضطراری داشته است:\n چهار روز بعد از عمل، دچار شوک شدم و برای چند ساعت بیهوش بودم… اگرچه گمان می‌رفت بیهوشم، اما تا سال‌ها بعد جزییات گفت‌وگوی جراح و متخصص بیهوشی را به یاد می‌آوردم… بالاسر بدنم بودم، بدون هیچ دردی، و به‌خاطر رنجی که در چهرۀ خودم می‌دیدم از سر دلسوزی به آن نگاه می‌کردم؛ در آرامش شناور بودم. بعد… به جای دیگری رفتم، به سمت قلمروی پرده‌مانند تاریکی شناور بودم، اما نمی‌ترسیدم… بعد آرامش مطلق را احساس کردم. ناگهان همه چیز تغییر کرد؛ دوباره به درون بدنم پرتاب شدم، و دوباره به رنجم کاملاً آگاه گردیدم.\n به‌خاطر تنوع گیج‌کنندۀ راه‌های بالقوۀ آسیب‌رسیدن به مغز نمی‌توان به‌دقت توالی عصب‌شناختی بنیادین اتفاقات را در یک تجربۀ نزدیک به مرگ تعیین کرد. به‌علاوه، وقتی فرد درون یک اسکنر مغناطیسی دراز کشیده یا کلۀ او با شبکه‌ای از الکترودها پوشانده شده است، تجربه‌های نزدیک به مرگ رخ نمی‌دهند.\n با این حال، می‌توان از طریق بررسی یک ایست قلبی، که در آن ضربان قلب می‌ایستد (به تعبیر پزشکان، بیمار در حال «کودینگ» است) به ایده‌هایی رسید. بیمار نمرده است، چراکه می‌توان ضربان قلب را با احیای قلبی-ریوی بازگرداند.\n مرگ مدرن مستلزم از میان ‌رفتنِ بازگشت‌ناپذیر عملکرد مغز است. وقتی مغز به‌دلیل فقدان جریان خون (ایسکمی) و اکسیژن (آنوکسی) بمیرد، بیمار در کسری از دقیقه می‌افتد و نوار مغزی او ایزوالکتریک یا به بیان دیگر مستقیم می‌شود. این یعنی فعالیت الکتریکی توزیع‌شده در کورتکس، بیرونی‌ترین لایۀ مغز، از بین رفته است. مثل شهری که هر بار برق یک محلۀ آن می‌رود، مناطق مختلف مغز یکی پس از دیگری خاموش می‌شوند. ذهن که زیرلایۀ آن را نورن‌هایی می‌سازند که هنوز می‌توانند فعالیت الکتریکی ایجاد کنند، کار همیشگی‌اش را انجام می‌دهد: داستانی می‌گوید که تجربه، حافظه و انتظارات فرهنگی فرد به آن شکل می‌دهند.\n با توجه به این قطعی برق، ممکن است تجربۀ مذکور داستان‌های نسبتاً عجیب و سلیقه‌ای بسازد که در گزارش‌های موجود از تجربه‌های نزدیک به مرگ ثبت می‌شود. تجربه‌های نزدیک به مرگ برای خود آن فرد به اندازه هر چیزی که مغز در حالت عادی تولید می‌کند، واقعی است. وقتی تمام مغز به‌خاطر قطع کامل برق خاموش شود، ذهن و هشیاری نیز خاموش می‌شوند. اگر اکسیژن و جریان خون باز گردد، آن‌وقت مغز دوباره روشن می‌شود و جریان روایی تجربه از سر گرفته می‌شود.\n دانشمندان از رفتن و بعد بازیافت هشیاریِ افراد کاملاً آموزش‌دیده نوار ویدیویی گرفته‌ و آن را تجزیه و تحلیل کرده‌اند؛ خلبانانِ آزمایشی آمریکایی و فضانوردانِ ناسا در سانتریفیوژهای دوران جنگ سرد (آن صحنۀ فیلم «نخستین انسان»۶ را به یاد آورید که نیل آرمسترانگِ صبور، با بازی رایان گاسلینگ، در یک محفظۀ چندمحوره می‌چرخد تا جایی که غش می‌کند). زیر فشاری حدوداً پنج برابرِ نیروی جاذبه، سیستم قلبی-عروقی دیگر نمی‌تواند به مغز خون برساند و خلبان غش می‌کند. در حدود ۱۰ تا ۲۰ ثانیه پس از این توقف به‌واسطۀ نیروی سنگین جاذبه، هشیاری همراه با مدتِ مشخصی از گیجی و سردرگمی برمی‌گردد (سوژه‌های این آزمایشات مشخصاً آمادگی جسمانی بالایی دارند و به توانایی‌شان در کنترل خود می‌بالند).  \n شاید بتوان دامنۀ پدیدارهایی که این افراد نقل می‌کنند را با «تجربه‌های نزدیک به مرگ سبک» برابر دانست، دید تونلی و چراغ‌های روشن؛ احساس بیدارشدن از خواب، شامل فلج‌شدن‌های جزیی یا کامل؛ حس شناوری آرام؛ تجربۀ رهاشدن از بدن؛ احساس لذت و حتی خوشحالی؛ و رؤیاهای کوتاه و پرشور، اغلب شامل گفت‌وگو با اعضای خانواده که تا سال‌ها بعد در یادشان می‌ماند. این تجربه‌های عمیق با حمله‌های جسمانی معین نیز فعال می‌شوند و معمولاً هیچ گونه مشخصۀ دینی ندارند (احتمالاً چون مشارکت‌کنندگان از پیش می‌دانند که که فقط تا لحظۀ غش‌کردن تحت فشار قرار خواهند گرفت). \n به‌خاطر ماهیت تجربه‌های نزدیک به مرگ نمی‌توان آن‌ها را در آزمایشگاه به‌راحتی تحت کنترل آزمایش‌ در آورد، گرچه ممکن است این وضعیت تغییر کند. برای نمونه، شاید بتوان جنبه‌هایی از آن‌ها را بر روی موش‌های آزمایشگاهی مطالعه کرد؛ شاید موش آزمایشگاهی نیز بتواند پیش از مرگ، خاطرات زندگی‌اش را مرور کند یا خوشحالی را تجربه کند.    \n ضعیف‌شدن روشنایی\n بسیاری از عصب‌شناسان شباهت‌هایی بین تجربه‌های نزدیک به مرگ و پیامدهای دسته‌ای از رخدادهای مرتبط با صرع، معروف به حملات منطقه‌ای مختلط۷ یافته‌اند. این حملات به هشیاری آسیب نسبی می‌زنند و بیشتر اوقات در مناطق مشخصی از یک نیم‌کره رخ می‌دهند. ممکن است پیش از این حملات یک پیش‌حمله دست دهد که تجربۀ ویژه‌ای است که خاص آن فرد بیمار است. این حمله ممکن است با تغییرهایی در اندازۀ فرضی اشیا، مزه‌ها یا بوها همراه باشد؛ احساسات جسمانی نامعمول؛ آشناپنداری؛ شخصیت‌زدایی یا احساسات خلسه‌وار هم ممکن است رخ دهد. حادثه‌هایی که مصداقِ مورد آخر این فهرست باشند، میان روان‌شناسان بالینی، حملات داستایوفسکی نیز نامیده می‌شوند. این تعبیر را از نام نویسندۀ روسی سدۀ نوزدهم فئودور داستایوفسکی گرفته‌اند که دچار صرع شدید لوب گیجگاهی می‌شد. شاهزاده میشکین، قهرمان رمان ابله، می‌گوید:\n او طی تشنج‌های صرع، یا درست پیش از آن‌ها، همیشه یک یا دو بار این تجربه را داشت که گویی کل قلب و ذهن و بدنش در نیرو و روشنایی بیدار شده است؛ سرشار از سرور و امید می‌شد، و انگار تمام اضطراب‌هایش برای همیشه از بین رفته بودند؛ این لحظات صرفاً دلشوره‌های یک ثانیۀ آخری است (هیچ‌وقت بیش از یک ثانیه نبود) که دچار تشنج می‌شد. وقتی حمله تمام می‌شد، و شاهزاده دربارۀ علائم خود تأمل می‌کرد، معمولاً با خود می‌گفت: …«چه اهمیتی دارد که این‌ها فقط یک بیماری است، یک تنش نابهنجار در مغز، اگر به‌هنگام یادآوری و تحلیل آن لحظه به نظر رسد که آن لحظه به‌غایت همساز و زیباست؛ دمی با عمیق‌ترین احساسات، سرشار از سرور و شعف، اخلاص خلسه‌وار و کامل‌ترین حیات؟… تمام زندگی‌ام را برای این یک دم می‌دهم».\n بیش از ۱۵۰ سال از آن زمان می‌گذرد و امروزه، جراحان مغز و اعصاب می‌توانند با تحریک الکتریکی بخشی از کورتکس موسوم به اینسولا، در بیماران صرعی‌ای که الکترودهایی در مغزشان کاشته شده است، چنین احساسات خلسه‌واری را تحریک کنند. این رویه به مکان‌یابی منشأ سکته‌ها برای مشخص‌کردنِ نقاط آسیب‌دیدۀ ممکن کمک می‌کند. این بیمارانْ بهجت، خوش‌بختیِ افزایش‌یافته و خودآگاهی یا ادراکِ ارتقایافته از جهان بیرونی را گزارش کرده‌اند. تحریک نقطۀ دیگری از قشر خاکستری می‌تواند مسبب تجربۀ رهایی از بدن یا توهم‌های بصری شود. این پیوند جسمانی بین الگوهای رفتار نابهنجار -خواه محرک آن فرایند مهارناپذیر بیماری باشد یا تحت کنترل الکترودهای یک جراح- و تجربۀ ذهنی شاهدی است که از یک خاستگاه زیست‌شناختی، و نه معنوی، حمایت می‌کند. این ماجرا احتمالاً برای تجربه‌های نزدیک به مرگ نیز صادق است.     \n همچنان یک راز است که چرا ذهن تقلا برای حفظ عملکرد خود در مواجهه با ازدست‌دادن جریان خون و اکسیژن را نه دهشتناک که تجربه‌ای مثبت و خوشایند می‌یابد. ولی هیجان‌انگیز اینکه محدودیت طیف تجربۀ انسان، شامل موقعیت‌های دیگری هم می‌شود که در آن‌ها‌ کاهش سطح اکسیژن، باعث احساسِ خوشایند سرخوشی، منگی و تحریک افزایش‌یافته می‌شود: شیرجۀ عمیق، کوهنوردی در ارتفاعات بالا، پروازکردن، بازی غش یا خفگی، و اختناق شهوانی.  \n احتمالاً این‌دست تجارب خلسه‌وار در اشکال بسیاری از مرگ شایع است، مادامی‌که ذهن همچنان هشیار باشد و عملکرد آن به‌واسطۀ داروهای حاوی تریاک یا دیگر داروهای تجویزشده برای تسکین درد تضعیف نشده باشد. ذهن، که به بدن در حال مرگ زنجیر شده، پیش از ورود به، به تعبیر هملت، «کشور نامکشوفی که هیچ مسافری از آن بازنگشته» رؤیاهای شخصی خود را از بهشت یا جهنم رؤیت می‌کند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل      ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و      جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در      زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی     کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب  وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان    به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک    سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار      شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در      صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض      خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و  مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب در تاریخ ۱ ژوئن ۲۰۲۰ با عنوان «What Near-Death Experiences Reveal about the Brain» در وب‌سایت ساینتیفک امریکن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۰ مهر ۱۳۹۹ با عنوان «ناگهان دردهایم آرام گرفت، از بدنم جدا شدم و پرواز کردم» و ترجمۀ میلاد اعظمی‌مرام منتشر کرده است. •• کریستوف کخ (Christof Koch) استاد علوم‌اعصاب در مؤسسه تکنولوژی کالیفرنیا و رئیس مؤسسه علوم مغزی آلن در سیاتل است. عمدۀ تحقیقات او بر فهم عصب‌شناسی آگاهی متمرکز بوده است. کخ علاوه بر تحقیق و تدریس در ساینتیفیک آمریکن، ناتیلوس و دیگر مطبوعات نیز دربارۀ علوم عصب‌شناختی می‌نویسد.\n [۱]safari [۲] Life after Life [۳] The Handbook of Near-Death Experiences [۴] Tibetan Book of the Dead [۵]Beaufort wind scale [۶] First Man [۷]complex partial seizures\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653865.json b/train/540653865.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..379a5169fdaa34f3eba2e38d86f5f6011a193718
--- /dev/null
+++ b/train/540653865.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مرگی به نام زندگی: تأملاتی دربارۀ کرانۀ باختری",
+  "subtitle": "برای اکثر مردم، زندگی روزمره طوری طراحی شده است که تحمل‌ناپذیر باشد",
+  "introduction": "کره‌ای‌ها بعد از جنگ جهانی دوم، تکنیک بسیار کارآمدی را برای شکنجه اختراع کردند که طی آن قربانی را مجبور می‌کردند تا کاری را که برایش اندکی ناخوشایند است، برای مدتی بسیار بسیار طولانی انجام دهد. مثلاً لبۀ صندلی بنشیند یا با زاویه‌ای ناراحت به دیوار تکیه دهد. با طولانی‌شدن زمان، قربانی حاضر می‌شد به هر چیزی اعتراف کند تا از این عذاب خلاص شود. دیوید گریبر، انسان‌شناس آمریکایی، می‌گوید این شبیه تکنیکی است که اسرائیل روی کل یک ملت به کار بسته است.",
+  "content": "دیوید گریبر، اینترنشنال تایمز — ظاهراً هر خیابانی در نابلس یک آرایشگاه مردانه دارد. واقعاً هزاران آرایشگاه آنجاست. بیشتر آن‌ها حداقل تا ساعت ۲ نیمه‌شب بازند؛ اگر مسجدها را در نظر نگیریم، غالباً تنها جاهایی هستند که چراغشان در ساعت ۲ نیمه‌شب روشن است و درشان باز است؛ و از قرار معلوم، هر وقت که از کنار یکی از آن‌ها رد شوید، احتمالاً چهار یا پنج مرد جوان را می‌بینید که با سر و وضع آراسته جمع شده‌اند و دارند کوتاه‌شدن موهای مرد دیگری را تماشا می‌کنند. نکتۀ عجیب آن است که انگار هیچ آرایشگاه زنانه‌ای وجود ندارد. هرازگاهی ممکن است پوسترهای تأثیرگذاری را ببینید که وسایل آرایشی یا محصولات مربوط به موی زنان را نشان می‌دهند؛ بیشتر زنان بلوندند (در واقع، تعداد شگفت‌انگیزی از فلسطینی‌های نابلس بلوند هستند، حتی بچه‌هایشان)، اما خبری از آرایشگاه‌های زنانه نیست. از یکی از دوستانم دلیلش را پرسیدم. توضیح داد که جامعۀ فلسطین را از نظر تاریخی، بعد از بیروت، لیبرال‌ترین جامعۀ عرب می‌دانستند، و زنان جوان هیچگاه عادت نداشتند که موهایشان را بپوشانند، اما با قدرت‌گرفتنِ سیاسیِ حماس در دهۀ ۹۰، اوضاع تغییر کرد. اما در ماجرای آرایشگاه‌های زنانه، مسئلۀ خیلی عاجل‌‌تری مطرح بود. در سال‌های دهۀ ۸۰، مأموران امنیتی اسرائیل، از حضورشان در منطقه سؤاستفاده کردند تا مخفیانه در چای شیرین زن‌ها داروی بیهوشی بریزند و از آن‌ها عکس‌های برهنه بگیرند تا شوهرانشان را مجبور کنند که به همکار یا خبرچین سرویس اطلاعاتی اسرائیل تبدیل شوند. به‌همین‌دلیل، حالا هم آرایشگاه‌های زنانه وجود دارد، اما در خیابان اثری از آن‌ها نیست و زن‌ها هم دیگر از دست غریبه‌ها چای شیرین نمی‌گیرند.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n اولین واکنش من به این داستان این بود: واقعاً چنین اتفاقی افتاده؟ آخر خیلی شبیه خیال‌پردازی‌های پارانوئیدی است. اما فلسطینی‌های نابلس در محیطی زندگی می‌کنند که اتفاقات دیوانه‌‌وار واقعاً رخ می‌دهد. واقعاً آدم‌هایی دور و برشان هستند که علیه‌شان توطئه می‌کنند: جاسوس‌ها، خبرچین‌ها، انواع و اقسام نیروهای امنیتی که بسیاری از آن‌ها در روان‌شناسی و نظریۀ اجتماعی مدارک عالی دارند. این‌ها وجود دارند و فعالانه تلاش می‌کنند تا از هر راهی که ممکن باشد اعتماد اجتماعی را نابود کنند و بافت جامعه را از هم بگسلند. داستان‌های بی‌شماری دهان به دهان می‌چرخد، فقط بعضی از آن‌ها واقعیت دارند. اما چطور می‌شود فهمید کدامشان؟\nو البته، در چنین وضعیت‌هایی، این تمام ماجرا نیست. اشتازی، پلیس مخفی آلمان شرقی، جایی به این تکنیک روی آورده بود که وارد خانۀ مخالفان می‌شد و جای اسباب و اثاثیه را تغییر می‌داد. چنین کاری قربانی را در وضعیتی ناممکن رها می‌کرد. اگر به بقیه می‌گفتید که جاسوس‌ها به زور وارد خانه‌تان شده‌اند و جای وسایلتان را عوض کرده‌اند، خیلی‌ها فکر می‌کردند که دیوانه شده‌اید، اگر آن حرف‌ها را پیش خودتان نگه می‌داشتید، کم کم شک می‌کردید که نکند خودتان دیوانه شده‌اید. بعضی اوقات، در فلسطین، احساس می‌کنید در کشوری هستید که با همۀ مردمش چنین رفتاری کرده‌اند.\n اما در این مورد خاص، معلوم شد که شایعه‌ها حداقل تا حدودی واقعیت دارند. یک نفر وب‌سایتی ساخته است برای آن دسته از مأموران موساد که احساس گناه می‌کنند تا بتوانند آنجا به صورت ناشناس اعتراف کنند. و یکی از آن‌ها، در واقع، اعتراف کرده‌ بود که در آرایشگاه‌ها در چای داروی بیهوشی می‌ریخته است.\n\nدوستم، امین، گفت: «من همیشه احساس می‌کردم که چرخش به سمت محافظه‌کاری مذهبی، حجاب و برقع، نمی‌تواند فقط به دلیل خیزش سیاسی حماس در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ باشد. فکر می‌کنم تا حدی واکنشی است به این واقعیت که می‌دانید همیشه آدم‌هایی به شما چشم دوخته‌اند. منظورم این است که خُب، نگاهی به اطراف بیانداز. عملاً روی تک تک تپه‌ها، یک شهرک یهودی‌نشین ساخته‌اند. نگاهتان را که بالا می‌آورید، فقط ساختمان می‌بینید، و سیمای بی‌روح اجتماعاتی از‌پیش‌برنامه‌ریزی شده و بسته، مردم را نمی‌بینید. و همیشه در کنار آن‌ها یک پایگاه نظامی مستقر شده است، با سیم‌ خاردارهای دورادورش و برج‌هایی که معلوم نیست از بالای آن‌ها کسی به شما خیره شده است یا نه. و جدای از همۀ آن‌ها آن دیوارِ واقعی هم هست. همه دربارۀ دیوار حرف می‌زنند و آن را مانعی برای رفت‌و‌آمد می‌دانند. و واقعاً هم همینطور است، دیوار مانع بسیار آزاردهنده‌ای است، اما دربارۀ دیوار مسئلۀ دیگری هم هست، و آن اینکه مانعِ دیدن هم است. هیچ‌وقت نمی‌توانید ببینید، درست کنار شما، چه اتفاقاتی دارد می‌افتد. اسرائیلی‌ها جاده‌های مخصوص خودشان را دارند. در واقع، آن‌ها دو دسته جاده دارند: جاده‌هایی که مخصوص شهرک‌نشین‌هاست و جاده‌های نظامی. هیچ‌کدام از آن‌ها را از جاده‌هایی که ما عرب‌ها از آن استفاده می‌کنیم نمی‌توانید ببینید. فقط نگاه‌های گذرایی این‌جا و آنجا، یا در گذرگاه‌هایی که از جاده‌ای که به یک شهرک منتهی می‌شود، عبور می‌کنید، آنجا هم نیروهای حفاظتی هستند و پوسترهایی از سیاستمداران راست‌گرای اسرائیلی و بچه‌هایی که کیپا سرشان است و مشغول قدم‌زدن‌اند. جز این‌جور مواقع، هرگز آن‌ها را نمی‌بینید، اما می‌دانید که آن‌ها وقتی دارید رانندگی می‌کنید، یا راه‌ می‌روید، یا هر کار دیگری می‌کنید، می‌توانند شما را ببینند و از هزاران زاویۀ متفاوت از جاهایی که حتی به فکرتان هم نمی‌رسد، به شما خیره شوند. شما در این قوطی‌های کوچک گیر افتاده‌اید، می‌توانید یکدیگر را ببینید، اما هیچ‌وقت نمی‌توانید به منظره‌ای سرتاسری دسترسی داشته باشید. تکه‌ای از شهر هست که در آن زندگی می‌کنید، تکه‌ای زمین که گوسفندهایتان را برای چرا می‌برید، جزیره‌هایی از هم گسسته؛ حتی یک نقشۀ درست‌و‌حسابی هم در دسترس نیست، نقشه‌هایی که استفاده می‌کنید اشتباه یا قدیمی‌اند، هیچ امکانی ندارید که از نقطه‌ای مرتفع و مشرف به پایین نگاه کنید، برای همین شروع می‌کنید به پوشاندن خودتان، زیاد بیرون نمی‌روید، زن‌ها حتی مدل‌ موهایشان را هم پنهان می‌کنند. یک‌جور ژست است، اما تنها راهی است که می‌توانید ذره‌ای کنترل داشته باشید».\n زندگی در فلسطین همچین حسی داشت. آگاهی همیشگی از حضور نظام اطلاعاتی‌ای سفاک و دشمن‌خو که شرایط زندگی‌ فرد را سامان می‌دهد، اما در نهایت، حرکت و آینده را از او می‌گیرد. چیزی که فرد هیچ‌گاه نمی‌بیندش، اما می‌داند که چطور باید باشد: مغزی متکی به زنان و مردانی با تحصیلات بسیار بالا و فرهیخته که در اتاق‌کارهایی دارای تهویۀ مطبوع با هم جلسه می‌گذارند، با پاورپوینت ارائه می‌دهند، نتایج تحقیقاتشان را روی جدول نشان می‌دهند و سناریو‌ها و برنامه‌های دقیق می‌ریزند؛ فقط مسئله این است که می‌دانی همۀ کارهایی که می‌کنند آشکارا علیه وجود توست، در حالی که تو هیچ ایده‌ای نداری که چه حرف‌هایی زده‌اند و چه کارهایی می‌کنند. فقط می‌توانی به شایعه‌ها و فکر و خیال‌های خودت اتکا کنی.\n رژیم کرۀ شمالی، در سال‌های دهۀ ۱۹۵۰، مجموعه‌ای از تکنیک‌های شکنجۀ فوق‌العاده اثرگذار ساخت. تکنیک‌هایی که آنقدر اثرگذار بود که در واقع می‌توانست اسیران نظامی آمریکایی را وادار کند تا به همه نوع جنایت‌هایی که انجام نداده بودند هم اعتراف کنند، و در عین حال، باور کنند که واقعاً هیچ‌وقت زیر شکنجه قرار نگرفته‌اند. تکنیک‌ها خیلی ساده بودند. کافی است قربانی را مجبور کنید که کاری که کمی ناخوشایند است –مثلاً نشستن سر صندلی، یا تکیه‌دادن به دیوار، در حالتی که کمی ناراحت است- را انجام دهد، اما مجبورش کنید که این‌کار را در دورۀ زمانی‌ای خیلی خیلی طولانی انجام دهد. بعد از هشت ساعت، قربانی آماده است تا به‌ معنای واقعی کلمه، هر کاری بکند تا این روند متوقف شود. حالا بروید به دادگاه‌های بین‌المللی هاگ و به آن‌ها بگویید که مجبورتان کرده‌اند تا تمام روز را لبۀ صندلی بنشینید. حتی خود قربانیان هم اکراه داشتند تا کسانی که به اسارت گرفته بودندشان را شکنجه‌گر بنامند. وقتی سازمان سیا از این تکنیک‌ها باخبر شد –طبق گفتۀ دوستان کره‌ای‌ من، این تکنیک‌ها صرفاً نسخه‌هایی سادیستی از شیوه‌های کلاسیک کره‌ای برای تنبیه بچه‌ها بود- کنجکاوی‌ آن‌ها برانگیخته شد و از قرار معلوم، تحقیقات گسترده‌ای انجام دادند دربارۀ اینکه چطور این تکنیک‌ها را می‌شود در بازداشتگاه‌های خودشان به کار بست.\n مجدداً، گاهی، این احساس به آدم دست می‌دهد که اینجا با کل یک کشور چنین رفتاری را پیش گرفته‌اند. البته شکنجۀ تمام‌عیار هم وجود دارد، به مردم شلیک می‌کنند، آن‌ها را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند، شکنجه می‌کنند و با خشونت آزار می‌دهند و همۀ این‌ها واقعیت دارد. اما اینجا دارم دربارۀ آدم‌هایی حرف می‌زنم که این اتفاقات برایشان نیفتاده است. برای اکثر مردم، گویا چنین است که بافت زندگی روزمره طوری طراحی شده است که تحمل‌ناپذیر باشد، اما به شیوه‌ای که هیچکس به‌راحتی نمی‌تواند بگوید که حقوق بشر آشکارا نقض شده است. هیچ‌وقت آب کافی در دسترس نیست. برای دوش‌گرفتن تقریباً ترتیبات نظامی لازم است. به آسانی نمی‌توانید اجازه عبور بگیرید. همیشه باید توی صف بایستید. اگر چیزی خراب شود، تقریباً امکان ندارد که اجازۀ تعمیرکردن آن به شما داده شود. یا اگر اجازه داده شود، نمی‌توانید برای تعمیر وسایلتان به جای دوردستی بروید. چهار نظام متمایز قانونی (عثمانی، بریتانیایی، اردنی و اسرائیلی) وجود دارد که در هر پروندۀ حقوقی هیچکس نمی‌تواند بگوید که فلان دادگاه چه حکمی خواهد داد و بر مبنای چه قوانینی قضاوت خواهد کرد، یا چه مدارکی لازم است یا پذیرفته می‌شود. بیشترِ این قوانین اصلاً قرار است بی‌معنا باشند. ممکن است ۲۰ کیلومتر رانندگی برای دیدن نامزدتان هشت ساعت طول بکشد، و طی این ساعت‌ها تقریباً بدون تردید مسلسل‌هایی را جلوی صورتتان تکان داده‌اند، و آدم‌هایی که معتقدند پست‌تر از انسان‌هایید، با زبانی که نصفه‌نیمه می‌فهمیدش بر سرتان فریاد کشیده‌اند. برای همین بیشتر حرف‌های عاشقانه‌تان را از پشت تلفن می‌زنید. البته اگر پول آن را داشته باشید که چند دقیقه صحبت کنید. گره‌های ترافیکی بی‌پایانی قبل و بعد از ایست‌بازرسی‌ها وجود دارد و راننده‌ها جرو‌بحث می‌کنند و فحش می‌دهند و تمام تلاششان را به کار می‌بندند تا خشمشان را سر یکدیگر خالی نکنند. همه در فاصله‌ای بین ۲۰ تا ۲۵ کیلومتری از ساحل مدیترانه زندگی می‌کنند، اما به‌هیچ‌وجه امکان ندارد، حتی در داغ‌ترین روزهای سال، که اجازه بدهند چشمتان به ساحل بیفتد. مگر اینکه از دیوار بالا بروید. جاهایی هست که می‌توانید دست به چنین کاری بزنید؛ اما در این صورت، هر لحظه باید انتظار داشته باشید که گشت‌های امنیتی شما را «شکار» کنند. به این معنی، شناکردن در دریا همیشه با ترسِ از تیرخوردن همراه است. فرقی نمی‌کند تاجر باشید، یا کارگر ساختمانی، یا راننده، تنباکو بکارید، یا منشی‌‌گری کنید، در هر صورت، گذران زندگی برایتان جریانِ بی‌وقفه‌ای از تحقیرهای کوچک خواهد بود. گوجه‌هایتان را ضبط می‌کنند و بعد از دو روز ترخیص می‌کنند تا بپوسد، و در این حین، به خودتان پوزخند می‌زنند. باید التماس کنید تا بچه‌هایتان را از بازداشت بیرون بیاورند. و اگر جلوی زندانبان‌ها گریه و زاری کنید، ممکن است همان زندانبان دلبخواهانه تصمیم بگیرد شما را هم بازداشت کند تا بچه‌تان را زیر فشار بگذارد که اعتراف کند سنگ پرتاب کرده است، و ناگهان خودتان را بدون سیگار در سلولی سیمانی می‌بینید. چاه توالت‌ها می‌گیرد و شیرفهم می‌شوید که قرار است تا ابد با همین وضع زندگی کنید. هیچ «روند سیاسی»ای در کار نیست. این ماجرا پایانی ندارد. مگر اینکه خداوند خودش دخالت کند، وگرنه باید منتظر باشید تا بقیۀ زندگی طبیعی‌تان را هم دقیقاً در این سطح از وحشت و پوچی سپری کنید.\n اما وقتی کسی زیر این فشار جان به لب می‌شود، یا مثلاً، در ایست‌بازرسی به یک سرباز چاقو می‌زند، یا به چوخه‌ای می‌پیوندد تا به شهرک‌نشینان شلیک کند، هیچ رفتارِ مشخصی وجود ندارد که بشود با اشاره به آن، این کار جنون‌زده را توجیه کرد.\n از هر چه بگذریم، فلسطین خطه‌ای است که گنوسیسم را به وجود آورده است؛ باوری که طبق آن انسان‌ها در دنیایی زندگی می‌کنند که آن را آفریدگاری شرور خلق کرده است، دنیایی مملو از قواعد اخلاقیِ دلبخواهی که به وجود آمده‌اند تا ما را سردرگم و فاسد کنند، زیرا خدای حقیقی، مطلق و لایدرک و ناکجایی است. اما یک رژیم سیاسی چه استدلالی می‌تواند داشته باشد که تلاش کند تا آگاهانه نظامِ حکمرانی‌ای بسازد که نسخه‌ای شبیه‌سازی‌شده از این دنیای فاسد و بی‌معنا را واقعاً محقق کند؟\n این استراتژی، حتی وقتی از نظرگاه اسرائیلی‌ها به ماجرا بنگریم، بسیار گیج‌کننده است؛ فهمیدن منطق آن غیرممکن به نظر می‌رسد. قبل از این، در دهۀ ۹۰، فرصتی فراهم بود تا اسرائیل با همسایگانش صلح کند. شرایطی که پیشنهاد شده بود، بسیار سودمند بود، هم از نظر اقتصادی و هم از نظر سیاسی. هیچکس واقعاً انتظار نداشت که اسرائیلی‌ها اجازه بدهند شمارِ قابل‌ملاحظه‌ای از آوارگان جنگ ۱۹۴۸ به خانه‌هایشان بازگردند؛ تنها چیزی که اسرائیل قرار بود انجام دهد، پاک‌سازی چند شهرک بود که تعدادشان از انگشتان دست تجاوز نمی‌کرد و ساکنانش آدم‌هایی بودند که اکثر اسرائیلی‌ها آن‌ها را متعصبان مذهبیِ خشونت‌طلب می‌دانستند و واگذاری یک‌جور دولتِ بی‌مصرف و بی‌خطر به فتح (سازمان آزادی‌بخش فلسطین). اما به جای این، دولت اسرائیل از راه‌حل دو-دولت به‌مثابۀ نوعی پوشش دیپلماتیک استفاده کرده است تا کرانۀ باختری را تبدیل کند به یک هزارتوی مملو از پایگاه‌های نظامی و اجتماعاتِ برنامه‌ریزی‌شده‌ای که فقط یهودیان حق سکونت در آن‌ها را دارند. کاری که تقریباً همۀ کشورهای جهان آن را محکوم کرده‌اند و طبق قوانین بین‌المللی غیرقانونی دانسته‌اند. حالا دیگر هیچکس باور نمی‌کند که راه‌حل دو-دولت واقعاً شانس آن را داشته است که به موفقیت برسد، اگرچه صدها منصب بوروکراتیکِ نان‌و‌آب‌دار ایجاد شده است تا تظاهر کنند که چنین راه‌حلی ممکن است. به‌غایت دشوار است که تصور کنید این پروژه، در نهایت، به فاجعه ختم نخواهد شد. همین حالا هم تصویر اسرائیل را از کشوری که بیشتر مردم دنیا فکر می‌کردند در آن گروهی از نجات‌یافتگانِ آرمان‌گرای هولوکاست دور هم جمع شده‌اند تا بیابان را سرسبز کنند، تبدیل کرده است به کشوری که در آن مشتی متعصب که دندان‌هایشان را از روی خشم نشان می‌دهند، با پیاده‌کردن تکنیک‌های شکنجه روی بچه‌های ۱۲ ساله، نظامی علمی درست کرده‌اند. آن‌ها کاری کرده‌اند که مطمئن باشند در محاصرۀ دشمنانی سرسخت خواهند ماند، و حتی از نظر اقتصادی و نظامی، تقریباً به طور کامل، متکی به حمایتِ بی‌چون‌و‌چرای یک قدرتِ متجاوز شده‌اند که با سرعت در حال افول است.\n چطور ممکن است این داستان پایان خوشی داشته باشد؟\n و بنابراین، استراتژی طولانی‌مدت اسرائیل واقعاً چیست؟\n اگر این حرف را به‌عنوان پاسخ قبول داشته باشید، باید بگویم خیلی ساده، آن‌ها استراتژیِ بلندمدتی ندارد. دولت اسرائیل به همان اندازه‌ای که اکسون موبیل برای مواجهه با تغییرات اقلیمی استراتژی‌های بلندمدت چیده است، برای آینده‌اش در منطقه برنامه‌ ریخته است. گویا اسرائیلی‌ها فقط یک چیز را می‌دانند، و آن اینکه اگر قدرتِ ایالات متحده فروبپاشد، یا دست از حمایت از آن‌ها بردارد، اتفاقاتی خواهد افتاد. بی‌تردید آدم‌هایی هم در اتاق‌فکرها دارند که بارش فکری راه می‌اندازند و گزارش‌ها و سناریوهایی هم تهیه می‌کنند، اما همۀ این‌کارها از اساس، برنامه‌ریزی‌های ثانویه است. نیرویی که پشتِ اشغال مرزهای فلسطینی سال ۶۷ نهفته است، هیچ رنگ و بویی از استراتژی‌های بلندمدت ندارد؛ بلکه صرفاً حاصلِ تلاقی منفعت‌های کوتاه‌مدت سیاسی و اقتصادی است. \nاول از همه، شهرک‌ها. شهرک‌ها در بادی امر پروژۀ جمعی از متعصبان خشک مذهبی بود که اگرچه نسبتاً در انزوا بودند، حمایت‌های مالی خوبی داشتند. اما حالا به نظر می‌رسد همه‌چیز را بر محور شهرک‌ها ساماندهی می‌کنند. دولت منابع بی‌پایان به پای آن‌ها می‌ریزد. چرا؟ گویا جواب باید این باشد که حداقل از سال‌های دهۀ ۹۰ بدین‌سو، سیاستمداران راست‌گرای اسرائیلی به این نتیجه رسیده‌اند که شهرک‌ها نوعی جادوی سیاسی هستند. هر چه پول بیشتری در آن‌ها سرمایه‌گذاری می‌شود، سبدِ رأیِ یهویان بیشتر به سمت راست‌گرایان می‌چرخد. دلیل ماجرا ساده است. اسرائیل گران است. مسکن درون مرزهای ۱۹۴۸ قیمتی گزاف و سرسام‌آور دارد. اگر شما جوانی باشید بدون پشتوانه‌های مالی، به طور روزافزونی دو گزینه پیش روی خود می‌بینید: تا سال‌های دهۀ سی‌سالگی در خانۀ پدر و مادرتان زندگی کنید، یا آنکه در شهرکی غیرقانونی جایی برای زندگی پیدا کنید، یعنی جایی که قیمت یک آپارتمان یک‌سوم حیفا یا تل‌آویو است، تازه اگر جاده‌ها، مدرسه‌ها، امکانات و خدماتِ اجتماعی بهتر را در نظر نگیریم. با توجه به این نکته، اکثریتِ گسترده‌ای از شهرک‌نشین‌ها، به دلیل مسائل اقتصادی، نه دلایلِ ایدئولوژیک در کرانۀ باختری زندگی می‌کنند (این ماجرا در حومۀ بیت‌المقدس به طور ویژه صادق است). اما در نظر بگیرید که این آدم‌ها چه کسانی‌اند. در گذشته، جوانانی که در موقعیتی سخت قرار داشتند، دانشجویان و پدر و مادرهای جوانِ تحصیل‌کرده، گرایشی تاریخی به چپ داشتند. اما همین آدم‌ها را در شهرک‌ها سکونت دهید، و آن‌ها ناگزیر، حتی بدون آنکه خودشان متوجه باشند، شروع می‌کنند به فکر کردن مثلِ فاشسیت‌ها. شهرک‌ها، به نوبۀ خودشان، موتورهای عظیمی برای تولیدِ عقاید راست‌گرایانه‌اند. آدمی را در نظر بگیرید که او را در قلمرویی خصمانه سکونت داده‌اند، کار با مسلسل را به او آموخته‌اند و هشدارش داده‌اند که شبانه‌روز باید در برابر جمعیت‌های محلی از خودش محافظت کند، و در همان حال، همسایه‌های دیوار به دیوارش را می‌بیند که گوسفندان محلی‌ها را می‌کشند و درختان زیتونشان را نابود می‌کنند؛ برای چنین کسی دشوار است که ناسیونالیسمِ قوم‌گرایانه را چیزی شبیه به عقل سلیم نداند. در نتیجه، از انتخاباتی به انتخابات بعدی، سبد رأی چپ‌گرایان پیر کمتر و کمتر می‌شود و مجمعی از احزاب ِمذهبی‌، فاشیست‌ یا شبه‌فاشیست‌ سهم بیشتر و بیشتری از صندوق رأی را به خود اختصاص می‌دهند. برای سیاست‌مدارانی که به سختی می‌توانند به چیزی بعد از انتخاباتِ پیشِ رو فکر کنند، نمی‌توانند این طعمۀ وسوسه‌برانگیز را رها کنند.\n اما دربارۀ سیاست‌گذاری‌های اسرائیل در قبال فلسطینیان چه می‌شود گفت؟ این سیاست‌گذاری‌ها را با کدام منطق می‌توان فهمید؟\n بار دیگر باید بر این نکته تأکید کرد که آدم‌هایی که خط‌مشی‌های اسرائیل در کرانۀ باختری را طراحی می‌کنند، هر چه باشند، احمق نیستند. اکثر آن‌ها اتفاقاً بسیار باهوشند. عمدۀ آن‌ها مدارک تحصیلی پیشرفته و سطح بالا دارند، و مطالعات فراوانی دربارۀ تاریخ و جامعه‌شناسیِ فرمانروایی نظامی و علم حکمرانی مدنی داشته‌اند. آن‌ها تکنیک‌هایی که نیروهای اشغالگر در گذشته با هدف آرام‌ و همراه کردنِ جمعیت‌های شکست‌خورده به کار بسته‌اند و به موفقیت رسیده‌اند را به خوبی می‌شناسند. البته این علم مثلِ علم موشک‌سازی نیست. نوعی دفترچه راهنمای استاندارد وجود دارد: دعوت‌کردن آن‌ها به همکاری، تفرقه‌انداختن و حکومت‌کردن، مقدارِ حساب‌شده و دقیقی از سیاست چماق و هویج، طوری که آن‌ها هیچ‌وقت نتوانند دست به خرابکاری‌های بزرگ بزنند. رهبران فرتوت جنبش فتح و نخبه‌های سیاسی مهاجر فلسطینی، در حقیقت، دعوت به همکاری را پذیرفته‌اند: به آن‌ها اجازه داده‌اند تا حقِ حداقلیِ خودشان برای بازگشتن از برخی ارودگاه‌هایشان در لبنان و شمال آفریقا را داشته باشند، و در عوضِ دریافت برخی امتیازات ویژه، تضمین کرده‌اند که پلیسِ جمعیت‌های عرب باشند. آن‌ها به نوبۀ خودشان درآمدهای حاصل از کمک‌های بین‌المللی را طوری سازماندهی کرده‌اند که صرفِ جذبِ چپ‌گرایان رادیکال قدیمی به سازمان‌های مردم‌نهاد شود. تعداد انگشت‌شماری از تاجران ثروتمند عرب، مثل آب خوردن، از ایست‌بازرسی‌ها رد می‌شوند و قراردادهای ساختمان‌سازی نان‌و‌آب‌دار می‌بندند. حتی نوعی حباب مسکن هم وجود دارد، که ناشی از پول‌هایی است که از دکترها و وکیل‌های مهاجر به جیب بستگانشان سرازیر می‌شود، بدون اینکه جایی برای خرج‌کردن آن‌ها وجود داشته باشد و نتیجۀ آن می‌شود بی‌شمار عمارت سیمانیِ عظیم، با سقف‌های چینیِ قرمزرنگ که در مناطقی که تحت اختیار فلسطینیان است، مثل قارچ سبز می‌شود، فقط یک مسئله باقی می‌ماند، و آن هم اینکه توالت‌های این عمارت‌ها نیز به‌دلیل کمبود آب درست کار نمی‌کند (نیازی به گفتن نیست که کلِ آب موجود صرف پرکردن استخرهای شنای شهرک‌ها می‌شود). طرفه آنکه سرزمین‌های خودگردان فلسطینی بزرگترین بازار صادراتی اسرائیل هستند، و از آنجا که اسرائیل پیش از این، کشاورزی سنتی، تجارت و اقتصادِ کم‌رونق صنعتی را تا حد زیادی از طریق «مقررات‌گذاری»های خصمانه به نابودی کشانده است، چنین چیزی به معنای آن است که اسرائیل به هر شیوۀ ممکن می‌کوشد تا آخرین باقی‌مانده‌های پول فلسطینیان را نیز از چنگشان درآورد. باوجوداین، آنچه واقعاً دربارۀ استراتژی‌های «تفرقه بیانداز و حکومت کن» اسرائیل حائز اهمیت است، این است که چقدر حداقلی و اندک‌اند. از نظر اقتصادی، بسیار آسان است که طبقۀ متوسطی نسبتاً بزرگ را به وجود بیاورید که منافع اقتصادی عظیمی در همکاری با مراجع اشغالگر داشته باشند. علی‌رغم این به نظر می‌رسد که مقامات اسرائیلی آگاهانه تصمیم دارند تا چنین کاری نکنند.\n در عوض فکر می‌کنم سؤال مشابهی را هم باید دربارۀ شهرک‌ها پرسید. شهرک‌ها موتورهایی برای تولید شکلِ خاصی از ناسیونالیست‌های قوم‌‌گراست، که مشخصاً به خاطر منافع سیاسی روی آن‌ها سرمایه‌گذاری می‌شود. حال سؤال این است: مقامات اشغالگر تلاش دارند چه نوع فلسطینی‌هایی درست کنند؟ مطمئناً نمی‌خواهند آدم‌هایی سربه‌راه و مطیع بسازند. هیچ دلیلی ندارد که اگر می‌خواهید با دشمن سابقتان به دوستی برسید، شرایطی برای زندگی‌اش بسازید که مملو باشد از سختی، وحشت و تحقیرِ همیشگی (برای مثال، عملاً هیچ پدر و مادر فلسطینی‌ای نیست که نگران نباشد که آیا دختر یا پسر ۱۲ساله‌اش به سلامت از مدرسه به خانه برمی‌گردد، یا همین الان، کتک‌خورده و با چشم‌بند در سلولی سیمانی افتاده است). بنابراین، تنها جوابی که می‌تواند معنادار باشد، این است که نیروهای اسرائیلی می‌خواهند که فلسطینی‌ها خشمگین و خروشان باشند؛ دلشان می‌خواهد که مقاومت در کار باشد؛ اما درعین‌حال، می‌خواهند مطمئن باشند که این مقاومت سیاسی کاملاً بی‌اثر است. آن‌ها جمعیتی می‌خواهند که در زندگی روزمره مطیع باشند، اما هر چند وقت یک‌بار، منفجر شود، حال فردی یا جمعی، ولی به شکلی غیراستراتژیک و غیرهمکارانه که می‌شود آن را در برای بقیۀ جهانیان به شکل نوعی دیوانگی شیطانی غیرعقلانی بازنمایی کرد.\n اما چرا باید بخواهند چنین کاری بکنند؟ تقریباً هر تحلیل‌گر سیاسیِ عربی که با او حرف زدم، معتقد بود جواب به‌خودی‌خود روشن است. اقتصاد اسرائیل، بیش از هر چیز، به تجارت تسلیحات پیشرفته و تأمین سیستم‌های امنیتیِ الکترونیکی پیچیده وابسته است. اسرائیل امروزه بعد از ایالات متحده، روسیه و بریتانیا چهارمین صادرکنندۀ بزرگ سلاح است (البته اخیراً فرانسه پیشی گرفته و به جایگاه پنجمی رسیده است). واقعاً چنین جایگاهی برای کشوری به این کوچکی شاخص است. اما چیزی که تقریباً همه در به زبان آوردنِ آن تردید دارند، این است: سلاح‌ها و سیستم‌های امنیتی اسرائیلی در مقایسه با تمام رقبا، مزیت بسیار مهمی دارند، و اسرائیلی‌ها در ادبیات تبلیغاتی خود هیچوقت فراموش نمی‌کنند که روی این مزیت تأکید کنند. این تسلیحات وسیعاً در میدان عمل آزموده شده‌اند. این توپ‌های جدید برای تخریب تونل‌های غزه به کار گرفته شده‌اند! این گازهای اشک‌آورِ تفنگی جدید که قابلیتِ انتشار تصادفی دارند، علیه شورش‌های اردوگاه آوارگان بالاتا با موفقیت امتحان شده‌اند. این دستگاه ردیاب لیزری جدید بارها جلوی حملات به شهرک‌ها را گرفته است. بدین‌ترتیب، مقاومت اعراب به جزئی کلیدی از منابع اقتصادی اسرائیل تبدیل شده‌ است و اگر این اعتراضات کاملاً آرام بگیرد، صادرات اقتصادی اسرائیل ضربه‌ای جدی خواهد خورد.\n اگر قلدری را به شکلی از خشونت تعریف کنیم که از اساس طراحی شده است تا واکنشی برانگیزد که بشود از آن واکنش استفاده کرد تا خشونت اولیه را مشروع جلوه داد، آنگاه می‌توانیم بگوییم اشغالگران اسرائیلی قلدری را به یکی از اصول حکمرانی خودشان تبدیل کرده‌اند. همه‌چیز طراحی شده است تا تحریک‌کننده باشد. هر روز با اعمال تحریک‌آمیز مواجه می‌شوید. کارهایی زشت و حقارت‌بار. اما در عین حال آن‌ها طوری طراحی شده‌اند که نشود گفت خشونتِ آشکار و انکارناپذیرند، حتی کسی نمی‌تواند ادعا کند که این قبیل اقدامات را می‌شود به معنی واقعی کلمه نوعی «یورش» نامید؛ آن‌ها دقیقاً مثلِ قلدرهای مدرسه‌اند که مداوماً و زیرزیرکی به قربانی‌شان سیخونک می‌زنند، و هلش می‌دهند و مشت و لگد حواله‌اش می‌کنند، به این امید که بالاخره آتش خشمش شعله بکشد و دست به کار بی‌فایده‌ای بزند که ناظم مدرسه به خاطر آن سرزنشش کند.\n من فقط وقتی غمباریِ وضعیت فلسطینی‌ها را کاملاً درک کردم که فهمیدم برای جامعۀ سنتی فلسطین، تنها هدف زندگی این است که در موقعیتی باشی که استطاعت آن را داشته باشی که غریبه‌ها را مهمان کنی. مهمان‌نوازی از همه‌چیز مهم‌تر است. اولین‌باری که پا به نابلس گذاشتم، همراه با ونی بودم که پر بود از عوامل یک فیلم آمریکایی. همۀ آدم‌هایی که در آن محله بودند سریع تلفن‌های همراهشان را درآوردند تا سر در بیاورند که چه اتفاقی دارد می‌افتد (البته این را بعدها متوجه شدم). این خارجی‌ها کی‌اند؟ این ابزارهایی که با خودشان آورده‌اند چیست؟ چرا به اینجا آمده‌اند؟ اما لحظه‌ای که وارد خانۀ یکی از محلی‌ها شدیم، همه‌چیز تغییر کرد. سریع یک کمیتۀ محلی متشکل از ۳۰ یا ۴۰ جوانِ داوطلب تشکیل شد تا اگر عناصر فاسدِ حکومتِ فلسطین یا نیروهای امنیتی اسرائیلی خواستند مزاحمتی برایمان ایجاد کنند، دست به مداخلۀ فیزیکی بزنند. فارغ از همه‌چیز، حالا ما مهمان یکی از هم‌محله‌ای‌ها بودیم و شرافت جمعی محله اقتضا می‌کرد که امنیت ما را تأمین کنند.\n البته ما آن زمان روحمان هم خبر نداشت که چنین اتفاقاتی دارد می‌افتد. تنها یک هفته بعد بود که یک نفر حین صحبت‌های روزمره با امین به این مسئله اشاره کرده بود.\n یکی از اولین سفرهای عوامل فیلم به عرابه بود، شهر کوچکِ کشاورزی‌ای که مرکز آن پر از پوسترها و پرچم‌های سیاه جهاد اسلامی و باقی‌مانده‌های مساجد و قلاع قرون وسطایی بود. در ابتدا، گاهی به نظرمان می‌رسید که مردم تلاش می‌کنند که از ما دوری کنند، در اکثر خانه بسته و پرده‌ها کشیده شده بودند، اما در نهایت فهمیدیم که این فضا فقط به خاطر آن بود که خورشید هنوز غروب نکرده بود: ماه رمضان بود و مردم خجالت می‌کشیدند از اینکه مهمانی به خانه‌شان دعوت کنند، اما نتوانند غذا جلویش بگذارند. وقتی هوا تاریک شد، طوری شد که هر جا می‌رفتیم، همه‌جا کباب و جشن و چای برپا بود. پیرزن‌هایی باحجاب همانطور که روی ایوان نشسته بودند، پشت سر هم استکان‌هایمان را پر می‌کردند و داستان‌هایی تعریف می‌کردند از اینکه چطور باستان‌شناسان چند مقبره پیدا کرده‌اند که گویا متعلق به برخی رهبران باستانی یهودی بوده‌اند –من نتوانستم اسم آن‌ها را دریابم، و فکر می‌کنم شاید آن‌ها چند مکابی بوده‌اند- و از آن به بعد، آن مقبره‌ها را به‌عنوان محل عبادت و زیارت اعلام کرده‌اند. در شرایط معمولی، کشف چنین مکان‌هایی باعث رونق اقتصادی منطقه می‌شود. اما در فلسطین، معنایش می‌تواند این باشد که کل ساکنان روستا را خیلی راحت از محل زندگی‌شان بیرون کنند. عرابه برای چنین کاری خیلی بزرگ بود. بنابراین در این مورد، معنایش این است که هر چند وقت یک‌بار، صدها سرباز اسرائیلی در آرایش جنگی کامل کل شهر را پر می‌کنند و تک‌تیراندازان روی پشت‌بام‌ها مستقر می‌شوند و برای ۱۲ ساعت در منطقه منع آمد و شد اعلام می‌کردند تا شهرک‌نشین‌های مذهبی بیایند و مناسک یادبود برگزار کنند. بعد همگی از آن‌جا خواهند رفت.\n بعد از این، داستان بچه‌های زیادی از اهالی شهر کوچکشان را گفتند که در زندان بودند چون شایعه‌ای وجود داشته از اینکه می‌خواسته‌اند در کمین شهرک‌نشینان بنشینند.\n درست در همین لحظه بود که آن اتفاق برای من افتاد –منی که در خانواده‌ای یهودی در نیویورک بزرگ شده بودم که تمام اطلاعاتش از پروپاگاندای صهیونیست‌ها می‌آمد- در آن لحظه بود که فهمیدم ماجرا از چشم طرفِ دیگر چطور به نظر می‌رسد. هرجا که رفتیم، فلسطینی‌ها دربارۀ مردمان مختلفی سخن می‌گفتند که در طول تاریخ به سرزمین‌های مقدس آمده‌اند و با خوش‌رویی پذیرفته شده‌اند: ارمنی‌ها، یونانی‌ها، پارسیان، روس‌ها، آفریقاییان، یهودیان… آن‌ها در ابتدا صهیونیست‌ها را مهمان خانه‌های خودشان می‌دانستند. اما آن‌ها بدترین مهمانانی بودند که تاریخ به چشمش دیده است. هر اقدامی که در جهت مهمان‌نوازی و دوستی انجام داده‌اند، تبدیل شده است به مجوزی برای غارت، و ماهرترین متخصصان پروپاگاندا در جهان، دست به کار شده‌اند تا دنیا را قانع کنند که میزبانان آن‌ها هیولاهایی فاسد و وحشی‌اند که هیچ حقی بر خانه‌هایشان ندارند. در چنین وضعیتی، چه کاری از دست شما برمی‌آید؟ دست از بخشنده‌بودن بردارید؟ اما اینجاست که حقیقتاً و از عمق وجودتان شکست می‌خورید. این معنای واقعی حرفِ این مردم بود، وقتی از زندگی‌ای حرف می‌زنند که آگاهانه و عامدانه به آن‌ها خفت و خواری روا می‌داشت. آن‌ها به صورتی نظام‌مند امکانات فیزیکی، اقتصادی و سیاسیِ سخاوتمند‌بودن را از این مردم گرفته‌اند. و محروم‌شدن از امکاناتِ این نوع بلندنظری، مرگی است به نام زندگی.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل         ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد  و        جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز    انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در         زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو،  بررسی       کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین  مطالب    وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در         کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان       به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک       سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار         شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و  در        صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را   تعویض       خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو   کنید و   مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دیوید گریبر نوشته و در تاریخ ۱۵ جولای ۲۰۱۵ با عنوان « Hostile Intelligence: Reflections from a Visit to the West Bank» در وب‌سایت اینترنشنال تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۸ آبان ۱۳۹۹ با عنوان «مرگی به نام زندگی: تأملاتی دربارۀ کرانۀ باختری» و ترجمۀ محمد ملاعباسی منتشر کرده است. •• دیوید گریبر (David Graeber) انسان‌شناس فقید آمریکایی است که در سال ۲۰۲۰ درگذشت. از کتاب‌های مشهور او می‌توان به بدهی: ۵۰۰ سال ابتدایی (Debt: The First ۵۰۰۰ Years) و مشاغل مزخرف: یک نظریه (Bullshit Jobs: A Theory) اشاره کرد.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653866.json b/train/540653866.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ec6a96415aeda4716c828714992f00a5985dca13
--- /dev/null
+++ b/train/540653866.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ازدست‌دادن دویست میلیون دلار چه چیزی به من آموخت؟",
+  "subtitle": "بحران مالی ۲۰۰۸ به من آموخت که توهمِ کنترل چیست و چگونه می‌توان از آن رهایی یافت",
+  "introduction": "فیزیک شاید ربطی به بازار سرمایه نداشته باشد. اما باب هندرسون از اولین دکتری‌خوانده‌های فیزیک بود که، به‌خاطر مدل‌سازی‌های ریاضیاتی، جذب وال‌استریت شد. سال ۲۰۰۸، ناگهان با سقوط بازار، معاملۀ فاجعه‌باری کرد که حتی بر قیمت جهانی نفت هم اثر گذاشت. در بدترین حالت، پیش‌بینی می‌کرد فقط سی میلیون دلار ضرر کند، اما این رقم تنها یک‌ششم آن ضرر واقعیِ آینده بود. در همین زمان، هندرسون متوجه توهمی شد که افراد کارآزموده هم گرفتارش می‌شوند: هرچه قبلاً موفق‌تر و ماهرتر باشی، پس در آینده هم احتمال موفقیتت بیشتر است. او توضیح می‌دهد که چگونه دچار «توهم کنترل» شد و چگونه توانست، با رهایی از آن، همۀ ضررهای انباشته را جبران کند.",
+  "content": "باب هندرسون، نوتیلوس — ماه اکتبر بود که تقریباً دویست میلیون دلار ازدست‌دادم. اوضاع در ماه نوامبر هم تعریفی نداشت. سال ۲۰۰۸ بود، درست بعد از ورشکستگیِ بانک لیمن برادرز. بازارها به‌هم ریخته بودند. بانک‌ها چپ‌وراست زمین می‌خوردند. من در یک صندوق تأمین سرمایۀ۱ بزرگ مشغول بودم و فکرش را هم نمی‌کردم که معاملۀ فاجعه‌باری که انجام داده بودم آن‌جا را نابود خواهد کرد؛ ضررهای من به‌سرعت سودِ دارایی‌هایشان را در آن سال ازبین‌ برد، دستمزدهای بالقوۀ همکارانِ موفق‌ترم را هم به آن اضافه کنید. با خودم فکر کردم که دورۀ کاری‌ام در آن‌جا به پایان رسیده است. احساس می‌کردم که بقیۀ معامله‌گران و فروشندگان طوری از من فاصله می‌گیرند که انگار مریضی‌ای چیزی دارم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n با پرواز شب از نیویورک حرکت کردم و صبح روز چهار نوامبر وارد لندن شدم. من یک معامله‌گرِ اوراق مشتقه۲ بودم، همچنین سرپرستی تیم معامله‌گران قراردادهای اختیار معاملۀ نفت هم با من بود؛ تیمی متشکل از ده‌دوازده‌تا معامله‌گر که بین سنگاپور، لندن و نیویورک پخش شده بودند. تا آن موقع تقریباً تمام کارهای آن معامله را خودم جلو برده بودم، تصمیم‌هایی که کارِ من را …یعنی ما را… به آن‌جا کشانده بود. بعد از اینکه با یکی از آن تاکسی‌های سیاه‌رنگ از فرودگاه هیترو به دفترمان در منطقۀ کَنِری وورف رسیدم، بچه‌های تیم را از سالن معامله‌گری به یک اتاق کنفرانسِ بی‌پنجره فراخواندم و به‌حالت اعتراف گفتم: «همۀ راه‌ها را امتحان کردم، اما پول‌خورۀ این قرارداد تمامی ندارد. حتی بدتر از آن، سروکلۀ ریسک‌های جدید و ناجوری در کار پیدا شده که از حوزۀ تخصص من خارج است. هر چه که هست، با همان سرعتی که دنیا دارد تغییر می‌کند، چیزهایی که من بلد هستم هم دارند منسوخ می‌شوند». از همه خواستم که کمک کنند. گفتم که از هر ایده‌ای استقبال می‌کنم.\nاین‌ها را که می‌گفتم، متوجه شدم اشک در چشمان یکی از بچه‌ها جمع شده است. برای لحظه‌ای مکث کردم، انتظارش را نداشتم. بعد اشکی از سرِ قدردانی و تسکین در چشمانم دوید، فکر می‌کنم به‌خاطر این بود که می‌دیدم تنها نیستم.\n آزمونِ فشار۳ یکی از تکنیک‌های استانداردی است که معامله‌گرانِ مشتقه از آن استفاده می‌کنند تا عملکرد سبد دارایی خود را در سناریوی فرضیِ «بدترین حالت» بسنجند. مشکل این‌جاست که «بدترین حالت» یک چیز ذهنی است که باعث می‌شود آزمونِ فشار بیشتر یک هنر باشد تا یک علم و این موضوع موجب می‌شود معامله‌گری که آزمون را طراحی می‌کند در معرض چیزی قرار بگیرد به نام «توهمِ کنترل».\n اِلِن لَنگر، روان‌شناس آمریکایی، این اصطلاح را در سال ۱۹۷۵ برای توصیف حالتی مطرح کرد که در آن «انتظاری که فرد از احتمال موفقیت خود دارد به‌طرز نامتناسبی بیشتر از احتمال عینی و قابل تحقق آن است». شواهد آزمایشگاهیِ این نوع توهم دستِ‌کم به سال ۱۹۶۵ برمی‌گردد، در آن سال یک تیم پژوهشی از کارکنان تحصیل‌کردۀ اِی‌تی‌اندتی خواستند که دکمه‌هایی را براساس روشن‌شدن چراغ‌ها فشار دهند، آن‌ها دریافتند که افراد تمایل دارند تا باور کنند کنترلشان بر این تمرین بیشتر از چیزی است که در واقعیت وجود دارد، حتی زمانی که چراغ‌ها به‌صورت تصادفی روشن می‌شدند یا حتی زمانی که آن‌ها از قلم و کاغذ برای ردگیریِ نتایجشان استفاده می‌کردند.\n در مطالعۀ دیگری که در سال ۱۹۹۲ بر روی یک گروه از دانشجویان انجام شد، نشان داد که آن‌ها قبل از اینکه تاس بیندازند، نسبت به بعد از انداختنِ تاس، هم تمایلشان بر شرط‌بندی بیشتر است و هم حاضرند شرط‌های بزرگ‌تری ببندند، این نشان می‌دهد که آن‌ها معتقدند بر روی تاسی که می‌آورند کنترل دارند. ترجیح‌دادنِ پیش‌بینی به پس‌بینی۴ قبلاً هم مشاهده شده بود ولی در این مطالعه مشخص شد که وقتی دانشجویان تهدید شدند که درصورت حدسِ اشتباه به آن‌ها شوک الکتریکی وارد خواهد شد، این ترجیح شدیدتر شد، شاهدی بر این مدعا که فشارِ روانیْ توهمِ کنترل را تشدید می‌کند.\n مطالعات لنگر نشان داد که این توهم تقویت می‌شود، اگر پای «نشانه‌های مهارتی» هم درمیان باشد: شرایطی که باعث می‌شود افراد احساس کنند که در یک فعالیت مهارتی قرار دارند نه یک فعالیت مبتنی بر شانس. این نشانه‌ها عبارت‌اند از وجود رقابت، حق انتخاب و آشنایی قبلیِ فرد با آن فعالیت. پس اگر افراد در یک بازیِ کاملاً مبتنی بر شانس روبه‌روی یک رقیبِ هیجان‌زده قرار بگیرند یا به‌جای اینکه یک کارت از روی قرعه به آن‌ها تخصیص داده شود بگذاریم خودشان کارتشان را بیرون بکشند یا مثلاً بگذاریم قبل از بازی یک‌بار طرز کار دستگاهی که اعداد تصادفی تولید می‌کند را ببینند، احتمال موفقیتشان را بیشتر از حالت عادی برآورد خواهند کرد.\n\nیا می‌توانم اضافه کنم، اگر آدم کلی وقت صرفِ معادله‌های پیچیدۀ ریاضی برای پشتیبانی از تصمیمش کند هم همین بلا سرش می‌آید.\n من هم فکر می‌کردم که می‌دانم دارم وارد چه کاری می‌شوم. من با طراحیِ یک قرارداد اختیار معاملۀ پیچیده و یک استراتژی مدیریت ریسک، به شرکتم کمک کرده بودم که برندۀ یک معاملۀ سرنوشت‌سازِ نفتِ خام شود. معادلاتم به من گفته بود که چگونه می‌توانم با خرید و فروشِ محصولات مالیِ ساده‌تر در طول زمان، سود و زیان‌های روزانه‌ام۵ در این اختیار معامله را به‌نوعی آفسِت۶ کنم.\n موقعی که هنوز در آن معامله بودم، آزمونِ فشار را بر روی استراتژی‌ام اجرا کردم؛ حالتی که قیمت نفت سی درصد سقوط کند، حالتی که نوسانات ضمنیِ۷ اختیار معامله‌ام تا سطوح تاریخی خودشان شارپی بزنند۸ و مواردی ازاین‌دست را بررسی کردم. ضرری که ماه سپتامبر برای «بدترین حالت» محاسبه کرده بودم سی میلیون دلار بود، یعنی کمتر از یک‌ششم ضرری که در واقعیت فقط در ماه اکتبر محقق کردیم.\n تازه هنوز ۱۳ ماه تا انقضای قرارداد اختیار معامله مانده بود.\n من از اولین پی‌اچ‌دی‌های فیزیک بودم که، به‌خاطر تجربیاتم در مدل‌سازیِ دنیا با ریاضیات، جذب وال‌استریت شدم چون آن‌ها معتقد بودند که مشابه همان کار را می‌توان درمورد بازارها انجام داد، به‌ویژه در بازارهای مشتقه. من فیزیک خوانده بودم چون دوست داشتم جهان را بفهمم، و حالا که نمی‌توانستم جهان را کنترل کنم لااقل می‌خواستم بتوانم تجربه‌ام از آن را کنترل کنم، تجربه‌ام از جهان را سازمان‌دهی کنم تا به آرامشی که ازپیِ نظم می‌آید دست یابم. بعدازاینکه پس از فارغ‌التحصیلی مدتی در یک بانک کار کردم، فهمیدم که این کار برایم لذت‌بخش‌تر از آن است که انتظارش را داشتم. این‌جا هم مثل فیزیک، می‌توانستم لذت فهمیدن را بچشم و این فرصت برایم فراهم بود که موضوعی را عمیقاً بررسی کنم، حتی اگر مربوط به جزء کوچکی از جهان می‌شد.\n تا سال ۲۰۰۸، بیشتر از یک دهه از عمرم را صرف توسعۀ استراتژی‌های معامله و مشتقه کرده بودم که اغلبشان هم موفق بودند. خودم هم آدم موفقی محسوب می شدم، نه به‌خاطر تواناییم در پیش‌بینی آینده، بلکه به‌خاطر اینکه دقیق، منطقی و نظام‌مند کار می‌کردم. اساساً وال‌استریت به‌خاطر کارهایی که زمانی امیدوار بودم در فیزیک انجامشان دهم به من پاداش می‌داد؛ تنها فرقش این بود که از نظریۀ احتمال به‌جای مکانیک کوانتوم در حوزۀ بازار استفاده می‌کردم.\n اما تا قبل از سال ۲۰۰۸، هیچ‌گاه دُمِ بی‌نهایتِ توزیعِ احتمال۹ را در واقعیت به چشم خودم ندیده بودم. و این تجربه، من را از بیشتر از یک توهم خارج کرد.\n مشتقه‌ای که فروخته بودم از نوع اختیار معامله بود، اما آن‌قدر خوب بود که بیشتر مثل یک بیمه‌نامه عمل می‌کرد تا یک مشتقه. خریدارْ دولتِ مکزیک بود، ششمین صادر کنندۀ بزرگ نفت خام جهان در آن زمان، و این یعنی یک کشور برای تحقق یک‌سومِ بودجۀ فدرالِ خود لنگِ آن صادرات بود. هرگونه ریزش در قیمت نفت خام می‌توانست منجر به کسری بودجه‌شان شود یا مجبورشان کند بسیاری از برنامه‌های اجتماعی را حذف کنند، قطعاً هیچ‌کدام از این اتفاقات برای سیاست‌مدارانشان مطلوب نبود. به‌طور معمول، مکزیک از مشتقه‌ها برای ایجاد تضمین در حداقل قیمت فروش نفت خام در سال بعد استفاده می‌کرد. سال ۲۰۰۸، بخشی از آسیب‌پذیریِ سال ۲۰۰۹شان را با قراردادبستن با من پوشش دادند.\n اختیار معامله‌ای که از من خریده بودند پیچیده، یا لااقل غیرمعمول، بود و مبنای آن نفت خامِ مایا بود، یک گرید سنگین و ترش از نفت خام که حدود نود درصد تولید نفت مکزیک را تشکیل می‌دهد. مکزیک سال‌ها برای پوشش ریسک۱۰ از اختیار معامله بر روی نفت وست تگزاس اینترمیدیِت استفاده می‌کرد: نفت خام ایالات متحده که بیشتر از همتایانش در اخبار به‌عنوان معیار «قیمت نفت» از آن یاد می‌شود و سنگین‌ترین حجم تجارت در جهان را به خود اختصاص داده است. و از مزایای بازار مشتقۀ قدرتمندی که این نفت در آن معامله می‌شد بهره می‌برد. خرید این اختیار معامله برای مکزیک راحت و ارزان بود، مثل خرید کت‌وشلوارِ آماده. اما درعوض این ریسک را هم داشت که ممکن بود در زمانِ بحرانْ نفتِ مایا زورش به وست تگزاس اینترمیدیِت نرسد و آن‌وقت ممکن بود این بیمۀ «آماده» نتواند آن ضررهای «سفارشی» را پوشش دهد.\n اینجا بود که من و صندوقم وارد شدیم و پیشنهادِ یک کت‌وشلوارِ سفارشی و خیاط‌دوز را در قالب یک قرارداد اختیار معامله بر روی نفتِ مایا به مکزیک دادیم. البته هزینه‌اش بیشتر بود اما استراتژیست‌های وزارتِ اقتصاد مکزیک آن‌قدر از آن خوششان آمده بود که حاضر شوند مابه‌التفاوتش را بپردازند و برای اولین‌بار به صندوقِ ما اجازه دادند تا در برنامۀ پوشش ریسکشان مشارکت کند. معاملۀ بزرگی برای صندوق ما بود چون باعث می‌شد در زمرۀ برترین صندوق‌های تأمین مالی مبتنی بر کالا در سطح جهان قرار بگیریم و برنامۀ پوشش ریسک مکزیک هم بزرگ‌ترین و معتبرترین برنامه در نوع خودش به‌شمار می‌رفت. اگر تأثیر بالقوۀ این قرارداد را بر ارتقای شغلی و پاداش آیندۀ من در نظر بگیرید باید بگویم برای من هم معاملۀ بزرگی بود.\n اما دلیلی داشت که سایر صندوق‌ها و بانک‌ها قبلاً اختیار معاملۀ مبتنی بر مایا به مکزیک نفروخته بودند، و به همان دلیل هم بنده در نوامبر ۲۰۰۸ فهمیدم که باید مسیرشغلی‌ام را کلاً تغییر دهم: برخلاف وست تگزاس اینترمیدیِت، بازارِ مشتقه‌ای برای نفتِ مایا وجود نداشت و بنابراین مجالی برای من نبود تا با استفاده از روش‌های استانداردِ مشتقه بتوانم ریسکم را پوشش دهم. پس مجبور بودم روش‌هایی را از خودم ابداع کنم.\n در آزمونِ فشاری که انجام دادم برای استخراج استراتژیِ پوشش ریسکْ وابسته بودم به داده‌های تاریخی (اینکه قیمت نفتِ مایا درگذشته نسبت به سایر نفت‌ها و محصولاتِ پالایشی چگونه تغییر کرده بود). بخشی از استراتژیِ پوشش ریسکم این بود که نفتِ مایا را با سبدی از سایر هیدروکربن‌ها، ازجمله نفتِ کوره، پروکسی۱۱ کنم. نفتِ کوره یک محصول پالایشی است مثل بنزین و گازوئیل، اما کیفیتش پایین‌تر است و به‌عنوان سوخت در کشتی‌ها استفاده می‌شود. خیلی کلی بخواهم بگویم چیزی که به‌عنوان پروکسی برای نفتِ مایا درنظر گرفتم ترکیبی بود از نفتِ آمریکا و نفتِ کوره. کلیدِ ماجرا این‌جا بود که برخلاف نفتِ مایا، اوراق مشتقۀ نفتِ کوره و نفتِ آمریکا را می‌توانستم در بازار جهانیِ بینِ بانکی معامله کنم. مشکلی که پیش آمد این بود که در بازار جهانی قیمت نفت سقوط کرد.\n قیمت‌ها همین‌طوری پایین و پایین‌تر می‌رفت و احتمال اینکه مکزیک بیمۀ نفتی‌اش را تأدیه کند بیشتر و بیشتر می‌شد -و معنی‌اش این بود که بنده می‌شدم مسئول خرید نفت مایای آن کشور در سال ۲۰۰۹ و به قیمت تضمین‌شده در قرارداد- استراتژی‌ام مجبورم می‌کرد که بیشتر و بیشتر نفتِ کوره بفروشم تا آسیب‌پذیری‌هایم را پوشش دهم.\n و بدبختیِ من از اینجا شروع شد.\n در بازارها، اندازه مهم است. قبلاً گفتم که من خرید یک بخشی از صادرات نفت مکزیک را تضمین کردم. چیزی که نگفتم این است که آن یک بخش معادل دوسوم بود: دوسومِ محصول ششمین صادرکنندۀ بزرگ نفت دنیا، ۲۲۰ میلیون بشکه، به ارزش حدودیِ ۱۷ میلیارد دلار، آن‌قدر نفت که صد ابرتانکر هم داشته باشی باز هم نفت اضافه می‌آید. یعنی من باید کلی نفتِ کوره می‌فروختم. موضوع ناراحت‌کننده‌ای که به‌زودی فهمیدم این بود که بازار ظرفیتِ این مقدار را ندارد.\n در ماه اکتبر، نتوانستم پابه‌پای افزایشِ آسیب‌پذیریِ قراردادْ نفت بفروشم. بدتر اینکه قیمت نفتِ کوره هم به‌سرعت پایین می آمد حتی نسبت به سایر محصولات نفتی یا حتی رفتارش در گذشته. در آن چند هفته از محلِ ریسک‌های مختلف پول از‌ دست دادم، اما تقریباً نیمی از ضربه‌ای که خوردم از نفتِ کوره بود.\n و قوز بالای قوز این بود که بخشی از دلیل ریزش تاریخیِ نفتِ کوره فروش دیوانه‌وارِ آن به‌وسیلۀ خودم بود. بازار کوچک بود و حجم عرضۀ من بسیار بالا و این میزان فروشِ من بازار را هم با نفت اشباع کرد و هم با اطلاعاتی دربارۀ موقعیتی که من در آن بودم، قدرتِ چانه‌زنی‌ام مدام ضعیف‌تر می‌شد و فروش نفت در روزهای باقی‌مانده برایم سخت‌تر. این‌گونه خوردن به سقفِ بازار چیزی بود که هیچ‌کدام از روش‌هایی که بلد بودم پاسخی برای آن نداشتند.\n روش‌هایم به‌جز مشکلِ نفت، برای مشکلِ درز اطلاعات هم راه‌حلی نداشتند. همان هفته‌ای که وارد لندن شدم، وزیر اقتصاد مکزیک برخلاف توافقمان -و درتلاشی برای جلب اعتماد مجدد بازارها نسبت به کشورش- بند را آب داد و دربارۀ توافقمان به یک خبرنگار اطلاعات داد. خبرش را از ایمیل فروشندۀ ارشدمان گرفتم، او در انتها اضافه کرده بود: «این گزارشِ خبری نابودمان خواهد کرد».\n بله، حق با او بود.\n موفقیت در شرایط «عادی» نمی‌تواند شانس شما را در شرایط بحرانی پیش‌بینی کند؛ در بحران قوانین تغییر می‌کند. اما بی‌شک می‌تواند اعتمادبه‌نفسِ شما را افزایش دهد، همان‌طور که موفقیت‌های قبل از سال ۲۰۰۸ مال من را افزایش داده بود.\n در مطالعه‌ای هلنا مَتیوت، مدیر آزمایشگاه روان‌شناسی تجربی در دانشگاه دوستو در بیلبائو اسپانیا، از پنجاه جفت شرکت‌کننده خواست تا یک داروی ساختگی را بین بیمارانی ساختگی که به یک بیماری ساختگی مبتلا بودند توزیع کنند. نیمی از شرکت‌کنندگان سی دوز از دارو را در اختیار داشتند که باید بین یک‌صد بیمار تقسیم می‌کردند، نیم دیگر هفتاد درصد دوز مابقی را در اختیار داشتند. هشتاد درصد بیماران صرف‌نظر از اینکه دارو گیرشان آمده بود یا نه بهبود یافتند.\n اندکی کمتر از نصف شرکت‌کنندگانی که سی دوز دارو در اختیار داشتند معتقد بودند که داروها مؤثر بوده است اما بیش از دوسومِ گروه هفتاددوزی‌ها معتقد بودند که خودشان هم در بهبود بیماران نقش داشته‌اند. تجربۀ تکرار و حضور شخصیِ بیشتر، حتی زمانی که هیچ‌گونه رابطۀ علیتی وجود ندارد می‌تواند توهم عاملیت را تقویت کند. موفقیتی که در آن اندکی رابطۀ علیت وجود دارد، مانند موردِ من، مطمئناً این توهم را بیشتر هم تقویت خواهد کرد.\n این قضیه در سطح سازمانی هم رخ می‌دهد. فدرال رزرو (بانک مرکزی آمریکا) از زمان بحران اقتصادی به بعد هرسال آزمونِ فشار را بر روی بانک‌های بزرگ اجرا می‌کند. هدفشان همان است که من در سپتامبر ۲۰۰۸ داشتم: اینکه محاسبه کنیم اوضاع تاچه‌حد می‌تواند خراب شود. درمورد فدرال رزرو، می‌خواهند ببینند در زمان بحران وقتی ارزش دارایی‌های یک بانک اُفت می‌کند چه بر سر سرمایۀ بانک (دارایی‌ها منهای بدهی‌ها) خواهد آمد. سرمایۀ منفی را می‌گویند ناتوانی در پرداخت دیون۱۲. برای یک بانک، ناتوانی در پرداخت دیون میان‌بری است به سوی ورشکستگی. در آزمون ِ فشارِ «نظارتی»، نهادهای قانون‌گذار مثل فدرال رزرو -در اروپا هم همچین کاری انجام می‌شود- یک یا چند سناروی بدترین حالت را درنظر گرفته و اثرات آن را بر سرمایه محاسبه می‌کنند، مشابه تلاشی که من برای محاسبۀ ضرر احتمالی‌ام در شرایط سقوط انجام دادم.\n اولین آزمون فدرال رزرو در سال ۲۰۰۹ یک موفقیت کامل بود و با پایان‌دادن به حادترین مرحلۀ بحران به‌طور گسترده‌ای تأیید گردید. آزمون برمبنای سناریویی انجام شد که در آن بازار حتی بیش از واقعیتِ آن زمان درهم شکسته بود و رکودی عمیق را موجب شده بود. فدرال رزرو نتیجه گرفت که در آن شرایط بسیاری از بانک‌های بزرگ از کمبود سرمایه رنج خواهند برد و بانک آمریکا با کسری ۳۳ میلیارد دلاری در صدر فهرست قرار خواهد گرفت. بعد از آن بود که وزارت خزانه‌داری با استفاده از منابع برنامۀ «ترمیم دارایی‌های مشکل‌دار»، نقدینگی بانک‌های نیازمند را تکمیل کرد و اعتماد را به بازار برگرداند و به‌این‌ترتیب بازیابی را کلید زد.\n اکنون، فدرال رزرو هرسال بانک‌های بزرگ را تحت آزمون ِ فشار قرار می‌دهد که یکی از دلایل این کار مربوط می‌شود به قانون پسابحرانِ مالی در ایالات متحده، که حکم موسوم به داد-فرانک در سال ۲۰۱۰ آن را الزام‌آور کرده است. بانک‌ها از مدت‌ها قبل هم تحت قوانین مربوط به محدودیت سرمایه، از قبیل قانون حداقلِ نسبتِ سرمایه به دارایی، فعالیت می‌کردند. چیزی که بعد از بحران تغییر کرد این بود که اولاً مقدار آن حداقل افزایش پیدا کرد و ثانیاً از آزمونِ فشار برای تنظیم برنامه‌های سرمایه‌ای بانک‌ها استفاده شد -مثلاً بازپرداخت سهام و سودهای تقسیم شده محدود شدند- تا این اطمینان ایجاد شود که بانک‌ها تحت هر شرایطی مقدار کافی سرمایه را در اختیار خواهند داشت.\n آزمونِ فشار امسال نشان داد که ۳۱ هلدینگِ بانکیِ بزرگ آمریکا، که هشتاد درصد دارایی‌های بانکی کشور را در اختیار دارند، در بدترین حالت به مبلغِ بزرگِ ۴۹۰ میلیارد دلار زیان خواهند کرد. و اینکه برای اولین‌بار در تاریخِ این آزمون، هیچ‌کدام از بانک‌ها به‌خاطر نسبتِ سرمایه به داراییِ کمتر از پنج درصد که فدرال رزرو مصوب کرده بود در آزمون مردود نشدند. معنی‌اش می‌توانست این باشد که بانک‌ها بالأخره تحت کنترل درآمده‌اند.\n یا اینکه این هم فقط یک‌جور توهم کنترل است؟\n اخیراً خودم نگاهی به سناریوی آزمونِ فشار فدرال رزرو در وب‌سایتشان انداختم. اولین چیزی که به‌نظرم رسید این بود که این برنامه به‌طرز نسبتاً مضحکی برای «پیروزی در نبرد قبلی»۱۳ طراحی شده است: حالتی که در آن شاخص داو جونز حدود پنجاه درصد ریزش کند، تولید ناخالص داخلی (جی‌دی‌پی) آمریکا حدود پنج درصد کم شود و نرخ بیکاری ۱۰ درصد افزایش یابد. دیدم این که اساساً همان پیامدهای بحران سال ۲۰۰۸ است. آن‌ها سایر فجایع بالقوه را نادیده گرفته‌اند، مواردی مثل فروپاشی یورو، بحران نوظهوری در بازار، اَبَرتورم و یا اثرات بازخورد ناشی از شوک، مثل بلایی که در قضیۀ نفتِ کوره سر من آمد. واقعیتِ ناجور دیگری هم وجود دارد و آن این است که هم «فَنی مِی» و هم «فرِدی مک»۱۴ هردو همواره توسط نهاد قانون‌گذارشان تحت آزمون فشار قرار می‌گرفتند و هربار هم اعلام می‌شد که مشکل سرمایه ندارند، تا اینکه در سال ۲۰۰۸ به مشکل برخوردند. همین موضوع دربارۀ بانک‌های ایسلند هم صادق است.\n من در این بدبینی‌ام تنها نیستم. اقتصاددانِ سابق فدرال رزرو، تیل شوئرمن، که دستی هم در طراحی آزمون‌ها داشته است، براین باور است که آن‌ها بیشتر ریسک به سیستم اضافه می‌کنند تا اینکه آن را کاهش دهند. او این ادعا را در مطلبی در وال استریت ژورنال در سال ۲۰۱۳ مطرح کرد. به گفتۀ او: «موضوع خطرناک این است که نظام مالی و قانون‌گذارانش به سمت یک مدلِ ریسک با مخزن ژنی محدود حرکت می‌کنند، مدلی‌که دربرابر ویروسِ مالیِ بعدی بسیار آسیب‌پذیر خواهد بود. با بی‌توجهی به نوآوری در مدل‌های ریسک، با دست خودمان بذر بحرانِ سیستمیِ بعدی را می‌کاریم».\n به بیان دیگر، فدرال رزرو با متمرکزکردن آزمون‌های فشار حول رویکرد خودش، بانک‌ها را تشویق می‌کند که یک روش واحد را دنبال کنند درنتیجه آسیب‌پذیری‌های یکسان و روش برخورد یکسانی را به آن‌ها تحمیل می‌کند که نتیجه‌اش می‌شود کاهش تنوع و افزایش ریسک. این ایرادی است که به‌خصوص به قوانین تجویزی همچون قانون حداقل پنج درصد (نسبت سرمایه به دارایی) گرفته می‌شود. قوانینی که هرچند پایش کردنشان آسان است اما به‌راحتی هم می‌توان دورشان زد.\n از آن بدتر اینکه، خودِ مشوق‌های فدرال رزرو می‌تواند توهم کنترلشان را تقویت کند. کوین داد اخیراً در یکی از پادکست‌های مؤسسۀ کِیتو گفته بود: «آن‌ها خودشان به خودشان نمره می‌دهند و همیشه هم نمرۀ قبولی می‌گیرند». داد، یکی دیگر از کسانی که به آزمونِ فشار فدرال رزرو بدبین است، استاد مالی و اقتصاد در دانشگاه دورهام انگلستان است. او اضافه می‌کند: «آزمونِ فشارِ بانک مرکزی هرگز نمی‌تواند مورد تأیید باشد چراکه مشوق‌هایی در آن برای برندگان گنجانده شده است».\n داد چنین استدلال می‌کند که چون فدرال رزرو وظیفه‌اش این است که نظام مالی را ایمن نگه دارد، پس انگیزه دارد که یافته‌هایش نشان دهند که همه چیز امن و امان است. درست همان‌طور که من تمایل داشتم که در آزمونِ فشارم به نتایجی برسم که انجام آن معاملۀ فوقِ سودده را تأیید کند.\n چند وقت پیش تلفنی با داد صحبت کردم و از او پرسیدم که فدرال رزرو برای بهبود آزمون‌هایش چه کار می‌تواند بکند؟\n او جواب داد: «اول از همه اینکه، آزمون‌ها را اجرا نکند». پس آن‌ها باید از چه مدلی برای این کار استفاده کنند؟\n گفت: «من خودم اصلاً از هیچ مدلی استفاده نمی‌کنم. باور ندارم که در حوزۀ ریسک‌های مالی مدل‌سازی جواب می‌دهد».\n با جمله‌ای که از یک استاد دیگر مالی کِش رفته بودم او را به چالش کشیدم: «فقط یک مدل می‌تواند یک مدل دیگر را از میدان به در کند». این جمله را وقتی کارِ مالی را تازه شروع کرده بودم یاد گرفتم و بعداً برایم به چیزی مثل یک مانترای بودایی تبدیل شده بود.\n داد پوزخندی زد و بی‌آنکه تحت تأثیر قرار گرفته باشد گفت: «من همیشه در هر مدلی به مسائل تاریخی توجه می‌کنم» و بعد از آن شروع کرد به توضیح‌دادن دربارۀ اینکه سرمایه‌ها در قرن نوزدهم در چه سطحی بوده است. در دوره‌ای که بانک‌ها مؤسسات خصوصی‌ای بوده‌اند که کمتر در قید و بند قوانین دولتی قرار داشتند.\n اما خب حتی برای تفسیرکردن تاریخ هم باید مدل داشته باشیم. این نکته‌ای بود که ریکاردو رِبوناتو پشت تلفن به من گفت. ریکاردو مدیر کل نرخ بهره و فارِکس در شرکت پیمکو و نویسندۀ یکی از معدود کتاب‌های مربوط به هنرِ آزمون‌های فشار است. او در ادامه از من خواست که یک مریخی را تصور کنم که در زمین فرود آمده است.\n گفت فرض کنم که من و آن فرازمینی هر دو شاهد یک اتفاق واحد هستیم: یک انسانِ دیگر یک سکه از جیبش بیرون می‌آورد، چهار بار شیر یا خط می‌اندازد و هر چهار بار شیر می‌آید.\n او گفت حدس می‌زنم که این هم‌زمانیِ اتفاق‌ها خیلی ذهن تو را درگیر نخواهد کرد. علتش تجربۀ قبلی‌ای است که از سکه‌ها داری. چهاربار شیر آمدنِ پشت سر هم را یک اتفاق نادر و خاص تلقی نخواهی کرد. احتمالاً حدست برای شانسِ شیرآمدن برای بار پنجم همان پنجاه‌پنجاه خواهد بود.\n اما «مریخیِ تازه‌به‌زمین‌آمده مطلقاً چیزی از سکه‌ها نمی‌داند. تمام دانشی که کسب کرده است به او می‌گوید که سکه وسیله‌ای است که اگر پرتش کنی بالا شیر خواهد آمد». بنابراین احتمال اینکه مریخی برروی شیرآمدن شرط ببندد بیشتر از تو خواهد بود.\n رِبوناتو ادامه داد: «نکتۀ اخلاقی داستان این است که تو همیشه با یک مدلِ ساختاریِ ازپیش تعیین‌شده به سراغ داده‌ها می‌روی». به‌عبارت دیگر پیش‌داوری‌هایی راجع‌به علت‌ها و معلول‌ها داریم که باعث می‌شود داده‌ها را جانب‌دارانه تفسیر کنیم.\n\nفوراً متوجه شدم، ساعت‌های بی‌شماری را در طول سال‌ها درگیر استخراج احتمالات و سایر شاخص‌های آینده‌نگر از داده‌های تاریخی بوده‌ایم. بزرگ‌ترین چالش همیشه این بوده است که پاسخ‌هایمان از تمرکز بر کدام بازۀ زمانی به‌دست آمده است. یک‌ماه اخیر؟ سال اخیر؟ پنج سال اخیر؟ و وقتی که شما می‌خواهید از داده‌ها برای تخمین احتمال یک رویدادِ بسیار نادر استفاده کنید، به مقدار بسیار زیادی داده احتیاج خواهید داشت -هرچه رویدادْ نادرتر، داده‌های موردنیازْ بیشتر- که یعنی باید بیشتر در زمان به عقب برویم و هرچه بیشتر به گذشته می‌رویم احتمالاً از مرتبط‌بودن داده‌ها کاسته می‌شود.\n اما چه چیزی را می‌توان جایگزین تخمین زدن احتمالات کرد؟ اگر قادر نباشیم دربارۀ احتمالات صحبت کنیم آن‌گاه مجبور خواهیم بود که خودمان را برای بدترین سناریوی ممکن آماده کنیم. بنابراین یک معامله‌گر هیچ‌گاه وارد یک اختیار معامله یا نوسان‌گیری نخواهد شد چون در بدترین حالت ممکن است ضررش بی‌نهایت باشد. مردم سوار ماشین و هواپیما نخواهند شد و هرگز ازدواج نخواهند کرد … درواقع از ترسِ بدترین نتیجۀ ممکن دست به هیچ کاری نخواهند زد. همگی فلج خواهیم شد.\n به‌همین دلیل است که رِبوناتو به من گفت که صرف‌نظر کردن از احتمالات آن‌طور که معمولاً از آن صحبت می‌شود درواقع «یک‌نوع بی‌انصافی و بهانه‌ای است برای منفعل بودن». و باز به‌همین خاطر است که در رویکرد مورد علاقۀ او به آزمونِ فشار (روشی موسوم به شبکه‌های بِیزیَن) تلاشی برای استخراج احتمالات انجام نمی‌شود و به‌جای آن از کاربر خواسته می‌شود که تنها «بهترین حدسِ مبتنی بر اطلاعاتش را ارائه دهد».\n پُر تنش‌ترین بخشِ تجربۀ من در سال ۲۰۰۸ به من آموخت که چگونه حدس بزنم. فردای روزی که بانکِ لیمن سقوط کرد من بیست میلیون دلار از‌دست‌دادم و روز بعدش سی میلیون. این اعداد و ارقام برای اینکه کل سودآوریِ سال قبلم را نیست‌ونابود کند کافی بود (تازه آن سال، سالِ خیلی خوبم بود).\n اما بدتر از آن این بود که احساس می‌کردم گیر افتاده‌ام. مدل‌هایم نشان می‌داد که در مسیر بی بازگشتی گرفتار شده‌ام و هر کاری هم که بکنم قرار است بسیار بیشتر از این مقدار در هفته‌های پیشِ رو پول از دست بدهم. همۀ مسیرها لاجرم به پرتگاه ختم می‌شد. می‌توانستم دروازۀ جهنم را زیر پایم احساس کنم. گیجِ گیج بودم و توان فکر کردن را از دست داده بودم. وقتی رئیسم لحظه‌ای کنارم متوقف شد تا خبر دهد که به‌نظرش رقبایمان گُلدمن ساکس و مورگان استنلی قربانیانِ بعدیِ سقوط هستند، با حالتی تقریباً خوشحال به من گفت به‌نظر ناخوش می‌آیی.\n آن روز زودتر از همیشه و با حالِ بد به خانه رفتم، برای اولین‌بار در دوران حرفه‌ای‌ام مغزم قفل کرده بود.\n اما فشار روانی اثرات دیگری هم داشت.\n روان‌شناسان معتقدند که توهمِ کنترل می‌تواند منجر به انطباق شود چراکه باعث می‌شود به‌جای واکنش‌های هیجانی بر روی حل مسئله متمرکز شویم. از‌این‌رو زمانی که به‌جای ترسیدن شروع کردم به مواجه‌شدن با مشکل، احتمالاً باور نداشتم که باید از حدس‌وگمان‌هایی که بعد از آن سرهم کردم متشکر باشم.\n یکشنبۀ بعد از سقوط بانک لیمن، وقتی در سالن خالیِ معامله‌گری‌ام رژه می‌رفتم، یک‌بار برای همیشه باور کردم که مدل‌ها و گزارش‌های من بیش‌ازاین قادر نیستند راه را نشانم دهند. یک واقعیتِ انکارناپذیر این بود که اگر نفت به حرکت نزولی‌اش ادامه می‌داد ریسک من افزایش پیدا می‌کرد. پس تصمیم گرفتم دوشنبه که برگشتم بر روی همین موضوع که نفتِ وست تگزاس اینترمیدیِت سقوط خواهد کرد یک شرط بزرگ ببندم.\n و در یک صبح شنبه، که با دوچرخه به‌سمت هادسون می‌رفتم، ناگهان به ذهنم خطور کرد که ممکن است مکزیک بدش نیاید که توافق را از نو تعریف کنیم -یعنی اختیار معامله را پس بدهند و یک جدیدش را بگیرند- توافقی که در آن آن‌ها میلیاردها دلار سود را برای کشورشان تضمین می‌کردند و کلی پول هم گیر من می آمد، چیزی که شدیداً به آن نیاز داشتم. دوچرخه را کنار خیابان انداختم و این ایده را برای مسئول فروشمان پیامک کردم.\n تعداد زیادی تصمیم دیگر هم گرفتیم و حدس‌های دیگری هم زدیم، بعضی‌هایشان کار خودم بود، بعضی‌ها کارِ بچه‌ها و حتی رئیس هم مشارکت کرد. همه‌شان حدسیات بودند، هیچ‌کدامشان از آزمون فشار استخراج نشده بودند و همۀ آن‌ها مستلزم این بودند که استراتژی اصلی‌ام را کنار بگذارم، همین‌طور توهمِ کنترلی که قبلاً داشتم را.\n مارک فِنتون-اوکریوی و همکارانش، در سال ۲۰۰۳ در مقاله‌ای با عنوان «معامله برمبنای توهمات»، ادعا کردند که فشار روانی، رقابت و حق انتخابی که در ابزارهای معامله‌گریِ مالی وجود دارد ذاتاً باعث ایجاد توهمِ کنترل می‌شود، چیزی که تجربۀ شخصی من هم آن را تأیید می‌کند. آن‌ها همچنین دریافتند که این توهمِ کنترل با عملکرد معامله‌گر رابطۀ معکوس دارد. حتی آن را کمّی کردند: «افزایش توهم کنترل به میزان یک انحرافِ معیار مساوی است با کاهش ۵۸ هزار پوند در درآمد سالانه (معادل ۸۷ هزار و پانصد دلار)».\n وقتی لااقل از بخشی از توهمِ کنترلم دست کشیدم، مطمئن نبودم که آنچه در ادامه رخ داد صرفاً یک خوش‌شانسیِ محض بود یا نه.\n اول اینکه مکزیک پیشنهادم برای بازتعریف قرارداد را پذیرفت، معامله انجام شد و من توانستم آن‌قدر پول درآورم که بخش زیادی از دویست میلیون دلارِ دیگری که در آن ماه از محل ریسکِ اصلی‌ام ضرر کرده بودم را جبران کنم.\n بعد از آن نفتِ وست تگزاس اینترمیدیِت به سقوطش ادامه داد، در ماه دسامبر در ۳۳ دلار به کف قیمت خود رسید و برگشت. در موقعیت‌های فروش۱۵ غوغایی به‌پا کردم، سپس موقعیت‌ها را بستم و شروع کردم به پول پاروکردن در معاملات دیگر مثل نفتِ کوره و نوسانات. دسامبر خیلی خوب سپری شد و بخش عمدۀ ضرروزیانم تا پایان سال برگشت.\n سپس در سال ۲۰۰۹، تداوم اُفتِ قیمت نفت باعث شد مقدار زیادی پول از نفتِ مایا جمع کنم، همۀ ۲۲۰ میلیون بشکه تسویه شد و اقدامات پوشش ریسکم را تاحد زیادی تقویت کرد. این اتفاقی بود که مدل اصلی‌ام هم می‌گفت که باید پیش بیاید اما به‌نظرم چیزی که رخ داد بیشتر خوش‌شانسی بود تا یک چیز ازقبل پیش‌بینی‌شده. به هر تقدیر کارها در اولین فصل سال به‌خوبی پیش رفت تا آن‌جا که یک مدیر که از سنگاپور آمده بود با شگفتی گفت: «سرعت پول چاپ‌کردنِ تو از اوباما هم بیشتر بود».\n قراردادمان دسامبر ۲۰۰۹ به اتمام رسید و همه راضی بودند. مکزیک خالصْ شش میلیارد دلار گیرش آمد و بودجه‌اش کامل محقق شد. مجلۀ فیوچرز اند آپشنز وُرد جایزۀ «خلاقانه‌ترین و نوآورانه‌ترین استفاده از ابزارهای مشتقه» را به کشور مکزیک داد و در کنفرانس خبری‌ای که من و تعدادی از همکارانم هم در آن حضور داشتیم وزیر اقتصادشان آن را دریافت کرد. جناب وزیر در کنفرانس به‌خاطر پیش‌گویی‌هایش مورد تشویق قرار گرفت و درنهایت به چیزی که شنیده بودم آرزویش را دارد رسید و رئیس بانک مرکزی مکزیک شد.\n البته من هم ترفیع گرفتم، به‌همراه یک پاداشِ حسابی و همچنین هدایت‌کنندۀ سودآورترین معاملۀ تاریخ صندوقمان لقب گرفتم.\n در فوریۀ ۲۰۱۰ و در جلسه‌ای که رئیس پاداشم را به من داد گفت که از نظر او این پاداش را بیشتر به‌خاطر نقشی که در عقد این قرارداد داشته‌ام به من داده است تا باقیِ کارهایی که بعداً در طول پروژه انجام دادم.\n آدم با کسی که یک چک درشت به او می‌دهد یک‌به‌دو نمی‌کند ولی آخر این چه مزخرفاتی بود که در فکرش می‌گذشت. از نظر من، تمام آن‌چه اهمیت داشت کارهایی بود که بعداً انجام داده بودم. تنها با مهارکردن آن غولِ بی‌شاخ‌ودمِ بحران بود که دریافتم بازار تاچه‌حد با فیزیک متفاوت است، فهمیدم که خروجی‌های دیگران و شانس چقدر اهمیت دارند و اینکه فرقی نمی‌کند چقدر تلاش کردید یا چه اندازه آماده‌اید، همیشه چیزی وجود خواهد داشت که از درک ما خارج باشد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                                                           شامل       ترجمۀ           تازه‌ترین         حرف‌های            دنیای         علم    و                فلسفه،                 تاریخ  و                          سیاست،                      اقتصاد  و             جامعه     و             ادبیات   و        هنر      است         که          از  بیش      از            ۱۰۰           منبع             معتبر و                             به‌روز              انتخاب                 می‌شوند.              مجلات    و                   وب‌سایت‌هایی              نظیر   نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                                                         در      زمرۀ     این            منابع‌اند.       مطالب                فصلنامه       در   ۴           بخش                 نوشتار،                               گفت‌وگو،                بررسی                 کتاب، و              پروندۀ             اختصاصی         قرار                   می‌گیرند.                       گزیده‌ای            از        بهترین               مطالب                        وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                                                                     کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های                      روزنامه‌فروشی   و                       فروشگاه                         اینترنتی              ترجمان                               به‌صورت    تک           شماره     به‌              فروش     می‌رسد        اما                       شما            می‌توانید     با               خرید               اشتراک                           سالانۀ        فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                                                             برخوردار       شوید.         فصلنامه      برای                 مشترکان               زودتر     از             توزیع                 عمومی                  ارسال                        می‌شود   و       در               صورتی‌که             فصلنامه         آسیب             ببیند         بدون            هیچ            شرط    یا                هزینۀ             اضافی                 آن     را          تعویض             خواهیم            کرد.          ضمناً   هر          وقت                 بخواهید                        می‌توانید                   اشتراکتان         را             لغو       کنید         و          مابقی             مبلغ                     پرداختی      را        دریافت              کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را باب هندرسون نوشته است و در تاریخ ۲۴ دسامبر ۲۰۱۵ با عنوان «What I Learned from Losing $۲۰۰ Million» در وب‌سایت نوتیلوس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳ شهریور ۱۳۹۹ با عنوان «ازدست‌دادن دویست میلیون دلار چه چیزی دربارۀ بازار به من آموخت؟» و ترجمهٔ بابک حافظی منتشر کرده است. •• باب هندرسون (Bob Henderson) از فعالان سابق بازار وال‌استریت، فیزیک‌‌دان و عکاس است. او می‌گوید درحال‌حاضر نویسنده‌ای است که در تلاش است تا برای جهان پیچیده معنایی دست‌وپا کند.\n [۱]  Investment Bank: این واژه، طی این مطلب، به صندوق تأمین سرمایه ترجمه شده، چراکه بانک در ایران معنای دیگری را تداعی می‌کند [مترجم]. [۲]  Derivative: منظور از مشتقه دارایی یا قراردادی است که ارزش آن وابسته (مشتق‌شده) از یک دارایی دیگر است. انواع رایج قراردادهای مشتقه عبارت‌اند از: قرارداد آتی (futures contract)، پیمان آتی یا سَلَف (forwards contract)، اختیار معامله (options) و معاوضه (swaps). یکی از اهداف اصلی این ابزارها مدیریت ریسک و کاهش تأثیرات ناشی از نوسان قیمت بر تولیدکننده است [مترجم]. [۳] Stress test [۴] Postdiction [۵]  در معاملات آتی، فروشنده و خریدار توافق می‌کنند که مقدار مشخصی از یک کالا را در زمان مشخصی در آینده با قیمتی مشخص معامله کنند. بنابراین پس از شروع قرارداد در هر روز با توجه به تغییر قیمت آن کالا در بازار، یکی از طرفین کمی زیان و طرف دیگر به همان اندازه سود می‌کند. البته در اکثر موارد خودِ قرارداد آتی تا زمان سررسید به دفعات به‌عنوان اوراق بهادار بین افراد مختلف دست‌به‌دست می‌شود. منظور از اختیار معامله هم به‌اختصار این است که یکی از طرفین قرارداد با پرداخت مبلغی مشخص اختیار فسخ معامله را از طرف دیگر می‌خرد [مترجم]. [۶]  Offset: آفست یا معاملۀ معکوس یکی از تکنیک‌های مورداستفاده در معاملات مشتقه است [مترجم]. [۷] Implied volatilities [۸] Spike to record levels [۹]  منظور حالت ممکن ولی بسیار دور از ذهن یک رویداد است (فاصلۀ بسیار دور در یک توزیع احتمال آماری که احتمال روی‌دادنش نزدیک به صفر است ولی صفر نیست) [مترجم]. [۱۰] Hedge [۱۱]  proxy hedge: پروکسی‌کردن یکی از روش‌های مدیریت ریسک است [مترجم]. [۱۲] Insolvency [۱۳]  fight the last war: پیروزی در نبرد قبلی یکی از خطاهای برنامه‌ریزی است و اشاره دارد به حالتی که در آن در طراحی راه‌حل توجه بیش‌ازحدی به بار قبلی که مشکل پیش آمده می‌شود. درصورتی که در واقعیت مشکل هربار ممکن است با ابعاد جدید روی دهد [مترجم]. [۱۴]  Fannie Mae و Freddie Mac: دو شرکت فعال در حوزۀ مالیِ مسکن در آمریکا که توسط مجلس و دولت برای ساماندهی این حوزه تاسیس شده‌اند [مترجم]. [۱۵]  short position: موقعیت فروش حالتی است که در آن معامله‌گر با پیش‌بینی کاهش قیمت یک سهم در آینده، مقداری از آن سهم را به‌صورت اعتباری (قرضی) خریده و بدون اینکه واقعاً آن سهم را داشته باشد آن را به قیمت روز به یک خریدار واقعی می‌فروشد. سپس بعد از مدتی که قیمت کاهش پیدا کرد با قیمت پایین‌تر (قیمت جدید) بدهی‌اش را تسویه می‌کند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653867.json b/train/540653867.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e3c1f4598af489be2b40140d9e9c13361069d236
--- /dev/null
+++ b/train/540653867.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "وقتی آیزاک نیوتون دار و ندارش را در بورس باخت",
+  "subtitle": "«من می‌توانم حرکت اجرام آسمانی را اندازه‌گیری کنم، اما جنون مردم را نه»",
+  "introduction": "دست برداشتن از سودهای کلان کار آسانی نیست. همه می‌دانند که وقتی بازار سهام با سرعتی بی‌محابا بالا می‌رود، ممکن است همه‌چیز ناگهان فروبپاشد، اما بااین‌حال، خیلی‌ها ترجیح می‌دهند همچنان بختشان را محک بزنند. نمونه‌ای بسیار شاخص، آیزاک نیوتون، بزرگترین ریاضی‌دان عصر خودش و مظهر عقلانیت و هوش بود که علی‌رغم هشدارها، تمام ثروتش را پای سودای سود بیشتر در بازار سهام به باد داد. طرفه آنکه این اتفاق سیصد سال است که بارها رخ داده و همچنان سرمایه‌گذاران را قربانی خود می‌کند.",
+  "content": "توماس لوِنسون، آتلانتیک — اوایل آگوست ۱۷۲۰، آیزاک نیوتن در دوراهی سختی مانده بود. در سالی که بازار بورس لندن رشدی کاملاً بی‌سابقه داشت، نیوتن دودل بود که تمام سرمایه‌گذاری‌های ایمن خودش را بفروشد تا در شرکت دریای جنوب سهام بخرد یا نه؟ ارزش سهام آن شرکت (که از بزرگ‌ترین شرکت‌های خصوصی تاریخ بود) از ژانویۀ آن سال هشت‌برابر رشد کرده و هزاران نفر را روی کاغذ ثروتمند کرده بود.\nنیوتن ثروت زیادی داشت، اما معمولاً در سرمایه‌گذاری محتاط بود. در ماه‌های نخست سال، بخش زیادی از پولش در انواع اوراق قرضۀ دولتی خوابانده شده بود، سرمایه‌گذاری‌هایی مطمئن و قابل‌پیش‌بینی که درآمدی ثابت و تدریجی برای فرد به ارمغان می‌آورد. البته نیوتن در بازار بورس هم چند سهم از شرکت‌های بزرگ‌تری از جمله دریای جنوب داشت، اما هیچ‌وقت در تجارت عجول و هیجان‌زده نبود.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\nاما این نگرش در آن چند ماه تغییر کرده بود؛ نیوتن در بازار روبه‌رشد به خرید و فروش مشغول بود و گویا این امید را در سر می‌پروراند که ثروت نسبتاً زیادش را به ثروتی کلان تبدیل کند. پیش از ماه آگوست اکثر اوراق قرضه‌اش را آزاد کرد و آن‌ها را به همراه دارایی‌های دیگرش به سهام دریای جنوب تبدیل کرد. حالا به سرش زده بود بقیۀ اوراق قرضه‌اش را هم بفروشد تا باز هم سهام بیشتری بخرد.\n واقعاً هم تقریباً تمامشان را فروخت که تصمیمی فاجعه‌بار از آب درآمد. طی سه هفته، بازار چرخید و تا پیش از کریسمس سقوطی تمام‌عیار را پشت سر گذاشت. زیان مالی نیوتن به پول قرن بیست‌ویکم به میلیون‌ها دلار می‌رسید.\n همۀ سرمایه‌گذاران ممکن است اشتباه کنند، اما نیوتن بازنده‌ای معمولی نبود. او بزرگ‌ترین ریاضی‌دان روزگارش بود، کسی که عمیقاً به تغییر در گذر زمان، خطر و محاسباتی که تجربه را به عدد درمی‌آورد می‌اندیشید. \nاین نیوتن دوم (نه آن نابغۀ استثنایی، بلکه آن بازیکنی که در بازی بورس شکست خورد) امروزه پیروان بی‌شماری دارد. نظام مالی جهانی امروز نیز مثل سیصد سال پیش در هم می‌شکند. حباب دات‌کام که از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۲ سقوط کرد و حباب مسکن در سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ بخشی از الگویی تکرارشونده هستند که پس از رشد ناگهانی، دچار سقوط شده و افراد، نهادها و ملت‌های بی‌شماری را ورشکسته می‌کند. خطاهای نیوتن مسئله‌ای مهم‌اند، چون هنوز هم همان اشتباهات را تکرار می‌کنیم.\n چندین ماه است که بیماری کشنده و همه‌گیری دنیا را درنوردیده و میلیون‌ها آمریکایی را از کار بیکار کرده است. این بحران جدید، حالا، بحرانی که منجر به رکود بزرگ اقتصادی شد را به خاطره‌ای دور تبدیل کرده است. فراموشی یکی از دلایلی است که باعث می‌شود حباب‌ها دوباره و دوباره شکل بگیرند. دهه‌ها پیش، از همان لحظه‌ای که کنگره محدودیت‌های جدیدی روی کسب‌وکارهای پرخطر اعمال کرد، صنعت خدمات مالی ترفندهای جدیدی را برای دورزدن این محدودیت‌ها در پیش گرفت. اما با نگاهی به تجربیات گذشته، دلیل چندانی نمی‌یابیم که به خرد و عقلانیت کارشناسان مالی و سرمایه‌گذاران اعتماد کنیم. مردمانِ هم‌دورۀ نیوتن او را باهوش‌ترین آدم روزگار می‌دانستند. وقتی او اشتباه می‌کند و نیمی از ثروتش را بی‌محابا به خطر می‌اندازد، پس این کار ممکن است از هرکسی سر بزند. اندرو آدلایزکو، ریاضی‌دان لهستانی-آمریکایی، سال گذشته پژوهشی دربارۀ فعالیت‌های اقتصادی نیوتن در دوران حباب شرکت دریای جنوب منتشر کرد که به‌جز اشتباهات دور و دراز این متفکر بزرگ، الگویی از بلاهت مکرر انسانی را نیز نشان می‌دهد. وقتی بازارهای مالی با رشد پیوستۀ ارزش‌ها آدم‌ها را به وسوسه می‌اندازند، حتی باهوش‌ترین‌ها هم یارای مقاومت ندارند.\n رویدادهای ۱۷۲۰ آزمایش اولیه‌ای در حوزۀ مهندسی مالی بود که به‌شکل بسیار بدی به قهقرا رفت. شرکت دریای جنوب، که محور این رشد ناگهانی و سپس سقوط بازار بود، ظاهراً شرکتی تجاری بود که در بریتانیا حقوق انحصاری دادوستد کالا و برده‌های صادراتی به مستعمرات اسپانیا در آمریکای لاتین را در دست داشت. در این جایگاه بیش از ۳۰هزار بردۀ ربوده‌شده از آفریقا را به آن‌سوی اقیانوس اطلس فرستاد. اما این شرکت نقش دیگری نیز داشت و شبه‌بانکی بود که دولت بریتانیا برای مدیریت بدهی‌هایش به آن رجوع می‌کرد.\n شرکت دریای جنوب در طول مدت حدود یک دهه کسب‌وکاری ثابت و بی‌فرازونشیب داشت و در نقش شرکت تسویۀ وجوه برای بعضی از انواع اوراق قرضه و اوراق بهادار عمل می‌کرد. پرداخت سود از خزانه انجام می‌شد و سود سهام به سهام‌داران برمی‌گشت. در این بین، چند سفر تجاری نه‌چندان سودآور هم انجام می‌شد تا توجهی به سوی پشت‌صحنۀ سازمان جلب نشود. نیوتن یکی از آن سهام‌داران اولیه بود و تصمیماتش در نامه‌های خودش و دیگران و البته سیاهۀ املاکش ثبت شده است. او سهامی با ارزش ۱۰۰ پوند برای هر سهم خرید و تا پایان ۱۷۱۹ ثروتی بالغ بر ۱۳ هزار پوند جمع کرد که به پول امروزیِ بریتانیا حدود ۲ میلیون پوند ارزش دارد.\n\nسپس در ژانویۀ ۱۷۲۰ مدیران شرکت دریای جنوب جاه‌طلبی بیشتری به خرج داده و طرحی مالی پیشنهاد دادند که قرار بود تمام بدهی‌های مالی بریتانیا را دگرگون کند. هرکس اوراق قرضه، سال‌واره یا هرنوع اوراق بهادار رسمی داشت، می‌توانست اوراقش را با سهام شرکت معاوضه کند. چیزی که این پیشنهاد را وسوسه‌برانگیز می‌کرد این بود که مردم می‌توانستند به‌جای سود جزئی و ثابت، به سودهای کلانی از بازار سهام دست پیدا کنند. در عوض، قرار بود شرکتْ نرخی را که خزانه باید در ازای بدهی‌هایش می‌پرداخت کاهش دهد. برای کارایی این طرح کافی بود ارزش سهام این شرکت افزایش بیابد و آن‌قدری بالا بماند که طلبکاران دولت سراغش بروند. مجلس و کابینۀ حاکم رشوۀ زیادی گرفتند و در فوریه این طرح را پذیرفتند. در ماه آوریل همه‌چیز به مرحلۀ اجرایی درآمد و خیلی هم با موفقیت روبه‌رو شد. سرمایه‌گذاران و قماربازان مثل مور و ملخ به کوچۀ صرافی‌های لندن ریختند و، در اولین روزی که سهام به فروش گذاشته شد، با پیشنهاداتشان ارزش سهام را تا ۳۱۵ پوند بالا بردند، یعنی افزایشی ۸ درصدی در همان روز نخست و دوبرابری نسبت به ژانویه.\n این تازه شروعش بود. سهام در ۲۵ آوریل به ۳۵۲ پوند و در ۲۳ می به ۴۸۷ پوند رسید و این روال به همین شکل ادامه داشت. بررسی‌های سال بعد نشان داد که این رشد ناگهانی تأثیری مثبت داشته است: مدیران ارشد شرکت دریای جنوب از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کردند تا سهام را به مردم تزریق کنند تا هزینۀ خریدها، بازخرید مخفیانۀ سهام، استفادۀ بی‌رویه از درآمدهای اولیه و خیلی موارد دیگر را دست‌وپا کنند.\n این رشد ناگهانی ثروتی ظاهراً نامحدود فراهم می‌کرد. نویسندگان آن دوران این جنون را در نوشته‌هایشان ثبت کرده‌اند. در اوایل ماه می، از دنیل دفوی نویسنده می‌خوانیم که به‌خاطر سروصدا و هیاهو، روز یکشنبه صدای موعظۀ کلیسا را نمی‌شنید. «در ایوان بودم که صدای بلند فریادی شنیدم … اوضاع سهام چطور است؟ دیگری گفت رشد که چه عرض کنم، پرواز می‌کند».\n آیزاک نیوتن در ابتدا در برابر این وسوسه ایستادگی کرد و به همان سهامی که از قبل در شرکت دریای جنوب داشت اکتفا نمود، اما هیچ‌یک از اوراق بهادار دولتی‌اش را، که ارزشی بالغ بر ۱۹ هزار پوند داشتند، با سهام شرکت معاوضه نکرد.\n سپس در پایان ماه آوریل، او هم مثل بعضی سرمایه‌گذاران محتاط دیگر بدین نتیجه رسید که شرکت دریای جنوب به او ثروتی کافی رسانده است. آدلایزکو اخیراً مروری جامع از دادوستد‌های نیوتن در بازار سهام در سال حباب منتشر کرد که نشان می‌دهد طی چند هفته، نیوتن تمام سهامش در شرکت دریای جنوب را با قیمت‌هایی که بین ۴۰۰ تا ۵۰۰ پوند بود فروخت و نقد کرد. کارش که تمام شد، سودی به دست آورد که آدلایزکو آن را بالغ بر ۲۰ هزار پوند برآورد می‌کند، یعنی برابر با حقوق ۲۰۰ سال در شغل سابقش که تدریس در دانشگاه کمبریج بود.\n در آن روزهایی که نیوتن سهام خود را می‌فروخت، سهام شرکت دریای جنوب از ۳۵۰ پوند به ۵۹۵ پوند رسید. در تاریخ ۱ ژوئن، رشد ارزش سهام شرکت از این هم بیشتر شد. کارگزاران رقم ۷۲۰ پوند را برای سهام گزارش دادند که پنج روز بعد به ۷۷۰ پوند رسید. در اواسط ژوئن، نیوتن دیگر نمی‌توانست تحمل کند که با فروش زودهنگام سهامش، چه پولی را «از دست داده» است و چنین بود که دوباره شروع به خرید سهام کرد. تا اواسط آگوست،  ۷۰۰ الی ۱۰۰۰ پوند بابت هر سهم می‌پرداخت، یعنی بیش از دو برابر مبلغی که بهار همان سال بابت فروش سهامش دریافت کرده بود. تمام آن سودِ پیشین و بخش زیادی از مابقی ثروتش حالا بستگی به عملکرد سهام دریای جنوب در بازار داشت.\n در طول تابستان، دادوستد سهام دامنۀ نسبتاً کمی داشت و از ۸۰۰ پوند به حدود ۹۰۰ پوند رسید. اما وقتی سرمایه‌گذاران اعتمادشان را از دست دادند، همه‌چیز سرعت گرفت. در ۳۱ آگوست، سهام دریای جنوب ۸۱۰ پوند بود. یک هفته بعد این رقم به ۷۰۰ پوند و در ۱۴ سپتامبر به ۵۷۰ پوند رسید. سقوط از آنجا به بعد شتاب گرفت. سهام شرکت در ۱ اکتبر ۲۹۰ پوند ارزش داشت (یعنی تمام سود سهام از ابتدای این طرح از بین رفت) و تا اوایل نوامبر به کمتر از ۲۰۰ پوند نزول یافت.\n زیان مالی نیوتن فاجعه‌بار بود، حدود ۲۰ هزار پوند که به پول امروز حدود ۴ میلیون دلار است و طبق حساب آدلایزکو، شاید حتی بیشتر هم باشد.\n نیوتن این پیامد را هم فاجعه‌بار و هم مبهم می‌دانست. چطور ممکن بود چنین اندیشمندی بدین شکل شکست بخورد، درحالی‌که برخی دیگر، که به اندازۀ او باهوش نبودند، خطر بزرگ بازار را در دوران اوجش تشخیص داده بودند؟ مثلاً یکی از اعضای مجلس به نام آرچیبالد هاچسن از همان ماه مارس جمع‌وتفریقی انجام داده بود تا نشان دهد که سهام دریای جنوب حتی در همان مراحل اولیۀ حباب هم قیمتی خطرناک و بسیار بیش از حد معقول دارد. محاسباتی زیرکانه بود، اما برای نیوتن خیلی چیز ساده و پیش‌پاافتاده‌ای به نظر رسید، چون مبتنی بر مفاهیمی بود که نیوتن چند دهه پیش یاد گرفته بود. با توجه به این سادگی و اینکه هاچسن آن را منتشر کرده بود تا همه ببینند، چرا به فکر نیوتون نرسید که ثروتش را نجات دهد؟\n او برای خطایش توضیح ساده‌ای داشت. در آن لحظۀ سرنوشت‌ساز عقلش پریده بود. یا در اصل، عقل اطرافیانش پریده بود. خواهرزاده‌اش از او نقل می‌کند: «من می‌توانم حرکت اجرام آسمانی را اندازه‌گیری کنم، اما جنون مردم را نه».\n البته که این بهانه‌ای بیش نبود. وقتی دنیا عقل‌ستیز باشد، تقصیرات از گردن او ساقط می‌شود. اما حالا که سه قرن گذشته، آن توضیحات نمی‌تواند دلیلی بر توالی خاص تصمیمات نیوتن در بهار حباب باشد، چون هرکدام از تصمیماتش در زمان خود معقول به نظر می‌رسد.\n\nدلیل حرکت اولش، یعنی تصمیم به فروش در ماه آوریل، کاملاً واضح است: به این نتیجه رسیده بود که به ثروت کافی رسیده و می‌خواست این سود را نقد کند. چند هفته بعد که به بازار برگشت هم با داستانی به‌همین‌اندازه منسجم قابل‌توجیه است. همین تصمیم اساسی قبلاً برای صدها و چه‌بسا هزاران نفر کارساز شده بود، افرادی که بیش از یک بار به بازار سهام ورود و خروج کرده بودند. ماهی را هروقت از آب بگیری تازه است. پس چرا برای نیوتن چنین نباشد؟\n و واقعاً هم برایش چنین شد، تا اینکه ورق برگشت. آنچه تا سال‌ها نیوتن را آزار داد و امروزه هنوز هم عجیب به نظر می‌رسد این است که توانایی‌اش در تحلیل بدون تعصب و غرض به دردش نخورد، آن هم درست در دورانی که بیش از همیشه به آن نیاز داشت. نیوتن کسی بود که لگاریتم‌ها را تا ۵۰ رقم اعشار محاسبه می‌کرد. اما در تب زمانه، نتوانسته بود جمع‌وتفریق ساده‌ای انجام دهد.\n این ضعف فردی نیوتن به یکی از ویژگی‌های عمومی پول‌پرستان اشاره می‌کند. به بیان اَن مک‌کنتس، مورخ اقتصاد، بحران‌های بازار پدیده‌هایی اجتماعی‌اند: عواطفی که انسان‌ها احساس می‌کنند و به یکدیگر انتقال می‌دهند منجر به بروز تصمیماتی می‌شوند که ما در ذهن خود آن‌ها را عینی و «عقلانی» جلوه می‌دهیم. این موضوع ۳۰۰ سال پیش در اولین فاجعۀ مالی چشمگیر در دنیای مدرن صحت داشت و امروزه نیز صحت دارد. پرسش اینجاست که آیا می‌توان کاری انجام داد تا به‌جز فاکتور فکر (که بی‌شک همۀ ما از این لحاظ از آیزاک نیوتن ضعیف‌تریم)، چارۀ دیگری اندیشیده شود؟ و اگر بتوان چنین کرد، آیا عملی‌اش خواهیم کرد؟\n از سال ۱۷۲۱، رهبران جدید مجلس بریتانیا شروع به اجرای تمهیداتی کردند تا جلوی تکرار فاجعۀ سال پیش را بگیرند. در فجایع اقتصادی بعدی همچون رکود بزرگ نیز واکنش معمول همین بود. الگوی دیگری که همیشه تکرار شده این است که، با رنگ‌باختن خاطرۀ سقوط پیشین، می‌گذاریم آن مقررات جدید اثر خود را از دست بدهند. از سال ۲۰۱۷ به این سو، دولت ترامپ به شکلی نظام‌مند حتی جزئی‌ترین تمهیدات صورت‌گرفته پس از رکود پیشین را نیز از میان برده است. چنین تغییراتی اگر پابرجا بمانند، هنگام بروز فاجعۀ مالی بعدی، آسیب بیشتری را به جا خواهند گذاشت.\n حالا پس از گذشت سه قرن از زمانی که آیزاک نیوتن دار و ندارش را از دست داد، آخرین پیامش برای ما می‌تواند چنین باشد: شاید بتوان او و همتایانش را به‌خاطر شکست در آن فاجعه بخشود، چرا که آن موقع اولین بار بود که رخ می‌داد، اما ما چنین عذر و بهانه‌ای نداریم.\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nLevenson, Thomas. Money for Nothing: The Scientists, Fraudsters, and Corrupt Politicians Who Reinvented Money, Panicked a Nation, and Made the World Rich. Random House, 2020\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                                                                     شامل       ترجمۀ           تازه‌ترین             حرف‌های             دنیای         علم    و                فلسفه،                      تاریخ  و                          سیاست،                          اقتصاد  و              جامعه     و             ادبیات   و         هنر         است          که          از  بیش      از            ۱۰۰              منبع               معتبر و                             به‌روز                  انتخاب                  می‌شوند.              مجلات    و                       وب‌سایت‌هایی               نظیر   نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                                                                   در      زمرۀ     این            منابع‌اند.           مطالب                 فصلنامه       در   ۴           بخش                      نوشتار،                               گفت‌وگو،                  بررسی                    کتاب، و              پروندۀ              اختصاصی            قرار                    می‌گیرند.                         گزیده‌ای               از        بهترین               مطالب                           وب‌سایت    ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                                                                               کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های                           روزنامه‌فروشی   و                       فروشگاه                              اینترنتی              ترجمان                                    به‌صورت    تک           شماره     به‌              فروش       می‌رسد           اما                       شما            می‌توانید       با                  خرید               اشتراک                             سالانۀ           فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                                                                       برخوردار       شوید.         فصلنامه        برای                    مشترکان               زودتر     از               توزیع                    عمومی                  ارسال                           می‌شود    و        در               صورتی‌که             فصلنامه            آسیب               ببیند         بدون            هیچ              شرط     یا                  هزینۀ             اضافی                  آن      را            تعویض              خواهیم            کرد.            ضمناً   هر            وقت                  بخواهید                          می‌توانید                      اشتراکتان         را             لغو         کنید          و           مابقی              مبلغ                       پرداختی       را         دریافت               کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را توماس لوِنسون نوشته است و در تاریخ ۲۳ آگوست ۲۰۲۰ با عنوان «Investors Have Been Making the Same Mistake for ۳۰۰ Years» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲ مهر ۱۳۹۹ با عنوان «وقتی آیزاک نیوتون دار و ندارش را در بورس باخت» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• توماس لوِنسون (Thomas Levenson) نویسنده، مستندساز، موسیقی‌دان و استاد مطالعات رسانه و روزنامه‌نگاری علمی در دانشگاه ام‌آی‌تی است. آخرین کتاب او پول مفت۱ (Money for Nothing) نام دارد.  ••• این مطلب برگرفته از کتاب جدید لونسون است به نام پول مفت: دانشمندان، شیادان و سیاستمداران فاسدی که معنای پول را دگرگون کردند، ملتی را به وحشت انداختند و دنیا را ثروتمند کردند.\n  [۱] Money for Nothing"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653868.json b/train/540653868.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e3aff5bf776b081aa110bcfad82fca35dbbc4bee
--- /dev/null
+++ b/train/540653868.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا کسی دلش برای برگشتن به دفتر کارش تنگ می‌شود؟",
+  "subtitle": "با گسترش کرونا دفاترِ کار در سرتاسر جهان خالی مانده‌اند، کاترین نیکسی می‌پرسد اصلاً فایده‌شان چه بود؟",
+  "introduction": "برای بعضی‌ها محیط‌های کاری تنفربرانگیزاند. بالاخره همکار ناسازگاری پیدا می‌شود که با حرف‌هایش عصبی و ناراحتتان کند، و همیشه چیزهایی هست که حواستان را پرت کند. شوخی‌های بی‌مزه، بوی بدن آدم‌ها، نور نامناسب، سرما و گرما و یک عالمه چیز دیگر. حالا یکی دو ماه است که خیلی‌ها از دست این محیط‌های آزاردهنده خلاص شده‌اند و پشت میزهای آشپزخانه کار می‌کنند. با پیژامه، وسط شلوغ‌کاری‌های بچه‌ها و صدای تلویزیون. اگر کارکردن در خانه هم آسان نیست، پس چطور باید این مشکل را حل کنیم؟",
+  "content": "کاترین نیکسی، اکونومیست ۱۸۴۳ — در بهار ۱۸۲۲، کارمندِ یکی از نخستین دفاترِ کار۱ در دنیا (یعنی دفتر کمپانی هند شرقی در لندن) قلم به دست گرفت تا نامه‌ای به دوستش بنویسد. آن مرد شاید در اعماق وجودش ذوق‌زده بود که در ساختمانی انقلابی کار می‌کند یا عضو یک نهاد تازه است که در قرن‌های آتی جهان را متحول خواهد کرد، اما به‌هرحال این احساسات را به روی خودش نمی‌آورد. چارلز لَم در این نامه می‌نویسد «نمی‌دانی چه خسته‌کننده است در هوای خفۀ میان چهار دیوار نفس‌کشیدن و، هرروز و هرروز، تمام ساعات طلایی روز را، از ۱۰ صبح تا ۴ عصر، بدون ذره‌ای آسایش‌ خاطر کارکردن». از شور و حرارت نامه‌اش کم‌کم کاسته می‌شود، چون آرزو می‌کند «چند سالی در حد فاصلِ میز و گور» فرصت زندگی بیابد؛ و در پایان می‌گوید البته فرقی ندارد، چون «این‌دو یک چیزند».\nدنیایی که لَم در آن می‌نوشت حالا مدت‌هاست که از بین رفته. کمپانی بدنام هند شرقی در رسوایی دهۀ ۱۸۵۰ از هم پاشید و مشهورترین میراث این شرکت، یعنی سلطۀ استعماری بریتانیا در هند، نیز یک قرن بعد به پایان رسید. اما نامۀ لَم امروزه پژواکی آشنا دارد، چون به‌رغم سقوط امپراتوری‌های دیگر، امپراتوریِ دفترِ کار بر زندگی شغلیِ مدرن هنوز ادامه دارد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.   گسترۀ این امپراتوری بسیار کلان است. جمعیت آن به صدها میلیون نفر می‌رسد و از تمام ملل روی زمین تشکیل شده است. این امپراتوری منظرۀ آسمان را در شهرهایمان تسخیر کرده است؛ بلندترین ساختمان‌ها حالا دیگر نه کلیساها و معابد، بلکه انبارهای چندین‌طبقه‌ای پر از کارمنداند که بخش اعظم زندگی ما را رقم می‌زنند. اگر یکی از شهروندان سختکوش این امپراتوری باشید، بیشتر ساعات بیداری‌تان را، جای آنکه با همسر و فرزندتان بگذرانید، سمت چپِ همکار مزاحمتان نشسته‌اید که همیشه کفش‌هایش را در می‌آورد و زیر پای شما می‌اندازد.\n البته بهتر است برای این سخنان از فعل ماضی استفاده کنیم، چون بهار امسال ناگهان دفاترِ کار دنیا خالی شد. در نیویورک و پاریس، در مادرید و میلان، ادارات منتظر کارمندانی هستند که دیگر به آنجا نمی‌آیند. آسانسورهای خالی بالا و پایین می‌سرند و شمارۀ طبقات را برای راهروهای خالی می‌خوانند؛ آب‌سردکن‌ها وزوز و قل‌قل می‌کنند و آبی را سرد می‌کنند که هیچ‌کس از آن نخواهد نوشید. علی‌الحساب، زندگی دفاترِ کار به پایان رسیده است.\n\nحتی قبل از شیوع کروناویروس هم سلطۀ دفاترِ کار کمی متزلزل شده بود. عوامل مختلفی نظیر اوج‌گرفتن اجاره‌ها، انقلاب دیجیتال و افزایش تقاضا برای کار منعطف دست به دست هم داد تا جمعیت این امپراتوری رفته‌رفته به محیط‌های دیگری مهاجرت کنند. بیش از نیمی از نیروی کار آمریکا، دست‌کم گاهی اوقات، دورکاری می‌کردند. نزدیک به یک دهه بود که دورکاری در سرتاسر دنیا پیوسته روبه‌رشد بود. کارشناسان پیش‌بینی کرده بودند که دورکاری رشد بیشتری هم خواهد داشت، اما به خیال هیچ‌کس خطور نمی‌کرد که چنین رشد حیرت‌برانگیزی با این سرعت تحقق یابد.\n هنوز زود است که بگوییم دفترِ کار به تاریخ پیوسته یا نه. بسیاری از ما در اینجا هم، مثل هر فقدان دیگری، درمی‌یابیم که احساساتِ متناقض جلوی شفافیت قوۀ داوری‌مان را گرفته است. شکی نیست که ما از رفت‌وآمد روزانه به محل کار رها شده‌ایم و به آنچه فلیپ لارکین، شاعر انگلیسی، «کار وزغی» می‌خواند پشت کرده‌ایم؛ این‌ها بی‌شک مایۀ آسودگی خاطر است، اما وقتی با گرم‌کن آمادۀ آغاز یک روز بی‌سروسامان دیگر برای دورکاری می‌شویم، این حس آسودگیِ خاطر با نوعی حسرت و نوستالژی در هم می‌آمیزد.\n بااین‌حال، نباید بگذاریم رفتار احساساتی بر ما تأثیر بگذارد. دفاترِ کار همیشه محیط‌هایی شدیداً معیوب بوده‌اند. دفاترِ کار کمپانی هند شرقی، که جزء نخستین‌ها در جهان بود، بیشتر به‌منظور تفاخر ساخته شده بود تا دیوان‌سالاری. این اتاق‌ها خطابه‌هایی بودند از جنس سنگ؛ استحکام هر پلۀ مرمر و برازندگی هر ستون پالادیان۲ بدین منظور ساخته شده بود تا، به زبان بی‌زبانی، سودآوری و عملکرد درستِ درون ساختمان را جار بزند. البته که این حرف‌ها خزعبلات بود. دفاترِ کار برای تضمین بهره‌وری ساخته شدند، اما فوراً بیکاری و بطالت را نهادینه کردند. مدیران، در تلاش برای به‌کار واداشتن نوکرانشان، جنگ‌های تسلیحاتی متشخصانه‌ای به‌پا می‌کردند و نوکران به آب و آتش می‌زدند تا از آن جنگ‌ها بپرهیزند. کاخ هند شرقی (دفتر این شرکت در لندن) در مدیریت خرد به شکلی عمل می‌کرد که روی مراکزِ تماس را سفید کند. در آغاز قرن نوزدهم، این شرکت دفتر حضور و غیابی درست کرده بود که کارکنان باید هنگام ورود، هنگام خروج و هر پانزده دقیقه میان این‌دو آن را امضا می‌کردند. البته که چندان کارساز نیفتاد. لَم می‌نویسد «این دفتر آقای دادوِل را خیلی کلافه می‌کند. گاهی میان روزنامه‌خواندنش ناچار می‌شود شش‌هفت بار برود و آن را امضا بزند».\n نخستین دفاترِ کار از آنِ دولت‌ها و نهادهای شبه‌دولتی‌ای همچون کمپانی هند شرقی بودند. مدیریت یک کشور -چه رسد به یک امپراتوری- مستلزم کاغذبازی زیاد است و اینکه تمامِ کارگزاران سر جایشان حاضر باشند، باعث می‌شد دولت‌ورزی ساده‌تر گردد. اما انقلاب صنعتی بود که همه‌چیز را به‌راستی دگرگون کرد. زغال‌سنگ، فولاد و بخارْ چرخ صنعت نساجی انگلیس را سریع‌تر از پیش چرخاند و خطوط آهن در سرتاسر روستاها پراکنده شد. قطارهای بخارِ جدید کارگران را فوج‌فوج به شهرها می‌آوردند و این کارگران پشت میزها وا می‌رفتند تا به حرفه‌های جنبی‌ای مشغول شوند که در پسِ صنایع سنگین شکوفا شده بودند، حرفه‌هایی همچون امور مالی، حقوق و خرده‌فروشی. مردم ضرب‌آهنگ‌ زندگی روستایی را پشت‌سر گذاشتند. کارْ روزگاری جسته‌وگریخته، گاه‌وبیگاه و وابسته به آب‌وهوا بود، اما حالا تار و پود زندگی را تشکیل می‌داد.\n بزرگ‌ترین دگرگونیِ حاصل از دفاترِ کار نه خودِ ساختمان، بلکه مدت‌زمانی بود که در آن‌ها می‌گذراندیم. چنین چیزی در مخیلۀ بسیاری از جوامع پیشین نمی‌گنجید. مری بیِرد، استاد تاریخ دوران کلاسیک در دانشگاه کمبریج، خاطرنشان می‌کند که اشراف رومی می‌کوشیدند تا حد ممکن از کار به‌دور باشند: «تقسیمی که ما میان فراغت و کار قائلیم در جهان روم معکوس است. ما بیشتر وقت را کار می‌کنیم و هرگاه سرگرم کار نیستیم، آن زمان فراغت ماست». این قضیه در روم باستان برای اشراف بالعکس بود: «حالت پیش‌فرض otium بود، یعنی فراغت. و گاهی هم که در حالت فراغت نبودند، کسب‌وکار انجام می‌دادند، یعنی negotium». گرچه واژۀ «کسب‌وکار» رنگ‌وبوی فعالیت و صنعت دارد، اما واژۀ لاتین neg-otium (لفظاً به‌معنای «غیر فراغت») گویی دلالت بر نوعی آزردگی به سبب محرومیت از لذت دارد.\n رومی‌ها نیاز نبود برای کارکردن به جای خاصی بروند. لوح و قلم آن‌ها نیز مثل ما قابل‌حمل بود و اشراف رومی از این ویژگی غایت بهره را می‌بردند. دوهزار سال پیش، نویسنده و حقوق‌دانی به نام پلینیِ کوچک نامه‌ای برای دوستش تاسیتوس نوشت و در آن گفت که به روشی خارق‌العاده و جدید برای کارکردن دست یافته است. او بر آن شده بود تا، به‌جای کارکردن پشت میز، کار را با شکار گراز درهم‌آمیزد. قصد داشت کنارِ دام‌هایش بنشیند و «کنارم نه نیزه و زوبینِ شکار گراز، بلکه قلم و لوح باشد». پلینی، پس از شرح دقیق‌ترِ لذت‌های این روشِ کار، سخنش را اینطور به پایان برد که این روشِ کار بسیار ثمربخش است، چون «فعالیت جسمانیْ ذهن را برمی‌انگیزد و به فعالیت وامی‌دارد. او در پایانِ نامه‌اش به تاسیتوس اندرز می‌دهد «هرگاه به شکار می‌روی، لوح‌هایت را با خود ببر».\n کمتر کارمند اداری‌ای این‌چنین خوش‌وقت بوده است. در قرن بیستم، کسانی که روزگاری کارخانه‌ها را طراحی کرده بودند توجه‌شان را معطوف به دفترِ کار کردند. برخلاف کارخانه‌‌ها، اجزای متحرک این ماشین‌ها، انسان‌ بودند و برون‌داد‌شان فقط کاغذ؛ اما استدلال بر این بود که در اینجا هم همان اصول برپاست. در آمریکا، تیم‌هایی بودند مجهز به کرونومتر و معتقد به اینکه یک دفترِ کارِ روبه‌راه واقعاً چیز خارق‌العاده‌ایست؛ همین‌ها بودند که ثبت می‌کردند انجام هر وظیفه چقدر طول می‌کشد. هرچیزی که چند ثانیه به زمانِ انجامِ یک وظیفه اضافه می‌کرد در فرم گزارشِ آن‌ها ضربدر می‌خورد. فردریک وینسلو تیلور، پیش‌گام مطالعات زمان و حرکت در دهۀ ۱۸۹۰، بدین نتیجه رسید که کارکنان زمانی بهترین عملکرد را دارند که پشت ردیفی از میزها بنشینند، چیزی شبیه به سالن امتحانات مدارس. پژوهش‌های بعدی نشان داد کارکنان زمانی بهترین عملکرد را دارند که عملکرد و بازدهی کارشان مورد نظارت قرار گیرد، اما این پژوهش‌ها به دست غفلت سپرده شد. دفترِ کار باز از راه رسیده بود.\n امروزه وقتی پژوهش‌های زمان و حرکت دفاترِ کار را مورد بررسی قرار می‌دهند، نتایجی بعضاً دلسردکننده به دست می‌آید. کارکردن در دفترِ کار بخش اعظم زمان را می‌گیرد، اما از قضا بهترین ساعاتمان را هم می‌گیرد، یعنی ساعاتی که هوشیار و سرزنده‌ایم. ته‌ماندۀ ما برای خانه و اهلِ خانه می‌ماند. پژوهشی از سوی بِین اند کمپانی۳ در سال ۲۰۱۴ نشان داد که اکثر مدیران دست‌کم ۲۰ ساعت در هفته را به جلسه می‌گذرانند. این یعنی حدود پنج سال تمام در طول عمر. بعدها با حسرت متوجه می‌شویم که بسیاری از این جلسات هیچ ضرورتی نداشت و اتفاقاً غیبت در آن‌ها به سودمان بود.\n اما به‌انجام‌رساندن کارها هیچ‌گاه مقصود دفاترِ کار نبوده است. در سال ۲۰۰۴، یک روانکاو فرانسوی به نام کورین مایر، که در آن زمان در یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های الکتریکی فرانسه به نام ای‌دی‌اف کار می‌کرد، کتابی تحت عنوان سلام تنبلی۴ منتشر نمود. این کتاب به نقد فرهنگ سازمانی پرداخت و فوراً در سرتاسر دنیا به کتابی پرفروش تبدیل گشت. مایر استدلال می‌کند که دفاترِ کار نه‌تنها هیچ سودی برای بهره‌وری ندارند، بلکه «بی‌فایده» هم هستند، چون کارکنان «وقت زیادی را برای رفتن به جلسات و سخنان بیهوده هدر می‌دهند و اتفاقاً خیلی کم کار می‌کنند». او دریافت که می‌تواند «تمام کارهای روزم را طی دو ساعت اولیۀ صبح انجام دهم». بعد از آن مشغول پروژه‌های خودش می‌شد، پروژه‌هایی همچون نوشتن رسالۀ دانشگاهی و چندین کتاب. او شادمانه می‌گوید «خیلی بهره‌وری کارم بالا بود». واضح و مبرهن است که شرکت ‌ای‌دی‌اف تعبیر دیگری از بهره‌وری داشت و به‌همین‌خاطر او را به کمیسیون انضباطی فرستاد.\n این درست است که کتاب مایر با استقبال زیادی روبه‌رو شد، اما درکل، کتاب‌نوشتن در مورد دفترِ کار -دست‌کم در غرب- چندان کار شاخی نیست. نامه‌های لَم نمونۀ بارزی از این دست نوشته‌هاست. مخاطب او برای آن نامۀ نخست و بهاری ویلیام وردزورث، شاعر بزرگ رمانتیک، بود که در طول روز کنار دریاچه می‌خرامید و برگه‌هایش را با نرگس‌های رقصان پر می‌کرد.۵ اما لَم، بالعکس، روزش را در بازار لندن می‌گذراند و برگه‌هایش را با لیست قیمت چای پر می‌کرد. زندگی ما شبیه زندگی لَم است، اما زندگی وردزورث بسیار به‌یادماندنی‌تر است.\n علاوه بر شعر، رمان نیز دفترِ کار را از قلم می‌اندازد (چین در این قضیه استثناست، چون رمان‌نویسانی پرفروش در این کشور هستند که کتاب‌هایی با عناوین جذابی همچون «دفترچۀ یک کارمند اداری» می‌نویسند). گرچه نویسندگان بزرگی همچون بالزاک، دیکنز، فلوبر، ملویل و کافکا به این موضوع پرداخته‌اند، اما بیش از آنکه در ستایش آن باشد، به طنز است. جاشوا فریس، رمان‌نویس آمریکایی، برای رمان آنگاه به آخر رسیدیم۶ مورد تحسین ادیبان قرار گرفت. روایت این رمان به اول‌شخص جمع است تا اضمحلال شخصیت فردی در هویت سازمانی را به ما بنمایاند. اما به استثنای این مواردِ اندک، دفترِ کار، که در جای‌جای زندگی ما حاضر است، عمدتاً در ادبیات غایب است.\n شاعران انتقادات شدیدتری مطرح کرده‌اند. جان بچمن آرزو می‌کند بمب‌ها فرو ریزند و «خرد و خاکشیر کنند / تمام آن اتاقک‌های روشن و کولردار را». تی. اس. الیوت (که روزگاری در بانک لویدز کار می‌کرد) در سرزمین هرز۷ جمعیت کارکنانی را که از پل لندن می‌گذرند به تصویر جهنم در «کمدی الهی» دانته تشبیه می‌کند: «گمان نمی‌کردم مرگ چنین جماعت بزرگی را از کار انداخته باشد». والت ویتمن نیز کارمندان را به سخره گرفته و آن‌ها را مردانی «با پای ظریف، صورت گچی و قلب خالی» می‌خواند.\n اینگونه حملات خالی از حس خودبرتربینی نیست، اما انتقاد از دفاترِ کار دلایل موجهی دارد. بسیاری از انتقادات به‌دلیل شرمساری از جنبۀ زیبایی‌شناختی دفاترِ کار است. روم باستان کولوسئوم را داشت، فلورانسِ عصر رنسانس گنبد برونلسکی را، و بیزانس ایا صوفیه را؛ اما ما جعبه‌هایی مشابه و بی‌پایان از جنس شیشه و فولاد داریم. توماس هیثرویک، طراح بریتانیایی، می‌گوید دلیلش این است که طراحی دفاترِ کار -و درواقع همۀ ساختمان‌های عمومی- با «تنبلی» انجام می‌شود. او می‌گوید در گذشته محل‌های کار «فقط به یک میز نیاز داشتند»، همان‌طور که مغازه‌ها فقط به محلی نیاز داشتند که «چند قفسه برای جوراب یا لباس زیر داشته باشد». انقلاب دیجیتال سبب شد تا چنین خودپسندی‌ای اکنون خطر قباحت را به همراه داشته باشد. هیثرویک می‌گوید امروزه باید دلیل موجهی برای خروج از خانه داشته باشید، وگرنه «برای چه بیرون بروید؟» برای همین وقتش رسیده که دفترِ کار بهبود یابد.\n دفاترِ کار مدت‌ها در پیِ چنین تغییری بوده‌اند. معماران جسور پیلۀ تکرار را شکسته و ساختمان‌هایی با شکل خیار، رندۀ پنیر و بی‌سیم ساخته‌اند، تازه این‌ها فقط در لندن بوده است. استارتاپ‌ها، به‌منظور دگرگونیِ فضاهای خفۀ داخلی، میز پینگ‌پنگ و استخر توپ تعبیه کردند (هیثرویک این‌ کارها را با تعبیر «تفریحات مسخره» به سخره می‌گیرد). سپس برای نمک‌گیرکردن کارکنان، غذای رایگان عرضه نمودند. وقتی شرکتتان، به‌جای نودل‌های داخل کابینت خانه، غذای خوشمزه‌تری بهتان می‌دهد، برای چه بروید خانه؟ آن‌گاه بود که وی‌وُرک وارد عرصه شد؛ این شرکتِ اجارۀ املاک تجاری، با عرضۀ بیسکوئیت و نوشیدنی رایگان، باعث شد کارمندان آن را بپرستند. این نیز بی‌تأثیر نبود که مدیرکل این شرکت آدام نیومان بود؛ چهرۀ نیومان شبیه چهرۀ مسیح است که شرکت‌ اسباب‌بازی‌سازیِ مَتِل بازآفرینی‌اش کرده باشد: موهایی بلند شبیه به عروسک کِن، دندان‌هایی بسیار سفید و باوری استوار که قدرت او می‌تواند ما را از جهنم دفاترِ کار بدونِ آب معدنی و نوشیدنی‌های خوشمزه نجات دهد. همه تا مدتی نیومان را باور داشتند، تا اینکه ناگهان دست از پرستش او برداشتند. سال گذشته، ارزش‌گذاریِ وی‌وُرک به یک‌ششم مبلغ ۴۷ میلیارد دلاری که قبلاً گفته می‌شد سقوط کرد و نیومان استعفا داد. دفاترِ کار باید چیزی فراتر از یک محل کار با میان‌وعده‌های خوشمزه باشند. هیثرویک معتقد است دفاتر کار باید «معبدهایی» الهام‌بخش برای کار و تلاش و مکان‌هایی زیبا باشند که بتوانیم آن‌ها را بستاییم و حتی دوست بداریم. این نکته شایان ذکر است که گرچه شرکت او دفترِ کار دارد، اما خودِ او لفظ «استودیو» را به کار می‌برد. هیثرویک می‌گوید واژۀ دفترِ کار «حالم را خراب می‌کند».\n\nدفاتر کار، علاوه بر زشتی، ممکن است برای سلامت تن هم مضر باشند. نشستن با اینکه مثل سیگارکشیدن مضر نیست، اما قطعاً تأثیر خوبی روی بدن ندارد. کسی که عمرش را به نشستن می‌گذراند بیشتر در معرض خطر بیماری قلبی، دیابت نوع ۲، بعضی سرطان‌ها و انواع مشکلات کمر است. دفاتر کارْ نابرابری‌های اجتماعی را نیز نهادینه می‌کنند. «رئیس رؤسا» به احتمال بیشتر کسانی را استخدام می‌کنند که شبیه خودشان باشند و برتری مردان نیز از این طریق پایدارتر می‌شود. در سال ۲۰۱۸، از میان مدیرکل‌های صد شرکت برگزیدۀ بورس اوراق بهادار فایننشال تایمز (FTSE) تعداد مردانی که اسمشان استیو بود، بیشتر از کل زنان بودند. درضمن، ناخوشایندی‌های دفتر کار برای زنان بیشتر از مردان است: چندی پیش پژوهشی نشان داد که دمای محیط عموماً به شکلی تنظیم می‌شود که مناسب «میزان سوخت‌وساز یک مرد ۴۰ سالۀ ۷۰ کیلویی باشد» (که احتمالاً اسمش استیو است). مردان مشکلی ندارند، اما زنان در این هوا سردشان می‌شود.\n دفترِ کار حیله‌های مردسالارانۀ غیرمستقیم‌تری نیز در آستین دارد که مهم‌ترینشان واکنش آن به کودکان است. یا به بیان درست‌تر، عدم واکنش آن‌ها به کودکان. محل‌های کار در بیشتر طول تاریخ توجهی به کودکان نکرده‌اند (در فیلم «مری پاپینز»، با ورود دوقلوهای بَنکس به محل کار پدرشان، بحران حساب‌های سپرده شدت می‌گیرد؛ این ماجرا پیامدهای وخیم حضور فرزندان در محل کار را نشان می‌دهد). فرشتۀ داخل خانه (لفظی محبت‌آمیز که مردان ویکتوریایی به زنانشان نسبت می‌دادند) مراقب بچه‌هاست. در قرن بیستم، این فرشته بال‌هایش را از دست داد و زنان وارد محیط‌های کار شدند. واکنش دفاتر کار نسبت به این تغییر اجتماعیِ خطیر این بود که هیچ امتیازی برای زنان قائل نشد. درنتیجه، کارکنان می‌بایست بین فرشته و کارمند اجرایی معلق می‌شدند و همین تعلیق استرس بیکران و ممتدی را سبب می‌شد. بدتر از این، زنان با هجوم پیوستۀ عکس‌های زنان کت‌ودامن‌پوشی روبه‌رو بودند که بچه‌ای را در آغوششان گرفته و موهایشان را از فرط استیصال می‌کندند. شعبه‌ای فرعی از صنعت چاپ هم سر برآورد که کتاب‌هایی با عناوین گله‌مندانه‌ای همچون مانده‌ام چطور این‌همه کار را انجام دهم منتشر می‌کرد.\n بی‌تفاوتی ادامه‌دارِ دفاتر کار نسبت به کودکان سبب پدیده‌ای اجتماعی شده که امیلی اُستر، استاد اقتصاد در دانشگاه براون و نویسندۀ یک کتاب راهنمای داده‌مبنای فرزندپروری به‌نام برگۀ تقلب۸ آن را «فرزندپروری مخفیانه»۹ می‌نامد. والدین می‌کوشند وجود فرزندانشان را پنهان کنند و در این راه، تکنیک‌هایی به کار می‌گیرند که از آن‌ها می‌توان به نگذاشتن عکس فرزندان در محل کار و تظاهر به بیماری برای مراقبت از کودک مریض اشاره کرد (تا به‌قول اُستر مبادا «کسی فکر کند بچه‌داری برای آن‌ها اولویت دارد). اُستر می‌گوید کارمند بچه‌دار «کم‌وبیش همیشه درحال این‌سو و آن‌سو دویدن است و آرامشی ندارد».\n به‌رغم آن‌همه رفت‌وآمد، همکاران بدقلق، نشستنِ زیاد و جلسات خفقان‌آور، دفاتر کار چیزی دیگر هم برای خیلی‌هایمان به ارمغان می‌آورند: لذت. لوسی کلاوی، که مقاله‌ای طولانی دربارۀ پوچی‌های زندگی اداری در فایننشال تایمز نوشته بود، از «تصنع شدیدی» سخن می‌گوید که از لحظۀ ورود به یک دفتر کار در آغوش می‌کشیم. «وانمود می‌کنیم لباس‌هایمان همیشه مرتب‌اند و خودمان حرفه‌ای و بی‌غرض هستیم. این در حالی است که شاید در سرمان، و مطمئناً داخل خانه‌مان، خیلی چیزهای دیگر وزوز می‌کند و باد معده هم فراوان است».\n و چه نیکوست این تصنع. حالا که همگی از داخلِ خانه و در میان کودکان، خرده‌های نان تست و رخت‌های چرک کار می‌کنیم، تازه داریم می‌فهمیم که وانمود به زندگی سامان‌مند در اداره تا حدی هم رهایی‌بخش است، چون سبب می‌شود که تک‌تک روزها دارای معماری خاص خود و ضرب‌آهنگ مشخصی برای خروج و ورود باشند. پوشیدن یک پیراهن ابریشمی اتوکشیده یا یک کراوات شیک‌وپیک و خروج از خانه شاید تصنعی باشد، اما به گفتۀ کلاوی «یکی از زیبایی‌های زندگی کاری ]هم هست[… و ما را قادر می‌سازد فرد دیگری باشیم. همۀ ما چنان از کیستی خود خسته شده‌ایم که فرصت تبدیل‌شدن موقت به فردی دیگر، فردی که کمی باابهت‌تر باشد، برایمان بسیار وسوسه‌برانگیز است». وقتی از چنین گریزی محروم شویم، افسونش از آنچه هست بیشتر می‌گردد.\n پس با این اوصاف، با وجود تمام خطرات و تهدیدهای پیشِ روی دفتر کار، دلایلی هم برای خوش‌بینی در مورد آیندۀ آن وجود دارد. به گفتۀ هیثرویک، این روزها «چیزهای شدیداً ملموس و جسمانی … بسیار ستوده می‌شوند». آمار فروش آهنگ به بالاترین حد خود طی چندین سال اخیر رسیده و جلد کتاب‌ها هم هیچ‌گاه این‌چنین زیبا نبوده است. شاید بسیاری از ما تا پیش از بهار امسال اکراه داشتیم بپذیریم، اما آن‌همه میز و آن‌همه آدم، آن‌همه هیاهو و اتلاف وقت هم فواید خودش را داشت.\n انسان‌ها به دفاتر کار نیاز دارند. رویارویی‌های آنلاین شاید موقتاً کار ما را، در قامت موجودات اجتماعی، راه بیاندازد، اما جلسات کاری ویدیوئی اکثر اوقات دادوستدمحور، سنگین و غیرجذاب است. پس از لذت اولیۀ سرک‌کشیدن به خانه‌های یکدیگر در نرم‌افزار زوم، حالا با سرهایی روبه‌رو هستیم که هربار به دوربین نزدیک‌تر می‌شوند، نزدیک‌تر از آن چیزی که سر کار پشت میز می‌دیدیم و با وحشت به آن موهای درحال ریزش و غبغب‌های آویزان چشم می‌دوزیم (نیمی از این وحشت بدین سبب است که می‌دانیم خودمان هم احتمالاً چنین ظاهر زشتی داریم). هیچ چت اسکایپی‌ای نمی‌تواند جایگزین چیزی شود که هیثرویک آن را «کیمیای غیرمنتظره‌ها» می‌خواند، یعنی چیزی که در ارتباطات حضوری حاصل می‌شود. دفاتر کار شاید صفحات کتاب‌های شعر را نیارایند، اما به گفتۀ کلاوی «می‌توانند به اندازۀ هر جای دیگر بر روی کرۀ زمین تأثیرگذار باشند، چون آنچه بر ما تأثیر می‌گذارد نه نشستن پشت کامپیوتر، بلکه روابطی است که با انسان‌ها داریم».\n چارلز لَم هم، با وجود تمام گلایه‌هایش، باور مشابهی داشت. وقتی وردزورث در مورد لذت روح‌بخش دنیای طبیعی زیاده‌روی کرد و رگه‌ای از فخرفروشی در آن نشان داد، لَم جوابش را داد: «برایم چندان مهم نیست اگر در تمام عمرم هم یک کوه را از نزدیک نبینم». اما او شهر را می‌پسندید و قطعاً دفاتر کار را هم دوست داشت. خودش می‌گوید که تمام گلایه‌هایش صرفاً مثل «بگومگوی عاشق و معشوق‌ها» بوده است. او بیش از هرچیز میز کارش را دوست داشت، چون «آنچه مرا زنده نگه می‌دارد چوب مردۀ این میز است».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                          شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های    دنیای     علم  و         فلسفه،       تاریخ  و         سیاست،           اقتصاد  و       جامعه  و     ادبیات و     هنر  است  که     از بیش  از      ۱۰۰     منبع       معتبر و             به‌روز      انتخاب     می‌شوند.        مجلات  و       وب‌سایت‌هایی      نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                          در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب      فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،          گفت‌وگو،        بررسی          کتاب، و     پروندۀ     اختصاصی    قرار      می‌گیرند.        گزیده‌ای         از  بهترین       مطالب         وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                          کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های      روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه          اینترنتی        ترجمان              به‌صورت   تک    شماره   به‌      فروش  می‌رسد   اما       شما       می‌توانید   با      خرید       اشتراک             سالانۀ   فصلنامۀ  ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                         برخوردار شوید. فصلنامه برای      مشترکان       زودتر    از       توزیع       عمومی       ارسال            می‌شود  و   در      صورتی‌که     فصلنامه   آسیب      ببیند   بدون    هیچ      شرط   یا       هزینۀ       اضافی         آن را    تعویض     خواهیم      کرد.   ضمناً   هر     وقت       بخواهید         می‌توانید        اشتراکتان     را      لغو   کنید   و      مابقی     مبلغ        پرداختی   را  دریافت         کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کاترین نیکسی نوشته است و در تاریخ ۶  مه ۲۰۲۰ با عنوان «Death of the office» در وب‌سایت  اکونومیست ۱۸۴۳ منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۸ اردیبهشت ۱۳۹۹ با عنوان «آیا کسی دلش برای برگشتن به دفتر کارش تنگ می‌شود؟» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• کاترین نیکسی (Catherine Nixey) نویسنده و روزنامه‌نگاری آزادکار است. نوشته‌های او در تایمز، اکونومیست و دیگر مطبوعات به انتشار رسیده است.\n[۱] در این متن، واژۀ office بنا به اقتضای جملات به «دفترکار» یا «اداره» ترجمه شده است [مترجم]. [۲] سبک معماری اروپایی که الهام‌گرفته از طرح‌های معمار ونیزی، آندرئا پالادیو، است [مترجم]. [۳] شرکت Bain & Company یکی از شرکت‌های بزرگ مشاورۀ مدیریت در آمریکاست [مترجم]. [۴] Bonjour Paresse [۵] اشاره به شعر وردزورث تحت عنوان «تنها همچو ابری خرامیدم» (I wondered Lonely as a Cloud) که نام دیگر آن «گل‌های نرگس» (Daffodils) است. [۶] Then We Came to the End [۷] The Waste Land [۸] Cribsheet [۹] Secret Parenting\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653869.json b/train/540653869.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..297894c75d0fbfb25593dab8825ad8fea9d030bf
--- /dev/null
+++ b/train/540653869.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اقتصاددانی که در ۲۹سالگی استاد هاروارد شد و حالا می‌خواهد نگاهمان به اقتصاد را متحول کند",
+  "subtitle": "آیا نوبل اقتصاد سال به زودی به راج چتی می‌رسد؟",
+  "introduction": "کلاس اقتصاد مقدماتی دانشگاه هاروارد، مشهور به «اقتصاد-۱۰»، یکی از مهم‌ترین واحدهای درسی دنیاست. استادان این درس عمدتاً از اقتصاددان‌‌های باسابقه و مشاوران روسای‌جمهور ایالات متحده بوده‌اند، ازجمله پرفسور گریگوری منکیو که کتاب مقدمه‌ای بر علم اقتصادش همچنان مهم‌ترین منبع درسیِ آموزش مقدماتی اقتصاد در سراسر جهان است. اما به‌تازگی سروکلۀ استاد جوانی پیدا شده که ایدۀ متفاوتی برای آشناکردن دانشجویان با اقتصاد دارد. راج چتی، که دکتری اقتصادش را در ۲۳سالگی از هاروارد گرفت و در ۲۹سالگی استادِ آنجا شد، به تازگی، از طرح درسی رونمایی کرده که می‌تواند نگاهمان به علم اقتصاد را به‌کلی زیرورو کند.",
+  "content": "دیلن متیوز، ووکس — اگر هاروارد به یک دورۀ آموزشیْ مشهور باشد، آن دورۀ اقتصاد-۱۰ است.\n کلاس اقتصاد مقدماتی قطعاً یکی از پرطرفدارترین دوره‌های آموزشی است که به دانشجویانِ مقاطع پایین ارائه می‌شود. این کلاس معمولاً در یکی از آن تالار اجتماعات‌های بزرگ و هاگوارتزگونه۱ برگزار می‌شود، جایی که صدها دانشجو با وظیفه‌شناسیِ تمامْ مشغول یادداشت‌برداری یا خط‌خطی‌کردن در لپ‌تاپ‌هایشان هستند، چراکه یکی از اقتصاددان‌های پرآوازۀ دانشکده دارد آن‌ها را در مسیرِ اصول اولیۀ عرضه و تقاضا به پیش می‌بَرَد.\n ازآنجایی‌که معمولاً هاروارد الگوی دانشگاه‌های دیگر است، کتاب درسیِ مرتبط با سری کلاس‌های اقتصاد-۱۰ یکی از پرفروش‌های گردن‌کلفت است. کتابی که در ده‌ها دانشگاه دیگر هم استفاده می‌شود و از زمان اولین انتشارش در سال ۱۹۹۸ تا کنون، چیزی حدود ۴۲ میلیون دلار را از بابت حق امتیاز نصیب نویسندۀ خود، پروفسور گریگوری مَنکیو، کرده است. کتاب مقدمه‌ای بر علم اقتصادِ۲ منکیو نه‌تنها در هاروارد، بلکه در سرتاسر آمریکا به کتاب درسیِ اصلی برای درس اقتصاد-۱۰ تبدیل شده است.\nاین کتاب درسی شامل نظریه‌ای انتزاعی است که اقتصاد را آن‌گونه که در ده‌ها سال اخیر شناخته شده است توصیف می‌کند. این کتاب دربارۀ عرضه و تقاضاست و قدرتِ بازار را ابزاری برای تخصیص منابعِ کمیاب می‌داند. در سری کلاس‌های اقتصاد-۱۰ از دانشجویان خواسته می‌شود که برای حل مسائل ساده نمودار عرضه و تقاضا رسم کنند، مسائلی مثل اینکه اگر شهردارِ شهرِ کوچک۳در آمریکا تصمیم بگیرد بر اتاق‌های هتل مالیات ببندد چه اتفاقی می‌افتد.\n هدفْ بیانِ یک نظریۀ مقدماتی است که زیربنایی را فراهم کند تا با آن بتوانیم چگونگی عملکرد جامعه را بفهمیم. و این نظریه قویاً معتقد است که بازارها بدون دخالتِ زیاد می‌توانند کارشان را انجام دهند و مواردی مثل ]تعیین دستوریِ[ حداقل دستمزد، بیشتر از اینکه مفید باشد مضر خواهد بود.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n اما اقتصاددانِ دیگری در هاروارد هست که ایدۀ متفاوتی برای آشناکردن دانشجویان با علم اقتصاد دارد.\n راج چِتی، عضو برجستۀ هیئت علمی، که هاروارد به‌تازگی از استنفورد پسش گرفته است، در بهار گذشته از درسی رونمایی کرد باعنوانِ «اقتصاد-۱۱۵۲: استفاده از کلان‌داده‌ها برای حل مشکلات اقتصادی و اجتماعی» که برای تدریسش از، گریگوری برو ایچ، کمک گرفت. کلاس در اولین ترم با ۳۷۵ دانشجو شامل ۳۶۳ دانشجوی کارشناسی پُر شد. پس هنوز از کلاس اقتصاد-۱۰ با ۴۶۱ دانشجو عقب‌تر است، اما نه خیلی.\n این دو دوره متفاوت‌تر از این نمی‌توانستند باشند. چِتی، که او را به‌عنوانِ یک اقتصاددانِ تجربی می‌شناسند، با لشکرِ کوچکی از همکاران و دستیارانِ تحقیقش در تلاش‌اند تا به یافته‌هایی از دنیای واقعی دست‌یابند که به پرسش‌های سیاسیِ مهم مربوط می‌شود. تمرکز او بر ریشه‌ها و پیامدهای نابرابریِ اقتصادی و نژادی است. وی از مقادیر عظیمی از داده‌های مربوط به مالیات‌های سازمان خدمات درآمد داخلی (آی‌.آر.اس) استفاده کرد تا ارتباط بین محل زندگی و نابرابری در فرصت‌ها را در آمریکا نشان دهد. او همچنین نشان داد که پسران سیاه‌پوست، به‌طورخاص، کمتر از پسران سفیدپوست از نعمت پیشرفت اجتماعی۴ بهره‌مند می‌شوند.\n اقتصاد-۱۱۵۲، مقدمه‌ای است بر این نوع از اقتصاد. در این درس مباحث کمی دربارۀ منحنی‌های عرضه و تقاضا، دربارۀ مازاد عرضه‌کننده یا مازاد مصرف‌کننده و سایر مفاهیم ابتدایی که در کلاس‌هایی مثل اقتصاد-۱۰ مطرح می‌شود وجود دارد. کتابِ درسی‌ای در کار نیست، هرچه هست فقط مجموعه‌ای است از مقالاتِ تجربی. می‌توان گفت مواد درسی از پیشرفته‌ترین یافته‌ها تشکیل شده است. از ۱۲ مقاله‌ای که دانشجوها باید بخوانند، ۱۱ تایشان از ۲۰۱۰ به این‌طرف منتشر شده است. نیمی از مقاله‌های تخصیص‌داده‌شده هم چاپ ۲۰۱۷ یا ۲۰۱۸ هستند. در یک‌سوم از آن‌ها هم چِتی خودش یکی از نویسندگان است.\n و بااینکه درس اقتصاد-۱۰ پیش‌نیازِ بیشتر واحدهای اقتصادی در هاروارد است، اقتصاد-۱۱۵۲ از این قضیه مستثناست. ترم‌اولی‌ها هم مجازند این درس را به‌عنوانِ اولین واحدشان در اقتصاد بردارند.\n به گفتۀ چِتی، «هرچه می‌گذشت بیشتر احساس می‌کردم که آنچه در دفتر کارمان و در پژوهش‌هایمان انجام می‌دهیم کاملاً متفاوت است از چیزی که در کلاس‌های مقدماتی آموزش می‌دهیم. فکر کردم که خیلی از دانشجویان حق دارند بپرسند که ’چرا باید چنین چیزی را یاد بگیرم؟ یا به چه دردم خواهد خورد؟‘».\n او ادامه می‌دهد «این که نشد علم، اینکه شما به‌عنوان یک بچه یک فهمی دارید که ممکن است خیلی هم دقیق نباشد، حالا بخواهید با آن سرطان را درمان کنید». او می‌خواهد به دانشجویانش فهمی از آن نوع اقتصاد بدهد که درمان می‌کند: که نابرابری را درمان می‌کند، که دانشکده‌های مشکل‌دار را شناسایی کرده و اصلاح می‌کند.\n موضوع فقط یک تغییر آموزشی در هاروارد نیست، بلکه هدف چِتی این است که این درس را به یک مدل آموزشی برای سایر دانشکده‌ها تبدیل کند. بعد از بحران مالی، خیلی از اقتصاددان‌ها این‌طور نتیجه‌گیری کردند که اقتصاد-۱۰ در نظام دانشگاهی شکست خورده است و نمی‌تواند دانشجویان را برای دنیایی که در آن بازارها مرتباً به مشکل می‌خورند آماده کند. کلاسِ چِتی علاوه‌براینکه روش جدیدی را برای آموزش یک درس مقدماتی ارائه می‌دهد، با پژوهش‌های اقتصادیِ روز نیز همراستایی بیشتری دارد. ویدئوهای ارائۀ این دوره هم‌اکنون به‌صورت آنلاین در دسترس‌اند و دانشجویان مؤسسات آموزشی دیگر می‌توانند از آن‌ها استفاده کنند.\n این تغییر رویکرد می‌تواند گروه جدیدی از دانشجویان را، که به‌جای زده‌شدن از ریاضی‌واربودن و نظری‌بودنِ بیش‌ازاندازه شیفتۀ تجربه‌گراییِ جدید آن شده‌اند، جذب کرده و به‌این‌ترتیب خودِ رشتۀ اقتصاد را هم متحول کند و می‌تواند باعث شود گروه‌های آموزشی اقتصاد متنوع‌تر شده و بیش‌ازپیش پذیرای دیدگاه‌های جدید شوند، از زنان گرفته تا دانشجویان رنگین‌پوست.\n این موضوع می‌تواند جامعۀ وسیع‌تری را هم دستخوش تغییر کند. برای بسیاری از دانشجویان، واحدهای درسیِ اقتصاد-۱۰ تنها چیزی است که به‌عنوان نمودِ تفکر اقتصادی دریافت می‌کنند و، به‌ویژه در جایی مثل هاروارد، این دانشجویان تربیت می‌شوند تا سکان‌دار مؤسسات مهم فرهنگی و سیاسی و مالی شوند. اگر در زمان معرفی اقتصاد به آن‌ها، به‌جای نظریۀ خشکِ عرضه و تقاضا، بر اهمیت تبعیض اقتصادی و نژادی تأکید شود، اثرات ماندگاری در دانشگاه و حکومت و محیط کسب‌وکار خواهد داشت.\n\nملاقات با راج چِتی راج چِتی فردی لاغر و کم‌حرف و خورۀ کتاب است. دفتر کار کوچکش، در خیابان ماساچوست، با فاصله از ساختمان اصلی گروه اقتصاد دانشگاه است. تخته‌سفیدش پر است از سؤال‌های پراکنده مربوط به مقالۀ بعدی‌اش.\n او، پیش از این کلاس، تجربۀ زیادی در تدریس اقتصاد مقدماتی نداشت. از زمان ورودش به هاروارد در سال ۱۹۹۷ از کمک پدرش، وی.کِی. چِتی بهره‌مند بود. پدرش یک اقتصاددان هندی‌آمریکایی است که سابقاً مشاور دولت ایندیرا گاندی بوده است.\n چِتیِ پسر به یاد می‌آورَد «زمانی که هند از یک اقتصاد سوسیالیستی به یک اقتصادِ بیشترْ سرمایه‌داری در حرکت بود، او تلاش‌های زیادی درجهت مقررات‌زدایی انجام داد. هروقت ]برندۀ نوبل[ جیم هِکمن را می‌بینم به من می‌گوید ’ از وقتی دو سالت بود می‌شناسمت‘ و بعد شروع می‌کند از مقاله‌ام ایرادگرفتن».\n چِتی در دورۀ کارشناسیِ خودش در هاروارد درس اقتصاد-۱۰ را برنداشت و یک‌راست به برنامۀ سطح متوسط جهش کرد و باقی‌ماندۀ دوره را هم صرف انجام تکالیف دورۀ تحصیلات تکمیلی نمود. سه‌ساله کارشناسی‌اش را گرفت و سه سال بعد هم وقتی سن‌و‌سالی از او گذشته بود (در ۲۳ سالگی!) پی‌اچ‌دی را در همان هاروارد تمام کرد و در ۲۷ سالگی در دانشگاه برکلی استاد رسمی۵شد. ۲۹ ساله بود که به هاروارد برگشت و همچون لری سامرز در زمرۀ معدود استادان هاروارد قرار گرفت که پیش از ۳۰ سالگی استاد رسمی شده‌اند. زمانی که تنها ۳۳ سال داشت برندۀ مدال جان بِیتز کلارک شد. جایزه‌ای که به‌صورت سالانه به بهترین اقتصاددان آمریکاییِ زیر چهل سال اعطا می‌شود.\n او در سال ۲۰۱۴ با چاپ دو مقاله دربارۀ نگاشت تحرک اقتصادی در آمریکا به فرد شناخته‌شده‌ای بین مردم تبدیل شد. در این مقالات، نقش سطح محل زندگی بر تحرک اقتصادی -همبستگی میان درآمد افراد و درآمد والدین آن‌ها- بررسی گردید. مقاله‌ها عنوانِ مقالۀ محبوب را در نیویورک تایمز و واشنگتن پست کسب کردند.\n ازآنجا‌که چِتی و همکارانش (ناتانیل هِندرن از هاروارد و ایمانوئل سائِز و پاتریک کلاین از برکلی) تمام داده‌های خود را در اینترنت قرار دادند، دیگران هم توانستند تحلیل‌های خود را بر روی داده‌ها اجرا کرده و ببینند چه عواملی تحرک اقتصادی را پیش‌بینی می‌کند؛ این کار در مدت کوتاهی توانست جهت‌گیری بحث‌ دربارۀ برابری فرصت‌ها را در اتاق فکرهای هر دو جریان چپ و راست تغییر دهد. محافظه‌کاران ادعا کردند که این داده‌ها نشان می‌دهد که تک‌والدی‌بودن بر تحرک اقتصادی تأثیر منفی دارد؛ مرکز پیشرفت آمریکا هم با استفاده از این داده‌ها مدعی شد که اتحادیه‌ها تحرک اقتصادی را بهبود می‌دهند.\n از آن زمان به بعد، هر مقاله‌ای که چِتی یا «آپُرچونیتی اینسایتز»۶ -گروهی پژوهشی در هاروارد که چِتی آن را می‌گرداند- منتشر می‌کند به یک رویداد خبری تبدیل می‌شود. نیویورک تایمز هم معمولاً موضوعات مهمش را درقالب گزارش‌های تعاملی۷ منتشر می‌کند که بخش‌هایی از آن به‌شدت ویروسی۸ می‌شود. گزارش‌هایی که به شما اجازه می‌دهد تا ببینید هم‌محله‌ای‌های بچگی‌هایتان الآن چقدر درآمد دارند، چگونه پسربچه‌های سیاه از رشد اقتصادی کنار گذاشته می‌شوند و چند نفر از یک‌درصدِ ثروتمند جامعه یا بیست‌درصدِ فقیرِ جامعه در دانشگاهی که شما در آن درس خوانده‌اید تحصیل می‌کنند.  به‌این‌ترتیب چِتی به نوعِ خاصی از یک اقتصاددانِ معروف تبدیل شد. او خارج از این رشته به چهرۀ مهمی تبدیل شد بی‌آنکه مثل افرادِ قبل از خود از قبیل پُل کروگمن، میلتون فریدمن یا جان کِنِت گالبرایت واقعاً تلاش کرده باشد که یک مفسر شناخته‌شده در فضای عمومی شود. شهرتی که او در بین عام و خاص دارد تقریباً تمامش از پژوهش‌های او سرچشمه می‌گیرد، نه از مطالبی که خودش مستقیماً در قسمت سیاسی یا بخش دیدگاهِ نویسنده در نشریات نوشته باشد.\n کارهای وی دارای مفاهیم سیاسی است، اما او محجوب‌تر از آن است که خودش مستقیماً توصیه‌های سیاسیِ جدی ارائه کند. بااینکه درجریان رقابت‌های سال ۲۰۱۶، هیلاری کلینتون و جب بوش به‌طور غیررسمی از او مشاوره گرفتند اما او هرگز شغل مشاوره‌ای حکومتی نداشته است.\n انقلاب اعتبار اگر چِتی نمایندۀ یک چیز باشد آن چیز این است که اقتصادْ یک رشتۀ تجربی است و همان‌قدر علم است که پزشکی علم است. سال ۲۰۱۳ در یک مقالۀ نادر در نیویورک تایمز تأکید کرد که مشاجره‌های بین اقتصاددان‌ها چیزی شبیه به اختلاف‌نظری است که پزشکان مثلاً بر سر مفید یا مضربودن قهوه دارند، و اینکه رشتۀ اقتصاد پیوسته دارد به‌سمتِ شواهدمحورترشدن پیش می‌رود. باآنکه اقتصاد به‌صورت سنتی یک رشتۀ به‌شدت نظری بوده که توجهی به مطابقت‌دادن نظریه‌ها با شواهد نداشته است این وضع رو به تغییر است.\n او نوشت: «در دهه‌های گذشته، برجسته‌ترین اقتصاددان‌ها به‌طور معمول نظریه‌پردازانی چون پُل کروگمن و جانِت ال. یِلِن بودند که مدل‌هایشان همچنان تفکر اقتصادی را هدایت می‌کند».\n او می‌گوید که این وضع تغییر کرده است و اقتصاددان‌های کاردُرُست «تجربه‌گراهایی مثل دیوید کارد از دانشگاه برکلی و اِستِر دوفلو از ام‌آی‌تی هستند» که با پژوهش‌های تجربیِ دقیقشان به شهرت رسیده‌اند. پژوهش‌هایی که به‌ترتیب در موضوع بازار کار و  اقتصادهای درحال‌توسعه انجام شده است.\n تحولی که او شرح می‌دهد باعنوانِ «انقلاب اعتبار» در علم اقتصاد شناخته می‌شود. مقاله‌ای که در سال ۲۰۱۰ این اصطلاح را رایج کرد، سخنی از ادوارد لیمرِ اقتصاددان را نقل می‌کند که در سال ۱۹۸۳ گفته بود: «به‌ندرت کسی تحلیل داده‌ها را جدی می‌گیرد. یا دقیق‌تر بگویم، به‌ندرت کسی تحلیل داده‌های کس دیگری را جدی می‌گیرد».\n تحلیل داده‌ها خیلی وابسته به شخص بود و به‌راحتی می‌توانست براساس نتیجه‌گیری‌های ازپیش انتخاب‌شدۀ فرد تغییر کند پس تقریباً بی‌فایده به‌نظر می‌رسید. بعد از آن بود که نسل جدیدی از اقتصاددان‌ها -از قبیل دیوید کارد، آلن کروگرِ فقید، جاشوا آنگریست و خیلی‌های دیگر- بر خود واجب دانستند که برای تغییردادن این وضعیت، با دقت زیاد پژوهش‌هایشان را به‌گونه‌ای طراحی کنند که بهتر بتواند رابطۀ علیّت (و نه فقط رابطۀ همبستگی) را تعیین کند و به‌طور جدی بر روی آزمایش‌های واقعی و شبه‌آزمایش‌هایی متمرکز شدند که با وضوح بیشتری نشان می‌داد کدام عاملْ علتِ کدام پدیده است.\n اقتصاددانانی چون دوفلو و آبهیجیت بنرجی با پافشاری بر استفاده از آزمایش‌های تصادفی، پای این انقلاب را به حوزۀ اقتصادِ توسعه باز کردند. بعدتر، اقتصاددان‌هایی مثل اِمی ناکامورا (جدیدترین برندۀ مدال کلارک) آن را به حوزۀ اقتصاد کلان وارد کردند. اقتصاد کلان به‌طور سنتی نظری‌ترین و غیرتجربی‌ترین شاخۀ علم اقتصاد است که یکی از محدودیت‌های آن به‌طرز خفت‌باری در رکود بزرگ بر همگان آشکار شد.\n\nالبته این انقلاب بدون منتقد هم نیست. راس رابرتز، اقتصاددانی از مؤسسۀ هووِر و میزبان پادکست محبوب «اِکون‌تاک»۹، در سال ۲۰۱۷ مطلبی تأثیرگذار در رد گرایش به پژوهش‌های تجربی نوشت و مدعی شد که این گرایش نهایتاً رشتۀ اقتصاد را به منجلابِ مشاجره‌های بی‌پایان بر سر مطالعۀ داده‌ها خواهد کشاند. او هشدار داد: «اعداد خودشان زبان ندارند، تا دلتان بخواهد عدد و رقم وجود دارد. باید یک نظریه‌ای باشد که به ما بگوید به کدام اعداد گوش دهیم. سوگیری‌ها و منافعمان ناگزیر باعث می‌شود که صدای بعضی از اعداد را بلندتر بشنویم». از نظر او اکثر اقتصاددان‌های تجربی چیزی بیشتر از یک «متخصص در آمار کاربردی» نیستند.\n بااین‌حال افرادی چون رابرتز در موضع ضعف‌اند. همکار او در دانشگاه جورج مِیسِن، تایلر کوئنِ سنت‌گرا، به من گفت که این کلاس توجهش را جلب کرده است. او می‌نویسد: «من طرف‌دار آزمایش‌کردن هستم و بیشتر از آن طرف‌دار کارِ دانشگاهی، برای همین هم آن را تأیید می‌کنم. البته که خودم این‌طور کار نمی‌کنم، کار من بیشتر اقتصاد خُردِ سنتی است، نظریۀ بیشتر و همپوشانیِ کمتر با جامعه‌شناسی. البته اینکه استادْ آدمِ بزرگی باشد خیلی مهم است».\n و می‌توان گفت چِتی بیش از هر کس دیگری در بازتعریف مفهوم عمومی اقتصاد به مفهوم جدید نقش داشته است. یعنی تعریفی که «انقلاب اعتبار» از اقتصاد دارد: اقتصادی که به‌جای نظریه‌های کلی‌گو از پژوهش‌های دقیق و پیش‌رونده تشکیل شده است.\n جدال بر سر اقتصاد-۱۰ و اکنون انقلابِ اعتبار به درس اقتصاد-۱۰ رسیده است.\n برای چند دهه، درس اقتصاد مقدماتی در هاروارد به‌وسیلۀ دو کهنه‌سرباز جمهوری‌خواه تدریس می‌شد: مارتین فِلدستِین، استاد راهنمای چِتی در دورۀ کارشناسی، یا گریگوری منکیو، اقتصاددان ارشد جورج دبلیو بوش.\n فِلدستِین، که طبق شایعات، شخصیت آقای بِرنز در کارتون سیمپسون‌ها را از روی او ساخته‌اند، از سال ۱۹۸۴ تا ۲۰۰۵ سکان‌دار این درس بود و بعد از آن جای خود را به منکیو داد؛ هر دو نفر هدایت این درس را زمانی برعهده گرفتند که بعد از یک دوره فعالیت به‌عنوان رئیس شورای مشاوران اقتصادی کاخ سفید به هاروارد برگشته بودند.\n فِلدستِین و منکیو رهبران بی‌نقصی برای این درس بودند. هر دو گهگاه برای مخاطب عام و تاحدی در انتقاد از جمهوری‌خواهان مطلب می‌نوشتند. فِلدستِین در کاخ سفید با آه‌وناله‌هایی که برای افزایش کسری بودجه سر می‌داد روی اعصابِ ریگان بود و می‌گفت اگر سیاست کاهش مالیات‌های ریگان بخواهد بیش از این به بدهی دولت بیفزاید او خواستار افزایش مالیات‌ها خواهد شد. منکیو هم یکی از طرف‌داران اصلی مالیاتِ کربن بود و پای یک درخواست دادگاه عالی مربوط به ازدواج همجنس‌گراها را هم امضا کرد.\n بنابراین آن دو خیلی هم برای تأثیرگذاری بر دانشجویانشان که عمدتاً چپِ میانه بودند مشکلی نداشتند. اکثر این دانشجویان به دنبال یافتن موقعیت‌های شغلی در زمینه‌های مالی و مشاوره بودند. آن دو در کلاسْ حدِّوسط را می‌گرفتند و اقتصاد مقدماتی را به‌گونه‌ای درس می‌دادند که هم جهان‌بینی‌شان را منعکس کند و هم برای دانشجویانِ نیمچه‌چپ قابل قبول باشد.\n تکرار ارائۀ این درس به‌وسیلۀ منکیو به کتابِ درسی خودش برمی‌گردد (نسخۀ آنلاین کتاب ۱۳۲ دلارِ ناقابل قیمت دارد)، چیزی که باعث می‌شود بیشتر شگفت‌زده شویم. محتوای درسی خیلی کلیشه‌ای است. تمرکز کتاب بر این ایده است که پرداختِ مصرف‌کننده و تولیدِ تولیدکننده آن‌قدر بالاوپایین می‌شود که سرانجام در یک نقطۀ تعادل به هم می‌رسند، جایی که در آن نیازهای هر دو طرف به‌طرز کارآمدی تأمین خواهد شد. کتاب از بازارهای غیررقابتی می‌گوید، جایی که انحصار و قدرتِ کارفرما نتایج را از نقطۀ تعادلِ «طبیعی» خارج کرده و آن را به نفع شرکت‌ها جابه‌جا می‌کند، اما این بازارها تنها حالتی مستثنا از یک حالتِ طبیعیِ اثبات‌نشده به نام بازارهای رقابتی و شفاف هستند.\n پس نتیجه‌گیری بدیهی این می‌شود که مداخله در کار بازار رقابتی اغلب بیشتر از اینکه مفید باشد مضر خواهد بود. برای مثال، بحث منکیو دربارۀ حداقل دستمزد، قویاً بر این ایده تاکید دارد که عامل بیکاریْ تعیین حداقل دستمزد است. او می‌نویسد: «اگر دولت دخالت نکند، دستمزد به‌طور طبیعی در نقطۀ تعادل عرضه و تقاضای نیروی کار تنظیم می‌شود» و با ارائۀ شکل زیر نتیجه می‌گیرد که «نتیجۀ [تعیین حداقل دستمزد] می‌شود بیکاری».\n\nاین یک مثال کوچک است، اما مثال‌های زیاد دیگری در طول کتاب و به تبع آن در طول کلاس وجود دارد. فصل هشت کتابِ منکیو توضیح مفصلی است دربارۀ هزینه‌های اقتصادی ناشی از اخذ مالیات.\n در طول سالیان، مخالفت‌های قابل‌توجهی از سمت جناح چپ با اقتصاد-۱۰ می‌شد. استفن مارگلین از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۰ یک اقتصاد مقدماتیِ جایگزین، مخالف و چپ‌پسند را در هاروارد تدریس کرد. مارگلین زمانی یک‌پا نظریه‌پردازِ جریانِ غالب و تاحدی برای خودش اعجوبه‌ای بود. اما همین که استاد رسمی شد، در یکی از جدی‌ترین شوخی‌های تاریخ دانشگاهی، ناگهان یکی از طرف‌داران سرسخت الغای سرمایه‌داری از آب درآمد. در سلسله مقالاتی که بعداً «رؤسا چه کار می‌کنند؟» نام گرفت، جواب او به‌طور خلاصه این بود «از کارگرها دزدی می‌کنند».\n مارگلین در کلاسش پیش‌فرض‌های پایه‌ای اقتصادِ جریان غالب را معرفی و هم‌زمان نقد می‌کرد. دانشجویان مجبور به ترکیبی خواندن بودند. هم باید متون کلاسیکی چون نظریۀ طبقۀ تن‌آسا از تورستِین وِبلِن و سرمایه‌داری، سوسیالیسم و مردم‌سالاری از جوزف شومپیتر را می‌خواندند و هم محتوا‌های کیفی‌تری مثل ذن و هنر نگهداشتن موتورسیکلت۱۰ و مقاله‌ای دربارۀ اهمیت اجتماع در فرهنگ آمیش‌ها را. تعجبی نداشت که این کلاس با مشکلِ عدم حمایت از سوی بقیۀ دانشکده مواجه شد. غیر از خود مارگلین فقط یکی از همکارانش به گنجاندن این کلاس در فهرست دروس گروه اقتصاد رأی داد؛ و در آخر، حتی به‌عنوان یک واحد درسی برای دانشجویان رشتۀ اقتصاد هم رأی نیاورد.\n اقتصاد-۱۰ نسخۀ چِتی چِتی نه‌تنها مثل مارگلین در گروه اقتصاد منفور نبود، بلکه یکی از دوست‌داشتنی‌ترین اعضا بود. بااین‌حال درس اقتصاد-۱۱۵۲ در انحرافِ بلندپروازانه‌اش از اقتصاد مقدماتیِ استاندارد دست‌کمی از کلاس مارگلین نداشت.\n کسی که کتاب مقدماتی منکیو را بخواند احساس می‌کند که اقتصاد علمِ مطالعۀ عرضه و تقاضاست. ولی اگر سرفصل درس اقتصاد-۱۱۵۲ را بخواند نظر کاملاً متفاوتی به این رشته پیدا خواهد کرد. اقتصادی که او شرح می‌دهد اساساً نوعی از آمار کاربردی است، تلاشی درجهت استفاده از داده‌های کمّی برای پاسخ به پرسش‌های اجتماعی.\n چِتی نظریه‌گریز نیست. انگیزۀ خیلی از کارهای او ناشی از تمایلش به تلنگرزدن به نظریه‌های جاافتاده و آزمودن آن‌ها بوده است؛ مطالعۀ او بر روی قابل‌رؤیت‌بودنِ مالیاتِ فروش۱۱ این پیش‌فرض را به چالش کشید که مصرف‌کنندگان به‌صورت منطقی هزینۀ تمام مالیات‌ها را می‌پذیرند، و تحقیقِ او بر روی پس‌انداز بازنشستگی این اعتقاد را به چالش کشید که یارانه‌دادن به پس‌اندازها لزوماً باعث افزایش آن می‌شود. برخی از کارهای اولیۀ او، مثل مقاله‌ای با موضوع تأثیر نرخ‌های بهره بر سرمایه‌گذاری شرکتی، هم بیشتر شامل مدل‌سازی بود تا گردآوریِ شواهد.\n در دفتر کار چِتی بودیم که گفت: «یک دیدگاه به اقتصاد این است که اقتصاد علم مطالعۀ قیمت‌ها و بازارها و مشوق‌هاست. این تعریفِ بنیادین اقتصاد است. من این دیدگاه را می‌فهمم ولی آن را محدودکننده می‌دانم. همه چیز به این بستگی دارد که بخواهید یک رشته را براساس سؤال‌هایش تعریف کنید یا براساس ابزارهایش».\n اقتصاد-۱۱۵۲ اساساً دربارۀ ابزارهاست، اینکه یاد بگیرید از آن‌ها استفاده کنید، یاد بگیرید چه‌وقت از کدام استفاده کنید و اینکه یاد بگیرید این ابزارها چه‌کارهایی را می‌توانند و چه‌کارهایی را نمی‌توانند برای شما انجام دهند. همچنین این درس به دانشجویان یاد می‌دهد که از این ابزارها برای مطالعۀ نابرابری‌ها استفاده کنند، به‌ویژه: در محلۀ خودشان، در نوع سکونت، در نوع آموزش و موارد دیگر. به‌جای اینکه تمرین‌های هفتگی بدهیم (مثل سایر برنامه‌های آموزشی استاندارد)، کلاس اقتصاد-۱۱۵۲ از دانشجوها انتظار دارد چهار پروژۀ اصلی را کامل کنند که در آن‌ها دانشجویان مستقیماً به تحلیل داده‌ها می‌پردازند.\n در یکی از این پروژه‌ها از آن‌ها خواسته می‌شود که داده‌های تحرک اقتصادی را که چِتی و همکارانش جمع‌آوری کرده‌اند بررسی کرده و مشاهده کنند که متغیرِ تحرک چگونه در داخل و اطراف محل زندگیِ آن‌ها تغییر می‌کند. پروژۀ دیگر از دانشجویان می‌خواهد که یک آزمایشِ درحال جریان را تحلیل کنند که در آن کوپن‌های مسکن به خانواده‌های فقیر ارائه می‌شود تا آن‌ها را تشویق کند که به مناطق با فرصت‌های بیشتر نقل مکان کنند.\n از سطح بالای سخت‌کوشی‌ای که برای انجام این پروژه‌ها نیاز بود متعجب شدم. تنها شناختن روش‌ها کافی نبود، بلکه باید می‌دانستید که چرا این روش خاص را از میان روش‌های مختلف انتخاب می‌کنید. اگر اقتصاد-۱۰ مفاهیم اقتصاد را آموزش می‌دهد، اقتصاد-۱۱۵۲ هدفش این است که به دانشجویان بیاموزد که علم اقتصاد -یا حداقل آن اقتصادی که چِتی و همکارانش استفاده می‌کنند- را در عمل پیاده کنند.\n و مفاهیمی که اینجا ارائه می‌شود اکثراً مفاهیم مربوط به انقلاب اعتبار هستند: اینکه چگونه بفهمیم در داده‌ها چه‌چیزی علت چه‌چیزی است، نه اینکه ببینیم اثرات یک سیاست دولتی را چگونه می‌توان با یک مدل سادۀ عرضه/تقاضا پیش‌بینی کرد.\n هفته‌ای که من از کلاس بازدید کردم (و در فضای دانشگاه گفت‌وگویی بی‌پرده با مرکز تحقیقاتی چِتی انجام دادم)، بخش زیادی از ارائۀ چِتی در کلاس متمرکز بود بر مقاله‌ای که با آدام لونی و کُری کرافت نوشته بود. مقاله‌ای دربارۀ مالیات‌ فروشِ قابل‌مشاهده که در آن برچسب‌های قیمتی جدیدی که مالیات بر روی آن‌ها درج شده بود را برروی شانه‌ها و لوازم آرایشی در تعدادی از فروشگاه‌های کالیفرنیا نصب کرده بودند.\n نتایج آن مقاله -که برای مردم عادی قابل پیش‌بینی ولی برای اقتصاددانانِ متعصبِ سنتی احتمالاً تعجب‌آور بود- این بود که درج مبلغ مالیات در قیمت‌ها تمایل افراد به خرید اقلام را کاهش می‌دهد. چِتی در کلاس به‌اختصار اهمیت اساسی این یافته را توضیح می‌دهد (اینکه مصرف‌کننده‌ها کاملاً منطقی عمل نمی‌کنند و در هنگام خرید گاهی هزینه‌های مخفی را نادیده می‌گیرند.\n\nاما بیشترین صحبت‌های چِتی راجع‌به روش مورد استفاده در این پژوهش بود، روشی که در اقتصاد به آن «تفاضلِ تفاضل‌ها»۱۲ می‌‌گویند. اساس این روش مقایسۀ تغییر رفتار فروش محصولات دست‌کاری‌نشده نسبت به تغییر رفتار فروش محصولاتی است که برچسب قیمتیشان تغییر داده شده است. فروش محصولات گروه اول از ۲۶.۴۸ فروش در هفته به ۲۷.۳۲ فروش در هفته تغییر کرد درحالی‌که فروش گروه دوم از ۲۵.۱۷ به ۲۳.۸۷ فروش در هفته رسید.\n در قسمت بحث‌ و تبادل نظرِ کلاس، دستیاران آموزشی چِتی از مقطع بالاتر، موضوع را بیشتر باز کردند. مایکل دروست و جان مک‌کی، دانشجویان تحصیلات تکمیلی، در آن بخش از صحبت‌هایشان که به آن توجه کردم تأکید داشتند که «تفاضلِ تفاضل‌ها» یک تکنیک عمومی است که حتی در مواردی که یک آزمایشْ واقعاً انجام نشده است هم می‌توان از آن استفاده کرد.\n آنجا به دانشجوها ایده‌های بزرگی می‌آموزند. اما این ایده‌ها به‌جای اینکه دربارۀ عرضه و تقاضا باشد دربارۀ این است که چه‌چیزی علت چه‌چیزی است.\n و کلاس تلاش می‌کند که دربارۀ کارهایی که علم اقتصاد می‌تواند و کارهایی که نمی‌تواند انجام دهد، روراست باشد و با دانشجویان دربارۀ سیاست‌گذاری عمومی صحبت می‌شود. اگر اقتصاد-۱۰ به دانشجویان می‌گوید که تعیین حداقل دستمزد ناکارآمد است، که مالیات دشمن رشد است، که تجارت آزاد خیرش به همه خواهد رسید و مواردی از این دست، اقتصاد-۱۱۵۲ تلاش می‌کند مرز مشخصی بین حقایق تجربی و ارزش‌های اخلاقی ترسیم کند.\n چِتی می‌گوید یک‌بار از دانشجوها نظرسنجی کردم که بالاترین نرخ مالیات باید چقدر باشد. «میانۀ نتایج روی پنجاه درصد بود؛ خیلی‌ها هم گفته بودند شصت تا هفتاد درصد. من به آن‌ها ]گفتم[ شما نباید هیچ وزن خاصی به ترجیحات من در این موضوع بدهید. بگذارید شفاف بگویم: این یک قضاوت شخصی است».\n او گفت که بعد از کلاس یکی از دانشجوها سراغم آمد و گفت: «از کاری که کردید خیلی ممنونم، اینکه برایمان مشخص کردید که چه چیزی را می‌توان ]با قطعیت[ گفت که درست است و چه چیزی به ارزش‌ها مربوط می‌شود».\n اقتصادی برای همه احتمال اینکه بچه‌های این کلاس وقتی بزرگ شدند کنترل زندگی شما را به‌دست بگیرند منطقاً بالاست.\n هم‌اکنون شش نفر از فارغ‌التحصیلان هاروارد با مدرک کارشناسی نمایندۀ مجلس سنا هستند، از جمله چاک شومر رهبر اقلیت و ۱۱ نفر دیگر هم در مجلس نمایندگان هستند. قاضی ارشد دادگاه عالی هم لیسانسۀ هاروارد بود. مارک زاکربرگ هم لطیفه‌ای دربارۀ خوابیدن سر کلاس اقتصاد-۱۰ دارد. براساس بررسی روزنامۀ دانشجویی، ۱۸ درصد فارغ‌التحصیلان هاروارد مشاور می‌شوند و ممکن است در تدوین طرح‌هایی دخالت کنند که می‌تواند شما را از کار بیکار کند، ۱۸ درصد دیگرشان هم جذب مشاغل مالی می‌شوند، این گروه می‌توانند خیلی‌ها را از کار بیکار کنند.\n ازآنجاکه به‌لطف قوانین اُلیگارشیِ آمریکاییْ مُهرِ مدیریت بر پیشانی فارغ‌التحصیلانِ هاروارد خورده است، ایجاد یک تغییر اساسی در نحوۀ تدریس اقتصاد در این دانشگاه نه‌تنها برای خود این دانشگاه بلکه برای دنیا اهمیت دارد. درواقع، این تغییر می‌تواند اینکه کدام‌یک از دانشجویان هاروارد به قدرت وارد می‌شوند را تغییر دهد.\n زمانی که چِتی برای اولین‌بار یک نسخۀ فشرده‌شده از این درس را در زمان حضور کوتاهش در استنفورد ارائه کرد، متوجه تغییر بزرگی در نوع دانشجویانی شد که توجهشان به این رشته جلب می‌شد. او گفت: «یک موضوعی را در استفورد به‌وضوح دیدم، چیزی که اینجا هم شاهدش بودم، مثلاً در همین کلاس سه خانم آمریکاییِ آفریقایی‌تبار داریم. به‌طور معمول در کلاس‌های اقتصاد همچین چیزی را نمی‌بینید».\n اعداد و ارقام هم این موضوع را تأیید می‌کند. ۴۹ درصد کل دانشجویان خانم‌ها هستند، مقایسه کنید با عدد ۳۸ درصدی که در کلاس‌های اقتصادی حضور دارند (و عدد ۴۰.۵ درصد برای نیم‌سال دوم کلاس اقتصاد-۱۰). چِتی در  ایمیلی برایم توضیح داد: «این موضوع را از جهات دیگر هم بررسی کردیم -برای مثال از نظر نژاد و درآمد والدین- کلاسِ ما تقریباً مشابه کلاس‌های دیگر اقتصاد و کل دانشگاه بود» اما دانشجویان رنگین‌پوست و فرزندانِ والدینِ کم درآمد، با برنامۀ درسیِ ما بیشتر ارتباط برقرار می‌کنند.\n نائومی ویکرز، یک دانشجوی سال‌دومی، به‌عنوان موضوع اولین پروژۀ کلاسی‌اش ردگیریِ تجربیاتِ خانوادگی‌شان در تبعیض نژادی در ریچموندِ ویرجینیا را انتخاب کرد.\n او فوراً متوجه ارتباط بین داده‌های تحقیق و تاریخچۀ خانوادگی خود شد. از نظر او مطالعات جغرافیاییِ چِتی نشان می‌دهد که بسیاری از خانواده‌های فقیر، به‌جای اینکه از محلۀ‌های با فرصت‌های کم به‌محله‌های با فرصت‌های زیاد مهاجرت کنند، درمیان محلۀ‌های با فرصت‌های کم جابه‌جا می‌شوند.\n نائومی می‌گوید: «وقتی جاهایی که به آن نقل مکان کرده بودیم را دنبال می‌کردم، مشاهده کردم که خانواده‌ام عیناً از این الگو پیروی کرده‌اند، ما همیشه فقط به یک محلۀ با تحرکِ اقتصادیِ پایینِ دیگر می‌رفتیم».\n او در پروژه‌اش می‌نویسد: «بچه که بودم می‌شنیدم که مادربزرگم یکی از اولین سیاهانی بود که موفق شد خانه‌ای در منتهاالیهِ شرقی بخرد، چراکه خط قرمزهای دولت فدرال شهر را با مرزهای نژادی به دو قسمت تقسیم کرده بود و قوانینِ تبعیض نژادیِ بخش خصوصی هم از آن تبعیت می‌کرد». او در پروژه‌اش آن خط مرزی را با استفاده از نقشه‌های یک پایگاه‌داده از سیاست‌های خط قرمز فدرال ترسیم کرده است.\n او نشان داد که وقتی در داده‌های چِتی دقیق شویم می‌توانیم یک خط مرزی دیگر را هم بین داخل شهر و محلۀ کودکی‌اش در حومۀ شهر مشاهده کنیم: «صرف‌نظر از نژاد یا درآمد، کودکانی که در مناطق حاشیه‌ای بزرگ شدند، به‌طور متوسط پیشرفت اقتصادی بسیار بیشتری را نسبت به آن‌هایی که در داخل شهر بزرگ شده‌اند داشتند».\n ویکرز قبلاً هم تمرکزش روی اقتصاد بود اما آن زمان نمی‌توانست مثل الآن سابقۀ خانوادگی‌اش را به تکالیف درسی‌اش مرتبط کند -بگذریم که او و بعضی دیگر از همکلاسی‌های سیاه‌پوستش از اول برای کندوکاو در موضوعاتی چون نابرابری، عدالت نژادی و تحرکِ اقتصادی وارد این رشته شده بودند.\n کِیلی الیزابت میلر، کسی که در نسخۀ اولیۀ کلاس در استنفورد شرکت کرده بود، تصمیم گرفته بود که  از محتوای درسی استفاده کند تا بیشتر دربارۀ ریشه‌هایش بداند. او می‌گوید: «من اهل ویرجینیای غربی هستم؛ اینجا در استنفورد دانشجوهای زیادی از ویرجینیای غربی نداریم و بسیاری از این مطالعات نشان می‌دهد که دانشجوهای مناطق روستایی دسترسی بسیار کمتری به آموزش عالی دارند».\n پس از گذراندن این دوره، میلر گروهی را راه انداخت به نام پروژۀ کلید که هدفش ارائۀ مشاوره‌های تحصیلی به دانش‌آموزان ویرجینیای غربی است. و براساس چیزهایی که از کلاسِ چِتی آموخته است، از روش‌های تصادفی برای انتخاب کلاس‌های هدف برای ارائۀ مشاوره استفاده می‌کند، دانش‌آموزان را بررسی می‌کند و امیدوار است که از داده‌ها به‌درستی برای اندازه‌گیریِ آزمایشیِ تأثیراتِ برنامه‌هایش استفاده کند.\n او یک مدرسۀ کنترل و یک مدرسۀ بهبود دارد و کلاس‌های هر مدرسه را هم به‌همین‌ترتیب دسته‌بندی کرده است. «زمانی که دانش‌آموزان راجع‌به این موضوع صحبت کنند من به‌دنبال یافتن اثر سرریز۱۳ بین مدارس خواهم بود. و سپس درطول سال، داده‌های مدیریتیِ مدارس در سال‌های گذشته را بررسی می‌کنم».\n با حالت غرورآمیزی می‌گوید: «کارمان دارد سروشکل پیدا می‌کند».\n ویکرز و میلر تنها دو نمونه از صدها دانشجوی این‌چنینی هستند؛ خیلی از آن‌ها بدون وجود این کلاس ممکن بود هیچ‌گاه واحد اقتصاد را برندارند. چِتی تأکید دارد که کلاسِ او یک جایگزینِ تمام‌عیار برای اقتصاد-۱۰ نیست، بلکه دانشجوها این کلاس را در کنار کلاس اقتصاد-۱۰ می‌گذرانند.\n خود کلاس اقتصاد-۱۰ هم تکامل یافته است و در آینده هم این روند ادامه خواهد داشت. جِیسون فِرمن، که پیش‌از‌این اقتصاددانِ ارشدِ اوباما بود، به‌همراه همکارش دیوید لایبسِن، پاییز امسال کلاس اقتصاد-۱۰ را از منکیو تحویل خواهد گرفت. او می‌گوید یکی از اولویت‌هایم این است که به دانشجوها نشان بدهم که «کار اقتصاددان‌ها مطالعۀ نابرابری درآمد، مطالعۀ جنسیت و مطالعۀ نژاد است و ما همۀ این موضوعات را به کلاس درس خواهیم آورد». او همچنین به منکیو اجازه داد تا نمرۀ درس اقتصاد-۱۰ را روی نمودار ببرد تا با نمرات سایر کلاس‌های اصلیِ هاروارد مطابقت کند، چراکه تحقیقات نشان می‌دهد که سخت‌گیریِ بی‌دلیل و نامتناسبی در نمره‌دهیِ کلاس‌های اقتصاد وجود دارد و این موضوع انگیزۀ خانم‌ها را برای برداشتن این واحدها کمرنگ می‌کند.\n اما کلاس اقتصاد-۱۱۵۲ به‌وضوح در جذب دانشجویان گریزان از اقتصاد-۱۰ موفق بوده است. این موضوع نشان می‌دهد که درسِ اقتصادِ مقدماتی به‌جای اینکه نگاهی از دور به اقتصاد بیندازد می‌باید راهنمایی باشد برای به‌کارگیریِ علمِ اقتصاد در عمل.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                                                   شامل       ترجمۀ           تازه‌ترین         حرف‌های        دنیای         علم    و                فلسفه،                تاریخ  و                       سیاست،                      اقتصاد  و          جامعه    و             ادبیات   و        هنر      است        که        از  بیش     از            ۱۰۰           منبع            معتبر و                          به‌روز              انتخاب                می‌شوند.           مجلات    و                   وب‌سایت‌هایی             نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                                                 در      زمرۀ     این            منابع‌اند.       مطالب            فصلنامه       در   ۴           بخش                 نوشتار،                           گفت‌وگو،                بررسی               کتاب، و            پروندۀ             اختصاصی         قرار                می‌گیرند.                      گزیده‌ای            از       بهترین            مطالب                        وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                                                             کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های                  روزنامه‌فروشی   و                       فروشگاه                     اینترنتی              ترجمان                               به‌صورت   تک        شماره     به‌              فروش     می‌رسد        اما                   شما            می‌توانید     با               خرید           اشتراک                           سالانۀ        فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                                                     برخوردار       شوید.         فصلنامه      برای             مشترکان               زودتر     از             توزیع              عمومی                 ارسال                        می‌شود   و      در            صورتی‌که             فصلنامه         آسیب            ببیند       بدون           هیچ            شرط    یا               هزینۀ           اضافی                آن     را          تعویض            خواهیم          کرد.         ضمناً   هر          وقت                بخواهید                     می‌توانید                   اشتراکتان        را           لغو      کنید         و          مابقی            مبلغ                   پرداختی     را        دریافت             کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: •این مطلب را دیلن متیوز نوشته است و در تاریخ ۲۲ مۀ ۲۰۱۹ با عنوان «The radical plan to change how Harvard teaches economics» در وب‌سایت ووکس منتشر شده است.  وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۷ مرداد ۱۳۹۹ با عنوان «اقتصاددانی که در ۲۹سالگی استاد هاروارد شد و حالا می‌خواهد نگاهمان به اقتصاد را متحول کند» و ترجمۀ بابک حافظی منتشر کرده است. •• دیلن متیوز (Dylan Matthews) یکی از نخستین روزنامه‌نگارهای ووکس است. حوزۀ موردعلاقۀ او مطالعۀ نابرابری است.\n [۱] Hogwarts: هاگوارتز نام مدرسۀ جادوگری در رمان معروف هری پاتر نوشتۀ جی.کی.رولینگ است [مترجم]. [۲] introduction to economics [۳] در کتاب‌های منکیو و سایر کتاب‌های درسی اقتصاد برای آموزش مفاهیم اقتصادی از مثال‌ها و مدل‌های فرضی ساده‌شده استفاده می‌شود، مثال‌هایی دربارۀ شهر کوچکی با سه خانواده یا شهر کوچکی با ۱۲ مغازه و مواردی از این دست [مترجم]. [۴] Upward mobility: پیشرفت اجتماعی یا پیشرفت میان‌نسلی اشاره دارد به بهبود وضعیت یک فرد از نظر درآمد، شغل یا موقعیت اجتماعی نسبت به والدین خود. حالت کلی‌تر این موضوع را تحرک میان‌نسلی (Intergenerational mobility) می‌نامند که می‌تواند ناظر بر پیشرفت یا پسرفت فرد نسبت به نسل قبلی‌اش باشد [مترجم]. [۵]در دانشگاه‌های آمریکا معمولاً اساتید بعد از اتمام دورۀ پی‌اچ‌دی به‌عنوان استادیار (Assistant-Professor) جذب دانشگاه شده و بعد از گذشت مدتی (معمولاً ۵ تا ۷ سال) درصورت صلاحدید دانشگاه به استاد رسمی و دائمی (Tenure) تبدیل می‌شوند. در فارسی گاهی Tenure را «استاد ممتاز» ترجمه می‌کنند که به‌نظر اشتباه است. عبارت «استاد ممتاز» بیشتر برای «Distinguished Professor» مناسب است که درجه‌ای است عالی و افتخاری که بالاتر از مرتبۀ دانشیار(Associate Professor) و استاد تمام (Professor) تعریف می‌شود [مترجم]. [۶] Opportunity Insights [۷] Interactive: گزارش تعاملی نوعی گزارش است که کاربر می‌تواند با کلیک بر روی قسمت‌های مختلف یا استفاده از فیلترهای موجود، اطلاعات اختصاصی تر را مشاهده نموده یا گزارش را براساس ترجیحات خود سفارشی‌سازی نماید [مترجم]. [۸] زمانی که یک محتوا (پست، ویدئو و…) با استقبال کاربران مواجه می‌شود و به سرعت دست‌به‌دست شده و در اینترنت و شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود اصطلاحاً به آن محتوا ویروسی (viral) می‌گویند، چون مثل ویروس منتشر شده است [مترجم]. [۹] EconTalk [۱۰] Zen and the Art of Motorcycle Maintenance [۱۱] رقم مالیات فروش (مالیات بر ارزش افزوده) در فاکتورفروش می‌تواند برای مشتری به‌صورت یک رقم مجزا قابل رؤیت (visible tax) یا  در رقمِ کل مستتر و غیرقابل‌رؤیت (hidden tax) باشد [مترجم]. [۱۲] روش تفاضلِ تفاضل‌ها یا تفاوت در اختلافات (differences in differences) یک روش آماری است که بیشتر در تحلیل‌های کمّیِ علوم اجتماعی کاربرد دارد [مترجم].  [۱۳] Spillover effect\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653870.json b/train/540653870.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8502364483866e12e4ff4ecc2a07d364b62a044f
--- /dev/null
+++ b/train/540653870.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور می‌شود در جایی که پول‌داشتن جرم است تجارت کرد؟",
+  "subtitle": "هنگامی‌که آزادی‌های اقتصادی سلب می‌شوند، بازارهای غیررسمی با ابتکارهای تازه به راه می‌افتند",
+  "introduction": "در زندان‌های آمریکا، نگه‌داشتن یک اسکناس ۵دلاری چنان خطرناک به شمار می‌رود که پر دل و جرئت‌ترین زندانی‌ها هم تمایلی به این کار ندارند. علاوه بر نبود پول، تحت شدیدترین محدودیت‌ها، نه کاری وجود دارد که بتوانید با آن درآمد داشته باشید، نه محصولی که می‌خواهید بخرید در دسترس است. اما ریچارد دیویس، اقتصاددان بریتانیایی، فهمید که علی‌رغم همۀ این‌ها، حیات اقتصادی شگفت‌انگیزی در همۀ سطوح زندان در جریان است. از تنباکو و قهوه، تا مواد مخدر، آب‌نبات گردویی و هرچیز دیگری که فکرش را بکنید.",
+  "content": "ریچارد دیویس،‌ گاردین — سال ۱۹۶۱، زمانی‌که ویلبرت ریدو نوزده‌ساله بود، در یک سرقت ناشیانه از بانک مردی را کشت. پس‌ازاینکه گناهکار شناخته و به اعدام محکوم شد، به ندامتگاه ایالتی لوییزیانا (که مابین زندانی‌ها، نگهبان‌ها و مردم محلی به آنگولا شهره است و وجه تسمیۀ آن، مزرعۀ عظیمی است که سابقاً در آنجا وجود داشت و با نیروی کار برده‌ها کشت می‌شد) فرستاده شد. به ریدو عنوان م-۱۸ دادند. م مخفف «محکوم» و شماره، بیانگر جایگاهش در فهرست اعدامی‌ها بود. سرنوشتش قرار بود صندلی الکتریکی باشد.\n ریدو بیش از یک دهه در سلول انفرادی در بند اعدامی‌ها زیست و حریصانه مطالعه کرد. به روزنامه‌نگاری علاقه‌مند شد و شروع به نوشتن کرد. اواسط دهۀ ۱۹۷۰، ریدو در زندان اصلی زندگی می‌کرد و سردبیر آنگولیت، ماهنامۀ سازمانی ندامتگاه بود. ریدو درنهایت از اعدام جَست و امروز بی‌شک مشهورترین زندانی سابق آنگولاست. آنگولیت طی ۲۰ سال سردبیری ریدو، جوایز ملی بسیاری را از آن خود کرد؛ اما او اولین‌بار در مقام گزارشگر زندان، و با ستونی به نام جنگل، شهرتی برای خود دست‌وپا کرد. نخستین موضوعی که انتخاب کرد سازوکار اقتصاد زندان بود.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n امروزه در آمریکا تقریباً ۲.۳ میلیون زندانی وجود دارد، رقمی که بااختلاف از تمام کشورهای جهان بیشتر است. لوییزیانا نیز اکنون دومین نرخ بالای زندانی‌شدن در ایالات متحده را دارد (اُکلاهما در سال ۲۰۱۸ از آن پیشی گرفت)، و نرخ زندانی‌شدن مردان در این ایالت با اختلاف بیش از میانگین ملی است و آنگولا تنها زندان امنیتی آن است. بزرگترین زندان کشور نیز هست، مکانی با مساحتی نزدیک به ۷۳ کیلومتر مربع که از منهتن بزرگتر است. طی مأموریتی برای تحقیق دربارۀ تحت فشارترین اقتصادهای جهان به آنگولا سفر کردم. گمانم این بود که مواردی از مبادلۀ بدوی کالابه‌کالا مشاهده می‌کنم؛ آنچه کشف کردم سیستمی بود نوآورانه، پیچیده و مدرن از تجارت پنهانی که درسی مهم دربارۀ سازوکار اقتصادها ارائه می‌دهد.\n محبوسین فعلی و زندانی‌های سابق می‌گویند نخستین قانونِ اقتصادِ زندانْ تقاضای ارضانشده است و این محرک ابتکار است. زندانی‌ها که دستشان از جهان بیرون کوتاه شده، درحالی به خود می‌آیند که درگیر کمبود کالاهای اساسی‌اند و ناتوان از انتخاب‌هایی که سابقاً بدیهی می‌پنداشتند. نیاز به داشتنِ کالاهای اساسی شدید است و زندانی‌هایی که ملاقات کردم، هفته‌های نخست زندان را شبیه به ضربه‌ای روحی توصیف کرده‌اند. آن‌ها طی این دوره قوانین جهان جدیدشان را می‌آموزند و با این واقعیت اُخت می‌شوند که نه تنها آزادی، بلکه مایملکشان را نیز از دست داده‌اند. امروزه در لوییزیانا زندانی‌های جدید ضروریات اولیه را دریافت می‌کنند: لباس معمول زندان، یک قالب صابون و مقداری کرم. اما اقلام روزمرۀ بسیاری هست که ندارند و می‌خواهند: اسپری خوش‌بو کننده، شلوار جین مناسب و کفش کتانی بهتر. هنگامی‌که در بتن‌روژ، مرکز لوییزیانا، با ریدو ملاقات کردم، به من گفت در سال‌های ۱۹۶۰ نیز وضع همین بوده است: تدارکات اولیه را دریافت می‌کردید، ولی تلاش زیادی صرف به‌دست‌آوردن آسایش‌های اضافی می‌شد.\n برخی اجناس ازطریق کانال‌های رسمی دردسترس‌اند، اما به‌چنگ‌آوردنشان زمان زیادی طول می‌کشد. وقتی یکی از زندانی‌های آنگولا کتابی سفارش می‌دهد یا کتابی برایش فرستاده می‌شود، ممکن است شش ماه یا بیشتر طول بکشد تا به دستش برسد، زیرا لازم است که سانسورچی‌ها محتوا را بررسی کنند. این تأخیر نمونه‌ای است از مضمونی کلی در اقتصادِ زندانِ لوییزیانا: اقتصاد با پرش زمانی۱ کار می‌کند.\n\nکارکرد زمان در زندان‌های لوییزیانا دیگرگونه است، زیرا از دیرباز احکام زندان در این ایالت بسیار طولانی‌مدت بوده‌اند. از سال ۲۰۱۷ اصلاحاتی آغاز شده تا برخی دستورالعمل‌های صدور حکم آسان‌تر شوند، اما چندین دهه است که هرکس در این ایالت به جرم قتل محکوم می‌شد، حبس ابدِ لازم‌الاجرا می‌گرفت؛ هر هم‌دست یا دوستی که در صحنۀ جنایت حاضر بود هم همین حکم را دریافت می‌کرد. در لوییزیانا حتی جرایم غیرخشن اغلب به احکام سنگین ختم شده‌اند. احکام لازم‌الاجرا برای مجرمان تکراری اغلب با هر محکومیت دوبرابر شده است. همچنین تا همین اواخر، قانونی وجود داشت مؤید آنکه چهارمین ارتکاب می‌توانست حبس لازم‌الاجرای حداقل ۲۰ ساله و حداکثر حبس ابد در پی داشته باشد. من با لوییس، یکی از ساکنین سابق آنگولا ملاقات کردم که به‌خاطر اتهامی مرتبط با مواد مخدر، ۲۰ سال را در آنگولا گذرانده بود. او توضیح داد که مورد او بدترین نمونه ازاین‌دست نیست: تیموتی جکسن، مردی که بیش از بیست سال پیش، حین دزدیدن یک ژاکت از فروشگاه دستگیر شده بود، قرار است باقی عمرش را در آنگولا سپری کند. میانگین مدت حبس در آنگولا تقریباً ۹۰ سال است.\nدر بسیاری از زندان‌ها، اجناس ساده‌ای که آن بیرون ارزان و بی‌اهمیت‌اند، می‌توانند ارزش زیادی در داخل داشته باشند؛ در مکان‌هایی همچون آنگولا، احکام بیش‌ازحد طولانی این قضیه را به سطح دیگری می‌کشاند. ریدو در کتاب خاطراتش، در جایگاه عدالت۲، شرح می‌دهد که بهبودهای بسیار کوچک ممکن است زندگی زندانی را دگرگون کند. اون نیز همچون سایر مردانِ بندِ اعدام، در سلولی کوچک محبوس بود. سه تا از دیوارها -دیوار پشتی و دو طرف- آجری بودند. دیوار روبه‌رویی چارچوبی بود متشکل از میله که اجازۀ داشتن حریم خصوصی را هنگام عبور نگهبان‌ها و دیگر زندانی‌ها نمی‌داد، و در زمستان راه سوز سرما را به درون باز می‌گذاشت. به‌دست‌آوردن پتو یا پرده‌ای برای آویزان‌کردن جلوی میله‌ها می‌توانست تأثیری دگرگون‌کننده در زندگی یک زندانی داشته باشد. وقتی جهان شما به‌اندازۀ جعبه‌ای سه‌طرفه کوچک می‌شود، تکه‌ای پارچه که به شما حریم خصوصی و گرما می‌دهد تبدیل به نیازی اساسی می‌شود که به‌سختی برای ارضای آن تلاش خواهید کرد.\n                                                                                           •••\n در آنگولا یکی از راه‌های پیش پای زندانی برای بهبود شرایطش کارِ رسمی است. یکی از القاب دیگر این ندامتگاه «مزرعه» است. پیرامون آن زمین‌هایی زیر کشت محصولاتی مثل ذرت، گندم، ذرت خوشه‌ای، سویا و پنبه وجود دارد. زندانی‌ها تمام سال، ازجمله آگوست که دمای هوا ممکن است تا ۳۸ درجۀ سانتی‌گراد افزایش پیدا کند، در این مزارع، جان می‌کنند. میوه و سبزی پرورش می‌دهند و بین شبکۀ زندان‌های ایالتی توزیع می‌کنند. همچنین درآمد زندان‌ها را نیز افزایش می‌دهند: شرکت زندان‌های ایالت لوییزیانا۳ که محصولات تولیدی زندانی‌ها را می‌فروشد، در سال ۲۰۱۶ تقریباً ۲۹ میلیون دلار آورده داشت که بخش عمدۀ آن از آنگولا بود.\n برنامۀ کاری رسمی زندانی‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده تا عمدۀ روزشان را پر کند. زندانی‌ها نمی‌توانند از کار کردن امتناع کنند و اکثر آن‌ها به‌نوعی شاغل‌اند (استثنائات شامل بند اعدامی‌ها یا محبوسین سلول‌های انفرادی است). سلسله‌مراتب مشخصی از مشاغل وجود دارد و آن‌ها که در مزارع کار می‌کنند در انتهای این سلسله‌اند. یکی از زندانی‌های فعلی برایم توضیح داد که چرا فرستاده‌شدن برای «سبزی‌چینی» بدترین شغل در زندان است: هر شیفت هشت ساعت طول می‌کشد و باید در هوای گرم سخت کار کنی. مردان در خطوط موازی کار می‌کنند و علف‌های هرز را از بین می‌برند. اگر زندانی دیگری را سهواً با یک ساقۀ علف بزنید، ممکن است دعوا راه بیفتد؛ اگر دستتان هنگام برداشت محصول بِبُرد، ممکن است به‌منزلۀ تلاش برای آسیب‌‌زدن به ‌خود تلقی شود و تحقیقاتی خسته‌کننده را در پی داشته باشد. پاداش آن‌هایی که یک دهۀ کامل را بدون قانون‌شکنی خدمت می‌کنند -دعوا یا آسیب‌به‌خود می‌تواند زمان را به ثانیۀ صفر بر گرداند- موقعیت «معتمد» است. این زندانی‌ها مشاغل باارزشی جایزه می‌گیرند ازقبیل کارکردن به‌عنوان پادوی نگهبان‌ها در باشگاه گلف یا نظافتچی در موزۀ کوچکی که وقف تاریخ این ندامتگاه شده و در فاصلۀ اندکی بیرون از دروازه‌های اصلی قرار دارد.\n فهرست رسمی پرداخت‌ها در آنگولا، مقیاسی متفاوت از جهان خارج دارد. زندانی‌ها می‌گویند سال‌هاست که پرداخت در ندامتگاه از ۲ تا ۲۰ سنت در ساعت متغیر بوده است. بااینکه اصلاحات اخیر این میزان را ارتقا می‌دهد، اکثر کسانی که با آن‌ها حرف زده‌ام گفتند که سبزی‌چینی یا سایر کارهای پایه‌ای مزرعه تنها ۴ سنت در ساعت درآمد دارد و به آن‌ها حقوق هفتگی ۱ دلار و ۶۰ سنت پرداخت می‌شود. با این نرخ پرداخت یک محکوم باید ۱۸۱ ساعت کار کند تا ۷ دلار و ۲۵ سنت، معادل حداقل دستمزد ساعتی فدرال در ایالات متحده، درآمد داشته باشد. آن‌هایی که در محدودۀ نرخ پرداخت بالاتر هستند، ممکن است به‌سرعت تنزل درجه بیابند. یکی از محکومین به حبس ابد شرح داد که چگونه، وقتی متهم شد به اینکه از کارگاه یک آچار دزدیده -کاری که می‌گفت نکرده است- موقعیت معتمدش لغو شد و حقوقش تا کمترین میزان پایین رفت. حقیقت هرچه باشد، یک زندانی با خوش‌رفتاری می‌تواند انتظار افزایش سالانه ۴ سنت را داشته باشد. برای او برگشتن به مقیاس بالاتر ممکن است سال‌ها طول بکشد. کار در آنگولا سخت و اجباری است و سودآور نیست.\n پول که به دست آمد زندانی می‌تواند آن را در یکی از هفت فروشگاه زندان آنگولا خرج کند. این فروشگاه‌های رسمی برای زندانی‌هایی که درپی آسایش مادی‌اند، شاهرگ‌هایی حیاتی‌ به شمار می‌روند. آن‌ها در آنگولا سویی‌شرت‌های راسِل اَتلِتیک، تی‌شرت‌های فروت آو دِ لوم و چند نوع کفش عرضه می‌کنند. دسته‌بندی مهم دیگر غذاهاست. به زندانی‌ها سه وعده در روز غذا می‌دهند اما آن‌ها می‌گویند که این غذاها بی‌مزه است؛ درمقایسه، فروشگاه، اسنک‌هایی با سس‌های آسیایی شیرین و تند، ترشی خیارشور درستۀ درشت و پفک‌هایی با طعم هالاپینو عرضه می‌کند. میزان سفارشی که آنگولا می‌دهد مقیاس این عملیات را آشکار می‌کند: یکی از اسنادِ جدیدْ مناقصه‌ای برای ۳۰۰۰ جعبه -۳۱۲ هزار پاکت- چیپس ذرت فلفلی را نشان می‌دهد.\n زندانی‌ها می‌دانند که یک بازار گرفتار۴ هستند. مهم‌ترین شکایت‌ها از قیمت‌هاست: زندانی‌ها متقاعد شده‌اند که دارد سرشان کلاه می‌رود و برای اجناس بهایی بیشتر از خارج از زندان می‌پردازند. بی‌راه هم نمی‌گویند. تا همین اواخر، مقیاس پرداخت در آنگولا در همان سطحی نگاه داشته می‌شد که در دهۀ ۱۹۷۰ رایج بود. آن‌زمان قیمت خرده‌فروشی یک بسته تنباکوی دست‌پیچ کمتر از ۵۰ سنت بود، بنابراین یک زندانی با ساعتی ۲۰ سنت حقوق می‌توانست طی نصف روز یک بسته از آن به دست آورد. امروز همان بسته حدود ۸ دلار است؛ زندانی‌ها باید برای خریدن یک بسته یک هفتۀ کامل کار کنند.\n لوییزیانا تنها ایالتی نیست که زندانی‌هایش را  مجبور به کارکردن با مقیاس‌های پرداختی می‌کند که هیچ تناسبی با هزینۀ اقلامی که ممکن است بخواهند بخرند ندارد. ازلحاظ حقوقی، اصلاً لازم نیست به زندانی‌ها پولی پرداخت شود (اصلاحیۀ ۱۳ قانون اساسی ایالات متحده تمام اشکال برده‌داری و خدمت غیرداوطلبانه را «مگر به‌عنوان مجازات جرم»، ممنوع می‌کند). زندانی‌های جورجیا لوازم منزل و علائم راهنمایی‌ورانندگی می‌سازند و هیچ پولی به آن‌ها پرداخت نمی‌شود. در میسوری، به محکومان برای کار ماهانۀ تمام‌وقت، هفت و نیم دلار پرداخت می‌شود؛ یعنی ساعتی حدود ۴ سنت. سیستم بریتانیا کمتر افراطی اما مشابه همین است. میانگین نرخ پرداخت‌ها حدود ۱۰ پوند برای هفتۀ کاری ۳۵ ساعته است و همان‌جنس شکایت‌ها دربارۀ قیمت اقلام هم وجود دارد: خریدهای محبوب غذاخوری –یک بسته آجیل نمکی، نودل، غلۀ صبحانه- اغلب به قیمتی بیش از ۲ پوند فروخته می‌شوند. به دست آوردن یکی از این اقلام با حقوق زندان می‌تواند کار تقریباً یک روز باشد.\n                                                                                           •••\n از جهات بسیار، اقتصاد رسمی یک زندان همانند اقتصاد یک شهر معمولی است. در آنگولا جهانی از کار با شغل و حقوق و ترفیع و تنزیل وجود دارد. همچنین جهانی از خرید، با اقلام مصرفی و فروشگاه‌ها. اما زندان‌ها سیستم‌های اقتصادی‌ای هستند که در آن‌ها هزینۀ اجناس هیچ تناسبی با دستمزد یا قدرت خرید نیروی کار ندارد. مهم‌ترین ارتباطات یک اقتصادِ بازار -قیمت‌هایی که کار و حقوق، عرضه و تقاضا را به هم پیوند می‌دهد- توسط مقامات به‌عمد قطع شده‌اند. اقتصاد رسمی زندان وجود دارد، اما می‌توانست وجود نداشته باشد و زندانی‌ها را وا گذارد تا بازارهای زیرزمینی خود را بسازند.\n\nدر اقتصاد زیرزمینی زندان، چیزهایی که ممکن است ساده به‌نظر برسند دشوار، و چیزهایی که ای بسا غیرممکن به‌نظر برسند، ممکن است به‌راحتی آب‌خوردن باشند. مورد جان گودلو و آب‌نبات‌‌های او چرایی آن را روشن می‌سازد. ویلبرت ریدو به من گفت جان گودلو به‌مدت ۲۰ سال سلطان آب‌نبات آنگولا بود. گردوی آمریکایی در سراسر جنوب ایالات متحده پرورش می‌یابد و آب‌نبات گردوییِ خانگیْ شیرینی محبوبی در لوییزیاناست. گودلو خودش آب‌نبات درست می‌کرد -به‌گفتۀ ریدو بهترینش را، «بهتر از آن بیرون»- و هر تکه از آن را به‌قیمت ۲ دلار می‌فروخت. به‌گفتۀ ریدو احتمالاً می‌توانست گران‌تر هم بکند: گودلو آن‌قدر مشتری داشت که اغلب کلِ پختش را حتی پیش‌ازآنکه پختنشان تمام شود، پیش‌فروش می‌کرد.\n این واقعیت که درست‌کردن آب‌نبات در یک زندان امنیتی ممکن است، جای شگفتی دارد. آب‌نبات پختن به مقدار زیادی مواد اولیه، همچنین دیگ، اجاق گاز و فر نیاز دارد. به‌گفتۀ ریدو «زندانی‌ها هرگز بی‌قدرت نیستند. آن‌ها همیشه توان شورش، خشونت‌ورزی و سخت‌کردن زندگی برای مدیریت را دارند». ریدو توضیح داد که به خاطر همین قدرت زندانی‌ها، مدیریت اغلب با آن‌ها همراهی می‌کند و برخی درخواست‌هایشان را تسهیل می‌کند. درون زندان‌ها، در امور سطح پایین، قدرت اشتراکی است و جا برای بده‌بستان‌های ساده وجود دارد. بنابراین به‌دست‌آوردن یک ماهیتابه ممکن است نسبتاً آسان باشد.\n اما برخی چیزها که آن بیرون پیش‌پاافتاده‌اند، در زندان ممنوع شده‌اند. هرچیزی که احتمال فرار یا خشونت‌ورزی را افزایش دهد ممنوع است: اسلحه، مواد مخدر، فندک، تلفن همراه. اما مجموعه‌ای از اقلامِ به‌ظاهر بی‌خطر نیز کالای ممنوعه‌اند: مارمایت، که از خمیر ترش گرفته می‌شود، مخمر دارد و می‌تواند در عمل‌آوری غیرمجاز آبجو استفاده شود؛ از آدامس می‌شود برای قالب‌گیری از کلید یا قفل استفاده کرد؛ روغن بچه می‌تواند دست‌های زندانی را آنقدر سُر کند که دیگر نشود گرفتش.\n خودِ پول فیزیکی کالای ممنوعه به شمار می‌رود. درعوض، دستمزد زندانی‌ها روی کارت‌های نقدی که می‌توان از آن‌ها در فروشگاه‌ها استفاده کرد، شارژ می‌شود. این امر پول نقد را از دست زندانی‌ها دور نگه می‌دارد و راهی است برای محروم‌کردن زندانی‌های قدرتمند از منابعی که می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا به نگهبان‌ها رشوه بدهند. این یعنی آنکه با پول نقد همچون کالای قاچاق درجه یک برخورد می‌شود و اگر زندانی‌ای با موقعیت «معتمد» با پول نقد گیر بیفتد امتیازاتش را از دست می‌دهد.\n نبودِ پول نقد برای زندانی‌هایی دردسرساز می‌شود که مشغول تجارت‌هایی هستند که نگهبان‌ها وانمود به ندیدن آن‌ها می‌کنند: پختن آب‌نبات‌، فروش مرغ سرخ‌شده، خدمات آرایشی از اصلاح موی سر تا خالکوبی تا اتوی فشاری پیراهن. این کارآفرین‌های زندانی می‌توانند کالا و خدماتشان را عرضه کنند، اما نمی‌توانند موقع تسویه پول نقد بپذیرند. یکی از زندانی‌های آنگولا به من گفت که یک زندانی با سابقۀ بی‌خدشۀ خوش‌رفتاری محال است اسکناس ۵ دلاری قبول کند، حتی اگر ارزش جنسی که می‌فروشد ۲ دلار باشد. پول برای نگه‌داشتن زیادی خطرناک است، و این زندان‌های ایالات متحده را تبدیل به معدود مکان‌هایی روی زمین می‌کند که در آن‌ها دلار پذیرفته نمی‌شود. درعوض، زندانی‌ها به‌سوی اقتصاد مبادله‌ای سوق داده می‌شوند که در آن اجناس به‌جای خریده و فروخته‌شدن با پول، معاوضه می‌شوند.\n مشکل مبادلۀ کالابه‌کالا این است که ممکن است یافتن چیزی به‌دردبخور برای معاوضه دشوار باشد. اغلب فردی که خواهان چیزی است که شما عرضه می‌کنید، صاحب چیزی نیست که می‌خواهید. از زمانی‌که ویلیام استنلی جِوُنز، در کتابش، پول و سازوکار مبادله۵ در سال ۱۸۷۵، مشکلات مبادلۀ کالابه‌کالا و اینکه پول چگونه آن‌ها را برطرف می‌سازد را شرح داد، اقتصاددان‌ها نام وضعیت نادری که در آن یک مبادله عملی است را «تصادف دوجانبۀ نیازها» گذاشته‌اند. جِوُنز چهار نقشی که پول می‌تواند ایفا کند را به‌طور خلاصه شرح داد. نخست، پول واسطه‌ای برای تعویض است، چیزی که همۀ افراد می‌پذیرند و «عمل تعویض را روغن‌کاری می‌کند». دوم، یک «معیار» است -به‌همان‌ترتیب که امروزه قیمت‌گذاری‌ها صورت می‌گیرند. سوم، «استانداردی» است که قیمت‌های آینده را معین می‌کند. درنهایت، روشی است برای «انبارکردن» ارزش و می‌تواند ارزش اقتصادی را در طول فواصل مکانی و زمانی، حمل کند.\n ازآنجاکه چیزهای بسیاری دارای ویژگی‌هایی هستند که جِوُنز بر شمرده است، چیزهای زیادی می‌توانند تبدیل به ارزِ درگردش شوند. هنگامی‌که یک ارز به این شیوۀ غیررسمی پدیدار می‌شود، اغلب ویژگی‌های فیزیکی بخصوصی دارد که آن را مناسب این کار می‌کند. مهم‌تر از همه، باید شی‌ای باشد که بتواند بدون کاهش ارزش، صدها بار دست‌به‌دست شود. اقلام مصرفی -لباس، کفش، کتاب- به درد ارزبودن نمی‌خورند، زیرا به‌محض خریده‌شدن، دستِ دوم می‌شوند و از قیمتشان کاسته می‌شود. اجناسی از قبیل نمک، شکر یا غله، ارزهای به‌مراتب بهتری هستند: نمک دستِ دوم به‌خوبی نمک نو است.\n علاوه‌برآن، یک جنس چنانچه «بخش‌پذیر» باشد، یعنی به‌سادگی قسمت شده و در دادوستدهای کوچک‌تر استفاده شود، احتمالاً ارز خوبی از کار در می‌آید. یکی دیگر از معیارهای کلیدی دوام است. کالاهای غذایی‌ای که فاسد یا خراب می‌شوند ارزهای ضعیفی خواهند بود. و درنهایت، سادگی و هزینۀ حمل اهمیت دارد. پنبه که هم بخش‌پذیر و هم بادوام است، ممکن است ارز غیررسمی خوبی به‌نظر برسد، اما آن‌قدر سبک است که در مقادیر کم فاقد ارزش است: هر معاملۀ بامعنایی مستلزم حمل‌ونقل گونی‌های عظیم پنبه است.\n زندان‌ها سنتی غنی در ابداع ارزهای غیررسمی دارند. مهم‌ترین ارز زندان -همیشه قابل‌فروش و به‌راحتی بخش‌پذیر- تنباکو است. به‌مدت یک قرن تجارت زیرزمینی در آنگولا با آن تداوم یافته است. اما در سال ۲۰۱۵ سیگارکشیدن ممنوع شد و تنباکو و سیگار کالای قاچاق شناخته شدند. حوالی همان زمان، مادۀ مخدرِ پرحرارت جدیدی به نام موجو۶ -نوعی حشیش ترکیبی- شروع به نفوذ به درون دیوارهای زندان کرد و مردان بسیاری به آن معتاد شدند. اقتصاد زیرزمینی به لرزه در آمد. ارزِ آن اکنون غیرقانونی بود، بااین‌وجود تقاضای زیادی برای این مخدر جدید وجود داشت. بنیان‌های اقتصاد زندان تغییر کرده بود: آنچه افراد بسیاری می‌خواستند عوض شده بود، همان‌طور که روشی که برای پرداخت بهای آن داشتند عوض شده بود.\n واکنش به موجو در آنگولا و در سراسر زندان‌های لوییزیانا، انطباق سریع بود، ابداع ارزی جدید، ارزی که به‌اندازۀ همان مخدرِ ویژه‌ای که برای خریدش پرداخت می‌شد، پیشرفته بود.\n                                                                                           •••\n طی دومین سفرم به لوییزیانا، ترتیب ملاقات با یک زندانی سابق سی‌وچند ساله را دادم که به‌تازگی پس از سپری‌کردن ۱۶ سال در زندان‌های ایالت، ازجمله آنگولا، آزاد شده بود. او گفت «اکثر آدما تو زندان دنبال راهی می‌گردن تا نشئه کنن. این راهی برای تلف‌کردن وقته». اما دلیل خاص‌تری وجود دارد که چرا موجو این‌قدر سریع محبوب شد. «اون‌قدر عوض می‌شه که به سختی میشه ازش آزمایش اعتیاد گرفت». بازتنظیم مداوم اجزای سازندۀ استفاده‌شده در حشیش ترکیبی به معنای این است که هزاران متغیر وجود دارد و به همین دلیل، شناسایی‌اش را سخت می‌کند.\n زندانی‌های لوییزیانا به یاد دارند که موجو برای اولین بار در سال ۲۰۱۰ یا ۲۰۱۱ از راه رسید. یکی از محکومین سابق که در نیواورلئان ملاقاتش کردم، شایعات را به خاطر می‌آورد: «همه می‌گفتند: ’می‌تونی اون رو بکشی و تو آزمایش اعتیاد پاک نشون بدی.‘ اما من این تو فکرم می‌گذشت که: ’اون‌ها ازت آزمایش می‌گیرن واسه تی‌اچ‌سی۷، پس اگر تی‌اچ‌سی نشئه‌ات نمی‌کنه، چی می‌کنه؟‘» به خاطر می‌آورد که محتاط‌بودن تصمیمی عاقلانه بود: «من گفتم نه، اما همه‌شون شروع‌کردن به کشیدن. بعضی‌هاشون شروع‌کردن به سکته‌کردن و مبتلا شدن به آنوریسم، و آدم‌ها قاطی می‌کردن و می‌ترسیدن و بدگمون می‌شدن. یه یارویی رو دیدم که لخت مادرزاد پرید تو یه سطل آشغال و بیرون هم نمی‌اومد. داشت دیوونه‌شون می‌کرد. اما عاشقش بودن».\n\nاولین قانون اقتصاد زندان تقاضای ارضانشده است و بر اساس این معیار، موجو سلطان زندان‌های لوییزیانا شده بود. تقاضا عظیم بود. به‌محض‌اینکه این ماده به درون زندان قاچاق می‌شد، تنها چالش باقی‌مانده این ‌بود که پولش را چطور به قاچاقچی‌ها بپردازی. ارزهای غیررسمی مورد استفاده درون زندان اغلب هیچ فایده‌ای آن بیرون ندارند، بنابراین زندانی‌هایی که جرایمی جدی مثل قاچاق موجو را می‌گردانند از آن‌ها استفاده نمی‌کنند؛ روش اقناع نگهبان‌ها برای قاچاق کالای ممنوعه پول نقد است.\n استفاده از دلار درون زندان یک معماست. هرکس که تجارت بزرگ مواد مخدر را مدیریت می‌کند نیاز دارد تا موجودی قابل‌توجهی از پول را جابه‌جا کند، اما اسکناس دلار چیزی است که سگ‌های بویاب آن را تشخیص می‌دهند و  تمام تراکنش‌های دیجیتالی قابل ردیابی‌اند. دست‌برقضا تاجرین مواد و قاچاقچی‌ها با هیچ‌کدام از این خطرها روبه‌رو نمی‌شوند، زیرا زندان‌های لوییزیانا ابتکار ارزی چشمگیری دارند. یک زندانی سابق توضیح داد «پول نقد ممنوعه اما زندانی‌ها پول نقد دارن، اما مثل پول نقد که دست می‌گیرن نقد نیست. قابل ردیابی نیست. همه‌اش براساس عدده. آدم‌ها به‌جای پول به هم نقطه می‌دن».\n پرداخت با «نقطه»، جدیدترین سیستمِ ارزیِ همواره درحال‌تکامل در زندان است. این شکل جدید پول با یک نوآوری فناورانه آغاز شد. اولین کارتِ فروشگاهی ایده‌ای بود که برای اولین بار در شرکت ویدئویی بلاکباستر پیاده شد که در اواسط دهۀ ۱۹۹۰ می‌خواست سیستم قدیمی و ناکارآمد گواهیِ هدیۀ کاغذی‌اش را جایگزین کند. این کارت پلاستیکی و شبیه به یک کارت اعتباری بود و می‌شد آن را با دلار شارژ کرد. برخلاف گواهی کاغذی، بادوام بود و به والدین و اقوام اجازه می‌داد تا شارژهای دوره‌ای را به‌عنوان بخشی از پول‌توجیبی انجام دهند. این کارت نوعی «حلقۀ بسته» شکل می‌داد  میان کسی که اعتبار را شارژ می‌کرد، شرکتی که کالا را عرضه می‌کرد و فردی که آن‌ها را مصرف می‌کرد. سایر فروشگاه‌ها خیلی زود از آن الگوبرداری کردند. تا اواخر دهۀ ۱۹۹۰، اکثر فروشگاه‌های خرده‌فروشی نوعی از سیستم کارت هدیه با استفاده از کارت‌های پلاستیکی را اقتباس کرده بودند.\n شرکت‌های مالی یک فرصت را شناسایی کرده بودند و خیلی زود کارت‌های خودشان را عرضه کردند. پول کماکان باید از پیش روی این کارت‌ها شارژ می‌شد، اما سیستم اکنون یک «حلقۀ باز» بود. کارت‌ها محدود به یک فروشگاه خاص نبودند؛ دارندۀ کارت می‌توانست پول را هر جایی خرج کند، یا حتی از آن پول نقد برداشت کند. ایدۀ آن این بود که این کارت‌ها قرار است توسط جوان‌های تازه بالغ -والدینی که کارت‌های بچه‌های دانشگاهی را با پول‌توجیبی ماهانه شارژ می‌کردند- یا به‌منزلۀ جایگزین مدرنی برای چک‌های مسافرتی استفاده شوند.\n استفاده از کارت‌های پیش‌پرداخته در آمریکا طی بیست سال گذشته اوج گرفته است. استفاده از آن‌ها از ۳.۳ میلیارد تراکنش در سال ۲۰۰۶ تا ۹.۹ میلیارد تراکنش در سال ۲۰۱۵، سه برابر شده است. باوجوداینکه این نوآوری یک موفقیت بود، نخستین مشتریانی که شرکت‌های مالی در ذهن داشتند، یعنی والدین ثروتمند و بازنشسته‌هایی که با جیب پرپول به ونیز سفر می‌کردند، هدف‌های بسیار دور از دسترسی بودند. در عوض، کارت‌های پیش‌پرداخته در میان افرادی محبوب شد که سابقۀ اعتباری خرابی داشتند، حال یا بدهی معوقه داشتند یا به‌تازگی مهاجرت کرده‌ بودند. در ایالات متحده، کاربران این کارت‌ها احتمال بیشتری دارد که آمریکایی آفریقایی‌تبار، زن، بیکار یا فاقد مدرک دانشگاهی باشند. این کارت‌ها اکثراً در جنوب آمریکا و بیش‌ازهمه در تگزاس استفاده می‌شوند.\n نام ارز جدید زندانی‌ها از برند محبوب این کارت‌ها، گرین دات، گرفته شده است که لوگوی ویزا یا مسترکارد را بر خود دارد و می‌تواند برای خریدکردن هرکجاکه کارت‌های اعتباری و نقدی پذیرفته می‌شوند، به کار برود. برخی کاربران روش‌هایی یافته‌اند تا بدون استفاده از جزئیات هویتی‌شان حساب باز کنند. آن‌ها سپس کارت دومی می‌خرند که این یکی، کارتِ یک‌بار مصرفی به نام مانی‌پک است که از آن برای شارژکردن کارت نقدی با اعتباری مابین ۲۰ تا ۵۰۰ دلار استفاده می‌شود. هر دو کارت را تقریباً هرجایی می‌توان خرید: در والمارت، در داروخانه‌های زنجیره‌ایِ سی‌وی‌اس یا هر داروخانۀ دیگری. وقتی پشتِ کارتِ مانی‌پک را بتراشید، یک عدد ۱۴ رقمی آشکار می‌شود. این عدد، همان «نقطه‌ها» است، حلقۀ حیاتی‌ای که با خود قدرت خریدی تا ۵۰۰ دلار را حمل می‌کند. کاربر به اینترنت وصل شده، وارد حسابش می‌شود و عدد را وارد می‌کند و آنگاه اعتبار فوراً روی کارت نقدی‌اش ظاهر می‌شود.\n شخصی که کارت گرین دات را می‌خرد، همانند شخصی که مانی‌پک ۵۰۰ دلاری می‌خرد، می‌تواند پولش را نقدی بپردازد، بنابراین هیچ ردی از اینکه چه کسی مالک آن‌هاست وجود ندارد. نیازی نیست کسی که از اعتبار بهره‌مند می‌شود خودِ مانی‌پک را ببیند، تنها چیزی که نیاز دارد ارقام است. فرستادن پیامکی حاوی ۱۴ رقم، یعنی همان «نقطه‌ها»، با استفاده از یک گوشی ممنوعه، فرستادن یک عکس یا نامه‌ای حاوی اعداد، یا به‌سادگی بازگوکردن اعداد طی یک تماس تلفنی کافی است. نقطه‌ها ارزی نزدیک به پول نقد است: جابه‌جایی فوری، ساده و ایمنِ ارزش در طول مسافت زیاد.\n یک زندانی برای پرداخت پول زیاد، از دوستی در بیرون می‌خواهد که یک مانی‌پک برایش بخرد و نقطه‌ها را به‌محض‌آنکه خرید، به او منتقل کند. آنگاه این ۱۴ رقم می‌توانند با یک نگهبان یا زندانی دیگری برای چیزی در زندان، ازجمله مواد مخدر، معاوضه شوند. با معاوضۀ نقطه به‌جای پول نقد، زندانی‌ها دامن خود را مبرا نگاه می‌دارند. افراد آزاد بیرون از زندان -کسی که مانی‌پک را می‌خرد، و شخص دیگری که ارزش آن را روی یک کارت گرین دات دریافت می‌کند- لازم نیست با همدیگر ملاقات کنند، یکدیگر را بشناسند یا حساب‌های بانکی‌شان را به هم متصل کنند. استفاده از کارت‌های پیش‌پرداخته به این شکل، ارزی غیررسمی خلق می‌کند که بادوام، بخش‌پذیر -به پرداخت‌هایی به کوچکی ۲۰ دلار که حداقل قیمت مانی‌پک است- و همه‌جا پذیرفته است. این ارز دقیقاً دارای استانداردهای یک ارز خوب است که اقتصاددان‌های عصر ویکتوریا در قرن ۱۹ آن‌ها را تعیین کردند.\n                                                                                           •••\n درس‌های واضح‌تری برای آموختن از این ابتکار ارزی وجود دارد. بسیاری از سیاست‌گذاران افزایش بانکداری آنلاین را همچون راهی برای غلبه بر تجارت پنهان و پول‌شویی می‌بینند، زیرا بانکداری دیجیتال ردی بر جای می‌گذارد. این باید بدان معنا باشد که نظارت بر اقتصادهای دیجیتال ساده‌تر از اقتصادهای نقدی است. برخی کشورها حتی ممنوعیت کامل پول کاغذی را به‌منزلۀ راهی برای تمیزکردن اقتصادهایشان در نظر گرفته‌اند. بااین‌حال فهمی از کارکرد نوآوری‌های ارزی نشان می‌دهد که این امیدها ساده‌لوحانه‌اند: از جزایر دورافتاده تا زندان‌های فوق امنیتی، اختراعِ پولْ غیررسمی و ارگانیک است و -همان‌طور که زندان‌های لوییزیانا نشان می‌دهند- اکنون دیگر می‌تواند غیرقابل ردیابی هم باشد. ظاهراً از همین الان، در آن ‌سوی مرزهای ملی ایالات متحده هم از ارز دیجیتال جدید «نقطه» برای پول‌شویی استفاده می‌شود.\n زندانی سابق سی‌وچندساله‌ای نزد من، علی‌رغم زیانی که بازارهای پنهان زندان می‌توانند داشته باشند، از اقتصاد زیرزمینی زندان دفاع کرد: «من دوستانی توی زندان دارم. اون‌ها این‌جوری خرج خانواده‌شون رو در می‌آرن». او گفت اکثر زندانی‌ها شانس کمی برای افزایش بختشان دارند. «پس مواد می‌فروشن، لاتاری برگزار می‌کنن و قمار می‌کنن؛ اون‌ها این‌طوری پولشون رو در می‌آرن». پیش‌کسوتانی که دهه‌ها در زندان‌های لوییزیانا سپری کرده‌اند نیز از اقتصادشان دفاع می‌کنند و اصرار دارند که دادوستدهای زیرزمینی راهی برای آرام نگه‌داشتن زندگی در زندان است. دادوستدهای ساده -آرایش، گردو، کتاب، اتوی فشاری پیراهن و حتی خالکوبی- که زمانی با استفاده از تنباکو انجام می‌شدند، به‌سوی ارزهای جایگزین ازجمله قهوه، بسته‌های نودل و حتی قوطی‌های کنسرو ماهی سوق داده شده‌اند. آن‌ها راهی برای آسان‌ترکردن تحمل احکام زیاده‌طولانی لوییزیانا هستند.\n اقتصادهایِ پنهانِ سیستمِ زندانِ لوییزیانا برای آن‌هایی که نگران آینده‌اند درسی حیاتی دارد. این درس در قدرت اقتصاد غیررسمی در تواناکردن یک جامعه نهفته است. اینکه چطور می‌شود پس از یک شوک دوباره احیا شد و اینکه مردم چه سطح خارق‌العاده‌ای از تلاش و ابتکار را به خرج می‌دهند تا چنانچه سیستمشان آسیب دید یا از بین رفت، سیستم تجارتی جدیدی برقرار سازند.\n زندان‌های لوییزیانا اقتصادهای موازی دارند. اقتصاد پنهان مواد مخدر وجود دارد که با ارز ردیابی‌ناپذیر نقطه کار می‌کند و در کنار آن، بازار معصومانه‌تری که در آن ضروریات اولیه با اقلام مورد تفاهمی -درحال‌حاضر قهوه- که جای ارز را می‌گیرند، مبادله می‌شوند. کارایی تجارت در هر دو اقتصاد به‌دلیل پایه‌ای‌ترین قانون اقتصاد زندان‌هاست؛ اینکه زندان جایی است که خصیصه‌اش نیازها، ترجیحات و تقاضاهای ارضانشده است. هر دو اقتصاد خودساخته، ارگانیک و به‌شدت مبتکرانه‌اند. هر دو نشان می‌دهند که یک ارز، که فراهم‌کردنش ممکن است نهایتِ نقشی باشد که دولت در اقتصاد ایفا می‌کند، می‌تواند تماماً به‌صورت غیررسمی تأمین می‌شود. زندان‌ها نشان می‌دهند که سرکوب نیاز بشری به تجارت و مبادله محال است و اینکه راه‌حلِ چالش‌های آینده، ممکن است همان‌قدر از بازارهای غیررسمی حاصل شوند که از بازارهای رسمی.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                           شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های     دنیای     علم  و         فلسفه،       تاریخ  و         سیاست،            اقتصاد  و       جامعه  و     ادبیات و     هنر  است  که     از بیش  از       ۱۰۰     منبع       معتبر و             به‌روز      انتخاب      می‌شوند.        مجلات  و       وب‌سایت‌هایی      نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                           در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب       فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،          گفت‌وگو،         بررسی          کتاب، و     پروندۀ     اختصاصی    قرار      می‌گیرند.         گزیده‌ای         از  بهترین       مطالب         وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                           کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های       روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه          اینترنتی        ترجمان               به‌صورت   تک    شماره   به‌      فروش  می‌رسد   اما       شما        می‌توانید   با      خرید       اشتراک             سالانۀ   فصلنامۀ  ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                          برخوردار شوید. فصلنامه برای       مشترکان       زودتر    از       توزیع       عمومی       ارسال             می‌شود  و   در      صورتی‌که     فصلنامه   آسیب      ببیند   بدون     هیچ      شرط   یا       هزینۀ       اضافی         آن را    تعویض      خواهیم      کرد.   ضمناً   هر     وقت       بخواهید         می‌توانید         اشتراکتان     را      لغو   کنید   و      مابقی     مبلغ         پرداختی   را  دریافت         کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nDavies, Richard. Extreme Economies: Survival, Failure, Future–Lessons from the World’s Limits. Random House, 2019\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را ریچارد دیویس نوشته است و در تاریخ ۳۰ آگوست ۲۰۱۹ با عنوان «From pecan pralines to ‘dots’ as currency: how the prison economy works» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۹ با عنوان «چطور می‌شود در جایی که پول‌داشتن جرم است تجارت کرد؟» و ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است. •• ریچارد دیویس (Richard Davies) استاد اقتصاد مدرسۀ اقتصادی لندن (LSE) و دبیر اقتصاد اکونومیست است. ••• این مطلب برشی است از اقتصادهای تحت فشار: بقاء، شکست، آینده – درس‌هایی از محدودیت‌های جهان نوشتۀ ریچارد دیویس.\n[۱]  time warp [۲]  In the Place of Justice [۳] Louisiana’s Prison Enterprises [۴] captive market: بازار گرفتار بازاری است که در آن مصرف‌کنندۀ بالقوه با محدودیت شدید در انتخاب عرضه‌کنندۀ رقابتی مواجه است؛ تنها انتخاب آن‌ها خریدن آنچه موجود است یا نخریدن است [ویکی‌پدیا]. [۵]  Money and the Mechanism of Exchange [۶]  Mojo [۷]  THC: تتراهیدروکانابینول، مادۀ محرک عصبی اصلی موجود در شاه‌دانه است [ویکی‌پدیا]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653871.json b/train/540653871.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c74aa38250323e409e44542e202406ed579ddd70
--- /dev/null
+++ b/train/540653871.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا فکر می‌کنیم دوباره انجام‌دادن کارها کسل‌کننده است؟",
+  "subtitle": "ممکن است لذت‌های غیرمنتظره‌ای در دیدن دوبارۀ فیلم‌ها یا خواندن دوبارۀ کتاب‌ها نهفته باشد",
+  "introduction": "یکی از تفاوت‌های آشکار بچه‌ها با بزرگسالان در نحوۀ فیلم‌دیدنشان است. بچه‌ها یک انیمیشن را صد بار هم که دیده باشند، باز می‌خواهند آن را ببینند. با اینکه صحنه به صحنه‌اش را حفظ شده‌اند، همچنان با لذت تماشایش می‌کنند. اما انگار یکی از اصول دنیای بزرگسالی این است که هر فیلمی را فقط یک‌بار باید دید، یا هر کتابی را فقط یکبار باید خواند. این تفاوت ناشی از چیست؟ آیا بچه‌ها هنوز درکی از کسالت ندارند، یا ما فراموش‌ کرده‌ایم که چطور باید از تجربه‌های تکراری لذت ببریم؟",
+  "content": "جو پینسکر، آتلانتیک — یکی از سناریوهای رایج و ضدحال در اتاق نشیمن، از این قرار است: زن و شوهری می‌خواهند تصمیم بگیرند که چه فیلمی ببینند. گزینه‌ای وجود دارد که تقریباً یکی از آن‌ها برایش هیجان‌زده است، ولی دیگری آن را قبلاً دیده. به همین خاطر، این گزینه منتفی است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n اما مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد این تصور نابجاست که چون قبلاً چیزی یا جایی را دیده‌اید، خوانده‌اید، انجام داده‌اید یا بازدید کرده‌اید، دیگر نباید برای بار دوم سراغش بروید. اد اوبراین، نویسندۀ این مطالعه و استاد علوم رفتاری دانشکدۀ کسب‌وکار دانشگاه شیکاگو، می‌گوید که تکرار یک تجربه، از قضا «ممکن است آن‌قدری هم که مردم فکر می‌کنند، کسل‌کننده نباشد».\n طی یک آزمایش، اوبراین و تیم تحقیقاتی او در نزدیکی یک نمایشگاه ژنتیک در موزۀ علم و صنعت شیکاگو سراغ آدم‌ها رفتند و از آن‌ها خواستند که بگویند چقدر از نمایشگاه لذت برده‌اند و چقدر فکر می‌کنند از دوباره دیدن آن لذت خواهند برد. افراد معمولاً پیش‌بینی می‌کردند که این نمایشگاه برای بار دوم به اندازۀ دفعۀ اول سرگرم‌کننده نخواهد بود، اما آن‌هایی که بنا به تقاضای محققان دوباره به نمایشگاه رفتند، لذت آن را تقریباً به همان اندازۀ بار اول ارزیابی کردند. به عبارت دیگر، بازدیدکنندگان موزه، در مجموع، این نکته را دست‌کم می‌گرفتند که انجام دوبارۀ یک کار چقدر برایشان لذت‌بخش خواهد بود.\n\nبرای فهمیدن یافتۀ اصلی اوبراین مبنی بر اینکه چرا ممکن است فعالیت‌های تکراری بیشتر از انتظار آدم‌ها برایشان رضایت‌بخش‌ باشد، موزه‌ها مثال خوبی هستند. به گفتۀ اوبراین در این مطالعه، شاید آن احساس رضایتی‌ که نادیده و دست‌کم می‌گیریم، لذتی است که از دیدنِ مکان‌هایی می‌بریم که از قبل آن‌ها را خوب می‌شناسیم. مثلاً شاید مجموعۀ آثاری که در موزه به نمایش درآمده، در اولین بازدید خسته‌کننده ولی در روز دوم تحمل‌پذیر باشد. یا ممکن است گوشه و کنار موزه با چیزی روبه‌رو شویم که در گذر اول به چشممان نیامده است. اوبراین شواهد بیشتری در حمایت از ایدۀ دوم پیدا کرد: در دل چیزهایی که گمان می‌کنیم تمام و کمال تجربه کرده‌ایم، نکات بدیع و تازه‌ای کمین کرده‌اند، ولی ما این نکات را دست‌کم می‌گیریم.\n در آزمایشی دیگر، تیم اوبراین از افراد خواست فیلمی را در نت‌فلیکس تماشا کنند که قبلاً ندیده بودند و فکر می‌کردند از آن لذت می‌برند. در شب بعد، محققان دوباره همان فیلم را برای بعضی از آن‌ها پخش کردند. و از آن‌ها خواستند نمره‌ای بین ۱ تا ۷ به لذت خود از تماشای فیلم بدهند. گروهی که شب دوم فیلم را ندیده بودند در بار اول نمرۀ ۵.۳ به آن دادند، ولی گفتند اگر آن را دوباره ببینند، لذتشان از تماشای آن کمتر و حدود ۳.۵ خواهد بود. اما گروهی که برای بار دوم فیلم را تماشا کردند، به طور متوسط نمرۀ ۴.۵ به تماشای دوبارۀ فیلم دادند.\nاین اختلافات، یافتۀ اوبراین را به خوبی تشریح می‌کنند. این‌گونه نیست که تماشای فیلم برای دومین بار طی ۲۴ ساعت به همان اندازۀ اولین‌بار لذت‌بخش باشد؛ که احتمالاً چنین هم نخواهد بود. اما به نظر می‌رسد خوشایندتر از آنی باشد که پیش‌بینی می‌کنیم.\n به طور کلی، تحقیقات روانشناسی و اقتصاد رفتاری نشان داده است که وقتی افراد دربارۀ چیزهایی تصمیم می‌گیرند که به گمان خودشان از آن‌ها لذت می‌برند، اغلب به تجربیات جدید و ناآشنا مانند کتاب یا فیلم جدید یا مسافرت به مکانی که قبلاً آن‌جا نرفته‌اند اولویت می‌دهند. البته در این تصمیم اشتباه نمی‌کنند: انسان‌ها هرقدر بیشتر به چیزی عادت کنند، کمتر از آن لذت می‌برند. همان‌طور که اوبراین می‌نویسد، «مردم ممکن است تازگی را انتخاب کنند نه به این دلیل که انتظار دارند تجربۀ فوق‌العاده مثبتی از گزینۀ جدید داشته باشند، بلکه بدین خاطر که گزینه‌های قدیمی برایشان کسل‌کننده است». و گاهی اوقات، میزان کسل‌کنندگی‌ای که انتظار دارند، اغراق‌شده است.\n\nدانستن اینکه انتظارات ما، گاهی دور از واقعیت‌اند، می‌تواند به تصمیم‌گیری‌مان دربارۀ چگونگی گذراندن اوقات فراغت‌مان کمک کند. اوبراین در یک ایمیل به من گفت: «فکر می‌کنم بزرگ‌ترین کاربرد این یافته این است که مردم وقت بیشتری را به تأمل دراین‌باره اختصاص دهند که چرا گزینه‌های جدید را به گزینه‌های تکراری ترجیح می‌دهند». با این کار شاید هم در وقتشان صرفه‌جویی شود و هم به اندازۀ یک تجربۀ جدید خوشحال شوند. او اضافه می‌کند: «شاید مفید باشد که ارزش بالقوۀ بازگشت به رستوران مکزیکی خوب دیروز (و امتحان‌کردن غذاهای جدید منو) را در نظر بگیرید، تا اینکه یک ساعت در تلۀ جستجوی گوگل برای پیدا کردن بهترین رستوران مکزیکی نزدیک من گرفتار شوید».\n اوبراین به من گفت که پس از انجام این تحقیق، با رویکرد متفاوتی سراغ برخی تصمیمات روزمره‌اش می‌رود. او نوشت: «اگر هدف من این است که مقدار کمی استراحت کنم، احتمالاً بیشتر وقتم را صرف انجام کاری کنم که از قبل می‌دانم آن را دوست دارم، نه اینکه نصف وقتم را برای پیداکردنِ چیزی جدید هدر بدهم (که شاید بدک از آب درنیاید اما عالی هم نباشد)».\n برخی از انواع تجربه‌ها گزینه‌های بهتری برای این طرز فکر هستند؛ به قول خود اوبراین، «هرقدر هم لب جوی آب به تماشا بنشینی، آب تازه‌ای در جو جاری نمی‌شود». به عنوان نمونه، یکی از عوامل تصمیم‌گیری می‌‌تواند میزان پیچیدگی باشد: مواردی که «آنقدر اطلاعات‌ در آن‌ها وجود دارد که در گذر اول نمی‌‌شود همه‌اش را دریافت کرد»، چیزهایی مثل کتاب یا موزه‌های بزرگ. بنابراین تجربۀ دوبارۀ آن‌ها می‌تواند موجه باشد. (مثلاً اگر پی‌رنگ داستان یک رمان ناگهان پیچش مهمی پیدا کند، شاید لذت‌بخش باشد که در هنگام خواندن دوباره، به سرنخ‌های منتهی به آن پیچش توجه کنید.)\n به نظر می‌رسد یک قشر از آدم‌ها کاملاً به این طرز فکر رسیده‌اند: بچه‌ها. بسیاری از آن‌ها همیشه با کمال میل فیلم‌های تکراری را می‌بینند و کتاب‌ها و آهنگ‌های تکراری را می‌خوانند. اوبراین در مقاله‌اش می‌گوید «کودکان خردسال هنوز به آن ظرفیت‌هایی دست نیافته‌اند که به بزرگ‌سالان کمک می‌کنند تا راه خود را در محیط‌های اطلاعاتی بسیار پیچیده پیدا کنند». شاید آن‌ها هنوز درک نکرده‌اند که چگونه ارزش تازگی را ارزیابی کنند. یا شاید هم آن‌ها ارزش موجود در فعالیت‌های قدیمی را درست‌تر ارزیابی می‌کنند و هنوز آن‌قدر اجتماعی نشده‌اند که تکرار را نمادی از ایستایی و کسل‌کنندگی بدانند.\n ممکن است بچه‌ها از تماشای کارتون ملکۀ برفی برای پنجاهمین بار، به همان اندازۀ دفعۀ اول یا بیشتر از آن لذت ببرند اما احتمالاً نظر والدینشان فرق دارد. در اینجا، لابد می‌توان گفت که بچه‌ها قضیۀ تازگی-تکرار را درست نگرفته‌اند، اما ممکن است حکمتی پشت رفتار آن‌ها باشد. فضای فرهنگی فعلی مقاومت در برابر کشش رمان را سخت‌تر می‌کند. برنامه‌های تلویزیونی با کیفیت، با چنان سرعتی تولید می‌شوند که منطقاً نمی‌شود همه‌شان را دید؛ و تازه، این فقط یک نوع سرگرمی است و فیلم، کتاب و سایر اشکال سرگرمی هم جای خود را دارند. گوگل پیداکردن فهرستی از بهترین موارد را در تقریباً هر زمینه‌ای نسبتاً آسان کرده است و رسانه‌های اجتماعی دائماً کارهای بسیار جذابی را به شما نشان می‌دهند که دوستانتان انجام داده‌اند و شما هنوز امتحان نکرده‌اید. این وضعیت می‌تواند اعصاب‌خردکن شود. لذا به گفتۀ اوبراین، ذهنیتی که «فقط یک‌بار و بس» را تجویز می‌کند، ممکن است «نشانۀ نوعی انطباق خوشایند برای کاهش بار و فشار شناختی باشد»، یعنی چیزی که به افراد کمک می‌کند تا حرکت به سمت گزینۀ بعدی را توجیه کنند. اما نکته اینجاست: هنگامی که تصمیم می‌گیرید سراغ گزینۀ بعدی بروید، ممکن است آنچه را در مقابلتان قرار دارد دست‌کم گرفته باشید.\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جو پینسکر نوشته است و در تاریخ ۱۸ آوریل ۲۰۱۹ با عنوان «People Underestimate How Fun It Is to Do the Same Thing Twice» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱ بهمن ۱۳۹۸ با عنوان «چرا فکر می‌کنیم دوباره انجام‌دادن کارها کسل‌کننده است؟» و ترجمۀ فاطمه قهرمانی منتشر کرده است. •• جو پینسکر (Joe Pinsker) روزنامه‌نگاری ساکن واشنگتن است که دربارۀ خانواده، آموزش و فرزندپروری می‌نویسد.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653872.json b/train/540653872.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c5cec526fb5152eb49780bef25a2d8bc26668ad7
--- /dev/null
+++ b/train/540653872.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "شکارچی خاطرات: زندگی آدم‌های معمولی چه هیجانی می‌تواند داشته باشد؟",
+  "subtitle": "تابه‌حال هیچ دفتر خاطراتی نخوانده‌ام که داستانی شگفت در آن نباشد",
+  "introduction": "ما اغلب برای خوانده‌شدن خاطره نمی‌نویسیم. حتی اگر کسی دزدکی سروقت خاطراتمان برود، ناراحت می‌شویم. حالا فرض کنید کسی دفترچۀ ما را بردارد و آن را در فروشگاهی اینترنتی به حراج بگذارد. دیوانه می‌شویم. سالی مک‌نامارا کسی است که تابه‌حال هشت‌هزار دفترچۀ خاطرات از فروشگاه‌های اینترنتی و سمساری‌ها خریده و خوانده است. او می‌گوید «مرده‌ها مثل ما غیرت خاصی روی خاطراتشان ندارند». خواندن خاطرات آدم‌های غریبه چه چیزی دربارۀ زندگی افراد معمولی به مک‌نامارا آموخت؟",
+  "content": "آملیا تیت،گاردین —  سالی مک‌نامارا از مدت‌ها پیش به چهار فرزندش گفته اگر دیدند خانه‌اش در سیاتل آتش گرفته، اول باید اُلگا را نجات دهند. الگا فرزند کوچک خانواده یا یک حیوانی خانگی و دوست‌داشتنی نیست؛ درحقیقت، مک‌نامارا خودش هم هرگز الگا را ندیده است. «الگا»، که برای این صاحب ۶۳سالۀ فروشگاه آنلاین بسیار ارزشمند است، دفتر خاطراتی ۱۱۸ساله است که نویسنده‌اش زنی با همین نام بوده. این دفتر خاطرات از ۱۹۰۲ آغاز می‌شود و تجربیات مهاجر جوانی را در خود جای داده که در فضای مذهبیِ سختگیرانه‌ای در آمریکا بزرگ شده است. مک‌نامارا می‌گوید: «برای او مهم نبوده چه می‌نویسد و به همین خاطر دوستش دارم». او، در سال ۲۰۰۵، این دفتر خاطرات را آنلاین خرید و اکنون یکی از ارزشمندترین داشته‌هایش است.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n در ۳۵ سال گذشته، مک‌نامارا بیش از هشت‌هزار دفتر خاطرات افراد غریبه را خوانده است. بچه که بود، مادرش او را برای «پیداکردن زباله‌های بازیافتی» همراه خود می‌برد؛ یک روز تکه‌کاغذی قدیمی و دست‌نویس را در میان زباله‌ها دید. بلافاصله، توجهش جلب شد. وقتی سیزده‌ساله بود، پدرش خودکشی کرد و یک صندوق پر از کاغذ بر جای گذاشت که همه گم شدند. می‌گوید: «دلم نمی‌خواست این اتفاق برای کس دیگری بیفتد و به همین خاطر شروع کردم به جمع‌کردن خاطرات و نامه‌های مردم. عاشق مردمی می‌شوم که هرگز آن‌ها را ندیده‌ام».\n مک‌نامارا ابتدا از مغازه‌های عتیقه‌فروشی دفتر خاطرات می‌خرید، اما در ۱۹۹۸ که دوستی او را با ای‌بِی آشنا کرد، کم‌کم یادگرفت از این سایت حراجی برای خرید و فروش استفاده کند. او نام کاربری ساده و رشک‌برانگیزی دارد: «خاطرات». ۸۰۶۲ بازخوردی که در پروفایلش دارد ثابت می‌کند ادعای او دربارۀ تعداد کاغذ‌پاره‌های شخصیِ جمع‌کرده‌اش صحت دارد. البته هرچند مک‌نامارا بیشتر از دو دهه مشغول خریدوفروش رازهای غریبه‌ها بوده، تفریح او اخیراً گسترده‌تر شده است. در یوتیوب، ویدئوهایی با عنوان «من دفتر خاطرات یک غریبه را خریدم» به‌غایت رایج هستند؛ در اکتبر ۲۰۱۹، این ویدئو سیصدهزار بازدید داشت، درحالی‌که ویدئوی آغازگر این ترند در دسامبر ۲۰۱۷ بیش از ۶.۴ میلیون بازدید داشت.  عکس:سالی مک‌نامارا تاکنون بیش از هشت‌هزار دفتر خاطرات را خوانده و می‌گوید: «عاشق افرادی می‌شوم که تابه‌حال آن‌ها را ندیده‌ام».\n واضح است که خواندن تاریخچۀ زندگیِ آدم‌ها آن‌قدری رمزآلود و پرکشش است که آدم را برانگیزاند. اما آیا این کار که ازاساس فضولی است اشکالی دارد؟ یا آن‌طور که کیت کِلِوی منتقد ادبی آبزرور می‌گوید، «افرادی که خاطرات خود را می‌نویسند در دل آرزو دارند کسی نوشته‌هایشان را بخواند؟».\n ژوانا بورنز، ۳۵ساله، نویسنده‌ای اهل نیویورک است که ده‌هزار عضو یوتیوب دارد. بورنز بود که، سه سال پیش، جریان خواندن دفتر خاطرات دیگران را در یوتیوب راه انداخت. از آن زمان، او پنج دفتر خاطرات خریده است که هر یک بین ۲۰ تا ۴۰ پوند قیمت داشتند. بورنز می‌گوید: «دیدن میزان شباهت خود به فردی کاملاً غریبه جذاب است. چشم‌چرانی و سرک‌کشیدن در افکار خصوصی دیگران برای آدم‌ها جذاب است. در یوتیوب، مردم استوری را دوست دارند، روایت را دوست دارند، حتی یک خاطرۀ روزانۀ معمولی می‌تواند به نمایشی کوچک تبدیل شود».\n بورنز دربارۀ «وجوه اخلاقی» ویدئوهای خود «بسیار» اندیشیده است و می‌گوید تمام دفترهای خاطراتی که آن‌ها را به اشتراک گذاشته، به‌جز یک مورد، نوشتۀ افرادی بوده که از دنیا رفته‌ بودند. می‌گوید «اصلاً دلم نمی‌خواهد اطلاعات فردی کسی را منتشر کنم»؛ او همچنین از افکار «تاریک» دفترهای خاطرات دوری می‌کند. برای مک‌نامارا اهمیت دارد که سرانجام خاطرات به کجا می‌رسد. اما به‌شوخی می‌گوید: «وقتی بمیرم، این افراد [در آن دنیا] به سراغم می‌آیند و می‌گویند من دفتر خاطراتشان را خوانده‌ام و آن وقت من می‌گویم ’ای وای من! من خوانده‌ام؟! واقعاً خود من؟‘».\n دقیقاً سرنوشت دفترهای خاطرات قدیمی در ای‌بی چه می‌شود؟ بورنز می‌گوید گویا بیشتر این دفترها در فروش املاک به دست می‌آیند. ویکتوریا زنی ۵۸ساله از چلتنهام است که از ۲۰۰۴ مشغول فروش آنلاین دفترخاطرات و نامه‌های عاشقانه بوده (او خواسته فقط نام کوچکش ذکر شود). او دفترهای خاطرات را از سمساری‌ها و ماشین‌های دوره‌گرد حداکثر ۲۰ پوند می‌خرد و آن‌ها را آنلاین بین ۳۰ تا ۶۰ پوند می‌فروشد. می‌گوید «می‌روید سراغ یکی از این ماشین‌های دوره‌گرد و جعبه‌ای را پیدا می‌کنید که خیلی به چشم نمی‌آید و نامرتب و نم‌کشیده است، آن را باز می‌کنید و می‌بینید پر است از نامه‌های زردشده‌‌ای که رُبانی هم دورشان پیچیده‌اند. گل از گلتان می‌شکفد». دفتر موردعلاقۀ او خاطرات زنی خلبان و غیرنظامی طی جنگ جهانی دوم بود که آن را چندصد پوند به فردی در آمریکا فروخت.  البته، کم نیستند افرادی که دفتر خاطرات خود را هم می‌فروشند. در ای‌بی، دفتر خاطراتی را دیدم که ۲۰۰ پوند قیمت داشت؛ خاطرات او از ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۹ در آن بود اما حاضر نشدند بگویند برای چه آن را می‌فروشند. اما دربارۀ ماریکا، دختری ۱۶ ساله از لهستان، شانس با من یار بود. او اخیراً دفتر خاطرات یکی از اقوامش را ۴۵ پوند فروخته و می‌گوید: «متوجه شدیم خیلی از آمریکایی‌ها دوست دارند چنین چیزهایی را بخرند… این فامیل ما هم گفت روش خوبی است که پولی به جیب بزنیم». این دفتر خاطرات بسیار به‌روز است؛ خاطرات فرد از ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۰ در آن نوشته شده است. می‌گوید «اجازه نداد من دفتر خاطراتش را بخوانم. دوست نداشت من رازهایش را بدانم. اما اینکه یک غریبه در قاره‌ای دیگر آن را بخواند اهمیتی نداشت. آن دو احتمالاً هیچ‌وقت همدیگر را نمی‌بینند».\nمردی از ویرجینیا دفتر خاطرات نوجوانی لهستانی را خرید. معلوم نیست برای چه؟ هرچند نمی‌توان منکر شد که ماجرا همان جریان داغِ فضولی‌کردن است، بسیاری از جمع‌کنندگان هدفی بزرگ‌تر دارند. پولی نورت، مدیر ۴۱سالۀ «طرح بزرگ دفترخاطرات» است. از ۲۰۰۷، بیش از ده‌هزار دفتر را نجات داده است. نورت می‌گوید «بسیاری از مردم از قدیم از اهمیت این دفترهای خاطرات غافل بوده‌اند». او معتقد است تاریخ‌دان‌ها با خواندن مجلات می‌توانند چیزهای بسیاری دربارۀ افرادِ در حاشیه بفهمند. اما خاطره‌نویس‌های مدرن هم کمک زیادی به نورت کرده‌اند،‌ این افراد می‌توانند انتخاب کنند که دفترهای خاطرات روزانۀ خود را خیلی سریع در دسترس قرار دهند یا چندین و چند سال آن‌ها را پنهان کنند (جالب آنکه بسیاری از مردم دوست دارند دفتر خاطرات خود را بی‌درنگ به اشتراک بگذارند تا افراد دیگر آن را بخوانند). دفتر خاطرات موردعلاقۀ نورت دفتر زنی «کمابیش بی‌سواد» است که تمام عمر خود را در ماشین کاروانی در کالیفورنیا گذرانده و هنوز زنده است. «نه از پاراگراف‌بندی خبری است و نه از علائم نگارشی… مستقیم از ذهن روی کاغذ آمده؛ خام است؛ در هیچ یک از تقسیم‌بندی‌های متداول ادبی، جا نمی‌گیرد اما چیزی جادویی در خود دارد».\n مک‌نامارا دفترهای خاطرات را به برخی موزه‌ها و دانشگاه‌ها فروخته است. ارزشمندترین دفتر خاطرات او نوشتۀ یک واعظ بود که در دهۀ ۱۹۶۰ با سیتینگ بول، رهبر بومیان آمریکا، ملاقات کرد (او این دفتر را هشت‌هزار پوند فروخت). او همچنین دفتر خاطرات «دوست دختر یک گانگستر» از ۱۹۳۴ را دارد. با همۀ این‌ها، مک‌‌نامارا هم مانند نورت از دفتر خاطراتی بیشتر لذت می‌برد که در نظر دیگران بی‌اهمیت‌اند.\n «یکی از جذاب‌ترین دفترخاطراتی که به دستم رسید دفتر مردی بود در سال ۱۹۲۷ که زنش را از دست داده بود. متوجه شدم، آن سالی که همسرم در یک سانحۀ ساختمانی از دنیا رفت، دقیقاً احساساتی مشابه این مرد را از سر می‌گذراندم». دفترخاطرات گمشده معمولاً غم‌بارند. مک‌نامارا دفتر خاطراتی از سال ۲۰۰۰ دارد که زنی از عذاب آزارهای جنسی‌اش در آن گفته است. در پایین یکی از یادداشت‌ها،‌ با خطی خرچنگ‌قورباغه، نوشته بود: «واقعاً امیدوارم زندگی‌ام به یک انباری ختم نشود». مک‌نامارا از فروشنده پرسید آن دفتر را کجا پیدا کرده بوده. پاسخ او چه بود؟ «یک انباری».\n اخیراً تعدادی دفتر خاطرات را از ای‌بی خریده‌ام تا این پدیده را دست‌اول تجربه کنم. همان حسی را به آدم می‌دهد که ماجراهای کمیک استریکس قدیمی، اما شاید بهتر باشد آن را به گوشۀ خاک‌گرفتۀ مغازۀ عتیقه‌فروشی تشبیه کنم: بوی چرم و کاغذ و ازیادرفتگی. همچنین مجموعه‌ای دفتر خاطرات از دهۀ ۵۰ تا دهۀ ۹۰ را خریدم که همگی را یک مرد نوشته بود.\n دفتر خاطرات تکه‌های تصادفی و جذابی از تاریخ اجتماعی را در خود دارند، حرف‌هایی دربارۀ کلاس انجیل‌خوانی، استخراج معدن و یک «واااایِ» خرچنگ قورباغه، بعد از دیدن قیمت ۱.۷۵ پوندی بلیت سینما در ۱۹۸۱. دفتر خاطرات نازک و قرمزرنگی از ۱۹۹۲ دارم که آن را بیش از همه دوست دارم، تنها به این دلیل که با فهرستی با عنوان «مهمانی: بیست‌وسوم فوریه» آغاز می‌شود. هری و جین، آرنولد و سو، و راجر و پم، کنار اسمشان تیک خورده و نشان می‌دهد می‌توانند به مهمانی بروند؛ مایک هم همین‌طور، البته تکی. اما چرا اسم دیوید این قدر بالای فهرست آمده و بعد رویش را خط زده‌اند؟ می‌توانم در علامت سؤالی که کنار اسم الن گذاشته شده، اوج اضطراب نویسنده را ببینم.\n وقتی دفتر خاطرات روزانه‌ای مربوط به ۱۹۶۲ را می‌خوانم، جذابیت دفتر خاطرات غریبه‌ها را درک می‌کنم. یک ساعت تمام پای یادداشت‌های ژانویه تا مۀ مردی به نام جورج می‌نشینم که از گفتن جزئیات شخصیِ نوشته‌هایش خودداری می‌کنم، اما جزئیات خیلی شخصی‌تر او را با شما در میان می‌گذارم.\n جورج سال ۱۹۶۲ را با هشدار پلیس دربارۀ سرعت بالا آغاز می‌کند و در طول ژانویه زن جوانی به نام پنلوپه را مرتب به تئاتر و سینما می‌برد. اما همه‌جا صحبت از روت است که گویا هرگز نمی‌تواند با او خلوت کند. اما، در ۲۶ ژانویه، در مهمانی رزماری با باربارا جفت می‌شود. من این دفترچۀ کم‌برگ قرارها را طوری می‌خواندم که انگار دارم رمان می‌خوانم. ۲۹ ژانویه، یان هم به این معادله اضافه شده اما اول فوریه پنلوپه جورج را ترک می‌کند.  در ۲۲ فوریه، جورج با زن جدیدی به نام ماری می‌رقصد و از روی عمد به یان بی‌توجهی می‌کند؛ فردای همان روز، با باربارا قرار تئاتر دارد. وقتی دو روز بعد ساندرا تلفن می‌کند و با هم دعوایشان می‌شود، با حالتی تهدیدآمیز می‌نویسد: «هرگز با او تئاتر نمی‌روم». گویا تا ۱۰ مارس، ساندرا و جورج به «توافقی دوطرفه» رسیده‌اند که همۀ قرار و مدارها را به هم بزنند (راستی کی قرار و مدار گذاشته بودند؟). در ۱۹ مارس، قهرمان داستان ما «اوقات بسیار هیجان‌انگیزی» را با زنی به نام سو گذرانده است.\n صفحۀ موردعلاقۀ من خرچنگ‌قورباغه‌های روز بعد است: «از یان پرسیدم دوست دارد به مهمانی رقص بیاید، اما او از جواب‌دادن طفره رفت». بعد تلاش‌های ناکام او را می‌بینیم که برای تحت‌تأثیر قراردادن خانوادۀ سو، سطل زغال را برایشان پر می‌کند و ناگهان سو شروع می‌کند به لغوکردن قرارهایشان. در ۲ آوریل، وقتی جورج و سو به بازار می‌روند و آنجا سو می‌گوید تصمیم گرفته دیگر برای همیشه با پیتر باشد، نفس‌هایم به شماره افتاده بودند!\n این دفتر خاطرات یکی از مجموع دفترهای خاطرات همان مرد است که گفتم: دل‌نگران سراغ دفتر آخرش، مربوط به دهۀ ۱۹۹۰، می‌روم تا ببینم آخر کار این خاطره‌نویس به کجا می‌رسد. اگر نگرانید که با افزایش سن شاید از اعتبار بازیگری جورج کم شده باشد، نگران نباشید. یادداشتی در ۲ مۀ ۱۹۹۲ دربارۀ تعطیلات تنریف این‌طور است: «یک وعدۀ غذای خیلی معمولی در رستورانی خاص و درعوض یک جفت پای کشیده و ترازاول در مقابلم».\n آیا جورج خوشحال می‌شود که من این خاطرات را خوانده‌ام؟ این نوع آدمی که درگیری‌های عاطفی خود را ثبت کرده احتمالاً خرسند می‌شود که ۵۸ سال بعد، کسی از زیرکی‌هایش در شگفت آید. البته، شاید از اساس به اشتراک‌گذاری ماجراهای او کار درستی نباشد (به همین دلیل، در بازگویی بالا، تمام نام‌ها جایگزین شده‌اند). بسیاری از دفترهای خاطراتی که آنلاین به فروش می‌رسند متعلق به افرادی‌اند که سال‌ها پیش از دنیا رفته‌اند، اما موضوع همیشه همین نیست. مک‌نامارا توانست دختری را به دفتر خاطرات مادرش از سال ۱۹۴۲ برساند. مادر او دچار آلزایمر و ساکن آسایشگاه سالمندان بود. «خاطراتش را برایش خوانده بودند و، در آن دقایق محدود، حافظه‌اش دربارۀ آن زمان خاص بازگشته بود».\n اولگا سال‌ها پیش از دنیا رفته است. چند سال قبل مک‌نامارا سر مزار او در ویسکانسین رفت. اما، به‌واسطۀ دفتر خاطرات این زن، دختر مهاجر جوانی زندگی‌اش را ادامه داد. مک‌نامارا می‌گوید «پس بسیاری از افراد زندگی خود را با رسانه مقایسه می‌کنند و فکر می‌کنند واقعاً زندگی نمی‌کنند. تابه‌حال هیچ دفتر خاطراتی نخوانده‌ام که داستانی شگفت در آن نباشد. همۀ ما داستان خود را داریم: همه‌مان سختی‌هایی در زندگی داریم، همه لحظاتی سرشار از خوشی داریم. آدم فکر می‌کند در جهان تنهاست، اما این‌گونه نیست».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل       ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و       جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز  انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در       زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی      کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب   وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان     به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک     سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار       شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در       صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض       خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و   مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آملیا تیت نوشته و در تاریخ ۱۸ اکتبر ۲۰۲۰ با عنوان «The secret world of diary hunters» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۱ آذر ۱۳۹۹ با عنوان «شکارچی خاطرات: زندگی آدم‌های معمولی چه هیجانی می‌تواند داشته باشد؟» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است. •• آملیا تیت (Amelia Tait) نویسندۀ گاردین است که دربارۀ مسائل اینترنت و تکنولوژی می‌نویسد.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653873.json b/train/540653873.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..29261c4fcacec3fb1a8ff085e6159ee11a49e8f0
--- /dev/null
+++ b/train/540653873.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "استارتاپ‌ها چگونه در سه مرحله اعتماد شما را به دست می‌آورند؟",
+  "subtitle": "شاید فقط تکنولوژی می‌توانست کاری کند که به غریبه‌ها اعتماد کنیم",
+  "introduction": "شما معمولاً چقدر به دیگران اعتماد می‌کنید؟ شده تابه‌حال بسته‌ای گران‌قیمت را بدهید دست یک رانندۀ غریبه؟ یا مثلاً بدون اینکه همان زمان چیزی تحویل بگیرید، چند میلیون به حساب فروشنده واریز کنید؟ تا چند سال پیش، این‌جور اعتمادکردن‌ها اوجِ ساده‌لوحی بود. اما امروزه استارتاپ‌ها کاری کرده‌اند که ندیده و نشناخته به غریبه‌ها اعتماد می‌کنیم. ریچل باتسمن، پژوهشگر دانشگاه آکسفورد، می‌گوید این جلب اعتماد اتفاقی نیست. او در کتاب جدیدش از سه مرحله‌ای می‌گوید که برای جلب اعتماد ضروری است.",
+  "content": "ریچل باتسمن، تد —  این آزمایش کوتاه را انجام دهید. دفعۀ بعدی که پیش فردی غریبه نشستید، از او بخواهید یک دقیقه گوشی‌اش را با شما عوض کند. برایش توضیح دهید که شما گوشی او را خواهید گرفت و او گوشی شما را. بگویید «هر کاری می‌خواهی با گوشی‌ام بکن».\nاین بازی را با گروه‌های مختلفی از مردم انجام داده‌ام، از مشاوران مالی گرفته تا دانشجویان و مشاوران املاک (در این لینک، می‌توانید جو گبیا، یکی از بنیان‌گذاران اِیربی‌ان‌بی، را ببینید که با حضار تِد این بازی را انجام می‌دهد). برخی افراد نمی‌پذیرند. برخی دیگر گوشی را با اکراه می‌گیرند، اما صفحۀ آن را رو به پایین می‌گذارند. افراد انگشت‌شماری هم با سر وارد آزمایش می‌شوند و پیام‌ها، عکس‌ها و فیدهای توییتر را می‌بینند. برخی حتی در توئیتر یا اینستاگرام مطلب پست می‌کنند. اما در اکثرِ موارد، این کار باعث معذب‌شدن شرکت‌کنندگان می‌شود، درحالی‌که چیزی نیست جز نگه‌داشتن یک گوشی تلفن همراه، آن هم به مدت ۶۰ ثانیه.\nبا توجه به این حالت معذب، چطور شده که دل را به دریا می‌زنیم و می‌گذاریم غریبه‌ها برای سفر مشترک سوار ماشینمان شوند (نمونۀ این امرْ پلتفرم‌های اشتراک ماشین برای مسافت‌های طولانی همچون «بلابلاکار»۱ است) یا در خانه‌مان اقامت کنند (مثلاً بازارِ اجارۀ خانۀ «ایربی‌ان‌بی»). در دهۀ گذشته، دربارۀ صدها شبکه، بازار و سیستمی پژوهش کرده‌ام که نحوۀ رسیدن یک چیز ارزشمند (مثلاً یک محصول، خدمت، یا اطلاعات) به دست مردم را متحول کرده‌اند. در این پژوهش‌ها، الگوی رفتاری مشترکی مشاهده کردم که مردم در شکل‌دهی اعتماد از آن پیروی می‌کنند.\nاسم این الگو را «صعود از پشتۀ اعتماد» گذاشته‌ام. ابتدا باید به ایده اعتماد کنیم، بعد به شرکت و نهایتاً به فرد موردنظر (یا در بعضی موارد، به ماشین یا روبات). در این مرحلۀ واپسین است که اعتماد حقیقی شکل می‌گیرد، اما بدون گذر از دو مرحلۀ نخست نمی‌توانیم به گام آخر برسیم.\n\nحال، چه‌چیز باعث می‌شود از لایۀ نخست بگذریم و به ایده‌های جدید اعتماد نماییم؟ موانعی همگانی وجود دارد که باید بر آن‌ها غلبه نماییم. شرایطی که این امر را میسر می‌سازد در سه مفهوم کلیدی خلاصه می‌شود: اصل کالیفرنیارول، فاکتور بمچم («به من چی می‌رسد؟») و اعتمادآفرینان.\nاصل کالیفرنیارول در گروِ آشناسازیِ چیزهای ناآشناست. سوشی را در نظر بگیرید. وقتی رستوران‌داران آمریکایی در دهۀ ۱۹۶۰ خواستند این غذای آسیایی را میان ملت آمریکا به محبوبیت برسانند، این ایده ابتدا با استقبال مواجه نشد، چون از نظر خیلی از مشتریان غیرژاپنی فکرِ خوردن ماهی خام و جلبک‌های دریایی غیرقابل‌درک و چه‌بسا خطرناک به نظر می‌رسید. چه چیز رأی آن‌ها را عوض کرد؟ معرفی کالیفرنیارول که مواد تشکیل‌دهندۀ بسیار آشنا و محبوبی همچون خیار، آووکادو و خرچنگ داشت. تقاضا برای این غذا سر به فلک کشید و حالا آمریکایی‌ها در سال بالغ بر ۲.۲۵ میلیارد دلار سوشی می‌خورند.\nپلتفرم ایربی‌ان‌بی، برای هم‌رسانیِ یکی از صمیمی‌ترین داشته‌هایمان (یعنی سقفی که زیر آن زندگی می‌کنیم) باید ابتدا جلب اعتماد کند. جود انتین، مدیر پژوهش ایربی‌ان‌بی، می‌گوید: «باید میان افرادی که هیچ‌گاه یکدیگر را ندیده‌اند اعتمادی شگرف ایجاد کنیم». پژوهش‌های زیادی انجام شده در رابطه با اینکه مردم چطور ایدۀ زیربنایی را «می‌گیرند». هیچ ویدیویی برای توضیح «نحوۀ کارکرد ایربی‌ان‌بی» در صفحۀ اصلی وب‌سایتشان وجود ندارد. باید پذیرفت که برخی افراد به صفحات «دربارۀ ما» یا «اعتماد و امنیت» نگاه می‌کنند، اما این صفحات نیز پایین صفحۀ اصلی است. اولین چیزی که در جلو و مرکزِ سایت ایربی‌ان‌بی به چشم می‌خورد یک باکس خالی است که شما را ترغیب به نوشتنِ مقصد سفرتان می‌کند.\nانتین می‌گوید: «یکی از روش‌هایی که مفهوم را به مردم بفهمانیم این است که آن مفهوم را به چیزی پیوند بزنیم که می‌فهمندش. چیزی که هنگام بازدید مهمانان جدید از سایت می‌بینیم این است که معمولاً سراغ مطالب آموزشی نمی‌روند … بلکه یک‌راست به باکس جست‌وجو می‌روند و جاهای شهر زادگاهشان را جست‌وجو می‌کنند، چون آن را می‌شناسند، درست؟».\nمثلاً وقتی یک مهمان جدید و ساکن لندن می‌خواهد به نیویورک برود، ممکن است به جای نیویورک لندن را جست‌وجو کند. انتین می‌گوید: «چنین فردی نگاهی به نقشۀ نتایج می‌کند و واکنشش این است که می‌گوید ’هووم، که این‌طور. خانۀ این یارو نزدیک من است، همان‌جا کنار رودخانه؛ بعد اگر کسی بخواهد می‌تواند در خانۀ او اقامت کند. حالا فهمیدم‘». سایت ایربی‌ان‌بی را طوری طراحی کرده‌اند که این رفتار را بپروراند و کاربران جدید را قادر سازد چیزی را کشف کنند که راحت می‌فهمند: اینکه خانه‌های نزدیکِ دیگری مثل خانۀ خودشان اجاره گذاشته شده است.\nوقتی این مانع «فهمیدم» را بگذرانیم، مانع بعدی این است که «به من چه می‌رسد؟»، یعنی همان فاکتور بمچم. جامعه‌شناس آمریکایی، جیمز ساموئل کولمن، می‌گوید برایش بسیار جذاب است که مردم چگونه تصمیم می‌گیرند به یک ایدۀ جدید اعتماد کنند. پژوهش او اساساً نشان داد که ما بر مبنای ارزیابی مزایا و معایب تصمیم می‌گیریم اعتماد کنیم یا نکنیم. جمع‌وتفریقی می‌کنیم ببینیم اعتماد به یک ایده باعث بهبود زندگی‌مان خواهد شد یا نه.\nاین بسیار بدیهی به نظر می‌رسد، اما نکته‌ای مهم از آن برمی‌آید. ما هیچ اختراع جدیدی نمی‌خواهیم، مگر آنکه بتوانیم آن را بفهمیم. این بدین معنا نیست که باید نحوۀ عملکرد یک تکنولوژی را بفهمیم، چه تلویزیون در روزگار قدیم و چه زنجیرۀ بلوکی در روزگار کنونی. اما باید قابلیت‌ها و فواید آن را درک کنیم. تا وقتی این شکاف برطرف نشده، دل از داشته‌هایمان نمی‌کَنیم.\nجلب اعتماد نسبت به یک تلویزیون چندان پیچیده نیست. اما ایجاد اعتماد به چیزی که ممکن است باعث آسیب یا حتی مرگتان شود چه؟ امروزه تحقق چنین چیزی را با اتومبیل‌های خودران می‌بینیم. از هر چهار رانندۀ آمریکایی، سه نفرشان می‌گفتند «می‌ترسند» سوار ماشین‌های خودران شوند. این آمار از پیمایش اتحادیۀ اتومبیل‌های آمریکا از اعضایش در ماه مارس ۲۰۱۶ به دست آمده است. از هر پنج نفر، فقط یک نفر می‌گفت که حاضر است داخل یک ماشین بدون راننده بنشیند و به آن اعتماد کند.\nکارشناسی که به‌صورت دست‌اول با این مسئله آشنایی دارد دکتر برایان لادروپ است. لادروپ از سال ۲۰۰۴ در آزمایشگاه تحقیقات الکترونیکی فولکس‌واگن کار می‌کند. او دکترای روان‌شناسیِ شناختی با تخصصِ طراحی رابط کاربری انسانی دارد و مسئول تحقیق و توسعۀ ماشین‌های خودران فولکس‌واگن است. از او پرسیدم آیا سخت می‌توان اعتماد مردم را نسبت به ماشین‌های خودران جلب کرد؟ حدس می‌زدم با ورود به جزئیات توضیح دهد که طراحی هوشمند سرانجام بر ترس‌ها فائق می‌آید. حدس می‌زدم آمار ایمنی را برایم نقل کند. اما او حرف کاملاً متفاوتی زد و گفت «مردم فوراً به این ماشین‌ها اعتماد می‌کنند؛ خیلی هم راحت».\nبله، لادروپ دیده بعضی افراد اولین باری که سوار ماشین خودران می‌شوند چقدر می‌ترسند. اما این افراد اقلیت هستند. برخی دیگر شگفت‌زده می‌شوند و با خود فکر می‌کنند «وای، خودش برایم رانندگی می‌کند». اما بعد، اتفاق جالبی می‌افتد. پس از چند کیلومتر، این تجربه عادی و چه‌بسا ملال‌آور می‌شود. کاشف به عمل می‌آید که سوارشدن در ماشینی هوشمند واقعاً هیجان‌آور نیست. اتفاقاً لادروپ نگران این است که مردم خوابشان بگیرد.\nاوج موفقیت ماشین‌های خودران (یعنی اینکه استفاده از آن‌ها یک امر عادی شود) در گروِ موفقیت مهندسی‌شان نیست. حتی ربطی به درک ما از تکنولوژی‌شان هم ندارد. این مسئله مربوط می‌شود به اصل دوم ایجاد اعتماد به یک ایدۀ جدید، یعنی همان اصل بمچم. همه‌مان می‌خواهیم بدانیم چه به ما می‌رسد.\nیک فرد عادی آمریکایی که هر روز به محل کارش می‌رود به طور متوسط ۵۲ دقیقه از روز گرفتار ترافیک است. این یعنی اتلافِ ۴ میلیارد ساعت زمان، آن هم فقط در آمریکا، در حالی که می‌شد از این وقت به شکل‌های مفیدتری بهره برد. لادروپ می‌گوید: «مردم می‌خواهند بدانند وقتی دستشان از فرمان و رانندگی آزاد شود، چه کارهایی می‌توانند انجام دهند». کارهایی که به نظرشان می‌آید دیدن فیلم، صحبت با تلفن، کارکردن و غذاخوردن را شامل می‌شود. او می‌گوید: «وقتی پشت چراغ قرمز هستید و ماشین‌ها همه توقف کرده‌اند، نگاهی به اطرافتان بیندازید. این رفتارها چیز جدیدی نیست. من می‌خواهم مردم را قادر سازم همان کاری را کنند که قبلاً هم انجام می‌داده‌اند، اما به روشی ایمن‌تر».\n\nمؤلفۀ سوم برای ایجاد اعتمادْ یک فاکتور انسانی است. لابد واژۀ «زودپذیران»۲ را شنیده‌اید. این لفظ به فردی ارجاع دارد که، پیش از سایرین، شروع به استفاده از یک تکنولوژی یا محصول جدید می‌کند. بی‌شک، زودپذیران در پاگرفتن نوآوری‌ها نقشی حیاتی دارند، اما وقتی پای ایجاد اعتماد اولیه در دیرپذیران به میان باشد، گروه زودپذیران لزوماً ضروری‌ترین گروه نیستند. آنچه موردنیاز است گروهی هستند که به آن‌ها «اعتمادآفرین» می‌گویم. این گروه به افرادی ارجاع دارد که می‌توانند تغییری شگرفت بگذارند بر نحوۀ انجام یک کار؛ درواقع این افراد هنجارهای جدید اجتماعی رقم می‌زنند.\nدر رابطه با مفهومی که چندان خوشایند نیست، مثالی فوق‌العاده از یک اعتمادآفرین وجود دارد: انتقال پول به کشورهای خارجی. بنیان‌گذار شرکت ترانسفروایز، تاوِت هینریکوس، متولد استونی است و در دوران تولدش این کشوری جزئی از شوروی بود و محیط آرام و خوشایندی برای گذران کودکی نبود. هینریکوس می‌گوید: «آدم واقعاً باید ابتکار عمل را به دست می‌گرفت و مشکلات را به شیوه‌های خلاقانه حل می‌کرد تا بتواند کاری را به انجام برساند».\nسال ۲۰۰۶، هینریکوس مجبور شد برای کار از استونی به لندن برود، اما هنوز هم درآمدش به حساب بانکی‌اش در استونی واریز می‌شد. هر دو هفته یک بار مجبور بود پول را به حساب انگلیسی‌اش انتقال دهد تا از پس هزینه‌های اجاره‌خانه، خوردوخوراک و خرج‌و‌مخارج برآید. یکی از دوستان قدیمی‌اش به نام کریستو کارمان نیز همین مشکل را داشت، اما از جهت عکس. او یکی از مشاوران دیلویت بود و پولش را به پوند می‌دادند. پولش را به استونی انتقال می‌داد تا قسط‌های وام مسکنش را بدهد. کارمان می‌گوید: «با هر انتقال، پنج درصد از پول را از دست می‌دادم». این مبلغ به‌خاطر هزینه‌های پنهان و نرخ کم‌ارزش ارز خارجی ناپدید می‌شد.\nهینریکوس و کارمان به فکر ایده‌ای ساده ولی خلاقانه افتادند. هینریکوس می‌گوید: «با هم فکر کردیم که می‌توانیم پول را ‘مبادله’ کنیم. من پولم را از حساب بانکی‌ام در استونی به حساب او در استونی واریز کنم و او هم پولش را از حساب لندنی‌اش به حساب من در لندن بریزد. دیری نگذشت که با حذف مبالغ و خرج‌های نامنصفانۀ بانکی، پول زیادی پس‌انداز کردیم». این دو دوست دریافتند که دست روی فرصت خوبی گذاشته‌اند. آن‌ها در سال ۲۰۱۱ شرکت ترانسفروایز را بنیان نهادند و این شرکت اینک ارزشی بالغ بر ۱.۱ میلیارد دلار دارد.\nترانسفروایز مبتنی بر یک سیستم تکنولوژی همتابه‌همتاست که تبادلات پولی را با هم هماهنگ می‌کند. اگر من بخواهم ۱۰۰۰ پوند از بانکی در لندن به بانکی در پاریس بفرستم، سیستم دنبال کسی می‌گردد که بخواهد یورو را به پوند تبدیل کند. این روشِ انجام کار بسیار سریع‌تر، راحت‌تر و ارزان‌تر از خدمات انتقال از طرف بانک‌هاست.\nو اینجاست که به بحث اعتماد و تغییر رفتار می‌رسیم. روش مرسوم انتقال پول از کشوری به کشور دیگر همیشه استفاده از بانک، پست یا برندهای شناخته‌شده‌ای همچون وسترن یونیون بوده است. پس چطور باید آدم‌های عادی را مجاب کرد که به یک استارتاپ دیجیتالی ناشناخته اعتماد کنند؟ بهترین عامل انگیزاننده این است که کاربرانی را ببینند که انتظارش را ندارند، یعنی افرادی که با دیدنشان پیش خود بگویند «چه جالب، پس انگار این ایده خیلی هم ناامن نیست».\nاما این اعتمادآفرینان باید چه کسانی باشند؟ هینریکوس و تیمش دریافتند که این افراد نه کارشناس فناوری مالی‌اند و نه افرادی که آخرین نسخۀ اپل‌واچ را دارند، بلکه کاربرانی هستند که ازشان انتظار نمی‌روند ریسک کنند. یعنی بازنشستگان، مثلاً بریتانیایی‌های ساکن اسپانیا که باید مستمری‌شان را از پوند به یورو تبدیل کنند. هینریکوس می‌گوید: «هزینه‌های انتقالی که بر این افراد تحمیل می‌شد، بخش کلانی از کل درآمدشان بود، به‌همین‌خاطر انگیزه‌ای قوی داشتند تا دل را به دریا بزنند». وقتی دیگر کاربرانِ دفعۀ اولی شنیدند که مستمری‌بگیران از کارکرد ترانسفروایز راضی‌اند، همین امر تأثیر فراوانی بر شکل‌دهی تصمیمشان مبنی بر اعتماد به این ایده داشت.\nاز این سه ایده (اصل کالیفرنیارول، فاکتور بمچم و اعتمادآفرینان) می‌توان به «چی هست؟»، «چی گیرم می‌آد؟» و «دیگه کی ازش استفاده می‌کنه؟» نیز تعبیر کرد. با این راه‌ها می‌توان دید که چگونه ایده‌ای که زمانی آن را مسخره می‌دانستند ممکن است به چیزی بسیار آشنا تبدیل شود. همین‌هاست که باعث گسترش اعتماد به ایده‌های جدید می‌شود. هرکس که تا کنون به یک طرح، محصول جدید، یا ایده اعتماد کرده این فرایند را از سر گذرانده و می‌داند که این فرآیند چقدر قوی است. همین فرایند است که می‌تواند ایده‌ای را که قبلاً خطرناک و چه‌بسا ترسناک به شمار می‌آمده (مثلاً اشتراک سفری بلند با یک غریبه، اقامت در خانۀ کسی که نمی‌شناسید یا سوارشدن در ماشینی خودران) به امری عادی، خوش‌ثمر و نوآورانه تبدیل کند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                                                                       شامل       ترجمۀ           تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم   و                فلسفه،                تاریخ  و                 سیاست،                      اقتصاد  و          جامعه   و          ادبیات و        هنر      است        که        از  بیش    از         ۱۰۰         منبع            معتبر و                        به‌روز           انتخاب               می‌شوند.           مجلات   و               وب‌سایت‌هایی            نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                                      در     زمرۀ     این            منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در   ۴           بخش                 نوشتار،                     گفت‌وگو،                بررسی               کتاب، و         پروندۀ          اختصاصی         قرار                می‌گیرند.                گزیده‌ای            از       بهترین            مطالب                  وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در                                                                                 کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و                     فروشگاه                  اینترنتی            ترجمان                              به‌صورت   تک     شماره     به‌           فروش     می‌رسد        اما                شما           می‌توانید    با              خرید           اشتراک                       سالانۀ      فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                                         برخوردار       شوید.         فصلنامه      برای           مشترکان           زودتر     از             توزیع              عمومی            ارسال                       می‌شود   و      در          صورتی‌که         فصلنامه         آسیب            ببیند       بدون         هیچ         شرط   یا               هزینۀ           اضافی              آن    را       تعویض            خواهیم          کرد.       ضمناً   هر         وقت             بخواهید                   می‌توانید                 اشتراکتان      را           لغو      کنید       و          مابقی          مبلغ                 پرداختی     را      دریافت            کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را ریچل باتسمن نوشته است و در تاریخ ۸ دسامبر ۲۰۱۷ با عنوان «The three steps of building trust in new ideas and businesses» در وب‌سایت تد منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۹ مرداد ۱۳۹۹ با عنوان «استارتاپ‌ها چگونه در سه مرحله اعتماد شما را به دست می‌آورند؟» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است.•• ریچل باتسمن (Rachel Botsman) کارشناس شناخته‌شدۀ حوزۀ اعتماد و تکنولوژی است. او نویسنده و سخنران برندۀ جایزه و مدرس دانشگاه آکسفورد است که برای نیویورک تایمز، هاروارد بیزنس ریویو، وال‌استریت ژورنال و اکونومیست مقاله می‌نویسد. باتسمن یکی از نویسندگان کتاب هرچه مال من است مال توست (What’s Mine Is Yours) است که تایم از آن به‌عنوان یکی از «ده ایده‌ای که دنیا را تغییر خواهد داد» نام برده است.••• این مطلب برشی است ویرایش‌شده از کتابِ جدید ریچل باتسمن، به نام به چه کسی می‌توان اعتماد کرد؟ تکنولوژی چگونه ما را کنار یکدیگر آورد و چرا ممکن است ما را از هم جدا کند (Who Can You Trust? How Technology Brought Us Together and Why It Might Drive Us Apart).\n[۱] BlaBlaCar[۲] Early adopters\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653874.json b/train/540653874.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..176064f6ac9de80ff10e8e9f63986d2cc68fea0c
--- /dev/null
+++ b/train/540653874.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا دوران دبیرستان تا ابد همراهمان می‌ماند؟",
+  "subtitle": "خاطرات سال‌های دبیرستان، حتی چندین دهه بعد، بسیار شفاف در ذهنمان می‌ماند",
+  "introduction": "چه کسی دوران دبیرستان یادش می‌رود؟ دورانِ عشق‌های هیجانی، ژست‌گرفتن‌های مضحک، شیطنت‌های خطرناک، و درگیری‌های شبانه‌روزی با والدین. خاطره هرچه عاطفی‌تر باشد، ماندگاری‌اش در حافظه بیشتر می‌شود و شاید هیچ زمانی به‌اندازۀ دوران دبیرستان در ذهن افراد حک نشود. ما حتی وقتی می‌خواهیم موفقیت خود را در زندگی بسنجیم، خود را با رفیق‌های دبیرستانمان مقایسه می‌کنیم. واقعاً چرا این دوره معنادارتر و به‌یادماندنی‌تر است؟ فرانک مک‌اندرو، روان‌شناس تکاملی، می‌گوید تجربۀ آن روزها عمیق‌تر است، چون مغز ما قدرت فهم صاف‌وسادۀ آن اتفاقات پیچیده را ندارد.",
+  "content": "فرانک تی. مک‌اندرو، کانورسیشن — خوشبختانه یا بدبختانه، بسیاری از ما هرگز دبیرستان را از یاد نمی‌بریم: عشق‌های یک‌طرفه، خجالت‌زدگی‌های همیشگی، تلاش مذبوحانه برای شاخ‌شدن، بیداری جنسی، فشار والدین و مهم‌تر از همه، رقابت اجتماعی، ورزشی و درسی.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n حتی یک ژانر کاملِ سینما و تلویزیون با محوریت دبیرستان وجود دارد. آثاری همچون «بورلی هیلز، ۹۰۲۱۰»۱، «دختران بدجنس»۲، «هذرها»۳، «کلوپ صبحانه»۴ و «اوقات خوش در ریجمونت های»۵ همگی به کشمکش‌ها و تشویش این سال‌ها می‌پردازند.\nمگر این دورۀ زندگی چه چیزی دارد که باعث می‌شود نسبت به سایر دوران‌ها تا این حد معنادارتر و به‌یادماندنی‌تر به نظر برسد؟\n تجربۀ پژوهشی من در قامت یک روان‌شناس تکاملی مرا به این باور سوق می‌دهد که عوامل زیادی دست در دست می‌گذارند تا خاطرات دوران نوجوانی این‌چنین زنده بمانند، اما عامل اصلی این پدیده این است که آنچه طی میلیون‌ها سال فرایند فرگشت در مغز انسان سیم‌کشی شده است تضادی چشمگیر دارد با توهمات اجتماعی عجیبی که در دوران دبیرستان شکل می‌گیرد، توهماتی که ذهن پیشاتاریخیِ ما را با چالش اجتماعی بی‌سابقه‌ای روبه‌رو می‌کند.\n به بیان دیگر، دنیایی که ما برای موفقیت در آن تکامل یافتیم (گروهی کوچک و ثابت از افراد هم‌خویش با سنین مختلف) خیلی تفاوت دارد با یکجا چپاندن کلی نوجوانِ هورمون‌زده که در سال‌های دبیرستان اطرافیان ما را تشکیل می‌دهند.\n «نقطۀ اوج خاطرات» برخی افراد دبیرستان را بهترین دوران زندگی‌شان می‌دانند و «یاد اون روز‌ها به‌خیر» ورد زبانشان است. صرف‌نظر از اینکه واقعاً چنین بوده یا نه، کاشف به عمل آمده که آرمان‌سازی از گذشته احتمالاً یک فایدۀ تکاملی داشته باشد.\n اما اکثرمان دبیرستان را با ملغمه‌ای از احساسات دل‌تنگی، حسرت، لذت و خجالت به یاد می‌آوریم. و البته احساسات قوی به‌معنای خاطرات قوی است؛ حتی آهنگ‌های آن دوران طوری در ذهنمان حک می‌شوند که هیچ‌وقت نظیر آن در زندگی تکرار نمی‌گردد.\n\nحافظه‌پژوهان حتی پدیده‌ای موسوم به «نقطۀ اوج خاطرات» را شناسایی کرده‌اند، پدیده‌ای که نشان می‌دهد قوی‌ترین خاطراتمان مربوط به اتفاقات بین ۱۰ تا ۳۰ سالگی است.\n مگر این دورۀ زندگی چه چیز خاصی دارد که باعث تمایز آن از بقیۀ سال‌های عمرمان می‌شود؟ بخشی از این قضیه بی‌گمان بدین‌خاطر است که در دوران نوجوانی، حساسیت مغز نسبت به بعضی از انواع اطلاعات تغییر می‌کند. احساسات برای مغز سیگنال می‌فرستند که رویدادهای مهمی در حال وقوع است، و البته سال‌های نوجوانی آکنده است از بازخوردهای اجتماعی مهمی که در مورد مهارت‌ها، جذابیت، جایگاه و مطلوبیتمان دریافت می‌کنیم. این دقیقاً همان چیزهایی است که باید به آن‌ها توجه کنیم تا از آنچه داریم به‌خوبی بهره گرفته و به‌لحاظ اجتماعی و تولیدمثلی موفق شویم.\n دنیایی با قانون جنگل حافظه‌پژوهشی یافته‌هایی به دستمان می‌دهد که چرا تکه‌خاطرات ذهنیِ سال‌های دبیرستان حتی چندین دهه بعد این‌چنین شفاف در ذهنمان می‌ماند. اما روان‌شناسی تکاملی نیز می‌تواند تبیین کند که چرا چنین انبوهی از معنا به این سال‌ها گره خورده و چرا این دوران چنین نقش مهمی در هویت ما ایفا می‌کند.\n مثلاً دلیل دارد که نوجوانان اغلب دنبال شاخ‌بودن هستند.\n تا آنجا که دانشمندان می‌دانند، اجداد پیشاتاریخی ما در گروه‌های نسبتاً کوچکی می‌زیستند. اکثر افراد تمام عمرشان را در همان گروه بودند و جایگاه اجتماعی فرد داخل گروه طی دوران نوجوانی رقم می‌خورد. چیزهای زیادی در دوران نوجوانی و جوانی مشخص می‌شد: اینکه فرد تا چه اندازه به‌عنوان جنگجو یا شکارچی ستوده می‌شود، اینکه فرد تا چه حد به‌عنوان شریک جنسی مطلوبیت دارد و اینکه دیگران چقدر اعتماد و احترام نثار فرد می‌کنند. فردی که در سن هجده‌سالگی بی‌عرضه به شمار می‌آمد بعید بود در چهل‌سالگی به جایگاه شاخصی برسد. لذا از نقطه‌نظر تکاملی، رقابت در سال‌های نوجوانی پیامدهایی داشت که در تمام طول عمر ادامه می‌یافت.\n البته امروزه کسانی که تجربیات درخشانی در دبیرستان ندارند می‌توانند پس از فارغ‌التحصیلی به مکان جدیدی نقل‌مکان کرده و از نو آغاز کنند. ما شاید در سطح هوشیارانه از این امر مطلع باشیم (البته تا جایی‌که در دوران نوجوانی بتوان از چیزی اطلاع هوشیارانه داشت)، اما باز هم مؤلفه‌های روان‌شناختی که در مغز نوجوان فعال می‌شود باعث می‌گردد در این دوره غرق زندگی اجتماعی شویم.\n شاخ‌شدن می‌تواند به یک وسواس تبدیل شود چون، در تمام عمر، شما را با افراد همسنتان رده‌بندی خواهند کرد. هرچه نباشد، جایگاه شما در بزرگ‌سالی عمدتاً بستگی به این دارد که در مقایسه با همسن‌هایتان (و نه دیگران) چه عملکردی داشته باشید.\n درضمن، فشارِ شدید در جهت همنوایی باعث می‌شود که چندان از ارزش‌های گروه دوستانتان منحرف نشوید. طرد از گروه در دوران پیشاتاریخ برابر با حکم مرگ بود.\n تمام این‌ها مستلزم متحدگزینی و اثبات وفاداری به دیگران است. نتیجه‌اش هم می‌شود تقسیم دنیای اجتماعی به گروهک‌های رقیب که در گیر و دارِ سلسله‌مراتب اجتماعی یکدیگر را خرد می‌کنند.  مامان، این‌قدر نرو روی مخم! داخل خانه هم کشمکش با والدین معمولاً گریزناپذیر است. والدین می‌خواهند بچه‌هاشان موفق شوند، اما غالباً چشم‌انداز بلندمدت‌تری نسبت به نوجوانان دارند.\n پس آنچه پدر یا مادر فکر می‌کنند باید دغدغۀ بچه باشد (آماده‌شدن برای شغل و یادگیری مهارت‌های مهم زندگی) و آنچه خود بچه به‌لحاظ احساسی به‌سمت آن‌ها کشش می‌یابد (شاخ‌بودن و خوش‌گذراندن) اغلب اوقات در تضاد با یکدیگرند. والدین معمولاً می‌دانند تنش میان والدین و بچه‌ها از کجا نشئت می‌گیرد، اما بچه‌ها نه.\n از سویی، هورمون‌ها به‌نوعی از «خودنمایی» دامن می‌زنند که احتمالاً در جوامع نخستین جذابیت فرد را افزایش می‌داده. ما هنوز هم تا حدی همان چیزهایی را در جوانان می‌ستاییم که، هزاران سال قبل، بایستۀ موفقیت در شکار و نبرد بود: خطرپذیری، توانایی مبارزه، شتاب، و توانایی پرتاب با سرعت و دقت. زنان جوان نیز جوانی و باروری خود را به رخ می‌کشند. متأسفانه هنوز هم زیبایی معیاری مهم است که زنان را با آن قضاوت می‌کنند.  هراسِ جلسه‌های دوره در دوران قدیم، ازآنجاکه هرکس تقریباً با تمام افراد هم‌گروه خود در ارتباط بود، تواناییِ به‌خاطرسپاری جزئیات مربوط به مزاج، پیش‌بینی‌پذیری و رفتارهای پیشینِ همتایان نتایج بسیار مثبتی در بر داشت. تفکر انتزاعیِ آماری در مورد انبوهی از افراد غریبه فایدۀ چندانی نداشت.\n در دنیای امروز هم البته خوب است که آمار افرادِ آشنا را داشته باشیم، اما با چالش‌های جدیدی نیز مواجهیم. ما هر روز با غریبه‌ها تعامل داریم، پس نیاز است رفتار آن‌ها را پیش‌بینی کنیم: آیا این فرد قصد دارد فریبم دهد یا برعکس، می‌توانم به او اعتماد کنم؟ آیا فلانی فردی مهم است که باید با او آشنا شوم یا برعکس، یک هیچ‌کاره است که راحت می‌توانم فراموشش کنم؟\n این کار برای بسیاری از ما دشوار است، چون مغز ما برای چنین چیزی سیم‌کشی نشده است، به‌همین‌خاطر برای رویارویی با این شرایط، به میان‌برهای شناختی همچون تفکر قالبی روی می‌آوریم.\n درعوض، انتخاب طبیعی باعث شده تا یک کنجکاوی ذاتی در مورد افراد خاص (و حافظه‌ای برای انباشتن این اطلاعات) در وجودمان شکل گیرد. نیاز بود به خاطر بسپاریم چه کسی با ما خوش‌رفتاری کرده و چه کسی بدرفتاری؛ هرچه هم یک خاطره احساسی‌تر باشد، احتمال فراموش‌کردنش کمتر است. وقتی کسی که دوست نزدیکتان می‌دانستید در جمع به شما اهانت کند، سخت می‌توان این رویداد را فراموش کرد، یا مثلاً وقتی که دوست مورداعتمادتان به شما خیانت می‌کند.\n\nنتیجه می‌شود اینکه ما آدم‌ها گرایشی قوی به کینه‌توزی داریم. همین کینه‌توزی نمی‌گذارد دوباره از ما سوءاستفاده شود، اما درعین‌حال می‌تواند در جلسات دورۀ دبیرستان لحظات معذبانه و تشویش‌برانگیزی را رقم زند.\n یک نکتۀ دیگر نیز قضیه را پیچیده‌تر می‌کند؛ دبیرستان احتمالاً آخرین باری در تمام عمر باشد که همه‌نوع آدمی گرد هم می‌آیند، آن‌هم تنها به این دلیل که همسن هستند و در یک محله زندگی می‌کنند. بله، البته که دبیرستان‌ها خیلی اوقات تفکیک‌هایی بر مبنای نژاد و وضع اقتصادی دارند، اما دبیرستانی‌ها باز هم، نسبت به هرآنچه بعدها در زندگی‌شان پیش آید، با تنوع روزانۀ بیشتری روبه‌رو هستند.\n پژوهش‌ها نشان داده که افراد، پس از دبیرستان، خود را بر اساس هوش، ارزش‌های سیاسی، ترجیحات شغلی و طیف وسیعی از دیگر ابزار غربالگری اجتماعی سامان می‌دهند.\n اما درعین‌حال، افرادی که در دبیرستان می‌شناختید، به‌طور پیش‌فرض، مبنای مقایسه‌های اجتماعی‌تان باقی می‌مانند.\n بر اساس «نظریۀ مقایسۀ اجتماعی»، ما ازطریق مقایسۀ خود با دیگران می‌فهمیم چقدر خوب هستیم و برداشتی از ارزش شخصی خود ترتیب می‌دهیم؛ هرچه افراد موردنظر بیشتر به ما شبیه باشند، بهتر می‌توانیم نقاط قوت و ضعف خود را بسنجیم. ازآنجاکه هم‌کلاسی‌های دبیرستانمان همیشه همسن ما خواهند بود (و نیز با توجه به اینکه آن‌ها شروعی مشترک با ما داشته‌اند)، علاقه‌ای ذاتی وجود دارد برای اینکه بفهمیم بعدها چه به روز آن‌ها آمد و این امر شاید دلیلی نداشته باشد جز اینکه بفهمیم زندگی خودمان در مقایسه با آن‌ها چطور است.\n با این اوصاف، تعجبی ندارد که رابرت ساوثی، شاعر رمانتیک انگلیس، می‌نویسد «صرف‌نظر از اینکه چند سال عمر کنید، بیست سال نخست همیشه نیمۀ بلندترِ عمرتان است».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                              شامل ترجمۀ تازه‌ترین  حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،       تاریخ  و          سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و     ادبیات و     هنر  است   که     از  بیش   از       ۱۰۰     منبع       معتبر و             به‌روز       انتخاب        می‌شوند.        مجلات  و       وب‌سایت‌هایی      نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                              در زمرۀ این منابع‌اند.  مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،           گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ     اختصاصی    قرار        می‌گیرند.          گزیده‌ای         از  بهترین       مطالب           وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                              کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های          روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه          اینترنتی        ترجمان                  به‌صورت   تک    شماره   به‌      فروش  می‌رسد   اما        شما          می‌توانید   با      خرید       اشتراک             سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                             برخوردار شوید. فصلنامه برای          مشترکان       زودتر    از       توزیع       عمومی       ارسال                می‌شود  و   در      صورتی‌که     فصلنامه   آسیب      ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا       هزینۀ       اضافی         آن را      تعویض       خواهیم      کرد.   ضمناً   هر     وقت       بخواهید           می‌توانید          اشتراکتان     را      لغو   کنید   و      مابقی       مبلغ          پرداختی   را  دریافت         کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را فرانک تی. مک‌اندرو نوشته است و در تاریخ ۱ ژوئن ۲۰۱۶ با عنوان «Why high school stays with us forever» در وب‌سایت کانورسیشن منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳ خرداد ۱۳۹۹ با عنوان «چرا دوران دبیرستان تا ابد همراهمان می‌ماند؟» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• فرانک تی. مک‌اندرو (Frank T. McAndrew) استاد روان‌شناسی در کالج ناکس و عضو برگزیدۀ چندین سازمان حرفه‌ای ازجمله انجمن علم روان‌شناسی (APS) است. نوشته‌های او در ده‌ها نشریۀ معتبر به انتشار رسیده و مرتباً در رسانه‌هایی همچون نیویورکر، بی‌بی‌سی و نیویورک تایمز نیز به چشم می‌خورد.\n[۱] Beverly Hills 90210 [۲] Mean Girls [۳] Heathers [۴] The Breakfasts Club [۵] Fast Times at Ridge Mont High\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653875.json b/train/540653875.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a31489c2db21be509f611019ff168e2dbbd6eea5
--- /dev/null
+++ b/train/540653875.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "استیو جابز هم می‌خواست روزش را با سقراط بگذراند",
+  "subtitle": "کتاب‌های خودیاریِ روزگار ما تبدیل شده‌اند به نسخه‌هایی رژیمی از فلسفه‌های رواقی",
+  "introduction": "از استیون هاوکینگ نقل شده که «فلسفه مرده است». شاید راست می‌گفت، واقعاً فلسفۀ قرن بیستم جایی در جامعه نداشت؛ حرف‌های فیلسوفان، برای مردم، مجموعاً مشتی اصطلاحات نفهمیدنی بود. اما امروزه چه؟ لای کتاب‌های خودیاری را باز کنید تا نقل‌قول‌های هایدگر و سارتر خودنمایی کنند. افراد سرشناس مردم را به خواندن کتاب‌های فلسفی ترغیب می‌کنند. جک دورسی، بنیان‌گذار توییتر، خود را رواقی می‌داند و جابز هم حاضر بود همۀ فناوری‌هایش را در ازای فرصت ملاقات با سقراط ببخشد. اما این‌همه عامه‌پسندی برای فلسفه چه معنایی دارد؟",
+  "content": "نیل آرمسترانگ، بی‌‌بی‌‌سی — آیا متفکری که دو هزار سال از دوران اندیشه‌‌ورزی‌‌اش می‌‌گذرد واقعاً می‌‌تواند کمکی به ما بکند؟ آیا یک اندیشمند بحث‌برانگیز آلمانی که در قرن نوزدهم زندگی می‌کرده، می‌‌تواند راهنمای ما برای رسیدن به زندگی خوب باشد؟ آیا مطالعۀ آثار ژان پل سارتر را می‌‌توان کلید دست‌یافتن به یک خویشتنِ تازه دانست؟\n از نظر ناشران، پاسخ همۀ این پرسش‌‌ها قطعاً مثبت است، زیرا کتاب‌‌هایی که فیلسوفان را در مقام مرشدهای خودیاری قرار می‌‌دهند به جدیدترین مد در کسب و کار انتشارات بدل شده‌‌اند.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n در پاییز گذشته، کتاب درس‌‌هایی از فلسفۀ رواقی۱، نوشتۀ جان سلارز، منتشر شد. این کتاب می‌خواهد نشان دهد که پیروی از شیوۀ تفکر رواقیان قدیم چه فایده‌هایی می‌‌تواند داشته باشد. کتاب چگونه اگزیستانسیالیست باشیم۲ اثر گری کاکس هم در همین زمان انتشار یافت: «کتابی معتبر در زمینۀ خودیاری که به‌نحوی روشن طریقۀ زیستن برطبق اصول اگزیستانسیالیسم را نشان می‌‌دهد، اصولی که نیچه و سارتر و کامو و دیگر فیلسوفانِ برجستۀ اگزیستانسیالیسم آن‌‌ها را پرورانده‌‌اند». پس از این‌‌ها، شاهد انتشار کتابی بودیم با عنوان چگونه به سگتان فلسفه بیاموزید: مقدمه‌‌ای عجیب و غریب بر پرسش بزرگ فلسفه۳ اثر آنتونی مک‌‌گوان. این کتاب با این اظهارنظر شروع می‌‌شود که مطالعۀ فلسفه «می‌‌تواند توانایی تبدیل‌شدن به یک آدم بهتر را به شما بدهد» و پایان‌‌بخش کتاب هم ملاحظاتی دربارۀ معنای زندگی است.\n همین تازگی‌‌ها، برایان هال کتاب راهنمای اخلاقی دربارۀ آخرالزمان زامبی‌‌زده۴ را منتشر کرده است که از داستانی دربارۀ زامبی‌‌ها به‌عنوان وسیله‌‌ای برای طرح بعضی از دوراهی‌‌های مهم اخلاقی استفاده می‌‌کند؛ دوراهی‌‌هایی که در اصل توسط فیلسوفانی مثل جان استوارت میل و ایمانوئل کانت مورد بحث قرار گرفته‌‌اند. در هفتۀ آینده هم باید منتظر انتشار اثری از بِوِرلی کلاک باشیم با عنوان چگونه در عین ناکامی همچنان خوب زندگی کنیم۵، کتابی که از فلسفه و الهیات استفاده می‌‌کند تا نشان دهد که ناکامی یا شکست چگونه می‌‌تواند برای داشتن زندگی خوب به ما کمک کند.\n\nهمچنین کتاب‌‌های زیادی از این دست هستند که ازقبل در قفسۀ کتاب‌فروشی‌‌ها وجود داشته‌‌اند. از جملۀ آن‌‌ها می‌‌توان به راه ارسطو: چگونه خرد باستانی می‌‌تواند زندگی شما را تغییر دهد۶ اشاره کرد؛ یا به راهنمای اگزیستانسیالیستی بقا۷ که در معرفی آن آمده است: «کتابچۀ راهنمایی برای زندگی در قرن بیست‌ویکم؛ دورانی که هر بحرانی در آن همچون بحرانی اگزیستانسیال است». از دو کتاب هم می‌‌توان نام برد که از اندیشه‌‌های نیچه استفاده کرده‌‌اند: اگر نیچه بود، چه می‌‌کرد؟۸ و به خودت بیا؛ نیچه برای روزگار ما۹.\n پس اکهارت تول باید انگشت حسرت به دندان بگزد و دیپاک چوپرا باید از سر راه کنار برود.۱۰ واضح است که حرف استیون هاوکینگِ فقید خیلی عجولانه بود وقتی که گفت «فلسفه مرده است».\n چرا فلسفه دوباره مد شده است؟ با همۀ این‌ها، یقیناً دورانی وجود داشت که، در آن، دست‌کم در بین مردم عادی فلسفه به حال مرگ افتاده بود. طی قرن بیستم، فلسفه را رشته‌‌ای خشک و بی‌‌روح می‌‌دانستند که تنها به اهل فن اختصاص دارد، قلمرویی دشوار و پیچیده که متخصصان عزلت‌‌نشینش در آن درگیر مباحثی بی‌‌پایان دربارۀ مفاهیمی مبهم هستند، دانشی که چندان ارتباطی با دنیای واقعی ندارد. پس چرا امروز دوباره فلسفه دارد در محیط خارج از دانشگاه شایع می‌‌شود و رواج عام می‌‌یابد؟\n آگنی هابز، استاد فهم عمومی فلسفه در دانشگاه شفیلد، دلیل این امر را رسیدن ما به مرحلۀ بحرانی جهانی می‌‌داند. «من فکر می‌‌کنم آنچه موجب رواج سریع و ناگهانی فلسفه شده است همان چیزی است که رواج شاخه‌‌های اخلاقی و درمانی فلسفه در دوران یونانی‌‌مآبی را نیز موجب شده بود؛ در آن دوران نیز تغییرات عظیمی اتفاق افتاد؛ دولت‌‌شهرهای یونانی فروپاشیدند و قدرت‌‌هایی یکپارچه همچون اسکندر کبیر و امپراطوری مقدونی سر برآوردند».\n«امروزه، مردم دوباره جهان را از لحاظ مالی، از لحاظ ژئوپلتیکی و همچنین در زمینۀ تغییرات آب و هوایی، در حال تحولاتی بزرگ می‌‌بینند. آیا لیبرال دموکراسی دوام خواهد آورد؟ آیا سیارۀ ما بقا خواهد یافت؟ درحقیقت پرسش‌‌های نگران‌‌کنندۀ زیادی وجود دارد. در این روزگار نامطمئن، مردم در جست‌وجوی راهنمایند».\n جان سلارز، نویسندۀ درس‌‌هایی از فلسفۀ رواقی، قبول دارد که این می‌‌تواند یکی از عوامل علاقۀ روزافزون به فلسفه در مقام خودیاری باشد. به‌هرحال وقتی سلبریتی‌‌ها، روان‌شناسان، ورزشکاران، مشاوران کسب‌وکار و عارفان، همگی کتاب‌‌هایی در زمینۀ خودیاری می‌‌نویسند، چرا فیلسوفان ننویسند؟\n سلارز می‌‌گوید: «من فکر می‌‌کنم، در قرن بیستم و حتی تا اوایل هزارۀ کنونی، احساسی از خوش‌بینی و پیشرفت وجود داشت؛ همه داشتند ثروتمندتر می‌‌شدند؛ می‌‌توانستی چیزهای بیشتری بخری و درواقع چندان دربارۀ این وضعیت فکر نمی‌‌کردی. سپس، وقتی که بحران اعتبار اتفاق افتاد، ناگهان خوش‌بینی از همه جا رخت بربست. این تصور از بین رفت که اگر ما همین‌طور که هستیم ادامه بدهیم، همه‌چیز روال خوب خودش را طی خواهد کرد. همه شروع کردند به فکرکردن به اینکه ’داریم چه کار می‌‌کنیم و چرا داریم این کار را می‌‌کنیم؟‘ و این‌گونه بود که اشتیاقی واقعی برای دریافت راهنمایی و هدایت در بین مردم گسترش پیدا کرد».\n «فیلسوفان دورۀ باستان و دوره‌‌های بعد، همیشه راهنمایی‌‌هایی از این سنخ ارائه کرده‌‌اند. و حالا ما به یک معنا داریم دوباره با فهمی بسیار قدیمی از چیستی فلسفه ارتباط پیدا می‌‌کنیم».\n بی‌‌دغدغه زندگی کن، رواقی باش فلسفۀ رواقی نظامی فکری است که در زمان ما رونق آشکاری پیدا کرده است. ریشه‌‌های این تفکر را به سقراط می‌‌رسانند، فیلسوفی متعلق به یونان باستان که پدر فلسفۀ غربی به شمار می‌‌آید. اما رواقیگری متأخر عمدتاً مبتنی بر آثار سه متفکری است که در قرون اول و دوم میلادی زندگی می‌‌کردند: سنکا، مشاور نرون؛ اپیکتتوس، کسی که زمانی برده بود؛ و مارکوس اورلیوس، امپراتور روم. علی‌‌رغم این واقعیت که رواقی‌‌ها معمولا نسبت‌به ثروت فراوان نظر مثبتی نداشته‌‌اند، امروزه آثار آنان به جدیدترین مد روز در سیلیکون‌ولی تبدیل شده است. این باور وجود دارد که جک دورسی، بنیان‌گذار توییتر، از هواداران اندیشۀ رواقی است. همچنین استیو جابز، بنیانگذار اپل، زمانی گفته بود: «من حاضرم تمام فن‌‌آوری‌‌هایم را بدهم و در ازای آن، یک بعد از ظهر را با سقراط بگذرانم».\n کلیدی‌‌ترین اصول فلسفۀ رواقی به بیان ساده این‌‌ها هستند: اذعان‌کردن به اینکه بسیاری از آنچه در زندگی ما می‌‌گذرد تحت‌اختیار ما نیست؛ و پذیرفتن اینکه ما بخشی از یک کل بزرگ‌تر هستیم که همان طبیعت است.\n جان سلارز یکی از بنیان‌گذاران «هفتۀ رواقی» است: یک تجربۀ آنلاین جهانی که از سال ۲۰۱۲ به‌صورت سالیانه برگزار شده است. هدف از این برنامه این است که معلوم شود آیا فقط با یک هفته پیروی‌کردن از آموزه‌‌های رواقی ثمرۀ روان‌شناختی محسوس و قابل سنجشی نصیب افراد می‌‌شود یا نه. نتایج نشان می‌‌دهد که بله، می‌‌شود.\n سلارز می‌‌گوید: «رواقی‌‌ها معتقدند که مهم‌‌ترین چیز برای خوب زندگی‌کردن چیزی است که در درون ماست و نه بیرون از ما. کاری که باید بکنیم ساختن شخصیت و ذهنیتی درست برای خودمان است». «زندگی خوب چندان ربطی ندارد به خرت و پرت‌‌هایی که در تملک داریم یا چیزهایی که در جهان بیرونی بر ما می‌‌گذرد. به یک تعبیر، اصلی‌‌ترین توصیۀ رواقی این است: درست فکر کن».\n اگزیستانسیالیسم حوزۀ دیگری از فلسفه است که همچون بستری برای استخراج درس‌‌های زندگی نگریسته شده است. اما درحالی‌‌که تقریباً هر فرد عادی می‌‌تواند کتابی از رواقی‌‌ها، افلاطون یا ارسطو را بخواند و آن را فهمیدنی بیابد، بسیاری از آثار اگزیستانسیالیست‌‌هایی، همچون مارتین هایدگر و ژان پل سارتر، به دشواری و پیچیدگی مشهورند و گاهی حتی برای اهل فن نیز آسان نیستند.\n گیلبرت رایل، فیلسوف برجستۀ بریتانیایی، نقد سال ۱۹۲۸ خود بر کتاب هستی و زمان۱۱ هایدگر را، که یکی از متون کلیدی در فلسفۀ اگزیستانسیال است، با این اذعان به پایان برد: «من کاملاً آگاهم که تا چه اندازه از فهم این کتاب دشوار بازمانده‌‌ام»؛ و البته با زبانی طعنه‌‌آمیز اضافه کرد که: «این کتاب به‌شکل بسیار زیبایی چاپ شده و صفحات آن حاشیه‌‌های وسیعی دارند».\n اگزیستانسیالیسم فلسفه‌‌ای نیست که بتوان توضیح مختصر و ساده‌‌ای از آن ارائه کرد. در واقع حتی بعضی از فیلسوفانی که به‌عنوان اگزیستانسیالیست شناخته شده‌‌اند خودشان این برچسب را نپذیرفته‌‌اند. آگنی هابز توضیح می‌‌دهد که «اگزیستانسیالیسم رویکردی فلسفی است که نقطۀ شروعش سوژۀ فردی انسانی و تجربه‌‌های زیستۀ اوست، تجربه‌‌هایی از قبیل افکار، احساسات و اعمال. به تعبیر موجز سارتر، ’هستی (اگزیستانس) مقدم بر چیستی است‘». آزادی و اصالتْ دو ارزش مهم در تفکر اگزیستانسیالیستی هستند. چالش زندگی انسان این است که با شورمندی و خلوص و شجاعت در جهانی زندگی کند که، فراتر از معنایی که افراد به آن می‌‌دهند، هیچ معنایی ندارد و اغلب اوقات پوچ و بیهوده به نظر می‌‌رسد.\n\nالبته این بدان معنا نیست که می‌‌توانیم اگزیستانسیالیسم را ملغمه‌‌ای از عبارات پندآموزی از جنس «بترس و انجام بده»۱۲ ببینیم. درواقع، به اعتقاد هابز، ما باید نسبت‌به کوشش‌‌هایی که هر نوع فلسفه‌‌ای را، به‌صورت چکیده و خلاصه، وارد کتاب‌‌های عمومی فلسفی می‌‌کنند محتاط و هشیار باشیم.\n او می‌‌گوید: «کتاب‌‌هایی وجود دارند که خلاصه‌‌ای از اندیشه‌‌های فیلسوفان مشهوری مثل افلاطون، نیچه یا دیگران را ارائه می‌‌دهند. چنین کتاب‌‌هایی باید این واقعیت را صادقانه اذعان کنند که آنچه که به‌شکل ساده و مختصر عرضه می‌‌کنند درواقع نظام‌‌های فکری بسیار پیچیده، دشوار، غامض و گیج‌‌کننده‌‌ای هستند».\n «این کتاب‌‌ها باید صادقانه اذعان کنند که فقط نوعی چشیدن طعم فلسفه هستند: نوعی فلسفۀ رژیمی. «فلسفۀ رژیمی» لازم نیست حتماً بیش‌ازاندازه عامیانه شده باشد، بلکه می‌‌بایست به‌گونه‌‌ای باشد که دامنه و کوهپایه‌‌ای از قلۀ اورست فلسفه را به مخاطب عرضه کند. زیرا فلسفه درحقیقت بسیار دشوار است و به قله‌‌ای بسیار بلند شباهت دارد. به‌علاوه، این کتاب‌‌ها باید این نکته را هم برای مخاطبان خود روشن کنند که فلسفه، حتی در عالی‌‌ترین سطح، چوب جادو نیست که با پاشیدن گَردی سحرآمیز زندگی ما را سر و سامان بدهد».\n باوجوداین، این کتاب‌‌ها پرفروش‌‌اند و اقشار مختلف مردم طالب آن‌‌ها هستند. کالین کولتر، یکی از ناشران انتشارات بلومزبری، می‌‌گوید این نوع کتاب‌‌ها یک دسته مشتری‌‌های خاص ندارند. «مشتری‌‌هایی از هر سن و سال را می‌‌توان دید. این گسترۀ دایرۀ مخاطبان، در واقع انعکاسی از عمر طولانی فلسفه و همچنین نشان‌‌دهندۀ این واقعیت است که پرسش‌‌های فلسفیْ هر کسی را، در هر مکان و هر زمانی، مخاطب خود قرار می‌‌دهند. اگر بتوانید نویسندۀ درستی را پیدا کنید که مطالبش را در زمان درست و دربارۀ موضوعی درست می‌‌نویسد، پس موفقیت در دستان شماست».\n در همین راستا، سلارز ابراز امیدواری می‌‌کند که این کتاب‌‌ها بتوانند همچون مدخلی باشند که مخاطبان را به جست‌وجوهای فلسفی عمیق‌‌تر هدایت می‌‌کنند. او می‌‌گوید: «گذشته از این‌‌ها، به نظر من اگر کسی بتواند از یکی از این کتاب‌‌ها مطلبی بیاموزد که در برخورد با فشارها و گرفتاری‌‌های زندگی روزمره کمکی واقعی به او بکند، پس ضرری در خواندن این کتاب‌‌ها نیست».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                       شامل ترجمۀ   تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،         تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و       ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش   از       ۱۰۰     منبع         معتبر و                   به‌روز        انتخاب        می‌شوند.          مجلات  و           وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                       در زمرۀ این     منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،                    گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ         اختصاصی      قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای          از     بهترین         مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                       کتاب‌فروشی‌ها،     دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه              اینترنتی            ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌          فروش   می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با          خرید        اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                      برخوردار شوید.    فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع          عمومی            ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که        فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا          هزینۀ         اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم       کرد.     ضمناً   هر       وقت          بخواهید            می‌توانید             اشتراکتان     را        لغو    کنید     و       مابقی       مبلغ             پرداختی   را    دریافت          کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را نیل آرمسترانگ نوشته است و در تاریخ ۱۵ ژانویۀ ۲۰۲۰ با عنوان «Why philosophers could be the ones to transform your 2020» در وب‌سایت بی‌بی‌سی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱ تیر ۱۳۹۹ با عنوان «استیو جابز هم می‌خواست روزش را با سقراط بگذراند» و ترجمۀ علیرضا اسمعیل‌زاده منتشر کرده است. •• نیل آرمسترانگ (Neil Armstrong) ویراستار و نویسندۀ آزادکاری است که در عمدۀ مطبوعات انگلیسی‌زبان، ازجمله گاردین و تلگراف، یادداشت نوشته است. او سایه‌نویسِ بسیاری از سیاستمداران، مشاوران سیاسی، رمان‌نویسان و کارگردانان سینما بوده است.\n[۱] Lessons in Stoicism [۲] How To Be An Existentialist [۳] How To Teach Philosophy To Your Dog: A Quirky Introduction to the Big Questions in Philosophy [۴] An Ethical Guidebook to the Zombie Apocalypse [۵] How to be a Failure and Still Live Well [۶] Aristotle’s Way: How Ancient Wisdom Can Change Your Life [۷] The Existentialist’s Survival Guide [۸] What Would Nietzsche Do [۹] Get Over Yourself: Nietzsche for Our Times [۱۰] اکهارت تول و دیپاک چاپرا دو تن از معروف‌‌ترین نویسندگان در حوزۀ خودیاری هستند. منظور نویسنده این است که ورود آثار فلسفی به این عرصه می‌‌تواند رونق بازار این افراد را کساد کند [مترجم]. [۱۱] Being and Time [۱۲] feel-the-fear-and-do-it-anyway: این عبارت در واقع نام یکی از کتاب‌‌های معروف در زمینۀ خودیاری است که آن را سوزان جفرز در سال ۱۹۸۷ نوشته است [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653876.json b/train/540653876.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..30dc424711e07f2ad520c4177f9a07fa52410a1e
--- /dev/null
+++ b/train/540653876.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا باب راس همچنان این‌قدر محبوب است؟",
+  "subtitle": "نمی‌دانیم چه رازی در کار او هست، اما هنوز دیدن برنامه‌های «لذت نقاشی» حالمان را خوب می‌کند",
+  "introduction": "باب راس بی‌تردید از مشهورترین نقاشان معاصر است، اما در دنیای هنر او را جدی نمی‌گرفتند. نقاشان حرفه‌ای کارش را بی‌ارزش می‌دانستند و حضور تلویزیونی‌اش را نشانۀ عامه‌پسند بودنش قلمداد می‌کردند. هر چه باشد، او نه تحصیلاتی در هنر داشت، نه در حلقۀ هنرمندان رفت و آمد می‌کرد. حتی با آنکه مشهور بود، تقریباً هیچکس از زندگی روزمره‌اش چیزی نمی‌دانست. بااین‌حال، در حرکات دست او، در موهای فرفری عجیبش، و در مهربانی و آرامش بی‌نظیرش چیزی سحرآمیز وجود داشت.",
+  "content": "مایکل جی. مونی، آتلانتیک — «وقتی نقاشی می‌کنی، هر روز،‌ روز خوبی است». – باب راس (۱۹۴۲-۱۹۹۵)\n به بوم خالی روی سه پایۀ مقابلم خیره شده بودم و نمی‌توانستم بفهمم چطور ممکن است این –هیچی- به چیزی تبدیل شود که کوچکترین شباهتی به آن نقاشی باب راس داشته باشد که قرار بود از رویش بکشیم. الگویمان یکی از کارهای کلاسیک باب راس بود: منظره‌ای برفی و لبریز از رنگ، جهانی از درخت‌های درخشان و بوته‌های زنده، دور یک آبگیر یخ‌زدۀ خیره‌کننده. نگاه به این نقاشی باعث می‌شود حس کنی در شبی سرد و گزنده کنار آتش نشسته‌ای. اصلاً امکان نداشت بتوانم چیزی شبیه به آن بیافرینم.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n در اتاقی کنار یک فروشگاه بزرگ لوازم تحریر در حومۀ شمالی دالاس بودم و می‌خواستم کلاسی را شروع کنم که جان فولر مدرسش بود، معلمی با مدرک تأیید‌شدۀ باب راس که یعنی سه هفته را در فلوریدا سپری کرده بود تا تکنیک نقاشی خیس در خیس را که راس در تلویزیون به کار می‌بست، یاد بگیرد. فولر مردی قدبلند و عینکی بود، شصت و چند ساله، با ریش بور و صدایی بم و لحنی دل‌نواز؛ شبیه خودِ راس بود. توضیح داد که چند وجه اشتراک با آقای نقاشِ مو فرفری دارد. مثلاً هر دو سال‌های زیادی را در نیروی هوایی گذرانده بودند و هر دو با درجۀ استوار دوم بازنشسته شده بودند. بعداً فهیمدم که جان بعضی از عبارت‌های باب راس را به کار می‌بَرد و اظهاراتی مثل «اشتباه نمی‌کنیم، فقط اتفاق‌های بامزه پیش می‌آید» را به آموزش‌ها اضافه می‌کند.\nجان سال‌ها مشتری برنامۀ «لذت نقاشی» باب راس بود، هم در طول زمان پخش اصلی آن در دهۀ ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ و هم بعداً وقتی بازپخش شد. چهار سال پیش، تصمیم گرفت مقداری رنگ و یک بوم بخرد و تلاش کند همراه با مجری نقاشی بکشد. آنقدر از این کار خوشش آمد که مقداری آموزش دید. بعد شیفتگی‌اش به جایی رسید که حدود ۴۰۰ دلار، سوای از پول لوازم یا محل اقامت، پرداخت کرد و برای کلاس رسمی «مربی تأییدشدۀ راس» ثبت نام کرد و زیر نظر خودِ باب راس آموزش دید. وقتی با هم ملاقات کردیم، جان تی‌شرتی مشکی با عکسی از چهرۀ باب راس به تن داشت.\n اگر احیاناً با این اسم آشنایی ندارید، باید بگویم باب راس احتمالاً معروف‌ترین نقاش آمریکایی است. او با موهای خاص، صدای لطیف و عبارت‌های مخصوصش مثل «درخت‌های کوچولوی شاد»، به یک نماد تبدیل شده است. حتی ۲۵ سال بعد از مرگش، هنوز محبوب است، نه‌فقط برای بینندگانی که با علاقه او را به یاد می‌آورند، بلکه برای کودکانی که وقتی اصل برنامه‌اش پخش می‌شد،‌ حتی به دنیا نیامده بودند.\n شرکت باب راس هنوز در حال رشد است. این شرکت مالک صدها کار اصل باب راس است که آدم‌های زیادی به دنبالشان هستند. (تقریباً غیرممکن است که بتوانید یکی از نقاشی‌هایش را بخرید) کانال رسمی یوتیوب باب راس که شرکتش آن را می‌چرخاند، بیش از ۴ میلیون دنبال‌کننده و در کل بیش از ۳۶۰میلیون بازدید دارد. تصویرش روی اشیای گوناگونی چاپ می‌شود: رنگ و قلم‌مو‌، تستر، جوراب، تقویم، عروسک، زیورآلات، و حتی چیا پت، گیاهی که به شکل موهای معروف او رشد می‌کند. بازی‌های برند و سَری‌های مداد و کتاب‌های کودک. هر سال هالووین که می‌رسد، هزاران آمریکایی کلاه‌گیس‌هایی با موهای فر به سر می‌گذارند و پالت‌های نقاشی به دست می‌گیرند و در قالب شخصیت راس در مهمانی‌ها شرکت می‌کنند. از وقتی ویروس همه‌گیر کرونا پخش شده و مردم جهان داخل خانه‌هایشان خزیده‌اند، ده‌ها میلیون نفر سراغ قسمت‌های قدیمی «لذت نقاشی» رفته‌اند.\n باب راس مصداق کامل آدمی است که حضورش آرامش‌بخش است.\n می‌خواستم این ماجرای جادویی‌ را درک کنم. می‌خواستم بفهمم چه چیزی در این مرد و این برنامه وجود دارد که برای آدم‌های زیادی ورای فضا و زمان، جذاب است.\n\nاینطوری بود که سر از آن مغازۀ لوازم تحریر درآوردم و قرار بود برای اولین بار از وقتی به مدرسۀ ابتدایی می‌رفتم، نقاشی بکشم. مثل جان، سال‌ها بود باب راس را تماشا می‌کردم. برخلاف جان، هیچ وقت نقاشی همراه با او را امتحان نکرده‌ بودم. همیشه راضی بودم که وقتی نقاش، منظره‌ای آرام از طبیعت را در کمتر از نیم‌ساعت می‌کشید، تماشا کنم و به حرف‌هایش گوش بدهم. اما شاید، با استفادۀ واقعی از تکنیکش، می‌توانستم چیز دیگری یاد  بگیرم. شاید با تقلید از باب راس، بهتر می‌توانستم باب راس را درک کنم.\n جان نُه تکه رنگِ مختلف را در نیم‌دایره‌ای روی کاغذ ضخیمی ریخت که کنار سه‌پایه‌ام بود. قرار بود این کاغذ پالتم باشد. اسامی رنگ‌ها را همانطور که به خاطر می‌آوردم که راس در برنامه‌اش به کار می‌برد: سرخ جوهر روناسی، قهوه‌ای وَن دایک، زرد اُخرایی. جان توضیح داد که چطور رنگ را پخش کنم و آن را به انتهای موهای قلم‌مو بزنم.\n بعد زمان اولین چرخش قلم‌موی آغشته به رنگ روی بوم فرارسید: مقداری نارنجی روشن به شکل هشت انگلیسی تا نمایانگر خورشید باشد، در خط افق. جان همین حرکت را روی بوم خودش، چند قدم آن طرف‌تر نشان داد، تمام تلاشم را کردم تا از او تقلید کنم. اینکه می‌دیدم رنگ به‌آهستگی روی بوم پخش می‌شود، هم فرح‌بخش و هم ترسناک بود. کار من اولش کمی بی‌ریخت شد.\n البته جان حتماً متوجه حالت مرددِ چهره‌ام شده بود، چون به من نگاه کرد و یکی از شعارهای محبوب نقاش معروف را نقل کرد: «می‌تونی انجامش بدی!»\n اولین باری که باب راس را در تلویزیون دیدم خاطرم نیست، اما خاطرات واضحی دارم که وقتی بچه بودم، تماشایش می‌کردم. اگر بین کانال‌ها می‌چرخیدم، هر زمان که موهای فرفری خاص او را می‌دیدم، نمی‌توانستم توقف نکنم. مسحور کارش می‌شدم که قلم‌مو را مثل چوب جادو می‌چرخاند و درخت‌های کاج ظریف و کوهستان‌های باشکوه خلق می‌کرد. با صدای خراش نرم قلمویی که به بوم ضربه می‌زد و با صدای لطیفش هیپنوتیزم می‌شدم، صدایی که فقط یک ذره بلندتر از زمزمه بود و هر قدم را توضیح می‌داد و در هر فرصتی، بیننده را تشویق می‌کرد.\n در هر قسمت از برنامه، راس هنرش را نه‌فقط به عنوان شیوه‌ای از نقاشی لایه‌لایه، بلکه به مثابۀ شکلی از تسخیر زیبایی جاودانۀ جهان و زیستن آزادانه، صرف‌نظر از چالش‌های زندگی، توضیح می‌داد. همان‌طور که بومش را با نور و رنگ پر می‌کرد، چیزهایی از این قبیل می‌گفت: «این تکه بوم، جهان شماست و روی آن می‌توانید هر کاری که قلبتان می‌خواهد، انجام بدهید». وقتی ابری می‌کشید، ممکن بود بگوید: «ابر یکی از رها‌ترین چیزها در طبیعت است» یا «ابرها شناورند و اوقات خوشی دارند». وقتی کاردکش را از روی لبه می‌چرخاند و کوهی صاف می‌کشید که نوکش برفی بود، گاهی به یک گوشه اشاره می‌کرد و می‌گفت: «این جا یک بز کوهی کوچک زندگی می‌کند، درست همین‌جا. مکانی هم لازم دارد که به آن بگوید خانه، درست مثل بقیۀ ما».\n برنامه «لذت نقاشی» بار اول، از ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۴ پخش شد و بیشتر از ۴۰۰ قسمت داشت. لذت نقاشی هم آموزشی بود و هم به همان‌ اندازه تفکربرانگیز. راس انرژی مثبتِ خالص بود، آن‌هم در جهانی که این‌طور چیزها در آن زیاد پیدا نمی‌شود. بعداً در زندگی شخصی‌ام، وقتی داستان‌نویسی برای مجلات به شغل تمام‌وقتم تبدیل شد، هر وقت نیاز به کمی الهام داشتم، قسمت‌های قدیمی «لذت نقاشی» را تماشا می‌کردم. نوشتن می‌تواند تلاشی در تنهایی باشد و نویسنده‌ها مستعد از دست دادن انگیزه‌هایشان هستند. گاهی وقتی نیاز به کمی تشویق بیرونی دارم، سراغ دوست قدیمی‌ام، باب راس می‌روم. صدای آرامش‌بخشش کمکم می‌کند سریع از سروصدای زندگی بگذرم و بر خلق چیزی جدید تمرکز کنم.\n از قرار معلوم آدم‌های زیاد دیگری هم چنین احساسی دارند. تا وقتی راس در تلویزیون بود، طرفداران زیاد و پرشوری داشت. در پایان دهۀ ۱۹۸۰، لذت نقاشی ۸۰ میلیون بیننده در سرتاسر جهان داشت و به گفتۀ داستان‌‌های قدیمی روزنامه‌ها، روزی ۲۰۰ نامه دریافت می‌کرد. کمی بعد از شروع پخش برنامه، شرکتی که راس با شرکای تجاری خود راه انداخته بود، شماره تلفن هشتصد را راه‌اندازی کرد که طرفداران می‌توانستند با آن تماس بگیرند تا دربارۀ تکنیک‌های نقاشی سؤال کنند: درخت‌های من تار می‌شود یا رودهایم مضحک به نظر می‌رسند یا رنگ‌هایم طوری با هم مخلوط می‌شود که کارم را خراب می‌کند. گاهی آدم‌ها فقط زنگ می‌زدند تا کلاً دربارۀ زندگی صحبت کنند.\n با این همه طرفداری که راس داشت، جامعۀ معاصر هنر هیچ وقت او را جدی نگرفت. چون او در تلویزیون بود. چون از تکنیک خیس در خیس استفاده می‌کرد: اینکه لایه‌های رنگ را روی بوم تلنبار کنی،‌ قبل از اینکه هیچ کدام خشک شوند. چون به نظر منتقدان کارش سطحی بود. چون همه‌چیزش همانطوری بود که خودش بود.\n ظاهراً مشکلی با این قضیه نداشت. در قسمتی از برنامۀ «فیل دوناهو شو»، میزبان جلوی تماشاگران حاضر در استودیو، به نقاش سیخونکی زد.\n دوناهو فریاد زد: «با صدای بلند اقرار کن که کارهایت را هیچ وقت در هیچ موزه‌ای نگاه نخواهند داشت».\n راس با لبخند گفت: «نه. خب، شاید نگاه دارند، اما احتمالاً نه در موزۀ اسمیتسونین».\n دوناهو پرسید: «چرا؟»\n راس گفت: «هنر من برای همۀ آن‌هایی است که دلشان می‌خواسته رؤیایشان را روی بوم بیاورند. هنر سنتی نیست. هنر فاخر نیست. من هم تلاش نمی‌کنم به کسی بگویم که هست».\n راس اولین‌بار زمانی وارد جریان اصلی فرهنگ عامه شد که ضبط تبلیغات ام‌تی‌وی را در اوایل دهۀ ۱۹۹۰ شروع کرد. آن موقع، جذابیت‌اش کمی طنزآلود هم بود. اما با گذشت زمان، ستایش از باب راس تقریباً به شور و شوقی جهانی تبدیل شده است. مستند شبکۀ پی‌بی‌اس در سال ۲۰۱۱ با عنوان «باب راس: نقاش خوشحال»، مصاحبه‌هایی با آدم‌های مشهور از حوزه‌های مختلف را به تصویر کشید که طرفداران بدون خجالتِ او بودند.\n بِرَد پِیزلی، ستارۀ موسیقی سبک کانتری، رو به دوربین گفت: «قبلاً همیشه باب راس نگاه می‌کردم. چیزی که یادم مانده، حس مثبتش است».\n جِین سِیمور، بازیگر سریال پزشک دهکده،‌ گفت: «به طور شگفت‌انگیزی نقاشی را راحت جلوه می‌دهد».\n فیل دوناهو گفت: «ذاتاً هنرمند بود. بدون اینکه جلب توجه کند».\n حتی در کامنت‌های زیر ویدئوهای یوتیوب که معمولاً یکی از مسموم‌ترین محل‌های گفت‌وگو در اینترنت است، تقریباً همۀ اظهار نظرها آکنده از قدردانی است. زیر ویدئویی که حدوداً ۳۰ میلیون بار دیده شده، نظرات برتر، چیزی با این مضمون هستند که «اگر همۀ معلم‌ها مثل راس بودند، هیچ‌کس شکست نمی‌خورد، هیچ‌کس از نمایش کارش احساس شرمندگی نمی‌کرد،‌ هیچ‌کس وحشت نداشت که در کلاس‌های هنری شرکت کند. او خیلی الهام‌بخش است!» و «نقاشی نمی‌کرد که نشان بدهد چه نقاش خوبی است. نقاشی می‌کرد تا نشان بدهد تو هم می‌توانی نقاش خوبی باشی».\n راس با برنامۀ لذت نقاشی خود که بالغ بر ۴۰۰ قسمت داشت، بیشتر از ۲۰۰ ساعت در قاب تلویزیون حضور داشت. با این‌همه، در تمام آن مدت، چیز چندانی از زندگی شخصی خود فاش نکرد. می‌گفت که بهترین مادر دنیا را داشته. می‌گفت پدرش نجاری یادش داده. (در همین فرایند بود که تکه‌ای از انگشت اشارۀ دست چپش را از دست داد که گاهی در نماهایی از برنامه که پالتش را نگه داشته بود، قابل رؤیت بود). حیوانات کوچک متنوعی را به بینندگان معرفی می‌کرد که بیشتر سنجاب‌ها و پرنده‌های زخمی بودند که از آن‌ها مراقبت می‌کرد تا سلامتشان را به دست بیاورند. گاهی پسرش،‌ استیو، را دعوت می‌کرد تا نامۀ بیننده‌ای را بخواند یا در یک قسمت، معلم جایگزین باشد. اما در کل، آدمی بسیار گوشه‌گیر بود. به نظرم بخشی از جذبه‌اش،‌ ناشی از این واقعیت بود که زندگی شخصی پیچیده‌اش هیچ وقت با کارش قاطی نشد. قسمت به قسمت، مثل ابوالهول، مرموز باقی ماند.\n بخش زیادی از چیزی که دربارۀ باب راس می‌دانیم را می‌توان از هنرش حدس زد. همیشه چشم‌اندازهایی از طبیعت را با شکوه تمام نقاشی می‌کرد. مناظرش همیشه مملو از رنگ، آکنده از درخت و کوه و ابر و پر از حیوان بود. تقریباً هیچ وقت آدم‌ها را نکشید.\n گاهی اشاره می‌کرد که در مرکز فلوریدا بزرگ شده، جایی که می‌گفت یک بار قصد داشته تا در وان خانه، از بچه تمساحی مجروح مراقبت کند یا اینکه ۲۰ سال در نیروی هوایی بوده که ۱۲ سال از آن را در آلاسکا گذرانده. او عاشق کوه‌های برفی شد که بعداً به شکلی بسیار برجسته در هنرش نمود پیدا کرد. در آلاسکا هم بود که نقاشی را یاد گرفت و سریع فهمید که نقاشی را خیلی بیشتر از نیروی هوایی دوست دارد.\n یک بار در برنامۀ «اورلاندو سنتینل» گفت: «لازمۀ شغل من این بود که آدم بدجنس و سرسختی باشی. خیلی از آن خسته شده بودم. به خودم قول دادم که اگر زمانی بتوانم از نیروی هوایی خلاص شوم، دیگر هیچ‌وقت آن‌طور آدمی نباشم».\n در سال ۱۹۷۵، شغل نیمه‌وقتش مشروب‌فروشی بود. یک روز، تلویزیون روی کانالی همگانی بود و برنامه‌ای هنری را دید که مجری آن بیل الکساندر، نقاش تلویزیونی بانشاطی بود که لهجۀ آلمانی داشت. الکساندر به شکلی مشابه چیزی که لذت نقاشی به آن تبدیل شد، کل یک نقاشی را در کمتر از ۳۰ دقیقه تمام می‌کرد و تمام مدت با عباراتی مثل «با کل قدرت خلاقیتمان، فردای بهتری خواهیم ساخت!» مخاطبان را تشویق می‌کرد.\n وقتی راس از نیروی هوای خارج شد، مشغول تدریس کلاس‌هایی در سرتاسر کشور برای شرکت الکساندر شد. در سال ۱۹۸۲، در حال برگزاری کارگاهی پنج‌روزه در ایالت زادگاهش، فلوریدا، بود که با آنت و والت کوالسکی آشنا شد. وقتی بزرگ‌ترین پسر خانوادۀ کوالسکی از دنیا رفت، والت، همسرش آنت را در کلاس نقاشی پنج‌روز با الکساندر ثبت‌نام کرد. آنت از فهمیدن اینکه نقاش آلمانی به‌تازگی بازنشسته شده بود و گیر کسی افتاده بود که تابه‌حال اسمش را نشنیده، دلسرد شد. اگرچه، همان روز اول که با راس ملاقات کرد،‌ در جا میخکوب شد. در پایان آن هفته، این زوج راس را برای شام دعوت کردند و از او خواستند از کارش در شرکت الکساندر استعفا بدهد و وارد تجارت با آن‌ها بشود. می‌خواستند راس کلاس‌هایی در ویرجینیا، محل زندگی خودشان تدریس کند. او هم موافقت کرد.\n آن‌ها در روزنامه‌ها تبلیغ کردند و راس نمایش‌هایی عمومی برگزار کرد و در مراکز خرید نقاشی کرد. او برای اینکه پول آرایشگاه ندهد، موهایش را فر موقت کرد. بعداً برای بقیه گلایه می‌کرد که چقدر از این ظاهر مو فرفری‌اش  بدش می‌آمد، اما نمی‌دانست که دیگر نمی‌تواند تغییرشان بدهد، چون موهایش علامت تجاری‌اش بودند.\n برنامۀ تلویزیونی سال ۱۹۸۳ شروع شد، وقتی راس و آنت سراغ یک شبکۀ تلویزیونی رفتند تا تبلیغی برای کلاس‌هایشان را ضبط کنند و آن شبکه او را به ضبط برنامه‌ای ۱۳ قسمتی برای یک فصل دعوت کرد. هیچ پولی در میان نبود، اما آن‌ها می‌دانستند که با همین کار می‌توانند تقاضا برای کلاس‌ها را افزایش بدهند. تا فصل دوم که در یک شبکۀ تلویزیونی دولتی در ایندیانا ضبط شد، فرمولی پیدا کرده بودند: پس‌زمینه‌ای با پردۀ مشکی، که فقط راس و سه‌پایه‌اش در فضایی تا حد امکان صمیمی در آن حضور داشتند. کلاً خودجوش به نظر می‌رسید، اما او همیشه نسخه‌ای کامل‌شده از نقاشیِ هر قسمت را درست بیرون کادر نگه می‌داشت که راهنمایش بود. او به آدم‌ها می‌گفت تصمیم گرفته شلوار جین و پیراهن یقه‌دار ساده‌ای بپوشد تا برنامه ویژگی بی‌زمانی خودش را حفظ کند.\n طی چند سال بعد، شبکه‌های بیشتر و بیشتری سراغ این برنامه رفتند. بینندگان بیشتر، کلاس‌های بیشتر، پیروان بیشتر. تا سال ۱۹۸۷، راس در کل کشور در رفت‌وآمد بود و تقریباً تمام سال به تدریس نقاشی مشغول بود. او و آنت اولین گروه از مربیان تأییدشده را راه انداختند تا از پس تقاضاها بربیایند. هر مربی در هر دو موضوع تکنیک و رویکرد آرامش آموزش می‌دید. طی چند سال بعدی، راس از الکساندر محبوب‌تر شد و در شبکه‌های بیشتری حضور داشت.\n حالا که به عقب نگاه می‌کنیم، فهمیدن دلیل این محبوبیت آسان است. انرژیِ مثبت‌ باب راس مُسری بود. وقتی کسی بتواند این مقدار از خودش خوشحالی آرامش‌بخش بروز بدهد، آدم‌های دیگر را وا می‌دارد تا توجه ‌کنند و در این سعادت شریک شوند. هر قسمت از برنامه به نظر کامل می‌رسد: آنچه به شکل چند ضربه روی بوم شروع می‌شود، خیلی زود به نگاهی گذرا و رنگارنگ به جهان تبدیل می‌شود. پیام راس پیش‌گویانه بود. بیشتر از یک دهه قبل از اینکه اکثر درمانگران به مراجعانشان بگویند که ذهن‌آگاه باشند و در لحظه حضور داشته باشند، راس به بینندگانش می‌گفت قدر هر دم و بازدم را بدانند.\n آخرین ضبط‌هایش را که ببینید، متوجه می‌شوید کلاه‌گیس به سر دارد و بیشتر از حد معمول خسته است. اما روحیه‌اش همچنان بالاست. مردم تا روز ۴ جولای ۱۹۹۵، روزی که به دلیل سرطان دستگاه لنفاوی از دنیا رفت، حتی نمی‌دانستند که او بیمار است.\n قسمت‌های برنامه‌اش همچنان هر روز جایی در جهان در تلویزیون‌های همگانی پخش می‌شود و محبوب‌ترین برنامۀ نقاشی در تاریخ است. راس رنگ روغن و بوم را دوست داشت، و طنین واقعی این علاقه در صفحۀ نمایش پیداست. تا همین امروز، میلیون‌ها نفر به ویدئوهایی که او ساخته است نگاه می‌کنند و ارتباط احساسی عمیقی با آن‌ها حس می‌کنند. برای همین است که محبوبیتش به شکلی روزافزون بیشتر می‌شود.\n و هنرش در موزۀ اسمیتسونین قرار خواهد گرفت. در جولای ۲۰۱۹، موزۀ تاریخ آمریکای اسمیتسونین اعلام کرد که چهار نقاشی باب راس، سه‌پایه‌اش، دو دفترچۀ یادداشتش و تعدادی از نامه‌های طرفدارانش را به مجموعۀ دائمی خود اضافه می‌کند.\n امروز، بیش از ۳۰۰۰ مربی رسمی با مجوز باب راس در جهان وجود دارند. هر کسی دلایل خودش را برای پیروی از مسیر راس دارد، اما چند موضوع دائماً مطرح می‌شوند. مربیانی که با آن‌ها صحبت کردم، از احساس رضایت ناشی از سبک نقاشی او گفتند. چند نفر از خوشحالی به دلیل اشتراک پیام‌های تشویق‌کنندۀ او با دانش‌آموزانشان حرف زدند. برای متعصب‌ترین طرفدارانش، میزان محبوبیت او در سال ۲۰۲۰ هیچ جای تعجبی ندارد.\n حالا بیش از همیشه، در دوران اضطراب و آینده‌های نامشخص زندگی می‌کنیم. جهانمان سرشار از تعارض است. بیشتر سرگرمی‌هایمان پرسروصدا، دلهره‌آور و پرتنش است. باب راس، با تمام سادگی ملایمش، پادزهری برای همۀ این‌هاست. او روی بوم، راه فراری به طبیعتِ رویایی خلق می‌کند، و به ما فراغتی واقعی از تمام دردسرهای جامعۀ مدرن می‌دهد.\n حتی والت و آنت کوالسکی، آدم‌هایی که کشفش کردند و شریکش شدند، گاهی از این علاقۀ مفرط و ماندگار به هر چیزی که ارتباطی با باب راس دارد، متحیر می‌شوند؛ اگرچه متعدند که او حسابی خوشحال می‌شد که چهره‌اش را روی دستگاه وافل‌ساز ببیند.\n سال گذشته، والت به نیویورک تایمز گفت: «حتی نمی‌توانیم کامل توضحی بدهیم که قضیۀ باب راس چیست.» آنت توضیح داد:  «فقط می‌توانم به روز اولی برگردم که در کلاس با او بودم. حس می‌کنم حالا کل جهان چیزی را می‌بیند که من دیدم».\n دختر کوالسکی‌ها، جُوان، رئیس شرکت باب است که همچنان در ویرجینیا مستقر است. شمارۀ تماس ۸۰۰ همچنان فعال است و هنوز همان نوع تماس‌گیرنده‌های صمیمی دهۀ ۱۹۸۰ را دارد. بیشتر اوقات، تماس‌گیرنده‌ها پیغامی صوتی دریافت می‌کنند که قول جوابی فوری را به هر سؤالی می‌دهد.\n هر چه بیشتر به سبک باب راس نقاشی می‌کشم، بیشتر می‌فهمم که تمام آن سال‌ها دربارۀ چه چیزی حرف می‌زد. نقاشی به این شکل، خلق چیزی از هیچ، کار نابی است. همین‌طور آدمی که دارای این حد از انرژی مثبت است.\n ابتدا، فکر می‌کردم بیشه‌هایی که می‌کشم، بیشتر شبیه فوران‌های آتشفشانی چندرنگ به نظر می‌آیند. بعد نگران شدم که بعضی از درخت‌هایم روی بوم، مثل لکه‌هایی عجیب‌وغریب از کار درمی‌آمدند. در تمام سال‌هایی که باب راس را تماشا می‌کردم، هرگز به‌درستی نفهمیده بودم که چطور دقیق قلم‌موها را پر و خالی می‌کند، گاهی اصلاً درک نمی‌کردم. اگر نوشتنم شبیه نقاشی‌هایم بود، جملاتم این شکلی می‌شد: ‌ااااااین جملۀ بددددی است. اما همزمان که تصویر با برف و آبگیری که نور روی سطحش بازتاب یافته بود، پر می‌شد، می‌توانستم چند قدم به عقب بردارم و ببیینم که چطور بخش‌های مجزا به تصویر بزرگ‌تری اضافه شده بودند که وقتی نقاشی را شروع کردم اصلاً واضح نبودند.\n مطمئناً اشتباهات زیاد، یا اتفاق‌های بامزه‌ای داشتم. اما چیزی نبود که جان نتواند کمکم کند پاکشان کنم یا با بوته، درخت یا توده‌ای از برف بپوشانمشان. می‌دانم که اصلاً شاهکار نیست، اما خیلی از نتیجۀ کار راضی‌ام. به‌نوعی خودم را غافلگیر کرده‌ام. یک‌جورهایی می‌خواهم دوباره امتحانش کنم.\n دیدن اینکه نقاشی‌ام روی بوم تکمیل می‌شد،‌ من را یاد چیزی انداخت. حسی داشت که کمی شبیه نوشتن یک داستان بود. گاهی، شاید به نظر غیرممکن برسد که کاغذی سفید را به چیزی تبدیل کنی که آدم‌ها واقعاً از آن لذت ببرند. اما اولین قدم این است که باور کنی می‌توانی انجامش بدهی. تنها راه رسیدن به آن نقطه این است که با مخلوطی از کلمات و علائم نقطه‌گذاری شروع کنی و همچنان که پیش می‌روی، لایه به لایه به ساختن ادامه بدهی.\n به قول باب راس، حتی شاید چیزی زیبا بسازی.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل     ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و     جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب     می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در     زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی    کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در     کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان   به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک   سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار     شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در     صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض     خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را مایکل جی. مونی نوشته است و در تاریخ ۲۸ جولای ۲۰۲۰ با عنوان «Why Is Bob Ross Still So Popular?» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۲ مهر ۱۳۹۹ با عنوان «چرا باب راس همچنان این‌قدر محبوب است؟» و ترجمۀ میترا دانشور منتشر کرده است. •• مایکل جی. مونی (Michael J. Mooney) روزنامه‌نگاری آمریکایی است که در دالاس زندگی می‌کند. مونی عمدتاً دربارۀ جُرم، سیاست و فرهنگ می‌نویسد.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653877.json b/train/540653877.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..30e41364aa014b45a50864a44fe45bf347cc41bb
--- /dev/null
+++ b/train/540653877.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "کمال‌طلب‌ها بدون اینکه بدانند افسرده می‌شوند",
+  "subtitle": "کمال‌طلبی ناسالم را بشناسید، و راهی بیابید تا صدای منتقد درونتان را خاموش کنید",
+  "introduction": "اگر کمال‌طلب باشید، خودتان را می‌کشید تا کارها را به‌ بهترین شکل انجام بدهید: کارهای نصفه‌نیمه اعصابتان را خرد می‌کند؛ هر چیزی، اگر عالی نباشد، آزارتان خواهد داد؛ احساس شرم و گناه هرگز دست از سرتان برنمی‌دارد و چون اغلب اوقات زورتان به واقعیت نمی‌چربد، نهایتاً پژمرده می‌شوید. مارگارت راثرفورد روان‌شناسی است که می‌گوید کمال‌طلبیِ ناسالم آن‌قدر پیش می‌رود که خیلی پنهان و بی‌سروصدا صاحبش را دچار افسردگی می‌کند. او به این اختلال می‌گوید «افسردگی نقاب‌دار». راثرفورد که سال‌هاست دربارۀ کمال‌طلبیِ منفی تحقیق کرده راهنمایی عملی برای درمان آن پیشنهاد می‌کند.",
+  "content": "مارگارت راثرفورد، سایکی— «اگه قراره کاری رو انجام بدی، به بهترین شکل انجامش بده». خیال می‌کنید، تا بزرگ ‌شدم، این جمله را چند بار شنیدم؟ والدینم می‌خواستند (اگر احیاناً این نکته را از رفتارشان یاد نگرفته‌ بودم) به خاطر داشته باشم کارها را به بهترین شکل ممکن انجام دهم. آن‌ها سعی می‌کردند چیزی را به من بیاموزند که برخی روان‌شناسان «کمال‌طلبی سازنده» یا «کمال‌طلبی سالم» می‌نامند. این ویژگی شخصیتی سبب می‌شود فرد کارها را به بهترین شکل ممکن انجام دهد و احساس لذت و حتی کامیابی را در زندگی تجربه کند. افرادی که کمال‌طلبی سازنده یا «مثبت» دارند به فرآیند انجام کار توجه می‌کنند و از اشتباهات و حتی شکست‌هایشان درس می‌گیرند. این صفت را معمولاً ویژگی مفیدی می‌دانند که از خویشتن‌داری و وظیفه‌شناسیِ بیشتر نشئت می‌گیرد.\nاما کمال‌طلبی وجه تاریک‌تری‌ هم دارد. بِرِنه براون، نویسندۀ آمریکایی و استاد دانشگاه، در اولین کتابش موهبت کامل‌نبودن1 (۲۰۱۰)، این نوع کمال‌طلبی را «پدیده‌ای خود‌ویرانگر و نظامی از باور‌های اعتیادآور» تعریف می‌کند. به اعتقاد وی، وجه تاریک کمال‌طلبی «مقوم این اندیشه است که اگر در همه‌چیز عالی باشم، عالی زندگی کنم و اگر هر کاری را عالی انجام دهم، با احساسات دردناکی مانند شرم، قضاوت و سرزنش دیگران روبه‌رو نمی‌شوم یا می‌توانم آن‌ها را به حداقل برسانم». لازمۀ این نوع کمال‌طلبی آن است که مدام خودمان را با انتظاراتی تطبیق دهیم که از مفهوم «عالی» برداشت می‌کنیم. احساس شرم درونی، که باید فرونشانده شود، این نوع کمال‌طلبی را تقویت می‌کند. در این نوع کمال‌طلبی، فرد حس رضایت را تجربه نمی‌کند و کیلومتر‌ها از احساس لذت فاصله دارد. با‌این‌حال، بسیاری از افراد احساس می‌کنند همیشه باید کامل و عالی باشند، گویی کامل‌بودن همه‌چیز است. به اعتقاد آن‌ها، کامل‌نبودن است که نقص است.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2022/10/نسخۀ%20صوتی:%20کمال‌طلب‌ها%20بدون%20اینکه%20بدانند%20افسرده%20می‌شوند.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            کمال‌طلب‌ها بدون اینکه بدانند افسرده می‌شوند        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nهمین است که در بسیاری از مقالات روان‌شناسی، این نوع کمال‌طلبی را «کمال‌طلبی ناسالم» یا «کمال‌طلبی منفی» می‌نامند. در این نوع کمال‌طلبی، هدف با فرآیند هیچ ارتباطی ندارد. کمال‌طلبی هدف‌‌محور سبب می‌شود فرد فشار روانی فراوانی را تجربه کند و مدام در تلاش و تقلا باشد. معتقدم این نوع کمال‌طلبی به سلامت روان فرد آسیب‌های فراوانی وارد می‌کند.\nبرای مثال، اگر شناگری هستید که کمال‌طلبی سازنده دارد، تلاش می‌کنید رکورد شخصی‌تان را بشکنید. این تصمیم احساسات خوشایند فراوانی با خود به همراه می‌آورد. اگر مسابقه را ببرید، محشر است.\nاما اگر کمال‌طلبی‌تان از نوع منفی است، می‌خواهید بهترین شناگر باشید و هدفتان برنده‌شدن در همۀ مسابقات است. اگر این اتفاق نیفتد، ندای شرم احساس بی‌ارزشی یا کم‌ارزشی را در درونتان زنده می‌کند.\nبسیاری از کمال‌طلب‌ها جایی بین دو سر این طیف قرار می‌گیرند؛ اما تجربیات بالینی‌ام توجه مرا به مسئلۀ دیگری جلب کرده است. افرادی که به کمال‌طلبی منفی دچارند حتی ممکن است خود را کمال‌طلب ندانند. آن‌ها هرگز نمی‌پذیرند آنچه به حد کمال انجام داده‌اند به‌قدر کافی خوب است. همیشه هدف دیگری تعریف می‌کنند که باید به آن برسند. هدف بعدی و بعدی و بعدی.\nاما کمال‌طلبی منفی از کجا سرچشمه می‌گیرد؟ تفکر و زیست کمال‌طلبانه زمانی ایجاد می‌شود که افراد بدون امنیت و حمایت عاطفی بزرگ می‌شوند. کمال‌طلبی منفی می‌تواند واکنشی به ترومای دوران کودکی یا انتظارات فراوان فرهنگی یک جامعه هم باشد؛ چنین جامعه‌ای آسیب‌پذیری را خفیف و حقیر می‌شمارد، در نتیجه فرد برای آنکه به‌لحاظ عاطفی زنده بماند، تلاش می‌کند همه‌چیز را به‌کمال انجام دهد.\nدر ده سال اخیر، بیش از گذشته افرادی را درمان کرده‌ام که دقیقاً نمی‌دانند چرا برای درمان مراجعه کرده‌اند. آن‌ها به‌شدت مقاومت به خرج می‌دهند و نمی‌توانند رنج‌های عاطفی‌شان را ابراز کنند. تعجب می‌کنم اصلاً توان بیان چنین احساساتی را داشتند یا نه. از بیرون که به آن‌ها نگاه می‌کردی، ابداً افسرده به نظر نمی‎رسیدند؛ وقتی از مسائلشان حرف می‌زدند، به نظر می‌رسید کار زیاد و خستگی و اضطرابِ خفیف است که این مسائل را ایجاد می‌کند.\nتشخیص من آن است که آن‌ها به کمال‌طلبی منفی دچار بودند و به همین دلیل علاقه و انرژی لازم برای ادامۀ فعالیت‌هایشان را از دست داده بودند؛ اما نمی‌توانستند بفهمند کجای کار می‌لنگد. آن‌ها ماهرانه، و اغلب ناخودآگاه، رنج‌های عاطفی‌شان را پنهان می‌کردند.\nاگر از آن‌ها می‌پرسیدم افسرده هستند، به‌شدت انکار می‌کردند. «زندگی‌ام سراسر موهبت و نعمت است». اگر می‌پرسیدم در کودکی حس امنیت و حمایت را دریافت‌کرده‌ا‌ند یا نه، می‌خندیدند و انکار می‌کردند یا اغلب هر مسئله‌ای را بی‌اهمیت جلوه می‌دادند. گاهی هم سکوت ‌کرده و از پنجره به بیرون نگاه می‌کردند؛ گویی دوست داشتند هر جایی جز دفترم بودند.\nاما وقتی جلسات مشاوره ادامه می‌یافت، آرام‌آرام جسارت پیدا می‌کردند و رازهایی را بازگو می‌کردند که از بیانشان شرم داشتند. دیوار نفوذ‌ناپذیرِ سکوتشان آرام‌آرام فرو می‌ریخت و احساس تنهایی و ناامیدیِ عمیقشان خودش را آشکار می‌کرد.\nدر بسیاری از موارد، وقتی این افراد حالت تدافعی‌شان را رها می‌کردند، متوجه می‌شدند تعاریف سنتی از افسردگی معیار درستی به دست نمی‌دهد تا تشخیص دهند رفتار «اشتباه» یا ناسالم کدام است؛ اما افسردگی آن‌ها به همان میزان واقعی و به همان میزان مخرب‌ بود.\nشروع کردم به تحقیق در مقالات و کتاب‌های مشهوری که پژوهشگران دربارۀ کمال‌گرایی، شرم و ترس از آسیب‌پذیری نوشته‌ بودند. به گنجینۀ ارزشمندی از پژوهش‌ها و نوشته‌ها دربارۀ اهمیت آسیب‌پذیری و تأثیر احساس شرم دست یافتم که برنه بروان نوشته بود. همچنین مطالبی پیدا کردم که پیش از براون، نویسنده و ‌درمانگرِخانواده‌ای به نام ترنس ریِل دربارۀ «افسردگی پنهان» بیان کرده بود و نیز کتابی که روان‌شناسی به نام کریستین نِف تحت عنوان خوددلسوزی2 (۲۰۱۵) نوشته است؛ اما آنچه بیش از همه اهمیت داشت این بود که نتوانستم دربارۀ رابطۀ کمال‌طلبی و امکان بالقوۀ ابتلا به افسردگیِ شدید مطلبی پیدا کنم.\nبنابراین، از تجربیات و شرح‌احوال بسیاری از مراجعانی که طی ۲۵ سال گذشته دیده‌ام استفاده کردم و نظراتم را دربارۀ کمال‌طلبی و مواجهۀ مؤثر و دلسوزانه با این پدیده در کتاب افسردگی کاملاً پنهان: رهایی از کمال‌طلبی، آنگاه که نقاب افسردگی می‌شود3 (۲۰۱۹) مطرح کردم. تلاش کردم به این پرسش‌ها بپردازم که چگونه نوع خطرناکی از افسردگی، که کمال‌طلبی تقویتش می‌کند، می‌تواند زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. چگونه، حتی وقتی فرد در آزمون استاندارد افسردگی امتیاز پایینی کسب می‌کند، احتمال دارد با مشکلات عمیق عاطفی و تجربیات تروماتیکِ حل‌نشده‌ای دست‌به‌گریبان باشد و این عواطف چگونه می‌توانند درنهایت اشتیاق فرد را به ادامۀ زندگی به مخاطره بیندازند؟ این مسئله را سندرم «افسردگی نقاب‌دار» نامیدم.\nده ویژگی شناسایی کرده‌ام که در تصمیم‌گیری‌های روزانه و رفتار افرادی می‌بینیم که علائم ابتلا به این سندرم را نشان می‌دهند:\n• به‌شدت کمال‌طلب هستید و منتقدی درونیْ مدام احساس شرم و ترس را در شما تقویت می‌کند.\n• بیش از حد احساس مسئولیت به خرج می‌دهید و به‌دنبال راه‌حل هستید.\n• نمی‌توانید به‌راحتی احساسات رنج‌آورتان را بپذیرید و بیانشان کنید. بیشتر اوقات دست به تحلیل امور می‌زنید یا «در ذهنتان» زندگی می‎کنید.\n• احتمال سوءاستفاده یا تروما را در گذشته و حال انکار یا رد می‌کنید یا آن را بی‌اهمیت می‌دانید.\n• خیلی نگران هستید (اما نگرانی‌تان را پنهان می‌کنید) و از موقعیت‌هایی که کنترلی بر آن‌ها ندارید می‌پرهیزید.\n• توجهتان بیشتر معطوف کارکردن و برآوردن انتظارات دیگران است و احساس ارزشمندی‌تان را از دستاورد‌هایتان به دست می‌آورید. هنوز زمان چندانی از آخرین دستاوردتان نمی‌گذرد که احساس می‌کنید باید هدف دیگری تعریف ‌کنید و برای موفقیت‌هایتان ارزش چندانی قائل نیستید.\n• صادقانه نگران سلامت و رفاه دیگرانید و برای این کار وقت می‌گذارید؛ اما به دنیای درونتان چندان توجه نمی‌کنید (اگر اصلاً توجه کنید).\n• به‌شدت اعتقاد دارید باید «مواهب زندگی‌تان را برشمارید». احساس می‌کنید هر رویکرد دیگری نشان‌ از ناسپاسی است.\n• نمی‌توانید به‌راحتی روابط عاطفی و صمیمانه بسازید، اما در حوزۀ کاری و حرفه‌ای‌تان بسیار موفق‌اید.\n• ممکن است هم‌زمان به مسائل دیگری دچار باشید که سلامت روانتان را تهدید می‌کند، مانند اضطراب، کنترل‌کردن‌ها مانند اختلال وسواس فکری-عملی (OCD)، اختلال اضطراب فراگیر (GAD)، یا اختلال خوردن.\nاگر تعداد زیادی از این ده ویژگی یا همۀ آن‌ها را در خودتان پیدا می‌کنید، می‌توانید بفهمید چرا چنین احساسی دارید، چطور متوجه نشدید کجای کار می‌لنگد و چرا حتی از فکر‌کردن به آن شرمگین می‌شدید. فهم این نکته به‌تنهایی امید‌بخش است. اگر ناگهان نوری تابیدن بگیرد -و متوجه شوید نمی‎توانید دربارۀ آسیب‌پذیری‌تان با کسی گفت‌و‌گو کنید، یا اگر این نشانه‌ها را در کس دیگری مشاهده می‌کنید، پیش از هر کاری- نفس عمیق بکشید و این را بدانید که من پادزهر افسردگی نقاب‌دار را یافته‌ام: پذیرش خویشتن.\n\nاگر مطمئن شدید کمال‌طلبی ناسالم دارید، که احتمالاً نقابی برای مواجه‌نشدن با مسائل عمیق عاطفی‌تان است، پیشنهاد می‌کنم این پنج مرحله را دنبال کنید. این مراحل کمکتان می‌کند: هوشیاری، تعهد، مواجهه، ارتباط و تغییر.\nمرحلۀ نخست: هوشیاری\nدر این مرحله، در درجۀ اول باید به اهمیت این حقیقت آگاه شوید که کمال‌طلبی‌تان مسئله‌ای جدی است. شناخت مسئله بخشی از فرآیند بهبود عاطفی‌ذهنی است؛ برخی تصور می‌کنند کمال‌طلبی پدیده‌ای عادی است و به توجه خاصی نیاز ندارد. همین تصور ممکن است این مرحله را برایتان دشوار کند. ممکن است از خود بپرسید «مگه همه این‌طور نیستند؟». پاسخ این سؤال قطعاً «خیر» است. با‌این‌حال، احتمالاً تغییر‌دادن یا دست‌کشیدن از شیوه‌ای که برایتان موفقیت‌های بیرونی به ارمغان آورده است، بسیار دشوار است. احتمالاً ناخودآگاه از مواجهه با هرگونه احساسات و خاطرات رنج‌آور پرهیز می‌کنید.\nمی‌توان از راه‌های متنوعی استفاده کرد و نشان داد کمال‌طلبی منفی چه نقشی در زندگی‌تان بازی می‌کند؛ اما خودتان می‌توانید از تمرین ذهن‌آگاهی استفاده کنید. مربیان ذهن‌آگاهی به ما می‌آموزند قرار نیست در فرآیند ذهن‌آگاهی با همۀ وجود به چیز خاصی توجه کنید. در حقیقت، ذهن‌آگاهی نشانتان می‌دهد چگونه به پدیده‌ها توجه می‌کنید. ذهن‌آگاهی تجربۀ شما را از زمان حال عمیق‌تر می‌کند.\nاین هم یک راهکار ساده برای ذهن‌آگاهی: جای راحتی بنشینید و سه تا پنج دقیقه زمان بگیرید. نفس عمیق بکشید و چشم‌هایتان را ببندید. تاآنجاکه می‌توانید بر نفس‌هایتان تمرکز کنید، حتی آن‌ها را از صفر تا ده بشمارید و دوباره از اول شروع کنید. اگر حواستان پرت می‌شود (که می‌شود) خیلی آرام، افکارتان را به حال خودشان رها کنید و دوباره بر تنفستان تمرکز کنید. وقتی زنگ ساعت به صدا درآمد، به احساساتتان توجه کنید. چشم‌هایتان همچنان بسته باشد. ممکن است دل‌آزردگی، آرامش و حماقت را احساس کنید. فقط حواستان به احساساتتان باشد و ببیند چگونه از هم پراکنده می‌شوند.\nهوشیار‌شدن مستلزم صبوری است. هرچه بیشتر ذهن‌آگاهی را تمرین کنید، بیشتر متوجه می‌شوید چطور با دنیای بیرون و درونتان ارتباط برقرار می‌کنید. اینجاست که بیش از پیش درمی‌یابید چطور نیاز به کامل‌بودن به تمامی جنبه‌های زندگی‌تان نفوذ کرده است.\nمرحلۀ دوم: تعهد\nهرچه بیشتر از مشکلاتی آگاه شوید که کمال‌طلبی برایتان ایجاد کرده است، احتمالاً بیشتر متوجه خواهید شد تغییر چقدر دشوار است. طنز ماجرا (و جنبۀ آسیب‌زنندۀ آن) اینجاست که این امر می‌تواند به هدف جدیدی برایتان تبدیل شود و تلاش کنید به‎کمال آن را محقق کنید. پنج عامل اصلی نمی‌گذارد ذهن و قلبتان را از چنگال کمال‌طلبی رها کنید:\n۱. تعهد سرسختانه: یعنی اگر در مسیر بلغزید یا نتوانید این هدف را به‌کمال محقق کنید، رهایش می‌کنید یا دیگر نمی‌خواهید به آن فکر کنید.\n۲. انتخاب هدفی که خیلی دور از ذهن است یا هدفی که رسیدن به آن دشوار است.\n۳. تنها طی‌کردن این مسیر و کمک‌نخواستن از دیگران.\n۴. کنار‌نیامدن با ترس و شرمِ ناشی از کنارگذاشتن نقابتان، نقابی که راهبرد‌های دفاعی خودش را دارد، این مانع عموماً با افزایش استرس بروز می‌کند.\n۵. وخیم‌شدن دیگر مشکلات ذهنی مانند وسواس فکری‌عملی یا اختلال تغذیه که تحت فشار بدتر می‌شوند.\nیکی از بهترین راهبردها برای غلبه بر دو مانع نخست آن است که «تعهد» را به «قصد» تغییر دهید. استبداد و قطعیتِ قصد کمتر از تعهد است و در مقایسه انعطاف بیشتری دارد. حالا، با تمرکز بر مانع سوم، این تمرین نگارشی را امتحان کنید: موقعیت‌هایی را به خاطر بیاورید که از کسی کمک نگرفتید، اما بعد متوجه شدید بهتر بود از دیگران کمک بخواهید. آن موقعیت‌ها را یادداشت کنید. در ذهنتان آن موقعیت‌ها را از نو خلق کنید و این‌بار کلماتی را بیان کنید که ممکن بود در آن موقعیت بگویید یا چیزهایی را به زبان بیاورید که ممکن بود از دیگران بخواهید. با صدای بلند آن جملات را بیان کنید و به صدای خودتان هنگام بیان این کلمات گوش دهید. این کار را تمرین کنید. چه احساسی پیدا می‌کنید؟ حالا سعی کنید به زمان حال و به موقعیتی فکر کنید که می‌توانید از کسی کمک‌ بگیرید.\nاین تمرین آگاه‌ترتان می‌کند؛ درمی‌یابید نیاز به حفظ کنترل سبب می‌شود از دیگران کمک نگیرید. وقتی کمک‌خواستن از دیگران را تمرین می‌کنید، مثل بازیگری می‌مانید که بخش‌های مربوط به خودش را مرور می‌کند. این تمرین به‌تنهایی کمکتان می‌کند تعریف جدیدی از خودتان خلق کنید: فردی که می‌تواند از دیگران کمک بخواهد و این کار را انجام هم می‌دهد.\nاحتمالاً چهارمین مانع در این فهرست دشوارترین مانع است. رها‌کردن تمایلات کمال‌طلبانه‌تان مانند آن است که در میانۀ نبرد زره‌تان را از تن درآورید؛ شما مدت‌ها از آن‌ها به‌عنوان مکانیسم‌ دفاعی استفاده کرده‌اید؛ البته این مکانیسم‌ها آسیب‌زا بودند و تأثیر عکس داشتند. برای غلبه بر این مانع، ثبت خاطرات روزانه یکی از بهترین روش‌هاست. این روش کمکتان می‌کند زمان‌ها و مکان‌هایی را روی کاغذ بیاورید که وسوسۀ شدید باعث شده دوباره آن نقاب کمال‌طلبی را به چهره بزنید. پس از آن، راحت‌تر می‌توانید موقعیت‌هایی را پیش‌بینی کنید که احتمال دارد بلغزید. اگر لغزیدید، دلایل پیچیده‌ای را به خاطر بیاورید که موجب می‌شوند، از روی عادت، کمال‌طلبانه رفتار کنید. سعی کنید با خودتان با شفقت رفتار کنید.\nپنجمین مانع در این فهرست نشان می‌دهد پرداختن به کمال‌طلبی‌تان آسان نخواهد بود. شاید لازم باشد این فعالیت را مدتی متوقف کنید و به نشانه‌های بالینی اضطراب و اختلالات دیگری توجه کنید که شدت گرفته است. اگر این موضوع نگرانتان می‌کند، لطفاً از متخصص سلامت روان کمک بگیرید، اما دلسرد نشوید، به یاد داشته باشید شفا‌یافتن فرآیند است و نه مقصد. نباید در این فرآیند سلامتتان را از دست بدهید.\nمرحلۀ سوم: مواجهه\nبیایید دربارۀ تفاوت باور‌های شخصی و قوانین سخن بگوییم. قوانینی که خودتان وضع می‌کنید، رفتارتان را کنترل می‌کنند. باورهایتان اموری‌اند که صحت آن‌ها را پذیرفته‌اید. این دو بر هم اثر می‌گذارند. احتمالاً باورهایتان قوانینی را که خودتان وضع می‌کنید، تحت‌تأثیر قرار می‌دهند. قوانینی هم که از آن‌ها تبعیت می‌کنید، دایرۀ باورهایتان را محدود یا گسترده می‌کنند. برای مثال، ممکن است برای خودتان قانون بگذارید که «تحت هر شرایطی، همیشه لبخند می‌زنم». این قانون در این باور ریشه دارد که «اگر لبخند نزنم، دیگران دوستم نخواهند داشت».\nدر مرحلۀ مواجهه لازم است قوانینی را بشناسید که با آن‌ها زندگی می‌کنید، حتی قوانینی که احتمالاً از آن‌ها آگاه نیستید: اموری که مجاز یا غیرمجاز می‌پندارید، آنچه باید انجام دهید و نباید انجام دهید، آنچه همیشه لازم است انجام دهید و هرگز نباید مرتکب شوید. این قوانین همیشه در ذهنتان‌اند؛ دیگر از چه قوانینی تبعیت می‌کنید؟ برخی قوانین شفاهی هستند و از خانواده، فرهنگی که در آن رشد کرده‌اید، خطراتی که احاطه‌تان می‌کند و انتظارات دیگران نشئت گرفته‌اند. برخی قوانین هم نانوشته‌اند؛ اما به‌هرروی مردم آن‌ها را درک می‌کنند.\nاگر فکر می‌کنید قانونی آنچنان که باید به کارتان نمی‌آید، قانون دیگری بنویسید و به‌جای قانون فعلی قرار دهید. فهم این نکته که می‌توانید قانون جدیدی را جایگزین قانون دیگری کنید رهایی‌بخش است و کمکتان می‌کند زندگیِ‌ آزادانه‌تری را تصور کنید. این امر می‌تواند زندگی‌تان را تغییر دهد.\nمرحلۀ چهارم: ارتباط\nاگر این مراحل را یک‌به‌یک پی‌ می‌گیرید و این سفر را آغاز کرده‌اید، احتمالاً بیش از پیش به آسیب‌پذیری‌تان آگاه شده‌اید. ترسناک است با عواطفی ارتباط برقرار کنید که مدت‌ها سرکوبشان کرده‌اید. ممکن است احساس کنید کنترل‌کردن امور، راضی‌نگه‌داشتن دیگران و همواره در حرکت و شتاب بودن، انتخاب‌هایی بوده‌اند که از شما محافظت کرده‌اند. برای مواجهه با احساس شرمی که پیش رویتان است، برای ارتباط با خشم، برای پذیرش خستگی‌تان، احتمال دارد از بیان بیش‌ازحد احساساتتان واهمه داشته باشید.\nلاک‌پشتی را در نظر بیاورید که هر وقت احساس خطر کند، سرش را درون لاکش می‌برد و صبر می‌کند. اگر شرایط نامطلوب گذشته شما را در معرض ابتلا به کمال‌طلبی منفی قرار داده باشد، احتمال دارد با ظهور احساسات رنج‌آور به هر ریسمانی که پیدا می‌کنید چنگ بزنید.\nدر کتاب ریِل با عنوان نمی‌خواهم درباره‌اش صحبت کنم4  (۱۹۹۸) جمله‌ای آمده است که ذکر آن خالی از لطف نیست. ریِل با بیمار خود دربارۀ آسیب‌پذیری عاطفی گفت‌و‌گو می‌کند. بیمار که تلاش می‌کرد دریابد چرا پرداختن به عواطف رنج‌آورمان این‌قدر مهم است، بالأخره می‌گوید: «یا احساسش می‌کنی یا زندگی‌اش می‌کنی، درسته؟ رنج را یا احساس کن یا زندگی‌ کن. این همان چیزی نیست که سعی می‌کنید به من بگویید؟».\nمطلب دستش آمده بود. نکته اینجاست که اگر با جراحت عاطفی‌تان، خشمتان یا اندوهتان ارتباط برقرار نکنید و پردازششان نکنید، این احساسات بی‌آنکه متوجه شوید، کنترل زندگی‌تان را به دست می‌گیرند، و شما کورکورانه زندگی‌شان می‌کنید.\nاگر احساس امنیت می‌کنید و اگر یک حامی در کنارتان دارید که در صورت نیاز از شما حمایت کند، می‌توانید از این تمرین استفاده کنید و با احساسات دشوارتان بهتر ارتباط برقرار کنید (اگر در گذشته ترومای شدیدی را تجربه کردید، لطفاً این تمرین را به‌تنهایی انجام ندهید. به راهنمایی و حمایت یک متخصص نیاز دارید تا در امنیت کامل با رنج‌هایتان ارتباط برقرار کنید).\nیک جدول زمانی رسم کنید. خط افقی را با فاصله‌های سنی از هم جدا کنید: بنویسید «۲، ۴، ۸، ۱۲، ۲۰» و غیره. قرار است به آن‌ها سال‌ها بازگردید و اتفاقات خوشایند و ناخوشایندی را بنویسید که برایتان رخ داده است. این تمرین صرفاً یک اقرارنامه است. قرار نیست کسی را ملامت کنید. هرچه هست از خوب و بد و زشت بنویسید. این امر به شجاعت نیاز دارد چون ممکن است، در ضمن این فرآیند، انکارْ دوباره پیدایش شود و شکایت کند که: «اوضاع خیلی هم بد نبود». قرار نیست ناله کنید. در حقیقت، دارید پیامد‌های عاطفی یا هزینه‌های آن رخداد را با همان دلسوزی و شفقتی بیان می‌کنید که ممکن بود نسبت به کس دیگری نشان دهید. با این کار آرام‌آرام الگو‌ها و ارتباط بین رخداد‌ها را درک می‌کنید. می‌توان امیدوار بود به خود‌شفقتی هم دست پیدا کنید.\nهمچنان که به گذشته‌تان برمی‌گردید و به اموری اقرار می‌کنید که شما را شما کرده‌اند، کمک زیادی به خودتان می‌کنید. یاد می‌گیرید مواهب مثبت، استعدادها، و مهارت‌هایی را که موفقیت برایتان به ارمغان آورده‌اند قدر بدانید؛ یاد می‌گیرید به رنج‌های گذشته نیز احترام بگذارید، رنج‌هایی که تابه‌حال، حقیر و خفیف می‌شمردید، انکارشان می‌کردید، فراموششان کرده بودید یا از مواجهه با آن‌ها پرهیز می‌کردید. به خودتان مجوز می‌دهید خودتان را خلاصۀ همۀ تجربیاتتان بدانید، نه فقط بخشی از آن‌ها. خود‌شفقتی نیز قدرتمندتان می‌کند. این کار یعنی تأثیر همۀ رنج‌ها را به رسمیت بشناسید و با خودتان همان‌قدر مهربان باشید که با دیگران مهربان بودید. دیگر دلیلی ندارد چیزی را پنهان کنید. حالا این توانایی را دارید هرچه را هست بپذیرید، همه‌چیز را و همۀ وجودتان را.\nدر مرحلۀ قبل و در این مرحله متوجه می‌شوید چرا حس می‌کردید باید کامل و عالی باشید. با استفاده از تمرینی که پیش از این انجام دادید، از خود بپرسید، در گذشته دربارۀ ارزش و امنیتتان در رابطه چه پیام‎هایی دریافت کرده‌اید. آرام‌آرام بپذیرید دیگر مجبور نیستید با آن قوانین زندگی کنید یا از مواجهه با رنج‌هایتان بپرهیزید. ارتباط برقرار‌کردن با رنج به شما یاد می‌دهد رنج را تحمل کنید. یاد می‌گیرید قرار نیست مانند موفقیت‌هایتان خودتان را با آسیب‌پذیری‌تان تعریف کنید.\nمرحلۀ پنجم: تغییر\nدر این سال‌ها که کار بالینی انجام داده‌ام، یاد گرفته‌ام درون‌بینیْ فواید زیادی دارد (و می‌توان امیدوار بود با انجام تمرین‌های مرحلۀ ارتباط و با کمک این مقاله، این فواید بیشتر هم شود). درون‌بینی کمکتان می‌کند موقعیت را بفهمید. اما فقط تغییر رفتارتان است که می‌تواند منبع امیدواری باشد این یعنی به نتایج مثبت تلاش‌هایتان توجه کنید. مرحلۀ پایانیْ همان‌جایی است که امید را خواهید یافت.\nبنابراین، در تمرین آخر، به فهرست آن ده ویژگی مرتبط با افسردگیِ ناشی از کمال‌طلبی توجه کنید. با کمک دوستی که به او اعتماد دارید، شریک‌عاطفی‌تان، والدینتان یا درمانگر به روش‌های مشخصی فکر کنید که با تکیه بر آن‌ها می‌توانید بینش حاصل از درون‌بینی‌تان را به عمل درآورید. در حقیقت، ریسک تغییر را به جان بخرید. برای مثال، هر روز را متفاوت زندگی کنید، تصمیمات جدیدی بگیرید، با خودتان مهربان‌تر باشید. ببینید کدام روش ساده‌تر است و امتحانش کنید. قرار نیست این شیوه را هم با مقیاس‌های کمال‌گرایانه انجام دهید. به خاطر داشته باشید، شما در سفرید.\nگاهی اوقات، مُراجعی به جلسات درمان می‌آید و این‌طور شروع می‌کند: «خب، فعالیت جدیدی را امتحان کردم، اما به نظرم اهمیت چندانی ندارد». به این افراد می‌گویم هر تغییری که کمک کند احساس مطلوب و خوشایندی را تجربه کنید، اهمیت زیادی دارد. این مرحله به شما اجازه می‎دهد آن قدم کوچکی را بردارید که آمادۀ انجام‌دادنش هستید. برای مثال، نه بگویید، به دیگران اجازه دهید رهبری امور را بر عهده بگیرند، یا این ریسک را به جان بخرید که با دوستی رازِ دل بگویید. این مرحله از شما دعوت می‌کند این تغییرات را جشن بگیرید.\n\n• اگر کمال‌طلبیِ شما از نوع مثبت و فرآیند‌محور است و برای رسیدن به کمال تلاش می‌کنید، از این کمال‌طلبی استفاده کنید، از آن لذت ببرید و موفقیت را در آغوش بکشید.\n• در مقابل، افراد مبتلا به کمال‌طلبی منفی، به اهداف غیرواقعی، توجه وسواس‌گونه نشان می‌دهند و من سندرومی را شناسایی کرده‌ام که آن را «افسردگی نقاب‌دار» می‌نامم. مبتلایان به این سندروم تلاش می‌کنند همواره بهترین باشند. این راهبرد درحقیقت نقابی برای پوشاندن گذشته‌ای دردناک و آسیب‌پذیری عاطفی فرد است؛ راهبردی که تأثیر عکس دارد. اگر تصور می‌کنید، شما هم جزو این افراد هستید، بدانید می‌توانید از این وضعیت رها شوید. رهایی آسان نیست؛ اما اگر صبور باشید، از عهده‌اش بر می‌آیید.\n• توصیۀ من پیروی از پنج مرحلۀ تعاملی است: هوشیاری (تشخیص مسئله)، تعهد (غلبه‌بر موانع برای ایجاد تغییر)، مواجهه (تغییر قوانینی که با آن‌ها زندگی می‌کنید)، ارتباط (پردازش احساسات ناخوشایندی که کمال‌طلبی‌تان را تقویت می‌کنند) و تغییر (توجه به پیشرفتتان‌ و جشن‌گرفتن این تغییرات).\n• اگر روابطتان کمکتان نمی‌کند و مانع می‌شود به نتایج مثبت دست پیدا کنید، شاید لازم است در آن‌ها تجدید نظر کنید. برای مثال، مرزهایتان را با آن افراد مشخص کنید.\n• با همۀ نواقصتان، و بهتر بگویم به خاطر نواقصتان، ارزش دارد برای خودتان مبارزه کنید. شما شایستۀ دوست‌داشتن هستید، نه برای آنچه می‌توانید انجام دهید، بلکه به‌خاطر کسی که هستید.\n\nمحققان در سراسر دنیا دلایل گرایش افراد به کمال‌طلبی را بررسی می‌کنند. این عوامل ممکن است فرهنگی، سیاسی، خانوادگی، اجتماعی یا برآیند همۀ این چهار عامل باشند. محققان تا اندازه‌ای اختلاف‌نظر دارند که کمال‌طلبی می‌تواند سازگار باشد یا تقریباً همیشه ناسازگار است.\nاز میان انواع کمال‌طلبی‌های منفی که توضیحشان دادم، «کمال‌طلبی خودمحور» شما را به افراط می‌کشاند، «کمال‌طلبی دیگرمحور» از دیگران معیارهای سختگیرانه را انتظار دارد و منظور از «کمال‌طلبی جامعه‌محور» تلاش فرد برای برآوردن انتظارات فراوانی است که تصور می‌کند جامعه بر او تحمیل می‌کند. این نوع کمال‌طلبی از دو نوع دیگر خطرناک‌تر است و با تمایل به خودکشی ارتباط مستقیم دارد.\nپژوهشگران از واژه‌های دیگری نیز استفاده می‌کنند. برای مثال، در تحلیلی که در سال ۲۰۲۰ منتشر شد، محققان بین «دغدغه‌های کمال‌طلبانه» 5و «تلاش‌های کمال‌طلبانه» 6 تمیز قائل شده‌اند. دغدغه‌های کمال‌طلبانه به تلاش فرد برای دست‌یابی به انتظارات بیرونی و اهدافی اشاره دارد که دیگران به فرد تحمیل می‌کنند، مانند آنچه در کمال‌طلبی جامعه‌محور دیدیم؛ اما مراد از تلاش‌های کمال‌طلبانه آن است که فرد به خود فشار می‌آورد تا به وضعیت کمال مطلوب برسد، مانند کمال‌طلبیِ خودمحور. محققان دریافتند این دو نوع کمال‌‌طلبی با افسردگی و انزوای اجتماعی مرتبط هستند. افزون بر این، دغدغه‌های کمال‌طلبانه، با استرس فراوان نیز مرتبط بود.\nبه‌صورت کلی، به نظر می‌رسد همۀ انواع کمال‌طلبی منفی روبه‌افزایش است و بسیاری از تحقیقات از ارتباط آن‌ با خودکشی پرده بر‌می‌دارند. شیوع کمال‌طلبیِ ناسالم در میان نسل جوان‌تر، بسیار نگران‌کننده است و پژوهش‌ها حاکی از آن است که این کمال‌طلبی به شکل محسوسی از کنترل خارج شده است.\nامیدوارم از توضیحاتم متوجه شده باشید کمال‌طلبی -که یک فضیلت به نظر می‌رسد- تا چه اندازه می‌تواند مضر باشد. اگر نشانه‌های کمال‌طلبی ناسالم و به‌ویژه افسردگیِ نقاب‌دار را در خودتان مشاهده می‌کنید، احتمالاً تمرین‌هایی که در اینجا از آن‌ها صحبت کردیم کمکتان می‌کند شکل دیگری از زیستن و بودن را تجربه کنید.\nبا‌این‌حال، سخت‌ترین قسمت ماجرا حفظ این تغییرات است و نه ایجاد آن‌ها. کمال‌طلبی بارها و بارها تلاش می‌کند احساس شرم را در شما زنده ‌کند و همین امر مداومت در نگاه و رفتار جدید را به چالش تبدیل می‌کند؛ اما می‌توانید تغییر کنید. فقط به تمرین نیاز دارید، به تمرین زیاد.\nگاهی اطرافیانتان از این تغییرات حمایت نمی‌کنند؛ احتمالاً بخواهید در روابطی که بیش‌ازحد آسیب‌زا هستند تجدیدنظر کنید و برای باقی‌ روابطتان هم مرز مشخص کنید.\nبرای مثال، ممکن است خانواده‌تان هنوز انتظار داشته باشند، بدون آنکه به نیازهای خودتان توجه کنید، در خدمتشان باشید. شاید ساعت‌ها پای تلفن به دوستی گوش می‌دهید که انتظار دارد همیشه به او توجه کنید و مدام می‌گوید نمی‌داند بدون شما چه کند. ممکن است اطرافیانتان عادت کرده باشند بیش‌از‌اندازه کار کنید، بیش‌ازاندازه به دیگران سرویس دهید و در عوض هیچ‌چیز از آن‌ها نخواهید. ببینید آیا روابطتان می‌توانند خود «جدید» شما را تقویت کنند یا نه. تلاش کنید مرزبندی‌های جدیدی خلق کنید.\nبا همۀ نواقصتان، و بهتر بگویم به خاطر نواقصتان، ارزش دارد برای خودتان مبارزه کنید. شما شایستۀ دوست‌داشتن هستید، نه برای آنچه می‌توانید انجام دهید، بلکه به‌خاطر کسی که هستید. دارید با قدرت رشد می‌کنید، نه به این خاطر که کنترل امور را به دست گرفته‌اید، بلکه بدین دلیل که خودتان را همان‌گونه که هستید پذیرفته‌اید و می‌توانید به صدای هر بخش از وجودتان گوش کنید و به آن‌ها پاسخ دهید.\n\nبرای نوشتن این مقاله، از کتابم افسردگی کاملاً پنهان: رهایی از کمال‌طلبی، آنگاه که نقاب افسردگی می‌شود (۲۰۱۹) استفاده کردم.\nدر مستند «ضرورت شجاعت»7   (۲۰۱۹) که نتفلیکس پخش کرده است، برنه براون استاد دانشگاه و نویسندۀ آمریکایی، با بیانی شیوا خطرات احساس شرم را بیان می‌کند و نشانمان می‌دهد آسیب‌پذیری بخشی از سلامت روانمان است.\nسخنرانی براون با عنوان «قدرت آسیب‌پذیری» (۲۰۱۰)، از مجموعه‌سخنرانی‌های تد، بیش از ۵۰ میلیون بار دیده شده است. این سخنرانی یکی از پربازدید‌ترین سخنرانی‌های این مجموعه است. وی در این سخنرانی از پژوهشش دربارۀ آسیب‌پذیری و ارتباط انسانی صحبت می‌کند.\nروان‌درمانگری به نام جنا تیگ و کوچ لایفی به نام اَشلی لوکرِ مجموعه پادکست‌های «بی‌خیال کمال‌طلبی»8   را تهیه می‌کنند. این دو که خود به کمال‌طلبی مبتلا بودند اما آن را بهبود داده‌اند، از تلاش‌هایشان برای رهایی از کمال‌طلبی می‌گویند و از فعالان این حوزه دعوت می‌کنند. من هم در اوت ۲۰۲۰ مهمان این برنامه بودم. این دو مجری شاد و سرزنده‌ بودند.\nمل رابینسون، نویسنده و سخنران، در کلیپ کوتاهی در یوتیوب با عنوان «مصائب کامل‌بودن»9   (۲۰۱۸) از کمال‌طلبی و راه‌های مقابله با آن صحبت می‌کند.\n\nآنچه در این مقالۀ کوتاه آمده است اطلاعاتی کلی است و نمی‌تواند جایگزین توصیه‌های تخصصی شوند که پزشک متناسب با شرایط خاص شما تجویز می‌کند. اگر با مشکلات روانی دست‌و‌پنجه نرم می‌کنید، توصیه می‌کنیم حتماً از یک متخصص کمک بگیرید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را مارگارت راثرفورد نوشته و در تاریخ ۱۱ نوامبر ۲۰۲۰ با عنوان «HOW TO GET OVER NEVER GOOD ENOUGH» در وب‌سایت سایکی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۴ آذر ۱۳۹۹ با عنوان «کمال‌طلب‌ها بدون اینکه بدانند افسرده می‌شوند» و ترجمۀ  فاطمه زلیکانی منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        مارگارت راثرفورد (Margaret Rutherford) ۲۵ سال تجربۀ روان‌شناسی بالینی دارد و نویسندۀ کتاب افسردگی کاملاً پنهان (Perfectly Hidden Depression) است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        The Gifts of Imperfection\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Self-Compassion\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Perfectly Hidden Depression: How to Break Free from the Perfectionism that Masks Your Depression\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                          I Don’t Want to Talk About It\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        perfectionistic concerns\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        perfectionistic strivings\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        The Call to Courage\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                         Middle Finger to Perfection\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        The Problem With Being Perfect\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653878.json b/train/540653878.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..88177c7b15d9d484bc6541db7bbea6dc54f14adb
--- /dev/null
+++ b/train/540653878.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اگر نابغه باشم، بداخلاقی‌هایم را می‌بخشی؟",
+  "subtitle": "سریال جدید «ملکۀ شطرنج» بار دیگر رابطۀ پرتنشِ نابغه‌ها با اطرافیانشان را مطرح کرده است",
+  "introduction": "چرا خیلی از نابغه‌ها سرنوشت تلخی دارند؟ چرا خودشان را با الکل و مواد مخدر جوان‌مرگ می‌کنند؟ فکر می‌کنیم آن‌ها چون نابغه‌اند، چون ذهنشان یا بدنشان قدرتی مهیب و مهارناپذیر دارد، درگیر مشکلاتی می‌شوند که ما آدم‌ معمولی‌ها درکش نمی‌کنیم. آن‌ها به چیزهایی می‌اندیشند و از چیزهایی آسیب می‌بینند که برای ما ناشناخته است، پس راهی نداریم جز آنکه کنار رویم و ببینیم چطور زندگی‌شان را تباه می‌کنند. اما اگنس کالارد مخالف است. از نظر او، جامعه نابغه‌ها را طرد می‌کند و همین نابودشان می‌کند.",
+  "content": "اگنس کالارد، پوینت — بِث، نقش اول مجموعۀ تلویزیونی «ملکۀ شطرنج»، کسی نیست که دلتان بخواهد با او دوست شوید. او از مربی دوران کودکی‌اش- نگهبان پیری که به او شطرنج یاد داد- پول می‌گیرد و هرگز این پول‌ها را برنمی‌گرداند، نه به دیدنش می‌رود و نه از او تشکر می‌کند که مسیر زندگی حرفه‌ای‌اش را به او نشان داده است. بث حتی به مردانی که حلقۀ حمایتی‌اش را تشکیل می‌دهند و به پیشرفتش کمک کرده‌اند، ابزار‌گونه نگاه می‌کند. ذهنش آن‌قدر درگیر برنده شدن در مسابقات است که متوجه نیست مادر خوانده‌اش به‌شدت به الکل وابسته شده است. وقتی می‌بازد، به‌جای آنکه مانند رقبایش موقر و مهربان باشد، زودرنج می‌شود و کودکانه رفتار می‌کند. وقتی مقابل کودک بااستعداد روسی بازی می‌کند، -درمقام یک بزرگ‌سال- بدجنس و کنترل‌گر می‌شود و تنها زمانی با ملایمت با او برخورد می‌کند که مغلوبش کرده است.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\nبه نظر می‌رسد او هیچکس را دوست ندارد؛ اما ببینندگان جذبش می‌شوند و نبوغ محضش را تحسین می‌کنند. مهم نیست بیشتر بینندگان شطرنج بازی نمی‌کنند، چون صحنه‌های بازی شطرنج چشمان گیرا و کشیده‌، چهرۀ بی‌نقص، و ناخن‌های مانیکور‌شدۀ بث‌ را نشانمان می‌دهند؛ گویی با خیره‌شدن به بدن بث، به‌صورت نمادین قدرت رازآلود مغزش را هم تحسین می‌کنیم. دیگران او را «حیرت‌انگیز» می‌خوانند و دوست دارند در خدمتش باشند و از همین گفته‌هاست که به نبوغش پی می‌بریم.\nمن هم در حوزۀ کاری‌‌ام با نوابغ روبرو شده‌ام. یک بار نابغه‌ای پس از سخنرانی‌ام سوالی پرسید و پیش از آنکه پاسخم را بشنود جلسه را ترک کرد. در کنفرانسی، نابغه‌ای به خودش زحمت نداد از صندلی‌اش –کنار سخنران- بلند شود و به تلفنش جواب دهد. در مهمانی شام کنفرانس دیگری، نابغه‌ای با من بحث می‌کرد. وقتی با نظرش مخالفت کردم، عصبی‌ شد و شروع کرد به لمس‌کردن بدنم –لمسش جنسی نبود، خشونت‌آمیز هم نبود؛ اما چیزی بود بین این دو- دستش را گذاشت روی دستم، بازوانم و در نهایت گردنم تا تأکید کند نظرش درست است. این کار را در حضور دیگران انجام داد. هیچ‌کس هم مانعش نشد، حتی خودم. یک بار هم نابغه‌ای را برای شام به منزلم دعوت کردم. نه تنها یک ساعت دیر آمد، دوستانش را هم همراهش آورده بود؛ به‌عنوان هدیه هم یک بسته ذرت به من داد که نیمی از آن را خودش خورده بود. وقتی گفت‌وگویمان به موضوعات فلسفی کشید، به دوستانش اشاره کرد ساکت باشند چون این بخش از گفت‌و‌گو دیگر ربطی به آن‌ها ندارد. آن‌ها مانند بسیاری از افرادی که در زندگی بث بودند، از اینکه با آن‌ها مثل نابغه‌ها برخورد شود استقبال می‌کردند و بقیه هم اجازه می‌دادند تا نابغه، هرطور که دلش می‌خواهد، از آن‌ها استفاده کند. آنچه گفتم، گوشه‌هایی از زندگی یک فرد نیست؛ این‌ها روایت‌هایی دربارۀ چهار نابغۀ متفاوت است.\n\nاحتمالاً شما هم رفتار این نوابغ و رفتار اطرافیانشان را تقبیح می‌کنید؛ اما به خاطر داشته باشید من مثل سریال «ملکۀ شطرنج»، تصویر دل‌فریبی از استعدادهای این افراد نشان نداده‌ام و نبوغشان را برایتان آشکار نکرده‌ام.\nدر تمام دوران کودکی‌ام، تصور می‌کردم نابغه‌ای هستم که هنوز کشف نشده است. فقط لازم بود بفهمم در چه زمینه‌ای استعداد دارم. نواختن چند ساز و آهنگ‌سازی را امتحان کردم. باله، ژیمناستیک و اسکی روی یخ یاد گرفتم. در مسابقات ریاضی، مسابقات شبیه‌سازی سازمان ملل و مسابقات پرورش قدرت مناظره‌ بازنده شدم. شعرهایی که می‌نوشتم بد بود. بازیگری و نقاشی و هر هنر دیگری را امتحان کردم. گاهی اوقات اعتماد‌به‌نفس و میل بیش از حدم نتایج خنده‌داری به بار می‌آورد؛ مثل وقتی که توهماتم از مهارتم در اسکی روی آب، سبب شد دو ماه تمام روی آب باشم. هیچ وقت این‌قدر نایستاده بودم. (اساساً، کل تابستان را پشت قایقی سپری کردم که مرا به دنبالش می‌کشید.) شرکت در کلاس‌های رشتۀ معماری آخرین تلاشم برای کشف استعدادهای پنهانم بود: تا اواخر دوران نوجوانی همچنان دوست داشتم با لِگو چیزهایی بسازم. علاوه‌براین، همان موقع‌ها رمان سرچشمه۱ اثر آیِن رَند را خوانده‌بودم و احتمال می‌دادم استعداد نهفته‌ای در زمینۀ معماری دارم. معلمانم چیزی در من کشف نکردند. هر چه‌قدر هم که شکست می‌خوردم، مطمئن بودم فعالیت بعدی استعدادم را آشکار می‌کند؛ با گذر از دوران کودکی، جست‌وجویم برای یافتن نبوغ نیز پایان یافت.\n\nبچۀ بد‌قلقی بودم: رئیس‌بازی در می‌آوردم، خودخواه بودم و به سختی با دیگران می‌جوشیدم. خواهرم از من کوچکتر بود؛ اما راحت‌تر از من با دیگران دوست می‌شد. در تمام دوران کودکی‌مان، هر وقت قرار بود خواهرم با دوستانش بازی کند، والدینم مجبورش می‌کردند مرا هم با خودش ببرد. هنوز به خاطر دارم یکی از مادرها با دیدن جای دندان‌هایم روی کلاه پلاستیکی عروسک یکی از دخترهایش چقدر وحشت‌ کرده بود. (می‌دانستم این کلاه، مارشملو نبود؛ اما خب، خیلی شبیه‌اش بود.) شاید نابغه نبودم، اما قطعاً عجیب‌و‌غریب بودم.\nآنقدر کتاب خوانده بودم که بدانم نبوغ، طرحی برای شخصیت‌شویی۲ است. گمان می‌کنم همین فکر باعث ‌شد تصور کنم نابغه‌ام: اگر نابغه بودم، بقیه صف می‌کشیدند تا مطابق خواسته‌هایم با من همکاری کنند و رفتارهای «بد» من، یک‌باره جذابیت پیدا می‌کرد و ویژگی‌هایی خاص تلقی می‌شد.\nخیلی طول نکشید که کسی طردم کرد و با تحقیر مرا «گستاخ و احمق» بخواند. تجربه‌ام می‌گوید در مواقع دیگر، افرادی مثل او به«ویژگی‌های خاصم» روی خوش نشان می‌دادند و تحسینم می‌کردند. کودک که بودم این نکته را نمی‌فهمیدم، اما اکنون می‌فهمم این دو واکنش تفاوت چندانی با هم نداشتند.\nآدم‌هایی که تلاش می‌کنند خودشان باشند، تحسین ما را برمی‌انگیزند. این افراد را شجاع و مستقل می‌دانیم؛ البته به جز مواقعی که به خاطر خود‌خواهی و خود‌شیفتگی ملامتشان می‌کنیم. به همین نحو، اگر کسی از قوانین پیروی ‌کند می‌گوییم «روحیۀ همکاری دارد»؛ ولی اگر از قاعده‌ای پیروی کند که نمی‌پسندیم، می‌گوییم «هم‌رنگ جماعت شد». عبارت اول مثبت و عبارت دوم منفی است. این دو مفهوم را خطی باریک از یکدیگر جدا می‌کند. با‌این‌حال، جذابیت هر یک از این دو مفهوم به‌شدت با دیگری فرق می‌کند. این مسئله توهمی کلامی ایجاد می‌کند: از آنجا که ناگزیریم کلمه‌ای را برگزینیم، احتمالاً در تعیین جایگاه فرد -و به‌ویژه خودمان- با اعتمادبه‌نفس تمام اغراق‌ می‌کنیم. [دوستانِ آن نابغۀ فلسفی در رفتاری که نابغه با آن‌ها کرد، شریک‌جرم‌اند. دوستان بث نیز در حمایتشان از بث همان‌قدر به خطا رفته‌اند.] فاصلۀ اخلاقی بین «حمایت‌گری» آن‌ها و میزان «همدستی» دوستان آن نابغۀ فلسفی، کمتر از آن است که تصور می‌کنیم.\nممکن است ویژگی‌های فردی من آشفته‌تان کند، آزارتان ‌دهد یا زندگی‌تان را مختل ‌کند؛ [اما آیا با توضیحاتی که دادم] هنوز هم از خودخواهی من شکایتی دارید؟ آیا من هنوز به کوته‌فکری متهمتان می‌کنم؟ عجیب‌و‌غریب‌بودن به شما می‌آموزد این سؤالات ممکن است بی‌پاسخ باشند: یاد می‌گیرید همیشه نمی‌توانید «مقصر واقعی» را شناسایی کنید.\nبدترین قسمت عجیب‌و‌غریب بودن تنهایی است. فقط طرد‌شدن نیست که احساس تنهایی را دامن می‌زند. بچه که بودم کودکانه تصور می‌کردم تنهایی محصول طردشدن است. به همین دلیل، تصور می‌کردم اگر نبوغ باعث شود رواداری را بیاموزم، دیگر تنها نخواهم بود و خوشحال‌تر خواهم شد. وقتی دیگران شما را «شجاع و مستقل» می‌بینند و قوانین آسان می‌شوند، این‌طور نیست که معجزه‌وار در جمع افرادی قرار بگیرید که با آن‌ها ارتباط واقعی برقرار خواهید کرد. ارتباط واقعی مستلزم جامعه‌ای اخلاقی است و جامعۀ اخلاقی مستلزم پایبندی به قواعد مشترک است، نه استثنا قائل‌شدن.\nباید به این نکته توجه کنیم که هرگز قرار نبود رواداری به معنای نقطۀ پایان باشد. رواداری و انعطاف‌پذیری را می‌توان نوعی پیشرفت تلقی کرد، چرا که با رواداری دیگر کسی را طرد نمی‌کنیم. رواداری به‌نوعی مدیریت نخستین مواجه با امر متفاوت است. اما اگر پوشش و عاداتی را که برای دیگران آسان و طبیعی‌ است، خودسرانه، اجباری، بیگانه یا کاملاً گیج‌کننده می‌دانید –و بله برخی‌ این‌گونه هستند- چاره آن نیست که بگذارید روش خودمان را دنبال کنیم. با این‌کار در حقمان مهربانی نمی‌کنید، بلکه ما را از حقوق اجتماعی‌مان محروم می‌کنید. ما نمی‌خواهیم به حال خود رها شویم. نمی‌خواهیم تنهایمان بگذارند. هیچ‌کس نمی‌خواهد تنها باشد.\nمشکل اینجا است که هر قدمی ورای رواداری، فرساینده و ناخوشایند است چون به‌سختی می‌توانیم با یکدیگر هماهنگ شویم. این تلاش‌ها مسئلۀ اصلی را روشن می‌کند. مسئله، فردی با نیت‌های سوء یا آدم‌بد‌هایی نیستند که باید اصلاح شوند. مسئله‌ای که سبب می‌شود در درجۀ اول به‌سمت رواداری حرکت کنیم، ناشی از کوته‌فکری‌ای نیست که باید از آن روبرگردانیم یا متأثر از همکاری‌ای نیست که باید به آن رو کنیم. چیز دیگری در میان است، چیز دیگری بر سر راه است، چیزی که به تلاش‌های فرد برای برقرار‌ی ارتباط با دیگران مربوط می‌شود. تفاوت‌ها مانع می‌شوند فرد با دیگران در یک جمع اخلاقی، یکی شود. این ماجرا تقصیر کسی نیست و نمی‌توان این موانع را کنار گذاشت. برای غلبه بر این موانع هم نمی‌توان دستورالعملی صادر کرد. پذیرش این مسئله سخت‌تر از تحمل‌کردن مردم است. آسان‌تر آن است که رضا دهیم دیگران تحمل و حمایتمان کنند تا اینکه برای یک ارتباط واقعی بجنگیم. هرگاه بیش از حد خسته شویم، یاد می‌گیریم انتظاراتمان را پایین بیاوریم و رواداری از اینجا آغاز می‌شود.\nنابغه‌بودن فقط به معنای این نیست که در کاری خیلی خوب باشید. بیش‌رواداری۳ -و تنهایی مطلق- جزء جدایی‌ناپذیر نبوغ است. نبوغ اجازه می‌دهد دیگران نابغه را بی‌نقص بدانند و حلقه‌ای از حمایتگران بله‌قربان‌گو احاطه‌اش کنند. این ویژگی نبوغ است که به فرد اجازه نمی‌دهد دوستان واقعی داشته باشد، مانند بث که دوستی نداشت. بینندگان حتی متوجه نمی‌شوند جاذبۀ بث نمی‌گذارد فکر کنند او چگونه دوستی خواهد بود. آن‌ها صرفاً می‌بینند او به تنهایی در اوج ایستاده است و برای همین تحسینش می‌کنند؛ گویی نداشتنِ دوستْ تواناییِ ویژه‌ای است. اما آیا واقعاً کسی هست که ذهنش آن‌قدر بیگانه باشد که برای شکوفا‌شدن لازم باشد از هنجارهایی رها‌ شود که باقی افراد برای عضویت در جامعه باید به آن‌ها پایبند باشند؟\nبهتر است بگوییم نابغه تقریباً معادل «نابغۀ شکنجه‌شده» است. نمی‌توان داستان فردی مانند بث را بدون اعتیاد به الکل، مواد‌مخدر، تنهایی مفرط و خود‌ویرانگری تصور کرد. داستان بث، داستان نابغه‌ای است که کشمکش‌های درونی‌‍‌ شکنجه‌اش می‌دهند، کشمکش‌هایی که ما آن‌قدر باهوش نیستیم تا درکشان کنیم. بنابراین، بهترین کار آن است که از سر راهشان کنار برویم. این ماییم که برای ارضای توهماتمان دربارۀ استقلال و با دسته‌بندیِ بعضی آدم‌ها با برچسبِ نابغه، شکنجۀ واقعی را اِعمال می‌کنیم. نوابغ هیولاهایی هستند که خودمان می‌سازیم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را اگنس کالارد نوشته و در تاریخ ۲۴ نوامبر ۲۰۲۰ با عنوان «Torturing Geniuses» در وب‌سایت پوینت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۲ آذر ۱۳۹۹ با عنوان «اگر نابغه باشم، بداخلاقی‌هایم را می‌بخشی؟»  و ترجمۀ فاطمه زلیکانی منتشر کرده است.\n•• اگنس کالارد (Agnes Callard) استاد فلسفۀ دانشگاه شیکاگو و نویسندۀ کتاب الهام: عاملیت شدن (Aspiration: The Agency of Becoinmg) است و در مجلۀ پوینت دربارۀ فلسفۀ زندگی روزمره می‌نویسد.\n[۱]  The Fountainhead \n[۲] personality-laundering\n[۳] hyper-tolerance\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653879.json b/train/540653879.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..976a0d6d40361bc8a1e0bc1fce678b0bf163be83
--- /dev/null
+++ b/train/540653879.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "انجمن شاعران کوچک غمگین",
+  "subtitle": "آیا بچه‌ای که دردِ از دست دادنِ چیزی عزیز را چشیده، شاعر بهتری نخواهد شد؟",
+  "introduction": "کیت کلانچی، معلم یک مدرسۀ دولتی در انگلستان است. او سال‌هاست که در مدرسه‌شان یک انجمن شعر را اداره می‌کند. بچه‌ها شعرهایشان را پیش او می‌آورند تا درباره‌شان نظر بدهد یا بهترشان کند. اما در سال‌های اخیر، طوفانِ بی‌سابقه‌ای در این انجمن آرام به راه افتاده است. با ورود موج جدید پناهجویان به انگلستان، کودکانی با تجربۀ جنگ و فقر و مرگ وارد مدرسه شده‌اند و از هر سطر از شعرهای این بچه‌ها خون و درد می‌چکد. حالا او معلم سوگنامه‌ها شده است.",
+  "content": "کِیْت کلانچی، گاردین — سی سال پیش، بلافاصله بعد از فارغ‌التحصیلی، دورۀ کارآموزی برای معلم‌شدن را آغاز کردم. می‌خواستم دنیا را تغییر بدهم، و به ‌نظر می‌رسید که مدرسه‌ای دولتی بهترین جا برای شروع باشد. مطمئناً معلمی شغلی موقت و دم‌دستی نبود: آن موقع اصلاً به نویسندگی فکر نمی‌کردم. حتی اگر فکر هم کرده بودم، خیلی زود سرم آنقدر شلوغ شد که نمی‌توانستم بنویسم. دورۀ تربیتِ معلم سخت است؛ دوره‌ای است فشرده، نه در تحصیلات، بلکه در تجربۀ مدرسه: در حضوروغیاب‌کردن، صندلی‌ها را از این اتاق به آن اتاق بردن؛ در سیلِ سروصدای راهرو و راه‌پله؛ در نیم‌ترم‌های تحصیلی، از هفتۀ داغ آزمون‌ها تا فراغت کریسمس؛ و از همه بیشتر، در حقه‌بازی وحشتناکی که انضباط کلاسی نام دارد. تجربه‌ای است بدنی، مثلِ یادگرفتنِ زنبورداری یا بندبازی: یک سلسله سرافکندگی‌های شرم‌آور و حوادث دردناک و اوج‌گرفتن‌های گهگاهی که یا تو را از پا می‌اندازد یا تغییرت می‌دهد. اگر تغییرت بدهد، مادام‌العمر تغییر کرده‌ای: دیگر وقتی نوجوان‌ها مسخره‌ات می‌کنند، کهیر نمی‌زنی؛ با آرامش یک بندباز، دمِ درِ کلاسی پُرسروصدا بی‌حرکت می‌ایستی تا با یک چرخش چوبدستی‌ات سروصداها را بخوابانی.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n هنوز می‌توانم به نوجوان‌های شر و شلوغ قاطعانه بگویم که ساکت سر جایشان بنشینند؛ هنوز می‌توانم وارد کلاس بشوم و با شیوۀ خاص و وصف‌ناپذیر معلم‌ها به ردیف آخر کلاس چشم‌غره بروم تا سکوت حکمفرما شود. هنوز می‌خواهم دنیا را تغییر بدهم و فکر می‌کنم که مدرسه برای این هدف مکانی عالی ا‌ست. هرگز از کلاس خسته نشده‌ام و همیشه -جز زمانی که بچه‌هایم خیلی کم‌سن‌و‌سال بودند-  در مدرسه‌های دولتی کار می‌کردم. پس از آنکه دومین فرصتِ شغلیِ معلمی‌ام را به دست آوردم، خیلی زود شروع کردم به نوشتن در تعطیلات و اوقات فراغتم. در سی‌سالگی نخستین کتابم را منتشر کردم. ناگهان فهمیدم که اگر خودم را به‌عنوان نویسنده معرفی می‌کردم، به‌نحوی ظاهراً اغراق‌آمیز و حتی احمقانه‌ به حرفم گوش می‌دادند. وقتی از کارم می‌گفتم، دیدم عادتم شده که کسی اصلاً به حرفم گوش نکند. چون همه به معلم‌ها می‌گویند چگونه باید کارشان را انجام بدهند: از روزنامه‌نگاران و سیاستمداران در مجلس گرفته تا والدین در کنسرت‌های مدرسه‌ و بازنشسته‌ها توی اتوبوس. علتش تا حدی این است که مردم خیلی به مدارس علاقه‌مندند، چون بیشترمان در مدرسه شکل گرفته‌ایم و خیلی‌هامان هم بچه‌هایمان را به مدرسه فرستاده‌ایم. اما یک علت دیگر هم دارد: این که مردم راحت‌ به یک معلم می‌پرند، ولی به یک پزشک یا وکیل، هرگز. زیرا معلمی شأن اجتماعی پایین‌تری از حرفه‌های دیگر دارد. نه صرفاً -آنطور که پس از ورودم به حرفۀ حتی کم‌درآمدتر اما بسیار خوش‌وجهه‌ترِ نویسندگی فهمیدم- به این دلیل که حقوقمان کمتر است. همچنین، نه به دلیلِ اینکه معلمی شغلی است ذاتاً عملی و شلوغ‌پلوغ، کمااینکه عامۀ مردم به دامپزشک یاد نمی‌دهند چطور گوساله‌ها را دنیا بیاورد یا  به متخصص زنان یاد نمی‌دهند که کجا را معاینه‌کند. علتش پیش‌داوری‌های طبقاتی و جنسیتی است، زیرا، در یک کلام، بیشترشان، خانم‌ معلم‌اند.  خانم۱: دیده‌ام که بسیاری از آدم‌های حرفه‌ای از این واژه اظهار تنفر می‌کنند، اما یک معلم شاغل هرگز. سی سال پیش، منِ اسکاتلندیِ متعلق به طبقۀ متوسط، اعصابم از این بابت خُرد می‌شد، اما حالا دیگر این‌طور نیست: خانم نامی است که وقتی به مدرسه می‌روم، مثل کُت می‌پوشمش؛ خانم کفشی است که با آن راه می‌روم، وقتی توی راهرو بچه‌ها را به‌خاطرِ دویدن یا دادزدن صدا می‌زنم. خانم زرهِ محافظم است، هنگامی که از کودکی گریان می‌پرسم چی شده؟ خانم نامی است که در کلاسم به معلّم دیگری می‌دهم، همان‌طور که یکی از والدینْ دیگری را «مامان» یا «بابا» می‌خواند. خانم به نظرم اسم قشنگی است.\n رویکرد مدرسۀ چندفرهنگی من -همان که در آن درس می‌دهم و بچه‌هایم درس می‌خوانند- نقطۀ مقابل انحصارگرایی است. در بیست‌سال اخیر، سیل عظیم مهاجران به شهر ما، آکسفورد، و خیلی از شهرهای جنوب شرقی انگستان سرازیر شده‌اند، و اکنون مدرسۀ ما گویی تمام دنیا را در خود جا داده است: دانش‌آموزانی از نپال و برزیل و سومالی و لیتوانی و پرتغال و فیلیپین و افغانستان و استرالیا و هر کشور دیگری که بین این‌هاست. پاکستانی‌ها و بریتانیایی‌های سفیدپوست اقلیت‌های‌ چشمگیری هستند، اما اکثریتی وجود ندارد.\nدر چنین جایی، بین نژادهای گوناگون دوستی ایجاد می‌شود و فضایی احترام‌آمیز پدید می‌آید: ملاطفتی توأم با ادب و مراقبت که خاستگاهش این است که هیچ‌کس درست نمی‌داند چی به چی است و همه به مهربانی غریبه‌ها نیازمندند. صحنه‌های زیبایی شکل می‌گیرد: زیر درخت بید، صفی از دختران، خندان و گپ‌زنان، با رنگ‌های گوناگون پوستشان، از سیاهِ سومالی تا سفید لهستانی با طیفی از قهوه‌ای در میان آن دو؛ پسری سوری به‌نامِ محمد توپ بسکتبال را به طرفِ پسری برزیلی پرتاب می‌کند و اسمش را فریاد می‌زند: «ژِسوس، ژِسوس! بگیرش!»؛ گروه کُرِ رنگارنگ ما به نمایندگی از همۀ مللِ دنیا، به آواز می‌خوانند: «فقط عشق می‌خوای»۲.\n اما مدرسه‌ای پر از مهاجر و پناهنده و تفاوت، مسئلۀ تعلّق را پیش می‌کشد. پرسش‌های پیچیده‌ای اغلب دربارۀ هویت و ملیت و هنر و پول که به‌صورت خیلی شخصی خودشان را نشان می‌دهند: پرسش‌هایی تجسم‌یافته در کودکان و داستان‌هایشان و به‌ویژه، در شعرهایی که می‌گویند؛ کودکانی مثل شکیلا.\n جشن ورزش است و شکیلا یواشکی از پشت کتابخانه می‌آید. «خانم!»\n نمی‌دانم حجابش را چطور درست می‌کند که از حجاب دختر‌های دیگر بالاتر و پُرتر می‌ایستد، مثلِ حجاب مادر مقدس یا زنی در نقاشی ورمیر.\n شکیلا فریاد می‌زند: «خانم! توی دوی ۴۰۰ متر برنده شدم! بعد از دوی با مانع، به انجمن شعر می‌یام. این هم شعر».\n برگۀ آ-چهاری را به من می‌دهد و با شتاب برمی‌گردد به زمین ورزش.  شعر قشنگی است: استقبالی است از مضمونی که هفتۀ پیش به گروه دادم: تقابل اذان صبحِ مسجد محله‌شان در افغانستان با زنگ بیدارباشِ صبحگاهیِ زندگی تازه‌اش در انگلستان. با‌این‌حال، من به نوشتۀ پشتِ برگه علاقه‌مندترم. روی آن خط کشیده است اما هنوز خواناست و [گویی] می‌گوید: «مرا بخوان.» نوشته دربارۀ مردی است که دارد عرق می‌ریزد و یک دستار و یک کوله‌پشتی و بدگمانی‌ها. وقتی لیلی و پریا و شکیلا به انجمن شعر آمدند، درباره‌اش از او می‌پرسم.\n می‌گوید: «وای، می‌خواستم دربارۀ، چیز، تروریست‌ها بنویسم».\n «چی دربارۀ تروریست‌ها می‌خواستی بنویسی؟»\n «اما نشد. خیلی سخت بود، خانم!»\n «تروریست‌ها اینجا؟ توی این کشور؟» خیال می‌کنم شعرش اعتراضی است علیه بدگمانی به مسلمانان در بریتانیا.\n شکیلا پلک‌زنان می‌گوید: «نه، خانوم. توی انگلستان؟ اینجا که تروریستی نیست».\n لیلی می‌گوید: «شکیلا اهل افغانستانه. منظورش طالبانه». بعد می‌پرسد: «تروریست واقعی؟ یعنی واقعاً دیدیش؟»\n شکیلا می‌گوید: «آره، توی بازار دیدمش. احساس کردم آدم خلاف‌کاریه. داشت عرق می‌ریخت و از این لباس‌ها پوشیده بود…»\n «کدوم لباس‌ها؟»\n «جلیقه و دستار و شلوار گَل‌وگشاد. تابستون بود. هوا خیلی گرم بود. یه حسی بهم گفت فرار کن، از این آدم فرار کن. دست دوستم رو گرفتم و دویدیم».\n لیلی می‌گوید: «حالا واقعاً تروریست بود؟»\n شکیلا می‌گوید: «آره، واقعاً. داد زدم و دویدم؛ همه دویدن. بعدش انفجار شد. من پشت یه دیواری قایم شده بودم. به خودش بمب بسته بود. منفجر شد. قشنگ صداشو می‌شنیدی. بوووم».\n زنگ مدرسه می‌خورد و همه از جا می‌پریم.\n پریا می‌گوید: «شعرت قالب لازم دارد. خانم، یه قالب براش انتخاب کنین».\n قالب. وِردم را یاد گرفته‌اند. هر هفته می‌گویم قالب. فلان شکل شعری را امتحان کنید، فلان صورت را، فلان شگرد بلاغی را، فلان قالب را. هرگز نمی‌گویم از فلان چیز برایم تعریف کنید یا آسیب‌های روانی‌تان را بیرون بریزید. با این حال باز هم این داستان‌های وحشتناک را برایم تعریف می‌کنند.\n شکیلا می‌گوید: «آره، قالب می‌خواد. خانم، چه‌جوری بیانش کنم؟»\n چیزی به ذهنم نمی‌رسد. شکیلا دست‌هایش را روی کیفش جمع می‌کند و منتظر می‌ماند. در ذهنم دنبال قالب مناسبی می‌گردم برای شعری دربارۀ دیدن یک تروریست در بازار و فرار کردن.\n شکیلا می‌گوید: «می‌دونید خانم، بمب‌ بدترین چیزه. آدمو تیکه‌پاره می‌کنه. پا اینجا، دست اونجا. وقتی بمب می‌ترکه اعضای بدن پَرت می‌شن این‌ور و اون‌ور».\n می‌پرسم: «توی این بمب هم همینطور شد؟ بمبِ شعرتو می‌گم. همین صحنه رو دیدی؟»\n می‌گوید: «یه کله افتاده بود اونجا، خانم. یه کلۀ کامل».\n می‌پرسم: «کلۀ اون مَرده؟»\n می‌گوید: «فقط یه کلّه بود دیگه، می‌دونین چی میگم؟»\n می‌گویم: «بله». به آفتاب نگاه می‌کنم که از لای کرکره‌ها می‌تابد و می‌گویم که برای شعرهایی از این دست، وجه پرسشی مناسب به نظر می‌رسد، و احتمالاً مصراع‌هایی کوتاه و بندهایی متقارن. شاید یک بالاد یا دستورالعمل‌هایی برای تشخیص یک تروریست. شکیلا می‌گوید که شعر را برایم ایمیل خواهد کرد.\n او می‌رود و من خیره نشسته‌ام، و به همهمۀ بچه‌ها گوش می‌دهم که همکلاسی‌هایشان را پیدا می‌کنند؛ به سکوتِ پس از بسته‌شدنِ درها و انجامِ حضور و غیاب. به خودم یادآوری می‌کنم که اینجا مدرسه‌ای است با انضباط. با انصاف. با امنیت.\n بعد به این فکر می‌افتم که به دفتر بروم و کسی را پیدا کنم تا برایش تعریف کنم. آنجا کسی هست؛ کسی که گوش کند و  مثل من به چنین داستان هولناکی واکنش نشان دهد. بعد باهم می‌نشینیم ببینیم چه کارهایی از دستمان برمی‌آید و مدرسه چه کمکی می‌تواند بکند. به یاد یکدیگر می‌آوریم که به همین‌ خاطر است که اینجا کار می‌کنیم؛ به‌ همین خاطر است که عملکرد مدرسه‌ این‌قدر خوب است و ورودی‌های چندفرهنگی‌ و دانش‌آموزان پناهندۀ ما این‌قدر باانگیزه و سرزنده و غالباً ممتاز هستند.\n اما این کار فایده‌ای ندارد. اینجا در گوش من صدای بمب می‌پیچد؛ بمبی دست‌ساز، بمبی شیشه‌ای در شهر کوچکی در افغانستان؛ بمبی که صدایش مثلِ صدای زنگ مدرسه است. و اینجا روی میز، توی کاغذی آ-چهار، سری است جداشده از گردن، با چشم‌های بسته، با لکه‌های ریز خون، با پوستی سبزه، مثلِ سرِ یحیای تعمیددهنده بر طَبَق. نمی‌دانم آیا شکیلا احساس می‌کند که بارِ این سر از دوشش برداشته شده یا نه، چون حالا منم که باید این سرِ بریده را تا خانه ببرم. یا هنوز هم سر برایش به همان سنگینی‌ است، هرچقدر هم که آن را به دیگری پاس بدهد؟ حالا می‌بینیم. سر شکیلا: وزنش، گرمی‌اش، استخوان‌های گونه‌اش، مغزش. بفرما، بگیرش.\n دختر سوری هفده‌ساله‌ای به نام حیا به مدرسه می‌آید. او جزو پناهندگان تحت‌الحمایۀ دولت است که از اردوگاه‌های لبنان و اردن و کاله می‌آیند. شکیلا ترجمۀ انگلیسی شعری از حیا را به من نشان می‌دهد که با کمکِ گوگل‌ترنسلیت انجام داده است. «ببینین خانم، خیلی خوبه».\n عنوان شعر چنین است: «سپیده‌دم در دمشق» و در سنت فاخر شعر عربی سروده شده است. با آرایۀ تشخیص از سپیده می‌خواهد که به خانۀ او نیاید، زیرا «کودکانْ خونین‌جامه‌اند» و نمی‌شود خانه را در مَقدم چنان مهمانی پاکیزه کرد. بند آخر که دعاهایی است به درگاه الله معمولی‌تر است، اما به قول شکیلا، بیت‌های اولش شعری است تمام‌عیار. این بیت‌ها فاجعه را چنان واقعی تصویر می‌کنند که خیال می‌کنم تجربه‌ای واقعی است.\n حیا را به انجمن شعر دعوت می‌کنیم. نمی‌آید. پشتیبان تحصیلی‌اش هم ترغیبش نمی‌کند؛ می‌گوید شعر به هم می‌ریزدش. اما من باور نمی‌کنم که شعر او را به هم بریزد؛ به عقیدۀ من، زندگی چنین می‌کند و شعر می‌تواند مهارش کند. از حیا می‌خواهیم که به باشگاه غزل بیاید. باشگاه غزل ایدۀ جدید من و شکیلاست. ما پناهجویانی از زبان‌های فارسی و پشتو و اردو و بنگالی را دور هم جمع کرده‌ایم، چون همه‌شان گونه‌ای «غزل» در زبان خود می‌شناسند. در باشگاه غزل، به انگلیسی غزل می‌خوانیم و می‌گوییم. به حیا قول می‌دهیم که اگر بیاید، می‌تواند عربی را هم به معجون ما اضافه کند و دربارۀ گل‌ها و ستاره‌ها و هرچه زیبا و شاداب است غزل بگوید. به پشتیبانش قول می‌دهیم که گریه‌وزاری‌ای در کار نخواهد بود.\n بالاخره می‌آید: ریزنقش و تروُتمیز و دودل، با دامنی بلند و پیراهنی که رویش نوشته: «Big Sister» و احتمالاً برای یک بچۀ شش‌سالۀ بریتانیایی دوخته شده بوده است، و حجابی سیاه‌رنگ و تنگ به سبکِ سوری روی برآمدگی موها. مثلِ همۀ بچه‌های سوری خیلی خوشگل است: پوستی روشن و چشمانی تیره و لبانی برافروخته و صدایی زیر. به قالب غزل بسیار علاقه‌مند است و خوب می‌شناسدش. چند غزل هم روی گوشی‌اش دارد. مطمئناً دوست دارد خودش هم غزلی بگوید. «وطن» کلمۀ پرتکرارِ اوست. تا به خود بیایم، شعر تکان‌دهنده و عجیب دیگری گفته است با تصاویری از خون و کودکان مرده، و خودش غرق در اشک است و من در مخمصه گرفتار.\n حالا حیا به باشگاه غزل هم نمی‌آید. پشتیبانش می‌گوید: «انگار نمی‌فهمین! تنهاش بذارین. زخم‌هاش با شعر سر باز می‌کنن». اگر اینطور باشد، حیا سخت مصمم است که خودش را زخمی کند؛ در راهرو کاغذ آ-چهاری به من می‌دهد که با جوهر بنفش رویَش نوشته است. می‌خوانمش و می‌بینم شعر دیگری است که به عربی سروده و با گوگل‌ترنسلیت ترجمه شده است. [ترجمۀ] انگلیسی‌اش خیلی عجیب‌وغریب است:\n “My sister, you are leaving by my doorway… my sister, in our not-there room, wait for me.”\n «خواهرم، از آستانۀ در بیرون می‌روی… در اتاقمان که نیست، چشم به راهم باش». شعر حیا را به انگلیسی استواری برمی‌گردانیم. یکی دو تا کپی از آن می‌گیریم و وقت ناهار می‌برمشان به اتاق پشتیبانش، اما اجازه ندارم به حیا نشانشان بدهم؛ پشتیبان در وقت مناسب آن‌ها را به او می‌دهد. حیا دوباره از شعر به هم ریخته است. آیا می‌دانستم که در دمشق سه خواهرش را از دست داده است؟ بله، سه خواهر، خودش اخیراً به پشتیبانش گفته است. جلوی چشمش مُردند. بمبی روی خانه افتاد. حالا باز حیا واقعاً به هم ریخته است و همه‌اش بخاطر این شعر است. درمانده جیغ‌ می‌زنم: «اما من که به او نگفتم این شعر را بگوید». باید تعهد کنم که حیا دیگر شعر نگوید.\n من کوتاه می‌آیم. پشتیبان حیا آشفته است، چون فشاری را تحمل می‌کند که بیش از توان اوست. او که روان‌درمانگر نیست؛ معلّم است. من هم روان‌درمانگر نیستم؛ نمی‌دانم دارم چه کار می‌کنم. شاید حیا نباید شعر بگوید. شاید آسیب روانیِ دیدنِ مرگِ خواهرانش را باید تنها در مکان مطمئنی مثل بیمارستان [به سطحِ آگاهی] فراخواند. شاید شعر به درد نمی‌خورد.\n دوباره سعی می‌کنم. می‌روم سراغ «محمود درویش»، شاعر بزرگ فلسطینی که شعرش خوشبختانه تغزلی و آسان‌فهم است و در اینترنت هم به دو زبان در دسترس است. بخش‌هایی از «حالت محاصره»، شعری دربارۀ جنگ در فلسطین، را انتخاب می‌کنم. اصلِ عربی‌اش را به حاشیۀ راستِ کاغذ آ-چهار می‌چسبانم. چند کپی می‌گیرم. بعد، من و شکیلا، بی آنکه یک کلمه به پشتیبان بگوییم، حیا را گیر می‌اندازیم و به اتاق مفروش و خلوت کنفرانس _که از قبل رزرو کرده‌ایم_ می‌کشانیم. با انگور از او پذیرایی می‌کنیم. کاغذ شعر درویش را درمی‌آوریم. امیدوارانه.\n جواب می‌دهد. خیلی زود شکیلا و حیا مشغول جایگزینی واژه‌های عربی و فارسی و انگلیسی می‌شوند. اوّل از همه، روی ترجمۀ انگلیسی کار می‌کنند تا بفهمند جان کلام چیست. بعد شروع می‌کنند. حیا یک‌راست به انگلیسی می‌نویسد و هرازگاهی به لغت‌نامۀ روی گوشی‌اش نگاه می‌کند، خلافِ روشِ قبلی‌اش که اول به عربی می‌نوشت و بعد ترجمه می‌کرد. او خیابانشان را وصف می‌کند که چگونه بود، خانه‌شان، حیاطشان و درخت‌ها و پرنده‌هایش… به خانه‌اش در دمشق برگشته‌ایم، به بمب، به هیاهو، به خاک و خون. زنگ که می‌خورد، حیا می‌نویسد: «چگونه پیکر خواهرم را پس گرفتم» و کاغذ را به من می‌دهد. پشتیبان می‌فهمد چه کار کرده‌ام. برمی‌گردیم به خانۀ اول.\n به‌جز اینکه این بار حیا گریه نمی‌کند.\n جُنگی از کارهای انجمن شعر فراهم می‌کنم که در آن، شعرهای حیا برجستگی خاصی دارد. وقتی کتاب چاپ شد، هیچ‌کس به سربلندی حیا نبود؛ کتاب را زمین نمی‌گذارد. کل خانواده را به ناهار دعوت می‌کند و آن‌ها می‌آیند و با خودشان تبوله۳می‌آورند. جلویشان می‌ایستد و شعرهایش را به عربی و انگلیسی می‌خواند، آن شعر را که دربارۀ سپیده‌دم است، آن یکی را که دربارۀ خواهرانش است، و این شعر تازه را. همۀ ما برایش کف می‌زنیم و کف می‌زنیم.\n یک هفتۀ بعد، پسرکی سوری پیدایش می‌شود که دنبال من می‌گردد. او هم از همان پناهندگان تحت‌الحمایۀ دولت است، اما خیلی کم انگلیسی بلد است، انگار حاضر نشده یادبگیرد. خیلی کوچولو و فوق‌العاده زیباست، با پوست و مویی به رنگ زردِ سوخته و چشمان درشتِ پُرمژه‌ای به رنگ آبیِ دودی. زنگ‌های تفریح، با دخترهای یازده‌ساله بسکتبال بازی می‌کند. شده عزیز دردانه و نورچشمیِ آن‌ها. دیده‌ام که برایشان بریک می‌رقصد: با آن اندام ریزۀ ترکه‌ای‌اش پشتک‌وارو می‌زند، واقعاً دیوانگی و بی‌کلگی و کمابیش وحشی‌بازی است. دو سال در «جنگل»ِ کاله بوده است. حالا، با قیافه‌ای جدی، شعری را که به عربی نوشته است به من می‌دهد. می‌گوید: «واسه کتاب»، و من سعی می‌کنم برایش توضیح بدهم که کتاب چاپ شده است و تا سال آینده کتاب دیگری در کار نیست… قاطعانه می‌گوید: «شعر».\n می‌گویم برود کتابخانه و حیا را بیاورد. حیا می‌آید، با خنده و حُجب‌وحیا. می‌گوید نوشتۀ پسرک خوب است، به عربی‌ خوبی نوشته است. گوشی‌اش را درمی‌آورد تا با گوگل‌ترنسلیت ترجمه کند. من هم روی گوشی‌ام فایل جدیدی ایجاد می‌کنم.\n حیا با آن صدای نازک محتاطش می‌گوید: «در چادری سیاه، او را به خانه‌ام آوردند». ماتم برده است. ناگهان خبری به ذهنم می‌آید: خاکسپاری‌ای در خاورمیانه، پیکری سیاه‌پوش.\n «وای، مراسم کفن و دفن؟»\n حیا می‌گوید: بله، خاکسپاری. حالا یه کلمه معادل گور لازم داریم؛ یعنی در واقع حفرۀ گور».\n همین‌طور پیش می‌رویم و پسرک -که خیلی ریزه‌ است- با اضطرابْ نگاهی به من می‌اندازد، نگاهی به حیا. کارکردن با حیا به خوبیِ کارکردن با شکیلاست. کلمات زیادی بلد نیستند، امّا دنبالِ دقّت و وضوح‌اند. زیاد طول نمی‌کشد که می‌رسیم به این:\n در کفنی سیاه، تو را به خانه‌ام می‌آورند این زمین توست، سوریه، بسته‌شده با ریسمان، آماده این‌ها بیابان‌های تو و کوهسارهای توست و مردمان جمله نامِ تو را می‌خوانند. سوریه، به سوگواران بگو: نام من، بر سنگ گور نیست. اگرچه «بابا» شهید است و دیگر از در درنمی‌آید؛ اگرچه از پشتِ این پارچه فریاد درد می‌آید، نام سوریه بر سنگ گور نیست.\n حیا می‌پرسد: «شعر خوبیه؟»\n می‌گویم: «آره».\n می‌گوید: «بهش میگم که شعر خوبیه» و به عربی به پسرک می‌گوید. پسرک لبخند می‌زند.\n می‌گویم: «بهش بگو که در درونش شاعر پخته‌ای داره».\n می‌گوید و هردو می‌خندند.\n بعد می‌گویم: «لطفاً بهش بگو که وقتی شاعر باشی، برات خیلی سخته که زبون مادریت رو از دست بدی، خیلی خیلی سخته. اما می‌تونی پسش بگیری. هنوزم می‌تونی شعر بگی. می‌تونی یاد بگیری که به انگلیسی هم شعر بگی».\n حیا می‌گوید: «می‌تونیم شعرشو کشف کنیم» و پیام‌هایم را منتقل می‌کند و پسرک فریاد می‌زند.\n اولین بار نیست که فکر می‌کنم این منم که اینجا درس می‌گیرم، نه بچه‌ها. یکی از مهمترین درس‌ها این است که لازم نیست فقدان زبان مادری و وطن را جبران کرد؛ شاید این فقدان به سود شاعر باشد: شوکِ ناشی از جابجایی، شاعر را به درونش فرومی‌برد و به شنیدن صدای درونی‌اش وامی‌دارد. شاعر دوره‌ای را از سر می‌گذراند که طی آن به قول پریا، عضو دیگری از انجمن شعر، حسب حالش چنین است: «سکوتْ خود دوست من است». آیا نویسنده در این یتیمی پرورش نمی‌یابد؟ بسیاری از بچه‌های مدرسۀ ما چیزی از دست داده‌اند که سوگوارش باشند: وطن، خانواده؛ آیا کارِ شعر همین نیست؟ کنار رودخانه‌های بابِل، نشستیم و گریستیم.۴ افسونی برای بازگرداندنِ رفته‌ها.\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nClanchy, Kate. Some Kids I Taught and What They Taught Me. Pan Macmillan, 2019\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                                               شامل       ترجمۀ           تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای        علم    و                فلسفه،                تاریخ  و                     سیاست،                      اقتصاد  و          جامعه   و            ادبیات   و        هنر      است        که        از  بیش    از           ۱۰۰           منبع            معتبر و                        به‌روز              انتخاب                می‌شوند.           مجلات   و                  وب‌سایت‌هایی             نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                                             در      زمرۀ     این            منابع‌اند.       مطالب          فصلنامه       در   ۴           بخش                 نوشتار،                         گفت‌وگو،                بررسی               کتاب، و          پروندۀ             اختصاصی         قرار                می‌گیرند.                    گزیده‌ای            از       بهترین            مطالب                      وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                                                         کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های                روزنامه‌فروشی   و                       فروشگاه                   اینترنتی              ترجمان                               به‌صورت   تک      شماره     به‌              فروش     می‌رسد        اما                 شما            می‌توانید     با               خرید           اشتراک                         سالانۀ        فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                                                 برخوردار       شوید.         فصلنامه      برای           مشترکان               زودتر     از             توزیع              عمومی               ارسال                        می‌شود   و      در          صورتی‌که             فصلنامه         آسیب            ببیند       بدون         هیچ            شرط    یا               هزینۀ           اضافی              آن     را          تعویض            خواهیم          کرد.       ضمناً   هر          وقت                بخواهید                   می‌توانید                   اشتراکتان        را           لغو      کنید       و          مابقی            مبلغ                   پرداختی     را      دریافت             کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کِیْت کلانچی نوشته است و در تاریخ ۳۱ مارس ۲۰۱۹ با عنوان «So many of our children had a loss to mourn. Isn’t that what poetry’s for?» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است.  وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۵ مرداد ۱۳۹۹ با عنوان «انجمن شاعران کوچک غمگین» و ترجمۀ پدرام شهبازی منتشر کرده است. •• کیت کلانچی (Kate Clanchy) معلم، شاعر و نویسندۀ اسکاتلندی است. بعضی بچه‌هایی که به آن‌ها درس دادم و چیزهایی که از آن‌ها آموختم (Some Kids I Taught and What They Taught Me) و آنتیگونه و من (Antigona and Me) از جمله کتاب‌های اوست. ••• این مطلب برشی است از کتاب بعضی بچه‌هایی که به آن‌ها درس دادم و چیزهایی که از آن‌ها آموختم (Some Kids I Taught and What They Taught Me).\n [۱] miss [۲]  All You Need Is Love نام ترانه‌ای است از بیتلز [مترجم]. [۳]  سالادی است که بیشتر در سوریه و لبنان و فلسطین تهیّه و مصرف می‌شود. نگاه کنید به کتاب مستطاب آشپزی، از سیر تا پیاز، نجف دریابندری و فهیمۀ راستکار، نشر کارنامه، ۱۳۸۴، ج. ۱، ص. ۴۸۶ [مترجم] [۴] از مزمور ۱۳۷ [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653880.json b/train/540653880.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0d2399896e59c7cea69ced1e9eb084cd7c2f9e58
--- /dev/null
+++ b/train/540653880.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "می‌شود تغییر کرد، حتی اگر ارادۀ آهنین نداشته باشید",
+  "subtitle": "اگر می‌خواهید زندگی‌تان را بهتر کنید، یاد بگیرید که به خویشتن آینده‌تان اعتماد کنید",
+  "introduction": "زندگی همۀ ما پر است از تصمیم‌های خوبی که گرفته‌ایم، اما ارادۀ کافی انجام آن‌ها نداشته‌ایم. خواسته‌ایم درس‌خوان و منظم و ورزشکار باشیم، یا سیگار و شکلات و رفتارهای بد را کنار بگذاریم، اما نتوانسته‌ایم. و حالا، با این کارنامۀ پر از شکست، می‌دانیم که هر تصمیم دیگری هم بگیریم با سرنوشت مشابهی روبه‌رو خواهد شد. آیا راهی هست که از این دور باطل فرار کنیم؟ تحقیقات جدیدی که متخصصان روان‌شناسی اعتیاد انجام داده‌اند، نور تازه‌ای به این مسئله انداخته‌ است.",
+  "content": "جف وایز، کات — انسان‌بودن دشوار است. خوب می‌دانیم چه تصمیماتی باید گرفت و مشتاقانه بر آنیم که همین تصمیمات را بگیریم، اما وقتی زمانش می‌رسد، چنین نمی‌کنیم. می‌خواهیم وزن کم کنیم، اما دسر بستنی می‌خوریم. می‌خواهیم بدنمان ورزیده باشد، اما از روی کاناپه تکان نمی‌خوریم. می‌خواهیم پول پس‌انداز کنیم، اما بلیط هواپیما به مقصد ایتالیا می‌خریم.\n شاید خنده‌دار باشد، اما دانشمندان دربارۀ علت این کار هم‌نظر نیستند.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n انگارۀ غالب هم در روان‌شناسی و هم در فرهنگ عامه این است که مغز ما دو بخش دارد: بخشی عقلانی که می‌داند چه‌چیز برایمان خوب است و بخشی که تابع امیال است و چیزهای بد را می‌خواهد. کشمکش این‌دو تا جایی ادامه می‌یابد که سرانجام بخش عقلانی خسته می‌شود و کم می‌آورد. این پایان کار است. چه تصویر دلسردکننده‌ای.\nاما آنچه شاید نشنیده باشید این است که، در سال‌های اخیر، از حوزۀ مطالعات اعتیاد، مدل رقیبی پدیدار شده است. در این مدل، مغز انسان به دو بخش در حالِ ستیز تقسیم نمی‌شود، بلکه یک سیستم واحد دارد که گزینه‌های زودبازده را بر گزینه‌های دیربازده ترجیح می‌دهد.\n پس این کشمکش در اصل میان خوب و بد نیست، بلکه میان آینده و حال است. جالبیِ این دیدگاه در این است که ضمن تبیین اینکه چرا بعضی‌ها می‌توانند بر وسوسه‌ها چیره شوند و واقعاً هم می‌شوند، راهبردی هم برای دست‌یابی به این پیروزی در اختیارمان قرار می‌دهد.\n                                                                                           •••\n البته اگر بخواهیم در مورد خودمهاری سخن بگوییم، باید از والتر میشل، روان‌شناس دانشگاه استنفورد، حرف بزنیم، کسی که در اواخر دهۀ ۱۹۶۰ و اوایل ۱۹۷۰ آزمایشی معروف طراحی کرد.۱ او به بچه‌های چهارساله میان دو گزینه حق انتخاب داد: یا یک کیک را همان لحظه بخورند، یا پانزده دقیقه منتظر بمانند تا دو کیک گیرشان بیاید. سال‌ها بعد، میشل سراغ شرکت‌کنندگان این آزمایشِ (موسوم به آزمایش مارشمالو) رفت و متوجه شد کسانی که پانزده دقیقه منتظر مانده بودند از همه لحاظ عملکرد بهتری در زندگی داشته‌اند. او چنین نتیجه گرفت که آن‌ها حتماً یک توانایی باثبات ذهنی دارند که، با کمک آن، امیالِ لحظه‌ای را پس می‌زنند. این توانایی، به بیان دیگر، همان نیروی اراده است.\n\nحدود سه دهه بعد، روان‌شناس دیگری به نام روی بامایستر، از دانشگاه کیس وسترن رزرو، نظریۀ فرسایش نیروی اراده۲ را صورت‌بندی کرد تا تبیین کند چرا کسانی که می‌کوشند کار صحیح را انجام دهند معمولاً ناکام می‌مانند. او توضیح می‌دهد که نیروی اراده، مثل یک ماهیچه، سرانجام فرسوده می‌شود و از کار می‌افتد. این ایدۀ «نیروی اراده همچون ماهیچه» هم در حوزۀ روان‌شناسی و هم فرهنگ عامه به شکلی باورنکردنی تأثیرگذار بوده است.  تقریباً تمام کتاب‌های خودیاری بر مبنای این ایده نوشته می‌شوند؛ خود بامایستر هم در سال ۲۰۱۱ با همکارش کتاب پرفروشی در این‌باره منتشر کرد. اما در چند سال گذشته، بحران کُپی‌کاری بر کتاب‌های روان‌شناسی اجتماعی چنگ انداخته و فرسایش نیروی اراده نیز عملکرد خوبی در این میان نداشته است. اخیراً پژوهشی در ژورنال چشم‌اندازهایی بر علم روان‌شناختی۳ منتشر شده که مؤلفان آن بیش از ۲۰ مرکز پژوهشی در سرتاسر دنیا را به کار گرفته‌اند تا بر روی بیش از ۲۰۰۰ نمونه آزمایش‌هایی انجام دهند. آن‌ها هیچ شواهدی که حاکی از فرسایش نیروی اراده باشد نیافتند.\n خب اگر اراده مثل یک ماهیچه نیست، پس چیست؟ پاسخ دیگر در پژوهش‌های یکی از هم‌دوره‌های میشل ریشه دارد. در دهۀ ۱۹۶۰، جورج اینزلی پژوهشگری جوان بود که می‌خواست بفهمد کبوترها چگونه میان گزینه‌های زمان‌نزدیک و زمان‌دور یکی را برمی‌گزینند. مثلاً او به یک کبوتر این گزینه را داد که یک اونس (برابر با حدود ۲۸.۵ گرم) دانه را درجا یا چهار اونس دانه را چهار ثانیه بعد دریافت کنند. اینزلی دریافت که کبوترها تاب انتظار برای پاداش را ندارند و دانه‌شان را همان لحظه می‌خواهند، حتی اگر مقدارش خیلی کمتر باشد. کبوترها اساساً پاداشِ با تأخیر را دارای ارزشی کمتر از چهار اونس می‌دانند و برایش کاستیِ ارزش قائل‌اند.\n این «کاستیِ ارزش در اثر تأخیر» چندان جای شگفتی ندارد (چون خیلی از ما ترجیح می‌دهیم همین الان پاداش بگیریم تا بعداً)، اما یافتۀ بعدیِ اینزلی بسیار جالب‌توجه بود. او کشف کرد که کبوترها طوری برای آیندهْ کاستیِ ارزش قائل‌اند که منجر به رفتاری ظاهراً غیرعقلانی موسوم به «واژگونی ترجیحات»۴ می‌شود.\n در یک آزمایش، اینزلی به کبوترها یک انتخاب داد: دکمه‌ای که ۱۴ ثانیه بعد به آن‌ها چهار اونس دانه می‌دهد و دکمه‌ای دیگر که ۱۰ ثانیه بعد به آن‌ها یک اونس دانه می‌دهد. از نظر کبوتر، هردوی این پاداش‌ها دور از دسترس و در آینده‌ای دور بودند؛ به‌همین‌خاطر، در ابتدا پاداش بزرگتر را برمی‌گزیدند. اما پس از هشت ثانیه انتظار، قضیه کاملاً برعکس می‌شد. حالا پاداش کوچک‌تر تنها دو ثانیه فاصله داشت و رسماً جلوی چشمشان بود، در حالی که پاداش بزرگ هنوز در آیندۀ دور و شش‌ثانیه‌ای قرار داشت. لذا ترجیحشان را عوض می‌کردند و پاداش کوچک‌تر و دردسترس‌تر را برمی‌گزیدند.\n نظر کبوترها عوض می‌شد.\n این تصمیم ریشه در مسئله‌ای ریاضیاتی دارد که مغز چگونه پاداش را ارزیابی می‌کند. مقالات اینزلی پر از فرمول‌ها و گراف‌های مربوط به کاستی ارزش هستند، اما من ترجیح می‌دهم این قضیه را با یک استعاره روشن کنم. تصور کنید که دارید قدم می‌زنید و، در دوردست، درختی را در دامنۀ یک کوه می‌بینید. درخت کوچک‌تر از کوه به نظر می‌رسد. اما هرچه به درخت نزدیک‌تر می‌شوید، با سرعتی بیشتر از کوه بزرگ می‌شود، تا اینکه درخت و کوه تقریباً هم‌اندازه می‌شوند. سپس نسبتْ معکوس می‌شود. هرچه به آن نزدیک می‌شوید، درخت بزرگ‌تر و بلندتر به نظر می‌رسد. وقتی کنار درخت می‌رسید، اصلاً چیزی جز آن نمی‌بینید.\n به همین شکل، وقتی کبوترها دو پاداش را در آینده‌ای دوردست می‌بینند، وارسی اندازۀ واقعی این پاداش‌ها برایشان کار راحتی‌ است. اما با گذر زمان، پاداش کوچک‌تر نزدیک‌تر و نزدیک‌تر می‌شود و البته بزرگ‌تر و بزرگ‌تر، تا اینکه نسبت به جایزۀ بزرگ‌تری که در دوردست است، ارزشمندتر به نظر می‌آید. این نقطۀ عطفی است که ترتیب ترجیحات عوض می‌شود و کبوتر نظرش را تغییر می‌دهد.\n اینزلی دریافت که انسان‌ها نیز به شکلی مشابه نظرشان عوض می‌شود. فرض کنید می‌خواهید رمان‌نویس شوید، لذا تصمیم می‌گیرید که هر روز ساعت ۵ صبح بیدار شوید و دست به قلم ببرید. هنگامی که زنگ هشدار را تنظیم می‌کنید و به رختخواب می‌روید، با خود می‌گویید «چه خوب می‌شود که فردا از سپیده‌دم صبح الهام بگیرم». تا چشم روی هم می‌گذارید، زنگ به صدا درمی‌آید، هوا هنوز تاریک است و شما دستتان را بر روی دکمۀ ساعت می‌کوبید و با خودتان می‌گویید «ای بابا، بیخیال» و دوباره به آغوش گرم بالش برمی‌گردید.\n البته دیر یا زود بیدار می‌شوید و در آن لحظه می‌فهمید که گند زده‌اید. با کوته‌بینی، آیندۀ ادبی‌تان را به چند ثانیه آسایش فروخته‌اید. اما دست خودتان نبود. وقتی بالش گرم‌ونرم، بدون هیچ کاستی ارزشی، تنها چند سانتیمتر فاصله داشت، ارزشش نسبت به گزینۀ دیگر، که بسیار دور و دچار کاستیِ ارزش بود، بسیار کلان به نظر می‌رسید.\n\nبزرگترین بینش اینزلی این بود که گرچه تنظیمات ذهنی ما شاید فراخورِ تن‌دادن به وسوسه باشد، اما راهی برای پیکار با این وسوسه پیشِ رویمان هست. انسان، بر خلاف کبوتر، توانایی پیش‌بینی پاداش‌های آینده را دارد، آن هم نه فقط یک پاداش، بلکه رشته‌ای از پاداش‌ها که تا آیندۀ دور کشیده می‌شود. وقتی تقلا می‌کنید که صبح زود از رختخواب جدا شوید، این بده‌بستان واقعاً بین یک لحظه خوشی در زمان حال و یک لحظه خشنودی در آینده نیست، بلکه بین یک لحظه خوشی در زمان حال و یک عمر برخورداری از موفقیت کاری است.\n این لحظات خشنودی رفته رفته با هم جمع می‌شوند و اینزلی این فرایند را «بسته‌بندی» می‌نامد. مثل کارگری که یک سبد کادو را به هم می‌بندد، مداربندیِ پاداشیِ ذهنِ نیمه‌خودآگاه نیز ارزش جمعی تمام فواید مختلف را که فردا و پس‌فردا و روزهای بعدش تلنبار خواهد شد، محاسبه می‌کند و آن‌ها را به شکل بسته‌ای به هم می‌بندد. حتی وقتی یکی از پاداش‌های آینده دورازدسترس و کم‌ارزش به نظر می‌رسد، تمام این کلافِ بسته‌بندی شده جمع می‌گردد و چیزی بسیار بزرگ را می‌سازد، حتی بزرگ‌تر از یک لحظۀ خوش که همین الان در دسترس است. به عبارتی، کوه همواره بزرگ‌تر از درخت می‌ماند.\n اساساً کاری که در چنین شرایطی کرده‌اید این است که خودتان را با ذهنتان به آینده فرافکنده‌اید تا همین امروز بتوانید خشنودیِ برخورداری از پاداش‌های فردا را تجربه کنید. طبق یافتۀ جالب پژوهشگران، افرادی که بهتر با خویشتنِ آینده‌شان هم‌ذات‌پنداری می‌کنند خودمهاری بسیار بهتری دارند. در پژوهشی که در سال ۲۰۰۹ در ژورنال قضاوت و تصمیم‌گیری۵ منتشر شد، هال هرشفلیدِ روان‌شناس نمودارهای وِن۶ را به سوژه‌ها نشان داد، در حالی که بعضی دایره‌های داخل این نمودارها برچسب «خویشتن کنونی» و «خویشتن آینده» خورده بود. کسانی که همپوشانی بیشتری میان دایره‌ها می‌دیدند خودمهاری بیشتری در تکلیف بعدی نشان دادند: این افراد ترجیح می‌دادند منتظر پاداش‌های پولی بزرگ‌تر بمانند، نه اینکه درجا پاداش کوچک‌تر را بردارند. شماری از آزمایش‌های دیگر نیز اثری مشابه را نشان داده‌اند. هرشفیلد می‌گوید «توانایی ایستادن در جایگاه خویشتنِ آینده‌مان بدین معناست که بتوانیم پیامدهای مثبت و منفی تصمیماتمان را بفهمیم».\n اما به منظور «بسته‌بندی» باید بر مانعی بزرگ چیره شد: اعتماد.\n                                                                                           •••\n وقتی در تلاشم تا خودم را از رختخواب بیرون بکشم و مشغول نوشتنِ رمانم شوم، به این دلیل موفق می‌شوم که همۀ فواید دستاوردهای آینده‌ام در حرفۀ نویسندگی را با هم جمع می‌کنم. اما این فواید را تنها در صورتی درو می‌کنم که صبح زود از خواب برخیزم. اگر واقعاً باور نداشته باشم که می‌توانم در برابر وسوسه مقاومت کنم، اگر چنین بیاندیشم که ممکن است فردا و پس‌فردا کم بیاورم و گزینۀ «چرت‌زدن» را فعال کنم، آن‌وقت دیگر نمی‌توانم آن پاداش‌های آینده را جمع بزنم، چون هرگز به آن‌ها نخواهم رسید.\n اگر با آدم‌هایی صحبت کنید که تلاش کرده‌اند تغییرات مثبتی در خودشان بیافرینند اما ناکام مانده‌اند، معمولاً همین بی‌ایمانی نسبت به آینده را از زبان آن‌ها خواهید شنید. به گفتۀ کلینیک مایو، رایج‌ترین بهانه‌هایی که افراد برای ورزش‌نکردن می‌آورند این‌ها هستند: «خیلی تنبلم»، «حوصلۀ ورزش‌کردن ندارم» و «من اهل ورزش نیستم». این‌ حرف‌ها هیچ‌کدام دربارۀ ورزش نیست، بلکه دربارۀ «خود» آدم‌هاست. این آدم‌ها باور دارند که کم خواهند آورند و این پیشگویی به‌راستی خودکام‌بخش است و صرف باور به آن منجر به تحققش می‌شود.\n در اواسط دهۀ ۱۹۷۰، روان‌شناسی به نام استیون مایستو آزمایشی انجام داد که اگر امروز می‌خواست انجام بشود، ممنوع بود. او به دو گروه از الکلی‌های در‌حال‌بهبودی دو نوع نوشیدنی داد: یک نوشیدنی میوه‌ای که بدون اطلاعشان در آن الکل ریخته بود، و یک نوشیدنیِ میوه‌ای بدون الکل با همان مزه برای گروه دیگر. سپس به نیمی از اعضای هر گروه گفت شما الکل نوشیده‌اید و به نیم دیگر نگفت. مطابق انتظار، نیمی از سوژه‌های آزمایش ناگهان احساس میل به مصرف الکل کردند. اما این افراد دقیقاً همان‌هایی نبودند که واقعاً الکل نوشیده بودند. فارغ از اینکه فرد الکل نوشیده بود یا نه، این افراد همان‌هایی بودند که باور داشتند الکل نوشیده‌اند. آن دسته از الکلی‌هایی که فکر کردند نوشیدنی الکلی نوشیده‌اند بر این باور بودند که وقتی از کسانی که همراه هم درمان را شروع کرده‌اند، جا بمانند، دیگر امیدی به بهبودی‌شان نیست و نمی‌توانند بسته‌بندی کنند. و واقعاً هم نتوانستند.\n بالعکس، کسانی که کاملاً از رفتار آینده‌شان مطمئن‌اند، از نظر نیروی اراده، با هیچ دشواری‌ای روبه‌رو نمی‌شوند. بسته‌بندی هنگامی آسان است که حتم داشته باشیم سیل پاداش‌های آینده فرا خواهد رسید.\n این اثر به بهترین وجه در پژوهشی بر روی سیگاری‌های یهودی ارتودکس نمود یافت، مطالعه‌‌ای که در ژرونال سایکوفارمکولوژی منتشر شد. پژوهشگران از سوژه‌های خود خواستند تا هم در آخرهفته‌های عادی (که آزاد بودند به میل خود سیگار بکشند) و هم در روز شبات (روز شنبه که یهودیان ارتودکس سیگارکشیدن را حرام می‌دانند) از سیگارکشیدن دست بکشند. در روز شبات، آن‌ها چندان میلی به کشیدنِ سیگار نداشتند. البته که نیکوتین ماده‌ای اعتیادزاست، ماده‌ای که مستقیماً با مداربندی لذت در مغز تداخل دارد. اما این افراد در روز شبات هوس سیگارکشیدن نداشتند. آن‌ها، خودآگاه و نیمه‌خودآگاه، می‌دانستند که سیگارکشیدن ناممکن و دورازدسترس است. حرمت مذهبی خیلی قوی بود. لذا اطمینانشان به رفتار آینده‌شان همچون سنگ سخت بود.\n به اعتقاد اینزلی، میلْ انگیزه‌مند است. ما معمولاً میل را چیزی دگرگون‌ناپذیر می‌دانیم، چیزی که یا داریم، یا نداریم. اما اگر واقعاً فکر کنیم چیزی در دسترس ما نیست، خواهان آن نمی‌شویم. اگر آن‌قدر به خودمان اعتماد داشته باشیم که باور کنیم به وسوسه تن نخواهیم داد، آن‌گاه وسوسه در دسترس نیست و ما هم دیگر آن را نمی‌طلبیم.\n پس برای چیرگی بر وسوسه و دست‌یابی به تغییر، باید غبار تردیدهایی که به خودتان دارید را کنار بزنید و به رفتار آینده‌تان اطمینان داشته باشید.\n اما چطور می‌توان چنین کرد؟\n                                                                                           •••\n اگر فکر می‌کنید می‌توانید جلوی آینه بایستید و با تکرار شعار «من می‌توانم» به خودتان اطمینان‌به‌نفس دهید، در اشتباه‌اید. پژوهش‌ها نشان داده که، در سطح نیمه‌خودآگاه، باورهایی که دربارۀ خود شکل می‌دهیم در گروِ حرف‌ها یا حتی اندیشه‌هایمان نیست، بلکه وابسته به کارهایی است که از خود می‌بینیم. اگر می‌خواهیم باورهایمان را عوض کنیم، ابتدا باید رفتاری را که از خودمان سراغ داریم تغییر دهیم.\n اما این حرف متناقض است. برای تغییر رفتار باید بسته‌بندی کنید و برای بسته‌بندی، باید به خودتان اعتماد کنید. اما به خودتان اعتماد نخواهید کرد اگر چیزی که در گذشته دیده‌اید رفتار غیرقابل‌اعتماد باشد. یک دور باطل!\n راهکار این است که دست از نگرانی دربارۀ رفتارهایتان بردارید و به خودتان اعتماد کنید. راه دست‌یابی به این امر چیزی است که آن را «الگوریتم» نامیده‌ام. اگر این الگوریتم را مجدانه دنبال کنید، سیر نزولی و خودکارِ تردیدکردن دربارۀ خودتان جایش را می‌دهد به سیر صعودی اعتماد کردن به خودتان. نحوۀ کار چنین است:\n گام اول: یک قاعدۀ ساده برای خودتان بگذارید، قاعده‌ای چنان ساده و شفاف که امکان ناکامی در آن وجود نداشته باشد.\n گام دوم: حتماً گام اول را دنبال کنید.\n مقصودم این نیست که برای خودتان عادت درست کنید، بلکه برپایی الگویی از شواهد است که مغزتان بتواند مشاهده کند. عادتی را پیدا کنید که انجام‌دادنش خیلی ساده باشد و فارغ از چیزهای دیگر، بر انجام آن تمرکز کنید. کسی که می‌خواهد زود بیدار شود می‌تواند بگوید «زنگ هشدار را پنج دقیقه زودتر تنظیم می‌کنم». کسی که می‌خواهد تنبلی را کنار بگذارد می‌تواند بگوید «هر روز صبح قبل از اینکه رختخوابم را ترک کنم، تخت را مرتب خواهم کرد». کسی که می‌خواهد زبان فرانسوی بیاموزد می‌تواند بگوید «وقتی در مسیر رفتن به سمت کار هستم، داخل قطار ده فلش‌کارت لغت می‌خوانم».\n این اهداف چنان کوچک‌اند که شاید بیهوده به نظر برسند. اما پایبندشان باشید. وقتی اعتبار خود را رقم بزنید، می‌توانید از قدرت بسته‌بندی جدیدتان برای تعیین اهداف بلندپروازانه‌تر بهره بگیرید، مثلاً خواندن ۲۰ فلش‌کارت و بعد هم ۵۰تا، سپس شروع کنید به خواندن وب‌سایت‌های فرانسوی، و نهایتاً رمان‌نوشتن به فرانسوی. به مرور زمان، این پروژه به بخشی از هویتتان تبدیل می‌شود و سرمایه‌گذاری‌تان چنان کلان می‌گردد که خودتان جرأت نمی‌کنید بیخیالش شوید. کار به جایی می‌رسد که نه‌تنها ادامه‌دادنْ تلاش چندانی نمی‌خواهد، که اتفاقاً سخت می‌توانید دست بردارید.\n نکتۀ عجیب الگوریتم این است که هرچند علمِ مبنایی آن تازه است، اما خودِ تکنیک سال‌ها قدمت دارد. مثلاً انجمن معتادان گمنام را در نظر بگیرید. تمام برنامۀ آن‌ها چیرگی بر یک مشکل بزرگ با تعیین اهدافِ جزئی (مثل رفتن به جلسات و «هردفعه یک روز» الکل‌نخوردن) و سپس راستی‌آزمایی پیوسته و ماندن در این مسیر است. انجمن‌های «مراقبت از وزن» نیز به همین شکل کار می‌کند: هدفشان تحمیل مجموعه‌ای سریع از قواعد شفاف بر موضوعِ عموماً آشفتۀ غذاخوردن و سپس پایش دائم برای تضمین پایبندی است.\n الگوریتم چیز پیچیده‌ای نیست. حتی خیلی‌ها خودبه‌خود به آن می‌رسند. مثلاً جری دافی جوان ایرلندیِ بیست‌وشش‌ساله‌ای بود که وزنش از آنچه می‌خواست سنگین‌تر بود. هربار که سعی می‌کرد وزن کم کند، وزنش دوباره برمی‌گشت. تا اینکه روزی عکسی خجالت‌آور از خودش دید و بر آن شد که قضیه را جدی بگیرد. از‌آن‌پس، هرشب پس از شام نیم ساعت قدم می‌زد. پس از مدتی، این نیم ساعت به یک ساعت افزایش یافت. احساس آمادگی جسمانی می‌کرد و همین امر باعث شد بهتر غذا بخورد. پس از مدتی که وزنش کم شد، دویدن را شروع کرد. وقتی ورزیده و قوی شد، چنان اطمینان‌به‌نفس یافت که از شغلش استعفا داد و کسب‌وکار خودش را راه انداخت. او امروزه یکی از برجسته‌ترین ورزشکاران استقامتی در جهان و برندۀ چالش ده‌روزۀ مردان آهنین بریتانیاست. پیکاری که در آن شرکت‌کنندگان، ده روز متوالی، هر روز یک سه‌گانه را به پایان می‌رسانند. حالا برای دافی بسیار سخت است که یک روز ورزش نکند.\n البته دافی فقط یک مثال از بی‌شمار موارد این‌چنینی است. همه‌جا افرادی مانند او پیدا می‌شود، کسانی که حس می‌کردند اسیر رفتارهاشان هستند، اما موفق شدند بندها را بگسلند. آن‌ها نه با یادگیری عادات جدید، بلکه با یادگیری تغییرِ خواسته‌هایشان به این موفقیت دست یافتند.\n این دیدگاه جدید نسبت به خودمهاری، نسبت به دیدگاه استاندارد فرشته‌ای بر شانۀ راست و شیطانی بر شانۀ چپ، اندکی پیچیده‌تر است و کمتر شهودی است. اما ارزش زحمتش را دارد، چون بر خلاف دیدگاه استاندارد، به ما جرأت می‌دهد که امید داشته باشیم، اینکه اوضاعی را تصور کنیم که در آن می‌توانیم، بدون هیچ زحمتی، به شکلی که می‌خواهیم زندگی کنیم. این یعنی تغییر در راستای بهبودی و در جهت مثبت.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                         شامل ترجمۀ     تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،           تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و         ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش   از       ۱۰۰       منبع         معتبر و                   به‌روز        انتخاب          می‌شوند.          مجلات  و           وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                         در زمرۀ این       منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش          نوشتار،                     گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و      پروندۀ          اختصاصی      قرار           می‌گیرند.           گزیده‌ای           از     بهترین         مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                         کتاب‌فروشی‌ها،       دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه                اینترنتی            ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره    به‌           فروش   می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با            خرید        اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                        برخوردار شوید.      فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع            عمومی            ارسال                 می‌شود  و   در       صورتی‌که         فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون      هیچ       شرط   یا           هزینۀ         اضافی            آن  را      تعویض        خواهیم        کرد.     ضمناً   هر       وقت          بخواهید             می‌توانید              اشتراکتان     را        لغو    کنید     و        مابقی        مبلغ             پرداختی   را    دریافت          کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جف وایز نوشته است و در تاریخ ۳ ژانویه ۲۰۱۷ با عنوان «To Change Your Life, Learn How to Trust Your Future Self» در وب‌سایت کات منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۶ خرداد ۱۳۹۹ با عنوان «می‌شود تغییر کرد، حتی اگر ارادۀ آهنین نداشته باشید» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. •• جف وایز (Jeff Wise) نویسنده و ژورنالیست تلویزیونی اهل آمریکاست که در موضوعاتی همچون علم، تکنولوژی، هوانوردی و ماجراجویی می‌نویسد.\n[۱]  برای اطلاعات بیشتر دربارۀ والتر میشل و آزمایش معروفش مطلب «مصائب بزرگ‌ترین متخصص خودمهاری برای مهار خود» را مطالعه کنید. [۲] Ego-depletion [۳] Perspectives on Psychological Science [۴] Preference reversal [۵] Judgment and Decision Making [۶] نمودارهای وِن تصاویری هستند که، از طریق چند دایره، تمام روابط منطقی ممکن میان چند مجموعه را نشان می‌دهد [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653881.json b/train/540653881.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8d0ecb16273a4cd4477cf5602414eaddd190b9e7
--- /dev/null
+++ b/train/540653881.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اگر می‌خواهید شنوندۀ خوبی باشید، باید از شر افکارتان خلاص شوید",
+  "subtitle": "خوب که گوش کنیم، هر کسی داستان جذابی برای تعریف‌کردن دارد",
+  "introduction": "چشمانت خیره می‌شود، سرت دائماً به‌نشانۀ تأیید تکان می‌خورد، کم‌کم خوابت می‌گیرد و انگار دیگر گوش‌هایت نمی‌شوند. این یکی از تکراری‌ترین صحنه‌های هر روز ماست: یکی با ما حرف می‌زند، اما ذهن ما دوست ندارد حرفش را بشنود. بله، گوش‌دادن به صحبت دیگران یکی از سخت‌ترین کارهای دنیاست. کیت مورفی برای نوشتن کتابش به‌سراغ کسانی رفته که می‌توانند خوب به حرف دیگران گوش کنند: روانکاوها، آرایشگرها، رادیوبازها یا حتی جاسوسان. او می‌گوید گوش‌ندادن نه‌تنها خود ما را منزوی می‌کند، بلکه عواقب هولناکی برای سیاست دارد.",
+  "content": "استفن موس، گاردین — نویسنده‌ای به نام کیت مورفی بر این باور است که نداشتن توانایی خوب گوش‌کردن باعث می‌شود همه‌مان احساس تنهایی کنیم. در جهان گوشی‌های هوشمند و مشغله‌های فراوان، آیا می‌توان دوباره تعامل کرد؟\nمن دربارۀ‌ این مأموریت تردید بسیاری داشتم. کتاب جدید کیت مورفی، تو گوش نمی‌کنی، نشان می‌دهد بسیاری از ما -که غرق در افکار و رؤیاهای خود هستیم و حباب‌های کوچک دیجیتال خود را اشغال کرده‌ایم- توانایی گوش‌کردن را از دست داده‌ایم و این امر باعث شده انزوا و تنهایی همه‌گیر شود. این فرض به‌خودی‌خود امکان‌پذیر است؛ اما چرا من؟‌ منظورت این است که من قادر به گوش‌کردن نیستم یا حتی میلی ندارم؟\nوقتی سردبیرمان مشغول صحبت شد تا به من بگوید چطور می‌توان این مطلب را از آب درآورد، مدام وسط حرفش می‌پریدم و این برای همکارانم خیلی عجیب بود. قبول، شاید من کمی مشکل دارم و نمی‌توانم چند دقیقه دهانم را ببندم و گوش کنم؛ دوست دارم حرف طرف مقابل را حدس بزنم و حتی پیش از آنکه او فرصت پیدا کند حرفش را آن‌طور که می‌خواهد بزند، پاسخش را بدهم. مورفی در کتاب خود می‌گوید «شنونده‌های بد لزوماً آدم‌های بدی نیستند»، اما نداشتن توان یا تمایل گوش‌کردن ویژگی چندان جذابی نیست. زمان بازآموزی است. بیایید امیدوار باشیم، پس از یک‌عمر سخنرانی‌کردن به‌جای گوش‌کردن،‌ هنوز برای تغییر دیر نباشد.\nمورفی، روزنامه‌نگاری ساکن تگزاس، شنونده‌ای بسیار خوب است. این را می‌توان از ارتباطی دورادور و تلفنی هم فهمید. او وارد تعامل می‌شود؛ پرسش‌هایم را جدی می‌گیرد؛ می‌کوشد مکالمه‌ای متناسب ایجاد کند. او اصلی‌ترین ویژگی یک شنوندۀ خوب را دارد: کنجکاوی. قهرمان او تاریخ‌دانی شفاهی، اِستادز ترکل، است که معتقد بود اگر زحمت خوب صحبت‌کردن با دیگران را به خود بدهیم و به آنچه می‌گویند خوب گوش کنیم، درمی‌یابیم که هر کسی داستان جذابی برای تعریف‌کردن دارد.\nمورفی می‌گوید «اگر درست سؤال بپرسیم، همۀ آدم‌ها جذاب هستند. اگر کسی خسته‌کننده و غیرجذاب است، تقصیر خودمان است». این گفته مرا به یاد مصاحبه‌های بسیار خسته‌کننده و ناموفقی می‌اندازد که انجام داده‌ام، ازجمله مصاحبه‌ای با یک نویسندۀ مشهور که وسط آن خوابم برد. همیشه استدلال کرده‌ام که هر دو طرف مقصرند -بالاخره مصاحبه خیابانی دوطرفه است- اما ظاهراً باید خودم تمام مسئولیتش را بپذیرم. من آن‌طور که باید توجه نکرده‌ام.\n\nمورفی می‌گوید: «نیاز مبرمی به نوشتن این کتاب بود. همه آن‌قدر روی ابراز نظر خود مصرّیم یا به‌واسطۀ فناوری یا افکارمان حواس‌پرت شده‌ایم که دچار انزوا، سوءتفاهم و ناشکیبایی شده‌ایم. می‌خواستم افراد را متوجه ارزش و لذت بالای گوش‌کردن بکنم». او دو سال وقت صرف تحلیل تحقیقات دانشگاهی دربارۀ گوش‌کردن کرد و با افراد مختلفی مصاحبه کرد که کارشان خوب گوش‌کردن است: «جاسوس‌ها، کشیش‌ها، روان‌درمانگرها، متصدیان بار، طرف‌های مذاکره در گروگان‌گیری‌ها، آرایشگرها، مأموران کنترل ترافیک هوایی، تولیدکنندگان برنامه‌های رادیویی، رئیس جلسات گروه‌های کانونی.» حاصل کتاب راهنمای جذابی دربارۀ چیزی است که می‌پنداریم به‌صورت خودکار انجام می‌دهیم، اما اغلب خیلی خوب از پسش برنمی‌آییم.\nمورفی مدعی نیست که ذاتاً شنوندۀ خوبی است بلکه می‌گوید با تمرین به اینجا رسیده است. او بحث می‌کند «هر کسی می‌تواند در این زمینه پیشرفت کند. هر چه با افراد بیشتری صحبت کنید،‌ بیشتر این مهارت در شما درونی می‌شود و می‌توانید آن سرنخ‌های کوچک را پیدا کنید». او می‌گوید اینکه امروز وقت زیادی را صرف ارتباطات الکترونیک می‌کنیم بدان معناست که داریم توانایی پیداکردن سرنخ‌های چهره‌به‌چهره را از دست می‌دهیم. او توضیح می‌دهد که، بدون آن سرنخ‌ها، «نمی‌توانید بافت کامل و تفاوت‌های ظریف گفت‌وگو را دریابید».\nمورفی می‌گوید شنوندگان بد شاید آدم‌های بدی نباشند، اما اثرات بد گوش‌کردن بسیار زیاد است. او می‌نویسد «هر کسی که تاکنون مطلبی شخصی را با دیگری به اشتراک گذاشته باشد و پاسخی بدون فکر و درک متقابل دریافت کرده باشد، می‌فهمد چطور چنین شرایطی روح را وا‌می‌دارد به کنج عزلت بخزد. فرقی نمی‌کند کسی به اشتباهاتش اعتراف کند، نظری را ارائه بدهد، خوابی را تعریف کند، نگرانی‌ای را اظهار کند یا رویداد مهمی را به خاطر بیاورد، در هر صورت دارد بخشی از خود را عرضه می‌کند. حال اگر شما با توجه به آن گوش نکنید، آن فرد کم‌کم گفت‌وگوهای بعدی خود را با شما اصلاح می‌کند چون می‌داند ’با این آدم نمی‌توانم خود واقعی‌ام باشم‘».\nپیش از صحبت با مورفی،‌ با گیلیان راو ملاقاتی داشتم، روان‌درمانگری ساکن تونبریج ولز. قبلاً هم یک‌بار با راو ملاقات کرده بودم -دوست مشترکی داشتیم- و ازآنجاکه می‌توان نام ما را شنوندگان حرفه‌ای گذاشت، او پذیرفت دربارۀ رویکردش به گوش‌کردن صحبت کنیم. گفت‌وگویمان در نظرم عجیب هراس‌انگیز بود و متوجه تمام تیک‌هایم شدم: طغیان نظرات پی‌درپی، جمله‌های نیمه‌تمام، میل به قطع‌کردن حرف دیگری، ناتوانی در جذب گفته‌های راو، درحالی‌که داشتم سؤال بعدی خود را در ذهن می‌ساختم (او در حوزۀ تحلیل متقابل کار می‌کند که درکش برای من واقعاً دشوار بود). در مقابل او رویکردی سنجیده، روان، و بدون شتاب داشت. او به‌آرامی اجازه می‌داد مکالمه در مسیر خود جاری شود؛ من حس می‌کردم مدام دارم مسیر آن را خم و راست می‌کنم و می‌کوشم آن را سریع پیش ببرم تا به نتایجی از پیش معین دست یابم.\nراو می‌گوید: «اگر بخواهید واقعاً گوش کنید، اول باید از شر خودِ خود، یعنی افکارتان، خلاص شوید. این کار تقریباً نشدنی است اما باید بکوشید تمام این افکار را کنار بگذارید». او می‌گوید وقتی با زوج‌ها کار می‌کند از آن‌ها می‌خواهد به یکدیگر گوش کنند و سپس حرف دیگری را تکرار کنند. می‌گوید «این تمرین کاملاً ساده به نظر می‌رسد اما بدون استثنا آن‌ها حرف را می‌پیچانند و تغییر می‌دهند». گوش‌کردن بدون خود و بدون دستورالعمل کار دشواری است.\nمن ناراحتیِ خود را با مورفی در میان گذاشتم، اینکه عصبیت من در مقابلِ حالت ژرف و خونسردانۀ راو نمود بیشتری داشت. او شاخص شنوندۀ حرفه‌ای را سریع تشخیص می‌دهد. می‌گوید «این ویژگی در تمام شنوندگان فوق‌العاده‌ای که با آن‌ها مصاحبه کردم مشهود بود. آن‌ها همگی رفتاری بسیار آرام داشتند. خیلی بی‌پرده بودند اما در ذهن خود نبودند. برای آدمی به‌هم‌ریخته، این ویژگی می‌تواند هراس‌انگیز باشد. راحت‌تر است که فرد مقابل گوش ندهد چون آن‌وقت شما هم در قبال چیزی که می‌گویید مسئولیتی نخواهید داشت».\nدیدگاهی که عموماً پذیرفته شده این است که زن‌ها، که در مقایسه با مردها ذاتاً همدلی بیشتری دارند، شنوندگان بهتری هستند. مورفی هرچند قبول دارد که همه این‌طور می‌اندیشند، مقاومت می‌کند و این دیدگاه را به‌عنوان قاعده‌ای عمومی نمی‌پذیرد. او می‌گوید: «این باور رایجی است و مردان و زنان هر دو به آن معتقدند. به همین خاطر تعجب می‌کنید که دلیلی برای اثبات آن در دست نباشد. اما من زنانی را دیده‌ام که شنوندگانی افتضاح هستند و مردانی که شنوندگانی مطلوب، پس واقعاً به شرایط بستگی دارد».\n\nمورفی استدلال می‌کند که ناکامی ما در گوش‌کردن، که روزبه‌روز بیشتر می‌شود، عواقب سیاسی هولناکی دارد زیرا دیگر مایل نیستیم با نقطه نظرات مخالفان خود مواجه شویم. برای مثال، در ایالات‌متحده، «سناتورها عادت داشتند در یک نهارخوری مشترک یکدیگر را ملاقات کنند و آنجا با هم صحبت می‌کردند و با نظرات هم مواجه می‌شدند و واقعاً حرف‌های یکدیگر را می‌شنیدند، حرف‌هایشان دربارۀ سیاست یا هر چیز دیگر را. آن‌ها برای یکدیگر شخصیت انسانی قائل بودند. حالا افراد مصمم هستند که جدا باشند و یکدیگر را از دور خارج کنند. موضوع فقط تفاهم‌نداشتن نیست. فکر می‌کنند دیگری بد است، فرد شروری است. اگر آدم فکر کند دیگری اساساً احمق یا بدذات است،‌ نمی‌تواند حرف‌هایش را بشنود. او می‌گوید آدم تنها زمانی رشد می‌کند که به دیدگاه‌های مخالف گوش دهد: استدلالی قوی برای اجتناب از اتاق پژواک رسانه‌های اجتماعی.\nاز نظر برخی، توانایی گوش‌کردن شاید موضوع مرگ و زندگی باشد،‌ به همین خاطر هر روز هزاران داوطلب «سازمان مددکاریِ سامری» آمادۀ گفت‌وگوی تلفنی با افراد ناامیدی هستند که نیاز فوری به شنیده‌شدن دارند. به دفتر مرکزی سامری‌ها در آسیابی قدیمی در ساری می‌روم تا با مدیر ارشد آموزش و توسعه لوسیا کاپوبیانکو ملاقات کنم؛ او همچنین در شعبۀ محلی خود بیش از ده سال در شیفت‌های گوش‌کردن فعالیت کرده است. من، درست مانند گفت‌وگو با راو، خیلی زود مسحور درایت همراه با آرامش و به دور از شتاب‌زدگی او می‌شوم. پس از گذشت یک ساعت در کنار او، از اینکه به ملاقاتش رفته بودم حس رضایت بیشتری داشتم.\nکاپوبیانکو می‌گوید کلید کارشان این است که فردی که تماس گرفته حس کند بر اوضاعش مسلط است. «ما می‌خواهیم آن‌ها تصمیمات خود را مدیریت کنند و به همین خاطر است که، با طرح سؤالات صریح، آن‌ها را به صحبت دربارۀ گزینه‌های مختلف تشویق می‌کنیم. سامری‌ها نمی‌خواهند افراد را به خدمات خود وابسته کنند؛ می‌خواهیم بتوانیم با کسی صحبت کنیم، به آن‌ها گوش دهیم، بفهمیم اوضاع از چه قرار است و به آن‌ها کمک کنیم از آن شرایط خارج شوند».\nاو می‌گوید به داوطلبان آموزش داده می‌شود که از ورود به بحث دربارۀ خود اجتناب کنند، چیزی که گاه تماس‌گیرندگان به دنبال آن هستند. تمام تمرکز گفت‌وگو روی تماس‌گیرنده است و سؤالات صریحی پرسیده می‌شوند تا آرام‌آرام عمق چیزی که آزارشان می‌دهد آشکار شود. آن‌ها خود را مشاور نمی‌دانند. سنگ‌صبورند، آنجا هستند تا گوش کنند و بکوشند طرف مقابل را درک کنند. کاپوبیانکو می‌گوید: «مردم دوست دارند به شما بگویند در آن لحظه چه اتفاقی دارد می‌افتد. فقط می‌خواهند خود را تخلیه کنند. گاهی فقط کافی است یک جملۀ کوتاه به فرد بگویید مثلاً: «داغونی، مگه نه؟ شرایطِ الآنت واقعاً تأسف‌باره، وحشتناکه». همین باعث می‌شود آن‌ها احساس ارزشمندی بکنند، زیرا شما اولین کسی هستید که گفته‌اید: «اشکالی ندارد که چنین حسی داشته باشی».\nکاپوبیانکو می‌گوید سازمانش به داوطلبان آموزش می‌دهد که شنوندگانی فعال باشند، اصطلاحی که اولین بار در ۱۹۵۷ توسط روان‌شناسان آمریکایی، ‌ریچارد فارسون و کارل راجرز،‌ به کار برده شد. گوش‌کردن فعالانه یک نوع گوش‌کردن با درگیری بالاست و در آن شنونده با تمام وجود روی آنچه بیان می‌شود تمرکز دارد، سؤالاتی می‌پرسد تا جزئیات را اضافه کند و آنچه را شنیده است خلاصه می‌کند. داوطلبان جدید اغلب خود را شنوندگان خوبی می‌دانند، اما خیلی سریع متوجه می‌شوند که آموزشی که در گوش‌کردن فعال پشت‌سر گذاشته‌اند سبب می‌شود بسیار تأثیرگذارتر باشند. کاپوبیانکو می‌گوید: «بالاخره گوش‌کردن فعالانه یک جایی ظهور پیدا می‌کند و خانواده و دوستان فرد متوجه می‌شوند که نوع گوش‌کردن او تغییر کرده است».\nدر زندگی روزمره، اغلب نیازی نیست با افراد صحبت کنیم تا آن‌ها را از موقعیت‌های نومیدکننده خارج کنیم یا مشاوره‌هایی ارائه دهیم که مسائل روان‌شناختی عمیق را آشکارا بیان کنیم. اما می‌توانیم از رویکرد آن‌ها به گوش‌کردن درس بگیریم. موضوع همدلی است، پرسیدن سؤالات درست، صبوری‌کردن و دادن زمان و فضای کافی به افراد تا داستان‌های خود را آن‌طور که دوست دارند بیان کنند، طرح واژه‌های عجیب و غریب برای تشویق، اما اجتناب از قطع روال کار و نداشتن حس نیاز به پُرکردن سکوت.\nکاپوبیانکو می‌گوید: «شما به افراد فضایی داده‌اید تا نفس بکشند. شجاعت زیادی می‌خواهد که کسی به ما زنگ بزند. شاید این افراد خیلی غمگین باشند، شاید در شروع کار آن‌ها کاملاً سلطه‌جو به نظر آیند، شاید هر چیزی را بدون فکر بر زبان آورند و سکوت همه‌چیز را آرام می‌کند و به آن‌ها یک زمان استراحت می‌دهد. وقتی همه‌چیز را بیرون ریختند، می‌توانید کم‌کم با آن‌ها وارد گفت‌وگو شوید. خشم آن‌ها را تأیید می‌کنید و می‌گویید از این اتفاقات متأسف هستید و بعد صدایتان را پایین می‌آورید و می‌گویید: ’دوست داری از کجا شروع کنیم؟‘. اگر کسی آشفته است و شما می‌کوشید با سؤال پرسیدن وارد گفت‌وگو شوید، فقط آشفتگی آن‌ها را بیشتر کرده‌اید و این گفت‌وگو جلو نمی‌رود».\n\nسامری‌ها فهرستی از نکات گوش‌کردن منتشر می‌کنند: با برقراری ارتباط چشمی و کنارگذاشتن تلفن همراه نشان دهید که به فرد مقابل توجه دارید؛ از سؤالات صریح استفاده کنید و از سرپوش‌گذاشتن روی چیزی که به شما گفته می‌شود بپرهیزید؛ حرف او را تکرار کنید تا نشان دهید متوجه شده‌اید اما سعی نکنید راهکار آنی خود را تحمیل کنید؛ جسارت داشته باشید و از فرد بپرسید چه احساسی دارد و واقعاً به پاسخ آن‌ها اهمیت دهید.\nامروز سومین دوشنبۀ این ماه چالش‌برانگیز است، روزی که به‌عنوان «دوشنبۀ آبی» مشهور است، سامری‌ها کمپینی را آغاز می‌کنند که خیلی ساده «دوشنبۀ نوشیدنی» نام دارد و، در آن، خانواده و دوستان تشویق می‌شوند با هم چای بنوشند، دربارۀ زندگی و مشکلاتشان گفت‌وگو کنند و مهارت‌های شنیداری خود را تقویت کنند. حتی این سازمان در ایستگاه‌های راه‌آهن و شعب مختلف خود در سراسر کشور چای کیسه‌ای عرضه می‌کنند به این امید که نوشیدنی‌ای ضدتنهایی و نشاط‌بخش ارائه دهند.\nراو در ملاقاتمان مجموعه‌ای از نکات گوش‌کردن را نیز مطرح می‌کند که با فهرست سامری‌ها مشابهت زیادی دارد. اظهار همدلی بکن؛ وارد جهان دیگری بشو. تمرکز کن. سؤالات صریح بپرس: «برای تو چطور بود؟»، «چه حسی داشتی؟»، «می‌تونی بیشتر توضیح بدی؟». احساسات گوینده را منعکس کن و حرف او را به زبان ساده و روشن بازگو کن. با متانت توضیح بیشتر بخواه، البته او می‌گوید، با افزایش حس اعتماد، می‌توانی حرف او را به چالش بکشی و بیشتر روی مشکلی متمرکز شوی که می‌خواهد محتاطانه درباره‌اش بحث کند.\nآیا روزنامه‌نگارها می‌توانند امیدوار باشند روزی مانند افراد حرفه‌ای به دیگران گوش کنند؟ این سؤال را از سیمون هتنستون می‌پرسم، گفت‌وگوکنندۀ بسیار ماهر گاردین که سال گذشته، در کنار دنیل لاول، سلسله مطالب برجسته‌ای دربارۀ مرگ افراد بی‌خانمان در بریتانیا نوشت که مستلزم مهارت‌های شنیداری فوق‌العاده‌ای بود، زیرا باید از میان صحبت‌های خانواده و دوستان به نکاتی دربارۀ این افراد پی می‌برد.\nهتنستون به یاد می‌آورد «لیو اولمان گفت اصلاً شنوندۀ خوبی نبودم، زیرا مدام حرفش را قطع می‌کردم. جوان که بودم،‌ فکر می‌کردم این تکنیک بامزه‌ای است؛ فکر می‌کردم این کار باعث می‌شود افراد احساس راحتی کنند زیرا باور می‌کنند برای حرفی که می‌زنند ذره‌ای ارزش قائل نیستم». او می‌گوید آن زمان فکر می‌کرده که سکوت سبب می‌شود افراد به پناهگاه خود بخزند و دربارۀ چیزهایی که از دهانشان بیرون می‌پرد بسیار محتاط باشند. می‌گوید، حالا دیگر نمی‌کوشد تمام سکوت‌ها را پُر کند و ترجیح می‌دهد موضوع خود مسیر خود را پیدا کند و جلو برود.\nاو توضیح می‌دهد: «قدرتمندترین چیزها زمانی اتفاق می‌افتند که اجازه می‌دهید سکوت جاری شود». این امر به‌طور خاص دربارۀ مجموعه مرگ‌های بی‌خانمان‌ها صحت داشت، زمانی که به گفتۀ وی لازم بود اجازه دهیم بازماندگان «احساسات خود را داشته باشند و بگذاریم راه خود را در این میان پیدا کنند» و نه اینکه دستورالعمل‌‌های خود را تحمیل کنیم. می‌گوید‌ هدف از مصاحبۀ‌ تلویزیونی نمایش و تقابل است؛ هدف از مصاحبۀ کتبی پرداختن به جزئیات و دریافت پاسخ‌های مناسب است. او، مانند کاپوبیانو، می‌گوید وقتی با افراد صحبت می‌کنی باید «سرعت آن‌ها را کم کنی»، چون «همیشه دوست دارند پای خود را بگذارند روی گاز». مجبوری حداکثر جزئیات را دریافت کنی و ناخواسته در جایی که نباید به انگیزۀ فرد یا معمای در پس یک رویداد اشاره می‌کنی.\nهتنستون می‌گوید همیشه این خطر وجود دارد که متن مصاحبه‌ات را آن‌قدر موبه‌مو دنبال کنی که لبِّ مطلب گوینده را متوجه نشوی. «فرد دارد پاسخ می‌دهد و هم‌زمان تو داری به سؤال بعدی فکر می‌کنی و این افتضاح است، چون نشان می‌دهد به حرف او گوش نمی‌دهی. اغلب در بهترین مصاحبه‌ها، از جاهایی سر درمی‌آوری که اصلاً انتظارش را هم نداشتی اما اگر مدام چشمت دنبال سؤالاتت باشد، متوجه حرف طرف مقابل نمی‌شوی. آن حرف بی‌آنکه شنیده شود از تو عبور می‌کند».\nهنر حقیقیِ گوش‌کردن توجه‌کردن است، توجه عمیق به چیزی که به گوشتان می‌خورد و به فردی که حرف می‌زند. مورفی در کتاب خود افرادی را می‌ستاید که در کار خود با آن‌ها مصاحبه کرده است. او می‌گوید: «بدون استثنا، آن‌ها جهان‌بینی مرا گسترده کرده‌اند و درک مرا افزایش داده‌اند. بسیاری عمیقاً مرا متأثر کرده‌اند. افراد در توصیف من می‌گویند که می‌توانم با هر کسی صحبت کنم، اما واقعیت این است که من می‌توانم به حرف همه گوش کنم». کنجکاوی، همدلی، علاقۀ اصیل به دیگر افراد. هنر گوش‌کردن درواقع هنر انسان‌بودن است.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان   شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر   در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی   کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در   کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید  اشتراک سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه  برخوردار شوید. فصلنامه برای  مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و  در صورتی‌که فصلنامه آسیب  ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض  خواهیم کرد. ضمناً هر وقت  بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و  مابقی مبلغ پرداختی را دریافت  کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nMurphy, Kate. You’re Not Listening: What You’re Missing and Why It Matters. Penguin Random House, 2020\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را اسفتن موس نوشته است و در تاریخ ۲۰ ژانویۀ ۲۰۲۰ با عنوان «How to be a good listener: my mission to learn the most important skill of all» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۱ اسفند ۱۳۹۸ با عنوان «اگر می‌خواهید شنوندۀ خوبی باشید، باید از شر افکارتان خلاص شوید» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است.•• اسفتن موس (Stephen Moss) یکی از نویسندگان اصلی وب‌سایت گاردین است. کتاب او صفرکیلومتر: سفری پرماجرا درون شطرنج و زندگی (The Rookie: An Odyssey through Chess and Life) نام دارد که به‌همت انتشارات بلومزبری به چاپ رسیده است."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653882.json b/train/540653882.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..89c470bd71785f428a67ecc4b1a24d2fca5278a5
--- /dev/null
+++ b/train/540653882.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ارسطو طرفدار برده‌داری و نابرابری بود، آیا باید او را کنار بگذاریم؟",
+  "subtitle": "اگر ارسطو را بیگانه‌ای بدانیم که از فضا آمده، شاید بتوانیم طور دیگری آثارش را بفهمیم",
+  "introduction": "آیا می‌توانیم با دیگران اختلاف‌نظر داشته باشیم، بدون آنکه با آن‌ها خصومت بورزیم؟ معمولاً وقتی موضوع اختلاف ‌چندان حیاتی نباشد، ایستادن در موضعِ «بی‌طرفی» آسان‌ است، اما اگر بحث از برده‌داری، تبعیض جنیستی یا نژادپرستی در میان باشد چطور؟ آنجا هم می‌توانیم صرفاً بحث علمی کنیم و نظر مخالف را محترم بدانیم؟ اگنس کالارد، این چالش را در مواجهه با ارسطو پیدا کرد، فیلسوفی که نه‌تنها زنان را پست می‌شمرد، که مدافع برده‌داری نیز بود. اما در نهایت، راهی پیدا کرد.",
+  "content": "اگنس کالارد، نیویورک‌تایمز — این‌طور نبود که ارسطو، فیلسوف یونانی، به برده‌داری با چشم اغماض بنگرد، نه، او مدافع برده‌داری بود؛ نه‌تنها از آن دفاع می‌کرد، بلکه آن را به نفعِ خودِ بردگان نیز می‌دانست. به نظر او بعضی از انسان‌ها بنا به طبیعتشان نمی‌توانند به دنبال خیر خود بروند، و بهترین وضع برای آنان این است که «ابزارهایی جاندار» برای استفادۀ دیگر مردمان باشند: «بنده جزئی از خدایگان است، جزئی جاندار، اما جدا از کالبد جسمانی او».\nضدیت ارسطو با لیبرالیسم به همین جا ختم نمی‌شود. او معتقد بود زنان نیز از تصمیم‌گیری‌های قابل‌اعتماد ناتوانند. علاوه بر این‌ها حکم کرد که در مدینۀ فاضله‌اش کارگران یدی، علی‌رغم آن‌که برده یا زن نیستند، از شهروندی و تعلیم‌وتربیت محروم باشند.\nالبته در این زمینه‌ها ارسطو تنها نیست. کانت و هیوم اظهاراتی نژادپرستانه داشته‌اند، فرگه دیدگاه‌هایی یهودستیزانه داشت، و ویتگنشتاین جنسیت‌زدگیِ بسیار بی‌پرده‌ای را بروز می‌داد. آیا خوانندگان باید چنین اظهاراتی را کنار بگذارند یا از آن‌ها چشم‌پوشی کنند و توجه خود را به ایده‌های ارزشمندی جلب کنند که در سایر بخش‌های آثار آنان می‌یابند؟\nاین سیاستِ گزینشی عمل‌کردن، شاید دربارۀ کانت، هیوم، فرگه و ویتگنشتاین جواب بدهد، چون نوشته‌های فلسفی اصلی آنان به پیش‌داوری‌ها و تعصباتشان ربطی ندارد؛ اما گمان نمی‌کنم که این ترفند را بتوان به خوبی برای ارسطو نیز به کار برد: ضدیت او با مساوات‌طلبی عمیق‌تر از این حرف‌هاست.\nارسطو بر آن بود که ارزش یا ارج یک انسان -فضلیت آدمی- به چیزی است که او در فرایندِ رشد و پرورش خویش کسب می‌کند. نتیجه این می‌شود که اگر کسانی از کسب آن فضلیت ناتوان باشند (زنان و بردگان) یا صرفاً به آن اقدام نکنند (کارگران یدی)، در جایگاهی نیستند که احترام یا تأیید واجدان آن فضیلت را مطالبه کنند.\nبنا به خوانش من، ارسطو نه‌تنها به مفهوم شأن ذاتی انسان اعتقادی نداشت که مبنای تعهد امروزی ما به حقوق بشر قرار گرفته، بلکه فلسفۀ او نیز نمی‌تواند با این مفهوم تطابق یابد. ضدیت او با مساوات‌طلبی شباهت چندانی به نژادپرستی کانت و هیوم ندارد و بیشتر شبیه دیدگاه‌های دکارت دربارۀ حیوانات (جانوران غیرانسانی) است: این واقعیت که دکارت حیوانات را ماشین‌های بی‌جان توصیف می‌کرد، نتیجۀ مستقیم دوگانه‌انگاری عقل‌گرایانۀ او بود. تفسیرهای او دربارۀ حیوانات را نمی‌توان «ملاحظاتی نابهنگام» تلقی کرد.\nاگر کنارگذاشتن را حذف فردی از موقعیت تأثیرگذارش، بر اساس یک جُرم نظری بدانیم، شاید به نظر برسد که مقدمات کافی برای کنارگذاشتن ارسطو نیز فراهم است. تأثیرگذاری او بسیار قابل‌توجه بوده است: هزاران سال پس از مرگش، آثار اخلاقی او همچنان به عنوان بخشی از برنامۀ دروس پایۀ فلسفه در دانشکده‌ها و دانشگاه‌های سراسر جهان تدریس می‌شود.\n\nاما اشتباه ارسطو آن‌قدر جدی است که باعث بدنامی اوست، حتی هنگامی که با آن «آدم بدهای» مختلف تاریخ مقایسه شود که سعی داشتند محرومیت گروه‌های خاص -زنان، سیاهپوستان، یهودیان، همجنسگرایان، خداناباوران- را از چتر حمایتی شأن و شرافت انسانی توجیه کنند. چرا؟ چون ارسطو تا آن‌جا پیش رفت که فکر می‌کرد اصلاً چنین چتر حمایتی‌ای وجود ندارد.\nبا‌این‌حال، من می‌خواهم از ارسطو و جایگاه او در برنامۀ درسی فلسفه دفاع کنم، آن هم با اشاره به فوایدی که از سروکله زدن با او نصیبمان می‌شود. او می‌تواند به ما کمک کند که مبانی التزامِ خودمان به مساوات‌طلبی را تشخیص دهیم؛ و چه بسا نظام اخلاقی او حقایقی در خود داشته باشد -برای مثال دربارۀ اهمیت توجه داشتن به خیر اعلی- که همچنان لازم است آن‌ها را با نگرش‌های خودمان تلفیق کنیم.\nمن می‌خواهم گام دیگری بردارم و حمایت حتی بیشتری از او بکنم. مسأله صرفاً این نیست که فواید خواندن ارسطو بر هزینه‌هایش می‌چربد، بلکه اساساً هیچ هزینه‌ای در میان نیست. در واقع، اصلاً هیچ دلیلی نداریم که بخواهیم ارسطو را کنار بگذاریم. ارسطو اصلاً دشمن ما نیست.\nمن نیز همچون ارسطو، اهل فلسفه‌ام، و فیلسوفان باید به امکان اختلافات تندوتیز دربارۀ بیشتر مسائل بنیادین گردن بگذارند. فیلسوفان یکی از آرمان‌های خودشان را این می‌دانند که به نقطه‌ای برسند که هیچ‌گاه با طرف بحث خود به‌عنوان متخاصم برخورد نکنند. اما اگر کسی دیدگاهای پیشرویی طرح کند که مستقیماً با احساسات اخلاقی شما تعارض داشته باشد، چگونه می‌توانید از خصومت با او اجتناب کنید؟ پاسخ این است که او را به‌شکلی «حقیقی» فهم کنید؛ یعنی آثار او را صرفاً به‌منزلۀ محملی برای محتوای باورهایش در نظر بگیرید.\nنوعی از گفتار هست که فهمِ «حقیقی» آن اشتباه است، چون کارکرد آن نوعی پیام‌رسانی است. تبلیغات و خطابه‌های سیاسی، نمونه‌هایی از پیام‌رسانی‌اند، به نحوی که بیشتر تحت عنوان «صدور بیانیه» قرار می‌گیرند؛ مثل اعلام تحریم، اعلام اعتراض یا عذرخواهی عمومی.\nدر این نوع گفتار، واژه‌ها به کار بسته می‌شوند تا نقشی فراارتباطی را ایفا کنند؛ در گفتار پیام‌رسان همواره هدفی غیر از «جست‌وجوی حقیقت» در میان است. یکی از روش‌های تبدیل گفتارِ «حقیقی»، به گفتار «پیام‌رسان»، پیوست‌کردن فهرستی از اسامی است: عریضه یکی از نمونه‌های گفتار غیرحقیقی است، چون این طور نیست که هرچه افراد بیشتری به چیزی باور داشته باشند، آن چیز واجد حقیقت یا صدق بیشتری شود.\n\nدرحالی‌که گفتار حقیقی از شیوه‌های اقناعی و نظام‌مند حقیقت‌محور -استدلال و شواهد- استفاده می‌کند، گفتار پیام‌رسان نوعی فشار غیرعقلانی بر دریافت‌کننده وارد می‌کند. برای مثال، یک عذرخواهی عمومی غالباً می‌تواند اعمال فشاری اجتماعی بر طرف آسیب‌دیده برای بخشش یا به‌هرحال تظاهر به بخشش باشد. پیام‌رسانی غالباً در بستر نوعی کشمکش قدرت قرار می‌گیرد. در یک فضای سیاسی بسیار پرتنش، گفتارها بیش‌ازپیش به سمتِ پیام‌رسانی سوق می‌یابند؛ فرد به‌ندرت می‌تواند چیزی بگوید بی‌آن‌که این بدگمانی را برانگیزد که آیا دارد وارد این بازی می‌شود یا نه؛ بازی‌ای که شاید فراخوانی باشد برای عکس‌العمل طرف مقابل.\nمثلاً عبارت «زندگی سیاهان مهم است» و «زندگی همه مهم است» در فضای کشمکش‌های سیاسی ما به نحوی طرح شده که اگر کسی با این کشمکش آشنا باشد، نمی‌تواند این تعبیرات را به‌معنای «حقیقی» به کار ببرد یا به این معنا آن‌ها را بفهمد. اما اگر بیگانه‌ای از فضا وارد شود که با زمینۀ لازم آشنا نباشد و نزد ما بیاید و هر یک از این عبارت‌ها را به کار ببرد، به‌سختی می‌توان تصور کرد که کسی به حرفش اعتراض کند؛ زمینه‌ای که ما این عبارات را در آن به کار می‌بریم، در مورد آن فضایی، می‌تواند نادیده گرفته شود.\nدر واقع، من می‌خواهم شرایطی را تصور کنم که در آن، یک بیگانۀ فضایی بگوید زنان پست‌تر از مردان هستند، بی‌آن‌که از این حرف احساس توهین کنم. مثلاً فرض کنید این بیگانۀ فضایی در سیار‌ه‌شان هیچ جنسیتی ندارند و بر اثر مشاهداتش از سیارۀ ما به این نتیجه رسیده باشد که زنان پست‌تر از مردانند. تا هنگامی که آن بیگانه با من محترمانه حرف بزند، نه‌تنها خواهان شنیدن نظر او خواهم بود، بلکه حتی علاقه‌مندم که به دلایل او نیز برای آن نتیجه‌گیری‌ها گوش کنم.\nمن ارسطو را مثل چنان «بیگانه»ای مطالعه می‌کنم. رویکرد او به اخلاق، تجربی -یعنی مبتنی بر مشاهده- بوده است؛ وقتی او به دوروبرش نگاه می‌کرد، جهانی از برده‌داری را می‌دید و زنان و کارگرانی یدی را مشاهده می‌کرد که زیردست بودند. آن‌گاه این مشاهدات را در نظریۀ اخلاقی‌اش منعکس می‌کرد.\nوقتی او را مطالعه می‌کنم، آن نوع نگرش به جهان را می‌بینم؛ همین و بس. تصور نمی‌کنم که او نیت‌هایی خباثت‌آمیز یا انگیزه‌هایی باطنی در پس آن کلمات داشته است؛ آن کلمات را همچون نماد و نشانه‌ای از شخصیت نابکار او تفسیر نمی‌کنم یا به عنوان تلاشی برای رساندن پیامی خطرناک که چه بسا لازم ببینم برای حفاظت از افراد آسیب‌پذیر، با آن به نزاع برخیزم یا به سکوت مجبورش کنم. البته به یک معنا دشوار می‌توان ایده‌ای خطرناک‌تر از ایدۀ او تصور کرد؛ ایده‌ای که او با طرح و استدلال هم درباره‌اش صحبت می‌کند؛ اما بنا به بحثی که گفتم، خطرناک بودن بیشتر به زمینۀ پیام‌رسانی مربوط می‌شود تا محتوای حقیقی.\nآنچه می‌تواند آزادی بیانِ واقعی را به وجود آورد، امکان اختلاف‌نظر بدون خصومت است؛ و این بیشتر به چگونگی بیان ما ربط دارد تا چیزی که احتمالاً بر زبان می‌آوریم. «فرهنگ حذف» صرفاً تعمیم منطقی همان چیزی است که می‌توان آن را «فرهنگ پیام‌رسان» نامید؛ فرهنگی که در آن، هر کنش گفتاری‌ای به دوستانه یا خصومت‌آمیز طبقه‌بندی می‌شود و در آن به‌ندرت می‌توان محتوای حقیقی را منتقل کرد. در چنان فرهنگی به قوای عقلانی کسانی که با آنان گفت‌وگو می‌کنیم، اعتماد چندانی نداریم. در چنین فضایی، حتی داد وهوار بر سر«آزادی بیان» نوعی تفسیرِ غیرواقعی را به دنبال دارد که چیزی نیست جز مؤثرترین شیوه برای کسب و تحکیم قدرتِ طرفدارانِ آزادی بیان.\nاعتراف می‌کنم که فاصلۀ زمانی بسیار زیاد ارسطو با ما باعث می‌شود راحت‌تر بتوانیم او را نوعی «بیگانه» به شمار آوریم. یکی از دلایل جذابیت مطالعۀ فلسفۀ اخلاق باستان برای من دقیقاً در همین است که به‌سختی می‌توان پای آن نویسندگان را به کشمکش‌های امروزی بر سر قدرت باز کرد. وقتی سراغ اختلافاتمان دربارۀ پرمناقشه‌ترین مسائل اخلاقی معاصر می‌رویم، مثلاً مباحث مربوط به هویت جنسی، حتی در میان فیلسوفان با بدگمانی و گمانه‌زنی دربارۀ انگیزه‌ها، و تظلم‌ها -نمادهای فرهنگ پیام‌رسان- مواجه می‌شویم.\nمن مدعی نیستم که امکان اختلاف‌نظر دوستانه با ارسطو راهنمای کاملی است برای اینکه چگونه می‌توانیم در اختلاف‌نظرهای بسیار مناقشه‌برانگیزمان با معاصران، به پیشرفتی برسیم؛ اما به نظر من، نمونۀ ارسطو چیزی را در این مورد روشن می‌کند که هدف چنین پیشرفت‌هایی چه چیزهایی می‌تواند باشد. وقتی خواهانِ آزادی بیان می‌شویم، آنچه واقعاً می‌خواهیم، آزادیِ بیانِ حقیقی است.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را اگنس کالارد نوشته است و در تاریخ ۲۱ جولای ۲۰۲۰ با عنوان «SHOULD WE CANCEL ARISTOTLE?» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۸ مهر ۱۳۹۹ با عنوان «ارسطو طرفدار برده‌داری و نابرابری بود، آیا باید او را کنار بگذاریم؟» و ترجمۀ علی کوچکی منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        اگنس کالارد (Agnes Callard) استاد فلسفه در دانشگاه شیکاگوست که در مطبوعات مختلف نیز جستارهای فلسفی می‌نویسد. تخصص کالارد در زمینۀ فلسفۀ باستان و فلسفۀ اخلاق است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653883.json b/train/540653883.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..bec3f7633e935ea6914531a5882f2ecd76b7a2df
--- /dev/null
+++ b/train/540653883.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اینستاگرام و توییتر چه بر سر جامعه‌شناسی خواهند آورد؟",
+  "subtitle": "گروه جدیدی از پژوهش‌گران از محاسباتِ رایانه‌ای برای درکِ جامعه و سپس تغییر آن استفاده می‌کنند",
+  "introduction": "حدود ۱۰ سال پیش، مجلۀ وایرد، مقاله‌ای جنجال‌برانگیز چاپ کرد که می‌گفت با ظهور کلان‌داده‌ها، «نظریه» از صحنۀ علوم انسانی حذف خواهد شد. طی این ده سال، اهمیت کلان‌داده‌ها روز به روز بیشتر شده است، اما نظریه‌ها هم مبارزه‌ای جانانه علیهِ برنامه‌نویسانی به راه انداخته‌اند که تلاش داشته‌اند تا علوم اجتماعی سنتی را از میدان به‌در کنند. افق آینده به کدام سمت خواهد رفت؟ آیا جامعه‌شناسی رایانشی مسائلی را که دو قرن است جامعه‌شناسان با آن‌ها درگیرند حل خواهد کرد؟",
+  "content": "هایدی لدفورد، نیچر — ایلیزاویتِا سیواک بعد از ۱۰ سال تدریس در رشتۀ جامعه‌شناسی، در طول یک پروژۀ تحقیقاتی، به این نتیجه رسید که باید دوباره درس بخواند.\nسیواک درحالِ‌حاضر در ‌دانشکدۀ عالی اقتصادِ دانشگاه تحقیقات ملی مسکو روی خانواده‌ها و دوران کودکی مطالعه می‌کند. او در سال ۲۰۱۵، در یک مطالعه برای بررسی حرکت و جابه‌جایی نوجوان‌ها طیِ مصاحبه‌هایی از آن‌ها می‌خواست تا ۱۰ مکانی را که در پنج روز گذشته ازآن بازدید کرده‌اند به خاطر آورند. یک‌سال بعد، درست زمانی که او پس از تحلیلِ داده‌ها متوجه شد که داده‌های حاصل از مصاحبۀ تک‌به‌تک تاچه‌حد ناکافی و غیرقابل‌اتکا هستند و ازاین‌بابت احساس ناامیدی می‌کرد، یکی از همکارانش توجه‌ او را به مقاله‌ای جلب کرد. آن مقاله داده‌های مطالعه‌ای دربارۀ شبکه‌‌های [اجتماعی] کپنهاگ را تحلیل می‌کرد. یک پروژۀ نوآورانه که در آن تماس‌ها، اطلاعاتِ جمعیت‌شناختی و اطلاعاتِ مکانیِ حدود هزار دانشجو درشبکه‌های اجتماعی، با دقت پنج دقیقه و به‌مدت پنج ماه، رهگیری شده بود. آنجا بود که سیواک فهمید که اوضاع در رشته‌اش دارد تغییر می‌کند. او می‌گوید: «متوجه شدم که این نوع از داده‌ها علوم اجتماعی را برای همیشه متحول خواهند کرد. و البته به‌نظرم اتفاق خیلی جالبی هم می‌آمد».\nاین شد که سیواک تصمیم گرفت برای جا نماندن از این تحولْ برنامه‌نویسی یاد بگیرد. حالا او به‌همراه دیگر دانشمندانِ علوم اجتماعیِ رایانشی۱، با زیرورو کردنِ سیلِ عظیم و خروشانِ داده‌ها، از دلِ ردپاهای دیجیتالِ جامعهْ معنا استخراج می‌کند. آن‌ها فعالیت‌های آنلاینِ مردم را دنبال می‌کنند، به اکتشاف در کتاب‌های دیجیتالی‌شده و مستنداتِ تاریخی می‌پردازند، داده‌های حس‌گرهای پوشیدنی‌ای را تفسیر می‌کنند که هر قدم یا هر تماسِ فرد را ثبت می‌کند، با راه‌اندازیِ پیمایش‌ها و آزمایش‌های اینترنتی میلیون‌ها رکورد اطلاعاتی جمع‌آوری می‌کنند و با کندوکاو در پایگاه‌داده‌های بزرگ به رازهایی دربارۀ جامعه پی می‌برند. پایگاه‌داده‌هایی آن‌قدر بزرگ که کارکردن با آن‌ها تنها با بهره‌گیری از روش‌های پیچیدۀ تحلیلِ داده‌ها امکان‌پذیر است.\nدر یک‌دهۀ گذشته، محققان با استفاده از چنین تکنیک‌هایی به بررسی موشکافانۀ موضوعاتی پرداخته‌اند که دانشمندانِ علوم اجتماعی بیش از صد سال است می‌خواهند از آن‌ها سر در بیاورند. موضوعاتی از قبیل: زیربناهای روان‌شناختیِ اخلاقِ انسان، پیامدهای ناشی از اطلاعاتِ غلط یا عواملی که باعث می‌شود بعضی هنرمندان موفق‌تر از بقیه بشوند. یکی از همین مطالعه‌ها باعث شد بفهمیم که چه نژادپرستیِ گسترده‌ای در الگوریتم‌های اطلاع‌رسانی در خصوص تصمیم‌های حوزۀ سلامت وجود دارد. یا یک مطالعۀ دیگر با استفاده از داده‌های تلفن همراهْ توانست نقشۀ مناطق فقیر در رواندا را برایمان ترسیم کند.\nمارکوس اِشترومایر، یک دانشمندِ علوم اجتماعیِ رایانشی از مؤسسۀ علوم اجتماعیِ جِسیس لایبنیتس در شهر کُلُنِ آلمان، می‌گوید:  «بزرگ‌ترین دستاورد ِ ما تا الآن این بوده که طرز فکرمان دربارۀ داده‌های رفتاریِ دیجیتال را تغییر کرده و حالا به این داده‌ها به دیدِ منبعی جذاب و مفید می‌نگریم».\nالبته همه هم با آغوش باز از این تغییر استقبال نکردند. برخی از دانشمندانِ علوم اجتماعی دربارۀ این موضوع نگرانی‌هایی دارند و معتقدند متخصصان رایانه‌ای که غرق در این رشته شده و جاه‌طلبی‌هایشان به بزرگیِ داده‌هایی است که با آن سروکار دارند، آن‌طور که شایسته است با پیشینۀ تحقیقاتِ این رشته آشنا نیستند. شکایت دیگرشان هم این است که بعضی از پژوهشگرانِ رایانشی، چشمشان فقط به دنبال یافتنِ الگوها است و از علت‌ها غافلند یا اینکه مثلاً نتیجه‌گیری‌های مهمی را صرفاً برپایۀ داده‌هایی آشفته و ناقص انجام می‌دهند. داده‌هایی که اغلب از پلتفرم‌های شبکه‌های اجتماعی و سایر منابعی به‌دست آمده‌اند که آن‌طور که بایدْ شُسته‌و‌‌رُفته نیستند.\n\nاین انتقادات البته موضوعی دوطرفه است. برخی از دانشمندانِ علوم اجتماعیِ رایانشی، به‌خصوص آن‌ها که از رشته‌هایی مثل فیزیک یا مهندسی آمده‌اند هم بر این باورند که بسیاری از نظریه‌های علومِ اجتماعی چنان بدتعریف و مبهمند که نمی‌شود آن‌ها را در عمل آزمود.\nو این همان چیزی است که مارک کوشنیگ، جامعه‌شناسِ تحلیلی از دانشگاه لینشاپینگ در نورشاپینگِ سوئد، آن را «یک نبردِ قدرت در اردوگاهِ علوم اجتماعی» می‌نامد و می‌گوید: «کسی که در نهایت پیروز شود، مدّعیِ عنوانِ علوم اجتماعی خواهد شد».\nاما کوشنیگ معتقد است که دو طرفِ دعوا درحالِ نزدیک شدن به هم هستند و می‌گوید: «نقاط اشتراکِ علوم اجتماعیِ محاسباتی و علوم اجتماعیِ سنتی در حال افزایش است». او با اشاره به رونق یافتنِ ژورنال‌ها، همایش‌ها و برنامه‌های درسیِ مشترکْ اضافه می‌کند که: «احترامِ متقابلِ دو جبهه نیز روبه‌رشد است».\nانقلابِ رایانشیدر سال ۲۰۰۷، یک گروهِ کوچک اما بلندپرواز از دانشمندان در نشستی گِرد هم آمدند تا دربارۀ هنرِ نوظهورِ پردازشِ داده‌ها در حوزۀ علوم اجتماعی بحث و تبادل نظر کنند. قصدشان هم این بود که با به‌کارگیریِ مهارت‌هایشان دنیا را تغییر دهند. در آن جلسه، دانشمندِ علوم سیاسی، گَری کینگ از دانشگاه هاروارد در ماساچوست، عنوان کرد که سیلِ خروشانِ اطلاعاتِ دیجیتال «ما را قادر خواهد کرد که بسیار بیشتر از اکنون دربارۀ جامعه بیاموزیم و به‌این‌وسیله سرانجام –به‌شکل واقعی- قادر به حلِّ مسائلِ اساسی و تأثیرگذار بر رفاهِ توده‌های مردم خواهیم شد».\nدر آن زمان، تنها تعدادی پژوهشِ‌ سطحی و ابتدایی در حوزۀ علوم اجتماعیِ رایانشی منتشر شده بود. یک مطالعه در سال ۲۰۰۶ نقشِ نفوذِ اجتماعی۲ را بر محبوبیتِ موسیقی بررسی نمود. در این مطالعه یک فروشگاهِ فرضیِ آنلاین برای موسیقی ایجاد شد که ۱۴ هزار و ۳۴۱ نفر از آن استفاده کردند. شرکت‌کنندگان آهنگ‌هایی را برای دانلود انتخاب می‌کردند. گاهی با و گاهی بدون اطلاع از میزانِ محبوبیتِ آهنگ در بین سایر کاربران. این پژوهش نشان داد که هرچقدر کاربرانْ بیشتر تحت تأثیرِ رفتار دیگران قرار می‌گیرند، پیش‌بینیِ محبوبیتِ یک آهنگ دشوارتر خواهد شد. نتایجِ این مطالعه توجیهی برای این مسئله ارائه داد که چرا به راحتی نمی‌توان موفقیتِ ناگهانیِ یک اثر موسیقی در بازار را پیش‌بینی نمود.\nدو سال بعد، یک پژوهشْ حرکت یکصد هزار کاربر تلفن همراه را به مدت شش ماه تحلیل نمود و مشخص کرد که افراد مسیرهایشان را در الگوهایی ساده و تکرارپذیر می‌پیمایند. طراحانِ پژوهش توانستند احتمالِ یافتنِ یک فرد در یک مکان مشخص را محاسبه نمایند و براین‌اساس اعلام کردند که شناساییِ مشابهت‌های موجود در الگوهای حرکتیِ یک جامعه می‌تواند به ما در برنامه‌ریزی شهری، درکِ گسترشِ یک بیماری یا آماده‌شدن برای شرایط بحرانی کمک کند.\nدر همان سال، مجلۀ فناوریِ وایِرد مقاله‌ای را منتشر کرد که مدعی بود با آغازِ عصرِ کلان‌داده‌ها، نظریه از رشته‌های مختلفِ علمی حذف خواهد شد. هرچند که این مقاله به‌خاطر ساده‌انگاریِ بیش‌ازحدش انتقادِ خیلی‌ها را برانگیخت، اما به‌هرحال تأثیر خودش را گذاشت: امروز با گذشتِ بیش از یک دهه، دانشمندانِ علوم اجتماعی به‌طورِ مکرر به آن مقاله استناد کرده و آن را نشانه‌ای از زیر سوال بودنِ نظریۀ علوم اجتماعی می‌دانند.\nبه‌هرحال کلان‌داده همچنان به سیر صعودی خودش ادامه داد. به عقیدۀ دانکِن واتس، جامعه‌شناسِ دانشگاه پنسیلوانیای فیلادلفیا، تحولاتِ علوم اجتماعیْ یادآور اتفاقی است که در دهه ۱۹۹۰ در زیست‌شناسی افتاد یعنی زمانی که استفاده از روش‌های با بازدهیِ بالا منجر به استخراج مقدار معتنابهی داده در مورد توالی‌های دی‌اِن‌اِی و بیانِ ژن‌ها۳ شد. به گفتۀ او «آنجا بود که این حجم عظیم داده‌ها که هچون بهمن سرازیر شده بود باعث شد که نگاه‌ها به مسئلۀ داده به‌کلی دستخوش تغییر شود».\nبااین‌حال اولین میوه‌های این انقلاب، بسیاری از جامعه‌شناسانِ سنتی را چندان تحتِ‌تاثیر قرار نداد و آن‌ها حتی به برخی از روش‌های آن هم ایراد گرفتند و بدبین‌هایشان مطالعاتِ انجام شده در شبکه‌های اجتماعی را آزمایش‌هایی می‌دانستند که بر روی هزاران آدمِ ازهمه‌جا‌بی‌خبری انجام شده که هیچ توافقی را برای شرکت در یک پژوهش امضا نکرده‌اند. در سال ۲۰۱۸ خبری منتشر شد مبنی بر اینکه یک شرکت مشاورۀ بریتانیایی به نام کمبریج آنالیتیکا، داده‌های میلیون‌ها کاربرِ فیسبوک را بدون رضایت آن‌ها جمع‌آوری کرده است. پس از این رسوایی، پژوهش‌هایی که از شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کردند هر روز بیشتر از قبل مورد تردید واقع شده و زیر ذرّه‌بین قرار گرفتند تا آنجا که به‌دلیل سیاست‌های محرمانگیِ جدیدی که در این پلتفرم‌ها وضع شده بعضی از دانشمندانْ پروژه‌هایشان به مشکل خورده است.\nاز نظر اجتماعی، به‌دردنخوریکی دیگر از انگ‌هایی که به این حوزه زده شد به‌وسیلۀ مقاله‌هایی بود که برای اولین بار اصطلاح «مسائلِ بچگانه» را مطرح کردند. منظورشان پرسش‌هایی بود که هرچند می‌توان پاسخشان را از داده‌ها استخراج کرد اما دردی را از مسائلِ دیرینه و اساسیِ جامعه‌شناسی درمان نخواهند کرد. مسائلی اساسی از قبیلِ چگونگی رفع نابرابری‌ها یا نفوذ در افکار عمومی. کلودیا واگنر، جامعه‌شناسِ رایانشی دیگری از مؤسسۀ جِسیس لایبنیتس، در این زمینه می‌گوید: «پژوهش‌های توئیتریِ زیادی در ابتدای کار وجود داشتند که به‌نظرم دانشمندانِ علوم اجتماعی خیلی از دیدنشان ذوق‌زده نشدند».\nبرخی معتقدند که رفتن به سراغ «مسائلِ بچگانه» برای رشتۀ نوپایی که دارد قدم‌های اولش را بر می‌دارد تاحدودی طبیعی است و هرچه تحلیل‌ها پیچیده‌تر و منابعِ داده‌‌ها متنوع‌تر می‌شود، این رشته به سراغ حل مسائل مهم‌تری می‌رود. مسائلی چون ریشه‌های تبعیض، نابرابری و افراطی‌گری. طبق گفتۀ اشترومایر «تازه الآن به داده‌هایی دسترسی پیدا کرده‌ایم که پرداختن به مشکلاتِ بزرگ را برایمان ممکن کرده است».\nسال گذشته بود که پژوهش‌گرانِ حوزه‌های سلامتِ عمومی و اقتصادِ رفتاری از تحلیلِ اطلاعاتِ موجود در نظامِ سلامتِ ایالات متحده مربوط به بیش از پنجاه هزار بیمار استفاده کردند تا مشخص کنند طبق چه الگوریتمی به یک بیمار با نیازهای پزشکیِ پیچیده توصیه می‌شود که از مداخلاتِ پزشکیِ بیشتر یا تحتِ نظر بودنِ بیشتر استفاده نماید. تیمِ تحقیق با استفاده از مدل‌سازی نشان داد که این الگوریتم به‌صورتِ نظام‌مندی برای سیاهانْ تبعیض‌آمیز است. موضوعی که به‌طور بالقوه بر خدمات‌رسانی به میلیون‌ها نفر تأثیر می‌گذارد. در ادامهْ پژوهش‌گران از دانشی که از این تبعیض‌ها در آمریکا به‌دست آورده بودند به‌عنوانِ سرنخی برای رسیدن به سرچشمه‌های این سوگیری و نیز پیشنهاد راه‌هایی برای حذف آن استفاده نمودند. مثلاً پیشنهاد کردند که مقدار هزینه‌ای که نظامِ درمانی برای یک نفر پرداخت کرده است نمی‌تواند معیار مناسبی برای تخمین نیاز واقعی او به درمان باشد و این فرض را باید از الگوریتم‌ها حذف کرد. علت این موضوع هم این است که نابرابری در دسترسی به امکاناتِ درمانیْ اغلب باعث می‌شود که هزینۀ کمتری برای درمان یک آمریکاییِ سیاه‌پوست نسبت به یک آمریکاییِ سفیدپوست پرداخت شود، حتی زمانی که هر دو به یک اندازه نیاز به درمان داشته باشند.\n\nبااین‌حال تنها چالشِ موجودْ دسترسی به داده‌های مناسب نیست. دانشمندانی که از رشته‌های فیزیک یا علوم کامپیوتر به این رشته وارد شده‌اند همچنان در مظانِ این اتهام هستند که نتوانسته‌اند نظریه‌هایی که دانشمندان علوم اجتماعی برای تبیینِ رفتارِ انسانْ صورت‌بندی کرده‌اند را به‌خوبی بیازمایند. آن‌طور که جولیا آندریگِتّو، فلسفه‌خواندۀ سابق و دانشمند علوم اجتماعیِ رایانشیِ فعلی در مؤسسۀ علوم و فناوری‌های شناختی (زیرمجموعۀ شورای تحقیقات ملی ایتالیا در رُم)، می‌گوید: «آن‌ها بیشتر به دنبال یافتن الگوها هستند و توجهی به مکانیزم‌های تولیدکنندۀ آن رفتارها ندارند».\nانجام چنین کاری نیازمندِ داشتن درک درستی از نظریۀ علوم اجتماعی است. جی‌سون آن، دانشمند علوم اجتماعیِ رایانشی از دانشگاه حَمَد بن خلیفۀ دوحه که دورۀ پی‌اچ‌دیِ خود را در علوم کامپیوتر در سال ۲۰۱۰ آغاز نمود، در همان ابتدای رونق گرفتنِ جنبش علوم اجتماعیِ رایانشی، مطالعه‌ای را آغاز کرد با موضوعِ اشتراک‌گذاریِ اخبار در شبکه‌های اجتماعی. در ابتدای پروژه او فقط با دانشمندانِ کامپیوتر کار می‌کرد. آن زمان همکارانش برای درک نظریه‌های مختلفِ علوم اجتماعی خیلی به زحمت می‌افتادند. درحال‌حاضر او با دانشمندانِ علوم سیاسی درحال مطالعه برروی تأثیر متقابل رسانه‌ها و افکار عمومی بر یکدیگر و چگونگی تشویق مردم برای تنوع بخشیدن به منابع خبری است. به گفتۀ وی: «هر چه جلوتر می‌رویم، دو طرفْ درک بهتری نسبت به زبان و روش‌های یکدیگر پیدا می‌کنند».\nاکنون نشانه‌های بارزی از جلب شدنِ توجه‌ها به این حوزه را می‌توان مشاهده نمود. یک همایش علمی بزرگ برای اولین بار قرار است در سال ۲۰۲۱ هر دو رویکرد را در کنار هم قرار دهد. دانشگاه‌ها هم درحال تأسیس نهادهایی برای دورِ هم جمع کردنِ اساتید از گروه‌های آموزشی مختلف هستند تا این شکاف را از بین ببرند یا مثلاً دانشگاه جورج مِیسِن در شهر فِرفاکسِ ویرجینیا یک گروه آموزشیِ مجزا را به این موضوع اختصاص داده است. یک اردوی تابستانی هم هست که با موضوع علوم اجتماعیِ رایانشی در بیش از سی نقطۀ جهان با حضور گروهی از دانشجویانِ جوان و مشتاق برگزار می‌شود. فرصت‌های شغلیِ روبه‌رشدِ این حوزه را هم که به این موارد اضافه کنیم، همه و همه نویدبخش آن است که این جنگِ قدرت می‌تواند جایش را به همکاری‌های پُربارتری بدهد.\nگردهمایی امر‌ اجتماعیاتّحادِ این دو رویکرد می‌تواند ترکیبِ قدرتمندی را به‌وجود بیاورد. جاشوآ بلومِنسْتاک، دانشمندِ حوزۀ داده‌‌ها در دانشگاه واشنگتنِ سیاتل با کمک همکارانش از داده‌های تلفن همراهِ میلیون‌ها نفر از مردمِ رواندا برای پی‌بردن به وضعیت اقتصادی-اجتماعی آن‌ها استفاده نمود. سپس آن‌ها برای تأییدِ خروجی کارشان، نتایج به‌دست آمده را با داده‌های جمع‌آوری شده با روش‌های سنتی مطابقت دادند. سیاست‌گذاران می‌توانند از این روش هم برای هدف‌گذاریِ مناطق فقیر و نیازمندِ مداخله و هم برای مشاهدۀ نتایج سیاست‌های اتخاذ شده در گذشته استفاده نمایند.\nبااین‌حال هنوز هم شاهد نقص‌هایی در ارتباط میان دو طرف هستیم. یک جامعه‌شناس از هاروارد به نام جون داناوان به مقاله‌ای اشاره می‌کند که سال گذشته منتشر شده و در آن پژوهش‌گرانْ شبکه‌ای از گروه‌های اینترنتیِ نفرت‌پراکن۴ را در نرم‌افزارهای فیسبوک و وی‌کُنتاکت۵ به‌دقت ترسیم نموده و تغییر ساختار این گروه‌ها را در طول زمان نشان داده‌اند. به‌گفتۀ او فیزیک‌دانان و کامپیوتردانانی که این تحقیق را انجام داده‌اند نتوانسته‌اند آن‌طور که بایدوشاید به پژوهش‌های علوم اجتماعیِ مرتبط استناد کنند، درنتیجهْ تفسیرشان از یافته‌های تحقیقْ آن غنایی که می‌توانست داشته باشد را ندارد. و دیگر اینکه آن‌ها تعداد خیلی کمی شبکۀ اجتماعی را بررسی کرده‌اند، درحالی که مطالعاتِ قبلی نشان داده بود که گروه‌های نفرت‌پراکنیْ رهبرانِ کاریزماتیکشان را در جاهای بیشتری دنبال می‌کنند. این جامعه‌شناس معتقد است که تیمِ تحقیق در نتیجۀ این اشتباهات به جمع‌بندیِ خطرناکی رسیده‌اند: اینکه گردانندگانِ شبکه‌های اجتماعی می‌توانند با ایجاد حساب‌های کاربریِ جعلی یا با مهندسی‌کردن، در بحث‌های گروه‌های نفرت‌پراکنی شرکت کرده و هدایتِ آن را به‌دست بگیرند. او معتقد است این کار می‌تواند نتیجۀ عکس داده و منجر به تشدیدِ بحث‌ها و در نهایتْ بالارفتنِ رتبۀ این گروه‌ها در الگوریتم‌های جستجو شود. راهبردِ بهتر به زعمِ او این است که موتورهای جستجو پیام‌های نفرت‌پراکنانه را بررسی کرده و سپس بازنمایی چنین گروه‌هایی را محدود کنند.\nدر طرف دیگر، نِیل جانسون، سرپرست تیم تحقیقاتی پروژۀ مذکور از دانشگاه جورج واشنگتن، می‌گوید ما گوشمان از انتقادهای جامعه‌شناسان پُر است. ما در تحقیقمان به مرتبط‌ترین منابعِ موجود استناد کرده‌ایم. و در مورد الگوریتم‌های جستجو هم باید بگویم که شبکه‌های اجتماعی قدرتِ دست‌کاریِ نتایج را دارند «درست مثل کاری که الآن برای سرکوب‌کردن صفحات و گروه‌های مخالفِ واکسیناسیون یا آن‌هایی که اطلاعات غلط دربارۀ کووید-۱۹ منتشر می‌کنند انجام می‌دهند». او دربارۀ اطلاعاتِ گمراه‌کننده، خصومت و افراطی‌گری مطالعه کرده است و می‌گوید هربار که من یک مقالۀ سطح بالا منتشر می‌کنم صدای یک عده درمی‌آید. بااین‌حال کارهای او توانسته توجه سیاست‌گذاران را به خود جلب نماید و سازمان‌های مختلف به تناوب از او برای مشاوره دادن دعوت می‌کنند. این سازمان‌ها به ماهیتِ کمّیِ کارهای او و تواناییِ آن‌ها در مدل‌سازیِ پیامدهای احتمالیِ سیاست‌هایشان علاقه‌مندند. او می‌گوید: «ما به شیوه‌ای به مسائل اساسی نگاه می‌کنیم که گمان نمی‌کنم سیاست‌گذاران تابه‌حال نظیر آن را در تعامل با سایر دانشگاهیان دیده باشند». از دیدِ او چیزی که باید نگرانش بود این است که بسیاری از دانشمندانِ علوم اجتماعی به‌سمتِ حوزه‌های رایانشی سرازیر شده‌اند بی‌آنکه آموزش درستی دراین‌باره دیده باشند.\nجانسون تنها دانشمندی نیست که دربارۀ اهمیتِ نظریه در پروژه‌هایش تردید دارد. جانجاکومو براوُ، اقتصاددانِ اجتماعیِ سابق و دانشمندِ علوم اجتماعیِ رایانشی فعلی در دانشگاهِ لینیوس در شهر وِکّوآهِ سوئد، معتقد است که «بسیاری از نظریه‌های علوم اجتماعی به‌قدری مبهمند که نمی‌شود آن‌ها را با کلان‌داده‌ها آزمود». برای مثال مفهوم سرمایۀ اجتماعی این‌طور تعریف می‌شود: ارزش‌ها و درکِ مشترک موجود در جامعه که به افراد اجازه می‌دهد درکنار هم فعالیت کنند. «تعریفِ اصلیِ این مفهوم در جامعه‌شناسی گُنگ‌تر از آن است که بتوان آن را آزمود. شما به من بگویید چگونه می‌توانم چنین چیزی را اندازه گیری کنم؟».\nدرمورد برخی نظریه‌ها، اوضاع از این هم سخت‌تر می‌شود. خانم آندریگِتّو پژوهش‌گرِ حوزۀ هنجارهای اجتماعی -قوانین مشترکی که مشخص می‌کند چه رفتارهایی در جامعه پسندیده و چه رفتارهایی ناپسند هستند- می‌گوید: «یک دهه است که پژوهش‌گران در تلاشند تا نظریه‌ها و تعاریفی شفاف برای این موضوع دست‌وپا کنند». مثلاً نظریه‌هایی شفاف مثل این نظریه که می‌گوید اگر هنجارهای اجتماعی تغییر کند، نحوۀ واکنشِ شخص به یک موقعیتِ خاص هم تغییر خواهد کرد و همچنین فرض می‌شود که هنجارهای اجتماعی همواره به آهستگی و در جریانِ تعاملات اجتماعیِ قوی تغییر می‌کنند. هر زمان که آزمودنِ مفروضاتی مانندِ گزاره‌های بالا ممکن شود، آندریگِتّو می‌تواند کارهای رایانشی را با نظریۀ جامعه‌شناختی ترکیب کند. مثلاً در این مورد او با استفاده از آزمایش‌های آنلاین بررسی می‌کند که آیا تغییراتِ شبیه‌سازی شده در هنجارهای اجتماعی برروی رفتار تأثیر می‌گذارد یا نه.\nاو تنها کسی نیست که دلش می‌خواهد با علوم اجتماعی دنیا را تغییر دهد. دانکِن واتس معتقد است که او و سایر پژوهشگرانِ دانشگاهی اکثر اوقات بیش از آنکه به‌دنبالِ راه‌حل‌هایی برای حل مشکلات دنیای واقعی باشند فکر و ذکرشان شده است چاپِ مقاله. «درست در لحظه‌ای که مقاله‌ام منتشر می‌شود احساس می‌کنم مأموریتم تمام شده است». «گویی کارِ من این است که این ایده‌ها را آنجا چاپ کنم و کس دیگری موظف است که بیاید و آن‌ها را به مداخله‌های معنی‌دار برای جهانِ بیرون تبدیل کند».\nبه گفتۀ واتس «برای اینکه این تغییر به حقیقت بپیوندد، پژوهش‌گرانِ هر دو طرف باید این فرصتِ همکاری را غنیمت شمارند». البته بعضی‌ها هم هستند که می‌توانند وقوع این تغییر را احساس کنند مثلاً واگنر می‌گوید: «هرچه می‌گذرد، علوم اجتماعیِ سنتی و رایانشی در واقعیت به هم نزدیک‌تر می‌شوند و من معتقدم بیست سال بعد، دیگر مرزی میانِ این دو وجود نخواهد داشت».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                                                      شامل ترجمۀ  تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،        تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و      ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش   از       ۱۰۰     منبع        معتبر و                   به‌روز        انتخاب        می‌شوند.         مجلات  و           وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                      در زمرۀ این    منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،                   گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ        اختصاصی      قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای         از     بهترین         مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در                                                      کتاب‌فروشی‌ها،    دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه             اینترنتی            ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌         فروش   می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با         خرید        اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                     برخوردار شوید.   فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع         عمومی            ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که       فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا         هزینۀ         اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم      کرد.     ضمناً   هر       وقت          بخواهید            می‌توانید            اشتراکتان     را        لغو    کنید     و       مابقی       مبلغ            پرداختی   را    دریافت          کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را هایدی لدفورد نوشته است و در تاریخ ۱۷ ژوئن ۲۰۲۰ با عنوان «How Facebook, Twitter and other data troves are revolutionizing social science» در وب‌سایت نیچر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۸ تیر ۱۳۹۹ با عنوان «اینستاگرام و توییتر چه بر سر جامعه‌شناسی خواهند آورد؟» و ترجمۀ بابک حافظی منتشر کرده است.•• هایدی لدفورد (Heidi Ledford) روزنامه‌نگار علم است و نوشته‌های او در ساینتیفیک امریکن، سالون و دیگر مطبوعات به انتشار رسیده است. لدفورد هم‌اکنون گزارشگر ارشد نیچر است.\n[۱] Computational Social Scientists[۲] Social influence[۳] Gene Expression[۴]  گروه نفرت‌پراکن (Hate Group) به گروهی از افراد اشاره دارد که نسبت به افراد منتسب به یک نژاد، مذهب، جنسیت، ملیت و غیره نفرت‌پراکنی، ابراز خصومت یا ترویج خشونت می‌کنند [مترجم].[۵]  VKontakte (وی‌کُنتاکت یا فی‌کُنتاکتی) یک شبکۀ اجتماعی روسی است که به‌وسیلۀ خالق پیام‌رسان تلگرام، پاول دورُف، ساخته شده و در روسیه کاربران فراوانی دارد [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653884.json b/train/540653884.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..487d283be1f60c03ca6fd041ea4843574e5a4d2d
--- /dev/null
+++ b/train/540653884.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور یک‌دنده‌ها را متقاعد کنیم؟",
+  "subtitle": "اکثر موفقیت‌های اپل، به مواردی برمی‌گردد که تیم استیو جابز توانستند او را مجاب کنند تا در مواضعش تجدیدنظر کند",
+  "introduction": "وقتی دیگران حرفمان را نمی‌پذیرند یا اصلاً ما را قابل نمی‌دانند که به حرفمان توجه کنند، چطور می‌توانیم آن‌ها را متقاعد کنیم تا از مواضعشان کوتاه بیایند؟ آدام گرنت می‌گوید همیشه راهی هست: «حتی در مواجهه با آن‌هایی که بالاترین حد اعتمادبه‌نفس کاذب را دارند و همچنین کلّه‌شق‌ترین، خودشیفته‌ترین و مخالف‌ترین آدم‌ها هم می‌توان کاری کرد تا ذهنشان پذیرای ایده‌های دیگران شود». او، راه‌کارهایی را معرفی می‌کند که با کمک آن‌ها می‌توانید به یک خودعقلِ‌کل‌پندار بفهمانید که هنوز چیزهایی برای یادگرفتن وجود دارد، همکار کلّه‌شقتان را مجبور کنید تا از خر شیطان پایین بیاید، یک خودشیفته را به تواضع وادارید و کاری کنید تا رئیس همیشه‌‌مخالفتان با شما راه بیاید.",
+  "content": "آدام گرنت، هاروارد بیزینس ریویو — افسانۀ استیو جابز می‌گوید او زندگی ما را، با توانایی بالایش در مجاب‌کردن دیگران، متحول کرد. براساس داستان‌هایی که شنیده‌ایم، راز بزرگیِ او این بود که می‌توانست دنیا را با چشم‌انداز خودش همراه کند. اما واقعیت این است که اکثر موفقیت‌های اپل، برمی‌گردد به مواردی که تیم او توانستند مجابش کنند تا در مواضعش تجدیدنظر کند. اگر جابز، دوروبَر خودش را با آدم‌هایی پُر نکرده بود که بلد باشند نظرش را تغییر دهند، احتمالاً هیچ‌وقت نمی‌توانست این‌گونه دنیا را تغییر دهد.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\nاستیو جابز، سال‌ها پایش را در یک کفش کرده بود که محال است روزی گوشی موبایل بسازد. اما بعد از اینکه بالاخره تیمش توانستند متقاعدش کنند تا در این تصمیم تجدیدنظر کند، او پذیرفت گوشی موبایل بسازند اما امکان نصب برنامه‌های سازندگان دیگر را روی گوشی اپل قدغن کرد؛ یک‌سال دیگر طول کشید تا او پذیرفت از این موضعش هم کوتاه بیاید. طی ۹ ماه بعد، آمار دانلود برنامه‌ها در اپ‌استور به یک‌میلیارد رسید و طی ۱۰ سال اپل از فروش گوشی‌های آیفون بیش از هزار میلیارد دلار درآمد کسب کرد.\nتقریباً همۀ رهبران سازمانی، دربارۀ نبوغ استیو جابز مطالعه کرده‌اند اما جالب است که کمتر کسی دربارۀ نبوغ کسانی مطالعه کرده است که قادر به تأثیرگذاشتن روی استیو جابز بودند. من، به‌عنوان یک روان‌شناس سازمانی، مدتی را با کسانی گذراندم که توانسته بودند او را ترغیب به تجدیدنظر در افکارش کنند. سپس به تحلیل دانشی پرداختم که در پس فوت‌وفن‌های مورد استفادۀ آن‌ها نهفته بود. خبر بد اینکه بسیاری از رهبران سازمانی چنان به خودشان مطمئن‌اند که نظرات و ایده‌های ارزشمند دیگران را رد می‌کنند و به‌هیچ‌وجه حاضر نیستند دست از ایده‌های بد خود بردارند. خبر خوب اینکه حتی در مواجهه با آن‌هایی که بالاترین حد اعتمادبه‌نفس کاذب را دارند و همچنین کلّه‌شق‌ترین، خودشیفته‌ترین و مخالف‌ترین آدم‌ها هم می‌توان کاری کرد تا ذهنشان پذیرای ایده­‌های دیگران شود.\nشواهد روزافزون نشان می‌دهد که صفات شخصیتی افراد، لزوماً، در موقعیت‌های مختلف ثابت نمی‌ماند. مدیر سلطه‌جویی را درنظر بگیرید که بعضی اوقات حرف دیگران را گوش می‌دهد، همکار بسیار رقابت‌طلبی که گه‌گاه با دیگران همراه می‌شود، یا کسی که همیشه اهمال‌کاری می‌کند اما بعضی پروژه‌ها را استثنائاً زود تحویل می‌دهد. هریک از رهبران سازمانی، یک نیم‌رخِ اگر … آنگاه دارند: الگویی که به‌واسطۀ آن به بعضی از سناریوها به‌طریق خاصی واکنش نشان می‌دهند. اگر آن مدیر سلطه‌جو درحال صحبت با مافوق خودش باشد … آنگاه حرف‌گوش‌کن می‌شود. اگر آن همکارِ رقابت‌طلب درحال سروکله‌زدن با یک مشتری مهم باشد … آنگاه آن‌روی همراهی‌کننده‌اش را نشان خواهد داد. اگر آن شخص اهمال‌کار با یک ضرب‌الاجل سفت‌وسخت روبه‌رو شود … آنگاه خودش را جمع‌وجور خواهد کرد.\nکدهای کامپیوتری هم مجموعه‌ای از همین دستوراتِ اگر … آنگاه هستند. هرچند انسان خیلی درهم‌وبرهم‌تر از یک کد کامپیوتری است، بااین‌حال ما هم تعدادی پاسخِ اگر … آنگاهِ قابل‌پیش‌بینی داریم. حتی سرسخت‌ترین افراد هم بعضی مواقع از خودشان انعطاف نشان می‌دهند و حتی صاحبان بازترین ذهن‌ها هم گاهی کاملاً کرکرۀ ذهنشان را پایین می‌کشند. پس اگر می‌خواهید با کسی که به‌نظر غیرمنطقی می‌رسد بحثِ منطقی کنید، دنبال شرایطی بگردید که او یا افراد شبیه به او در آن شرایط تصمیمشان را تغییر می‌دهند. راه‌کارهایی که در ادامه معرفی می‌کنیم، می‌تواند کمکتان کند تا بتوانید به یک خودعقلِ‌کل‌پندار بفهمانید که هنوز چیزهایی برای یادگرفتن وجود دارد، همکار کلّه‌شقتان را مجبور کنید تا از خر شیطان پایین بیاید، یک خودشیفته را به تواضع وادارید و کاری کنید تا رئیس همیشه‌مخالفتان با شما راه بیاید.\nاز یک خودعقلِ‌کل‌پندار بخواهید چگونگی انجام کارها را برایتان توضیح دهد\nاولین مانع بر سر تغییر دیدگاه اشخاص، غرور آن‌هاست. همۀ ما با رهبرانی برخورد داشته‌ایم که اعتمادبه‌نفسشان زیادی بالا بوده است: کسانی که نمی‌دانند و نمی‌دانند که نمی‌دانند. اگر مستقیماً جهلشان را به رویشان بیاورید، ممکن است موضع تدافعی بگیرند. پس بهتر است کاری کنیم که خودشان متوجه شکاف‌های موجود در فهم و درکشان شوند.\nروان‌شناسان، طی یک‌سری آزمایش‌ها، از دانشجویان دانشگاه یِیل خواستند تا به دانش خودشان دربارۀ طرز کار اشیای روزمره‌ای مثل تلویزیون و دستشویی امتیاز بدهند. دانشجویان خیلی نسبت به دانششان در این موارد مطمئن بودند تااینکه از آن‌ها خواسته شد طرز کار این اشیا را مرحله‌به‌مرحله بنویسند. آن‌ها همین‌طور که تلاش می٬کردند نحوۀ ارسال تصویر توسط تلویزیون یا طرز کار دقیق سیفون دستشویی را به‌طور مشروح توصیف کنند، رفته‌رفته بادِ اعتمادبه‌نفسشان می‌خوابید. آن‌ها ناگهان متوجه می‌شدند که چقدر دانششان در این مواردْ ناچیز است.\nتلاش برای توضیح یک موضوع پیچیده، می‌تواند تجربۀ متواضع‌کننده‌ای باشد؛ حتی برای کسی مثل استیو جابز.\nچندسال پیش با وندل ویکس، مدیرعامل شرکت کورنینگ سازندۀ محافظ صفحۀ نمایش گوشی‌های آیفون، ملاقات کردم. شروع رابطۀ او با استیو جابز برمی‌گشت به زمانی که جابز سراغ او آمده بود چون سطح پلاستیکی نمونۀ اولیۀ آیفون طوری بود که رویش خط می‌افتاد. جابز، خواهان محافظی قوی بود که صفحۀ نمایش آیفون را با آن بپوشاند اما تیمِ او در اپل تعدادی از محافظ‌های شرکت کورنینگ را آزمایش کرده بودند و به‌نظرشان آن محافظ‌ها بیش‌ازحد شکننده بودند. ویکس برای جابز توضیح می‌دهد که برای بهتر کردن کیفیت محافظ‌ها سه راه به فکرش می‌رسد. او به جابز گفته بود: «هنوز مطمئن نیستم که محافظ‌ها را برایتان خواهیم ساخت یا نه، ولی خوشحال خواهم شد اگر بتوانم در این باره با یکی از اعضای تیمتان که به‌قدرِ کافی فنی باشد صحبت کنم». جابز در جواب گفته بود: «خودم به‌قدرِ کافی فنی هستم!».\nوقتی ویکس به دفتر اپل در شهر کوپرتینو رفت، جابز در ابتدا سعی داشت به او بگوید که چطور باید شیشۀ محافظ گوشی را بسازد. ویکس، به‌جای اینکه با جابز وارد بحث و جدل شود، به او اجازه داد تا طرز کار محافظ موردنظرش را توضیح دهد. همین‌که جابز شروع کرد به توضیح دادن، برای هردوی آن‌ها مسجل شد که جابز درک کاملی از نحوۀ طراحی یک محافظِ نشکن ندارد و این همان گشایشی بود که ویکس دنبالش بود. در ادامه، ویکس پای تخته‌سفید رفت و گفت: «اول بگذار کمی مبانی علمی‌اش را یادت بدهم، بعد می‌توانیم درست و حسابی دربارۀ موضوع با هم صحبت کنیم». جابز موافقت کرد و ویکس سرانجام فرصت پیدا کرد تا اجزای تشکیل‌دهندۀ شیشۀ محافظ و مطالبی دربارۀ مولکول‌ها و تبادل یون‌های سدیم و پتاسیم را به‌طور کلی برای او توضیح دهد. دست آخر هم توافق کردند که کار را به روش ویکس انجام دهند. روزی که آیفون رسماً به بازار معرفی شد، ویکس پیامی از استیو جابز دریافت کرد که الان آن را در دفترش قاب کرده است: «بدون تو نمی‌تونستیم انجامش بدیم».\nاجازه دهید طرفِ کلّه‌شق زمام امور را به دست بگیرد\nدومین مانع بر سر راه تغییردادن نظر مردم، کلّه‌شقی و لجبازی آن‌هاست. آدم‌های لجوج، اینکه قطعیت داشته باشند و حرفشان دوتا نشود را فضیلت می‌دانند. همین‌که طرز فکرشان راجع‌به یک موضوع شکل گرفت، گویی ذهنیتشان مثل سنگ سفت می‌شود. اما برای اینکه در دیدگاهشان منعطف‌تر شوند، کافی است اسکنه را بدهید دست خودشان.\nدر آزمایشی کلاسیک، روان‌شناسان، نظر دانشجویان دربارۀ کنترل را بررسی کردند: آیا دانشجویان، موفقیت و شکستشان را در درجۀ اول ناشی از نیروهای درونی، مثل تلاش و انتخاب، می‌دانند یا ناشی از نیروهای بیرونی مثل شانس و سرنوشت؟ افراد کلّه‌شق، به کنترل درونی باور داشتند: آن‌ها معتقد بودند نتایجی که کسب می‌کنند بستگی به خواست و ارادۀ خودشان دارد. در ادامه، از دانشجویان خواسته شد تا نظرشان را دربارۀ یک تغییر پیشنهادی در نظام نمره‌دهی دانشگاهشان اعلام کنند. به یک‌سوم از آن‌ها، متن نسبتاً متقاعدکننده‌ای داده شد که اعلام می‌کرد این نظام نمره‌دهیِ جدید به‌طور گسترده‌ای در سایر مراکز آموزشیْ مقبول واقع شده است و از نظر بقیۀ دانشگاه‌ها یکی از بهترین نظام‌هایی است که آن‌ها تاکنون استفاده کرده‌اند. به یک‌سوم دیگر از دانشجویان، متنی داده شد که تأکید بیشتری روی موضوع داشت: اینکه این نظام نمره‌دهی، روال مناسبی است که حتماً آن‌ها باید در ارزیابی‌شان امتیاز بالایی به آن بدهند. به یک‌سوم آخر هم هیچ متن متقاعدکننده‌ای داده نشد. سپس از همۀ دانشجویان خواسته شد تا به این طرح جدید از یک (خیلی ضعیف) تا ۱۰ (خیلی خوب) امتیاز بدهند.\nواکنش دانشجویان، به باوری که نسبت به کنترل داشتند بستگی داشت. برای آن‌هایی که به کنترلِ بیرونی باور داشتند، هم متن اول که کمی ترغیب‌کننده بود و هم متن دوم که تأکید بیشتری داشت، هر دو باعث شده بود تا نسبت به این نظام جدید نمره‌دهی نظر مساعد پیدا کنند. آن‌ها مشکلی نداشتند که، در مواجهه با نیروهای تأثیرگذار بیرونی، نظرشان را تغییر دهند. اما آن‌هایی که به کنترل درونی معتقد بودند، در مواجهه با متن اول، که ترغیب‌کنندگیِ کمی داشت، نظرشان را تغییر نداده بودند و واکنششان به متن دوم، که تأکید بیشتری روی خوب‌بودن این نظام جدید داشت، این بود که نظرشان را در جهت مخالفْ تغییر داده بودند. به بیان دیگر، وقتی سعی زیادی شده بود تا طرز فکر آن‌ها نسبت به موضوع تغییر کند، آن‌ها مثل کِش در جهت عکسْ واکنش نشان داده بودند.\n\nراه‌حلی برای این مشکل وجود دارد که از مطالعه‌ای بر روی فیلم‌نامه‌نویس‌های هالیوود به دست آمده است. آن­دسته از فیلم‌نامه‌نویس‌هایی که در همان ابتدای کار، مفاهیم فیلم‌نامه‌شان را تمام‌وکمال و به‌صورت شکل‌یافته برای مدیران اجرایی هالیوودی تعریف می‌کنند، در جلب رضایت مدیران به مشکل برمی‌خورند. درعوض، فیلم‌نامه‌نویسان موفق، دریافته‌اند که مدیران اجرایی هالیوودی دوست دارند خودشان به داستان سروشکل دهند. این‌دسته از نویسنده‌ها، جلسۀ تعریف فیلم‌نامه را شبیه به یک بازی دستش‌دِه پیش می‌برند، یعنی یک ایده را سمت مدیر موردنظر پرت می‌کنند سپس اجازه می‌دهند او بخش بعدی را خودش به آن اضافه کند و ایدۀ کامل‌تر‌شده را دوباره پاس بدهد به آن‌ها.\nهمین چندوقت پیش، با یکی از مهندسان سابق اپل ملاقات کردم، به نام مایک بِل، که بلد بود با استیو جابز دستش‌دِه بازی کند. بِل، اواخر دهۀ ۱۹۹۰ با کامپیوتر مکِ خودش آهنگ گوش می‌کرد و از اینکه مجبور بود آن را از این اتاق به آن اتاق دنبال خودش بکشد در عذاب بود. وقتی پیشنهاد ساخت یک جعبۀ پخش آنلاین موسیقی، که مجزا از کامپیوتر باشد، را به استیو جابز داد، جابز به ایده‌اش خندید. وقتی هم که پیشنهاد پخش آنلاین ویدئو را به جابز داد، درجا جواب شنید: «آخه کدوم احمقی تاحالا لازم داشته به‌صورت آنلاین ویدئو پخش کنه؟».\nبِل گفت که جابز وقتی قرار بود ایدۀ دیگران را ارزیابی کند اغلب آن را به آینده موکول می‌کرد تا قدرت کنترلش را به رخ طرف مقابل کشیده باشد. اما وقتی جابز خودش تولیدکنندۀ ایده‌ای بود، خیلی راحت‌تر حاضر می‌شد گزینه‌های جایگزین را با هم بررسی کنیم. بِل یاد گرفته بود که باید فقط دانۀ یک مفهوم جدید را بکارد به این امید که جابز از آن خوشش بیاید و کمی نور خورشید بر آن بتاباند.\nپژوهش‌ها نشان داده است که پرسیدن سؤال به‌جای دادن جواب، می‌تواند گارد دفاعی افراد را باز کند. شما نباید به رئیس خود بگویید که باید چه کار کند یا چطور فکر کند؛ بلکه باید تاحدی افسار جلسه را به دست او بدهید و سپس از او بخواهید افکارش را با شما درمیان بگذارد. سؤال‌هایی مثل «چطور می‌شود اگر؟» و «به‌نظرت می‌توانیم؟» طرف مقابل را نسبت به گزینه‌های ممکن کنجکاو می‌کند و خلاقیت را در او برمی‌انگیزاند.\nیک روز بِل خیلی عادی گفت باتوجه به اینکه هیچ‌کس در هر اتاقش یک کامپیوتر مک ندارد، جالب می‌شد اگر می‌توانستیم آهنگ را به‌صورت آنلاین روی دستگاه‌های دیگر پخش کنیم. سپس بدون اینکه روی نظرش پافشاری کند پرسید: «چی می‌شه اگه جعبه‌ای بسازیم که بشه باهاش محتوا پخش کرد؟». جابز هنوز به این ایده باور نداشت اما، همین‌طور که داشت حالت‌های ممکن را در ذهنش تصور می‌کرد، شروع‌کرد به مالِ خودکردن این ایده و دستِ آخر چراغ سبز را به بِل نشان داد. بِل گفت: «وقتی او حرف مرا به خودم پس داد و شروع کرد به صحبت دربارۀ پروژه‌ای که ایده‌اش را از خودم گرفته بود، فهمیدم که زده‌ام توی خال. آخرش هم به بقیه گفت: ’از سر راهم برید کنار‘». همان پروژه، شد زمینه‌ساز تولید اپل تی‌وی.\nبرای تحسین خودشیفته‌ها راه مناسب را پیدا کنید\nسومین مانع بر سر راه عوض‌کردن نظر مردم، خودشیفتگی آن‌ها است. رهبران خودشیفته باور دارند که خاص هستند و از دیگران بالاترند، پس خوش ندارند بشنوند که دارند اشتباه می‌کنند. بااین‌حال شما با یک چهاچوب‌بندیِ دقیق و کمی چاپلوسی می‌توانید مجابشان کنید که آن‌ها هم نقص‌هایی دارند و مثل بقیه جایزالخطا هستند.\nمعمولاً می‌شنویم که می‌گویند قلدرها و خودشیفته‌ها از اعتمادبه‌نفس پایینی برخوردارند. اما پژوهش‌ها چیز دیگری می‌گویند: خودشیفته‌ها درواقع اعتمادبه‌نفسی بالا اما ناپایدار دارند. آن‌ها تشنۀ مقام و منزلت و گرفتن تأیید از دیگران هستند و وقتی ایگوی شکننده‌شان را تهدید کنید ‌به‌شان توهین کنید، نظرشان را رد کنید یا خجالت‌زده‌شان کنید‌ با شما دشمن می٬شوند. خودشیفته‌ها به‌طور پیش٬فرض هر اختلاف عقیده‌ای را انتقاد به خودشان تلقی می‌کنند و با آن به مخالفت می‌پردازند. شما با توسل به تمایل آن‌ها به تأییدشدن، می‌توانید این گرایش را در آن‌ها خنثی کنید. درواقع، پژوهش‌های انجام شده در ایالات٬متحده و چین نشان می‌دهد که رهبران خودشیفته توانایی این را دارند که از خودشان تواضع نشان دهند: آن‌ها می‌توانند درعین٬حال که نقص‌های خود را می‌پذیرند، باورشان مبنی بر خاص‌بودن را حفظ کنند. سُقُلمه‌ای که می‌تواند آن‌ها را وارد این مسیر کند این است که به آن‌ها نشان دهید که برایشان احترام قائلید.\nدر سال ۱۹۹۷، استیو جابز، کمی بعد از اینکه مجدداً مدیرعامل اپل شده بود، در همایش جهانی برنامه‌نویس‌های شرکت اپل، درحال صحبت دربارۀ سری جدیدی از فناوری‌ها بود. در خلال جلسۀ پرسش و پاسخِ حاضرین، یکی از حضار، هم آن نرم‌افزار جدید و هم خود استیو جابز را به باد انتقاد گرفته و گفته بود: «متأسفانه واضح است که از جهات مختلف خودتان هم نمی‌فهمید که چه می‌گویید» (اوه اوه!).\nاحتمالاً حدس می‌زنید جابز متقابلاً به او حمله کرد، یا گارد دفاعی گرفت یا حتی گفت آن مرد را از سالن بیرون کنند. اما او به­جای این کارها، از خودش تواضع نشان داد: «وقتی می‌خواهید تغییری را رقم بزنید، یکی از سخت‌ترین مشکلاتی که با آن مواجه خواهید شد این است که ازجهاتی حق با این آقای محترم است». سپس با صدای رسا اضافه کرد: «همینجا اقرار می‌کنم، تا دلتان بخواهد چیزهایی در زندگی وجود دارد که من کمترین دانشی برای صحبت‌کردن دربارۀ آن‌ها ندارم. به٬همین‌خاطر از شما عذرخواهی می‌کنم … ما نقص‌های این محصول را پیدا می‌کنیم؛ و آن‌ها را برطرف می‌کنیم». سالن از شدت تشویق جمعیت منفجر شد.\nاما آن شخص منتقد، چطور چنین واکنش آرامی را در استیو جابز برانگیخته بود؟ او در ابتدای امر، صحبتش را با تعریف و تمجید از استیو جابز شروع کرده بود و گفته بود: «آقای جابز، شما انسان درخشان و تأثیرگذاری هستید». درحالی‌که حضار می‌خندیدند، جابز جواب داده بود: «خواهش می‌کنم، صحبت اصلی‌تان را بفرمایید».\nهمان‌طور که این داستان نشان می‌دهد، یک تحسین کوچک می٬تواند پادزهری قوی برای عدم امنیت آدم‌های خودشیفته باشد. البته انواع مختلف احترام به یک اندازه تأثیرگذار نیستند. اینکه انتقادتان را بین دو تمجید شکلات‌پیچ کنید فایده‌ای به حالتان نخواهد داشت: بازخورد ساندویچی۱ آن‌قدرها هم که به‌نظر می‌رسد خوشمزه نیست. صحبت‌های ابتدایی و انتهایی با احتمال بیشتری به یاد افراد می‌مانند و خودشیفته‌ها هم معمولاً انتقادی که آن وسط شده را کلاً نادیده خواهند گرفت.\n\nنکته اینجاست که باید در حوزه٬ای از فرد تعریف کنید که متفاوت از حوزه‌ای باشد که می‌خواهید نظر او را در آن تغییر دهید. اگر قصد دارید یک رهبر خودشیفته را مجاب کنید تا در یک تصمیم اشتباهش تجدیدنظر کند، اشتباه است اگر بگویید همیشه مهارت‌های تصمیم‌گیری ایشان را تحسین کرده‌اید؛ بلکه بهتر است مثلاً خلاقیتش را تحسین کنید. هرکدام از ما ویژگی‌های هویتی مختلفی داریم و اگر دربارۀ یکی از نقاط قوتمان احساس امنیت کنیم، راحت‌تر پذیرای نقص٬هایمان در حوزه‌های دیگر خواهیم بود. روان‌شناسان متوجه شده‌اند که افراد خودشیفته، بعد از اینکه به آن­ها یادآوری شود که قهرمان یا بامزه هستند، ستیزه‌جویی و خودخواهی‌شان کمتر می‌شود.\nظاهراً آن شخص منتقد در همایش برنامه‌نویس‌های اپل، درکی شهودی نسبت به نیم‌رخِ اگر … آنگاهِ جابز داشته است. او، با ستایش هوش و اهمیت استیو جابز، پذیرش این موضوع که جابز خیلی هم از نرم‌افزارها سر در نمی‌آورَد را برایش آسان کرده بود.\nبا کسانی که با همه چیز مخالفت می‌کنند مخالفت کنید\nآخرین مانع در مسیر متقاعدکردن افراد، همیشه مخالف‌بودن۲ آن‌ها است. صفتی که غالباً با بحث و جدل کردن شناخته می‌شود. افراد همیشه‌مخالف، مصمم هستند که در هر رقابتی پیروز شوند و، وقتی از آن‌ها بخواهید در استراتژی‌ای که در پیش گفته‌اند تجدیدنظر کنند، آن‌وقت است که از دید آن‌ها به‌چشم یک رقیب دیده خواهید شد. بااین‌حال، اگر بتوانید به٬جای عقب‌نشینی رو در روی آن٬ها بایستید، گاهی این کار باعث می‌شود تا در تقابل با آن‌ها دستِ بالا را داشته باشید.\nاز آنجایی که بحث و جدلْ افراد همیشه‌مخالف را سرحال می‌آورد، همیشه دلشان نمی‌خواهد که درجا با خواستۀ آن‌ها همراه شوید؛ آن‌ها سرشان درد می‌کند برای سرشاخ‌شدن. پژوهشگران، این موضوع را بررسی کردند که مدیران عامل چطور تصمیم می‌گیرند که از بین مدیرانشان چه کسی را برای کرسی‌های هیئت‌مدیره در شرکت‌های دیگر انتخاب کنند. کاشف به عمل آمد مدیرانی که عادت دارند قبل از موافقت با رئیسشان اول با او وارد مشاجره شوند احتمال بیشتری دارد که به‌وسیلۀ مدیران عامل برای این منظور انتخاب شوند. این پژوهش نشان داد که مدیران عامل، مردان و زنان بله‌قربان‌گو را انتخاب نمی‌کنند بلکه مدیرانی را انتخاب می‌کنند که مایلند پیش از اینکه نظرشان را تغییر دهند برای ایده‌هایشان بجنگند. در دهۀ ۱۹۸۰، رهبران بخش مک در شرکت اپل، هر ساله به یک‌نفر که جسارت ایستادن در روی استیو جابز را از خودش نشان داده بود جایزه می‌دادند. بعدها، جابز تک‌تک برندگان این جایزه را به مدیریت یکی از بخش‌های کلیدی شرکت ارتقا داد.\nاخیراً در یک پژوهش، ایده‌های ارائه شده توسط افراد تازه‌کار در یک تیم بهداشت و درمان بررسی شد و مشخص شد که بیشتر این ایده‌ها در همان ابتدا توسط مدیران ارشد رد شدند. آن ۲۴ درصدی از ایده‌ها که توانسته بودند به مرحلۀ اجرا برسند، به این دلیل موفق شده بودند که مطرح‌کنندگانشان تسلیم نشده بودند و به اصلاح و تکرار ارائۀ ایده‌شان ادامه داده بودند، نقایص آن را پذیرفته بودند و آن‌ها را برطرف کرده بودند، تلاش کرده بودند عملی‌بودنِ مفهوم موردنظرشان را اثبات کنند و حمایت دیگران را جلب کنند.\nوقتی مهندسان اپل ایدۀ ساخت تلفن همراه را مطرح کردند، جابز فهرستی از دلایل را ردیف کرد که نشان دهد این ایده جواب نخواهد داد. یکی از دلایلش این بود که تلفن‌های هوشمند فقط به درد «جماعت محافظ جیب» می‌خورَد. مهندسان حرفش را پذیرفتند اما او را به چالش کشیدند: فکرش را بکن اگر اپل تلفن همراه بسازد، آن تلفن چقدر می‌تواند زیبا و شیک باشد. آن‌ها همچنین حس رقابت٬جویی او با مایکروسافت را هم تحریک کردند. خیال می‌کنی دیر یا زود سروکلۀ گوشی‌های ویندوزی پیدا نخواهد شد؟ جابز کمی مشتاق شده بود ولی هنوز کاملاً متقاعد نشده بود. تونی فادِل، مخترع آی‌پاد و یکی از خالقین آیفون، به من گفت که آن‌ها «مجبور بودند به‌صورت گروهی روی استیو جابز کار کنند و کار با یک جلسه تمام نمی‌شد و ممکن بود هفته‌ها طول بکشد تا او حاضر شود نظرش را تغییر دهد یا از زاویۀ دیگری به موضوع نگاه کند». البته در موضوع آیفون، این بحث و جدل‌ها چندین ماه به طول انجامید. فادِل و مهندسانش، با ساختن مخفیانۀ نمونه‌های اولیه، نشان‌دادن آن به جابز و سپس اصلاح طراحی‌های خود، ذره‌ذره مقاومت او را از بین بردند.\nفقط یک مشکل بزرگ از نظر جابز باقی مانده بود: شبکۀ ارتباطات همراه تحت کنترل شرکت‌های مخابراتی است و ممکن است آن‌ها اپل را مجبور کنند محصولی با استانداردهای پایین بسازد. تیم اپل، بار دیگر به تمایل جابز برای مخالفت‌کردن متوسل شدند: اگر جابز بتواند شرکت‌های مخابراتی را وادار کند تا آن‌ها خودشان را با ما هماهنگ کنند چه؟ فادِل گفته بود: «اگر دستگاهی که می‌سازیم به‌قدرکافی قوی باشد، او می‌تواند شرکت‌های مخابراتی را مجبور کند تا تمام شرط و شروط اپل را قبول کنند و به‌این‌ترتیب همۀ موانع از سر راهمان برداشته خواهد شد». جابز، فرصت‌های موجود در آن موقعیت را دید، ایده را پذیرفت و درنهایت در آن نبرد پیروز شد. دونا دابینسکی، مدیرعامل سابق شرکت پام و هم‌بنیان‌گذار شرکت هندسپرینگ به من گفت: «استیو، رابطه با شرکت‌های مخابراتی را به‌کل ازنو تعریف کرد و همیشه احساسم این بوده که بزرگ‌ترین دستاورد او همین بوده است».\n•••\nاستیو جابز در سال ۱۹۸۵، بعد از ساخت و معرفی محصولات مختلفی که از نظر فناوری حیرت‌انگیز بود اما در فروش موفق نبود، ناخواسته از شرکت خودش کنار گذاشته شد. او در سال ۲۰۰۵ اعلام کرد: «این اتفاق برایم مثل دارویی بدمزه بود اما به‌نظرم لازم بود». او یاد گرفت که هرچقدر هم که چشم‌اندازش قوی باشد بازهم گاهی لازم است تا در عقایدش تجدیدنظر کند. وقتی مجدداً به­عنوان مدیرعامل به اپل برگشت، نه‌تنها ذهنِ بازِ جدیدش را با خود آورده بود، بلکه مصمم بود این‌بار افرادی را استخدام کند که بتوانند او را به چالش بکشند و کمکش کنند تا بر بدترین ویژگی‌های ذاتی‌اش غلبه کند. همۀ این کارها زمینه را برای تجدید حیات اپل مهیا کرد.\nدرست است که سازمان‌ها به مدیرعامل‌هایی قوی و رویاپرداز مثل استیو جابز نیاز دارند، اما علاوه‌برآن به کارکنانی چون تونی فادِل و مایک بِل هم نیاز دارند، همچنین به تأمین٬کنندگانی چون وندل ویکس و ذی‌نفعانی مثل آن آقایی که در همایش برنامه‌نویسان اپل بلند شد و انتقادش را مطرح کرد؛ آدم‌هایی که بلد باشند به‌طرز مؤثری، رفتارهای رؤسا و همکارانِ دارای اعتمادبه‌نفسِ کاذب، کلّه‌شق، خودشیفته یا همیشه٬مخالف را خنثی کنند. در این دنیای پرآشوب، برای موفق‌شدن علاوه‌بر قدرتِ شناختی به انعطاف‌پذیریِ شناختی هم نیاز است. آنجا که رهبرانْ خردِ کافی برای زیر سؤال بردن عقاید خود را ندارند، وظیفۀ رهروان است که شجاعت به خرج داده آن‌ها را متقاعد کنند که در افکارشان تجدیدنظر کنند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را آدام گرنت نوشته و در شمارۀ مارس و آوریل ۲۰۲۱ مجلۀ هاروارد بیزنس ریویو با عنوان «persuading the unpersuadable» در وب‌سایت هاروارد بیزینس ریویو منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «چطور یک‌دنده‌ها را متقاعد کنیم؟» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ بابک حافظی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۲ تیر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.\n•• آدام گرنت(Adam Grant) روان‌شناس سازمانی در مدرسۀ وارتون دانشگاه پنسیلوانیا و نویسندۀ چند کتاب موفق و پرفروش در زمینۀ مدیریت سازمانی است. آخرین اثر گرنت دوباره بیندیش: قدرت دانستن آنچه نمی‌دانید (Think Again: The Power of Knowing What You Don’t Know) نام دارد.\n••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۱۹ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ نوزدهم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با ۴۴٪ تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n[۱] feedback sandwich\n[۲] disagreeableness\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        Grant, Adam. Think Again: The Power of Knowing What You Don’t Know. Viking, 2021                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        آدام گرنت (Adam Grant) نویسنده و روان‌شناس آمریکایی است که در ۲۸ سالگی کرسی روان‌شناسی سازمانی را در دانشگاه پنسیلوانیا به دست آورد. دادن و ستاندن: رویکردی انقلابی برای رسیدن به موفقیت (Give And Take: A Revolutionary Approach to Success) شناخته‌شده‌ترین کتاب اوست."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653885.json b/train/540653885.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..30df2e107bd1ed625484558fe172330d1d388602
--- /dev/null
+++ b/train/540653885.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور در شبکه‌های اجتماعی بهتر گفت‌و‌گو کنیم؟",
+  "subtitle": "نباید از مخالفت با دیگران بترسیم یا بپرهیزیم؛ باید روش درستِ مخالفت‌کردن را بیاموزیم",
+  "introduction": "در دنیای حیوانات، وقتی تعارض منافعی پیش می‌آید، دو راه‌حل بیشتر وجود ندارد: جنگ یا گریز. خیلی وقت‌ها در رویارویی‌های انسانی هم از همین قاعده پیروی می‌کنیم. مثلاً وقتی در محیط کار موضوعی پیش می‌آید که شدیداً با آن مخالفیم، یا باید بحث‌وجدلی پرحرارت را به جان بخریم که ممکن است باعث عصبانیت و کدورت شود، یا باید حرفمان را بخوریم و برای حفظ همکاری و روحیۀ تیمی سکوت کنیم. اما محققانی که مدت‌ها دربارۀ جدل‌های انسانی مطالعه کرده‌اند، معتقدند راه‌های دیگری هم وجود دارد.",
+  "content": "ایان لِزلی، گاردین— در سال ۲۰۱۰، مجلۀ تایم مارک زاکربرگ را چهرۀ سال نامید و مأموریت فیس‌بوک را این‌ دانست که «توده‌های ‌هیاهوگر را رام کرده و دنیای تنها، ضداجتماع و سراسر بی‌نظمی را به دنیایی صمیمی تبدیل کند». در طول اولین دهۀ استفادۀ گسترده از اینترنت، نظر رایج این بود: مردم هر چه بیشتر بتوانند با دیگران ارتباط برقرار کنند، مهربان‌تر و فهیم‌تر می‌شوند و در نتیجه، دنیا هم در صلح و هماهنگی بیشتری خواهد بود.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\nدر سال ۲۰۲۱، آن نگاه به‌شکل دردناکی ساده‌لوحانه به نظر می‌رسد. هیاهوگرانِ آنلاین روز و شب با یکدیگر نزاع می‌کنند و برخی از آن‌ها در دنیای واقعی مرتکب خشونت می‌شوند. اینترنت انسان‌ها را به یکدیگر متصل می‌کند، اما لزوماً همدلی به وجود نمی‌آورد. اینترنت در بدترین حالت می‌تواند به دستگاه عظیم تولید بیزاری متقابل شباهت پیدا کند.\nفناوری حداقل تا اندازه‌ای مسئول دنیایی است که در آن مخالفت‌های‌‌ مسموم‌کننده همه‌جا به چشم می‌خورد؛ دنیایی که مدام به دیگران توهین می‌کنیم و از آن‌ها توهین می‌شنویم، بیش از همیشه حرف می‌زنیم و کمتر از همیشه گوش می‌دهیم. پُل گراهام، کارآفرین سیلیکون‌ولی، معتقد است اینترنت محیطی است که طوری طراحی شده است که به مخالفت دامن می‌زند. پلتفرم‌های رسانه‌‌ای دیجیتال ذاتاً تعاملی هستند، و خب، مردم نیز اهل مجادله‌اند.\nهمان‌طور که گراهام می‌گوید «موافقت‌کردن کمتر از مخالفت‌کردن مردم را به هیجان می‌آورد». وقتی خوانندگان با مقاله یا پستی مخالفند، بیشتر احتمال دارد نظرشان را درج کنند و به هنگام مخالفت هم مطالب بیشتری برای گفتن دارند (برای گفتن «موافقم» روش‌های بسیاری وجود دارد). علاوه‌براین، مردم وقتی مخالفت می‌کنند برانگیخته‌تر می‌شوند که معمولاً به معنای عصبانی‌شدن است.\nوسوسه‌کننده است فیسبوک و توییتر را سرزنش‌کنیم که ما را به چنین آدم‌هایی بدل کرده‌اند؛ اما سرزنش‌کردن آن‌ها نادیده‌گرفتن اهمیت تغییر گسترده و عمیقی است که در رفتار نوع بشر رخ داده است؛ رفتاری که دهه‌ها و حتی قرن‌ها در حال شکل‌گیری بوده است. از منظر اجتماعی، و نیز الکترونیکی، کانال‌های یک‌سویه کمتر از گذشته وجود دارند. ما رو‌به‌روی یکدیگر می‌ایستیم و کلامی را بی‌پاسخ نمی‌گذاریم. اگر بیش‌ازپیش مخالفت می‌کنیم، علت آن است که دنیای مدرن از ما می‌خواهد نظرمان را با صدای بلند اعلام کنیم.\nانسان‌شناس آمریکایی، ادوارد تی. هال، بین دو نوع فرهنگ ارتباطی تمیز قائل می‌شود: زمینهْ قوی۱ و زمینه ضعیف۲. در فرهنگِ زمینه ضعیف، ارتباطات صریح و مستقیم‌اند. آنچه افراد بر زبان می‌آوردند بیانگر افکار و احساساتشان تلقی می‌شود. ضرورتی ندارد به زمینه –چه کسی و در چه موقعیتی سخن می‌گوید- توجه کنید تا پیام را دریابید. فرهنگ زمینه قوی، فرهنگی است که در آن کمتر کلامی را صریح بیان می‌کنیم و قسمت اعظم پیام را به‌صورت ضمنی انتقال می‌دهیم. معنای هر پیام نه در معانی کلمات، بلکه در زمینۀ بیان آن‌ها نهفته است؛ در این فرهنگ، ارتباطْ غیرمستقیم و پیچیده و مبهم است.\nبیشتر ما، هر کجای دنیا که هستیم، همچنان که به شهر‌ها هجوم می‌آوریم، با غریبه‌ها معامله می‌کنیم و با تلفن‌های همراهمان حرف می‌زنیم، بیش از پیش با اتکا به فرهنگ زمینه ضعیف زندگی می‌کنیم. کشورهای مختلف، هنوز فرهنگ‌های ارتباطی متفاوتی دارند؛ اما تقریباً همۀ آن‌ها در معرض تأثیر عوامل جهانی‌ مشابهی هستند: تجارت، شهر‌سازی و فناوری‌‌. این سه عامل سنت‌ها را از میان برده‌اند، سلسله‌مراتب را طولانی‌تر کرده‌اند و دامنۀ مواجهه با دیگران را افزایش داده‌اند. ما هرگز برای چنین وضعیتی آماده نبودیم.\nما انسان‌ها قسمت اعظم حیاتمان به‌عنوان نوع بشر را بر اساس سبک ارتباطی زمینه قوی زندگی کرده‌ا‌یم. نیاکانمان در سکونتگاه‌ها و قبیله‌هایشان با سنت‌های مشترک و مجموعه‌ای از اصول ثابت زندگی می‌کردند. امروزه، مدام با افرادی مواجه می‌شویم که ارزش‌ها و سنت‌هایشان با ما فرق دارد. هم‌زمان، از منظر رفتاری، بیش از همیشه تساوی‌خواه شده‌ایم. به هر جا نگاه کنید، تعاملاتی می‌بینید که در آن همۀ افراد یا سهمی برابر دارند یا طالب سهم‌ برابرند. همه انتظار دارند صدایشان شنیده شود و این انتظار بیشتر و بیشتر هم می‌شود‌. در این دنیای پرتنوع و زمخت و گستاخ، قوانین ضمنی دنیای گذشته که تعیین می‌کرد کدام سخن را می‌توانیم بگوییم و کدام را نه، آسان‌‌تر‌ و منعطف‌تر‌ شده‌اند، حتی در برخی موارد در حال از بین رفتن‌اند. وقتی دیگر زمینۀ چندانی وجود ندارد تا با تکیه بر آن تصمیم بگیریم، تعداد مسائلی که بر سر آن‌ها «توافق عمومی» داریم، به‌سرعت رو به کاهش است.\nبه ویژگی‌هایی توجه کنید که زمینۀ ارتباطی ضعیف را تعریف می‌کند (حداقل حالت اغراق‌شدۀ آن): وراجی‌های بی‌پایان، بحث‌های مکرر و افرادی که همیشه تلاش می‌کنند به شما بگویند که چه در سر دارند. این توصیف برایتان آشنا نیست؟ همانطور که ایان مک‌داف، متخصصِ حل تعارض، می‌گوید «دنیای اینترنت تا اندازۀ زیادی به دنیایی شباهت دارد که فرهنگ ارتباطی آن ضعیف است».\nاگر ما انسان‌ها موجوداتی صرفاً عقلانی بودیم، پیش از آنکه پاسخ‌های از ‌پیش آماده‌مان را شلیک کنیم، مؤدبانه به نظر مخالف گوش می‌دادیم. در دنیای واقعی، مخالفتْ سیلابی از سیگنال‌های شیمیایی را به مغزمان روانه می‌کند و تمرکز بر موضوع بحث را دشوار می‌سازد. سیگنال‌ها به ما می‌گویند این حمله‌ به‌ من است. جملۀ «با تو مخالفم» به «از تو خوشم نمی‌آید» تبدیل می‌شود. به جای آنکه ذهنمان را برای فهم دیدگاه دیگران آماده کنیم، بر روی دفاع از خودمان تمرکز می‌کنیم.\n\nوالتر برافورد کَنون، از زیست‌شناسان دانشگاه هاروارد، برای نخستین بار در سال ۱۹۱۵ متوجه شد حیوانات در پاسخ به خطر از دو روش ساده استفاده می‌کنند: جنگیدن یا گریختن. انسان‌ها نیز همین‌‌گونه پاسخ می‌دهند. مخالفت یا وسوسه‌مان می‌کند پرخاشگر شویم و فرد مقابل را ‌با تمام قوا و با خشونت به باد انتقاد بگیریم یا وادارمان می‌کند عقب‌نشینی کنیم و برای آنکه از تعارض پیش‌گیری کنیم، نظرمان را بیان نکنیم. این پاسخ‌ها که به رفتارهای نیاکانمان شباهت دارد، همچنان در زمینه‌های ضعیف امروزی به رفتارمان جهت می‌دهد: ما یا به بحث‌های کلی و بی‌سرانجام کشیده می‌شویم یا هر آنچه از دستمان برآید انجام می‌دهیم تا اساساً از بحث‌کردن بپرهیزیم. هر دو پاسخ ناکارآمدند.\nلازم نیست برای یافتن پاسخ‌های پرخاشگرانه به نظر مخالف، راه دوری بروید: کافی است به محتوای شبکه‌های اجتماعی‌ که در آن عضوید توجه کنید یا بخش نظرات سایت‌های مورد‌علاقه‌تان را بخوانید. می‌گویند اینترنت فضایی ایجاد کرده است که به«اتاق پژواک» می‌ماند، فضایی که افراد صرفاً با نظراتی مواجه می‌شوند که از قبل با آن‌ موافقند؛ اما شواهد دقیقاً خلاف آن را نشان می‌دهد. پژوهش‌ها حاکی از آنند که کاربران شبکه‌های اجتماعی در قیاس با افرادی که از شبکه‌های اجتماعی استفاده نمی‌کنند، اخبار مورد ‌نیازشان را از منابع متنوع‌تری تأمین می‌کنند. به احتمال زیاد در توییتر با نظراتی مواجه می‌‌شوید که مضطربتان می‌کنند؛ و این امر بسیار بیشتر از زمانی رخ می‌دهد که روزنامه تنها منبع تأمین خبر شما باشد؛ اینترنت به جای ایجاد حباب‌ها، در حال از بین‌بردن این حباب‌ها و تولید خصومت، ترس و خشم است.\nیک دلیل آنکه گفت‌و‌گو‌های آنلاین تا این اندازه پرخشونت‌اند آن است که اساساً به همین منظور طراحی شده‌اند. پژوهش‌ها نشان می‌دهند محتوایی که خواننده را به خشم می‌آورد بیشتر احتمال ‌اشتراک‌گذاری دارد. کاربرانی که پیام‌های خشونت‌آمیز پُست می‌کنند، لایک و ریتوییت بیشتری دریافت می‌کنند و پلتفرم‌هایی که این پیام‌ها در آن‌ها پست می‌شود توجهی را دریافت می‌کنند که کاربران به تبلیغ‌کننده‌ها می‌فروشند. بنابراین، پلتفرم‌های آنلاین به شما انگیزه می‌دهند تا در هر بحثی افراطی‌ترین پاسخ‌هایتان را ارسال کنید. خرده اختلاف‌ها، تعمق و فهم متقابل نه فقط در این جرو‌بحث‌‌های شدید نادیده گرفته می‌شوند، بلکه لاجرم قربانیِ این گونه منازعات‌ می‌شوند.\nاما اگر از آنچه گفتم نتیجه بگیرید که بیش از اندازه با یکدیگر بحث می‌کنیم، اشتباه بزرگی مرتکب شده‌اید. برآشفتگی‌های توخالی که در شبکه‌های اجتماعی می‌بینیم در واقع نشان می‌دهد نمی‌دانیم چگونه درست و همراه با تأمل مخالفت‌ کنیم: جنگیدن پوششی است برای فرار‌کردن.\nاغلب می‌گویند برای مقابله با تهدید‌های اگزیستانسیالیستی‌ای که انسان‌ها با آن‌ها مواجه می‌شوند، باید تفاوت‌هایمان را کنار بگذاریم؛ اما وقتی همه با یکدیگر موافقیم، یا تظاهر می‌کنیم که موافقیم، پیشرفت‌‌کردن دشوارتر می‌شود. مخالفت‌ نوعی تفکر است، شاید بهترین شیوه‌ای است که در اختیار ماست و برای حفظ سلامتِ سرمایه‌گذاری‌های مشترک، از ازدواج گرفته تا تجارت و دموکراسی، حیاتی است. می‌توانیم از مخالفت‌کردن استفاده کنیم تا افکار مبهم را به اندیشه‌های عملیاتی، نقاط ضعف را به درون‌بینی، و بی‌اعتمادی را به همدلی تبدیل کنیم. به جای آنکه بر تفاوت‌هایمان چشم بببندیم، باید آن‌ها را در کار دخیل کنیم.\nبرای انجام این کار باید بر احساس همه‌گیر شرم از مخالفت‌ غلبه کنیم. درست ‌مخالفت‌کردن دشوار است و برای بسیاری از ما اضطراب‌آور؛ اما اگر یاد بگیریم درست مخالفت‌کردن یک مهارت است و نه امری که به‌صورت طبیعی اتفاق می‌افتد، رفته‌رفته راحت‌تر مخالفت می‌کنیم. باور دارم باید از افرادی که برای امرار معاش موقعیت‌های اختلاف‌برانگیز و پرتعارض را مدیریت می‌کنند، چیزهای زیادی بیاموزیم؛ افرادی که شغلشان اقتضا می‌کند اطلاعات، بینش و ارتباطات انسانی را حتی از دل خصمانه‌ترین مواجهه‌ها بیرون بکشند.\nدر بازی‌های المپیک ۱۹۷۲ در آلمان غربی، گروهی از مبارزان فلسطینی ۱۱ ورزشکار اسرائیلی را گروگان گرفتند. آ‌ن‌ها درخواستشان را مطرح کردند و مقامات با آن‌ مخالفت کردند. پلیس مونیخ به روی آن‌ها آتش گشود. ۲۲ نفر از جمله همۀ گروگان‌ها کشته شدند. به دنبال این واقعه که کشتارجمعی مونیخ نام گرفت، متولیان اجرای قانون در سراسر دنیا دریافتند با مسئله‌ای اضطراری رو‌به‌رو هستند: افسران پلیسی که با گروگان‌گیر‌ها مذاکره می‌کردند دستورالعملی نداشتند تا با تبعیت از آن خشونت را به حداقل برسانند یا از آن بپرهیزند. مراکز پلیس دریافتند باید مهارت‌های مذاکره را بیاموزند.\nامروزه در موقعیت‌های فراوانی از متخصصان مذاکره‌ با گروگان‌گیر‌ها استفاده می‌کنند. این افرادْ متخصصان و افسران آموزش‌دیده‎‌ای هستند که شاید مسئولیت‌های دیگری نیز بر عهده داشته باشند. بهترین مذاکره‌کنندگان آن‌هایی نیستند که فقط به روش‌های مذاکره تسلط دارند؛ آن‌ها به اهمیت پدیده‌ای واقف‌اند که اروین گافمنِ جامعه‌شناس «تلاش برای حفظ تصویر اجتماعی»۳ می‌نامد. به تعبیر گافمن، «تصویر اجتماعی» تصویری است که فرد تمایل دارد در تعامل اجتماعی ایجاد کند. تلاش می‌کنیم در هر تعاملی تصویر مناسبی از خودمان نشان دهیم: تصویری که تمایل دارید در مصاحبۀ کاری به رئیس احتمالی‌تان نشان دهید، غیر از تصویری است که سعی می‌کنید در قراری عاشقانه از خودتان به نمایش بگذارید. این تلاش، تلاش برای حفظ تصویر اجتماعی است.\nدر برخورد با افرادی که ‌به‌خوبی می‌شناسیم و به آن‌ها اعتماد داریم، چندان نگران تصویرمان نیستیم؛ اما در برخورد با آن‌ها که نمی‌شناسیم -به‌ویژه وقتی تا اندازه‌ای بر ما قدرت دارند- همۀ تلاشمان را می‌کنیم تا تصویر اجتماعی‌مان را حفظ کنیم. وقتی کسی تلاش می‌کند تصویر دلخواه خود را به نمایش بگذارد، اما تأثیر مورد نظر را به دست نمی‌آورد، احساس بدی خواهد داشت. اگر تلاش کنید مقتدر به نظر برسید و کسی احترام چندانی برایتان قائل نشود، شرمسار و خجالت‌زده می‌شوید و حتی احساس می‌کنید تحقیر شده‌اید. ممکن است در برخی موارد دست به خشونت بزنید تا حالتان خوش شود.\nآن‌ها که در هنر مخالفت‌کردن تبحر دارند، فقط به تصویری که از خود به نمایش می‌گذارند، فکر نمی‌کنند؛ آن‌ها به‌‌راحتی تصویری را تشخیص می‌دهند که فرد مقابل هم می‌خواهد از خود به نمایش بگذارد. یکی از قدرتمند‌ترین مهارت‌های اجتماعی اعتبار‌دادن به دیگران است؛ یعنی بتوانیم تصویری را تأیید کنیم که فرد دوست دارد در میان مردم از خود به نمایش بگذارد. در هر گفت‌و‌گویی، وقتی فرد مقابل احساس می‌کند تصویر اجتماعی مد‌نظرش را پذیرفته‌اید و تأیید کرده‌اید، بسیار راحت‌تر با شما ارتباط برقرار می‌‌کند و احتمالاً به آنچه باید بگویید بیشتر گوش می‌دهد.\nهیچ‌کس بهتر از کسانی که با گروگان‌گیرها مذاکره می‌کنند، به اهمیت این امر واقف نیستند. گروگان‌گیری‌ها را می‌توان به دو نوع تقسیم کرد. در گروگان‌گیری‌های «ابزاری» تعاملات، به‌طور طبیعی، نسبتاً عقلانی‌اند. گروگان‌گیر درخواست‌های خود را صراحتاً بیان می‌کند و فرایند چانه‌زنی آغاز می‌شود. در گروگان‌گیری‌های «اِبرازی» گروگان‌گیر تمایل دارد به دنیا و به آن‌ها که در خانه‌هایشان هستند چیزی بگوید. این‌ها‌ عموماً افرادی هستند که تکانشی رفتار می‌کنند؛ برای مثال پدری که دخترش را می‌رباید چون حق سرپرستی‌اش را از او گرفته‌اند، یا مردی که شریک‌عاطفی‌اش را حبس کرده و به مرگ تهدید می‌کند. در اکثر موارد، مذاکره‌کنندگان با افرادی سروکار دارند که خودشان را گروگان می‌گیرند؛ مانند فردی که تهدید می‌کند از ساختمانی بلند پایین می‌پرد. گروگان‌گیرهای اِبرازی عموماً به‌لحاظ عاطفی در لبۀ پرتگاه قرار دارند؛ آن‌ها خشمگین و اندوهگین‌اند، عمیقاً احساس ناامنی می‌کنند و مستعد ارتکاب اعمال پیش‌بینی‌ناپذیرند.\nبه مذاکره‌کنندگان آموزش می‌دهند قبل از شروع مذاکره، گروگان‌گیر را آرام کنند. ویلیام داناهیو، استاد ارتباطات دانشگاه میشیگان، چندین دهه را به مطالعۀ گفت‌‌وگو‌هایی سپری کرده است که سرشار از تعارض بودند؛ گفت‌و‌گوهایی موفق و گاهی هم ناموفق، گفت‌و‌گو با تروریست‌ها، دزدان دریایی و آن‌ها که در آستانۀ خودکشی بودند. با او که صحبت می‌کردم، جزء اصلی تصویر اجتماعی را این‌گونه تعریف می‌کرد: فرد چه‌قدر احساس قدرت می‌کند. گروگان‌گیرهای ابرازی دوست دارند دیگران به‌نوعی اهمیتشان را تأیید کنند، یعنی جایگاهشان را به رسمیت بشناسند.\n\nداناهیو و همکارش، پُل تیلور از دانشگاه لَنکَستر، از عبارت «در موضع ضعف» استفاده کردند تا فرد یا جناحی را توصیف کنند که در هر نوع مذاکره‌ای دربارۀ جایگاه تقریبی خود بیشترین احساس ناامنی را دارد. افراد یا جناح‌هایی که در موضع ضعف قرار دارند، به احتمال زیاد برای دست‌یافتن به فضای مشترک یا رسیدن به راه‌حل، بیش از دیگران پرخاشگرانه رفتار می‌کنند و رقابتی می‌شوند. در سال ۱۹۷۴، اسپانیا و ایالات متحده با یکدیگر وارد مذاکره شدند تا دربارۀ برخی پایگاه‌های ارتش آمریکا در خاک اسپانیا گفت‌و‌گو کنند. دانیل دِراکمن، دانشمند علوم سیاسی، بررسی کرد مذاکره‌کنندگان آمریکایی و اسپانیایی، در چه موقعیت‌هایی از دو تاکتیک «سخت» و «نرم» استفاده کرده‌اند. او متوجه شد هم مذاکره‌کنندگان اسپانیایی و هم مذاکره‌کنندگان آمریکایی سه بار از تهدید و اتهام‌زنی استفاده کرده‌اند. اسپانیایی‌ها، که در موضع ضعف قرار داشتند، پرخاشگرانه تلاش می‌کردند استقلال خود را اعلام کنند.\nوقتی گروگان‌گیر احساس می‌کند فرد مقابل بر او تسلط یافته است، به احتمال زیاد دست به خشونت می‌زند. به گفتۀ داناهیو «اینجا همانجایی است که کلمات شکست می‌خورند. گروگان‌گیر در عمل می‌گوید: ’برایم احترام قائل نشدی و من ناچارم با کنترل فیزیکیِ تو احترامم را دوباره به دست بیاورم‘». آدم‌ها هر چه در توان دارند انجام می‌دهند تا با مغلوب شدنشان مواجه نشوند، حتی اگر به قیمت آسیب‌زدن به خودشان تمام شود. جناح‌هایی که در موضع ضعف قرار دارند اغلب ناجوانمردانه بازی می‌کنند، آن‌ها از زوایایی به طرف مقابل حمله می‌کنند که انتظار آن نمی‌رود؛ زوایایی که به‌سختی می‌توان در دفاع از آن موفق شد. این افراد، به جای آنکه به دنبال راه‌حلی باشند که برای طرفین مذاکره مناسب است، هر نوعی مذاکره‌ای را یک بازی‌ برد-باخت می‌بینند که یکی از طرفین حتماً بازنده و دیگری در آن حتماً برنده است؛ آن‌ها به جای آنکه به محتوا توجه کنند، به فرد مقابل حمله می‌برند تا جایگاه خود را اثبات کنند.\nدر مقابل، برخی با این ذهنیت وارد مذاکره می‌شوند که پیروزی از آنِ آن‌هاست، چون در موقعیت بالاتری قرار دارند یا خود را در چنین موقعیتی تصور می‌کنند. همین است که احتمالاً در مذاکره راحت‌ترند و به گزینه‌های بیشتری فکر می‌کنند، به محتوای مذاکره توجه دارند و به دنبال راه‌حل برد-برد هستند. این افراد بیشتر وجهۀ خود را به خطر می‌اندازند و دست به کارهایی می‌‌زنند که ممکن است در موقعیت‌های دیگر بزدلانه به نظر برسد. آن‌ها گفت‌گو را دوستانه و مسالمت‌آمیز پیش می‌برند و از آنجا که از مخدوش‌شدن تصویر اجتماعی‌شان نمی‌ترسند، می‌توانند به طرف مقابل کمک کنند.\nبه همین دلیل است که تأیید و به‌رسمیت‌شناختن وجهه و اعتبار فرد مقابل تا این اندازه مهم است. به نفع مذاکره‌کننده است که فرد مقابل تا حد امکان، احساس امنیت کند. مذاکره‌کنندگان متبحر همواره تلاش می‌کنند فرد مقابل را در وضعیتی قرار دهند که خود می‌خواهند. آن‌ها می‌دانند وقتی خود در موضع قدرت قرار دارند، هوشمندانه‌ آن است که شکاف بین طرفین را کم‌ کنند.\nهرگاه در گفت‌و‌گویی تعادل قدرت برقرار نباشد، آنکه قدرتمند‌تر است به امور مهم‌تر -به محتوای گفت‌و‌گو و موضوع بحث- توجه دارد؛ در مقابل، فردی که در موضع ضعف قرار دارد، بیشتر به روابط توجه می‌کند. به این مثال‌ها توجه کنید:\nپدر می‌گوید: «چرا اینقدر دیر برگشتی؟» دختر نوجوان با خود فکر می‌کند «داری مثل یک بچه با من رفتار می‌کنی».\nپزشک می‌گوید: «مشکلی ندارید». بیمار با خود فکر می‌کند «به من اهمیت نمی‌دهی».\nسیاست‌مدار می‌گوید: «شرایط اقتصادی قدرتمند‌تر از همیشه در حال رشد است». کسانی که به او رأی‌ داده‌اند با خود فکر می‌کنند « بس کن. ما را احمق فرض کرده‌ای».\nگفت‌و‌گو‌ها اغلب بدین دلیل ناکارآمد شده و از موضوع اصلی منحرف می‌شوند که یکی از طرفین احساس می‌کند اعتباری را که شایستۀ آن است دریافت نمی‌کند. این امر به‌خوبی توضیح می‌دهد چرا در شبکه‌های اجتماعی بد‌خلقی به پدیده‌ای فراگیر تبدیل شده است؛ پدیده‌ای که گاه به رقابت برای به‌دست‌آوردن جایگاه شبیه می‌شود. آنچه در این رقابت رد و بدل می‌شود، توجه است. در مقام نظر، همه می‌توانند در توییتر، فیسبوک و اینستاگرام فالوئر‌های جدید داشته باشند و دیگران لایک و ریتوییتشان کنند؛ اما به جز سلبریتی‌ها افراد دیگر به‌ندرت می‌توانند به‌راحتی فالوئر جمع کنند؛ البته موارد استثنا نیز وجود دارد. کاربرانی که فریبِ به‌دست‌آوردن جایگاهی درخور ‌توجه را خورده‌اند، از اینکه نمی‌توانند چنین جایگاهی را به دست آورند، خشمگین می‌شوند. ظاهر امر آن است که شبکه‌های اجتماعی به همه فرصت برابر می‌دهد تا شنیده شوند، ولی حقیقت آن است که این شبکه‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که حجم عظیمی از توجهات را نصیب اقلیتی محدود می‌کنند و اکثریت افراد سهم اندکی از این توجهات دارند. این شبکه‌ها فریب‌کارانه رفتار می‌کنند.\nتا این‌جا دربارۀ یک جنبه از مفهوم تصویر اجتماعی صحبت کردیم: جایگاه. مفهوم تصویر اجتماعی جنبۀ متمایز دیگری هم دارد که با مفهوم جایگاه ارتباط تنگاتنگی دارد. در بحث از جنبۀ دوم، دیگر بدین موضوع نمی‌پردازیم که فرد خود را در موضع قدرت می‌بیند یا ضعف، بلکه به تعریف افراد از خودشان توجه می‌کنیم.\nالیزا سوبو، استاد انسان‌شناسی دانشگاه ایالت سن‌دیگو، با والدینی مصاحبه کرد که از تزریق واکسن‌ امتناع می‌کردند. علت چیست که بسیاری از این افراد که از قضا باهوش‌اند و تحصیلات عالی دارند، این توصیۀ پزشکی را که پشتوانۀ علمی نیز دارد، نادیده می‌گیرند؟ سوبو نتیجه می‌گیرد مخالفت این افراد با واکسن صرفاً یک باور نیست؛ بلکه ‌نوعی «خود‌ابرازگری» است. این کار بیش از آنکه پرهیز از معالجه باشد، وارد‌کردن خود در خیل مخالفان است. این کار مانند آن است که «برای ورود به جمع خلافکاران باید نشانِ گروه را روی بدنتان خالکوبی کنید، یا برای آنکه متأهل شناخته شوید حلقۀ ازدواج به دست کنید، یا یک‌باره همۀ قسمت‌های یک سریال پرطرفدار را پشت‌سرهم تماشا کنید». امتناعْ بیشتر از آنکه نشان دهد «فرد چه کسی نیست و با که مخالف است» نشان می‌دهد «فرد چه کسی هست و با که هم‌ذات‌پنداری می‌کند». به گفتۀ سوبو آن‌ها که واکسن‌ می‌زنند هم به‌نوعی خودابرازگری می‌کنند: اگر نشان دهیم مانند اکثر افراد با تزریق واکسن موافقیم، به‌نوعی نشان می‌دهیم چه کسی هستیم. همین است که بحث و نزاع بین دو طرف به‌سرعت به نزاع بر سر هویت تبدیل می‌شود.\nبه‌گفتۀ ویلیام داناهیو، عموماً نزاع بر سر هویت است که حاضران در گفت‌و‌گو‌ را به تعارض‌های مخرب می‌کشاند. او می‌گوید «[نزاع بر سر هویت را] در گروگان‌گیری‌ها، در سیاست و در دعوای بین همسران دیده‌ام. [وقتی به شما می‌گویند] این شمایید که هیچ چیز نمی‌دانید، این شمایید که مشکل دارید، این شمایید که بی‌عاطفه‌اید، احساس می‌کنید دیگری دارد به کیستی‌تان حمله می‌کند و بنابراین در دفاع از خودتان وارد عمل می‌شوید و تلافی می‌کنید. اینجاست که نزاع بالا می‌گیرد».\nاغلب اوقات هویت و کیستی‌مان با نظرمان گره می‌خورد که ضرورتاً امر ناپسندی نیست؛ اما وقتی تلاش می‌کنیم دیگران را به انجام کاری مجبور کنیم که نمی‌خواهند انجام دهند، باید از این موضوع آگاه باشیم؛ حال چه این کار رأی دادن به کاندیدای مورد نظرمان باشد، چه ترک‌کردن‌ سیگار یا سازگار‌شدن با مهارت‌های جدید کاری. هدفمان باید این باشد که بین هویت فرد و نظر یا عملش تفکیک قائل شویم، یعنی فشار اهرم هویت را کمتر کنیم. آن‌ها که در مخالفت‌کردن با دیگران مهارت دارند، راهی می‌یابند تا فرد مقابل درک کند می‌تواند خودش باشد اما نظر یا عملش متفاوت [از ما] باشد.\nیکی از روش‌های رسیدن به این هدف آن است که مخالفت و گفت‌و‌گو را به دور از مخاطب انجام دهید. در ۱۹۹۴، به دنبال تیراندازی به مرکز سقط جنین در بوستون، لارا چِیسِن در حرکتی انسان‎‌دوستانه از شش نفر از فعالان حوزۀ سقط جنین، درخواست کرد به دور از مخاطب عام با یکدیگر گفت‌و‌گو کنند تا شاید به فهمی مشترک دست یابند. این کار دشوار و حتی دردناک بود. این شش زن که سه تن موافق حق حیات جنین و سه تن موافق حق انتخاب مادر بودند، چندین سال به دور از مخاطب با یکدیگر ملاقات کردند. آن‌ها در ابتدا بر مواضع خویش اصرار داشتند و هیچ یک از آن‌ها در موضوعات اساسی تغییر نظر نداد؛ اما با گذر زمان که به درک و شناخت بیشتری از یکدیگر دست یافتند، متوجه شدند می‌توانند با محدودیت‌های کمتر و به روش‌های واقع‌بینانه‌تری فکر، گفت‌و‌گو و مذاکره کنند. مردم هرچه برای حفظ وجهۀ خود در برابر رقبایشان زیر فشار کمتری باشند، احساس می‌کنند انعطاف بیشتری دارند.\nاز همین اصل می‌توان برای حل تعارضات در محیط‌های کاری سود جست. در جمع همکاران، افراد احتمالاً به تصویری که دوست دارند از آن‌ها دیده شود بیشتر توجه می‌کنند تا به یافتن راه‌حل درست مسئله. اگر برایم مهم باشد دیگران مرا باکفایت ببینند، احتمالاً با هر چالشی در کارم پرخاشگرانه روبه‌رو می‌شوم. اگر بخواهم دیگران مرا فردی خوب بدانند که روحیۀ همکاری دارد، احتمالاً از بیان مخالفتم که به‌شدت به آن معتقدم سرباز می‌زنم و مخالفتم را آنقدر صریح بیان نمی‌کنم که همه متوجه شوند. به همین دلیل است که وقتی در بحث‌های کاری، گفت‌و‌گو به مشکل برمی‌خورد، طرفین اغلب پیشنهاد می‌دهند «فعلاً از آن صرف‌نظر کنیم تا بعد شخصاً دربارۀ آن گفت‌و‌گو کنیم». معنای ظریف‌تر این عبارت این است: «اجازه بده این گفت‌و‌گوی ذاتاً دشوار را جایی ادامه دهیم که وجهه و اعتبارمان کمتر در معرض خطر باشد».\nبه تعویق انداختن مشاجره کارساز است؛ اما باید به آن به‌عنوان گزینه‌ای نگاه کرد که در درجۀ دوم اهمیت قرار داد؛ بدین معنا که از مزایای گفت‌و‌گوی آزاد چشم‌پوشی می‌کنیم تا افراد کمتری در مسئله‌ای که با آن درگیریم، موشکافانه نظر ‌کنند. بهترین راه برای کاستن از فشار اهرم هویت ایجاد فضایی در محیط کار است که افراد احساس نکنند مجبورند از تصویر اجتماعی خود محافظت کنند؛ فضایی که تنوع آرا را به رسمیت می‌شناسد، اشتباهات و خطاها را بعید نمی‌داند، با اصول رفتاری آشناست و همه اطمینان خاطر دارند دیگران به هدف جمعی اهمیت می‌دهند. در چنین فضایی است که می‌توانید واقعاً حرف دلتان را بیان کنید.\nبا‌این‌حال، در بیشتر منازعات، تصویر اجتماعی افراد به‌نوعی در خطر است. خارج‌شدن از تیررس مخاطبان فشار اهرم هویت را کم می‌کند، اما راه دیگر آن است که تصویر فرد را به رسمیت بشناسیم، یعنی تصویر ایدئال او از خودش را تأیید کنیم. وقتی نشانم می‌دهید باورم دارید و تصویری را به رسمیت می‌شناسید که می‌خواهم از خودم به نمایش بگذارم، آسان‌تر می‌توانم جایگاهم را بازبینی کنم. اگر خودتان بزرگ‌منشانه رفتار کنید، می‌توانید از منازعه شخصیت‌زدایی کنید.\nگاهی اوقات انجام این کار به آسانیِ تعریف‌کردن از فرد مقابل است، آن هم درست زمانی که بیش از همیشه احساس آسیب‌پذیری می‌کند. جاناتان وِندر، افسر سابق پلیس، هم‌بنیانگذار سازمانی به نام پلیس است و به افسران پلیس آموزش می‌دهد چگونه از شرایط تنش‌زدایی کنند. او در کتابی که دربارۀ برقراری نظم و امنیت نوشته است، می‌گوید دستگیریْ فی‌نفسه مظنون را تحقیر می‌کند. وی معتقد است افسران پلیس به هنگام دستگیری متهمان باید به‌گونه‌ای رفتار کنند که فرد دستگیر‌شده احساس خوشایند‌تری به خود داشته باشد.\nوی از دستگیری فردی به نام کوین می‌گوید که پلیس احتمال می‌داد عامل یک حملۀ وحشیانه‌ باشد: «من و همکارم هر کداممان یکی از دست‌های کوین را گرفته بودیم و به او گفتیم بازداشت است. شروع کرد به تقلا‌کردن و کاملاً آمادۀ زد‌وخورد بود. با توجه به قد‌و‌قامت بزرگ کوین و سابقۀ خشونت‌ورزی‌اش، نمی‌خواستیم وارد زد‌وخورد شویم که نتیجه‌ای جز زخمی‌شدن او و خودمان نداشت. به او گفتم ’ببین، تو گنده‌تر از آنی که بتوانیم با تو دعوا کنیم‘».\nوَندر می‌نویسد: «افسران می‌توانند با تأیید کرامتِ مظنون، به‌ویژه در جمع، از وقوع زد‌و‌خورد احتمالی جلوگیری کنند». به نفع افسر پلیس است که کاری کند که مظنونِ دستگیرشده، حس خوبی داشته باشد، یا حداقل احساساتِ ناخوشایند کمتری تجربه کند. عقل سلیم این‌گونه حکم می‌کند یا حداقل باید این گونه حکم دهد. جالب آن است که مردم اغلب مرتکب خطایی می‌شوند که خطای سلطه‌گر نام دارد: مردم وقتی به قدرت می‌رسند، تلاش می‌کنند منافع خودشان را تأمین کنند و هویت دیگران را جریحه‌دار می‌کنند. شاید این کار رضایتی گذرا نصیبشان کند، اما فرد مقابل را به دشمنی بدل می‌کند که نمی‌خواهند.\nزخم‌خورده‌ها خطرناکند. در ممفیس، زمانی که در جلسات آموزشی سازمان پولیس حضور داشتم، مدرس دوره به افسران حاضر در کلاس می‌گفت به چشم خود مأمورینی را دیده است که پس از دستگیری مظنون، آن‌ها را در مقابل دوستان یا خانواده‌شان ‌کتک زده‌اند. وی می‌گفت این کار نه تنها اشتباه بلکه احمقانه است: تحقیر‌کردن کسی که دستبند به دست دارد «ممکن است همکارانتان را به کشتن ‌دهد». زمزمۀ ترسناکی اتاق را فراگرفت. مظنونینی که تحقیر شده‌اند، هرگز رنج آن لحظه را فراموش نمی‌کنند و برخی از آن‌ها سال‌ها بعد، از پلیس‌ها، هر پلیسی، به‌شدت انتقام می‌گیرند. تحقیر‌کردن دامان تحقیر‌کننده و افرادی را که با او در ارتباطند، می‌گیرد. ویلیام زارتمن و یوهانس اوریک، دو دانشمند علوم سیاسی در پژوهشی ده بحران دپیلماتیک بین‌المللی را بررسی کردند. آن‌ها نشان دادند وقتی کشورهای قوی‌تر اعمال قدرت می‌کنند، کشورهای ضعیف‌ موقتاً به این اعمال قدرت تن می‌دهند، اما به‌دنبال روش‌هایی هستند تا بعدها تلافی کنند.\nسیاست‌مدار آمریکایی، الکساندریا اوکاسیو کورتز، نشانمان می‌دهد چگونه با کسی که به‌شدت مخالفیم، گفت‌و‌گو کنیم. لازم نیست حتماً به لحاظ سیاسی با او هم‌نظر باشیم تا بر توصیه‌اش صحه بگذاریم:\n«یکی از بهترین نصایحی که مشاور و مربی‌ام به من یاد داد این است: ’همواره به افراد فرصت طلایی عقب‌نشینی بده.‘ یعنی در گفت‌و‌گو با آدم‌ها به اندازۀ کافی شفقت به خرج بده؛ به آن‌ها فرصت کافی بده فکرشان را تغییر دهند تا بتوانند وجهۀ خود را حفظ کنند. واقعاً مهم است بتوانید این کار را انجام دهید؛ چون اگر برای مثال بگویید ’حرفت نشان می‌دهد نژادپرست هستی!‘ فرد مقابل را وادار می‌کنید بگوید ’نه، نیستم‘ و فرصت طلایی عقب‌نشینی از دست خواهد رفت. تنها راهی که برای فرد می‌ماند آن است که با سرعت به نظر مخالف حمله کند».\nوقتی با کسی بحث می‌کنیم، باید به این فکر کنیم او چگونه می‌تواند هم‌زمان هم ذهنش را تغییر دهد و هم‌ تصویر اجتماعی خود را حفظ کند یا حتی ارتقا ببخشد. اغلب، انجام این کار حین منازعه دشوار است. در لحظۀ منازعه نظر فرد بیش از قبل و بعد منازعه با هویتش گره می‌خورد (نویسنده‌ای به نام راشل کاسک بحث و گفت‌و‌گو را «لحظه‌ای بحرانی» می‌داند که «فرد [در آن لحظه] خود را تعریف می‌کند»). با‌این‌حال، اگر به طرف مقابل نشان دهیم به او گوش می‌دهیم و به دیدگاهش احترام می‌گذاریم، احتمال این که فرد بعداً تغییر موضع دهد، افزایش می‌یابد. اگر و هر زمان که فرد مقابل تغییر موضع داد، نباید سرزنشش کنیم که از ابتدا با ما موافق نبوده‌ است. جالب است بدانیم در بحث‌هایی که دو سر بحث کاملاً با یکدیگر مخالفند، سرزنش‌کردن طرف مقابل به کرات اتفاق می‌افتد. سرزنش‌کردن سبب می‌شود فرد مقابل به‌سختی نظرش را تغییر دهد. به خاطر داشته باشیم، آن‌ها که نظرشان را تغییر می‌دهند به چیزی دست می‌یابند که ما به آن دست نمی‌یابیم: تغییر ذهن.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nLeslie, Ian. Conflicted: How Productive Disagreements Lead to Better Outcomes.‎ Harper Business, 2021\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را ایان لِزلی نوشته و در تاریخ ۱۶ فوریه ۲۰۲۱ با عنوان «How to have better arguments online» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «چطور در شبکه‌های اجتماعی بهتر گفت‌و‌گو کنیم؟» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ فاطمه زلیکانی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۶ تیر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.\n•• ایان لزلی (Ian Leslie) نویسنده و روزنامه‌نگاری است که دربارۀ الگوهای رفتاری انسان‌ها می‌نویسد. دروغ‌گویان مادرزاد: چرا نمی‌توانیم بدون فریب‌کاری زندگی کنیم و متعارض: چرا بحث‌ها از هم جدایمان کرده است و چطور می‌توانند ما را به هم پیوند دهند؟ از کتاب‌های اوست.\n••• این مطلب برشی است از کتاب متعارض: چرا بحث‌ها از هم جدایمان کرده است و چطور می‌توانند ما را به هم پیوند دهند؟\n••••انتشارات ترجمان علوم انسانی ترجمۀ فارسی این کتاب را به‌زودی منتشر خواهد کرد.\n••••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۱۹ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ نوزدهم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n[۱] high context\n[۲] low context\n[۳] Face-work"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653886.json b/train/540653886.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..90a810a6165cde9c7eb146a3cb1be14c5b549d47
--- /dev/null
+++ b/train/540653886.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آرامش بیشتری خواهید داشت اگر صداهای توی سرتان را خاموش کنید",
+  "subtitle": "آرامش بیشتری خواهید داشت اگر صداهای توی سرتان را خاموش کنید",
+  "introduction": "«ساکت شو! ساکت شو!». اکثر ما این جمله را بیش‌ازهمه به ذهنِ خودمان گفته‌ایم. همۀ انسان‌ها با خودشان حرف می‌زنند؛ توی سرشان به دو یا چند نفر تبدیل می‌شوند و دربارۀ مسائل بحث می‌کنند. یک صدا نقش موافق را به عهده می‌گیرد، و دیگری نقش مخالف را. یکی سرزنشگر می‌شود، و دیگری مستحق سرزنش. اما گاهی این وراجی‌های درونی آن‌قدر زیاد می‌شود که زندگی را به کاممان تلخ می‌کند. روان‌شناسی که سال‌هاست دربارۀ صداهای درونی تحقیق می‌کند، در کتاب جدیدش، تکنیک‌هایی برای خاموش‌کردن این صدا طراحی کرده است.",
+  "content": "ریچل کوک، گاردین— همان‌طور که ایتن کراس، روان‌شناس تجربی و عصب‌شناس آمریکایی، با خوش‌رویی گواهی می‌دهد، احتمالاً همه گاهی مچ خودشان را در حالی می‌گیرند که دارند به صدایی بی‌خاصیت توی سرشان گوش می‌دهند. ده سال پیش، کراس ناگهان خودش را دید که تا دیر وقت شب یک چوب بیس‌بال در دستش گرفته و منتظر مهاجمی خیالی است که فکر می‌کرد قصد ورود به خانه‌اش را دارد. پس از دریافت نامه‌ای تهدیدآمیز از شخصی ناشناس که کراس را در تلویزیون دیده بود، ذهن آشفتۀ کراس این تصویر خیالی را ساخته بود. او، که حوزۀ پژوهشش علم درون‌نگری1 است، می‌دانست که دارد بیش‌ازحد واکنش نشان می‌دهد: می‌دانست قربانی چیزی است که «وِروِر»2 می‌نامید. اما یادآوری این موضوع به خودش هیچ فایده‌ای نداشت. در لحظات اوج اضطراب، وقتی افکار منفی‌اش به ‌شکلی مهارناپذیر در چرخه‌ای‌ بی‌پایان تکرار می‌شدند، خود را در وضعی خنده‌دار می‌یافت که داشت در گوگل عبارت «محافظ برای اعضای هیئت‌علمی»‌ را جست‌وجو می‌کرد.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2022/10/نسخۀ%20صوتی:%20آرامش%20بیشتری%20خواهید%20داشت%20اگر%20صداهای%20توی%20سرتان%20را%20خاموش%20کنید.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            آرامش بیشتری خواهید داشت اگر صداهای توی سرتان را خاموش کنید        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nکراس آزمایشگاه احساس و خودمهاری بسیار مشهوری را در دانشگاه میشیگان اداره می‌کند، مؤسسه‌ای که خود او پایه‌گذاری کرده است و بخش عمدۀ حرفۀ خود را در آنجا به مطالعۀ گفت‌وگوهای خاموشی اختصاص داده است که آدم‌ها با خودشان دارند، گفت‌وگویی درونی که به‌شدت بر نحوۀ زندگی آن‌ها تأثیر می‌گذارد. او و همکارانش می‌خواهند بدانند چرا برخی افراد از چرخش به درون برای درک احساسات خود بهرۀ مثبتی می‌برند، درحالی‌که بقیه وقتی دقیقاً همان‌طور رفتار می‌کنند، فرو می‌ریزند؟ آیا راه‌های درست و غلطی برای برقراری ارتباط با خودمان وجود دارد، و اگر چنین است، آیا تکنیک‌هایی وجود دارد تا افرادی که صداهای درونی‌شان خیلی بلند است به کار بگیرند؟\nبا گذشت سال‌ها، کراس پاسخ‌هایی برای برخی از این سؤالات -اگر نگوییم همۀ آن‌ها- پیدا کرده است و اکنون این یافته‌ها را در کتابی جدید گرد آورده است: کتاب راهنمایی که امید دارد زندگی افرادی که آن را می‌خوانند بهبود دهد. او در کتاب دربارۀ وِروِر، صدای درون سر ما و نحوۀ مهار آن می‌گوید «هدفمان این نیست که جهانیان را از اضطراب و افسردگی خلاص کنیم. این کتاب قرص شادی‌بخش نیست و احساسات منفی هم در دوزهای کم خوب و مفید است. اما این امکان را داریم که وقتی دما بیش‌ازحد بالا می‌رود، کمی آن را کاهش دهیم و انجام این کار به همۀ ما کمک می‌کند تا تجربه‌هایمان را به طور مؤثرتری مدیریت کنیم».\n\nبه گفتۀ کراس، که از طریق برنامۀ زوم در خانه‌اش در آن‌آربر با من صحبت می‌کرد، اکنون یک مطالعۀ قدرتمند در دست داریم که نشان می‌دهد وقتی دچار پریشانی و اضطراب می‌شویم -چیزهایی که طبق اسکن ام‌آر‌آی می‌دانیم دارای مؤلفه‌های فیزیکی و به همان اندازه مؤلفه‌های عاطفی است-، درگیر درون‌نگری شدن ممکن است بیشتر از منفعت، «به‌طور قابل‌توجهی»، ضرر برساند. کراس معتقد است افکارمان ما را از دست خودمان نجات نمی‌دهند. درعوض، موجب به‌وجود‌آمدنِ چیزی خطرناک می‌شوند: چرخه‌هایی منفی که ظرفیت منحصربه‌فرد انسان برای درون‌نگری را به‌جای نعمت به نفرین بدل می‌کنند و عواقب سنگین بالقوه‌ای هم برای سلامت جسمی و هم برای سلامت روانی‌مان به بار می‌آورند (نوعِ نادرستِ درون‌نگری حتی می‌تواند موجب پیری زودرس شود).\nآیا این مسئله بدان معنی است که، درنهایت، حرف‌زدن خوب نیست؟ یعنی آن افرادی که تحت درمان هستند باید بلافاصله قرار ملاقات بعدی‌شان را لغو کنند؟‌ نه دقیقاً. کراس می‌گوید «اجتنابِ کامل و یکسره از ابراز عواطف و احساساتمان چیز خوبی نیست. اما بیایید، به‌جای آن، به فاصله‌گذاری فکر کنیم. برخی این واژه را با اجتناب و سرکوب یکی می‌دانند. اما من فکر می‌کنم که فاصله‌‌گذاری توانایی دست‌ نگه‌داشتن و تأمل‌کردن است؛ توانایی بزرگ‌ترکردن لنز نگاهمان و توانایی نگاه‌کردن از منظری دیگر. ما با این کار از چیزی اجتناب نمی‌کنیم، بلکه فقط بیش‌ازحد با آن درگیر نمی‌شویم».\nبر اساس یک مطالعه، ما با سرعتی معادل چهار هزار واژه در دقیقه با خودمان صحبت می‌کنیم (برای مقایسه، سخنرانی سالیانۀ رئیس‌جمهور آمریکا در برابر کنگره که معمولاً در حدود شش‌ هزار کلمه است بیش از یک ساعت طول می‌کشد). بنابراین تعجب‌آور نیست که گوش‌دادن به آن طاقت‌فرساست، چه به‌صورت نوعی حدیث نفس بی‌وقفه و مطول، چه به‌صورت مکررگویی مهارنشدنی رویدادها؛ یا مثلِ شوت‌کردن توپ: تداعی آزاد از فکری به فکر دیگر؛ یا چیزی شبیهِ یک گفت‌وگوی درونی خشم‌آلود.\nاما اگر چنین صدایی می‌تواند فلج‌کننده باشد، به‌ همان ‌نحو، قادر است خودویرانگر هم باشد. آنچه در درون تجربه می‌کنیم، اگر اجازه دهیم، تقریباً می‌تواند هرچیز دیگری را از بین ببرد. برای مثال، پژوهشی که در سال ۲۰۱۰ منتشر شد نشان می‌دهد که تجارب درونی می‌توانند به‌طور پیوسته تجارب بیرونی را کم‌اهمیت‌تر جلوه دهند. همان‌طور که کراس اشاره می‌کند، این امر بیانگر این واقعیت است که، به مجرد اینکه فکری «تکرارشونده» ما را درگیر خود کند، ممکن است حتی بهترین مهمانی یا شغل جدیدی که مدت‌ها مشتاقش بودیم را هم خراب کند.\nچرا بعضی افراد، در مقایسه با دیگران، صدای درونی بلندتر یا دردسرسازتری دارند؟ کراس معتقد است « پاسخ‌گویی به این پرسش دشوارتر است. راه‌های زیادی وجود دارد برای آنکه صدای درونی فعال شود، که برخی ژنتیکی و برخی وابسته به محیط هستند». آنچه مسلم است این است که این تجربه‌ها را نباید نادیده گرفت: «وقتی صحبت از ارتباطِ بین اضطراب و شرایط سلامت جسمانی می‌شود، داده‌ها تکان‌دهنده و انکارناپذیرند». کسانی که می‌توانند صدای درونی خود را ساکت کنند، خوشحال‌ترند؛ احساس آرامش آن‌ها محسوس است.\nنکتۀ جالب در علمی که به همۀ این موضوعات می‌پردازد این است که چگونه [یافته‌های آن] گاهی از دریافت‌های شهودی حمایت می‌کند و گاهی هم خلاف آن است. بیشتر کتاب کراس به چیزی اختصاص یافته است که او «جعبه‌ ابزار» تکنیک‌هایی می‌خواند که می‌تواند سطح وِروِر‌ها را پایین بیاورد، و برخی از آن‌ها با تمام فکرها و احساس‌های ما تناقض دارند. برای مثال، آسیب‌های «سفرۀ دل را بازکردن» می‌تواند بیشتر از منفعت آن برای شخص باشد، زیرا صحبت‌کردن با دوستان دربارۀ تجربه‌های منفی غالباً ممکن است همچون امری پس‌زننده عمل کند و کسانی را که بیشترین احتیاج را به آن‌ها دارید فراری دهد. اما برخی دیگر از یافته‌ها تأیید می‌کنند که وقتی بر اساس غریزۀ خاصی عمل می‌کنیم، کار درستی انجام می‌دهیم.\nمثالی بزنم: اگر شما از آن دسته آدم‌هایی هستید که وقتی عصبانی یا ناراحت‌اند، به نقش دوم یا سومی فرو می‌روند («ریچل، آرام باش؛ دنیا که به آخر نرسیده!»)، واقعاً به نفع خودتان عمل می‌کنید. آنچه کراس «حدیث نفس از راه دور» می‌خواند، طبق آزمایشاتی که انجام داده است، یکی از سریع‌ترین و سرراست‌ترین راه‌های رسیدن به نوعی چشم‌انداز عاطفی است: «شکستنِ یک رمز روان‌شناختی» که در «تاروپود زبان انسان» تعبیه شده است. این‌طور با خود صحبت‌کردن -گویی که کلاً شخص دیگری هستید- فقط آرامش‌بخش نیست، بلکه مطالعات کراس نشان می‌دهد که حتی می‌تواند تأثیر بهتری بر جای بگذارد یا عملکرد شما را مثلاً در مصاحبه‌ای کاری تقویت کند. همچنین ممکن است شما را قادر سازد تا آنچه را به‌نظر غیرممکن می‌رسد دوباره به‌مثابۀ یک چالش ببینید، چالشی که در آن، با تشویق خودتان، شاید بتوانید قوی‌تر عمل کنید.\nبرخی دیگر از تکنیک‌های کراس همین حالا هم کاملاً شناخته شده‌اند: قدرت لمس (کسی را در آغوش بگیرید)، قدرت طبیعت (درختی را در آغوش بگیرید). فعالیت‌هایی که باعث احساس عظمت می‌شوند -مثل قدم‌زدن در کوه، یا درنگ‌کردن در مقابل یک اثر هنری باشکوه- نیز مفید هستند و کمک می‌کنند تا آن چشم‌انداز را احساس کنید. نوشتن یادداشت‌های روزانه می‌تواند برای برخی افراد کارآمد باشد (چیزی که روزی از نظر جسمی دردِ وحشتناکی داشت، روز بعد تبدیل به خبری قدیمی می‌شود)، درعین‌حال، آدم‌هایی مثل من که وسواس تمیزی دارند از کشف آنچه کراس «کنترل جبرانی»3 می‌خواند ذوق خواهند کرد: ایجاد نظم خارجی، که همان مرتب‌کردن چیزهاست، واقعاً در نظم‌دهی درونی مؤثر است. کشوی جوراب خود را دوباره مرتب کنید، آنگاه ممکن است متوجه شوید که صدایتان آرام‌تر می‌شود.\n\nهمچنین تحقیقات نشان می‌دهند خرافات، آیین‌ها و مهره‌های شانس هم ممکن است مفید باشند. به‌هرحال، بیشتر ما دیگر مانند هایدی کلوم هم عمل نمی‌کنیم که مثلاً هنگام پرواز دندان‌های شیرین خودمان را همراهمان ببریم.4 (هایدی دندان‌های شیری‌اش را در کیسۀ کوچکی نگه‌ می‌دارد و در تلاطم‌های هوایی به آن چنگ می‌زند). مشخص شده است که دارونماها نیز بر وِروِر اثر دارند، درست مانند اثری که این دارونماها در برخی بیماری‌های جسمی دارند. در پژوهشی که کراس هم در آن حضور داشت، یک اسپری نمکی بینی به‌عنوان نوعی مسکّن برای صدای درونی عمل کرد: داده‌های اسکن مغزی نشان دادند که کسانی که اسپری را استنشاق کردند، با باور به اینکه مسکّنی را استنشاق می‌کنند، در قیاس با کسانی که می‌دانستند تنها محلولی نمکی استنشاق کرده‌اند، به‌طور قابل‌توجهی، در مدار درد اجتماعی مغزشان فعالیت کمتری را نمایش می‌دادند.\nبنابراین تعجبی ندارد که کراس معتقد است باید دانش مربوط به این ایده‌ها را به کودکان آموخت و در ایالات‌متحده، هم‌اکنون، همکاری خود را با معلمان برای تحقق این امر آغاز کرده است: «ما می‌خواهیم بدانیم که آیا دانستن این چیزها بر اینکه کودکان چگونه به خودشان نظم می‌دهند تأثیر دارد یا خیر». آیا کراس از جعبه‌ابزار استفاده می‌کند؟ (کل اگر طبیب بودی). او می‌خندد و می‌گوید «احتمالاً باید از همسرم بپرسیم. اما بله، من حتماً استفاده می‌کنم. من هم انسانم». به‌ویژه، او در انتخاب دوستانی که از آن‌ها «حمایت در برابر وِروِر» را می‌خواهد «بسیار محتاط» عمل می‌کند.\nکراس کتابش را مدت‌ها قبل از شیوع همه‌گیری کرونا تمام کرده است، چه رسد به حملۀ طرفداران ترامپ به ساختمان کنگره. اما، همان‌طور که می‌گوید، به‌سختی می‌شود چنین کتابی را در فرصتی مناسب‌تر از این منتشر کرد. «این کامل‌ترین برهۀ مملو از وراجی در جامعه است: همه‌گیری‌ای که ممکن است یک‌ بار در زندگی اتفاق بیفتد، عدم‌قطعیت سیاسی، گروه‌گرایی گسترده». پراستنادترین مقالۀ او تا به امروز به پیامدهای مضر رسانه‌های اجتماعی نظر می‌افکند که غالباً «بلندگویی غول‌پیکر» برای صداهای درونی است: فیس‌بوک صراحتاً از کاربرانش می‌پرسد «چه چیزی در ذهنتان است؟». او فکر می‌کند باید بیاموزیم با دقت بیشتری در این محیط گشت بزنیم.\nبااین‌حال، کراس دربارۀ تأثیرات بلندمدتی که بیماری همه‌گیر کرونا بر سلامت روانی می‌گذارد بدبینی کمتری دارد. او می‌گوید «ما در حال حاضر نشانه‌هایی از افزایش میزان افسردگی و اضطراب را مشاهده می‌کنیم. هر روز احساس اندوه برای بسیاری افزایش می‌یابد و بازه‌های غم‌آلود بیشتری در کار است. اما انعطاف‌پذیری زیادی نیز وجود دارد و ما غالباً آن را دست‌کم می‌گیریم. بسیاری از مردم خیلی خوب عمل می‌کنند. آن‌ها این سختی‌ها را با سازگارشدن مدیریت می‌کنند. من خوش‌بینم. فکر می‌کنم به جاهای بهتری بازخواهیم گشت، اگرچه آرزو داشتم می‌توانستم بگویم که چقدر سریع این اتفاق می‌افتد».\nدر برابر اضطراب همه‌گیری، چه تکنیک‌هایی باید به کار گرفت؟ کراس می‌گوید «خب، یکی که من شخصاً به آن اعتماد دارم فاصله‌گذاری زمانی است». این تکنیک مستلزم آن است که شخص به آینده نظر داشته باشد: خود را مصممانه در آینده ببیند. مطالعات نشان می‌دهد اگر از کسانی که تجربه‌‌ای دشوار را از سر گذرانده‌اند بپرسید، به جای فردا، ده سال دیگر دربارۀ آن چه حسی دارید، بلافاصله مشکلاتشان موقتی‌تر به نظر می‌رسد. آیا این تکنیک واقعاً به این افراد کمک می‌کند؟ «بله، همین‌طور است. من از خودم می‌پرسم یک‌ سال دیگر، وقتی به دفترم بازمی‌گردم و همکارانم را می‌بینم و دوباره سفر می‌کنم و بچه‌هایم را می‌برم برای فوتبال، قرار است چه حسی داشته باشم؛ و این باعث امیدواری‌ام می‌شود».\nهمان‌طور که کراس در کتابش می‌گوید، این تکنیک نوعی سفر در زمان است: یک ماشین زمان روانی که فقط اگر بتوانیم سوار آن شویم، ممکن است همه‌چیز، از یک سوگواری گرفته تا دعوایی احمقانه، کمتر وحشیانه به نظر برسد و کمی آسان‌تر بتوان تحملش کرد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را ریچل کوک در تاریخ ۱۶ ژانویۀ ۲۰۲۱ با عنوان «Why your most important relationship is with your inner voice» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است؛ و برای نخستین بار با عنوان «آرامش بیشتری خواهید داشت اگر صدا‌های توی سرتان را خاموش کنید» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ حمیدرضا کیانی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۹ مرداد ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        Kross, Ethan. Chatter: The Voice in Our Head and How to Harness It. Vermilion, 2021                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        ریچل کوک (Rachel Cooke) روزنامه‌‌نگار و گزارشگر بریتانیایی است که پیش از این در نیو استیتسمن می‌نوشت و حالا برای گاردین کار می‌کند. «و ناگهان برق برای همیشه قطع شد» و «تقدیم به پدرم که نسبتی با من نداشت» از دیگر مطالبی است که ترجمان از ریچل کوک ترجمه و منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Science of introspection: اصطلاح درون‌نگری برای توصیف روشی پژوهشی به کار می‌رود که در آغاز به‌وسیلۀ ویلهلم واند روان‌شناس به کار گرفته شد. این روش، که خویشتن‌نگری تجربی هم نامیده می‌شود، چنین بود که به اشخاص آموزش داده می‌شد تا جایی که ممکن است، با دقت و عینیت، محتوای افکارشان را خود تحلیل کنند [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        chatter\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                         compensatory control\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        اشاره به خرافه‌ای رایج در فرهنگ‌های اروپایی که طبق آن به‌همراه‌داشتن دندان‌های شیری برای شخص شانس می‌آورد یا از او محافظت می‌کند [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653887.json b/train/540653887.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..1256b10c58631de0d8cdda1e0b461f8be3dc2e27
--- /dev/null
+++ b/train/540653887.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "راه‌حل اهمال‌کاری این است که خودتان را فریب بدهید",
+  "subtitle": "اهمال‌کاری ریشه در پیش‌داوری‌های ذهنی و تجاربِ انسانی ما دارد، نه ضعفمان در مدیریت زمان",
+  "introduction": "اگر از شما بپرسند هفتۀ آینده درس می‌خوانید یا سریال‌های آبکی تماشا می‌کنید، پاسخ می‌دهید معلوم است: درس! اگر بپرسند میوه و سبزیجات تازه می‌خورید یا فست‌فود و شیرینی، باز جوابتان روشن است. آینده محلِ وعده‌های تلمبارشدۀ ما برای زندگی بهتر، سالم‌تر و مفیدتر است. پس چرا این وعده‌ها محقق نمی‌شوند؟ آیا راهی هست که بتوانیم از این وضع بیرون بیاییم؟",
+  "content": "دیوید مک‌رینی، یو آر نات ‌سو اسمارت — باور غلط: اهمال‌کاری می‌کنید چون تنبل هستید و نمی‌توانید زمانتان را به‌خوبی مدیریت کنید.\n حقیقت: عامل اهمال‌کاری این است که در مواجهه با انگیزه‌های ناگهانی ضعیف هستیم و نیز اینکه نمی‌توانیم دربارۀ تفکر فکر کنیم.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n نت‌فلیکس چیزی را دربارۀ رفتارتان برملا می‌کند که حتماً تاکنون متوجه آن شده‌اید، چیزی که همیشه مانع دستیابی شما به چیزهایی می‌شود که می‌خواهید به آن‌ها برسید.\n اگر نت‌فلیکس دارید و به‌خصوص اگر آن را در تلویزیونتان می‌گیرید، به‌تدریج صدها فیلم را که فکر می‌کنید روزی خواهید دید جمع‌آوری می‌کنید. این مسئله از آنچه فکر می‌کنید مهم‌تر است.\nنگاهی به فهرستتان بیندازید. چرا این همه مستند و فیلم‌های درام حماسی آنجا هست که باید گَرد مجازی بر آن‌ها بنشیند؟ بعد از این همه مدت، می‌توانید پوستر جلد دی‌وی‌دی فیلم «راه‌رفتن مرد مرده»۱ را از حفظ نقاشی کنید. اما چرا همیشه از آن می‌گذرید و تماشایش نمی‌کنید؟\n روان‌شناسان پاسخ این سؤال را می‌دانند، اینکه چرا همیشه فیلم‌هایی را که هیچ‌گاه قرار نیست تماشا کنید به مجموعه‌تان اضافه می‌کنید. دلیل این امر مشابه دلیل آن باورتان است که فکر می‌کنید بالاخره بهترین کار ممکن را در عرصه‌های دیگر زندگی‌تان انجام می‌دهید، اما این اتفاق به‌ندرت می‌افتد.\n رید، لوونشتاین و کالیانارامان در سال ۱۹۹۹ پژوهشی در این رابطه انجام دادند. آن‌ها از افراد خواستند تا از میان ۲۴ فیلم سه ‌تای آن‌ها را انتخاب کنند. در این مجموعه هم فیلم‌های عامه‌پسندی مثل «بی‌خواب در سیاتل»۲ و «خانم داوت‌فایر»۳ وجود داشت و هم فیلم‌های فاخری نظیر «فهرست شیندلر»۴ و «پیانو»۵. به عبارت دیگر، انتخاب میان دو نوع فیلم بود: فیلم‌هایی که قطعاً سرگرم‌کننده و فراموش‌شدنی بودند، و فیلم‌هایی که به‌یادماندنی بودند اما هضم آن‌ها زحمت بیشتری می‌طلبید. سوژه‌ها باید، پس از انتخاب، یک فیلم را بلافاصله تماشا می‌کردند. سپس فیلم دیگر را دو روز بعد و فیلم سوم را هم دو روز بعد از آن می‌دیدند. اکثر افراد «فهرست شیندلر» را در میان سه فیلمشان انتخاب کردند. آن‌ها می‌دانستند که این فیلم فوق‌العاده است، چون تمام دوستانشان این‌طور می‌گفتند. نظراتی درخشان در مورد این فیلم وجود داشت و چندین جایزۀ تراز اول را به خود اختصاص داده بود. اما اکثر افراد ترجیح دادند آن را در روز اول تماشا نکنند. آن‌ها معمولاً فیلم‌های عامه‌پسند را برای روز اول انتخاب می‌کردند. تنها ۴۴ درصد همان روز اول سراغ فیلم‌های سنگین رفتند. اکثر سوژه‌ها به‌عنوان فیلم اولشان کمدی‌هایی نظیر «ماسک» یا فیلم‌های اکشنی نظیر «سرعت» را برگزیدند.  برای آینده هم، افراد فیلم‌های فاخر را در ۶۳ درصد از موارد به‌عنوان فیلم دوم و در ۷۱ درصد از موارد به‌عنوان فیلم سوم انتخاب کردند. پژوهشگران این مطالعه را دوباره اجرا کردند و این بار به سوژه‌ها گفتند که باید هر سه فیلم انتخابی را پشت ‌سر هم ببینند. این تغییر باعث شد تا «فهرست شیندلر» ۱۳ بار کمتر در میان فیلم‌های انتخابی قرار گیرد. پژوهشگران این برداشت را داشتند که افراد ابتدا سراغ فست‌فود می‌روند، و غذای سالم را برای آینده برنامه‌ریزی می‌کنند.\n پژوهش‌های متعددی نشان داده که انسان‌ها معمولاً بسته به طول زمان ترجیحاتی متناقض دارند. اگر از شما بپرسند هفتۀ آینده میوه می‌خورید یا کیک، معمولاً می‌گویید میوه. هفتۀ بعد، وقتی برشی از کیک شکلاتی آلمانی و یک سیب به شما تعارف کنند، طبق آمار، به احتمال بیشتر کیک را انتخاب می‌کنید.\n به همین خاطر است که فهرست نت‌فلیکستان پر از فیلم‌های بزرگی است که از آن‌ها می‌گذرید و، به‌جای آن، انیمیشن سریالی «مرد خانواده»۶ را می‌بینید. با نت‌فلیکس، انتخاب فیلمی که الان می‌بینید و فیلمی که بعداً قرار است تماشا کنید مثل انتخاب میان شیرین‌عسل و هویج است. وقتی برای آینده برنامه می‌ریزید، فرشتۀ درونتان به گزینه‌های پرخاصیت اشاره می‌کند، ولی در همان لحظه سراغ چیزهای خوشمزه و لذت‌بخش می‌روید. به قول کاترین میلک‌من، اقتصاددان رفتاری، به همین خاطر است که سوپرمارکت‌ها شیرینی‌ها را درست کنار محل پرداخت می‌گذارند.\n این را معمولاً «پیش‌داوریِ لحظۀ حال»۷ می‌نامند، حالتی که نمی‌توانید درک کنید خواسته‌تان در طول زمان تغییر می‌کند و چیزی که الان می‌خواهید همان چیزی نیست که بعداً هم خواستارش هستید. همین تمایل لحظۀ حال نشان می‌دهد که چرا کاهو و موز می‌خرید، اما بعداً یادتان می‌آید که آن‌ها را نخورده‌اید و دورشان می‌اندازید. به همین خاطر است که در کودکی تعجب می‌کنید که چرا بزرگ‌ترها اسباب‌بازی‌های بیشتری ندارند. به خاطر همین پیش‌داوریِ لحظۀ حال است که برای دهمین سال همان عهد همیشگی را با خود بسته‌اید، اما این بار واقعاً جدی هستید. می‌خواهید وزن کم کنید و چنان شکم شش‌تکه‌ای بسازید که تیر هم از روی آن کمانه کند.\n خودتان را وزن می‌کنید. یک دی‌وی‌دی ورزش و تمرین می‌خرید. یک ست وزنه و دمبل سفارش می‌دهید. روز اول، بین دویدن و فیلم‌دیدن، فیلم را انتخاب می‌کنید. روز دیگر با دوستانتان بیرون رفته‌اید و می‌توانید بین چیزبرگر و سالاد یکی را انتخاب کنید؛ انتخابتان چیزبرگر است. این اشتباهات بیشتر و بیشتر می‌شوند، اما همیشه به خودتان می‌گویید که بالاخره بر آن‌ها غلبه می‌کنید. از شنبه دوباره شروع می‌کنید و باز آن را به شنبۀ بعدی می‌اندازید. خودتان را زجرکش می‌کنید. با رسیدن زمستان، عهد سال آینده‌تان را برای خودتان مشخص می‌کنید.\n اهمال‌کاری خود را در تمام ابعاد زندگی‌تان نشان می‌دهد.\n برای خرید هدیه‌های کریسمس تا لحظۀ آخر صبر می‌کنید. مراجعه به دندانپزشک یا هر دکتر دیگر یا ارسال اظهارنامۀ مالیاتی را عقب می‌اندازید. یادتان می‌رود برای رأی‌دادن ثبت‌نام کنید. روغن خودروتان باید عوض شود. کوهی از ظرف‌های نَشُسته در آشپزخانه تلنبار شده است که در حال بیشترشدن هستند. آیا بهتر نیست لباس‌هایتان را الان بشویید تا آخر هفته‌تان با لباس‌شستن تلف نشود؟ احتمالاً، به‌جای درازنشست، می‌نشینید و «انگری بردز» بازی می‌کنید. ضرب‌الاجلی برای درخواست کمک‌هزینه، یا تحویل یک پایان‌نامه یا یک کتاب دارید؛ بالاخره انجامش خواهید داد. از فردا شروع می‌کنید. وقت خواهید گذاشت تا یک زبان خارجی یا یک ساز را یاد بگیرید. لیست روبه‌رشدی از کتاب‌هایی که قرار است یک روز بخوانید دارید. اما، قبل از این کارها، شاید اول باید ایمیلتان را چک کنید. باید به فیس‌بوک هم سری بزنید، تا از سر راهتان برداشته شود. یک فنجان قهوه راهتان می‌اندازد، نوشیدن آن هم طولی نمی‌کشد. شاید تماشای چند قسمت از سریال مورد علاقه‌تان هم بد نباشد.\n هر دفعه به خودتان قول می‌دهید که در سالی که می‌آید تمام این کارها را انجام می‌دهید. خودتان هم می‌دانید که اگر عزمتان را جزم کنید، زندگی‌تان بهبود می‌یابد.\n می‌توانید در برابر آن مبارزه کنید. مثلاً می‌توانید یک برنامه‌ریز روزانه یا اپلیکیشن مدیریت کار برای موبایلتان بخرید. می‌توانید خورۀ بهره‌وری شوید و دورتادورتان را پر از وسایلی کنید که بازدهی را به زندگی‌تان می‌آورند، اما این ابزارها به‌تنهایی کمکی نمی‌کنند، چون مشکل شما مدیریت نادرست زمان نیست، شما لشکرآرای خوبی نیستید در نبردی که در مغزتان برپا شده است.\n اهمال‌کاری مؤلفه‌ای بسیار فراگیر در تجربۀ انسانی است، به‌طوری‌ که بیش از ۶۰۰ کتاب می‌توانید بخرید که نوید خارج‌کردن شما از عادات بدتان را می‌دهند. همین سال ۲۰۱۰، حدود ۱۲۰ کتاب جدید در این باره منتشر شده است. مشخص است که همه به این مشکل معترف‌اند. پس چرا غلبه بر آن این‌قدر دشوار است؟\n برای توضیح این مسئله، قدرت پف‌نبات را در نظر بگیرید.\n والتر میشل در اواخر دهۀ ۶۰ و اوایل دهۀ ۷۰ یک سری آزمایشات را در دانشگاه استنفورد انجام داد. او و پژوهشگرانش یک پیشنهاد در اختیار تعدادی کودک گذاشتند. کودکان جلوی میزی نشستند که روی آن یک زنگ و چند خوراکی گذاشته شده بود. آن‌ها می‌توانستند از میان یک چوب‌شور، یک کلوچه و یک پف‌نباتِ بزرگ یکی را انتخاب کنند. پژوهشگران به بچه‌ها گفتند که یا می‌توانند خوراکی را همان لحظه بخورند یا چند دقیقه منتظر بمانند. اگر منتظر بمانند، جایزه‌شان دو برابر می‌شود و دو تا از خوراکی انتخابی‌شان می‌گیرند. اگر هم نتوانند صبر کنند، باید زنگ را به صدا در می‌آوردند و در آن لحظه پژوهشگر آزمایش را تمام می‌کرد. بعضی از بچه‌ها هیچ تلاشی برای خویشتن‌داری نکردند و همان لحظه یکی از خوراکی‌ها را خوردند. بعضی دیگر به ابژۀ میلشان زل زدند تا اینکه تسلیم وسوسه شدند. بسیاری دیگر هم از درد دندان‌قروچه می‌کردند و، درحالی‌که به طرف دیگر نگاه می‌کردند، دست ‌و پایشان را می‌چرخاندند. برخی هم صداهایی مسخره از خود درمی‌آوردند. در آخر، یک‌سوم از بچه‌ها نتوانستند مقاومت کنند.\n آنچه به‌عنوان آزمایشی دربارۀ صبر در ارضای میل آغاز شد حالا پس از چندین دهه نتایج خیلی جالب‌تری در مورد فراشناخت یعنی فکرکردن در مورد تفکر به دست داده است. میشل زندگی تمام سوژه‌هایش را در دبیرستان، کالج و بزرگسالی دنبال کرد، تا زمانی‌ که آن‌ها صاحب بچه، مسکن و شغل شدند.\n نتیجۀ جالب این پژوهش این است که آن دسته از کودکانی که توانستند، به‌خاطر نتیجه‌ای بهتر، بر میلشان برای پاداش کوتاه‌مدت غلبه کنند بعدها نه باهوش‌تر از بچه‌های دیگر از آب درآمدند و نه کمتر از آن‌ها اهل پرخوری بودند. آن‌ها فقط درک بهتری از این امر داشتند که چگونه خود را به انجام کاری وادارند که برایشان بهتر است. آن‌ها، به‌جای نگاه‌کردن به خوراکی، به دیوار خیره شده بودند، به‌جای بوکردن شیرینی، پایشان را آهسته روی زمین می‌کوبیدند. انتظار برای همه شکنجه بود، اما بعضی از آن‌ها می‌دانستند که غیرممکن است فقط بنشینند و به پف‌نبات غول‌آسا و خوشمزه زل بزنند بدون اینکه تسلیم آن شوند. بچه‌هایی که سن کمتری داشتند، قوای فراشناختی‌شان هم کمتر بود. هر پدر و مادری می‌تواند به شما بگوید که بچه‌ها چندان خویشتن‌دار نیستند. برخی از پرسن‌وسال‌ترها نقشه‌های بهتری برای اجتناب از ارادۀ ضعیفشان طراحی کردند و همان‌ها پس از گذشت سال‌ها توانسته‌اند با استفاده از آن قدرت، بهرۀ بیشتری از زندگی ببرند.\n وقتی میشل نتایج را تحلیل کرد، دریافت که بچه‌های کم‌صبر، یعنی آن‌هایی که فوراً زنگ را به صدا درآوردند، هم در خانه و هم در مدرسه بیشتر در معرض مشکلات رفتاری بودند. آن‌ها نمرات اس.اِی.تی کمتری می‌گرفتند. در موقعیت‌های استرس‌زا کلنجار می‌رفتند، معمولاً نمی‌توانستند تمرکز کنند و حفظ دوستی‌ها برایشان دشوار بود. نمرۀ اس.اِی.تی بچه‌ای که می‌توانست ۱۵ دقیقه منتظر بماند به‌طور متوسط دویست‌وده امتیاز بیشتر از بچه‌ای بود که فقط می‌توانست سی‌ثانیه منتظر بماند.\n—برگرفته از نوشته‌ای از یونا لرر در مجلۀ نیویورکر با عنوان «نَکُن»\nفکرکردن دربارۀ تفکر. نکتۀ کلیدی است. در کشاکش بایدها و خواسته‌ها، برخی افراد نکته‌ای حیاتی را دریافته‌اند: خواسته‌ها همیشه هستند و هیچ‌گاه فرار نمی‌کنند. اهمال‌کاری یعنی ترجیح خواسته‌ها بر بایدها، چون نقشه‌ای ندارید برای زمانی که شاید وسوسه شوید، اصلاً نمی‌توانید حالات ذهنی آینده‌تان را پیش‌بینی کنید. همچنین در انتخاب میان لحظۀ حال و آینده خیلی ضعیف هستید. آینده برایتان مکانی تیره است که هزار مشکل ممکن است در آن پیش آید.\n اگر به شما پیشنهاد دهم یا الان ۵۰ دلار بگیرید یا سال دیگر ۱۰۰ دلار، کدام ‌یک را انتخاب می‌کنید؟ قطعاً همین الان ۵۰ دلار را می‌گیرید. هر چه باشد از کجا معلوم تا سال آینده چه پیش آید، نه؟  بسیار خب، حال اگر ۵۰ دلار را برای پنج سال بعد و ۱۰۰ دلار را برای شش سال بعد به شما پیشنهاد دهم چه؟ به‌جز افزودن یک تأخیر پنج‌ساله، چیزی تغییر نکرده، اما حالا انگار طبیعی به نظر می‌رسد که منتظر ۱۰۰ دلار بمانیم. هر چه باشد، شما برای همان ۵۰ دلار هم باید مدت زیادی منتظر بمانید. منطق محض این‌طور استدلال می‌کند که «بیشتر در هر شرایطی بیشتر است» و هر بار مقدار بالاتر را انتخاب می‌کند، اما شما منطق محض نیستید. در مواجهه با دو پاداش ممکن، به احتمال بیشتر سراغ آنی می‌روید که می‌توانید همین الان از آن لذت ببرید، نه آنی که برای بعدهاست، حتی اگر پاداش مربوط به آینده بسیار بزرگ‌تر باشد.\n در لحظۀ حال، شاید برایتان بهتر به نظر بیاید که پوشه‌های کامپیوترتان را مرتب کنید، تا اینکه سراغ کاری بروید که یک ماه برای انجامش فرصت دارید و اگر آن را انجام ندهید شغل یا مدرکتان را از دست می‌دهید. به ‌همین ‌خاطر تا شب آخر منتظر می‌مانید. اگر به این فکر کنید که در انتهای ماه کدام ‌یک ارزشمندتر است (حفظ حقوق سر ماه یا داشتن دسکتاپی مرتب)، پاداش بزرگ‌تر را انتخاب می‌کنید.\n وقتی مجبور شوید منتظر بمانید، معمولاً منطقی‌تر می‌شوید. این تمایل را تنزیل هذلولی۸ می‌گویند، چون با گذشت زمان بی‌میلی‌تان نسبت به پاداش بزرگ‌تر از بین می‌رود و شیبی جالب روی نمودار به خود می‌گیرد.\n از دیدگاه تکاملی، منطقی به نظر می‌رسد که همیشه نقد را بچسبید؛ اجدادتان مجبور نبودند دربارۀ بازنشستگی یا بیماری قلبی فکر کنند. مغز شما در دنیایی تکامل یافت که بعید بود آن‌قدر عمر کنید که نوه‌هایتان را ببینید. بخشی از مغزتان که هنوز همان میمون ابله است می‌خواهد شیرین‌عسل‌ها را ببلعد و شدیداً زیر قرض برود. اگر احیاناً به پیری برسید، در پیری با این بدهی‌ها کنار خواهید آمد.\n تنزیل هذلولی آینده را به جایی راحت تبدیل می‌کند تا تمام چیزهایی را که نمی‌خواهید با آن‌ها مواجه شوید در آن بریزید، اما شما به همین دلیل هم بیش‌ازحد به آینده متعهد می‌شوید. زمانتان تمام می‌شود و نمی‌رسید کارهایتان را انجام دهید چون فکر می‌کنید در آینده، در آن قلمروِ رمزآلود، فانتزی و پر از فرصت‌ها، زمان آزاد بیشتری نسبت به اکنونتان خواهید داشت.\n آینده همیشه ایدئال است: یخچال پر است، هوا صاف است، قطار سر ساعت حرکت می‌کند و قرارها سر وقت تمام می‌شود. اما امروز… خب، همه ‌جور چیزی پیش می‌آید.\n—هارا استروف مارانو در سایکولوژی تودی\n اگر می‌خواهید ببینید چقدر در مواجهه با اهمال‌کاری ضعف دارید، کافی است کمی به ضرب‌الاجل‌هایتان دقت کنید. فرض کنیم در کلاسی هستید که باید در سه هفته سه مقالۀ پژوهشی را تحویل دهید. ازقضا استاد می‌خواهد به شما اجازه دهد خودتان تاریخ‌ها را مشخص کنید. می‌توانید هفته‌ای یک مقاله تحویل دهید، یا دو مقاله را در هفتۀ اول و یکی دیگر را در هفتۀ دوم تحویل دهید. می‌توانید همه را روز آخر تحویل دهید یا اینکه آن‌ها را در طول سه هفته تقسیم کنید. حتی می‌توانید این‌طور انتخاب کنید که هر سه مقاله را آخر هفتۀ اول تحویل دهید و کار را تمام کنید. انتخاب با خودتان است، اما هرچه را مشخص کردید باید طبق آن عمل کنید. اگر ضرب‌الاجلتان بگذرد، یک صفر آب‌دار می‌گیرید.\n چطور انتخاب می‌کنید؟\n منطقی‌ترین انتخاب شاید این باشد که هر سه مقاله را روز آخر تحویل دهید، چون این‌طوری وقت زیادی می‌ماند تا روی هر سه مقاله کار کنید و بهترین کار ممکن را تحویل دهید. این انتخابی معقول به نظر می‌رسد، اما شما چندان هم باهوش نیستید. کلاوس ورتنبروخ و دن آریلی در پژوهشی در سال ۲۰۰۲ همین اختیار را به چند دانشجو دادند. آن‌ها سه کلاس را انتخاب کردند. هر کلاس سه هفته وقت داشت تا سه مقاله را تحویل دهد. کلاس الف باید هر سه مقاله را روز آخر کلاس تحویل می‌داد، کلاس ب باید سه ضرب‌الاجل انتخاب می‌کرد و طبق آن‌ها عمل می‌کرد و کلاس ج می‌بایست هر هفته یک مقاله را تحویل می‌داد.\n کدام کلاس نمرات بهتری گرفت؟\n کلاس ج با سه ضرب‌الاجل مشخص بهترین عملکرد را داشت. کلاس ب، که باید از قبل ضرب‌الاجل‌ها را انتخاب می‌کرد اما اختیار کامل داشت، دوم شد و گروهی که تنها ضرب‌الاجلشان روز آخر بود بدترین عملکرد را داشت.\n اکثر دانشجویانی که آزاد بودند ضرب‌الاجل‌هایشان را انتخاب کنند یک هفته بین آن‌ها فاصله گذاشتند. آن‌ها می‌دانستند که اهمال‌کاری خواهند کرد، به همین خاطر برهه‌هایی تنظیم کردند تا در آن‌ها مجبور باشند کار کنند. بااین‌حال جداافتاده‌های بیش‌ازحد خوش‌بین که تا لحظۀ آخر صبر کردند یا اهدافی غیرواقع‌بینانه معین نمودند نمرۀ کلی کلاس را پایین آوردند. دانشجویانی که هیچ دستورالعملی نداشتند معمولاً کارشان را برای هر سه مقاله تا آخر عقب انداختند. گروهی هم که هیچ اختیاری نداشتند و مجبور شدند اهمال‌کاری‌شان را تقسیم کنند بهترین عملکرد را داشتند، چون جداافتاده‌ها از میان آن‌ها حذف شده بودند. کسانی که با خود صادق نبودند و تمایل به عقب‌انداختن کارها را نمی‌پذیرفتند و نیز کسانی که بیش‌ازحد اعتمادبه‌نفس داشتند در آن گروه فرصتی پیدا نکردند تا خود را فریب دهند.\n جالب است؛ نتایج نشان می‌دهد که هرچند همه با اهمال‌کاری مشکل دارند، اما کسانی که ضعف خود را می‌پذیرند و به آن اعتراف می‌کنند موقعیت بهتری دارند تا از ابزارهای موجود برای ملزم‌کردن خود استفاده کنند و با این کار بر آن ضعف غلبه نمایند. \n—دن آریلی، کتاب مطابق انتظار، غیر منطقی۹\n اگر باور نداشته باشید که اهمال‌کاری می‌کنید یا در مورد سخت‌کوشی و مدیریت زمانتان آرمانی بیندیشید، هیچ‌گاه راهبردی برای غلبه بر ضعفتان نمی‌سازید.\n اهمال‌کاری نوعی هوس است، مثل همان خریدن شیرینی در محل پرداخت. اهمال‌کاری تنزیل هذلولی هم هست، یعنی، به جای نسیۀ یک روزِ دور در آینده، نقد را بچسبید.\n برای اینکه در اهمال‌کاری بر خود غلبه کنید، باید در فکرکردن در مورد تفکر مهارت زیادی یابید. باید دریابید که نسخه‌ای از شما وجود دارد که حالا نشسته و این متن را می‌خواند، اما نسخه‌ای هم از شما وجود دارد که زمانی در آینده تحت تأثیر افکار و امیال دیگری قرار خواهد گرفت، نسخه‌ای از شما در شرایطی متفاوت که در آن تخته‌رنگ متفاوتی از مغز برای ترسیم واقعیت در دسترس قرار می‌گیرد.\n نسخۀ حال شما می‌تواند هزینه‌ها و پاداش‌های موجود را در هنگام انتخاب درس‌خواندن به‌جای رفتن به باشگاه، خوردن سالاد به‌جای کیک فنجانی، و نوشتن مقاله به‌جای انجام بازی ویدیویی در نظر بگیرد.\n ترفند این است که بپذیرید کسی که با پیامد این انتخاب‌ها روبه‌رو خواهد شد نسخۀ حال شما نیست، بلکه نسخۀ آینده‌تان است، کسی که نمی‌توان به او اعتماد کرد. نسخۀ آینده‌تان کم می‌آورد و دوباره به نسخۀ حال خودتان برمی‌گردید و احساس ضعف و شرمندگی می‌کنید. نسخۀ حالتان باید نسخۀ آینده‌تان را فریب دهد تا کاری کند که برای هر دو طرف خوب است.\n به همین خاطر است که برنامه‌های غذایی نظیر نوتری‌سیستم برای بسیاری افراد مؤثر واقع می‌شود. نسخۀ حالتان متعهد می‌شود پول زیادی را خرج یک جعبۀ بزرگ غذا کند که نسخۀ آینده‌تان مجبور خواهد بود با آن کنار بیاید. کسانی که این مفهوم را می‌گیرند از برنامه‌هایی نظیر «فریدام» استفاده می‌کنند، برنامه‌ای که دسترسی به اینترنت را تا سقف هشت ساعت مسدود می‌کند. با این ابزار، نسخۀ حالتان کاری می‌کند که نسخۀ آینده‌تان نتواند کارتان را خراب کند.\n روح‌نوردان قهار می‌توانند در مورد تفکر، در مورد وضعیت‌های ذهنی و در مورد شرایط و تصمیمات فکر کنند و کارها را به انجام برسانند. دلیل این توانایی آن‌ها این نیست که اراده یا نیروی محرکۀ بیشتری دارند. آن‌ها می‌دانند که بهره‌وری یک بازی موش و گربه در برابر میل انسان نخستین و بچه‌صفت برای لذت و تازگی است، و البته این تمایل را هرگز نمی‌توان از روح او بیرون کرد. بهتر است، به‌جای اینکه با علامت‌زدن تاریخ‌های روی تقویم یا تعیین ضرب‌الاجل‌هایی برای انجام تمرین‌های ورزشی به خود نویدهای توخالی بدهید، تلاشتان را صرف این کنید که به خودتان کلک بزنید.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل     ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و     جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب     می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در     زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی    کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در     کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان   به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک   سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار     شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در     صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض     خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n \n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دیوید مک‌رینی نوشته و در تاریخ ۲۷ اکتبر ۲۰۱۰ با عنوان «Procrastination» در وب‌سایت یو آر نات ‌سو اسمارت منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «راه‌حل اهمال‌کاری این است که خودتان را فریب بدهید» در هفتمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر شده است.  وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۹۹ با همان عنوان منتشر کرده است. •• دیوید مک‌رینی (David McRaney) ژورنالیست و، به قول خودش، عاشق روان‌شناسی است. نوشته‌های او در نشریات متعددی ازجمله آتلانتیک و سایکولوژی تودی منتشر شده است.\n [۱] Dead Man Walking [۲] Sleepless in Seattle [۳] Mrs. Doubtfire [۴] Schindler’s List [۵]The Piano [۶] Family Guy [۷] Present bias [۸] Hyperbolic discounting [۹]  Predictably Irrational\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653888.json b/train/540653888.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0068d6adad08946bb5a7313f32e3bbf4c5455cdb
--- /dev/null
+++ b/train/540653888.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "افسردگی شاید با قرص درمان شود، تنهایی چطور؟",
+  "subtitle": "همان‌طور که تشنگی علامت کم‌آبی است، تنهایی هم نشان می‌دهد دچار فقدان رابطه‌اید",
+  "introduction": "این روزها، پزشکان و روان‌شناسان مدام از تاثیرات منفی تنهایی بر سلامت می‌گویند ولی هیچ تشخیص پزشکی یا دارویی‌ای برای تنهایی وجود ندارد. اگر برای مشکلات دیگری مانند افسردگی و اضطراب درمان‌های دارویی وجود دارد، چرا برای تنهایی وجود نداشته باشد؟ عجله نکنید، ماجرا کمتر از آنچه به نظر می‌رسد علمی‌تخیلی است. گروهی از پژوهشگران همین حالا سرگرم تحقیقاتی هستند که هدفشان تولید «قرص ضد تنهایی» است. آیا چنین قرصی به تنهایی پایان خواهد داد؟",
+  "content": "لارا انتیس، گاردین — تنهایی قسمتی از وضعیت بشری است. علامت هشداری غریزی مثل گرسنگی یا تشنگی، که می‌گوید باید دنبال یکی از منابع اصلی بگردیم: ارتباط. میلیون‌ها سال تکاملْ ما را به‌نحوی شکل داده است تا موجوداتی باشیم که، درست همان‌طور که به آب و غذا نیازمندیم، به پیوندهای اجتماعی نیاز داشته باشیم.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n بااین‌حال، ما به‌صورت‌فزاینده‌ای خود را منزوی‌تر می‌یابیم. تنهایی دیگر محرکی آن اندازه قدرتمند نیست تا ما را وادارد که خود را از انبارهای تنهاییِ آفریدۀ زندگی مدرن آزاد کنیم. درست همانند عشق سیری‌ناپذیری که به غذاهای پرکالری داریم، آنچه زمانی ابزاری برای انطباق بود، چنان با زندگی‌مان ناهماهنگ شده است که، به‌قول ویوِک اچ. موری، دارد باعث یک «اپیدمی» می‌شود.\n مقایسۀ میزان تنهایی جمعی ما با تنهایی نسل‌های قبل دشوار است، به این دلیل ساده که آن را به‌صورت پیوسته اندازه نگرفته‌ایم، اما تخمین‌های اخیر می‌گویند که بین ۲۲ تا ۷۵ درصد بزرگ‌سالان آمریکایی دائماً تنها هستند. می‌توان شماری از تغییرات ساختاری در فرهنگ را مقصر شناخت: اینک تعداد آمریکایی‌هایی که تنها زندگی می‌کنند بیشتر از همیشه است؛ تعداد کمتری از ما ازدواج می‌کنند و صاحب فرزند می‌شوند؛ اندازۀ میانگین خانوار دارد آب می‌رود. در بسیاری از موارد، این تغییرات نمایندۀ دردسترس‌بودن گزینه‌هاست، درحالی‌که زمانی تنها راه پذیرفته‌شده ازدواج و داشتن خانواده‌ای هسته‌ای بود. اما معنای آن این نیز هست که ما زمان بیشتری را تنها سپری می‌کنیم. جان کاسیوپو، عصب‌شناسی که دردهای اجتماعی را مطالعه می‌کرد و در مارس ۲۰۱۸ چشم از جهان فروبست، در کتابش به نام تنهایی۱ می‌نویسد: «جوامع غربی معاشرتی‌بودن انسان را از یک ضرورت به یک امر اتفاقی تنزیل درجه داده‌اند».\nمشکل اینجاست که تنهایی مزمن فقط باعث احساس وحشت در وجود شما نمی‌شود، بلکه برای وجودتان نیز وحشتناک هست. تنهایی خطر ابتلای ما به مجموعه‌ای از اختلالات سلامتی از قبیل بیماری‌های قلبی‌عروقی، بیماری‌های مرتبط با زوال عقل، کاهش توانایی شناختی و سرطان را بالا می‌بَرد. همچنین سیستم دفاعی بدن را تضعیف کرده و ما را در برابر عفونت‌ها آسیب‌پذیرتر می‌کند. استفانی کاسیوپو، مدیر آزمایشگاه برین داینامیکس در دانشکدۀ پزشکی پریتزکر در دانشگاه شیکاگو، می‌گوید که حتی تنهاییِ موقعیتی، اگر به آن رسیدگی نشود، می‌تواند منجر به وضعیت ثابت سفت‌وسختی شود که ساختارها و فرآیندهای مغزی را تغییر می‌دهد. او بیوۀ جان کاسیوپو است و تا زمان مرگ وی، در سال گذشته، شریک پژوهشی او بوده است.  استفانی کاسیوپو، در مقام یک دانشمند، اغلب به زندگی‌اش همچون یک آزمایش نگریسته است. زمانی‌که جان درگذشت، عناصر عملی پژوهش مشترکشان ربطِ شخصیِ بلاواسطه‌ای یافت. افراد اغلب فقدان اجتماعی را با درد جسمانی مقایسه می‌کنند، اما به نظر استفانی این قیاسْ دقیق نیست. پس از مرگ جان، او مسافت‌های طولانی می‌دوید و در دمای نزدیک به انجماد چنان فشاری به خود وارد می‌کرد که ماهیچه‌ها و ریه‌اش به آه و فریاد می‌افتادند. می‌گوید «می‌توانستم این درد را تحمل کنم چون می‌دانستم که پایانی خواهد داشت. درد جسمانی ناشی از دویدن شدت کمتری از درد عاطفی عمیق و خالصِ ازدست‌دادن عشق زندگی‌ام داشت».\n استفانی می‌گوید اکنون به بسیاری از تمرین‌های تناسب اجتماعی۲ وابسته شده که این زوج با هم به آن‌ها اعتبار بخشیده بودند، از قبیل تلاش برای بیان قدردانی، انجامِ بی‌چشم‌داشتِ کاری خوشایند برای کسی، انتخابِ برقراری ارتباط با غریبه‌ها و به‌اشتراک‌گذاشتن اخبار خوب با دیگران. می‌گوید «من برهان زندۀ علمم هستم. هر روز آن را به کار می‌بندم».\n تنهایی، برخلاف افسردگی و اضطراب، شکل بالینیِ شناخته‌شده‌ای ندارد؛ هیچ تشخیص پزشکی یا درمانی برای احساس انزوای مزمن وجود ندارد. استفانی همچنین از کارش و ادامه‌دادن به میراث همسرش تسکین می‌یابد: می‌گوید «اگر شما احساس ارزشمندی کنید و زندگی هدفمندی داشته باشید، کمتر احساس تنهایی خواهید کرد». معنای آن برای امروزِ او ادامۀ کار در رابطه با بدنۀ پژوهشی‌ای است که او و همسر فقیدش آغاز به بررسی و امتحان آن کرده بودند: قرص ضد تنهایی.\n ماجرا کمتر از آنچه به نظر می‌رسد علمی‌تخیلی است. تعدادی آزمایش بالینی -به رهبری استفانی و دیگران- هم‌اینک در جریان است و هدف از آن‌ها کشف شیوه‌هایی است که تنهایی مزمن باعث دگرگونی مغز و همچنین برپایی آشوب در سیستم عصبی می‌شود. اگر برای دردهای اجتماعی دیگری مانند افسردگی و اضطراب درمان‌های دارویی وجود دارد، چرا برای تنهایی وجود نداشته باشد؟\n تنهایی مانند افسردگی و اضطراب قسمت جهان‌شمول تجربۀ بشری است. برخلاف افسردگی و اضطراب، تنهایی شکل بالینی شناخته‌شده‌ای ندارد. برای احساس تنهایی مزمنْ تشخیص پزشکی یا درمانی موجود نیست.\n اِلِن هندریکسِن، روان‌شناس بالینی و متخصص اضطراب، آینده‌ای را متصور می‌شود که در آن دیگر چنین چیزی در کار نیست. درحال‌حاضر، اضطراب اجتماعی تنها زمانی اختلال محسوب می‌شود که آن اندازه رنج و آسیب به همراه داشته باشد که مزاحم زندگی فرد شود. او می‌تواند همین تمایز را دربارۀ تنهایی نیز کارآمد ببیند: هندریکسن می‌گوید «ممکن است اسم آن را بگذاریم سندروم انزوای اجتماعی»، و می‌افزاید که به اعتقاد او بسیاری از بیمارانش این معیار را دارند. برخی افراد به او می‌گویند تنها کسی است که در طول هفته با او تعامل طولانی‌مدت دارند.\n به‌زعم استفانی کاسیوپو، تنهایی نتیجۀ تعاملِ آن علائمِ زیستی، که ما را وادار می‌کنند تا به‌سوی دیگران برویم، با ذهنی کژکار است که همه‌جا خطر اجتماعی را ادراک می‌کند. تمرکز او بر مداخله‌ای امیدبخش است: نورواستروئیدی به نام پرگننولون۳، که ثابت شده می‌تواند اختلالات مرتبط با استرس را بهبود بخشیده و فراهشیاری در مغز را کاهش دهد؛ فراهشیاری زمانی به وجود می‌آید که  شخص در معرض تهدیدهای اجتماعی است. هدف کاسیوپو این نیست که افراد به‌کلی احساس تنهایی نکنند، بلکه مداخله در شیوه‌هایی است که تنهایی روی مغز و بدن تأثیر می‌گذارد.\n موش‌ها زمانی که ازلحاظ اجتماعی منزوی می‌شوند، سطوح پرگننولون در آن‌ها کاهش می‌یابد، تغییری که در انسان‌های تنها نیز رخ می‌دهد. پژوهش دیگری در سال ۲۰۱۳ بر روی ۳۱ فرد سالم به این یافته رسید که دادن مقادیر خوراکیِ ترکیبی به نام آلوپرگنانولون -مشتق از پرگننولون- به افراد، تأثیر آرام‌بخشی بر بادامۀ مغز و اینسولای شرکت‌کنندگان داشته است، مناطقی در مغز که مسئول تشخیص تهدید، یادآوری احساسی، و انتظار واکنش‌های ناخوشایند هستند.\n زوج کاسیوپو پس از آنکه آزمایش‌های پیشابالینی نشان دادند که این ترکیب می‌تواند با برخی تغییرات زیستی مرتبط با تنهایی در مغز مقابله کند و همچنین انسان‌ها به‌خوبی آن را تحمل می‌کنند، تمرکز بر پرگننولون و آلوپرگنانولون را آغاز کردند. برخی داروهای ضدافسردگی تأثیر مشابهی دارند اما عوارض جانبی نامطلوبی مانند خواب‌آلودگی، حالت تهوع و بی‌خوابی به همراه دارند.\n استفانی می‌گوید «اگر بتوانیم با موفقیت سیستم هشدار در مغز افرادِ تنها را خفیف کنیم، آنگاه می‌توانیم باعث اتصال دوبارۀ آن‌ها به دیگران به‌جای فاصله‌گرفتن از آن‌ها شویم».\n این پایۀ جدیدترین مطالعۀ اوست که، در آن، پژوهشگران مقدار ۴۰۰ میلی‌گرم پرگننولون خوراکی به افراد تنها اما از سایر لحاظ سالم دادند. این آزمایش از ماه مۀ سال ۲۰۱۷ تا ژوئن ۲۰۱۹ ادامه داشت؛ استفانی و گروهش اکنون در فرایند تحلیل داده‌های آن هستند. او محتاطانه خوش‌بین است که  نتایج نشان دهند تنهاییِ ادراک‌شده در میان افرادی که پرگننولون دریافت کرده‌اند، درمقابل افرادی که داروی تلقینی گرفته‌اند، به‌نحو چشمگیری کاهش یافته است. می‌گوید «برای من اندازۀ تأثیری که یافته‌ها نشان می‌دهند جالب است».\n زوج کاسیوپو، به اتفاق هم، در سال ۲۰۱۶ مروری بر درمان‌های دارویی نوشتند که به بررسی امکانِ دادنِ هورمون اوکسی‌توسین به افراد به‌قصد مبارزه با تنهایی مزمن می‌پرداخت. به نوشتۀ نویسندگان، ثابت شده است که آزادشدن هورمون اوکسی‌توسین در انسان‌ها «رفتارهای اجتماع‌دوستانه، احساس وابستگی و اعتماد را تقویت می‌کند». این هورمون با شیردهی به نوزاد، زاییدن فرزند و تماس جسمانی مرتبط است.\n درهمین‌حال، استیو کول، استاد پزشکی، روان‌پزشکی و علوم رفتاری در دانشکدۀ پزشکی دانشگاه یو.س.‌ال.ای که مکرراً با زوج کاسیوپو همکاری کرده است، در حال بررسیِ این است که چگونه می‌تواند اثرات تنهایی در افزایش استعداد بدن در ابتلا به مجموعه‌ای از بیماری‌ها را کاهش دهد. مسدودکننده‌های بتا۴، داروهای قلبی که در دهۀ ۱۹۶۰ تولید شده‌اند، از واکنش بدن به آدرنالین جلوگیری می‌کنند و، به‌گفتۀ کول، ممکن است همچنین «برای قطع‌کردن تجربۀ روانیِ خطرِ اجتماعی، و عدم قطعیت نسبت به پیامدهای زیستی آن در محیط، عالی از کار در بیاید. حتی اگر نتوانیم با دارویی که مغز را هدف می‌گیرد تنهایی را متوقف کنیم، هنوز ممکن است بتوانیم از افراد تنها در برابر پیامدهای فاجعه‌بار آن بر سلامتی‌شان محافظت کنیم».  کول امیدوار است توانایی این دارو برای کاهش تأثیر استرس بر بدن را اثبات کند. وی درحال‌حاضر مشغول مطالعۀ تأثیر مسدودکننده‌های بتا بر بیماران سرطانی است، زیرا اثبات شده که استرس می‌تواند گسترش این بیماری را تشدید کند. چنانچه این مؤثر باشد، دلیل داریم تا باور کنیم مسدودکننده‌های بتا می‌توانند پیامدهایِ زیستیِ مخربِ تنهایی را کاهش دهند.\n با در نظر گرفتن تمام شیوه‌های تعبیه شده در زندگی مدرن برای افسارگسیخته‌کردن ما، چگونه تعیین می‌کنیم که چه کسی به مداخلۀ پزشکی نیاز دارد و چه کسی صرفاً گرفتار یک عادت اجتماعی است؟\n استفانی کاسیوپو به من گفت درست همان‌طور که تشنگی علامتی است مبنی‌بر اینکه شما دچار کم‌آبی شده‌اید، تنهایی نیز نشان‌دهندۀ این است که هم‌اینک از فقدان رابطه رنج می‌برید. این درست که بسیاری از ما موفق می‌شویم خود را از چاه تنهایی بالا بکشیم، اما او استدلال می‌کند که ما کماکان می‌توانیم از مزایای مداخلۀ پزشکی برای جلوگیری از سقوط به انزوای اجتماعی بهره‌مند شویم.\n اکثریت انسان‌ها در زندگی‌شان تنهایی را تجربه می‌کنند. از او می‌پرسم: آیا این یعنی همۀ ما می‌توانیم از چنین درمانی بهره ببریم؟\n می‌گوید «قطعاً».\n اگر این شما را ناراحت می‌کند، تنها نیستید. جولین هولت‌لونستاد، روان‌شناسی در دانشگاه بریگهم یانگ که دربارۀ انزوای اجتماعی مطالعه کرده است، می‌گوید «به نظرم باید دربارۀ اختلال دانستن تنهایی محتاط باشیم و درعوض به آن به‌چشم چیزی نگاه کنیم که همه‌مان به آن احتیاج داریم: رابطۀ اجتماعی». این به نظر بسیاری از افراد احتمالاً مفیدتر است که رابطۀ اجتماعی را همچون بخش جدایی‌ناپذیری از سلامت جسمانی و عاطفی خود ببینیم؛ مسئله‌ای که می‌تواند ازطریق تنظیمات سبک زندگی بهبود یابد.\n من به آنچه در طول سفری با مترو از بروکلین به منهتن باعث تنهایی‌مان می‌شود فکر می‌کنم. درحالی‌که قطار با شتاب از روی پل منهتن می‌گذرد، واگن قطار ساکت است و به‌جز ریتم خفۀ یک آهنگ پاپ صدایی به گوش نمی‌رسد. زنی آن جلو کتاب می‌خواند و تعدادی از مسافران چرت می‌زنند. بقیه‌مان به گوشی‌هایمان چسبیده‌ایم: سرها پایین، هدفون‌ها در گوش و انگشت‌ها در حال اسکرول‌کردن. قطار تق‌وتق می‌کند و سپس در میانۀ پل کاملاً می‌ایستد؛ هیچ‌کس سربلند نمی‌کند؛ همه متصل به مناظر دیجیتالی چیده شده‌اند. صفحه‌های نمایشگر جایگزین چیزی شده‌اند که زمانی برهه‌ای برای مکاشفه، ملال، خوش‌وبش، مقابله و شاید حتی عشوه‌گری خفیف بود.\n گوشی‌های ما علاوه‌بر پرکردن فضاهای خالی در طول روز کار عصایی را نیز می‌کنند که «وقتی ازلحاظ اجتماعی مضطرب یا ناراحت هستیم به آن تکیه می‌کنیم». این را جولیا بین‌بریج می‌گوید، ویراستار و نویسندۀ آزادکاری که در سال ۲۰۱۶ پادکست دِ لونلی آور۵ را به راه انداخت که وقف بررسی این وضعیت شده است. جهان پیش‌بینی‌ناپذیر است، اما نمایشگرهای ما ضربه‌گیر مناسبی علیه امکانِ تعاملِ خودجوشِ انسانی فراهم می‌کنند. منتظر شروع کلاس یا سر رسیدن یک دوست در میخانه‌اید؟ به‌جای شروع گفت‌وگویی با شخصی که کنارتان نشسته و پذیرفتن ریسکی ناخوشایند، راحت‌تر است که صرفاً سر را پایین انداخته و به صفحۀ گوشی چشم بدوزید.\n این لحظه‌ها به‌صورت منفرد بی‌ضررند، اما بین‌بریج نگران وزنِ جمیع آن‌هاست. می‌گوید «زندگی گاهی سخت است. ما را در موقعیتی قرار می‌دهد که در آن امکان طردشدن هست، اما قراردادن خود در آن موقعیت، درگیرشدن به این شیوه، بخش واقعاً مهمی از رشد انسانی است».\n فناوریْ ضرورت و ناراحتیِ تعامل با سایر ابنای بشر را از زندگی‌ها تراشیده است: می‌توانیم از خانه کار کنیم، آنلاین خاروبار سفارش دهیم و از روی تخت فیلم تماشا کنیم. در همین زمان، به‌گفتۀ هولت‌لونستاد، درصد آمریکایی‌هایی که در گروه‌های اجتماعی شرکت می‌کنند -خواه باشگاه‌های اجتماعی، تیم‌های ورزشی، سراهای محله، سازمان‌های داوطلبی، خواه گروه‌های مذهبی- کاهش یافته است.\n طراحی زندگی مدرن به‌نحوی بوده است تا ما را از یکدیگر منفک کند، و شمار روش‌های برای این کار آن سر را به دوران می‌اندازد. با چنین موانع مشهودی بر سر راه اتصال، به نظر نمی‌رسد که جست‌وجوی راه‌حلی دارویی ارزشی داشته باشد. بین‌بریج می‌گوید «ما جامعه‌ای به‌شدت داروزده و در خلسه هستیم». او در زندگی خودش به تنهایی همچون مشکلی که باید آن را حل کرد نمی‌نگرد، بلکه آن را همچون وضعیتی دوپهلو می‌بیند که به تجربۀ اجتماعی‌بودنش در جهانی تکه‌تکه عمق می‌بخشد.\n دست‌کم فعلاً راهبردهایی غیردارویی باقی مانده‌اند که می‌توان به آن‌ها متوسل شد. اگر درد انزوای اجتماعی را احساس می‌کنید اما یک نظام حمایتی دارید، درمیان‌گذاشتن نیازتان با نزدیک‌ترین افراد می‌تواند سودمند باشد. بهار گذشته برای بین‌بریج دورۀ مشخصاً تنهایی بود. او به‌تازگی از شهر نیویورک، جایی که دوستی‌های استواری داشت، به آتلانتا نقل‌مکان کرده بود، جایی که عملاً کسی را نمی‌شناخت. بنابراین از مادرش خواست که به او لطفی کند. درخواست ساده بود: هر روز صبح به او پیامکی حاوی خبری تازه، سؤال یا افکار تصادفی بفرستد. اهمیت محتوا کمتر از خودِ عمل بود. می‌گوید «واقعاً به من کمک کرد». مادرش هنوز هر روز به او پیام می‌دهد.\n همچنین جست‌وجوی فعالانۀ معنا برای زندگی‌تان کمک می‌کند، خواه ازطریق پیوستن به سازمان‌های داوطلبی، خواه یک جنبش یا گروهی مذهبی. کول می‌گوید دست‌کم در ابتدا این کار بیشتر برای یافتن هدف و شرکت‌کردن در چیزی بزرگ‌تر از خودتان است تا ملاقات با دیگران. «تمرکز بر خود باعث تقویت وضعیت‌های احساسی منفی می‌شود»، درحالی‌که شواهد نیرومندی وجود دارند مبنی‌بر اینکه «عصب‌شناسیِ کمک به دیگران [نشان می‌دهد که این] یکی از رضایت‌بخش‌ترین کارهایی است که مغز می‌تواند انجام دهد».\n استفانی کاسیوپو در پیشبرد کاری که با جان شروع کرده بود، هدف بزرگ‌تری یافته است. او اخیراً نقل‌قولی شنیده که در خاطرش مانده است: می‌گوید «موتزات نمرد؛ بدل به موسیقی شد. من باور دارم که شوهرم نمرده است؛ او بدل به نظریه شده است. من دارم این نظریه را به کار می‌بندم».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل       ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و       جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز  انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در       زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی      کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب   وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان     به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک     سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار       شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در       صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض       خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و   مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید. \n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را لارا انتیس نوشته و در تاریخ ۲۶ ژانویۀ ۲۰۱۹ با عنوان «Scientists are working on a pill for loneliness» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «افسردگی شاید با قرص درمان شود، تنهایی چطور؟» در پروندۀ اختصاصی سیزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علی امیری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۴ دی ۱۳۹۹ با همان عنوان منتشر کرده است. •• لارا انتیس (Laura Entis) نویسنده‌ای آزادکار است که تمرکزش بر موضوعات سلامتی، تجارت و علم است. او پیش‌ازاین یکی از دبیران فورچن مگزین و همچنین یکی از نویسندگان انترپرنیور مگزین بوده است.\n [۱]   Loneliness [۲]  Social fitness [۳]  pregnenolon [۴]  Beta blocker [۵]  The Lonely Hour\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653889.json b/train/540653889.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..95668cb053a7d75a092785e0a3bc98d2693fffe0
--- /dev/null
+++ b/train/540653889.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "استخوان شکسته و قلب شکسته برای مغز فرقی نمی‌کند",
+  "subtitle": "طردشدن فقط به سلامت ما آسیب نمی‌رساند بلکه می‌تواند کشنده باشد",
+  "introduction": "فرقی نمی‌کند بی‌محلی و طردشدن از طرف دوست و آشنا باشد یا یک غریبه‌. حتی خیلی فرقی نمی‌کند این رفتار دلیل جدی و مهمی دارد یا به‌خاطر اتفاقی پیش‌پاافتاده باشد. تنها چیزی که واقعاً اهمیت دارد این است که وقتی کسی را نادیده می‌گیرند، حسابی «دردش» می‌گیرد. اما آیا تا به حال فکر کرده‌اید که این درد دقیقاً چطور دردی است؟ تحقیقات علمی سرنخ‌هایی برای ما دارند: مغز انسان میان استخوان شکسته و قلب شکسته تفاوتی قائل نیست.",
+  "content": "الیتسا دِرمِنژیسکا، ایان— روان‌شناسی به نام نائومی ایزنبرگر خود را دانشمندی چندرگه می‌داند. او، که هیچ‌وقت درست و حسابی در چارچوب رشته‌های تحصیلی‌اش قرار نمی‌گرفت (زیست روان‌شناسی، روان‌شناسی سلامت و علوم اعصاب)، علاقه‌ای عجیب و زودهنگام به چیزی یافت که شاید بتوان عنوانش را حیات عاطفی مغز نهاد. زمانی‌که دانشجوی دکتری در دانشگاه یو.سی.ال.ای بود، به نظرش جالب آمد که ما اغلب طردشدن را با اصطلاحاتی بیان می‌کنیم که دلالت بر دردی جسمانی دارند: «قلبم شکست»، «له شدم»، «احساسم را جریحه‌دار کرد»، «مثل سیلی به صورتم خورد». به نظر می‌رسد چنین اصطلاحاتی، فراتر از معنای استعاری‌شان، در دل خود نکته‌ای بنیادین دارند: این که احساسات ما به شیوه‌ای سامان یافته‌اند که مستقیماً قابل بیان نیستند. موارد مشابه را نه‌تنها در زبان انگلیسی بلکه در تمامی زبان‌های دنیا می‌توان یافت. ایزنبرگر فکر کرد چرا این‌گونه است؟ آیا ارتباطی ژرف‌تر میان درد جسمانی و عاطفی وجود دارد؟\nایزنبرگر و همکارانش، در آزمایشی مهم در سال ۲۰۰۳، هدست‌های واقعیت مجازی بر سر افراد تحت آزمایش نهادند. شرکت‌کنندگان از پشت عینک فقط دست‌هایشان را می‌دیدند و یک توپ، به اضافۀ دو شخصیت کارتونی که آواتارهای شرکت‌کننده‌های دیگری بودند که در اتاق دوم قرار داشتند. هر شرکت‌کننده با فشار یک دکمه می‌توانست توپ را برای شرکت‌کنندۀ دیگر پرتاب کند. در همین حال، پژوهشگران فعالیت مغزی آن‌ها را با دستگاه اف‌ام‌آر‌آی اندازه‌گیری می‌کردند. در نخستین دور بازی سایبر بال -بازی با این نام شناخته شده است-، همان‌طور که همه انتظار داشتند، توپ دست به دست می‌چرخید، اما خیلی زود بازیکنان اتاق دوم شروع به تبادل توپ بین خودشان کردند و بازیکنان اتاق اول را کاملاً نادیده گرفتند. درواقع اتاق دومی در کار نبود، بلکه صرفاً برنامه‌ای کامپیوتری طوری برنامه‌ریزی شده بود که هر شرکت‌کننده را «نادیده بگیرد» تا پژوهشگران ببینند نادیده گرفته شدن -یعنی همان چیزی که آن‌ها «درد اجتماعی» می‌نامیدند- چه تأثیری بر مغز دارد.\nدرد جسمانی بخش‌های گوناگونی از مغز را درگیر می‌سازد. برخی از این بخش‌ها مسئول تعیین محل درد هستند، درحالی‌که بخش‌هایی دیگر، مانند اینسولای قدامی و کورتکسِ سینگولیت خلفی قدامی، تجربۀ ذهنی درد (یعنی ناخوشایندی‌ آن) را پردازش می‌کنند. در اسکن‌ اف‌ام‌آر‌آی، تیم ایزنبرگر، در آن دسته افرادی که از بازی کنار گذاشته شده بودند هم فعالیت اینسولای قدامی و هم فعالیت کورتکس سینگولیت خلفی قدامی را مشاهده کردند. وانگهی، افرادی که بیشترین پریشانی عاطفی را داشتند بیشترین فعالیت مغزی مرتبط با درد را از خود نشان دادند. طردشدن اجتماعی، به بیان دیگر، ماشۀ همان مدارهای عصبی‌ای را می‌کشد که زخم جسمانی را پردازش می‌کنند و آن را به تجربه‌ای ترجمه می‌کنند که ما درد می‌نامیم.\nچنین نظری در آن زمان -و حتی هنوز هم- نظری انقلابی بود که، بر اساس آن، مغز تمایزی میان استخوان شکسته با قلب آزرده قائل نمی‌شود. این ایده به ما می‌گوید طردشدن موضوعی دردآور است. هم‌پوشانی میان درد جسمانی و درد اجتماعی برای ایزنبرگر فراتر از آن است که صرفاً علاقه‌ای علمی باشد. او در سال ۲۰۱۴ به مجلۀ اج گفت «نتایج این تحقیقات موضوعی را برای مردم آشکار می‌کند که شاید می‌دانستند، اما از پذیرش‌ آن هراس داشتند: اینکه درد عاطفی صرفاً چیزی تخیلی و ذهنی نیست، بلکه به این دلیل ذهنی است که در مغز اتفاق می‌افتد».\n\nاز آن زمان تا کنون، چند مطالعۀ دیگر نیز آزمایش سایبربال را به کار برده و دامنۀ نتایجش را گسترش داده‌اند. به‌عنوان مثال، پژوهشگران دریافته‌اند که نیازی نیست طردشدن اجتماعی لزوماً به شکلی آشکار باشد تا ماشه سازوکار درد را در مغز بکشد، بلکه تنها دیدن تصویری از شریک سابق زندگی‌تان یا حتی مشاهدۀ ویدئویی از چهره‌های ناخشنود هم باعث فعال‌شدن همان مسیر عصبی‌ درد می‌گردد. یک ‌بار تیم ایزنبرگر سؤالی به‌ظاهر احمقانه طرح کردند: اگر درد جسمانی و درد عاطفی به یکدیگر مرتبط هستند، آیا داروهای مسکن می‌توانند باعث بهبود دل‌شکستگی شوند؟ در مطالعه‌ای که متعاقب این پرسش انجام یافت، به برخی شرکت‌کنندگان، به ‌مدت سه‌ هفته، دو نوبت در روز تایلینول (یک مسکن رایج) دادند، درحالی‌که برای گروه دوم تنها نوعی دارونما تجویز کردند. هر دو گروه را در معرض طردشدن قرار دادند و از آن‌ها خواستند روزانه احساساتشان را یادداشت کنند. در پایان آزمایش، گروه تایلینول پریشانی کمتری را گزارش کردند و فعالیت مغزی کمتری در نواحی مرتبط با درد نشان دادند.\nچنین چیزی به معنای خداحافظی با درد عاطفی نیست، و مطمئناً وقتی دنیا به شما پشت می‌کند، کارهای بهتری از بالاانداختن یک قرص هم می‌شود انجام داد. بااین‌حال، مطالعۀ تایلینول نکته‌ای مهم را دربارۀ طردشدن آشکار می‌سازد: اینکه می‌تواند از حیات عاطفی شما به درون خودِ جسمانی‌تان سرریز کند. درواقع، در سال‌های اخیر مفهوم طردشدن اجتماعی جایگاهی کلیدی در تعدادی از یافته‌های رشته‌های مختلف علمی، ازجمله روان‌شناسی، علوم اعصاب، اقتصاد، زیست‌شناسی تکاملی، همه‌گیرشناسی و ژنتیک، داشته و دانشمندان را مجبور کرده است دوباره به این فکر کنند که چه چیزی ما را بیمار یا سلامت می‌کند، چرا برخی افراد بیشتر عمر می‌کنند اما برخی دیگر زود از دنیا می‌روند، و چگونه نابرابری‌های اجتماعی بر مغز و جسم ما اثر می‌گذارند.\nبه گفتۀ ایزنبرگر، اهمیت درد اجتماعی به تکامل بازمی‌گردد. ما، در طول تاریخ، برای بقا به افراد دیگر متکی بوده‌ایم: آن‌ها ما را پرورش می‌دادند، کمکمان می‌کردند خوراک بیابیم و در برابر حیوانات وحشی و قبیله‌های دشمن از خود مراقبت کنیم. چیزی که به معنای واقعی ما را زنده نگاه می‌داشت روابط اجتماعی بود. شاید دردِ طردشدن نیز در همان‌ زمان تکامل یافت، درست همانند دردِ جسمانی و همچون نشانه‌ای برای در معرض تهدید بودن زندگی‌. شاید طبیعت، با استفاده از میان‌بری هوشمندانه، به‌سادگی سازوکار موجود برای درد جسمانی را «قرض گرفت» تا دیگر سازوکاری جدید به وجود نیاورد. همین موضوع توضیح می‌دهد چرا در مغز ما استخوان شکسته و قلب شکسته تا این اندازه به یکدیگر پیوند خورده‌اند.\nآنچه دربارۀ چنین ارتباطی اهمیت دارد این است که چگونه حتی اتفاقات پیش‌پاافتاده نیز می‌توانند، به قول پژوهشگران، «استخوان لای زخم» شوند. در آزمایش سایبربال، طردشدن توسط افرادی که نمی‌شناسید، و حتی نمی‌توانید ببینیدشان، کافی است تا ماشۀ دردی باستانی را بکشد که مسئول زنده نگاه‌داشتن شماست. دیدن ویدئوی چهره‌های ناخرسند نیز، به‌سادگی، همان تأثیر را دارد. اما دربارۀ آن ضربات سنگینی که بر احساس تعلق ما وارد می‌شوند چه می‌توان گفت؟ ناخودآگاه انتظار دارید هرچه طردشدن از جانب فردی مهم‌تر باشد، درد ناشی از آن نیز بیشتر باشد. هرچند، این چیزی نیست که پژوهشگران بدان رسیده‌اند. معلوم شد زمانی‌که طرد می‌شویم -از جانب همسر، رئیس، دوستان، در کار، مدرسه یا خانه- اتفاق دیگری نیز می‌افتد که می‌تواند کمک کند هم تلاشمان را برای پذیرفته‌شدن درک کنیم، و هم آن افسردگی قدرتمندی که به همراهش می‌آید.\nروی باومیستر یک دانشمند علوم اجتماعی است که سی سال از زندگی‌اش را صرف مطالعۀ عزت نفس، تصمیم‌گیری، تمایلات جنسی، آزادی اراده و احساس تعلق کرده است. باومیستر، در مجموعه آزمایش‌هایی که به‌ همراه همکارانش از اواخر دهۀ ۱۹۹۰ انجام داد، متوجه شد افراد پس از طرد اجتماعی به شکلی چشمگیر پرخاشگرتر می‌شوند، بیشتر مستعد فریب‌دادن و خطرکردن می‌گردند و تمایلشان را برای کمک به دیگران از دست می‌دهند. اما، جدای از این تغییرات موقت در رفتار، آزمایش‌شونده‌هایی که در معرض طرد اجتماعی قرار گرفته بودند درواقع نشانه‌ای از آسیب واقعی بروز ندادند. این موضوع پژوهشگران را سردرگم کرد، چرا که با پیش‌بینی‌هایشان در تضاد بود؛ آن‌ها انتظار داشتند طردشدن موجب آزادسازی عواطف منفی گردد، اما اکنون می‌دیدند که ماشۀ رفتارهای انحرافی را کشیده است. باومیستر می‌گوید در آن آزمایش «هیچ‌وقت سروکلۀ عواطف پیدا نشد».\nاو و همکارانش، در یک آزمایش، دانشجویان لیسانس را به دو گروهِ چهار تا شش نفری تقسیم کردند، و به آن‌ها کمی وقت دادند تا با یکدیگر آشنا شوند. سپس از هم جدایشان کردند و از هر کس خواستند برای مرحلۀ بعد دو دانشجوی دیگر را به‌عنوان والدینش انتخاب کند. به برخی از دانشجویان گفتند همه آن‌ها را انتخاب کرده‌اند و به برخی دیگر گفتند هیچ کس انتخابشان نکرده است. در پایان، وقتی تمامی دانشجویان به احساسات خودشان نمره دادند، گروه نادیده‌گرفته‌شده هیچ تغییری در عواطفش نشان نداد. به ‌نظر می‌رسید آن‌ها، به‌جای آنکه احساس ناراحتی بکنند، از نظر عاطفی بی‌حس شده بودند.\nبه ‌هر نحوی که پژوهشگران محرک‌های طرد را شبیه‌سازی می‌کردند، یا عواطف را اندازه می‌گرفتند، تغییری به وجود نمی‌آمد و همین نتیجه بارها و بارها تکرار شد. آن‌ها به صرافت افتادند که شاید دانشجویان آسیب‌ِ عاطفی دیده‌اند، اما خجالت می‌کشند بیانش کنند. بنابراین، در آزمایشی دیگر، شرکت‌کننده‌ها می‌باید به احساسشان دربارۀ یکی از دوستان دانشجویشان امتیاز می‌دادند که از زخمی‌شدن پا یا به‌هم‌خوردن رابطه‌ای عاشقانه در عذاب بود. پژوهشگران چنین استدلال می‌کردند که حتی اگر دانشجویان نتوانند با احساسات خودشان روبه‌رو شوند، باز هم باید قادر باشند احساسشان را به فردی دیگر نشان دهند. بااین‌حال، یک بار دیگر، آن‌هایی که از نظر احساسی طرد شده بودند همدلی کمتری نشان دادند، که به این نتیجه‌گیری ختم شد که عواطف آن‌ها درواقع خاموش شده است.\nباومیستر این پدیده را شوکِ خود 1 می‌نامد، که تمثیلی است از آن بی‌حسی‌ای که هنگام درد فیزیکی تجربه‌اش می‌کنیم. برای مثال، اگر دست خود را با قوطی کنسرو ببرید، شاید ابتدا هیچ ‌چیزی احساس نکنید. انگار بدن‌ شما برای لحظه‌ای خاموش می‌شود تا در برابر درد محافظتتان کند. باومیستر می‌گوید احتمالاً زمانی‌که طرد می‌شوید نیز روانتان از کار می‌افتد تا در برابر حملۀ درد عاطفی از شما محافظت کند. به ‌نظر می‌رسد طردشدن همیشه هم آسیب‌زا نیست، بلکه گاهی مرزهای درد را درمی‌نوردد، آن‌چنان که درکل چیزی احساس نمی‌کنیم.\nباومیستر در آزمایشی دیگر از شرکت‌کنندگان خواست دربارۀ ضربه‌ای بزرگ بنویسند که به عزت نفسشان وارد شده، و واکنش فوری‌شان را بدان شرح دهند. طرد از گروه همتایان، با اختلاف زیاد، در رتبۀ اولِ نوشته‌های دانشجویان بود، و پس از آن طرد از دانشگاه و رابطۀ عاشقانه قرار داشت. وانگهی، عواقب این ضربه‌ها، در مقایسه با اتفاقات کوچک، پاسخ‌هایی کاملاً متفاوت در آزمایش‌شوندگان برانگیخته بود. احتمال بیشتری وجود داشت که آن‌ها سردرگم و (از شدت ضربه) فلج شوند، و توانایی‌شان را برای تفکر درست و تصمیم‌گیری از دست بدهند. آن‌ها احساس می‌کردند از بدنشان جدا شده‌اند، درست مانند زمانی که از فاصله‌ای دور به چیزها نگاه کنیم. جهان به‌ نظرشان بیگانه و نا‌آشنا می‌آمد. این وضعیتِ برزخی، به‌طور معمول، بیش از چند دقیقه به طول نمی‌انجامد؛ درنهایت افراد خودشان را جمع‌وجور کرده و به یاد می‌آورند کیستند و کجایند.\nهر چقدر هم این لحظات شوک، این ناهوشیاری مطلق، گذرا باشند، باز هم چیزی را دربارۀ طردشدن و تعلق‌داشتن فاش می‌کنند که معمولاً از دیده‌ها پنهان می‌ماند. ما فراتر از حیوانات اجتماعی هستیم. ما تنها «با» دیگران زندگی نمی‌کنیم، بلکه «در میانِ» و «در درون» دیگران زندگی می‌کنیم. دیگران ما را در جهان قرار می‌دهند و جای ‌ما را در دنیا مشخص می‌کنند. وقتی می‌بینندمان، می‌شناسندمان. مگر هویت چیست جز عمری رشدونمو آرام نگاه‌ها؛ مگر چیست جز مایی که به خودمان از چشم دیگران نگاه می‌کنیم؟ چیزی که می‌بینیم آن چیزی است که آن‌ها می‌بینند، یا چیزی که ما می‌پنداریم آن‌ها می‌بینند. زمانی‌که رویشان را برمی‌گردانند، زمانی‌که نادیده می‌شویم، هستی‌مان، به‌تعبیری، از حرکت بازمی‌ایستد.\nبرای آنکه طردشدن به ما آسیب بزند، نه لزوماً باید از جانب خانواده یا افرادی باشد که می‌شناسیم‌، و نه اینکه آشکار و عیان باشد. بلکه، برعکس، طرد در تاروپود جامعه تنیده شده و موذیانه کمین می‌کند. جروم کاگان، روان‌شناسی از دانشگاه هاروارد و یکی از پیشگامان مطالعات رشد و شخصیت کودک، در مصاحبه‌ای با رادیو بوستون در سال ۲۰۱۲ گفت «بهترین چیزی که در اروپا و آمریکای شمالی کنونی می‌توان به کمک آن پیش‌بینی کرد که آیا کسی به افسردگی مبتلا خواهد شد یا نه ژن یا سنجش مغزی نیست، بلکه فقر است». جملۀ کاگان موضوعی را بازتاب می‌دهد که پژوهشگران مدت‌هاست می‌دانند: اینکه افراد فقیر از نظر سلامت نیز فقیرتر هستند. به‌هرحال، فقر بستری است برای رشد عوال خطرآفرین -بدرفتاری با کودکان، مواد مخدر، جرم و جنایت، بیکاری، تغذیۀ بد، مراقبت پزشکی ناکافی- که با بیماری‌های گوناگون جسمی و روانی در ارتباط‌اند.\nاما فقر هر چقدر هم تضعیف‌کننده باشد، باز هم گویای تمامی ماجرا نیست، به‌ویژه اینکه در کشورهای توسعه‌یافته، علی‌رغم بهبودِ تدریجی درآمد‌ها و استانداردهای زندگی، مشکلات سلامتی همچنان گریبان‌گیر تعداد بی‌شماری از افراد، و نه‌تنها فقرا، است. مطالعات وایت‌هال را در نظر بگیرید؛ همه‌گیرشناسی به نام مایکل مارموت و همکارانش در دانشکدۀ پزشکی دانشگاه لندن، بین سال‌های ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۰، اطلاعات ۱۸ هزار نفر از کارکنان خدمات کشوری را (که مرکزش در منطقۀ وایت‌هال لندن است) جمع‌آوری کردند. پس از آنکه ده ‌سال آن‌ها را زیر نظر داشتند، متوجه شدند میزان مرگ‌ومیر کارگران غیرماهر که در قعر سلسله‌مراتب بودند تقریباً سه برابر کارکنان ارشدی است که در رأس قرار داشتند. دسترسی به مراقبت‌های پزشکی -که آن زمان نیز مانند حالا رایگان بود- نمی‌توانست این تفاوت فاحش را در نرخ مرگ‌ومیر توضیح دهد. علاوه‌براین، الگوی مشابهی نه‌تنها در دو سر طیف سلسله‌مراتب، بلکه در تمامی سطوح نمایان شد؛ هرچه جایگاه شغلی شما پایین‌تر باشد، عمرتان کوتاه‌تر است.\nطی دو دهۀ گذشته، شواهد گوناگونی نشان داده‌اند که جایگاه پایینِ اجتماعی-اقتصادی تأثیری مهم بر مرگ‌ومیر و مشکلات سلامتی دارد، مشکلاتی از قبیل بیماری‌های قلبی عروقی، آرتریت، دیابت، بیماری‌های دستگاه تنفسی، سرطان دهانۀ رحم، اسکیزوفرنی، سوءمصرف مواد و اضطراب. همان‌طور که از مطالعۀ وایت‌هال نیز برمی‌آید، تأثیرات منفی بر سلامت از افراد فقیر فراتر رفته و همه را در تمامی سطوح اجتماعی در بر می‌گیرد. پیوند میان سلامتی و جایگاه اجتماعی (خواه درآمد را معیار آن بدانید، یا تحصیلات یا شغل، و یا حتی جایگاهی که فرد خودش نسبت به دیگران احساس می‌کند) به یاری مطالعاتی اثبات شده که روی هزاران فرد جوان و میان‌سال آمریکایی، آفریقایی-آمریکایی و اهل کرۀجنوبی در بریتانیا انجام شده است. بنابر داده‌های مارموت، «اگر نرخ مرگ‌ومیر همه در انگلستان به اندازۀ افرادی بود که جایگاه بالای اجتماعی داشتند، مجموع عمری که هرساله به آن‌هایی که زود تر مرده‌اند اضافه می‌شد روی هم چیزی بین ۱.۳ تا ۲.۵ میلیون سال می‌بود».\nهمۀ پژوهشگران نیز با مارموت هم‌عقیده نیستند. برخی ادعا می‌کنند جایگاه اجتماعی-اقتصادی مسبب آسیب به سلامتی نیست، بلکه افرادی که مشکلات سلامتی دارند در مدرسه یا محل کار با دشواری‌هایی مواجه می‌شوند که آن‌ها را به انتهای نردبان اجتماعی می‌راند. ریچارد ویکینسون و کیت پیکت، پژوهشگران نابرابری در بریتانیا، با این حرف مخالف‌اند. آن دو در کتابی با عنوان تراز(۲۰۰۹)  2چنین استدلال می‌کنند که رانده‌شدن نمی‌تواند الگوی مستندی را توضیح دهد که بین کشورهای گوناگون مشاهده شده است، این الگو که جوامع نابرابرتر، که احتمالاً سلسله‌مراتب اجتماعی بیشتر و تفاوت جایگاه بیشتری دارند، نتایج بدتری در زمینۀ سلامتی نشان می‌دهند. آن‌ها می‌گویند به نظر می‌رسد مسئلۀ اصلی موقعیت اجتماعی ماست.\nچگونه ممکن است موقعیت اجتماعی‌تان شما را بیمار کند؟ میزان دسترسی به منابع -که خودبه‌خود مظنون است- نمی‌تواند توضیح‌دهندۀ تأثیر همه‌گیر جایگاه اجتماعی بر سلامت باشد. اگرچه ممکن است آن‌هایی که در قعر جامعه هستند از شرایط بهداشتی، تغذیه و مراقبت‌های پزشکی نامناسب رنج ببرند، بااین‌حال چنین عواملی نمی‌توانند مسئول آن شکاف سلامتی‌ای باشند که در طول نردبان اجتماعی دیده می‌شود. شاید گاهی به نظر برسد طبقات مرفه از سیارۀ دیگری آمده‌اند، اما واقعیت این است که نه پزشک‌های‌ آن‌ها، نه خوراکشان و نه شامپو و خمیردندانی که استفاده می‌کنند دارای چنان ویژگی‌های جادویی‌ای نیستند که اغلب افراد طبقۀ متوسط به آن‌ها دسترسی نداشته باشند. بااین‌حال طبقۀ متوسط، به نسبت آن‌هایی که در طبقات بالا هستند، از افسردگی، دیابت، و مرگ زودهنگام بیشتری رنج می‌کشند.\nویکینسون و پیکت می‌‎گویند «اضطراب جایگاه» یکی از دلایل محتمل است. نکتۀ محوری استدلال آن‌ها این است که جایگاه اجتماعی متضمن قضاوت‌های ضمنی دربارۀ ارزش فرد برای جامعه است. هرچه در جایگاه بالاتری باشید، احترام و ستایش بیشتری از اطرافیانتان دریافت می‌کنید. درمقابل، پایین‌بودن در سلسله‌مراتب اجتماعی به معنای شکست در زندگیِ مطابق با استانداردهای موفقیت جامعه است. به بیان دیگر، برای طردشدن باید به‌عنوان محروم قضاوت شده و همچون فرودست دیده شوید. طردکردن ممکن است به‌شکل ضمنی اتفاق بیفتد، اما چیزی که آن را حتی مهلک‌تر می‌سازد این است که بدیهی پنداشته می‌شود: ما همان‌طور که هوای آلوده را تنفس می‌کنیم نابرابری اجتماعی را نیز می‌پذیریم، یا به شایستگی افراد نسبتش داده و بدین‌ترتیب توجیهش می‌کنیم. بنابراین، اگر خود را نزدیک به کف جامعه بیابید، بعید نیست احساس بی‌ارزشی، ناامیدی، و بیچارگی کنید.\nآسیب مرزهای عواطف را درمی‌نوردد. اکنون تعداد روزافزونی از پژوهشگران متوجه شده‌اند تهدیدهایی که بر هویت اجتماعی ما اثرگذارند، مانند منفی ارزیابی‌شدن توسط دیگران، می‌توانند در سیستم‌های حیاتی نوروبیولوژیکی‌مان مداخله کنند. مطالعاتی که روی حیوانات فرمان‌بردار، و همچنین افرادی که در معرض ارزیابی منفی بود‌ه‌اند (برای نمونه، پس از ارائۀ سخنرانی برای یک مخاطب)، نشان می‌دهد که طرد اجتماعی منجر به التهاب می‌گردد، یعنی همان پاسخ درونی بدن به جراحت. تهدیدهای اجتماعی نیز، مانند تهدیدهای فیزیکی، منجر به مخابرۀ پیام خطر گشته، و حملۀ دفاعی دستگاه ایمنی را در برابر مهاجمان میکروبی فعال می‌سازد. به گفتۀ جورج سالویچ، مدیر آزمایشگاه پژوهش و ارزیابی استرس دانشگاه یو‌.سی.‌ال.‌ای، اگرچه این فرایند در مقابله با عفونت‌ها سودمند است، اما تأثیرش، در موارد طردشدن اجتماعی، می‌تواند از کنترل خارج شده و التهاب را به درجات خطرناکی برساند. التهاب مزمن، به‌نوبۀ خود، با دیابت، بیماری‌های قلبی‌عروقی، برخی سرطان‌ها، آلزایمر، آرتریت، افسردگی و بیماری‌های دیگر پیوند دارد. طردشدن اجتماعی در میان طبقات پایین رایج است، بنابراین همین مسئله می‌تواند توضیحی نیز باشد بر پیوند مبهمِ میان نابرابری اجتماعی و وضعیت بدِ سلامتی.\n\nموضوع ناگوار در مورد جایگاه اجتماعی نسبی‌بودن آن است. جایگاهی که شما در مقایسۀ با دیگران در سلسله‌مراتب اجتماعی دارید تأثیر بیشتری بر شرایط‌ دارد تا جایگاه واقعی‌تان. این نوع رتبه‌بندی، به‌ناگزیر، بیش از آنکه برنده تولید کند، بازنده تولید می‌کند، درست مانند مسابقات ورزشی که در آن‌ها هم نفر دوم کسی است که به اندازۀ کافی خوب نبوده است: تنها یک مدال طلا در مسابقات المپیک می‌دهند، مدال‌های نقره و برنز بیشتر نوعی تسکین هستند. ویکینسون و پیکت چنین بیانش می‌کنند: «تفاوتی ندارد اگر افراد در کلبه‌ای بدون دستشویی، روی فرش خاکی زندگی کنند یا در خانه‌ای سه‌خوابه با یخچال و لباسشویی و تلویزیون، جایگاه پایین اجتماعی در هر صورت همچون نوعی بی‌ارزش‌بودن فراگیر تجربه می‌شود».\nبالارفتن از نردبان اجتماعی لزوماً مشکلات را حل نمی‌کند، بلکه شاید تنها باعث مرتفع‌ترشدن حصار شود. فکر کنید چند پله بالاتر پریدید و بالای گروه همتایانتان جای گرفتید. از این جایگاه جدید نگاهی به پایین می‌اندازید و با خودتان می‌گویید عجب پیشرفتی کرده‌اید. اما بعد متوجه می‌شوید که حالا دیگر نقطۀ مرجع شما تغییر کرده است، چرا که به گروه اجتماعی تازه‌ای پای نهاده‌اید که رأس آن همچنان بالاتر از شماست. زمانی یک سرمایه‌گذار موفق به من گفت سیلیکون‌ولی، برخلاف زرق‌وبرق ظاهری‌اش، سرشار از بیچارگی است. او توضیح داد که هیچ اهمیتی ندارد چقدر به دست آورده‌اید، چرا که همیشه کسی هست که بالاتر از شما باشد. به‌ نظر می‌رسد جایگاهْ بازی‌ای است که هیچ‌وقت از آن برنده بیرون نمی‌آیید، زیرا هدف پیوسته در حال حرکت است. در این بازی هر موفقیتی می‌تواند درعین‌حال یک شکست باشد و هر برنده‌ای بازنده.\nآیا این بدان معناست که تمامی ما، به‌‌استثنای آن انگشت‌شمارانی که در رأس‌اند، محکوم به فناییم؟ به‌هرحال، چه دربارۀ زنبورها صحبت کنیم، یا شامپانزه‌ها یا انسان‌ها این نظام‌های سلطه هستند که به ما می‌گویند چگونه تجربیات اجتماعی‌مان را سامان‌دهی کنیم. اما آیا الغای سلسله‌مراتب زمینۀ نابودی نظام‌های سلطه را فراهم نمی‌کند؟ ویکینسون و پیکت می‌گویند برابری بیشتر، گذشته از بهبود وضعیت آن‌هایی که در قعر جامعه‌اند، زنجیره‌ای از تغییرات مثبت را در جامعه آغاز می‌کند. دو پژوهشگر در مطالعه‌ای به سنجش ارتباط میان میانگین درآمد در ۲۱ کشور ثروتمند با شاخص‌های سلامت و مسائل اجتماعی هر کشور پرداختند و هیچ ارتباطی نیافتند. اما زمانی‌که کشورها را به‌ترتیب از برابرترین (مانند ژاپن، و کشورهای اسکاندیناوی) به نابرابرترین (مانند بریتانیا، پرتغال و ایالات متحده) امتیازبندی کردند، الگویی واضح پدیدار شد که نمی‌توانست تصادفی باشد: نرخ بیماری‌های اعصاب و روان و چاقی در نابرابرترین کشورها دو برابر بیشتر از برابرترین کشورها بود. وانگهی، امید به زندگی سه تا پنج سال کمتر، نرخ زاد و ولد نوجوانان ۶ تا ۱۰ برابر بیشتر، نرخ قتل ۱۲ برابر بیشتر و نرخ بی‌سوادی نیز به شکلی معنادار در آن‌ها (کشورهای نابرابر) بیشتر بود.\nشاید یکی از راه‌هایی که بتوان به یاری آن مزایای برابری بیشتر را تبیین کرد این باشد که برابری مرزهای میان گروه‌های گوناگون را از بین برده و آمیزش و ادغام اجتماعی را تشویق می‌کند. مدت‌هاست که پژوهشگران می‌دانند افرادی که در جامعه ادغام شده باشند از طول عمر و سلامت بیشتری نسبت به افراد منزوی برخوردار خواهند بود، اما دلیل این امر تا همین اواخر پوشیده بود. آیا روابط اجتماعی باعث بهبود سلامتی افراد می‌گردد، یا اینکه افراد سالم روابط اجتماعی بهتری دارند؟ داده‌ها تا اواسط دهۀ ۱۹۸۰ محدودتر از آن بود که بتوان بر اساس آن‌ها قضاوت کرد، اما از آن زمان به بعد مطالعات طولانی‌مدتی که به‌دقت طراحی شده بودند پژوهشگران را قادر ساختند هزاران نفر را در طول دهه‌ها رصد کنند. این منابع غنی داده، به ‌همراه چارچوب‌های قوی‌تر نظری، شواهدی فراوان پیرامون اثرات مخرب انزوای اجتماعی فراهم آوردند.\nدر سال ۲۰۱۵، دو روان‌شناس به نام‌های جولیان هولت‌لانستد و تیموتی اسمیت، از دانشگاه بریگام یانگ در یوتا، ۷۰ مطالعه را بررسی کردند که روی هم بیش از ۳ میلیون فرد بالغ را به مدت هفت سال رصد کرده بودند. در پایان بررسی، پژوهشگران متوجه شدند که انزوای اجتماعی احتمال مرگ را ۲۹ درصد افزایش می‌دهد. حتی زمانی‌که پژوهشگران وضعیت اولیۀ سلامت شرکت‌کنندگان را بررسی کردند، باز هم همان نتیجه به دست آمد. مطالعات دیگری بر پیوند میان انزوای اجتماعی با بیماری‌های قلبی، سکته، زوال عقل، و آلزایمر تاکید کرده‌اند که برخی از مهم‌ترین عوامل مرگ و ناتوانی در جهان امروزند.\nبا وجود پیشرفت پژوهشی، هنوز مشخص نیست که چه چیزی را واقعاً باید انزوای اجتماعی بدانیم. معمولاً انزوای اجتماعی را نوعی محرومیت عینی در نظر می‌گیرند که به‌ویژه افراد سال‌خورده را درگیر می‌کند، یعنی زمانی‌که بازنشست می‌شوند، تمامی اعضای خانواده‌شان را از دست می‌دهند، نمی‌توانند رانندگی کنند، به دام بیماری می‌افتند، یا آن‌قدر ضعیف می‌شوند که نمی‌توانند در فعالیت‌های اجتماعی مشارکت کنند. داده‌های حاصل از چند مطالعه نشان می‌دهند که ۴۰ تا ۵۰ درصد از افراد بیش از ۸۰ سال انزوای اجتماعی را گزارش کرده‌اند. اگرچه این رقم ترسناک می‌نماید، اما روی دیگر سکه این است که نیمی از افراد بسیار سال‌خورده زندگی سالم و روابط اجتماعی خوب دارند. برخی از این سالمندان درواقع پس از رهایی از کار همچنان، با شرکت در فعالیت‌های داوطلبانه، شبکۀ روابط اجتماعی‌شان را گسترش می‌دهند. تعلق به یک شبکۀ اجتماعی، به شکلی حیاتی، به سال‌خوردگان احساس هدفمندی می‌دهد و آن‌ها را برمی‌انگیزاند بیشتر مراقب خودشان باشند. سال‌خوردگان با حفظ روابط، یا ایجاد روابط جدید، از مزایای چیزی بهره‌مند می‌شوند که پژوهشگران بدان حمایت اجتماعی می‌گویند، یعنی همان چیزی که دیگران در اختیارشان می‌نهند تا به کمک آن اطلاعات به دست آورند، در کارهای خانه دست‌تنها نمانند، شانه‌ای برای گریه‌کردن داشته باشند، و شرایط سخت را راحت‌تر بگذرانند. خودِ حمایت‌کردن نیز نوشداروی دیگری است. در مطالعه‌ای روی ۴۲۳ زوج متأهل سال‌خورده، مشخص شد کمک به خانواده، دوستان و همسایگان (کمک عاطفی و عملی) باعث افزایش طول عمر می‌گردد.\nکیفیت این پیوندها نیز مهم است. برخی سالمندان پیوندهای کمتر اما عمیق‌تر را ترجیح می‌دهند و برخی دیگر دوست دارند تنها باشند. بدون تردید، هیچ‌ یک از این‌ها اثرات زیان‌بار انزوای اجتماعی را انکار نکرده و مشکلات پیری را زیر سؤال نمی‌برند، بااین‌حال، تفاوتی مهم میان وضعیت عینی و تجربۀ ذهنی وجود دارد. عینیت و ذهنیت بی‌تردید به هم مرتبط‌اند، اما تنهابودن با احساس تنهایی کردن فرق دارد. به گفتۀ لوئیس هاوکلی، پژوهشگری در مرکز پژوهش افکار ملی در دانشگاه شیکاگو، و جان کاچوپو، دانشمند فقید علوم اعصاب در دانشگاه شیکاگو که بیش از دو دهه در این حوزه پژوهش کرده است، «افراد می‌توانند با دیگران زندگی کنند، اما در نظر خودشان مطرود باشند».\nشاید در ذهن ماست که طردشدن ذات موذیگر خود را نمایان می‌سازد، یعنی نه از طریق زُق‌زُق دردی که بر سرمان می‌کوبد و آسیب‌هایی که به بدنمان می‌زند، بلکه از طریق ذهنمان. نادیده گرفته‌شدن در ذهن زنده می‌ماند، و از تخیلات مخدوش ما تغذیه می‌کند. برای آنکه خودتان را منزوی بدانید، باید بارها و بارها طرد شده باشید، حتی اگر کسی درواقع طردتان نکرده باشد. باید طردکننده و طردشونده هم‌زمان وجود داشته باشند. این‌گونه است که طردشدن درنهایت به ما آسیب می‌زند، با مجبورکردن ما به آسیب‌زدن به خودمان، و وادارکردنمان به همدستی در این عمل بی‌رحمانه.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را الیسکا دِرمِنژیسکا نوشته و در تاریخ ۳۰ آوریل ۲۰۱۹ با عنوان «Rejection kills» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و برای نخستین بار عنوان «استخوان شکسته و قلب شکسته برای مغز فرقی نمی‌کند»در سیزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ آرش رضاپور منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۱ تیر ۱۳۹۸با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        الیتسا دِرمِنژیسکا (Elitsa Dermendzhiyska) نویسنده‌ای است که در حوزۀ سلامت ذهن پژوهش می‌کند. او دبیر مجموعه مقاله‌ای است در همین زمینه با عنوان چیزهایی که برای موجودات زنده اتفاق می‌افتد (The Things That Happen to Those Who Live) که در سال ۲۰۲۰ منتشر خواهد شد.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        ego-shock\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Spirit Level\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653890.json b/train/540653890.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..9b77c961f87a04be1e5a59fab1ed58b9e0c9c79d
--- /dev/null
+++ b/train/540653890.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا هیچ‌وقت به اندازۀ کافی وقت نداریم؟",
+  "subtitle": "وقتی کارهای زیادی روی سرمان می‌ریزد و ذهنمان قدرت رسیدگی به همۀ آن‌ها را ندارد",
+  "introduction": "این روزها شاید شلوغ‌ترین روزهایی باشد که آدم‌ها در تاریخ تجربه می‌کنند. همزمان باید اضافه‌کاری کنیم، درس و دانشگاهمان را پیش ببریم و به تربیت فرزندمان برسیم و برای همسر خود وقت بگذاریم. قبل‌ترها، این‌همه نقش یکجا بر دوش آدم‌ها گذاشته نمی‌شد، یا اینکه انتظار نمی‌رفت همزمان در همۀ آن نقش‌ها نمرۀ بیست بگیریم. این پرمشغلگی باعث شده اغلبمان، آخر روزها، با دلهرۀ دَه‌ها کارِ نکرده و عقب‌افتاده سر روی بالشت بگذاریم. کارها را فهرست می‌کنیم و هیچ‌وقت موفق نمی‌شویم تعداد آن‌ها را صفر کنیم. انگار همیشه باید یکسری مأموریت انجام‌نشده گوشۀ ذهنمان باقی بمانند.",
+  "content": "جو پینسکر، آتلانتیک — یکی از گلایه‌های ثابت قرن بیست‌ویکم این است که زندگی امروز نسبت به گذشته پرمشغله‌تر است، اما این موضوع در زندگی بعضی افراد حقیقی‌تر می‌نماید. به گفتۀ لیانا سِیِر، مدیر آزمایشگاه بهره‌وری زمان در دانشگاه مریلند، بسیاری از آمریکایی‌هایی که شاغل، متأهل، بچه‌دار یا فارغ‌التحصیل دانشگاه‌اند نسبت به افرادی که چند دهه پیش همین جایگاه‌ها را داشتند بسیار بیشتر احساس ضیق وقت می‌کنند. در این میان هم مادران شاغل و کارکنان شیفتی بیشترین فشار را تحمل می‌کنند.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n در کل، حس مشغله ظاهراً چیزی همگانی نیست و نمی‌توان آن را به تمام جمعیت تعمیم داد. اما، به گفتۀ سیر، دو موضوع باعث شده‌اند بخش زیادی از مردم آمریکا پرمشغله‌تر از سایرین باشند: اینکه امروزه شمار بیشتری از مردم کشور «نقش‌های اجتماعیِ» ترکیبی، یعنی کارمند، همسر و والد، دارند و دیگر اینکه انتظاراتی که در هر یک از این نقش‌ها وجود دارد افزایش یافته است. سیر می‌گوید افزایش مشغله به این برمی‌گردد که «هم حس می‌کنیم کار بیشتری روی سرمان ریخته و هم اینکه ’باید تمام نقش‌ها را به بهترین شکل ممکن ایفا کنیم، وگرنه فردی شکست‌خورده خواهیم بود‘».\n محل تلاقی تمام این بایسته‌های جورواجور درواقع جایی پیش‌پاافتاده ولی آشفته است: فهرست کارها. آمریکایی‌ها سالیان سال چنین احساسی داشته‌اند که کارهای زیادی روی سرشان ریخته، اما در چند دهۀ اخیر گویا این حس شایع‌تر شده و شدت بیشتری یافته است، چون انواع کارهای جدیدی سر برآورده‌اند و انرژی ذهنی مردم با تغییرات اقتصاد مدرن به‌سرعت ته کشیده است. از نظر خیلی‌ها، فهرست‌های انجام کار -چه مکتوب و چه ذهنی- امروزه حالتی بی‌انتها پیدا کرده‌اند و رسیدن به پایانشان تصورناپذیر است.  شاید بسیاری از فهرست‌های کار واقعاً به این دلیل طولانی شده باشند که کارهای بیشتری روی دوش افراد تلنبار شده است. کریگ لمبرت نویسنده، در کتاب کار پنهان: فعالیت‌های بی‌دستمزد و نادیده‌ای که روزتان را پر می‌کنند۱ (۲۰۱۵)، طوماری بلندوبالا از فعالیت‌های رایج امروزی را برمی‌شمرد که پیشرفت‌های تکنولوژیک سه‌چهار دهۀ اخیر به آن‌ها دامن زده‌اند: پاکسازی صندوق ورودی ایمیل، مدیریت گذرواژه‌های آنلاین، رزرو سفر، جست‌وجوی اینترنتی اطلاعات درموردِ بیماری‌ها، اسکن فهرست‌های خرید، کاوش در پرتال‌های آنلاین خدمات مشتریان، پاسخ‌دهی به نظرسنجی‌های مشتریان، تحویل چمدان در کیوسک فرودگاه و … \nهمچنان که مشغول این فعالیت‌ها هستیم، کرنومتر لمبرت کار می‌کند. در مصاحبه‌ای که با او داشتم، می‌گفت «این کارها یک دقیقه از زمانتان را اینجا و پنج دقیقه از وقت فراغتتان را آنجا می‌مکند و، تا به خودتان می‌آیید، می‌بینید یک ساعت از روزتان را از دست داده‌اید». او می‌نویسد بسیاری از این «اتلاف‌وقت‌های بی‌سرو‌سامان» تصادفی نیستند: شرکت‌ها و سازمان‌ها منفعت زیادی از این راه به دست می‌آورند، چون، به‌جای استخدام کارکنان بیشتر، «بر سفرۀ وقت آزاد شما هجوم می‌آورند». طی سال‌ها، همین عامل باعث حجم زیادی از کار پنهان شده است، مثلاً اینکه نازل بنزین را خودتان بردارید یا برای صحبت با کارگزار خدمات مشتریان پشت آهنگ انتظار معطل شوید.\n نکتۀ دیگر اینکه هرچند تکنولوژی می‌تواند زندگی را راحت‌تر کند، اما به طرق پنهان‌تری هم می‌تواند زمانمان را بمکد. لمبرت می‌گوید اخیراً می‌خواسته گردنبند شب‌تابی برای سگش بخرد تا بتواند پس از غروب خورشید هم او را به‌راحتی در مزارع اطراف پیدا کند. اولین موردی که اینترنتی سفارش داد به سگش نمی‌خورد؛ دومی، که قلاده‌ای نورانی بود، نیازمند دو تماس با خدمات مشتریان بود (یکی برای توضیح نحوۀ نصب و دیگری برای درخواست تعویض کالا، چون درست شارژ نمی‌شد). تمام این هفت‌خان مصداق بارز کار پنهان بود. بله، این وسیله او را قادر ساخت هروقت و هرجا دلش می‌خواست با سگش بازی کند، اما خریدش بی‌جهت وقت زیادی گرفت. لمبرت می‌گوید، پیش از روزگار خرید آنلاین و تکنولوژیِ چراغ‌های مخصوص سگ، خیلی راحت حیوانش را بی هیچ استرسی به جایی می‌برد که نور بهتری داشته باشد.\n کار پنهان از یک جهت شبیه کار دستمزدی است، اینکه به‌واسطۀ اینترنت می‌توانیم در هر ساعتی از روز آن را انجام دهیم و این اوضاع را بدتر می‌کند. لمبرت معتقد است بدین‌ترتیب «وقت استراحت واقعی» را نمی‌توان به‌آسانی جور کرد: «حتی وقتی مشغول [انجام کاری آنلاین] نیستید، باز هم ذهنتان را درگیر خود می‌کند، صرفاً به این جهت که می‌توانید سراغش بروید». می‌گوید قبلاً که مغازه‌ها هنگام شب تعطیل می‌شد، حسی از آسودگی به آدم دست می‌داد.\n در معادلۀ فهرست کارها، کار پنهان فقط به حجمی از فعالیت‌ها دلالت می‌کند که افراد مجبور به انجامشان هستند. فضای ذهنی مردم برای انجام این دست کارها را نیز باید مدنظر داشت. این ایده‌ای است که اَن‌هلر پیترسنِ روزنامه‌نگار در جستار خود با موضوع کارزدگی۲ مطرح می‌کند. کارزدگی نوعی خستگی و فرسودگی عمیق و بازدارنده میان نسل هزاره است و پیترسن آن را عمدتاً به یک عامل نسبت می‌دهد: چنین افرادی مدام تحت فشار این احساس هستند که باید کارکنانی بی‌عیب‌ونقص باشند.\n تحقیق پیترسن دربارۀ کارزدگی از الگویی نشئت گرفت که در رفتار خود متوجه آن شد، اینکه ظاهراً نمی‌توانست کارهای ساده‌ای همچون تنظیم وقت پزشک پوست و جاروکشیدن داخل ماشینش را انجام دهد. او در مقاله‌ای در بازفید نیوز در ۲۰۱۹ می‌نویسد «کاری را در فهرست کارهایم می‌نوشتم، ولی مدام از هفته‌ای به هفتۀ بعد می‌گریخت و چندین ماه آزارم می‌داد». او این وضعیت را «کارماندگی»۳می‌نامد.\n پیترسن، همچنان که این فعالیت‌های فرّار را پیمایش می‌کرد، متوجه شد که اکثرشان «اولویتی متوسط» دارند و درعین‌حال «پرزحمت و کم‌سود» هستند، یعنی کارهایی غیرفوری که دیر یا زود باید انجامشان داد، اما تأثیر زیادی بر زندگی ندارند.\n پیترسن معتقد است اساساً کارزدگی موجب کارماندگی می‌شود، چون به‌لحاظ روانی فرساینده است: استرس و بیش‌کاریْ فضای ذهنی چندانی باقی نمی‌گذارد که به کارهای غیرفوری برسیم. گذشته از این، پیترسن کارزدگی را به این احساس مردم مرتبط می‌داند که نیاز دارند مدام در حال کار پرثمر باشند و، اگر مشغول چنین کاری نباشند، باید ذهن و جسم و جایگاه اجتماعی‌شان را به‌نحوی بهینه کنند. کارهای پیش‌پاافتاده‌ای که در یکی از این دو مقوله نگنجند به‌طور خودکار از اولویتشان کاسته می‌شود و به پایه‌های ثابت و سمج فهرست‌های کار مردم تبدیل می‌شوند.  آنچه از نظر فرد دیگر ممکن است رفتاری بی‌ثمر و مضر و البته عجیب به نظر برسد شاید با این توضیحات تا حدی روشن شود: وقتی مردم از کارهای پیش‌پاافتاده می‌پرهیزند، در نظر پیترسن، دارند تلاش می‌کنند تا «از تردمیل فهرست کارهایشان پایین بیایند».\n پیترسن مطلبش را دربارۀ نسل هزاره می‌نویسد، اما بایسته‌های اقتصاد باعث شده تا فضای ذهنی تمام انسان‌ها، با هر سنی، برای رسیدگی به فهرست‌های کار کاهش یابد. مسئله فقط تعداد ساعات کاری نیست، هرچند ساعات کاری هم در چند دهۀ اخیر برای آمریکایی‌های تحصیل‌کردۀ دانشگاه بیشتر شده است. در کار دانشی، «حجم کارهای مختلفی که در یک روز کاری سراغشان می‌روید افزایشی چشمگیر یافته و به نظرم این واقعاً فرساینده است». این را کال نیوپورت، استاد دانشگاه جرج‌تاون، می‌گوید که در پادکست خود با عنوان «پرسش‌های عمیق» به بحث از بهره‌وری می‌پردازد. او معتقد است این فرسودگی باعث می‌شود سخت بتوانیم، پس از یک روز کاری، به فهرست کارهایمان رسیدگی کنیم. بی‌شک فشار کار شیفتی و برنامه‌ریزی زمان موردنیاز (JIT) نیز بر ذهن و روان کارکنان کم‌دستمزد اثر بدی می‌گذارد. اکثر آمریکایی‌ها، وقتی از سر کار برگردند و بخواهند سراغ فهرست کارهایشان بروند، انرژی چندانی برای کارهای یدی و پیش‌پاافتاده برایشان نمانده است و این قضیه منحصر به نسل هزاره نیست.\n                                                                                           •••\n این ترکیب نامیمون (کار بیشتر و انرژی کمتر) ظاهراً چیزی است که نمی‌توان آن را به‌سادگی تغییر داد، به‌خصوص در سطح فردی. پیترسن برای تسلی‌خاطر دست‌کم ریشۀ این فلاکت را شناسایی می‌کند، اما نهایتاً معتقد است که باید در زندگی خانوادگی و کاری آمریکایی‌ها نوعی «تغییر پارادایمی» صورت گیرد.\n پادزهرهای اصلیِ کار پنهان و کارزدگی از جنس تغییر ساختار هستند اما، با توجه به اینکه بسیاری از پیامدهایشان درحال‌حاضر گریزناپذیرند، شاید خود افراد هم بتوانند با بعضی کارها تحمل این وضعیت را تا حدی برای خود آسان‌تر سازند. بحث این نیست که صرفاً بهره‌وری را، با هدف بیشینه‌سازی، افزایش دهیم؛ موضوع این است که افراد چطور می‌توانند با دلهرۀ کمتر به فهرست‌های کارشان رسیدگی کنند.\n اولاً اینکه چنین مشکلاتی ربطی به ماهیت فهرست کارها ندارد. نیوپورت فهرست کارها را نوعی «تکنولوژی خنثی» می‌داند، ظرفی برای انباشتن وظایف. او می‌گوید، در شرایط برابر، «اگر کارهای لازم را در جایی خارج از ذهنتان ثبت کنید»، این کار انرژی ذهنی کمتری می‌گیرد و استرس کمتری به وجود می‌آورد.\n اما، به گفتۀ نیوپورت، از نظر افرادی که حس می‌کنند کارهای زیادی پیشِ رو دارند، «پیچیدگی کارشان به این سادگی نیست که فهرست کارها را بنویسند و موارد انجام‌شده را خط بزنند». نیوپورت پیشنهاد دیگری دارد که هم دقیق‌تر است و هم فشار کمتری به دنبال دارد.\n این فرایند با شناسایی «سنگ‌های بزرگ» آغاز می‌شود، یعنی فعالیت‌هایی «آن‌قدر بزرگ که هرگز نمی‌توانید بگویید ’کار خاصی ندارم. وقتم آزاد است. برویم بازار‘ (این اصطلاح را استفان کاوی در کتاب هفت عادت افراد تأثیرگذار جا انداخت و منظورش پروژه‌هایی بود که، برای افراد، بالاترین اولویت را دارند). ازآنجاکه افراد از برداشتن «سنگ بزرگ» بدون برنامۀ قبلی ابا دارند، بهتر است آن‌ها را ازپیش برای زمان مشخصی در هفتۀ آینده برنامه‌ریزی کنیم. سپس به کارهای کوچک‌تر بپردازیم. نیوپورت پیشنهاد می‌کند فهرستمان را هر روز رصد کنیم و چندتا از کارهای ساده‌تر را انجام دهیم.\n این رویکرد می‌تواند از دو جهت تأثیرگذار باشد. اولاً، به گفتۀ نیوپورت، «برنامه‌ریزیِ پیشاپیشِ کارهای بزرگ ضامن این است که آن کارهای بزرگ بالاخره انجام شوند» و ثانیاً اینکه رصد روزانه باعث نوعی پیشرفت پیوسته می‌شود: «پیله را می‌شکنید و هر روز کارهای مفیدی انجام می‌دهید که قطره‌قطره جمع می‌گردند و دریا می‌شوند».\n لازم به تکرار است که بازآرایی فهرست کارها مشکلِ کار پنهان و کارزدگی را حل نمی‌کند. در ضمن، این نوع برنامه‌ریزی پیشین برای افرادی که ضیق وقت یا مشکل مالی دارند به‌مراتب دشوارتر است و ریشۀ این دشواری عموماً در کار یا بچه‌داری یا هر دو نهفته است. اما شاید جزء معدود راهبردهای موجود، به‌جز تغییر سیاست‌ها و فرهنگ آمریکایی، باشد که با به‌کارگیری آن می‌توانیم یک بار دیگر انتهای فهرست کارهایمان را ببینیم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان       شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،    اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و    به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان       تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های    اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است. فصلنامۀ ترجمان در    کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان    به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک    سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف    نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک    به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید. فصلنامه    برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در صورتی‌که  فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض   خواهیم  کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید و  مابقی   مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید. \n\nپی‌نوشت‌ها • این مطلب را جو پینسکر نوشته و در تاریخ ۱۵ ژانویۀ ۲۰۲۱ با عنوان «Why Your To-Do List Never Ends» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «چرا هیچ‌وقت به اندازۀ کافی وقت نداریم؟» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر شده است.  وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۹ مرداد ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است. •• جو پینسکر (Joe Pinsker) عضو تحریریۀ آتلانتیک است که دربارۀ روابط دوستی و خانواده می‌نویسد. ••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۱۹ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ نوزدهم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n [۱] Craig Lambert,  Shadow Work: The Unpaid, Unseen Jobs That Fill Your Day [۲] burnout [۳] errand paralysis\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653891.json b/train/540653891.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..5ac45d08ca3f2835f9d957b109556a08f1b7ca8a
--- /dev/null
+++ b/train/540653891.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا درست است چیزی که خودمان دوست نداریم را به دیگران ببخشیم؟",
+  "subtitle": "ما مدت‌هاست حساب اخلاق را از زیبایی‌شناسی سوا کرده‌ایم، اما این دو جدا از هم نیستند",
+  "introduction": "حتماً شده است که کسی برایتان هدیه‌ای بیاورد، ولی با سلیقه‌تان جور نباشد. نخواهید آن را استفاده کنید یا حتی دوست نداشته باشید توی خانه‌تان بماند. اولین راه‌حلی که به ذهنمان می‌رسد این است که آن را به کس دیگری بدهیم. کسی که ممکن است به آن نیاز داشته باشد یا به اندازۀ ما از آن بدش نیاید. اما چیز ناخوشایندی در این کار وجود دارد. چیزی زشت یا شاید غیراخلاقی که باعث می‌شود در این کار تردید کنیم. چرا؟",
+  "content": "اگنس کالارد، پوینت — وقتی پسر اولم ۱۵ سال پیش به دنیا آمد، یکی از هدایایی که دریافت کردیم، یک کاسۀ بسیار بزرگ سفالی بود که به شکل شکمِ هنرمند سازنده‌اش در زمان بارداری ساخته شده بود. یادداشت همراه آن این بود که این کاسه را می‌شود به‌عنوان وان نوزاد و بعداً وقتی بزرگ شود، به جای ظرف سالاد استفاده کرد. سطح بیرونی ظرف، با رنگ‌پاشی‌های خاکی‌رنگ نقاشی شده بود و داخل ظرف، بافت‌هایی داشت که قاعدتاً از شکل بدن سازنده بر آن نقش بسته بود. می‌شد رد موهای ریز و شکل نافِ بیرون‌زده را در داخل ظرف دید.\nمطمئن نیستم بتوانم با کلماتْ عمق اشمئزازم را از آن شیء بیان کنم. نوزادم را داخل چیزی بگذارم که به شکل شکم کس دیگری است و بعدها از داخل همان ظرف، سالاد بخورم؟! من می‌خواستم بی‌معطلی آن کاسه را دور بیندازم یا به‌عبارت‌بهتر آن را خرد و خاکشیر کنم. شوهر آن زمان من، بن، می‌خواست آن را در راهروی بیرون آپارتمانمان بگذارد و رویش یادداشتی بگذارد که «هر که می‌خواهد بردارد». برای خودش برند جدیدی بود و معلوم بود گران‌قیمت است. من و بن، سر این موضوع بحثمان شد:\nبن: شاید کسی بخوادش…\nمن: چرا؟! این لگنچه خیلی زشت و وحشتناکه!\nبن: کار سازنده‌اش همینه؛ پس معلوم میشه کسانی هستند که از این چیزها خوششان میاد.\nمن: من تو کارهای اشتباه بقیه سهیم نمیشم.\nبن: اسرافه که بندازیمش دور.\nمن: این آشغاله، دورانداختنِ آشغال اسراف‌کاری نیست.\nبن: نمیشه بذاریمش بیرون و ببینیم کسی می‌خوادش یا نه؟\nمن: به این کار می‌گن آشغال ریختن.\nو این بحث همین‌طور ادامه یافت.\nدر برلین مردم بطری‌های خالی را گوشه‌و‌کنارِ خیابان و کوچه می‌گذارند و بی‌خانمان‌ها آن‌ها را برای استفاده جمع می‌کنند. در بلوک من گاهی آدم‌ها وسایل اضافی‌ای را که ارزش انبارکردن ندارند، کنار خیابان می‌گذارند با این نوشته که «هر که می‌خواهد بردارد». مردی را می‌شناسم که عادت دارد کتاب‌هایش را توی سفر، در اماکن عمومی مثل فرودگاه و ایستگاه قطار جا بگذارد. آیا این کار، نیکوکاری است یا آشغال‌ریختن؟ کسی که آشغال‌هایش را به دیگران می‌دهد، دوست انسانیت است یا دشمنش؟\nقبول دارم که اساس هر کار نیکوکارانه، این واقعیت است که شیء مدنظر، به استفادۀ گیرنده برسد؛ فارغ از آن‌که چه ارزشی برای اهداکننده دارد. خود من طرفدار کارهای خیریه‌ام یا دست‌کم تلاش می‌کنم چنین باشم. با این حساب، چرا نمی‌توانستم آن لگنچه را روی میز بیرون آپارتمان برای استفادۀ کسی بگذارم که شاید از آن خوشش بیاید. پاسخ این مسأله، درسی است دربارۀ مرز ظریف میان اخلاق و زیبایی‌شناسی.\nما مایلیم مباحثات زیبایی‌شناسی را تأمل دربارۀ تفاوت‌هایی میان افراد بدانیم که چندان اساسی نیستند. شما از طعم وانیل خوشتان می‌آید، من از طعم شکلات؛ خب بحث و استدلالی بر سر ذائقه نمی‌شود کرد. اما شاید چنین دیدگاهی، منجر به نوعی خیال‌اندیشی شود که جلوی استدلال‌آوری را بگیرد: با این فرض که هیچ بحث و استدلالی بر سر ذوق نمی‌توان داشت، بهتر است به این‌جور تفاوت‌ها اهمیتی ندهیم. اما اگر بعضی از آن تفاوت‌ها پراهمیت باشند، چه؟\nاین واقعیت را در نظر بگیرید که دوستی‌های بسیار پرشور، مثلاً دوستی‌های دورۀ نوجوانی، حول احساسات زیبایی‌شناختی شکل می‌گیرند: سینما، موسیقی، کمیک‌، مسابقه و بازی‌. وقتی (مثلاً در اینترنت) با غریبه‌ها برخورد می‌کنید و روی اسم آن‌ها کلیک می‌کنید، آیا بیشتر وقت‌ها به این دلیل نیست که شما هم به کتاب یا فیلم یکسانی علاقه‌مندید یا شهر، زبان یا هنرمند مشابهی را دوست دارید؟ لازمۀ هدیۀ واقعی، انتخابِ پیشاپیشِ دریافت‌کننده است؛ برخلاف جایی که هدیه را به انتخاب تصادفیِ «هر کسی که از کنار آن رد شود و آن را بخواهد» واگذار کنید؛ هدایای معنادار و شخصی، دقیقاً زمانی به هدف خود می‌رسند که نوعی اشتراک زیبایی‌شناختی میان اهداکننده و دریافت‌کنندۀ هدیه وجود داشته باشد.\nدر یونان باستان، واژۀ «kalon» جذابیت زیبایی‌شناختی و ارزش اخلاقی را در مفهومی واحد ادغام کرده بود. در محاورات سقراطی (و در مواردی دیگر) بسیار می‌بینیم که دربارۀ ستایش فردی جوان سخن می‌رود و هم‌زمان خاستگاه شریف (kalon) و شخصیت فضیلت‌مند (kalon) و نیز اندام موزون (kalon) او ستوده می‌شود. در اوثیفرون، سقراط یادآور می‌شود که اختلاف‌نظرهایی که به خشم و خصومت میان افراد منجر می‌شود، به طور خاص، آن اختلافاتی است که موضوع آن‌ها عدالت و بی‌عدالتی، زیبایی و زشتی، و خیر و شر است. افراد بر سر این موضوع نزاع نمی‌کنند که چیز به‌خصوصی چقدر سنگین است؛ حتی اگر در آن باره با هم موافق نباشند؛ اما بر سر این مسأله با هم منازعه می‌کنند که آیا امری عادلانه است یا چیزی زیباست، یا خیر. جالب است که سقراط اخلاق و زیبایی‌شناسی را به عنوان دو منبع کشمکش، با هم هم‌کاسه می‌کند.\nتاریخ تفکر اخلاقی، سندی است بر تلاش برای وارد کردن شکافی میان این دو نوع حکم اخیر. در هر دو مورد ما کوشیده‌ایم حدّت موضوع را کم کنیم: در حکم زیبایی‌شناختی، با توافق بر عدم توافق؛ اما در حکم اخلاقی با این شیوۀ تفکر که نوعی نظریۀ اخلاقی وجود دارد (خواه کانت‌گرایی باشد، خواه پیامدگرایی) که می‌تواند زمینه‌ای برای حکم کردن دربارۀ همۀ مباحث فراهم کند. ما فقط می‌توانیم دلایل را سبک‌وسنگین کنیم و ببینیم چه کسی به لحاظ عینی حق دارد و چه کسی به لحاظ عینی بر خطاست. در زیبایی‌شناسی نیازی به عینیت نداریم و در اخلاق می‌توانیم آن را داشته باشیم؛ ختم غائله.\n\nبه باور من هیچ مقیاسی وجود ندارد که همۀ اختلاف‌نظرهای اخلاقی را برطرف کند و علاوه‌براین، همواره ممکن نیست که برای اختلاف‌نظر دربارۀ زشتی و زیبایی به توافق برسیم. این مدعیات با یکدیگر یا با این واقعیت بی‌ارتباط نیست که حکم زیبایی‌شناختی و حکم اخلاقی، آن قدر که ما می‌خواهیم به خود بباورانیم، از هم جدا و منفک نیستند.\nاز نظر من اسلحه چیز کریهی است، اما طرفداران پرشور اسلحه را می‌شناسم که آن را زیبا می‌دانند؛ گوشت برای من لذیذ است، اما بسیاری از آشنایان گیاه‌خوارم، از آن نفرت دارند. اینکه آیا اخلاق، زیبایی‌شناسی را پیش می‌برد یا به عکس، وقتی آن‌ها در هم بیامیزند، این انتظار هست که لگام‌گسیختگی شهودات اخلاقی فرد ناشی از این واقعیت باشد که آن‌ها واکنش‌های زیبایی‌شناختی غریزی نیز هستند. ما دوستانمان را همان‌قدر بر اساس محتوای فهرست ترانه‌های موردعلاقۀشان انتخاب می‌کنیم که با محتوای شخصیت‌هایشان؛ شاید به این دلیل که ما محتوای فهرست موسیقی‌های موردعلاقۀ آنان را یک بخشِ نه چندان ناچیز از محتوای شخصیتشان در نظر می‌گیریم.\nالبته از نظر من احمقانه است از کسی متنفر باشم که آن لگنچۀ مسخره را به من هدیه داد؛ همان‌طور که برای شما هم احمقانه خواهد بود که از آدم‌های شیک‌پوش ریشو متنفر باشید یا از بزن‌بهادرهای بی‌فرهنگ یا از تاجرهای اتوکشیده یا از هیپی‌های چرک‌وچیل یا هر جور آدمی که ذائقۀ شما را تلخ می‌کند. وقتی مباحث سیاسی به حوزه‌های فرهنگی و جغرافیایی می‌رسند -آن‌گونه که در کشور من رایج است- سخت است که گمان کنیم اختلاف به‌همان‌اندازه که بر سر اخلاق است بر سر زیبایی‌شناسی نیست.\nاین واقعیت که در سطح بنیادینی -مثلاً در موضوع حیات، آزادی و خوشبختی و امثال این‌ها- هم‌نظر هستیم، ضرورتاً باعث خوش‌بینی بیشتر نخواهد شد. وقتی مسئله در حوزۀ زیبایی‌شناسی باشد که در آن جهت‌گیری افراد از یکدیگر جداست، نمی‌توان امید چندانی به اقناع عقلانی بست. ما آمریکایی‌ها از جهت ذوقی، به ملتی از هم گسیخته تبدیل شده‌ایم.\nانفکاک زیبایی‌شناختی میان دو انسان، امر کم‌اهمیتی نیست. این جدایی، راه را بر ارتباطات اخلاقی آنان نیز می‌بندد. زیبایی مادرانه‌ای که در آن لگنچۀ شکمی لحاظ شده بود، با تصویر من از مادری فرق داشت؛ تصویری که مستلزم شیر دادن، تعویض پوشک و لباس نوزاد، و خوابیدن در کنار هم نیست. اگر من آن لگنچه را در راهروی ورودی خانه‌ام می‌گذاشتم، این کار را با امید به یک نسبت اخلاقی (نیکوکاری) با کسی انجام می‌دادم، تنها بر این اساس که فقط یک شکاف زیبایی‌شناختی بنیادین ما را از هم جدا می‌کند. نوع شخصیت کسی که آن لگنچه را انتخاب می‌کرد با شخصیتی که من دارم، متفاوت است. بااین‌حال، شک ندارم که اگر او را ملاقات می‌کردم، زمینۀ مشترکی میان او و خودم می‌یافتم؛ اما چیزی که نمی‌تواند زمینۀ اشتراک ما باشد، این واقعیت است که زبالۀ من، گنجینۀ اوست؛ یا دست‌کم مسئله از دید من این‌گونه بود.\n\nبِن نگاه مصالحه‌آمیزتری به امور داشت. برای من مسلم بود که وجود شکاف‌های زیبایی‌شناختی آن‌قدر عمیق است که به بی‌حرمتی اخلاقی می‌رسد؛ درحالی‌که بدترکیبی آن لگنچه به چشم بن نمی‌آمد. او از من می‌خواست یک قدم به عقب بردارم. مسلم است که من نخواهم در جهانی برآمده از ذوق زیبایی‌شناختی یکدست زندگی کنم. تکثر دیدگاه‌های زیبایی‌شناختی، محصول تنوع اصیل میان انسان‌هاست و این واقعیت که آن‌ها آزادند برای خود حکم کنند که چه چیزی جذبشان کند. این باید مایۀ احترام باشد، نه مستحق تخفیف و تحقیر.\nاما مرز ظریفی وجود دارد میان احترام به حق دیگران برای داشتن ذوقی ناموزون و انتخاب برای مشارکت در آن. بن از منظری کلی به آن مشارکت می‌نگریست، به عنوان ترویج خودآئینی؛ کمک به دیگران که از هر آنچه میلشان می‌کشد، لذت ببرند. اما من از آغاز، آن را مبنایی می‌دیدم برای ترویج بد بودن. مسئلۀ موردنظر در این‌جا آن مقامی است که در آن، خود عادت افراد به هم‌رأیی و توافق، چیزی باشد که آنان بتوانند درباره‌اش به توافق برسند. آیا راهی برای فیصله‌دادن به آن اختلاف‌نظر میان بن و من وجود داشت؛ یا اینکه آن اختلاف، تفاوتی بود در ذوق و سلیقه؟\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را اگنس کالارد نوشته است و در تاریخ ۷ آگوست ۲۰۱۹ با عنوان «Do You Want My Garbage» در وب‌سایت پوینت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۱ دی ۱۳۹۸ با عنوان «آیا درست است چیزی که خودمان دوست نداریم را به دیگران ببخشیم؟» و ترجمۀ علی کوچکی منتشر کرده است.\n•• اگنس کالارد (Agnes Callard) استاد فلسفۀ دانشگاه شیکاگو و متخصص بحث فلسفی دربارۀ مسائل زندگی روزمره است. ترجمان پیش از این مطالب «چرا از بچه پولدارها بدمان می‌آید؟» و «آدم‌هایی که همیشه ساز مخالف می‌زنند به چه دردی می‌خورند؟» را از او ترجمه و منتشر کرده است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653892.json b/train/540653892.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..190d429ddd28be3ca19552e3420678df98781350
--- /dev/null
+++ b/train/540653892.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "سفری با ایشی‌گورو به سرزمین قصه‌های کودکی",
+  "subtitle": "نویسندۀ برندۀ جایزۀ نوبل از زندگی بعد از مرگ و رمان جدیدش صحبت می‌کند که دربارۀ هوش مصنوعی است",
+  "introduction": "ایشی‌گورو تلاش بسیاری کرده است تا، بعد از بردن جایزۀ نوبل، به چیزی که خودش «سندرم نوبل» می‌نامد مبتلا نشود، سندرمی که باعث می‌شود نوبلیست‌ها دم‌به‌دم حرف بزنند و نسخه‌های حکیمانه برای بشریت صادر کنند. در رمان‌نویسی هم همین روش صبورانه و موشکافانه را پیش گرفته است. او در گفت‌وگو با گاردین دربارۀ رمان جدیدش می‌گوید رمان‌نویسی مثل مبارزۀ سامورایی‌هاست؛ ساعت‌ها دقت و تمرکز، و ناگهان چکاچاک شمشیرها در کسری از ثانیه. ضربه‌ای دقیق و کشنده، و تمام.",
+  "content": "گفت‌وگوی لیسا آلاردایس با کازوئو ایشی‌گورو، گاردین — ۵ اکتبر ۲۰۱۷، برای خانوادۀ ایشی‌گورو روز بزرگی بود. بعد از هفته‌ها بحث و تبادل نظر، لورنا، همسر نویسنده، دست آخر تصمیم گرفته بود رنگ موهایش را عوض کند‌. در لندن، در آرایشگاه همپستد در محدودۀ گلدرز گرین، محله‌ای که سال‌ها آنجا زندگی کرده بودند، روپوش پوشیده و‌ آماده نشسته بود که نگاهی به تلفن همراهش انداخت و خبری فوری دید. به آرایشگری که منتظر ایستاده بود گفت «ببخشید، مجبورم کارتان را قطع کنم. شوهرم همین الان برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات شد. باید بروم کمکش».\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n کازوئو ایشی‌گورو در خانه مشغول صرف صبحانه‌ای دیرهنگام بود که نماینده‌اش زنگ زد. «اینجا برعکس جایزۀ بوکر است که یک فهرست بلند و بعد یک فهرست کوتاه دارد. صدای غرش تندری را می‌شنوی که به‌سمتت می‌آید، و غالباً هم اصابت نمی‌کند؛ نوبل صاعقه‌ای ناگهانی و‌ غیرمنتظره است، بوم!». در عرض نیم‌ ساعت، روزنامه‌نگارها جلوی درِ خانه‌اش صف بسته بودند. به مادرش، شیزوکو، زنگ زد. به خاطر می‌آورد «گفتم ’شان، من برندۀ جایزۀ نوبل شده‌ام‘. گفت ’می‌دانستم دیر یا زود این جایزه را می‌بری‘». مادرش دو سال پیش، در ۹۲سالگی، از دنیا رفت. کلارا و خورشید، تازه‌ترین رمان ایشی‌گورو و اولین اثرش بعد از دریافت جایزۀ نوبل، تا حدی دربارۀ فداکاری مادرانه است و به مادرش تقدیم شده است. حالا می‌گوید «مادرم سهم عظیمی در نویسنده‌شدن من داشت».  در زوم با هم گفت‌وگو می‌کنیم. ایشی‌گورو در اتاق خوابی خالی پناه گرفته است که کتاب‌های دورۀ کارشناسی دخترش، نائومی، در طبقات آن به چشم می‌خورد. می‌گوید اتاق مطالعۀ خودش کوچک است و به اندازۀ دو میزِ کاری جا دارد: یکی میز کامپیوترش و‌ دیگری میز تحریر؛ کسی آنجا نمی‌رود. با وام‌گرفتن از صحنه‌ای از فیلم «بندزن خیاط سرباز جاسوس» اثر ژان لوکاره، با خوش‌رویی تمام، جریان مصاحبه را با بازجویی مقایسه می‌کند و می‌گوید این صحنه توضیح می‌دهد مأموران مخفی چطور آموزش می‌بینند تا شکنجه را با چندین لایه از قصه‌های باورپذیر برای زندگی و گذشته‌شان تحمل کنند، «تا جایی که دیگر جز صدای فریاد خودشان چیزی در سرشان نشنوند». بااین‌همه، نه‌تنها با شوخ‌طبعی به بازجویی تن می‌دهد، که ساعت‌ها با همان ملاحظۀ موشکافانه‌ای که از داستان‌نویسی‌اش انتظار می‌رود به گفت‌وگو می‌نشیند.\n در مقیاس نوبل و دریافت کنندگان آن، ایشی‌گورو در ۶۲سالگی جوانکی بیش نبود. بلوغ زودرس بخشی از اسطورۀ ایشی‌گورو است: او در ۲۷سالگی جوان‌ترین اسم در فهرست گرانتا۱از بهترین رمان‌نویسان جوان بریتانیا در سال ۱۹۸۳ بود (به همراه نام‌هایی چون مارتین ایمیس، ایان مک‌یوون، جولین بارنز و دیگران) و یک دهه بعد نامش دوباره در این فهرست ظاهر شد. در این فاصله، او برای بازماندۀ روز برندۀ جایزۀ بوکر شد، رمانی که کمپانی مرچنت آیوری اقتباسی تمام‌وکمال از آن را سال ۱۹۹۳ روی پرده برد. درواقع، ادعای او مبنی بر اینکه بیشترِ رمان‌های برتر را نویسندگانی در دهۀ ۲۰ و ۳۰ زندگی نگاشته‌اند به یکی از افسانه‌های ادبی تبدیل شده است. ایشی‌گورو با خنده می‌گوید «تقصیر مارتین ایمیس است که هرجا می‌رود این حرف را تکرار می‌کند، نه من. او شیفتۀ این ایده شده است». بااین‌حال، همچنان بر این عقیده است که سال‌هایِ دهۀ ۳۰ زندگی‌تان سال‌هایِ سرنوشت‌سازی در رمان‌نویسی‌تان هستند: «کمی از آن قوای فکری را حتماً لازم دارید» (پس خوشا به سعادت نائومی که در ۲۸سالگی رمان اولش، زمینۀ مشترک۲، این ماه به بازار آمد و مایۀ خرسندی پدرش را فراهم کرد). قدیم‌ها هرگاه کسی حرفی از نوبل می‌زد، جملۀ حاضر و آماده‌اش این بود که «نویسندگان جایزۀ نوبلشان را در دهۀ ۶۰ زندگی برای اثری دریافت می‌کنند که در دهۀ ۳۰ زندگی‌شان نگاشته‌اند. حالا این لابد در مورد من هم صادق است». نویسندۀ ۶۶ساله این حرف را با رِندی یادآوری می‌کند.  او همچنان بزرگ‌ترین خالق جهان‌هایی است که درهای خودشان را به دنیای بیرون بسته‌اند (خانۀ ییلاقی، مدرسۀ شبانه‌روزی). شخصیت‌هایش غالباً به‌نوعی در حصر هستند. توجه وسواس‌گونه‌اش به جزئیاتِ روزمره و سبک نوشتار بی‌هیجانش، که کمابیش از سر خودنمایی است، خارق‌العادگی و خیالی‌بودن داستان را تعدیل و شدت هیجان آن را سرکوب می‌کنند. و کلارا و خورشید هم از این ماجرا مستثنا نیست.\n این داستان که در جای نامعلومی در آمریکا و در زمانی نامعلوم در آینده رخ می‌دهد -حداقل به‌ظاهر- دربارۀ رابطۀ یک «دوست» مصنوعی به نام کلارا و نوجوانی به اسم جوزی است که هم صاحب کلارا و هم تحت تکفل اوست. ربات‌ها (دوستان مصنوعی) آن‌قدر زیاد شده‌اند که، درست مثل جاروبرقی، در هر خانه‌ای یکی از آن‌ها پیدا می‌شود. مهندسی ژنوم عادی است و با پیشرفت‌های زیست‌فناورانه چیزی به بازآفرینی انسان‌های منحصربه‌فرد نمانده است. ایشی‌گورو می‌گوید «این داستان یک‌جور خیال‌بافی عجیب و غریب نیست. هنوز خوابیم و شستمان خبردار نشده است که امروزه چه چیزهایی شدنی هستند. پیشنهادهای آمازون تازه شروع آن است. در عصر مِه‌داده‌ها، شاید به توانمندی بازسازی شخصیت افراد برسیم تا بعد از مرگ هم بتوانند مثل سابق به زندگی ادامه بدهند، و بدانیم در خرید آنلاین بعدی چه سفارشی می‌دادند، به چه کنسرتی می‌رفتند و اگر سر میز صبحانه آخرین سرتیتر اخبار را برایشان می‌خواندید چه اظهار نظری می‌کردند».\n او عمداً رمان اخیر مک‌یوون، ماشین‌هایی مثل من۳، و فرانکیسشتاینِ۴جنت وینترسون را نخوانده است. این رمان‌ها هر دو به هوش مصنوعی می‌پردازند، اما از زوایایی دیگر. کلارا یک‌جور والد رباتی است و «نوعی ترمیناتور که ارادۀ قدرتمندش را برای مراقبت از جوزی به کار می‌اندازد»، اما درعین‌حال، یک فرزند جانشین بالقوه هم هست: کلارا برنامه‌ریزی می‌شود که در زمان بیماریِ جوزی جای او را بگیرد. سؤال ایشی‌گورو این است: «در دورانی که داریم دیدگاهمان دربارۀ فردیت انسان و یکتایی فرد را تغییر می‌دهیم، چه بلایی بر سر چیزهایی مثل عشق خواهد آمد؟ یک سؤال دربارۀ روح آدمی مطرح است -که همیشه زیادی دهن‌پرکن به نظر می‌آید؛ آیا ما واقعاً روح داریم یا نه؟».\n این کتاب دوباره سراغ بسیاری از ایده‌های رمان سال ۲۰۰۵ او، هرگز رهایم نکن، می‌رود، داستانِ سه نوجوانِ شبیه‌سازی‌شده که قرار است اندام‌هایشان برداشت شود و این کار منجر به مرگ قطعی ایشان در اوان سی‌سالگی خواهد شد. به گفتۀ نویسنده، «این قصه فقط اغراقی جزئی در وضع بشر است. ما همگی روزی باید مریض شویم و بمیریم». هر دو رمان به این امکان امید بسته‌اند که عشقِ واقعی توان واپس‌انداختن یا شکست‌دادن مرگ را دارد، عشقی که باید به روشیْ آزموده و اثبات شود؛ معامله‌ای خیالی که در رمان قبلی‌اش، غول مدفون، در چالش مرد قایق‌ران، برای اکسل و بیاتریس هم آشکار شده است. او با خود می‌اندیشد: این امید، حتی برای آنان که باوری به جهان پس از مرگ ندارند، «یکی از آن چیزهایی است که ما را انسان می‌کند. و لابد احمق. لابد یک مشت یاوۀ احساساتی است. اما خیلی در مردم قوی است».\n از دوباره‌کاری‌هایش هیچ شرمنده نیست و، با استناد به «دنباله‌داربودن» آثار کارگردانان بزرگ (او یک فیلم‌باز درست‌وحسابی است)، دوست دارد ادعا کند که هر یک از سه کتاب اولش دراصل بازنویسی کتاب قبل از خودشان بوده‌اند. می‌گوید «رمان‌نویسان ادبی نسبت به دوباره‌کاری کمی جبهه دارند. به نظر من، این کار کاملاً موجه است: آن‌قدر تکرارش می‌کنی تا هر بار به آنچه می‌خواهی بگویی نزدیک و نزدیک‌تر شود». می‌گوید با عوض‌کردن محل وقوع و ژانر داستان است که تا الان لو نرفته است. «مردم آن‌قدر ساده‌اند که فکر می‌کنند من کار جدیدی پیش گرفته‌ام». برای او ژانر شبیه سفر است، و حقیقت این است که از پریدن از یک ژانر به ژانر دیگر لذت می‌برد: وقتی یتیم بودیم (داستان جنایی)، بازماندۀ روز (درام تاریخی)، تسلی‌ناپذیر (داستان کافکایی)، هرگز رهایم نکن (علمی-تخیلی دیستوپیایی) و غول مدفون (فانتزی تالکینی). و این بار، همان‌طور که عنوانِ کلارا و خورشید تلویحاً نشان می‌دهد، ایشی‌گورو سراغ چیزی می‌رود که خودش «سرزمین قصه‌های کودکانه» نامیده است. اما احتیاط کنید، چراکه هنوز تا حد زیادی در «سرزمین ایشی‌گورو» هستیم.\n این رمان بر اساس قصه‌ای است که ایشی‌گورو برای دخترش در کودکی سر هم کرده بود، و قرار بود اولین حمله‌اش به بازار ادبیات کودک باشد. این‌طور تعریف می‌کند که «یک قصۀ خیلی شیرین داشتم. فکر کردم خیلی مناسبِ یکی از آن کتاب‌های مصور دوست‌داشتی باشد. به نائومی گفتم که نظرش را بدانم. با صورتی خالی از احساس نگاهم کرد و گفت: فکر نکنم بتوانی همچین قصه‌ای را دست بچه‌های کوچک بدهی. وحشت می‎کنند». این شد که تصمیم گرفت، به‌جای بچه‌ها، قصه را برای بزرگ‌ترها بنویسد.\n می‌گوید که واکنش مردم به آثارش همیشه او را کمی شگفت‌زده می‌کند؛ «واقعاً از نظرات مردمِ ناامید دربارۀ هرگز رهایم نکن یکه خوردم». کارت‌پستالی از هارولد پینتر دریافت کرد که رویش به خطی شتاب‌زده، با خودکار مشکیِ نوک‌نمدیِ مخصوص پینتر، نوشته شده بود «برای من خیلی وحشتناک بود! هارولد» و زیر خیلی را خط کشیده بود. «این قرار بود کتاب امیدبخش من باشد!».\n همسرش همیشه اولین خواننده‌اش بوده است؛ همان‌طور که درکتاب کلارا هم پیش آمد، غالباً «تأثیر عظیم و درعین‌حال ناامیدکننده‌ای بر کتاب داشته است، درست در مرحله‌ای که من فکر می‌کردم نوشتن کتاب را تمام کرده‌ام». در حال حاضر، نائومی را هم در نقش ویراستارش در کنار خود دارد. می‌گوید همین‌که نویسنده‌ای مشهور می‌شود، دیگر ویراستارها دوست ندارند در اثرش دست ببرند، از ترس اینکه نویسنده قاطی کند و «با عصبانیت زیاد» سراغ ناشری دیگر برود. «پس بسیار شکرگزارم که اعضای نسبتاً سخت‌گیر خانواده‌ام را دارم که این کار را برای من انجام می‌دهند». جایزه‌بردن‌هایش، که تعدادشان به‌شکل دیوانه‌واری زیاد است، «در جهانی موازی، آن بیرون اتفاق می‌افتد»، حتی نوبل؛ «وقتی در اتاق مطالعه‌ام نشسته‌ام و با خودم کلنجار می‌روم که بفهمم چطور باید چیزی را بنویسم، کاری به کار نوبل ندارم. من درک شخصی خودم را دارم از اینکه کِی موفق شده‌ام و کِی شکست خورده‌ام».  نوشتنِ هر رمان برای او تقریباً پنج سال طول می‌کشد: دورۀ طولانیِ تحقیق و تفکر برای تجمیع قوا، که بعد از آن پیش‌نویس اولیه به‌سرعت حاضر می‌شود، روندی که او به یک جنگ شمشیر سامورایی تشبیه می‌کند: «مدت‌ها در سکوت به هم زل می‌زنید، درحالی‌که باد در علف‌زارها می‌وزد و ابرها را در آسمان این سو و آن سو می‌کند. تمام مدت در اندیشه‌اید و بعد در صدمی از ثانیه رخ می‌دهد. شمشیرها کشیده می‌شوند: شترق! شترق! شترق! و یکی از سامورایی‌ها نقش زمین می‌شود». این‌ها را در حالی توضیح می‌دهد که شمشیری خیالی را به‌سمت صفحه نمایش نشانه رفته است. «باید ذهنتان را متمرکز کنید و بعد همین‌که شمشیر را بیرون کشیدید، دیگر انجامش داده‌اید: شترق. شکاف باید بی‌نقص باشد». در بچگی، تازه که به انگلیس آمده بود، مسحور فیلم‌های ماجراجویانۀ ارول فلین بود که در آن‌ها، به گفتۀ ایشی‌گورو، شمشیربازی این‌طور بود که بازیگران «حدود بیست دقیقه در حال صحبت با هم چینگ، چینگ، چینگ، چینگ شمشیر می‌زدند. احتمالاً یک روش داستان‌نویسیِ این شکلی هم هست، که در حین کار مسیر داستان را پیدا می‌کنی، اما من رویکردِ ’هیچ کاری نکن، همه‌چیز در درون تو هست‘ را ترجیح می‌دهم».\n مادر ایشی‌گورو هم قصه‌گوی ماهری بود، قصه‌هایی از جنگ می‌گفت (او در بمباران ناکازاکی بر اثر افتادن کاشی سفالی بام آسیب دیده بود) و صحنه‌هایی از شکسپیر را سر میز شام اجرا می‌کرد. یک نسخۀ کهنه و درب‌وداغان از جنایت و مکافات داستایوفسکی را جلوی دوربین می‌گیرد، هدیه‌ای است از طرف مادرش وقتی که حدوداً ۱۶ساله بود. «چون آن زمان قصد داشتم هیپی بشوم، مادرم چیزی در این مایه‌ها گفت که ’این را نخوانی از دستت رفته -دیوانه‌اش می‌شوی‘ و این شد که من خواندمش و از همان ابتدای کار حسابی مجذوبش شدم». هنوز هم که هنوز است، داستایوفسکی یکی از کسانی است که بیشترین تأثیر را بر ایشی‌گورو گذاشته است. مادرش او را با خیلی از آثار کلاسیک آشنا کرد: «مادرم نقش بسیار مهمی داشت در اینکه پسربچه‌ای را که علاقه‌ای به خواندن نداشت و می‌خواست مدام آهنگ گوش کند به خواندن این آثار مجاب کند، به این بهانه که شاید از بعضی از این کتاب‌ها چیزی گیرش بیاید».\n خانواده در سال ۱۹۵۹، وقتی‌که ایشی‌گورو پنج سالش بود، از ژاپن به گلیفورد نقل مکان کرد. پدرش، شیزو، اقیانوس‌شناسی برجسته بود و با دولت بریتانیا قرارداد تحقیقاتی دوساله داشت. پدر، در توصیف ایشی‌گورو، ملغمۀ عجیبی است از هوشمندی علمی و بیخیالی کودکانه نسبت به هرچیزی که جنبۀ علمی ندارد. نویسنده از این وجهۀ شخصیتی پدر در خلق کلارا استفاده کرده است. بعد از بازنشستگی پدرش، ماشین پیش‌بینیِ خیزِ امواجِ او سال‌ها در انباریِ ته باغ خاک می‌خورد، تا اینکه موزۀ علم لندن، سال ۲۰۱۶، درخواست کرد آن را در مجموعۀ گالری جدید ریاضیات قرار دهد. «این ماجرا، در کنار ثبت‌شدن اسم نائومی در فهرست نویسنده‌های تازه، هر دو، لحظات بسیار افتخارآمیزی برای من بودند».\n والدینش اولین ماشین تحریر قابل‌حمل را در ۱۶سالگی برایش خریدند، اما او «تصمیم قطعی داشت که تا ۲۰سالگی ستارۀ راک شود». به‌طور خاص، قصد داشت درست مثل قهرمان بزرگش، باب دیلن، خواننده-ترانه‌سرا شود و در اتاق خوابش بیش از صد ترانه بنویسد. او هنوز هم در همکاری با استیسی کنت، خوانندۀ جاز آمریکایی، ترانه‌سرایی می‌کند و تا امروز بالغ بر نُه گیتار دارد (سال ۲۰۰۳، مدرک افتخاری دانشگاه سنت اندروز را فقط به این خاطر پذیرفت که فرصتی بود تا با قهرمانش، باب دیلن که به او هم یک مدرک افتخاری اعطا شده بود، ملاقات کند. «پشت صحنه، در اتاقی ردا به تن می‌کنم درحالی‌که ایستاده‌ام کنار باب دیلن!» اما دیلن موضوع را به سال بعد موکول کرد. «خیلی خوشحال شدم که مدرک را در کنار بتی بوت‌روید دریافت کردم!»). وقتی، یک سال قبل از ایشی‌گورو، دیلن جایزۀ نوبل ادبیات را دریافت کرد، در میانۀ غرولندهای جامعۀ ادبی، ایشی‌گورو بسیار خوشحال بود. می‌گوید «دیلن به‌حق باید آن جایزه را دریافت می‌کرد. به نظر من افرادی مثل دیلن، لئونارد کوهن و جونی میچل، در عین اجرای هنری‌شان، به‌معنایی، هنرمندانی ادیب نیز هستند و خوب است که جایزۀ نوبل این موضوع را به رسمیت می‌شناسد».\n پایان‌بندیِ سخنرانی نوبلش با عنوان «عصرانۀ قرن‌بیستمی‌ من و اکتشافات کوچک دیگر» نیز درخواستی برای پایان این نوع جداسازی‌های هنری و افزایش تنوع ادبی به‌طور عام است. برای شفاف‌شدن موضوع می‌گوید «پرداختن صرف به مسئلۀ قومیت‌ها کافی نیست اگر قرار است که این هم شکلی از آن لطیفه‌ای باشد که می‌گوید درهای بی‌بی‌سی به‌روی همه از هر مذهب و نژاد و گرایش جنسی‌ای باز است، مادامی‌که تحصیل‌کردۀ آکسفورد و کمبریج باشند». در مصاحبه‌ای تلویزیونی در سال ۲۰۱۶ او را «نمادی ادبی برای بریتانیای چندفرهنگی» معرفی کردند. او، در این جایگاه، همیشه سخت در تلاش است که تأکید کند به گفت‌وگو پیرامون تجربۀ استعمار بریتانیا، آن‌طور که در رمان‌های سلمان رشدی یا وی‌.اس نایپل به تصویر کشیده شده است، چندان احساس تعلق نمی‌کند. «من فقط کسی هستم که از قضا قیافه‌اش کمی متفاوت است، پس با این دستۀ دیگر از نویسندگان بُرم می‌زنند. اما این دسته‌بندی خیلی سنجیده نیست. از نقطه‌نظر کتابداری، من را صرفاً به‌خاطر جنس جلدم در آن قفسه گذاشته‌اند». او خواهان مشاهدۀ تنوع بیشتری است، هم از لحاظ قومیتی و هم از لحاظ طبقۀ اجتماعی. خاطرنشان می‌کند که در میان هم‌عصران ادبی‌اش وصلۀ ناجور است، چراکه در یک دبستان دولتی درس خوانده است و از یکی از دانشگاه‌هایی که آن زمان تازه‌تأسیس بودند فارغ‌التحصیل شده است.\n ایشی‌گورو استادِ گفتنِ «نه»های مؤدبانه به خبرنگاران است و مراقب است در تلۀ «سندرم نوبل» و اظهارفضل‌کردن به جهان بشریت نیفتد. خودش را یک «نویسندۀ خسته، از نسلی خسته از روشنفکری» توصیف می‌کند. دخترش او و هم‌دوره‌های آزاداندیشش را به بی‌خیالی دربارۀ بحران گرمایش جهانی متهم می‌کند. می‌گوید «اتهامم را می‌پذیرم. همیشه به او گفته‌ام که مشکل تا حدی ناشی از کم‌توانی ماست؛ آدم‌های هم‌سن‌وسال من زمان خیلی زیادی را صرف نگرانی دربارۀ شرایط بعد از جنگ، کشمکش بین کمونیسم و سرمایه‌داری، تمامیت‌خواهی، نژادپرستی و برابری حقوق زنان کرده‌ایم. خسته‌تر از آن هستیم که سراغ این یکی هم برویم». کلارا و خورشید اولین رمانی است که اشاره‌ای به این بحران می‌کند، هرچند او اعتراف می‌کند که چهارچوب کودکانۀ داستان به او اجازه داده است که از درگیرشدن عمیق‌تر با این موضوع بپرهیزد.\n اولین‌بار است که برای آینده ترس دارد، نه‌فقط به‌خاطر عواقب گرمایش جهانی بلکه به دلیل دیگر موضوعاتی که در کلارا مطرح کرده است: هوش مصنوعی، مهندسی ژنوم، مِه‌داده و پیامدهای آن‌ها برای برابری و دمکراسی. می‌گوید «ببخشید که در این باره غرغر کرده‌ام. حتی ذات خودِ سرمایه‌داری هم در حال تغییر طراحی‌اش است. نگرانم که دیگر کنترلی بر این مسائل نداشته باشیم».\n بااین‌حال امیدوار است که کلارا و خورشید را به‌عنوان رمانی «شاد و امیدبخش» بخوانند. اما، به رسم ایشی‌گورو، دلگرمی به‌دست‌آوردنی است نه دادنی. «با نشان‌دادنِ دنیایی بسیار دشوار است که می‌توانید روشنایی را نشان دهید، و شادی را نمایان کنید».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل      ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و      جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب      می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در      زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی     کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب  وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان    به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک    سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار      شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در      صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض      خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و  مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nIshiguro,Kazuo.Klara and the Sun. Knopf. 2021\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب گفت‌وگویی است با کازوئو ایشی‌گورو که در تاریخ ۲۰ فوریۀ ۲۰۲۱ در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «سفری با ایشی‌گورو به سرزمین قصه‌های کودکی» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ آرزو صحیحی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۸ تیر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است. •• لیسا آلاردایس (Lisa Allardice) متخصص ادبیات جهان و نویسندۀ ارشد گاردین در بخش مرور کتاب است. ••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۱۹ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ نوزدهم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با ۴۴٪ تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n [۱] Granta: از مشهورترین و معتبرترین مجلات ادبی انگلیسی‌زبان [مترجم]. [۲] Common Ground [۳] Machines Like Me  [۴]  Frankissstein\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653893.json b/train/540653893.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..373514b16d4a40a9b015197b53c1b50f2e323270
--- /dev/null
+++ b/train/540653893.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا تجربۀ سفر فضایی می‌تواند ما را به آدم بهتری تبدیل کند؟",
+  "subtitle": "احساس کوچک‌بودن در جهانْ چشم‌اندازی است که بسیار لازمش داریم",
+  "introduction": "فضانوردان غالباً آدم‌هایی‌اند مهندسی یا پزشکی خوانده، اهل عمل، و ورزیده و نترس. کسی از آن‌ها انتظار ندارد حرف‌های الهام‌بخش بزنند یا فلسفه ببافند، اما خیلی از فضانوردان، بعد از آنکه از سفری فضایی بازمی‌گردند، از تجربۀ عجیبی حرف می‌زنند که با دیدنِ زمین از آن بالا به آن‌ها دست داده است: نوعی حس ابهت و عظمت، درکِ ناچیزبودن حیات انسان، و احساس خضوع و فروتنی. آن‌ها زمینی را می‌بینند عاری از مرزکشی، و البته آسیب‌پذیر و شکننده. چطور باید این احساس را توضیح داد؟",
+  "content": "جولیا بِرد، گاردین— تردیدی نیست که فضانوردان بهترین شاهدانِ این واقعیت‌اند که کلید درک ابهت و شگفتیْ احساس کوچکی است. نمونه‌اش کاپیتان جیم لاوِل است که شب کریسمس سال ۱۹۶۸، وقتی سوار بر فضاپیمای آپولو۸ بود، دستش را جلوی پنجره بلند کرد و دید که کل سیاره دارد ناپدید می‌شود. بعداً گفت «فهمیدم که اگر همۀ آنچه تا به‌ حال شناخته‌ام پشت انگشت شستم جا شده، پس همۀ ما چقدر ناچیزیم». نیل آرمسترانگ، اولین انسانی که در تاریخ قدم بر ماه گذاشت، نیز دقیقاً همان کار را کرد. بعدها به خاطر آورد: «ناگهان به ذهنم خطور کرد که آن نخودِ کوچکِ قشنگ و آبی زمین است. شستم را بلند کردم و یک چشمم را بستم و شستم سیارۀ زمین را پشت خودش محو کرد. احساس نکردم غولم؛ احساس کردم خیلی خیلی کوچکم».\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n ما، طی چند دهۀ گذشته، صدها انسان را به فضا پرتاب کرده‌ایم که اکثرشان سابقه‌ای در مهندسی، علوم، پزشکی یا امور نظامی داشته‌اند و تقریباً همۀ آن‌ها با چشمانی بازگشته‌اند که گویی برای همیشه باز مانده‌اند. کهنه‌سربازان ناگهان از وجد حرف می‌زنند، ریاضی‌دان‌ها از سعادت و زیست‌شناسان از تعالی سخن می‌گویند. تأثیرِ روان‌شناختیِ پرواز در فضا و دیدن زمین همچون نقطه‌ای ساده اصطلاحی برای خودش دارد: «اثر کُل‌نگری»۱. این تعبیر را فرانک وایت، نویسندۀ کتابی به همین نام، در سال ۱۹۸۷ ساخته است. وایت آن را چنین تعریف کرد: «واکنشی عمیق به مشاهدۀ زمین از بیرون جو».  اثر کُل‌نگری فضانوردان را، وقتی با ایمان بازیافته یا در جست‌وجوی خرد از فضا بازمی‌گردند، به «ایمان‌گسترانی [تبدیل می‌کند] که حقیقتِ مدارِ زمین را موعظه می‌کنند». این تجربه برای برخی از آن‌ها نوعی سرخوشی ماندگار ایجاد می‌کند که به تغییر دائمی چشم‌اندازشان منجر می‌شود. یوری گاگارین، کیهان‌نورد روسی، نخستین انسانی که به فضای خارج [از زمین] پا گذاشت و، در سال ۱۹۶۱، ۱۰۸ دقیقه به دور زمین چرخید، پشت بلندگوها می‌گفت «موقع چرخیدن به دور زمین در فضاپیما، دیدم که سیاره‌مان چقدر زیباست. مردم! بیایید این زیبایی را حفظ کنیم و، به‌جای نابودکردنش، آن را گسترش دهیم».\n در سال‌های اخیر، دانشمندان در تلاش بوده‌اند تا اثر کُل‌نگری را بسنجند و بفهمند. حتی افرادی را به فضای شبیه‌سازی‌شده۲ فرستاده‌اند تا آنجا از خلال دریچه‌ها کهکشان‌ها را تماشا کنند و سپس دربارۀ واکنش‌هایشان از آن‌ها پرس‌و‌جو کرده‌اند، اما هنوز روایت‌ فضانوردان بهترین بینش‌ها را در اختیار می‌گذارد. کلماتی که به کار می‌برند انباشته است از احساس ابهت، از فهمی مبنی ‌بر اینکه زمین، با اتمسفری به ‌نازکیِ ورق کاغذ، چقدر شکننده است و چقدر باید کار کرد تا از آن و ساکنان آن محافظت شود.  به ‌گفتۀ محمد أحمد فارس، فضانورد سوری، زمانی‌که از فضا به زمین نگاه می‌کنید، «جای زخمِ مرزهای ملی» ناپدید می‌شود. سم دورِنس آمریکایی گفت، پس ‌از اینکه از استراتوسفر گذشت و به درون فضای سیاه پرتاب شد، احساساتی شد، به ‌این ‌دلیل که «از زمین کنده می‌شوید، اما هم‌زمان احساس پیوندی باورنکردنی با زمین دارید، شبیه هیچ احساسی که تاکنون داشته‌اید نیست». می جِمیسن نخستین زن سیاه‌پوستی است که به فضا سفر کرد و در سال ۱۹۹۲، سوار بر شاتل فضایی اِندِوِر، ۱۲۷ بار به دور زمین چرخید. او می‌گوید احساس «پیوستگی شدیدی با باقی کائنات» کرده است (او بعدها به دانشجویانش گفت «بهترین شکل زندگی این است که ژرف زندگی ‌کنید و چشمتان به بالاها باشد»).\n اصطلاح ژاپنی یوگِن۳، که از مطالعات زیبایی‌شناسانه اخذ شده است، گاهی برای توصیف خیره‌شدن به فضا استفاده می‌شود. می‌گویند معنایش «درک عمیق و رازآلودی از زیبایی جهان … و زیبایی اندوهگین رنج بشری است»، هرچند معنا و ترجمۀ آن وابسته به زمینه است. زه‌آمی موتوکیو، هنرپیشه و زیبایی‌شناس ژاپنی، برخی از راه‌های رسیدن به یوگن را شرح داده است:  • تماشای غرق‌شدن خورشید در پس تپه‌ای پوشیده از گل. • سرگردانی در جنگلی عظیم بدون اندیشۀ بازگشت. ایستادن بر ساحل و خیره‌شدن در پی قایقی که در پس جزایر دوردست ناپدید می‌شود. تأمل در پرواز غازهای وحشی که لحظه‌ای آن‌ها را می‌بینی و دوباره در میان ابرها گم می‌شوند. • و سایۀ ظریف خیزران که روی خیزران افتاده.\n یا خیره‌شدن به آسمان از زمین، یا به زمین از آسمان.\n یوگن این‌چنین نیز تعریف شده است: «نوعی آگاهی از کائنات که برانگیزندۀ واکنش‌های احساساتی‌ای است که، برای گنجیدن در قالب کلمات، بیش‌ازحد بزرگ و نیرومندند». شایان توجه است که چطور، به‌کرات، افرادی که شهامت به خرج داده و به فضا می‌روند از ناکافی‌بودن کلمات سخن می‌گویند. کاترین دی. سولیوان، فضانورد سابق ناسا که در سال ۱۹۸۴ نخستین زن تاریخ شد که در فضا گام برداشته (و در سال ۲۰۱۳ توسط رئیس‌جمهور اوباما نامزد معاونت وزارت بازرگانی در امور اقیانوس‌ها و جو شد) نیز مبهوت شده بود.\n او می‌گوید «توضیح اینکه این تجربه چقدر شگفت‌انگیز و جادویی است سخت است. اول از همه، زیبایی و تنوع حیرت‌انگیز خودِ این سیاره است که در پیش چشمتان، با شتابی موقّر و آرام، حرکت می‌کند … باید به اطلاعتان برسانم که هیچ میزانی از مطالعه یا تمرینِ پیشینی نمی‌تواند کسی را برای احساس ابهت و شگفتی‌ای که این تجربه القا می‌کند کاملاً آماده کند».\nنیکول اسکات، مهندس و فضانورد آمریکایی، خبر داد که «به‌ نحوی کاملاً غیرمنتظره مبهوت» شده است. آن را برای پسر هفت‌ساله‌اش این‌گونه توصیف کرد: «یک لامپ رو در نظر بگیر -پرنورترین لامپی رو که اصلاً ممکنه بتونی تصور کنی- و با تمام رنگ‌هایی که می‌دونی تو زمین هست رنگش کن، و روشنش کن و بگذار کورت کنه».\n وقتی کوچک می‌شوید، توانایی‌تان برای دیدن به‌نوعی شدت می‌گیرد. وقتی زیبایی، عظمت و شکنندگی طبیعت را می‌بینید، می‌خواهید از آن محافظت کنید. آنچه در آن سهیم هستیم و نحوۀ پیوستگی‌مان به یکدیگر را می‌بینید. کوچک‌بودن را درک می‌کنید. بوریس وولی‌نوف، فضانورد روسی، گفت که پس از دیدن زمین از فضای سیاه «از زندگی سرشارتر و نرم‌تر می‌شوید. شروع می‌کنید تا با دلواپسی بیشتری به تمام موجودات زنده نگاه کنید و شروع می‌کنید تا با افراد دوروبرتان مهربان‌تر و صبورتر باشید».  اسکات کِلی، از ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶، یک سال تمام را در ایستگاه فضایی بین‌المللی گذراند و زمین‌نشین‌ها را با توییت‌ها و عکس‌های فوق‌العاده‌اش خوشحال کرد. او به بیزنس اینسایدر گفت که تجربۀ فضا افراد را همدل‌تر می‌کند، «بصیرتی درونی دربارۀ نوع بشر و کیستی ما می‌دهد، و اینکه چه باید بکنیم تا نه‌تنها از این سیاره محافظت کنیم، بلکه معضلات مشترکمان را نیز، که به‌وضوح بسیارند، حل کنیم». بینش‌های کِلی بازتابی است از بینش خیلی‌های دیگر: شکوه و آسیب‌پذیری زمین، پیوستگی انسان‌ها، و نیاز به کار هماهنگ در میان ملت‌ها. او گفت:\n زیبایی این سیاره باورنکردنی است، نفس‌گیر است. حالا که این را گفتم، باید این را هم بگویم که بخش‌هایی از آن آلوده است، مثلاً سطوح ثابتی از آلودگی در بخش‌هایی از آسیا. می‌بینید که اتمسفر چقدر شکننده به ‌نظر می‌رسد. خیلی نازک است. تقریباً مثل لنز طبی نازکی روی چشم است، و می‌فهمید که تمام آلاینده‌هایی که وارد جو می‌کنیم درون آن لایۀ بسیار نازکِ روی سطح محصور می‌شود. نگاه‌کردن به آن درواقع کمی ترسناک است. بعد دیدنِ زمین می‌فهمید که، علی‌رغم زیبایی و آرامش آن، سختی‌ها و تنش‌های زیادی در جریان است. شما به سیاره‌ای بدون مرز نگاه می‌کنید، به‌خصوص طی روز. شب‌ها می‌توانید کشورها را با نور ببینید، اما طی ساعات روز به‌ نظر می‌رسد که همۀ ما بخشی از یک سفینه هستیم، سفینۀ زمین.\n و همگی داریم درون فضا، مثلِ یک تیم، با هم پرواز می‌کنیم، و این به شما این چشم‌انداز را در رابطه ‌با بشریت می‌دهد -بعضی‌ها در وصف آن این دریافت را «چشم‌انداز مداری» گفته‌اند- و احساس می‌کنید که لازم است بهتر کار کنیم -خیلی خیلی بهتر- تا مشکلات مشترکمان را حل کنیم.\n کریس هدفیلد، نخستین کانادایی‌ای که قدم به فضا گذاشت، می‌گوید ردشدن با سرعت زیاد از روی قاره‌ها و دیدن طلوع و غروب، هر ۴۵ دقیقه یک‌ بار، موجد «احساس سرفرازی و تواضع، نوعی ابهت و عظمت نافذ» است. و این احساس شگفتی و سرفرازی و وضوحِ جهان، به‌مرور، نگرش شما را تغییر می‌دهد». به‌ عقیدۀ او، اثر کُل‌نگری منحصر به سفر فضایی نیست، بلکه بیشتر مرتبط است با «زمانی‌ که احساس می‌کنید چیزی وجود دارد بسیار بزرگ‌تر از شما، بسیار عمیق‌تر از شما، باستانی، [چیزی که] نوعی اهمیت طبیعی دارد که اهمیت شما را ناچیز جلوه می‌دهد». این فهم، به‌زعم هدفیلد، می‌تواند منجر شود به اینکه مردم تصمیم‌های جهانی هوشمندانه‌تری بگیرند و کمتر «بخیلانه، محلی و کوته‌بینانه» عمل کنند. امیدواریم.\n یکی از محبوب‌ترین دانشمندان برای خود من کارل سِیگنِ معرکه است، سخن‌وری فصیح، نویسنده‌ای پرکار و کیهان‌شناسی که در آمریکا به «فضانورد مردمی» شهرت داشت. او دربارۀ حیات فرازمینی مطالعه کرد و پیام‌های «کیهانی» فیزیکی به فضا فرستاد به این امید که شاید موجودات دیگر آن‌ها را پیدا کنند و بفهمند. سِیگن در کتاب سال ۱۹۹۴ خودش، نقطۀ آبی کم‌رنگ۴، که دربارۀ منظومۀ شمسی و جایگاه ما در آن است، دربارۀ منظرۀ زمین از فضا نوشت.\n او به ‌نحوی بی‌نقص توصیف کرد که چگونه این منظره ما را عمیقاً آگاه می‌کند از اینکه سیارۀ کوچکمان فقط نقطۀ آبی کم‌رنگی است شناور در بی‌کرانگیِ فضا و تنها خانۀ ماست، جایی ‌که ما و هر آن کس که دوستش می‌داریم، و هر آن کس که تا به ‌حال پا به عرصۀ حیات گذاشته، زندگی‌اش را در آن سپری کرده است. همچنین به یادمان آورد که وقتی متوجه می‌شویم تمام آفریده‌های بشری و چندین هزاره راحت و رنج و تفرعن و تکاپو، همه، بر روی این ذرۀ کوچک و دورافتاده اتفاق افتاده است، بی‌تردید به ما کمک می‌کند تا اهمیت رفتار شایسته و باملاحظه با یکدیگر، و اهمیت محافظت از و عشق‌ورزیدن به زمین را درک کنیم.\n ای کاش می‌توانستیم فوراً تمام اعضای هیئت‌های حاکمه، سیاست‌مداران، قضات و متفکرانمان را به فضای خارج از جو بفرستیم -و درنهایت به آن‌ها اجازۀ بازگشت دهیم- تا ضرورت حفاظت از سیاره‌مان را به آن‌ها تلقین کنیم.\n لازم نیست این نقطۀ آبی را ترک کنید تا ابهت، شگفتی و از این قبیل چیزها را تجربه کنید. اما روایت‌های فضانوردانی که عارف شده‌اند اهمیت آگاه‌بودن نسبت به زمین، و بازکردن تمام درها، پنجره‌ها، آستانه‌ها و دریچه‌ها به آن را به ما یادآوری می‌کنند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان     شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،  اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و  به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان     تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و     نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در  فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های  اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه  دسترسی سریع‌تر به    مطالب است. فصلنامۀ ترجمان در  کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان  به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک  سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف  نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک  به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید. فصلنامه  برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در صورتی‌که فصلنامه  آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض   خواهیم کرد. ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید و  مابقی  مبلغ پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nBaird, Julia. Phosphorescence: On awe, wonder and things that sustain you when the world goes dark. HarperCollins Australia,  2020\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جولیا بِرد نوشته و  در تاریخ ۳۱ مارس ۲۰۲۰ با عنوان «Awe, wonder and the overview effect: how feeling small gives us much-needed perspective» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «آیا تجربۀ سفر فضایی می‌تواند ما را به آدم بهتری تبدیل کند؟» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علی امیری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳ مرداد ۱۴۰۰ با همان عنوان منتشر کرده است. •• جولیا بِرد (Julia Baird) روزنامه‌نگار و نویسندۀ استرالیایی است که برای نیویورک تایمز و سیدنی مورنینگ هرالد مطلب می‌نویسد. از او تاکنون سه کتاب منتشر شده که آخرین آن‌ها فروزندگی: دربارۀ ابهت، شگفتی و چیزهایی که به‌وقت تاریکی جهان شما را زنده نگه می‌دارند ‌(Phosphorescence – on awe, wonder and things that sustain you when the world goes dark) است. ••• این متن بُرشی ویرایش‌شده است از کتاب فروزندگی: دربارۀ ابهت، شگفتی و چیزهایی که به‌وقت تاریکی جهان شما را زنده نگه می‌دارند، نوشتۀ جولیا برد. •••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۱۹ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ نوزدهم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید\n [۱]  Overview Effect [۲]  Virtual space [۳]  yugen [۴]  Pale Blue Dot"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653894.json b/train/540653894.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ef9691a7e1a2b59c9eaa77d74d54c1082e8c67db
--- /dev/null
+++ b/train/540653894.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا حرف‌زدن از رازهای شرم‌آور زندگی‌ فایده‌ای برایمان دارد؟",
+  "subtitle": "هر خانواده مسائل خودش را دارد. از تنش‌های گذرا تا آسیب‌های بزرگ. با این رازها چه باید کرد؟",
+  "introduction": "در عصر شبکه‌های اجتماعی که بسیاری از مردم غذایی که برای صبحانه خورده‌اند یا تعداد قدم‌هایی که پیاده‌روی کرده‌اند را هم به طور عمومی اعلام می‌کنند، فکر کردن دربارۀ رازداری سخت‌تر از همیشه شده است. چرا که خیلی از ما احساس می‌کنیم دانستن چیزی که نمی‌توانیم آن را با بقیه در میان بگذاریم، بی‌معنی و ناخوشایند است. بااین‌حال، ماهیتِ پنهان و خصوصی رازها نیرویی خارق‌العاده به آن‌ها می‌دهد. نیرویی که گاهی سازنده و شادی‌آور است و گاهی دردناک و مخرب.",
+  "content": "کارن وَلگاردا، ایان —  هر خانواده یکی دارد. تروما، کرداری مشکوک، یا اتفاقی شرم‌آور که با اصولِ کم و بیش محتاطانۀ پنهان‌سازی، در پسِ پرده نگاه داشته شده است. رازها رشته‌های اعتمادی هستند که خانواده‌ها را به یکدیگر گره می‌زنند. همچون باری تحمل‌ناپذیر بر دوش آن‌ها سنگینی می‌کند، و گاهی خانواده‌ها را از هم می‌پاشد و تنها حس درد بر جای می‌ماند و  پرسش‌هایی بی‌پاسخ. این رازها کوله‌بارِ گذشته‌اند؛ کوله‌باری که گاهی نسل‌ها به دوش کشیده شده است. بااین‌حال، به‌نظر می‌رسد اوضاع دارد عوض می‌شود. روح زمانۀ ما می‌گوید پرده‌برانداختنِ از رازها، داوطلبانه، و حتی پیش چشم همگان، التیام‌بخش است. این روزها شاهد طغیانِ سیلی به‌ظاهر بی‌پایان از احساس اعتراف هستیم؛ از نوشته‌های افشاگرانه در شبکه‌های اجتماعی گرفته تا خاطراتی که گذشتۀ شخصی‌مان را می‌خراشند و پادکست‌هایی که بیانگر حال و روزمان هستند. مادربزرگی اسکیزوفرنیک، پدری بدزبان، برادری که مدام در فکر خودکشی است، خواهری که معلوم می‌شود فرزندی داشته، عمویی همجنس‌گرا، یا سابقۀ اعتیاد خودمان. بیایید همه‌چیز را از پستوهای پنهان بیرون بریزیم! رازها کُشنده‌اند و نابودکردن آن‌ها رهایی‌آور است و شفابخش.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n بااین‌همه، شاید بد نباشد نگاهی دوباره به هجمه‌ای بیاندازیم که علیه رازداری به راه افتاده است. اگرچه تاریخ رازهای خانوادگیْ تاریخ ترس و شرم و سرکوب است، اما به همین ترتیب، تاریخ اعتماد و گذشت و تحمل نیز هست. درست است که رازداری می‌تواند خفقان‌آور باشد، اما همچنین می‌تواند نجات‌بخش زندگی‌ها هم باشد. و اگرچه، آنگونه که از میشل فوکو آموخته‌ایم، زیرپا گذاشتنِ تابوها ممکن است زمینه‌ساز سبک‌باری شود، اما هیچ چیز معصومانه‌ای در ترغیب به اعتراف درونی‌ترین رازهایمان وجود ندارد. آنچه همچون نبردی نهایی در برابر هنجارهای سرکوبگر اجتماعی می‌نماید، ممکن است در واقع، به اِعمال قدرت به شیوه‌ای نامحسوس‌تر کمک کند. بنابراین شاید بهتر باشد به جای نادیده‌گرفتن رازهای خانوادگی، آن‌ها را همچون دریچه‌ای بدانیم که به یاری‌اش می‌توان بر خانواده و روابط پیچیده‌اش با جامعه نظر کرد. شاید هنگام مشارکت در جامعۀ کنونی باید بیشتر به این موضوع فکر کنیم که کدام رازهایمان ارزش پرده‌پوشی دارند و کدام نه، و مهم‌تر از آن، چه کسی و تحت چه شرایطی سزاوار شنیدن کدام رازهایمان است. هیچکس انزجار امروزی از رازهای خانوادگی را، به اندازه دنی شاپیرو، نویسندۀ عامه‌پسند و پادکستر آمریکایی، چنین موجز بیان نکرده است. او در پیش‌درآمد مجموعۀ پادکست‌هایش با عنوان «رازهای خانوادگی» می‌گوید:\n رازها در تاریکی عفونت می‌کنند. بزرگ‌تر و ترسناک‌تر می‌شوند و آن‌قدر قدرت می‌یابند که، بی‌آنکه بدانیم، تمام زندگی‌مان را شکل دهند. اما اگر پرتویی بر این رازها بیفکنیم، اتفاقی خارق‌العاده می‌افتد: متوجه می‌شویم تنها نیستیم.\n شاپیرو با فراخواندن تصویر دمل‌های چرکینی که بزرگ و بزرگ‌تر می‌شوند، و با به‌کارگیری استعارۀ نخ‌نمای تاریکی و روشنایی، هیچ تردیدی دربارۀ قدرت منفی و ممنوعۀ نگه‌داشتنِ رازها باقی نمی‌گذارد. او، که مأموریت خود را پاک‌سازی این رازهای ناخوشایند، و چه بسا «مرگبار» خانوادگی نهاده است، می‌گوید در کوران نوعی انقلاب‌ایم؛ انقلاب افشاگری:\n ما داریم پایانِ دورانِ رازداری را تجربه می‌کنیم. انفجار و افشای رازهای پیرامونمان، خواه در نتیجۀ آزمایش دی‌ان‌ای باشد، یا گسترش اینترنت یا جنبش #من_هم، اجازه می‌دهند بفهمیم که می‌توانیم با عمیق‌ترین ترس‌هایمان؛ باوجود پنهان‌ترین رازهایمان، به دیگران اعتماد کنیم.\n رازها بی‌تردید می‌توانند، از منظر فردی و خانوادگی، هم سرکوبگر باشند و هم ویرانگر. در برخی موارد، می‌توانند اثر خشونت را دوچندان کنند؛ مثلاً در خانواده‌هایی که آن‌قدر که باید به سوءاستفاده اعتنایی نمی‌کنند و حتی قربانی را مجبور می‌سازند به زندگی با متجاوز ادامه دهد. این موضوع به خوبی در خاطرات تارا وست‌اُور، به نام تحصیل‌کرده (۲۰۱۸) تصویر شده است. او دربارۀ بزرگ‌شدن در خانواده‌ای با والدینی رادیکال، خودپرست و مورمون در مناطق روستایی آیداهو می‌نویسد؛ یعنی در شرایطی جداافتاده و بیگانه با جامعۀ اصلی. وقتی تارا نوجوان شد، برادر بزرگش او را آزار می‌داد و در معرض خشونتی جسمی و روانی قرار گرفت. او گیس‌های تارا را می‌گرفت و روی زمین می‌کشاندش، سرش را توی توالت فرو می‌کرد، او را فاحشه می‌خواند و تهدید می‌کرد که می‌کشدش. تارا سال‌ها این آزار و اذیت‌ها را مثل یک راز در دلش نگه داشته بود، نه تنها از دیگران بلکه حتی از خودش. آن‌ها را پذیرفته بود و فکر می‌کرد این کارها همه‌اش مسخره‌بازی‌هایی است که برادرش درمیاورد. وقتی بالأخره آنقدر دل و جرئت پیدا کرد تا موضوع را با والدینش درمیان گذارد، آن‌ها این خشونت را باور نکردند و کوشیدند متقاعدش کنند دچار توهم شده است؛ چیزی که عملاً باعث شد در سلامت عقل و حافظۀ خودش شک کند. در نهایت، اکراه والدینش در پذیرفتن این واقعیت تلخ، منجر به بیگانگی میان تارا و آن‌ها شد. تارا در مصاحبه‌ای با گاردین گفته است: «در خانواده‌هایی مثل خانوادۀ من، هیچ جرمی بزرگتر از گفتن حقیقت نیست».\nاینجور راز نگه‌داشتن‌ها، اگر نگوییم عمیقاً مجرمانه، هم آسیب‌زاست، هم از نظر اخلاقی مشکل‌آفرین. بی‌تردید، آنچه راز را پوشیده نگاه می‌دارد، نباید لزوماً به اندازۀ تجربه وست‌اُور آزاردهنده باشد. بااین‌حال، موقعیت‌های بی‌شماری وجود دارند که در آن‌ها دوگانگیِ سیاست‌های رازداری بیشتر است.\n نخستین چیزی که باید به یاد داشته باشیم، این است که مخفی‌کردنِ رازها ارتباطی ساده و متقابل با افشاگری ندارد. اگرچه همۀ کنش‌های میان انسان‌ها، بر اساس نوعی دانش مشترک، پیش‌بینی‌پذیر می‌گردند، اما همیشه درجه‌ای از ابهام یا ناآگاهی نیز وجود دارد. آنگونه که جورج زیمل، جامعه‌شناس آلمانی، در سال ۱۹۰۶ اشاره کرده است: «در هر ارتباطی، نوعی تمایز فردی شکل می‌گیرد… و تا اندازه‌ای تشدید می‌شود و تغییر می‌یابد که هر فرد خود را به یاری گفتار و کردارش بر دیگری آشکار می‌سازد» زیمل، تقریباً یک قرن پیش از ظهور شبکه‌های اجتماعی‌ای مانند فیس‌بوک و اینستاگرام، کاملاً بر این واقعیت آگاه بود که حتی با وجودی که ما معمولاً کنترل کاملی بر نحوۀ به چشم آمدنمان نداریم، انسان‌ها پیوسته، به شکل خودآگاه یا ناخودآگاه، در حالِ مدیریت‌کردن ظاهر ما هستند. (او حتی به این واقعیت اشاره می‌کند که در روابط عاشقانه، میلْ وابسته به حدی از فاصله است، یعنی منوط به آگاهی از اینکه ما فرد مقابل را از پیش نمی‌شناسیم، و بنابراین او کاملاً متعلق به ما نیست) اگرچه ممکن است تلاش کنیم، اما نه هیچگاه می‌توانیم خودمان را به تمامی برای فردی دیگر فاش کنیم، نه اینکه فرد دیگر -و به همین ترتیب خودمان را- کاملاً بشناسیم. می‌توان گفت حدی از رازداری، رانه‌ای بنیادین در انسان‌ها است و زندگی اجتماعی بدون آن ناممکن می‌نماید.\n\nوانگهی، راز را می‌توان، در بنیادی‌ترین سطح، تکه‌ای از اطلاعات (خواه آشکار یا مبهم) دانست که عامدانه از دیگران پنهان شده است و، آن‌گونه که سیسلا بُک، فیلسوف سوئدی، در کتابش رازها۱ (۱۹۸۳) می‌گوید، «راز جایگاه خاصِ خودش را در ذهن دارنده‌اش، به عنوان چیزی که لزوماً باید پنهان‌ شود، حفظ می‌کند». چنین رازی را ممکن است تنها یک نفر بداند، یا اینکه همه بدانند به جز یک‌نفر. این راز می‌تواند عمیق باشد، که یعنی در آن نه‌تنها اطلاعاتی پنهان شده، بلکه خود این واقعیت نیز پنهان شده که چیزی پنهان است. یا می‌تواند کم عمق‌ باشد، یعنی دیگران می‌دانند چیزی پنهان شده است، اما نمی‌دانند چیست. راز دارای گاه‌شماری‌ای است و خط سیرش می‌تواند در طول زمان تغییر کند؛ می‌تواند موضوعی آشکار باشد که به راز تبدیل شده، یا برعکس.\n رازداری اغلب در تور مجموعه‌ای از دیگر اشکال دانش نیز به دام می‌افتد؛ ابداع جمعی روایت‌های بدیل، سکوت‌های ملموس، ایما و اشاره، و اغلب، پنهان‌کاری، و به قول انسان‌شناسی به نام مونیکا کنراد در کتاب روابط‌ بی‌نام۲ (۲۰۰۵)، «ندانستن فعالانه». ممکن است به شکلی شهودی احساس کنیم چیزی ناگفته در خانواده‌مان وجود دارد، اما به شکل غریزی از مواجهه با آن بپرهیزیم، چراکه، درست یا غلط، حس می‌کنیم اصرار بر پرده‌برداشتن از آن می‌تواند ناخوشایند یا حتی خطرناک باشد. این مسئله گاهی در خانواده‌هایی مطرح است که اعضایشان بار زخم‌های هولوکاست را بر دوش کشیده‌اند. درحالی که فرزندان و نوادگان می‌دانند اتفاقاتی هولناک در گذشته رخ داده‌، از پرس‌وجو دربارۀ جزئیات پرهیز می‌کنند، شاید چون دوست ندارند به عزیزانشان طعم دردی دیگر را بچشانند. همچنین می‌تواند به این دلیل باشد که احساس می‌کنیم یکی از اعضای خانواده کاری ناپسند انجام داده است، اما نمی‌خواهیم مجبور شویم در نگرش یا احساسمان نسبت به او بازنگری کنیم. می‌توان گفت این سازوکارهای درپرده و احساسی، مرزهای خانواده را مشخص می‌کنند.\n پرده‌پوشی عامدانه، اجتناب و ملاحظه‌کاری، از نظر فرهنگی و اجتماعی، تنها به یک دلیل وجود دارند: به ما کمک می‌کنند بر شکاف میان امر آرمانی و امر واقعی، بین آنچه از ما انتظار می‌رفت و آنچه قادر به انجامش بودیم، یا درواقع انجام دادیم، پُل بزنیم. همانگونه که جان گیلیز در کتاب ساختن جهانی از آنِ خود۳ (۱۹۹۶) می‌گوید، معمولاً فاصله‌ای فاحش میان خانواده‌ای وجود دارد که «با آن زندگی می‌کنیم» (خانواده افسانه‌ای، تخیلی، رویایی‌) با «خانواده‌ای که در آن زندگی می‌کنیم» (خانواده واقعی‌مان). در طول چند سدۀ گذشته، همچنان‌که خانواده برخی از اهداف عملی و اقتصادی‌اش را رفته‌رفته از دست داد، همزمان به عنوان فضای امن عاطفی، جایگاهی آرمانی یافت و مجموعه‌ای از روابط مشترک حمایتی که با صمیمیت، گرمی و محبت مشخص می‌شوند، در آن آرمانی شدند. آن‌گونه که تاریخ‌دانی به نام استفان کونتز در کتاب تاریخ ازدواج۴ (۲۰۰۶) می‌گوید، عشق نه‌تنها بر ازدواج چیره شد، بلکه امروزه کلِ مفهوم خانواده را در دست گرفته است. با‌این‌حال خانواده‌های جهان واقعی، برخلاف این تصویر آرمانی، ممکن است ناراضی، خفقان‌آور، پُرتنش و حتی ناامن باشند. جامعه‌شناسی به نام کارول اسمارت می‌نویسد: «استفاده از رازها به ما اجازه می‌دهد داستانی دربارۀ خانواده خلق کنیم که در آن خانواده واقعی بیشتر شبیه به خانواده آرمانی یا افسانه‌ای باشد».\n از آنجایی‌که رازداری راهی است برای پرداختن به موضوعاتی که رسواکننده، یا حتی غیرقانونی، پنداشته می‌شوند، آن چیزهایی که ما فکر می‌کنیم می‌باید پنهان شوند، با جهش‌هایی که در اخلاقیات رخ می‌دهند تغییر می‌کنند. چیزهایی که امروزه در امریکای شمالی و اغلب بخش‌های اروپا کم و بیش بی‌ضرر به‌نظر می‌رسند -مانند بچه‌دار شدن بدون ازدواج- صد سال پیش می‌توانست مثل بمب منفجر شود، و پاره‌ای برخوردها که امروزه غیرقانونی‌اند -مانند کتک‌زدن همسر یا تنبیه بدنی فرزندان- در گذشته رواج بیشتری داشتند. در آینده، برخی تابوها شکسته خواهند شد و بنابراین برخی رازها نیز ضرورت خود را از دست خواهند داد، اما با تغییر شرایط تاریخی، تابوهایی جدید ظهور خواهند کرد. در هر جامعه انتظارات اجتماعی و ممنوعیت‌هایی اخلاقی وجود خواهند داشت که وظیفه‌شان حفظ یک نظم خاص اجتماعی است. احتمال دارد هر کس به نحوی از آن‌ها تخطی کند، و اغلب هم بکوشد این تخطی‌ را پنهان کند. هرچقدر هم آزمایش دی‌ان‌ای یا اینترنت به ما در افشای این حقایق تلخ کمک کنند، هیچ محتمل نیست روزی این سازوکار از میان برود.\n اما شاید چنین چیزی آنقدرها هم بد نباشد. در برخی موارد، رازداری می‌تواند همچون سپری محافظ باشد که اعضای خانواده، یا کلیت خانواده را، از رسوایی و بدنامی محافظت کند. برای مثال در مورد زنای با محارم، اگرچه تایید و به رسمیت‌شناختن رنجِ فرد می‌تواند خوب باشد، اما ممکن است خود قربانی لزوماً نخواهد همۀ دنیا دربارۀ سابقۀ سوءاستفاده از او بدانند. شاید دوست نداشته باشد همچون قربانی دیده شود یا سرنوشتش تا آخر عمر با این سوءاستفاده گره بخورد و به عنوان «کالای معیوب» کنار نهاده شود. در چنین شرایطی، به‌نظر می‌رسد درمیان گذاشتن اطلاعات با تنها گروهی کوچک از افراد معتمد انتخاب بهتری است.\n\nافزون برآن، حتی اگر اعمال فرد، عرف‌های اجتماعی را شکسته باشند، نگه‌داشتن رازها می‌تواند به ایجاد فضایی بیانجامد که زندگی در آن تحمل‌پذیر شود. ادیث را در نظر بگیرید، خواهر فراموش شده در سریال بریتانیایی «داون‌تاون ابی» (۲۰۱۰-۲۰۱۵)؛ سریالی که پیرامون خانواده کراولی و خدمتکارانشان است، و انبوهی از رازهای خانوادگی را به تصویر می‌کشد. زمانی که ادیث خارج از چارچوب ازدواج باردار می‌شود، ابتدا به دام این وسوسه می‌افتد که دست از دخترش، ماری‌گلد، بشوید. اما او که عمیقاً از فکر جدایی از فرزندش در عذاب است، درنهایت ماری‌گلد را به خانه می‌آورد و وانمود می‌کند دخترک، یتیمی سیاه‌روزگار است که ادیث دوست دارد خودش بزرگش کند. اعضای مختلف خانواده، یکی پس از دیگری، تبار واقعی کودک را درمی‌یابند، اما تصمیم می‌گیرند این راز را پیش خود نگاه دارند چراکه این‌کار به ادیث اجازه می‌دهد فرزندش را نگاه دارد، و خانواده را هم از بدنامی دور می‌سازد. ممکن است کسی فکر کند این کار دورویی است. شاید هم بعضی این موقعیت را همچون موقعیتی خطیر می‌بینند که در آن رازداری خانوادگی، نقشی مهم در محفاظت اجتماعی بازی می‌کند. (البته این موقعیت ادیث به خودی خود مزیتی بزرگ بود؛ مزیتی که از دست رفته است، و مادران مجرد در جوامعی که روابط جنسی پیش از ازدواج را محکوم می‌کنند، باید خوابش را ببینند.)\n رازهای خانوادگی چه بسا نجات‌دهندۀ زندگی نیز باشند. تاریخ‌نگاری به نام دبورا کوهن در کتاب رازهای خانوادگی۵ (۲۰۱۳)، اینگونه بحث می‌کند که تاریخ راز نگه داشتن و حریم خصوصی عمیقاً به یکدیگر تنیده‌اند. در قرن هجدهم، واژه‌های «راز» و «خصوصی» تقریباً قابل جایگزینی با یکدیگر بودند. این درحالی است که امروزه آن‌ها را به‌ترتیب زهرآگین و حقی مسلم می‌دانیم. کوهن می‌گوید چند قرن پیشتر، «رازداری خدمتگذارِ جدایی‌نشدنیِ حیطۀ خصوصی بود». مردم به رازداری روی آوردند تا خانواده‌شان را دربرابر دخالت‌های غیرضروری بیرونی محافظت کنند، و فضایی فراهم آورند که از چشم نامحرم به دور باشد. کوهن همچنین اشاره می‌کند که در اروپای اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، رازداری مزیتی بود بیشتر در اختیار طبقه متوسط یا بالای جامعه. شرایط زندگی طبقه کارگر، آن خانه‌های شلوغ، راه‌پله‌ها و توالت‌های مشترک‌، دیوارهای ترک خورده و پنجره‌های بدجا، پنهان‌کردن اعمال و واقعیات رسوایی‌برانگیز را تقریباً غیرممکن می‌کرد. ثروتمندان در خانه‌های بهتری زندگی می‌کردند، و احتمالاً پول بیشتری هم صرف تمیز نگاه داشتن نمای آن می‌کردند، چیزی که به نوبۀ خود این نمای تمیز را تبدیل به نماد هویت طبقه متوسط یا بالا کرد.\n رازداری، گذشته از حفاظت از آوازۀ خانواده‌های بورژوا، بر کارکرد درونی خانه نیز تأثیرگذار بوده است. جالب است بدانیم که واژه آلمانی گیهایمنس۶ (راز) برآمده از واژه هایم۷ (خانه) است، و در اصل، معنای متعلق بودن به خانه و منزل را می‌دهد. اما شاید رازها صرفاً متعلق به خانه یا خانواده نیستند، بلکه حتی به شکل‌گیری خانواده کمک می‌کنند. شاید آن‌ها از طریق رشته‌های اعتماد اعضای خانواده را به یکدیگر نزدیک‌تر می‌کنند، و شاید محرمانگی بذر صمیمیت و وابستگی را، خوب یا بد، می‌کارد. برعکسش هم امکان‌پذیر است، رازها ممکن است مرزهایی میان آن‌هایی به‌وجود آورند که محرم دانسته شده‌اند، با آن‌هایی که در بی‌خبری مانده‌اند.\n همان‌قدر که رازها از نظر اخلاقی و سیاسی پیچیده‌اند، آشکارسازی آن‌ها نیز چنین است. افشای یک راز خانوادگی، خواه در حلقه‌ای کوچک یا در اجتماع، ناگزیر افرادی بیشتر از آن کسی را درگیر می‌کند که تصمیم به فاش‌گویی کرده است. از همین روی است که اعتراف اغلب به نمایندگی از فردی رخ می‌دهد و پیامدهایی برای افراد دیگر دارد. حتی اگر زندگی کسی هم به خطر نیافتد، بازهم افشای راز ویرانگرتر از خودِ راز است. این مسئله ممکن است زمانی حقیقت یابد که فردی تصمیم بگیرد راز خیانتش را برای کسی فاش کند که چیزی دربارۀ آن خیانت نمی‌دانسته (یا شاید کم و بیش به چیزهایی بو برده بوده)، اما اکنون دیگر ناچار است علیرغم تمام مخاطرات، با واقعیت مواجه شود. برخی مواقع، فهمیدن اینکه والدینی که شما را بزرگ کرده‌اند، پدر و مادر زیستی‌تان نیستند، می‌تواند همچون شتاب‌دهنده‌ای عمل کند که بیگانگی در روابط را سرعت بخشد، بی‌آنکه درواقع پیامد مثبتی درپی داشته باشد.\n گذشته از این، شهادت عمومی ممکن است منجر به مشکلات جدی‌تری هم بشود. افرادی که به چیزی شرم‌آور اعتراف می‌کنند که همچون باری بر دوش خانواده‌شان بوده است، معمولاً افرادی شجاع و باصداقت پنداشته می‌شوند، و درواقع در بیشتر موارد، احتمالاً چنین نیز هستند. هرچه رازی زشت‌تر باشد، حقیقی‌تر می‌نماید؛ و چنین حقایق زشتی، در مواردی بی‌شمار، بی‌اندازه قابل‌فروش‌اند؛ یعنی اعتراف‌کننده، از فروش کتاب‌ها و پادکست‌هایش، به درآمدی هنگفت دست می‌یابد.\n با این حال، اعترافات نه صرفاً بازتابی هستند از نوعی درونیت ثابت، و نه به‌اشتراک‌گذاشتن حقایقی تردید‌ناپذیر. بلکه درواقع به شکل‌دادن به این پدیده‌ها کمک می‌کنند. افشای راز معمولاً براساس خاطرات شخصی است، و خاطرات شخصی همیشه قابل اعتماد نیستند. وست‌اور در کتاب تحصیل‌کرده به تفصیل دربارۀ این موضوع صحبت می‌کند. او در پیشگفتار خاطراتش می‌گوید: «نیرومندترین خاطرۀ من، یک خاطره نیست، بلکه چیزی است که خیالش کرده‌ام، و بعد به‌گونه‌ای به‌یادش آورده‌ام که انگار اتفاق افتاده است». وست‌اور با بازگویی بخش‌هایی گوناگون از گذشته خانوادگی‌اش، به دقت برخی شهادت‌ها را مهم‌تر از برخی دیگر می‌نمایاند، و پیوسته واگرایی‌هایی اساسی میان خاطرات افرادی می‌یابد که حضور داشته‌اند.\n برخی دیگر از آنهایی که اعترافات‌شان را عمومی می‌سازند نیز، به همین ترتیب، بر کارکرد پیچیده و خلاقانه حافظه آگاهند، برخی دیگر؛ نه چندان.\n بااین‌حال، حتی اگر بپنداریم اعتراف‌کننده‌ها رویدادها و احساسات گذشته را به درستی به‌یاد می‌آورند، ثبت حقیقت از چشم‌ یک فرد، مسئله‌ساز خواهد بود. موضوعات ممکن است بسته به دیدگاه بیننده، کاملاً متفاوت به‌نظر رسند، و افرادی که کرده‌ها و ناکرده‌ها‌یشان ذکر می‌شود، و آن‌هایی که انگیزه‌هایشان مطرح می‌شود یا نادیده گرفته می‌شود، ممکن است درکی کاملاً متفاوت از اتفاقات داشته باشند. به بیان دیگر، ممکن است بیش از یک حقیقت بالقوه وجود داشته باشد. اما میل -یا قدرتِ- ساختن روایتی متقاعدکننده، منتشرکردن آن، و بنابراین کمک‌کردن به ساختِ حقیقتی دربارۀ ماجراها و خانواده‌ها، چیزی نیست که به شکلی برابر توزیع شده باشد.\n بنابراین به جای آنکه صراحتاً رازها را محکوم کنیم، باید تصدیق کنیم که اگرچه برخی از آن‌ها آسیب‌رسانند، برخی دیگر مفیدند و، شاید مهمتر از همه، یک راز می‌تواند همزمان نیروبخش و خفقان آور، و محافظت کننده و سرکوبگر باشد. بنابراین آنچه باید بپرسیم این است: راز از چه کسی محافظت می‌کند؟ آیا روابط نامتقارن قدرت را تقویت می‌کند، یا آن‌ها را به چالش می‌کشد، و یا هردو کار را همزمان انجام می‌دهد؟ و درمورد اعتراف‌ها: حقیقتِ چه کسی به‌عنوان حقیقت پذیرفته شده، و این امر چه تأثیری داشته است؟  \n اگر از حصار الزامات فرهنگی‌ای گذر کنیم که پیرامون افشای رازها وجود دارد، متوجه خواهیم شد راز‌داری و اعتراف دریچه‌ای هستند که از خلال آن می‌توانیم ببینیم چگونه، خواه در گذشته یا حال، سیاستِ خُردِ خانواده، که با احساسات برانگیخته شده، با جریان‌های کلان سیاسی در هرجامعه پیوند خورده‌اند.\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کارن وَلگاردا نوشته است و در تاریخ ۶ نوامبر ۲۰۱۹ با عنوان «Keeping secrets» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲ دی ۱۳۹۸ با عنوان «آیا حرف‌زدن از رازهای شرم‌آور زندگی‌ فایده‌ای برایمان دارد؟» و ترجمۀ آرش رضاپور منتشر کرده است. •• کارن وَلگاردا (Karen Vallgårda) استاد تاریخ مدرن در دانشگاه کوپنهاگ است.\n[۱] Secrets [۲] Nameless Relations  [۳] A World of Their Own Making [۴] Marriage, a History [۵] Family Secrets [۶] Geheimnis [۷] heim\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653895.json b/train/540653895.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c171ca9200c2ace26b63edfbc5edfabf9b759988
--- /dev/null
+++ b/train/540653895.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اولین کلمه‌هایی که بچه‌ها به زبان می‌آورند، چه معنایی دارند؟",
+  "subtitle": "بعضی‌ها فکر می‌کنند سرنوشت هر آدمی به اولین کلمه‌هایش ربط دارد",
+  "introduction": "اولین کلمه‌هایی که بچه‌ها به زبان می‌آورند، برای پدر و مادر لذتی به‌یادماندنی دارد. خیلی از والدین آن‌ها را ثبت می‌کنند، تاریخ و نحوۀ استفاده‌شان توسط کودکشان را می‌نویسند یا صدا و تصویرش را با گوشی‌هایشان ضبط می‌کنند. برخلاف آخرین کلمات هر انسان که از دوران باستان اهمیت فراوانی داشته‌اند، علاقه به اولین کلمه‌ها گرایشی مدرن است. اندک اندک از خاندان سلطنتی فرانسه تا چارلز داروین، به ثبتِ اولین کلماتِ فرزندانشان توجه کردند، اما واقعاً این کلمه‌ها اهمیتی دارند؟ کتابی جدید سرگذشت این کلمات را بررسی کرده است.",
+  "content": "مایکل اِرارد، پاریس ریویو —  ظاهراً برای همۀ مردم دنیا، اولین کلماتی که کودکان به زبان می‌آورند، اعجاب‌انگیز است. اولین کلمه‌ای که به زبان آورده می‌شود مملو از نوید یک زندگی جدید است و اولین ابراز وجودِ یک انسان تازه به حساب می‌آید، حتی اگر فقط برای نامیدن سگ، تقاضای غذا یا سلام‌کردن باشد. اولین کلمات فقط بامزه نیستند؛ بلکه از نظر وجودی معنای عمیقی دارند. این کلمات نمایانگر آستانه‌ای هستند که در آن، سروصدا به علامت تبدیل می‌شود؛ لحظه‌ای که درون، محدودیت‌هایش را می‌شکند تا با جهان بیرون مواجه شود.\nبااین‌همه، به نظر می‌رسد در بیشترِ طول تاریخ، زبان نوزادان ارزش توجه نداشته است و در بسیاری از فرهنگ‌های معاصر هم هنوز به آن توجهی نمی‌شود. تمام کودکان، در هر زمان و مکانی، حدوداً در دوازده ماهگی از حرف‌های ناواضح به زبانِ گفتار و اشاره می‌رسند، اما همۀ والدین و سرپرستان به این گذار توجه نمی‌کنند. چیزِ ظاهراً اجتناب‌ناپذیری که «اولین کلمۀ کودک» می‌نامیم، نقطۀ عطفی است که با احساسات رمانتیک درآمیخته است، با شرایط اجتماعی و اقتصادی شکل گرفته است و به طور حیرت‌آوری جدید است. وضع طبیعی اولین کلمات ایجاب می‌کند که به آن‌ها اهمیتی داده نشود، اشتباه شنیده شوند یا کلاً نادیده گرفته شوند. شیفتگی بیش‌ازحد به این کلمات افراط نیست، بلکه تجملی جدید است که قدرش به اندازۀ کافی دانسته نشده است.\nکارل گوتکۀ آلمانی که در اوایل دهۀ ۱۹۹۰ کتاب دقیقی دربارۀ آخرین کلمات نوشت، باعث شد تشویق شوم تا تاریخچۀ فرهنگی «اولین کلمات» را دربیاورم. گوتکه این آخرین کلمات را اثر هنری‌ای می‌دانست که بشر در هر عصر از مفهوم مرگ می‌سازد. او می‌گفت: «مُردن سبک‌های مختلفی دارد. پس آیا می‌شود گفت سبک‌ها و شیوه‌هایِ مختلف کلمات آخر با انواع مردن مطابقت دارد؟» گوتکه به اولین کلمات توجهی نداشت و معتقد بود این کلمات چیز زیادی دربارۀ زندگی‌های فردی به ما نمی‌گویند. وی نوشت: «اولین کلمه‌ها به حکایت‌های کودکی تعلق دارند. و ارزش زندگی‌نامه‌ای آن‌ها، با جذابیتشان نسبتِ عکس دارد». او به نامزد ریاست جمهوری ۱۹۸۸ آمریکا، مایکل دوکاکیس فکر می‌کرد که مشهور بود تکنوکراتی سنگدل است. ظاهراً این سرنوشت با اولین کلماتی که به زبان آورده بود و ادعا می‌شد به زبان یونانی هم بوده است، پیش‌بینی شده بود: مونوس مو یا «خودم به تنهایی».\nاما اولین کلمه‌ها، از حرف‌های نامفهومی که درست شکل نگرفته‌اند تا کلماتی که کاملاً صحیح ادا می‌شوند، چیزهای زیادی دربارۀ جامعه به ما می‌گویند. اولین کلمات هم درست مانند آخرین کلمات «سبک و سیاق» دارند، آن‌ها نشان‌‌دهندۀ این‌اند که چه چیزهایی شنیده، ضبط یا دهان به دهان می‌شود. مهم‌تر از آن، علاقه پیداکردنِ آدم‌ها به اولین کلمه‌ها، رابطۀ نزدیکی دارد با این که چطور جوامع فردگراشدۀ غربی به چیزی تبدیل شده‌اند که انسان‌شناسی به نام دیوید لَنسی «نئونتوکراسی»۱ خوانده است: جوامعی که حول وطیفۀ مراقبت از کودکانِ بسیار خردسال شکل یافته‌اند. اگر می‌خواهید بدانید نوزادان چرا و چطور به پروژه‌های شناختی والدینشان تبدیل می‌شوند، یک روش خوب این است که بروید ببینید این والدین از اولین کلمه‌های بچه‌هایشان چه برداشتی داشته‌اند.\nدر تاریخچۀ فرهنگی اولین کلماتی که به زبان می‌آوریم، می‌توانیم با اطمینان بگوییم این کلمات همیشه وجود داشته‌اند. اما در مطالب تاریخی به‌ندرت به اولین کلماتِ به زبان آمده، اشاره شده است. این کلمات اساساً در قالب‌های جدیدتری مثل کتاب‌های کودک، دفترچه‌های خاطرات و مشاهدات علمی ثبت شده‌اند. در مقابل، قدمت آخرین کلمات ظاهراً به عهد عتیق برمی‌گردد. اولین باری که اولین کلمۀ یک کودک ثبت شد، نشانه‌ای بود از طلوع مدرنیته.\nدر دهۀ ۸۰، لیندا پولاک که امروز استاد دانشگاه تولین است، ده‌ها دفترچۀ خاطرات انگلیسی‌زبان از قرون شانزدهم تا نوزدهم را بررسی کرد تا شواهدی پیدا کند که بزرگسالان چطور دربارۀ فرزندانشان فکر می‌کنند. وی متوجه شد که از بین ۹۱ دفترچۀ خاطرات، فقط ۱۹ دفترچه کلاً به صحبت‌های کودک و نوزاد توجه کرده‌اند و تنها ۹ دفترچه به اولین کلمه‌ها اشاره کرده‌اند.\nاولین اشاره از سوی یک قاضی پیوریتان در ماساچوست به نام ساموئل سیوال در اوایل سال ۱۶۸۶ بود که در دفترش ثبت کرده بود پسر هجده ماهه‌اش، هال، «به‌وضوح می‌گوید سیب.» علاقۀ این پدر هم شاید به خاطر این بود که کلاً اینکه پسری بیمار حرف بزند، جالب توجه است. آن پسر سه هفته بعد از تولد دوسالگی‌اش از دنیا رفت. اولین کلمه‌اش، یکی از آخرین کلماتش بود.\n\nثبت سیوال از کلمۀ «سیب» که پسرش هال به زبان آورده بود، قدیمی‌ترین چیزی نیست که من پیدا کرده‌ام. قدیمی‌ترین ثبت اولین کلمه‌ها مربوط به سال ۱۶۰۲ است، وقتی پزشکی فرانسوی به نام ژان ایروار موظف شد وضعیت رشد و پیشرفت اولین وارث مشروع سلطنت فرانسه بعد از ۸۰ سال را به طور منظم بنویسد. این دوفین۲ بعداً لویی سیزدهم شد. اولین کلماتی که ایروار نوشت، وقتی به انگلیسی امروز ترجمه‌شان کنیم، معادل «آهای» می‌شود. بعد از ایروار تا ۸۴ سال بعد، دیگر ثبتی از اولین کلمات پیدا نمی‌کنیم.\nبیش از نیمی از اشاره‌هایی که به صحبت کودکان در دفاتر خاطرات پولاک وجود داشت، به قرن نوزدهم برمی‌گشتند. بعد از «آهای» دوفین و «سیب» سیوال، کلمۀ بعدی در سال ۱۸۳۹ به ثبت رسید، وقتی چارلز داروین اولین پیشرفت پسر اولش، از جمله اولین کلمه‌اش «مام» را ثبت کرد. داروین نوشت این کلمه به معنی «غذا» یا «بهم غذا بده» است.\nچنین چیز پیش‌پا‌افتاده‌ای به دلیل کاری که داروین با آن کرد، از اهمیت زیادی برخوردار شد. او در سال ۱۸۷۷ یادداشت‌هایش را منتشر کرد و نشر این یادداشت‌ها در آلمان، روسیه و فرانسه همزمان گرایشی عمومی به نوشتن خاطرات در بین مورخان طبیعی دیگر ایجاد کرد و به قول روانشناس زبان آلمانی، ویلم لِولت، ناگهان مطالعۀ رشد کودک را به «شاخه‌ای احترام‌برانگیز در زیست‌شناسی انسان» تبدیل کرد. اگر نه همه، اکثر خاطره‌نویس‌ها مرد بودند. روانشناس بریتانیایی، جیمز سالی در سال ۱۸۸۱ نوشت: ‌«این شور و اشتیاق برای دانش روان‌شناسی تعدادی از آشنایانم را تسخیر کرده است. این‌ها اکثراً مردان جوان متأهلی هستند که پدیدۀ دوران کودکی برایشان تازگی دارد و اشتیاق جوانانه را وارد فعالیت علمی خود کرده‌اند». مطالعاتِ خاطره‌محورِ آن‌ها، به این ادعا پروبال داد که رشد فرد از همان مسیری می‌گذرد که گونه‌های مختلف تکامل پیدا کرده‌‌اند. بنابراین، اولین کلمات پنجره‌ای به سوی ذهن‌ها و توانایی‌های نیاکان انسان در طول زمان تکامل می‌گشایند. از این منظر، «مام» به نوعی یک‌جور فسیل زنده بود.\nگزارش داروین واکنشی به گزارشی بود که یک سال قبل، مورخ فرانسوی، ایپولیت تن دربارۀ یکی از دخترانش نوشته بود که یادداشت‌های مفصلی دربارۀ اولین اصواتش در آن بود. تن نوشته بود که اولین کلمات دخترش «پاپا» و «تِم» بود که فکر می‌کرد سعی دارد تا فعل «تینز» به معنی نگه‌داشتن را بگوید. تن این کلمه را با عشق تحلیل می‌کرد و به نظرش کلمه‌ای «خارق‌العاده» بود. این کلمه معانی زیادی داشت: «بده، بگیر، ببین». تن نوشت: «در واقع دخترم آن را قاطعانه چند بار پشت سرِ هم و مصرانه می‌گوید، گاهی شاید چیز جدیدی که می‌بیند را بخواهد، گاهی می‌خواهد ما آن را بگیریم و گاهی برای اینکه توجهمان را به خودش جلب کند. تمام این معنا‌ها در آن کلمه ترکیب شده‌اند». وقتی دخترش دیگر این کلمه را نمی‌گوید، ناراحتی تن هم به همان اندازۀ سرخوشی‌اش است. «جای شک نیست که چون انتخاب نکرده‌ایم که آن را یاد بگیریم، این کلمه با هیچ کدام از ایده‌هایمان مطابقت نداشت… همراهش از این کلمه استفاده نکردیم و در نتیجه او هم آن را کنار گذاشت». باوجود‌این، تا مدتی این کلمه نقطۀ آغازِ «فورانی از اراده» را نشان می‌داد که پدر آن را جشن می‌گرفت.\nهم داروین و هم تن، پذیرفته‌ بودند که اولین کلمات، این آواهای مشخص بودند که (به نظرشان) کودک به جای آنکه آن‌ها را تقلید کند، از خودش می‌ساخت. داروین مطمئن بود که دادی (پسرش را اینطور صدا می‌زد) کلمۀ «مام» را ابداع کرده است. آن‌ها بر این باور بودند که اولین کلمات کودک نشان‌دهندۀ ظهور زبان در نیاکان دورمان است. تن نوشت: «در کل، کودک در حالتی گذرا ویژگی‌هایی ذهنی را نشان می‌دهد که در حالت ثابت در تمدن‌های ابتدایی پیدا می‌شد، خیلی شبیه به نطفۀ انسان که در حالتی گذرا ویژگی‌هایی فیزیکی را ارائه می‌دهد که در حالت ثابت در طبقات حیوانات پَست‌تر دیده می‌شوند».\nتقریباً همان زمانی که داروین، تن و اروپایی‌های دیگر با کودکان و تاریخچۀ تکاملی زبان گلاویز بودند، اولین کتاب‌های تجاری کودکان برای ثبت لحظات مهم، از جمله اولین کلمات، ‌در آمریکا ظاهر شد. در این زمان، توجه به اولین کلمات واقعا گُل کرده بود. برای داروین و تن اولین کلمات نشانۀ گذار کودک به انسانیت بود، اما در عصر کتاب‌های کودک، اولین کلمه نشان می‌داد که آدم جدیدی از راه می‌رسد، نه فقط موجودی متمایز در بین حیوانات، بلکه شخصیتی که از بقیۀ آدم‌ها متمایز است.\nدر آن زمان، از هر چهار یا پنج کودک، یک کودک تا قبل از دوازده ماهگی از دنیا می‌رفت. ثبت اولین‌های مختلف از جمله اولین کلمات، والدین را تشویق کرد تا بیشتر برای کودکانشان وقت صرف کنند که حالا از نظر احساسی ارزش بیشتری داشتند. در ابتدا، کتاب‌های کودکْ زنان طبقۀ بالا را هدف قرار دادند که اهل سنتِ ثبت کادوهای کودک از طرف اقوام و دوستان بودند. محبوبیت این کتاب‌ها در بین خانواده‌های طبقۀ متوسط و کارگر باعث شد این فکر راحت‌تر به ذهن خطور کند که هر نوزاد و کودکی اهمیت دارد. با شروع قرن جدید، ادارات بهداشت محلی کتاب کودک‌های مدل خودشان را عرضه کردند. اولین کلمات به لحظۀ مهمی در رشد کودک تبدیل شد، اما این اتفاق فقط زمانی می‌توانست بیفتد که نوزادان شانس بالایی پیدا کردند تا وارد دورۀ کودکی شوند.\nگزارش‌های کتابخانه‌ای آنلاین از حدود بیست کتاب کودک از اوایل قرن بیستم در یک مجموعۀ ویژۀ دانشگاه یو.سی.‌ال.‌ای نشان داد که حدود دو سوم از این کتاب‌ها جایی برای «اولین کلمه» یا «اولین کلمات» در خود داشتند. احساساتی‌ترین کتاب مال سال ۱۹۱۰ بود که می‌پرسید: «اولین کلمات شگفت‌انگیز چه بودند؟» کتاب دیگری از «گفته‌های کودک» و دیگری از «سخنان» و «دایرۀ لغات در ۱۸ سالگی» می‌پرسیدند. حدود یک سوم کتاب‌ها هیچ کدام از این سؤال‌ها را نداشتند و به جایش از اولین عکس، اولین جشن تولد، اولین کریسمس، اولین دندان و اولین سفر پرسیده بودند. مثلاً، کتاب زندگی‌نامه‌ای برای کودک بهتر۳ که در سال ۱۹۱۰ منتشر شد، می‌گوید «کودکانِ بهتر» می‌خورند، رشد می‌کنند، لباس می‌پوشند، هوای تازه تنفس می‌کنند و راه می‌روند (دقت کنید که «حرف زدن» در این فهرست نیست). کتابی فرانسوی چاپ‌شده به سال ۱۹۰۶، به نام کتاب کودک۴ فقط می‌پرسید که کودک چه زمانی شروع به حرف‌زدن کرده است و کتاب کودک ادواردی۵ مربوط به سال ۱۹۰۸، نقاط عطف زمانی را مشخص می‌کند («باید بدون معنای خاصی از هجاها مثل ما، پا، نا، تا استفاده کند»)، اما از اولین کلمات حرفی نمی‌زند.\nاین دوره، ظاهراً نقطۀ آغاز باور دیگری نیز بود: اینکه اولین کلمات کودک می‌توانند زندگی‌اش را پیش‌بینی کنند. در کتاب کودکان ما را مدرن کردند۶ که تاریخچه‌ای از کودکان در آمریکا از دهۀ‌۱۸۹۰ تا پایان دوران افزایش زاد و ولد است، جنت گلدنِ مورخ نشانه‌های مختلف را به هم ربط می‌دهد، نشانه‌هایی که هم علمی و هم مربوط به فرهنگ عامیانه هستند و والدین از آن‌ها استفاده می‌کردند تا آیندۀ کودکانشان را پیش‌بینی کنند. یک کتاب کودک از سال ۱۹۱۲، «اولین نشانه‌های قطعی احساس در چیزهای مرئی»، «اولین تلاش برای دستیابی به چیزی» و «اولین نشانه‌های منطق» را دنبال می‌کرد. بعضی از کتاب‌های دیگر به این باور معروف اشاره می‌کردند که اگر اولین حرکات کودکی در فضا رو به بالا باشد، ضامن ارتقای موقعیت اجتماعی اوست. همین باعث شد والدین نوزادان را از پله‌ها بالا ببرند. اگر خانه‌ای فقط یک طبقه داشت، کودک را از نردبان بالا می‌بردند.\n\nدر اواخر دهۀ ۶۰، مادرم متوجه شد که اولین کلمات من «پول» و «دابادِی» (از روی اسم نشر قدیمی دابِل‌دِی) است و به‌اشتباه پیش‌بینی کرد که شغلی پرسود در کار انتشارات خواهم داشت. او این کلمات را بدون اینکه بنویسد، به خاطر سپرد، چون کتاب کودکی من کاتولیک بود و به‌جای اولین کلمات، «اولین دعا» و «اولین کریسمس» و «اولین عشای ربانی» من بود. به نظرم جاانداختن دعا در دهان کودکان بهتر از این بود که به آن‌ها اجازه بدهند بی‌مقدمه از تفکراتِ اجتماعی‌نشده و ضددینی خود حرف بزنند. با اینکه اولین کلمات من احتمالاً پیشگویانه نبودند، اولین کلمۀ پیکاسو «پیز» (معادل کلمۀ اسپانیایی «مداد») و اولین کلمۀ جولی اندروز «خانه» بود.\nدر بعضی از فرهنگ‌ها، اولین کلمات تعیین می‌شوند؛ مهم نیست کودک احتمالاً می‌تواند چه چیز دیگری به زبان بیاورد، تا وقتی چیزهای مشخصی را نگوید آن حرف‌ها صحبت تلقی نمی‌شوند. در فرهنگ ساموآی آمریکایی و غربی، اولین کلمه‌ای که گفته می‌شود، تائه به معنای «گُه» است. دو انسان‌شناس آمریکایی، النور اُکس و بمبی شیفلین می‌گویند در فرهنگ ساموآیی، کودکان «وقیح، شرور و لجباز» تلقی می‌شوند و چنین کلمه‌ای ظاهراً بجاست. در مکان‌های دیگر، حرف‌های اولیه، وضعیت آن جهانی کودک را نشان می‌دهند. نایجل بارلی، انسان‌شناس بریتانیایی می‌گوید مردم چامبای کامرون و نیجریه معتقدند حرف‌های نامفهوم نوزادان و سالمندان زبان جهان ارواح است. وی می‌نویسد: «نوزادان هنوز آن را فراموش نکرده‌اند و سالمندان دوباره آن را از سر می‌گیرند، پس به هم شباهت دارند». مردم بائول در ساحل عاج هم بر این عقیده‌اند که کودکانی که زبان نیاکانی را ناشمرده حرف می‌زنند باید جدا نگه داشته شوند که مبادا از آن برای نقشه کشیدن علیه زنده‌ها استفاده کنند.\nدر یک کتاب کودکِ دوست‌داشتنی به نام نافل بانی۷ نوشتۀ مو ویلمز، دخترکی به نام تریکسی خرگوش پارچه‌ای خود را گم می‌کند و بعد پیدایش می‌کند. وقتی دوباره عروسک را به دست می‌آورد، چیزی به زبان می‌آورد که قبلاً هرگز نگفته بوده. پدرش آن را اولین کلمۀ تریکسی در نظر می‌گیرد. خطر لو رفتن داستان: این کلمات «نافل بانی» بودند.\nاین کتاب یادآوری می‌کند که «اولین کلمه» محصول تقاطع بین قصد کودک برای رساندن معنا با اشتیاق بزرگسال برای درک است. «نافل بانی» در واقع اولین چیزی نیست که تریکسی در کتاب می‌گوید. قبل از آن سعی می‌کند به پدرش بگوید که خرگوشش جا مانده. فریاد می‌زند: «اَگل فِلَگِل کلَبِل!» و پدرش جواب می‌دهد: «درسته. داریم برمی‌گردیم خونه».\nچیزی که دربارۀ «نافل بانی» صادق است، برای «مام» داروین، «تم» تن، «سیب» سیوال و حتی شاید برای «آهای» ایروار هم صدق می‌کند. وضعیت اولین کلمه به عنوان «اولین»، همیشه به نوعی من‌درآوردی و وابسته به میل یک بزرگسال است که برای یک حرف معنایی در نظر بگیرد. همانطور که زبان‌شناس آمریکایی، کاترین اسنو در سال ۱۹۸۰ گفت، «اولین کلمه بازتابی از تصمیم‌های فرهنگ دربارۀ مسائل زیادی است: وضعیت کودک در مقابل والد، وصف قصد داشتن، باورها و کاربست‌های جامعه‌پذیری زبان، و باورهایی دربارۀ ظرفیت‌های اجتماعی و ارتباطی نوزدانی که هنوز زبان باز نکرده‌اند و نیز نظریات زبان و معنا».\nاسنو و دیگر زبان‌شناسان به شیوه‌های مختلف این مشکل را حل کرده‌اند: بعضی‌ها اولین کلمه را نادیده گرفته‌اند و به جایش چهار، ده یا پنجاه کلمۀ اول را به حساب آورده‌اند (که یک کودک متوسط تا هجده ماهگی به آن می‌رسد)، در عین حال بقیه یک مرحلۀ کلمۀ اول را مشخص می‌کنند. چیزی که ضرورت پیدا کرد، چک لیست‌هایی از کلمات بود که به والدین داده می‌شد تا پر کنند. جزئیات شخصی‌ای که در این رویکرد قربانی می‌شد (مثلا نمی‌توانید ثبت کنید که کلمۀ اول کودکتان «هی» یا «تم» بوده است)، با سودمندی علمی جبران می‌شد، چون الگوهای جالبی از چیزهای پیش‌پاافتاده پدید می‌آمد.\nمثلاً اکثر کلمات اولیه اسم هستند و ظاهراً دختران نسبت به پسران کلمات بیشتری می‌گویند که ربطی به زبانی که صحبت می‌کنند یا فرهنگشان ندارد. و می‌توانیم جرئت به خرج بدهیم و بگوییم که اولین کلمات در طول زمان، چه شنیده شده باشند چه نه، احتمالاً تفاوت چندانی با کلماتی ندارند که کودکانِ امروز می‌گویند: صدای حیوانات، اسامی حیوانات خانگی و اعضای خانواده، خوردنی‌ها و سلام و احوالپرسی. اولین کلمات شما اولین کلمات هر فرد دیگری بوده‌اند و نسل‌های بی‌پایانی از کودکانی که سعی می‌کردند پیش بروند، آن‌ها را بارها و بارها به زبان آورده‌اند.\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را مایکل ارارد نوشته است و در تاریخ ۲۶ جولای ۲۰۱۹ با عنوان «A Cultural History of First Words» در وب‌سایت پاریس ریویو منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۰ مرداد ۱۳۹۸ با عنوان «اولین کلمه‌هایی که بچه‌ها به زبان می‌آورند، چه معنایی دارند؟» و ترجمۀ میترا دانشور منتشر کرده است.•• مایکل ارارد (Michael Erard) نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکایی است. بابل دیگر بس است: در جست‌وجوی آموزندگان عجیب‌ترین زبان‌های دنیا (Babel No More: The Search for the World’s Most Extraordinary Language Learners) آخرین کتاب اوست.\n[۱] neontocracy[۲] لقب پسر ارشد پادشاهان فرانسه [مترجم][۳] The Biography of a Better Baby[۴] Le Livret de L’enfant[۵]  The Edwardian Baby[۶] Babies Made Us Modern[۷] Knuffle Bunny\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653896.json b/train/540653896.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ae1d921453e7e92efa63c6910ca48932b5f63612
--- /dev/null
+++ b/train/540653896.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چگونه هرچیزی جز پزشکی مدرن تبدیل شد به درمان طبیعی؟",
+  "subtitle": "درمان‌های اصطلاحاً «طبیعی» متناقض‌اند و غیرعلمی. اما آن‌ها چیزی در آستین دارند که طب مدرن از ارائه‌اش عاجز است",
+  "introduction": "تا دویست سال پیش، اگر احضار روح و اجنه در فرایند درمان به کار گرفته نمی‌شد، آن فرایند «درمان طبیعی» نام می‌گرفت. اما حالا هر درمانی خارج از پزشکی مدرن «طبیعی» به نظر می‌رسد. مهم نیست این روش‌ها از چین و هند آمده‌اند یا یونان و مکزیک؛ هرچه باشند، به‌صرف مخالفت با پزشکی مدرن، طبیعی دانسته می‌شوند. همین امر باعث شده بازار مرشد‌هایی که با شربت یا سوزنشان همۀ امراض را شفا می‌دهند داغ‌تر از همیشه باشد. آلن لوینوویتز توضیح می‌دهد که چه شد که این دکان‌ها راه افتاد و پزشکی چگونه می‌تواند دوباره اعتمادها را به دست آورَد.",
+  "content": "آلن لوینوویتز، ایان — آنچه در ادامه می‌آید فهرستی از «درمان‌های طبیعی» است که علاقه‌مندان به درمان‌های طبیعی معاصر، به‌ویژه آن‌ها که علاقۀ جدی‌تری به این امور دارند، با آن‌ آشنایند. این فهرست را کریستینا کوئومو در آوریل ۲۰۲۰ تنظیم کرد و به پروتکل مقابله با کووید۱۹ تبدیل نمود. او، که بنیان‌گذار مجلۀ پیوریست است، این فهرست را پس از ابتلای خودش و همسرش به این بیماری تهیه کرد (همسرش، کریس کوئومو، گویندۀ اخبار شبکۀ سی.ان.ان و برادر فرماندار نیویورک اندرو کوئوموست):\n· تنفس دیافراگمی\n· مدیتیشین پرانایاما\n· شربت پاک‌‌‌سازی کبد: یک حبه سیر خام، یک عدد پرتقال، یک عدد لیمو‌ترش، یک قاشق غذا‌خوری فلفل قرمز، یک قاشق روغن زیتون، زنجبیل تازه و یک تکه چوب تازۀ زردچوبه\n· زینک\n· آلکا سی1، سه هزار میلی‌گرم در روز\n· ویتامین بی\n· ویتامین سی\n· پودر گلوتاتیون\n· کوئرستین2\n· دو گیاه داروییِ زردینه و مگنولیا\n· ویراسید3\n· قطرۀ ویتامینه: منیزیم، استیل‌سیستئین، ویتامین سی به‌ همراه لیزین، ب‌کمپلکس، اسید فولیک، زینک، سلنیوم، گلوتاتیون و کافئین\n· آب و حمام‌کردن با شوینده‌های شیمیایی\n· استفاده از دستگاه شارژر بدن [که، با ارسال فرکانس‌های الکتریکی به بدن، اکسیژن خون را تأمین می‌کند].\n· استفاده از دستگاه میدان الکترومغناطیس نوسان‌دار که دستگاهی قابل‌حمل است.\n· غذاهای آیورودایی4\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2022/10/نسخۀ%20صوتی:%20چگونه%20هرچیزی%20جز%20پزشکی%20مدرن%20تبدیل%20شد%20به%20درمان%20طبیعی؟.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            چگونه هرچیزی جز پزشکی مدرن تبدیل شد به درمان طبیعی؟         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nبی‌تردید برای آن‌ها که اهل فن نیستند این فهرست ‌پرتنوع محل بحث و نزاع است: مدیتیشین هندی در کنار «شارژر بدن»؟! آب‌میوۀ تازه برای پاک‌سازی درون بدن و پس از آن حمام با شوینده‌های شیمیایی برای پاک‌سازی پوست؟! نکتۀ درخور توجه آن است که نویسنده، در جای‌جای بحث از این پروتکل‌، بر طبیعی‌بودن آن تأکید می‌کند. سیر خام و تمرین‌های تنفسی کاملاً طبیعی‌اند، اما دستگاه میدان الکترومغناطیس نوسان‌دار چه؟ ویتامین‌ها و مواد معدنیِ فراوری‌شده و تصفیه‌شده که به‌‌شکل پودر، قرص و قطره ارائه می‌شوند چطور؟ ویراسید چه؟ تعاریف متعددی از واژۀ «طبیعی» ارائه شده است، اما به‌سختی می‌توان پذیرفت تعریفی آن‌چنان جامع باشد که همۀ این فهرست را در خود جای دهد.\nعجیب‌تر آنکه برخی هرچه «غیرغربی» است را «طبیعی» جلوه می‌دهند. واژۀ غیرغربی، خود، به برچسبی جامع تبدیل شده است که از طب هندی و چینی تا انواع رویکرد‌های طب بومی (از جمله ملت‌های اولیه و سنت‌های بومیان آمریکایی)، طب بقراطی (از یونان)، هومیوپاتی (که ابداع آلمانی‌هاست) و حتی طب مَفصلی5(که اواخر قرن ۱۹ میلادی در آیووا شکل گرفت) را در بر می‌گیرد.\n\nاین رویکرد، که از شدت تنوع به آش‌شله‌قلمکار شبیه است و با جریان غالب درمانی سر ناسازگاری دارد، پدیده‌ای است جهانی و بهترین نمونۀ آن «طبیعی‌درمانی»6 است. طبیعی‌درمانی روش درمانی پرطرفداری است که برای اولین‌ بار در اواخر قرن نوزدهم در آلمان ظهور کرد. طبیعی‌درمانی، همان‌طور که از نامش پیداست، با استناد به «طبیعی»بودن، مداخلات اساساً ناهمخوان را با یکدیگر ترکیب می‌کند. برای مثال، کلینیک طبیعی‌درمانیِ ایمانوئل مدیسین، واقع در تسهلندورف برلین، گزینه‌های متنوعی پیش روی بیماران قرار می‌دهد: مکمل‌های غذایی، تزریق دوز‌های بالای ویتامین سی، زالودرمانی، بادکش‌‌‌های خشک و تر و بسیاری از داروهای گیاهی که از آیورودا، طب سنتی چینی، آب‌درمانی سوئیسی و آیین‌های درمانی بومیان آمده‌اند.\n«انرژی منفی» در هومیوپاتی، عدم تعادل «ین و یانگ» در طب چینی، چی7، چاکراها، در‌رفتگی مفاصل در طب مفصلی، طبایع و خلق‌و‌خو‌ها، «انرژی»‌ای که به تعبیر کوئومو با دستگاه شارژر بدن از نو تقویت می‌شود یا، اگر ترجیح می‌دهید، تنظیم انرژی بدن با کمک انرژی‌درمانگر، همه، شادمانه در کنار یکدیگر حضور دارند. مهم نیست این روش‌های درمانی از نظام‌های متافیزیکی کاملاً متفاوتی تبعیت می‌کنند و هر یک نظرات متفاوتی دربارۀ علت بیماری ارائه می‌دهند. آنچه این روش‌ها را گرد هم می‌آورد همین به‌اصطلاح طبیعی‌بودن، تأثیرگذاربودن و ضدیتشان با جریان غالب و متداول درمانی است که به‌استهزا طب غربی نامیده می‌شود.\nتا دو قرن پیش، در کنار هم قرار‌دادن این جمع نامتجانس دور از عقل می‌نمود. هر یک از این روش‌ها سبب‌شناسی خاص خود را دربارۀ بیماری مطرح می‌کند و در فرهنگ‌های متفاوت، در بازه‌های زمانی متفاوت و در نظام‌های درمانی کاملاً متفاوت ظهور کرده‌اند. چی در طب چینی و ارتسویگونگسکرافت8 در هومیوپاتی، هر دو، به «انرژی» یا «نیروی حیاتی» ترجمه می‌شوند، اما این دو مفهوم همان‌قدر با یکدیگر قرابت دارند که نیروی اینرسی به نیروی جنگ ستارگان. درمان‌ مبتنی بر چی مدت‌ها پیش از پذیرفته‌شدن نظریۀ میکروبی بیماری‌ها9 پایه‌گذاری شد؛ امروزه نیز هومیوپاتی میکروب را عامل بیماری نمی‌داند و بیشتر با رویکرد‌هایی هم‌داستان است که بر طبل مخالفت با نگاه میکروبی به بیماری می‌کوبند.\nپژوهشگرانی که روش‌های درمانی اولیه را مطالعه می‎‌کنند معتقدند «طبیعی» نامیدن سنت‌های باستانی صرفاً تلاشی برای درست جلوه‌دادن آن‌هاست، اما حرکت در این مسیر با زمانه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم تناسبی ندارد. هم‌اکنون حلقه‌های درمان‌های طبیعیْ دو رویکرد را مرجع خود قرار می‌دهند: طب بقراطی یونان (۴۰۰ سال پیش از میلاد مسیح) و اصول طب امپراتور زرد10در چین (۳۰۰ سال پیش از میلاد مسیح). تردیدی نیست که این دو روش در استفاده از طب طبیعی و رجوع به آن تحول عظیمی ایجاد کردند، اما مراد از واژۀ «طبیعی» در بافت‌هایی از این ‌دست مردود‌دانستن علت‌های ماوراءالطبیعی در ابتلا به بیماری است. در گذشته، طب طبیعی عللی چون اجنه، ارواح، خدایان، روح درگذشتگان و نیز درمان‌های مبتنی بر این علل مانند جن‌گیری و دعاگیری را مردود تلقی می‌کرد. امروزه، مداخلات طبیعی را معمولاً در تضاد با جراحی‌های غیرطبیعی و مواد دارویی می‌بینیم («ببُر، سم بده و بسوزان» اصطلاحی است که پزشکان برای درمان سرطان استفاده می‌کنند که به جراحی، شیمی‌درمانی و پرتو‌درمانی اشاره دارد). حال آنکه چینی‌ها و یونانی‌های باستان طبِ طبیعی‌گیاهی را در تقابل با جراحی و مداخلات دارویی نمی‌دیدند. آن‌ها در علت‌یابی بیماری به دنبال توجیهات جادویی‌مذهبی نبودند و از همین رو جراحی و دارو را طبیعی می‌دانستند.\nبه بیان دیگر، تا همین اواخر، طبیعی در مقابل غیر‌طبیعی نبود، بلکه طبیعی و ماوراءالطبیعی در تقابل با یکدیگر قرار داشتند. این همان تقابلی است که در طبیعی‌گرایی علمی سکولار می‌بینیم و نیز در آنچه به‌اصطلاح جریان غالب طب غربی نامیده می‌شود. هر دو جریان برای ماوراءالطبیعه جایگاهی قائل نیستند، حال‌ آنکه درمان طبیعی مدرن تنوعی از رویکرد‌های غیرمادی و معنوی را با آغوش باز می‌پذیرد و از آیین‌های شِمنی تا نیایش‌های مذهبی را در دامان خود جای می‌دهد. دالایلاما در ژانویۀ ۲۰۲۰ توصیه کرد برای پیشگیری از ابتلا به کووید۱۹ به درگاه الهۀ تارا سرود‌های مذهبیِ دسته‌جمعی بخوانیم. تردیدی نیست که کریستینا کوئومو بیش از منتقدانش از این پیشنهاد استقبال می‌کند. در یک چرخش عجیب تاریخی، امر طبیعی که پیش از این فراماده را مردود می‎دانست، هم‌اکنون، به ماوراءالطبیعه روی خوش نشان می‌دهد.\nآغوش‌گشودن به درمان فراطبیعی از آنجا آغاز شد که شک‌گرایی و مداقه و تحقیق را تنها برای مداخلات غیرطبیعی به کار بردیم؛ ادعاهای غول‌های سود‌محور دارو‌سازی را کم‌ارزش شمردیم و کارآمدی و امنیت مکمل‌های طبیعی را پذیرفته‌شده، تردید‌ناپذیر و غیر‌قابل‌منازعه دانستیم. لزومی ندارد به این نکته اشاره کنم که شرکت‌ها و مرشدهای درمان طبیعی که بر طبل کارآمدی این داروها می‌کوبند، به‌راحتی و با کمترین زحمت، سالانه بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار درآمد دارند.\nبه این جملۀ بقراط توجه کنید که در تمامی آثار مکتوب درمان‌های طبیعی به چشم می‌خورد (برای مثال، شمارۀ بهار مجلۀ پیوریست را نگاه کنید): «بگذار غذا داروی تو باشد و دارو غذایت». هلن کینگ، پژوهشگر برجستۀ آثار یونان و رم باستان، می‌گوید این عبارت نادرست است. با او که صحبت می‌کردم، معلوم بود کلافه است. شاکی بود که مرشدهای درمانی به صحت متونی که عبارات بقراطی از آنجا آمده است اهمیت چندانی نمی‌دهند و صرفاً تلاش می‌کنند این جمله را درست جلوه‌ دهند. وی می‌گوید «متنی که این عبارت از آنجا گرفته شده است به‌سختی قابل‌فهم است. این جمله صرفاً می‌گوید غذا-دارو-دارو-غذا و کسی نمی‌داند ترجمۀ دقیق این عبارت چیست. پر‌واضح است که این عبارت نمی‌گوید ’بگذار غذا دارویت باشد و دارو غذایت‘».\nتعجبی ندارد اگر با شنیدن طبیعی‌بودن طب سوزنی از کوره دربرویم و عصبانی شویم (احساسی که من تجربه کردم). «آخر چطور سوزن‌های استیل ضدزنگ نازک که در بدن انسان فرو می‌کنند طبیعی محسوب می‌شوند؟!». غالباً آدم‌ها از درمان طبیعی حمایت می‌کنند و به آن توجه می‌کنند، اما شنیدن خبرهای دردناکْ ناکامی‌مان را به خشم بدل می‌کند: خبر مرگ‌های بی‌دلیل کودکان و خانواده‌هایی که هزینه‌های هنگفت و خانمان‌برانداز را صرف مناسکی کرده‌اند که جز امید‌های واهی ارمغان دیگری برایشان نداشته‌ است.\n\nنباید برای شارلاتان‌های درمان‌های طبیعی که مرگ کودکان را موجب شده‌اند دل سوزاند، همچنان‌که نباید دلمان برای کارخانه‌دارانی بسوزد که بی‌رحمانه مُسکن‌های حاوی مواد مخدر را توزیع می‌کنند و زندگی‌ افراد بی‌شماری را به نابودی می‌کشانند. اما صاحبان کارخانه‌های داروسازی شیطان مجسم نیستند؛ هواداران طب طبیعی نیز جماعتی فریب‌خورده نیستند. دلم برای افرادی مانند کوئومو می‌سوزد که، در زمانۀ بحران، به درمان طبیعی روی می‌آورند. بااین‌حال، به‌جد باور دارم اگر «جریان غالب پزشکی» برخی ویژگی‌های درمان طبیعی -و درنتیجه، درمان فراطبیعی- را جدی بگیرد و افرادی که دل در گرو طب طبیعی دارند را ساده‌لوح و جاهل ننامد، کمک شایانی به خود خواهد کرد.\nآرتور کلِینمن، روان‌پزشک و انسان‌شناس آمریکایی، در کتاب خود، روایت‌های بیماری11 (۱۹۸۸)، می‌نویسد تجربۀ رنج دو پرسش اساسی را برای فرد مطرح می‌کند: چرا من؟ (پرسشی که از گیجی و دستپاچگی ‌می‌آید) و چه می‌توان کرد؟ (پرسشی که به نظم و کنترل مربوط می‌شود). این پرسش‌ها، بیش از آنکه پرسش‌های زیستی باشند، مسائلی وجودی‌اند. آن‌که به بیماری مبتلاست ماشین درهم‌شکسته نیست. زمانی‌که جسم آسیب می‌بیند، شما یا یکی از عزیزانتان هستید که در هم می‌شکنید و فرو می‌پاشید و نه فقط یک شیء. همین است که بیماران مبتلا به سرطان معمولاً سرطان را نوعی خیانت جسم توصیف می‌کنند. علائم بیماریْ نشانگر فروپاشی یک ارتباط صمیمانه و یا ازهم‌گسیختن پیوند اعتماد است. این فروپاشی در بدنِ فرد دنیا را برای او به جهنم بدل می‌کند، دنیایی که تا پیش از این مکانی نسبتاً امن و حتی در برخی لحظات خاص بهشت بود.\nطب مدرن تعمداً از پاسخ به پرسش‌های وجودی سر باز می‌زند. تنها پاسخ صادقانه به پرسش چرا من؟ این است: نمی‌دانیم. بیماران حتی وقتی پاسخ روشن است، و برای مثال می‌دانیم که سیگار‌کشیدن علت سرطان ریه است، همچنان تعجب می‌کنند که چرا آن‌ها مبتلا شدند، حال آنکه بسیاری دیگر گزندی نمی‌بینند. اشاره به محیط و ژنتیک هم دردی دوا نمی‌کند، چون همچنان می‌توان پرسید چرا باید این ژن‌های شوم نصیب من شود و چرا باید در چنین محیط نکبتی قرار بگیرم.\nپاسخ‌های طب مدرن به پرسش چه می‌توان کرد نیز غالباً قانع‌کننده نیستند. علت آن است که طب مدرن خود را به بیماری محدود می‌کند و نه به ازبین‌‌رفتن اعتماد. وقتی بیمارید، می‌خواهید دوباره سلامتتان را به دست آورید، اما این همۀ ماجرا نیست. احتیاج دارید احساس امنیت کنید، احساس کنید دنیا و بدنتان دیگر به شما خیانت نخواهند کرد و مطمئن شوید، برای پیشگیری از خیانت‌های بیشتر، همچنان تا اندازه‌ای عاملیت دارید. دستان طب مدرن برای مواجهه با این لحظات حیاتی و حساس خالی است. طب مدرن چیزی برای عرضه ندارد تا توانمندتان کند. طب مدرن دربارۀ جهانی سراسر هماهنگی و قدرتِ عاملیتمان در این جهان داستان‌سرایی نمی‌کند. بلکه برعکس؛ بیمار که می‌شویم، به دنیایی بیگانه پرتاب می‌شویم و از عاملیتمان محروم می‌مانیم. به این صحنه‌ها توجه کنید: لامپ‌های فلورسنتی که نورشان چشم‌ها را آزار می‎دهد، فلزات درخشان، دیوارهای سفید، فرم‌ها، سؤالات، آزمایش‌ها، منتظر‌ماندن‌هایی که نمی‌دانیم از پس آن چه به استقبالمان می‌آید، اطاعت‌کردن‌های بی‌پایان آن هم زمانی‌که دنیا، از پیش، هرگونه قدرت اعمال کنترل را از ما ربوده است. باربارا اِرِنرایک در کتابش، علل طبیعی12 (۲۰۱۸)، این صحنه‌ها را «آیین‌های تحقیر» می‌نامد. پزشکان نسخه‌ها را با دست‌خط‌هایی می‌نویسند که به ناخوانا‌بودن معروف‌اند. این دست‌خط‌های ناخوانا سمبل این حقیقت‌اند که به شفافیت نیازی نیست. شرکت‌های بی‌نام‌و‌نشان با روش‌هایی که بر ما پوشیده است دارو‌ می‌سازند. دارو بر اساس اصولی کار می‌کند یا نمی‌کند، که بیشترمان درک روشنی از آن‌ نداریم. حتی نام این دارو‌ها نیز به گوشمان بیگانه می‌آید: آبراکسان، تاکسوتر، زِلودا، تیپولکس، جِمزار. هر‌کدام را نیز تنها با پرداخت هزینه‌های هنگفت می‌توانیم تهیه کنیم.\nدر گذشته، آیین‌ها و روایت‌های جادویی‌مذهبی به نگرانی‌هایی پاسخ می‌دادند که ورای قلمرو علم پزشکی قرار داشتند. با کمرنگ‌شدن نفوذ و اقتدار مذهب، پاسخ‌دادن به دو پرسش چرا من و چه می‌توان کرد بیش از پیش دشوار شد. چراکه دیگر نمی‌توانستیم به این پرسش‌ها پاسخ‌های فرامادی یا حتی وجودی دهیم. پارادایم طبیعی‌گرایی علمی که طب مدرن بر آن استوار است نیز نمی‌تواند این شکاف را پر کند. همین است که مردم خیانت وجودی بیماری را با روی‌آوردن به حوزه‌های دیگر پاسخ می‌دهند و اینجا همان‌جاست که طبیعت و طبیعی‌بودن پا به عرصه می‌گذارد.\nمی‌توان گفت «طبیعی»، در معنایی مهم، خلاصۀ این عبارت است: «بیرون از نظام غالب». و در همین معناست که می‌توان تنوع گیج‌کنندۀ مداخلاتی را درک کرد که در فهرست مجلۀ پیوریست یافت می‌شود، مداخلاتی که بسیاری از آن‌ها تکنولوژیک هستند و ترکیبی نامتجانس از نظام‌های متافیزیکی. «درمان طبیعی» حدی برای مداخلات تعیین نمی‌کند، آن هم مداخلاتی که بر اساس معیارهای نظام‌مند انتخاب شده‌اند. این درمان اساساً از دل نیاز‌های اولیۀ انسان پدید آمده است. درمان طبیعی هرآنچه رنج را از میان می‌برد گرد هم می‌آورد تا به ‌آن‌ها که رنجی را از سر می‌گذرانند کمک کند به درد‌هایی بپردازند که بیرون از حوزۀ زیستی قرار دارند.\nدر پاسخ به پرسش‌های کلایمن (چرا من؟ و چه می‌توان کرد؟) است که استفاده از دستگاه میدان الکترومغناطیس نوسان‌دار، ویتامین‌ها، حمام با شوینده‌های شیمیایی، انرژی‌درمانی و غذاهای آیورودایی معنا می‌یابند. تمامی این‌ موارد بر عاملیت بیمار صحه می‌گذارند. همۀ افراد نیز به آن‌ها دسترسی دارند. افزون بر این، درک این روش‌ها به دانش عمیق زیست‌شناسی و شیمی نیاز ندارد. تمرینات تنفسی کمکمان می‌کند «جریان انرژی زندگی» را هدایت کنیم؛ سم‌زداییْ بدن را از مواد خطرناک پاک می‌کند؛ ویتامین‌ها کمبود‌ها را جبران کرده و سیستم ایمنی بدن را تقویت می‌کنند. برخلاف شیمی‌درمانی و واکسن‌ها، این روش‌ها، مانند دعا‌خواندن، نه‌فقط یک بیماری خاص بلکه هر نوع رنج احتمالی را هدف قرار می‌دهند. چه می‌توان کرد؟ کارهای زیادی می‌توان انجام داد، و به نظر می‌رسد تمامی این‌ کارها در حوزۀ کنترلتان قرار دارند. می‌توانید با مواد‌ غذایی‌ای که در آشپزخانه دارید و خریدن دستگاه شارژر انرژی از سایت ای‌بِی بدنتان را یکپارچه، متعادل، پاک‌سازی و از نو احیا کنید. این کار نیز به بیمه یا نسخۀ پزشک نیاز ندارد.\n«درمان طبیعی» از منظر متافیزیکی مجموعه‌ای منسجم نیست. با‌این‌حال، نمی‌توان برای واژۀ «طبیعی» و اساساً مفهوم طبیعی‌بودن جایگزینی ارائه کرد، چراکه این مفهوم در پاسخ به پرسش «چرا من؟» پاسخ وجودی قانع‌کننده‌ای در آستین دارد. بسیاری از نظام‌های طبی باستانی بدن انسان را جهان کوچکی می‌دانند که در دل جهان بزرگ‌تری قرار گرفته است، جهانی که خود از نظمی هماهنگ برخوردار است. تعادل ین و یانگ، که سلامت انسان در گرو آن است، بازتابی است از تعادل طبیعی کیهانی که سلامت ملت‌ها و جهان طبیعی بدان وابسته است. رنج همواره نتیجۀ فاصله‌گرفتن از نظم طبیعی امور است. می‌توان از رنج پرهیز کرد و برای این کار باید خود را از نو با نظمی هماهنگ نمود که هم فیزیکی و هم متافیزیکی است. شاید دیگر نتوانیم گناه را علت بیماری بدانیم، اما فعالیت‌های غیرطبیعی که حکم گناهِ سکولارشده را دارند همچنان می‌توانند علت بیماری باشند.\nما دائماً با آسیب‌هایی مواجه می‌شویم که فناوری بر جهان طبیعی تحمیل می‌کند و پُر بیراه نیست اگر بگوییم بدن انسان مکانی برای این آسیب‌های غیر‌طبیعی است. تغییرات زمین‌شناسی، در چشم‌برهم‌زدنی، گونه‌های حیوانی را که میلیون‌ها سال ‌همچنان در حال زاد و ولد بودند از میان برده‌اند. زباله‌ها راه‌های آبی باستانی را پوشانده‌اند. زمین هرآنچه در درونش دارد را بیرون ریخته است و در آتش می‌سوزد. بخارها و گازها سیاره را گرم کرده‌اند. این تراژدی‌ها، که خود محصول استفادۀ بی‌رویه از فناوری است، بدن زمین و لاجرم بدن انسان را تهدید می‌کند. زندگی در مجاورت کارخانه‌ها و دیگر نماد‌های صنعتی و کشاورزیِ دنیای مدرن میلیون‌ها انسان را بیمار‌ کرده است. درمان طبیعی «طب غربی» را مردود می‌داند، اما «طب غربی» استعاره‌ای از جهان مدرن غرب است.\nظهور کووید۱۹ را به‌راحتی می‌توان با تکیه بر چهارچوب‌های نظام‌هایی طبیعی توضیح داد که مدرنیتۀ غیرطبیعی آلوده‌اش کرده‌ است. همه‌گیری این بیماری تنبیهی است بر استفادۀ بی‌رویه از طبیعت: تنبیهی برای بریدن درختان جنگل‌هایی که خفاش‌ها در آن لانه می‌کنند، برای آمد‌و‌شد به مناطق دست‌نخوردۀ حیات‌ وحش و برای کشاورزی و دامداری صنعتی. حال که مسئله به‌صورت امری دوقطبی مطرح می‌شود، بهتر نیست این بیماری را که خود محصول امری غیرطبیعی است با پدیده‌ای طبیعی درمان کنیم؟ چرا از رویکرد‌هایی «غیرطبیعی» استفاده کنیم که وجودشان را وام‌دار نظامی هستند که مشکل با آن‌ها آغاز شده است. اگر پرسش این است که چرا ما؟، پاسخ این است که چون نظام‌های طبیعی را بر هم زده‌ایم. چه می‌توان کرد؟ باید همه‌چیز را به تعادل طبیعی‌اش بازگردانیم؛ خودمان و دنیا را به حالت نخست بازگردانیم.\nتوضیحات وجودی مسیری برای رستگاری انسان و زمین است. به ‌همین دلیل است که عبارت غذا-دارو-دارو-غذا به «بگذار غذا دارویت باشد و دارو غذایت» ترجمه شده است. این ترجمۀ نادرست تلاش می‌کند ضمیر پیوستۀ «ت» را در خود بگنجاند، گویی گنجاندن این ضمیر این عبارت را به دستوری بدل می‌کند که از کتاب مقدس برآمده است. به همین دلیل است که مجلۀ کریستینا کوئومو پیوریست [زاهد] نام دارد. درمان طبیعی بر وجود نیرویی خدایی و خیر‌خواه صحه می‌گذارد که طالب زندگی است و از سلامتمان دفاع می‌کند. وقتی سلامتمان دستخوش بحران می‌شود، احیاناً به چیزی احتیاج پیدا خواهیم داشت که اینسو هیون، متخصص اخلاق زیستی، «امید‌ شفابخش» می‌نامد، نوعی مداخلۀ پزشکی که نه‌تنها می‎توان به کارآمدی آن امیدوار بود، بلکه به تولید معنا نیز کمک می‌کند.\nبهتر است به پروتکل مجلۀ پیوریست نیز از این منظر نگاه کنیم تا آنکه فهرست پیشنهادی این مجله را مجموعه‌ای طبیعی بدانیم. کوئومو اعتبار این فهرست را به طبیعی‌درمانگری به نام لیندا لانکستر مدیون است. لیندا لانکستر «فلسفۀ یوگا، آیورودا، علم‌النفس، طب سنتی چین، طبیعت‌درمانی و هومیوپاتی» را گرد هم آورد و نظامی درمانی به نام لایت هارمونیکس بنیان نهاد. لانکستر و بنیاد لایت هارمونیکس به بیماران می‌آموزند «به نیروی حیاتی درمان که در بدنشان وجود دارد دست پیدا کنند و به آن اهمیت بدهند … بر توانایی بدنشان برای سالم‌ماندن در دنیایی که مشحون از نیروهای چالش‌برانگیز است تمرکز کنند و به وقت بیماری به بدنشان کمک کنند بهبود یابد. این نیر،و فارغ از سن، گرایش‌ها و دغدغه‌های سلامت، در همۀ افراد وجود دارد».\nاخلاق پزشکی حکم می‌کند مراقب باشیم امید شفابخش به امید واهی یا سخنان دروغ نینجامد. این بدین معناست که علم پزشکی از منظر معرفت‌شناسانه باید صادقانه به حدود حوزۀ اعمال قدرت خویش و پاسخ‌هایی که می‌تواند به پرسش‌های افراد دهد اعتراف کند. درمانگرانی مانند لانکستر با چنین محدودیت‌هایی مواجه نیستند اما، همان‌طور که کلاینمن و دیگر پزشکان نشان داده‌اند، وقتی مردم بیمار می‌شوند یا نگران‌اند که بیمار شوند، نباید برای درمان پزشکی و رهایی از دردهای وجودی خود رهبران مذهبی و درمانگران طبیعی را -که امروزه هر دو یکی هستند- بهترین مرجع خود قرار دهند. طب غربی نیز نباید هزینه و کارآمدی داروها را اولویت نخست‌ قرار دهد، گرچه به‌راحتی می‌توان این دو عامل را اندازه گرفت. درعوض، باید بیش از همه به انسان‌بودن بیمار توجه کند. پزشکان باید فرصت کافی در اختیار داشته باشند تا به بیمارانشان گوش دهند. نه‌فقط بدین دلیل که این گفت‌و‌گو‌ها به پزشک اجازه می‌دهد بیماری را راحت‌تر تشخیص دهد و مداوا کند، بلکه بدین دلیل که دعوت از بیمار و گوش‌سپردن به داستان او بخشی از فرایند درمان است. ضرورتی ندارد جریان غالب پزشکی طبیعی‌گرایی علمی را کنار بگذارد و طب طبیعی را بر جای آن بنشاند. این امر اساساً امکان‌پذیر نیست، چراکه طب طبیعی با آغوشی باز هرچه را در تقابل با جریان غالب پزشکی است می‌پذیرد و بیشتر به کیسه‌ای با محتویات متضاد می‌ماند که بیمار با چشمانی بسته دست در آن فرو می‌برد تا شانس خود را بیازماید. طب مدرن می‌تواند به‌ ضرورت دلگرمی‌هایی از جنس متافیزیکی توجه کند. این امور توضیح می‌دهند چرا بیماران با وجود این حجم از تناقضات همچنان در جست‌و‌جوی داروهای طبیعی‌اند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را  آلن لوینوویتز نوشته و در تاریخ ۱۹ ژانویۀ ۲۰۲۱ با عنوان «NATURAL AND UNNATURAL» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «چگونه هرچیزی جز پزشکی مدرن تبدیل شد به درمان طبیعی؟» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ فاطمه زلیکانی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۲ تیر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        آنچه خواندید در شمارهٔ ۱۹ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ نوزدهم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی TARJOMAAN.SHOP بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با ۴۴٪ تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                         آلن لِوینوویتز (Alan Levinovitz) استاد دین‌پژوهی در دانشگاه جیمز مدیسون است و دربارۀ عادات تغذیه تحقیق می‌کند. او هم در دانشگاه فعالیت می‌کند و هم در روزنامه‌ها می‌نویسد. نوشته‌هایش در اسلیت، گاردین و دیگر مطبوعات به چاپ رسیده است. دروغ گلوتن: و اسطوره‌های دیگری دربارۀ آنچه می‌خورید (The Gluten Lie: And Other Myths About What You Eat) و طبیعی: اعتقاد به خوبی طبیعت چگونه به پیدایش مُدهای خطرناک، قوانین ناعادلانه، و علوم پراشتباه منجر می‌‌شود (Natural: How Faith In Nature’s Goodness Leads to Harmful Fads, Unjust Laws, and Flawed Science) از کتاب‌های اوست.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Alka-c: حاوی ویتامین سی و دیگر مواد معدنی است و به‌سرعت جذب بدن می‌شود [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Quercetin: در بیشتر میوه‌ها، سبزیجات، برگ‌ها و دانه‌ها وجود دارد. این ماده خواص آنتی‌اکسیدانی، ضدسرطان، ضدویروس و ضدالتهاب دارد [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                         این دارو ترکیبی از زینک، دو ویتامین‌های سی و اِی، اسید پانتونیک و لیزین است که هرکدام از این موارد در تقویت سیستم ایمنی بدن نقش مؤثری دارند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        آیورودا طب باستانی و کهن هندی است که از ماساژ، یوگا و گیاهان دارویی برای درمان استفاده می‌کند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                         فن درمانِ بیماری از راه دست‌کاری مفصل‌ها و ستون فقرات [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Naturopathy\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Qi: در طب چینی، به معنای انرژی یا نیروی کیهانیِ زندگی است [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                         Erzeugungskraft\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                         اشاره به این حقیقت که باکتری‌ها، ویروس‌ها، قارچ‌ها و ریزاندامگانی مانند آن‌ها بیماری را ایجاد می‌کنند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        Yellow Emperor’s Classic of Medicine : اثر هوانگ تی یکی از پنج امپراتور افسانه‌ای چین [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        11\n                                                        The Illness Narratives\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        12\n                                                        Natural Causes\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653897.json b/train/540653897.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..60eda71398126407bfc4732b4ac72b14184d3056
--- /dev/null
+++ b/train/540653897.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ژاپنی‌ها چگونه به غربی‌ها نگاه می‌کنند؟",
+  "subtitle": "ماجرای نخستین روشنفکر ژاپنی که به آمریکا سفر کرد و ژاپن مدرن را بنیان گذاشت",
+  "introduction": "خیلی از کشورهای درحال‌توسعه به فرایند پیشرفت ژاپن غبطه می‌خورند و خود را ملامت می‌کنند. از آن سو، آمریکایی‌ها به خود می‌بالند که «این ماییم که ژاپن را ژاپن کرده‌ایم». ماجرا آنجا پیچیده می‌شود که ژاپنی‌ها به‌هیچ‌وجه خود را غربی نمی‌دانند. جان دیویدَن می‌گوید وقتی پدران معنوی ژاپن با فرهنگ و صنعت آمریکا مواجه شدند آگاهانه دست به گزینش زدند. یا برای مثال، هنگامی که مبلغان مسیحی به ژاپن آمدند، ژاپنی‌های مسیحی‌شده آن‌ها را بیرون کردند و مسیحیت را به عنصری ملی‌گرایانه تبدیل کردند. چگونه می‌توان نگاه ژاپن به غرب را فهمید؟",
+  "content": "جان دیویدَن، ایان — در سال ۱۸۶۰، فوکوزاوا یوکیچی، دانشجوی جوان ژاپنی که در حال یادگیری خودآموز انگلیسی بود، در نقش مترجم با اولین هیئت دیپلماتیک اعزامی ژاپن به ایالات‌متحده همراه شد. این رویارویی با آمریکا، در کنار سفر دوم همراه فرستادۀ ژاپن به اروپا در سال ۱۸۶۲ و سفر سوم مجدداً به ایالات‌متحده در ۱۸۶۷، تأثیر شگرفی بر اندیشۀ او دربارۀ ژاپن و آینده‌اش گذاشت. فوکوزاوا رفتار و منش غربی‌ها را وحشتناک می‌پنداشت، اما استقلال فکری و آزادی بیانشان را می‌ستود. او در سفرهایش توجهی به علم و فلسفۀ غربی نداشت، چون معتقد بود این دانش را می‌توان با مطالعه به دست آورد، و بر جوانب عملی‌تر اوضاع آمریکا و اروپا متمرکز بود. چه کسی هزینه‌های بیمارستان را پرداخت می‌کند؟ پول را چطور در بانک انتقال می‌دهند و روش وام‌دهی به چه شکل است؟ با همین توضیحات مختصر می‌توان نگرش فوکوزاوا به انگاره‌های غربی را فهمید. او نوعی کنجکاوی عمل‌گرا نسبت به آموزه‌ها و مفاهیم به‌دست‌آمده از غرب داشت. هرکدام از این موارد ممکن بود در ژاپن جوابگو باشد و ممکن بود نباشد. می‌توان برخی را به کار گرفت و برخی را دور انداخت.\n • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n  عکس: فوکوزاوا یوکیچی. عکاس: ژاک فیلیپ پوتو، آپریل۱۸۶۲، از موزۀ رودخانه‌های پیت، آکسفورد. تجربیات فوکوزاوا در غرب، و چشم‌اندازش پس از تبدیل‌شدن به اولین بنیان‌گذار فکریِ ژاپن، سؤالی مهم را دربارۀ غربی‌سازی مطرح می‌کند، مفهومی که در آن عصر برابر با جهانی‌سازی در روزگار ما بود، اما بیشتر به‌سمت تأثیرات غرب تمایل داشت. آیا غیرغربی‌ها راه‌وروش غرب را پیش گرفتند؟ یا مثل فوکوزاوا، بنا به مصلحت، بخش‌های مختلف آن را به پرسش و نقد و پذیرش و واپس‌زنی گرفتند؟\n از نقطه‌نظر غربی‌ها، این پرسش اصلاً مطرح نبود. غرب، به‌خصوص آمریکا، در قرن بیستم اثر تعیین‌کننده‌ای روی دنیا داشت. نیروی وسیع نهادهای غربی (سرمایه‌داری، دموکراسی، مسیحیت) نقش خود را بر تارک سایر نواحی دنیا نیز ثبت کرد و ملت‌هایی مستقل و دموکراتیک و متعهد به آزادی خلق کرد. تمام شد و رفت. اما آیا واقعاً تمام شد و رفت؟ اگر روندهای جهانی قرن بیست‌ویکم را معیار قرار دهیم، می‌بینیم که شاید بیش‌ازحد دربارۀ تأثیرات و دستاوردهای غربی‌سازی غلو کرده‌ایم. موفقیت کشورهای غیرغربی در مواجهه با ویروس کرونا، به‌خصوص در شرق آسیا که کشورها با وجود مهار ویروس تعطیل نشده‌اند، گواهی بر قدرت مناطق غیرغربی است. علاوه‌بر ظهور تمامیت‌خواهی و سرمایه‌داری رفاقتی در بعضی بخش‌های غرب، سؤالاتی دربارۀ تسلط و توانایی‌های این منطقه نیز مطرح می‌شود.  نقاشی: چرخ و فلک آمریکایی (۱۸۶۱) اثر اوتاگاوا یوشیتوری،از موزۀ هنر متروپولیتن، نیویورک. ماجرای ژاپن، کشوری که در آن بحث‌های مربوط به غربی‌سازی از اواخر قرن نوزدهم آغاز شد، شایان بررسی ویژه‌ای است، چراکه ظاهراً نمونۀ بارز کشوری است که راه‌ورسم زندگی غربی را پذیرفت. هنری فیلدِ مفسر در دهۀ ۱۸۹۰ خاطرنشان کرد که جزایر ژاپن، با صنعتی‌سازی سریع و اتخاذ اندیشه‌های غربی، همچون کشتی‌هایی بودند که از آسیا لنگر می‌کشیدند، از اقیانوس آرام می‌گذشتند و مستقیم به لبۀ غربی قارۀ آمریکای شمالی می‌پیوستند. این استعارۀ جغرافیایی کمی زیاده‌ازحد رنگ‌وبوی ادبی دارد، اما به‌خوبی نشان می‌دهد که غربی‌ها چه دیدگاه کوته‌بینانه‌ای نسبت به غربی‌سازی ژاپن داشته‌اند. مشکل این دیدگاه آن است که عمدتاً ثمرۀ تلاش روشنفکران، روزنامه‌نگاران و سیاست‌گذاران غربی بود. هنری لوس، ناشر تایم‌لایف که تأثیر زیادی بر افکار عمومی داشت و در چین تحت تربیت پدر مبلغش بزرگ شده بود، این انگارۀ مربوط به تأثیرگذاریِ آمریکا را زمانی گسترش داد که (در مقاله‌ای در مجلۀ لایف به تاریخ فوریۀ ۱۹۴۱) آمریکایی‌ها را ترغیب کرد تا قرن بیستم را تبدیل به «قرن آمریکایی» کنند.\nاما کمی که نگاهمان را فراسوی دیدگاه‌های غربی گسترش دهیم، درمی‌یابیم که تقریباً هیچ ژاپنی‌ای غربی‌سازی را کورکورانه نپذیرفته است. ژاپنی‌ها چه نظری دربارۀ قرارگرفتن کشورشان در آستانۀ زندگی غربی داشتند؟ مقدار واقعی خوش‌بینی خیلی کمتر از چیزی بود که مفسران غربی تصور می‌کردند. فوکوزاوا را عموماً به‌عنوان مروج غربی‌سازی معرفی می‌کنند. گرچه از نظر بعضی‌ها شاید او شبیه فردی غرب‌زده باشد، ولی اتفاقاً دنیای او زمین تا آسمان با دنیای غرب تفاوت داشت.  فوکوزاوا یوکیچی در سال ۱۸۳۵ در خانوادۀ سامورایی سطح‌پایینی در اوساکا چشم به جهان گشود و در دورانی بالید که سرشار از آشوب سیاسی و سرخوردگی خانوادگی بود. پس از چند بار برداشت بی‌ثمر از مزرعه در دوران قحطی، شورشی در سال ۱۸۳۷ به پا شد و بخش‌های زیادی از اوساکا به آتش کشیده شد. شورش ناموفق بود، اما رژیم توکوگاوا (۱۶۰۲ تا ۱۸۶۸) از دهۀ ۱۸۳۰ به‌شدت تضعیف شد. فوکوزاوا هم تأثیری ژرف از تجربیات پدرش در خاندان محلی‌شان پذیرفت: پدرش حسابدار بود، اما رؤیای پژوهشگری داشت. منتها اربابش اجازۀ تحقیق و پژوهش به او نمی‌داد. فوکوزاوا هیچ‌گاه از یاد نبرد که نظام خشک سلسله‌مراتبی در رژیم توکوگاوا چطور مانع پیشرفت پدرش شده است. او بعدها در زندگی‌‌نامۀ خودنوشتش توضیح داد «نظام فئودالی دشمن خونی پدرم است و من باید به حکم شرافتم آن را نابود کنم». فوکوزاوا در دوران کودکی پدر خود را از دست داد، اما تعهد به تحصیل و پیشرفت را از او به ارث برد.\n او پس از بازگشت از سفرهای خارجی‌اش کتاب چیزهای غربی۱ را نوشت، مجموعه‌ای محبوب، خوش‌خوان و چندجلدی از مشاهداتش دربارۀ زندگی و نهادهای غربی. او همچنین دو کتاب تحول‌ساز دربارۀ یادگیری و تمدن نوشت، روزنامۀ جیجی شیمپو (وقایع جاری) و دانشگاه کیو گیجوکو را دایر کرد و حتی کتابی دربارۀ جغرافیای جهان برای کودکان نگاشت. دربارۀ تأثیر گستردۀ فوکوزاوا بر زندگی ژاپنی‌ها، گفتن همین نکته کافی است که امروزه دانشگاه کیو در توکیو یکی از برترین مؤسسات آموزشی ژاپن است. فوکوزاوا به ثمربخش‌ترین و تأثیرگذارترین روشنفکر دوران مدرن تبدیل شد. کتاب‌هایش را هم نخبگان ژاپن مطالعه می‌کردند و هم در روستاهای ژاپن برای دهقانان با صدای بلند می‌خواندند.\n گرچه تجربیات نخستین فوکوزاوا از غرب تأثیری مهم بر اندیشه‌اش داشت، نمی‌توان برچسب غرب‌گرایی بر او زد، چنان‌که بسیاری از دانش‌پژوهان و مفسران زده‌اند. باآنکه همواره می‌گفت ژاپنی‌ها باید هرآنچه می‌توانند دربارۀ غرب بیاموزند، هرگز حامی غربی‌سازی نبود. اتفاقاً این ایده را به سخره می‌گرفت و می‌گفت، نظر به تفاوت‌های ژرف میان آسیا و غرب، چنین چیزی حتی ممکن نیست:\n حتی ملت‌های غرب، که مرزشان مشترک است، آداب و منش یکسانی ندارند. کشورهای آسیایی، که تا این حد با غرب تفاوت دارند، دیگر اصلاً نمی‌توانند راه‌وروش غربی‌ها را به‌کمال تقلید کنند. حتی اگر از غرب تقلید کنند، نمی‌توان آن را تمدن نامید.\n به دیگر سخن، ژاپنی‌ها باید دربارۀ تأثیر غرب احتیاط پیشه می‌کردند. کپی‌برداری سطحی سنخیتی با روح تمدن ژاپن نداشت و اصلاً فکر خوبی نبود. نکتۀ دیگر فوکوزاوا را هم باید مد نظر داشت، اینکه نسخه‌های زیادی از غرب وجود دارد. این نکته یکدستی مفروض غرب را تا ‌حد زیادی پیچیده می‌کند.\n اثر تحول‌آفرین فوکوزاوا پرورش یادگیری۲ نام داشت. این رسالۀ مرتبط با آموزش‌وپرورش از سال ۱۸۷۲ تا ۱۸۷۶ در قالب شانزده جزوۀ مختلف منتشر شد. فوکوزاوا در این اثر شیوه‌های کهن یادگیری با مبانی کنفوسیوسی را به باد انتقاد می‌گیرد و بیهوده می‌خواند:\n اصولاً یادگیری مستلزم تلاش‌های بی‌کاربردی مثل مطالعۀ حروف عجیب چینی، خواندن متون دشوار‌فهم باستانی یا خواندن و لذت‌بردن از شعر نیست.\n این گونه‌های یادگیری به بیان فوکوزاوا «فاقد ارزش کاربردی» بودند. آدم باید به‌نحوی یاد بگیرد که بتواند «حقیقت امور» را بجوید «و آن‌ها را در خدمت اهداف حاضرش درآورد». منظور فوکوزاوا از اهداف حاضر چه بود و چه اندیشه‌هایی از دیدگاه او دارای ارزش کاربردی بودند؟\n یکی از بنیان‌های ذهنیت فوکوزاوا حفظ حاکمیت ژاپن بود:\n برای حفاظت از کشورمان در برابر ملل اجنبی باید روحیۀ آزادی و استقلال را در سرتاسر کشور بپروریم.\n او معتقد بود که ژاپن می‌تواند روحیه‌ای ملی بر مبنای استقلال شکل دهد. برای این کار کافی بود حس خودکفایی در میان فردفرد ژاپنی‌ها تقویت گردد. اما این امر تنها در صورتی عملی می‌شد که ژاپنی‌ها نظام خشک وفاداری به ارباب خود را براندازند، نظامی که بازماندۀ دورۀ توکوگاوا بود.\n اندیشه‌های فوکوزاوا بر تارک دل رهبران سیاسی‌ای نشست که با چالش‌های شدید ژاپن در همان دوره دست‌به‌گریبان بودند. پس از اصلاحات میجی (جنگ داخلی کوتاهی که رژیم توکوگاوا را در سال ۱۸۶۸ برانداخت)، دولت جدید تمام نظام‌های سیاسی و اقتصادی و آموزشی و همین‌طور ارتش را اصلاح کرد و قدرت سامورایی‌ها را فروکاست. مصلحان در تمام این تلاش‌های درون‌مرزی موفق بودند: کنترل سیاسی و قدرت نظامی‌شان را در توکیو متمرکز کردند، تحصیل را برای تمام شهروندان ژاپنی اجباری نمودند، به جایگاه ویژۀ طبقۀ سامورایی پایان دادند و حمل شمشیر سامورایی در اماکن عمومی را ممنوع کردند. اما این تغییراتْ چندین شورش هم به دنبال داشت که جدی‌ترینشان شورش ساتسوما (۱۸۷۷) بود. فیلم آمریکایی آخرین سامورایی (۲۰۰۳) با بازی تام کروز دربارۀ همین شورش است.\n رهبران در سیاست خارجی هم با محیطی متخاصم روبه‌رو بودند. وقتی سایگو تاکاموری (نابغۀ نظامی اصلاحات میجی و سرانجام رهبر شورش ساتسوما) در سال ۱۸۷۳ پیشنهاد حمله به کره برای رفع عطش سامورایی‌های بی‌قرار را داد، اوکوبو توشیمیچی، دیگر رهبر اصلاحات، جانانه با نقشۀ او مخالفت کرد. اوکوبو می‌گفت اگر حمله با شکست مواجه شود، ژاپنی‌ها خود را در معرض مداخلۀ نظامی غربی‌ها قرار می‌دهند و این امر ممکن است موجب ازدست‌رفتن حاکمیتشان شود. او خاطرنشان کرد که ژاپن پنج‌میلیون پوند بدهکار بریتانیاست و اگر نتواند قسط‌های وام خود را بپردازد، بریتانیایی‌ها با ناوهای خود در هنگ‌کنگ به ژاپن حمله می‌کنند و به‌راحتی بر دفاع ساحلی‌اش چیره می‌شوند. خطر حملۀ غربی‌ها خیلی ملموس بود.  فوکوزاوا در کتاب دوم خود، شرح مختصری از نظریۀ تمدن۳ (۱۸۷۵)، به دغدغۀ عملی استقلال ژاپن پرداخت. این کتاب نیز مثل اثر اولش یکی از مهم‌ترین کتب تاریخ ژاپن به شمار می‌آید. متن این کتاب همچون روایتی است که به هدف نهایی برپایی ملت قوی و مستقل ژاپن می‌انجامد. دانش‌پژوهی در سال ۲۰۱۴ بیان کرد که شاید عنوان شرح مختصری از نظریۀ قدرت ملی برای این کتاب مناسب‌تر باشد. از بخت خوب ژاپن، رهبران سیاسی و فکری با این نظرات هم‌ساز بودند. ژاپن، به‌جای ماجراجویی برون‌مرزی در کره، نساجی خود را صنعتی کرد و ارتش قدرتمندی ساخت. دربارۀ میراث فوکوزاوا هم باید گفت که او به‌هیچ‌وجه مروج غربی‌سازی نیست و نوشته‌هایش اتفاقاً او را ملی‌گرای مستقلی نشان می‌دهند. دغدغۀ او نه گراییدن به راه‌ورسم غربی، بلکه تقویت قوای ملی برای دفع امپریالیسم غربی بود. همین نکته شکاف بزرگ میان تفکر غربی‌ها دربارۀ ژاپن و خود ژاپنی‌ها را نشان می‌دهد.\n تأثیر فوکوزاوا منحصر به ژاپن نبود. روشنفکران بسیاری از دیگر بخش‌های آسیا نیز آثارش را خواندند و فراخوان او را برای تقویت قوای ملی ستودند. ملت ژاپن همچنین به الگویی برای مواجهه با تهدید قدرت‌های غربی تبدیل شد. روشنفکران سرتاسر آسیا، از هند و چین و فرانسه تا امپراتوری عثمانی، و بسیاری از دیگر مناطق میان این دو، موفقیت ژاپن را الگویی برای حفظ حاکمیت ملی در برابر تهدید غرب دانستند. این افراد، به‌جای تقلید از غرب، الگوبرداری از ژاپن را توصیه می‌کردند.\n اگر فوکوزاوا و دیگران تأییدگر غربی‌سازی نبودند، پس چطور این برداشت در ذهن ما شکل گرفته که همین غربی‌سازی راه را برای ورود مدرنیته به ژاپن هموار کرده است؟ پاسخ ساده است: خود مفسران غربی، با تفسیر نادرست مشاهداتشان در ژاپن، این پارادایم غربی‌سازی را ایجاد کرده‌اند. سیدنی لوئیس گالیک، مبلغ آمریکایی ساکن ژاپن، در کتاب خطر سفید در خاور دور۴ (۱۹۰۵) صراحتاً می‌گوید که ژاپنی‌ها در آن زمان به نظام غربی‌شده‌ای گرویده بودند. او با لحنی شادمانه می‌نویسد «ما ژاپن را جزء نظام تمدن غربی به شمار می‌آوریم، نه شرقی». اما گالیکِ ترقی‌خواه در کتابش منتقد مفاهیم برتری غرب و نژادپرستی نسبت به اهالی شرق آسیا نیز هست.\n در دهۀ ۱۹۳۰، با رسیدن ارتش ژاپن به قدرت سیاسی، خوش‌بینی آمریکایی‌ها نسبت به غرب‌گرایی ژاپن کمتر شد، اما خود غربی‌سازی همچنان مبنای قضاوتشان دربارۀ ژاپن بود. در میان این افراد، هارولد کیگلی، دانشمند علوم سیاسی، درموردِ صحت غرب‌گرایی ژاپنی‌ها شک داشت و، در توضیح این دیدگاه، مقاله‌ای را با عنوان «بازپیدایش فئودالیسم در ژاپن» (۱۹۳۶) در مجلۀ کریسچن ساینس مانیتور منتشر کرد. این مقاله زمانی منتشر شد که افسران نظامی راست‌گرای جناح راه امپراتور۵ در ارتش سعی کردند دولت را براندازند و برادر امپراتور را جای او بنشانند. این کودتا بی‌ثمر ماند، سردمدارانش اعدام شدند و جناح راه امپراتور از ارتش ژاپن زدوده شد. کیگلی این کودتا را نه به دید یک نوآوری، بلکه پسرفت ژاپن به گذشته می‌دید. اتفاقاً عکس این قضیه صادق بود. طرح‌ریزان کودتا همه پذیرندۀ اندیشه‌های جدید فیلسوف ژاپنی، کیتا ایکی، بودند که فاشیسم و کمونیسم را در هم آمیخته بود. کیتا ایکی نیز همراه با سران کودتا اعدام شد. کیگلی و خیلی‌های دیگر به این باور رسیدند که غربی‌سازی ژاپن لایه‌ای ظاهری است که، در پس آن، ارتش فئودالی آمادۀ بازگردانی ژاپن به گذشته است.\n بااین‌حال، ناباوری کیگلی نسبت به غربی‌سازی ژاپن، در دوران جنگ جهانی دوم، به فرضی رایج بدل گشت. جز این، چطور می‌شد ظهور نظامی‌گری ژاپن را تبیین کرد؟ آن هم از دل چیزی که آمریکایی‌ها آن را دموکراسی شکوفای سبک غربی در ژاپن می‌دانستند. این امر حتماً ریشه در روزگاری دیگر داشت. به گفتۀ کیگلی، نظامی‌مسلکانْ بازماندۀ مستقیم عصر توکوگاوا بودند که کیمونوی سامورایی‌ها را به تن می‌کردند. اتفاقاً بعضی سربازان ژاپنی واقعاً شمشیر سامورایی نمادین داشتند و ارتش هم آموزه‌های بوشیدوی سامورایی را به سربازانش آموزش می‌داد. مبنای آموزش جزوه‌ای برگرفته از هاگاکوره -متن قرن هفدهمی دربارۀ اخلاقیات سامورایی- بود. اما این پروپاگاندای درونی با هدف تقویت روحیۀ جنگندگی سربازان صورت می‌گرفت، نه بازگردانی‌شان به گذشته‌ای که واقعاً در میدان نبرد از شمشیر سامورایی استفاده می‌کرده‌اند.\n پیروزی آمریکا در جنگ اقیانوس آرام و اشغال ژاپن فرصتی مناسب برای آمریکایی‌سازی این کشور فراهم آورد تا روایت غربی‌سازی به فرجام منطقی خود برسد. نقشه‌های اشغالگران آمریکایی شامل این کارها بود: بازآرایی نظام سیاسی ژاپن، رفع تهدید نظامی‌شان، گشودن فضای جامعۀ این کشور و فراهم‌آوردن امکان مشارکت بیشتر، تمرکززدایی نظام اقتصادی با حذف زایباتسو (شرکت‌های بزرگ)، محلی‌سازی نظام آموزشی و حتی ساده‌سازی زبان ژاپنی.\n این اصلاحات، که با هر متر و معیاری برنامه‌ای جاه‌طلبانه محسوب می‌شد، در رسیدن به اهدافش ناکام ماند. مشخص شد که اجبار کل یک کشور به راه‌ورسم زندگی آمریکایی غیرممکن است و حتی تغییر جزئی هم  بی‌نهایت دشوار و پیچیده است. آمریکایی‌ها، با اخذ تأیید از سوی دایت ملی (یا همان قوۀ مقننۀ دومجلسی) ژاپن، قانون اساسی جدیدی تدوین کردند که شاید مهم‌ترین دستاوردشان باشد. در این قانون اساسی، امپراتور دوباره سردمدار کشور بود، توانایی‌های نظامی هجومی ممنوع بودند و زنان حقوق برابر داشتند (چیزی که حتی در قانون اساسی خود آمریکا هم جایی نداشت). آمریکایی‌ها تا مدتی زایباتسو را منحل کردند و از حقوق کارگران حمایت نمودند. اما بعد که با واقعیت جدید جنگ سرد روبه‌رو شدند، مسیرشان را معکوس کردند، شرکت‌ها را دوباره برپا نمودند، رهبران اتحادیه‌ها را بازداشت کردند و اعتصاب سراسری را فرونشاندند. نظام آموزشیْ تحت کنترل مأموران دولتی توکیو باقی ماند و اصلاحات زبان هم به شکستی مفتضحانه انجامید. لذا این سخن که اشغال ژاپن باعث آمریکایی‌سازی این کشور شد دیدگاه به‌شدت معیوب و نشانۀ کم‌آوردن در برابر تکبر آمریکایی‌هاست.\n اما این دقیقاً همان چیزی است که ادوین رایشاور، استاد فرصت‌طلب تاریخ ژاپن در دانشگاه هاروارد، در کتاب‌هایش ادعا می‌کرد. رایشاور دانش خیابانی زیادی از ژاپن داشت، چون دوران کودکی‌اش را کنار پدر مبلغش در توکیو سپری کرده بود. او بعدها به چنان خبرگی سیاسی‌ای رسید که در سال ۱۹۶۱ دولت جان اف. کندی او را به‌عنوان سفیر آمریکا در ژاپن گماشت که سمتی تقریباً بی‌سابقه برای یک استاد دانشگاه بود. بلافاصله پس از پایان جنگ جهانی دوم، رایشاور دو کتاب نوشت: ژاپن: گذشته و حال۶ (۱۹۴۶) و ایالات‌متحده و ژاپن۷ (۱۹۵۰). هر دوی این کتاب‌ها به فروش زیادی رسید و اندیشه‌های ما را دربارۀ غربی‌سازی ژاپن شکل داد.\n نکتۀ جالب اینکه رایشاور مورخ ژاپن باستان بود. او رساله‌اش را دربارۀ سفرنامه‌های انین، راهب ژاپنی قرن نهم، از گردش‌هایش در چین نوشته بود و چیز زیادی دربارۀ ژاپن مدرن قبل از جنگ اقیانوس آرام نمی‌دانست. اما فرصتی پیش روی خود یافت و خود را به‌عنوان ژاپن‌شناسی مدرن مطرح کرد و دیری نگذشت که به برجسته‌ترین کارشناس ژاپن در آمریکا تبدیل شد. رایشاور در کتاب‌هایش ابراز امید کرد که اشغال ژاپن توسط آمریکا به این کشور کمک خواهد کرد تا از خط پایان غربی‌سازی نیز عبور کند. کیگلی استدلال کرده بود که ژاپن در دوران جنگ غربی‌سازی را کاملاً کنار گذاشته، اما رایشاور برخلاف او دهۀ ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ را «دره‌ای تاریک» می‌خواند که ژاپن، پس‌ازآن، دوباره به روشنایی تابان قیمومت آمریکا در دوران اشغال بر خواهد گشت.\n رایشاور فردی به‌شدت بلندپرواز بود. او ضمن اینکه آمریکایی‌سازی را بخشی از آیندۀ ژاپن می‌دید، غربی‌سازی را هم بخشی مهم از گذشتۀ این کشور به شمار می‌آورد. نوشته‌های او روایت غربی‌سازی را در اواخر قرن نوزدهم ریشه‌یابی کرد و آمریکا را در بطن آن قرار داد. چنین بود که آثار او به موفق‌ترین مکتوبات مربوط به پروپاگاندای غربی‌سازی در قرن بیستم تبدیل شد. اینکه آمریکا در اواخر قرن نوزدهم تأثیری ناچیز بر ژاپن داشت اصلاً مانع گزافه‌گویی‌های رایشاور نشد. اولاً او روی دوستمان، فوکوزاوا، قمار بزرگی کرد و گفت سفرهای این مرد به آمریکا و علاقه‌اش به غرب اولین نشانه‌های تأثیر آمریکاست. اما رایشاور به‌اشتباه علاقۀ فوکوزاوا به غرب را نشانۀ تعهدش به غربی‌سازی دانست. بررسی ما نشان داده که این استدلال تا چه حد اشتباه است. رایشاور همچنین درکی نادرست از چشم‌انداز فوکوزاوا داشت. آنچه رایشاور پیشرفت در گشایش دروازه‌های ژاپن به غرب در دهۀ ۱۸۵۰ می‌دید، در نگاه فوکوزاوا تهدیدی وجودی از سوی امپریالیسم غربی بود.\n مثال دوم رایشاور دربارۀ آمریکایی‌سازی، یعنی مبلغان آمریکایی در ژاپن، نیز همین‌طور است. او اعتقاد داشت مبلغان آمریکایی سرنوشت ژاپن را به‌عنوان یک ملت مسیحی مدرن شکل داده‌اند. اما واقعیت این است که سرگذشت مسیحیت در ژاپن بیشتر به ژاپنی‌سازی شباهت دارد تا آمریکایی‌سازی. تعدادی از سامورایی‌های نخبه در اواخر قرن نوزدهم به مسیحیت گرویدند، اما سپس به مبلغان پشت کردند و کارزاری جانانه برای وطنی‌سازی در پیش گرفتند. آن‌ها هیئت‌های حاکم و موقعیت‌های اجرایی انجمن مسیحی مردان جوان، اتحادیۀ بانوان جوان مسیحی، کلیساهای اصلی و دانشگاه دوشیشا در کیوتو را که تحت مدیریت مبلغان بود به دست گرفتند. همچنین بر این باور بودند که مسیحیت ژاپنی‌شده -که حالا به دست مسیحیان ژاپنی بود، نه مبلغان- باید رکن محوری مذهب در ملی‌گرایی ژاپن باشد. حالا که به گذشته می‌نگریم، می‌بینیم که توفیق آنان بیشتر در اخراج مبلغان بود تا مجاب‌سازی ژاپنی‌ها برای پذیرش مسیحیت. امروزه مسیحیان ژاپن کمتر از ۱ درصد از جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند.\n بااین‌حال، رایشاور بتونۀ خام غربی‌سازی را مبنا قرار داد و به شکل روایتی استادانه از آمریکایی‌سازی درآورد. تأثیر او، همراه با شاگردش آلبرت کریگ که او هم دربارۀ فوکوزاوا می‌نوشت، به حدی قوی بود که حتی امروزه هم تفسیرش از فوکوزاوا از ماندگاری بالایی برخوردار است. می‌توان تفسیر او را در کتب درسی و کتاب‌های خود رایشاور -که امروزه همچنان خوانندۀ زیادی دارند- مشاهده کرد.\n آثار رایشاور سؤال مهم دیگری را نیز پیش می‌کشد که در پس مباحث مربوط به غربی‌سازی مطرح است. چه کسی حق این قضاوت را دارد که آیا یک کشور به‌حدی راه‌وروش غربی‌ها را دنبال کرده که سزاوار برچسب غربی‌شده باشد یا نه؟ چه غربی باشد و چه غیرغربی، فرقی ندارد. پاسخ رایشاور به این سؤال بدیهی است؛ از دیدگاه او، غربی‌سازی اصلاً انتخاب نبود، بلکه هر کشور اصولاً دو راه در پیش داشت: یا پیشرفت ملی به آینده‌ای غرب‌گرا و یا انحطاط «شرقی» که حاصل سرباززدن از رهسپاری در مسیر غربی‌سازی بود.\n اما ژاپنی‌ها و بسیاری از دیگر غیرغربی‌ها گزینه‌های در دسترس خود را تا این حد دوگانه نمی‌دیدند. مثلاً سرمایه‌داری غربی‌ای که تاجران مطرح می‌کردند نوید ثروت و تسریع توسعه را برای برندگان می‌داد، نویدی که درموردِ ژاپن کارساز شد، اما توسعه بر اساس الگوی غربی به‌ندرت در دیگر کشورهای غیرغربی به این خوبی صورت می‌گرفت. با وجود جذابیت رشد اقتصادی، بخش‌های دیگر غربی‌سازی بسیار زننده بودند. برجسته‌ترینشان ریشه در این ترس فراگیر داشت که ارزش‌های غربی که با امپریالیسم غربی ترویج می‌یابد فرهنگ‌های ملی غیرغربی را، که خودشان اساطیری ولی بسیار قدرتمند بودند، نابود می‌کند.\n واکنش ژاپنی‌ها به این ترس راه‌اندازی کارزاری برای صیانت از ارزش‌های خود بود که در دهه‌های ۱۹۱۰ و ۱۹۲۰ با جنبش دموکراسیِ روشنفکری به نام یوشینو ساکوزو آغاز شد. ماجرای یوشینو به‌خوبی نشان می‌دهد که گروه‌های مختلف در ژاپن، روشنفکران لیبرال و نظامی‌مسلکان محافظه‌کار، چطور بر سر غربی‌سازی با هم نزاع داشتند. یوشینو، که به‌اشتباه برچسب غرب‌گرایی می‌خورد، می‌خواست دموکراسی سبک غربی را با بایسته‌های سلطنت ژاپن سازگار کند (نه تقلید) و سلطۀ خیرخواهانۀ امپراتور را جایگزین حاکمیت مردمی کند. نظامی‌مسلکان و متحدانشان که طرفدار سلطنت مطلقه بودند او را بابت تلاش‌هایش استهزا و تحقیر می‌کردند. وقتی سمتش را در دانشگاه سلطنتی توکیو رها کرد تا به شغل پردرآمدتر سردبیری روزنامۀ آساهی شیمبون مشغول شود، متحدان نظامی‌مسلکان در نشریۀ او را اخراج کردند. بدین‌ترتیب از کار بیکار شد، کم‌کم بیمار شد و سرانجام در حقارت و فقر درگذشت.\n تب ضدغربی‌سازی با ظهور نظامی‌گری در دهۀ ۱۹۳۰ بالا گرفت و با سانسور شدید و سرکوب از سوی پلیس اندیشه (کمپیتای) تحمیل شد. در دوران جنگ اقیانوس آرام، دانشگاهیان که حالا موضع ضدغربی‌سازی گرفته بودند در توکیو کنفرانسی تحت عنوان «غلبه بر مدرنیته» برگزار کردند (البته «غلبه بر غربی‌سازی» عنوان مناسب‌تری برای این کنفرانس می‌شد، چون به‌اشتباه این دو مفهوم را یکسان می‌پنداشتند) تا غربی‌سازی را کامل از چهرۀ ژاپن بزدایند. اما همه چنین نظری نداشتند که تأثیرات ارتباطات غربی را باید چنین ناگهانی قطع کرد. نظرسنجی عمومی‌ای در سال ۱۹۴۰ نشان داد که تاجران ژاپنی مخالف تعارض با غرب هستند. نظرسنجی از تاجران آمریکایی هم نتایج مشابهی را به دنبال داشت. با وجود نگرش تاجران، دیدبانان ژاپن در آمریکا (مبلغان سابق، ژاپن‌شناسان، روزنامه‌نگاران) حس می‌کردند ژاپن با کنارگذاشتن غربی‌سازی به آن‌ها خیانت کرده است. البته این برداشت هم درکی نادرست از رویکرد گزینشی ژاپن بود.\n چالش حفظ هویت خود در گرداب تغییرات سریع تا به امروز هم ادامه دارد، به‌خصوص در میان جهانی‌سازی فراگیر که مخالفت خود را با جهانی‌سازیِ فرهنگ علنی کرده است. تجربۀ مردمان شرق آسیا در رویارویی با غربی‌سازی، یعنی مصالحه و پذیرش آنچه نیاز دارند و درعین‌حال حفظ اصالت هستۀ فرهنگی خود، آنان را قادر ساخته که تا به امروز کامروا شوند و به رأس نظام جهانی صعود کنند.\n اگر به درک روشن‌تری از تمرکز فوکوزاوا و ناکامی‌های رایشاور برسیم، می‌توانیم فرضیات موجود در پس انگارۀ غربی‌سازی را بگشاییم و بیشتر واکاوی کنیم. گرچه این انگاره در بعضی سطوح وجود داشت (مثلاً پول غربی‌ای که در ژاپن و دیگر کشورها به نهادهایی همچون بیمارستان‌ها و دانشگاه‌ها پرداخت می‌شد)، این سؤال همچنان جای تأمل دارد که این نهادها تا چه حد غربی ماندند. این نهادها در بعضی موارد، مثل مأموریت‌های تبلیغی، در ژاپن بومی‌سازی شدند. اما در سطح اندیشه کاملاً مشخص است که غربی‌سازی عمدتاً حاصل خیال غربی‌ها بوده است.\n اما دروغین‌بودن غربی‌سازی آسیبی به محبوبیت و رواج آن نرساند، به‌خصوص در میان رهبران نظامی آمریکا که همچنان پایگاه‌های نظامی‌شان در ژاپن و کشورهای دیگر را ساده‌لوحانه با نهادها و ارزش‌های غربی برابر می‌دانند. آثار پژوهشی جدید، همچون کتاب خودم به نام حدود و ثغور غربی‌سازی۸(۲۰۱۹)، به‌تازگی انگشت روی شکاف‌های موجود در این روایت نهاده‌اند. به نظرم زوال کنونی برتری‌جویی آمریکا در شرق آسیا، که با سوءمدیریت دولت دونالد ترامپ شتاب گرفت، کارشناسان را وادار خواهد کرد تا به واکاوی دقیق‌تر انگارۀ غربی‌سازی بپردازند. غربی‌سازی، نظر به ضعف آمریکا در قرن بیست‌ویکم، ایدئولوژی غیرموجهی است، چون این روزگار ظاهراً متعلق به آسیاست، نه ایالات‌متحده.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان       شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،    اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و    به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان       تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های    اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است. فصلنامۀ ترجمان در    کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان    به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک    سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف    نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک    به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید. فصلنامه    برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در صورتی‌که  فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض   خواهیم  کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید و  مابقی   مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جان دیویدَن نوشته و در تاریخ ۹ فوریۀ ۲۰۲۱ با عنوان «The myth of Westernisation» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «ژاپنی‌ها چگونه به غربی‌ها نگاه می‌کنند؟» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر شده است.  وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۳ مرداد ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است. •• جان دیویدن (Jon Davidann) استاد تاریخ در دانشگاه هاوایی پسیفیک و نویسندۀ کتاب‌های دیپلماسی فرهنگی در روابط آمریکا و ژاپن، ۱۹۱۹ تا ۱۹۴۱ (Cultural Diplomacy in US-Japanese Relations, ۱۹۱۹-۱۹۴۱)، رویارویی‌های میان‌فرهنگی در تاریخ جهان مدرن (Cross-Cultural Encounters in Modern World History) و حدود و ثغور غربی‌سازی (The Limits of Westernization) است. ••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۱۹ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ نوزدهم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n [۱] Seiyo Jijo (Things Western) [۲] An Encouragement of Learning [۳] An Outline of a Theory of Civilization [۴] The White Peril in the Far East [۵] the Imperial Way faction [۶] Japan: Past and Present [۷] The United States and Japan [۸] The Limits of Westernization\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653898.json b/train/540653898.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..bbe24b1f1a4b0af78a4441141dff42867d5315c6
--- /dev/null
+++ b/train/540653898.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "لو اورتنزیو: پزشکی که همه‌چیز را به پای اعتیاد باخت",
+  "subtitle": "او با مخدرهای ضددرد تا قعر جهنم رفت، ولی حالا به‌دنبال نجات شهرش است",
+  "introduction": "چرا بیماران لاعلاجی که چند روزی تا پایان عمرشان باقی نمانده، باید با دردِ بی‌امان شکنجه شوند؟ اخلاق حکم می‌کند که اگر می‌توانیم این دردِ بیهوده را تسکین دهیم، در این کار تردید نکنیم. با همین استدلال بود که از دهۀ ۱۹۸۰ تجویز داروهای مخدر ضددرد رایج شد. اما انسان‌ها در سراسر زندگی درد می‌کشند: درد دندان، شکستگی استخوان یا التهاب مفاصل هم می‌تواند به همان اندازه مهلک باشد. و ماجرا شروع شد. چرا بیماران -و حتی پزشکان- باید درد را تحمل کنند، وقتی مخدرهای دارویی در دسترس است؟",
+  "content": "سم کویینونس، آتلانتیک — یک روز در سال ۱۹۸۸، حوالی غروب، پس از آنکه پرستارها و مدیر مرکز به خانه رفته بودند، وقتی دکتر لو اورتنزیو داشت آماده می‌شد که آخرین بیمارش را ببیند، و با چند نفری تماس بگیرد که از صبح نتوانسته بود تلفن‌شان را جواب دهد، کنار قفسۀ‌ نمونه‌های دارو ایستاد.\nپزشک خانوادۀ ۳۵ ساله، در کلارکسبورگِ ویرجینیای غربی، دستش را دراز کرد و یک بسته‌ ویکودین بسیار قوی برداشت؛ بسته‌ای حاوی ۲۰ قرصِ پیچیده در فویل. هر قرص ترکیبی بود از ۷۵۰ میلی‌گرم استامینوفن؛ یعنی همان مادۀ موثرۀ تیلِنول، به اضافه ۷.۵ میلی‌گرم هیدروکودون؛ که مخدری است ضد درد.\nاوتنزیو عادت داشت پس از پایان ساعات مقرر اداری نیز بیمار ببیند، اما آن روز، تلاش برای رتق‌و‌فتق‌کردن کارها خسته‌اش کرده بود و از همه بدتر اینکه سر دردی تنشی۱ هم آزارش می‌داد؛ خلاصه به چیزی نیاز داشت که سرِ پا نگاه‌اش دارد. یک قرص بیرون آورد و توی دهانش گذاشت؛ بستۀ قرص را نماینده فروش شرکت دارویی، به عنوان نمونه، آنجا گذاشته بود و بنابراین مطمئن بود هیچکس نخواهد فهمید چه کسی برش داشته است.  \nاورتنزیو همین اواخر به من گفت: «چنان حسی را هیچ‌وقت تجربه نکرده بودم. مشوش و عصبی بودم، و داشتم از اضطراب فلج‌  می‌شدم». قرص پریشانی‌اش را از بین برد و آن‌چنان سرخوشی‌ای به او بخشید که چهار ساعتِ تمام ادامه یافت؛ آن‌قدری که در بقیۀ شبِ کاری سر پا بماند.\nآن‌وقت‌ها اورتنزیو یکی از محبوب‌ترین پزشکان کلارکسبورگ بود؛ از آن دکترهایی که سایر پزشک‌ها ترجیح می‌دهند خانوادۀ خودشان را پیش آن‌ها بفرستند. بیمارانش «دُکتر اُ» صدایش می‌کردند؛ با شرح و تفصیل، جزئیات زندگی‌شان را برایش تعریف می‌کردند و او هم با حوصله گوش می‌داد.  فیلیس میلز، یکی از آن‌هایی که خانواده‌اش جزو نخستین بیماران اورتنزیو بودند، می‌گوید: «او برای من فقط یک دکتر نبود، بلکه بیشتر مثل برادر بزرگتر بود؛ کسی که وقتی با هیچکس نمی‌توانستم صحبت کنم، با او صحبت می‌کردم.» وقتی پسر میلز با عفونت ویروسی مغز به دنیا آمد، و به بیمارستانی در مورگان‌تاون، ۵۰ کیلومتر دورتر، منتقل شد، اورتنزو مرتب تماس می‌گرفت و حال نوزاد را می‌پرسید. میلز هیچ‌وقت این کار را فراموش نکرد.\nاورتنزیو مجبور بود کارهای مختلفی انجام دهد؛ درست مانند هر پزشک دیگری که در شهری کوچک با منابع محدود کار می‌کند. در بخش مراقبت‌های ویژه شیفت داشت، به ویزیت خانگی بیماران می‌رفت، و در زنان و زایمان و مراقبت از سالمندان هم دستی داشت. او عاشق کارش بود، اما به نظر می‌رسید کار هیچ‌گاه تمامی ندارد. کم کم به جایی رسید که دیگر نمی‌توانست با همسر و فرزندانش شام بخورد. ساعات طولانی کار و فشار استرس سلامت خودش را به خطر انداخته بود. با مشکلات خواب دست‌و‌پنجه نرم می‌کرد و وزنش بالا رفته بود. درست است که سال‌ها طول کشید، اما همان یک قرص ویکودین، درنهایت تبدیل به اعتیادی تمام عیار شد که اورتنزیو بهایش را با آن چیزی پرداخت که برایش ارزشمند بود؛ با خانواده‌اش، شغلش و خوشنامی‌اش.\n\nایالات متحده در بحبوحۀ مرگ‌بار‌ترین و گسترده‌ترین دورۀ شیوع داروهای مخدر در طول تاریخ این کشور قرار دارد. برخلاف اپیدمی‌های پیشین، این یکی را دیگر گروه‌های مافیایی یا دلال‌های خیابانی آغاز نکرده‌اند. برخی پزشک‌های قلابی را مقصر می‌دانند؛ یعنی سودجویانی که مثل نقل و نبات مسکن تجویز می‌کنند. با‌این‌حال، طی دو دهۀ گذشته، تنها بخش کوچکی از داروهای مخدر در امریکا به دست پزشکان فریبکار تجویز شده است. واقعیت این است که همه‌گیری زمانی آغاز شد که صدها هزار پزشکِ خوش‌قلب در تجویز داروهای مسکن زیاده‌روی کردند؛ چراکه به گمانشان بهترین راه برای کاهش درد و رنج بیمارانشان بود. آن‌ها تحت تأثیر متخصصان دردی بودند که دربارۀ انسانی‌بودن این کار داد سخن سر می‌دادند، دل به حرف‌های شرکت‌های بیمه‌ای بستند که می‌گفتند این مقرون به صرفه‌ترین راه است و فریب شرکت‌های دارویی را خوردند که ادعا می‌کردند تجویز مسکن بی‌خطرترین کاری است که می‌توان کرد.\nمخدرهای ضددرد همچون موهبتی از سوی دکترها، همچون درمانی فوری برای مشکلات پیچیده، ترویج شدند. اورتنزیو، در پایان دهۀ ۱۹۹۰، یکی از پیشگامان تجویز داروهای ضد درد در منطقه‌اش بود، این همان دورانی است که او فکر نمی‌کرد مشکلی از این بابت وجود داشته باشد.\nکلارکسبورگ در بالای تپه‌هایی در شمال غربی ویرجینیا، و در نیمه راه میان پیتزبورگ و چارلزتون، واقع شده است. وقتی لو اورتنزیو در سال ۱۹۷۸ به اینجا آمد، رزیدنتی تازه ازدواج‌کرده و فارغ‌التحصیل دانشکدۀ پزشکی دانشگاه مریلند بود. یک روز بعدازظهر که باهم در شهر می‌گشتیم، گفت: «به نظرم می‌آمد زندگی در یک شهر کوچک خیلی بهتر از زندگی در حومۀ شهر است. در کلارکسبورگ هر کوچه‌ای داستانی دارد، در تمام محله‌ها مغازه‌های کوچک خوارو‌بارفروشی می‌بینی و عمدۀ ساکنان شهر، معلم‌ها، صاحبان کسب‌وکارهای مرکز شهر، و آدم‌هایی هستند که در کارخانه‌های شیشه کار می‌کنند».\nزغال سنگ صنعت غالب در ایالت بود، اما در کلارکسبورگ کسب و کار شیشه رونق داشت. تولید شیشه در ابتدای قرن بیستم، و به لطف شن‌های باکیفیت رودخانه‌های ایالت و همچنین میادین غنی گازی، رواج یافت. کارخانۀ شیشۀ تخت پیتسبورگ در سال ۱۹۱۵ افتتاح شد و سال‌ها یکی از تولیدکنندگان پیشروی شیشۀ تخت در جهان بود. شرکت انکر هوکینگ ۸۰۰ نفر را استخدام کرد تا لیوان، بطری و ظرف میوه تولید کنند. کارخانه‌های خانوادگی نیز در شهر به چشم می‌خورد؛ کارخانۀ شیشۀ رولند، کارخانۀ شیشۀ هاروی، و کارخانه‌های دیگر.\nتولید شیشه، برخلاف استخراج مواد خام، نیازمند سرمایه‌گذاری مداوم و طولانی‌مدت بر فناوری بود تا از عهدۀ تقاضای بازار برآید. تولید انبوه شیشۀ تخت، ساخت‌وساز آسمان‌خراش‌ها را میسر کرد. پنجره‌های قدی و درهای کشویی شیشه‌ای باعث شدند خانه‌های کوچک، بزرگتر و لوکس‌تر به نظر آیند. صنعت شیشه زمینۀ ظهور طبقۀ متوسط را در کلارکسبورگ فراهم ساخت و به شهر فضایی بین‌المللی بخشید. کارخانه‌های شیشه صنعت‌گرانی را از فرانسه و بلژیک به خود جذب کردند؛ سال‌های سال شنیدن زبان فرانسوی در کوچه و خیابان کاملاً عادی بود.\nهر محله برای خود دنیایی مستقل بود با کلیسا، فروشگاه و مدرسۀ مخصوص خودش؛ مدارسی که بسیاری از آن‌ها استخر هم داشتند. رقابت‌های ورزشی دبیرستان‌ها بی‌امان بود و مسابقات فوتبال جمعیت زیادی را گرد هم می‌آورد. زمانی که تیم ویکتوری با تیم روزولت ویلسون مسابقه داد، یا آن روزی که تیم واشنگتون ایروینگ در مصاف با تیم نوتردام صعود کرد، مردم می‌دانستند که باید زودتر به ورزشگاه بیایند تا جا بگیرند.\nدر اواخر دهۀ ۱۹۷۰، پزشکان قدیمی کلارکسبورگ دیگر داشتند بازنشسته می‌شدند. اینجا هم، مانند بسیاری شهرهای کوچک دیگر، مشکلات خود را در جذب جوان‌های حرفه‌ای داشت. اورتنزیو از پزشکان انگشت‌شماری بود که به کلارکسبورگ آمد تا این خلاء را پر کند. او به همراه دو پزشک جوان دیگر در سال ۱۹۸۲ مطبی افتتاح کردند، و اورتنزیو، به محض افتتاح مطب، ۴۰ تا ۵۰ بیمار در روز داشت.\nاغلب مراجعه‌کننده‌های او سالخوردگانی بودند که بیشترشان در جنگ جهانی دوم خدمت کرده بودند. آن‌ها درد و رنج‌های یک عمر کار سخت در کارخانه‌های شیشه و شرکت‌ گاز را به دوش می‌کشیدند، اما دست کم با چیزی شبیه به امنیت مالی بازنشست شده بودند؛ صاحب خانه و ماشین بودند و حقوق بازنشستگی و بیمۀ درمانی خوبی داشتند.\nبیماران اورتنزیو از دردهای مزمن پیری –التهاب مفاصل، دیابت، فشارخون- رنج می‌بردند و اغلبشان درد را خوددارانه تحمل می‌کردند. دلیل این امر بخشی به ویژگی‌های نسلی بازمی‌گشت و بخشی دیگر به خصیصه‌های آپالیچیایی۲. اورتنزیو به خاطر می‌آورد روزی مردی نحیف و نزار از سرطان به او مراجعه کرد. اورتنزیو می‌گوید: «بیماری‌اش پیشرفته بود، اما هیچ دم نمی‌زد. پرسیدم: «چرا زودتر نیامدی؟» گفت: «نمی‌خواستم فکر کنی اهل آه و ناله‌ام». منظورم از تبار آپالیچیایی همین است؛ نمی‌خواستم فکر کنی اهل آه و ناله‌ام».\nاورتنزیو در شهری که انتخاب کرده بود جا افتاد. در سال ۱۹۹۲، کلینیک رایگانی گشود تا به اهالی فاقد بیمه کلارگسبورگ خدمات پزشکی ارائه کند. اتاق بازرگانی منطقه به او عنوان شهروند سال را بخشید. اورتنزیو تربیت شده بود تا بیماران را با نگرشی کل‌نگرانه درمان کند. اساتیدش به او آموخته بودند که بیشتر چیزهایی را که یک پزشک می‌باید برای تشخیص بداند، می‌توان از گوش‌فرا‌دادن به بیمار به دست آورد. عکس‌برداری با اشعۀ ایکس و آزمایش‌های گوناگون بیشتر برای تأیید آن چیزهایی هستند که از لابه‌لای پرسش و پاسخ با بیمار دستگیرت شده است. او همچنین آموزش دیده بود که به بیماران کمک کند تا به خودشان کمک کنند. بخشی از کارش این بود که به آنها بیاموزد چگونه از بدن خود مراقبت کنند. دارو آخرین راه‌حل بود، و هرچند همین رویکرد محتاطانه او را نزد بیمارانش عزیز کرده بود، اما سبب طولانی‌شدن ساعت کاری‌اش هم شده بود. جیم هریس، یکی از دوستان اورتنزیو و مدیر کلینیک رایگان، می‌گوید: «تا ساعت ۱۱:۳۰ شب کار می‌کرد. مردم هم تا آن موقع شب در صف انتظار می‌ایستادند چراکه او ارزش انتظارکشیدن را داشت».\nفروشندگان دارو هر هفته به ملاقاتش می‌آمدند. آن روزها فروش دارو شغلی زمخت و کسل‌کننده بود. اورتنزیو به یاد می‌آورد که نمایندگان فروش دارو مردانی سالخورده بودند که در همان منطقه بزرگ شده و زندگی می‌کردند، و از همین رهگذر روابطی درازمدت با دکترها به هم زده بودند. یکی از نماینده‌های شرکت الی لیلی، دستیار کشیش در کلیسایی محلی و کاتولیک بود. یک‌بار در هفته، با کت و شلوار رسمی به دیدن اورتنزیو می‌آمد و اطلاعاتی دربارۀ داروهای تولیدی لیلی می‌داد. او نیز، همچون بسیاری دیگر از همکارانش در آن سال‌ها، از فروش با چرب‌زبانی اجتناب می‌کرد. اعتماد اورتنزیو کم‌کم به مشاوره‌های فروشنده دربارۀ محصولات دارویی جلب شد. وقتی ادارۀ کل غذا و دارو اقدام به جمع‌آوری داروهای لیلی از بازار کرد، یک روز همان نمایندۀ فروش، شرمسار و ناراحت به مطب اورتنزیو آمد و از او کلی عذرخواهی کرد.\nکلارکسبورگ خیلی زود برای اورتنزیو و همسرش مثل خانۀ خودشان شد. ساختمانی دو طبقه و سه خوابه در محلۀ استیلی، در جنوب غرب شهر پیدا کردند که روی دامنۀ یک تپه بود و بعد برای وام بانکی ۳۰ ساله درخواست دادند. با‌این‌حال، پذیرفته‌نشدنِ درخواست، شگفت‌زده‌شان کرد. کارشناس بانک به آن دو گفت: «این خانه این‌همه سال ارزشش را حفظ نمی‌کند. حداکثر وامی که می‌توانیم بدهیم ۱۵ ساله است».\nکارشناس بانک درست می‌گفت. اگرچه جنب‌وجوش خیابان و فوتبالِ شب جمعه هنوز برپا بود، اما دورنمای آیندۀ شهر داشت تیره‌وتار می‌شد. فن‌آوری‌های تازه در صنعت شیشه نیازمند کارخانه‌هایی بزرگتر بودند، این نیز به نوبۀ خود مستلزم وجود زمین‌های هموار بیشتر بود که در ویرجینیای غربی کمیاب است. مکزیک و ژاپن به عنوان رقبای نوظهور تولید شیشه سر بلند کرده بودند، و پلاستیک و آلومینیوم داشت جای شیشه را می‌گرفت. کارخانۀ شیشۀ پیتسبورگ در سال ۱۹۷۴ تعطیل شد. شرکت انکر هوکینگ در سال ۱۹۸۷ آنجا را ترک کرد. تصمیم گرفتند کارخانه غول‌آسای بتنی را بکوبند، اما هنوز هم، درست کنار بزرگراه ۵۰، پابرجاست.\nشهر در میانۀ دهۀ ۱۹۸۰ رو به افول نهاد. بازاریابی تلفنی جای کار در کارخانۀ شیشه را گرفت و مغازه‌های اهالی در مرکز شهر ناپدید شدند. مالکان خانه‌هایشان را به افرادی اجاره دادند که بیشترشان وابسته به [کمک هزینه اجاره] بند ۸ دولت بودند. شهر به تدریج ناچار شد ده‌ها خانۀ متروکه را تخریب کند و خیابان‌ها شبیهِ حفرۀ دهانی بدون دندان شدند. استخرهای شنا هم کم‌کم تعطیل شد؛ انجمن‌های محلی دیگر پولی برای نگهداری از آن‌ها نداشتند.\nاورتنزیو مرا به دبیرستان بزرگ رابرت سی بِرد، زادگاه تیم ایگلز برد. این مدرسه در سال ۱۹۹۵ ساخته شد تا دو دبیرستان کوچک‌تر کلارکسبورگ را یکی کند که آوازه‌شان را از دست داده بودند. جایگزین‌کردن مدرسۀ محله‌ها با یک مدرسۀ مرکزی، کیفیت آموزش را بهبود می‌بخشید، اما دبیرستان بِرد از خانۀ همۀ دانش‌آموزان دور بود. از آن گذشته، ادغام مدرسه‌ها باعث ازبین‌رفتن رقابت‌های ورزشی‌ای شد که هر هفته بچه‌ها را دور هم جمع می‌کرد. محله‌ها با از دست دادن مدارس محلی، درواقع مراکز اجتماعی‌شان را از دست دادند.\nحالا دیگر کم‌کم آدم‌هایی به اورتنزیو مراجعه می‌کردند که هم از زخم‌های اقتصادی و هم از دردهای جسمانی رنج می‌بردند. بسیاری‌شان افسرده و درمانده از کار، یا در جستجوی بی‌حاصلی برای پیداکردن کار بودند. چاقی به معضلی عمومی تبدیل شد. بعضی از بیماران از او می‌خواستند برایشان استعلاجی یا ازکارافتاد‌گی جور کند. برخی دیگر شهر را ترک کردند تا در نیویورک، کارولینای شمالی، و فلوریدا دنبال کار بگردند. می‌گوید: «همیشه با آدم‌های خارج از ایالت تماس می‌گرفتم و خبر بیماری والدین یا پدربزرگ و مادربزرگشان را می‌دادم».\nزمانی که اورتنزیو مطبش را گشود، معمولاً جوان‌ها تنها به دلیل بارداری یا شکستگی دست و پا به او مراجعه می‌کردند، اما در اواسط دهۀ ۱۹۸۰، جوان‌ها، دسته دسته، با امراضی به مطبش می‌آمدند که والدین و پدربزرگ و مادربزرگ‌هایشان در سکوت تحمل‌شان می‌کردند؛ سر درد، کمر درد، سرماخوردگی معمولی. اورتنزیو می‌گوید: «نسل جدیدی که دهۀ ۱۹۸۰ سر و کله‌اش پیدا شد، انتظار داشت زندگی عاری از درد باشد. اگر پیش پزشکی می‌رفتی که برایت دارو نمی‌نوشت، به این معنا بود که پزشک خوبی نبوده است».\nاین تغییر منحصر به کلارکسبورگ نبود. امریکایی‌ها، از پیر و جوان، داشتند به معجزات پزشکی‌ خو می‌گرفتند چراکه به آن‌ها اجازه می‌داد از پیامدهای رفتارهای زیان‌بارشان اجتناب کنند؛ یعنی برای کلسترول بالا استاتین مصرف کنند، برای فشار خون، مسدودکنندۀ بتا و مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین به کار بگیرند، و طیف مختلفی از درمان‌ها را هم برای دیابت. افرادِ کمتر و کمتری تمایل داشتند چک‌آپ‌های سالانه انجام دهند، یا اصلاً بدانند این کار چه نقشی در سلامت‌شان ایفا می‌کند. آن‌ها فقط می‌خواستند از هر درد و بلایی که دارند رهایی یابند، و بعد هم راهشان را بکشند و بروند. طبیعتاً چنین چیزی پای داروها را به میان می‌کشید.\nتشکیلات پزشکی، به شکلی گسترده از چنین تغییری حمایت کرد. در دهۀ ۱۹۸۰، گروه جدیدی از متخصصان درد این بحث را پیش کشیدند که داروهای مخدر ضددردی که از تریاک استخراج شده‌اند می‌باید به شیوه‌ای تهاجمی‌تر مورد استفاده قرار گیرند. بسیاری شاهد مرگِ پر از درد و رنج بیماران مبتلا به سرطان‌های لاعلاج بودند؛ چرا؟ چون پزشک‌ها از تجویز مقادیر متعارف مسکن‌های اعتیادآور برای‌ آن‌ها بیم داشتند. دربارۀ چنین بیمارانی، استفاده‌نکردن از مخدرهای ضددرد غیرانسانی بود.\nمتخصصان شروع به القای این فکر کردند که اگر داروها برای تسکین درد مصرف شوند، اعتیادآور نخواهند بود. آن‌ها می‌گفتند داروهای مخدر را می‌توان به میزان زیاد و مدت طولانی تجویز کرد؛ آن‌هم نه صرفاً برای بیماران لاعلاج، بلکه تقریباً برای هرکسی که درد می‌کشد. این تصور هیچ پایه و اساس علمی‌ای نداشت. نویسندۀ یک مقاله مؤثر بعدها تایید کرد که ادبیات علمی‌ای که متخصصان درد برای تحقیقاتشان به کار می‌بردند، فاقد شواهد واقعی بود. او می‌گوید: «چون هدف اصلی انگ‌زدایی بود، معمولاً شواهد را نادیده می‌گرفتیم».\nبه هر تقدیر، شرکت‌های دارویی‌ای که داروهای مخدر تولید می‌کردند، خیلی زود به متخصصان دردی پیوستند که مأموریت پزشکی خودشان را از بین بردن درد و رنج می‌دانستند. نهادهای پزشکی نیز بدان‌ها ملحق شدند؛ نهادهایی همچون ادارۀ امور بازنشستگان نظامی، کمیسیون مشترک اعتباربخشی به سازمان‌های بهداشتی، بیمارستان‌ها و دانشکده‌های پزشکی سرتاسر کشور.\nدر اواخر دهۀ ۱۹۹۰، وقتی دانشکده‌های پزشکی مدیریت درد را تدریس می‌کردند، تمرکزشان روی‌هم‌رفته بر ضددردهای مخدر بود. با ظهور قرن ۲۱، پزشکان به این سمت گرایش یافته بودند که بعد از تقریباً هر جراحی متداولی نیز دارو تجویز کنند؛ جراحی‌هایی مانند عمل آپاندیس، ترمیم رباط صلیبی جلویی، کشیدن دندان عقل. برای دردهای مزمنی مانند التهاب مفاصل و کمر درد نیز تجویز می‌کردند، آن‌هم در حالی که زمانی دردهای مزمن‌ با رهیافتی ترکیبی درمان می‌شدند که مسکن تنها گاهی در آن دخیل بود، و وقتی شرکت‌های بیمه از پرداخت به بیمارانی که تحت درمان‌های درد طولانی‌مدت غیردارویی بودند، خودداری کردند، استفاده از داروهای مخدر نیز گسترش یافت.\nدر همین اثنا، صنعت داروی ایالات متحده نیز داشت سرمایه‌گذاری هنگفتی بر بازاریابی انجام می‌داد. لشکری از فروشندگان جوان استخدام شدند تا پزشکان را متقاعد کنند داروهایشان معجزات رنگ‌ووارنگ می‌کند. تعداد نمایندگان فروش دارویی در سرتاسر کشور از ۳۸۰۰۰ نفر در سال ۱۹۹۵ به ۱۰۰.۰۰۰ نفر طی یک دهۀ بعد افزایش یافت و سبک قدیمی فروش، که در علم پزشکی یا داروسازی ریشه داشت، به‌کلی از صحنه حذف شد.\nاورتنزیو به یاد می‌آورد «تعداد [فروشندگان] از ده‌ها نفر در هفته به ده‌ها نفر در روز رسید. اگر نسخه‌های بیشتری می‌نوشتید، در صدر فهرست تماس آن‌ها قرار می‌گرفتید. گاهی پیش می‌آمد که یک شرکت، از طریق نمایندگان مختلف، چندین بار در روز بازاریابی‌ات می‌کرد».\nبیشتر شرکت‌های دارویی امریکا رهیافت جدید فروش را پیش گرفتند. شرکت پردو فارما یکی از همین شرکت‌ها بود که با داروی ضددرد مخدر و پیوسته‌رهشِ۳ اکسی‌کانتین۴ در سال ۱۹۹۶ به میدان آمد. پردو پاداش‌هایی افسانه‌ای پرداخت می‌کرد؛ بیش از ۱۰۰.۰۰۰ دلار در هر سه ماه، و این هشت برابر بیشتر از چیزی بود که دیگر شرکت‌ها پرداخت می‌کردند. نماینده‌های فروش دارو برای بهبود فروش‌شان به پزشک‌ها لیوان، کلاه ماهیگیری، کارت اطلاعات روی چمدان، و سفرهای تفریحی هدیه می‌دادند. برای کارمندان پزشک‌ها ناهار می‌آوردند؛ چراکه می‌دانستند اگر هوای کارکنان را داشته باشند، راحت‌تر می‌توانند نظر پزشک‌ها را جلب کنند. چشمشان که به دکترها می‌افتاد شروع می‌کردند به ارائۀ اطلاعات فریبنده و اشتباه تا به هر قیمتی محصولاتشان را بفروشند. فروشنده‌های پردو این ادعا را ترویج می‌کردند که دارویشان به شکلی مؤثر غیراعتیادآور است زیرا مخدر را، یعنی اکسی‌کودون را، به‌تدریج در بدن آزاد می‌کند و بنابراین مرحلۀ شدیداً زیاد یا شدیداً کمی ندارد که به اعتیاد منجر شود.\nنماینده‌ها چیزی بیش از قرص می‌فروختند؛ آن‌ها راه‌کارهایی سهل‌الوصول به پزشکان به ستوه‌آمده‌ای می‌فروختند که شنیده بودند همه‌گیری درد در راه است، اما زمان یا دانش کافی برای رویارویی با آن را نداشتند. اورتنزیو برای مدتی همچنان ورزش، رژیم غذایی متعادل، و ترک سیگار را تجویز می‌کرد؛ یعنی کارهایی که دردهای مزمن را تخفیف می‌دادند. اما بیمارانش، روی‌هم‌رفته، نمی‌خواستند این چیزها را بشنوند، و از آن گذشته، خودش نیز سرش شلوغ بود. این شد که او نیز رفته‌رفته رو به‌سوی دارو آورد. هیچ‌چیز سریع‌تر از برگۀ نسخه معاینه را خاتمه نمی‌دهد.\nدر اواخر دهۀ ۱۹۹۰، تعداد افرادی که در مطب اورتنزیو برایشان قرص‌های ضددرد تجویز می‌شد، از انگشت‌شمار به بیش از نیمی از بیمارانش افزایش یافت. تغییر ابتدا آنقدر تدریجی بود که هیچکس متوجه نشد چه اتفاقی دارد می‌افتد. بیمارانی که مشکلات پزشکی نامرتبط با درد داشتند، سراغ پزشکان دیگر رفتند، اما بازهم اورتنزیو مجبور بود ۱۶ ساعت در روز کار کند و بیمارانی را ببیند که ساعت ۹ شب وقت گرفته بودند.\nهرچه اورتنزیو داروی بیشتری تجویز می‌کرد، بیمارانش بیشتر می‌خواستند. بسیاری از آن‌ها داروی یک ماه‌شان را پیش از اتمام ماه تمام کرده بودند و بنابراین برای داروی بیشتر اصرار می‌ورزیدند، سر او را شیره می‌مالیدند یا داد و بیداد به راه می‌انداختند. بسیاری‌شان دروغ می‌گفتند. برخی هم وقتی اورتنزیو می‌گفت هنوز نمی‌تواند نسخه جدیدی برای‌شان بنویسد، یا وقتی می‌خواست مقدار مصرفشان را کاهش دهد، ناله و نفرینشان سر به فلک می‌کشید.\nسروکلۀ قرص‌ها خیلی زود در خیابان‌های کلارکسبورگ نیز پیدا شد. در بسیاری از مهمانی‌های دبیرستانی، قرص جای آبجو و ماریجوانا را گرفت. فیلیپ میلز، بیمار قدیمی اورتنزیو، دو دختر داشت که معتاد به قرص بودند. نسخه‌های آنها را اورتنزیو نمی‌نوشت، دست‌کم نه به‌شکل مستقیم، اما به لطف دکتر‌هایی مثل او که در تجویز زیاده‌روی می‌کردند، دور نبود که مصرف قرص به‌حد انفجار برسد.\nاورتنزیو باید متوجه می‌شد قرص‌ها چه بلایی داشتند سر بیماران و جامعۀ او می‌آوردند، اما او کمتر و کمتر خودش بود. پس از مواجهه‌اش با ویکودین در آن نیمه شب سال ۱۹۸۸، خودش نیز شروع کرد به غلتیدن در دام اعتیاد. در اواخر دهه ۱۹۹۰، او روزانه بین ۲۰ تا ۳۰ قرص مصرف می‌کرد، و دیگر چیزی از آن‌همه نمونه‌های رایگانی باقی نمی‌گذاشت که فروشندگان همه‌جا حاضر شرکت‌های گوناگون برایش می‌آوردند.\nوقتی از به‌دست‌آوردنِ قرص‌های بیشتر ناامید شد، با یکی از بیمارانش، که حسابداری میان‌سال و قابل اعتماد بود، طرح دوستی ریخت. اورتنزیو به او گفت: «من توی دردسر افتاده‌ام. اگر این نسخه را برایت بنویسم، می‌توانم خواهش کنم داروهایش را بگیری و برایم بیاوری؟»\nمرد، بی‌آنکه توضیحی بخواهد، گفت: «حتماً. اگر می‌گویی باید این داروها را داشته باشی، پس حتماً باید داشته باشی! به هرحال دکتر تویی!»\nخیلی زود کار به جایی رسید که ده، دوازده نفر از بیماران مورد اعتماد اورتنزیو برایش دارو تهیه می‌کردند. او می‌دانست از کنترل خارج شده و به کمک نیاز دارد -حتی آن میزان استامینوفنی که مصرف می‌کرد نیز سمی بود- اما می‌ترسید پیگیری درمان اعتیادش به بهای از دست دادن مجوز پزشکی‌اش تمام شود. حوالی سال ۱۹۹۹ راه جدیدی پیدا کرد؛ نوشتن نسخه به نام فرزندانش.\nاوتنزیو به روشنی می‌توانست ببیند ادعای اعتیادآور نبودن داروها دروغی بیش نبوده است. اگر سعی می‌کرد ترک کند، نشانه‌های وابستگی را در خود می‌دید. او می‌گوید: «نمی‌توانستم از قرص‌هایم دور شوم.» بیمارانش نیز از تمام شدن قرص‌هایشان وحشت‌زده می‌شدند. یکی از آن‌ها پرستاری در بیمارستانی محلی بود که از درد مزمن، و همچنین اضطراب و افسردگی رنج می‌کشید. او در پارکینگ خودش را به اورتنزیو می‌رساند، اغلب هدایایی مانند روتختی و خوراکی‌های کنسروی بدو می‌داد، و اصرار می‌کرد که همان روز به قرص‌هایش احتیاج دارد و نمی‌تواند تا نوبت معاینۀ ماهیانه‌اش صبر کند.\nاورتنزیو راهی برای شکستن چرخه‌‌ای نمی‌یافت که قرص‌ها افراد تحت مداوای‌اش را توی آن انداخته بودند. او هیچگاه روشی پیدا نکرد که مقدار مصرف مسکن‌ها را برای بیمارانش کاهش دهد. وقتی پیشنهاد می‌داد مصرف را کاهش دهند، مخالفت می‌کردند، قطع‌کردن دارو باعث می‌شد بیمار شوند. در منطقه به‌ اندازۀ کافی کلینیک درد یا متخصص اعتیاد وجود نداشت تا اورتنزیو بیمارانش را به آن‌ها ارجاع دهد. شرکت‌های بیمه‌ای هم بسیاری از درمان‌های درد را که بدون مصرف قرص بودند تحت پوشش قرار نمی‌دادند. در چنین شرایطی که جایگزینی مناسب برای بیماران وجود نداشت، او نیز تجویز دارو را ادامه داد.\nکار بیش از حد و اعتیاد، اوتنزیو را از همسر و فرزندانش بیگانه ساخت. هنگامی که کلارکسبورگ رو به افول نهاد، همسرش فرزندانش را به پیتسبورگ برد تا مدرسه‌ای بهتر برای‌شان بیابد. در سال ۲۰۰۴، پس از تقریباً یک دهه زندگی در شهرهای مختلف، از یکدیگر جدا شدند. اورتنزیو که در خانواده‌ای کاتولیک بزرگ شده بود، اما تعلق‌خاطری به کلیسا نداشت، به یک جرگۀ پروتستان پیوست، و دستِ آخر مسیح را در اتاق معاینه‌اش یافت. روزی از روزها، در جلسۀ معاینه، او و بیمارش که یک مسیحی باپتیست بود، دربارۀ رستگاری او صحبت می‌کردند. بیمار و اورتنزیو بر کف اتاق زانو زدند و برای پزشک دعا کردند. اورتنزیو آن لحظه را همچون آغازی جدید می‌داند. او مزیت‌هایی داشت که بسیاری از معتادان نداشتند؛ خانه، ماشین، منابع مالی، دوستان و همکارانی بخشنده، و بعدها، حمایت همسر دومش. برنامه‌ریزی کرد تا مصرفش را کاهش دهد. چند ماه بعد، او را در بخش عمیقِ رودِ الک کریک تعمید دادند؛ باپتیست‌ها از اوایل قرن نوزده غسل تعمید را در این رودخانه انجام می‌داده‌اند.\nکمی پس از آن، ماموران فدرال به مطب او هجوم آوردند. کارکنانش را بازجویی کردند و پروندۀ صدها بیمار را با خود بردند. تحقیقات نزدیک به دو سال طول کشید. فرزندانش مجبور شدند مقابل هیئت منصفه شهادت دهند که اطلاعی از نسخه‌هایی که پدرشان به نام آن‌ها می‌نوشت نداشته‌اند.\nدر اکتبر سال ۲۰۰۵، دادستان او را به سوءاستفاده از موقعیت پزشکی و نوشتن نسخۀ جعلی متهم کرد. در آن سال ۳۱۴ نفر از اهالی ویرجینیای غربی به دلیل بیش‌مصرفی داروهای مخدر از دنیا رفتند؛ یعنی بیش از دو برابر همین آمار در پنج سال قبل. براساس گزارش مرکز پیشگیری و کنترل بیماری‌ها، تا سال ۲۰۰۶ پزشکان به ازای هر صد نفر اهالی ویرجینیای غربی، ۱۳۰ نسخه مخدر می‌نوشتند.\nاورتنزیو، در ماه مارس ۲۰۰۶، اتهاماتش را پذیرفت. دادگاهِ صدور رأی او کمی بعد از آن بود که یک دادگاه عالی در سال ۲۰۰۵ دستعورالعمل‌های مجازات دادگاه‌های فدرال را ملغی، و تصمیم‌گیری دربارۀ مجازات‌های فردی را به تشخیص قاضی واگذار کرد. اورتنزیو هنوز هم، علی‌رغم تمامی‌ کارهایی که کرده بود، در کلارکسبورگ محبوبیت داشت. بیش از صد نفر در حمایت از او به قاضی نامه نوشتند. در نهایت به پنج سال آزادی مشروط، ۱۰۰۰ ساعت خدمات اجتماعی و استرداد ۲۰۰.۰۰۰ دلار محکوم شد. هرچند پایش به زندان نرسید، اما مجوز طبابتش را از دست داد.\nاورتنزیو در ۵۳ سالگی بیکار شد. یک شرکت پیمانکار به او شغل محوطه‌سازی را در اقامتگاه استون‌وال پیشنهاد داد. استون‌وال همان اقامتگاهی بود که او، زمانی که هنوز پزشک بود، روزهای یکشنبه خانواده‌اش را برای صبحانه به آنجا می‌برد. اگرچه هیچ‌وقت در زندگی‌اش چنین کارهایی نکرده بود، اما کار محوطه‌سازی را پذیرفت. دستمزد‌ش ساعتی ۶ دلار و ۵۰ سنت بود.\nچندماهی در اقامتگاه کار کرد، بعد دربان یک مرکز عمومی محلی شد، و پس از آن دوباره، با شغلِ تمام‌وقتِ مسئول فضای سبز، به استون‌وال بازگشت. به همین ترتیب یک کار شبانه نیز پیدا کرد.\nتام دایر یکی از وکیل‌ مدافعان پیشگام در ویرجینیای غربیِ شمالی است، و اورتنزیو هم موکل او بوده است. شبی در سال ۲۰۰۶ دایر از پیتزا فاکسِ بریجپورت، شهری نزدیک کلارکسبورگ، پیتزا سفارش داد. زمانی که زنگ در به صدا درآمد، در را گشود و دید لو اورتنزیو، با جعبۀ پیتزا، مقابلش ایستاده است. چندلحظه طول کشید تا دایر متوجه شود که دکتر اُ حالا پیک پیتزا بود. دایر به من گفت: «زبانم بند آمده بود».\nاورتنزیو می‌گوید: «حالا به همان خانه‌هایی پیتزا می‌بردم که قبلاً برای معاینه می‌رفتم. پیتزا را به همان افرادی تحویل می‌دادم که زمانی بیمارم بودند. آن‌ها ناراحت می‌شدند، برایم ابراز تأسف می‌کردند، اما این چیزها مرا آزار نمی‌داد، چون نسبت به قبل، در جای بهتری بودم».\nهر چند او در نهایت کار و بار پیتزا را ترک کرد. اما آنگونه که از داستانش برمی‌آید، این کار نقشی ایفا کرد در اینکه به خودش بیاید؛ چراکه هر جعبه‌ای که تحویل می‌داد، رهاتر می‌شد. او از دروغ‌هایی رها شده بود که به همکاران، خانواده و خودش گفته بود تا اعتیادش را پنهان کند. او شادی بچه‌هایی را دوست داشت که وقتی در را می‌کوبید جیغ می‌کشیدند: «پیتزا رسید!» می‌گوید: «تو مردم را شاد می‌کنی! این چیزی بود که در دکتر بودن دوست داشتم».\nحالا دیگر اورتنزیو روزهایش را با کار مداوم و با تلاش برای جبران گذشته به شب می‌رساند. جاهایی در کلارکسبورگ و حوالی آن برای کمک به معتادان وجود دارد، و اورتنزیو را در اغلب آن‌ها می‌توان یافت.\nنوانخانۀ میشن در سال ۱۹۶۹، در محلۀ گلن‌الکِ شهر کلارکسبورگ افتتاح شد. گلن‌الک از آن محله‌های عیاشی بود که مشروب‌فروشی‌های فراوانی داشت و اتاق‌هایی مخفی برای قمار. نوانخانه، با تعداد کمی تخت، برای کهنه‌سربازهای الکلی و بی‌خانمان شروع به کار کرد. تابلوی بیرونی نئون آبی رنگ «مسیح نجات می‌دهد»، از آن زمان تاکنون که نوانخانه گسترش یافته، هنوز به چشم می‌خورد. امروزه بیشتر ۱۲۰ تختِ نوانخانه را معتادان به داروهای مخدر اشغال کرده‌اند.\nیک روز بعدازظهر به ملاقات اورتنزیو در یک دفتر کوچک و بدون پنجره در میشن رفتم. حالا ۶۶ سال دارد، لاغر است، موهای خاکستری دارد و عینک می‌زند. سویشرت، شلوار جین آبی و کفش کتانی پوشیده است. هرکاری از دستش بربیاید در میشن انجام می‌دهد؛ از کمک به معتادان برای درمان گرفته، تا پیداکردن کفش و لباس برای فرزندانشان یا رساندشان به کانون اصلاح و تربیت. او مشاور داوطلب هم هست، هم در نوانخانه و هم در دادگاه مواد مخدر؛ جایی که می‌تواند معتادان را در چم‌وخم دستگاه قضایی راهنمایی ‌کند.\nاورتنزیو همچنین در دو برنامۀ ابتکاری دیگر نیز مشارکت دارد که چالش‌هایی برای ترمیم آسیب‌های ناشی از داروهای مخدر پیشنهاد می‌دهند. کلیسایی با سقف چوبی در مرکز شهر، مقر اصلی سلبریت ریکاوری است؛ یعنی همان برنامۀ بازپروری مبتنی بر مسیحیت که در اورنج کانتیِ کالیفرنیا پایه‌گذاری شد. سلبریت ریکاوری، عمدتاً به‌دلیل همه‌گیری داروهای مخدر، در سرتاسر کشور گسترش یافته است. در سه‌شنبه شب سردی به کلیسا رفتم؛ گروه کر از آن آوازهای صمیمانه‌ انجیلی می‌خواندند که در کلیساهای غیرفرقه‌ای رایج است: «تو از هرجهت کاملی…»\nاورتنزیو دستیار کشیشِ سلبریت ریکاوری در کلارکسبورگ است، و مراسم هفتگی را اجرا می‌کند. یک روز غروب مادر جوانی به نام سارا مقابل حضار کلیسا ایستاد تا دربارۀ تجربه دینی‌اش سخن بگوید. داستان سارا با والدینی آغاز شد که در سن پایین ازدواج کردند و پیش از آنکه او ۳ ساله شود، طلاق گرفتند. در داستان او پدرهایی نقش آفرینی می‌کردند که کارگر معدن زغال‌سنگ و رانندۀ کامیون بودند، و پدربزرگی که از ۸ سالگی به‌بعد مرتب او را آزار جنسی می‌داد. سپس مواد مخدر، ازدواج، طلاق و اعتیاد به ضددردهای تجویزی در زندگی او پدیدار شدند.\nنمازگزاران سنتی کلیسا در کلارکسبورگ، همسو با جمعیت شهر، رو به کاهش نهادند. بسیاری از کلیساها وابسته به آن دسته از ساکنان قبلی هستند که روزهای یکشنبه از شهرهای دیگر به اینجا می‌آیند. کلیساهای قدیمی جای خود را یا به کلیساهای جدیدی داده‌اند که دربارۀ کامیابی موعظه می‌کنند و اصرار دارند خداوند می‌خواهد همۀ ما ثروتمند باشیم، یا به جماعت‌های مذهبی مانند سلبریت ریکاوری.\nاورتنزیو وظیفۀ هماهنگی آموزش‌هایی را بر عهده دارد که مربیان بازپروری در کلیسا ارائه می‌کنند؛ مربیانی که به معتادانی یاری می‌رسانند که تصمیم گرفته‌اند خود را از شر اعتیاد به داروهای مخدر خلاص کنند. بااین‌حال به‌نظر می‌رسد اعتیاد در کلارکسبورگ همچنان جولان می‌دهد. یک روز در میشن گروهی از مصرف‌کنندگان جوان دارو را دیدم که در حال بازپروری بودند. چند نفر از آن‌ها با هروئین شروع کرده بودند، اما بعد رو به مت‌آمفتامین آورده بودند. در کلارکسبورگ، و بسیاری از بخش‌های دیگر کشور، مت‌آمفتامین دارد قدرت می‌گیرد و کم کم جایگاه خود را به عنوان چهارمین مرحلۀ شیوعی تثبیت می‌کند که با قرص‌های تجویزی آغاز شد، سپس به هروئین و بعد هم به فنتانیل رسید. به‌نظر می‌رسد مت‌آمفتامین‌ها عوارض ترک داروهای مخدر را کاهش می‌دهند، یا شاید هم صرفاً راهی برای نشئه‌شدن باشند. به هرحال موضوع هرچه باشد، مت‌آمفتامین‌ها هم اکنون، مانند داروهای مخدر سابق، به وفور در کلارکسبورگ یافت می‌شوند.   \nچند سال پیش اورتنزیو تصمیم گرفت یک «خانۀ پاک»۵ در مرکز شهر باز کند؛ جایی که معتادان در حال ترک بتوانند حدود شش ماه در آنجا اقامت کنند تا زندگی‌شان به ثبات برسد. او می‌گوید خداوند، در انجام این پروژه، راهنمایش بوده و درواقع محل انجام کار را به او نشان داده است؛ خانه‌ای در کنار منزلی دوطبقه که اولین ساکن کلارکسبورگ در آن دچار بیش‌مصرفی فنتانیل شد. در سال ۲۰۱۷ گفته شد که روزانه دو شهروند ویرجینیای غربی به دام مخدر می‌افتند. معتادان در حال بازپروری نیازمند جایی بودند که بتوانند در آنجا پاکی‌شان را حفظ کنند. بن رندولف، تاجری که اورتنزیو به او کمک کرد از شر اعتیاد به قرص خلاص شود، می‌گوید: «ما با خودمان گفتیم اینکه عالی است! برایمان مراسم استقبال هم می‌گیرند».\nاما ایدۀ راه‌اندازی یک خانۀ پاک بسیاری را در شهر عصبانی کرد. مدیران دو مدرسۀ محلی از این نگران بودند که خانه بیش از حد به محوطۀ مدرسۀ آن‌ها نزدیک بود. مالکان کسب‌وکارهای محلی هم بیم آن را داشتند که ممکن است این‌گونه خانه‌ها زمینۀ سیاهنمایی تصویر شهر را مهیا سازند. یکی از اهالی به روزنامه اکسپوننت تلگرام۶ گفت: «ارزش خانه‌های دوروبرش افت خواهد کرد. آن‌ها دارند معتادهای در حال ترک و موادفروش‌ها را یک‌جا جمع می‌کنند، خب یک‌دفعه بگویید دارند بازار انحصاری راه می‌اندازند!»\nاما اورتنزیو پافشاری کرد و درنهایت بانک متقاعد شد برای این کار به او وام بدهد. او از جولای ۲۰۱۶ تاکنون یک خانۀ ۶ تخت‌خوابه برای مردان را می‌گرداند. نظارت روزانه دارند و تاکنون هیچ مشکلی -نه افزایشی در آمار جرم و جنایت محدوده، و نه شکایتی از ولگردی- گزارش نشده است. خانۀ مشابهی، مخصوص زنان، در ماه می گذشته افتتاح شد. بااین‌حال، این اتفاق نشان داد وقتی پای اعتیاد در میان باشد، شهر، و چه بسا کشور، کجای کار است؛ عمیقاً زخم‌خورده و خواهان درمان، اما غافل از چگونگی انجام این کار.\nلو اورتنزیو نخستین پزشک کلارکسبورگ بود که به جرم تجویز نامناسب داروهای ضددرد محکوم شد. بیشتر اهالی‌ای که با آنان صحبت کردم معتقد بودند او نخستین فردی بود که چهره‌ای متفاوت به اعتیاد بخشید. نخستین شخصی بود که نشان داد کشور گرفتارِ شکل جدیدی از طاعون دارو است، و اولین فردی بود که این تصور را نقش برآب کرد که خرده فروشان خیابانی منبع مواد مخدر هستند. او همچنین نخستین کسی بود که بدون آنکه خجالت بکشد، آشکارا بر ترک و بازپروری خویش کار کرد.\nبااین‌حال او تنها نبود. در سال ۲۰۰۵، برد هال، یک پزشک محلی دیگر، با اعضای انجمن پزشکی ایالتی ویرجینیای غربی گردهم آمدند. آن‌ها نگران اعتیاد در میان پزشکان ایالتی بودند که تاب ازدست‌دادن پزشکانش را نداشت. بدین ترتیب برنامۀ سلامت پزشکان را راه‌اندازی کردند، که به حدود ۲۳۰ پزشک ویرجینیای غربی، که از سوءمصرف مواد رنج می‌بردند، کمک کرد تا به شکل محرمانه درمان شوند، و بتوانند جواز طبابت و مطب‌شان را حفظ کنند. بسیاری از آن‌ها، درست مانند اورتنزیوی پزشک، بیش از حد کار می‌کردند. برخی‌شان برای مشکلات جسمی و روانی‌شان به خوددرمانی روی آورده بودند. تقریباً یک‌چهارمشان هم از داروهای مخدر استفاده می‌کردند.\nاورتنزیو از دام مواد نجات یافت، اما پیامدهای اعتیاد همچنان بر زندگی‌اش سایه افکنده است. او دارد بر ترمیم رابطه‌‌اش با پسر کوچکش کار می‌کند، اورتنزیو به مراسم عروسی او نرفت و هنوز نوه‌اش را ندیده است. او بر ایمان‌اش تکیه کرده است تا در سختی‌های زندگی یاریگرش باشد. اورتنزیو اغلب به محض آنکه معتادی می‌بیند، سرش را خم می‌کند، شانه‌های او را می‌گیرد و شروع به دعاخواندن می‌کند. ایمانش او را افتاده‌حال کرده و آن احساس تکبری را زدوده است که زمانی که پزشک بود و دچار دردسر می‌شد، به او دست می‌داد؛ یعنی این فکر که اگر تنها چند ساعت بیشتر مطبش را باز نگاه دارد، می‌تواند تمام دردهای جامعه را درمان کند.\nدکتر اُ دیگر سراغ حرفۀ پزشکی نرفت، اما کارش در میشن چندان با زمانی که پزشک خانواده بود تفاوتی ندارد؛ حالا هم به‌نحوی به نیازهای افراد مختلف رسیدگی می‌کند. یک روز صبح، او یکی از اهالی را به کلینیک برد، بعد تلفنی با دکتری معتاد در یک مرکز بازپروری صحبت کرد. کشیشی از یک ناحیۀ زغال‌سنگ‌خیز در جنوب ویرجینیای غربی تماس گرفت تا بپرسد چگونه سلبریت ریکاوری را در کلیسای بزرگ، اما درحال افولش، راه‌اندازی کند. مادری ۲۴ساله با چهار فرزند از شهری کوهستانی در ویرجینیای غربی به دنبال ۲۲۵ دلار بود تا بهای تأسیسات و خدمات آپارتمانی را بپردازد که می‌خواست اجاره کند. اورتنزیو قول داد برای کمک بلاعوض با حامیان میشن تماس بگیرد.\nکمی که از صبح گذشت، سروکلۀ مردی ۲۶ساله از کالیفرنیا پیدا شد؛ یک کارگر ساختمانی تکیده و معتاد به هروئین و مت‌آمفتامین. گفت ۵ دندان‌اش را کشیده و دندانپزشک برایش ۱۲تا قرص هیدروکودون تجویز کرده است، اما کارت شناسایی نداشت و بنابراین نمی‌توانست داروهایش را بگیرد. باری، همچنان که مرد جوان، با کلاه بیس‌بالش، روی صندلی ولو شده بود، به زمین زل زده بود و داشت اصرار می‌کرد که به مسکن نیاز دارد، اورتنزیو نشسته بود و گوش می‌داد.\nاحتمالاً دندانپزشک فکر کرده که این دوستِ ما کلی دندان از دست داده و بنابراین این تعداد قرص برایش زیاد نیست. اگر اینطور باشد یعنی بعضی چیزها دارد تغییر می‌کند؛ تا همین اواخر بعید نبود دندانپزشک‌ها ۲۰ تا ۴۰ قرص تجویز کنند.\nاورتنزیو به کارگر ساختمانی پیشنهاد داد دعا کند. خوب معلوم بود که مرد هنوز دارو می‌خواست. اورتنزیو، کسی که وقتی پزشک بود روزانه صدها قرص تجویز می‌کرد، فقط چند ورق ایبوبروفن به او داد و گفت: «دور و بر هیدروکودون نگرد».\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را سم کویینونس نوشته است و در شمارۀ ماه می مجلۀ آتلانتیک منتشر شده و سپس با عنوان «Physicians Get Addicted Too» در وب‌سایت آتلانتیک نیز بارگزاری شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۸ با عنوان «لو اورتنزیو: پزشکی که همه‌چیز را به پای اعتیاد باخت» و ترجمۀ آرش رضاپور منتشر کرده است.•• سم کویینونس (Sam Quinones) روزنامه‌نگار و جستارنویس آمریکایی است که مشخصاً دربارۀ نظام سلامت ایالات متحده و تأثیر داروهای مسکن تحقیق می‌کند. آخرین کتاب او سرزمین رؤیاها: داستان واقعی اپیدمی مخدرها در آمریکا (Dreamland: The True Tale of America’s Opiate Epidemic) نام دارد.\n[۱]  سردرد تنشی یا عروقی رایج‌ترین نوع سردرد است که معمولاً در اثر استرس یا خستگی ایجاد می‌شود و ناشی از فشار روی عروق یا عضلات سر، صورت یا گردن است [مترجم].[۲] Appalachia: آپالیچیا ناحیه‌ای فرهنگی در شرق ایالات متحده است که بخش‌هایی از ۱۳ ایالت را در بر می‌گیرد. خلق و خوی مردم این منطقه، به شکلی کلیشه‌ای، خشن و منزوی دانسته می‌شود [مترجم].[۳]  داروهای پیوسته‌رهش دارو‌هایی هستند که اثر آن‌‌ها در طولانی‌مدت آزاد می‌شود [مترجم].[۴] OxyContin[۵] sober-living house[۶] Exponent Telegram\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653899.json b/train/540653899.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..33d39fa256337b4686a4465182a4e1adad58271a
--- /dev/null
+++ b/train/540653899.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در دنیای امروز لذت‌‌گرایی اخلاقی‌تر از مصرف‌گرایی است",
+  "subtitle": "خوشبختی حسی گذراست، اپیکور به ما می‌آموزد چگونه بیشتر آن را بچشیم",
+  "introduction": "خوشبختی چیست؟ هر کسی پاسخ خاص خودش را دارد. بعضی آن را در ثروت و قدرت می‌جویند و برخی می‌گویند تنها از مسیر زندگی اخلاقی است که می‌توان به آن رسید. در میان مکتب‌های فلسفی باستانی، جنجالی‌ترین پاسخ را اپیکور و پیروان او داشتند. پاسخی که در نگاه عموم مردم به لذت‌پرستی و خوش‌باشی معروف شده است، اما اگر سراغ متن‌های اصلی این فیلسوف برویم، خواهیم دید که آموزه‌های او می‌تواند راهی برای نجات‌یافتن از دنیای حریص و رقابت‌جوی امروزی به ما نشان دهد.",
+  "content": "کاترین ویلسون، ایان — من هم مثل خیلی‌ها هر کتاب، سخنرانی یا مقاله‌‌ای را که مدعی افشای اسرار خوشبختی باشد با دیدۀ تردید نگاه می‌کنم. از نظر من خوشبختی امری مقطعی است که پس از معاشرت با یک دوست حسش می‌کنیم، یا پس از شنیدن یک قطعۀ‌ موسیقی جدید و اثرگذار از رادیو، به‌اشتراک‌گذاشتن حس اعتماد متقابل با یکی از بستگان، یا برخاستن از یک خواب شبانۀ عمیق و راحت بعد از چند روز سرماخوردگی. خوشبختی گونه‌ای احساس شادمانی در لحظه است که نمی‌توان شکارش کرد، به چنگش آورد و زمانی دراز از حضورش بهره برد.\nاما رضایت از شرایط و روند امور به کلی با خوشبختی متفاوت است. رضایت با کیفیت و ترکیب امور زندگی در ارتباط است؛ همان که ما را وامی‌دارد هر روز صبح از خواب برخیزیم، رویدادهای جهان را کشف کنیم و با آنچه آن روز در پی خواهد داشت، دست و پنجه نرم کنیم. برای تحقق رضایت با موانعی روبرو هستیم که اگر نتوان به طور کامل آن‌ها را کنار گذاشت، دستکم می‌توان تا اندازۀ زیادی از شدت و شمارشان کاست. برخی نویسندگان استدلال می‌کنند که رضایت بیش از همه به ژن، محل زندگی و فصل جاری سال یا چگونگی برخورد دیگران، از جمله دولت، با فرد بستگی دارد. بااین‌حال، دانش روان‌شناسی و به اشتراک گذاشتنِ تجربیات اول شخص در طول چندین نسل، می‌تواند در این مسیر نقش یاری‌کننده‌ای بازی کند.\nبر این اساس فلسفه نیز توانایی یاری‌رسانی به این روند را دارد. مکاتب عمدۀ فلسفی در دوران باستان، از جمله فلسفۀ افلاطونی، رواقی، ارسطویی و مکتب مورد علاقۀ من، یعنی اپیکوریسم، به طور مستقیم در پرسش از زندگیِ مطلوب مشارکت داشته‌اند. فلاسفه جملگی به ایدئال «زندگی طبقِ طبیعت» متعهد بودند که در آن طبیعت انسانی و غیر انسانی هر دو مد نظر است؛ بااین‌حال، دربارۀ محتوای این ایدئال میان آن‌ها اختلاف نظر وجود دارد. نوشته‌های اصلی این فیلسوفان که اغلب آسان‌فهم، خواندنی و تأمل‌برانگیزند، نه‌تنها برای دانشجویان و متخصصان فلسفه، بلکه برای هر فرد علاقه‌مند به موضوعاتی همچون طبیعت، جامعه و رفاه منبعی سودمند است.\n                                                                                          •••\n«مکتب» فلسفی برای یونانیان و رومیان باستان چه معنایی داشته است؟ به طور کلی فیلسوفان هر مکتب گروهی بودند که باورها و ارزش‌های مشترکی داشتند، به طور منظم برای گوش‌دادن به سخنان استادشان و بحث درونی یا بیرونی دربارۀ موضوعات مختلف گرد هم می‌آمدند و می‌کوشیدند از دیدگاه‌های خودشان در برابر مکتب‌های رقیب دفاع کنند. مضمون سخنرانی‌ها و بحث‌های‌ آن‌ها بعدتر به‌دستِ استاد یا شاگردان به متون نوشتاری راه می‌یافت. البته فلسفه گونه‌ای آموزش عمومی نبوده است؛ به‌علاوه، ۴۰ تا ۸۰ درصد از جمعیت آتن در چند قرن منتهی به میلاد مسیح، بردگان بوده‌اند. بردگان احتمال داشت در گردهم‌آیی‌های فلسفی حاضر شوند، اما در بحث شرکت نمی‌کردند.\nافلاطون که افکار و مباحثات سقراط را در قرن پنجم پیش از میلاد جمع‌آوری کرده، بر پرورش چهار فضیلت یعنی خرد، شجاعت، میانه‌روی و عدالت تأکید کرده است. او این‌ها را در کنار دیگر گونه‌های فضیلت، از جمله حقیقت و زیبایی، واقعی‌تر از هر آنچه از ماده تشکیل شده‌ می‌داند. در نگاه افلاطون فضیلتْ تنها راه رسیدن به دایمونیا است،  که معمولاً این مفهوم را به «سعادت» یا «شکوفایی» ترجمه کرده‌اند. از دید او، خیانت، بزدلی، پرخوری، شهوت‌رانی، تندخویی و بدرفتاری با دیگران، به شخصیتی آشفته و پریشان خواهد انجامید.\nمخاطبان سقراط و افلاطون جوانان بلندپرواز و نازپرورده در خانواده‌های برجسته آتنی بودند که نیاز به اصلاح و تربیت داشتند؛ اما آیا نظریۀ افلاطون دربارۀ شکوفایی بشری از طریق فضایل زنان را نیز در برمی‌گیرد؟ افلاطون و ارسطو و رواقیان مدارس خود را کاملاً مردانه اداره می‌کردند. اغلب زنان (دستِ‌کم زنان محترم جامعه) در آن زمان تا حد زیادی به خانواده محدود بودند و خانه‌داری مجال چندانی برای نشان‌دادن شجاعت (که بیشتر در جنگ شناخته می‌شد)، خرد (که نیازمند آموزش و تجربۀ جهان خارج از خانه بود)، میانه‌روی (به سبب فقدان آزادی جنسی و عدمِ شرکت زنان در مهمانی‌ها و میگساری‌ها) یا عدالت (به سبب ممکن‌نبودن قضاوت زنان دربارۀ مردان بالغ و تعیین پاداش و مجازات) در اختیار آن‌ها نمی‌گذاشت. ارسطو به‌عنوان شاگرد برجستۀ افلاطون، در قرن چهارم پیش از میلاد نوشت که فضیلت برای مردان و زنان یکسان نیست. از دید او، فضیلتِ اصلی برای زن اطاعت است که موجب شکوفایی آن‌ها می‌شود.\nارسطو در مقایسه با افلاطون در دامنۀ بسیار وسیع‌تری از موضوعات، از زیست‌شناسیِ آبزیان گرفته تا تولید مثل انسان و از سازمان سیاسی تا ساختار درام و بلاغت، متونی را به نگارش درآورده است. او در اخلاق اشاره کرده است که برخی فضایل مفروض ممکن است از حد مطلوب فراتر روند. چنانکه شهامتِ بیش از حد به تهور و میانه‌رویِ زیاد به خست می‌انجامد. می‌توانم مثال دیگری نیز در همین رابطه مطرح کنم که در آن، تعهد توأم با تعصب به عدالت ممکن است موجب ازمیان‌رفتن شفقت و بخشندگی شود که خود در زمرۀ فضایل به شمار می‌رود؛ اما سهمِ اصلیِ ارسطو در فلسفۀ اخلاق اغلب با این نکته مرتبط دانسته شده است که از دید او، خوشبختی نیازمندِ حدی از بختِ خوش است. چراکه اگر با بیماری‌ای سخت و پیش‌رونده یا در میان جنگ زاده شوید یا اگر دشمنان قدرتمندی داشته باشید که در هر گام مانع پیشرفت شما شوند، بخت شکوفایی شما کمتر از حالات دیگر خواهد بود. در نگاه ارسطو برای دستیابی به سعادت نه‌تنها باید فضایل را به کار بندید، بلکه نیازمند دوستان خوب، سلامتی و درآمدی کافی هم هستید.\nسومین مکتب بزرگ باستانی فلسفۀ رواقی است که شماری از آموزگاران و نویسندگان در سنت‌های یونانی و رومی، از جمله اپیکتتوس و سنکا، نمایندگان آنند. رواقیان به این ایدۀ افلاطونی بازگشتند که رویدادهای خارجی تأثیری کاهنده [یا افزاینده] بر رفاه و شادکامی ندارند. به باور آن‌ها جهان با گونه‌ای تقدیر و مشیت اداره می‌شود و تنها آنچه باید روی دهد، روی می‌دهد. از این رو انسان‌ باید سرنوشت فردی و آنچه را گذشته و آینده برایش فراهم کرده، بپذیرد. از آنجا که هیچ امکانی برای وقوع شرایط دیگری وجود ندارد، پشیمانی و حسرت دربارۀ تصمیمات و اعمال گذشته کاملاً بی‌فایده است.\n\nدر نگاه رواقیان نه‌تنها پشیمانی، بلکه احساساتی همچون خشم، شرم، شفقت و عشق، بیماری‌هایی در روح هستند و نیازمند درمان. البته در این مکتب گونه‌ای خیرخواهی عمومی نسبت به انسان‌ها مجاز دانسته شده است. از دید رواقیان واکنش عاطفی همیشه بر این توهم استوار است که رویدادی خارجی، کلامی مخالف، خیانت یک دوست، ملاقات با انسانی فوق‌العاده یا شکنجه، به طور عینی، واجد صفت خوب یا بد است. حال آنکه این احساسات صرفاً گونه‌ای پریشانی جسمانی است که به ناراحتی روانی انجامیده است. از این رو برای بازگرداندن آرامش باید به یاد آورد که این چیزها همواره روی می‌دهند و باید هم روی بدهند. به باور رواقیان نفس «دژی درونی» است که توانایی ایستادگی در برابر هر حمله‌ای را دارد.\nفلسفۀ رواقی امروزه هم پیروان زیادی دارد؛ چون دستورالعمل‌های روشنی برای رویاروی با دشواری‌های روزمره پیشنهاد می‌کند. روش‌های روان‌درمانی‌ای که فاصله گرفتن از مشکلات یا تغییر چشم‌انداز در مواجهه با آن‌ها را توصیه می‌کنند، با روش‌های رواقی هم‌پوشانی زیادی دارند. با‌این‌حال، فلسفۀ رواقی و روان‌درمانی با دشواری‌های گوناگونی مواجه هستند. به باور من، مهم‌ترین مسئله در این رابطه، این است که روش‌های پیشنهادی آن‌ها به اثبات نرسیده است. طوری که من تاکنون هیچ پژوهش تجربیِ دقیقی را نیافته‌ام که نشان دهد افرادی که از لحاظ احساسی مشکل دارند و از درمان‌های مبتنی بر تغییر چشم‌انداز استفاده کرده‌اند، پس از سپری شدن درمان، نسبت به کسانی که صرفاً با تکیه بر گذر زمان زخم‌های خود را درمان کرده‌اند، شرایط بهتری دارند.\nدومین دشواری در روش‌های رواقی ناظر بر این واقعیت است که احساسات انسانیْ زندگی کردن را ارزشمند می‌سازند. بی‌حسی عاطفی و ‌بی‌انگیزگی ویژگی اصلی افسردگی است و به همین جهت، داروهایی که احساسات را فرومی‌نشانند، چندان از سوی بیماران دریافت‌کننده با استقبال مواجه نمی‌شوند. پژوهش‌های تجربی اخیراً نشان داده‌اند که ما برای تصمیم‌گیری به احساسات نیاز داریم و در غیر این صورت دچار سردرگمی مداوم می‌شویم. چون بدون احساسات، به هر کاری که می‌خواهیم دست بزنیم، در مرحلۀ یافتن دلایل موافق و مخالف متوقف می‌شویم. در نهایت، رواقیان معتقد بودند شفقت بر رنج دیگران فقط سبب ایجاد احساسی نامطلوب در فرد خواهد شد که این برداشت نیز آشکارا غیرانسانی است.\n                                                                                          •••\nچهارمین فلسفۀ بزرگ عهد باستان در قرن سوم پیش از میلاد، در آتن، به دست اپیکور برساخته شد و پیروان رومی او همچون تیتوس کاروس لوکرتیوس، آفرینندۀ قطعۀ مشهور «دربارۀ ذات چیزها»۱ پی گرفته شد. فلسفۀ اپیکوری ساختار کلی و تلقی دیگر مکاتب فلسفی از سعادت را به چالش کشید. اپیکور و پیروانش، بیرون از دیوارهای شهر، نوعی کمون مشترک را در خانۀ اپیکور تشکیل دادند که باغی دورتادور آن را گرفته بود. آن‌ها غذایشان را به اشتراک می‌گذاشتند، دربارۀ علم و اصول اخلاقی به بحث می‌نشستند و با یکدیگر معاشرت می‌کردند. در جمع اپیکوریان زنان نیز حضور داشتند و این‌طور نبود که شکوفایی آن‌ها به گونه‌ای متفاوت از مردان تصویر شود. اپیکور به طور مشخص به خاطرِ روابط جنسی خارج از چارچوب ازدواج و در آمیختن رابطۀ جنسی و فلسفه آماج سرزنش بود.\nافلاطون، ارسطو و رواقیان هر کدام در نظام‌های خود برای خدا، یا گونه‌‌ای هوشمندی خدایی، به عنوان خالق یا فرمانروای جهان، جایگاهی در نظر گرفته بودند. آن‌ها در این نکته هم‌داستان بودند که ماده به خودی خود بی‌جان، موهوم و عاری از هر ویژگی‌ای است و صرفاً هیولی پذیرندۀ ویژگی‌ها است. از این رو امور روحانی، همچون مُثُل افلاطونی، ارواح ارسطویی یا نَفَس حیات‌بخش جهانی نزد رواقیان باید برای تبیین زندگی، اندیشه و دگردیسی مشاهده‌پذیر طبیعت به کار گرفته شود.\nاپیکور اما بر خلاف همۀ آن‌ها به اصالت ماده باور داشت. به گفتۀ او همۀ آنچه واقعاً وجود دارد، ذراتی ریز، تجزیه‌ناپذیر و متحرک به نام اتم است که با چشم غیر مسلح امکان دیدن آن‌ها وجود ندارد. این ذرات در شکل‌ها و اندازه‌های گوناگون، اما بدون رنگ، بو، مزه یا صدا هستند و خلأ آن‌ها را از هم جدا می‌کند. اتم‌ها در ترکیب با هم جهان مادی و تمام پدیده‌های آن، از جمله اندیشه و ادراک، را می‌سازند. این اتم‌ها جهان را به تنهایی و با قرار گرفتن اتفاقی در کنار هم ایجاد می‌کنند و رفته‌رفته به مجموعه‌های بزرگ، پیچیده و پایدارتر تبدیل می‌شوند. به همین خاطر، اگر خدایانی هم در کار باشند، از دید اپیکور، آن‌ها هم از اتم ساخته شده‌اند. هرچند برای تبیین رویدادهای زمین و آسمان، یا تاریخ و زندگی شخصی افراد، به چنین خدایانی نیاز نیست. روح نیز در نظرگاه اپیکوری از اتم‌ها ساخته شده و به هنگام مرگ گسسته و پراکنده می‌گردد؛ بنابراین هیچ نوع جاودانگی، رستاخیز، یا بازگشت برای روح وجود ندارد.\nچنین نظریه‌ای دربارۀ طبیعت پیامدهای اخلاقی ویژه‌ای به دنبال دارد. در نگاه اپیکور، دعا کاری بی‌فایده است و صرف‌نظر از گفته‌های کشیشیان و روحانیان، جهنمی در کار نیست. زندگی سعادتمندانه تنها از آنِ کسی است که لذت‌هایش بر دردهایش غلبه داشته باشد. امری که به احتیاط بسیار و توانایی تشخیص میان تجارب و کارهایی که عموماً لذت‌بخش تلقی می‌شوند، با امور حقیقتاً لذت‌بخش وابسته است.\nاپیکوریان به‌شدت با دیدگاه رواقی دربارۀ خودبسندگی انسان و بی‌نیازی او از تأیید، خیرخواهی یا همراهی دیگران مخالف بودند. همچنین این عقیده را که ذهن از توانایی سرکوب و از میان بردن احساسات برخوردار است، با دیدۀ تردید می‌نگریستند و تأکید می‌کردند که برای خوشبختی باید با چیزهای خارج از خود و کسان دیگر ارتباط داشته باشیم. وقتی شرایط بد می‌شود، حاصلْ رنج است و این رنج را جز با گذر زمان و فراموش کردن نمی‌توان درمان کرد. پس ضروری است از مهم‌ترین عوامل خارجیِ بدبختی و بداقبالی آگاه باشیم و پیش از روی‌دادنِ بدبختی، مانع آن شویم. در نگاه اپیکور از آنجا که آینده از پیش تعیین‌شده نیست و انسان‌ها از ارادۀ آزاد برخوردارند، امکان تغییر شرایط و جلوگیری از رویدادهای ناگوار وجود دارد.\nدر چشم‌انداز اپیکوری جاه‌طلبی سیاسی و جستجوی ثروت تقریباً همیشه موجب اضطراب و ناامیدی می‌شود. عشق رمانتیک و یک‌طرفه نیز (که به گفتۀ جامعه‌شناسان عشق اغلب چنین است) همین ویژگی را دارد. از رو بکوشید به دام نیفتید و اگر افتادید، در آن باقی نمانید! (فکرکردن مداوم به معشوقی دور از دسترس از دید اپیکور، با عدم تماس رفته‌رفته از میان می‌رود؛ حال آنکه لوکرتیوس منحرف‌ساختن موقت ذهن از هر سیمای خواستنی را سودمند می‌داند). از دید اپیکوریان با رفتار محتاطانه و گزینش درست خوردنی‌ها و نوشیدنی‌ها، می‌توان از بسیاری بیماری‌های دردناک دوری گزید و اگر فردی علی‌رغم تلاش در این مسیر، دچار بیماری شود، دردهای شدید را به مدتی کوتاه و دردهای بلندمدت را با شدتی کم تجربه خواهد کرد.\nاپیکوریان به جای تلاش برای به حداکثر رساندن لذت، بر کاهش رنج و درد، به ویژه در موارد ناشی از شکست در انتخاب و پرهیز تمرکز داشتند. آن‌ها می‌دانستند که نمی‌شود به درک مستقیم و شهودی از سود و ضررِ کارها اطمینان کرد. چراکه گاهی باید برای پرهیز از رنج درازمدتِ اعتیاد و عدم سلامت، از خوردنی‌ها و نوشیدنی‌های خوشمزه چشم پوشید، یا برای جلوگیری از حس حقارت و خشم و زیان‌های اجتماعی و اقتصادی، از فرصت‌های جنسی صرف نظر کرد؛ اما این چشم‌پوشی به هیچ روی فقر و محرومیت را به فضیلت تبدیل نمی‌کند و هیچ کس سزاوار بدبختی نیست. از‌جان‌گذشتگی، هر دلیلی که هم داشته باشید، کار بیهوده‌ای است و متخلفان صرفاً باید برای بازدارندگی و نه انتقام مجازات شوند. از این رو، اگر مجازات در بازداشتن مجرمان کارساز نباشد، اِعمال تنبیه از نظر اخلاقی نادرست است.\nاما اگر حیات به همین زندگی محدود می‌شود و فضایلی همچون خرد، میانه‌روی و اعتدال تنها ایده‌های انتزاعی در ذهن و متشکل از اتم‌ها هستند، اساساً چرا باید اخلاقی بود؟\nاپیکوریان این پرسش را به دو شیوه پاسخ ‌گفته‌اند. آن‌ها از یک سو باور داشتند که افراد پیرامون ما از حماقت، بزدلی، خودفریبی و بی‌عدالتی، یا به بیان دیگر نقطۀ مقابل فضیلت‌های سنتی متنفر هستند و به همین جهت، اگر پیوسته در چنین رفتارهایی شرکت کنیم، خود را از جامعه محروم می‌کنیم و شاید تحت مجازات قانونی قرار بگیریم. به همین سبب، پایبند نبودن به اخلاق در نهایت موجب رنج خواهد شد.\nدومین پاسخ آن‌ها به ضرورت اخلاق، امکان زندگی کاملاً دلپذیر بدون صدمه زدن به دیگران با دروغ‌گویی، زیاده‌روی یا دیگر رذایل است. از دید اپیکوریان منابع لذت‌های بی‌آزار در اطراف ما وجود دارد و می‌شود لذت حسی را از موسیقی، غذا، مناظر طبیعی و آثار هنری و به‌ویژه به باور اپیکور، از مطالعۀ طبیعت و جامعه و هم‌سخنی با دوستان به دست آورد. او بر خلاف ارسطو که انتخاب دوستان را بر اساس فضایل و نه منافع مطلوب می‌دانست، معتقد بود دوستان کسانی‌اند با اندیشه‌‌های ‌کمابیش همسان که به طور اتفاقی یکدیگر را دوست می‌دارند.\n                                                                                          •••\nاگرچه آدم‌های انگشت‌شماری به ترک زندگی عادی و پیوستن به گروهی فلسفی در حومه شهر تمایل دارند، اما افزودن چشم‌انداز اپیکوری می‌تواند در زندگی روزمره ارزشمند باشد.\nنقطۀ عزیمت ما برای اندیشیدن دربارۀ ایپکوریسم در فرهنگِ معاصر خودمان، این است که رقابت برای قدرت، اعتبار و سود مالی (که اپیکوریان هیچ یک را خیرِ واقعی نمی‌دانند)، به تمام جنبه‌های جامعۀ امروزی رسوخ کرده است. بر همین اساس ناچاریم برای ارتقای شغلی و دستمزد بیشتر، گرفتن بهترین نمره در آزمون‌ها و مراکز دانشگاهی، به‌رسمیت‌شناخته‌شدن و تأیید همکاران یا به‌دست‌آوردن بهترین همسر از نظر ظاهری و موقعیت اجتماعی هر روز بیش از پیش تلاش کنیم. تبلیغات محیطی در متروی نیویورک ما را به گرفتن دیپلم، بستن قراردادهای ساخت‌وساز، پیروزی در پرونده‌های پرسود و اصلاح چهره و اندام تشویق می‌کنند. در مجله‌های پر زرق‌وبرق فارغ‌التحصیلان، آن گروه‌هایی از دانشگاه که اکتشاف یا اختراعی ثبت‌شده در کارنامه‌شان دارند، یا دست‌کم به نظر می‌رسد در چنین مسیری هستند، با تأکید و بزرگداشت نشان داده می‌شوند. تبلیغات این مجله‌ها نیز ما را برمی‌انگیزد تا ثروتمان را برای دستیابی به سود بیشتر در شرکت‌ها سرمایه‌گذاری کنیم. پرفروش‌ترین کتاب‌های خودیاری امروزه در آمازون تبلیغ می‌شوند و در قفسه‌های فرودگاهی به فروش می‌رسند. این کتاب‌ها تضمین می‌کنند که ما را به جایگاهی عالی ارتقا خواهند داد؛ جایگاهی که در آن بتوانیم تمام تصمیمات را شخصاً بگیریم و دیگران را تحت سیطره داشته باشیم، یا آنکه رفتارهای منتهی به شکست را در یافتن عشق ایده‌آل خود از پیش رو برداریم.\nاین تمرکز بر موفقیت در زندگی معاصر با تمرکزی دیگر روی مصرف‌ منفعلانۀ چیزهایی مانند تشک‌های خوشخواب یا جوراب‌های بافته‌شده از الیاف بامبو تکمیل می‌شود که بنا است راحتی و لذت را به ارمغان آورند. ما زنان امروزی در جستجوی رهایی از تعصبات و دشواری‌ها در دنیای شرکت‌های بزرگ، خود را در دسرهای چسبناک و نوشیدنی‌های مخلوط رنگارنگ، لوسیون‌های معطر، معجون‌ها، شمع‌ها و انواع خدمات زیبایی شخصی مانند ماساژ، آرایش و چشمه‌های آب‌ گرم غرق کرده‌ایم.\nتردیدی وجود ندارد که جامعۀ انباشتی، رقابتی و تجملاتی امروز برای ما زیبایی و راحتی، آبِ گرم و سرد، داروهای جدید برای تسکین شرایط رنج‌آور و ناتوان‌کننده، وسیله‌های ارتباطی جذاب و جدید، یا مارچوبه و توت‌فرنگیِ خارج از فصل را به ارمغان آورده است. همان‌گونه که لوکرتیوس از راه‌ها، معماری و مجسمه‌سازی به عنوان مزایای تمدن عصر خویش سخن گفته است، ما نیز در این زمان می‌توانیم از سفر با هواپیمای جت، پلۀ برقی و سینما، در کنار بسیار چیزهای دیگر یاد کنیم؛ اما تلاش‌ شدید برای تغییر جهان که بیش از نوع‌دوستی با جاه‌طلبی و امید به کسبِ سودِ مالیِ بیشتر برانگیخته می‌شود، جنگ و زیان‌های اقتصادی عظیم برای آمادگی نظامی، بهره‌کشی از مردان و زنان کارگر، فقر و محرومیت و نابودی محیط‌زیست را در پی داشته است.\nشهرت و ثروت بازی‌هایی با جمع جبری صفر۲ هستند و برای ثروتمندی، قدرتمندی و شهرت برخی، دیگران باید فقیر، فرودست و نادیده انگاشته شوند. اگر پول، شهرت و تجملات واقعاً مردم را خوشبخت می‌سازد، تنها لازم است هزینه‌های سیاسی آرزوها و عادات امروزی را در نظر آوریم؛ اما واقعیت این است که زندگی مطلوب به دستاوردها و کالاهای مادی وابسته نیست و با بسته‌بندی جذاب خرده‌ریزهای زندگی که به صورتی فریبنده، گریز به بُعدی دیگر از هماهنگی و آرامش را وعده می‌دهند، به دست نمی‌آید.\n\nهر کس که تا به حال ترفیع، افزایش دستمزد، یادآوری دلپذیر، کمک‌ هزینه تحصیلی، جایزه یا دعوت به مراسمی را دریافت کرده باشد، می‌تواند به جذابیت آن‌ها گواهی بدهد. چرا که گرایش به سنجش اعتبار فردی بر اساس دست‌آوردها یا داوری دیگران، ظاهراً در روان ما جا دارد. با‌این‌حال، همه بر این نکته نیز هم‌داستان‌اند که لذت حاصل از بازشناسی، قدرشناسی و پاداش، علی‌رغم زودگذر بودن آن، با لحظات واقعی شادمانی ناشی از هماهنگی با فردی دیگر، یا غرق‌شدن در چیزی خارج از خودمان تفاوت بسیاری دارد. در حقیقت برخلاف آنچه در برخی محافل مدیریتی پنداشته می‌شود، پاداش‌های بیرونی به طور خاص انگیزاننده نیستند؛ بلکه انگیزه و فداکاری تنها با چشیدنِ لذتِ واقعی در فعالیت، چه در پشت میز، چه در میدان بازی، در یک فروشگاه، استودیو یا کارگاه ساختمانی ایجاد می‌شود.\nاپیکور به طور مشخص بر لذت یادگیری و اندیشیدن دربارۀ طبیعت و جهان اجتماعی تأکید می‌کند. لوکرتیوس نیز به این نکته اشاره می‌کند که آنچه در مورد انسان استثنایی است، توانایی خلاقیت و کار اوست. انسان‌ها از کشف چیزها و راه انداختن کارها، یا نگریستن صرف چیزها برای تجربۀ ظاهر، صدا و مزۀ آن‌ها، برای خود و دیگران لذت می‌برند. لذت واقعی از فعالیت‌هایی به دست می‌آید که تمرکز ایجاد می‌کنند، نیازمند تمرین و مهارت هستند و لذت حسی را در پی دارند. توانایی دستان ما برای انجام کارهای سریع و دقیق با اجسام کوچک، امری منحصر به نوع بشر است. این توانایی در کنار بزرگ‌داشتن زیبایی در رنگ و شکل، هنر را نیز در کنار علوم، در میان بهترین فرآورده‌های انسانی جای می‌دهد.\nیکی از تراژدی‌های زندگی در تمدن این است که کار انسانی در اغلب موارد نیاز چندانی به نوآوری و پرورش نبوغ و هنرمندی انسان ندارد. با‌این‌حال، هر انسانی که در شرایط محرومیت فرهنگی زندگی نکند، قادر است این توانایی‌ها را در خود فعال کند. سرگرمی‌های سنتیِ دوران کودکی کارهایی بودند که به خاطر خودشان انجام می‌شدند: صنایع دستی و جورچین‌ها، مطالعه دربارۀ حیوانات، تاریخ، مناطق دوردست و زمان آینده، جستجو در فضای باز و کمک به بزرگ‌سالان و بچه‌های کوچک‌تر. معادل‌های بالغانه این دست فعالیت‌ها را امروز می‌توان در آشپزخانه‌ها، خیاط‌خانه‌ها، گاراژها و کارگاه‌ها، کتابخانه‌ها و اتاق‌های کنفرانس مشاهده کرد. ساختن چیزهایی مانند کوزه و جواهرات، بافتنی، گلدوزی و تعمیر چیزها در اطراف خانه، منبعی ژرف برای حس رضایت انسان است. در این فعالیت‌ها، دست‌ها، چشم‌ها و ذهن با دنیای مادی درگیر هستند و تنها سلیقه و داوری خود شماست که ارزش نتیجه را تعیین می‌کند. چراکه ناگزیر نیستید در جشنواره کن برندۀ جایزه شوید!\nدهه‌ها پژوهش نشان داده است که ثروت، بیش از میزانی مشخص، به رضایت فرد از زندگی نمی‌افزاید. کسانی که در سنین بالا به موفقیت‌های بزرگ مالی دست یافته‌اند، بر این نکته تأکید کرده‌اند که پرورش کودکان و لذت بردن از مهمانی‌های دوستانه بسیار بیشتر از هر موفقیت شغلی به آن‌ها حس رضایت بخشیده است. بااین‌حال، به‌نظر می‌رسد که یافته‌های پژوهشگران خوشبختی شباهت زیادی به نتایج متخصصان تغذیه دارد و با آنکه در درستی آن‌ها تردیدی نیست، اما انگیزۀ چندانی در افراد ایجاد نمی‌کنند.\nبیشتر مردم به خوبی می‌دانند که خوردن چه چیزی برای آن‌ها سودمند است و اگر از آن‌ها بپرسید که چه خوردنی‌هایی مناسب‌ترند، بی‌شک از میان میو‌ه‌ها، سبزیجات، حبوبات سبوس‌دار و مقداری پروتئین حیوانی، در مقابل شیرینی، کلوچه، غذاهای آماده، فست فود و نوشابه، گروه نخست را برمی‌گزینند. به همین شیوه اگر از آن‌ها پرسیده شود که از میان دوستی، فعالیت‌های خلاق و تحت کنترل خودتان، جستجو و یادگیری، غذایی خوش‌مزه، نوشیدنی‌ای شیرین و ارتباط با طبیعت، یا موقعیت و نفوذ اجتماعی، پول و توانایی خرید بسیاری از کالاها و خدمات، کدام گروه زندگی بهتری را فراهم می‌سازد، اغلب افراد پاسخ درست را به خوبی می‌دانند.\nپس چرا درونی‌سازی چنین حقیقت آشکاری و عمل مطابق آن تا این اندازه دشوار شده است؟ در مورد تغذیه، مشکل آنجا است که باید با فرهنگی غالب مبارزه کنید و از پس تمام تبلیغات، نمایش‌های فریبنده و مشوق‌های آن برآیید. امری که در خصوص رفاه و خوشبختی فردی نیز صدق می‌کند.\nراهبرد اپیکوریسم برای پرهیز از فریفته شدن با مصرف بی‌هدف، علی‌رغم کنجکاوی اغلب افراد درباره جهان مادی و عوامل مشوق‌ برای خرید، خرید و باز هم خرید، این است که حضور در فروشگاه‌ها را به مانند تجربه‌ای از گردش در موزه تلقی کنید. شما می‌توانید تمام چیزها را در بسته‌بندی‌های جذاب و تزیینی بررسی کنید و بیم و امیدهای نمادین و جادویی پیوسته با آن‌ها را بنگرید. در این فروشگاه‌ها تشک‌هایی وجود دارد که ظاهراً می‌توانند ازدواج‌های خسته‌کننده یا تنهایی دردآور را درمان ‌کنند و البته کِرِم‌ها و لوسیون‌هایی که جوانی را ابدی می‌سازند. می‌توانید از نگاه کردن به این چیزها لذت ببرید و تجربه احساسی آن‌ها را به دست آورید بی‌آنکه نیازی به خرید و انبار کردن آن‌ها داشته باشید.\nارزش فلسفه در این است که به طور معمول ایده‌های مرسوم و به لحاظ اجتماعی نیرومند را به چالش می‌کشد و با نهایت توان تلاش می‌کند تا آن‌ها را با ایده‌هایی جایگزین کند که کمی دشوار‌تر و ناخوشایندترند، اما در مجموع بهترند. فلسفۀ اپیکوری جهانی مادی و پیوسته در حال تغییر را بدون وجود خدایی عادل و بخشنده و سابقه‌ای طولانی از سلطه و فریب انسان‌ها توصیف می‌کند. این نگرش برای بسیاری از منتقدان او گران آمده و اپیکوریسم با «ماده‌گرایی خام»، «تقلیل‌گرایی» و نوعی لذت‌پرستیِ پرآشوب و خودفریب برابر دانسته شده است؛ برداشتی که تنها از طریق بازگشت به نوشته‌های اصلی او می‌توان آن را تصحیح کرد. اپیکور به جای تحقیر بشر، چشم‌اندازی گسترده و عینی از موقعیت و قدرت انسانی ارائه می‌دهد. او نیز مانند دیگر فلسفه‌های اصیل ما را بر آن می‌دارد که تصمیمات و اقدامات خود را از دریافت شخصی خود از «طبیعت چیزها» و چگونگی عملکرد واقعی جهان برآوریم.\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را کاترین ویلسون نوشته است و در تاریخ ۵ نوامبر ۲۰۱۹ با عنوان «How to be an Epicurean» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۱ دی ۱۳۹۸ با عنوان «در دنیای امروز لذت‌‌گرایی اخلاقی‌تر از مصرف‌گرایی است» و ترجمۀ علی حاتمیان منتشر کرده است.•• کاترین ویلسون (Catherine Wilson) استاد فلسفۀ دانشگاه یورک است. آخرین کتاب او چگونه اپیکوری باشیم؟ (How to Be an Epicurean) نام دارد.\n[۱] On the Nature of Things[۲] zero-sum\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653900.json b/train/540653900.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..99a0b1d7c2220a2aeda19619db5661094401db63
--- /dev/null
+++ b/train/540653900.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "لذت یک‌عمر تازه‌کار بودن",
+  "subtitle": "عبارت «بزرگسالِ تازه‌کار» ممکن است ترحم‌آمیز به‌نظر برسد. اما چیزی است که واقعاً به آن نیاز داریم",
+  "introduction": "تا حالا سر کلاسی بوده‌اید که بقیه از شما چندین سال جوان‌تر باشند؟ اگر چنین تجربه‌ای را داشته باشید، احتمالاً آن حس ناخوشایند شرم و نابجا بودن را چشیده‌اید. اینکه دیگر دیر شده است و بهتر است صرفاً همان کارهایی را انجام دهید که بلدید. در واقع، عقیدۀ جاافتاده‌ای وجود دارد که خیلی چیزها را فقط می‌شود در بچگی آموخت و اگر بزرگ شوید، دیگر فایده‌ای ندارد. ژیمناستیک، شطرنج، موسیقی، زبان‌های خارجی و بسیاری دیگر. اما، این عقیده هم غلط است و هم زیان‌بار.",
+  "content": "تام وَندربیلت، گاردین — یک‌بار چندسال پیش در تعطیلات و در یکی از شهرهای ساحلی داشتم با دخترم، که آن موقع تقریباً چهارسالش بود، چکرز1 بازی می‌کردم و غرق بازی شده بودم. همان موقع چشمان دخترم به میز کناری افتاد، جایی که یک صفحۀ سیاه و سفیدْ پر شده بود از مهره‌هایی که از مال ما به‌مراتب جذاب‌تر بود (چه بسیار شطرنج‌بازان بزرگی که روزی معصومانه با دیدن «اسب‌ها» و «رخ‌ها» جذب این بازی شده‌اند).\nدخترم پرسید: «اون چیه؟» جواب دادم: «شطرنج». با حالت التماس‌گونه‌ای گفت: «می‌شه اون رو بازی کنیم؟». با بیخیالی سرم را تکان دادم، یعنی چه اشکال دارد.\nالبته این کار فقط یک اشکال داشت: اینکه خودم شطرنج بلد نبودم. یک‌چیزهای محوی یادم می‌آمد، در بچگی حرک‌های پایه‌ای را آموخته‌ بودم، اما بعدها هیچ‌وقت به‌طور جدی شطرنج را ادامه نداده بودم. این واقعیتی بود که در تمام طول زندگی گه‌گاه به‌طور مبهمی یادش می‌افتادم و حالم گرفته می‌شد. هربار که یک میز شطرنج خالی را در لابی یک هتل یا یک معمای مرتبط با شطرنج را در ضمیمۀ روزنامۀ آخر هفته می‌دیدم، داغ دلم تازه می‌شد.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2022/10/نسخۀ%20صوتی:%20لذت%20یک‌عمر%20تازه‌کار%20بودن.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            لذت یک‌عمر تازه‌کار بودن         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nدانشی عمومی راجع‌به شطرنج داشتم. اسم بابی فیشر و گری کاسپاروف را بلد بودم. می‌دانستم این بازی درطول تاریخ آدم‌های بزرگی چون مارسل دوشان و ولادیمیر ناباکوف را مسحور خود کرده است. کلی داستان بلد بودم راجع‌به استادبزرگ‌هایی که می‌توانستند ده‌ها حرکت بعدی را جلوجلو در ذهنشان تصور کنند. می‌دانستم که در فیلم‌ها از شطرنج و موسیقی کلاسیک به‌عنوان نماد آدم‌های نابغه، به‌خصوص نابغه‌های بدجنس، استفاده می‌کنند. از شطرنج همان‌قدر می‌دانستم که از زبان ژاپنی: اینکه از ظاهر یک نوشته می‌فهمی ژاپنی است، شکل‌وشمایلش را می‌شناسی، حتم داری که ژاپنی است اما درواقع یک‌کلمه از آن سر در نمی‌آوری.\nپس تصمیم گرفتم شطرنج یاد بگیرم، حتی اگر تنها کاربردش این باشد که آن را به دخترم یاد بدهم.\nبعد از چندساعت، که در مهمانی تولد بچه‌ها یا در صف فروشگاه تریدر جوز، با گوشی هوشمندم وَر رفتم، توانستم آن‌طور که باید و شاید به حرکات پایه مسلط شوم. خیلی زود تبدیل شدم به کسی که شطرنج بازی می‌کرد و حتی گاهی بازی را هم می‌بردم، البته از ضعیف‌ترین حریف‌های کامپیوتری (همان‌هایی که باگ‌های فاحشی در برنامه‌نویسی‌شان وجود دارد). کمی بعدتر حتی در بازی‌هایم می‌شد دید که یک‌مقدار از استراتژی‌های بزرگ‌تر هم سر در می‌آورم. اما نمی‌خواستم چیزی را به فرزندم آموزش دهم که خودم هنوز به آن مسلط نیستم.\nموضوع دیگر این بود که نمی‌دانستم برای یادگرفتن شطرنج چه کاری باید انجام دهم. تعداد کتاب‌های آموزش شطرنج فوق‌العاده زیاد بود. هرچند که کتاب شطرنج برای آدم‌های مبتدی هم در بین آن‌ها بود، اما مسئله به همین‌جا ختم نمی‌شد و به‌هرحال بی‌شمار اصطلاح بود که باید یاد می‌گرفتم. همۀ کتاب‌ها، پر بود از انبوهِ نمادهای بازی شطرنج با ظاهری شبیه عبارت‌های جبری. یک شبه‌زبان که قبل از هرچیز باید آن را یاد می‌گرفتی. گذشته از این، کتاب‌ها به‌طرز دردناکی تخصصی بودند، مثلاً اسم یکی‌شان بود: راهنمای جامع بازی به‌روش تری اِن‌سی‌تری برای مقابله با دفاع فرانسوی.\nدرست متوجه شدید: یک کتاب که به‌طور کامل به بررسی جایگشت‌های یک تک‌حرکت2 اختصاص یافته بود. آن‌هم حرکتی که، بد نیست بدانید، حدود یک‌قرن است که از آن در بازی‌ها استفاده می‌شود و مردم هنوز دارند چیزهای جدیدی دربارۀ آن کشف می‌کنند. صدسال گذشته بود و کلی کتاب شطرنج چاپ شده بود و هنوز به‌اندازۀ یک کتاب ۲۸۸ صفحه‌ای دربارۀ این حرکت حرف‌های جدیدی برای گفتن وجود داشت.\nواقعیتی که در اوایل شروع کارتان در شطرنجْ زیاد به گوشتان می‌خورَد این است که بعد از گذشت تنها سه‌حرکت، تعداد حالت‌های ممکن برای بازی از تعداد اتم‌های موجود در کائنات بیشتر خواهد شد و من وقتی در ابعاد کیهانی احساس حماقت کردم که دیدم قرار است یک بازی با چنین پیچیدگیِ تصاعدی‌ای را به کسی حالی کنم که برنامۀ مورد علاقه‌اش کارتون جورجِ بازیگوش است.\nپس همان کاری را کردم که هر پدرِ امروزی و دارای عزت نفسی در چنین شرایطی انجام می‌دهد: از یک مربی کمک گرفتم. نکته اینجا بود که دنبال کسی گشتم که بتواند همزمان هم به دخترم شطرنج یاد بدهد هم به من.\nبرای اغلب ما، مرحلۀ تازه‌کاربودن چیزی است که باید هرچه سریع‌تر از آن عبور کرد، مثل یک‌جور بیماری پوستی که از نظر مردم ناجور است. بااین‌حال، حتی اگر توقفمان در این مرحله کوتاه هم باشد، باید توجه خاصی به آن داشته باشیم چراکه وقتی از این مرحله گذشتیم به این راحتی‌ها نمی‌توانیم به آن برگردیم.\n\nزمانی را به یاد بیاورید که برای اولین بار از یک مکان جدید و دوردست بازدید کردید. مکانی که کمترین میزان آشنایی را با آن داشتید. موقعی که رسیدید آنجا، هر چیز تازه‌ای توجهتان را به خودش جلب می‌کرد. بوی غذاهای خیابانی! علائم راهنمایی ‌و رانندگیِ عجیب! صدای اذان! اینکه از آسایش محیط همیشگی‌تان بیرون افتاده بودید و مجبور بودید آئین‌ها و روش‌های جدیدی را برای ارتباط برقرارکردن با دیگران یاد بگیرید، انگار که حواستان به‌شدت قوی‌تر شده باشد. درچنین شرایطی به هرچیزی که در اطرافتان است توجه می‌کنید چراکه حتی نمی‌دانید چه چیزهایی را باید بدانید تا بتوانید از پس خودتان بر بیایید.\nاما چندروز که می‌گذرد و در آن مکان جدید راه و چاه دستتان می‌آید، آن چیزهایی که تا پیش از این عجیب و غریب به‌نظر می‌آمدند، کم‌کم، تبدیل می‌شوند به چیزهای آشنا. رفته‌رفته حالتِ حواس‌جمعی‌تان کمتر می‌شود. در پناه آگاهی‌تان احساس امنیت می‌کنید. هرچه می‌گذرد رفتارتان خودکارتر می‌شود.\nهرچند با گذشت زمان، مهارت و دانش شما ارتقا پیدا می‌کند اما، ماندن در وضعیتِ ذهنیِ یک تازه‌کار، دارای ارزشی بالقوه است. دو روان‌شناس به نام‌های دیوید دانینگ و جاستین کروگر، طبق آنچه که به اثر دانینگ-کروگر3شناخته می‌شود، نشان دادند افرادی که بدترین عملکرد را در آزمایش‌های شناختیِ مختلف داشتند همان‌ کسانی بودند که اکثراً عملکرد واقعی خود را «آشکارا دستِ بالا گرفته بودند». یعنی کسانی که «هم بی‌مهارت بودند و هم از بی‌مهارتی‌شان غافل».\nاین موضوع قطعاً می‌تواند مانع بزرگی بر سر راه آدم‌های تازه‌کار باشد. اما پژوهشِ بیشتر نشان داد که تنها چیزی که از اصلاً ندانستن بدتر است، کم دانستن است. این الگویی است که در دنیای واقعی هم می‌شود آن را مشاهده کرد: پزشکانی که یک روش جدید برای جراحی ستون فقرات یاد می‌گیرند، بیشترین اشتباهات را در جراحی اول یا دوم انجام نمی‌دهند، بلکه احتمالاً در جراحی پانزدهم مرتکب آن می‌شوند؛ بیشترین خطاهای خلبانی را خلبان‌های مبتدی مرتکب نمی‌شوند، بلکه بیشترین احتمال اشتباه مربوط به خلبان‌هایی است که حدود هشتصد ساعت سابقۀ پرواز دارند.\nالبته منظورم این نیست که باید از حرفه‌ای‌ها بیشتر از مبتدی‌ها بترسیم. حرفه‌ای‌هایی که «هم ماهرند و هم می‌دانند که ماهرند»، در فرایند حل مسئله، با اختلاف از تازه‌کارها کارآمدتر عمل می‌کنند. این‌دسته از حرفه‌ای‌ها در شرایط متغیر هم از مبتدی‌ها بهتر عمل خواهند کرد (مثلاً احتمال بیشتری دارد که بهترین شطرنج‌بازها در شطرنج سرعتی هم از بقیه بهتر باشند). حرفه‌ای‌ها می‌توانند درمواقع لزوم از تجربۀ بالاترشان استفاده کنند و واکنش‌های تراش‌خورده‌تری را از خودشان نشان دهند. یک شطرنج‌باز تازه‌کار کلی وقت تلف می‌کند تا بتواند انواع حرکت‌های ممکن را در ذهنش مجسم کند درحالی‌که یک استادبزرگ تمام تمرکزش را مستقیماً بر بهترین گزینه‌ها معطوف خواهد کرد (حتی اگر در ادامهْ زمان زیادی را صرف محاسبه و انتخاب بهترین گزینه از بین آن‌ها کند).\nبااین‌حال به‌قول استادِ ذِن، سوزوکی، همین «عادت‌های استادی» می‌تواند دردسرساز شود؛ به‌خصوص زمانی که پای راه‌حل‌های جدید در میان باشد. آدم‌های حرفه‌ای، با همۀ حرفه‌ای بودنشان، گاهی ممکن است چیزی را ببینند که انتظار داشته‌اند ببینند. یک شطرنج‌باز حرفه‌ای ممکن است چنان فکرش درگیر حرکتی شود که از بازی‌های قبلی در خاطرش مانده، که از حرکت بهتری که می‌تواند در بخش دیگری از صفحۀ شطرنج انجام دهد غافل شود.\nتمایل انسان‌ها به انتخاب گزینه‌های آشنا از روی پیش‌فرض -که حتی در مواجهه با راه‌حل‌های جدید و پیشرفته‌تر هم اتفاق می‌افتد- را اصطلاحاً اثر اینشتلونگ4 می‌نامند (برگرفته از واژه‌ای آلمانی به معنی «تنظیم‌کردن»5).\nدر مسئلۀ معروفی موسوم به «مسئلۀ شمع»، از شرکت‌کننده خواسته می‌شود تا فقط با استفاده از یک قوطیِ پر از کبریت و یک جعبۀ پر از پونز، یک شمع را به دیوار متصل کند. افراد برای حل این مسئله به دردسر می‌افتند چراکه درمورد جعبۀ پونز گرفتار مشکلی به نام «تثبیت کارکردی»6می‌شوند و آن جعبه را فقط به‌چشم ظرفی برای نگهداری پونز می‌بینند و نمی‌توانند آن را ازلحاظ نظری به‌عنوان یک جاشمعی تصور کنند. البته از قرار معلوم گروهی از مردم هم هستند که خیلی عالی از پس این مسئله بر می‌آیند: بچه‌های پنج‌ساله.\nاما چرا؟ محققانی که این مطلب را کشف کردند معتقدند که بچه‌های کوچک‌تر در «ادراکِ کارکرد» سیال‌تر از بچه‌های بزرگ‌تر یا افراد بالغ عمل می‌کنند. آن‌ها کمتر درگیر این موضوع هستند که چه‌چیزی برای چه‌کاری ساخته شده است و بیشتر از دیگران می‌توانند اشیا را فقط به چشم چیزهایی ببینند که می‌توانند به روش‌های مختلفی مورد استفاده قرار گیرند. پس تعجبی ندارد که بتوانند به‌راحتی از پس فناوری‌های جدید بر بیایند؛ چون همه‌چیز برای آن‌ها جدید محسوب می‌شود.\nکودکان، به معنای واقعی کلمه، ذهن تازه‌کاری دارند که آمادگی پذیرش گسترۀ وسیع‌تری از احتمالات را دارد. آن‌ها جهان را با چشمانِ تروتازه‌تری می‌بینند. چشمانی که کمتر زیر فشار تعصبات و تجربیات قبلی قرار دارد. چشمانی که کمتر تحت هدایت چیزهایی است که از درستی‌شان اطمینان دارند.\nاحتمال بیشتری دارد که بچه‌ها جزئیاتی را ببینند که بزرگترها آن‌ها را نادیده‌ می‌گیرند چون آن‌ها را بی‌ربط به موضوع می‌دانند. چراکه بچه‌ها کمتر در قیدوبند این هستند که نکند اشتباه کنند یا احمق به‌نظر برسند. آن‌ها اغلب سؤالاتی می‌پرسند که بزرگسالان از پرسیدنشان ابا دارند.\nهیچ‌کس دلش نمی‌خواهد برای همیشه مبتدی باقی بماند. همۀ ما دلمان می‌خواهد از چیزی که هستیم بهتر شویم. اما علی‌رغم اینکه ماهرتر می‌شویم و دانش و تجربه‌مان رشد می‌کند، آنچه امیدوارم بتوانم شما را به آن ترغیب کنم، تلاش برای حفظ یا حتی پرورش آن حس‌وحالی است که به‌عنوان یک تازه‌کار دارید: آن خوش‌بینیِ ساده‌دلانه، آن حواس‌جمعی و هشیاریِ ناشی از تازگی و عدم‌قطعیت، اینکه خیالتان نباشد اگر احمق به‌نظر برسید و اینکه به خودتان اجازه دهید سؤال‌های بدیهی بپرسید که همۀ این‌ها یعنی داشتن یک ذهن تازه‌کارِ سبک‌بال.\nاستاد شطرنج، بنجامین بلومِنفیلد، یک‌قرن پیش نصیحتی کرد که در بقیۀ زندگی‌هم به اندازۀ شطرنج کاربرد دارد: «قبل از اینکه دست‌به‌مهره شوید، طوری به موقعیت نگاه کنید که اگر تازه‌کار بودید نگاه می‌کردید».\nهنگامی که دخترم برای اولین‌بار وارد مسابقات شطرنج مدرسه‌شان شد، زیاد پیش می‌آمد که با بقیۀ پدر و مادرها گفت‌وگو کنم. یکی از سؤال‌هایی که از آن‌ها می‌پرسیدم این بود که آیا تا به حال پیش آمده که خودشان شطرنج بازی کنند؟ معمولاً در جواب، از سرِ شرمندگی شانه‌ها را بالا می‌انداختند و لبخند می‌زدند. وقتی می‌فهمیدند که به‌صورت داوطلبانه شروع کرده‌ام به یادگرفتن این بازی، با خوشرویی و لحن دلسوزانه‌ای می‌گفتند: «امیدوارم موفق باشی!». فکری که با خودم می‌کردم این بود که: «اگر این بازی تااین‌حد برای بچه‌ها مفید است، پس چرا بزرگ‌ترها به آن توجهی نمی‌کنند؟» وقتی می‌دیدم یکی دارد «انگری بردز» بازی می‌کند، دلم می‌خواست روی شانه‌اش بزنم و بگویم: «بچه‌هایتان را گذاشته‌اید شطرنج بازی کنند و خودتان دارید این را بازی می‌کنید؟ مگر نمی‌دانید که شطرنجْ بازی پادشاهان است! در تاریخْ بازی‌های شطرنجی ثبت شده است که مربوط می‌شود به قرن پانزده!».\nدر مسابقات شطرنج، صحنه‌ای را دیدم که در دنیای فعالیت‌های بچه‌ها بسیار تکرار می‌شود: اینکه بچه‌ها دارند کاری انجام می‌دهند و بزرگ‌ترهایشان مثل من سرشان توی گوشی است.\n\nالبته ما والدین هم برای خودمان کاروبار و گرفتاری داریم. کاروباری که اجازه می‌دهیم به آخرهفته‌ها هم کشیده شود تا بتوانیم از پس هزینۀ کلاس‌هایی بر بیاییم که بچه‌هایمان از آن‌ها لذت می‌برند (یا به‌خاطر ما تحملشان می‌کنند). اما مطلب دیگری هم ذهنم را به خودش مشغول کرده بود. اینکه ما این‌طور مجدانه پیگیر این‌جور کلاس‌های بچه‌هایمان هستیم، احتمالاً حامل یک پیام کوچک است: اینکه این‌جور کلاس‌ها و یادگرفتن‌ها مختص جوان‌ترهاست.\nیک‌بار در یکی از مسابقات داشتم در سالن برای خودم قدم می‌زدم که چشمم به داخل یک کلاس افتاد. تعدادی از والدین را دیدم و یک‌نفر که به‌نظر می‌آمد معلمشان باشد. آن‌ها داشتند شطرنج بازی می‌کردند! درست در همان‌ لحظه گروهی از بچه‌ها از راه رسیدند و با من همراه شدند. یکی‌شان رو کرد به جمعِ سرخوشِ بچه‌ها و با لحنی مبهم و طعنه‌آمیز پرسید: «اصلاً چرا باید آدم‌بزرگ‌ها شطرنج یاد بگیرن؟» بچه‌ها قدم‌زنان عبور کردند و من همین‌طور که ماتم برده بود خیره شدم به تابلوی اعلاناتِ خوش‌آب‌ورنگی که روبه‌رویم بود.\nسعی کردم جایی همان گوشه‌کنارها بنشینم. دوست داشتم وارد جمع آن‌ها شوم و این‌گونه شد که کارت عضویت فدراسیون شطرنج ایالات متحده را دریافت کردم و شدم یکی از آن‌ها.\nاوایل کار، کمی عصبی بودم. درست است که در واقعیت چیزی برای ازدست‌دادن نداشتم، اما بالاخره آبرویم را که از سر راه نیاوره بودم. به‌قول یکی از استادبزرگ‌ها: «یک بازیکنِ استاد هم ممکن است گاهی بد بازی کند، اما یک تماشاچی هرگز!» و من آن تماشاچی بودم اما: تشریفاتِ بازی به‌نظرم خشک و جدی می‌آمد، برخوردها اضطراب‌آور بود و به‌طورکلی فضا برایم سنگین بود. سه‌ساعتِ تمام به تمرکزکردن و تفکر شدید ادامه دادم درحالی‌که گوشی تلفنم را هم خاموش کرده بودم. احساس می‌کردم مغزم را فرستاده‌ام باشگاه.\nتازه‌کاربودن می‌تواند در هر سنی دشوار باشد اما هرچه سنتان بالاتر می‌رود دشوارتر می‌شود. مغز و بدن بچه‌ها ساخته شده است برای امتحان‌کردن، زمین‌خوردن و دوباره امتحان‌کردن. ما عملاً هرکاری بچه‌ها می‌کنند را تحسین می‌کنیم چراکه می‌بینیم دارند تلاششان را می‌کنند.\nاما درمورد بزرگسالان موضوع پیچیده‌تر است. عبارت «بزرگسالِ تازه‌کار» شبیه یک‌جور دلسوزی محترمانه است. بوی سمینارهای آموزشیِ زورکی با صندلی‌های ناراحت را می‌دهد. معنای ضمنی‌اش این است که دارید کاری را یاد می‌گیرید که انتظار می‌رفته آن را از قبل بلد باشید.\nچسبیدن به کارهایی که در آن‌ها خوبیم، با خودش امنیت می‌آورد. به‌قول یکی از رفقا، که بعد از ده‌ها سال دوباره هاکی را شروع کرده بود: «سخت است که هم پیر باشی و هم در کاری بد باشی». بزرگ‌تر که می‌شویم ممکن است بدمان بیاید از اینکه تازه‌کار باشیم. علتش این است که فراموش می‌کنیم در همۀ کارهایی که بلدیم یک‌زمانی تازه‌کار بوده‌ایم تااینکه رفته‌رفته از آن وضع خارج شده‌ایم.\nبزرگسالانِ تازه‌کار، با نسخۀ شخصیِ چیزی دست‌به‌گریبان‌اند که مربیان ورزشی به آن می‌گویند «تهدیدِ کلیشه». تهدیدِ کلیشه زمانی اتفاق می‌افتد که یک تصویر منفی به گروهی از بازیکنان نسبت داده می‌شود و باعث می‌شود تا آن بازیکنان یک‌سری اشتباهات را مرتباً تکرار کنند – مصداق تهدیدِ کلیشه در اینجا می‌شود فردی که معتقد است وقتی پیر می‌شویم یادگرفتن دشوارتر می‌شود. یک صدای خفیف اما مهلک و عذاب‌آور هست که به‌ ما می‌گوید: «زورِ الکی نزن. خیلی دیر شروع کردی». یک‌روز در کلاس شنای دخترم وقتی دیدم با کرالِ پشت تا انتهای استخر رفت و آنجا یک حرکت «دوربرگردانِ چرخشی» زد، تحت تأثیر قرار گرفتم. این کاری نبود که من از پس آن بر بیایم. از دخترم پرسیدم: «این کارها رو از کجا یاد گرفتی؟». خیلی جدی جواب داد: «باید بچه باشی تا بتونی».\nکم‌کم داشتم متوجه می‌شدم که چنین طرز فکری در شطرنج هم عمیقاً ریشه دوانده است. آن‌ها هم باور داشتند که رابطه‌ای وجود دارد بین سن شروع یادگیری شطرنج و موفقیت‌های بعدی در مسابقات. این طرز فکر آن‌قدر همه‌گیر است که حتی شخصی مثل ماگنوس کارلسِن، نفر اول حالِ حاضر جهان، به‌نظرشان یک استثنای خارق‌العاده می‌آید. به‌طوری که یک‌نفر با شگفتی گفته است: «پنج‌سالگی سنی است که هر استادبزرگِ مشتاقی باید تا آن‌موقع لااقل مقدمات را گذرانده باشد اما ماگنوس کارلسِن در پنج‌سالگی علاقۀ زیادی به شطرنج نشان نمی‌داد».\nهربار که روبه‌روی یک حریف جوان‌تر می‌نشستم، سعی می‌کردم کمی از نصیحتی را به یاد بیاورم که از کتاب تازه‌کار نوشتۀ استفن ماس یاد گرفته بودم: وقتی با آن‌ها مواجه می‌شوی، انگارکن که کس دیگری هستی.\nاین کار خیلی هم ساده نیست. روش بازی‌شان برای به‌هم‌ریختن من کافی بود. هرچقدر من مضطرب و مردد بودم، آن‌ها سریع بازی را شروع می‌کردند و بی‌رحم و بی‌مهابا به من حمله می‌کردند؛ این حمله‌هایشان گاهی مؤثر بود و گاهی هم ناشیانه و بی‌حساب‌وکتاب. دانیل کینگ، استادبزرگ و تحلیل‌گر شطرنج از انگلیس، به من گفت: «بچه‌ها مصداق بارزِ بریم ببینیم چه می‌شود هستند و داشتنِ چنین اعتمادبه‌نفسی می‌تواند حریف را کاملاً دستپاچه کند».\nبرای مثال، اثبات شده است که بچه‌های کوچک در آزمون‌های مربوط به «یادگیری توالی احتمالی» سریع‌تر و دقیق‌تر عمل می‌کنند؛ آزمایش‌هایی که در آن از فرد خواسته می‌شود در یک مجموعۀ متوالی حدس بزند که کدام محرک باعث فراخوانی کدام رویداد خواهد شد (مثلاً فشردن دکمۀ اِی منجر می‌شود به رویداد ایکس).\nبعد از ۱۲ سالگی، این توانایی رو به افول می‌گذارد. به‌گفتۀ محققان، از آن پس، افراد به‌جای توجه به اتفاقی که جلوی رویشان دارد می‌افتد، شروع می‌کنند به تکیه بر «مدل‌های درونیِ» شناخت و استدلال. به‌عبارت دیگر، بیش از آنچه لازم است فکرشان را درگیر می‌کنند. در بازی شطرنج می‌دیدم که حریف‌های بزرگسالم اغلب انگار با شیاطینِ نادیدۀ ذهنشان دست‌به‌یقه شده‌اند اما بچه‌ها بدون دردسر فقط مهره‌ها را پشت‌سرهم حرکت می‌دهند.\nخود من هم گرفتار تهدیدِ کلیشه شده بودم. اگر به یک آدم‌بزرگ می‌باختم، ربطش می‌دادم به اشتباهات احمقانه‌ای که مرتکب شده بودم. اما اگر به یک بچه می‌باختم، سریعاً آن بچه در نظرم می‌شد یک نابغۀ کوچک که من در مقابلش هیچ حرفی برای گفتن نمی‌توانستم داشته باشم.\nوقتی از مربی‌ام پرسیدم که آموزش شطرنج به یک بزرگسالِ مبتدی چه فرقی با آموزش شطرنج به یک کودکِ مبتدی دارد، بعد از کمی فکرکردن گفت: «آدم‌بزرگ‌ها باید خودشان را توجیه کنند که چرا دارند این حرکت را انجام می‌دهند ولی بچه‌ها این‌طور نیستند». بعد قضیه را با یادگرفتن زبان مقایسه کرد: «بزرگسال‌های تازه‌کار، اول دستورِزبان و تلفظ را یاد می‌گیرند سپس از آن برای سرهم‌کردن جمله‌ها استفاده می‌کنند. اما بچه‌کوچولوها زبان را ازطریق حرف‌زدن یاد می‌گیرند».\nمثالی که برایم زد از آنچه احتمالاً فکر می‌کنید عمیق‌تر است. دخترم عملاً داشت شطرنج را مثل زبانِ اول یاد می‌گرفت، درحالی‌که من داشتم آن را مثل یک زبانِ دوم یاد می‌گرفتم. از آن مهم‌تر اینکه او داشت آن را در جوانی یاد می‌گرفت.\nیادگرفتن زبانْ یکی از آن کارهای سختی است (مثل یادگرفتن موسیقی و شاید هم شطرنج) که به‌نظر می‌رسد هنگامی آن‌طور که باید و شاید شکوفا می‌شود که در دورانِ موسوم به «دورۀ حساس» آن را فرابگیریم. به‌گفتۀ یکی از محققان، در این دوره، «سیستم‌های عصبی به‌طور خاصی به محرک‌های مرتبط پاسخ می‌دهند و وقتی تحریک می‌شوند آمادگی بیشتری برای تغییر دارند».\nدر نقطۀ مقابل، از آنجایی که من آدمی بالغ هستم و در صحبت‌کردن به زبان انگلیسی خبره شده‌ام، مغزم چنان براساس اصواتِ زبان مادری‌ام «کوک» شده است که به‌سختی می‌تواند پذیرای یک دستورِزبان جدید باشد. آنچه از قبل بلدم سرِ راه چیزی قرار می‌گیرد که می‌خواهم یاد بگیرم. بچه‌ها، از آنجایی که کمتر می‌دانند، عملاً قابلیت یادگیری بیشتری هم دارند (دانشمند علومِ شناختی، اِلیسا نیوپورت، نام این ویژگی را گذاشته فرضیۀ «کمترْ بیشتر است»).\nاینکه می‌گوییم در بزرگسالی یادگیری سخت‌تر می‌شود معنایش این نیست که غیرممکن می‌شود. دورۀ «حساس» به‌معنی دورۀ «اِلّا و لابُد» نیست و از طرفی گزاره‌های علمی هم هیچ‌وقت وحی مُنزَل نیستند. مثلاً مهارتی در موسیقی هست به نام دانگِ مطلق7 که، علاوه‌براینکه بسیار نادر است، برای مدت‌ها این‌طور تصور می‌شد که فقط در یک دورۀ کوتاه در کودکی قابل فراگرفتن است. اما پژوهشی در دانشگاه شیکاگو نشان داد که آموزش این توانایی به بعضی از بزرگسالان هم ممکن است (البته نه در سطح افرادی که مهارتِ دانگِ مطلق را «درحد کمال» دارا هستند).\nبچه‌ها اغلب به‌این‌دلیل بیشتر پیشرفت می‌کنند چون بچه هستند، زندگی‌شان به‌طور کلی حول‌وحوش یادگیری می‌چرخد، مسئولیت خاصِ دیگری بردوششان نیست و والدینی دارند که جانشان برای تشویق‌کردن آن‌ها در می‌رود. بچه‌ها درعین‌حال از انگیزۀ کافی برای یادگیری هم برخوردارند: اگر شما را هم مثل یک نوزاد می‌انداختند در یک محیط کاملاً جدید و می‌فهمیدید که نمی‌توانید با دیگران ارتباط برقرار کنید، احتمالاً شما هم خیلی سریع همه‌چیز را یاد می‌گرفتید.\nحالا ممکن است، به‌درستی، این سؤال برایتان پیش بیاید که اصلاً چرا باید زحمتِ یادگیری یک عالمه چیز جدید را بر خودم هموار کنم که هیچ ربطی هم به مسیر شغلی‌ام ندارند؟ در شرایطی که اگر خیلی هنر کنم بتوانم خودم را با نیازمندی‌های به‌سرعت درحال تغییرِ محیطِ کاری‌ام هماهنگ نگه دارم، اصلاً چه معنی می‌دهد که بخواهم خودم را درگیر کارهایی کنم که چیزی به‌جز سرگرمی نیستند؟\nپاسخ اولم به این سؤال این است که از کجا معلوم که یادگرفتن چیزهایی مثل خوانندگی یا نقاشی، درعمل، کمکی به شغلتان نخواهد کرد؟ هرچند که ممکن است در ابتدا ربطش برایتان واضح نباشد.\nهمچنین گفته‌اند که یادگیری می‌تواند روش مؤثری برای مقابله با استرس محیط کار باشد. وقتی چیز جدیدی یاد می‌گیریم، خودانگاره‌مان تقویت می‌شود و احتمالاً به قابلیت‌های جدیدی مجهز می‌شویم. به‌این‌ترتیب، یادگیری برایمان نقش یک «ضربه‌گیر استرس» را ایفا خواهد کرد.\nکلود شانون، همه‌چیزدانِ برجستۀ دانشگاه اِم‌آی‌تی، که یکی از مخترعین دنیای دیجیتالی است که در آن زندگی می‌کنیم، هر چیزی که فکرش را بکنید را دنبال می‌کرد، از شعبده‌بازی و شعروشاعری گرفته تا طراحی اولین رایانۀ پوشیدنی. به‌گفتۀ کسی که زندگی‌نامه‌اش را نوشته است: «او بارها و بارها، دنبال پروژه‌هایی رفت که ممکن است دیگران از انجام آن‌ها خجالت بکشند. سؤال‌هایی پرسید که ممکن بود به‌نظر بدیهی یا پیش‌پاافتاده بیاید. اما در ادامه، اختراعاتِ بزرگش را از دلِ همین کارها بیرون کشید».\nدر برهۀ تاریخی فعلی، اینکه به‌طور مرتب از منطقۀ امنمان خارج شویم، تبدیل شده است به خودِ زندگی. تغییرات پرشتاب فناوری، همۀ ما را به‌نوعی تبدیل کرده است به «تازه‌کارهای ابدی» که پیوسته مجبوریم در سربالاییِ یادگیری بمانیم و دانشمان هم، مثل گوشی‌هایمان، دائماً نیاز به به‌روزرسانی دارد. تعداد کمی از ما قادریم تا آخر عمر تمام توجهمان را به یک حرفۀ واحد معطوف کنیم. بااین‌حال، حتی اگر شغلمان را هم عوض نکنیم لاجرم مجبوریم مهارت‌هایمان را تغییر دهیم. پس هرچه بتوانیم تازه‌کارهای شجاع‌تری باشیم، برایمان بهتر است. به‌قول راوی کومار، رئیس یکی از غول‌های فناوری اطلاعات به نام اینفوسیس: «شما باید یاد بگیرید که یاد بگیرید، یاد بگیرید که از یاد ببرید و یاد بگیرید که مجدداً یاد بگیرید».\nپاسخ دومم به شما این است که، یادگیری برایتان خوب است. منظورم مفیدبودن خودِ چیزهایی که یاد می‌گیرید نیست -چیزهایی مثل خوانندگی، نقاشی یا موج‌سواری- (هرچند که این‌ها هم به‌دلایل مختلف مفید هستند و در ادامه به آن خواهم پرداخت). بلکه منظورم این است که صِرفِ یادگرفتنِ یک مهارت برایتان مفید است.\nتقریباً فرقی نمی‌کند چه چیزی یاد بگیرید، زدنِ گرۀ ملوانی یا سفالگری. اثبات شده است که یادگرفتن یک چیز جدید و چالش‌برانگیز، به‌خصوص اگر به‌صورت گروهی انجام شود، برای «ماشینِ تازگی‌جوییِ» شما مفید است. منظورم از «ماشینِ تازگی‌جویی» همان مغز شماست. علت این امر این است که ظاهراً تازگی به‌خودی‌خود محرکِ یادگیری است و اگر بتوانید چند تا چیز جدید را همزمان یادبگیرید احتمالاً برایتان بهتر خواهد بود. در یک مطالعه، بزرگسالانی در بازۀ سنی ۵۸ تا ۸۶ سال به‌طور همزمان در کلاس‌های مختلف -از کلاس زبان اسپانیایی گرفته تا آهنگ‌سازی و نقاشی- شرکت داده شدند. بعد از گذشت تنها چند ماه، محققان دریافتند که فراگیران نه‌تنها در زبان اسپانیایی و مثلاً نقاشی پیشرفت کرده‌اند، بلکه عملکردشان در آزمون‌های شناختیِ مختلف نیز بهبود پیدا کرده است. مقایسه‌شان با گروه کنترل، که در هیچ کلاسی شرکت نکرده بودند، نشان داد که گویی کیلومترشمارِ مغزشان سی‌سالی به عقب برگشته است.\nتغییرات این افراد به همین‌جا ختم نمی‌شود: اعتمادبه‌نفسشان بالاتر رفته بود، به‌طرز لذت‌بخشی از عملکردشان غافلگیر شده بودند و بعد از اتمام پژوهش هم توانسته بودند جمعشان را دور هم حفظ کنند.\nبه‌نظر می‌رسد که یادگرفتن یک مهارت جدید، نفعِ مضاعف دارد و فوایدش به خودِ آن مهارت محدود نمی‌شود. مطالعه‌ای که بر روی کودکانِ شرکت‌کننده در کلاس‌های شنا انجام شد نشان داد که فوایدِ حضور در این کلاس‌ها فراتر از یادگیری شنا است. شناگران در تعدادی از آزمون‌های جسمانی دیگر هم از غیرشناگران بهتر عمل کرده بودند. آزمون‌هایی از قبیل هماهنگیِ چنگ‌زدن و هماهنگی دست و چشم. آن‌ها، حتی بعد از تعدیل‌کردن عواملی چون وضعیت اقتصادی و اجتماعی، باز هم، در آزمون‌های مربوط به خواندن و استدلال ریاضی، از غیرشناگرها نتایج بهتری کسب کرده بودند.\nمخاطب بسیاری از این پژوهش‌ها و توصیه‌هایی که می‌شود، بچه‌ها هستند. مثلاً گفته می‌شود که شطرنج، باعث افزایش توجه و تمرکز بچه‌ها می‌شود، مهارت‌های حل مسئله را در آن‌ها بهبود می‌بخشد و تفکر انتقادی را در آن‌ها تقویت می‌کند. اما من متقاعد شده‌ام که وقتی تبلیغ می‌کنند که یک‌چیزی برای بچه‌ها خوب است، آن‌چیز به‌طریقِ‌اولی برای بزرگ‌ترها حتی بهتر هم هست. یکی از دلایل این امر این است که ما تصور می‌کنیم آن‌همه فوایدی که گفته می‌شود در یک کارِ خاص نهفته است، دیگر به کار ما بزرگ‌ترها نخواهد آمد.\nگذشته از این‌ها، برای دفع بلای همه‌گیری به نام «اعتیاد به تلفن همراه»، چه کاری بهتر از اینکه برای دوساعتْ تمام هوش و حواستان را معطوف کنید به یک صفحۀ ۶۴ خانه‌ای و تلاش کنید تا نزدیک‌به بی‌نهایت حرکت و پاسخِ ممکن را در ذهنتان تجزیه و تحلیل کنید؟\nعلاوه‌برآن، یادگرفتن مهارت‌های جدید، نحوۀ فکرکردنتان را هم تغییر خواهد داد یا نگاهتان به دنیا را. اگر خوانندگی یاد بگیرید نحوۀ گوش‌کردنتان به موسیقی تغییر خواهد کرد. یادگرفتن طراحی، تمرین کارامدی برای سیستم بینایی انسان هم هست. یادگرفتن جوشکاری، یک دورۀ آموزشی فشرده در فیزیک و علمِ مواد هم به حساب می‌آید. می‌روید برای آموزش موج‌سواری و می‌بینید که جذبِ چیزهایی مثل جداولِ جذرومد، سیستمِ طوفان‌ها و هیدرودینامیکِ موج‌ها شده‌اید. همین کارهاست که باعث می‌شود جهانتان بزرگ‌تر شود.\nنکتۀ آخر اینکه، اگر انسان خواهانِ تازگی است و تازگی هم مؤیدِ یادگیری، پس یکی از فوایدی که یادگیری برایمان دارد این است که آماده‌مان می‌کند تا بهتر از پسِ تازگی‌های آینده بر بیاییم. به‌گفتۀ آلیسون گوپنیکِ روان‌شناس: «ما انسان‌ها، بیش از هر حیوان دیگری، به تواناییِ یادگیری‌مان وابسته‌ایم. اینکه مغز بزرگ و توانایی‌های یادگیریِ قدرتمندمان به‌این‌شکل تکامل یافته است، بیش از هرچیز، برای این است که بتوانیم خودمان را با تغییرات هماهنگ کنیم». ما همواره مابین لحظات کوتاهی از بی‌مهارتی و استادی در نوسانیم و در این بین، گاهی اوقات محتاطانه تلاش می‌کنیم چگونگیِ انجام یک‌کار جدید را خودمان آگاهانه برنامه‌ریزی کنیم.\nبرای این منظور، گاهی کتابی دست می‌گیریم یا یک ویدیوی آموزشی تماشا می‌کنیم و گاهی هم مستقیم شیرجه می‌زنیم وسطِ ماجرا.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nVanderbilt, Tom. Beginners: The Curious Power of Lifelong Learning. Atlantic Books,2021\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را تام وَندربیلت نوشته و در تاریخ ۷ ژانویه ۲۰۲۱ با عنوان «THE JOYS OF BEING AN ABSOLUTE BEGINNER – FOR LIFE» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «لذت یک‌عمر تازه‌کار بودن» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ بابک حافظی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۶ مرداد ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        این مطلب برشی ویرایش شده از کتاب تازه‌کارها: قدرت عجیب نوآموزبودن در تمام عمر نوشتۀ تام وندربیلت است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        آنچه خواندید در شمارهٔ ۱۹ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ نوزدهم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی TARJOMAAN.SHOP بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        تام وندربیلت (Tom Vanderbilt) روزنامه‌نگار و نویسندۀ آمریکایی است. مشهورترین کتاب او ترافیک: چرا اینطوری رانندگی می‌کنیم؟ (Traffic: Why We Drive the Way We Do) نام دارد.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        draughts: درافتس یا چکرز یک گروه از بازی‌های فکری شبیه شطرنج است[مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Nc۳: یعنی شروع بازی با حرکت اسب سفید به خانۀ c۳ [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Dunning-Kruger effect: اثر دانینگ-کروگر به یک سوگیری شناختی اشاره دارد که طی آن بعضی از افرادِ کم‌مهارت مهارت خودشان را دستِ بالا ارزیابی می‌کنند و، در نقطۀ مقابل، بسیاری از افراد ماهر مهارت خودشان را دستِ‌کم می‌گیرند. اولی به‌علت اشتباه در ارزیابی خود و دومی به‌علت اشتباه در ارزیابی دیگران رخ می‌دهد. این اثر همچنین می‌گوید که در ابتدای راه کسب مهارت، اعتمادبه‌نفس با سرعت بالا می‌رود اما در ادامه و، با افزایش خبرگی، اعتمادبه‌نفس فرد رفته‌رفته کمتر می‌شود [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Einstellung effect\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                         Set: واژۀ آلمانی اینشتلونگ (Einstellung) معنای نگرش (attitude) هم می‌دهد [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        functional fixedness: تثبیت کارکردی یک سوگیری شناختی است که باعث می‌شود فرد فقط کاربرد رایج یک شیء را درنظر بگیرد و نتواند سایر کاربردهای آن را ببیند [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        perfect pitch: مهارتی که در آن فرد می‌تواند فقط با شنیدن یک قطعۀ موسیقی، نت‌های آن را به‌دقت تشخیص دهد. تخمین زده می‌شود که از هر ۱۰ هزار نفر یک‌نفر این توانایی را دارد [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653901.json b/train/540653901.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0cc0a15fa331b837a2edf5e931c9297c069f9e4b
--- /dev/null
+++ b/train/540653901.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "رسیدن به خوشبختی به‌سبک استاد بدبینی",
+  "subtitle": "شوپنهاور تصویر متفاوتی از احساس خوشبختی به ما می‌دهد",
+  "introduction": "پس از آنکه پدر آرتور شوپنهاور خودکشی کرد، مادرش تصمیم به مهاجرت گرفت. چندی بعد که آرتور تصمیم گرفت هامبورگ را ترک کند، مادرش موافقت کرد، اما شرطی گذاشت: اینکه فکرِ آمدن به خانۀ او را از سرش بیرون کند و بی‌پرده به او گفت: «خیلی آزاردهنده‌ای». او نچسب و بدقلق بود، چون زندگی را سیاه و رنج‌آلود می‌دید. در نظر او، «زندگی‌کردن کسب‌وکاری بود که دخلش به خرجش نمی‌ارزید». اما آیا آموزه‌های شوپنهاور سراسر بدبینی است؟ دیوید باتروودز توضیح می‌دهد که چگونه می‌توان سراغ «خوشبختیِ نیمه‌رضایت‌بخشی» را در اندیشه‌های او گرفت.",
+  "content": "دیوید باتروودز، ایان — در ۱۳ دسامبر ۱۸۰۷ یوهانا شوپنهاور، به رسم شهر وایمار، قلمی برداشت و خطاب به پسر نوزده‌ساله‌اش آرتور نوشت: «برای خوشبختی من ضروری است که بدانم تو نیز خوشحال و خوشبختی، هرچند شاهد آن نباشم».\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n دو سال پیش از آن، در هامبورگ، جسد شوهر یوهانا، هاینریش فلوریس، در کانال پشت املاک خانوادگی‌شان پیدا شد. این احتمال وجود داشت که او سر خورده و سقوط کرده باشد. اما نظر آرتور این بود که پدرش خود را از اتاق روی انباری به درون آب‌های یخ‌زدۀ پایین عمارت پرت کرده بود. یوهانا هم مخالفتی با نظر او نداشت. چهار ماه پس از خودکشی او، یوهانا خانه را فروخت و به‌زودی رهسپار وایمار شد؛ جایی که در آن شغلی موفق به‌عنوان نویسنده و مدیر سالن اجتماعات انتظارش را می‌کشید. آرتور با او نرفت، به این نیت که کارآموزی تجاری را، که پدرش کمی پیش از مرگش برای او جور کرده بود، تکمیل کند. اما چندان طول نکشید که آرتور هم در صدد ترک هامبورگ برآمد. در یک سلسله نامه‌نگاری دوطرفه در طول سال ۱۸۰۷، میان مادر و فرزند، گفت‌و‌گوهای پرتنشی بر سر شرایط ترک آرتور در گرفت. یوهانا از تصمیم آرتور برای ترک هامبورگ برای پیگیری زندگی فکری موردعلاقه‌اش حمایت می‌کرد -‌مگر غیر از این هم می‌شد؟- ازجمله با استفاده از روابط خود برای کمک به راهیابی آرتور به تحصیلات دانشگاهی، اما به یک شرط: آرتور می‌بایست او را به حال خودش بگذارد. مطمئناً آرتور نباید به نزدیکی او در وایمار نقل‌مکان می‌کرد و تحت هیچ شرایطی او اجازه نمی‌داد آرتور پیش او بماند.\nآنچه عبارت یادشدۀ ۱۳ دسامبر یوهانا نشان نمی‌دهد، این است که او نمی‌توانست آرتور را تحمل کند؛ او در ۶ نوامبر در نامه‌ای نوشت «همۀ خصلت‌های خوبی که داری، بر اثر هوش فوق‌العاده‌ات، تیره و تار و برای دنیای دور و برت بی‌فایده شده‌اند، به دلیل میل مفرط تو برای دانستن هر چیزی بهتر از دیگران…؛ اگر کمی غیر از این بود، احمقانه جلوه می‌کردی؛ اما از طرف دیگر، با وضع کنونی‌ات، بسیار آزاردهنده‌ای». جان کلام این‌که او گستاخ و یک عقل‌کل نچسب بود.\n اگر دیگران مصاحبت او را تحمل‌ناپذیر می‌یافتند، این احساس از طرف او هم بود. او دوره‌های طولانی افسردگی را در انزوایی خودخواسته گذارند، ازجمله دو ماه اول سال ۱۸۳۲ در اتاق‌های جدیدش در فرانکفورت، شهری که پس از منطقۀ برلین، خانۀ او شد. او با این باور در برابر تنهایی‌اش تاب می‌آورد، چراکه عزلت‌گزینی تنها وضع شایستۀ یک فیلسوف است: او در جایی گفته است «اگر شاه بودم، اولین فرمانم این بود که دست از سرم بردارید». بنابراین قاعدتاً موضوع خوشبختیْ ربط و نسبتی با شوپنهاور ندارد، چه به عنوان یک شخص و چه در مقام یک فیلسوف. کاملاً برعکس: او را معمولاً با عمیق‌ترین بدبینی در تاریخ فلسفۀ اروپایی می‌شناسیم.\n بدبینی شوپنهاور بر دو نوع ملاحظه مبتنی است: نخست، ملاحظه‌ای از منظر درونی که ما صرفاً موجودات عقلانی‌ای نیستیم که در پی شناخت و فهم جهان باشیم، بلکه موجودات سرشار از میلی هستیم که در تقلای دست‌یابی به چیزهایی از جهان‌ایم. شوپنهاور مدعی است که، در ورای هر تقلایی، فقدان دردناک چیزی نهفته است و درعین‌حال به‌چنگ‌آوردن آن چیز به‌ندرت ما را خشنود می‌سازد، زیرا حتی اگر از تحقق ارضای یک میل برآییم، همواره امیال ارضانشدۀ دیگر آماده‌اند که جای آن را بگیرند. اگر آن‌قدر بخت یارمان باشد که نیازهای اولیۀ‌مان -‌مثل گرسنگی و تشنگی‌- را برآورده کنیم، آن‌گاه برای گریز از ملال به بسط نیازهای جدید به امور تجملی همچون الکل، تنباکو یا لباس مد روز می‌پردازیم. شوپنهاور می‌‌گوید ما در هیچ نقطه‌ای به رضایت نهایی و ماندگار نمی‌رسیم. از این رو، یکی از معروف‌ترین تعابیر او این است: «زندگی در پس و پیش در نوسان است، همچون آونگی میان رنج و ملال».\n شوپنهاور از مطالعات وسیعش دربارۀ فلسفۀ کلاسیک هند می‌دانست که او اولین کسی نیست که رنج را بخش لاینفک زندگی می‌داند. بودائیان برای این رنج واژه‌ای داشتند، dukkh، که نخستین حقیقت از حقایق شریف چهارگانه شناخته می‌شد.۱ چهارمین و آخرین این حقایق magga یا راه شریف هشتگانه۲ است که به توقف dukkh (رنج) منجر می‌شود؛ این آموزه‌ها نیز الهام‌بخش بخش بزرگی از فلسفۀ اخلاق شوپنهاور شد.\n نکتۀ دیگر مشاهده از منظر بیرونی است. به نظر شوپنهاور نگاهی اجمالی به جهان پیرامون تز تعیین‌کنندۀ خوش‌بینی گوتفرید لایب‌نیتس را ابطال می‌کند: جهان ما بهترین جهان ممکن است. شوپنهاور مدعی است که برعکس، اگر جهان ما نظمی داشته باشد، نظم آن برای به‌حداکثررساندن درد و رنج است. مثال او حیوانات درنده‌اند که نمی‌توانند جز با دریدن و بلعیدن سایر حیوانات باقی بمانند و بنابراین به «گورستان زندۀ هزاران حیوان دیگر» تبدیل می‌شوند. طبیعت، چنان‌که آلفرد لرد تنیسون۳ بعداً بیان کرده، در کلیت خود «چنگ و دندانی خون‌آلود» دارد که جانداری را در برابر جاندار دیگر به تنازع وامی‌دارد؛ خواه درندۀ بلعنده و خواه دریدۀ بلعیده، هر دو، برای بقا گرفتار نزاعی مرگ‌بارند.\n تمدن نیز کمک چندانی به این وضع نمی‌کند، بلکه بر موقعیت‌های رنج بشری می‌افزاید. شوپنهاور در جهان همچون اراده و بازنمایی۴ (۱۸۱۸) می‌نویسد:\n «اگر این سرسخت‌ترین خوشبین را در میان بیمارستان‌ها، بخش‌های مجروحان و تالارهای جراحی، در میان زندان‌ها، اتاق‌های شکنجه، برده‌خانه‌ها، در میان میدان‌های نبرد و محل‌های اجرای اعدام بگردانید، و سپس همۀ آن گوشه‌های تاریک فلاکت را که از کنجکاویِ فارغ‌دلانۀ او پنهان مانده، به رویش بگشایید، آن‌گاه او نیز مطمئناً سرشت این بهترین جهان ممکن را درخواهد یافت!».\n اگر مجبور بودید هدف جهان را فقط با نظر به نتایج به‌دست‌آمدۀ آن حدس بزنید، تنها می‌توانستید به این نتیجه برسید که این جهان دار مکافات و عذاب است.\n این ملاحظات، نخست دربارۀ ماهیت بشر و دوم دربارۀ خود طبیعت، پشتوانۀ ادعاهای بدبینانۀ شوپنهاور است که زندگی‌ ارزش زیستن ندارد و جهان نباید وجود می‌داشت. ما هیچ‌گاه از قبل این اختیار را نداشتیم که وجود داشتن یا نداشتن را انتخاب کنیم، اما اگر چنین اختیاری می‌داشتیم، نامعقول بود که وجود در جهانی را انتخابی کنیم که در آن نمی‌توانیم از زندگی بهره‌ای ببریم، بلکه جز حسرت و خسارت انتظاری از آن نیست یا چنان‌که شوپنهاور در عبارت کلیدی دیگری بیان کرده «زیستن کسب‌وکاری است که به خرجش نمی‌ارزد».\n آیا به رغم همۀ این‌ها جایی برای خوشبختی هست؟ مطمئناً باید باشد. نمی‌توان نادیده گرفت که خوشبختی وجود دارد؛ بسیاری از آدمیان خوشبختی را در خود تجربه می‌کنند و آن را در دیگران نیز می‌بینند. اما وقتی شوپنهاور می‌پذیرد که خوشبختی وجود دارد، این خطر وجود دارد که بدبینی او از هم بپاشد. حتی اگر این ادعا درست باشد که هر موجود زنده‌ای باید با رنج مواجه شود، این رنج را می‌توان با یافتن سهمی از خوشبختی‌ جبران کرد. رنج را می‌توان ابزاری برای رسیدن به خوشبختی دانست، یا حتی بخشی از چنین خوشبختی‌ای. اگر چنین باشد، آن‌گاه شوپنهاور هنوز دلیل خوبی به دستمان نداده که وجودداشتن را نخواهیم. شاید در نهایت، خوشبختی باعث شود که زندگی به زحمتش بیرزد.\n شوپنهاور منکر وجود خوشبختی نیست. اما او بر آن است که ما معمولاً در مورد چیستی خوشبختی اشتباه می‌کنیم. به نظر او، خوشبختی چیزی جز نبودِ درد و رنج نیست؛ آن لحظۀ فراغتی که گاهی میان ارضای یک میل و پی‌جویی میل دیگر احساس می‌کنیم. مثلاً رضایت خاطر خود را در خریدن خانۀ اولتان تصور کنید. به نظر شوپنهاور، آنچه در این‌جا مایۀ خشنودی ماست، آن حالت ایجابی صاحبخانه‌شدن نیست، بلکه حالت سلبی خلاصی از نگرانی‌هایی است که از نداشتن خانه دامنگیرمان بود (و البته خلاص‌شدن از خود آن فرایند پردغدغۀ خرید یک ملک). شوپنهاور سریع به این نکته اشاره خواهد کرد که این خوشبختی احتمالاً عمر کوتاهی خواهد داشت، و محملی می‌شود برای نگرانی‌ها و دغدغه‌های دیگری که بروز می‌کنند، نگرانی‌هایی همچون بازپرداخت وام مسکن، یا تغییر و تعمیر حمام.\n\nاو با پاره‌ای ملاحظات روان‌شناختی موضع خود را در مورد سرشت سلبی خوشبختی تقویت می‌کند. همۀ این ملاحظات بر دشواری دست‌یابی به خوشبختی و لذت‌بردن از آن انگشت می‌گذارند. برای مثال، ما متوجه همۀ آن چیزهایی که به خیر و خوشی می‌گذرند نمی‌شویم، بلکه بر چیزهای ناگوار تمرکز می‌کنیم؛ یا چنان‌که شوپنهاور با نگاه تیزبین خود در یک تمثیل بیان می‌کند: «ما سلامتی تمام بدن خود را احساس نمی‌کنیم، اما امان از فشاری که تنگی کفش به پایمان وارد می‌کند!». اگر آنچه آزارمان می‌دهد را رفع و رجوع کنیم، سریع آن را مفروض می‌گیریم و توجه خود را به حل مشکل بعدی معطوف می‌کنیم: «این مثل لقمۀ غذایی است که خورده‌ایم و از آن لذت برده‌ایم؛ اما احساس ما، از آن لحظه‌ای که آن را بلعیده‌ایم، تمام شده و رفته». علاوه‌براین، فارغ از آنکه مشکلی کوچک باشد، ما آن را چنان بزرگ می‌کنیم که با مشکل قبلی برابری کند: «آن مشکل می‌داند که چگونه خود را باد کند تا با مشکل قبلی هم‌اندازه به نظر برسد و بتواند به‌عنوان نگرانی اصلی آن روز کل خاطر ما را پر کند». در نتیجه، ما تا وقتی چیزهایی را داریم، به‌ندرت قدر آن‌ها را می‌دانیم: «بزرگ‌ترین نعمت‌ها سه نعمت‌اند: سلامتی، جوانی و آزادی؛ و ما تا وقتی از آن‌ها برخورداریم، به وجودشان توجه نداریم، تا وقتی که از دستشان می‌دهیم». همان نکته‌ای که در ترانۀ جونی میچل شهرتی ابدی یافته: «نمی‌دانی چه داری، تا وقتی که از دستش می‌دهی».\n هیچ یک از این نکته‌ها به این معنا نیست که هیچ‌کس تاکنون احساس خوشبختی نکرده است. این نیز برخلاف تجربۀ شخصی بی‌شمار آدمیانی است که در مقطعی از زندگی خود احساس خوشبختی می‌کنند. اما بر اثر آن‌ها متوجه این نکته می‌شویم که خوشبختی، از جهت حسی، از درد و رنج متمایز است. درد و رنج، وجود خود را چه بخواهیم و چه نخواهیم، جار می‌زنند. آن‌ها چیزی را برجسته و پررنگ می‌کنند که درست نیست و لازم است درست شود. فارغ از آنکه مشکل چقدر کوچک و جزئی است، درد و رنجْ آن‌ را به اولویت شمارۀ یک ما تبدیل می‌کنند. ما می‌توانیم همۀ آن چیزهایی را که به ما احساس خوشبختی می‌دهند داشته باشیم و باز هم از احساس خوشبختی محروم باشیم. وضع از این قرار است، چون درد و رنجْ بی‌وقفه چیزهایی را پیش رویمان عَلَم می‌کنند که نسبت به آن‌ها حس خوبی نداریم، اما این می‌تواند به این دلیل باشد که ما همۀ آن چیزهایی را که به ما احساس خوبی می‌دهند از یاد برده‌ایم؛ مثل آن لقمۀ غذا پس از خوردن آن.\n به همین دلیل، شوپنهاور بر نقش اساسی یادآوری و تأمل در ایجاد احساس خوشبختی تأکید می‌کند: «شناخت ما از رضایت خاطر و لذت تنها به‌صورتی غیرمستقیم است؛ وقتی ما رنج‌ها و محرومیت‌هایی را به خاطر می‌آوریم که بر آن‌ها پیشی می‌گیرند و وقتی این‌ها بروز می‌کنند، آن‌ها رخت برمی‌بندند». به عبارت دیگر، برای توجه و ارج‌نهادن به بهره‌مندی از چیزها، ما باید این امر را در خاطر داشته باشیم که، اگر آن‌ها را نداشتیم، وضع چگونه بود. این واقعیت که این خوشبختی بر تمام‌شدن رنج سابق مبتنی است، با شدتِ احساسات برآمده از لذت، منافات ندارد. شدت لذت با شدت رنجِ پیش از خود متناسب است. پریمو لوی در کتاب خود اگر این است انسان۵ (۱۹۷۴) نمونۀ تمام‌عیاری از امکانات راحتی عمیق به دست می‌دهد، چیزی فراتر از خوشبختی. گزارش او از محبوس‌شدن در آشوویتس به آنجا می‌رسد که، از وقفه‌های مختصرِ میان کارهای شاقی که مجبور به انجامشان بود، سخن می‌گوید: «وقتی ما به کپسول می‌رسیدیم، گونی را روی زمین خالی می‌کردیم؛ و من که به‌سختی روی پاهایم می‌ایستادم، با چشمانی تهی، دهانی باز، و دستانی بی‌رمق، در آن خلسۀ زودگذر و سلبی از تمام‌شدن درد فرو می‌رفتم».\n درواقع، به‌خاطرآوردن رنج واقعی خودمان از گذشته تنها گزینه برای احساس خوب‌داشتن در مورد زمان حاضر نیست. ما می‌توانیم به‌جای آن دربارۀ همۀ رنج‌هایی تأمل کنیم که امکان داشت به آن‌ها مبتلا شویم. این نوع تأمل، که می‌تواند به‌اندازۀ ایجاد احساس تسکین و خلاصی تأثیرگذار باشد، درمورد بی‌شمار چیزهای بدی است که می‌توانستند بر سرمان بیایند، اما خوشبختانه هیچ‌گاه رخ نداده‌اند. حتی شاید بر چیزهای بدی تأمل کنیم که بر سر کسانی دیگر آمده است یا هم اکنون دامنگیر آن‌هاست. از این جهت، خاطرات دردناک لوی کمک دیگری به ما می‌کند: ممکن نیست خوانندگانْ کتاب اگر این است انسان را بخوانند، اما از این بابت شدیداً احساس خوشبختی نکنند که هیچ‌گاه با آن مشقت‌ها و تحقیرهای فراتر از تصوری که لوی توصیف کرده مواجه نشده‌اند.\n شوپنهاور در مورد لذتِ درامان‌ماندن از شوربختی دیگران از لوکرتیوس چنین نقل می‌کند:\n مایۀ لذت و شادی است ایستادن بر کنارۀ دریا، آن‌گاه که زیر شلاق بادهای توفان‌خیز است؛ بر کرانه ایستادن و به نظاره نشستن که کشتی‌بان در تلاطم و تشویش است؛ نه آن‌که از دیدن درد کسی دیگر خشنود باشیم، بلکه از این جهت که می‌دانیم ما از آن نابختیاری در امانیم.\n شوپنهاور حکیمانه ما را از این نوع لذت برحذر می‌دارد، چراکه چنین لذتی «به خباثت حقیقی و مسلم، بسیار نزدیک» است. چه بسا او در ذهن خود احتمال -‌یا این‌همانی با- «لذت از بدبختی دیگران»۶ را می‌دهد، نوعی گرایش به  لذت‌بردن از رنج دیگران. لوکرتیوس مرز باریکی میان «لذت از بدبختی دیگران» و سادیسم قائل بود: این از آن رو نیست که از بدبختی کسی دیگر لذت ببریم، بلکه از این جهت است که بدبختی آنان به ما یادآوری می‌کند که چقدر بخت با ما یار بوده است؛ و این است که آن احساس خرسندی را به ما می‌دهد.\n بااین‌حال، شوپنهاور گاهی «لذت از بدبختی دیگران» را با شدیدترین عبارات محکوم می‌کند: «بدترین خصیصه در طبیعت بشر ’لذت از بدبختی دیگران‘ است». به بیان او تفاوت میان «لذت از بدبختی دیگران» و بی‌رحمی صرفاً تفاوت میان گرایش و عمل است: «به بیان ساده، ’لذت از بدبختی دیگران‘ بی‌رحمی‌ای نظری است. بی‌رحمی نیز ’لذت از بدبختی دیگران‘ در عمل است. درحالی‌که خصلت‌هایی همچون حسادت -‌خواستن موفقیت دیگری برای خود‌- عیب و نقص‌اند، اما کاملاً انسانی و از‌این‌رو قابل‌توجیه‌اند، اما ’لذت‌بردن از بدبختی دیگران‘ مسلماً خصلتی اهریمنی است».\n بنا به فهم شوپنهاور از چیزها، برای خوشبخت‌بودن، ما باید درصدد حذف درد و رنج از زندگی‌هایمان برآییم؛ و برای احساس خوشبختی، باید زمانی را نیز به تأمل دربارۀ فقدان آن‌ها اختصاص دهیم. شوپنهاور، در جست‌وجوی یک نظام اخلاقی مبتنی بر بینش‌های مشابه، توجهی به فیلسوفان اخلاق عصر خود نکرد، بلکه به‌سراغ مکاتب فکری یونان باستان رفت. به نظر او از میان همۀ این مکاتب، دیدگاه‌های او دربارۀ خوشبختی، نزدیک‌ترین شباهت را با دیدگاه‌های رواقیان دارد: به ادعای او فیلسوفان رواقی‌ای همچون استوبائوس، اپیکتتوس و سنکا، مثل او زندگی سعادتمندانه را با وجود عاری از درد تعریف می‌کردند.\n به‌طور کلی یونان باستان نقطۀ خوبی برای پژوهش دربارۀ فلسفه‌ای ناظر به سعادت است، زیرا به نظر شوپنهاور یونانیان در یک چیز هم‌نظر بودند: وظیفۀ عقل عملی کشف بهترین نوع زندگی و چگونگی دست‌یابی به آن است. علاوه‌براین، به قول شوپنهاور، به‌استثنای افلاطون، همۀ فیلسوفان یونانی این نقش عقل عملی را با تمهید راهنمایی برای یک زندگی سعادتمندانه یکی می‌گرفتند. آن‌ها فقط به این اهمیت می‌دادند که فضیلت چگونه می‌تواند زندگی دنیوی ما را بهبود بخشد؛ و کمتر به این می‌اندیشیدند که چگونه این امر می‌تواند با هر گونه حیات پس از مرگی یا با قلمرو آن‌جهانی ربط و نسبتی پیدا کند. \n به عقیدۀ شوپنهاور، تفکر دربارۀ خوشبختی به‌عنوان نبودِ رنج دیدگاهی است که رواقیان را از دیگر مکاتب متمایز می‌کند، همان نظری که او نیز به آن قائل بود. او دو کارکرد عقل عملی را معرفی کرد که رواقیان در پژوهش خویش دربارۀ وجود سعادتمند به کار می‌گرفتند. در یک طرف، کارکردی غیرمستقیم وجود دارد که دل‌نگران برنامه‌ریزی و دوراندیشی است و به رواقی اجازه می‌دهد در طریق حیات مسیری را انتخاب کند و پی بگیرد که کمترین درد در آن است. در طرف دیگر، کارکرد مستقیمی وجود دارد که رواقی به‌جای حذف یا پرهیز از موانع در مسیر زندگی، با تغییر در نحوۀ نگرش خود به این موانع، احساساتش را نسبت به آن‌ها تغییر می‌دهد. گاه، تغییر در عمل است، درحالی‌که تغییرِ دیگر در نظر و تفکر. به نظر شوپنهاور، سهم متمایز رواقیان در اخلاق در ماهیت این تغییرِ در تفکر نهفته است. نخست آنکه رواقی بر آن است که احساسات دردناکِ برآمده از محرومیت «نتیجۀ بی‌واسطه و ضروریِ نداشتن نیست، بلکه بیشتر ناشی از خواستن [‌برای-داشتن] و درعین‌حال نداشتن است». بنابراین روشن می‌شود که ما برای اجتناب از کل این احساسات دردناک باید بخش خواستن را حذف کنیم. علاوه‌براین، هر قدر آمال و آرزوهای ما درمورد چیزی که می‌خواهیم داشته باشیم بزرگ‌تر باشد و هر قدر امید ما به دست‌یابی به آن‌ها بیشتر باشد، دردی که به هنگام ناکامی نصیبمان می‌شود شدیدتر است. اگر نتوانیم در [حذف] خواستن چیزی به جایی برسیم، باید دست‌کم آن خواسته‌ها را در مقادیر واقع‌بینانه و قابل‌دست‌یابی محدود کنیم. شاید شوپنهاور با واپس‌رفتن به بدبینی خاص خود این نکته را اضافه کند که اگر سطح بالایی از خوشبختی را چشم داشته باشیم که در آینده انتظارمان را می‌کشد، باید به خود بدگمان شویم؛ تقریباً یقینی است که [در این صورت] واقع‌بینی خود را از دست داده‌ایم. به گفتۀ او «هر لذت شعف‌انگیزی، توهمی بیش نیست».\n بدین ترتیب، هدف رواقیْ آتاراکسیا۷ (طمأنینه) است، حالتی از آرامش درونی و وقار، به‌رغم هر آشفتگی و تلاطمی در وضع جهان بیرون از ما. شوپنهاور بر این باور است که ملاحظات او دربارۀ محتوم‌بودن رنج می‌تواند در دست‌یابی به این هدف کمک کند، البته اگر بدان اعتقادی راسخ داشته باشیم. اگر بر این گمان باشیم که درد و رنج اتفاقی‌اند و می‌توان از آن‌ها اجتناب کرد، تأثیرشان بر ما بیشتر خواهد بود. شاید این امر دربارۀ هر رنج جزئی‌ای صادق باشد که می‌توان از آن اجتناب کرد، اما رنج در کلیت خود اجتناب‌ناپذیر و جهان‌شمول است. به نظر شوپنهاور، اگر بنای ما بر این باشد که این نکته را پیش چشم داشته باشیم، چه بسا در مواجهه با رنج نگرانی کمتری داشته باشیم یا دست‌کم نگرانی ما دربارۀ آن همچون امور گریزناپذیر باشد، مثل کهولت سن (برای بیشتر ما) و مرگ.\n آخرین کاری که باید انجام دهیم، داشتن عقیده‌ای برخلاف این است: اینکه برایمان مقدر شده در زندگی خوشبختی را بیابیم، نه آنکه با رنج دست‌به‌گریبان باشیم. اگر بر این باور باشیم که جهان خوشبختی را به ما مدیون است، به‌سختی ناامید خواهیم شد، مهم‌تر از همه به این دلیل که وقتی به آنچه به گمان ما خوشبختمان می‌کند دست می‌یابیم، امیال برآورده‌نشدۀ جدیدی را می‌یابیم که جای امیال قدیمی را می‌گیرند. ما به احساس بیزاری نسبت به موانعی پابند می‌شویم که میان ما و خوشبختی‌ای که احساس می‌کنیم مستحق آنیم، جدایی می‌اندازند. به تعبیر شوپنهاور، بعضی از آدمیان با درنظرگرفتن هدفی برای یک زندگیِ خوشبخت، که بیرون از دسترسشان است، این بیزاری را تشدید و بیرونی می‌کنند. در نتیجه، وقتی آن غایت مدنظرشان تحقق نمی‌یابد، آنان همواره چیزی غیر از خودشان را می‌یابند تا به آن اشاره کنند و برای دلیل بدبختی‌شان آن را سرزنش کنند. شوپنهاور می‌گوید «از این جهت، انگیزش بیرونی برای اندوه همان نقشی را بازی می‌کند که مرهم یک تاول، که همۀ ترشحات بد را یکجا جمع می‌کند و در غیر این صورت پراکنده می‌شدند». \nبا آنکه شوپنهاور واقعاً با شیوۀ فکریِ رواقیان احساس قرابت می‌کرد، به نظر نمی‌رسد که در همۀ موضوعات با مکتب رواقی هم‌نظر باشد. در واقع، او مقدمۀ اصلی مشترک میان همۀ مکاتب یونانی باستان را رد می‌کند؛ به نظر شوپنهاور، زندگی سعادتمند حتی ممکن هم نیست، چون به یاد دارید که به گفتۀ او زندگیْ سراسر رنج است. نظام‌های اخلاقی طراحی شده‌اند تا همچون راهنمایی برای زندگی سعادتمند عمل کنند؛ و چنین زندگی‌ای تا آن‌جا که به نظر شوپنهاور باشد، چیزی جز فریب و حماقت نیست. به عقیدۀ شوپنهاور، غایت منطقی مکتب رواقی بسیار مشکل‌دار است، زیرا این مکتب به هدف سعادت به مثابۀ وظیفه‌ای برای از میان بردن درد معتقد است. اگر حق با شوپنهاور باشد که همۀ زندگی رنج است، آن‌گاه تنها راه واقعی برای ازمیان‌بردن رنج حذف خود زندگی خواهد بود. بنابراین، غایت نهایی رواقی‌گری باید خودکشی می‌بود.\n اما شوپنهاور تصویر متفاوتی از زندگی خوشبخت به ما می‌دهد؛ تصویری که رضایت و خشنودی تام‌وتمامی در آن نیست. با آنکه رنج را نمی‌توان یکسره از زندگی حذف کرد، می‌توان آن را با اطمینان‌یافتن از این امر تقلیل داد که هیچ نوع رنجی چندان به درازا نکشد. با نظر به تمثیل آونگ که پیشتر از وی نقل شد، زندگیِ خوشبخت موفقیت نسبی در برآوردن امیال ماست که بیش از حد دچار درد نباشیم، اما شامل شکست نسبی ما در اطمینان‌یافتن از این امر نیز هست که بیش از اندازه دچار یکنواختی و ملال نیز نشویم.\n این یک «بازی» است که «دائماً از یک میل، به ارضای آن، و سپس به میلی جدید گذر می‌کنیم؛ یک بازی که جریان تند آن را خوشبختی می‌نامیم و جریان کند آن را رنج». بهترین چیزی که می‌توانیم از باب خوشبختی انتظار داشته باشیم، تعادلی مطلوب میان آرزو و عمل است که، در نهایت، یک زندگی نیمه‌رضایت‌بخش است.\n اگر یک زندگی مطلوب، که زندگی خوشبخت دانسته می‌شود، هدف عبثی برای نظام اخلاق باشد، آن‌گاه این پرسش مطرح می‌شود که هدف واقعی اخلاق چه باید باشد. پس‌زمینۀ بدبینی شوپنهاور هیچ‌گاه از این مسئله برکنار نبوده است. برای شوپنهاور مشخص نیست که زندگی نیمه‌رضایت‌بخش  بهتر از وجودنداشتن باشد. در چنین زندگی‌ای، برتری همچنان با رنج است، حتی اگر هیچ نوع رنجی مدتی مدید برقرار نماند.\n بنابراین شوپنهاور، در تلاش برای تبدیل جهان به سکونت‌گاهی رضایت‌بخش، نظام اخلاقی‌ای را انتخاب می‌کند که بتواند ما را از تمامیت جهان محفوظ نگاه دارد. او بر زهدگرایی صحه می‌گذارد: ترک نفس شدید که، علاوه‌بر رواقی‌گری، در قدیسان و عارفان بسیاری از ادیان جهان تجسم یافته است:\n به‌رغم تفاوت‌های بسیاری که در ظاهر به نظر می‌رسد، در کنار فرزانۀ رواقی، آنانی‌اند که حکمت هندی پیش روی ما ترسیم می‌کند و واقعاً پرورش داده است، آن توبه‌کاران حقیقی که بر عالم فائق آمده‌اند؛ یا حتی آن ناجی مسیحی … که با فضیلت کامل، تقدس و والایی، که درعین‌حال پیش روی ما در منتهای رنج می‌ایستد.\n توجه داشته باشید که پرهیزگاران آن‌جهانیِ شوپنهاور خوشبخت نیستند. آن‌ها به‌کلی از بازی زندگی نیمه‌رضایت‌بخش دست شسته‌اند. آنان، در مقابل، شمول و چاره‌ناپذیری رنج را می‌پذیرند و در صدد نمادین‌کردن آن برمی‌آیند تا آن را تعالی بخشند. شوپنهاور، به احتمال زیاد، دربارۀ این پرهیزگاران از واژه‌هایی همچون خویشتن‌داری و آرامش استفاده می‌کند تا خوشبختی و لذت.\n شاید از این سخن که شوپنهاور زهدگرایی را تأیید کرده تصور شود که خود او نیز به آن عمل می‌کرده است. به هیچ وجه. زاهدانه‌ترین بخش رویۀ روزانۀ او در فرانکفورت استحمام با اسفنج و آب سرد بود که بین ساعت هفت تا هشت صبح هر روز انجام می‌داد. پس از آن قهوه‌اش را درست می‌کرد و برای چند ساعتی مشغول نوشتن می‌شد تا وقت ملاقات‌های دستچین‌شده‌اش برسد، و این کار تا ظهر طول می‌کشید که خدمتکارش سر می‌رسید و ملاقات‌کنندگان را به بیرون راهنمایی می‌کرد. شوپنهاور هر روز برای نیم ساعت فلوت می‌زد -‌فعالیتی که به قول فریدریش نیچه خلوص نیت او را در بدبینی زیر سؤال می‌برد- سپس برای وعدۀ مقوی بعدازظهر راهیِ محل محبوبش برای صرف غذا می‌شد، به هتل دِانگلتره. پس از آن شاید قهوۀ دیگری برای خودش درست می‌کرد، چرتی یک ساعته می‌زد و سپس قدری ادبیات ساده مطالعه می‌کرد. قبل از آنکه سگ خود را -‌یک پودل سفید که آتما خوانده می‌شد‌- به پیاده‌روی ببرد، درحالی‌که سیگاری هم دود می‌کرد؛ همۀ این‌ها پیش از آماده شدن برای خواب معمول نه‌ساعته‌اش بود. زندگی بودا که این‌گونه نبوده است.\n بنابراین تأیید زهدگرایی در شوپنهاور بیشتر ستایش و آرمان بوده است. شوپنهاور در دفاعیه‌اش، و باز بر خلاف یونانیان باستان، بر آن بود که مطالعۀ نظری اخلاق، نقش اندکی در یک زندگی اخلاقی دارد و بالعکس؛ او در جایی نوشته «دقیقاً همان‌طور که برای یک قدیس فیلسوف‌شدن ضرورتی ندارد، برای فیلسوف نیز قدیس‌بودن الزامی نیست؛ دقیقاً همان‌طور که برای شخصی بسیار زیبا پیکرتراش‌بودن کاملاً غیرضروری است، برای یک پیکرتراشِ بزرگ زیبابودن». او گفته تنها شماری اندک از افراد به زندگی زاهدانه‌ای نایل می‌شوند که نجات حقیقی در آن نهفته است. بقیۀ ما در بهترین حالت، باید با همین زندگی نیمه‌رضایت‌بخش سر کنیم. اما اگر سبک زندگی شوپنهاور نمونه‌ای از چنان زندگانی‌ای باشد، روی‌هم‌رفته زندگی چندان بدی به نظر نمی‌رسد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دیوید باتروودز نوشته و در تاریخ ۱۸ اوت ۲۰۲۰ با عنوان «The semi-satisfied life» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۸ مهر ۱۳۹۹ با عنوان «رسیدن به خوشبختی به‌سبک استاد بدبینی» و ترجمۀ علی کوچکی منتشر کرده است. •• دیوید باتروودز (David Bather Woods) عضو هیئت‌علمی دانشگاه وارویک است. عمدۀ تحقیقات او دربارۀ اندیشۀ شوپنهاور است.\n [۱] چهار آموزۀ اصلی سنت بودایی که قالبی مفهومی برای تمامی اندیشه‌های بودایی به دست می‌دهد: اصل رنج، علت رنج، توقف رنج، و راه توقف رنج [مترجم]. [۲] طبق آموزۀ سنت بودایی راه رهایی از رنج در هشت چیز خلاصه می‌شود: دیدگاه درست، نیت درست، گفتار درست، کردار درست، معاش درست، کوشش درست، اندیشۀ درست، و تمرکز درست [مترجم]. [۳] Alfred Lord Tennyson: (۱۸۰۹ تا ۱۸۹۲م.) ملک‌الشعرای بریتانیا در عصر ویکتوریا و از معروف‌ترین شاعران تاریخ آن سرزمین [مترجم]. [۴] The World as Will and Representation [۵] If This Is a Man [۶] Schadenfreude [۷] ataraxia\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653902.json b/train/540653902.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..faced3ce74f789d87220dab84069da68780f721f
--- /dev/null
+++ b/train/540653902.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "قرنطینه با کافکا",
+  "subtitle": "کافکا در داستان‌های خفقان‌آور و تنگناهراسانه‌اش راهنمایی برای زندگی در عصر همه‌گیری به دست می‌دهد",
+  "introduction": "وقتی همه‌گیری شروع شد، خیلی‌ها دوباره یاد طاعون آلبر کامو یا کوری ژوزه ساراماگو افتادند، اما حالا که بیش از یک سال است در موج‌های بی‌پایان سرایت و تشویش و مصیبت گیر افتاده‌ایم، چهرۀ یخ‌زدۀ کافکا بیش‌ازهمه وضعیتمان را نشان می‌دهد. کافکا در تمام عمر به چیزهایی می‌اندیشید که این روزها دغدغۀ ما شده‌اند: حس اسارت در زندانی که درهایش باز است؛ محکومیت به‌خاطر گناهانی که انجام نداده‌ایم؛ و معماهایی که جواب آن‌ها را پیدا نمی‌کنیم. کافکا نویسندۀ دوران قرنطینه است.",
+  "content": "ساموئل ارل، نیواستیتسمن— در «گزارشی برای یک آکادمی»۱، داستان‌کوتاهی نوشتۀ کافکا که در سال ۱۹۱۹ ۲ منتشر شد، میمونی به نام رِد پیتر در یک گردهمایی علمی سخنرانی می‌کند و تعریف می‌کند که چطور در جنگل شکار شده و بعد یک روز در قفس چشم باز کرده؛ ناتوان از بازگشت به آن شیوۀ قدیمی زندگی که دوست می‌داشته است.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n این میمون دربارۀ اسارتش می‌گوید «برای اولین بار در عمرم هیچ راه فراری نمی‌دیدم. در اوج یأس، هق‌هق می‌گریستم، با مشقّت‌ مگس شکار می‌کردم، با دل‌مردگی نارگیل لیس می‌زدم، جمجمه‌ام را به قفل می‌کوبیدم، زبانم را برای هر کسی که به من نزدیک می‌شد درمی‌آوردم؛ در زندگی تازه‌ام این‌طور وقت‌کشی می‌کردم. اما در کنار همۀ این کارها فقط یک احساس وجود داشت: راه فراری نیست».\n در زمانۀ طاعون‌زدۀ ما، هیئتی شبه‌رسمی از پیش‌گویان از راه رسیده‌اند: آلبر کامو، دنیل دِفو، سوزان سانتاگ، ژوزه ساراماگو: نویسندگانی که رمان‌ها و جُستارهایشان دربارۀ بیماری‌های عفونی دوباره موضوعیت پیدا کرد و خوانندگانی جدید یافت. کافکا در چنین فهرست‌هایی جا ندارد، با‌وجوداین، زندگی و نوشتارش ربطِ دیگرگونه‌ای به ما دارد: ربطی که کمتر به فُرم برمی‌گردد و بیشتر به حال‌وهوا وابسته است. او نویسنده‌ای بود مقیم لانۀ مشابهی از روان‌رنجوری‌هایی که یک همه‌گیری عرضه می‌کند و کسی بود که این لانه را آشیانۀ خود ساخت.  شخصیت‌های کافکا تقریباً بدون استثنا به دام افتاده‌اند -در یک قفس، پرونده‌ای قضائی، بدن یک حشره یا هویتی جعلی- و در این احساس سهیم‌اند که عرصه بر آن‌ها تنگ می‌شود و دری که زمانی آنجا بود، در دوردست‌ها ناپدید می‌شود. این تنگناهراسیِ اگزیستانسیالیستیِ توأمان مبهم و حاد، امروزه، به‌ویژه در زمان قرنطینه، طنین‌انداز است.\nبنا بر فرهنگ لغت مریام-وبستر، هم‌زمان با ریشه‌دواندن بحران ویروس کرونا، افزایش محسوسی در تعداد جست‌وجوهای واژۀ «کافکائِسک»۳ وجود داشته است. از این اصطلاح اغلب اوقات برای اشاره به پوچی‌های بی‌رحم بوروکراسی استفاده می‌شود، اما معنای کامل این واژه وسیع‌تر و همان‌قدر کلیشه‌ای است و هر وضعیتی را وصف می‌کند که سویه‌ای شوم و کابوس‌وار به خود می‌گیرد و بااین‌حال به‌نوعی پیش‌پاافتاده باقی می‌ماند و از همین بابت هرچه بیشتر اضطراب‌انگیز می‌شود.\n در سبک داستان‌گوییِ خواب‌زدۀ کافکا، رخدادهای توفنده و پریشان‌کننده به‌نحوی ارائه می‌شوند که گویی کاملاً عادی یا حتی ناگزیرند؛ انگار جهان علیه شما توطئه می‌کند و درهمان‌‌حال مسیر عادی خود را می‌پیماید. به قول اریک هلر، منتقد بریتانیایی، خواننده با «هم‌زمانی سرگیجه‌آورِ ’غیرممکن است!‘ و ’معلوم است‘» رها می‌شود.\n همه‌گیری ما را در معرض همین هم‌زمانی سرگیجه‌آور قرار می‌دهد –زندگیْ باورنکردنی و پیش‌بینی‌پذیر، خارق‌العاده و ملال‌انگیز، راکد و در سیلان به نظر می‌رسد– و بنابراین کیفیتی وهم‌ناک و کافکایی همه‌چیز را فرامی‌گیرد. وقتی جهان قدیمی و آشنایمان ناپدید شد، ناگاه خود را همچون رِد پیتر محبوس در وضعیتی غریب و مجبور به انطباق با شرایط تازۀ زندگی یافتیم.\n این ساختارِ احساسِ مشترکْ تخیل کافکا را به لحظۀ حال ما پیوند می‌زند، و اگر نه راهی به بیرون، دست‌کم راهی به درون این بحران به ما نشان می‌دهد. بااین‌همه، در کافکا، برآیند این‌ها اغلب چیز واحدی است: فرار واقعی هرگز ممکن نیست.\n                                                                                                     •••\n مقایسۀ قرنطینه‌های مرتبط با ویروس کرونا با اسارت حقیقی ممکن است بی‌ملاحظگی به نظر برسد، به‌ویژه هنگامی که این مقایسه را آدم‌های بهره‌مند انجام می‌دهند. در آوریل ۲۰۲۰، اِلن دی‌جنرس، مجری تلویزیونی آمریکایی، به‌خاطر شوخی دراین‌باره که منزوی‌کردن خودش در عمارت ۱۵میلیون‌دلاری‌اش مثل «زندانی‌شدن» بوده، سرزنش شد؛ پس‌ازآن، آنجلا دیویس، فعالِ سیاسی، سریعاً علیه چنین صورت‌بندی‌ای از وضعیت خودمان هشدار داد.\n بااین‌حال شباهتی هست. اصطلاح «قرنطینه» از نظام زندان می‌آید، آنگاه ‌که زندانی‌ها به‌عنوان مجازات شورش یا هرج‌ومرج در سلول‌هایشان حبس می‌شوند. همچون منع عبورومرور. «قرنطینه» نیز متضمن نوعی خطاکاری است و اقتداری نامرئی را به ذهن متبادر می‌کند: «آیا از قرنطینه اطاعت می‌کنی؟» هم‌زمان، دستورالعمل‌ها و قوانین همواره درحالِ‌تغییر پیرامون این ویروس -چقدر می‌توانید نزدیک به دیگران بایستید، چه کسی را می‌توانید یا نمی‌توانید ببینید، خروج از خانه را چطور باید توجیه کنید، کجا می‌توانید سفر کنید، به کدام دلیل می‌توانید سفر کنید و دیگر چیزها- حال‌وهوایی پوچ به این وضعیت می‌بخشد و باعث می‌شود عملکرد مقامات غیرشفاف و هوس‌بازانه به نظر برسد. کافکا در تمثیل کوتاهش، «مشکل قوانینِ ما»، متذکر شد که «اداره‌شدن طبق قوانینی که آدمی نمی‌فهمدشان مسئله‌ای آزاردهنده باقی خواهد ماند».\n در این معنا، احساس اسارت ما مربوط به چیزی بسیار فراتر از محدودیت‌های رسمی بر آزادی‌مان است: مربوط است به حضور در جهانی بیگانه، جایی‌که به دلیلِ ضوابط و شرایط توأمان نامشخص و همواره درحال‌تغییر همیشه در معرض ارتکاب خطا هستیم. این دو احساس -تگناهراسی‌ای که نیازمند هیچ قفسی نیست و گناهی که نیازمند هیچ جرمی نیست- در روان‌شناسی همه‌گیریْ محوری‌اند. این دو همچنین بنیان زندگی و آثار کافکا را شکل می‌دهند.\n                                                                                            •••\n کافکا در سال ۱۸۸۳، در خانواده‌ای رو به ترقی، در پراگ به دنیا آمد. پس از تحصیل حقوق، روزها در مقام وکیل در یک شرکت بیمه کار می‌کرد. شب‌ها، بی‌اختیار و برای خودش می‌نوشت و تقریباً هیچ‌چیز منتشر نمی‌کرد. در آثار توأمان منحوس و مفرحی که از خود به جا گذاشته با نویسنده‌ای روبه‌رو می‌شویم همواره در تسخیر این ایده که دارد محاکمه می‌شود و از این احساس که محصور شده است عذاب می‌کشد. همه‌چیزِ کافکا، از جمله جثۀ دراز و لاغرش که به دلیل ضعفش از آن بیزار بود، انگار او را گروگان گرفته بود.\n پس از آنکه در سال ۱۹۱۷ مشخص شد کافکا به سل مبتلاست، در نامه‌ای به ماکس برود، بهترین دوست و نویسندۀ یهودی هم‌کیش خودش، نوشت «گاهی به نظرم می‌رسد که مغز و ریه‌هایم بدون اطلاع من به توافقی رسیده‌اند. مغز گفته ’اوضاع نمی‌تواند این‌طوری ادامه پیدا کند‘ و پس از پنج سال ریه‌ها گفته‌اند آمادۀ همکاری‌اند». حتی زادگاهش نیز او را کنترل می‌کرد. نوشت «پراگ رهایت نمی‌کند، این مادر نازنین چنگال دارد».\n اما از میان تمام اسیرکنندگان کافکا، این پدرش هرمان بود که در تخیلاتش مهیب‌ترین بود. هرمان، در بازگویی پسرش، مردی عصبی و بی‌صبر و سلطه‌جو بود که نه‌تنها بی‌رحم بود، لجوجانه اصرار داشت به اینکه پسر افسرده و روان‌رنجورش، به‌خاطر زندگی به‌وضوح راحتی که دارد، باید بیشتر قدردان او باشد.  کافکا در یکی از خاطرات کودکی‌اش که آن را به‌تفصیل در «نامه‌ای به پدرم» نقل کرده است -نامه‌ای عمیق و ۴۷ صفحه‌ای که در سال ۱۹۱۹ نوشت اما هرگز نفرستاد- به یاد می‌آورد که وقتی بچه بوده شبی دیرهنگام با داد و فریاد یک لیوان آب می‌خواسته است. عاقبت پدرش به اتاق او می‌آید تا فقط او را از جا بلند کرده و بیرون از اتاق زندانی‌اش کند. کافکا نوشت «سال‌ها عذاب می‌کشیدم از این فکر که پدرم، این مرد غول‌پیکر، می‌توانست تقریباً بدون هیچ دلیلی شب سراغم بیاید و مرا از تختم بیرون بکشد».\n هراس بنیادین کافکا در خاطرات، نامه‌ها و داستان‌هایش همواره به شکل اقتداری شوم و قاهر درمی‌آید که قربانی را گروگان می‌گیرد؛ و از به‌رسمیت‌شناختن خویشتن واقعی یا ارزش فردیِ قربانی امتناع می‌کند؛ و بی‌شرمانه مجازات می‌کند ازآن‌رو که زیستن، به‌خودیِ‌خود، به قدرکافی جرم است. این تصور به‌طور تمام‌وکمال در رمان ناتمام کافکا، محاکمه، محقق می‌شود؛ رمانی که پس از مرگ او در سال ۱۹۲۵ منتشر شد و در آن، کارمند بانک بخت‌برگشته‌ای به اسم جوزف ک. بیدار شده و با بازداشت غیرمنتظره‌اش روبه‌رو می‌شود. ازآنجاکه جرم جوزف ک. هرگز تصریح نمی‌شود، نمی‌تواند بی‌گناهی‌اش را اثبات کند. به او می‌گویند «در برابر این دادگاه نمی‌توانی از خودت دفاع کنی. تمام کاری که می‌توانی بکنی اعتراف است».\n تمام کاری که می‌توانی بکنی اعتراف است، اما حتی این نیز کافی نیست. کافکا هرگز نتوانست راهی برای فرار از احساس گناه و تنگناهراسی‌اش پیدا کند، هرچند شاید هرگز واقعاً خواستار آن هم نبود. در یکی از مداخل خاطراتش اظهار می‌کند که «عاقبتْ زندانی‌شدن. چه‌بسا این هدفِ یک زندگی باشد». و در نامه‌ای به معشوقه‌ای نوشت: «جهانِ خارج برای دربرگرفتن همۀ آنچه آدمی در خود برای آن جا دارد زیادی کوچک، زیادی صریح و زیادی صادق است».\n تئودور آدورنو، نظریه‌پرداز اجتماعی، زمانی آثار کافکا را با «معمایی که جواب آن از یاد رفته» مقایسه کرد. آدورنو نوشت «تک‌تک جمله‌ها می‌گویند ’مرا تفسیر کن‘ و هیچ‌یک اجازه‌اش را نمی‌دهند». این قیاسی درخور است: شخصیت‌های کافکا به‌ندرت خود را در سمتِ درستِ دری قفل‌شده می‌یابند و داستان‌هایش اغلب خوانندگان را با تأثیری مشابه بر جا می‌گذارند تا مأیوسانه در جست‌وجوی کلید باشند.\n عنوان سومین رمان ناتمام کافکا داس شْلوس۴ به «قلعه» ترجمه شده اما می‌تواند به معنای «قفل» نیز باشد و دست‌نویس‌های اولیه نشان می‌دهند که کافکا چگونه متن را به‌دقت گشته تا همه‌چیز را، به قول خودش، «آین وینیش اون‌هایملیش»۵ – یعنی اندکی مرموز – کند. او نوشت «دائم سعی می‌کنم چیزی را منتقل کنم که انتقال‌پذیر نیست، چیزی را توضیح بدهم که توضیح برنمی‌دارد».\n در داستان‌های معمّاگون کافکا هیچ پاسخ سرراستی نیست، تنها هزارتویی از پرسش‌های بی‌پاسخ -شاید حتی نپرسیدنی- وجود دارد. «ک.» راویِ قلعه، درحالی‌که مأیوسانه در پیِ به‌رسمیت‌شناخته‌شدن از سوی مقامات مرموز شهری بی‌نام است که به آن احضار شده، با تعجب می‌گوید «شاید من معنای سؤال خودم را غلط تعبیر می‌کنم».\n ک. تمام سرنخ‌های ممکن را دنبال می‌کند، حتی شغلی موقتی به‌عنوان سرایدار مقیم در مدرسه‌ای محلی دست‌وپا می‌کند. اما در طلب به‌رسمیت‌شناخته‌شدن چنان خسته می‌شود که وقتی، از سر تصادف محض، درنهایت با مسئول درست، در زمان درست، در مکان درست برخورد می‌کند، خوابش می‌برد. آن لحظه از دست می‌رود.\n معنای این رمان، طبق معمول، دست‌نیافتنی است. از دید ماکس برود، قلعه «دربارۀ وضعیت امروزین یهودیان به‌مثابۀ یک کل بیش از صدها رسالۀ فاضلانه حرف برای گفتن دارد». به‌زعم گرشوم شولِم، پژوهشگر معتقد به کابالا، تنها سه متن مشروع یهودی وجود دارند: کتاب مقدس عبری، زوهار۶ و آثار کافکا.\n باوجوداین، کافکا در هیچ‌یک از داستان‌هایش علناً به یهودیت اشاره نمی‌کند. و، بسته به اینکه موقعیت شما چیست یا به چه چیز نیاز دارید، می‌گویند که داستان‌های کافکا نه قلب تجربۀ یهودی، بلکه به‌وضوح قلب وضعیت مدرن، یا حتی -پرطمطراق‌تر از آن- نفسِ وضعیتِ بشری را نشانه گرفته‌اند.\n دقیقاً به این دلیل که هیچ کلیدِ خاصی به این قفل نمی‌خورد، خواننده‌های زیادی این شمّ را دارند که چنانچه بتوان به‌نحوی دروازۀ داستان‌های کافکا را گشود، تمام رازهای جهان را آشکار خواهند کرد. این باور عرفانی، اصطلاحاً به «کیش کافکا» دامن می‌زند که در آن خواننده‌های مؤمن نقش شارحین را بازی می‌کنند و می‌کوشند معنای متون مقدس را رمزگشایی کنند. ازآنجاکه قهرمانان او اغلب کهن‌الگوهای بی‌اسم‌ورسم‌اند -افراد (یا حیوانات) بی‌مکانی که از گذشته، آینده و ظاهر جسمانی‌شان تُهی شده‌اند و تنها از طریق عناوینی چون «ارزیاب زمین»، «هنرمند گرسنگی» یا «ک» شناخته می‌شوند- طبیعی است که آن‌ها را به‌منزلۀ تمثیل تفسیر کنیم. درهمین‌حال، گزین‌گویه‌ها و تکه‌های ناتمام او -که مجموعه‌ای جدید از آن‌ها با عنوان نوشته‌های گم‌شده به‌تازگی توسط زندگی‌نامه‌نویسش، راینر اشتاخ، جمع‌آوری شده‌اند- با دقتی زیاد خوانده می‌شوند، گویی طومارهایی باستانی‌اند.\n                                                                                     •••\n سل در سال ۱۹۲۴ جان کافکا را در چهل‌سالگی گرفت. وصیت او ممکن است شناخته‌شده‌ترین واقعیت زندگی‌اش باشد. او در نامه‌ای به برود خواست تا آثار منتشرنشده‌اش -بخش اعظم نوشته‌هایش- ناخواندهْ سوزانده شوند. برود درعوض خود را وقف انتشار همۀ آن‌ها کرد. برود که از چنگ نازی‌ها در سال ۱۹۳۹ به فلسطینِ آن‌زمان گریخته بود و کاغذهای کافکا را یدک می‌کشید، اصرار داشت که این کار خیانت نبوده است: اگر دوستش واقعاً می‌خواست که توصیۀ وداعش عملی شود، از کس دیگری می‌خواست تا ترتیب آن را بدهد. درهرصورت، عجز ذاتی کافکا در برابر تصمیم برود پایان درخوری برای او بود.\n ازآنجاکه بسیاری از داستان‌های کافکا ناتمام رها شده‌اند، پایان‌ها اغلب مداخلات بدقواره‌ای‌اند که به دستِ برود پس از مرگ نویسنده افزوده شده‌اند. مثلاً پیش‌نویس اصلی قلعه در میانۀ جمله تمام می‌شود. به‌نوعی، تمام داستان‌های کافکا باید همین‌طور تمام شوند؛ آن‌ها کابوس‌اند و چون هر رؤیایی ناگهان تمام می‌شود، -گسسته می‌شود به‌جای اینکه تکمیل شود- هر پایانِ رواییِ تروتمیزی اشتباه به نظر می‌رسد.\n این غیابِ فرجامْ امروز نیز برای ما طنین دارد. اوایل همه‌گیری، تصور پایانی شاد ممکن بود: لحظه‌ای که زندگیِ عادی از سر گرفته می‌شود، زمانی‌که در خانه‌هایمان جمع می‌شویم و دراین‌باره حرف می‌زنیم که چقدر سخت بوده، و چقدر خوشحالیم که تمام شده است. قرار بود یکی از همان پایان‌هایی باشد که هنری جیمز در هجو آن می‌نوشت «و در خاتمه توزیع جوایز، مستمری، شوهر، زن، بچه، پول هنگفت، پاراگراف‌های الحاقی و نظرات امیدبخش».\n اما اکنون، حتی در میانۀ عرضۀ رسمی واکسن، به‌هیچ‌وجه، چنین درکی از پایانِ  ماجرا وجود ندارد. هرچه پیش‌تر می‌رویم، دری که فکر می‌کردیم ما را از همه‌گیری خارج می‌کند انگار بیشتر و بیشتر در دوردست‌ها پس می‌نشیند. سؤالاتی دربارۀ تأثیر واکسن‌ها در برابر جهش‌های جدیدی که کماکان پدیدار می‌شوند وجود دارد و به ما هشدار می‌دهند که همه‌گیری‌های بیشتری ممکن است در راه باشند. بنا بر تجربۀ بسیاری از شخصیت‌های کافکا، ماهیت این تکاپو بی‌پایانیِ آن است، نه محتوای آن. طاعون هم مثل پراگ رهایت نمی‌کند: این مادر نازنین چنگال دارد.\n                                                                                   •••\n پس از مرگ کافکا در ۱۹۲۴، دهشت‌های نازیسم در اروپا نوشته‌های او را به قدرت پیش‌گویانۀ تازه‌ای آغشت. وقتی که اقتداری وسیع و فهم‌ناپذیر کلِّ یک قوم را گناهکار اعلام نمود و مجازاتی را به آن‌ها تحمیل کرد که توأمان فرواواقعی و نظام‌مند بود، خیل کثیری احساس می‌کردند که مکاشفه‌های کابوس‌وار کافکا به واقعیت تبدیل شده‌اند. کافکا در سال ۱۹۲۰، متعاقب شورش‌های ضدیهودی در پراگ پرسیده بود: «آیا رفتن از جایی که در آن این‌قدر از تو بیزارند طبیعی نیست؟ رشادتِ باقی‌ماندن، با این اوصاف، رشادتِ سوسک‌هایی است که حتی از دستشویی هم نمی‌شود ریشه‌کنشان کرد».\n اما جنگ که به پایان رسید، در کمال تعجب، داستان‌های کافکا در آلمان نیرویی رهایی‌بخش داشتند و فروش آن‌ها اوج گرفت. گونتر آندِرس، همسر اول هانا آرِنت، به این «همه‌گیری کافکا» (کافکا- زُیشه۷) ظنین بود. آندرس عقیده داشت که آلمانی‌ها در احساس گناهِ عبث و اگزیستانسیالیستیِ داستان‌های کافکا -مجازات ابدی، بی‌جرم‌وجنایت- راهی برای فرار از پاسخگویی به اعمال خودشان یافته‌اند. اگر همۀ ما محکوم به مجازتِ بی‌دلیلیم، اعمالمان چه تأثیری دارند؟ آندرس نوشت «پرستش کافکا این واقعیت را از میان برداشت که میلیون‌ها نفر از خویشاوندان او به قتل رسیدند».\n مکاشفه‌های یأس‌آور کافکا امروزه می‌توانند حامل نوع دیگری از تسلا باشند: شاید همۀ این‌ها چیزی بیش از چشمکی موذیانه نباشند که به بی‌مروتی‌های زندگی می‌زنیم: بی‌اعتنایی توطئه‌آمیز جهان، توانایی یگانه‌اش در لگدزدن به اُفتادگان و تصادف نامیدن رویدادها؛ این درکِ طنزآمیزِ بدبینانه که اوضاع هر چقدر هم خراب باشد، باز هم اتفاق بدتری در راه است. کافکا توصیه کرده بود که «در کشمکش میان خودتان و جهان، طرف جهان را بگیرید».\n بااین‌حال کافکا این را هم می‌دانست که ارادۀ بقا تا چه حد نیرومند و لجوج است. در «گزارشی برای یک آکادمی»، یکی از معدود داستان‌هایی که کافکا در طول عمرش به سرانجام رساند، رد پیتر توصیف می‌کند که چطور با جهان جدیدش در اسارت کنار آمده است. اعلام می‌کند «دست‌هایم در جیب‌های شلوار، بطری شرابم روی میز، لمیده روی صندلی گهواره‌ای، نیمه‌نشسته، از پنجره به بیرون خیره می‌شوم». رد پیتر، به طرق بسیاری، مظهری است از هنر کافکاییِ انعطاف‌پذیری و رضا. میمون می‌گوید: «درنتیجه، آقایان، من چیزها آموخته‌ام. آخ، آدم وقتی مجبور باشد می‌آموزد؛ آدم وقتی دنبال راه فرار است می‌آموزد؛ آدم به هر قیمتی می‌آموزد».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل     ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و     جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب     می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در     زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی    کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در     کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان   به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک   سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار     شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در     صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض     خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها • این مطلب را ساموئل ارل نوشته و در تاریخ ۱۷ فوریه ۲۰۲۱ با عنوان «Locking down with Kafka» در وب‌سایت نیواستیسمن منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «قرنطینه با کافکا» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علی امیری منتشر شده است.وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۴ تیر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است. •• ساموئل ارل (Samuel Earle) نویسنده‌ای است مقیم لندن که نوشته‌هایش در بسیاری مطبوعات، از جمله گاردین، نیویورک تایمز، نیواستیتسمن، لاندن ریویو آو بوکس و آتلانتیک منتشر شده است. ارل در قسمت بیوگرافی حساب توییترش خودش را این‌طور معرفی کرده: پژوهشگر جدی چیزهای بیهوده. ••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۱۹ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ نوزدهم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با ۴۴٪ تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n [۱]  واژۀ Akademie در زبان آلمانی می‌تواند به هر مؤسسۀ آموزشی اطلاق شود و برخلاف Gymnasium یا Universität که بار قانونی دارند، هر مدرسه یا دانشگاهی می‌تواند خود را آکادمی بخواند [مترجم]. [۲]  این داستان برای نخستین بار توسط مارتین بوبر در ماهنامۀ آلمانی دِر یوده (der Jude: یهودی) در سال ۱۹۱۷ منتشر شده و مجدداً در سال ۱۹۱۹ در مجموعه‌داستان پزشک دهکده منتشر شده است [مترجم]. [۳]  Kafkaesque [۴]  Das Schloss [۵]  ein wenig unheimlich [۶]  متن اساسی اندیشۀ عرفانی یهودی که به کابالا شهره است [مترجم]. [۷]  Kafka-Seuche\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653903.json b/train/540653903.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..68b7d31aaae13209ee9dd23693337b5934bfc052
--- /dev/null
+++ b/train/540653903.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا نابغه‌بودن ارزشش را دارد؟",
+  "subtitle": "تقریباً هیچ‌کس یک نابغه را دوست ندارد تا زمانی که بمیرد",
+  "introduction": "موتزارت چطور می‌توانسته موسیقی را بی‌کم‌وکاست در ذهنش بپروراند؟ داوینچی چطور طرح‌هایی به‌ظاهر بی‌ربط را به مفهومی یکپارچه و معنادار تبدیل می‌کرده است؟ آی.کیو؟ نمره‌های مدرسه؟ کودکی درخشان؟ شاید، اما استیون هاوکینگ تا هشت‌سالگی نمی‌توانسته بخواند و پیکاسو و بتهوون از پس عملیات سادۀ ریاضی برنمی‌آمدند. اگر دربارۀ معیارهای «استاندارد» ارزیابی نبوغ مبالغه شده، آیا می‌توان نبوغ را در چیزهایی یافت که معمولاً بیرون از این معیارهای استاندارد قرار می‌گیرند؟ و آیا با یافتن پاسخ هنوز هم می‌خواهیم نابغه باشیم؟",
+  "content": "کرِگ رایت، ایان — سوءتفاهم نشود -این درست که من استاد دانشگاه ییل هستم، اما نابغه نیستم. وقتی برای اولین بار به چهار فرزند بالغمان گفتم که قرار است دورۀ جدیدی دربارۀ نبوغ تدریس کنم، به نظرشان بامزه‌ترین چیزی رسید که به عمرشان شنیده‌اند. «تو آخه؟ تو اصلاً نابغه نیستی! تو یه خرکاری». و حق با آن‌ها بود. پس چطور شد که حالا، ‌ده‌ها سال بعد، هنوز دورۀ موفقی دربارۀ نبوغ در ییل درس می‌دهم و کتابی نوشته‌ام به نام عادت‌های پنهان نبوغ۱ (۲۰۲۰) که برگزیدۀ کتاب سال آمازون بوده است؟ پاسخ: من باید همان چیزی را داشته باشم که نیکولا تِسلا بر آن اصرار داشت، «جسارتِ جهالت».\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n  زندگی حرفه‌ای‌ام را، در روزگار جنگ سرد، با تلاش برای تبدیل‌شدن به پیانیستی حرفه‌ای۲ آغاز کردم. ایالات‌متحده در آن زمان سعی داشت اتحاد جماهیر شوروی را با استفاده از روش‌های خودِ حریف شکست دهد. در سال ۱۹۵۸، وَن کلی‌برن، پیانیست ۲۳ساله‌ای اهل تگزاس، برندۀ دورۀ آغازین رقابت‌های بین‌المللی چایکفسکی، چیزی در مایه‌های المپیک موسیقی کلاسیک، شد. و بعد، در سال ۱۹۷۲، بابی فیشرِ اهل بروکلین بوریس اسپاسکی را در شطرنج شکست داد. من هم، ازآنجاکه علاقه‌ای به موسیقی بروز داشتم و قدبلند هم بودم و دست‌های غول‌آسایی داشتم، قرار بود کلی‌برن بعدی باشم؛ دست‌کم به تصریح مادرم.\nبااینکه خانوادۀ ما ثروتمند نبود، والدینم توانستند برایم یک پیانوی بزرگ بالدوین مهیّا کنند و بهترین معلم‌ها را در شهر سکونتمان، واشینگتن دی.سی، پیدا کنند. خیلی زود باروبندیلم را بسته و عازم مدرسۀ موسیقی ایستمن شدم که اسم‌ورسمی داشت؛ آنجا مجدداً تمام فرصت‌ها پیش‌پایم قرار گرفته بودند. من اخلاق کاری سفت و سختی هم داشتم: تا ۲۱سالگی، بر طبق تخمین خودم، ۱۵هزار ساعت وقتم را صرف تمرین متمرکز کرده بودم. (موتزارت برای رسیدن به سطح استادی در آهنگ‌سازی و نوازندگی تنها به ۶هزار ساعت نیاز داشت). بااین‌حال، طی دو سال، می‌توانستم ببینم که هرگز قرار نیست حتی یک پاپاسی هم در قامت پیانیست حرفه‌ای دربیاورم. تمام مزیت‌های لازم را داشتم به‌جز یکی: هیچ استعداد موسیقی نداشتم. هیچ حافظۀ خاصی برای موسیقی، هیچ هماهنگی خارق‌العادۀ دست با چشم، هیچ اوج مطلقی نداشتم -چیزهایی که همگی برای یک نوازندۀ حرفه‌ای بسیار ضروری‌اند.\n «اگه نمی‌تونی آهنگ بسازی، اجرا می‌کنی؛ و اگه نمی‌تونی اجرا کنی، درس می‌دی» -این ورد مخصوص کنسرواتوآرهایی مثل مدرسۀ موسیقی ایستمن بود. اما چه کسی می‌خواهد هر روزش را در یک اتاق تمرین واحد صرف درس‌دادن به سایر پیانیست‌هایی کند که احتمالاً به‌زودی شکست می‌خورند؟ شمِّ من می‌گفت باید صحنۀ بزرگ‌تری در یک دانشگاه پیدا کنم. بنابراین راهی هاروارد شدم تا یاد بگیرم چطور استاد دانشگاه و پژوهشگر تاریخ موسیقی، یا به عبارتی، موسیقی‌شناس شوم. درنهایت شغلی در ییل به‌عنوان مدرس برای تدریس «سه ب» -باخ، بتهوون و برامس- پیدا کردم. اما مسحورکننده‌ترین آهنگ‌سازی که در آنجا به او برخوردم یک میم بود: موتزارت. علاقه‌ام به او با ظهور فیلم آمادئوس (۱۹۸۴) که برندۀ اسکار شد شدت گرفت. برای مدتی انگار تمام جهان شیفتۀ این شخصیت بامزه، پرشور و تُخس شده بود.  بین این‌همه چیز، یک فیلم باعث شد تا من تمرکز پژوهش دانشگاهی‌ام را به موتزارت تغییر دهم. اما اصل اساسی پژوهش‌گری که در هاروارد آموخته بودم یکسان باقی ماند: اگر در جست‌وجوی حقیقتی، به منابع اولیۀ اصلی رجوع کن؛ باقی صرفاً شایعات است. بنابراین، در طی ۲۰ سال، در جست‌وجوی موتزارت به کتابخانه‌هایی در برلین، سالزبورگ، وین، کراکوف، پاریس، نیویورک و واشینگتن رفتم و دست‌نوشته‌های موسیقایی او را مطالعه کردم. فهمیدم که موتزارت می‌توانسته به‌آسانی بخش‌های بزرگی از موسیقی را، تقریباً بدون هیچ اصلاحیه‌ای، در سر بپروراند. آنچه سالیری در آمادئوس دربارۀ موتزارت گفته بود دیگر آن‌قدرها نامتعارف به نظر نمی‌رسد: اینجا «صدای خود خداست».\n به دست گرفتن صفحات آسمانی دست‌خط موتزارت -حتی اگر دست‌کش‌های سفید موردنیاز را پوشیده باشید- هم‌زمان یک افتخار و یک شعف است. زوایای نوسان‌دار خودنویس او، اندازه‌های متغیر سر نُت‌ها و ته‌رنگ‌های گوناگون جوهرش شناختی فراهم می‌کند از اینکه ذهن او چگونه کار می‌کرده است. انگار به اتاق مطالعۀ موتزارت دعوت شده باشید و تماشا کنید که چطور این نابغه، با بهره‌گیری از استعدادهای ذاتی شگرفش، وارد منطقه‌ای خلاقه می‌شود و موسیقی به‌سهولت سرریز می‌کند.\n مانده بودم کدام نابغۀ دیگری مثل موتزارت کار می‌کرده است؟ اینجا دوباره دست‌نوشته‌ها با دست‌خط [اصلی] بود که مرا به خود خواند. کدام یک از ما مجذوب طراحی‌های سحرانگیز لئوناردو داوینچی -طرح‌های او از ماشین‌ها و ابزارآلات جنگی ابتکاری و همچنین نقاشی‌های صلح‌طلبانه‌اش- نشده‌ایم؟ برخلاف دست‌نوشته‌های اصلی موتزارت، نقاشی‌ها و یادداشت‌های لئوناردو (حدود ۶هزار صفحه از آن‌ها باقی مانده‌اند) اکثراً در نسخه‌های چاپِ عکسی منتشر شده‌اند و بسیاری از آن‌ها اینک روی اینترنت در دسترس‌اند.\n اگر موتزارت می‌توانسته در ذهنش چندوچون جریان موسیقی را بشنود، لئوناردو، با استناد به طرح‌هایش، به‌سادگی می‌توانسته در تصورش ببیند که ماشین چطور باید کار کند یا نقاشی باید چه شکلی داشته باشد. اینجا هم قابلیت تکنیکی ذاتی لئوناردو آشکار است، چنان که می‌توان در هماهنگی دست با چشم دید که نتیجه‌اش تناسب صحیح و خطوط متقاطعی است که نشانۀ ادراک سه‌بعدی هستند. همچنین کنجکاوی بی‌وقفۀ لئوناردو هم آشکار است. ذهنش را تماشا می‌کنیم که در طول افق بی‌پایانی از علایق به‌هم‌پیوسته امتداد می‌یابد؛ مثلاً در یک صفحه، قلبی تبدیل به شاخه‌های درخت و بعد هم تبدیل به چنگال‌های یک قرقرۀ مکانیکی می‌شود. چطور تمام این چیزهای به‌ظاهر بی‌شباهت جهان یک‌پارچه می‌شوند؟ لئوناردو همین را می‌خواست بداند. کنث کلارک، مورخ فرهنگ، با دلایل متقن به او لقب «کنجکاوترین مرد تاریخ» را داده است.\n موتزارت در موسیقی، لئوناردو در هنر[های تجسمی]؛ جهان روزمرۀ سیاست چطور؟ در این فقره موضوع بی‌نقص مطالعۀ نبوغ دم‌دست بود: الیزابت اول، ملکۀ انگلستان. کتابخانۀ باینِکی در ییل، مخصوص کتاب‌های نایاب و نسخه‌های دست‌نویس، صاحب نسخه‌هایی است از تمام تواریخی که طی دورۀ فرمان‌روایی او توسط معاصرینش نوشته شده‌اند. رمز موفقیت او؟ الیزابت نه تنها با ولع کتاب می‌خواند (سه ساعت در روز عادتش بود) بلکه مردم را نیز مطالعه می‌کرد. کتاب می‌خواند، مطالعه و مشاهده می‌کرد و دهانش را بسته نگاه می‌داشت (شعار او «می‌بینم و سکوت می‌کنم»۳بود). الیزابت از طریق دانستن همه‌چیز و کم‌گویی حدود ۴۵ سال حکومت کرد، شالودۀ امپراتوری بریتانیا و شرکت‌های نوپای سرمایه‌داری را بنا نهاد و نام خود را به سراسر یک دوران بخشید: عصر الیزابت.\n چه جذاب! داشتم چیزهای زیادی می‌آموختم. پس چرا دانشجوها را به آموختن با خودم وادار نکنم – به‌هرحال، دلیل ازدحام این‌همه جوان در این مکان همین است! و این‌گونه بود که دورۀ نبوغ من -یا «بررسی ماهیت نبوغ»- شکل گرفت.\n                                                                                         ●●●\n شاید برای تحلیل چگونگی تحقق دستاوردهای استثنائی بشری به یک غیرنابغه نیاز است. طی سال‌های کاری‌ام در هاروارد و ییل، افراد باهوش زیادی، از جمله نیم‌دوجین برندۀ جایزۀ نوبل، را ملاقات کرده‌ام. اگر شما اعجوبه‌ای هستید با استعدادی شگرف در کاری، به‌سادگی می‌توانید آن را انجام دهید -ممکن است از چندوچون آن آگاه نباشید. سؤال هم نمی‌کنید. درواقع، نوابغی که من دیدم انگار بیش از آن دربند انجام اعمال نبوغ‌آمیز بودند که بخواهند به علت برون‌داد خلاقانه‌شان بیندیشند. شاید غریبه‌ای که از بیرون نگاه می‌کند دید اجمالی روشن‌تری داشته باشد از اینکه این شعبده‌بازی چطور انجام می‌شود.\n سال‌به‌سال دانشجویان هرچه بیش‌تر در ییل در دورۀ من ثبت‌نام می‌کردند تا پاسخ را بیابند اما، از همان ابتدا، اتفاق غیرمنتظره‌ای افتاد که من باید آن را پیش‌بینی می‌کردم: شناخت نبوغ دچار سوگیری جنسیتی شد.\n هرچند نسبت دانشجویان مذکر به مؤنث دانشگاه ییل اکنون پنجاه به پنجاه است و هرچند دورۀ نبوغ درس عمومی علوم‌انسانی و شرکت در آن برای عموم آزاد است، هر سال نسبت ثبت‌نام‌کنندگان در کلاس به‌سمت شصت درصد مذکر و چهل درصد مؤنث متمایل می‌شود. دانشجویان در ییل و سایر دانشکده‌های علوم مقدماتی صحنه را خالی نمی‌کنند و علی‌رغم ارزیابی‌های مثبت این دوره، انگار زنان در ییل به‌اندازۀ همتایان مذکرشان به بررسی ماهیت نبوغ علاقه‌مند نیستند.\n مانده بودم چرا. آیا زن‌ها هیجان کم‌تری برای مقایسه‌های رقابت‌جویانه‌ای دارند که برخی افراد را در ردۀ «استثنایی‌تر» از سایرین قرار می‌دهد؟ آیا آن‌ها گرایش کم‌تری دارند به بهادادن به شاخص‌های سنتی نبوغ در جهانی که همه‌چیز از آنِ برنده است -چیزهایی ازقبیل شاهکارترین نقاشی جهان یا انقلابی‌ترین اختراع؟ آیا غیاب مرشدها و الگوهای مؤنث نقشی ایفا می‌کند؟ چرا باید دوره‌ای را گذراند که در آن مطالعات باز هم، به احتمال زیاد، دربارۀ دستاوردهای غرورآفرین «مردان [اکثراً سفیدپوست] بزرگ» است؟ آیا خودِ روش من برای تدوین این دوره، باری دیگر، تداوم‌بخش سوگیری ناخودآگاهی علیه زنان و فرض برتری فرهنگی سفیدپوستان نبود؟  خوش‌بختانه درنهایت دوره را به ۱۲۰ دانشجو «محدود» کردم و درنتیجه می‌توانستم کمی مهندسی اجتماعی کنم. این آزادی را داشتم که هر کسی را که میل داشتم بپذیرم و بنابراین تناسبی گویا از زنان و دانشجویان اقلیت را تضمین کنم. هدف پرکردن سهمیه‌ها نبود، بلکه افزایش تنوع نظرات و برانگیختن مباحثات پرشور بود، چیزهایی علی‌الخصوص سودمند برای دوره‌ای که در آن هیچ جوابی وجود ندارد.\n ۱۲۰ دانشجوی مشتاق در اولین جلسۀ «دورۀ نبوغ» بعد از من تکرار می‌کردند که «جوابی ندارد! جوابی ندارد! جوابی ندارد!». دانشجویان عموماً جوابی می‌خواهند تا وقتی کلاس را ترک می‌کنند توی جیب بگذارند، جوابی که بعداً می‌توانند در آزمونی از آن استفاده کنند -اما احساس می‌کردم مهم است که فوراً این نکته را شیرفهم کنم. برای سؤال سادۀ «نبوغ چیست؟» هیچ جوابی نیست، فقط عقاید هستند. دربارۀ اینکه محرک آن چیست -طبیعت یا تربیت- باز هم هیچ‌کس نمی‌داند.\n سؤال «طبیعت یا تربیت؟» همیشه بحث راه می‌انداخت. دستۀ تحلیل‌گران کمّی (آن‌ها که رشتۀ اصلی‌شان ریاضیات و علوم است) فکر می‌کردند علت نبوغ استعدادهای ذاتی است؛ والدین و معلمان به آن‌ها گفته بودند که با استعداد خاصی برای استدلال کمّی به دنیا آمده‌اند. ورزشی‌جماعت (قهرمان‌های تیم دانشگاه) فکر می‌کردند دستاوردهای استثنایی همه‌اش حاصل سخت‌کوشی است: نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود. مربی‌ها به آن‌ها آموخته بودند که دستاورد آن‌ها نتیجۀ ساعت‌های بی‌شمار تمرین است. در میان دانشمندان نوپای علوم سیاسی، محافظه‌کاران عقیده داشتند نبوغ استعدادی خدادادی است؛ لیبرال‌ها معتقد بودند معلول محیطی حمایتگر است. جوابی نیست؟ متخصصان را صدا بزنید: مطالعاتی از افلاطون، ویلیام شکسپیر و چارلز داروین گرفته تا سیمون دوبوآر در پی آمد، اما هرکدام از آن‌ها هم نظر خودش را داشت.\n دانشجویان چشم‌انتظارِ چیز انضمامی‌تری بودند. بعضی می‌خواستند بدانند آیا هم‌اینک نابغه‌اند و آینده چه برایشان در چنته دارد. اکثراً می‌خواستند بدانند چطور آن‌ها هم ممکن است نابغه شوند. شنیده بودند که من نوابغ را، از لوییزا می الکات گرفته تا امیل زولا، مطالعه کرده‌ام و خیال کرده بودند که شاید کلید دروازۀ نبوغ را پیدا کرده‌ام. بنابراین می‌پرسیدم: «چند نفر از شما فکر می‌کنید همین حالا نابغه‌اید یا توانایی نابغه‌شدن دارید؟». چند نفری خجولانه دست بلند می‌کردند؛ دلقک‌های کلاس هم، از سر شوخی، سفت و محکم دستشان را بالا می‌بردند. بعد: «اگر همین حالا نیستید، چند نفر از شما می‌خواهید نابغه شوید؟». بعضی از سال‌ها، تعداد زیادی تا حدود سه چهارم دانشجویان دست بلند می‌کردند. بعد می‌پرسیدم: «باشد، اما خب نبوغ دقیقاً چه است؟». هیجان تبدیل به سردرگمی‌ای می‌شد که در ادامه‌اش جست‌وجویی دوهفته‌ای برای تدوین تعریفی از نبوغ می‌آمد، تعریفی که معمولاً با نوعی فرضیه از این دست به پایان می‌رسید:\n یک نابغه انسانی است با توانایی‌های ذهنی خارق‌العاده که آثار یا بینش‌های بدیعش جامعه را به‌نحوی معنادار، خواه ناخواه، در تمام فرهنگ‌ها و برای همیشه تغییر می‌دهد.\n تنها به‌تدریج، و نه پیش‌ از آنکه کتابم، عادت‌های پنهان نبوغ، را بنویسم، متوجه شدم که این صورت‌بندی پیچیده را می‌توان به چیزی شبیه به یک «معادلۀ نبوغ» خلاصه کرد.\n اینجا فرمولی بود که دانشجویان و عوام‌الناس به‌طور کلی می‌توانستند فوراً آن را بفهمند:\n جی = اس × ان × دی\n نبوغ (جی) مساوی است با اهمیتِ۴(اس) درجۀ تأثیر یا تغییر حاصل (پنی‌سیلینِ نجات‌بخشِ آلکساندر فلمینگ درمقابل آخرین استایل کتانی‌های ییزیِ کانیه وِست) ضرب‌در تعداد۵ (ان) افراد متأثرشده (حدود ۲۰۰میلیون جانِ نجات‌یافته درمقابل ۲۸۰هزار جفت کفش فروخته‌شده) ضرب‌در مدت‌زمان۶ (دی) تأثیر (آنتی‌بیوتیک‌ها حدود ۸۰ سال قدمت دارند؛ عمر یک کفش وابسته به میزان مصرف است). هرچند «معادلۀ نبوغ» فرمولی بی‌نقص نبود، دست‌کم در این مورد روش مفیدی برای ریختن طرح بحثی برای طول دورۀ یک ترم دانشگاهی بود.\n بعضی از دانشجویان باهوش بلافاصله مخالفت کردند: پس تکلیف نابغه‌ای که توانایی تغییر جهان را دارد اما این کار را نمی‌کند، خواه به‌علّت فقدانِ خواست یا فرصت، چیست؟ فرض کنیم آینشتاین در جزیره‌ای دورافتاده زندگی می‌کرد و اثر فوتوالکتریک، E=MC۲، نسبیت خاص و نسبیت عام را در ذهن پرورانده بود -اما ایده‌هایش را به هیچ‌کس منتقل نکرده بود. آیا باز هم نابغه می‌بود؟ فرض کنیم که او آن ایده‌ها را فقط با ۱۲ بومی آن جزیره در میان گذاشته بود. آیا ما آینشتاینِ نابغه را با یک «جی» بسیار بسیار کوچک‌تر داشتیم؟ فرض کنیم او توانایی آن را داشت که بینش‌های بالقوه دگرگون‌کننده‌اش را با تمام جهان در میان بگذارد، اما هیچ‌کس خواستار تغییر نبود -و هیچ‌چیز تغییر نمی‌کرد. معادلۀ جی = اس × ان × دی فرض را بر این می‌گذارد که یک عامل و یک معلول وجود دارد. همان‌طور که میهای چیکسِنت‌میهای، روان‌شناس مجارستانی-آمریکایی، گفته است، برای رخ‌دادن خلاقیت، وجود هر دو طرف ضروری است: متفکری اصیل و جامعه‌ای پذیرا. سؤال چندگزینه‌ای: آیا آینشتاینی تنها در جزیره‌ای دورافتاده یک نابغه است، یک غیرنابغه یا یک نابغۀ بالقوه؟ آیا نهان‌بینِ نادیده‌گرفته‌شده پیامبری است که در بیابان فریاد می‌زند یا یک دیوانه؟\n                                                                                          ●●●\n درحالی‌که دانشجویان با این مسائل متافیزیکی کُشتی می‌گرفتند، دغدغه‌های پیش‌پاافتاده‌تری هم داشتند. تکلیف کیم کاردشیان چیست؟ او می‌تواند به دلیل استعدادش در استفاده از شبکه‌های اجتماعی در سراسر وب «نابغۀ تجاری» باشد. اما او وب را اختراع نکرده است. (این کار تیم برنرز-لی بود). قهرمانان ورزشی ازقبیل مایکل فلپس، رکورددار مدال طلای المپیک که یک «نابغۀ حرکتی» در نظر گرفته می‌شود، چه؟ اما چه کسی طرح بازی‌های المپیک مدرن را درانداخت؟ (پیِر دو کوبرتَن). نیویورک تایمز به بیل بلیچیک، مربی برندۀ شش دورۀ سوپر باول، لقب «نابغۀ دفاعی» داده است. اما چه کسی بازی فوتبال را ابداع کرد؟ (والتر کمپ). یو-یو ما به‌خاطر اجراهای فوق‌العاده‌اش از آهنگ‌سازان کلاسیک لقب «نابغۀ موسیقی» گرفته است. اما کدام‌یک نابغه است، ما یا موتزارت؟ دانشکدۀ مدیریت تجاری دانشگاه نبراسکا، شعبۀ اوماها، دورۀ سالانه‌ای با عنوان «نبوغ وارن بافِت» ارائه می‌کند. اما آیا پول (و تلنبارکردن آن) نبوغ است، یا پول منبعی است برای توانمندسازی برای استفادۀ بعدی نوابغ حقیقی؟\n با سؤالات بالا داشتم دانشجویان را به تفکر تشویق می‌کردم. اما به همان نسبت نیز دانشجویان، به علت تجربیات متنوعشان، داشتند به من درس می‌دادند.\n مثلاً به آنچه از جوانانی از تبار بومیان آمریکا آموختم توجه کنید. یادم می‌آید به‌طور خاص دانشجویانی از ملّت ناواهو و قبیلۀ شوشونی شیوۀ مشابهی -اما برای من از بیخ‌وبن تازه- برای تفکر دربارۀ دستاوردهای بشری داشتند، شیوه‌ای که می‌شد مهم‌ترین جنبۀ آن را «نبوغ اجتماع» دانست. از دید آن‌ها، زنی که الگوی قالیچه‌ای را طراحی کرده که اکنون نسل‌هاست تکثیر می‌شود نابغه بوده اما هیچ‌کس نامش را نمی‌داند. همچنین برندۀ مدال المپیکی که سر کلاسم بود. او اعتراف کرد که باور دارد دستاوردهایش حاصل استعدادهای ذاتی بوده‌اند، اما، از طرفی، بعداً خبر داد که مادر چینی‌اش فکر می‌کند آن‌ها عمدتاً نتیجۀ سخت‌کوشی‌اش هستند. به همین نحو، چندین دانشجوی چینی به‌طور انفرادی به اطلاعم رساندند که توماس ادیسون به‌خاطر آن گزین‌گویه‌اش که نبوغ یک درصد الهام است و نودونه درصد عرق‌ریختن هنوز در آن کشور از جایگاه رفیعی برخوردار است. درعین‌حال، نیکولا تسلا، دانشمند مفهومی درخشانی که روش‌های غیرعلمی پرسروصدای ادیسون را تحقیر می‌کرد، آنجا کم‌تر شناخته‌شده است.\n دانشجویی ژاپنی گزین‌گویه‌ای «ضد نبوغ» در کشور زادگاهش را برایم گفت: «میخی که بیشتر از بقیه بیرون بزند محکم‌تر کوبیده خواهد شد». دانشجویان آسیایی عموماً کنجکاوی زیادی دربارۀ نبوغ غربی بروز می‌دادند، آن هم به دلیل اندیشۀ (برای آن‌ها) تازۀ یک فرد واحد دگرگون‌کننده. بله، من بیشتر و بیشتر متوجه می‌شدم که نبوغ درواقع فرهنگی است؛ اندیشۀ نبوغ فطری فردی گویا در قرن هجدهم پدیدار شد، بخشی به این دلیل که به‌خوبی با ایدئال غربی توسعه‌طلب و سرمایه‌دار جفت‌وجور می‌شد که تحت آن، مالکیت فردی، به‌ویژه مالکیت فکری، می‌توانست به‌نحوی فزاینده تولید شده و از محافظت قانونی بهره‌مند باشد. من هرگز مخالف هیچ‌کدام از این‌ها نبودم اما اکنون دست‌کم نسبت به پایۀ تاریخی و سوگیری آموخته‌های فکری‌ام هشیارتر بودم. و چنین بود آموزشی که دانشجویانم فراهم می‌کردند.\n عاقبت آنچه برایم به‌مثابۀ دیدگاهی کلیشه‌ای از نابغۀ خیره‌کننده -معمولاً یک عدد مُخِ مذکر با آی‌کیوی فوق بالا که حتی در جوانی بصیرت‌های «آهان!» ناگهانی داشته و احتمالاً کمی خل‌وضع و قطعاً عجیب‌وغریب بوده است- شروع شده بود به یک ارزیابی هوشیارانه‌تر و گاه فلسفی تحول یافت.\n نبوغ امری مطلق نیست، بلکه ساخته‌ای بشری و وابسته به زمان، مکان و فرهنگ است. به همین نحو، نبوغ نسبی است. بعضی آدم‌ها جهان را صرفاً بیش از بقیه تغییر می‌دهند. بدین قرار، نبوغ فرض را بر نابرابری در برون‌داد می‌گذارد (افکار استثناییِ یک آینشتاین یا موسیقی یک باخ) و موجد نابرابری در پاداش می‌شود (شهرت جاودانه برای باخ، ثروت افسانه‌ای برای جف بیزوسِ آمازون). رسم دنیا همین است. اعمال نبوغ‌آمیز معمولاً در رکاب اعمال ویران‌گرند؛ به این عموماً پیشرفت می‌گویند.\n چه چیز نبوغِ محض نیست؟ از قرار معلوم، در اهمیت آی‌کیو و همین‌طور سایر آزمون‌های استاندارد، نمره‌ها، دانشگاه‌ها و مربی‌های آیوی لیگ۷ مبالغه شده است. استیون هاوکینگ تا هشت‌سالگی نمی‌توانست بخواند؛ پیکاسو و بتهوون از پس عملیات سادۀ ریاضی برنمی‌آمدند. جک ما، جان لنون، توماس ادیسون، وینستون چرچیل، والت دیزنی، چارلز داروین، ویلیام فاکنر و استیو جابز همگی دستاوردهای دانشگاهی اندکی داشتند.\n اگر دربارۀ آی‌کیو مبالغه شده، دربارۀ کنجکاوی و پایداری نشده است. دربارۀ داشتن تخیلی کودکانه در طول بزرگ‌سالی، توانایی آرام‌گرفتن به‌منظور اجازه‌دادن به ایده‌های گوناگون تا در هم ادغام شده و بدل به ایده‌هایی جدید و اصیل شوند، و توانایی ساخت عادتی برای کار به‌منظور عمومی‌کردن محصول نیز اغراق نشده است. درنهایت، اگر می‌خواهید زندگی طولانی داشته باشید، یک علاقۀ پرشور پیدا کنید. نوابغْ خوش‌بین‌هایی پرشورند که به‌طور متوسط بیش از یک دهه بیش از عموم مردم زندگی می‌کنند.\n و پایان ترم معمولاً الهامی ناگهانی با خود می‌آورد: معلوم می‌شود که بسیاری از اذهان بزرگْ انسان‌های چندان بزرگی نبوده‌اند.\n آن سؤال ابتدای ترم، «چند نفر از شما می‌خواهید نابغه شوید؟»، با آن سه‌چهارم پاسخ مثبتش را یادتان هست؟ حالا، در آخرین جلسه پرسیدم: «بعد از مطالعۀ تمام این نوابغ، چند نفر از شما هنوز می‌خواهید نابغه باشید؟». این بار فقط حدود یک‌چهارم از گروه گفت: «من دوست دارم باشم». به قول یکی از دانشجوها که داوطلب شد، «اولِ دوره فکر می‌کردم می‌خواهم، اما حالا شک دارم. خیلی از آن‌ها شبیه به عوضی‌های وسواسی و خودمحور هستند -آن‌جور آدمی نیستند که بخواهم دوست یا هم‌اتاقی‌ام باشند».\n متوجه شدم: وسواسی و خودمحور. به چارلز دیکنز فکر کنید که دخترش کیتی تعریف می‌کند:\n پدرم عین دیوانه‌ها بود، ذره‌ای اهمیت نمی‌داد چه بلایی سر هرکدام از ما می‌آید. هیچ‌چیز نمی‌توانست از بدبختی و ناشادی خانۀ ما سبقت بگیرد.\n یا مثلاً ارنست همینگوی که مارتا گلهورن، همسر سومش و گزارشگر جنگی بسیار ارجمند، درباره‌اش گفت: «یک مرد باید نابغه‌ای تمام‌عیار باشد تا بتواند چنان نفرت‌انگیزبودنی را جبران کند». مورد بعد هم استیو جابز که بنا بر ادعای زندگی‌نامه‌نویسش، والتر ایساکسن، مدخل نمایۀ مجزایی برای «رفتار توهین‌آمیز او» را ایجاب می‌کرد. حتی ماری کوری هم شایستگی نمره‌ای بالا در مقام والد را نداشت، بنا بر سخن دخترش، ایو:\n [پدربزرگ پدری‌مان] خیلی بیشتر از مادر [ما] هم‌بازی و مرشد [ما] بود، مادری که همیشه بیرون از خانه بود –همیشه در آزمایشگاهی حبس شده بود که اسمش همیشه در گوش [ما] می‌غرید … سال‌های جوانی‌ام سال‌های خوشی نبودند.\n بنابراین، آخرین درس کلاس که به کار همه می‌آید این است: اگر نابغه‌ای در میان شماست مراقب باشید. اگر برای یک نابغه کار می‌کنید، ممکن است نکوهیده شوید یا با شما بدرفتاری شود، یا شاید شغلتان را از دست بدهید. اگر یکی از نزدیکان شما نابغه است، ممکن است متوجه شوید که کار یا علاقۀ او در اولویت است. بااین‌حال نوبت تشکری صمیمانه است از آن‌هایی که چنین مورد سوءاستفاده قرار گرفتند، بدبخت یا اخراج، استثمار یا نادیده گرفته شدند؛ تشکری به‌خاطر «از خودگذشتگی برای تیم» و این تیم همۀ ما ابناء بشر هستیم که متعاقباً از خیر فرهنگیِ بزرگ‌تری بهره می‌بریم که نابغۀ «شما» به ارمغان آورده است. تعبیری از آن حرف ادموند دو گونکور، نویسندۀ فرانسوی، چنین است: تقریباً هیچ‌کس یک نابغه را دوست ندارد تا زمانی که بمیرد. اما بعد دوستش داریم، چون حالا زندگی بهتر است.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان           شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان           تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،     «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب  ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در   شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است. فصلنامۀ ترجمان   در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی   ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با   خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر   بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،     دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول   سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی   ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا   هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید   می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت   کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کرِگ رایت نوشته و در تاریخ ۲۶ ژانویه ۲۰۲۱ با عنوان «How to be a Genius» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «آیا نابغه‌بودن ارزشش را دارد؟» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علی امیری منتشر شده است.  وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۰ مرداد ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است. •• کرگ رایت (Craig Wright) استاد ممتاز موسیقی در دانشگاه ییل و عضو آکادمی علوم و هنرهای آمریکاست. تازه‌ترین کتاب او عادت‌های پنهان نبوغ: فراسوی استعداد، آی‌کیو و عزم؛ هویداکردن اسرارِ عظمت (The Hidden Habits of Genius: Beyond Talent, IQ, and Grit – Unlocking the Secrets of Greatness) نام دارد. او کماکان مشغول تدریس «دورۀ نبوغ» در ییل است. ••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۱۹ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ نوزدهم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n [۱]  The Hidden Habits of Genius [۲]  concert pianist: کسی که از طریق اجراهای تک‌نفرۀ پیانو برای مخاطبان امرارمعاش می‌کند [مترجم]. [۳]  Video et taceo [۴] Significance  [۵] Number  [۶] Duration  [۷]  مجموعه‌ای از هشت دانشگاه نخبگانی در شمال آمریکا [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653904.json b/train/540653904.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0042313acc3019d93d65013a7cbdb98da7ae010c
--- /dev/null
+++ b/train/540653904.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "عقاید افراطی می‌تواند ساختار مغز افراد را تغییر دهد",
+  "subtitle": "آیا دست‌برداشتن از نفرت ممکن است؟",
+  "introduction": "خیلی از ما ممکن است در دوره‌هایی از زندگی‌مان تحت تأثیر جو زمانه یا دوستان و اطرافیانمان به چیزهای عجیب و غریب معتقد شویم. معمولاً در گذر زمان آن فکرها از سرمان می‌افتد و زندگی‌مان به راه‌های تازه‌ای کشیده می‌شود. ولی گاهی اوقات، این عقاید چنان تأثیرگذارند که حتی وقتی می‌فهمیم بی‌مبنا یا خطرناکند، باز هم نمی‌توانیم به راحتی از آن‌ها دست بکشیم. نژادپرستی گاهی چنین چیزی است. عقیده‌ای چنان ویرانگر که شاید حتی ساختار مغزی طرفدارانش را عوض کند.",
+  "content": "الی کانتی، وایس — به اوماها رفتم تا ببینم اینترنت مغزم را خراب کرده یا نه. بعد از اینکه به آزمایشگاهی در دانشگاه نبراسکا رسیدم، به اتاقی هدایتم کردند که داخلش کامپیوتری روی میز قرار داشت. کامپیوتر به یک مانیتورِ واکنشِ گالوانیکی پوست وصل بود، با همان گیره‌های انگشتی که احتمالاً بیشتر از همه یادآور دروغ‌سنج هستند. بعد همزمان که یک دوربین حرکت چشم‌هایم و حرکات جزئی صورتم را ردیابی می‌کرد، به اسلایدهایی از چند تصویر نگاه کردم. این دستگاه‌ها قرار بود واکنش‌های ناخودآگاه من یا میکروهیجاناتم را با استفاده از پنج معیار بسنجند: خوشی، عصبانیت، غافلگیری، ترس و رضایت. آیا سال‌ها پرسه‌زدن در سایت رِدیت و فورچَن۱ حساسیتم را کم کرده؟ آیا در برابر پیام‌های راست‌گرایان افراطی آسیب‌پذیر شده بودم؟ از اینکه جواب چه باشد، وحشت داشتم.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n قرار نبود خودم روی آن صندلی بشینم. در اصل می‌خواستم پدر مردی به نام دِیو را به ایالت‌های غرب میانه بفرستم. در بخش «هر چه می‌خواهی از من بپرس» در سایت ردیت با دیو آشنا شده بودم. او در آنجا دنبال کسی می‌گشت که قبلاً عضو کوکلاکس‌کلان۲ بوده باشد تا راهنمایی‌اش کند که چطور با یکی از اعضای خانوادۀ خودش برخورد کند. این پسر حدوداً بیست ساله از ۱۴سالگی در تلاش بود تا پدرش را از کوکلاکس‌کلان نجات بدهد. آن‌طور که می‌گفت، پدرش اولین‌بار زمانی به دامِ گروه‌های نژادپرستانه افتاد که متقاعد شد تبعیض مثبت باعث شده کارش را در میان‌سالی از دست بدهد. پدرش بعداً با جان و دل به برتری سفیدها معتقد شد و به یک «کلیگل» تبدیل شد، یعنی کسی که برای کوکلاکس‌کلان یارگیری می‌کرد، و فقط وقتی از این فرقه دست برداشت که نتوانست با بعضی از پیام‌های یهودستیزانه‌ای که رفقایش در حین کارزار انتخاباتی دونالد ترامپ به زبان می‌آوردند کنار بیاید. اما اخیراً دیو (که وقتی داشت داستان بزرگ‌شدنش را برایم می‌گفت، اسم واقعی‌اش را به من نگفت) خبردار شده بود که پدرش دوباره با اعضای فرقۀ قدیمی‌اش می‌‌پلکد. فهمیدن این موضوع باعث شده بود احساس کند که خانواده‌اش شاید دیگر هیچ‌وقت به صلح و آرامش نرسد.\n آن‌طور که دیو تعریف می‌کرد، ماجرای غالب دوران نوجوانی‌اش، قهر و آشتی‌های او با پدرش بود. بعد از دبیرستان، به دانشگاهی یسوعی رفت تا مطالعه کند که نژادپرستان چطور از کتاب مقدس و کتاب‌هایی مثل پروتکل‌های بزرگان صهیون۳ یا حتی نبرد من استفاده می‌کنند تا باورهای خود را توجیه کنند. قصد داشت مردی را درک کند که یک‌جای کارش بدجوری می‌لنگید، و او را به صلیب‌سوزی می‌برد، اما هرگز اجازه نداده بود هیتلر را ستایش کند. دیو به خاطر می‌آورد: «نه اینکه خودم می‌خواستم، اما این یکی از چیزهای کوچکی است که یادم مانده. فکر می‌کردم شاید نشانه‌ای از این باشد که هنوز در او خوبی‌ای هم باقی مانده». با اینکه دیو دانشگاه را رها کرد، هنوز درگیر این سؤال بود که چطور مردی «دوست‌داشتنی» می‌توانست همزمان او را از رفت‌وآمد با پسرخالۀ دورگه‌اش منع کند.\n\nدیو به من گفت: «دوست دارم کمکش کنم. اما در عین حال نمی‌خواهم انرژی‌ام را برای کسی هدر بدهم که به‌نظرم کاملاً تباه ‌شده است».\n اولین بار در ماه می با دیو تماس گرفتم تا مقاله‌ای دربارۀ زندگی او و کشمکش‌هایش برای رهایی پدرش از یک گروه نفرت‌پراکن بنویسم. از من خواست ثابت کنم که روزنامه‌نگار هستم و بعد مفصل با هم حرف زدیم. اما حتی با اینکه یک بار دیو اشاره کرد که چقدر هیجان‌زده است که بالاخره داستانش را با کسی در میان می‌گذارد که شاید از آن برای کمک به دیگران استفاده کند، نهایتاً دیگر به پیام‌هایم جواب نداد. اگرچه امکان دارد که علاقه‌اش را به گفت‌وگویمان از دست داده باشد، به نظرم می‌رسید از این فکر ترسیده بود که پدربزرگ و مادربزرگش -که ادعا می‌کرد کمترین اطلاعی از این موضوع نداشتند و در شهر کوچکشان آدم‌های شناخته‌شده‌ای بودند- به نحوی از این راز سیاه پدرش مطلع بشوند (دیو به راستی‌آزما هم جواب نداده بود).\nدست آخر، نتوانستم به هدف اصلی خودم یعنی تعریف داستان کامل دیو برسم. اما نمی‌توانستم از فکرکردن به جنبه‌های خاصی از آن دست بردارم؛ یعنی، ایدۀ پدری که اهل همدلی بود، اما از عیب‌هایش شرمنده نبود. دیو از اعتقادات پدرش متنفر بود، اما در نهایت، این پدر هنوز هم عضوی از خانواده‌اش بود. تمام چیزی که می‌خواست بداند، این بود که چرا مردی که سرمشق اصلی زندگی‌اش بود، به اینجا رسیده. آیا پدرش ذاتاً نژادپرست بوده یا صرفاً به جز اعضای کوکلاکس‌کلان که او را پذیرفته بودند، کس دیگری نداشت تا با او وقت بگذراند؟ یا اگر واقعاً نژادپرست بوده، آیا در طول معاشرت‌هایش اینطور شده بود؟ آیا تفاوت خاصی هم می‌کند؟\n دیو به من گفت: «دعوایی جدی در درونم وجود دارد که آیا مردی که می‌خواهم نجاتش بدهم، اصلاً هنوز وجود دارد یا نه. احساس می‌کنم مقدار زیادی از زمانم را تلف کرده‌ام و صادقانه الان فقط دعا می‌کنم و امیدوارم کسی بتواند کاری را انجام بدهد که ظاهراً خودم نتوانستم».\n درست بعد از اینکه سال پیش، طرفداران برتری نژاد سفید، در محیط دانشگاه ویرجینیا در شارلوتزویل راهپیمایی کردند، نویسندۀ دورگه، پاناما جکسون، جستاری دربارۀ عوارض هیجانی رهایی خودش از دست یک مادر ماگا۴ نوشت. داستان‌های آدم‌هایی که تلاش می‌کنند از شر گروه‌های نفرت‌پراکن خلاص شوند نیز در طول ریاست جمهوری ترامپ به جستارهای محبوبی تبدیل شده است. اما در این مدت، کمتر در این باره نوشته شده که چطور بخشِ ذهنیِ نژادپرستی افراطی –نه مسائل جزئی، روزمره و نظام‌مند آن – را می‌توان شناسایی و درمان کرد.\n به این خاطر بود که سر از اوماها درآوردم. بعد هم، با خودم فکر کردم اگر نتوانسته‌ام به مرد جوان تحت فشاری که در فضای مجازی با او آشنا شده بودم، کمک کنم تا جواب‌هایی که یک دهه دنبالشان بوده را پیدا کند، حداقل امید دارم که دربارۀ پیشرفته‌ترین تحقیقات دربارۀ تأثیر نفرت بر مغز چیزی بیاموزم. از آنجایی که روزنامه‌نگاری بودم که ساعت‌های زیادی در هفته را صرف گشتن در فورچن و ردیت می‌کرد،‌ زیاد به فکر می‌افتادم که آیا خودم هم به طعنه و کنایه آلوده شده‌ام یا حداقل سیاه‌ترین چاله‌های وب به قدر کافی بی‌رمقم کرده‌اند که مغزم خودش را به شکلی تغییر داده باشد تا رتوریکی که از آن بیزار بودم را بپذیرد؟ با این منطق، به نظر می‌رسید خودم نمونۀ نسبتاً خوبی بودم.\n «فعلاً در خطر نیستی». محققی به نام پیت سیمی به شوخی این حرف را به من زد، وقتی آخر سر، در اتاق دیگری سراغش رفتم تا همراه با یک استاد مدیریت اجرایی در دانشگاه نبراسکا در اوماها، به نام جینا لیگون، و تعدادی از دانشجویانشان نتایج را تماشا کنیم. دانشجویانی که آخر هفته آمده بودند تا کارشان را در آزمایشگاه رفتار کاربردی و بازرگانی کورالسکی در دانشگاه نبراسکا به رخ بکشند. با هم، به تماشای فیلم ضبط‌شده‌ای از من نشستیم که به یک گردهمایی مزین به پرچم‌های قرمز خیره شده بودم. بعد معیاری نشان می‌داد که وقتی صلیب‌های شکسته ظاهر ‌شدند، «خشم»ام به سرعت بالا رفت. صاف و پوست‌کنده بگویم، خیالم راحت شد.\n بعد از حادثۀ ننگ‌بار اعدام غیرقانونی اِمِت تیل در سال ۱۹۵۵، دبیر اجرایی انجمن ملی پیشرفت رنگین‌پوستان، روی ویلکینز، با حرفی که شاید حالا به نظر ادعایی عتیقه به نظر برسد، خبرنگاران را این‌طور مخاطب قرار داد: «قاتلان نوجوان با خصوصیتی تغییرناپذیر به دنیا می‌آیند که آن‌ها را به سمت خشونت نژادی سوق می‌دهد». او دربارۀ متهم با تأکید می‌گفت: «آن‌ها باید اثبات می‌کردند که برتر هستند، باید با از بین بردن پسری ۱۴ ساله این را ثابت می‌کردند. می‌دانید که این نوعی بیماری ویروسی است که در خون اهالی می‌سی‌سی‌پی وجود دارد. کاری از دستش برنمی‌آمده».\n سخنرانی ویلکینز تحت تأثیر تلاش گسترده‌تر علوم‌اجتماعیِ بعد از جنگ جهانی دوم برای تبیین علت ریشه‌ای نژادپرستی به عنوان یک مشکل آسیب‌شناسی روانی بود. مؤثرترین کتاب در این زمینه، که دربارۀ ظهور ناگهانی رایش سوم بود، شخصیت قدرت‌طلب نام داشت که در دهۀ ۱۹۵۰ منتشر شد. این کتاب دسته‌ای از ویژگی‌های شخصیتی را مطرح می‌کرد که امکان نژادپرستی افراطی به شکل «سندرم ف» را فراهم می‌کردند، که منظور از «ف» همان فاشیسم بود.\n یکی از نویسندگان این کتاب، نویت سانفورد، ادعا می‌کرد که شخصیت قدرت‌طلب در جامعۀ مدرن «کم و بیش همه‌جا پیدا می‌شود» که یعنی احتمالاً اجتناب‌ناپذیر است. با این‌همه، اجرای موفق قانون حقوق مدنی در دهۀ ۱۹۶۰ در نهایت آدم‌ها را تشویق کرد که به نژادپرستی به‌مثابۀ چیزی نگاه کنند که می‌تواند فرونشانده یا حداقل کنترل شود. به گفتۀ مقاله‌ای در سال ۲۰۱۶ با عنوان «نژادپرست بیمار: نژادپرستی و آسیب‌شناسی روانی در عصر کوررنگی» ۵، این ذهنیت در گروهی از روانکاوان سیاه‌پوست منجر به این فرض شد که تعصب چیزی عادی نیست و شاید واقعاً یک بیماری ذهنی قابل طبقه‌بندی باشد. سرآمد این متفکران آلوین پوسانت بود که بعد از ترور مارتین لوتر کینگ در سال ۱۹۶۸ ادعا کرد که نژادپرستی افراطی باید به راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی (دی‌اس‌ام) به‌عنوان زیرمجموعه‌ای از اختلال هذیان اضافه شود.\n به گفتۀ مقالۀ «نژادپرست بیمار»، انجمن روان‌شناسی آمریکا (اِی‌پی‌اِی) استدلالشان برای فراگیری این بیماری را رد کرد و برای این کار، از مطالعه‌ای استفاده کرد که میزان برابر قدرت‌طلبی را در بین اهالی ایالات شمالی و جنوبی آمریکا نشان می‌داد تا فشار بیاورد که نژادپرستی عادی است و بنابراین بیماری ذهنی به شمار نمی‌رود.\n اما این مناقشه آرام نگرفت. در جلسۀ سالانۀ انجمن روان‌شناسی آمریکا در سال ۱۹۷۸، روان‌شناسی به نام کارل بل ادعا کرد که نژادپرستی در اصل صرفاً نوعی اختلال شخصیت خودشیفته است. در سال ۱۹۸۰، رئیس انجمن روان‌شناسی آمریکا گفت وظیفۀ این رشته است که بالاخره تصمیم بگیرد نژادپرستی اختلالی ذهنی است یا مسئله‌ای اجتماعی. آن‌ها تصمیمی نگرفتند. تلاش‌های ناموفق برای توافق بر سر بحث، دوباره در سال‌های ۱۹۸۷و ۱۹۹۴ بالا گرفت.\n شیوۀ سانفورد در عادی‌سازی تعصب که این رفتار را نه چیزی خوب،‌ بلکه چیزی اجتناب‌ناپذیر می‌دانست، در زندگی آمریکایی ادامه یافته است. در سال ۲۰۰۵،‌ واشنگتن پست مقاله‌ای دربارۀ این بحث جنجالی منتشر کرد که مدعی بود بعضی از پزشکان، مخالف افزودن نژادپرستی به دی‌اس‌ام هستند، چون منجر به «شستشوی مغزی» آدم‌هایی می‌شود که «تعصب‌های معمولی» از خودشان بروز می‌دهند. پوسانت که حالا ۸۴ سال دارد و استاد مدرسۀ پزشکی هاروارد است، در مکالمۀ تلفنی جدیدی گفت که خط فکری غالب هنوز همین است. پوسانت به من گفت: «اما آدم‌هایی که دی‌اس‌ام را به کار می‌بندند، چنین فکری نمی‌کنند. آن‌ها احساس می‌کنند این کار به‌نحوی کار آدم‌هایی که دست به قتل‌های نژادپرستانه می‌زنند را به‌عنوانِ بیماری ذهنی توجیه می‌کند». حقیقت هم دارد که جا زدن جرائم نفرت‌پراکن به شکل پیامدِ دیوانگی، علی‌الاصول می‌تواند در زمینۀ حقوقی نتیجۀ عکس بدهد. معروف است که یک قاضی در وایومینگ در دادگاه قتل متیو شپرد مجبور شد جلوی دفاع «حملۀ عصبی به خاطر همجنس‌گرایی» برای یکی از قاتلان را بگیرد، اگرچه چنین دفاعی از نظر فنی همچنان در همۀ ایالات، به جز سه ایالت، از نظر حقوقی معتبر است.\n اما حتی اگر بخش زیادی از جامعۀ پزشکی در استفاده از زبان بالینی برای توصیف تعصب تردید داشته باشند، آدم‌های عادی خیلی اوقات به‌نظر مشتاق هستند تا مشکلات روانی را توجیهی برای رفتارهای بد یا حتی مشمئزکننده بدانند. وقتی بازیکن بیسبال، جان راکر، مصاحبۀ رسوایی‌آمیز خود را در سال ۱۹۹۹ با اسپورت ایلاستریتد انجام داد که پر از گفته‌های سرشار از نفرت بود، عضو کمیسیون لیگ حکم داد که او باید خودش را درمان کند. هم مایکل ریچاردز و هم پائولا دین ادعا کرده‌اند که بعد از اینکه به دیگران تهمت و افترا زده‌اند، از روان‌شناسان کمک خواسته‌اند. نمونۀ جدیدتر، روزان بار است که دلیل توییت نژادپرستانه‌اش دربارۀ مشاور سابق اوباما، والری جارت را مصرفِ داروی زولپیدم دانست.\n مشخصاً، آدم‌هایی که در معرض رسوایی عمومی قرار می‌گیرند، به نفعشان است که مدعی شوند رفتار زشتشان ناشی از نیروهایی فراتر از کنترلشان بوده است. اما متخصصانی مثل پوسانت همچنان این‌طور فکر می‌کنند که حتی اگر تغییر ترکیباتِ شیمیایی مغز به راحتی نژادپرستی را توجیه نکند، می‌تواند باعث شود تا فرد طوری تغییر کند که کمتر متعصب باشد.\n پوسانت به من گفت: «رسانه از آدم‌هایی نمی‌گوید که نژادپرست بوده‌اند و تغییر کرده‌اند. اصلاً معمول نیست، اما زندگی‌هایشان متعادل‌تر می‌شود، اضطراب و افسردگی کمتری دارند و می‌بینند که این باورهای هذیانی ناپدید می‌شود. اما شرط می‌بندم که این اتفاق می‌افتد».\n چهره‌های مشهوری که بعد از استفاده از برچسب‌های نژادپرستانه از دیگران کمک خواسته‌اند، مطمئناً نسبت به کسی که برای کوکلاکس‌کلان‌ها یارگیری می‌کند، نژادپرستانِ رقیق‌تری هستند. اما آیا وقتی اعضای گروه‌های نفرت‌طلب خوشبخت‌تر یا متعادل‌تر می‌شوند، افراطی‌بودنِ باورهایشان نیز کم می‌شود؟\n این همان اتفاقی است که برای تونی مک‌آلییر افتاد، کسی که وقتی در سال ۱۹۹۱ پدر شد، دربارۀ حضورش در جنبش برتری‌طلبیِ نژاد سفید به تردید افتاد و بعد حدوداً در سال ۱۹۹۸، بعد از اینکه چیزی درونش تغییر کرد، تصمیم به ترک این جنبش گرفت. نه اینکه چنین کاری آسان باشد. تونی از سال ۲۰۱۱ سازمانی غیرانتفاعی را می‌گردانَد که به آدم‌ها کمک می‌کند از گروه‌های نفرت‌طلب بیرون بیایند. در مصاحبه‌ای که با او داشتم، خودش این فرایند طولانی را ورود به نوعی زندگیِ بینابینی توصیف می‌کرد که نام «خلأ» را رویش گذاشته بود. پس از ترک گروه نئونازی مقاومت آریایی‌های سفید با شعار «انقلاب نژاد سفید تنها راهکار است»، دیگر در مهمانی‌های چندروزه‌ای که کل زندگیِ اجتماعی‌اش در غرب کانادا را ساخته بود، کسی از او استقبال نمی‌کرد. واقعیت دیگر هم این بود که دوستان و خانواده‌اش که قبلاً آن‌ها را برای پیوستن به گروهی از نژادپرستان اهل خشونت ترک کرده بود، دیگر خیلی مشتاق نبودند که تونی دوباره وارد زندگی‌هایشان بشود. مک‌آلییرِ تنها که جایی برای رفتن نداشت، اغلب ‌به تنهایی به یک بار ایرلندی می‌رفت، مست می‌کرد و افسرده به خانه برمی‌گشت تا با آهنگ‌های قدیمی گروه اسکرودرایور به همه‌چیز لعن و نفرین بفرستد. تونی علی‌رغم میلش به تغییر، می‌دید که یاد گذشته و تفریحاتش با رفقای کله‌خر قدیمی از سرش بیرون نمی‌رود. این تفریح برای دیگران هزینه داشت، قبول، اما حتی در وحشتناک‌ترین سناریوها هم اگر خوشبینانه نگاه می‌کرد، می‌توانست تجربیات مثبتی پیدا کند.\n مک‌آلییر برایم تعریف کرد: «در آن لحظات تنهایی مفرط، گوشی تلفن را برمی‌داشتم و به کسانی زنگ می‌زدم که می‌دانستم نباید زنگ بزنم. اما آن‌ها پشت خط بودند».\n در مقاله‌ای در سال ۱۹۹۵، با نام «بولینگ تنهایی: سرمایۀ اجتماعی رو به افول آمریکا» ۶، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه هاروارد، رابرت پاتنم ادعا کرد که دموکراسی در آمریکا دارد تضعیف می‌شود، چون آدم‌ها دیگر در مؤسسه‌های اجتماعی و باشگاه‌ها عضو نمی‌شوند. نام این مقاله که بعداً به کتابی چنان مشهور تبدیل شد که نویسنده‌اش به کمپ دیوید دعوت شد و با مجلۀ پیپل مصاحبه کرد، از این واقعیت نشأت می‌گرفت که از سال ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۳، مشارکت در لیگ بولینگ ۴۰درصد کاهش یافت، در حالی که تعداد کل بولینگ‌بازها ۱۰ درصد افزایش یافته بود. گذشته از این جزئیات ظاهری، پاتنم به طور خلاصه از این واقعیت گفت که پدران کمتری به سازمان جیسیز می‌پیوستند، زنانشان کمتر به انجمن‌های اولیا و مربیان ملحق می‌شدند و تعداد کمتری از بچه‌ها سراغ پیشاهنگی می‌رفتند که تا حدی به دلیل هجوم زنان در نیروی کار و تحرک جغرافیایی بیشتر بود. پاتنم مدعی بود جامعۀ آمریکا -که زمانی «به آن غبطه می‌خوردند»، و حالا پر از آدم‌هایی مهارناپذیر و بی‌هدف بود- تا حد زیادی از مشارکت در بحث‌های مدنی اجتناب می‌کند، چون اعضایش ترجیح می‌دهند اوقات فراغت خود را جلوی تلویزیون بگذرانند تا با آدم‌های دیگر.\n پارسال، مایکل کیملِ جامعه‌شناس در کتابش، بهبودیافتن از شر نفرت۷، تأکید کرد که آنچه بیشتر اوقات جوانان را به افراط‌گرایی می‌کشاند، همین عدم دسترسی به سرمایۀ اجتماعی است. وقتی در این باره با کمیل صحبت کردم، برایم گفت که رفاقتی که اعضای جدید در چنین گروه‌هایی می‌یابند، همان چیزی است که آن‌ها را تا مدتی بسیار طولانی‌تر از وقتی که دربارۀ نتایج مسمومِ برتری‌طلبی نژاد سفید به تردید می‌افتادند، نگه می‌داشت. همانطور که مک‌آلییر توصیف می‌کرد: وقتی با دیدگاه‌های مشمئزکننده‌ات بقیۀ جامعه را طرد می‌کنی، دست‌کشیدن از تنها آدم‌هایی که باقی ما‌نده‌اند و تو را می‌پذیرند، باعث احساس تنهایی شدیدی می‌شود.\n فراتر از آن، «کشمکشی» که مک‌آلییر از سر گذرانده بود، خیلی شبیه به چیزی بود که دیو از تجربیاتش با پدر لجبازش به یاد می‌آورد. دیو به من گفت: «به شکل عجیبی، فرقۀ کوکلاکس‌کلان شبیه یک گروه حمایتی است، درست مثل الکلی‌های گمنام». و به نوعی معتقد بود که ماجرای نژادپرستیِ بهبودناپذیر، حداقل تا حدودی با میل به تعلق ارتباط دارد.\n مشخص است که بعضی از آدم‌هایی که به این گروه‌ها ملحق می‌شوند، در جستجوی نوعی هویت هستند. پس چطور می‌توان راه رشد جنبش‌های معتقد به برتری نژاد سفید را سد کرد، وقتی همانطور که اولین بار پاتنم به طور متقاعده‌کننده‌ای در «بولینگ‌ تنهایی» گفت، جایگزین‌های عملی برای معاشرت، دهه‌هاست که به شکلی دائمی رو به کاهش‌اند؟ هیچ شکی نیست که گرایش به وقت‌گذرانی‌های انفرادی از اواسط دهۀ ۱۹۹۰ افزایش یافته است. کانال‌های تلویزیونی خبری‌ای که سالمندان به آن‌ها نگاه می‌کنند، جانبدارانه و در خدمت تقویت سوگیری‌هاست. نسل هزاره ترجیح می‌دهد به جای وقت‌گذراندن با دیگران، در خانه بماند. نسل جوان‌تر از آن‌ها، بیشتر ساعات بیداری خود را در شبکه‌های اجتماعی‌ای می‌گذرانند که حبابی به دورشان می‌کشد. می‌توان ادعا کرد که مشارکت فزاینده در گروه‌های نفرت‌طلب، نتیجۀ معکوس انزوای زندگی مدرن است یا که این منزوی‌شدن آمریکایی‌ها به‌تدریج اشکال مبتذل‌تری از نژادپرستی را شکل داده و آن‌ها را افراطی‌تر کرده است.\n سیمی، یکی از محققانی که آزمایشگاه نبراسکا را اداره می‌کند، بایگانی عظیمی دارد از برتری‌طلبانِ فعلی و گذشته‌ای که هر سۀ این نسل‌ها را دربرمی‌گیرد. وقتی سیمی استاد دانشگاه جوانی بود، از طریق صندوق‌های پستی با افراطی‌ها تماس تبلیغاتی برقرار می‌کرد و از آن‌ها می‌خواست که در جمع‌هایشان به آن‌ها محلق شود. در سال ۲۰۱۲، شروع به جمع‌آوری داستان زندگی سوژه‌هایش کرد تا دشواری‌های خروج از راست افراطی را بررسی کند.\n خیلی زود الگویی ظاهر شد: خیلی از به‌اصطلاح «سابق‌ها» از واکنش‌های ناخواسته‌ یا غیرارادی خودشان در مواجهه با موقعیت‌های بخصوص ناراحت بودند. مثلاً سیمی با زنی به نام بانی صحبت کرد که تعریف می‌کرد با پیشخدمتِ لاتین‌تبار یک فست‌فودی جر و بحث کرده و به خاطر اینکه همبرگرش زیادی کوچک شده بود، خشمی شدید و کنترل‌نشده به او دست داده و حرف‌های زشت نژادپرستانه‌ای به او زده و بعد هم فریاد کشیده «قدرت سفید» و همزمان سلام نازی داده. بانی بعداً به سیمی گفت که «از فرط شرم و ناباوری داشتم آب می‌شدم». در کل، یک سوم از ۸۹ شرکت‌کننده‌ای که سیمی در طول پنج سال با آن‌ها صحبت کرده بود، وقتی تلاش‌های خودشان برای دست‌برداشتن از باورهای مسمومشان را توصیف می‌کردند، از واژۀ «اعتیاد» استفاده کرده بودند.\n\nسیمی برایم توضیح داد که سخت است دقیقاً بگوییم چرا پاسخگویان این کلمه را انتخاب می‌کردند. یکی از نظریه‌هایی که به ذهنش می‌رسید این بود که اعتیاد شاید فقط روایتی آشنا در گفت‌وگوهای ما باشد، چون بیماریِ همه‌گیرِ مواد افیونی، بدترین بحران مواد در تاریخ آمریکاست و جامعه هم تغییر کرده و با سوءمصرف مواد دلسوزانه‌تر برخورد می‌کند. بعضی‌ها که چندان هم خیرخواه نیستند، شاید فقط تلاش کرده‌اند خودشان را از مسئولیت مبرا بدانند. اما همچنانکه سیمی مصاحبه‌هایش را انجام می‌داد، این فکر به ذهنش رسید که شاید سوژه‌هایش واقعاً خُرد شده باشند.\n سیمی به من گفت: «با این‌همه، یکی از چیزهایی که از همان اوایل در سال ۲۰۱۲ کاملاً‌ بارز بود، این بود که وقتی دربارۀ این واکنش‌های ناخواسته یا غیرارادی با آدم‌ها حرف می‌زدم، می‌گفتند احساس می‌کنند به دلیل عضویت در چنین گروه‌هایی،‌ شاید آسیبی دائمی به مغز خودشان زده باشند که اثری ماندگار داشته است. آدم‌ها چیزی را توصیف می‌کنند که ما در جامعه‌شناسی «رسوب هویت» می‌نامیم، که یعنی، وقتی هویتی را کنار می‌گذارید، شاید اثرات ماندگاری داشته باشد یا به طور دوره‌ای برگردد. پس چنین ظرفیتی برای رسوباتِ هر نوع هویتی وجود دارد، مخصوصاً هویت‌هایی که نقشی محوری در زندگی فرد ایفا کرده باشد».\n سیمی در میان گروهی از محققان حضور دارد که بررسی می‌کنند نفرت چطور می‌تواند اثرات بلندمدتی بر ذهنمان باقی بگذارد. در آزمایشی که در دانشگاه نبراسکا در تابستان گذشته انجام شد، سیمی و لیگون کسانی را که خودشان را سابقاً معتقد به برتری نژاد سفید توصیف می‌کردند، به دستگاه ثبت نوار مغزی (ای‌ای‌جی) و دستگاه‌هایی وصل کردند که  حرکت چشم را دنبال می‌کردند. بعد به آن‌ها مجموعه‌ای از تصاویر را نشان دادند که به من هم نشان داده بودند. بعضی‌هایشان خشونت‌آمیز بودند، بقیه زوج‌هایی با نژادهای مختلف را نشان می‌دادند و دستۀ سوم نمادهای ایدئولوژی برتری‌طلبانِ سفید را نمایش می‌دادند. در آزمایشگاه جداگانه‌ای در مرکز مغز، زیست‌شناسی و رفتار، شرکت‌کنندگان همین روند را پشت سر گذاشتند. در آن آزمایشگاه محققان از تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی (اف‌ام‌آرآی) برای نقشه‌برداری فعالیت مغز استفاده می‌کردند.\n این مطالعه پنج نژادپرستِ سابق را با پنج مبارز هنرهای رزمی ترکیبی مقایسه کرد؛ دستۀ دوم گروه کنترل بودند، چون مردانی سفیدپوست و درگیر نوعی رفتار پرخاشگرانۀ مختص خودشان بودند. علی‌رغم اندازۀ کوچک نمونه، داده‌ها نتیجه‌ای تقریباً جذاب به بار آوردند. برای مثال،‌ در نیمی از گروه  که متشکل از نژادپرستان سابق بود، چند ناحیه از مغز روشن می‌شد که برای گروه کنترل صدق نمی‌کرد. اختلاف قابل توجهی در آزمون‌های حوزه‌های اداره‌کنندۀ پردازش چهره‌ها، زبان‌، نمادها و شخصیت‌ها و نیز سرکوب هیجانی ظاهر شد. این اختلاف‌ها خیلی زود و طی ۱۰۰ میلی‌ثانیه بعد از اینکه سوژه‌ها تصاویر تحریک‌آمیز را می‌دیدند، رخ می‌داد.\n این نتایج با هشدارهایی همراه است. مثلاً امکان دارد که چون آدم‌های مورد مطالعه آگاهانه از برتری نژاد سفید دست کشیده بودند، ناحیه‌های پیچیده‌تر مغز مثل میانۀ شکنج پیشانی که در سرکوب هیجانی درگیر است، فعال می‌شد تا بتواند آن تفاوت اولیه در پردازش را خنثی کرده یا هیجانات مرتبط با آن را سرکوب کند. به عبارت دیگر، شاید آن افراد می‌دانستند که قرار است چه واکنش‌هایی نشان ندهند. همچنان، یافته‌های اولیۀ مطالعه حکایت از این داشت که آدم‌هایی با سابقۀ نژادپرستی، اساساً این محرک‌ها را متفاوت از گروه کنترل ادراک می‌کردند و ادراکشان آنقدر سریع بود که نشان می‌داد در سطح ناخودآگاه صورت می‌گیرد.\n برای این مطالعه، سیمی با لیگون همکاری کرد که دلیلِ واکنش آدم‌ها به پیام‌های مشخص را مطالعه می‌کند. لیگون تصمیم گرفت تخصصش را به سمت افراط‌گرایی -یا چیزی که خودش «برندهای تروریستی» می‌نامد- سوق بدهد. این تصمیم بعد از حضورش در کنفرانسی بود که در آنجا متوجه شد آدم‌هایی که سبک خاصی از دلبستگی را دارند، اگر در اوج حالت ترس قرار بگیرند، بیشتر احتمال دارد مکان جسم خاصی را در یک فیلم به خاطر بیاورند.\n او برایم گفت: «از لحاظ تئوریک، وقتی فیلم ترسناک نگاه می‌کنی می‌ترسی، پس اگر این ویژگی خاص را داشته باشی،‌ شاید به یک بطری آب در آن فیلم ترسناک بچسبی. آن‌ها توانستند چنین چیز دیوانه‌واری را بسنجند. و اگر بشود این کار را با یک فیلم ترسناک و یک بطری آب انجام داد، امکان انجامش با یکی از ویدئوهای داعش هم وجود دارد».\n حالا لیگون سراغ این رفته که پروپاگاندا چطور کار می‌کند و اگرچه شاید واضح نباشد که چرا یک مدرسۀ کسب‌وکار محلی ممکن است محلی برای تحقیق دربارۀ رادیکال‌سازی باشد، به نوعی با عقل جور درمی‌آید. گذشته از همه چیز، رهبر داعش، ابوبکر البغدادی به لحاظ فنی دارد چیزی می‌فروشد، چه نوید زندگی‌ای سرشار از معنا باشد، چه فقط حسی از تعلق.\n آنچه این دو استاد دانشگاه در معتقدان به برتری نژاد سفید پیدا کردند، یک ناهماهنگی شناختی واقعی بود: با اینکه این آدم‌ها علناً با ایدئولوژی برتری‌طلبی نژاد سفید مخالفت می‌کردند،‌ همچنان بعد از اینکه تصویری از گردهمایی‌های نازی نشان داده می‌شد،‌ «خوشحالی»شان اوج می‌گرفت. معنی‌اش این بود که افراط‌گرایی چیزی است که هر چقدر هم که تلاش کنید، هیچ وقت نمی‌شود به طور واقعی تضعیفش کرد.\n اگرچه آزمایشی که انجام دادم حاکی از این نبود که با گشتن در اتاق‌های گفت‌وگو و بحث‌های نژادپرستانه برای کارم، مغزم را خراب کرده‌ام، اما دید بهتری پیدا کردم از اینکه چطور «برندهای ترور» می‌توانند همچنان روی افرادی خارج از جماعت افراط‌گرایان اثر بگذارند. وقتی خانواده‌ای پناه‌جو، خانواده‌ای نئونازی و گروهی از کودکانی را دیدم که در بخشی از پروپاگاندای داعش، از یک سرسرۀ آبی پایین می‌رفتند، واکنش خوشحالی‌ام به اوج رسید. شخصیتم علی‌الظاهر شدیداً به این نوع تصاویر خانواده‌محور حساس بود.\n اما این‌چنین نتایج علمی‌ای فقط وقتی به درد می‌خورد که امیدی برای ایجاد پلی بین شکاف‌هایی مثل آنچه بین دیو و پدرش رخ داده بود، فراهم کند. در طول مکالماتمان، این پسر بیست‌وچند ساله گفت که دست آخر شروع به فاصله‌گرفتن از خانوادۀ خودش کرده است، از جمله از مردی که امیدوار بود بتواند نجاتش بدهد. او به من گفت: «می‌خواهم الان رک بگویم که نژادپرستی را توجیه نمی‌کنم یا اصلاً از پدرم دفاع نمی‌کنم. او به آدمی مشمئزکننده و شرور تبدیل شده، حتی با وجود درکی که خودش از گروهی که با آن‌ها می‌گردد، دارد. اما می‌فهمم که چطور به آنجا رسیده و حس می‌کنم آدم‌ها خیلی زود نژادپرست‌ها را تهدیدآمیز قلمداد می‌کنند، بدون اینکه واقعاً بدانند چگونه به چنین آدم‌هایی تبدیل شده‌اند. هیچ کسی نژادپرست به دنیا نمی‌آید، اما میلیون‌ها زن و مرد درست مثل پدرم به این طرز فکر رسیده‌اند و براساس چیزی که دیده و شنیده‌ام، همگی از طریق یک تجربه یا تجربه‌ای بسیار مشابه به این نقطه می‌رسند».\n همانطور که دیو گفت، آدم‌ها شاید به درستی نژادپرست‌ها را تهدیدآمیز قلمداد کنند، اما همچنان،‌ حداقل در سطح رسمی به توافق نرسیده‌ایم که وضعیت نژادپرستان وضعیتی ذهنی است که بعضی اوقات فراتر از کنترلشان می‌رود یا نه. و سیمی می‌گوید باید بیشتر دربارۀ ساختار نوروفیزیولوژیک این موضوع بداند تا بتواند درمان یا مداخلات احتمالی را برایش پیشنهاد بدهد.\n سیمی به من گفت: «اما به لحاظ درمان شناختی رفتاری، درک بسیار بهتری از آنچه در اینجا با آن سروکار داریم به ما می‌دهد، از اینکه بعضی از این عقاید ممکن است چقدر عمیق شده باشند. پس در پایه‌ترین سطح، به ما می‌گوید که وقتی از گروهی بیرون می‌آیید، قضیه تمام نمی‌شود. فکر می‌کنم همین مسئله معانی ضمنی زیادی دارد».\n به زبان دیگر، آخرین شواهد حاکی از این است که قبول ایدئولوژی‌های نفرت‌پراکن می‌تواند ساختار مغزتان را تغییر بدهد. یعنی وقتی وارد چنین جرگه‌ای می‌شوید، اینکه چطور واردش شده‌اید واقعاً اهمیتی ندارد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                      شامل ترجمۀ  تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،        تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و      ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش   از       ۱۰۰     منبع        معتبر و                   به‌روز        انتخاب        می‌شوند.         مجلات  و           وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                      در زمرۀ این    منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش         نوشتار،                   گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و     پروندۀ        اختصاصی      قرار           می‌گیرند.          گزیده‌ای         از     بهترین         مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                      کتاب‌فروشی‌ها،    دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه             اینترنتی            ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره   به‌         فروش   می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با         خرید        اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                     برخوردار شوید.   فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع         عمومی            ارسال                 می‌شود  و   در      صورتی‌که       فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون      هیچ      شرط   یا         هزینۀ         اضافی            آن  را      تعویض       خواهیم      کرد.     ضمناً   هر       وقت          بخواهید            می‌توانید            اشتراکتان     را        لغو    کنید     و       مابقی       مبلغ            پرداختی   را    دریافت          کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را الی کانتی نوشته است و در تاریخ ۱۷ دسامبر ۲۰۱۸ با عنوان «This Is Your Brain on Hate» در وب‌سایت وایس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ خرداد ۱۳۹۹ با عنوان «عقاید افراطی می‌تواند ساختار مغزی افراد را تغییر دهد» و ترجمۀ میترا دانشور منتشر کرده است. •• الی کانتی (Allie Conti) روزنامه‌نگاری ساکن بروکلین است. او دربارۀ افراط‌گرایی، نژادپرستی و شکاف‌های اجتماعی می‌نویسد.\n[۱] 4chan: یک وبگاه انگلیسی زبان برای اشتراک‌گذاری تصاویر است. این وبگاه در ۱ آکتبر ۲۰۰۳ فعالیت خود را با محتوای اصلی مانگا و انیمه آغاز کرد. کاربران به صورت ناشناس در فورچن فعالیت می‌کنند و ارتباط زیادی با فرهنگ اینترنت و اکتیویسم دارند. از جملهٔ آن‌ها می‌توان به پروژه چنولوژی اشاره کرد.گروه‌های ناشناس فعال در این وبگاه بارها مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفتند. کاربران فورچن مسئول تعدادی از حمله‌های اینترنتی به وبگاه‌ها و کاربران اینترنتی و ترویج رفتارهای خشونت‌آمیز از جمله تهدید و همچنین ایجاد بسیاری از میم‌های اینترنتی بوده‌اند. گاردین به صورت خلاصه کاربران فورچن را «دیوانه، نوجوان،… ، باهوش، مسخره و هشدار دهنده» توصیف می‌کند [ویکی‌پدیا].   [۲]  نام سازمان‌های همبسته‌ای در ایالات متحده در گذشته و امروز است که پشتیبان برتری نژاد سفید، یهودستیزی، نژادگرایی، ضدیت با آئین کاتولیک، بومی‌گرایی و نفرت نژادی می‌باشند [ویکی‌پدیا]. [۳] Protocols of the Elders of Zion [۴] «آمریکا را دوباره بزرگ کنیم» شعاری انتخاباتی است که تعدادی از سیاستمداران آمریکایی استفاده می‌کنند و دونالد ترامپ در انتخابات ۲۰۱۶ دوباره محبوبش کرد. [۵] The Sick Racist: Racism and Psychopathology in the Colorbind Era [۶] Bowling Alone: America’s Declining Social Capital [۷] Healing from Hate\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653906.json b/train/540653906.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c5b9559d1d05fb7af8664abd4b82b5680ccb870f
--- /dev/null
+++ b/train/540653906.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زندگیِ خوب به مقداری «گله‌کردن» نیاز دارد",
+  "subtitle": "ناراضیان جهان متحد شوید و پیش یکدیگر غر بزنید",
+  "introduction": "همیشه شنیده‌ایم که شکایت از وضع موجود و گله‌کردن دردی را دوا نمی‌کند و فقط روحیۀ خود و اطرافیان را خراب و خراب‌تر می‌کند. باید دائماً حالمان خوب باشد و به دیگران انرژی مثبت منتقل کنیم. اما کاترین نورلاک می‌گوید گله‌کردن می‌تواند مفید باشد و آدم‌ها را از تنهایی‌شان نجات دهد. وقتی آدم‌ها، به مقدار لازم، کنار یکدیگر از غم و غصه‌هایشان بگویند و بفهمند رنج مشترکی در زندگی دارند، روحیه‌شان ارتقا می‌یابد. نورلاک اصول صحیح گله‌کردن را توضیح می‌دهد.",
+  "content": "کاترین نورلاک، سایکی — اگر در آثار سترگ فلسفۀ اخلاق به‌دنبال جواز نالیدن و ابراز نارضایتی باشید، چنین پاسخی خواهید یافت: «هرگز». نالیدن امری است که فیلسوفان توصیه نمی‌کنند. البته بسیاری مدافع اعتراضات سیاسی‌اند و برخی نیز پشتیبان ناله و شکایت سازنده‌ای هستند که به بهترشدن جهان بینجامد؛ اما گله‌کردن و نق‌زدن روزمره دربارۀ رنج‌های شخصی هرگز نباید روی دهد. دلیل عمده نیز آن است که این کار چیزی را تغییر نمی‌دهد.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n من دراین‌باره با بیشتر فیلسوفان مخالفم (هرچند در این موضع تنها نیستم) و می‌خواهم از آن دسته از ابراز نارضایتی‌‌هایی دفاع کنم که به نظر سودمند نمی‌رسد. به گمان من، گزارش دردها و رنج‌ها می‌تواند از نظر اجتماعی سودمندتر و از لحاظ اخلاقی سخاوتمندانه‌تر از آنچه مخالفان این شیوه می‌اندیشند باشد. البته همۀ انواع گله‌کردن یکی نیستند و نالیدن در همۀ زمینه‌ها بهترین گزینه نیست. شکایت خوب مهارتی پیچیده است که باید اندکی بیش از «هرگز» و قدری کمتر از زیاده‌روی به کار برده شود.\nوقتی این دیدگاه را در مصاحبه‌ای مطرح کردم، میزبانم افرادی را توصیف کرد که، در پاسخ ساده‌ترین پرسشِ «چطوری؟»، انبوه رنج‌های خود را همچون یک «تهدید» بر شما فرومی‌ریزند. این مثال مرا به خنده انداخت. ابراز نارضایتی ممکن است با بی‌مبالاتی همراه باشد یا ناخواسته انجام شود؛ اما درعین‌حال این امکان وجود دارد که غرولندهای معمول تأمل‌برانگیز باشند. این شیوۀ بیان گاه بسیار مفید از کار درمی‌آید که من این موقعیت‌ها را نوعی وظیفۀ احساسی توصیف می‌کنم، بدان معنا که در مواقعی باید حساس و سازگار با محیط عاطفی پیرامون خود باشیم و شکایت‌کردن را به‌عنوان راهی برای همبستگی به دیگران ارائه دهیم. شما نباید طوری رفتار کنید که گویی با کسی نقطۀ مشترکی ندارید؛ بلکه باید آسیب‌پذیری خود را گسترش دهید و بگویید «بیا رنجمان را با هم تقسیم کنیم».  برای انجام درست وظیفۀ شکایت‌کردن نیازمند مهارت مناسب هستیم. برای دست‌یابی به هر مهارتی، در سطح عالی، تمرینْ امری ضروری است تا به‌خوبی بدانیم چه مواردی ما را به گله وادار می‌کنند. این موارد شامل موقعیت‌هایی است که تصور کمک به شخص دیگر را، از طریق دعوت او به ابراز نارضایتی، در سر دارید، چراکه باور دارید چنین کاری به او یاری خواهد رساند. مقالۀ من با عنوان «نمی‌توانم شکایت کنم» داستان دو همکار را بیان می‌کند که زیر باران و سرما در دو جهت مخالف شروع به کار کرده‌اند. این دو رفته‌رفته به لرزه می‌افتند تا زمانی که یکی می‌گوید «عجب هوای وحشتناکی است». او با گفتن این جمله درواقع بابی مشترک باز می‌کند تا شخص دیگر نیز احساس راحتی كند و ابراز نارضایتی را آغاز نماید. این اقدامی دوستانه است، اما مهم‌تر آنکه دیگران برای آشکارساختن آسیب‌پذیری و ناخشنودی به بازشناسی نیاز دارند، حتی اگر ناخشنودی صرفاً از وضعیت آب‌وهوایی باشد. ممکن است برخی برای رعایت ادب از شکایت خودداری کنند یا بیندیشند که شما با گله و نالۀ آن‌ها همراه و موافق نیستید. بدین‌گونه آغاز روند نق‌زدن راهی برای نشان‌دادن موافقت با بیان رنج و اقدامی جمع‌خواهانه و انسان‌دوستانه است.\n این وظیفۀ احساسی همچنین ممکن است نسبت به خود فرد باشد، وظیفه‌ای در جهت اینکه خود را نادرست نفهمیم. ما گله‌های روزمره را با اصالت خود مرتبط نمی‌دانیم. حال‌آنکه اجازه به دیگران برای آگاهی از ناکامل‌بودنمان و اینکه ممکن است از چیزهایی در رنج باشیم خودآگاهیِ سالم را در ما نشان می‌دهد. وقتی خوب شکایت می‌کنیم، هم با دیگران دربارۀ هویتمان صادقیم و هم به کسانی که نیاز دارند یادآوری می‌کنیم که تنها نیستند. البته شاید پذیرش رنج و آسیب‌پذیری نیازمند شجاعت باشد، اما دانستن اینکه تنها نیستم برای خوشبختی اهمیت بسیاری دارد.\n البته ابراز بیش‌ازحد نارضایتی و روحیۀ ناسازگار به‌جای پیوندزدن ما به دیگران حال آن‌ها را بدتر می‌کند. هر یک از ما برخی کسان را می‌شناسیم که بیش‌ازاندازه گله و شکایت می‌کنند. و ازهمین‌رو بدیهی است که اگر زیادی نارضایتی خود را ابراز کنیم کار بدی کرده‌ایم. این کار ممکن است سبب سرایت کج‌خلقی شود و، به‌جای اینکه به دیگران کمک کند، روحیۀ آن‌ها را پایین آورد. گاهی نیز افراد از ما می‌خواهند که صرفاً شنوندۀ غرولند آن‌ها باشیم و احساسات مشابهی را بازنگردانیم؛ بنابراین زندگی خوب نیازمند گله‌کردن پیش افراد مناسب، به مقدار مناسب و به دلایل درست است.\n از این سخنان ممکن است چنین به نظر رسد که از نظر من ابراز نارضایتی نوعی فضیلت است، اما این کار در بهترین حالت چیزی است که لیزا تسمن آن را «فضیلت تحمیلی»۱ می‌نامد. در جامعۀ ایدئال، مجبور به شکایت زیاد نخواهید بود، زیرا چیز چندانی برای گله وجود ندارد و همه سالم، خوشحال و از پشتیبانی کامل برخورداریم. شکایت‎کردن نه یک فضیلت، بلکه بیشتر شبیه به مهارت افراد موفق جامعه است. آن‌ها که می‌دانند چه موقع باید خود را با دیگران به اشتراک بگذارند، چه زمان به آن‌ها کمک کنند و لحظه مشارکت در یک رابطه کدام است.\n به‌علاوه گله و شکایت به‌طور طبیعی خطرناک است. تحقیقات روان‌شناختی نشان می‌دهد که اگر از وضع خود بنالید و شخصی این نق‌زدن را تأیید کند (نه اینکه با شما موافق باشد، بلکه تنها تصدیق کند، مثلاً بگوید «بله سخت به نظر می‌رسد؛ ظاهراً در رنج هستی»)، روحیۀ شما نسبت به قبل ارتقا می‌‌یابد. اما اگر کسی شما را تأیید نکند، روحیۀ شما حتی بدتر از قبل خواهد شد و این خبر بدی است. اگر ابراز نارضایتی کنید و هیچ‌کس شما را تأیید نکند، حالتان بدتر خواهد شد. این دشواری درعین‌حال زمان‌های مناسب برای شکایت را نشان می‌دهد، یعنی آنگاه که دلیلی دارید بر اینکه فرصت تأیید مشکلات شما برای دیگری وجود دارد.  ابراز نارضایتی به بهبود انزوا و پیوند میان افراد کمک می‌کند، از تنهایی می‌کاهد و ما را به گونه‌ای بر یکدیگر آشکار می‌سازد که بتوانیم ارتباط برقرار نماییم. ساختارهای اجتماعی و محل کار اغلب برای منزوی‌کردن ما ساخته شده‌اند. دانشجویان به حرفه‌ها و مشاغلی روی می‌آورند که خطر فرسودگی بالایی دارند و مانع توجه و مراقبت از دیگران می‌شوند. کارفرمایان نیز نمی‌توانند به ما کمک کنند و ترجیح می‌دهند ما بدون شکایت و ساکت بمانیم. بهتر است که کارمان را از دست ندهیم و در مواجهه با آسیب‌پذیری، در زمان انجام کار یا اقدام به کسب‌وکار تسلیم احساسات خود نشویم؛ اما من بر این باورم که محل کار، به‌عمد یا ناخواسته، به سوءاستفاده و منزوی‌کردن کارگران گرایش پیدا می‌کند و همین دلیلی دیگر برای ایجاد فضایی برای سخن‌گفتن و اهمیت شکایت‌کردن است، نه‌تنها برای اینکه محیط کاری را بهتر کنیم، بلکه از آن روی که روابط کاری را به نحوی بسازیم که بتوانیم به یکدیگر اعتماد کنیم و یک روز بدِ کاری را برای همکارمان درک‌پذیر کنیم.\n آنچه تاکنون نوشته‌ام درنهایت به همان واقعیت بنیادی بازمی‌گردد: اینکه ما در جهان ایدئال زندگی نمی‌کنیم. به‌سختی می‌توان کسانی را آن‌قدر قدرتمند یافت و توصیف کرد که هیچ چیزی برای شکایت نداشته باشند. اغلب مردم به‌سادگی در موقعیت‌های متفاوت و محدودی قرار می‌گیرند و، در این وضعیت مشابه، ابراز نارضایتی آن‌ها را گرد هم می‌آورد؛ البته نه برای اینکه دنیا را به جای بهتری تبدیل کنند، بلکه ازاین‌رو که در تاب‌آوردن این جهان دشوار دست یکدیگر را بگیرند.\n این یکی از وظایف اخلاق و زیستن است، اینکه در هر حالت خوشحال باشیم، زیرا ظرفیت‌های مطلوبی برای خوشبختی داریم. صرفاً باید این نکته را دریابیم که چگونه در این جهان ناایدئال عمل کنیم. فشردن دکمۀ «لایک» در شبکه‌های اجتماعی تا حدی به همین سبب گسترش یافته است، زیرا ما ناخودآگاه در پی تأیید هستیم و به‌طور طبیعی برای پذیرش از سوی یکدیگر عطش داریم؛ اما هرچه بیشتر دورکاری کنیم یا به‌نحوی ناخوشایند میان خانه و محل کار در رفت‌وآمد باشیم و هیچ‌کس را ملاقات نکنیم، شانس کمتری برای تأیید احساسات خود از سوی دیگران خواهیم داشت.\n با کمال تأسف باید یادآور شوم که راه‌های بسیار بدی برای شکایت‌کردن وجود دارد، حتی در ملاقات با کسانی که دوستان مورداعتماد شما برای غرولندکردن هستند. یک اشتباه رایج این است که هر وقت که ابراز نارضایتی می‌کنیم بابتش عذرخواهی هم بکنیم. در لحظاتی که شما باید در روابط مشارکت داشته باشید و رنج خود را فاش بگویید، عذرخواهی از نالیدن چندان مناسب نیست. این درواقع به معنای تأیید بد و ناپسندیده‌بودن گله‌کردن است. علاوه‌برآن، اگر بابت نالیدن خود عذرخواهی کنید، درواقع به‌طور ضمنی به دیگری می‌گویید که او نباید در واکنش ناله سر دهد. از سوی دیگر، عذرخواهی در این مواقع فرهنگ ضدیت و ممنوعیت شکایت را تقویت می‌کند. برخی در رسانه‌های اجتماعی ابراز نارضایتی خود را با این جمله آغاز می‌کنند که «بله می‌دانم که وضع مردم دیگر بدتر است، اما …». می‌خواهم این کسان را تشویق کنم تا بفهمند که زندگی هیچ‌کس بدون رنج و بی‌بهره از دردسر نیست؛ بنابراین همه می‌توانند کمی شکایت کنند. ما باید به یکدیگر کمک کنیم تا در کنار هم آسیب‌پذیری را تاب آوریم. انسان‌ها حتی آنگاه که حس قدرت نداشته باشند در کنار یکدیگر قوی‌تر هستند.\n اگر بخواهیم ماهرانه به هنگام شکایت تأیید بگیریم، نیازمند تمرین و مداومت هستیم. این یعنی باید دوستی را آگاهانه توسعه دهید و بگویید «تصور می‌کنم شما کسی هستید که می‌توانم به او اعتماد داشته باشم و گهگاه پیش او ابراز نارضایتی کنم»؛ اما، آن‌گونه که ارسطو گفته است، دوستی مانند عادت‌های خوب است و باید پرورش یابد. به‌طور مثال، رسانه‌های اجتماعی به من کمک کردند تا آگاهانه وارد برخی از شبکه‌های کوچک و دوستی‌های صمیمی شوم؛ جایی که در آن توافق کرده‌ایم که به‌طور منظم از حال هم باخبر شویم، دربارۀ وضعیت زندگی بپرسیم و به یکدیگر صادقانه پاسخ دهیم.\n البته به‌خوبی می‌دانم که رسانه‌های اجتماعی همیشه مشوق این کار نیستند، زیرا بسیاری از این رسانه‌ها اساساً مبتنی بر تصویرند. در اینجا آنچه باعث دلگرمی است قراردادن بهترین عکس‌های ممکن از خود، خانواده و مثلاً سگتان است، اما به چیز دیگری هم نیاز داریم و متأسفانه در نشان‌دادن آن مهارت چندانی نداریم؛ بنابراین باید بیشتر تمرین کنیم. بکوشید برخی تکالیف مهارتی را در برنامۀ خود جای دهید، فردی معتمد را بیابید و صریحاً به او بگویید که «می‌خواهم گله و شکایت من را [از زندگی] بشنوید و در صورتی که شما نیز با من در این زمینه مشابهت داشتید به من بگویید». شبکۀ اعتمادآفرین خود را بسازید، هر زمان روی یک نفر امتحان کنید و بکوشید ابراز نارضایتی را به بهترین نحو آغاز کنید.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و      به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،   «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا   در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است. فصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کاترین نورلاک نوشته و در تاریخ ۳ فوریۀ ۲۰۲۱ با عنوان «Rise up fellow complainers, let’s be vulnerable together» در وب‌سایت سایکی منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «زندگیِ خوب به مقداری «گله‌کردن» نیاز دارد» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علی حاتمیان منتشر شده است.  وب سایت ترجمان آن را در تاریخ  ۹ شهریور ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است. •• کاترین نورلاک (Kathryn Norlock) استاد فلسفه در دانشگاه ترنت انتاریو و صاحب کرسی اخلاق و مطالعات زنان و جنسیت است. او بنیان‌گذار و ویراستار مجلۀ فمنیست فیلاسفی است و کتاب‌هایی را در حوزۀ اخلاق و زنان نوشته است. ••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۱۹ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ نوزدهم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n [۱] burdened virtue\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653909.json b/train/540653909.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d396709b57d435bd8174ea09ae35a7b6a22b3cee
--- /dev/null
+++ b/train/540653909.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "انسان اینقدر هم ابله نیست",
+  "subtitle": "امروزه مدام به ما می‌گویند انسان ملغمه‌ای «غیرعقلانی» از پیش‌داوری‌هاست. آیا این ادعا «عقلانی» است؟",
+  "introduction": "در طول تاریخ، اغلبِ اندیشمندانْ «عقلانیت» را عامل تمایز انسان و حیوان می‌دانستند و آن را، صرف‌نظر از ماهیت و محدودیت‌هایش، جنبه‌ای ضروری از نوع بشر می‌دانستند. اما در سال‌های اخیر گروهی از پژوهشگران تلاش می‌کنند به کمک یافته‌های جدید روان‌شناسی و عصب‌شناسی نشان دهند عقلانیت چیزی شبیه توهم است. پژوهشگرانی مانند کانمن و تالر بر روی سوگیری‌های شناختی ما متمرکز شده‌اند و می‌گویند مغز انسان کشکولی از عواطف و پیش‌داوری‌ها و ترجیحات «غیرعقلانی» است. استیون پول نسبت به درستی و همچنین پیامدهای این نگاه به انسان بدبین است.",
+  "content": "استیون پول، ایان — امروزه دستاوردهای بشری با میزان شناخت او از خود در تضادی غریب قرار دارد. ما [امروزه] می‌توانیم روبات‌های خودکار را در مریخ بر زمین بنشانیم و با مهندسی ژنتیک پشۀ مالاریا را نابارور کنیم. اما یافته‌های روان‌شناسی عمومی، عصب‌شناسی، اقتصاد و شاخه‌های دیگر نشان می‌دهد ما به میزانی که تصور می‌شود، عقلانی نیستیم. پیوسته طعمۀ گونه‌های متفاوتی از خطاهای [شناختی] می‌شویم. برنده‌بودن را به برحق‌بودن ترجیح می‌دهیم. بدین ترتیب، قوای عقلانی ما در بهترین حالت در نبردی مداوم با تاریکیِ خردستیزِ درون‌مان است. و در بدترین شرایط نیز ممکن است ناچار باشیم تلاش برای عقلانی بودن را یکسره رها کنیم.\nبی‌اعتمادی فراگیر به توانایی عقلانی بشر، بخش عمده‌ای از نیروی خود را از اقتصاد رفتاری به‌ویژه، اثر مشترک دنیل کانمن و آموس تورسکی در دهه ۱۹۸۰ به دست آورده است. رویکردی که در کتاب تفکر، کند و سریع، توسط کانمن به صورت خلاصه بیان شده است. کانمن در این اثر ذهن را مجازاً به دو بخشِ «سیستم ۱»، شهودی با پاسخ‌های عموماً نادرست، و «سیستم ۲»، عقلانی و تاملی تقسیم می‌کند. «سیستم ۲» بیشترین توجه را به سمت خود جلب می‌کند و همان چیزی است که تصویر ما را از خودمان می‌سازد. در حالی که از دید کانمن، سیستم ۱ با ویژگی‌های شهودی، غیرعقلانی و دارای سوگیری مسئول بیشتر رفتارهای انسانی است.\nروایت‌های دیگری از این دیدگاه با عبارات منفی بیشتری بیان شده‌اند. به عنوان مثال، شما چندان باهوش نیستید۱ یکی از کتب پرفروش سال ۲۰۱۱، نوشته دیوید مک‌رانی است که به سوگیری‌های شناختی می‌پردازد. از سوی دیگر مطابق تحلیل هوگو مرسیه  و دن اسپربر، دانشمندان علوم شناختی، در «چرا انسان‌ها تفکر می‌کنند؟»، قوای عقلانی انسان‌ها به نحوی تکامل یافته است که پیروزی در منازعه‌ها و نه یافتن حقیقت را دنبال کند. روانشناسی به نام جاناتان هایت نیز در اثر خود با نام ذهن صادق۲ این ایده را مطرح می‌کند که عقل به‌عنوان «اصیل‌ترین ویژگی ما» صرفاً نوعی توهم است. از دید او پرستش عقل «نمونه‌ای از ایمان به چیزی است که اساساً وجود خارجی ندارد». او با نفی دیدگاه غالب درباره ذهن انسان، مغز را اساساً گره‌گاهی می‌داند درهم‌ریخته و آشفته که برآیند حجم عظیمی از سوگیری‌های شناختی و ترس‌ها است.\nاین دیدگاه نسخه‌ای علم‌گرایانه از گناه نخستین است و کاربرد مشتاقانه آن توسط دولت‌های امروزی، پیامدهای اجتماعی نامطلوبی را به همراه خواهد داشت که بسیاری آن‌ها را چالش‌زا می‌یابند. فرهنگی که شهروندان خود را واجد تفکر قابل اعتماد و شایسته نمی‌داند، در نسبت با فرهنگی که به اختیار عقلانی شهروندان خود احترام می‌گذارد، با آن‌ها به شکلی سراسر متفاوت برخورد خواهد کرد. حال پرسش اینجا است که کدام فرهنگ را ترجیح می‌دهیم؟ ما حق انتخاب داریم؛ زیرا ظاهراً دیدگاه امروز به عقلانیت، بسیار فراتر از آنچه پیروانش می‌اندیشند، با چالش مواجه است.\nدر دوران دراز تفکر بشری، باور به عقل، در مقام عامل تمایز میان انسان و حیوانات وجود داشته است. افلاطون معتقد بود که نفرت از عقل از منبعی مشابه با تنفر از نوع بشر سرچشمه می‌گیرد. ارسطو انسان را حیوان ناطق (عاقل) نامید و اسپینوزا نیز در پذیرش این که سگ «حیوان پارس‌کننده» است، ایرادی نمی‌دید. بنابراین انسان حیوانی بود که می‌اندیشید و استدلال می‌کرد. البته فیلسوفان درباره ماهیت و محدودیت‌های عقل تفاوت دیدگاه بسیاری دارند. کانت علیه اصحاب «اصالت عقل» همچون لایبنیتس موضع گرفت و دیدگاه آن‌ها را دربارۀ توانایی خرد ناب برای آشکار ساختن ذات واقعیت زیر سؤال برد. هگل اصرار داشت که متفکر به‌عنوان یک فرد قادر به گریز از بافتار تاریخی خاص خود نیست، در حالی که هیوم نیز ناتوانی عقل را در برانگیختن عمل مشاهده کرد.\nبااین‌حال، تا همین اواخر فرض عمومی آن بود که عقلانیت، صرفنظر از ماهیت و محدودیت‌های آن، جنبه‌ای ضروری از نوع بشر است. ستایش نومیدانه از خردستیزی رمانتیک در اواخر قرن بیستم، از پس آن ظهور یافت که از دیدگاه بسیاری، گویا جنبش روشنگری مستقیماً به گولاگ و هولوکاست منتهی شد و این رسوایی، به بدبینی به سرشت بشر انجامید. بر همین اساس امروزه به ما گفته شده است که می‌توان تصور جایگاه محوری خرد را در ماهیت انسان به کناری نهاد. اما آیا شواهد موجود، ضرورت این رویکرد را تأیید می‌کنند؟\nالبته تردید امروزی در باب عقلانیت عمدتاً از پژوهش‌های سال‌های اخیر روی سوگیری‌های شناختی سرچشمه گرفته است. ما در معرض پدیده‌های غیرعقلانی همچون «اثر لنگر»۳ (این که اگر به ما گفته شود به یک عدد دلخواه فکر کنیم، واکنش سریع به پرسشی بی‌ارتباط با این مسئله نیز تحت تأثیر قرار خواهد گرفت) یا خطای «دسترس‌پذیری»۴ (این که پرسش‌ها را با تکیه بر مثال‌های ساده‌ای که بلافاصله به ذهن می‌رسد و نه دامنه وسیعی از نمونه‌ها داوری می‌کنیم) قرار داریم. بحث‌های زیادی بر سر تفسیر درست آماری در برخی از این مطالعات وجود داشته و به طور خاص، تکرارناپذیری چندین آزمایش که ظاهراً تاثیرات مرتبط با «اثر آماده‌سازی ابتدایی»۵ را نشان می‌دادند، ثابت شده است. به‌علاوه، نکتۀ اساسی‌تر این است که میزان عملکرد غیرعقلانیِ نشان‌داده‌شده در این پژوهش‌ها، به‌نوبۀ خود بر دیدگاه ابتدایی ما نسبت به مقولۀ عقلانیت وابسته است. \nدر دوران توسعه نظریۀ بازی و تصمیم‌گیری در اواسط سده بیستم، فرد عقلانی در معنای اقتصادی کلمه کسی بود که تصمیمات خود را با توجه به حداکثرساختن منفعت فردی محاسبه می‌کند و ترجیحات او (به نحو منطقی یا ریاضیاتی) در ترکیب با هم و در طول زمان سازگار هستند. به همین ترتیب مشخص شد که افراد درواقع به این شیوۀ اقتصادی، عقلانی نیستند و نمایش باشکوه این حقیقت، موضوع پژوهش کانمن و تورسکی طی دهه‌های بعدی قرار گرفت. برای مثال، در شرط‌بندی‌های پیچیده، افراد اغلب گزینه‌هایی را ترجیح می‌دهند که از نظر ریاضی دست پایین‌تر هستند. درواقع به نظر می‌رسد که زیان بالقوه در ذهن ما بسیار مهم‌تر از سود احتمالی است.\n\nپرسش آزاردهنده این است که آیا این انحراف قابل توجه از تعریف اقتصادی «عقلانیت» باید به عنوان دلیلی بر غیرعقلانی بودن بشر در نظر گرفته شود، یا اینکه صرفاً به عنوان نشانه‌ای از نقصان این تعریف تلقی گردد. اگر معنایی وسیع‌تر از اصطلاح عقلانی را لحاظ کنیم، برخی از نقایص آشکار شناختی ما تا این حد احمقانه به نظر نمی‌رسند. به طور مثال بیایید مثال مشهور کانمن و تورسکی را بررسی کنیم که «مسئله لیندا» نامیده می‌شود. تصور کنید جمله زیر درباره لیندا گفته می‌شود:\nسی‌ویک ساله، مجرد، باهوش، رک و فارغ‌التحصیل رشتۀ فلسفه. به‌عنوان دانشجو عمیقاً دغدغۀ موضوعات مرتبط با تبعیض و عدالت اجتماعی را دارد و در تظاهرات ضدهسته‌ای نیز شرکت می‌کند.\nحال کدام یک از موضوعات زیر محتمل‌تر است:\n۱.     لیندا متصدی بانک است۲.    لیندا متصدی بانک و فعال جنبش زنان است\nاکثر افراد احتمال گزینۀ دوم را بیشتر می‌دانند: این که لیندا متصدی بانک و فمینیستی فعال باشد. اما کانمن بر خلاف این تلقی عمومی، نشان می‌دهد که گزینۀ ۲ در معنای آماری احتمال کمتری دارد، زیرا تعداد کل متصدیان (فمینست‌ها به علاوۀ دیگران) نسبت به فمینیست‌ها بسیار بیشتر است. به این ترتیب کسانی که احتمال گزینه ۲ را بیشتر می‌دانند، در واقع تصور می‌کنند که احتمال تعلق لیندا به بخش کوچکتر یک مجموعه نسبت به بخش فراگیرتر، بیشتر است. آشکار است که این نتیجه‌گیری به‌لحاظ ریاضی نادرست است و بر اساس تحلیل کانمن، اطلاعات نامرتبط ابتدایی دربارۀ شخصیت لیندا تصور ما را مخدوش ساخته و سبب آنچه او «مغالطۀ پیوستگی»۶ می‌نامد، شده است. لذا داوری ما در اینجا ناموجه به شمار می‌رود.\nاما این تحلیل نکات مهمی را نادیده می‌گیرد. به‌عنوان نمونه به آنچه فیلسوفی با نام پل گریس دربارۀ این معما، با عنوان «معنای ضمنی گفت‌وگو» می‌خواند، توجه کنید. مطابق «اصل ارتباط» گریس، افراد به‌طور طبیعی فرض می‌کنند که اطلاعات مربوط به شخصیت لیندا به سبب ارتباط آن‌ها با موضوع ارائه شده است. این فرض آن‌ها را به سوی تعریفی از احتمال هدایت می‌کند که با روش دقیق ریاضیاتی متفاوت است، زیرا پاسخ ریاضی موجب از میان رفتن کارکرد اطلاعات اولیه می‌شود و در نهایت خواهیم پرسید که اساساً چرا این موارد گفته شده است. آیا نتیجه‌گیری افرادی که پاسخ «نادرست» دادند، به این سبب نبوده است که احتمال را در معنایی نزدیک‌تر به توجیه روایی در نظر گرفته‌اند؟\nدر همین راستا، روانشناسانی با نام‌های رالف هرتْویگ و گِرد گیگرنتسر در سال ۱۹۹۹ گزارش دادند زمانی که شما معمای یکسانی را به چندین نفر می‌دهید و از آن‌ها می‌خواهید تا به‌جای احتمال، بسامد مرتبط را حدس بزنند، پاسخ در اغلب موارد به لحاظ ریاضی صحیح خواهد بود. نکته دیگری هم می‌توان به این مسئله افزود که مطابق آن، اگر در معنای قابلیت اعتماد و توجیه‌پذیری مسئله را بررسی کنیم، این تصور که لیندا متصدی بانک و فعال حقوق زنان است، با تصویر کلی داستان همخوانی بیشتری دارد. در نتیجه این استنتاج مسلماً عقلانی است و حال همه اطلاعات موجود با یکدیگر سازگار هستند.\nدلایل دیگری نیز برای توجیه پاسخ‌های نادرست به پرسش‌هایی که برای آشکارساختن سوگیری شناختی طراحی شده‌اند، قابل ارائه است. روانشناس شناختی به نام جاناتان اوانز یکی از نخستین کسانی است که در دهۀ هشتاد میلادی تصویری دوگانه از فرایند تفکر و استدلال را ارائه کرد. اما او در مقابل ایدۀ تقسیم ذهن به سیستم ۱ و سیستم ۲ به‌عنوان دو چارچوب کاملاً متمایز مقاومت کرد و این نکته را نپذیرفت که استنتاج خودکار ذهن لزوماً به نتیجۀ غیرعقلانی می‌انجامد. او در پژوهش خود در سال ۲۰۰۵ مثال‌هایی را به‌صورت زیر ارائه کرد. از سوژه‌های آزمایش پرسیده شد که:\nفردی اگر دوستش را ملاقات کند، به دیدن نمایش خواهد رفت،او دوستش را ملاقات کرده استپس؟\nاکثریت قاطعی از پاسخ‌دهندگان (۹۶ درصد) استنتاج صحیح و منطقی را به کار گرفتند و پاسخ دادند که  او به دیدن نمایش خواهد رفت. اما در ترکیبی دیگر از اطلاعات و با افزودن عبارت شرطی دوم، پاسخ‌ها تغییر کرد:\nفردی اگر دوستش را ملاقات کند، به دیدن نمایش خواهد رفت،اگر پول کافی داشته باشد، به دیدن نمایش خواهد رفت،او دوستش را ملاقات کرده است،پس؟\nاکنون تنها ۳۸ درصد پاسخ دهندگان گفتند که او به نمایش می‌رود. اوانز توضیح می‌دهد که در معنای منطقی،  ۶۲ درصد دیگر پاسخ نادرست داده‌اند. از دید او «در منطق استاندارد، استدلالی که از چند مقدمه نتیجه گرفته شده باشد، با افزودن اطلاعات جدید، همچنان باید به همان نتیجه بینجامد». اما افرادی که رفتن به نمایش را نتیجه نمی‌گیرند، لزوماً غیر منطقی و ناعقلانی نیستند. اوانز فرایند تفکر این گروه را چنین تشخیص می‌دهد که «بیان شروط اضافی، درستی واقعیت نخست را مورد تردید قرار می‌دهد و این فکر به ذهن متبادر می‌شود که هرچند او می‌خواهد با دوستش به دیدن نمایش برود، اما ممکن است پول کافی برای این کار را نداشته باشد». بنابراین کاملاً منطقی است که درباره رفتن یا نرفتن او به نمایش با اطمینان داوری نکنیم.\nبه‌طور کلی، اوانز به این نتیجه می‌رسد که پاسخ «کاملاً منطقی» برای بسیاری از افراد و در بسیاری از این موارد تفکر استنتاجی، با نیازهای روزمره سازگاری کمتری دارد. او می‌افزاید که «بر اساس یافته‌ای دیگر حتی اگر به افراد گفته شود که مقدمات استدلال صادق است، باز هم در صورت عدم باور شخصی به صدق آن‌ها، تمایل چندانی برای نتیجه‌گیری بر اساس چنین مقدماتی نخواهند داشت. البته در زندگی واقعی، ابتنای استدلال بر اطلاعاتی که به صدق آن‌ها باور دارید، امری کاملاً پذیرفتنی است». در هر نوع مقابله میان «کاملاً پذیرفتنی» در زندگی واقعی با آنچه از  دید منطق‌دانان و اقتصاددانان «منطقی» و عقلانی به شمار می‌رود، شما می‌توانید با تکیه بر معنایی گسترده‌تر از واژۀ عقل، گزینۀ نخست را برگزینید. اوانز در نهایت نتیجه می‌گیرد «تحلیل این سوگیری‌ها به عنوان شواهد ناعقلانی [بودن بشر] به‌هیچ‌عنوان بدیهی و آشکار نیست».\nیکی از نتایج جالب این تعریف وسیع‌تر عقلانیت، دشواری بیشتر در محکومیت و احمق نامیدن کسانی است که با ما موافق نیستند. دَن مک‌کاهان  استاد حقوق و روانشناسی، در مقاله‌ای با عنوان «مبتنی بر شواهد ساختن تعاملات مرتبط با دانش آب‌وهوایی» استدلال می‌کند، افرادی که حقایق مسلم دربارۀ گرمایش جهانی را رد می‌کنند و باورهای گروه‌های هم‌فکر خود را می‌پذیرند از یک جنبه عقلانی عمل می‌کنند:\nاین که یک عضو عادی جامعه دربارۀ گرمایش جهانی چه باوری دارد، به هیچ روی ریسک ناشی از تغییرات آب‌وهوایی را برای او یا هرچیز و هرکس که به آن اهمیت می‌دهد، تحت تأثیر قرار نخواهد داد. بااین‌حال، اگر این فرد موضعی نادرست و متفاوت با افرادی اتخاذ کند که به آن‌ها وابسته است و به هزاران شیوه در زندگی روزمره خود از آن‌ها احترام و پشتیبانی دریافت می‌کند، ممکن است با طیف وسیعی از پیامدهای ناگوار مواجه شود که از کناره‌گیری تا اخراج از موقعیت شغلی متغیر است. به سبب این که خطا در خصوص این دانش برای او هیچ هزینه ندارد و در مقابل، بیرون ماندن از دایره گروه همتایان برای او فاجعه بار است، درواقع برای چنین فردی، به لحاظ شخصی، عقلانی است که با اطلاعات مرتبط با تغییرات آب‌وهوایی به شیوۀ سازگار با موضع افراد حاضر در گروه فرهنگی همتای خود مواجه شود.\nالبته، زمانی که تصمیمات «به لحاظ شخصی موجه» کاهان را در باور گروهی ترکیب کنیم، می‌توان چنین داوری کرد که این گروه به‌مثابۀ یک کل در رد شواهد علمی قوی دربارۀ تغییرات آب‌وهوایی غیرعقلانی عمل می‌کند. شاید این نسخه‌ای روشنفکرانه از تراژدی باورهای عمومی باشد؛ جایی که در آن هر فرد براساس منافع شخصی خود و استفادۀ بیشتر از منابع مشترک و عمومی، عقلانی عمل می‌کند، رفتار مجموع این افراد، (مثلاً کاشت بیش از اندازه و در نتیجه نابودی قطعه‌ای زمین) غیرعقلانی به نظر می‌رسد. شاید نباید از این امر به‌شگفتی آمد که گروه‌ها نیز مانند انسان‌ها می‌توانند عقلانی یا غیرعقلانی عمل کنند. همۀ اجتماعات بشری چندان خردمند نیستند.\nبااین‌وجود، تعیین این که داشتن باوری به‌ظاهر اشتباه چه دستاورد فردی به همراه دارد، می‌تواند ارزشی همدلی‌ساز در پی داشته باشد. استدلال کاهان دربارۀ زنی که به گرمایش جهانی اعتقاد نداشت، مثالی شگفت‌انگیز و متقاعدکننده از اصلی کلی است: این که اگر می‌خواهیم دیگران را درک کنیم، همیشه می‌توانیم بپرسیم که آیا رفتار آن‌ها از دیدگاه خودشان عقلانی است یا خیر. از سوی دیگر اگر صرفاً از پیش فرض کنیم که این افراد در دایره عقلانیت نیستند، امکان مکالمه از میان خواهد رفت.\n\nاین همان مسئلۀ کاربرد عملی اقتصاد رفتاری در حاکمیت امروزی در قالب «سیاست تلنگر» است. کاهان علیه آنچه نظریۀ «غیرعقلانی بودن عرصۀ عمومی» می‌نامد، استدلال می‌کند. مطابق این ایده، شهروندان عادی بیشتر اوقات به صورت غیرعقلانی عمل می‌کنند؛ امری که به باور کاهان کاملاً بی‌اساس است. بااین‌حال، معماران لیبرال-پدرسالارِ سیاست تلنگر به سادگی آن را پیش‌فرض قرار می‌دهند و مدعی هستند که این شیوه به بهترین نحو منافع ما را تأمین می‌کند.\nاین ایده با کتاب تلنگر، اثر استاد حقوقی به نام کَس سانستاین و اقتصاددانی با نام ریچارد تالر در سال ۲۰۰۸ به پذیرش عمومی دست یافت. این دو پیشنهاد می‌کنند که سیاست رسمی باید به‌طور عامدانه فرآیند تفکر و استدلال را در شهروندان نادیده بگیرد. این کار بنا است از طریق طراحی «معماری انتخابی»  صورت پذیرد که در آن، گزینه‌ها به‌طور دقیق در نقاط ضعفِ شناختی شهروندان قرار می‌گیرند و تضمین می‌شود که در اغلب موارد، شهروندان به صورت خودکار تصمیم مورد نظر را اخذ می‌کنند. بر این اساس و برای مثال، بوفۀ مدرسه باید به پیروی از سیاست سوپرمارکت‌ها، غذاهای سالم را در معرض دید بگذارد، و غذاهای کم‌ارزش را در مکان‌های دور از دسترس‌تری قرار بدهد. با این مانور ذهنی، تنبلی ذهنی ناشی از ادراک مستقیم هدف گرفته می‌شود [و مشتریان کالاهای سالم‌تر را انتخاب می‌کنند]. در نمونه‌ای دیگر دولت برای جذب تعداد بیشتری از اهداکنندگان عضو، باید به‌طور خودکار همه را به‌عنوان اهداکننده بالقوه ثبت‌نام کند تا اگر کسی واقعاً مایل به این کار نیست، به جای ثبت نام نکردن، ناچار باشد از ثبت‌نام اولیه خارج شود. امری که با سوگیری حفظ وضع موجود در تقابل است.\nسیاست تلنگر جنبشی عمومی را در تمام دولت‌های جهان برانگیخت. سانستاین از دانشگاه جدا شد تا به فرماندۀ باراک اوباما در زمینۀ تدوین مقررات تبدیل شود. دولت بریتانیا نیز «گروه شناخت رفتاری» را (به‌طور غیر رسمی با عنوان «واحد تلنگر») در کابینه تأسیس کرد و بعدتر بخش‌هایی از آن را به بخش خصوصی واگذار نمود. رویکردهای مشابهی در فرانسه، برزیل، استرالیا و نیوزیلند هم به کار گرفته شده است.\nتابه‌حال، این شیوه کم‌خطر بوده است. اما در نسبت با برخی از معماهای کانمن، گرایش‌های ذهنی هدف‌گذاری شده در تلنگرها (اعم از سوگیری حفظ وضع موجود و موارد دیگر)، به‌عنوان مفهومی گسترده از عقلانیت، با دشواری مواجه است. در بهترین حالت ممکن است به‌عنوان قواعدی سرانگشتی برای تصمیم‌گیری سریع به کار روند؛ اما این بدان معنا نیست که تلنگرها به تصمیمات درست و موجه می‌انجامند، مگر این که طراح گزینه‌ها به‌طور یک‌جانبه شرایط محیطی را به درستی تنظیم کند و دربارۀ آنچه تصمیم عقلانی محسوب می‌شود، از پیش تصمیم‌گیری نماید. لذا تلنگرزننده نوعی خدای بخشنده به شمار می‌رود که مسیری مازگونه را در باغی طراحی کرده و گناهکاران را به خروجی درست هدایت می‌کند! به این ترتیب، سیاست تلنگر را می‌توان گونه تکامل‌یافته گرایش‌های ترسناکی دانستن که السدیر مک‌اینتایر در ۱۹۸۸ به آن اشاره کرده بود:\nمصرف‌کننده، رأی‌دهنده و به‌طور کلی فرد بشری، می‌تواند ترجیح خود را در یک یا چند گزینه جایگزینی اعلام کند که به او پیشنهاد شده است، اما طیف گزینه‌ها و شیوۀ ارائه آن‌ها توسط گروهی از نخبگان کنترل می‌شود. ازاین‌رو، نخبگان حاکم در چارچوب لیبرالیسم، باید در رقابتی شدید بر سر ارائه متقاعدکننده گزینه‌ها رقابت کنند و این معنای هنرهای مصرفی است. (عدالت چه کسی؟ کدام عقلانیت؟)\nتلنگرزدن فاصلۀ زیادی دارد با ابزاری ویران‌شهری در کنترل ذهن شهروندان: ما در نهایت آزاد هستیم تا گزینه‌های نادرست را انتخاب کنیم. بااین‌حال، چیز نگران‌کننده‌ای دربارۀ شیوۀ حاشیه‌سازی این رویکرد در مباحث سیاسی وجود دارد. این که آیا همیشه خوردن غذاهای چرب غیر منطقی است؟ در خصوص اهدای عضو چطور، آیا باید همیشه از انجام آن خوشحال باشیم؟ این‌ها مسائلی مبهم‌اند و نظرات ممکن است دربارۀ آن‌ها متفاوت باشد. اما معماران انتخاب هرگز مجبور نیستند درباره گزینه‌های پیشنهادی با مردم مشورت کنند. بنابراین تلاش برای دور کردن ذهن استدلال‌گر ما، مشکل رضایتندی را ایجاد خواهد کرد و نقصان دموکراسی را نشان می‌دهد. اگر شما بتوانید کاری کنید که (اغلب) مردم آنچه می‌خواهند را انجام دهند، چرا باید برای استدلال سیاسی خود را به زحمت بیندازیم؟\nهمراهی روزافزون روش‌های تلنگرزنی با قابلیت‌های فناوری برای نظارت بر اشخاص، اعتراضات بیشتری را علیه این شیوه ایجاد کرده است. برای مثال، کارت‌های هوشمندی که اگر توسط شهروندان برای ورزش استفاده شوند، موجب کاهش مالیات محلی می‌شود. با استفاده از این کارت‌ها مقصر دانستن افراد برای سطح بهداشت پایین یا افزایش حق بیمۀ سلامت (به جای مسئولیت‌های دولتی) تسهیل می‌شود؛ چراکه امکان اثبات آشکار عملکرد نامطلوب آن‌ها فراهم می‌آید. به‌راستی، با چه دلیل دیگری می‌توان مشکلات سلامتی افراد را توضیح داد، جز با تکیه بر ناکامی‌های شخصی آن‌ها؟ چنانکه منتقدی به نام یوگنی موروزوف با تمسخر اشاره کرده است «این امر یقیناً ناشی از قدرت شرکت‌های غذایی، تفاوت‌های طبقاتی یا انواع بی‌عدالتی‌های سیاسی و اجتماعی نیست!» اگر پرهیز از انتخاب در چنین چارچوبی موجب زیان مالی یا دیگر جرائم شود، چقدر آزادی عمل برای انتخاب‌کننده باقی می‌ماند؟\nالبته این امکان وجود دارد که ایمان راسخ به روش تلنگرزنی خود ناشی از انگیزه‌های غیرعقلانی باشد. گزارش سال ۲۰۱۱ «کمیته فرعی علم و فن‌آوری» در خصوص این موضوع با این نتیجه‌گیری پایان یافت که رویکردهای «نرم» همچون تلنگرزنی برای مقابله با مشکلات عمدۀ اجتماعی، مانند چاقی یا حمل‌ونقل کافی نیست. علاوه‌براین، از آنجا که توفیق تلنگرزنی به شهروندانی وابسته است که به‌طور عادی در پی سوگیری‌های خودکار خود هستند، اگر واقعاً بتوانیم به‌نحو منظم بر این سوگیری‌های غلبه کنیم، آثار آن محدود خواهد شد. اما این که آیا ما توانایی این کار را داریم، خود موضوع بحثی دیگر است.\nبسیاری از محققان بر این باورند که می‌توانیم بخت استفاده از فرآیندهای عقلانی در شرایط خاص را به سادگی و از طریق یادآوری سوگیری‌های احتمالی، ناشی از هر مسئله، افزایش دهیم. از دید کانمن، این نوع سوگیری‌زدایی به‌طور قابل اطمینانی قابل دستیابی است، اما برخی همکاران او در این زمینه، خوش‌بینانه‌تر به مسئله می‌نگرند. یکی از این افراد روانشناسی به نام کیت استانویچ است که در کتاب عقلانیت و ذهن تأملی۷ تصویری سه‌گانه از سیستم‌های ذهنی را ارائه کرده است. مطابق تحلیل او ذهن از سه بخش خودمختار (طعمۀ اصلی سوگیری‌ها)، الگوریتمی و تاملی تشکیل می‌شود. به این ترتیب، او میان هوشمندی محدود  (هر آنچه توسط آزمون‌های آی‌کیو یا نمرات SAT سنجیده می‌شود) که به ذهن الگوریتمی مرتبط است، با استدلال صحیح که آن را ذهن تاملی می‌نامد، تمایز نهاده است. نکتۀ امیدوارکننده در الگوی پیشنهادی استانویچ این است که امکان آموختن «تفکر عقلانی» و رویه‌های آن برای انسان‌ها وجود دارد.\nانجام این کار قطعاً نمونه‌ای ستایش‌برانگیز از خردورزی عمومی است. اما می‌توان فرض کرد که حتی این شیوه نیز برای انتخاب‌کنندگان در چارچوب تلنگرها چندان امیدوارکننده نیست. تلنگرزنی به آن دسته از سوگیری‌های شناختی ما بستگی دارد که به طور قابل اطمینان قابل سوء استفاده هستند و برنامۀ پیشنهادی استانویچ ممکن است با این شیوه تداخل پیدا کند. بدین معنا که سیاست تلنگر اساساً با استدلال عمومی در تقابل است و دوام و موفقیت آن دقیقاً به حوزۀ عمومی و نه غلبۀ افراد بر سوگیری‌های انفرادی تکیه دارد.\nبااین‌حال، عقلانیت حوزۀ عمومی همچنان موثرترین پادزهر جو بدبینی به ظرفیت‌های عقلانی بشر به شمار می‌رود. در نهایت، چیزی که می‌تواند به بدبینی اقتصاددانان رفتاری و دیگر حوزه‌ها امیدواری بخشد، این است که نقص‌های فکری هر فرد، در فرایند استدلال در دل یک گفت‌وگو قابل تصحیح است. گفتمان سوگیری شناختی، خود با توجه به بالاترین استانداردهای عقلانیت حوزۀ عمومی انجام می‌شود و اگر این امر، به پرانتزی خالی در دیدگاه نظریه‌پردازان سوگیری می‌ماند، باید به یاد آورد که تنها انسان‌ها هستند که با تکیه بر همین معیارها، می‌توانند نشاندن روباتی را بر سطح مریخ مدیریت کنند.\nبا آن که جانات هایت «پرستش عقل» را  نوعی توهم می‌نامد، توانایی انسان‌ها را برای خردورزی جمعی می‌ستاید و در ذهن صادق می‌نویسد «اگر شما افراد را به روش درست کنار هم قرار دهید و همۀ آن‌ها پیوند یا سرنوشتی مشترک را حس کنند که به آن‌ها اجازه تعامل محترمانه می‌دهد، می‌توانید گروهی ایجاد کنید که باعث استدلال مطلوب می‌شود و به‌عنوان ویژگی نوظهوری از نظام اجتماعی آشکار می‌گردد».\nکنار هم قرار دادن افراد استدلال‌کننده «به‌شیوۀ درست» برای اجتناب از اثرات غیرعقلانی در پدیده‌هایی مانند قطبیت گروهی یا آبشار اطلاعاتی اهمیت بسیاری دارد. بااین‌حال، همۀ ما با مثال‌های مختلفی از ترکیب گروهی از افراد در قالب نهادهای عمومی و قادر به استدلال سطح بالا آشنا هستیم که جوامع علمی، دانشگاه‌ها و گاهی خود دولت از آن جمله‌اند. استدلال، نهادی اجتماعی است که قابل اعتماد بودن آن، تمام نهادهای مدنی و سیاسی دیگر را در زندگی متمدنانه امروز تضمین می‌کند.\nبنابراین شک و تردید دربارۀ توانایی عقلانی بشر، از آنچه برخی می‌اندیشند، دلایل کمتری دارد. انتقاد متفکران از ادبیات مرتبط با سوگیری شناختی بر این امر تکیه دارد که در وضعیت فرهنگی کنونی، افراد حقیقتاً غیرعقلانی نیستند. هواداران سوگیری‌زدایی استدلال می‌کنند که ما قادریم با تمرین خود را عقلانی‌تر سازیم. اما حتی اگر آن گونه که تصویر بدبینانه نشان می‌دهد، هر یک از ما به صورت انفرادی غیرعقلانی عمل کنیم، هیچ دلیلی برای کنار گذاشتن مشورت دموکراتیک در فرایند مهندسی انتخاب‌های مصرف‌کنندگان وجود ندارد. بلکه برعکس، تفکر حوزۀ عمومی و عقلانیت مجموع افراد گروه، بهترین امید برای بقا بشریت است. حتی استدلالی موجه در باب خطرات پیشِ روی عقلانیت انسان نیز خود نوعی تمرین عقلانیت است؛ هرچند ممکن است آن را استدلالی گمراه‌کننده و خودشکن به شمار آوریم.\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را استیون پول نوشته است و در تاریخ ۲۲ سپتامبر ۲۰۱۴ با عنوان «Not so foolish» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۸ تیر ۱۳۹۸ این مطلب را با عنوان «انسان اینقدر هم ابله نیست» و ترجمۀ علی حاتمیان منتشر کرده است.•• استیوِن پول (steven poole) روزنامه‌نگار و نویسندۀ انگلیسی است. بازاندیشی (rethink)، حرف پس گرفتن (Unspeak) و تریگر هپی (Trigger Happy) عناوین برخی از کتاب‌‍‌هایی است که از پول منتشر شده است.\n[۱] You Are Not So Smart[۲] The Righteous Mind[۳] the anchoring effect[۴] the availability error[۵] priming effects[۶] conjunction fallacy[۷] Rationality and the Reflective Mind\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653910.json b/train/540653910.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..755ce00f52b4751b35c347bc73cb656d373e1131
--- /dev/null
+++ b/train/540653910.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "علیه خبر فوری",
+  "subtitle": "نظام فعلی خبررسانی آنلاین معیوب است، باید به فکر چاره‌ای بود",
+  "introduction": "در دنیای مطبوعات، خبر فوری ارزشمندترین چیز است. خبرگزاری‌ها به هم فخر می‌فروشند که قبل از بقیه اخبار را انعکاس داده‌اند و هیچکس سرعتش به پای آن‌ها نمی‌رسد. اما این میل به گزارش سریع اخبار، این روزها وضعیت عجیبی به بار آورده است. به محض آنکه اتفاقی می‌افتد، صدها سایت خبری پر می‌شود از مطالبی مشابه. همگی نصفه‌نیمه، عجولانه و سرهم‌بندی‌شده. آیا واقعاً سرعت اینقدر ارزش دارد که به پای آن، همۀ استانداردها و اهداف دیگر خبررسانی را فدا کنیم؟ بعضی معتقدند که «نه».",
+  "content": "مایکل لوئو، نیویورکر — ماه گذشته، تصمیم گرفتم روی رژیم رسانه‌ای‌ام آزمایشی انجام دهم. من معمولاً هر روز صبح نگاهی گذرا به خبرنامه‌های صندوق ورودی ایمیلم می‌اندازم، فیدهای توئیترم را مرور می‌کنم و برنامه‌های خبری نصب‌شده روی گوشی‌ام را می‌خوانم. بعداً هم در حالی که در دفتر کارم مثل تردست‌ها هم‌زمان چند کار دیگر انجام می‌دهم، انگشتم مرتب روی اعلان‌های گوشی‌ام می‌رود و بیش از یک دوجین برنامۀ مرتبط با اخبار را، از جمله فیسبوک و توییتر، چک می‌کنم. معمولاً احساسم این است که از قرار معلوم فوراً از بزرگ‌ترین ماجراهای خبری روز مطلع خواهم شد، اما بیشتر میل به پراکنده‌خوانی دارم – کارم فقط نگاهی گذرا به یک گزارش یا دریافت به‌روزرسانیِ جزئیِ خبری خاص است. گرچه روزبه‌روز بیشتر و بیشتر می‌خوانم، اغلب احساس می‌کنم کمتر و کمتر می‌فهمم.\nاز این روش دریافتِ خبر دست نکشیده‌ام، اما می‌کوشم روش‌هایم را تا حدی تغییر بدهم. آیین جدیدی در پیش گرفته‌ام: خواندن نسخۀ چاپی نیویورک تایمز هنگام صرف صبحانه و در مسیر سفر روزانه‌ام. از اوایل دهۀ ۲۰۰۰، که گزارشگری تازه‌کار در تایمز بودم، این روزنامه هر روز به در خانه‌ام آمده است، اما از وقتی که بیشتر به دریافت آنلاین اخبار روی آوردم، از نسخۀ چاپی غافل مانده‌ام. حالا که صبح‌ها زمان پیوستۀ بیشتری را به روزنامۀ چاپی اختصاص داده‌ام، با تمرکز بیشتری درگیر اخبار می‌شوم. مطمئناً می‌توانم گسترده‌تر بخوانم. مقالاتی خوانده‌ام که در فیدهای شبکه‌های اجتماعی،‌ خبری از آن‌ها نبود یا، اگر هم بود، هنگام مرور سریع برنامه‌ها از نگاهم دور مانده‌ بودند، ازجمله گزارش‌هایی از تلاش برای تبدیل کپنهاک به شهر بدون کربن، مذاکرات بین آمریکا و طالبان، مطالعۀ جدیدی که نشان می‌دهد اندازۀ فشنگ‌ها بر نرخ تلفات ناشی از تیراندازی تأثیر می‌گذارد. احساس می‌کنم مطلع‌تر از پیش شده‌ام.\nالبته بسیاری از مردم به چنین آزمایش‌هایی دست زده‌اند و تلاش‌های زیادی صورت گرفته است برای اینکه بفهمیم وابستگی به گوشی چگونه همه چیزِ ما را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، از گسترۀ توجه۱ گرفته تا بهزیستی روان‌شناختی۲ ما. کال نیوپورت، استاد علوم رایانه در دانشگاه جورج‌تاون، در کتاب جدیدش با عنوان مینیمالیسم دیجیتال: انتخاب زندگی متمرکز در جهانی پرسروصدا۳ شواهدی برمی‌شمارد در تأیید اینکه خاصیت‌های اعتیادآورِ ابزارهای همراه ما تصادفی نیستند، بلکه حاصل تفکر دقیق شرکت‌های فناوری روی حلقه‌های فیدبک هستند که باعث می‌شود آدم‌ها دوباره سراغ آن شرکت‌ها بروند. ادعای اصلی نیوپورت دربارۀ پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی است، اما این ادعا را نیز دارد که مردم باید در نحوۀ دریافت اخبار بازنگری کنند. او می‌نویسد که قرارگرفتن در معرض سیل آنلاین اطلاعاتی که «ناقص، زائد و غالباً متناقض» است، و این روزها همواره پس از هر رویداد خبری بزرگ به جریان می‌افتد، نامولد است و ما را مطلع‌تر نمی‌کند. در ادامه می‌گوید، حتی وقتی در روز خاصی هیچ رویداد تکان‌دهنده‌ای رخ نمی‌دهد، مردم در کاربرد رسانه‌ها از الگویی وسواس‌گونه تبعیت می‌کنند که با اندک ملالتی تحریک می‌شود. او توضیح می‌دهد: «برای مثال، اگر به سیاست علاقه‌مند و به جناح چپِ طیف سیاسی گرایش داشته باشید، زنجیرۀ مصرف رسانۀ شما ممکن است از سایت سی‌ان‌ان شروع شود، سپس به صفحۀ اصلی نیویورک تایمز بروید، از آنجا به پُلیتیکو، بعد به آتلانتیک، سپس فیدهای توییترتان و دست آخر به تایم‌لاین فیسبوک خود سر بزنید». ممکن است خوره‌های فناوری سایت‌های هکرنیوز و رِدیت و هواداران ورزشی ای‌اس‌پی‌ان را نیز به این فهرست اضافه کنند. شرکت‌های رسانه‌ای از این «تیک عصبی پرسود» نفع می‌برند. به گفتۀ نیوپورت، «وقتی هر روز ده سایت مختلف را ده بار چک می‌کنید، آن‌ها کارتان را به پول تبدیل می‌کنند، ولو آنکه این کار شما را از وقتی که یک سایت خوب را هر روز یک بار چک می‌کنید، مطلع‌تر نکند.»\nدر سال ۲۰۰۸، نشریۀ  کلمبیا جورنالیزم ریویو مقاله‌ای منتشر کرد با عنوان «اضافه‌بار!»۴، که به بررسی خستگی خبری در «عصر اطلاعاتِ بیش‌ از اندازه»‌ می‌پرداخت. در زمان انتشار این مقاله، گوشی‌های بلک‌بری همچنان بر بازار گوشی‌های هوشمند سلطه داشتند، در گوشی‌های آیفون خبری از سرویس‌ پوش نوتیفیکیشن (اعلان‌های فوری) نبود، قابلیت ریتوییت به توییتر اضافه نشده بود و سایت بازفیدنیوز وجود نداشت. وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم، ایدۀ رنج‌بردن از اضافه‌باری اطلاعات در سال ۲۰۰۸ ایده‌ای عجیب و جالب به نظر می‌رسد. اکنون، یعنی بیش از یک دهه بعد، از قرار معلوم ارزیابیِ جدیدی در پیش داریم. سال گذشته تیم کوک، مدیر عامل شرکت اپل، از قابلیت جدیدی در آیفون به‌نام اسکرین تایم رونمایی کرد که به کاربران امکان می‌دهد فعالیت گوشی خود را زیر نظر داشته باشند. کوک طی مصاحبه‌ای در کنفرانس فورچون اعلام کرد که خودش بر کاربرد گوشی خودش نظارت دارد و تعداد اعلان‌های دریافتی‌اش را خیلی کم کرده است. او گفت: «فکر می‌کنم دیگر بر همۀ ما عیان شده است که برخی از ما روی ابزارهای خود بیش از حد وقت صرف می‌کنیم.»\nبهتر است ببینیم سازمان‌های خبری در مشکلاتی که نیوپورت و کوک مطرح می‌کنند چه سهمی داشته‌اند. پایگاه‌های رسانه‌ای تقلیل یافته‌اند به مبارزه بر سر سهمی از توجه ما در دنیای آنلاین که روزبه‌روز کوچک‌تر می‌شود؛ وقتی فیسبوک، گوکل و پلتفرم‌های دیگر زندگی دیجیتال ما را به انحصار خود در آورده‌اند، در این میان، سازمان‌های خبری با تکیه بر چنین سایت‌هایی نقشی جنبی گرفته‌اند و تابع آن‌ها شده‌اند. این وابستگی تأثیری قوی می‌گذارد بر اینکه چه رویدادهایی دنبال می‌شوند، چگونه ارائه می‌شوند و با چه سرعت و حجمی به وقوع می‌پیوندند. فرانکلین فوئر، سردبیر پیشین نیوریپابلیک، در کتاب دنیای بدون ذهن: تهدید وجودیِ شرکت‌های فناوری بزرگ (۲۰۱۷)‌۵ از «مسابقه‌ای بی‌شرمانه و دیوانه‌وار برای کلیک‌ جمع‌کردن از راه فیسبوک» و «تلاشی بی‌امان برای بهره‌گیری از الگوریتم‌های گوگل» سخن می‌گوید. روزنامه‌ها و مجلات مدت‌ها در پی هدایت خیل عظیمی از خوانندگان بودند، ولی این کارها پیش‌تر عمدتاً در حیطۀ تخصصی بخش نشر و توزیع بود؛ اتاق‌های خبر، مصون از چنین فشارهایی، از اینکه خوانندگان واقعاً چه می‌خوانند بی‌خبر بودند. امروزه سنجش مخاطب همه‌جا هست، چه در سازمان‌های خبری قدیمی و چه آن‌هایی که آنلاین متولد شده‌اند. در روزنامۀ تایمز همه در اتاق خبر به یک ابزار تحلیل داخلی و سفارشی‌شده دسترسی دارند که نشان می‌دهد هر یک از مطالب را چند نفر می‌خوانند، خوانندگان اهل کجا هستند، از چه ابزارهایی استفاده می‌کنند، مطالب چگونه بالا می‌آیند و اطلاعاتی از این دست. افزون بر این، ابزارهای تجاری تحلیل مخاطب، مانند چارتبیت۶ و گوگل آنالیتیک، نیز به‌طور گسترده در دسترس‌اند. من خودم، به‌عنوان دبیر سایت نیویورکر، همیشه سایت Parse.ly را در مرورگرم باز می‌گذارم، برنامه‌ای که به صورت آنی آمار خوانندگان مختلف را برای هریک از مطالب وب‌سایت نشان می‌دهد.\n\nحتی در سازمان‌های خبری‌ای که به این اصل پایبند هستند که میزانِ پوششِ خبری را ارزش‌های هیئت تحریریه تعیین می‌کند (نه منافع تجاری)، ممکن است تصمیم‌گیری در مورد میزان توجه به این سنجه‌ها برای دبیران دشوار باشد. آلن راسبریجر، سردبیر پیشین گاردین، در کتاب خبر فوری: بازسازی روزنامه‌نگاری و دلیل اهمیت آن۷ از ورود تدریجی سنجه‌ها به فرایندهای تصمیم‌گیری در روزنامه‌اش می‌گوید. او می‌گوید هدف این است که «داده‌ها اتاق خبرِ ما را مطلع کنند نه هدایت.» اما به سختی می‌توان تشخیص داد چه زمانی حالت اول (مطلع‌کردن) به حالت دوم (هدایت) تبدیل می‌شود.\nمقاومت در برابر وسوسه‌ها برای آن دسته از رسانه‌های دیجیتال که با تبلیغات سر پا می‌مانند تقریباً ناممکن است. هر بار که خواننده‌ای از طریق شبکۀ اجتماعی یا موتور جست‌وجو  به یک سایت خبری هدایت می‌شود، همین بازدید، هرقدر هم که کوتاه باشد، با خودش مقداری درآمد می‌آورد. فوئر این پدیده را «ترافیک گذری»۸ می‌نامد. فیسبوک و گوگل با رشد خود قیمت تبلیغات را پایین آورده‌اند و درآمد حاصل از ترافیک گذری به‌ازای هر کلیک کاهش یافته است؛ با این حال، این پدیده همچنان مشوّقی شده است برای تداوم روندهای رسانه‌ای نوین و مخرب، از جمله استفاده از تیترهایی که در اصل تلۀ کلیک هستند، انتشار نظرات جنجالی که سرسری نوشته می‌شوند و افزایش گزارش‌های یکدست به‌طوری که همه روندِ خبریِ یکسانی را دنبال می‌کنند تا ترافیکی که با خود می‌آورند از دست نرود. اکنون هر محتوایی که تولیدش ارزان باشد و قابلیت کلیک‌زایی در فیسبوک و گوگل را داشته باشد فرصتی است برای جذب مخاطب و درآمدزایی.\nبه لحاظ نظری، انتظار می‌رود مدل مبتنی بر اشتراک به بهبود چشمگیری بینجامد، چون به‌جای پیگیری بی‌امانِ بازدید صفحات اینترنتی، هدف عالی تولید محتوای ژورنالیستی را دنبال می‌کند، محتوایی که هیچ‌جای دیگر نمی‌توان یافت و ارزش پول‌دادن دارد. فوئر تأکید می‌کند که درآمد حاصل از خوانندگان اشتراکی تنها راه عملی برای رسانه‌ای است که در پی حفظ هویت مطبوعاتی خود است. در مدل کسب‌وکار فرضی فوئر نوعی آزادی اطمینان‌بخش وجود دارد: نشریه می‌تواند به‌جای دنبال کردن خیل عظیم بازدیدکنندگان که از طریق جست‌وجوی گوگل براساس موضوعی داغ سر از سایت نشریه در می‌آورند و هرگز بازگشتی در کارشان نیست، توجه خود را به طرفداران واقعی‌اش معطوف کند. فوئر می‌گوید: «رسانه‌ها باید بلندپروازی‌هایشان را کم کنند، به گوشه‌های دنج خود بازگردند و وفاداری مخاطبان اصلی خود را باز یابند. لازم خواهد بود رسانه‌ها برای نجات خود، از خوانندگان هزینه بگیرند و خوانندگان نیز هزینه بپردازند.»\nاما رایج‌ترین رویکرد برای افزایش اشتراک، تا حد زیادی، به بسیاری از همان تاکتیک‌هایی متکی است که کسب‌وکارهای رسانه‌ای مبتنی بر تبلیغات به کار می‌گیرند. بیشتر سازمان‌های خبری‌ای که در پی کسب درآمد از کاربران هستند از استراتژی دیوارِ پرداخت استفاده می‌کنند. در روش دیوار پرداخت، خوانندگان ماهانه به تعداد محدودی مقالۀ رایگان دسترسی دارند و برای دسترسی به مطالب بیشتر باید حق اشتراک پرداخت کنند. این روش به کسانی که مشترک نیستند امکان می‌دهد تا با نشریه آشنا بشوند و قبل از تصمیم‌گیری دربارۀ پرداخت حق اشتراک گهگاهی، شاید طی چند ماه یا بیشتر، مطالبی را برای نمونه بخوانند. اما هنوز هم فیسبوک و گوگل نقش دروازه‌های اصلی هدایت و عبوردادن خوانندگان از این قیفِ به‌اصطلاح اشتراک را بازی می‌کنند. حاکمیت ستمگرانۀ این داستان همچنان پابرجاست.\nگذشته از این حرف‌ها، تبدیل بازدیدکنندگان اتفاقی به خوانندگانی دائمی بستۀ تشویقی خاص خودش را می‌طلبد. سیل اعلان‌های فوری مرتبط با خبر، که به گوشی ما روانه می‌شود، تا حدی از نیاز به جذب دوباره و دوبارۀ خوانندگان ناشی می‌شود. برای اغوای خوانندگان و کشاندن‌ آن‌ها به اشتراک باید پیوسته مطالبی تازه و متنوع بیافرینیم. این کافی نیست که خوانندگان هر ماه خودشان را فقط با یکی دو مقاله درگیر کنند؛ باید در آن‌ها حس وفاداری به سایت ایجاد شود و آنقدر برای بازدید مجدد برگردند تا به دیوار پرداخت بخورند. کیفیت مهم‌تر از هر چیز دیگر است؛ اما باید در مقیاس مناسبی تولید شود.\nاخیراً، مثل نیوپورت، به این فکر می‌کنم که آیا صرفاً همین حجمِ خبرهای آنلاین با هدف آگاهی رساندن به مردم در تضاد نیست؟ جالب اینجاست که در این زمینه پژوهش چندانی انجام نشده است. پابلو باچکوفسکی، استاد علوم ارتباطات در دانشگاه نورث‌وسترن، می‌گوید: «احساس من این است که خوانندگان کمتر از پیش مطلع نیستند، بلکه نوعِ اطلاعشان متفاوت از قبل است.» یکی از حوزه‌های پژوهشی باچکوفسکی بررسی چگونگی تعامل جوانان امروزی با اخبار است. اکثر آن‌ها برای جست‌وجوی خبر به اینترنت نمی‌روند؛ بلکه به‌طور اتفاقی در شبکه‌های اجتماعی با اخبار روبرو می‌شوند. ممکن است برای چک‌کردن به‌روزرسانی‌ها یا پیام‌های دوستان خود وارد گوشی یا رایانۀ خود شوند و، در حین این کار، به مطلب یکی از سایت‌های خبری برخورد کنند. افراد اندکی صبح زود می‌نشینند و روزنامۀ چاپی می‌خوانند یا عصرها در تلویزیون اخبار می‌بینند. بلکه به‌گفتۀ باچکوفسکی، مردم پیوسته «در معرض تماس و برخورد با اخبار هستند» و «این بخشی از محیط زیست است». \nتا چه حد می‌توان اخبار را از راه این القائات خزنده۹ جذب کرد؟ برخی پژوهش‌ها نشان داده‌اند که افراد در پشت رایانۀ خود با سرعت عجیبی از این برنامه به آن برنامه می‌پرند؛ سال گذشته مقاله‌ای منتشر شد که میانگین زمان این جابجایی را یازده ثانیه نشان می‌داد. وقتی ابزارهای همراه (مثل گوشی و تبلت) در میان باشند سرعت جابجایی بیشتر نیز می‌شود. تعجبی ندارد که خبرها رفته‌رفته کوچک‌تر و کوچک‌تر می‌شوند. باچکوفسکی به من گفت: «اگر یک سایت معمولی داشته باشید، برای بیان مطلب خود پنج تا هفت ثانیه فرصت خواهید داشت.» بنابراین، حدس منطقی این است که اکنون مردم، به‌ طور کلی، در موضوعات مختلفی که در اخبار مطرح می‌شوند آگاه‌تر شده‌اند، اما فهمشان در هر حوزۀ خاص سطحی و کم‌عمق است. حتی خوانندگانی که مایل‌اند اخبار را به‌صورت عمیق و گسترده دنبال کنند در حباب‌های‌ فیلترِ شبکه‌های اجتماعی محصور می‌شوند؛ در این حباب‌ها از پست‌هایی که اعضای شبکه به اشتراک می‌گذارند محتوایی که باب طبع و مطلوب کاربر است در اولویت قرار می‌گیرد. \nخلق شهروندانی مطلع از اهداف اصلی روزنامه‌نگاری است. اما هنوز کاملاً روشن نیست که منظور از مطلع بودن چیست، به‌خصوص در فضای خبری آزاد و بدون وابستگی. مایکل شادسون، روانشناسی که اکنون در مدرسۀ روزنامه‌نگاری کلمبیا تدریس می‌کند، در کتابش با عنوان «شهروند خوب»۱۰، که در سال ۱۹۹۸ منتشر شد، بر این نظر است که ایدئالِ «شهروند مطلع»۱۱ –شخصی که وقت، نظم و تخصص لازم را برای اینکه خودش را درگیر سیاست کند دارد و به زندگی مدنی اهتمام کاملی نشان می‌دهد– همیشه ایدئالی موهوم و غیرعملی بوده است. او می‌گوید که بنیان‌گذاران آمریکا از شهروندان انتظار دانش سیاسی نسبتاً اندکی را داشتند؛ ایدئال شهروندان مطلع تا بیش از یک قرن بعد مطرح نبود، تا اینکه اصلاح‌طلبان عصر ترقی‌خواهی به فکر لجام‌زدن به ماشین‌های حزبی و اعطای قدرت تصمیم‌گیری آگاهانه به رأی‌دهندگان افتادند. (همچنین در این دوره بود که مطبوعات مستقل کم‌کم در قالب پدیده‌ای تجاری ظهور کردند و گروه‌های خبری رفته‌رفته حرفه‌ای‌تر شدند.)\nشادسون مدل دیگری از شهروندی ارائه می‌کند که به باور خودش به واقعیت نزدیک‌تر است: «شهروند ناظر»۱۲؛ یعنی شخصی که مراقب اتفاقاتی است که در عالم سیاست رخ می‌دهد، اما همیشه کاملاً دخیل نیست. او می‌گوید: «شهروند ناظر بیش از آنکه درگیر گردآوری اطلاعات باشد به پایش محیط مشغول می‌شود. والدینی که در استخر عمومی چشم از کودکان خردسال خود برنمی‌دارند، مشغول جمع‌آوری اطلاعات نیستند، بلکه مراقب صحنه‌اند. غیرفعال به نظر می‌آیند، اما گوش به زنگ ایستاده‌اند تا در صورت نیاز وارد عمل ‌شوند.» شادسون مدعی است شهروندان ناظر شاید حتی «از شهروندان سابق نیز مطلع‌ترند، از این نظر که در گوشه‌ای از ذهن خود اطلاعات بیشتری دارند» و وقتی که زمان مناسبش فرا برسد، این اطلاعات را به کار خواهند گرفت؛ مثلاً در برکناری قانون‌گذاری فاسد با رأی مخالف یا تأیید طرحی مهم از طریق همه‌پرسی.  \nبه لحاظ نظری، عصر شبکه‌های اجتماعی می‌توانست از ما شهروندان ناظر بهتری بسازد. اما مدل شادسون، که در آن فرض بر این است که شهروندان ناظر در لحظه‌های مقتضی فعال می‌شوند، پیش‌بینی نکرده بود که فیسبوک، توییتر و پلتفرم‌هایی از این قبیل، می‌توانند به‌راحتی در جامعه وحشت بیندازند. امروزه خطر –همان‌طور که پدیده‌هایی مثل برکسیت و کنشگری علیه واکسن نشان داده‌اند – به آژیر خطرهایی کاذب تبدیل شده است.\nدر سال ۲۰۱۷، دو دانشمند علوم شناختی به‌نام استیون اسلومان و فیلیپ فِرنباخ کتابی منتشر کردند با عنوان توهم دانش: چرا هرگز به‌تنهایی فکر نمی‌کنیم۱۳. این کتاب، که به مخاطرات دانش سطحی می‌پردازد، به خوبی توضیح می‌دهد که چگونه هر اکوسیستم‌ خبری که مبتنی بر شبکه‌های اجتماعی است پیامدهای نامطلوبی برای دموکراسی ما به بار می‌آورد. بسیاری از مردم دانش خود را خیلی دست بالا می‌گیرند و پافشاری ناموجه ایشان بر آرای خود از طرف کسانی دیگر تقویت می‌شود که آن‌ها نیز به‌همان اندازه نامطلع‌اند و با این کار جوامعی پر از اطلاعات نادرست می‌سازند که خودشان خود را تایید و تقویت می‌کنند:\nوقتی اعضای گروه چیزی جز دیدگاه مشترک نشناسند، می‌توانند حس تفاهم یکدیگر را تقویت کنند و این کار باعث خواهد شد همه احساس کنند دیدگاهشان موجه و مأموریتشان روشن است، ولو آنکه هیچ تخصص واقعی‌ای در کار نباشد که این دیدگاه را قویاً تأیید کند. همه می‌بینند که همگان دیدگاهشان را تصدیق می‌کنند، بنابراین نظرشان بر روی سراب استوار خواهد بود.\n\nدر همان سال، همکارم الیزابت کولبرت در جستاری با عنوان «چرا فکت‌ها نظر ما را عوض نمی‌کنند؟»۱۴ به کتاب اسلومان و فرنباخ استناد کرد. او توضیح می‌دهد: «مثلاً اگر موضع شما دربارۀ لایحۀ مراقبتِ مقرون‌به‌صرفه بی‌اساس باشد و من به آن اتکا کنم، آنگاه دیدگاه من نیز بی‌اساس خواهد بود. اگر من هم با تام صحبت کنم و او به این نتیجه برسد که با من هم‌رأی است، نظر او نیز بی‌اساس خواهد بود، اما اکنون که هر سه نفرمان هم‌رأی شده‌ایم، دیدگاه خودمان را بیشتر از پیش خواهیم پسندید. حال اگر همۀ ما هرگونه اطلاعاتِ متناقض با دیدگاه خود را به بهانۀ اینکه متقاعدکننده نیست رد کنیم، در این صورت نتیجه می‌شود دولت ترامپ.»\nبا این حال، راهی برای شکستن توهم دانش وجود دارد. می‌توان مردم را وادار کرد به اینکه دقیقاً توضیح بدهند اگر دیدگاهشان دربارۀ مسئلۀ سیاست عمومی خاصی اجرایی می‌شد، چه اتفاقی می‌افتاد. اسلومان و فرنباخ می‌گویند که وقتی می‌کوشیم برای نظر خود «تبیین علّی» پیدا کنیم، تازه می‌فهمیم چقدر جاهلیم. این فهم باعث می‌شود در نظرات خود کمتر افراطی باشیم. این بینش پیامی روشن برای رسانه‌ها دارد: ژرفا مهم است. آن نوع روزنامه‌نگاری که درگیر کارهای پیچیده می‌شود، کاربرد سیاست‌های پیشنهادی را بررسی و تحلیل‌های عمومی دقیقی ارائه می‌کند می‌تواند به خلق شهروندانی مطلع‌تر (و غیرقطبی‌تر) بینجامد. با این حال، اگر نظر شادسون درست باشد، فقط بخش کوچکی از خوانندگانْ وقت، تمایل و آمادگیِ تبدیل‌شدن به شهروندانی به‌غایت مطلع را خواهند داشت. مردم بیشتر و بیشتری شهروند ناظر خواهند بود، به‌جای آنکه شهروندانی مطلع باشند و، به لطف شبکه‌های اجتماعی و تکاپوهای خبری گسترده، می‌توان به‌راحتی آن‌ها را هراسان و حواسشان را پرت کرد. افزودن گزارش‌های بیشتر به چنین گردابی ممکن است توجیه اقتصادی خاصی برای سازمان‌های رسانه‌ای داشته باشد، اما لزوماً باعث نخواهد شد مطلع‌تر شویم. این کار فقط می‌تواند به پراکندگی بیشتر دانش ما بینجامد. \nشاید لازم باشد در رابطۀ خود با رسانه‌ها تجدید نظر کنیم؛ باید در چگونگی استفاده از اطلاعات و معنی و مفهوم مطلع‌بودن بازنگری کنیم. جنیفر راوچ، روزنامه‌نگار و پژوهشگر رسانه، در کتاب جدید خود رسانه‌های آهسته: چرا «آهسته» به‌معنی رضایت‌بخش، پایدار و هوشمند است۱۵ جنبشی را پی می‌گیرد که حدود یک دهۀ پیش شکل گرفت. در سال ۲۰۱۰، صبریه دیوید، یورگ بلومتریت و بندیکت کوهلر، سه آلمانی دارای سابقۀ فعالیت در حوزۀ رسانه و فناوری، در اینترنت سندی به‌نام «بیانیۀ رسانه‌های آهسته»۱۶ منتشر کردند. این بیانیه هم روزنامه‌نگاران و هم خوانندگان را ترغیب می‌کند که از جنبش «غذای آهسته»۱۷، که بر کیفیت و فرازمانی بودن تأکید می‌کند، الهام بگیرند. در این بیانیه آمده است: «در رسانه‌های آهسته بحث دربارۀ مصرف سریع نیست بلکه از انتخاب آگاهانۀ عناصر و ترکیب آن‌ها با حواس جمع سخن می‌رود. رسانه‌های آهسته را نباید به صورت تصادفی مصرف کرد، بلکه این کار تمرکز کامل کاربران را می‌طلبد. همان‌طور که برای تهیۀ غذای خوب لازم است همۀ حواس آشپز و مهمانانش جمع باشد، لذت استفاده از رسانه‌های آهسته نیز در گرو هشیاری کامل است».\nراوچ فصلنامۀ انگلیسی دیلِید گرَتیفیکیشن۱۸ را، که در سال ۲۰۱۱ منتشر شد، نمونه‌ای از رسانه‌های آهستۀ فعال می‌داند. این نشریه، که وب‌سایت هم دارد اما عمدتاً به‌صورت چاپی منتشر می‌شود، خود را «نخستین مجلۀ جنبش روزنامه‌نگاری آهسته» می‌نامد. دیلید گرتیفیکیشن قول می‌دهد دوباره «سراغ رویدادهای سه ماه گذشته می‌رود تا ببیند پس از اینکه گرد و خاک خوابید چه اتفاقی افتاده است» و اعلام می‌کند که «به آخر بودن در صف خبر فوری افتخار می‌کند.» همچنین اوایل امسال، جیمز هاردینگ، مدیر سابق خبر و امور جاری در بی‌بی‌سی، کِیتی وانِک اسمیت، رئیس سابق شرکت داو جونز و متیو بارزون، سفیر سابق ایالات متحده در بریتانیا سایت تورتس مدیا (رسانه‌های لاک‌پشتی) را راه‌اندازی کردند. هدف تورتس مدیا این است که روزانه پنج مطلب دیجیتال و یک فصلنامۀ چاپی منتشر کند. شکل‌گیری تورتس پاسخی مستقیم بود به حجم طاقت‌فرسای «سروصدای روزانه» در اکوسیستم خبری. طبق اعلام وب‌سایت تورتس: «مشکل فقط اخبار جعلی یا بی‌ارزش نیست، چراکه خبرهای خوب زیادی وجود دارند – مسئله این است که بسیار زیادند و بسیاری از آن‌ها نیز عین هم‌ هستند. شتاب‌زده، ناتمام و گیج‌کننده. هستند اتاق‌های خبر فراوانی که به دنبال اخبارند، اما از اصل مطلب غافل می‌شوند.»\nبه‌ طور کلی، آیا روزنامه‌نگاری می‌تواند آهسته‌تر شود؟ وقتی دربارۀ جنبش رسانه‌های آهسته می‌خواندم – که هنوز بیشتر پدیده‌ای اروپایی به نظر می‌رسد – ناگزیر به رویکردهای صنعت مجلات در آمریکا فکر می‌کردم که در آن، مطبوعات در حال آزمودن دیوارهای پرداخت هستند و پشت سر هم محتوای دیجیتال تولید می‌کنند. جذابیت جنبش رسانه‌های آهسته در آن است که در مقابل فشارهای فناوری مقاومت می‌کند، فشارهایی که روزبه‌روز بر شکل‌گیری روزنامه‌نگاری ما بیشتر تأثیر می‌گذارند. (نیوپورت در بخشی از کتابش از رسانه‌های آهسته دفاع می‌کند و خوانندگان را دعوت می‌کند به جنبش «مقاومت توجه» بپیوندیم.) این جنبش کوششی است برای اینکه نحوۀ دریافت اخبار را دوباره به دست بگیریم. همچنین باید  از این توهم رهایی یابیم که دریافت منفعلانۀ خبرها در شبکه‌های اجتماعی اثربخش است و تمام تلاش خود را برای مطلع شدن به کار بگیریم.\nچالشِ پیش رویِ همۀ سازمان‌های رسانه‌ای، چه آهسته و چه سریع، این است که در این دورنمای انگیزه‌ها و ایدئال‌های متضاد برای خود مسیری مسئولانه و از لحاظ اقتصادی پایدار ترسیم کنند. فشارهای ناشی از عصر دیجیتال برای سرعت و حجم بیشتر را نمی‌توان نادیده گرفت، اما می‌توان در مقابل آن‌ها مقاومت کرد. در عین حال که ناشران سعی دارند سریع‌تر عمل کنند، می‌توانند از خود بپرسند آیا پوشش دقیق در حوزه‌ای خاص واقعاً خوانندگان را مطلع‌تر می‌کند یا نه. همچنین می‌توانند مطالب داغ خاصی را کنار بگذارند و، حتی فراتر از آن، یکسره مشغول پیچیدگی‌ها و جزئیات شوند. شاید خوانندگان نیز کم‌کم به این نتیجه برسند که صداهای ناهنجار و بدآهنگ رسانه‌های فعلی کمکی به آن‌ها نمی‌کنند. امیدواریم وقتی این خوانندگان به دنبال جایگزین می‌گردند، بتوانند نشریاتی پیدا کنند که قادرند صدایشان را از میان این همه سروصدا به گوش برسانند.\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را مایکل لوئو نوشته است و در تاریخ ۱۰ آوریل ۲۰۱۹ با عنوان «The Urgent Quest for Slower Better News» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۸ خرداد ۱۳۹۸ با عنوان «علیه خبر فوری» و ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است.•• مایکل لوئو (Michael Luo) یکی از دبیران مجلۀ نیویورکر است و بر حضور دیجیتال این مجله در همۀ پلتفرم‌ها نظارت می‌کند. او در نوامبر ۲۰۱۶ به نیویورکر پیوست و به‌عنوان دبیر تحقیقی نشریه مشغول فعالیت شد. پیش از آن، به‌مدت سیزده سال با نیویورک تایمز همکاری داشت.\n[۱] attention span[۲] psychological wellbeing[۳] Digital Minimalism: Choosing a Focused Life in a Noisy World[۴] overload[۵] World Without Mind: The Existential Threat of Big Tech[۶] Chartbeat[۷] Breaking News: The Remaking of Journalism and Why It Matters Now[۸] drive-by traffic[۹] osmosis[۱۰] The Good Citizen[۱۱] informed citizenmonitorial citizen [۱۲][۱۳] The Knowledge Illusion: Why We Never Think Alone[۱۴] Why Facts Don’t Change Our Minds: این جستار با عنوان «چرا فکت‌ها نظر ما را عوض نمی‌کنند» در ترجمان منتشر شده است.[۱۵] Slow Media: Why Slow is Satisfying, Sustainable, and Smart[۱۶] The Slow Media Manifesto[۱۷] Slow Food (در مقابل فست‌فود)[۱۸] Delayed Gratification\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653911.json b/train/540653911.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..716f566ebe8bd5b9dc0e6e1aa22c99be03dfad66
--- /dev/null
+++ b/train/540653911.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "فلسفه باشگاه مشت‌زنی است",
+  "subtitle": "همۀ ما می‌خواهیم در مناظره‌ها پیروز شویم، اما طرف بازندۀ دعوا فیلسوف است",
+  "introduction": "تاحالا دعوا کرده‌اید؟ آن‌قدر که زیر مشت‌ولگد کسی کشته شوید؟ لابد نه، چون زنده‌اید و دارید این متن را می‌خوانید. دعوای فلسفی چه؟ در مناظره‌ای فلسفی طوری شکست خورده‌اید که تلخیِ شکست را زیر زبانتان حس کنید؟ اگر این شکست را نچشیده‌اید، بد به حالتان. چون، در این صورت، اصلاً نمی‌دانید فلسفه چیست. سقراط می‌گفت فلسفه مشق مرگ است. اما اگر در گفت‌وگویی فلسفی آنچنان ببازید که چیزی برای گفتن نداشته باشید، آن وقت اعتراف می‌کنید که فلسفه نه مشق مرگ، که خودِ مرگ است.",
+  "content": "اگنس کالارد، پوینت — زمانی، فیلسوفی نامدار در حقم یک نامهربانی کرد. او در ابتدا ارزش پرسشم را زیر سؤال برد، سپس تمایزاتی را که مطرح کرده بودم بی‌اعتبار جلوه ‌داد، بعد ضعف آشکارِ قابلیت تخصصی‌ام را به سخره گرفت، سپس برخی از ادعاهای اصلی‌ام را نتیجه‌گیری کاذب ‌شمرد و کنارشان گذاشت، و دست‌آخر، در لحظه‌ای که عصبانیتش هویدا بود، ‌گفت محتوای باارزشی در سخنرانی‌ام نمی‌بیند. معلوم بود که می‌خواهد با زبان بی‌زبانی بگوید گروهش در دعوت از من اشتباه کرده‌اند. کمی بعد، هنگام صرف شام، همکارانش برای عذرخواهی از من بابت رفتار او سر از پا نمی‌شناختند و تحسینم می‌کردند، هم به‌خاطر سخنرانی‌ام و هم طرز برخورد خوبم در مقابل بدرفتاری وی.\nدر آن لحظه جرئت نداشتم حقیقت را به آن‌ها بگویم و حقیقت این بود که، هرچند حاضران سخنرانی‌ام را پسندیده بودند، اما تنها کسی که حرف‌هایم را فهمیده بود همان «فیلسوف نامهربان» بود؛ درواقع مبنای اعتراض‌هایش محکم بود. این نکته در مورد محتوای بدیهی سخنانم و، مهم‌تر از آن، حال‌وهوای پرشور حرف‌هایم نیز صادق بود. به‌دلیل نامعلومی، او تنها کسی بود که در آن مجلس هماوردطلبی مرا شنید. او نه‌فقط حرف‌هایم، بلکه خودم را نیز درک کرده بود. جالب‌ترین بخش ماجرا این بود که او خود به بینش خودش آگاهی نیافته بود، بلکه از لحن ستیزه‌جویانۀ من عصبانی شده بود و از روی خشم واکنش نشان می‌داد. من هم با همان صمیمیت پاسخش را می‌دادم.\nاین ماجرا سال‌ها پیش اتفاق افتاد، اما آن پنج دقیقه مباحثۀ داغ به‌خوبی در حافظه‌ام حک شده است. به نظر می‌رسید زمان کندتر سپری می‌شود، بقیۀ افراد حاضر در مجلس از دیدم محو شده بودند و هر یک از جملاتی که بین ما رد و بدل می‌شد وزنی به سنگینیِ دنیا داشت. چه چیزی می‌تواند بهتر از یک نبرد فلسفی خوب به‌سبک قدیم باشد؟\nمی‌دانم که اغلب اوقات و در خیلی جاها باید سعی کنیم تا نقد سازنده داشته باشیم نه مخرب، با دیگران به‌ملایمت رفتار کنیم، خوش‌مشرب و بخشنده و فهیم باشیم، به دیگران کمک کنیم تا بر خطاها و مشکلاتشان فائق شوند، نه اینکه ضعف‌هایشان را دستمایۀ حمله به آن‌ها کنیم. به‌جای استفاده از عبارت «اما، نه…» کلماتی مثل «بله، و…» را امتحان کنیم. لبخند به لب داشته باشیم. همۀ ما مشکلات مشترکی داریم. جنگ و دعوایی در میان نیست. بیایید کاری سازنده انجام دهیم. قبول دارم که همۀ این قواعد در «زندگی عادی» جاری‌اند. من همیشه لبخند به لب دارم. اما می‌خواهم فلسفه نوعی جواز فرار از اخلاقیات کودکستانی باشد.\nبیشترِ فلاسفه بر این باور نیستند که فلسفه به جنگ و دعوای بیشتری نیاز دارد. از نظر آن‌ها، باید در جهت عکس و غیرتهاجمی‌تر قدم برداریم و خیرخواهی، حمایت، نوع‌دوستی، مهربانی و همدلی بیشتری به خرج بدهیم. گاهی اوقات که با این افراد طرفِ بحث می‌شویم، چنین نظری مطرح می‌کنند: خوی ستیزه‌جویی به تولید فلسفۀ بد می‌انجامد. اگر قصد دارید طرف بحث خود را به اشتباه بیندازید و مچش را بگیرید، در فهم استدلال‌های وی دچار اشتباه خواهید شد و در مقابلش ایرادهای ضعیفی وارد خواهید کرد. تفسیر از روی خیرخواهی به تعهد و التزام عمیق منجر می‌شود. من معتقدم این گفته حقیقتی در خود دارد: می‌توانیم با نقدِ همراه‌با احتیاط و نیک‌بینی از آن پیروزیِ کم‌ارزشی بپرهیزیم که با زخم سطحی به دست می‌آید. اگر از اسب تروای نوع‌دوستی، مهربانی و همدلی به‌خاطر خشونت نهایی، تخریب و پیروزی مهم حرف می‌زنیم، می‌توانم با آن موافق و همراه باشم.\nبرخی فلاسفه مبارزه را فوراً رد نمی‌کنند، بلکه راه ردکردن و منازعه را برای توافق و آشتی نهایی و معنادارتر باز می‌گذارند. چگونه می‌توانیم تصمیم بگیریم که برای بدبودن باید خوب باشیم یا برعکس؟ می‌توانیم این دو شیوه را با توجه به هدف فعالیت فلسفی‌مان مقایسه کنیم: رسیدن به پاسخ‌هایی محکم برای پرسش‌های فلسفی. گمان می‌کنم به‌تعبیری می‌توان گفت که برندۀ این مبارزه خودِ مبارزه است. اما در اینجا قصد ندارم از چنین ادعایی دفاع کنم. دوست دارم دلیل دیگری به شما ارائه کنم، دلیلی که متمایزبودن فعالیت فلسفی را به‌مثابۀ نوعی تعامل انسانی نمایان می‌کند. برای اینکه بتوانم منظورم را عمومی‌تر بیان کنم، برای لحظه‌ای حتی فلسفه را نیز کنار می‌گذارم و فقط به این پرسش‌ها می‌پردازم که نزاع و مبارزه چیست، و چرا مبارزه می‌کنیم.\nبه‌طورکلی، آیا خشونت روش خوبی برای حل مشکلات است؟ قبول دارم که برخی نشانه‌ها ما را به پاسخ منفی می‌رسانند. طبق توصیف ژنرال کارل فون کلاوزِویتس (۱۸۳۱-۱۷۸۰) از نظامیان پروس، جنگ همان سیاست است که با ابزاری دیگر ادامه می‌یابد، اما این حرف کمی شبیه این است که بگوییم چهار دست‌وپا رفتن همان دویدن است که با ابزاری دیگر تداوم پیدا می‌کند. بله: ابزاری بدتر. حالتی ساده‌ و کلی را در نظر می‌گیریم: اگر من و شما هر دو به‌دنبال مقدار ارزش یکسانی باشیم، ممکن است کارمان به دعوا و کتک‌کاری بکشد؛ در حالت ایدئال، هم من همۀ آن مقدار را خواهم خواست و هم شما. اما این کار اشتباه است: بهتر است مذاکره کنیم. جنگ و دعوا خودش هزینه‌ای دارد که از جمع کل کسر می‌شود. فرض کنید جمع کل سود برابر با صد دلار و هزینۀ دعوا ده دلار باشد. آیا شانس صددرصدیِ بردن پنجاه دلار را بر شانس پنجاه‌درصدیِ بردنِ نود دلار ترجیح نخواهید داد؟ مسلماً اگر از پیش معلوم باشد که احتمال برنده‌شدنِ یکی از طرفین بیشتر است،‌ آن طرف راضی به تقسیم نصف‌نصف نخواهد شد. اما در این حالت نیز باید از اطلاعات موجود، ازجمله درصد احتمال، برای ادامۀ مذاکره استفاده کنیم، تا وقتی که هر دو بتوانیم به توافقی معقول برسیم.۱ دلیلی برای ازدست‌دادن ده دلار نداریم.\nجنگ و دعوا روشی ایدئال برای تخصیص یک منبع ارزشمند مستقل نیست؛ وقتی به جنگ متوسل می‌شویم که مذاکرات به بن‌بست رسیده باشد. این نظری موجه دربارۀ جنگ است، اما شامل وضعیتی نمی‌شود که در آن منبع مورداختلاف ارزش مستقلی ندارد و دقیقاً به این دلیل مطلوب است که فرصتی برای مبارزه فراهم می‌کند. گاهی من خواهان چیزی هستم که شما می‌خواهیدش، چون شما آن را می‌خواهید، چون این کار بدین معناست که من می‌توانم به‌خاطر آن با شما مبارزه کنم. و به این دلیل می‌خواهم با شما مبارزه کنم که بدانیم کدام‌یک از ما قوی‌تر است. در چنین وضعی، تقسیم نصف‌نصف را نخواهم پذیرفت، نه‌تنها به این دلیل که باور دارم می‌توانم سهم بهتری به دست بیاورم، بلکه دقیقاً به این خاطر که به چنین باوری نرسیده‌ام و هدف واقعی‌ام این است که بدانم می‌توانم یا نه.\nدر این‌گونه موارد، پاداش نبرد این است که جرئت و خمیرۀ خودمان را می‌شناسیم. می‌خواهیم با قابلیت درونی‌مان کنار بیاییم، قابلیتی که اگر در سخت‌ترین اوضاع و در برابر بهترین رقیبِ ممکن محک نخورد، برای همیشه مجهول خواهد ماند. جنگیدن راه‌حلی کاملاً کارآمد و عقلانی برای این مسئله است. یگانه راه واقعی برای فهمیدن اینکه چقدر می‌توانم سخت بجنگم این است که تا جایی که می‌توانم سخت بجنگم. به بیان ارسطو، فعلیت از نظر مفهومی مقدم بر قوه است.\nعقلانی یا غیرعقلانی‌بودن مبارزه بستگی ندارد به علم دقیق و یقینی ما به قدرتی نسبی که فقط با مبارزۀ واقعی می‌توانیم به دست آوریم: چرا خواهان جنگ و دعواییم؟ صرفاً به‌خاطر ابزاربودنش یا به‌خاطر خودش؟ مبارزه، اگر درست انجام شود، قالبی از تحقیق است که ما را به فلسفه بازمی‌گرداند.\nآیا می‌خواهید بدانید نتیجۀ نبرد من با آن فیلسوف نامهربان چه شد؟ ببخشید که مأیوستان می‌کنم، او برنده شد. من باختم. دوباره باختم. من معمولاً می‌بازم. شکسته‌نفسی نمی‌کنم؛ این واقعیتی عینی است که من همیشه بازنده‌ام. از زمان دبیرستان همواره مناظره کرده‌ام. آنجا اولین نفری بودم که کاپیتان تیمی می‌شدم که راندهای باختش بیشتر از بردش بود. این در حالی است که تیم من یکی از قوی‌ترین تیم‌های منطقه بود: کاپیتان‌های پیش از من (و، به‌احتمال زیاد، بعد از من نیز) در مسابقات ایالتی و ملی برنده می‌شدند، مسابقاتی که رکورد باختم باعث می‌شد حتی شرایط راهیابی به آن‌ها را به دست نیاورم.\nحال چه شد که کاپیتان شدم؟ من با مناظره‌کننده‌هایی رقابت می‌کردم که در برنده‌شدن مهارت داشتند، چیزی که من نداشتم. اما من هم در باختن ماهر بودم. و این مهارت درخشان است (با اختلاف زیاد). در این ربع قرن فاصله، فقط ماهرتر و ماهرتر شده‌ام. باختن خوب است. قدرت و استقامت یک اندیشه در برابر مداقه و موشکافی فقط در لحظه‌ای که فرومی‌ریزد معلوم می‌شود. سوءتفاهم نشود، این کار درد هم دارد. هر دفعه. نیروی محرکه در پس چنین ایده‌ای ذهن خود شماست: ذاتِ شناختی‌تان. وقتی می‌بازید، در واقع می‌فهمید که ظرفیت فکری‌تان شما را تا کجا می‌برد، یعنی ته‌کشیدن آن را تجربه می‌کنید. و این وقتی است که ناگهان حسی وجودتان را می‌گیرد: حس اینکه نمی‌دانید از چه چیزی حرف می‌زنید، حس پوچی ذهن خودتان.\nهنگام مرگ، این پوچی را تجربه نمی‌کنید؛ گمان می‌کنید آرام‌آرام به‌سوی سرزمین موعود می‌روید، ولی ناگهان پیش از آنکه بدانید می‌میرید. قسمت غم‌انگیز خشونت فیزیکی این است که قبل از اینکه طرف را بکشید، او مرده است. اگر حریفتان را در دوئل با چاقو یا هفت‌تیر شکست دهید، نمی‌تواند مرگی را که به او وارد می‌کنید درک کند. اما الفاظ قوی‌ترند، چون بازنده طعم باخت را با تمام وجودش احساس می‌کند، از اول تا آخر.\nسقراط وقتی فلسفه را ارزان فروخت که آن را نوعی آمادگی برای مرگ توصیف کرد. فلسفه اگر به‌درستی انجام شود خودِ مرگ است. صورت خیالیِ نوع دیگر مرگ است، حالتی نیمه‌جان. اگر می‌خواهید بدانید عدم‌بودن و موجودنبودن چگونه است، دست روی دست نگذارید و منتظر چیزی نباشید که اجتناب‌ناپذیر است. به‌جای این کار، باخت را تجربه کنید. خوشی و افتخار جنبۀ مثبت برنده‌شدن است، اما بهای همیشه برنده‌شدن این است که هرگز نخواهید فهمید چه استعداد دیگری داشتید. تنها راه پی‌بردن به حد و مرزتان این است که از آن عبور کنید. ولی اگر با تمام توان خود مبارزه نکنید، بازنده نخواهید شد. به همین دلیل است که می‌گویم باید بیشتر و بیشتر مبارزه کرد.\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را اگنس کالارد نوشته است و در تاریخ ۱۲ آوریل ۲۰۱۹ با عنوان «Is Philosophy Fight Club» در وب‌سایت پوینت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۸ با عنوان «فلسفه باشگاه مشت‌زنی است» و ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است.\n•• اگنس کالارد (agnes callard) متولد سال ۱۹۷۶ و دانشیار فلسفه در دانشگاه شیکاگوست. او مدرک کارشناسی‌اش را در سال ۱۹۹۷ از دانشگاه شیکاگو و دکترایش را در سال ۲۰۰۸ از دانشگاه برکلی اخذ کرده است. حوزۀ اصلی تخصصی او فلسفۀ باستان و اخلاق است.\n[۱] اگر اوضاع به‌گونه‌ای باشد که طرفین نتوانند به این تفاهم برسند که چه کسی برندۀ دعوا خواهد بود یا نتوانند با اعتماد به یکدیگر به قراردادی که می‌بندند وفادار بمانند، آنگاه ممکن است جنگ معقول‌ترین راه‌حل باشد. اما این‌ها، به‌دلایل مختلف، حالت‌های ایدئال نیستند. برای بحث بیشتر، ر.ک: فیرون، جی. دی. «تبیین‌های عقل‌گرایانه برای جنگ»، اینترنشنال اُرگانیزیشن، ۱۹۵۵.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653912.json b/train/540653912.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8ab4db558038af65570ffd36ca8362ad6d0f51d0
--- /dev/null
+++ b/train/540653912.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اسکرول بی‌انتها: زندگی در زمانۀ اینستاگرام",
+  "subtitle": "اینستاگرام یکی از شلوغ‌ترین جاهای دنیاست، ولی هیچ‌جا به آن اندازه احساس تنهایی نمی‌کنید",
+  "introduction": "توییتر عصبی و سیاسی و پر از فحاشی است، اینستاگرام زیبا و آرام و رنگارنگ. گاهی بستن توییتر و بازکردن اینستاگرام، مثل این است که از زیر آفتاب سوزان تابستان، ناگهان پا بگذارید به خنکای خوشایند بهار. اگرچه در اینستاگرام دعوا کم است، اما فرقه‌ها فراوانند: فرقۀ بدن‌سازها با شکم‌های شش تکه‌شان، فرقۀ شیرینی‌پزها با کیک‌ها و نان‌هایشان، فرقۀ مدل‌ها، سلبریتی‌پرست‌ها، کتاب‌دوست‌ها و غیره. و بالای سر همۀ آن‌ها، هوش مصنوعیِ ترسناکی که همه‌جا تعقیبتان می‌کند. دینا تورتوریچی دربارۀ زندگی در اینستاگرام نوشته است.",
+  "content": "دینا تورتوریچی، گاردین — به نقطۀ بازده نزولی رسیده بودم. می‌خواستم توییتر را ترک کنم اما انگشت‌هایم گویی مسخ شده بودند و در هر وقفه‌ای در طول کار، تایپ می‌کردند command + n, tw, enter و بقیه‌اش را به عهدۀ تکمیل خودکار می‌گذاشتند. مثل پیرزنی که در ایستگاه اتوبوس سرکوچه به خودش می‌آید و می‌بیند لباس خواب تنش است، من نیز مقابل پنجره‌های جدیدی که روی صفحۀ کامپیوترم باز بود، پلک می‌زدم و دوست داشتم بدانم چطور به اینجا رسیده‌ام و کجا می‌خواستم بروم؟ چندین بار از دوستی خواستم تا رمز عبورم را عوض و حسابم را برای خودم قفل کند. هفته‌ها و گاهی ماه‌ها می‌گذشت، بدون آنکه اتفاقی بیفتد. اما بعد تظاهراتی اعتراضی بر پا می‌شد یا زادگاهم در آتش می‌سوخت و رسانه‌های قدیمی در انتقال اخبار بیش‌ازاندازه کند بودند. فرایند بازیابی رمز عبور را از سر می‌گذراندم، وارد حساب می‌شدم، خبرهای تازه می‌خواندم، عقلم را از دست می‌دادم و این فرایند را دوباره تکرار می‌کردم.\nبالاخره جولای سال ۲۰۱۸ بود که با خودم گفتم: دیگر اگر اینجا بمانم، سکته می‌کنم.\nرمز عبورم را گذاشتم:  این‌یک‌اتلاف‌وقت‌وحشتناک‌است‌وهدف‌زندگی‌ات‌روی‌زمین‌نیست.۱\nهمیشه از عکس خوشم می‌آمد.\nبه دوستی گفتم دارم خودم را به اینستاگرام تبعید می‌کنم، تنها پلت‌فرم درمیان شبکه‌های اجتماعی که مرا تسخیر نمی‌کرد، اعصابم را به هم نمی‌ریخت و باعث احساس نفس‌تنگی و کرختی انگشتانم نمی‌شد. نظریه‌ای داشتم مبنی‌براینکه هرکس مسخرِ دست‌کم یکی از شبکه‌های اجتماعی است؛ اینکه کدام‌یک، بستگی دارد به ناامنی‌های عاطفی فرد، جنس افرادی که در آن شبکه جمع می‌شوند و سبک ارتباطی که رابط آن پلت‌فرم اجازه‌اش را می‌دهد.\nاز آشنایانم نظرسنجی کردم: «وقتی به این فکر می‌کنید که ’شبکه‌های اجتماعی وحشتناک‌اند‘، بیشتر کدام‌یک منظورتان است؟» برای برخی جواب فیسبوک بود؛ آن‌هایی که اِکس‌های ول‌نکن، جاه‌طلبی‌های سیاسی، خانواده‌ای طرفدار ترامپ یا رقبایی به جا مانده از دوران دبیرستان داشتند. برای من و دیگرانی که شتاب‌ِ بیش از حد اخبار نفسشان را بریده بود، جواب توییتر بود.\nاینستاگرام درقیاس با توییتر معصوم می‌نمود. هیچ‌یک از کسانی که می‌شناختم به آن اهمیتی نمی‌داد یا ازطریق‌آن امرار معاش نمی‌کرد. تنها آدم‌هایی که به داشتن رابطه‌ای مشوش با این پلت‌فرم اعتراف می‌کردند، هنرمندان تجسمی بودند، من نبودم؛ آن‌هایی بودند که می‌ترسیدند از زندگی بهرۀ کافی نبرند، این اضطراب اجتماعی در من نفوذی نداشت؛ یا اینفلوئنسرهایی که دل‌مشغولِ نوعی استانداردِ کمال‌گرایی بودند که استاندارد من نبود، بنابراین احساس امنیت می‌کردم. جماعت اینستاگرامی اغلب اوقات دربارۀ مثبت‌اندیشی و رضایت خاطر موعظه می‌کردند و به خودشان و دنبال‌کنندگانشان یادآوری می‌کردند که هارمونیِ زیبایی‌شناختی‌ای که در تصاویردیده می‌شود، موقتی است و نه نوعی روش همیشگی برای زندگی. جماعت اینستاگرامی رذل یا باهوش به‌نظر نمی‌رسیدند، متواضع و صمیمی بودند. اِسموتی‌های سبزرنگ می‌نوشیدند و به پیاده‌روی می‌رفتند، دنبال رکوردهای شخصی، سلامت جسمی، آرامش فکری و یگانگی با کائنات بودند. باور داشتند که هر روز، روز زیبایی برای زنده‌بودن است. ترکِ توییتر به‌مقصد اینستاگرام مانند نقل‌مکان به لس آنجلس، اما ارزان‌تر بود. کسانی را می‌شناختم که برای گذران دورۀ نقاهت و کناره‌گیری از زندگی عمومی به‌سمت غرب کوچیده بودند. شاید اینستاگرام هم برای من همچین چیزی بود.\n                                                                                         •••\nحالا شش سال است که در اینستاگرام هستم –زمانی کافی برای اینکه سوءظن‌هایی به آن پیدا کرده باشم-، اما این پلت‌فرم آنقدر آشوب روانیِ آن برهه‌ام را تسکین بخشید که به این سوءظن‌ها مجال نمی‌دادم. مجال‌دادن به آن‌ها مثل این بود که تعطیلاتتان را صرف پژوهش دربارۀ اثرات زیان‌بار صنعت گردشگری کنید: انتخابی عاقلانه، عادلانه و ازلحاظ اخلاقی عالی، اما متأسفانه نابه‌جا.\nدر سال ۲۰۱۲ با یک قانون شروع کردم: تنها کسانی را دنبال کن که می‌شناسی. اگر قرار بود براساس نوعی بی‌خبری ارادی عمل کنم، این قانون مفید بود. حتی آن زمان نیز احساس می‌کردم که هر روز قطراتِ عقاید، ایده‌ها، احساسات و تیترهای فیس‌بوک و توییتر می‌تواند مرا خیس می‌کند و این ایده که می‌توانم از نو با ورودی محدود شروع کنم، موجب احساس امنیتم می‌شد. حساب اینستاگرامم خصوصی نبود -هر کسی می‌توانست مرا دنبال کند- اما ورودیِ فیدم را حسابی چفت کرده بودم. اینستاگرام هیچ قابلیتی برای به‌اشتراک‌گذاشتن، بازنشر‌کردن یا انتشار مجدد متنی از وبلاگی دیگر را ندارد؛ افراد برای اینکه چیزی از کسانی که دنبال نمی‌کردم به من نشان دهند، باید زحمت زیادی می‌کشیدند و اکثرشان این زحمت را به خود نمی‌دادند. شبکه محدود بود. هیچ چیزی که تمایلی به دیدنش نداشتم در تایم‌لاین ظاهر نمی‌شد. محیط ساکت و معقولی بود.\nچگونه تصمیم می‌گرفتم تا چیزی منتشر کنم؟ کافی بود وقتی در کنار بقیه در خیابان قدم می‌زدم، بایستم و بگویم: «معذرت می‌خوام، اما باید از این عکس بگیرم»، اغلب همین کفایت می‌کرد. نیروی تصادفی و تکوین‌نیافته‌ای در کار بود، بازتابی ناگهانی از طنز یا سلیقه.\n\nانتشار هم لذت مجزای خودش را داشت. من نیز عاقبت به جایی رسیدم که مثل دیگران برای جلب توجه دست به انتشار بزنم، اما آن اوایل، زمانی‌که کسی عکس‌هایم را لایک نمی‌کرد، باز هم انتشارشان برایم رضایت‌بخش بود. تشریحِ رضایتِ حاصل از خودانتشاری دشوار است. فشردن یک دکمه و تماشای اینکه زائده‌ای از خودتان در آرایشی ازپیش‌مقدر و آراسته ظاهر می‌شود. می‌تواند احساسی جادویی داشته باشد. باعث می‌شود احساس کنید که اهمیت دارید. اما ازنظر سلامت روانی‌ام، آنچه مردم از من می‌دیدند به‌نسبت آنچه من از آن‌ها می‌دیدم اهمیت کمتری داشت. به‌همین‌دلیل آن قانون را وضع کردم تا فقط کسانی را که می‌شناختم دنبال کنم. این آزمون به‌مدت دو سال آسان بود و خدشه‌ای به آن وارد نشد. اما به‌مرور تساهل بیشتری در تعریفی که از آشنا داشتم به خرج دادم. خیلی زود داشتم به تعداد پرشماری از آدم‌ها نگاه می‌کردم که هرگز ملاقاتشان نکرده بودم و هرگز قصدش را هم نداشتم.\n                                                                                         •••\nژانرهای اینستاگرامی‌ای که پس از بازشدن این درِ ورودی از آن‌ها باخبر شدم، چنین چیزهایی بود: عکاسی آرشیوی، میم‌های طالع‌بینی، عکاسی در سفر، آشپزی/شیرینی‌پزی، تناسب اندام/تمرین‌های ورزشی، میم‌های سیاسی، طرفداران افراطیِ سلبریتی‌ها، مُد‌های خیابانی، آرایش/آرایشِ مرتبط با جنس مخالف، تصویربرداری زمان‌گریز، معماری/طراحی، لامسه یا «رضایت‌بخشی»، میم‌های مرتبط با سایر پلت‌فرم‌ها (مثلاً اسکرین‌شات‌های توییتری)، اینفلوئنسرهای مؤنث، تاریخی، انگیزشی، نجات حیوانات، ادبی، تزئین خانه، رقص‌های جمعی، ژیمیناستیک/آکروباتیک، سرامیک، مراقبت از گیاهان خانگی، تصویرسازی و تصاویر اروتیک.\nرمزگشایی از برخی از مُدها ساده‌تر بود. شش ماه توجه‌ام به این جلب شده بود که شماری از آمریکایی‌ها به پرتغال سفر می‌کنند و عکس‌هایی از کاشی‌های نقاشی‌شده می‌گذارند. چرا کاشی‌ها آنجا این‌قدر زیبا به‌نظر می‌رسیدند؟ مدت‌ها فکرم را مشغول کرده بود و سرانجام فهمیدم اینستاگرام پیشاپیش مجموعه‌ای از کاشی‌ها بود. چرا این‌همه گیاهان خانگی؟ زیرا ما زمان زیادی را داخل خانه می‌گذرانیم و این گیاهان خوش‌عکس‌اند.\nهر شب روی تخت‌خوابم، کنار شریک زندگی‌ام دراز می‌کشیدم و در حالی که یک چشم توی متکا فشرده می‌شد و چشم دیگرم باز بود، اسکرولِ بی‌انتهای اینستاگرام را پایین رفتم. هر صبح با صدای آلارم گوشی‌ام بیدار می‌شدم و می‌غلتیدم تا خاموشش کنم و اگر وقت داشتم، همان‌طور نیمه‌خواب می‌رفتم سراغ اینستاگرام. فقط روزی یک ساعت وقت صرف آن می‌کردم؛ روی تخت‌خواب، توی مترو یا پشتِ میز کارم موقع ناهار. درمقایسه با ساعت‌هایی که جاهای دیگری از اینترنت سپری می‌کردم، به‌نظر هیچ می‌رسید.\nچه می‌دیدم؟ یک مربی تناسب اندام که بدنش را روی شن کش و قوس داده، گربۀ به‌سرپرستی‌گرفته‌شده‌ای که در کیسه‌ای کاغذی می‌لولد، ساختمانی که معمارش فرانک لوید رایت بوده، یک قرص نانِ خیمرِ تُرش، دوستی که رسماً اعلام می‌کند دوگانۀ جنسیتیِ مرد و زن را قبول ندارد، یک سلفی از توی آینه، آموزش ایستادن روی دست‌ها، افتتاحیۀ نمایشگاه، عکس‌های بدون ژست در کلوب‌های شبانه، لباس‌های مد امروز، مدالِ نیمه‌ماراتُنِ بروکلین، قفسه‌های شناور جدید، اسکرین‌شاتی از مقاله‌ای با عنوان: «لاک‌پشت ۱۴۰ ساله پسر ۵ روزه‌اش را جای کلاه می‌پوشد»، اعتراض، موج‌های خروشان، نوزاد گابریل یونیون، بوسۀ عروس و داماد، مادر یکی از دوستان در اوج زیبایی به‌مناسبت روز مادر، آینا گارتن با کلاه ساحره‌ای، جزئیات یکی از نقاشی‌های بروگل، تخم‌مرغ قهوه‌ای رنگ در خلاء سفید که در حساب world_record_egg@ با تیکِ آبیِ تأییدشده منتشر شده و کنارش این شرح آمده: «بیایید با هم رکوردی جهانی خلق کنیم و بیشترین تعداد لایک در اینستاگرام را بگیریم و رکورد فعلی که دراختیار کایلی جنر (۱۸ میلیون) است را بشکنیم! ما می‌توانیم [ایموجی دستان بالابُرده].» تا لحظه‌ای که من آن را دیدم، تخم‌مرغ ۵۳ میلیون و ۷۶۴ هزار و ۶۶۴ لایک داشت. کامنت‌ها چنین چیزهایی بود:\n«معنای این تخم‌مرغ چیه؟»\n«این سؤال انحرافیه».\n«این تخم‌مرغ هیچ معنایی نداره».\nبه این فکر کردم که رکوردهای جهانی در فرهنگی که ویژگیِ اختصاصی‌اش فراموشی تاریخی و ابداع بی‌مهابای دسته‌بندی‌هاست، معنایی ندارند و دو بار روی صفحه زدم تا تخم‌مرغ را لایک کنم.\n                                                                                         •••\nبا دنبال‌کردن حساب‌های مربوط به تناسب اندام بین سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۸، نزدیک‌ترین تجربه‌ام از یک خرده‌فرهنگ اینستاگرامی رقم خورد. در آخرین سال‌های دهۀ سوم عمرم بودم و شور دوباره‌ای برای ورزش در خود کشف کرده بودم. عضو یک باشگاه بدنسازی بودم، اما باید کارهایی بهتر از دویدن یا رکاب‌زدن انجام می‌دادم. اینستاگرام سرچشمۀ جوشان ایده بود. آنجا بود که دنیایی کشف کردم از آدم‌ها، اغلب نیز زنانی که تمام روز ورزش می‌کردند و مزد این کارشان جوراب‌شلواری و بالاپوش‌هایی بود که از برندهای اَتلِژِر دریافت می‌کردند.\nورزشکارانِ مستقلی که حامی مالی داشتند، اقیانوس‌هایی از محتوا تولید می‌کردند. بسیاری از آن‌ها شخصیت‌های یوتیوبی بودند که به اینستاگرام هجرت کرده و شمار شگفت‌آوری از آن‌ها استرالیایی و بریتانیایی بودند. جوان نیز بودند. چندین بار ویدئوهایی دیده‌ام که در آن‌ها، جوان بیست‌واندی‌سالۀ عصبی و گریانی اعتراف می‌کند که از دانشگاه انصراف می‌دهد، چون دیگر دلش با آنجا نیست؛ کاری که واقعاً می‌خواهد بکند تولید تمام‌وقتِ محتواست. اکثرشان هم هم‌زمان با اسکات‌زدن تا دوبرابر وزن خودشان، یا کشیدن سورتمه‌ها روی زمین با افسار، آرایش و مژۀ مصنوعی داشتند. همه‌شان می‌خواستند عضلات بزرگ باسنشان را بسازند و زنجیرهای ستون فقراتشان را تقویت کنند. همه‌شان تعهد وحشتناکی به تمرین‌کردن نشان می‌دادند و آهنگ‌های موسیقی الکترونیک را با صدای منقطع سمورچه روی ویدئوهایشان می‌گذاشتند؛ البته آهنگ‌هایی که شامل کپی‌رایت نشود. صبح روز ۹ نوامبر سال ۲۰۱۶، حتی آمریکایی‌ها نیز هنوز بی‌وقفه اسکات می‌زدند، تمرین‌های تناوبی قدرتی۲ انجام می‌دادند و رکوردهای شخصی‌شان را می‌شکستند.\nگاه‌به‌گاه در هم می‌شکستند. یکی از زنان محبوب وزنه‌برداری که دوستش داشتم نوشت «در این عکس خوب و ازخودراضی به‌نظر می‌رسم، اما می‌خواهم یک ویدئوی یوتیوبی بسازم دربارۀ فروپاشی روانی/بحران هویتی که اخیراً دچارش شده‌ام». ازطریق او دربارۀ سازوکارهای فیس‌تیون۳ آموختم، برنامه‌ای برای ویرایش تصویر که به شما اجازه می‌دهد بدون کمترین مهارت فنی، تجمع چربی را صاف، کمر را باریک، جای قارچ‌های پوستی را سفید و آکنه‌ها را ناپدید کنید. ازطریق زنان تراجنسیتی‌ای که دنبال می‌کردم دربارۀ این برنامه چیزهایی شنیده بودم. آن‌ها از آن برای تعدیل آرواره‌ها و پاک‌کردن سیب آدم استفاده می‌کردند، نوعی درمان موضعی برای آشفتگی جنسیتی که شباهتشان به تصویر ایدئالی که از خودشان داشتند را بیشتر می‌کرد. از ارجاعات بی‌مقدمۀ آن‌ها به فیس‌تیون چنین بر می‌آمد که دست‌کاری تصویر توانمندسازی نیست، صرفاً چیزی است که وقتی بیمۀ درمانی‌ات جراحی‌های زنانه‌کردن صورت را پوشش نمی‌دهد، می‌توانی به آن پناه ببری. ورزشکارهایی که دربارۀ دغدغه‌های تصویر بدنی‌شان چندان رک‌ و راست‌ حرف نمی‌زنند، دربارۀ افشای استفاده از این برنامه محتاط‌تر بودند.\n\nآن زن وزنه‌بردار در ویدئوی مربوط به فیس‌تیون گفت به‌خاطر ویرایش عکس‌هایش، وقتی دم از پذیرش بدن و قدرتمندشدن زنان می‌زند، احساس ریاکاری می‌کند. اگر نمی‌توانست قدم در راهی که باید رفت بگذارد، حداقل می‌توانست درباره‌اش حرف بزند. فقط او نبود. کسانی که به این نوع آگاهیِ دوپاره اعتراف می‌کنند را در fitstagram# به‌وفور می‌توانید پیدا کنید. این زن‌ها عکس‌های قبل و بعد را با اختلاف ۶۰ ثانیه از هم منتشر می‌کردند تا تأثیر نیرومند ژست‌گرفتن را نشان دهند. قبل: آدمی شل‌وول و ورم‌کرده‌ و قوز کرده. بعد: یک مدل با هیکلی تراشیده، ساق‌هایی بیرون‌زده و باسنی بی‌نقص. اما اهمیتی نداشت که آن‌ها چقدر در افزایش آگاهی می‌کوشیدند، چون کماکان تحت سیطرۀ طلسم تصویر بودند و برای رسیدن به آن تقلا می‌کردند.\nای کاش می‌توانستم بگویم همۀ این‌ها را از فاصله‌ای دور و با خونسردی و انتقاد می‌دیدم. اما حقیقت این است که وقت زیادی را در باشگاه می‌گذراندم و نگران وضعیت روبه‌جلوی سرم بودم، مصیبتی شایع در میان افرادی که وقت زیادی با گوشی‌هایشان می‌گذرانند. صفحۀ اکسپلور -که کاربران را با استفاده از الگوریتم ‌ها به‌سوی محتواهایی شبیه به آنچه دیده یا لایک کرده‌اند می‌کشاند- من تبدیل به موزاییکی از تمرین‌هایی شد که یکی از دیگری افراطی‌تر بودند. وقتی به قهرمانانِ بدن‌سازی نگاه می‌کردم، مچ خودم را می‌گرفتم که دارم فکر می‌کنم به‌نظرم آن‌قدرها هم بدنِ عجیب‌غریبی ندارند. به‌گمانم اختلال خودزشت‌انگاری همین‌گونه عمل می‌کند؛ الگوریتم‌ها صرفاً آن را ترغیب می‌کند و به شما سقلمه می‌زند تا از آن عبور کنید. و با‌وجوداین، شمشیری دولبه است: هرچه بیشتر به حساب‌های طرفدارِ پذیرش بدن۴ سر می‌زدم تا نوعی وزنۀ تعادل برقرار شود، صفحۀ اکسپلور بیشتر و بیشتر تصاویر طرفدارانِ پذیرش بدن را به خوردم می‌داد. هر تصویری چشم را تمرین می‌دهد و قرارگرفتنِ مداوم درمعرض بدن‌های چاق همان‌قدر ذهن را از نو سیم‌کشی می‌کند که وقتی بی‌وقفه درمعرض بدن‌های لاغر هستید ذهنیتتان عوض می‌شود. این‌ها صحنه‌ای از فیلم «وزنه‌زدن»۵ را برایم تداعی می‌کرد، مستندی ساختۀ دهۀ ۷۰ دربارۀ بدنسازی، که در آن آرنولد شوارتزنگر جوان تلاش می‌کند تا ذهنیت این خرده‌فرهنگ را توضیح بدهد: «منظورم اینه که معلومه آدم‌های زیادی به تو نگاه می‌کنن و  فکر می‌کنن کارهایی که تو می‌کنی عجیبه. اما این‌ها آدم‌هایی‌ان که درباره‌ش چیز زیادی نمی‌دونن… همین که بفهمن اصلاً قضیه چیه، اون وقت این هم چیزیه مثل چیزهای دیگه».\nهمه‌چیز در اینستاگرام این‌گونه بود. همین‌که درباره‌اش به این اندازۀ کافی می‌دانستید، صرفاً تبدیل می‌شد به یکی دیگر از چیزهایی که هست.\n                                                                                         •••\nفکر می‌کنیم می‌دانیم، اما آیا واقعاً از گسترۀ کامل دست‌کاری‌های این پلت‌فرم، پیچیدگی‌های روانی و میزان مهندسی اجتماعی‌ای که در آن در جریان است خبر داریم؟ بله و خیر. زمانِ نوشته‌شدنِ این متن، ارزش تخمینی اینستاگرام بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار (۷۷ میلیارد پوند) است، ۱۰۰ برابر قیمتی که فیسبوک در سال ۲۰۱۲ برایش پرداخت کرد. اینستاگرام تجارتخانۀ جمع‌آوری داده و فروش رسانه است. ابزارهای فهرست‌بردار از هر چیزی که منتشر می‌شود داده استخراج می‌کنند و به‌شکل تحلیل برند، یا به‌عنوان اطلاعات به دولت‌ها، شرکت‌های امنیتی و نظارتی، و شرکت‌های تجاری می‌فروشند. فیسبوک برای کمک به آموزش نرم‌افزار تشخیص تصویر اختصاصی‌اش از تصاویر منتشره در اینستاگرام استفاده می‌کند. و البته، اینستاگرامِ تحتِ مالکیتِ فیسبوک حرکات شما در سراسر اینترنت را دنبال می‌کند و به‌شیوه‌هایی گاه ظریف و گاه زمخت به این اشاره می‌کند که در تعقیب شماست.\nگاه‌گداری کسی یا چیزی پرده را بر می‌دارد. در ژوئیه سال ۲۰۱۹، اینستاگرام از کار افتاد و مدت‌زمانی کوتاه، کابران این تجربۀ نامعمول را داشتند که در فیدهایشان اسکرول‌کنند و به‌جای دیدن تصاویر، فراداده‌های تشخیص تصویر را به‌شکل متونی آبی درون مربع‌های خاکستری کم‌رنگ ببینند. متن از این قرار بود:\n«تصویر ممکن است دربردارندۀ: ۱ شخص، لبخند، متن باشد»«تصویر ممکن است دربردارندۀ: ۱ شخص، نمای نزدیک باشد»«تصویر ممکن است دربردارندۀ: شب، آسمان و فضای بیرون باشد»«تصویر ممکن است دربردارندۀ: ۱ شخص یا بیشتر، افراد نشسته، کفش‌ها و فضای بیرون باشد»\nمن ربات‌هایی را تصور کردم دارای آگاهی که با انگشت شست عکس‌ها را ورق می‌زنند. آن‌ها این‌گونه ما را می‌بینند: به شیوۀ ترمیناتورها.\nوقتی اینستاگرام در سال ۲۰۱۳ از تبلیغاتش رونمایی کرد، ناگهان به‌نظرم ‌رسید که در فید من، پنج تصویر در میان یکی تبلیغاتی است. بعد شمردمشان ودیدم هر سه یا چهار تصویر در میان یکی تبلیغ است. به‌مرور زمان، تبلیغ‌ها به‌نحو مرموزی خاص شدند. تبلیغی برای ایستگاه نوشیدنی متحرک از یک استارتاپِ مبلمان منزل، شامل مجلۀ ان‌پلاس‌وان -مجله‌ای که برای آن کار می‌کنم-، کنار یک فیلودندرون خالدار. تبلیغی برای برند لباس‌های زنانۀ مینیمالیستی در سان فرانسیسکو، که مدل آن خواهر کوچک شاعری بود که همین اواخر ملاقات کرده بودم. مدیریت تبلیغات فیسبوک۶ که می‌دانستم وجود دارد، ازطریق هدف‌گیریِ جزئی به من رسیده بود: کاربرانی که بُن اپِتیت۷ را دوست دارند، ساکن بروکلین‌اند و بین ۱۸ تا ۳۵ سال سن دارند باید این تبلیغ را ببینند. اما این نوع تعقیب‌شدن اصلاً چیز دیگری بود. اواخر سال ۲۰۱۹، تعجب نمی‌کردم اگر کسی شبیه به خودم را در تبلیغی ببینم که فقط برای من است، منی که لباس مینیمالیست پوشیده‌ام، ان‌پلاس‌وان می‌خوانم و کنار ایستگاه نوشیدنی متحرک نشسته‌ام.\nبقیۀ مردم چه می‌دیدند؟ دریافتم که هیچ نمی‌دانم. بااینکه زمانی تبلیغات تلویزیونی را با علاقه نگاه می‌کردم -به‌خصوص آن‌هایی که برای مردان طراحی شده بودند و طی مسابقات فوتبال آمریکایی که شریک زندگی‌ام تماشا می‌کرد پخش می‌شدند، تبلیغ ماشین‌ها و آب‌جوها و تبلیغات دارویی برای تاسی و اختلال نعوظ-، در اینستاگرام فقط خودم را می‌دیدم. قبلاً فهمیدنِ اینکه بقیه تحت تأثیر ایدئولوژی‌اند ساده‌تر بود، دست‌کم آن تبلیغ‌های عمومی به من درکی می‌دادند از رشته‌های روانیِ مردانِ آمریکایی که تبلیغاتچی‌ها روی آن‌ها سرمایه‌گذاری کرده بودند. حالا من با تبلیغات خودم در یک حباب فیلترشدۀ۸ تبلیغاتی تنها بودم.\n                                                                                         •••\nدرهمین‌حال اینستاگرام داشت اثر خودش را بر جهان فیزیکی می‌گذاشت. مردم در جست‌وجوی محتوای اینستاگرامی رستوران‌ها، مکان‌های عمومی و محله‌های خصوصی را شلوغ‌تر می‌کردند و باعث می‌شدند که دست‌اندرکاران این مکان‌ها به راه‌های دیگری برای طراحی و کنترل جمعیت بیاندیشند. مقاله‌ای خواندم دربارۀ رو کِرمیو۹ در پاریس که ساکنین خانه‌های رنگ شده‌اش، التماس می‌کردند دروازه‌ای تعبیه شود تا گردشگران دست از عکس‌گرفتن جلوی این خانه‌ها بردارند. قائم مقام انجمن خیابان به یک سایت اخبار محلی گفت «جهنمی شده که بیا و ببین… آخر هفته‌ها ۲۰۰ نفر بیرون پنجره‌هایمان جمع می‌شوند. میز شام ما درست جلوی پنجره است و مردم آن بیرون دارند عکس می‌گیرند».\nمقاله‌ای در ان.پی.آر متضمن این بود که اینستاگرام دارد بازدیدکننده‌های بیشتری را در جست‌وجوی عکس‌های بی‌نقص روانۀ پارک‌های ملی می‌کند. به‌گزارش این مقاله، در سال ۲۰۱۸: «زنی از اهالی کالیفرنیا در یکی از پارک‌های ملی میشیگان در حال تلاش برای گرفتن سلفی، سقوط کرده و جان باخته است». در پارک ملی یلواستون در سال ۲۰۱۵، زنی  که تلاش می‌کرد «از یک گاومیش آمریکایی سلفی بیاندازد، از آن حیوان شاخ خورده است». مسئولان پارک سوگندنامۀ داوطلبانه‌ای سر هم کرده‌اند که شامل این عبارت هم می‌شود: «هیچ عکسی ارزش آسیب‌رساندن به خودتان، دیگران و پارک را ندارد».\nحفاظت از زمین‌های بکر نیز دل‌نگرانی دیگری بود. یک ناشناس بدذات حساب اینستاگرامی publiclandshateyou@ [به معنی زمین‌های ملی از شما متنفراند] را گشود تا گردشگران اینستاگرامی را به‌خاطر اقداماتِ بی‌فکرانه‌شان در مناطق حفاظت‌شده یا بکر طبیعی خجالت دهد. در بهار ۲۰۱۹، مایلی سایرس عکسی از خودش منتشر کرد که در آن از یک یوکای نخلی آویزان است، گیاهی در خطر انقراض که به‌خاطر سیستم ظریف ریشه‌هایش شناخته شده است. یکی از انجمن‌های حفاظت از محیط زیست، به او التماس کرد تا آن عکس را حذف کند.\nتا آن زمان دیگر آشکار شده بود که اینستاگرام دارد محیز ساخته‌شده را نیز تغییر می‌دهد. کافه‌ها، میخانه‌ها و خانه‌های تفریحیِ موضوعی که به آن‌ها «موزه» می‌گوییم طوری طراحی و ساخته می‌شدند تا روی این رادار ظاهر شوند. موزه‌های هنری فهمیدند که برنامه‌ریزی نمایشگاه‌هایی با موقعیت‌های ازپیش‌ طراحی شده برای سلفی‌گرفتن، «محتوای کاربرساخته»، یا یو.جی.سی را افزایش می‌دهد که این به‌نوبۀخود منجر به تبلیغات مجانی و «ارگانیک» می‌شود.\nویترین‌های جدید مغازه‌ها و رستوران‌ها به‌همین‌ترتیب برای تصویربرداری بهینه می‌شدند. ملاحظاتی همچون راحتی، دسترسی آسان و کیفیت صوتی محیط درمقابل جذابیت بصری، در درجۀ دوم اهمیت بودند. مثل این بود که منظره‌ها دچار خودزشت‌انگاری شده‌اند و دارند ظاهر جسمانی‌شان را دگرگون می‌کنند تا درخور استاندارد‌های قراردادی‌ای بشوند که کارکرد اصلی‌شان را زیر سؤال می‌برد. اما ممکن است من برعکس متوجه شده باشم. شاید مقصود از فضای فیزیکی دیگر پناه‌دادن به انسان‌های دارای جسم نباشد. شاید ویترین یک مغازه برای یک استارتاپ اینترنتی تولید به مصرف درست همانند وب‌سایت، برای فروشگاه‌های ساخته‌شده از سیمان و سنگ، ابزاری برای بازاریابی باشد. قدم‌گذاشتن در بسیاری از فروشگاه‌ها احساسی مثل قدم‌زدن درون یک برنامه دارد. آن‌ها همیشه از نزدیک کوچکتر به‌نظر می‌رسند، درست مثل هنرپیشه‌های مشهور که در زندگی واقعی قدکوتاه‌ترند.\nپاییز سال ۲۰۱۹ دیگر به این نتیجه رسیده بودم که اینستاگرامی‌ها مردمی درهم‌شکسته‌اند، مردمی مناسب من. اگر من در حال افسرده‌شدن بودم، بقیه نیز بودند. تأثیرِ تالار آیینه‌ایِ این الگوریتم انگار دوباره دست‌اندرکار این اتفاقات بود: افراد بیشتر و بیشتری دربارۀ درخانه‌ماندن، تکاپو برای حفظ سلامت روان و یافتن جماعتی از رنجورانِ هم‌درد در این پلت‌فرم پست منتشر می‌کردند. اما این فقط من و الگوریتم من نبودیم. افراد دیگری نیز داشتند مأیوس و گوشه‌گیر می‌شدند و این رسانه نیز به‌نظر می‌رسید این روند را تأیید می‌کند. تَوی گِوینسون، نویسندۀ آمریکایی و یکی از بنیان‌گذاران روکی، وقایع‌نگاری سردرگمی‌هایش طی بزرگ‌شدن با اینستاگرام را در مقاله‌ای در مجلۀ نیویورک منتشر کرد. آتلانتیک مدعی شد که دختران اینستاگرام‌بازِ جدید تمام وقتشان را تنها سپری می‌کنند و توصیف کرد که چطور اینفلوئنسرها اکثر سلفی‌هایشان را به‌نحوی در خانه صحنه‌آرایی می‌کنند که برای دنبال‌کنندگانشان پذیرفتنی به‌نظر برسند. خدمات تحویل درب منزل، برندهای لباس راحتی و کارخانه‌های تولید پتوهای سنگین۱۰ همگی آمادۀ پول‌سازی از این سلفی‌ها بودند.\nآنگاه با آگورافوبیک تراولر۱۱ مواجه شدم. در رویداد قصه‌گویی زنده‌ای که در آن شرکت کرده بودم، مسئول تشریفات، به‌منظور پخش پیامی از حامی مالی، فرمان داد تا چراغ‌ها را خاموش کنند. نور صحنه کم شد و ویدئویی چهار دقیقه‌ای سرگذشت ژاکی را باز گفت، زنی چهل‌واندی‌ساله با لهجۀ غلیظ نیوزیلندی که در دهۀ سوم زندگی‌اش حملات اضطرابی شدیدش آغاز شده بود. صدای او روی تصویر درحالی‌که دوربین صورتش را از درون پنجره‌ای ضبط کرده بود، می‌گفت «درنهایت تشخیص دادند که آگورافوبیا دارم». مدت‌زمانی تقلا کرد تا به جایی دور از خانه‌اش سفر کند. «این زندگی‌کردن نیست. این اصلاً زندگی نیست وقتی مدام ناخوشی».\nبعد ژاکی نقطۀ عطفی از سر گذراند. روزی در حال نگاه‌کردن به گوگل استریت ویو، فکر کرد که از مناظر زیبا و نماهای جالبی که دوست دارد اسکرین‌شات بگیرد. رو به دوربین گفت «من همیشه عاشق عکاسی بودم. این به من فرصت عکاسی‌کردن داد بدون اینکه آن احساس اضطراب را داشته باشم. فکر می‌کنم حدود ۲۷۰۰۰ اسکرین‌شات گرفته‌ام».\nژاکی حساب اینستاگرام streetview.portraits@ را برای به‌اشتراک‌گذاشتن اسکرین‌شات‌هایی که می‌گرفت به راه انداخت. ویدئو دوربین ژاکی را نشان می‌داد که به یکی از پست‌های اینستاگرامی‌اش نگاه می‌کند، تصویری رنگ‌ورورفته از دو شتر در صحرا، و داشت در قسمت نظرات اسکرول می‌کرد. گفت «حالا بیش از هر وقت دیگری با دنیا احساس نزدیکی می‌کنم».\nبا کمک گوگل، ژاکی برای دیدار از نمایشگاهی از عکس‌هایش در سوهو به نام «مسافر آگورافوبیک» به نیویورک سفر کرد. ویدئو ژاکی را در یک تاکسی و سوار بر هواپیما نشان داد. دوربین رسیدن او به گالری را دنبال کرد، شانه‌هایش را بالا انداخته و دست‌هایش را در جیب فرو برده بود. درون نمایشگاه، آرام گرفت و لبخند زد. گفت «اگر تقلا می‌کنید و همه‌چیز را توی خود می‌ریزید… این قطعاً کمکی نمی‌کند. لطفاً تسلیم نشوید، بدانید که وضعیت می‌تواند بهتر شود و بهتر هم می‌شود».\nمن برای ژاکی خوشحال بودم، اما این ویدئو مرا عمیقاً پریشان کرد. به‌نظرم چیز مضری بود و روزها درباره‌اش فکر کردم. پیامِ آن ویدئو مشکلی نداشت، فناوری شما را به جهان متصل می‌کند. اما نمی‌توانستم از دست معنای ضمنی‌اش خلاص شوم: اینکه اگر گوگل و اینستاگرام مدل ایدئالی از کاربر مد نظر داشته باشند، آن مدل احتمالاً چنین آدمی است: فرد خلاقی که نمی‌تواند –یا نمی‌خواهد- از خانه‌اش خارج شود.\n                                                                                         •••\nسابقۀ چشم‌چرانی مدرن، حتی نوع چندپنجره‌ایِ آن، به گذشته می‌رسد. در فیلم «پنجرۀ پشتی» اثر آلفرد هیچکاک، «جف»، یک عکاس مطبوعاتی که به‌خاطر پای شکسته‌اش زمین‌گیر و خانه‌نشین‌شده است و «کاری جز نگاه‌کردن از پنجره به بیرون» ندارد. آن‌سوی حیاط، عروسک‌خانه‌ای است از زندگی‌های موازی که او می‌تواند افشاشدنشان را از روی صندلی چرخ‌دارش نظاره کند. «بیکینی‌پوشِ خوشگلِ» موبوری -که به او لقب «میس تورسو» داده است- با لباس زیر درحال مالیدن کره روی نان تست صبحانه‌اش کش‌وقوس می‌آید و می‌چرخد؛ آقای توروالد، فروشندۀ جواهرات بدلی از یک باغچۀ گل‌کاری‌شده و همسری مریض و ناشاد مراقبت می‌کند؛ «میس لونلی‌هارتس»، زنی مجرد که هر شب پیش‌ازآنکه بنوشد و آن‌قدر گریه کند تا خوابش ببرد، پانتومیم شامی دونفره را زیر نور شمع اجرا می‌کند؛ و سایر همسایگان بی‌نامی که کمتر جذاب‌اند اما کماکان ارزش تماشاشدن دارند.\nمنظرۀ پنجرۀ جف، «خانۀ داستانِ» هنری جیمز را به ذهن متبادر می‌کند که «نه یک بلکه یک میلیون پنجره دارد». و علاوه بر آن، یادآور منظرۀ اینستاگرام است. همان‌طور که جورگا چو-بوزه در مقاله‌ای دربارۀ این فیلم می‌نویسد: «جف می‌نشیند و از پنجره به بیرون خیره می‌شود مثل ما که می‌نشینیم و اسکرول می‌کنیم و گاهی دوبار روی صفحه انگشت می‌زنیم». او با آب‌وتاب داستان‌هایی دربارۀ همسایگانش تعریف می‌کند همان‌طور که ما «دربارۀ غریبه‌ها… براساس حساب اینستاگرامشان». دلالت‌های اخلاقیْ آن‌موقع نیز مثل امروز منشأ دلواپسی بودند. استلا که پرستار شرکت بیمه است و به جف سر می‌زند، او را سرزنش می‌کند و می‌گوید «ما مردمِ چشم‌چرونی شدیم. کاری که مردم باید بکنن بیرون‌رفتن از خونه و سرزدن به همدیگه محض تنوعه. بله آقا. نظرت دربارۀ این فلسفۀ خودمونی چیه؟»\nدینامیک درهم‌تنیدۀ اینکه کی چه کسی را می‌بیند و چه کسی می‌داند که در حال دیده‌شدن است، همواره وجود داشته است. آنجا که اینستاگرام حقیقتاً تازگی دارد -ورای معرفی یادگیری ماشینی و نظارت تجاری به این مجموعه- در این بی‌ثباتیِ غریبِ وضعیت تماشاگر به‌عنوان سوژه است. یک چشم‌چران می‌داند چگونه ناظری است، اما با نگاه به اینستاگرام، شما همیشه یک چشم‌چران نیستید. و همچنین همیشه یک شاهد و هیچ نوع دیگری از نظاره‌گر نیز نیستید. هویت ضمنی شما با هر ضربۀ شست می‌لغزد و عوض می‌شود.\nجای من باشید و در اینستاگرام اسکرول کنید: آدم با اعتمادبه‌نفسی هستید که چهره‌ای عکاسی‌شده از زیر چانه برایش زمزمه می‌کند؛ گیرندۀ کارت تبریک تعطیلاتی هستید از خانواده‌ای که پیراهن‌های یقه‌اسکیِ یک‌دست پوشیده‌اند؛ مشترک مجله‌ای هستید که سرمقاله‌ها را تورق می‌کند؛ زنی هستید ایستاده جلوی نمایشگر که حرکات اروبیک مربی‌اش را تقلید می‌کند؛ مادری هستید ایستاده که به فرزندش از بالا به پایین می‌نگرد؛ دوستی هستید که وقت ناهار به آن‌سوی میز نگاه می‌اندازد؛ مشتری‌ای هستید در پی بهترین قیمت؛ محققی هستید که در آرشیوها سبک‌سنگین می‌کند؛ طرفداری هستید که بیانسه را می‌ستاید؛ آینه‌ای هستید که تصویر عکاس را خود بازتاب می‌دهید؛ عکاس هستید و از درون چشم‌های آن زن می‌بینید؛ گوشی هستید.\nشما چشم‌چرانِ پشتِ پنجره‌اید و می‌کوشید تا دید بهتری داشته باشید. و در این سناریو، ضدقهرمانی که وارد حریم خصوصی شما می‌شود، آن هم نه از پنجره، بلکه از در ورودی خانه، تبلیغات است.\n                                                                                         •••\nیک هفته پس از آغاز نوشتن این مقاله، تبلیغ‌هایی درباره‌اش در اینستاگرام می‌دیدم. ایستگاه نوشیدنی متحرک برگشته بود و این‌بار مجله‌های متفاوتی روی قفسه‌اش بود. به‌همین‌ترتیب «اَبَرغذاهای دگرگون‌کنندۀ زندگی، سرشار از گیاهان با تحویل درب منزل» بازگشته بود، ته‌ماندۀ دورۀ تناسب اندامم؛ همچنین اصلاح‌کنندۀ وضعیت روبه‌جلوی سر، قطعه‌ای پلاستیکی که به ستون فقراتتان می‌چسبانید و هر گاه غوز کنید، می‌لرزد. تبلیغی برای مقاله‌ای در نیویورک تایمز دربارۀ فناوری تشخیص چهره، و تبلیغی برای وال استریت ژورنال به من عرضه شد که در آن دختر نوجوان محزونی را در تختخواب نشان می‌داد؛ گوشی‌ای روی میزِ کنار تخت، دو دختر خندان را در میان قلب‌ها نشان می‌داد و زیرش نوشته شده بود: «آمریکایی‌های جوانْ در آزمایش کنونی و عظیم و برنامه‌ریزی‌نشدۀ شبکه‌های اجتماعی، خوکچه‌های هندی شده‌اند و دختران نوجوان متحمل بیشترین رنج‌اند».\nدولت ایالات متحده در واکنش به دامنۀ این آزمایش کند بوده است. اتحادیۀ اروپا شدت‌وحدت بیشتری به خرج داده است. در پاسخ به فشارهای قانون‌گذاران، فیسبوک اکنون دربارۀ داده‌ها شفاف‌تر عمل می‌کند. برای نخستین بار می‌توانم نام شرکت‌هایی که اطلاعاتم را روی پلت‌فرم بارگذاری کرده‌اند ببینم: پریدیکتیو میدیا انالیتیکس ال.ال.سی، نیلسن، لایورمپ، اکسیوم، آدارا، اراکل دیتا کلاود، ووندرمن دیتا پراداکتس، سوشال‌کُد، تاوردیتا. شرکت فیسبوک همچنین میزانی از کنترل را برای تنظیم تبلیغات به کاربران داده است.\nبه تبعیت از دستوراتی که در مقاله‌ای آن‌لاین پیدا کردم، تبلیغات براساس داده‌های سایر شرکا -یعنی داده‌هایی دربارۀ وبسایت‌هایی که از آن‌ها دیدن کرده یا خریدهایی که با کارت اعتباری‌ام انجام داده‌ام- را به مجاز نیست تغییر دادم. تبلیغات براساس فعالیت شما در فیس‌بوک که جاهای دیگری می‌بینید، که از آن سر در نمی‌آوردم را به مجاز نیست تغییر دادم. تبلیغاتی که شامل فعالیت‌های اجتماعی شما می‌شوند، یعنی تبلیغاتی که به دوستانم می‌گوید محصول خاصی را پسندیده‌ام را به به هیچ‌کس نشان داده نشود تغییر دادم. یک‌شبه تبلیغات اینستاگرامم به‌نحو خوشایندی تصادفی شد.\nاما حضورم به عنوان کاربری که هدف تبلیغاتِ خاصی نبود و دریافت‌کنندۀ تبلیغات اینفلوئنسرهای آمازون، تی‌شرت‌های ضایع و بازی‌های مزخرف آیفون بود، زمان زیادی طول نکشید. به‌وضوح زمانی که در اینستاگرام صرف می‌کردم زیادتر از آن بود که پلت‌فرم چیزهایی که از قبل می‌دانست را دوباره یاد نگیرد. کاش می‌توانستم باز از نو شروع کنم.\nسرعت یادگیری ماشینی نگران‌کننده و اغلب ترسناک است. انتخاب اینکه کدام ترسناک‌تر است، دشوار است: این احساس که کسی آن بیرون هست که قدم‌به‌قدم شما را تعقیب می‌کند یا این واقعیت که هیچ‌کس نیست، فقط وسیلۀ ردیابی‌ای که در جیب‌تان این‌طرف آن‌طرف می‌برید هست. من هنوز به‌دلیل لذت‌های گاه‌به‌گاه، روزی یک ساعت صرف اینستاگرام می‌کنم. زمان‌سنجی درونی به من می‌گوید که چه وقت زمانم سر آمده است.\nدیروقت شب در تخت‌خواب، تبلیغی دریافت می‌کنم برای برنامۀ مراقبه‌ای که قرار است به خوابیدنم کمک کند. نیمه‌شب است و دارم استوری‌های اینستاگرام را زیرورو می‌کنم.\nتبلیغ می‌پرسد به اینستاگرام اعتیاد دارید؟\nزیر آن نظرسنجی‌ای با دو گزینه وجود دارد: آری و از کجا فهمیدی؟\nروی جوابم کلیک می‌کنم و نظرسنجی نتایجش را آشکار می‌کند: ۴۹٪ روی از کجا فهمیدی؟ کلیک کرده‌اند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                  شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و        سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از  ۱۰۰    منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و  وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                  در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار،        گفت‌وگو،       بررسی     کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند.   گزیده‌ای      از بهترین    مطالب     وب‌سایت  ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در                  کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی        ترجمان         به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما  می‌توانید   با     خرید    اشتراک       سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                 برخوردار شوید. فصلنامه برای  مشترکان زودتر از توزیع  عمومی       ارسال        می‌شود  و  در صورتی‌که فصلنامه آسیب  ببیند بدون  هیچ  شرط   یا    هزینۀ    اضافی     آن را  تعویض  خواهیم کرد. ضمناً هر  وقت    بخواهید     می‌توانید    اشتراکتان  را    لغو کنید  و  مابقی مبلغ    پرداختی را  دریافت     کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را دینا تورتوریچی نوشته است و در تاریخ ۳۱ ژانویه ۲۰۲۰ با عنوان «Infinite scroll: life under Instagram» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۵ فروردین ۱۳۹۹ با عنوان «اسکرول بی‌انتها: زندگی در زمانۀ اینستاگرام» و ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است.•• دینا تورتوریچی (Dayna Tortorici) نویسندۀ ۳۱ سالۀ آمریکایی، دانش‌آموختۀ دانشگاه براون و از سال ۲۰۱۶ از دبیران مجلۀ اِن‌پلاس‌وان است.\n[۱] thisisamassivewasteoftimeandnotthepurposeofyourlifeonearth[۲]  High-Intensity Interval Training[۳]  FaceTune[۴]  Body positive[۵]  Pumping Iron[۶]  Facebook Ads Manager[۷] یک ماهنامۀ مخصوص آشپزی و شیرینی‌پذیری در آمریکا [مترجم].[۸]  Filter bubble: وضعیتی که در آن کاربر اینترنت تنها با اطلاعات و عقایدی رویارو می‌شود که باورهای خودش را تأیید و تقویت می‌کند [مترجم].[۹]  Rue Cremieux: خیابان باریکی در پاریس که یکی از محبوب‌ترین محل‌ها برای اینفلوئنسرهای اینستاگرامی است [مترجم].[۱۰]  Weighted-blanket: پتوهایی برای کاهش استرس خلق احساس آرامش [مترجم].[۱۱]  Agoraphobic Traveler: (مسافر آگورافوبیک) نام نمایشگاه ژاکی، شخصی که در ادامه سرگذشتش آمده است. آگورافوبیا یا هراس از مکان‌های باز نوعی از اختلال اضطراب است [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653913.json b/train/540653913.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d0f740f9efaabd121e9879a9403a282f4685d8b8
--- /dev/null
+++ b/train/540653913.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چه می‌شد اگر دورکاری به معنای کارکردن از خانه نبود؟",
+  "subtitle": "باید کار و محل زندگی‌مان را از هم جدا کنیم",
+  "introduction": "«دفتر کار خانگی» نام دیگری است برای اتاق خواب، جای جدیدی که مخلوق دوران دورکاری است. کرونا ثابت کرد برای کارکردن نیاز نیست تا آن سر شهر بروید و روزی سه ساعت در ترافیک گیر کنید. البته دورکاری برای همه ایدۀ چندان کارآمدی نشد. در خانه، از بچۀ کوچکمان گرفته تا سبد رخت‌چرک‌ها استعداد این را دارند که حواسمان را پرت کنند و بازدهی‌مان را تا حد ممکن کاهش دهند. کال نیوپورت می‌گوید گرچه خانه جای کارکردن نیست، اما به طرقی شاید همچنان بتوانیم دورکاری را حفظ کنیم.",
+  "content": "کال نیوپورت، نیویورکر— اواخر دهۀ ۱۹۶۰، پیتر بنچلی، نویسندۀ آمریکایی، و همسرش وندی دنبال مکان آرامی می‌گشتند برای زندگی در نزدیکی شهر نیویورک. اول رفتند سراغ پرینستون و نیوجرزی، ولی دیدند بودجه‌شان کفاف نمی‌دهد و دست‌آخر پنینگتون را برای زندگی انتخاب کردند، اجتماع کوچکی در هشت‌مایلی غرب. اینجا جایی بود که بنچلی دست به کار نوشتن اولین رمانش شد، داستانی احساسی دربارۀ کوسۀ سفید بزرگی که وحشت به دل ساکنان یک شهرک ساحلی می‌اندازد. سال‌هاست که رابطۀ بین «آرواره‌ها»۱ و پنینگتون برایم آشناست، چراکه من هم در انتهای همان خیابانی بزرگ شده‌ام که بنچلی یکی از خانه‌های آنجا را خریده بود. خانۀ آن‌ها یکی از آن درشکه‌خانه‌هایی بود که کاربری ‌اش را تغییر داده بودند و در ملکی نسبتاً بزرگ و محصور به درختان کاج و سرو واقع شده بود. بچه که بودم، موقع مشق‌نوشتن در اتاق زیرشیروانی‌ام، گاهی دلم می‌خواست بنچلی را تصور کنم که دارد از ورای حیاطی مثل حیاط ما به خیابانمان نگاه می‌کند و آن صحنه‌های نمادین را به تصویر می‌کشد.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n اما همین اواخر، با کمال تأسف، فهمیدم بنچلی واقعاً رمان «آرواره‌ها» را در خانۀ روستایی‌اش در پنینگتون ننوشته است. جان مک‌فی ماه گذشته طی مقاله‌ای در نیویورکر فاش کرد که به یاد می‌آورد که بنچلی طی این سال‌ها در «فضایی اجاره‌ای در پشت کارخانۀ کوره‌سازی» کار می‌کرده است. بررسی‌های بیشتر توسط مرکز «هوپ‌وِل ولی هیستوریکال سوسایتی» نشان داد که آن کارخانه درحقیقت شرکت «پنینگتون فِرنِس سوپلای»، واقع در بلوار بروک‌ساید در منتهاالیه شمالی خیابان اصلی پنینگتون، بوده است. سال‌ها بعد، وندی بنچلی همچنان آن صدا را به خاطر می‌آورد: «میز کار او درست وسط جایی بود که کوره‌ها در آن ساخته می‌شد. بنگ! بنگ! بنگ! و این صدا مزاحمتی برایش ایجاد نمی‌کرد».  بنچلی تنها نویسنده‌ای نیست که خانه‌ای زیبا را به‌قصد کارکردن در شرایط قطعاً بدتری در همان نزدیکی ترک کرده است. مثلاً مایا آنجلو اتاق‌های هتل را برای نوشتن ترجیح می‌داد و از کارکنان هتل می‌خواست تمام کارهای هنری را از روی دیوارها جمع کنند و فقط روزی یک‌بار برای خالی‌کردن سطل‌ها وارد اتاقش شوند. او ساعت شش‌ونیم صبح، با یک انجیل و یک دفترچۀ زردرنگ و یک بطری نوشیدنی، از راه می‌رسید. نیازی به میز کار نداشت؛ به‌جایش روی تخت دراز می‌کشید. یک‌بار در مصاحبه‌ای برای جورج پلیمپتون توضیح داده بود که این عادتش چطور باعث شده بود که یکی از آرنج‌هایش «کاملاً پینه ببندد». دیوید مک‌کالو، در خانۀ زیبایی با تخته‌کوبی‌های سفید در شهرک تیسبری غربی در جزیرۀ مارتاز وین‌یارد زندگی می‌کرد. محل زندگی او شامل یک دفترکار خانگی بود که به‌زیبایی برای این کار آماده شده بود، اما مک‌کالو باغچۀ محبوبش در حیاط پشتی را برای نوشتن ترجیح می‌داد. جان اشتاین‌بک حتی پا را از این هم فراتر نهاده بود. او، در اواخر عمر کاری‌اش، تابستان‌ها را در ملکی دوجریبی در سَگ‌هاربر می‌گذراند (ملکی که زمستان گذشته با قیمت ۱۷.۹ میلیون دلار برای فروش گذاشته شد). اشتاین‌بک به ویراستارش، الیزابت اوتیس، گفته بود ترجیح می‌دهد این بهشت ساحلی را رها کند و به‌جای آن برای نوشتن به قایق ماهیگیری‌اش برود، جایی‌که مجبور است به‌زورْ تعادل دفترچه‌اش را روی یک میز متحرک حفظ کند.\nاز خیلی جهات می‌توان نویسندگان حرفه‌ای را اصلی‌ترین کارکنان دانش‌ورزی دانست که کارشان را به‌صورت دورکاری انجام می‌دهند. درحالی‌که داریم به دوران پساهمه‌گیری -که در آن دورکاری عادی‌تر از قبل خواهد بود- نزدیک می‌شویم، شاید بتوان با کمی دقت مشاهده کرد که این نویسندگان تا چه حد مایل خواهند بود برای کارکردن از خانۀ واقعی‌شان فاصله بگیرند.\n پناه‌بردن به محل‌های کار ‌غیرعادی در نزدیکی خانه، در دوران همه‌گیری کرونا، به تجربه‌ای عادی تبدیل شده است و این به ما فهماند انجام فعالیت‌های شناختیِ مفید کار شکننده‌ای است که محیط نقش مهمی در آن ایفا می‌کند. آنجلو، در توضیح عادت ریاضت‌کشانه‌اش در هتل، گفته است: «دلم نمی‌خواهد هیچ‌چیزی آنجا باشد، وارد اتاق می‌شوم و ناگهان احساس می‌کنم انگار تمام باورهایم به حالت تعلیق درآمده‌اند. آنجا هیچ‌چیز مرا به چیز دیگری وصل نمی‌کند». اما خانۀ خودِ آدم پُر است از چیزهای آشنا و چیزهای آشنا توجه را به خودشان جلب می‌کنند و رقص ظریف اعصاب را، که لازمۀ تفکر شفاف است، متزلزل می‌کنند. وقتی از کنار سبد رخت‌چرک‌ها که بیرون دفتر کار خانگی‌مان (نام مستعار اتاق خواب) قرار دارد عبور می‌کنیم، توجه مغز ما به‌سمت کارهای خانه کشیده می‌شود، صرف‌نظر از اینکه خودمان در آن لحظه دلمان می‌خواهد تمرکز کنیم روی ایمیل‌هایمان یا جلسۀ‌ای که به‌زودی قرار است در نرم‌افزار زوم برگزار شود یا روی هر کار دیگری که باید آن را تمام کنیم. دلیل این پدیده ماهیت تداعی‌گر مغز ماست. سبد رخت‌چرک‌ها جزئی از ماتریس انبوه و استرس‌زای کارهای مغفول‌ماندۀ خانه است که باعث ایجاد حالتی می‌شود که متخصص علوم اعصاب، دانیل لِویتین، آن را «ترافیک فشرده‌ای از گره‌های عصبی که در تلاش برای رسیدن به آگاهی هستند» توصیف می‌کند. آنجلو، با انتقال محل کارش به اتاقی از هتل با دیوارهای لُخت، با آرام‌کردن دستگاه حافظۀ رابطه‌ای، فضای ذهنی کارآمدی را در مغزش برای سرودن شعر ایجاد می‌کرد.  خانه پُر است از وقفۀ ناشی از جلب‌توجه. مغز انسان در فیلترکردن اطلاعات زائد تبحر دارد، اما اگر این اطلاعات زائد برای ما معنادار باشد نادیده‌گرفتن آن دشوار می‌شود. دانشمند پیشگام در علوم شناختی، ادوارد کالین چری، نام معروفی برای این پدیده انتخاب کرده است: «مسئلۀ مهمانی کوکتل»۲، که اشاره دارد به این تجربۀ مشترک که وقتی در یک مهمانی شلوغ و پرسروصدا اسم خودمان را از آن‌طرف اتاق می‌شنویم ناگهان توجهمان جلب می‌شود. این تعبیر کمک می‌کند بفهمید که چرا می‌توانید ساعت‌ها در یک کافی‌شاپ شلوغ به‌طور مؤثری مشغول کار باشید اما همین‌که در اطرافتان راجع‌به یک موضوع آشنا صحبت می‌شود تمرکزتان به هم می‌خورد. از این زاویه که نگاه کنید، خانۀ شما، گهگاه، می‌تواند حکم کافی‌شاپی را داشته باشد که تمام مشتریانش دارند دربارۀ چیزهایی صحبت می‌کنند که برای شما مهم‌اند. تمایل بنچلی به تحمل‌کردن سروصدای کارخانۀ کوره‌سازی وقتی منطقی‌تر به نظر می‌رسد که بدانیم او در آن دوران دو بچۀ کوچک در خانه داشته است. صدای چکش‌های کارخانه به‌مراتب کمتر از صدای گریه و زاری بچه‌های خودتان جلبِ‌توجه می‌کند.\n در طول تاریخ، نویسندگی یکی از معدود شغل‌هایی بوده که نیازمند کارِ شناختیِ جدی در خارج از محیط دفتر یا کارگاه بوده است. همه‌گیری ویروس کرونا میزان کارهای دانش‌ورزانه‌ای که از خانه انجام می‌شود را به‌طور چشمگیری افزایش داده است و، بر اساس یک نظرسنجی که اخیراً از مدیران منابع انسانی صورت گرفته، پیش‌بینی می‌شود که بیش از ۲۵ درصد از نیروی کار ایالات‌متحده در پاییز آینده نیز همچنان دورکار باقی خواهند ماند. همان انگیزه‌هایی که آنجلو را به اتاقی با دیوارهای لُخت در هتل و بنچلی را به کارخانۀ کوره‌سازی کشاند، حالا به‌ناگاه قرار است در مقیاسی وسیع‌تر اِعمال شود. و این موضوع مهمی است. بسیاری از کارکنان قرار نیست در آیندۀ نزدیک به محل کارشان برگردند، اما اینکه آن‌ها مجبور باشند تمام فعالیت‌هایشان را در خانه انجام دهند در بلندمدت می‌تواند به‌طرز غیرمنتظره‌ای بدبختی‌آفرین و غیرمولد باشد. برای شرایط فعلی باید به دنبال یافتن گزینۀ سومی باشیم و با الهام‌گرفتن از نویسندگان به گزینۀ جایگزینی می‌رسیم به نام: کارکردن در جایی در نزدیکی خانه.\n ایدۀ پیشنهادی من این است: سازمان‌هایی که اجازۀ دورکاری را به کارکنانشان می‌دهند نباید فقط آن‌ها را به یافتن مکانی برای کارکردن در نزدیکی خانه (اما مجزا از آن) تشویق کنند، بلکه باید مستقیماً برای این نوع گریزهای شناختی به آن‌ها یارانه پرداخت کنند. این کار به هزینۀ زیادی هم نیاز ندارد. اگر برگردیم به مثال‌های مربوط به نویسنده‌ها، می‌بینیم که این فضاهای کاری، برای اینکه از خانه بهتر باشند، نیازی نیست که حتماً از نظر زیبایی‌شناسی خیلی دلچسب باشند، یا خیلی مجهز باشند، یا حتماً سیستم تهویۀ مطبوع آنچنانی داشته باشند (یا حتی دیوار و سقف داشته باشند!). یک فضای کار اشتراکی، دفتر کار کوچکی بالای یک مغازه در خیابان اصلی، گاراژ آپارتمانی اجاره‌ای یا حتی یک انباریِ مرتب‌شده می‌تواند، نسبت به لپ‌تاپی که روی میز آشپزخانه می‌گذاریم یا میزی که به‌عنوان دفتر کار خانگی در اتاق خوابمان عَلَم می‌کنیم، تجربۀ رضایت‌بخش‌تر و کارآمدتری را برای انجام کارهای شناختی فراهم کند. البته انجام همۀ کارها هم به چنین مکان‌هایی در نزدیکی خانه احتیاج ندارد -برای مثال، اشتاین‌بک، علاوه‌بر قایق ماهیگیری، یک دفتر کار عادی هم برای خودش داشت- اما همین‌که فرد این امکان را داشته باشد تا در صورت لزوم بتواند محیط کارش را جابه‌جا کند، در بیشتر کارهایی که این طبقۀ جدیدِ دورکار قرار است انجام دهد تفاوت محسوسی ایجاد خواهد کرد.\n اینکه به افراد یارانه بدهیم تا در محلی نزدیک به خانه کار کنند ایدۀ جدیدی نیست. پاییز گذشته، استارتاپی به نام فلون در بریتانیا شروع به پیاده‌سازی پلتفرمی کرد که به گفتۀ خودشان قرار است شبیه وبسایت اِیربی‌ان‌بی برای پیداکردن مکان‌هایی برای کارِ دانش‌ورزانۀ بدون‌حواس‌پرتی باشد. صفحۀ اول وبسایت این شرکت مکان‌های حسادت‌برانگیزی را برای این منظور معرفی می‌کند، مثل اتاقی در منطقۀ کاتس‌والدز با یک پنجرۀ سرتاسری مشرف به علفزار که می‌شود آن را به‌صورت کوتاه‌مدت اجاره کرد. آلیسیا ناوارو، به‌عنوان بنیان‌گذار فلون، پای تلفن برایم توضیح داد که مخاطبِ هدف این فضاهای اجاره‌ای اشخاص نیستند، بلکه سازمان‌های بزرگی هستند که می‌توانند برای حمایت از کارکنانشان به‌صورت عمده زمان رزرو کنند.\n می‌توان انتظار داشت که طرح‌های این‌چنینی با مقاومت روبه‌رو شوند. وقتی دفاتر کار مجدداً باز شدند، مدیران فشار بیشتری خواهند آورد تا کارکنانشان را به برگشتن پشت میز کارشان ترغیب کنند، خواه از طریق پاداش‌دادن به آن‌هایی که  به دفتر کار برمی‌گردند و خواه از طریق جریمه‌کردن آن‌هایی که برنمی‌گردند. بهار گذشته، اطلاعیۀ فیسبوک و توییتر خبرساز شد که در آن اعلام کرده بودند کارکنانی که به‌تازگی دورکار شده‌اند و تصمیم دارند برای همیشه در جایی خارج از منطقۀ خلیج سان‌فرانسیسکو کار کنند با کسر حقوق مواجه خواهند شد. هرچند با توجه به موضع‌گیری این شرکت‌ها بعید به نظر می‌رسد که ایدۀ ارائۀ تسهیلات به آن‌هایی که می‌خواهند دورکار باقی بمانند عملی شود، اما دانش موجود دربارۀ این موضوع حاکی از آن است که کوته‌بینانه است اگر کارمندان دورکار را به حال خودشان رها کنیم تا در خانه به دورکاری‌شان ادامه دهند. اگر شرکتی بنا دارد که به کارکنانش اجازۀ دورکاری بدهد، اینکه کمی هزینۀ اضافی به‌عنوان یارانه به کارکنانش پرداخت کند تا آن‌ها را برای فرار از حواس‌پرتی‌های خانه توانمند سازد، باید بداند که مقدار بیشتری از این مبلغ به جیب شرکت بر خواهد گشت چون هم کیفیت کار این افراد بالا می‌رود، هم خوشحال‌تر خواهند بود و هم، درنتیجه، کمتر دچار خستگی می‌شوند و نرخ ریزش کارکنان هم کاهش پیدا خواهد کرد. پس حتی اگر صرفاً از دیدگاه دودوتاچهارتای مالی هم به قضیه نگاه کنیم، کارکردن از جایی در نزدیکی خانه احتمالاً سیاست بهتری خواهد بود نسبت به کارکردن از خانه. درواقع این کار برای شرکت‌ها حکم نوعی سرمایه‌گذاری را دارد که نوید سود قابل‌توجهی را در بلندمدت برایشان به همراه دارد.\n بدون شک، بخشی از اشتیاق من نسبت به مفهوم «کارکردن از جایی در نزدیکی خانه» برمی‌گردد به تجربۀ شخصی خودم. بعد از نزدیک به یک‌دهه که برای تدریس هر روز از خانه‌ام در تاکوما پارکِ مریلند به محل دانشگاه جورج تاون می‌رفتم، وقتی در ماه مارس گذشته برنامه تغییر کرد و قرار شد به‌صورت تمام‌وقت دورکاری کنم، ابتدا این تغییر برایم غیرمنتظره بود. به‌عنوان استادی با برنامۀ کاری منعطف، قبلاً هم همیشه  بخشی از کارها را از خانه انجام می‌دادم، اما اینکه ناگهان مجبور شدم همۀ کارها -از تدریس و نوشتن گرفته تا جلسات دانشکده و مصاحبه‌های رادیویی و پادکستی- را از خانه انجام دهم توانایی‌ام در تمرکزکردن را به چالش کشید (همین‌طور توانایی سه فرزندم را برای ساکت‌ماندن در هنگام درس‌دادن من یا حضورم در برنامه‌های زنده). در ماه اوت گذشته، بالاخره خودم را راضی‌کردم و دفتر ساده‌ای در بالای یک رستوران واقع در مرکز شهر کوچک تاکوما پارک اجاره کردم، جایی که فقط چند ساختمان با خانه‌مان فاصله داشت. فضایش به‌هیچ‌وجه لوکس محسوب نمی‌شود؛ چند پنجره دارد که عصرها با صدای موسیقی حیاط رستوران به لرزش می‌افتند. حالا من نیز، مثل پیتر بنچلیِ چندین دهه قبل، خانۀ بسیار دوست‌داشتنی‌ام با اتاق‌های نورگیر و مبلمان راحتش را رها کرده‌ام و به‌جای آن نشستن بر یک صندلی اداری مستعمل و خیره‌شدن به یک دیوارِ بی‌پیرایه را به آن ترجیح داده‌ام و به سروصدا و هیاهوی مشتریان رستورانِ طبقۀ پایین نیز وقعی نمی‌نهم. من دیگر از خانه کار نمی‌کنم، بلکه از جایی در نزدیکی خانه کار می‌کنم. و هیچ‌گاه در زندگی تا این حد احساس کارآمدبودن نداشته‌ام.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان شامل     ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و     جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب     می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در     زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی    کتاب،  و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در     کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان   به‌صورت   تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک   سالانۀ  فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار     شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در     صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض     خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی     مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را کال نیوپورت نوشته و در تاریخ ۲۱ مه ۲۰۲۱ با عنوان «What if Remote Work Didn’t Mean Working from Home» در وبسایت نیویورکر منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «چه می‌شد اگر دورکاری به معنای کارکردن از خانه نبود؟» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ  بابک حافظی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۷ مهر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.  •• کال نیوپورت (Cal Newport) استاد علوم رایانه در دانشگاه جورج‌تاون است. علاوه‌براین، وبلاگ‌نویس مشهوری هم به شمار می‌رود و چند کتاب در زمینۀ خودیاری و فرهنگ دیجیتال نوشته است. آخرین کتاب او مینیمالیسم دیجیتال: انتخاب زندگی متمرکز در جهانی پرسروصدا (Digital Minimalism: Choosing a Focused Life in a Noisy World) نام دارد. ترجمان در مطلب «چگونه هم آرامش ذهنی داشته باشیم و هم تلفن همراه؟» این کتاب را معرفی کرده است. ••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n [۱]  Jaws: نام رمان پیتر بنچلی [مترجم]. [۲] the cocktail party problem\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653914.json b/train/540653914.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8c2908d456a39cb63cba087b05886def524134c5
--- /dev/null
+++ b/train/540653914.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا واقعاً «رنگ رخسار خبر می‌دهد از سرّ درون»؟",
+  "subtitle": "روان‌شناسان در حال دستیابی به روش‌هایی هستند که می‌تواند در تشخیص دروغ‌گوها کارساز شود",
+  "introduction": "دزدیدن نگاه، ور رفتن با چیزی و تته‌پته‌کردن؛ این‌ها را نشانه‌های مطمئنی برای تشخیص دروغ می‌دانند. اما مطالعات متعدد نشان داده‌اند که شانس تشخیص دروغ از روی این علائم خیلی بیشتر از پرتاب سکه نیست. گاهی حتی تکیۀ بیش‌ازاندازه روی این کلیشه‌های دروغ‌گویی می‌تواند نتایج فاجعه‌باری در اجرای عدالت از سوی پلیس یا دستگاه قضایی به همراه داشته باشد. با این حساب آیا، به‌جز حرکات متهمان، راه‌های بهتری هم برای تشخیص کسانی که می‌خواهند فریبمان بدهند وجود دارد؟",
+  "content": "جسیکا سایگل، نوئبل مگزین—  پلیس معتقد بود مارتین تَنکلِف ۱۷‌ساله پس از دیدن آن صحنۀ مخوف، در خانۀ پهناورشان در لانگ‌آیلند، زیادی خونسرد به نظر می‌رسیده: مادرش با ضربات چاقو به قتل رسیده بود و پدرش را تا سر حد مرگ با چماق زده بودند. مسئولان اعمال قانون ادعای بی‌گناهی‌اش را باور نکردند و او بابت قتل پدر و مادرش به ۱۷ سال حبس محکوم شد.\nدر پرونده‌ای دیگر، کارآگاه‌ها فکر کردند جفری دسکوویچِ ۱۶‌ساله زیادی پریشان و مشتاقِ کمک به آن‌هاست. همکلاسی دبیرستانی او را در حالی یافته بودند که خفه شده بود. جفری هم دروغ‌گو شناخته شد و بابت جنایتش ۱۶ سال در زندان به سر برد.\nیکی آن‌قدر که باید ناراحت نبود و دیگری زیادی ناراحت. چطور این دو احساس ضدونقیض می‌توانند سرنخ‌هایی آشکار از گناهی پنهان باشند؟\nماریا هارتویگ، روان‌شناس فریب‌پژوه در دانشگاه عدالت کیفری جان جِی در سیتی یونیورسیتی نیویورک، می‌گوید این‌ها اصلاً سرنخ نیستند. این دو جوان، که هر دو بعداً تبرئه شدند، قربانی یک باورِ غلطِ فراگیر شدند: اینکه می‌توان با مشاهدۀ رفتار کسی به دروغش پی برد. در فرهنگ‌های مختلف، مردم معتقدند رفتارهایی همچون دزدیدن نگاه، ور رفتن با چیزی و تته‌پته‌کردن دروغ‌گو را لو می‌دهند.واقعیت این است که پژوهشگران، با وجود ده‌ها سال تحقیق و تفحص، شواهد چندانی در تأیید این باور نیافته‌اند. هارتویگ، یکی از مؤلفان پژوهش منتشرشده در آنال ریویو آو سایکولوژی دربارۀ سرنخ‌های غیرکلامیِ دروغ، می‌گوید «یکی از مشکلات پیش روی ما دروغ‌پژوهان این است که همه خیال می‌کنند سازوکار دروغ را می‌دانند». این خودباوری مفرط در موارد زیادی منجر به حکم‌های ناعادلانه شده است، چیزی که تنکلف و دسکوویچ به‌خوبی از آن آگاه‌اند. هارتویگ معتقد است «اشتباهاتی که در تشخیص دروغ پیش ‌آمده بهای سنگینی برای جامعه و قربانیانِ قضاوت‌های نادرست به دنبال دارد. ریسک این کار خیلی بالاست».\nسخت می‌توان فهمیدروان‌شناسان از سالیان دور می‌دانند که تشخیص دروغ‌گو چقدر سخت است. در سال ۲۰۰۳، بلا دپائولو، روان‌شناس آمریکایی که اینک با دانشگاه کالیفرنیا در سانتا باربارا همکاری می‌کند، به همراه همکارانش ادبیات علمی را کاویدند و ۱۱۶ آزمایش یافتند که رفتار مردم را هنگام راست‌گویی و دروغ‌گویی مقایسه می‌کرد. این پژوهش‌ها ۱۰۲ سرنخ غیرکلامی را ارزیابی کردند که از آن‌ها می‌توان به دزدیدن نگاه، پلک‌زدن، بلند صحبت‌کردن (از این جهت در دستۀ غیرکلامی قرار گرفته که ربطی به واژگان مورداستفاده ندارد)، شانه بالا‌انداختن، تغییر حالت بدن و حرکات سر و دست و بازو و پاها اشاره کرد. هیچ‌یک از سرنخ‌ها نتوانستند نشانگر مطمئنی برای آدمِ دروغ‌گو باشند، هرچند تعدادی از آن‌ها همبستگی ضعیفی داشتند: همچون گشادشدن مردمک چشم و افزایشِ جزئیِ زیروبم صدا (اگرچه برای گوش انسان قابل‌تشخیص نیست).\nسه سال بعد، دپائولو و چارلز باند، روان‌شناسی از دانشگاه تگزاس کریستین، به مرورِ ۲۰۶ پژوهش پرداختند که مشتمل بر ۲۴ هزار و ۴۸۳ مشاهده‌گر و قضاوتشان دربارۀ صحت ۶ هزار و ۶۵۱ ارتباط از طرف ۴ هزار و ۴۳۴ فرد بود. کارشناسان اعمال قانون و دانشجویانِ داوطلبْ هیچ‌کدام نتوانستند بیشتر از ۵۴ درصد از موارد صحیح را از دروغ تشخیص دهند، یعنی فقط کمی بیشتر از میزان تصادفی آن یعنی ۵۰ درصد. در آزمایشات فردی، این صحت بین ۳۱ تا ۷۳ بود، به‌طوری که پژوهش‌های کوچک‌تر دامنۀ گسترده‌تری داشتند. باند می‌گوید «تأثیر شانس در پژوهش‌های کوچک هویداست، اما در بررسی‌هایی که ابعاد وسیع دارند شانس از صحنه خارج می‌شود».\nتیموتی لوک، روان‌شناس و تحلیلگر داده‌های کاربردی در دانشگاه گوتنبرگِ سوئد، می‌گوید این میزان تأثیرحاکی از این است که دقتِ بیشترِ بعضی از آزمایش‌ها شاید تصادفی باشد. «اگر تا حالا تأثیرات گسترده‌ای نیافته‌ایم، شاید به خاطر این باشد که چنین تأثیراتی اصلاً وجود ندارد».\nتشخیص دروغ‌گو آسان نیستتصور عامیانه بر این است که می‌توان، از طریق لحن صدا و رفتار فرد، به دروغ او پی برد. اما وقتی دانشمندان نگاهی به شواهد انداختند، دریافتند که نشانگرهای خیلی کمی رابطۀ معنادار با راست‌گویی و دروغ‌گویی دارند. حتی آن چند رابطه هم که به‌لحاظ آماری معنادار بودند چنان قوی نبودند که بتوان آن‌ها را نشانگرهای موثقی به شمار آورد.\nبااین‌حال، کارشناسان پلیس همواره نظر دیگری داشته‌اند مبنی بر اینکه آزمایش‌ها شرایطی واقع‌گرایانه ندارند. آن‌ها می‌گویند داوطلبان، که عمدتاً دانشجو هستند و به آن‌ها گفته می‌شود در آزمایشگاه‌های روان‌شناختی راست یا دروغ بگویند، به‌هیچ‌وجه مثل متهمی که در اتاق بازجویی یا جایگاه شاهد می‌ایستد با پیامدهای حرف خود روبه‌رو نخواهند شد. جوزف باکلی، رئیس شرکت «جان ای رید و همکاران» که دروغ‌سنجی مبتنی بر رفتار را هر سال به هزاران مأمور اعمال قانون آموزش می‌دهد، می‌گوید «افراد به‌اصطلاح گناهکار با هیچ خطری روبه‌رو نبودند. پس انگیزه‌ای واقعی و آن‌چنانی وجود نداشت».\nسامانتا مان، روان‌شناس دانشگاه پورتسموث بریتانیا، بیست سال پیش که به فریب‌پژوهی علاقمند شد معتقد بود انتقادات پلیس بیراه نیست. برای کاوش بیشتر این موضوع، او و همکارش آلدرت فرِی ابتدا چندین ساعت مصاحبۀ ضبط‌شدۀ پلیس با فردی متهم به قتل‌های زنجیره‌ای را مرور کردند و سه حرف راست ثابت‌شده و سه دروغ ثابت‌شده را از میان سخنانش جدا کردند. مان سپس از ۶۵ افسر پلیس انگلیسی‌زبان خواست این شش حرف را ببینند و صحت و ثقمشان را داوری کنند. مصاحبه‌ها به زبان هلندی بود و لذا افسرها قضاوت خود را کاملاً بر پایۀ سرنخ‌های غیرکلامی استوار کردند.\nافسرها در ۶۴ درصد از موارد پاسخ صحیح دادند که از حالت تصادفی بالاتر است، اما باز، به گفتۀ مان، چندان دقیق نیست. ازقضا افسرانی که بدترین عملکرد را داشتند همان‌هایی بودند که می‌گفتند به کلیشه‌های غیرکلامی همچون «دروغ‌گوها روی خود را برمی‌گردانند» یا «دروغ‌گوها با چیزی ور می‌روند» اتکا می‌کنند. قاتل هنگام دروغ‌گویی چشم‌درچشم مانده بود و با هیچ‌چیز ور نمی‌رفت. مان می‌گوید «این یارو مشخصاً خیلی دستپاچه بود؛ شکی در این نیست»، اما رفتارش را کنترل می‌کرد تا با کلیشه‌ها مقابله کند.\nدر پژوهش بعدی، توسط مان و فرِی ، این بار هم ۵۲ افسرِ پلیسِ هلندی در تشخیص حرف‌های راست و دروغ در حد تصادفی عمل کردند. در این آزمایش از آن‌ها خواسته شده بود یک کنفرانس خبری تلویزیونی را تماشا کنند که مربوط به اعضای خانواده‌ای بود که اقوام خود را کشته بودند، ولی در طی نمایش‌های مضطربانۀ خود آن را انکار می‌کردند. جالب اینکه افسرانی که بدترین عملکرد را داشتند همان‌هایی بودند که این نمایش‌های هیجانی را واقعی می‌پنداشتند. اما معنای این چه بود؟ مان می‌گوید «اگر شوهری همسرش را بکشد، ممکن است به هزار دلیل مختلف، همچون ندامت و دستگیرشدن، ناراحت باشد. رفتارهای غیرکلامی تا حد زیادی به ویژگی‌های هر فرد برمی‌گردد. اگر بر رفتارهای غیرکلامی همچون هیجانات تکیه کنیم، کارمان زار است».\nهارتویگ و باند سال‌ها بعد این نتایج را تأیید کردند. این دو پژوهشگرْ ادبیات مربوط به مقایسۀ توانایی افراد در تشخیص دروغ‌های دارای عواقب سنگین و کم‌اهمیت را مرور کردند و هیچ شواهدی نیافتند که نشان دهد افراد، در بازجویی‌های پلیس، دروغ‌های مجرمان یا مظنونان )که به‌اشتباه متهم شده‌اند) را بهتر از داوطلبان آزمایشگاهی تشخیص می‌دهند.\nپنهان‌کاریچه با قاتلان زنجیره‌ای طرف باشیم و چه دانشجویانی که در پژوهش‌های آزمایشگاهی دروغ سر هم می‌کنند، در هر صورت، دروغ‌ها به زبان می‌آیند. در پژوهشی که در سال ۲۰۱۹ منتشر شد، مان فریب‌های غیرکلامی همچون تلاش برای پنهان‌کردن کاری غیرقانونی را بررسی کرد، نوعی از فریب که تشخیص آن برای شناسایی بمب‌گذاران و قاچاقچی‌ها اهمیت زیادی دارد. مان ۵۲ دانشجوی داوطلب را به کار گرفت و از نیمی از آن‌ها خواست لپ‌تاپی -که گفته شد حاوی عکس‌های حساس است‌- را با کشتی بین دو شهر جابه‌جا کنند. از داوطلبان خواستند با جمعیت قاطی شوند و «مشکوک» به نظر نرسند، چون افرادی سعی در شناسایی آن‌ها خواهند داشت. به نیم دیگر، تلفن همراه معمولی دادند تا جابه‌جا کنند و کسی از آن‌ها نخواست این جابه‌جایی را پنهان کنند.\nمان فیلم کشتی‌سواری را به ۱۰۴ داوطلب دیگر نشان داد و از آن‌ها خواست «قاچاقچی‌ها» را شناسایی کنند. شناسایی‌کنندگان هم عملکردشان در همان حد تصادفی بود. در مصاحبه‌های بعدی، «قاچاقچی‌ها» گفتند مضطرب بودند، اما آگاهانه سعی کردند عادی رفتار کنند و با کارهایی همچون گوش‌دادن به موسیقی و استفاده از تلفن همراه بر اعصاب خود مسلط شوند.\nمان سپس قضیه را جدی‌تر کرد. گروهی جدید متشکل از ۶۰ داوطلب را به کار گرفت و به نیمی از آن‌ها پاکتی حاویِ ارز روسی، مصری و کره‌ای داد تا پنهان کنند، حال ‌آنکه نیم دیگر هیچ‌چیز «قاچاق» نکردند. اما، این بار، مان دو پژوهشگر را به کشتی فرستاد تا چرخ بزنند و مسافران را ورانداز کنند، انگار که چهره‌هایشان را با تصاویری در تلفن همراه مقایسه می‌کنند.\nاین بار، ۱۲۰ مشاهده‌گری که قرار بود «قاچاقچی‌ها» را در ویدئوی ضبط‌شده شناسایی کنند فقط در ۲/۳۹ درصد از موارد درست حدس زدند، یعنی خیلی کمتر از حد تصادفی. مان دلیل را این می‌داند که «قاچاقچی‌ها» آگاهانه تلاش می‌کردند عادی نشان دهند، حال ‌آنکه «بی‌گناهان» -گروه کنترل‌- واقعاً عادی رفتار می‌کردند. گروه دوم از این ورانداز غیرمنتظره تعجب کردند و مشاهده‌گران این تعجب را نشانۀ گناه پنداشتند.\nبه گفتۀ رونالد فیشر از دانشگاه بین‌المللی فلوریدا، که مأموران اف‌بی‌آی را آموزش می‌دهد، این یافته که فریب‌دهندگان می‌توانند به‌خوبی اضطراب خود را پنهان کنند یکی از حفره‌های موجود در فریب‌پژوهی را پر می‌کند. «پژوهش‌های چندانی وجود ندارد که احساسات باطنی افراد را با آنچه دیگران متوجه می‌شوند مقایسه کند. نکتۀ اصلی اینجاست که دروغ‌گوها واقعاً مضطرب‌تر هستند، اما این احساسی باطنی است، نه چیزی که در رفتار بروز یابد و دیگران بتوانند مشاهده‌اش کنند».\nاین دست پژوهش‌ها باعث شده محققان تا حد زیادی جست‌وجوی سرنخ‌های غیرکلامی برای تشخیص دروغ را کنار بگذارند. اما آیا راه دیگری برای تشخیص دروغ وجود دارد؟ امروزه، روان‌شناسان فریب‌پژوه بیشتر روی سرنخ‌های کلامی تمرکز می‌کنند، به‌خصوص اینکه چه تفاوت‌هایی میان سخن دروغ‌گویان و راست‌گویان وجود دارد.\nمثلاً بازجوها می‌توانند، در حرکتی راهبردی، شواهد را دیرتر رو کنند و بگذارند مظنون به‌راحتی صحبت کند. دروغ‌گوها گاهی در این شرایط به حرف‌های ضدونقیض می‌افتند. هارتویگ، در آزمایشی، این تکنیک را به ۴۱ کارآموزِ پلیس آموزش داد که بعد از آن توانستند در ۸۵ درصد موارد دروغ‌ها را به‌درستی تشخیص دهند. این در حالی است که ۴۱ نیروی دیگری که هیچ آموزشی ندیده بودند فقط در ۵۵ درصد از موارد دروغ‌ها را تشخیص دادند. هارتویگ می‌گوید «پس می‌بینیم که افزایش معناداری در دقت پاسخ‌ها به وجود آمده است».\nدیگر تکنیک بازجویی تکیه بر حافظۀ فضایی است، به این صورت که از مظنون‌ها یا شاهدان درخواست می‌شود صحنه‌ای مرتبط با جرم یا دلیل غیبت از محل وقوع جرم را ترسیم کنند. این کار باعث یادآوری بهتر می‌شود و، ازاین‌رو، راست‌گویان جزئیات بیشتری گزارش می‌کنند. در پژوهشی مبتنی بر عملیات شبیه‌سازی‌شدۀ جاسوسی، که مان و همکارانش سال گذشته منتشر کردند، ۱۲۲ شرکت‌کننده در کافه‌تریای دانشگاه با یک «مأمور» دیدار کردند، رمزی ردوبدل کردند و بسته‌ای تحویل گرفتند. سپس از شرکت‌کنندگان خواسته شد حقیقت را دربارۀ این اتفاق بگویند. افراد در بازجویی‌های ترسیمی، نسبت به آن‌هایی که باید تبادل رمز و بسته را پنهان می‌کردند، ۷۶ درصد جزئیات بیشتری دربارۀ اتفاقات محل قرار ارائه دادند. هانین دیب، روان‌شناس دانشگاه پورتسموث و یکی از مؤلفان این پژوهش، می‌گوید «وقتی ترسیم کنید، آن رویداد را در ذهن زنده می‌کنید و این امر به حافظه کمک می‌کند».این آزمایش با کمک پلیس بریتانیا طراحی شد که خودشان مرتب از بازجویی‌های ترسیمی بهره می‌گیرند و با پژوهشگران روان‌شناسی کار می‌کنند. این همکاری در راستای حرکت این کشور به‌سوی بازجویی «بدون فرض گناه» است که در دهۀ ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ رسماً جایگزین بازجویی‌های اتهامی شد. این تغییر پس از افشای رسوایی‌هایی مربوط به محکومیت‌های غلط و رفتار ناشایست با مظنون‌ها آغاز شد.\nتغییر آهستهاما، در آمریکا، این‌گونه اصلاحاتِ علم‌مبنا هنوز به میان نیروهای پلیس و دیگر مأموران امنیتی راه نیافته است. مثلاً ادارۀ امنیت حمل‌ونقل در وزارت امنیت میهن آمریکا هنوز، برای غربالگری مسافران هواپیما جهت بازجویی، از سرنخ‌های غیرکلامی فریب استفاده می‌کند. چک‌لیست غربالگری رفتاری این آژانس، که سرّی هم هست، به مأموران آموزش می‌دهد تا دنبال رفتارهای علی‌الادعا لودهندۀ دروغ‌گوها باشند، مواردی همچون پرهیز از چشم‌درچشم‌شدن (که ازقضا در بعضی فرهنگ‌ها نشانۀ احترام است) و خیره‌ماندن طولانی‌مدت، پلک‌زدن سریع، گلایه، سوت‌زدن، خمیازۀ اغراقی، گرفتن دست جلوی دهان در هنگام حرف‌زدن و ور رفتن زیادی با چیزی یا مثلاً موها و لباس. پژوهش‌ها تمام این موارد را کاملاً رد کرده‌اند.\nوقتی مأموران ظن خود را بر پایۀ چنین چیزهای مبهم و ضدونقیضی استوار می‌کنند، تعجبی ندارد که، از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸، مسافران، ضمن ارائۀ ۲ هزار و ۲۵۱ مورد شکایت رسمی، ادعا کرده‌اند بر اساس ملیت و نژاد و قومیت و مواردی از این دست برای بازجویی انتخاب شده‌اند. تحقیق و بررسی کنگره دربارۀ روش‌های غربالگری در فرودگاه که در ادارۀ امنیت حمل‌ونقل استفاده می‌شود به سال ۲۰۱۳ برمی‌گردد، یعنی زمانی‌که دیوان محاسبات آمریکا (شاخه‌ای از کنگره که حسابرسی، ارزیابی و ارائۀ مشورت دربارۀ برنامه‌های دولت را به عهده دارد) شواهد علمی مربوط به دروغ‌سنجی بر اساس رفتار را مرور کرد و شواهد چندانی در تأیید آن نیافت، لذا به ادارۀ امنیت حمل‌ونقل توصیه کرد تا بودجه و استفاده از آن را به حداقل برساند. ادارۀ امنیت حمل‌ونقل، در پاسخ، استفادۀ صرف از افسران رفتارسنج را کنار گذاشت و چک‌لیست خود را از ۹۴ به ۳۶ نشانگر کاهش داد، اما بسیاری از مؤلفه‌ها همچون عرق‌کردن شدید، که علم تأییدشان نکرده، را نگه داشت.\nدر واکنش به تجدید تحقیق کنگره‌ای، ادارۀ امنیت حمل‌ونقل در سال ۲۰۱۹ قول داد نظارت بر کارکنان را تقویت کند تا پیش‌داوریِ آن‌ها به حداقل خود برسد. بااین‌حال، این اداره همچنان غربالگری رفتاری را ارزشمند می‌داند. یکی از افسران امنیت میهن به محققان کنگره‌ای گفت نشانگرهای رفتاریِ «معقول» ارزش این را دارند که در «برنامۀ امنیتی معقول و دفاع‌پذیری» گنجانده شوند، حتی اگر استانداردهای آکادمیکِ شواهد علمی را برآورده نکنند. آر. کارتر لنگستون، مدیر روابط رسانه‌ای ادارۀ امنیت حمل‌ونقل، در بیانیه‌ای به نوئبل مگزین گفت «ادارۀ امنیت حمل‌ونقل بر این باور است که رفتارسنجیْ لایه‌ای حیاتی و مؤثر از امنیت را در سیستم حمل‌ونقل کشور به وجود می‌آورد». ادارۀ امنیت حمل‌ونقل به دو موفقیت رفتارسنجی در ۱۱ سال اخیر استناد می‌کند که سه مسافر مجهز به مواد منفجره یا آتش‌زا را از سوارشدن به هواپیما منع کرد.\nاما مان می‌گوید اگر ندانیم چند تروریست بالقوه، بی ‌آنکه شناسایی شوند، از این سیستم امنیتی گذشته‌اند، نمی‌توانیم موفقیت چنین برنامه‌ای را بسنجیم. اتفاقاً در سال ۲۰۱۵ مأموران مخفی امنیت میهن در راستای انجام تحقیقی داخلی توانستند مواد منفجرۀ جعلی و سلاح‌های واقعی را در ۹۵ درصدِ موارد با موفقیت از امنیت فرودگاه رد کنند. پس از آن، رئیس وقتِ ادارۀ امنیت حمل‌ونقل از جایگاه خود عزل و به سِمت دیگری گماشته شد.\nدر سال ۲۰۱۹، مان، هارتویگ و ۴۹ پژوهشگر دانشگاهی دیگر مقاله‌ای مروری منتشر کردند و به ارزیابی شواهد مربوط به غربالگری بر اساس رفتارکاوی پرداختند. این پژوهشگران نتیجه گرفتند که مسئولان اعمال قانون باید این شبه‌علم «اساساً غلط» را کنار بگذارند، چون می‌تواند «به زندگی و آزادی افراد لطمه بزند».\nاز سویی، هارتویگ با همکاری کارشناس امنیت ملی، مارک فالون -‌که در گذشته افسر ویژۀ سرویس تحقیقات جنایی نیروی دریایی آمریکا و نایب‌رئیس امنیت میهن بوده‌- قصد دارد برنامۀ آموزشی جدیدی برای افسرانِ تحقیق ایجاد کند که مبنای علمی قوی‌تری داشته باشد. فالون می‌گوید «پیشرفتِ کار کُند بوده است». اما امیدوار است اصلاحات آینده افراد را از آن نوع حکم‌های ناعادلانه‌ای برهاند که زندگی جفری دسکوویچ و مارتین تنکلف را نابود کرد.\nتنکلف معتقد است کلیشه‌های مربوط به دروغ‌گوها همچنان به قوت خود باقی است. این مرد تودار و کتاب‌خوان، در کارزارِ تبرئۀ خود -‌که سال‌ها به طول انجامید‌- و اخیراً برای تمرین وکالت، به‌اجبار یاد گرفته احساسات بیشتری نشان دهد تا از بی‌گناهانی که به ناحق محکوم شده‌اند «روایت جدیدی» بسازد. این را لانی سوری می‌گوید، مدیر بحرانی که در تلاش‌های تنکلف راهنمای او بود. این تلاش‌ها نتیجه داد و تنکلف سرانجام در آزمون وکالت نیویورک در سال ۲۰۲۰ قبول شد. چرا نشان‌دادنِ احساسات این‌قدر مهم است؟ سوری این‌گونه پاسخ می‌دهد: «مردم به‌شدت دچار سوگیری هستند».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و      به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،   «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا   در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را جسیکا سایگل نوشته و در تاریخ ۲۵ مارس ۲۰۲۱ با عنوان «The truth about lying» در وب‌سایت نوئبل مگزین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «آیا واقعاً رنگ رخسار خبر می‌دهد از سرّ درون؟» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ  علیرضا شفیعی‌نسب منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۵آبان ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• جسیکا سایگل (Jessica Seigel) خبرنگار تحسین‌شده و استادِ مدعوِ خبرنگاری در دانشگاه نیویورک است. نوشته‌های او در واشنگتن پست، نیویورک تایمز، سالن، نشنال جئوگرافیک ترَوِلر و نشریات دیگر منتشر شده است.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653915.json b/train/540653915.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b4bd5eb0b5e479df2b831e005b342654d0bb4c90
--- /dev/null
+++ b/train/540653915.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آمستردام نظریۀ اقتصادی جدیدی را به کار گرفته که می‌خواهد جای سرمایه‌داری را بگیرد",
+  "subtitle": "چند شهر در جهان ایدۀ اقتصاد دوناتی‌ کیت ریورت را به‌صورت عملی اجرا می‌کنند",
+  "introduction": "هنوز هم در بسیاری از دانشکده‌های اقتصاد اندیشه‌های دهه‌ها و چه‌بسا قرن‌های پیش تدریس می‌شود، اندیشه‌هایی که فاصلۀ زیادی با واقعیت‌های زندگی انسان قرن بیست‌ویکمی دارد. کمتر از ده سال پیش، کیت ریورت، که روزگاری خودش در دانشگاه آکسفورد سر همین کلاس‌های اقتصاد می‌نشست، با نظریۀ اقتصاد دوناتی‌اش به جنگ این اندیشه‌های عقب‌مانده آمد. حالا آمستردام و چند شهر دیگر در حال پیاده‌سازی ایده‌های اقتصاد دوناتی هستند. آیا می‌توان به ظهور اقتصادی انسان‌محور و طبیعت‌گراتر امیدوار بود؟",
+  "content": "سیارا نیوجنت، تایم— غروب یکی از روزهای ماه دسامبر، جنیفر دروئین سی‌ساله، پس از ساعت‌ها دورکاری از خانه، برای خرید خواروبار به مرکز شهر آمستردام رفت. وارد فروشگاه که شد، برچسب‌های جدید قیمت فوراً چشمش را گرفت. برچسب کدوسبز قیمتش را کمی بیشتر از حد معمول نشان می‌داد. هر کیلو پانزده سنت گران‌تر از قبل بود: شش سنت بابت تأثیر کربن، پنج سنت بابت اثرات مخرب کشاورزی بر زمین و چهار سنت بابت حقوق منصفانۀ کارگران. دروئین می‌گوید «زندگی روزمرۀ ما این‌همه هزینه‌های اضافی دارد که در حالت عادی کسی پولی بابتشان نمی‌دهد و حتی از وجودشان هم خبر ندارد».\nطرح موسوم به قیمت واقعی، که از اواخر ۲۰۲۰ در این فروشگاه در حال اجراست، یکی از ده‌ها طرحی است که آمستردام در ماه‌های اخیر، با بازنگری در اثرات نظام اقتصادی کنونی، در پیش گرفته‌است. طبق برخی روایت‌ها، خاستگاه نظام فعلی، یعنی سرمایه‌داری، در فاصلۀ یکی‌دو کیلومتری همین فروشگاه بوده است. در سال ۱۶۰۲، در خانه‌ای داخل کوچه‌ای تنگ و تاریک، بازرگانی شروع به فروش سهام کمپانی نوپای هند شرقی هلند کرد. او با این کارش زمینه را برای ایجاد نخستین بورس اوراق بهادار فراهم آورد و اقتصاد جهانی سرمایه‌داری پا به عرصۀ وجود نهاد تا زندگی در این کرۀ خاکی را دگرگون سازد. دروئین می‌گوید «گمانم در سال‌های اخیر ما نخستین شهری هستیم که  این نظام را زیرسؤال می‌بریم. آیا این نظام واقعاً منجر به تندرستی و شادکامی ما می‌شود؟ خواستۀ دل ما چیست؟ فقط رشد اقتصادی؟».\nدر آوریل ۲۰۲۰، طی موج نخست همه‌گیری کرونا، دولت محلی آمستردام اعلام کرد که با به‌کاربستن نظریۀ «اقتصاد دوناتی»۱ از بحران خواهد رَست و جلوی بحران‌های آینده را نیز خواهد گرفت. نظریۀ اقتصاد دوناتی  را کیت رِیوُرت، اقتصاددان بریتانیایی، در سال ۲۰۱۷ در یکی از کتاب‌های خود مطرح کرد. بر اساس این نظریه، اندیشۀ اقتصادیِ قرن بیستمی یارای مواجهه با این واقعیت‌ قرن بیست‌ویکمی را ندارد که سیارۀ زمین در آستانۀ فروپاشی اقلیمی است. ما نباید رشد تولید ناخالص داخلی را مساوی با موفقیت جامعه بدانیم، بلکه هدفمان باید گنجاندن زندگی تمام انسان‌ها در چیزی باشد که ریوُرت آن را «نقطۀ شیرین»۲ می‌نامد، جایی میان «مبنای اجتماعی»۳ که در آن همۀ مردم ملزومات زندگی خوب را دارند و «سقف زیست‌محیطی»۴. مردم کشورهای ثروتمند عمدتاً بالای سقف زیست‌محیطی زندگی می‌کنند و ساکنان کشورهای فقیرتر اکثراً پایین‌تر از مبنای اجتماعی قرار می‌گیرند. فضای میان این دو همان دونات است.\nهدف آمستردام این است که تمام ۸۷۲هزار شهروند خود را به درون این دونات بیاورد تا زندگی همه کیفیت خوبی داشته باشد، اما فشاری که بر زمین وارد می‌شود از حدود پایداری محیط‌زیست بیشتر نباشد. درهمین‌راستا و با هدایت سازمان ریوُرت، موسوم به آزمایشگاه عملی اقتصاد دوناتی (دیل)۵، آمستردام در حال عرضۀ پروژه‌های زیرساختی عظیم، طرح‌های اشتغال‌زایی و سیاست‌های جدید برای قراردادهای دولتی است. از سویی، حدود ۴۰۰ شهروند و سازمان محلی شبکه‌ای موسوم به «ائتلاف دوناتی آمستردام» (با مدیریت دروئین) به راه انداخته‌اند تا برنامه‌های خود را در بطن جامعه اجرا کنند.\nماریکه فن دورنینک، معاون شهردار در حوزۀ پایداری زیست‌محیطی، تلاش دارد آمستردام را «شهری دوناتی» کند.این اولین‌باری است که شهری بزرگ تلاش کرده نظریۀ دونات را در سطح محلی  به اجرا درآورد، اما آمستردام تنها شهری نیست که چنین مسیری را پیش گرفته است. ریورت می‌گوید دیل با موجی از درخواست‌ها از سوی مدیران شهرداری‌ها و دیگرانی روبه‌رو شده که به دنبال ساخت جوامعی تاب‌آورتر در دوران پساکرونا هستند. اکثریت شورای شهر کوپنهاگ در ماه ژوئن بر آن شدند تا از الگوی آمستردام تبعیت کنند، اقدامی که منطقۀ بروکسل و شهر کوچک دُنیدن در نیوزیلند در ماه سپتامبر و همین‌طور نانایمو در بریتیش کلمبیای کانادا در ماه دسامبر در پیش گرفتند. در آمریکا نیز، شهر پورتلند در ایالت اورگن در حال تدارک نسخۀ مخصوص خود از نظریۀ دونات است و شهر آستین هم کمی عقب‌تر در همین مسیر در حرکت است. این نظریه هواداران پروپاقرصی برای ریوُرت به ارمغان آورده است؛ در ماه نوامبر، پاپ فرانسیس «اندیشۀ بدیع» او را ستود و، از آن سو، سِر دیوید آتنبرو، طبیعت‌شناس بریتانیایی، نیز در جدیدترین کتابش، حیات در سیارۀ ما۶، فصلی به نام «قطب‌نمای گونۀ ما برای سفر» به‌سوی آینده‌ای پایدار را به نظریۀ دونات اختصاص داد.\nحالا آمستردام در کلنجار با این مسئله است که اجرای نظریۀ دونات در بطن جامعه و در میدان عمل چگونه خواهد بود. ماریکه فن دورنینک، معاون شهردار در حوزۀ پایداری زیست‌محیطی و برنامه‌ریزی شهری، می‌گوید با همه‌گیری کرونا نوعی فوریت به وجود آمد که کمک کرد این شهر راهبرد جدید و جسورانه‌ای در پیش بگیرد. او می‌گوید «کیت قبلاً چارۀ کار را پیش پایمان گذاشته بود. کرونا هم مسیر رسیدن به این چاره را نشانمان داد. گمانم در دوران پرمشقت بهتر از هر زمانی می‌توان دنیای دیگری را تصور کرد».\nدر سال ۱۹۹۰، ریورت، که حالا پنجاه سال دارد، به دانشگاه آکسفورد رفت تا اقتصاد بخواند، اما خیلی زود از محتوای درس‌ها دلسرد شد و، حالا که در شهر آکسفورد در اتاق کارش در خانه با نرم‌افزار زوم تدریس می‌کند، این نکته را یادآوری می‌کند. در دانشگاه اندیشه‌های دهه‌ها و چه‌بسا قرن‌ها پیش را به او می‌آموختند: عرضه و تقاضا، بهره‌وری، عقلانیت و رشد اقتصادی به‌مثابۀ هدف نهایی. ریورت می‌گوید «مفاهیم قرن بیستمی در عصری ظهور کرد که انسانیتْ خود را از رشتۀ درهم‌تنیدۀ حیات جدا می‌دید». او چنین توضیح می‌دهد که، در این جهان‌بینی، مسائل زیست‌محیطی به چیزی فروکاسته می‌شوند که اقتصاددانان آن را «اثرات جانبی» می‌نامند. «بسیار مضحک است که در قرن بیست‌ویکم، در روزگاری که می‌دانیم اگر به‌کلی راه‌ورسم زندگی‌مان را تغییر ندهیم شاهد مرگ دنیای زنده خواهیم بود، این مرگ را یک ”اثر جانبی زیست‌محیطی“ بدانیم».\nریورت، حدود دو دهه پس از فارغ‌التحصیلی‌اش، در زمانی که دنیا در بهت سقوط اقتصادی ۲۰۰۸ بود،  برای علم اقتصادی که در دانشگاه یادش داده بودند جایگزینی یافت. او به کار در حوزۀ خیریه مشغول شده بود و، در سال ۲۰۱۰، یک روز که در  دفتر بدون‌دیوارش در مؤسسۀ غیرانتفاعی مبارزه با فقر آکسفَم در آکسفورد نشسته بود چشمش به نموداری افتاد. گروهی از دانشمندان، که شرایط موردنیاز برای زندگی بر روی سیارۀ زمین را مطالعه می‌کردند، نُه «خطِ‌قرمز سیاره‌ای» شناسایی کرده بودند که، در صورت تخطی از آن‌ها، بقاپذیری بشر به خطر می‌افتاد. اسیدی‌شدن اقیانوس‌ها نمونه‌ای از این خطِ‌قرمزها بود. درون این محدوده‌های مشخص‌شده، دایره‌ای سبزرنگ ناحیۀ امن زندگی بشر را نشان می‌داد.\nریورت با خود فکر کرد درست است که مصرف منابع بوم‌شناختی توسط بشر دارد از محدودۀ مجاز فراتر می‌رود، اما نقطۀ مقابلی هم وجود دارد: کمبود منابع نیز موجب محرومیت بشر می‌شود، مثلِ «بچه‌هایی که به مدرسه نمی‌روند، خدمات پزشکی درست بهشان نمی‌رسد، و مردمی که در منطقۀ ساحل صحرا با قحطی مواجه‌اند». او می‌گوید «این‌طور بود که دایره‌ای داخل آن دایره کشیدم و شکلی [WU۱] شبیه به دونات به وجود آمد».\n ریورت نظریۀ دونات را در سال ۲۰۱۲ در قالب یک مقاله و در سال ۲۰۱۷ در کتابی منتشر کرد، کتابی که تاکنون به بیست زبان زندۀ دنیا ترجمه شده است. این نظریه اهداف یا سیاست‌های بخصوصی را برای کشورها ترسیم نمی‌کند، بلکه ذی‌نفعان را بر آن می‌دارد که تصمیم بگیرند چه معیارهایی آن‌ها را در داخل دونات قرار می‌دهد، مثلاً محدودیت تولید کربن یا رفع مشکل بی‌خانمانی. به گفتۀ ریورت، فرایند تعیین این معیارها نخستین گام حرکت به‌سوی اقتصاد دوناتی است.\nریورت معتقد است که دولت‌ها و اقتصاددانان، به‌جای آنکه در پی رشد بی‌پایان تولید ناخالص داخلی باشند، باید راهیابی به «درون دونات» را هدف خود قرار دهند. او می‌گوید حالا که مجموعه‌داده‌های بی‌شمار دیگری برای سنجش رفاه اقتصادی و اجتماعی داریم، نه‌تنها ارجحیت تولید ناخالص داخلی خیلی گزافه است، بلکه رشد بی‌حدوحصری که از منابع طبیعی و سوخت‌های فسیلی حاصل می‌شود لاجرم زمین را به آن سوی خط‌قرمزهایش می‌راند. «وقتی دربارۀ سلامتی فکر می‌کنیم و چیزی را در نظر می‌آوریم که در تکاپوی رشد افسارگسیخته در بدنمان است، فوراً یک چیز به ذهنمان می‌رسد: سرطان».\nدونات شاید مبحثی انتزاعی به نظر برسد و البته انتقاداتی هم به دنبال داشته است. برخی محافظه‌کاران می‌گویند مدل دوناتی نمی‌تواند با توانایی اثبات‌شدۀ سرمایه‌داری در رفع فقر میلیون‌ها انسان هماوردی کند. برخی منتقدان چپ‌گرا نیز می‌گویند ماهیت غیرسیاسی دونات باعث می‌شود این نظریه نتواند با آن دسته از ساختارهای سیاسی و ایدئولوژیک که مانع کنش اقلیمی می‌شوند مقابله کند.\nشهرها فرصت خوبی برای اثبات این نکته فراهم می‌کنند که نظریۀ دونات واقعاً می‌تواند در عمل کارساز باشد. در سال ۲۰۱۹، گروه سی۴۰، شبکه‌ای متشکل از ۹۷ شهرِ متمرکز بر کنش اقلیمی، از ریورت خواست تا گزارشی از سه عضو این شبکه (آمستردام، فیلادلفیا و پورتلند) تهیه کند تا مشخص شود زندگی در این شهرها تا چه حد با زندگی در داخل دونات فاصله دارد. آمستردام تحت‌تأثیر این گزارش تصمیم گرفت نظریه را به اجرا درآورد. این شهر «راهبردی چرخشی» ترسیم کرد که اهداف دونات را با اصول «اقتصاد چرخشی»۷ (مبتنی بر کاهش، بازاستفاده و بازیافت مواد در کالاهای مصرفی، مصالح ساختمانی و غذا) در هم می‌آمیخت. اهداف این راهبرد در راستای حفاظت از محیط‌زیست و منابع طبیعی، کاهش محرومیت اجتماعی و تضمین استانداردهای مناسب زندگی برای همه تنظیم شده است. فن دورنینک، معاون شهردار، می‌گوید دونات همچون هدیه‌ای الهی بود. «من در روزگار تاچر و ریگان بزرگ شدم و این تصور همیشه در ذهنم نقش بسته بود که جایگزینی برای مدل اقتصادی‌مان وجود ندارد. وقتی دربارۀ دونات خواندم، با خود گفتم یافتم! پس جایگزینی وجود دارد! اقتصاد یکی از علوم اجتماعی است، نه طبیعی. انسان‌ها آن را ابداع کرده‌اند و خودشان هم قادر به تغییرش هستند».دنیای جدید و دونات‌مانندی که آمستردام در پی ساختن آن است حالا در قسمت جنوبِ شرقی این شهر پدیدار شده است. از دل آب‌های آرام دریاچۀ آیسل جدیدترین و بهترین پروژۀ ساخت‌وساز شهر، به نام جزیرۀ ساحلی، با ارتفاع حدود پنج متر سر برآورده است. جزیرۀ ساحلی بخشی است از آیبورگ (مجمع‌الجزایری متشکل از شش جزیرۀ جدید که به دست پیمان‌کارانِ شهر ساخته‌ شده) و شن‌های مورداستفاده در ساخت آن با قایق‌هایی حمل شده که سوختشان کمترین آلایندگی را داشته باشد. پی آن با استفاده از فرایندهایی افکنده شده که آسیبی به حیات‌وحش محلی نمی‌زند و ساکنان آینده را در خطر افزایش سطح آب دریا قرار نمی‌دهد. محلۀ آیندۀ آن نیز طوری طراحی شده که  در آن خبری از آلایندگی نیست و ساخت مسکن اجتماعی و دسترسی به طبیعت در اولویت است. به گفتۀ آلفونس اوده اوفوئیس، مدیر این پروژه، جزیرۀ ساحلی تجسم اولویت جدید آمستردام است: توازن. «بیست سال پیش، تمام تلاش این شهر متمرکز بر ساخت مسکن در اسرع وقت بود. البته این هنوز هم مهم است، اما حالا وقت بیشتری می‌گذاریم تا کار درست را انجام دهیم».\nلیانه هولزبوش، مشاور پایداری آیبورگ، می‌گوید دوناتْ ذهنیت تیم را سروشکل داده، به‌طوری که جزیرۀ ساحلی و بویتنایلند، همسایۀ آینده‌اش، بیشتر از مرحلۀ نخست آیبورگ (که در سال ۲۰۱۲ تکمیل شد) بر پایداری زیست‌محیطی تمرکز دارند. «منظور این نیست که هر پروژۀ روزمرۀ شهری باید از دونات شروع شود، اما این مدل واقعاً حالا بخشی از خونمان شده است. این را می‌توان در گفت‌وگوهایمان با همکاران مشاهده کرد. امروزه کارهایی می‌کنیم که ده سال پیش نمی‌کردیم، چون حالا ارزش‌های متفاوتی داریم».\nاین شهر استانداردهایی را برای پایداری محیط‌زیست و استفادۀ چرخشی از مواد برای پیمانکاران تمام ساختمان‌های شهر وضع کرده است. مثلاً هر کس می‌خواهد در جزیرۀ ساحلی ساختمان‌سازی کند باید «پاسپورت مواد» برای بنای خود ارائه دهد تا وقتی ساختمان تخریب شد، شهر بتواند از اجزایش باز استفاده کند.\nدر بخش اصلی شهر، همه‌گیری کرونا الهام‌بخش پروژه‌هایی تحت اصول دونات است. در ماه مارس که هلند قرنطینه شد، شهر آمستردام دریافت که هزاران نفر از شهروندانش به کامپیوتر دسترسی ندارند، کامپیوتری که حالا برای معاشرت و مشارکت در جامعه نقشی هرچه ضروری‌تر می‌یافت. به‌جای اینکه دستگاه‌های جدید بخرند (که هم پرهزینه می‌شد و هم نهایتاً به مشکل روبه‌رشدِ زبالۀ الکترونیکی دامن می‌زد)، ترتیبی دادند تا لپ‌تاپ‌های قدیمی و خراب را از شهروندانی که به آن‌ها نیازی نداشتند جمع‌آوری کنند، شرکتی را به کار گرفتند تا احیایشان کند و ۳۵۰۰ دستگاه را میان نیازمندان تقسیم کردند. فن دورنینک می‌گوید «کار کوچکی است، اما از نظر من یک کار دوناتی ناب است».\nدولت محلی بخش خصوصی را نیز ملزم کرده به وظیفه‌اش در این راه عمل کند و پیش از هر چیز به سراغ صنعت مد برود، صنعتی که پررونق، اما به‌لحاظ بوم‌شناختی مضر است. ادعا شده تمرکز بیشتر برندهای جین دنیا در آمستردام است  و هر شهروند به‌طور متوسط پنج شلوار جین دارد. اما جین جزء پارچه‌هایی است که بیشترین منابع طبیعی را مصرف می‌کند، به‌طوری که هر شلوار جین نیازمند هزاران گالن آب و استفاده از مواد شیمیایی آلاینده است.\nدر ماه اکتبر، تأمین‌کنندگان پارچه، برندهای جین و دیگر حلقه‌های زنجیرۀ تأمین توافقی موسوم به «دِنیم دیل» امضا کردند که بر مبنای آن باید تا سال ۲۰۲۳ با هم در راستای تولید ۳میلیارد لباس همکاری کنند که ۲۰ درصد از مواد آن‌ها بازیافتی باشد. این کار، با توجه به فرایندهایی که پارچه متحمل می‌شود و ترکیب موادی که در تولید شلوار جین به کار می‌رود، شاهکاری بزرگ به شمار می‌آید. این شهر قرار است مجموعه‌ای از شلوارهای جین قدیمی را از شهروندان آمستردام جمع‌آوری کند و نهایتاً رفوگری مشترکی برای برندها بسازد تا مردم بتوانند به‌جای دورانداختن شلوارهای جین آن‌ها را رفو کنند. هانس بُن از شرکت ویلند تِکستایلز، تأمین‌کنندۀ پارچۀ جین، می‌گوید «بدون حمایت دولت و فشار بر روی این صنعت، چیزی تغییر نخواهد کرد. اکثر شرکت‌ها بدون فشار کاری نمی‌کنند».\nالبته پیش از اینکه آمستردام نظریۀ دونات را پیش بگیرد، خیلی‌ها در این شهر در راستای پایداری زیست‌محیطی، مسائل اجتماعی یا راه‌هایی برای بهبود زندگی در کشورهای درحال‌توسعه تلاش می‌کردند. اما دروئین، مدیر ائتلاف داوطلبان آمستردام، می‌گوید این مفهوم سبب بازنگری بنیادی‌تری در سبک زندگی این شهر شده است. «واقعاً ذهنیت مردم را تغییر داده، چون تمام مشکلات را می‌توان در یک تصویر تمام‌نما دید. درست مثل آینۀ بی‌تعارفی است که روبه‌روی دنیایمان  قرار گرفته».\nدرست است که در آمستردام، که شهری نسبتاً مرفه با نگرشی لیبرال است و در کشوری دموکراتیک با دولتی مقتدر واقع شده، اقتصاد دوناتی۱ روبه‌رشد است، اما مروجان این نظریه برای نشاندن آن به‌جای سرمایه‌داری راه سختی پیشِ رو دارند. در نانایموِ کانادا، یکی از اعضای شورای شهر که مخالف اتخاذ این مدل بود در ماه دسامبر آن را «فلسفه‌ای بسیار چپ‌گرا» نامید «که اصولاً می‌گوید کسب‌وکار بد است، رشد بد است، توسعه بد است».\nاما مدل دونات این‌طور نیست که به‌کل با رشد و توسعۀ اقتصادی مخالف باشد. ریورت در کتابش خاطرنشان می‌کند که گذر کشورهای کم‌درآمد و میان‌درآمد از مرحلۀ «مبنای اجتماعیِ» دونات «شدیداً مستلزم رشد چشمگیر تولید ناخالص داخلی است». اما باید به این رشد اقتصادی به چشم راهی برای رسیدن به اهداف اجتماعی در چارچوب خط‌قرمزهای بوم‌شناختی نگاه کنیم، و آن را فی‌نفسه شاخص موفقیت یا هدفی برای کشورهای ثروتمند ندانیم. در دنیای دوناتی، اقتصاد گاهی رشد خواهد کرد و گاهی افول.\nبااین‌حال برخی اقتصاددانان نسبت به این آرمان‌گرایی چندان خوش‌بین نیستند. در سال ۲۰۱۸، برانکو میلانوویچ، دانش‌پژوه مرکز تحقیقات نابرابری اجتماعی‌اقتصادی استون در دانشگاه شهریِ نیویورک، بر کتاب ریورت مروری نوشته است که در آن می‌گوید، برای پاگرفتن دونات، انسان‌ها باید «به‌طور معجزه‌آسایی» نسبت به «رفاه خودشان در مقایسه با دیگران بی‌تفاوت شوند و اهمیتی به ثروت و درآمد ندهند».\nالبته جاشوا آلپرت، مدیر پروژه‌های ویژۀ سی۴۰ که ساکن پورتلند است، می‌گوید در شهرهایی که با اثرات مستقیم کووید۱۹ بر اجتماع و اقتصاد خود دست‌وپنجه نرم می‌کنند چارچوب دوناتی جذاب به نظر می‌آید. «همۀ شهردارانمان در حال کار بر روی این پرسش هستند: چطور می‌توانیم پس از کووید شهرهایمان را بازسازی کنیم؟ خب، گام اول با دونات آغاز می‌شود». آلپرت می‌گوید «کلی هواخواه» از رهبران شهرها سراغشان آمده‌اند. «ازآنجاکه این رویکرد به‌عنوان اولین گامِ بازسازی معرفی شده، گمانم شهردارها راحت‌تر بتوانند بگویند این سیری طبیعی است که کمکمان می‌کند به شیوه‌ای بسیار کارآمد کووید را پشت‌سر بگذاریم».\nدروئین می‌گوید اجتماع‌های محلی آمستردام نیز به پیشبردِ این تغییر کمک کرده‌اند. «اگر کاری را آغاز کنید و بتوانید آن را ملموس و قابل‌رؤیت جلوه دهید و ثابت کنید که شما یا محله‌تان از آن سود می‌برید، آنگاه شهر بیدار می‌شود و از شما حمایت می‌کند». او می‌گوید اهالی محلۀ خودش حرکتی را آغاز کرده‌اند: تابستان در پارکینگ‌ها به همسایه‌هایشان شام می‌دهند و با همین کار سرانجام شهرداری را مجاب کردند که خیلی از پارکینگ‌ها را به باغ‌های مشارکتی تغییر کاربری دهد.\nگروه‌های مردم‌نهادِ متمرکز بر دونات، که در شهرهایی همچون سائوپائولو، برلین، کوالالامپور و کالیفرنیا در حال شکل‌گیری هستند، تحول پایین به بالای مناطق خود را امکان‌پذیر می‌کنند. ریورت می‌گوید «وقتی گروهی همتایان خود را به کنش تشویق می‌کند، مثلاً معلمی الهام‌بخش معلم دیگر می‌شود یا بچه‌های یک کلاس از همکلاسی‌ خود الهام می‌گیرند، یا شهرداری الهام‌بخش شهردار دیگر می‌شود، ابزار قدرتمندی در اختیارمان قرار می‌گیرد. واقعاً یقین دارم که، اگر می‌خواهیم به تحول موردنیاز این دهه برسیم، باید کارها را به این شکل پیش ببریم».\nکووید۱۹ پتانسیل این را دارد که به این تحول  سرعتی شگرف ببخشد، به شرطی که دولت‌ها از صنایعی که ما را به‌سوی اقتصاد پایدارتری سوق می‌دهند با استفاده از بسته‌های محرک اقتصادی حمایت کنند و جلوی صنایع فاقد این ویژگی را بگیرند. ریورت به میلتون فریدمن، اقتصاددان قرن بیستمی که هوادار پروپاقرص بازار آزاد است، استناد می‌کند که این سخنش مشهور است: «وقتی بحرانی پیش می‌آید، اقداماتی که صورت می‌دهیم بستگی به اندیشه‌هایی دارد که در دسترس‌اند». گروه دیلِ ریورت، در ماه ژوئیه، روش‌شناسی خود را در طراحی «پرتره‌ای شهری»که راهنمای آمستردام در پذیرش دونات بوده است منتشر کرده و آن را برای استفاده در اختیار دیگر دولت‌های محلی نیز می‌گذارد. او می‌گوید «آن بحران حالا اینجاست و ما کاری کرده‌ایم که اندیشه‌ها در دسترس باشند».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و      به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،   «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا   در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را سیارا نیوجنت نوشته و در تاریخ ۲۲ ژانویۀ ۲۰۲۱  با عنوان «Amsterdam Is Embracing a Radical New Economic Theory to Help Save the Environment. Could It Also Replace Capitalism» در وبسایت تایم منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «آمستردام نظریۀ اقتصادی جدیدی را به کار گرفته که می‌خواهد جای سرمایه‌داری را بگیرد» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ  علیرضا شفیعی‌نسب منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ آبان ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• سیارا نیوجنت (Ciara  Nugent) گزارشگر تایم و ساکن لندن است.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n[۱] doughnut economics[۲] Sweet spot[۳] Social foundation[۴] Environmental ceiling[۵] the Doughnut Economics Action Lab (DEAL)[۶] A Life on Our Planet[۷] circular economy\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653916.json b/train/540653916.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..96621b865b5f43863acf58a710358965fae466f3
--- /dev/null
+++ b/train/540653916.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا به دیگران ربطی ندارد که ما چه باوری داریم؟",
+  "subtitle": "کسی به میهمانی وارد می‌شود و می‌زند زیر تک‌تک میزها",
+  "introduction": "به دیگران ربطی ندارد که ما چه غذایی دوست داریم. اگر کسی از پیتزا بدش می‌آید، مشکلی نیست؛ می‌تواند از ساندویچ خودش لذت ببرد و ما را با غذای دلخواهمان تنها بگذارد. به همین ترتیب، گویا باورهایمان هم، مثل غذاها، جزو حریم شخصی ما محسوب می‌شوند و دیگران نباید جرئت دخالت در آن‌ها را به خود بدهند. اما این ایده مخالف بسیار سرسختی دارد: سقراط. او می‌گفت: «تا جان در بدن دارم از آگاه‌ساختن شما به آنچه باید بدانید، دست نمی‌کشم». پس انگار در برابر سقراط هیچ راه سومی نیست: یا باید قانع کنید یا قانع شوید.",
+  "content": "اگنس کالارد، پوینت — برای صدای ضرب طبل‌ها و افرادی که درست پشت پنجرۀ دفترم در دانشگاه آواز می‌خوانند می‌نویسم. دانشجویان تحصیلات تکمیلی در اعتصاب هستند، و من از صف تظاهرات گذر کرده‌ام تا به دفترم برسم. امروز دوباره هم از میان آن‌ها عبور خواهم کرد تا به کلاسی که باید در آن درس بدهم برسم. بسیاری از دانشجویان در کلاس حاضر نمی‌شوند، بعضی از آن‌ها شاید در صفوف تظاهرات باشند. ولی ما رفتاری مدنی داریم: آنان به‌صورت فیزیکی مانع از ورود من به ساختمان‌ها نمی‌شوند، و من هم به حق اعتراض آنان احترام می‌گذارم. بعد از اعتصاب هم آموزش از سر گرفته خواهد شد.\nاین ماجرا در مورد مفهوم مدنیت۱ که رفتار ما گویی حاکی از آن است چیزهایی برای گفتن دارد. برای نمونه، مدنیت نمی‌تواند صرفاً مساوی با مؤدب‌بودن باشد. فریادزدن و پا کوبیدن مؤدبانه نیست؛ من هم در واکنش به آن چندان خوش‌برخورد نیستم. همچنین، اگر مدنیت به معنای رفتار دوستانه و پذیرندگی بود، باز هم تعامل ما مدنی به حساب نمی‌آمد: آنان به من لبخند نمی‌زنند، من هم به آنان لبخند نمی‌زنم. مدنیت از مؤدب‌بودن، رفتار دوستانه، یا پذیرندگی عمیق‌تر است.\nبه نظرم منظور ما از مدنیت این است: احترام‌گذاشتن به دیدگاه متفاوت یک فرد دیگر. چنین دیدگاهی هم منشأ فایده است -سرچشمه‌ای برای ایده‌های نو- و هم سدّی است در مقابل تعدی‌کردن: هم‌سخن شما نسبت‌به دیدگاهش صاحب حق است. شما می‌توانید استدلالتان را عرضه کنید، اما سر آخر اوست که باید تصمیم بگیرد در ذهنش چه چیزی را بپذیرد. مدنیت در آزادی فکر ریشه دارد، که تک‌تک ما را فرمانروای مطلق قلمرو خصوصی ذهن‌هایمان می‌کند. آزادی فکر یعنی بتوانیم به توافق برسیم که با هم توافق نداشته نباشیم.\nشاید به نظر آید که مدنیت در این معنا هیچ ایرادی ندارد، اما واقعش اینکه یک نفر به آن ایراد می‌گیرد: سقراط. خوانندگان آثار افلاطون اغلب به این حس می‌رسند که سقراط آدم پرخاشگر، متخاصم، فریبکار، بی‌رحم، سفسطه‌گر و متکبری است. حتی وقتی خوب برخورد می‌کند هم این تصور ایجاد می‌شود که در عمل و به‌صورت مخفیانه می‌خواهد طعنه بزند، ریاکاری کند، و دست بیندازد. به‌عنوان یکی از مدافعان سرسخت روش سقراطی، به‌هرحال باید اذعان کنم که این حس منفی چندان هم خالی از حقیقت نیست: دستور کار گفت‌وگوییِ سقراط به طرز نامعمولی تهاجمی است.\nمدنیت ما را تشویق می‌کند گفت‌وگو را مثل آن مهمانی‌هایی ببینیم که هر کسی در آن غذای خودش را می‌آورد. اگر شما استدلال خودتان را روی میز بگذارید، و من هم استدلال خودم را بیاورم، هر کدام از ما چیز ارزشمندی برای ارائه خواهیم داشت. حتی اگر کسی نظرش عوض هم نشود، خود این مواجهه به‌قدر کافی لذت‌بخش خواهد بود: هیچ‌کس تلاش نمی‌کند چیزی را به حلقوم کسی فروکند؛ به تناظر هر کسی هم نسبت به آنچه رد می‌کند مؤدب است: «من ژلۀ گوشت نمی‌خورم، ممنون!». چیز جالب در مورد ایده‌ها این است که چیزی که شما از من می‌گیرید را من از دست نمی‌دهم، پس هر چه بیشتر به اشتراک بگذاریم بهتر است.\nاگر چنین مبادلۀ جمعیِ مثبتی را انتظار داشته باشید، تلاش‌های سقراط برای اینکه شما را تسلیم استدلال‌هایش بکند خشونت صرف به نظر می‌رسد. برای نمونه، در نظر بگیرید وقتی پروتاگوراس می‌کوشد از گفتن اینکه آیا عدالت دین‌دارانه هست یا نه امتناع کند چه اتفاقی می‌افتد: «چه فرقی می‌کند؟ اگر تو بخواهی، می‌گذاریم عدالت دین‌دارانه باشد و دین‌داری عادلانه». سقراط به‌شدت مخالفت می‌کند: «این کار را با من نکن! مسئلۀ من که ’اگر تو بخواهی‘ و ’اگر تو قبول کنی‘ نیست. مسئله‌ای که وسط گذاشته‌ایم من و تو هستیم، و به نظرم اگر در این استدلال ’اگر ‘ را کنار بگذاریم خیلی بهتر بررسی خواهد شد».\nسقراط به شما اجازه نمی‌دهد انتخاب کنید که چه چیزی سر میز بیاورید. همچنین اجازه نمی‌دهد انتخاب کنید که چه چیزی بخورید. ردّیه‌های او طوری است که بشقاب را از جلوی همسخنش برمی‌دارد و غذایی که با دقت آماده کرده و روی میز گذاشته را به زباله تبدیل می‌کند. محاورۀ گرگیاس با فهرستی از همۀ باورهایی خاتمه پیدا می‌کند که سقراط از قبل برنامه داشته که در حلقوم هم‌سخنش بریزد.\n\nچرا سقراط نباید بخواهد که آدم‌ها نتیجه‌های خودشان را بگیرند؟ آنچه حرکتی پرخاشگرانه به نظر می‌رسد -‌اعتراف‌گرفتن و مواجه‌کردن آنان با شکستشان- درواقع یک‌جور همکاری است. تلاش برای همکاریِ شناختی ممکن است این‌طور برداشت شود که در آن فضای خصوصی شما مورد تعرض قرار گرفته است، به‌ویژه اگر ذهنتان را در مقایسه با بدنتان فضایی خصوصی‌تر به حساب بیاورید. نفی کمال ذهنی از سوی سقراط به‌ویژه وقتی آشکارتر از همیشه است که مسائل موردبحث بسیار مهم باشند. بعد از اینکه سقراط محکوم به مرگ می‌شود، یک روز قبل از اعدام، دوستش کریتون نومیدانه تلاش می‌کند او را به فرار راضی کند. سقراط در پاسخش می‌گوید:\nدوست عزیزم، بیا این پرسش را با هم بررسی کنیم، و اگر توانستی ایرادی در صحبت‌های من پیدا کنی آن را بیان کن و من به تو گوش می‌دهم، اما اگر ایرادی پیدا نکردی، کریتون عزیزم، دیگر این‌قدر این حرف را نزن که من باید اینجا را به‌رغم خواست آتنی‌ها ترک کنم. به نظرم مهم است که تو را قبل از اقدام قانع کنم، و برخلاف آنچه می‌خواهی کاری نکنم.\nسقراط تصور می‌کند که یا باید کریتون را قانع کند یا اینکه حرف‌های کریتون او را قانع کند. و برعکس: در سرتاسر این محاوره، سقراط تکرار می‌کند که کریتون یا باید قانع شود یا باید قانع بکند. این‌ها تنها گزینه‌هایی هستند که به نظر سقراط هر کسی همیشه دارد.\nمی‌توانیم با سقراط موافق باشیم که عرصه‌هایی هستند که این‌طور کار می‌کنند. برای نمونه، اگر با هم در یک کلاس تدریس کنیم، من نمی‌توانم بدون مشورت با شما سرفصل‌های درس را تغییر دهم؛ اگر با هم یک ماشین بخریم، باید در مورد پولی که می‌گذاریم به توافق برسیم؛ اگر با هم بازی می‌کنیم، باید در مورد قواعد بازی تصمیم بگیریم. در این‌جور موارد، من خودمختاری کامل ندارم؛ به جایش من و شما باید بر مبنای توافق پیش برویم. در یک سطح کلی، دموکراسی‌ها بسیاری از ویژگی‌های زندگی جمعی را از طریق شکلی از توافق تعیین می‌کنند. بااین‌حال، ما معمولاً بر این نظریم که این توافق‌ها یک سپهر آزاد درونی ایجاد می‌کنند که در آن اجازه داریم آن‌طور که به نظرمان مناسب است عمل کنیم، بدون اینکه از کسی اجازه بگیریم؛ به‌علاوه، برای صحبت‌کردن به‌نحوی که فکر می‌کنیم مناسب است به‌ندرت اجازه می‌گیریم؛ و برای فکرکردن به‌نحوی که از نظرمان مناسب است هرگز اجازه نمی‌گیریم.\nفلسفۀ سقراطی همین سپهر درونی را آماج خود قرار می‌دهد. آزادی اندیشه را به چالش می‌کشد، او می‌گوید توافق فقط برای (برخی) اعمال نیست، بلکه در (همۀ) سخن‌ها و اندیشه‌ها نیز باید شیوۀ کار ما باشد. هیچ یک از ما اجازه ندارد باوری در مورد موضوعی داشته باشد اگر نتواند دیگران را در مورد آن باور متقاعد کند. قانع کن، یا قانع شو، فقط همین دو گزینه را داریم.\n\nحالا خود سقراط اعتراض می‌کند که به او برچسب مخالفت با مدنیت خورده است. سقراط همیشه ترجیح می‌دهد میزهای زبانی را بچرخاند: اصرار می‌کند که رویکرد خرمگسی‌اش همانا مدنیت حقیقی است. ممکن است اشاره کند که از نظر ریشه‌شناسی کلمۀ «مدنیت» [civility] از کلمۀ لاتینی civis -شهروند- آمده و اینکه بگوییم کسی برحسب توافق فکر کند ربطی به شهروندتر بودن ندارد: مدنیت یعنی اینکه همۀ پرسش‌ها با روشی که مناسب پرسش‌های سیاسی است حل‌وفصل شوند. حالا کی درست می‌گوید؟ مدنیت حقیقی کدام است، مدنیت مد نظر او یا ما؟\nچون «مدنیت سقراطی» از طریق رد و انکار عمل می‌کند، افراد را عصبانی می‌کند. احساس می‌کنند کاری که سقراط با آن‌ها می‌کند بی‌احترامی است و ناراحت می‌شوند، و درنهایت به همین دلیل او را می‌کشند. ممکن است کسی، برخلاف سقراط، بگوید اینکه کاری به کار کسی نداشته باشیم و دیگران هم کاری به ما نداشته باشند بیشتر به مدنیت حقیقی نزدیک است.\nمشکل وقتی پدیدار می‌شود که نتوانید این کار را بکنید: سقط جنین. مراقبت بهداشتی جهانی. مهاجرت. مالیات. حریم خصوصی در فیسبوک. جنسیت‌زدگی. نژادپرستی. تراجنس‌هراسی. زندان‌ها. فقر. آموزش. اتحادیه‌ها. وقتی یکی از تفاوت‌های دیدگاهی ما به پرسشی با بار سیاسی تبدیل می‌شود، ایدۀ توافق بر سر توافق‌نداشتن دیگر جواب نمی‌دهد. اگر همۀ ما بپذیریم که در پایان روز نمی‌توانیم ذهن یکدیگر را تغییر دهیم، و همه هم فکر کنیم که در این مورد امور باید به شیوۀ من پیش برود، درگیر یک گرفتاری جدی می‌شویم.\nاین گرفتاری من است. از طرف اتحادیه دعوت شده‌ام که برای هماهنگی با اعتصاب کلاس را لغو کنم. اما، به نظر خودم، این یعنی استفاده از آسیب آموزشی به دانشجویان کارشناسی برای برآوردن اهداف دانشجویان تحصیلات تکمیلی. از نظر من چنین کاری غیراخلاقی است، به دلایلی که کانت آن‌ها را بیان کرده است: اجازه ندارید از انسان‌ها صرفاً به‌مثابۀ ابزار استفاده کنید. اما اگر بر خطا باشم چه؟ اگر دیدگاهم نادرست باشد چه؟ ایمیل‌هایی از دانشجویان متعدد مرا متقاعد کرده که آن‌ها هم سرگردان هستند. فکر کردم: بیایید به این مسئله به‌صورت فلسفی نگاه کنیم، در یک کلاس جمع شویم، یک روز عصر در این هفته، و درباره اخلاق اعتصاب بحث کنیم.\nبرای اولین بار در یک دهه تدریسی که در دانشگاه شیکاگو داشته‌ام، با مقاومت در برابر یک رخداد دانشگاهی پیشنهادی به دلیل محتوایش مواجه شدم. به من گفتند که باید با بالادستی‌ها این موضوع را چک کنم. به من گفتند که وقت مناسبی برای چنین گفت‌وگویی نیست، چون سطح تنش بالا است. «اعتصاب خودش گفت‌وگوست». اگر این‌طور برداشت شود که من دارم فعالیت اتحادیه را تضعیف می‌کنم چه؟ اگر این کار رابطۀ من با دانشجویان تحصیلات تکمیلی را بد کند چه؟ اگر با این کار اسم مجموعه رخدادهایی که برگزار می‌کنم بد در رفت چه؟\nمن خوشبختم که در یکی از روشنفکرترین جاهایی که جهان به خود دیده کار می‌کنم. این فشارها آن‌قدر قوی نیستند که بتوانند مانع برگزاری رخدادم بشوند. اما به‌هرحال وجود دارند. رازِ تاریکِ مدنیتِ غیرسقراطی این است که نمی‌تواند مانع ذخیره‌شدن نیرو بشود. این نیرو ممکن است فیزیکی باشد؛ ممکن است شامل سخنان مخرب باشد؛ ممکن است شامل اِعمال فشارهای اجتماعی برای طرد یک دیدگاه نامطلوب باشد. به هر طریق، از شنیدن دست می‌کشیم.\nمدنیتِ غیرسقراطی مثل آفتاب است و لبخند می‌زند، اما فقط تا وقتی که هست. به‌محض اینکه تصمیم بگیریم که «این بار واقعاً مهم است» ممکن است ما را به قعر تاریکی پرتاب کند. مدنیت سقراطی، به سبب همۀ بی‌رحمی‌ها و تعدی‌های پرخاشگرانه‌اش، این مزیت را دارد که نمی‌گذارد حرکات خشن ما بیان غیرگفت‌وگویی پیدا کنند.\nسقراط به دیدگاه معترضان پشت پنجره‌اش احترام نمی‌گذاشت. او می‌خواست بداند که چه کسی درست می‌گوید و چه کسی نادرست، و تا ازبین‌بردن تفاوت بین دیدگاه‌ها دست از حرف‌زدن با آن‌ها نمی‌کشید. قانع کن یا قانع شو.\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را اگنس کالارد نوشته است و در تاریخ ۵ ژوئن ۲۰۱۹ با عنوان «Persuade or Be Persuaded» در وب‌سایت پوینت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۰ مهر ۱۳۹۸ با عنوان «آیا به دیگران ربطی ندارد که ما چه باوری داریم؟» و ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر کرده است.\n•• اگنس کالارد (Agnes Callard) متولد سال ۱۹۷۶ و دانشیار فلسفه در دانشگاه شیکاگوست. او مدرک کارشناسی‌اش را در سال ۱۹۹۷ از دانشگاه شیکاگو و دکترایش را در سال ۲۰۰۸ از دانشگاه برکلی اخذ کرده است. حوزۀ اصلی تخصصی او فلسفۀ باستان و اخلاق است.\n••• این نوشته از مجموعه یادداشت‌هایی است که اگنس کالارد برای ستون فلسفۀ عمومی وب‌سایت پوینت نوشته است. دیگر نوشته‌های این مجموعه را می‌توانید در این لینک بخوانید.\n[۱] civility\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653917.json b/train/540653917.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..836585a0d903a064da31789bbbf591885d5b9436
--- /dev/null
+++ b/train/540653917.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "پارادکس هیوم: چگونه پرچم‌دار روشنگری طرفدار عقاید افراطی شد؟",
+  "subtitle": "احتیاط فلسفی به بزدلی سیاسی منجر می‌شود",
+  "introduction": "یقیناً دیوید هیوم جایگاه رفیعی در میان فیلسوفان دارد، اما وقتی سراغ سیاست می‌‌رود، بارها و بارها به دام خطا می‌‌افتد. این غول دورۀ روشنگریْ دمکراسی را به دیدۀ تردید می‌‌نگریست و علی‌‌رغم شهرتش به «کافر اعظم»، از کلیسای رسمی جانب‌‌داری می‌‌کرد. هیوم همچنین نسبت به برابری حقوق زنان خاطرجمع نبود، در نژادپرستی شهرۀ خاص و عام بود و در یک حملۀ نظامی بی‌‌دلیل علیه فرانسه هم حضور داشت. چگونه یکی از بزرگ‌ترین فیلسوف‌‌های تاریخ این‌‌همه به اشتباه افتاده است؟ جولیان باگینی توضیح می‌دهد.",
+  "content": "جولیان باگینی، پراسپکت — چگونه یکی از بزرگ‌ترین فیلسوف‌‌های تاریخ این‌‌همه به اشتباه افتاده است؟ یقیناً دیوید هیوم جایگاه رفیعی در جرگۀ فیلسوفان دارد، اما وقتی سراغ سیاست می‌‌رود، بارها و بارها به دام خطا می‌‌افتد. این غول دورۀ روشنگری اسکاتلند در قرن هجدهم دمکراسی را به دیدۀ تردید می‌‌نگریست و -علی‌‌رغم شهرتش به «کافر اعظم»- از کلیسای رسمی جانب‌‌داری می‌‌کرد. او نسبت به برابری حقوق زنان خاطرجمع نبود و در نژادپرستی شهرۀ خاص و عام بود. هیوم در یک حملۀ نظامی بی‌‌دلیل علیه فرانسه شرکت کرد، بدون آنکه موجه‌‌بودن آن را آشکارا به پرسش بکشد.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n چیزی که با گره‌‌گشایی از پارادکس هیوم درمی‌‌یابیم این است که دقیقاً همان خصوصیاتی که هیوم را فیلسوفی برجسته می‌‌کند، درعین‌‌حال، از او متفکرِ سیاسیِ ضعیفی ساخته است. این امر اشاراتی برای فلسفۀ دانشگاهی معاصر دارد و نشان می‏‌دهد که «مهارت‌‌های انتقادی قابل‌‌انتقالِ» فلسفۀ دانشگاهی -که دربارۀ آن خیلی هم حرف می‌‌زنند- چندان هم قابل ‏انتقال نیستند. اسلوب‌‌های فکری، که در حوزه‌‌های معین به‌‌طور درخشانی مفید هستند، در حوزه‌‌های دیگر به‌‌طور تأسف‌‌آوری ناتوان‌‌اند: به بیان بهتر، بسیاری از بزرگ‌ترین اشتباهات ما ناشی از این است که روش فکریِ متناسب با حوزۀ خاصی را به حوزۀ دیگری انتقال می‌‌دهیم که اصلاً درخور آن نیست. این امر همچنین نتایجی برای زندگی روزمره و کاری دارد: هیوم نشان می‌‌دهد که برگزیدن باهوش‌‌ترین فرد الزاماً هوشمندانه‌‏ترین انتخاب برای فلان شغل نیست. و درنهایت می‏‌توانیم ببینیم چطور شک‏‌گرایی فکری سالم، که پیش‏‌شرط اساسیِ پژوهش‏‌های عقل‏‌بنیاد در علم و سایر حوزه‏‌هاست، بدل به کلبی‏‌گراییِ تقدیرگرایانه در رابطه با ایجاد جامعه‏‌ای بهتر می‏‌شود.\n شاید هیوم زنگ خطری هم باشد برای اینکه بفهمیم چه آسان ممکن است دگراندیشی عمیق نظری دست در دست همرنگی راحت و بی‌دردسرِ اجتماعی دهد. چه بسیار کسانی که به‌خاطر نفی عقاید مقبول عامه به خود می‌‌بالند و هم‌زمان به نظم اقتصادی و اجتماعی مستقر خشنودند. از قرار معلوم، دارایی و مستمری و حقوق و منزلت اجتماعی قدرتی دارند که به‌طور حیرت‌آوری شکّاکیت را از بین می‌‌برند.  اما، پیش از اینکه تزلزل اندیشۀ هیوم را در جهان عملی سیاست مشخص کنیم، لازم است ابتدا به بررسی عواملی بپردازیم که او را در حوزۀ فلسفه بسیار بزرگ گردانیده است.\n هیوم میانه‌‌رو بود و از تندروی‌ فرار می‌کرد. او تجربه‌‌گرایی بود که شک داشت ذهن آدمی بتواند شناخت‌هایی نظری و مستقل از تجربه داشته باشد. او مظهر این توصیۀ ارسطو بود که می‏‌گفت «از هر موضوع تنها به میزانی که طبیعتِ آن موضوع امکان می‏‌دهد، نه کمتر و نه بیشتر، طلب دقت و روشنی کنید». بنابراین، از نظر یک هیومی، هرگز قرار نیست الگوریتم‏‌ها مسائل اخلاقی را حل کنند، ولی تا جای امکان باید برای وضوح و دقت آن‌ها کوشید. هیوم با این رویکرد متعادل با غامض‌‌ترین مسائل در فلسفه مواجه شد، بدون آنکه از مشکلات بگریزد یا، با راه‌‌حل‌‌های نامعقول، آن‌ها را توجیه کند.\n مسئلۀ ارادۀ آزاد را در نظر بگیرید. از روزگار باستان، فیلسوفانی که جهان را پدیده‌‌ای مطلقاً طبیعی می‌‌پنداشتند با نتیجۀ منطقی این باور دست‌به‌گریبان بودند که اگر انسان‌ها همانند حیوانات، گیاهان، و اشیا تابع قوانین علّی و معلولی هستند، پس ظاهراً رفتار آن‌ها آزادانه‌‌تر از پرستوی مهاجر یا خورشیدی که طلوع می‏کند نخواهد بود. در این خصوص، دو میل بروز می‌‌کند: باورمان به آزادی انسان را به‌طور کلی کنار بگذاریم و تسلیم شویم، یا به‌طریقی شکاف‌‌هایی در طبیعت پیدا کنیم که بتوانیم نیروی خاص انسانی را در آن‏ها جای دهیم و زنجیره‌‌هایی علّی و رها از ضروریات علم فیزیک به وجود آوریم.\n راه میانۀ هیوم عبارت از این بود که بیایید به آزادی انسان در عمل نگاهی دقیق‏‌تر بیندازیم. هیچ‌کس به‌راستی باور ندارد که آزادی انسان یعنی اینکه بتواند پدیدآورندۀ علت‏‌های نامعلول باشد. درواقع، ما رفتار هیچ‌کس را نمی‌‌توانیم درک کنیم، مگر اینکه بفهمیم آن رفتار از امیال معین و محرک‌‌های قابل‌اتکا سرچشمه گرفته است. برای مثال، وقتی برای کسی هدیه‌‏ای انتخاب می‏‌کنید، درواقع می‏‌گویید که دوست‌داشتن او نوعی ضرورت گریرناپذیر است که ریشه در شخصیت او دارد. ما می‌‌گوییم «او عاشق این خواهد شد»، نمی‌‌گوییم «امیدوارم انتخاب کند عاشق این شود». اگر ترجیحات آدمی آزادانه بود، یعنی انتخاب‌‌هایی نامقید بودند، هرگز نمی‌‌توانستیم بدانیم افراد چه چیزهایی را دوست می‌‌دارند.\n بنابراین هیوم استدلال می‌‌کند که ارادۀ آزاد نه‌تنها با طبیعی‌بودن انسان در جهانی تابع قوانین طبیعی منافاتی ندارد، بلکه درواقع مستلزم آن است. تنها تلقی قابل‏‌اعتنا از آزادی عبارت از این است که بتوانیم رها از هرگونه اجبار و بر مبنای انتخاب‏‌های خودمان عمل کنیم. اینکه ما پدید‏آورندۀ اصلی آن انتخاب‌‌ها نیستیم موضوعی خارج از این بحث است. این رویکرد «سازگارگرایانه»۱ که هیوم پیشگام آن بود هنوز هم در میان فیلسوفان محبوب‏‌ترین راه عبور از کوره‌راه ارادۀ آزاد است.\n هیوم با همین صداقت و واقع‌گرایی با تمام مسائل فلسفی روبه‌رو می‌‌شود. او با وسوسه‏‌های شک‏‌گراییِ افراطی که انسان را به بی‏‌باوری به همه‏‌چیز سوق می‏‌دهد آشنا بود. اما این را هم می‏‌دانست که با شکّاکیت مطلق نیز نمی‏توان زندگی کرد. بنابراین می‏‌گفت باورهای بنیادینی وجود دارند که چه‌‏بسا برای آن‌ها براهینی قطعی نداشته باشیم، اما به‌هرحال چاره‌‌ای جز تأیید آن‌ها نداریم. شاید یکی از اساسی‌‌ترین آن‌ها اعتقاد به اصل علّیت باشد: بدون فرض علت و معلول نمی‌‌شود روزگار را گذراند، چون در آن صورت دیگر نمی‏‌توانیم دربارۀ خاصیت غذا برای بدنمان چیزی بگوییم، یا اینکه هرچیز چقدر زمان می‏‌برد و اینکه چه رفتاری از انسان‌‌های هم‌نوعمان سر خواهد زد.\n به نظر هیوم، به‌طور کلی استدلال فلسفی، هرقدر هم که مهمل باشد، قرار نیست به جایی رهنمون شود که منطق برای ما معین کرده است؛ مهم این است که با آنچه تجربه اقتضا دارد موافق باشد. عقلِ منفک از تجربه خود را عقیم می‌‌سازد و به ما می‌‌قبولاند که هیچ‌چیز را نمی‌‌توان شناخت. یک شخص با عقل سلیم می‌‌داند که استدلال صرفاً تدوین براهین نیست، بلکه رسیدگی به تمامی آن دلایلی است که ما را به چیزی معتقد می‌کند یا نمی‌کند و اینکه برخی از آن دلایل با تجربه فراهم می‌‌شوند، نه منطق. این رویکرد به کار هیوم در فلسفه آمد. او الگویی برای بسیاری از فیلسوفان امروز است که می‌خواهند نه در زندان شکّاکیت افراطی گرفتار شوند و نه قصرهایی مفهومی بر روی ابرها بنا کنند. اما این الگو در سیاست گرایشی ارتجاعی را رقم می‌‌زند.\n منطق محافظه‌کاری -که مسلماً منطقی پشت آن است- قطعاً هیومی است. محافظه‌کاران بیش از هرچیز دیگری به عقلِ انتزاعی ظنین هستند: اینکه آیا عقل می‌‌تواند قرن‌‌ها تجربه را از اعتبار ساقط کند یا نه. آرمان‌شهر خیالی که تنها روی کاغذ وجود دارد محکوم به شکست و بدل‌شدن به چیزی بدتر از جامعۀ ناقص موجود است. یکی از قطعات مشهور هیوم می‌گوید «بنابراین، عادتْ راهنمای بزرگ زندگی بشری است. همین اصل است که تجربیات گذشته‏‌مان را برایمان مفید می‌‌سازد و باعث می‌‌شود برای آینده سیری از رویدادها را انتظار داشته باشیم، سیری مشابه با آن‌ها که در گذشته رخ داده‏اند». این «اصل» را در متافیزیک و معرفت‌شناسی -یعنی ماهیت جهان و چگونگی شناخت آن- به کار ببندید و ببینید که معجزه می‌‌کند. ولی اگر همین اصل را در سیاست و اخلاق عمومی به کار ببندید، خواهید دید که ما را به پذیرش هنجارها و قوانین مخدوش و چه‌بسا مخوف ترغیب می‌‌کند، تنها به این دلیل که از قبل بوده‏‌اند.\n خطایی که هیوم بارها و بارها مرتکب می‌‌شود دقیقاً همین است. یکی از مثال‌‌های بسیار قابل‌توجهْ جستار او تحت عنوان درباب چندهمسری و طلاق۲است. صفحات اولیۀ جستار فوق‌العاده ترقی‏‌خواهانه است، زیرا شمِّ شکّاکانۀ هیوم مفروضات من‏درآوردیِ مدافع قراردادهای اجتماعی را دانه‌دانه از دم تیغ می‏‌گذراند. او تأکید می‏‌کند که «این تصورْ خرافۀ محض است که قوانین ازدواج همیشه یکنواخت است و فقط در یک حالت یا گونه می‌توان درباره‌اش حرف زد». حتی با نگاهی اجمالی به «دوران‌‌ها و مکان‌‌های مختلف» آشکار می‌‌شود که «چون شرایط و قوانین تغییر کرده است ما نیز درمی‌‏یابیم که … این شرایط متفاوت قیود متفاوتی را نیز بر این قرارداد مهم اعمال می‌‌کند». او حتی «سلطۀ جنس مذکر» را زیر سؤال می‌‌برد، «وضعیت غصبی‌ای» که «آن هم‌ترازی نسبی (نه برابری) که طبیعت میان جنسیت‌‌ها مقرر کرده است را نابود می‌‌کند». هیوم آرام‌آرام به‌سوی حمایت از طلاق کشیده می‌‌شود، چون «هیچ‌چیز ستمگرانه‌تر از حفظ یک پیوند با خشونت نمی‌‌تواند باشد که در آغاز با عشقی مشترک شروع شده و اکنون عملاً با نفرتی متقابل فروپاشیده است».  اما هیوم بعدتر بر آن می‌‌شود که این براهین را با نوع دیگری از شکّاکیت باطل سازد که عبارت است از نگرانی شدید وی از واژگونی سنت‌‌های مقدس. او، علی‌رغم دفاع جانانه‌‏اش از حقانیت طلاق، درمی‌‌یابد که پیوند ازدواج نباید آسیبی ببیند، هم به‌خاطر بچه‌‌ها، هم به این دلیل که عصبانیت زودگذر به دوستی پایدار بدل شود، و هم چون از مشکلات حقوقی و مالی که معمولاً هنگام جدایی پیش می‏آید اجتناب شود. او بحث را آن‌چنان آتشین شروع کرده بود اما با این عبارت حاکی از رضایتمندی خاتمه می‏‌دهد: «ممنوعیت چندهمسری و طلاق به‌قدر کافی مطبوع عرف کنونی اروپایی‌‌مان است».\n بحث هیوم از طلاق و ازدواج مثال خوبی است که نشان می‏دهد اولاً هیچ فضلیت عقلانی‌‏ای اوراق‌‏نشدنی نیست، و ثانیاً برای تمامی مقاصد مناسب نیست. احتیاط معقول در فلسفه می‌‌تواند به بزدلی در سیاست تبدیل شود. سیاست‌مداری که بدین نحو به اصلاحات نو بدگمان باشد ازدواج متفاوت را قانونی نخواهد کرد، حداقل دستمزد را معین نمی‌‌کند یا سرویس سلامت همگانی را راه‌اندازی نمی‌‌کند.\n خب تا چه اندازه باید شکّاک بود؟ برای پاسخ باید از عقیدۀ ارسطو راجع به فضلیت، که آن را حد وسط افراط و تفریط می‌‌بیند، کمک بگیریم: شک‌‌گرایی صحیح در میان تفریطِ زودباوری و افراط بدگمانیِ فلج کننده قرار دارد. به‌هرحال، شرایط مشخص می‌‌کند که این حد وسط در کجا باید قرار بگیرد. ازاین‌رو، مثلاً شخص قاعدتاً باید در تعامل با غریبه‌‌ها شکّاک‌تر باشد تا افرادی که به آن‌ها اطمینان دارد. به همین نحو، عقاید نامأنوس نیازمند اثباتی قدرتمندتر هستند، در مقایسه با عقایدی که خیلی راحت با چیزهایی که عموماً به درستی‌‌شان باور داریم جور درمی‌‌آیند.\n پرسش بعدی این است: شک‌‌گرایی دربارۀ چه؟ درواقع، جهان به شکّاکان و غیرشکّاکان تقسیم نشده است، بلکه این تقسیم میان چیزهایی است که به آن‌ها شک می‌‌شود. افراطی‌‌ها نسبت به وضع کنونی شکّاک‌اند و سنت‌گرایان به این پندار که ما بهتر می‌‌توانیم عمل کنیم. بدبینان به واکسن به علم پزشکی بی‌اعتمادند و دانشمندان علوم پزشکی نسبت به داروهای گیاهی تردید دارند. طرفه آنکه وقتی نوبت به برکسیت می‌‌رسد، بسیاری از کسانی که به «شکّاکان به اروپا»۳ مشهورند عملاً باورمندانِ بی‌چون‌و‌چرایش هستند.\n شکّاکیت هیوم در فلسفه شکل صحیحی داشت و دقیقاً در میانه قرار داشت. اما همین میزان از شکّاکیت برای سیاست بسیار زیاد بود. او همین شکّاکیت را نیز به‌طور نادرست قسمت کرده بود، به‌طوری‌ که به مزایای دگرگونی بسیار مشکوک بود، اما به‌ اندازۀ کافی بررسی نکرده بود که آزمون زمان چه اندازه هنجارهای اجتماعی موجود را تأیید کرده است.\n این نقطه‌‏ضعف‏‌ها در کنار فضایل سیاسیِ مهمی قرار دارند. بیزاری هیوم از جناح‌گرایی در جهانی قطبی‌شده فرح‌بخش است. او نوشته است «هنگامی‌که افراد در یک جناح فعالیت می‌‌کنند، به‌خاطر خدمت به حزبشان، بدون شرم و ندامت، به چشم‌پوشی از تمامی قیدهای اخلاقی و شرافت انسانی سوق می‌‌یابند». برای اثبات این مسئله نگاه کنید به چاپلوسی جمهوری‌خواهان از دونالد ترامپ یا بی‌اعتنایی محافظه‌کاران نسبت به رذالت بوریس جانسون. هیوم هرگز درگیر چیزی که ما امروزه اتاق پژواک۴ می‌‌نامیم نبوده است: او تصمیم گرفت که رسالۀ درباب طبیعت آدمی۵را در شهر کوچک لافلاش بنویسد، جایی که تنها جمع فکری آنجا را راهب‌‌های یسوعی تشکیل داده بودند. هیوم بر این باور بود که ذهن باز و شکّاک از هیچ‌چیز هراسی ندارد و از یافتن جمع کسانی که به‌جد با آن‌ها مخالف است فواید زیادی به دست می‌‌آورد.\n دومین حُسن هیوم بدبینی نسبت به آرمان‌شهر است. او مدام علیه «آن تلاش خطیر فلسفی برای رسیدن به کمال» سخن می‌گفت، خواه آرمان‌شهر آن دستورِ رواقی‌ای باشد که ما را در برابر خسران گزندناپذیر می‌‌سازد، خواه طرح‌‏هایی باشد برای خلق بهشت روی زمین. هیوم معتقد بود که کمال ناانسانی دشمن تعالی انسانیت است. شکست‌‌های سهمگین انقلاب‌‌ها برای ساخت جامعه‌‏ای یکسر جدید، از روسیۀ استالینی تا کامبوج پل پوت، همه بر درستی نظر هیوم صحه می‌‌گذارند.\n سومین درس هیوم این است که نباید به اصول سفت و سخت اعتماد کنیم. او نوشته است «در سیاست، قواعد کلی را باید با احتیاط فراوان نوشت»، زیرا «نمودهای غیرعادی و نامعمول نو به نو ظاهر می‌‌شوند». دولت‌‌هایی که به‌لحاظ مالی محافظه‌کارند، آن زمانی که به‌خاطر مصونیت ما از همه‌گیری میلیاردمیلیارد دلار به اقتصادشان تزریق کردند، گویا این ملاحظه را با جدیت به کار بستند.\n این مطالب آموزنده به‌خودی‌خودشان کاملاً منطقی و خوب‌اند. شاید به نظر برسد توصیه‌های هیوم درمجموع به محافظه‌کاری به‌سبک ادموند برک [یا محافظه‏‌کاری سنتی] منتهی می‌‌شوند: احتیاط، عمل‌گرایی، تردید نسبت به تغییر، اصول انتزاعی و طرح‌‌های مترقی. بااین‌حال، آن‌ها یک فلسفۀ سیاسی کامل را شکل نمی‌‌دهند: شکّاکیتی که شکل می‌‌دهند فلج‌کننده می‌‌شود، مگر اینکه در برابر آن شکّاکیتِ هم‌سنگ دیگری قرار بگیرد، شکّاکیتی راجع ‌به وضع کنونی. خطرات نامعلوم اصلاحات هرچه باشد، غالباً ضررهای آشکار «طبق روال مرسوم زیستن» از آن بدتر است.\n در فلسفه، احتمال نابخردی نظری و کنارگذاشتن عقل سلیم که راهبری جهان را برای ما فراهم می‌‌کند به قدری زیاد است که ما باید بیش از گواه تجربه به خودِ شکّاکیت بدبین باشیم. اما، در سیاست، شواهدی که نشان دهد عقل سلیم برای ما مفید بوده بسیار اندک است: وضعیت کنونی شاید آن‌چنان با تجربه بهبود نیابد، به این دلیل که توسط منافع قدرتمندی ساخته و آنگاه تثبیت شده است. تا زمانی که منطق دوران خود را زیر سؤال نبریم، خطاهای آن را تداوم خواهیم بخشید.\n یک محافظه‌کار همواره معتقد است اگر اصلاحات بیش‌ازحد درست به نظر برسد، احتمالاً آن‌قدرها هم نباید باورش کرد. یک ترقی‌خواه معتقد است که، قطع‌نظر از اینکه رهاکردن امور به حال خودشان چقدر می‌‌تواند وسوسه‌انگیز باشد، ما باید برای تصور آینده‌‌های جایگزین تلاش کنیم. اعتدال ارسطویی، در اینجا، هم از اصول کلی بهره می‌‌برد و هم سعی دارد به قضاوتی معتدل در هر مورد مفروض برسد. این دیدگاه مانع از گرایش‌‌هایی می‌‌شود که می‌‌توانند به گمراهی هر دو طیفِ لیبرال و محافظه‌کار منتهی شوند. هیوم، متأسفانه، وقتی اندیشه‌‌اش را بر امور عمومی و عملی به کار می‌‌بندد، در این زمینه شکست می‌‌خورد. همان‌طور که جستارش درباب طلاق نشان داد، او قادر بود قضایای نظری را له و علیه اصلاحات تعدیل کند، اما درنهایت به‌خاطر بدبینی به تغییر به دام خطا می‌‌افتد.\n مثال بسیار برجستۀ دیگر مربوط به زمانی است که او با هوشمندی آسیب‌‌هایی را برمی‌‌شمارد که با نابرابری پدید می‌‌آیند: «طبیعت برای نوع بشر بسیار سخاوتمند است، به‌طوری که اگر تمامی عطایای آن به‌صورت برابر میان انواع تقسیم شده بود و با فن و صنعت بهبود بخشیده شده بود، ابنای بشر از تمام ضروریات زندگی و حتی بیشترین تسهیلات زندگی برخوردار می‌‌شدند … همچنین باید اذعان کرد که هرکجا از این برابری عدول کردیم، بیش از آنکه بر دارایی ثروتمندان افزوده باشیم، رضایتمندی فقرا را به یغما برده‌‌ایم. گویا ارضای اندک غروری بچگانه در یک فرد به‌مراتب ارزشمندتر از سیرکردن بسیاری خانواده‌‌ها و حتی مناطق است».\n اما دوباره تردیدهای محافظه‌کارانه نمی‌‌گذارد او از چیزهایی دفاع کند که روشنگر این موضوع‌اند. ایجاد چنین برابری‌ای ممکن است مستلزم اجبار و خشونت بسیار زیاد باشد، درنتیجه باید به مرجع اجراکنندۀ این برابری قدرت بسیار داده شود که این خود «قطعاً به‌زودی در دام استبداد فرو می‌افتد». «برابری مطلق در دارایی‌ها به‌کلی فرمان‌برداری را نابود خواهد کرد، به‌شدت قدرت حاکم را ضعیف می‌‌کند، و قطعاً تمام قدرت‌‌ها را به یک سطح کاهش می‌‌دهد». از قرار معلوم، او این برابری را چیز خوبی تلقی نمی‌‌کرد و ملتفت نبود بین اغراقش دربارۀ قدرت فرضیِ گروه برابری‌خواه و چشم‌پوشی از حاکم مستقر مخالف برابری هیچ تناسبی وجود ندارد.\n برابری مطلق شاید عملاً محقق نشود، اما هیوم به این موضوع نپرداخت که برابری بیشتر همچنان می‌‌تواند شگرف باشد. گاهی «بیشتر» بهتر است، حتی اگر بیشترین بدترین باشد. او دربارۀ بی‌‌شمار پنداشت‌‌های مرسوم نیز اشتباهات محافظه‌کارانۀ مشابهی را مرتکب شده است.\n هیوم، به‌جای آنکه بدیل‌های جدیدتر را بررسی کند، به‌سادگی هر نوع عقیدۀ جاافتاده‌ای را می‌‌پذیرد. از همه بدتر اینکه هیوم در یک پاورقی نوشته است به این عقیده گرایش پیدا کرده که «سیاه‌پوستان به‌لحاظ طبیعی پست‌‌تر از سفیدها هستند. بعید است ملت متمدنی و یا انسان برجسته‌‌ای، چه در عمل و چه در تفکر، با آن رنگ پوست وجود داشته باشد». هیوم باید بسیار بدبین‏‌تر به مفروضاتی می‌‌بود که دربارۀ سلسله‌مراتب نژادی است، زیرا نظریاتی نبودند که از تجربه اخذ شده باشند، بلکه طرح‌واره‌‌هایی بودند برای توجیه دروغین تعصباتی که تجربه را تحریف می‌‌کنند. او به همین ترتیب خلقیات پدرسالارانۀ عصر خویش را نیز زیر سؤال نمی‌‌بُرد، آن‌هم با این فرض که آن‌ها ریشه در فرایندهای زیستی دارند.\n یک دلیل اینکه چرا هیومِ محافظه‌کار برای فیلسوفان امروزی همچنان مثل یک قهرمان است -به‌رغم اینکه اکثر آن‌ها لیبرال هستند- این است که رویکرد تجربی وی در درازمدت تعصبات را می‌‌زداید و نابخردی رسوم کهنه را نشان می‌‌دهد. اگر هیوم امروز بود، شواهد معتبر علیه نژادپرستی علمی را قاطعانه می‌دانست و از دیدگاه‏‌های متعصبانه‏‌اش اظهار ندامت می‌کرد. به همین ترتیب، او فواید محقق دمکراسی، توانایی‌‌های برابر زنان، و فواید بازتوزیع ثروت را می‌‏بیند. نقد او به اصلاحات هیچ‌گاه اساساً جزمی نبوده، بلکه بر پایۀ چیزهایی بوده که او آن‌ها را به‌اشتباه شواهد موثق می‌‌پنداشته است.\n همچنین می‌شد امیدوار ماند که هیوم می‌آموخت نابخردی اصلاحاتِ بسیار خشن را نباید در مقابل بی‌میلی به تغییر وضع موجود قرار داد. این بی‌میلی در جهتی مخالف به یک اندازه نابخردانه است. داوری صحیح سیاسی مستلزم متعادل‌کردن دو شکل متفاوت شکّاکیت است: شکّاکیت به طرح‌‌های ایدئالیستی و بزرگ، و شکّاکیت راجع‌ به محاسن شیوۀ عمل مرسوم.\n هیوم دقیقاً شکل صحیحی از «شکّاکیت خفیف» را در بخش عمدۀ فلسفه‌‌اش به کار بست. با‌‌این‌‌حال احتیاط ستودنی‌ هیوم در متافیزیک، هنگامی‌که در سیاست اعمال شد، قدرت خلاقه‌اش را از دست داد. امروزه که قصور در مبارزه با نابرابری و به‌خصوص تغییرات اقلیمی ثبات نظم جهان را تهدید می‌‌کند، نابخردی‌‌های رویکرد «اول آسیب نرسان» دوچندان شده است. تغییرندادن قطعاً بحران به بار می‌‌آورد، بنابراین این میانه‌روی باید از محافظه‌کاری به‌سوی گرایشی ترقی‌‌خواهانه تغییر مسیر دهد. هیوم در بهترین حالتِ تجربه‌گرایی‌‌اش یقیناً می‌‌توانسته به این امر دست پیدا کند، حتی اگر چنین فهمی در دوران او ورای ذهن فیلسوفی بوده که معتقد بوده «آنچه بوده» همواره «آنچه باید باشد» خواهد ماند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان          شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،       اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و       به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان          تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،    «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در  شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های  خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است. فصلنامۀ ترجمان  در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی  ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با  خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر  بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،    دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول  سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی  ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا  هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید  می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت  کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را جولیان باگینی نوشته و در تاریخ ۵ مه ۲۰۲۱ با عنوان «The Hume paradox: how great philosophy leads to dismal politics» در وب‌‌سایت پراسپکت منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «پارادکس هیوم: چگونه پرچم‌دار روشنگری طرفدار عقاید افراطی شد؟» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ  سهراب جعفری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۵ آبان ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است. •• جولیان باگینی (Julian Baggini) فیلسوف عامه‌پسند و دانش‌آموختۀ فلسفه از کالج دانشگاهی لندن (یو.سی.ال) است. همچنین فارغ‌التحصیل افتخاری و پژوهشگر افتخاری گروه فلسفه دانشگاه کِنت است. از کتاب‌های او می‌توان به آزادی مجدد: امکان ارادۀ آزاد (Freedom Regained: The Possibility of Free Will) و همچنین آخرین کتاب او با عنوان راهنمای بزرگ: دیوید هیوم چه چیزی می‌تواند دربارۀ انسان‌بودن و خوب زندگی‌کردن به ما بیاموزد (The Great Guide: What David Hume Can Teach Us about Being Human and Living Well) که در مه ۲۰۲۱ منتشر شد اشاره کرد.\n [۱] compatibilist [۲] Of Polygamy and Divorces [۳] Eurosceptics [۴] Echo chamber: محیطی که در آن فرد فقط با عقاید یا باورهایی روبه‌رو می­شود که منطبق بر عقاید خودش است، بنابراین دیدگاه‌های موجود وی تقویت می‌شوند و دیدگاه­های جایگزین بررسی نمی­شوند [مترجم]. [۵]  A Treatise of Human Nature\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653918.json b/train/540653918.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ba12fcf7c69c3fc40e21098f30044cc6a2185ef0
--- /dev/null
+++ b/train/540653918.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "کلمه‌های عجیب و غریبی که در خانه می‌گوییم از کجا می‌آیند؟",
+  "subtitle": "وقتی افرادی در مکان مشترکی زندگی می‌کنند، تجربۀ جمعی‌شان منجر به ظهور واژگانی اختصاصی می‌شود",
+  "introduction": "اگر به‌صورت اتفاقی شنوندۀ صحبت‌هایی باشید که بین اعضای یک خانواده در جریان است، متوجه می‌شوید که از کلمه‌ها و تعبیراتی استفاده می‌کنند که هیچ تصوری از معنایشان ندارید. این کلمه‌ها، که به ‌آن‌ها «خانه‌گویش» می‌گویند، محصولِ زندگی طولانی‌مدتِ آدم‌ها کنار هم است. خیلی از آن‌ها درواقع واژه‌های بی‌معنایی هستند که بچه‌های خانواده در کودکی ساخته‌اند. یا حاصلِ اشتباهات بامزه‌ای‌اند که حس صمیمیت و آشنایی را در خانواده ایجاد می‌کنند. تحقیقات جدید از نقشِ مهم این واژه‌ها در معنابخشی به خانواده می‌گویند.",
+  "content": "کاترین هایمز، آتلانتیک—  چند وقت پیش، دومین تولد کرونایی‌ام را جشن گرفتم. خیلی از چیزهایش عجیب بودند: گشودن کادوها در نرم‌افزار زوم، یادآوری‌های پشت‌سرهمِ گوشی‌ام از عکس‌هایی که مربوط به «یک سال پیش در چنین روزی» بودند (هرچند انگار همین ماه پیش بود)، شریک زندگی‌ام که مدام رو به من می‌گفت «ایکی دوموس»، عبارتی ترکی که معنای تحت‌اللفظی آن «دو خوک» است.\n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n خب راستش این عبارت «ایکی دوموس» در خانۀ ما کاملاً عادی است. مدت‌ها پیش، برای اولین ‌بار وارد کلاس‌ زبان بزرگ‌سالان شدم و سعی کردم دوست‌ ترکیه‌ای-‌آمریکایی‌ام را در روز تولدش ذوق‌زده کنم. جوان‌تر بودم و، با دستپاچگی، کلمات جدید -‌اعداد! حیوان‌ها! ماه‌ها‌- را با هم قاطی کردم و به‌جای «ای کی دوغدون» (تولدت مبارک)، گفتم «ایکی دوموس»، هرچند خودمان هم مثل خوک -‌در آپارتمان کوچک او بیرونِ دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس- خمار بودیم. حالا بیش از ده سال گذشته و آن لغزش زبانی به تبریک خاص خودمان برای تولدها تبدیل شده است.  خیلی از ما زبانی خصوصی داریم، کلماتی که مختص زندگی خانوادگی‌مان است. شاید پدر یا مادرتان در کودکی لقبی به شما داده باشند و حالا که بزرگ شده‌اید، همچنان آن را یدک بکشید. شاید شوخی قدیمی یا ارجاعی مشترک به ترانه‌ای داشته باشید. این واژگان، اسم‌هایی که عزیزانتان را با آن صدا می‌کنید [مثل عزیزم، قشنگم و …]، شوخی‌ها و میم‌های شخصی [عقاید یا رفتارهای مشترکتان در یک گروه] ابداعاتی‌اند که به خانه‌گویش یا فامیلکت معروف‌اند و از دل زندگی در محیط نزدیک و صمیمی سر برمی‌آورند. در دوران کرونا، ما وقتِ بسیار بیشتری را در چنین محیط‌هایی می‌گذرانیم و لذا اصطلاحات درون‌گروهی‌مان نیز به‌تناسب تغییر کرده است.\n سینتیا گوردن، دانشیار زبان‌شناسی در دانشگاه جورج‌تاون و نویسندۀ کتاب معناسازی، خانواده‌آفرینی۱، بخش زیادی از دوران حرفه‌ای‌اش را در حوزۀ گفتارهای خانوادگی سپری کرده است. گوردن می‌گوید «هر گروهی که اعضایش برای مدت‌ها ارتباط گسترده‌ای با یکدیگر داشته باشند و خود را متمایز از دیگران ببینند، رفته‌رفته، زبان را به شکل‌های خاصی به کار می‌برند. گوش‌دادن به صداهای ضبط‌شده از خانواده‌های دیگر مثل غرق‌شدن در دنیایی متفاوت است».\n همۀ ما، برحسب مخاطب و هدفِ گفت‌وگو، در شرایط مختلف به شکل‌های مختلفی صحبت می‌کنیم (که جای تعجب ندارد). یک روز سخن‌گفتنمان رسمی است و برای ارائۀ پروژه برای همکاران به کار می‌رود و روزی دیگر گفت‌وگوهای پیش‌پاافتاده در اولین قرار آشنایی؛ زبان ما همیشه بسته به شرایط و مخاطب تغییر می‌کند.\n خانه‌گویش‌ها بخشی از سیاق صمیمی زبان هستند، یعنی نحوۀ صحبت ما در «پشت صحنه» با صمیمی‌ترین افراد زندگی‌مان. خانه‌گویش درواقع زبان خودمانی خانه‌مان است و با آن می‌توانیم خویشتن غیرعلنی خودمان را با تمام غرابت‌هایش به نمایش بگذاریم. خانه‌گویش‌ها از انواع و اقسام خانواده‌ها به وجود می‌آیند: بزرگ، کوچک، برگزیده یا، به قول یکی از دوستان، «قرنتیم»۲. به مرور زمان، این اصطلاحات ممکن است در محفل خودمانی‌مان جا بیفتند و ماندگار شوند.  چه چیزی الهام‌بخش زبان‌های خانوادگی می‌شود؟ به‌صورت کلی، سپری‌کردن زمان کافی با یکدیگر و تجربیات مشترکی که در یک جمعِ واحد رخ می‌دهد. کودکان معمولاً معمارانِ واژگان جدیدند، به‌خصوص در دوران یادگیری زبان. در آزمون و خطاها و بازی‌های کودکان با صداها و معناها، واژه‌آزمایی‌های بامزه‌شان گاهی سر زبان همۀ اعضای خانواده می‌افتد و گاهی حتی به‌عنوان میراث زبانیِ خانواده به نسل‌های بعدی منتقل می‌شود. بسیاری از اصطلاحات خانه‌گویشی نیز در مرحلۀ ایجادِ روابط صمیمیِ تازه تولید می‌شوند، یعنی دورانی که زن و شوهرها یا دوستان راه‌هایی خصوصی برای ابراز محبت یا برقراری گفت‌وگوهای دشوار می‌آفرینند تا از مرز ناشفاف میان آشنایی و صمیمیت گذر کنند.\n مینیون فوگارتی، میزبانِ پادکست «گرامر گِرل»، سال‌هاست که این واژگان خانوادگی را جمع‌آوری می‌کند. شنوندگان پادکست تماس می‌گیرند تا واژگان خانوادۀ خود و داستان شکل‌گیری‌شان را بگویند و به مخاطبان چشمه‌ای از سازوکار روابطشان را نشان دهند. چندی پیش، فوگارتی، در گفت‌وگویی که با او داشتم، گفت «خانواده‌ها افراد مشهورِ مختص به خودشان را دارند. خانوادۀ یکی از شنوندگان به پارکی می‌رفتند تا سگشان را بگردانند و همیشه آنجا زنی را می‌دیدند که خیلی شبیه سگش استنلی بود. حالا هروقت کسی خیلی شبیه حیوان خانگی‌اش هست، خب، به این می‌گویند وضعیت استنلی».\n خانه‌گویش‌ها به ما احساس خانواده‌بودن می‌دهند. زبان خصوصی و درون‌گروهی حس صمیمیت را می‌پرورد و هویت ما را می‌سازد. در پژوهشی با موضوع استفاده از اصطلاحات نامعمول میان زن و شوهرها، پژوهشگران دریافتند که زبان شخصی حس نزدیکی را به وجود می‌آورد و معمولاً در تلاش‌های مربوط به ارتباط یا آشتی بروز می‌یابد. خانواده‌ها وقتی از اصطلاحات خانه‌گویشی استفاده می‌کنند، داستان‌ها و مناسک و خاطراتی را تقویت می‌کنند که آن‌ها را در قالب گروه به هم پیوند می‌دهد. گوردن می‌گوید «هر بار که از اصطلاحی استفاده می‌کنند، به تمام موارد قبلی‌ای اشاره می‌کنند که از آن استفاده کرده‌اند. با این کار به نوعی ’خانواده‌بودنشان‘ را تصدیق می‌کنند و رابطه‌شان را بازمی‌آفریند».\n البته زندگی خانگی‌مان در دوران همه‌گیری کرونا تغییر کرده است. ازآنجاکه زبانْ رابطِ آشفته و انسانیِ ما برای دست‌وپنجه‌ نرم‌کردن با دنیای اطراف است، هم‌راستا با تغییر ما، دگرگون می‌شود. کووید۱۹ رویداد بزرگی در زندگی جمعی ماست که متأسفانه اصطلاحات جدیدی را برای گوش‌هایمان آشنا ساخته است: شهربند، قرنطینه، کروکانا۳، قطع زنجیره و دیگر اصطلاحات مربوط به همه‌گیری.\n گوردن خاطرنشان می‌کند که، برای افراد دورکار، فرهنگ اداری به زندگی خانوادگی تبدیل شده و آدم را به فکر فرو می‌برد که زبان این دو محیط چطور ممکن است با هم ادغام شود. برای دیگرانی که با آن‌ها صحبت کرده‌ام، همه‌گیری کرونا محیط و فرصتی برای شکوفایی خانه‌گویش‌ها فراهم آورده است: فرصت بیشتر برای آنکه با افرادی که با آن‌ها رابطۀ صمیمی دارید تنها باشید. اما هنوز زود است که کامل بفهمیم نحوۀ صحبت‌کردنمان چه تغییراتی کرده است. فوگارتی افزایش مشخصی در تعداد واژگانی که شنوندگان طی سال گذشته برایش فرستادند گزارش نداد.\n فراخوانی به دوستانم دادم تا ماجراهای خانه‌گویشی دوران کرونایشان را برایم بفرستند. ایمی فریِر، معلم ۳۸‌سالۀ کمانچه که ساکن گرَس‌ولی در کالیفرنیاست، کلمۀ «شکمطینه»۴ را توضیح داد که «کلمه‌ای بامزه برای شکم‌های جدیداً گنده‌مان» است. کلمۀ «ترامپ‌کردن» را هم بین خودشان ساخته بودند، تعبیری خوب برای افزایش اضطراب بر اثر زیادخواندن اخبار. «مثلاً می‌توانم از شوهرم بپرسم هنوز داری ترامپ می‌کنی؟ منظورم این است که باید کم‌کم گوشی را زمین بگذارد و بخوابد».\n الکس رابرتس، دانشجوی ۳۱‌ساله و ساکن جزیرۀ ونکوور کانادا، کلمۀ «سنج» را با من در میان گذاشت، کلمۀ جدیدی میان هم‌خانه‌هایش که به معنای «مقدار کمی قهوه، کمتر از یک فنجان کامل» است. الکس توضیح داد ریشۀ این کلمه «ماگی است که کوچک‌تر از ماگ‌های معمولیِ قهوه است و عکس سنجاب کوچکی روی آن است که یک روز من و هم‌اتاقی‌هایم پیدایش کردیم». سنج در خانۀ او به واحد اندازه‌گیری مشخصی تبدیل شده است: «نیم سنج قهوه خواستم و برایم آوردند».\n خیلی‌ها می‌گفتند سپری‌کردن زمان بیشتر با خانواده بیشترین تأثیر را بر زبان خانگی‌شان داشته است. لیزی استارک، ناداستان‌نویس و طراح بازی که ۳۹‌ساله و ساکن بوستون است، در ایمیلی به من گفت «وقت بیشتری داشته‌ایم تا با هم کارهای پیش‌پاافتاده کنیم و برای همین فرصت‌های خیلی خوبی پیش می‌آید تا انواع کلمات اختصاری و خودمانی بسازیم که زندگی را … سروشکل می‌دهند و جان تازه‌ای در آن می‌دمند». خانوادۀ او صبح را با «مهمانی» شروع می‌کنند، کلمه‌ای که او و شوهرش برای رنگ‌وبودادن به فعالیت همه‌روزۀ نوشیدن متاموسیل به کار می‌گیرند. آخرین فعالیت روزشان هم «گزارش گوگولی» است، یعنی بازرسی شبانۀ وضعیت خواب کودک نوپایشان.\n وقتی تحت فشارِ شرایطی زندگی می‌کنیم که انگار غوغایی دائمی و تاریخ‌ساز است، شاید وسوسه شویم این کلمات را چیزهایی من‌درآوردی، سبک‌سرانه و بعضاً خجالت‌آور در زندگی روزمره بدانیم. اما با هر کسی صحبت می‌کردم ارزش زیادی برای خانه‌گویش‌های خودش قائل بود. آن‌ها از گفتنش خرسند بودند و این خانه‌گویش‌ها را مصداقِ صمیمیت در خانه‌شان می‌دیدند. حرف که می‌زدیم، حس می‌کردم انرژی میانمان ردوبدل می‌شود، انگار ترکیبی از غرور و آسیب‌پذیری بود که با درمیان‌گذاشتن واژه‌نامۀ خانوادگی‌شان به آن‌ها دست می‌داد. گوردن می‌گفت هم‌رسانی خانه‌گویشِ خود به دیگری به ‌معنای راه‌دادن غریبه‌ای در جمع خودی‌هاست. «واقعیت این است که ما، لحظه‌به‌لحظه، در زبان روزمره، خانواده‌هایمان را خلق می‌کنیم».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان        شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،     اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و     به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان        تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،  «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا  در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های     اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید  فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است. فصلنامۀ ترجمان در     کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان     به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک     سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف     نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک     به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید. فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض   خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را  کاترین هایمز نوشته و در تاریخ ۱۳ مارس ۲۰۲۱ با عنوان «Why We Speak More Weirdly at Home» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «کلمه‌های عجیب و غریبی که در خانه می‌گوییم از کجا می‌آیند؟» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۳ آبان ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است. •• کاترین هایمز (Kathryn Hymes) زبان‌شناس رایانشی و یکی از بنیان‌گذاران استودیوی بازی‌سازی «ثورنی گیمز» است. ••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n [۱] Making Meanings, Creating Families [۲] Quaranteam: گروهی از خانواده یا دوستان که هنگام قرنطینه همدیگر را می‌بینند، درحالی‌که از افراد دیگر دوری می‌کنند [مترجم]. [۳] Covidiots: به افرادی گفته می‌شود که مقررات مربوط به کرونا را رعایت نمی‌کنند و باعث شیوع بیشتر آن می‌شوند، یا مایحتاج مردم را احتکار می‌کنند [مترجم]. [۴] quarantum\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653919.json b/train/540653919.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d3cb1e3af7d9562b25fa60015d320c449e44f296
--- /dev/null
+++ b/train/540653919.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اکثر روزهای زندگی‌‏ام را در فکر خانه‌‏هایی شب کرده‌‏ام که توان خریدشان را ندارم",
+  "subtitle": "در آن خانۀ بزرگ و زیبای رؤیاهایم، بچه‌هایم هنوز کنارم زندگی می‌کنند",
+  "introduction": "خانه فقط جایی برای آسایش جسم ما نیست، بلکه شاید بیش‌ازآن دغدغه‌ای فکری است، چیزی که تمام عمر به آن فکر می‌کنیم، برای زیبایی و تمیزی‌اش تلاش می‌کنیم و آن را نمادی از شخصیت خودمان می‌شماریم. وقتی زندگی در خانۀ جدیدی را شروع می‌کنیم، یا لحظه‌ای که برای آخرین‌بار از خانه‌ای پا بیرون می‌گذاریم، تخیلات و خاطرات به ما هجوم می‌آورند. انگار ما رنگِ خانه‌هایی را می‌گیریم که در آن زیسته‎ایم. دبورا لوی، نویسندۀ بریتانیایی، دربارۀ خانه‌های واقعی و خیالی زندگی‌اش نوشته است.",
+  "content": "دبورا لِوی،گاردین— \nنیویورک؛ رفتم سنترال‏ پارک. داشتم از گرمیِ هوا و خستگیِ پرواز پس‏ می‌‏افتادم. زیر درختی نزدیک ورودیِ پارک ولو شدم. همین‏‌طور که دراز کشیده بودم و از بین برگ‏‌ها آسمان وسیعِ آمریکا را تماشا می‏‌کردم، چشمم به چیزی افتاد که از درخت آویزان بود. کلید بود. با روبانی سرخ‏رنگ به شاخه‌‏ای آویزانش کرده بودند و همان‏‌جا مانده بود. با خودم گفتم شاید از قصد گذاشته‏‌اند بماند چون دیگر نمی‏‌خواهند به خانه‏‌ای که این کلیدش بوده بازگردند. یا شاید می‏‌خواسته‏‌اند با این نشانه دوره‌‏ای از زندگی خود را به پایان برسانند. همیشه هاله‏‌ای از رمزوراز دور کلیدها هست. وسایلی‌‏اند برای ورود و خروج و باز و بسته کردن در خانه‏‌هایی که بعضی‏‌هایشان را دوست داشته‏‌ایم و بعضی دیگر را نه.\nهمراه ارواح خیال‏‌پردازان دیگر، بیشتر عمرم پشت شیشۀ بنگاه‏‌های املاک صورت چسبانده‏ بودم و چشم تیز کرده‏ بودم تا خانۀ خودِ خودم را که نمی‏‌توانستم بخرم پیدا کنم. ولی باور داشتم وقتی بزرگ شدم یک روز کلید خانۀ خودم را در دست خواهم داشت، خانه‌‏ای با پیچ امین‏الدوله و چند بهارخواب. در همین حال، صدایی ضعیف موذیانه در گوشم زمزمه می‏‌کرد که «این خانه واقعی نیست، هیچ‏وقت به دستش نمی‌‏آوری».\nبله، مدت‏‌ها تلاش کرده بودم زندگی مرفهی داشته باشم. آسان نبود. همکارانم نمی‏‌خواستند زیاد مرفه باشند، ولی من دلم می‏‌خواست برای زندگی به حومۀ شهر بروم.روز بخیر، چه هوای دلچسبی! خانه‏‌باغ‏‌هایمان با رُزهای بالاروندۀ صورتی‏شان را ببینید. میز ناهارخوری و صندلی‏‌های دورش، تابلوهای نقاشیِ روی دیوار، آلاچیق، ظرف سالاد و شقایق‌‏های آسیایی، ظروف چینی ویکتوریایی و مرتعِ گل‏های وحشی‏‌مان را ببینید. نان‏ برشتۀ کره‏‌مالیده را کنار چراغ آلامد ببینید. ببین! خودت را ببین داری توی اینستاگرام می‏‌چرخی! خب، پیاده‏‌روی در روستا را شروع می‏‌کنیم با «مولی»، پیتونِ برمه‏ایِ دوست‏‌داشتنی‏‌مان!\nاگر ملک‌واملاک ما خودنگاره و تصویری از طبقۀ اجتماعی‌مان باشد، از طرفی هم شبیه بدنی است که اندامش را طوری حرکت می‏‌دهد که اغواگر باشد. راستش را بخواهید من نفهمیدم چرا ملک‌واملاک آن‌طور که باید برای من لوندی نکرد و چشمان خمارش پیشنهادی نکرد که نتوانم نپذیرم. آخر، بالاخره توانسته بودم با نویسندگی زندگی‏‌ام را بگذرانم. ازآنجاکه در سنترال‏ پارک زیر آن کلید رهاشده یا فراموش‏‌شده خوابیده بودم و به این چیزها فکر می‏‌کردم، خیلی افسرده‌کننده بود که بیخود سر دلایل واقعیِ ماندن در آپارتمان خرابه‌‏ام در لندن با خودم کلنجار بروم.\nحدود بیست‏‌سالگی شروع به نوشتن کردم و تقریباً همان‌وقت نمایش‏نامه‏‌هایم روی صحنه رفت، اما اولین کتابم بیست‌‏و‏هفت‌‏سالگی منتشر شد. نوشتن کلام بازیگران بسیار لذت‏‌بخش بود، ولی نان و آب نمی‏‌شد. به ربکا وست فکر می‏‌کردم که در چهل‏‌سالگی نویسندگی آن‌قدر برایش ثروت آورده بود که توانست اتومبیل رولزرویس و یک ملک اربابی بزرگ، یا خانه، در چیلترن هیلز بخرد. من در چهل‏‌سالگی مشغول یادگیری شیوه‏‌های مختلف پخت دال‏عدس هندی با انواع حبوبات برای دختر دومم بودم که آن‏‌موقع سه‌ماهه بود. موقعی که ربکا وست قدم بر رکاب اتومبیل شیک خود می‏‌گذاشت، من در این فکر بودم که ادویه‌‏ها را چطور ترکیب کنم و نان تابه‌‏ای و تافتون هندی را چطور بپزم و امتحان کنم ببینم دال‏عدس با برنج چطور می‏‌شود. بله، از حباب‌دادن و پف‌کردن خمیر در تابه و جوشاندن ملایم کره و صاف‌کردنش لذت می‏بردم. بعد رفتم سراغ پخت نان پاراتا که خیلی سخت‏‌تر بود چون باید به خمیر پیلی می‏‌دادی. باورم نمی‏شد. پختن دال‏عدس و نان تابه‏ای و پاراتاهای خوشمزه برای خانواده و نوشتن در دلِ شب؛ صدای دزدگیر تک‌تکِ اتومبیل‌‏ها تا ساعت چهار صبح برایم آشنا بود. ربکا وست در همین سن‏‌و‏سال رولز‏ ‏رویس جدیدش را در محوطۀ ملک اربابی‌اش پارک می‏کرد و آلبر کامو نوبل ادبیات می‏‌برد.تنها نیمی از انسان عاقل است: نیمی از او لذت و روز بلند شادکامی را دوست می‏‌دارد، می‏‌خواهد نود‏ساله شود و در آرامش بمیرد، در خانه‏‌ای که خود ساخته و سرپناه آیندگانش خواهد بود. نیم دیگر انسان دیوانه است. ناخوشایندها را بیش از خوشایندها می‏‌پسندد، درد و شبِ تاریکِ یأس را دوست می‏‌دارد و خوش دارد در فاجعه‌‏ای چنان عظیم بمیرد که حیات را نابود کند و از خانه‌‏اش جز تلی خاکستر باقی نگذارد.                                                                                                     —ربکا وست، برۀ سیاه و باز خاکستری۱ (۱۹۴۱).\nتقریباً با حرف ربکا وست موافق بودم، البته به‌جز آن بخش تل خاکستر. اگر ثروتمند نباشید، دلتان فاجعه‏‌ای نمی‏‌خواهد که خانه‏‌تان را بسوزاند و با خاک یکسان کند. تابۀ چینی‌‏ام! چراغ کوچک منگوله‏‌کاری‏ام! باوجوداین، سال‏‌هایی که به بزرگ‌کردن بچه و گرفتنِ لِم پخت پاراتا گذشت مفیدترین سال‏‌های عمرم بود. آن‌موقع متوجه نبودم، ولی داشتم نویسنده‏ای می‏‌شدم که دلم می‏‌خواست باشم.\nبه دلِ خطر زدن و ناگهان چیزی را کشف‌کردن، چیزی که چه‌‏بسا دهان باز کند و بغرد و نویسنده را به زانو درآورد، یک بخش از ماجرای پرمخاطرۀ زبان بود. کسانی که عمیق، رها و جدی فکر می‌‏کنند به زندگی و مرگ و هرآنچه در این مسیر از سر می‌‏گذرانیم نزدیک‏‌تر می‏‌شوند. نظافتچی‏‌هایی که سحر از خواب بلند می‌‏شوند تا اداره‌‏ها، ایستگاه‌‏های قطار، مدرسه‏‌ها یا بیمارستان‏‌ها را جارو کنند با این نوع تفکر آشنا هستند.\nنویسنده می‌‏داند که باید قوی‏‌تر از خستگی و ترسناک‏‌ترین افکارش باشد. ممکن است خیلی‌‏ها صدای او را بشنوند و او را ببینند اما در اینستاگرام معروف نباشد؛ این مسئله مانع پرورش افکار بلند او نمی‏‌شود. تفکر زبان است. پرهیز از تفکر زبان است. یک‌بار در کلاس نویسندگی به بچه‌‏ها گفتم فقط به کلمه‌‏های «مجاز» و «ممنوع» دقت کنید. همگی موافق بودیم تابلوی سردر ورودیِ ساختمان‏‌ها که نوشته «ورود سیاهپوستان ممنوع»، «ورود یهودیان ممنوع» یا «ورود کولی‌‏ها ممنوع» بی‏مایه‏‌ترین نوع زبان ممکن است. تابلوهای استخرهای مختلط دهۀ هفتاد هم جالب بودند. «شیرجه ممنوع»، «معاشقه ممنوع»، «خوردن ممنوع»، «آب پاشیدن ممنوع». چرا یک تابلو نزنیم که فقط بگوید ممنوع. ممنوع. ممنوع. حالا اگر تابلو را بگردانیم چه؟ مجاز. مجاز. مجاز.\nبله، من خانه می‏‌خواستم. و یک باغچه. من سرزمین می‏‌خواستم.\nلندن؛ باران، ساکت و نرم، بر درختان پارکینگ ساختمان مخروبۀ روی تپه می‌‏بارید. آن پائیز که به دخترم کمک می‌کردم وسایلش را جمع کند می‏‌دانستم که دوران طولانی و پرمشقتِ مادری وارد مرحلۀ تازه‏ای می‏٬شود. با خودم فکر می‏‌کردم آیا می‏شود در خانواده صاحبِ قدرت باشی و دیگران را اسیر نیازها، منیت‏‌ها، دلواپسی‌‏ها و حالات روحی خود نکنی؟ زنی قوی در مرکز خانواده و دوستان که ضعف‌‏هایش را پنهان نمی‏‌کند یا برای جلب‌توجه و همدردی به پروپای همه نمی‏‌پیچد؟ من که چنین کسی را ندیده‌‏ام. قطعاً خودم که این‌طور نیستم. چطور بچه‏‌ها را تشویق، مراقبت و بزرگ می‏‌کنیم و بعد اجازه می‌‏دهیم آزاد باشند؟ والدین به بچه‏‌هایشان آزادی نمی‌‏دهند. بچه‌‏ها مجبور به مطالبۀ آزادی نیستند. آن‌ها هر طور شده آزادی خود را به دست می‏‌آورند چون حقشان است. آن‌ها اسیر ما نیستند؛ هرچند که خاطرم هست مجبور بودم در ازای آزادی خودم به مادرم نوعی باج بدهم. اگر مادری فرزندانش را دوست داشته باشد، درون او جای دارند، همان جایی که زندگی‏‌شان آغاز شده. آنقدر این موضوع برایم مبهم است که حتی نمی‏‌توانم درباره‏‌اش بنویسم، چه برسد به اینکه فکر کنم. حقیقت هم دارد. ولی در خانۀ خیالی رؤیاهای من بچه‌‏هایم هنوز نرفته‏ بودند.به‌هرحال، دیوارها از هم باز شده بودند. خانۀ واقعی من بزرگ‌تر شده بود، اتاق‏ها زیاد بودند، از همۀ پنجره‏ها باد ملایم می‏وزید، همۀ درها باز بودند و درِ حیاط قفل نبود. در محوطۀ خیالیِ بیرون خانه، پروانه‏ها بر بوته‎های اسطوخودوس بنفش نشسته بودند، قایق پارویی‏ام پر از چیزهایی بود که مردم جا گذاشته بودند: یک لنگه سندل، کلاه، کتاب و تور ماهی‌گیری. چندوقت پیش به پنجره‏های خانه پشت‏پنجره‏ای‌های چوبی زدم، سبزِ روشن. بهترین دوستم می‏گفت باید مخزن فاضلاب هم نصب کنی، ولی خداحافظی با دختر جوانم آن‌قدر برایم سخت بود که نشد.\nپاریس؛ از آپارتمان جدیدم تا کلیسای سکره‏کر‏ پیاده پنج دقیقه راه بود. از جهتی شبیه آپارتمانم در لندن بود چون هم روی تپه بود، هم روزگاری ساختمان زیبایی بود که رها شده بود. وقتی داشتم چمدان‏هایم را باز می‏کردم صدای ناقوس سکره‏کر می‏آمد. در محوطۀ جلوی ساختمان صنوبری کاشته بودند که سایه‌اش روی اتاق پذیرایی من می‌افتاد. نور را می‏بلعید. نمی‏دانم چرا آنجا درخت همیشه‏بهار کاشته بودند. اصلاً نمی‏گذاشت نور داخل بیاید. با خودم گفتم روزهای آفتابی می‏توانم بروم زیر شاخه‏های بزرگ آن، در آن محوطۀ همیشه‏سایه، بنویسم. یعنی باید یک میزِ تاشو می‏خریدم که جمع بشود (مثل گُل) تا بتوانم از راه‏پلۀ مارپیچ ساختمان ببرمش پایین. اگر سرایدار نبود، سخت می‏شد چمدان‏های بزرگم را از این راه‏پله ببرم بالا.\nسرایدار صورت وسایل آپارتمان را که بابتش ودیعۀ مالی گذاشته بودم مرور می‏کرد: فنجان دوتا، چاقو دوتا، چنگال دوتا، قابلمه و تختۀ نان‏بری هم یکی. یک میز تحریر و یک صندلی هم بود به‌علاوۀ دو تخت یک‏نفره در اتاق خواب که از حمام بزرگ کنارش کوچک‌تر بود. حمام وان نداشت، فقط یک دوش کوچک و پنجره‏هایی بزرگ داشت که به چشم‏اندازهای وسیع شهر پاریس باز می‏شد. با وجود آنکه که مورد خاصی نبود که وقت‏گیر باشد، مرور صورتِ وسایل خیلی طول کشید. سرایدار روی صندلیِ میز تحریر نشسته بود و، چون جای دیگری صندلی نبود، من روی زمین نشسته بودم. سرایدار، خودکار به دست، چنان به دیوارهای لُخت خیره شده بود که انگار چیز خیلی مهمی را فراموش کرده است، چیزی مثل یک کاناپه یا میزی با بیش از یک صندلی. از آپارتمان طبقۀ پایین صدای ووروورِ اره‏برقی ‏آمد. یکهو گفت: آها. فراموش کرده بود رخت‏آویز پلاستیکی را در صورت بیاورد. بالاخره کار تمام شد. وقتی رفت، تخت‏خواب‏های تک‏نفره را بهم‏ چسباندم و شروع کردم به ساختن اریکۀ سلطنت شبانگاهی. نگاهی به آپارتمان برهنه انداختم. خب … پس تنهاییِ والدین یعنی این.\nنمی‏دانم باید بگویم آپارتمانم سرد و سوت‌وکور بود یا اینکه فقط خلوت و پُرنور و دلباز بود؟ حتی در سال ۱۹۴۹ سیمون دوبوار عقیده داشت -همان‌وقت که جنس دوم۲ را می‏نوشت- زن‌ها باید خودشان را از شر زندگی وابسته به خانه و فرزند خلاص کنند. کار خانگی، که چون با مادربودن همخوانی داشته در دامن زنان گذارده شده، آن‌ها را اسیر تکرار کرده؛ به همان صورتی که قرن‏ها تکرار شده، هر روز تکرار می‏شود و برای زنان چیز جدیدی به ارمغان نیاورده است.\nبا همۀ این حرف‏ها، تصمیم گرفتم برخلاف نظر دوبوار عمل کنم و بروم شعبۀ نزدیکِ مونوپریکس را پیدا کنم و چند دست بشقاب و قاشق‏چنگال بخرم. من می‏گفتم شگون ندارد خانۀ آدم خالی باشد و نتواند دوستان جدیدش را دور میز جمع کند.\nیک ماه بعد، اولین سوپ بویاس عمرم را پختم و از همسایۀ مجسمه‏ساز طبقۀ پایین دعوت کردم بیاید بالا. او خمیر را با دستانش گلوله می‏کرد و بعد با نُک انگشتش حالت می‏داد و این‌طوری از نان آدمک‏های کوچک می‏ساخت و وقتی کامل می‏شدند، آن‌ها را می‏خورد.\nدیگر هرگز نمی‏خواهم با هیچ زوج زن و مردی پشت میزی بنشینم و ببینم که زن می‏خواهد فضایی برای خودش قرض کند. در چنین حالتی مردها صاحب‏خانه می‏شوند و زن‏ها می‏شوند مستأجر آن‌ها.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                 شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و       سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰    منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان                 تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،      «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن      پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی      از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار   می‌گیرند،    بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی   سریع‌تر به      مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان        در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه   اینترنتی      ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما   می‌توانید با      خرید  اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴    شماره)،   علاوه بر       بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری   مانند ارسال  رایگان،         دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و   دریافت کدهای تخفیف در   طول      سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای   مشترکان زودتر از توزیع  عمومی      ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که     فصلنامه   آسیب ببیند بدون  هیچ شرط  یا     هزینۀ اضافی  آن را تعویض      خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت  بخواهید      می‌توانید اشتراکتان را  لغو   کنید  و  مابقی    مبلغ   پرداختی  را  دریافت     کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nLevy, Deborah. Real Estate. Penguin, 2021\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را دبورا لِوی نوشته و در تاریخ ۸ می ۲۰۲۱ با عنوان «I’ve spent so much of my life dreaming of homes I cannot afford» در وبسایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «اکثر روزهای زندگی‌‏ام را در فکر خانه‌‏هایی شب کرده‌‏ام که توان خریدشان را ندارم»  در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۱آذر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• دبورا لِوی (Deborah Levy) شاعر، نمایشنامه‌نویس و رمان‌نویس بریتانیایی است. شیر داغ (Hot Milk) و هزینۀ زیستن (The Cost of Living) از آثار اوست.••• این مطلب برشی است از کتاب املاک، آخرین بخش از مجموعۀ زندگی‏نامۀ خودنوشت جاری (living autobiography) ، نوشتۀ دبورا لِوی.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n[۱] Black Lamb and Grey Falcon[۲] The Second Sex\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653920.json b/train/540653920.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2bfb7140e82060f27aa9f17a3dbccd6533593584
--- /dev/null
+++ b/train/540653920.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا مغز ما واقعاً توانایی انجام همزمان کارهای مختلف را دارد؟",
+  "subtitle": "دنیای جدید موقعیت‌های فراوانی برای چندکارگی آفریده است، اما جای خوشحالی ندارد",
+  "introduction": "ماه‌های اولی که راننده می‌شویم، با هر دو دستمان فرمان را می‌چسبیم و تمام حواسمان به جاده است، اما چند سالی که می‌گذرد، دیگر رانندگی بدون موسیقی نمی‌شود، اگر کسی هم زنگ بزند، لزومی نمی‌بینیم توقف کنیم و اگر در جاده‌های بین شهری باشیم، به این ترکیب تخمه‌شکستن و چای نوشیدن را هم اضافه می‌کنیم. انجام‌دادنِ همزمان کارهای مختلف برای ما لذت‌بخش است، اما خوب است بدانیم که معمولاً همراه این لذت، مقادیر زیادی اعتماد به نفس کاذب هم داریم.",
+  "content": "دنیل تی. ویلینگهم، نیویورک تایمز — تلفن‌های هوشمند دسترسی بی‌سابقه‌ای به اطلاعات در اختیار ما نهاده‌اند، اما همزمان فرصت‌های بی‌سابقه‌ای هم چندکارگی دست و پا کرده‌اند. هر فعالیتی را می‌شود همراه موسیقی، سلفی‌گرفتن یا آپدیت شبکه‌های اجتماعی انجام داد. البته برخی وقت مناسبی برای توئیت‌کردن یا پیام‌دادن انتخاب نمی‌کنند و قانون‌گذاران در این راستا وارد عمل شده‌اند. چهل‌وهشت ایالت در آمریکا پیام‌فرستادن در حین رانندگی را ممنوع کرده‌اند. در هونولولو، پیام‌دادن و حتی نگاه‌کردن به صفحۀ گوشی هنگام عبور از خیابان غیرقانونی است. هلند هم پیام‌دادن حین دوچرخه‌سواری را ممنوع اعلام کرده است.\n اما قانون‌گذاری نمی‌تواند تمام موقعیت‌هایی را که چندکارگی در آن‌ها غیرعاقلانه است مهار کند. خودمان باید ملاحظه کنیم. فهمیدن کارکرد چندکارگی در مغز و چرایی جذابیتِ فراوان آن برای ما، کمک می‌کند تا قبل از بیرون‌آوردن گوشی در هنگام رانندگی به خطراتش فکر کنیم.\nچندکارگی حس انجام‌دادن دو کار به‌صورت همزمان را دارد، بنابراین به‌نظر می‌رسد خطر در این است که از یک فرایند ذهنی بخواهیم دو کار ناسازگار را انجام دهد؛ مثلاً در نمونۀ رانندگانی که پیامک‌بازی می‌کنند، نگاه‌کردن همزمان به صفحۀ گوشی و جاده. بسیاری از قانون‌گذاران احتمالاً چنین طرز تفکری دارند، چون ۲۰ ایالت در دست‌گرفتن گوشی حین رانندگی را ممنوع کرده‌اند، درحالیکه تماس با هندزفری مشکلی ندارد. اما فرقی نمی‌کند که گوشی دستتان باشد، یا از هندزفری استفاده کنید؛ هردو به یک اندازه رانندگی را مختل می‌کند و خطر بیرونی‌شان یکی است. چرا؟\n\nدر تماس صوتی، واقعاً زمان کوتاهی به گوشی‌تان ور می‌روید. مشکل اصلی مربوط به جابه‌‎جایی توجه میان گفتگو و جاده است. حتی کارهای ساده را هم نمی‌توان همزمان انجام داد. بین این دو جابجا می‌شوید و این رفت و برگشت بر عملکردتان تأثیر می‌گذارد.\nدر آزمایشی کلاسیک، سوژه‌ها یک عدد و یک حرف می‌دیدند: مثلاً C7. سیگنالی به افراد می‌گفت حرف را به‌عنوان باصدا یا بی‌صدا و عدد را به‌عنوان زوج یا فرد دسته‌بندی کنند. پس از پاسخ، محرکی جدید و سیگنالی جدیدی ظاهر می‌شد. اما وقتی دستورالعملِ دسته‌بندی تغییر می‌یافت، افراد حدوداً ۲۰ درصد کندتر از مواردی عمل می‌کردند که همان دستورالعملِ قبلی، با نشانه‌های جدیدی تکرار می‌شد، چون جابه‌جایی نیازمند عبور از مراحل اضافه‌ای است: تعیین مجدد هدف («عدد را ول کن، توجهت به حرف باشد») و بارگذاری مجدد قاعدۀ ذهنی («آن را به‌عنوان صدادار یا بی‌صدا تقسیم‌بندی کن»).\nبر‌هم‌زدن اهداف و قواعد ذهنی درصورتی بی‌ضرر است که زمانی قابل‌پیش‌بینی برای استراحت در طول یک یا هر دو وظیفه وجود داشته باشد. وقتی در یک ویدیو کنفرانس موضوعی مورد بحث است که ربطی به شما ندارد، کار خودتان را بکنید و ایمیلتان را جواب دهید. چندکارگی حین رانندگی به این دلیلْ بسیار خطرناک است که رانندگی نیازمند تمام توجه آن‌هم در زمان‌های غیرقابل‌پیش‌بینی است. رانندگان خودشان چنین‌ چیزی را حس می‌کنند و هنگام تماس تلفنی سرعتشان را کم می‌کنند و فاصله‌شان را از ماشین جلویی افزایش می‌دهند، اما اعتماد به‌نفسِ کاذب است که فکر کنیم چنین اقداماتی خطر را می‌کاهد. پنجاه‌ونه درصد بزرگسالان –چه جوان، چه پیر- به استفاده از تلفن در حین رانندگی اذعان کرده‌اند.\nاین اعتمادبه‌نفس کاذب به فعالیت‌های دیگر هم کشیده می‌شود. پیمایشی در سال ۲۰۱۵ نشان داد که اکثر محصلانی که در حین مطالعه، از شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند، پیام می‌دهند یا تلویزیون می‌بینند، فکر می‌کنند باز هم مطالب درسی را فهمیده‌اند.\nاین اعتمادبه‌نفس به‌خصوص در انجامِ وظایف خیلی ساده طبیعی است. همه می‌دانند پیامک‌زدن پشت فرمان خطرناک است، اما گوش‌دادن به موسیقی یا گپ‌زدن با همسفران ساده و بی‌ضرر به نظر می‌رسد. اما هردوی این‌ها تا حدی رانندگی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اگر این حرف برایتان تعجب‌آور است، فکر کنید به اینکه آیا وقت‌هایی که جاده یخ بسته یا وقتی دنبال آدرسی می‌گردید، صدای رادیو را کم نمی‌کنید؟ یا از همسفرانتان نمی‌خواهید چند دقیقه سکوت کنند؟\nحتی قدم‌زدن که اتوماتیک به نظر می‌رسد هم از این قضیه مصون نیست. آزمایش‌ها در محیط‌های مصنوعی نشان می‌دهد که رهگذران هنگام گوش‌دادن به موسیقی احتمال بیشتری دارد هنگام عبور از خیابان با وسیله‌های نقلیه تصادف کنند.\nاما دلیل چندکارگی تنها این نیست که افراد ضرری در آن نمی‌بینند؛ آن‌ها فوایدی نیز در آن می‌بینند و می‌گویند برای بهره‌وری، مبارزه با ملال یا به‌روز بودن در شبکه‌های اجتماعی چندکارگی می‌کنند.\nآدم‌ها موسیقی را -که شاید رایج‌ترین صورت چندکارگی باشد- به کارهای خود اضافه می‌کنند چون برانگیختگی را افزایش داده (مثلاً ضربان قلبتان بیشتر می‌شود) و رانندگی طولانی یا یک کتاب درسیِ خسته‌کننده را آسان‌تر می‌کند. پخش موسیقی زمانی در خطوط مونتاژ کارخانه‌ها رایج بود؛ بی‌بی‌سی برنامه‌ای رادیویی به نام «موسیقی هنگام کار» را به این موضوع اختصاص داده بود که از سال ۱۹۴۰ تا ۱۹۶۷ ادامه داشت.\n\nپس حتی اگر بهای شناختی آن را درک کنید، باز هم شاید به‌خاطر برانگیختگی هیجانی‌اش با آن کنار بیایید. والدین مخالفند بچه‌هایشان با سروصدای دِدماوس۱ درس بخوانند، چون آن سروصدا را با درس‌خواندن در سکوت مقایسه می‌کنند. اما بچه حساب می‌کند که بدون این موسیقی، اصلاً نمی‌شود درس خواند.\nاین بده‌بستان میان شناخت و هیجان حکایت از چند اصل برای مدیریت بهتر چندکارگی دارد.\nاول، امیدِ بالا بردنِ بهره‌وریِ کارمان با ترکیب دو وظیفۀ جدی: مثلاً نوشتن یک نامه در حین دنبال‌کردن یک سخنرانی. این امید عین حماقت است. در این حالت، چندکارگی فقط هزینۀ شناختی است و هیچ مزیت هیجانی‌ای هم ندارد.\nدوم، نظر به اینکه در چندکارگی آنقدری که فکر می‌کنید مهارت ندارید، در مورد عواقب عملکرد ضعیف در وظیفۀ مدنظر (مثلاً هنگام رانندگی یا کار با ماشین‌آلات) واقع‌بین باشید. اگر حاضر نیستید کارهای ثانویه را حذف کنید، حداقل آماده باشید تا در لحظه کنارشان بگذارید. منظورم این نیست که موسیقی از ماشین‌ها حذف شود، اما اگر ترافیک شدید شد یا وضعیت راه بد شد، به زدنِ دکمۀ «خاموش» فکر کنید.\nسوم، ببینید آیا می‌شود بدون هزینۀ شناختی به برانگیختگی هیجانی رسید؟ به‌جای چندکارگی، وقفه‌های بیشتری در نظر بگیرید و آن‌ها را به استراحت اختصاص دهید و شبکه‌های اجتماعی را در هنگام استراحت چک کنید.\nمردم به اختیار خودشان چندکارگی می‌کنند. اما باید حداقل از تأثیر این انتخاب بر خودمان و عواقب بالقوۀ آن برای خودمان و دیگران آگاهی کامل داشته باشیم. باید دقت کنیم که چقدر -یا چقدر کم- دقت می‌کنیم.\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را دنیل تی. ویلینگهم نوشته است و در تاریخ ۱۴ جولای ۲۰۱۹ با عنوان «The High Price of Multitasking» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۷ اسفند ۱۳۹۸ با عنوان «آیا مغز ما واقعاً توانایی انجام همزمان کارهای مختلف را دارد؟» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است.•• دنیل تی. ویلینگهم (Daniel T. Willingham) استاد روانشناسی در دانشگاه ویرجینیاست که اخیراً کتاب ذهنِ متن‌خوان: رویکردی شناختی به درک مکانیسم متن‌خوانی ذهن (The Reading Mind: A Cognitive Approach to Understanding How the Mind Reads) را نوشته است.\n[۱]  Deadmau5 : دی جی مشهور کانادایی [مترجم]\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653921.json b/train/540653921.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..32c9073b0385bc298193de7dcf3bd5475c9cff13
--- /dev/null
+++ b/train/540653921.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هر چه بیشتر احساس پیری کنید، کمتر ولخرجی می‌کنید",
+  "subtitle": "پژوهش‌ها نشان می‌دهد احساسِ جوانی یا پیری بر نحوۀ پول‌خرج‌کردنمان تأثیر می‌گذارد",
+  "introduction": "آدم‌ها با پیرشدن خسیس می‌شوند یا دست‌ودل‌باز؟ پژوهش‌ها می‌گویند همه‌چیز به این بستگی دارد که آن‌ها دربارۀ سنشان چه احساسی داشته باشند. برخی پنجاه‌شصت‌ساله‌ها بیشتر اوقات زیر لب غر می‌زنند که «پیر شدیم رفت»؛ بااین‌حال شبانه‌روز فکر حفظ پول‌هایشان هستند. اما یکسری هم هستند که می‌فهمند قرار است سی‌چهل سال دیگر در این دنیا زندگی کنند؛ گویا یک بار دیگر احساس جوانی می‌کنند و به این فکر می‌افتند که چگونه از باقی‌ماندۀ عمرشان لذت بیشتری ببرند. این تغییر رویکرد باعث می‌شود وقتی به هشتادسالگی می‌رسند، مثل بیست‌وپنج‌ساله‌ها ولخرجی کنند.",
+  "content": "پل سالیوان، نیویورک تایمز — والدینی که صبح تا شب دنبال بچه‌هایشان می‌دوند همیشه از احساس پیری می‌نالند. اما والدینِ همین افراد، به شرط تندرستی و اندکی ثروت، احتمالاً بگویند احساس جوانی و سرزندگی می‌کنند، یعنی خیلی بهتر از چیزی که قبلاً برای سن شصت، هفتاد یا هشتادسالگی انتظارش را داشتند.\nظاهراً این ویژگی سالمندان، که به جوانی و توان و زندگی فوق‌العاده‌شان می‌نازند، دارد بیشتر و بیشتر می‌شود. اما بسیاری از کارشناسان معتقدند سنی که برای خود احساس می‌کنید (نه عدد واقعیِ سن) بر نحوۀ تفکرتان دربارۀ پول تأثیر می‌گذارد. آن‌ها بر این باورند که این احساس بر نحوۀ پس‌انداز، خرج‌کردن و بخشیدن پول و نیز نقشه‌های مربوط به به‌جاگذاشتنِ ارث و میراث تأثیر می‌گذارد.\nاین اثرگذاری منحصر به یک درصدِ سرمایه‌دار یا حتی محدود به مرفهان طبقۀ متوسط روبه‌بالا نیست. به گفتۀ چیپ کانلی، بنیان‌گذار آکادمی مدرن سالمندان، پژوهش‌ها نشان داده که افراد، حتی اهالی طبقۀ متوسط روبه‌پایین، در صورت تندرستی، در دهۀ پنجاه‌سالگیِ عمر خود به ارزیابی مجدد دارایی‌هاشان می‌پردازند تا تدارک یک عمر طولانی را ببینند، طولانی‌تر از آنچه قبلاً انتظار داشتند.\nاین بازنگری مسئله‌ای یک‌باره نیست. حتی اسطوره‌های موسیقی راک اَند رول نیز از این امر آگاهی دارند که مخاطبانشان در دهۀ هفتادسالگیِ عمر خود، قبل از مرگ، در پی خرج‌کردن پول‌هایشان هستند. «اتحادیۀ درآمد مادام‌العمر» اسپانسر کنونیِ تور هفتادهشتادساله‌های رولینگ استونز است، سازمانی تجاری که به کسب‌وکار سالواره اختصاص دارد.\nکِن دیکتوالد، مدیرعامل اِیج وِیو (سازمانی که دربارۀ پیری پژوهش می‌کند و از کسب‌وکارها کمک می‌گیرد)، پس از حضور در یکی از کنسرت‌های اخیرِ رولینگ استونز اعلام شگفتی کرد که چقدر صدایشان خوب شده است، اما همزمان از اسپانسرشان نیز شگفت‌زده شد: گروهی متشکل از ۳۵ شرکت که هدف اصلی‌شان تأمین حقوق ماهیانۀ مستمری‌گونه برای بازنشستگان است.\n\nرابطۀ جنسی، مواد و مستمری سالوارۀ تضمینی؟ این ترکیب گویا دست‌کم برای رولینگ استونز کارساز است و به میک جَگر امکان می‌دهد تا با چنان شور و اشتیاقی به اجرا ادامه دهد که درخورِ یک خوانندۀ یک‌سومِ سن خودش باشد.\nآقای کانلی می‌گوید این میل عمل‌گرایانه به تداوم لذت‌بردن از زندگی است که باعث می‌شود افراد تصمیم‌گیری‌های مالی‌شان را نه با خیال‌بافی و انکار سن واقعی بلکه براساس احساس خود تغییر دهند.\nعددِ سن قطعاً مشخص است و روال ثابتی دارد و احساس سنتان داخل ذهن شماست، اما واقعیت این است که عمر مردان و زنان نسبت به گذشته افزایش یافته، مردان ثروتمند بیش از رقم میانگین عمر می‌کنند و عمر زنان ثروتمند از آن‌ها هم بلندتر است. اما بازنشستگی در سن ۶۵سالگی و ادامۀ زندگی با پول‌های پس‌اندازشده برای خیلی‌ها مقدور نیست. درضمن پژوهشگران می‌گویند این کار به‌لحاظ مالی هم منطقی نیست و می‌تواند طول عمر را کاهش دهد.\nافرادی که احساس تندرستی می‌کنند عملکرد کاملاً متفاوتی دارند؛ این افراد مدت بیشتری کار می‌کنند یا پروژه‌های جانبی می‌گیرند تا پس‌اندازشان بیشتر گردد. درعین‌حال، سفر می‌کنند و از زندگی لذت می‌برند. درواقع این افراد همان کاری را می‌کنند که بیست‌واندی‌ساله‌ها بدون ترس و نگرانی انجام می‌دهند.\nآقای ویکتوالدِ ۶۹ساله می‌گوید «کسانی که احساس تندرستی می‌کنند و کاملاً روی فرم‌اند احتمالاً تصور کنند که عمرِ زیادی پیشِ رو دارند. این هم خبر خوب است و هم خبر بد. شاید گرفتار بیماری نشوند، اما قرار است زیاد عمر کنند، پس به پول بیشتری نیاز خواهند داشت».\nپیتر کنت مهندسی است که طی سال‌های متمادی، در اجتماع مسکونی شش‌هزارجریبیِ لوتر فارست در شمال نیویورک، چندین شرکت فناوری ساخت و مدیریت کرد. او هنوز عضو هیئت‌مدیرۀ آپتاماتریکس (شرکت فناوری حسگر) است.\nاو می‌گوید، سال‌ها پیش، از کار تمام‌وقت دست برداشته است. اما دلیل این کارش این بود که علاقه‌مندی‌های دیگری جز کار هم داشت.\nآقای کنت و همسرش، پیلار مویانو، که استاد بازنشستۀ زبان اسپانیایی در کالج یونین در نیویورک است، در سن‌پترزبورگِ فلوریدا زندگی می‌کنند و سفرهای زیادی با هم می‌روند. آن‌ها همچنین عضو یک گروه مادام‌العمرِ یادگیری در کالج اِکرد برای پروفسورهای بازنشسته هستند.\nآقای کنت می‌گوید «من ۷۵ سال سن دارم، اما احساس می‌کنم شصت سالم است». وقتی از او پرسیدند پانزده سال پیش چه حسی داشت، گفت: «وقتی شصت‌ساله بودم، مشغول کار در یک شرکت استارتاپ بودم و خوش می‌گذشت. استارتاپ‌ها پول زیادی ندارند، اما حس می‌کردم دارم کمک می‌کنم و، گذشته از این، خوش می‌گذشت».\nاین زوج از یک لحاظ دیگر هم مایۀ رشک‌اند: طبق حساب‌وکتاب آقای کنت، آن‌قدر پول دارند که بتوانند سی سال دیگر در رفاه زندگی کنند. وی این امر را به تجربۀ اولین شرکتی که راه انداخت، یعنی شرکت مهندسیِ کنت، نسبت می‌دهد. در این شرکت، بعضی هفته‌ها نگران این بود که می‌تواند حقوق کارکنان را بدهد یا نه.\nاو می‌گوید: «خیلی ترسناک بود و من همان موقع فهمیدم چنین موقعیتی اصلاً راحت نیست».\nآقای کانلی می‌گوید خیلی از افرادی که مسن هستند، اما پولشان را به روش جوانان خرج می‌کنند (یعنی صرف چیزهایی که می‌کنند که برایشان معنادارند، اما چیزهای بیهوده نیستند) در برهه‌ای از عمرشان دچار چیزی شده‌اند که آن را «اصلاح بزرگ میانسالی» می‌گذارد.\nاین اصلاح در سن حدود ۵۵ سالگی به افراد کمک می‌کند تا ثروتی را که در فاز اول زندگی‌شان انباشته‌اند تا حد ممکن بکاهند و نیز دیدی واقع‌بینانه‌تر دربارۀ نحوۀ بیشتر عمرکردن و موقعیت لازم برای این کار به دست بیاورند. او می‌گوید این عادتِ کاهش ثروت هم در میان سالمندان طبقۀ متوسط روبه‌بالا که از ویلا به آپارتمان می‌آیند رواج یافته، و هم به همان اندازه در میان مزدبگیران طبقۀ متوسط روبه‌پایین محبوبیت دارد، یعنی کسانی که درمی‌یابند پول کمتری برای گذران باقی عمر خود خواهند داشت.\nآقای کانلیِ ۵۸ ساله می‌گوید «ما می‌خواهیم به مردم بفهمانیم که با شرایط امروزی، عمر زیادی پیشِ رو خواهند داشت، پس نباید برای گذران روزگارِ خود فقط به تأمین اجتماعی چشم امید داشته باشند. قرار نیست در ۶۵ سالگی بازنشست شوند. و می‌توانند بر حسب خواسته یا نیاز، یک کار پاره‌وقت هم داشته باشند».\nاین بازنگری به سالمندان کمک می‌کند، در مورد تصمیمات مالی، دیدی جوان‌پسند ولی عمل‌گروانه داشته باشند. ادامۀ کسب درآمد در مراحل بعدی زندگی بخش عمدۀ این تغییر دیدگاه است.\nآقای کانلی با اشاره به پژوهش‌های مربوط به نرخ طول عمر و بازنشستگی می‌گوید «برای ترغیب مردم به کارکردن در دهۀ ۷۰سالگی‌شان، همیشه از این سخن می‌گوییم که بازنشستگی می‌تواند برای سلامت افراد هم مضر باشد. افراد باید مهارت‌هایی بپرورانند که بتوانند با آن پول دربیاورند. می‌توانند در حیاط پشتی‌شان یک کلبه بسازند و با میزبانی در سامانۀ ایربی‌ان‌بی کسب درآمد کنند. جز این، بیست‌هزار دلار در سال هم از تأمین اجتماعی بگیرند و از مشاورۀ پاره‌وقت هم سالی بیست‌هزار دلار دیگر کسب کنند. با همین مقدار می‌توان تا سال‌های سال زندگی کرد».\n\nفارغ از اینکه این کار به چه شکل انجام می‌شود، نکتۀ قطعی آن است که این شصت‌هفتادساله‌ها قرار نیست بنشینند اخبار ماهواره را تماشا کنند و منتظر تخفیف‌های رستوران باشند، بلکه مشتاق‌اند تا دل به دریا بزنند و به دنیای بیرون برگردند.\nدرآمد به چه میزانی باید باشد تا، اگر نه خوشبختی، ولی رفاه را فراهم کند؟ این سؤال مثل این است که بپرسیم یک رشته کلاف چقدر طول دارد. اما قاعدۀ کلی‌ای که اتحادیۀ بازنشستگان آمریکا پیشنهاد می‌دهد حدود هفتاد تا هشتاد درصد از درآمد سالانۀ پیش از بازنشستگی است.\nاگر قصد مسافرت زیاد دارید، این عدد شاید به صددرصدِ درآمد پیش از بازنشستگی نزدیک شود.\nویژگی مشترک سالمندانی که می‌توانند پول را مثل جوانان خرج کنند خودمهاری است. بسیاری از این افراد در جوانی نیز همین ویژگی را نشان داده و عادت پس‌انداز را در خود پرورده‌اند. برخی دیگر هم ممکن است دیرهنگام و ناگهانی متوجه شوند.\nکلی گلداسمیت، استادیار بازاریابی در دانشکدۀ مدیریت وندربیلت اُوِن، می‌گوید «افرادی را می‌بینیم که در دهۀ شصت‌سالگی به‌شکل افراطی شروع به پس‌انداز می‌کنند. آنچه من از این قضیه می‌فهمم این است که با نزدیک‌ترشدن به سال‌های بازنشستگی آدم درمی‌یابد که در ۱۰ سالِ آینده هم قرار است همین آدم باشد. فاصلۀ میان شخصیت الآن و شخصیت آینده‌تان بسیار جزیی است».\nآشوک کالرو، پژوهشگر بازنشستۀ آزمایشگاه‌های بِل و دوستِ آقای کنت در سن‌پترزبورگ، می‌گوید که در سن ۷۵سالگی نسبت به سابق برخورد خیلی راحت‌تری با پول دارد. او می‌گوید در ۳۵سالگی خیلی نگرانِ کسب درآمد و پس‌اندازِ کافی بود. در ۵۵سالگی، دغدغۀ او حفظ پول بود. اما حالا که سال‌های پردرآمدش را پشت‌سر گذاشته و از طریق آن‌ها آب‌دیده شده، می‌تواند بدون نگرانی مثل یک جوان ۲۵ ساله خرج کند.\nکالرو می‌گوید «هنگام خرج‌کردن پول برای چیزهایی که نیاز یا دوست دارم، کاملاً خاطرم آسوده است». تنها مانع سر راه او این است که می‌خواهد برای خانوادۀ دخترش هم پول باقی بگذارد: «همین یک مورد است که مرا از ولخرجی بازمی‌دارد».\nخانم گلداسمیت، برای آن‌دسته از افرادی که فاقد خودمهاری‌اند، به آزمایشهای هَل هرشفیلد در دانشگاه کالیفرنیا و دنیل بارتلز در دانشگاه شیکاگو اشاره می‌کند. در این آزمایش‌ها، سوژه‌ها عینک واقعیت مجازی به چشم می‌زنند و، از طریق آن، خود را در دهۀ ۸۰ سالگی‌شان می‌بینند. او می‌گوید این تجربه باعث می‌شود افراد با اشتیاق بیشتری پاداش‌های بلندمدت را بر پاداش‌های دم‌دستی برگزینند و این امر تصمیماتشان را در مورد بازنشستگی تغییر می‌دهد.\nخانم گلداسمیت، که خودش دوقلوهای چهارساله دارد، می‌گوید والدین جوانی که از پیری گلایه می‌کنند سخت در اشتباه‌اند. او می‌گوید «من همیشه می‌گویم احساس پیری می‌کنم. اما واقعیت این است که من فقط خسته‌ام؛ کارهایم زیاد است و سرم بیش از حد شلوغ است. اما این هیچ ربطی به سن ۸۰سالگی‌ام ندارد».\nاو می‌گوید این خستگی زمانی مشکل‌ساز می‌شود که بر تصمیمات تأثیر بگذارد. «کاری که باید انجام دهم این است که دوباره انرژی بگیرم، یعنی به خواسته‌هایم جامۀ عمل بپوشانم. باید پولم را در زمان حال خرج کنم و انرژی‌ام را ذخیره نمایم».\nدر روزگار کنونی، پیری نسبت به نسل‌های پیشین یک موقعیت کاملاً متفاوت است.\nدیوید بَکستر از گروه مشاورۀ بکستر (شرکت مشاورۀ بازاریابی و پژوهش دربارۀ پیری) می‌گوید «تصورات جوان‌ترها براساس آنچه از والدین و والدینِ والدینشان دیده‌اند شکل می‌گیرد. نکتۀ مهمی که باید به یاد داشت این است که آن‌ها با نظام سلامتِ دیروز و سبک‌های دیروز بزرگ شدند. اما ما نظام سلامت و سبک‌های امروز را داریم».\n(در اوایل قرن بیستم، چهل‌واندی سال پیر محسوب می‌شده، چون به‌دلیل مرگ‌ومیر بالای نوزادان و مادران، امید به زندگی حدود ۴۷ سال بوده است. اما با ورود به انتهای قرن، این عدد به ۷۹ رسیده که، درضمن، برای غیرسیگاری‌ها و زنان کمی بالاتر است).\nنتیجه این است که مردم نحوۀ تفکر و زندگی با منابع مالیِ در دسترس‌شان را تغییر داده‌اند. آقای بکستر می‌گوید «پیری یک پدیدۀ جدید است». و این پدیدۀ جدید از انسان‌ها می‌طلبد که در نحوۀ پرداخت بهای آن بازنگری کنند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                                                         شامل ترجمۀ     تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،           تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و       جامعه  و         ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش   از       ۱۰۰       منبع         معتبر و                   به‌روز        انتخاب          می‌شوند.          مجلات  و           وب‌سایت‌هایی         نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                         در زمرۀ این       منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش          نوشتار،                     گفت‌وگو،           بررسی          کتاب، و      پروندۀ          اختصاصی      قرار           می‌گیرند.           گزیده‌ای           از     بهترین         مطالب              وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در                                                         کتاب‌فروشی‌ها،       دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و          فروشگاه                اینترنتی            ترجمان                   به‌صورت   تک    شماره    به‌           فروش   می‌رسد      اما         شما          می‌توانید   با            خرید        اشتراک                 سالانۀ     فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                        برخوردار شوید.      فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از       توزیع            عمومی            ارسال                 می‌شود  و   در       صورتی‌که         فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون      هیچ       شرط   یا           هزینۀ         اضافی            آن  را      تعویض        خواهیم        کرد.     ضمناً   هر       وقت          بخواهید             می‌توانید              اشتراکتان     را        لغو    کنید     و        مابقی        مبلغ             پرداختی   را    دریافت          کنید.\n\n\nپی‌نوشت:• این مطلب را پل سالیوان نوشته است و در تاریخ ۱۲ سپتامبر ۲۰۱۹ با عنوان «Should You Spend, or Save, as if You’ll Live Forever» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۱ تیر ۱۳۹۹ با عنوان «هر چه بیشتر احساس پیری کنید، کمتر ولخرجی می‌کنید» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است.•• پل سالیوان (Paul Sullivan) نویسندۀ ستون «ولث مترز» در نیویورک تایمز است. کتاب‌های خط باریک سبز: رازهای پول برای مایه‌داران  (The Thin Green Line: The Money Secrets of the Super Wealthy) و چنگ: چرا بعضی افراد تحت فشار سرآمد می‌شوند و برخی دیگر نه (Clutch: Why Some People Excel Under Pressure and Others Don’t) نوشتۀ اوست. سالیوان یادداشت‌هایش را در گلف مگزین نیز منتشر می‌کند و در گذشته با فایننشال تایمز، فرچون و مانی هم همکاری کرده است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653922.json b/train/540653922.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..671311dacb1e78fc23bd9f23586990de038cabfb
--- /dev/null
+++ b/train/540653922.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هوش هیجانی به‌مثابۀ سیاست سرکوب روانی",
+  "subtitle": "کتاب پُرفروش دانیل گلمن خودکنترلی را به ابزاری برای مدیریت سازمان‌ها تبدیل کرد",
+  "introduction": "انسانِ عادی مگر از زندگی چه می‌خواهد؟ همسری مهربان، شغلی باثبات و مفید، و جامعه‌ای بسامان. دانیل گلمن می‌گوید راز دستیابی به نیازهای اساسی بشر تسلط بر هیجانات است: اگر احساساتت را کنترل کنی و رفتارت درست باشد، صاحب‌کارت تو را اخراج نمی‌کند و هیچ‌گاه با همسرت پرخاش نخواهی کرد. گلمن در کتاب پرفروش خود، که ۲۵ سال پیش منتشر شد و تاکنون پنج‌میلیون نسخه از آن به فروش رفته و به ۴۰ زبان ترجمه شده، مفهوم «هوش هیجانی» را جا انداخت و آن را راز خوشبختی دانست. اما آیا واقعاً هوش هیجانی می‌تواند مشکلات ما را حل کند؟",
+  "content": "مروه امره،نیویورکر— پدر و مادر من خیلی کاری به تربیت اخلاقی من نداشتند، اما وقت‌هایی که می‌خواستند این کار را انجام دهند، پندها و هشدارهایشان را همیشه از طریق کتاب به اینجانب ابلاغ می‌فرمودند، اکثراً هم با کتاب‌های پُرفروش روانشناسی عامه‌پسند. دو مورد از این کتاب‌ها به‌خوبی در خاطرم مانده است: بازگشت اوفلیا به زندگی: نجاتِ خودهای دختران نوجوان۱، نوشتۀ مری پیفر، و کتاب هوش هیجانی۲، نوشتۀ دانیل گلمن.\nاز خواندن اولی کاملاً راضی بودم. هیچ‌کدام از سرکشی‌های من به‌اندازۀ آن‌هایی که پیفر در کتابش آورده بود هشداردهنده یا هیجان‌انگیز نبود؛ نه مواد مخدر، نه ناخنک‌زدن به قفسۀ مشروب خانواده و نه لاک‌زدن‌های غیرمتعارف. وقتی داستان‌های او را دربارۀ رفتار بد می‌خواندم خوشم می‌آمد و حتی به خودم افتخار می‌کردم. اما حسی به من می‌گفت که کتاب دوم قرار است دربارۀ نقص‌های بارزتر من صحبت کند، پس آن را کنار گذاشتم. من یک «نو-جوان عصبی» بودم، با زبانی تندوتیز که حصاری از سیم‌خاردار دور خودم کشیده بودم، سلاحی که به نظرم داشتنش برای هر دختری با یک اسم خنده‌دار که خارج از آمریکا متولد شده بود لازم بود تا بتواند روزهای سخت مدرسه در مناطق حومه‌ای آمریکا را تاب بیاورد. اما هوش هیجانی جایی برای چنین بهانه‌هایی باقی نمی‌گذاشت. در مقدمۀ کتاب جمله‌ای از ارسطو نقل شده بود که می‌گفت «هر کسی می‌تواند عصبانی شود؛ این آسان است». تا اینجایش خیلی شبیه معلم بهداشت دبیرستانمان بود. «اما عصبانی‌شدن از دست آدمِ درست، به‌اندازۀ درست، در زمان درست، برای هدفی درست و به‌شیوه‌ای درست، کارِ آسانی نیست». اصلاً حال‌وحوصلۀ کتابی را نداشتم که بخواهد به خوداصلاح‌گری دعوت کند. این من نبودم که نیاز به اصلاح داشتم، بلکه چیز دیگری بود که باید اصلاح می‌شد، هرچند نمی‌توانستم بگویم چه چیزی.زمستان گذشته، بالاخره کتاب هوش هیجانی را در بیست‌وپنجمین سالگرد انتشارش خواندم (نسخۀ انتشارات بنتام). این کتاب -که به خوانندگانش نوید می‌دهد که قرار است به آن‌ها بیاموزد هیجان چیست و چطور می‌توانیم «سواد هیجانی» خود را توسعه دهیم تا به‌واسطۀ آن بتوانیم «امیال خود را کنترل و هدایت کنیم»- در ربع قرن اخیر در سراسر جهان بیش از پنج‌میلیون نسخه فروش داشته است. این رقم شامل فروش ویرایش اول کتاب، به چهل زبان مختلف، به‌همراه نسخۀ گالینگور و شومیزی است که به مناسبت دهمین سالگرد انتشار آن چاپ شده بود. تازه، فروش نسخه‌های صوتی و الکترونیکی و کتاب‌های تمرین و کتاب‌های راهنمای آقای گلمن در این محاسبه لحاظ نشده است؛ یا بستۀ موسوم به نسخۀ نهایی هوش هیجانی که مجلۀ هاروارد بیزینس ریویو آن را می‌فروشد، مجموعۀ زیبایی مشتمل بر ۱۴ کتاب با عناوینی همچون همدلی، رهبری اصیل، تاب‌آوری و ذهن‌آگاهی؛ یا بی‌شمار کتاب جانبی، که بعضی‌هایشان را خود گلمن نوشته و بقیه را تحلیلگران سیاسی یا مربیان زندگی، و هدفشان هم گروه‌های جمعیت‌شناختیِ خاص‌تری است، عناوینی مثل هوش هیجانی برای زنان، هوش هیجانی برای مجریان قانون، آموزش و پرورش، مدیران و رهبران، هوش هیجانی برای ورزشکاران رشتۀ سه‌گانه و شناگران و نینجای هوش هیجانی (مناسب بچه‌های سه تا یازده‌ساله).\nآمار فروشی که اعلام کردیم فارغ از مجموعۀ متنوعی از ابزارهای اندازه‌گیری هوش هیجانی است که یکی از مهم‌ترینشان عبارت است از پرسش‌نامۀ شایستگی هیجانی و اجتماعی گلمن، یک «ارزیابی ۳۶۰ درجه»، که ۲۹۵ دلار قیمت دارد. وقتی هزینۀ ارزیابی را پرداخت کردید، یک تیم از مشاوران پرسش‌نامه‌ای ۶۸سؤالی را بین همکاران، مدیران، هم‌رده‌ها و مشتریان شما توزیع می‌کنند. از آن‌ها خواسته می‌شود تا، بر اساس مقیاسی از یک («هرگز») تا پنج («همیشه»)، مشخص کنند که شما تا چه حد قادرید تأثیر احساساتتان را بر اعمالتان توضیح دهید، وقتی تحت فشار قرار می‌گیرید تا چه حد خونسردی خودتان را از دست می‌دهید، و اینکه تا چه حد با امیدواری به آینده نگاه می‌کنید. پاسخ‌های آن‌ها، به‌همراه نتایج خودارزیابی شما، تعیین می‌کند که آیا عملکرد هیجانی شما در محیط کار «فوق‌العاده» است یا صرفاً «متوسط» است و نیاز به اصلاح دارد.\nهوش هیجانی معمولاً به‌عنوان منبعی دست‌نخورده و همکاری تنبل برای بهرۀ هوشی شناخته می‌شود (گلمن بهرۀ هوشی را شاخصی بدیهی و معتبر برای اندازه‌گیری هوشِ خام می‌داند). معیار ارزیابی گلمن، برخلاف آزمون بهرۀ هوشی، در انتها به شما یک عدد نمی‌دهد که بر روی منحنیِ استاندارد نگاشته شده باشد، بلکه در انتهای ارزیابی به شما یک «نیم‌رخ شایستگی» بلندبالا داده می‌شود. نمودارهای میله‌ای با سایه‌های آبی‌رنگ نقاط قوت و ضعفِ نسبیِ فرد را در چهار محور اصلی رفتاری به تصویر می‌کشند: خودآگاهی، آگاهی اجتماعی، خودمدیریتی و مدیریت روابط. هرچند به‌طور مشخص معلوم نیست که چطور باید از این نتایج استفاده کنیم، اما اگر از هر مشاورِ فردیِ کارکشته‌ای بپرسید به شما اطمینان خواهد داد که این ارزیابی گام اول در مسیر خوداصلاح‌گری است. درست همان‌طور که یک ضرب‌المثل قدیمی در مدیریت می‌گوید، «اگر نتوانید چیزی را اندازه بگیرید، نمی‌توانید آن را بهبود دهید».در مقدمۀ ویرایش مربوط به بیست‌وپنجمین سالگرد انتشار کتاب، گلمن توضیح می‌دهد که اصطلاح «هوش هیجانی» را اولین‌بار «پیتر سالووی، که در آن زمان استاد جوان دانشگاه ییل بود، به‌همراه یکی از دانشجویان تحصیلات تکمیلی‌اش، به نام جان دی. مایر، در یک نشریۀ گمنام روانشناسی (که الان دیگر منتشر نمی‌شود) مطرح کردند». اما واقعیت این است که نشریۀ تصور، شناخت و شخصیت هنوز هم چاپ می‌شود و سالووی و مایر هم در حال حاضر، به‌ترتیب، رئیس دانشگاه ییل و استاد روانشناسی دانشگاه نیوهمپشایر هستند. تا همین‌جا می‌توان فهمید که گلمن چه مقدار از مطالبش را از مقالۀ اصلی الهام گرفته و تا چه حد به آن مقاله وفادار بوده است. از دید سالووی و مایر، هوش هیجانی عبارت بود از «توانایی فرد در پایش احساسات و هیجانات خودش و دیگران» و «تمایز قائل‌شدن میان این دو» و صحبت‌کردن با یک فرازبان هیجانی. موضوع موردعلاقۀ آن‌ها این بود که افراد چگونه دربارۀ هیجانات صحبت می‌کنند و اینکه چگونه، به‌وسیلۀ خانواده، محل کار، حرفۀ روانپزشکی و سایر نهادهای اجتماعی، شرطی می‌شوند تا دربارۀ هیجانات صحبت کنند. این نهادهای اجتماعیْ گفتمانی از هیجان را در فرد پرورش می‌دهند که فرد از طریق آن به تسلطی مادام‌العمر در این زمینه دست پیدا می‌کند.\nاروینگ گافمن جامعه‌شناس، در کتاب نمود خود در زندگی روزمره۳ (۱۹۵۶)، این تسلط را به‌عنوان پیش‌نیازی برای «هنر مدیریت تأثیرگذاری» توصیف می‌کند، فنونی که فرد با استفاده از آن‌ها رفتار خود را، در مواجهه با قوانین و تشریفات حاکم بر تعاملات اجتماعی، تنظیم می‌کند. گافمن به بررسی این موضوع پرداخت که افراد برخوردهای اجتماعی خود را چگونه تنظیم می‌کنند و به این نتیجه رسید که هر فردی «یاد می‌گیرد که نسبت به موضوعات این‌چنینی حساس باشد و احساساتی دربارۀ خودش داشته باشد و خودش را از طریق چهره‌اش ابراز کند، اینکه غرور، افتخار و عزت داشته باشد، اینکه نسبت به دیگران باملاحظه رفتار کند، در برخورد با دیگران درایت داشته باشد و حد مشخصی از وقار را از خودش نشان دهد». ایدۀ هوش هیجانی سالووی و مایر با بهره‌بردن از منابع مختلفی از روانشناسیِ شناختی و رفتاری و بر پایۀ دیدگاه‌های گافمن مطرح شد و آن‌ها برای این کار از مجموعۀ مناسبی از پژوهش‌های جدی روانشناختی استفاده کردند و از کارهای روانشناسان دانشگاهی الهام گرفتند.\nالبته من هم این حرف گلمن در مقدمۀ کتاب را تأیید می‌کنم؛ این کتاب او بود که «مفهوم هوش هیجانی را به شهرت رساند». او همچنین هوش هیجانی را به یک هنر مدیریتی پذیرفته‌شده تبدیل کرد. همچنین مفهوم هوش هیجانی را مجهز کرد به باورهایی عمومی از رشته‌های علمیِ دهان‌پُرکُن‌تر -مفهوم مدارهای تحریک‌پذیر در عصب‌زیست‌شناسی و نظریه‌های همسویی۴ در روانکاوی- و نیز آن را مزین کرد به نقل‌قول‌های جذابی از ادبیات فاخر. خلاصه او مفهوم هوش هیجانی را از یک اصطلاح تخصصی تبدیل کرد به یک تابلوی تبلیغاتی که قادر است به تعداد مشکلات شخصی‌ای که در جهان وجود دارد خواننده جذب کند.\nتعریفی که گلمن از هوش هیجانی ارائه می‌دهد می‌تواند بی‌شمار مصداق مختلف داشته باشد. گاهی اوقات، مثل زمانی که او دربارۀ دستاوردهای «چشمگیر» تحصیلی و شغلی آمریکایی‌های آسیایی‌تبار صحبت می‌کند، هوش هیجانی مفهومی است که نشان می‌دهد چگونه «یک فرهنگ قدرتمند در حوزۀ اخلاق کاری می‌تواند منجر به انگیزش، همیّت و پشتکار بیشتر، یا همان برتری هیجانی، در افراد شود». گاهی هم، مثل وقتی که راجع‌به توانایی در تمرکز صحبت می‌کند، هوش هیجانی می‌شود معادل همان «غرقگی»، حالتی که وقتی کسی به‌طور کامل مجذوب نوشتن می‌شود یا با جدیّت تمام پیانو می‌نوازد یا مراقبه می‌کند در رفتارش مشهود است. اما «شاید بهترین مصداق برای هوش هیجانی عشق‌ورزیِ پُرشور باشد، اینکه دو نفر در قالب یک واحدِ سیالِ هماهنگ در هم می‌آمیزند» (برای کسانی هم که نمی‌توانند در عشق‌ورزی یا غیر از آن به حالت غرقگی دست پیدا کنند، توصیه می‌شود که یک «ریزغرقگیِ ملایم‌تر» را به‌عنوان هدفی دست‌یافتنی‌تر دنبال کنند). در فصل دیگری از کتاب، هوش هیجانی می‌شود توانایی امتناع از فروغلطیدن در ورطۀ ناراحتی و درآغوش‌کشیدن «قدرت مثبت‌اندیشی». در فصل دیگری، هوش هیجانی مفهومی است که شرکت‌هایی با محیط کاریِ متنوع را قادر می‌سازد تا «حضور افرادی از فرهنگ‌ها (و بازارها)ی مختلف را مغتنم شمرده و درعین‌حال آن را تبدیل کنند به یک مزیت رقابتی». در بخش پایانی کتاب هم، که بر اهمیت توجه به هوش هیجانی در آموزش خردسالان تأکید می‌کند، هوش هیجانی می‌شود «زیربنای جوامع مردم‌سالار» و بستری برای «زندگی همراه با فضیلت».\nتنها به‌روزرسانی عمده‌ای که در این سال‌ها در کتاب هوش هیجانی اتفاق افتاده است مقدمه‌ای است که به نسخۀ مربوط به سالگرد انتشار این کتاب اضافه شده است. خواندن این کتاب در زمان حاضر مثل این است که یک کپسول زمان را از دل زمین بیرون بکشید، گرد و خاکش را پاک کنید و یاد ایامی را زنده کنید که در آن یک روزنامه‌نگار مثل گلمن هنوز می‌توانست، با خوش‌بینیِ سرخوشانه‌ای، از قدرت خودکنترلی و دلسوزی برای غلبه بر «یورش ناجوانمردانه و افسارگسیختۀ امیال» سخن بگوید. در دورانی که بعضی‌ها نامش را گذاشته‌اند «دهۀ طولانی ۱۹۹۰»، بحث دربارۀ موضوعاتی چون احترام و ارزش‌های خانواده یا پایان تاریخ و پیروزی لیبرال دموکراسی موضوع داغی بود. اما از دید گلمن، آنچه در پایان جنگ سرد اجرای موفقیت میثاق آمریکا را به خطر می‌انداخت عبارت بود از «عدم توانایی هیجانی، ناامیدی و مسئولیت‌ناپذیری» و به نظرش برای اثبات این مدعا مرور اخبار صبحگاهی آمریکا کفایت می‌کرد. کودکی نه‌ساله، وقتی هم‌کلاسی‌هایش او را «بچه» خطاب کردند، «از کوره در رفت» و بر روی میزها و کامپیوترها رنگ پاشید. یک تنه‌زدنِ ناخواسته در بیرون از «کلاب رپ منهتن» منجر به تیراندازی شد. والدینی بچه‌های خود را تا حد مرگ کتک زدند چراکه موقع تماشای برنامۀ موردعلاقۀ والدینشان جلوی تلویزیون را گرفته بودند. گلمن در شگفت بود که چطور می‌توان «معنای این بی‌منطقی‌ها را فهمید؟». چطور می‌توان «قلمرو بی‌عقلی» را، که همۀ این رفتارها از آن سرچشمه می‌گیرند، درک کرد؟\nاز این فاصله، به‌ نظر می‌رسد انتقاد گلمن از این «رفتارهای آنیِ بی‌ملاحظه» و غیرمنطقی انکار عوامل اجتماعی روشنی است که در مقابل چشمش در جریان بود. در سال ۱۹۹۶، کارشناسان مؤسسۀ سیاست‌گذاری‌های اقتصادی طی یک گزارش، با لحنی که برای اقتصاددان‌های واشنگتن‌نشین بیش‌ازحد آشفته محسوب می‌شد، اعلام کردند که «رنج فراوان، برای اکثر کارگران، گنجی به همراه ندارد» و نتیجه گرفتند که، از دهۀ ۷۰ به این سو، سیر نزولی دستمزدها، ازبین‌رفتن مشاغل تولیدی پردرآمد و کاهش امنیت شغلی تأثیری فاجعه‌بار بر طبقۀ متوسط جامعه بر جای گذاشته است. رنج کارگران وقتی بیشتر شد که آن‌ها را از شمول خدمات اجتماعی کنار گذاشتند و حتی سیاست‌مداران ترقی‌خواه هم بیشتر درگیر این بودند که حسن‌نیت خودشان را به‌عنوان حامیان کسب‌وکارها نشان دهند تا اینکه نشان دهند نگران طبقۀ کارگر، سیاهان، مهاجران یا زنان هستند. به نظر می‌رسد عبارت «رفتار بی‌ملاحظه»، برای توصیف این کنارگذاشتنِ آشکار طبقۀ کارگر از دعواهای ترقی‌خواهانه، زیادی ملایم باشد. چه‌کسی می‌تواند کتک‌خوردن رادنی کینگ۵ از پلیس را فراموش کند، یا سیاست‌مدارانی را که مأمور بررسی پروندۀ آنیتا هیل۶ شدند اما حرف‌های او را باور نکردند، یا جایگاه شهود خالی از زنانی را که کنگره از آن‌ها دعوت نکرد تا در دفاع از اظهارات او شهادت دهند؟جواب این سؤالْ گلمن است که ظاهراً، هم الان و هم آن‌موقع، چشمش را بر نابرابری اجتماعی بسته است. او این مسئله را تنها به چشم نوعی انحطاط اخلاقی و «ناخوشی هیجانی» می‌بیند و درواقع آن را هزینه‌ای می‌داند که ما برای زندگی در «جهان مدرنی» پرداخت کرده‌ایم که پر از «دوراهی‌های پسامدرن» است. هرچند مقدمۀ کتاب مشکلات را به‌خوبی بیان می‌کند، اما در ادامه به‌شکل کسل‌کننده‌ای همه‌چیز به هوش هیجانی ربط داده می‌شود: بیکاری، طلاق، افسردگی، اضطراب، ملال ناخواسته. از دید او، کافی است یاد بگیریم چطور کشمکش با همکارانمان را مدیریت کنیم، و آن‌وقت است که دیگر کسی ساعات گران‌بهای کاری را با کارهایی مثل خودنمایی، ترشرویی، ارسال ایمیل‌های آزاردهنده یا گریه‌کردن در دستشوییِ اداره تلف نخواهد کرد. کافی است بلد باشید چطور با همسرتان یکی‌به‌دو کنید، و آن‌وقت است که دیگر هرگز هیچ‌کدامتان در زندگی کم نخواهد آورد و دیگری را تهدید به جدایی نخواهد کرد. گلمن می‌نویسد: «آن‌هایی که افسارشان در دست امیال لحظه‌ای‌شان است -یعنی خودکنترلی ندارند- از کمبودی اخلاقی رنج می‌برند. سؤال این است که چطور می‌توانیم پای خردورزی را به هیجاناتمان باز کنیم و به‌این‌ترتیب رفتار متمدنانه را به سطح کوچه و خیابان بیاوریم و از زندگی اجتماعی‌مان مراقبت کنیم؟».\nرفته‌رفته دارد روشن می‌شود که چرا مفهوم هوش هیجانی تا این حد محبوب شده است. هوش هیجانی نه یک ویژگی است و نه یک صفت، بلکه رژیمی متشکل از خویشتن‌داری است. هوش هیجانی مجموعه‌ای از اقدامات است -ارزیابی، بازخورد، مربی‌گری، مراقبه- که برای پایش خود فرد یا دیگران انجام می‌شود و، به قیمت محرومیت کامل اجتماعی، نوید رسیدن به سطح اعلایی از خودشکوفایی را به افراد می‌دهد. علی‌رغم اینکه تمام ادعاهای کتاب، دربارۀ عوامل آسیب‌زای دنیای مدرن، درست است اما اهدافی که ترسیم می‌کند کاملاً محافظه‌کارانه‌اند: تشویق مردم به ماندن در وضعیت فعلی، به تضمین اشتغال پایدار، به چسبیدن به شغل فعلی، به داشتن خانواده و محافظت از آن و به تربیت فرزندان به شیوه‌ای که این چرخه از فعالیت‌های سازنده را تکرار کنند.\nبه بیان دیگر، هوش هیجانی یک آموزۀ خودیاری است که عمیقاً مرهون اخلاقی‌کردن ایدئولوژی نئولیبرالیسم است. واژۀ «نئولیبرالیسم»، با وجود همۀ منتقدانش و منتقدانِ منتقدانش، امروزه آن‌قدر بجا و بی‌جا استفاده می‌شود که تقریباً معنایش را از دست داده است. بنابراین جا دارد یک بار تعریف میشل فوکو از «نئولیبرالیسم» را با هم مرور کنیم. فوکو یکی از اولین نظریه‌پردازانی بود که دربارۀ این اصطلاح صحبت کرد. او در سال ۱۹۷۹ -چند ماه قبل از به‌قدرت‌رسیدن مارگارت تاچر در بریتانیا و یک سال پیش از انتخاب رونالد ریگان به ریاست‌جمهوری آمریکا- طی یک سلسله سخنرانی، ایدئولوژی نئولیبرال را به این شکل توصیف کرد: اِعمال یک مدل اقتصادی برای «تک‌تک بازیگران یک جامعه، تاجایی‌که آن‌ها بتوانند مثلاً ازدواج کنند، یا مرتکب جرمی شوند، یا فرزندانشان را تربیت کنند، ابراز محبت کنند و با بچه‌هایشان وقت بگذرانند». هرکدام از این اقدامات متضمن مقدار مشخصی هزینه و فایده و مقدار مشخصی خطرپذیری و پاداش است که این مقادیر، البته اگر درست محاسبه شوند، به «تخصیص بهینۀ منابع کمیاب دربین گزینه‌های بالقوۀ مختلف» منجر خواهند شد. این مدل ما را به مفهومی می‌رساند به نام هومو اکونومیکوس [انسان اقتصادی]. انسان اقتصادی موجودی است که خود را متعهد می‌داند که همواره به دنبال آزادی شخصیِ مطلق خویش باشد و به هر تغییری در محیط اطرافش با منطق نفع شخصی پاسخ دهد. فوکو ادعا می‌کند که چنین انسانی هرآنچه خارج از دایرۀ منافع شخصی‌اش باشد را «نادیده» خواهد گرفت.\nدر روانشناسی عامه‌پسند، این نوع نادیده‌گرفتنْ مهم‌ترین اصل برای دست‌یابی به مهارت است و، به‌این‌ترتیب، روانشناسی عامه‌پسند رابطۀ بین عوامل روانشناختی و سیاسی را از نظر خواننده پنهان نگه می‌دارد. سبک روایت موردعلاقۀ این ژانر استفاده از مثال‌های آموزنده است. مثلاً داستان جذابی دربارۀ رفتار انسان که از مقالۀ یک روزنامه یا یک پژوهش علمی نقل می‌شود اما جزئیات اجتماعی و تاریخی‌اش، که می‌تواند به آن عمق یا پیچیدگی بدهد، حذف می‌شود و به‌این‌ترتیب آن را تبدیل می‌کند به داستان آموزنده و حاضروآماده‌ای که درست و غلط را به‌شکلی ساده به خواننده نشان می‌دهد یا، طبق ادبیات گلمن، تخصیص سازنده و غیرسازندۀ هیجانات را در «اقتصاد ناپیدای روان» برای خواننده مشخص می‌کند.\nدر کتاب هوش هیجانی نیز همه‌جا می‌توان رد پای این روش را مشاهده کرد و آدم با خواندن مثال‌های گلمن احساس می‌کند که او همیشه فقط نیمی از داستان را تعریف می‌کند. برای کتابی که منتهای هدفش این است که خواننده‌اش بتواند خودش را در دل همکارانش جا کند یا در زندگی زناشویی‌اش کمتر دادو‌بیداد راه بیندازد، ذکر این‌همه مثال از قتل‌های آنی و خشونت‌های ناخواسته حیرت‌آور است. یک پدر، که معلوم نمی‌شود در آن لحظه از کجا اسلحه آورده، وقتی دخترش از کمد بیرون می‌پرد تا او را بترساند، گرفتار غریزۀ تکاملی جنگ‌یاگریز می‌شود و دخترش را با تیر می‌زند. یک معتاد به هروئین که با عفو مشروط آزاد شده بود، موقع سرقت از یک آپارتمان، به قول خودش «از کوره در می‌رود» و دو زن جوان را به قتل می‌رساند. یک دانش‌آموز نمونه با چاقو دبیر فیزیکش را از ناحیۀ گردن زخمی می‌کند و بهانۀ دراماتیکی به دست گلمن می‌دهد تا اعلام کند بهرۀ هوشی بالا و نمره‌های خوب تضمینی برای موفقیت نیست.\nبا جست‌وجو در فهرست منابع کتاب گلمن، به‌راحتی می‌توان در حذفیات او الگوی مشخصی را پیدا کرد. پدری که به دخترش شلیک می‌کند: او در آن زمان، یعنی سال ۱۹۹۴، در وست مُنروی ایالت لوئیزیانا زندگی می‌کرد؛ ایالت لوئیزیانا در آن زمان بالاترین میزان فقر را در کل کشور داشت و ساکنان آن شهر به خبرنگاران گفته بودند حتی نمی‌توانند با خیال راحت به مرکز خرید بروند چراکه می‌ترسند در پارکینگ فروشگاه از آن‌ها سرقت کنند. معاون رئیس‌پلیسی که آن شب کشیک بود بعد از وقوع تیراندازی طی مصاحبه‌ای به آسوشیتدپرس گفته بود که این اتفاق نشان می‌دهد «که مردم این روزها چقدر در خانه‌هایشان احساس ترس می‌کنند». معتاد به هروئینی که دو زن جوان را به قتل رساند: این داستان از قبلی قدیمی‌تر است و برمی‌گردد به سال ۱۹۶۳ و همچنین از داستان قبلی معروف‌تر است. آن شخص معتاد به هروئین، که سفیدپوست هم بود، تا بیشتر از یک سال بعد دستگیر نشد، تا اینکه پلیس یک جوان سیاه‌پوست، به نام جورج ویتمور جونیور، را بابت این اتفاق دستگیر می‌کند و از او اعتراف هم می‌گیرد؛ دادگاه عالی بعدها از این پرونده به‌عنوان «بارزترین مثال» اخذ اعتراف اجباری توسط پلیس آمریکا نام برد. و پسری که دبیر فیزیکش را با چاقو زد: او یک مهاجر جامائیکایی بود که در فلوریدای جنوبی زندگی می‌کرد و گفته می‌شود که قصد داشت همراه معلمش خودش را نیز بکشد. یکی از قضات تشخیص داد که او در هنگام این عمل دچار جنون موقت شده بوده است و علتش هم «وسواس وی در عملکرد بی‌نقص تحصیلی» عنوان شد و اینکه او معتقد بود اگر نتواند در دانشکدۀ پزشکی هاروارد پذیرفته شود، همان بهتر که بمیرد. او ورود به طبقۀ نخبگان تحصیل‌کردۀ آمریکایی را کلیدی می‌دانست برای رسیدن به یک زندگی مناسب.\nکافی است، برای پرکردن شکاف‌های تاریخی موجود در این داستان‌ها، مکان و زمان وقوع آن‌ها را بررسی کنید تا به بی‌ربط‌بودن نتیجه‌گیری‌های گلمن پی ببرید. البته این نقطه‌ضعف جزئی از ذات کتاب‌های ژانر خودیاری است، کتاب‌هایی که به ما نوید این را می‌دهند که ظرفیت تغییر همواره در درون خودمان است. گلمن نیز همین نوید را می‌دهد تا به خوانندگانش نشان دهد چطور می‌توانند خودشان را از «گروگان‌گیری هیجانی» مغز به دست موج‌های زیست‌شیمیایی نجات دهند، یعنی از دست همان گرایش ناخودآگاه بدن به ازکارانداختن «ضامن عصبی». استفادۀ گلمن از این اصطلاحات، در کنار داستان‌هایی که از قتل و حمله به منزل تعریف می‌کند، خوانندگان را وا می‌دارد که هشیاری خودشان را حفظ کنند و پیوسته واکنش‌هایشان را زیر نظر داشته باشند تا مطمئن شوند هیجاناتی که ابراز می‌کنند همواره در چارچوب آداب‌ورسوم پذیرفته‌شده قرار دارد.\nاین چشم‌اندازی از آزادیِ شخصی است که، به‌شکلی متناقض، از خودتنظیمی مداوم به دست می‌آید. کتاب هوش هیجانی دنیا را جایی فرض می‌کند که تا حد زیادی محدود می‌شود به مجموعه‌ای از تعاملات مدنی بین کارفرما و کارکنان، زن و شوهر و دوست و همسایه. در چنین دنیایی، همان‌طور که فوکو جمع‌بندی می‌کند، آنچه آدم‌ها را به هم پیوند می‌دهد فقط «غریزه، احساسات و همدردی» است و همین سه مورد از یک طرف موفقیت متقابل افراد جامعه را تضمین می‌کند و از طرف دیگر باعث می‌شود جامعه «اعلام انزجار کند از بدبختی افرادی» که نمی‌توانند در زندگی شخصی‌شان امیال آنی خود را کنترل کنند.\nمفهوم هوش هیجانی زمانی به وجود آمد که اقتصاد جهانی دستخوش یک تحول ساختاری شدید شد. زمانی که، در بزرگ‌ترین بازارهای جهانی، تولید از رونق افتاد و بخش خدمات گسترش پیدا کرد. هر کسی که تابه‌حال گذرش به یک خرده‌فروشی افتاده باشد یا حداقل یک بار سرِ یک کلاس درس نشسته باشد، می‌داند که کارِ خدماتی نوعی تولید است که حول محور ارتباطات انسانی می‌گردد. همین موضوع باعث شده است تا آنچه گافمن آن را هنر مدیریت تأثیرگذاری می‌نامد -دوستانه‌بودن آهنگ صدای یک خانم فروشنده، ظرافت‌های زبان بدن یک معلم و کاریزمایی که در ارائۀ یک مدیر اجرایی وجود دارد- به محور بهره‌وری تبدیل شود. آرلی راسل هاکشیلد، در سال ۱۹۸۳، در کتابی با نام قلب مدیریت‌شده۷، برای اولین بار برای اشاره به این نوع کارها از اصطلاح «کارِ هیجان‌محور»۸استفاده کرد. او در کتابش می‌نویسد: «مراکز مراقبت از بیماران، خانه‌های سالمندان، بیمارستان‌ها، فرودگاه‌ها، فروشگاه‌ها، مراکز تماس، کلاس‌های درس، مراکز بهزیستی، مطب‌های دندان‌پزشکی، همگی مراکزی هستند که کارکنانشان، خواه با کمال‌میل خواه با اکراه، خواه به طرزی عالی خواه به شکلی ضعیف، به کارِ هیجان‌محور مشغول‌اند. فروشندۀ بی‌نوایی که در یک لباس‌فروشی باکلاس کار می‌کند درواقع کارش مدیریت حسادت است. معامله‌گر سهام در وال‌استریت هم درواقع کارش مدیریت هراس است».\nاز آنجایی که ماشین‌ها نمی‌توانند اکثر کارهای خدماتی را کارآمدتر از انسان انجام دهند، تنها راه افزایش بهره‌وری در کارهای هیجان‌محور این است که کارکنان را تشویق کنیم تا هیجاناتشان را به‌گونه‌ای به نمایش بگذارند که، هم برای دیگران و هم برای خودشان، متقاعدکننده‌تر باشد. همان‌طور که هاکشیلد اشاره می‌کند، «تشخیص مرز باریک بین یک احساس واقعی اما غیرقابل‌پذیرش و یک احساس ایدئال‌شده» به یک توانایی اقتصادی تبدیل می‌شود. کارِ هیجان‌محور یعنی تلاش برای باریک‌ترکردن این مرز و تبدیل یک نمایش سطحی به متقاعدشدن عمیق.\nموضوعی که در کتاب هاکشلید به‌عنوان یک انتقاد فمینیستی-مارکسیستی نسبت به ازخودبیگانگی کارکنان بخش خدماتی مطرح می‌شود در کتاب گلمن نیز تکرار می‌شود، اما این بار به‌عنوان توصیه‌ای دوستانه و اقدامی که همه باید انجام دهند تا پیشرفت کنند یا لااقل بتوانند زنده بمانند. گلمن، با تغییر «کارِ هیجان‌محور» به «هوش هیجانی»، رابطۀ اجتماعیِ ملموس بین کارگر و کارفرما را با نوعی استعداد فردیِ مبهم جایگزین می‌کند. آن فروشندۀ حسود و انعطاف‌ناپذیر در کتاب هاکشیلد به‌شکلی دیگر در کتاب گلمن ظاهر می‌شود تا او را به اهدافش برساند. گلمن شرایطی را توصیف می‌کند که در آن این خانم فروشنده زودرنج و افسرده شده است. به‌این‌ترتیب، «فروشش کاهش پیدا می‌کند، کاهش فروش باعث می‌شود احساس شکست کند، و این احساس شکست باعث تشدید افسردگی‌اش می‌شود». راه‌حل پیشنهادی گلمن به این خانم این است که بیشتر کار کند، بهتر کار کند، مشتاقانه‌تر کار کند و می‌گوید این عمل در ابتدا به‌صورت سطحی حواس او را از مشکلاتش پرت می‌کند و در ادامه عمیقاً دردهای او را تسکین خواهد داد: «به‌این‌ترتیب، احتمال اینکه فروشش افت کند کمتر می‌شود و، با هر تجربۀ فروش، اعتمادبه‌نفسش افزایش پیدا می‌کند». توانایی این فروشنده در کنترل و جهت‌دهی به هیجانات منفی‌اش هم پاداش‌هایی اقتصادی و هم پاداش‌هایی اخلاقی برایش به ارمغان خواهد آورد. گذشته از این، اگر او بخواهد شغلش را حفظ کند تا بتواند زندگی‌اش را تأمین کند، چه انتخاب دیگری غیر از این دارد؟\nکارِ هیجان‌محور کارکنان را از احساسات درونی‌شان دور می‌کند و قلمروِ به‌ظاهر خصوصی درون آن‌ها را تغییر می‌دهد و آن را به منافع اجتماعی و سازمانی ضمیمه می‌کند. این تعدی‌ها این سؤال را ایجاد می‌کند که چه مقدار از هر هیجانی که یک فرد بروز می‌دهد از دورن خودِ او برمی‌خیزد و تنها متعلق به شخص او است. آیا قضیه از این قرار است که توانایی‌های ذاتی افراد در ابراز همدلی و صمیمیت دارد با ساختارهای غیرشخصی بازار همکاری می‌کند؟ یا اینکه افراد صرفاً و دقیقاً همان لبخندها و رفتارهایی را بازتولید می‌کنند که تبلیغات، برنامه‌های آموزشی و دستورالعمل‌های خوش‌برخوردی با مشتری برای آن‌ها مشخص می‌کند؟ تنها چیزی که قطعی به نظر می‌رسد این است که هرچه بیشتر، به‌جای احساسات واقعی، کارِ هیجان‌محور را با احساسات جعلی تجربه کنیم، اضطراب روانشناختی‌مان شدیدتر خواهد شد. هاکشیلد می‌نویسد: «وقتی شغلمان نیازمند رفتار نمایشی باشد، معمولاً مجبور خواهیم شد احساساتمان را تغییر دهیم». برای نیروی کاری که به‌صورت انفرادی کار می‌کند، تنها کار موجه این است که دستورالعملی که از بَر کرده را باور کند، چراکه هرگونه رفتاری خارج از آن هیچ دستاوردی برای او ندارد و صرفاً همه‌چیز را به خطر می‌اندازد.\nمفهوم هوش هیجانی، علاوه‌بر اینکه گروه خاصی از کارکنان را مضطرب و حرف‌گوش‌کن نگه می‌دارد، زندگی هیجانی و شرایط کاری کارکنان بخش‌های غیرخدماتی را هم به‌کلی بی‌معنا جلوه می‌دهد. این موضوع را می‌توان از تنوع محدود بازیگرانی که در داستان‌های موفقیت گلمن حضور دارند مشاهده کرد؛ ظاهراً تمام آن‌هایی که از نعمت هوش هیجانی برخوردارند همیشه یا مدیر هستند، یا مهندس، مشاور، دکتر، وکیل یا معلم. از نظر گلمن، تنها سؤال مهم این است که درنهایت چه‌کسی در رأس قرار خواهد گرفت: «آن رئیس مقتدر و جنگجوی جنگل‌ها» یا «آن استاد مسلم مهارت‌های بین‌فردی» که قادر است «با قلبش مدیریت کند». مخاطب ضمنی کتاب او کسی است که بتواند «خودش را از نگرانی‌های کوچکی مثل سلامتی، پرداخت صورت‌حساب‌ها یا حتی داشتن عملکرد خوب رها کند»، کسی که بتواند «ورشکستگی» را به‌اندازۀ «مرگ یک عزیز در سانحۀ هوایی» نامحتمل بداند. بگذریم که، در بعضی ایالت‌ها، احتمال ورشکستگیِ شخصی یک به دویست است درحالی‌که احتمال ازدست‌دادن عزیزی در سانحۀ هوایی یک به ۱۱میلیون است. در دنیای گلمن، هر دوی این اتفاق‌ها به یک اندازه ارزش فکرکردن ندارند.\nالان زمانۀ خوبی برای کتابی مثل هوش هیجانی نیست و امروز راحت‌تر از همیشه می‌توان آن را آماج انتقاد قرار داد. اما این کتاب همچنان از جهاتی دربرابر انتقاد مصون است: ایده‌هایی که به آن روح می‌بخشند در همه‌جا یافت می‌شوند و به‌سختی می‌توان جذابیت آن‌ها را انکار کرد. گذشته از آن، اینکه از مردم بخواهی هوای همدیگر را داشته باشند و حواسشان به تأثیر رفتارشان بر دیگران باشد کجایش قابل‌اعتراض است؟\nشاید بهترین پاسخ این باشد که باید از زاویه‌ای به این مفهوم نگاه کرد که آنچه در پس آن نهفته است را نمایان کند. کتاب هوش هیجانی و سایر کتاب‌هایی که به دنبال آن منتشر شده‌اند را می‌توان به‌عنوان نمایش‌های اخلاقی عصر سکولار در نظر گرفت، نمایش‌هایی که تماشاگرانش را اکثراً متخصصان سفیدپوست تشکیل می‌دهند. در نمایشی که هیچ نور یا صدایی از دنیای بیرون اجازۀ ورود به آن را ندارد، تماشاگرانْ کارگران بی‌نوا و دوده‌گرفته‌ و جنایتکارانی را می‌بینند که روی صحنه هل داده می‌شوند تا بچه‌هایشان را با تیر بزنند و معلمانشان را با چاقو. این بازیگران، که از پلیدی‌های نقاب‌دارِ خشم، افسردگی و اضطراب آزرده‌اند، و از فضائل پوشیدۀ همدلی، ذهن‌آگاهی و خردورزی سرافکنده‌اند، هرگز امیدی به رستگاری‌شان نیست. آموزه‌های هوش هیجانی ربطی به این بازیگران ندارد.\nوقتی پردۀ نمایش پایین آمد، تماشاچیان به هم رو می‌کنند و به‌آرامی دربارۀ این صحبت می‌کنند که چطور باید فرزندانشان را آموزش دهند تا به چنین عاقبت‌هایی گرفتار نشوند و اینکه چطور به‌شادی روزگار بگذرانند در دنیایی که هر فرد در آن از گزند خشونت امیال لحظه‌ایِ دیگران مصون نگاه داشته شده است. حتی آن‌هایی که در ردیف اول نشسته‌اند نیز نمی‌توانند ببینند که آن نقاب‌ها و پوشش‌ها چطور حقیقت را پوشانده است. حقیقتی که در آن خودِ آن‌ها نیز آزادتر از آن بازیگرانِ ملامت‌شده نیستند. نقاب‌ها که از چهره‌ها فرو افتد، ناتوانی مشترک آن‌ها نمایان خواهد شد. و تازه آن‌وقت است که شاید تماشاچیان و بازیگران بتوانند دست در دست هم تمام‌قد بایستند، و عصبانی شوند، به‌اندازۀ درست، در زمان درست، برای هدفی درست، به‌شیوه‌ای درست و از دست آدمِ درست، همان آدمی که ۲۵ سال تمام مجموعه‌ای از فریبنده‌ترین و سرکوب‌کننده‌ترین ایده‌های تاریخ معاصر را به آن‌ها قالب کرده است.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                 شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و       سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰    منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان                 تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،      «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن      پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی      از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار   می‌گیرند،    بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی   سریع‌تر به      مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان        در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه   اینترنتی      ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما   می‌توانید با      خرید  اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴    شماره)،   علاوه بر       بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری   مانند ارسال  رایگان،         دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و   دریافت کدهای تخفیف در   طول      سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای   مشترکان زودتر از توزیع  عمومی      ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که     فصلنامه   آسیب ببیند بدون  هیچ شرط  یا     هزینۀ اضافی  آن را تعویض      خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت  بخواهید      می‌توانید اشتراکتان را  لغو   کنید  و  مابقی    مبلغ   پرداختی  را  دریافت     کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nGoleman, Daniel. Emotional intelligence. Bantam, 1995\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را در  مروه امره نوشته و در تاریخ ۱۲ آوریل ۲۰۲۱ با عنوان «The Repressive Politics of Emotional Intelligence» در وبسایت نیویورکر منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «هوش هیجانی به‌مثابۀ سیاست سرکوب روانی» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ بابک حافظی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۳ آذر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• مروه امره (Merve Emre) منتقد ادبی و دانشیار رشتۀ زبان انگلیسی دانشگاه آکسفورد است. کتاب او دلّالان شخصیت (The Personality Brokers) نام دارد.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n[۱] Reviving Ophelia: Saving the Selves of Adolescent Girls[۲] Emotional Intelligence[۳] The Presentation of Self in Everyday Life[۴] attunement[۵] جوان سیاه‌پوستی که در سال ۱۹۹۱ فیلم کتک‌خودن او از پلیس احساسات عمومی را برانگیخت و تبرئۀ عاملان این ضرب‌وشتم در دادگاه منجر به بروز اغتشاشات سال ۱۹۹۲ در لس‌آنجلس شد [مترجم].[۶]  وکیل و استاد دانشگاه که در سال ۱۹۹۱ استاد سابق خود را که نامزد عضویت در دیوان عالی آمریکا بود به تعرض جنسی متهم کرد. چهار زن حاضر شدند به نفع او شهادت دهند اما به آن‌ها اجازۀ حضور در دادگاه داده نشد و درنهایت ادعای آنیتا هیل مردود اعلام شد، اما این اتفاق موج جدیدی در جنبش زنان آمریکا ایجاد کرد و جملۀ «من آنیتا هیل را باور دارم» به یکی از شعارهای این جنبش تبدیل شد[مترجم].[۷] The Managed Heart[۸] emotional labor"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653923.json b/train/540653923.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b4e1367e9d48f622795592d25da2b4addfe35127
--- /dev/null
+++ b/train/540653923.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در دنیایی که عاشق تجربه‌های تازه است، به تعهد و تکرار پناه ببرید",
+  "subtitle": "زیر میزی بزنید که همۀ گزینه‌ها همیشه روی آنند؛ شاید زندگی‌تان معنادار شود",
+  "introduction": "هیجان‌انگیزترین لحظات فیلم‌های هالیوودی صحنه‌هایی است که در آن قهرمان فیلم ناگهان در برابر نظم همیشگی می‌ایستد، خودش را به خطر می‌اندازد و می‌جنگد تا به‌اصطلاح «دنیا را به جای بهتری تبدیل کند». اما در زندگی بیشتر ما آدم‌های معمولی، هیچ‌وقت چنین لحظه‌هایی رخ نمی‌دهد. ما فقط خسته و کسل می‌شویم، بدون آنکه کار قهرمانانه‌ای انجام داده باشیم. اما کتابی جدید می‌گوید برای بهترکردن دنیا، به قهرمانانی متفاوت از فیلم‌ها نیاز داریم. به آدم‌هایی که کار همیشگی‌شان را خستگی‌ناپذیر و متعهدانه ادامه می‌دهند.",
+  "content": "پیت دیویس، لیتراری هاب—\nحالت جست‌وجوی بی‌پایان\nشاید شما هم این تجربه را داشته‌اید: دیروقتِ شب، شروع می‌کنید به جست‌وجو در شبکۀ نتفلیکس تا فیلمی برای تماشاکردن پیدا کنید. عناوین مختلفی را زیرورو می‌کنید، چند تا پیش‌پردۀ تبلیغاتی می‌بینید، حتی سه چهار مقالۀ بررسی فیلم می‌خوانید، اما نمی‌توانید خودتان را ملزم به تماشای فیلم خاصی بکنید. ناگهان به خودتان می‌آیید و می‌بینید نیم ساعت گذشته و هنوز گرفتار «حالت جست‌وجوی بی‌پایان» هستید، بنابراین منصرف می‌شوید. آنقدر خسته شده‌اید که دیگر نای تماشای هیچ فیلمی را ندارید، پس وقتتان را بیشتر تلف نمی‌کنید و می‌خوابید.\nمن به این نتیجه رسیده‌ام که چنین حالتی ویژگی معرفِ نسل ماست: در دسترس نگه‌داشتن گزینه‌ها.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2022/10/نسخۀ%20صوتی:%20در%20دنیایی%20که%20عاشق%20تجربه‌های%20تازه%20است،%20به%20تعهد%20و%20تکرار%20پناه%20ببرید.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            در دنیایی که عاشق تجربه‌های تازه است، به تعهد و تکرار پناه ببرید        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nزیگمونت باومن، فیلسوف لهستانی، اصطلاحی بسیار خوب برای این حالت ساخته است: «مدرنیتۀ سیال».1 باومن توضیح می‌دهد که ما هرگز نمی‌خواهیم به هویت، مکان یا جمعی متعهد باشیم، بنابراین مثل مایع در حالتی باقی می‌مانیم که بتوانیم خودمان را در آینده با هر شکلی سازگار کنیم. و نه فقط ما، بلکه دنیای اطراف ما نیز مثل مایع باقی می‌ماند. نمی‌توانیم به شغل یا نقشی، ایده یا جنبشی، گروه یا نهادی تکیه کنیم به این امید که برای مدتی طولانی به همان شکلِ ثابت باقی بمانَد؛ آن‌ها هم نمی‌توانند با این امید به ما تکیه کنند. این مدرنیتۀ سیال است: همان حالت جست‌وجوی بی‌پایان، که به همه‌چیزِ زندگی‌مان تعمیم یافته است.\nبرای بسیاری از کسانی که می‌شناسم، بیرون‌آمدن از خانه و واردشدن به دنیای اطراف بسیار شبیه ورود به راهرویی دراز بوده است. ما از اتاقی که در آن بزرگ شده‌ایم به بیرون قدم گذاشته‌ایم و وارد دنیایی شده‌ایم با صدها درِ مختلف که سرزدن به آن‌ها پایانی ندارد. من همۀ محاسنِ برخورداری از انتخاب‌های جدید و زیاد را دیده‌ام. دیده‌ام که فرد چقدر لذت می‌برد وقتی «اتاقی» را پیدا می‌کند که برای خودِ واقعی‌اش مناسب‌تر است. دیده‌ام که از درد و رنج تصمیم‌های بزرگ کاسته شده، چراکه همیشه می‌توانید از آن‌ها دست بکشید، همیشه می‌توانید جابه‌جا شوید، همیشه می‌توانید رها کنید، ولی همچنان راهرو سر جای خود خواهد بود. و بیشتر اوقات دیده‌ام که دوستانم چقدر خوشحال می‌شوند از اینکه به آن‌همه اتاق متفاوت سر زده‌اند و، بیش از هر نسل دیگری در تاریخ، تجربه‌های تازه از سر گذرانده‌اند.\nاما، با گذشت زمان، کم‌کم جنبه‌های منفی دسترسی آزاد به آن‌همه در را می‌دیدیم. هیچ‌کس نمی‌خواهد پشت در بسته بماند، اما هیچ‌کس هم نمی‌خواهد داخل راهرو زندگی کند. خیلی خوب است که وقتی علاقۀ خود را به چیزی از دست می‌دهید، گزینه‌های دیگری را برای انتخاب داشته باشید، اما یاد گرفته‌ام که هرچه بیشتر از این شاخه به آن شاخه می‌پرم، از انتخاب‌هایم کمتر راضی می‌شوم. و اخیراً، کمتر شوق تجربه‌های تازه را در سر دارم و بیشتر مشتاق آن شب‌های سه‌شنبۀ فوق‌العاده‌ام که با دوستان قدیمی‌ شام می‌خوریم، دوستانی که به آن‌ها تعهد دارم، دوستانی که با پیداکردن کسی بهتر از ما رهایمان نخواهند کرد.\nپادفرهنگ تعهد\nحالا که بزرگ‌تر شده‌ام، بیشتر و بیشتر از کسانی الهام می‌گیرم که از حالت جست‌وجوی بی‌پایان بیرون آمده‌اند، کسانی که یک اتاق جدید را برگزیده‌اند، راهرو را ترک کرده‌اند، در را پشت سر خود بسته‌اند و در آن اتاق ماندگار شده‌اند.\nیکی از آن‌ها فرِد راجرز، مجری پیشگام تلویزیونی [برنامۀ کودکان آمریکایی] است که قسمت ۸۹۵ برنامۀ «محلۀ آقای راجرز» را ضبط می‌کند، چون خودش را وقف ارائۀ الگویی انسانی‌تر از برنامۀ تلویزیونی مخصوص کودکان کرده است. یکی دیگر دوروتی دِی، بنیانگذار جنبش کارگری کاتولیک، است که شب‌ها همنشین همان مردمان طردشده می‌شود، چون برایش مهم است که یکی به آن‌ها متعهد باشد. یکی هم مارتین لوتر کینگ جونیور است -و نه‌فقط مارتین لوتر کینگ جونیوری که سال ۱۹۶۳ جلوی ماشین‌های آب‌پاش ایستاد، بلکه مارتین لوتر کینگ جونیوری که سال ۱۹۶۷ هزاران جلسۀ هماهنگی خسته‌کننده‌ برپا کرد.\n\nوقتی این گونۀ جدید قهرمانان تحسینم را برانگیختند، کم‌کم قدر چهره‌های متفاوتی را که از دوران کودکی می‌شناختم دانستم، چهره‌هایی که در اواخر نوجوانی‌ام چندان قدرشان را نمی‌دانستم. «معلم‌های باحال» رفته‌رفته از خاطراتم محو شدند -حتی اسم بعضی از آن‌ها را به یاد نمی‌آورم- اما آن‌هایی که آهسته و پیوسته پیش می‌رفتند در خاطراتم ماندگار شدند.\nآقای بالو، از صحنه‌گردانانِ هراس‌آور و سرپرست رباتیک مدرسۀ ما بود که فرقه‌ای دانش‌آموزی از عاشقان تعمیرکاری و مهندسی ساخته بود. او قسمتی از مدرسه را پر کرده بود از پروژه‌های نیمه‌کاره، فناوری‌های مربوط به دهه‌های مختلف و دستیارانی از بین دانش‌آموزان وفادار، که ملبس به تی‌شرت‌های مشکی‌‌رنگ یکدست بودند. بیشتر بچه‌های مدرسه، از جمله خود من، کمی از او می‌ترسیدیم -واهمه داشتیم از اینکه به پر و پایش بپیچیم یا، حتی بدتر، چیزی را بشکنیم. اما راز شیوۀ آموزشی او هم در همین بود. اگر می‌خواستید جسارت به خرج دهید و سر از کارش دربیاورید، هر مهارت فنی‌ای که بلد بود به شما یاد می‌داد.\nیک بار با دوستانم ویدیویی خنده‌دار برای برنامۀ جُنگ مدرسه ساختم. آقای بالو آن را دید و به من گفت «از کادربندی هیچ‌چیز سرت نمی‌شود». گفت ویدیویی که ساخته‌ای هنوز در حدی نیست که بتوان به جمعیتی نشان داد. معلم‌های دیگرم، خوشحال از اینکه دانش‌آموزشان چیزی ساخته است، همیشه از فیلمسازی‌ام در دورۀ نوجوانی بسیار تعریف و تمجید می‌کردند. اما آقای بالو فرق می‌کرد. او تأکید می‌کرد که اگر قرار است وارد حرفه‌ای بشوی، باید خودت را در آن زبردست کنی. یادم می‌آید اعتراض می‌کردم که خیلی به من سخت می‌گیرد.\nشیوۀ بالو مزایا و معایبی داشت. یک بار هم ایدۀ ساخت یک محل همایش بتنی داخل حیاط مدرسه به سرم زد. همۀ معلم‌ها می‌گفتند این ایدۀ مسخره‌ای است؛ اصلاً می‌دانی از چه چیز مسخره‌ای حرف می‌زنی؟ اما وقتی موضوع را به آقای بالو گفتم، اصلاً از این ایده جا نخورد. گفت اگر نرم‌افزار مهندسی اتوکد را یاد بگیرم و نقشۀ اولیه را طراحی کنم، کمکم خواهد کرد تا از طرحم دفاع کنم. معلم واقعی یعنی این: از شما زیاد کار می‌کشد، ولی اگر به یادگیری متعهد شدید، او هم به شما متعهد می‌شود.\nکلاس‌ پیانو را با خانم گاتلی برداشتم، کسی که چهار دهۀ تمام را روی صندلی کنار پیانوی بزرگش در اتاق نشیمن خود در خیابان اوک استریت سر کرد. وقتی دیگر دوستانم از این کلاس به آن کلاس می‌رفتند، هربار یک یا دو سال، و هر آهنگی که دلشان می‌خواست یاد می‌گرفتند (آهنگ «یک‌هزار مایل» اثر ونِسا کارلتون و «ساعت‌ها» اثر کُلدپلِی ترانه‌های محبوب دوران ما بودند)، خانم گاتلی ازمدافتاده بود. موضوع فقط این نبود که هنر‌جویانش مجبور بودند گام‌های موردنظرش را یاد بگیرند و موسیقی کلاسیک اجرا کنند. وقتی با خانم گاتلی کلاس برمی‌داشتید، برای پیوستن به یک تجربۀ غرقگی کامل ثبت نام می‌کردید که بزرگ‌تر از پیانو -و بزرگ‌تر از خودتان- بود.\nمجاز نبودید که به‌صورت هفتگی در کلاس ثبت‌نام کنید؛ باید تقویم کامل گاتلی را با همۀ هنرجویان دنبال می‌کردید. دوره شامل تک‌نوازی پاییزی، کنسرت کریسمس، جشنوارۀ سونات کوتاه و تک‌نوازی ژوئن می‌شد، و هر یک از این رویدادها گردهمایی‌های مخصوص خودش را داشت که طی آن همۀ هنرجویان با هم آماده می‌شدند. باید تاریخچۀ پیانو، تفاوت دورۀ باروک با دورۀ رومانتیک و روش درست تعظیم‌کردن در پایان اجرا را یاد می‌گرفتید.\nهمچنین نمی‌توانستید دوره را ترک کنید. یک بار، در دورۀ متوسطه، از خانم گاتلی پرسیدم می‌توانم یک سال مرخصی بگیرم؟\nپاسخ داد: «فکر می‌کنم بتوانی. اما اینجا واقعاً کسی یک سال مرخصی نمی‌گیرد».\nبالاخره دوازده سال از عمرم را در دنیای گاتلی گذراندم. درنتیجه، چیزهای زیادی غیر از پیانو در اتاق نشیمن خانم گاتلی یاد گرفتم. فهمیدم که تماشای دانش‌آموزان قدیمی‌ که آهنگی ناممکن را اجرا می‌کردند چه حسی دارد و سرانجام یاد گرفتم خودم هم آن را اجرا کنم. ازآنجاکه خانم گاتلی خیلی‌وقت بود مرا می‌شناخت، آنقدر بینش و اقتدار داشت که عمیق‌تر از معلم‌های دیگر راهنمایی‌ام کند،‌ مثلاً یک بار به من گفت: «تو در زندگی کمی تند می‌روی؛ شاید اگر آهسته‌تر حرکت کنی احساس بهتری داشته باشی». و وقتی پدرم فوت کرد، برای خانم گاتلی آنقدر مهم بود که به مراسم خاکسپاری‌ آمد؛ پدرم سال‌های سال در کنسرت‌هایش شرکت کرده بود. نمی‌توان چنین درسی را از یک معلم تک‌دوره‌ای آموخت که اجازه می‌دهد در اولین جلسه، آهنگ «یک‌هزار مایل»‌ را اجرا کنید و به محض اینکه خسته شدید دوره را ترک کنید.\n\nآدم‌هایی مثل خانم گاتلی و آقای بالو -و چهره‌هایی مانند دوروتی دی، فرِد راجرز و مارتین لوتر کینگ جونیور- صرفاً مجموعه‌ای تصادفی از انسان‌ها نیستند. به این نتیجه رسیده‌ام که آن‌ها عضو یک پادفرهنگ مشترک‌اند: پادفرهنگ تعهد. همۀ آن‌ها با اقدام قاطع مشابهی به چیزهای خاصی متعهد می‌شوند، به مکان‌ها و اجتماعات خاص، یا به جنبش‌ها و حرفه‌های خاص، یا به نهادها و مردم خاص.\nاز اصطلاح «پادفرهنگ» استفاده می‌کنم چون فرهنگِ غالب امروزی ما را به چنین چیزی سوق نمی‌دهد. فرهنگ غالب ما را سوق می‌دهد به اینکه رزومۀ خود را پُر کنیم و پایبند جایی نشویم. ما را وادار می‌کند تا به مهارت‌های انتزاعی‌ای ارزش بدهیم که می‌توان آن‌ها را همه‌جا به کار برد، نه مهارت‌های دستی‌ای که به ما کمک می‌کنند فقط یک کار را به‌خوبی انجام دهیم. فرهنگ غالب به ما می‌گوید دربارۀ هیچ‌چیز زیاد احساساتی نشویم. به ما می‌گوید بهتر است محض احتیاط فاصلۀ خود را با هر چیز حفظ کنیم، چون ممکن است چوب حراج بخورد، واگذار شود، تحلیل برورد، یا [برعکس] کاراتر شود. از ما می‌خواهد چیزی را بیش‌ازحد جدی نگیریم و، وقتی هم دیگران جدی نمی‌گیرند، تعجب نکنیم. مهم‌تر از همه، به ما می‌گوید دست خود را در انتخاب‌هایمان باز بگذاریم.\nانسان‌هایی که از آن‌ها حرف می‌زنم یاغی‌اند. آن‌ها عمر خود را به سرپیچی از این فرهنگ غالب سپری می‌کنند.\nآن‌ها شهروندند؛ خود را در قبال اتفاقاتی که برای جامعه می‌افتد مسئول می‌دانند. وطن‌پرستند؛ به محل زندگی‌شان و به همسایه‌های ساکن در آن عشق می‌ورزند.\nسازنده‌اند؛ ایده‌ها را در بلندمدت به واقعیت بدل می‌کنند.\nناظرند؛ بر نهادها و جوامع نظارت می‌کنند.\nپیشه‌ورند؛ به هنرهای دستی خود افتخار می‌کنند.\nو همراه‌اند؛ برای مردم وقت صرف می‌کنند.\nاین افراد با چیزهای خاصی رابطه برقرار می‌کنند و، با مشغول‌شدن با چنین رابطه‌ای برای مدتی طولانی، عشق خود را به آن نشان می‌دهند، یعنی با بستن درها و چشم‌پوشی از گزینه‌های دیگر به‌خاطر این رابطه.\nدر روایت‌های هالیوودی از شجاعت، معمولاً داستان در قالب «کشتن اژدها» بیان می‌شود: شخصیتی بد وجود دارد و لحظه‌ای باشکوه که در آن شوالیۀ شجاع تصمیمی سرنوشت‌ساز می‌گیرد تا همه‌چیزش را در راه کسب پیروزی برای مردم به خطر بیندازد. مردی را می‌بینیم که در برابر تانک ایستاده است یا سربازانی که به بالای تپه یورش می‌برند یا یک نامزد انتخابات که در زمان مناسب نطقی عالی ایراد می‌کند.\nاما درسی که از این قهرمانان دیرین آموختم این است که بی‌باکی در دنیا فقط این نیست. حتی مهم‌ترین نوع دلاوری و رشادت که می‌تواند برای ما الگو باشد این نیست، چراکه بیشتر ما مجبور نیستیم در عمر خود با بسیاری از لحظات دراماتیک و سرنوشت‌ساز مواجه شویم. بیشتر ما فقط زندگی روزمرۀ خود را داریم: صبح هر روز را عادی پشت سر می‌گذاریم، صبحی که در آن می‌توانیم تصمیم بگیریم کاری را شروع کنیم یا به کاری ادامه بدهیم، یا کنارش بگذاریم. این چیزی است که معمولاً زندگی به ما می‌دهد: نه لحظات باشکوه و متهورانه، بلکه جریانی روان از لحظات کوچک و معمولی که باید از دل آن‌ها برای خودمان معنا بیابیم.\nقهرمانان پادفرهنگ تعهد -در طول روزها و سال‌های پی‌درپی- خود به رویدادهایی دراماتیک بدل شده‌اند. و چندین اژدها سر راهشان ایستاده‌اند: ملال روزمره، حواس‌پرتی، و تردیدی که تعهد پایدار را تهدید می‌کند. در این میان، لحظات باشکوه این قهرمان‌ها بیشتر به باغبانی شبیه است تا شمشیرزنی.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی TARJOMAAN.SHOP بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        این مطلب را پیت دیویس نوشته و در تاریخ ۳ مه ۲۰۲۱ با عنوان «SEEKING A COUNTERCULTURE OF COMMITMENT IN AN AGE OF INFINITE BROWSING» در وب‌سایت لیتراری‌هاب منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «در دنیایی که عاشق تجربه‌های تازه است، به تعهد و تکرار پناه ببرید» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱ آبان ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        این مطلب برشی است از کتاب متعهد: مسئلۀ تعهد در عصر جست‌وجوی بی‌پایان نوشتۀ پیت دیویس.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        Davis,Pete. Dedicated: The Case for Commitment in an Age of Infinite Browsing. Simon & Schuster, 2021                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        پیت دیویس (Pete Davis) اهل فالزچرچ ایالت ویرجینیاست. او روی پروژه‌هایی کار می‌کند که هدفشان تعمیق دموکراسی و یکپارچگی آمریکاست. دیویس در سال ۲۰۱۵ با همکارانش شرکت گِت‌اِوِی را تأسیس کرد که کارش تأمین کلبه‌های کوچک برای استراحت در خارج از شهرهای بزرگ است. سخنرانی او در جشن فارغ‌التحصیلی مدرسۀ حقوق هاروارد با عنوان «پادفرهنگ تعهد» بیش از ۳۰میلیون بازدید داشته است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        liquid modernity"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653924.json b/train/540653924.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c8222db9fc98ce93c3081dcf6b54b0536c1d4c7d
--- /dev/null
+++ b/train/540653924.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "همه‌گیری همۀ ما را تا سرحد مرگ خسته کرده است",
+  "subtitle": "در این دوره بهتر از همیشه فهمیده‌ایم که به حضور دیگران نیاز داریم، نه ارتباط با آن‌ها",
+  "introduction": "قرنطینه که شروع شد، خیلی‌ها نفس راحتی کشیدند. برای مدتی از دستِ رفت‌و‌آمدهای فلاکت‌بارِ اول صبح، و نشستن پشت میزهای کسالت‌بار اداره خبری نبود. کار در خانه راحت به نظر می‌رسید و خبری از همکارها و رئیس‌های ناخوشایند هم نبود. اما حالا، بعد از یک سال و نیم، آنچه برایمان باقی مانده است خستگی‌ای است بی‌پایان، خستگی‌ای که انگار سال‌ها استراحت هم نمی‌تواند آن را از تنمان در کند. چرا این‌قدر خسته‌ایم؟ بیونگ‌چول هان جوابی برای این سؤال دارد.",
+  "content": "بیونگ‌چول هان، نیشن— کووید ۱۹ آینه‌ای است که بحران‌های جامعه‌مان را باز می‌تاباند و نشانگان آسیب‌شناختی‌ای را که پیش از همه‌گیری وجود داشته‌اند مشهودتر عرضه می‌کند. یکی از آن‌ها خستگی است. همۀ ما به‌نوعی احساس می‌کنیم که خیلی خسته‌ایم، خستگی‌ای بنیادی که مثل سایه همه‌جا و همه‌وقت همراه ماست. اما طی این همه‌گیری حتی احساس خستگی بیشتری کرده‌ایم. بطالتِ تحمیل‌شده به ما در زمان قرنطینه خسته‌مان کرده است. بعضی‌ها ادعا می‌کنند که ممکن است زیبایی فراغت را از نو کشف کنیم و از سرعت زندگی کاسته شود. درواقع، آنچه بر زمان قرنطینه مسلط است نه فراغت و آهستگی، بلکه خستگی و افسردگی است.\nچرا این‌قدر احساس خستگی می‌کنیم؟ امروزه خستگی پدیده‌ای جهانی به نظر می‌رسد. ده سال پیش، کتابی به نام جامعۀ فرسودگی۱ منتشر کردم و در آن خستگی را به‌مثابۀ بیماری‌ای وصف کردم که «جامعۀ نئولیبرال موفقیت‌‏محور‏»۲ از آن رنج می‌برد. خستگی‌ای که طی همه‌گیری تجربه شد مرا مجبور کرد تا دوباره به آن موضوع فکر کنم. کار، هر چقدر هم که سخت باشد، منجر به خستگی بنیادی نمی‌شود. ممکن است پس از کار از پا بیفتیم، اما این ازپاافتادگی با خستگی بنیادی هم‌سان نیست. کار در نقطه‌ای به پایان می‌رسد. اما اجبار به موفقیت، که خود را بردۀ آن ساخته‌ایم، از آن نقطه فراتر می‌رود. در زمان فراغت همراه ماست، حتی در خواب عذابمان می‌دهد و اغلب منجر به بی‌خوابی می‌شود. خلاصی از این اجبار ممکن نیست. دقیقاً همین فشار درونی است که ما را خسته می‌کند. بنابراین تفاوتی میان خستگی و ازپاافتادگی وجود دارد. نوعِ درستِ ازپاافتادگی حتی می‌تواند ما را از شرّ خستگی خلاص کند.اختلالات روانی‌ای از قبیل افسردگی و فرسودگی نشانگانِ گونه‌‏ای از بحران جدی آزادی‌اند. این‌ها نشانه‏‌های یک بیماری هستند و بیانگر اینکه امروزه آزادی اغلب به اجبار تبدیل می‌شود. ما فکر می‌کنیم آزادیم. اما درواقع خود را مشتاقانه تا سرحد متلاشی‌شدن استثمار می‌کنیم. تا دم مرگ به خود تحقق می‌بخشیم و خود را بهینه می‌کنیم. منطقِ موذی «موفقیت» ما را دائماً مجبور می‌کند که از خودمان جلو بزنیم. همین‌که موفق شدیم، می‌خواهیم موفق‏تر شویم، یعنی می‌خواهیم دوباره از خودمان پیش بیفتیم. اما، البته، جلوزدن از خودمان غیرممکن است. این منطق مضحک درنهایت به درهم‏ریختگیِ روانی منجر می‌شود. شخصی که به دنبال موفقیت است تصور می‏‌کند که آزاد است اما درواقع برده است. او بردۀ محض است، تاجایی‌که داوطلبانه خود را، حتی زمانی‌که اربابی حضور ندارد، استثمار می‌کند.\nجامعۀ نئولیبرال موفقیت‌‏محور استثمار را حتی بدون سلطه ممکن می‌کند. آن «جامعۀ انضباطی» و فرمان‌ها و منع‌هایش که میشل فوکو در مراقبت و تنبیه تحلیل کرده است جامعۀ موفقیت‏‌محور امروز را توصیف نمی‌کند. جامعۀ موفقیت‏‌محور از خودِ آزادی بهره‌کشی می‌کند. خوداستثماری۳ از استثمار به دست دیگران کاراتر است زیرا با احساس آزادی ارتباطی تنگاتنگ دارد. کافکا با وضوح بسیار تناقضِ آزادیِ برده‌ای را که فکر می‌کند ارباب است بیان کرده است. او در یکی از گزین‌گویه‌هایش می‌نویسد: «حیوان وحشی تازیانه را از چنگ اربابش می‌‏رباید و برای آنکه بدل به ارباب شود خود را با آن می‌زند، بی‌خبر از اینکه این تنها خیالی است ساخته‌وپرداختۀ گرۀ تازه‌ای در تازیانۀ ارباب». این تازیانه‌زنی همیشگی به خویش ما را خسته و، درنهایت، افسرده می‌کند. می‌‏شود گفت نئولیبرالیسم برپایۀ تازیانه‌زنی به خویش بنا شده است.\nنکتۀ عجیب دربارۀ کووید ۱۹ این است که مبتلایان به آن از خستگی مفرط و فرسودگی رنج می‌برند. این بیماری ظاهراً همان ویژگی‏‌های خستگی بنیادی را دارد. همچنین هر روز گزارش‌های بیشتری از بیمارانی می‌رسد که بهبود یافته‌اند، اما هنوز از علائم شدیدِ درازمدتِ آن رنج می‌برند که یکی از آن‌ها «سندروم خستگی مزمن» است. عبارت «باتری‌ها دیگر شارژ نمی‌شوند» توصیف خوبی از این وضع است. مبتلایان به این خستگی دیگر قادر به کارکردن نیستند. حتی برای پرکردن لیوانی آب هم باید به خود فشار بیاورند. وقتی راه می‌روند، مجبورند مکرراً توقف‌ کنند تا نفسشان جا بیاید. احساسی همچون مردۀ متحرک دارند. یکی از بیماران می‌گوید: «درواقع انگار گوشی همراه فقط ۴ درصد شارژ شده است و تو واقعاً فقط ۴ درصد شارژ برای کل روز داری و نمی‌شود دوباره شارژش کرد».\nاما این ویروس فقط مبتلایان به کووید را خسته نمی‌کند. حتی افراد سالم را هم خسته می‌کند. اسلاوی ژیژک در کتابش، همه‌گیری! کووید۱۹ جهان را تکان می‌دهد۴، یک فصل کامل را به این سؤال اختصاص می‌دهد: «چرا ما همیشه خسته‌ایم؟». ژیژک هم آشکارا این را حس می‌کند که همه‌گیری ما را خسته کرده است. در همان فصل، ژیژک با کتابِ من، جامعۀ فرسودگی، از در مخالفت درمی‌آید و می‏‌گوید که خوداستثماری جای استثمار توسط دیگران را نگرفته، بلکه تنها به کشورهای جهان‌سوم منتقل شده است. من دربارۀ اینکه این انتقال رخ داده با ژیژک موافقم. اما کتاب من بیشتر به جوامع نئولیبرال غربی می‏‌پردازد، نه وضعیت کارگران چینی. اما شکل نئولیبرال زندگی نیز از طریق شبکه‌های اجتماعی در حال گسترش به سراسر جهان‌سوم است. افزایش خودستایی، اتمیزه‌شدن و خودشیفتگی در جامعه پدیده‌ای جهانی است. شبکه‌های اجتماعی همۀ ما را به تولیدکننده تبدیل می‌کند، به کارآفرینانی که تجارتشان خویشتنشان است. شبکه‌های اجتماعی آن فرهنگ خودپسندی را جهانی می‌سازند که جامعه و هر چیز اجتماعی را محو می‌کند. ما خود را تولید می‌کنیم و خویشتن‌هایمان را در معرض نمایشی دائمی قرار می‌دهیم. این تولید خویشتن، این «در معرض نمایش» بودنِ همیشگیِ خود، ما را خسته و افسرده می‌کند. ژیژک به این خستگی بنیادی که ویژگی زمان حال ماست و توسط این همه‌گیری تشدید شده نمی‌پردازد.\nژیژک گویا در قطعه‌ای از کتاب همه‌گیری‌اش نسبت به فرضیۀ خوداستثماری نرم می‌شود و می‌نویسد «آن‌ها [افرادی که از خانه کار می‌کنند] ممکن است زمان حتی بیشتری برای ’استثمار خود‘ [نقل‌به‌عین] پیدا کنند». در دورۀ همه‌گیری، اردوگاه نیروی کار نئولیبرالی نام جدیدی پیدا کرده است: دفتر کار خانگی. کار در دفتر کار خانگی خسته‌کننده‌تر از کار در دفتر است. هرچند این را نمی‌توان در چارچوبِ خوداستثماری مضاعف توضیح داد. آنچه خسته‌کننده است انزوای موجود در این شیوۀ کارکردن است، نشستن بی‌پایان با پیژامه در برابر نمایشگر. ما با خودمان رویارو شده‌ایم و دائماً مجبوریم نگرانِ خودمان باشیم و گمانه‌‏زنی کنیم. خستگی بنیادی درنهایت نوعی خستگیِ خود است. دفتر کار خانگی، به این دلیل که ما را حتی عمیق‌تر از قبل در خودمان گرفتار می‌کند، خستگی‌مان را شدت می‌بخشد. دیگرانی که می‌توانند حواس ما را از خودمان پرت کنند غایب‌اند. ما به‌خاطر فقدان تماس اجتماعی، آغوش‌ها و لمس جسمانی خسته می‌شویم. تحت شرایط قرنطینه رفته‌رفته متوجه می‏شویم که شاید دیگران آن‌طور که سارتر در نمایشنامۀ دوزخ۵ گفته «جهنم» نیستند، بلکه شفایند. این ویروس همچنین ناپدیدشدن «دیگری» را که در برون‌راندن دیگری۶ شرح داده‌ام شتاب می‌بخشد.\nغیاب عادات همیشگی یکی دیگر از دلایل خستگی ناشی از دفتر کار خانگی است. ما، به‌خاطر انعطاف‌پذیری، داریم عادات ثابتی را از دست می‌دهیم که به زندگی ثبات و جانِ تازه می‌بخشند. غیاب ضرباهنگ امور، به‌ویژه، افسردگی را تشدید می‌کند. این رسوم و عادات همیشگیِ آفرینندۀ اجتماعْ بدون ارتباط هستند، حال‌آنکه امروزه آنچه غالب است ارتباط بدون اجتماع است. حتی همان عاداتی که هنوز در اختیار داشتیم، از قبیل تماشای مسابقات فوتبال، کنسرت‌ها و رفتن به رستوران، تئاتر یا سینما، لغو شده‌اند. بدون رسوم همیشگی احوال‌پرسی، مجبوریم به خود اتکا کنیم. اینکه بتوانیم به‌گرمی با کسی احوال‌پرسی کنیم بار خویشتنمان را سبک‌تر می‌کند. فاصله‌گذاری اجتماعی بساط زندگی اجتماعی را برمی‌چیند. ما را خسته می‌کند. سایر مردم را به ناقلین بالقوۀ ویروسی تقلیل می‌دهد که باید فاصلۀ فیزیکی با آن‌ها را حفظ کرد. این ویروس بحران‌های فعلی ما را دامنه‌دارتر می‌کند؛ در حال نابودکردن اجتماعی است که خود ازپیش دچار بحران بود؛ و ما را با یکدیگر بیگانه می‌کند. در این زمانۀ شبکه‌های اجتماعی که امر اجتماعی را تقلیل می‌دهد و ما را منزوی‌ می‌کند، حتی از آنچه بوده‌ایم تنهاتر شده‌ایم.فرهنگ نخستین چیزی بود که طی قرنطینه رها شد. فرهنگ چیست؟ آنچه اجتماع را به وجود می‌آورد! بدون آن ما به جایی می‌رسیم که، مثل حیوانات، صرفاً در پی بقا باشیم. این اقتصاد نیست که باید در اسرع وقت از این بحران خلاص شود بلکه، ورای همه‌چیز، فرهنگ یا به‌عبارتی زندگی اجتماعی است که باید نجاتش دهیم.\n                                                                                          •••\nجلسات مداوم در زوم نیز ما را خسته می‌کنند. آن‌ها ما را تبدیل به زامبی‌های زوم می‌کنند. مجبورمان می‌کنند تا دائماً به درون آینه بنگریم. نگاه‌کردن به چهرۀ خود روی نمایشگر خسته‌کننده است. ما پیوسته با چهره‌های خود مواجهیم. عجیب آنکه این ویروس دقیقاً در زمانۀ سلفی پدیدار شده است، رسمی که می‌توان آن را به‌منزلۀ چیزی منتج از خودشیفتگی جامعه‌مان توضیح داد. ویروس این خودشیفتگی را تشدید می‌کند. طی همه‌گیری، همگی ما دائماً با چهره‌های خود مواجهیم؛ ما در مقابل نمایش‌گرهایمان نوعی سلفی بی‌انتها تولید می‌کنیم. این‌ها ما را خسته می‌کند.\nخودشیفتگیِ زوم عوارض جانبی عجیب‌وغریبی به بار آورده است؛ منجر به رونق جراحی زیبایی شده است. تصاویر کج‌وکوله و تیره‌وتار روی نمایشگر باعث مأیوس‌شدن آدم‌ها از ظاهرشان می‌شود، و اگر از قضا وضوح نمایشگر بالا باشد، ناگهان چین‌وچروک، طاسی، لکه‌های کبدی، پف پای چشم و سایر نواقص پوستی نامطبوع را در خودمان کشف می‌کنیم. از زمان آغاز همه‌گیری، جست‌وجوها در گوگل برای جراحی زیبایی اوج گرفته است. طی قرنطینه، جراحان زیبایی با سیلی از پرس‌وجوهای  مشتریان برای بهبود ظاهر تکراری‌شان مواجه بوده‌اند. حتی صبحت از «دیسمورفیای۷ زوم» است. آینۀ دیجیتالیْ مروج این دیسمورفیا (دل‌مشغولی اغراق‌شده دربارۀ نقایص فرضی در ظاهر جسمانی شخص) است. این ویروسْ جنونِ بهینه‌سازی را که از پیش از همه‌گیری ما را در چنگال خود داشت تا منتهی درجۀ خود پیش می‌راند. اینجا نیز ویروس آینه‌ای در برابر جامعه‌مان می‌گیرد. و درمورد دیسمورفیای زوم، این آینه واقعی است! یأس محض از ظاهرمان در ما بیدار می‌شود. دیسمورفیای زوم، این دل‌مشغولی نامعقول دربارۀ خودمان، ما را خسته می‌کند.\nهمه‌گیری عوارض جانبی منفی دیجیتالی‌شدن را نیز آشکار کرده است. ارتباط دیجیتال رویدادی بسیار یک‌طرفه و فروکاسته است: هیچ نگاه خیره، هیچ بدنی در کار نیست. حضور جسمانی دیگری را کم دارد. همه‌گیری این را تضمین می‌کند که این شکلِ ارتباطِ ذاتاً غیرانسانی به هنجار تبدیل شود. ارتباط دیجیتال ما را خیلی‌خیلی خسته می‌کند. ارتباطی بدون طنین، ارتباطی عاری از شادی. ما در جلسه‌ای در زوم بنابه دلایل فنی نمی‌توانیم به چشمان یکدیگر نگاه کنیم. تمام کاری که می‌کنیم خیره‌شدن به نمایشگر است. غیاب نگاه خیرۀ دیگری ما را خسته می‌کند. امیدوارم این همه‌گیری ما را متوجه کند که حضورِ دیگری چیزی است که با خود شادی می‌آورد، اینکه زبان متضمن تجربه‌ای جسمانی است، اینکه گفت‌وگویی موفق مستلزم حضور بدن‌ها است، اینکه ما مخلوقاتی جسمانی هستیم. عادات همیشگی‏‌ای که طی همه‌گیری از دست داده‌ایم نیز متضمن تجربۀ جسمانی‌اند. آن‌ها بازنمودی از اشکال ارتباط جسمانی‌اند که جامعه را می‌آفرینند و بنابراین شادی می‌آورند. مهم‌تر از همه، ما را از خودمان دور می‌کنیم. در وضعیت فعلی، آن عادات و رسوم همیشگی پادزهری برای خستگی بنیادی خواهد بود. به‌همین‌ترتیب، فی‌نفسه، جنبه‌ای جسمانی در اجتماع وجود دارد. دیجیتالی‌شدن انسجام اجتماعی را تضعیف می‌کند، تاجایی‌که موجب حذف حضور فیزیکی می‏‌شود. ویروس ما را با بدن‌هایمان بیگانه می‌کند.\nتوجه زیاد به سلامتی از پیش از همه‌گیری فراگیر بوده است. اینک ما در وهلۀ اول دل‌مشغول بقا هستیم، گویی در وضعیت جنگی دائمی قرار داریم. در نبرد بر سر بقا، مسئلۀ زندگیِ خوب مطرح نیست. ما تمام نیروهای زندگی را فرا می‌خوانیم تنها به این منظور که هرطور شده زندگی را طولانی‌تر کنیم. با این همه‌گیری، این نبرد سهمگین برای بقا متحمل گسترشی ویروسی شده است. ویروس جهان را به بخش قرنطینه‌ای تبدیل می‌کند که در آن تمام زندگی به‌خاطر بقا معلق می‌شود.\nامروزه سلامت مهم‌ترین هدف بشر شده است. جامعۀ بقامحور درکش از زندگی خوب را از دست می‌دهد. حتی لذت نیز در پیشگاه سلامت، که هدفی غایی است، قربانی می‌شود. نیچه قبلاً سلامتی را ایزدبانویی جدید نامیده است. ممنوعیتِ سفت‌وسخت سیگارکشیدن نیز این شیفتگی به بقا را بیان می‌کند. لذت باید جای خود را به بقا بدهد. طولانی‌کردن زندگی والاترین ارزش است. ما هرآنچه زندگی را لایق زیستن می‌کند، رضایت‌مندانه، به نفع بقا قربانی می‌کنیم.\nمنطق حکم می‌کند که حتی در زمانۀ همه‌گیری تمام جنبه‌های زندگی را قربانی نکنیم. این وظیفۀ سیاست است که تضمین کند زندگی فقط به حیات، به بقای صرف، فروکاسته نمی‌شود. من کاتولیکم. دوست دارم، به‌خصوص در این زمانۀ عجیب، به کلیسا بروم. کریسمس پارسال در یک مراسم عشای ربانی شبانه شرکت کردم که علی‌رغم همه‌گیری برگزار شد. باعث خوشحالی‌ام شد. متأسفانه از کُندُر، که عاشقش هستم، خبری نبود. از خودم پرسیدم: آیا علیه کُندُر نیز ممنوعیت سفت‌وسختی در طول همه‌گیری وجود دارد؟ چرا؟ وقتی از کلیسا خارج می‌شدم، از روی عادت دستم را به درون سنگاب۸ دراز کردم و شوکه شدم: سنگاب خالی بود. یک قوطی مایع ضدعفونی‌کننده کنار آن گذاشته بودند.\n                                                                                          •••\n«اندوه کرونا»۹نامی است که کُره‌ای‌ها به افسردگی‌ای داده‌اند که در زمان همه‌گیری در حال سرایت است. تحت شرایط قرنطینه، بدون تعامل اجتماعی، افسردگی تشدید می‌شود. همه‌گیری واقعی افسردگی است. کتاب جامعۀ فرسودگی با تشخیص زیر آغاز می‌شود:\nهـر عصـر ابتلائـات خـاص خـود را دارد. بـه همیـن منـوال، یـک عصـر باکتـری وجـود داشـت کـه حداکثر تا کشـف آنتی‌بیوتیک‌هـا پایـان یافـت. بـا وجـود تـرس گسـترده از همه‌گیرشـدن آنفولانـزا، مـا در عصـر ویـروس هـم زندگـی نمی‌کنیـم. بـه‌لطـف فنـاوری ایمنی‌شناسـی، چنـان عصـری را پشـت سـر گذاشـته‌ایم. از منظـر آسیب‌شـناختی، نـه باکتری‌هـا یـا ویروس‌هـا، بلکـه نورون‌هـا شـاخص تعیین‌کننـدۀ قـرن بیسـت‌ویکم هسـتند کـه تـازه در ابتـدای راهـش هسـتیم. بیماری‏‌های عصبی از قبیـل افسـردگی، اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالـی، اختلال شـخصیت مـرزی و سـندرم خستگی علامت‌های شـاخص آسـیب‌های سلامت در آغاز قرن بیسـت‌ویکم‌اند.۱۰\nما به‌زودی واکسن کافی برای شکست‌دادن ویروس خواهیم داشت. اما هیچ واکسنی در برابر همه‌گیری افسردگی در کار نخواهد بود.\nافسردگی همچنین نشانه‌ای از جامعۀ فرسوده است. فردی که در جامعۀ موفقیت‏‌محور به دنبال موفقیت است، در لحظه‌ای که دیگر قادر به «توانستن» نیست، به خستگی مبتلا می‌شود. در رسیدن به خواستۀ موفقیت که بر خود تحمیلش کرده ناکام می‌ماند. رسیدن به مرحله‌ای که در آن دیگر قادر به «توانستن» نیستیم منجر به تهمت‌زنی و خشونت‌ورزی علیه خویش می‌شود. فرد موفقیت‏‌جو جنگی علیه خودش به راه می‌اندازد و در آن تباه می‌شود. پیروزی در این جنگِ علیه خویشتن خستگی نام دارد.\nسالانه چندین هزار نفر در کرۀ جنوبی خودکشی می‌کنند. علت اصلی افسردگی است. در سال ۲۰۱۸، حدود ۷۰۰ کودک مدرسه‌ای اقدام به خودکشی کردند. رسانه‌ها حتی از یک «قتل‌عام خاموش» سخن می‌گویند. در مقابل، تا اینجا تنها۱۷۰۰ نفر در کرۀ جنوبی در اثر کووید۱۹ مرده‌اند. این نرخِ بسیار بالای خودکشی به‌سادگی به‌عنوان تلفات جانبی جامعۀ موفقیت‏‌محور پذیرفته شده است. هیچ اقدام قابل‌توجهی در راستای کاهش این نرخ صورت نگرفته است. همه‌گیریْ مسئلۀ خودکشی را تشدید کرده است؛ از زمان آغاز شیوع، نرخ خودکشی در کرۀ جنوبی به‌سرعت بالا رفته است. ویروس آشکارا افسردگی را وخیم‌تر می‌کند. اما در گوشه‌وکنار جهان توجه کافی به پیامدهای روانشناختی همه‌گیری نمی‌شود. مردم به حیات بیولوژیکی‌شان فروکاسته شده‌اند. همه فقط به حرف ویروس‌شناس‌هایی گوش می‌دهند که اقتدار مطلق را در تفسیر این وضعیت به دست گرفته‌اند. بحرانِ واقعیِ ناشی از این همه‌گیری این واقعیت است که صرف حیات تا حد یک ارزش مطلق بر کشیده شده است.\nویروس کووید۱۹، از طریق تعمیق گسل‌های اجتماعی ناشی از بیماری، جامعۀ فرسوده را مستهلک می‌کند و ما را به‌سوی یک خستگی دسته‌جمعی سوق می‌دهد. بنابراین ویروس کرونا می‌تواند ویروس خستگی نیز نامیده شود. اما این ویروس همچنین بحرانی است در معنای یونانی واژۀ کریسیس، یعنی نقطۀ عطف. زیرا ممکن است ما را قادر سازد تا سرنوشتمان را دگرگون کرده و از عذابمان روی بگردانیم. مصرّانه از ما درخواست می‌کند: باید زندگی‌ات را عوض کنی! اما ما فقط به‌شرطی می‌توانیم این کار را بکنیم که به‌نحوی بنیادین جامعه‌مان را اصلاح کنیم، به‌شرطی که موفق به یافتن شکل تازه‌ای از زندگی شویم که در مقابلِ ویروس خستگی مقاوم باشد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان            شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و  سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع  معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان            تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان    در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی    ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با    خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر    بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،      دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول    سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی    ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا    هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید    می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت    کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را بیونگ‌چول هان نوشته و در تاریخ ۳۳ آوریل ۲۰۲۱ با عنوان «The Tiredness Virus» در وبسایت نیشن منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «همه‌گیری همۀ ما را تا سرحد مرگ خسته کرده است» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ  علی امیری منتشر شده است.  وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۷ مهر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• بیونگ‌چول هان (Byung-Chul Han) فیلسوفی آلمانی و متولد کره است. از کتاب‌های او می‌توان به سرمایه‌داری و سائق مرگ (Capitalism and the Death Drive) و اخراج دیگری: جامعه ، ادراک و ارتباطات امروز (The Expulsion of the Other: Society, Perception and Communication Today) اشاره کرد. انتشارات ترجمان دو کتاب او، جامعۀ فرسودگی و جامعۀ شفافیت، را ترجمه و در قالب یک کتاب منتشر کرده است.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n[۱]  انتشارات ترجمان این کتاب را به همراه کتاب دیگری از بیونگ‌چول هان در یک جلد و با عنوان جامعۀ فرسودگی، جامعۀ شفایت منتشر کرده است. برای خرید این کتاب به فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop مراجعه کنید.[۲] Neoliberal achievement society[۳]  Self-exploitation[۴]  Pandemic! Covid-۱۹ Shakes the World[۵]  No Exit نمایشنامه‌ای است که در سال ۱۹۴۴ منتشر شد. عنوان اصلی آن خروج ممنوع است، ولی در ایران با عناوینی چون دوزخ، خلوتکده، در بسته و اتاق بسته ترجمه شده است [مترجم].[۶]  The Expulsion of the Other[۷]  Dysmorphia: اختلال بدشکلی بدن که باعث می‌شود فرد احساس کند زشت یا بدقواره است [مترجم].[۸]  Stoup ویژۀ آب تعمید در کلیساها [مترجم].[۹] corona blues[۱۰]  از کتاب جامعۀ فرسودگی، جامعۀ شفافیت؛انتشارات ترجمان علوم انسانی؛ زمستان ۱۳۹۸.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653925.json b/train/540653925.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..227f2d64dd1aa2b9c41d0b35d970d41cad13369c
--- /dev/null
+++ b/train/540653925.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در اینترنت سایه به سایه دنبالت می‌کنم",
+  "subtitle": "ما عاشق دیدزدنِ دزدکی دیگرانیم و اینترنت فرصت خوبی برای این کار به ما می‌دهد",
+  "introduction": "برای خیلی از ما، این فرایند آشنایی است: اسمی را در گوگل جست‌وجو می‌کنیم. نام‌های مشابه و نتایج پرت را کنار می‌گذاریم. بالاخره با آزمون و خطا چیزی دستمان را می‌گیرد. مثلاً می‌فهمیم طرف در اینستاگرام صفحه‌ای دارد. بازش می‌کنیم. اول پست‌هایش را می‌بینیم و می‌خوانیم، بعد می‌بینیم چه کسانی را دنبال می‌کند، بعد چک می‌کنیم چه پست‌هایی را لایک کرده است و چه کسانی پست‌هایش را لایک کرده‌اند، و این فرایند را ادامه می‌دهیم تا به سرحد جنون برسیم. میل به تعقیب دیگران در اینترنت از کجا می‌آید؟",
+  "content": "بگذارید ناپدید شوم تا شاید آنچه می‌بینم در زیبایی‌اش به کمال رسد؛ چراکه آن وقت دیگر همانی نیست که می‌بینم.\n— سیمون وِی، ثقل و فیض\nبِکا راثفِلد،ییل ‌ریویو — عشق‌ِ غریبه‌ها مثلِ رؤیای غریبه‌هاست: برای ناظران، کسل‌کننده است و نامفهوم.یا شاید آن موقع این‌طور فکر می‌کردم، همان وقتی که برای اولین بار، از لا‌به‌‌لای صفحات اینترنت، پروفایل ریچل را پیدا کردم، با علم به اینکه او همان کسی است که آدام به‌خاطرش من را ترک کرده بود. روی عکسِ ساحل‌هایی که رفته بود، کیک‌های پف‌کرده و ناصافی که پخته بود، متن‌هایی که زیرشان خط‌ کشیده بود و بچه‌های کوچکی که قلقلکشان داده بود، کلیک کردم. قفسۀ کتاب‌هایش در پس‌زمینۀ تعدادی از عکس‌ها پیدا بود. وقتی روی عکس‌ها زوم کردم و چشم‌هایم را تنگ کردم، توانستم یک ردیف از کتاب‌های کلاسیکِ نعنایی‌رنگِ پنگوئن را پیدا کنم. شریک عاطفی قبلی ریچل هم برخی از عکس‌های ریچل را لایک کرده بود. این را از آنجا فهمیدم که من نه‌فقط روی عکس‌های ریچل، بلکه روی پروفایل همۀ آدم‌هایی که عکس‌های ریچل را لایک کرده بودند هم کلیک کردم، روی عکس‌های آن‌ها و روی پروفایل آدم‌هایی که آن عکس‌ها را لایک کرده بودند هم همین‌طور. تا بالاخره متوجه شدم پنج صبح است و من قوز‌کرده و گوشی‌به‌دست به عکس‌های باغچۀ گوجه‌فرنگی معلم سوم ابتدایی شریک عاطفی قبلی ریچل خیره شده‌ام.\nخود آدام در هیچ‌یک از پست‌های رِیچل حضور نداشت، چه رسد به پست‌های باغچۀ معلم کلاس سوم شریک‌ عاطفی قبلی‌ ریچل. اما من به پست‌های ریچل از منظر علاقه‌ای که آدام به ریچل داشت نگاه می‌کردم، علاقه‌ای که مانند یک‌جور رسوبِ مشهود و ملموس بود. شاید چندان درست نباشد بگویم رِیچل کسی بود که آدام به‌خاطرش من را ترک کرده بود. معنای ضمنی «ترک‌‌کردن» این است که من برای آدام یک مقصد یا هدف بوده‌ام. اما هیچ‌چیز برای آدام دائمی نبود، نه من، نه رِیچل و نه شریک‌ عاطفیِ قبلی‌اش قبل از ما دو نفر، یعنی دختری که یک وبلاگ عکاسی درهم‌برهم داشت و احتمالاً فکرش را هم نمی‌کرد کسی به چنان درگیری ذهنی‌ای دچار شود که این وبلاگ را پیدا کند. آخرین باری که یخچال آدام را باز کردم، سه بطری مشروبِ نامرغوب و یک کیسۀ پلاستیکی چروک‌شدۀ قارچ‌ روان‌گردان پیدا کردم. آدام، بی‌قرار و با چشمانی قرمز، فقط چند ساعت با مسمومیت در اثر مصرف مواد ‌توهم‌زا فاصله داشت. چنین آدمی را بگذارید کنار ریچلِ آرام و شیرین؛ هرگز نمی‌شد با این‌همه تناقض کنار آمد.آدم‌های هم‌نام با ریچل فراوان بودند: چهار درمان‌گر، یک فیلمنامه‌نویس، یک خوانندۀ گاسپل۱، و یک نقدنویس مشتاق که برای آمازون می‌نویسد. با‌این‌حال، تمام بیست صفحه‌ نتایج جست‌و‌جوی گوگل را مرور کردم. از کلیپ‎های خوانندۀ گاسپل و نظرات درمان‌گرها صرف‌نظر کردم، روی لینک‌های مرتبط آن‌قدر راست‌کلیک کردم که به صفحه‌های پرتی رسیدم که مثل دیوارهای گچیِ وامانده پوسته‌پوسته بودند. یک هفته هر شب، توی اتاق خوابم که هوا در آن جریان نداشت بیدار می‌ماندم و عرق می‌ریختم و اسکرول می‌کردم. رِیچل فیس‌بوک، اینستاگرام، توییتر، وبلاگ، لینکدین، پینترست و گودریدز داشت. جین آستین و ماری الیور را دوست داشت. در روزنامۀ دانشکده‌اش ستونی نوشته بود که از آن اطلاعات فراوانی دربارۀ سالن‌های غذا‌خوری دانشکده‌اش به دست آوردم. به تنها فهرست پخش موسیقی‌اش («موسیقی خوب») که در یوتیوب جمع‌ کرده بود گوش دادم که پر بود از آهنگ‌های لو رید. خوشبختانه او پنج کیلومتر آهسته‌تر از من می‌دوید. در پینترست، صد‌ها عکس از لباس‌های‌ عروسی را در بوردی به نام «یک روز از همین روزها» جمع ‌کرده بود. با شناختی که از آدام داشتم ( یا فکر می‌کردم دارم) غیرممکن بود این بورد با سلیقۀ آدام جور دربیاید.\nگاهی‌ اوقات واقعاً با سلفی‌هایی که جلوی آینه گرفته بود حرف می‌زدم. ناخن‌هایش خپل و کوتاه بودند و گوشه‌های لاکش پریده بود. طلبکارانه می‌پرسیدم «تو کی هستی؟». آن‌قدر روی انعکاس تصویرش در آینه زوم می‌کردم که در پیکسل‌‌ها محو می‌شد. «اصلاً چه شکلی هستی؟». گاهی اوقات فکر می‌کردم زیباست. در مهمانی تولدش در ۲۰۱۶، پیراهن مشکیِ تنگی پوشیده بود و رژِ لب تیرۀ اغواکننده‌ای زده بود. اما، در بقیۀ عکس‌ها، بین دندان‌هایش فاصله بود یا موهایش خیلی نرم و آویزان بود. مطمئن نبودم زیر این چهره‌های متفاوت، که تلاش می‌کردم با یکدیگر ترکیبشان کنم، هیچ چهرۀ حقیقی‌ای وجود داشته باشد: در پسِ تصاویر او فقط سیم‌های حلقه‌شدۀ لپ‌تاپم بود. حتی اگر می‌توانستم از صفحۀ نمایشگرم خنجری به او بزنم و صورتش را بخراشم، حتی اگر می‌توانستم دست ببرم توی بدنش و دل‌ و روده‌اش را بیرون بکشم، قادر نبودم تصور کنم او و آدام در خلوت دربارۀ چه چیزهایی حرف می‌زنند.\n در ابتدای فیلم «پرسونا» (۱۹۶۶)، اثر اینگمار برگمان، پسر‌بچه‌ای چهره‌ای را نوازش می‌کند که روی صفحۀ نمایش کم‌رنگ و پر‌رنگ می‌شود. دقیق‌تر بگویم، کودک تلاش می‌کند چهره‌ را نوازش کند، اما فقط می‌تواند نمایشگر را نوازش کند. نیم‌رخ او کاملاً در برابر نور خیره‌کنندۀ تصویر قرار دارد و دستش، که برای نوازش چهره دراز شده است، گشوده و غمگین است. چهره نیز واضح نیست. شاید چهرۀ الیزابت وُگلر (لیو اولمان) است، هنرپیشه‌ای که در میانۀ اجرای نمایش «الکترا» سکوت می‌کند؛ یا شاید چهرۀ آلما (بی‌بی اندرسون)، پرستاری پرحرف و در ابتدا خوش‌رو که به مراقبت از زنی گماشته شده که لجوجانه سکوت اختیار کرده است. این کودک هم ممکن است پسر الیزابت باشد. شاید هم نماد یا توهم است. همان‌طور که سوزان سانتاگ در نقد تأثیرگذارش دربارۀ این فیلم نوشته است، «پرسونا را بر اساس فُرمی ساخته‌اند که نمی‌توان آن را به یک ’داستان‘ تقلیل داد». مطمئن نیستیم حوادثی که فیلم طرح می‌کند -مونتاژهای گسسته‌ از مصلوب‌کردن‌ها، حرکات چرخشی و اغواگر مِه- رؤیا هستند یا واقعیت یا چیزی در میانۀ این دو.\nآلما در سراسر فیلم بارها حرکت ناشیانۀ پسر را تقلید می‌کند. در ابتدا، صرفاً از منظر حرفه‌ای به الیزابت علاقه نشان می‌دهد. آلما در بیمارستان، جایی که زن هنرپیشه‌ دوران نقاهتش را می‌گذراند، به او رسیدگی کرده و گفت‌و‌گوی‌های خودمانی و پرنشاطی (البته یک‌سویه) را شروع می‌کند و با ملافه‌ها وَر می‌رود. وقتی مقابل تخت به صورت خودش کرم می‌زند، آرزو‌های بورژوامنشانه‌اش را بازگو می‌کند: کارش را ترک می‌کند، ازدواج می‌کند، و بچه بزرگ می‌کند. می‌گوید «همه‌چیز از قبل مشخص شده‌ است. در درون من است. حتی لازم نیست به آن فکر کنم». بعد چراغ را خاموش می‌کند. تاریکی در اطرافش طنین‌انداز می‌شود تا جایی که طنین تاریکی به اندازۀ سکوت الیزابت بلند می‌شود. بالاخره از خود می‌پرسد «نمی‌دانم واقعاً چه‌اش شده … الیزابت وُگلر» تا ما را وادار کند که بپرسیم واقعاً چه‌اش شده، آلما.\nپرستار و بیمارش برای تجدید قوا به جزیرۀ فارو در سوئد عزیمت می‌کنند و کنار دریا زیر نور آفتاب دراز می‌کشند. اما ناگهان به‌شدت باران می‌بارد و آلما شروع‌ می‌کند به حرف‌زدن. او از نامزدی‌اش به الیزابت می‌گوید، از عیاشی با دو غریبه و از سقط جنینی که به دنبال آن رخ داد. آلما مست و برافروخته به‌سمت الیزابت غلت می‌خورَد و گونه‌اش را به گونۀ او می‌چسباند. به نظر می‌رسد الیزابت با اندوه و اضطرابِ همراهش همدلی می‌کند. اما حرف نمی‌زند. بالاخره آلما خشمگین می‌شود. فریاد می‌زند که «مجبورم کردی حرف بزنم، چیزهایی را به تو بگویم که تا ‌به ‌حال به کسی نگفته‌ام». آلما، غضبناک، صورت الیزابت را محکم می‌گیرد و می‌کِشد گویی می‌خواهد آن را از هم بدرد. در ادامه، در یکی از فراوان صحنه‌‌هایی که برگمان چهرۀ این دو زن را روی یکدیگر قرار می‌دهد تا به نظر رسد این دو تصویر در یکدیگر محو می‌شوند، آلما کف دستش را روی بینی و پیشانی الیزابت حرکت می‌دهد. فاصلۀ او و الیزابت آن‌قدر کم است که لب‌هایش پوست زنِ سکوت‌اختیار‌کرده را لمس می‌کند.\nبرخلاف پسر ابتدای فیلم -و برخلاف من، کمین‌کنندۀ اینستاگرامی، که به صفحۀ نمایشگر ضربه می‌زد- آلما از این جدار شیشه‌ای عبور می‌کند و با انگشتانش خودِ چهره را لمس می‌کند. با‌این‌حال، وی بیش از آنکه مشتاق چهره باشد مشتاق چیزی است که ورای آن است. در نمادین‌ترین صحنه‌ای‌ که در ادامۀ فیلم می‌آید و همه‌چیز در آن از ورای پوششی نازک پیداست، الیزابت، شبح‌وار، به تخت آلما نزدیک می‌شود، بیدارش می‌کند، در آغوشش می‌گیرد و چهره‌اش را نوازش می‌کند. به ‌مدت چند دقیقه، این دو زن نه به ما که به ورای ما خیره می‌شوند. سپس به‌سمت یکدیگر خم می‌شوند تا آنجا که به نظر می‎رسد در یکدیگر ذوب ‎شده‌اند. پرستار انگشتانش را به چهرۀ زنِ هنرپیشه می‌کشد، گویی تلاش می‌کند پرسونا (نقاب) را بِکَنَد تا بتواند به آلمایِ۲ عریان (روح) برسد که زیر این نقاب قرار دارد. ظاهراً او، در عالم، واقعاً دستش به هیچ‌کدام نرسیده است. صبح، وقتی آلما می‌پرسد «دیشب تویِ اتاق من بودی؟»، الیزابت، حیرت‌زده، سرش را به‌ علامت منفی تکان می‌دهد.سانتاگ معتقد است معنای پرسونا «در خود اثر نهفته است. چیز اضافه‌ای وجود ندارد. چیزی ’ورای آن‘ وجود ندارد». به عبارت دیگر، این اثر تماماً سطح است: نقاب و سوسوی صفحۀ نمایشگر، مانند صفحه‌نمایشی که کودک در ابتدای فیلم نوازش می‌کند یا مانند صفحه‌نمایش‌هایی که من از طریقشان ویدئو‌های سگ شکاری پا‌کوتاه ریچل را دیدم یا فرایند رشد گوجه‌های معلم سوم ابتدایی شریک‌ عاطفی قبلی‌اش را دنبال کردم. بنابراین، این فیلم میلی را ارضا می‌کند که سانتاگ در کتاب علیه تفسیر۳ (۱۹۶۶) بدان اشاره می‌کند، جایی که بر ضرورت رویکرد تمجیدی به‌جای رویکرد تفسیری به هنر تأکید می‌کند. به عبارت دیگر، باید از «هرمنوتیک» به نفع «اروتیسم» چشم‌پوشی کنیم. البته وی به‌شدت معتقد است «پرسونا» فیلمی اروتیک نیست، که به نظرم بسیار به‌خطا رفته است. اگر اروتیسم همان میل ناممکن برای درهم‌شکستن پوست و گذر از آن برای رسیدن به همان هستۀ مرکزی و لعنتیِ وجود معشوق نیست، پس چیست؟\nاگر شاهکار برگمان به‌مثابۀ یک سطح است، سطحی ترک‌خورده است، لایه‌ای بیرونی که به نابسندگی خود اشاره دارد. «پرسونا» فیلمی دربارۀ نارضایتی ما از سطح‌هاست و همین است که آن را به چیزی بیش از نقاب تبدیل می‌کند، به چیزی بیش از یک ماسک. و این امر، به‌نوبۀ خود، همانی است که این اثر را به یک ماسک بدل می‌کند، چراکه ماسک بر وجود چهره‌ای پنهان دلالت می‌کند. «پرسونا» عمق است در لباس سطح، پوستی است که روح را پنهان می‌کند، فیلمی که [بیننده را ] دقیقاً به درک تفسیری‌ای دعوت می‌کند که خود به‌ظاهر از آن اجتناب می‌کند. آنچه فیلم به ما می‌آموزد آن است که، بدون علم تفسیر، علم اروتیسم هم نمی‌تواند وجود داشته باشد؛ نوازش رضایت‌بخش پوست و گوشت هم نمی‌تواند وجود داشته باشد، اگر درون وجود نداشته باشد. اگر آلما در اوج عصبانیت تهدید می‌کند که چهرۀ بیمارش را با آب‌جوش می‌سوزاند، بدین دلیل است که نه‌فقط می‌خواهد ظاهر الیزابت را لمس کند، بلکه می‌خواهد، از طریق سوزاندن، به درون وجودش راه یابد. درحقیقت، آلما از راه‌‌پیداکردن به ذهن الیزابت آن‌قدر ناامید شده است که پاکت‌نامه‌ای که هنرپیشه فراموش کرده است ببندد را باز می‌کند و نامۀ درون آن را می‌خواند.\nمن فضولی‌اش را درک می‌کنم. آرزو داشتم ایمیل‌های رِیچل را بخوانم، وارد آپارتمانش، یخچالش، مغزش بشوم. یکی از آن تی‌شرت‌هایی را که او به بورد «لباس‌های بامزه» در پینترستش اضافه کرده بود خریدم، اما آنچه به‌واقع می‌خواستم بپوشم بدنش بود. کافی نبود کیکی پف‌کرده و ناصاف را که درست کرده بود و از آن عکس گرفته بود بچشم: باید آن کیک را با زبان او می‌چشیدم.\nدر طی چند هفته‌ای که پروفایل‌های مختلف ریچل را کشف می‌کردم، ازخود‌بی‌خود شده بودم. بدین معنا که هم تفسیر می‌کردم و هم حسی اروتیک داشتم. همان‌گونه که رولان بارت در کتاب سخن عاشق۴، تک‌نگاری زیرکانه‌اش درباب احوال عاشقانه، می‌گوید، عشق احتمالاً در درجۀ نخست از این جهت کارگر می‌افتد که سطحی بی‌معنا را زیر و رو کرده و به نماد بدل می‌کند و به هر نقابی چهره‌ای می‌چسباند. بارت می‌نویسد «از نگاه عاشق، هر داده‌ای اهمیت پیدا می‌کند، چراکه فوراً به نشانه تبدیل می‌شود». عاشق‌بودن دقیقاً بدین معناست که کسی باشی که برایش «همه‌چیز از چیز دیگری حکایت می‌کند»، فردی که برای او دیگر هیچ‌چیز سطحی نیست. از خواب که بیدار می‌شدم، گوشی‌ام را برمی‌داشتم تا ببینم رِیچل چه می‌کند. وقتی پستی می‌گذاشت، به هیجان می‌آمدم؛ وقتی پستی در کار نبود، اخم می‌کردم. وقتی سربسته دربارۀ عکس پروفایل دوستانش نظر می‌داد، تلاش می‌کردم بفهمم چه منظوری دارد؛ وقتی، با به‌هم‌ریختن‌ حروف یک کلمه، کلمۀ دیگری می‌نوشت که متوجه نمی‌شدم، تمام تلاشم را می‌کردم تا رمزگشایی کنم. از دوستانم نظرخواهی می‌کردم. آن‌ها هم چون ریچل‌های خودشان را داشتند سؤالاتم را تحمل می‌کردند. می‌خواستم بدانم «منظور از شکلکِ گریانْ اندوه است یا محبت؟». ‌آن‌ها، قبل از اینکه عکسِ موی بد‌کوتاه‌شدۀ شریک‌ جدید شریک عاطفیِ ‌‌قبلی‌شان را برایم بفرستند، جواب می‌دادند «محبت».\nچهره‌ها. چهرۀ آلما، فشرده از خشم. چهرۀ الیزابت، شل و وارفته در خواب. چهرۀ ریچل، سرشار از شعف در جشن فارغ‌التحصیلی دانشکده یا چین‌افتاده از خنده در جشن ازدواج دوستش. چهرۀ شریک‌ عاطفی قبلی ریچل وقتی یک ماه سیبیلش را نزده بود. یک بار دیگر چهرۀ ریچل، این بار با آرایش، در نور کورکنندۀ آفتاب. کتاب کاملِ چهره‌ها، فیس‌بوک. هنوز نمی‌توانستم بگویم ریچل دقیقاً چه شکلی است، اما مطمئن بودم اگر عامدانه و به‌ قدر کافی به چهره‌ای خیره شوی و به‌ قدر کافی خیال‌پردازانه تفسیرش کنی، نمی‌توانی عاشقش نشوی. برگمان یک بار به راجر ایبِرت گفت «سوژۀ بزرگ سینما چهرۀ انسان است. همه‌چیز در آن است». وقتی همۀ آنچه هست چهره است، وقتی مالک چهره میلی به صحبت‌کردن ندارد، همه‌چیز باید در چهره [هویدا] باشد.\nدر پنج دقیقۀ آغازینِ فیلم دیگری به نام «با او حرف بزن»۵، اثر پدرو آلمودوار (۲۰۰۲)، شش چهرۀ متفاوت می‌بینیم. فیلم دربارۀ پرستاری است که با بیماری‌ به‌‌کما‌رفته صحبت می‌کند. سه چهره به سه رقصنده‌ای تعلق دارد که نمایش دلخراشی را دربارۀ نابینا‌بودن اجرا می‌کنند: دو زن که با چشم‌های بسته روی صحنه تلو‌تلو می‌خورند و مردی که صندلی‌ها را از سر راهشان برمی‌دارد. دو چهرۀ دیگر به دو مرد تعلق دارد که در میان تماشاچیان نشسته‌اند: یکی از آن‌ها که تحت تأثیر هنر رقص قرار گرفته در حال گریستن است و دیگری متناوباً به رقصنده‌ها و مرد گریان نگاه می‌کند. چهرۀ نهایی از آنِ آلیشیاست (لئونور واتلینگ)، بالرینِ سابق که چهار سال است در کما به سر می‌برد. دوربین از انگشتانش به‌سمت چهره‌اش حرکت می‌کند که آرام است و خالی از هر‌گونه احساس. لب‌هایش باز است. به ‌نظر می‌رسد خواب است. آلیشیا روی تخت بیمارستان دراز کشیده است و مردی که در سالن تئاتر گریه نمی‌کرد به دستانِ او کرم می‌مالد. این مرد، بنیگنو (خاویر کامارا)، پرستار آلیشیا وهمراه تقریباً همیشگیِ اوست. نخستین باری که بنیگنو با مرد گریان، یعنی مارکو (داریو گراندینتی)، مواجه می‌شود می‌گوید «من همیشه اینجا هستم. اغلبِ شب‌ها هم اینجا هستم». یکی از آن شب‌ها وی به آلیشیا تعرض می‌کند، گرچه چنین تصوری از عملش ندارد. او معتقد است دلباختۀ آلیشیاست و باور دارد آلیشیا نیز به او عشق می‌ورزد.\nبنیگنو، پیش از تصادفی که آلیشیا را روانۀ بیمارستان کند، با پدر آلیشیا که روان‌پزشک است قرار ملاقات داشته است و ما از خلال صحنه‌هایی که به گذشته برمی‌گردد گفت‌و‌گوی آن‌ها را می‌بینیم. پدر آلیشیا، در حالی‌که خودکارش را روی دفتر‌چۀ یادداشتش نگه‌ داشته است، می‌پرسد «مشکلتان چیست؟ حتما مشکلی دارید که به دیدن روان‌پزشک آمده‌اید». بنیگنو مکثی می‌کند و بالاخره می‌گوید «حدس می‌زنم تنهایی». در مصاحبه‌ای که آلمودوار، به‌شکلی کاملاً شایسته، با خودش ترتیب می‌دهد، عبارت «حدس می‌زنم تنهایی» را «دیگر عنوان احتمالیِ» فیلم معرفی می‌کند و توضیح می‌دهد که «تنهایی وجه ‌مشترک همۀ شخصیت‌های فیلم است». مارکو تنهاست چون شریک عاطفی‌اش، لیدیا، که با شاخ یک گاو نرْ زخمی شده است، در کُماست؛ او حتی از آنچه خودش فکر می‌کند نیز تنهاتر است، زیرا لیدیا از چند ماه پیش از تصادف به او خیانت می‌کرده است. آلیشیا و لیدیا اگر هم به‌لحاظ ذهنی تنها نباشند، حداقل به لحاظ جسمی تنهایند، مدفون در وضعیتی که نمی‌توان به آن‌ها دسترسی داشت. و بنیگنو نیز تنهاست چون با دیگران فرق می‌کند، یا آن‌طور که دیگران می‌گفتند «سرش به جایی خورده است».\nنکتۀ غم‌انگیز ماجرا آن است که او تماس فیزیکی چندانی با اطرافیانش نداشته است. وقتی در پایان فیلم برای جنایتی که مرتکب شده است از زندان سر در‌می‌آورد، نزد مارکو اعتراف می‌کند که «در زندگی‌ام افراد کمی را در آغوش گرفته‌ام». اکنون فقط از پشت دیواری شیشه‌ای می‌تواند با ملاقات‌کنندگانش تعامل کند. دوربینِ آلمودوار باران را دنبال می‌کند که پنجره‌های زندان را رگه‌رگه ‌کرده است. دوربین آن‌قدر نزدیک می‌شود که عبور‌ناپذیر‌بودن قاب پنجره کاملاً مشخص می‌شود. وقتی دوربین ناگهان دوباره بنیگنو و مارکو را نشان می‌دهد، آن دو دست‌هایشان را روی صفحه‌ای شیشه‌ای گذاشته‌اند که از یکدیگر جدایشان می‌کند.\nالبته، بنیگنو موفق می‌شود به‌شکلی ناشایست با آلیشیا ارتباط بگیرد و اصرار دارد که وقتی با آلیشیاست، تنها نیست. وی، مانند آلما، شریک خصوصی‌ترین لحظات بیمارش است: حمامش می‌کند، موقع عادت ماهانه بین پاهایش حوله می‌گذارد و صورتش را ماساژ می‌دهد. به‌عبارتی، او بیش از خود آلیشیا دربارۀ او می‌داند چون شاهد سال‌هایی است که آلیشیا به‌ یاد نخواهد آورد. اما هیچ‌کدام از کسانی که با آلیشیا هستند واقعاً با او نیستند. مارکو با ورود به اتاق آلیشیا می‌گوید «سلام آلیشیا. من باز هم تنهایم». اگر بخواهیم دقیق صحبت کنیم، مارکو اشتباه می‌کند: او به‌واقع با آلیشیاست. اما، در معنایی دیگر، هر که با این رقصندۀ در کما سلام و احوال‌پرسی می‌کند با او تنهاست، چون هیچ درک‌کننده‌ای نمی‌تواند تصور کند هیچ‌چیزی را احساس‌نکردن چه احساسی دارد. همان‌طور که مارکو درنهایت به‌طعنه به بنیگنو می‌گوید «ما نمی‌دانیم زندگی نباتی واقعاً چه شکلی است!».\nاما ما از زندگی‌ غیر‌نباتی هم چیزی نمی‌دانیم. «با او حرف بزن» نشان می‌دهد ما غالباً به ‌همان اندازه که در صحبت با دیگران سرگشته و پریشان می‌شویم، در حضور افرادی که ساکت‌اند یا در کما به سر می‌برند نیز پریشان می‌شویم (بنیگنو با طنزی تلخ به مارکو می‌گوید «مغز زن یک راز است»). مارکو هرگز به‌واقع با لیدیا نبود، حتی زمانی‌که به‌ظاهر با یکدیگر بودند. او حتی نمی‌تواند به بنیگنو، که آن ‌سوی دیوار شیشه‌ای محبوس مانده، دسترسی داشته باشد. با‌این‌همه، تلاش می‌کند دوستش را آرام کند. وقتی بنیگنو به مارکو اصرار می‌کند با لیدیا حرف بزند، مارکو اعتراض می‌کند که «او صدایم را نمی‌شنود». با‌این‌حال، مارکو، به این امید که لیدیا حضورش را احساس می‌کند، همچنان در بیمارستان کنارش می‌ماند، مانند من که با سلفی‌های خاموشِ ریچل حرف می‌زدم، با اینکه می‌دانستم او نمی‌تواند به من پاسخ دهد. در پایان، آنجا که بنیگنو خودکشی می‌کند، مارکو، محض احتیاط، با سنگ قبر دوستش حرف می‌زند.\nصحبت‌کردن با کسی که نمی‌تواند صدای شما را بشنود شعف خاصی دارد. این را هر کسی که در زبان محاوره به او «تعقیبگر آنلاین»۶می‌گویند می‌تواند به شما بگوید. من دقیقاً به این دلیل همچنان به عکس‌های ریچل خیره می‌شدم و بر سرش یا حداقل بر سر عکسش فریاد می‌زدم، که ریچل اصلاً نمی‌دانست من وجود دارم. درحقیقت، آنچه تعقیبِ آنلاین را از شکل خطرناکِ «واقعی» آن متمایز می‌کند آن است که هیچ تعقیب‌کنندۀ آنلاینی نمی‌خواهد سوژۀ دل‌مشغولی‌هایش را ملاقات کند، چه برسد به اینکه بخواهد او را فریب دهد یا به او آسیب برساند یا او را برباید. تعقیب‌کنندۀ آنلاین آرزو دارد به هر قیمتی نادیده بماند. برای همین است که من بار‌ها و بار‌ها، در میانۀ جست‌و‌جو‌کردنِ نام ریچل در گوگل، دیوانه‌وار این سؤال را در گوگل تایپ کردم که «آیا دیگران می‌فهمند ما نامشان را در گوگل جست‌و‌جو می‌کنیم؟».\nبرخی پلتفرم‌های شبکه‌های اجتماعی به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند تا تعاملات آنلاینْ کمتر شکلِ تعقیب به خود بگیرند و ارتباطاتْ بیشتر دو‌جانبه و متقابل باشند: برای مثال، در اینستاگرام می‌توانم فهرست دنبال‌کننده‌هایی را که اِستوری‌هایم را با فاصلۀ کمی از زمان واقعی دیده‌اند مرور کنم، و این‌گونه می‌توانم ببینم چه کسی مرا می‌بیند. اما هر کسی که استوری‌ اینستاگرام را ابداع کرده درک بسیار نادرستی از اینترنت دارد؛ اینترنت اساساً قلمرو تعقیب‌کننده‌هاست. استوری‌های اینستاگرام میل به دیدنِ بدون دیده‌شدن را آن‌چنان به‌خوبی ناکام می‌گذارد که بسیاری از افرادِ نفرت‌انگیز، ازجمله من، حساب‌کاربری جعلی در اینستاگرام («فینستا») ایجاد می‌کنند تا بدون اینکه شناسایی شوند، در خفا، به کارشان ادامه دهند. فقط زمانی جرئت کردم استوری‌های ریچل را ببینم که بی‌ هیچ خطری پشت حساب کاربری جعلی‌ام پنهان شده بودم. حتی آن‌ زمان هم احساس می‌کردم در معرض دید هستم، مانند فردی که بیش‌ازاندازه از پنجره به بیرون خم شده است.\nآلما و بنیگنو دلباختۀ افرادی می‌شوند که قادر نیستند به ‌آن‌ها اعتنا کنند یا حتی متوجه آن‌ها شوند، چون آلما و بنیگنو، مانند تعقیب‌کنندگان، مشتاق آن‌اند که کاملاً و به‌شکل اعجاب‌آوری نادیده گرفته شوند. هیچ تماس جنسیِ مشهودی در «پرسونا» دیده نمی‌شود، اما غالباً فیلمْ مستهجن به نظر می‌رسد. پس از مدتی، متوجه شدم احساس ناگهانی خشم شدید از آنجا ناشی می‌شود که به ‌مدت یک دقیقه بی‌وقفه به چهرۀ لیو اولمان نگاه می‌کنیم. تکان‌دهنده است که بی‌پرده در چهرۀ کسی بنگریم: معمولاً وقتی کسی را نگاه می‌کنیم، چهره‌‌اش را برمی‌گرداند. برای اینکه ببینیم غریبه‌ای در مترو در حال گریستن است، باید ببینیم که ما را می‌بیند. و سپس برای عذر‌خواهی رویمان را بر‌می‌گردانیم و چشم‌هایمان را به پاهایمان می‌دوزیم. حتی اگر می‌توانستیم پنهانی و با موفقیت به او خیره شویم، نمی‌توانستیم آن‌چنان که می‌خواستیم حریصانه نگاه کنیم. برگمان به ما اجازۀ دیدن چیزی را می‌دهد که در قطار یا خیابان اجازۀ دیدنش را نداریم و ما به همان دلیلی برگمان را دوست داریم که آلما الیزابت را و بنیگنو آلیشیا را دوست دارد: آن‌ها بار دیده‌شدنمان را از دوشمان برمی‌دارند.\nآرزو داشتم ریچل را بدون دیده‌شدن دید بزنم، انگار که میز آرایش یا میز پاتختی‌اش باشم. او وقتی دیگر نمایشی رفتار نمی‌کرد، چه می‌کرد؟ آیا دست‌ها و چشم‌هایش را به همان حالت نگه می‌داشت، یا کاملاً خودش می‌شد، حتی بدون ویژگی‌های ظاهری چهره؟ پزشک الیزابت معتقد است این هنرپیشه سکوت اختیار کرده است، چون می‌خواهد دیگران دقیقاً به همان شیوه‌ای او را ببیند که من می‌خواستم ریچل را ببینم: می‌خواهد دیگران او را مانند زمانی ببینند که هیچ‌کس او را نمی‌بیند. پزشک با اندوه زیر لب می‌گوید «رؤیای بی‌فرجامِ بودن». «نه بودنِ ظاهری، که خودِ بودن». آنچه الیزابت می‌خواهد ناممکن است، همچنان‌که پزشکش نیز با واژگانی نامطمئن به وی اخطار می‌دهد :«می‌توانی از حرکت‌کردن یا حرف‌زدن سر باز بزنی. این‌طور حداقل دروغ نمی‌گویی. می‌توانی ارتباطت را با دیگران قطع کنی، می‌توانی از دیگران کناره بگیری. آن وقت دیگر لازم نیست هیچ نقشی بازی کنی، هیچ نقابی بزنی، یا ژست دروغینی به نمایش بگذاری. ممکن است این‌طور فکر کنی … اما واقعیتْ حقه‌های کثیفی برایت در آستین دارد. پناهگاهت به ‌قدر کافی در برابر نفوذ آب مستحکم نیست. زندگی از همۀ کناره‌ها آهسته جریان می‌یابد. مجبوری واکنش نشان دهی». اگر الیزابت می‌توانست فقط در حد یک نقاب باشد، ابداً لزومی نداشت که نقاب باشد. آن نقابی که زیرش چیزی نیست چیزی را هم مخفی ‌نمی‌کند. اما وقتی آلما دیگ کوچک آب جوش را به نشانۀ تهدید به‌سمت الیزابت می‌گیرد، الیزابت بلند فریاد می‌زند که «نه، این کار رو نکن!» و ما، یک آن، شکاف بین ترس و بیان ترس را در او احساس می‌کنیم.\n با‌این‌همه، الیزابت می‌تواند، با تکیه بر همان هنری که رها کرده است، به خیال‌پردازی‌هایش نزدیک شود. صحنۀ آغازینِ «با او حرف بزن» تلاش می‌کند همین مطلب را بیان کند. به ‌مدت پنج دقیقه، مارکو را می‌بینیم که با تماشای رقص اشک می‌ریزد. او در ادامۀ فیلم دوباره می‌گرید، این بار در یک کنسرت. در هر دو مورد، این تاریکیِ سالن نمایش است که به او اجازۀ گریستن می‌دهد، همچنان‌که تاریکی سالنِ نمایش است که، دست‌کم اگر در سالن سینما باشیم (یا تظاهر کنیم که هستیم)، به ما اجازه می‌دهد او را در حال گریستن تماشا کنیم. در زندگی معمولی، هرگز نمی‌توانیم این‌چنین حریصانه به تماشا بنشینیم. چون یا معذب می‌شویم و نگاه خیره‌مان را برمی‌گردانیم، یا مارکو متوجه می‌شود نگاهش می‌کنیم و اشک‌هایش را پاک می‌کند. اما وقتی در سالن سینما هستیم، آلمودوار بر خطرناک‌ترین پیش‌روی مُهر تأیید می‌زند: او به ما اجازه می‌دهد به افرادی نگاه کنیم که به صحنه نگاه می‌کنند. در عالم واقع، سالن نمایش به‌گونه‌ای طراحی شده است که تماشاچیانش را در خلوتی خاص مهروموم کند. تماشاچیان در سکوت و تاریکی می‌نشینند، چراکه می‌خواهند ببینند، بدون آنکه دیده شوند، حتی به ‌مدت چند ساعت. از این منظر، آن‌ها به تعقیب‌کننده‌ها بیشتر شباهت دارند تا به پست‌کننده‌های مطالب. آلما و بنیگنو شاید طالب این باشند که ببینند بدون آنکه دیده شوند، اما وقتی تک‌گویی می‌کنند فقط در اجراست که موفق‌اند. اگر اینستاگرام داشتند، ممکن بود از قفسۀ کتاب‌هایشان و سگ‌هایشان عکس بگذارند؛ اگر پینترست داشتند، ممکن بود عکس‌ لباس‌‌عروس جمع کنند.\nخلاصه آنکه ‌آن‌ها تسلیمِ به‌نظر‌رسیدنِ محض می‌شدند. چراکه ریچل ورای همۀ ژست‌گرفتن‌ها و پست‌گذاشتن‌هایش کجا بود؟ ریچلی که رژلب تیره می‌زد خودش بود، یا ریچلی که دندان‌هایش فاصله داشت؟ حتی نوشتۀ شانزده‌صفحه‌ای‌اش در تامبلر۷، جایی که از دستور سرّی مادرش برای درست‌کردن پنکیک نوشته بود، هویتش را نمایان نمی‌کرد. در کنار آن‌همه هیاهو، سوسوی سکوتِ شکست‌ناپذیر نیز حاضر بود.\nهدف از همۀ پست‌ها و حرف‌هایمان فقط آن است که تعقیبگری‌هایمان را بپوشانیم. پشتِ آن ریچلِ آنلاینی که دیدم، ریچلی با فینستا وجود داشت که هرگز نمی‌توانستم ببینم. شاید وقتی نمی‌دانستم که هدف دیده‌شدن قرار گرفته‌ام داشته مرا می‌دیده. با‌این‎همه، گاهی که آلما و بنیگنو و ریچل را تماشا می‌کردم، آن‌قدر آرام و ساکت می‌شدم که می‌توانستم خودم را متقاعد کنم که به‌کل ناپدید شده‌ام. شاید هم شده بودم، یک یا دو بار. اما شاید همان ‌موقع ریچلی که نمی‌توانستم ببینم می‌توانست مرا ببیند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان              شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و    سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان              تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،   «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن   پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی   از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند،   بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به     مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان      در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی      ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با      خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر      بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،        دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در   طول     سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع  عمومی     ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ  شرط یا     هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت  بخواهید     می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی   را دریافت     کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب بِکا راثفِلد نوشته و در تاریخ ۱۹ مه ۲۰۲۱ با عنوان «Stalking» در وب‌سایت ییل ریویو منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «در اینترنت سایه به سایه دنبالت می‌کنم» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ فاطمه زلیکانی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۴مهر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• بکا راثفلد (Becca Rothfeld) دانشجوی دکتری فلسفه در دانشگاه هاروارد و عضو هیئت تحریریۀ مجلۀ پوینت است.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n[۱] نوعی موسیقی که محتوای ترانه‌های آن باورهای اعتقادی مسیحیان است [مترجم].[۲] واژۀ آلما در این قسمت به اسم شخصیت فیلم اشاره ندارد، بلکه مراد معنای این واژه است. یکی از معانی متعددی که برای این واژه تعریف می‌کنند روح است [مترجم].[۳] Against Interpretation[۴] A Lover’s Discourse[۵] Talk to Her[۶] Online stalker[۷] تامبلر شبکه‌ای اجتماعی است که کاربران آن می‌توانند تصاویر، فیلم، متن و فایل‌های صوتی خود را به اشتراک بگذارند. می‌توانید برای خود حساب کاربری ایجاد کرده یا حساب کاربری دیگران را دنبال کنید [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653926.json b/train/540653926.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..80cea033416c3f9810012dd22c924fadb52a242f
--- /dev/null
+++ b/train/540653926.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اعتياد پنهان: آيا وقت آن رسيده که کافئين را ترک کنيم؟",
+  "subtitle": "نیرویی که کافئین به ما می‏‌دهد قرضی است، و قرض را هم دست‌‏آخر باید پس داد",
+  "introduction": "حدود ۹۰ درصد انسان‌ها مرتب کافئین استفاده می‏‌کنند اما کمتر کسی اصلاً کافئین را مخدر به حساب می‌‏آورد، چه رسد به اینکه مصرف روزانۀ آن را اعتیاد بداند. کافئین موجب افزایش تحرک، کارآمدی و سرعت می‏‌شود. ولی به اندازه‏ای وابسته‏‌اش شده‌‏ایم که هشیاری‏مان در گرو آن است.",
+  "content": "مایکل پولان، گاردین— بعد از عمری قهوه‌خوردنِ اول صبح و چای سبز وسط روز و گهگاه کاپوچینویی بعد از ناهار، کافئین را به روش بوقلمون سرد  کنار گذاشتم. خیلی مایل به این کار نبودم، ولی کم‏کم به این نتیجۀ تلخ رسیدم که موضوع کتابم چنین می‏‌طلبد. با خیلی از کارشناسان که مصاحبه می‏‌کردم می‏‌گفتند تا وقتی کافئین را کامل کنار نگذاری و بعد، احتمالاً، دوباره استفاده نکنی نمی‌‏توانی قدرت پنهان اما فراگیر آن را، به‌درستی، در زندگی‏‌ات بفهمی. رولند گریفیتس به من می‏‌گفت خودش تا وقتی از مصرف کافئین دست برنداشت و چند آزمایش روی خودش انجام نداد رابطه‌‏اش با کافئین را نفهمید و مؤکداً توصیه کرد من هم همین کار را بکنم. او یکی از پژوهشگران پیشگام در زمینۀ داروهای روان‏گردان و مسبب اصلی ورود مدخل «ترک کافئین» به نسخۀ پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‏‌های روانی (دی‏اس‏ام-۵) است. این راهنما مرجع مهم تشخیص بیماری‏‌های روانی است.\nمصرف کافئین، کمابیش، در بیشتر ما به شرط هشیاری بدل شده است. حدود ۹۰ درصد مردم مرتب کافئین استفاده می‏‌کنند و، به همین خاطر، پرمصرف‏ترین داروی روان‌انگیز۱ در جهان و تنها مخدری است که (معمولاً در قالب نوشیدنی‏‌های گازدار) به فرزندانمان می‌‏دهیم. اما کمتر کسی اصلاً  کافئین را مخدر به حساب می‏‌آورد تا چه رسد به اینکه مصرف روزانۀ آن را اعتیاد بداند. مصرف کافئین آن‌قدر رواج پیدا کرده که کسی توجه نمی‏‌کند هشیاری با مصرف کافئین نه حالت طبیعی انسان بلکه درواقع وضعیتی تغییریافته است. و از قضا، چون تقریباً همه به این وضعیت مبتلا هستیم از چشممان پنهان می‏‌ماند.\nدانشمندان عوارضی مانند سردرد، خستگی، خواب‏آلودگی، اخلال در تمرکز، کاهش انگیزه، تحریک‏‌پذیری، پریشانی شدید، ملال۲و ازدست‌دادن اعتمادبه‌نفس را عوارض طبیعی ترک کافئین دانسته‌‏اند و من هم به تک‏‌تک این موارد دقت کرده بودم. پشت آن عنوانِ به‌ظاهر کم‏‌خطرِ «اخلال در تمرکز» خطر نابودی مطلقِ کار نویسندگی نهفته است. اگر نتوان تمرکز کرد چطور می‏‌توان چیزی نوشت؟تا می‏‌شد ترک کافئین را عقب انداختم، اما سرانجام آن روز سیاه فرارسید. طبق آنچه پژوهشگران در مصاحبه‌‏هایمان گفته بودند، فرایند ترک، درحقیقت، هنگام خواب شب و «افت» اثرات روزانۀ کافئین آغاز شده بود. قدرت -یا لذت!- چای یا قهوۀ اول صبح نه به‌خاطر خاصیت نشاط‌‏آمیز و برانگیزندۀ آن بلکه بیشتر به‌دلیل از بین‌بردن علایم ترک کافئین است که هنگام شب کم‏کم بروز می‏‌کنند. بخشی از موذی‏گریِ کافئین هم به همین موضوع برمی‏‌گردد. مکانیسم عمل یا «فارماکودینامیک» کافئین چنان با ریتم بدن انسان هماهنگ است که قهوۀ اول صبحِ امروز درست سر ضرب و به‏‌موقع می‏رسد تا کار قهوۀ دیروز را ادامه دهد و پریشانی ذهنیِ در شرف وقوع را در نطفه خفه کند. به‌این‌ترتیب، کافئین هر روز خود را بهترین راه‏حل مشکلی معرفی می‌کند که خودش به وجود آورده است.\nاین‏‌بار در کافی‏‌شاپ، به‌جای «نصف با کافئین، نصف بی کافئینِ» همیشگی، دمنوش نعنا سفارش دادم. آن روز صبح، از آن پراکندگی خوشایند مه مغزی که هر روز با اولین استکان کافئین سر می‏‌رسید خبری نشد که نشد. مه بالای سرم بود و از جای خود جنب نمی‏‌خورد. نه اینکه بگویم حالم خیلی بد بود -هیچ‏وقت حتی سرم وحشتناک درد نگرفت- اما کل روز منگ بودم، انگار بین من و جهان پرده‏ای افتاده بود یا مانعی حائل شده بود که جلوی برخی امواج نور و صوت را می‏‌گرفت.  \nالبته کارهایی انجام می‏‌دادم ولی با آشفتگی. در دفترچۀ یادداشتم نوشته بودم «مثل مدادِ نتراشیده شدم. امورِ حاشیه‌‏ای مزاحم می‌‏شوند و دست‏بردار نیستند. بیشتر از یک دقیقه نمی‌‏توانم تمرکز کنم».\nچند روز بعد حالم بهتر شد و آن پرده از میان رفت، اما هنوز نه من خودم بودم و نه جهان اطراف همان جهان سابق بود. جهان در این حالت طبیعیِ جدید به نظرم کُند و کرخت می‏‌آمد. من هم انگار کند و کرخت بودم. صبح‏‌ها از همه بدتر بود. کم‏کم متوجه می‌‏شدم کافئین چقدر برای ترمیم مجدد هشیاری‏مان، که هنگام خواب تکه و پاره شده، لازم است. این‏بار جمع‏‌و‏جور کردنِ «خود» از همیشه بیشتر طول کشید و هیچ‏‌وقت هم کامل نشد.\nسابقۀ آشنایی ما با کافئین آن‌قدر کم است که تعجب می‌‏کنید، اما گزافه نیست اگر بگوییم این مولکول جهان را از نو ساخت. دگرگونی‌‏هایی که قهوه و چای به وجود آورد بسیار بنیادین و در سطح ذهن بشر بود. قهوه و چای حال‏‌و‏هوای روانی ما را تغییر داد، ذهن انسان را که قبلاً شراب منگش کرده بود تیزتر کرد و بشر را از قید‏و‏بند ضرب‌‏آهنگ‌‏های طبیعی بدن و نور خورشید رها کرد و ازاین‌رو کارهای تازه و، مسلماً، افکار تازه را ممکن ساخت.\nتا پیش از قرن ۱۵ میلادی، قهوه را در شرق آفریقا می‏‌کاشتند و در سرتاسر شبه‏‌جزیرۀ عربستان خرید و فروش می‏‌کردند. این نوشیدنی جدید را، در آغاز، صوفی‌‏های یمن برای تمرکز بیشتر و بیدارماندن در جریان مراسم‏‌های مذهبی و آیینی استفاده می‏‌کردند. (چای هم اول کمک‌‏حالِ راهبان بودایی بود که تلاش می‏‌کردند در مراقبه‏‌های طولانی خوابشان نبرد.) در خلال یک قرن، ناگهان قهوه‏‌خانه‌‏ها در شهرهای گوشه‌‏و‏کنار جهان عرب ظاهر شدند. تعداد آن‌ها در سال ۱۵۷۰ تنها در قسطنطنیه بیش از ۶۰۰ تا بود. قهوه‏‌خانه‌‏ها به همراه امپراتوری عثمانی در شمال و غرب نیز گسترش یافتند.\nدر این دوره جهان اسلام از بسیاری جهات پیشرفته‏‌تر از اروپا بود، از جمله در زمینۀ علم، فناوری و دانش‌‏اندوزی. اثبات ارتباط این شکوفایی ذهنی با رواج مصرف قهوه (و ممنوعیت شراب) دشوار است، ولی، به‌ قول مورخ آلمانی ولفگانگ شیولبوش، این نوشیدنی «انگار دقیقاً برای فرهنگی ساخته شده بود که شراب را غدغن کرده و به این ترتیب خاستگاه ریاضیات جدید شد». \nنخستین قهوه‌‏خانه‌‏های اروپا، به‌ تقلید از الگوهای عربی و ترکی، سال ۱۶۲۹ در ونیز ظاهر شدند و اولین قهوه‌‏خانۀ انگلستان را مهاجری یهودی در سال ۱۶۵۰ در شهر آکسفورد باز کرد. طولی نکشید که سر و کلۀ آن‌ها در لندن هم پیدا شد و تعدادشان به‌سرعت بالا رفت: در عرض چند دهه، هزاران قهوه‏‌خانه در لندن برپا شد به‌طوری که، در بالاترین حد خود، به ازای هر ۲۰۰ لندنی یک قهوه‌‏خانه وجود داشت.\nاگر بگوییم قهوه‏‌خانۀ سبک انگلیسی یک جور فضای عمومی تازه بود، حق مطلب را درمورد آن ادا نکرده‌‏ایم. بابت قهوه یک پنی پول می‏‌دادید ولی روزنامه، کتاب، مجله و گفت‌وگو رایگان بود (به قهوه‏‌خانه‏‌ها می‏‌گفتند «دانشگاه یک پنی»). نویسنده‏‌ای فرانسوی به نام ماکسیمیلی‏ین میسون بعد از اینکه قهوه‌‏خانه‏‌های لندن را دیده بود نوشته بود «آنجا به انواع و اقسام خبر دسترسی دارید؛ آتش دلچسبی هست که می‏‌توانید تا هر زمان خواستید کنارش بنشینید و فنجانی قهوه بنوشید؛ با رفقایتان معامله ‏کنید و بابت همۀ این‌ها یک پنی بدهید -مگر اینکه خودتان بخواهید بیشتر خرج کنید».\nقهوه‌‏خانه‏‌های لندن، بر اساس علایق شغلی و روشنفکرانۀ مشتریان آن‌ها، از هم متمایز بودند. همین امر دست‌‏آخر به هر کدام از آن‌ها هویت نهادی خاصی بخشید. مثلاً قهوه‏‌خانۀ لویدز پاتوق تجار و کسانی بود که در کار کشتی‏رانی بودند. وقتی آنجا بودند هم می‏‌توانستند از آمدوشد کشتی‏‌ها مطلع شوند و هم محموله‏‌های خود را بیمه کنند. عاقبت قهوه‏‌خانۀ لویدز «کارگزاری بیمۀ لویدز لندن» شد. قشر تحصیل‏کرده و دانشمند -که آن زمان به «فلاسفۀ طبیعی» معروف بودند- در قهوه‏‌خانۀ گریسیان جمع می‌‏شدند که بعدها با نام انجمن سلطنتی پیوند خورد. آیزاک نیوتن و ادموند هالی، در این قهوه‏‌خانه، دربارۀ فیزیک و ریاضیات حرف می‌‏زدند و گویا یک‌بار دلفینی را هم آنجا تشریح کردند.\nگفت‌وگوها در قهوه‌‏خانه‏‌های لندن، با استفادۀ پرشور از حق آزادی بیان، غالباً به سیاست کشیده می‏‌شد که به‌خصوص پس از بازگرداندن پادشاهی در سال ۱۶۶۰ خشم دولت را برمی‌‏انگیخت. چارلز دوم که از توطئۀ مردم در قهوه‌‏خانه‏‌ها نگران بود بر آن شد که این اماکن عوامل خطرناک شورش و یاغی‏‌گری هستند و دولت باید آن‌ها را ببندد. در سال ۱۶۷۵ پادشاه به بهانۀ اینکه «اخبار دروغ، مغرضانه و تکان‏دهنده‏ای» که از قهوه‏‌خانه‏‌ها بیرون می‏‌آید «مخل نظم و آرامش بریتانیای کبیر» است دستور تعطیلی آن‌ها را صادر کرد. کافئین هم، مثل خیلی دیگر از ترکیباتی که هشیاری افراد را متحول می‌‏کند، تهدیدی علیه قدرت نهادی دانسته شد و این قدرت هم کوشید تا در اقدامی که خبر از مبارزات آینده با مواد مخدر می‏‌داد آن را سرکوب کند.   ولی مبارزۀ پادشاه با قهوه ۱۱ روز بیشتر طول نکشید. چارلز فهمید که دیگر قافیه را باخته و برای مقابله با کافئین خیلی دیر است. تا آن موقع دیگر قهوه‏‌خانه‏‌ها چنان به پای ثابت فرهنگ و زندگی روزمرۀ بریتانیایی‏‌ها بدل شده بودند و چنان تعداد زیادی از لندنی‌‏هایِ سرشناس معتاد کافئین شده بودند که کسی به  فرمان پادشاه اعتنایی نکرد و همه، با آسودگی خاطر، به نوشیدن قهوه ادامه دادند. پادشاه، که می‏‌ترسید از آن به بعد مردم تره‏‌ای برای حرفش خرد نکنند، بی‏‌سر‏و‏صدا کوتاه آمد و بیانیۀ دومی صادر کرد که بیانیۀ اول را «به جهت ملاحظات ملوکانه و رأفت شاهانه» فسخ می‏‌کرد.  \nاصلاً نمی‌‏توان تصور کرد آن جوشش سیاسی، فرهنگی و روشنفکرانه‌‏ای که در قهوه‏‌خانه‌‏های فرانسه و انگلستان قرن هفدهم قل‏قل می‏‌کرد در میخانه‏‌ها شکل بگیرد. آن تفکر جادویی که شراب در ذهن مردم قرون وسطا به وجود آورده بود، به‌تدریج، جای خود را به روح جدید عقل‌‏گرایی، و کمی بعدتر، تفکر روشنگری می‏‌داد. مورخ فرانسوی ژول میشله می‏‌نویسد: «قهوه، نوشیدنی هشیارکننده، خوراک مقوی مغز، که برخلاف مشروبات، سلامت نفس و عقل‌مندی را بالا می‏‌برد؛ قهوه، که غبار وهم و سنگینیِ سوداخیز آن را می‌‏زداید و ناگهان، با نوری از حقیقت، واقعیت امور را آشکار می‏‌سازد».   \nپروژۀ عقل‏‌گرایی، در یک کلمه، همین به‌وضوح دیدنِ «واقعیت امور» بود و قهوه، در کنار میکروسکوپ، تلسکوپ و خودنویس، به یکی از ابزارهای ضروریِ آن بدل شد.\nبعد از چند هفته، نارسایی‏‌های ذهنی ترک کافئین بهبود یافت و بار دیگر ‏توانستم پیوسته فکر کنم -افکارم را بیش از دو دقیقه در ذهن نگه دارم- و خیالات فرعی را از خود برانم. اما هنوز، به‌خصوص وقتی در جمع قهوه‏‌خورها و چای‏‌خورها بودم، یعنی تقریباً همیشه و همه‌جا، احساس می‌‏کردم از نظر ذهنی کمی عقبم.\nآنچه از دست داده بودم نظم و ترتیبی بود که قبلاً کافئین و مناسک آن به روزهایم، به‌خصوص هنگام صبح، می‏داد. دمنوش – که اصلاً روان‌‏انگیز نیست یا اگر هم باشد خیلی کم است- نمی‏‌تواند مثل قهوه و چای روز آدم را هم‌زمان که جریان ذهنی کافئین فرومی‏‌نشیند و بالا می‌‏آید در قالب ضرب‏آهنگ‏‌های منظمِ اوج و حضیضِ انرژی سازمان‌دهی کند. نیازی به گفتن نیست که مَد صبح چه نعمت بزرگی است ولی جزر عصر هم به نوبۀ خود آرامش‏‌بخش است که یک لیوان چای می‌‏تواند آرام‌‏آرام جهت عکس به آن بدهد.\nوقت‏‌هایی با خودم فکر می‏‌کردم نکند اینکه می‏‌گویم «از وقتی قهوه و چای را کنار گذاشتم ذهنم خوب کار نمی‌‏کند» اصلاً  حقیقت نداشته باشد و خیالات خودم باشد؟ پس به سراغ علم رفتم تا ببینم آیا کافئین واقعاً می‏‌تواند موجب تقویت شناخت شود یا نه. ده‏‌ها پژوهش دیدم که در سال‏‌های مختلف انجام شده بودند و می‏‌گفتند کافئین عملکرد انسان را در واحدهای شناختی مختلف -اعم از حافظه، تمرکز، دقت، هشیاری، توجه و یادگیری- بهبود می‌‏بخشد. آزمایشی که در دهۀ ۱۹۳۰ انجام شده بود نشان می‏داد عملکرد شطرنج‌‏بازانی که کافئین می‏‌خوردند بسیار بهتر بود از شطرنج‏‌بازانی که از مصرف آن پرهیز می‏‌کردند. در پژوهشی دیگر، مصرف‏‌کنندگان کافئین سریع‏تر از دیگران مسائل داده‌شده را حل کرده بودند -هر چند بیشتر از دیگران هم مرتکب خطا شده بودند، همان‏طور که مقاله‌‏ای در عنوان خود گفته بود افرادی که کافئین مصرف می‏‌کنند «سریع‏تر هستند ولی باهوش‌‏تر نیستند». آزمایشی هم در سال ۲۰۱۴ نشان داد افرادی که بلافاصله پس از یادگیریِ مطلبی جدید کافئین مصرف کرده‌‏اند بهتر از کسانی که داروی کاذب خورده‌‏اند مطالب را به خاطر سپرده‏‌اند. تست‌‏های توانایی‏‌های سایکوموتور هم تلویحاً می‏‌گفتند مصرف کافئین برای ما سودمند است: در آزمایش‌‏های شبیه‏‌سازی رانندگی، کافئین عملکرد را بهتر می‏‌کرد، به‌خصوص در افراد خسته. از نظر بدنی نیز عملکرد افراد را در مواردی چون رکوردزنیِ زمانی و قدرت و استقامت عضلانی بهبود می‏‌بخشید.\nدرست است که نمی‏‌توانیم نتایج این تحقیقات را دربست قبول کنیم -یک دلیل کوچکش این است که یافتن گروه کنترل مناسب در جامعه‌‏ای که تقریباً همه به کافئین معتادند دشوار است و همین امر موجب می‌شود پژوهش به‌درستی انجام نشود- اما ظاهراً توافق عمومی بر این است که کافئین عملکرد ذهنی (و بدنی) را تا اندازه‌‏ای بهتر می‏‌کند.حال اینکه آیا کافئین خلاقیت را هم بیشتر می‌‏کند یا نه مسئلۀ دیگری است و دلایلی وجود دارد که نشان می‏‌دهد این‌گونه نیست. کافئین موجب افزایش دقت و تمرکز می‏شود که بی‏تردید تفکر خطی و انتزاعی را بهبود می‏بخشد، اما خلاقیت اصلاً ارتباطی با این شیوۀ تفکر ندارد. حتی چه‏بسا خلاقیت زمانی شکل بگیرد که شکل خاصی از تمرکز وجود نداشته باشد و ذهن از قید‏و‏بند تفکر آزاد باشد.\nروان‌شناسان شناختی گاه بر مبنای دو نوع هشیاری متفاوت سخن می‏‌گویند: یکی هشیاریِ نقطه‌‏ای که تنها به آنچه در کانون توجه قرار دارد وضوح می‏‌بخشد و از این رو برای استدلال خوب است، و دیگری هشیاری فانوسی که کمتر از قبلی متمرکز است ولی حوزۀ توجه وسیع‏‌تری را روشن می‏‌کند. کودکان و آن‌هایی که داروهای توهم‏‌زا مصرف می‏‌کنند بیشتر هشیاری فانوسی دارند. این گونۀ پراکنده‌‏ترِ توجه برای پرسه‌‏زنی ذهنی، تداعی آزاد و ایجاد روابط تازه -که پرورندۀ خلاقیت هستند- مناسب است. اما، در مقام مقایسه، خدمت بزرگی که کافئین به پیشرفت بشر کرده افزایش هشیاری نقطه‌‏ای بوده است -پردازش شناختیِ دقیق، خطی، انتزاعی و مؤثر که با کار ذهنی بیش از بازی مرتبط است. بیش از هر چیز، همین ویژگی کافئین است که آن را به مادۀ مخدر ایدئالِ عصر خرد و روشنگری و همچنین دورۀ رواج و گسترش سرمایه‌‏داری بدل کرده است.\nکافئین می‌توانست انسان را بیدار و هشیار نگه دارد و از جریان طبیعی خستگی جلوگیری کند. این امر بشر را از چرخه‌‏های شبانه‏‌روزی زیست‏‌شناختی رهانید و، به‌این‌ترتیب، همراه با اختراع نور مصنوعی، مرزهای تاریکی را به‌سوی فرصت‏‌های تازۀ کار در شب گشود.\nخدمتی که قهوه به دانشوران و روشنفکران کرد را چای خیلی زود به طبقۀ کارگر انگلستان رساند. درحقیقت، آتش انقلاب صنعتی را چای هند شرقی که با شکر هند غربی حسابی شیرین می‌‏شد شعله‌‏ور کرد. ما انگلستان را امروز به فرهنگ چای می‌‏شناسیم، اما قهوه در آغاز که به‌مراتب ارزان‌تر بود رواج بیشتری داشت. کمی پس از آنکه کمپانی هند شرقیِ بریتانیا تجارت خود با چین را آغاز کرد، چایِ ارزان مثل سیل به انگلستان سرازیر شد. در سال ۱۷۰۰ تنها مردم مرفه قادر به خریدن چای بودند، اما تا پیش از ۱۸۰۰ تقریباً همه مصرفش می‌کردند، از بانوان طبقۀ اعیان گرفته تا کارگران کارخانه.\nتأمین این تقاضا مستلزم اقدام امپریالیستی گسترده و خشنی بود، به‌خصوص وقتی بریتانیایی‌‏ها به این نتیجه رسیدند که اگر چای را، به‌جای خرید از چینی‏ها، در مستعمرۀ خود یعنی هندوستان تولید کنند بصرفه‌تر خواهد بود. اول باید رموز تولید چای را از چینی‏‌ها می‏ربودند (رابرت فورچون، کلکسیونر گیاهان و گیاه‏شناس مشهور اسکاتلندی، ظاهر خود را به کارمندی عالی‌‏رتبه در امپراتوری چین تغییر داد و، به‌این‌ترتیب، مأموریت را به انجام رساند)؛ زمین‏ه‌ای آسام۳ (که چای به‌طور خودرو در آن‏ها می‏‌رویید) را از چنگ خرده‏‌مالکان درمی‌‏آوردند و بعد کشاورزان را وامی‏‌داشتند که از صبح تا شب برگ چای بچینند. آوردن چای به غرب سراسر با استثمار و کشیدنِ ارزش اضافه از نیروی کار همراه بود -چه از کارگرانی که چای را در هند تولید می‌‏کردند و چه از کسانی که در انگلستان مصرف‏‌کنندۀ آن بودند.\nکارگران بریتانیایی می‌‏توانستند با خوردن چای شیفت‏‌های طولانی، شرایط کاری طاقت‏‌فرسا و گرسنگی کمابیش دائمی را تحمل کنند؛ کافئین درد شدید ناشی از گرسنگی را آرام می‏‌کرد و شکر موجود در چای به منبع بسیار مهم کالری بدل می‏‌شد (البته اگر صرفاً از منظر غذایی نگاه کنیم، بهتر بود کارگران همان نوشیدن آبجو را ادامه می‌‏دادند). کافئینِ موجود در چای نوع جدیدی از کارگر را به وجود آورد که با عرف و قاعدۀ ماشین سازگارتر بود. بدون او تصور انقلاب صنعتی دشوار است.\nحال باید بپرسیم قهوه، و به‌طور کلی کافئین، دقیقاً چگونه ما را فعال‌‏تر، کارآمدتر و سریع‌‏تر می‏‌کند؟ چطور ممکن است این مولکول کوچک انرژی بدن انسان را بدون همکاری کالری تأمین کند؟ آیا کافئین مصداق ضرب‏ال‌مثلِ نان مفت و مجانی است یا باید بهای سنگین نیروی ذهنی و جسمی‏‌ای که به ما می‏‌دهد -اعم از هشیاری، تمرکز و بنیۀ بدنی- را بپردازیم؟\nافسوس که نان مفت و مجانی جایی پیدا نمی‏‌شود. از قرار معلوم، کافئین تنها در ظاهر به ما انرژی می‏‌دهد و با ایجاد توقف در عملکرد آدنوزین تأثیر خود را می‌‏گذارد. آدنوزین مولکولی است که در طول روز، به‌تدریج، در مغز انسان جمع می‏‌شود و بدن را برای استراحت آماده می‏‌کند. مولکول‌‏های کافئین مانع از انجام این فرایند می‌‏شوند و به‌این‌ترتیب آدنوزین را از انجام کار خود بازمی‏‌دارند، درنتیجه، باعث می‌‏شود احساس هشیاری کنیم. اما سطح آدنوزین آرام‌‏آرام بالا می‏‌رود تا اینکه بالاخره وقتی کافئین سوخت، به گیرنده‌‏های بدن هجوم می‌‏آورد و احساس خستگی بازمی‏‌گردد. پس، درواقع، نیرویی که کافئین به ما می‏‌دهد قرضی است و قرض را هم دست‏‌آخر باید پرداخت.\nاز همان زمان که نوشیدن قهوه و چای باب شد مراجع پزشکی دائماً درمورد مخاطرات کافئین هشدار داده‌‏اند. اما تا امروز کافئین توانسته خود را از جدی‏ترین اتهامات مبرا کند. اجماع علمیِ کنونی هم بسیار دلگرم‏‌کننده است؛ فی‏‌الواقع نتیجۀ تحقیقات می‌‏گوید قهوه و چای برای سلامتی ضرر ندارند که هیچ، از برخی جهات ممکن است مفید هم باشند، فقط نباید افراط کنیم. اعتقاد بر این است که نوشیدن روزانۀ قهوه خطر ابتلا به چندین نوع سرطان (از جمله سرطان سینه، پروستات، رودۀ بزرگ و مخاط رحم) را کاهش می‌دهد و ریسک بروز بیماری قلبی‌‏‏عروقی، دیابت نوع ۲، بیماری پارکینسون، زوال عقل و احیاناً افسردگی و خودکشی را کم می‌کند‏ (هرچند که نوشیدن مقادیر زیاد کافئین ممکن است حالت عصبی و اضطراب ایجاد کند. همچنین نرخ خودکشی میان کسانی که بیش از هشت فنجان در روز می‌‏نوشند بالا می‏رود).\nبا مطالعۀ مقالات و کتاب‏‌هایی که از جنبۀ پزشکی به بررسی قهوه و چای پرداخته‌‏اند به این فکر افتادم که شاید با کنارگذاشتن کافئین نه فقط به عملکرد ذهن که به سلامت جسمم نیز آسیب می‏زنم. تا اینکه مت واکر را ملاقات کردم.\nواکر، عصب‏‌پژوه انگلیسیِ دانشگاه کالیفرنیا و نویسندۀ کتاب چرا می‏‌خوابیم۴، در انجام مأموریت خود بسیار مصمم است: هشداردادن به مردم جهان که بحرانی پنهان سلامت عمومی را تهدید می‏کند و آن بحران عبارت از این است که ما به قدر کافی نمی‏‌خوابیم، خوابی که می‏‌رویم کیفیت مناسب ندارد و متهم اصلی این جنایت علیه تن و روانِ انسان کافئین است. کافئین به‌خودیِ‌خود شاید ضرری برای بدن نداشته باشد، ولی آن خوابی که از ما می‏رباید بسیار ارزشمند است. واکر می‌‏گوید نتایج تحقیقات نشان می‏دهد کم‏‌خوابی می‌‏تواند یکی از عوامل اصلی بروز بیماری‏‌هایی چون آلزایمر، آرتریوسکلروز، سکتۀ مغزی، نارسایی قلبی، افسردگی، اضطراب، چاقی و خودکشی باشد. او بی‏‌تعارف چنین نتیجه‏‌گیری می‏‌کند که «هر چه کمتر بخوابید، کمتر عمر می‏‌کنید».\nواکر در انگلستان بزرگ شده و صبح و ظهر و شب فراوان چای سیاه نوشیده است. اما دیگر، جز قهوۀ بدون کافئینی که گهگاه می‌‏خورد، کافئین را به‌طور کامل کنار گذاشته است. راستش را بخواهید من ندیدم که هیچ‏کدام از پژوهشگران یا کارشناسان چرخه‏‌های شبانه‌‏روزی که برای این کتاب با آن‌ها مصاحبه کردم کافئین مصرف کنند.\nواکر می‏‌گفت «ربع عمر»۵ کافئین در بیشتر مردم، معمولاً، حدود ۱۲ ساعت است، یعنی ۲۵ درصد کافئینِ هر فنجان قهوه‌‏ای که ظهر می‏‌نوشید هنوز هنگام خوابِ نیمه‌‏شب در مغز شما گردش می‌‏کند. همین برای برهم‌زدن کامل خواب عمیق شما کافی است.\nقبل از آنکه واکر را ببینم خیال می‌‏کردم خیلی خوب می‏‌خوابم. وقت ناهار از عادت‏‌های خوابم جویا شد. من هم گفتم معمولاً هفت ساعت تمام می‏‌خوابم، راحت خوابم می‏برد و زیاد خواب می‌‏بینم.\nاز من پرسید «شب‏‌ها معمولاً چند بار از خواب بیدار می‏‌شوی؟». گفتم «حدوداً سه یا چهار بار بیدار می‏‌شوم (معمولاً برای قضای حاجت)، اما بعد بلافاصله دوباره خوابم می‌‏برد».\nواکر سرش را تکان داد و گفت «این همه گسیختگیِ خواب اصلاً خوب نیست. کیفیت خواب به اندازۀ کمیت آن اهمیت دارد». این گسیختگی‌‏ها میزان خواب «عمیق» یا «خواب با امواج آهستۀ»‏ من را تقلیل می‏داد، مرحله‌‏ای فراتر از مرحلۀ «خواب همراه با حرکات سریع چشم» که من همیشه ملاک استراحت خوب شب می‏‌گرفتم، اما گویا خواب عمیق به همین اندازه اهمیت دارد و میزان آن با افزایش سن کاهش می‏‌یابد.\nکافئین تنها علت بحران خواب نیست، نمایشگرها، مشروبات الکلی (که همان‏قدر برای خوابِ همراه با حرکات سریع چشم ضرر دارند که کافئین برای خواب عمیق مضر است)، داروها، برنامه‏‌های کاری فشرده، آلودگی‏‌های صوتی و نوری و اضطراب، هر یک، می‌‏تواند مدت و کیفیت خواب ما را کم کند. اما موذی‏گری منحصر‏به‏‌فردِ کافئین در این است که نه‌تنها یکی از علل عمدۀ کمبود خواب است بلکه اصلی‏‌ترین ابزاری است که برای درمان مشکل خواب به آن متوسل می‏‌شویم. بیشترِ کافئینی که امروز می‌خوریم برای جبران خواب بدی است که کافئین دیروز نصیبمان کرده، و این یعنی کافئین مشکلی را که مشخصاً خودش به وجود آورده از آگاهی ما پنهان می٬‏کند.\nسرانجام وقت آن رسید که آزمایشم دربارۀ ترک‌کردن کافئین را پایان دهم. خیلی دلم می‏‌خواست بدانم، بعد از سه ماه دوری از کافئین، واکنش بدنم به چند استکان اسپرسو چگونه است. کلی درمورد اینکه چه بخورم و کجا بروم فکر کرده بودم. بالاخره ترجیح دادم اسپرسوی مخصوص بخورم، «مخصوص» اصطلاحی است که کافی‏شاپِ محلۀ ما برای اسپرسوهای دوبلی استفاده می‌کند که شیر بخاردیده‏شان از کاپوچینوهای معمولی کمتر باشد. به این نوع قهوه بیشتر فلَت وایت می‏‌گویند.\nاسپرسوی مخصوصم، به‌طرزی باورنکردنی، لذت‏‌بخش بود و درضمن یادآوری می‏‌کرد قهوه‌‏های بدون کافئین چه چیزهای ساختگی بدی هستند. در این اسپرسو تمام وسعت و عمق طعم قهوۀ واقعی که کلاً فراموش کرده بودم جمع بود. هرچه در میدان دیدم بود به چشمم اغراق‏‌شده و سینمایی می‌‏آمد و با خودم فکر می‏‌کردم این آدم‏‌هایی که فنجان‏‌های روکش‏‏‌مقوایی دست گرفته‌‏اند هیچ می‌‏دانند چه مادۀ مخدر قدرتمندی را سر می‏‌کشند؟ اما چطور ممکن بود بدانند؟  \nخیلی قبل‌‏تر به کافئین خو گرفته‏ بودند و حالا داشتند آن را برای هدف کاملاً متفاوتی به کار می‏‌بردند. این هدف حفظ حداقل هوشیاری و احیاناً کمی هم سرحال‌آمدن بود. خودم را خوش‏‌شانس می‏‌دانستم که این حالِ فوق‏‌العاده را تجربه می‏‌کردم. این حال -و البته خواب‏‌های درجه یک- پاداش بی‏‌نظیر ترک کافئین بود.\nولی با این حال قرار بود من هم تا چند روز مثل آن‌ها باشم: دوباره معتاد و مقاوم در برابر کافئین. با خودم فکر ‏کردم آیا می‏‌شود قدرت این مادۀ مخدر را حفظ کرد؟ می‏‌شود یک جور رابطۀ جدید با کافئین به وجود  آورد؟ مثلاً آن را مثل داروهای توهم‌‏زا هرازگاهی و با تشریفات و برنامه‌‏ریزی خاص استفاده کنم یا مثلاً بگویم قهوه فقط یک فنجان، شنبه‌‏ها؟\nوقتی به خانه بازگشتم فوران انرژی‌ای را -یا تمرکزی!- که در رگ‏‌هایم جاری بود مهار کردم و با اشتیاقی عجیب سراغ فهرست کارهای روزانه‌‏ام رفتم. بی‌‏اختیار همه‏٬جا را تمیز و مرتب می‌‏کردم، کامپیوتر، کمد دیواری، باغچه و انبار. انگار که جن‏زده شده باشم خاک را با شن‏کش صاف می‏‌کردم، باغچه را وجین می‏‌کردم و همه‌چیز را سر جای خودش می‏‌گذاشتم. روی هر چیزی که تمرکز می‏‌کردم مشتاقانه و با عزم راسخ کار می‌کردم.\nحوالی ظهر آن حالت بی‏‌اختیار کم‏کم فروکش کرد و احساس کردم وقت تغییر محیط است. باغچه را که وجین می‏‌کردم چند بوتۀ خراب سبزی را درآورده بودم. تصمیم گرفتم بروم از گلخانه چند بوتۀ دیگر بخرم. وقتی سوار ماشین شدم و حرکت کردم ناگهان فهمیدم چرا به‌سمت آن گلخانۀ خاص می‌روم: دمِ درِ آنجا کافۀ سیاری بود که اسپرسوهای خیلی خوبی داشت.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان              شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و    سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان              تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،   «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن   پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی   از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند،   بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به     مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان     در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی     ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با     خرید  اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر      بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،        دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول      سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی      ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط  یا     هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید      می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را  دریافت     کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nPolan, Michael. This Is Your Mind On Plants: Opium-Caffeine-Mescaline. Allen Lane, 2021\n\nپی‌نوشت‌ها:    • این مطلب را مایکل پولان نوشته و در تاریخ ۶ ژوئیۀ ۲۰۲۱  با عنوان «The invisible addiction: is it time to give up caffeine?» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «اعتیاد پنهان: آیا وقت آن رسیده که کافئین را ترک کنیم؟» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی  با ترجمۀ عرفان قادری  منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۵ دی ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• مایکل پولان (Michael Pollan) نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکایی است. او در حال حاضر استاد روزنامه‌نگاری طبیعی و علمی در دانشکدۀ روزنامه‌نگاری یو.سی. برکلی است. او چندین کتاب در حوزۀ تأثیرات تغذیه و انواع مواد غذایی نوشته است.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n  Psychoactive drug [۱]   dysphoria [۲]    Assam [۳]:  یکی از ایالات کشور هند واقع در منتهای شمال شرقی آن کشور [مترجم].  Why We Sleep [۴]  Quarter life [۵]: اصطلاحی مأخوذ از عبارت « نیم‏عمر» که درمورد مواد رادیواکتیو به کار  می‏رود و اشاره به زمان لازم برای متلاشی‌شدن نیمی از اتم‌های یک عنصر دارد [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653927.json b/train/540653927.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3c8d7d144106eef5150c1eb038a88c6f656cefaf
--- /dev/null
+++ b/train/540653927.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اعداد همیشه راست می‌گویند، مگر وقتی که دروغ می‌گویند",
+  "subtitle": "و وقتی اعداد نمی‌توانند سرکشی‌های واقعیت را به بند بکشند، احساس می‌کنیم به‌ ما خیانت شده است",
+  "introduction": "اعداد جذاب‌اند. چه از این بهتر که پدیده‌ای پیچیده را در قالب چند عدد و رقم ساده و قابل‌فهم برای همه توضیح بدهیم؟ مهم نیست پیش‌بینی انتخابات باشد، اندازه‌گیری تورم، تاثیرگذاری واکسیناسیون، یا سنجش هوش؛ همه را می‌توان در چند رقم خلاصه کرد. اما کاش همه‌چیز به همین سادگی بود. وقتی بخواهیم دنیا و پیچیدگی‌هایش را در قالب اعداد جای دهیم، باید بخش زیادی از جزئیات را دور بریزیم، جزئیاتی که گاهی اصل داستان‌اند. و ماجرا تازه از اینجا آغاز می‌شود.",
+  "content": "هانا فرای، نیویورکر— تونی بلر معمولاً در مقابل جمعیت آرامش و چهرۀ کاریزماتیکش را حفظ می‌کرد. اما در آوریل ۲۰۰۵ به‌وضوح می‌شد دید که مواجهه با یک خانم از یکی از استودیوهای تلویزیونی لندن او را به‌کلی به هم ریخته است. بلر، در دوران هشت‌سالۀ تصدی پست نخست‌وزیری بریتانیا، مأموریت داشت تا سطح خدمات بهداشت عمومی را ارتقا دهد. خدمات بهداشت عمومی (ان.اچ.اس) یکی از محبوب‌ترین سازمان‌ها در کل بریتانیا است که درعین‌حال بیش از همه تمسخر می‌شود و مغفول‌مانده‌ترین سازمان نیز است، سازمانی که ویژگی‌های منحصربه‌فرد و ناکارآمدی‌های خاص خود را دارد. در آن زمان، صدای همه درآمده بود از اینکه نمی‌شد، در بازۀ زمانی قابلِ‌قبول، از دکترها وقت گرفت؛ غالباً به بیماران گفته می‌شد که باید برای اولین وقتِ خالی چند هفته منتظر بمانند. دولت بلر، که محل اجتماع فن‌سالارهای کاردُرست بود، تصمیم گرفت برای حل این مشکل هدفی تعیین کند: برای دکترهایی که حداکثر طی ۴۸ ساعت از زمان درخواست بیمار را به حضور بپذیرند مشوق‌های مالی در نظر گرفته خواهد شد.این برنامه به نظر منطقی می‌آمد. اما آن روز حضار از مشکلی باخبر بودند که از چشم بلر و دولتش مخفی مانده بود. درحالی‌که مصاحبه به‌صورت زنده از تلویزیون پخش می‌شد، دایانا چِرچ با خونسردی برای نخست‌وزیر توضیح داد که دکترِ پسرش خواسته در یکی از روزهای هفتۀ آینده آن‌ها را ببیند و بااین‌حال درمانگاه به آن‌ها گفته است که حداکثر می‌تواند ۴۸ ساعت زودتر از زمان ملاقات درخواست آن‌ها را ثبت کند. چون درغیراین‌صورت پزشکانِ آنجا از آن پاداش محروم می‌مانند. چنانچه چِرچ می‌خواست از دکتر پسرش برای هفتۀ آینده وقت بگیرد، مجبور بود تا روز قبلش صبر کند و سپس ساعت ۸ صبح تماس بگیرد و مدت‌ها پشت خط منتظر بماند. تا پیش از برقراری تشویق‌ها، دکترها نمی‌توانستند از یک حدی زودتر وقت بدهند؛ بعد از آن، دلشان نمی‌خواست از یک حدی دیرتر وقت بدهند.\nمجری پرسید: «شما خبر نداشتید؟».\nبلر پاسخ داد: «من خبر نداشتم».\nمجری رو کرد به حضار و پرسید: «کس دیگری هم این تجربه را داشته است؟».\nآشوبی به پا شد. اعتراض‌ها بالا گرفت، بلر به تِتِه‌پِتِه افتاد و یک ملت دیدند که چگونه رهبرشان، به‌خاطر مشکل رایجی به نام جوردرنیامدن حساب‌وکتاب‌ها، کنترلش را از دست داد.\nبلر و مشاورانش اولین کسانی نبودند که در اهدافشان حسن‌نیت دارند اما به‌واسطۀ همان اهداف به دردسر می‌افتند. هرگاه تلاش کنید دنیای واقعی را مجبور به انجام کاری کنید که با عدد و رقم قابل‌اندازه‌گیری است، با پیامدهای ناخواستۀ زیادی مواجه خواهید شد. دو کتاب جدید در حوزۀ داده‌ها و آمار به همین موضوع می‌پردازند: حساب‌کردن۱: چگونه از اعداد برای تعیین اهمیت استفاده می‌کنیم (انتشارات لایورایت)، نوشتۀ دبورا استون، که ما را از خطرات ناشی از تکیۀ بیش‌ازحد به اعداد آگاه می‌کند، و کتاب کارآگاهِ داده‌ها (انتشارات ریورهِد)، نوشتۀ تیم هارفورد، که روش‌هایی را نشانمان می‌دهد برای اجتناب از تله‌های موجود در دنیایی که بر مبنای داده‌ها مدیریت می‌شود.\nهر دو کتاب زمانی منتشر شده‌اند که قدرت خارق‌العادۀ داده‌ها هیچ‌گاه به این اندازه مشهود نبوده است. همه‌گیری کووید ۱۹ نشان داد که، بدون داشتن آمار مناسب، جهان تا چه حد می‌تواند آسیب‌پذیر باشد. همچنین، با فرارسیدن انتخابات ریاست‌جمهوری، روزنامه‌ها پر شد از نظرسنجی‌ها و پیش‌بینی‌ها دربارۀ نتایج انتخابات که هدف همۀ آن‌ها فرونشاندن عطش ما برای سردرآوردن از شرایط بود. در این یک سالی که در شرایط عدم قطعیت گذشت، اعداد و ارقام برایمان حکم منبع آرامش را داشت. ما فریب دقت ظاهری و عینیت داده‌ها را می‌خوریم و وقتی آمار و ارقام نمی‌توانند سرکشی‌های واقعیت را به بند بکشند، گاه احساس می‌کنیم به‌ ما خیانت شده است.اشتباهی که تونی بلر و تیم خبرۀ سیاست‌گذاری‌اش انجام دادند آن‌قدر اشتباه رایجی است که حکم ضرب‌المثل را پیدا کرده است: وقتی یک عددِ مفید به معیاری برای اندازه‌گیری موفقیت تبدیل شود، مفیدبودنش را از دست خواهد داد. این موضوع به قانون گودهارت۲معروف است. این قانون به ما یادآوری می‌کند که اندازه‌گیریِ دنیای انسان‌ها می‌تواند جهت حرکت آن را تغییر دهد. دبورا استون در کتابش می‌نویسد که در شوروی برای کارخانه‌ها و مزارع سهمیۀ تولید تعیین می‌شد، به‌نحوی که شغل و معاش مردم در گرو تحقق این سهمیه‌ها بود. کارخانه‌های نساجی ملزم می‌شدند که مقدار معینی پارچه تولید کنند که این مقدار بر اساس طولْ مشخص می‌شد و درنتیجه بسیاری از دستگاه‌های پارچه‌بافی به‌نحوی تنظیم می‌شدند که نوارهای پارچه‌ای طولانی اما باریک تولید کنند. عملکرد پنبه‌چین‌های ازبک بر اساس وزن محصولِ برداشت‌شده سنجیده می‌شد. بنابراین آن‌ها پنبه را در آب می‌خیساندند تا سنگین‌تر شود. به همین شکل، وقتی در دهۀ ۱۸۶۰ اولین راه‌آهن سراسری در آمریکا ساخته می‌شد، حق‌الزحمۀ پیمانکارها برحسب مایل تعیین می‌شد. بنابراین، بخشی از راه‌آهن در اطراف اوماها و نبراسکا، به‌جای اینکه به‌صورت خط مستقیم کشیده شود، به‌شکل یک قوس بزرگ ساخته شد که باعث شد چندین مایل مسیر غیرضروری (اما سودآور) به خط آهن اضافه شود. مشکل زمانی ایجاد می‌شود که ما، برای چیزهایی که به آن اهمیت می‌دهیم، جایگزین‌های عددی۳ تعیین می‌کنیم. استون در کتابش جمله‌ای را از قول اقتصاددان محیط‌زیست، جیمز گوستاو اسپت، نقل می‌کند: «ما تمایل داریم آنچه را اندازه می‌گیریم به دست آوریم، پس می‌باید چیزهایی را اندازه بگیریم که مطلوبمان باشد».\nالبته این مشکل به این سادگی‌ها حل نمی‌شود. مشکلاتی که پیرامون قانون گودهارت وجود دارد گریبان طراحی‌های هوش مصنوعی را هم خواهد گرفت: چطور می‌خواهید هدفی را برای الگوریتمتان توضیح دهید وقتی اعدادْ تنها زبان مشترک بین او و شما هستند؟ دانشمند علوم رایانه، رابرت فِلت، یک بار الگوریتمی طراحی کرد که وظیفۀ فرودآوردن هواپیما بر روی ناو هواپیمابر را برعهده داشت. هدف این بود که یک هواپیمای شبیه‌سازی‌شده را به‌آرامی بنشاند، طوری که کمترین فشار ممکن به بدنۀ هواپیما وارد شود. متأسفانه، در حین اجرای تمرینی، مشکلی در الگوریتم شناسایی شد. اگر الگوریتم، به‌جای اینکه هواپیمای شبیه‌سازی‌شده را خیلی نرم فرود بیاورد، ناگهان بکوبد روی ترمز، نیروی واردشده به هواپیما از توان سیستم فراتر رفته و دقیقاً معادل صفر در سیستم ثبت خواهد شد. فِلت متوجه شد که الگوریتم او در اجرای آزمایش بالاترین نمره را در آزمون کسب می‌کند درحالی‌که در واقعیت می‌توانست هواپیماها را با خاک یکسان کند.\nخطرناک‌ترین نوع استفاده از داده‌ها زمانی رخ می‌دهد که از آن‌ها برای کنترلِ چیزها استفاده کنیم نه برای فهمیدن آن‌ها. قانون گودهارت درواقع نشان‌دهندۀ محدودیت اساسی‌تری در نگاه داده‌محور به جهان است. به نوشتۀ تیم هارفورد، داده‌ها «می‌توانند جایگزین کاملاً قابلِ‌احترامی باشند برای چیزهایی که برایمان مهم‌اند» اما حتی بهترین جایگزین‌ها نیز با اصلِ خود فاصلۀ بسیاری دارند، فاصله‌ای میان آن چیزی که قادر به اندازه‌گیری آن هستیم و آن چیزی که واقعاً برایمان مهم است.\nهارفورد از روان‌شناس برجسته، دنیل کانمن، نقل می‌کند که در کتابش، تفکر سریع و آهسته، توضیح داده است که وقتی ما با سؤال دشواری مواجه می‌شویم عادت داریم آن را با یک سؤال ساده عوض کنیم و معمولاً هم این کار را ناخودآگاه انجام می‌دهیم. مصداق‌هایی از این موضوع را می‌توان در سؤال‌هایی مشاهده کرد که جامعه تلاش می‌کند با استفاده از داده‌ها به آن‌ها پاسخ دهد. یکی از مثال‌های بارزش مدرسه است. ممکن است دغدغۀ این را داشته باشیم که آیا بچه‌هایمان آموزش مناسبی در مدرسه دریافت می‌کنند یا نه. اما مشکل اینجاست که دقیقاً نمی‌توانیم مشخص کنیم که منظورمان از «مناسب» چیست. درعوض، به یک سؤال مرتبط و البته ساده‌تر متوسل می‌شویم: اینکه دانش‌آموزمان در آزمونی خاص، که تنها از بخشی از پیکرۀ واقعیت گرفته می‌شود، چه عملکردی دارد؟ و به‌این‌ترتیب گرفتار سندروم رقت‌انگیز «آموزش برای آزمون»۴ می‌شویم. مثال دیگری از این موضوع استفاده از شاخص تولید ناخالص داخلی (جی‌‌دی‌پی) برای تعیین وضعیت اقتصادی یک کشور است. بر طبق این شاخص، اگر یک معلم مدرسه به یکی از شاگردانش تعرض کند و به همین دلیل به یک زندان فوق امنیتی منتقل شود، نسبت به حالتی که به آن دانش آموز درس یاد بدهد، مشارکت بیشتری در موفقیت اقتصادی کشورش خواهد داشت چون، به‌واسطۀ زندان‌رفتن آن معلم، کلی شغل ایجاد می‌شود.\nیکی از بحث‌برانگیزترین کاربردهای الگوریتم‌ها در سال‌های اخیر پیشنهاد آزادی برای زندانیانی است که در انتظار جلسۀ دادگاه هستند. در دادگاه‌های سراسر آمریکا، وقتی کسی به جرمی متهم می‌شود، یک الگوریتمْ سوابق مجرمیت او را بررسی می‌کند و عددی را به‌عنوان نمرۀ ریسک آن فرد استخراج می‌کند تا قاضی به کمک آن عدد تصمیم بگیرد که آن فرد، تا فرارسیدن زمان دادگاه، باید پشت میله‌ها باشد یا خیر. الگوریتم، با استفاده از داده‌های مربوط به اتهام‌های قبلیِ فرد، تلاش می‌کند تا احتمال ارتکاب مجدد جرم را برای آن فرد محاسبه نماید. اما در اینجا هم، بین چیزی که برایمان مهم است و چیزی که می‌توانیم آن را اندازه بگیریم، یکی از آن تعویض‌های ظریفِ کانمنی انجام می‌شود. الگوریتم نمی‌تواند پیش‌بینی کند که چه کسی قرار است دوباره مرتکب جرم شود. بلکه تنها می‌تواند پیش‌بینی کند که چه کسی دوباره دستگیر خواهد شد.البته که نرخ دستگیرشدن برای همۀ افراد یکسان نیست. برای مثال سیاه‌پوستان و سفیدپوستان در آمریکا، هر دو، تقریباً به یک اندازه از ماریجوانا استفاده می‌کنند اما گروه اول تقریباً چهار برابر گروه دوم احتمال دارد به‌خاطر حمل ماریجوانا دستگیر شوند. الگوریتمی که بر اساس داده‌های دارای سوگیری ساخته شده باشد منجر به تداوم رفتارهای دارای سوگیری خواهد شد (برایان کریستین در کتاب اخیرش، مسئلۀ همراستایی۵ ۶، مسائل بغرنجی از این دست را به شکلی عالی از نظر گذرانده است). این به این معنی نیست که قضاوت انسانی لزوماً عملکرد بهتری خواهد داشت، اما به‌هرحال سوگیریِ ورودی سوگیریِ خروجی را به دنبال خواهد داشت و این مشکل می‌تواند ارزش این نوع پیشنهادهای درخشان و داده‌محور را تا حد زیادی با محدودیت همراه کند.\nکافی است سؤالی را در یک پرسشنامه تغییر دهید، ولو تغییر جزئی، و ببینید که چگونه همه‌چیز تغییر خواهد کرد. حدود ۲۵ سال پیش در اوگاندا، آمار نیروی کار فعال به‌طور ناگهانی بیش از ۱۰ درصد افزایش یافت و از ۶.۵میلیون نفر به ۷.۲میلیون نفر رسید. طبق توضیح هارفورد، این افزایش ناشی از تغییر در کلمات پرسشنامۀ نیروی کار بود. تا پیش از آن، از مردم خواسته می‌شد تا فعالیت یا شغل اصلی‌شان را اعلام کنند، اما در نسخۀ جدید پرسشنامه از افراد خواسته می‌شد تا نقش‌های ثانویه‌ای که بر عهده دارند را نیز ذکر کنند. به‌این‌ترتیب، ناگهان صدها هزار زن اوگاندایی، که شغل اصلی‌شان خانه‌داری بود اما ساعت‌های زیادی را هم به انجام کارهای دیگر می‌گذراندند، به آمار کلی اضافه شدند.\nبرای اینکه بتوانیم دنیا را در قالب اعداد درآوریم، باید آن را تا حد نیاز کوچک کنیم و این یعنی دورریختن حجم زیادی از جزئیات. این حذف‌کردن‌های اجتناب‌ناپذیر می‌تواند داده‌ها را، برای گروه‌های خاصی از افراد، با سوگیری همراه کند. استون توضیح می‌دهد که سازمان ملل متحد زمانی تلاش کرد دستورالعمل‌هایی را برای اندازه‌گیری سطح خشونت علیه زنان تدوین کند. نمایندگانی از اروپا، آمریکای شمالی، استرالیا و نیوزلند نظراتشان را دربارۀ نوع خشونت‌هایی که باید در این دستورالعمل‌ها گنجانده شود مطرح کردند. نظرات آن‌ها بر مبنای تحقیقاتِ پیمایشی‌ای بود که بر روی قربانیان در کشورهای خودشان انجام شده بود. موارد پیشنهادی عبارت بودند از مشت‌زدن، لگدزدن، گازگرفتن، سیلی‌زدن، هُل‌دادن، کتک‌کاری و فشردن گلو. در همین حین، تعدادی از زنان بنگلادشی پیشنهاد دادند که اَشکال دیگری از خشونت نیز باید لحاظ شود -اعمالی که در شبه‌قارۀ هند خیلی هم غیرمعمول نیستند- کارهایی مثل سوزاندن زنان، اسیدپاشی بر روی آن‌ها، پرتاب‌کردن آن‌ها از ارتفاع و مجبورکردن آن‌ها به خوابیدن در آغل حیوانات. هیچ‌کدام از این موارد در فهرست نهایی گنجانده نشد. بنابراین، وقتی یک تحقیق پیمایشی بر اساس دستورالعمل‌های سازمان ملل متحد انجام شود، یافته‌های اندکی دربارۀ زنانی به دست خواهد آمد که در معرض این نوع از خشونت‌ها قرار دارند. به قول استون، قبل از شمردن، ابتدا باید تصمیم بگیریم که چه چیزهایی باید شمرده شوند.\nکسی که کارِ شمارش را انجام می‌دهد قدرت دارد. دیدگاه‌های ما تأثیر عمیقی دارد در تعیین اینکه چه چیزی ارزش شمرده‌شدن دارد. درنتیجه، هرقدر هم در فرایند جمع‌آوری داده‌ها حسن‌نیت داشته باشیم، باز هم چیزهایی را از قلم خواهیم انداخت. متأسفانه گاهی نیز سوگیری‌ها عمداً از نظرها پنهان نگاه داشته می‌شود. در سال ۲۰۲۰، در مجلۀ سایکولوجیکال ساینس، مقاله‌ای چاپ شد که رابطۀ بین بهرۀ‌ هوشی و تعدادی از شاخص‌های اقتصادی‌اجتماعی را در کشورهای مختلف جهان بررسی کرده بود. متأسفانه، این مقاله به داده‌های ملی مربوط به تخمین بهرۀ هوشی استناد کرده بود، گزارشی که با همکاری روانشناس بریتانیایی، ریچارد لین، منتشر شده است. ریچارد لین علناً معتقد به برتری سفیدپوستان است. هرچند که قاعدتاً باید بتوانیم مشارکت علمی لین در آن پژوهش را مستقل از دیدگاه‌های شخصی‌اش ارزیابی کنیم، اما مجموعه داده‌هایی که او برای تخمین بهرۀ هوشی استفاده کرده است در برخی مواقع شامل نمونه‌های آماری‌ مشکوکی است که نمی‌تواند به‌خوبی معرف جامعۀ غیراروپایی باشد. مثلاً تخمین او از بهرۀ هوشی جامعۀ سومالی بر مبنای نمونۀ آماری کودکانی است که در یکی از اردوگاه‌های پناهندگان در کنیا اقامت داشتند. تخمین بهرۀ هوشی مردم هائیتی بر اساس یک نمونۀ آماری شامل ۱۳۳ کودک شش‌سالۀ روستایی تعیین شده است. تخمین بهرۀ هوشی مردم بتسوانا هم بر مبنای یک نمونۀ آماری از دانش‌آموزان دبیرسانی محاسبه شده است و آزمون آن‌ها هم در آفریقای جنوبی و با زبانی غیر از زبان مادری‌شان اجرا شده است. بعد از آن، روانشناسی به نام یِلته ویکرتس نشان داد که بهترین عاملی که می‌تواند حضور یک نمونۀ آماری از یک کشور آفریقایی را در پژوهش لین پیش‌بینی کند این است که میانگین بهرۀ هوشی در آن نمونه از میانگین جهانی پایین‌تر باشد. درنتیجه، سایکولوجیکال ساینس این مقاله را حذف کرد اما همچنان مقاله‌ها و کتاب‌های فراوانی هستند که به داده‌های لین استناد کرده‌اند.\nالبته، بهرۀ هوشی هم گرفتار همان مشکلات آشنایی است که در استفاده از متغیرهای آماریِ جایگزین با آن مواجهیم؛ بهرۀ هوشی عددی است که در کاری مثل اندازه‌گیریِ قطعی، مطلق و تغییرناپذیرِ «هوش» به‌طرز ناامیدکننده‌ای شکست می‌خورد. البته وجود چنین محدودیت‌هایی به این معنی نیست که بهرۀ هوشی کاملاً بی‌ارزش است. بهرۀ هوشی، در بسیاری موارد، قدرت پیش‌بینی بالایی دارد: درآمد، طول عمر و موفقیت حرفه‌ای. متغیرهای جایگزین همچنان می‌توانند به‌عنوان شاخصی که چیزی را اندازه می‌گیرد به کارمان بیایند، حتی اگر به‌راحتی نتوانیم تعیین کنیم که آن چیز چیست.\nشمردنِ همه‌چیز غیرممکن است؛ پس مجبوریم جایی را به‌عنوان خط مرزی مشخص کنیم. اما وقتی مفاهیمی که با آن سروکار داریم مبهم‌تر از مفاهیمی چون زمان لازم برای وقت‌گرفتن از دکتر یا طول مسیر راه‌آهن هستند، خودِ عمل مرزکشی می‌تواند مشکل‌ساز شود. هارفورد، در ادامه، مثال دو گوسفند در یک مزرعه را می‌زند: «در یک مزرعه دو گوسفند داریم، اما نکته اینجاست که یکی از گوسفندها درواقع گوسفند نیست بلکه بره است. گوسفند دیگر هم در مرحلۀ آخر بارداری است. درواقع در آستانۀ وضع حمل است و هر لحظه ممکن است زایمان کند. حالا بگویید چند گوسفند داریم؟». سؤال‌هایی از این دست فراتر از یک آزمایش ذهنی ساده هستند. یکی از دوستانم به نام سوزی گِیج، که نویسنده و روانشناس است، در دوران همه‌گیری کووید ۱۹ با شوهرش ازدواج کرد. او آن‌موقع در هفتۀ سی‌ونهم بارداری‌اش بود. به دلیل محدودیت‌هایی که در آن زمان وضع شده بود نمی‌توانستند بیشتر از ۱۰ نفر را به مراسم عروسی‌شان دعوت کنند. نوزادها گاهی جزء آمار حساب می‌شوند. پس اگر بچۀ آن‌ها قبل از روز عروسی به دنیا می‌آمد، او و آقای داماد یا باید قید دعوت از یکی از اعضای نزدیک خانواده را می‌زدند یا اینکه بچۀ تازه‌متولدشده را در خانه تنها می‌گذاشتند.همیشه نمی‌توان دنیا را در چند دسته‌بندیِ ساده جای داد. گاهی اوقات مجبوریم تصمیمات سختی بگیریم دربارۀ اینکه اولاً چه چیزی را باید به حساب آورد و ثانیاً اینکه چطور باید مقدار آن چیز را محاسبه کرد. بنابراین، به دنبال روش آزمایشگاهیِ کاملاً کنترل‌شده‌ای می‌گردیم که تمام داده‌ها در آن مشخص و حساب‌شده باشد. آرزویمان هم این است که در انتهای آزمایش به توصیف کاملاً دقیقی از واقعیت دست پیدا کنیم. البته ممکن است آکواریومی در آلمان تمام این آرزو را نقش بر آب کند.\nمارمورکرِب نوعی خرچنگ است، شبیه انواع دیگر خرچنگ‌ها -با پاهای باریک و بدن خال‌دار- اما در پشت این ظاهر مشابه یک تفاوت استثنایی پنهان شده است: مارمورکرِب‌ها به‌شیوۀ غیرجنسی تولیدِمثل می‌کنند. یک مارمورکرِب از نظر ژنتیکی کاملاً شبیه فرزندانش است.\nمایکل بلست‌لند، در کتاب نیمۀ پنهان: جهان چگونه اسرارش را مخفی می‌کند۷ (انتشارات آتلانتیک بوکز)، توضیح می‌دهد که وقتی دانشمندان برای اولین بار این موجود عجیب را کشف کردند آن را فرصتی دانستند برای پاسخ به بحث قدیمیِ طبیعت (ژنتیک) یا تربیت (محیط). آن‌ها یک گروه کنترل ایدئال برای آزمایششان پیدا کرده بودند. همۀ کاری که برای شروع باید انجام می‌دادند این بود که لشکر کوچکی از مارمورکرِب‌های نوجوان، که همگی از نظر ژنتیکی با هم یکسان بودند، را جمع‌آوری کنند و آن‌ها را در محیطی یکسان پرورش دهند -به همۀ آن‌ها مقدار یکسانی آب با دمای یکسان، مقدار یکسانی غذا و مقدار یکسانی نور بدهند- و منتظر بمانند تا همۀ آن‌ها به موجودات بالغ کاملاً یکسانی تبدیل شوند. بعد از آن، دانشمندان می‌توانستند متغیرهای محیطی را دستکاری کنند و به بررسی نتایج بپردازند.\nبااین‌حال، همین‌طور که این مارمورکرِب‌های یکسان در شرایط محیطی یکسان رشد می‌کردند، تفاوت‌های قابلِ‌توجهی در آن‌ها پدیدار می‌شد. تفاوت چشمگیری در اندازۀ آن‌ها دیده می‌شد به‌طوری که وزن یکی از آن‌ها ۲۰ برابر دیگری شده بود. رفتارشان هم با هم فرق می‌کرد: بعضی از آن‌ها پرخاشگرتر از دیگران بودند، بعضی‌ها تنهایی را ترجیح می‌دادند. بعضی‌ها دوبرابر خواهر و برادرهایشان عمر می‌کردند. الگوی خال‌های روی پوستۀ هیچ دو مارمورکرِبی شبیه هم نبود؛ حتی شکل اندام‌های داخلی آن‌ها نیز با هم متفاوت بود.\nدانشمندان، برای ثابت نگه‌داشتن تک‌تک نقاط داده‌ای، نهایت تلاششان را به خرج داده بودند؛ آن‌ها تلاش طاقت‌فرسایی را برای ثبت و کنترل هرآنچه قابلِ‌اندازه‌گیری بود انجام داده بودند. بااین‌حال، گیج شده بودند از دیدن این‌همه تفاوت‌هایی که برایشان نه قابلِ‌تبیین بود و نه قابلِ‌پیش‌بینی. حتی کوچک‌ترین نوساناتی، که از چشمان علم مخفی می‌مانَد، می‌تواند با گذشت زمان تشدید شده و دنیایی از تفاوت را ایجاد کند. سرشت بر اساس ویژگی‌های تصادفیِ اجتناب‌ناپذیری بنا می‌شود و به‌این‌ترتیب نگاهِ داده‌محور به واقعیت را با محدودیت مواجه می‌کند.\nحوالی سال ۲۰۰۰، گروهی از پژوهشگران شروع کردند به دعوت از افراد برای شرکت در پژوهشی که نامش را گذاشته بودند «خانواده‌های شکننده». پژوهشگران دنبال خانواده‌هایی با نوزادان تازه‌متولدشده می‌گشتند تا پیشرفت فرزندان و والدین آن‌ها را برای چندین سال ردگیری کنند. آن‌ها بیش از چهارهزار خانواده را ثبتِ‌نام کردند و، بعد از یک ملاقات اولیه، پژوهشگران خانواده‌ها را در مقاطع زمانی‌ای که فرزندانشان یک، سه، پنج، نُه و پانزده‌ساله بودند دوباره ملاقات کردند. در هر ملاقات، آن‌ها داده‌های مربوط به رشد کودکان، وضعیت خانواده و محیط زندگی‌شان را جمع‌آوری می‌کردند. آن‌ها جزئیات مربوط به سلامتی، اطلاعات جمعیت‌شناختی، رابطۀ پدر و مادر، نوع محله‌ای که کودک در آن زندگی می‌کند و اینکه شب‌ها چه ساعتی می‌خوابد را ثبت می‌کردند. محققان، تا انتهای پژوهش، نزدیک به ۱۳هزار داده را دربارۀ هر کودک جمع‌آوری کردند.\nتیم پژوهش، در ادامه، کار نسبتاً هوشمندانه‌ای انجام دادند. آن‌ها، به‌جای اینکه تمام داده‌ها را به‌یک‌باره منتشر کنند، بخشی از داده‌های مربوط به اواخر پژوهش را پیش خودشان نگه داشتند و از پژوهشگران سراسر دنیا دعوت کردند تا ببینند آیا آن‌ها می‌توانند یافته‌های خاصی از پژوهش را پیش‌بینی کنند یا خیر. می‌خواستند ببینند که آیا پیچیده‌ترین الگوریتم‌های یادگیری ماشینی و مدل‌های ریاضیِ موجود در جهان می‌توانند، با استفاده از تمام دانسته‌های مربوط به کودکان تا یک سنِ خاص، از وضعیت زندگی کودکان در سن پانزده‌سالگی پرده بردارند یا خیر؟\nبرای اینکه چالش متمرکزتر شود، از پژوهشگران خواسته شد تا مقدار شش شاخص کلیدی را پیش‌بینی کنند، شاخص‌هایی مثل عملکرد تحصیلی بچه‌ها در پانزده‌سالگی. تیم پژوهش، برای اینکه یک خط مبنای واحد را برای همۀ آن پژوهشگران فراهم کند، مدل ساده‌ای را برای پیش‌بینی در اختیار آن‌ها قرار داد. مدلی که از شدتِ سادگی خنده‌دار بود. این مدل فقط از چهار نوع داده استفاده می‌کرد که سه مورد از آن‌ها در زمان تولد کودک ثبت شده بود: سطح تحصیلات، وضعیت تأهل و نژاد مادر.\nهمان‌طور که حدس می‌زنید، آن مدلِ پایه حرف زیادی برای پیش‌بینی آینده نداشت. این مدل، در بهترین حوزۀ عملکردش، تنها می‌توانست حدود ۲۰ درصد از واریانس داده‌ها را تبیین کند. اما از آن جالب‌تر عملکرد الگوریتم‌های پیچیده بود. مدل‌هایی که بر اساس مجموعه‌ای کامل و بسیار غنی از داده‌ها ساخته شده بودند، در بهترین حالت، تنها توانستند عملکرد مدلِ پایه را در حد چند درصدِ ناقابل بهبود ببخشند. همچنین هیچ‌کدام از مدل‌های پیچیده نتوانست، در چهار حوزه از شش حوزه، از دقتِ شش‌درصدیِ مدلِ پایه فراتر برود. حتی کارآمدترین الگوریتم هم تنها توانست ۲۳ درصد از واریانس موجود در میانگین نمرات بچه‌ها را پیش‌بینی کند. درواقع، در تمام موارد، فاصلۀ بین عملکرد بهترین و بدترین مدل‌ها همیشه کمتر بود از فاصلۀ بین بهترین مدل‌ها و آنچه در واقعیت اتفاق افتاده بود. معنی این حرف، همان‌طور که تیم پژوهش هم اعلام کرد، این است که این مدل‌ها «در پیش‌بینی‌کردن یکدیگر بهتر عمل می‌کنند» تا در پیش‌بینی مسیر زندگی یک انسان.\nاین به این معنی نیست که این مدل‌ها بد هستند، بلکه آن‌ها، به‌شکل معناداری، بهتر از پیش‌بینی غریزی و پیش‌بینی بر اساس حدس و گمان عمل می‌کنند؛ از دهۀ ۱۹۵۰ به این سو، فهمیده‌ایم که حتی ساده‌ترین الگوریتم‌ها هم عملکرد بهتری از پیش‌بینی‌های انسانی دارند. اما چالش «خانواده‌های شکننده» حواسش بود که گرفتار این وسوسۀ رایج نشود که باور کند تمام جواب‌ها در آستین اعداد و ارقام است. این واقعیت که مدل‌های پیچیده، فقط می‌توانند به مقدار ناچیزی مدل‌های ساده را بهبود ببخشند ما را به همان سؤال آشنا می‌رساند، یعنی اینکه اولاً چه چیزی را باید به حساب آورد و ثانیاً اینکه چطور باید مقدار آن چیز را محاسبه کرد.\nشاید بتوان نتیجۀ دیگری هم از این موضوع گرفت. هروقت که نظرسنجی‌ها در پیش‌بینی نتایج انتخابات ناموفق عمل می‌کنند، معمولاً می‌شنویم که به داده‌های بیشتر و بهتری نیاز است. اما حالا که فهمیدیم بیشترکردن داده‌ها همیشه جواب نمی‌دهد، شاید لازم باشد، به‌جای این کار، در رابطۀ خودمان با پیش‌بینی‌کردن تجدیدنظر کنیم، یعنی بپذیریم که توانمندیِ اعداد و ارقام هم با محدودیت‌های اجتناب‌ناپذیری همراه است و، از آن به بعد، دیگر از مدل‌های ریاضی توقع بی‌جا نداشته باشیم که به‌خودیِ خود بتوانند ما را از ورطۀ عدم قطعیت به‌سلامت عبور دهند.\nاعداد جایگزین ناکارآمدی برای رنگ و غنای دنیای واقعی هستند. ممکن است تعجب کنید از اینکه می‌بینید یک ریاضی‌دان حرفه‌ای (مثل من) یا یک اقتصاددان حرفه‌ای (مثل هارفورد) دارند تلاش می‌کنند تا شما را نسبت به این حقیقت مجاب کنند. اما درک محدودیت‌های موجود در نگاهِ داده‌محور به جهان به معنای کمرنگ جلوه‌دادن توانایی‌های آن نیست. دو گزارۀ ذیل می‌تواند همزمان برقرار باشد: اعداد و ارقام در برابر ظرافت‌های موجود در واقعیت کم می‌آورند و، درعین‌حال، وقتی پای فهمیدن همان واقعیت در میان باشد، اعداد و ارقام قدرتمندترین ابزاری هستند که در اختیار داریم.\nآنچه در همه‌گیری کووید ۱۹ اتفاق افتاد حقیقت قاطعی را به تصویر کشید. اینکه میزان واقعی خسارت‌های ناشی از این ویروس در آمار و ارقام نمی‌گنجد. وقتی قرار است بگوییم کارکردن در بخش مراقبت‌های ویژه یعنی چه، یا اینکه ازدست‌دادن عزیزی بر اثر این بیماری چه حسی دارد آمار و ارقام حرفی برای گفتن ندارد. آمار و ارقام حتی در شمارش تعداد واقعی جان‌هایی که در این میان از بین رفته‌اند هم ناتوان است (منظورم آمار مرگ‌هایی نیست که با یک دسته‌بندی شسته‌رفته شمرده می‌شود، مثل آمار مرگ‌هایی که طی ۲۸ روز بعد از مثبت‌شدن آزمایش اتفاق می‌افتد). آمار و ارقام نمی‌تواند با قطعیت بگوید که چه‌وقت به شرایط عادی باز خواهیم گشت. اما، درعین‌حال، آمار و ارقام تنها ابزاری است که در دست داریم تا با آن میزان کشنده‌بودن این ویروس را درک کنیم، از نحوۀ کارش سر در بیاوریم و، هرچند غیرقطعی، بتوانیم آینده‌های محتملی که در انتظارمان است را بررسی کنیم.\nاعداد می‌توانند داستان کاملی از وجود انسان‌ها روایت کنند. در کنیا، از هر هزار کودک ۴۳تایشان تولد پنج‌سالگی را نمی‌بینند. در مالزی، این اتفاق برای ۹ کودک می‌افتد. استون دراین‌باره سخنانی را از هانس رُسلینگ، متخصص سوئدی بهداشت عمومی، نقل می‌کند: «این شاخص می‌تواند درجۀ تب کلیِ جامعه را نشان دهد. چراکه بچه‌ها بسیار آسیب‌پذیرند و عوامل زیادی می‌تواند آن‌ها را به کشتن دهد». آن ۹۹۱ کودکی که در مالزی نمی‌میرند درواقع آن‌هایی هستند که دربرابر خطر میکروب‌ها، قحطی، خشونت و دسترسی محدود به خدمات بهداشتی محافظت شده‌اند. همین یک عدد تصویر روشنی ارائه می‌دهد از تمام کارهایی که باید برای زنده‌ماندن یک کودک انجام داد.\nهارفورد در کتابش ما را با تعداد بیشتری از این نوع شاخص‌های آماری آشنا می‌کند. او از ما می‌خواهد که روزنامه‌ای را تصور کنیم که هر صد سال یک بار منتشر می‌شود: او ادعا می‌کند که اگر قرار بود یک شماره از آن امروز منتشر شود، یقیناً تیتر صفحۀ اول آن به کاهش چشمگیر مرگ‌ومیر کودکان در یک قرن اخیر اختصاص می‌یافت. او می‌نویسد: «مدرسه‌ای را تصور کنید که قرار است صد کودک پنج‌ساله را ثبت‌ِ‌نام کند، کودکانی که به‌طور تصادفی در نقاط مختلف دنیا متولد شده‌اند». در سال ۱۹۱۸، ۳۲ نفر از این کودکان تا قبل از روز اول مدرسه می‌مردند. تا سال ۲۰۱۸، این عدد به چهار نفر کاهش پیدا کرده بود. هارفورد معتقد است که این پیشرفت قابلِ‌توجهی است و هیچ‌چیز به‌جز آمار و ارقام نمی‌تواند تصویر واضحی از این پیشرفت در مقیاس کلان ترسیم کند.\nاین ابهام‌های آماری حتی می‌تواند در خودِ موضوع تولد هم وجود داشته باشد. هارفورد داستانی را تعریف می‌کند از وجود اختلاف گیج‌کننده‌ای در آمار مرگ‌ومیر نوزادان. از قرار معلوم، این آمار در نواحی مرکزی انگلیس، موسوم به میدلندز، به‌طرز چشمگیری بیشتر از لندن بود. آیا متخصصان زنان و زایمان در شهر لستر کارشان را بلد نبودند؟ مشکل دقیقاً این نبود. در بریتانیا، بارداری‌هایی که بعد از هفتۀ بیست‌وچهارم پایان یابد از نظر قانونی تولد محسوب می‌شوند؛ از سوی دیگر، بارداری‌هایی که قبل از هفتۀ دوازدهم به پایان برسد به‌عنوان سقط در نظر گرفته می‌شوند. در مورد بارداری‌هایی که جایی بین این دو زمان مشخص تمام می‌شوند -خواه در هفتۀ پانزدهم بارداری، خواه در هفتۀ بیست‌وسوم- واژه‌ای که برای توصیف ازدست‌دادن جنین استفاده می‌شود بیش از همه برای والدین داغدار مهم است و به‌هرحال اصطلاحی در قانون برای آن پیش‌بینی نشده است. دکترهای میدلندز، طبق رسم خودشان، این موارد را به‌عنوان مرگ‌ومیر کودک ثبت می‌کنند؛ دکترهای لندن اما آن را سقط‌جنین اعلام می‌کنند. تفاوت در آمار برمی‌گشت به اینکه آنچه می‌شمردیم را چه می‌نامیدیم.\nاعداد همیشه راست می‌گویند، مگر در مواردی که دروغ می‌گویند. حق با هارفورد است که می‌گوید آمار و ارقام می‌توانند با شفافیت و دقتشان دنیا را روشن کنند. آمار و ارقام می‌توانند علاجی باشند برای جایزالخطابودن ما انسان‌ها. اما آنچه به‌راحتی فراموش می‌شود این است که آمار و ارقام همچنین می‌تواند این خطاپذیری را تشدید کند. آن‌طور که استون به ما یادآوری می‌کند، «درست محاسبه‌کردن نیازمند فروتنی است تا بدانیم چه چیزهایی را نمی‌توان یا نباید به حساب آورد».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                 شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و       سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰    منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان                 تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،      «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن      پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی      از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار   می‌گیرند،    بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی   سریع‌تر به      مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان        در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه   اینترنتی      ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما   می‌توانید با      خرید  اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴    شماره)،   علاوه بر       بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری   مانند ارسال  رایگان،         دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و   دریافت کدهای تخفیف در   طول      سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای   مشترکان زودتر از توزیع  عمومی      ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که     فصلنامه   آسیب ببیند بدون  هیچ شرط  یا     هزینۀ اضافی  آن را تعویض      خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت  بخواهید      می‌توانید اشتراکتان را  لغو   کنید  و  مابقی    مبلغ   پرداختی  را  دریافت     کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nStone, Deborah. Counting: How We Use Numbers to Decide What Matters. Liveright, 2020Harford, Tim. The Data Detective: Ten Easy Rules to Make Sense of Statistics. Riverhead Books, 2021\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را  هانا فرای نوشته و در تاریخ ۲۹ مارس ۲۰۲۱ با عنوان «What Data Can’t Do» در وبسایت نیویورکر منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «اعداد همیشه راست می‌گویند، مگر وقتی که دروغ می‌گویند» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ بابک حافظی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ آذر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• هانا فرای (Hannah Fry) استاد مرکز تحلیل‌های پیشرفتۀ فضایی در یونیورسیتی کالج لندن است. جدیدترین کتاب او سلام دنیا (Hello World)نام دارد.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n[۱]  به ایهام موجود در کلمۀ حساب‌کردن (counting) توجه کنید. در اینجا هم به معنای «استفاده از اعداد و ارقام» است و هم به معنای «اعتمادکردن» و به‌طور کلی اشاره دارد به اعتماد بیش‌ازاندازه به آمار و ارقام [مترجم].[۲]  Goodhart’s law: گودهارت معتقد بود شاخص‌ها برای اندازه‌گیری وضعیت هستند و وقتی یک شاخصِ مفید به هدف تبدیل می‌شود، دیگر مفید نخواهد بود چراکه از آن به بعد صرفاً تلاش خواهد شد آن شاخص، به هر طریق ممکن، به مقدار تعیین‌شده برسد [مترجم].[۳] numerical proxies[۴]  teach to the test: آموزشی که هدفش صرفاً موفقیت دانش‌آموز در آزمون‌ها باشد[مترجم].[۵] The Alignment Problem[۶]  یکی از مهم‌ترین پرسش‌ها و نگرانی‌ها در حوزۀ هوش مصنوعی این است که چطور می‌توان تضمین کرد که سیستم‌های هوشمندی که انسان می‌سازد، که قابلیت یادگیری و خوداصلاحی دارند، هرگز در آینده برخلاف ارزش‌های تعیین‌شده و اصول تعریف‌شده توسط انسان‌ها رفتار نخواهند کرد. این موضوع را اصطلاحاً مسئلۀ همراستایی (هم‌ترازی) می‌نامند[مترجم].[۷] The Hidden Half: How the World Conceals Its Secrets"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653928.json b/train/540653928.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0eab50aea2f6f7cfe9a67b3bba7d5b524d742b4a
--- /dev/null
+++ b/train/540653928.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "شوپنهاور پس از ملاقات دیوانگان چه چیزی دربارۀ نبوغ آموخت؟",
+  "subtitle": "جنون به‌طرز عجیبی با نبوغ انسان‌ها درهم‌تنیده است",
+  "introduction": "گوتلیب فیشته، وارث خودخواندۀ کانت، می‌گفت «نبوغ» امری الهی است، درحالی‌که «جنون» ماهیتی حیوانی دارد. شوپنهاور تردید داشت که موضوع به همین سادگی باشد، بلکه اساساً ممکن است ماجرا کاملاً برعکس باشد، اینکه نبوغ و جنون نه دو سوی مقابل، بلکه دو امر به‌هم‌پیوسته باشند.شوپنهاور برای ارضای کنجکاوی خود دست به کاری خارق‌العاده زد. او دانشگاه را ترک کرد و، برای آنکه با چشم خودش ببیند، به دیدار ساکنان تیمارستان رفت، دیداری که به رویه‌ای مداوم بدل شد.",
+  "content": "دیوید باتر وودز،سایکی— آرتور شوپنهاور، در نخستین سطر از فصل «دربارۀ جنون»، در دومین جلد از شاهکار خود، یعنی جهان به‌مثابۀ اراده و بازنمود۱، می‌نویسد «سلامت روان حقیقیْ به‏یادآوری کامل گذشته است». اگر به این جمله فارغ از محتوای کتاب بنگریم، ادعایی شگفت‌انگیز و سؤال‏برانگیز است. بدیهی است که به‏یادآوری خوب گذشته امری است مفید، اما یادآوری کامل ممکن است به‌نوبۀ خود کاری مضر باشد، زیرا بسیاری چیزها را باید از یاد برد و به‌هرحال سلامت روان باید چیزی بیش از به‏یادآوری کامل گذشته باشد.\nاما به‌راستی مقصود شوپنهاور چیست و چگونه به این نتیجه‌گیری رسیده است؟\nداستان از سال ۱۸۱۱ آغاز می‌شود، زمانی‌که شوپنهاورِ ۲۳ساله در دانشگاه برلین ثبت‌نام کرد، به این امید که مستقیماً از بزرگ‌ترین فیلسوفان زنده آلمانی بیاموزد. اما خیلی زود از این امر ناامید شد و بعدتر درس‌های فیلسوفی همچون گوتلیب فیشته، وارث خودخواندۀ کانت، را مهمل خواند.\nیکی از گفته‌های فیشته که به‌طور خاص او را برآشفت این بود که نبوغ امری الهی است، حال آنکه «جنون» ماهیتی حیوانی دارد. شوپنهاور تردید داشت که موضوع به همین سادگی باشد، بلکه اساساً ممکن است عکس این مدعا صادق باشد، اینکه نبوغ و جنون نه دو سوی مقابل، بلکه دو امر به‌هم‌پیوسته باشند.شوپنهاور برای ارضای کنجکاوی خود دست به کاری خارق‌العاده زد که البته با شخصیت او سازگاری تام داشت: او دانشگاه را ترک گفت و، برای آنکه با چشم خودش ببیند، در زمستان ۱۸۱۲، به دیدار ساکنان تیمارستان یا «بخش مالیخولیا» در بیمارستان شاریت رفت، دیداری که به رویه‌ای مداوم بدل شد.\nکسانی که او در تیمارستان ملاقاتشان کرد رنج‌دیده، شکننده و آسیب‌پذیر بودند، اما برخلاف دیدگاه فیشته به‌هیچ‌رو مادون انسان جای نمی‌گرفتند. درحقیقت، برخی از آنان شوپنهاور را درگیر گفت‌وگوهایی ‌کردند که تأثیر ماندگاری بر تفکر او درباب سلامت روان و بیماری بر جای گذاشت.\nالبته معنای این سخن آن نیست که شوپنهاور توانسته از پیش‌انگاره‌های زمان خود به‌تمامی گذر کند. سطر ابتدایی «دربارۀ جنون» نشان از حضور نوعی مفهوم سلامت روان۲ نزد او دارد، اما این بخش به‌هرحال متنی درباب جنون۳ و «بی‌عقلی»۴ است. این زبان، صرف‌نظر از اصطلاحات خام و فراگیری که از روان‌پریشی، افسردگی و فوبیا تا ناتوانی در یادگیری، زوال عقل و موارد دیگر را در بر می‌گیرد، پر از مفاهیم تحقیرآمیزی است که در روان‌شناسی امروز جایی ندارند. کلماتی همچون دیوانگی و «بی‌خردی» در این مقاله تنها بدان سبب به کار رفته که شوپنهاور از آن‌ها استفاده کرده است. اما، با وجود این زبان، شوپنهاور به‌سبب آشنایی مستقیم با افرادی که در چنین شرایطی زندگی می‌کردند از مقایسۀ غیرانسانی منسوب به فیشته فاصله گرفت.\nالبته ارتباط شوپنهاور با ساکنان تیمارستان، در همۀ موارد، ایدۀ فیشته را به‌طور کامل نفی نمی‌کند. برای مثال، او در آنجا پسری ۱۱‌ساله و «ناقص‌العقل» را چندین بار ملاقات کرد و گزارش این دیدارها را در یادداشت‌های سال‌ ۱۸۱۴ به نگارش درآورد، نوشته‌هایی که بعدتر در جلد نخست جهان به‌مثابۀ اراده و بازنمود به سال ۱۸۱۸ منتشر شده است:\nاو از خرد برخوردار بود، زیرا می‌توانست بفهمد و سخن بگوید، اما فهمش از بسیاری حیوانات کمتر بود. هر بار که به دیدارش رفتم، به عینکی که بر گردنم آویزان بود خیره می‌شد و تصویر پنجره‌های اتاق و بخش بالایی درختان را در آن می‌دید و فکر می‏کرد که این‌ها در پشت گردن من قرار دارند. این منظره را، هر بار که آنجا بودم، با تعجب و شادی می‌نگریست و با حیرتی تزلزل‌ناپذیر به شیشۀ عینک نگاه می‌کرد. نمی‌توانست علّیت مطلقاً بی‏واسطۀ انعکاس را درک کند.\nشوپنهاور در یادداشت‌های خود می‌افزاید که پسرک چون نمی‌توانست درک کند که این تصویر ناشی از انعکاس است، هرگز روی نگرداند و بیرون از پنجره به درختان نگاه نکرد.\nشوپنهاور این پسر را نه دیوانه بلکه صرفاً «احمق» می‌دانست. به باور او، حماقت همانا عدم درک اصل علّیت یا، به ‌عبارت دیگر، نفهمیدن چرایی امور است و، ازآنجاکه برخی حیوانات درک درستی از علّیت نشان می‌دهند (چنان‌که شمار اندکی از آن‌ها حتی علّیت انعکاس تصویر را درک می‌کنند)، دست به همان مقایسۀ غیرانسانی می‌زند که فیشته را به‌سبب آن به باد انتقاد گرفته بود. البته باید توجه داشت كه شوپنهاور توانایی صحبت‌كردن پسرک و درک مفاهیم را به‌عنوان شاهدی برای دسترسی او به خرد بشری تصدیق می‌کرد.شوپنهاور دیوانگی را مرتبط با قوۀ خرد می‏دانست، برخلاف «حماقت» که معتقد بود ناشی از عدم رشد قوۀ ادراک است. او بر این باور بود که افراد دیوانه به‏کلی فاقد قوۀ خرد نیستند و، در گفت‌وگو با این افراد، توانایی سخن‌گفتن، ادراک، داوری و نتیجه‌گیری را در آنان نشانه «عقلانیت» می‌بیند. شوپنهاور در یادداشت‌های خود می‌نویسد «آیا دیوانگی را نمی‌توان عبارت از اراده‌ای دانست که علّیت شناختی را از دست داده است؟ و بدین گونه آیا می‌توان دیوانگی را صرفاً اختلالی در حافظه به شمار آورد؟».\nبه بیان دیگر، از نظر شوپنهاور دیوانگان نه خودِ عقل، بلکه کنترل ارادی بر عقل را از دست داده‌اند. آن‌ها کاملاً هم افکار انتزاعی داشتند و هم آن‏ها را منتقل می‏کردند، به‌ویژه در پاسخ به محیط پیرامونی، اما برای فراخوانی یا خلاصی از این افکار به میل خود با دشواری مواجه‌ بودند.\nنکتۀ غریب آنکه شوپنهاور این کنترل عمومی بر افکار را فقط با حافظه مرتبط می‌داند. البته مقصود او بیشتر این است که عدم کنترل افکارْ دیوانگان را در دام این خطر می‌اندازد که نتوانند تجربۀ گذشته را بر اندیشۀ حاضر خود اطلاق کنند.\nداستان این برداشت از جنون به اینجا ختم نشد و شوپنهاور در واکنش به مشاهدات خود بار دیگر دیدگاهش را تغییر داد. او در یادداشت‌های سال ۱۸۱۶ (دو سال پیش از انتشار جلد نخست کتاب درخشان اراده) می‌نویسد «مدت‌ها بر این اندیشه بودم که جنون تنها نوعی بیماری حافظه است، اما چنین نیست. زیرا بسیاری از دیوانگان حافظه‏های خوبی دارند». او قادر نبود این واقعیت را انکار کند که برخی از چنین افرادی می‌توانند رفت‌و‌آمد افکار را در ذهن به ارادۀ خود کنترل کنند.\nدیدگاه نهایی شوپنهاور، که در مجلدات آثار منتشرشده و همچنین یادداشت‌های او به چشم می‌خورد، صورتی اصلاح‌شده از نظریۀ حافظه و نه کنارگذاشتن یا وارونه‌کردن آن است. بر این اساس، از نظر شوپنهاور «دیوانگی همان رشتۀ پاره‌شدۀ حافظه» است.\nبر اساس این تحلیل، دیوانگان می‌توانند افکار مربوط به تجارب گذشته را در ذهن کنونی خود داشته باشند، اما محتوای این افکار، معمولاً، تجربیات گذشتۀ آن‌ها را نادرست نشان می‌دهد. او دریافت که افکار دیوانگان دربردارندۀ شکاف‌ها، برهم‌ریختگی‌ها و داستان‌سرایی‌هایی درباره تاریخچۀ زندگی شخصی آن‌هاست و چنین نوشت که «پرسیدن از تجارب پیشین زندگی از یک دیوانه بسیار دشوار است، چراکه درست و نادرست در حافظۀ او به‌نحوی فزاینده به هم آمیخته شده است».\nشوپنهاور دربارۀ آنچه به پارگی زنجیرۀ خاطرات می‌انجامد نظرورزی کرده است. توضیحات او عمدتاً بر بی‌میلی انسان به ثبت تجارب دردناک و خشن در حافظه متمرکز است. این عدم تمایل امری کاملاً طبیعی است، چراکه هضم تجربیات منفی برای هیچ‌کس آسان و بی‌درد نیست. اما این فرایند برای برخی به اندازه‏ای دردناک است که اصلاً نمی‏توانند آن را عملی‏ کنند. بنابراین دست به مقاومت می‌زنند و آن خاطرات را نمی‌پذیرند. ازاین‌رو حفره‌های بزرگی در به‏یادآوری گذشته ایجاد می‌گردد که معمولاً به یاری قوه تخیل پر می‌شود.\nالبته او از اینکه چه نوع تجارب دردناکی ممکن است به جنون بینجامد سخن چندانی نگفته است، اما چند نمونه‏ای که برشمرده نشان می‏دهد از هر نوعی می‏توانند باشند. به‌طور مثال، شوپنهاور نشان می‌دهد که درد منتهی به دیوانگی ممکن است چه میزان خفیف بوده باشد: «به یاد می‌آورم سربازی در تیمارستان بستری بود، زیرا افسر مافوقش او را با ضمیر سوم‌شخص خطاب قرار داده بود» (ضمیری که در زبان آلمانی برای اشخاص زیردست استفاده می‏شود). او در سوی دیگر این طیف مثالی خیالی از عشقی نافرجام را مطرح می‌کند که ممکن است با خودکشی عاشق و معشوق (همچون نمایشنامۀ رومئو و ژولیت) پایان یابد، «مگر اینکه طبیعت زندگی آن‌ها را نجات دهد و دیوانگی قدم به عرصه نهد و آگاهی از موقعیت یأس‌آور را در پرده پنهان سازد». چنین فروغلطیدنی در دیوانگی می‌تواند به یاری او بیاید، پیش از آنکه احساسات دردناک فرد را به نابودی سوق دهد.\nبنابراین رشتۀ حافظه، برای حفاظت از فرد، به‌طور کامل قطع می‌شود. اینجا شوپنهاور از چشم‌انداز زمانۀ خود پیش است و دهه‌ها قبل از فروید به نظریۀ سرکوب می‌پردازد. او درحقیقت دیدگاه پدر روانکاوی را پیش‌بینی می‌کند و می‌نویسد «اگر … خردْ برخی وقایع یا شرایط را کاملاً سرکوب می‌کند، بدان سبب است که اراده نمی‌تواند تماشای آن‌ها را تحمل کند. حال، اگر قدرت خلاقه این شکافی که در اثر سرکوب ایجاد شده را به‌خاطر نیاز به انسجام ترمیم کند، آنگاه دیوانگی رخ می‌دهد».\nهرچند نظریۀ شوپنهاور در آن دوران پیشرو به شمار می‌رود، به‌هرحال نقاط ‌کوری هم دارد. او در مسیر توسعۀ این دیدگاه، به‌تدریج، بیشتر در اختلال تفکر متمرکز می‌شود که در بخش‏های مختلف در قالب عبارتی ساده آن را بیان می‏کند: «دیوانگی افکار را تحریف می‏کند». شوپنهاور تجارب یا رفتارهای دیگری را که برای تعریف جنون قابل استفاده هستند کنار می‌گذارد. از دید او، گونه‌های اختلال در ادراک، مانند اشکال بیمارگونۀ پندار و توهم، صرفاً نمودی از بیماری‌های جسمی هستند و نه حاصل آسیب‌‌های روانی. درواقع، با آنکه چنین حالاتی در دیوانگان یافت می‌شود، اما فرع بر دیوانگی به حساب می‏آید. او خشم، شوریدگی، هیجان و شیدایی را به‌عنوان گونه‌های بیماری روانی می‌پذیرد، اما برای این پذیرش ناچار است از نظریۀ خود دربارۀ نسبت جنون و حافظه فراتر رود و بگوید که در این موارد اراده به‌طور کامل جایگاه شناخت را غصب کرده و به «نیروی رهاشده‌ای طبیعی و مهیب» بدل می‏شود.\nبا درنظرگرفتن روش تحقیق شوپنهاور، درک اینکه چرا او دیوانگی را گونه‌ای اختلال شناختی می‌نامد چندان دشوار نیست. نظریۀ او در پی دیدار و گفت‌وگو با افرادی شکل گرفت که در این شرایط زندگی کرده‌اند. توانایی‌های شناختی این گروه باید بدان میزان سالم بوده باشد تا امکان گفت‌وگو به وجود آید و، از سوی دیگر، آن اندازه (برای آن زمان) ناکارآمد بوده باشد که سبب زندگی در بیمارستان یا تیمارستان شود. در این مسیر، طبیعی است که با ادامۀ گفت‌وگوی فیلسوف با ساکنان این مکان، و آشکارشدن بی‌نظمی و اختلال در تفکر آن‌ها، او مشکلات روانی را به همین عامل منتسب کرده باشد.\nاما چگونه می‌توان نقد شوپنهاور را به نظریۀ فیشته، ناظر بر الهی‌بودن نبوغ و حیوانی‌بودن دیوانگی، دریافت؟ شوپنهاور مدعی است که در مشاهدات خود به خلاف این نتیجه‌گیری رسیده است: «در ملاقات مکرر با دیوانگان، افرادی را یافتم دارای استعدادهای ویژه که بی ‌گفت‌وگو نابغه بودند، نبوغی که در دیوانگی آن‌ها به‌وضوح قابل مشاهده بود». او پیوسته خاطرنشان می‌ساخت که نبوغ و جنون ویژگی مشترکی دارند که همانا انحلال فرد در لحظۀ حال است. دربارۀ جنون، این وضعیت در پی بریدگی رشتۀ حافظه به وجود می‌آید، حال آنکه در نبوغ نتیجۀ توانایی فوق‌‌طبیعی برای درک گوهر بی‌زمان چیزها به‌جای ظهور زمانمند آن‌هاست.\nالبته شوپنهاور جزئیات دقیقی دربارۀ نشانه‏های نبوغِ موردنظر خود را ارائه نمی‌دهد، بلکه به مثال‌های خیالی از بصیرت‌های دیوانه‌وار مانند شاه لیر یا اوفلیا اشاره می‌کند، چراکه «نوابغ شخصیت‏هایی می‏آفریند … که مثل انسان‏های حقیقی واقعی هستند».\nبرای یافتن انسانیتی که از جنون مصون می‏ماند، باید به بخش دیگری از پژوهش شوپنهاور مراجعه کنیم. او در هیچ‌یک از مراحل تأمل خود در درستی یافته‌های ۱۸۱۴ تردید نکرد: «در مشاهدۀ دیوانگان غالباً به این نتیجه رسیدم که قوای عقلی یا ادراکی آن‌ها متأثر نشده است و انسانیت آن‌ها کمتر از سایر قوا آسیب دیده است». ملاقات‌کنندگان شوپنهاور توانایی‌های انسانی خود را از دست نداده بودند، بلکه از قوای خود برای به‏‌خاطرسپردن تجارب گذشته استفاده نمی‌کردند. آن‌ها خود را گم کرده‏ بودند و، از این طریق، پیوندشان را با گذشته، اکنون و آیندۀ واقعیت سست کرده بودند.\nدر نقطۀ مقابل، خاطرۀ قابل‏اطمینان گذشتۀ فرد همان «به‏یادآوری کامل گذشته» است که شکل‏دهندۀ سلامت روان است. البته، نه به‌یادآوردن همه‏چیز بلکه به‌یادآوردن خودتان.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و      به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،   «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا   در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را دیوید باتر وودز نوشته و در تاریخ ۳۱ مارس ۲۰۲۱ با عنوان «What Arthur Schopenhauer learned about genius at the asylum» در وب‌سایت سایکی منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «شوپنهاور به ملاقات دیوانگان می‌رود» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علی حاتمیان منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۸ آبان ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• دیوید باتر وودز (David Bather Woods) عضو هیئت‌علمی گروه فلسفه دانشگاه وارویک است.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n[۱] The World as Will and Representation[۲] Gesundheit des Geistes[۳] Wahnsinn / madness[۴] Verrücktheit / insanity\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653929.json b/train/540653929.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..38838985e9e253170d234924ad0dc5603fd29998
--- /dev/null
+++ b/train/540653929.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "خودی که دیگران می‌بینند و خودمان نمی‌بینیم",
+  "subtitle": "ما همۀ عمر می‌کوشیم بفهمیم چگونه آدمی هستیم، اما دیگران می‌توانند کشفمان کنند، به‌تمامی و در یک نگاه",
+  "introduction": "پژوهش‌ها نشان می‌دهند اولین برخوردها نافذترین شناخت‌ را از ما در ذهن دیگران رقم می‌زند. درواقع، ما یک عمر دست‌وپا می‌زنیم تا خودمان را بشناسیم، اما گویا هویتمان در یک چشم‌برهم‌زدن به‌نحوی برق‌آسا برای دیگران برملا می‌شود. آینه، عکس‌، فیلم و صداهای ضبط‌شده، همگی، فناوری‌هایی هستند که خویشتن ما را افشا می‏کنند و آن خودی را نشانمان می‌دهند که دیگران می‌بینند و ما نمی‌بینیم. اما چند نفر از ما تاب چنین مواجهه‌ای را داریم و چرا غالباً از روبه‌روشدن با خودمان فرار می‌کنیم؟",
+  "content": "مگان اوگبلین، پاریس ریویو — اوایل تدریسم در دانشکدۀ تحصیلات تکمیلی، یکی از دوستانم که بیشتر از من تجربۀ تدریس داشت برایم از پژوهشی صحبت کرد که با آن مواجه شده بود. نمی‌دانم چنین پژوهشی اصلاً وجود خارجی دارد یا نه. هیچ‌وقت پی‌اش را نگرفته‌ام، ولی حالا به نظرم یکی از آن حکایت‌هایی است که دست به دست زیاد چرخیده و مانند بلاکچین، در طول راه، توشۀ بیشتر و بیشتری اندوخته است. دوستم می‌گفت این پژوهش نشان می‏دهد که دانشجویان، پنج ثانیه بعد از شروع اولین کلاسِ نیمسال تحصیلی، استاد خود را ارزیابی می‏کنند و کمابیش همان نمره‌ای را به استاد می‌دهند که در پایان نیمسال نیز می‌دهند. این یعنی استادی که در بدو ورود به کلاس به دل دانشجویان بنشیند سه ماه بعد نیز همآن‌قدر محبوب است. برعکس، استادی که همان اول سخت‌گیر و خشن جلوه کند تا آخر نیمسال نمی‌تواند نظر کسی را نسبت به خودش عوض کند.\nعلی‌رغم تقدیرگراییِ مستتر در این یافته، دوستم ادعا می‌کرد که نتیجۀ پژوهش از نظرش مایۀ تسلی‌خاطر است، چراکه وقتی بپذیری شخصیتت فوراً بر همه آشکار می‌شود، دیگر مجبور نیستی ظاهرسازی کنی. او سفارش کرد هروقت دلشوره داشتم که قرار است چه وجهه‌ای از خودم در طول ترم به جا بگذارم، یادم باشد که دانشجویان از قبل تکلیفشان را با من روشن کرده‌اند. از همان روز اول، قبل از اینکه وسایلم را روی میز بگذارم، من را شناخته‏‌اند و برای تغییردادنش هم کاری از دستم برنمی‌آید.\nاین یکی از عجیب و غریب‏ترین نصیحت‌هایی است که در زندگی‌ام شنیده‌ام. بارها پیش آمده همین‌که پشت تریبون رفته‌ام یا برای اولین بار با کسی دست داده‌ام، حرف‌های دوستم فوراً از ذهنم گذشته است. آن چیزی که دیگران در همان پنج ثانیۀ اول این‌قدر قاطعانه تشخیصش می‌دهند چیست؟ به نظرم، آنچه دوستم گفت حکایتی دربارۀ حدود و ثغور خودشناسی بود. ما همۀ عمرمان سعی می‌کنیم بفهمیم چه‌جور آدمی هستیم، اما دیگران می‌توانند کشفمان کنند، به‌تمامی و در یک نگاه.\nهانا آرنت، در کتاب وضع بشر، می‌نویسد هویت ما «در تمام کردار و گفتار ما نهفته است»، اما خودمان قادر به دیدنش نیستیم. «برعکس، احتمالش بسیار است که آن ’کیستی‘، که چنان واضح و تردیدناپذیر بر دیگران پدیدار می‌شود، از دید خودِ شخص پنهان بماند، درست مثل دایمون در مذهب یونانی که در سراسر زندگی همراه آدمی است، ولی همواره در قفای اوست و ازاین‌رو فقط بر کسانی عیان می‏شود که شخص با آن‌ها روبه‌رو می‌شود».\n\nدایمون، که در لغت به معنای «تقدیر» است، روح نگهبانی است که هنگام تولد به‌طور تصادفی به هر انسان داده می‌شود. اعتقاد بر این بود که اگر آدم سعادتمندی به حساب می‌آیید، به‌خاطر دایمونِ خوبتان است. اگر هم خبیث، بزدل یا شرور هستید، باز هم این روح هدایتگر مقصر است. من دایمون‏ها را شبیه ناودان‏های کله‏اژدری‌ای 1 تصور می‌کنم که روی شانه‌های افراد مشخصی نشسته‌اند (برای انگلیسی‌زبان‌ها دشوار است که با شنیدن واژۀ daimon به یاد مشتق آن یعنی demon [دیو] نیفتند). ما نمی‌توانیم همیشه دایمون خودمان را ببینیم اما گهگاهی چشممان به آن می‏افتد. اکثر ما از زبان دیگران عباراتی را در توصیفِ خودمان شنیده‌ایم که از اساس با تصویری که از خود داریم بیگانه‌اند (مثل وقتی‌که دوستی با صداقت می‌گوید «تو همیشه خیلی جدی هستی»). کامو چنین لحظاتی را مواجهه با پوچی توصیف کرده بود: «غریبه‌ای که در لحظاتی خاص به دیدن ما در آینه می‌آید، همتایی آشنا اما هراس‌انگیز که در عکس‌های خودمان با او مواجه می‌شویم».\nآینه، عکس‌، فیلم و صداهای ضبط‌شده، همگی، فناوری‌هایی هستند که دایمون را افشا می‏کنند و آن خودی را نشانمان می‌دهند که دیگران می‌بینند و ما نمی‌بینیم. اما چند نفر از ما تاب چنین مواجهه‌ای را داریم؟ حدود یک سال پیش، یکی از هنرپیشه‌های مشهور مَرد، به‌خاطر اینکه یک برنامۀ رادیویی حین مصاحبه برشی از یکی از فیلم‌های او را پخش کرده بود، با قهر و عصبانیت شدید استودیو را ترک کرده بود، چون از شنیدن صدای ضبط‌شدۀ خودش به‌شدت بیزار بود. این ماجرا را، که یکی‌دو روزی هم سر زبان‌ها بود، می‌شد به‌راحتی نمونۀ دیگری از خودستایی مردانه دانست و از کنار آن گذشت. اما این بار همه، با همان شیوۀ غیبی‌ای که آدم‌ها در فضای مجازی با هم هم‌نظر می‌شوند، تصمیم گرفتند او را ببخشند. سلامت روان مسئلۀ مشترکی بود که به‌خاطرش از او دفاع می‌کردند. گمانم همۀ ما خیلی خوب با حس بیزاری او آشنا بودیم.\nبیگانگیِ آدمی با هیچ‌چیز ژرف‌تر از بیگانگی با صدایش معلوم نمی‌شود، صدایی که دیری است آن را مَجاز جزء به کل از روح آدمی می‌دانند. بارها پیش آمده که پس از سخنرانی عمومی از اطرافیان شنیده‌ام که صدایم «آرامش‌بخش» یا یک‌چنین چیزهایی است. به‌ نظرم، کسانی که این حرف را می‌زنند گمان می‌کنند دارند از من تعریف می‌کنند، درحالی‌که دیگر همه می‌دانند که سخنور خوب، پیش و بیش از هرچیز، باید پرشور و سرزنده صحبت کند. خویشتنی که من می‌شناختم از آنچه می‏گفت اطمینان داشت و در بیان نظراتش بسیار پرشور بود، پس چطور ممکن بود صدای من چیزی غیر از این را منعکس کند؟ ولی هربار که به صدای ضبط‌شده‌ام گوش می‌کردم، این حالت را درمی‏یافتم: صدایی یکنواخت و بی‌افت‌وخیز. و علی‌رغم همۀ تلاش‌هایم برای سرزنده‌تر صحبت‌کردن، به‌ نظر می‌رسد نمی‌توانم تغییرش دهم.\nبه باور یونانیان قدیم، شخصیت آدمی در تقدیر اوست. فرمان معبد دلفی که می‌گوید «خودت را بشناس» حکمی به واکاوی اعماق روحتان نیست، بلکه می‏گوید نقشی را که طبیعت به شما واگذار کرده بپذیرید، مثل بازیگری که نقشی را در نمایش قبول می‌کند. این از آن‌ پندهایی نیست که در آمریکای امروز زیاد به گوشتان بخورد اما، همان‌طور که دوستم گفت، تقدیرگرایی آسودگی‏های خاص خودش را دارد. وقتی ویرجینیا وولف شنید که از نویسندۀ دیگری تعریف می‌کنند، غرق حسادت شد. اما این باعث نشد که باعجله بدود طبقۀ بالا و پشت میزش بنشیند و سعی کند از او بهتر باشد. به‌جایش ساعت‌ها در کنار لجن‌زاری قدم زد و با خود چنین زمزمه ‌کرد «من منم».\nهمۀ آدم‌ها فکر می‏کنند که به بهترین شکل روح خود را می‏شناسند. اما هزاران سال است که فیلسوفان نظری خلاف این دارند. فلوطین اولین کسی بود که نشان داد خودشناسی مستلزم نوعی دوتکه‌شدنِ عجیب‌ خود است. اگر ما قادر باشیم خودمان را بشناسیم، آن کسی که عمل شناختن را انجام می‌دهد کیست؟ و آن چیزی که شناخته می‌شود دقیقاً چیست؟ شوپنهاور این مخمصه را weltknoten یا «گرۀ جهانی» نامیده است، تناقضی که بسیاری از فیلسوفان امروزی آن را با حذف کلیِ تکۀ درونی حل‌وفصل کرده‌اند: این «خود» یک مفهوم بورژوایی است، یک خطای دستوری، یک برنامۀ نرم‌افزاری که برای مدل‌سازی اعمال بالقوه و ارزیابی پیامدهای آن اعمال برای بقا طراحی شده است.\n\nچنین عقیده‌ای هر کسی را نگران می‌کند، اما به‌طور‌خاص گروهی از ما را که احساس می‌کنیم در تنهایی به خودِ واقعی‌مان نزدیک‌تریم بیشتر مضطرب می‌کند. وقتی جوان‌تر بودم، احساسم از خود، وقتی از دنیا کناره می‌گرفتم، به شفاف‌ترین حالت پدیدار می‌شد و درست لحظه‌ای که وادار می‌شدم با دیگران تعامل کنم ناپدید می‌شد. همۀ مجالسی که دایمونم در آن‌ها ظاهر می‌شد را ترک می‏کردم، دایمونی که همواره چیزهایی می‌گفت که مقصود من نبودند، به لطیفه‌هایی می‌خندید که از نظر من بامزه نبودند، و پشت سر کسانی حرف می‌زد که هیچ از آن‌ها بدم نمی‌آمد. همیشه عزمم را جزم می‌کردم که دیگر این کارها را نکنم، که بهتر باشم، اما انگار اعمالم واقعاً در تصرف چیز دیگری بود، گویی هدایتگرِ زیستیِ خودکاری بر آن‌ها حاکم بود که از غلبه بر آن عاجز بودم.\nاگر روح فقط در خلوت آدمی وجود داشته باشد، آیا می‌شود گفت که اصلاً وجود دارد؟\nمن هم مثل خیلی‌های دیگر که نویسنده می‌شوند فکر می‌کردم نوشتن راه یا روزنه‌ای برای فرار از این گرۀ جهانی نشانم می‌دهد. فکر می‌کردم فقط با کار و تأمل است که روح جسمیت می‌یابد و من می‌توانم با همان صدایی که از خودم می‌شناسم حرف بزنم. یعنی خویشتنِ آدمی می‌توانست هم شیء موردمشاهده باشد و هم مشاهده‌گر، هم شخصیت داستان و هم نویسنده. آیا این تصور به‌لحاظ فلسفی عمیق نبود؟ گمان می‌کردم تفکراتم چون وهم و خیال هستند اهمیتی ندارند، اما کلماتی که روی کاغذ آمده‌اند را نمی‌شود انکار کرد. و اگر این کلمات از خودی که فقط من بهتر از همه می‌شناسمش نشئت نگرفته‌اند، پس از کجا آمده‌اند؟\nاما حالا دیگر آن‌قدرها زودباور نیستم. زبان، وقتی آن را به کار می‏گیرید، سیال و منعطف است و شما را وسوسه می‌کند که باور کنید قادر است روح زنده و جاندار شما را در خود حفظ کند. اما اگر سال‌ها بعد به نوشته‌های امروزتان ‌رجوع کنید، به‌جای آنکه انعکاس خودتان را در آن‌ها ببینید، با چهرۀ زشت و سنگی ناودان کله‏اژدری مواجه می‌شوید. همۀ خودبینی‌ها، همۀ چیزهایی که خودتان را درباره‌شان فریب داده‌اید، و تمام چیزهایی که تا پیش از این از آن‌ها غافل بودید، همه‌شان حی‌وحاضر جلوی چشم مردم قرار گرفته‌اند. به قول یکی از دوستان نویسنده‌ام، «مسلماً، می‏فهمم که کسی که آن را نوشته است من بوده‌ام، همان‌طور که می‌توانم صدای ضبط‌شده‌ام را تشخیص دهم. اما آن خودِ من نیست».\nدیگر نوشتن فناوری به شمار نمی‌آید، اما آن هم در روزهای نخست ظهورش، به‌ دلیل تحریف‌ تصویر فرد، با انتقاد روبه‌رو شده بود. آن‌طور که سقراط در رسالۀ فایدروسِ افلاطون شکایت می‌کند، مشکل این است که تفکرات، به‌محض آنکه روی کاغذ آورده شوند، می‌میرند. کافی است از نوشته‌ها چیزی بپرسید، خواهید دید که جوابی نمی‌دهند. «تا ابد به گفتن یک چیز ادامه می‌دهند».\nما می‌خواهیم حقیقت خویشتن خودمان را ببینیم، یعنی نه از منظری خاص، که از دیدگاهی خنثی، بی‏طرف و ثابت. از همین روست که خدا را به زندگی راه داده‌ایم، که منظری است اصیل از ناکجا، آگاهیِ معلق بر فراز آسمان، که رنگ زمان و مکان نمی‌پذیرد و از منظر ابدیت 2 بر سراسر جهان نظاره می‌کند.\nما امروز از «دیدگاهی بی‏طرف و کلی» صحبت می‌کنیم. الگوریتم‌ها، به‌مانند خدایانِ اعصار قدیم، حقیقت ما را می‌شناسند، چون دنیا را از دریچۀ پتابایت‌ها می‌بینند، از بلندایی که در تصورمان هم نمی‌گنجد، و نیز به این دلیل که فقط از بُعد ریاضی به مسائل فکر می‌کنند، ریاضیاتی که هیچ نظر و عقیده‌ای به آن راه ندارد (یا تصور می‌شود که ندارد). اما این الگوریتم‌ها دربارۀ ما چه دارند که بگویند؟ تنها اندکی از آنچه می‌گویند روشنگر است.\nالگوریتم‌ها می‏گویند که فلان محصول را «افرادی شبیه شما» خریده‌اند.\n«چون شما کمدی‌های هنریِ سیاه را می‌پسندید …».\nاین همان تجربۀ معاصر پوچی است: اینکه خودت را جوری ببینی که ماشین‌ها می‌بینند، یعنی به‌صورت عضوی بی‌نام‌ونشان از یک مجموعه‌داده، به‌‌شکل روحی که به زبان ناپالودۀ دسته‌بندی‌ مصرف‌کنندگان تنزل یافته است. اما جدال با تحلیل‌های پیشگویانه همان‌قدر بی‌حاصل است که درافتادن با تقدیر. اعداد دروغ نمی‌گویند. درست است، من از آن نوع فیلم‌ها تماشا کرده‌ام.\nما از فکر اینکه هنوز می‌توانیم تصویر دیجیتال خودمان را کنترل کنیم آرامش می‌گیریم. نوجوانی که اولین حساب کاربری‌اش را می‌سازد حتماً همان هیجانی را برای پیشامدهای احتمالی تجربه می‌کند که من به هنگام گذاشتن قلم بر کاغذ حس می‌کردم: این رسانه‏ای است -یا همان اطلاعات است! صورت بدون ماده!- که می‌تواند روح غیرمادی را انتقال دهد و محفوظ نگه دارد. اما سال‌ها بعد، وقتی آن نوجوان نگاهی به پست‌هایش بیندازد، آیا او هم مثل من درنخواهد یافت که خود درونش جسمیت یافته است، که خدای ساختگی به او خیانت کرده است؟ واژه‌ها، به‌محض اینکه ذهن را ترک می‌کنند، بخشی از جهان مادی و مکانیکی می‌شوند، به عبارت دیگر یک‌سری چیزهای تکراری می‏گویند.\nمارشال مک‌لوهان زمانی گفته بود که ما غالباً دربارۀ اسطورۀ نارسیس دچار بدفهمی می‌شویم. چیزی که باعث می‌شود جوان به تصویر خود چشم بدوزد شیفتگی نیست، ازخودبیگانگی عمیق است. این افسانه می‏گوید که «آدمی بی‏درنگ شیفتۀ هر امتدادی از خودش -در هر قالبی که باشد- می‏شود، جز خودش». کافی است زمانی طولانی به خودِ عینیت‌یافته‌تان خیره شوید تا بدل شوید به همان مادۀ بی‌جانی که به آن می‌نگرید. ازخودبیگانگی بالاخره فرومی‌نشیند، و آن‌وقت کم‌کم با دایمونی که خود درونی‌تان از نظر دور نگهش می‌دارد احساس نزدیکی می‏کنید.\nسال‌ها پیش، در دوره‌ای که در تعدادی پادکست و برنامۀ رادیویی شرکت می‌کردم، به‌تدریج صدای حقیقی‌ام را شنیدم، صدایی که از دستگاه‌های پخش می‌شنیدم نه در سرم. این تحول پابرجا ماند و هرگز به حالت قبل برنگشت. دیگر نمی‌توانم صدای در سرم را به یاد بیاورم، یا دست‌کم خیلی گنگ و مبهم در خاطرم مانده، مثل صدای معشوقی که از دست رفته باشد. آن هنرپیشه که با غضب از استودیو بیرون رفته بود نیز سعی داشت، با چنگ‌زدن به تصویر در ذهنش و گوش‌نسپردن به تصاویر خلاف آن، از همین تقدیر فرار کند. چند سلبریتی دیگر چنین عزمی دارند؟ شما فقط تا مدتی می‌توانید کنار خود علنی‏تان بایستید، مانند نگهبان یک مجسمه، اما بعد که بیگانگی تحمل‌ناپذیر می‌شود، تصمیم می‌گیرید درون این مجسمۀ نفرت‌انگیز ساکن شوید. گی دو موپاسان ناهارش را هر روز در رستورانی داخل برج ایفل می‌خورد، علی‌رغم اینکه غذای آنجا را دوست نداشت. او می‌گفت آن رستوران تنها جایی در پاریس است که در آن چشمش به ایفل نمی‌افتد.\nدر دانشگاه با زنی دوست شدم که عمیقاً تحسینش می‌کردم. این زن بسیاری از ویژگی‏هایی که من همیشه از آن‌ها متنفر بودم را در خود جمع داشت. آن ویژگی‏ها در او عیب و ایراد به نظر نمی‌رسیدند. آرام حرف می‌زد اما کمرو نبود، منظم بود اما مقرراتی نبود. وقتی با لباس‌های ناهماهنگ و موهای شانه‌نکرده سر کلاس حاضر می‌شد، آن را به حساب جدیتش می‌گذاشتند نه بی‌مبالاتی‌اش. بعید می‌دانم که آن زمان دقیقاً همین ویژگی‏ها را داشته‌ام، اما او طرز فکرم را درباره‌شان عوض کرد.\nارسطو به ما آموخت که می‌توان از طریق شناخت دیگری به شناخت خود دست یافت. ما معنای شرافت و صداقت را به این دلیل می‌فهمیم که آن‌ها را قبلاً در دوستانمان دیده‌ایم و تحسین کرده‌ایم. ما فقط زمانی متوجه زشت‌بودن اعمال خود می‌شویم که کس دیگری را در حال ارتکاب آن ببینیم. یکی از پیروان ارسطو نظر او را این‏گونه بیان می‌کند: «همان‌طور که وقتی می‌خواهیم صورتمان را ببینیم در آینه نگاه می‌کنیم، وقتی هم می‌خواهیم خودمان را بشناسیم می‌توانیم به دوستمان نگاه کنیم، چراکه دوست، به‌قولی، یک خودِ دیگر است».\nماجرای خودشناسی غالباً در قالب جدالی بین خود حقیقی و خود علنی ارائه می‌شود، تنشی ازلی و ابدی بین اول‌شخص و سوم‌شخص دانای کل. ما به دنبال پژواکی از خود حقیقی‏مان هستیم، و در جست‌وجوی روحمان به پژواکی گوش‌ می‎سپاریم که در مجاری ارتباطی‌مان سیر می‌کند. اما رسانه فقط در صورتی رسانه است که کسی در آن سو وجود داشته باشد. صفحۀ خالی هم بیشتر از الگوریتم خصلت آینگیِ ندارد. تفکرات را تفکرات دیگر منعکس می‌کنند.\nبه باور مسیح، ما معایبی را در دیگران می‌بینیم که چشممان را بر وجودشان در خودمان بسته‌ایم: پرِ کاهی را در چشم برادرت می‌بینی و از او عیب‌جویی می‌کنی، درحالی‌که تکه‌چوبی در چشم خود را نادیده می‌گیری. اما آیا این‌طور نیست که ما برای بخشیدن عیب دیگران هم بیشتر آمادگی‌ داریم تا برای بخشیدن عیوب خودمان؟ یکی از شیوه‌های رایج روان‌درمانی این است که از بیمار می‌خواهند طوری خودش را دلداری بدهد که انگار دارد با فرد دیگری، و در برخی موارد با یک کودک، حرف می‌زند. در این فضای تبادلِ میان‌ذهنی مجالی فراهم می‌شود تا فرد خودش را با شفافیت تمام نظاره کرده و شفقت را تجربه کند.\nسیمون وِی می‌گوید «من با آنچه در تصوراتم هستم نیز فرق دارم. دانستن این سبب می‌شود که خودت را ببخشی».\nاگر فرایند نوشتن کورسویی از آگاهی از خود پدید می‌آورد، به‌خاطر تلاشی است که برای دیدن خود از چشم خواننده می‌کنید، تلاش برای اینکه خودتان را جای او بگذارید و نوشته‌هایتان را طوری بخوانید که گویی نویسنده‌شان کسی دیگر است. نوشتن انعکاس خود نیست، بلکه استحالۀ آن است. این عمل نیازمند بیرونی‌سازی محتویات ذهن و تبدیل‌کردنشان به قالب جدیدی است که اشخاص دیگر هم بتوانند آن را ببینند و بفهمند. برای رسیدن به خودشناسی هیچ مسیر دیگری وجود ندارد.\nربکا گلدِستِین، فیلسوف و رمان‌نویس، معتقد است که نوشتن عملِ بازشناسیِ خود است، اما این بازشناسی مستلزم حضور دو طرف است. «این تکۀ بسیار خصوصی، شخصی و خاصِ حیات درونی هر شخص باید، در فرایند عینیت‌بخشی‌اش، به چیزی بدل شود که پذیرای جریان‏های متقابل از سوی حیات درونی خوانندگان باشد».\nبه ‌گمانم، این همان کاری است که الان دارم انجامش می‌دهم، همان کاری که بیشترِ زندگی‌ام مشغولش بوده‌ام: فرستادن دایمون درونم به جهان بیرون، تا هم شما بتوانید ببینیدش، هم خودم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی TARJOMAAN.SHOP بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        این مطلب را مگان اوگبلین نوشته و در تاریخ ۱۳ مه ۲۰۲۱ با عنوان «KNOW THYSELF» در وب‌سایت پاریس ریویو منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «خودی که دیگران می‌بینند و خودمان نمی‌بینیم» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ نسیم حسینی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۴ دی ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        مگان اوگبلین (Meghan O’Gieblyn) نویسنده‌ای آمریکایی است که آثارش در گاردین، نیویورک تایمز، پاریس ریویو و مطبوعات دیگر منتشر شده است. ایالات داخلی «Interior States» آخرین کتابی است که از او به چاپ رسیده است. او در سال ۲۰۱۸ جایزۀ بیلیور بوکس را برای این کتاب به دست آورد.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        gargoyle\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Sub specie aeternitatis\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653930.json b/train/540653930.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4e4ef99995bbc8716c90cf60bd190d210b8a5f4f
--- /dev/null
+++ b/train/540653930.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "وقتی از ریخت طرف هم بیزاریم چطور اختلافمان را حل‌و‌فصل کنیم؟",
+  "subtitle": "راهکارهایی برای نجات‌یافتن از مخمصۀ تعارض‌های شدید",
+  "introduction": "همۀ ‌ما کمابیش درگیر اختلاف نظرهایی شده‌ایم که در آن بدون اندکی شک و تردید خود را برحق بدانیم و شخص مخالفمان را اهریمنی خبیث ببینیم. در این موقعیت‌ها فقط پیروزی صددرصدی است که راه‌حلی ممکن به نظر می‌رسد، پیروزی‌ای که پس از جنگی تمام‌عیار حاصل می‌شود. آماندا ریپلی، در کتاب جدیدش، می‌گوید وقتی در دام چنین دعواهایی افتادید، باید به نقطه‌ای که در آن ایستاده‌اید شک کنید. او برای بیرون‌آمدن از این‌گونه مخمصه‌ها راهکارهایی دارد.",
+  "content": "یاشا مونک، نیویورک تایمز— در اواخر دهۀ ۱۹۷۰، جِی و لورنا وارد دفتر حقوقی گَری فریدمن شدند. بعد از سال‌ها زندگی مشترک تصمیم گرفته بودند از هم جدا شوند، اما نمی‌خواستند با دعوا و مرافعه طلاق بگیرند، بلکه کسی را می‌خواستند که کمکشان کند با کمترین تندی و پرخاشِ ممکن بافتۀ زندگی‌شان را از هم باز کنند. امیدوار بودند فریدمن آن شخص باشد.\n• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا  بشنوید.\n فریدمن وکالت پرونده را قبول نکرد. کار ناپسندی به نظر می‌آمد که وکیل واحدی وکالت دو طرف یک دعوا را بپذیرد. هیچ‌وقت چنین چیزی نشنیده بود. او با شرمندگی به دوستان قدیمی‌اش گفت که لازم است هرکدام مشاور حقوقی جداگانه‌ای بگیرند. اما جِی و لورنا اصرار داشتند. فریدمن، از زمانی که وکیلی جوان بود و در دادگاه‌ها خوش می‌درخشید، از خصومتی که در این دادگاه‌ها به چشم می‌دید بیزار بود. به همین خاطر تصمیم گرفت این پیشنهاد نامعمول را یک بار امتحان کند.  طی دهه‌های بعد، ایدۀ میانجی‌گری در رسیدگی به پرونده‌ها به‌سرعت باب شد. فریدمن به صدها زوج کمک کرد طلاقشان را نهایی کنند. همین‌طور برای حل‌وفصل دیگر پرونده‌های دعواهای ریشه‌دار، مثل پروندۀ خبرسازِ نزاع کارگر و کارفرما در ارکسترسمفونی سان‌فرانسیسکو، تلاش کرد. بنابراین، وقتی جلسات شورای اجتماع محلی۱میور بیچ، شهر کوچک ساده‌ای بالای یک تپه که فریدمن چند دهه آنجا زندگی کرده بود، داشت کم‌کم به مشاجره می‌کشید، فریدمن بهترین کسی بود که می‌توانست بین ۲۵۰ سکنۀ آنجا صلح ایجاد کند. به همین دلیل، در سال ۲۰۱۵ برای اولین‌بار در زندگی‌اش وارد کارزار انتخابات برای منصبی سیاسی شد و پیروزی قاطعی به دست آورد.\n اما فقط چند ماه طول کشید که یکی از معروف‌ترین میانجی‌های دنیا به دشمنیِ عمیق با بسیاری از همسایه‌های خود برخیزد و امیدی هم به اصلاح روابط نداشته باشد. حالا فریدمن خود را نماینده‌ای از «جناح تازه‌» می‌دید که، به‌خاطر منافع اجتماع هم که شده، باید در برابر «جناح قدیمی» به پیروزی قاطعی برسد. او بدترین انگیزه‌های ممکن را به همسایگانی نسبت می‌داد که در طرف دیگر کشمکش بودند. او امروز می‌پذیرد که، در دوره‌ای، بحث‌وجدل‌ها بر سر موضوعات به‌ظاهر پیش‌پاافتاده‌ای مثل نرخ بهینۀ بهای آب حُکم مرگ و زندگی پیدا کرد: «احساس می‌کردم وسط میدان جنگیم».  چطور ممکن است پای یکی از ماهرترین میانجی‌های کشور این‌طور به چنین دعوای بچگانه‌ای کشیده شود؟ از ماجرای گَری فریدمن، دربارۀ قدرتی که این نوع عداوت‌ها می‌توانند بر تخیّل ما اعمال بکنند، چه می‌آموزیم؟ این پرسش موضوع کتابی است خردمندانه و جذاب از آماندا ریپلی روزنامه‌نگار که به‌تازگی به چاپ رسیده است.\n ریپلی در کتاب تعارض شدید؛ چرا به تله می‌افتیم و چطور باید خلاص شویم؟ ماجراهای دلخراشِ آدم‌هایی را تعریف می‌کند که به جنگ‌وجدال‌هایی کشیده می‌شوند که زندگی‌شان را می‌بلعد و باعث می‌شود تبدیل به کسانی شوند که مستعدِ ارتکاب بی‌عدالتی‌های وحشتناک‌اند؛ از ماجرای سرکردۀ یک باند در جنوب شیکاگو تا جنگجویی چریکی در جنگل‌های کلمبیا. ریپلی در روایت این ماجراها توجه منصفانه و موشکافانه‌ای دارد به اینکه آنچه بیان می‌کند همراه با شواهد علمی باشد؛ این ویژگی در کتاب‌هایی که این‌قدر سرگرم‌کننده‌اند به‌ندرت دیده می‌شود. او با همین توجه و دقت دراین‌باره هم توضیح می‌دهد که مبارزان سرسخت چطور می‌توانند از تعارض و نزاع‌هایی چشم‌پوشی کنند که زمانی آن‌ها را جوهر هویت خود می‌دانستند.\n ریپلی استدلال می‌کند که تعارض می‌تواند چیزهای خوبی هم به بار آورد. کسانی که با یکدیگر اختلافِ‌نظر دارند خوب است که تفاوت‌هایشان را به زبان بیاورند و از منافع خود دفاع کنند. این کار در بسیاری از موقعیت‌ها، به طرفین این مجال را می‌دهد که یکدیگر را بهتر و بیشتر بفهمند و به مصالحه‌ای برسند که هر دو طرف از آن راضی‌اند.  اما حکایت «تعارض‌های سخت»، که موضوع کتاب ریپلی است، از دعواهای عادی بسیار متفاوت است. به محض اینکه پای آدم‌ها به تعارضی سخت کشیده شود، مطمئن می‌شوند حق با آن‌هاست و نسبت به کسانی که نظر متفاوتی دارند موضعی بدبینانه می‌گیرند و به این باور می‌رسند که تنها راه‌حل پذیرفتنی پیروزی صددرصد است. آن‌ها هم مثل فریدمن آمادۀ جنگی تمام‌وکمال بر سر اختلافات جزئی می‌شوند.\n ریپلی هشدار می‌دهد که این نوع تعارض‌ها تله‌ای فریبنده هستند. «به محض اینکه قدم در آن بگذاریم، می‌فهمیم از آن خلاصی نداریم. … بیشتر و بیشتر به منجلاب آن کشانده می‌شویم بدون اینکه حتی متوجه شویم چقدر داریم زندگی خودمان را خراب می‌کنیم». این توضیح کمک می‌کند بفهمیم چرا دعواهای با حاصل‌جمع صفر۲ در همۀ وجوه زندگی اجتماعی و سیاسی، از طلاق‌های متلاطم گرفته تا جنگ‌های داخلی چنددهه‌ای، همچنان باقی هستند.\n هیچ‌کس نیست که از افتادن در این تله به‌کلی مصون باشد. اما ریپلی نشان می‌دهد که هر تعارضی، حتی آن‌ها که گره کور به نظر می‌رسند، اغلب با گذر زمان فرومی‌نشینند. گاهی ممکن است اشخاص، یا حتی کل جامعه، تا مرز فروپاشی پیش روند. با افزایش هزینه‌های تعارض، میل به تمام‌کردن جنگ‌های بی‌پایان هم افزایش می‌یابد.\n ریپلی در پیِ یافتن راه‌حل توضیح می‌دهد فرایند رهایی از این موقعیت‌ها معمولاً پنج گام دارد. او توصیه می‌کند کسانی که درگیر تعارض هستند ابتدا شاخ و برگ‌های آشکار مسئله را کنار بزنند و «لایۀ زیر و پنهان‌تر را بررسی کنند»، همان لایه‌ای که از اول باعث شد تا این حد خودشان را وقف این تعارض کنند. در قدم بعد لازم است، با دریافتن اینکه شاید بیش از آنچه فکر می‌کنند ارزش‌ها و علایق مشترکی با رقیبان خود دارند، مسائل را «کمتر صفرویکی ببیند». سپس باید به حرف کسانی که به نظر می‌رسد از جنگ و جدال به هیجان می‌آیند گوش ندهند و «به آن‌هایی که آتش دعوا را روشن می‌کنند اعتنا نکنند». قدم بعدی اینکه وقتی می‌بینند احساساتشان برانگیخته شده، جلوی خود را بگیرند که عصبانی‌تر نشوند، با این کار کمی «برای خودشان وقت می‌خرند و مجالی فراهم می‌کنند» تا بتوانند رفتار معقول‌تری نشان دهند. از همه مهم‌تر اینکه لازم است بدانند هر داستانی که یک طرف آن قهرمانان منزه ایستاده‌اند و طرف دیگر شخصیت‌های منفی‌ای که انگار از کارتون‌ها بیرون آمده‌اند بعید است از همه لحاظ دقیق و درست باشد.\n کتاب ریپلی محتوای سیاسی آشکاری ندارد. گرچه او به چنددستگی‌های عمیقی که امروز در حال چندپاره‌کردن ایالات‌متحده است نیز اشاره می‌کند، انگیزۀ اصلی‌اش این است که نشان دهد فعل و انفعالاتی که ما را به‌سمت تعارض و نزاع هل می‌دهند -و همین‌طور راهکارهایی که می‌توانند کمک کنند دوباره خودمان را بیرون بکشیم- همه‌جا مشابه است. خواه منظور از تعارض و نزاع بگومگوهای خصوصی باشد، خواه نبردهای سیاسی.\n این جهان‌شمول‌بودنْ نتیجه‌گیری ضمنی کتاب را بیشتر تقویت می‌کند. در بیشتر تعارض‌های شدید، امید به پیروزی قاطع بر طرف مقابل به خواب و خیالی خطرناک بدل می‌شود. اگر در این تله‌ گیر افتاده‌اید تنها راه خلاصی این است که دریابید بالاخره باید راهی پیدا کنید که علی‌رغم تفاوت‌هایتان با هم کار کنید و پیش بروید. این نکته درس مهمی است برای دسته‌ای از ما که از هم‌وطنان خود سرخورده و دلسرد شده‌ایم و امیدی نداریم که بتوانیم بدون‌ درهم‌شکستن آن‌ها، کشوری را که برایمان مطلوب است بسازیم.\n گری فریدمن به شیوۀ خودش راه خروج از تعارض شدید را در پیش گرفت. او سرانجام، چند سالی پس از انتخاب‌شدن، فهمید که افتادن در این دام هزینۀ سنگینی به او تحمیل کرده است. اجتماعی که زمانی حسی مانند جای دِنجی جادویی دور از هیاهوی دنیا داشت کم‌کم جذابیت و سحر خود را از دست می‌داد. حتی رابطۀ او با همسر و فرزندانش هم از این کشمکش‌ها لطمه می‌خورد.\n ازاین‌رو فریدمن تصمیم ‌گرفت همان توصیه‌ای را که اغلب به دیگران می‌کرد خودش هم به کار بگیرد. او برداشت خودش از وقایع را با نگاهی منتقدانه وارسی کرد. وقت گذاشت تا بفهمد آن دسته از اعضای شورا که در موضع مخالف او بودند چطور به دنیا می‌نگرند. غرورش را شکست و همدلانه به آن‌ها نزدیک شد.\n حتی امروز هم اوضاع در مویر بیچ کاملاً روبه‌راه نشده است. سال‌های نبرد دو جناح بالاخره خسارت‌هایی به بار آورده است. بعضی همسایه‌ها هنوز از هم متنفرند؛ اما شهر قدم‌به‌قدم تعارض شدید را پشت سر می‌گذارد. اگر مطالب مطرح‌شده در کتاب ریپلی را بپذیریم، پس دیگر شهرها و خانواده‌ها و کشورها هم می‌توانند از تلۀ تعارض شدید نجات پیدا کنند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان              شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و    سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان              تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،   «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن   پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی   از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند،   بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به     مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان     در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی     ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با     خرید  اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر      بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،        دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول      سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی      ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط  یا     هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید      می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را  دریافت     کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nRipley, Amanda. High Conflict: Why We Get Trapped and How We Get Out. Simon & Schuster, 2021\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را یاشا مونک در تاریخ ۹ آوریل ۲۰۲۱ با عنوان «How to Resolve a Conflict When You Hate Your Opponent’s Guts» در وبسایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «وقتی از ریخت طرف هم بیزاریم چطور اختلافمان را حل‌و‌فصل کنیم؟» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ حسنی سهرابی‌فر منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۲ مهر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.  •• یاشا مونک (Yascha Mounk) به دلیل فعالیت های خود در زمینۀ ظهور پوپولیسم و ​​بحران لیبرال دموکراسی شهرت دارد. او نویسندۀ کتاب غریبه در کشور خودم: یک خانوادۀ یهودی در آلمان مدرن (Stranger in My Own Country: A Jewish Family in Modern Germany) است و همچنین کتاب دیگرش، مردم در برابر دموکراسی: چرا آزادی ما در خطر است و چطور باید آن را نجات دهیم (The People Vs. Democracy: Why Our Freedom Is in Danger and How to Save It)، به یازده زبان ترجمه شده است و توسط انتشارات متعددی، از جمله فایننشال تایمز، به‌عنوان یکی از بهترین کتاب‌های سال ۲۰۱۸ شناخته شده است. ••• انتشارات ترجمان علوم انسانی ترجمۀ فارسی این کتاب را به‌زودی منتشر خواهد کرد. •••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n [۱] Local community board: چیزی شبیه به نهاد شورایاری در ایران [مترجم]. [۲] Zero-sum: وضعیت با حاصل جمع صفر یعنی شرایطی که نفع یک طرف مستلزم همان میزان زیان برای طرف دیگر است [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653931.json b/train/540653931.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8ce4908adf1a469e12f476bc72c0799dec4e2330
--- /dev/null
+++ b/train/540653931.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آن‌ها کمر تو را شکستند پدر",
+  "subtitle": "نویسندۀ فرانسوی از رنج و عذابی می‌نویسد که سیاست‌ بر پدر بیمار او وارد کرده است",
+  "introduction": "ادوار لویی، نویسندۀ ۲۶سالۀ فرانسوی، سال‌هایی را به یاد می‌آورد که از پدر خود متنفر بود، کارگر کارخانه‌ای روستایی که جز سکوت و خشونت و بی‌عاطفگی از او چیزی ندیده بود. ادوار بزرگ شد و پدرش پیر و بیمار. در گذر سال‌ها او مرحله به مرحله دید که چطور خشونتی که در کودکی بر او تحمیل می‌شد، شمه‌ای بود از خشونتی عظیم و طاقت‌فرسا که در درجۀ اول بر پدرش تحمیل می‌شد. پدر او خود قربانی خشونتی بود که اعمال می‌کرد.",
+  "content": "ادوار لویی، نیویورک ریویو آو بوکس — پیتر هندکه می‌گوید: «هر اتفاقی که می‌افتاد مادرم حاضر بود و با دهان باز [نگاه می‌کرد]». تو حاضر نبودی. حتی دهانت هم باز نمی‌شد، چون از نعمت ترس و حیرت‌زدگی محروم مانده بودی. دیگر هیچ چیز غیرمنتظره نبود، چون دیگر منتظر چیزی نبودی. دیگر چیزی خشونت‌آمیز به حساب نمی‌آمد، چون خشونت دیگر آن چیزی نبود که می‌شناختی، چیزی که زندگی می‌نامیدی. گرچه نامیدنش با تو نبود و صرفاً همانی بود که بود.\nسال ۲۰۰۴ یا ۲۰۰۵ است. من دوازده یا سیزده سال دارم و به همراه بهترین دوستم اَملی مشغول گشت‌وگذار در گوشه‌وکنار روستا هستم که روی آسفالت خیابان گوشی موبایلی پیدا می‌کنیم. گوشی همین‌طور آن‌جا افتاده بود. املی داشت راه می‌رفت که پایش به آن خورد. موبایل روی آسفالت لیز خورد. املی خم شد و برش داشت؛ تصمیم گرفتیم نگهش داریم و با آن بازی کنیم و برای پسرهایی که املی در اینترنت پیدا می‌کرد، پیام بفرستیم.\nدو روز بعد پلیس تماس گرفت و گفت یک تلفن دزدیده‌ایم. از نظرم این اتهام غلوآمیز بود: ما چیزی را ندزدیده بودیم، آن تلفن همین‌جور کنار خیابان افتاده بود و ما نمی‌دانستیم صاحبش کیست. اما به نظر می‌رسید، تو حرف پلیس را بیشتر از حرف من قبول داشتی. به اتاقم آمدی، سیلی‌ام زدی، دزد خطابم کردی و مرا به ادارهٔ پلیس بردی.\nشرمنده بودی و جوری نگاهم می‌کردی که انگار مأیوست کرده‌ام.\nتوی ماشین که بودیم چیزی نگفتی، ولی وقتی در دفتری با دیوارهایی پوشیده از پوسترهایی نامفهوم جلوی افسر پلیس نشستیم، در دفاع از من کم نگذاشتی، آن هم با چنان نیرو و اقتداری که هرگز در صدا یا چشمانت سراغ نداشتم.\nبه آن‌ها گفتی که من هیچ تلفنی ندزدیده‌ام. من فقط پیدایش کرده‌ام، همین. گفتی که قرار است استاد دانشگاه شوم، یا پزشکی برجسته، یا وزیری در دستگاه حکومت. هنوز درست نمی‌دانستی، اما در هر صورت قرار بود مدرک مهمی بگیریم و دخلی به بزهکاران نداشتم. گفتی به من افتخار می‌کنی. گفتی به عمرت بچه‌ای به باهوشی من ندیده‌ای. هیچ نمی‌دانستم که چنین چیزهایی در فکرت داری (که دوستم داری؟). پس چرا هیچ وقت به خودم نگفته بودی؟\n\nچندین سال بعد، زمانی که از آن روستا گریختم و رفتم تا در پاریس زندگی کنم، شب‌ها بیرون می‌رفتم و در مشروب‌فروشی‌ها مردانی را می‌دیدم که می‌پرسیدند چگونه با خانواده‌ام کنار می‌آیم؛ سؤال عجیب‌وغریبی بود، ولی در هر حال می‌پرسیدند. همیشه جوابم این بود که از پدرم متنفرم. حقیقت نداشت. می‌دانستم که عاشقت هستم، اما احساس می‌کردم که نیاز دارم به دیگران بگویم که از تو نفرت دارم. چرا؟\nآیا عادی است که از عشق به دیگری احساس شرمندگی کنیم؟\nوقتی بیش از اندازه می‌نوشیدی، سرت را پایین می‌انداختی و می‌گفتی هر شرایطی که پیش بیاید، دوستم داری. می‌گفتی که نمی‌دانی چرا باقی اوقات آن قدر خشونت‌آمیز رفتار می‌کنی. گریه می‌کردی و اقرار می‌کردی که اصلاً درک نمی‌کنی چرا آن نیروها سراغت می‌آید و وادارت می‌کند چیزهایی بگویی که بلافاصله از گفتن‌شان پشیمان می‌شوی. تو قربانی خشونتی بودی که تحمیل می‌کردی و به همان اندازه قربانی خشونتی که بر تو تحمیل می‌شد.\nوقتی برج‌های دوقلو فرو ریخت، گریه کردی.\nپیش از آشنایی با مادرم، با زن دیگری به نام سیلوی بودی. نام سیلوی را روی بازویت خالکوبی کرده بودی. کار خودت بود، با جوهر هندی. وقتی ازت دربارهٔ سیلوی پرسیدم، جوابی به من ندادی. یک روز دیگر دوستی گفت (چون داشتم دربارهٔ تو حرف می‌زدم) «پدرت نمی‌خواهد به گذشته‌اش برود چون گذشته به یادش می‌آورد که می‌توانسته آدم دیگری باشد، اما نشده».  شاید حق با او بود.\nآن وقت‌ها سوار ماشین می‌شدم تا وقتی برای سیگار خریدن یا کاری دیگر بیرون می‌روی، همراهت باشم. البته بیشتر اوقات سیگار خریدن بود تا کار دیگر. یک نسخهٔ کپی از سی‌دی سِلِن دیون را داخل ضبط صوت ماشین می‌گذاشتی -با ماژیک آبی رویش نوشته بودی سلن- و سی‌دی را جلو می‌زدی و با صدای آرام با ترانه‌هایش هم‌خوانی می‌کردی. کلمه به کلمهٔ آن را خیلی خوب بلد بودی. من هم همراه شما می‌خواندم و با این‌که خیلی کلیشه‌ای است، به نظر می‌رسید که در آن لحظات می‌توانستی چیزهایی به من بگویی که هیچ وقت دیگری نمی‌توانستی.\nعادت داشتی پیش از آن‌که خوردن غذا را شروع کنی، دست‌هایت را به هم بمالی.\nهر بار که از شیرینی‌پزی روستا شیرینی می‌خریدم، ظاهری کمی گناهکار به خودت می‌گرفتی و یکی از داخل کیسه برمی‌داشتی و می‌گفتی: به مادرت نگو! ناگهان انگار هم‌سن‌وسال من شده بودی.\nروزی اسباب‌بازی مورد علاقه‌ام، یک بازی رومیزی به نام دکتر مابول، را به همسایهٔ دیوار‌به‌دیوارمان دادی. من هر روز با آن بازی می‌کردم و تو بدون هیچ دلیلی آن را دادی رفت. من زوزه می‌کشیدم و التماس می‌کردم پسش بگیری. تو فقط لبخند زدی و گفتی: زندگی همین است.\nشبی در کافهٔ روستا، جلوی همه گفتی که آرزو می‌کردی پسر دیگری جای من داشتی. هفته‌ها و هفته‌ها می‌خواستم بمیرم.\nسال ۲۰۰۰ است. من آن سال را به یاد دارم چون آذین‌بندی‌های مخصوص سال ۲۰۰۰ هنوز در گوشه‌وکنار خانه دیده می‌شد: کاغذهای تزئینی، لامپ‌های رنگی، نقاشی‌هایی که از مدرسه آورده بودم و حروف طلاییِ جمله‌هایی که به مناسبت آغاز سال نو و هزارهٔ جدید چیزهای خوب آرزو می‌کردند.\nفقط من و تو در آشپزخانه بودیم. گفتم: «ببین پاپا، من یک آدم فضایی‌ام!» و با زبان و انگشتانم شکلک درآوردم. هیچ وقت ندیده بودم به آن شدت بخندی. نمی‌توانستی جلوی خنده‌ات را بگیری و داشتی بریده‌بریده نفس می‌کشیدی. اشکت درآمده بود و روی گونه‌های سرخت جاری شده بود. شکلک درآوردن را تمام کردم، ولی تو همچنان می‌خندیدی. خنده‌ات به قدری شدید بود که کم‌کم داشتم نگران می‌شدم. ترسیده بودم که این خنده دیگر بند نیاید و برای همیشه و تا آخر دنیا ادامه پیدا کند. پرسیدم چرا این قدر می‌خندی و تو بین خنده‌هات گفتی: «چون تو لعنتی‌ترین بچه‌ای هستی که به عمرم دیده‌ام، نمی‌دانم چطور توانسته‌ام بچه‌ای مثل تو داشته باشم». من هم تصمیم گرفتم همراهت بخندم. برای مدتی بسیار طولانی شکم‌هامان را گرفتیم و با هم خندیدیم.\nمشکلات از کارخانه‌ای آغاز شد که آن‌جا کار می‌کردی. در نخستین رمانم، پایان ادی۱، شرحش را نوشته‌ام: یک روز بعدازظهر تلفنی از کارخانه به ما شد و خبرمان کرد که جسم بسیار سنگینی روی تو افتاده. کمرت خُرد شده بود. گفتند چندین سال طول خواهد کشید تا بتوانی دوباره راه بروی، فقط راه بروی.\nهفته‌های نخست را تماماً روی تخت بودی، بدون هیچ حرکتی. نمی‌توانستی حرف بزنی. تنها چیزی که از دستت برمی‌آمد این بود که فریاد بزنی. به خاطر درد. شب‌ها از خواب بیدارت می‌کرد و مجبورت می‌کرد فریاد بکشی. بدنت دیگر تاب تحمل وجود خودش را نداشت. هر حرکتی، حتی کوچک‌ترین جابه‌جایی، ماهیچه‌های درب و داغان را تحریک می‌کرد. فقط در خلال و به واسطهٔ درد بود که از بدنت آگاهی داشتی.\nکمی بعد قدرت تکلمت برگشت. اول فقط می‌توانستی آب یا غذا بخواهی. بعد رفته‌رفته برای بیان خواسته‌ها و منظور و خشمت جمله‌های بلندتری گفتی. قوهٔ ناطقه جای دردت را نگرفت. بیایید روراست باشیم. درد هیچ وقت از بین نرفت.\nملال همهٔ فضای زندگی‌ات را به تسخیر خودش درآورد. من با دیدنت فهمیدم که ملال می‌تواند سرسخت‌ترینِ چیزها باشد. حتی در اردوگاه‌های کار اجباری هم ممکن است آدم دچار ملال شود. اندیشیدن به ملال غریب است: ایمره کرتیز این را می‌گوید، شارلوت دلبو هم همین را می‌گوید. حتی در اردوگاه‌ها و با وجود گرسنگی و تشنگی و مرگ و عذاب‌هایی بدتر از مرگ، با وجود کوره‌های آدم‌سوزی و اتاق‌های گاز و اعدام‌های سر پایی و سگ‌های آماده برای تکه و پاره کردن زندانیان و سرما و گرما و خاک در دهان، و زبانی که از تشنگی به سختیِ سیمان شده، و با وجود مغزی که به خاطر نبود رطوبت در داخل جمجمه مچاله شده و کار و کار بی‌پایان و کک‌ها و شپش‌ها و عفونت و اسهال و تشنگی تمام‌نشدنی، با وجود همهٔ این‌ها و بسیاری چیزهای دیگر که نام نبردم، همچنان جا برای ملالت‌زدگی وجود دارد؛ انتظار برای رویدادی که هرگز نخواهد آمد یا بسیار بسیار دیر از راه خواهد رسید.\n\nصبح خیلی زود از خواب بیدار می‌شدی و تلویزیون را روشن می‌کردی و در همان حال اولین سیگار روزت را می‌کشیدی. اتاق مجاور برای من بود. بوی تنباکو و صدای تلویزیون مانند بو و صدای وجود تو به من می‌رسید. نزدیک‌های غروب کسانی که آن‌ها را رفقا می‌نامیدی به خانه‌مان می‌آمدند و پاستیس۲ می‌نوشیدند. با این رفقا تلویزیون تماشا می‌کردید. دیدار آن‌ها برنامهٔ منظمی نداشت، اما زیاد بود. به خاطر درد کمرت، چون کارخانه کمرتان را خُرد کرده بود، زندگی اجباری‌ات کمرت را له کرده بود، زندگی‌ای که مال تو نبود. مال تو نبود چون هرگز نتوانسته بودی زندگی خودت را داشته باشی، چون در حاشیه‌های زندگی‌ت زیسته بودی؛ به خاطر همهٔ دلایلی که باعث شده بود در خانه بمانی، و بیشتر اوقات آن‌ها بودند که می‌بایست به خانهٔ ما بیایند. تو دیگر نمی‌توانستی جایی بروی. تکان‌خوردن درد و عذاب بسیار زیادی برایت داشت.\nدر مارس ۲۰۰۶، دولت ژاک شیراک که یازده سال بود ریاست جمهوری فرانسه را به عهده داشت، و وزیر بهداشتش خاویر بِرتران، اعلام کردند که دولتْ دیگر هزینهٔ ده‌ها دارو را عهده‌دار نخواهد بود که شامل تعدادی از داروهای مربوط به مشکلات گوارشی هم می‌شد. از آن‌جا که مجبور بودی از زمان آن حادثه همیشه روی تخت دراز بکشی، و از آن‌جا که تغذیهٔ بدی داشتی، مشکلات گوارشی یار وفادارت بود. خرید دارو برای تسکین این دردها دشوارتر و دشوارتر شد. ژاک شیراک و خاویر برتران امعا و احشایت را نابود کردند.\nچرا چنین نام‌هایی را هرگز در زندگی‌نامه‌ها نمی‌آوریم؟\nدر سال ۲۰۰۷، نیکولا سارکوزی، نامزد ریاست‌جمهوری، کارزاری راه انداخت علیه کسانی که آن‌ها را مساعدت بگیران۳ می‌نامید. کسانی که از نظر سارکوزی از جامعهٔ فرانسه پول می‌دزدیدند، چون کار نمی‌کردند. سارکوزی خیلی روشن گفت: «کارگر… می‌بیند که مساعدت‌بگیر بهتر از او زندگی می‌کند و بدون این‌که هیچ کاری بکند، هزینه‌های زندگی را به دست می‌آورد». معنای حرفش این بود که اگر کار نکنید، [به جامعه] تعلق ندارید، دزد و بدحساب به شمار می‌آیید و از همان قماشی هستید که سیمون دوبوار «دهان بی‌مصرف» می‌نامید. سارکوزی تو را نمی‌شناخت. سارکوزی حق نداشت که چنین فکری کند: او تو را نمی‌شناخت. این تحقیر از طرف طبقهٔ حاکم یک بار دیگر کمرت را شکست.\nدر سال ۲۰۰۹، دولت نیکولا سارکوزی و معاونش مارتین هیرش برنامهٔ آر.اس.اِی را جایگزین برنامهٔ آر.ام.آی (نوعی حقوق بیکاری پایه که از طرف دولت فرانسه ارائه می‌شد) کرد. تو شرایط آر.ام.آی را داشتی، چون دیگر نمی‌توانستی کار کنی. حذف آر.ام.آی  و برقراری آر.اس.ای قرار بود به گفتهٔ دولت «برای بازگشت به کار انگیزه ایجاد کند». در واقعیت، از آن تاریخ به بعد دولت برای بازگشتن تو به کار به ستوه‌‌ات آورد، آن هم با وجود ناتوانی مصیبت‌بارت و آن بلایی که کارخانه به سرت آورده بود. اگر شغل‌های پیشنهادی (یا بهتر بگویم، شغل‌های تحمیلی) آن‌ها را نمی‌پذیرفتی، کمک‌های رفاهی دولت را از دست می‌دادی. همهٔ شغل‌هایی که پیشنهاد می‌دادند پاره‌وقت، طاقت‌فرسا و یدی بود و بیست‌وپنج مایل با محل زندگی‌مان فاصله داشتند. فقط رفت و برگشت به محل کار ماهانه سیصد یورو هزینهٔ بنزینش بود. پس از مدتی مجبور شدی شغل رفتگری در شهری دیگر را بپذیری و در برابرش هفتصد یورو در ماه بگیری و تمام روز خم شوی و زباله‌های دیگران را جمع کنی؛ با این‌که کمرت نابود شده بود، باید خم می‌شدی. نیکولا سارکوزی و مارتین هرش داشتند کمرت را می‌شکستند.\nفهمیدی که سیاست، برای تو، مسئلهٔ مرگ و زندگی است.\nدر یکی از روزهای پاییز، یارانهٔ بازگشت به مدرسه که هر سال به خانواده‌های فقیر تعلق می‌گرفت (برای تهیهٔ لوازم مدرسه و دفتر و کوله‌پشتی) حدود صد یورو افزایش یافت. تو خیلی خوشحال شدی و توی اتاق نشیمن فریاد زدی: «برویم کنار دریا!» و هر شش نفرمان سوار ماشین کوچک‌مان شدیم. (مرا مثل گروگان‌های فیلم‌های جاسوسی توی صندوق عقب چپانده بودید، اما از همینش هم خوشم می‌آمد).\nتمام آن روز مثل جشن بود.\nبین آن‌هایی که همه چیز دارند، هرگز ندیده‌ام خانواده‌ای برود کنار دریا و به خاطر یک تصمیم سیاسی خوشحالی کند، چون برای آن‌ها سیاست تقریباً چیزی را عوض نمی‌کند. وقتی برای زندگی به پاریس، جایی بسیار دور از تو، رفتم این نکته را فهمیدم: اعضای طبقهٔ حاکم شاید از دولت‌های چپ‌گرا و راست‌گرا شکایت کنند، اما هیچ دولتی دستگاه گوارش آن‌ها را نابود نمی‌کند و کمرشان را نمی‌شکند و باعث نمی‌شود در ساحل تفریح کنند. سیاست هرگز زندگی آن‌ها را تغییر نمی‌دهد، یا دست‌کم این تغییر چندان زیاد نیست. عجیب این‌که همان‌ها هستند که در سیاست دخالت می‌کنند، اگرچه سیاست تقریباً هیچ اثری در زندگی‌شان ندارد. به‌طور کلی، برای طبقهٔ حاکم سیاست مسئله‌ای زیباشناختی است: شیوه‌ای برای این‌که خود و جهان‌شان را بفهمند و یک‌جور هویت برای خودشان بسازند. سیاست برای ما مسئلهٔ مرگ و زندگی بود.\nدر آگوست ۲۰۱۶ و در دورهٔ ریاست‌جمهوری فرانسوا اولاند، وزیر کار، میریام ال‌خُمری، با پشتیبانی نخست‌وزیر مانوئل والس، چیزی را که قانون کار نامیده می‌شد، به تصویب رساند. این قانون اخراج کارکنان را برای بنگاه‌های تجاری ساده‌تر می‌کرد و به آن‌ها اجازه می‌داد ساعت‌های کار را فراتر از محدودیت‌های موجود افزایش بدهند.\nکارفرمایی که برایش خیابان‌ها را جارو می‌کردی، حالا می‌توانست ازت بخواهد ساعت‌های طولانی‌تری جارو بزنی و بخش بیشتری از هفته را روی دستهٔ جارو خم شوی. وضعیت سلامتی فعلی تو، اینکه به‌سختی حرکت می‌کنی و با مشقت نفس می‌کشی و بدون کمک دستگاه نمی‌توانی به زندگی ادامه بدهی، عمدتاً نتیجهٔ یک عمر حرکات تکراری در کارخانه و سپس روزی هشت ساعت خمیده ماندن برای جارو زدن خیابان‌ها و جمع‌آوری زباله‌های دیگران است. اولاند، والس و ال‌خمری نفس تو را بریده‌اند.\nچرا هرگز نام آن‌ها را نمی‌آوریم؟\nروز بیست‌وهفتم می سال ۲۰۱۷ است. در یکی از شهرک‌های فرانسه، دو عضو اتحادیه (هر دو تی‌شرت پوشیده‌اند) وسط خیابانی پر از جمعیت به رئیس‌جمهور امانوئل مکرون شکایت می‌کنند. این دو نفر عصبانی‌اند، به قدری که از نحوهٔ حرف زدن‌شان پیدا است. از ظاهرشان پیداست که درد کشیده‌اند. امانوئل مکرون با لحنی اهانت‌بار خیالشان را راحت می‌کند: «با این تی‌شرت‌ها نمی‌توانید مرا بترسانید. بهترین راه برای تهیهٔ یک دست لباس این است که کار کنید». هر کسی را که پول لباس خریدن ندارد، مکرون به‌عنوان بی‌فایده و بی‌مصرف و تنبل مرخص می‌کند. مکرون مرز را نشانتان می‌دهد، مرزی خشونت‌بار، که بین کسانی که لباس مناسب پوشیده‌اند و آن‌هایی که تی‌شرت به تن دارند کشیده شده است. مرزی بین کسانی که پول دارند و آن‌هایی که پول ندارند، کسانی که صاحب همه چیز هستند و کسانی که چیزی ندارند. این نوع تحقیر و اهانت از سوی طبقهٔ حاکم شما را از آن‌چه بوده‌اید هم پست‌تر می‌کند.\nسپتامبر ۲۰۱۷ است. امانوئل مکرون «تنبلی» کسانی را سرزنش می‌کند که در فرانسه، به قول خودش، جلوی اصلاحاتش را گرفته‌اند. تو همیشه می‌دانسته‌ای که این کلمه برای آدم‌های مثل خودت کنار گذاشته شده است، کسانی که نمی‌توانند کار کنند چون در فاصله‌ای بسیار دور از شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند، کسانی که نمی‌توانند شغل پیدا کنند چون خیلی زود و بدون دیپلم از نظام آموزشی کنار گذاشته شده‌اند، کسانی که دیگر نمی‌توانند کار کنند چون گذران عمر در کارخانه کمرشان را له ‌و لورده کرده است. از واژهٔ تنبل برای اشاره به رئیسانی استفاده نمی‌کنیم که تمام روز در دفتر کارشان نشسته‌اند و به دیگران دستور می‌دهند. هرگز چنین چیزی نمی‌گوییم. وقتی بچهٔ کوچکی بودم، همیشه و با وسواس می‌گفتی: «من تنبل نیستم»، چون می‌دانستی که این اهانت همیشه بالای سرت در پرواز است و آرزو داشتی که مثل تاراندن اجنه در مراسم جن‌گیری، این توهین را هم از بالای سرت بتارانی.\nبدون شرم غروری هم وجود ندارد: تو مغرور بودی از این‌که تنبل نیستی، چون شرم داشتی از کسانی باشی که این کلمه به آن‌ها می‌چسبد. کلمهٔ تنبل برای تو خطر و تهدید بود، نوعی تحقیر. تحقیری از طرف طبقهٔ حاکم که یک بار دیگر کمرت را می‌شکند.\nشاید آن‌هایی که این حرف‌ها را می‌خوانند یا می‌شنوند، نام‌هایی را که آوردم نشناسند. شاید آن‌ها به همین زودی این نام‌ها را فراموش کرده باشند یا این‌که اصلاً چیزی درباره‌شان نشنیده باشند، اما دقیقاً به همین دلیل است که می‌خواهم نام‌شان را بیاورم، چون جنایت‌کارانی هستند که هیچ وقت به خاطر جنایت‌هاشان معرفی نشده‌اند. جنایت‌کارانی هستند که از بی‌آبرویی و رسوایی در امان‌اند، چون ناشناس می‌مانند یا فراموش می‌شوند. من هراسانم، چون می‌دانم جهان زیر پوشش تاریکی و شب عمل می‌کند. من نمی‌پذیرم که بگذارم این نام‌ها فراموش شوند. می‌خواهم این اسم‌ها اکنون و برای همیشه شهره باشند. در همه جا، در لائوس و سیبری و چین و کنگو و آمریکا، معروف باشند؛ می‌خواهم از همهٔ اقیانوس‌ها فراتر روند و به عمق قاره‌ها برسند و از هر مرزی بگذرند.\nآیا همیشه در پایان همه چیز به دست فراموشی سپرده می‌شود؟\nمی‌خواهم این نام‌ها به اندازهٔ آدولف تیر۴ و ریچارد سوم شکسپیر و جک قاتل ماندگار شوند. می‌خواهم این نام‌ها را برای انتقام در تاریخ حک کنم.\nآگوست ۲۰۱۷ است. دولت امانوئل مکرون ماهانه پنج یورو از آسیب‌پذیرترین قشرهای فرانسه کسر می‌کند: دولت او کمک‌هزینهٔ ماهانهٔ خانوارها را پنج یورو تقلیل می‌دهد، یارانه‌ای که به فقیرترین آدم‌های فرانسه امکان می‌دهد اجارۀ خانه‌شان را بپردازند. همان روز، یا یکی دو روز بعد، دولت برنامهٔ کاهش مالیات برای ثروتمندترین فرانسوی‌ها را اعلام می‌کند. دولت مکرون گمان می‌کند فقرا زیادی ثروتمندند و ثروتمندان به قدر کافی ثروت ندارند. دولت مکرون توضیح می‌دهد که پنج یورو در ماه چیزی نیست. آن‌ها از چیزی خبر ندارند. این جمله‌های جنایت‌بار را به‌راحتی می‌گویند چون از چیزی خبر ندارند. امانوئل مکرون لقمه را از دهان تو می‌دزدد.\n                                                                                          •••\nمکرون، اولاند، والس، ال‌خمری، هیرش، سارکوزی، برتران، شیراک. تاریخ رنج و عذاب تو این نام‌ها را به دوش می‌کشد. داستان زندگی تو تاریخ کسانی است که یکی پس از دیگری تو را به زمین کوبیدند. تاریخ بدن تو تاریخ این نام‌ها است که یکی پس از دیگری نابودت می‌کنند. تاریخ بدن تو همچون یک اتهام در برابر تاریخ سیاسی ایستاده است.\n                                                                                          •••\nتو ظرف چند سال گذشته عوض شده‌ای. شخص دیگری شده‌ای. من و تو بارها و بارها با هم حرف زده‌ایم و خودمان را توضیح داده‌ایم. من به تو گفته‌ام که چطور وقتی بچه بودم ازت متنفر بودم، چطور از سنگدلی و سکوت و الم‌شنگه‌هایی که اینجا شرح داده‌ام، بیزار بوده‌ام، و تو گوش دادی. من هم به تو گوش دادم. سابق بر این می‌گفتی مشکل فرانسه خارجی‌ها و همجنس‌بازها هستند، ولی حالا نژادپرستی فرانسوی‌ها را تخطئه می‌کنی. از من می‌خواهی از کسی بگویم که دوستش دارم. تو کتاب‌هایم را خریده‌ای و به دوستان و آشنایانت داده‌ای. تو هر روز تغییر می‌کنی. یکی از دوستانم می‌گوید فرزندان الگوی والدین هستند، نه برعکس. ولی به خاطر بلایی که به سر بدنت آورده‌اند، دیگر هرگز فرصت نخواهی داشت که نشان بدهی چه کسی شده‌ای.\nماه پیش که برای دیدنت آمدم، درست پیش از خداحافظی پرسیدی: «هنوز هم با سیاست درگیری»؟ کلمهٔ هنوز به اولین سال تحصیلم در دبیرستان اشاره می‌کرد که عضو یک حزب چپ رادیکال شده بودم و باهم بحث و مجادله می‌کردیم، چون تو فکر می‌کردی که اگر در راهپیمایی‌های غیرقانونی شرکت کنم، به دردسر خواهم افتاد. گفتم: «بله، بیشتر از همیشه درگیرم». سه یا چهار ثانیه مکث کردی. بعد گفتی: «حق داری. حق داری؛ چیزی که لازم داریم انقلاب است».\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nLouis, Édouard. Who Killed My Father. Penguin Random House, 2019\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را ادوار لویی نوشته است و در تاریخ ۲ فوریه ۲۰۱۹ و با عنوان «The Pain Never Went Away» در وب‌سایت نیویورک ریویو آو بوکس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۲ اسفند ۱۳۹۷ با عنوان «آن‌ها کمر تو را شکستند پدر» و ترجمۀ حسین رحمانی منتشر کرده است.•• ادوار لویی (Édouard Louis) نویسندۀ فرانسوی است که از طبقۀ کارگر برخاسته است. رمان خود‌زندگی‌نامه‌نگارانۀ او پایان ادی (En finir avec Eddy Bellegueule) در فرانسه به اثری پرفروش تبدیل شد و تا امروز به بیست زبان ترجمه شده است.••• این مطلب برشی است از کتاب چه کسی پدرم را کشت؟ (Who Killed My Father) نوشتهٔ ادوارد لوئیس که به دست لورین استاین به انگلیسی ترجمه شده و در بیست‌ونهم مارس انتشار یافته است.\n[۱] The End of Eddy[۲] نوعی نوشیدنی فرانسوی [مترجم].[۳] les assistés[۴]  Adolphe Thiers: دولت‌مرد فرانسوی که در زمان شاه لویی فیلیپ نخست‌وزیر فرانسه بود."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653932.json b/train/540653932.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e21e67d5b27bdd28ed0a54c2131eea730413c448
--- /dev/null
+++ b/train/540653932.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "جمعیت رودی خروشان است یا باتلاقی مرگ‌بار؟",
+  "subtitle": "هنرمندان تصاویر متفاوتی از تجربۀ حضورشان در جمعیت ترسیم کرده‌اند",
+  "introduction": "تجربۀ حضور در جمعیت معمولاً عمیق و فراموش‌نشدنی است. حضور در استادیومی چندده‌هزارنفره، راه‌رفتن در کنار جمعیتی انبوه در تظاهرات، یا شادی‌کردن دوشادوش آدم‌های دیگر در جشنی بزرگ. همه‌گیری کرونا تجربۀ این حضور در جمع را برایمان ناممکن کرده است، اما آن خاطره‌ها زنده‌اند. اُلیویا لینگ، نویسندۀ تحسین‌شدۀ بریتانیایی، در سال حسرت حضور در جمعیت، از معناهای گوناگون جمعیت در آثار ادبی و هنری نوشته است، از جمعیت‌های شاد، غم‌زده، جسور، ترسان یا سرگردان.",
+  "content": "اُلیویا لینگ،گاردین— نیویورک که بودم، وقتی خیلی احساس تنهایی و دلتنگی می‏‌کردم، کاری که بیشتر مایۀ تسلی خاطرم می‌‏شد این بود که خیابان برادوی یا حاشیۀ رودخانۀ ایست را تنها، ولی همراه هزاران غریبۀ دیگر، قدم بزنم. غصه‏‌هایم میان جمعیت انبوه مردم گم می‏‌شد و احساس می‏‌کردم بار سنگین اندوه را از شانه‏‌ام پایین گذاشته‌‏ام. جزئی از کل و، به قول والت ویتمن، قطره‏ای در «دل اقیانوس خروشان، درون جمعیت انبوه» بودم و دیگر خبری از آن تنهایی نبود.       \n  • نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n تا سال پیش، ویژگی اصلی این شهر همین جمعیت انبوه مردم بود. شب و روز دور هم جمع می‏‌شدند، باعجله از خیابان‏‌ها می‏‌گذشتند، پارک‏‌ها را بی‌هدف گز می‏‌کردند، و در اعتراض‏‌ها و کنسرت‏‌ها و مسابقات فوتبال، مثل زنبورهای دور کندو، از سر و کول هم بالا می‏‌رفتند. تا قبل از کرونا، هر فیلمی که می‌خواست حال و هوای ترس ایجاد کند کافی بود یکی از شهرهای بزرگ جهان را خالی از سکنه نشان دهد تا فوراً عمق فاجعه نشان داده شود. از فیلم «من افسانه هستم»۱ در نظر بگیرید تا فیلم «۲۸ روز بعد»۲، در همۀ موارد، عنصر اصلیِ فاجعه همین شهر خالی از سکنه است.\nدر این فیلم‌‏ها وقتی می‏‌بینیم هیچ آدمی در صحنه نیست، ناراحت می‏‌شویم ولی همیشه هم این‏طور نبوده که از انبوه جمعیتِ مردم استقبال کرده باشیم. مثل آدم‌‏ها که حالات روحی مختلف دارند، جمعیت‏‌ها هم متفاوت‌اند. گاهی انبوه آشفتۀ چماقدارهایی است که ژانویۀ گذشته به ساختمان کنگرۀ آمریکا یورش بردند، گاهی هم ازدحام مسافران هرروزه‏ای که با کت‏‌و‏شلوارهای مشکی و کفش‌‏های برق‌‏انداخته از ایستگاه خیابان لیورپولِ لندن بیرون می‏‌ریزند. جمعیت ممکن است پیکرهای چاق‏‌و‏چلۀ طبقۀ مرفه در تابلوهای سورا و رنوار باشد -پیکرهای تا خرخره خورده‏ای که مجدانه در پی فراغت هستند- یا محرومان تابلوهای گویا۳ که این‏سو و آن‏سو پراکنده‏‌اند. ممکن است جمعیت خشمگین یا پرشور، انتقام‏‌جو یا وحشت‌‏زده باشد. حال که شرایط کرونایی را کم‏کم پشت سر می‏‌گذاریم و بااحتیاط به هم نزدیک‏تر می‏‌شویم، خوب است نگاهی به ازدحام انسان‏‌ها در آثار گذشتگان بیندازیم تا ببینیم هنرمندان، متفکران و سیاست‌مداران دربارۀ جمعیت‏‌های انبوه خلق چه دیده و گفته‌‏اند، و تلقی جمعیت‏‌ها از خود چگونه بوده‏ است.  اگر مهمانان تابلوی «رقص عروسی»۴بروگل، که نیم‏‌تنه‏‌های چسبان سرخ‏رنگ و پیشبندهای سفید تمیز پوشیده‌‏اند، را به‌دقت تماشا کنیم، تقریباً می‏‌توانیم جزئیات همۀ چهره‌‏ها را ببینیم. یکی چشمانش را لوچ کرده و مسخرگی می‏کند، آن دیگری اختیار از کف داده و زنی را می‌بوسد. زیر این درختانِ سرسبز و لرزان، همه‏‌جور حالت و برخوردی را می‏‌توان دید، بدجنسی، پرخاشگری و اغفال. ممکن است بگویید این تابلو همۀ روابط انسانی را نشان می‏‌دهد، ولی توجه کنید که، در جمعیت‏‌های پیشامدرن، آدم‌ها یکدیگر را می‏‌شناختند و، از این نظر، با جمعیت‏‌های مدرن متفاوت بودند. آنچه موجب شد نزدیکی غریبه‏‌ها، که امروز شاهد آن هستیم، بدل به عنصر حیاتی پویایی جمعیت‏‌ها شود دگرگونی شگرف شهرها بود.\n جمعیت مدرن دست‏‌ساختۀ مدرنیته بود. عصر ماشینْ مدرنیته را به ‌وجود آورد و نیازهایش را تأمین کرد. این جمعیت ابتدا با قطار، بعد با هواپیما سفر ‏کرد. نور هراس‌‏انگیز تیرهای چراغ برق خیابان‏‌هایش را روشن کرد و موجب شد در ساعات پس از غروب آفتاب نیز همه‏‌جا را ببیند و چشمانش با منظره‏‌هایی کاملاً تازه آشنا شود. این جمعیت در کارخانه‏‌ها کار می‏‌کرد و آخر ‏هفته‏‌ها را به تفریح می‏‌گذراند. جمعیتی پرآشوب و بی‌‏ثبات بود: مادها با راکرها۵می‏‌جنگند، جوانان خوش‌‏گذران به مهمانی‏‌های آن‌چنانی می‏‌روند و مواد مصرف می‏‌کنند، کارگران معدن در اعتصاب هستند و تظاهرکنندگانی که مرگ در انتظارشان است با لباس‏‌های مهمانی‌شان در جایی گرد هم می‌‏آیند که به پیترلو مشهور شد.\n ویلیام فریت، نقاش ویکتوریایی، از جملۀ نخستین هنرمندانی بود که انبوهیِ هول‏انگیز و تازۀ جمعیت مدرن را ثبت کرد. پردۀ غول‏‌پیکر روز دربی۶، که بین سال‏‌های ۱۸۵۶ تا ۱۸۵۸ نقاشی شد، جمعیتی را نشان می‏‌دهد که از هر قشر و طبقه بر تپه‏‌ای بر فراز میدان اسب‏دوانیِ اپسم گرد آمده‌‏اند. هر چند که صحنه ظاهراً روستایی است، پیکرها نمونۀ بارز کارگران شهرنشینِ بخش صنعت هستند. این افراد، درست مثل روستایی‏‌های تابلوی بروگل خوش‏‌گذران، بازیگوش و بی‏‌نظم‌‏اند ولی آشکارا با هم غریبه‌‏اند و خط آهن امکانِ فراغت کوتاه آنان از زندگی شهری را فراهم آورده است. خط آهنِ اپسم نُه سال پیش از آنکه فریت تابلو را آغاز کند احداث شد و بعدها نیز در یکی دیگر از آثار استادانۀ او، با مضمون جمعیت، سوژۀ اصلی کار قرار گرفت.\n جمعیت عظیمی که موج می‏‌زد و به‌سوی محل مسابقۀ اسب‏دوانی سرازیر می‌‏شد موضوعی جذاب و البته نگران‏‌کننده بود. بسیاری معتقد بودند که این جمعیت پیش‏‌بینی‏‌ناپذیر است و بعید نیست در دل خود عناصری خطرناک پنهان کند (در سال ۱۸۸۰، یکی از نمایندگان پارلمان بریتانیا تماشاچیان مسابقه را «جماعت بی‌‏شرف‏‌های پرهیاهو» توصیف کرده بود). فریت در این تابلو، با بهره‏‌گیری از دانش جمجمه‏‌شناسی زمان خود، کسانی را که در نظر او تبهکاران و فقرایی منحرف بودند به تصویر کشید، از آن جیب‌‏بری که ساعتی را کِش می‌‏رود تا کودکان فقیری که با حسرت مشغول تماشای پیشخدمتی هستند که غذای لذیذِ شاه‏‌میگوی پخته آماده می‏‌کند.  پنج سال پس از آخرین ضربه‏‌قلم‏‌های فریت بر تابلوی روز دربی، بودلرِ شاعر مقالۀ مشهور «نقاش زندگی مدرن»۷را نوشت که ظاهراً جمعیت انبوه غریبه‌‏ها را به چشم دیگری می‏‌نگریست. او در این مقاله شخصیت فلانور۸، یا پرسه‏‌زن، را پدید آورد. وی در توصیف این شخصیت می‏‌گوید «جمعیت خانۀ اوست. همان‌طور که هوا خانۀ پرنده و آب خانۀ ماهی است» (او بعدها در قطعه‏‌ای ادبی با عنوان «خلق انبوه»۹گفت «می‏‌خواهم این خلق انبوه را چون آب بر سر و تن خود بریزم»). در این اثر، جمعیت نه عنصری شوم یا خطرناک، بلکه محیطی زنده و تپنده و مهیج است که شخصیت خبره و تنهای مقاله آن را درمی‏‌یابد و آرزو می‏‌کند که «در قلب انبوه مردمان خانه کند»، ولی عزلت می‏‌گزیند و ناظر و شاهدی همیشه بیگانه باقی می‏‌ماند.\n در اینجا، بر سر انسان‏‌های واقعی که جمعیت را به ‌وجود می‏‌آورند چه آمده است؟ انگار که به نوعی پس‌‏زمینۀ جاندار، گونه‏‌ای پردۀ نقش‌‏دار، گروه همسرایان یا لکه‏ و صدایی دور و مبهم استحاله شده‌‏اند. این همان استحاله‏‌ای است که مسافران متروی پاریس از سر می‏‌گذرانند تا بدل به «گلبرگ‏‌های روی شاخۀ خیس و سیاه» ازرا پاوند۱۰ شوند. فشردگی و مقیاس عظیم زندگی مدرنْ بشر را از سویی زیبا و آرمانی و از سوی دیگر فاقد صفات انسانی می‏‌کند. در نظر این هنرمندان، پیوستن به جمعیت انبوه خلق چه‏‌بسا تجربۀ اضمحلالی والا اما با خطر همیشگیِ تنزل به مرتبه‏‌ای مادون انسان باشد.          \n پاوند بعدها به حزب نازی پیوست. نگرش او به جمعیت البته با تلقی فاشیست‏‌ها از توده‌‏ها چندان بی‌ربط نبود. آن‌ها تودۀ مردم را مادۀ خامی می‌‏دانستند که باید پالوده و شکل داده شود (گوبلس ارتباط میان حکومت و تودۀ مردم را ارتباط نقاش با رنگ‌‏هایش توصیف کرده بود). یکی از دلایل به‌قدرت‌رسیدن فاشیسم این بود که توان جمعیت انبوه خلق را به نیرویی متمرکز تحت فرمان پیشوا تبدیل کرد: توده‌‏ای انسانِ معزول از فردیت انسانی در صفوف به‌هم‏‌فشرده رژه می‌‏روند، مهره‌‏هایی ناچیز در دستگاهی مخوف.\n این تودۀ انبوه یکی از هراس‏‌انگیزترین جمعیت‏‌هایی است که بشر به چشم خود دیده است، هرچند بی‏‌تردید دست‏کم برای برخی از شرکت‏‌کنندگانِ در آن مایۀ لذتی فراوان بوده است. مؤثرترین بازنمایی این جمعیت را تصاویر هوایی سینما به ‏دست داده است که بهترین رسانۀ نمایش شوک بصریِ هزاران هزار شکل هندسی مشابه است. برای نمونه، به کارگران مرعوب فیلم «متروپلیس»۱۱ ساختۀ فریتز لانگ -که امکان هرگونه مقاومت یا مخالفت از آن‏ها سلب شده است- یا نمایش‏‌های منظم نظامیان در مستند تبلیغاتی «پیروزی اراده»۱۲ (۱۹۳۵) به کارگردانی لنی ریفنشتال نگاه کنید. البته تردیدی نیست که راهپیمایی‌‏های نورنبرگ برنامه‏‌هایی نمایشی برای فیلم ریفنشتال بودند تا هر ‏آن‌کس که هنوز فریفتۀ ایدئولوژی نازی نشده است فردیت تحت انقیاد ایدئولوژی را ببیند.\n آیا در روایتی که تا اینجا به‏ دست دادیم چیزی از قلم نیفتاده است؟ بودن در میان انبوه جمعیت، پهلو‏به‌‏پهلویِ تن‏های عرق‏‌کردۀ غریبه‌‏ها، چه حسی دارد؟ در کارناوال‏‌ها؟ مهمانی‏‌های پرسروصدا و تظاهرات‏؟ در راه‌پیمایی ۲۵هزارنفره از سِلما تا مانتگامری برای حمایت از حق رأی آمریکایی‏‌های آفریقایی‌‏تبار یا در شورش‌‏های استون‏وال که مردانِ زن‏پوش با پاره‌‏آجر به مقابله با آزار پلیس پرداختند؟ در همان زمان که این مطلب را می‏‌نوشتم، جمعیت انبوهی در گلاسکو خودروی ون حامل دو مهاجر غیرقانونی را محاصره کردند. در مقابل خودرو ایستادند و شعار ‏دادند «همسایه‏‌های ما را آزاد کنید»، تا اینکه آزاد شدند. آه! چه بسیار جمعیت‌‏ها که می‌توان تجربه کرد و چه بسیار کارها که جمعیت‏‌ها می‏‌توانند بکنند!\n خاطره‌‏انگیزترین تجربۀ کودکی من از بودن در جمعیتْ پیاده‏‌روی در رژۀ افتخار در اواخر دهۀ ۱۹۸۰ بود. در پوست خودم نمی‏‌گنجیدم که عضوی از چنین جمعیت جذاب و به‏‌شدت نافرمانی بودم. بعدها که علاقه‏‌ای به کنسرت‏‌های راک پیدا کردم، سرگرمی خطرناک موج‏‌سواری روی جمعیت را امتحان کردم؛ از روی صحنه به روی جمعیت می‌‏پریدم و منتظر می‌‏شدم بلکه دست غریبه‏‌ها به هوا پرتابم کنند.\n بودن در جمعیت راهی است برای شکستن مرزهای زندان کوچک تن. رقصندگانِ ویدئوی «فیوروچی مرا به رقصیدن واداشت»۱۳ اثر مارک لکی -که ادای دینی غم‏انگیز به گذشتۀ کلوب‏‌های شبانۀ لندن بود- را تماشا کنید. انگار به درون برکه‌‏ای کوچک نگاه می‏‌کنید: جوانانِ درخلسه پاها و تنشان را در حرکاتی هماهنگ و شناور این‏‌سو و آن‏‌سو تاب می‏‌دهند. کسی سرگروه یا سرکرده نیست. الگوی حرکت تن‏ها بدون برنامه‏‌ریزی قبلی ساخته می‏‌شوند و تغییر می‌‏کنند، هرچند که هنرمند ماهر می‏‌تواند این گرداب‏‌ها را به امواجی اقیانوس‏‌پیما بدل سازد (نینا سیمون، آن افسونگر زبردست صحنه‏‌های موسیقی، توانایی خواننده در به‌وجدآوردن جمعیت را با هیپنوتیزم «حیوانی عظیم‏‌الجثه» مقایسه کرده بود، مثل گاوبازی که ورزایی را افسون می‌‏کند).\n بی‏‌دلیل نیست که یکی از برجسته‏‌ترین پژوهش‏‌ها دربارۀ جمعیت از تجربۀ بی‏‌واسطۀ یکی از همین جمعیت‏‌ها به‌ دست آمده است. تظاهرات ۱۵ ژوئن ۱۹۲۷ در شهر وین، با شلیک گلوله‏‌های پلیس به ده‏‌ها هزار تظاهرکننده و رهگذرِ بی‏‌دفاع، به کشتاری وسیع بدل شد. الیاس کانتی، که بعدها برندۀ جایزۀ نوبل شد، آن زمان ۲۲ سال داشت و دانشجوی رشتۀ شیمی بود. صدای زاری و فریاد عجیبی را شنید و به خیابان‏ ‏رفت تا ببیند چه خبر است. بعدها گفت «انگار اصلاً روی پای خودم نبودم. احساس می‏‌کردم همراه بادی پرطنین می‌‏روم».\n اتفاقات آن روز هرچه او دربارۀ رفتار جمعیت خوانده بود را بی‌‏اعتبار کرد. فروید و گوستاو لوبون از خشونت و بی‏‌خردیِ جمعیت به‌عنوان تهدیدی برای تمدن بشر سخن گفته بودند ولی آنچه او به چشم خود دیده بود چیزی جز وقار و متانت نبود. پیوستن به آن مای عظیمْ تجربه‏ای سُکرآور و تا اندازه‏ای والا بود. کانتی جمعیت را موجودی زنده می‏دانست که سراسر تاریخ مورد سوءظن و اتهام بوده است. همین امر انگیزۀ نگارش کتاب توده و قدرت۱۴ را فراهم آورد، اثر مفصل غیرداستانیِ او که در هیچ مقوله‌‏ای نمی‏‌گنجد.\n وی مخالف برداشت رایجی بود که جمعیت را به‌‏خودی‌خود بدوی و فاقد قوۀ عقلانیت و، درمقابل، فرد را خویشتن‌‏دار و دارای قدرت بیان می‏‌داند. انبوه خلق اگرچه زبانی برای حرف‌زدن نداشت، نیاتش را بیان می‏‌کرد. جمعیت برای مردم ارتباط، صمیمیت، هیجان و کنش به ارمغان می‏‌آورد. چهرۀ واقعی دمکراسی و محل بروز فراستی درونی و گاه رازآمیز بود. البته نمی‏‌توان منکر شد که گاه ممکن است جمعیت کندذهن‌‏تر، و همچنین بی‏‌رحم‏‌تر، از افراد حاضر در آن باشد.\n حکومت‏‌ها غالباً جمعیت‏‌ها را مجازات می‏‌کنند -همان‌طور که کانتی در خیابان‏‌های وین دیده بود-، به‌خصوص اگر برای مطالبۀ حق گرد هم آمده باشند یا وجودشان خطری بالقوه برای نظم اجتماعی تلقی گردد. از ماجرای پیترلو گرفته تا جنبش «جان سیاهان مهم است»، همواره مشاهده کرده‌‏ایم که گاهی ممکن است تظاهرات اوضاع را وخیم‏‌تر کند و موجب شود حکومت‏‌ها نظارت‏ و محدودیت‏‌ها را افزایش دهند. در دهۀ ۱۹۹۰ که فعالیت‏‌های محیط‏‌زیستی می‌‏کردم، قانونی به تصویب رسید که تظاهرات را مشکل‏‌تر و پرخطرتر می‏کرد. «قانون نظم عمومی و عدالت کیفری ۱۹۹۴» اولاً به پلیس اختیار می‏داد تا از هر نوع چادرزدنِ غیرقانونی و ورود غیرمجاز به ملک دیگران جلوگیری کند، و ثانیاً جرم تازه‏ای با عنوان «ورود غیرمجاز مشدّد» به‌ وجود آورد که فوراً و به‌طور گسترده در سرکوب تظاهرکنندگان در جاده‌‏ها، بر‌هم‌زنندگان شکار۱۵ و اعتصاب‏‌کنندگان استفاده شد.\n جشنوارۀ موسیقی کاسلمورتون عامل اصلی تصویب قانون ۱۹۹۴ بود. این جشنواره به‌‏طور خودجوش طی مدت سه ‏روز در زمین‏ه‌ای مشاع مالورن هیلز برگزار شد. آنچه در این ماجرا خبرساز شد این بود که قانون مذکور موسیقی را «انتشار توالی ریتم‏‌های یکنواخت و کسل‏‌کننده» می‌‏دانست و قصد داشت آن را ممنوع کند. شاید مضحک باشد، ولی این قانون به پلیس اجازه می‏‌داد تجمعات خیابانی را لغو کند و برگزارکنندگان جشن‌های آزاد۱۶ را جریمه و حبس کند.\n وقتی خبر طرح «لایحۀ قانونی پلیس، جرم، صدور احکام و دادگاه‏‌ها» را شنیدم -که گویا هم‏اکنون مرحلۀ بررسی کمیتۀ عمومی در مجلس عوام را می‏‌گذراند-، خاطراتم از اعتراضات سال ۱۹۹۴ موسوم به «لایحه را بُکُش»۱۷ زنده شد، ازجمله حضورم در آن جشنِ فراموش‏‌نشدنیِ میدان ترافالگار که گروه موسیقی «کِی.ال.اف» با ماشینی شبیه تانک و مجهز به تجهیزات صوتی میان جمعیت ظاهر شد. این لایحۀ قانونی را مشخصاً به‌منظور مقابله با تأثیر تظاهرات‏ «جان سیاه‏پوستان مهم است» در سال ۲۰۲۰ طراحی کردند و نیز اعتراضات «شورش علیه انقراض»۱۸، که در سال ۲۰۱۹ دو بار خیابان‏‌های لندن را بند آورد. این لایحه تازه‏‌ترین اقدام در تاریخ چندصدسالۀ تلاش برای تفوق نظم اجتماعی بر حقوق اجتماعی است.\n طی سال ترسناک و جداافتادۀ گذشته، به‌طور خاص، دو تصویر از جمعیت انبوه مردم را همواره پیش چشم داشته‏‌ام. نخست، مجموعه طراحی‌های پناهگاه۱۹، اثر هنری مور، که درست در میانۀ جنگ جهانی دوم خلق شد و منظرۀ دلهره‌‏آور صدها انسانِ خفته در ایستگاه‌‏های راه‌‏آهن شهری لندن را نشان می‏داد. کاربریِ این ایستگاه‌‏ها در جریان بمباران شهرهای بریتانیا در سال‌‏های ۱۹۴۰ و ۱۹۴۱ تغییر کرد و تبدیل به پناهگاه‌‏های عمومی شدند. در این طراحی‏‌ها، پیکرهای خوابیده و بی‏‌چشم، مثل دو ردیف ماهی ساردین، دالانی را پر کرده‌‏اند. مردی با دهان باز و دستی بر کمر زیر پتویی سبزرنگ خوابیده است. جایی برای پنهان‌شدن نیست. حتی دندان‏‌هایش را نیز می‏‌توان دید. زنی همراه فرزندش میان ده‌‏ها تنِ ناهشیار بیدار است.‏ این خفتگانِ آرمیده در خوابی عمیق، که فاجعه از هر وجه انسانی تهی‏‌شان کرده، چه‏‌بسا مرده باشند.\n اصلاً نمی‌‏خواهم آن گذشتۀ تلخ را در خاطر زنده کنم، ولی حس انتظار این طراحی‏‌ها به‌‏نظر آشنا می‌‏رسد: زندگی جریان ندارد، شب طولانی است و نمی‏‌دانیم که در جهانِ خارج چه فقدان‏‌هایی در انتظار ماست. آن‏گونه که کاتالوگ اصلی این آثار در نگارخانۀ ملی لندن می‏‌گوید، «این‌ها تصاویری موحش از اَشکالی خوابیده است، پریده‌‏رنگ، بدان‌‏سان که کل حیاتِ پنهان پریده‏‌رنگ است؛ منظم، آن‏سان که تنها ترس می‏‌تواند به انضباط درآورَد؛ درمانده و مضطرب، ایمن و گوش‏به‌زنگ، خالی از ظرافت، آوارۀ غربت و در انتظار طلیعۀ صبح تا رهایی».  \n تصویر بعد تابلوی کُپینگ۲۰(۲۰۰۸) اثر نیکول آیزنمن است. برخلاف پیکرهای مور که هم‌‏شکل بودند، شخصیت‌‏های نقاشی آیزنمن هر یک فردیت خاص خود را دارند. در خیابان‏‌های شهری کوچک با منظرۀ کوه، احتمالاً در سوئیس، قدم می‏‌زنند. ظاهراً شخصیت‏‌های تابلو از ادوار مختلف تاریخ هنر وارد صحنه شده‌‏اند. در سمت راست تابلو، جسد مومیایی‏‌شده‏ای را در نوار زخم‏‌بندی مشاهده می‏‌کنیم و در قسمت جلو مردی با شمایل بندبازهای دورۀ گلفام۲۱ آثار پیکاسو را می‌بینیم که از محل کار خود بیرون زده و، در راه، فنجانی قهوه برای خود خریده است! بانکداری، آرام، عرض نقاشی را طی می‌‏کند. در میانۀ تابلو، گربه‏ای به طوطی سواری مجانی می‌‏دهد و آن‌طرف‌‏تر پلیس کوچک‌‏اندامی در تعقیب زنی برهنه از تابلوهای لوترک۲۲ است. تنها عنصری که آن‌ها را به هم پیوند می‏‌دهد رودخانه‌ای از مدفوع است که با مکافات از میان آن می‏‌گذرند.\n به نظر من، خودِ ما نیز در میان این جمعیت هستیم. آیا ما، همه با هم، تا خرخره در منجلاب تاریخ فرو نرفته‏‌ایم؟ ماسک‏‌هایمان حکایت از آن دارد که به‏‌شدت برای یکدیگر خطرناکیم و زندگی‏‌مان، هر لحظه، وابسته به رفتار غریبه‏‌هاست. حرف‏‌هایی مثل «ما با هم بهتریم»، «ما با هم قوی‌‏تریم»، «ما با همیم» خزعبلات سیاست‌مدارانی است که دست‏کمی از جیب‏‌برهای تابلوی فریت ندارند و دستشان در جیب مردم است. گروه اراذل و اوباشی که به ساختمان کنگره حمله کردند خیال می‏‌کردند مردم‌‏اند ولی درواقع تیشه به ریشۀ حق انتخاب مردم می‌‏زدند. اما، با همۀ این احوال، تصوری که من از آینده در ذهن دارم تصویری جز «ما» نیست. البته این «ما» احتمالاً نه لشکر فرشتگانِ نقاشی‏‌ها، بلکه کسانی چون پیکرهای تابلوهای لاوری۲۳ باشند که لِک‏‌لِک‏‌کنان به هم نزدیک می‏‌شوند و شاید درنهایت رفاقتی هم با هم بکنند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان             شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و   سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع   معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان             تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،  «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن  پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی  از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند،  بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان     در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی     ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با     خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر     بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،       دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول     سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی     ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا     هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید     می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت     کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را  اُلیویا لینگ نوشته و در تاریخ ۲۳ مه ۲۰۲۱ با عنوان «Group think: why art loves a crowd» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «جمعیت رودی خروشان است یا باتلاقی مرگ‌بار؟» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰مهر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است. •• اُلیویا لینگ (Olivia Laing) نویسنده و روزنامه‌نگار بریتانیایی است که برای آبزرور و گاردین می‌نویسد. شهر تنها (The Lonely City) از آثار اوست. «این روزها کمتر از هر زمان دیگری تنهاییم» عنوان مطلب دیگری از اوست که در ترجمان منتشر شده است. ••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n [۱] I Am Legend [۲] ۲۸ Days Later [۳]  Goya نقاش اسپانیایی [مترجم]. [۴] Wedding Dance [۵] مادها و راکرها دو خرده‌فرهنگ بودند که جوانان شهری بریتانیایی در دهۀ ۱۹۶۰ ساخته بودند و با هم چند بار درگیری‌های خیابانی پیدا کردند [مترجم]. [۶] The Derby Day [۷] The Painter of Modern Life [۸] flaneur [۹] Crowds [۱۰] Ezra Pound [۱۱] Metropolis [۱۲] The Triumph of the Will [۱۳] Fiorucci Made Me Hardcore [۱۴] Crowds and Power [۱۵] کسانی که به شکارگاه‏های اطراف شهرها می‏رفتند و به اشکال مختلف، از جمله گمراه‌کردن سگ‏های شکاری با اسپری‏های بودار، در مراسم شکار اخلال ایجاد می‏کردند [مترجم]. [۱۶]  Free party منظور مهمانی‏هایی است که از قوانین کلوب‏های قانونی پیروی نمی‏کنند [مترجم]. [۱۷] Kill the Bill [۱۸] Extiction Rebellion [۱۹] Shelter Drawings [۲۰] Coping [۲۱]  :Rose period دوره‏ای از آثار پیکاسو بین سال‏های ۱۹۰۴ تا ۱۹۰۶ [مترجم]. [۲۲]  Lautrec: نقاش فرانسوی [مترجم]. [۲۳]  Lowry: نقاش انگلیسی [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653933.json b/train/540653933.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..122bb259359654fc29cc8b76558748fe56faf8f1
--- /dev/null
+++ b/train/540653933.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا مدیریت زمان زندگی‌مان را نابود می‌کند؟",
+  "subtitle": "تمام تلاش‌هایمان برای پربازده‌بودن اثری عکس دارد و فقط باعث می‌شود سرمان شلوغ‌تر شود",
+  "introduction": "این روزها اکثر ما از فشار و شدت کارها خسته و فرسوده‌ایم و آرزو می‌کنیم بالاخره روزی برسد که دیگر هیچ کار زمین‌مانده‌ای وجود نداشته باشد، همه‌چیز سر جایش باشد و بتوانیم لذت زندگی را بچشیم. راز جذابیتِ تکنیک‌ها و تمرین‌های «مدیریت زمان» هم در همین است. آن‌ها به ما وعدۀ رسیدن به همۀ کارهایمان را می‌دهند، اما یک چیز را به ما نمی‌گویند: اینکه «کار» در نظام سرمایه‌داری امروز، ماهیتاً بی‌پایان است.",
+  "content": "الیور برکمن، گاردین — انسان همیشه در تلاش بوده تا با وجود اطلاع از مرگ حتمی خود، زندگی معناداری داشته باشد. این تلاش در یک روز دوشنبه در تابستان سال ۲۰۰۷ وارد مرحلۀ جدیدی شد. در آن روز، کارمندان گوگل دور هم جمع شدند تا به سخنرانی مرلین مان گوش دهند، نویسنده‌ای که خودش را گیک می‌دانست. بزرگ‌ترین مشکل حرفه‌ای آن‌ها ایمیل بود. این آفت دیجیتال روزبه‌روز ساعات بیشتری از وقت آن‌ها را تحت استعمار خود درمی‌آورد و زمان را برای کارهای مهم‌تر و زندگی شخصی‌شان محدودتر می‌کرد. حالا مان، ستارۀ نوظهور جنبش «بهره‌وری شخصی»۱، ظاهراً راهکاری برای رفع این مشکل یافته بود.\nاو سیستم خود را «اینباکس صفر»۲ می‌نامید. این سیستم ایدۀ ساده‌ای داشت. ایمیلْ اکثر ما را دچار عادات بدی می‌کند: هر چند دقیقه پیام‌هایمان را چک می‌کنیم، آن‌ها را می‌خوانیم و احساس مبهمی از اضطراب به خاطر آن‌ها به ما دست می‌دهد. اما کار چندانی نمی‌کنیم. به‌همین‌خاطر، این ایمیل‌ها همچون کپه‌ای که روز به روز استرس‌زاتر می‌شود، روی هم تلنبار می‌شوند. توصیه‌ای که آن‌روز، مان در دانشکدۀ سیلیکون‌ولی‌گوگل برای مخاطبانش داشت این بود که هر بار که اینباکس خود را چک می‌کنند، ایمیل‌ها را به تدریج «به سوی صفر ببرند». یعنی واکنش لازم برای هر پیام را مشخص کنند: پاسخ دادن، قراردادن در فهرستِ کارهایی که باید انجام داد، یا صرفاً بایگانی کردن. این کار را تکرار کنند تا ایمیلی باقی نماند. آن وقت اینباکس‌شان را ببندند و به زندگی‌شان ادامه دهند.\nمان بعدها قضیه را این‌گونه به یاد می‌آورد: «در اصل داشتم می‌گفتم من دست‌به‌ایمیلم خیلی بده و با این کارا می‌شه کارم رو یه کم بهتر کنم. شاید واسه شما هم مفید باشه». اما او بر لایه‌ای عمیق از اضطراب‌های اجتماعی دست گذاشته بود. صدها هزار نفر سخنرانی او را به صورت آنلاین تماشا کردند و بی‌شمار پست وبلاگی، کتاب و اپلیکیشن دربارۀ «اینباکس صفر» به وجود آمد. این راهکار مثل رژیم غذایی اتکینز برای گیک‌ها بود: یعنی حتی اگر خودتان این کار را نمی‌کردید، مطمئناً کسی را می‌شناختید که چنین می‌کند. پیروانِ مان پیروزمندانه عکس‌های اینباکس‌های خالی‌شان را به اشتراک می‌گذاشتند؛ این مرد نیویورکی که متوجه پیروان دوآتشه و روبه‌رشد خود شد، سیستمش را «چیزی میان ساینتولوژی و ذن» نامید. (نیویورک پست آن را مزخرف خواند).\nشاید این همه شورْ بیش‌ازاندازه به نظر برسد (هر چه باشد اینباکس صفر فقط مجموعه‌ای از دستورالعمل‌های فنی برای رسیدگی به ایمیل‌ها بود). اما علت آن‌همه اشتیاق این بود که ایمیل به چیزی بسیار فراتر از یک مشکل فنی تبدیل شده بود. این تکنولوژی به‌نوعی به یک فهرستِ بی‌نهایت از کارها تبدیل شده بود که هر فردی روی کرۀ زمین می‌توانست به میل خود چیزی به آن اضافه کند. برای «کارگران دانشِ» اقتصاد دیجیتال، ایمیل هم یک استعاره و هم یک مکانیسم تحویل برای این احساس بود که تحمل فشار ناشی از تلاش برای انجام تعداد روبه‌رشدی از کارها (آن هم در زمانی محدود) دارد غیرممکن می‌شود.\nاکثر ما تاکنون این حس فزایندۀ سردرگمی را تجربه کرده‌ایم: نه این حس که زندگی‌مان پر از فعالیت است (این می‌تواند مایۀ مسرت باشد)، بلکه این حس که زمان دارد از کنترل‌مان خارج می‌شود. امروزه هم، جنبش بهره‌وری شخصی که مان آن را راه انداخت (جنبشی که نوید می‌دهد با توصیه‌های مدیریت زمان متناسب با عصر گوشی‌های هوشمند و اینترنت، این درد ما را تسکین دهد)، بیش از هر زمان دیگر در حال شکوفایی است. امروزه هزاران اپلیکیشن در دستۀ «بهره‌وری» در اپل استور وجود دارد، از جمله نرم‌افزارهایی که صداهای محیط کار کافی‌شاپ را شبیه‌سازی می‌کند (آزمایشات روانشناختی نشان داده که این امر کمک می‌کند افراد بر کارشان تمرکز کنند) و نیز برنامک‌های ویراستارِ متنی که اگر با سرعت کافی تایپ نکنید، کلماتی را که نوشته‌اید پاک می‌کند.\nتکاپو برای افزایش بهره‌وری شخصی (و داشتن بیشترین استفاده از زمان محدود) یکی از درون‌مایه‌های برجستۀ روزگار ماست. چارلز دوهیگ، روزنامه‌نگار نیویورک تایمز دو کتاب در این رابطه نوشته است که جمعاً بیش از ۶۰ هفته در لیست پرفروش‌های آمریکا بوده‌اند و عنوانِ ناممکنِ کتاب دیگری به نام هفته‌ای با چهار ساعت کار۳ نیز بنا به گزارشات ۳۵/۱ میلیون خواننده را در سراسر دنیا جذب خود کرده است. وبلاگ‌هایی وجود دارد که نکاتی دربارۀ گذاشتنِ قرارهای پربازده و نتیجۀ بالقوۀ قرارهای پربازده، یعنی بچه‌داری پربازده، را ارائه می‌دهند؛ تابلوهایی در هتل‌های آمریکایی وجود دارد که آرزوی «اقامتی پربازده» را برای مهمانان خود دارند. معمول‌ترین استارتاپ‌های سیلیکون‌ولی در سال‌های اخیر آن‌هایی بوده که نوید می‌دهد با حذف بعضی «اصطکاکات» آزارندۀ زندگی روزمره (کارهایی نظیر خرید، لباس‌شستن، یا حتی غذاخوردن، با ارائۀ جایگزین غذایی سویلنت)، زمان و ظرفیت‌های ذهنی را آزاد کند. هدف این کار هم غالباً داشتن زمان برای انجام کارهای بیشتر است.\nاما واقعیت اینجاست که تکنیک‌های طراحی‌شده برای افزایش بهره‌وری شخصی ظاهراً نه‌تنها نگرانی‌های مدنظر را تسکین نمی‌دهند، که آن‌ها را شدیدتر هم می‌کنند. هر چه بهتر زمان را مدیریت کنید، حس می‌کنید زمان کمتری دارید. حتی زمانی که افراد با موفقیت اینباکس صفر را اجرا کردند، این کار آرامش و آسودگی به همراه نیاورد. برداشت برخی افراد این بود که هر ایمیل نیازمند یک پاسخ است و این مسئله آن‌ها را بیشتر به اینباکس‌هایشان مقید کرد. (مان می‌گوید «این من رو دیوونه می‌کنه».) برخی هم نگران این بودند که ممکن است پیام‌هایی بیاید و اینباکس دست‌نخورده‌شان را به هم بریزد و به همین خاطر با تکرر بیشتری آن را چک می‌کردند. تجربۀ ناامیدکنندۀ خودم با اینباکس‌صفر این بود که بهره‌وری بالا در پردازش ایمیل‌ها باعث می‌شد ایمیل‌های بیشتری به دستم برسد: هر چه باشد، معمولاً پاسخ‌دادن به یک پیام پاسخ دیگری را به آن پاسخ به همراه دارد و الی آخر. (برعکس، ایمیل‌زنندگانِ بی‌دقت خیلی اوقات متوجه می‌شوند که فراموش‌کردن پاسخ دارای مزایایی هم هست: افراد معمولاً برای مشکلاتی که برای حلشان به شما زحمت می‌دهند، راه‌حل‌های دیگری می‌یابند، یا بحران پیشِ رویی که به خاطرش ایمیل می‌دهند هرگز رخ نمی‌دهد).\nجذابیت مفهوم مدیریت زمان در این خیال است که یک روز بالاخره همه چیز تحت کنترل درخواهد آمد. اما ویژگی اصلی کار در اقتصاد مدرن در واقع نامحدودبودن آن است. اگر هم موج ایمیل‌ها بی‌پایان است، پس اینباکس صفر هرگز نمی‌تواند باعث رهایی شود: شما هنوز هم مثل سیزیف هستید که تا ابد تخته‌سنگش را به بالای تپه می‌غلتاند، با این تفاوت که شما آن را کمی سریع‌تر می‌غلتانید.\nمان دو سال پس از سخنرانی خود در گوگل، ویدیویی دیوانه‌وار و درهم و برهم را در فضای مجازی منتشر کرد. او در این ویدیو اعلام کرد که قراردادی امضا کرده تا کتابی دربارۀ اینباکس‌صفر بنویسد. اما شغل او به عنوان مرشد بهره‌وری تضادی درونی را در او برانگیخته است. او چند ماه پیش به من گفت «کم‌کم داشتم پول خوبی [از سخنرانی و مشاوره دادن] درمی‌آوردم، اما حس خیلی بدی هم داشتم. این موضوع بهره‌وری بدترین نوع تعلل و به فردا انداختن کارها رو به وجود میاره، چون حس می‌کنی واقعاً داری کار می‌کنی، اما داشتم چیزایی تولید می‌کردم که هدفشون واقعاً این بود که به مردم بگه: بیا یاد بگیر کارتو چطور انجام بدی، نمی‌خواد سراغ خود کاره بری!»\nتاریخ مورد نظر برای انتشار گذشت و این کتاب منتشر نشد. هواداران با سؤالات و تردیدهایی روبرو شدند. دو سال دیگر هم گذشت و مان در مقاله‌ای به خودزنی پرداخت و به طور غیرمنتظره‌ای اعلام کرد که پروژه را لغو خواهد کرد. این مقاله درواقع فریاد و فغان مردی بود که تازه متوجه شده بود دارد صبح‌های زیبایی را که می‌تواند با دختر سه‌ساله‌اش سپری کند، از دست می‌دهد، چون «داشتم خزعبلاتی تایپ می‌کردم به این امید که ویراستار کتابم آن‌ها را بپسندد»، مطالبی با موضوع استفادۀ درست از زمان. او اعلام کرد که گناهش این است که «اولویت‌هایم را ول کرده‌ام تا دربارۀ اولویت‌ها بنویسم… من ناخواسته آن توصیۀ خودم را زیر پا گذاشتم که هیچگاه نگذارید کار سنگین به چیزهای خوبتان گند بزند». او اشاره کرد که ممکن است کتابی متفاوت بنویسد، کتابی دربارۀ چیزهایی که واقعاً اهمیت دارد. اما چنین چیزی هیچگاه رخ نداد. مان به من گفت «اصلاً دوروبر بهره‌وری نمی‍رم. اگه قرار باشه با بهره‌وری، چیزای بیشتر و بیشتری رو توی روزت بچپونی، اصلاً از کجا معلوم که این معنیش کار کردنه؟»\nالبته این قابل درک است که ما سعی کنیم در پاسخ به الزامات فزایندۀ زندگی مدرن، بهره‌وری بیشتری در کارهایمان بگنجانیم. اما اگر این همه بهره‌وری فقط اوضاع را بدتر کند چه؟\nبا توجه به اینکه عمر متوسط انسان فقط حدود ۴۰۰۰ هفته است، شاید نوعی نگرانی دربارۀ استفادۀ درست از زمان اجتناب‌ناپذیر به نظر برسد: ما به قابلیتی ذهنی مجهز شده‌ایم تا نقشه‌های بی‌نهایت بلندپروازانه بکشیم، اما تقریباً هیچ زمانی برای عملی‌کردن آن‌ها نداریم. مشکل نحوۀ مدیریت زمان حداقل به قرن اول میلادی برمی‌گردد، زمانیکه سنکا، فیلسوف رومی در باب کوتاهی عمر۴ را نوشت. او هموطنانش را سرزنش می‌کند که روزهایشان را با مشغولیت‌های بیهوده هدر می‌دهند و «بدنشان را در آفتاب می‌پزند». او گفت: «این فضایی که به ما عطا شده با چنان سرعت و شتابی به پیش می‌رود که به‌جز افراد معدودی، بقیه همگی وقتی تازه دارند آمادۀ زندگی می‌شوند، عمرشان به پایان می‌رسد».\nپس مشخص است که چالش چگونگیِ داشتن زندگی خوب چیز جدیدی نیست. اما با این حال می‌توان با اطمینان گفت که شهروندان رومی قرن اول حداقل وحشت بهره‌وری امروزی را تجربه نمی‌کردند. (پاسخ سنکا هم به سؤال چگونه زندگی‌کردن هیچ ربطی به ایجاد بهره‌وری بیشتر نداشت، بلکه مربوط به کنار گذاشتن ثروت‌اندوزی و مقام‌جویی و گذراندن ایام با فلسفیدن بود.) ویژگی منحصراً مدرن سرنوشت ما این است که خود را ملزم می‌بینیم تا حد ممکن بهره‌وری داشته باشیم -حتی با وجودیکه این کار نوید رهایی از اضطراب را متحقق نمی‌کند.\nقبلاً باور بر این بود که پیشرفت جامعه مشکل محدودیت زمان را بهتر می‌کند، نه بدتر. در سال ۱۹۳۰، جان مینارد کینز پیش‌بینی مشهور خود را انجام داد که در قرن آینده، پیشرفت اقتصادی چنان خواهد بود که بیشتر از ۱۵ ساعت در هفته کار نخواهیم کرد. آنگاه انسان با بزرگ‌ترین چالش خود روبرو خواهد شد: اینکه چطور باید از آن همه ساعات خالی استفاده کند. اقتصاددانان هنوز هم بحث می‌کنند که چرا اوضاع تا این حد متفاوت رقم خورد، اما پاسخ ساده همین است: «کاپیتالیسم». کینز ظاهراً فرض می‌کرده که وقتی نیازهای اساسی‌مان به علاوۀ چند میل اضافه تحقق یابند، آنگاه به طور طبیعی مقدار کار را کاهش خواهیم داد. اما واقعیت این است که ما همواره نیازهای جدیدی می‌یابیم. بسته به جایگاه‌تان در نردبان اقتصاد، یا غیرممکن است و یا حداقل گاهی غیرممکن به نظر می‌رسد که کارتان را به خاطر داشتن زمان بیشتر کاهش دهید.\nشاید بتوان گفت که اولین مرشد مدیریت (پیشگام این تفکر که بهره‌وری شخصی راهکار مشکل محدودیت زمان است) فردریک وینسلو تیلور است. شرکت فولاد بتلهم پنسیلوانیا در سال ۱۸۹۸ مهندس تیلور را استخدام کرد تا بهره‌وری شرکت را افزایش دهد. متیو استوارت در کتاب افسانۀ مدیریت۵ می‌نویسد: «او به فضایی صنعتی خیره شده بود که چندین مایل مربع از مساحت پنسیلوانیا را در بر می‌گرفت. کارگرانی را می‌دید که [میله‌های آهنی] ۹۲ پوندی را در واگن‌های قطار بار می‌زنند. ۸۰هزار تن میلۀ آهنی وجود داشت که باید در اسرع وقت بار زده می‌شد تا نیازهای جنگ اسپانیا و آمریکا را برآورده کند. تیلور چشمانش را نیمه‌بسته کرد: اتلاف زیادی داشت اینجا اتفاق می‌افتاد، از این قضیه مطمئن بود».\nتیلور تخمین زده بود که کارگران بتلهم هر یک به طور متوسط در روز ۵/۱۲ تن آهن را جابجا می‌کنند. اما او به گروهی «مجاری‌تبار درشت و تنومند» پیشنهاد داد تا در ازای مقداری پول بیشتر، یک ساعت با تمام سرعتی که می‌توانند کار کنند. مطابق انتظار، آن‌ها عملکرد خیلی بهتری داشتند. تیلور این یک ساعت را به یک روز کاری تعمیم داد و زمان‌هایی را هم برای استراحت درنظر گرفت. او با اعتماد به نفس و ریاضیات عجیب مخصوص به خود به این نتیجه رسید که هر فرد باید در روز ۵۰ تن جابجا کند، یعنی چهار برابر بیشتر از میزان معمول.\nکارگران طبیتاً از این وضع راضی نبودند که مسئولین شرکت می‌خواستند با همان دستمزد، کار بیشتری از آن‌ها بکشند، اما تیلور توجهی به نارضایتی آن‌ها نداشت؛ کار آن‌ها اجرای فلسفۀ جدید «مدیریت علمی» او بود، نه درک آن. تیلور می‌نویسد: «یکی از اولین ویژگی‌های کسی که می‌تواند چدن حمل کند این است که چنان خنگ و بی‌عرضه است که ساختار ذهنیش بیش از هر چیز به گاو شباهت دارد… او چنان کودن است که لفظ «درصد» برایش هیچ معنایی ندارد».\nتیلور مفهوم بهره‌وری را که می‌خواست بر شرکت فولاد بتلهم تحمیل کند از مهندسان مکانیک انقلاب صنعتی به ارث برده بود. هدف این نوع تفکر بهبود عملکرد دستگاه‌ها بود که حالا در این دوره، به انسان‌ها انتقال یافته بود. و خیلی هم موفق از آب درآمد: تیلور به سِمت بالایی به عنوان سخنران این موضوعات رسید و به گفتۀ جنیفر الکساندرِ مورخ، با رسیدن به سال ۱۹۱۵، «واژۀ بهره‌وری همه جا نوشته می‌شد. در تیترها، تبلیغات، مقالات، جزوه‌های کسب‌وکار و بولتن‌های کلیسا». در دهه‌های اول قرن بیست، در بریتانیا که از ظهور قدرت آلمان به وحشت افتاده بود، جنبش بهره‌وری ملی توانست سیاستمداران راست‌گرا و چپ‌گرا را با یکدیگر متحد کند. (مجلۀ اسپکتیتور در سال ۱۹۰۲ نوشت «در زمان حاضر، در تمام بخش‌های جامعه و تمام ابعاد زندگی، فریادی همگانی برای بهره‌وری سر به آسمان برداشته است».)\nدرک چراییِ جذابیت این مفهوم دشوار نیست: بهره‌وری به معنای انجام همان کاری بود که خودتان قبلاً هم انجام می‌دادید، اما بهتر، ارزان‌تر و در زمان کمتر. مگر این چه مشکلی دارد؟ اگر قربانی تلاش‌هایی نشده باشید که انسان را مثل ماشین می‌کند (چیزی که برای کارگران فولاد بتلهم رخ داد)، مشکلی بدیهی در این موضوع وجود نداشت.\nاما با گذشت سال‌هایی از قرن بیستم، همۀ ما به فردریک وینسلو تیلور تبدیل شدیم و آمرانه و بی‌رحمانه بالاسر زندگی‌هایمان ایستادیم. با نهادینه‌شدن مفهوم بهره‌وری (و با گسترش روحیۀ بازاری به ابعاد بیشتر و بیشتری از جامعه و فردی شدن بیشتر زندگی)، ما هم آن را پذیرفتیم و درونی کردیم. در روزگار تیلور، بهره‌وری عمدتاً روشی بود برای مجاب کردن (و مجبور کردن) دیگران به انجام کار بیشتر در همان مقدار زمان؛ اما امروزه خودمان این سیستم را بر خودمان تحمیل می‌کنیم.\nطبق افسانه‌های عامیانه، تیلوریسم زمانی وارد مبحث بهره‌وری شخصی شد که چارلز شواب، رئیس شرکت فولاد بتلهم، از مشاوری دیگر به نام آیوی لی خواست تا بهره‌وری مدیران شرکت را هم افزایش دهد. لی به آن کارمندان یقه‌سفید توصیه کرد تا هر شب، فهرستی از شش کار مهم روز بعد را به ترتیب اولویت بنویسند و صبح روز بعد از بالای لیست شروع به کار کنند. اغراق است اگر تصور کنیم کسی قبلاً به این فکر نیفتاده بود. اما بنا به گفته‌ها و شنیده‌ها، وقتی لی به شواب گفت که این روش را برای سه ماه امتحان کند و بعد هر چقدر به نظرش ارزش داشت به او بپردازد، سلطان فولاد چکی برای او نوشت که به پول امروز بیش از ۴۰۰.۰۰۰ دلار می‌ارزید. و اینگونه بود که صنعت مدیریت زمان روی غلتک افتاد.\nمرشدان دیگر هم همین راه را دنبال کردند. آن‌ها کتاب‌هایی نوشتند و در آن‌ها، تکنیک کلی لی را به گونه‌ای اصلاح کردند که تنظیم اهداف بلندمدت و ارزش‌های معنوی را نیز دربربگیرد. از کتاب‌هایی که مربوط به تنظیم اهداف بلندمدت است می‌توان به چگونه زمان و زندگی‌تان را تحت کنترل درآورید۶ (۱۹۷۳) اشاره نمود که ادعا می‌کرد هم شرکت آی.بی.ام و هم گلوریا استاینم را مشاوره داده و الهام‌بخش بیل کلینتونِ جوان شده. از کتاب‌هایی هم که ارزش‌های معنوی را مدنظر قرار می‌دهند می‌توان هفت عادت افراد شدیداً پربازده۷ را ذکر نمود که استیون کاوی، کارشناس بهره‌وریِ مورمون‌مذهب آن را در سال ۱۹۸۹ منتشر کرد.\nمدیریت زمانْ نوید حس کنترل را در دنیای وانفسایی می‌داد که در آن، افراد (که دیگر چندان تحت حمایت پیوندهای دینی و اجتماعی نبودند) فاقد آن حس بودند. در عصر شغل‌های بی‌ثبات، همواره مجبوریم فایدۀ خود را با فعالیت سراسیمه و شتاب‌زده به اثبات برسانیم و مدیریت زمان می‌تواند امتیازی ارزشمند برای ما باشد.\nاگر جزء جمعیت روبه‌رشد مشاغل آزاد هستید، مثلاً فری‌لنسر یا کارگر اقتصاد اصطلاحاً گیگ۸ هستید، افزایش بهره‌وری شخصی شاید برای بقایتان ضروری باشد. تنها کسی که از وقت‌هدردادن شما (که تیلور آن را نوعی دزدی می‌دانست) ضرر اقتصادی می‌کند، خود شما هستید.\n\nملیسا گرگ بزودی کتابی دربارۀ تاریخ این حوزه منتشر می‌کند که ضدبازدهی۹ نام دارد. او در این کتاب می‌نویسد مدیریت زمان بیش از هر چیز این نوید را می‌دهد که داشتن یک زندگی معنادار هنوز هم در این محیط سودمحور امکان‌پذیر است. پیامبرانِ مدیریت زمان همگی القا می‌کردند که با تکنیک‌های درست می‌توان زندگی‌ای پربار داشت و در عین حال، الزامات رو به رشد کارفرما را برآورده نمود. گرگ به من می‌گفت «هر بار که یک رکود اقتصادی پیش می‌آید، این نوید با قدرت هر چه بیشتر دوباره مطرح می‌شود».\nبه‌خصوص در مشاغل پردرآمد، مدیریت زمان از امکان حصول چیزی بسیار مطلوب‌تر حکایت دارد: آرامش ذهنی واقعی. دیوید آلن، نمونۀ یک مرشد امروزی بهره‌وری، در کتاب پرفروش خود به نام به انجام رساندن کارها۱۰ (۲۰۰۱) می‌نویسد: «امکان این وجود دارد که فردی بی‌نهایت کار برای انجام داشته باشد و با این حال، ذهنی آرام، حس مثبتی از کنترل و عملکردی پربازده داشته باشد. شما می‌توانید چیزی را تجربه کنید که رزمی‌کاران آن را «ذهن شبیه به آب»۱۱ و ورزشکاران حرفه‌ای آن را ‘رفتن توی منطقه’۱۲ می‌نامند».\nبه گفتۀ گرگ، نکتۀ قابل توجه این است که «بهره‌وری شخصی» بار تلفیق این الزامات مختلف را به‌طور برابر روی شانه‌های ما افراد تقسیم می‌کند. مرشدان مدیریت زمان لحظه‌ای درنگ نمی‌کنند تا بپرسند آیا صرفاً شناورماندن در اقتصاد مدرن (حفظ یک شغل، پرداخت قسط‌ها، پدر یا مادر خوبی بودن) واقعاً ارزش این را دارد که ما را ملزم کند خودمان را به طور غیر انسانی پربازده کنیم؟\nدر ضمن با نگاهی دقیق‌تر می‌بینیم حتی نویدهای ساده‌تر مدیریت زمان هم آن چیزی نبود که به نظر می‌رسید. واقعیت خام بهره‌وری مشهور تیلور این است که این روش چندان موفق نبود: شرکت فولاد بتلهم او را در سال ۱۹۰۱ اخراج کرد، چون پول زیادی به او داده بود و تأثیری قابل‌توجه را در سود خود مشاهده نکرده بود. (یکی از پیامدهای مداوم نقشه‌های او این بود که در ابتدا بسیار نویدبخش به نظر می‌رسیدند، اما کارگران خیلی زود خسته می‌شدند و نمی‌توانستند در بلندمدت عملکرد باثباتی داشته باشند).\nدرضمن کسانی که سعی می‌کنند توصیۀ مرشدان بهره‌وری شخصی را دنبال کنند همواره به این تجربه می‌رسند (من خودم سال‌ها تجربه دارم) که «ذهن آب‌مانند» به هیچ وجه ضامن نتایج دلخواه نیست. خودِ کار هم به نوعی مثل اینباکس‌صفر است: هر چه در راست‌وریس‌کردن کارهایتان پربازده‌تر باشید، کارهای جدید سریع‌تر به وجود می‌آید. («کار بسط می‌یابد تا زمان موجود را پر کند». این را نرث‌کوت پارکینسون در سال ۱۹۵۵ دریافت، زمانی که قانون پارکینسون را ابداع کرد.)\nمسئلۀ خودآگاهی را نیز باید موردتوجه قرار داد: در اکثر موارد، اولین توصیۀ کارشناسان مدیریت زمان این است که فهرستی دقیق از استفاده‌تان از زمان تهیه کنید، اما این کار فقط توجه شما را به سوی تیک‌تیک ساعت و مرگ ثانیه‌ها جلب می‌کند. در ضمن، هر چه بیشتر بر روی اهداف بلند متمرکز شوید، بیشتر در زندگیتان احساس مبهمی از اندوه دارید که هنوز به اهدافتان دست نیافته‌اید. اگر هم حتی به یکی از این اهداف برسید، حس رضایت بسیار کوتاه است و آنگاه وقتش رسیده تا هدف بلندمدت دیگری تعیین کنید. آنچه راه‌حل پنداشته می‌شود فقط مشکل را بدتر می‌کند.\nمابه‌ازایی تاریخی برای این مطلب وجود دارد: عین همین اتفاقات در اواخر قرن نوزدهم افتاد، زمانی که گسترش وسایل «صرفه‌جویی در کار» زندگی کدبانوها و خدمتکاران خانگی را در اروپا و امریکای شمالی متحول کرد. با این تکنولوژی‌ها، آن‌ها دیگر مجبور نبودند برای لباس‌شستن، یک روزِ تمام کمرشان را روی چلانگر خم کنند؛ جاروبرقی هم فرش‌ها را در چند دقیقه تمیز می‌کرد.\nاما روث کاون در کتاب کار بیشتر برای مادر۱۳ (۱۹۸۳) می‌نویسد که نتیجۀ این تکنولوژی‌ها در بخش اعظم قرن بیستم باعث نشد تا افرادِ مسئولِ انجام کارهای خانه زمان آزاد بیشتری داشته باشند. بلکه با افزایش بهره‌وری کارهای خانگی، استانداردهای تمیزی و نظم خانگی که جامعه انتظار داشت هم افزایش پیدا کرد. حالا که می‌شد فرش‌های اتاق نشیمن را کاملاً تمیز نگه‌داشت، پس باید همیشه تمیز می‌بودند؛ حالا که دیگر لزومی نداشت لباس‌ها کثیف باشند، کثیف‌بودن لباس بیش از پیش به تابو تبدیل شد. امروزه می‌توانید ایمیل‌های کاری را نیمه‌شب در تختخواب پاسخ دهید. پس آیا این پیام که ساعت ۵:۳۰ عصر به دستتان می‌رسد واقعاً باید تا آن دم‌صبح منتظر پاسخ بماند؟\nتابستان گذشته، اعضای دوآتشۀ یک کمپین گروهی به نام «زمانت را پس بگیر» در یکشنبه‌ای داغ در سالن کنفرانس دانشگاهی در سیاتل گرد هم آمدند تا مأموریت قدیمی خود، یعنی «حذف مرض همه‌گیر بیش‌کاری» را به پیش ببرند و به این بحث بپردازند که اگر زندگیمان بر بهره‌وری شخصی متمرکز نباشد، اوضاع به چه صورت خواهد بود؟ در کنفرانس ۲۰۱۶ «زمان مهم است»۱۴ افراد زیادی حضور نیافتند. خود مسئولان برگزاری این کنفرانس پذیرفتند که این عدم استقبال تا حدی به خاطر برگزاری آن در ماه آگوست بود و خیلی از افراد به تعطیلات رفته بودند. سازمانی هم که بیش از همه حامی آرامش و خوشی بود حق اعتراضی به این قضیه نداشت. اما دلیل دیگر این بود که این روزها، اگر کسی به‌خصوص در آمریکا حتی فروتنانه هم مخالفتی با بهره‌وری کند، این موضع او براندازانه به شمار می‌آید. این موضع از آن‌دست پلتفرم‌هایی نیست که رویدادهای آنچنانی، حامیان مالی دست‌ودل‌باز و کمپین‌های تبلیغاتی کارآمد داشته باشد.\nحاضرین کنفرانس طرح‌هایی را برای چهار روز کار در هفته، حذف تغییرساعت تابستانی، برگزاری انتخابات در آخر هفته‌ها و کلاً شبیه‌تر کردن آمریکا به کشورهایی نظیر ایتالیا و دانمارک به بحث گذاشتند. (کسی که منتقد فرهنگ کار آمریکاست، همیشه نگاهی آرزومندانه به آنسوی اقیانوس اطلس و نسخۀ نیمه‌اساطیریِ اسکاندیناوی و جنوب اروپا دارد).\nاما اعضای «زمانت را پس بگیر» در پی چیزی بسیار رادیکال‌تر از داشتن زمان فراغت بیشتر بودند. آن‌ها می‌خواستند کل نگرش ابزاریِ ما به زمان را زیر سؤال ببرند؛ یعنی این نگرش که «انجام کارهای بیشتر» باید کانون تلاش‌هایمان باشد. جان دگراف، فیلم‌ساز ۷۰ ساله و نه‌چندان‌آرامِ آمریکایی که نیروی محرکۀ این تشکیلات است می‌گوید: «همواره از مردم می‌شنویم که می‌گویند زمان فراغت بیشتر شاید برای اقتصاد خوب باشد. اما اصلاً چرا باید زندگی را در چارچوب اقتصاد توجیه کنیم؟ این کار بی‌معناست!»\nیکی از بدترین ایرادات نگرش بهره‌وری‌محور نسبت به زمان این است که خود را تحت فشار می‌بینیم تا از زمان فراغتمان هم به‌طور «پربازده» استفاده کنیم. بنا به این نگرش، لذت‌بردن از خودِ فراغت (لذتی که شاید فکر می‌کردید هدف فراغت است) یک‌جورهایی کافی نیست. در همین موقعیت است که مثلاً باید به جاهای ناآشنا سفر کنیم، نه به‌خاطر خودِ تجربۀ سفر، بلکه به‌خاطر گسترش انبار ذهنی تجربیات یا صفحۀ اینستاگراممان. پیاده‌روی می‌کنیم یا می‌دویم تا سلامتمان را افزایش دهیم، نه اینکه از اینکار لذت ببریم. کارهای بچه‌داری را صرفاً با امید تحویل بزرگسالانی موفق به آیندۀ اجتماع انجام می‌دهیم.\nوالتر کر، منتقد آمریکایی در کتاب افول لذت۱۵ (۱۹۶۲) از این تغییر در تجربه‌مان از زمان می‌نویسد: «همۀ ما مجاب می‌شویم برای سود کتاب بخوانیم، برای قرارداد بستن مهمانی برویم، برای پیدا کردن رابط ناهار بخوریم … و آخر هفته‌ها منزل بمانیم تا خانه را بازسازی کنیم». حتی استراحت و تفریح را هم در فرهنگ متمرکز بر بهره‌وری، می‌توان از این جهت ارزشمند دانست که در خدمت هدف دیگری هستند. این هدف معمولاً رفع خستگی برای توانایی کار بیشتر است. (تعدادی از مهمانان کنفرانس به آریانا هافینگتون اشاره کردند که جانانه تلاش می‌کند مردم را تشویق به بیشتر خوابیدن نماید؛ ظاهراً از نظر او، هدف اصلی استراحت داشتنِ عملکرد بهتر در اداره است).\nاگر این همه افزایش بهره‌وری هیچ یک از نتایج مطلوب مورد انتظار را به وجود نیاورد، آنگاه چاره چیست؟ در «زمانت را پس بگیر» اتفاق نظر بر این بود که تغییر در سبک زندگی شخصی کفایت نمی‌کند: اصلاحات باید از سیاست‌های مربوط به تعطیلات، مرخصی زایمان و اضافه‌کاری آغاز شود. ما هم به نوبۀ خود باید سعی کنیم با این قضیه که نهایت بازده ممکن را نداشته باشیم (با ردکردن برخی پیشنهادات، ناامید کردن برخی افراد و بعضی کارها را ناتمام گذاشتن) کنار بیاییم و آن را بپذیریم. بسیاری از کارهای ناخوشایند برای بقا ضروری هستند، اما بسیاری هم نیستند، درواقع فقط این فکر به ما القا شده است که آن‌دسته کارها هم ضروری هستند. کسب پول بیشتر، دستیابی به اهداف بیشتر، تحقق پتانسیل‌مان در تمام ابعاد یا پرکردن برنامۀ روزانه، هیچیک اجباری نیستند. رابرت لوین، روانشناس اجتماعی اهل کالیفرنیا، در لحظه‌ای آرام در سیاتل جمله‌ای از ادوارد اَبی، حامی محیط زیست نقل کرد: «رشد فقط برای رشد، ایدئولوژیِ سلول‌های سرطانی است».\nگرچه روحیۀ بازدهی و بهره‌وری ممکن است رشد اقتصادی را بالاتر از خوشبختی انسان‌ها قرار دهد، اما این را نیز باید در نظر داشت که فشار و دستپاچگی‌ای که از این نگرش حاصل می‌شود برای کسب‌وکار هم چندان خوب نیست. از قضا این درسی است که تجارت علاقه‌ای به یادگرفتنِ آن ندارد.\nتام دمارکو با لحنی شوخی‌طبعانه به من می‌گوید: «پس از سال‌ها مشاوره با مایکروسافت، ناگهان به عنصری نامطلوب۱۶ تبدیل شدم». دمارکو در دنیای مهندسی نرم‌افزار یک اسطوره است. او کار خود را در آزمایشگاه تلفن بل، زادگاه لیزر و ترانزیستور آغاز کرد و بعدها در مدیریت پروژه‌های نرم‌افزاری خبره شد. این رشته معروف است به هزینه‌های سرسام‌آور، ضرب‌الاجل‌های تحقق‌نیافته و تقابل طرزفکرهای متضاد. اما دمارکو در دهۀ ۱۹۸۰ مرتکب ارتداد شد: او شروع به این استدلال کرد که افزایش فشار زمانی بر کارمندان اصلاً راه خوبی برای پیشبرد چنین پروژه‌هایی نیست. او دریافته بود که آنچه نیاز داریم افزایش تمرکز بر استفادۀ پربازده از زمان نیست، بلکه برعکس، سستی بیشتر است.\nدمارکو می‌گوید: «بهترین شرکت‌هایی که طی سالیان از آن‌ها بازدید کردم، هیچگاه کارها را خیلی شتاب‌زده انجام نمی‌دادند. شاید گهگاهی به عنوان یک اثر جانبی سرگرم‌کننده فشار می‌آورند اما این به هیچ وجه چیزی ثابت و همیشگی نبود. خلاقیت رایگان به‌دست نمی‌آید. به افرادی نیاز دارید که بتوانند راحت بنشینند، پایشان را بالا بیاندازند و فکر کنند». کار یدی را می‌توان با افزایش فشار زمانی بر کارگران، حداقل تا حدی تسریع کرد. اما اگر افراد حس کنند سلاح بالای سرشان گرفته شده، قرار نیست که ایده‌های خوب با سرعت بیشتر به وجود آیند، در واقع این کار اگر هم حتی تأثیری داشته باشد، باعث خشک‌شدن چنین ایده‌هایی می‌شود.\nبخشی از مشکل این است که فکر کردن دربارۀ زمان باعث می‌شود دائماً به ساعت نگاه کنیم. پژوهش‌ها همواره نشان داده که این عمل کیفیت کار را از بین می‌برد. به عنوان مثال، در پژوهشی در سال ۲۰۰۸، پژوهشگران آمریکایی از افراد خواستند تا آزمون قمار آیووا۱۷ را انجام دهند. این تست معتبر تصمیم‌گیری مستلزم انتخاب پاسورهایی برای بردن مقداری پول است. به همۀ شرکت‌کنندگان زمانی برابر برای انجام این کار دادند، اما به بعضی گفتند که این زمان احتمالاً کافی خواهد بود و به برخی دیگر در مورد کم بودن زمان هشدار دادند. بر خلاف تفکری که علی‌الخصوص در میان روزنامه‌نگاران پرطرفدار است (یعنی این باور که فشار ضرب‌الاجل‌ها افراد را مجبور به تولید کار با کیفیت می‌کند)، گروه دوم عملکرد بسیار ضعیف‌تری داشتند. آگاه‌بودن نسبت به محدودیت زمان احساس اضطراب را برمی‌انگیزد و مانع عملکرد مناسب می‌شود.\nاما خطرات بدتری هم وجود دارد. دمارکو خاطرنشان می‌کند که هرگونه افزایش بازده در یک سازمان یا زندگی فردی مستلزم نوعی بده‌بستان است: از دست زمان‌های بی‌استفاده راحت می‌شوید، اما مزایای آن زمان اضافه را هم از دست می‌دهید. مراجعه به پزشک خانوادگی نمونه‌ای بارز از این امر است. آن‌ها هرچه به‌طور پربازده‌تری زمانشان را مدیریت کنند، برنامه کاریشان پرتر خواهد بود و احتمال اینکه مجبور شوید در سالن انتظار بمانید تا کار بیمار قبلی تمام شود، افزایش می‌یابد. (اصلاً صف به همین صورت است: هزینۀ بازدهی دیگری را شما متحمل می‌شوید.) برعکس، در دپارتمان تصادفات و اورژانس، «کم‌بازده» بودن به این شکل مسئلۀ مرگ و زندگی است. اگر تمرکزشان کاملاً بر این باشد که تا حد ممکن استفاده‌ای پربازده از زمان پرسنل داشته باشند، آنگاه دپارتمان آنقدر شلوغ خواهد بود که نخواهد توانست مراجعات غیرمنتظره را پذیرش کند، درحالی‌که هدف وجود این بخش همین است.\nهرگونه فعالیت کاهش‌هزینۀ سازمانی که متمرکز بر بیشینه‌سازی بازدهی کارمندان است نیز به همین مشکل گرفتار است: هرچه ساعات بیشتری از کارمندان پربهره گرفته شود، کمتر خواهند توانست در کسری از ثانیه به تقاضاهای جدید و حیاتی پاسخ دهند؛ یعنی برای این نوع پاسخگویی، باید زمان فراغتی در سیستم تعبیه شود.\nدمارکو می‌نویسد: «سازمانی که می‌تواند شتاب بگیرد، اما نمی‌تواند تغییر جهت دهد، مانند خودرویی است که سرعتش زیاد می‌شود، اما نمی‌تواند بپیچد. در کوتاه‌مدت در هر جهتی که می‌رود پیشرفت خوبی می‌کند. اما در بلندمدت، تصادفی جاده‌ای را شاهد خواهیم بود». او معمولاً از مثال پازل‌های عددی استفاده می‌کند. در این پازل‌ها، هشت قطعۀ عدددار را در پازلی نه‌قسمتی جابجا می‌کنید تا تمام اعداد به ترتیب قرار گیرند. برای استفادۀ پربازده از فضای خالی، همیشه می‌توانید قطعۀ نهم را هم در مربع خالی قرار دهید. مسئله این است که دیگر قادر نخواهید بود پازل را حل کنید. اگر این پازلِ قفل‌شده و حل‌نشدنی استعاره‌ای مناسب برای زندگی‌تان است، آنگاه سخت می‌توان فهمید که چگونه افزایش بازدهی شخصی (تحمیل قطعه‌های بیشتر در جدول پازل) ممکن است کمکی کند!\nدر دلِ این میل مضطربانه برای مدیریت بهتر زمان (میلی که نیروی محرکۀ فردریک وینسلو تیلور، مرلین مان، من و شاید خود شما بوده است)، به راحتی می‌توان یک انگیزۀ آشنا را تشخیص داد: ترس از مرگ. به قول تامس نیگل، فیلسوف آمریکایی، در هر مقیاس زمانی معنادار به جز عمر انسان (مثلاً عمر سیارۀ زمین یا کیهان)، «ما در هر لحظه ممکن است بمیریم». تعجبی ندارد که تا این حد درگیر مسئلۀ استفادۀ بهتر از ایام عمرمان هستیم: اگر می‌توانستیم این مسئله را حل کنیم، می‌توانستیم از احساسی که سنکا از آن سخن می‌گوید دوری کنیم، این احساس که وقتی داریم آمادۀ زندگی می‌شویم، عمرمان به پایان می‌رسد. مردن در حالی که بدانیم هیچکاری ناتمام نمانده است، چیزی کمتر از نوید جاودانگی با روش‌های دیگر نیست.\nاما عطش انسان‌های مدرن برای بهره‌وری که ریشه در فلسفۀ بازدهی تیلور دارد، همه چیز را چندین گام مهم به پیش می‌برد. بنا به این فلسفه، اگر بتوانیم تکنیک‌های درست را بیابیم و تأدیب نفس کافی داشته باشیم، می‌توانیم مطمئن شویم همۀ چیزهای مهم را در زندگیمان گنجانده‌ایم و بالاخره احساس خوشبختی کنیم. پس بستگی به خودمان دارد (و در واقع وظیفه‌مان است) که بازدهیمان را به حداکثر برسانیم. این یک ایدئولوژی بسیار مناسب از منظر کسانی است که از کار کردن بیشتر ما و افزایش توانمان برای خرج کردن برای مصرفی‌ها سود می‌برند. اما این حکم نوعی اجتناب روانشناختی را نیز دارد. هر چه بیشتر بتوانید خودتان را متقاعد کنید که هیچگاه نیاز به گرفتن تصمیمات سخت ندارید (چون وقت کافی برای همه‌کاری خواهد بود)، کمتر خود را ملزم به پرسیدن این سؤال می‌کنید که آیا زندگی انتخابیتان زندگی درستی است؟\nبهره‌وری شخصی در ظاهر پادزهری برای مشغولیت است، اما بهتر است آن را به عنوان نوع دیگری از مشغولیت درک کنیم. پس بهره‌وری شخصی هم همان عملکرد روانشناختی را دارد که مشغولیت همواره داشته است: ما را آنقدر سرگرم نگه می‌دارد که مجبور نشویم سؤالاتی احتمالاً مخوف در مورد نحوۀ گذران ایام عمر خود بپرسیم. فریدریش نیچه در سخنانی که گویا پیش‌بینی شرایط کنونی‌مان است می‌گوید: «چقدر در کارهای روزانه‌مان بیش از آنچه برای گذران زندگی نیاز است مشتاقانه و بی‌فکرانه زحمت می‌کشیم. عجله به این خاطر همگانی است که همه در حال گریز از خود هستند».\nمی‌توانید هر قدر دوست دارید نظم را بر اینباکس‌تان تحمیل کنید، اما بالاخره مجبور می‌شوید با این حقیقت روبرو شوید که سیل پیام‌ها و عطش شما برای پردازش تمام آن‌ها واقعاً ربطی به تکنولوژی ندارد. این‌ها تجسم دوراهی‌های بزرگتر و شخصی‌تر هستند. کدام مسیر را دنبال خواهید کرد و کدامیک را ترک خواهید نمود؟ در این عمر وحشتناک محدود، کدام روابط را اولویت می‌بخشید و کدام را حاضرید ناامید کنید؟ چه چیز اهمیت دارد؟\nبرای مرلین مان، رویارویی آگاهانه با این سؤالات منجر به این کشف شد که افراد همیشه بیش از آنکه برای او ممکن باشد، نسبت به زمان او ادعا دارند (که اکثراً هم ادعاهای برحقی است). و اینکه حتی بهترین و پربازده‌ترین سیستم مدیریت ایمیل‌هایی که برای او می‌فرستادند هیچگاه این مشکل را حل نمی‌کرد. او به من می‌گفت «بالاخره حقیقتی را دریافتم. ایمیل یک مشکل فنی است، و در عین‌حال مشکل عموم مردم است و مردم را نمی‌توان درست کرد».\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را الیور برکمن نوشته است و در تاریخ ۲۲ دسامبر ۲۰۱۷، با عنوان «Why time management is ruining our lives» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۸ فروردین ۱۳۹۷ آن را با عنوان «چرا مدیریت زمان زندگی‌مان را نابود می‌کند؟» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است.\n•• الیور برکمن (Oliver Burkeman) روزنامه‌نگار انگلیسی، نویسندۀ گاردین و نویسندۀ کتاب پادزهر: خوشبختی برای کسانی که تفکر مثبت را برنمی‌تابند (The Antidote: Happiness for People Who Can’t Stand Positive Thinking) است. او در حال حاضر در نیویورک زندگی می‌کند. ترجمان پیش از این نیز مقاله‌ای با عنوان «خوشبختی را در نیمۀ خالی لیوان بجویید» از او منتشر کرده است.\n[۱] Personal productivity\n[۲] Inbox Zero\n[۳] The Four Hour Work Week\n[۴] On the Shortness of Life\n[۵] The Management Myth\n[۶] How to Get Control of Your Time and Your Life\n[۷] The Seven Habits of Highly Effective People\n[۸] Gig economy\n[۹] Counterproductive\n[۱۰] Getting Things Done\n[۱۱] mind like water\n[۱۲] the zone\n[۱۳] More Work for Mother\n[۱۴] Time Matters\n[۱۵] The Decline of Pleasure\n[۱۶] Persona nan grata\n[۱۷] Iowa Gambling task\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653934.json b/train/540653934.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8bd8a1bfec184f7d2f98b180d639a723687047a3
--- /dev/null
+++ b/train/540653934.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در ستایش عشقِ شورمندانه به آثار ادبی",
+  "subtitle": "اولین تجربۀ عشق به اثری ادبی مانند اولین عشقی است که در جوانی تجربه می‌کنید، سوزان اما ناکافی",
+  "introduction": "آن‌ها که در کتاب‌‌خواندن شور و لذتی می‌یابند معمولاً اولین‌ باری را به یاد می‌آورند که یک کتاب مثل صاعقه به جانشان خورده است. اولین کتاب‌هایی که عاشقشان می‌شویم معمولاً حس شگفت‌آوری از آشنایی و صمیمیت برایمان ایجاد می‌کنند. احساس می‌کنیم شخصیتِ آن‌ کتاب خودِ ماست، اما جسورتر و زبان‌آورتر، و آنچه بر او می‌گذرد همان چیزهایی است که بر ما گذشته است. بااین‌حال، وقتی بزرگ‌تر می‌شویم، احساسمان به کتاب‌ها هم عوض می‌شود و آن عشق‌های آتشین جایش را به گفت‌وگو و همدمی عمیق می‌دهد.",
+  "content": "مارک اِدموندسون، لیتراری ‌هاب— دوست‌داشتن یک کتاب به چه معناست؟ دقیق‌تر بگویم، دوست‌داشتن اثری ادبی، یک رمان، یک شعر یا نمایشنامه به چه معناست؟ آیا عشق به اثری ادبی تفاوت بارزی با عشق به یک شیء یا، آن‌طور که مارکس یادمان داده است، یک کالا دارد؟ وجه مشترک عشق به اثری ادبی و عشق به آدمی دیگر چیست؟ اصولاً وجه مشترکی هست؟ اگر تدریس ادبیات را شروع کنید و قرار باشد چیزی را که به آن عشق می‌ورزید درس بدهید -کاری که من می‌کنم-، قطعاً تا اندازه‌ای می‌دانید عشق به یک اثر ادبی به چه معناست.\nاولین تجربۀ عشق به اثری ادبی، مانند اولین تجربۀ عشق شهوی، عموماً در جوانی از راه می‌رسد. نیرومحرکۀ این عشق معمولاً احساس ناگهانی اتصال است. من در این دنیا تنها نیستم! درمی‌یابید اندیشه‌های شما را دیگران نیز داشته‌اند و احساساتشان بیشترِ آنچه خودتان حس کرده‌اید را آینه‌وار منعکس کرده است. چند نفر کتابی مانند ناطور دشت را باز کرده‌اند و پس از چند صفحه، تا اندازه‌ای، اندیشیده‌اند که گویی به‌شکلی عجیب خودشان این کتاب را نوشته‌اند؟\nبله، این منم. من هم دقیقاً همین افکار را داشته‌ام، اما واژه‌ای برای بیانشان به ذهنم نمی‌رسید. لانجاینِس، منتقد ادبی رم باستان، از احساسی می‌گوید که بعد از شنیدن اثری ادبی تجربه می‌کنید، احساس خلق آن اثر و لذت‌بردن از آن. به گمانم، این نخستین شکل عشق به اثری ادبی است: دلباختگی ادبی به تصویری از خود، خودی که احتمالاً جسورتر، هنرمندتر و خوش‌بیان‌تر از خود فعلی شماست. این خود ممکن است شخصیتی در کتاب یا خود نویسنده یا شاید هر دو باشد.\nبرخی‌ از ما خوشحال می‌شویم افکار عقیم‌مانده‌مان را در قالب کلمات بشنویم. ما قدردان نویسنده هستیم و می‌خواهیم همان کاری را انجام دهیم که هولدِن کالفیلد ۱تمایل دارد، بعد از خواندن کتاب‌هایی که تحسین‌ می‌کند، انجام دهد: به نویسنده تلفن کند و بیشتر و بیشتر بشنود. نویسنده، یا این نسخۀ خیالی از نویسنده، ذهنتان را خلق می‌کند. او به شما واژه و شاید حتی لحن و اندکی طنز می‌دهد -چیزی که به اندازۀ واژه‌ها مهم‌اند- تا با واقعیت‌های زندگی‌تان همخوانی پیدا کنید.در برخی دیگر از خوانندگان، تجربه‌ای از این دست احساس خوشایندی ایجاد نمی‌کند، به‌هیچ‌وجه. آن‌ها نمی‌گویند خودم را در این اثر یافته‌ام و سپاسگزارم، چطور می‌توانم کتاب‌های دیگرتان را پیدا کنم؟ نه، دستۀ دوم از خوانندگانْ نویسنده را تحسین می‌کنند، اما از نوع کینه‌ورزانه و همراه با بد‌خواهی. این خوانندگان نمی‌گویند برای بیان این‌ها از تو سپاسگزارم، بلکه درعوض می‌گویند چرا من این‌ها را نگفتم؟ من همیشه این‌ها را می‌دانستم. این تجربه‌ای است که اِمرسون در ابتدای «اتکا به خود»۲ از آن سخن می‌گوید، جایی که به ابیاتی «بدیع و نوگرا» از یک نقاش (یک نقاش!) اشاره می‌کند.\nامرسون می‌گوید، در چنین تجربیاتی، قلب آدم گزش سرزنش را احساس می‌کند. فرد خود را نصیحت می‌کند که دست به کار شود و نوشتن را شروع کند، در غیر این صورت مجبور خواهد شد بارها و بارها حقیقتی را که خود درک کرده است از زبان دیگری بشنود. امرسون می‌گوید «ما، در هر اثر خلاقانه، اندیشه‌های طر‌دشدۀ خویش را بازمی‌شناسیم: آن‌ها با شکوهی بیگانه به‌سویمان بازمی‌گردند». این وضعیت برای فردی که آرزو دارد نویسنده شود دردناک است؛ [اما] برای خوانندۀ سرسپرده‌ای که جاه‌طلبی‌اش در مرز خواندنِ اثر تمام می‌شود و اشتیاقی برای نوشتن ندارد، این تجربه خالص‌ترین لذت فکری است.\nمدت‌های طولانی فقط چنین خواننده‌ای بودم. احساس قدردانی‌ از نویسندگان شگرفی که در ۱۷سالگی با آن‌ها رو‌به‌رو شدم مرزی نداشت. من به هانتر تامسون، کِن کِیسی، مالکوم ایکس، سوزان سانتاگ و بسیاری دیگر عشق می‌ورزیدم. تنها چیزی که می‌خواستم خواندن بود. به خاطر می‌آورم از مدرسه فرار می‌کردم و پشت میز کتابخانۀ عمومی مِدفورد می‌نشستم و دو کتاب رو‌به‌رویم باز بود تا فوراً همۀ آنچه را که می‌توانستم جذب کنم. چنین کاری را توصیه نمی‌کنم. نه‌تنها دو کتاب، بلکه هیچ کتابی نمی‌خوانید و با سردرد از جایتان بلند می‌شوید تا انرژی ازدست‌رفته‌تان را بازیابید. سرانجام، آرام گرفتم و هر بار فقط یک کتاب خواندم. چه جهان‌ها که به‌رویم گشوده شد.\nفکر نوشتن کتاب، یا نوشتن هر چیزی که به نتیجه‌ای بینجامد، واقعاً به ذهنم خطور نمی‌کرد. با حیرت به نویسنده‌ها می‌نگریستم. چطور از عهدۀ این کار برمی‌آمدند؟ چطور رشتۀ افکارشان را به یکدیگر وصل می‌کردند؟ آن‌ها، همان‌طور که کولریج می‌‌گوید، کلمات مناسب را با نظمی مناسب بیان می‌کردند. احتمال اینکه بتوانم چنین کاری انجام دهم مطمئناً نزدیک به صفر بود. چندان به ذهنم زحمت این کار را نمی‌دادم. به‌ وقت خواندن، هرگز با متن سر جنگ نداشتم، هرگز مقاومت نمی‌کردم. من به رنگ آنچه می‌خواندم درمی‌آمدم و قدردان بودم، بی‌نهایت قدردان.\nوردزورث خطاب به کولریج، دربارۀ برنامه‌شان برای شعر و برای پیش‌بردن یک زندگی ادبی، می‌گوید «آنچه ما بدان عشق ورزیده‌ایم دیگران نیز به آن عشق خواهند ورزید، و ما به آن‌ها خواهیم آموخت چگونه». ‌اکنون، به‌عنوان یک معلم، همۀ آنچه در توان دارم را به کار می‌بندم تا از این گفته پیروی کنم.\nشاید منصفانه باشد عشقم به ناطور دشت را عشق گذرای نوجوانی بدانم. من در آینۀ آن کتاب نگاه کردم و تصویر خودم را در هولدِن ‌دیدم، فردی که به نظرم حساس‌تر، هشیارتر، و خوش‌بیان‌تر (بله، خوش‌بیان، حتی با وجود همۀ آن لعنتی‌ها و واژه‌هایی که فراموش می‌کرد و به‌جایشان واژۀ دیگری به کار می‌برد‌) از چیزی بود که تصور می‌کردم می‌توانم باشم. کتاب مرا به هیجان می‌آورد. دکتر جانسون می‌گوید: بگذارید جوان هرآنچه دوست دارد بخواند؛ به‌وقتش کتاب‌های بهتر خواهد خواند. چیزی برای مخالفت با هولدن کالفیلد یا سلینجر وجود نداشت، اما من بیش‌ازحد آسان و بیش‌ازاندازه راحت در آن کتاب غرق ‌شدم. کتاب هیچ نقصی نداشت و من چیزی برای بحث، مقاومت و اعتراض پیدا نمی‌کردم. وقتی فهمیدم آن بیرون نقد‌هایی دربارۀ کتاب هست، وحشت‌ کردم. به کتاب مقدسم توهین شده بود. به‌جد تلاش کردم هرگز آن‌ نقد‌ها را نخوانم.\nاحتمالاً روان‌شناسان این کارم را رسیدن به خود‌پنداره‌ای نارسیستی توصیف می‌کردند. این خود‌پنداره با مجموعه‌ای از معیارها -برای خلوص، استقلال و خویشتن‌پذیری- سازگار بود که می‌خواستم کاملاً با آغوش باز آن‌ها را بپذیرم. هرآنچه از این معیارها فاصله می‌گرفت، محل تردید بود. آیا هرجا که می‌رفتم مانند هولدن حرف می‌زدم؟ نه، چون احتمالاً همسایه‌ها از دستم می‌رنجیدند و مرا حسابی به باد کتک می‌گرفتند )محلۀ ما کارگرنشین بود و واقع‌گراییِ ساکنانش با پرخاشگری، و گاه با نگرانی، در‌ هم ‌می‌آمیخت). اما من به شیوۀ کالفیلد فکر می‌کردم یا سعی می‌کردم این‌گونه فکر کنم. اگر هولدن بود چه می‌کرد: او چه می‌گفت؟ اهمیتی نداشت روش فکر‌کردنش یا روش انجام‌ کارهایش او را به هیچ سرزمین موعودی رهنمون نمی‌کرد. من جذب این سفر شده بودم.\nشورش را درآورده بودم؟ قطعاً همین‌طور بود. گمان می‌کنم دانش‌آموزان من نیز در کتاب‌های هری پاتر چنین چیزی می‌یابند، جایی که بزرگ‌تر‌ها (فقط مشنگ‌ها) عقب می‌ایستند‌ و جوان‌تر‌ها که نیرو‌های جادویی را آموخته‌اند دست به کار می‌شوند تا دنیا را نجات دهند.\nعشق گذرای دوران نوجوانی تجربۀ دلپذیری است، اما باید به بلوغ رسید و در کتاب‌ها و نیز در عشق‌ بالغانۀ زندگی چیزی یافت که رابرت فراست «عشق متقابل، پاسخ اصیل» می‌نامد. در شعر فوق‌العادۀ فراست به نام «بیشترینِ آن»۳، طبیعت گفته‌های شاعر را منعکس می‌کند. نمی‌توانیم به همین طریق انتظار داشته باشیم افراد و کتاب‌هایی که دوست داریم صرفاً بازتاب ما باشند. گویندۀ شعر فراست «بر سر زندگی فریاد برمی‌آورد که آنچه [زندگی] می‌خواهد/ تقلید از عشق نیست/ بلکه عشق متقابل است، پاسخ اصیل».\nما در عشق بالغانه به چیزی بیش از بازتاب‌های کورکورانه و حرف‌های تقلیدی نیاز داریم. گویندۀ شعر فراست می‌داند که تقلید‌ها، حتی تقلید‌های ایدئال، کافی نیستند. ما به کمی مقاومت نیاز داریم، به موجودی نیاز داریم که، به‌صورت خودکار، تمامی دریافت‌های ما را نشان ندهد و آن‌ها را تأیید و تقویت نکند، فردی که قادر باشد به ما بگوید به همین سادگی هم نیست. با کمال احترام به کتاب‌هایی که خودِ ایدئال را نشان می‌دهند -و با کمال احترام به تو، راندل پاتریک مک‌مورفیِ پرواز بر فراز آشیانۀ فاخته-، برای این که خواندنِ ما رشد‌ یابد، به مسیر صعب‌تری نیاز داریم.\nوقتی می‌بینم دانش‌آموزان کتاب‌هایی می‌خوانند که چندان تأییدشان نمی‌کند، به‌عنوان معلم، خوشحال می‌شوم. اما کتاب‌هایی که عاشقشانم، و دوست دارم دانش‌آموزانم نیز به‌وقتش به آن‌ها عشق بورزند، کتاب‌هایی‌اند که چالش‌هایی را پیش روی افراد می‌گذارند. بعد‌ها در زندگی می‌آموزیم که عشق، در بهترین حالتش، آسان و پایدار نیست. پیچیده است، به‌شکلی لذت‌بخش دشوار است و گاهی هم ناپایدار است. من عاشق «چکامه‌ای برای خویشتنِ» والت ویتمنم، اما خوب می‌دانم این شعر از من و دانش‌آموزانم مطالباتی خواهد داشت که محقق‌کردنشان دشوار است.شاید تحقق این مطالبات غیر‌ممکن باشد، حتی برای خود شاعر. خود ویتمن، به‌ویژه در باب نژاد، نتوانست به استاندارد‌هایی جامۀ عمل بپوشاند که ویتمنِ شاعر دربارۀ برابری مطرح می‌کرد. اما هرچه در «چکامه‌ای برای خویشتن» بیشتر غور می‌کنید، بیشتر درمی‌یابید این شعر تا چه اندازه بدیع و متفاوت است. ویتمن نابرابری را بر‌نمی‌تابد. همه باید در یک سطح باشند: همۀ ما برگ‌های چمنیم۴. او در همۀ این شعر شگرف نشانمان می‌دهد چگونه همچون آفتاب به آدم‌های سلطه‌طلب و اغواگر بی‌اعتنایی کنیم و امور روزمره و معمول را -که چمن تجسم آن است- در آغوش بکشیم.\nآیا در نگاه ویتمن بزرگی جایی دارد؟ بله، ازجمله آن بزرگی‌ای که ویتمن، خود، تا اندازه‌ای می‌دانست با شعر به دست آورده است. اما بزرگی در دمکراسی مستلزم متواضع‌بودن است، مانند تواضعی که ویتمن در لینکلن می‌دید. ویتمن این تساوی‌خواهی متفاوت را زمانی تجسم بخشید که در جریان جنگ داخلی به بیمارستان‌های واشنگتن دی‌سی رفت، آن هم درست پس از انتشار شعری که امرسون آن را «خارق‌العاده‌ترین نمونۀ قریحه و خرد» می‌دانست «که آمریکا تا به الان ارائه کرده است». او در آنجا به مدت دو سال مشتاقانه به سربازان زخمی و رو‌به‌مرگ خدمت کرد. برایشان کتاب می‌خواند، نامه‌هایی که می‌خواستند به خانه بفرستند را می‌نوشت، برایشان کتاب، غذا و تنباکو می‌آورد، و وقتی در حال احتضار بودند دستانشان را می‌گرفت و پیشانی‌شان را نوازش می‌کرد.\nآیا من، یا هر کس دیگری، می‌توانست به این استاندارد از تواضع دمکراتیک دست یابد؟ والت ناب‌ترین شعر آمریکا را سرود. سپس، شاید تا اندازه‌ای برای آنکه از شدت غرورش بکاهد، صحنه را ترک کرد و یکی از متواضع‌ترین متواضعان شد. او و لینکلن برخی روز‌ها از کنار یکدیگر می‌گذشتند و ویتمن به‌دقت به رفتار آرام و فروتنانۀ رئیس‌جمهور توجه می‌کرد؛ ظاهراً لینکلن برگ‌های چمن ۵ را خوانده بود (می‌گویند لینکلن مجبور شده بود کتاب را از دست ماری تاد ۶ نجات دهد که می‌رفت روانۀ شعله‌های آتشش کند چون می‌گفتند محتوایش هرزه است). عشق‌ورزیدن به ویتمن، آن‌گونه که من به او عشق می‌ورزم، بدین معناست که بپرسیم احتمالاً کسی قادر است مسیر او را دنبال کند و آیا در‌نهایت این مسیر سزوار دنبال‌کردن است؟ آن شعر شگرف منبع همیشگی سرور من است، و البته یک انگیزه‌بخش دائمی و منبع پرسشگری.\nآیا تفاوت فراوانی بین این عشق و عشق به همسری است که به هزار و یک علت تحسینش می‌کنید اما شما را به شیوه‌ای به چالش می‌کشاند که احتمالاً هرگز با او برابر نخواهید بود؟ چرا با کسی ازدواج کنیم که همواره با ما موافق است؟ به چالش ‌کشیده‌شدن از روی محبت بسیار مهم‌تر از آن است که تمجیدتان کنند و با شما هم‌رأی شوند. عشاقی که مدت‌هاست به یکدیگر دلباخته‌اند یکدیگر را به چالش فرامی‌خوانند. آن‌ها یکدیگر را به صداقت وامی‌دارند. گفت‌و‌گویی که ملزمم با والت دربارۀ بلند‌پروازی‌ها و واقعیت‌ها داشته باشم گفت‌و‌گویی مبتنی بر محبت و احترام است. آیا هرگز حل‌و‌فصلش خواهم کرد؟ احتمالاً خیر، اما قطعاً ارزش ادامه‌دادن دارد. این امر -البته امیدوارم- نوعی تعهد بزرگ‌سالی به اثری ادبی است. این رابطه مبتنی بر چیزی است که آگنوس فِلِچر، منتقد ادبی، «لذت دشوار» می‌نامد. این رابطه -البته امیدوارم- مدت‌زمانی طولانی دوام خواهد داشت.\nاین شکل از درگیر‌شدن با ادبیات است که دانش‌آموزان را به آن تشویق می‌کنم. می‌خواهم آن‌ها از نخستین مرحلۀ خواندن -که ممکن است ارزشمند باشد- عبور کنند و به نقطه‌ای برسند که کتاب‌هایی که می‌خوانند بر قدرتشان صحه بگذارد و به آن‌ها لذت ببخشد، اما به چالششان هم بکشد، آن‌گونه که دوستی عزیز چنین می‌کند. چنین کتاب‌هایی به‌آسانی شما را از چنگ خویش رها نمی‌کنند، اما درعین‌حال لذت و گرما را به ارمغان می‌آورند. این کتاب‌ها به همان اندازه، و شاید بیش از آنکه شما بخوانیدشان، شما را می‌خوانند.\nپسر‌بچه که بودم، ادعا می‌کردم از دارو خوشم می‌آید. همین بود که، برای بیماری‌های متنوع، فراوان دارو مصرف می‌کردم. برای آنکه خودم را به خوردن یک قاشق مایع چسبناک قهوه‌ای ترغیب کنم، عشقم به آن دارو را به همه جار می‌زدم، به‌سرعت به‌سمت قاشق سوپ‌خوری می‌دویدم و بااشتیاق آن را در دهانم فرو می‌بردم.\nالبته که من از آن دارو متنفر بودم. دروغ می‌گفتم. شاید لازم بود، شاید هم نه (فکر می‌کنم لازم نبود). اما خودم را متقاعد می‌کردم مزه‌اش را امتحان کنم. من از این واقعیت می‌ترسم که بسیاری از ما می‌خواهیم به دانش‌آموزانمان دارو بدهیم. ما از آن‌ها می‌خواهیم بشکه‌های نوشیدنی‌های مغذی را لاجرعه سر بکشند. و ما گاهی وظیفۀ خودمان می‌دانیم، ضمن آنکه دارو را توزیع می‌کنیم، بینی‌مان را بالا نگه داریم چون واقعیت آن است که ما نیز غالباً به اندازۀ دانش‌آموزان از آن دارو بدمان می‌آید. وقتی می‌شنوم معلمی می‌گوید «می‌خواهم دانش‌آموزانم بفهمند که …» (جای خالی را با عبارات مبتذل روز پر کنید)، می‌دانم که به صدایی از یک درمانگاه گوش می‌دهم. توزیع دارو تا اندازه‌ای به توزیع معجونی شیرین می‌ماند، آن هم زمانی‌که دانش‌آموزانمان دیگر به آن نیاز ندارند. وقتی بزرگ می‌شوند، به شیرینی‌جات نیاز ندارند، اما ضرورتی هم ندارد به آن‌ها افسنطین و تلخی بدهیم.\nشاید خواندن مرحلۀ دیگری هم داشته باشد، مرحلۀ نهایی، مرحله‌ای ورای مرحلۀ خودشیفتگی و ورای مرحلۀ درگیر‌شدن شورمندانه یا مرحلۀ گفت‌و‌گویی. یک بار با منتقدی پرآوازه و پر‌کار که به عشقِ شعر زندگی می‌کند شام می‌خوردم. او تقریباً دربارۀ همۀ شاعران مدرن مطلب نوشته بود و مطالب خوبی هم نوشته بود، اما تا به حال دربارۀ فراست نقدی ننوشته بود. نظرش را دربارۀ رابرت فراست پرسیدم. گفت از فراست خوشم می‌آید، واقعاً دوستش دارم، اما هرگز تمایل ندارم اشعارش را در یکی از آن شب‌های تاریک روح از حفظ بخوانم. شب تاریک روح: هیچ طنزی در کلامش نبود، و من تحت تأثیر قرار گرفته بودم.\nشما در شب‌های تاریک روحتان چه شعری را برای خودتان از حفظ می‌خوانید؟ احتمال می‌دهم شعری است که خودتان یافته‌اید. مدت‌های طولانی می‌شناختید، آن را سنجیده‌اید و خودتان را با آن مقایسه کرده‌اید. فهمیده‌اید این شعر کجا و چگونه دنیا را برای شما روشن می‌کند و کجا یارای این کار را ندارد. با آن به آرامش رسیده‌اید، و با اینکه هنوز لذت دشواری است، آن را کاملاً از آنِ خود کرده‌اید. شما شاعر را به برادر یا خواهر و دوست بدل کرده‌اید. شما در همان جبهه‌ قرار دارید، همان نبرد را از سر می‌گذرانید [که شعر به آن اشاره می‌کند]. و گرچه واژه‌ها و ارزش‌ها متفاوت‌اند، تا به انتها هم‌پیمانید. اکنون دیگر هم‌میهنید، برابر در نبردی برای ادامۀ زندگی و برای ادامۀ کار.\nهارولد بلوم، در اواخر عمرش، ابیات مشهوری از شعرِ «اولیس» تنیسون را با آواز می‌خواند.\nگرچه بسا چیزها از کف رفته، بسا چیزها بر جای مانده‌و گرچه ما را دیگر آن توان نیست که چون گذشته زمین و آسمان را به حرکت درآوریمما آنیم که آنیم، جانی چون قلب‌های قهرمانانهرنجور در گذر زمان و سرنوشت، اما استوار در ارادهپی کوشیدن، جوییدن، یافتن، و تسلیم نشدن.\nبی‌گمان بلوم به بیشتر آنچه شعر تنیسون درمجموع بر آن صحه می‌گذارد به دیدۀ تردید می‌نگریست. اما، در تلاشش برای ادامه‌دادن، در این شعر یک هم‌پیمان یافته بود، ادامه‌دادن به کارِ یاد‌دادن و یادگرفتن که هرگز به پایان نمی‌رسد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان          شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،       اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و       به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان          تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،    «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در  شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های  خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان  در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی  ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با  خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر  بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،    دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول  سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی  ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا  هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید  می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت  کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را مارک اِدموندسون نوشته و در تاریخ ۹ آوریل ۲۰۲۱ با عنوان «On Great Literary Loves and the Joyous, Complicated Brilliance of Walt Whitman» در وب‌سایت لیتراری ‌هاب منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «در ستایش عشق‌های شورمندانه به آثار ادبی» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ  فاطمه زلیکانی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۷ آبان ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• مارک ادموندسون (Mark Edmundson) استاد شعر رمانتیک و شعر مدرن در دانشگاه ویرجینیاست. حوزه‌های تخصصی او شکسپیر و فلسفۀ قرن نوزدهم را نیز در بر می‌گیرد. معلم: ادبیات در برابر فلسفه (Teacher: Literature against Philosophy) و مرگ زیگموند فروید (The Death of Sigmund Freud) از کتاب‌های اوست.\n[۱] شخصیت‌ اصلی کتاب ناطور دشت [مترجم].[۲] Self-Reliance: نام مقاله‌ای از امرسون [مترجم]. [۳] The Most of it[۴] اشاره به مجموعه‌ شعری از والت ویتمن به همین نام [مترجم].[۵] Leaves of Grass[۶] همسر لینکلن [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653935.json b/train/540653935.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d59cb2d348e8cdec7ef745deb63bce087fd77c7d
--- /dev/null
+++ b/train/540653935.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "خوشبختی دو نوع دارد؛ می‌خواهید اهل کدامش باشید؟",
+  "subtitle": "جدی‌ترین رویکرد‌ها به شادمانی با دو سنت فلسفی یونان باستان ارتباط دارند",
+  "introduction": "این روزها بازار فروش شادی و خوشبختی داغ است. هر کسی بساطی پهن کرده و توصیه‌هایی برای رستگارشدن می‌فروشد. آرتور بروکس می‌گوید نباید در این وضعیت آشفته گیج شد. در طول تاریخ، فقط دو سبک خوشبختی وجود داشته: یا کسانی که می‌گفتند برای خوشبختی باید راحت گرفت و لذت برد، یا آن‌هایی که لذت‌گرایی را تحقیر می‌کردند و می‌گفتند خوشبخت کسی است که به وظیفه‌اش عمل کند. آیا می‌توان این نزاع لذت و فضیلت را حل کرد؟",
+  "content": "آرتور بروکس، آتلانتیک — این روزها همه از رازهای شاد‌بودن سخن می‌گویند و شگرد‌های متنوعی ارائه می‌دهند؛ اما این روش‌ها، بیش از آنکه کمک‌کارمان باشند، سرگشته‌مان کرده‌اند. برخی از آن‌ها دستورالعمل‌هایی هستند که می‌توانند به رفتاری ثابت در زندگی‌ بدل شوند، مانند توصیه به بخشنده‌بودن و شکرگزاری‌کردن. برخی هم فعالیت‌هایی پیش‌پاافتاده‌اند، مانند خوردن کلم و تخته‌نرد بازی‌کردن. برخی از این روش‌ها هم صرفاً بنگاه کسب درآمد هستند.\nاما جدی‌ترین رویکرد‌ها به شادمانی با دو سنت فلسفی یونان باستان ارتباط مستقیم دارند؛ مروّجان این دو سنت فکری نیز اپیکور و اپیکتتوس هستند. اگر خلاصه بگویم، این دو فیلسوف به‌ترتیب بر لذت و فضیلت تأکید می‌کنند. همگی ما عموماً به یکی از این دو سبک گرایش داریم. حدود دو هزار سال است که بسیاری از چهره‌های شاخص فلسفه یکی از این دو مسیر را پی گرفته‌اند. اگر بدانید کجای این دو مسیر ایستاده‌اید، به فهم عمیق‌تری از خودتان دست می‌یابید. این فهم تازه کمکتان می‌کند راهبردهای بهتری اتخاد کنید و رویکرد متعادل‌تری به زندگی داشته باشید.\nمکتبی که اپیکور (۳۴۱-۲۷۰ قبل از میلاد) رهبری می‌کرد با نام خودش شناخته می‌شود: اپیکوریسم. وی باور داشت شادمانی محصول آتاراکسیا (رهایی از دغدغه‌های ذهنی) و آپونیا (فقدان درد جسمانی) است. فلسفۀ وی را می‌توان این‌گونه توصیف کرد: «از چیزهایی که دردآورند یا شما را می‌ترسانند پرهیز کنید». اپیکوری‌ها عموماً هر آنچه را مایۀ رنج و ناراحتی است ناپسند می‌شمرند و حذف تهدید‌ها و مشکلات را کلید رسیدن به زندگی شاد‌تر می‌دانند. تصور نکنید اپیکوری‌ها تنبل و بی‌انگیزه هستند. در بسیاری از موارد، عکس این قضیه صادق است. نکته آن است که آن‌ها ترس‌ و رنجِ دیرپا را ذاتاً ضروری و سودمند نمی‌دانند و درعوض بر لذت‌بردن از زندگی تمرکز می‌کنند.\nاپیکتتوس (متولد سال ۵۰ قبل از میلاد و متوفی به سال ۱۳۵ بعد از میلاد) از برجسته‌ترین فیلسوفان رواقی است. وی باور داشت شادمانی محصول یافتن معنای زندگی و پذیرش سرنوشت خویشتن است. وی بر اخلاقی زیستن نیز تأکید می‌کرد، فارغ از آنکه زیست اخلاقی چه هزینه‌هایی به زندگی شخصی ما تحمیل می‌کند. جانِ اندیشۀ فلسفی او این است: «مرد باش و به وظیفه‌ات عمل کن». آن‌ها که سبک زندگی رواقی را دنبال می‌کنند معتقدند شادی حقیقی با چشم‌بستن بر لذات حاصل می‌شود. جای تعجب نیست که رواقیون عموماً افراد سخت‌کوشی‌اند که نگاهشان به آینده معطوف است و برای دست‌یابی به هدف زندگی‌شان (هدفی که خود تعریف می‌کنند) هزینه‌های هنگفت شخصی را بی‌‌شکایت متحمل می‌شوند. آن‌ها کلید خوشبختی را گذر از رنج و ترس می‌دانند، نه پرهیز از آن‌ها.پذیرش یکی از این دو سبکِ زندگی به معنای نفی دیگری نیست. اپیکوریان و رواقیان می‌توانند با یکدیگر هم‌زیستی مسالمت‌آمیز یا حتی زندگی مشترک داشته باشند (من و همسرم ترکیبی از این دو نگاه را در زندگی مشترکمان ایجاد کرده‌ایم)، اما تجربه می‌گوید اپیکوری‌ها و رواقیون عمدتاً رویکرد مقابل را تحقیر می‌کنند. به نظر می‌رسد مادامی‌که این دو فلسفه بوده‌اند، هر یک از این دو سنت فکری دیگری را تحقیر کرده ‌است و این امر عمری به درازای تاریخ این دو فلسفه دارد. دیوگنس لائرتیوس، زندگی‌نامه‌نویس قرن سوم، می‌نویسد «اپیکتتوس اپیکور را مُبلّغی زن‌صفت می‌نامید و او را به باد ناسزا می‌گرفت». تاریخ سندی ارائه نمی‌دهد، اما می‌توان به‌آسانی تصور کرد اپیکور به اپیکتتوس این‌گونه پاسخ می‌داد: «حالا خیلی هم سخت نگیر، رفیق».\nفلاسفه تقریباً به‌مدت دو هزار سال همواره این پرسش را مطرح کرده‌اند که کدام‌یک از این دو رویکرد زندگی بهتر و شادمانی فزون‌تری را به ارمغان می‌آورد، اما من در اینجا هدف دیگری را دنبال می‌کنم. هر دو رویکرد محاسن و معایبی دارند. می‌خواهم بدانم هر یک از ما، فارغ از گرایشمان به یکی از این دو سنت فکری، از نحلۀ مقابل چه می‌آموزیم.\nبه اعتقاد اپیکور، اندوه ثمرۀ افکار منفی است؛ علت آن است که بی‌جهت احساس گناه می‌کنیم، از اموری می‌ترسیم که نمی‌توانیم کنترلشان کنیم و بر وقایع ناخوشانید زندگی که گریزی از آن‌ها نیست تمرکز می‌کنیم. همگی این‌ها رهزن شادی‌اند. چاره آن است که آن‌ها را از ذهنمان بیرون کنیم. اپیکور، برای آنکه در رسیدن به شادی موفق شویم، «درمانی چهار‌ماده‌ای» پیشنهاد می‌دهد: از خدا واهمه نداشته باشید، اندیشۀ مرگ را به خود راه ندهید، آنچه خوب است آسان به کف می‌آید (کافی است برای شاد‌بودن توقعاتمان را کم کنیم)، و تحمل آنچه ناخوشایند است آسان است (کافی است حتی در میانۀ رنج‌ها بر امور لذت‌بخش تمرکز کنیم). این اتفاق آسان‌تر خواهد شد وقتی خودمان را در محیطی آرام و در جمع افرادی گرم و صمیمی قرار می‌دهیم.\nاپیکور مروج هدونیا بود، مفهومی که از آن واژۀ هدونیسم یا لذت‌جویی را استخراج کرده‌ایم. کاربرد امروزی این واژه احتمالاً چندان خوشایند او نمی‌بود و آن را به رسمیت نمی‌شناخت. مراد اپیکور از بیرون‌راندن افکار منفی بی‌مبالاتی و هرزگی نیست. شایعات بی‌اساس از مهمانی‌های ناهنجار و مجالس عیش‌و‌نوشی حکایت می‌کنند که اپیکور برگزار می‌کرد، اما او معتقد بود این خطاست که برای به‌دست‌آوردن لذت‌های سادۀ دنیوی تلاش کنیم، چون این لذت‌ها درنهایت خشنودمان نمی‌کنند. در مقابل، خرد بهترین سلاحی است که اپیکور برای مقابله با اندوه توصیه می‌کند. برای مثال، وقتی ترس از مرگ وجودمان را در بر می‌گیرد، اپیکور این عبارت را به کار می‌برد: «ما با مرگ سروکاری نداریم. آنجا که ما هستیم مرگ نیست و آنجا که مرگ هست ما دیگر نیستیم».\nدر مقابل هدونیا، رویکرد رواقیِ ائودایمونیا قرار دارد. این واژه به سبکی از زندگی اشاره دارد که در آن بیشترین توانمان را در خدمت عالی‌ترین آرمان‌هایمان به کار می‌بندیم. اخلاق‌گرایی و طبیعت‌گرایی دو ویژگی بارز رواقی‌گری است؛ این بدین معناست که برای بهبود زندگی آنچه می‌توانیم را تغییر دهیم، و آنچه نمی‌توانیم تغییر دهیم را بپذیریم. («دعای آرامش»۱ به‌شدت رواقی است). اپیکتتوس در رسالۀ خود می‌نویسد «انتظار نداشته باشید اتفاقات آن‌گونه که دوست دارید رقم بخورند، بلکه آرزو کنید آن‌گونه رقم بخورند که باید، و شما نیز به‌خوبی با آن‌ها کنار بیایید».\nمراد از اخلاق‌گرایی آن است که فضیلت را باید شناخت و باید به‌خاطر خود فضیلت از آن پیروی کرد. اپیکور در کتاب گفتار‌ها می‌نویسد «نخست به خود بگویید می‌خواهید چگونه انسانی باشید؛ سپس برای رسیدن به آن کارهای لازم را انجام دهید». به بیان دیگر، برای خودتان یک منش اخلاقی تعریف کنید و بر اساس آن زندگی کنید؛ سخت تلاش کنید و هیچ راه فراری برای خودتان نگذارید.\nاپیکوری‌ها و رواقی‌ها بر جنبه‌های گوناگون زندگی و نیز بر مرگ تمرکز می‌کنند. فلسفۀ اپیکوری معتقد است باید عمیقاً و مجدانه به شادی فکر کنیم، حال‌آنکه به اعتقاد رواقی‌ها جست‌و‌جوی شادی امری پارادوکسیکال است، بدین معنا که برای به‌دست‎آوردن شادی باید فراموشش کنید. خوشبختانه، اگر هدفِ زندگی را دنبال کنیم، شادی به‌دنبالِ آن خواهد آمد. علاوه‌براین، اپیکور تشویقمان می‌کند تا زمانی که زنده‌ایم مرگ را نادیده بگیریم. اپیکتتوس در مقابل اصرار دارد با مرگ مواجه شویم و دائم در آن تعمق کنیم. این توصیه به یکی از مراقبه‌های آیین بودا شباهت دارد. در این تمرین ذهنی، که تدبّر در مرگ نام دارد، راهب‌ها مرگ خود و مراحل فساد جسم را تجسم می‌کنند.\nهیچ پژوهشی تا‌به‌حال‌ بدین پرسش نپرداخته است که چرا برخی افراد طبعاً به اپیکوریسم و برخی دیگر به رواقی‌گری گرایش دارند. تردیدی نیست که مؤلفه‌های ژنتیکی تأثیرگذارند، چراکه بخش درخورتوجهی از شخصیت جایی در دی.ان.ای ما رمز‌گذاری شده است. اما می‌توان برای سبک تربیتی نیز نقشی قائل بود: پژوهشگری نشان داد، در خانواده‎هایی که سبک زندگی‌ والدین مهر تأییدی بر ائودایمونیا بود، فرزندان نیز در جست‌وجوی ائودایمونیا بودند. در مقابل، در خانواده‌هایی که والدین سبک زندگی هدونیایی را دنبال می‌کردند، فرزندان نیز در زندگی خود همین سبک را الگو قرار می‌دادند و لذت‌های زندگی را از این رویکرد کسب می‌کردند. معنای ضمنی این پژوهش کاملاً روشن است: اگر دوست دارید فرزندانتان بیش از هر چیز طالب شرافت باشند و به وظایف اخلاقی‌شان عمل کنند، خودتان نیز چنین کنید. اگر هم تلاش کنید با پرهیز از رنج‌ها به شادی دست پیدا کنید، احتمالاً فرزندانتان نیز چنین خواهند کرد.مردم قرن‌ها از این صحبت کرده‌اند که کدام‌یک از این دو رویکرد برای دست‌یابی به شادی مناسب‌تر است؛ آن‌ها عمدتاً تصور می‌کنند دربارۀ یک موضوع واحد حرف می‌زنند، حال‌آنکه چنین نیست. حقیقت آن است که هر یک از این دو رویکرد جنبه‌های متفاوت شادی را دنبال می‌کند: روش اپیکوری خوشی و لذت را به ارمغان می‌آورد و شیوۀ اپیکتتوسی معنا و هدف را به زندگی‌مان اضافه می‌کند. پژوهشگرانی که شادی را مطالعه می‌کنند معتقدند آمیزه‌ای از همۀ این امور می‌تواند بیش از هر چیز دیگر یک زندگی به‌واقع شاد را برایتان رقم بزند. همان‌طور که اکثرمان درک کرده‌ایم، اگر یکی از این دو کفه بیش از اندازه سنگین شود و زندگی سرشار از خوشی‌های کم‌مایه یا آکنده از تصمیمات خشک و جدی باشد، زندگیِ خوبی را تجربه نمی‌کنیم.\nبنابراین، سؤال بنیادین آن است که این دو رویکرد را در زندگی چگونه ترکیب کنیم که حاصل کار خوشایند باشد. سه راهکار ارائه می‌کنم:\n۱.خودت را بشناساین عبارت یکی از عبارت‌های مشهور معبد دِلفی در یونان باستان است که بر بالای معبد آپولو حک شده بود. این جمله به این حقیقت بنیادین اشاره دارد که، اگر ندانیم هم‌اکنون کجاییم، نمی‌توانیم در زندگی روبه‌جلو گام برداریم. برای اینکه بدانیم کجاییم، نخست باید به سؤالی که هم‌اکنون می‌پرسم صادقانه پاسخ دهیم. سؤال این است: وقتی سرحال نیستم، آیا به‌طور طبیعی سعی می‌کنم کاری انجام دهم تا اوقاتم خوش شود و لذت ببرم یا ذهنم متوجه معنا و هدف زندگی‌ام می‌شود؟ حالت اول نشانۀ آن است که شما به اپیکوریسم تمایل دارید و حالت دوم گویای این حقیقت است که کفۀ رواقی‌گری در شما سنگین‌تر است.\nاگر علمی‌تر بگوییم، ابزارهای متعددی ساخته شده‌اند تا گرایش‌های اپیکوری یا رواقی را تشخیص دهند. این ابزارها از دل پژوهش‌های علمی به دست آمده‌اند. برای مثال، پژوهشگران پژوهشی را در ژورنال مقالات آکادمی ملی علوم۲ عرضه کردند که کمک می‌کند گرایش‌های لذت‌جویانه را تشخیص دهیم. گرایش‌های ائودایمونیایی را نیز می‌توان با «پرسش‌نامۀ معنای زندگی» اندازه گرفت که از سایت «مرکز پرسش‌نامۀ شادی اصیل» در دانشگاه پنسیلوانیا در دسترس است. دلایل خوبی در دست است که این پرسش‌نامه گرایشات ائودایمونیایی را به‌خوبی اندازه می‌گیرد (بر اساس این آزمون، متوجه شدم تلاش‌هایم برای یافتن معنای زندگی امتیاز بالایی می‌گیرد، اما موفقیتم در یافتن این معنا کمتر از حد متوسط است).\n‌۲. وجه دیگر را تقویت کنیدترکیب لذت و معنا بدین معنا نیست که آنچه را دارید سرکوب کنید، بلکه باید آنچه ندارید را تقویت کنید. به‌محضِ اینکه گرایش خود را شناختید، می‎توانید راهبردهایی ابداع کنید تا با تکیه بر آن‌ها نظمی را که به‌دنبالش هستید تقویت کنید (البته با این فرض که هنوز به تعادل نرسیده‌اید‎).\nدر پایان هر روز، رخداد‌هایی را که از سر گذرانده‌اید بررسی کنید و سؤالات زیر را از خودتان بپرسید. این سؤالات کمکتان می‌کند بین این دو کفۀ ترازو تعادل و تناسب برقرار کنید.\n•       آیا این اتفاق لذت‌بخش بود؟ آیا معنا هم به من داد؟ •       آیا این اتفاق مرا ترساند؟ آیا از آن درسی گرفتم تا در آینده کمتر بترسم؟•       آیا این اتفاق به نفعم بود؟ آیا این اتفاق به نفع دیگران هم بود؟\nتلاش کنید به‌گونه‌ای زندگی کنید که بتوانید به هر دو قسمت این سؤالات پاسخ مثبت دهید.\nاز دیگر کارهایی که می‌توانید انجام دهید آن است که خودتان را درگیر فعالیت‌های عملی کرده و از این طریق نقطه‌ضعف‌هایتان را مدیریت کنید. برای مثال، رواقی‌ها می‌توانند برنامه‌ریزی کنند و هر آخرهفته را با دوستانشان بگذرانند و کارها را به حال خود رها کنند. اپیکوری‌ها هم بهتر است کاری دشوار و طاقت‌فرسا انجام دهند، برای مثال برای دوی ماراتون آموزش ببیند. رواقی‌ها باید این ستون را که از شادی سخن می‌گوید بخوانند و آخرهفته‌ها با دوستانشان دربارۀ آن صحبت کنند. اپیکوری‌ها هم باید حین دویدن به واقعیت و معنای مرگ بیندیشند.\n۳. برای شادمانی از هر دو رویکرد استفاده کنیددر پایان، مهم است اهدافی را در زندگی‌تان دنبال کنید که در راه رسیدن به ‌آن‌ها هر یک از این دو رویکرد دیگری را تقویت کند. این کار آسان است و قبلاً در مقالۀ دیگری از آن سخن گفته‌ام. اطمینان حاصل کنید این چهار مورد در زندگی‌تان حضور داشته باشند: ایمان، خانواده، دوست و کاری که در آن موفقید و با آن به دیگران نیز خدمت می‌کنید. هرکدام از این موارد توانمندی شما را در رواقی‌گری و اپیکوریسم نشان می‌دهد: همۀ این چهار مورد مستلزم آن است که، در معنای اپیکوری، هر لحظه را به‌کمال درک کنیم و از آن لذت ببریم و، در معنای رواقی‌ نیز، سخت کار کنیم و سرسختانه به تعهداتمان پایبند باشیم.\nجان کلام در این عبارت قدیمی خلاصه شده است که می‌گوید : بهترین رویکرد به شادی متعادل‌ترین رویکرد است. رالف والدو امرسون در مقاله‌اش تحت عنوان «تاریخ طبیعی خرد»۳ این حقیقت را به‌اختصار این‌گونه بیان می‌کند: «شخصیت‌ افراد و استعداد‌های آن‌ها تکمیل‌کنندۀ یکدیگرند. جهان بر تعادل نیروی‌های متضاد استوار است».\nالبته که گفتنش آسان‌تر از انجام‌دادنش است. ما چه اپیکوری باشیم و چه رواقی، همواره طالب آنیم که آنچه به‌طور طبیعی نصیبمان می‌شود را دوبرابر کنیم، اما این مسیر ما را به افراط می‌کشاند و در نهایت ما را از سلامت و شادکامی دور می‌کند. ضرب‌المثلی قدیمی می‌گوید «کار، بدون تفریح، عقل‌ را ذایل می‌کند». «تفریح بدون کار هم شما را به اسباب‌بازی بدل می‌کند». عبارت دوم را رمان‌نویسی به نام ماریا اجوُرث، در سال ۱۸۲۵، در تکمیل ضرب‌المثل نخست نوشت. دقیقاً هم همین‌طور است.\nپس ای رواقیون! شب‌ها را به خودتان استراحت دهید و دیگر کار نکنید. و ای اپیکوری‌ها! وقتش رسیده است کمی کار کنید.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان          شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،       اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و       به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان          تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،    «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در  شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های  خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان  در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی  ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با  خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر  بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،    دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول  سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی  ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا  هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید  می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت  کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را آرتور بروکس نوشته و  در تاریخ ۲۸ ژانویۀ ۲۰۲۱ با عنوان «There Are Two Kinds of Happy People» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «خوشبختی دو نوع دارد؛ می‌خواهید اهل کدامش باشید؟» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ فاطمه زلیکانی  منتشر شده است.  وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۲ مرداد ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• آرتور بروکس (Arthur Brooks) یکی از نویسندگان آتلانتیک است و در دانشگاه هاروارد رهبری عمومی و مدیریت تدریس می‌کند. بروکس ده کتاب تألیف کرده است که از این میان می‌توان به کتاب جادۀ آزادی (The Road to Freedom) اشاره کرد.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۱۹ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ نوزدهم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n [۱] اشاره به این عبارت مشهور است که می‌گوید: «پروردگارا، آرامشی ده تا بپذیرم آنچه را که نمی‌توانم تغییر دهم، شهامتی ده تا تغییر دهم آنچه را که می‌توانم و خردی ده تا تفاوت این دو را تشخیص دهم» [مترجم].[۲] Proceedings of the National Academy of Sciences[۳] The Natural History of Intellect\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653936.json b/train/540653936.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..1ad074864d813755f2c1c3f7fd0abad55195588a
--- /dev/null
+++ b/train/540653936.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در مهمانی‌های شبانۀ ‌آدم‌های پولدار چه می‌گذرد؟",
+  "subtitle": "یک استاد جامعه‌شناسی چندسال را در مهمانی‌هایی سپری کرد که میلیون‌ها دلار پول در آن‌ها خرج می‌شد",
+  "introduction": "اشلی میرز، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه بوستون، به لطف ویژگی‌های ظاهری‌اش توانست به مهمانی‌های دیوانه‌واری راه‌ بیابد که جز مردان پولدار و مدل‌ها کس دیگری امکان ورود به آن‌ها را نداشت. مهمانی‌هایی که قرار بود خستگی همیشگی این مردان قدرتمند را با افراطی‌ترین خدمات برطرف کند. تحقیق او سراغ بازیگران مختلفی می‌رود که در این نمایشِ جلوه‌فروشانۀ ثروت و قدرت نقش ایفا می‌کنند. از کسانی که این مهمانی‌ها را ترتیب می‌دهند، تا کسانی که به آن‌ها دعوت می‌شوند.",
+  "content": "اَشلی میرز، لیترری‌هاب — سال ۲۰۱۰، شروع کردم به دوستی با بزم‌آرایانِ۱میخانه‌ها، یعنی آدم‌هایی که برای «اشخاص بسیار مهم» جهان مراسم عیش‌ونوش ترتیب می‌دهند. چند سال بعدی عمرم به این گذشت که روزها با ۴۴ بزم‌آرا مصاحبه کنم و شب‌ها، در حالی دنبالشان راه بیفتم که کفش‌های پاشنه‌ده‌سانتیِ لازم را می‌پوشیدم و کیف شَنِل دست‌دوم روی دوشم می‌انداختم؛ آن اوایل در نیویورک و بعدها در میامی، همپتونز و کَن.\nیک استاد جامعه‌شناسی شب‌ها تا دیروقت در میخانه‌های شبانه‌ای که بطری‌فروشی۲ می‌کردند چه کار داشت؟ هم‌زمان با احیای اقتصاد پس از رکود بزرگ، رفته‌رفته روشن شد که جریان دستاوردهای مالی به‌نحو نامتناسبی به‌سوی آن‌هایی است که از قبل در صدر نردبان طبقاتی قرار گرفته بودند. درحالی‌که نرخ بیکاری به‌تدریج بالا می‌رفت، بانکدارها جشن تولدهای میلیون‌دلاری می‌گرفتند و الیگارش‌ها در می‌فرِ لندن، در بریزوبپاشِ بطری‌فروشی گوی سبقت را از یکدیگر می‌ربودند.\nپولدارها سرخط اخبار را با آثار هنری گران‌قیمت، قایق‌های تفریحی و هواپیماهای شخصی اشغال می‌کردند و همۀ این‌ها با جزئیات رنگارنگ در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شدند؛ از همه چشمگیرتر صفحۀ بچه پولدار‌های اینستاگرام بود و حتی فید اینستاگرام ملانیا ترامپ -این را در سال ۲۰۱۶ حین اسکرول‌کردن با دهانی که از حیرت باز مانده بود فهمیدم- که قرار بود به‌زودی بانوی اول کشور شود. او پوشیده در کت‌های خز در آن پنت‌هاوسِ طلایی در خیابان پنجم۳، برای گرفتن سلفی ژست گرفته بود.\nمن به‌این‌دلیل به مجلس عیش آدم‌های خیلی مهم پیوستم که می‌خواستم بفهمم پولدارها چه فکری دربارۀ ریخت‌وپاش‌های لگام‌گسیخته‌ای می‌کنند که از دید آن‌ها که بیرون گود نشسته‌اند، کارهایی مسخره و مضحک به نظر می‌رسد. آنچه دریافتم اقتصاد عجیبی بود از زیبایی و پول که هم در صورت‌بندی‌اش از‌ جنسیت به‌گونه‌ای بهت‌آور کلیشه‌ای بود و هم در یافتن شیوه‌های برای ترکیبِ استثمار و لذت، شگرف و عجیب به نظر می‌رسید. پنج نکتۀ عجیبی که از عیاشی با آدم‌های خیلی مهم جهان فهمیدم را در ادامه بخوانید.\nپولدارها مُضحک‌اند و خودشان این را می‌داننددر قلمروی مجالس عیش آدم‌های خیلی مهم، میخانه‌ها موقعیتی برای جت‌سوارها۴درست می‌کنند تا ازرهگذر بطری‌فروشی ثروتشان را به نمایش بگذارند. پیش از همه‌گیری کُرونا، اضافه‌بهای یک بطری شامپانی در میت‌پکینگ دیستریکت، چیزی حدود ۱۰۰۰ درصد بود. بطری‌ها اندازه‌هایی بزرگ و نام‌هایی برگرفته از کتاب مقدس دارند: یربعام (۴.۵ لیتر) و متوشالح (۶ لیتر). دومی معادل ۸ بطری معمولی است و یک شیشۀ آن، حوالی سال ۲۰۱۵ در نیویورک، ۴۰ هزار دلار قیمت داشت.\nبا افزایش اندازۀ بطری‌ها در منو، قیمتشان نه به‌صورت خطی، بلکه تصاعدی افزایش می‌یابد، ازآن‌رو که آنچه این افراد واقعاً می‌خرند نه محتوی بطری، بلکه زرق‌وبرق آن است. در دنیای این میخانه‌ها به ولخرج‌ترین‌ها لقب «وال» داده‌اند. وال‌ها آدم‌هایی‌اند که در یک شب بیش از ده هزار دلار خرج می‌کنند. برخی از وال‌ها صورت‌حساب‌های افسانه‌ای دارند؛ یکی از آن‌ها ژو لو، تاجر بدنام مالزیایی است که در سال ۲۰۱۰ در سن تروپز، طی یک شب بیش از ۲ میلیون دلار خرج کرده است. (لو اکنون پناهنده‌ای بین‌المللی است که در سه کشور به‌جرم کلاهبرداری‌ تحت تعقیب است).\nهنگامی‌که وال‌ها ولخرجی را شروع می‌کنند، فضای میخانه از هیجان لبریز می‌شود: حاضرین پایکوبی می‌کنند و وقتی‌که زنان پیش‌خدمت بطری‌های شامپانیِ پوشیده از فشفشه را سر میز پولدارها می‌برند، عکس می‌گیرند.\nاما بیرون از باشگاه، در طول مصاحبه، وقتی از این آدم‌ها دربارۀ صورتحساب میخانه‌شان می‌پرسیدم، از چنین اسراف‌کاری‌هایی مشمئز می‌شدند و اکثرشان این کارها را به‌عنوان چیزی مبتذل و «مضحک» تقبیح می‌کردند. مشتری‌هایی که هزاران دلار خرج عیاشی در میخانه‌های شبانه کرده بودند، وقتی در کافه‌های ساکت یا سالن اجتماعات شرکت‌ها حرف می‌زدند، اهمیت این مبالغ را از آنچه هست کمتر نشان می‌دادند و به سایر مشتریانی اشاره می‌کردند که به خرج‌های بیشتر شهره‌اند؛ مشتریانی ازقبیل الیگارش‌ها یا عرب‌ها.\nیک بانکدار در نیویورک به من گفت «این‌ها آدم‌هایی‌اند که نان بازویشان را نمی‌خورند». مشتری‌هایی که من با آن‌ها ملاقات کرده‌ام می‌خواستند سخت‌کوش و سزاوارِ موفقیت مادی‌شان به‌نظر برسند. آن‌ها با اندکی گلایه استدلال می‌کردند که وقتی به این سختی کار می‌کنند، آیا لیاقت آن را ندارند که گاه‌گداری دست به تفریحات افراطی بزنند؟\nاینجا یکی از تنش‌های بنیادین امتیازات طبقاتی پدیدار می‌شود: سرآمدان اقتصادی اغلب از واقعیتِ ثروتشان، و نابرابری‌ای که این ثروت مدافع آن است ناراحت‌اند، اما درعین‌حال از آنچه با خود به ارمغان می‌آورد لذت می‌برند.\nدر  مهمانی‌های تشریفاتی آدم‌های خیلی مهم هیچ زنی دیده نمی‌شود. دختر اما فراوان استهر میخانه‌ای برای اینکه بتواند خود را به‌منزلۀ مکانی درجه یک متمایز کند، به جمعیتی نیازمند است که به‌اصطلاح «باکیفیت» باشند و این کیفیت در دو شاخص خلاصه می‌شود: مردانی که پول داشته باشند و زنانی که زیبا باشند. هدف این است که همیشه تعداد زنان به‌نحوی چشمگیر بیشتر از مردان باشد. میخانه‌ها برای نیل به این هدف بزم‌آرایان را استخدام می‌کنند تا زنانی را به خدمت گیرند که از نوعِ بسیار خاصی از زیباییِ دسترسی‌ناپذیر بهره داشته باشند: مدل‌هایی از دنیای مُد که لاغر، غالباً سفیدپوست و معمولاً جوان‌اند.\nبزم‌آرایان تلاش زیادی می‌کنند تا مدل‌هایی را از دنیای مُد پیدا کنند، آن‌ها را به خدمت بگیرند و به میخانه‌ها بیاورند؛ معمول این است که آن‌ها را با غذاهای رایگان و گیلاس‌های تمام‌نشدنی شامپانی، و نیز گاهی با حمل‌ونقل و اقامت رایگان در مقاصد گردشگری جت‌سوارها همچون کَن و سن‌بارت، تطمیع کنند. از مدل‌ها که بگذریم، بهترین جایگزین‌ها «عادی‌های خوب» هستند، زنانی با ظاهری که می‌توانست از آنِ یک مدل باشد. این زنان دو نشانۀ جسمانی بااهمیتی را دارند که خبر از جایگاه رفیع اجتماعی‌شان می‌دهد: بلندقامتی و باریک‌اندامی؛ هرچند ممکن است چند سانتی‌متر کوتاه‌تر یا چند سالی پیرتر از معیارها باشند و به این ترتیب بود که این استاد جامعه‌شناسی توانست جایی در این بازی پیدا کند.\nتمام زنانی که این «سرمایۀ جسمانی» را دارند همه‌جا دختر خوانده می‌شوند. در میخانۀ آدم‌های خیلی مهم، هیچ زنی نیست، چون «دختر»، دستۀ اجتماعی به‌طور کلی متفاوتی است از زن. فقط هم مربوط به سن‌وسال نیست. من نیز در ۳۲ سالگی، حدوداً ده سال جوان‌تر از اکثر آن‌ مردها، همچنان دختر بودم. دختر دیگر چیست، وقتی هر زنی می‌تواند از سال‌های نوجوانی تا دهۀ چهارم زندگی‌اش دختر باشد؟\nواژۀ «دختر» در اواخر قرن نوزدهم در انگلستان، به‌منظور توصیف زنانِ مجردِ طبقۀ کارگر که فضای اجتماعی نوظهوری میان کودکی و بزرگسالی را اشغال کرده بودند رواج یافت. دختر، بااینکه کودک نبود، ازاین‌منظر کودکانه تلقی می‌شد که هنوز مانده بود تا همسر یا مادر بشود و تصور می‌شد که خود را مشغول سرگرمی‌های «سبک‌سرانه‌ای» همچون تفریحات شهری می‌کند. هر زنی درنتیجۀ نشست‌وبرخاست با یک بزم‌آرا، پوشیدن کفش پاشنه‌بلند و عضو شدن در یک میخانۀ آدم‌های خیلی مهم، تبدیل به دختر می‌شود. زیرا در این جهان دورازدست، منطقی ناگفته اما به‌شدت مورد توافق وجود دارد: دخترها ارزشمندند، اما زنان نه.\nدختران ارز هستند، اما بیشترین ارزش را برای مردان دارنداکثر بزم‌آرایانی که من با آن‌ها عیش‌ونوش کردم، خاستگاه اجتماعی بلندمرتبه‌ای نداشتند. از خانواده‌های طبقۀ متوسط یا کارگر آمده بودند و تعداد اندکی از آن‌ها دانشگاه را تمام کرده بودند. بااین‌احوال، شامپانی گران‌قیمت می‌نوشیدند و با طبقۀ مرفه فضایی اجتماعی را شریک می‌شدند. این به‌خودی‌خود در آمریکا، با نرخ نسبتاً پایین تحرک اجتماعی‌اش، دستاوردی چشمگیر است. دختران راهی پیش پای بزم‌آرایان می‌نهند تا با طرف‌های ارزشمند در فضاهایی اختصاصی ملاقات کنند، فضاهایی که درغیراین‌صورت هیچ شانسی برای حضور در آن‌ها نداشتند.\nبزم‌آرایان با تعدادی «دختر خوب» می‌توانند توجه مدیران میخانه‌ها را جلب کنند که به آن‌ها شبی ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ دلار بپردازند تا در فضاهای متعلق به آن‌ها مهمانی بر پا کنند. دخترها همچنین به بزم‌آرایان کمک می‌کردند تا با مردان ثروتمند پیوندهای اجتماعی برقرار کنند. بزم‌آرایان این مردان ثروتمند را به چشم سرمایه‌گذاران بالقوه برای ریسک‌های تجاری‌شان، ازقبیل راه‌انداختن میخانه یا رستوران خودشان می‌دیدند. یک بزم‌آرا که پیش از آنکه در یک میخانۀ اختصاصی میزبانِ مدل‌ها باشد، در محلۀ زادگاهش، تلفن همراه می‌فروخت، شرح داد که چگونه مدیریت یک باشگاه و مشتریانِ درجه یک آنجا را تحت تأثیر قرار داده است: «کل کاری که باید بکنی اینه که با یه مشت دختر این‌ور و اون‌ور بری».\nواضح بود که مردان می‌توانند از دخترها برای پیش‌برد جاه‌طلبی‌های اجتماعی و تجاری‌شان استفاده کنند. آنچه وضوح کمتری داشت این بود که خودِ دخترها هم می‌توانند از زیبایی‌شان منتفع شوند. معلوم شد که زیبایی زنانه برای مردان ارزش بیشتری داشت تا برای دخترانی که زینت‌بخش آغوش آن‌ها بودند. دختران می‌توانستند مولد بازده هنگفتی از سرمایه‌ای باشند که تقریباً به‌تمامی در دستان مردان متمرکز شده است.\nبزم‌آرایان مرد برای بهره‌بردن از زیبایی دخترها از بزم‌آرایان زن، که برای موفقیت در این شغل دست‌وپا می‌زدند، موقعیت بهتری داشتند. در نیویورک، تنها یکی از هفده میخانه‌ای که مرتب در آن حضور داشتم متعلق به یک زن بود. جهان زندگیِ شبانۀ آدم‌های خیلی مهم را مردان برای مردان اداره می‌کنند؛ دختران سوخت این جهان‌اند.\n\nمردان پولدار عاشق تنفر از مدل‌ها هستندعلی‌رغم تمام ارزشی که مدل‌ها برای این محیط داشتند، بزم‌آرایان و مشتری‌ها هر دو آن‌ها را به دیدۀ تحقیر نگاه می‌کردند و جدی نمی‌گرفتند. زنان با استفاده از «سرمایۀ جسمانی» خود، همان مشخصۀ اصلی‌ای که در بدو امر برای ورود به فضای آدم‌های خیلی مهم نیاز داشتند، وارد وضعیت مبهمی می‌شدند که سایر کیفیت‌هایشان را تقریباً نامرئی می‌کرد.\nواقعیت این است که من در این محیط با زنانی گوناگون، با سوابق و اهداف حرفه‌ای متنوعی ملاقات کردم. این درست که تعداد زیادی مدل کم‌سن‌وسال و تحصیل‌نکرده میزهای بزم‌آرایان را شلوغ می‌کردند، اما دانشجوهایی با رشته‌هایی اعم‌از مُد، حقوق و تجارت نیز آنجا بودند. اغلب کنار زنان شاغل جوانی می‌نشستم که حرفۀ تازۀ خود را در حوزه‌های متنوعی همچون معاملات ملکی و پزشکی آغاز کرده بودند. اما به‌این‌دلیل که مهمان بزم‌آرایان بودند، مردان فرض را بر این می‌گذاشتند که همگی «دختران عیاشی» هستند که شغل و زندگی شخصی‌شان لاجرم بی‌ثبات است.\nمشتری‌ها از اینکه شب‌ها در کنار دختران عیاش باشند خوششان می‌آمد، اما آخرین چیزی که می‌خواستند در نور روز ببینند، همین دختران بودند، زیرا تصور می‌کردند چنین زنانی بی‌بندوبارند و به درد رابطۀ بلندمدت نمی‌خورند. دختران عیاش منبعی برای روابط سطحی بودند، اما گزینه‌ای برای همسر آینده نه.\n«دختر عیاش» استعاره‌ای جنسیت‌زده و طبقاتی است که زنان را به‌دلیل دسترسی به جهانی از ثروت و قدرت که به‌صورت تاریخی از آن محروم شده‌اند، تنبیه می‌کند. کمتر دانشجو، مدل، و به‌همین‌ترتیب، استاد جامعه‌شناسی‌ای می‌تواند از پس هزینۀ شام‌خوردن و رقصیدن در بنگاه‌های اعیانی منهتن برآید. عبارت «دختر عیاش» این مفروضات عمیقاً طبقاتی و جنسیت‌زده را در خود دارد که اگر زنی از زیبایی‌اش به‌منظور دسترسی به جهان قدرت مردان استفاده کند، از اصول اخلاقی عدول کرده است. و خدا نکند که در این حین خوش هم بگذراند!\nواقعیت این است که آنجابودن جداً مفرح استاکنون که این جهان جنسیت‌زده را توصیف کردم که در آن «دخترها» در کفش‌های پاشنه‌بلند برای رقابت‌هایِ جایگاهیِ مردان به رژه وادار می‌شوند، ممکن است از خود بپرسید که زنان چرا اصلاً در این مهمانی‌ها مشارکت می‌کنند؟ دلیل اصلی‌اش این است که این کار را دوست دارند. برای آن‌ها تجربۀ عیش در مکان‌های تفریحیِ اختصاصی، ملاقات با سلبریتی‌ها و پرواز با جت‌سوارها هیجان‌انگیز است.\nآن‌ها همچنین از اینکه مورد توجه مردان ثروتمند و قدرتمند باشند، به شوق می‌آمدند. از دریچۀ نگاه این مردان، زنان به چیزی نزدیک می‌شوند که خود و اکثریت زنان دیگر، درغیراین‌صورت از آن محروم‌اند: قدرت اقتصادی. در این نظم استثماری، زنان بازیگرانی فعال‌اند و به دنبال لذت هم هستند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                                                              شامل ترجمۀ          تازه‌ترین         حرف‌های       دنیای     علم  و         فلسفه،                تاریخ  و                 سیاست،              اقتصاد  و          جامعه   و          ادبیات و       هنر    است      که     از  بیش    از         ۱۰۰         منبع         معتبر و                   به‌روز           انتخاب            می‌شوند.          مجلات  و            وب‌سایت‌هایی           نظیر  نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                              در زمرۀ این            منابع‌اند.       مطالب         فصلنامه    در  ۴      بخش               نوشتار،                     گفت‌وگو،           بررسی            کتاب، و         پروندۀ          اختصاصی      قرار           می‌گیرند.                گزیده‌ای           از     بهترین         مطالب                وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در                                                                 کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های               روزنامه‌فروشی  و             فروشگاه                  اینترنتی            ترجمان                      به‌صورت   تک     شماره     به‌           فروش   می‌رسد      اما            شما           می‌توانید    با            خرید        اشتراک                    سالانۀ      فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                             برخوردار   شوید.         فصلنامه      برای           مشترکان       زودتر    از          توزیع              عمومی            ارسال                 می‌شود  و     در          صورتی‌که         فصلنامه     آسیب          ببیند     بدون         هیچ         شرط   یا           هزینۀ         اضافی            آن    را       تعویض          خواهیم        کرد.     ضمناً   هر       وقت             بخواهید               می‌توانید              اشتراکتان     را          لغو     کنید     و          مابقی        مبلغ              پرداختی    را     دریافت           کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را  اَشلی میرز نوشته است و در تاریخ ۲۲ می ۲۰۲۰ با عنوان «Five Surprising Things I Learned from Partying with Rich People» در وب‌سایت لیترری‌هاب منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۴ تیر ۱۳۹۹ با عنوان «در مهمانی‌های شبانۀ ‌آدم‌های پولدار چه می‌گذرد؟» و ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است.•• اشلی میرز (Ashley Mears) نویسنده و جامعه‌شناس آمریکایی است که سابقاً مدل بوده است. او نویسندۀ کتاب قیمت‌گذاری بر زیبایی: ساخته‌شدن یک مدل (Pricing Beauty: The Making of a Fashion Model) است و در مطبوعاتی مانند نیویورک‌تایمز و ال نوشته است. جدیدترین کتاب میرز آدم‌های خیلی مهم (Very Important People: Status and Beauty in the Global Party Circuit) نام دارد.\n[۱]  club promoter  bottle-service [۲]: فروش الکل به‌صورت بطری در غذاخوری‌ها و میخانه‌ها. این خدمت بسیار گران‌قیمت است و اغلب در ازای دریافت بهایی خیلی بیشتر از ارزش بطری ارائه می‌شود [مترجم].[۳]  یکی از گران‌ترین و مشهورترین خیابان‌های نیویورک [مترجم].[۴] Jet-set: مردمان ثروتمند و محبوب که برای لذت مرتب به اقصی نقاط جهان سفر می‌کنند [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653937.json b/train/540653937.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3fbb597e949097f53d15138d2fc4a210ab7c817b
--- /dev/null
+++ b/train/540653937.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا این‌قدر فرسوده شده‌ایم؟",
+  "subtitle": "«فرسودگی» شاید مشخصاً نوعی بیماری نباشد، اما قطعاً روح زمانۀ ماست",
+  "introduction": "حدود ۵۰ سال پیش، روان‌درمانگری که روزانه تا ۱۶ ساعت کار می‌کرد در نوشته‌ای، در توصیف وضع زندگی‌اش، گفت «فرسوده» شده است. او این کلمه را بارها از زبان بیمارانش شنیده بود که عمدتاً معتادانی بودند که هروئین نابودشان کرده بود. رفته‌رفته، فرسودگی ورد زبان همه شد. معلمان، پرستاران، پزشکان و کارمندان احساس می‌کردند شرایط سبعانۀ کار زندگی‌شان را سیاه کرده است. بعد توصیه‌ها از راه رسیدند. پنج یا ده یا بیست راه برای رهایی از فرسودگی. اما آیا واقعاً کسی از فرسودگی نجات پیدا کرد؟",
+  "content": "جیل لپور،نیویورکر— گفته می‏‌شود که مفهوم فرسودگی به سال ۱۹۷۳ برمی‌گردد، یا حداقل می‌توان گفت حدود همان سال‌ها بود که چنین نامی را روی این پدیده گذاشتند. در دهۀ ۱۹۸۰ کمتر کسی را پیدا می‌کردی که دچار فرسودگی نباشد. رابرت فگلز، پژوهشگر دانشگاه پرینستون، ترجمۀ انگلیسی جدیدی از کتاب ایلیاد را در سال ۱۹۹۰ منتشر کرد؛ در این ترجمه آمده که آشیل به آگاممنون می‌گوید: «نمی‌خواهم مردم فکر کنند بزدلی نالایق و فرسوده‌ام». نیازی به گفتن نیست که عبارت «فرسودگی» در نسخۀ یونانی اصلی وجود نداشته است. باوجوداین، همین تصور‏ که رزم‏جویان جنگ تروا، در سدۀ دوازده یا سیزدۀ قبل‌ازمیلاد، دچار فرسودگی بودند نشانۀ خوبی برای ادعای عمومیت این اختلال است: کسانی که دربارۀ فرسودگی قلم‌فرسایی می‌کنند می‏‌گویند که این پدیده همیشه و در همه‌جا وجود داشته و در آینده هم همین‌طور یا حتی بدتر وجود خواهد داشت. روان‌درمانگری سوئیسی در سال ۲۰۱۳ کتابی دربارۀ تاریخچۀ فرسودگی منتشر کرد که با جمله‌ای شروع می‌شد که در موقعیت‌های اضطراری ورد زبان‌ها می‌شد: موضوع فرسودگی بیش‌ازپیش جدی شده است و به دغدغه‌ای عمومی بدل شده است. او در کتابش پافشاری می‌کند که مواردی از فرسودگی در عهد عتیق هم یافت می‌شود؛ برای نمونه، در سِفر اعداد باب ۱۱ آیۀ ۱۴، موسی دچار فرسودگی شده بود، آن هنگام که به خداوند شکوه کرد: «به‌تنهایی تمامی این قوم را بردن نتوانم؛ این بهر من زیاده سنگین است». همین مطلب دربارۀ ایلیا، در کتاب اول پادشاهان، باب ۱۹، نیز صدق می‌کند: «اما خود یک روز راه در صحرا پیمود و رفت و زیر یک درختچۀ طاووسی بنشست. آرزو کرد بمیرد و گفت: اکنون دیگر بس است!»۱.\nفرسودگی یعنی تا آخر مصرف‌‌شدن، مانند باتری‌ای که چنان خالی شود که دیگر نشود دوباره شارژش کرد. گفته می‏‌شود که فرسودگی در انسان‌ها -برخلاف باتری‌ها‌- با بروز علائم تعریف‌شدۀ «سندروم فرسودگی» همراه است، علائمی نظیر ازپاافتادن، بدبینی و افت کارایی. در سرتاسر جهان، از هر پنج کارگر سه نفرشان می‌گویند دچار فرسودگی هستند. مطالعه‌ای در آمریکا در سال ۲۰۲۰ انجام شد که این رقم را سه نفر از هر چهار نفر اعلام کرد. اخیراً هم در کتاب به ته خط رسیدیم: چگونه نسل هزاره به نسلی فرسوده بدل شد؟ ۲ادعا شده که فرسودگی نسل هزاره را به فنا داده است؛ نویسندۀ این کتاب آنه هلن پیترسون، خبرنگار سابق شرکت رسانه‌ای بازفید، چنین تصویری از خود ترسیم می‌کند: گویی «تلی از خاکستر بودم». کرۀ زمین هم دچار فرسودگی شده است. آریانا هافینگتن در بهار امسال هشدار داد «مردمان فرسوده در حال فرسوده‌کردن این کرۀ خاکی هستند». در خبرهای داغی که در تلویزیون، رادیو و جای‌جای اینترنت و در اغلب روزنامه‌ها و مجلات مهم مثل فوربس، گاردین، نیچر و نیو ساینتیست منتشر می‌شوند، این‌طور گزارش می‏شود که پدیدۀ فرسودگی در دوران همه‌گیری کرونا بسیار تشدید شده است. روزنامۀ نیویورک تایمز از خوانندگانش خواست تا از اوضاع و احوال خود بگویند. یک نفر گفته بود: «قبلاً در یک دقیقه یا کمتر ایمیل بی‏اشکالی را ارسال می‏کردم، اما حالا چه؟ روزها طول می‌کشد تا دستم به کار برود و به پاسخ ایمیل‌ها فکر کنم». من هم، وقتی در پیام‌های دریافتی‌ام دیدم که وظیفۀ نوشتن این مقاله به من واگذار شده، با خودم گفتم اوه خدای من، از پسش برنمی‌آیم، اصلاً توانش را ندارم. اما کمی بعد به خودم گفتم تنبلی نکن و انجامش بده. از ادبیات موجود در فرسودگی این‌طور برمی‌آید که این احساس ملامت‌کردن خویشتن نیز از نشانه‌های فرسودگی است. چه فکر کنید که دچار فرسودگی هستید چه نه، درهرحال دچار فرسودگی هستید. همه زیر سایۀ آن درختچۀ طاووسی -‌که ایلیا نشسته بود‌- می‌نشینند و با بغضی زیر لب زمزمه می‌کنند: «اکنون دیگر بس است».اما فرسودگی دقیقاً چیست؟ سازمان بهداشت جهانی سندروم فرسودگی را در سال ۲۰۱۹، در ویرایش یازدهم «طبقه‌بندی آماری و بین‌المللی بیماری‌ها»، به رسمیت شناخت، ولی صرفاً به‌عنوان پدیده‌ای شغلی و نه وضعیتی پزشکی. در سوئد اگر دچار فرسودگی باشید می‌توانید به مرخصی استعلاجی بروید. ولی احتمالاً انجام این کار در آمریکا دشوارتر است، چراکه در نسخۀ پنجم کتاب راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی (DSM-۵)، که در سال ۲۰۱۳ منتشر شد، فرسودگی به‌عنوان اختلالی روانی تلقی نمی‌شود. و هرچند بعید نیست که روزی این اختلال به این کتاب مرجع اضافه شود، اما بسیاری از روان‌شناسان با آن به دلیل مبهم‌بودنش سر سازگاری ندارند. برخی مطالعات نشان می‏دهند که نمی‌شود فرسودگی را از افسردگی تمیز داد؛ این مسئله از وحشتناک‌بودن فرسودگی کم که نمی‌کند هیچ، آن را به‌عنوانِ اصطلاحی بالینی، نادقیق، اضافی و غیرضروری جلوه می‌دهد.\nزیرسؤال‌بردن فرسودگی به معنای حاشاکردن میزان مصائب یا لطمه‌های همه‌گیری نیست، لطماتی مثل احساس ناامیدی، تحمل‌ناپذیری، خستگی، ملالت، تنهایی، بیگانگی و، به‌خصوص، اندوه. بلکه برعکس، غرض این است که به این صرافت بیفتیم که یک مفهوم مبهم تا چه اندازه معناهای مختلفی را در بر می‌گیرد و اینکه آیا در به‌دوش‌کشیدن سختی‌ها هیچ کمکی به ما می‌کند یا خیر. فرسودگی یک استعاره‌ است که به‌عنوان بیماری جا زده شده و از دو جهت دچار خلط مبحث شده است: خلط جزئی با کلی و خلط کلینیکی با کوچه‌‏و‏بازاری. اگر فرسودگی پدیده‌ای عمومی و همیشگی باشد، آن‌وقت بی‏‌اهمیت است، و اگر بگوییم همه دچار فرسودگی هستند و همیشه نیز بوده‌‏اند، پس فرسودگی چیزی نیست جز جهنمِ زندگی. اما اگر معضل فرسودگی محصول همین اواخر باشد (اگر همان زمان که چنین نامی بر آن گذاشتند شروع شده باشد، یعنی اوایل دهۀ هفتاد قرن بیستم)، در این صورت پرسشی تاریخی مطرح می‏شود: چه چیزی جرقه‌اش را زد؟\nهربرت فرویدنبرگر، کسی که واژۀ فرسودگی را ساخت، در سال ۱۹۲۶ در فرانکفورت به دنیا آمد. دوازده‌ساله بود که نازی‌ها کنیسه‌ای را آتش زدند که پدر و مادرش اعضای آن بودند. فرویدنبرگر از گذرنامۀ پدرش استفاده کرد و از آلمان گریخت و سرانجام راهی نیویورک شد. در نوجوانی برای مدتی در خیابان‌ها زندگی می‌کرد. سپس به کالج بروکلین رفت و روان‌کاوی خواند و دکترای خود را در رشتۀ روان‌شناسی از دانشگاه نیویورک گرفت. اواخر دهۀ شصت مجذوب جنبش «درمانگاه رایگان» شد. اولین درمانگاه رایگان ایالات‌متحده در سال ۱۹۶۷ در محلۀ هِیت‌-‌اَشبِری تأسیس شد. یکی از مؤسسان این درمانگاه رایگان نوشته بود: «واژۀ رایگان در جنبش درمانگاه رایگان بیشتر مفهومی فلسفی است تا اصطلاحی اقتصادی» و این درمانگاه‌های محلی به «جمعیت‌های طردشدۀ ایالات‌متحده، مثل هیپی‌ها، کمون‌‏نشین‏‌ها، معتادها، اقلیت‌های جهان‌سوم و دیگر غریبه‌هایی که فرهنگ اکثریت آن‌ها را  پس زده است،» خدمات ارائه می‌دهد. درمانگاه‌های رایگان بیماران را قضاوت نمی‌کردند و بیماران از خطر اقدام قانونی در امان بودند. بیشتر کارکنان این درمانگاه‌ها را افراد داوطلب تشکیل می‌دادند. این درمانگاه‏‌ها متخصص درمان اعتیاد و مدیریت بحران‌‏های جسمی و روحیِ معتادها بودند و کارهایی انجام می‌دادند که به آن «سم‌زدایی» می‌گفتند. در آن زمان، مردم محلۀ هِیت‌-‌اَشبِری دربارۀ فرسودگی ناشی از اعتیاد صحبت می‌کردند؛ احساس می‌کردند ازپاافتاده و توخالی شده‌اند، بدن‌هایشان تحلیل ‌رفته‌ و برایشان هیچ‌چیز باقی نمانده جز ناامیدی و درماندگی. فرویدنبرگر در سال‌های ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸ به بازدید از کلینیک محلۀ هیت‌-اشبری رفت و در سال ۱۹۷۰ در محلۀ سنت مارک نیویورک یک درمانگاه رایگان تأسیس کرد. درمانگاه از ساعت شش عصر تا ده شب باز بود. در طول روز، فرویدنبرگر ده تا دوازده ساعت در مطب خود به‌عنوان روان‏‌درمانگر کار می‌کرد و بعد به درمانگاه می‌رفت و تا نیمه‌شب در آنجا مشغول بود. او در سال ۱۹۷۳ نوشت: «وقتی مردم به خانه‌هایشان می‌روند، شما تازه شغل دومتان را شروع می‌کنید؛ حجم عظیمی از انرژی‌تان را صرف این کار می‌کنید، کاملاً احساس می‌کنید که در قیدوبند این شغل دوم هستید، تا اینکه درنهایت از شدت خستگی از پا می‌افتید؛ همان‌طور که من افتادم».\nفلاویو فونتس، روان‌شناس برزیلی، نشان داده که «فرسودگی» را نخستین‌‏بار فرویدنبرگر برای توصیف شرایط خودش به کار برده است. وی این استعاره را از زبان معتادهایی شنیده بود که حال خود را برای او توصیف کرده بودند.  فرویدنبرگر در سال ۱۹۷۴ سردبیر شمارۀ ویژه‌ای از ژورنال آو سوشیال ایشوز شد که به جنبش درمانگاه‌های رایگان اختصاص داشت. همچنین در این شماره مقاله‌ای دربارۀ «فرسودگی کارکنان درمانگاه‌‏های رایگان» نوشت (همان‌طور که فونتس می‌گوید، این مقاله شامل سه پاورقی بود که همۀ آن‌ها ارجاع به مقالات فرویدنبرگر داشت). در این مقاله، فرویدنبرگر از پدیده‏ای سخن می‌‏گوید که شبیه فرسودگی‌ای است که مصرف‏‌کنندگان مواد در جریان درمان خود از آن سخن گفته بودند. او می‌گوید:\nدر آن بحبوحه که خود من هم این احساس فرسودگی را تجربه می‌کردم، سؤالاتی برایم مطرح شد؛ اولین پرسش این بود که فرسودگی چیست؟ علائم آن چیست و چه افرادی بیشتر در معرض خطر ابتلا به آن هستند؟ و چرا فرسودگی ویژگی مشترک کارکنان درمانگاه‌های رایگان است؟\nاو تشریح می‌کند که اغلب اوقات نخستین قربانی فرسودگی کارکنانْ رئیس پرجذبۀ درمانگاه بود، کسی که مانند برخی از معتادان سریع از کوره در می‌رفت، خیلی راحت گریه می‌کرد و یک‌مرتبه به همه‌چیز مشکوک و دستِ‌آخر هم گرفتار پارانویا می‌شد. فرویدنبرگر در این مقاله نوشت: «این فرد مبتلا به فرسودگی گمان می‏‌کند چون خود در درمانگاه کار می‏‌کند و شاهد همه‏ چیز است می‏‌تواند مرتکب اعمالی شود که دیگران نمی‏‌توانند». این شخص دست به کارهایی می‏‌زند که «گاهی شانه به شانۀ دیوانگی می‏‌زند». او نیز موادمخدر مصرف می‏‌کند. «ممکن است به مصرف بی‏‌رویۀ داروهای آرام‌‏بخش و خواب‌‏آور پناه ببرد یا کارش به مصرف زیاد گُل و حشیش بکشد. او این اعمال را با «اتکا» به اینکه به استراحت نیاز دارد و از این طریق خودش را آرام می‏‌کند انجام می‏‌دهد».\nاین اصطلاح خیابانی در جامعه گسترش یافت. هر کسی که در آن سال‌های دهۀ هفتاد به دبیرستان می‌رفت در خاطرش مانده که آدمِ فرسوده کسی بود که کلاس‌ها را می‌پیچاند تا پشت حیاط گُل بکشد. در این اثنا، فرویدنبرگر مفهوم «فرسودگی کارکنان درمانگاه‏‌های رایگان» را از نظر معنایی گسترش داد تا دیگر کارکنان مشاغل را هم در بر بگیرد. در دانشگاه اَکرِن مقالاتش داخل پوشه‌هایی بود که هر پوشه به فرسودگی یک شغل اختصاص داشت: وکلا، پرستاران کودک، دندان‌پزشکان، کتاب‌داران، پزشکان متخصص، وزرا، زنان طبقۀ متوسط، پرستاران، پدران و مادران، داروسازان، پلیس‌ها و نظامیان، منشی‌ها، مددکاران اجتماعی، ورزشکاران، معلمان و دام‌پزشکان. به هر جا که نگاه می‌کرد، نشانی از فرسودگی می‌یافت. سال ۱۹۷۸، نیل یانگ در آهنگی خواند: «بهتر است فرسوده شویم تا اینکه از یادها برویم»؛ و این مصادف بود با زمانی که فرویدنبرگر با مصاحبه‌هایش ایدۀ فرسودگی را ترویج ‌می‌داد و نخستین کتاب خودیاری‌اش را با همکاری شخص دیگری می‌نوشت. او در کتاب فرسودگی: بهای سنگین موفقیت‌های بزرگ۳، که در سال ۱۹۸۰ منتشر شد، دایرۀ استعارۀ فرسودگی را بزرگ کرد تا کل مردم ایالات‌متحده را در بر بگیرد و این پرسش را مطرح کرد: «چرا تک‌تک مردم آمریکا در چنگال پدیدۀ فرسودگی اسیر شده‌اند، پدیده‌ای که ب‌‌ه شدت هم در حال گسترش است؟».ناگهان مفهوم فرسودگی دیگر به معنای آن نبود که هیچ چیزی برای ازدست‌دادن ندارید و به قهقرا می‌روید، بلکه زمانی رخ می‏داد که خواهان همه‌چیز بودید. پس دیگر فرسودگی پدیده‏ای آمریکایی، مربوط به قشر نوکیسه، و مظهر موفقیت بود. مطبوعات این ماجرا را با آغوش باز پذیرفتند و به شکل‌های مختلف به آن پرداختند، مثلاً دسته‌های جدیدی از شاغلانِ دچار فرسودگی خوراک صفحات روزنامه‌ها و مجله‌ها شدند (در مقاله‌‏ای به سال ۱۹۸۱ که دربارۀ «فرسودگی زنان خانه‌‏دار» هشدار می‌داد آمده بود: «عادت کرده بودیم هرجا که واژۀ فرسودگی را ‌می‌شنویم یا می‌خوانیم قبل از آن واژۀ معلم را بشنویم یا بخوانیم») یا در داستان‏‌ها («پِت غلت می‌زند، زنگ ساعتش را خاموش می‌کند و آرزو می‌کند که ای کاش صبح نشده باشد … احتمالاً پت دچار فرسودگی شده است») یا فهرست‏‌های علائم («هرچه علائم بیشتری از این فهرست را داشته باشید، بیشتر احتمال دارد که دچار فرسودگی باشید») یا قوانین («از خیال‏‌پردازی دست بردارید») به این موضوع گریز زدند و آزمون‌هایی برای تشخیص آن طراحی شد، مثل آزمون زیر:\nآیا شما دچار فرسودگی شده‌اید؟ در ذهنتان خاطرات شش ماه گذشتۀ زندگی‌تان در محیط کار، خانه و موقعیت‌های اجتماعی را مرور کنید و به این پرسش‌ها پاسخ دهید:\n۱-    آیا در عین کار بیشتر، نتایج کمتری می‌‏گیرید؟۲-    خیلی زود و بدون اینکه کار زیادی کنید خسته می‌شوید؟۳-    آیا اغلب بدون هیچ دلیل مشخصی دچار حزن و اندوه می‌شوید؟۴-    آیا قرار ملاقات‌ها و موعدهای مقرر را فراموش می‌کنید و وسایل شخصیتان را جا می‌گذارید؟۵-    بیشتر از گذشته زودرنج شده‌اید؟۶-    آیا نسبت به اطرافیان خود دلسرد شده‌اید؟۷-    کمتر به ملاقات دوستان نزدیک و اعضای خانوادۀ خود می‏‌روید؟۸-    آیا مبتلا به علائم فیزیکی مثل درد، سردرد و سرماخوردگی‌های طولانی‌مدت هستید؟۹-    آیا زمانی که کِنِفت می‏‌شوید خودتان به آن نمی‌خندید؟۱۰-   آیا چیز زیادی برای صحبت‌کردن با دیگران ندارید؟۱۱-   آیا از نظرتان رابطۀ جنسی به دردسرهایش نمی‌ارزد؟\nشما می‌توانستید پاسخ مورد نظر خود را با علامت ضربدر مشخص کنید، آزمون را از صفحه جدا کنید و روی یخچال خانه یا دیوار اتاقک کارتان  -همانند اتاقک موجود در داستان مصور «دیلبرت»۴– بچسبانید و با دیدن آن بگویید: دیدی؟ دیدی گفتم! لعنتی؛ این کاغذ به من می‌گوید که به استراحت نیاز دارم.\nالبته همواره نسبت به این مسئله تردیدهایی هم وجود داشته است؛ ستون‌نویس روزنامۀ تایمز-پیکایون نوشت: «مُد جدید فرسودگی است و اگر به آن مبتلا نشده‌اید، احتمالاً آدم بیکار و بی‌عاری هستید». حتی فرویدنبرگر هم می‌گفت آن‌قدر به موضوع فرسودگی پرداختم که خسته شدم. باوجوداین، او در سال ۱۹۸۵ کتاب جدیدی منتشر کرد با نام فرسودگی زنان: چگونه آن را تشخیص دهیم، از بین ببریم و از آن جلوگیری کنیم۵. در عصر نگاه‌های ضدفمنیستی -که سوزان فالودی وقایع آن را ثبت کرده است‌- مطبوعات دوست داشتند چنین جملاتی را از فرویدنبرگر نقل کنند: « نمی‌توانید مالک همه‌چیز باشید».\nفرویدنبرگر، سال ۱۹۹۹ در سن هفتادوسه‌سالگی از دنیا رفت. در آگهی درگذشتش در روزنامۀ تایمز این‌طور آمده بود: «مرحوم فرویدنبرگر شش روز در هفته، روزی چهارده تا پانزده ساعت، کار می‌کرد؛ او حتی تا سه هفته قبل از وفاتش هم مشغول کار بود». او با کار زیاد رس خود را کشیده بود.\nبیونگ‌چول هان، فیلسوف کره‌ای‌الاصلی که ساکن برلین است‌، در کتاب جامعۀ فرسودگی۶ می‌نویسد: «هر عصری رنج‌‏های خاص خودش را دارد». این کتاب نخستین‌بار در سال ۲۰۱۰ در آلمان منتشر شد. هان فرسودگی را با چنین عباراتی توصیف می‌کند: فرسودگی حالتی مانند افسردگی و ازپاافتادگی است، «بیماریِ جامعه‌‏ای که دچار مثبت‌اندیشی بیش‌ازحد است»، «جامعه‌ای موفقیت‌‏محور»، جهانی که مردمش می‌گویند ما می‌توانیم و هیچ‌چیز غیرممکنی در این جهان وجود ندارد، جهانی که افراد را وادار می‏‌کند که تا سرحد نابودیِ خود تلاش کنند. «این نشان‌دهندۀ آن است که بشریت در حال جنگ با خویشتن است».\nدر تاریخ مبهم فرسودگی، حقیقتی هست که به دست فراموشی سپرده شده است؛ این حقیقت دربارۀ بیمارانی است که در دهۀ هفتاد قرن بیستم در درمانگاه‌های رایگان درمان می‌شدند: بسیاری از آنان کهنه‌سربازان جنگ ویتنام بودند که به هروئین اعتیاد داشتند. تعطیل‌نشدن درمانگاه محلۀ هیت‌-‌اشبری تا حدی به‌خاطر این بود که چنان تعداد زیادی از این کهنه‌سربازها را درمان کرد که بودجۀ آن را حکومت فدرال تقبل کرد. این کهنه‌سربازها در اثر مصرف هروئین دچار فرسودگی شده بودند؛ به‌علاوه آن‌ها به چیزی مبتلا بودند که دهه‏‌ها با عناوینی چون «خستگی ناشی از جنگ» یا «خستگی ناشی از نبرد» شناخته می‏شد. در سال ۱۹۸۰ که ادعاهای فرویدنبرگر دربارۀ «سندرم فرسودگی» برای نخستین‌بار با اقبال عمومی زیادی مواجه شد، خستگیِ ناشیِ از نبرد کهنه‌سربازان جنگ ویتنام به‌عنوان اختلال اضطراب پس از سانحه (PTSD) در ویرایش سوم کتاب راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی (DSM-III) به رسمیت شناخته شد. در این فاصله بعضی گروه‌ها، به‌ویژه فمنیست‌ها و مدافعان حقوق زنان بدسرپرست و کودکانی که مورد سوءاستفادۀ جنسی قرار می‌گرفتند، این اختلال را در مورد زنان و کودکانی به کار می‏‌بردند که هیچ جنگی در زندگی‌شان ندیده بودند.\nفرسودگی همانند اختلال اضطراب پس از سانحه از فضای نظامی به زندگی شخصی منتقل شد، انگار که یک‌مرتبه همۀ مردم دچار خستگی ناشی از نبرد شده باشند. کریستینا ماسلاچ، استاد روان‌شناسی اجتماعی در دانشگاه برکلی، از اواخر دهۀ هفتاد در تحقیقات تجربی فرسودگی پیش‌گام بوده است. در سال ۱۹۸۱ او ابزار تشخیصی اصلی این حوزه، یعنی پرسش‌نامۀ فرسودگی شغلی ماسلاچ، را طراحی کرد؛ سال بعد نیز کتاب فرسودگی: بهای مراقبت۷ را منتشر کرد که باعث شد عموم مخاطبان از پژوهش‌های استقبال کنند. ماسلاچ می‌گفت: «سندروم فرسودگی شغلی شامل خستگی روحی، زوال شخصیت و افت عملکرد فردی است و در میان افرادی دیده می‌شود که به‌نوعی خدمتی به مردم ارائه می‌کنند». او بر وجود فرسودگی شغلی در «مشاغل مددرسان» مثل معلمی، پرستاری و مددکاری اجتماعی تأکید می‌کرد، مشاغلی که جمعیت زنان در آن‌ها غالب است و همواره هم حقوق ناچیزی می‏‌گیرند (کسانی که با گسترده‌کردن معنای استعارۀ نظامی «خط مقدم»، در کنار پلیس‌ها، آتش‌نشان‌ها و متخصصان فوریت‌های پزشکی، به‌عنوان کارمندان خط مقدم دسته‌بندی می‌شوند). در این نوع مشاغل، مراقبت از افراد آسیب‌پذیر و مشاهدۀ تألم‌هایشان آسیب‌های فراوانی دارد و معضلات خاصی به بار می‌آورد. هدف از گذاشتن نام فرسودگی شغلی بر این دردها کاهش آن‌ها بود اما اینگونه نشد، چراکه شرایط کاری این مشاغل مراقبتی، مثل اضمحلال عاطفی، زیادبودن ساعات کاری و نشناختن منزلت آن‌ها، بهبود نیافته بود.\nفرسودگی کماکان پیشرفت می‏‌کرد. هاروارد بیزنس ریویو در سال ۱۹۸۱ مقاله‌ای منتشر کرد که در آن گفته شده بود: «فرسودگی، از سطوح اجرایی گرفته تا سطوح مدیریتی، همه را در بر می‌گیرد». در این مقاله داستان مدیری آمده بود که خردوخاکشیر شده بود: «باعث‌وبانی ازپاافتادن او ساعات طولانی کار و فشار بی‌وقفۀ ناشی از تصمیمات دشوار بود. به‌علاوه این مسائل سبب شده بود تا نتواند به مسائل کنترلی توجه کافی داشته باشد و در یک کلام دچار فرسودگی شده بود». فرسودگی شغلی همچنان جولان می‌داد. روی جلد یکی از نسخه‏‌های نیوزویک در سال ۱۹۹۵ نوشته شده بود: «رؤسای دانشگاه‌ها، مربیان و مادران شاغل همگی دچار فرسودگی شده‌اند». مردم با پیدایش اینترنت دربارۀ «فرسودگی دیجیتال» صحبت می‌کردند؛ مجلۀ اِل در سال ۲۰۱۴ این پرسش را مطرح کرد که آیا دستِ‌آخر اینترنت ما را نابود می‌کند؟ در این مقاله توصیه‌هایی برای مقابله با فرسودگی آمده بود، مثل اینکه «نیمه‌شب‌ها نه ایمیلی بنویسید و نه به ایمیلی پاسخ دهید. … به نَفَسی که از بینی‌تان فرومی‌رود و برمی‌آید و یا به بالا و پایین‌رفتن شکمتان حین تنفس توجه کنید». شعار شرکت اِسلک این است: «سخت کار کنید و به خانه بروید»، شرکتی که، با عرضه‌کردن محصولش در سال ۲۰۱۴، پایان‌یافتنِ به‌موقع کار را دشوار کرد. اسلک شما را فرسوده می‌کند. شبکه‌های اجتماعی شما را فرسوده می‌کنند. مشاغل موقت شما را فرسوده می‌کنند. پیترسون در کتاب به ته خط رسیدیم: چگونه نسل هزاره به نسلی فرسوده بدل شد؟، کتابی که آن اوایل مطلبِ پربازدیدی در سایت بازفید بود، می‌گوید: «فرسودگی صرفاً گرفتاری موقتی نیست، بلکه وضعیت عصر کنونی ماست و این پدیده به‌ویژه در نسل هزاره رو به افزایش است»؛ و حالا در دوران همه‏‌گیری کرونا هم هستیم.\nدر ماه مارس، ماسلاچ و همکارش مقاله‌ای در هاروارد بیزنس ریویو منتشر کردند که حسابی روی آن کار کرده بودند؛ آن‌ها در این مقاله هشدار دادند که نباید واژۀ فرسودگی شغلی به یک اصطلاح عام تبدیل شود و ابراز تأسف کردند که پرسشنامۀ ماسلاچ در مواردی نابجا به کار رفته است. آن‌ها تشریح کردند که «غرض از طراحی پرسشنامۀ فرسودگی شغلی این نبوده که مشکلات مربوط به سلامت افراد را تشخیص دهیم، بلکه در پی آن بودیم که، با سنجش فرسودگی شغلی، کارفرمایان را ترغیب کنیم تا محیط کار سالم‌تری برای کارکنان ایجاد کنند».\nاین‌طور که پیداست، هرچه بیشتر دربارۀ فرسودگی صحبت کنیم، افراد بیشتری می‌گویند که ما دچار فرسودگی هستیم، افرادی که احساس می‌کنند به ستوه آمده‌اند و تهی و دل‌مرده شده‌اند. چه چیزی می‌تواند پیدایش و گسترش بهت‌انگیز این گرفتاری را توضیح دهد؟ شاید بگوییم کم‌شدن عضویت در کلیساها. اما در سال ۱۹۸۵  هفتاد‌و‌یک درصد از آمریکایی‌ها در عبادت‌گاهی عضو بودند که حدود همان آمار دهۀ چهل است. در سال ۲۰۲۰ فقط چهل‌و‌هفت درصد از آمریکایی‌ها در یک مرکز دینی عضو بوده‌‏اند. بسیاری از روش‌های پیشنهادشده برای درمان فرسودگی -سلامت جسم، ذهن‌آگاهی و مراقبه (مثل توصیۀ مجلۀ اِل که می‌گوید «هر روز، حتی شده پنج دقیقه، آرام و بی‏‌حرکت بنشینید»)- همان نسخه‌های غیردینی‌شدۀ نیایش، آداب روز یکشنبه و عبادات هستند. اگر فرسودگی از زمان جنگ تروا وجود داشته است، شاید انسان خودش برای تسکین رنج‌های ناشی از آن نماز، عبادات و آداب روز شنبه را ابداع کرده است. اما این توضیح حرف زیادی برای گفتن ندارد، خصوصاً اینکه، با پیدایش انجیل ثروت، مسیحیت آمریکایی به آیینی موفقیت‏‌محور تبدیل شد. بیشتر این موارد در ادیان دیگر نیز دیده می‌شوند. وبسایتی به نام پروداکتیو مُسلم وجود دارد که توصیه‌هایی دراین‌باره دارد «چگونه با فرسودگی مقابله کنیم؟»، برای مثال می‌گوید «درآمد حلال برکت دارد».  گذشته از این، درواقع امر نیایش، بزرگداشت روز یکشنبه و شرکت در مراسم عبادی مانعِ فرسودگی افراد مذهبی نمی‌شود، چراکه حتی وبسایت‌های مذهبی و مجله‌ها هم مرتباً نسبت به ایجاد فرسودگی، حتی برای روحانیان، تذکر می‌دهند. («پیشوای کلیسا در زندگی خود با افراد زیادی برخورد دارد و اغلب اوقات وقتی دچار استرس زیاد یا فرسودگی می‌شود، روابطش را با بقیه قطع می‌کند و در انظار عمومی ظاهر نمی‌شود»).\nممکن است شما به فرسودگی ناشی از ازدواج، فرسودگی از انجام وظایف پدری و مادری و یا فرسودگی از همه‌گیری یک بیماری مبتلا شوید. علت این مسئله تا حدی به‌خاطر این است که هرچند فرسودگی بیشتر دربارۀ کارکردنِ زیاد مطرح می‌شود اما امروزه در همۀ اموری که بر وفق مراد مردم نیست، سخنی از آن به میان می‌آید. شما باید برای ازدواج خود وقت بگذارید، در باغچۀ خانۀ خود کار کنید، فعالیت کنید، برای تربیت فرزندان خود بیشتر وقت بگذارید و روی رابطۀ خود با خداوند هم کار کنید. یکی از وبسایت‌ها گفته بود: «اگر آن‌قدر از خودتان کار می‌کشید که مسیحیِ ممتازی شوید، شک نکنید که در معرض خطر فرسودگی مسیحی هستید». [امروزه] حتی ماساژدادن هم یک «فعالیت بدنی» است.\nشاید فرسودگی وضعیت عصر کنونی ما باشد، اما خاستگاه‌های تاریخی خاص خودش را دارد. زمانی که فرویدنبرگر در دهۀ هفتاد به دنبال فرسودگی شغلی می‌گشت، دستمزد واقعی دچار رکود شده و عضویت در اتحادیه‌ها کاهش یافته بود؛ مشاغل تولیدی از بین رفته و مشاغل خدماتی رونق گرفته بود. تازگی‌ها تعدادی از این معضلات از میان رفته است، اما حرف‌زدن دربارۀ فرسودگی شغلی در دهه‌های گذشته هیچ دردی از ما دوا نکرده است. بلکه برعکس، این کارها سبب شد تا مسئولیت آشوب‏‌های عظیم اقتصادی و اجتماعی و تغییرات بازار کار به گردن خود افراد شاغل بیفتد. پیترسون دراین‌باره می‌گوید این حجم از بار مسئولیت بیش‌ازهمه بر دوش نسل هزاره سنگینی می‌کند و برای تأیید این ادعایش مواردی را مطرح می‌کند. اما درسی که از تاریخ فرسودگی می‌آموزیم این است که هر نسلی از آمریکایی‌ها که از دهۀ هفتاد به بعد متولد شده باشد ادعاهای مشابهی را مطرح می‌کند و پر بی‌راه هم نمی‌گوید، چراکه کارکردن افراطی در حال افزایش است. این آشفتگی عظیم همان چیزی است که جو بایدن درصدد رفع آن است. در زمان‌های گذشته که شرکت‌ها در قبال ساعت‌های کاری زیاد حقوق ناچیزی می‌پرداختند، کارگران در چانه‌‏زنی‌های جمعی شرکت می‌کردند و قراردادهای بهتری می‌نوشتند. اما اوایل دهۀ هشتاد قرن بیستم که شرکت‌ها در قبال ساعت‌های کاری زیاد دستمزدهای ناچیزی می‌دادند، کارگران چک‌لیست‌های فرسودگی را از روزنامه‌ها جدا می‌کردند و روی درِ یخچالشان می‌چسباندند. آیا شما دچار فرسودگی هستید؟ این‌گونه می‏‌توانید بفهمید!\nفرسودگی استعاره‌ای جنگی است. از زمان ریگان به بعد، اوضاع و احوال سرمایه‌داری متأخر باعث شده که شغل برای بسیاری از مردم به‌مثابۀ میدان نبرد باشد و زندگی روزمره، از جمله سیاست‌ و زندگی مجازی، بیشتر شبیه سلاخی‌شدن به نظر آید. همۀ اقشار جامعه، از غنی و فقیر و جوان و پیر گرفته تا کسانی که از دیگران مراقبت می‌کنند و کسانی که از آن‌ها مراقبت می‌شود و افراد مذهبی و غیرمذهبی، همگی به علت جراحات ناشی از این نبرد ازپاافتاده‌اند، نیست‌ونابود یا بی‌ارزش شده‌اند، جانشان به لب رسیده و لت‌وپار شده‌اند. قرنطینه نیز یکی از این شرایط جنگی است؛ گویی هر یک از ما، نه‌تنها در بحبوحۀ همه‌گیری بیماری کرونا، بلکه در میان اقدامات تروریستی و تیراندازی‌های گسترده و شورش‌های مسلحانه، در وضعیتی هابزی درگیر نبردی برای بقا هستیم و زندگی اجتماعی مانند فعالیت در منطقۀ جنگی شده است. امیدواریم که دوباره استعاره‌های مسالمت‌آمیزتری برای تألم‌ها، خستگی‌های شدید، حسرت‌های تلخ و خساراتی که فراموششان نمی‌کنیم بیابیم. آشیل به آگاممنون هشدار داد: «شما قلب خود را شکسته، مأیوس و آشفته خواهید کرد». همین الان، یک سایت سلامتی به من توصیه ‌کرد که «یازده روش برای فرونشاندن دردهای ناشی از فرسودگی و شکستن دیوار همه‌گیری کرونا وجود دارد. اولین کار این است که فهرستی از راهبردهایی تهیه کنید که برای مقابله با این مشکلات به ذهنتان خطور می‌کند». در جواب می‌گویم: باشد، حتماً.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و      به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،   «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا   در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را جیل لپور نوشته و در تاریخ ۲۴ مه ۲۰۲۱ با عنوان «Burnout: Modern Affliction or Human Condition?» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «چرا این‌قدر فرسوده شده‌ایم؟» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀمحسن به‌خوی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۶ آذر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• جیل لپور (Jill Lepore) نویسندۀ همکار نیویورکر و استاد تاریخ دانشگاه هاروارد است. او تاکنون چهارده کتاب نوشته که نام آخرین‌شان اگر آنگاه (If Then: How the Simulmatics Corporation Invented the Future) است.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.[۱] هر دو قطعۀ کتاب عهد عتیق از ترجمۀ آقای پیروز سیار از همین کتاب (نشر نی و هرمس، ۱۳۹۶) گرفته شده است [مترجم].[۲] Can’t Even: How Millennials Became the Burnout Generation[۳] Burn-out: The High Cost of High Achievement[۴] دیلبرت یک داستان مصور آمریکایی است که اسکات آدامز نوشته و نقاشی کرده است و در زمان خود بسیار معروف بود ]مترجم[.[۵] Women’s Burnout: How to Spot It, How to Reverse It, and How to Prevent It[۶]  انتشارات ترجمان دو کتاب از بیونگ چول هان، جامعۀ فرسودگی و جامعۀ شفافیت، را ترجمه و در قالب یک کتاب با عنوان جامعۀ فرسودگی، جامعۀ شفافیت منتشر کرده است. برای خرید این کتاب به فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop مراجعه کنید.[۷] Burnout: The Cost of Caring\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653938.json b/train/540653938.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..20ee391359f0367c2fe836d3ceafc2d36259f7b5
--- /dev/null
+++ b/train/540653938.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا به‌جای یک مثقال زبان یک من کله تکان می‌دهیم؟",
+  "subtitle": "با وجود تفاوت‌های فرهنگی گسترده با زبان بدن می‌توانیم منظور یکدیگر را بفهمیم",
+  "introduction": "زبان بدن همان چیزی است که در تعاملات روزانه زیاد از آن استفاده می‌کنیم: از سر تکان‌دادن برای آری یا نه گفتن تا نمادهایی که با انگشتان دستمان خلق می‌کنیم. زبان مشترکی که شکاف‌های زبانی و فرهنگی ما با غریبه‌ها را پر کند و علاوه بر این وقتی نمی‌توانیم یا نمی‌خواهیم با کسی سخن بگوییم به آن پناه می‌بریم. آیا زبان اشاره آن‌قدری که ما فکر می‌کنیم یکسان و در همه جا به یک شکل است؟",
+  "content": "کنزی کوپررایدر، ایان — در بهار ۱۵۲۸، کاشف اسپانیایی آلوار نونز کابزا دی واکا۱ از کشتی پیاده می‌شود و پا به سرزمینی می‌گذارد که امروز ساحل فلوریدا است. در طول هشت سال بعد، در همان حین که او و گروهی کوچک هزاران مایل را زیر پا می‌گذارند، آن‌ها خود را در جهانی جدید و بیگانه می‌یابند به‌نحوی که «یکی پس از دیگری با زبان‌های عجیب» برخورد می‌کنند. در برخوردهای فراوان آن‌ها با مردم بومی، زبان خودشان یعنی اسپانیایی، کاربرد اندکی برای آن‌ها دارد. اما دست‌هایشان به‌خوبی به آن‌ها خدمت می‌کند. دی واکا بعدها چنین می‌گوید: «شما، از روی پرسش‌ها و پاسخ‌ها که به زبان اشاره رد و بدل می‌شد، فکر می‌کردید که آن‌ها به زبان ما صحبت می‌کنند و ما به زبان آن‌ها صحبت می‌کنیم».\nدی واکا نه نخستین و نه آخرین کاشفی است که مدعی برقراری ارتباط موفق با مردم بومی با زبان اشاره است. گزارش‌های مشابه فراوان است. بارها و بارها، در جزیرۀ ایستر و تاسمانی، در سواحل کانادا و پاتاگونیا، کاشفان اروپایی و مردم بومی از زبان اشاره و پانتومیم برای پوشاندن شکاف‌های فرهنگی استفاده کرده‌اند. گاهی، پیام‌های انتقالی به‌نحوی شگفت‌انگیز پیچیده است. اگر تا صبح در اینجا بمانید، به شما غذا خواهیم داد. در آن جهت، بزها و خوک‌هایی با اندازه‌های گوناگون وجود دارد. مردمی که در آن سو زندگی می‌کنند آدمخوار هستند.\nطرفین این تبادل اطلاعات در آن زمان نمی‌توانسته‌اند این امر را بدانند، اما آن‌ها از توصیۀ ژوزف ماری دوگراندو فیلسوفی فرانسوی با گرایش‌های انسان‌شناختی پیروی می‌کرده‌اند. او در ۱۸۰۰ رساله‌ای می‌نویسد که برای کاشفان آینده و «جهانگردان فلسفی» توصیه‌هایی عملی ارائه می‌کند. او توصیه می‌کند که نخست برای برقراری ارتباط با مردم بومی سرزمین‌های ناشناخته («وحشی‌ها» به‌اصطلاح تحقیرآمیز زمان او) باید به «طبیعی‌ترین علامت‌ها» بازگردیم. به‌دیگر سخن، باید به زبان اشاره برگردیم یعنی «زبان کنش».\nپیشنهادات دوگراندو مطابق با تفکرات رایج غربی بود. این اندیشه که زبان اشاره شیوۀ بیانی طبیعی فراتر از ابداعات فرهنگی است، اندیشه‌ای بسیار قدیمی است. در ۹۵ پس از میلاد، کویین‌تیلیان سخنور رومی می‌نویسد: «اگرچه مردمان و ملت‌های روی زمین به زبان‌های گوناگون صحبت می‌کنند، زبان جهانی دست‌ها بین آن‌ها مشترک است». تا چندین قرن پس از کویین‌تیلیان، ایدۀ زبان اشاره به‌عنوان زبانی جهانی جذابیت خود را حفظ می‌کند. این ایده در اشکال مختلفی ظهور می‌کند: برخی از آن برای گمانه‌زنی دربارۀ خاستگاه‌های تکاملی زبان استفاده می‌کنند، برخی دیگر از آن برای ارائۀ پیشنهادات برای ساخت زبانی میانجی۲ مبتنی بر زبان اشاره استفاده می‌کنند. شاید جان بولور، پزشک انگلیسی، شیواترین یا حداقل پرشورترین مدافع این ایده بوده باشد. بولور در رساله‌ای در ۱۶۴۴ اشاره با دست را «تنها سخن طبیعی بشر» توصیف می‌کند، سخنی که «آدمیان در تمام مناطق قابل‌سکونت جهان در اولین نگاه به راحت‌ترین شکل می‌فهمند». او می‌افزاید، زبان اشاره «از این خوشبختی برخوردار بود که از آشفتگی زبان‌ها در بابل۳ بگریزد».\nدر میان تمام این لفاظی پرطمطراق، یک نوع از تأیید برای جهان‌شمولی زبان اشاره به‌طرزی آشکار غایب است: مشاهدات دقیق دربارۀ اینکه چگونه مردم در سراسر جهان عملاً از دست و بدن خود برای برقراری ارتباط استفاده می‌کنند. هنگامی که کویین‌تیلیان، بولور، دوگراندو و دیگر اروپاییان تحت تأثیر جهان‌شمولی زبان اشاره قرار می‌گیرند، آن‌ها غالباً تحت تأثیر نیروی شهودهای خودشان قرار می‌گیرند. آن‌ها واقعاً به «تمام مناطق قابل سکونت جهان» سفر نکرده بودند. آن‌ها هیچ عکس، ویدیو یا دیگر اسناد تصویری نداشتند که به آن‌ها مراجعه کنند. (دوگراندو از خوانندگانش می‌خواهد که در سفرهایشان تصویر بکشند و همراه بیاورند).  \nگردآوری نظام‌مند داده‌ها دربارۀ ارتباط بدنی به‌طور جدی در میانۀ قرن نوزدهم آغاز می‌شود. چارلز داروین برای تألیف ابراز احساسات در انسان و حیوانات۴ (۱۸۷۲) از گزارشگرانی دورافتاده در مالزی، استرالیا، آمریکای جنوبی و جاهای دیگر درخواست می‌کند تا گزارش‌هایی دقیق دربارۀ چگونگی استفادۀ مردم بومی از چهره، سر و دست‌هایشان در برقراری ارتباط برای او بفرستند. اگرچه این روشی پیشگامانه بود، اما مشاهدات نامه‌نگارانه دربارۀ اینکه آیا مردم در مستعمرات مختلف سرشان را تکان می‌دهند یا شانه بالا می‌اندازند، از استانداردهای علمی مدرن بسیار فاصله دارد. آن‌ها معادل چیزی هستند که گاهی «داده‌های فردی»۵ نامیده می‌شود.\nاما، در پنجاه سال گذشته، تغییرات زیادی در این زمینه رخ داده است. محدودیت‌های فنی از میان رفته است. فناوری‌های ضبط ویدیویی اکنون ارزان، قابل‌حمل و کار با آن‌ها آسان است؛ فایل‌های ویدیویی را به‌راحتی می‌توان ذخیره کرد، مبادله کرد و به‌صورت آنلاین بر روی پایگاه‌های دادۀ حجیم فرستاد. انسان‌شناسان، زبان‌شناسان و دیگر پژوهشگران به هر گوشه از جهان سر کشیده‌اند و ارتباطات در صدها فرهنگ جهان را ثبت کرده‌اند. این کوشش‌ها گنجینه‌ای از مشاهدات فراهم آورده است که می‌توان آن‌ها را جستجو، بررسی و مقایسه کرد و برای فهم آن‌ها کوشش کرد. شاید ما برای نخستین بار در تاریخ عملاً در جایگاهی هستیم که این ایدۀ قدیمی را ارزیابی کنیم که زبان اشاره جهان‌شمول است. آیا این ایده تأیید می‌شود؟\nقبل از پرداختن به پاسخ این پرسش، ذکر چند نکتۀ مقدماتی ضروری است. نخستین نکته این است که، تا آنجا که ما می‌دانیم، عمل اشاره قطعاً جهان‌شمول است. در هر گروهی که تاکنون مطالعه شده است، در هنگام صحبت افراد، دستان حداقل گه‌گاه تکان می‌خورد و به حرکت در می‌آید. ما قطعاً بدون این همراهان توانایی برقراری ارتباط داریم، اما دستان ما به حرکت گرایش دارد. دومین نکتۀ مقدماتی آن است که به‌وضوح تمام اشاره‌ها جهان‌شمول نیستند. اغلب یا شاید همۀ جوامع بشری دارای مجموعه‌ای از اشارات دست با معنایی ثابت هستند، که اغلب «نمادها» نامیده می‌شوند. نمونه‌های نمادها در جهان انگلیسی‌زبان شامل اشارۀ هیس (انگشت اشاره به‌طور عمودی بر روی دهان نگه داشته می‌شود)، علامت صلح (حرف وی انگلیسی که با انگشت اشاره و انگشتان میانی ساخته می‌شود) و انگشت شست رو به‌بالا است. به طرز وحشتناکی، چنین اشاره‌هایی می‌تواند به سوءتفاهم یا بدتر از آن منجر شود. نمادی دیگر، یعنی اشارۀ تأیید، که با تشکیل یک حلقه با انگشت شست و انگشت اشاره ساخته می‌شود، در آمریکا کاملاً مقبول است اما در جاهایی دیگر خشم‌انگیز است.\nشاید بسیاری هنگامی که نخستین بار به زبان اشاره فکر می‌کنند به نمادها فکر می‌کنند، اما در آمریکا و شاید اغلب دیگر جاها از نمادها خیلی به‌ندرت استفاده می‌شود. (سعی کنید آخرین باری را به یاد بیاورید که به کسی اشارۀ هیس یا انگشت شست رو به‌بالا نشان داده‌اید) آنچه مردم خیلی بیشتر استفاده می‌کنند اشاره‌هایی است برای «آری» و «نه»؛ اشاره به افراد، مکان‌ها و چیزها؛ اشاره‌هایی که اشیاء و اعمال را ترسیم می‌کند و ایده‌های انتزاعی را از طریق استعاره‌های تصویری بازنمایی می‌کند. این‌ها ابزارهای اصلی بیان اشاره‌ای هستند. و آن‌چنان که پیداست، می‌توان با شواهد نشان داد که این ابزارها به‌طور کلی در سراسر جهان مشابه هستند.\nتا آنجا که ما می‌دانیم، تمام جوامع بشری روش‌هایی اشاره‌ای برای بیان «آری» و «نه» دارند. در سراسر جهان انگلیسی‌زبان و بسیاری از بخش‌های اروپا، این کار با تکان‌دادن سر به طرفین برای بیان «نه»، و تکان‌دادن سر به بالا و پایین برای بیان «آری» انجام می‌شود. این الگوی «آری و نه گفتن با تکان سر» در واقع در بیرون از اروپا بسیار رایج است، نامه‌نگاران به داروین آن را در سریلانکا، گینه، چین و فراتر از آن گزارش می‌کنند، و بسیاری از پژوهشگران از آن زمان تاکنون به‌طور گذرا به آن اشاره کرده‌اند. این انتشار گسترده نشان می‌دهد که این الگو به‌طور مستقل در جوامع مختلف ابداع شده است و صرفاً قراردادی اتفاقی نیست.\nاما این الگو از لحاظ زیست‌شناختی ثابت هم نیست. حداقل دو نظام اشاره‌ای دیگر کشف شده است. یکی که در یونان، بخش‌هایی از ایتالیا، و جاهای دیگر در مدیترانه مشاهده می‌شود، شامل حرکت تند سر رو به‌عقب برای بیان «نه» به‌جای تکان‌دادن سر است. یک الگوی شگفت‌انگیزتر دیگر در بلغارستان کشف شده است: تکان سر به بالا و پایین برای بیان «نه» و تکان سر به طرفین برای بیان «آری». این گاهی صرفاً به‌مثابۀ عکس الگوی ما توصیف می‌شود، هرچند شاید جنبه‌هایی ظریف هم در رابطه با چگونگی انجام این حرکات وجود داشته باشد که آن‌ها را از اشاره‌های آشنای ما متمایز می‌سازد.\nچگونه ممکن است که این اشاره‌ها در جاهای بسیاری یکسان هستند و با این وجود در جاهای دیگری برعکس هستند؟ به نظر می‌رسد پاسخ در نخستین ریشه‌های این نشانه‌ها در کودکی نهفته است. همان‌طور که داروین اظهار می‌دارد، تکان سر رایج برای بیان «نه» می‌تواند از عمل چرخش سر به یک طرف برای اجتناب از غذا نشأت گرفته باشد. این اجتناب‌ورزیدن سپس می‌تواند شکل خاصی به خود بگیرد، و به تکان سر تکراری و رایج امروزی بدل شود. سپس ممکن است حرکت سر به بالا و پایین در تقابل با حرکت سر به طرفین توسعه پیدا کند، یعنی حرکات متضاد برای بیان معانی متضاد. تبیینی مشابه برای دو نظام اشاره‌ای دیگر صادق است. حرکت تند سر رو به‌عقب در واقع شیوۀ بدنی دیگری برای رد منبع غذایی است. سپس این عمل رو به‌عقب می‌تواند سبک‌های مختلفی به خود بگیرد: الگوی یونانی حرکت سر رو به‌عقب را تشدید می‌کند؛ الگوی بلغارستانی تکرار را به آن می‌افزاید. سپس، در انتخاب نشانۀ متضاد، یونانی‌ها به حرکت سر رو به‌جلو گرایش دارند، در حالی که بلغارستانی‌ها تکان سر به طرفین را ترجیح می‌دهند.\nبسیاری از فرهنگ‌ها همچنین نشانه‌های بدنی پشتیبانی برای بیان «آری» و «نه» دارند. برای مثال، انگلیسی‌زبان‌ها گاهی از تکان انگشت اشاره به طرفین (شاید تقلید دستی حرکت سر باشد)، یا حرکت هر دو دست به طرفین بدن برای بیان «نه» استفاده می‌کنند. در بین مردم یوپنو، گروهی بومی در نواحی مرکزی پاپوآ گینۀ نو که من در آنجا تحقیقات میدانی انجام داده‌ام، تکان سر به طرفین و رو به بالا و پایین به‌عنوان نشانه‌های اصلی برای «نه» و «آری» استفاده می‌شود، اما مردم یوپنو همچنین برای ابراز مخالفت لب خود را غنچه می‌کنند و برای ابراز تأیید ابروهای خود را بالا می‌اندازند.\nهنگامی که این مشاهدات را به‌طور کلی مورد ارزیابی قرار می‌دهیم، قاعده‌مندی چشمگیری ملاحظه می‌کنیم: نه‌تنها تمام فرهنگ‌ها نشانه‌هایی اشاره‌ای برای «آری» و «نه» دارند، تمام فرهنگ‌ها نسخه‌های اصلی این نشانه‌ها را با حرکات سر ایجاد می‌کنند. (چند گزارش از قرن نوزدهم دربارۀ فرهنگ‌هایی وجود دارد که از اشاره‌های دستی برای تأیید و نفی استفاده می‌کنند، اما شاید این نویسندگان دارند نسخه‌های ثانویۀ این نشانه‌ها را توصیف می‌کنند). با این حال، با تمرکز بر روی جزئیات، نوآوری‌های خاص فرهنگ‌ها را نیز مشاهده می‌کنیم. این بن‌مایه‌ای تکرارشونده در میان بسیاری از پدیده‌های زبان اشاره است.\nیک ابزار اشاره‌ای دیگر اشاره‌کردن است. تمام آدمیان اشاره می‌کنند، یعنی از بدنشان استفاده می‌کنند تا توجه دیگری را به منطقه‌ای از فضا معطوف کنند. گزارش‌ها از نخستین برخوردها کاملاً سرشار از اشاره‌کردن هستند، اشاره‌کردن به دهان به‌معنای غذا یا آب، به روستاهای مجاور، به خورشید برای نشان‌دادن زمان. (دوگراندو در رساله‌اش از اشاره‌کردن به‌مثابۀ نوعی از زبان اشاره دفاع می‌کند که «اثر آن قطعی است»). علاوه بر این، به نظر می‌رسد که مردم در تمام فرهنگ‌ها برای اشاره‌کردن از انگشت اشاره استفاده می‌کنند. این نوع اشاره‌کردن معمولاً خیلی زود در کودکان ظهور می‌کند، قبل از آنکه نخستین واژه را بر زبان بیاورند. طبق یک مطالعه، کودکان از شش فرهنگ مختلف، شامل فرهنگ‌های غربی، جوامع صنعتی و بومی خرد، همگی اشاره‌کردن با انگشت اشاره را به دیگر روش‌ها ترجیح می‌دهند.\nاما هنگامی که در جزئیات دقیق می‌شویم، در می‌یابیم که اشاره‌کردن به‌هیچ وجه رفتاری یکدست و یکپارچه نیست. در برخی جاها، اشاره با دست چپ حرام است؛ در جاهای دیگری اشاره به رنگین‌کمان ممنوع است. در بین مردم آرانده از بومیان استرالیا، اشاره با انگشت اشاره را مشاهده می‌کنید، اما همچنین اشاره‌کردن با دیگر اشکال دست هم وجود دارد که برای اهداف متمایزی به کار می‌رود. برای مثال، از «نماد شاخ»۶ برای اشاره‌کردن به مسیر کلی مسافرت استفاده می‌شود، اما نه برای اشاره به مردم.\nدیگر شیوه‌های تصدیق‌شدۀ اشاره‌کردن ممکن است از نگاه غربی‌ها عجیب به نظر برسد، اما در چشم‌انداز جهانی به‌هیچ وجه غیرعادی نیستند. به‌طور خاص، فرهنگ‌های بومی در سراسر جهان آدابی برای اشاره با چهره دارند. یک روش عبارت است از بیرون‌زدگی لب‌ها هنگامی که فرد به‌سوی هدف مورد نظر نگاه می‌کند. روش دیگر، به‌هم فشردن بینی است. این‌ها صرفاً مواردی نایاب و جالب نیستند. برای مثال، من و همکارانم به‌تازگی نشان دادیم که مردم یوپنو دقیقاً همان‌قدر محتمل است که با بینیِ به‌هم فشرده اشاره کنند که احتمال دارد با دست اشاره کنند.\nشیوۀ دیگر اشاره‌کردن که غربی‌ها را متعجب می‌کند، اشاره‌کردن به آسمان است. از این روش برای ارجاع به زمان‌های خاصی از روز استفاده می‌شود. شما به‌سادگی به نقطه‌ای بر روی قوس شرقی- غربی خورشید اشاره می‌کنید تا زمان خاصی را به دیگری بفهمانید (نقطۀ بالای سرتان ظهر را نشان می‌دهد)، یا دستتان را در امتداد بخشی از آن قوس حرکت می‌دهید تا بازۀ زمانی طولانی‌تری را نشان دهید. «اشاره‌کردن سماوی»، آن‌چنان که این کار نامیده می‌شود، به‌طور دقیق در آمازون و بالی مورد بررسی قرار گرفته است، و به نظر می‌رسد زمانی کاملاً رواج داشته است، شاید به‌ویژه در مناطق استوایی چنین بوده است چرا که قوس خورشید در طول سال پایدارتر است.\nبنابراین، هنگامی که به اشاره‌کردن در بین فرهنگ‌ها نگاه می‌کنیم، پدیده‌ای را می‌یابیم که در عین تنوع و گوناگونی، از حد و مرز هم برخوردار است. الگوهایی کلی را می‌بینیم، و در مقیاسی کوچک‌تر، جزئیاتی عجیب مشاهده می‌کنیم. همه اشاره می‌کنند، و تا آنجا که ما می‌دانیم هیچ کجا مردم از آرنج یا «شست پا» برای اشاره‌کردن استفاده نمی‌کنند؛ اما فرهنگ‌ها همچنین راه‌هایی یافته‌اند تا از این ابزار ارتباطی بنیادی به‌شکل‌های خاص استفاده کنند.\nفراتر از تکان‌دادن سر و اشاره‌کردن، طبقۀ مهم دیگری از اشاره‌ها وجود دارد که به تصویر می‌کشند. یعنی، مردم از دستشان استفاده می‌کنند تا ادای کارهایی نظیر کشیدن یا نیشگون‌گرفتن را درآورند، تا شکل و اندازۀ حیوانات، گیاهان یا اشیاء را نشان دهند، و شکل‌ها یا حرکات در فضا را نمایش دهند. هنگامی که مردمان بومی بریتانیای نو، جزیره‌ای در دوردست ساحل گینۀ نو، می‌خواستند تا به دیگران بفهمانند که خوک و بز در اندازه‌های مختلف دارند، صدای حیوانات را در می‌آوردند و سپس دست‌هایشان را در ارتفاعات مختلف بالای زمین نشان می‌دادند.\nبه نظر می‌رسد که به‌تصویر کشیدن به‌عنوان یک روش اشاره در همه جا استفاده می‌شود. اما، در اینجا نیز، یافتن تنوع در جزئیات چگونگی کاربرد این روش دشوار نیست. اشاره‌ها برای نشان‌دادن اندازه را در نظر بگیرید. در برخی جاها، چگونگی نشان‌دادن بلندی چیزی به موضوع صحبت شما بستگی دارد. در بسیاری از بخش‌های آمریکای میانه۷، هنگامی که بلندی یک حیوان را نشان می‌دهید کف دستتان رو به پهلو است، هنگامی که بلندی یک شیء را نشان می‌دهید کف دستتان رو به پایین است، و هنگامی که به بلندی گیاه ذرت اشاره می‌کنید کف دست‌تان رو به بالا است. ناظر بیرونی معنای اصلی این اشاره‌ها را در خواهد یافت، اما برخی ظرائف معنایی را نیز از دست خواهد داد.\nدیگر تفاوت ظریف فرهنگی هنگامی رخ می‌دهد که افراد در زبان اشاره روابط فضایی را بازسازی می‌کنند. فرض کنید شما چیزی غیرمنتظره می‌بینید، شاهینی در حالی که سنجابی که تازه شکارکرده از منقارش آویزان است «ویژی» به‌سوی شما می‌آید. بعداً، هنگامی که این ماجرا را تعریف می‌کنید، می‌خواهید این ویژی عبورکردن را در زبان اشاره نشان دهید. شما در مقام یک انگلیسی‌زبان با احتمال زیاد نشان خواهید داد که این امر چگونه نسبت به بدن شما رخ داده است، یعنی اینکه شاهین به‌سوی شما پرواز کرده است. اما کاربران زبان‌های دیگر، مانند زبان بومی استرالیایی گوگو ییمیتر، شاید چنین نکنند. در عوض، آن‌ها احتمالاً جهت‌گیری اصلی و اولیۀ رویداد را منتقل خواهند کرد. اگر شاهین از سمت جنوب به‌سوی شما پرواز کرده است، گوینده در زبان اشاره نشان خواهد داد که شاهین از سمت جنوب پرواز کرده است. بنابراین، بسته به اینکه بازگوکننده رو به کدام سو دارد، شاهین در زبان اشاره ممکن است از چپ، از پشت سر یا از هر جهت دیگری ویژی عبور کند.\nابزار نهایی زبان اشاره انتزاعی‌ترین آن‌ها نیز هست: استعاره‌هایی که مردم با دست‌هایشان می‌آفرینند. به نظر می‌رسد بسیاری از استعاره‌های مورد علاقۀ آدمیان مبتنی بر تصاویر فضایی هستند، و بنابراین به‌خوبی با ابزار تصویری زبان اشاره قابل بیان هستند. آن دسته از استعاره‌های زبان اشاره که زمان را بازنمایی می‌کنند به بهترین وجه مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. مردم در سراسر جهان زمان را دارای خواص فضایی انضمامی تصور می‌کنند. و اشاره‌های آن‌ها بر همین اساس است، گویی که رویدادها «طول» مشخصی دارند یا در مکان‌های مختلفی قرار دارند. برای مثال، انگلیسی‌زبان‌ها اغلب توالی‌ها را یا همچون خطی تصور می‌کنند که در عرض بدن آن‌ها کشیده شده است، به‌نحوی که رویدادهای گذشته در سمت چپ و رویدادهای آینده در سمت راست قرار دارند، یا توالی‌ها را همچون مسیری در نظر می‌گیرند که بر روی آن دارند راه می‌روند، به‌طوری که رویدادهای گذشته پشت سرشان و رویدادهای آینده جلوی آن‌ها هستند. با این حال، این مدل‌های استعاری خاص، جهان‌شمول نیستند. کاربران زبان آیمرا در منطقۀ آند به آینده‌ای اشاره می‌کنند که جلوی آن‌ها نیست بلکه پشت سر آن‌هاست. کاربران زبان ماندارین هفتۀ بعد را زیر هفتۀ قبل جای می‌دهند. همان‌طور که من و همکارانم به‌طور مستند نشان داده‌ایم، هنگامی که مردمان یوپنو به زمان اشاره می‌کنند، صرفنظر از اینکه روی آن‌ها به کدام جهت است، گذشته را در سراشیبی و آینده را در سر بالایی جای می‌دهند.\nتبیین کامل تنوع و گوناگونی و عناصر جهان‌شمول زبان اشاره باید شماری از دیگر پدیده‌ها را نیز مد نظر قرار دهد، اینکه مردم چگونه از دست و بدن‌شان استفاده می‌کنند تا با یکدیگر سلام و احوالپرسی کنند، اعداد را بازنمایی کنند، پرسش مطرح کنند، فرا بخوانند یا رد کنند، و چارچوب گفت‌وگو را تعیین کنند. بی‌تردید، هنوز تحقیقات زیادی باید انجام شود تا چنین رفتارهایی به‌طور مستند ثبت شود. اما حدسی معقول این است که این تحقیقات به همان نتیجۀ قبلی منجر خواهد شد: زبان اشاره در سراسر جهان از تنوع قاعده‌مند برخوردار است. این نهایتاً درس اصلی حاصل از دقیق‌ترین مطالعات ابزارهای ارتباط اشاره‌ای است. از یک سو، به نظر می‌رسد چند روش کلی ارتباط اشاره‌ای، نشان‌دادن «آری» و «نه»، اشاره‌کردن، به تصویر کشیدن، ساختن استعاره‌ها در هوا، به‌طور جهان‌شمول و به‌شیوه‌های قاعده‌مند مورد استفاده قرار می‌گیرند. از دیگر سو، هنگامی که در جزئیات چگونگی بکارگیری دقیق این روش‌ها کند و کاو می‌کنیم، با نوآوری‌هایی غیرمنتظره برخورد می‌کنیم.\nشاید این الگوی تکرارشونده از تنوع قاعده‌مند نباید تعجب‌برانگیز باشد. مردم همه جا ابزار بدنی یکسانی برای استفاده در اختیار دارند، دست‌ها، بازوها و سرهای ما اساساً یکسان هستند، و آن‌ها به‌شیوه‌های بنیادی یکسانی خم می‌شوند، پیچ می‌خورند و می‌چرخند. ما همچنین از یک نوع ذهن برخورداریم، و این بدان معناست که معمولاً توجه و نگرانی ما به چیزهای یکسانی معطوف است. و همۀ ما باید مسائل ارتباطی مشابه‌ای را حل کنیم، مسائلی نظیر جلب توجه به‌سمت خاصی، تصحیح بدفهمی‌ها و طرح پرسش‌ها. اما ما همچنین مخلوق فرهنگ هستیم، ما مبتکرانی خستگی‌ناپذیر هستیم، و دوست داریم آنچه را اطرافیانمان انجام می‌دهند تقلید کنیم. در نتیجه، نوآوری‌ها گسترش می‌یابد. این تنش بنیادی زاینده است و باعث ظهور تنوع قاعده‌مندی می‌شود که نه‌تنها در زبان اشاره بلکه در گسترۀ وسیعی از دیگر رفتارهای بشری می‌بینیم.\nبنابراین، به‌طور دقیق، «در تمام مناطق قابل‌سکونت» جهان زبان اشاره جهان‌شمول نیست، هر چند زبان اشاره بسیار بیش از آنچه برخی‌ها مدعی شده‌اند جهان‌شمول است. (مستند «جهانی از اشاره‌ها»۸ (۱۹۹۱) به اطلاع بینندگان می‌رساند که اشاره‌ها «از تنوع بی‌نهایت برخوردار هستند»). و اگر منصفانه قضاوت کنیم، این فقط یکی از جلوه‌های مفهوم زبان اشاره به‌مثابۀ زبان جهان‌شمول است. جلوۀ دیگر، این ایده است که، هنگامی که مردمی که فاقد زبان گفتاری مشترک هستند به برقراری ارتباط نیاز دارند، با استفاده از دستشان بهتر می‌توانند این کار را انجام دهند تا صدایشان. این ایدۀ نهفته در پس توصیۀ دوگراندو است، و تحقیقات اخیر به ما کمک می‌کند تا دریابیم آیا این توصیه اصلاً خوب بوده است یا خیر.\nدر یک مطالعه، محققان از افراد می‌خواهند تا سعی کنند گستره‌ای از مفاهیم را، که مرتبط با احساسات (مثل گرسنگی)، اعمال (مثل گریختن) و اشیاء (مثل میوه) هستند، بدون استفاده از هیچگونه زبان متعارف به دیگری منتقل کنند. این آزمایش اساساً مانند بازی پانتومیم است اما از قاعده‌مندی بیشتری برخوردار است. بسته به اینکه شرکت‌کنندگان کدام نسخه از آزمایش را باید انجام می‌دادند، باید فقط با استفاده از اشاره‌ها، یا فقط اصوات، یا ترکیبی از هر دو، منظورشان را به دیگری منتقل می‌کردند. نتایج خالی از ابهام بودند. آن‌هایی که نسخۀ اشارۀ صرف را بازی کردند در مقایسه با آن‌هایی که نسخۀ صوت صرف را بازی کردند با کارایی بسیار بهتری ارتباط برقرار کردند. و اجازۀ استفاده از صوت علاوه بر اشاره، در تغییر اوضاع مؤثر نبود. همان‌طور که محققان آزمایش می‌نویسند، هنگامی که نیاز دارید از صفر یک نظام ارتباطی بسازید، «اشاره به‌راحتی صوت را مغلوب می‌کند».\nچه چیزی این برتری اشاره را تبیین می‌کند؟ پاسخ در انواع پیام‌هایی نهفته است که آدمیان می‌توانند بیافرینند، و اینکه این پیام‌ها چقدر می‌توانند به‌راحتی در بسترهای بیانی مختلف خلق شوند. هنگامی که مردم می‌خواهند به چیزی ارجاع دهند، سه گزینۀ اصلی در اختیار دارند. آن‌ها می‌توانند مستقیماً به مدلول (یا چیزی مرتبط با آن) اشاره کنند. آن‌ها می‌توانند سعی کنند نشان دهند آن چگونه چیزی است. یا آن‌ها می‌توانند صرفاً از یک قرارداد بین همدیگر استفاده کنند، قراردادی مبنی بر اینکه هنگامی که من دستم را به این شکل در می‌آورم یا این توالی خاص از اصوات را اظهار می‌کنم، شما می‌دانید منظور من چیست. البته، اگر شما مکتشفی قرن شانزدهمی هستید که نخستین تماس را با بومیان جهان جدید برقرار می‌کنید، یا فردی انگلیسی‌زبان در آزمایش پانتومیم فوق هستید، قراردادهای بین همدیگر در دسترس شما نیست. بنابراین گزینه‌های اشاره‌کردن و به‌تصویرکشیدن برای شما باقی می‌ماند. این دو راهبرد را نسبتاً به‌راحتی می‌توانید با دستتان اجرا کنید، اما اجرای آن‌ها با صدایتان به این راحتی نیست.\nبنابراین، ارتباط بصری-بدنی از ارتباط صوتی-شنیداری مستقیم‌تر و واضح‌تر است، یا حداقل به‌طور بالقوه این ظرفیت را دارد. اما این بدان معنا نیست که تمام ارتباطات در این بستر کاملاً واضح هستند. این ما را به جلوۀ نهایی ایدۀ «زبان اشاره به‌مثابۀ زبان جهان‌شمول» می‌رساند، جلوه‌ای که این ایده اغلب به خود گرفته است: این خبر دروغ که زبان‌های علامت۹ ناشنوایان همگی یک زبان هستند که از اشاره‌ها ساخته شده است. علائمی که رابط‌های ناشنوایان استفاده می‌کنند قطعاً از بسیاری جهات شبیه به اشاره‌هایی هستند که مردم شنوا تولید می‌کنند: آن‌ها نیز عمدتاً با دست‌ها ساخته می‌شوند، و آن‌ها نیز دربرگیرندۀ اشاره‌کردن، به‌تصویرکشیدن و استعاره‌های دیداری فراوان هستند.\nاما زبان‌های علامت صرفاً همان هستند: زبان‌ها. اگرچه آن‌ها در بستر حس بینایی پدیدار می‌شوند، اما تمام گسترۀ بیانی و پیچیدگی دستوری زبان‌های گفتاری را دارند، و همچنین بیشتر ابهام این زبان‌ها را نیز به همراه دارند. از نظر تاریخی، شاید ریشه‌های زبان‌های علامت در نظام‌های ارتباط اشاره‌ای در جا۱۰ باشد. اما این نظام‌ها همان‌طور که توسعه می‌یابند، تغییر هم می‌کنند: برخی علائم مخفف می‌شوند، در حالی که برخی دیگر افزوده می‌شوند؛ ابزارهای دستوری جدیدی ظهور می‌کنند تا بتوان پیگیری کرد چه کسی چه کاری را بر روی چه کسی انجام داده است، یا برای آنکه بتوان پرسش‌ها را از گزاره‌ها متمایز ساخت. و بنابراین، به‌همان اندازه که زبان‌های گفتاری گوناگونی یافته‌اند، زبان‌های علامت نیز گوناگونی یافته‌اند.\nو با این حال شاید حقیقتی در این ایده نهفته است که علامت‌دادن واضح‌تر از صحبت‌کردن است. شواهدی وجود دارد، هر چند بیشتر آن حکایت‌گونه است، که کاربران زبان‌های علامت مختلف می‌توانند تا حدودی با موفقیت با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، به‌شیوه‌ای که کاربران زبان‌های گفتاری مختلف به‌هیچ وجه نمی‌توانند. این تعاملات، که گاهی «علامت‌دهی بینازبانی»۱۱ نامیده می‌شود، عاری از مشکلات و موانع نیست، اما عملی است. پژوهشگران مطمئن نیستند که دقیقاً چه چیزی این موفقیت کوچک را تبیین می‌کند. شاید بخشی از پاسخ به وضوح اشاره‌کردن و به‌تصویرکشیدن مربوط باشد یعنی روش‌هایی که زبان‌های علامت بسیار از آن‌ها استفاده می‌کنند. شاید بخش دیگر پاسخ این باشد که کاربران زبان‌های علامت در برقراری ارتباط در غیاب اصول و قوانین مشترک متخصص هستند. هر چه باشد، آن‌ها بیشتر عمرشان را در جهانی تحت غلبۀ مردم شنوا زندگی می‌کنند که از علائم استفاده نمی‌کنند.\nاین ایده که زبان اشاره زبانی جهان‌شمول است ایده‌ای قدیمی و شهودی است، و درمجموع نادرست نیست. این درست است که شمار فراوانی از اشاره‌های خاص متعلق به فرهنگ خاصی هستند. اما این هم درست است که شمار فراوانی از الگوهای اشاره‌ای به‌طور کلی در سراسر جهان مشابه‌اند، و ابداعات مردمانی با ذهن‌ها و بدن‌های مشابه‌اند که مسائل ارتباطی مشابه‌ای را حل می‌کنند. ایدۀ جهان‌شمول بودن زبان، ارزش آن هر چه باشد، محتملاً از بین نخواهد رفت. این ایده در کشمکشی جاودان بین دو آرمان رمانتیک گیر افتاده است: یکی، نگرشی جهان‌شمول که طبق آن آدمیان همه جا ذاتاً یکی هستند؛ دیگری، اصرار نسبی‌نگرانه بر اینکه هر فرهنگ جزیره‌ای رازآلود برای خویشتن است. هر دو ایده گیرایی خاص خود را دارند، اما هیچ یک کاملاً درست نیست.\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را کنزی کوپررایدر نوشته است و در تاریخ ۱۴ می ۲۰۱۸ با عنوان «Gesture talks» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۰ مرداد ۱۳۹۷ آن را با عنوان «چرا به‌جای یک مثقال زبان یک من کله تکان می‌دهیم؟» و ترجمۀ علی برزگر منتشر کرده است.•• کنزی کوپررایدر (Kensy Cooperrider) دانشمند علوم شناختی در دانشکدۀ روانشناسی دانشگاه شیکاگو است.[۱] Álvar Núñez Cabeza de Vaca[۲] lingua franca : هر زبانی که برای برقراری ارتباط بین افرادی بکار می‌رود که فاقد زبان مشترک هستند [مترجم].[۳] اشاره به داستان ساخت برج بابل در کتاب مقدس است که خداوند برای جلوگیری از ساخت آن، در زبان آشفتگی ایجاد کرد تا زبان‌ها مختلف شود و مردم سخن یکدیگر را نفهمند [مترجم].[۴] The Expression of the Emotions in Man and Animals[۵] anecdata[۶] horned hand : شیوۀ قرار گرفتن انگشتان یک دست به‌صورتی که انگشت اشاره و کوچک باز بمانند و دو انگشت میانی به حالت مشت جمع شوند [مترجم].[۷] Mesoamerica :  منطقه‌ای تاریخی در قارۀ آمریکا که مکزیک مرکزی، بلیز، گواتمالا، السالوادور، هندوراس، نیکاراگوئه و کاستاریکا را در بر می‌گیرد [مترجم].[۸] A World of Gestures[۹] sign languages[۱۰] on-the-spot[۱۱] cross-signing\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653939.json b/train/540653939.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..7365bf6decd92428565d35c2f969a85f362496ff
--- /dev/null
+++ b/train/540653939.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "پلیس احساسات",
+  "subtitle": "فلاسفه از زمان رواقیون در حال قانون‌گذاری برای زندگی احساسی بوده‌اند",
+  "introduction": "چه کسی روی آن را دارد تا به کلِ بشریت بگوید باید چه احساسی داشته یا نداشته باشند؟ بله، فلاسفه. آنها از زمان رواقیون در حال قانون‌گذاری برای زندگی احساسی بوده‌اند. کافی است احساسی در دلتان به وجود بیاید تا سروکلۀ فیلسوفی پیدا شود و مچتان را بگیرد. یکی می‌گوید «خشمگین» نباش، دیگری «همدلی»تان را احمقانه می‌داند و بسیاری هم می‌گویند «پشیمانی» اصلاً به درد نمی‌خورد. اما این‌بار نوبت اگنس کالارد استاد دانشگاه شیکاگوست. او می‌گوید هریک از این احساسات نهایتاً نشانه‌ای از سلامتی‌اند، اما تنها یک احساس است که هیچ منفعتی ندارد: «نفرت».",
+  "content": "اگنس کالارد، پوینت — اگر به من بگویید آرام بگیر، احتمالاً آرام نمی‌شوم. به‌همین‌ترتیب اگر بگویید: «منطقی باش»، «رهایش کن دیگر»، «داری زیادی شلوغش می‌کنی»، «شوخی کردم»، «آن‌قدرها هم مهم نیست». وقتی کسی احساساتم را دست‌کم می‌گیرد، واکنش‌های صیانت از نفسم از راه می‌رسند. بدن من، ذهن من، شغل من، علایق من، استعدادهای من، این‌ها همگی «از آنِ من»اند، اما قدرت هیچ‌کدام از این‌ها برای ابراز اینکه «از آنِ من»اند به پای قدرت تعلق یک احساس پرشور نمی‌رسد. زمانی که امواج خشم یا عشق یا اندوه مرا در بر می‌گیرند، این احساسات انگار خود زندگی‌اند. این احساس، همچون صدایم که متأثر از آن است، از هسته‌ای درونی سرچشمه می‌گیرد. بنابراین اگر تلاش کنید تا آن را کم‌اهمیت جلوه دهید، با بیرون‌کردنتان از ذهنم، جاخالی می‌دهم: پیرامون حریم امن خود دیوار می‌کشم تا از شعلۀ شور خود -یعنی زندگی‌ام- دربرابر دخالت‌های شما برای خاموش‌کردن آن محافظت کنم. شما که هستید که بخواهید به من بگویید چه احساسی داشته یا نداشته باشم؟\nحال بیایید مداخله‌ای بس جاه‌طلبانه‌تر از این را تصور کنید: کسی که دنبال این نیست تا فقط برخی حملاتِ مشخصِ خشم یا اندوه را فرو بنشاند، بلکه می‌خواهد بی‌قیدوشرط نقطۀ پایانی بر احساس خشم یا اندوه بگذارد. چه کسی روی آن را دارد تا به کلِ بشریت بگوید باید چه احساسی داشته یا نداشته باشد؟ بله، فلاسفه! فلاسفه از زمان رواقیون در حال قانون‌گذاری برای زندگی احساسی بوده‌اند و تازه‌ترین طلایه‌داران این جنبش هم‌اینک پیش چشم شما مشغول کارند. اجازه دهید تا پلیس احساسات را به شما معرفی کنم.\nنفر اول رودیگر بیتْنر است، فیلسوفی در دانشگاه بیله‌فلد آلمان، که برای حذفِ یکجای حسرت اقامۀ دلیل می‌کند.۱ مسلماً بیتنر این را می‌پذیرد که چنانچه کار اشتباهی انجام داده‌اید، باید به آن اعتراف کنید، هرچه در توان دارید برای سامان‌دادن به وضعیت انجام دهید، و به پیشرفت در آینده متعهد شوید. اما فایدۀ احساس بد از آن اشتباه چیست؟ دردِ روانیْ قضاوت شما را مخدوش کرده و انرژی‌تان را به بیراهه می‌فرستد؛ اضافه‌کردن یک درد ثانوی نالازم به اشتباهی که قبلاً رخ داده منطقی نیست: «دو بدبختی، دومی از برای اولی».\nنفر دوم، همکارم در دانشگاه شیکاگو، مارتا نوسباوم است، فیلسوف و روشنفکری عمومی که به خشم می‌تازد، آن‌هم نه صرفاً به خشمی از نوع غیرمنطقی، توجیه‌ناپذیر، یا کینه‌توزانه.۲ یا اینکه، به‌عقیدۀ او، تمام انواع خشم در تحلیل نهایی فقط از همین نوع است. او می‌نویسد خشم، ازآن‌روی که آدمی را در معرض خواستارِ انتقام بودن یا هم‌شأنِ خطاکار شدن قرار می‌دهد، «همواره ازلحاظ هنجاری مشکل‌زاست». او نیز همچون بیتنر می‌اندیشد که انسان باید به درکی آرام و منطقی از خطای رخ‌داده برسد و آنگاه، سرشار از آینده‌نگریِ خوشبینانه، قدم‌های مثبتی برای التیام و بازداری بردارد.\nنفر سوم استیون ویلکینسون است، فیلسوفی در دانشگاه لانکستر بریتانیا، که استدلال می‌کند اندوهی که مثلاً از مرگ یک عزیز احساس می‌کنیم براساس دی.اس.ام-۴ مطابق با مشخصات یک اختلال روانی است: «نخست، اندوه شامل درد و رنج است. دوم، شامل نوعی عجز یا گسست در کارکردهای هنجاری است».۳ افراد اندوهگین اعضای سازنده‌ای برای جامعه نیستند: آن‌ها ارزشی تجربه یا خلق نمی‌کنند. و صرفاً به‌همین‌دلیل باید گفت که مشکلی دارند.\nنفر چهارم پل بلوم است، روان‌شناسی در دانشگاه ییل که کتابی علیه همدلی نوشته است.۴ بله، یکی هم ممکن است مخالف همدلی باشد؛ علیه همدلی، این واقعاً عنوان کتاب اوست که بامزه‌ترین جملۀ آن نظری است که بلوم دربارۀ کتاب نویسنده‌ای دیگر داده است: «اسم کتاب استفن آسما علیه انصاف۵ است (نمی‌خواهم اینجا سربه‌سر او بگذارم، اما می‌توانید عنوانی زننده‌تر از این را تصور کنید؟)».\n\nبلوم استدلال می‌کند که درمقایسه با انجام کارهای خوبِ منطقی و غیراحساساتی، «همدلی‌کردن جهان را جای بدتری می‌کند، و منجر به عذاب بیشتر و شکوفایی کمتر می‌شود». همدلی منصفانه نیست؛ سوگیرانه است؛ قضاوتمان را مخدوش می‌کند. بلوم برای پیداکردن مصداق سراغ تجربیات خودش می‌رود: «بدترین لحظات من در مقام یک پدر لحظاتی نیستند که اهمیت نمی‌دهم؛ لحظاتی‌اند که بیش‌ازحد اهمیت می‌دهم، زمانی‌که نمی‌توانم خود را از درماندگی یا درد فرزندانم منفک کنم».\nراضی‌کردن همزمان هر چهار فیلسوف نیازمند قانون سادۀ زیر است:\nقانون ساده: هرگاه درگیر اندوه یا خشمگین هستید، یا از دردِ حسرت به خود می‌پیچید، یا پر از همدلی می‌شوید: آرام بگیرید، از شور خود بکاهید، به آنچه احساس می‌کنید اعتنا نکنید، و درعوض منطقی و سازنده باشید.\nممکن است به‌نظرتان احمقانه برسد، اما آدم استدلال‌های فلسفی را تنها برپایۀ نتایج آن‌ها رد نمی‌کند. این چهار متفکر به‌درستی به تنوع راه‌هایی اشاره می‌کنند که طی آن‌ها احساسات منفی زندگی‌هایمان را زیرورو، ما را بدبخت و از دنبال‌کردن آنچه خوب است منحرف می‌کنند. اگر کسی نسبت به مادر خود دچار خشمی زهرناک باشد این یعنی آن رابطه در وضعیت کاملاً سالمی قرار ندارد؛ تااینجا درست به‌نظر می‌رسد. مسئله اینجاست که عبارت‌هایی همچون «سلامت» و «بیماری» اغلب معنایی دوگانه دارند.\nتب را در نظر بگیرید. تب‌داشتن یعنی شما بیمار و ناسالمید و نمی‌توانید بیشترین کارایی خود را داشته باشید. اما تب همچنین واکنشی سالم به حضور عفونتی باکتریایی در بدن است. اگر تحت چنان شرایطی تب نداشته باشید، واقعاً بیمار خواهید شد. خونریزی هم همین‌طور. خونریزی یعنی در وضعیت ناسالم بودن، اما اگر زخمی داشته باشید و خونریزی نه، نشانه‌ای از یک بیماری جدی‌تر خواهد بود. ازلحاظ‌جسمانی، چیزی وجود دارد به نام راه سالمِ ناسالم‌بودن؛ به‌همین‌ترتیب، ازلحاظ احساسی، چیزی وجود دارد به اسم راهِ خوبِ بدبودن. مسلماً، این شمه‌ای از غیرمنطقی‌بودن را با خود دارد، اما ظن من بر این است که تقصیر اصلی بر گردۀ خودِ زندگی، با آن خصیصۀ نصفه‌نیمه منطقی‌اش، است.\nمثلاً خشم را در نظر بگیرید. ما بی‌نقص نیستیم؛ همدیگر را ناامید می‌کنیم. وقتی این اتفاق می‌افتد، خشم به ما جایگاهی در میانۀ سرخوشیِ اتحادِ هماهنگ و بی‌تفاوتیِ انفصالِ همیشگی می‌بخشد. به‌وسیلۀ خشم است که عشقْ ورم‌ها و کبودی‌های سوءتفاهمات معصومانه، و زخم‌ها و بریدگی‌های خیانت‌ها و سرخوردگی‌های کمتر معصومانه، را تاب می‌آورد. خشم همچون تب ارزشمند است: بدون تب مسیر عفونت تا مرگ بسیار کوتاه‌تر خواهد بود. همین استدلال بنیادی دربارۀ حسرت، همدلی و اندوه نیز به کار می‌آید. آری، این‌ها راه‌هایی برای زخمی‌بودنِ روانی است؛ و خیر، این چیز بدی نیست. وقتی رویین‌تنی ممکن نیست، آسیب‌پذیری می‌تواند شکلی از سلامت باشد.\nاما من اکنون دودلم. هرچند نمی‌توانم با قانون ساده همراهی کنم، ازلحاظ روحی کاملاً در تیم پلیس احساساتم. اصلاً ارزش فلسفۀ عمومی چیست اگر نتوانی به مردم بگویی چگونه فکر، رفتار یا احساس کنند؟ بنابراین من هدف جدیدی را پیشنهاد می‌کنم، احساسی که تر و خشک را با هم نمی‌سوزاند۶. پیشنهاد می‌کنم که ما فلاسفه جبهه‌ای متحد دربرابر احساس نفرت اتخاذ کنیم. نفرت هیچ ویژگی رهایی‌بخشی ندارد. راه بدی برای بدبودن است. باید آن را از روح بشری بریده و خارج کنیم.\n•••\nجراحی فلسفی، همچون دیگر انواع فلسفه، باید با تعاریف آغاز شود. شروع کنیم: نفرت از یک چیز یعنی اینکه دریافت احساسی ما از آن چیز به‌منزلۀ چیزی بد باشد، و درنتیجه بدون آنکه چیز دیگری از آن را به‌منزلۀ امری خوب دریافت کنیم. نفرت ازلحاظ احساسی به بدی در معنای مطلق آن واکنش نشان می‌دهد، و ما نباید چنین واکنشی داشته باشیم. غوطه‌خوردن در بدی -حتی از رهگذر انکار آن- بیماریِ روح است.\nمرزهای نفرت درقیاس با خشم واضح‌تر می‌شوند، خشمی که به عقیدۀ من همواره درنهایت از جایگاه محبت سرچشمه می‌گیرد. کل ماجرای خشم را در نظر بگیرید: به‌اندازۀکافی نزدیک‌شدن به کسی تا بتواند خشمگینتان کند، نشان‌دادن خشمتان به او، مواجهه با خشمی که خشم شما همواره بر می‌انگیزد و تقلا برای بازگشت به جایگاهی برابر. خشمگین‌شدن، و حرکت تدریجی ازخلال آن، مذاکرۀ دوجانبۀ ظریف و دشواری را بر پا می‌کند.\nنفرتْ خشمِ بی‌درد است؛ خشم است بدون آسیب‌پذیری؛ خشم است بدون محبت. نفرت به ما فرصتی می‌دهد تا غضب کنیم، آن هم بدون قرارگرفتن در معرض تمام آن گفت‌وگوهای سخت، بدون هیچ‌کدام از آن حرمان‌ها و دردها، و شاید از همه بدتر: محال‌شدنِ اذعان به اینکه آدم عوضی‌تری بوده‌ایم. نفرتْ بدیِ دیگری را با فاصله از انسان نگه می‌دارد: نکوهش است منهای درگیری یا سرمایه‌گذاری.\nاین احساس دردسرساز است، و همۀ ما به‌نوعی این را می‌دانیم: ما در نفرت خود پنهان‌کار و دقیقیم؛ سعی می‌کنیم ردپای خود را بپوشانیم. قلدرِ ساده‌لوح از خود می‌پرسد «از چه کسی می‌توانم متنفر باشم؟»؛ قلدر کارکشته این سؤال را این‌طور مطرح می‌کند: «از چه کسی می‌توانم متنفر باشم و درعین‌حال دوست‌داشتنی‌بودن خود را حفظ کنم؟»؛ جواب قلدر کارکشته غالباً این است که «می‌توانی از قلدر ساده متنفر باشی». مدرسۀ بچه‌های من قلدری را به‌نحوی مؤثر سرکوب کرده است. وقتی در راهروهای مدرسه‌شان قدم می‌زنم، کاملاً واضح است بچه‌ها به هدفی نیاز دارند که بشود از آن به‌نحوی دلفریبانه متنفر بود. یا موردی دیگر را در نظر بگیرید: در جوش و خروش آدم حق‌به‌جانبی که دائماً اخبارِ بدرفتاریِ افراد برجسته را دنبال می‌کند، زنگی از آسایش پنهان است: عاقبت، کسی چنان گندی زده است که می‌توانیم قدرتِ کاملِ غضبِ نامحدودمان را بر سرش هوار کنیم.\nهر شخص کسی را دارد که می‌تواند، با طیب خاطر، از او متنفر باشد: اگر از جمهوری‌خواه‌ها نه، می‌توان از کسانی نفرت داشت که از جمهوری‌خواهان متنفرند. میلیاردرها، توریست‌ها و سیاستمداران اهداف محبوبی هستند. یا حتی امن‌تر از آن‌ها: جنسیت‌زده‌ها، نژادپرست‌ها. از همه امن‌تر این است که آدم نفرتش را غیرشخصی کند: من از فلانی متنفر نیستم، بلکه از کاری که فلانی کرده بیزارم، یا از اینکه فلانی چقدر خودخواه است، یا متنفرم از اینکه فلان‌دسته از آدم‌ها نسبت به بهمان‌چیز نادان‌اند، یا این واقعیت که فلانی -بدون اینکه گناهی متوجه خودش باشد- تجسم یا عامل هنجارهای جنسیت‌زده یا نژادپرستانه است که در نهادهای اجتماعی و فرهنگی‌ای متبلور است که جهان‌بینی‌اش را شکل می‌دهند. یا اینکه از خود آن هنجارها متنفرم. یا حماقت. یا کمونیسم. یا نفرت. یا رنج. یا خودم.\nما می‌دانیم نفرت بد است، و در پی راه‌های دررو هستیم: «من نفرت‌ورز خوبی‌ام، چون فقط از آدم‌های بد متنفرم». یا: «من نفرت‌ورز خطرناکی نیستم، به این دلیل که تنها از کسانی که از خودم قوی‌ترند متنفرم». یا: «من نفرت‌ورزی انسان‌دوست هستم، زیرا از ایدئولوژی‌ها و کنش‌ها و مصیبت‌ها متنفرم، نه افراد». یا اینکه از واژۀ دیگری استفاده می‌کنیم مثل «انزجار»، مثل این که بگوییم «من از حرص و ولع شرکت‌ها منزجرم». تنها ساده‌ترین قلدرها توانایی نفرت صادقانه را دارند.\nهمۀ ما در جست‌وجوی فضاهای امنی هستیم که در آن‌ها می‌توانیم به نفرت خود اجازۀ شکوفایی بدهیم؛ به باغچۀ تحقیرمان رسیدگی می‌کنیم و آن را با دیوارهای حق‌به‌جانبی احاطه می‌کنیم. اگر فکر می‌کنید اشتباه می‌کنم، از خود بپرسید: چرا مقایسه با هیتلر کماکان در گفت‌وگوهای سیاسی رونق دارد؟ این مقایسه بیانگر چه تفکر دیگری جز این است که «این آدم آن‌قدر بد است که اجازه داریم مثل هیتلر از او متنفر باشیم»؟\nصبر کنید.\nآیا دارم می‌گویم که حتی نمی‌توانید از هیتلر متنفر باشید؟\nکسی که میلیون‌ها نفر را به قتل رساند؟\nمن، هم به‌عنوان کسی که نوۀ چهار بازماندۀ اردوگاه‌های کار اجباری است و هم یک فیلسوف، می‌گویم: نمی‌توانید از هیتلر متنفر باشید. یا از نازی‌ها. یا از نازیسم. و نه می‌توانید از کسی متنفر باشید که فکر می‌کنید شبیه به هیتلر است.\nنظرتان دربارۀ چنین پلیس احساساتی چیست؟\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را اگنس کالارد نوشته است و در تاریخ ۱۴ مارس ۲۰۱۹ با عنوان «The Emotion Police» در وب‌سایت پوینت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۸ با عنوان «هیچ‌وقت حق ندارید خشمگین شوید، حسرت بخورید یا حتی همدلی کنید» و ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است.\n•• اگنس کالارد (agnes callard) متولد سال ۱۹۷۶ و دانشیار فلسفه در دانشگاه شیکاگوست. او مدرک کارشناسی‌اش را در سال ۱۹۹۷ از دانشگاه شیکاگو و دکترایش را در سال ۲۰۰۸ از دانشگاه برکلی اخذ کرده است. حوزۀ اصلی تخصصی او فلسفۀ باستان و اخلاق است.\n[۱] Bittner, Rüdiger. “Is it reasonable to regret things one did?.” The Journal of Philosophy 89.5 (1992): 262-273\n[۲] Nussbaum, Martha C. Anger and forgiveness: Resentment, generosity, justice. Oxford University Press, 2016\nبرای آشنایی بیشتر با کتاب مارتا نوسبام، ن.ک: پروندۀ کتاب خشم و بخشش، فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی، شمارۀ ۱، (۱۳۹۵): صص ۳۲۸ تا ۳۴۴\n[۳] Wilkinson, Stephen. “Is ‘normal grief’a mental disorder?.” The Philosophical Quarterly 50.200 (2000): 289-304\n[۴] Bloom, Paul. Against empathy. Bodley Head Limited, 2017\nبرای آشنایی بیشتر با کتاب پل بلوم، ن.ک: بلوم، پل. «خطرات نیّاتِ خیر». وب‌سایت ترجمان علوم انسانی، ۸ خرداد ۱۳۹۶؛ سینیور، جنیفر. «علیه همدلی». وب‌سایت ترجمان علوم انسانی، ۱۹ بهمن ۱۳۹۵\n[۵] Against Fairness\n[۶] اصل اصطلاحی که کالارد به کار برده چنین است: «احساسی که آب چرک را دور می‌ریزد، اما بچه را نه»، که اشاره دارد به ازبین‌رفتن چیزی خوب، هنگامی که چیز بدی را از بین می‌بریم [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653940.json b/train/540653940.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..65da3f099d40e5090cc72b3bf23dbf21b99ccdb6
--- /dev/null
+++ b/train/540653940.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا ادعاهای روان‌شناسی مثبت‌گرا واقعاً علمی است؟",
+  "subtitle": "موعظه‌ها، عرفان‌گرایی و تجاری‌سازی بیش‌از حد، روان‌شناسی مثبت‌گرا را آماج انتقادات کرده است",
+  "introduction": "داستان روان‌شناسی مثبت‌گرا بی‌شباهت به داستان پیدایش ادیان بزرگ جهانی نیست. حدود بیست‌سال پیش، یک روان‌شناس آمریکایی که عمدۀ شهرتش را مدیون تحقیق دربارۀ سیاهی‌های روح انسان بود، ناگهان هنگام صحبت با دختر پنج‌ساله‌اش، از خود پرسید: چرا همه از ناخوشی‌های روانی حرف می‌زنند، اما کسی دربارۀ شادی و شکوفایی چیزی نمی‌گوید؟ روان‌شناسی مثبت‌گرا این‌چنین متولد شد و قدم به قدم به دستورالعملی تبدیل شد که همۀ جهان را فتح کرد. اما این موفقیت عظیم هزینه‌های بزرگی هم داشت.",
+  "content": "جوزف اسمیت، ووکس —  داستان روانشناسی مثبت‌گرا، آنطور که بنیان‌گذارش تعریف می‌کند، از سال ۱۹۹۷ و در باغچۀ گل‌های رز او آغاز شد.\nمارتین سلیگمن به‌تازگی به‌سمت ریاست انجمن روان‌شناسی آمریکا برگزیده شده بود و در صدد بود تا در دوران ریاستش تحولی در این رشته ایجاد کند. روزی با دخترش در باغچه‌شان مشغول کندن علف‌های هرز بود که چیزی را دید که باعث شد تعجب کند و توی ذوقش بخورد: دخترش نیکی که در آن‌زمان پنج‌ساله بود گل‌ها را می‌کَند و به هوا پرت می‌کرد و می‌خندید. سلیگمن سر نیکی فریاد زد تا دست از این کار بردارد. نیکی پرفسور را کنار کشید و به‌یادش آورد که از سه تا پنج سالگی بچه‌ای بدعنق بوده، اما در تولد پنج‌سالگی‌اش آگاهانه تصمیم گرفته که بس کند. اگر او توانسته با عملی آگاهانه خودش را تغییر دهد، بابا نمی‌تواند دست از این بداخلاقی‌هایش بردارد؟\nچراغی در ذهن سلیگمن روشن شد. اگر به‌جای اینکه به آدم‌ها سرکوفت بزنیم تا کمبودهایشان را اصلاح کنند، تشویقشان کنیم که نقاط قوت شخصیتشان را پرورش دهند، همان‌کاری که نیکی در آن سن کم کرده بود، آنگاه چه خواهد شد؟\nاو چند تیم از بهترین روان‌شناسان کشور را جمع کرد تا طرحی برای صورت‌بندی دوبارۀ کل رشتۀ روانشناسی آماده کند. سلیگمن می‌خواست روان‌شناسی را از اینکه صرفاً دغدغۀ درمان بیماری‌های روانی را داشته باشد رها کند و آن را به‌سوی شکوفایی انسان هدایت کند. سپس با استفاده از تریبونی که درمقام رئیس انجمن روان‌شناسی در اختیار داشت، این رویکرد جدید را ترویج داد. روان‌شناسی مثبت‌گرا با سخنرانی معارفۀ سلیگمن در سال ۱۹۹۸ پا به عرصۀ وجود نهاد.\nسلیگمن به حضار گفت روان‌شناسی راه خود را گم کرده و «بیش‌ازحد از اصالت خود یعنی ایجاد رضایت و سازندگی بیشتر در زندگی مردم دور شده و عمدتاً به سمت حوزۀ درمان بیماری‌های روانی کشیده شده که البته مهم است، اما همه‌چیز نیست».\nتجربۀ خودِ سلیگمن این کمبود را به‌خوبی نشان می‌داد. او چنانچه بعدها در خودزندگی‌نامه‌نوشتش گفت، به‌خاطر پژوهش‌هایش بر روی «چیزای واقعاً بد: درماندگی، افسردگی و ترس» مشهور شد و همین مسئله او را در جایگاهی قرار داد که «حلقۀ مفقوده را ببیند و نامی برای آن انتخاب کند: امر مثبت».\nرئیس انجمن روان‌شناسی همکارانش را فراخواند تا با همراهی یکدیگر، تغییراتی اساسی در حوزۀ روان‌شناسی ایجاد کنند و علمی پدید آورند که بهترین کیفیات انسان را بررسی کرده و پرورش می‌دهد: علم نقاط قوت، علم فضایل اخلاقی، علم شادی. آنچه سلیگمن «روان‌شناسی مثبت‌گرا» نامید (این تعبیر را آبراهام مازلو، روان‌شناس اومانیست، در سال ۱۹۵۴ ابداع کرده بود)، نوید نوعی دگرگونی شخصی از طریق قدرت رهایی‌بخش مناسک عبادی می‌داد: چیزهایی مثلِ شکر نعمت، قدردانی، بخشندگی و مدیتیشن. سلیگمن روان‌شناسی مثبت‌گرا را مشخصاً با این هدف طراحی کرد که شش‌ فضیلت اصلی را ایجاد و تقویت کند: دانایی، شجاعت، عدل، انسانیت، اعتدال و تعالی.\nامروزه، سلیگمن برجسته‌ترین مروج علم به‌زیستی است. او در دهۀ ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ با کشف پدیدۀ درماندگی آموخته‌شده، در دنیای دانشگاهی نامی برای خود دست‌وپا کرد. بر اساس این مفهوم، افراد شرطی می‌شوند که باور کنند رویدادهای منفی گریزناپذیرند، حتی آن رویدادهایی که در چارچوب کنترلشان هستند. در سال ۱۹۹۱، سلیگمن با کتاب خوش‌بینی آموخته‌شده۱ دربارۀ مبارزه با این‌ دست فرایندها توجه عموم را به خود جلب کرد. وی ادعا کرد این کتاب اولین کتاب خودیاری «مبتنی بر شواهد» در جهان است.\nاما سلیگمن زمانی به یک نام کاملاً شناخته‌شده تبدیل شد که کتاب شادمانی درونی۲ (۲۰۰۲) و پس از آن شکوفایی۳ (۲۰۱۱) را منتشر کرد و بدین‌ترتیب به‌سوی روان‌شناسی شادی تغییر جهت داد. نظریه و عمل روان‌شناسی مثبت‌گرا در تصور مردم جذابیتی چشمگیر یافت. البته بخشی از این جذابیت مرهون نثر غیررسمی و پیام خوش‌بینانۀ سلیگمن بود. امروزه سخنرانی تد سلیگمن بیش از ۵ میلیون بازدید آنلاین داشته است؛ او با سران دولت‌ها و رهبران مذهبی از جمله دیوید کامرون نخست‌وزیر اسبق بریتانیا و نیز دالای‌لاما دیدار داشته و در برنامه‌های تلویزیونی‌ای مثلِ «با لری کینگ» حضور یافته است.\nهرچند نام سلیگمن با علم شادی عجین شده، اما بنا به اقرار خودش، فردی پرخاشجو، تحقیرکننده و بدعنق است. او خودش را همچون فردی فارغ‌ازهردوجهان معرفی می‌کند که با نهادهای جاافتادۀ آکادمیک سرشاخ می‌شود، اما درواقع، خودش جزو خودی‌ترین آدم‌های این‌گونه نهادهاست؛ در واقع، شاید مشهورترین و بانفوذترین روانشناس در قید حیات باشد که بیشترین بودجه‌ها را جذب می‌کند. سلیگمن درمقام یک دانشمند بر بی‌طرفیِ ارزشیِ پژوهش‌هایش تأکید دارد، اما رهبر جنبشی است که حتی به اقرار بعضی هوادارانش، دارای برخی از خصیصه‌های یک دین است.\n\nبسیاری از پیروانش، این جنبش را موهبتی الهی می‌دانند که نیازشان را برای تعلق به چیزی بزرگ‌تر از خود پاسخ داده و فرصتِ زندگی‌ای بهتر و غنی‌تر را از طریق تکنیک‌های واقعاً مؤثرِ علمی در اختیارشان می‌گذارد. اما از نظر منتقدان، این علم با موعظه‌های روان‌شناسی مثبت‌گرا و عرفان‌‌بازی و تجاری‌سازی و پولی‌سازی ارزش خود را از بین برده است. اما این نگرانی‌ها تا چه حد صحت دارد؟ و اگر روان‌شناسی مثبت‌گرا مردم را شادمان می‌کند، آیا این دغدغه‌ها اصلاً اهمیتی دارد؟\nروان‌شناسی مثبت‌گرا از زمانی که سلیگمن آن را به آگاهی عموم رساند، با سرعتی انفجاری در حال رشد بوده و حتی خود سلیگمن را نیز متحیر کرده است. این حوزه صدها میلیون دلار کمک‌هزینۀ پژوهشی جذب کرده و کنگرۀ جهانی آن در سال ۲۰۱۹، میزبان ۱۶۰۰ نماینده از ۷۰ کشور بود. روان‌شناسی مثبت‌گرا الهام‌بخش ده‌ها هزار مقالۀ پژوهشی، بی‌شمار کتاب‌های عامه‌پسند قطور، و میلیون‌ها درمانگر، مربی و مشاور شده است.\nجاافتادنِ روان‌شناسی مثبت‌گرا در نهادها نیز به همان اندازه حیرت‌آور بوده است. تنها دو سال پس از اجرای طرح «ذهن جنگ‌آور»۴ در سال ۲۰۰۷، بیش از یک میلیون سرباز آمریکایی تکنیک‌های روان‌شناسی مثبت‌گرا را دربارۀ سرسختی آموزش دیدند. ده‌ها مدرسه نیز اصول آن را اختیار کرده‌اند. در سال ۲۰۱۸، دانشگاه ییل اعلام کرد رقم شگفت‌آور یک‌چهارم از کل دانشجویان کارشناسی‌اش در دورۀ روان‌شناسی مثبت‌گرا دربارۀ شادی ثبت‌نام کرده‌اند.\nسلیگمن پس از آن سخنرانی معارفه‌اش در سال ۱۹۹۸، روان‌شناسی مثبت‌گرا را از هدف اصلی‌اش دور کرده است. این حوزه در ابتدا به دنبال ترسیم مسیرهایی بود که منجر به شکوفایی درونی ‌شود. اما با کتاب شکوفایی، سلیگمن تغییر مسیر داد. او اعلام کرد شادی برخلاف آنچه قبلاً فکر می‌کرد، تنها هدفِ هستی انسان نیست.\nاو در این کتاب می‌گوید هدف زندگی به‌زیستی یا شکوفایی است که مؤلفه‌های عینی و بیرونی نظیر رابطه‌ها و دستاوردها را دربرمی‌گیرد. درضمن مسیر شکوفایی از رهگذر کنش اخلاقی می‌گذرد و با به‌کاربستنِ فضایل شش‌گانه به‌دست می‌آید. این فضایل به گفتۀ سلیگمن در تمام سنت‌های بزرگ فکری در جهان، جایگاه والایی دارند.\nاین تغییرجهت به‌سوی کنش اخلاقی باعث تشدید مخالفت منتقدان با اهداف بلند و بالا و روش‌های عملگرایانۀ روان‌شناسی مثبت‌گرا شد. فیلسوفانی نظیر مایک دبلیو مارتین از دانشگاه چپمن می‌گویند این شاخه از روان‌شناسی از علم خارج شده و به قلمروی اخلاق وارد گردیده، لذا دیگر حوزه‌ای کاملاً فکت‌محور نیست، بلکه حالا هدفش ترویج نوع خاصی از ارزش‌هاست.\nاما این تنها انتقاد متوجه روان‌شناسی مثبت‌گرا نیست. برخی دیگر از این جهت روان‌شناسی مثبت‌گرا را نقد می‌کنند که توسط هزاران مربی، مشاور و درمانگر به کالایی تجاری تبدیل شده و ارزشش را از دست داده، چون این افراد حالا سوار بر موج شده‌اند و با محصولات پول‌سازشان ادعاهایی دیوانه‌وار به خورد بقیه می‌دهند.\nدر چندین جا ایراداتی جدی و علنی به روان‌شناسی مثبت‌گرا به‌عنوان یک رشتۀ علمی وارد شده است، آن‌هم نه فقط از زبان شخصیت‌هایی کم‌اهمیت و پرسروصدا، بلکه در آثار ستارگان بزرگی نظیر خود سلیگمن. نگرانی‌هایی دربارۀ تکرارپذیری نتایج تحقیقات در این زمینه وجود دارد، همین‌طور دربارۀ تکیۀ آن به گزارشات غیرموثق و نیز این مضمون وجود دارد که از این رشته می‌توان برای تجویز یک راهکار و نیز راهکار مخالفش استفاده کرد (مثلاً اینکه به‌زیستی یعنی زندگی در لحظه، اما در آن واحد، آینده‌گرا نیز هست).\nروان‌شناسی مثبت‌گرا در مقام یک شاخه از علم، خیلی‌وقت‌ها شباهت زیادی به نوعی دین پیدا می‌کند. این دام‌ها را در نظر بگیرید: این جنبش یک رهبر کاریزماتیک و نیز فوج‌فوج پیروان ازخودبیخود دارد. لحظه‌ای برای آغاز تاریخش تعیین شده و افسانۀ آفرینشی دارد که با نوعی اشراق آغاز می‌شود.\nسلیگمن در کتاب شکوفایی می‌نویسد: «نمی‌توانم این مسئله را طوری بگویم که کمتر از این عرفانی باشد: روان‌شناسی مثبت‌گرا مرا همانطور فراخواند که بوتۀ آتشین موسی را۵».\nسلیگمن دستاوردهای مادی را نیز در میان مؤلفه‌های شادی گنجانده و این نیز بعضی را به تعجب و مخالفت واداشته است. بنا به نظریۀ او، کسانی را که به حدی از استادی و موفقیت در دنیا نرسیده‌اند، نمی‌توان شکوفا دانست. او حتی درجایی یک «فارغ‌التحصیل سی‌ودوسالۀ ریاضیات از دانشگاه هاروارد را که به زبان روسی و ژاپنی مسلط و دارای یک صندوق سرمایه‌گذاری تأمینی بود»، «پوستری بچگانه دربارۀ روان‌شناسی مثبت‌گرا» خواند. اما این‌کار می‌تواند به‌زیستی را انحصاری و غیرقابل‌دسترسی جلوه دهد، چون چنین دستاوردهایی برای همه یا حتی برای افراد زیادی میسر نیست.\nپروفسور ادگار کاباناس و ایفا اللوز، نویسندگان کتاب تولید شهروندان شاد۶ (۲۰۱۹) روان‌شناسی مثبت‌گرا را متهم به ترویج آیین غربی و قومیت‌مدار فردگرایی کرده‌اند. در بطن روان‌شناسی مثبت‌گرا این انگاره وجود دارد که ما می‌توانیم با تلاش خود و با نشان‌دادن عزم و ثبات به به‌زیستی برسیم. پس فاکتورهای اجتماعی و نظام‌مندی که فی‌المثل مردم را در فقر نگه می‌دارند چه؟ بیماری‌های جسمانی و مصیبت‌های نابه‌هنگام چه؟ آیا کسانی که در این شرایط گرفتار می‌شوند، به قدر کافی تلاش نکرده‌اند؟\nپروفسور جیم کوین، همکار سابق و منتقد سرسخت سلیگمن می‌گوید: «روان‌شناسی مثبت‌گرا این احساس را به شما منتقل می‌کند که می‌توانید فقط با اندیشیدن به چیزهای درستْ خوب و شاد باشید؛ این رشته باعث ترویج فرهنگ سرزنش قربانی می‌شود».\nبحث ارتباطات مالی روان‌شناسی مثبت‌گرا با دین نیز مطرح است. بنیاد تمپلتن -که در ابتدا با هدف ترویج مسیحیت انجیلی تأسیس شده و کماکان نیز اهداف مرتبط با فهمِ مذهبی را دنبال می‌کند- بزرگ‌ترین حامی خصوصی سلیگمن است و تاکنون ده‌ها میلیون دلار کمک‌هزینه به او داده است. این مؤسسه بخشی از کمک‌هزینۀ پژوهش سلیگمن در مورد ارزش‌های جهان‌شمول را فراهم کرد، به تأسیس مرکز روان‌شناسی مثبت‌گرا در دانشگاه خودِ سلیگمن یعنی دانشگاه پنسیلوانیا کمک نمود و اعطاکنندۀ بزرگ‌ترین جایزۀ روان‌شناسی، یعنی جایزۀ ۱۰۰هزار دلاری تمپلتون برای روان‌شناسی مثبت‌گرا است. منتقد فرهنگی روث ویپمن در کتاب آمریکای مضطرب۷ می‌نویسد این بنیاد «نقشی اساسی در شکل‌دهی به نقش فلسفی روان‌شناسی مثبت‌گرا ایفا کرده است».\n\nکوین می‌گوید این موضوع مایۀ ننگ است. «خیلی وقیحانه است که یک سازمان دینی -یا هرگونه سلیقۀ شخصی دیگری- بتواند مسیر «ترقی» علمی را تعیین کند و دستاوردهای علم را جهت‌دهی کند».\nبا وجود این انتقادات، روان‌شناسی مثبت‌گرا همچنان از محبوبیتی باورنکردنی برخوردار است. کتاب‌هایی که در عنوان خود کلمۀ «شادی» را دارند، فوراً خریداری می‌شوند و مردم دسته دسته برای سمینارها، درس‌ها و سخنرانی‌های مرتبط با این رشته ثبت‌نام می‌کنند. ظاهراً همۀ ما خواهان آن چیزی هستیم که روان‌شناسی مثبت‌گرا می‌فروشد. چه چیز باعث می‌شود این جنبش تا این حد مجاب‌کننده باشد؟\nسونیا لیوبومیرسکی، استاد روان‌شناسی دانشگاه کالیفورنیا و یکی از ستارگان اولیۀ این جنبش، به من می‌گفت روان‌شناسی مثبت‌گرا در دوران صلح و وفور زاده شد. امروزه‌ خیلی افراد «آن‌قدری در رفاه هستند تا در مورد به‌زیستی خود بیاندیشند و روی آن کار کنند. وقتی افراد درگیر برآورده‌کردن نیازهای اولیۀ خود باشند، وقت یا منابع یا انرژی یا انگیزۀ این را ندارند که ببیند اصلاً آیا شاد هستند یا نه».\nاما بحران مالی ۲۰۰۸ ظاهراً این فرضیه را به چالش می‌کشد. در آن سال، رفاهِ اندیشیدن ناگهان برای مردم زیادی از بین رفت. اما تحلیل دانشمندان علوم اجتماعی نشان می‌دهد که تعداد مقالات آکادمیک مرتبط با روان‌شناسی و شادی همچنان رو به رشد بود.\nاین امر شکاکانی نظیر کوین، کاباناس و اللوز را به این باور سوق داده که امروزه محبوبیت روان‌شناسی مثبت‌گرا بیش از آنکه مربوط به تقاضا باشد، با عرضه مرتبط است. چنان پول کلانی در این جنبش هست که عامل پیش‌ران آن، انرژی و ذوق کارآفرینان، مربیان، مشاوران، نویسندگان و دانشگاهی‌هایی شده که از آن امرار معاش می‌کنند.\nاما این نیز ممکن است که رابطۀ تنگاتنگ روان‌شناسی مثبت‌گرا با دین به محبوبیت آن کمک کرده باشد. بنا به گزارش اخیر ووکس، سکولاریسم در آمریکا رو به رشد است. اما تمایل به اعتقاد به خدا ریشه‌های عمیقی در روان انسان دارد. روان‌شناسانی نظیر بروس هود می‌گویند ما برای دین سیم‌کشی شده‌ایم. سمت‌وسوی معنوی روان‌شناسی مثبت‌گرا باعث می‌شود تا این رشته به ظرفی بی‌عیب‌ونقص برای تمایلات متزلزل‌شدۀ مذهبی‌مان تبدیل گردد. منتقدانی نظیر کوین ادعا دارند که این امر عمدی است. لحن مبلغانه، فراخوانده‌شدن همچون موسی، این‌ها همه بخشی از آینده‌ای است که سلیگمن برای روان‌شناسی مثبت‌گرا در نظر دارد.\nکوین به من گفت: «سلیگمن چپ ‌و راست ادعای رخدادهای عرفانی‌ای را می‌کند که بسیاری از ما آن را صرفاً ترفند‌های تبلیغاتی می‌دانیم».\nاما اگر روان‌شناسی مثبت‌گرا به بهترشدن زندگی مردم کمک کند، آیا ترفندهای تبلیغاتی اهمیتی دارد؟ باز هم شکاکان این سؤال را مطرح می‌کنند که آیا فواید روان‌شناسی مثبت‌گرا واقعاً آنطور که ادعا می‌شود زیادند؟ کاباناس می‌گوید «هیچ نتیجه‌گیری عمده‌ای در روان‌شناسی مثبت‌گرا وجود ندارد که مورد چالش، اصلاح یا حتی مردودسازی قرار نگرفته باشد». اما رشد خارق‌العادۀ روان‌شناسی مثبت‌گرا را نمی‌توان کتمان کرد. سلیگمن و همکارانش مشخصاً کار درستی انجام می‌دهند، کاری که امید، خوش‌بینی و حتی شادی را برای میلیون‌ها نفر از مصرف‌کنندگانش به ارمغان می‌آورد.\nوقتی در مورد رابطۀ این رشته با دین از سلیگمن سؤال کردم، گفت اکثر کسانی که از روان‌شناسی مثبت‌گرا استفاده می‌کنند «با باورهای عجیب من اختلاف نظر دارند» و تصریح کرد که این‌ها باورهای خودش هستند. او مرا به فصل آخر خودزندگی‌نامه‌اش ارجاع داد که در آن، از مرگ دوست و راهنمایش جک تمپلتون می‌گوید، مردی که بنیاد پدرش حامی مالی پژوهش‌های سلیگمن بوده است.\nسلیگمن در آن زمان در بستر بیماری بود، اما پس از خواندن رساله‌ای دربارۀ مسیحیت مثبت‌گرا، «مکاشفه‌ای حاوی یک فرمان» به او دست داد تا برخیزد و در مراسم یادبود دوستش حضور یابد.\nدر آن رساله می‌خوانیم: «دین و علم مخالف‌ همدیگرند، اما تنها بدان طریق که انگشت شست و اشاره‌ مخالف‌ همدیگرند؛ و با استفاده از این دو، می‌توان همه‌چیز را به چنگ گرفت».\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را جوزف اسمیت نوشته است و در تاریخ ۲۰ نوامبر ۲۰۱۹ با عنوان «Is positive psychology all it’s cracked up to be» در وب‌سایت ووکس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۰ آذر ۱۳۹۸ با عنوان «آیا ادعاهای روان‌شناسی مثبت‌گرا واقعاً علمی است؟» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است.•• جوزف اسمیت (Joseph Smith) در دانشگاه اکستر دربارۀ شادی تحقیق می‌کند. او پیش از این روزنامه‌نگار بوده است.\n[۱] Learned Optimism[۲] Authentic Happiness[۳] Flourish[۴] battlemind[۵]  بنا به گزارش تورات از حضرت موسی (ع)، خداوند از طریق یک بوتۀ آتشین بر موسی ظاهر شد تا او را برای خروج قوم بنی‌اسرائیل از مصر و رساندن آن‌ها به کنعان برگزید [مترجم].[۶] Manufacturing Happy Citizens[۷] America the Anxious\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653941.json b/train/540653941.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..85c3dd8c36560905bf223a9c2cdcddaba9075c1c
--- /dev/null
+++ b/train/540653941.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا راهی برای مقابله با چرندگویی وجود دارد؟",
+  "subtitle": "تجربه نشان می‌دهد که نه بی‌اعتنایی روی چرندگویان اثر دارد، نه جنگیدن با آن‌ها",
+  "introduction": "احتمالاً همۀ ما دور و برمان آدم‌هایی داریم که ید طولایی در چرندگویی دارند و از سیاست بین‌الملل تا پزشکی و فضانوردی و تاریخ و الاهیات برایمان می‌بافند. اما بدبختی واقعی از آنجا شروع می‌شود که آن چرندگو رئیسمان باشد، یعنی در موقعیتی قرار می‌گیریم که باید حرف‌هایش را جدی بگیریم و به توصیه‌هایش عمل کنیم. در چنین اوضاعی لازم است استراتژی دقیقی برای مبارزه با چرندیات بچینیم.",
+  "content": "آندره اسپایسر، ایان — پس از آنکه در هتل کنفراس گم شدم، سرانجام «کارگاه خلاقیت» را پیدا کردم. به دیگران پیوستم و چهارزانو روی زمین نشستم. چیزی نگذشت که یک هیپیِ پیر از جایش بلند شد و گفت: «توی اتاق راه بروید و خودتان را معرفی کنید، اما بدون استفاده از کلمات». پس از چند دقیقه‌ای که شبیه میمون‌هایی دیوانه رفتار کردیم، به ما گفت بس است. سپس، به توده‌ای که شبیه صفحات یک کتاب رنگ‌آمیزی فکری بود، اشاره کرد و گفت: «حالا به یک ماندالا متوسل شوید». بعد به یک دسته ماژیک اشاره کرد و گفت: «برای کشیدن ماندالای خودتان از آن‌ها استفاده کنید». پس از ۳۰ دقیقه رنگ‌آمیزی، به ما گفت ماندالاهایتان را نشان دهید. زنی گفت ماندالای قرمزرنگش بیانگر سرشت آتشین اوست. مردی گفت ماندالای سیاه‌رنگش بیانگر عواطف منفی اوست که دست از سرش برنمی‌دارند. شخص سومی کلمات را بسیار نارسا دانست و به همین دلیل برای توضیح ماندالای خود رقصید. یکی از شرکت‌کنندگان که پس از اتمام جلسه اتاق را ترک می‌کرد، رو به من کرد و یواشکی گفت: «یک مشت چرندیات».\nدر سراسر جهان، سازمان‌ها کارکنانشان را به فعالیت‌هایی عجیب ترغیب می‌کنند که ربطی به کارشان ندارد. من در مکان‌های کاری دنجی شرکت کرده‌ام و آنجا ضرب دهانی و طبل‌زنی افریقایی را یاد گرفتم. از سازمان‌هایی خبر دارم که کارکنانشان را ترغیب می‌کنند از کنار زغال‌سنگ‌هایی گداخته عبور کنند، درس‌های حملۀ نظامی را بگذرانند و یک قایق را از پیچ‌هایی خطرناک عبور دهند. سازمان‌هایی هستند که کارکنانشان را مجبور می‌کنند در شوی لباس زیر روی صحنه بروند، با خوردن حشرات در «مسابقۀ خوراک بدویان»۱ شرکت کنند و لباس مبدّل حیوانات غول‌پیکر را بپوشند و ادای شخصیت‌های داستان‌های پریان را دربیاورند.\nشرکت‌کنندۀ کنایه‌گوی مذکور در کارگاه رنگ‌آمیزی ماندالا، آن را «چرند» خواند. او کلمات را هوشمندانه انتخاب کرده بود. هنری فرانکفورت، استاد فلسفۀ دانشگاه پرینستون، چرند را سخنی می‌داند که هیچ ارتباطی با حقیقت ندارد. دروغ حقیقت را کتمان می‌کند، درحالی‌که چرند پوچ است و هیچ ربطی به حقیقت ندارد.\nکارگاه ماندالا بسیاری از علائم آشکار چرندبودن را داشت. این جلسه فاقد واقعیت و سرشار از چیزهایی انتزاعی بود. شرکت‌کنندگان از تعابیری شکیل نظیر «اصالت»، «خودشکوفایی» و «خلاقیت» استفاده می‌کردند. نتوانستم معنایی برای این سخنان پوچ پیدا کنم. هرقدر بیشتر کوشیدم، کمتر برایم معنا یافت. بنابراین، در حین آن جلسه، از روی ادب تظاهر به موافقت می‌کردم.\nمن که بیش از یک دهه است دربارۀ تجارت و سازمان‌ها مطالعه می‌کنم، اطمینان می‌دهم که واکنش مصلحتی من یک هنجار است. احتمالاً بیشتر افراد مایل‌اند از رفتار نامناسب من پیروی کنند و ظاهر امر را رعایت نمایند. برای این کار دلایل زیادی وجود دارد که ادب از دلایل مهم آن است. چرندیات چرخ‌های جامعه‌پذیری را روغن می‌زنند. به‌پرسش‌کشیدن چرندیات احتمالاً راهی مطمئن برای ازدست‌دادن دوستان و بیزارکردن دیگران است. وقتی چرندی می‌شنویم نیز می‌خواهیم آن را نادیده بگیریم و بدین طریق می‌توانیم جلوی مشاجره را بگیریم و جوّ مؤدبانه را حفظ کنیم. میلمان به حفظ تعاملات اجتماعی به‌آرامی بر تعهدمان به راست‌گویی سایه می‌افکند.\nفرانکفورت در پاورقی کوتاهی در کتاب در باب چرندیات۲ گفت‌وگوی لودویگ ویتگنشتاین با فانیا پاسکال را، دوست و معلم زبان روسی ویتگنشتاین، نقل می‌کند. پاسکال نوشت: «لوزۀ خودم را درآورده بودم و در بیمارستان ایولین دلم به حال خودم می‌سوخت. ویتگنشتاین تماس گرفت و منم نالیدم: ’حس سگی را دارم که زیرش گرفته‌اند‘». ظاهراً ویتگنشتاین دل‌آزرده شد و گفت: «هرگز حس سگی که زیرش گرفته‌اند را درک نمی‌کنی».\nبه‌ظاهر واکنش ویتگنشتاین نه تنها عجیب، بلکه گستاخانه است. اما چرا این فیلسوف بزرگ چنین رفتاری کرد؟ پاسخ فرانکفورت این است که ویتگنشتاین در سراسر حیاتش «انرژی فلسفی خود را عمدتاً وقف تشخیص و مبارزه بر سر چیزی کرد که آن را اَشکال نهان و مخرب ’مهملات‘۳ می‌دانست». ویتگنشتاین از سخن پاسکال «دل‌آزرده شد»، زیرا «سخنش پیوندی با توصیف واقعیت نداشت». او «حتی نگران این هم نبود که بیانش درست باشد». اگر قرار باشد هرگاه چرندی شنیدیم مانند ویتگنشتاین رفتار کنیم، احتمالاً زندگی برایمان بسیار دشوار خواهد شد.\nبه جای پیروی از ویتگنشتاین، راه‌هایی مؤدبانه‌تری هم هست که بگوییم این حرف‌ها چرند است. قدم نخست این است که با آرامش ببینیم قرائن چه می‌گویند. احتمالاً این رفتار دیدگاه‌های مخاطبمان را تعدیل کند، حتی اگر نتایج قطعی نباشند. قدم دوم این است که بپرسیم نحوۀ عملکرد ایدۀ آن‌ها چگونه است. فرانک کیل و لیونیت روزنبلیت از روان‌شناسان دانشگاه ییل، وقتی از پاسخ‌دهندگان خود پرسیدند از یک تا هفت چه امتیازی به معلوماتشان دربارۀ چیزهای روزمره نظیر توالت می‌دهند، بیشترشان امتیازی حدود چهار یا پنج به خود دادند. اما وقتی از آن‌ها پرسیدند یک توالت چطور کار می‌کند، امتیازشان به آشنایی با توالت را به زیر سه کاهش دادند. راه دیگر ساکت‌کردنشان این است که از چرندگویان بسیار مطمئن بپرسید نحوۀ عملکرد ایدۀ آن‌ها چگونه است. نهایتاً از چرندگویان بخواهید منظورشان را صریح بگویند. چرندگویان ماهر مدام از «الفاظ دهن‌پرکنی» نظیر «جهانی‌شدن»۴، «حساسیت‌زایی»۵ و «بهینه‌سازی»۶ استفاده می‌کنند. رفتن به فراسوی واژگان بی‌مصرف به ما کمک می‌کند تا حرف حساب را از سخنان به‌ظاهر شکیل تشخیص دهیم.\nاینکه یک همکار را مؤدبانه به پرسش بکشیم یک چیز است، اما به‌چالش‌کشیدن چرندیات دوستان دبیرستانی از آن مشکل‌تر است. چندین دهه مطالعه نشان می‌دهد که مردم به بازخوردهای مثبت پاسخ می‌دهند و بازخوردهای منفی را نادیده می‌گیرند. اما فردریک اَنسل از کینگز کالج لندن دریافته است هرگاه مخالفت‌ها متمرکز بر آینده باشند، مردم دوست دارند آن‌ها را بشنوند. بنابراین، به جای اینکه بر چرندی تمرکز کنیم که ممکن است جوانی در گذشته گفته باشد، بهتر است بپرسیم چگونه می‌توان این چرندیات را در آینده به حداقل رساند.\nشاید به‌چالش‌کشیدن مزخرفات یک آدم دون‌پایه دشوار باشد، اما چرندخواندن سخنان رئیس تقریباً هرگز رخ نمی‌دهد. بااین‌حال، می‌دانیم سازمان‌هایی که کارکنانشان را به اظهار نظر ترغیب می‌کنند، می‌خواهند کارشان را حفظ کنند، بیشتر یاد بگیرند و بهتر عمل کنند. اما چگونه می‌توان چرندیات مافوقمان را به پرسش بکشیم بدون آنکه باعث خشم او شویم؟ پژوهش ایتن بریس از دانشگاه تگزاس در شهر آستین راه‌حل‌هایی ارائه می‌دهد. او دریافت که شیوۀ کارکنان در پرسیدن بسیار مهم است؛ پرسش‌های «چالشی» با تنبیه همراه می‌شدند، اما پرسش‌های دلسوزانه را گوش می‌دادند. بنابراین، به جای اینکه به رییس خود گیر بدهید و بگویید: «نمی‌توانم این چرندیات شما را باور کنم»، بهتر است یادآور شوید: «باید ببینیم قرائن چه می‌گویند، بعد کمی تغییرش می‌دهیم تا بهتر شود.»\nدفعۀ بعدی که با یک چرند مواجه شدید، وسوسه می‌شوید مؤدبانه آن را نشنیده بگیرد. اما این کار صرفاً به چرندگویان زبردست زمان و مجال می‌دهد. یا وسوسه می‌شوید از ویتگنشتاین پیروی کنید و با آن بجنگید. بدبختانه، چرندگویان معمولاً از مقابلۀ آشکار تأثیر نمی‌پذیرند. ظاهراً مؤثرترین تاکتیک در جنگ با سخنان پوچ این است که غیر مستقیم به چرندگوی مورد نظر حمله کنیم و پرسیدن‌های خود را نه به صورت ابطال و انکار، بلکه به‌عنوان اصلاحات جزیی سازنده مطرح نماییم. بدین طریق می‌توانید از درون معایب را برطرف کنید نه با عصبانیت و از بیرون.\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب در ۴ دسامبر ۲۰۱۷، با عنوان «How to fight work bullshit (and keep your job and your dignity)» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۷ آن را با عنوان «آیا راهی برای مقابله با چرندگویی وجود دارد؟» منتشر کرده است.•• آندره اسپایسر (André Spicer) استاد رفتار سازمانی در دانشگاه لندن است. اسپایسر کتاب جست‌وجوی ناامیدانۀ خویشتن‌سازی: یک سال در جنبش بهینه‌سازی (Desperately Seeking Self-Improvement: A Year Inside the Optimisation Movement) (۲۰۱۷) را با همکاری کارل سدرستروم نوشته است. چرندیات کسب‌وکار (Business Bullshit) (۲۰۱۸) تازه‌ترین کتاب اوست.\n[۱] bush-tucker trial[۲] On Bullshit[۳] non-sense[۴] globalization[۵] facilitation[۶] optimization\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653942.json b/train/540653942.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..88f464875f373ba5b3b5a2d7870a49421eb8e48d
--- /dev/null
+++ b/train/540653942.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا وقتی جانمان در خطر است گذر زمان برایمان کند می‌شود؟",
+  "subtitle": "درک زمان در ذهن موجودات زنده جنبه‌ای مهم اما کمتر‌شناخته شده از جهان طبیعی است",
+  "introduction": "فرض کنید در خیابان با یک کونگ‌فو کار حرفه‌ای دعوایمان شود. تا ما تصمیم بگیریم که مشت بزنیم یا لگد، طرف با چند ضربۀ برق‌آسا نابودمان کرده است. حالا فرض کنید می‌خواهید مگسی که ساعت‌هاست در گوشتان وزوز می‌کند را با دست بکشید. این تلاش هم دستِ کم از دعوا با آن کونگ‌فو کار ندارد. به محضِ آنکه دستتان را بلند می‌کنید، مگس غیب می‌شود. سوال اینجاست: چرا کوفگ‌فو کار و مگس اینقدر سریع‌اند؟ یک پژوهشگر می‌گوید احتمالاً چون آن‌ها در «بُعد زمانی» دیگری زندگی می‌کنند.",
+  "content": "ایوان آماتو، نوتیلوس — هیچ چیزی مثل لحظه‌ای که در معرض خطر قرار می‌گیریم ذهن را متمرکز نمی‌کند. جان هاکنبری، روزنامه‌نگار و گزارشگری پرافتخار، یکی از چنین لحظاتی را تقریباً چهل سال پیش تجربه کرد. باوجوداین، این تجربه هیچ‌وقت فراموشش نشده و همیشه در خاطرش تکرار می‌شود، و به قول خودش: «با حرکت بسیار آهسته».\n«حدود ۳۸ سال پیش، در جاده‌ای در پنسیلوانیا، روی صندلی عقب ماشین خواب بودم. بیدار شدم. دیدم راننده هم خواب است». هاکنبری این خاطره را در اوایل ژوئن همین امسال، از روی ویلچر در فستیوال جهانی علم در نیویورک و هنگام شروع پنل گفت‌وگویی دربارۀ درک زمان تعریف کرد. «ماشین داشت به خارج از جاده تغییر مسیر می‌داد. مسافر کنار راننده به‌کندی دستش را دراز کرد، فرمان را گرفت و تا جایی که می‌توانست محکم آن را کشید… و ماشین به سمت راست تغییر جهت داد. و انگار خیلی آهسته و کند به گاردیل خوردیم، ماشین در هوا به پرواز درآمد و من در اعماق وجودم می‌توانستم حس کنم که کل زندگی‌ام قرار است تغییر کند».\nریچارد گَساوِی، سرآتش‌نشان بازنشسته این کاهش سرعت زمان در موقعیت‌های خطیر را تَکی‌سایکایا۱ می‌نامد که به طور تقریبی می‌توان «ذهن سریع» ترجمه‌اش کرد. گساوی، براساس صدها مصاحبه‌ای که برای تحقیق، وبلاگ و سخنرانی‌هایش دربارۀ «آگاهی موقعیتی» انجام داده است، ادعا می‌کند: «این پدیده روی امدادگران هم تأثیر می‌گذارد». گساوی با کمک آنچه که به نظرش تجربیات شخصی تکی‌سایکایاست، آن را مؤلفه‌ای در نظر می‌گیرد که گاهی با واکنش استرسی همه‌جانبه۲ همراه است. او می‌گوید این پدیده برای امدادگران خطرناک است، چون می‌تواند آگاهی موقعیتی و فرایندهای تصمیم‌گیری آن‌ها را تحت تأثیر قرار دهد.\nاما آیا این تکی‌سایکایا واقعی است یا توهم است؟‌ دیوید ایگلمن از کالج پزشکی بِیلور، جواب این سؤال را به آزمون گذاشت. او همراه با همکارانش نوعی «کرنومتر ادراکی» شبیه به ساعت مچی طراحی کرد. کرنومتر یکی در میان اعداد قرمز و نگاتیوهایشان (پس‌زمینه‌ای قرمز با پیکسل‌های خاموش به شکل همان اعداد) را در سرعتی بالاتر از آستانه نشان می‌دهد. این آستانه نقطه‌ای است که در آن، تصویرِ اعداد و نگاتیو‌هایشان که پشت سر هم جابه‌جا می‌شوند، در هم ادغام می‌شوند، طوری که انگار تصویری واحد می‌بینیم. این آستانه، بسامد شاخص سوسوزدن۳ نامیده می‌شود. فرض ایگلمن این بود که اگر می‌توانست وقتی آدم‌ها نگاهشان به کرنومتر است، آن‌ها را بترساند، بسامد شاخص سوسوزدن در مغزشان بالا می‌رفت و به حالت ادراک حرکت آهسته می‌رفتند و ناگهان می‌توانستند اعدادِ روی کرنومتر را تشخیص بدهند.\n\nبرای انجام این آزمون‌ها، ایگلمن ۲۰ نفر را به شهربازی «زیرو گِرَویتی تریل» در دالاس برد. در آنجا شرکت‌کنندگانی که کرنومتر به دست داشتند را سوار «هیچی به جز تور»۴ کرد: یک وسیلۀ ضدگرانشِ معلق در هوا که  ۱۶ طبقه بالا می‌رفت و بعد افراد از ارتفاع ۳۱ متری سقوط آزاد می‌کردند و در یک تور فرود می‌آمدند. به شرکت‌کنندگان گفته شده بود که در حین سقوط ۲.۵ ثانیه‌ای پراسترسشان، نگاهشان به کرنومتر باشد. یکی از شرکت‌کنندگان کل این زمان چشم‌هایش را روی هم فشار داد و در نتیجه هیچ داده‌ای برای ارائه نداشت.\nاما دادۀ شرکت‌کننده‌های دیگر همه‌چیز را روشن کرد: هیچ‌کس نتوانسته بود در حین سقوط آزادش اعداد را تشخیص بدهد. اما، وقتی بعد از این اتفاق از آن‌ها خواسته شد تا مدت سقوط خود را تخمین بزنند (با مرور تجربۀ ذهنی خودشان، و مقایسۀ آن با زمان‌سنجی که دستشان داده بودند)، شرکت‌کنندگان به طور متوسط اعلام کردند که سقوط خودشان حدوداً یک سوم طولانی‌تر از آن‌هایی بود که سقوط آن‌ها را با خیال آسوده نظاره کرده بودند [و با زمان‌سنج مدت آن را اندازه گرفته بودند]. ایگلمن به این نتیجه رسید که تجربۀ ذهنیِ آهسته شدنِ زمان تحت شرایط دردناک، ساختۀ ذهن است، نه ویژگی واقعی ادراک زمان بی‌درنگ. به طور خلاصه، زمان برای هیچ‌کس آهسته نمی‌شود.\nایگلمن توضیح داد: «در شرایط عادی، اکثر مسائلی که در مرکز حسی‌تان در جریان است را به خاطر نمی‌آورید. در موقعیتی که جانتان در خطر است اتفاقی که می‌افتد این است که همه چیز ثبت و در حافظه نگه داشته می‌شود». وی ادامه داد که چون ذهن به خاطراتی با این سطح از تراکم عادت ندارد، «تفسیر ذهن این است که کل این اتفاق حتماً با سرعت کمتری رخ داده است».\nاما چه می‌شود اگر سوژۀ آزمون نه تحت تأثیر لحظۀ خطر بلکه مبتلا به مقداری کژکارکرد ذهنی یا شناختی باشد؟ ایگلمن و همکارانش در مرکز روانپزشکی بیلور و هریس کانتی در هیوستون، از مبتلایان به اسکیزوفرنی و کسانی دیگر در گروه کنترل درخواست کردند که بگویند هنگام مشاهدۀ مجموعه‌ای از صفحه نمایش‌ها که به سرعت عوض می‌شدند، چه تعداد محرک مثل حرف، تصویر و چهره را درک می‌کنند. ایگلمن می‌گوید نتایج نشان می‌داد «یک فلاش که برایتان ۱۰۰ میلی‌ثانیه طول می‌کشد، ممکن است برای کسی که اسکیزوفرنی دارد ۱۲۰ میلی‌ثانیه طول بکشد». به گمان ایگلمن، این ۲۰ درصد اختلاف در سطح حسی است که می‌تواند کژکارکرد زمانی در سطوح بالاتر شناختی را غلط جلوه بدهد. مثلاً، ممکن است ترسیم دیالوگ درونی فرد با خودش که به طور معمول در «گوش سرش» می‌شنود را دشوار کند. ایگلمن می‌گوید در چنین موقعیتی، گزارش‌های مکرری که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی دربارۀ شنیدن صداها می‌دهند، می‌تواند تا حدی تفسیری منطقی از تجربۀ ذهنی و کژکارکرد زمانی‌شان باشد.\nشواهد حاکی از آنند که بسامد شاخص سوسوزدن در ما انسان‌ها دامنۀ محدودی دارد. و از این جهت، طبق یک بررسی میان‌گونه‌ای که اخیراً در ژورنال  اَنیمال بیهیویر۵ منتشر شد، گونۀ انسان در طیفِ بسیار بزرگی از دنیای حیوانات قرار می‌گیرد. بسامد شاخص سوسوزدن برای انسان‌ها به طور میانگین ۶۰ سوسو در ثانیه است، به همین دلیل سرعتِ به‌روزرسانی صفحات تلویزیون در حدود همین فرکانس یا بالاتر از آن است. در قلمروی حیوانات، این فرکانس برای وزغ نیشکر به کُندی ۶.۷، برای سنجاب زمینی ۱۰۸ و برای یک خرمگس معمولی ۲۴۰ است. در کل، هر چه متابولیسم حیوان سریع‌تر یا اندازه‌اش کوچک‌تر باشد، بسامد شاخص سوسوزدن در آن بالاتر است.\nاین مقادیر متفاوت بسامد شاخص سوسوزدن ظاهراً قدرت توضیحی شگفت‌انگیزی دارد. تعجبی ندارد که کشتن مگس با دست سخت است، هرچند ضربات دستتان مرگ‌بار باشد. مگس با بسامد شاخص سوسوزدنِ ۲۴۰، احتمالاً نزدیک‌شدنِ دست شما را طوری می‌بیند که انگار دارد به زور از وسط شیره‌ای غلیظ حرکت می‌کند. از طرفی، پرنده‌های در حال پرواز از وسط پرپشت‌ترین گیاهان، چطور آن شیرین‌کاری‌های هوایی را انجام می‌دهند؟ آن‌ها با بسامد شاخص سوسوزدنِ حدود ۱۰۰ احتمالاً از نظر بصری پیرامونشان را با سرعتی بیشتر از انسان  برانداز می‌کنند و این توانایی به آن‌ها اجازه می‌دهد در وسط هوا تطبیق‌های سریع‌تری انجام دهند.\nشواهدی وجود دارد که این بُعد زمانی می‌تواند برای رقابت‌های اکولوژیک کرۀ زمین حیاتی باشد: اندرو جکسون، جانورشناسی از کالج ترینیتی دوبلین و یکی از نویسندگان آن مقاله در اَنیمال بیهیویر می‌گوید: «درک زمان شاید بُعدی مهم و نادیده‌گرفته‌شده از تمایزی منحصربه‌فرد باشد». مثلاً وقتی اره‌ماهیِ خونسرد به دنبال ماهی مرکب شیرجه می‌زند، با پمپاژِ خون گرم به چشم‌هایش، بسامد شاخص سوسوزدنِ خود را بالا می‌برد. جکسون می‌گوید: «وقتی اره‌ماهی شیرجه می‌زند تا ماهی مرکب نسبتاً بی‌حالی را در آب‌های سرد پایین‌تر شکار کند، احتمالاً این کار به او مزیت بزرگی می‌بخشد. در واقع اره‌ماهی اساساً مهمانی از یک بُعد زمانی دیگر است… ماهی مرکب شاید شانس کمی برای زنده ماندن داشته باشد». آدم‌ها با توجه به چشم‌هایی که دارند نمی‌توانند با تاکتیک گرم‌کردنِ مغز تلاش کنند تا بسامد شاخص سوسوزدنِ خود را بالا ببرند؛ چون این کار یعنی داغ‌کردنِ بافت که شبیه تبِ بالاست و باعث می‌شود پروتئین‌ها شکافته ‌شوند و سلول‌ها دیگر زنده نمانند.\n\nبا توجه به آنچه گفته شد، جکسون معتقد است که شاید هر کدام از ما از نظرِ بسامد شاخص سوسوزدن کمی متفاوت از دیگران باشیم. این تفاوت می‌تواند به توضیح جزئیات شخصیت‌ها، استعدادها، انتخاب‌ها و ادراک‌هایمان کمک کند. به گفتۀ جکسون: «وقتی فرد بسامد شاخص سوسوزدنِ بالاتری نسبت به هم‌گروهی‌هایش داشته باشد، آن وقت ظرفیتی دارد تا به طور مؤثر در جهان به اتفاقاتی واکنش نشان بدهد که برای هم‌گروهی‌هایش بیش‌ازحد سریع به نظر می‌رسد. با خودم فکر می‌کنم شاید چنین چیزی احساسی را تبیین کند که گاهی هنگام ورزش‌هایی مثل فوتبال حسش می‌کنید. کاملاً در اوج آمادگی خودتان هستید و می‌توانید با این احساس که بازی به نظرتان تقریباً کند می‌آید، سریع از کنار حریفتان بگذرید».\nدر فهرست ضرورت‌های تحقیقاتی جکسون، مطالعاتی قرار دارند که شاید بتوانند تفاوت‌های طبیعی در میزان شاخص سوسو زدن را میان آدم‌ها ترسیم کنند. همچنین باید بررسی شود که بسامد شاخص تلفیق فرد تحت شرایط مختلف، چقدر فرق خواهد کرد. جکسون اضافه می‌کند: «آنجایی واقعاً جالب می‌شود که می‌پرسیم آیا این تفاوت‌ها عواقبی در زندگی روزمره‌مان دارد یا نه».\nجکسون دارد درخواست کمک‌هزینه‌ را می‌دهد تا بتواند عمیقاً روی این سؤالات کار کند. می‌گوید اگر پولش جور شود، دوست دارد عاشقانِ سینه‌چاکِ حرکت‌های سریع بروس لی و لبران جیمز را به کار بگیرد، چون برای این دسته از افراد، قانع‌کننده است که میزان بالاتر از متوسطِ بسامد شاخص سوسوزدن می‌تواند در ویژگی‌های فیزیکی خیره‌کننده‌شان اثرگذار باشد. جکسون می‌گوید از نظر ارتباط‌های احتمالی بسامد شاخص سوسوزدن و مسائل شناختی، علاقه دارد بداند که آیا «افرادی با بسامد شاخص تلفیق پایین» مستعد آن هستند که نشانه‌های محسوس‌ اما مهم را مثلاً در حالات چهره از قلم بیندازند یا نه؟ یک موضوع دیگر هم هست که جکسون دوست دارد دربارۀ آن کندوکاو کند: آیا می‌توان آدم‌ها را تربیت کرد تا برای بهبود عملکرد ورزشی‌شان یا کمک به درمان کژکاردهای زمان‌محور، میزان بسامد شاخص سوسوزدن را در خودشان افزایش بدهند؟\nمحققان هشدار می‌دهند که داده‌های موجود بیش از اندازه کم‌اند و در حال حاضر نمی‌توان با تکیه بر آن‌ها دربارۀ بسامد شاخص سوسوزدن در انسان‌ها نتیجه‌ای گرفت یا حتی با قطعیت گفت که چه ارتباطی بین بسامدهای شاخص سوسوزدن و درک ذهنی زمان وجود دارد. اما تنوع بسامدهای شاخص سوسوزدن در بین حیوانات و افراد مبتلا به بیماری‌های ذهنی، همراه با تجربۀ ذهنی‌مان از زمان، سؤال جالبی برایمان ایجاد می‌کند: آیا آدم‌هایی هستند که مثل اره‌ماهی در بُعد زمانی دیگری زندگی کنند؟\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را ایوان آماتو نوشته است و در تاریخ ۷ ژوئن ۲۰۱۸ با عنوان «When Bad Things Happen in Slow Motion» در وب‌سایت نوتیلوس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۹ آبان ۱۳۹۸ با عنوان «چرا وقتی جانمان در خطر است گذر زمان برایمان کند می‌شود؟» و ترجمۀ میترا دانشور منتشر کرده است.•• ایوان آماتو (Ivan Amato) روزنامه‌نگار علم و تکنولوژی است. نوشته‌های او در نیچر، ساینس، واشنگتن‌پست و بسیاری از مطبوعات دیگر به انتشار رسیده‌اند فرادید: نگاهی تازه به طبیعت (Super Vision: A new View of Nature) آخرین کتاب اوست.\n[۱] tachypsychia[۲] the overall stress response[۳] critical fusion frequency[۴] Nothin but Net[۵] Animal Behavior\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653943.json b/train/540653943.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b0010fe8d38b563ba3fab22ab3638e1b3746e6b2
--- /dev/null
+++ b/train/540653943.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اعتراف کن گاهی از فرزندت متنفر می‌شوی",
+  "subtitle": "عشق و نفرتِ توأمان به فرزند بخشی از پدرومادر بودن است",
+  "introduction": "نقش‌های اندکی در زندگی به اندازۀ پدرومادر بودن بی‌رحمانه تداوم دارند. پیش از بچه‌دارشدن اغلب ما خودمان را صبور، مهربان و اهل مدارا می‌دانیم. اما فقط چند سال بچه‌داری این توهمات را از بین می‌برد و ما خود را عریان می‌بینیم: اهل خشونت، عصبانی و چیزهایی که حتی فکرش را هم نمی‌کنید. بسیاری از والدین عشق و نفرت توأمان به فرزندشان را تجربه می‌کنند، اما همواره سعی در انکار آن دارند. آگاهی از این احساس دردناک است اگرچه گاهی کارکردهایی نیز دارد.",
+  "content": "ادوارد ماریوت، ایان — یک زمین بازیِ بیرون‌شهری در یک روز سرد زمستانی. مردی سی ساله با کلاه، کت چرمی و شال‌گردن با نگاهی بی‌روح در چشمانش کودکی را بر روی تاب هل می‌دهد. در منظرۀ کوه دوقلوها در حال دویدن به دنبال یکدیگرند. مادر آن‌ها با بی‌قراری پایین‌تر ایستاده است، چشمانش آن‌ها را دنبال کرده و به آن‌ها امرو نهی می‌کند؛ صدایش با اضطراب بلندتر می‌شود. نگاهی به اطراف می‌اندازم و تنها یک فرد بزرگسال می‌بینم که لبخند بر لب دارد، اما بعد متوجه می‌شوم که در حال صحبت کردن با دوستش است؛ کودکانشان در دوردست با چوب در حال مبارزه با یکدیگرند.\nهیچ نکتۀ خاصی در این منظره به چشم نمی‌آید. می‌توانست هر روزی از هفته در هر شهری باشد. هیچ چیز پنهانی دربارۀ این طرز فکر والدین وجود ندارد که مخفیانه آرزو دارند هرجای دیگری بودند به جز آن زمین بازی، و اینکه شاید به دوستان بی‌فرزندشان حسادت می‌کردند؛ حتی در طول شب‌های بی‌خوابی یا پس از مشاجره‌ای با یک نوجوان سرکش به این می‌اندیشند که اصلاً چرا بچه دارند. چیزی که مشخصۀ زمانۀ ما است این است که تعداد کمی از والدین – هنوز حتی هنوز در عصر پسافرویدی – آشکارا به دوسوگرایی۱ خود نسبت به فرزندانشان اعتراف می‌کنند. در زمانه‌ای که هیچ چیزی –از سکس گرفته تا پول-  هرچند کوچک، ناشناخته باقی نمانده است، دوسوگرایی بودن مربوط به والدین یکی از آخرین تابوها است.\n\nو در عین حال واقعیت دوسوگرایی بودن مربوط به والدین، حقیقتی است به کهن‌سالی خود اساطیر. به این موضوع بیاندیشید که چند افسانه با کودکانی آغاز شده است که توسط والدینشان از خانه رانده شده‌اند، چه مانند داستان برادران گریم، «برادر و خواهر»، مجبور به این کار شده باشند؛ و چه مانند هنسل و گرتل که در جایی رها شده بودند و نمی‌توانستند راه خانۀ خود را بیابند. سرنوشت کودکان بزرگ‌تر، اغلب نوجوانان، معمولاً دشوارتر است: ملکۀ حسود در داستان «سفیدبرفی» دستور قتل دخترخواندۀ خود را می‌دهد؛ و در داستان «سه زبان» برادران گریم، شاه که از فرزند خود، که با خواسته‌هایش مخالفت می‌کند، ناامید می‌شود، نهایتاً او را بیرون کرده و به خدمتکارانش دستور قتل او را می‌دهد. خوب است به داستان سوءاستفادۀ نامادری بدجنس نیز در این‌جا اشاره‌ای کنیم:‌ چنین به نظر می‌رسد که کودک به طور غریزی متوجه می‌شود که مادر او (و درواقع پدر او) گاهی می‌توانند احساسات خصمانه‌ای نسبت به او داشته باشند، اما بهتر است که این بی‌رحمی در شخصیت نامادری جای گیرد، که در نتیجۀ آن می‌تواند به یک پایان خونین منجر شود.\nاشعار کودکانه هم به نحو مشابهی والدین را مطمئن می‌کنند که هیچ چیز جدیدی دربارۀ احساسات بی‌رحمانه – به جای احساسات همیشه محبت‌آمیز-  نسبت به کودکانشان وجود ندارد. و درواقع کدام پدر و مادری –که خوابشان را کودک مبتلا به دل‌پیچه بر هم زده- هستند که مقداری از آسودگی در این کار نیابند که شعر شاخۀ شکسته و گهواره‌ای که به زمین می‌افتد۲ را برای خواباندن کودکشان نخوانند؟ و یا پنهانی از دگرآزاری نسبت به کودکان – مانند قطع انگشتان، قربانی کردن، گرسنگی دادن- در داستان قرن نوزدهمی هاینریش هافمن به نام پیتر متعجب۳، دربارۀ بدرفتاری با کودکان، لذت نبرند؟\nاما در ابتدا به برخی از تعاریف بپردازیم. دوسوگرایی، در کاربرد مدرن خود، معمولاً به معنای داشتن احساسات متناقض نسبت به چیزی یا کسی در نظر گرفته می‌شود. گرچه این تعریف از شدت این مفهوم می‌کاهد. همانطور که روانکاوان گفته‌اند، دوسوگرایی اشاره به این واقعیت دارد که ما در یک آن می‌توانیم نسبت به فردی مشخص احساس عشق و نفرت داشته باشیم. این یک ایدۀ قدرتمند و ناخوشایند است؛ در چنگال دوسوگرایی شدید می‌توانیم احساس استیصال و گیجی کنیم، گویی جنگی زیان‌بار درون ما در جریان است: جای تعجب ندارد که ترجیح می‌دهیم این احساس ضعیف بماند. با این همه هر پدر و مادر صادقی خواهد گفت این همان چیزی است که احساس می‌کند. گرچه در این مورد – همان‌طور که لیونل شریو در فیلم «باید دربارۀ کوین حرف بزنیم»۴ خود نشان داد، که در آن اِوا، راوی داستان، آشکارا نسبت به داشتن دوسوگرایی عمیق نسبت به پسرش، کوین، اقرار می‌کند – شما با انتقادات و حتی طرد از جانب کسانی مواجه می‌شوید که ترجیح می‌دهند باور نکنند که والدین می‌توانند چنین احساساتی داشته باشند. البته مشکل اوا این نبود که نسبت به پسرش دوسوگرایی داشت، بلکه مشکل تظاهر در طول مدت بزرگ کردن کوین بوده است. تظاهر به این که در تمامی لحظاتی که برای کوین بیسکویت می‌پخته، تنها احساسی که به فرزند بی‌احساس و دوست‌نداشتنی خود داشته، عشق بوده است.\nسؤال این است که چرا او، مانند بسیاری از والدین، اعتراف به دوسوگرایی خود را، حتی به خود، چنین دشوار می‌یافته. یکی از دلایل آن می‌تواند این باشد که همه ما می‌دانیم –حتی اگر در جریان آمار موجود نباشیم- در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که میزان زیادی از خشونت نسبت به کودکان روا می‌رود. به گفتۀ «انجمن ملی پیش‌گیری از خشونت علیه کودکان»۵، از هر چهار نوجوان، با یکی از آن‌ها در زمان کودکی «به شدت بدرفتاری» شده است، چه به شکل جنسی، احساسی، سوءاستفاده بدنی و یا اهمال‌کاری. هرطور حساب کنیم، رقم بسیار بالایی است. و اگر اعتراف کنیم که ما نیز گاهی احساساتی کمتر از عشق نسبت به کودکانمان داریم؛ اگر ما نیز گاهی می‌خواهیم به آن‌ها آسیب بزنیم، حتی اگر بتوانیم جلوی خودمان را بگیریم، در آن صورت آیا این بدین معنا است که ما هم می‌توانیم انسان تجاوزگری باشیم؟ به نظر می‌رسد هر روز داستان جدیدی از خشونت والدین، غفلت یا سوء استفاده به وجود می‌آید – پدری که همسر و فرزاندان خود را به قتل می‌رساند و خانواده‌اش را در خانه دفن می‌کند؛ زوجی که متهم به کشتن فرزند خردسال خود هستند؛ یا مادر «سهل‌انگاری» که دختر خود را ترک می‌کند تا به تعطیلات برود. کیست که نخواهد فاصلۀ  میان شرایط خود و چنین مواردی را بسیار زیاد نداند؟ از این رو به رمانی مانند سیلی۶ (۲۰۰۸)، نوشتۀ کریستوس کسیوکاس، توجه می‌شود که در آن علت حادثه و نگرانی فراوان مربوط به والدین، سیلی‌ای است که یک مرد به پسربچۀ سه‌ساله‌ای (نه پسر خودش)، که کار بدی انجام داده بود، زده است.\nفشار اجتماعی از ابتدا موجب تشدید این وضعیت می‌شود. دوستان وقتی خبر بارداری را می‌شنوند، «تبریک» می‌گویند. و البته که می‌توانیم خوشحال باشیم؛ ولی مضطرب نیز می‌توانیم باشیم، با آگاهی مبهم از فشاری که به واسطه قدردانی صریح و پایان‌ناپذیر برای اقبال بلندمان داریم. البته بیشترین فشار بر روی مادر است که از او انتظار می‌رود رابطه‌ای بی‌پیرایه و عاشقانه با کودکش داشته باشد؛ کسی که از او انتظار می‌رود هیچگاه از بازی کردن با لِگو خسته نشود. به زبان روان‌درمان‌گر، روزیکا پارکر، نویسندۀ کتاب دوپاره شده: تجربۀ دوسوگرایی مادرانه۷ (۱۹۹۵)، خودِ وضعیت مادر بودن برای مادران به توانایی «مجاب کردن یک زن برای تمنای اتحاد» نسبت داده شده است.\nاما اگر پارکر بگوید یک مادر بلافاصله پس از به دنیا آوردن فرزندش «احساس لذت‌بخش عشق و یگانگی» را تجربه نمی‌کند چه؟ او می‌گوید «برخی چنین حسی را تجربه می‌کنند، اما بسیاری نه»:\n… و این اخطار که شاید چنین احساسی به وجود نیاید ناشنیده باقی می‌ماند. زنانی که نه ماه کودکانشان را در فرهنگی حمل کرده‌اند که رابطۀ اجتماعی پس از زایمان مادر و فرزند را، همچون وضعیت داخل رحمی اتحاد پیش از زایمان تصویر می‌کند. سنت قرن نوزدهمی که یک تازه‌مادر را کسی تصویر می‌کرد که در حال دوختن کلمات «غریبۀ کوچک خوش آمدی» به روی بالش بود، به طرق مختلفی می‌تواند تصویر بهتری از این وضعیت ارائه دهد.\nاین موضوع را در نظر بگیرید که اعتراف به دوسوگرایی پس از گذرداندن پنج دوره لقاح مصنوعی چقدر دشوارتر است؛ یا پس از سال‌ها سؤال پیچ شدن توسط آژانس محلی، قبل از اینکه به شما اجازه بدهند پدر و مادر شوید. ابعاد قانونی آن هرچه که می‌خواهد باشد، میزان بالای افسردگی پس از زایمان در حال حاضر در بریتانیا، که در آن از هر ده مادر سه تن از آن‌ها دچارش هستند، نمی‌تواند بی‌ارتباط باشد با فشاری که به مادران برای انکار دوسوگرایی‌شان وارد می‌شود. وقتی خصومت در کلام اجازه بروز نیابد، کجا می‌تواند برود، جز بیرون -به صورت نوعی خشونت- یا درون، به صورت افسردگی؟\nپزشک اطفال و روانشناس، دونالد وینیکوت، که عمر خود را صرف کار با کودکان و خانواده‌ها کرده است، دریافت که چرا طیف دوسوگرایی بیشتر از عشق به نفرت مایل است. او می‌نویسد کودک «خطری برای بدن مادر در زمان حاملگی و تولد» است، «مزاحم زندگی خصوصی او است» و «بی‌رحم است و با او مانند یک چیز بی‌ارزش، یک خدمتکار بی‌مزد، یک برده رفتار می‌کند». کودک «نسبت به او دلسردی نشان می‌دهد»، «غذای خوشمزۀ او را پس می‌زند… اما با خالۀ خود به خوبی غذا می‌خورد»؛ سپس «هنگامی که متوجه می‌شوید چه می‌خواهد، آن را مانند پوست پرتقال دور می‌اندازد». کودک «سعی می‌کند به مادر صدمه بزند» و مادر «پس از یک صبح افتضاح با او از خانه بیرون می‌رود و به غریبه‌ای که می‌گوید «چقدر شیرین است» لبخند می‌زند».\nهمچنین باید اثرات از راه رسیدن یک شخص سوم –هرچند با برنامه‌ریزی قبلی و خواست دوطرف- در رابطۀ یک زوج را در نظر داشت. نورا افرون، که کتاب وقتی هری، مری را ملاقات کرد۸ (۱۹۸۹) را نوشته است، این اتفاق را با لحنی تند توصیف می‌کند: او زمانی گفت تولد یک کودک مانند «پرتاب یک نارنجک دستی در ازدواج» است. مادر لیونل شریور نیز با عبرت از نویسنده احساسات مشابهی داشت، اما در اواسط ۳۰سالگی خود و در رابطۀ عاشقانۀ جدید خود دریافت که اگر او و شریک زندگی‌اش درباره داشتن بچه تصمیم بگیرند، مفهوم مادر بودن، رابطه‌شان را «کاملاً دگرگون» خواهد کرد. شریور هرچند به زبان نیاورد، اما نوشت «هیچ شکی وجود ندارد که منظورش چیز بدتری بوده است». با این همه بسیاری از زوج‌ها که احساس جدایی می‌کنند یا با هم مشاجره می‌کنند، بر این باورند که باید بچه‌دار شوند (یا بچهٔ دیگری به دنیا آورند) تا این مخلوق، وحدت از دست رفته‌شان را به آن‌ها بازگرداند.\nخوشبختانه انتظارات اجتماعی، هرچند به آرامی، در حال تغییر است. جنبش فمنیستی دهه ۱۹۶۰ –که کتاب‌هایی مانند جذبۀ زنانه۹ ، نوشتۀ بتی فریدان نمونۀ اعلای آن است- عقاید عمومی کهن که (به زبان پژوهشگر اجتماعی، مری جورجینا بولتون) مادر بودن را «ذاتاً مسرت‌بخش و بی‌دردسر» معرفی می‌کرد، زیر و رو کرد و تمرکز را دوباره بر احساس واقعی زنان درباره مادر بودن معطوف کرد. با این حال فریدان تقصیر دوسوگرایی مادرانه را به گردن جامعه انداخت، به جای اینکه تصدیق کند که همانند دوسوگرایی پدرانه، خود ماهیت نقش مادری متناقض است و احساسات برخاسته در والدین به همان اندازه قدرتمند و گیج‌کننده است.\nهمانطور که ریچل کاسک شجاعانه در خاطرات خود، کار زندگی۱۰ (۲۰۰۱)، می‌نویسد، حتی امروز، وقتی که مادران قرن بیست و یکمی به دوسوگرایی اعتراف می‌کنند، نه تنها بی‌مسئولیت، بلکه ناشایست برای پدر و مادر بودن دانسته می‌شوند. بنابراین ما همچنان کورکورانه پدر و مادر می‌شویم؛ یا آسوده و مغرور نسبت به اینکه ژن‌هایمان زنده خواهند ماند و بی‌توجه نسبت به مطالبات بی‌پایان پیش خواهند رفت، و یا اینکه به طور ناخواسته به عضویت شغلی درآمده‌ایم، بدون هیچ آموزشی، حقوقی، چشم‌انداز فرصتی برای خروج یا تغییر شغل. این شغلی است که مستلزم سرمایه‌گذاری بی‌پایان و صبر و شکیبایی است، شغلی که در نهایت از کار بیکار خواهیم شد. البته پاداش‌هایی نیز وجود دارد، اما گهگاه پیش می‌آید و اغلب هم در زمانی که کمترین انتظار را داریم.\nاستلا ولدن، نویسندۀ پژوهش تحسین‌شده و تاثیرگذار مادر، مدونا، فاحشه: ایده‌آل‌سازی و تحقیر مادران۱۱ (۱۹۸۸) می‌گوید میل به داشتن کودکان در آینده –و احساس حاصل از آن که داشتن آن‌ها مستلزم ازخودگذشتگی قابل توجهی است- می‌تواند موجب ایجاد خصومت نسبت به کودکان شود. او به من گفت: «امروزه داشتن فرزند برای افراد سرمایه‌گذاری بزرگی محسوب می‌شود». «آن‌ها اغلب بخشی از شغل خود را از دست می‌دهند. والدین کارهای بسیاری برای کودکانشان می‌کنند، به قدری که گاهی گمان می‌کنم این والدین هستند که به کودکانشان نیاز دارند، نه برعکس. والدین سرمایه‌گذاری زیادی می‌کنند و در عوض انتظار بازگشت آن را می‌کشند». اگر از این بازگشت سرمایه خبری نباشد، خصومت می‌تواند دور از دسترس نباشد.\nخصومت می‌تواند هنگامی تشدید شود که مجبور به مواجهه با چیزهایی شویم که نمی‌خواهیم. و نقش‌های اندکی در زندگی به اندازۀ نقش پدر و مادر بودن بی‌رحمانه تداوم دارند. پیش از بچه‌دار شدن و به شرط اینکه دوران نوجوانی خود را سپری کرده‌ایم، می‌توانیم خود را انسان‌های خوبی بدانیم: صبور، مهربان، دوست داشتنی، اهل مدارا. چند سال پدر و مادر بودن این توهمات را از بین می‌برد و ما خود را عریان می‌بینیم: قادر به خشونت، عصبانیت، حسادت و هرچه که بتوانید فکرش را بکنید. چرا که کودکان با جنبه‌های کودکانه شخصیت‌هایمان با ما مقابله می‌کنند، بخش‌هایی از خودمان که بیش از همه انکارشان می‌کنیم و می‌توانیم از آن‌ها به این خاطر متنفر باشیم. بدتر آنکه آن‌ها می‌توانند جلوی آرزو و حتی نیازمان به احساس مؤثر و مهربان بودن را بگیرند. هنگامی که خانوم مورل در کتاب پسران و معشوقه‌های دی‌اچ لارنس۱۲ اذعان می‌کند که پسرش پاول را به خاطر نحوۀ رابطه‌اش با همسرش نمی‌خواسته است، با ترس به فرزندش می‌نگرد: «آیا او همه چیز را درباره‌اش می‌دانسته؟ هنگامی در شکم او بوده حرف‌هایشان را می‌شنیده؟ آیا نگاه سرزنش‌کننده داشته؟ او حس می‌کرد استخوان‌هایش از ترس و درد در حال ذوب شدن هستند». با وجود دوسوگرایی، تصمیم می‌گیرد، تا جایی که می‌تواند، با تمام وجود دوستش داشته باشد. اما والدین دیگر به راه دیگری می‌روند: مملو از سرزنش خود برای داشتن دوسوگرایی، می‌توانیم از خودمان متنفر شویم و سپس با کودکانمان به خاطر احساسی که در ما «به وجود آورده‌اند» بد شویم.\nمسئله این نیست که چرا نسبت به کودکانمان دوسوگرایی داریم، بلکه مسئله این است که سعی در انکار آن داریم. اگر چنین کنیم، طولی نمی‌کشد که از دانستن این موضوع دست برمی‌داریم که چه میزان از عصبانیت نسبت به فرزندانمان مناسب است و خصومت خطرناک چیست. ما سعی می‌کنیم به واسطۀ اضصراب و تردید تمام نگرش منفی‌مان را نه تنها در خود، بلکه در کودکانمان نیز سرکوب کنیم. همانطور که ولدن هشدار می‌دهد: «مهم این است که کودکان در هر سنی که هستند احساس کنند می‌توانند احساسات خصمانه و عصبانیتشان را بروز دهند. هرچه بیشتر این احساسات را سرکوب کنند، بیشتر در عمل منفجر خواهند شد». بنابراین: اگر دوسوگرایی را در خود و فرزندانمان انکار کنیم، خود را در لبۀ آتشفشانی خواهیم یافت که مشتاقانه انتظار فوران آن را می‌کشیم، چه به صورت فیزیکی و چه به صورت زبانی.\nروانکاوان چه چیزی می‌توانند به ما بیاموزند؟ و درمان تا چه حد می‌تواند مفید باشد؟ اجازه دهید یک بیمار فرضی را بر اساس تجربیات بالینی خود توصیف کنم. مادر سدی هنگام به دنیا آوردن او درگذشت و او توسط پدرش بزرگ شد. در تلاش جهت خوشحال کردن پدرِ تنها و افسرده‌اش شاگرد اول شد. هر احساس منفی که داشت سرکوب کرد. وقتی جوان بالغی شد دیگر قادر به درک احساسات خود نبود. وقتی دوست‌پسرش با دو فرزند کوچک او را ترک کرد، به جای اینکه خشم خود را بیرون بریزد، برای زندگی‌اش تلاش کرد. در طول درمان ابراز هرگونه احساس خصمانه نسبت به من، به ویژه در جلسات اول، برایش دشوار بود. هرگاه توجه را به سمت نیاز او معطوف می‌کردم تا رابطه‌اش با خودم را آرام و بدون کشمکش نگه دارم، موافقت کرده، لبخند می‌زد و بحث را عوض می‌کرد.\nمادر بودن موجب اضطراب شدیدی در او شده بود و تحمل هرنوع چیز منفی از جانب کودکان شش و چهار ساله‌اش برایش بسیار دشوار شده بود. گرچه در طول درمان احساس منفی‌اش نسبت به من را انکار می‌کرد، رفتارش احساسات دیگرش را آشکار می‌کرد: پس از تعطیلات مرتب «فراموش» می‌کرد به جلسات بیاید که موجب نگرانی من می‌شد. به تدریج و پس از اذعان به رنج خود نسبت به چیزهایی که از دست داده و میزان خشمی که فرو می‌خورد، سعی کرد خصومت خود نسبت به من را آشکارتر کند. پس از اینکه با کمال تعجب دریافت می‌توانم در مقابل ستیزه‌جویی او دوام آورم، با فرزندانش قاطع‌تر شد و آن‌ها تلاش کردند تا در خانه و مدرسه آرام‌تر باشند. زندگی خانوادگی همچنان برای او دشوار است، اما هرگاه احساسات منفی در او به وجود می‌آیند، اضطراب کمتری دارد. و کمتر ترس این را دارد که با اِبراز حتی کوچکترین میزان احساسات منفی همه چیز را نابود کند.\nهمۀ روان‌درمان‌گران با این موضوع موافق نیستند که احساسات منفی، برای خلاص کردن بیمار، باید بیان شوند. عده‌ای هستند که از مفهوم «تجربۀ احساسی ترمیمی» دفاع می‌کنند، که در سال ۱۹۴۰ توسط فرانتس الکساندر روانکاو مطرح شد، که به عقیدۀ او تأثیر آسیب‌های پیشین را «ترمیم» می‌کند. اما استلا ولدن، در کنار بسیاری از روانکاوان، این رویکرد را نمی‌پذیرد. «ما برای این درمان‌گر نیستیم که مردم ما را دوست داشته باشند. مردم باید بتوانند ما را دوست نداشته باشند. افراد درب اتاق من را محکم پشت سر خود می‌کوبند، بر سر من فریاد می‌زنند. من ابراز خشمشان را تسهیل می‌کنم».\nاو به نکته خوبی اشاره می‌کند، زیرا همزمان با یافتن واژه‌ای برای خشم، این احساس دیگر پنهان نخواهد بود. به زبان ساده، هنگامی که می‌گوییم چقدر عصبانی هستیم، کمتر احتمال دارد به چیزی ضربه بزنیم، فریاد بکشیم یا به کسی آسیب برسانیم. در نتیجه احتمالش بیشتر است که مانند سدی بتوانیم مرزهای مناسب را ترسیم کنیم؛ تا بتوانیم به کودکانمان «نه» بگوییم؛ و به نحوی از علایقمان دفاع کنیم که نه خودخواهانه باشد و نه پرخاشگرانه.\nدونالد وینیکوت در یکی از مقالات خود داستانی را روایت می‌کند که به درگیری تمامی والدین با دوسوگرایی مرتبط است. در طول جنگ جهانی دوم، او و همسرش از یک پسربچه نه ساله با پیشینۀ خشونت و ترک شدن مراقبت کردند. «همسرم سخاوتمندانه او را به آغوش کشید، و سه ماه از او نگهداری کرد، سه ماه جهنمی. او دوست‌داشتنی‌ترین و کلافه‌کننده‌ترین کودک بود و اغلب دیوانۀ محض». وینیکوت می‌نویسد وقتی این پسربچه خشمگین می‌شد «درونم نفرت ایجاد می‌کرد». این واقعیت که وینیکوت به خود اجازۀ اذعان به این موضوع را می‌دهد، به این معنا است که او می‌توانست جلوی تمایل خود برای تلافی کردن را بگیرد. «آیا او را زدم؟ پاسخ منفی است، من هیچوقت کسی را نمی‌زنم. اما اگر چیزی دربارۀ احساس نفرتم نمی‌دانستم و اگر نمی‌گذاشتم او نیز چیزی در این باره بداند، مجبور بودم چنین کنم».\nمحرومیت‌هایی که وینیکوت برای این پسربچه ایجاد می‌کرد می‌توانند کمی سنتی باشند، اما او را قادر ساخت جلوی میل خود برای زدن او را بگیرد:\nهنگام بحران، با قدرت بدنی خود و بدون خشم یا عذاب وجدان، او را بلند می‌کردم و جلوی درب می‌گذاشتم، فارغ از اینکه هوا چطور بود یا چه زمان و ساعتی از روز یا شب بود. زنگ خاصی وجود داشت که دستش به آن می‌رسید و می‌دانست که اگر آن زنگ را فشار دهد می‌تواند داخل بیاید و هیچ حرفی درباره آنچه گذشته است زده نشود. او به محض اینکه از حملۀ جنون‌آمیز خود خلاص می‌شد زنگ را می‌فشرد… مهم این است که هربار که او را بیرون می‌گذاشتم چیزی به او می‌گفتم؛ اینکه آنچه رخ داده موجب شده است از او متنفر شوم. گفتن این حرف آسان بود چون واقعیت داشت.\nجالب اینجاست که وینیکوت خود هیچ‌گاه بچه‌ای نداشت، که این خود تحقیقات غیرقابل تحمل او درباره دوسوگرایی را آسان می‌کرد، زیرا فرزندی وجود نداشت که احساس کند از او در مقابل خواندن افکارش باید «مراقبت» کند.\nشاید به طرز بحث‌برانگیزی، از آن‌جا که این موضوع نشان می‌دهد که بیماران چندان تفاوتی با کودکان ندارند، وینیکوت مدعی می‌شود که تحلیل‌گر، مانند یک مادر، باید قادر باشد همانطور که بیمارانش را دوست دارد، از آن‌ها متنفر باشد: «هرچقدر هم که بیمارانش را دوست دارد، نمی‌تواند از آن‌ها نفرت نداشته باشد یا نترسد، و هرچه بهتر این موضوع را درک کند، نفرت و ترس انگیزۀ کمتری برای تعیین اینکه چه کاری برای بیمارانش انجام دهد خواهند بود».\nاگر نفرتمان را کتمان کنیم و احساس دوگانگی را سرکوب کنیم، برای دیگران خطرناک می‌شویم. در این حالت از انکار، در تلاش برای دیدن تنها بخشی از طبیعتمان، دیگران را فریب می‌دهیم و ممکن است دیگران را اهریمن بینگاریم و روزنامه‌ها را برای نام بردن و بی‌آبرو کردن افرادی که میل جنسی به کودکان دارند تشویق کنیم؛ یا از داستان سوءرفتار جیمی سویلدر لذت می‌بریم در همان زمان که لحظاتی را که کودکان را به باد ناسزا می‌گیریم نادیده می‌گیریم، یا به خشونت خودمان اجازه می‌دهیم، به جای تربیت درست، آن‌ها را از محرومیت‌ها یا تنبیه‌ها مطلع کند.\nآگاه شدن از امیال مخرب خودمان دردناک است و می‌تواند منجر به میزانی از افسردگی ناشی از احساس گناه شود. اما احساس گناه گاهی کارکردهایی نیز دارد. می‌تواند تفکر را برانگیزد تا بفهمیم دفعه بعد چطور بهتر عمل کنیم؛ تا چیزی را که ممکن است به آن آسیب زده باشیم اصلاح کنیم. و در نهایت، کودکان از نفرتمان به اندازۀ عشقمان مصون بمانند.\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را ادوارد ماریوت نوشته است و در تاریخ ۲۰ مارس ۲۰۱۳ با عنوان «when a bough breaks» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۹ تیر ۱۳۹۷ آن را با عنوان «اعتراف کن گاهی از فرزندت متنفر می‌شوی» و ترجمۀ حمیدرضا محمدی منتشر کرده است.••  ادوارد ماریوت (Edward Marriott) چهار کتاب غیر داستانی نوشته است، ازجمله کتاب‌های او می‌توان به این دو اشاره کرد: کلود و مادلین: داستانی واقعی درباره جنگ (Claude and Madeleine: A True Story of War)، جاسوسی و عشق (Espionage and Passion) . وی در حال حاضر به عنوان روان‌درمانگر مشغول به کار است.\n[۱] ambivalence[۲] rock a by Baby, On the Tree Top, When the Wind blows, The cradle will rock, When the Bough breaks, The Cradle will fall, and down will come Baby, Cradle and all[۳] Der Struwwelpeter[۴] We Need to Talk About Kevin[۵] National Society for the Prevention of Cruelty to Children[۶]  The Slap[۷] Torn in Two: The Experience of Maternal Ambivalence[۸] When Harry Met Sally[۹] The Feminine Mystique[۱۰] A Life’s Work[۱۱] Mother, Madonna, Whore: The Idealisation and Denigration of Motherhood[۱۲] DH Lawrence’s Sons and Lovers\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653944.json b/train/540653944.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8bf2ebd987b12782f3f029ef870d1521e791f3d8
--- /dev/null
+++ b/train/540653944.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "متاورس چيست؟ و چه کسی قرار است آن را بسازد؟",
+  "subtitle": "نبرد برای ساخت متاورس جنگی بر سر تاج و تخت است",
+  "introduction": "از اواخر دهۀ ۱۹۷۰ اهالی فناوری منتظر وضعیت آینده‌ای برای اینترنت بودند که می‌توان نامش را گذاشت «متاورس». هرچند تعریف چشم‌اندازی کامل از متاورس همچنان کاری دشوار و به‌ظاهر خارق‌العاده می‌نماید و به‌نظر می‌رسد دهه‌ها با آن فاصله داریم، تکه‌هایی از آن رفته‌رفته دارند واقعی و واقعی‌تر می‌شوند و، مثل آنچه در تمام تغییرات این‌چنینی دیدیم، مسیری که متاورس قرار است بپیماید، طولانی و غیرقابل‌پیش‌بینی خواهد بود. متیو بال، استراتژیست و سرمایۀ‌گذار خطرپذیری که او را یکی از موثرترین صداها در تحلیل اَبررسانه‌ها می‌دانند، از چیستی متاورس می‌گوید.",
+  "content": "متیو بال، وب‌سایت متیو بال — زیاد پیش می‌آید که فناوری آن‌چنان غافل‌گیرمان کند که برخلاف پیش‌بینی‌های قبلی باشد. بااین‌حال، بزرگ‌ترین پیشرفت‌های فناوری معمولاً از چند دهه قبل‌تر پیش‌بینی شده‌اند. مثلاً ونیوار بوش در سال ۱۹۴۵ دستگاهی به نام «مِمکس» را توصیف کرد که گفته می‌شد قرار است تمام کتاب‌ها، سوابق و ارتباطات را در خودش ذخیره کند و به‌صورت مکانیکی بین آن‌ها پیوند برقرار کند. بعدها از روی همین مفهوم ایده‌ای مطرح شد به نام «فرامتن» (این اصطلاح دو دهه بعد از قبلی ساخته شد) که خود این ایده مبنایی شد برای ساخت شبکۀ جهانی وب (ساخته‌شدن این یکی هم دو دهه طول کشید). «نبرد پخش ویدئو»۱به‌تازگی آغاز شده، اما از پخش اولین ویدئو در اینترنت بیشتر از ۲۵ سال می‌گذرد. گذشته از آن، بسیاری از ابعاد این به‌اصطلاح نبرد ده‌ها سال قبل فرضیه‌پردازی شده‌اند، مفاهیمی چون امکان عرضۀ تقریباً نامحدود محتوا، نمایش در زمان تقاضا۲، قابلیت تعامل، تبلیغاتِ پویا و شخصی‌شده و ارزش ناشی از همگراکردن محتوا با توزیع محتوا.\nبه‌این‌ترتیب، می‌توان گفت چهارچوب حدودیِ راه‌حل‌های آینده، معمولاً، به‌نوعی پیش از اینکه ظرفیت فناورانه برای ساختن آن‌ها فراهم شود درک می‌شود و مورد توافق قرار می‌گیرد. البته در اکثر موارد، همچنان نمی‌توان از قبل پیش‌بینی کرد که راه‌حل‌های فناورانۀ جدید قرار است دقیقاً به چه ترتیبی ساخته شوند و در آن زمان کدام ویژگی‌های آن‌ها قرار است بیشتر یا کمتر موضوعیت داشته باشند، چه مدلِ حکمرانی یا سازوکارِ رقابتی قرار است مشوق ساخت آن‌ها شود یا ساختنشان قرار است چه تجربه‌های تازه‌ای را با خود به ارمغان آورد. زمانی که نتفلیکس خدمت پخش ویدئوی خودش را راه‌اندازی کرد، بخش عمده‌ای از اهالی هالیوود از قبل می‌دانستند که تلویزیون در آینده قرار است به سمت آنلاین‌شدن برود (تلویزیون اینترنتی۳ در اواخر سال ۱۹۹۹ راه‌اندازی شده بود)۴. تنها چالشی که در آن زمان وجود داشت مربوط می‌شد به زمان‌بندی ارائه و چگونگی بسته‌بندی خدمتی با این ویژگی‌ها (۱۰ سالِ دیگر زمان لازم بود تا هالیوود بپذیرد تمام کانال‌ها، ژانرها و نیازهای محتوایی‌اش را تحت یک نرم‌افزار و نام تجاری واحد در بیاورد).\nمحبوبیت پخش زندۀ بازی‌های کامپیوتری و یوتوبرها هنوز در این صنعت از چشم خیلی‌ها پنهان مانده است، درست مثل این ایده که می‌گوید احتمالاً بهترین راه برای پول‌درآوردن از محتوا این است که آن را رایگان عرضه کنید و، سپس، بابت فروش اقلامِ اختیاری که هیچ ارزشِ تبعی هم به‌همراه ندارند ۹۹ سنت از کاربران پول بگیرید.\nشرکت اِی‌اُ‌اِل، غول صنعت اینترنت کابلی، در سال ۲۰۰۰، بر مبنای این ایده که رسانه و بستر فناوری/توزیع محتوا را باید همگرا کرد، مجموعه شرکت‌های رسانه‌ایِ تایم وارنر را خرید اما، بعد از اینکه در سودآوری ناکام ماند، ادغام این دو شرکت در سال ۲۰۰۹ از هم گسست. ۹ سال بعد، همان مجموعه این‌بار به‌وسیلۀ غول صنعت اینترنت همراه، اِی‌تی اند تی، بر مبنای همان فرض قبلی خریداری شد.\nدرحالی‌که بسیاری از متخصصان فناوری ایدۀ نوعی «رایانۀ شخصی» را در ذهن داشتند، ویژگی‌ها و زمان‌بندی ارائۀ این ایده برایشان بسیار غیرقابل‌پیش‌بینی بود تا اینکه، در دهۀ ۱۹۹۰، مایکروسافت گوی سبقت را از آی‌بی‌اِم، پادشاه رایانه‌های مِین‌فریِم، ربود و فرمانروای عصر رایانه‌های شخصی لقب گرفت. درحالی‌که مایکروسافت به‌وضوح فناوریِ همراه (موبایل) را پیش‌بینی می‌کرد، نقش سیستم‌عامل و سخت‌افزار را در این فناوری اشتباه تفسیر کرد و، به‌این‌ترتیب، اندروید و آی‌او‌اِس دنیا را فتح کردند (و مایکروسافت مجبور شد تمرکزش را از لایۀ سیستم‌عامل به لایۀ نرم‌افزارهای کاربردی و خدمات تغییر دهد). به‌طریق‌مشابه، اولویت‌بندی‌های استیو جابز در دنیای رایانش همیشه «درست» بود، اما مشکل اینجا بود که برای ایده‌های او کمی زود بود و همچنین او تمرکزش را بر دستگاه اشتباهی گذاشته بود. به‌طورکلی، مهم‌ترین موارد در آن سال‌های ابتداییِ ظهور اینترنت عبارت بودند از پیام‌رسان‌های فوری و ایمیل، و اهمیت نرم‌افزارها و شبکه‌های اجتماعی تا اواخر دهۀ ۲۰۰۰ هنوز غیرمنتظره محسوب می‌شد. در این زمینه، تمام شرایط لازم برای ساختن فیسبوک، پیش از سال ۲۰۰۰، فراهم بود اما ظهور فیسبوک تا سال ۲۰۰۵ محقق نشد و تازه در آن سال هم فیسبوک به‌صورت اتفاقی ساخته شد.\nاز اواخر دهۀ ۱۹۷۰ و اوایل دهۀ ۱۹۸۰، بسیاری از اهالی جامعۀ فناوری منتظر وضعیت آینده‌ای، اگر نخواهیم بگوییم شبه‌جایگزین، برای اینترنت بودند که می‌توان نامش را گذاشت «متاورس». متاورس نه‌تنها انقلابی در لایۀ زیرساخت دنیای دیجیتال ایجاد خواهد کرد، بلکه بخش عمده‌ای از لایۀ فیزیکی آن و همچنین تمام خدمات و پلتفرم‌هایی که روی آن بنا شده‌اند، طرز کار این دنیای دیجیتال و آنچه را در آن فروخته می‌شود نیز دستخوش تغییر اساسی خواهد کرد. هرچند تعریف چشم‌اندازی کامل از متاورس همچنان کاری دشوار و به‌ظاهر خارق‌العاده می‌نماید و به‌ نظر می‌رسد دهه‌ها با آن فاصله داریم، تکه‌هایی از آن رفته‌رفته دارند واقعی و واقعی‌تر می‌شوند و، مثل آنچه در تمام تغییرات این‌چنینی دیدیم، مسیری که متاورس قرار است بپیماید، به‌اندازۀ سودآوربودن وضعیتِ پایانی‌اش، طولانی و غیرقابل‌پیش‌بینی خواهد بود.\nبه همین دلیل، متاورس تبدیل شده به تازه‌ترین هدفِ کلان بسیاری از غول‌های فناوری دنیا. همان‌طور که در فوریۀ ۲۰۱۹ هم گفتم، شرکت اِپیک گیمز، سازندۀ موتور بازی‌سازیِ آن‌ریل انجین و بازی فورتنایت، درحال‌حاضر متاورس را به‌عنوان هدفِ رسمی و اعلام‌شدۀ خود تعیین کرده است. متاورس همچنین انگیزۀ فیسبوک بوده است برای خرید شرکت واقعیت مجازی آکیولِس وی‌آر و محصولاتِ تازه‌معرفی‌شده‌ای چون فضای جلسه/دنیای مجازی هورایزن و پروژه‌های بسیارِ دیگری مثل عینک‌های واقعیت افزوده و ارتباطات و رابط‌های مغز به ماشین. ده‌ها میلیارد دلاری که طی دهۀ پیش رو قرار است در صنعت بازی‌های ابری هزینه شود نیز بر این باور استوار است که چنین فناوری‌هایی اساس دنیای مجازیِ آنلاین و آفلاین آینده را تشکیل خواهند داد.دستِ‌آخر، تعداد زیادی از موارد این‌چنینی را می‌توانید در دفتر کار مدیرعامل‌های شرکت‌های بزرگ فناوری، موسوم به بیگ تِک۵، پیدا کنید، اما احتمالاً مستعمل‌ترین چیزی که در دفتر کار آن‌ها پیدا می‌کنید نسخه‌ای از کتاب اسنو کرش۶ نوشتۀ نیل استیونسن است، کتابی که برای اولین‌بار اصطلاح‌های «متاورس» و «آواتار» را توصیف کرد و اساساً آن‌ها را ابداع نمود. دلایل زیادی برای این ادعا وجود دارد.\nفصل اول: «متاورس» چیست؟رایج‌ترین مفاهیم مربوط به متاورس از داستان‌های علمی‌تخیلی سرچشمه گرفته است. در این داستان‌ها، متاورس معمولاً به‌صورت نوعی اینترنتِ دیجیتالِ «متصل‌شده»۷ به تصویر کشیده می‌شود -جلوه‌ای از واقعیتی حقیقی که در دنیایی مجازی (که اغلب شبیه پارک‌های موضوعی هستند) ریشه دارد، چیزی شبیه دنیایی که در فیلم‌های «بازیکن شمارۀ یک آماده»۸ و «ماتریکس» می‌بینیم. هرچند این نوع تجربیات احتمالاً قرار است یکی از ابعاد متاورس واقعی را تشکیل دهند، اما این توصیف تصویر محدودی از متاورس به دست می‌دهد، درست همان‌طور که، در فیلم‌هایی چون «ترون» اینترنت فقط به‌عنوان «شاهراه اطلاعات» دیجیتالِ بیت‌ها نشان داده می‌شود.\nدرست همان‌طور که تصور اینترنتی که در سال ۲۰۲۰ داریم برای مردم ۱۹۸۲ دشوار بود -و دشوارتر از آن، توضیح‌دادن اینترنت برای کسانی بود که در آن زمان حتی یک‌بار هم در این فضا «وارد» نشده بودند- ما هم نمی‌دانیم که چطور باید متاورس را توضیح دهیم. اما حداقل می‌توانیم ویژگی‌های اصلی آن را مشخص کنیم.\nبه‌نظر ما، متاورس قرار است…\n۱.ثبات داشته باشد. به‌عبارت دیگر، قرار نیست هرگز «بازنشانی»۹ یا «متوقف» یا «تمام» شود و قرار است تا ابد به فعالیت ادامه دهد\n۲.همگام۱۰ (بدون تأخیر) و زنده باشد. هرچند، مثل «دنیای واقعی»، آنجا هم ممکن است اتفاق‌های ازپیش‌برنامه‌ریزی‌شده و مستقل روی دهد، اما متاورس تجربۀ زنده‌ای خواهد بود که به‌طور مداوم و به‌صورت بدون‌درنگ۱۱ برای همه وجود خواهد داشت.\n۳.هیچ سقفی برای تعداد کاربرانی که به‌طور هم‌زمان از سیستم استفاده می‌کنند نداشته باشد و، درعین‌حال، برای هر کاربر حسی شخصی از «بودن» را فراهم کند. همه می‌توانند بخشی از متاورس باشند و در رویداد، مکان یا فعالیت مشترکی شرکت کنند، به‌صورت هم‌زمان و همراه با حسِ عاملیتِ فردی.\n۴.یک اقتصاد کاملاً قابل‌استفاده باشد. افراد و کسب‌وکارها خواهند توانست مجموعۀ بسیار وسیعی از «کارهایی» را که «ارزش» ایجاد می‌کند -و این ارزش به‌وسیلۀ دیگران به رسمیت شناخته می‌شود- خلق کنند، نسبت به آن‌ها مالکیت پیدا کنند، روی آن‌ها سرمایه‌گذاری کنند، آن‌ها را بفروشند و بابتشان پاداش دریافت کنند.\n۵.  تجربه‌ای باشد که هر دو جهان دیجیتالی و فیزیکی، شبکه‌ها و تجربه‌های خصوصی و عمومی، و همچنین، پلتفرم‌های باز و بسته را گسترش دهد.\n۶. شرایط بی‌نظیری را برای تبادل و همکاریِ داده‌ها، اقلام و دارایی‌های دیجیتال، محتوا و مواردی از این دست، در هرکدام از این تجربیات، فراهم کند. مثلاً، می‌توانید از پوستۀ گرافیکی اسلحه‌تان در بازی کانتر استرایک برای تزیین اسلحۀ دیگرتان در بازی فورتنایت هم استفاده کنید یا آن را در (از طریق) فیسبوک به دوستتان هدیه دهید. یا مثلاً می‌توانید خودرویی را که برای بازی راکت لیگ (یا حتی برای وب‌سایت پورشه) طراحی شده است به بازی روبلاکس بیاورید و روی آن کار کنید. اما امروز، دنیای دیجیتال به‌گونه‌ای عمل می‌کند که انگار با مجتمع فروشگاهیِ بزرگی مواجهیم که در آن  هر مغازه از واحد پول خودش استفاده می‌کند، کارت شناسایی مخصوص به خودش را می‌خواهد، برای چیزهایی مثل کفش یا کالری واحدِ اندازه‌گیریِ خاص خود را دارد، دستورالعمل پوشش متفاوتی دارد و غیره.\n۷. سرشار از «محتواها» و «تجربیاتی» باشد که به‌وسیلۀ گروه بسیار وسیعی از مشارکت‌کنندگان ساخته و عملیاتی می‌شوند. بعضی از این مشارکت‌کنندگان افراد مستقل هستند، درحالی‌که بقیه ممکن است گروه‌هایی از افراد باشند که به‌صورت غیررسمی سازماندهی شده‌اند و یا سازمان‌هایی باشند که تمرکزشان بر فعالیت‌های تجاری است.\nایده‌های دیگری هم هستند که می‌توان آن‌ها را جزء ایده‌های اصلی متاورس در نظر گرفت، اما بر روی آن‌ها اتفاق نظر وجود ندارد. یکی از این ملاحظات این است که آیا شرکت‌کنندگان باید هویت دیجیتال (یا همان «آواتار») ثابت و واحدی داشته باشند که در تمام تجربیاتشان از آن استفاده کنند یا خیر. این موضوع می‌تواند ارزش کاربردی داشته باشد اما توافق بر سر آن بعید به نظر می‌رسد، چراکه هر کدام از رهبران «عصر متاورس» همچنان به‌دنبال سیستم هویتی (احراز هویت) مخصوص خودشان خواهند بود. امروزه، برای مثال، چند سیستم مدیریت حساب غالب وجود دارد، اما هیچ‌کدام از آن‌ها کل فضای وب را به‌طور کامل پوشش نمی‌دهند و معمولاً روی سر هم سوار می‌شوند و تبادل و دسترسی داده‌های محدودی بینشان برقرار است (مثلا گوشی اصل آیفون شما بر اساس حساب کاربری آی‌او‌اِس کار می‌کند، سپس ممکن است وارد برنامه‌ای شوید که از شناسۀ فیسبوکتان [برای احراز هویت] استفاده می‌کند که خودِ این شناسه ممکن است حساب جیمیل شما باشد).\nموضوع دیگری که محل اختلاف است این است که به چه مقدار تبادل و همکاری نیاز است تا متاورس واقعاً «متاورس» شود، نه اینکه صرفاً نسخۀ کامل‌شده‌ای از اینترنت باشد. موضوع بحثِ خیلی‌ها هم این است که آیا یک متاورسِ کامل می‌تواند تنها یک اداره‌کننده داشته باشد؟ (شبیه فیلم «بازیکن شمارۀ یک آماده»). بعضی‌ها معتقدند که، طبق تعریف (و به‌عنوان شرط موفقیت)، متاورس باید، تا حد بسیار زیادی، پلتفرم غیرمتمرکزی باشد که بر اساس استانداردها و پروتکل‌های اجتماع‌محور۱۲ (مثل وبِ باز) و یک سیستم‌عامل یا پلتفرمِ متاورسِ «متن‌باز» عمل می‌کند (این شرط به این معنی نیست که، در متاورس، پلتفرم‌های بستۀ۱۳ غالب وجود نخواهند داشت).\nایدۀ بعدی مربوط می‌شود به معماری زیربنایی ارتباطی متاورس. این موضوع را در ادامه با جزئیات بیشتری توضیح خواهیم داد اما، ازآنجاکه ساختار اینترنت امروزی حول محور سرورهای مجزایی می‌گردد که فقط درصورت نیاز با یکدیگر «صحبت» می‌کنند، بعضی‌ها معتقدند که نوع ارتباط و «سیم‌کشی» و همچنین نحوۀ «عملیات» متاورس باید بر مبنای اتصال‌های پایدار از نوع چندبه‌چند بنا شود، اما در اینجا هم هیچ اجماعی دربارۀ طرز کار دقیق این روش و همچنین سطح تمرکززداییِ موردنیاز وجود ندارد.\nهمچنین خالی از لطف نخواهد بود که ببینیم متاورس را معمولاً، و البته به خطا، با چه چیزهایی اشتباه می‌گیرند. اگرچه هرکدام از این مواردِ مشابه ممکن است بخشی از متاورس باشد، اما هیچ‌کدام از آن‌ها متاورس نیستند. برای مثال، متاورس هیچ‌کدام از موارد زیر نخواهد بود:\n۱. متاورس همان «دنیای مجازی» نیست. دنیاهای مجازی و بازی‌های کامپیوتریِ مبتنی بر شخصیت‌های دارای هوش مصنوعی از چند دهۀ قبل وجود داشته‌اند، ازجمله دنیاها و بازی‌هایی که پر بوده‌اند از انسان‌های «واقعی» و به‌صورت بدون‌درنگ. دنیاهای این‌چنینی را نمی‌توان یک «مِتا» (معادل یونانی «فراتر») جهان نامید، بلکه این دنیاها فقط دنیایی مصنوعی و تخیلی هستند که برای هدف مشخصی ساخته شده‌اند (به‌عنوان یک بازی).\n۲. متاورس همان «فضای مجازی» نیست. تجربیات مرتبط با محتوای دیجیتال، از قبیل سکند لایف، را معمولاً نوعی «نمونۀ اولیه از متاورس» در نظر می‌گیرند، چراکه این تجربیات الف) فاقد اهداف بازی‌گونه یا سیستم‌های مهارتی هستند؛ ب) نوعی پاتوق مجازی پایدار به‌ شمار می‌روند؛ پ) امکان به‌روزرسانیِ تقریباً بدون‌ تأخیر را فراهم می‌کنند و ت) از انسان‌های واقعی‌ای تشکیل شده‌اند که با آواتارهای دیجیتال در این فضاها ظاهر می‌شوند. بااین‌حال، فضاهای مجازی هنوز ویژگی‌های کافی برای متاورس‌بودن را ندارند.\n۳. متاورس همان «واقعیت مجازی» نیست. واقعیت مجازی روشی برای تجربۀ یک دنیای مجازی یا فضای مجازی است. ایجاد حس حضور در دنیای دیجیتال به‌معنای ساختن متاورس نیست، مثل اینکه بگوییم شهر پررونقی ساخته‌ایم صرفاً به این دلیل که می‌توانیم آن را ببینیم و در آن قدم بزنیم.\n۴. متاورس صرفاً یک «اقتصاد دیجیتال و مجازی» نیست. این دو مفهوم همین حالا هم وجود دارند. بعضی بازی‌های انفرادی از قبیل وُرد آو وارکرفت، از مدت‌ها قبل، فضای اقتصادی به‌ وجود آورده‌اند که کار می‌کند و، در آن، آدم‌های واقعی کالاهای مجازی را با استفاده از پولِ واقعی معامله می‌کنند، یا در اِزای پولِ واقعی کارهای مجازی انجام می‌دهند. گذشته از آن، پلتفرم‌هایی مثل آمازون مکانیکال تورک و نیز فناوری‌هایی از قبیل بیت‌کوین طرز کارشان به این شکل است که افراد، کسب‌وکارها یا ظرفیت‌های محاسباتی را برای انجام کارهای مجازی و دیجیتال به خدمت می‌گیرند. ما همین حالا هم، در مقیاس وسیع، تراکنش‌هایی را اجرا می‌کنیم که طی آن‌ها اقلامِ تماماً دیجیتال و فعالیت‌های تماماً دیجیتال در بازارهایی تماماً دیجیتال با هم مبادله می‌شوند.\n۵. متاورس یک «بازی» نیست. بازی فورتنایت بسیاری از عناصر متاورس را در خود دارد. این بازی الف) آی‌پی را مَشاپ۱۴ (ترکیب) می‌کند؛ ب) از شناسۀ هویتی ثابتی برای چندین پلتفرمِ بسته استفاده می‌کند؛ پ) دروازه‌ای است برای رسیدن به بی‌شمار تجربۀ مختلف که بعضی از آن‌ها تجربیاتی کاملاً اجتماعی محسوب می‌شوند؛ ت) به کسانی که محتوا خلق می‌کنند پاداش می‌دهد؛ و مواردی از این دست. بااین‌حال، مشابه آنچه دربارۀ فیلم «بازیکن شمارۀ یک آماده» گفتیم، بازی فورتنایت هم در کاری که انجام می‌دهد، اینکه در این زمینه تا کجا پیش می‌رود و نیز اینکه چه «کارهایی» در آن پیش می‌آید، (لااقل تا این لحظه) بسیار محدود عمل می‌کند. اگرچه متاورس احتمالاً تعدادی اهدافِ بازی‌گونه خواهد داشت، تعدادی بازی در خودش خواهد داشت و همچنین از سازوکار «بازی‌سازی» بهره خواهد برد، خودش بازی نخواهد بود و نیز حول محور مجموعه‌ای از اهداف مشخص متمرکز نخواهد بود.\n۶. متاورس «پارکِ موضوعی یا دیزنی‌لند مجازی» نیست. نه‌تنها «جاذبه‌های» متاورس بی‌شمار خواهند بود، بلکه این جاذبه‌ها، مثل دیزنی‌لند، به‌صورت متمرکز «طراحی» نخواهند شد و، همچنین، لزوماً تمام جاذبه‌های متاورس ماهیت تفریح و سرگرمی نخواهد داشت. به‌علاوه، توزیع آماری علاقه‌مندی افراد به این جاذبه‌ها دُمِ بسیار بلندی خواهد داشت.\n۷. متاورس «فروشگاه نرم‌افزار» جدیدی نیست. هیچ‌کس نیازی به روش جدید دیگری برای دسترسی به برنامه‌های کامپیوتری ندارد و مثلاً اگر، در جانشین بعدی اینترنت، این کار «در واقعیت مجازی» انجام شود، هیچ نوع ارزش خاصی ایجاد نمی‌کند. متاورس قرار است اساساً با مدل‌ها، معماری و اولویت‌بندی‌های اینترنت و موبایل امروزی متفاوت باشد.\n۸. متاورس صرفاً «پلتفرمی برای محتوای کاربرساخته»۱۵ نیست، صرفاً پلتفرم دیگری شبیه یوتوب یا فیسبوک نخواهد بود که در آن بی‌شمار انسان بتوانند محتواهایی را «خلق» کنند، «به اشتراک بگذارند» و «از آن پول درآورند»، جایی که محبوب‌ترین محتواها در آن فقط سهم ناچیزی از کل مصرف را داشته باشند. متاورس مکانی خواهد بود که در آن تعدادی امپراتوریِ شایسته سرمایه‌گذاری کرده و ساخته می‌شوند و، به‌عنوان کسب‌وکارهایی با سرمایۀ قابل‌توجه، قادر خواهند بود به‌طور کامل یک مشتری را مال خود کنند و داده‌ها و رابط‌های برنامه‌نویسی، واحدهای اقتصادی و غیره را کنترل کنند. گذشته از آن، این احتمال وجود دارد که، همچون فضای وب، در متاورس هم یک‌دوجین یا بیشتر از پلتفرم‌ها وجود داشته باشند که سهم قابل‌توجهی از زمان، تجربیات و محتواهای کاربران را به خود اختصاص دهند.\n(برای اینکه متاورس را ساده‌تر ببینید، فیلم «کابوس پیش از کریسمس»۱۶ را تصور کنید. می‌توانید وارد هر تجربه یا فعالیتی که می‌خواهید بشوید و از یک نقطۀ شروع یا دنیای واحدی که تمام کسانی که می‌شناسید هم در آن حضور دارند کار را شروع کنید و، به‌طور بالقوه، هرکدام از نیازهایتان را که خواستید برآورده نمایید، برای همین است که مفهوم فرامتن در اینجا مثالی کلیدی به‌ حساب می‌آید. اما آنچه مهم است این است که یادمان نرود متاورس یک بازی، قطعۀ سخت‌افزاری و یا تجربۀ آنلاین نیست. این حرف مثل این است که بگوییم بازی وُرد آو وارکرفت، گوشی آیفون یا گوگل همان اینترنت نیستند، بلکه دنیاهای مجازی، دستگاه‌ها، خدمات، وب‌سایت‌ها و مواردی از این دست محسوب می‌شوند. اینترنت عبارت است از مجموعۀ وسیعی از پروتکل‌ها، فناوری‌ها، مجراها و زبان‌های مختلف به‌علاوۀ ابزارهای دسترسی، محتواها و تجربیات ارتباطی‌ای که بر روی آن‌ها بنا شده‌اند. متاورس نیز به‌همین‌شکل خواهد بود).\nفصل دوم: چرا متاورس مهم است؟حتی اگر متاورس نتواند آن چشم‌اندازهای خارق‌العاده‌ای را که نویسندگان داستان‌های علمی‌تخیلی در ذهن داشتند محقق سازد، اما احتمالاً، به‌عنوان یک پلتفرم محاسباتی جدید یا رسانه‌ای جدید برای محتواها، قرار است تریلیون‌ها ارزش برایمان به ارمغان بیاورد. اما متاورس، در افق کامل خود، تبدیل خواهد شد به دروازه‌ای به‌سوی بیشترِ تجربیات دیجیتال، جزئی اساسی از تمام تجربیات مادی و نیز پلتفرم بزرگ بعدی برای اشتغال.\nنیاز به گفتن ندارد که حتی اگر شرکتی نتواند نقش هدایت‌کنندۀ متاورس را برعهده بگیرد همین‌که یکی از مشارکت‌کنندگان اصلی چنین سیستمی باشد چه ارزشی را برای آن شرکت ایجاد خواهد کرد. هرچند اینترنت امروزی «مالک» خاصی ندارد، اما تقریباً تمام شرکت‌های اینترنتیِ پیشرُو در بین ۱۰ شرکت بورسی ارزشمند جهان هستند. اگر فرض کنیم متاورس واقعاً قرار است «جایگزین» کارکردهای شبکۀ جهانی وب شود، دراین‌صورت دسترسی‌ها گسترده‌تر خواهد شد، زمانِ صرف‌شده در این فضا بیشتر می‌شود و حجم فعالیت‌های اقتصادی افزایش خواهد یافت و، درنتیجه، احتمالاً سود اقتصادی آن نیز بیشتر خواهد شد. صرف‌نظر از این موضوع، متاورس باید بتواند همان میزان از گستردگی در فرصت‌ها را که در وب وجود دارد فراهم کند و، به‌این‌ترتیب، شرکت‌ها، محصولات و خدمات جدید از راه خواهند رسید تا تقریباً همه‌چیز، از فرایندهای پرداخت گرفته تا احراز هویت، استخدام، تحویل آگهی‌های تبلیغاتی، خلق محتوا، امنیت و غیره، را مدیریت کنند و این، به‌نوبۀ خود، به این معنی است که بسیاری از جایگاه‌دارانِ فعلی موقعیت خود را از دست خواهند داد.\nاز نگاه کلی‌تر، متاورس قرار است نحوۀ تخصیص منابع مدرن و پول درآوردن از آن‌ها را تغییر دهد. طی قرن‌های گذشته، اقتصادهای توسعه‌یافته، بر اثر کمبود نیروی کار و بالا و پایین شدن املاک و مستغلات، دستخوش تغییر شده‌اند. در دنیای متاورس، نیروی جویای کاری که حومۀ شهرها را برای سکونت انتخاب می‌کند، به‌لطف کارِ مجازی، قادر خواهد بود در اقتصاد «با ارزش بالا» مشارکت نماید. وقتی پرداخت‌های مصرف‌کنندگان به‌سمت کالاها، خدمات و تجربه‌های مجازی تغییر جهت پیدا کند، در آینده شاهد تغییرات بیشتری در محل زندگی، زیرساخت‌هایی که ایجاد می‌شود و اینکه چه کسی چه کاری انجام می‌دهد خواهیم بود. مثلاً «زراعت طلا» را در نظر بگیرید؛ به فاصلۀ کمی بعد از ظهور اقتصاد مبتنی بر دادوستد در بازی‌های رایانه‌ای، بسیاری از «بازیکن‌ها» -که اکثراً به‌وسیلۀ شرکتی بزرگ‌تر استخدام شده‌اند و معمولاً در کشورهای کم‌درآمد سکونت دارند-تمام روزِ کاری را صرف جمع‌آوری منابع دیجیتال با هدف فروش در داخل یا خارج از محیط بازی خواهند کرد. بیشترِ خریدارانِ این منابع دیجیتال هم بازیکن‌های پردرآمدتر در دنیای غرب خواهند بود و ازآنجاکه این نوع از «کار» معمولاً نیازی به مهارت ندارد، تکراری است و به چند نرم‌افزار خاص محدود است، تنوع و ارزش چنین «مشاغلی» هم‌زمان با رشد متاورس بیشتر و بیشتر خواهد شد.\nفصل سوم: ساختن متاورسمتاورس به بی‌شمار فناوری، پروتکل، شرکت، نوآوری و کشف جدید نیاز دارد تا عملیاتی شود، قرار هم نیست که مستقیماً و به‌یک‌باره به‌ وجود بیاید. هیچ وضعیت شفافی تحت‌ عنوان «قبل از متاورس» و «بعد از متاورس» وجود نخواهد داشت، بلکه درعوض متاورس به‌آهستگی و طی زمان، و در قالب محصولات، خدمات و قابلیت‌های مختلفی که با هم یکپارچه و ترکیب می‌شوند به وجود خواهد آمد. بااین‌حال، خوب است بدانیم که ساختن متاورس نیازمند ایجاد سه عنصر اصلی است.\n(یکی از راه‌هایی که خودم با آن سعی می‌کنم از دیدگاه رویه‌ای دربارۀ این سه حوزه بیندیشم از طریق کتاب سفر پیدایش۱۷ است: اول از همه، یک نفر باید جهانِ زیربنایی را خلق کند («زیرساختِ هم‌زمانی»۱۸)، سپس او باید قوانین و قواعد فیزیکی این جهان را تعریف کند («استانداردها و پروتکل‌ها») و، در ادامه، او باید این جهان جدید را با زندگی‌هایی («محتواهایی») پر کند که ارزشمند باشند، تکامل پیدا کنند و در برابر فشارهای انتخابیْ تکرار شوند. به بیان دیگر، خداوند جهان را طوری خلق و طراحی نمی‌کند که انگار، از قبل، مدلی مینیاتوری برای آن وجود داشته است، بلکه افراد را قادر می‌سازد تا در تابلویی نسبتاً خالی یا چیزی شبیه به آن رشد کنند).\nزیرساختِ هم‌زمانیدر سطح زیربنایی، هنوز فناوری لازم وجود ندارد که صدها نفر با آن بتوانند در یک تجربۀ مشترک و هم‌زمان شرکت کنند، چه برسد به اجرای آن با حضور میلیون‌ها نفر. برگزاری کنسرت مارشمِلو را در فورتنایت در سال ۲۰۱۹ در نظر بگیرید، رویداد خارق‌العاده‌ای که یازده میلیون نفر به‌صورت هم‌زمان و بدون‌درنگ آن را تجربه کردند، هرچند، درواقعیت، در کنار هم و به‌صورت یک‌جا این‌کار را انجام ندادند. درحقیقت، بیش از ۱۰۰ هزار نسخه از کنسرت مارشملو ساخته شده بود که هرکدام با دیگری اندکی اختلاف زمان داشت و برای هر نسخه ظرفیت حضور ۱۰۰ بازیکن در نظر گرفته شده بود. شرکت اِپیک، احتمالاً، الان توانایی بالاتری برای این کار دارد، اما این تواناییِ بالاتر چیزی در حدود چندصد بازیکن هم‌زمان است و هنوز تا رسیدن به عدد چند میلیون خیلی فاصله دارد.\nنه‌تنها متاورس نیازمند زیرساختی است که هنوز وجود خارجی ندارد، بلکه اینترنت امروزی نیز هرگز برای تجربه‌ای حتی نزدیک به آنچه که گفتیم طراحی نشده است. از این گذشته، اینترنت از ابتدا برای اشتراک‌گذاری فایل از یک رایانه به رایانۀ دیگر طراحی شده بود، درنتیجه، بسیاری از سیستم‌های زیربنایی اینترنت بر این اساس ساخته شده‌اند که یک سرور با یک سرور دیگر یا دستگاهِ کاربر نهایی صحبت کند. این مدل تا امروز هم به همین شکل ادامه یافته است. برای مثال، درحال‌حاضر میلیاردها نفر در فیسبوک حضور دارند، اما هر کاربر اتصال مجزایی با سرور فیسبوک برقرار می‌کند و نه با هیچ‌کدام از کاربرهای دیگر. به‌این‌ترتیب، وقتی شما به محتوایی از کاربر دیگر دسترسی پیدا می‌کنید درواقع دارید آخرین اطلاعاتی را که فیسبوک در اختیارتان می‌گذارد دریافت می‌کنید.اولین نمونه از برنامه‌های «شبه هم‌زمان» نرم‌افزارهای گفت‌وگوی متنی بودند، اما در آنجا هم شما همچنان فقط داده‌هایی به‌غایت ایستا را به سرور منتقل می‌کردید و هر زمان، هر جا یا هرطور که لازم بود آخرین اطلاعات را از سرور دریافت می‌کردید. اینترنت اساساً برای ارتباطات پایدار۱۹ (در مقابل ارتباطات پیوسته۲۰) طراحی نشده است، چه رسد به ارتباطات پایداری که با دقتِ بالا، به‌صورت بدون‌درنگ و برای بی‌شمار کاربر دیگر هم‌زمان شده باشند.\nمتاورس، برای عملیاتی‌شدن، به چیزی فراتر از ابزارهای برگزاری کنفرانس تصویری و بازی‌های رایانه‌ای نیاز دارد. درحال‌حاضر، کنفرانس‌های تصویری و بازی‌های رایانه‌ای عملیاتی شده‌اند، چون توانسته‌اند اتصال‌های پایداری را پیاده‌سازی کنند که یکدیگر را، به‌صورت بدون‌درنگ و با درجه‌ای از دقت که سایر انواع برنامه‌ها به‌طور معمول به آن نیاز ندارند، به‌روزرسانی می‌کنند. بااین‌حال، این پلتفرم‌ها هم همچنان سطح بالایی از هم‌زمانی را ارائه نمی‌کنند: اکثر نرم‌افزارهای گفت‌وگوی تصویری، حداکثر، از چند کاربر هم‌زمان پشتیبانی می‌کنند و همین‌که تعداد شرکت‌کنندگان به ۵۰ نفر برسد باید به‌جای آن از روش‌هایی مثل «پخش زنده» برای مخاطبانتان استفاده کنید و قید ارتباط تصویری دوطرفه را بزنید. این نوع تجربه‌ها نه دقیقاً زنده محسوب می‌شوند و نه اینکه اصلاً نیازی به زنده‌بودن دارند.به همین جهت، اینکه ژانر بازی‌هایی مثل بتل رویال تنها همین اواخر به محبوبیت رسیده است تاحدی به این واقعیت برمی‌گردد که تنها همین اواخر انجام بازی آنلاین با تعداد زیادی از کاربرانِ دیگر میسر شده است. هرچند از ۲۰ سال پیش یا حتی قبل‌تر از آن، بازی‌هایی مثل سکند لایف یا وارکرفتوجود داشتند که امکان هم‌زمانی بالایی را ارائه می‌دادند، اما درواقع این بازی‌ها به‌نوعی کلک می‌زدند و با استفاده از روش «شاردکردن»۲۱ کاربران را بین «دنیاها» و سرورهای مختلف تُخس می‌کردند، مثلاً بازی ایو آنلاین۲۲ از نظر فنی می‌تواند بیش از ۱۰۰ هزار بازیکن را «در هر بازی» پشتیبانی کند، اما درواقع این بازیکنان را بین کهکشان‌های (یعنی گروه سرورهای) مختلف تقسیم می‌کند. درنتیجه، هر بازیکن در هر زمان تعداد معدودی بازیکن دیگر را واقعاً می‌بیند یا با آن‌ها تعامل می‌کند. به‌علاوه، منتقل‌شدن به کهکشان دیگر مستلزم قطع ارتباط با یک سرور و وصل‌شدن به سرور دیگر است (بازی برای اینکه این قطع‌شدن را از دید کاربر «مخفی» کند از داستانِ بازی کمک می‌گیرد و بازیکن را مجبور می‌کند از قابلیتی به نام سرعت نور برای جابه‌جایی در گسترۀ فضا استفاده کند). و زمانی هم که نوبت به جنگی با حضور صدها بازیکن می‌رسد بازی بسیار کند می‌شود و نفسش به شماره می‌افتد، اما همچنان مشکلی پیش نمی‌آید و این مدل در اینجا جواب می‌دهد، چراکه سازوکار روند بازی بر اساس نبردهای گسترده و مبتنی بر سفینه‌های فضایی و ازقبل‌طراحی‌شده ساخته شده است. اما اگر این بازی، مثل بازی‌های راکت لیگ و کال آو دوتی، یک بازی از نوع «حرکت سریع» بود این کاهش سرعت‌ها بازی را غیرقابل‌استفاده می‌کرد.\nشرکت‌های زیادی بسیار در تلاش‌اند تا این مشکل را برطرف کنند. یکی از این شرکت‌ها «غیرمحتمل» نام دارد که انصافاً اسم برازنده‌ای برای خودش انتخاب کرده است. بااین‌حال، چالش‌های محاسباتی عظیمی بر سر راه این شرکت‌ها وجود دارد که یکی از آن‌ها فایق‌آمدن بر طراحی و مقصود زیربنایی اینترنت است.\nاستانداردها، پروتکل‌ها و پذیرش آن‌هااینترنتی که امروزه آن را تجربه می‌کنیم به‌دلیل وجود استانداردها و پروتکل‌های مربوط به ارائۀ تصویری، بارگذاری فایل، ارتباطات، تصاویر گرافیکی، داده‌ها و غیره است که قابل‌استفاده شده است. این استانداردها و پروتکل‌ها هر چیزی را که فکرش را بکنید شامل می‌شوند، از فایل‌های با پسوند جیف۲۳که برای کاربر قابل‌تشخیص است گرفته تا پروتکل مربوط به وب‌سوکِت‌ها که زیربنای تقریباً تمام ارتباط‌های بدون‌درنگ بین برنامۀ مرورگر و سایر سرورها در اینترنت است.\nمتاورس نیازمند مجموعه‌ای حتی وسیع‌تر، پیچیده‌تر و منعطف‌تر از استانداردها و پروتکل‌هاست. علاوه‌برآن، اهمیت وجود قابلیت تبادل و همکاری و تجربه‌های هم‌زمانِ زنده به این معناست که باید بخشی از استانداردهای موجود را هم هرس کرده و، در هرکدام از کارکردها، «استانداردسازی» را حول محور مجموعۀ کوچک‌تری انجام دهیم. مثلاً درحال‌حاضر فرمت‌های متعددی برای فایل‌های تصویری وجود دارد: جیف، جِی‌پِگ، پینگ۲۴، بی‌اِم‌پی (بیت‌مپ)، تیف، وب‌پی و غیره و، علی‌رغم اینکه اینترنتِ امروزی بر مبنای استانداردهای باز ساخته شده است، اکثر این فرمت‌ها بسته و دارای مالکیت تجاری هستند. آمازون، فیسبوک و گوگل هم از فناوری‌های مشابهی استفاده می‌کنند، اما طراحی این فناوری‌ها طوری نیست که بتوانند به یکدیگر تبدیل شوند، درست همان‌طور که چرخ‌های فورد طوری طراحی نشده که به شاسی جنرال موتورز بخورد. علاوه‌برآن، این شرکت‌ها به‌طرزی باورنکردنی در برابر یکپارچگی متقابل سیستم‌هایشان یا به‌اشتراک‌گذاری داده‌هایشان مقاومت به خرج می‌دهند. اگرچه انجام این کارها می‌تواند ارزش کلیِ «اقتصاد دیجیتال» را بالا ببرد، درعین‌حال، اثرات شبکه‌ای بسیار ارزشمند این شرکت‌ها را تضعیف می‌کند و باعث می‌شود کاربران راحت‌تر بتوانند زندگی دیجیتالشان را بردارند و به محصولات شرکت دیگری اسباب‌کشی کنند.\nتحقق این موضوع بسیار دشوار است و دهه‌ها زمان خواهد برد. هرچه متاورسی که ساخته می‌شود دارای ارزش بیشتری باشد و امکان تبادل و همکاری بیشتری در آن فراهم باشد، رسیدن به اتفاق نظرهای گسترده در سطح صنعت در موضوعاتی همچون امنیت داده‌ها، پایداری داده‌ها، تکامل کدها با سازگاریِ روبه‌جلو و تراکنش‌ها دشوارتر خواهد شد. به‌علاوه، متاورس نیازمند قواعد کاملاً جدیدی برای سانسور، کنترل ارتباطات، اجرای مقررات، گزارش مالیاتی، پیشگیری از افراطی‌گریِ آنلاین و بسیاری از چالش‌هایی است که امروزه هنوز با آن‌ها دست‌به‌گریبانیم.\nدرحالی‌که استقرار استانداردها معمولاً نیازمند برگزاری جلسات، مذاکرات و بحث‌های حقیقی و جدی است، استانداردهای متاورس قرار نیست از قبل تعیین شوند، پس فرایندی که این استانداردها طی می‌کنند بسیار آشفته‌تر و اُرگانیک‌تر خواهد بود و جلسات و دیدگاه‌های مرتبـط بـا آن به‌صـورت فی‌البداهـه و مـوردی تغییـر خواهنـد کـرد.\nبه‌عنوان فراتمثیلی برای متاورس، بازی سیم‌سیتی را در نظر بگیرید. در این بازی «شهردار» (یا همان بازیکن)، در شرایطی ایدئال، ابتدا اَبَرکلان‌شهر موردنظرش را طراحی می‌کند و سپس آن را از روز اول تا رسیدن به چشم‌انداز نهایی می‌سازد. اما در این بازی هم، همانند زندگی واقعی، شما نمی‌توانید یک شهر ۱۰ میلیون نفره را به‌یک‌باره «بسازید». اول با یک شهرک کوچک و بهینه کارتان را آغاز می‌کنید (مثلاً شهرکی که خیابان، مدرسه، خدمات اولیۀ شهری و غیره دارد). برای رشد شهر، شما رفته‌رفته گِرد این شهرک چیزهای جدیدی می‌سازید، گه‌گاه با رعایت منطق قسمت‌های «قدیمی» را تخریب و جایگزین می‌کنید، و گاه این کار را فقط زمانی انجام می‌دهید که مشکلی (مثل کمبود برق) یا فاجعه‌ای (مثل آتش‌سوزی) اتفاق بیفتد. اما در متاورس، برخلاف بازی سیم‌سیتی، قرار است، به‌جای یکی، چندین شهردار داشته باشیم که خواسته‌ها و انگیزه‌هایشان هم بیشترِ اوقات با هم در تناقض خواهد بود.\nما حتی به‌طور دقیق نمی‌دانیم که متاورس چه الزاماتی خواهد داشت، چه برسد به اینکه بدانیم کدام‌یک از استانداردهای موجود را قرار است با خودمان به آنجا ببریم و اینکه قرار است این کار را چگونه، با چه تأثیراتی، چه وقت یا از طریق کدام برنامه‌ها و گروه‌ها انجام دهیم. درنتیجه، مهم است که، به‌جای توجه به انتخاب استانداردهای فنی، حواسمان به چگونگی ظهور متاورس باشد.\nتجربۀ مسیر ورود به متاورسدرست همان‌طور که گفتیم نمی‌توان استانداردهای متاورس را به‌یک‌باره «تعریف» کرد، مشتریان و کسب‌وکارها هم قرار نیست بلافاصله بعد از در دسترس قرارگرفتن نمونۀ اولیۀ متاورس در آینده بتوانند به‌طور کامل از آن استفاده کنند.\nدنیای واقعی را در نظر بگیرید. صِرف راه‌افتادن یک مجموعۀ فروشگاهی با ظرفیت پذیرش صدها هزار نفر یا یک‌صد فروشگاه به این معنا نیست که اولین مشتری یا برند تجاری جذب آنجا می‌شود. «میدان‌های شهرها» به‌طور طبیعی حول زیرساخت‌ها و رفتارهای موجود شکل می‌گیرند تا نیازهای شهروندی و تجاری را مرتفع سازند. نهایتاً، هر مکانِ اجتماع -خواه یک نوشگاه باشد خواه یک زیرزمین، بوستان، موزه یا چرخ‌وفلک- به‌دلیل کسی یا چیزی که از قبل در آنجا حضور دارد مورد استقبال مخاطبان قرار می‌گیرد، نه به صِرف مکان‌بودنش.\nهمین موضوع دربارۀ تجربه‌های دیجیتال هم صادق است. فیسبوک، به‌عنوان بزرگ‌ترین شبکۀ اجتماعی دنیا، به‌این‌دلیل به راه نیفتاد که اعلام شد قرار است یک «شبکۀ اجتماعی» باشد، بلکه از آن استقبال شد چون در ابتدا به‌عنوان یک وب‌سایت دوست‌یابیِ دانشگاهی از نوع «بگو من جذابم یا نه» آغاز به کار کرد و در ادامه تبدیل شد به سالنامۀ دیجیتالی که خدمات به‌اشتراک‌گذاری تصاویر و پیام‌رسانی را ارائه می‌داد. متاورس نیز، همانند فیسبوک، باید اول «مخاطب واقعی پیدا کند» و صِرف اینکه «قابلیت پذیرش مخاطب» داشته باشد کافی نیست؛ آن زمان است که این مخاطبینِ حاضر در متاورس باید آن جهان دیجیتال را با کارهایی برای انجام‌دادن و محتواهایی برای مصرف‌کردن پر کنند.\nبه‌ همین ‌دلیل  است که ساخت فورتنایت، به‌عنوان یک بازی رایانه‌ای یا یک تجربۀ تعاملی، مصداق شروع کاری در مقیاس کوچک با امکان پیاده‌سازی سریع است. فورتنایت کارش را به‌عنوان یک بازی آغاز کرد، اما به‌سرعت تبدیل شد به یک میدان اجتماعی. فورتنایت‌بازها حالا دیگر صرفاً برای «بازی‌کردن» وارد برنامۀ فورتنایت نمی‌شوند، بلکه می‌روند آنجا تا با دوستان مجازی یا دوستان دنیای واقعی خود وقت بگذرانند. در حدفاصل دهۀ ۱۹۷۰ تا دهۀ ۲۰۱۰، نوجوان‌ها می‌آمدند خانه و سه‌ ساعت پای تلفن با دوستانشان صحبت می‌کردند. حالا همین کار را در فورتنایت انجام می‌دهند، اما لزوماً آنجا که هستند دربارۀ فورتنایت حرف نمی‌زنند، بلکه راجع به مدرسه، فیلم، ورزش، اخبار، پسرها، دخترها و غیره صحبت می‌کنند، چراکه فورتنایت فقط از یک داستان مشخص یا داراییِ فکری واحد تشکیل نشده است؛ داستان فورتنایت را آنچه در آن اتفاق می‌افتد و آن‌هایی که در آن حضور دارند می‌سازند.\nگذشته از آن، فورتنایت به‌سرعت دارد به رسانه‌ای تبدیل می‌شود که سایر برندهای تجاری دارایی‌های فکری و داستان‌های خودشان را از طریق آن ابراز می‌کنند. به‌عنوان معروف‌ترین نمونه از این کاربرد، می‌توان به کنسرت زندۀ مارشملو در سال گذشته اشاره کرد. از آن زمان به بعد، مثال‌های این‌چنینی به‌سرعت گسترش پیدا کردند. در دسامبر ۲۰۱۹، فیلم «جنگ ستارگان: خیزش اسکای‌واکر» کلیپی از این فیلم را که خیلی‌ها منتظرش بودند، به‌طور اختصاصی، در فورتنایت منتشر کرد، آن‌هم به‌عنوان پیش‌درآمدی بر یک رویداد وسیع‌ترِ تعاملی با مخاطبان که قرار بود در محیط این بازی برگزار شود و شامل مصاحبۀ زندۀ ضبط حرکت۲۵ با کارگردان فیلم، جی‌جی آبرامز، بود. علاوه‌برآن، به این رویداد صراحتاً در لحظات آغازین فیلم اشاره شد. گروه موسیقی «ویزر» یک جزیرۀ سفارشی [در فورتنایت] ساختند تا طرفدارانشان بتوانند آلبوم جدید گروه را برای اولین‌بار به‌طور اختصاصی آنجا بشنوند (آن هم درحالی‌که با بقیۀ «بازیکنان» می‌رقصیدند). فورتنایت همچنین تا الان چندین «مُد دارای محدودیت زمانی» با مضامینی خاص، مثل کفش اِیر جردن از برند نایکی و مجموعه فیلم‌های جان ویک از شرکت لاینزگِیت، ساخته است. در بعضی موارد، این «مُدهای دارای محدودیت زمانی» بخشی از نقشۀ بازی را به دنیای مجازی کوچکی تبدیل می‌کنند که، با ورود به آن، عناصر زیبایی‌شناختی، اشیا، و سبکِ بازی تغییر می‌کند تا شبیه چیز دیگری شود. همین موضوع برای جهانِ بازی‌هایی مثل برادرلندز، گاتهام زادگاه بتمن و اُلد وست هم اتفاق افتاد.\nبه‌این‌ترتیب، فورتنایت یکی از معدود فضاهایی است که در آن دارایی‌های فکری شرکت‌های ماروِل و دی‌سی با هم تلاقی پیدا می‌کنند. آنجا جایی است که شما می‌توانید، به‌معنای واقعی کلمه، لباس یکی از شخصیت‌های مارول را در شهر گاتهام به تن کنید، درحالی‌که دارید با کسانی تعامل می‌کنید که نسخه‌ای قانونی از لباس‌های لیگ ملی فوتبال آمریکا را به تن دارند. چنین چیزی عملا هرگز در گذشته اتفاق نیفتاده بود، اما این یکی از قابلیت‌های حیاتی برای متاورس به‌ شمار می‌رود.\nبه‌طور کلی‌تر، درحال‌حاضر، یک سیستم اقتصادیِ فرعی در فورتنایت شکل گرفته که «بازیکن‌ها» در آن می‌توانند محتوای خودشان را بسازند (و از آن پول در بیاورند). این محتواها می‌تواند به کوچکیِ یک لباس دیجیتال («پوسته»۲۶) یا یک رقص («ایموت»۲۷) باشد. بااین‌حال، این قابلیت به‌سرعت در حال گسترش است و به این سمت می‌رود که بازی‌ها و تجربه‌های کاملاً جدیدی با استفاده از موتور بازی‌سازی فورتنایت و دارایی‌ها و عناصر زیبایی‌شناختی موجود در آن ساخته شوند. این نوع ساختن‌ها همه‌چیز را شامل می‌شود، از گنج‌یابی‌های ساده گرفته تا مشاپ‌های سه‌بعدی از برادرانِ گریم همراه با فرهنگ پارکور تا یک داستان علمی‌تخیلی ۱۰ساعته با بُعدها و خطوط زمانی متعدد. درواقع، شاید بتوان حالت خلاقانۀ فورتنایت۲۸ را همین الان یک نمونۀ اولیه از متاورس در نظر گرفت، جایی که یک بازیکن آواتار خود را بارگذاری می‌کند -آواتاری که مختص خودش است و در تمام تجربه‌های مرتبط با فورتنایت از همان استفاده می‌شود- و در محوطۀ بازی‌مانند فرود می‌آید و می‌تواند از بین هزاران «در» (یا همان شکاف فضازمان) یکی را انتخاب کند تا او را به یکی از هزاران دنیای متفاوت ببرد، دنیاهایی که هرکدام گنجایش حداکثر ۹۹ بازیکن دیگر را دارد.\nآنچه گفته شد به چشم‌انداز بلندمدت‌تر این بازی مربوط می‌شود، چشم‌اندازی که هرچه جلوتر می‌رویم دانلد ماسترد، مدیر خلاقیت شرکت اپیک گیمز، آن را بیشتر برایمان روشن می‌کند. فورتنایت متاورس نیست، اما امروزه چیز دیگری در اختیار نداریم که بیشتر از فورتنایت، از نظر ماهیت، به متاورس نزدیک باشد. علاوه‌برآن، فورتنایت به‌وضوح به ما نشان می‌دهد که چگونه یک «بازی» ممکن است نهایتاً به زیربنایی برای متاورس تبدیل شود.\nطرح بازی حماسی شرکت اپیک گیمزبهترین مثال برای توانایی‌های بالقوۀ فورتنایت این است که این بازی می‌تواند تعداد زیادی از رقبای فرضی را متقاعد کند که با یکدیگر همراهی کنند (می‌توان گفت نمونۀ اولیه‌ای است از قابلیت «تبادل و همکاری» موردنظر در متاورس). امروز، فورتنایت در تمام پلتفرم‌های اصلی سرگرمی -آی‌اُاِس، اندروید، پلی‌استیشن، نینتندو، رایانه‌های شخصی، اکس‌باکس- حضور دارد و امکان بازی متقابل در گسترۀ سیستم‌های مختلف احراز هویت، روش‌های مختلف پرداخت، گراف‌های اجتماعیِ۲۹مختلف و اکوسیستم‌های نوعاً بسته را فراهم کرده است. پلتفرم‌های اصلی بازی سال‌ها در برابر چنین کاری مقاومت کرده بودند، چراکه خیال می‌کردند فراهم‌کردن تجربه‌های این‌چنینی باعث تضعیف اثرات شبکه‌ای آن‌ها و کاهش نیاز مشتریان به خرید سخت‌افزارهای اختصاصی آن‌ها خواهد شد. درنتیجه، دوستی که بازی کال آو دوتی را روی کنسول پلی‌استیشن بازی می‌کرد هرگز نمی‌توانست با دوست دیگرش که همان بازی را روی کنسول اکس‌باکس داشت بازی کند، هرچند شرکت‌های سونی و مایکروسافت هردو از این خواستۀ آن‌ها آگاه بودند.\nبه‌همین‌ترتیب، برای مالکان دارایی‌های فکری هم امری نامعمول بود که اجازه دهند شخصیت‌ها و داستان‌هایشان با سایر دارایی‌های فکری مخلوط شود. البته گه‌گاه این اتفاق می‌افتد (مثلاً الان چندین کتاب کمیک و بازی ویدئویی وجود دارد که شخصیت‌های مارول و دی‌سی را با هم ترکیب کرده است). بااین‌حال، خیلی کم پیش می‌آمد که دارایی‌های فکری این دو شرکت در تجربه‌ای با هم ترکیب شوند که خودِ این شرکت‌ها هیچ کنترلِ ویرایشی‌ای روی آن نداشته باشند، چه رسد به تجربه‌ای که اساساً مبتنی بر غیرقابل‌پیش‌بینی‌بودن ساخته شده باشد (حتی تیم خلاقی که پشت فورتنایت قرار دارد هم نمی‌داند این بازی در سال ۲۰۲۱ قرار است چه‌ها کند) و چنین گسترۀ وسیعی از دارایی‌های فکری را در بر بگیرد.\nترجمۀ توییت\nجولی یانگمدیر خلاقیت فورتنایت در مراسم گیم اواردز اعلام کرد که هدفشان این است که «یک متاورس بسازند، مکانی که در آن تمام دارایی‌های فکری مختلف بتوانند کنار هم زندگی کنند، جایی که همه‌نوع تجربه‌ای در آن شدنی باشد».\n@DonaldMustard cc  @ballmatthewpic.twitter.com/eSwVnnzfZkJulie Young (@juliey4) December2019 , 13\nالبته نباید این تکامل طبیعی را بیش‌ازحد موردتوجه قرار داد. صرف اینکه شما از نیتتان برای ساخت یک متاورس «رونمایی» کنید باعث نمی‌شود مفهوم تبادل و همکاری محقق شود و طرف‌های موردنظر دارایی‌های فکری‌شان را دودستی تقدیمتان کنند. البته فورتنایت به‌قدری محبوب و منحصربه‌فرد شده است که اکثر طرف‌های مدنظر چارۀ دیگری جز مشارکت با آن ندارند -درواقع راهی به‌غیر از ادغام‌شدن در این «بازی» ندارند- درست همان‌طور که شرکت پراکتر اند گمبل نمی‌تواند بگوید «اوه، فیسبوک دخلی به ما ندارد». فورتنایت حالا دیگر پلتفرم بسیار باارزشی محسوب می‌شود.\n ترجمۀ توییت\nویل هرشیشما فورتنایت را یک بازی می‌دانید یا یک پلتفرم؟\nتیم سویینیفورتنایت بازی است. اما لطفاً همین سؤال را ۱۲ ماه دیگر هم از من بپرس.\n(@TimSweeneyEpic) December  26,6   2019\nدرعین‌حال، داشته‌های شرکت اپیک برای ساختن متاورس چیزی فراتر از یک مسیر ورودیِ باورپذیر به متاورس است. این شرکت علاوه بر فورتنایتی که همین الان درحال کار است -که در ابتدا، روی کاغذ، پروژه‌ای فرعی محسوب می‌شد-مالک دومین موتور مستقل بازی‌سازی، یعنی موتور آن‌ریل، هم هست. معنای این حرف این است که، همین الان، هزاران بازی بر روی «پشتۀ» ابزارها و نرم‌افزارهای این شرکت اجرا می‌شوند (برای ساده‌سازی کارها)، که این موضوع باعث می‌شود به‌اشتراک‌گذاری دارایی‌های درون بازی‌ها، ادغام تجربه‌ها و اشتراک پروفایل کاربران ساده‌تر شود. با گذشت زمان، پیچیدگی موتور بازی‌سازی شرکت اپیک به‌قدری رشد کرد که اکنون انواع مختلفی از تجربه‌های رایج رسانه‌ای به کمک این موتور ساخته می‌شوند. فیلم «مندلورین» شرکت دیزنی در موتور آن‌ریل تصویربرداری و در همین نرم‌افزار به‌طور کامل رندر شد، به‌طوری که کارگردان فیلم، جان فاورو، به معنای واقعی کلمه می‌توانست مجموعه‌های دیجیتالِ خود را وارد این برنامه کند تا فریم‌های موردنظرش را ثبت کرده و مکان شخصیت‌ها را تعیین کند. درصورت تمایل دیزنی، مخاطبان فیلم می‌توانند بسیاری از این مجموعه‌های دیجیتال را آزادانه بررسی کنند، کما اینکه اکثر محیط‌ها و دارایی‌های فیلم درحال‌حاضر موجود هستند. خارج از دنیای سینما و تلویزیون هم، به‌طور روزافزون، از موتور آن‌ریل برای برگزاری رویدادهای زنده استفاده می‌شود: به‌عنوان مثال، فاکس اسپورت از این نرم‌افزار برای پوشش مجموعه مسابقات اتومبیل‌رانی نسکار استفاده می‌کند.\nاما همچنان قرار بر این است که در متاورس همۀ مردم بتوانند در خلق «محتواها» و «تجربه‌ها» مشارکت کنند و نباید این کار محدود شود به شرکت‌هایی با کادر حرفه‌ای و متخصصانی که در ساخت بازی و فیلم دستی بر آتش دارند. شرکت اپیک، برای دستیابی به این هدف، در آوریل سال گذشته شرکت تویین‌موشن را خرید. آن شرکت، غیر از تمرکز بر مهندسان جلوه‌های ویژه و طراحان بازی، به‌دنبال ارائۀ نرم‌افزاری قابل‌درک و مبتنی بر آیکون بود (هست) که بتواند امکان ساخت محیط‌های دیجیتال سه‌بعدی و واقع‌گرایانۀ مبتنی بر موتور آن‌ریل را «تنها در چند ثانیه» برای «متخصصان معماری، عمران، برنامه‌ریزی شهری و محوطه‌سازی» فراهم کند. طبق گفتۀ بنیان‌گذار و مدیرعامل شرکت اپیک گیمز، تیم سویینی، معنای این حرف این است که درحال‌حاضر در نرم‌افزار آن‌ریل سه روش برای خلق‌کردن وجود دارد: خودِ موتور استاندارد «کدنویسی»، ابزار بسیار ساده‌تر و «بصری‌ترِ» تویین‌موشن و همچنین حالت خلاقانۀ فورتنایت برای آن‌هایی که تجربه‌ای در برنامه‌نویسی و طراحی ندارند. احتمالاً، با گذشت زمان، هرکدام از این گزینه‌ها توانمندتر و استفاده از آن‌ها ساده‌تر می‌شود و همچنین بیش‌ازپیش با یکدیگر یکپارچه خواهند شد.\nبخش دیگری از محصولات اپیک که از اهمیت روزافزونی برخوردار است عبارت است از مجموعه «خدمات آنلاین» که امکان پشتیبانی فوری از بازی متقابل بر روی پلتفرم‌های سونی، مایکروسافت، نینتندو، رایانۀ شخصی، آی‌اُاِس، اندروید و قدرت نفوذ سیستم احراز هویت و گراف اجتماعی شرکت اپیک را (که از اتصال ۱ میلیارد و ۶۰۰ میلیون بازیکن تشکیل شده است) برای توسعه‌دهندگان فراهم می‌کند. البته فقط شرکت اپیک نیست که چنین امکانی را فراهم می‌کند. مایکروسافت مبلغ ۴۰۰ میلیون دلار برای خرید شرکت پلِی‌فَب و میلیون‌ها دلارِ دیگر برای پشتیبانی از اکس‌باکس لایو هزینه کرده است. درعین‌حال، شرکت آمازون هم شرکت گیم‌اسپارکس و هم شرکت گیم‌لیفت را خرید تا، از طریق آن‌ها، خدماتش را به بازی‌سازانی بفروشد که به حجم انبوهی از سرورها و ابزارها برای اجرای بازی‌های آنلاینشان نیاز دارند. شرکت بازی‌سازی وَلو زیرساخت مربوط به سرورها را ارائه می‌کند، اما راه‌حلی به‌نام استیم‌ورکز دارد که امکان مطابق‌یابی۳۰ و احراز هویت را به‌صورت رایگان برای برنامه‌نویسانِ بازی‌ها فراهم می‌کند، البته تنها برای بازی‌هایی که بر روی فروشگاه استیم‌استور، یعنی کسب‌وکار اصلی شرکت وَلو، عرضه می‌شوند. این گفته‌ها نشان می‌دهد که شرکت اپیک دارد با خدمات آنلاینش بازی می‌کند و برای آن برنامه دارد. اپیک، برخلاف سردمداران بازار، هزینه‌ای برای خدمات آنلاینش دریافت نمی‌کند. همچنین، این خدمات را به‌صورت رایگان برای تمام موتورهای بازی، تمام پلتفرم‌ها و تمام بازی‌ها ارائه می‌دهد. همچنین خدمات آنلاین این شرکت در مقیاس شبکۀ بازیکنان فورتنایت فعالیت می‌کند و امکان بهره‌گیری از قدرت نفوذ بزرگ‌ترین گراف بازیکنان در جهان را برای تمام بازی‌ها فراهم می‌کند و آن‌ها می‌توانند برای راه‌اندازی پایگاه اولیۀ کاربرانشان از این قابلیت استفاده کنند. البته که چنین امکانی ارزشمند است، اما برای شرکت اپیک «ارزش این امکان وقتی بیشتر است که رایگان ارائه شود»، چراکه به‌این‌ترتیب گراف اجتماعی شرکت از چیزی که هست هم گسترده‌تر می‌شود و این امکان فراهم می‌شود که بازی‌های بیشتری بتوانند با هم «گفت‌وگو» کنند و بازیکن‌های بیشتری بتوانند به‌راحتی از تجربه‌ای به تجربۀ دیگر بپرند. همۀ این کارها باعث می‌شود شرکت اپیک، در زمان ساخت متاورس، وابستگی کمتری به بازی فورتنایت داشته باشد. ازآنجاکه خدمات آنلاین اپیک هنوز در مرحلۀ نسخۀ بتای خصوصی قرار دارد، این شرکت قصد دارد این خدمات را در فصل دومسال ۲۰۲۰ در دسترس عموم قرار دهد و، برای این منظور، باید بتواند از «صدها هزار بازی سال ۲۰۲۰» پشتیبانی کند. بار دیگر یادآوری می‌شود که این اقدام هم در جهت کاهش وابستگیِ اپیک به فورتنایت در بلندمدت و در راستای تلاش این شرکت برای ساخت متاورس است.\nشرکت اپیک، درعین‌حال، یکی از بزرگ‌ترین فروشگاه‌های دیجیتالِ بازی است (البته که هنوز نسبت به آنچه باید باشد کوچک است). به‌عبارت دیگر، همین الان بازیکن‌ها از طریق اپیک به گسترۀ وسیعی از محتواها و تجربه‌های دیجیتال دسترسی دارند. تعداد اندکی از کاربران خواهان تفکیک بیشتر در محتوای دیجیتال هستند، اما بیشترِ آن‌ها به‌طور منطقی از رهبری استیم بر بازار خشنودند. بااین‌حال بنیان‌گذار و مدیرعامل اپیک، تیم سویینی، اعلام کرده است که رقم استاندارد فعلی برای کارمزد فروش محتوای دیجیتال ۳۰ درصد است (مثلاً در آی‌اُاِس، آمازون یا گوگل) و این میزان، گذشته از اینکه نوعی رباخواری محسوب می‌شود، جلوی خلق یک اقتصاد جهانی دیجیتالِ واقعی را هم می‌گیرد. فقط تصور کنید مثلاً اگر کارمزد کارت‌های اعتباری، به‌جای ۰.۵ تا ۲.۵ درصد، ۲۰ تا ۶۰ برابر مقدار فعلی بود، چطور تمام بخش‌های اقتصاد فیزیکی (ازقبیل کافی‌شاپ‌ها و فروشگاه‌های مواد غذایی) از کار می‌افتاد. به‌همین‌منظور، اپیک تنها۱۲ درصد کارمزد می‌گیرد (که شامل ۵ درصد حق امتیاز موتور آن‌ریل است، یعنی برای خیلی از کاربران این عدد تنها ۷ درصد خواهد بود). ناگفته نماند، شایعاتی وجود دارد مبنی بر اینکه سویینی برای کارمزد پایین‌تر تلاش کرده، اما درنهایت با هیئت‌مدیره بر سر ۱۲ درصد به توافق رسیده است، مبلغی که خودش هم اذغان کرده است که همیشه کفاف هزینه‌های جاری شرکت را نمی‌دهد. البته این گفته‌ها به این معنی نیست که اپیک در این حوزه اصلاً به‌دنبال کسب سود نیست -و اینکه راه‌اندازی یک فروشگاه قطعاً در ساخت متاورس کمکشان می‌کند- اما به‌نظر می‌رسد تلاش‌های سویینی افق‌های بالاتری را نشانه گرفته است. او بارها به‌التماس از گوگل و اپل، که درآمدشان چندین هزار برابر بیشتر از درآمدِ جوجه‌فروشگاهِ اپیک است، خواسته که نرخ‌هایشان را با اپیک هماهنگ کنند.\nترجمۀ توییت\nتیم سویینیفرض کنید سرنوشت جنگِ ۸۸ درصد به ۱۲ درصدیِ بازار فروش [بازی] به پرتاب یک سکه بستگی داشت، به‌این‌شکل که: اگر شیر می‌آمد، سایر فروشگاه‌ها جواب نمی‌دادند، پس فروشگاه بازی اپیک برنده می‌شد و همۀ بازی‌سازها هم برنده بودند. اگر خط می‌آمد، رقبا [نرخ کارمزد] خودشان را با ما مطابقت می‌دادند، به‌این‌ترتیب، ما مزیت حاصل از تسهیم درآمدمان را از دست می‌دادیم و احتمالاً فروشگاه‌های دیگر برنده می‌شدند، اما باز هم تمام بازی‌سازها برنده بودند.\n(@TimSweeneyEpic) January ۲۰۲۰ ,۱۱\nفصل چهارم: دیگر چه کسانی می‌توانند متاورس بسازند؟اگرچه متاورس این پتانسیل را دارد که به‌عنوان پلتفرمی محاسباتی جانشین اینترنت شود، اما فرایند توسعۀ زیربناییِ آن شباهت اندکی به نسخۀ قبلی خود خواهد داشت. اینترنت از دانشگاه‌های تحقیقاتی دولتی و برنامه‌های دولتی ایالات‌متحده سر برآورد. این مسئله تاحدی به‌این‌خاطر بود که تعداد کمی از کسب‌وکارهای خصوصی متوجه پتانسیل تجاری‌ای بودند که در شبکۀ جهانی وب وجود داشت، اما واقعیتِ دیگر این است که این گروه‌ها اساساً تنها نهادهایی بودند که استعداد محاسباتی، منابع و جاه‌طلبی لازم برای ساخت اینترنت را داشتند. اما وقتی پای متاورس در میان باشد، هیچ‌کدام از این‌ها موضوعیت ندارد.\nبخش خصوصی نه‌تنها به‌طور کامل به پتانسیل‌های متاورس اشراف دارد، بلکه احتمالاً راسخ‌ترین اعتقاد را نسبت به این آینده خواهد داشت و البته نیاز به گفتن ندارد که بیشترین حجم نقدینگی در این زمینه (لااقل در زمینۀ تمایل به سرمایه‌گذاری در حوزۀ تحقیق و توسعۀ متاورس)، بهترین استعدادهای مهندسی و بیشترین تمایل به موفقیت نیز از آنِ شرکت‌های خصوصی خواهد بود. شرکت‌های اصلی حوزۀ فناوری تنها به هدایت متاورس قانع نیستند، بلکه می‌خواهند مالک و تعریف‌کنندۀ آن نیز باشند. همچنین پروژه‌های متن‌باز با رویکرد غیرتجاری نیز نقش بزرگی در آیندۀ متاورس خواهند داشت -و خواهند توانست برخی از بهترین استعدادهای خلاق در حوزۀ متاورس را جذبِ خود کنند- باوجوداین، نسخۀ اولیۀ متاورس احتمالاً تنها چند رهبر محدود خواهد داشت و همه‌شان هم از همین الان معرف حضورتان هستند.\nمایکروسافت مثال خوبی برای این قضیه است. این شرکت صدها میلیون هویت کاربری یکپارچه در نرم‌افزار آفیس ۳۶۵ و لینکدین دارد، دومین فروشندۀ بزرگ فضای ابری در جهان است، صاحب مجموعۀ گسترده‌ای از نرم‌افزارها و خدمات مرتبط با مشاغل است که تمام سیستم‌ها، پلتفرم‌ها و زیرساخت‌ها را در بر می‌گیرد. همچنین، تجربۀ فنی مناسبی در زمینۀ محتوا و عملیات آنلاین اشتراکی در حجم وسیع در اختیار دارد و، به‌واسطۀ بازی ماینکرفت و پلتفرم‌های اکس‌باکس و اکس‌باکس لایو و هولولنز، مجموعه‌ای از تجربیات بالقوه در حوزۀ درگاه‌ها را کسب کرده است. به‌همین‌دلیل، متاورس این فرصت را برای مایکروسافت فراهم می‌کند که رهبری سیستم‌عامل و سخت‌افزار را دوباره به دست آورد، همان چیزی که یک‌بار، در دوران مهاجرت از رایانه‌های شخصی به تلفن همراه، از دست داده بود. اما مهم‌تر از همه اینکه ساتیا نادلا، مدیرعامل شرکت مایکروسافت، به این درک رسیده است که شرکتش دستِ‌کم باید در هر جایی که مشاغل حضور دارند حضور داشته باشد. با توجه به اینکه مایکروسافت موفق‌ترین سازگاری را با تغییراتی چون تغییر مشتریان از شرکت‌ها به مصرف‌کنندگان نهایی، جایگزینی رایانه‌های شخصی با تلفن همراه، و تغییر سیستم‌ها از آفلاین به آنلاین داشته است و در تمام این مراحل همواره توانسته دستِ بالای خود در اقتصاد «مشاغل» را حفظ کند، سخت می‌توان تصور کرد که این شرکت یکی از گردانندگان اصلی در آیندۀ مجازی‌شدۀ شغل‌ها و پردازش اطلاعات نباشد.فیسبوک، به لطف متاورس، می‌تواند تبدیل شود به اندروید،آی اُاِس و، صدالبته، به چیزی شبیه آمازون در زمینۀ فروش کالاهای دیجیتال.\nهرچند مارک زاکربرگ، مدیرعامل فیسبوک، صراحتاً نگفته که تمایل دارد متاورس را بسازد۳۱ و آن را تصاحب کند، علاقۀ بیش‌ازحد او به این حوزه بر کسی پوشیده نیست. رفتار هوشمندانه‌ای هم است؛ فیسبوک بیشتر از هر شرکتی از متاورس زیان خواهد دید، چراکه گراف اجتماعی متاورس حتی بزرگ‌تر و توانمندتر از گراف فیسبوک خواهد شد و همچنین پلتفرم‌های محاسباتی و تفریحی جدیدی عرضه خواهد کرد. اما ازطرفی، متاورس امکان دسترسی بیشتر به سطوح بالاتر و پایین‌تر پشتۀ فناوری را هم برای فیسبوک فراهم خواهد کرد. به‌رغم اینکه فیسبوک تاکنون تلاش‌های متعددی برای ساخت سیستم‌عامل گوشی‌های هوشمند و تولید سخت‌افزار مصرف‌کنندگان کرده است، اما همچنان یکی از آن شرکت‌های بزرگ فناوری محسوب می‌شود که صرفاً در لایۀ نرم‌افزار و ارائۀ خدمات باقی مانده است. فیسبوک، به‌لطف متاورس، می‌تواند تبدیل شود به اندروید، آی‌اُاِس یا آیفون (از این به بعد دیگر باید بگوییم آکیولس) بعدی و، صدالبته، به چیزی شبیه آمازون در زمینۀ فروش کالاهای دیجیتال.\nمتاورسی که فیسبوک بسازد مزایای بسیاری خواهد داشت، هم تعداد کاربرانش بیشتر است، هم میزان استفادۀ روزانۀ کاربرانش بالاتر و تولید روزانۀ محتوا به‌وسیلۀ کاربرانش از هر پلتفرم دیگری بر روی زمین بیشتر است، به‌علاوۀ دومین سهم بزرگ از سود تبلیغات دیجیتال، میلیاردها دلار پول نقد، برخورداری از هزاران مهندس در سطح جهانی و همچنین داشتن بنیان‌گذاری با حق رأی اکثریت. گذشته از این، دارایی‌های مبتی بر متاورسِ فیسبوک هم به‌سرعت در حال رشد است و مواردی ازقبیل ثبت اختراعات رابط‌های پردازشیِ نیمه‌رسانا و مغزبه‌ماشین را شامل می‌شود. اما از طرفی، فیسبوک سابقۀ بسیار نابسامانی دارد در مواردی همچون ارائۀ پلتفرمی برای توسعه‌دهندگان و شرکت‌های ثالث، به‌طوری که بتوانند کسب‌وکارهای پایدار بر بستر آن ایجاد کنند، و همچنین به‌عنوان سرکردۀ یک کنسرسیوم (به عنوان مثال لیبرا) و نیز در مدیریت اطلاعات و اعتماد کاربران.\nبررسی آمازون هم از جهاتی جالب‌توجه است. بارز‌ترین جنبۀ آمازون این است که هرجا پای خرید هر نوع «خرت‌و‌پرتی» در میان باشد آمازون دلش می‌خواهد آنجا حرف اول را بزند، برایش هم فرقی نمی‌کند که آن فروشگاه در داخل یک موتور بازی، در دنیای مجازی یا مرورگر وب باشد (همین الان هم تجربۀ فروش کالاهای دیجیتال را در فروشگاه توییچ دارد). علاوه‌برآن، این شرکت درحال‌حاضر صدها میلیون کارت اعتباری دارد، بزرگ‌ترین سهم تجارت الکترونیک در سطح جهانی (البته به‌جز چین) را دارد، بزرگ‌ترین فروشندۀ فضای ابری در جهان است، تجربه‌های رسانه‌ای مختلف و متعددِ مصرف‌کنندگان را مدیریت می‌کند (شامل ویدئو، موسیقی، کتاب‌های الکترونیکی، کتاب‌های صوتی، پخش بازی‌های ویدئویی و غیره) و پلتفرم‌های تجاری شخص ثالث (مثلاً انجام به‌وسیلۀ آمازون۳۲، کانال‌های آمازون) را اداره می‌کند. همچنین آمازون در حال ساخت چیزی است که خودش امیدوار است اولین موتور عمدۀ بازی و رندری باشد که برای عصر پردازش ابری طراحی شده است. طبق گزارش‌ها، بر روی عینک‌های واقعیت افزوده هم کار می‌کند و در دستیارهای دیجیتال خانگی و اداری پیش‌گام است.\nاز این‌ها مهم‌تر اینکه، جف بزوس مؤسس و مدیرعامل آمازون، نقش زیادی برای زیرساخت‌های پایه‌ای قائل است. برای مثال، خودِ وب بر روی اِی‌دبلیواِس (بهترین کسب‌وکار آمازون) اجرا می‌شود. درواقع ۸۰ درصد درآمد این شرکت از طریق «انجام به‌وسیلۀ آمازون» به دست می‌آید، جایی که شرکت، به‌جای خرید و فروش مستقیم موجودی کالا توسط آمازون (مانند اکثر خرده‌فروشان)، محصولات فروخته‌شده توسط سایر کسب‌وکارها را می‌فروشد، بسته‌بندی می‌کند و تحویل می‌دهد. هدف اسپیس‌اِکس، شرکت خصوصی هوافضای ایلان ماسک، مهاجرت به مریخ است، اما هدف بزوس، از پروژۀ مشابهبلو اوریجین، آشکارا تسهیل توسعۀ زیرساخت‌های فضایی اعلام شده است (درست مشابه پروتکل‌های اولیۀ وب و اِی‌دبلیواِس) تا «به‌این‌ترتیب بتوانیم کارخانه‌های غول‌پیکرِ تراشه را در فضا بسازیم و فقط قطعات کوچک [محصول] را به پایین بفرستیم». برای این منظور، از بین شرکت‌های بزرگ فناوری احتمالاً آمازون، بیش از هر شرکت دیگری، از یک متاورس واقعاً «باز» حمایت خواهد کرد، چراکه این شرکت نیازی به کنترل تجربۀ کاربری یا شناسۀ کاربر ندارد، زیرا سودش در این است که استفاده از زیرساخت‌های پشتیبان و تراکنش‌های دیجیتال، به‌نحو چشم‌گیری، افزایش یابد.\nاینترنت حکم معدنی از داده‌ها را دارد و متاورس قرار است هم حجم این داده‌ها را بیشتر کند و هم، احتمالاً، بازدهی مالی بیشتری نسبت به وبِ امروزی داشته باشد. هیچ‌کس بهتر از گوگل نمی‌تواند از این داده‌ها، در مقیاس جهانی، کسب درآمد کند. علاوه‌براین، این شرکت نه‌تنها رهبر بازار در فهرست‌بندی دنیای دیجیتال و فیزیکی است (نزدیک به ۱۰ هزار کارمند در طرح‌های نقشه‌برداری این شرکت فعالیت می‌کنند)، بلکه موفق‌ترین شرکت نرم‌افزاری و خدمات دیجیتال در خارج از چین هم است. همچنین پراستفاده‌ترین سیستم‌عاملِ روی زمین (اندروید) و نیز بازترین پلتفرم محاسباتیِ مصرف‌کنندگان را مدیریت می‌کند. درواقع، گوگل اگرچه در راه‌اندازی قابلیت پردازش پوشیدنی از طریق گوگل گلس ناموفق بود، اولین شرکتی بود که در این حوزه گام برداشت و همچنین گامی جسورانه برداشت برای دیجیتالی‌کردن خانه از طریق دستیار گوگل، مجموعه محصولات نِست و فیت‌بیت. بااین‌حساب، متاورس احتمالاً تنها ابتکاری است که می‌تواند همۀ سرمایه‌گذاری‌های گسترده و پراکنده‌ای را که گوگل تا به امروز داشته است، از محاسبات لبه‌ای در استادیا  گرفته تا پروجکت‌فی، گوگل استریت ویو، خریدهای گستردۀ فیبر تاریک، ابزارهای پوشیدنی، دستیارهای مجازی و غیره، زیر چتر واحدی با هم متحد کند.\nاز اپل بعید است که زیرساخت متاورس را هدایت یا راه‌اندازی کند. درست است که اپل، درواقع، دومین پلتفرم محاسباتی بزرگ عصر مدرن (و با اختلاف بسیار، باارزش‌ترین پلتفرم) را دارد و همچنین بزرگ‌ترین فروشگاه‌های بازی این سیاره را اداره می‌کند (که به این معنی است که، بیش از هر شرکت دیگری روی زمین، به بازی‌سازان پول پرداخت می‌کند) و، گذشته از آن، سرمایه‌گذاری هنگفتی روی دستگاه‌های واقعیت افزوده و «بافت پیوندی»۳۳ انجام می‌دهد که می‌تواند به متاورس کمک می‌کند (مانند بیکن‌ها، اپل واچ، اپل ایرپاد). بااین‌حال، ایجاد پلتفرمی باز برای خلق‌کردن -که، در آن، همه می‌توانند به گسترۀ کاملی از داده‌های کاربر و رابط‌های برنامه‌نویسی دستگاه دسترسی داشته باشند- چندان با مرام و استراتژی تجاری اپل جور در نمی‌آید. همۀ آنچه می‌توان گفت این است که اپل، به احتمال زیاد، به‌جای اپراتور یا گردانندۀ متاورس تبدیل خواهد شد به روشِ غالب دنیای غرب برای کارکردن با متاورس. همانند آنچه در اینترنت رخ داد، اینجا هم این تقسیم کار احتمالاً به‌خوبی جواب خواهد داد.\nاگر متاورس به تعامل گسترده‌ای از دارایی‌ها، تجربیات و رابط‌های برنامه‌نویسی رایج نیاز داشته باشد، یونیتی۳۴ نقشی اساسی دراین‌باره ایفا خواهد کرد. بیش از نیمی از بازی‌های موبایل از این موتور استفاده می‌کنند و یونیتی، حتی در کاربردهایی مثل رندر و شبیه‌سازی در دنیای واقعی (مانند معماری، طراحی و مهندسی)، بیشتر از موتور آن‌ریل مورد استفاده قرار می‌گیرد. جان فاوروی کارگردان که فیلم «مندلورینِ» شرکت دیزنی را در موتور آن‌ریل کرد کار تولید و تصویربرداری واقع‌گرایانۀ فیلم«شیر شاه» را هم در موتور یونیتی انجام داد. شرکت یونیتی، همچنین، یکی از بزرگ‌ترین شبکه‌های تبلیغات دیجیتال را اداره می‌کند (اثر جانبی خوشایندی که حاصل تأمین روزانه ۱۰ میلیارد دقیقه سرگرمی روی تلفن‌های همراه است). بااین‌حال، هنوز مشخص نیست که یونیتی چه نقشی در هدایت متاورس برعهده خواهد داشت، زیرا فروشگاه، سیستم حساب کاربری یا تجربۀ واقعی و مستقیم در مواجهه با مصرف‌کننده ندارد. بیشتر خدمات جانبی این شرکت (یعنی سایر خدماتش غیر از موتور و تبلیغات) تاکنون به‌طور گسترده مورد استفاده قرار نگرفته است. علاوه‌براین، اکثر بازی‌های ساخته‌شده با یونیتی (اگرچه نه همۀ آن‌ها) عناوین موبایلیِ نسبتاً ساده‌ای هستند، نه آن بازی‌هایی که احتمالاً بتوانند به‌عنوان دروازه‌ای برای متاورس عمل کنند. بااین‌حال، تأثیر اجتناب‌ناپذیر این شرکت بر استانداردها، زمان پخش و تولید محتوا آن‌قدر زیاد است که سخت می‌توان تصور کرد که، در آینده، توسط یکی از بازیگران اصلی فناوری که طیف وسیع‌تری از دارایی‌ها و مزایا را در اختیار دارد خریداری نشود و در آن ادغام نگردد.\nدر گذشته، خرید شرکت یونیتی خیلی توجیه نداشت. با وجود اینکه این شرکت بسیار ارزشمند است، هر خریدار بالقوه‌ای باید کاملاً یونیتی را به‌صورت مستقل از پلتفرم نگه دارد تا بتواند سهم بازار، پشتیبانی بازی‌سازها و تاثیرگذاری خود را حفظ کند (مثلاً گوگل نمی‌تواند یونیتی را به‌صورت انحصاری یا ویژۀ استفاده در اندورید یا کروم عرضه کند، بدون آنکه ازدست‌دادن انبوهی از بازی‌سازان را در پی داشته باشد). این بدین معنا نیست که تبدیل یونیتی به یک موتور اختصاصی نمی‌تواند از نظر استراتژیک اقدامی هوشمندانه باشد، اما ارزشی که بر اثر چنین تصمیمی از بین می‌رود و مبلغ حق‌امتیازی که برای خرید شرکت یونیتی مورد نیاز است احتمالاً مانع از انجام چنین حرکتی می‌شود. اما اگر هدف از خرید یونیتی اطمینان از ایفای نقش اساسی آن در اینترنت نسل جدید باشد، در این حالت،خریدار انگیزه‌ای خواهد داشت برای اینکه این موتور را در تمام پلتفرم‌ها باز و در دسترس نگه دارد و قیمت خرید می‌تواند به‌راحتی اهمیت خودش را از دست بدهد.\nاگر شرکت اپیک مسیری دست‌یافتنی به‌سوی متاورس در اختیار داشته باشد، شرکت وَلو نیز از شرایط مشابهی برخوردار خواهد بود. فروشگاه استیم، که متعلق به شرکت وَلو است، از حیث تعداد کاربران، درآمد و زمان بازی به‌مراتب بزرگ‌تر از فروشگاه بازی شرکت اپیک است. شرکت وَلو مالک تعدادی از محبوب‌ترین بازی‌های چندنفره و باقدمت (کانتر استرایک، تیم فورترس، دات‌اِی) است. این شرکت، همچنین،  ید طولایی در نوآوری در محتوا و روش‌های کسب درآمد دارد (وَلو اولین شرکتی بود که، در مقیاس وسیع، تعدادی از بازی‌های تریپل‌اِی۳۵ را به‌صورت رایگان عرضه کرد و، همچنین، مدل بازاریابی بازیکن به بازیکن را اجرا کرد).شرکت وَلو، همچنین، سال‌ها زمان صرف توسعه و انتشار سخت‌افزارهای واقعیت مجازی کرده است و، هر سال، میلیاردها دلار از این بابت سود کسب می‌کند. این شرکت مالک خصوصی دارد و متعلق به تیمی از فناوران متمرکز بر روی فناوری‌های متن‌باز است که به اکوسیستم‌های بسته به دیدۀ تحقیر نگاه می‌کنند. اما از طرف دیگر، موتور بازی‌سازی شرکت وَلو، به نام سورس، به‌طور محدودی مورد استفاده قرار گرفته است و، برخلاف اپیک، به‌ نظر نمی‌رسد که به‌دنبال یکپارچه‌سازی قابلیت‌ها و دارایی‌های خود برای ساخت متاورس باشد.\nموارد دیگرتصور اینکه شرکتی پیشرو یا تجربۀ واحدی طلیعه‌دار راه‌اندازی متاورس شود آسان است، حال‌آنکه خودِ این فرایند، درواقعیت، از طریق نوعی انفجار کامبرین از «چیزهای» به دور هم جمع می‌شود (البته این به این معنی نیست که متاورس نمی‌تواند یک رهبر یا برندۀ بزرگ داشته باشد). برای این منظور، تعداد بی‌شماری از استارتاپ‌ها نیز هستند که تلاش می‌کنند تجارب مرتبط با نمونۀ اولیۀ متاورس را ایجاد کنند. به‌عنوان مثال، یوبیکویتی۶ امیدوار است بتواند از میلیون‌ها سازندۀ محتوا استفاده کند تا از دنیای واقعی «نقشه‌برداری» کنند و، سپس، تجارب دیجیتالی ملموسی را با گوشی‌های هوشمند، واقعیت افزوده و واقعیت مجازی بر روی این نقشه‌ها بسازد. سینگولاریتی۶ که نامی مشابه با استارتاپ قبلی دارد در حال ساخت دنیایی مجازی است که، برخلاف فورتنایت، قرار است از همان روز اول تبدیل به یک متاورس ‌شود. شرکت‌های دیگر، مانند جنوید (که شرکتی سرمایه‌پذیر است)، در حال ساخت کیت‌های توسعۀ نرم‌افزاری است که قرار است به هر کسی امکان ساخت تجربه‌هایی بدهد که موقع اجرا بر روی سرور رندر می‌شوند و میلیون‌ها نفر می‌توانند هم‌زمان، با استفاده از پخش زنده، با کمترین نیاز به تعامل، در سمت کاربر در آن حضور پیدا کنند. علی‌رغم اینکه این استارتاپ در شرایط فعلی فاقد چندین ویژگی کلیدی متاورس، ازقبیل «حضور انفرادی»، است اما اولین گام‌ها را برداشته است تا حجم عظیمی از «بازیکنان» را در یک محیط مجازی کاملاً اشتراکی دور هم جمع کند، قابلیتی که درحال‌حاضر از طریق فضای ابری یا بازی‌های رندرشده به‌صورت محلی امکان‌پذیر نیست.\nظاهراً شرکت مجیک لیپ بر این باور است که، با دراختیارگرفتن لایۀ سخت‌افزاری، می‌تواند گردانندۀ اصلی متاورس باشد (نیل استیونسن، نویسندۀ کتاب اسنو کرش، آینده‌پژوه ارشد شرکت است). درحقیقت، به‌ نظر می‌رسد اکثر شرکت‌های بزرگ فناوری معتقدند که عینکْ‌ یکی از دروازه‌های اصلی به‌سوی آیندۀ دیجیتالی ما خواهد بود و، روی‌هم‌رفته، میلیاردها دلار روی این قطعۀ اصلی سرمایه‌گذاری می‌کنند. با درنظرگرفتن این موضوع، اسنپ‌چت، که دارای یک گراف اجتماعی بزرگ و به‌‌شدت فعال است و کاملاً خودش را در حوزۀ دوربین‌ها، عینک‌ها، تجربیات مبتنی بر مکان و آواتارهای دیجیتالی تثبیت کرده است، می‌تواند نقشی کلیدی در متاورس ایفا کند (به‌ویژه اگر به‌وسیلۀ شرکت دیگری خریداری شود). فورتنایت، با همۀ منحصربه‌فردبودنش، دیگر تنها فورتنایتِ موجود نیست -چندین «بازی» آنلاین دیگر وجود دارند که واجد بسیاری از ویژگی‌ها، رفتارها و پتانسیل‌های مشابه آن هستند. مثلاً بازی‌های ماینکرفت و روبلاکس، هر دو، بیش از ۱۰۰ میلیون کاربر ماهانه دارند (احتمالاً فورتناینت بازیکنان کمتری از آن‌ها دارد) و، همچنین، توانسته‌اند دارایی‌های فکری مختلف (مانند مارول و دی‌سی) را با هم ادغام کنند. علاوه‌براین، این «بازی‌ها» حتی بیشتر از فورتنایت به محتوایی که کاربر تولید می‌کند و تجربیاتی که او هدایتشان می‌کند وابسته‌اند -هیچ هدفِ اساسی‌ای، مثل «برنده‌شدن» یا «زنده‌ماندن» که در بقیۀ بازی‌ها می‌بینیم، در ماینکرفت وجود ندارد، اساس «بازی» بر خلق‌کردن است (البته خودِ کاربران «بازی‌های» زیادی با هدف‌های بازی‌مانند در دل این بازی خلق کرده‌اند). روبلاکس ادعا می‌کند که، در سال ۲۰۱۹، بیش از ۱۰۰ میلیون دلار به بازی‌سازانِ خود در سراسر جهان پرداخت کرده است (گروهی که از «توسعه دهندگان» انفرادی تا استودیوهای «۱۰ یا ۲۰ نفره» را شامل می‌شود). این شرکت همچنین خاطرنشان می‌کند که حتی به توسعه‌دهندگان، مستقیماً، پولی نمی‌پردازد و، برخلاف فروشگاه نرم‌افزاری آی‌اُاِس، بازی‌سازان پولشان را مستقیماً از کاربران دریافت می‌کنند. روبلاکس، در پاییز ۲۰۱۹، «بازار توسعه‌دهندگان» خود را راه‌اندازی کرد، که به توسعه‌دهندگان اجازه می‌دهد نه‌تنها از بازی‌های خود، بلکه از دارایی‌ها، پلاگین‌ها، وسایل نقلیه، مدل‌های سه‌بعدی، زمین‌ها و سایر مواردی که برای این بازی‌ها تولید می‌کنند نیز کسب درآمد کنند. در‌همین‌اثنا، بسیاری از بازی‌های دیگر، مانند جی‌تی‌اِی آنلاین (که تخمین زده می‌شود بیش از۵۰ میلیون بازیکن فعال ماهانه دارد)، حالت‌های اجتماعی‌ (مانند کازینو) را به بازی اضافه کرده‌اند که، در آن، کاربران می‌توانند چیزی را خلق یا مدیریت کنند و یا صرفاً محض «پاتوق‌کردن» در یک‌سری از فعالیت‌ها مشارکت کنند.\nساختن در کنار همدرنهایت، بسیاری از بخش‌های متاورس برای ما مبهم باقی می‌ماند تا باوری قوی پیدا کنیم نسبت به اینکه چه کسی آن را رهبری خواهد کرد یا چگونه ما را به آنجا خواهند رساند. درحقیقت، متاورس به احتمال زیاد از دل شبکه‌ای از پلتفرم‌ها، پیکره‌ها و فناوری‌های مختلف که با هم کار می‌کنند (هر چند با اکراه) و قابلیت تبادل و همکاری را پذیرفته‌اند پدید خواهد آمد. اینترنتِ امروزی محصول فرایندی نسبتاً شلخته است که، در آن، اینترنتِ باز (عمدتاً دانشگاهی) به‌موازات خدماتِ بسته‌ای (عمدتاً مبتنی بر مصرف‌کننده) توسعه یافته است که معمولاً به‌دنبال «بازسازی» یا «بازنشانی» استانداردها و پروتکل‌های باز هستند.\nبرای این منظور، تصور اینکه هیچ‌یک از شرکت‌های بزرگ فناوری به‌وسیلۀ متاورس «از میدان به در شوند» و/یا فاقد نقشی اصلی باشند دشوار است. اگرچه متاورس باعث رشد بسیار زیاد در حجم کیک (اندازۀ بازار) خواهد شد، تحولات بزرگ زمانی با مشکل مواجه می‌شوند که به‌سختی دیده شوند و متصدیان امر دیر به آن‌ها پاسخ دهند یا سرمایه محدود باشد. امروز هیچ‌کدام از این موارد صادق نیست (البته این بدان معنا نیست که سهم بازار تغییر نخواهد کرد، یا اینکه برخی از شرکت‌ها، مانند اپیک، به خط مقدم نبرد نخواهند آمد).\nهمچنین ممکن است نسخۀ دست‌کاری‌شدۀ متاورسِ چینی حتی متفاوت‌تر از (و همراه با کنترلِ متمرکزتری در مقایسه با) نسخۀ غربی آن باشد. و دراین‌صورت، شرکت مجموعه شرکت‌های تِنسِنت (که اکثر بازی‌های ساخته‌شده در غرب و همچنین بازی‌های شرکت‌های ژاپنی نینتندو و اسکوئر اِنیکس را هم در چین منتشر می‌کند) یکی از بازیگران اصلی خواهد بود. همچنین گفته می‌شود که این شرکت ۴۰ درصد از سهام اپیک گیمز را خریده است.\nچشم‌اندازها، فناوری‌ها و قابلیت‌هایی که در بالا توضیح دادم هنوز هم آدم را یاد داستان‌های علمی‌تخیلی می‌اندازند و، حتی اگر محقق شوند هم، دهه‌ها با ما فاصله دارند. اما درعین‌حال، خیلی از قطعات این پازل دارند رفته‌رفته در کنار هم قرار می‌گیرند. بنابراین، تنها سؤالاتی که باقی می‌ماند این است که چه‌کسی، چرا و با کدام اهداف این کارها را انجام می‌دهد. پس بد نیست اگر برگردیم به مسیر (طولانی) پیدایش شبکۀ جهانی وب. تصور کنید اینترنت فعلی، به‌جای اینکه به‌دست سازمان‌های غیرانتفاعی و متخصصان فناوری و با هدف به‌اشتراک‌گذاری پرونده‌های پژوهشی و پیام‌ها طراحی شود، از ابتدا برای فروش آگهی تبلیغاتی یا جمع‌آوری داده‌های کاربران با هدف کسب سود طراحی شده بود.\nبه‌ همین‌ دلیل است که برای سویینی تا این حد مهم است که اولین تلاش‌ها برای استقرار متاورس توسط شرکت او انجام شود. او از اینکه رهبری متاورس به دست گزینه‌های دیگر بیفتد وحشت دارد. سویینی در ماه مۀ ۲۰۱۷ گفته بود «همان‌طور که ما این پلتفرم‌ها را با هدف رسیدن به متاورس می‌سازیم، اگر این پلتفرم‌ها به چنگ این شرکت‌های تجاری بیفتد و آن‌ها کنترل آن را به دست بگیرند، باعث می‌شود این شرکت‌ها بیشتر از قبل بر زندگی ما مسلط شوند، همین‌طور بر داده‌های خصوصی و مراودات خصوصی ما با سایر افراد، و این مسئله از هر پلتفرم دیگری در گذشته شدیدتر خواهد بود». دو ماه بعد از آن، او موضعش را صریح‌تر از قبل بیان کرد: «میزان قدرتی که گوگل و فیسبوک در اختیار دارند مشابه قدرتی است که رئیس‌جمهور آیزنهاور دربارۀ مجتمع نظامی‌صنعتی از آن یاد کرده بود. این شرکت‌ها تهدیدی جدی برای مردم‌سالاری ما محسوب می‌شوند». اما من، سویینی، «بنیان‌گذار و سهام‌دار عمدۀ اپیک، هرگز اجازه نخواهم داد داده‌های کاربرانمان با هیچ شرکت دیگری به اشتراک گذاشته شود. ما این داده‌ها را به اشتراک نمی‌گذاریم، آن‌ها را نمی‌فروشیم یا برخلاف خیلی از شرکت‌های دیگر اجازه نمی‌دهیم داده‌های کاربرانمان به دست دلال‌ها بیفتد تا از آن برای تبلیغات استفاده کنند».\nاگرچه نبرد بر سر ساخت متاورس هنوز کمتر از ۱۰۰ بازیکن دارد، بااین‌حال، این جنگ برای خودش بتل رویال تمام‌عیار و نبردی بر سر تاج و تخت است.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                                شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و       فلسفه،       تاریخ  و         سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و   ادبیات و     هنر  است  که     از بیش  از   ۱۰۰    منبع    معتبر و          به‌روز      انتخاب     می‌شوند.     مجلات و    وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان                                تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»،       «تنهایی»،               «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»،       «فرزندآوری» و   نظایر   آن           پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در          فصلنامه      منتشر   می‌شوند و  سپس   بخشی        از آن‌ها   به‌مرور    در      شبکه‌های          اجتماعی و سایت      قرار       می‌گیرند،        بنابراین  یکی از    مزیت‌های     خرید   فصلنامه       دسترسی       سریع‌تر    به       مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان                       در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و         فروشگاه          اینترنتی      ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌    فروش      می‌رسد      اما   شما      می‌توانید با      خرید  اشتراک          سالانۀ     فصلنامۀ  ترجمان   (شامل  ۴       شماره)،   علاوه بر           بهره‌مندی از     تخفیف       نقدی،  از   مزایای  دیگری     مانند  ارسال     رایگان،             دریافت کتاب   الکترونیک         به‌عنوان  هدیه و        دریافت کدهای  تخفیف    در   طول        سال    برخوردار    شوید.    فصلنامه        برای    مشترکان    زودتر از توزیع    عمومی        ارسال      می‌شود و    در   صورتی‌که          فصلنامه   آسیب ببیند    بدون  هیچ    شرط  یا        هزینۀ  اضافی  آن را     تعویض       خواهیم    کرد.      ضمناً  هر  وقت   بخواهید         می‌توانید     اشتراکتان را    لغو   کنید    و    مابقی      مبلغ    پرداختی   را   دریافت          کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:این مطلب را متیو بال نوشته و در تاریخ ۱۳ ژانویۀ ۲۰۲۰ در وب‌سایت متیو بال به نشانی MatthewBall.vc با عنوان «The Metaverse: What It Is, Where to Find It, and Who Will Build It» منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «متاورس چیست؟ و چه کسی قرار است آن را بسازد؟» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ بابک حافظی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۴ خرداد ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.متیو بال (Matthew Ball) استراتژیست، سرمایه‌گذار خطرپذیر و مدیرعامل شرکت اپیلیون است و پیش از این مدیر برنامه‌ریزی استراتژیک آمازون بوده. متیو بال را یکی از باهوش‌ترین و مؤثرترین افراد در تحلیل و بررسی اَبررسانه‌ها و تکنولوژی‌های رسانه‌ای می‌دانند. نوشته‌های او علاوه بر وب‌سایت شخصی‌اش به‌تناوب در نشریات معتبری چون اکونومیست، بلومبرگ و نیویورک تایمز منتشر می‌شود. بال به‌تازگی کتابی دربارۀ متاورس نوشته است که اواسط سال ۲۰۲۲ با عنوان The Metaverse: And How it Will Revolutionize Everythingمنتشر خواهد شد.[۱] Streaming Wars منظور از جاری‌سازی ویدئو (video streaming) نمایش ویدئو از طریق اینترنت، بدون نیاز به دانلود آن، است، مثل پخش ویدئو در یوتوب و نتفلیکس. منظور از «نبرد پخش ویدئو» هم رقابت سرویس‌های مختلف جاری‌سازی ویدئو از قبیل سایت‌های اشتراک ویدئو (video sharing)، سایت‌های VOD (مثل نتفلیکس) و … است [مترجم].[۲]  on-demand playback پخش ویدئو در زمانی است که کاربر می‌خواهد. تفاوت خدمات «پخش ویدئو در زمان تقاضا» (VOD: Video on demand) با خدمتی مثل تلویزیون این است که در اولی کاربر تصمیم می‌گیرد چه زمانی چه محتوایی را تماشا کند، اما در دومی خدمت‌دهنده تصمیم می‌گیرد چه زمانی چه محتوایی را پخش کند [مترجم].[۳]   IP TV تلویزیون اینترنتی، به‌طور خاص، به معنای پخش برنامه‌های تلویزیون به‌شیوۀ پراکندن (broadcasting) از طریق اینترنت است، اما امروزه منظور از تلویزیون اینترنتی ترکیب خدمات «پخش ویدئو (محتوا) در زمان تقاضا» (VOD) و پخش برنامه‌های تلویزیونی از طریق اینترنت است [مترجم].[۴]  خدمت پخش ویدئوی نتفلیکس در سال ۲۰۰۷ راه‌اندازی شد [مترجم].[۵] شامل گوگل، آمازون، اپل، فیسبوک و مایکروسافت [مترجم].[۶]  Snow Crash[۷]  digital “jacked-in” internet[۸]  Ready Player One[۹]  reset[۱۰]  synchronous[۱۱]  real-time[۱۲] community-based[۱۳] closed platform منظورْ پلتفرمی نرم‌افزاری است که تمام ابعاد آن توسط یک سازمان یا مالک کنترل می‌شود [مترجم].[۱۴]  mashup زمانی  اتفاق می‌افتد که یک برنامه محتواهایی را از منابع مختلف جمع‌آوری کرده و آن‌ها را در برنامۀ (فضای) واحدی نمایش می‌دهد [مترجم].[۱۵]  UGC: User Generated Content[۱۶]  Nightmare Before Christmas[۱۷] Book of Genesis نخستین بخش از تورات که به چگونگی پیدایش جهان هستی می‌پردازد [مترجم].[۱۸]  concurrency infrastructure[۱۹] persistent communication منظور از اتصال پایدار (پایا، ماندگار) در اینترنت این است که، بعد از برقراری اتصال بین دو رایانه و انجام درخواست اول، اتصال قطع نشده و مابقی درخواست‌ها و پاسخ‌ها هم از طریق همان اتصال ردوبدل شوند [مترجم].[۲۰]  continuous communication[۲۱]  sharding[۲۲]  Eve Online[۲۳]  GIF پسوندی برای تصاویر متحرک. به تلفظ صحیح آن به‌صورت «جیف» توجه بفرمایید که معمولاً به اشتباه «گیف» گفته می‌شود [مترجم].[۲۴]  PNG پسوندی برای تصاویر با پس‌زمینۀ شفاف. به تلفظ صحیح آن به‌صورت «پینگ» توجه بفرمایید که معمولاً به اشتباه «پی‌اِن‌جی» گفته می‌شود [مترجم].[۲۵]  mocap: Motion Capture[۲۶]  skin[۲۷]  emotes[۲۸]  Fortnite’s Creative Mode[۲۹]  social graph[۳۰]  match-making[۳۱]  این مطلب پیش از ابراز تمایل رسمی زاکربرگ برای سرمایه‌گذاری در متاورس نوشته شده است [ویراستار].[۳۲]  FBA مخفف Fulfillment by Amazon و به‌معنای «فروش از شما، ارسال از آمازون» است [مترجم].[۳۳]  connective tissue[۳۴] Unity: موتور بازی‌سازی [مترجم].[۳۵] AAA برای اشاره به بازی‌هایی استفاده می‌شود که از جهات مختلف (کیفیت ساخت، گرافیک، روند بازی و…) در سطح بالایی قرار دارند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653945.json b/train/540653945.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..cf8ad2d1926a3c29a9452091d385a1dad50a7b59
--- /dev/null
+++ b/train/540653945.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مارک در متاورس",
+  "subtitle": "مدیرعامل فیسبوک از علت تبدیل‌شدن شبکۀ اجتماعی‌اش به «شرکت متاورس» می‌گوید",
+  "introduction": "اصطلاح متاورس که اولین بار در رمان علمی‌تخیلی اسنو کرش ابداع شد، به همگرایی واقعیت فیزیکی، افزوده و مجازی در فضای آنلاینِ اشتراکی اشاره می‌کند. به گفتۀ زاکربرگ، متاورس یک «اینترنت جسمیت‌یافته» خواهد بود که به‌نحوی غیرمتمرکز توسط بازیگران بسیاری هدایت می‌شود.متاورس سؤالات بسیاری را دربارۀ آیندۀ فضای مجازی، نحوۀ نظارت بر محتوای آن، و تأثیر وجود آن بر حس مشترک ما از واقعیت به ذهن می‌آورد. کیسی نیوتن،خبرنگار تکنولوژی وب‌سایت ورج، با زاکربرگ دربارۀ چیستی متاورس گفت‌وگو کرده است.",
+  "content": "گفت‌وگوی کیسی نیوتن با مارک زاکربرگ، ورج— در پایان ژوئن امسال، مارک زاکربرگ، مدیرعامل فیسبوک، برای کارکنان خود از ابتکار تازه‌ و بلندپروازانه‌ای صحبت کرد. قرار است آیندۀ شرکت از کار فعلی‌اش، یعنی ساختن یک مجموعه اپلیکیشن‌ اجتماعیِ به‌هم‌مرتبط و چند سخت‎افزار برای پشتیبانی از آن‌ها، بسیار فراتر برود. زاکربرگ گفت فیسبوک تمام تلاش خود را می‌کند تا مجموعه تجربیاتی درهم‌تنیده و بیشینه‌گرا بسازد که مستقیماً از داستان‌های علمی‌تخیلی سر برآورده‌اند- دنیایی موسوم به متاورس.\nزاکربرگ در سخنرانیِ از راه دورش برای کارکنان خود گفت قسمت‌های مختلف شرکت که بر تولید محصولاتی برای گروه‌ها، پدیدآورندگان، تجارت و واقعیت مجازی تمرکز دارند روزبه‌روز بیشتر از قبل برای تحقق این رؤیا تلاش می‌کنند. او می‌گوید «چیزی که به نظر من از همه‌چیز جذاب‌تر است شکل به‌هم‌پیوستنِ این مضامین در ایده‌ای بزرگ‌تر است. هدف نهایی ما در تمام این ابتکارات این است که به جان‌گرفتن متاورس کمک کنیم».\n متاورس همین حالا هم بسیار شناخته‌شده است. اصطلاح متاورس که اولین بار در رمان علمی‌تخیلی اسنو کرش۱، نوشتۀ نیل  استیونسن، ابداع شد، به همگرایی واقعیت فیزیکی، افزوده و مجازی در فضای آنلاینِ اشتراکی اشاره می‌کند. چندی پیش، در همین ماه ژوئن، نیویورک تایمز به بررسی حضور روزافزون مؤلفه‌های متاورس‌مانند در شرکت‌ها و محصولاتی از قبیل بازی فورتنایت از شرکت اِپیک گِیمز، روبلوکس و حتی بازیِ انیمال کراسینگ پرداخت (مدیرعامل اپیک گیمز، تیم سویینی، چند ماه پیش گفته بود که مشتاق است در ایجاد متاورس همکاری کند).\nمتیو بال، سرمایه‌گذار خطرپذیر، در ژانویۀ ۲۰۲۰ مقالۀ مهمی منتشر کرد که به تعیین ویژگی‌های اصلی یک متاورس می‌پرداخت. بعضی از این ویژگی‌ها عبارت بودند از: متاورس باید دنیاهای واقعی و مجازی را در بر بگیرد؛ دارای اقتصادی کاملاً شکوفا باشد؛ و «تعامل‌پذیری بی‌سابقه» ارائه دهد -یعنی کاربران باید بتوانند آواتارها و کالاهای خود را از یک مکان در متاورس به مکان دیگری ببرند، صرف‌نظر از اینکه گردانندۀ آن بخشِ خاص از متاورس چه کسی باشد. نکتۀ مهم این است که هیچ شرکت واحدی گردانندۀ متاورس نخواهد بود- به گفتۀ زاکربرگ، متاورس یک «اینترنت جسمیت‌یافته» خواهد بود که به‌نحوی غیرمتمرکز توسط بازیکنان متفاوت بسیاری هدایت می‌شود.برای ما که هنوز گونۀ دوبُعدیِ پلتفرم‌های اجتماعی را دودستی چسبیده‌ایم،کلنجاررفتن با گونۀ سه‌بعدی آن ممکن است چندین مرتبه دشوارتر باشد.حین تماشای سخنرانی زاکربرگ، نمی‌توانستم تصمیم بگیرم که کدام جسورانه‌تر است: خودِ رؤیایی که دارد یا زمان‌سنجی‌اش. نیت زاکربرگ برای ساخت نسخه‌ای از فیسبوک که بیشینه‌خواه‌تر باشد، یعنی حضور اجتماعی، کار اداری و سرگرمی را در بر بگیرد، درست زمانی اعلام می‌شود که دولت ایالات‌متحده می‌کوشد شرکت کنونی او را از هم بپاشاند. اگر چند لایحه در کنگره تصویب می‌شد، به‌طور بالقوه، می‌توانست شرکت را وادار به واگذاری اینستاگرام و واتساپ کند و دست فیسبوک را برای تصاحب دیگر شرکت‌ها -یا ارائۀ خدماتِ وابسته به محصولات سخت‌افزاری‌اش- ببندد.\nو حتی اگر وضع مقرراتِ مربوط به فناوری در ایالات‌متحده با وقفه روبه‌رو شود -که با نگاهی به تاریخ چیز بدی هم نیست- باز هم هر متاورس موفقی سؤالات غریب و آشنایی را در مورد نحوۀ ادارۀ فضای مجازی، نظارت بر محتوای آن، و تأثیر وجود آن بر حس مشترک ما از واقعیت به ذهن می‌آورد. برای ما که هنوز گونۀ دوبُعدیِ پلتفرم‌های اجتماعی را دودستی چسبیده‌ایم، کلنجاررفتن با گونۀ سه‌بعدی آن ممکن است چندین مرتبه دشوارتر باشد.\nدرعین‌حال، به گفتۀ زاکربرگ، متاورس فرصتی بزرگ خواهد بود برای پدیدآورندگان و هنرمندان مستقل؛ همین‌طور برای افرادی که می‌خواهند جایی دور از مراکز شهری امروزی کار و زندگی کنند؛ و برای ساکنان مناطقی که فرصت‌های تحصیلی و تفریحی در آن‌ها محدودتر است. او می‌گوید متاورسی که محقق شده باشد می‌تواند تقریباً بهترین چیز ممکن باشد برای داشتن یک وسیلۀ دورنوردی۲ کارآمد. فیسبوک با بخش آکیولس خود، که هدست‌های کوئست را می‌سازد، در تلاش است چنین متاورسی بسازد.\nبعد از تماشای سخنرانی زاکربرگ، با او گفت‌وگو کردم (در زمان گفت‌وگو متاورس در دسترسمان نبود، بنابراین، از زوم استفاده کردیم). با هم دربارۀ تصور او از اینترنت جسمیت‌یافته، دشواری‌های ادارۀ آن، و نابرابری جنسیتی‌ای که در واقعیت مجازیِ این روزها وجود دارد صحبت کردیم. درضمن، با توجه به انتقاد تند رئیس‌جمهور بایدن از ناتوانی فیسبوک در حذف محتوای ضدواکسن از عناوین خبری این شبکه، دراین‌باره هم از او پرسیدم.\nزاکربرگ این‌طور جواب داد «کمی شبیه به مبارزه با جرم و جنایت در شهر است. هیچ‌کس توقع ندارد که جرم و جنایت در شهر را از بیخ‌وبن ریشه‌کن کنید».\nمتن گفت‌وگو برای وضوح و ایجازِ بیشتر ویرایش شده است.\nکیسی نیوتن: مارک زاکربرگ، به ورج‌کست خوش آمدید.\nمارک زاکربرگ: ممنون، کیسی. خوشحالم که اینجا هستم. خیلی حرف‌ها داریم که با هم بزنیم.\nنیوتن: بله، طبق معمول، کلی موضوع هست که با تو در میان بگذاریم -یکی‌اش اینکه کاخ سفید از فیسبوک می‌خواهد اقدامات بیشتری برای حذف اطلاعات گمراه‌کننده دربارۀ واکسن انجام دهد، مسئله‌ای که می‌دانم این روزها دغدغۀ خیلی از مردم است. می‌خواهم به این موضوع بپردازم، اما اول می‌خواهم از صحبت‌های چندهفته پیش تو با کارکنان فیسبوک، که من اخیراً شانس دیدنش را پیدا کردم، شروع کنم. تو به کارکنانت گفتی تصویر ذهنی‌‌ات از فیسبوک آینده این نسخۀ دوبعدی‌ای که امروز با آن کار می‌کنیم نیست، بلکه چیزی است به نام متاورس. این متاورس اصلاً چیست و فیسبوک درصدد است کدام بخش‌های آن را بسازد؟\nزاکربرگ: بحث مفصلی است. متاورس رؤیایی است که در بسیاری از شرکت‌ها -درواقع در کل این صنعت- دنبال می‌شود. می‌شود آن را جانشین اینترنت همراه تصور کرد. و مطمئناً چیزی نیست که هیچ شرکتی به‌تنهایی بسازدش، اما امید دارم که بخش عمده‌ای از کار ما، در دوران جدید، این باشد که با خیلی از شرکت‌ها و پدیدآورندگان و توسعه‌دهندگانِ دیگر در ساخت متاورس همکاری کنیم. اما می‌توانیم متاورس را به‌شکل اینترنت جسمیت‌یافته هم تصور کنیم که در آن، به‌جای اینکه صرفاً ناظر محتوا باشید، خودتان درون آن هستید. و درست مثل هر جای دیگری، حضور دیگران را کنار خود حس می‌کنید و تجربه‌های مختلفی را از سر می‌گذرانید که لزوماً در اپلیکیشن یا صفحات وبِ دوبعدی امکانش را ندارید، مثل رقص، یا انواع تمرین‌های بدنسازی.\nفکر می‌کنم خیلی از مردم، وقتی به متاورس فکر می‌کنند، فقط واقعیت مجازی در ذهنشان است -که به نظرم بخش مهمی از متاورس هم خواهد بود. و واضح است که ما هم روی همین بخش سرمایه‌گذاری زیادی کرده‌ایم، چون این فناوری شفاف‌ترین شکل حضور را رقم می‌زند. اما متاورس فقط در واقعیت مجازی خلاصه نمی‌شود؛ متاورس قرار است از طریق همۀ پلتفرم‌های نرم‌افزاریِ مختلف در دسترسمان باشد؛ نه‌فقط در واقعیت مجازی و واقعیت افزوده، که در رایانه‌های شخصی، و همین‌طور تلفن‌های همراه و کنسول‌های بازی. وقتی از متاورس صحبت می‌شود، بسیاری از افراد این تصور را هم دارند که متاورس اساساً به بازی‌های ویدئویی مربوط می‌شود. به نظر من، سرگرمی به‌وضوح یکی از بخش‌های مهم متاورس خواهد بود، ولی فکر نمی‌کنم که همه‌اش بازی ویدئویی باشد. معتقدم که متاورس محیطی همیشگی و هماهنگ است که می‌توانیم در آن کنار هم باشیم، چیزی که به نظرم احتمالاً یک جورهایی شبیه به ترکیبی از پلتفرم‌های اجتماعیِ امروزی خواهد بود، با این تفاوت که، در این محیط، شما برای خودتان یک جسم دارید.\nبنابراین متاورس می‌تواند سه‌بعدی هم باشد -نه اینکه لزوماً این‌طور باشد. احتمالاً این امکان را خواهید داشت که، در لحظه، چیزی را از طریق تلفن همراهتان تجربه کنید، مثلاً کنسرت سه‌بعدی یا یک چنین چیزی. در این‌جور مواقع می‌توانید اجزایی از آن را دو بعدی‌ یا سه بعدی‌ دریافت کنید. خیلی دوست دارم دربارۀ بعضی از موارد کاربرد متاورس مُفصل حرف بزنم، اما به‌طور خلاصه، فکر می‌کنم که متاورس بخش واقعاً عمده‌ای از دوران آتیِ صنعت فناوری را به خود اختصاص خواهد داد، و ما به‌خاطرش خیلی هیجان‌زده‌ایم.\nمتاورس با بسیاری از مهم‌ترین مضامینی که رویشان کار می‌کنیم مرتبط است. مثلاً یکی‌اش اجتماع۳ و پدیدآورندگان است، یا دومی‌اش تجارت دیجیتال، یا ساختن مجموعه پلتفرم‌های نرم‌افزاری بعدی، مثل واقعیت مجازی و افزوده، تا حس حضور را به افراد بدهد. فکر می‌کنم تمام این ابتکاراتِ مختلفی که امروز در فیسبوک داریم اساساً در کنار هم نردبانی می‌شوند برای کمک به تحقق رؤیای متاورس.\nو امید دارم که اگر کارمان را درست انجام بدهیم، فکر می‌کنم شاید طی پنج سال آینده یا کمی بیشتر، در دوران جدید شرکتمان، از مرحله‌ای که مردم تصور کنند ما شرکتی هستیم که صرفاً در حوزۀ شبکه‌های اجتماعی فعالیت می‌کنیم، به مؤثرترین شکل، گذر خواهیم کرد و در نظرشان به شرکتی متاورسی تبدیل خواهیم شد.و معلوم است که کل کارهایی که در تمام اپلیکیشن‌های امروزی انجام می‌دهیم، مستقیماً در تحقق این چشم‌انداز سهیم هستند. خلاصه، جای بحث دراین‌باره زیاد است. کنجکاوم بدانم می‌خواهی بحث را به کدام سمت ببری. اما چیزی که وقت زیادی از من می‌گیرد، فکرم را بسیار درگیر کرده، و خیلی‌خیلی داریم برایش زحمت می‌کشیم همین است. و به نظرم این بخش مهمی از دوران جدید کاری است که قرار است [برای اولین بار] در کل صنعت فناوری انجام بدهیم.\nنیوتن: گویا این رؤیا در آینده‌ای نسبتاً دور محقق می‌شود، هرچند بخش‌هایی از آن همین حالا هم مشهودند و دارند کنار هم قرار می‌گیرند. درکل، فکر می‌کنم که این نسخه‌ای بسیار بیشینه‌گرا از شکل و شمایلی است که اینترنت می‌تواند داشته باشد. شما به کارکنان خودتان می‌گویید «از لحظه‌ای که بیدار می‌شویم تا لحظه‌ای که به خواب برویم، قادریم در آنی وارد متاورس شویم و تقریباً هر کاری که فکرش را بکنید انجام بدهیم». و احتمالاً بعضی از ما همین الان به همین شکل از اینترنت استفاده می‌کنیم.\nاما چنین توصیفی از متاورس بیشتر شبیه متاورسی است که احتمالاً از کتاب‌هایی مثل بازیکن شمارۀ یک آماده ۴ یا اسنو کرش شناخته‌ایم، یا شاید جدیداً از بازی فورتنایت، فضاهایی مجازی که بعضی از مهم‌ترین جنبه‌های زندگی، ازجمله کارمان، را از درون آن‌ها تجربه می‌کنیم و انجام می‌دهیم. آیا این‌ها برای این نوع دنیایی که درباره‌اش حرف می‌زنید نظایر خوبی هستند؟\nزاکربرگ: خب، چیزی که خیلی برایش هیجان دارم این است که به افراد کمک کنم حس حضور در کنار عزیزان و همکارانشان، یا حضور در مکان‌های موردعلاقه‌شان را به‌شکلی گیراتر تجربه کرده و به دیگران منتقل کنند. واقعیت این است که، با وجود اینترنت همراه، ما همین حالا هم چیزی داریم که بسیاری از مردم از لحظۀ بیدارشدن تا موقع خوابیدن به آن دسترسی دارند. شما را نمی‌دانم، ولی خودم بارها شده است که صبح‌ها، قبل از آنکه حتی عینکم را به چشم بزنم، دستم می‌رود به‌سمت گوشی‌ام در کنار تختخواب، فقط برای اینکه خیالم راحت شود و همۀ پیام‌هایی که نیمه‌شب برایم آمده را بخوانم و مطمئن شوم اتفاق بدی نیفتاده که لازم باشد همان اول صبح بروم دنبالش. بنابراین فکر نمی‌کنم که [متاورس] اساساً ربطی به استفادۀ بیشتر از اینترنت داشته باشد، بلکه به نظر من، به استفادۀ طبیعی‌تر از آن مربوط باشد.\nاین روزها، فکرم درگیر پلتفرم‌های نرم‌افزاری‌ای است که داریم. ما این تلفن‌های همراه را داریم. نسبتاً کوچک‌اند. بخش زیادی از زمانی را که می‌گذرانیم، درواقع، صرف این می‌کنیم که زندگی و روابطمان را به‌واسطۀ همین مستطیل‌های کوچک نورانی بگردانیم. به نظرم انسان واقعاً برای این‌جور تعامل ساخته نشده. این روزها در خیلی از جلسه‌هایمان به صورت‌‌های آدم‌ها در  صفحه‌نمایش کوچک زل می‌زنیم. ما این‌طوری کارها را انجام نمی‌دهیم. ما عادت کرده‌ایم در اتاقی کنار هم بنشینیم و فضای اطرافمان را حس کنیم، به این معنی که اگر شما سمت راست من نشسته‌اید، پس یعنی من هم سمت چپ شما نشسته‌ام. به‌این‌ترتیب، هر دوی ما حس مشترکی از فضا داریم. وقتی صحبت می‌کنید، صدایتان از سمت راستم می‌آید، نه اینکه همۀ صداها را فقط از جایی جلوی صورتم بشنوم.\nنمی‌دانم چقدر این تجربه را داشته‌ای، خودم زیاد تجربه‌اش کرده‌ام، در جلسات کاریِ یک سال اخیر، گاهی برایم مشکل است که به یاد بیاورم فلانی در کدام جلسه فلان چیز را گفته است، چون جلسات همه‌شان عین هم‌اند و همه با هم قاتی می‌شوند. و فکر می‌کنم تا حدی دلیلش این است که این حسِ حضور در فضا را نداریم. کاری که واقعیت مجازی و افزوده می‌تواند انجام دهد و چیزی که متاورس می‌خواهد تجربه‌کردنش را برای مردم آسان کند حس حضوری است که به نظرم از جهت شیوۀ تعاملی که برایش ساخته شده‌ایم بسیار طبیعی‌تر است و، به گمانم، راحت‌تر هم خواهد بود. تعاملاتمان بسیار پُربارتر از حالا خواهد بود، و حسی واقعی خواهد داشت. در آینده، به‌جای اینکه از طریق تماس تلفنی با هم گفت‌وگو کنیم، می‌توانی به شکل هولوگرام روی مبل من بشینی، یا من می‌توانم به شکل هولوگرام روی مبل شما بنشینم، و حسمان واقعاً این‌طور خواهد بود که هر دو یک جا هستیم، حتی اگر در دو ایالت مختلف یا صدها مایل دورتر از هم باشیم. بنابراین، فکر می‌کنم این روش واقعاً قدرتمند است.\nاز زمانی که دانش‌آموز راهنمایی بودم و تازه کدنویسی را شروع کرده بودم به بعضی از این چیزها فکر می‌کردم. یادم می‌آید، در کلاس ریاضی، دفترچه‌ام جلویم بود و آنجا نشسته بودم و کدها و ایده‌هایی را که می‌خواستم بعد از برگشتن به خانه پیاده‌شان کنم برای خودم می‌نوشتم. بعضی‌هایشان را همان‌موقع توانستم عملی کنم، اما یکی از چیزهایی که واقعاً می‌خواستم بسازمش، در اصل، حس اینترنت جسمیت‌یافته بود، جایی که در آن می‌توانید در محیط باشید و به جاهای مختلف دورنوردی کنید و با دوستانتان باشید.\nفکر می‌کنم دلیلش ترکیبی از این واقعیت بود که آن‌موقع احتمالاً آن‌قدری ریاضی بلد نبودم که این کار را انجام دهم، و اینکه فناوریِ آن زمان دهه‌ها عقب‌تر از آن بود که برای انجام این کار آمادگی داشته باشد -برای همین، از لحاظ رقم‌زدن تجربیات اجتماعی متفاوت، این سمت‌وسویی نبود که از ابتدا جذبش شده باشم. اما همیشه برایش هیجان داشته‌ام. خیلی پیش از آنکه فیسبوک را راه بیندازم، فکر می‌کردم که این منتهای آرزوی تعاملات اجتماعی خواهد بود. و حالا واقعاً برایم هیجان‌انگیز است که نسلِ بعدی پلتفرم‌ها قادر به انجام چنین کاری خواهند بود.\nیکی از دلایل سرمایه‌گذاری فراوانِ ما بر روی واقعیت افزوده و مجازی این است که تلفن‌های همراه تقریباً هم‌زمان با فیسبوک سر برآوردند، برای همین ما واقعاً مجالی برای ایفای نقش مؤثر در شکل‌دادن به توسعۀ آن پلتفرم‌ها نداشتیم. به همین خاطر، این پلتفرم‌ها از دید من چندان طبیعی توسعه نیافته‌اند. قرار نیست مردم کارهایشان را در چهارچوب تعدادی اپلیکیشن پیش ببرند. به نظرم وقتی به حضور در کنار دیگران فکر می‌کنیم، خیلی طبیعی‌تر از این‌ها رفتار می‌کنیم. ما خودمان را وفق می‌دهیم و طرز فکرمان نسبت به جهان به‌واسطۀ دیگران و تعاملاتمان با آن‌ها و کاری که با آن‌ها می‌کنیم شکل می‌گیرد. و گمانم اگر بتوانیم کمک کنیم تا پلتفرم‌های نرم‌افزاری و تجربیات درونشان به‌نحوی ساخته شوند که طبیعی‌تر باشند و به ما حس حضور بیشتری القا کنند، قدم مثبتی برداشته‌ایم.\nنیوتن: بعید می‌دانم اینکه کل روز را در حالی کار کنیم که کلاه واقعیت مجازی روی سرمان است از نظر مردم تجربۀ طبیعی‌تری باشد، اما شاید به آن عادت کنیم. اما بعضی چیزهایی که دربارۀ ایجاد مشاغل نوظهور توسط متاورس گفتید واقعاً برایم جالب است، مثل تمام بازارهایی که درون این متاورس شکوفا می‌شوند. در این دنیایی که می‌خواهید بسازید چه صورت‌های بدیعی از کار را پیش‌بینی می‌کنید؟\nزاکربرگ: خب، اجازه بده کمی بعد به سؤالت بپردازم. اول می‌روم سراغ نظرت دربارۀ اینکه مردم نمی‌توانند [با کلاه واقعیت مجازی] کل روز کار کنند. واضح است که تحول، یا تحولاتی، در فناوری در کار است که در آینده عملی خواهند شد، تحولاتی که لازم است قبل از آنکه این روش به شیوۀ اصلیِ کار مردم بدل شود صورت بگیرند. ولی فکر می‌کنم تا پایان همین دهه به آن دست خواهیم یافت. امروزه، هدست‌های واقعیت مجازی هنوز تا حدودی بدقواره‌اند، شاید کمی سنگین‌تر از ایدئالی باشد که انتظار دارید. لازم است در زمینۀ قابلیت نمایش کاربر، رزولوشن بیشتر، توانایی بهترخواندن متون، و چیزهایی نظیر این‌ها پیشرفت‌هایی صورت بگیرد. اما در نظر داریم به آن نقطه برسیم، و هر نسخه دارد بهتر و بهتر می‌شود. و کوئستِ ۲ تا الان، از لحاظ شیوۀ استفادۀ مردم از آن، محصول پرطرفداری بوده است. من کاملاً از این بابت غافلگیر شده‌ام.\nما بیشتر برای استفاده در بازی‌های ویدئویی روی کوئست حساب باز کرده بودیم و خیال می‌کردیم که خیلی از این تعاملات اجتماعی یا چیزهای مربوط به کار به این زودی‌ها نخواهند آمد، اما بسیاری از بارزترین تجربیاتی که مردم همراه با کوئست ۲ بیشترین اوقات خود را در آن صرف می‌کنند، همین حالا هم، شکل و شمایلی اجتماعی دارند. علاوه‌براین، موضوعاتی هم پیرامون کار و بهره‌وری وجود دارد. حتی تجربیاتی هست که واقعاً فکرش را هم نمی‌کردم، چیزهایی مثل تناسب اندام. مثل اپلیکیشن‌هایی مثل سوپرنچرال و فیت‌ایکس‌آر، که یک جورهایی می‌شود گفت مثل پلوتون هستند، اما این بار وسیلۀ ورزشتان، به‌جای دوچرخه و تردمیل، هدست واقعیت مجازی‌تان است و درواقع در کلاسی در واقعیت مجازی شرکت می‌کنید و در همان جا به بوکس یا رقص مشغول می‌شوید و واقعاً خوش می‌گذرد. اگر تابه‌حال امتحانش نکرده‌اید، باید بگویم که به نظرم چیزی است که بیشترِ مردم از آن لذت می‌برند.اما برگردم سر نکته‌ای که راجع به کار و شیوۀ کارکردن در آینده گفتی. دراین‌باره هم فکر نمی‌کنم که قرار باشد کل کارمان را با واقعیت مجازی انجام دهیم؛به نظرم پای واقعیت افزوده هم در میان خواهد بود. و اگر واقعیت مجازی اکنون قابل‌استفاده است و چیزهایی مثل کوئستِ ۲ را سال‌ها پیش از عینک‌های واقعیت افزوده ساخته‌ایم، تا حدی به این علت است که از نظر اجتماعی به‌سرداشتنِ چیزی مثل هدست‌ واقعیت مجازی در خانۀ خودمان پذیرفتنی‌تر است. ولی به نظرم، برای آنکه عینک‌های واقعیت افزوده در تمام روز قابل‌استفاده باشند، باید ظاهری شبیه به عینک‌های عادی داشته باشند، درست است؟ پس در اصل باید این‌همه اطلاعات و قابلیت را روی هم جمع کنیم تا چیزی را که دَه سال پیش ابررایانه تصور می‌کردیم در قاب عینکی با ضخامت حدوداً پنج میلی‌متر جا بدهیم -چیپ‌های رایانه‌ای، و چیپ‌های شبکه، موج‌بَرهای هولوگرافیک، و چیزهایی برای حس‌کردن و ترسیم جهان، باتری و بلندگو، و این‌طور چیزها که باید همه‌شان را در این عینک‌ها بگنجانیم- پس واقعاً کار سختی است.\nراستش من حتی از این هم فراتر می‌روم و می‌گویم که فکر می‌کنم این کار، اگر بزرگ‌ترین چالش نباشد، دست‌کم یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های فناورانه‌ای است که صنعت ما در دهۀ آینده با آن مواجه خواهد بود. ما معمولاً چیزهایی را ستایش می‌کنیم که بزرگ‌اند، این‌طور نیست؟ ولی راستش من فکر می‌کنم کوچک‌کردن چیزها و جادادن ابررایانه در عینک حقیقتاً چالش‌ دشوارتری است. اما وقتی بسازیمش، دیگر هم عینک‌ها را داریم، هم هدست واقعیت مجازی را، و فکر می‌کنم در این صورت امکان کلی کاربردهای جذاب برایمان فراهم می‌شود.\nیکی‌ اینکه می‌توانید، با چند ضربۀ انگشت، محل کار ایدئال خودتان را برپا کنید. به‌این‌ترتیب هرجا که بروید، مثلاً می‌توانید به استارباکس بروید، بنشینید و قهوه‌تان را بنوشید و، با اشارۀ دست، هر تعداد مانیتور که بخواهید داشته باشید، درحالی‌که همه‌شان آماده‌به‌کارند، اندازۀ دلخواهتان را دارند، و همه‌شان از پیش همان تنظیماتی را دارند که قبلاً در خانه داشتید. و به‌راحتی می‌توانید آن را هرجا خواستید با خود ببرید.\nاگر دارید با کسی روی مسئله‌ای کار می‌کنید و می‌خواهید با او صحبت کنید، به‌جای اینکه تلفنی با او تماس بگیرید، او می‌تواند دورنوردی کند و پیش شما بیاید، آن‌وقت می‌تواند تمام اطلاعات شما را ببیند. می‌تواند هر پنج مانیتور، یا هر چندتا که هست، را ببیند یا همۀ اسناد یا پنجره‌های کدنویسی‌‌تان، یا مدل سه‌بعدی‌ای را که در حال ساختش هستید مشاهده کند. می‌تواند کنارتان بایستد و با شما تعامل داشته باشد، و بعد در چشم‌به‌هم‌زدنی دوباره دورنوردی کند و به جای قبلی‌اش برگردد و درواقع در مکان مجزایی باشد.\nبنابراین فکر می‌کنم برای اینکه زمان کار مفید و بازده فردی داشته باشیم باید بتوانیم چیدمان مطلوب خودمان را داشته باشیم، چیزی که ما اسمش را «دفتر کار بی‌کران»۵ گذاشته‌ایم. همین الان هم نوعی از این دفترِ کار را برای هدست‌های واقعیت مجازی‌مان داریم که دارد به‌سرعت بهتر می‌شود. به نظرم برای انجام هم‌زمان چند کار با هم و برای همراه‌داشتن چیدمان محیطی‌مان در جاهای مختلف چیز فوق‌العاده‌ای باشد. پژوهش‌های زیادی هست که نشان می‌دهد وقتی افراد قادرند چند چیز را که رویشان کار می‌کنند و همگی به هم مرتبط‌اند هم‌زمان با هم روی صفحۀ نمایشگر ببینند، کارآیی بیشتری دارند. وقتی در حال کدنویسی هستید و، به‌جای آنکه در آنِ واحد فقط به یک کار برسید، چندین پنجره جلویتان باز است کارتان بسیار سخت می‌شود. برای همین فکر می‌کنم این همان چیزی است که می‌خواهید.\nحوزۀ دیگری که به نظرم خیلی جذاب خواهد بود برگزاری جلسات است. و من همین الان هم جلسات زیادی را به شکل واقعیت مجازی برگزار می‌کنم. درست است که آواتارها هنوز به اندازه‌ای که چند سال بعد خواهیم دید واقعی به نظر نمی‌رسند، اما از جهات بسیاری تقریباً واقعی‌تر از قبل هستند و، به‌نسبتِ تماس با زوم، بیشتر حس فضا را به شما منتقل می‌کنند، چون در این حالت حس مشترکی از فضا دارید. پس اگر کسی سمت راست شما نشسته باشد، شما هم سمت چپ او نشسته‌اید. اگر دور میزی نشسته باشید، همه به‌نحوی می‌توانند به یاد بیاورند که با چه ترتیبی نشسته بودند. صدای فراگیر هم وجود دارد. می‌توانید نگاهی هم به آن سوی میز بیندازید که ممکن است نمایشگری روی آن باشد تا افرادی که نمی‌توانند در واقعیت مجازی یا افزوده حاضر شوند بتوانند از بیرون، به‌صورت ویدئوکنفرانس، در جلسه‌تان شرکت کنند. می‌توانید تصویر دلخواهتان را روی پرده بیندازید و اشخاص مختلف می‌توانند هر تعداد فایل که بخواهند با دیگران به اشتراک بگذارند. پس دیگر نمی‌شنویم که کسی بگوید «اوه، هر بار می‌توانم فقط یک سند به اشتراک بگذارم.»، چون فرض بر این است که همۀ افراد فقط یک صفحۀ نمایش دارند، درحالی‌که در واقعیت مجازی، افراد می‌توانند هر تعداد صفحه نمایش که بخواهند داشته باشند، به‌این‌ترتیب می‌توانید طی جلسه هر مقدار اطلاعات که بخواهید به اشتراک بگذارید. درواقع، شما وایت‌بردی دارید که دیگران می‌توانند رویش بنویسند. واقعاً معرکه است.\nو روشن است که ما تازه اول راه هستیم. به همین خاطر فکر می‌کنم که چیز خیلی جالبی از آب در خواهد آمد و آدم‌ها می‌توانند فضای کاری خودشان را شخصی‌سازی کنند، و کاری کنند که درست مثل دفتر کار واقعی‌شان به نظر برسد، اما دنبالۀ دیجیتالی آن باشد. برای همین به نظرم خیلی محشر است.\nاما دربارۀ سؤال دیگری که پرسیدی فکر می‌کنم، جدا از کار‌های دانش‌محوری که امروزه به‌طور معمول در دفاتر کار انجام می‌دهیم و در آینده در متاورس انجام خواهیم داد، قطعاً اشکال کاملاً جدیدی از شغل نیز ایجاد خواهد شد. پس طراحی مکان‌هایی که مردم در آن دور هم جمع شوند، به گمانم، قسمت عظیمی از بازار کارِ پدیدآورندگان را تشکیل خواهد داد. پدیدآورندگان مستقلی خواهند بود که تجربه‌ها و مکان‌ها را طراحی ‌می‌کنند. هنرمندانی خواهند بود که کارهایی انجام می‌دهند، چه نمایش کمدی باشد، چه… . چند روز پیش این نمایش کمدی را در گروهمان در هورایزِن اجرا کردیم و خیلی بامزه بود، حس می‌کنی با بقیۀ آدم‌ها آنجا هستی، و چیزی در این کار هست که درگیرکننده‌تر از این است که خودتان تنهایی به صفحۀ نمایش زل بزنید و تماشا کنید. درست است که می‌گویند انرژی دارد.\nنیوتن: آن نمایش چه بود؟ حین نمایش لطیفه تعریف کردید؟\nزاکربرگ: از بخت خوب شرکت‌کننده‌های دیگری که آنجا بودند، من کمدین نبودم. اما نه، گروه توسعه‌دهندۀ هورایزن، که قسمت مهمی از تلاش‌های داخلی ما در فضای متاورس است، سعی کردند کارهای بامزه‌ای از این دست انجام بدهند، آن هم فقط برای توسعۀ کار و آزمودن روند کار. و گمانم خیلی بامزه بود. اما کنسرت هم می‌توانید در آنجا داشته باشید. مجموعه‌ای از پدیدآورندگان در کار هستند که تجربیات مختلفی را رقم می‌زنند، از پدیدآورندگان مستقل گرفته تا گروهی از ده‌ها نفر که به ساخت بازی‌های تریپل اِی۶ مشغول‌اند، بازی‌هایی که در آن‌‌ها می‌توانید آواتار خودتان را داشته باشید و این تجربیات را از سر بگذرانید. می‌توانید در یک چشم‌به‌هم‌زدن دورنوردی کنید. می‌توانید لباس‌ها و وسایل دیجیتالی‌تان را با خودتان ببرید. برای همین فکر می‌کنم که بازار مالیِ تمام‌وکمالی پیرامونش شکل بگیرد.\nو نکتۀ کلی‌تری که دوست دارم در اینجا به آن اشاره کنم درسی است که از گرداندن فیسبوک طی پنج سال اخیر یاد گرفته‌ام، اینکه من قبلاً فکر می‌کردم شغلمان ساختن محصولاتی است که مردم عاشق استفاده‌کردن از آن‌ها هستند. ولی می‌دانی، حالا نظرم این است که لازم است با کل‌نگری بیشتری به این مسئله نگاه کنیم. اینکه فقط یک چیزی بسازیم که مردم استفاده کنند کافی نیست. چیزی که می‌سازیم باید فرصت‌ساز باشد و درکل برای جامعه چیز مثبتی باشد، یعنی فرصت‌های اقتصادی ایجاد کند، به‌لحاظ اجتماعی همه بتوانند در آن مشارکت کنند، و بتواند همه‌چیز را در بر بگیرد. بنابراین، درحقیقت، ما داریم کاری را که قرار است در فضای متاورس انجام دهیم، از پایه، بر اساس آن اصول [دنیای واقعی] طراحی می‌کنیم. چیزی که داریم می‌سازیم صرفاً محصولی ساده نیست، بلکه باید به یک اکوسیستم تبدیل شود. پس پدیدآورندگانی که با آن‌ها کار می‌کنیم و توسعه‌دهندگان، همه‌شان، نه‌تنها باید توان سرپاماندن داشته باشند، بلکه باید نفرات بسیاری را هم استخدام کنند.\nو این چیزی است که امیدوارم سرانجام روزی برسد که میلیون‌ها نفر در آن کار کنند و برایش محتوا تولید کنند -چه در حوزۀ تجربه‌هایش باشد، چه در حوزۀ فضاهای مختلف، یا کالاهای مجازی، یا پوشاک مجازی، یا کار برای کمک به گزینش و معرفی افراد به فضاهای متاورسی و حفظ امنیت آن. فکر می‌کنم که بازارِ عظیمی شکل خواهد گرفت و اگر راستش را بخواهی فکر می‌کنم باید هم چنین بازاری وجود داشته باشد. این بازار باید موج خیزانی باشد که کلی قایق را با خود بالا ببرد. نمی‌توانیم متاورس را صرفاً محصولی بدانیم که داریم می‌سازیم.\nنیوتن: درست است، پس بیایید درمورد بعضی از همان اصولی حرف بزنیم که قرار است در ساختنش به کار بگیرید. چون می‌دانم بعضی‌ها این حرف‌هایتان دربارۀ متاورس را خواهند شنید و، ناخودآگاه، آرزو می‌کنند که کاش آن را نسازید. می‌گویند فیسبوک آن وقت که دوبعدی بود درست اداره نمی‌شد، و تلاش برای سه‌بعدی‌کردنِ آن نهایتِ خودشیفتگی است. برای این طرز فکرشان هم دلایل زیادی دارند. اما یکی از آن دلایلی که در چند هفتۀ اخیر خیلی زیاد به آن اشاره شده اطلاع‌رسانی نادرست است. هرچند که رئیس‌جمهور بایدن حالا دیگر این حرفش را پس گرفته، اما همین جمعه داشت در مورد اطلاعات نادرست دربارۀ واکسن‌های کووید صحبت می‌کرد. و می‌گفت «فیسبوک دارد مردم را می‌کشد». برای این طرز فکر که فیسبوک در به‌تردیدانداختن مردم نسبت به زدنِ واکسن نقش داشته است چه پاسخی دارید؟\nزاکربرگ: خب، فکر کنم نقش اصلی ما در اینجا -راستی ممنون که ماجرا را کامل شرح دادی، چون بایدن بعد از آن اظهارنظر اولیه‌اش، توضیحات بیشتری ارائه کرد-در اینجا با چندین بخش مواجهیم. یک بخش آن این است که اساساً لازم است به نشر اطلاعات معتبر کمک کنیم. و ما این کار را می‌کنیم. ما در این زمینه کمک کرده‌ایم، فکر می‌کنم که در طول دوران همه‌گیری بیش از ۲ میلیارد نفر در سراسر جهان به اطلاعات معتبری که ما دربارۀ بیماری کووید در بالای صفحات فیسبوک و اینستاگرام منتشر می‌کنیم دسترسی داشته‌اند. به میلیون‌ها نفر، ازجمله در همین ایالات‌متحده، کمک کرده‌ایم تا از طریق ابزارِ واکسن‌یاب ما واقعاً بروند و واکسن بزنند. بنابراین کاملاً مطمئنم که در این زمینه نیروی ثمربخشی بوده‌ایم، فقط کافی است به تحلیل‌های آماری و برآیند تأثیرگذاری‌مان نگاهی بیندازید.\nو درواقع، اگر به میزان پذیرش واکسن در میان افرادی که از محصولات ما استفاده می‌کنند نگاهی بیندازید، خواهید دید که میزان آن در چند ماه اخیر بسیار افزایش یافته است. پس اگر اقشاری از جامعه هستند که هر روز به تردیدشان افزوده می‌شود، این به روندی که روی‌هم‌رفته در فیسبوک شاهدش بوده‌ایم ربطی ندارد. و همین‌طور فکر می‌کنم که به‌طور کلی، در بررسی وقایع هر کشور خاص، خوب است از این زاویه به آن نگاه کنیم که فیسبوک و اینستاگرام و همۀ این ابزارها تقریباً در تمام کشورهای دنیا به‌طور گسترده به کار می‌روند. پس وقتی کشوری در واکسیناسیون ناکام است ولی بقیۀ کشورها، با وجود همۀ این ابزارهای رسانه‌‌ای اجتماعی، کارشان را به‌خوبی انجام می‌دهند، به نظرم باید نتیجه بگیریم که پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی در آنچه در هر کشور می‌گذرد نقش تعیین‌کننده‌ای ندارند.\nولی با همۀ این‌ها، قطعاً معتقدم که ما نقش مهمی داریم و راهبردهای گوناگونی هم در این زمینه داریم که اعمال کنیم. ما محتوایی را که منجر به زیان حتمی شود حذف می‌کنیم، و محتوایی را که، به تشخیص ممیزانمان، نادرست باشد اما منجر به زیان حتمی نشود همراه با اخطار منتشر می‌کنیم و انتشارش را محدود می‌کنیم. پس با هر یک از این دو مقوله به‌شکل متفاوتی برخورد می‌کنیم، و فکر می‌کنم که کار درست هم همین است. پس، روی‌هم‌رفته، به نظرم ما در این زمینه تلاش زیادی کرده‌ایم. فکر می‌کنم که شرکت ما در پنج سالِ گذشته، یعنی از زمان انتخابات ۲۰۱۶ تا امروز، پیشرفت بسیاری در این حوزه داشته است. سخت می‌توان گفت که کسی کاملاً برای همه‌گیری آمادگی داشته است، اما به نظرم ما سیستم‌های فراوانی ساختیم که فکر می‌کنم واقعاً توانستند در این اوضاع به کار بیایند. در مجموع به نحوۀ عملکردمان و برآیند تأثیرگذاری‌مان خیلی افتخار می‌کنم.\nولی ما در خلال مدیریت یکپارچگی این جوامع -چه در بحث اطلاعات نادرست در فیسبوک و چه در بحث انواع زیان‌های دیگر- حدود ۲۰ نوع زیان مختلف شناسایی کردیم، از تروریسم گرفته تا بهره‌کشی از کودکان و ترویج خشونت. زیانْ انواع بسیار فراوانی دارد. برای کنترل این زیان‌ها لازم است سیستم‌های ویژه‌ای بسازید. ما این سیستم‌ها را داریم، فکر می‌کنم درحال‌حاضر بیش از هزار نفر دارند روی ساخت هوش مصنوعی و سیستم‌های فنی کار می‌کنند. و گمانم بیش از سی یا سی‌وپنج ‌هزار نفر دارند به بررسی و ارزیابی محتوا کمک می‌کنند. و به ‌نظرم این نوع سازوکاری که راه انداخته‌ایم، خودبه‌خود، بر همۀ کارهایی که از این پس انجام می‌دهیم هم اعمال خواهد شد.\nاما یکپارچه‌نگه‌داشتن سیستمی مانند فیسبوک کمی شبیه به مبارزه با جرم و جنایت در شهر است. هیچ‌کس توقع ندارد که جرم و جنایت در شهر را از بیخ‌وبن ریشه‌کن کنید. پلیس هیچ‌وقت قصد ندارد کاری کند که در صورت وقوع هر جرمی تقصیر را به گردن ناکارآمدی او بیندازید. با عقل جور درنمی‌آید. درعوض، به‌ نظرم، عموماً توقع ما از سیستم‌های یکپارچه، یا در اینجا از ادارات پلیس، این است که کارشان را به‌خوبی انجام دهند و به جلوگیری و شناسایی اتفاقات بد کمک کنند و آن‌ها را در کمترین حدِ ممکن نگه دارند، و روند غالب را در مسیر صحیح خود پیش برانند و پیشاپیشِ سایر مسائل هم حرکت کنند. پس اینجا هم قرار است چنین کاری کنیم.\nدر بحث متاورس، فکر می‌کنم پرسش‌های متفاوتی دربارۀ یکپارچگی وجود دارد. به نظرم یکی از مسائل مهمی که مردم باید درباره‌اش فکر کنند این است که درحال‌حاضر، دست‌کم در واقعیت مجازی، نابرابری جنسیتیِ بسیار معناداری وجود دارد، و تعداد مردان خیلی بیشتر از زنان است. و در بعضی موارد، این مسئله منجر به آزار و اذیت زنان می‌شود. به نظرم یکی از کارهایی که توانسته‌ایم در بعضی از تجربیاتمان، در مقایسه با بعضی بازی‌های ویدئویی و چیزهای دیگر، بهتر انجامش بدهیم این است که ابزارهای ساده‌تری برای بلاک‌کردن افراد فراهم کرده‌ایم، می‌توانیم وقوع آزار و اذیت احتمالی را پیش‌بینی کنیم، و آن را محیطی امن نگه داریم تا بتواند جامع و همه‌شمول باشد و همه بخواهند عضوی از آن باشند.\nاگر جامعه به جنسیت خاصی متمایل باشد، یا عدۀ زیادی از جمعیت در آن احساس امنیت نکنند، درنهایت جامعۀ سالم و پویایی نخواهید داشت. پس این‌طور مسائل بسیار حیاتی خواهند بود. حیاتی‌بودنشان فقط برای این نیست که تأثیر اجتماعی مثبتی دارند، بلکه برای ساخت محصولات خوب هم حیاتی‌اند. این همان چیزی است که ما از ابتدای کارمان رویش تمرکز کرده بودیم.\nنیوتن: حین مطالعۀ بیشتر درمورد متاورس، یکی از چیزهایی که به ذهنم رسید این بود که به نظر می‌رسد متاورس وعده می‌دهد که، به‌طور کلی، در مقایسه با شبکه‌های اجتماعی فعلی، اطلاعات بسیار بیشتری را میزبانی کند. متاورس مثل بقیۀ شبکه‌ها نیست که روزی ۲۰ یا ۳۰ دقیقه بالا و پایینش کنم. به‌طور بالقوه، بیشتر از هشت ساعت از روزم را در آن به کار مشغولم. و، همان‌طور که اشاره کردید، فقط ارتباطات متنی یا صوتی نیست. شما به‌شکل مجازی بین این فضاها جابه‌جا می‌شوید. هم دفتر کار است، هم صحنۀ اجرا. بنابراین فکر می‌کنید سیستم‌هایی که درحال‌حاضر برای حفظ امنیت و سلامت فضاها دارید خودبه‌خود به متاورس هم تعمیم می‌یابند؟ یا با توجه به حجم اطلاعاتی که در متاورس گنجانده می‌شود، درباره‌شان تجدیدنظر خواهیم کرد؟\nزاکربرگ: خب، بدیهی است که چالش‌های جدیدی وجود خواهد داشت. حتی در دنیای دوبعدی اپلیکیشن‌های اجتماعی که رویشان کار می‌کنیم هم چالش‌های تازه‌ای سر راهمان خواهد بود. بنابراین، این چیزی است که کارَت هیچ‌وقت با آن تمام نمی‌شود. اما از وقتی که به‌شکل خیلی مفصل‌تری کار روی بسیاری از این مشکلات را از اواسط دهۀ ۲۰۱۰ تا انتخابات ۲۰۱۶شروع کردیم، و بعد از آن سرعت بیشتری به آن بخشیدیم، فقط می‌دانستیم که اگر قرار است سیستم‌های هوش مصنوعی‌ای بسازیم که با آن بتوانیم به‌شکلی غیرمنفعلانه محتوای زیان‌بار را شناسایی کنیم، کاری نیست که بتوانیم در شش ماه تمامش کنیم. پس نقشۀ راهیتهیه کردیم که برنامه‌ای سه یا چهارساله بود برای اینکه کل کاری را که برای رسیدن به نتیجۀ خوب نیاز داشتیم به سرانجام برسانیم.\nو موقع کار روی پروژه‌های درازمدت، این نوع برنامه‌ریزی گاهی ممکن است کمی دردسرساز باشد، چون به خودت می‌آیی و می‌بینی که «هی، ما این را امروز لازم داریم»، اما برای رسیدن به آن چندین سال زمان نیاز داری. اما به نظرم واقعیت این است که حالا که بخش زیادی از کار هوش مصنوعی را جلو برده‌ایم و نفرات زیادی برای نظارت بر محتوا استخدام کرده‌ایم، اضافه‌کردنِ کاربردهای جدید و سازگارکردن سیستم‌هایی که برای مقابله با انواع مختلف زیان‌ها ساخته‌ایم ساده‌تر باشد. پس این مسئله‌ای است که از اول به فکرش بوده‌ایم. مثلاً، همین نابرابری جنسیتی که گفتم، حس اینکه تعدادی از زنان در این فضا در معرض آزار و اذیت هستند مشکلی است که، به‌طور بالقوه، در بازی‌های ویدئویی و واقعیت مجازی وخامت بیشتری دارد. واضح است که این مسئله در پلتفرم‌های دیگر هم وجود دارد. اما من فکر می‌کنم که ترکیب مشکلاتی که شاهدشان هستیم ممکن است متغیر باشد، و مطمئنم که مشکلات جدیدی هم از راه خواهند رسید. پس این چیزی است که لازم است همیشه رویش متمرکز باشیم.\nنیوتن: می‌خواهم سؤال دیگری دربارۀ مسئولیت بپرسم. داشتم با نیلای، مدیر سایت ورج، دربارۀ همۀ این‌ها حرف می‌زدم. او از من پرسید «چه کسی اجازۀ افزودن واقعیت را دارد؟» و دربارۀ دنیایی حرف زد که، در آن، همۀ ما هدست‌های خودمان را روی سرمان گذاشته‌ایم و به ساختمان کنگرۀ آمریکا نگاه می‌کنیم و احتمالاً اکثر ما نوشته‌ای را روی تصویر می‌بینیم که می‌گوید «اینجا ساختمانی است که کنگره در آن کار می‌کند». و بعد بعضی‌های دیگر ممکن است نوشتۀ دیگری ببینند که می‌گوید «انقلاب باشکوه ما در ششم ژانویۀ ۲۰۲۱ آغاز شد»۷. و بعد شاید بعضی دیگر نوشته‌ای ببینند از این قرار که «انسان‌های مارمولکی در حال آزمایش‌های سری روی انسان‌اند»۸. و به نظر من سؤال اصلی این است: آیا متاورس حس ما از واقعیت مشترک را بیش از این‌ها به هم می‌ریزد؟ آیا به ما مجالی می‌دهد تا خودمان را از سراب دنیای غیرواقعی بیرون بکشیم؟ آیا باید بابتش نگران باشیم؟\nزاکربرگ: خب، به نظرم متاورس یکی از مسائل محوری عصر ماست و فکر می‌کنم جنبه‌های مثبت و منفی واضحی دارد. فکر می‌کنم جنبۀ مثبتش زمانی معلوم می‌شود که بدانیم تا همین بیست یا سی سال پیش بسیاری از فرصت‌ها و تجربیات فردیِ آدم‌ها را مجاورت فیزیکی‌شان رقم می‌زده. این‌طور نیست؟\nوقتی‌که بچه بودم در لیگ بیس‌بال کودکان شهرمان بازی می‌کردم، نه به این خاطر که برای بیس‌بال بازی‌کردن ساخته شده بودم، بلکه چون بیس‌بال یکی از معدود فعالیت‌هایی بود که به آن دسترسی داشتیم. فکر می‌کنم بچۀ دیگری هم در شهرمان بود که به رایانه علاقه داشت -واقعاً شانس آوردم که آن بچه هم بود. دنیای من همین بود. اگر در کمپ یا هر جای دیگری با کسی دوست می‌شدم و می‌خواستم با او تماس بگیرم و با او در ارتباط باشم، مجبور بودم پول خیلی بیشتری بپردازم، چون هزینۀ تماس‌های راه دور خیلی بیشتر از صحبت‌کردن با آدم‌های اطرافمان بود.\nفکر می‌کنم یکی از جادویی‌ترین اتفاقاتی که در زمان حال می‌افتد، و به گمانم حتی از این هم جادویی‌تر خواهد شد، این است که، با کم‌شدن فاصله‌ها، فرصت‌های خیلی بیشتری برای مردم فراهم می‌شود. نه از این لحاظ که اگر امروز بچه بودم مجبور نمی‌شدم در لیگ کودکان بازی کنم، بلکه از این لحاظ که موفق می‌شدم آدم‌هایی را پیدا کنم که به چیزهای مشابهی علاقه دارند، پس می‌توانستم کدنویسی را کشف کنم و می‌توانستم به جمع‌های بسیار پویاتری در ارتباط با آن، یا موج‌سواری، یا هر چیز دیگری که دوست داشتم راه پیدا کنم. فکر می‌کنم این احتمالاً باید چیز بسیار مثبت و رضایت‌بخشی باشد. درضمن به نظرم برای فرصت‌های اقتصادی هم بسیار مهم است. امروزه یکی از مسائل مهم در جامعه بی‌عدالتی است و یکی از آدم‌هایی که به نظرم جذاب‌ترین پژوهش را در این زمینه انجام داده راج چتی است، که گمانم الان در هاروارد است. اصولاً بخشی از تحقیقات او نشان می‌دهد که منطقه‌ای که در آن به دنیا می‌آیید و بزرگ می‌شوید با تحرک طبقاتی شما در آینده یا میزان درآمدتان ارتباط تنگاتنگی دارد. و فکر می‌کنم این درست برخلاف حسی است که ما در این کشور داریم که آدم‌ها باید فرصت برابر داشته باشند.\nاما در دنیایی که دورکاری در آن راحت‌تر شده است، نمی‌دانم ورج چه می‌کند، اما می‌توانم بگویم که در فیسبوک از همان اوایل که متوجه شدیم این همه‌گیری حالاحالاها ادامه دارد، و احتمالاً در محل کارمان حاضر نمی‌شویم، به گروهمان گفتم «خیلی خب، ببینید، بیایید دست برداریم و خودمان را مقید به استخدام کسانی نکنیم که به‌لحاظ فیزیکی به اداره‌‌ای نزدیک‌اند که دیگر نمی‌توانند به آن پا بگذارند. دورکاری، در آینده، سهم بیشتری خواهد داشت. فکر می‌کنم ظرف پنج تا ده سال آینده، احتمالاً، حدود نیمی از کارکنان شرکت از راه دور کار خواهند کرد. بیایید سر حرفمان بمانیم و افرادی را از جاهای مختلف استخدام کنیم، کاری که به نظرم فرصت‌های بیشتری ایجاد خواهد کرد». اما بعد، این سؤال مطرح می‌شود که حالا که داریم برمی‌گردیم سر کارمان و با چنین دنیای چندگانه‌ای مواجهیم با مباحث فرهنگی مثل این چه باید بکنیم: «بسیار خب، آیا کسانی که از راه دور کار می‌کنند می‌توانند دقیقاً همان فرصت‌هایی را داشته باشند که کارمندان حضوری از آن برخوردارند؟».\nبه نظرم وقتی فناوری‌هایی مثل هولوگرام در واقعیت افزوده و مجازی را در اختیار داشته باشیم پاسخمان به این سؤال به «بله» نزدیک‌تر می‌شود در مقایسه با قبل‌ترها که افرادِ دورکار فقط از طریق صفحۀ تختِ نمایشگر کنفرانسِ ویدئویی برگزار می‌کردند یا تلفنی صحبت می‌کردند یا خیلی یکدیگر را ملاقات نمی‌کردند. هرچه این فناوریِ حضور بهتر شود، بیشتر می‌توانید هرجا که می‌خواهید زندگی کنید، یا در هر گروهی که می‌خواهید عضو بشوید. و فکر می‌کنم که این وضعیت، از لحاظ ایجاد فرصت بیشتر برای افراد، جنبۀ مثبت‌تری است. واضح است که نقاط ضعفی هم هست که لازم است کنترل شوند. برای داشتن جامعه‌ای منسجم، باید شالوده‌ای مشترک از ارزش‌ها داشته باشیم و از دنیا و مشکلاتی که همگی با هم با آن‌ها مواجه می‌شویم به درک خاصی رسیده باشیم.\nفکر می‌کنم بخشی از آن چیزی که الان سعی داریم از آن سر دربیاوریم این است که چطور باید متاورس را در دنیایی برپا کنیم که مردم برای کشف چیزهایی که برایشان جذاب است از آزادی و فرصت فراوان برخوردارند و از فرصت‌های مختلف استفاده می‌کنند، و درعین‌حال، محدودیت‌های فیزیکی کمتری دارند؟ ولی به نظرم احتمالاً در آینده بیشتر به این سمت حرکت خواهیم کرد. فکر می‌کنم به راه‌حلی یا دست‌کم شمه‌ای از نحوۀ رسیدن به تعادل در نقطۀ انسجام دست خواهیم یافت.اما درکل فکر می‌کنم باید از این قضیه خوشحال باشیم که متاورس، به باور من، قرار است فرصت‌های بیشتری برای مردم خلق کند، آن‌هم نه‌فقط در تمامی نقاط ایالات‌متحده، بلکه در سراسر جهان.\nنیوتن: فکر می‌کنید متاورس قرار است چطور اداره شود؟ اگر قرار است به‌صورت ائتلافی از چندین شرکت مختلف باشد، چه کسی مسئول تعیین خط‌مشی‌ها خواهد بود؟\nزاکربرگ: خب، به نظرم این مسئله لایه‌های متعددی خواهد داشت. فکر می‌کنم آیندۀ خوب برای متاورس آن چیزی نیست که یک شرکت خاص رقم بزند، بلکه چنین آینده‌ای باید شمه‌ای از تعامل‌پذیری و انتقال‌پذیری را در خود داشته باشد. شما برای خودتان آواتار و کالاهایی دیجیتال دارید، و دوست دارید بتوانید به هرجا که می‌خواهید دورنوردی کنید. نمی‌خواهید فقط دربند خدمات یک شرکت بمانید. برای همین، مثلاً، ما به‌نوبۀ خودمان در حال ساخت هدست‌های کوئست برای واقعیت مجازی هستیم، و داریم روی هدست‌های واقعیت افزوده کار می‌کنیم. اما نرم‌افزاری که می‌سازیم تا آدم‌ها در آن کار کنند یا وقت بگذرانند و این دنیاهای گوناگون را بسازند، از همه‌چیز پیشی خواهد گرفت. پس شرکت‌های دیگر پلتفرم‌های واقعیت مجازی و افزوده را می‌سازند، اما نرم‌افزار ما همه‌جا خواهد بود. درست مثل فیسبوک و اینستاگرامِ این روزها.\nبنابراین فکر می‌کنم که خیلی خوب است اگر شرکت‌ها چیزهایی بسازند که در کنار هم قابل‌استفاده باشند، و به‌جای آنکه صرفاً به پلتفرم خاصی محدود باشند، قیدوبندها را زیر پا بگذارند. اما معتقدم همان‌طور که W۳C را داریم که در تعیین استانداردهای مربوط به تعداد زیادی از پروتکل‌های اینترنتی مهم و شیوۀ ساخت وب کمکمان می‌کند، در اینجا هم به بخشی از آن نیاز خواهیم داشت تا مشخص کنیم که توسعه‌دهندگان و پدیدآورندگان چگونه می‌توانند تجربه‌هایی خلق کنند که به شخص اجازه دهند آواتار، کالاهای دیجیتال و دوستان خود را با خود به هرجایی ببرد و بتواند، بی‌هیچ عیب و نقصی، مابین همۀ این تجربه‌های گوناگون دورنوردی کند.\nبنابراین، ما از همین حالا بخشی از کار را شروع کرده‌ایم. ائتلافی هست به نام ایکس‌آر۹ که ما به همراه مایکروسافت و تعدادی از شرکت‌های دیگر که آن‌ها هم روی بخشی از این کار مشغول‌اند عضو آن هستیم. ولی به نظرم این یکی از مسائل مهم پیش رویمان خواهد بود، چون به نظرم بعید است که تصویر ذهنی تمام شرکت‌ها دقیقاً عین هم باشد. به گمانم متاورس در تصور بعضی از آن‌ها چیز انحصاری‌تری خواهد بود و، دست‌کم، خود من معتقدم برای اینکه متاورس واقعاً عملکرد خوبی داشته باشد باید بسیار انتقال‌پذیر و درهم‌تنیده باشد.\nنیوتن: مقالۀ فوق‌العاده‌ای هست که سرمایه‌گذار خطرپذیر، متیو بال، پارسال دربارۀ متاورس نوشته است. شاید خوانده باشیدش، اما او از «تعامل‌پذیری بی‌سابقه» به‌عنوان یکی از ویژگی‌های تعیین‌کنندۀ متاورس حرف می‌زند. و ما امروز در زمانه‌ای زندگی می‌کنیم که بزرگ‌ترین پلتفرم‌های فناورانه به‌زحمت پذیرای تعامل‌اند؛ در بهترین حالت، این پلتفرم‌ها ممکن است به شما اجازه دهند اطلاعات تماس خود را به اشتراک بگذارید یا چند عکس برای کسی بفرستید. پس، از حرف‌هایتان این‌طور برمی‌آید که دارید خودتان را برای ساخت سیستم‌هایی آماده می‌کنید که بسیار تعامل‌پذیرتر از سیستم‌های فعلی‌مان هستند، دست‌کم تا جایی که به فیسبوک مربوط است.\nزاکربرگ: درست است. فکر می‌کنم این با مأموریت و جهان‌بینی ما هم‌راستا باشد. ما کلاً دنبال این نیستیم که به تعداد افراد کمتری خدمات بدهیم و درعوض پول بیشتری از آن‌ها بگیریم. مدل کسب‌وکار ما این نیست. ما اینجاییم که به هر تعداد ممکن از آدم‌ها خدمات بدهیم و در ارتباطاتشان به آن‌ها کمک کنیم. و عمدتاً وقتی که سیستم‌های اجتماعی می‌سازی، دوست داری که همه بتوانند جزئی از آن سیستم‌ها باشند. برای همین، ما می‌خواهیم که این سیستم‌ها تا حد امکان مقرون‌به‌صرفه باشند، می‌خواهیم آن‌ها را تا حد امکان همسو با هم بسازیم، و بخشی از این کار این است که مطمئن شویم همه‌چیز در همه‌جا، در پلتفرم‌های مختلف، قابل‌اجراست، که همه‌شان می‌توانند با هم حرف بزنند. راجع‌به چگونگی چنین کاری کلی مشکلات جدی وجود دارد. مشکل حریم خصوصی را خواهیم داشت، مشکل مالکیت معنوی هم هست.\nضمناً، به نظرم مقاله‌های متیو بال بی‌نظیرند، فکر می‌کنم او مقاله‌ای نُه‌بخشی دربارۀ بسیاری از جنبه‌های مختلف متاورس نوشته است، و من همه‌شان را به‌شدت به کسانی که سعی دارند دراین‌باره بیاموزند توصیه می‌کنم. اما به عقیدۀ من، گاهی ممکن است افراد کمی، ایدئال‌گرایانه، فرض را بر این بگیرند که متاورس باید به شیوۀ خاصی توسعه پیدا کند. فکر می‌کنم تصویری که متیو، برای مثال، از تعامل‌پذیری بسیار زیاد ارائه می‌دهد رؤیایی است که امیدوارم محقق شود. ولی به نظرم همان‌طور که در محاسبات مدرن هم شاهدیم، شرکت‌های مختلف در سمت‌وسوهای مختلف حرکت می‌کنند. بنابراین، از دید من، شکی نیست که در آینده با شرکت‌هایی مواجه خواهیم بود که بعضی‌شان سعی می‌کنند چیزهایی بسازند که به‌طرزی باورنکردنی انحصاری و مجزا از دیگران باشند، و بعضی دیگر تلاش می‌کنند که چیزهایی پذیراتر و تعامل‌پذیرتر بسازند.\nو من حتی بعید می‌دانم که موضوع بر سرِ پیروزی یکی بر دیگری باشد، یعنی موضوع این نیست که متن‌باز‌ها متن‌بسته‌ها را بُرده‌اند یا نه. در برهه‌های مختلف، چیزهای متعددی ساخته شده که بعضی‌شان بیشتر از بقیه در صنعت فناوری شناخته شده‌اند، ولی ما در ساخت نوع بازتر و تعامل‌پذیرتری مشارکت خواهیم کرد، و این تقریباً هدف ما در این حوزه است. اما حتی در مورد نحوۀ عملکرد همین نوعش هم سؤالات زیادی وجود دارد. آیا به این دلیل تعامل‌پذیر است که، درست مثل طراحی بسیاری از رمزارزهای امروزی، غیرمتمرکز است و بنابراین خبری از وابستگی مرکزی در آن نیست؟ آیا جدا از تعامل‌پذیری‌اش، نقاط کنترل متمرکزی هم ندارد؟ یا آیا تعامل‌پذیربودنش به‌خاطر وجود نهادهایی است که استانداردها را تعیین می‌کنند و امکان همکاری بسیاری از این تجربیات با یکدیگر را فراهم می‌کنند؟ به نظرم احتمالاً در این زمینه هم شاهد رویکردهای متعددی خواهید بود. بنابراین، این یکی از مهم‎ترین مباحثاز نظر چگونگیِ تکامل‌یافتنش خواهد بود.\nنیوتن: گمانم برای دو سؤال دیگر هم وقت دارم. یکی‌شان تا حدی به دردِ خوره‌های فناوری می‌خورد، اما می‌دانید، وقتی دربارۀ متاورس کتابی می‌خوانیم یا فیلمی می‌بینیم، این نکته که چنین فضاهایی تحت مالکیت سازمان‌های عظیمی هستند معمولاً دست‌مایۀ تمسخر قرار می‌گیرد. به نظر شما فضاهای عمومی و دولتی جایی در متاورس خواهند داشت؟ مکان‌هایی مثل، چه می‌دانم، کتابخانه و پارک؛ و آیا متاورس چیزی است که دولت‌ها، برای آنکه بعد از ساخته‌شدنش نقشی برای ایفاکردن در آن داشته باشند، باید از همین الان به فکر بیفتند؟\nزاکربرگ: یقیناً معتقدم که فضاهای عمومی باید وجود داشته باشند. به نظرم وجودشان برای داشتن جوامع سالم و محیطی سالم واجب است. و فکر می‌کنم چنین فضاهایی طیفی از فضاهای ساختۀ دولت یا تحت مدیریت دولت تا فضاهای غیرانتفاعی را در بر می‌گیرند، که حدس می‌زنم این فضاهای غیرانتفاعی عملاً خصوصی هستند اما، بدون آنکه درصدد کسب سود باشند، در جهت منافع عموم کار می‌کنند. پس، برای مثال، چیزهایی مثل ویکی‌پدیا را در نظر بگیرید که از نظر من واقعاً مثل یک کالای عمومی است، اگرچه توسط یک سازمان غیرانتفاعی اداره می‌شود، نه دولت.\nیکی از چیزهایی که زیاد درموردش فکر می‌کنم این است: درحال‌حاضر، مشکلات بزرگی در حوزۀ فناوری وجود دارد که اگر به ۵۰ سال پیش برمی‌گشتیم، دولت، البته اینجا اختصاصاً منظورم دولت آمریکاست، سرمایه‌گذاری هنگفتی رویشان می‌کرد. اما امروزه دیگر روش کار در این کشور عوض شده. درعوض، حالا چند غول فناوری۱۰ یا شرکت بزرگ داریم که بر روی ایجاد چنین زیرساختی سرمایه‌گذاری می‌کنند. و نمی‌دانم، شاید راه درستش همین باشد. از وقتی شبکۀ ۵G راه‌اندازی شده، برای کسب‌وکاری نوپا مشکل است که هزینۀ ده‌ها میلیارد دلاریِ زیرساخت آن را تأمین کند. بنابراین شرکت‌هایی مثل ورایزن۱۱، ای‌تی اند تی۱۲ و تی‌موبایل۱۳را داریم که این کار را انجام بدهند، و گمانم باید خیلی خوب باشد.\nاما کلی مشکل مهم دیگر هم در حوزۀ فناوری هست، [مثل] تعریف واقعیت افزوده و مجازی در این تصویر کلی‌ای که از متاورس داریم. فکر می‌کنم این مشکلی است که پژوهش دربارۀ آن نیازمند ده‌ها میلیارد دلار هزینه خواهد بود، اما درعوض ارزشی معادل صدها میلیارد دلار یا بیشتر را آزاد خواهد کرد. گمانم چیزهایی مثل اتومبیل‌های خودران را خواهیم داشت که به نظر می‌رسد کاملاً وابسته به هوش مصنوعی هستند، چراکه برای حل کامل مسئلۀ این خودروها، اول باید بسیاری از ابعاد متفاوت هوش مصنوعی حل‌وفصل شوند. پس، در بحث سرمایه‌گذاری، مشکل فراگیری وجود دارد. و همین‌طور در بحث بعضی از ابعاد اکتشافات فضایی. پژوهش دربارۀ بیماری‌ها هنوز هم یکی از حوزه‌هایی است که دولت ما در آن مشکل دارد.\nاما، مخصوصاً وقتی‌که، برای مثال، چین را می‌بینیم که مستقیماً سرمایه‌گذاری زیادی در این فضاها می‌کند نمی‌دانم که این نوع تأمین سرمایه به مرور زمان چطور پیش خواهد رفت. اما، در غیاب چنین سرمایه‌گذارانی، بله، من هم فکر می‌کنم که حضور فضاهای عمومی قسمت مفید جوامع متاورسی است. و پدیدآورندگان و توسعه‌دهندگانی با انگیزه‌های متفاوت حضور خواهند داشت. حتی در همین اینترنتِ همراه و اینترنتِ خانگی امروزی، افراد زیادی هستند که به انجام کارهای عام‌المنفعه علاقه دارند، حتی اگر برای این کار مستقیماً از دولت پولی هم دریافت نکنند. به نظرم قطعاً در متاورس هم بسیاری از این‌جور آدم‌ها را پیدا خواهید کرد.\nولی درست است، فکر می‌کنم این معضلی قدیمی است که ما، به‌عنوان جامعه، به سرمایۀ بسیار زیاد و متخصصان بسیار مستعد در حوزۀ این مسائل آینده‌نگرانه نیاز داریم تا بتوانیم در این فضاها پیشرُو و نوآور باشیم. به نظرم وقتی بخشی از این کمک از سمت دولت تأمین شود، فضا کمی متعادل‌تر شود، اما فکر می‌کنم بازار استارت‌آپ‌ها و جامعۀ نرم‌افزارهای متن‌باز و پدیدآورندگان نیز در این زمینه نقش پررنگی ایفا خواهند کرد.\nنیوتن: و سؤال آخر، اگر روزی موفق شدید متاورس بسازید، می‌شود حداقل همه‌اش را به کسی بدهید که معمای بازی در جست‌وجوی گنج۱۴ را حل کند؟\nزاکربرگ: ممنون از ارجاعت به «بازیکن شماره یک آماده».\nمنظورم این است که اینجا می‌خواهم ایراد کوچکی بگیرم؛ فکر نمی‌کنم، در آینده، مردم کاری را که شرکت‌های مستقل انجام می‌دهند متاورس بدانند. اگر روی‌هم‌رفته بتوانیم باموفقیت سیستمی بسازیم که تعامل‌پذیرتر باشد و در آن بشود بین مکان‌های مختلف دورنوردی کرد، امید می‌رود که متاورسی برای همه داشته باشیم و دیگر لازم نباشد که هر شرکتی برای خودش متاورس جداگانه‌ای داشته باشد. امیدواریم در آینده به جایی برسیم که پرسیدن دربارۀ متاورسِ اختصاصیِ هر شرکت، درست به اندازۀ پرسیدن دربارۀ اینترنت اختصاصی‌شان، مسخره به نظر برسد. بنابراین فقط خواستم کمی از مسیر آیندۀ متاورس را روشن کنم، اما درمورد … یادم رفت سؤالت چه بود.\nنیوتن: سؤالم شوخی بود. اما، مثل همیشه، چیزهای زیادی دراین‌باره هست که به‌شان فکر کنیم و ممنونم که آمدی و کمی از رؤیای متاورس را با ما در میان گذاشتی.\nزاکربرگ: می‌خواهم بگویم که متاورس موضوع جذابی است. قطعاً توجه زیادی به خودش جلب خواهد کرد، و به نظر من، قسمت عمده‌ای از دوران جدید تغییر و تحولات اینترنت پس از اینترنت همراه را به خود اختصاص خواهد داد. فکر می‌کنم یکی از مهم‌ترین دوره‌های شرکت خودمان را هم رقم خواهد زد. روی این نکته خیلی تأکید دارم. در هفده سال اخیر، تلاش زیادی کرده‌ایم تا اپلیکیشن‌های مختلفی برای ارتباطات مردم بسازیم که روش اصلی استفاده از آن‌ها تلفن‌های همراه بوده است. فکر می‌کنم اگر در این کار موفق شویم، از الان تا پنج سال دیگر، یا از الان تا هفت سال دیگر، به‌جای اینکه به‌عنوان شرکتی در حوزۀ اینترنت همراه شناخته شویم، مردم ما را در درجۀ اول به‌عنوان یک شرکت متاورس خواهند شناخت که کارش یک‌جورهایی کمک به خلق این نوع تجربیات است و به نظرم بسیار گسترش خواهد یافت.\nدر متاورس با هم وقت خواهید گذراند، و قادر خواهید بود حضور در کنار دیگران را واقعاً حس کنید، می‌توانید در آن به هر جور کاری برسید. مشاغل جدید و اشکال جدید سرگرمی ایجاد خواهد شد. چه بازی‌های ویدئویی باشد و چه بازی‌های پیچیده‌ای مثل همین در جست‌وجوی گنج که اشاره کردی، یا کلی راه‌های لذت‌بخش برای ورزش یا کنسرت، یا دور هم جمع‌شدن برای نمایش کمدی که درباره‌اش حرف زدیم. واقعاً فکر می‌کنم خروارها امکانات در متاورس هست، و به نظرم می‌توانیم طوری کار کنیم که فرصت‌های اقتصادی زیادی ایجاد شود که، در آن، میلیون‌ها نفر در سراسر جهان بتوانند به کارهای خلاقانۀ موردعلاقه‌شان بپردازند، تجربه خلق کنند یا محصولات مجازی، آثار هنری یا چیزهای دیگری بسازند که برایشان لذت‌بخش‌تر از هر شغل دیگری باشد که امروز فکر می‌کنند از پسش برمی‌آیند. بنابراین، بسیار چشم‌انتظار روزی هستم که در خلق دوران جدید اینترنت قدمی بردارم، و مطمئنم که سال‌ها بعد زیاد با هم درباره‌اش حرف خواهیم زد.\nنیوتن: حتماً. بی‌صبرانه منتظرم از مشکلات غیرمترقبه‌ای بنویسم که به‌خاطر متاورس سروکله‌شان پیدا می‌شود! حالا یک چیزهای خوبی هم می‌نویسم. مارک خیلی ممنون که به ورج‌کست آمدی.\nزاکربرگ: با کمال میل آمدم. بسیار خب. به امید گفت‌وگوی دوباره.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان          شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،       اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و       به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان          تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،    «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در  شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های  خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان  در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی  ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با  خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر  بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،    دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول  سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی  ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا  هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید  می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت  کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب گفت‌وگویی است با مارک زاکربرگ در تاریخ ۲۲ ژوئیۀ ۲۰۲۱ با عنوان «Mark in the Metaverse» در وب‌سایت ورج منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «مارک در متاورس» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ نسیم حسینی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.• کیسی نیوتن (Casey Newton) از همکاران وب‌سایت ورج است. او خبرنامه‌ای روزانه دربارۀ تکنولوژی با عنوان پلتفورمر را نیز منتشر می‌کند.\n [۱] Snow Crash[۲] teleportation[۳] community [۴] Ready Player Oneرمانی علمی‌تخیلی نوشتۀ ارنست کلاین است. وقایع این رمان در سال ۲۰۴۴ و در پی وصیت مخترع یک دنیای مجازی پیش از مرگش روی می‌دهد [مترجم].[۵] Infinite office[۶] بازی‌های AAA یا تریپل اِی توسط ناشری بزرگ و با بودجه‌ای هنگفت ساخته و منتشر می‌شوند [مترجم].[۷] ششم ژانویۀ ۲۰۲۱ روزی است که طرفداران ترامپ در اعتراض به نتیجۀ انتخابات به ساختمان کنگره حمله کردند [مترجم].[۸] به نظـریۀ توطئـه‌ای اشــاره دارد کـه بـر اســاس آن خزندگانی فرازمینی یا انسان‌های مارمولکی کنترل امور زمین را به دست داشته و از قدرت سیاسی برخوردارند [مترجم].[۹] کوتاه‌شدۀ عبارت extended reality به معنی واقعیت تعمیم‌یافته است [مترجم].[۱۰]  Big Tech عنوانی است که به پنج شرکت بزرگ دنیا در حوزۀ فناوری داده شده است، این شرکت‌ها عبارت‌اند از: آلفابت (گوگل)، آمازون، اپل، متا (فیسبوک) و مایکروسافت [مترجم].[۱۱] Verizonبزرگ‌ترین ارائه‌دهندۀ خدمات مخابراتی در آمریکا [مترجم].[۱۲] AT&Tشرکت مخابرات آمریکا [مترجم].[۱۳]  T-Mobile شرکتی مخابراتی در آمریکا [مترجم].[۱۴]  scavenger huntنوعی بازی سرگرم‌کننده است که شرکت‌کنندگان باید در آن اشیای مختلفی را پیدا کنند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653946.json b/train/540653946.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..696badad0ad2a3be9e7e7575642552ca1629f5d0
--- /dev/null
+++ b/train/540653946.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا فيسبوک می‌خواهد در متاورس زندگی کنيم؟",
+  "subtitle": "مارک زاکربرگ رؤیاهای بزرگی برای متاورس دارد",
+  "introduction": "فیس‌بوک مدتی پیش با تغییر نام خود به متا توجه چند میلیارد نفر از مخاطبانش را به مفهومی جلب کرد که شاید آیندۀ اینترنت امروزی باشد: متاورس. زاکربرگ در یک کنفرانس تلفنی دربارۀ آیندۀ شرکتش گفت: «پیش‌بینی می‌کنم که مردم از مرحله‌ای که ما را، اساساً، یک شرکت رسانۀ اجتماعی بدانند گذر خواهند کرد و به مرحله‌ای می‌رسند که ما را شرکتی متاورسی تلقی کنند». اما متاورس چیست و چرا این‌قدر به آن اهمیت می‌دهند؟",
+  "content": "کایل چایکا،نیویورکر — مارک زاکربرگ هفتۀ گذشته، در کنفرانس تلفنیِ گزارشِ درآمدهای فیسبوک، آیندۀ شرکتش را ترسیم کرد. بخش عمده‌ای از سود جاری فیسبوک را تبلیغات تأمین می‌کند و این شبکۀ اجتماعی درحال‌حاضر ماهیانه حدود سه میلیارد کاربر فعال دارد. اما تصویری که زاکربرگ از آینده ارائه داد نه بر تبلیغات استوار بود، نه بر بزرگ‌ترشدنِ کلیِ این شبکۀ اجتماعی، بلکه زاکربرگ گفت هدفش این است که فیسبوک به ایجاد «متاوِرس» کمک کند، متاورس -که شعار روز سیلیکون‌ولی است- تبدیل به مشغولیتی ذهنی شده است برای هر کسی که در تلاش است فناوری دهۀ آینده را پیش‌بینی کند و از آن منتفع شود. زاکربرگ گفت «پیش‌بینی می‌کنم که مردم از مرحله‌ای که ما را اساساً یک شرکت رسانۀ اجتماعی بدانند گذر خواهند کرد و به مرحله‌ای می‌رسند که ما را شرکتی متاورسی تلقی کنند». این گفتۀ زاکربرگ محور مهمی در اطلاع‌رسانی دربارۀ این غول رسانه‌های اجتماعی بود، خصوصاً با توجه به این واقعیت که معنای دقیق متاورس، و آنچه از زندگی دیجیتال در آینده خبر می‌دهد، اصلاً روشن نیست. زاکربرگ، در این مکالمۀ تلفنی، تعریف خاص خودش را ارائه می‌دهد. زاکربرگ می‌گوید متاورس «محیطی مجازی است که در آن می‌توانید، در کنار افراد دیگر، در فضاهای دیجیتال حضور داشته باشید، اینترنتِ جسمیت‌یافته‌ای که بیش از آنکه صرفاً نگاهش کنید داخلش هستید. به باور ما، متاورس جانشین اینترنت موبایل خواهد شد».درست مثل اصطلاح «فضای سایبر»۱ که توسط داستان‌نویسی به نام ویلیام گیبسون ابداع شد، عبارت «متاورس» هم خاستگاه ادبی دارد. نیل اِستیوِنسن رمانی دارد به نام اسنو کرش۲ که در سال ۱۹۹۲ نوشته شده است. در این رمان، قهرمان داستان که هیرو نام دارد، و قبلاً برنامه‌نویس و رانندۀ تحویل پیتزا در پادآرمانشهر لس‌آنجلس بوده است، خود را در متاورس غرق می‌کند، «جهانی ساختۀ رایانه، که رایانه‌اش آن را روی عینک مخصوصش می‌‌اندازد و در هدفونش پمپاژ می‌کند». این جهان پای ثابت دنیای داستانی این کتاب است، جنبه‌ای آشنا از زندگی شخصیت‌ها که، به‌نرمی، بین قلمرو فیزیکی و قلمرو مجازی جابه‌جا می‌شود.متاورس استیونسن روی زمینی تاریک و زیر آسمانی تیره‌وتار، مثل شب‌های بی‌پایان لاس‌وگاس، از «استریت»۳ تشکیل شده، خیابانی بی‌دروپیکر که، در آن، ساختمان‌ها و علامت‌ها «نرم‌افزارهای مختلفی را که توسط شرکت‌های مهم طراحی شده‌اند» به نمایش می‌گذارند. همۀ این شرکت‌ها به نهادی، معروف به «گروه پروتکل چندرسانه‌ای جهانی»، در ازایِ سهمشان از املاک دیجیتال پول می‌پردازند. کاربران همچنین برای راه‌های دسترسی هم پول می‌دهند. کسانی که فقط از پسِ پایانه‌های عمومی ارزان‌تر برمی‌آیند، در متاورس، به‌صورت هاشورِ سیاه‌وسفید نشان داده می‌شوند.\nمتاورس خیالی استیونسون احتمالاً آن‌قدرها هم از آنچه شرکت‌های فناوری امروزی در حال توسعه‌اش هستند دور نیست. تصور کنید، مانند هیرو، عینکی به چشم بزنید (که شاید تولید آکیولسِ متعلق به فیسبوک باشد)، یک آواتار مجازی سه‌بعدی را کنترل کنید و گشتی در ویترین‌ مغازه‌های مجازی بزنید، این‌ها همگی معادلِ متاورسیِ پلتفرم‌های مختلفی مانند اینستاگرام (که در مالکیت فیسبوک است)، نت‌فلیکس، یا بازی ویدئویی «ماین‌کرفت» هستند. ممکن است با دوستانتان در طبیعت مجازی دور هم جمع شوید و دسته‌جمعی در سینمای مجازی واحدی فیلم تماشا کنید. زاکربرگ می‌گوید «اساساً شما قادر خواهید بود هر کاری را که امروز در اینترنت انجام می‌دهید، در کنار برخی کارها، مانند رقصیدن، که در اینترنتِ امروز معنایی ندارند انجام بدهید». در آینده، ما در فیسبوک قدم می‌زنیم، در فیسبوک لباس می‌پوشیم، در فیسبوک مهمانی‌های مجازی برگزار می‌کنیم، یا در قلمروی دیجیتالی فیسبوک، مِلک می‌خریم. هر فعالیتی در آنچه زمانی دنیای واقعی می‌پنداشتیم معادلی در متاورس پیدا خواهد کرد، و حاضران این امکان را دارند که برای انجام آنلاینِ آن فعالیت‌ها پول بپردازند. به گفتۀ زاکربرگ، «کالاهای دیجیتال و سازندگان آن‌ها بسیار غول‌پیکر خواهند شد».این تغییر رویه همین حالا هم آغاز شده است، البته نه در قلمرو زاکربرگ. بازی ویدئوییِ «زندگی دوم»۴ که در سال ۲۰۰۳ توسط «لیندن‌لب» منتشر شد دنیایی مجازی خلق کرد که کاربرانِ آن می‌توانستند در آن بگردند، برای خودشان ساختمان بسازند، یا برحسب دلار آمریکا یا پول رایجِ بازی، یعنی «دلار لیندن»، زمین بخرند. «روبلوکس»، بازی ویدئوییِ کودکانه‌ای که در سال ۲۰۰۶ منتشر شد، اخیراً به دنیای مسحورکننده‌ای تحول یافته که، در آن، بازیکنان می‌توانند خودشان چیزهایی بسازند و بفروشند، از لباس‌های آواتاری گرفته تا تجربیات تعاملی خودشان. روبلوکس، به‌جای آنکه فقط بازی واحدی باشد، به پلتفرمی برای چندین بازی تبدیل شد. «فورتنایت»، محصول ۲۰۱۷، از یک بازی آنلاین و رایگانِ بُکُش‌بُکُشِ چند‌نفره به فضای پیچیده‌تری بدل شد که بازیکنان می‌توانند با همکاری هم ساختمان بسازند یا در کنسرت و باقی رویدادهای زندۀ درون بازی شرکت کنند (آریانا گرانده به‌تازگی اعلام کرد به‌زودی در این فضا کنسرت مجازی اجرا خواهد کرد). بازیکنان فورتنایت «اسکین‌های» آواتاری و حرکات یا ژست‌های شخصی‌سازی‌شده‌ای را می‌خرند که آواتارشان می‌تواند اجرا کند -شاید به خاطر همین باشد که زاکربرگ به رقصیدن اشاره می‌کند. اگر فقط یک شرکت وجود داشته باشد که برای کسب منفعت از متاورس آمادگی دارد، شرکتِ سازندۀ فورتنایت، یعنی «اپیک‌گیمز»، است که هم دارای بازار فروش بازی است و هم به فروش موتور بازی‌سازیِ آنریل‌انجین می‌پردازد – آنریل‌انجین یک نرم‌افزار طراحی سه‌بعدی است که در جای‌جایِ صنعت بازی‌سازی و پخش آنلاینِ آثار پرجاذبه‌ای مثل سریال تلویزیونی «مندلورین»۵   که برگرفته از «جنگ ستارگان» است مورداستفاده قرار می‌گیرد. این شرکت آوریلِ امسال اعلام کرد برای تقویت «بینش متاورسی‌اش» به یک میلیارد دلار تأمین سرمایه نیاز دارد.\nقرار نیست هیچ شرکتی به‌تنهایی مالک یا اداره‌کنندۀ متاورس باشد، بااین‌حال ایجاد یکپارچگی در آن نیازمند همکاری است. دارایی‌هایی که شخص در متاورس کسب می‌کند، به‌طور نظری، قابل‌انتقال هستند. حتی می‌شود آن‌ها را بین پلتفرم‌هایی که به شرکت‌های مختلف تعلق دارند جابه‌جا کرد. این همگام‌سازی ممکن است توسط فناوری بلاک‌چین، مانند رمزارزها و توکن‌های غیرقابل‌معاوضه۶، امکان‌پذیر شود که با ثبت و نگهداری تغییرناپذیر سوابقشان شناخته می‌شوند. اگر از جامعۀ آنلاین بورد ایپ یات کلاب یک آواتارِ ان‌اف‌تی خریده باشید، فورتنایت، به‌لحاظ نظری، می‌تواند مالکیت شما را بر بلاک‌چین اعتبارسنجی کند و سپس به شما اجازه دهد از آن آواتار در دنیای بازی استفاده کنید. همین آواتار می‌تواند در روبلوکس هم ظاهر شود. آن‌طور که زاکربرگ در کنفرانس گزارش درآمد گفت، حوزه‌های گوناگون قرار است «هم‌کنش‌پذیری» داشته باشند و با پیوستن به یکدیگر متاورس فرضی گسترده‌تری را شکل دهند، همان‌طور که همۀ سایت‌های تحت وب، بدون سلسله‌مراتب، در پروتکل اینترنتِ باز حاضرند.\nمتاورس بینشی فناورانه و خوش‌بینانه ارائه می‌دهد از آینده‌ای که، در آن، فرهنگ می‌تواند هم‌زمان در تمام قالب‌ها وجود داشته باشد. مالکیت معنوی -عبارتی که به‌طور روزافزون برای هر نوع محصول نوآورانه به کار می‌رود- را می‌توان، به‌طور یک‌جا، بین فیلم‌ها، بازی‌های ویدئویی و محیط‌های واقعیت مجازی جابه‌جا کرد. این امکان وسوسه‌برانگیزی برای تولیدکنندگان مشترکِ فرهنگ است که از مالکیت معنوی‌شان -در هر جایی که باشد- سود می‌برند. گروه شخصیت‌های مارولِ داستان‌های ابرقهرمانی دیزنی همین حالا هم به «جهان سینمایی» پهلو می‌زند، پس چرا آن را هم‌زمان در همۀ پلتفرم‌های ممکن منتشر نکنیم؟ متیو بال، سرمایه‌گذار حامی متاورس، سال گذشته در مقاله‌ای تأثیرگذار نوشت که در فورتنایت «می‌توانید، به معنای واقعی کلمه، لباس یکی از شخصیت‌های مارول را در شهر گاتهام بپوشید، و هم‌زمان با کسانی که لباس‌های مجوزدار لیگ ملی فوتبال را پوشیده‌اند تعامل داشته باشید». (اینکه این چقدر برایتان خوشایند باشند بستگی به این دارد که تا چه حد معتاد لوگوها باشید). در آینده، ساخته‌های خودِ کاربران ممکن است به همین نوع انتقال‌پذیری و سودآوری دست پیدا کنند و مجالی فراهم کنند تا ایده‌های هواداران با ایده‌های مارول رقابت کند، درست همان‌طور که بلاگ‌ها، که آدم‌ها مطالبشان را خودشان در آن منتشر می‌کنند، زمانی اوضاع روزنامه‌ها را در هم ریختند.\nبااین‌حال، اگر بخواهیم بر اساس راهبرد رشد فیسبوک طی دهۀ اخیر قضاوت کنیم، زاکربرگ به تبدیل‌کردن شرکتش به یک متاورس چندپلتفرمی راضی نخواهد شد. این شرکت، به همان ترتیبی که پلتفرم‌ رسانه‌های اجتماعیِ کوچک‌تر را خرید، در خود بلعید و از میدان به‌در کرد تا چیزی شبیه به انحصار بسازد، ممکن است بخواهد تمام فضایی را که کاربران در آن اقامت دارند در دست بگیرد تا بتواند از آن‌ها اجاره دریافت کند. فیسبوک، به‌راستی، ممکن است املاکی مجازی بسازد که کسب‌وکارهای کوچک آنلاین باید برای فروش محصول خود آن‌ها را اجاره کنند، یا فضایی برای جلسات درون بازی بسازد که، در آن، برخورداری از آواتاری چشمگیر و گران‌قیمت عامل مهمی برای شبکه‌سازی باشد، چیزی شبیه به انتخاب پس‌زمینۀ پرزرق‌وبرق در اپلیکیشن زوم. زندگی فیزیکی ما همین حالا هم آن‌قدر با فیسبوک و دیگر متعلقاتش اشباع شده است که فیسبوک باید برای نسخه‌های مجازی زندگی ما ساختارهای جدیدی بسازد و، سپس، بر همان‌ها هم مسلط شود تا به توسعۀ خود ادامه دهد.\nاظهارنظرهای زاکربرگ نسخۀ دیگری از زندگی آنلاین را به خاطرم آورد، یک بازی و فضای اجتماعی به نام «نئوپِتس». نئوپتس در سال ۱۹۹۹ شروع به کار کرد. یادم است وقتی مدرسۀ راهنمایی می‌رفتم، آن را بازی می‌کردم و راهبردهای آن را با دوستانم رد و بدل می‌کردم. در این بازی، بازیکن باید از موجودات دیجیتالی کوچکی مراقبت کند، به آن‌ها غذا بدهد و تیمارشان کند و، با «نئوپوینت» که از طریق انجام فعالیت‌هایی درون بازی کسب می‌کند، لوازم موردنیازشان را بخرد. داشتن پروفایل پُروپیمان در این بازی، هرچند از خوره‌بودنمان حکایت می‌کرد، مایۀ غرورمان بود و به‌نوعی با آن خودی نشان می‌دادیم. بااین‌حال، در آنچه فیسبوک از متاورس در نظرمان مجسم می‌کند، خودِ شما نئوپت هستید و فعالیت‌هایی که درون این بازی انجام می‌دهید می‌تواند بر همۀ ابعادی از زندگی که قبلاً دست فیسبوک به آن‌ها رسیده، مثل شغل، روابط شخصی و سیاست، تأثیر بگذارد. در بینش زاکربرگ، نئوپوینت‌ها تبدیل به دلار فیسبوک می‌شوند و فقط در این پلتفرم قابل‌استفاده‌اند. نمایش خودمان در فضای آنلاین به انتخابی بدل می‌شود که محدود به گزینه‌هایی است که فیسبوک در اختیارمان می‌گذارد. جهان مجازی‌ای سر برمی‌آورد که آبی و خاکستری است. این جهان هرچه درگیرکننده‌تر باشد، گریز از آن ناممکن‌تر می‌شود، مانند محتوای همه‌جانبۀ رسانه‌های اجتماعی با تمام مسائل مربوط به آن.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                  شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و        سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از  ۱۰۰    منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و  وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان                  تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،       «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن       پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی       از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار    می‌گیرند،    بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی    سریع‌تر به      مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان         در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه    اینترنتی      ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما    می‌توانید با      خرید  اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴     شماره)،   علاوه بر       بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری    مانند ارسال  رایگان،         دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و    دریافت کدهای تخفیف در   طول      سال   برخوردار شوید.  فصلنامه      برای   مشترکان زودتر از توزیع  عمومی      ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که      فصلنامه   آسیب ببیند بدون  هیچ شرط  یا     هزینۀ اضافی  آن را تعویض       خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت  بخواهید      می‌توانید اشتراکتان را   لغو   کنید  و  مابقی    مبلغ   پرداختی  را  دریافت     کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب در تاریخ ۵ اوت ۲۰۲۱ با عنوان «Facebook Wants Us to Live in the Metaverse» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «چرا فیسبوک می‌خواهد در متاورس زندگی کنیم؟» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی ترجمه و منتشر شده است. با ترجمۀ  نسیم حسینی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۳ فروردین ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.•• کایل چایکا (Kyle Chayka) نویسنده‌ای آمریکایی است که در نیویورک زندگی می‌کند و سال‌هاست دربارۀ سبک زندگی مینیمال تحقیق می‌کند. نوشته‌های او در بسیاری از مطبوعات معتبر مانند نیویورک‌ تایمز، ونیتی‌فر، گاردین و دیگر جاها به انتشار رسیده است.\n  cyberspace [۱]  [۲]  Snow Crash: این تعبیر اصطلاحاً برای موقعیتی استفاده می‌شود که کامپیوتر هنگ می‌کند و تصویر روی مانیتور ثابت می‌شود [مترجم].  the Street [۳]    Second Life [۴]    The Mandalorian [۵]    Non-fungible token (NFT) [۶]\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653949.json b/train/540653949.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..86d5996289d98c9081ceb45a6fa5001ff31f848d
--- /dev/null
+++ b/train/540653949.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "پيش به‌سوی متاورس",
+  "subtitle": "محل تلاقی رمزارزها، بازی‌ها و سرمایه‌داری",
+  "introduction": "برای اینکه بفهمیم چرا زاکربرگ معتقد است «متاورس» رؤیای بعدی است، باید به ماجرای جوانانی توجه کنیم که  به کار در وال‌استریت و دانشکدۀ پزشکی پشت کرده‌اند و بخت خود را در دنیای بازی‌های رایانه‌ای و رمزارزها جست‌وجو می‌کنند. آنچه آن‌ها انجام می‌دهند پیش‌نمایشی از آینده است: میدانگاهی برخط که در آن «امور مالی غیرمتمرکز» حکم می‌راند و ‌رمزارزها و بازی‌های رایانه‌ای با هم ادغام می‌شوند.",
+  "content": "چارلی ولز و میزیرلنا اگکولفوپولو، بلومبرگ— برای اینکه بفهمید چرا مارک زاکربرگ معتقد است «متاورس» مرز بعدی است، به ماجرای سم پیوریفوی توجه کنید، جوانی ۲۷ساله و دارای مدرک دکترای شیمی از دانشگاه کلمبیا که، در اوج همه‌گیری کرونا، کارش را در شرکت گُلدمن ساکس رها کرد و اکنون، با انجام بازی‌های رایانه‌ای، بخت خود را در دنیای رمزارزها جست‌وجو می‌کند.\nاو دَه‌ها نفر را از مکزیک تا فیلیپین گرد آورده تا «انجمنی» را تحت هدایت «کاپیتان» پیوریفوی شکل دهد و، در ازای این کار، هزینه‌های لازم را برای ورود به بازی اَکسی اینفینیتی پرداخت می‌کند. در این بازی، بازیکنان «معجون عشق ملایم» جمع‌آوری می‌کنند، ژتونی دیجیتالی که می‌توان آن را با پول واقعی معاوضه کرد.\nمتاورس در رؤیاهای زاکربرگ جایی است که در آن  همه به واقعیتی مجازی وصل‌اند، می‌توانند دورنوردی۱ کنند، صرفاً با فکرکردن به چیزها باعث رخ‌دادنشان شوند و، به‌طور کارآمدی، از محدودیت‌های دنیای مادی عبور کنند و وارد دنیایی جدید و دیجیتالی شوند. ولی خود زاکربرگ هم اذعان دارد که این رؤیا هنوز «خیلی خام است».\nاما آنچه پیوریفوی و انجمنش دارند در اَکسی انجام می‌دهند پیش‌نمایشی از آینده است. این چیزی شبیه به سایر آثار نیست، نه شبیه فیلم علمی‌تخیلی، ماجرایی و پادآرمان‌شهری استیون اسپیلبرگ به نام «بازیکن شمارۀ یک آماده»۲ که بر اساس کتاب ارنست کلاین‌ ساخته شده و نه حتی شبیه اسنو کرَش۳ که نیل استیونسن آن را نوشت و اصطلاح «متاورس» را در آن ابداع کرد، بلکه اَکسی میدانی برخط است که در آن «امور مالی غیرمتمرکز» یا دی‌فای۴ حکم می‌راند -‌رمزارزها، فناوری زنجیرۀ بلوکی۵، ژتون‌های غیرقابل‌معاوضه (ان‌اف‌تی)۶ و بازی‌های رایانه‌ای را با هم ادغام می‌کند.ولی دنیا پر از خطر است و به‌هیچ‌وجه نوع‌دوستانه نیست. سرمایه‌گذاران و بانکداران در مورد آیندۀ رمزارزها اختلاف‌نظر دارند، ولی آنچه می‌دانند این است که قیمت‌ها به‌شدت نوسان دارد. گرچه بیت‌کوین، اتریوم و برخی دیگر از رمزارزها به‌طور روزافزونی در وال‌استریت مقبولیت پیدا می‌کنند، جهان پر شده از میم‌کوین‌های۷ ناآزموده‌ای که روزبه‌روز به تعدادشان افزوده می‌شود -‌بعضی‌هایشان به قدری بی‌اعتبارند که به آشغال‌کوین۸ معروف شده‌اند.\nبه‌خاطر مشکلات فنی و نوسانات ناگهانی قیمت‌ها هیچ تضمینی وجود ندارد که این ژتون‌ها را بتوان به پول نقد تبدیل کرد و، در دنیای رمزارزها، قربانی کلاهبرداری‌شدن تبدیل به نوعی مناسکِ گذار شده است. سرمایه‌گذاران ثروتمند که جرئت ریسک دارند باکی از این موضوع ندارند، ولی بقیه، ازجمله سرمایه‌گذاران در مناطق در حال توسعه، در برابرش آسیب‌پذیر هستند.\nبمب اَکسی اینفینیتیاَکسی -که پیش‌قراول این روند روبه‌رشد «گیم‌فای»۹است- تا کنون توانسته به حجم معاملات بیش از ۲.۵ میلیارد دلار دست پیدا کند. چند رقیب دیگر نیز که می‌کوشند با وعدۀ رمزارزْ بازیکنان را به سمت خود بکشند، در حال کسب محبوبیت هستند. سرمایه‌گذاران خطرپذیر و صندوق‌های پوشش ریسک نیز به‌دنبال سرمایه‌گذاری در این معدن طلای جدید هستند. پیش‌بینی آن‌ها این است که میلیاردها نفر به طمع کسب ژتون‌های دیجیتالی به تیراندازی، له‌کردن، کشیدن صفحه و کُشتن روی خواهند آورد.\nاَکسی چندان شبیه به بازی‌های واقع‌گرایانه‌ نیست، بلکه بازی استراتژیک ساده‌ای است با محوریت چند شخصیت شبیه به پوکمون که می‌جنگند و تولیدمثل می‌کنند. آنچه آن را متمایز می‌کند این است که برنده‌شدن، علاوه‌بر ستاره و قلب و شکلات، چیزی به بازیکنان می‌دهد که دست‌کم به‌لحاظ نظری ارزشمندتر است: معجون عشق ملایم.\nامکان پول‌درآوردن با بازی باعث شده زندگی برخی از بازیکنان دگرگون شود. بسیاری از آن‌ها در فیلیپین هستند، جایی که همه‌گیری کرونا خیلی‌ها را بیکار کرده و باعث محبوبیت این بازی شده است. آنجا، دلار و ژتون‌‌های دیجیتال بسیار ارزشمندند، دست‌کم وقتی قیمتشان بالاست.\nنمی‌توان مشخص کرد که دقیقاً چند نفر به‌خاطر پول بازی می‌کنند، اما همۀ شواهد به نفع چنین برداشتی است. یکی از نشانه‌ها رابطۀ بین بازی و کیف پول دیجیتالی است، حساب‌هایی که افراد برای دریافت و ذخیرۀ رمزارز از آن‌ها استفاده می‌کنند. به گزارش دپ‌رادار، بنگاهی که داده‌های مربوط به امور مالی غیرمتمرکز را ردگیری می‌کند، تا مارس گذشته، در اکوسیستم زنجیرۀ بلوکی، حدود ۵۱ هزار کیف‌ پول فعال روزانه به قراردادهای مربوط به بازی متصل بودند. سه ماه بعد، این عدد به ۳۵۹هزار و ۲۸۴ رسید، یعنی ۵۹۹ درصد افزایش.\nبازی‌هایی مثل اَکسی نشان می‌دهند چرا غول‌های فناوری دارند به مفهوم متاورس جذب می‌شوند: متاورس و احتمالاتش این قابلیت را دارد که نه‌تنها نحوۀ کارکردن، کسب درآمد، و خرج‌کردنِ ما را وارونه کند، بلکه می‌تواند روش‌های اساسی زندگی، برنامه‌ریزی و گذراندن زندگی را نیز دستخوش تغییر کنند. خلاصۀ کلام، آن‌ها نوید این را می‌دهند که نحوۀ عملکرد سرمایه‌داری را دگرگون کنند.\nآریانا سیمپسون، شریک مدیریتی در بنگاه سرمایه‌گذاری خطرپذیر آندرسن هورویتز است که در اسکای ماویس، استودیوی ویتنامی سازندۀ اَکسی، سرمایه‌گذاری کرده است. او می‌نویسد «اَکسی تجسم‌بخش نسل جدیدی از بازی‌هاست، جایی که سازندگان بازی از جایگاه ترس عمل نمی‌کنند، بلکه به‌عنوان اقتصاد بازار باز و آزاد عمل می‌کنند. اهمیت این برای آیندۀ بازی‌ها و اینترنتی که ما می‌شناسیم بیش از چیزی است که تصور می‌کنید».\nچیزی که سیمپسون به آن اشاره می‌کند فراتر از این واقعیت است که بازیکنان اَکسی می‌توانند رمزارز به دست آورند. اَکسی نشان می‌دهد یکی از ستون‌های اصلی متاورس، یعنی ژتون‌های غیرقابل‌معاوضه، چگونه عمل می‌کنند و چرا هر کسی دوست دارد به آن‌ها دست پیدا کند.\nژتون‌های غیرقابل‌معاوضه (ان‌اف‌تی‌ها) مدارک دیجیتالی هستند که مایملک شما را در قلمروِ برخط اثبات می‌کنند. بعضی از آن‌ها به قیمت‌های چندمیلیون‌دلاری فروخته شده‌اند، ولی بیشترشان ارزش اقتصادی مشخص و قیمت بالایی ندارند. همین اواخر، یک ان‌اف‌تی به قیمت بیش از ۵۰۰ میلیون دلار فروخته شد، ولی بعداً معلوم شد اصلاً فروخته نشده است. بیشتر آمریکایی‌ها نسبت به این مسائل سردرگم هستند.\nمجموعۀ ان‌اف‌تیدر اَکسی که بخشی از متاورس است، بازیکنان باید، قبل از بازی، ان‌اف‌تی‌ای به‌شکل هیولاهای قطره‌شکلی به نام اَکسی‌ بخرند، هرچند این ویژگی اکنون حالتی ابتدایی دارد. هر اَکسی حدود ۳۰۰ دلار قیمت دارد که با اتریوم، دومین رمزارز پس از بیت‌کوین، پرداخت می‌شود. برای ورود به بازی، حداقل سه اَکسی موردنیاز است. به عبارت دیگر، برای شروع بازی باید حدود هزار دلار بدهید، بدون اینکه هیچ ضمانتی برای موفقیت وجود داشته باشد.\nنتیجه: اَکسی بدل به باارزش‌ترین مجموعۀ ان‌اف‌تی‌ شده است.\nچنین عددورقم‌هایی گوش ثروتمندان را تیز کرده است. در ماه مۀ سال گذشته، مارک کوبان و الکسی اوهانیان، هم‌بنیان‌گذار ردیت، در اسکای ماویس سرمایه‌گذاری کردند. جاستین سان، مدیرعامل بیت‌تورنت و بنیان‌گذار بنیاد ترون، بودجه‌ای ۳۰۰ میلیون دلاری به «بازی کن تا پول دربیاوری» و گیم‌فای اختصاص داده است. و اندرسن هورویتز، که اسکای ماویس را سه میلیارد دلار ارزش‌گذاری کرده است، اخیراً تأمین مالی سری بی آن را به مبلغ حدوداً ۱۵۰ میلیون دلار برعهده گرفته است.\nنکتۀ قابل‌ذکر در مورد ان‌اف‌تی‌ها در گیم‌فای این است که آن‌ها صرفاً فایل‌های دیجیتالی نیستند، بلکه کار می‌کنند، با سایر ان‌اف‌تی‌ها تعامل می‌کنند و در گذر زمان می‌توانند باارزش‌تر شوند. این‌گونه:\nتصور کنید می‌توانستید با بازی‌کردن ماریوکارت پول به دست آورید. ماریوکارت سری بازی‌های بی‌انتهای شرکت نینتندو است که روایت فرعی بازی سوپرماریو است، بازی‌ای که به دوران قبل از اینترنت برمی‌گردد. لازم نبود حتماً خوب بازی کنید یا ۲۴ساعته پای بازی باشید، چون در این آزمایش ذهنی می‌توانستید تا هروقت که بخواهید ماریو باشید. می‌توانستید ماریو باشید، چون مالک او بودید.\nازآنجاکه ماریوی شما یک ان‌اف‌تی است، امکان ندارد کسی بتواند آن را کپی کند. فقط و فقط شما مالک او هستید. و چون مالک ماریو هستید، ماشینتان در بازی هم همیشه بهتر و سریع‌تر از ماشین بقیۀ چهره‌های آشنای سرزمین قارچ ازجمله لوئیجی، تود و پرنسس هلوست. پس راه برایتان باز است که پول دیجیتالی سرزمین -‌فرض کنید اسمش ماریوکوین است‌- را به دست آورید.\nبا توجه به اقتصاد بازار، شاید مجبور باشید بابت ان‌اف‌تی ماریو پول بیشتری بپردازید تا مثلاً ان‌اف‌تی [پرنسس] هلو، ولی با آن پول بیشتری هم به دست می‌آورید چون اینجا، در سرزمین قارچ، ماریو سریع‌ترین بازیکن است. وقتی از بازی بیرون می‌روید و زندگی عادی‌تان را پیش می‌گیرید هنوز هم مالک ماریو هستید. وقتی دوباره بازی می‌کنید، ماریو آنجا منتظر شماست. منتظر است تا ماریوکوین بیشتری برایتان به ارمغان بیاورد.\nاگر دوست داشته باشید می‌توانید ماریو را به بازیکن دیگری بفروشید. اگر با او درست بازی کرده باشید، ارزشش نسبت به زمانی که او را خریدید بیشتر شده است. شاید نشان داده باشید که ماریو چقدر می‌تواند سودآور باشد. شاید آدم‌های بیشتری بخواهند ماریوکارت بازی کنند. شاید همه در شبکه‌های اجتماعی راجع به ماریوکوین صحبت کرده باشند و همین باعث بالارفتن ارزش آن شده باشد.\nبه‌طور خلاصه، این همان فضایی است که مبلغان گیم‌فای سعی دارند ایجاد کنند.\n الکساندر لئونارد لارسن، هم‌بنیان‌گذار اَکسی، می‌گوید «بازیکنان به معنای واقعی می‌توانند مالک اجزای بازی شوند و ببینند چقدر این اجزا نادر هستند. و این خیلی واقعی‌تر از زمانی است که می‌بینید کسی، در خیابان، کیف لویی ویتون انداخته است، چون نمی‌توانید تشخیص دهید این کیف اصل است یا جعلی. و این شک با دنیای امروز تناسب دارد، چون همه‌چیز در این دنیا جعلی است. آنچه زنجیرۀ بلوکی به همراه می‌آورد اعتماد است و این به دارایی‌های دیجیتال نیز تسری می‌یابد».\nتغییر در بازی‌هاسال‌هاست که بازیکنانی همچون پیوریفوی به بزرگانِ صنعتِ ۱۷۵میلیارد دلاری [بازی‌های رایانه‌ای]، شامل سونی، نینتندو، تنسنت و مایکروسافت، پول می‌دهند تا در قلمروهای دیجیتال آن‌ها بازی کنند. آن‌ها دیده‌اند که نتیجۀ تلاش‌هایشان -آن ستاره‌ها و قلب‌های به‌دست‌آمده و مراحل گذرانده‌شده‌- به‌محض پایان بازی دود می‌شوند و به هوا می‌روند. آن‌ها چیزی بیشتر می‌خواهند، چیزی نزدیک‌تر به سرمایه‌داری، با مالکیت خصوصی ابزار تولید، کارِ مزدی، و مبادلۀ داوطلبانه.\nپیوریفوی در این نظم نوین جهانی شبیه به یک بانکدار است. او انجمنش را حول شخصیتش -که واقعاً سرمایه‌دار۱۰ نام دارد‌- شکل داده است.اعضای این انجمن در توییچ ملاقات می‌کنند، شبکه‌ای شبیه به یوتیوب برای بازی‌های رایانه‌ای با امکاناتی همچون پخش زنده و گفت‌وگو.\nازآنجاکه ان‌اف‌تی‌های اَکسی بسیار گران هستند، پیوریفوی بازیکنان سراسر جهان را «بورسیه» می‌کند. ان‌اف‌تی‌ها مال او هستند، ولی اعضای انجمنش می‌توانند با آن‌ها بازی کنند تا رمزارز بیشتری به دست آورند. سپس پیوریفوی درآمد را بین بازیکنان تقسیم می‌کند.\nکارلوس انریکه سیرا آلمارزِ ۲۴ساله همین تابستان اَکسی را کشف کرده و می‌گوید دانشکدۀ پزشکی را به امید ثروتمند‌شدن در گیم‌فای رها کرده است.\nآلمارز، با نام کاربری استیل والکریز، در حال پیشرفت در اقتصاد اَکسی است. او از «بورسیۀ» یقه‌آبی به «مدیر» یقه‌سفید یا «ماد» ترقی کرده است. او، علاوه‌بر چند ساعت بازی در طول روز، تکالیف مدیریتی هم انجام می‌دهد.کاپیتان یکی از سرمایه‌داران سخاوتمند اَکسی است: او سود را پنجاه‌پنجاه تقسیم می‌کند. آلمارز می‌گوید حامیان مالیِ حریص‌تر فقط ۱۰ درصد به بورسیه‌ها می‌دهند. او در ماه سپتامبر ۷۰۰ دلار (دلار واقعی) به دست آورده که مقدار قابل‌توجهی در [شهر] سیوداد دل کارمِن به شمار می‌رود و از مجموع درآمد پدر و مادرش بیشتر است. او می‌گوید پدر و مادرش هنوز با انصرافش از رشتۀ پزشکی کنار نیامده‌‌اند، ولی وقتی پای این میزان پول در میان باشد نمی‌توانند حرفی بزنند.\nدر یکی از پخش زنده‌های اخیر «سرمایه‌دار»، در پنجشنبه‌شب‌، کاپیتان در حال ساماندهی کارکنانش است. یکی از اعضای انجمن به نام فوردِکس داردپدر می‌شود.\nپیوریفوی با شعف می‌گوید «رفیق، این خیلی باحاله! این اولین بچۀ جمع ماست!».\nدفعۀ بعد، یکشنبه‌شب رأس ساعت ۹، کاپیتان برمی‌گردد. او می‌گوید سازندۀ یک بازی رمزارزی دیگر اخیراً توییت کرده است که اَکسی شبیه به ترفند پانزی۱۱ است، چیزی که حتی طرفداران بازی را هم به فکر واداشته است. (اَکسی متهم به هیچ خلافی نشده است).\nاستیل والکیری می‌گوید «اوه، چه ماجرایی!».\nولی هرچه باشد، به نظر نمی‌رسد کسی اهمیتی به این موضوع بدهد. یکی دیگر از اعضای انجمن می‌گوید «من حتی از پدرم پول بیشتری درمی‌آورم. او خیال می‌کرد دارم دزدی یا کلاهبرداری می‌کنم».\nپیوریفوی می‌خندد و می‌گوید «رفیق، این عالیه!». بحث به انتظارات والدین، بن‌بست‌های شغلی، و ابتذال زندگی در دنیای واقعی کشیده می‌شود -‌دیدگاه متاورسیِ آدم‌های بیست‌سی‌ساله که، در آن، امیدِ یک نسل به پخش زنده‌ای در توییچ منجر شده است، پخش زنده‌ای که در آن راجع به بازی با هدف کسب درآمد صحبت می‌شود و دانشجوی انصرافی پزشکی برندۀ معجون ملایم عشق می‌شود.\nکاپیتان می‌گوید «موضوع این است که کار در مک‌دونالد واقعاً چه چیزی به شما می‌دهد؟ مثلاً اگر، به‌جای بازی، بروید در مک‌دونالد کار کنید، چه مهارت‌هایی به رزومه‌تان اضافه می‌شود؟».\nاَکسی تنها یک قلمرو در دنیای روبه‌رشدِ رمزارزهاست. در کریپتوبلیدز، سرزمین میانۀ مجازی، بازیکنان می‌توانند با قلع‌وقمع‌کردن هیولاها ژتونِ مهارت به دست آورند. در زِدران، بازیکنانْ اسب مسابقه‌ایِ دیجیتال پرورش می‌دهند و با آن مسابقه می‌دهند. ایلوویوم «بر سرِ راهِ شکار و گرفتن موجودات الهه‌مانند، نوید سفر به چشم‌انداز وسیع و متنوعی را می‌دهد».\nرمزژتون‌هاهمچنان که اَکسی بازیکنان را اغوا می‌کند، ژتون دیگری در بازی به نام اَکسی اینفینیتی شارد (AXS) در حال اوج‌گیری است. با اینکه برخی از رمزکوین‌های محبوب‌تر ارزش خود را از دست داده‌اند، ارزش AXS از ۳.۲۲ دلار در ژوئن به ۱۳۶ دلار رسیده است.\nالبته بازیکنان، خصوصاً آن‌هایی که در کشورهای درحال‌توسعه سکونت دارند، از این رشد آگاه‌اند. اتاق‌های گفت‌وگو پُر است از قصۀ کسانی که با کمک اَکسی توانسته‌اند در دوران کرونا زندگی‌شان را بگذرانند یا حتی به اندازه‌ای پول درآورند که با آن خانه بخرند.\nدر فیلیپین، جایی که اَکسی بسیار محبوب شده است، رد بانتیلو، پس از اینکه کارش را به‌عنوان مربی بدنسازی از دست داد، به اَکسی روی آورد. همسرش که پرستار بود به دلیل اینکه احساس خطر می‌کرد از کارش استعفا داد و او نیز اکنون به بازی اَکسی مشغول است.\nبانتیلو که ۳۴ساله است توانسته سرمایۀ اولیه و کوچکی را به ۱۳۰ هزار ژتون اَکسی بدل کند. او توانسته بیمۀ سلامت بخرد و امیدوار است بتواند به‌قدریپول درآورد که خانه‌اش در بولاکان -که در شمال مانیلا واقع است‌- را نوسازی کند. او اکنون از ۲۸ بورسیۀ خودش حمایت مالی می‌کند.\nلیانا دیوسو هم چنین رؤیایی دارد. او بورسیۀکاپیتـان اسـت و خـارج از استـان لاگونـای فیلیپیـن زندگی می‌کند.\nاو می‌گوید «می‌خواهم مایۀ برکت دیگران باشم».\nاَکسی اینفینیتی از رمزارزهای AXS و SLP استفاده می‌کند که مبتنی بر اتریوم هستند.\nمبلغان رمزارزها به شما می‌گویند برکت از آنِ وفاداران است. شریانش سینگ، مدیر بخش ان‌اف‌تی‌ها و بازی در وبگاه پُلیگان، می‌گوید شرکت‌های بزرگِ بازی‌سازی صحنه را زیرنظر دارند. پیش‌بینی او این است که گذر به حالت «بازی کن تا پول دربیاوری» آرام و دشوار، ولی «اجتناب‌ناپذیر» خواهد بود.\nسینگ در مورد بزرگان دنیای بازی می‌گوید «آن‌ها نمی‌توانند آنچه را که می‌دانند رها کنند و سوار کشتی کاملاً جدیدی شوند. آن‌ها نمی‌خواهند اعصاب کاربران را خرد کنند».\nموانع بی‌شماری وجود دارد. توماس اولسن، شریک بِین‌اند‌کو، می‌گوید توسعه‌دهندگان بازی در تلاش‌اند تا قابلیت‌های «مشتری‌ات را بشناس» را در خود پرورش دهند، شبیه به همان کاری که بانک‌ها برای تشخیص پول غیرقانونی می‌کنند. در دنیای رمزارزها هم بازیگرانِ بد حضور دارند، ولی دنیای مالی در حال حرکت به‌سوی فناوری‌هایی شبیه به زنجیرۀ بلوکی است.\nاولسن پیش‌بینی می‌کند «دَه، بیست، یا سی سال دیگر، همۀ اموال ژتونی می‌شود. همۀ حقوقِ صاحبان سهام و اوراق قرضه بر روی یک سکوی دارایی‌های دیجیتال خواهد بود، سکویی که امروز، آزمایش رمزارزها در حال ساختنش است».\nارز مجازینیک کنایپر هم اکنون جزئی از آزمایش است. شرکت او در حال انتشار بازی‌ای به نام کریپتوریدرز است، بازی‌ای که خودش آن را «دنیای وارکرفت» برای ان‌اف‌تی‌‌ها می‌نامد. او تیمی دَه‌نفره و حدود ۱۸۰۰ بازیکن دارد. اوایل، آن‌ها شخصیت‌های ان‌اف‌تی را به قیمت هر عدد ۴۵ دلار می‌فروختند. در عرض سه ماه، قیمت این ان‌اف‌تی‌ها به ۶۸۰ دلار رسید.\nکنایپرِ ۳۱ساله، به‌درستی، «مدیر رشد» نام گرفته است. ولی آیا رشد افسارگسیخته در دنیای مجازی هم، شبیه به دنیای واقعی، می‌تواند موجب دردسر ‌شود؟ اقتصادِ تنظیم‌شدۀ سکند لایف -دنیایی مجازی که از سال ۲۰۰۳ در دسترس است و به دوران پیش از ان‌اف‌تی‌ها برمی‌گردد‌- بیشتر جنبۀ سرگرمی دارد تا سودرسانی. ارز مجازی آن، یعنی دلارِ لیندن، در مقایسه با بالاوپایین‌های رمزارزها بسیار باثبات است.\nکنایپر می‌گوید «چالش حقیقی این است که بازی متعادلی بسازیم». اگر خیلی از بازیکنان پول دیجیتال زیادی به دست آورند، می‌توانند اقتصاد بازی را خراب کنند. چه می‌شود اگر فردا میلیون‌ها نفر بخواهند اَکسی بازی کنند یا، بنا به هر دلیلی، معجون عشق ملایم که بازیکنان ساعت‌ها، روزها، هفته‌ها، و ماه‌ها به دنبالش می‌گردند ناگهان سقوط کند؟\nدر این حالت، مشکلات دنیای مجازیِ بازیکنان به‌سرعت واقعی می‌شود. کنایپر می‌گوید اقتصاددانانِ آیندۀ متاورس باید، مثل اقتصاددانان واقعیِ ما، مدیریت کار را برعهده بگیرند. پیش‌بینی او این است که «فارغ‌التحصیلان رشتۀ اقتصاد به استخدام بازی‌های ان‌اف‌تی در خواهند آمد».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و      به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،   «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا   در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:•این مطلب را چارلی ولز و میزیرلنا اگکولفوپولو نوشته و در تاریخ ۳۰ اکتبر ۲۰۲۱ با عنوان «Into the Metaverse: Where Crypto, Gaming and Capitalism Collide» در وب‌سایت بلومبرگ منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «پیش به‌سوی متاورس» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدحسن شریفیان منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۱ تیر ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.•• چارلـی ولــز (Charlie Wells) و میـزیـرلنـا اگکـولفـوپـولـو (Misyrlena Egkolfopoulou) خبرنگار بلومبرگ هستند.\n[۱] Teleport  به انتقال ماده از یک نقطه به نقطۀ دیگر می‌گویند که بدون عبور از فضای فیزیکی مابین آن‌ها صورت بگیرد [ویکی‌پدیا].[۲] Ready Player One[۳] Snow Crash[۴]  Decentralized Finance or DeFi[۵]  blockchain[۶]  Non-fungible tokens[۷]  Meme coins[۸]  Shit coins[۹] GameFi ترکیبی از دو واژۀ «بازی (game)» و «امور مالی (finance)» است [مترجم].[۱۰]  Das Kapitalist[۱۱] Ponzi scheme ترفند پانزی یک عملیات سرمایه‌گذاریِ کلاه‌بردارانه است. در این ترفند به سرمایه‌گذاران سودهایی برگردانده می‌شود که، به شیوه‌ای غیرعادی، از بهره‌های متعارف بالاترند. البته این سود از پول سرمایه‌گذاران بعدی تأمین می‌شود و شرکت یا فرد دریافت‌کنندۀ سرمایه نیازی به انجام کار اقتصادی با پول دریافتی ندارد [ویکی‌پدیا].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653950.json b/train/540653950.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0d050bd57e9f2a0180c6ff684b81715e3344306d
--- /dev/null
+++ b/train/540653950.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "می‌خواهم دخترم در متاورسی بهتر زندگی کند",
+  "subtitle": "متاورس می‌تواند دنیای زیبایی باشد، اما اگر مهار نشود، واقعیت را بیش‌ازپیش پاره‌پاره خواهد کرد",
+  "introduction": "مدیر ارشد تکنولوژی یک شرکت مشهور نرم افزار، با اینکه مشتاق تحقق رؤیای متاورس است اما دربارۀ آینده نگرانی‌هایی دارد. او می‌گوید: فرض کنید سال ۲۰۳۰ است. من و دخترم، با عینک‌های واقعیت افزوده‌مان مشغول قدم‌زدنیم که مرد بی‌خانمانی را می‌بینیم که جلوی مغازه گدایی می‌کند. الگوریتمی آن مرد را برای کودکان نامناسب تشخیص می‌دهد و، با ایجاد تصویر گرافیکی، به وضع او سروسامان می‌دهد.اگر دختر من در دنیای خودش هیچ بی‌خانمانی نبیند، چه چیزی می‌تواند باعث شود دربارۀ مسائل اجتماعی مثل بی‌خانمانی سؤال بپرسد و با کسانی که در آن وضع‌اند همدلی کند؟",
+  "content": "دارن شو، وایرد —  سال ۲۰۳۰ است، یک عصر آرام تابستانی. من و دختر شانزده‌ساله‌ام، درحالی‌که با عینک‌های واقعیت افزوده‌مان به ستاره‌ها نگاه می‌کنیم، قدم‌زنان خیابان محله‌مان را پایین می‌رویم. بالای سرمان آسمان باشکوهِ شب صاف و بی‌ابر است؛ اطلاعاتی دربارۀ ستاره‌های دوردست که بهشکل صور فلکی‌، ازجمله اسب بالدار یا پگاسوس، گِرد هم نشسته‌اند به این آسمان اضافه شده است. از قضا من در کلاس‌هایم از افسانۀ پگاسوس برای آموزش درس‌هایی از زندگی استفاده می‌کنم. لحظۀ زیبایی است.\nکمی بعد، از مقابل حصاری چوبی می‌گذریم که روی آن انواع و اقسام توهین و ناسزا ردیف شده است. من آن دیوارنویس‌ها را از پشت عینکم می‌بینم اما دخترم، که عینکش تنظیم‌شده تا محتواهای نامناسب را فیلتر کند، نه؛ و درنتیجه، متوجه هم نمی‌شود که چرا چهرۀ افراد دور و برش با دیدن آن دیوار در هم می‌رود.\nمن از امکان آن تجربۀ اول (آسمان شب و ستاره‌ها) هیجان‌زده می‌شوم، اما نگران بخش دوم ماجرا هستم. قدردانم که می‌توانم دختر نوجوانم را از برخورد با محتوایی ناپسند حفظ کنم، اما این را هم می‌فهمم که مهم است بتوانیم با هم دراین‌باره حرف بزنیم که چرا بعضی کلمات و کارها به دیگران آسیب می‌زنند. اگر بچه‌ها هیچ‌وقت با چنین کلمات و کارهایی روبه‌رو نشوند، نمی‌توان چنین مکالمه‌ای داشت.ما به قدم‌زدن ادامه می‌دهیم و مرد جوان بی‌خانمانی را می‌بینیم که جلوی مغازه گدایی می‌کند. اینجا نقش کنترلی که والدین باید انجام دهند بغرنج‌تر می‌شود.\nبه‌طور ناخواسته یا بر اساس طرحی برنامه‌ریزی‌شده، الگوریتمی دمرافتادگی آن مرد روی پیاده‌رو، لباس پاره و نوشتۀ درخواست پولش را برای کودکان نامناسب تشخیص می‌دهد و، با ایجاد تصویر گرافیکی، به وضع ظاهر و دور و بر او سروسامان می‌دهد تا بی‌خطر شود. شاید جایگزین‌کردن و مهندسی تجربه‌های ما از دنیا دور از ذهن به نظر برسد، اما سال‌هاست مدام در حال آموختن دربارۀ اثر سوگیری‌های الگوریتمیک مشابهی هستیم که چیزهایی را که در فضای مجازی نشانمان داده می‌شود ویرایش می‌کند.\nاگر دختر من در دنیای خودش هیچ بی‌خانمانی نبیند، چه چیزی می‌تواند باعث شود دربارۀ مسائل نگران‌کنندۀ اجتماعی مثل بی‌خانمانی سؤال بپرسد و با کسانی که در آن وضع‌اند همدلی کند؟ چه می‌شود اگر دیگران، آن‌ها که جهانی «ایدئال‌شده» را ترجیح می‌دهند، هم همین تنظیمات را در عینک واقعیت مجازی‌شان انتخاب کنند؟ اگر تعداد زیادی از مردم از شرایط واقعی جامعه بی‌خبر باشند، چطور می‌توانیم راجع به این مشکلات و چالش‌ها گفت‌وگوهایی ثمربخش داشته باشیم؟\nما، بیش از آنچه فکرش را بکنید، به روبه‌روشدن با این دست مسائل اخلاقی نزدیکیم. امروز فیسبوک دیدگاه مارک زاکربرگ را دنبال می‌کند، دیدگاهی که قصد دارد فیسبوک را از یک شرکت رسانۀ اجتماعی به «شرکت متاورس» تبدیل کند -شمّه‌ای از شکل و شمایل احتمالی متاورس را با اتاق کارهایی که حسی از حضور و آواتار اختصاصی ایجاد می‌کنند دیده‌ایم. پاره‌پاره‌شدن رسانه و مسئلۀ اتاق‌های پژواک همین الان هم واقعیت مشترک ما را خرد و متلاشی کرده است. متاورس، اگر مهار نشود، می‌تواند همه‌چیز را بدتر کند. طولی نخواهد کشید که هریک از ما بتواند کاملاً در دنیایی زندگی کند که برای قامت شخصیت و علایق و ذائقۀ خودش دوخته شده است. این وضعیت می‌تواند تجارب مشترک ما را بیش‌از‌پیش فرسوده کند و ارتباط معنادار بین انسان‌ها را دشوارتر کند.\nتجربه‌های جمعی عنصری ضروری از توانایی ما برای ارتباط و مشارکت است. بسیاری از مرزبندی‌هایی که امروز می‌بینیم محصول واقعیت‌های دیجیتالی است که، مثل دستگاه چوب‌خردکن، الوارهای یک‌تکه را به تراشه‌های‌ چوب تبدیل می‌کند. وقتی ما انسان‌ها با مشکلات یکسانی روبه‌رو نباشیم، سخت است که دور هم جمع شویم تا راه‌حل پیدا کنیم یا با دیگران همدلی کنیم. مسئلۀ حباب‌های فیلتر۱ درنهایت همان مسئلۀ همدلی است.\nواقعیت این است که امروز هم، وقتی آنلاین هستیم، در تعداد واقعیت‌هایی نزدیک به بی‌نهایت زندگی می‌کنیم. چند ثانیه پس از اینکه شروع به گشت‌زدن در اینترنت می‌کنیم، تجربیات وب ما با هم متفاوت می‌شود. بسته به اینکه چه کسی هستیم، کجا زندگی می‌کنیم و چه محتوایی مصرف می‌کنیم چیزهای بسیار متفاوتی می‌بینیم. آن چیزهایی که دوست داریم، دوباره و دوباره در شکل‌های مختلف برایمان ظاهر می‌شوند و هر مورد پُرکِشش‌تر از مورد پیش است. دستِ‌آخر زندگی آنلاین ما دنیایی است که کاملاً مال خودمان است و این می‌تواند منجر به جهان‌بینی‌هایی گزینشی و خود‌تقویتگر -و به‌این‌ترتیب، به‌وجودآمدن واقعیت‌های جایگزین- شود.نه‌تنها بسیاری از ما (اگر نه اکثرمان) همچنان تقلا می‌کنیم واقعیت و مجاز را از هم متمایز کنیم، معمولاً متوجه نمی‌شویم این تجربه‌ها بسیار تحت‌تأثیر کنشگرانی بیرونی‌اند که دستورجلسه و برنامه‌ای مشخص دارند، چه این تجربه یک چیز دم‌دستی مثل فروختن محصولی تازه باشد، چه عملی شرورانه مثل شکل‌دادن به عقاید سیاسی و کاشتن بذر تفرقه. متاورس این سازوکار را به مراودات دنیای واقعی هم سرایت می‌دهد.\nبارها و بارها دیده‌ایم که وقتی شرکت‌ها دارند تکنولوژی تازه‌ای را توسعه می‌دهند، معمولاً امکان به‌وجودآمدن خصومت‌ها را در نظر نمی‌گیرند. ما شاهد این اتفاق در تولید و توسعۀ دوربین اتاق کودک، هوش مصنوعی و البته پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی بوده‌ایم. متاورس هم از این قاعده مستثنا نیست. دشوار نیست عده‌ای کنشگر نابکار را تصور کنیم که مستقیماً محتوای افراط‌‌گرایانه یا مسموم به متاورس تزریق می‌کنند.\nمی‌توانید با نگاه‌کردن به دنیاهای دیجیتالی امروزی تصوری از شکل و شمایل این‌گونه حملات پیدا کنید. مثلاً در بازی روبلاکس۲ کنشگران بدی را دیده‌ایم که پایه‌گذار تجربۀ دیجیتال فاشیستی شده و به نژادی خاص یا معتقدان به باوری مشخص حمله کرده‌اند. متاورس هم در همین ردیف است، می‌تواند کنشگران متعصبی داشته باشد که تجربه‌های کاربران را با پرخاشگری‌های خُرد نامحسوس، به‌قصد حذف، تمسخر، رسواکردن یا زورگویی به آن‌ها، مهندسی می‌کنند. آن‌ها روش‌های زیاد و ساده‌ای برای این کار دارند: می‌توانند آدم‌هایی ساختگی بسازند که مدام فرد مورد نظر را نادیده می‌گیرد، یا می‌توانند لحظه‌های آزاردهندۀ زندگی‌اش را مدام به یادش بیاورند، یا اتفاقی که وحشتش را دارد (مثل حملۀ سگ) چندین و چند بار سرش بیاورند.\nبه علت طبیعت متاورس، امکان دارد کسانی که این نوع حمله‌ها را تجربه می‌کنند در تجربۀ خود کاملاً تنها باشند -و در این شرایط است که این بار تجربه را «زندگی» خواهند کرد، نه اینکه منفعلانه آن را مصرف کنند. تشخیص بین اینکه چه چیز واقعی است و چه چیز مجازی به‌غایت چالش‌برانگیز خواهد شد. در دنیایی که بیشتر چیزها ساختگی است، چه چیزی مجازی است؟ وقتی مرزهای میان واقعیت و مجاز کمرنگ و نامشخص است، آدم‌ها چطور می‌توانند تصمیماتی آگاهانه بگیرند؟ همین که مراودات حضوری کاملاً آنلاین شوند، سرباززدن از انواع اکوسیستم‌های افراطی‌گری و اطلاعات جعلی، که در سال‌های اخیر رواج بیشتری پیدا کرده‌اند، دشوارتر هم خواهد شد.\nمن همچنان مشتاق دیدن تحقق رؤیای متاورس هستم. محقق‌ساختن متاورس به‌شکل درست نیازمند ساخت ابزارهای مناسب و چهارچوب‌هایی امنیتی است تا مطمئن شویم هم امن است هم منصفانه. اگرچه پژوهش دراین‌باره هنوز نوپا است، فعلاً راه‌هایی هست که می‌توانیم در پیش بگیریم.\nیک اینکه می‌توان آنچه را تیم پژوهشی من در فضای حریم خصوصی انجام داده است به عاریه گرفت. ما برای اینکه کمک کنیم آدم‌ها واقعیت‌های آنلاین تجربه‌شده توسط دیگران را ببینند ابزاری ایجاد کردیم که برای هر کاربر هزاران مرورگر جایگزین را فراهم می‌آورد و، در هر مورد، برای آن‌ها پرسوناژی ایجاد می‌کند. ما، با فراهم‌آوردن همۀ این تفاوت‌ها برای هر پرسوناژ، کمک می‌کنیم کاربران ببینند که چطور دنیا دائماً و به‌تدریج توسط کاربران پیرامونشان تغییرشکل می‌یابد. همین‌که به کاربران نشان دادیم تجربه‌شان چقدر محدود است کافی بود تا فیلترینگ شناختی‌شان تغییر کند.\nمی‌توانیم در متاورس هم چیزی مشابه را پیاده کنیم؛ می‌توان اشاره و نشانه‌ای اضافه کرد که اگر کسی در حال تجربۀ چیزی است که اساساً متفاوت است با آنچه دیگران تجربه می‌کنند، این مطلب را به او اعلام کند. مثلاً اگر دختر من بیلبوردی با تصویر مربوط به مُد و فشن می‌بیند که آن تصویر به‌منظور تغییر فرم بدن مدل‌ها ویرایش و ادیت شده، من و دخترم بتوانیم هردومان برچسبی ببینیم که می‌گوید داریم چیز متفاوتی می‌بینیم و علت اینکه این تصویر برای ما تغییر یافته چیست. این کار به مردم این توان را می‌دهد که در تجربیات دیگران سهیم شوند. به‌جای اینکه به مردم عینک‌هایی با فیلتر ‌گل‌وبلبل بدهیم تا فقط دنیایی به‌دقت گُزیده و چیده‌شده را ببینند، می‌توانیم زمانی‌که قرار است چیزی را با هم ببینند به آن‌ها دید اشعۀ ایکسی بدهیم، و این به‌نوبۀ خود به تحکیم همدلی و ارتباط کمک می‌کند.\nراه دیگر، احتمالاً، برای اجرایی‌شدن نیازمند پژوهش بیشتری است: ساختن یک «میدان عمومی» واقعی در متاورس. به‌‌جای سواکردن همه بر اساس ذائقه‌های فردی‌شان، می‌توانیم فضای واحد مشترکی بیافرینیم که به‌طرز اثبات‌پذیری برای همه یکسان باشد. درون این فضا، وقتی دو نفر از چیزی عکس می‌گیرند، عکس‎ها لحظۀ واحدی را ثبت خواهند کرد -فیلتری در کار نخواهد بود. این مفهوم می‌تواند شکل‌های بسیاری به خود بگیرد، اما اصل آن این است که پشتیبان‌هایی برای اعتماد به واقعیت وجود خواهند داشت که ما را گرد هم آورند. این پشتیبان‌ها می‌تواند شامل پلتفرم زیربنای متاورس هم بشود و برای هم‌ترازکردن واقعیت انسان‌ها و کنترل صحت و منطقی‌بودن اطلاعات لازم است، چیزی مشابه روشی که امروز می‌توان با آن اعتماد کرد پلتفرم‌های اپ‌استور اجازه‌های دسترسی برنامه را درست و دقیق به مخاطب نشان می‌دهند. شما می توانید از پشتیبان‌های اعتماد استفاده کنید تا مطمئن شوید کسی که با او صحبت می‌کنید بالای ۱۸ سال دارد، دوستتان همان چشم‌اندازی را می‌بیند که شما می‌بینید، و اینکه او دوست شما است نه هوش مصنوعی. این پشتیبان‌ها این امکان را برای همه فراهم می‌کنند که شاهد واقعیتی یکسان باشند.\nمن با وجود این انواع تازۀ چهارچوب‌های امنیت سایبری، محتاطانه، نسبت به متاورس و قول‌هایش برای تغییر و تجدید جنس جامعۀ ما خوشبینم. آرزو دارم که روزی بتوانم همراه با دخترم سری به بازی‌های المپیک بزنم و چند دقیقه بعد بروم سراغ جلسه‌ای «حضوری». به‌هرحال، همۀ ما شخصاً شاهد بوده‌ایم که وقتی برای تکنولوژی‌ها و پلتفرم‌ها و دستگاه‌هایی که خودمان می‌سازیم حفاظ و حائلی نمی‌گذاریم، چه اتفاقی می‌افتد و صدالبته که نمی‌خواهیم همان اشتباه را تکرار کنیم، به‌خصوص که این بار آن دستگاه خود ماییم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                               شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و      فلسفه،       تاریخ  و         سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و  ادبیات و     هنر  است  که     از بیش  از   ۱۰۰    منبع    معتبر و         به‌روز      انتخاب     می‌شوند.     مجلات و    وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان                               تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»،      «تنهایی»،               «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»،      «فرزندآوری» و   نظایر   آن           پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در         فصلنامه      منتشر   می‌شوند و  سپس   بخشی        از آن‌ها  به‌مرور    در      شبکه‌های          اجتماعی و سایت      قرار      می‌گیرند،        بنابراین  یکی از    مزیت‌های     خرید   فصلنامه      دسترسی       سریع‌تر    به       مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان                      در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و        فروشگاه          اینترنتی      ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌   فروش      می‌رسد      اما   شما      می‌توانید با      خرید  اشتراک         سالانۀ     فصلنامۀ  ترجمان   (شامل  ۴       شماره)،   علاوه بر          بهره‌مندی از     تخفیف       نقدی،  از   مزایای  دیگری     مانند ارسال     رایگان،             دریافت کتاب   الکترونیک         به‌عنوان هدیه و        دریافت کدهای  تخفیف    در   طول        سال    برخوردار   شوید.    فصلنامه        برای    مشترکان    زودتر از توزیع    عمومی       ارسال      می‌شود و    در   صورتی‌که          فصلنامه   آسیب ببیند   بدون  هیچ    شرط  یا        هزینۀ  اضافی  آن را     تعویض       خواهیم   کرد.      ضمناً  هر  وقت   بخواهید         می‌توانید     اشتراکتان را   لغو   کنید    و    مابقی      مبلغ    پرداختی   را   دریافت         کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها: • این مطلب را دارن شو نوشته و در تاریخ۲ سپتامبر  ۲۰۲۱ با عنوان «I Want My Daughter to Live in a Better Metaverse» در وب‌سایت وایرد منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «می‌خواهم دخترم در متاورسی بهتر زندگی کند» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ حسنی سهرابی‌فر منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۷ خرداد ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.•• دارن شو (Darren Shou) مدیر ارشد تکنولوژی در شرکت نورتون لایف لاک است.\n[۱] filter bubbles وضعیتی است که بر اثر نتایج جست‌وجوی شخصی‌سازی‌شده در اینترنت پدید می‌آید. در این حالتْ الگوریتمِ وبگاه آنچه را که کاربر انتظار دیدنش را دارد حدس می‌زند و نتایج دلخواهش را به‌طور گزینشی نمایش می‌دهد. درنتیجه، کاربر در حباب‌هایی محبوس می‌شود که به‌لحاظ فرهنگی و ایدئولوژیک با سلیقه و ذائقۀ او هم‌خوانی دارند و امکان مواجهه با نتایجی را که با دیدگاه‌های او مغایرند از دست می‌دهد [ویکی‌پدیا].[۲]  Roblox یک پلتفرم ساخت بازی آنلاین چند‌نفره است که در سال ۲۰۰۶ منتشر شد. روبلاکس به کاربران اجازه می‌دهد بازی‌های خودشان را طراحی کنند و آن‌ها را با دیگر بازیکنان به اشتراک بگذارند و چندنفره بازی کنند. این پلتفرم میزبان بازی‌های شبکۀ اجتماعی است [ویکی‌پدیا].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653951.json b/train/540653951.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ebd3550e0a08b7c53c704af8eae709294e872699
--- /dev/null
+++ b/train/540653951.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مغزِ عاشق",
+  "subtitle": "هلن فیشر مهم‌ترین یافته‌هایش دربارۀ عشق و رابطۀ جنسی را شرح می‌دهد",
+  "introduction": "هلن فیشر، احتمالاً بیش از هر انسان‌شناس زیستیِ دیگری، تصور ما را دربارۀ خودمان عوض کرده است. او عمیق‌ترین و انتزاعی‌ترین احساساتمان را با هورمون‌ها و عصب‌هایمان پیوند زده و دم به دم، یادآوری کرده که انسان‌ها، قبل از هر چیز دیگر، موجوداتی زیستی هستند. تحقیقات او دربارۀ عشق که به کمک علوم عصب‌شناختی انجام شده است، بر نیازِ وجودی ما انسان‌ها به تشکیلِ پیوندهای احساسیِ دونفره و عمیقی تأکید دارد که لازمۀ تداوم نسل بشر بوده است.",
+  "content": "کوین برگر، نوتیلوس — نخستین بار در ۲۰۱۵ بود که هلن فیشر در نوتیلوس نوشت؛ مقاله‌ای با عنوان «آمیزشِ برنامه‌ریزی‌نشده می‌تواند ازدواج‌ها در امریکا را بهتر کند». از آن زمان تاکنون، با این انسان‌شناسِ زیستی بارها مصاحبه کرده‌ایم و مشتاق بودیم تا دیدگاهش را بشنویم دربارۀ این ریسمان‌ها که ما را به هم می‌پیوندد و روحمان را می‌فرساید. فیشر در سال ۱۹۹۲ با کتاب آناتومی عشق۱ در علم عامه‌پسند به شهرت رسید. او در این کتاب کوشید تکامل عشق را از پیشاتاریخ تا عصر علوم اعصاب‌شناختی پی بگیرد. او چندین کتاب دیگر هم نوشته، از جمله چرا او؟۲ فیشر اکنون پژوهشگر ارشد مؤسسۀ کینسی و مشاور ارشدِ علمی وب‌سایت مَچ۳ است.\nپژوهش‌های فیشر به مقالات و کتاب‌های بسیاری دربارۀ علم عشق و آمیزش راه یافته است، از جمله داروهای عشق۴، کتاب برانگیزانندۀ جدیدی که برایان دی. ارل و جولین ساولسکو نوشته‌اند و همین هفته در نوتیلوس معرفی شد. به‌ندرت پیش می‌آید که چیزی دربارۀ عشق و آمیزش در نوتیلوس بنویسیم، اما از آرای او چیزی نگوییم. نظرهای او در این مطلب، بیانگر نکات کلیدی اندیشه‌هایش دربارۀ زیست‌شناسیِ عشق و آمیزش است، و غالباً خلاف‌آمدِ عادت و تعجب‌برانگیزند. آن‌ها محصول مصاحبه‌های من با اوست که ذیل عناوینی کوتاه ارائه می‌شوند.\nدکتر، من عاشقتم\nبا استفاده از اف‌ام‌آر‌آی از یک‌صد نفر که دیوانه‌وار عاشق بودند اسکن مغزی گرفتیم. پی بردیم کسانی که هشت ماه از عاشق‌شدنشان می‌گذرد، فعالیت‌های زیادی در آن مناطق از مغز دارند که با احساسات شدید عشق رمانتیک پیوند دارد. کسانی که مدت زیادتری را دیوانه‌وار عاشق بودند -از هشت تا ۱۷ ماه- فعالیت دیگری در آن منطقه از مغز را نشان می‌دادند که با احساسات دلبستگی عمیق پیوند دارد. این به‌روشنی نشان می‌داد که مغز می‌تواند به سادگی و سرعت، سرمستانه و دیوانه‌وار، عاشق شود، اما ایجادِ احساسِ دلبستگیِ عمیق زمان می‌برد. عشق رمانتیک شبیه یک گربه خفته است: هر لحظه ممکن است بیدار شود. اما دلبستگی -آن احساسِ عشقِ کیهانی، عمیق و بی‌پایاب به شخصی دیگر- زمان می‌برد.\nیکی از بحث‌های طولانی‌مدت در علم این بوده است که «آیا فقط ساختارهای کلی و در مرتبۀ بعدی، محیط شماست که می‌گوید ’اوه! این احساس عشق رمانتیک است، و آن احساس چیزی است که هنگام دوست‌داشتنِ شکلات داری؟‘ یا مناطق خاصی در مغز برای تفکیک این احساسات وجود دارد؟» هر دو درست است. تحت شرایط خاصی، فرهنگتان به شما می‌گوید قرار است چگونه یک واکنش را تفسیر کنید، و درعین‌حال این نوعی پاسخ مغزی کلی است. تحت شرایط دیگری، قرار نیست این مسئله فرهنگی باشد، بلکه یک سازوکار داروینی است که بخشی خاص از مغز را همراه با ساختارهای مغزی پایه فعال می‌کند، نظام مغزیِ بسیار فردی‌شده‌ای که به دلایل بسیار مشخصی تکامل یافته است.\nیکی از شگفت‌انگیزترین لحظات برای ما مطالعۀ کسانی بود که صرع داشتند. آن‌ها مغزی باز داشتند و هر بار که منطقۀ خاصی از هسته‌های دم‌دار، که بخشی از نظام «خواستن» است، تحریک الکترودی می‌شد، بیمار روی خود را برمی‌گرداند و می‌گفت: دکتر، من عاشقتم. بنابراین، مناطق خاصی در مغز هست که ظاهراً ملازمۀ مستقیمی با عواطف خاص دارند. می‌دانیم که نورن‌های آینه‌ای با همدلی پیوند دارند. می‌دانیم یک منطقه از مغز با انطباق اجتماعی پیوند دارد. می‌دانیم برخی از مناطق مغز با مهارت‌های ریاضی پیوند دارند.\n\nتعهدِ سبک\nسه نظام مغزی مجزا برای جفت‌گیری و تولیدمثل در ما تکامل یافته است: رانۀ آمیزش، احساسِ عشق رمانتیک و احساسِ دلبستگیِ عمیق. در کل، انسان‌ها تمایل دارند ابتدا عاشقِ کسی شوند و به‌کندی دلبستگی عمیق به او پیدا کنند. اما ممکن است در محیط کار با کسانی آشنا شوید، بیاموزید به آن‌ها احترام بگذارید، خوش‌طبعی آن‌ها را بچشید، و کم‌کم حس عمیقی از دلبستگی به آن‌ها را در خودتان احساس کنید. عاشقِ آن‌ها نیستند. با کسی دیگر زندگی می‌کنید یا با کسی دیگری ازدواج کرده‌اید، و باز هم چنین حسی به آن‌ها دارید. زمان می‌گذرد، آن‌ها تنها می‌شوند، شما تنها می‌شوید، و ناگهان بعد از یک مدت طولانیِ دلبستگی عمیق، ممکن است مدارهای مغزیتان برای عشق رمانتیک روشن گردد و دیوانه‌وار عاشق شوید.\nبعید می‌دانم بدانید چه زمانی به آغوش آن دلبستگی خواهید غلطید. این صرفاً کارِ طبیعیِ مغز است. ما ساخته می‌شویم تا دلبستگی عمیقی با انسان دیگری پیدا کنیم، تا بچه‌هایمان را بزرگ کنیم. تشکیل پیوندهای دونفره خصیصۀ حیوانی به نامِ انسان است. ۹۷ درصد پستانداران برای پرورش بچه‌ها جفت تشکیل نمی‌دهند، اما انسان‌ها چنین می‌کنند. دوستی که بیش از ۵۰ سال است ازدواج موفقی داشته، دربارۀ شوهرش به من می‌گفت: «گاهی از او متنفر می‌شوم، اما همیشه عاشقش هستم». منظورش این است که احساس دلبستگی عمیق همیشگی به انسانی دیگر در بلندمدت به‌سادگی احساس می‌شود.\nاصطلاح «تعهد سبک» را دوست دارم. ما به‌تدریج وارد صورت‌های سنگین‌تری از تعهد می‌شویم. آنجا هر کس کارهایش را با حوصله انجام می‌دهد که بسیار زیباست. اینکه می‌توانیم رابطه‌های عشقی را هر طور که می‌خواهیم بسازیم ما را قادر می‌کند که به شیوۀ خود اظهار عشق کنیم، مطابق زمان خودمان تصمیم بگیریم و به شیوه‌هایی منطقی رفتار کنیم که موجد رابطه‌ای عاشقانه باشد. برخی تقریباً بلافاصله دلبسته می‌شوند، شاید حتی طی چند روز، و برای دیگران این کار ممکن است مدت‌ها طول بکشد. دلبستگی به هر نحوی می‌تواند رشد کند.  \nگمان نمی‌کنم آمیزشِ جنسی دلیل اصلی پیوند ما باشد. در یک زندگی شراکتی جز آمیزش موارد بسیار بیشتر دیگری نیز دخیل‌اند. افراد زیادی هستند که به من گفته‌اند که پیش از ازدواج، در مقایسه با همسرشان، شریکان جنسی جذاب‌تری داشته‌اند، اما هرگز کسی را نداشته‌اند که مثل همسرشان بامزه، باهوش، مهربان و فرزنددوست باشد و به خانه‌شان انرژی بدهد. دلایل زیادی هست که شما را در یک رابطه نگه می‌دارد. آمیزش ممکن است برای برخی مهم باشد و برای دیگران اهمیت کمتری داشته باشد.\nنه برای کودکان\nآمیزش نوعی نظام بسیار نیرومند مغزی است. بخش‌های عظیمی از مغز هنگام ارگاسم غیرفعال می‌شوند. شما همزمان پنج‌تا از ۱۲ عصب اصلی را تحریک می‌کنید. شما واقعاً آن شخص را می‌بینید، می‌بویید، مزه می‌کنید، و لمس می‌کنید. مغز داده‌های زیادی دریافت می‌کند. هرگونه اندام‌ها باعث فعالیت دوپامین می‌گردد و ممکن است شما را به آستانۀ عاشق‌شدن بکشاند. با ارگاسم سیلی از اوکستاکین و وازوپرسین، مواد شیمیایی مغزی‌ای که با احساسِ دلبستگی عمیق پیوند دارند، در خونتان به جریان می‌افتد.   \nآمیزش مسیری است برای تولیدمثل و مسیری برای فرستادن دی‌ان‌ای خود به آینده. اما آمیزش مداربندی مغز را برای عشق رمانتیک و احساسِ عمیقِ دلبستگی تحریک می‌کند، حتی اگر هیچ قصدی برای بچه‌دارشدن نداشته باشید. این‌ها نظام‌های مغزی ابتدایی است که مدت‌ها، مدت‌ها پیش، تکامل یافتند و مادامی‌که زنده هستیم با ما خواهند ماند. قرار نیست تغییر کنند. درست شبیه این واقعیت که به خوردن گوشت تمایل داریم. تمایل به خوردن گوشت، رانۀ خوردن گوشت، اشتیاق خوردن گوشت، تمام توانایی‌های جسمی ما برای خوردن گوشت، طی دو میلیون سال یا حتی چهار میلیون سال تکامل یافته‌اند. این رسوب‌ها عمیقاً در مغز ما جاخوش کرده‌اند.\nآمیزش به غیر از فرزندآوری مزایای بسیار بیشتر دیگری هم دارد: باعث آرامش شما می‌شود، برای کنترل مثانه بسیار مفید است، برای چشم‌ها خوب است، برای پوست خوب است، برای ماهیچه‌ها خوب است، برای تنفس خوب است، و مثل یک داروی ضد افسردگی عمل می‌کند. در مایۀ منی مواد شیمیایی بسیاری وجود دارد، از جمله: دوپامین، سروتونین، تستوسترون، استروژن، اف‌اس‌اچ، ال‌اچ؛ مواد شیمیایی مختلفی که بدن را در حالتِ مناسبی نگه می‌دارند. آمیزش با شخص مناسب برای شما خوب است، حتی اگر بچه ندارید، یا حتی اگر نخواهید آن شخص را برای بار دیگر ببینید.   \nآمیزش خطرناک است\nاز روی نوشته‌ها چیزهای زیادی دربارۀ انسان‌ها می‌آموزید؛ نه فقط اندازه و شکل و بو و مزه و لمس و صدا. می‌آموزید آن‌ها تا چه حد انعطاف‌پذیرند، اینکه آیا می‌توانند برخی از عادت‌هایشان را به‌خاطر شما تغییر دهند؟ اینکه آیا مشتاق‌اند شما را خوشحال کنند؟ آیا به حرف‌هایتان گوش می‌دهند؟ آیا نیازهایتان را پاسخ می‌دهند؟ بسیاری از افراد آمیزش‌های برنامه‌ریزی‌نشده دارند تا هرچه زودتر طرف مقابل خود را بشناسند پیش از آنکه شدیداً دلبستۀ او شوند و دریابند مناسب آن‌ها نیست. اما درعین‌حال، می‌توانید با کسی آمیزشِ برنامه‌ریزی‌نشده داشته باشید که دوستش ندارید، برایش احترام قائل نیستید یا معتمد شما نیست، و می‌توانید مدارهای مغزتان را برای عشق رمانتیک و احساسِ دلبستگی تحریک کنید و ناگهان گرفتارِ عشقِ دختر یا پسری اشتباه شوید.\nهنگامِ آمیزش انرژی متابولیک فراوانی خرج می‌کنید. پس آمیزش خطرناک است. شما با طرفِ مقابلتان بسیار نزدیک هستید و او می‌تواند از پشت به شما خنجر بزند. همچنین، آمیزش خطرناک است چراکه ممکن است عاشق شوید. دوستم دکتر جاستین گراسیا به مطالعۀ کسانی پرداخت که رابطه‌های جنسیِ یک‌شبه داشتند. او از افراد مختلف پرسید چرا رابطه برقرار کردند، و ۵۱ درصد زنان و مردان پاسخ دادند چون می‌خواستند آن شخص را بهتر بشناسند. بنابراین، آمیزشِ برنامه‌ریزی‌نشده به‌ندرت اتفاقی است. انگیزه‌هایی در میان است. روی تستوسترون آزمایش‌هایی انجام دادم تا بفهمیم چه اتفاق‌هایی می‌افتد، و مشکلات پسرهای نوجوان را فهمیدم، و خلاصه‌اش این است که کاملاً متحمل است برخی از نوجوانان صرفاً با ‌هدف آمیزشِ جنسی رابطه برقرار ‌کنند. اما به‌نظرم وقتی بزرگ می‌شوید، پی می‌برید که آمیزش زمان‌بر است، انرژی‌بر است. شما می‌خواهید با کسی آمیزش داشته باشید که دست‌کم با او دوست هستید، یا می‌خواهید با او دوست شوید.     \nگرد هم آمدن\nدر ما چهار سبک گستردۀ تفکر و رفتار تکامل یافته است که با نظام‌های دوپامین، سروتونین، تستوسترون و استروژن پیوند دارد: کشف‌کننده، بناکننده، هدایت‌کننده، مذاکره‌کننده. دریافتیم انسان‌ها به‌سمت کسانی سوق پیدا می‌کنند که از حیث سبک تفکر و رفتار شبیه‌ خودشان باشند. کشف‌کنندگان، کسانی که تحت تأثیر نظام دوپامین هستند، معمولاً تازگی‌جو، خطرپذیر، کنجکاو، خلاق، خودانگیخته، پرتکاپو و به لحاظ ذهنی منعطف هستند. آن‌ها کسانی را می‌خواهند که قصد دارند بیرون بزنند و آخر هفته را با یک مسواک به پاریس بروند. آن‌ها که سروتونین بالایی دارند، یعنی بناکنندگان، سنتی و پیرو عرف هستند. آن‌ها تابع اصول‌اند، برای مرجعیت احترام قائل‌ هستند، برنامه‌ها و نقشه‌ها را دوست دارند. به دین تمایل دارند. در یک منطقۀ ریز از مغز نشان فعالیت‌هایی را یافتیم که با انطباق با هنجار اجتماعی پیوند دارد، که مهم‌ترین مشخصۀ نظام سروتونین است. دربارۀ دو سبک شخصیتی دیگر -کسانی که سطح بالایی از تستوسترون و ویژگی‌های مرتبط با استروژن را نشان می‌دهند- شاهد فعالیت‌های بیشتری در آن مناطق از مغز بودیم که نه‌تنها با تفکر تحلیلی و تفکر ریاضیاتی مرتبط است، بلکه به‌واسطۀ تستوسترونِ جنینی ساخته می‌شود. کسانی که سطح بالایی از استروژن را داشتند، فعالیت بیشتری را در نرون‌های آینه‌ای -که با همدلی مرتبط است- و دیگر مناطقِ مغز که عمدتاً با استروژن ساخته می‌شوند، دارند.\nسکان به دست زیست‌شناسی است\nمغز بسیار منعطف است. مدت‌هاست که معتقدم هر چه بیشتر دربارۀ زیست‌شناسیِ خودمان بدانیم، بیشتر به قدرت نیروهای فرهنگی برای تغییر آن زیست‌شناسی در جهتِ اصلاحِ رفتار پی خواهیم برد. می‌توانیم رفتارمان را تغییر دهیم. برخی تمایل به الکل دارند، اما نوشیدن را کنار می‌گذارند. برخی تمایل به پرخوری دارند و وزنشان بالا می‌رود و پرخوری را کنار می‌گذارند. برخی تمایل به تنبلی دارند، ولی هر روز سر کار می‌روند و بسیار خلاق هستند.\nبرخی رفتارها هست که هیچ ربطی به زیست‌شناسی ندارد. اگر در یک خانوادۀ مسلمان بزرگ شوید و آن فرهنگ را آموخته باشید، احتمالاً مسلمان هستید. گمان نمی‌کنم این ربطی به زیست‌شناسی داشته باشد. اگر در خانواده‌ای مسیحی بزرگ شوید، احتمالاً مسیحی هستید. گمان نمی‌کنم این هم ربطی به زیست‌شناسی داشته باشد. اینکه به چه خدایی اعتقاد دارید، به فرهنگتان برمی‌گردد، اما اینکه به خدا اعتقاد دارید یا نه، به زیست‌شناسی برمی‌گردد.\nهرچیزی مؤلفه‌های زیست‌شناختی دارد. وقتی دارید ناهار می‌پزید، یک مؤلفۀ زیست‌شناختی در کار است. وقتی دارید به یک جوک می‌خندید، یک مؤلفۀ زیست‌شناختی در کار است. وقتی ایدۀ جدیدی دارید، یک مؤلفۀ زیست‌شناختی در کار است. می‌توانید بدون ماشین ماشین‌سواری کنید؟ گمان نمی‌کنم. باید ماشین داشته باشید، باید مغز داشته باشید.\nمی‌دانیم می‌توانید از مسیرهای مغزی مختلف به خروجی‌ها و رفتارهای یکسانی برسید. اما خلاصۀ کلام اینکه می‌توانیم غذایی یکسان بخوریم، داورهای یکسان زیادی نظیر آسپرین بخوریم، یا نوشیدنی بنوشیم، و واکنش یکسانی داشته باشیم. ما همه از یک گونه هستیم و خیلی چیزها در مغزمان هست که با شیوه‌ای نسبتاً معیار عمل می‌کند. ما آن معیارها را یاد می‌گیریم و قرار است آنچه از ما انتظار می‌رود را یاد بگیریم. اما همۀ ما از یک ریشه‌ایم. مدت‌ها پیش، من و شما، در آفریقای شمالی، پیرامون آتشی می‌نشستیم و زمانی من و شما تصمیم گرفتیم همراه با گاومیش‌ها به شمال برویم. به اندازۀ کافی مطمئن هستیم که ما به اروپای شمالی مهاجرت کردیم. دوستانمان به آفریقا چسبیدند و همانجا ماندند. اما هنوز ما یکی هستیم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟ فصلنامۀ ترجمان                                                                                             شامل       ترجمۀ           تازه‌ترین         حرف‌های             دنیای         علم    و                فلسفه،                  تاریخ  و                          سیاست،                      اقتصاد  و              جامعه     و             ادبیات   و        هنر      است          که          از  بیش      از            ۱۰۰           منبع              معتبر و                             به‌روز              انتخاب                  می‌شوند.              مجلات    و                   وب‌سایت‌هایی               نظیر   نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر                                                                                           در      زمرۀ     این            منابع‌اند.       مطالب                 فصلنامه       در   ۴           بخش                  نوشتار،                               گفت‌وگو،                بررسی                  کتاب، و              پروندۀ             اختصاصی         قرار                    می‌گیرند.                       گزیده‌ای             از        بهترین               مطالب                        وب‌سایت   ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی»  منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»،  «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\n فصلنامۀ ترجمان در                                                                                                       کتاب‌فروشی‌ها،         دکه‌های                       روزنامه‌فروشی   و                       فروشگاه                          اینترنتی              ترجمان                                به‌صورت    تک           شماره     به‌              فروش     می‌رسد         اما                       شما            می‌توانید     با                خرید               اشتراک                           سالانۀ         فصلنامۀ   ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه                                                                                               برخوردار       شوید.         فصلنامه      برای                  مشترکان               زودتر     از             توزیع                  عمومی                  ارسال                        می‌شود   و        در               صورتی‌که             فصلنامه         آسیب              ببیند         بدون            هیچ            شرط    یا                 هزینۀ             اضافی                 آن     را          تعویض              خواهیم            کرد.          ضمناً   هر          وقت                  بخواهید                        می‌توانید                    اشتراکتان         را             لغو       کنید         و          مابقی              مبلغ                     پرداختی      را        دریافت               کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را کوین برگر نوشته است و در تاریخ ۲۲ جولای ۲۰۲۰ با عنوان «Your Brain in Love» در وب‌سایت نوتیلوس منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۵ شهریور ۱۳۹۹ با عنوان «مغزِ عاشق» و ترجمهٔ میلاد اعظمی‌مرام منتشر کرده است.•• کوین برگر (Kevin Berger) نویسنده و روزنامه‌نگار علمی آمریکایی است که سردبیری نوتیلوس را برعهده دارد.\n[۱] Anatomy of Love[۲] ?Why Him? Why Her     [۳] Match.com[۴] Love Drugs\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653952.json b/train/540653952.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..9389ee49432ad41f56bdda8962eca255bd8162f4
--- /dev/null
+++ b/train/540653952.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بطری خالی‌ را در سطل انداختید؟ واقعاً «هیچ» کاری برای محیط‌زیست نکردید",
+  "subtitle": "داستان پلاستیک همان داستان سوخت‌های فسیلی است: رشد پرشتاب فرهنگ مصرفی",
+  "introduction": "اسم پلاستیک که می‌آید، همه یاد بطری آب یا کیسۀ خرید می‌افتند، گرچه واقعیت چیز دیگری است: حدود ۵۰درصد از لوازم خودروها از پلاستیک درست شده و لباس‌هایمان هم بیشتر از پلی‌استرن‌اند تا نخ و پنبه. چرا این‌طور نباشد؟ ارزان، سبک، و در دسترس است و از همه مهم‌تر: راحت می‌شود دورش انداخت؛ همین هم باعث شده تا لکه‌ای از زباله به وسعت سه برابر کشور فرانسه در وسط اقیانوس آرام ایجاد شود. بااین‌حال، به‌تازگی گویا همه خطر بحران پلاستیک را حس کرده‌اند. باید پرسید: راه درست مبارزه با آن چیست؟",
+  "content": "استفن بورانی، گاردین — پلاستیک همه‌جا را فراگرفته است و ناگهان به این نتیجه رسیده‌ایم چیز بسیار بدی است. تا همین اواخر، پلاستیک در عین حضورش در همه‌جا از نوعی گمنامی برخوردار بود: ما چنان در احاطۀ کامل این ماده بودیم که متوجه وجودش نمی‌شدیم. مثلاً شاید شگفت‌زده شوید از شنیدن اینکه در ساخت خودروها و هواپیماهای امروزی ۵۰درصد پلاستیک به کار رفته است. امروزه لباس‌ها بیشتر از جنس پلی‌استر و نایلون ساخته می‌شوند، که هر دو پلاستیک هستند، تا پنبه یا پشم. همچنین در بریتانیا از پلاستیک در مقادیر جزئی به‌صورت چسب برای بستن بخش اعظم ۶۰ میلیارد چای کیسه‌ایِ مصرفی در هر سال استفاده می‌کنند.\nوقتی این‌ها را به گسترش چشمگیر اسباب‌بازی‌ها، بسته‌بندی‌ها و خرده‌ریزهای خانگی اضافه می‌کنیم، وسعت امپراتوری پلاستیک هویدا می‌شود. مادۀ زمینۀ رنگارنگ اما کم‌مایۀ زندگی مدرن را پلاستیک تشکیل داده است. سالانه حدود ۳۴۰ میلیون تن مواد پلاستیکی تولید می‌شود، که برای پرکردن هر آسمان‌خراشی در نیویورک کافی است. بشر در طول چندین دهه مقادیر سرسام‌آوری پلاستیک تولید کرده است، که رقم آن در اوایل دهۀ ۱۹۹۰ از مرز ۱۰۰ میلیون تن گذشت. اما به دلایل نامعلومی مردم جدیداً به این موضوع به‌طور جدی اهمیت می‌دهند.\nاین کار به شورشی جهانی علیه پلاستیک انجامیده است، شورشی که از مرزها و تقسیم‌بندی‌های سیاسی سنتی فراتر می‌رود. در سال ۲۰۱۶، سازمان صلح سبز طوماری را در ممنوعیت میکرومهره‌های پلاستیکی در انگلستان راه‌اندازی کرده بود که در عرض فقط چهار ماه ۳۶۵۰۰۰ امضا جمع کرد و توانست بزرگ‌ترین طومار زیست‌محیطی ارائه‌شده به دولت شود. گروه‌هایی معترض، از آمریکا گرفته تا کرۀ جنوبی، موادی را که بسته‌بندی‌های پلاستیکی نامطلوب و زاید می‌نامند در سوپرمارکت‌ها تلنبار کرده‌اند. در اوایل امسال [۲۰۱۸]، مشتریان معترض انگلیسی در اعتراض به بازیافت‌ناپذیر بودن بسته‌بندی چیپس‌ها آن‌قدر پاکت چیپس به تولیدکننده‌های چیپس پست کردند که ادارۀ پست به ستوه آمد. شاهزاده چارلز دربارۀ خطرات پلاستیک بارها سخنرانی‌ کرده و کیم کارداشیان در اینستاگرام از «بحران پلاستیک» پست گذاشته است و ادعا می‌کند دیگر از نی پلاستیکی استفاده نمی‌کند.\nوحشت از پلاستیک را در سطوح عالی دولت می‌توان به واکنش عجولانه به بلایای طبیعی یا بحران بهداشتی عمومی تشبیه کرد. سازمان ملل علیه پلاستیک یک‌بارمصرف اعلام «جنگ» کرده است. در بریتانیا، ترزا می پلاستیک را «بلا»۱ نامیده و دولت را متعهد به اجرای برنامه‌ای ۲۵ساله برای حذف بسته‌بندی‌های یک‌بارمصرف تا سال ۲۰۴۲ کرده است. هند اعلام کرد که همین کار را انجام خواهد داد، اما تا سال ۲۰۲۲.\nجولیان کربی، از کنشگران شبکۀ بین‌المللی «دوستان زمین»، به من گفت: «در طول تقریباً دو دهه مبارزه هرگز چنین چیزی ندیده‌ام». سازمان دوستان زمین برنامۀ پلاستیکی خود را از سال ۲۰۱۶ آغاز کرد؛ سازمان صلح جهانی تا سال ۲۰۱۵ گروهی اختصاصی برای پلاستیک نداشت. یکی از روزنامه‌نگاران دیلی میل، که از نخستین روزنامه‌های فعال در موضوع پلاستیک بود، به من گفت که بیش از هر مسئلۀ زیست‌محیطیِ دیگر دربارۀ پلاستیک نامه دریافت می‌کنند.\nحالا مجموعۀ مستند «سیارۀ زمین ۲» را داریم. دسامبر گذشته، شش دقیقه از آخرین قسمت این سریال مستند به بررسی تأثیر پلاستیک بر زندگی دریایی اختصاص یافته بود. لاک‌پشتی درمانده در تور پلاستیکی گرفتار شده بود و مرغ دریایی بزرگی به‌خاطر تکه‌های پلاستیکیِ گیرافتاده در شکمش مرده بود. تام مک‌دونالد، از شبکۀ بی‌بی‌سی، به من گفت: «این بزرگ‌ترین واکنش به هر چیزِ ممکن در کل مجموعه بود. مردم نمی‌خواستند فقط دربارۀ این قسمت حرف بزنند -که معمولاً این‌گونه است- آن‌ها از ما می‌پرسیدند چگونه می‌توان اوضاع را درست کرد». طی چند روز بعدی، سیاستمداران با سیلی از تماس‌های تلفنی و ایمیل‌هایی از حوزه‌های انتخابیۀ خود مواجه شدند که با دیدن برنامه احساس می‌کردند باید کاری کرد. مردم برای توضیح اینکه چرا افکار عمومی چنین قاطعانه علیه پلاستیک تغییر موضع داده بود به «اثر سیارۀ آبی ۲» اشاره می‌کردند.\nهمۀ این‌ها به این تصور منجر شده است که شاید در آستانۀ پیروزی زیست‌محیطی بزرگی هستیم، از همان جنس پیروزی که اکنون با گذشت سه دهه پس از اقدام موفق علیه باران‌های اسیدی و گازهای سی‌اف‌سی مشاهده نشده است. موج بزرگ خشم عمومیْ صاحبان قدرت را به حذف یک ماده از زندگی جمعی ما وادار می‌کند و، با تعهدات بزرگی که تاکنون حاصل شده است، نشانه‌های امیدبخشی به چشم می‌خورد.\nاما رهایی از پلاستیک نیازمند چیزی فراتر از راه‌اندازی راهروهای بدون بسته‌بندی در سوپرمارکت‌ها و نی‌های کاغذی خیس در بار‌هاست. پلاستیک به این دلیل فراگیر نشده است که همیشه بهتر از مواد طبیعی‌ای بوده که جایشان را گرفته است، بلکه علت این گستردگی را باید در سبکی و ارزانی آن دید؛ درواقع، پلاستیک آن‌قدر ارزان است که دورریختنش به‌آسانی توجیه‌پذیر شد. این کار برای خریداران راحت بود و فروشندگان نیز خوشحال بودند که به‌ازای هر نوشیدنی یا ساندویچ یک ظرف پلاستیکی جدید هم به آن‌ها می‌فروشند. همان‌گونه که فولاد مرزهای جدیدی در صنعت ساختمان‌سازی گشود، پلاستیک نیز رواج فرهنگ مصرف ارزان و دورریز را ممکن ساخت، فرهنگی که ما بدیهی‌اش انگاشته‌ایم. پذیرش پلاستیک از جهتی همان پذیرش خود مصرف‌گرایی است. این کار مستلزم آن است که بدانیم چگونه شیوۀ زندگی ما این سیارۀ خاکی را در طول عمر یک انسان چنین دگرگون کرده است و از خود بپرسیم آیا این دگرگونی زیاده از حد نیست.\nحیرت‌آورترین نکته در مورد جنبش ضدپلاستیک این است که چطور این‌قدر سریع رشد کرده است. وقتی به گذشته می‌رویم، حتی به سال ۲۰۱۵، وارد دنیایی می‌شویم که در آن تقریباً هر آنچه اکنون دربارۀ پلاستیک می‌دانیم از قبل معلوم بوده است، اما مردم چندان در موردش خشمگین نبودند. تا همین سه سال پیش پلاستیک یکی از آن دسته مشکلاتی -مانند تغییرات اقلیمی، گونه‌های در معرض خطر انقراض یا مقاومت آنتی‌بیوتیکی- بود که همه تأیید می‌کردند بد است، اما افراد انگشت‌شماری به فکر انجام کاری بیش از تأیید بودند.\nاین به‌خاطر کم‌کاری دانشمندان نبود. نزدیک به سه دهه بود که پرونده‌ای علیه پلاستیک در حال شکل‌گیری بود. در اوایل دهۀ ۱۹۹۰، پژوهشگران متوجه شدند حدود ۶۰ تا ۸۰ درصد از زباله‌هایی که به اقیانوس ریخته می‌شود از جنس پلاستیک تجزیه‌ناپذیر است و حجم ظروف پلاستیکی در سواحل و بنادر رو به افزایش است. سپس دانشمندان کشف کردند که پلاستیک‌ها در مناطق آرام بین جریان‌های اقیانوسی انباشته می‌شوند و قسمت‌هایی را تشکیل می‌دهند که کرتیس اِبسمایر، اقیانوس‌شناس آمریکایی، «لکه‌های زباله‌ای بزرگ» نامید. بزرگ‌ترین لکۀ زباله‌ای -که طبق برآورد ابسمایر درمجموع هشت تا می‌شوند- سه برابر فرانسه وسعت دارد و ۷۹هزار تن زباله را در خود جای داده است.\nدر سال ۲۰۰۴ مقیاس مشکل وقتی آشکارتر شد که ریچارد تامسون، اقیانوس‌شناس دانشگاه پلیموث، اصطلاح «میکروپلاستیک» را برای اشاره به میلیاردها ذرۀ پلاستیکی ابداع کرد که از تخریب پلاستیک‌های بزرگ‌تر ناشی می‌شوند یا برای استفاده در محصولات تجاری ساخته می‌شوند. پژوهشگرانی از سراسر دنیا شروع کردند به فهرست‌ کردن راه‌های ورود این میکروپلاستیک‌ها به اندام‌های موجودات زنده، از کریل‌های ریز گرفته تا آبزیان بزرگی مانند ماهی تن. در سال ۲۰۱۵، گروهی به رهبری جنا جامبِک، مهندس محیط‌زیست دانشگاه جورجیا، به این برآورد رسیدند که هرساله حدود ۸/۴ تا ۷/۱۲ میلیون تن پلاستیک وارد اقیانوس می‌شود و پیش‌بینی کردند که این رقم تا سال ۲۰۲۵ دو برابر خواهد شد.\nمعضل پلاستیک به‌طرز حیرت‌آوری بزرگ بود و روزبه‌روز نیز بزرگ‌تر می‌شد، به‌اندازه‌ای که مردم را نگران کرد. گاهی داستان‌هایی تکان‌دهنده دربارۀ پلاستیک به رسانه‌ها رخنه می‌کرد و توجه عمومی را برمی‌انگیخت -وصلۀ زباله‌ها موضوع محبوب رسانه‌ها بود و گهگاهی هراس جدیدی درمورد سرریز شدن گورستان‌های پسماند یا انبوه زباله‌هایی که به خارج حمل می‌کنیم به وجود می‌آمد- اما به پای وضعیت امروز نمی‌رسید. رونالد گایر، بوم‌شناس صنعتی برجسته از دانشگاه کالیفرنیا،‌ به من گفت که بین سا‌ل‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۶ تعداد مصاحبه‌هایش در موضوع پلاستیک شاید کمتر از ۱۰ مورد بوده است، اما در دو سال گذشته بیش از ۲۰۰ درخواست مصاحبه دریافت کرده است.\nبحث دربارۀ علت دقیق چنین تحولی زیاد است. باورپذیرترین پاسخ که به نظریۀ جاری بسیاری از دانشمندان و پویشگران تبدیل شده این نیست که علم پلاستیک به نقطۀ بحرانی رسیده است یا دیگر از دیدن تصاویر جانوران دریایی دوست‌داشتنی‌ای که به‌خاطر زباله‌های ما خفه می‌شوند سیر شده‌ایم (هرچند این‌ها نیز مسائل مهمی هستند). موضوع این است که نگرش کلی ما به پلاستیک دچار تحول عمیقی شده است. ما پیش‌تر پلاستیک را آشغال می‌دیدیم و آن را مثل زباله‌های دیگر نوعی مزاحمت می‌انگاشتیم نه تهدیدی جدی. اخیراً این نگرش با پذیرش گستردۀ این واقعیت کمرنگ شده است که پلاستیک بسیار فراگیرتر و شوم‌تر از چیزی است که مردم تصورش را می‌کردند.\n\nاین تغییر نگرش با اعتراض عمومی بر سر میکرومهره‌ها به وجود آمد. میکرومهره‌ها دانه‌های پلاستیکی بسیار ریز و ساینده‌ای هستند که شرکت‌ها در اواسط دهۀ ۱۹۹۰ برای ایجاد سایندگی به محصولات آرایشی و پاک‌کننده اضافه می‌کردند (تقریباً همۀ محصولات پلاستیکی پیش‌ازاین همتایی طبیعی و اغلب تجزیه‌پذیر داشتند؛ میکرومهره‌های پلاستیکی جای هسته‌های گیاهی آسیاب‌شده یا سنگ‌پا را گرفتند). از سال ۲۰۱۰ هشدارهای دانشمندان درمورد خطرات احتمالی که زندگی دریایی را تهدید می‌کرد بیشتر شد و مردم از شنیدن خبر وجود میکرومهره‌ها در هزاران محصول مصرفی خود جا ‌خوردند، از کرم‌های ضد لک جانسون‌اندجانسون گرفته تا برندهای به‌اصطلاح دوستدار محیط‌زیست مانند بادی شاپ.\nبه‌گفتۀ ویل مک‌کالوم، رئيس پویش‌های پلاستیکی سازمان صلح سبز انگلستان، وقتی مردم فهمیدند میکرومهره‌ها در میلیون‌ها لولۀ فاضلاب حمام‌ها جریان دارد، لحظه‌ای کلیدی در شورش عمومی علیه پلاستیک بود. او می‌گوید: «این یک تصمیم طراحی و درواقع نقص در طراحی بود و باعث شد مردم بپرسند چطور چنین اتفاقی افتاد؟». وقتی در سال ۲۰۱۵ کنگرۀ آمریکا بررسی ممنوعیت محدود لوازم آرایش حاوی میکرومهره‌ها را در دستور کار قرار داد، این ممنوعیت با حمایت گستردۀ هر دو جناح به تصویب رسید. مری کریگ، عضو مجلس انگلیس و رئیس کمیتۀ بازرسی محیط‌زیست مجلس که در سال ۲۰۱۶ به تحقیق دربارۀ میکرومهره‌ها مشغول بود -تحقیقی که درنهایت به ممنوعیت جامع تولید و فروش این مواد انجامید-، می‌گوید: «مسئله از آگاهی نزدیک به صفر در افکار عمومی به نوعی شوک گسترده تغییر وضعیت داد».\nمرکز بازیافتی در پکن، چین. عکس: فرِد دوفور، گتی ایمیجز.\nبحث میکرومهره‌ها اول ماجرا بود. مردم به‌زودی می‌فهمیدند که پارچه‌های مصنوعی مانند نایلون و پلی‌استر با هر بار شستشو هزاران الیاف میکروسکوپی وارد آب می‌کنند. پس‌ازآنکه دانشمندان نشان دادند که این الیاف چگونه سر از شکم ماهی‌ها درمی‌آورند، روزنامه‌ها مقالاتی بیرون دادند با تیترهایی مثل «شلوار یوگا زمین را نابود می‌کند» و برندهایی مانند پاتاگونیا که به محیط‌زیست توجه داشتند تلاش کردند در یافتن راه‌حل از دیگران پیشی بگیرند (سال گذشته پاتاگونیا فروش مکملی را برای ماشین‌های لباس‌شویی شروع کرد به نام گوپی‌فرند، که به‌گفتۀ خود شرکت «بخشی» از پوسته‌های پلاستیکی لباس‌ها را می‌گیرد). سپس معلوم شد که لاستیک‌ها، که ۶۰ درصد از پلاستیک ساخته شده‌اند، هنگام حرکت رشته‌های پلاستیکی از خود به جا می‌گذارند که ممکن است بیش از مجموع پلاستیک‌های ناشی از میکرومهره‌ها و لباس‌ها باشد.\nروزبه‌روز چیزهای بیشتری منبع احتمالی آلودگی و سرایت شدند و هیچ‌کس نمی‌توانست کار زیادی در این خصوص انجام بدهد. در انجمن‌های وب‌سایت تربیت فرزند مامزنت، هزاران مطلب وجود دارد دربارۀ محصولات آرایشی و بهداشتی جایگزینی که عاری از میکرومهره‌اند، اما هنوز لاستیک بدون پلاستیک نداریم. آنا مک‌مورین، نماینده‌ای که این مسئله را در مجلس مطرح کرده است، به من گفت که موکلانش از این موضوع به خشم آمده‌اند. «به من می‌گویند ’من مراقب چیزی که می‌خرم و بازیافت می‌کنم هستم، اما وقتی پلاستیک همه‌جا را فراگرفته چه کاری از دستم برمی‌آید؟‘».\nبه‌گفتۀ کریس رُز، از مدیران پیشین صلح سبز و نویسندۀ وبلاگی تأثیرگذار دربارۀ پیام‌رسانی زیست‌محیطی، دانشمندان از مدت‌ها پیش پلاستیک را آلاینده‌ای خطرناک می‌دانند، اما تا همین اواخر عموم مردم دیدگاهی بسیار متفاوت داشتند. از دید بیشتر مردم، پلاستیک به‌آسانی در دسترس بود. مردم محصولات پلاستیکی را می‌خریدند و دور می‌ریختند. می‌توانستند پلاستیک را ببینند و لمس کنند و احساس می‌کردند تحت کنترل است. هرچند کاری برای حل این مشکل نمی‌کردند، فکر می‌کردند اگر واقعاً بخواهند کاری بکنند می‌توانند، با نزدیک‌ترین راه ممکن: برداشتن و انداختن آن در سطل آشغال.\nاما دیگر مشکل پلاستیک این‌قدر ساده به نظر نمی‌رسد. مشکل هنوز هم به ما نزدیک است -در محصولات خانگی، فنجان‌های قهوه، کیسه‌های چای و لباس‌های ما- ولی به نظر می‌آید زمامش از دست ما در رفته است. پلاستیک از لای انگشتان و پالایه‌های آب ما سر می‌خورد و به رودها و اقیانوس‌ها می‌ریزد، مانند فاضلاب کارخانه‌های صنعتی شوم. مشکل پلاستیک دیگر با ظرف ساندویچ بیگ‌مک در کنار جاده ترسیم نمی‌شود. اکنون بحث از ماده‌ای شیمیایی است که پیش‌تر با خط ریزی روی اسپری مو چاپ شده و دور از نظر بود و آماده است به جهش ماهی‌ها یا ایجاد سوراخ در لایۀ اوزون کمک کند.\nدانشمندان یا کنشگران محیط‌زیست، که بیشترشان به بی‌توجهی دیگران به هشدارهایشان عادت کرده‌اند، شورش عمومی علیه پلاستیک را پیش‌بینی نمی‌کردند. اما امروزه برخی از دانشمندان ظاهراً از این حد واکنش جا خورده‌اند. اریک فان سبیل، اقیانوس‌شناس دانشگاه امپریال کالج، می‌گوید: «هر روز با تعجب از خود می‌پرسم پلاستیک چگونه دشمن شماره یک مردم شده است؟ این دشمن باید تغییرات اقلیمی باشد». با دانشمندان دیگری نیز صحبت کردم که آن‌ها نیز آلودگی پلاستیکی را به‌عنوان مشکلی در بین انبوه مشکلات دیگر کم‌اهمیت دانستند، هرچند موردی است که توجه عمومی را از مسائل ضروری‌تر دور کرده است.\nبرخلاف تغییرات اقلیمی، که پدیده‌ای مبهم و وسیع و آخرالزمانی می‌نماید، پلاستیک مشکلی کوچک‌تر و ملموس‌تر است و در حال حاضر در زندگی ما حضور دارد. تام برک، از مدیران پیشین «دوستان زمین»، می‌گوید: «عموم مردم دست به محاسبات دقیقی نمی‌زنند؛ مثلاً‌ نمی‌گویند این معضل x بار از آن یکی بدتر است. جرقه‌ای زده می‌شود و مردم می‌بینند که درمورد یک موضوع با دیگران حس مشترکی دارند، سپس مسئله ضرورت پیدا می‌کند و مردم می‌خواهند اوضاع درست شود». یا همان‌طور که کریستین دان، استاد بوم‌شناسی دانشگاه بانگور که سال گذشته خیلی کمک کرد به تبدیل زادگاهش چستر به یکی از سرسخت‌ترین شهرهای ضد پلاستیک بریتانیا، می‌گوید: «این مشکلی است که می‌توانیم با آن کنار بیاییم».\nوقتی با دان و همکارش هلن تاندی همراه می‌شوی، جذابیت مبارزه علیه پلاستیک آشکار می‌شود. هلن تاندی رئیس شعبۀ محلی دوستان زمین و از طرفداران قدیمی محیط‌زیست است که همواره نگرشی مثبت و رفتاری متواضعانه دارد. این احساس به شما دست می‌دهد که به یک کارزار سیاسی شورشی ملحق شده‌اید. فعالان کسب‌وکار، از کاستاکافی گرفته تا میوه‌فروش خیابان اصلی شهر، روی شیشه‌های خود آگهی‌هایی در حمایت از این پویش دارند. متصدی جوان یک‌بار‌ به من گفت: «در هر یک از بارهای چستر اگر نی پلاستیکی درخواست کنید، جواب خواهید شنید: نداریم. باعث مرگ نهنگ‌ها می‌شود». دایلان، که کارش خانه‌سازی است، گفت دیگر به مشتری‌هایش توصیه می‌کند لوازم‌خانگی بدون بسته‌بندی پلاستیکی را انتخاب کنند. او می‌گفت که اجناس شرکت بی‌اندکیو بیش از اندازه پلاستیک دارند.\nجوجۀ آلباتروس پاسیاه که با شکمی پر از بقایای پلاستیکی در آبسنگ مرجانی میدوی پیدا شده است. عکس: دان کلارک، سازمان خدمات شیلات و حیات وحش آمریکا.\nمدیر تأسیسات باغ‌وحش چستر گفت که بوفه‌شان در حال حذف بسته‌بندی‌های‌ پلاستیکی یک‌بارمصرف است و از مغازۀ کادویی نیز بازرسی می‌کنند. باغ‌وحش بزرگ‌ترین جاذبۀ گردشگری در منطقه و هدفی عظیم برای پویش است. دان پرسید: «کیسه‌های غذا چطور؟ همچنین وسایل دیگری که برای حیوانات استفاده می‌شود؟» (مدیر گفت این مورد را نیز بررسی خواهند کرد). داشتیم بیرون می‌آمدیم که گروهی از دانش‌آموزان، درحالی‌که بادکنک‌های ارغوانی مایلار در درست داشتند، به‌سمت حصار فیل‌ها می‌رفتند. تاندی با خود گفت: «آن‌ها را از کجا گرفته‌اند؟ دفعۀ بعد می‌پرسیم».\nاین‌گونه پویش عملی و بی‌امان در چند سال اخیر بین افراد محلی گسترش یافته است. درنتیجه، وارد مرحله‌ای شده‌ایم که در آن هر برند، سازمان یا سیاست‌مداری می‌کوشد تا نشان دهد دارد اقدامی می‌کند. با پایش انبوه مطالب مطبوعاتی، حتی به‌مدت چند هفته، می‌فهمیم که باشگاه تاتنهام هاتسپر قصد دارد همۀ پلاستیک‌های یک‌بارمصرف را از استادیوم جدیدش حذف کند، در شهر سیاتل استفاده از نی پلاستیکی در محدودۀ شهر ممنوع شده است، درحالی‌که استارباکس، مشهورترین فروشگاه قهوه در این شهر، قول داده سالانه حدود یک میلیارد نی را از ۲۸هزار فروشگاه خود در سراسر دنیا حذف کند و نیز شرکت اسباب‌بازی‌سازی لگو، که هیچ محصول غیرپلاستیکی نمی‌سازد، به‌دنبال راه‌هایی برای استفاده از پلاستیک‌های گیاهی در خطوط تولید خود است.\nدر همۀ این موارد اندک هیجانی وجود دارد. ناتالی فی، کنشگری که پویش «سیتی توسی» را در شهر بریستول تأسیس کرده است، به من گفت که سال گذشته به‌دنبال حضورش در شبکۀ بی‌بی‌سی و صحبت دربارۀ پلاستیک درخواست‌های مختلفی از طرف بانک‌ها و هیئت مدیرۀ شرکت‌ها دریافت کرده تا مثل یک مرشد انگیزشی دربارۀ کارش سخنرانی کند. همچنین نشانه‌های روشنی از فرصت‌طلبی نیز دیده می‌شود. یکی از مقامات پیشین وزارت محیط‌زیست، غذا و امور روستایی بریتانیا به من گفت که در وزارتخانه عموماً این توجه جدید به پلاستیک را به‌مثابۀ رقابت بر سر سیاست‌های غیرحزبی عامه‌پسند با هدف پرکردن خلأ بعد از همه‌پرسی برکسیت قلمداد می‌کردند. این کارمند پیشین وزارت محیط‌زیست گفت: «[مایکل] گُو خیلی مشتاق بود تا نشان دهد ما می‌توانیم این کار را به‌تنهایی انجام دهیم و می‌خواست نشان بدهد که به‌عنوان وزیر محیط‌زیست اقدام خوبی می‌کند. معلوم شد که هر دو مورد درخصوص پلاستیک خیلی خوب جواب داده است».\nانگیزۀ سیاست‌مداران هرچه باشد، بی‌تردید واکنش عمومی علیه پلاستیک توجه سطوح عالی دولت و کسب‌وکار را به یک مشکل زیست‌محیطی جدی معطوف و آن‌ها را متقاعد کرده که این موضوع برگ برندۀ خوبی است. تنها بخش اندکی از تدابیر پیشنهادی برای مقابله با پلاستیک به قانون تبدیل شده است -به‌استثنای ممنوعیت‌ میکرومهره‌ها در آمریکا و بریتانیا- اما همین احساسی که به وجود آمده پتانسیل بزرگی ایجاد کرده است.\nبرخلاف حضور پلاستیک در جای‌جای زندگی ما، بیشتر مردم تلاش می‌کنند به ما بگویند پلاستیک چیست، چه کسی آن را می‌سازد و از کجا آمده است. فهمش آسان است: پلاستیک یک محصول صنعتی جهانی است که دور از چشم عموم مردم ساخته می‌شود. مواد اولیۀ پلاستیک از سوخت‌های فسیلی به دست می‌آید و بسیاری از شرکت‌های بزرگ تولیدکنندۀ نفت و گاز اغلب در همان کارخانه‌ها پلاستیک هم تولید می‌کنند. داستان پلاستیک همان داستان صنعت مبتنی بر سوخت‌های فسیلی است: داستان رشد پرشتاب فرهنگ مصرفی با نیروی محرکۀ نفت پس از جنگ جهانی دوم.\nپلاستیک اصطلاحی کلی است برای اشاره به محصولاتی که از تبدیل یک ترکیب شیمیایی پرکربن به ساختاری محکم تولید می‌شوند. در قرن نوزدهم، شیمیدان‌ها و مخترعان برخی اشیای خانگی مانند شانه را از گونه‌ای پلاستیک اولیه و شکننده به نام پارکسین می‌ساختند، که بعدها به‌خاطر اینکه از سلولز گیاهی ساخته می‌شد به سلولوید معروف شد. اما عصر نوین پلاستیک از سال ۱۹۰۷ با اختراع باکِلیت۲ در آمریکا آغاز شد. باکلیت (ماده‌ای کاملاً مصنوعی که از فنول، ماده‌ای که از فرایند تبدیل نفت خام یا زغال‌سنگ به بنزین به جا می‌ماند، به‌عنوان نقطۀ شروع استفاده می‌کند) محصولی سخت، صیقلی و با رنگ روشن است. به‌عبارت دیگر، امروزه می‌توانیم آن را پلاستیک بدانیم. مخترعان باکلیت در ابتدا می‌خواستند از آن به‌عنوان عایقی برای سیم‌کشی برق استفاده کنند، اما خیلی زود به قابلیت تقریباً نامحدودش پی بردند و با وصف «ماده‌ای با هزار کاربرد» تبلیغش می‌کردند. در آینده ثابت شد که این توصیف هم پلاستیک را دست‌کم گرفته بود.\nطی چند دهۀ بعدی، انواع جدیدی از پلاستیک ساخته شدند و مردم شیفتۀ این مادۀ بی‌نهایت شگفت‌انگیز و انعطاف‌پذیر شدند که علم خلق کرده بود. اما در جنگ جهانی دوم بود که ضرورت واقعی پلاستیک روشن شد. با کمبود مواد طبیعی و تقاضای عظیم ناشی از جنگ، قابلیت پلاستیک برای تبدیل‌شدن به تقریباً همه‌چیز -با استفاده از «زغال‌سنگ، آب‌وهوا»، به‌تعبیر شیمیدان برجستۀ پلاستیک ویکتور یارزلی در سال ۱۹۴۱- باعث شد این اختراع به ماده‌ای حیاتی برای ماشین‌ نظامی کشور تبدیل شود. مقاله‌ای از مجلۀ پاپیولر مکانیکس در سال ۱۹۴۳ به توصیف ماسک سربازان، دستگاه نشانه‌گیری، چاشنی خمپاره و سقف اتاقک خلبان می‌پردازد که به‌تازگی از پلاستیک ساخته شده بودند. حتی گزارش شده بود که واحدهای نظامی به استفاده از شیپورهای پلاستیکی اقدام کرده‌اند.\nتولید پلاستیک آمریکا بین سال‌های ۱۹۳۹ و ۱۹۴۵ بیش از سه برابر شد و از ۹۷ هزار تن به ۳۷۱ هزار تن رسید. پس از جنگ جهانی نیز شرکت‌های بزرگ نفت و مواد شیمیایی بازار را بین خود تثبیت کردند. شرکت‌های دوپون، مونسانتو، موبیل و اکسان تأسیسات تولید پلاستیک خریداری کردند یا تأسیسات قبلی خود را توسعه دادند. این کار از لحاظ لجستیک منطقی بود: این شرکت‌ها از قبل مواد خام پلاستیک را به‌صورت فنول و نفتا، از فراورده‌های جنبی عملیات‌های نفتی ذخیره کرده بودند. آن‌ها با ایجاد محصولات پلاستیکی جدید -مثل اختراع استایروفوم در دهۀ ۱۹۴۰ توسط شرکت داو کمیکال یا اختراع ورقه‌های پلاستیکی برای استفاده در بسته‌بندی‌ که شرکت موبیل به نام خود ثبت کرده است- درواقع بازارهای جدیدی برای نفت و گاز خود خلق می‌کردند. پژوهشگری که برای دفتر ملی علوم استرالیا کار می‌کرد در سال ۱۹۸۸ در مقاله‌ای نوشت: «توسعۀ صنعت پتروشیمی شاید بزرگ‌ترین و تنها عامل کمک‌کننده به رشد صنعت پلاستیک است».\nطی چندین دهه رشد اقتصادی برق‌آسا پس از جنگ جهانی، پلاستیک افزایشی بی‌وقفه را شروع کرده بود که به‌زودی جای پنبه، شیشه و مقوا را به‌عنوان مادۀ برگزیده برای محصولات مصرفی می‌گرفت. پوشش‌های پلاستیکی نازک در اوایل دهۀ ۱۹۵۰ عرضه شدند و جای کاغذ و پارچه‌های محافظ کالاهای مصرفی و مورداستفاده در خشک‌شویی را گرفتند. شرکت دوپون گزارش داد که تا پایان دهه بیش از یک میلیارد ورقۀ پلاستیکی به خرده‌فروشان فروخته است. در همان حین، پلاستیک به شکل رنگ لاتکس و عایق پلی‌استایرن وارد میلیون‌ها خانه شده بود. خیلی زود، پلاستیک همه‌جا حضور یافت، حتی در فضای خارج از جو زمین. پرچمی که نیل آرمسترانگ در سال ۱۹۶۹ بر روی کرۀ ماه کاشت از نایلون ساخته شده بود. سال بعد، شرکت‌های کوکاکولا و پپسی شروع کردند به جایگزین‌کردن بطری‌های شیشه‌ای با بطری‌های پلاستیکیِ تولید شرکت‌های مونسانتو و استاندارد اویل. رولان بارت، فیلسوف فرانسوی، در سال ۱۹۷۲ نوشت: «سلسله‌مراتب ماده‌ها منسوخ شده است: یک مادۀ واحد جای همه را می‌گیرد».\nباز آلدرین کنار پرچم نایلونی آمریکا که در سال ۱۹۶۹ روی ماه کاشته شد. عکس: نیل آرمسترانگ، آسوشیتد پرس.\nاما کاری که پلاستیک کرد چیزی فراتر از گرفتن جای مواد موجود بود، که در غیر این صورت دنیا را تغییر نمی‌داد. ویژگی‌های منحصربه‌فرد پلاستیک -انعطاف‌پذیر ی، راحتی کار با آن و نیز سبکی و ارزانی به‌مراتب بیشتر از موادی که جایگزینشان شد- عملاً به گرایش اقتصاد جهانی به مصرف کالاهای دورریختنی شتاب بخشید. ویکتور لیبو، اقتصاددان سرشناس، در سال ۱۹۵۵ نوشت: «اقتصادِ فوق‌العاده مولد ما مستلزم آن است که شیوۀ زندگی‌مان را بر مصرف استوار کنیم. ما به کالاهایی نیاز داریم که با سرعتی فزاینده مصرف می‌شوند، تمام می‌شوند، فرسوده می‌شوند، جایگزین می‌شوند و دور ریخته شوند».\nپلاستیک کاتالیزوری عالی برای این تغییر بنیادین شد، فقط به‌خاطر اینکه بسیار ارزان و دور ریختنش راحت بود. درست یک سال قبل، در سال ۱۹۵۴، وقتی لوید استوفر، از مجلۀ تخصصی مادرن پلاستیکس، در اجلاسی گفت «آیندۀ پلاستیک در سطل زباله جای دارد»، مطبوعات او را مسخره کردند. او در سال ۱۹۶۳ نیز در همان اجلاس حضور یافت و درحالی‌که حرفش ثابت شده بود باافتخار گفت: «اکنون سطل‌های زباله، محل‌های دپو آشغال و کوره‌های زباله‌سوزی را به معنای واقعی کلمه با میلیاردها بطری پلاستیکی، لیوان پلاستیکی، لولۀ پلاستیکی، بسته‌بندی حبابی و نازک، کیسه‌های پلاستیکی و بسته‌بندی‌های ورقه‌ای پر می‌کنید. حالا آن روز فرخنده فرا رسیده که دیگر هیچ‌کس بستۀ پلاستیکی را شایستۀ دور ریختن نداند».\nپلاستیک مترادف شد با سود. یکی از پژوهشگران میدوِست ریسرچ اینستیتوت، از شرکت‌های تحقیقات مهندسی، در سال ۱۹۶۹ نوشت: «درواقع انگیزۀ قدرتمندی که در پس توسعۀ بازار ظروف دورریختنی نهفته این است که به‌ازای حذف هر بطریِ پس‌گرفتنی از بازار، ۲۰ بطری یک‌بارمصرف به فروش می‌رسد». در سال ۱۹۶۵، انجمن صنفی صنعت پلاستیک گزارش داد که پلاستیک ۱۳ سال پی‌درپی رکورد رشد را زده است.\nاما پلاستیک از طرفی نیز مترادف با زباله بود. در آمریکا، نرخ بازگشت بسته‌بندی‌های قابل‌استفادۀ مجدد مانند بطری‌های شیشه‌ای پیش از سال ۱۹۵۰ نزدیک به ۹۶ درصد بود. اما این نرخ تا دهۀ ۱۹۷۰ درمورد همۀ ظروف پس‌دادنی به زیر ۵ درصد سقوط کرده بود. یک‌بارمصرف بودن ظروف به این معنی بود که اجناس بی‌شماری که تعدادشان پیش‌تر قابل‌تصور نبود کم‌کم در گورستان‌های زباله تلنبار می‌شدند. رالف الیاسن، مشاور علمی کاخ سفید، در اجلاس سازمان حفاظت از محیط‌زیست در سال ۱۹۶۹ با موضوع معضل فزایندۀ زباله‌ها ادعا کرد: «هزینه‌های اجتماعی جمع‌آوری، پردازش و دفع این اجناس تجزیه‌ناپذیر گزاف است».\nبه‌دنبال این موضوع، نوعی واکنش علیه فرهنگ استفاده از اجناس دورریختنی به‌طورکلی، و پلاستیک به‌طور اختصاصی، شبیه آنچه امروزه می‌بینیم شکل گرفت. نیویورک تایمز در سال ۱۹۶۹ گزارش کرد که «بهمنی از زباله و مشکلات دفع زباله اطراف کلان‌شهرهای کشور در حال شکل‌گیری است که وضعیت بحرانی قریب‌الوقوع آن می‌تواند با بحران‌های فعلی آب و هوایی برابری کند» و مشکل زباله‌ها را تا ردۀ مسائل زیست‌محیطی روز بالا ببرد. در سال ۱۹۷۰، دو ماه پیش از نخستین جشن «روز زمین» نیکسون، رئیس‌جمهور آمریکا، اظهار تأسف کرد به‌خاطر رواج «روش‌های جدید بسته‌بندی با استفاده از موادی که تجزیه نمی‌شوند» و شکایت کرد از اینکه «ما اغلب چیزی را که یک نسل پیش‌ازاین ذخیره کرده‌ایم دور می‌ریزیم». در سال ۱۹۷۱ شهر نیویورک برای بطری‌های پلاستیکی مالیات وضع کرد، در سال ۱۹۷۳ کنگرۀ آمریکا قانون ممنوعیت همۀ ظروف یک‌بارمصرف را به شور گذاشت و در سال ۱۹۷۷ ایالت هاوایی بطری‌های پلاستیکی را کلاً ممنوع کرد. نبردی علیه پلاستیک به راه افتاده بود و در آن برهه به نظر می‌رسید می‌توان پیروز این میدان شد.\nاز همان ابتدا، صنعت پلاستیک به‌شدت با همۀ قوانین پیشنهادی مبارزه کرد. دادگاه عالی ایالتی قانون مالیات بر بطریِ شهر نیویورک را، در همان سالی که وضع شد، در پی دادخواهی انجمن صنعت پلاستیک که مدعی بودند رفتاری غیرعادلانه است، لغو کرد؛ قانون ممنوعیت بطری‌های پلاستیکی در هاوایی در سال ۱۹۷۹ به‌دنبال دادخواهی مشابهی از طرف یک شرکت فروش نوشیدنی در یک دادگاه منطقه‌ای لغو شد؛ بحث ممنوعیت ظروف یک‌بارمصرف در کنگره نیز پس از آنکه لابیگران ادعا کردند این کار به مشاغل تولیدی آسیب خواهد زد به سرانجام نرسید.\nائتلافی نه‌چندان قوی از شرکت‌های فعال در زمینۀ نفت و مواد شیمیایی، در کنار تولیدکننده‌های نوشیدنی و بسته‌بندی، نوعی استراتژی دوبخشی در پیش گرفتند که توانست برای یک نسل در کاهش احساسات ضدپلاستیکی موفق عمل کند. در بخش اول این استراتژی مسئولیت زباله‌ها از شرکت‌ها به مصرف‌کنندگان منتقل شد. شرکت‌های مروّج بسته‌بندی‌های یک‌بارمصرف، که در این میان میلیون‌ها بستۀ پلاستیکی ساخته بودند، مدعی شدند به‌جای سرزنش آن‌ها باید افراد وظیفه‌نشناس را مشکل واقعی بدانیم. نمونۀ بارز این استدلال را در سال ۱۹۶۵ در سرمقالۀ یکی از مجلات آمریکایی صنعت بسته‌بندی با تیتر «تفنگ آدم نمی‌کشد» می‌بینیم که به‌جای تولیدکنندگان به سرزنش «آشغال‌بریزهایی که با طبیعت ما بدرفتاری می‌کنند» می‌پردازد.\n\nشرکت‌های درگیر با پلاستیک و دیگر بسته‌بندی‌های دورریختنی برای کمک به جاانداختن این پیام به تأمین مالی گروه‌های غیرانتفاعی مشغول شدند که مسئولیت مصرف‌کنندگان را در افزایش آشغال پررنگ نشان می‌دادند. یکی از این گروه‌ها با نام «آمریکا را زیبا نگه داریم»۳ (به‌اختصار کی‌ای‌بی) که در سال ۱۹۵۳ تأسیس شد و از طرف شرکت‌هایی مثل کوکاکولا، پپسی، داو کمیکال و موبیل حمایت مالی می‌شد، صدها آگهی تبلیغاتی به نمایش گذاشت. مثلاً شعار پویش این گروه در روز زمین ۱۹۷۱ این بود: «افراد آلودگی را شروع می‌کنند، اما نمی‌توانند متوقفش کنند». این سازمان همچنین گرو‌ه‌های مدنی و اجتماعی محلی را برای سامان‌دهی پاک‌سازی‌ها و رسیدگی به معضل زباله‌ها که «رسوایی ملی» خوانده می‌شد به کار گرفت.\nاین کار مزیت‌هایی داشت، اما در اوایل دهۀ ۱۹۷۰ نگرانی درمورد وابستگی‌های گروه کی‌ای‌بی به صنایع گروه‌های طرفدار محیط‌زیست، مانند سییِرا کلاب و آیزاک والتون لیگ، همچنین سازمان حفاظت از محیط‌زیست آمریکا را مجبور کرد دیگر به این گروه مشاوره ندهند. در سال ۱۹۷۶، روزنامه‌ها گزارش کردند که راسل ترین، رئيس سازمان حفاظت از محیط‌زیست آمریکا، یادداشتی اعتراض‌آمیز منتشر کرده است که در آن ادعا می‌شود حامیان صنفیِ گروه کی‌ای‌بی در راستای تضعیف قوانین ضدآلودگی تلاش می‌کنند.\nمعرفی آشغال به‌عنوان نوعی کوتاهی شخصی تجربه‌ای بسیار موفق بود. در سال ۱۹۸۸، عکس مارگارت تاچر، درحالی‌که در پارک سنت جروم جلوی دوربین آشغال جمع‌ می‌کند، نگرش عمومی آن زمان را به‌خوبی منعکس می‌کند. او به خبرنگاران گفت: «این تقصیر دولت نیست، بلکه تقصیر افرادی است که دانسته و از روی بی‌ملاحظگی آشغال می‌ریزند». واضح بود که او در این کیفرخواست کسانی را که در همان ابتدای کار پلاستیک تولید می‌کنند یا می‌فروشند از قلم انداخته است.\nزباله‌های پلاستیکی که در ساحل جزیرۀ کریسمس آیلند استرالیا جمع شده است. عکس: دانیلا درشِرل، گتی‌ایمیجز.\nبخش دوم استراتژی صنایع برای کاهش نگرانی عمومی دربارۀ آلودگی عبارت بود از پنهان کردن اهمیت موضوع پشت ایده‌ای نسبتاً نو به نام بازیافت خانگی. در دهۀ ۱۹۷۰، گروه‌های طرفدار محیط‌زیست و سازمان حفاظت از محیط‌زیست در حال بررسی این ایدۀ جدید بودند که به‌منظور حل مشکل زباله‌های فزایندۀ مصرف‌کنندگان می‌توان بازیافت- مفهومی آشنا در نمونه‌های بزرگی مثل خودروها، ماشین‌آلات و ضایعات فلزی – را تا سطح جوامع کوچک‌تر گسترش داد.\nصنایع بسته‌بندی و نوشیدنی به‌سرعت این باور را جا انداختند که بازیافت می‌تواند محصولاتشان را از گورستان‌های زباله دور نگه دارد. شرکت کوکاکولا در سال ۱۹۷۱، پیش از رایج‌شدن بطری‌های پلاستیکی، بخشی از نخستین انبارهای دنیا برای بازیافت زباله‌های خانگی مانند شیشه و آلومینیوم را در نیویورک تأمین مالی کرد.\nصنعت پلاستیک نیز مشی مشابهی در پیش گرفت و ادعاهای بزرگی دربارۀ قابلیت‌های بازیافت محصولاتش مطرح کرد. در سال ۱۹۸۸، انجمن صنفی صنعت پلاستیک «شورای راهکارهای مدیریت پسماند جامد» را با هدف ترویج بازیافت پلاستیک در شهرها تأسیس کرد، با این ادعا که می‌توان با راهکارهای این شورا ۲۵ درصد از بطری‌های پلاستیکی را تا سال ۱۹۹۵ بازیافت کرد. در سال ۱۹۸۹، شرکت‌های آموکو (استاندارد اویل سابق)، موبیل و داو شرکت ملی بازیافت پلی‌استایرن را تشکیل دادند که او نیز مدعی بود تا ۱۹۹۵ به همان هدف ۲۵درصدی خواهد رسید اما درمورد بسته‌بندی مواد غذایی. (در آن زمان شرکت موبیل تبلیغی در مجلۀ تایم منتشر کرد که ادعا داشت بسته‌بندی‌های پلی‌استایرنِ مواد غذایی در بحران زباله قربانی و بلاگردان‌اند نه مشکل و راه‌حل این بحران «بازیافت بیشتر» است). در سال ۱۹۹۰ نیز گروه صنفی دیگری، شورای صنایع پلاستیک آمریکا، مدعی بود که تا سال ۲۰۰۰ پلاستیک «بیشترین مادۀ بازیافت‌شده» خواهد بود.\nمشکل چنین پیش‌بینی‌های نویدبخشی این بود که پلاستیک یکی از بدترین مواد برای بازیافت است. شیشه، فولاد و آلومینیوم را می‌توان تقریباً بی‌شمار بار ذوب کرد، تغییر شکل داد و با آن‌ها با همان کیفیت اولیه محصول جدید ساخت. اما پلاستیک با هر بار بازیافت تا حد معتنابهی از کیفیت می‌افتد. پس از بازیافت بطری پلاستیکی نمی‌توان از آن بطری دیگری با همان کیفیت اولیه ساخت. پلاستیک بازیافتی تبدیل می‌شود به نخ لباس یا تختۀ مبل و سپس می‌توان از آن برای پرکردن جاده یا به‌عنوان عایق پلاستیکی استفاده کرد و پس‌ازاین مرحله دیگر بازیافت‌پذیر نخواهد بود. هر مرحله از بازیافت پلاستیک در اصل راهی یک‌طرفه به‌سوی گورستان زباله یا اقیانوس است. رابرت هام، از مهندسان دانشگاه ویسکانسین، در سال ۱۹۹۲ با اشاره به محدودیت چیزهایی که می‌توان از محصولات مصرفی پلاستیکی ساخت، گفت: «آیندۀ بازیافت پلاستیک هنوز هم معمایی سربسته است».\nبرای شرکت‌هایی که به بازیافت مواد پرسودتری، مانند آلومینیوم، مشغول بودند، بازیافت پلاستیک جذابیت تجاری اندکی داشت. در دهۀ ۱۹۸۰، وقتی معلوم شد بازیافت پلاستیک به صنعتی پررونق تبدیل نخواهد شد، بخش دولتی وارد عمل شد. بخش عمدۀ هزینه‌های بازیافت از طرف دولت تأمین شد و پلاستیک‌ها با کامیون‌های حمل زبالۀ خانگی به بیرون کشیده شدند، درحالی‌که صنعت پلاستیک اجناس بیشتر و بیشتری به جامعه تزریق می‌کرد. پُل بی هنری، عضو کنگرۀ آمریکا، در سال ۱۹۹۲ در جلسۀ بررسی بازیافت ظروف گفت که صنایع پلاستیک «ادعا می‌کنند که مدافع بزرگ بازیافتند» درحالی‌که «برنامه‌های بازیافت زباله‌های کنار خیابان تقریباً همگی به یارانه‌های دولتی متکی‌اند». به عبارت دیگر، دولت گرفتار هزینه‌های دست‌وپاگیری شد که ادعاهای قبلی و اغراق‌آمیز این صنعت به بار آورده بود. عموم مردم نیز از اینکه کسی آشغال‌هایشان را جمع می‌کرد خرسند بودند. تا امروز، برخی کنشگران محیط‌زیست به کامیون زبالۀ خانگی «بازیافت امیدوارانه»۴ و سطل‌های بازیافت را «جعبۀ جادویی» می‌نامند که احساس گناه مردم را تسکین می‌دهد، بی‌آنکه واقعاً کمک چندانی کرده باشد.\nدر این میان، تولید جهانی پلاستیک رشد پرشتابی داشته و از حدود ۱۶۰ میلیون تن در سال ۱۹۹۵ امروز به ۳۴۰ میلیون تن رسیده است. اما نرخ بازیافت هنوز هم به‌طور وحشتناکی پایین است: هر سال کمتر از ۱۰ درصد همۀ پلاستیک‌های آمریکا بازیافت می‌شود. حتی اگر نرخ بازیافت به‌طور معجزه‌آسا بالا می‌رفت، می‌توانستیم فقط تعداد محدودی کالا از پلاستیک‌های بازیافت‌شده بسازیم، پس همیشه تقاضای بیشتری برای پلاستیک جدید خواهیم داشت. رونالد گایر، بوم‌شناس صنعتی دانشگاه کالیفرنیا، که گزارش ۲۰۱۷ او با عنوان «تولید، مصرف و سرنوشت همۀ پلاستیک‌های ساخته‌شده تاکنون»۵ بین سیاست‌گذاران آمریکا و اروپا مرجعی تحول‌ساز شده است، به من گفت: «روزبه‌روز بیشتر متقاعد می‌شوم که بازیافت تأثیری در کاهش حجم پلاستیک‌های دنیا ندارد».\nهرچند اشتیاق عمومی به راه‌اندازی پویش‌های ضدپلاستیک تا حدی از این تلقی ناشی می‌شود که مشکل پلاستیک ساده‌تر و حل‌شدنی‌تر از مشکل تغییرات اقلیمی است، ارتباط این دو مسئله با یکدیگر نزدیک‌تر از چیزی است که بیشتر مردم تصور می‌کنند. هفت مورد از ۱۰ تولیدکنندۀ عمدۀ پلاستیک شرکت‌های فعال در زمینۀ نفت و گاز طبیعی‌اند؛ تاوقتی‌که این شرکت‌ها سوخت فسیلی استخراج می‌کنند، انگیزۀ بزرگی برای ساخت پلاستیک خواهند داشت. گزارش ۲۰۱۶ مجمع جهانی اقتصاد پیش‌بینی کرد که تا سال ۲۰۵۰، ۲۰ درصد از همۀ نفت‌های استخراجی در سراسر دنیا در ساخت پلاستیک مصرف خواهد شد. یوهانا کرام و مارتین واگنر اخیراً در مقاله‌ای نوشتند: «درنهایت، آلودگی پلاستیکی بخش مشهود و ملموسی از تغییرات اقلیمیِ ساختۀ دست بشر شده است».\nپارادکس پلاستیک یا دست‌کم دغدغۀ کنونی ما درمورد پلاستیک به این صورت است:‌ با اطلاع از حجم مشکل تصمیم گرفتیم اقدامی انجام دهیم، اما هرچه بیشتر آن را پس زدیم، بیشتر خودش را مشکلی بی‌حدومرز و رام‌نشدنی نشان داد، مانند همۀ مسائل زیست‌محیطی دیگری که نتوانسته‌ایم حلشان کنیم. و در این میان به موانع یکسانی برمی‌خوریم: کسب‌وکارهای مقررات‌ناپذیر، دنیای جهانی‌شده و سبک زندگی ناپایدار خود ما.\nو مردم همچنان می‌خواهند با پلاستیک مقابله کنند. باید هم بخواهند. برخلاف همۀ ناملایمت‌ها، شاید جنبش ضدپلاستیک موفق‌ترین پویش جهانی زیست‌محیطی باشد که از بدو قرن حاضر تاکنون شکل گرفته است. اگر دولت‌ها به تعهداتشان پایبند باشند و جنبشْ شتاب خود را حفظ کند، اثربخش خواهد بود. استیو زینگر، تحلیل‌گر شرکت آمریکایی وود مکنزی، به من گفت: «کار بزرگی است. به‌خصوص امسال احساسات ضدپلاستیکی مصرف‌کنندگان شدیدتر شده است. شرکت‌ها مجبور خواهند شد الگوهای کسب‌وکار خود را با واقعیت‌های جدید ممنوعیت‌های پلاستیکی سازگار کنند». او همچنین گفت که تولیدکنندگان نفت با افت تقاضا مواجه خواهند شد.\nاین همان روی مثبت پارادوکس پلاستیک است. اگر پلاستیک نمونۀ کوچک همۀ مشکلات زیست‌محیطی ماست، آنگاه طبق همین منطق، راهکارهایش نیز نمونه خواهد بود. در همین چند سال، شواهد علمی دربارۀ آسیب‌های زیست‌محیطی ناشی از پلاستیک مردم را به نظم و ساماندهی بیشتر ترغیب کرده، دولت‌ها را به اعمال مقررات واداشته و حتی توجه شرکت‌های بزرگ سوخت‌های فسیلی را نیز جلب کرده است. در سوپرمارکت‌ها خریدکنندگان کمتر درخواست بسته‌بندی کردند و در عرض یک سال شرکت نفت و گاز بی‌پی پیش‌بینی کرد که تا سال ۲۰۴۰ تولید نفت این صنعت روزانه ۲ میلیون بشکه کاهش خواهد یافت. دغدغۀ ما دربارۀ پلاستیک به رسمیت شناخته شده است. در نبرد بزرگ‌ترِ تغییرات اقلیمی، واکنش علیه پلاستیک ممکن است پیروزی کوچک اما نیروبخش و الگویی برای اقدامات آتی باشد.\nاین یعنی باید بپذیریم که مشکلات چقدر باهم مرتبط‌اند: باید بدانیم که پلاستیک مشکلی مجزا نیست که بتوانیم از زندگی‌مان دورش کنیم، بلکه مشهودترین محصول مصرف افسارگسیختۀ ما در نیم‌قرن گذشته است. این چالش هرچند بسیار بزرگ و بی‌حدومرز است، وقتی پای صحبت‌ ریچارد تامسون نشستم، اقیانوس‌شناسی که اصطلاح میکروپلاستیک را ابداع کرد، او را خوش‌بین دیدم. گفت: «در ۳۰ سال گذشته، هیچ‌وقت این اندازه همگرایی بین دانشمندان، دنیای کسب‌وکار و دولت وجود نداشت. فرصتی واقعی برای حل این معضل پدید آمده است».\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را استفن بورانی نوشته است و در تاریخ ۱۳ نوامبر ۲۰۱۸ با عنوان «The plastic backlash :what’s behind our sudden rage – and will it make a difference» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۳ مهر ۱۳۹۸ با عنوان «بطری خالی‌ را در سطل انداختید؟ واقعاً «هیچ» کاری برای محیط‌زیست نکردید» و ترجمۀ مجتبی هاتف ترجمه و منتشر کرده است.\n•• استفن بورانی (Stephen Buranyi) روزنامه‌نگار و نویسنده‌ای در زمینهٔ علم و پزشکی است که در لندن زندگی می‌کند. او تحصیلات خود را در ایمنی‌شناسی به پایان برده است و سابقاً به تحقیقات زیست‌شناختی در این زمینه مشغول بوده است.\n[۱] scourge\n[۲] Bakelite\n[۳] Keep America Beautiful\n[۴] wish-cycling: افراد معمولاً زباله‌ها را در سطل‌های بازیافت می‌اندازند به امید آنکه کسی به نحوی آن‌ها را بازیافت خواهد کرد. بیل کیگان، رئیس یک شرکت بازیافت در شهر شاکپی ایالت مینه‌سوتا، این اصطلاح را برای اشاره به چنین حالتی ابداع کرد [مترجم].\n[۵] Geyer, Roland, Jenna R. Jambeck, and Kara Lavender Law. “Production, use, and fate of all plastics ever made.” Science advances 3.7 (2017): e1700782.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653953.json b/train/540653953.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..895503f198cc0ca0161cc4713255413f80e0d0f1
--- /dev/null
+++ b/train/540653953.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زندگی در جایی که نمی‌توان چیزی خرید چگونه است؟",
+  "subtitle": "شاید راه‌حل مشکلات عظیم‌ جوامع امروزی تغییر فرهنگ افراطی مصرف باشد",
+  "introduction": "جامعۀ ما چنان بر محورِ خریدکردن ساخته شده است که خیلی از وقت‌ها، اگر قصد نداشته باشید چیزی بخرید، اصلاً نمی‌توانید از خانه خارج شوید. همه‌جا، از پارک‌ها و خیابان‌ها و دیوارها تا سایت‌های اینترنتی مملو از دعوت به خرید است. اما، اگر یک‌روز صبح بیدار شویم و ببینیم خرید‌کردن دیگر ممکن نیست، چه می‌شود؟ کتاب جدید جی. بی. مک‌کینون، روزنامه‌نگار مشهور کانادایی، چنین جامعه‌ای را تصویر می‌کند: جامعه‌ای که هم به گذشته‌های دور شبیه است، هم به آینده‌های دور. اما شاید برای امروزمان حرفی داشته باشد.",
+  "content": "جیمی واترز،گاردین— می‌ترسم از آنکه این کتاب یکی از کتاب‌های بد جِی. بی. مک‌کینون باشد. در میانۀ مصاحبه‌ای که از طریق نرم‌افزار زوم داشتیم، دوربینم را کج کردم تا در برابرِ نور غروب خورشید تنظیمش کنم، اما از این زاویۀ جدید جعبۀ چیزی که از اینترنت خریده‌ام بالای شانه‌ام به چشم می‌خورَد. بارکدش در نوری محو می‌درخشد، نمادی از ماتریالیسمِ قرن بیست‌ویکم که تماس ما را زیر نظر دارد.\nمک‌کینون در سخن‌گفتن بسیار مؤدب است، امّا مصاحبت با منِ حوصله‌سربر نمی‌تواند او را سر شوق بیاورد. هرچه باشد، این ژورنالیست و نویسندۀ پرفروشِ کانادایی رسالت دارد ما را ترغیب کند که خرت‌و‌پرت کمتری بخریم. کتابِ جدید او، روزی که جهان دست از خرید کردن برمی‌دارد، به بررسی این می‌پردازد که اگر جهان کنونی به جامعه‌ای تبدیل شود که دیگر حول محور خرید‌کردن نچرخد، چه رخ خواهد داد، جامعه‌ای که در آن نقش اصلی ما مصرف‌کردن نیست و کارت‌های اعتباری ما رایج‌ترین ابزاری نیستند که به کار می‌بریم.\n«آزمایش ذهنی» او مانند حماسه‌ای علمی-تخیلی از ریدلی اسکات -یا شاید هم همچون صحنه‌ای از همه‌گیری- جلو می‌رود. در آن روز فرضی، جهان خرید‌کردن را متوقف می‌کند، انتشار کربن‌دی‌اکسید کاهش می‌یابد، آسمان آبی‌تر می‌شود و، به دور از آلودگی‌ تبلیغاتِ صفحاتِ گوشی‌های هوشمند، ذهنمان به زلالی و صافی اقیانوس‌های پاکیزه‌ای می‌شود که نهنگ‌ها شادمانه در آن شناورند. البته در چنین جهانی هرج‌و‌مرج نیز وجود دارد. مغازه‌ها تعطیل می‌شوند، خطوط تولیدی به‌تدریج متوقف می‌شوند و میلیون‌ها نفر از کارگران کارخانه‌ها از کار بیکار می‌شوند. اقتصاد جهانی طوری سقوط می‌کند که رکود سال ۲۰۰۸ در مقایسه با آن ذره‌ای بیش نیست. مک‌کینون می‌نویسد: «شوک بزرگی به پا خواهد شد که تاریخ نظیر آن را به خود ندیده است».\nتنها مورد ناممکنی که در دیدگاه او وجود دارد بازۀ زمانی است: او فکر می‌کند به‌جای اینکه همۀ خرید‌ها را یک‌شبه متوقف کنیم، در عمل، باید جامعه را طی چندین سال بازسازی کنیم تا مصرف به میزان پایداری کاهش یابد.او این مسئله را اگرچه دشوار اما راه‌حلی واضح برای مشکلی بزرگ می‌داند. مصرف ‌-فست فشن، پروازها و وسایلی که در حراج جمعۀ سیاه تخفیف خورده‌اند- به محرک اصلی بحران زیست‌محیطی تبدیل شده است. ما ۱.۷ برابر سریع‌تر از نرخی که منابع کرۀ زمین احیا می‌شوند در حال بلعیدن منابع هستیم. جمعیت ایالات‌متحده از سال ۱۹۷۰ تابه‌حال ۶۰ درصد افزایش یافته، اما مخارج مصرفی (با احتساب تورم) بیش از ۴۰۰ درصد زیاد شده است و سایر ملل ثروتمند، از جمله انگلستان، نیز وضعیت چندان بهتری ندارند. مک‌کینون می‌نویسد: «بسیاری از مردم آرزوی دیدن جهانی را دارند که منابع کمتری مصرف می‌کند، با‌این‌حال ما همواره از بدیهی‌ترین راه‌های دستیابی به آن نیز اجتناب می‌کنیم». «هنگامی که مردم خرت‌و‌پرت کمتری بخرند، انتشار آلاینده‌ها، مصرف منابع و آلودگی فوراً کاهش می‌یابد و این با تمام دستاوردهایی که با تکنولوژی سبز داشته‌ایم متفاوت است». نیازی نیست یادآوری کنیم که تأثیر ماتریالیسم بر سلامت روان ما به‌گونه‌ای است که در ما احساس نابسندگی و حسادت پدید می‌آورد و به فرهنگ پُرکاری افراطی میدان می‌دهد.\nکتاب او فراخوانی است پرشور برای سیارۀ ما و برای سعادت ما. اما چگونه ممکن است که شهروندان جهان سبدهای خریدِ آمازون را با زندگی سادۀ کشاورزی تاخت بزنند؟ به بیان دقیق‌تر، آیا ما چنین چیزی را می‌خواهیم؟ آیا دیدگاه مک‌کینون نمایانگر شانگِری-لا۱ی روشنفکرانه‌ است؟ یا ویران‌شهری بدوی؟\nمک‌کینون از خانه‌اش در ونکوور با من حرف می‌زند و می‌گوید: «این بهترین فرصت در سی سال اخیر برای بازگرداندن مصرف به کانون گفتمان سیاسی است». او با چشمان آبی‌ نافذش غرق در تفکر است. می‌گوید که، درواقع، همه‌گیریْ تفکرات مردم را دربارۀ «چگونگی مصرف، شکل رابطه‌شان با چیزهایی که می‌خرند و چیزی که در زندگی‌شان عمیقاً ارزشمند است» دچار تردید کرده است. «من فکر نمی‌کنم کسی باشد که بگوید داشتن یک مشت وسایل ورزشی خانگی به همان رضایت‌بخشی ارتباط با دوستان، خانواده و همسایه‌ها است».\nبسیاری از ما به خریدکردن ادامه دادیم -آمازون در سال ۲۰۲۰ با درآمد جهانی ۳۸۶میلیارددلاری خود رکوردشکنی کرد- اما صرف‌نظر از فرصت‌ نمایش دارایی‌ها در مقابل چشم بقیه، بازنگری گسترده‌ای ایجاد شد دربارۀ اینکه چرا چیزهایی را می‌خریم و می‌پوشیم. او می‌گوید: «به‌ویژه در زنان، ایدۀ جالبی به وجود آمد که دیگر نیاز نیست دائماً نگران این باشیم که لباسمان چه تصویری از ما در ذهن دیگران می‌سازد و چه پیامی را به آن‌ها منتقل می‌کند. حالا زنان می‌گویند که دیگر هرگز نمی‌خواهند شلوار جین یا سوتین بپوشند؛ این‌ها دستاوردهای فردی جالب‌توجهی هستند».باوجوداین، هرچه جهان به‌سمت بازگشایی حرکت می‌کند، خواستۀ مشترکی وجود دارد مبنی بر اینکه با شل‌کردن سر کیسه‌هایمان اقتصاد رونق بیابد. خریدن‌ نقش مثبتی یافته است، خریددرمانی همچون یک وظیفۀ شهروندی جلوه می‌کند. «تمام این روایت‌ها در راستای بازسازی سال‌های پررونق دهۀ ۱۹۲۰ و عیش‌و‌نوشی لذت‌جویانه شکل گرفته تا با مصرف از این ویروس انتقام بگیریم». «اما فکر می‌کنم که بسیاری از ما، وقتی یادمان بیاید که یک فرهنگ مصرف‌گرای تمام‌عیار چه‌شکلی بود، احساس ناراحتی و پریشانی خواهیم کرد و حتی دچار ناامیدی خواهیم شد».\nمک‌کینون می‌خواهد برای این نگرانی دست به کاری بزنیم. اما پیشنهاد نمی‌دهد که کاملاً منفک از این کرۀ خاکی زندگی کنیم. در مدل فرضی‌اش ۲۵‌ درصد کاهش در مصرف -درصدی که دستیابی به آن ممکن و آن‌قدر چشمگیر است که تکان‌دهنده باشد‌- اعمال می‌کند. اما مشخص نمی‌کند که ما در سال‌های پیش‌ِرو باید برای چه مقدار کاهش مصرف در دنیای واقعی تلاش کنیم. این درصد تقریبی احتمالاً هدف مد‌نظر اوست.\nمنظور او صرفاً کم‌تر مصرف‌کردن چیزهای فیزیکی نیست، بلکه شامل استفاده از برق، مسافرت و بیرون غذا‌خوردن هم می‌شود. او می‌گوید: «به‌طور کلی، هر ۱ دلاری که خرج می‌شود به این معناست که ۱ دلار مصرف شده و برای من فرقی ندارد که خرج خرید یک قایق دستی شده یا قایقی موتوری». اگر به دنبال قاعده‌ای سرانگشتی می‌گردید تا بتوانید میزان تأثیرتان را به‌عنوان یک مصرف‌کننده بدانید، بهترین راه این است که حساب کنید چقدر پول خرج می‌کنید. اگر این میزان در حال افزایش است، احتمالاً تأثیر شما هم در حال افزایش‌یافتن است و اگر مقدار خرج‌کردنتان در حال کاهش است، احتمالاً تأثیر مصرف شما نیز در حال کاهش‌یافتن است».\nیک جامعۀ کم‌مصرف‌تر چه‌شکلی خواهد بود؟ همه‌چیز تغییر جهت می‌دهد؛ زیرا مردم، برندها و دولت‌ها دیگر همّ‌وغمشان در جهت رشد اقتصادی نیست. افراد خود‌کفاتر هستند، مواد خوراکی پرورش می‌دهند، وسایلشان را تعمیر می‌کنند و وابی‌‌ـ‌سابی، مفهوم ژاپنی زیبایی‌شناسیِ ناقص (جیب‌های وصله‌خورده یا سرامیک‌های ترک‌خورده را تصور کنید) را می‌پذیرند. برندها کالاهای کمتر اما با‌کیفیت‌تری تولید می‌کنند و دولت‌ها کنارگذاشتنِ برنامه‌ریزی‌شده۲(تولید کالاها به‌گونه‌ای که صرفاً برای مدت مشخصی کارکرد داشته باشند) را ممنوع می‌کنند، روی کالاها برچسب «دوام» می‌چسبانند و در نتیجه خریدکنندگان می‌توانند از طول عمر کالاها اطمینان حاصل کنند و برای تعمیرات یارانۀ مالیاتی ارائه می‌کنند و، در نتیجه، تعمیر وسایل از دورانداختن و خریدنِ نسخۀ جدید‌تر آن‌ها ارزان‌تر آب می‌خورد.\nچرا پیش‌ازاین هرگز چنین رویکردی در مقیاس وسیعی از کل جامعه به کار نرفته است؟ مک‌کینون با نظر من مبنی بر اینکه مصرف‌گرایی ذاتیِ طبیعت بشر است مخالف است و می‌گوید این مسئله «کاملاً ریشه در جامعه دارد» و «برای ما بسیار آسان‌تر است که، به‌جای آنکه به کم‌کردن تعداد خودروها بیندیشیم، بگوییم بیایید همۀ این خودروها را به‌گونه‌ای بسازیم که به‌جای بنزین با انرژی خورشیدی کار کنند». او می‌گوید، علاوه‌براین، «اینکه در برابر این ایده تسلیم شده‌ایم که کاهش مصرف نمی‌تواند راه‌حل باشد تا اندازه‌ای نکتۀ مهمی است؛ زیرا باور کرده‌ایم که این کار به‌صورت اجتناب‌ناپذیری به فروپاشی اقتصادی منجر می‌شود».\nآیا این‌طور نیست؟ مک‌کینون می‌پذیرد که اگر همۀ ما یک‌شبه دست از خرید‌کردن برداریم، اوضاع مصیبت‌باری به پا خواهد شد، اما اگر سیستم جدیدی بسازیم، می‌تواند به نحوی باورنکردنی اقتصاد بسیار مستحکمی را تأمین کند. او می‌گوید: «اگر کالاهای بادوام تولید کنید، همچنان به مقدار قابل‌توجهی از نیروی کار نیاز خواهید داشت. در این صورت، بازار دست‌دوم، تعمیر محصولات و پس‌گرفتنِ اجزای کالاها برای ترکیب مجدد آن‌ها با محصولات جدید نیز وجود دارد». او در ادامه می‌گوید: «آیا همۀ این موارد روی‌هم‌رفته ما را به اقتصادی در حدواندازۀ فعلی خواهد رساند؟ شک دارم این‌گونه باشد». او با لبخندی کنایه‌آمیز به اظهارات خود می‌افزاید: «منظورم این است که چشمم آب نمی‌خورد که از یک جامعۀ کم‌مصرف‌ تعداد قابل‌توجهی عرضه‌اولیۀ میلیارددلاری دربیاید». اما این هم به‌نوبۀخود نکته‌ای دارد. اگر در چنین جامعه‌ای به همان اندازۀ قبل ثروت ایجاد شود، خودش مشکل‌ساز است؛ زیرا درنهایت دلیل اینکه می‌خواهیم در ثروت غوطه‌ور شویم مصرف‌کردن است. در غیر این‌ صورت، ثروت به چه دردی می‌خورد؟».\nاگرچه مک‌کینون تصور می‌کند که اکثر ما در این اقتصاد نقدی۳ همچنان به کار گماشته خواهیم شد، اما در این نظم نوین جهانی ساعات کار کوتاه‌تر و اغلب کارها نیز رضایت‌بخش‌تر خواهند شد؛ زیرا «در تولید کالاهای باکیفیت‌تر شرکت خواهیم کرد». با کم‌شدن فرصت‌های شغلی و حجم پول، بعضی‌ها هم انتخابشان این خواهد بود که اصلاً کار نکنند و دولت نیز سطحی از درآمد و/یا خدمات پایه را برای همۀ مردم فراهم خواهد کرد. بااینکه مک‌کینون از اشاره به نظام‌های سیاسی ضد‌سرمایه‌داری خاص خودداری می‌کند، هنگامی که تحت‌ فشار قرار می‌گیرد می‌پذیرد که مدل فرضی‌اش به سوسیالیسم شباهت دارد؛ اگرچه «ممکن است که روش‌های مختلفی برای سازماندهی جامعه حول اصول کم‌مصرفی وجود داشته باشد، اما فکر می‌کنم که هیچ‌کدام از آن‌ها در حال حاضر الزاماً موجود نیست».\nاز همه مهم‌تر، خلاصی‌یافتن از سگ‌دو زدن‌های جمعی تعادل بین کار و زندگی‌مان را تغییر می‌دهد. خودمان را کمتر با دیگران مقایسه می‌کنیم و دور از صفحات نمایش زمان بیشتری خواهیم داشت. مک‌کینون تصور می‌کند که این تغییر، در مقایسه با نگرانی‌های زیست‌محیطی («’نجات کرۀ زمین‘ همواره تا حدی یک مفهوم انتزاعی بوده است») بیشتر می‌تواند اکثر مردم را با خودش همراه کند. ما در فعالیت‌هایی جمعی مشارکت می‌کنیم، فعالیت‌هایی از قبیل رسیدگی به پارک‌های عمومی، شرکت در جنبش‌های اجتماعی و مراقبت از کودکان و سالخوردگان. «این همان تعادلی است که اکثرِ ما آن را طلب می‌کنیم، آیا این‌طور نیست؟ زمانِ بیشتر برای پرداختن به دوستان و خانواده و هم‌صحبتی‌های طولانی. من فکر می‌کنم که فرصت‌های فراوانی برای مردم وجود دارد که بتوانند احساس کنند زندگی واقعاً باکیفیت‌تری دارند».\nجوامع مختلف، طی ده‌ها سال، بنا به اختیار یا ضرورت، «سادگی داوطلبانه» را در پیش گرفته‌اند. مک‌کینون برای نوشتن این کتاب از مکان‌هایی بازدید کرد، از جمله جزیرۀ آرام و بی‌سرو‌صدای سادو در دریای ژاپن، جامعه‌ای کشاورزی خارج از توکیو، و حومۀ شهر سیاتل که اهالی آن، از دهۀ ۱۹۹۰، در واکنش به تصرف شهر به‌دست جمعیت ثروتمند طرفدار تکنولوژی، به استقبال «ساده‌زیستی» رفته‌اند (گسترده‌ترین مخالفت با فرهنگ مصرف‌گرایی در دوران اخیر).\nبه‌طور کلی، مردم این مناطق کمتر لباس می‌خرند، از کتابخانه استفاده می‌کنند، پیاده‌روی می‌کنند یا از اتوبوس استفاده می‌کنند، از رسانه‌های اجتماعی دوری می‌گزینند و به‌ندرت پیش می‌آید که موسیقی گوش کنند یا تلویزیون تماشا کنند. هنگامی که از مک‌کینون پرسیدم که آیا در آن‌ها چیز متمایزی دیده، چهره‌اش از خوشحالی شکُفت. می‌گوید: «تفاوت مصاحبت با کسی که در شرکت‌های آمریکا مشغول به کار است و کسی که برای سه دهه سادگی داوطلبانه در پیش گرفته مثل تفاوت میان شب و روز است. این آدم‌ها تا این حد با هم فرق می‌کنند. طوری که باعث می‌شود شما هم عمیقاً بخواهید که سادگی داوطلبانه پیشه کنید. آن‌ها برای مردم وقت می‌گذارند و روحشان از عمق و سخاوت بیشتری برخوردار است. گاهی احساسی به من دست می‌داد که گویی با انسان‌های تکامل‌یافته‌تری سخن می‌گویم».من می‌گویم سبک زندگی‌هایی ازاین‌دست بسیار ارزشمند به نظر می‌رسند، اما آیا کمی هم‌ ملال‌آور نیستند؟ نیازی به گفتن نیست که من موجود تکامل‌یافته‌ای نیستم و هنگامی که متوجه می‌شوم که چقدر سطحی‌ام، از خودم خجالت می‌کشم. در شغل قبلی‌ام به‌عنوان سردبیرِ بخشِ مُد، مصرف‌گرایی را در فریبنده‌ترین حالتش مشاهده کرده‌ام. و اولین مکانی که پس از رفع قرنطینه از آن بازدید کردم سلفریجز -احتمالاً درخشان‌ترین معبد مادی‌گرایی در لندن- بود تا بتوانم از جلوه‌‌های آن حیرت کنم. این غیرقابل‌انکار است که مصرف‌گرایی جنب‌و‌جوش زندگی شهری را ایجاد می‌کند و لباس‌هایی پرزرق‌و‌برق و شب‌هایی پرشور به ارمغان می‌آورد.\nمک‌کینون جسورانه از پس پرسش‌ها برمی‌آید. او می‌گوید: «تصور می‌کنم که رگه‌ای از حقیقت در این حرف نهفته است، واقعیتی است که لازم است تا اندازه‌ای با آن روبه‌رو شویم. یقیناً دربارۀ بازگشت به عصر حجر صحبت نمی‌کنیم، اما شاید مجبور باشیم بپذیریم که یک جامعۀ کم‌مصرف دیگر مثل جامعه‌ای که اکنون داریم نمایش بی‌پایانی از سرگرمی‌ها نیست».\nاینکه مردم به این باور برسند که زندگی در جامعه‌ای کم‌مصرف می‌تواند رضایت‌بخش باشد بزرگ‌ترین مانع این مسیر خواهد بود. می‌گوید: «وقتی تمام چیزی که در سراسر عمرتان یاد‌ گرفته‌اید این است که چطور می‌توانید در یک جامعۀ مادی‌گرایِ مصرف‌گرا کام‌جویی کنید، دشوار است تصور کنید که گزینۀ بدیلی وجود دارد که به همان خوبی یا بهتر از آن کار می‌کند. اما چنین گزینه‌ای وجود دارد».\nاو به یک مطالعۀ موردی دلگرم‌کننده از لندن اشاره می‌کند. در بارکینگ و دگنهام، یکی از فقیرترین مناطق لندن، اهالی بومی در مراسمی ابتکاری به نام « اِوری وان، اِوری دی» گرد هم جمع می‌شوند تا آشپزی کنند، در جلسات شعر‌خوانی، کار‌دستی و موبافی شرکت کنند و اماکن عمومی را بیارایند و همۀ این فعالیت‌ها به‌صورت رایگان برگزار می‌شود. او می‌گوید: «این مراسم برای بسیاری از مردم بسیار سرگرم‌کننده و عمیقاً تأثیرگذار است». «در بسیاری از اماکن، اگر پولی برای خرج‌کردن نداشته باشید، هیچ کاری نمی‌توانید انجام دهید. هنگامی که برای نوشتن این کتاب تحقیق می‌کردم، جایی که نزدیک بود به گریه بیفتم تماشای مردمی بود که تا پیش از این احساس می‌کردند طرد شده‌اند و از فرهنگ مصرف کنار گذاشته شده‌اند، اما حالا جایگزینی پیشِ‌روی خود می‌دیدند. این نشان می‌دهد قابلیتش را داریم».\nاگرچه فرهنگی «مرموز و اسرارآمیز» همچنان سعی دارد که صحبت از کاهش مصرف را در اکثر محیط‌های شرکتی مخفی نگه دارد -مصاحبه‌شوندگان مختلفی شرط کردند که به‌صورت ناشناس با مک‌کینون صحبت خواهند کرد- اما در این میان نشانه‌های امیدوارکننده‌ای هم وجود دارد. برندهای پیشتازی مانند پاتاگونیا و لیوایز جهت ترغیب مشتریان به زیرسؤال‌بردن فرهنگ مصرف‌زده گام‌های مؤثری برداشته‌اند و شعار «کمتر ولی بهتر بخر» در بخش‌هایی از صنعت مُد در حال رواج‌یافتن است (حتی بااینکه گسترش این صنعت تصاعدی است).\nشاید تکان‌دهنده‌ترین اظهار‌نظر این کتاب از آنِ عبدالله آل ماهر باشد که مدیرعامل یک شرکت تریکوی بنگلادشی است و برای غول‌های فست فشن، از جمله اچ اند ام و زارا، محصول تولید می‌کند. او تصدیق می‌کند که گذار به جامعه‌ای کم‌مصرف برای کشورش دردناک خواهد بود: ۶۰۰۰ کارخانۀ پوشاک در بنگلادش وجود دارد که احتمالاً در فرایند این گذار نیمی از آن‌ها تعطیل خواهند شد. اما در این سیستم جدید کارخانه‌ها دستمزد بهتری پرداخت خواهند کرد، آلودگی کمتر می‌شود و رقابت، به‌جای سرعت، بر سر کیفیت شکل می‌گیرد. ماهر می‌گوید: «دیگر سگ‌دو زدن در کار نخواهد بود» و اضافه می‌کند: «می‌دانید، خیلی هم بد نخواهد شد».\nاین اظهارنظر جالب‌توجه از تاجری قدرتمند است که کشورش کارخانۀ جهان محسوب می‌شود. اظهارات ماهر از آن سنخ نظراتی است که به مک‌کینون اطمینان می‌بخشد. او می‌گوید: «من امیدوارم که، با خارج‌شدن از شرایط همه‌گیری، مردم مباحثی را مطرح کنند که باعث شود ایدۀ کاهش مصرف که برای سه دهه در حاشیه بوده به گفتمان عمومی بازگردد».\nاین حرف‌ها تردیدهایی در دل خود دارند: آیا حاضریم زندگی‌های پر‌هیجان، شتابان و آزمندانۀ خود را برای آرام‌ساختن ذهن‌هایمان و نجات زمین رها کنیم؟ اگرچه ممکن است جواب این پرسش را دوست نداشته باشیم و تغییر نیز همواره ناخوشایند باشد، اما به‌سختی می‌توان گفت که حتی اراده‌ای برای این موضوع وجود دارد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و      سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰   منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی   نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان                تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،     «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن     پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی     از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار  می‌گیرند،    بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی  سریع‌تر به      مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان       در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه  اینترنتی      ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما  می‌توانید با      خرید  اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴   شماره)،   علاوه بر       بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری  مانند ارسال  رایگان،         دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و  دریافت کدهای تخفیف در   طول      سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای  مشترکان زودتر از توزیع  عمومی      ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که    فصلنامه   آسیب ببیند بدون  هیچ شرط  یا     هزینۀ اضافی  آن را تعویض     خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت  بخواهید      می‌توانید اشتراکتان را  لغو  کنید  و  مابقی    مبلغ   پرداختی  را  دریافت     کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nMacKinnon, JB. The Day the World Stops Shopping. Bodley Head, 2021\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را جیمی واترز نوشته و در تاریخ ۳۰ می ۲۰۲۱ با عنوان «Overconsumption and the environment: should we all stop shopping?» در وبسایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «زندگی در جایی که نمی‌توان چیزی خرید چگونه است؟» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ  محمدعلی کریم‌زاده منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲ آذر ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• جیمی واترز (Jamie Waters) نویسنده و روزنامه‌نگاری آزادکار است که دربارۀ فرهنگ و مد می‌نویسد.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n[۱] شانگِری-لا (به انگلیسی، Shangri-La) در اصل استعاره‌ای ادبی و نام آرمان‌شهری خیالی است که در دره‌ای در کوه‌های کونلون در تبت واقع شده است [مترجم].[۲]  planned obsolescence[۳] cash economy اقتصاد نقدی سیستمی اقتصادی است که در آن معاملات مالی، به‌جای استفاده از بدهی مستقیم، انتقال بانکی و کارت اعتباری، از طریق پول نقد انجام می‌شود [دیکشنری کالین]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653954.json b/train/540653954.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..95ff170f0f34f8e2db88abb37817f023255eef27
--- /dev/null
+++ b/train/540653954.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "نام این احساس خمودگی است",
+  "subtitle": "خمودگی فرزند وسطی و فراموش‌شدۀ سلامت روان است",
+  "introduction": "در روان‌شناسی، شکوفایی را قلۀ خوشبختی‌ می‌دانند، جایی که بیشترین معنا را از زندگی‌مان دریافت می‌کنیم. از آن سو، افسردگی درۀ تیره‌بختی است، جایی که احساس ناامیدی و بی‌ارزشی می‌کنیم. خمودگی اما فرزند وسطی و فراموش‌شدۀ سلامت روان است که همه‌گیری کرونا باعث شده بیش از پیش به چشم بیاید. ویژگی بارز خمودگی این است که علائم یک بیماری روانی را ندارد، اما تأثیراتش کمتر از آن نیست. آدام گرنت، در این یادداشت، راه‌های شناسایی این احساس و شیوۀ مقابله با آن را بازگو می‌کند.",
+  "content": "آدام گرنت، نیویورک تایمز— اوایل نمی‌فهمیدم علائمی که همه‌مان داشتیم نشانۀ چه هستند. دوستانم می‌گفتند تمرکزشان به هم ریخته است؛ همکارانم می‌گفتند، با اینکه واکسن در راه است، سال ۲۰۲۱ اصلاً برایشان هیجان‌انگیز نیست؛ یکی از اعضای خانواده‌ام از بس فیلم «گنجینۀ ملی» را دیده صحنه‌هایش را حفظ شده، ولی تا دیروقت بیدار می‌ماند تا باز هم تماشایش کند. خودم هم، به‌جای اینکه مطابق معمول سر ساعت شش صبح بیدار شوم، تا هفت در رختخواب می‌ماندم و وُردز ویت فرندز بازی می‌کردم.\nنه، فرسودگی۱ نبود، چون هنوز انرژی داشتیم؛ افسردگی نبود، چون ناامید نبودیم. فقط احساس بی‌لذتی و بی‌هدفی می‌کردیم. از قرار معلوم، اسم این حالت خمودگی۲ است.\nخمودگی یعنی احساس رکود و پوچی. انگار دارید به‌زور زندگی می‌کنید و چشم‌‎‏اندازی به زندگی آینده‏‌تان ندارید. و شاید احساس غالب سال ۲۰۲۱ همین باشد.\nهم‌زمان با تلاش پزشکان برای درمان آثار طولانی‏‌مدت جسمی کرونا، خیلی‌ از مردم مشغول دست‌وپنجه نرم‌کردن با آثار طولانی‌مدت روانی همه‌گیری کرونا هستند. وقتی ترس و سوگ شدید سال قبل فروکش کرد، خیلی از ما آمادگی چنین حالتی را نداشتیم.\nآن اوایل، در روزهای پر از شک ‌و تردید همه‌گیری کرونا، احتمالاً سیستم تشخیص خطر مغزتان -که آمیگدال نام دارد- در وضعیت قرمز «حمله یا گریز» بود. وقتی فهمیدید ماسک‌زدن به محافظت از ما کمک می‏کرده ولی شستن بسته‌های خریداری‌شده بی‌فایده بوده، احتمالاً روال‌هایی را پیش گرفتید که به کاهش ترستان کمک می‌کرد. ولی همه‌گیری ادامه پیدا کرده است و وضعیت حاد دلهره به وضعیت مزمن خمودگی تبدیل شده است.\n\nما، در روان‌شناسی، سلامت روان را طیفی می‌دانیم که از افسردگی تا شکوفایی۳ امتداد دارد. شکوفایی قلۀ خوشبختی است. در آنجا قویاً احساس معنا و برتری دارید و فکر می‌کنید برای دیگران مهم هستید. افسردگی درۀ تیره‌بختی است. در آنجا احساس ناامیدی، تمام‌شدگی و بی‌ارزشی می‌کنید.\nخمودگی فرزند وسطی و فراموش‌شدۀ سلامت روان است. خلأ بین افسردگی و شکوفایی -یعنی نبود خوشبختی- است. در این حالت، کسی علائم بیماری روانی ندارد، ولی مظهر سلامت روان هم نیست و با تمام ظرفیت خود عمل نمی‌کند. خمودگی انگیزه را ضعیف می‏کند، تمرکز را به هم می‌زند و احتمال کمتر کارکردن را سه برابر بیشتر می‌کند. خمودگی از اختلال افسردگی عمده۴ رایج‌تر است، و از برخی جهات عامل پرخطرتری برای ابتلا به بیماری روانی به شمار می‌رود.\nاصطلاح خمودگی را جامعه‌شناسی به نام کوری کیز ابداع کرد. او متوجه شد خیلی‌ها نه افسرده هستند نه در حال شکوفایی. تحقیقات او نشان داده است کسانی که بیش از همه احتمال دارد در دهۀ بعد به افسردگی عمده یا اختلالات اضطرابی مبتلا شوند کسانی نیستند که از الان علائم آن‌ها را دارند، بلکه کسانی‌اند که الان در حال خمودگی هستند. شواهدی که اخیراً از کادر درمان کرونا در ایتالیا به دست آمده است نیز نشان می‌دهد آن‌هایی که در بهار ۲۰۲۰ در حال خمودگی بودند سه برابر بیشتر از همکارانشان احتمال داشت به اختلال استرس پس از سانحه۵ مبتلا شوند.\nبخشی از خطر به این دلیل است که وقتی خموده هستید، متوجه تحلیل‌رفتن شادی و انگیزه‌تان نمی‌شوید. نمی‌فهمید که دارید به غار تنهایی می‌خزید و نسبت به بی‌تفاوتی‌تان بی‌تفاوت هستید. وقتی رنج خود را تشخیص ندهید، به دنبال کمک هم نخواهید رفت.\nحتی اگر خودتان هم احساس خمودگی نداشته نباشید، احتمالاً کسی را می‌شناسید که چنین حالتی داشته باشد. شناخت این حالت می‌تواند به شما کمک کند تا به یاری او بشتابید.\nنام‌گذاری این احساس\nروان‌شناسان دریافته‌اند که یکی از بهترین راه‌ها برای مدیریت هیجاناتْ نام‌گذاری آن‌هاست. بهار سال گذشته که به‌خاطر همه‌گیری کرونا اضطراب شدیدی بر ما حاکم شده بود، مقاله‌ای که ناراحتی جمعی‌مان را با نام سوگ توصیف کرده بود تبدیل به پربازدیدترین مطلب در تاریخ نشریۀ هاروارد بیزینس ریویو شد. هم‌زمان با ازدست‌دادن عزیزانمان، ما داغ‌دار ازدست‌رفتن روال عادی زندگی نیز بودیم. «سوگ» کلمه‌ای آشنا برای توصیف تجربه‌ای بود که با آن ناآشنا بودیم. بیشتر ما، پیش از این، هیچ همه‌گیری جهانی‌ای را تجربه نکرده بودیم، ولی تجربۀ فقدان داشتیم. این نام‌گذاری به ما کمک کرد تا از تاب‌آوری گذشته‌مان درس بگیریم و به توانایی خودمان در مواجهه با سختی‌های کنونی باور پیدا کنیم.\nهنوز برای درک علت خمودگی و نحوۀ درمان آن راه زیادی در پیش داریم، ولی نام‌گذاری آن می‌تواند قدم اول باشد. این کار غبار را از فضا می‌زداید و به ما کمک می‌کند دیدی روشن نسبت به این پدیده پیدا کنیم. این کار به ما یادآوری می‌کند که تنها نیستیم و خمودگی دردی رایج و مشترک است.\nخمودگی می‌تواند پاسخی مناسب به سؤال «حالت چطور است؟» نیز باشد.\nتصور کنید، به‌جای گفتن «حالم عالی است!» یا «خوبم»، بگوییم «واقعیت این است که در حال خمودگی هستم». این پاسخ می‌تواند نقطۀ مقابل خوبی برای مثبت گرایی -یعنی فشار جامعه برای همیشه حالِ خوبی داشتن- باشد و ناخوشایندی آن را به‏‌خوبی نشان دهد.\nوقتی خمودگی را به دایرۀ واژگانتان اضافه می‌کنید، متوجه می‌شوید که در اطرافتان به‌وفور دیده می‌شود؛ وقتی در حال قدم‌زدن عصرگاهی هستید و احساس ناامیدی می‌کنید، در صدای فرزندانتان وقتی از آن‌ها دربارۀ مدرسۀ آنلاین سؤال می‌پرسید، و حتی در سریال «سیمپسون‌ها» وقتی یکی از شخصیت‌ها با بی‌تفاوتی می‌گوید «ای …»۶.\n\nتابستان گذشته، روزنامه‌نگاری به نام دافنه کِی. لی توییتی منتشر کرد دربارۀ یک اصطلاح چینی که ترجمۀ آن می‌شود «شب‏‌زنده‌‏داریِ انتقام‌‏جویانه». او توضیح داد که منظور از این اصطلاح این است که شب‌ها تا دیروقت بیدار بمانید تا آزادی ازدست‌رفته‌تان در طول روز را بازیابید. به نظر من، این کار بیشتر از آنکه تلافی ازدست‌دادن کنترل در طول روز باشد، نوعی مبارزه با خمودگی است. هدف از این کار جست‌وجوی خوشی در شبی دلگیر، جست‌وجوی ارتباط در اوج تنهایی، یا جست‌وجوی هدف و معنا به هنگام همه‌گیری طولانی یک بیماری است.\nپادزهر خمودگی\nبرای درمان خمودگی چه کاری می‌توانیم بکنیم؟ مفهومی به نام «غرقگی»۷ می‌تواند پادزهر خمودگی باشد. غرقگی حالتی گذراست که در آن جذب یک چالش جدی یا پیوندی موقت می‌شوید به‌طوری که متوجه زمان، مکان و خودتان نمی‌شوید. در روزهای اول همه‌گیری کرونا، غرقگی بهترین نشانۀ احساس خوشبختی افراد بود، نه چیزهایی مثل خوش‌بینی یا بهشیاری۸. کسانی که بیشتر غرق پروژه‌هایشان می‌شدند کمتر به خمودگی دچار می‌شدند و شادکامی‌ای را که پیش از همه‌گیری کرونا داشتند حفظ می‌کردند.\nانجام بازی کلمات در اول صبح مرا به حالت غرقگی می‌برد. گاهی فیلم‌دیدن زیاد در آخر شب هم چنین اثری دارد؛ آدم را وارد داستان فیلم می‌کند به‌طوری که احساس می‌کنید با شخصیت‌ها در ارتباطید و نگران حال و احوالشان هستید.\nیافتن چالش‌های جدید، تجربیات لذت‌بخش و کارهای مهم، همگی، جزء راهکارهای مقابله با خمودگی به شمار می‌روند، ولی وقتی تمرکز نداشته باشید، بعید است بتوانید غرقگی را تجربه کنید. این مشکلی است که قبل از همه‌گیری کرونا هم وجود داشت، یعنی وقتی آدم‌ها از روی عادت ایمیلشان را ۷۴ بار در روز چک می‏کردند و هر ده دقیقه یک بار تمرکزشان را از کاری به کاری دیگر معطوف می‏کردند. در سالی که گذشت، مشکل دیگری که خیلی‌هایمان داشتیم این بود که فرزندانمان در خانه، همکارانمان از اقصا‌نقاط جهان و رئیس‌هایمان دم به دقیقه تمرکزمان را به هم می‌زدند و در کارمان وقفه ایجاد می‌کردند. ای …!\nتوجهِ تکه‌تکهْ دشمنِ جذب‌شدن به کار و موفقیت در آن است. از هر صد نفر، فقط دو یا سه نفر می‌توانند هم‌زمان رانندگی کنند و اطلاعاتی را نیز به خاطر بسپرند، بدون آنکه عملکردشان حداقل در یکی از این کارها آسیب ببیند. این رایانه‌ها هستند که برای پردازش موازی ساخته شده‌اند. انسان‌ها در پردازش نوبتی بهتر عمل می‌کنند.\nنگذارید در کارتان وقفه ایجاد شود\nاین یعنی لازم است حدود مشخص کنیم. چند سال قبل، یکی از ۵۰۰ شرکت برتر آمریکا سیاست ساده و جدیدی را در هند اعمال کرد: در روزهای سه‌شنبه، پنجشنبه، و جمعه قبل از ظهر نباید هیچ وقفه‌ای در کار ایجاد می‌شد. وقتی خودِ مهندسان این حدود را اعمال می‌کردند، بهره‌وریِ ۴۷ درصد از آن‌ها بالاتر از میانگین می‌رفت. ولی وقتی خودِ شرکت این را به‌عنوان سیاست رسمی اعمال می‌کرد، ۶۵ درصد از کارکنان بهره‌وری بالاتر از میانگین به دست می‌آوردند. کارِ بیشتر صرفاً باعث بهترشدن عملکرد شغلی نمی‌شود؛ ما می‌دانیم که مهم‌ترین عامل برای لذت و انگیزش در زندگی روزمره داشتن احساس پیشرفت است.\nگمان نمی‏‌کنم سه‏‌شنبه‏‌ها، پنجشنبه‏‌ها و جمعه‌‏ها قبل از ظهرْ جادویی رخ دهد. درسی که از این ایدۀ ساده می‌توان گرفت این است که زمانِ بدون وقفه گنجی است که باید از آن محافظت شود. این کار جلوی حواس‌پرتی را می‌گیرد و به ما اجازه می‌دهد تمرکز کنیم. تجاربی که همۀ حواس ما را درگیر می‌کنند به ما آرامش می‌دهند.\nبر اهداف کوچک تمرکز کنید\nهمه‌گیری جهانی کرونا شکست بزرگی بود. برای مبارزه با خمودگی، سعی کنید از پیروزی‌های کوچک شروع کنید، مثلاً مجرم یک داستان پلیسی را شناسایی کنید یا بازی کلمات انجام دهید. یکی از آسان‌ترین راه‌های رسیدن به تجربۀ غرقگی انجام کاری است که سختیِ آن با مهارت شما در یک سطح است: چالشی که باعث می‌شود مهارت‌هایتان را به کار بیندازید و عزمتان را جزم کنید. پس، روزانه وقتی را مشخص کنید و بر چالشی که برایتان مهم است تمرکز کنید، پروژه‌ای جالب، هدفی ارزشمند، یا گفت‌وگویی سودمند. گاهی برای بازیابی انرژی و اشتیاقی که طی این ماه‌ها از دست داده‌اید تنها چند قدم کوچک لازم است.\nخمودگی صرفاً در ذهن ما نیست، بلکه در موقعیت ما نیز وجود دارد. با معالجات جزئی نمی‌توانید یک فرهنگ بیمار را درمان کنید. ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که مشکلات جسمی را عادی می‌انگارد ‌ولی به مشکلات سلامت روان انواع و اقسام انگ‌ها را می‌زند. اکنون که داریم وارد جهان پس از کرونا می‌شویم، وقتش است که در برداشت خود از سلامت روان و خوشبختی هم بازنگری کنیم. «افسرده‌نبودن» به معنی مشکل‌نداشتن نیست. «فرسودگی نداشتن» هم به معنی پرانرژی‌بودن نیست. با اذعان به اینکه خیلی از ما در حال خمودگی هستیم، می‌توانیم شروع به حرف‌زدن کنیم تا ناامیدی را خاموش و راهمان را به بیرون این خلأ باز کنیم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را آدام گرنت نوشته و در تاریخ ۱۵ آوریل ۲۰۲۱ با عنوان «There’s a Name for the Blah You’re Feeling: It’s Called Languishing» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «نام این احساس خمودگی است» در بیستمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدحسن شریفیان منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۶ آبان ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.\n•• آدام گرنت روان‌شناس سازمانی در دانشکدۀ مدیریت دانشگاه پنسیلوانیاست. کتاب دوباره فکر کن: قدرت دانستن چیزهایی که نمی‌دانیم آخرین اثر اوست. گرنت همچنین مجری پادکست تد با نام «زندگی کاری» (Work Life) است.\n••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۰ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیستم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n[۱] burnout\n[۲] languishing\n[۳] flourishing\n[۴] major depression\n[۵] post-traumatic stress disorder\n[۶] meh\n[۷] flow\n[۸] mindfulness\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653955.json b/train/540653955.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e6eb89bed04a15d1f1d5f0b9d8f7aa84996f7972
--- /dev/null
+++ b/train/540653955.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "سوگ چيزی شبيه دويدن است",
+  "subtitle": "من نه در گریز از سوگ که همراهِ سوگ دویدم",
+  "introduction": "می‌گویند سوگ شبیه اقیانوس است، موج‌موج به سراغت می‌آید. یا شبیه رودخانه است، گاهی اوج می‌گیرد و گاه فرو می‌نشیند. اما شاید به «دویدن» هم بی‌شباهت نباشد، دویدنی نه در گریز از سوگ که همراهِ آن. این دوِ طولانی مسابقه نیست. هیچ‌کس در آن برنده نمی‌شود. هیچ خط پایان درستی ندارد، اصلاً هیچ‌ پایانی ندارد، اما از جایی به بعد، رنج ته‌نشین می‌شود و خاطرات خوش‌ جوانه می‌زنند. مونیکا پرلِ، پس از آنکه پدرش را بر اثر آلزایمر از دست داد، به کندوکاو ارتباطش با سوگ و دویدن، و پیوند این دو با هم روی آورد.",
+  "content": "مونیکا پِرِل، اوتساید  — درست وقتی من و خواهرانم داشتیم از درِ جلویی آسایشگاه در والنسیای کالیفرنیا می‌رفتیم تو، پدر، درحالی‌که دو پرستار از پشتِ سر دنبالش بودند، دوید و از میز پذیرش گذشت. پدرم، با شلوار جین آبی و پیراهن پشمی پیچازی‌اش، خیلی شبیه دونده‌ها به نظر نمی‌رسید اما از گام‌های بلندش می‌شد دونده‌بودنش را فهمید.\nپدرم، از وقتی که به یاد دارم، دونده بود. بچه که بودم دویدن او را در مسابقه‌ها تماشا می‌کردم و بالاخره، بزرگ‌تر که شدم، دوِ آهسته را با او شروع کردم. می‌توانستم قامت بلندش را از دور تشخیص بدهم که با قدم‌های سنگین حرکت می‌کرد. پدرم از آن دونده‌هایی بود که روی پاشنۀ پایشان می‌دوند و همیشه از  بقیه جلوترند.\nپرستارهایی که دنبال پدرم می‌دویدند انگار، بیش‌ازآنکه نگران پدرم باشند، از اینکه اسباب زحمتشان شده بود ناراحت‌ بودند. مسئول پذیرش، از پشت میزش، برگۀ ثبت‌نام را به طرفمان گرفت. نزدیک غروب بود و کارکنان آسایشگاه داشتند میز شام را می‌چیدند. آن‌سوی راهرو، سالمندها برای نوشیدن پانچ در اتاق نشیمن جمع شده بودند. دورهمیِ آخر هفته بود و یک گروه موسیقی هم که به دیدن سالمندان آمده بود مشغول نواختن بود.\nپدر در ۵۸ سالگی مریض شد؛ بیماری‌اش را آلزایمر زودرس تشخیص دادند. ۶۴ سالش که شد، زوال مغز به حدی رسید که دیگر به کمک دیگران نیاز داشت. در محله‌ای که سی سال در آن زندگی کرده بود گم می‌شد. شیر اجاق گاز را باز می‌گذاشت. دیگر نمی‌توانست جمله‌های کامل بسازد و شب‌ها، بی‌هدف، از خانه بیرون می‌زد. شده بود بلای جان خودش.نگران بودیم یک‌وقت اتومبیلی به او بزند یا خانه را به آتش بکشد. من و خواهرانم نگران سلامتی مادر هم بودیم. اضطراب داشت مادرم را، که پرستار اصلی پدر بود، از پا درمی‌آورد. زیر چشم‌هایش سیاه شده بود و به‌طرزی غیرعادی وزن کم کرده بود. برای همین پدر را به آسایشگاه بردیم. آسایشگاه به خانه نزدیک بود، محوطۀ سرسبز و زیبایی داشت و ما می‌توانستیم تندتند و بی‌آنکه کسی مانعمان شود به او سر بزنیم. با همۀ این‌ها، این سخت‌ترین تصمیم عمر همه‌مان بود. مثل این بود که دیگر تسلیم شده‌ باشیم.\nآن روز همان‌طور که می‌دوید برگشت و ما را، سه دخترش را، نگاه کرد و لبخند زد. هیجان‌زده می‌خندید و همچنان می‌دوید. دو سالی به رفتنش مانده بود. بیماری داشت مغزش را ویران می‌کرد، اما در آن لحظه جوری در راهرو می‌دوید که انگار بچه شده و دارد دنبال بچه‌های دیگر می‌کند.\n                                                                                        ••• \nپدرم اول دوندۀ دوِ بامانع بود، اما به‌خاطر پرش‌های زیاد از روی موانع، زانویش آسیب دید و در دبیرستان به سراغ دوِ نیمه‌استقامت رفت. بعدها و بعد از تشکیل خانواده، در مسابقات محلی ۵ کیلومتر و ۱۰ کیلومتر شرکت می‌کرد، و بعد، تمرین برای شرکت در یک ماراتن را شروع کرد.\nهرچه تمرین‌های ماراتن جلوتر می‌رفت، زودتر و زودتر از خواب بیدار می‌شد. قبل از اینکه ما بیدار شویم آن اندازه‌ای که می‌بایست را می‌دوید و بعد می‌رفت سر کار. آخر هفته‌ها طولانی‌تر می‌دوید و کلی غذا می‌خورد؛ تا آن موقع ندیده بودم کسی بتواند این‌همه غذا بخورد.\nبالاخره روز مسابقه از راه رسید و ما پنج نفر سوار ماشین ونِ خانوادگی‌مان شدیم و به مرکز شهر لس‌آنجلس رفتیم. بهار سال ۱۹۹۰ بود، پنجمین ماراتن سالانۀ لس‌آنجلس. وقتی رسیدیم هوا هنوز تاریک بود، بنابراین پدر کلی وقت داشت خودش را به ابتدای زمین مسابقه برساند.\nهوا مرطوب و خنک بود، پدر می‌گفت هوا جان می‌دهد برای ماراتن. چشم دوخته بودیم به انبوه دونده‌هایی که لباس‌های روشن پوشیده بودند و در امتداد خط شروع مشغول دو آهسته بودند. خیلی از شرکت‌کننده‌ها، از جمله پدر من، قبل از شروع مسابقه، بیشتر از یک مایل راه می‌رفتند.\nبعد از اینکه پدر را با دعا برای موفقیتش بدرقه کردیم، مادر، خواهرها و من خودمان را پیچیدیم لای پتو و در پارکی نزدیک به خط شروع منتظر ماندیم تا دونده‌ها مسیر مسابقه را در سطح شهر دور بزنند. مسافت ۲/۲۶ مایلی خیلی دراز‌تر از آن بود که در تصور منِ ده‌ساله بگنجد. پدرم یک ابرقهرمان بود.\nدویدن برای پدر فرصتی بود برای اینکه کمی به حال خودش باشد، تنها باشد و فکر کند. دویدن دلخوشی‌اش بود. راهی بود که سالم و سرحال نگهش می‌داشت. دویدن تنها کاری بود که پدر برای خودش انجام می‌داد. گزارش نتایج مسابقات و رکوردهای شخصی‌اش را در یک زونکن مشکی نگه می‌داشت. آرزو داشت رکورد چهارساعته‌اش را در ماراتن بشکند و آن‌قدر تمرین می‌کرد که دائم مجبور بود زیرۀ کفش‌های آسیکسش۱ را با چسب بچسباند.\nبعد از چند ساعت، پشت حصارها به صف شدیم و منتظر ماندیم تا دونده‌ها برگردند. وقتی بالاخره پدر را از دور دیدیم، بلند و با همۀ وجود، برایش هورا کشیدیم. او دستش را بالا برد و همین‌طور که به سوی خط پایان می‌دوید برایمان دست تکان می‌داد. انگار به‌زور لبخند می‌زد اما به‌هرحال لبخندش افتخارآمیز بود.\n                                                                                        ••• \nاولین باری که پابه‌پای پدر دویدم شش سالم بود. پدر دونده بود، پس من هم می‌خواستم دونده باشم. یک روز صبح زود که پدر داشت برای رفتن به مسابقه حاضر می‌شد، از بالای پله‌ها تماشایش کردم که قهوه درست می‌کرد و کفش‌هایش را می‌پوشید.\nپدر گفت «ای فسقلی! می‌خوای با من بیای بدوی؟».\nسری تکان دادم و باعجله لباس پوشیدم.\nمادرم مخالفت کرد «هوا خیلی گرمه».\nچهارم ژوئیۀ ۱۹۸۵ بود. پدر هر سال در مسابقۀ دو ۵ کیلومتر روز استقلال که قبل از مراسم رژه انجام می‌شد شرکت می‌کرد. اگر من با پدر می‌رفتم، خواهر بزرگ‌ترم، لارن، هم می‌خواست با ما بیاید.\nپدر گفت «آروم می‌دویم». مادر کوتاه آمد و رضایت داد.\nچیز زیادی از مسابقه خاطرم نیست، جز اینکه خواهرم روی خط پایان بالا آورد و من جایزۀ گروه سنی خودم را بردم. از آن به بعد، من یک دونده شدم. لارن شناگر بود و اِوا، خواهر اولم، هم عضو گروه تشویق‌کنندگان بود. درحالی‌که آن دو هرازگاهی در مسابقه‌های محلی شرکت می‌کردند، من و پدر دونده‌های متعهد خانواده بودیم. دویدن وجه مشترک ما بود. بعد از انجام تکالیفم و قبل از شام با هم می‌دویدیم. حین دویدن گاهی حرف هم می‌زدیم، اما بیشتر اوقات فقط از همراهی هم لذت می‌بردیم.\nوقتی رقابت در ردۀ جوانان و مسابقات کشوری دبیرستان را شروع کردم، پدر بزرگ‌ترین حامی‌ام بود. تشویق‌های او، کنار زمین، از همه بلندتر بود. هنوز می‌توانم او را ببینم که کنار زمین مسابقه ایستاده و، همین‌طور که با هیجان فریاد می‌زند، دست‌هایش را تکان می‌دهد. او همیشه بود، برای تک‌تکمان، برای هر کاری که در سر داشتیم.\nاما خود پدر چنین کودکیِ ایدئالی نداشت. وقتی ۱۳ساله بود، همراه خواهر کوچک‌ترش شاهد بود که پدرشان چمدانش را در ماشین گذاشته و رفته تا با یک زن دیگر و بچه‌اش زندگی کند. بعد از آن، فقط یک بار به آن‌ها تلفن کرده و هرگز برنگشته بود.\nاین یکی از آن چیزهایی بود که همۀ ما در خانواده از آن خبر داشتیم اما هرگز درباره‌اش حرف نمی‌زدیم. حالا که به گذشته نگاه می‌کنم، می‌بینم ما چقدر خوش‌شانس بودیم. در جهانِ پدرم همه چیز حول من و خواهرانم می‌گشت.\nمن که بیشترِ سال‌های کودکی‌ام را در مسابقات دویده بودم سال آخر دبیرستان آن‌قدر عاصی بودم که تیم دوِ مدرسه را رها کردم. چند هفته‌ای بی‌آنکه خودم بدانم مونونوکلئوز گرفته بودم و بیمار بودم. وقتی فکر کردم دوباره آمادگی مسابقه‌دادن را دارم، مربی‌ام من را به تیم سال‌اولی‌ها فرستاد. من از همان سال اول دبیرستان از دونده‌های برتر مدرسه بودم اما، به‌‌جای آنکه تلاش کنم به آمادگی و تندرستی سابقم برگردم و جایم را در تیم پس بگیرم، ناامید شدم و تیم را ترک کردم.\nشاید پدرم از من ناامید شد اما چیزی به زبان نیاورد. در بیست‌‌وچند سالگی ساکن کوهستان شدم، و به‌جای دویدن، لذت را در اِسنوبوردسواری، کوله‌گردی و دوچرخه‌سواری در کوهستان یافته بودم، اما آن چیزی که بودم را دویدن شکل داده بود و حالا احساس می‌کردم تکه‌ای از وجودم را گم کرده‌ام. جدا از این‌ها، رابطۀ عمیقم با پدر را هم از دست دادم.\nاز وقتی آلزایمر به سراغ پدر آمد، هرچه بیشتر ریشه می‌دواند، حواس‌پرتی پدر هم بیشتر می‌شد. اما دویدنش اتوماتیک بود. همچنان بند کفش‌هایش را محکم می‌کرد و به‌سمت در می‌رفت، حتی وقتی کامپیوتر درونش دیگر کار نمی‌کرد. پاهایش او را با خود به جاهای آشنا می‌بردند، اما وقتی چشم از پیاده‌رو برمی‌داشت و نگاهش به اطراف می‌افتاد، خودش را در دنیای دیگری می‌یافت و راه خانه را به یاد نمی‌آورد.\nیک بار، پلیس به خانه رساندش. یک بار دیگر، زنگ زده بود به مادر تا برود دنبالش. وحشت‌زده و درمانده شده بود. دیگر خیلی برای دویدن بیرون نمی‌رفت. وقتی به خودمان آمدیم دیدیم که دیگر اصلاً نمی‌دود. انگار دشتی از گل‌های وحشی، درست در اوج زیبایی، به‌یکباره پژمرده شده باشد.\n                                                                                       ••• \nمی‌گویند آلزایمر مثل یک وداع طولانی است. و واقعاً هست، با همۀ این‌ها اما مرگ پدر هم خیلی ناگهانی بود. سر کار بودم و زیر نور لامپ‌های مهتابیِ دفتر مشغول کار بودم که مادر تلفن کرد، که ای کاش هیچ‌وقت نمی‌کرد. صدایش انگار از دوردست‌ها می‌آمد، خیلی دور. بااینکه هر آن انتظارش را داشتم چنین خبری بشنوم، باز هم در آن لحظه حس ‌کردم انگار تمام اکسیژن هوا را مکیده‌اند.\nاو ۶۶ساله بود و من ۳۰ساله. روزهای تعطیل هر هفته به دیدنش می‌رفتم، مثل همان آخرین بعدازظهر. برای همین هیچ سر درنمی‌آوردم: یک روز پدرت زنده است و دارد می‌دود، بعد ناگهان دیگر نیست، انگار امواج او را با خود به دل اقیانوس کشیده‌اند.\nشوک روزهای اول رفتن پدر را که پشت سر گذاشتم، بلافاصله به زندگی پرمشغله‌ام برگشتم. هر کاری می‌کردم جز سوگواری برای او. تازه ازدواج کرده بودم و کارم نویسندگی و مدیریت یک رستوران بود.\nچند سال بعد، هم‌زمان با ادامۀ تحصیل در دانشگاه، دوباره به سراغ دویدن رفتم. سگ جوانی داشتم که اهلی‌نشده و بی‌قلاده بود، از روی دوچرخه نمی‌توانستم کنترلش کنم، پیاده‌روی هم برایش خیلی آهسته بود، پس شروع کردیم به دویدن. گام‌های بلندم را بازیافته بودم. لذت دویدن برگشته بود و انگار راهی بود برای زنده‌کردن یاد پدر.اسم دوم پدر «ولِنتاین» بود، و به‌خاطر همین، همیشه طوری رفتار می‎کرد که انگار هر سال چهاردهم فوریه روز مخصوص اوست. هر سال، با فرارسیدن عید ولنتاین، میز صبحانه را با خرس‌های عروسکی، شکلات و گل‌های رز تزئین می‌کرد. در اولین ولنتاین بعد از شروع دوبارۀ دویدن، ناگهان سنگریزه‌های کف زمین پیش چشمم به‌شکل قلب درآمدند. انگار داشتند از روی زمین بلند می‌شدند و به سمتم می‌آمدند. تازه متوجه قلب‌ها شده بودم که دیدم همه‌جا هستند. آن‌وقت بود که فهمیدم پدرم همین‌جا پیش من است و دارد با من می‌دود.\nسال‌ها از پی هم گذشتند. وانمود می‌کردم حالم خوب است، اما واقعیت این بود که من دور سوگ یک دیوار کشیده بودم.\nبه دویدن ادامه ‌دادم. قوی بودم. قوی بودم تا روزی که دیگر قوتی برایم نماند.\n                                                                                        ••• \nمی‌گویند سوگ شبیه اقیانوس است، موج‌موج به سراغت می‌آید. یا شبیه رودخانه است، گاهی اوج می‌گیرد و گاه فرومی‌نشیند. من اما دوست دارم به دویدن طولانی تشبیهش کنم. به یک «دوِ طولانی».\nاولش ترسناک است. نمی‌دانی چطور می‌خواهی تا تهش بروی. اما چارۀ دیگری نداری، پس بلند می‌شوی و راه می‌افتی. گاهی آدم‌ها برایت هورا می‌کشند، اما وقت‌هایی هم هست که عمیقاً تنهایی. یک جاهایی از مسیر حالت خیلی بد است، اما گاهی هم حسابی پرانرژی می‌شوی. حالت خوب است؛ با خودت می‌گویی از پسش برمی‌آیی. بعد دوباره افسرده می‌شوی. افسردۀ افسرده. سکندری می‌خوری، پای راست و چپت در هم می‌روند، اما همچنان به دویدن ادامه می‌دهی.\nهشت سال بعد از فوت پدرم، از همسرم جدا شدم. تمام این مدت، برای دویدن به پارک جنگلی ماموت کریک در نزدیکی خانه‌ام می‌رفتم. آفتاب از میان شاخ‌وبرگ درختان می‌تابید و روی خاک سایه می‌انداخت. نهر از باران روزهای گذشته پرآب شده بود، با تلاطم پیچ و تابی می‌خورد و از کناره‌ها سرریز می‌شد. برگ‌های سوزنی و نمناک درختان کاج، در هوای خنک و آفتابی اوایل زمستان، رایحۀ خوشی پراکنده بودند. این مسیر را خیلی خوب می‌شناختم، مسیری بود که زیاد در آن دویده بودم.\nاما آن روز سکندری خوردم، پایم پیچ خورد و محکم زمین خوردم. دست‌هایم دو طرف بدنم باز مانده بود. قلبم درون سینه‌ام می‌کوبید.\nپدرم معلم فیزیک دبیرستان بود. اگر حالا بود، تخته‌پاک‌کن را به هوا پرتاب می‌کرد و همین‌طور که می‌خواست قبل از افتادنش آن را بگیرد، با صدای بلند، می‌گفت «جاذبه».\nزندگی مشترکم شکست خورده بود و پدرم را از دست داده بودم. موجی سهمگین موج‌شکن را درنوردیده بود. رود را باران شدید طغیانده بود و سد را شکسته بود. دونده دیوار دور خودش را خراب کرده بود. فهمیدم آنچه برایش عزاداری می‌کنم فقط رابطۀ ازدست‌رفته‌ام با همسرم نیست؛ من هنوز و سخت سوگوار پدرم بودم.\nخاک سرد بود. همه‌چیز می‌لرزید. نفسم بالا نمی‌آمد.\nما از بیماری پدر حرف نمی‌زدیم. وقتی کسی را از دست می‌دهی، تازه آن وقت است که، به‌ قول این شعر مایا آنجلو، «خاطراتمان جان می‌گیرند/ همه‌چیز را از اول وارسی می‌کنند/ و چنگ می‌زنند به جانِ همۀ واژه‌های مهرآمیزِ/ برزبان نیامده/ و همۀ راه‌های معهودِ/ ناپیموده».\nتوانایی نوشتن اولین چیزی بود که پدر از دست داد. دیگر اثری از کلمات کامل در جملاتش نبود. از صحبت‌ها کناره می‌گرفت. هر روز دورتر می‌شد، انگار که نشسته باشد در یک قایق کوچک در رودی پرپیچ‌وخم، پارو می‌زد و دور می‌شد. دلهره را می‌شد از نگاهش خواند.\nبعد از اینکه به آسایشگاه رفت، می‌رفتیم دنبالش و می‌بردیمش «اردو». یک بار، وقتی ماشین دیگری از کنارمان می‌گذشت، پدر کلاه لبه‌دارش را روی سر چرخاند و برای پسربچۀ توی ماشین بغلی شکلک درآورد. وقتی پسر هم با شکلکی جواب پدر را داد، پدر از ذوقش جیغ بلندی کشید. بعداً وقتی ماجرا را برای مادرم تعریف کردم، آهی کشید و گفت مُردن هیچ افتخار ندارد، اگر خودش را این را می‌دانست، از مردن بیزار می‌شد.\nوقتی پدر را به رستوران چینی محبوبش بردم، مدیر رستوران خواست با من صحبت کند. گفت پدرم آن اواخر زیاد آنجا ناهار می‌خورده. گفت پدر با دوچرخه آنجا می‌رفته، جلوی پیشخوان می‌ایستاده، اما نه می‌دانسته چه غذایی سفارش بدهد، و نه می‌دانسته چطور باید پولش را بپردازد. خانم مدیر گفت پدر کیف پولش را به صندوق‌دار می‌داده؛ آن‌ها پول غذا را برمی‌داشته‌اند و بعد کیف را پس می‌داده‌اند. ولی یک روز پدر دیگر به رستوران نرفته. مدیر نگرانش شده. مانده بوده این مرد خانواده‌ای دارد یا نه. نمی‌دانسته چه بر سرش آمده.\nمن و بابا یک بشقاب بیف بروکلی و مرغ پرتقالی را شریکی خوردیم. این آخرین باری بود که به آن رستوران می‌رفتیم.\nدر گیرودار یک بیماری کند و کشدار، آخرین‌بارها فراوان‌اند. گاهی پدر خودش اعلامشان می‌کرد، گاهی هم خودشان پیش می‌آمدند.\nیک روز گفت «این آخرین ماشینیه که تو عمرم می‌خرم». همین هم شد.\nپس از آخر هفته‌ای سرد و برفی که به دیدن من در کوهستان آمده بود، گفت «این آخرین باریه که می‌آم پارک ماموت». و بود، آخرین بارش بود.\nکریسمس یک سال، اعلام کرد که دیگر نمی‌خواهد کتاب هدیه بگیرد. همیشه کتاب‌خوان بود. روی صندلی‌های مطالعۀ مختلف، روی پاتختی، هر جای خانه را که نگاه می‌کردی کتابی را می‌دیدی که وارونه بازشان گذاشته تا صفحه‌شان را گم نکند. همۀ کتاب‌های استفن هاوکینگ را دو بار خوانده بود و جان گریشام، تام کِلنسی و تام رابینز را دوست داشت.\nپدر نمی‌خواست از اینکه چرا دیگر نمی‌تواند بخواند حرفی بزند. فقط می‌گفت دیگر کتاب نمی‌خواهد.\nهیچ‌کس نمی‌داند آخرین باری که دوید دقیقاً کی بود. تغییر و تحولات، درست به اندازۀ خود بیماری، آهسته بود تا بالاخره یک روز توان دویدن را، به‌یکباره، از دست داد.\n                                                                                       ••• \nآن روز که با خواهرها برای بازدید از آسایشگاه بیماران مبتلا به آلزایمر رفته بودیم دیدیم که پدر تا انتهای راهرو دوید و دو پرستار را دنبال خودش کشاند. دوید و از پهلوی میز پذیرش، پیانیست داخل لابی و سالمندهایی که با واکر به‌طرف سالن غذاخوری می‌رفتند عبور کرد. با یک هُل درِ کناری ساختمان را باز کرد و دوید بیرون.\nمن و خواهرهایم چرخی در آسایشگاه زدیم و از ورودی جلوی ساختمان آمدیم بیرون. پدر هنوز داشت اطراف ساختمان در پارکینگ می‌دوید و مستقیم به‌سمت ما می‌آمد. پشت سرش پرستارها هم با فاصلۀ کمی می‌دویدند.\nهر سۀ ما در امتداد مسیر ورودی ساختمان به صف ایستاده بودیم، درست مثل بچگی‌هایمان که کنار مسیر مسابقه می‌ایستادیم. پدر چرخید و دوید به‌سمت در جلویی.\nخواهرم داد زد «برو. بابا برو!».\nپدر، همان‌طور که می‌دوید، سر برگرداند و لحظه‌ای ما را نگاه کرد. برق لبخند روی صورتش ظاهر شد و به داخل ساختمان برگشت.\nدر ماه‌های پس از آن، طول باغ کوچک محوطۀ آسایشگاه را آهسته می‌دوید. گاهی هم راهرو را بالا و پایین می‌کرد. هر چند وقت یک بار، از در ورودی آسایشگاه می‌دوید بیرون. پرستارها دنبالش می‌آمدند و با چرب‌زبانی و وعدۀ شیرینی او را به داخل می‌بردند.\nتا اینکه بالاخره یک روز مغزش دست از هدایت بدنش کشید. دوندۀ درونش خیلی وقت بود به دست فراموشی سپرده شده بود. حالا به مراقبت‌ سفت‌وسخت‌تری احتیاج داشت، برای همین به آسایشگاه دیگری منتقل شد. آلزایمر داشت بدنش را می‌خورد؛ استخوان‌هایش بیرون زده بود و پوستش شُل و آویزان شده بود. بیشتر به کاجی باستانی می‌ماند تا به آن پدر دوندۀ ماراتنی که بیشتر عمرم می‌شناختمش.\nیک روز، همین چند وقت پیش، داشتم در محلۀ قدیمی‌مان می‌دویدم که در پارکی کمی دورتر از خانه توقف کردم. ایستادم و به پدری با دو دخترش نگاه کردم که توپ فوتبالی را به این‌طرف و آن‌طرف شوت می‌کردند. یاد روزهای سادۀ گذشته افتادم، یاد لذت ناب کودکی‌های بی‌دغدغه. روزهای قبل از مریضی و طلاق. قبل از به واقعیت پیوستن مرگ. قبل از این‌ها غصه کم بود، تنش نبود، سوگ هم نبود.\nوقتی سوگ بالاخره به سراغم آمد، وقتی بالاخره دیوار را از میان برداشتم، باز هم به دویدن ادامه دادم. تنها کاری که از دستت برمی‌آید همین است، اینکه آرام‌آرام به راهت ادامه بدهی. اما من نه در گریز از سوگ که همراهِ سوگ دویدم. سوگ را با خودم حمل کردم. آرام گرفتم و به آن تن دادم. این دوِ طولانی مسابقه نیست. هیچ‌کس در آن برنده نمی‌شود. هیچ خط پایان درستی ندارد، اصلاً هیچ‌ پایانی ندارد، اما از جایی به بعد، رنج ته‌نشین می‌شود و خاطرات خوش جوانه می‌زنند.‌\nسال‌ها طول کشید تا دوران بیماری پدر را فراموش کنم و او را، آن‌طور که بود، به خاطر بیاورم. نبودنش را امروز هم حس می‌کنم، همیشه خواهم کرد، فقط فرقش این است که حالا با یادآوری روزهای خوشمان خودم را تسلی می‌دهم.\nوقتی بچه بودم، عادت به حرف‌های صمیمی و خودمانی نداشتیم، اما پدر یادم داده بود چطور فقطبا بودنم عشق بورزم، با بودن در کنار آدم‌هایی که دوستشان دارم. بعضی روزها در آسایشگاه با هم عکس‌های قدیمی را نگاه می‌کردیم، اما بیشتر در سکوت. برایمان ساده بود که از آن‌همه سال باهم‌دویدن هیچ‌چیز نگوییم. چیزهایی بودند که لازم نبود بر زبان آورده شوند.\nاغلب قبل از رفتن از او می‌پرسیدم «بابا، می‌دونی دوستت دارم دیگه؟». خیره می‌شد به فضای روبه‌رویش. چشم‌هایش همان رنگ سبزی را داشت که همیشه می‌شناختم، همان چشم‌هایی که وقتی در آینه نگاه می‌کنم می‌بینمشان، اما خودش در دوردست‌ها سیر می‌کرد. گاهی سرش را به‌سمت صدای من می‌چرخاند. بالاخره، یک روز، درست کمی مانده به رفتنش، داد زد و گفت «آره!»، طوری که انگار احمقانه‌ترین سؤال عمرم را پرسیده بودم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و      به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،   «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا   در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را مونیکا پِرِل نوشته و در تاریخ ۲۰ ژوئن ۲۰۲۱  با عنوان «The Long Run» در وب‌سایت اوتساید منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «سوگ چیزی شبیه دویدن است» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ نسیم حسینی منتشر شده است.  وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۸ دی ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.   •• مونیکا پرل (Monica Prelle) روزنامه‌نگار حوزۀ طبیعت، سلامت، دو و سفر است. آثار او در ادونچر ژورنال، بک‌پَکِر، گاردین، اوتساید، رانرز وُرلد و … منتشر شده است. او هم‌اکنون ساکن ماموت‌لیکز در کالیفرنیاست.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\nAsics [۱]  : برند معروف پوشاک و تجهیزات ورزشی [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653956.json b/train/540653956.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c79113e9e1de58e62061221dee74fe0686ff524e
--- /dev/null
+++ b/train/540653956.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بيماری‌های همه‌گير و امپراتوری‌ها",
+  "subtitle": "زوال امپراتوری روم و پایان عصر فئودالیسم اروپایی دربارۀ کووید۱۹ و آیندۀ غرب چه می‌تواند به ما بگوید؟",
+  "introduction": "اوایل سال ۲۰۲۰ پس از آنکه ویروس کرونا سر و کله‌اش از چین پیدا شد و به‌سرعت جهان رادرنوردید، سال جدید که آرام شروع شده بود به‌یک‌باره پرهیاهو شد. مثل این بود که جهان دوباره با مرگ سیاه  روبه‌رو شده باشد و نظریات قدیمی دربارۀ نقش بیماری‌ها در فروپاشی امپراتوری‌ها، دوباره احیاشد. جان راپلی، پژوهشگر اقتصاد سیاسی در دانشگاه کمبریج، در این نوشتار از این می‌پرسد که زوال امپراتوری روم و پایان عصر فئودالیسم اروپایی دربارۀ کووید۱۹و آیندۀ غرب چه می‌تواند به ما بگوید؟",
+  "content": "جان راپلی، ایان  — اوایل سال ۲۰۲۰ پس از آنکه ویروس مرموز کرونا سر و کله‌اش از چین پیدا شد و به‌سرعت جهان را درنوردید، سال جدید که آرام و بی‌سرو‌صدا شروع شده بود به‌یک‌باره پرهیاهو شد. تصاویری دلخراش از بیمارانی در راهروهای بیمارستانی در ایتالیا که به دستگاه اکسیژن وصل بودند به‌سرعت در گزیدۀ اخبار جای گرفت. وحشت سراسر غرب را فرا گرفته بود. دولت‌ها که تا پیش‌ازاین به شهروندانشان گفته بودند همه چیز خوب است، ناگهان، سر همه فریاد می‌زدند که در مکانی پناه بگیرند و از تمام ارتباطات انسانی اجتناب کنند. مثل این بود که غربِ مدرن دوباره با مرگ سیاه۱  روبه‌رو شده باشد.\nمخاطبان غربی، بی‌آنکه خاطرۀ زنده‌ای از چنین صحنه‌هایی در یاد داشته باشند، به سراغ ادبیات جاودانی آخرالزمانی رفتند تا بتوانند از وضعیت سر دربیاورند. اما، درحالی‌که سنت‌های باستانیِ آخرالزمانی علل معنوی را عامل فروپاشی تمدن‌ها می‌دانستند، ما، که موجودات مدرنی هستیم، چیزی را اختیار کردیم که تصور می‌کردیم گفتمانی «علمی» است -ژانری معروف به زوال‌پژوهی۲. برخی از محققان مدرن مانند ادوارد گیبون، اُسوالد اشپنگلر و آرنولد توینبی اساس تبیین‌های معنوی درمورد زوال تمدن را حفظ کردند، ولی آن‌ها را در زمینه‌ای تجربی جای دادند. اما کسانی که تلقی ما را از کووید۱۹ شکل می‌دادند متعلق به سنتی دیگر بودند، سنتی که از نظریۀ ۱۷۹۸ توماس مالتوس درمورد پیامدهای طبیعیِ توسعۀ انسانی الهام می‌گیرد.\nمالتوس‌گرایانِ جدید، به‌جای کاستی‌های اخلاقی، چرخه‌های بازخوردِ زیست‌محیطی را عامل فروپاشی یک رژیم می‌دانستند. در دهۀ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، پاول ارلیش و دونِلا میدوز و دیگران در پژوهش خود استدلال کردند که جمعیت جهان به‌سرعت در حال رشد است و به‌زودی از عرضۀ منابع پیشی خواهد گرفت و (در کنار سایر موارد) به کمبود غذای گسترده منجر خواهد شد. اخیراً جارد دایموند دربارۀ نقش استهلاک زیست‌محیطی و بیماری‌ها در سقوط تمدن‌ها نوشته و نظریه‌اش که می‌گوید فروپاشی ایسلند شرقی پیامد بهره‌برداری بیش‌ازحد از محیط طبیعی بوده طنین خاصی یافته است. همه‌گیری کووید۱۹، به‌نوبۀ خود، نظریات قدیمی را دربارۀ نقش بیماری‌ها در فروپاشی رژیم‌ها احیا کرد و به یادمان انداخت که این طاعون بود که امپراتوری روم را به زیر کشید و فئودالیسم اروپایی را از بین برد.\nاما چنین چیزی رخ نداده، دست‌کم آن‌گونه که تصور می‌کنیم نبوده است.نظریه‌ای که فشارهای محیطی را عامل فروپاشی رژیم‌ها می‌داند همچنان محل مناقشه‌ای جدی باقی مانده است. می‌توانیم صرفاً با مواردی که در بالا اشاره شد آغاز کنیم. طولی نکشید که هشدارهای جنجال‌برانگیز دربارۀ کثرت جمعیت در دهۀ ۱۹۷۰ جای خود را نه به نگرانی‌های کمبود غذا، بلکه به مسائل برآمده از تولید بیش ‌از حد جهانی غذا داد که قیمت غذا را کاهش می‌داد و شهرنشینی در کشورهای درحال‌توسعه را سرعت می‌بخشید. کتاب دایموند دربارۀ ایسلند شرقی، تقریباً از همان اول، به‌خاطر شواهد مشکوکش به‌شدت مورد انتقاد قرار گرفت. بنا به دلایلی مشابه، بسیاری از مورّخانِ امپراتوری روم نیز درمورد نقش طاعون در سقوط این امپراتوری تردید کرده‌اند. چنان‌که دربارۀ طاعون سیاه نیز این‌گونه نبود که فئودالیسم را در مناطق عمدۀ اروپا پایان دهد، بلکه درواقع آن را تقویت کرد. به‌طور کلی‌تر، شیوع وبا در قرن نوزدهم و همه‌گیری آنفلونزا در سال ۱۹۱۸، بر حسب تلفات جانیِ انسانی نسبت به کل جمعیت مناطق درگیر، روی‌هم‌رفته، تلفات بسیار بیشتری نسبت به کووید۱۹ در کشورهای غربی داشتند. باوجوداین، به‌سختی می‌توانید سرنخ‌هایی پیدا کنید از اینکه رژیم، در واکنش به هرکدام از این‌ موارد، تحت فشار قرار گرفته باشد.\nبااین‌همه، محققانی که در تأیید تأثیرات تمدنی همه‌گیری‌ها استدلال می‌کنند شاید حرف‌هایی برای گفتن داشته باشند. اولاً، پیوند میان امپراتوری‌ها و بیماری‌ها بسیار بارز است؛ وبا، سل، سفلیس، طاعون خیارکی، آبله و سایر امراض همگی در سرتاسر مسیرهای تجاری امپراتوری‌ انتشار یافته‌اند. اگر واکنش‌ کشورهای مختلف، مثلاً چین و کشورهای غربی، به همه‌گیری کووید ۱۹ را با هم مقایسه کنیم، این‌طور به نظر می‌رسد که این همه‌گیری می‌تواند انحطاط نسبی و شاید سقوط غرب را تسریع کند. اما، با نظر به اینکه چین و غرب، هر دو، با بیماری همه‌گیر یکسانی مواجه شدند، چرا حاصل کار بسیار متفاوت بود؟ خوشبختانه تاریخ دراین‌باره دیدگاه‌هایی عرضه می‌کند.\nبیایید به مرگ سیاهِ اروپای قرن چهاردهم بازگردیم. این نظریه که طاعون به فئودالیسم پایان داد با این واقعیت آغاز می‌شود که عرضۀ نیروی کار در اروپا به‌یکباره و باشدت کاهش یافت. این واقعه، در آن زمان، قدرت چانه‌زنیِ طبقاتی که نیروی کار را در اختیار داشتند افزایش داد و مناسباتشان را با طبقۀ اشراف تغییر داد. اما همان‌طور که اشاره شد، در بخش عمدۀ اروپا و به‌ویژه در نواحی غربی آن، طبقۀ اشراف با تقویت پیوندهای فئودالی واکنش نشان داد. اما، در مناطق دیگر، نظام حقوقی مذاکرات مجدد بر سر مناسبات میان ارباب و رعیت را مجاز دانست. به‌عنوان مثال، تحول حقوق عرفی در انگلستان چهارچوبی ایجاد کرده بود که تغییر تصدّی اراضی را از نظام فئودالی به مناسبات بازارمحور ممکن ساخت. درنتیجه، هنگامی‌که طاعون سیاه موجب بحران کشاورزی شد جامعۀ انگلیس صورت‌های جدیدی از اجاره‌داری ایجاد کرد و با این کار زوال فئودالیسم را سرعت بخشید. درواقع، فئودالیسم انگلیسی در برابر شوک خارجی نقطه‌ضعفی داشت که در دیگر مناطق اروپا وجود نداشت.\nاز قضا، این نظریه که شوک خارجی باید به نقطه‌ضعف اصابت کند تا بتواند یک رژیم را سرنگون سازد با مورد امپراتوری روم سازگار است. تاریخ‌نگاریِ متأخر سقوط امپراتوری روم را نه به طاعون، بلکه به یورش هون‌ها نسبت می‌دهد. اما نکتۀ مهم این است که هجوم ناگهانی هون‌ها، به‌خودی‌خود، عامل فروپاشی امپراتوری روم نبود. پیدایش هون‌ها در اسناد تاریخی به قرن چهارم برمی‌گردد، اما یک قرن طول کشید تا امپراتوری روم را سرنگون کنند -به عبارت دیگر، شوک خارجی به‌تنهایی چیزی را تغییر نمی‌داد. رومیان، تا نیمۀ قرن پنجم، با هون‌ها داد‌و‌ستد داشتند، همان‌طور که تا پیش‌ازاین نیز همواره با مهاجمان مرزی معامله کرده بودند و ترکیبی از سرکوب و مذاکره را به کار می‌گرفتند تا تهدید را خنثی کنند. اما در نیمۀ قرن پنجم، که تقریباً تولید اقتصادی امپراتوری در آن برهۀ زمانی در اوج خود بود، توسعه‌طلبی بی‌محابای روم باعث شد درگیری‌های مرزی‌اش افزایش یابد، به گونه‌ای که دیگر نتوانست قدرت تهاجمش را تنها بر یک دشمن متمرکز کند. درنتیجه، همان‌طور که گیبون در نظریه‌اش عنوان کرده بود، آسیب‌پذیری روم از ضعف درونی این امپراتوری ناشی نمی‌شد. این واقعه هنگامی رخ داد که امپراتوری هم در اوج تولید اقتصادی بود و هم انگار بر قلّۀ تفرعن به سر می‌برد.\nاین نکته که نقطۀ ‌قوت یک امپراتوری می‌تواند در عمل نقطه‌ضعفش باشد شایان توجه است. به این شکل که این نقطۀ قوت می‌تواند امپراتوری را در برابر شوک‌های خارجی که تا پیش‌ازاین وجود نداشتند آسیب‌پذیر کند. وقتی عملکرد نسبتاً ضعیف کشورهای غربی را در مواجهه با همه‌گیری کووید۱۹ در نظر می‌گیریم، مهم است که به این نکته توجه کنیم. مهم‌تر از همه، این نکته می‌تواند به ما کمک کند تا نمودار تأثیرات بلندمدت ژئوپولیتیکی و احتمالی این همه‌گیری را رسم کنیم. همه‌گیری آنفلونزای ۱۹۱۸ زیان اقتصادی اندکی بر جوامع غربی وارد ساخت، درحالی‌که تلفات جانی انسانی‌اش بسیار خانمان‌سوز و ویرانگر بود. در مقابل اما، کووید۱۹ غربِ امروز را گرفتار رکودی اقتصادی کرد که، بعضاً، تا سال‌ها رشد را به تأخیر می‌اندازد و زوال غرب را نسبت به چین و اکثر کشورهای پیرامونی سرعت می‌بخشد. درمجموع، یک شوک خارجیِ یکسان پیامدهای بسیار متفاوتی داشته است: به نظر می‌رسد کووید۱۹ نقطه‌ضعفی در غرب یافته که در ۱۹۱۸ وجود نداشت -و در حال حاضر نیز در بخش عمدۀ کشورهایی که سابقاً پیرامون جهان غرب بودند وجود ندارد.\nهنگامی که همه‌گیری کووید۱۹ به‌یکباره پدیدار شد و کشورها را به قرنطینه کشاند، بازارها فروریختند. دولت‌های غربی پول‌پاشی کردند تا اقتصاد و بازارشان را سرپا نگه دارند، آن‌ها وام‌های تریلیون دلاری گرفتند و معادل یک‌پنجم تولید ناخالص داخلی به بدهی ملی اضافه کردند. حاصل کار فوق‌العاده بود. اقتصادهای غربی، به‌جای ترسیدن از وقوع بحران بزرگ جدید، عمدتاً رکودهایی کوتاه‌مدت را تجربه کرده و، در پی آن، رونق مجدد ‌یافتند. در این میان، بازارها به‌طور بی‌سابقه‌ای به اوج ‌رسیدند. معلوم شد توانِ آتش اقتصادیِ جهانِ غرب ظاهراً بی‌حد‌و‌حصر است. ناظران، با مقایسۀ مخارج نسبتاً ناچیزی که دولت‌ها در واکنش به همه‌گیری آنفلونزای ۱۹۱۸ متحمل شدند، متوجه شدند که اکنون کشورهای غربی بسیار بیشتر از گذشته کار از دستشان بر‌می‌آید. دولت‌ها غنی‌تر از همیشه و با دریای ژرفی از سرمایه از چنان رفاهی برخوردارند که می‌توانند در راه حفاظت از شهروندان و نگهداری از اقتصادشان هزینه‌های هنگفتصرف کنند.اما اگر چنین چیزی حکایت از قوت داشته باشد می‌تواند نشانۀ ضعف نیز باشد. مثالی را در نظر بگیرید. یک بار با همکاری ایرلندی گفت‌و‌گویی داشتم و در آن مکالمه ابراز شگفتی کردم که چگونه ایرلند، در فاصلۀ کمی بیشتر از یک نسل، توانسته از کشوری فقیر به کشوری ثروتمند تبدیل شود. او حرفم را «اصلاح» کرد: «ما کشوری پُردرآمدیم و هنوز ثروتمند نیستیم». و در ادامه توضیح داد که انباشت ثروت در عوامل تولید، صندوق‌‌های سرمایه‌گذاری و موارد مشابه دیگری که مشخصۀ کشورهای ثروتمند است نسل‌های بسیار بیشتری طول می‌کشد. نکتۀ ثروت این است که هنگامی‌که ثروت دارید مجبورید برای حفاظت از آن مُدام خرج کنید. به‌عنوان مثال، فرض کنید یک سال ۱ میلیون دلار درآمد دارید. می‌توانید خرجش کنید و از زندگی مرفهی برخوردار شوید، اما ریسکی که همکارم به آن اشاره کرد متوجه شما خواهد بود -اینکه اگر سال آینده شغل یا کسب‌و‌کارتان را از دست بدهید به سطح صفر بازخواهید گشت. درعوض، می‌توانید با ساخت خانه ثروتتان را سرمایه‌گذاری کنید. با این روش، سرمایه‌ای در اختیار دارید که در صورت تنگدستی می‌توانید با آن امرار معاش کنید. اما در این حالت نیز مخارج دیگری به شما تحمیل می‌شود -صورت‌حساب تعمیر ساختمان، هزینۀ شارژ ساختمان، مالیات بر دارایی، هزینۀ دکوراسیون و مخارج خرید و جایگزینی اسباب منزل.\nامپراتوری‌ها نیز با خود هزینه‌های جاری به همراه دارند. هر چه یک امپراتوری ثروتمندتر می‌شود باید برای حفظ ثروتش بیشتر هزینه کند. هنگامی که گسترۀ امپراتوری روم به سرزمین‌های بکر کشید، املاک و مستغلات عظیمی ایجاد کرد که امکان انباشت سرمایه را برایش فراهم ساخت و بسیاری از آن‌ها تا به امروز در جاده‌ها، خرابه‌ها و قنات‌ها باقی مانده‌اند. اما این سرزمین‌ها تنها برای رومی‌ها بکر بودند. مردمان دیگری تا پیش‌ازاین در آن‌ها‌ سکونت داشتند و هنگامی‌که در نبرد با رومی‌ها به عقب رانده شده یا به اسارت آن‌ها در‌آمدند ایستادگی و مقاومت در برابر امپراتوری، به‌ناچار، بالا گرفت. شورش، بر این اساس، خصیصۀ دائمی زندگی مرزی بود. ازاین‌رو، وجود ارتشی منظم و درآمدهای مالیاتی برای حفظ و تداوم آن ارتش ضرورت پیدا کرد.\nروم در بخش عمدۀ تاریخ امپراتوری‌اش توانست، در کنار اقدامات دیپلماتیکی از قبیل اعطای یارانه، نیروهای نظامی‌اش را بر حریفانِ نسبتاً نامنظم و ضعیف متمرکز کند و، درنتیجه، این تهدیدها را خنثی سازد. با این وصف، هر چه امپراتوری ثروتمندتر می‌شد نه تنها دشمنان بیشتری پیدا می‌کرد، بلکه این دشمنان می‌توانستند به شیوۀ مؤثرتری در برابر حملات رومی‌ها ایستادگی کنند، زیرا هر چه می‌گذشت بیشتر در معرض ارتش رومی‌ها و فناوری‌های اجرایی آن‌ها قرار می‌گرفتند و از راه تجارت با نواحی مرزیِ امپراتوری ثروت اندوخته بودند (الواح ویندولاندا دقیقاً نشان می‌دهد که چه مقدار از غذای یک پادگان مرزی از طریق نواحی مرزی تأمین می‌شده است). این ثروت کلان امپراتوری بود که موجب آسیب‌پذیری‌اش شد.\nغرب مدرن چرخۀ یکسانی از خود نشان می‌دهد. در زمان همه‌گیری ۱۹۱۸، بخش عمدۀ جهان غیراروپایی و «قلمروی سفیدپوستانِ» آن (کانادا، استرالیا، نیوزلند) و مستعمرات سابق ایالات‌متحده یا مستعمرۀ یکی از امپراتوری‌های اروپایی بودند که به‌ظاهر مستقل بودند اما از لحاظ اقتصادی وابستگی داشتند (چین، آمریکای لاتین)، یا می‌کوشیدند در برابر همگون‌سازی غربی مقاومت کنند (ژاپن، امپراتوری عثمانی). ناسیونالیسم در آسیا و مستعمرات آفریقایی هنوز در حال تکوین بود، اما در دهۀ ۱۹۳۰ و به‌ویژه در خلال جنگ جهانی دوم بود که، به‌صورت جدی، سیطرۀ اروپایی را به چالش کشید. سهم غرب از تولید جهانی همچنان در حال افزایش بود و زمانی به اوج خود رسید که آمریکا، بعد از جنگ، مجموعه‌ای از سازمان‌ها (ناتو، بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول، سازمان ملل متحد) را برای اتحاد مؤثر کشورهای غربی در قالب یک امپراتوری ائتلافی به کار گرفت -درواقع چنین مدلی به آنچه در اواخر امپراتوری روم به کار رفت بی‌شباهت نیست.\nجریان سرمایه در اقتصاد جهانی از کشورهای پیرامونی می‌آمد و به غرب سرازیر می‌شد. شرکت‌های واقع در نیویورک، لندن، پاریس و دیگر شهرهای غربی مازاد سرمایه را ذخیره می‌کردند. جمعیت کشورهای غربی جوان بود و در حال رشد، به این معنی که اکثریت قریب به اتفاق مردمش یا شاغل بودند یا در شُرُف پیوستن به نیروی کار. در یک کلام، غرب همچنان به پیش می‌تاخت و با جدیت ثروت می‌اندوخت.\nدر آغاز هزاره، غرب (کشورهای توسعه‌یافتۀ عضو سازمان همکاری و توسعۀ اقتصادی) چهارپنجم از تولید اقتصادی جهان را تشکیل می‌داد. از آن به بعد، با رشد سریع کشورهای پیرامونیِ پیشین اقتصاد جهانی و پس از آنکه خالصِ جریان سرمایه برای اولین بار به نفعشان تغییر کرد، سهم غرب در حال تنزل است و این نشان می‌دهد عالی‌ترین حدی که غرب بیست سال پیش به آن دست یافت، درواقع، نقطۀ اوج آن بوده است. برخی از مفسران معاصر می‌گویند باید به یاد داشت که ثروت امپراتوری روم، در اوج خود، منجر به حملۀ بربرها شد و هشدار می‌دهند که اگر در این راستا اقداماتی فوری صورت نگیرد، امروز به سرنوشتی مشابه دچار خواهیم شد. سیاست‌مداران جناح راست که خواهان بسته‌شدن مرزها هستند مهاجران کشورهای پیرامونی را دشمن می‌دانند و توانسته‌اند حامیانی در میان اندیشمندان پیدا کنند، از جمله نیل فرگوسن که با بررسی تروریسم اسلام‌گرا در کشورهای غربی نوشته است مهاجران امروزی به مهاجمانِ روم شباهت دارند، زیرا آن‌ها «بدون آنکه از ایمان آبا و اجدادی‌شان دست کشیده باشند به ثروت اروپا چشم طمع دوخته‌اند … اروپا، همانند امپراتوری روم در اوایل قرن پنجم، استحکامات خود را وانهاده تا فروبریزد». او می‌گوید: «تمدن‌ها دقیقاً به همین شیوه سقوط می‌کنند». حرفش منطقی به نظر می‌رسد، اما واقعیت ندارد.\nتهاجم علتِ نزدیک سقوط یک تمدن بود، نه علت اصلی آن. پیش‌ازهمه، این استدلال که مهاجرت مدرن هم‌ارز شوکی بیرونی است، در بهترین حالت، استدلالی سست و ضعیف است. هجوم‌هایی که باعث سرنگونی روم شد حملات نظامی گسترده‌ای بود که توسط عوامل بیرونی سازمان‌دهی می‌شد. امروزه اما، جدا از تعداد بسیار اندک مهاجرت‌های غیر‌قانونی، هجوم مهاجران مهار شده و تقریباً، به‌صورت کامل، توسط دولت‌های مقصدِ مهاجرت مدیریت می‌شود. اگر به گستردگی کنترل دولت‌ها در این زمینه تردید دارید، یک روز را با مهاجری غیرقانونی سپری کنید. مهم‌تر از همه، در تهاجم‌های دوران باستان سرمایه تصرف می‌شد، به‌ویژه هنگامی ‌که مهاجمان سرزمینی به چنگ می‌آوردند و هر غنیمتی که می‌یافتند غارت می‌کردند. امروزه، مهاجرت درواقع سرمایۀ غربی را تقویت می‌کند، چون کمبود نیروی کار را که ناشی از سال‌خوردگی جمعیت است برطرف می‌کند.\nشباهت بسیار بامعنا میان امپراتوری روم و غرب مدرن آسیب‌پذیری در برابر شوک بیرونی است که از ثروت بسیار زیادِ انباشته حاصل می‌شود، اگرچه محل این آسیب‌پذیری امروزه به‌کلی متفاوت است. نظر به اینکه رشد اقتصادی در کشورهای غربی طی نسل گذشته به کندی گراییده، سرعت رشد ثروت از درآمد پیشی گرفته است. زمانی ثروت تابع درآمد بود، اما حالا درآمد بخش کثیری از جمعیت وابسته به ثروت است. این مطلب به‌ویژه درمورد جمعیت بازنشستگان صدق می‌کند که در جوامع غربی، به‌طور میانگین، حدود یک‌پنجم از جمعیت را تشکیل می‌دهند. ازآنجاکه کاهش ثروت به درآمد صاحبان ثروت لطمه می‌زند، این انگیزۀ بسیار قدرتمندی به دست حکومت می‌دهد تا از ارزش این ثروت حراست کند. این واقعیت که جمعیت بازنشستگان، معمولاً بیش از همه، پیگیر مسائل سیاسی هستند باعث می‌شود این انگیزه بیشتر تقویت شود (این امر  نشان‌دهندۀ این قاعدۀ ماکیاوللی است: بازندگانِ امروز طرفداران سیاسیِ سرسخت‌تری نسبت به پیروزانِ فردا تشکیل می‌دهند).\nآنچه این ثروت را که، عمدتاً، در قالب اموال غیرمنقول و صندوق‌های بازنشستگی نگهداری می‌شود تهدید می‌کند تهاجمی خارجی نیست که، همانند آنچه برای روم اتفاق افتاد، قصد تصرف این دارایی‌ها را داشته باشد. با وجود تمام ترس‌پراکنی‌ها و بیگانه‌هراسی‌ها، اگر قیاس فرگوسن بویی از واقعیت داشت، باید با چیزی شبیه به حملاتی سازمان‌یافته از سوی مهاجران غیرقانونی روبه‌رو می‌شدیم که به‌قصد هک‌کردن اطلاعات ثبتیِ سهام و دزدیدن دارایی‌های صندوق‌های بازنشستگی صورت می‌گرفت. شیوع یک بیماری هم، برخلاف آنچه برای اشراف اروپایی در قرون وسطا رخ داد، تهدیدی برای درآمد حاصل از کشاورزی ‌نیست. همه‌گیری ویروس کرونا به مردم و جوامع غربی آسیب رساند، اما، همان‌طور که بسیار درموردش صحبت شده، عملکرد بازارهای سهام همچنان برای مالکان آن عالی است. باوجوداین، ممکن است سرنخی از آسیب‌پذیریِ غرب در واکنش بازارها به رخدادهای سال نهفته باشد، سرنخی که کووید۱۹ به افشا و احتمالاً تشدید آن کمک کرده است.\nتفاوت میان سقوط امروز بازارها را با آن روزها در نظر بگیرید. هنگامی‌که بازار سهام در سال ۱۹۲۹ فروپاشید، در پی آن، بحران بزرگ سررسید. در آن زمان، پس از اعمال مخارج کلان دولت در زمان جنگ‌ -که جان مینارد کینز خود قائل بود که اولین تجربۀ موفقیت‌آمیز بزرگ از طریق محرک‌های مالی است‌- اقتصاد سرپا شد. اما تا دهۀ ۱۹۵۰ طول کشید تا بازار سهام مجدداً بتواند به همان سطحی برگردد که در سال ۱۹۲۹ به آن رسیده بود.\nدر مقابل، طی سی سال گذشته یا بیشتر از آن، کشورهای غربی، هنگام مواجهه با سقوط بازارها، از مجموعه‌ ابزارهای متفاوتی استفاده کرده‌اند، چه در بازار سهام، چه بازار اوراق قرضه و چه در بازار املاک و مستغلات. این کشورها محرک‌های پولی را مستقیماً وارد بازارهای دارایی کرده‌اند و، بیشتر از آنکه از محرک‌های مالی در راه حفاظت از درآمدها استفاده کنند، آن‌ها را به‌عنوان ابزاری برای حفظ ارزش دارایی‌ها به کار برده‌اند، به‌عنوان مثال، نجات بانک‌ها از ورشکستگی یا ارائۀ تخفیف‌های مالیاتی برای خرید دارایی. گذشته از این‌ها، دولت‌ها خودشان را به احتیاط مالی متعهد می‌دانستند که اصل جزمیِ نئولیبرال بود و از قضا، برخلاف آن، مخارج را کاهش می‌دادند. درنتیجه، درحالی‌که در شرایط سقوط بازارها اقتصاد لنگان‌لنگان و به‌کندی به پیش می‌رود، بازارهای دارایی بارها و بارها دوباره قد راست کرده‌اند. این دو پیامد شاید بی‌ارتباط با یکدیگر نباشند. با متورم‌شدن ارزش دارایی‌ها، محرک‌ پولی، در بحبوحۀ ریاضت مالی، باعث افزایش هزینه‌های ثابت شده و سرمایه‌گذاری را از فعالیت‌های مولّد دور می‌کند، درنتیجه مانع رشد اقتصادی می‌شود. به عبارتی دیگر، اگرچه زمانی برنامه‌های تشویقی دولت رشد اقتصادی را به راه می‌انداخت، اما امروزه دولت‌ها تمایل دارند، به‌جای آن، از ثروت انباشته محافظت کنند. جوامع غربی مبالغ هنگفتی خرج می‌کنند تا صرفاً ثروتمند باقی بمانند.\nبه نظر می‌رسد واکنش‌های کلان مالی و پولی به کووید۱۹ تفاوتی با هم ندارند. هنگامی‌که اقتصادهای غربی گرفتار قرنطینه شدند، دولت‌هایشان حدود ۱۷ تریلیون دلار وام گرفتند تا کسب‌و‌کارها و مصرف‌کنندگان را سرپا نگه دارند و ارزش دارایی‌ها را حفظ و تقویت کنند. در حال حاضر، اقتصاددانان چندان نگران مبلغ این بدهی نیستند. کشورهای غربی، در گذشته، بار بدهی‌های گران‌تری را بر دوش کشیده‌اند و، با توجه به اینکه انتظار می‌رود نرخ بهره تا سال‌ها بسیار کم باشد، هزینۀ خدمات بدهی کاملاً قابل مدیریت است. درعوض، مشکل در مصارف این بدهی است.\nبه مثال مربوط به درآمد میلیون دلاری در آن سال کذایی و خانه‌ای که با آن پول ساختید بازگردیم. با استدلال می‌توان نشان داد که تفاوت میان محرک‌های مالیِ آن زمان و محرک‌های مالیِ حال حاضر مانند تفاوت میان وام‌گرفتن برای ساخت استخر شنا یا آفتاب‌گیر با وام‌گرفتن برای ترمیم خسارات ناشی از سیل است. مورد اول بر ارزش خانه می‌افزاید و و مورد دوم صرفاً ارزش خانه را حفظ می‌کند. محرک‌های کلان سال گذشته به‌قصد دورۀ جدیدی از رشد اقتصادی طراحی نشده بودند، بلکه کاملاً در جهت سرپا نگه‌داشتن کسب‌و‌کارها و اقتصاد بودند. اما ریسک این کار در این است که، با نجات‌دادن‌ بسیاری از شرکت‌هایی که پویایی اندکی به اقتصاد افزودند، کشورهای غربی گرفتار ورطۀ ژاپنی‌سازیِ اقتصاد خواهند شد. ژاپنی‌سازی سندرومی است که نخستین بار پس از سقوط اقتصاد ژاپن در سال ۱۹۸۹ به وجود آمد و مشخصۀ آن ضعف مزمنِ رشد اقتصادی است. در کشورهای پیرامونی، سرمایه‌گذاریِ بدهی‌محور تولید و بهره‌وری را بیشتر از آنچه در کشورهای غربی اتفاق می‌افتد افزایش می‌دهد. در کشورهای غربی، اساساً بیشترِ استقراض‌ها در جهت حفظ سبک‌ زندگی‌ای است که به آن‌ عادت کرده‌ایم. درنتیجه، احتمال آن می‌رود که این واکنش نسبت به این همه‌گیری صرفاً روند بلند‌مدت را تقویت کند، زیرا رشد آینده، بیش‌ازپیش، به‌سوی کشورهای پیرامونی متمایل است. کووید۱۹ غرب را سرنگون نکرد، اما ممکن است در رقابت با اقتصادهای روبه‌رشدِ جهان جنوب۳ پایش را لنگ کرده باشد، کشورهایی که اکثرشان روزی یا مستعمرۀ کشورهای غربی بودند یا رژیم‌هایی تابع و سرسپردۀ آن‌ها.\nثروت اقتصادِ امپراتوری روم در زمین نهفته بود. این ثروت به یک‌دهم جامعه تعلق داشت که متشکل از طبقۀ اشراف بودند و برای تأمین‌کردن ارتش از درآمدشان مالیات کسر می‌شد. کار ارتش حفاظت از این دارایی‌ها در برابر بیگانگان بود. ثروت اقتصاد غرب، امروز، در بازارهای مالی نهفته است و عمدتاً در مالکیت یک‌دهم بالای جامعه قرار دارد که یک درصد از جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند. این گروه وسیع‌تر از چیزی است که کسی بتواند تصور کند، زیرا تقریباً هر صاحبخانه‌ای که حقوق بازنشستگی می‌گیرد را شامل می‌شود و، درواقع، این‌ها اشراف دوران مدرن هستند. اگرچه این ثروت در معرض هیچ تهدیدی قرار ندارد، اما هزینه‌ای که جامعه در وضعیت فعلی برای حفاظت از آن متحمل می‌شود ممکن است به سنگینی بهایی باشد که برای امپراتوری روم در سال‌های پایانی‌اش آب خورد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و      به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،   «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا   در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را جان راپلی نوشته و در تاریخ ۱۳ ژوئیۀ ۲۰۲۱ با عنوان «Plagues and empires» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «بیماری‌های همه‌گیر و امپراتوری‌ها» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدعلی کریم‌زاده منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۸ دی ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• جان راپلی (John Rupley) پژوهشگر اقتصاد سیاسی در دانشگاه کمبریج و همچنین عضو ارشد مؤسسۀ مطالعات پیشرفتۀ ژوهانسبورگ است. آخرین کتابش غروب خدایان پول: اقتصاد به‌مثابۀ یک مذهب و چگونه همه چیز اشتباه از آب درآمد (Twilight of the Money Gods: Economics as a Religion and How it all Went Wrong) است. او در لندن و ژوهانسبورگ سکونت دارد.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n [۱] مرگ سیاه (Black Death) اشاره دارد به همه‌گیری ویرانگر طاعون در قرن چهاردهم میلادی در اروپا که از آن با عنوان طاعون سیاه نیز یاد می‌شود [مترجم].Collapsology [۲]   [۳] جهان جنوب (Global South) واژه‌ای که امروز به‌جای جهان سوم به کار می‌رود و به‌ معنای کشورهای کمترتوسعه یافته است که اکثراً در نیمکرۀ جنوبی قرار دارند [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653957.json b/train/540653957.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..5e8890c10a7d7686a68eb21b5734b7cb26b2cc04
--- /dev/null
+++ b/train/540653957.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در زمان بودن",
+  "subtitle": "برای گذشته، اکنون، و آینده چقدر باید ارزش قائل شویم؟",
+  "introduction": "همۀ ما کسانی را می‌شناسیم که یا خیلی زیاد در گذشته زندگی می‌کنند، یا خیلی زیاد نگران آینده هستند. بیشتر افراد در پایان زندگی‌شان، بیش‌ازهمه، افسوسِ کارهایی را می‌خورند که نکرده‌اند، چون دربارهٔ پیامد آن کارها نگرانی‌های بیجایی داشته‌اند. بقیۀ افرادی هم که نسبت به آینده بی‌تفاوت‌اند یا به گذشته اهمیتی نمی‌دهند به آدم‌های نفهم یا ریسک‌پذیرهای بی‌خِرد تبدیل می‌شوند. گذشته، اکنون، آینده؛ تاریخ، امسال، دهه‌های پیشِ رو. چطور باید این‌ها را در ذهنمان به تعادل برسانیم؟",
+  "content": "پل بلوم، نیویورکر— دوام تجربۀ احساس‌شده بین دو تا سه ثانیه است -به‌قول مارک ویتمان، روان‌شناسِ آلمانی، همان‌قدر که طول می‌کشد تا  پل مک‌کارتنی، خوانندۀ گروه بیتلز، کلمات «هِی جود»  را با آواز بخواند. هر چیزی قبل از این به حافظه تعلق دارد، هر چیزی بعد از این نیز پیش‌گویی است. واقعیت عجیبی است و به‌سختی قابل درک است که چطور زندگی‌های ما در این پنجرۀ کوچک و متحرک زیسته می‌شوند. کسانی که مراقبه انجام می‌دهند معمولاً می‌کوشند آگاهی خود را، در حین مراقبه، به حالت سکون برسانند. بقیۀ ما شاید در بعضی از لحظات که با زمانِ حال درگیر هستیم با چیز مشابهی مواجه شویم -شاید در حین صخره‌نوردی، بداهه‌نوازی، عشق‌بازی. گفته می‌شود درلحظه‌بودن یکی از مزایای سادومازوخیسم است، چنانکه یکی از هواخواهان بی‌دی‌اِس‌اِم زمانی گفته بود «شلاق راه فوق‌العاده‌ای است برای اینکه طرف را به اینجا و اکنون بیاوری. نمی‌توانند چشم از آن بردارند، و نمی‌توانند راجع به هیچ چیز دیگری فکر کنند!».\nدر سال ۱۹۷۱، کتاب اکنون اینجا باش۱    کمک کرد یوگا در غرب معرفی شود، این کتاب را پیشوایی معنوی به نام رام داس نوشته بود. اکثر اوقات، ما جای دیگری هستیم. در سال ۲۰۱۰، متیو کیلینگزوُرث و دانیل گیلبرت مطالعه‌ای را منتشر کردند که در آن، با استفاده از نرم‌افزاری در گوشی‌های آیفون و به‌صورت تصادفی، در طول روز از داوطلبان می‌پرسیدند دارند چه کار می‌کنند، به چه چیزی فکر می‌کنند، و چقدر شاد هستند. این پژوهشگران دریافتند که، تقریباً در نیمی از نمونه‌های مورد بررسی‌شان، ذهن افراد سرگردان بوده، بیشتر در خاطرات گذشته یا در فکر آینده. به‌طور میانگین، این زمان‌ها کمتر از زمان‌هایی که صرف حضور در اکنون شده بودند لذت به همراه داشته‌اند. فکر آینده معمولاً با اضطراب و نگرانی همراه است؛ فکر گذشته ممکن است با پشیمانی، خجالت و شرم همراه باشد.\nولی سفرِ زمانیِ ذهنی چیز مهمی است. در یکی از افسانه‌های ازوپ۲، مورچه‌ها ملخی را ملامت می‌کنند، چون برای زمستان آذوقه جمع نمی‌کند. ملخ، که در لحظه زندگی می‌کند، تأیید می‌کند و می‌گوید «آن‌قدر مشغول آوازخواندن بودم که وقت این کار را نداشتم». مهم است که بین حضور در لحظه و فاصله‌گرفتن از آن به تعادل صحیحی برسیم. همۀ ما کسانی را می‌شناسیم که یا خیلی زیاد در گذشته زندگی می‌کنند، یا خیلی زیاد نگران آینده هستند. بیشتر افراد در پایان زندگی‌شان، بیش‌ازهمه، افسوسِ کارهایی را می‌خورند که نکرده‌اند، چون دربارهٔ پیامد آن کارها نگرانی‌های بیجایی داشته‌اند. بقیۀ افرادی هم که نسبت به آینده بی‌تفاوت‌اند یا به گذشته اهمیتی نمی‌دهند به آدم‌های نفهم یا ریسک‌پذیرهای بی‌خِرد تبدیل می‌شوند. هر فردی که شخصیتی متعادل دارد باید تاحدی خارج از اکنون زندگی کند. این‌طور هم می‌شود فکر کرد که آگاهی ما حق دارد به زمان‌های دیگر نقل‌مکان کند -این نوع جابه‌جاییِ درونی بخشی از یک زندگی غنی و معنادار است.\nدر سطح گروهی نیز نقطۀ تعادل را به‌راحتی پیدا نمی‌کنیم. این اعتراضی شایع است که جوامع ما بیش‌ازحد روی اکنون و آیندۀ نزدیک تمرکز دارند. گرتا تونبرگ فعال نوجوانِ محیط‌زیست است. او، در سال ۲۰۱۹، در سازمان ملل متحد دربارهٔ تغییرات اقلیمی سخنرانی کرد و به بی‌کنشیِ سیاست‌گذاران اعتراض کرد و گفت «جوان‌ها تازه دارند خیانت شما را می‌فهمند. چشم نسل‌های آینده به شماست». اگر بی‌کنشی آنان یک جور خیانت است، عامدانه نیست، فقط بحث این است که لذت‌ها و تنگناهای فعلیِ ما در ذهنمان بسیار پررنگ‌تر از سرنوشت آیندگانمان است، و البته کسانی هم هستند که از توجه بیش‌ازحدِ ما به آینده نگران‌اند. یکی از واکنش‌های معمول به برخی از برنامه‌ها، مثل برنامۀ آپولوی جان اف. کندی یا اسپیس‌ایکسِ ایلان ماسک، این است که بهتر بود پول این‌ها صرف کسانی می‌شد که الان به آن نیاز دارند. بقیه هم ایراد می‌گیرند که بیش‌ازحد روی گذشته یا بازسازیِ احساساتیِ دوره‌های قدیم تمرکز کرده‌ایم. گذشته، اکنون، آینده؛ تاریخ، امسال، دهه‌های پیشِ رو. چطور باید این‌ها را در ذهنمان به تعادل برسانیم؟\nمگان سالیوان، فیلسوفی در دانشگاه نوتردام، در کتاب سوگیری‌های زمانی: نظریۀ برنامه‌ریزی عقلانی و تدوام شخصی۳  به تأمل دربارۀ همین پرسش‌ها پرداخته است. مسئلۀ سالیوان، در اصل، این است که ما، به‌عنوان فرد، چطور با زمان ارتباط برقرار می‌کنیم، و فکر می‌کند که اکثر ما در این کار ضعیفیم، چون «سوگیری زمانی» داریم -ما درمورد اینکه رویدادها چه زمانی باید اتفاق بیفتند ترجیحاتِ ناموجهی داریم. ممکن است «سوگیری نزدیک» داشته باشید: به‌محض‌اینکه فیلم شروع می‌شود پاپ‌کورن‌ها را می‌خورید، هرچند احتمالاً اگر صبر می‌کردید لذت بیشتری می‌بُردید. ممکن است «سوگیری دور» داشته باشید: دربارهٔ کار ناخوشایندی که فردا باید انجامش دهید ناراحت هستید، هرچند بعید است خاطرۀ انجام‌دادن کاری به همان ناخوشایندی در روز قبل آزارتان دهد. یا ممکن است «سوگیری ساختاری» داشته باشید و ترجیح دهید تجربه‌هایتان شکل زمانی خاصی داشته باشند: تعطیلات را طوری برنامه‌ریزی می‌کنید که بهترین بخش آن بیفتد آخرش.\nاز نظر سالیوان، همۀ این سوگیری‌های زمانی اشتباه هستند. او از خنثاییِ زمانی دفاع می‌کند -عادتی ذهنی که به گذشته، اکنون و آینده ارزش یکسانی می‌دهد. او اصول مختلف تصمیم‌سازی عقلانی را طرح می‌کند و، به این ترتیب، به استدلالش راجع به خنثایی زمانی می‌رسد. سالیوان می‌نویسد مطابق اصل موفقیت، فرد عاقل ترجیح می‌دهد که «زندگی‌اش تا حد ممکن با موفقیت پیش برود»؛ مطابق اصل غیرخودسرانگی، ترجیحات یک فرد عاقل «نسبت به تفاوت‌های خودسرانه حساس نیست». سالیوان مدعی است تعهد به عاقل‌بودن موجب می‌شود ما بیشتر نسبت به زمان خنثی باشیم، و این امر به ما کمک خواهد کرد بهتر دربارۀ مسائل روزمره فکر کنیم، مثلاً اینکه چطور به بهترین شکل مراقب والدین پیر باشیم و برای بازنشستگی پس‌انداز کنیم.\nشاید بزرگ‌ترین خطای زمانی ما سوگیری نزدیک باشد، یعنی توجه بسیار زیاد به آنچه قرار است به‌زودی اتفاق بیفتد، و توجه بسیار کم به آینده. در بعضی مواقع ممکن است این نوع سوگیری نزدیک عقلانی باشد: اگر کسی به شما حق انتخاب بدهد که هدیه‌ای هزاردلاری را امروز بگیرید یا سال بعد،هر جور حساب کنید، بهتر است پول را همین امروز بگیرید (می‌توانید پول را در بانک بگذارید و سودش را بگیرید؛ ممکن است تا سال بعد مُرده باشید؛ هدیه‌دهنده ممکن است نظرش را تا سال بعد عوض کند). بااین‌حال، معمولاً ماجرا این‌طور است که ما، به‌قول اقتصاددانان، خیلی سریع ارزش امور آتی را «تنزل» می‌دهیم. این سوگیری نزدیک، در تصمیم‌های روزمره، ما را تحت فشار می‌گذارد. معمولاً وقتی برای آیندۀ دور برنامه‌ریزی می‌کنیم خونسرد و عاقل هستیم، اما وقتی وسوسه‌ها از نظر زمانی نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند کنترل خودمان را از دست می‌دهیم. توماس شلینگ، اقتصاددانِ برندۀ جایزۀ نوبل اقتصاد، در سال ۱۹۸۰ در مقاله‌ای با نام «جدال درونی برای خویشتن‌داری»۴، مصرف‌کنندۀ ظاهراً عاقل را کسی توصیف کرده که واقعاً «می‌چسبد به تلویزیون، با اینکه می‌داند فردا دوباره با عرق سرد زود از خواب بیدار خواهد شد و برای ملاقات صبح که شغلش وابسته به آن است آماده نیست».\nما برای شکست‌دادنِ این سوگیری نزدیک تقلا می‌کنیم -که مثل اولیس باشیم، کسی که ملوانانش را واداشت او را به دکل کشتی ببندند تا بتواند ترانۀ سیرن‌ها، پریان دریایی، را بشنود، ولی در پیِ آنان به دریا نزند.۵ کسانی که رژیم دارند مواد غذایی را در حجم کمتری می‌خرند. کسانی که زیاد اهل نوشیدنی هستند سوئیچ ماشین را به دوستانشان می‌دهند. پسر کوچک‌تر من، زمانی، ساعت زنگ‌داری داشت که وقتی خاموش می‌شد فرار می‌کرد. شما می‌توانید با خودتان مذاکره کنید: من آنچه می‌خواهم را خواهم خورد اما باید کتو۶ باشد؛ من آنچه می‌خواهم را خواهم خورد ولی باید بین عصر و ساعت هشت شب باشد؛ من آنچه می‌خواهم را خواهم خورد ولی فقط در روز تقلّب۷. می‌توانم سراغ توییتر بروم، اما اول باید سی دقیقۀ دیگر روی این مقاله کار کنم.\nسالیوان می‌گوید اگر سوگیری نزدیک نامعقول است، سوگیریِ دور نیز چنین است. او می‌گوید تصور کنید که برای ورزش سه‌گانه۸ چندین ماه تمرین کرده‌اید و حالا روز مسابقه است. هوا مساعد است، شما سلامتید، فقط اینکه احساس می‌کنید دوست ندارید در آن شرکت کنید. تصور کنید تقریباً مطمئنید که اگر شرکت کنید، در آینده، از این انتخابتان پشیمان نخواهید شد. آیا باید مسابقه دهید، با اینکه احساس می‌کنید دوست ندارید؟\nسالیوان می‌گوید باید این ملاحظه را داشته باشید. ممکن است این انتخاب را به‌شیوه‌ای آینده‌محور توجیه کنید: شاید اگر خانه بمانید، بعداً خودتان را مثل کسانی ببینید که برنامه می‌ریزند و بعدش رهایش می‌کنند، و این موجب شود از ریختنِ برنامه‌های دیگر دلسرد شوید. اما ملاحظۀ دیگر این است که هیچ دلیلی ندارد اهداف فعلی‌تان را از اهداف گذشته‌تان جدی‌تر بگیرید. سالیوان می‌گوید «صِرفِ این واقعیت که برنامه‌ریزی در گذشته انجام شده دلیل نمی‌شود که آن را اکنون رها کنید». بی‌توجهی به آن برنامه‌ها نشان می‌دهد شما میل نامعقولی دارید که مرتبۀ چیزی را که در گذشته رخ داده تنزل دهید، فقط به این دلیل که مربوط به گذشته است. چرا باید نسبت به گذشته سوگیری منفی داشته باشیم و نسبت به آینده سوگیری‌مان مثبت باشد؟\nسالیوان مثالی می‌زند که دِرِک پارفیت، فیلسوف انگلیسی، مبدعِ آن است. فرض کنید که به عمل جراحی نیاز دارید. کار ناخوشایندی است، و در حین عمل باید هشیار باشید تا با جراح همکاری کنید. بعد از عمل، به شما دارویی می‌دهند که خاطرات این تجربه را از ذهن شما پاک می‌کند. در روز مقرر، در تخت بیمارستان به هوش می‌آیید، گیج شده‌اید و از پرستار راجع به عمل می‌پرسید. او می‌گوید دو مریض در بخش هستند -یکی که تازه عمل شده، و یکی هم به‌زودی عمل خواهد شد؛ پرستار ادامه می‌دهد که، به‌طرز نامعمولی، عملی که تازه پایان یافته بیش از حد انتظار طول کشید. او مطمئن نیست کدام مریض شما هستید، و باید این را بررسی کند. پارفیت می‌گوید اگر پرستار برگردد و بگوید عملی که الان انجام شده روی شما بوده است، احساس آرامش عظیمی خواهید کرد، یعنی با اشتیاق می‌پذیرید که خویشتنِ گذشته‌تان عملی طولانی و دردآور را از سر گذرانده باشد تا از عمل بسیار کوتاه‌تری که پیشِ روست اجتناب کنید.\nپشتِ این نوع سوگیری یک منطق تکاملی نهفته است. همان‌طور که کاسپر هیر، فیلسوفی در دانشگاه اِم.آی.تی. می‌گوید، «تصادفی نیست که ما، درمورد رنج، سوگیریِ آینده‌محور داریم. این ویژگی در ما توسط تکامل انتخاب شده است». هیر می‌نویسد به نظر می‌رسد، به‌طور کلی، در حیواناتی که توجهشان را بر آینده متمرکز می‌کنند احتمال زندگیِ طولانی‌تر و زادآوریِ بیشتر بالاتر است. «و راهی کارآمد، از حیث شناختی، برای اینکه توجه عملیِ یک موجود بر آینده متمرکز شود این است که آن موجود نسبت به دردهای آینده‌اش بسیار نگران باشد و درمورد دردهای گذشته‌اش اصلاً نگرانی نداشته باشد -الگوی توجهی که کاملاً به‌صورت طبیعی منجر به ترجیح دردِ گذشته بر دردِ آینده می‌شود».\nاما در زندگی مدرن، سوگیری ما نسبت به آینده ممکن است پیامدهای بدی داشته باشد. مطالعه‌ای را در نظر بگیرید که ائوجنه کورازو و همکارانش انجام داده‌اند. این پژوهشگران از افراد خواستند این طور تصور کنند که برای واردکردن اطلاعاتی درون رایانه پنج ساعت وقت گذاشته‌اند و حالا باید بگویند که توقعشان از دست‌مزد این کار چقدر است.  وقتی این افراد تصور کردند که ورود داده را یک ماه قبل انجام داده‌اند، به‌طور میانگین، خواهان پرداخت ۶۲ دلار شدند. اما، وقتی تصور کردند که باید کار را یک ماه بعد انجام دهند، به‌طور میانگین خواهان پرداخت ۱۲۵ دلار شدند. در مطالعه‌ای دیگر، کورازو و همکارانش از افراد تحت آزمایش خواستند دو نسخه از یک داستان را راجع به زنی که توسط راننده‌ای مست به‌شدت مجروح شده است بخوانند. در نسخۀ اول، این تصادف شش ماه پیش اتفاق افتاده است و در نسخۀ دوم همین حالا. با فرض ثابت‌بودن همۀ متغیرهای دیگر، این افراد درمورد آن زن، وقتی تازه تصادف کرده، آسیب بسیار بیشتری را در نظر گرفتند تا وقتی که تصادف برای شش ماه پیش بوده باشد.\nاین‌ها پیامدهای ناچیزی نیستند و، همان‌طور که این روان‌شناسان متذکر شده‌اند، به‌لحاظ عملی اهمیت دارند. آنان نوشته‌اند «شاید اینکه قربانیان تصادفات می‌خواهند قبل از اینکه جراحاتشان خوب شود غرامت بگیرند کار عاقلانه‌ای باشد». به همین شکل، «کارمندانی که بهای افزایش کارشان را، پیش‌ از آنکه آن را افزایش دهند، تعیین می‌کنند احتمالاً کار عاقلانه‌ای انجام می‌دهند». قبل از آنکه کار ارزشمندی برای اداره‌تان انجام دهید، راجع به مزایایش مذاکره کنید؛ بعد از اینکه کار تمام شد، افرادی که سوگیریِ دور دارند ارزش آن را کم جلوه خواهند داد.\nدرست مثل سوگیری نزدیک، بر سوگیری دور نیز راحت‌تر می‌توانیم غلبه کنیم اگر به افراد دیگر فکر کنیم و نه به خودمان. هیر این آزمایش ذهنیِ پارفیت را کمی پیچیده‌تر می‌کند و می‌گوید فرض کنید وقتی به هوش می‌آیید نمی‌دانید که آیا دیروز جراحی دندانِ دردناکی داشته‌اید، یا قرار است جراحی کم‌دردتری را امروز عصر داشته باشید. احتمالاً ترجیح می‌دهید که جراحی تمام شده باشد و درد بیشترِ گذشته را انتخاب کنید، نه دردِ کمترِ آینده را. اما او می‌گوید حالا فرض کنید که این شما نیستید که با این گزینه‌های بدیل مواجه می‌شوید، بلکه دختر شما باید جراحی شود، و او در جایی بسیار دور است، در صومعه‌ای کنج عزلتِ گزیده است، و شما هم تا دو ماه دیگر با او تماسی نخواهید داشت. حالا ترجیح شما چیست؟ اینکه دیروز جراحی دردناک‌تری را پشت سر گذاشته باشد یا فردا جراحی کم‌دردتری داشته باشد؟ از نظر هیر، و البته از نظر من، در این صورت دیگر آن سوگیری دور از بین خواهد رفت.\nاما عجیب این است که می‌بینیم گذشته نه فقط به‌خاطر تأثیراتش بر آینده، بلکه به‌خاطر ارزش‌های ذاتی خودش دارای اهمیت است. ویکتور فرانکل، روان‌پزشک و از بازماندگان هولوکاست، در کتاب انسان در جست‌وجوی معنا روایت می‌کند که یک بار، وقتی اوضاع در اردوگاه اسرای جنگی وخیم شده بود، تصمیم می‌گیرد برای آنان سخنرانی کند. زندانیان را با گرسنگی‌دادن شکنجه می‌کردند و فرانکل نگران بود که بعضی از آن‌ها خودکشی کنند. برای آن‌ها از زمان حال گفت (اینکه می‌توانست بدتر از این هم باشد)، و دربارۀ آینده (اینکه می‌تواند بهتر از این بشود)، اما بعد زندگی گذشتۀ آنان را به میان آورد:\nبه گذشته هم اشاره کردم، به همۀ خوشی‌هایش، و اینکه چطور نورِ آن گذشته حتی تاریکیِ امروز را هم روشن می‌کند … نه فقط تجربه‌های ما، بلکه همۀ آنچه کرده‌ایم، همۀ افکار بزرگی که داشته‌ایم، و همۀ رنجی که برده‌ایم، همۀ این‌ها که از بین نرفته، هرچند که متعلق به گذشته هستند؛ ما باعث شده‌ایم که این اتفاقات بیفتد. اینکه بوده‌ایم خودش یک جور بودن است، و شاید مطمئن‌ترین شکل بودن نیز همین است.\nمی‌توان موضعی اتخاذ کرد که، در مقایسه با موضع سالیوان، به‌نحو ریشه‌ای‌تری از نظر زمانی خنثی باشد. او -به قول اهل فلسفه- «تداوم‌باور»۹ است؛ فرض می‌کند که زندگی افراد در طول زمان پهن شده است، با یک گذشته، یک اکنون، و یک آینده. شاید این آن‌قدر واضح به نظر آید که نیازی به گفتنش نباشد، اما درواقع چیزی نیست که همه آن را قبول داشته باشند. پارفیت یکی از فیلسوفانی بود که می‌گفت تداوم‌داشتنِ هویت فردی یک اسطوره است. او می‌گفت ما خودمان را خویشتن‌هایی منفرد می‌یابیم که در زمان و مکان حرکت می‌کنیم، اما این توهم است، بهترین فهمی که می‌شود از یک فرد ارائه کرد این است که بگوییم زنجیره‌ای از افراد متمایز است که به شیوه‌های مختلف فیزیکی و روان‌شناختی همپوشانی دارند و به هم مرتبط‌اند. همان‌طور که لاریسا مک‌فارکر در مقاله‌اش راجع به پارفیت در همین مجلۀ نیویورکر نوشته است، خود پارفیت نیز این باور را رهایی‌بخش می‌دانست. اینکه خویشتنِ آینده‌ات را فردی دیگر بدانی موجب می‌شود «کمتر راجع به بقیۀ زندگی خودت نگرانی داشته باشی، و بیشتر نگران زندگی دیگران باشی».\nاین‌طور ردکردنِ هویت شخصی معمولاً وهم‌آلود دانسته می‌شود. امیلی توماس، فیلسوف انگلیسی، آن را مصداقی از «متافیزیک‌های واقعاً نامعقول» خوانده است. اما شواهدی از روان‌شناسی و علوم اعصاب وجود دارد دایر بر اینکه ما واقعاً خویشتن‌های آیندۀ دور خود را انسان‌های متفاوتی تصور می‌کنیم. طی مطالعاتی معلوم شده است که وقتی ما رخدادی را در آیندۀ نزدیک تصور می‌کنیم، معمولاً آن را از موضع اول‌شخص می‌بینیم؛ وقتی رخدادی را در آیندۀ دور تصور می‌کنیم، معمولاً آن را از موضع سوم‌شخص می‌بینیم. وقتی دربارۀ زندگیِ کنونی تصمیم می‌گیریم، معمولاً استانداردهای متفاوتی را درمورد خودمان در مقایسه با دیگران به کار می‌بریم -اما وقتی تصمیم‌هایی دربارۀ آیندۀ دورِ خودمان می‌گیریم، استانداردها یکسان می‌شوند. حتی نشان داده شده که وقتی درموردِ خویشتنِ آینده‌مان فکر می‌کنیم، در سطح عصبی، شبیه فکرکردن به سوم‌شخص -یعنی فردی غایب- است. الگوی فعالیت مغزیِ ایجادشده در هر دو مورد با الگویی که هنگام فکرکردن به خودمان در اکنون ایجاد می‌شود متفاوت است.\nحس می‌کنم دیدگاه پارفیت غیرطبیعی است؛ اگر به من می‌گفتند که بیماریِ مهلکی دارم و ظرف چند سال با رنج فراوان خواهم مُرد، واکنشم به این خبر به‌لحاظ کیفی متفاوت بود با وقتی که همین را درمورد فرد دیگری، حتی یک عزیز، می‌شنیدم. سالیوان، به سهم خودش، اشاره می‌کند که وقتی خودمان را در نقش‌های خاصی می‌بینیم -مثلاً والدین یا قهرمان ورزشی- به ما القا می‌شود که هستی‌مان در طول زمان پهن شده است. اگر هر فرد را واقعاً مجموعه‌ای از افراد بدانیم که در طول زمان گسترده شده‌اند و ارتباط ضعیفی با هم دارند، آنگاه درک روابط و طرح‌های طولانی‌مدت دشوار خواهد شد. بااین‌حال، دیدیم که برخی احساسات غریزی دربارۀ اهمیت زمان -اکنون در مقابل بعدتر، گذشته در مقابل آینده- ممکن است با تفکرِ بیشتر کنار گذاشته شوند. شاید مجبور شویم برداشت متعارفمان از هویت شخصی را نیز به همین شکل کنار بگذاریم.\nدر سال ۱۹۹۲، پارفیت در همکاری با یک اقتصاددان به نام تایلر کوئن، در فصلی از یک کتاب، بیان کرد که دولت‌های ما بسیار مشتاق‌اند که فرصت‌های انسان‌های آینده را کم‌ارزش ببینند. حرف پارفیت و کوئن این بود که حتی سوگیری کوچکی به نفع زمان حال نیز می‌تواند در آینده پیامدهای عظیمی در طول زمان به بار بیاورد. فرض کنید که سیاستمداری بگوید ارزش جان یک نفر در زمان حال معادل با ۱.۰۱ ارزش جان یک نفر در سال بعد است و بنابراین خط‌مشی‌هایی اتخاذ کند که در آن‌ها صد نفر در زمان حال بر صد نفر در سال بعد ترجیح داده شوند. این چندان مشکلی ندارد -اما این «نرخ تنزلِ» یک درصد در هر سال به این معناست که بهتر است ما اکنون جان یک نفر را به قیمت جان یک میلیون نفر در ۱۴۰۰ سال بعد حفظ کنیم. اگر نرخ تنزل را ۱۰ درصد در نظر بگیریم، جان یک نفر در زمان حال ارزشی معادل با جان يک میلیون نفر در ۱۵۰ سال بعد خواهد داشت. هرچند دولتمردان دقیقاً با این الگو فکر نمی‌کنند، ولی بسیاری از تصمیم‌های ما اکنون را به آینده ترجیح می‌دهد. کوئن در سال ۲۰۱۸ در کتابی با نام دلبستگی‌های لجوجانه۱۰ این ایده را بسط می‌دهد و می‌پرسد چطور می‌توانیم با سوگیری نزدیک در سطح جامعه مقابله کنیم و منافع انسان‌های آینده را بهتر پیش ببریم.\nاو می‌نویسد، برای ایجاد توازن زمانی، «ارزش‌های قابل‌توجه زیادی» وجود دارند که شاید به آن‌ها فکر کنیم، «از جمله رفاه انسان، عدالت، بی‌طرفی، زیبایی، قله‌های هنریِ دستاوردهای بشری، بخشندگی» و غیره. کوئن چنین نتیجه می‌گیرد که بهترین راه برای بیشینه‌کردن همۀ این چیزها برای آیندگان این است که رشد اقتصادی را افزایش بدهیم (منظور او فقط تولید ناخالص داخلی نیست -او مقادیر مختلفی «اوقات فراغت، کار خانگی و شرایط مطلوب زیست‌محیطی» را نیز اضافه می‌کند).\nکوئن به ما می‌گوید که نکتۀ رشد اقتصادی این است که، در آن، ظرفیتِ ارتقای هر چیزی که مردم برایش ارزش قائل‌اند وجود دارد. او می‌نویسد «کشورهای ثروتمندتر از استانداردهای زیستی بالاتری برخوردارند، پزشکی بهتری دارند و خودمختاریِ شخصی بیشتری در اختیار افراد قرار می‌دهند، شکوفایی در آن‌ها بیشتر است و چیزهای زیادی برای تفریح وجود دارد». او تصدیق می‌کند که، در دهه‌های اخیر، نابرابری در درون کشورهای ثروتمندتر افزایش یافته است، اما به این هم اشاره می‌کند که، درنتیجۀ رشد اقتصادی جهانی، «دورۀ متأخرِ جهان به‎طرز خارق‌العاده‌ای برابری‌خواه بوده است»: به‌طور کلی، کشورها دارند برابرتر می‌شوند.از نظر احساس شادکامی، کوئن نشان می‌دهد که شواهد چشمگیری مؤید این دیدگاه رایج است که شهروندانِ کشورهای ثروتمند شادتر از کشورهای فقیرند، و اینکه در درون کشورهای ثروتمند، افراد ثروتمندتر از افراد فقیرتر شادترند. کوئن می‌نویسد که داده‌ها، درواقع، قدرت این اثر را کم نشان می‌دهند، زیرا بسیاری از مطالعات افزایشِ شادمانی بر اثر سال‌های بیشترِ روی زمین‌بودن [زنده‌بودن] را به حساب نمی‌آورند: «پژوهشگران از مردگان رأی نمی‌گیرند».\nکوئن همدل با مکتب فکری‌ای است که به آن «دیگرخواهی مؤثر» می‌گویند و طرفدارانش معتقدند ما باید از داده‌ها و پژوهش‌ها استفاده کنیم تا بفهمیم چطور باید بیشترین خیر را به بیشترین تعداد افراد برسانیم. اما او نگران این است که این نوع دیگرخواهان خیلی مستعدند که فقط به بیشترین خیر برای انسان‌های کنونی فکر کنند. یک دیگرخواهِ مؤثر احتمالاً بر این باور است که شما باید، به‌جای صرف پول بابت یک چیز لوکس برای خودتان، از آن پول برای کمک به مردم فقیر استفاده کنید. اما از نظر کوئن چنین توصیه‌هایی بیش‌ازحد اکنون‌محور هستند. حتی اندکی افزایش در نرخ رشد مزایای بی‌شماری برای سال‌های پیشِ رو خواهد داشت. او می‌نویسد «بزرگ‌ترین وظیفۀ ما این است که به رشد اقتصادی پایدار کمک کنیم و از گسترش کلی تمدن حمایت کنیم، نه اینکه مشغول بازتوزیع ثروت، به معنای محدود کلمه، در قالب خیریه‌ها باشیم». به‌طور کلی، کوئن بر این اندیشه است که سیاست‌گذاران باید بیشتر آینده‌‌محور باشند. او می‌گوید ما باید منابع کمتری را صرف بهبود زندگیِ سالمندان کنیم و، به تناظر، منابع بیشتری را صرف جوان‌ترها و کسانی که هنوز به دنیا نیامده‌اند بکنیم. اما بسیاری از دولتمردان چنین پیشنهادی را رد می‌کنند وقتی که خلافش را انجام می‌دهند -خُب، این هم یک انتخاب است.\nبه نظر من، کوئن بر مسئلۀ کاهش بازدهی سرپوش می‌گذارد. فرض کنید که ثروت ما صد برابر افزایش یابد. زندگی بهتر خواهد شد، اما آیا شادکامی ما نیز صد برابر می‌شود؟ از نقطه‌ای به بعد، شاید معقول باشد که کمتر نگران رشد باشیم. شاید بهره‌مندترین افراد در میان ما الان نزدیکِ آن نقطه باشند، اما سخت می‌شود درمورد این چیزها قضاوت کرد. پادشاهان بابِل شاید با خودشان فکر می‌کردند که بهترین زندگی را دارند و نمی‌دانستند که در آینده حتی ساده‌ترین آدم‌ها نیز خردمندتر و بی‌دردتر از آن‌ها خواهند بود و زندگی طولانی‌تری با غذاهای بیشتر و مسافرت‌های بیشتر خواهند داشت.\nفارغ از اینکه با دیدگاه پیشنهادی کوئن موافق باشیم یا نه، دلایلِ واقعاً خوبی وجود دارد که، در سطح جامعه، موضعی خنثی نسبت به زمان اتخاذ کنیم. اما اینکه به‌عنوان یک فرد نیز، به‌صورت جدی، از نظر زمانی خنثی باشیم، آن‌قدر دلایل روشنی برایش وجود ندارد. اگر بتوانیم سوگیری‌های زمانی خودمان را به حال خود بگذاریم، بدون اینکه مرتکب قضاوت‌های اشتباهِ فاجعه‌بار بشویم، چه لزومی دارد که تغییرشان دهیم؟ چرا لذت و رنج را به‌صورتی غیریکنواخت در کل زندگی‌مان توزیع نکنیم اگر معتقدیم که این کار به ما در «پیشبُرد زندگی به بهترین نحو ممکن» کمک خواهد کرد. از نظر خیلی‌ها، همان‌طور که سنکا می‌گوید، «چیزی که تحملش دشوار بوده به‌خاطرآوردنش شیرین است». ما کارهایی را قبول می‌کنیم که می‌دانیم سخت یا ناخوشایند هستند، چراکه آن‌ها را بخشی از یک زندگی خوب می‌بینیم و آرزو داریم که در آینده دوباره به آن‌ها فکر کنیم. اکنون را به صحنۀ اجرا می‌آوریم تا آینده را با گذشته‌های درست تجهیز کنیم. اگر این سوگیریِ بی‌خطر موجب می‌شود کارهای دشوار را بر عهده بگیریم، آیا عاقلانه نیست که کاری به کارش نداشته باشیم؟\nافراد زیادی نسبت به این ایده بدگمان‌اند که زندگی خوب باید نظم مشخصی داشته باشد. روان‌شناسان دریافته‌اند که مردم معمولاً زندگیِ شگفت‌انگیزی را که ناگهان به پایان برسد ترجیح می‌دهند به زندگی‌ای که همان‌قدر شگفت‌انگیز باشد، اما چند سال اضافی و کمی لذت‌بخش هم در آخرش داشته باشد -«اثر جیمز دین». به این نیز اشتیاق دارند که امور از حالتی بدتر شروع شود و بعد ببینند که بهتر شده است. اندی دوفرین، قهرمان فیلم «رستگاری در شاوشنک»، که اقتباسی از رمان کوتاه استیون کینگ است، محکوم به قتل دو نفر شده اما باور دارد که بی‌گناه است؛ او بیست‌وهشت سال را در زندان سپری کرده است، قبل از آنکه میلیون‌ها دلار را از رئیسِ فاسدِ زندان به سرقت ببرد و فرار کند و بعد باقی عمرش را در ساحل مکزیک بگذراند. قصۀ هیجان‌انگیز و قوی‌ای است، اما اگر کسی ترتیب وقایع را برعکس کند -اول آن بهشت ساحلی و بعد آن زندان خشن- اصلاً نمی‌توان از آن لذت بُرد. از فقر به ثروت رسیدن امتیازش بیشتر است تا از ثروت به فقر رسیدن، حتی اگر خوب و بد در تعادل کامل باشند. شاید این همان چیزی است که سالیوان بدان سوگیریِ ساختاری می‌گوید -اما، بدون ساختار، هیچ داستانی در کار نخواهد بود، و داستان‌داشتن چیز خوبی است.\nدرست است که اندیشیدن با سوگیری زمانی ممکن است ما را گمراه کند؛ تصور کنید نود دقیقه است که دارید با لذت به یک سمفونی گوش می‌کنید و بعد در پایان گوشی کسی زنگ می‌خورد، صدای هیس‌هیس می‌آید و بعد صدای خنده. ممکن است بگویید که این سی ثانیۀ مزخرف کل آن تجربه را نابود کرد، هرچند آن نود و نُه درصدِ اول فوق‌العاده بود، و فکر کنید که اگر صدای گوشی اول اجرا درآمده بود، کمتر مشکل ایجاد می‌کرد. اما آیا اختلالی در پایان سمفونی واقعاً بدتر از وقفه‌ای در پیش‌درآمد آن است؟ استدلال‌های سالیوان نشان می‌دهد که ما باید تلاش کنیم درمورد این نوع شهودها تجدیدنظر کنیم -و اینکه، به‌طور کلی، باید حواسمان باشد که ممکن است ما را به چه جاهای عجیبی ببرند. در مجموعه مطالعاتِ کلاسیکی، دانیل کانمن و همکارانش داوطلبان را در معرض دو تجربۀ متفاوت قرار دادند -شصت ثانیه دردِ متوسط، و شصت ثانیه درد متوسط و بعد سی ثانیه دردِ کم. وقتی از افراد پرسیدند ترجیح می‌دهند کدام تجربه را دوباره تکرار کنند، بیشترشان تجربۀ دوم را انتخاب کردند، فقط برای اینکه پایان بهتری داشت. انتخابِ دردِ کلیِ بیشتر فقط به دلیل اینکه آخرش خوب تمام شده چندان تعریفی ندارد.\nو بااین‌حال، کمی زیاده‌روی است که همۀ سوگیری‌های زمانی‌مان را کنار بگذاریم. به نظر می‌آید که ما این‌طور ساخته شده‌ایم که اینجا و اکنون را ترجیح دهیم، آیندۀ دور را عمیقاً کم‌اهمیت ببینیم و وزن خاصی به نحوۀ پایان‌یافتنِ تجربه‌ها بدهیم. می‌توانیم در مسیر خنثاییِ زمانی حرکت کنیم، علیه بعضی از سوگیری‌های زمانی مبارزه کنیم، همان‌طور که در مقابل بقیۀ سوگیری‌ها و ترجیحاتِ نامعقولمان ایستادگی می‌کنیم. این موجب می‌شود معقول‌تر باشیم، با دیگران مهربان‌تر باشیم و گاهی اوقات هم شادتر باشیم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان          شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،       اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و       به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان          تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،    «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در  شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های  خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان  در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی  ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با  خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر  بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،    دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول  سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی  ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا  هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید  می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت  کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:•این مطلب را پل بلوم نوشته و در تاریخ ۹ ژوئیۀ ۲۰۲۱ با عنوان «Being in Time» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «در زمان بودن» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۹ اسفند ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• پل بلوم (Paul Bloom) استاد روان‌شناسی در دانشگاه ییل و نویسندۀ کتاب علیه همدلی است که به فارسی نیز ترجمه و منتشر شده است. دو کتاب دیگر از این نویسنده به نام‌های نقطۀ شیرین: رنج ، لذت و کلید یک زندگی خوب (The Sweet Spot: Suffering, Pleasure and the Key to a Good Life) و نقطۀشیرین: لذت رنج و جست‌وجوی معنا (The Sweet Spot: The Pleasures of Suffering and the Search for Meaning) به چاپ رسیده است.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.    Be Here Now [۱]   Αἴσωπος [۲] یا ایسوپوس نویسنده‌ای یونانی در قرن ششم پیش از میلاد بوده که قصه و افسانه می‌نوشته است. مجموعه‌ای از این افسانه‌ها با عنوان «قصه‌های ازوپ» برجای مانده است [مترجم].   Time Biases: A Theory of Rational Planning and Personal Persistence [۳]   The Intimate Contest for Self-Command [۴]Sirens [۵] در اساطیر یونانی موجوداتی (مؤنث) بودند که در دریا، با صدای دل‌فریب ترانه‌هایشان، ملوانان را به سمت خود می‌کشیدند و گمراه می‌کردند [مترجم]. [۶] رژیم غذایی کتوژنیک حاوی کربوهیدرات بسیار پایین ولی چربی (سالم) بسیار بالا است [مترجم].cheat day [۷]  در رژیم‌های غذایی روزی است که فردِ دارای رژیم، بدون محدودیت‌های قبلی‌اش، هر غذایی که می‌خواهد می‌خورد [مترجم]. triathlon [۸] نوعی ورزش ترکیبی که در آن دویدن، شناکردن و دوچرخه‌سواری، در مسافتی طولانی و پشت‌سرهم، انجام می‌شود [مترجم]. endurantist [۹] Stubborn Attachments [۱۰]\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653958.json b/train/540653958.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2ae8ea696b19dae0657d1c9aac80e18fdd85bc4e
--- /dev/null
+++ b/train/540653958.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "فئودور داستایفسکی: فیلسوفِ آزادی",
+  "subtitle": "داستایوفسکی می‌گفت هر فلسفه‌ای که دربارۀ انسانیت بسازید باز وجهی از انسانیت از آن بیرون می‌ماند",
+  "introduction": "بگویید انسان‌بودن یعنی نیکوکاری، بلافاصله انسان‌ها تمام تلاششان را می‌کنند تا به دیگران شر برسانند. بگویید انسان‌بودن یعنی آسیب‌زدن، دم‌به‌دم آدم‌ها را می‌بینید که مهربانی می‌کنند و کمک می‌رسانند. این عصیانِ درونی، این میلِ همیشگی به خلاف جهت شناکردن از نظر داستایفسکی جزئی از ذات بشر است، میلی که خیلی وقت‌ها خودش را در قالب رفتارهای جنون‌آمیز و خود‌ویرانگر نشان می‌دهد. گری سال مورسن، پژوهشگر برجستۀ داستایفسکی، از معنی انسان‌بودن در آثار این نویسندۀ روس می‌گوید.",
+  "content": "گری سال مورسن، نیوکرایترین— ۲۲ دسامبر ۱۸۴۹، گروهی از تندورهای سیاسی از سلول‌های زندانشان در قلعه‌های پیتر و پل در سن‌پترزبورگ، جایی که به‌مدت هشت ماه تحت بازجویی بودند، بیرون برده شدند. به میدان سِمِنوفسکی هدایتشان کردند و حکم اعدام به‌وسیلۀ جوخۀ آتش را به گوششان رساندند. به آن‌ها نیم‌تنه‌های رعیتی و شب‌کلاه سفید -کَفَنشان را- دادند و برایشان مناسک لحظۀ احتضار را اجرا کردند. دست‌های سه زندانی اول را گرفته و به چوبۀ مرگ بستند. یکی از زندانی‌ها از پوشیدنِ چشم‌بند امتناع کرد و بی‌پروا به تفنگ‌هایی خیره شد که به‌سوی آن‌ها نشانه رفته بود. در آخرین لحظۀ ممکن، تفنگ‌ها را پایین آوردند، چراکه قاصدی چهار نعل به‌سویشان می‌تاخت و حکمی سلطنتی به همراه داشت که اعدام را به حبس در یکی از اردوگاه‌های زندانیان در سیبری و پس‌ازآن خدمت در ارتش در مقام سرباز کاهش می‌داد. آن نجات در آخرین دقیقه درواقع ازپیش برنامه‌ریزی شده بود و جزئی از تنبیه بود، جنبه‌ای از زندگی اجتماعی که مخصوصاً روس‌ها آن را خوب می‌شناختند.\nبنا به تصریح گزارش‌ها، از آن مردان جوانی که این آزمون سخت را از سر گذراندند، یکی موهایش سفید شد؛ دومی دیوانه شد و هرگز عقلش را باز نیافت؛ و سومی، که سال ۲۰۲۱ دویستمین سال تولدش را گرامی می‌داریم، در ادامۀ زندگی جنایت و مکافات را نوشت.\nاین اعدام ساختگی و سال‌های زندانی‌کشیدن در سیبری -که در رمان خاطرات خانۀ مردگان (۱۸۶۰) تاحدودی دستمایۀ داستان‌پردازی قرار گرفته- داستایفسکی را برای همیشه عوض کرد. رمانتیسیسم 1امیدبخش و معصومانه‌اش ناپدید شد. ایمان مذهبی‌اش عمیق‌تر گشت. مردم‌آزاری زندانی‌ها و نگهبان‌ها هر دو به او آموخت که آن دیدگاه خوش‌دلانه از طبیعت آدمی که مفروضِ فایده‌گرایی، لیبرالیسم و سوسیالیسم است نامعقول و مضحک است. انسان‌ واقعی ازاساس با آنچه این فلسفه‌ها مسلم می‌انگاشتند فرق می‌کرد.\n<img decoding=\"async\" src=\"https://tarjomaan.com/images/docs/000009/009278/images/%D8%AA%D8%A8%D9%84%DB%8C%D8%BA%20%D8%A8%DB%8C%D9%86%20%D9%85%D8%B7%D8%A7%D9%84%D8%A8.jpg\" alt=\"\" width=\"630\" height=\"231\" align=\"absMiddle\" vspace=\"5\" />\nانسان‌ها فقط برای نان زندگی نمی‌کنند، یا برای آنچه فیلسوف‌ها نامش را بیشینه‌کردن «سود» گذاشته‌اند. تمام ایدئولوژی‌های آرمان‌شهری این را مسلم می‌انگارند که طبیعت آدمی اساساً خوب و بی‌پیرایه است: شرارت و پیچیدگی‌های آشکارْ معلول نظم اجتماعی فاسد است. خواسته‌ها را حذف کنید، جرم را حذف کرده‌اید. برای بسیاری از روشنفکران، خودِ علم این مدعیات را اثبات کرده بود و مسیرِ بهترین جهان ممکن را نشان داده بود. داستایفسکی همۀ این اندیشه‌ها را به‌منزلۀ مُهملاتی زیان‌بار رد کرد. او در نقدی بر آنا کارِنینا، اثر تولستوی، نوشت: «اینکه وجود شر در ابنای بشر عمیق‌تر از آن چیزی است که طبیب‌های اجتماعی ما فرض می‌کنند چنان روشن و ملموس است که تنه به بداهت می‌زند؛ اینکه هیچ ساختار اجتماعی‌ای شر را نخواهد زدود؛ اینکه روح بشری آنچه همواره بوده است باقی می‌ماند … و، درنهایت، اینکه قوانینِ روحِ آدمی هنوز چنان کم شناخته‌ شده‌اند، چنان از نظر علم پوشیده‌اند، چنان نامعین و رازآلوده‌اند که هیچ طبیب یا داور نهایی‌ای نیست و نمی‌تواند باشد»، به‌جز خداوند.\nشخصیت‌های داستایفسکی از رهگذر پیچیدگی‌شان ما را به حیرت وا می‌دارند. رفتار پیش‌بینی‌ناپذیر اما باورکردنی آن‌ها تجربیاتی ورای دسترس نظریه‌های «علمی» را به یادمان می‌آورند. ما می‌دانیم که آدم‌ها، چه‌بسا به دور از بیشینه‌کردن سودشان، گاه به‌عمد خود را قربانی می‌کنند تا، مثلاً، احساس برتری اخلاقی کنند. در برادران کارامازوف (۱۸۸۰)، پدر زوسیما به این نتیجه می‌رسد که رنجیدن از دیگران می‌تواند بسیار خوشایند باشد، و فئودور پاولوویچ در پاسخ می‌گوید که حتی می‌تواند فوق‌العاده باوقار باشد.\nدرواقع، انسان‌ها به دلایل بسیاری به خود آسیب می‌رسانند. نمک روی زخم‌های خود می‌پاشند و از این کار لذت غریبی می‌برند. آن‌ها به‌عمد خود را تحقیر می‌کنند. خود نیز متعجب می‌شوند از تجربۀ امیالی که ریشه در نفرت‌هایی دارند که مدت‌ها سرکوب شده و، درنتیجۀ آن‌ها، رسوایی به بار می‌آورند یا مرتکب جرائمی هولناک می‌شوند. فروید مشخصاً قدردان بررسی دینامیک گناه توسط داستایفسکی بود. اما نه فروید و نه اکثریت خوانندگان غربی پی به این نبردند که داستایفسکی می‌خواست توصیفاتش از پیچیدگی انسانی ناقل درس‌های سیاسی باشد. اگر مردم این‌قدر حیرت‌انگیزند، این‌قدر «نامعین و رازآلوده» هستند، پس بناست شرّ مهندسان اجتماعی از خیرشان بیشتر باشد.\nراویِ خاطرات خانۀ مردگان توصیف می‌کند که چطور زندانی‌ها گاهی بدون دلیلی مشخص، ناگهان، کاری به‌شدت خودویرانگرانه می‌کنند. ممکن بود به یکی از نگهبان‌ها حمله کنند، هرچند مجازات آن -دویدن میان دو صف سرباز و هزاران ضربۀ چوب-2معمولاً عاقبت مرگباری داشت. چرا؟ پاسخ این است که ذات آدمیت در امکان حیرت نهفته است. رفتار اشیای مادی را می‌توان با توسل به قوانین طبیعی کاملاً توضیح داد، و از دید مادی‌گرایان این دربارۀ انسان‌ها نیز صادق است، اگرچه نه هنوز، ولی بالاخره در آینده‌ای نزدیک. اما مردم صرفاً اشیای مادی نیستند و هر کاری، فارغ از میزان خودویرانگری‌اش، خواهند کرد تا این را اثبات کنند.\nبنا به تجربۀ داستایفسکی، کلِ هدفِ زندان محدودکردن توانایی افراد برای تصمیم‌گرفتن است. اما [حق] انتخاب همان چیزی است که ما را انسان می‌کند. حملات زندانی‌ها به‌علت اشتیاق نازدودنی‌شان به داشتن اراده‌ای از آنِ خود بود و آن اشتیاق درنهایت مهم‌تر از سلامتی و، درحقیقت، نفسِ زندگی‌شان بود.\nراوی بی‌نام رمان سال ۱۸۶۴ داستایفسکی، یادداشت‌های زیرزمینی (که معمولاً او را «مرد زیرزمینی» می‌نامند) اصرار دارد که آرمان علوم اجتماعی برای کشف قوانین آهنین رفتار انسانی، خطر فروکاستن مردم به «کلیدهای پیانو یا پدال‌های ارگ بادی» را به همراه دارد. بنا به‌ استدلال او، اگر چنین قوانینی وجود داشته باشند، اگر «آن‌ها روزی واقعاً فرمولِ تمام امیال و هوس‌های ما را کشف کنند»، آنگاه هر فرد خواهد فهمید که «همه‌چیز خودبه‌خود بر اساس قوانین طبیعت انجام می‌شود». به‌محض کشف آن قوانین، مردم دیگر مسئول اعمالشان نخواهند بود. دیگر چه؟\nآن‌وقت تمام اعمال انسانی بنا بر این قوانین به‌لحاظ ریاضی جدول‌بندی می‌شوند، همچو جداول لگاریتم تا ۱۰۸۰۰۰. کتاب‌های تربیتی مشخصی همچو فرهنگ‌های دایرةالمعارف فعلی منتشر می‌شوند که در آن‌ها همه‌چیز به‌وضوح محاسبه و معین خواهد شد که دیگر هیچ … مخاطره‌ای در جهان نخواهد ماند … آن‌وقت کاخ بلورین [آرمان‌شهر] ساخته خواهد شد.\nدیگر مخاطره‌ای در کار نخواهد بود زیرا مخاطره دربردارندۀ تعلیق است و تعلیق مسلتزم لحظاتی است که حقیقتاً خطیرند: بسته به آنچه فرد انجام می‌دهد، بیش از یک نتیجه محتمل است. اما از دید یک جبرگرا، قوانین طبیعت ضامن این‌اند که در هر لحظۀ مفروض تنها امکان رخ‌دادن یک چیز هست. تعلیق تنها توهمی است منتج از جهل دربارۀ آنچه باید باشد.\nاگر چنین باشد، آن‌گاه تمام مشقّت‌های اختیار بیهوده است. همچنین گناه و حسرت، چراکه هر دو احساسْ وابسته‌اند به این امکان که می‌توانستیم کار دیگری بکنیم. ما آنچه باید را تجربه می‌کنیم اما به هیچ‌چیز تحقق نمی‌بخشیم. همان‌طور که تولستوی این نکته را در جنگ و صلح ابراز کرد، «اگر بپذیریم که می‌توان زندگی انسان را [به‌طور کامل] با عقل اداره کرد، آن‌گاه امکان زیستن نابود می‌شود».\nاین دیدگاهِ ظاهراً «علمی» از انسانیت آدم را به شیء بدل می‌کند -به معنای واقعی کلمه از او انسان‌زدایی می‌کند- و هیچ توهینی بالاتر از این نیست. مرد زیرزمینی با طعنه اظهار می‌کند که «همۀ عمر از دست قوانین طبیعت رنجیده‌ام»، و به این نتیجه می‌رسد که مردم علیه انکار آدمیت‌ خودشان قیام خواهند کرد. مشغول به کاری خواهند شد که او نامش را «عداوت» گذاشته، عملی که «محض خالی‌نبودن عریضه» انجام می‌شود، بدون هیچ دلیلی مگر نمایش اینکه می‌توانند به‌زیان خود و در تضاد با هرآنچه قوانین کذایی روان‌شناسی آدمی پیش‌بینی می‌کنند رفتار کنند.\nداستایفسکی نوشت «به من می‌گویند روان‌شناس؛ این حقیقت ندارد. من صرفاً یک واقع‌گرا در مرتبه‌ای بالاترم، به این معنی که تمام ژرفنای روح آدمی را به تصویر می‌کشم». داستایفسکی منکر روان‌شناس‌بودن شد زیرا، برخلاف شاغلین به این علم، اذعان داشت که انسان‌ها واقعاً عاملیت دارند، تصمیم‌هایی واقعی می‌گیرند که می‌توان به‌خاطر آن‌ها به‌درستی مسئولشان دانست. فارغ از اینکه کسی با چه حد از جامعیت نیروهای روان‌شناختی و جامعه‌شناختیِ مؤثر بر یک فرد را تشریح کند، همواره چیز اضافه‌ای هست؛ بنا به تعبیر فیلسوف روس، میخائیل باختین، از اندیشۀ داستایفسکی، مقداری «مازاد آدمیت». ما این مازاد یا، به قول داستایفسکی، «انسانِ درون انسان» را عزیز می‌داریم و تا پای جان از آن محافظت می‌کنیم.\n<img decoding=\"async\" src=\"https://tarjomaan.com/images/docs/000009/009405/images/%D8%AA%D8%A8%D9%84%DB%8C%D8%BA%20%D8%A7%D9%86%D8%AA%D8%B4%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D8%AA.jpg\" alt=\"\" width=\"630\" height=\"205\" vspace=\"5\" />\nقطعه‌ای در یادداشت‌های زیرزمینی نگاهی روبه‌جلو به رمان‌های ویران‌شهری مدرن دارد، آثاری چون ما (۱۹۲۰-۱۹۲۱) نوشتۀ یوگنی زامیاتین یا دنیای قشنگ نو (۱۹۳۲) اثر آلدوس هاکسلی، که در آن‌ها قهرمانان علیه سعادت تضمینی طغیان می‌کنند. آن‌ها می‌خواهند مالک زندگی خود باشند. مرد زیرزمینی به این نتیجه می‌رسد که اگر انسان را در آرمان‌شهر قرار دهیم، نقشۀ «ویرانی و آشوب» می‌کشد، کاری خودسرانه می‌کند و اگر فرصتش را پیدا کند، به جهانِ رنج باز می‌گردد. به‌طور خلاصه، «کل کاری که بشر می‌کند گویی هیچ نیست جز اینکه مرتباً به خودش اثبات کند که آدم است، نه پدال ارگ بادی. شاید در این راه پوستش کنده شود؛ اما حرفش را ثابت کرده است».\nداستایفسکی، در مقاله‌ای که ظاهراً به تب روس‌ها برای جلسات احضار روح و ارتباط با اجنه اختصاص یافته، به یکی از اعتراضات شکاکان اشاره می‌کند که می‌گفتند این شیاطین می‌توانند اختراعاتی محیرالعقول به ما بدهند و بدین‌گونه وجودِ خودشان را اثبات کنند، [اما چون چنین نمی‌کنند] وجود ندارند و این ‌حرف‌ها فقط برای کلاه‌برداری از جماعت ساده‌لوح است. داستایفسکی به‌شوخی جواب می‌دهد که این استدلال از آنجا مردود است که این شیاطین (یعنی اگر چنین شیاطینی وجود داشته باشند) پیش‌بینی خواهند کرد که مردم، درنهایت، از آرمان‌شهری که حاصل می‌شود و شیاطینی که زمینه‌اش را فراهم کرده‌اند متنفر خواهند شد.\nیقیناً مردم در ابتدا سرمست می‌شوند از اینکه، «همان‌طور که سوسیالیست‌های ما رؤیایش را دارند»، تمام نیازها برآورده شده، «محیط فسادانگیز که زمانی منبع تمام نقایص بود» از میان رفته و هیچ‌چیز دیگری نیست که بتوان آرزویش را داشت. اما طی یک نسل،\nناگاه مردم متوجه می‌شوند که از زندگی هیچ برایشان نمانده است، که هیچ آزادی روحی، هیچ اراده، هیچ شخصیتی ندارند … می‌بینند که تصویر انسانی‌شان ناپدید شده … که زندگی‌شان از برای نان، از برای «سنگ‌هایی که به نان بدل شده‌اند»، از آن‌ها گرفته شده است. مردم می‌فهمند که در بی‌عملی هیچ سعادتی نیست، که ذهنی که کار نکند می‌پوسد، که ممکن نیست همسایه را بدون فداکردن چیزی از دسترنج خویش برای او دوست داشت … و اینکه سعادت نه در نفس سعادت که در تلاش برای رسیدن به آن نفهته است.\nیا، آن‌طور که مرد زیرزمینی مشاهده می‌کند، مهندسان اجتماعی خیال جهانی را در سر می‌پروند که «کامل» است، یک محصول تمام‌شدۀ بی‌نقص. درواقع، «بَنای شگفت‌انگیزی از آن نوع» هم‌اینک موجود است: «لانۀ موران». لانۀ مورچگان استعارۀ محبوب داستایفسکی از سوسیالیسم بود.\nآدم‌بودن، در تضاد با مورچه‌بودن، نه‌فقط به محصول بلکه به فرایند هم نیاز دارد. تلاش فقط هنگامی ارزشمند است که امکان شکست باشد، گو اینکه انتخاب‌ها فقط وقتی اهمیت دارند که جهان آسیب‌پذیر باشد و تاحدودی وابسته به اینکه ما، به‌جای این کار، آن کار دیگر را انجام دهیم. مورچه‌ها انتخابی نمی‌کنند. «نسل آبرومند مورچه‌ها از لانۀ موران آغاز و احتمالاً به همان ختم خواهد شد و این والاترین ستایش‌ها را بابت پایداری و جدیتشان بر می‌انگیزد. اما انسان مخلوقی است بازیگوش و شاید، همچو یک شطرنج‌باز، تنها به جریان بازی عشق می‌ورزد، نه نتیجۀ آن».\nمرد زیرزمینی می‌اندیشد که شاید «تنها هدف روی زمین که بشر برای آن در جوش‌وخروش است در جریان بی‌وقفۀ رسیدن نهفته باشد یا، به عبارت دیگر، در نفس زندگی و نه به‌طور خاص در هدفی که البته همیشه باید ’دودوتاچهارتا‘ باشد، یعنی نوعی فرمول. و گذشته از هر چیز، دودوتاچهارتا دیگر زندگی نیست آقایان، بلکه آغاز مرگ است». وقتی شما دو را در دو ضرب می‌کنید حاصل همواره یکی است: هیچ تعلیقی، هیچ عدم قطعیتی، هیچ شگفتی‌ای در کار نیست. مجبور نیستید صبر کنید تا ببینید که حاصل‌ضرب ارقام مضروب این بار چه عددی خواهند بود. اگر زندگی شبیه به این باشد، بی‌معناست. مرد زیرزمینی، در یک طغیان خشم‌آگینِ ذکاوت، به این نتیجه‌گیری معروف رسید:\nبه نظر من دو‌دو‌تاچهارتا یک فقره اهانت است. دودوتاچهارتا مرد قرتیِ دست‌به‌کمری است که جلوی شما را می‌گیرد و آب‌دهان پرت می‌کند. اعتراف می‌کنم که دودوتاچهارتا چیزی است بسیار عالی، اما اگر قرار باشد حق مطلب را دربارۀ همه‌چیز ادا کنیم، دودوتا پنج‌تا هم گاهی چیزک بسیار دل‌ربایی است.\nدر همین راستا، شخصیتی در رمان ابله (۱۸۶۹) داستایفسکی اظهار می‌کند: «آری، شک نداشته باشید که کُلمب نه وقتی آمریکا را کشف کرد، بلکه وقتی در پی کشف آن بود خوش‌بخت بود. این زندگی است که اهمیت دارد، زندگی و دیگر هیچ -همین فرایند ازلی و ابدی، نه نفس اکتشاف».\nانسان‌ها همواره در حالِ شدن‌اند یا، به گفتۀ باختین در تبیین این نکته، «تکمیل‌نشدنی» هستند. آن‌ها این استعداد را حفظ می‌کنند «تا باعثِ کذبِ تمام تعاریفِ از روی ظاهر و تکمیل‌کننده از خود شوند. مادامی‌که شخص زنده است با این واقعیت می‌زید که هنوز تکمیل نشده، که هنوز کلام غایی‌اش را بر زبان نرانده است».\nاصول اخلاقی ایجاب می‌کند که ما با انسان‌ها همچون انسان، و نه شیء، رفتار کنیم و این یعنی باید با آن‌ها طوری رفتار کنیم که گویی توان «شگفتی‌آفرینی» به آن‌ها عطا شده است. نباید دربارۀ دیگران، چه اجتماع و چه فرد، بیش‌ازحد مطمئن باشیم. در برادران کارامازوف، آلیوشا برای لیزه توضیح می‌دهد که کاپیتان اسنِگیریوفِ فلک‌زده و تحقیرشده، که از سر غرور به پولِ زیادی که به او پیشنهاد شده بود پشت پا زده، قطعاً اگر دوباره به او پیشنهاد شود آن را می‌پذیرد. او، که وقار انسانی‌اش را حفظ کرده، مسلماً هدیه‌ای را خواهد پذیرفت که نیازی چنین مبرم به آن دارد. لیزه در جواب می‌گوید:\nگوش کن، الکسی فیودورویچ. آیا ما در تمام تحلیل‌هایمان … او را، آن مرد بیچاره را، تحقیر نمی‌کنیم -وقتی داریم این‌طور روحش را تحلیل می‌کنیم، انگار که آن بالا نشسته‌ایم، هان؟ وقتی این‌قدر مطمئن‌ایم که پول را قبول خواهد کرد؟\nداستایفسکی نه‌تنها نیاز ما به آزادی بلکه همچنین آرزویمان برای خلاص‌شدن از دستِ آن را درک کرده بود. آزادی بهای وحشتناکی دارد و آن دسته از جنبش‌های اجتماعی که وعدۀ برداشتن این بار سنگین را می‌دهند همواره پیروانی خواهند یافت. این مضمونِ فصل «مفتّش اعظم» از برادران کارامازوف و مشهورترین صفحاتی است که داستایفسکی نوشته است. ایوانِ روشنفکر «شعر» نانوشته‌اش را به نثر برای برادر قدیس‌مآب خود، آلیوشا، روایت می‌کند تا عمیق‌ترین پریشانی‌هایش را شرح دهد.\nاین داستان که در اسپانیای دوران تفتیش عقاید رخ می‌دهد چنین آغاز می‌شود که مفتّش اعظم در حال سوزاندن بدعت‌گذاران با حکم دادگاه تفتیش عقاید است. درحالی‌که شعله‌ها هوای ازپیش آغشته به عطر برگ بو و لیمو را معطر می‌کند، مردم همچون گوسفندان، با احترامی آکنده از وحشت، شاهد آن نمایش رعب‌انگیزند. پانزده قرن از وعدۀ مسیح به بازگشت سریع گذشته است و آن‌ها آرزومند نشانه‌ای ازسوی اویند. مسیح از روی شفقت بی‌حدوحصر تصمیم می‌گیرد تا خود را به آن‌ها بنمایاند. او به‌نرمی و در سکوت میان ایشان حرکت می‌کند و آن‌ها فوراً او را می‌شناسند. ایوان با خودملامت‌گری طعن‌آلودی می‌گوید «این می‌تواند یکی از بهترین قطعات این شعر باشد، منظورم آن طوری است که او را می‌شناسند». آن‌ها چطور می‌دانند که او یک دغل‌باز نیست؟ جواب این است که وقتی شما نیکی الهی را می‌بینید، چنان زیباست که جایی برای شک نمی‌ماند.\nمفتّش نیز می‌داند که آن غریبه کیست -و بدون معطلی فرمان به بازداشت او می‌دهد! نایب مسیح او را بازداشت می‌کند! چرا؟ و چرا نگهبان‌ها اطاعت می‌کنند و مردم مقاومتی نشان نمی‌دهند؟ ما جواب این سؤالات را زمانی می‌گیریم که مفتّش به دیدار زندانی در سلولش می‌رود و پرده از راز قلبش بر می‌دارد.\nمفتّش توضیح می‌دهد که در طول تاریخ دو دیدگاه دربارۀ زندگی و طبیعت آدمی با یکدیگر در رقابت بوده‌اند. هرکدام نام و اصول عقاید خاص خود را مناسب با زمان و مکان تغییر داده اما از اساس همان باقی مانده است. یکی دیدگاه مسیح است که مفتّش منکر آن است: انسان‌ها آزادند و خیر تنها زمانی معنا دارد که آزادانه گُزیده شود. دیدگاه دیگر که مفتّش به آن قائل است می‌گوید آزادی باری است طاقت‌فرسا زیرا منجر به گناه، حسرت و پریشانی بی‌انتها و تردیدهای لاینحل می‌شود. هدف از زندگی نه آزادی بلکه سعادت است و انسان‌ها برای سعادتمندی باید خود را از شر آزادی خلاص کرده و فلسفه‌ای را اتخاذ کنند که مدعی داشتن تمام جواب‌هاست. دمیتری، سومین برادر کارامازوف‌ها، گفته است: «بشر فراخ است، زیادی فراخ؛ من بودم آن را تنگ‌تر می‌کردم!» و مفتّش سعادت بشری را ازطریق «تنگ‌ترکردن» طبیعت آدمی تضمین می‌کند.\nآئین کاتولیک قرون‌وسطایی به نام مسیح سخن می‌گوید اما درواقع نمایندۀ فلسفۀ مفتّش است. به همین دلیل است که مفتّش مسیح را بازدداشت کرده و مصمم به سوزاندن او در مقام بزرگ‌ترینِ بدعت‌گذاران است. داستایفسکی آشکار می‌کند که در زمانۀ ما، دیدگاه مفتّش دربارۀ زندگیْ شکل سوسیالیسم به خود گرفته است. در مثالِ آئین کاتولیک قرون‌وسطایی، مردم آزادی را به نفع امنیت وا می‌گذارند و عذاب اختیار را با رضایت از یقین تاخت می‌زنند. با انجام این کار، آدمیت خود را تسلیم می‌کنند، اما این معامله قطعاً ارزشش را دارد.\nمفتّش برای تشریح موضع خود داستان سه وسوسۀ مسیح از کتاب مقدس را بازگو می‌کند، داستانی که از دید او مشکلات ماهوی حیات بشری را، آن‌گونه که تنها یک شعور الهی می‌تواند، مطرح می‌کند. او به تجاهل می‌پرسد می‌توانی تصور کنی که اگر آن سؤالات از دست می‌رفتند، آیا هیچ گروهی از فرزانگان می‌توانستند آن‌ها را باز آفرینند؟\nدر بازگویی مفتّش، شیطان نخست خواستار این است که:\nبه جهان وارد شوی … با وعدۀ آزادی‌ای که انسان‌ها از روی جهالتشان … حتی توان فهم آن را ندارند، از آن می‌ترسند و می‌رمند -زیراکه هیچ‌چیز برای انسان و جامعۀ انسانی تحمل‌ناپذیرتر از آزادی نیست. اما این سنگ‌ها را در این برهوت تفتیده و لم‌یزرع می‌بینی؟ آن‌ها را تبدیل به نان کن و آدمیزاد چون گلّه‌ای گوسفند در پی‌ات خواهد دوید.\nمسیح در پاسخ می‌گوید: «انسان تنها به نان زنده نیست». مفتّش جواب می‌دهد دقیقاً، اما به همین دلیل مسیح می‌بایست وسوسۀ شیطان را می‌پذیرفت. مردم درحقیقت به آنچه بامعناست مشتاق‌اند، اما هرگز نمی‌توانند مطمئن باشند که آنچه واقعاً بامعناست را از بدل‌های آن تشخیص می‌دهند. به همین دلیل است که بی‌دین‌ها را آزار می‌دهند و می‌کوشند تا ملت‌هایی با مذهب متفاوت را به کیش خود در آورده یا بر آن‌ها غلبه کنند، گویی توافقِ جهان‌شمول به‌خودی‌خود اثبات آن است. تنها یک چیز است که هیچ‌کس نمی‌تواند به آن شک کند: قدرت مادی. هنگامی‌که درد شدیدی را متحمل می‌شویم، همین، دست‌کم، تردیدناپذیر است. به عبارت دیگر، جذبۀ مادی‌گراییْ روحانی است! مردم آن را می‌پذیرند چون قطعی است.\nمفتّش مسیح را سرزنش کرده می‌گوید تو، درعوض سعادتمندکردن مردم ازطریق برداشتن بار آزادی از دوششان، آن را سنگین‌تر کرده‌ای! «آیا فراموش کرده بودی که انسان صلح، و حتی مرگ، را به آزادی انتخاب با علم به خیر و شر ترجیح می‌دهد؟ برای آدمی هیچ‌چیز فریبنده‌تر از آزادی وجدان نیست، اما هیچ‌چیز هم سبب رنج بالاتری نیست». مردم خوش دارند خود را آزاد بخوانند، نه اینکه آزاد باشند؛ و بنابراین مفتّش استدلال می‌کند که مسیر درست این است که عدمِ آزادی را آزادی از نوع والاتری بنامیم، همان کاری که البته سوسیالیست‌ها معمولاً انجام می‌دهند.\nبرای سعادت مردم باید تمام شبهات را از میان برد. انسان‌ها خوش ندارند در معرض اطلاعاتی قرار بگیرند که به قول ما امروزی‌ها در تضاد با «روایت» آن‌هاست. هر کاری می‌کنند تا مانع از جای‌گرفتن واقعیت‌های ناخواسته در حوزۀ توجهشان شوند. پیرنگ برادران کارامازوف، درواقع، بر مدار میل ایوان می‌گردد، این میل که نزد خویش اعتراف نکند آرزوی مرگ پدرش را دارد. او، بدون اینکه به خود اجازه دهد تا این مسئله را بفهمد، قتل آرزوشده را امکان‌پذیر می‌سازد. مادامی‌که از اشکالِ بسیار گوناگونِ چیزی که می‌توان آن را شناخت‌شناسی پیشگیرانه نامید درکی نداشته باشیم، نمی‌توانیم فهمِ فرد یا جامعۀ انسانی را شروع کنیم.\nشیطان در قدم بعد مسیح را وسوسه می‌کند که خود را از مکانی بلند پرتاب کند تا خداوند او را با معجزه‌ای نجات دهد و این‌گونه الوهیت خود را اثبات کند، اما مسیح نمی‌پذیرد. علت آن، به‌زعم مفتّش، نشان‌دادن این است که بنای ایمان نباید بر معجزه استوار گردد. همین‌که شخص شاهد معجزه‌ای باشد، چنان تحت‌تأثیر قرار می‌گیرد که شک ناممکن می‌شود، و این یعنی ایمان ناممکن است. ایمان، اگر درست فهمیده شود، شباهتی به دانش علمی یا اثبات ریاضی ندارد، و اصلاً مثل پذیرش قوانین نیوتون یا قضیۀ فیثاغورت نیست. ایمان تنها در جهانی امکان‌پذیر است که در آن عدمِ قطعیت هست زیرا تنها آن‌هنگام است که می‌شود ایمان را آزادانه انتخاب کرد.\nبنا به دلیلی مشابه، انسان باید اخلاقی رفتار کند، اما نه به‌خاطر پاداش، چه در این جهان و چه در آن یکی، بلکه صرفاً به‌این‌دلیل که کار درست همین است. اخلاقی رفتارکردن به قصد کسب پاداش آسمانیْ، مانند پس‌انداز برای بازنشستگی، نیکی را بدل به دوراندیشی می‌کند. مسلماً مسیح معجزاتی داشت، اما اگر به‌خاطر آن‌ها ایمان دارید، آن‌گاه -برخلاف آنچه بسیاری از کلیساها می‌گویند- مسیحی نیستید.\nدرنهایت شیطان به مسیح پادشاهی عالم را پیشنهاد می‌کند که مسیح آن را رد می‌کند اما، به اعتقاد مفتّش، می‌بایست آن را می‌پذیرفت. مفتّش به مسیح می‌گوید تنها راه محافظت از مردم دربرابر شک معجزه، راز (حرفمان را باور کن، ما می‌دانیم) و اقتدار است، و پادشاهی عالم‌گیر ضامن آن است. مفتّش توضیح می‌دهد که تنها معدودی از افراد توان آزادی را دارند، درنتیجه فلسفۀ مسیح بخش بسیار بزرگی از بشریت را محکوم به بدبختی می‌کند. مفتّش با خون‌سردی نتیجه می‌گیرد که، بدین نحو، ما «عمل تو را اصلاح کردیم».\nداستایفسکی، در جن‌زدگان (۱۸۷۱)، با دقت شگفت‌آوری پیش‌بینی می‌کند که اقتدارگرایی در عمل چگونه خواهد بود. او در برادران کارامازوف این سؤال را پیش می‌کشد که اندیشۀ سوسیالیستی آیا حتی در مقام نظریه خوب است؟ انقلابی‌های جن‌زدگان نفرت‌انگیزند اما، برخلاف آن‌ها، مفتّش کاملاً ازخودگذشته است. او می‌داند که به‌خاطر تحریف آموزه‌های مسیح به جهنم خواهد رفت، اما مشتاق است تا این کار را از روی عشق به بشریت انجام دهد. به‌طور خلاصه، او بنا به دلایلی مسیحی به مسیح خیانت می‌کند! درحقیقت، او با فداکردن زندگی جاودانی‌اش از مسیح، که زندگی زمینی‌اش را فدا کرده بود، سبقت می‌گیرد. داستایفسکی تا جای ممکن به این تناقض‌ها شدّت و حدّت می‌بخشد. او با یکپارچگی فکری بی‌مانندش بهترین سوسیالیست ممکن را به تصویر می‌کشد و هم‌زمان، ماهرانه‌تر از تمام سوسیالیست‌های واقعی، برهان‌های سوسیالیسم را می‌شکافد.\nآخرسر آلیوشا با هیجان می‌گوید: «شعر تو در ستایش مسیح است، نه در سرزنش او آن‌طور که منظورت بوده!». با نظر به اینکه تمام استدلال‌ها از جانب مفتّش بوده و مسیح در پاسخ حتی کلامی بر زبان نرانده، چطور چنین چیزی ممکن است؟ از خود بپرسید: پس از شنیدن دلایل مفتّش، آیا انتخاب شما واگذاری تمام اختیاراتتان در عوضِ تضمین سعادت خواهد بود؟ آیا قبول می‌کنید نوعی جانشین عاقل برای والدینتان همه‌چیز را برایتان معین کند و کودکی ابدی باقی بمانید؟ یا اینکه والاتر از صرفِ رضایت هم چیزی وجود دارد؟ من سال‌هاست که این سؤال را از دانشجویانم پرسیده‌ام و هیچ‌کدام راضی به پذیرش معاملۀ شیرین مفتّش نشده‌اند.\nما در جهانی زندگی می‌کنیم که در آن شیوۀ تفکر مفتّش روزبه‌روز جذاب‌تر می‌شود. دانشمندان علوم اجتماعی و فیلسوف‌ها می‌پندارند که افراد صرفاً اشیای مادی پیچیده‌ای هستند و همان‌قدر شگفتی حقیقی از آن‌ها ساخته است که قوانین طبیعت توان تعلیق خود را دارند. روشنفکران، مطمئن‌تر از همیشه نسبت به اینکه راه دستیابی به عدالت و سعادتمندی مردم را می‌دانند، آزادی دیگران را مانعی بر سر راه خوشبختی بشر می‌یابند.\nاز سوی دیگر، به‌عقیدۀ داستایفسکی، آزادی، مسئولیت و امکانِ شگفتیْ معرّف ذات انسان‌اند. این ذاتْ هرآنچه ارزشمند است را ممکن می‌سازد. روح بشر «هنوز چنان کم شناخته‌ شده‌، چنان از نظر علم پوشیده‌، چنان نامعین و رازآلوده‌ است که هیچ طبیب یا داور نهایی‌ای نیست و نمی‌تواند باشد»، تنها انسان‌هایی تکمیل‌نشدنی تحت‌نظر خداوندی که آن‌ها را آزاد آفریده است.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n<img decoding=\"async\" style=\"border: 0px;\" src=\"https://tarjomaan.com/images/docs/000009/009664/images/1000_333.jpg\" alt=\"\" width=\"630\" height=\"210\" align=\"absMiddle\" vspace=\"5\" />\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را  گری سال مورسن نوشته و ابتدا در شمارۀ ژانویه ۲۰۲۱ مجلۀ نیوکرایترین با عنوان «Fyodor Dostoevsky: philosopher of freedom» منتشر شده و سپس در وب‌سایت همین مجله نیز بارگزاری شده است. و برای نخستین بار با عنوان «فئودور داستایفسکی: فیلسوف آزادی» در نوزدهمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علی امیری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۶ شهریور ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        گری سال مورسن (Gary Saul Morson) استاد دانشگاه نورث‌وسترن و منتقد ادبی آمریکایی است که به‌‍خاطر آثار برجسته‌اش دربارۀ رمان‌نویسان بزرگ روس، لئو تولستوی و فئودور داستایفسکی، شهرت دارد. آخرین کتاب او پول‌خرده‌ها و احساس: اقتصاد چه چیزی می‌تواند از علوم انسانی یاد بگیرد؟ (Cents and Sensibility: What Economics Can Learn From the Humanities) نام دارد.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        آنچه خواندید در شمارهٔ ۱۹ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ نوزدهم فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        جنبشی هنری و ادبی با تأکید بر الهامات، سوژگی و اولویت فرد [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                         running a gauntlet of thousands of blows: مجازاتی قرون‌وسطایی که فرد خاطی میان دو صف متشکل از سربازان می‌دوید و آن‌ها با چوب او را می‌زدند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653959.json b/train/540653959.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0e448407086232e78bcf84e08c8abdbaadbf2570
--- /dev/null
+++ b/train/540653959.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اسم‌ها به ما چه می‌گويند؟",
+  "subtitle": "اسم‌ها ماندگارند، اسم‌ها باقی می‌مانند",
+  "introduction": "در جهانی که معمولاً با ویژگی‌هایی چون تغییر و تجربه‌های گذرا تعریف می‌شود، اسم‌ها یک استثنا محسوب می‌شوند. آن‌ها موجودات سرسختی‌اند که جلوی حرکت بی‌رحمانۀ زمان قد علم می‌کنند. سنمان بالا می‌رود، عنوان شغلی و حتی تابعیتمان عوض می‌شود، اما اسممان همواره با ما باقی می‌ماند. ویکتوریا پرینسویل، نویسنده‌ای که بحث دربارۀ اسم‌گذاری‌ها همیشه جایگاه پررنگی در آثارش داشته است در این نوشتار از جایگاه پر رمزوراز و پیچیدۀ نام‌ها می‌گوید.",
+  "content": "ویکتوریا پرینسویل، گرانتا — اسم فقط صمیمیت با خود نمی‌آورد، بلکه حد و مرز آن را هم مشخص می‌کند؛ اسم‌ها مرزبندی‌ها را تعیین می‌کنند. من اسم‌هایی دارم که فقط اعضای خانواده‌ام با آن صدایم می‌زنند و در طول زندگی‌ام اسم‌های دیگری هم داشتم که حالا دیگر کنارشان گذاشته‌ام.\nیک زمانی ویکی بودم. البته والدینم، اوایل، آن را با حرف «وای» می‌نوشتند؛ از یک جایی به بعد خودم «وای» را تبدیل کردم به «آی». بعد از دورۀ لیسانس هم کلاً اسم ویکی را گذاشتم کنار. چند سال پیش، اتفاقی، یکی از بچه‌های دانشگاه را دیدم که کسی هم همراهش بود پس خودم را معرفی کردم: من ویکتوریا هستم. دوستم صدایش را پیچ‌وتاب داد و گفت «اوه! برای خودت اسم مستعار انتخاب کردی؟».\nویکتوریا «اسم مستعارم» نبود، اما کاربردش همان بود. پنج سالی می‌شد که بعد از تمام‌شدن دانشگاه دیگر از اسم ویکی برای خودم استفاده نمی‌کردم. ویکتوریا رسمی‌تر است و، خودمانیم، کمتر دوستانه است. درواقع ویکتوریا کمتر خودمانی است، چون وقتی غریبه‌ها ویکی صدایم می‌کنند صمیمیتی در آن هست که حس بدی به من می‌دهد. من و آن هم‌دانشگاهی قدیمی هم‌دانشکده‌ای، هم‌ورودی و هم‌رشته‌ای نیز بودیم و در خوابگاه هم در یک راهرو زندگی می‌کردیم. حتی قبل از ورود به دانشگاه هم یکدیگر را می‌شناختیم، البته با هم رفیق نبودیم. درواقع آن روز، وقتی گفتم ویکتوریا هستم، روی صحبتم با همکارش بود که کنارش ایستاده بود. به‌هرحال، آن موقع فکر کردم هر نوع توضیح اضافه‌ای می‌تواند اوضاع را خراب‌تر کند. یادم نیست چطور آن بحث را جمع کردم، اما حال بدی که از آن اتفاق به من دست داد تا مدتی با من بود.\nآن‌طور که من فهمیدم نامیدن یکدیگر، به‌عنوان تجربه‌ای تعاملی، نه خنثی است و نه محدود. اسم‌ها، در مکالمه‌ای طبیعی، بعد از معارفۀ اولیه دوباره سروکلّه‌شان پیدا می‌شود. اینکه چطور یکدیگر را صدا می‌کنیم نشان می‌دهد که به چه چشمی به همدیگر نگاه می‌کنیم و نشان می‌دهد با هم آشناییم یا نشان می‌دهد برای هم احترام قائلیم. صمیمیت، به‌خودیِ‌خود، موضوع ظریفی است و حد و مرزی که آن را مشخص می‌کند هم می‌تواند بسیار شکننده باشد. پس اسمی که با آن همدیگر را صدا می‌زنیم، که تجسمی است از هر دو مورد (هم خودِ صمیمیت و هم حد و مرز آن)، می‌تواند مشکلات زیادی ایجاد کند.\nبحث دربارۀ اسم‌گذاری‌ها همیشه در ذهن من جایگاه پررنگی داشته است. یک روز پنجشنبه در صندوق پستی‌ام چشمم افتاد به مجلۀ بریتیش ووگ نسخۀ مه ۲۰۲۱، و اسم تندیوِی نیوتن که روی جلد نوشته شده بود. بعد از نگاهی سرسری، دوباره برگشتم تا املای اسمش را با دقت بخوانم. تصویرش روی جلد زرشکی‌رنگ مجله، با آن وقار و پاهایی که روی هم انداخته بود، گویی تصدیق می‌کرد که داریم وارد قلمرو او می‌شویم: «تندیوِی نیوتن: تولد دوبارۀ چهره‌ای شناخته‌شده».\nوقتی فهمیدم که اسم اصلی‌اش تندیوِی است و نه تَندی، که همیشه در تیتراژها نوشته می‌شد، مثل این بود که تکه‌ای از یک پازل در ذهنم سُر خورد و سر جای خودش قرار گرفت. خیلی وقت بود که اسم «تندی» فکرم را درگیر کرده بود، چون نه با رگ و ریشۀ آفریقایی او جور درمی‌آمد نه با رگۀ اروپایی‌اش. در مصاحبه‌ای که در مجله از او چاپ شده بود گفته بود که اسمش همیشه اشتباه نوشته می‌شده چون نامش، در اولین تیتراژ، «به‌خاطر سهل‌انگاری» بدون حرف «دابلیو» نوشته شده است. مصاحبه‌کننده نیوتن را در بچگی به‌عنوان کودکی توصیف می‌کند که «حرف دابلیوی اسمش از قلم افتاده، دیده و شنیده نمی‌شود، به این امید واهی که کمتر احساس متفاوت‌بودن کند».\nدر داستان او، پژواک ضعیف تجربه‌ای را شنیدم که برای خودم هم بسیار آشنا بود. اینکه یک عمر بشنوی مردمی که اسم‌های سختی مثل آگیلِرا را به‌خوبی تلفظ می‌کنند اسم‌های آسیایی و آفریقایی را لِه‌ولَوَرده بیان می‌کنند و با روش‌های مخفی و رمزگذاری‌شده به آدم می‌فهمانند که ما دو جور اسم غیرمعمول داریم: یکی آن‌هایی که می‌شد همان‌طور که باید تلفظشان کرد و دوم اسم‌هایی که ترجیح دادیم تلفظشان را «اصلاح» کنیم. اولش خیال می‌کنی می‌دانی این احساسات بر اساس چه معیارهایی انجام می‌شوند، ولی درواقع این معیارها همیشه هم آن‌چنان که به‌ نظر می‌رسند روشن نیستند.بیونگ چول هان در کتاب ازبین‌رفتن آیین‌ها۱ می‌گوید «ادراک نمادین۲، از نوع بازشناسی۳، به‌ معنای ادراکِ امری ثابت است». در جهانی که معمولاً با ویژگی‌هایی چون تغییر و تجربه‌های گذرا  تعریف می‌شود، اسم‌ها یک استثنا محسوب می‌شوند. آن‌ها موجودات سرسختی‌اند که جلوی حرکت بی‌رحمانۀ زمان قد علم می‌کنند. سنمان بالا می‌رود، عنوان شغلی و حتی تابعیتمان عوض می‌شود، اما اسممان همواره با ما باقی می‌ماند، چیزی که با حرکت مداوم زندگی در تضاد است. برای هر کودکی که پا به جهان می‌گذارد اسمی انتخاب می‌کنیم تا او را از دیگران متمایز کنیم و به این ترتیب برایش، به‌عنوان موجودیتی تغییرناپذیر، جایگاهی در دنیا مشخص کنیم. بخشی از این تمایز در سراسر مسیر زندگی همراه اوست. اسم‌ها ماندگارند، اسم‌ها باقی می‌مانند.\nاسم‌ها کارکردهایی دارند، اولینش این است که اسم کلمه‌ای است که با آن ما را مخاطب قرار می‌دهند. وجود ما تاحدی با بازشناسی دیگران معنا پیدا می‌کند و این موضوع تجربۀ اسم‌گذاری را به اقدامی مشارکتی تبدیل می‌کند. در بعضی از خانواده‌های غرب آفریقا، ازجمله خانوادۀ من، ممکن است اسم کودکی را از روی اسم یکی از خویشاوندانش انتخاب کنند تا میراث منحصر‌به‌فرد خانوادگی او را گرامی بدارند. آن‌طور که به من گفته‌اند، وقتی بچه بودم در برابر هر اسم مستعاری یا حتی صدای اسم واقعی خودم مقاومت به خرج می‌دادم. با هر اسمی صدایم می‌زدند جواب نمی‌دادم. اولین کلمه‌ای که به زبان آوردم اسم حیوان خانگی یکی از اجدادم بود. مادرم دوباره آن اسم را تکرار کرده و از من پرسیده که آیا این همان اسمی است که دلم می‌خواهد من را با آن صدا بزنند؟ ظاهراً جوابش را با یک لبخند داده‌ام. سی سالم شده، اما هنوز هم وقتی به این اسم صدایم می‌کنند بی‌اختیار لبخند می‌زنم.\n                                                                                           •••\nتغییر نام همیشه هم بی‌دردسر نیست. چه معنی می‌دهد اسم کسی را در جامعه، بدون موافقت خودش یا حتی اطلاع قبلی، تغییر دهند؟ مثلاً تندیوِی را بکنند تندی فقط به این خاطر که پذیرفتنی‌تر است؟ وقتی دیگران نام کسی را، از روی ناتوانیِ ناشی از تنبلی یا جهلِ ناشی از راحت‌طلبی، تغییر می‌دهند درواقع آن فرد با زبانِ بی‌فکرِ غریبه‌ها تغییر داده شده و شاید خطابودنِ این امر را هم بتوان در همین مسئله جست‌وجو کرد.\nبازشناسی یک نام برای خیلی‌ها کارکردی نمادین دارد. وقتی اسمی را که می‌شنوی می‌شناسی‌، می‌دانی که باید انتظار چه چیزی را بکشی. علاوه‌برآن، بازشناسی یک اسم غالباً با خودش صمیمیت به همراه می‌آورد.\nمنظورم همان لحظه نیست، بلکه تاریخچۀ زندگی یک فرد است. اسم هر شخص اساساً نوعی خاطره هم به حساب می‌آید و بازتابی است از لحظه‌ای صمیمی و تاریخی، لحظه‌ای که در آن نمادی به فرد عطا کرده‌اند که به‌واسطه‌اش می‌تواند این جهان را خانۀ خودش بداند، و این یعنی نام‌گذاری به‌مثابۀ بازشناسی.\nگاهی غریبه‌ای، فقط به این دلیل که از تلفظ اسمی عاجز است، تصمیم می‌گیرد صاحب آن اسم را از فهرست خط بزند؛ در داستان تندیوِی نیوتن، این غریبه می‌تواند راهبۀ مدرسه‌ای که او در آن درس می‌خوانده باشد یا شاید هم مدیر مدرسه که دارد جوایز را بین دانش‌آموزان تقسیم می‌کند. می‌توان گفت، در این حالت، جایگزین‌کردن اسم درواقع به‌ معنای تنظیم مجدد روابط قدرت است. او با این کار، به‌ معنای واقعی کلمه، توازن قدرت را برای صاحب آن اسم و موقعیت تغییر می‌دهد و نه‌تنها به او، بلکه به تمام حاضران اعلام می‌کند که آن شخص هرگز آن چیزی که خودش فکر می‌کرده نبوده است، چون من این‌طور تصمیم گرفته‌ام. در دنیای امروز، که بر سرِ هر چیزی می‌توان بحث کرد، در مورد اسم‌ها قضیه از این قرار است که آیا گوینده خوش دارد تصمیم بگیرد اختیار جسمتان را به شما بدهد یا خیر۴.\n                                                                                          •••\nمحمد علی ، که با نام کاسیوس کلِی به دنیا آمده بود، اعلام کرد که نام اولیه‌اش «اسم بردگانی» است و به‌این‌ترتیب آن را کنار گذاشت. «من این اسم را انتخاب نکرده‌ام و آن را نمی‌خواهم». علی فقط با اسم کلِی مخالف نبود، بلکه با چیزی که این اسم نشان می‌داد مخالف بود: اینکه اجدادش برده بودند و همچنین میراث مربوط به این بردگی. اسمی که او برای خودش برگزید به معنای «محبوب خداوند» است. او، با انتخاب این اسم برای خودش، اجازه داد تا ایمانش تاریخچه، خاطره و صمیمیت اسمش را تعیین کند. او اسمی را که میراث اجداد سیاه‌پوستش بود کنار گذاشت و نامی را برای خودش انتخاب کرد که چیزی در خود داشت که می‌شد به همان اجداد سیاه‌پوست نیز اعطا شود.\nنمی‌توانم از فکر تندیوِی نیوتن بیرون بیایم. وقتی او اسمش را مجدداً عوض کرد، کارش فراتر از یک اصلاح نام بود، او با این کار به اسمی بازگشته بود که منعکس‌کنندۀ اصل و نسب خانوادگی‌اش بود. هرچند زندگی دو نفری که نام بردیم متفاوت‌تر از این نمی‌توانست باشد، اما هر دوی آن‌ها باید نام خود را، و به‌تبع آن هویت خود را، از جامعۀ بی‌تفاوت اما مدعی و انگلیسی‌زبان بازپس بگیرند، جامعه‌ای که نامی را به آن‌ها تحمیل کرده بود، آن‌هم نه با هدف به‌رسمیت‌شناختن بلکه با هدف نادیده‌گرفتن آن‌ها. اسمی که به کسی تحمیل می‌شود مدام به او یادآوری می‌کند که از خودش اختیار و عاملیتی ندارد. وقتی نام شما پیوسته به‌وسیلۀ دیگران بازنویسی می‌شود یا از ابتدا انتخاب شده تا یادآور بردگی گذشتگان شما باشد ذاتاً نخواستنی است. دراین‌صورت، اسمتان پیوسته یادآور چیزی یا کسی دیگر است. و چقدر جالب است که تندیوِی و محمد، هر دو، معنای «محبوب» می‌دهند. کمتر واژه‌ای است که این‌چنین مؤثر دو ویژگیِ عشق و به رسمیت‌ شناخته‌شدن را با هم به تصویر بکشد. «محبوب» دلالت دارد بر دیده‌شدن از سوی فردی دیگر، کسی که هم شما را می‌بیند و هم دوستتان دارد، به‌خاطر آنچه هستید.\nچند وقت پیش، ناخواسته، در شرایطی قرار گرفتم که باید موضوعی را به‌دقت بررسی می‌کردم. آن زمان والدینم داشتند از هم جدا می‌شدند. با دقتِ بسیار شروع کردم به تعمق دربارۀ هویت خودم و به این فکر می‌کردم که چه تصمیمی باید دربارۀ نام خانوادگی‌ام بگیرم. نام خانوادگی فعلی‌ام روی جلد اولین رمانم درج شده بود و رسماً اسم حرفه‌ای‌ام به شمار می‌رفت. می‌توانید آن را اول همین نوشته هم ببینید. این نام خانوادگی پدرم است، کسی که نمی‌توانم حتی تصور کنم دوباره چشمم به چشمش بیفتد، مگر برای تأیید جنازه‌اش در سردخانه. اما این اسم، ورای پایان زودرس رابطۀ من و پدرم، به کار خودش ادامه می‌دهد.\nاسم پرینسویل نیز برای خودش تاریخچه‌ای دارد که من به‌تازگی ابعاد پنهان آن را کشف کرده‌ام. پرینسویل‌ها از نوادگان سلسلۀ آماچری هستند که، چند قرن پیش، پادشاهی کالاباری را پایه‌گذاری کردند. کالاباری زمانی دولت سنتی و ثروتمندی در آفریقای غربی به شمار می‌رفت و بعدها در کشور نیجریه ادغام شد و امروزه چیزی بین ۲۵۰ هزار تا ۵۰۰ هزار نفر به زبان بومی آن صحبت می‌کنند که من جزء آن‌ها نیستم، اما والدینم، هر دو، به آن زبان صحبت می‌کنند. زبان اجدادی من زبان نادری است و تاریخش هم کمتر شناخته شده است. این‌بار هم، مثل کاری که در زمان نوشتن کتاب در عمارت گل‌ها۵  انجام داده بودم، تاریخ را مطالعه کردم تا درباره‌اش بنویسم و به تعداد بیشتری از آدم‌ها معرفی‌اش کنم. علاوه‌براین، دربارۀ آن زبان هم چیزهایی یاد گرفتم. به‌راستی اسم‌ها به ما چه می‌گویند؟اولین رمانم، در عمارت گل‌ها، تاریخ غیرمستند بردگان شرق آفریقا در دربار پادشاهی قاجار در ایرانِ قرن نوزدهم را روایت می‌کند. در عکس‌هایی که ناصرالدین شاه گرفته، به‌عنوان بخشی از تاریخ فراموش‌شدۀ ایران، مردان جوانی از حبشه را می‌توان دید با لباس‌هایی نفیس و چهره‌هایی رنگ‌پریده که مشغول نگهداری از فرزندان اربابانِ قاجار خود هستند. وقتی این عکس‌ها را دیدم، متوجه شدم که دلم می‌خواهد داستان این بردگان حبشی را روایت کنم تا برایشان مرثیه‌ای سروده باشم، تا فراتر از نگاه غارتگرانه با سکوت غم‌بارشان مواجه شده باشم. در عمارت گل‌ها  اثری داستانی‌تاریخی است، اما نوشتنش به‌نظر غیرممکن می‌آمد تا اینکه جمیله حبشی را پیدا کردم. جمیله شخصیتی واقعی است که در آن دوره زندگی می‌کرده و گزارش کوتاه اول‌شخصی دربارۀ خودش نوشته است. این گزارش تنها نوشتۀ دردسترس و اول‌شخصی است که به‌قلم برده‌ای حبشی در ایران نوشته شده است؛ اطلاعات زیادی از آن دوران به دست نمی‌دهد، اما مواردی را مثل نام او، اینکه اجدادش از کجا به ایران آمده‌اند و او در این مدت کجا زندگی می‌کرده است شامل می‌شود. من داستانی را در افکار او یافتم. به‌این‌ترتیب، جمیله تبدیل شد به شخصیت اصلی رمان من. اسم شخصیت را مطابق اسم واقعی‌اش جمیله حبشی گذاشتم تا هم یاد او را زنده نگه دارم و هم رمانم را غنی‌تر کنم و به آن اندک اطلاعات تاریخی رنگ و بوی انسانی ببخشم.\nاما تقریباً مطمئنم که جمیله حبشی هم، مثل کاسیوس کلِی، نام بردگانیِ آن زن بوده است. اینکه تا چه میزان به جمیلۀ واقعی افتخار می‌کردم یا بردگی او را تصدیق می‌کردم موضوعی بود که در مورد سایر شخصیت‌های داستان هم بارها و بارها با آن مواجه شدم. اَبیمَلِک -دوست جمیله و یکی از خواجگان دربار و مشاور شاهزاده‌ای که جمیله کنیز اوست- تأکید می‌کند اینکه به او اجازه داده‌اند اسم اصلی‌اش را حفظ کند امتیازی محسوب می‌شود. ابیملک نامی یهودی‌مسیحی است، حال‌ آنکه ایران در سال ۱۸۹۵ و در زمان وقوع این داستان کشوری اسلامی بود. درواقع، آن‌ها هر اسم جدیدی را هم روی برده نمی‌گذاشتند و برای این کار از اسم‌های اسلامی یا ایرانی استفاده می‌کردند. اتفاقی که برای نام ابیملک افتاد درکل به‌ نظرم از ارزش انسانی بالایی برخوردار بود، هرچند که از زشتیِ اقدامات پنهان و آشکاری که در دربار قاجار و در خرید و فروش بردگان آفریقایی انجام می‌شد و اختیار و عاملیت بردگان را از ایشان سلب می‌کرد چیزی کم نمی‌کرد. اما همچنان معتقدم که نام‌گذاری مسئلۀ مهمی است و بی‌نهایت ارزشمند است اگر بتوانی اسمی که با عشق برایت انتخاب شده را نگه‌داری و با اسمی که نماد بردگی است جایگزین نشود.\nگشت‌وگذار در تاریخچۀ زندگی حبشی‌ها انگیزه‌ای شد تا در تاریخچۀ زندگی و نام خانوادگی خودم هم دست به کاوش بزنم. چیزهایی که با قاطعیت می‌توانیم بگوییم مالکشان هستیم، معمولاً، همان چیزهایی هستند که در فهمیدنشان کُندیم، مثلاً خودِ من، در سه دهۀ اول زندگی، به ریشه‌های نام خانوادگی‌ام یا خانوادۀ گسترده‌ای که تحت این نام تعریف می‌شدند توجه چندانی نداشتم. من، به‌واسطۀ زندگی در قاره‌ای دیگر، از خانوادۀ گسترده‌ام جدا افتاده بودم و چون شناخت کافی از زبانشان نداشتم، چیز زیادی هم از آن‌ها نمی‌دانستم. پس در همان شروع تحقیقاتم مردد شدم و احساس کردم نمی‌توانم خودم را یکی از آن‌ها بدانم.\nلااقل، طبق متون دانشگاهی زبان انگلیسی، چهارمین پادشاه سلسلۀ آماچری، فرزند شاه کاریبو آماچری سوم، اولین کسی است که پرینسویل نامیده شده است. شاه اَبی آماچری چهارم، برخلاف پادشاهان قبلی و به‌ویژه برخلاف پدرش، نمادی از عدم‌ثبات بود. علی‌رغم مرگ پدرش در آوریل ۱۸۶۳، او به‌طور خودکار جانشین پدر نشد. تنش‌های سیاسی در آن زمان بالا گرفته بود و، درنتیجۀ این تنش‌ها، خاندان رقیب فرد دیگری را برای جانشینی پادشاه پیشنهاد کرد. در پی این اقدام، هر دو خاندان نیروهایشان را برای نبرد با نیروهای منطقۀ اوکارکی آماده کردند که، درنهایت، به جنگ اوکارکی سال ۱۸۶۳ انجامید. در مطالعاتم متوجه شدم که چگونه مردم با قایق‌های جنگی با هم نبرد می‌کردند. قبلاً از مادرم شنیده بودم که پرینسویل‌ها در گذشته ماهیگیر بوده‌اند. آماچری سوم کسی بود که توانست، طی پنجاه سال تلاش، تنها قایق‌خانه‌ای را که به او ارث رسیده بود گسترش دهد و تبدیلش کند به مجموعه‌ای از ثروتمندترین قایق‌خانه‌های آن زمان. اما پسرش، که طبق مستندات اولین پرینسویل محسوب می‌شود، کسی بود که شهر بوگوما را در سال ۱۸۸۴ بنا نهاد، شهری که پدر و مادرم هر دو در آن متولدشده‌اند. یکی از والدینم متولد این سمت رودخانه و دیگری متولد آن سمت رودخانه است، برای همین است که عشق به آب در خون من و اجدادم جریان دارد.\n شاید این همان چیزی است که با شناخت نیاکان کسی دستگیرمان می‌شود. محمدعلی نام قبلی‌اش، یعنی کاسیوس کلِی، را به تاریخ سپرد، اما دودمان و اصل و نسبی که بتوان آن را دنبال کرد احتمالاً به این کار می‌آید که نوعی ثبات به‌دنبال می‌آورد و حسی از تغییرناپذیری را به واقعیت فعلیِ شخص اضافه می‌کند. این مسئله گاهی، حتی زمانی که فرد صراحتاً نامش را تغییر نداده است، به‌طور غیرمنتظره‌ای ضرورت پیدا می‌کند. اسم شما، به روش‌هایی که انتظار ش را ندارید، می‌تواند شما را در جایگاه خاصی قرار دهد یا از جایگاهی که در آن هستید خارج کند. اسم‌گذاشتن بر روی کسی، بیش از هر کار دیگری، می‌تواند او را پیوند دهد به خودی بیرونی که در طول زمان پایدار است. با درنظرگرفتن این نکته، وقتی با روایت‌هایی مواجه می‌شوید که دیگران با پیش‌فرض‌ها و پیش‌بینی‌های خودشان از کسی دارند، احتمالاً این اصل و نسب آن شخص است که، به‌عنوان ریشه‌های او، شناختی کلی از او به شما می‌دهد.\nچند هفته پیش یکی از خوانندگانی که تازه رمان در عمارت گل‌ها را خوانده بود حرفی به من زد که با شنیدنش برای لحظاتی احساس بی‌ریشه‌بودن کردم. او گفت در ابتدا حس خوبی نداشتم از اینکه می‌دیدم نویسنده‌ای سفیدپوست دربارۀ آفریقایی‌های خاورمیانه نوشته است. خوشبختانه در ادامه گفت با جست‌وجو در شبکه‌های اجتماعی متوجه شده است که من، برخلاف اسم ظاهراً انگلیسی‌ام، اصلاً سفیدپوست نیستم. این جاخوردن اولیۀ مخاطبان کتاب شروع مبحث عمیقی بود که دنباله‌اش به مسائلی بسیار فراتر از اسم‌های ما کشیده می‌شد، اما موضوع کلی‌اش همان بود. تا پیش از آن، چندان به این موضوع فکر نکرده بودم. به‌عنوان کسی که در انگلستان بزرگ شده‌ام می‌دانستم که نژادپرستی در اینجا حقیقتی است که کسی جرئت صحبت‌کردن درباره‌اش را ندارد.علاوه‌برآن، متفاوت‌بودن هم موضوعی بود که زمینه را برای طردشدنم آماده می‌کرد. در مدرسه‌های خصوصی‌ای که در آن‌ها تحصیل می‌کردم، اکثر بچه‌ها سفیدپوست بودند و غیرسفیدپوست‌ها هم، با تکیه بر ریشۀ مشترک گُجَراتی‌شان، قدرت مشترکی یافته بودند. من، در چنین فضایی، امنیت را در نجابت و خودمانی‌بودن یافتم و این کار مثل این بود که خودم را سمباده زده باشم تا تفاوت‌های ذاتی‌ام با آن‌ها را از بین ببرم. این کار سبب می‌شد فردی معمولی و کسل‌کننده به نظر برسم که می‌شد به‌راحتی فراموشش کرد. به‌این‌ترتیب فهمیدم که انسان تا چه حد می‌تواند تنها بماند. درست مثل اسمم، هیکل لاغر و موهای بلند و مشکی‌ام، چه در حالت بافته و چه در حالت مجعد یا صاف، نیز سبب شد بیش‌ازپیش خودم را میان نشانه‌های هویتیِ ساده و محجوبی مخفی کنم که باعث می‌شدند در نگاه دیگران چندان جذاب نباشم و معمولی به نظر برسم، و ماجرا به همین منوال ادامه پیدا کرد. امروز هم که سیاست‌های عصر اصالت۶ تلاش می‌کنند بدن زنان سیاه‌پوست را از قید معیارهای کمال اروپایی‌محور آزاد کند، نام‌های ما همچنان از این تلاش‌ها جدا مانده‌اند. جدامانده‌اند تا همچنان زیر یوغ باورهای پذیرفته‌شدۀ پیشینی باقی بمانند که بر طراحی آن‌ها تأثیر گذاشته است. مشاهداتم در زندگی هرگز مرا رها نمی‌کند. نوشته‌هایم در این کتاب حول محور تجربه‌های دور از وطن می‌گردد، بنابراین بعید به‌نظر می‌رسید که اسمم بتواند مدت زیادی اصل و ریشه‌ام را مخفی نگه دارد. اما این اتفاق افتاد و، هرچند عکس چهره‌ام پشت جلد کتاب است، خیلی از خوانندگانی که کتاب را به‌صورت اینترنتی خریدند دچار همان سوءتفاهمی می‌شدند که آن خواننده گرفتارش شده بود. ظاهراً این تناقض آزاردهنده قرار نیست دست از سرم بردارد. هرچند پرینسویل نامی است که، برای یک گوش ناآگاه، نامی انگلیسی یا حتی آنگلوساکسون می‌نماید، اما درعین‌حال بارزترین نشانه برای آفریقایی‌الاصل بودن من است.\nداشتن اسمی که هم به تبارم اشاره می‌کند و هم ذهن‌ها را از آن دور می‌کند، اسمی که هم نام سلسله‌ای آفریقایی است و هم سابقۀ آفریقایی‌ام را پاک می‌کند، مثل داشتن هم‌زمان مشکل و راه‌حل است. این مسئله، خواه ناخواه، نمادی است از تجربۀ دوفرهنگی‌بودن، تجربه‌ای که دوستان آفریقایی و آسیایی من به‌خوبی با آن آشنایی دارند، اینکه، همچون نام من، جلوی چشم باشی اما پنهان بمانی. در انگلستان اواخر سدۀ بیستم و [اوایل] سدۀ بیست‌ویکم، که در آن پذیرش نژادهای دیگر کمتر از پذیرش بنی‌اسرائیل در مصر بود۷، مخفی‌شدن جلوی چشم دیگران به این معنی بود که باید از دید والدین و جامعه، که خودشان را در این موضوع مرجع می‌دانستند، به‌طور کامل شبیه این یا آن چیز مشخص دیده می‌شدی. خوب که نگاه کنیم، تضاد فرهنگی شبیه به ماجرای نام‌گذاری است. در بیشتر موارد، شخص موردنظر در نام‌گذاری خودش حداکثر نقشی منفعلانه ایفا می‌کند.\nاسم‌های ما، و خودهای ما، قبل از هر چیز کارکرد اجتماعی دارند، چراکه بازتابشان به خود ما برمی‌گردد.\nبه‌عنوان کسی که در انگلستان متولد و بزرگ شده بودم، نام خانوادگی‌ام از معنای تاریخی‌اش فاصله گرفته بود، همیشه به‌نظر کمی بدشکل می‌آمد و برایم آزاردهنده بود که، در طول زندگی‌ام، دیگران پی‌درپی آن را به شکل‌های مختلفی تغییر می‌دادند. تغییر نام پرینسویل تقریباً همیشه آخرش به همان پرینسویل ختم می‌شود، هرچند گاهی هم با شکل‌های تازه‌تری از آن مواجه می‌شوم. یکی از تغییرشکل‌های عجیبی که گاهی به اسمم می‌دهند این است که آن را به‌شکل پرینکاویل بیان می‌کنند و این اتفاق هنوز هم می‌افتد. اما من، در مقایسه با دیگر دوستانِ دوفرهنگی‌ام که والدینشان متولد خارج انگلستان بودند و اسم کوچک بچه‌هایشان را متناسب با تاریخچۀ خانوادگی‌شان انتخاب کرده بودند، تجربه‌ای که از تلفظ اشتباه اسمم به‌وسیلۀ دیگران داشتم، هرچند آزاردهنده بود، اما معمولاً دردسرساز نمی‌شد. تااینکه یک‌بار شورای محلی مرتکب این اشتباه شد و آنجا بود که دسترسی من به تمام خدمات محلی قطع شد. اینکه رسماً اشتباه خطابت کنند موضوع پریشان‌کننده‌ای است. این اتفاق هم جنبۀ شخصی ندارد و هم می‌شود گفت دارد و چیزی بین نادیده‌گرفته‌شدن و با کس دیگری جایگزین شدن است. اسم کوچک من ویکتوریاست، قسمت دوم اسمم هم انگلیسی است و مثل خواهر و برادرهایم حرف اول اسم من هم با حرف اول اسم پدرمان یکی است. قسمت سوم اسم من اسمی کالاباری است، اسمی که فقط مادرم من را با آن صدا می‌زند. این اسم را به‌ندرت به کسی گفته‌ام و از این به بعد هم قصد ندارم این کار را انجام دهم.\nمن با تندیوی نیوتن، به‌خاطر اینکه اسم پرمعنی‌اش را به‌شکلی تحقیرآمیز بیان می‌کنند، احساس هم‌دلی می‌کنم. من قسمت سوم اسمم را به کسی نگفتم تا گرفتار سرنوشت مشابهی نشود. قسمت سوم اسمم را فقط آن‌هایی می‌دانند که به زبان کالاباری صحبت می‌کنند و من با شنیدن این اسم، بسیار بیشتر از شنیدن اسم ویکتوریا، احساس می‌کنم در خانه هستم. این خانه کجاست؟ راستش جایی میان صدای مادرم.\nاز وقتی مصاحبۀ تندیوی نیوتن را خواندم احساس می‌کنم چیزی در رفتارم تغییر کرده است. پیش از آن، در گفت‌وگوهای جمعی، مکالمات اینترنتی و صحبت با غریبه‌ها، ادب به من حکم می‌کرد وقتی می‌خواهم شخصی با اسمی نامتعارف را مورد خطاب قرار دهم پیشاپیش از او عذرخواهی کنم. این کار به نظرم نوعی به رسمیت شناختن بود و فکر می‌کردم حداقل کاری که در این شرایط باید بکنم این است که محدودیت‌های خودم در خواندن آن اسم را به او اعلام کنم و برداشتی را که از آن اسم کرده‌ام به او بگویم. اما بعد از خواندن آن مصاحبه روش کارم را تغییر داده‌ام. حالا وقتی اسم کسی را صدا می‌زنم مکث می‌کنم و از او می‌خواهم که اگر اشتباه گفته‌ام، اصلاحش کند. البته در دنیای پرسروصدا و فناورانۀ امروز انجام این کار خیلی هم ساده نیست. در دنیایی که تغییرات با سرعتی سرسام‌آور از هر سو در جریان است، جا دارد بیشتر روی این مکثی که برای شنیدن و تأییدگرفتن انجام می‌دهم کار کنم. شاید بهترین روش برای آشنایی با نام فردی دیگر این باشد که، مثل آنچه دربارۀ اسم تندیوی نیوتن رخ داد، آن را از زبان خودش، با صدای خودش و به شیوۀ خودش بشنویم.\n                                                                                            •••\nهفتۀ گذشته از روی عکسی در اینستاگرام متوجه شدم یکی از دوستان عزیزم رمانم را خوانده است. دوستم در حال حاضر در زادگاهش سنگاپور زندگی می‌کند. وقتی در سال‌های اول تحصیلمان در آکسفورد برای اولین‌بار او را دیدم، از من خواست که «زی» صدایش کنم. با بی‌خیالی گفت «هیچ‌کس تابه‌حال نتوانسته اسم اصلی‌ام را درست تلفظ کند». این حرفش تا مدتی ذهنم را به خود مشغول کرد.\nبه تندیوی که فکر می‌کنم چهره‌ام در هم می‌رود.\nچهار سال پیش، آن دوستم را برای اولین‌بار در کشور خودش، سنگاپور، ملاقات کردم. وارد رستورانی شدم و اسمم را به مسئول رزرو میزها اعلام کردم.\nپیش‌خدمت در جواب گفت «اوه بله، شما مهمانِ ژی هستید. میزتان آنجاست. او منتظرتان است». لحظه‌ای خشکم زد. سرم را به نشانۀ تأیید حرکت دادم، چون نمی‌توانستم صحبت کنم.\nوقتی سرانجام رسیدم سر میز دوستم که تقریباً پنج سالی می‌شد ندیده بودمش، به تلفظ درست اسمش فکر می‌کردم، ژی. آن روز نه‌تنها برای اولین‌بار بعد از مدت‌ها می‌دیدمش، بلکه این اولین‌باری بود که تلفظ درست اسمش را می‌شنیدم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                   شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و         سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از   ۱۰۰    منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و   وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان                   تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،        «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن        پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی        از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار     می‌گیرند،    بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی     سریع‌تر به      مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان          در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه     اینترنتی      ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما     می‌توانید با      خرید  اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴      شماره)،   علاوه بر       بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری     مانند ارسال  رایگان،         دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و     دریافت کدهای تخفیف در   طول      سال   برخوردار شوید.  فصلنامه       برای   مشترکان زودتر از توزیع  عمومی      ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که       فصلنامه   آسیب ببیند بدون  هیچ شرط  یا     هزینۀ اضافی  آن را  تعویض       خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت  بخواهید      می‌توانید  اشتراکتان را   لغو   کنید  و  مابقی    مبلغ   پرداختی  را  دریافت      کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را ویکتوریا پرینسویل نوشته در تاریخ ۷ ژوئیۀ ۲۰۲۱ با عنوان «What’s in a Name?» در وب‌سایت گرانتا منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «اسم‌ها به ما چه می‌گویند؟»در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی ترجمه و منتشر شده است. با ترجمۀ بابک حافظی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۰ فروردین ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.•• ویکتوریا پرینسویل (Victoria Princewill) نویسنده‌ای انگلیسی است که رمان‌های تاریخی می‌نویسد. اولین رمان او، در عمارت گل‌ها، در سال ۲۰۲۱ منتشر شده است.•••بخش کوتاهی از این متن حذف شده است.\n [۱] The Disappearance of Rituals [۲] symbolic perception [۳] recognition [۴] برای درک بهتر این بخش از متن، آشنایی مختصری با زندگی تندیوِی نیوتن ضروری است. او از پدری انگلیسی و مادری آفریقایی در انگلستان متولد شد و، ازآنجاکه آن‌ها تنها خانوادۀ سیاه‌پوست در منطقۀ سکونتشان بودند، از همان کودکی تبعیض زیادی را تجربه کرد. مثلاً در مدرسه‌شان که به‌وسیلۀ راهبه‌ها اداره می‌شد یک‌بار، موقع عکس دسته‌جمعی، یکی از راهبه‌ها به او اجازه نداد حضور داشته باشد. او در نوجوانی وارد حرفۀ بازیگری شد و در آنجا مورد سوءاستفادۀ جنسی قرار گرفت و همچنین، در تیتراژ اولین کارش، اسم او را به‌جای تندیوِی، با حذف حرف دابلیو، به‌صورت تندی نوشتند و در سینما به همان نام معروف شد. او بعدها ماجرای سوءاستفاده‌ای را که از او شده بود افشا کرد و، در ادامه، به یکی از کنشگران شناخته‌شدۀ حقوق زنان، به‌ویژه زنان سیاه‌پوست، تبدیل شد. او به‌عنوان اولین گام در احقاق حقوق ازدست‌رفته‌اش اعلام کرد که اولین چیزی که تصمیم دارد پس بگیرد اسمش است. از شناخته‌شده‌ترین فعالیت‌های حرفه‌ای او می‌توان به ایفای نقش در سریال «وِست‌وُرد» اشاره کرد [مترجم]. [۵] In the Palace of Flowers [۶] Authenticity: اصالت یعنی فرد تلاش کند خودش باشد و مطابق باورها و ویژگی‌های شخصیتی خودش رفتار کند و به‌خاطر هم‌رنگی با دیگران، ظاهر و رفتار خودش را شبیه آن‌ها نکند [مترجم]. [۷] Less passing than Passover : عبور (passing) نام رمانی است از نلا لارسن، دربارۀ زن دورگه‌ای در دهۀ ۱۹۲۰ که پوستش خیلی تیره نیست و با آرایش‌کردن خودش را به‌عنوان زنی سفیدپوست جا می‌زند تا در جامعۀ سفیدپوستان پذیرفته شود. عنوان passing به عبور از سختی‌های اختلاف نژادی اشاره دارد و همچنین به معنای پذیرفته‌شدن (pass شدن) عضوی از یک نژاد در بین اعضای نژادی دیگر است. Passover هم در لغت به معنای عبورکردن است و اشاره دارد به عید پِسَح که، در آن، یهودیان بابت آزادی قوم بنی‌اسرائیل از ستم مصریان به دست حضرت موسی (ع) و عبور از سرزمین مصر جشن می‌گیرند. در سال ۲۰۲۱ فیلمی بر اساس رمان عبور به همین نام با کارگردانی ربکا هال ساخته شده است [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653960.json b/train/540653960.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..05c32a39f8f85bb5a37849d312776a23997070b5
--- /dev/null
+++ b/train/540653960.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "برای بچه‌ها به‌جای تبلت بیلچه بخرید",
+  "subtitle": "یادگیری کودکان وقتی به بهترین شکل اتفاق می‌افتد که با بدن خود درگیر جهان خارج شوند",
+  "introduction": "«یادگیری شخصی» شیوه‌ای از آموزش است که این روزها بین طرفداران تکنولوژی محبوبیت زیادی دارد. آن‌ها می‌گویند برای بچه‌ها رایانه‌ای شخصی تهیه کنید و رهایشان کنید در اینترنت تا هر چه خودشان می‌‌خواهند و هر طور که خودشان دوست دارند بیاموزند. اما پشت این شیوۀ آموزش خطای فلسفی بزرگی نهفته است: اینکه همه‌چیز را می‌شود با چشم آموخت. در حالی که مرلوپونتی به ما آموخته است ما نه‌فقط با چشم، بلکه با تمام بدنمان می‌آموزیم.",
+  "content": "نیکولاس تامپیو، ایان — در مزرعه‌ای که برای آخر هفته به آنجا رفته‌ایم، خروس می‌خواند و خانوادۀ من با صدایش بیدار می‌شوند. هوا بسیار پرطراوت است و ستارگان پیش از برآمدن خورشید از پشت تپه در آسمان سوسو می‌زنند. به انبار علوفه می‌رویم که در آن اسب‌ها، گاوها، مرغ‌ها، خوک‌ها، سگ‌ها و گربه‌ها انتظارمان را می‌کشند. سطل‌های آب را می‌شوییم و دوباره پر می‌کنیم و به گاوها و اسب‌ها کاه و یونجه می‌دهیم. بچه‌ها برای صبحانه تخم‌مرغ جمع می‌کنند.\nباد با خود بوی بهار و پایان زمستان را می‌آورد. وقتی از چاله‌های آب رد می‌شویم گِل به چکمه‌هایمان می‌چسبد. وقتی وارد طویله می‌شویم خوک‌ها به ما می‌خورند؛ وقتی به گوسفندها نگاه می‌کنیم دور هم یک گوشه جمع می‌شوند. یاد می‌گیریم که تخم‌مرغ‌ها و گوشتی که در شهر می‌خوریم از کجا می‌آیند، و چطور انبارهای علوفه را در قرن نوزدهم با چوب می‌ساختند و نه با تیرهای آهنی. بوی انبار علوفه را استشمام می‌کنیم، بافت چوبی نردبان را لمس می‌کنیم، حسِ در دست گرفتن بیل، لرزشی که با صدای خرخر خوک‌ها ایجاد می‌شود، مزۀ تخم‌مرغ تازه، و مصاحبت کشاورزان.\nبه عنوان یک پدر، برای من کاملاً بدیهی است که کودکان وقتی با کل بدنشان درگیر تجربه‌ای معنادار می‌شوند بسیار بهتر یاد می‌گیرند تا وقتی که پشت کامپیوتر می‌نشینند. اگر در این شک دارید، به واکنش کودکان وقتی فعالیتی را روی صفحه‌نمایش می‌بینند و وقتی خودشان آن را انجام می‌دهند دقت کنید. وقتی خودشان سوار اسب می‌شوند خیلی بیشتر درگیر می‌شوند تا وقتی که ویدئویی دربارۀ اسب‌سواری می‌بینند، همین طور وقتی با کل بدنشان ورزش می‌کنند در مقایسه با وقتی که نسخۀ شبیه‌سازی‌شدۀ آن ورزش را در یک بازی آنلاین انجام می‌دهند.\nولی این روزها افراد قدرتمند بسیاری هستند که میل دارند کودکان زمان بیشتری را جلوی صفحات کامپیوتر سپری کنند. خیّرینی مثل بیل گیتس و مارک زاکربرگ میلیون‌ها دلار برای ترویج «یادگیری شخصی»۱ هزینه کرده‌اند، یعنی این که خود کودکان پشت کامپیوتر با خودشان کار کنند، و لورن پاول جابز هزینه‌های پروژۀ فرا‌-مدرسه۲ را تأمین کرده تا با بهره‌گیری از تکنولوژی «از موانع روش آموزش سنتی گذر کند». سیاست‌گذارانی مانند وزیر آموزش و پروش ایالات متحده، بتسی دواس، می‌گویند یادگیری شخصی «یکی از نویدبخش‌ترین تحولات در آموزش و پرورش از مهد کودک تا دیپلم است»، و ایالت رود آیلند یک برنامۀ یادگیری شخصی در سطح ایالتی را اعلام کرده که برای همۀ دانش‌آموزان مدارس دولتی اجرا می‌شود. اتاق فکرهایی مانند مؤسسۀ بروکینگز توصیه کرده‌اند که کشورهای آمریکای لاتین «قطب‌های بزرگ یادگیری الکترونیکی و در دسترس برای میلیون‌ها نفر» ایجاد کنند. مدیران مدارس با صدای بلند از مزایای کامپیوترهای شخصی برای همۀ دانش‌آموزان از جمله بچه‌های مهدکودک می‌گویند.\nبسیاری از بزرگسالان ثناگوی قدرت کامپیوترها و اینترنت هستند و بر این نظرند که کودکان باید هر چه سریع‌تر به این دو دسترسی پیدا کنند. ولی یادگیری با صفحه‌نمایش جای دیگر شیوه‌های ملموس‌ترِ کشف‌کردن جهان را می‌گیرد. بله انسان‌ها با چشمان خود یاد می‌گیرند، ولی نباید از گوش‌ها، بینی، دهان، پوست، قلب، دست و پا غافل شد. هر چه کودکان وقت بیشتری را پشت کامپیوتر سپری کنند، وقت کمتری برای گردش علمی، ساختن کاردستی، مسابقه دادن، در دست گرفتن کتاب، یا صحبت کردن با آموزگار و دوستان خود خواهند داشت. در قرن بیست‌ویکم، مدارس اتفاقاً نباید خیلی روزآمد باشند و بیشتر وقت کودکان را پشت کامپیوترها بگذرانند. در عوض، مدارس باید برای کودکان تجربه‌هایی غنی فراهم آورند که کل بدن آن‌ها را درگیر خود کند.\nبرای فهم بهتر این که چرا افراد بسیاری از یادگیری مبتنی بر صفحه‌نمایش استقبال می‌کنند، می‌توانیم به یک اثر کلاسیک از فیلسوفی قرن بیستمی رجوع کنیم، یعنی پدیدارشناسی ادراک نوشتۀ موریس مرلو‌پونتی (۱۹۴۵).\nاز نظر مرلو‌پونتی، فلسفۀ اروپایی از مدت‌ها قبل فهمیدن از طریق «دیدن» را بر فهمیدن از طریق «انجام دادن» ترجیح می‌داده است. افلاطون، رنه دکارت، جان لاک، دیوید هیوم، امانوئل کانت، هر یک به طریق خود، شکافی بین ذهن و جهان وضع می‌کنند، بین سوژه و ابژه، بین خودِ اندیشنده و چیزهای مادی. پیشفرض فیلسوفان این است که ذهن در فاصله‌ای نسبت به چیزها می‌ایستد و به آن‌ها نگاه می‌کند. وقتی دکارت گفت «می‌اندیشم پس هستم»، در واقع داشت شکافی بنیادین بین خودِ اندیشنده و جسم مادی ایجاد می‌کرد. به رغم جدید بودن رسانه‌های دیجیتال، مرلو‌پونتی خواهد گفت اندیشۀ غربی از مدت‌ها پیش از ظهور آن‌ها این فرض را در خود داشته که ذهن، و نه بدن، جایگاه اندیشیدن و یادگیری است.\nولی از نظر مرلو‌پونتی، «آگاهی در اصل نه یک ’من می‌اندیشم که‘، بلکه یک ’من می‌توانم‘ است». به عبارت دیگر، اندیشۀ انسان از دل تجربۀ زیستۀ او سر بر می‌آورد، و آنچه ما می‌توانیم با بدن‌هایمان انجام دهیم عمیقاً بر آنچه فیلسوفان بدان می‌اندیشند و دانشمندان کشف می‌کنند شکل می‌دهد. او می‌نویسد، «کل عالم علم بر شالودۀ جهان زیسته بنا شده است». پدیدارشناسی ادراک با این نیت نوشته شده بود که خوانندگان را در درک بهتر پیوند میان جهان زیسته و آگاهی یاری رساند. فیلسوفان معمولاً می‌گویند ما بدن «داریم». اما همان طور که مرلو‌پونتی اشاره می‌کند: «من روبروی بدن خودم نمی‌ایستم، من در درون بدن خودم هستم، یا اصلاً من بدن خودم هستم.» همین تصحیح کوچک پیامدهای مهمی برای یادگیری دارد. این که بگوییم من بدن خودم هستم یعنی چه؟\n\nذهن خارج از زمان و مکان نیست. بدن است که می‌اندیشد، حس می‌کند، میل می‌کند، درد می‌کشد، تاریخچه‌ای برای خودش دارد، و رو به آینده می‌نگرد. مرلو‌پونتی اصطلاح «قوس قصدی»۳ را ابداع کرد تا توضیح دهد که آگاهی چطور «گذشتۀ ما، آیندۀ ما، محیط انسانی ما، موقعیت جسمانی ما، موقعیت ایدئولوژیکی ما، و موقعیت اخلاقی ما» را به هم پیوند می‌دهد. او خوانندگان را به ابعاد بی‌شماری از جهان توجه می‌دهد که در اندیشیدن ما رسوخ می‌کنند.\nمرلو‌پونتی از ما می‌خواهد دست از این باور برداریم که ذهن انسان فراتر از مابقی طبیعت است. انسان‌ها حیواناتی اندیشنده هستند که اندیشیدن آن‌ها همیشه درآمیخته با حیوانیت آن‌ها بوده است. همان طور که متخصص علوم شناختی، آلن جاسناف، اخیراً در مقاله‌ای در ایان توضیح داده است، حتی آرمانی‌کردن مغز مستقل از باقی اعضای بدن نیز اشتباه است. فرآیند یادگیری وقتی رخ می‌دهد که یک ذهنِ بدنمند «آمادۀ ورود» به جهان می‌شود.\nمثال رقصیدن را در نظر بگیرید. از یک منظر دکارتی، ذهن مثل عروسک‌گردانی است که نخ‌ها را می‌کشد تا عروسک تکان بخورد و بدن را به حرکت درمی‌آورد. در این دیدگاه، هر کس برای این که رقصیدن را یاد بگیرد باید مجموعه‌ای از حرکات را به خاطر بسپرد. اما از نظر مرلو‌پونتی راه یاد گرفتن رقص این است که فرد همین بدن جسمانی خود را از نظر مکانی حرکت دهد: «برای این که رقص جدید شامل عناصر مشخصی از توانایی کلی حرکت باشد، نخست باید حرکتی دریافت کرده باشد.» ذهن قبل از این که بدن حرکت کند نه تأمل می‌کند و نه تصمیمی آگاهانه می‌گیرد؛ بدن حرکت را به دست می‌گیرد.\nمدت‌هاست که فیلسوفان می‌گویند ذهن در جایگاه تماشاچی قرار دارد، و بدن در واقع در جهان دست به کار است. فهم عرفی این است که سر «جایگاه اندیشه» است، در حالی که «مناطق اصلی بدن من به کنش‌ها اختصاص یافته‌اند»، و «اعضای بدن من هستند که به آن‌ها ارزش می‌دهند». انسان‌ها با همۀ اعضای بدن خود یاد می‌گیرند، فکر می‌کنند و ارزش‌گذاری می‌کنند، و بدن‌های ما چیزهایی را می‌دانند که ما هرگز نمی‌توانیم به طور کامل آن‌ها را در قالب کلمات بیان کنیم.\nالبته ممکن است کسی بگوید این مسئله فقط دربارۀ کارهای بدنی صادق است، مثل رقصیدن، و در مورد کارهای فکری صدق نمی‌کند. مرلو‌پونتی در پاسخ خواهد گفت: «بدن ابزار اصلی ما برای داشتن جهان است». هر چیزی که یاد می‌گیریم، بدان می‌اندیشیم، یا آن را می‌شناسیم از بدن ما ناشی می‌شود. با گام زدن در یک مرغزار، پیمودن حاشیۀ یک رود، و راندن قایقی در یک دریاچه است که می‌توانیم در علم جغرافیا حرفی برای گفتن داشته باشیم. در گفتگو با دیگران و یادگرفتن داستان‌های آن‌هاست که می‌توانیم ادبیات تولید کنیم. وقتی می‌خواهیم برای خانواده‌مان غذا بخریم است که احساس می‌کنیم باید ریاضیات بدانیم. همیشه نمی‌توان راهی که از تجربه به شناخت می‌رسد را از فعالیتی در کودکی تا بصیرتی در بزرگسالی ردگیری کرد. اما با دور زدن بدن هیچگاه نمی‌توانیم چیزی یاد بگیریم: «بدن لنگرگاه ما در جهان است.»\nاگر به مرلو‌پونتی نشان می‌دادند که دانش‌آموزان از روی صفحه‌نمایش درس‌هایشان را یاد می‌گیرند احتمالاً تعجب نمی‌کرد. دانش‌آموزان می‌توانند خودشان را در جهانی تصور کنند که روی صفحه‌نمایش می‌بینند، همان طور که افراد زیادی توانایی انتزاعی اندیشیدن را دارند. از آنجا که کودکان در معرض جهان و انسان‌های دیگر قرار می‌گیرند، باید بتوانند درکی از آنچه روی صفحه‌نمایش می‌بینند نیز داشته باشند.\nبا این حال، مرلو‌پونتی دلایلی برای ما خواهد آورد که در برابر روند کامپیوتری شدن آموزش مقاومت کنیم. طرفداران یادگیری شخصی به مزایای پشت کامپیوتر نشستنِ بچه‌ها در بخش عمده‌ای از زمانِ مدرسه‌شان اشاره می‌کنند، از جمله این که دانش‌آموزان با سرعت متناسب با خودشان به سمت اهداف آموزشی حرکت می‌کنند. ولی، از یک منظر پدیدارشناختی، روشن نیست که چرا دانش‌آموزان باید بخواهند که مدت زیادی را در این وضعیت باشند در حالی که این کار با زندگی عادی و گوشت‌وپوست‌دار آن‌ها بسیار فاصله دارد. آموزگاران و والدین باید از مشوق‌هایی استفاده کنند، تهدید کنند و حتی از دارو استفاده کنند تا کودکان مدت‌های طولانی حاضر بشوند پشت کامپیوتر بنشینند، و این در حالی است که خودشان می‌خواهند بدوند، بازی کنند، نقاشی بکشند، غذا بخورند، ترانه بخوانند، مسابقه بدهند و بخندند. شفاف بگویم، طرفداران یادگیری مبتنی بر صفحه‌نمایش انگار گاهی یادشان می‌رود که کودکان در واقع حیوانات جوانی هستند که می‌خواهند در جهان حرکت کنند، نه این که فقط آن را از دور تماشا کنند.\nدر مزرعه، کودکان من از حضور کنار حیوانات، درختان، مراتع، جویبارها، ستارگان و دیگر اشیای مادی چیزهایی یاد می‌گیرند. در این شرایط همه چیز بسیار واقعی‌تر و بی‌واسطه‌تر است تا وقتی که همین چیزها با وساطت یک صفحه‌نمایش تجربه می‌شوند. البته این تجربه به سبب رابطۀ خوبی که ما با میزبانانمان ساختیم این قدر عمق پیدا کرد. وقتی بچه‌های من می‌خواستند سوار اسب بشوند کشاورزان مزرعه آن‌ها را کمک می‌کردند و وقتی می‌خواستند به بچه‌ها توضیح بدهند که چطور گوسفندها را از این آغل به آغل کناری ببرند مستقیم در چشم بچه‌ها نگاه می‌کردند. در گرگ‌ومیش هوای پیش از شام بچه‌های ما با بچه‌های آنها کنار جویبارها بازی می‌کردند و لذت می‌بردند. وقتی سوار ماشین شدیم که از مزرعه به سمت شهر بیاییم، چشمان پسر کوچکم پر از اشک شده بود؛ نمی‌خواست دوست‌های تازه‌اش را ترک کند.\nاز نظر طرفدارانی مانند بتسی دواس، آموزش مبتنی بر کامپیوتر دانش‌آموزان را توانا می‌سازد تا با استقلال و با سرعت خودشان کار کنند، در خانه و نه در آن مدارس دولتی خشک و بی‌روح. اما، بنا به تجربه‌ای که در مزرعه داشتم، به شما می‌گویم این خودش یکی از مشکلات یادگیری از روی صفحه‌نمایش است: کودکان فرصت پیدا نمی‌کنند روابط انسانی ایجاد کنند، روابطی که برای داشتن یک تجربۀ آموزشی رضایت‌بخش بسیار حیاتی هستند.\nمارکوس هولمز در کتاب مهم خود با عنوان دیپلماسی رو‌ در‌ رو: عصب‌شناسی اجتماعی و روابط بین‌الملل (۲۰۱۸)، از علمی سخن می‌گوید که این برداشت شهودی را تأیید می‌کند. هولمز با بهره‌گیری از پژوهش‌هایی در فلسفۀ ذهن، علوم شناختی و عصب‌شناسی اجتماعی می‌گوید برای ایجاد اعتماد و همدلی در میان انسان‌ها حضور جسمانی آنها در کنار هم ضروری است. گرچه پژوهش او به این پرسش اختصاص دارد که چرا دیپلمات‌ها در مباحث مهم بر داشتن ملاقات رو‌ د‌ر رو اصرار دارند، اثر او این را هم توضیح می‌دهد که چرا مردم دیدار حضوری را رضایت‌بخش‌تر از ارتباط از طریق صفحه‌نمایش می‌دانند.\nمطابق گفتۀ هولمز، دیپلمات‌ها بر ملاقات حضوری با همکاران خود اصرار دارند. مذاکره‌کنندگان خوب نوعی «حسِ بازیگری» دارند که فقط وقتی به کار می‌افتد که با همقطاران خود غذایی بخورند، قدمی بزنند، دست بدهند، یا گفتگوهای خصوصی داشته باشند. دیپلمات‌ها می‌دانند که باید با همقطاران خود در هوای واحدی نفس بکشند و به چشمان همدیگر نگاه کنند اگر بناست به بهترین نتایج دست پیدا کنند.\nهولمز از عصب‌شناسی استفاده می‌کند تا توضیح دهد که چرا ملاقات رو‌ در‌ رو، همیشه، به نتایج بهتری منجر می‌شود. پژوهشگرانی مانند مارکو یاکوبونیِ عصب‌شناس، در دانشگاه کالیفرنیا، واقع در لس‌آنجلس، تصویر «نظام آئینه‌ای» در مغز را ترسیم کرده‌اند که به انسان‌ها امکان می‌دهد نیت‌های همدیگر را بفهمند. در مغز، عصب‌هایی آئینه‌ای وجود دارد که وقتی ما عملی را انجام می‌دهیم یا وقتی می‌بینیم شخص دیگری آن عمل را انجام می‌دهد فعال می‌شوند. روان‌شناسی عامیانه می‌گوید وقتی ما فرد دیگری را می‌بینیم، قبل از آن که بخواهیم تصمیم بگیریم چطور واکنش نشان دهیم کمی فکر می‌کنیم. مطابق «نظریۀ همانندسازی» جدید، در واقع وقتی عصب‌های آئینه‌ای فعال می‌شوند ما چیزی که فرد دیگر احساس می‌کند را انگار که برای خودمان آن اتفاق افتاده باشد احساس می‌کنیم. نظام آئینه‌ای «همگام‌سازی عصبی پیشرفته‌ای را بین افراد امکان‌پذیر می‌سازد».\nبرقرار کردن رابطۀ شخصی به آدم‌ها امکان می‌دهد تا «تغییرات ظریف در چهرۀ طرف مقابل را متوجه شوند» و صداقت و صمیمیت او را تشخیص دهند. عصب‌شناسی نشان می‌دهد که انسان‌ها در خواندن ذهن یکدیگر بسیار ماهرند. مردم اغلب همدیگر را فریب می‌دهند، اما مواجهۀ رو‌ ‌در ‌رو در پی بردن به فریبکاری طرف مقابل بسیار مفید است. در بازی‌های آنلاین میزان اعتماد متقابل افراد بسیار کمتر از بازی‌های واقعی است. به همین ترتیب، میزان سازگاری و «جفت‌شدگی» افراد هنگامی که رو در روی هم قرار دارند نیز بیشتر است: «ساده بگویم، تعامل رو‌ در ‌رو سازوکاری بی‌رقیب برای فهم نیات دیگران است».\nفناوری‌های جدید چقدر می‌توانند جانشین خوبی برای تعامل‌های رو‌ ‌در ‌رو باشند؟ هولمز تصدیق می‌کند که نوشتن، تماس صوتی یا تماس تصویری در بسیاری از رابطه‌ها اغلب خوب عمل می‌کنند، اما تأکید می‌کند که برای رسیدن به بالاترین سطح اعتماد و پیوند اجتماعی افراد باید جسماً با هم ملاقات کنند. هولمز به نقل از جامعه‌شناسی در دانشگاه پنسیلوانیا به نام رندال کالینز شرح می‌دهد که افراد مایل‌اند به صورت جسمانی نزد دیگران حضور پیدا کنند تا انرژی عاطفی، «نوعی احساس اعتماد به نفس، سرخوشی، قدرت، اشتیاق، و ابتکار عمل»، ایجاد کنند. ارتباط از طریق ایمیل یا اینترنت موجب می‌شود فهم زبان بدن طرف مقابل دشوار گردد یا درک اتفاقات پس‌زمینه‌ای که برای طرف مقابل در پشت دوربین کامپیوتر رخ می‌دهد سخت بشود. ارتباط از فاصله دور «آن پیوند جسمانی و عاطفی» را که در حضور مشترک دیده می‌شود تأمین نمی‌کند.\nمی‌توانیم برخی یافته‌های عصب‌شناسی اجتماعی در نظریۀ روابط بین‌الملل را به نظریۀ تعلیم و تربیت نیز تسری دهیم. قرار دادن کودکان در برابر صفحه‌نمایش به آنان امکان می‌دهد به اطلاعات دسترسی پیدا کنند، در سراسر جهان با کسانی آشنا شوند، بازی کنند، مطالعه کنند، خرید کنند و غیره، کارهایی که در غیر این صورت امکان‌پذیر نیستند. اما اگر یادگیری را یک «آئین برقراری تعامل» در نظر بگیریم، آنگاه در یادگیری مبتنی بر صفحه‌نمایش انرژی عاطفی کمتری در مقایسه با حضور جسمانی در مکان واحد با دیگر آموزگاران و دانش‌آموزان ایجاد خواهد شد. دانش‌آموزانی که به صفحه‌نمایش نگاه می‌کنند نسبت به آموزگاران یا دانش‌آموزان دیگر به همان اندازه اعتماد نخواهند داشت و نگران آنان نخواهند بود. درست است که افراد از پشت کامپیوتر و وقتی دیده نمی‌شوند خیلی راحت‌تر می‌توانند فکرشان را بیان کنند، اما این یعنی احتمالاً بی‌خیال‌تر و پرخاشگرتر هم خواهند بود. افراد در اجتماعاتِ آموزشی آنلاین به اندازۀ یک اجتماع حضوری سرمایه‌گذاری نمی‌کنند.\nآن رفت‌وبرگشت‌های عاطفی‌ای که در مزرعه وجود دارد، همگام شدن با آن ضرباهنگ و ایجاد پیوند با افراد دیگر نمی‌توانند پشت صفحه‌نمایش ایجاد شوند. آموزگاران باید در نظر داشته باشند که چطور می‌توانند چنین فرصت‌هایی را برای تعداد بیشتری از دانش‌آموزان فراهم آورند، از جمله آنانی که والدینشان وقت یا بودجۀ کافی ندارند که خودشان به چنین سفرهایی بروند.\nرسانه‌های دیجیتال، حتی وقتی به نحو مناسب استفاده شوند، می‌توانند روند آموزش و حیات اجتماعی بسیاری از جوانان را بدتر کنند. رسانه‌های دیجیتال در بهترین حالت مجموعه‌ای از مزایا و معایب هستند، و بسیاری از افراد جوان ترجیح می‌دهند وقت کمتری را پشت صفحه‌نمایش سپری کنند. اکثر ما تا حدی به این امر واقف‌ایم. وقتی مدارس خصوصی تبلیغ می‌کنند، تصاویر این تبلیغ‌ها اغلب از کودکانی است که مشغول فعالیت بدنی هستند یا مشغول بازی با گروهی از دوستان خودند. کسانی که می‌گویند کودکان باید وقت بیشتری را پشت صفحات نمایش بگذرانند در واقع با عقل سلیم، فلسفه و علم می‌جنگند.\nیک پاسخ معقول به این حرف این است که بسیاری از جوانان از بودن پشت صفحه‌نمایش لذت می‌برند، و با بودن روی شبکۀ اینترنت کارآمدی خود را افزایش می‌دهند. این ادعایی است که در گزارش «حقوق کودکان در عصر دیجیتال» (۲۰۱۴) بیان شده است؛ این گزارش را گروهی از پژوهشگران استرالیایی با همکاری بنیاد کودکان سازمان ملل (یونیسف) انجام داده‌اند. پژوهشگران با کودکانی از سرتاسر جهان مصاحبه کرده‌اند و با استفاده از کلمات و مثال‌های آنان چنین جمع‌بندی کرده‌اند: «با شنیدن احساسات کودکانی از هشت کشور مختلف به این نتیجۀ شفاف و مهم می‌رسیم: لازم است گام‌هایی ضروری برداریم تا تضمین شود که همۀ کودکان می‌توانند از فرصت‌های دسترسی دیجیتال بهره ببرند».\nاین گزارش شرح می‌دهد که کودکان از صرف وقت در رسانه‌های دیجیتال در واقع چه منافعی می‌برند. کودکان می‌توانند به اطلاعات دسترسی پیدا کنند، خدماتی که می‌خواهند زودتر به دستشان می‌رسد، خودشان را باسیاست و هنرمند عرضه می‌کنند، تفریح می‌کنند، و دوستی‌هایی با افراد دیگر در سرتاسر جهان می‌سازند. گزارش بر خطرات رسانه‌های دیجیتال صحه می‌گذارد، از جمله این که کودکان در معرض تصاویر خشن و پورنوگرافی قرار می‌گیرند، ممکن است در استفاده از این وسایل افراط کنند، و مسائل حریم شخصی نیز در میان است. اما همچنین گفته می‌شود که بر «روایت مخاطرات» بیش از حد تأکید شده است. اگر کودکان و مراقبت‌کنندگان از آنان مسئولیت‌پذیر باشند، آنگاه به احتمال زیاد از منافع دسترسی آنلاین بهره‌مند خواهند شد.\nبا این حال، در مؤخره‌ای توجه‌برانگیز، این گزارش حرف‌های کودکان را از سرتاسر جهان در پاسخ به این پرسش آورده است که اگر رسانه‌های دیجیتال نبودند چه اتفاقی می‌افتاد؟ بعضی از پاسخ‌ها از نوجوانانی از کشورهای مختلف بدین قرار است: «وقت بیشتری را بیرون سپری می‌کردم، به جای تلویزیون دیدن یا گوشی همراهم یا هر چیزی، کارهای مفیدتری برای انجام دادن پیدا می‌کردم» (استرالیا). «اگر هیچ رسانۀ دیجیتالی نداشتم، احتمالاً کتاب داستان می‌خواندم» (تایلند). «مشکلی ایجاد نمی‌کرد. بالاخره سیم ما که به رسانه‌های دیجیتال وصل نیست. رسانه‌های دیجیتال ما را کنترل نمی‌کنند» (ترکیه). «افراد می‌توانند با اعتماد به نفس بیشتری با دیگران چهره به چهره و نه از طریق اینترنت صحبت کنند، در واقع می‌توانند با آن‌ها گفتگو داشته باشند» (استرالیا). «افراد یاد می‌گیرند که با چیزهای دیگر زندگی را سپری کنند، از راه‌های دیگر بهره ببرند» (برزیل). «اولش عادت کردن به آن سخت است، اما چون هیچ کس آن را ندارد، همه به شرایط جدید عادت می‌کنند. بهتر هم می‌شود، چون همه می‌توانند بیشتر حرف بزنند، برای دوستی‌هایشان بیشتر کار کنند» (استرالیا).\nاگر حرکت به سمت یادگیری دیجیتال ادامه یابد، کودکان وقت بیشتری را، اگر نگوییم بیشتر وقتشان را، در مقابل صفحات نمایش سپری خواهند کرد. قبل از این که به مدرسه بروند از اپلیکیشن‌ها استفاده خواهند کرد، روزهای خود را در مقابل کامپیوترها خواهند گذراند، مشقشان را آنلاین انجام می‌دهند، و بعد هم خودشان را با رسانه‌های دیجیتال سرگرم خواهند کرد. کودکان در حال از دست دادن فرصت تجربۀ جهان با تمام غنای آن هستند. تمامیت یک مزرعه بسیار فراتر از آن چیزی است که پیکسل‌ها و اسپیکرها می‌توانند منتقل کنند. صفحات نمایش چشمۀ زندگانی بسیاری از تجربه‌های آموزشی را خشکانده‌اند، تجربه‌هایی که با گوشت و پوست خیلی بهتر به دست می‌آیند. این خیزش به سمت یادگیری مبتنی بر صفحه نمایش تنها در صورتی ناگزیر خواهد شد که آدمیان برای متوقف ساختنش هیچ اقدامی نکنند. پس بیایید آن را متوقف کنیم.\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را نیکولاس تامپیو نوشته است و در تاریخ ۲ اوت ۲۰۱۸ و با عنوان «Look up from your screen» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۶ بهمن ۱۳۹۷ با عنوان «برای بچه‌ها به جای تبلت بیلچه بخرید» و ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر کرده است.•• نیکولاس تامپیو (Nicholas Tampio) دانشیار علوم سیاسی در دانشگاه فوردهام نیویورک است. او نویسندۀ دو کتاب شجاعت کانتی (Kantian Courage) و پندارۀ سیاسی دلوز (Deleuze’s Political Vision) است. هستۀ مشترک: استانداردهای آموزش ملی و تهدید دموکراسی (Common Core: National Education Standards and the Threat to Democracy) آخرین کتابی است که از او منتشر شده است.\n[۱] personal learning[۲] XQ: Super School[۳] intentional arc\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653961.json b/train/540653961.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f9b63b89250b4f8c94652acfe457ea9418a3aa1e
--- /dev/null
+++ b/train/540653961.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "راز دلبستگی",
+  "subtitle": "دلبستگی‌ها منشأ رنج و لذت ما هستند و، از گهواره تا گور، به ما آرامش می‌دهند یا بی‌قرارمان می‌کنند",
+  "introduction": "داستان دلبستگی‌های انسان از لحظاتی پس از تولد آغاز می‌شود و تا لحظۀ مرگ نیز ادامه می‌یابد. ما انسانیت و هویت خودمان را بر اساس دلبستگی‌هایمان تعریف می‌کنیم. زندگی‌مان را در راه کسانی که دوستشان داریم سپری می‌کنیم و بیشترین رنج‌ها را وقتی تجربه می‌کنیم که این دلبستگی‌ها آسیب می‌بیند. اما چرا؟ آیا می‌توان دلیل زیست‌شناختی‌ای برای آن‌ها پیدا کرد؟ دلبستگی‌ها چه نقشی در تاریخ تکامل انسانی ایفا کرده‌اند و برای حیات گونۀ ما چه اهمیتی داشته‌اند؟",
+  "content": "مصطفی الکلینی و زو دونالدسون،ایان  — صحنه آشناست: پارکی در شهر، زوج‌های جوان نشسته‌اند، بعضی با سگ‌هایشان بازی می‌کنند، بچه‌ها بدوبدو می‌کنند و والدینشان مشغول صحبت هستند. ماری، کودکی خردسال، با چیز شگفت‌انگیز جدیدی که پیدا کرده سرگرم شده است: شاید یک پروانه یا کودکی که حسابی جیغ‌و‌داد راه انداخته است. ماری بالاخره حواسش پرت می‌شود و ناگهان متوجه می‌شود که دنیای اطرافش عوض شده و خبری از والدینش نیست. شیفتگی و سرخوشیِ قبلی جایش را به ترس و نگرانی داده و ماری که به‌زحمت جلوی اشک‌هایش را گرفته شروع به جست‌و‌جوی والدینش می‌کند. کمی آن‌سو‌تر پدرش را پیدا می‌کند. پدرش او را از زمین بر‌می‌دارد و به آغوش می‌کشد. ترس با همان سرعتی که آمده بود می‌رود و دنیای ماری دوباره امن و امان می‌شود.\nمغز ما به‌گونه‌ای ساخته شده که از بدو تولد در پیِ دلبستگی به دیگران باشیم. طی سال‌های زندگی، روابط مبتنی‌بر دلبستگی منشأ امنیت عاطفی و لذت و همراهی می‌شوند و گاهی نیز منشأ رنج و ماتم. در مقایسه با سایر حیوانات، روابط انسانی، به‌طرزی شگفت‌آور، چندوجهی هستند. با‌این‌حال، هستۀ اصلی روابط ما پدیده‌ای است که ریشه‌هایی عمیق و گسترده در سایر گونه‌های حیوانی نیز دارد. همچنان که در زندگی پیش می‌رویم و از نوزادی و نوجوانی به بزرگ‌سالی و مرگ می‌رسیم، دلبستگی نقشی پُر‌رنگ در زندگی ما بازی می‌کند و برای ارضای نیاز‌های متغیر ما تغییر می‌یابد. ریشۀ این پدیده چیز‌های زیادی دربارۀ سرشت هستی ما آشکار می‌کند و، به‌همان‌اندازه، دربارۀ اسرار ناگشودۀ تکامل و روان‌شناسی و علوم اعصاب و بسیاری چیز‌های دیگر حرف برای گفتن دارد.\nبرتراند راسل، فیلسوف بریتانیایی، در کتاب تسخیر خوشبختی۱ می‌نویسد:\nآن‌ها که با حس اطمینان سراغ زندگی می‌روند خوشبخت‌تر از کسانی هستند که با بی‌اطمینانی زندگی می‌کنند … فرزندی که والدینش به او علاقه دارند محبتِ آن‌ها را همچون قانون طبیعت می‌پذیرد … فرزندی که به هر دلیل علاقۀ والدین از او دریغ شده است محتملاً کم‌رو خواهد شد و سراغ ماجراجویی نخواهد رفت، ترس و دلسوزی برای خود وجودش را خواهد گرفت و نخواهد توانست با سرخوشی به کشف دنیا برود.\nآنچه راسل می‌گفت سال‌ها بعد و در اواخر دهۀ ۱۹۳۰ توصیفی علمی یافت: جانور‌شناس اتریشی، کنراد لورنز، دریافت که غازها و اردک‌ها طوری تکامل یافته‌اند که به نخستین جسم متحرکی که در زندگی می‌بینند دلبسته شوند و وقتی از آن جسم دور می‌شوند نشانه‌های پریشانی بروز می‌دهند. لورنز دریافت که این رانۀ غریزی چنان قدرتمند است که فرقی نمی‌کند آن جسم متحرک مادرِ پرنده باشد یا چرخ دوچرخه یا خود لورنز.اگرچه این موضوع در نوزاد انسان پیچیده‌تر از این است، ولی در دهۀ ۱۹۵۰ میلادی، جان بالبی، روان‌شناس بریتانیایی، این مفهوم را به ما انسان‌ها نیز تعمیم داد. زمانی‌که آلمانی‌ها در جنگ جهانی دوم شروع به بمباران شهرهای بریتانیا کردند، بسیاری از خانواده‌ها کودکان خود را به خارج از کشور یا به مناطق روستایی فرستادند. جان بالبی طی مشاهداتش از رفتار این کودکان دریافت که آن‌ها نخست با جیغ و داد اعتراض می‌کردند و به‌دنبال والدینشان می‌گشتند، سپس نا‌امید ولی گوش‌به‌زنگ آرام می‌گرفتند و در‌نهایت دل می‌کندند. بالبی با این مشاهدات چنین نتیجه گرفت که کودکان، از روز نخست، الگوهای منحصر‌به‌فردی در ذهنشان شکل می‌دهند دربارۀ اینکه والدین یا کسی که از آن‌ها نگهداری می‌کند چگونه نیازشان را تشخیص می‌دهد و چگونه به آن پاسخ می‌دهد. پس این افراد بزرگ‌سال، در عمل، نقطۀ شروع کشف دنیا برای نوزادان می‌شوند و، در‌نتیجه، این رابطه نخستین دلبستگی نوزاد در مسیر دلبستگی‌های فراوانی می‌شود که در طی حیاتش خواهد داشت. بالبی می‌نویسد:\nخوشبخت‌ترین حالت همۀ ما انسان‌ها، از گهواره تا گور، زمانی است که زندگی مجموعه‌ای منظم از سفر‌هایی کوتاه یا دراز باشد که مبدأ آن پایگاه امن ما باشد، پایگاهی که افرادی که به آن‌ها دلبسته‌ایم برایمان فراهم آورده‌اند.\nاین پایگاه امن اهمیت زیادی دارد. پارکی را که در ابتدای مقاله توصیف کردم در دوران جنگ جهانی دوم تصور کنید. کای، کودکی که در پارک بازی می‌کرد، اینک به روستاهای امن منتقل شد، ولی والدینش در لندن ماندند. ماری همراه با والدینش در لندن ماند و شاهد بمباران و سایر حوادث جنگی شد، اما این اتفاقات را همراه با والدینش تجربه کرد. درست است که والدین کای خیالشان از امنیت فرزندشان راحت بود، ولی کودکانی که در لندن و با والدینشان ماندند، علی‌رغم بمباران‌های بی‌امان، در‌نهایت عملکرد روانی بهتری داشتند.\nاما چرا ما انسان‌ها، یا گونه‌های دیگر، از روی غریزه مایل به ایجاد دلبستگی هستیم؟ تئودوسیوس دوبژانسکی، دانشمند اوکراینی‌-آمریکاییِ علم ژنتیک، در سال ۱۹۷۳ چنین نوشت: «بدون تکامل چیزی در علم زیست‌شناسی معنی ندارد». رفتارهای دلبستگی در دوران نوزادی، مانند گریه، احتمالاً چنین تکامل یافته‌اند تا مراقبان نوزاد را نزدیک و متوجه به نوزاد نگه دارند تا نیازهای نوزاد در راستای بقا تأمین شوند و کودک بتواند بالغ شود و ژن‌های آن‌ها را به نسل بعدی منتقل کند؛ بقا و انتقال مواد ژنتیکی، در‌نهایت، ارز رایج تکامل است.\nبا اینکه رابطۀ دلبستگی میان فرزندان و والدین امری عام و فراگیر است، ولی انواع مختلفی نیز دارد. در سال ۱۹۷۸، مری اِینز‌وُرث، روان‌شناسِ آمریکایی-‌کانادایی، توضیح داد که چگونه می‌توان این سبک‌های مختلف دلبستگی را تحلیل کرد. او روش موقعیت نا‌آشنا را خلق کرد: مادر از اتاق خارج می‌شد و نوزاد را با فردی غریبه تنها می‌گذاشت و کمی بعد دوباره باز‌می‌گشت. اینزورث، با مشاهدۀ تعاملات میان مادر و نوزاد و غریبه، توانست سبک‌های مختلف دلبستگی را به تفاوت‌ها در میزان حساسیت و آگاهی مادران به نیازهای عاطفی نوزاد ربط دهد. برای نمونه، اگر ماری -همان کودکی که در پارک به دنبال پروانه بود- مادری همواره حساس داشته باشد، پریشانی‌اش را با بازگشت دوبارۀ مادرش تنظیم و رفع می‌کند و دوباره می‌تواند بدون پریشانی از پایگاه امن جدا شود و به اکتشاف دنیای پیرامونش بپردازد. در مقابل، مادر کای همواره حساس نیست. در این صورت، او سبک دلبستگیِ نا‌ایمنِ دو‌سو‌گرا را در پیش می‌گیرد؛ پس از بازگشت مادر، رفتاری متناقض انجام می‌دهد و گاهی به او می‌چسبد و گاهی از او خشمگین می‌شود. کودک دیگری، پی‌یر، مادری سرد و بی‌اعتنا دارد. این امر موجب می‌شود سبک دلبستگیِ نا‌ایمنِ اجتنابی در او شکل بگیرد؛ کودک پس از بازگشت مادر تمایلی ندارد که به او نزدیک شود، زیرا سعی دارد پریشانی‌اش را خودش مستقلاً برطرف کند.\nولی چرا توانایی بروز سبک‌های مختلف دلبستگی در ما تکامل یافته است؟ چرا نوزاد در مواجهه با والدِ بی‌توجه دل‌کنده می‌شود؟ می‌توان تصور کرد که دلیل بی‌توجهی چنین والدینی، به‌خصوص در گذشتۀ تکاملی، این باشد که همواره مشغول بقا در محیطی خطرناک یا محیطی با منابع کم بوده‌اند. سبک دلبستگی دل‌کنده و متکی بر خود شاید بهترین راه برای کودک بوده تا والدین را نزدیک خود نگه دارد و در‌عین‌حال باری اضافه بر دوششان نگذارد، مبادا او را رها کنند. به عبارت دیگر، حتی سبک‌های دلبستگی نا‌ایمن نیز احتمالاً در بستر تطبیق با محیط پیرامون تکامل یافته‌اند تا کودکان در آن شرایط نیز بتوانند به بقا ادامه دهند.\nمفاهیمی که از مشاهدۀ واکنش نوزادان در روش موقعیت نا‌آشنا به دست آمد امروزه نیز نقشی اساسی دارند و شواهد نشان‌ می‌دهند که سبک‌های دلبستگی، در کودکی و در ادامۀ زندگی، رابطه‌ای نزدیک با میزان حساسیت مراقبان اولیۀ نوزاد دارند. ولی ما انسان‌ها نسبت به نخستین جسم متحرکی که می‌بینیم دلبستگی برگشت‌ناپذیر شکل نمی‌دهیم و سبک‌های دلبستگی انسانی، در‌نهایت، بازتاب سرشت چند‌وجهی تجارب ما هستند. انسان‌ها طیفی گسترده از انواع رفتارها را بروز می‌دهند که دلبستگی‌های اجتماعی نیز در میان آن‌هاست. نظریۀ دلبستگی نمی‌تواند تمام رفتارهای این طیف را توضیح دهد و، همان‌طور که پیش‌تر به چهارچوب‌های مختلف روانکاوی نیز اجازۀ چنین کاری نداده‌ایم، به این نیز نباید چنین اجازه‌ای بدهیم.\nهمچنان‌که عمر می‌گذرد و سنمان بالاتر می‌رود، از پایگاه امن والدینمان دورتر می‌شویم و روابطی عمیق‌تر با همتایانمان برقرار می‌کنیم. در سال ۱۹۷۳، جان بالبی این پیوستگی رفتار دلبستگی را به قطاری تشبیه کرد که مسافر آن هرچه از ایستگاه اولیه و مرکزی شهر دور می‌شود، به خط‌سیرِ سفرش در طول زمان بیشتر و بیشتر متعهد می‌شود. نحوۀ سفر ما در این خط‌سیر بازتابی است از تجارب دلبستگی ما. برای نمونه، اگر کودکی سبک دلبستگی نا‌ایمن دوسوگرا پیدا کرده باشد، مانند کای، احتمالاً صمیمیت بیشتری طلب خواهد کرد و به نشانه‌های بی‌توجهی یا فقدان آن بسیار حساس خواهد شد. اگر هم کودکی سبک دلبستگی نا‌ایمن اجتنابی داشته باشد، مثلاً پی‌یر، در رابطه‌های آتی نیز صمیمیت و وابستگی متقابل را به حداقل خواهد رساند. کودکی که سبک دلبستگی ایمن داشته باشد، مثلاً ماری، توانایی بیشتری خواهد داشت در اینکه دسترس‌ناپذیربودنِ موقتیِ شخص دیگر در رابطه را ببخشد یا نسبت به آن بی‌اعتنا باشد.\nاگرچه بالبی و اینزورث هرگز نگفتند که روابط عاشقانه یا دوستانه ادامه‌ای بر رفتار دلبستگی هستند، ولی عده‌ای به این نکته اشاره کرده‌اند که همتایان و معشوق‌ها نیز، مانند شخصیت‌های مورد دلبستگی در کودکی، در تأمین راحتی و کاهش پریشانی نقش دارند. این تواناییِ توزیع و تخفیفِ استرس در نوجوانی بسیار برجسته است، زیرا دوستانی جدید می‌یابیم، نخستین شکست عشقی را تجربه می‌کنیم و در‌عین‌حال دچار تغییرات هورمونی می‌شویم. پس جای تعجب نیست که نوجوانانی که سبک دلبستگی ایمن دارند، مانند ماری، معمولاً مهارت‌های انطباقی بهتری در خود پرورش می‌دهند، بر‌عکس، نوجوانانی که سبک دلبستگی نا‌ایمن دارند معمولاً در مواجهه با این اتفاقات نتایج نامطلوب بروز می‌دهند، مانند افسردگی. بخشی از این قضیه شاید به این دلیل باشد که دلبستگی‌های ایمنِ موجود می‌توانند ستونی باشند برای جذب و تعدیل فشار استرسِ روابط جدید. کسانی که حیاتشان سرشار از دلبستگی‌های نا‌ایمن است از چنین موهبتی بی‌بهره خواهند ماند.\nروی‌هم‌رفته، دلبستگی‌های دوران نوزادی مانند تمرینی برای روابط بزرگ‌سالی هستند که در ادامۀ زندگی خواهیم داشت. جدای از سبک دلبستگی، تمام ما انسان‌ها مشتاقِ احساس عاشقی و برقراری رابطۀ عشقی هستیم، رابطه‌ای که شاخصۀ آن پیوند دوتایی است. سبک دلبستگی کای و پی‌یر و ماری، در بزرگ‌سالی، احتمالاً شبیه دلبستگی‌های نوزادی آن‌ها خواهد بود. کای توجه زیادی طلب می‌کند، پی‌یر خواهان فاصله‌گیری خواهد بود و ماری در روابطش اعتمادبه‌نفس نشان خواهد داد. ولی، مانند بسیاری از رفتارهای پیچیده، سبک‌های دلبستگی نیز وحی مُنزل نیستند؛ شخص ممکن است جایگاهش را در طیف این سبک‌ها تغییر بدهد، به‌خصوص در مواجهه با تجاربی مانند خیانتِ غیر‌مترقبۀ شریک عاطفی یا داشتن یک شریک عاطفی که به‌شکلی نامعمول مهربان و اهل توجه باشد. از‌طرفی دربارۀ تغییرِ ارادی سبک دلبستگی نیز چیز زیادی نمی‌دانیم، فقط می‌دانیم که ممکن است و اگر فردی بزرگ‌سال بخواهد چنین کاری بکند، تراپی و خودآموزی بسیار مفید خواهند بود.\nپیوند‌های دوتایی هستۀ تک‌همسری اجتماعی هستند. تک‌همسری اجتماعی نوعی نظام جفت‌یابی است که در میان انواع جانوران دیده می‌شود ولی کمتر از ۱۰ درصد پستانداران از آن تبعیت می‌‌کنند (تک‌همسری اجتماعی یعنی زندگی یک نر و مادۀ بالغ با یکدیگر. تک‌همسری ژنتیکی نیز زمانی است که زوج بالغ در تمام عمرشان فقط با یکدیگر جفت‌گیری کنند). تک‌همسری اجتماعی در مراحل پایانیِ شجرۀ زیستی نخستی‌سانان ظهور کرد و هنوز هم نظام جفت‌یابیِ ترجیحی ما انسان‌هاست. دلیل خاصی وجود ندارد که توضیح دهد چرا تک‌همسری اجتماعی بارها طی تکامل جانوران ظاهر شده است، ولی در تمامی این موارد، حتماً یک فایدۀ تکاملی وجود داشته است. درمورد نیاکان ما، تک‌همسری این فایده را داشت که می‌توانستند فرزندان بیشتری تولید کنند و، از آن هم مهم‌تر، شانس بلوغ و زاد‌و‌ولد آن فرزندان و انتقال ژن‌هایشان به نسل بعدی را نیز بیشتر می‌کرد.\nدر محیط‌های خطرناک یا در محیط‌هایی با منابع کم، پیوند دوتایی به گونه‌های پستانداران کمک کرده است تا به حیاتشان ادامه دهند، مخصوصاً اینکه نوزاد پستانداران به مراقبت مادر بیشتر نیازمند است. حضور ادامه‌دار پدر نیز برای بقای فرزندان ضروری بوده است، زیرا، در غیر این صورت، سایر نرها نوزادان را می‌کُشتند تا شیردهی مادر تمام شود و دوباره آمادۀ جفت‌گیری شود. استدلال‌های دیگری نیز به مواردی از‌ جمله کمبود جفت اشاره می‌کنند، یعنی برای پدر بهتر بوده که بماند و دوباره با همان ماده جفت‌گیری کند تا اینکه، به امید یافتن جفتی دیگر، آن‌ها را رها کند. در برخی موارد نیز فشارِ انتخابِ تکاملی چندان ربطی به محیط پیرامون نداشته و بیشتر به‌خاطر دوری از عوامل بیماری‌زا بوده است، زیرا داشتن شرکای جنسی محدود روشی عالی برای جلوگیری از انتقال بیماری‌های آمیزشی است.\nجدای از فشارهای خاصی که به پیدایش پیوند دوتایی منجر شد، نتیجه این بود که نیاکان انسان‌تبار ما در بستر قبایل شکارچی‌-گردآور، که احتمالاً در آن‌ها پدران و مادران قدرتی برابر در تصمیم‌گیری‌های زندگی داشتند، به‌صورت جفتی به پرورش فرزند پرداختند. حضور دو مراقب، برای نخستین‌بار، مراقبت هم‌زمان از چندین کودکِ وابسته را ممکن ساخت، امری که پیش‌تر برای مادری دست‌تنها تقریباً نا‌ممکن بود. البته این مراقب دوم لزوماً پدر کودکان نبود، اتفاقاً استدلالی هست که می‌گوید بقای مادر‌بزرگ‌ها، چندین دهه پس از دوران باروری، انتخابی تکاملی بوده، زیرا به مراقبت از فرزندان کمک می‌کرده است. این قابلیت برای سایر نخستی‌سانان دیده نمی‌شود.\nبه‌هر‌حال، منابع موردنیاز فرزندان، به‌نحو طولانی‌مدت، تأمین شد و همین امر توانست زمان و انرژی لازم را برای رشد مغزی بزرگ‌تر و پیچیده‌تر فراهم کند. رابطۀ میان پیوند‌های اجتماعی و اندازۀ مغز احتمالاً دو‌طرفه است و ظهور مغز‌های بزرگ‌تر نیز، به‌نوبۀ‌خود، منجر به شکل‌گیری روابط اجتماعی پیچیده‌تر شده است. در‌نتیجه، گونۀ ما انسان‌ها انعطاف‌پذیری بسیاری پیدا کرده و توانایی کاربست انواعی از نهادهای اجتماعی را پیدا کرده است، نهادهایی مانند چند‌شوهری و چند‌زنی و چند‌مهری و تک‌همسری زنجیره‌ای که بسته به عواملی همچون فرهنگ و مذهب و توزیع منابع، در جامعه، ظهور می‌یابند. ولی در‌نهایت، حقیقت فراگیر انسانی این است که ما همگی به این پیوندها متکی هستیم، حتی در جوامعی که تک‌همسری ناب در آن‌ها جاری نیست. تا‌به‌حال که هیچ نشانی از فرهنگ‌هایی نبوده که در آن‌ها انسان‌ها موجوداتی کاملاً تنها باشند و فرزندانشان را در تنهایی پرورش دهند.\nاگر‌چه نمی‌توان دلایل تکاملیِ فراگیری برای سبک‌های دلبستگی آورد، ولی این را می‌دانیم که گوناگونی و پیوستگی این سبک‌ها را باید در بستر عوامل اجتماعی و اقتصادی گسترده‌تر تفسیر کرد. به عبارت دیگر، دلیل اینکه پی‌یر سبک دلبستگی نا‌ایمن اجتنابی و ماری سبک دلبستگی ایمن دارد چیزی بسیار فراتر از صرفِ شخصیت والدین آن‌هاست. با اینکه بسیاری والدین نهایت تلاششان را می‌کنند تا از فرزندانشان به بهترین شکل مراقبت کنند، ولی باز‌هم محدودیت‌ها و مشکلاتی خارج از حیطۀ کنترل آن‌ها هست که به واقعیت‌های سرد و خشن اجتماعی و اقتصادی مرتبط است، مثلاً اینکه در آمریکا مرخصی پس از زایمان وجود ندارد. این محدودیت‌ها باعث می‌شوند زمان آزاد و انرژی مازادی که لازم است تا بتوان حساسیت عاطفی فرزندان را تأمین کرد به‌راحتی یافت نشوند، درنتیجه، تأمین‌کردن دلبستگی ایمن هم دشوارتر خواهد بود. از‌طرفی والدین نیز مانند لوحی سفید نیستند، شاید والدین پی‌یر نیز در کودکی دلبستگی نا‌ایمن داشته یا، از آن بدتر، با آن‌ها بدرفتاری شده یا آسیب روانی دیده‌ باشند. این نکته ما را به این ضرب‌المثل قدیمی می‌رساند که می‌گوید «تربیت بچه کار تمام اهالی محل است»؛ اگر نظریۀ دلبستگی جایی در سیاست اجتماعی داشته باشد، تمام خانواده‌ها از آن بهره‌مند می‌شوند. چند دهۀ پیش نیز نظریات بالبی منجر به ظهور سیاستی شد که امروزه بدیهی به نظر می‌رسد: اینکه، هنگام بستری کودکان، والدین آن‌ها را نیز به بیمارستان راه می‌دهند و والدین می‌توانند، در تمام مراحل درمان، در کنار کودک باشند. به‌کارگیری نظریۀ دلبستگی می‌تواند سبب شود که سیاست‌های مدرن دربارۀ آموزش در دوران کودکی، مهد‌کودک‌ها و همکاری اجتماعی نیز بهبود یابند.نظام فکری ما دربارۀ دلبستگی بسیار محدود است، به‌خصوص اگر بخواهیم آن‌ را به فرهنگ‌هایی تعمیم دهیم که غربی و انگلیسی‌زبان و صنعتی و دمکراتیک و ثروتمند نیستند. این مسئله، مخصوصاً در زمانۀ ما، بیش‌از‌پیش صادق است، زیرا امروزه شاهد شکل‌های گوناگونِ پیوندهای دوتایی هستیم و کلاً نهاد ازدواج دارد از پیوند‌های دوتایی فراتر می‌رود. ترجیح‌های عاطفی متفاوت‌اند، نباید این تفاوت‌ها را مورد قضاوت اخلاقی قرار دهیم و نیز نباید به تفاوت‌های طبیعی که در رفتار انسانی وجود دارند انگ بزنیم. این موضوعی مهم است، به‌خصوص با توجه به تاریخ درازِ اقداماتی که روی کودکانی انجام شده است که رفتار نورونی متفاوت داشته‌اند، یعنی کودکانی که در جایگاه‌های نامعمول طیف رفتاری قرار داشتند. روی آن‌ها اقداماتی نظیر بستن دست‌وپا و ایجاد محدودیت حرکتی،یا تماس چشمیِ اجباری انجام می‌شد که به نام درمان «دلبستگی‌محور» شناخته شده بود. حتی اگر روزی برسد که بتوانیم با کمک علم سبک دلبستگی را تغییر بدهیم، باز‌ هم موضوع پزشکینه‌شدن مطرح است و البته این پرسش دوباره مطرح می‌شود که معلولیت چیست؟\nعلوم عصب‌شناختی فهم ما از موضوع دلبستگی را غنی‌تر نیز می‌کند. پی‌یر کوچک را تصور کنید که از ملافۀ محبوبش حس آرامش می‌گیرد، ماری دانشجو که از دویِ روزانه آرامش می‌گیرد یا کایِ بزرگ‌سال که از مراقبه یا عبادت آرامش می‌گیرد. در تمام این حالات، مفعول دلبستگی (ملافه و دویدن و عبادت) حس امنیت و پاداش فراهم می‌کند. محتملاً بسیاری از رفتارهای دلبستگی، از ‌جمله دلبستگی اجتماعی و حتی دلبستگی ناهنجار به دارو و مواد، از ساز‌و‌کار‌های مغزی مشابه با احساس پاداش و انگیزش استفاده می‌کنند.\nاین ساز‌و‌کار‌های مغزی را می‌توان مانند شبکه‌ای از مدارها تصور کرد که اطلاعاتی مختلف در آن‌ها جریان دارد و استفاده از مواد شیمیایی و تجارب گذشته می‌تواند جریان این اطلاعات را کُندتر یا تندتر بکند. مثلاً سروتونین را در نظر بگیرید، ماده‌ای شیمیایی که، یک میلیارد سال پیش، ارگانیسم‌های تک‌سلولی شروع به تولید آن کردند. همین سروتونین در فرایند نیش‌زدن در مرجان‌ها، و توانایی شنا در خارپشت‌های دریایی، و رفتار انسان‌ها تأثیر گذاشته است. اگرچه هنوز هم نمی‌توانیم تمام آثار این مولکول باستانی را مشخص کنیم، ولی این را می‌دانیم که سروتونین جزئی اساسی از احساس پاداش است. نوسانات میزان سروتونین، در آغاز حیات انسان، منجر به تفاوت‌های شخصی در اضطراب و رفتار اجتماعی می‌شود. سروتونین هنوز هم هدف بسیاری از رایج‌ترین رویکردهای دارویی برای درمان افسردگی و اضطراب است. البته سایر مواد شیمیایی مانند دوپامین و دیگر مورفین‌هایی که بدن ترشح می‌کند نیز در احساس پاداش نقش دارند. روی‌هم‌رفته و طی مراحل مختلف عمر انسان، بسیاری از مدارها و مواد شیمیاییِ دیگر نیز نقشی مشابه در انواع دلبستگی‌ها ایفا می‌کنند.\nزمینۀ عصب‌شناختیِ دلبستگی اجتماعی مشخص شده است. در دهۀ ۱۹۵۰، دریافتند که مولکول باستانی اوکسی‌توسین تنظیم‌کنندۀ اصلی رفتار و فیزیولوژی مادرانه است و زایمان را تسهیل کرده و باعث ترشح شیر طی دورۀ شیردهی می‌شود. البته اوکسی‌توسین سبب علاقۀ وافر مادر برای رسیدگی به نوزادش نیز می‌شود، وگرنه آن اقدامات فیزیولوژیکی به‌تنهایی چاره‌ساز نمی‌شد.\nنقش اوکسی‌توسین در وابستگی مادرانه این پرسش را به ذهن سی سو کارتر و توماس اینسل، عصب‌شناسان آمریکایی، انداخت که آیا این مولکول در سایر گونه‌های دلبستگی نیز نقش دارد یا نه. برای آزمایش این موضوع، سراغ جونده‌ای کوچک رفتند که در سراسر علفزار‌های آمریکای شمالی یافت می‌شود و نامش وُلِ علفزار۲ است. این موجودات نیز، مانند انسان‌ها و برخلاف موش‌های آزمایشگاهی، پیوند دوتاییِ مادام‌العمر برقرار می‌کنند، در یک سوراخ زندگی می‌کنند و فرزندانشان را با هم بزرگ می‌کنند. در سال ۱۹۹۲، کارتر و اینسل و همکارانشان دریافتند که سرکوب اوکسی‌توسین مانع شکل‌گیری پیوند می‌شود و تزریق آن به شکل‌گیری پیوند می‌انجامد. آن‌ها با همکاری جیمز وینسلو و همکارانش نشان دادند که وازوپرسین نیز در نرها، به همان اندازه، در شکل‌گیری پیوند جفتی مؤثر است. وازوپرسین هم‌خانوادۀ اوکسی‌توسین است و نیای ژنی یکسانی دارند و فقط در دو جایگاه شیمیایی با هم متفاوت هستند. اگرچه اوکسی‌توسین و وازوپرسین در تنظیم دلبستگی بزرگ‌سالان نقشی حیاتی دارند، ولی این اتفاقات در خلأ رخ نمی‌دهد، بلکه در هم‌آوایی کامل با سایر سیستم‌های مغزی است که، همگی با هم، روی سلول‌ها یا نورون‌ها تأثیر می‌گذارند.\nاین را می‌دانیم که رفتارهای دلبستگی نتیجۀ تأثیرگذاری دریایی از مواد شیمیایی روی نورون‌های مغزی است، دریایی که موج‌هایش محصول ترکیبی از ژنتیک و تجارب و شانس هستند. ولی علم مدرن، به‌تازگی، شروع به درک این اتفاقات کرده است. به‌تازگی شروع به کاوش دراین‌باره کرده است که این اتفاقات شیمیایی، در طول حیات انسان، چگونه بخش‌های مختلف مغز را تحت‌تأثیر قرار می‌دهند، از نورون‌های هیپوتالاموس گرفته که منطقه‌ای چند‌کاره و متمرکز بر بقاست تا قشر پیش‌پیشانی مغز که محاسبات سطح بالا مانند شأن اجتماعی را انجام می‌دهد. ما نویسندگان این مقاله، در پژوهش‌هایمان، بیشتر بر هستۀ لمیده متمرکز هستیم، منطقه‌ای در مغز که مسئول کنترل انگیزش و هماهنگی رفتار هدف‌محور است. دریافته‌ایم که نورون‌های هستۀ لمیده در وُلِ علفزار حاوی اطلاعات ژنتیکی مخصوصی هستند که، در‌واقع، بازتاب‌دهندۀ همسر اوست و، با گذشت زمان که رابطه عمیق‌تر می‌شود، آن نورون‌ها نیز رشد می‌کنند. البته هنوز نمی‌دانیم که چقدر می‌توان این روندها را به انسان‌ها نیز تعمیم داد. ولی از آنچه می‌دانیم چنین بر‌می‌آید که نظام‌های پیچیده‌ای که اوکسی‌توسین و وازوپرسین اساس آن‌هاست تعیین‌کنندۀ زیست‌شناسی ماری و پی‌یر و کای هستند و به رفتار‌های اجتماعی امروز آن‌ها شکل می‌دهند. هنوز راه درازی مانده تا علم بتواند از کتیبۀ زیستی خوش‌خط‌ونگارِ دلبستگی انسانی و تغییرات آن در طی زمان رمزگشایی کند. به قول جان بالبی «هنوز یک قارۀ کشف‌نشده پیش رویمان هست».\nدر همان پارکی که ماری و پی‌یر و کای در کودکی بازی می‌کردند، احتمالاً از این نیمکت‌های یادبود۳ هم باشد که خود نشانۀ آخرین تجلی دلبستگی است: فقدان. مرگ عزیزان یکی از آسیب‌‌رسان‌ترین رویدادهای زندگی ماست. جون دیدیون در زندگی‌نامه‌اش با نام سال تفکر جادویی۴ داغداری را چنین توصیف کرده است: «توالی بی‌امان لحظاتی که … خودِ تجربۀ پوچی هستند».\nتجربۀ سوگ، از نقطه‌نظر تکاملی، مدت‌هاست که یک معماست: چرا به این توانایی رنجِ شدید دست یافته‌ایم که نمی‌گذارد به زندگی پیشینمان بازگردیم، نمی‌گذارد (به قول داروین) انعطاف ذهنمان را بازیابیم؟ پاسخ بالبی این بود که توانایی سوگ، به‌خودی‌خود، با انتخاب طبیعی تکامل نیافته، بلکه محصول جانبی دلبستگی است. به عبارت دیگر، دلبستگی دو نوع تجلی دارد: احساس پاداش وقتی کنار کسانی هستیم که دوستشان داریم، و عواطف ناخوشایند وقتی از آن‌ها جدا می‌شویم. بالبی از مشاهداتش دریافت که پاسخ به مرگ عزیز مشابه مراحل اعتراض-نومیدی-دل‌کندن است که هنگام جدایی از والدین در نوزادی رخ می‌دهد. درمورد مرگ، نمی‌توان این عواطف منفی را با تجدید دیدار بر‌طرف کرد، برای همین هم فرد داغدار باید وفق‌یافتن و کنار‌آمدن را بیاموزد.\nدر رمان بیگانه، اثر آلبر کامو، مردی به نام مورسو به‌جرم قتل محاکمه می‌شود. دادستان به هیئت‌منصفه می‌گوید که مورسو ظاهراً حتی با مرگ مادرش نیز سوگوار نشد و این را دلیلی دیگر برای جنایتکاری او می‌دانست. این استدلال قانع‌کننده است، چرا‌که سوگواری یک تجربۀ عام انسانی است. با‌این‌حال، اکنون ما می‌دانیم که سوگواری نیز مانند دلبستگی امری طیفی است. در مواجهه با مرگ عزیزان، بسیاری از آدم‌ها نخست دچار حس حاد سوگواری می‌شوند و، سپس، آن سوگ «درونی و نهادینه» می‌شود و دوباره می‌توانند از زندگی لذت ببرند. این سوگِ نهادینه برای بسیاری از افراد پایان رابطه نیست، بلکه نوع دیگری از آن است. گاهی افراد داغدار شاخصۀ این حالت را گذر از خاطرات دردناک به خاطرات تلخ‌ و شیرین از مرحوم توصیف می‌کنند. پی‌یر و ماری و کای نیز در مواجهه با مرگ عزیزانشان، احتمالاً بسته به سبک دلبستگی‌شان، این روندها را طی کنند و در‌نهایت بر چگونگی ادغامِ قطعیتِ فقدان در حیاتشان تأثیر خواهد گذاشت. طبق نظریۀ جان بالبی، چون کای به پاسخ‌های فرد موردِ دلبستگی حساسیت بیش‌از‌حد نشان می‌دهد، پس احتمالاً، در مواجهه با مرگ عزیز، بیش‌فعالی مزمن نشان خواهد داد که به دلتنگی مزمن منجر خواهد شد. سبک دلبستگی نا‌ایمن اجتنابی در پی‌یر احتمالاً به گسست و فاصله‌گیری او از فکر مرگ منجر خواهد شد و نخواهد توانست قطعیت فقدان را بپذیرد و آن را درونی کند. درست است که این نظریه ساده‌‌نگر‌تر از آن است که بتواند پیچیدگی‌ها در تفاوت سوگواری‌های افراد را توضیح دهد، ولی ارتباطی معنا‌دار میان سبک دلبستگی نا‌ایمن اجتنابی و کسب نتایج ضعیف از سوگواری وجود دارد.\nیک نفر از هر دَه تا بیست نفر، در مواجهه با مرگ عزیز، دچار سوگ بی‌پایان می‌شود که نشان از توقف روند بهبود طبیعی دارد و بازتابی است از همین تفاوت‌های فردی در سوگواری. این سوگ که در پزشکی به آن اختلال سوگ مرضی یا پیچیده نیز می‌گویند باعث می‌شود فرد سوگوار، حتی پس از گذشت یک سال، هر‌روز به همان میزان روز نخست احساس غم و اندوه داشته باشد و هنوز هم نتواند با دوستانش خوش بگذراند یا به سرگرمی‌هایش بپردازد که در گذشته از آن‌ها لذت می‌بُرد. بسیاری از افراد این دوره را خودشان از سر می‌گذرانند و برخی نیز برای معالجه مراجعه می‌کنند. درمان‌هایی که ما ارائه می‌کنیم معمولاً مؤثر واقع می‌شوند، ولی به‌هر‌حال ما فهم محدودی از زیربنای روان‌شناختی و شیمیایی‌عصبی مرگ و فقدان داریم. همین امر مانع پیشرفت چشمگیر می‌شود. از این هم چیز زیادی نمی‌دانیم که وقتی پی‌یر یا ماری، هنگام شکست عشقی در نوجوانی یا طلاق در بزرگ‌سالی، با پایان دلبستگی مواجه می‌شوند چه اتفاقی می‌افتد. آیا زیربنای روانی و عصبی این اتفاقات نیز مانند سوگ است؟ در آینده، پرسش‌هایی از‌این‌دست، رفته‌رفته، مهم‌تر شده و بیشتر مطرح خواهند شد، مخصوصاً که امروزه میلیون‌ها انسان در سراسر جهان سوگوار مرگ عزیزانشان در همه‌گیری کووید۱۹ هستند.\nدرست است که دو شاخصۀ اصلی دلبستگی‌هایمان حس سرخوشانۀ وصال و غمِ عمیقِ فقدان است، ولی بیشتر اوقات بهترین توصیفِ حس دلبستگی حسی است میان این دو. واقعیت این است که، در تمام دلبستگی‌های اجتماعی، رگه‌هایی از رضایت و نارضایتی هست که به سر‌منشأ‌های متفاوتی می‌رسند، از کرده‌ها و نکرده‌های طرف مقابلِ رابطه گرفته تا ناسازگاری و عدم‌تفاهم و حس ارضا‌نشدنی که به توصیف نمی‌آید. دیدگاهی وجود دارد که قرن‌ها منبع الهام بوده و می‌گوید رویکردهای خاص به دلبستگی، خودشان، می‌توانند منبع درد و رنج شوند. فلسفۀ رواقی‌گری توصیه می‌کند که برای رسیدن به آرامش ذهنی باید تأثیرپذیری از اتفاقات خارج از چنبرۀ قدرتمان را به حداقل برسانیم، از‌ جمله مسائل حوزۀ اجتماعی. در حوزۀ مسائل عاطفی نیز باید بدانیم که صاحب عزیزانمان نیستیم، بلکه مدتی به‌امانت در نزد ما هستند. آیین بودایی نیز عدم دلبستگی را تبلیغ می‌کند، البته نه به‌مثابۀ دستوری برای دوری از روابط، بلکه همچون فراخوانی برای قبول میرایی عزیزانمان، همان‌طور که میرایی خویشتنمان را پذیرفته‌ایم. مفهوم بودایی عدم دلبستگی چندان ارتباطی با مفهوم دلبستگیِ ایمنِ جان بالبی ندارد، ولی آن‌هم آزموده شده و شواهدی در دست است مبنی‌بر اینکه میزان بالای عدم دلبستگی منجر به نتایج بهتر میان‌فردی می‌شود. یک تعبیر این است که خویشتن به‌شکلی جدا از همه‌چیز و همه‌کس محسوب نشده است.\nنبردی بی‌پایان در جریان است، علم می‌کوشد پیچیدگی‌های جهان را بگشاید و به بنیادی‌ترین اصولش برساند. ولی نظریه‌های علمی محال است بتوانند حتی بخشی کوچک از حس وصال یا فقدان عزیزانمان را توصیف کنند. این دلبستگی‌ها را که به‌حق دلبستگی‌های خودمان می‌دانیم نمی‌توان به مجموعه‌ای مشاهدات علمی تقلیل داد. ولی هنوز چیزی هست که می‌توانیم از علم بیاموزیم و آن اینکه دلبستگی‌هایمان حاصل فرایندهایی است که طی میلیاردها سال تکامل یافته و اینک در وجود تک‌تک ما جاری است، و همین یعنی رسمیت‌بخشیدن به وصف‌ناپذیری دلبستگی‌هایمان. شاید از مورسو بدمان بیاید که او چطور انسانی است که می‌تواند بدون دلبستگی اجتماعی زنده باشد، ولی بهتر این است که به حال او افسوس بخوریم که خالی از هرگونه دلبستگیِ سزاوار سوگواری بوده است و، در ادامه، بیشتر قدر دلبستگی‌های زندگی خودمان را بدانیم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان          شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،       اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و       به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان          تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،    «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در  شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های  خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان  در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی  ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با  خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر  بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،    دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول  سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی  ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا  هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید  می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت  کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را مصطفی الکلینی و زو دونالدسون نوشته و در تاریخ ۱۶ ژوئیۀ ۲۰۲۱ با عنوان «Attached» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «راز دلبستگی» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ بابک طهماسبی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳ اسفند ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.  •• مصطفی الکلینی (Mostafa El-Kalliny) پزشک و روان‌شناسی است که در دانشگاه کلرادو کار می‌کند.  ••• زو دونالدسون (Zoe R Donaldson) استاد روان‌شناسی و علوم اعصاب در دانشگاه کلرادوست.•••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n The Conquest of Happiness [۱] Prairie vole [۲]: ول‌ها نوعی موش کوچک هستند [مترجم]. Memorial bench [۳]: در کشورهای غربی می‌توان، به‌رسم یادبود، هزینۀ ساخت یک نیمکت پارک را به شهرداری داد که نام فرد درگذشته روی آن نوشته می‌شود [مترجم]. The Year of Magical Thinking [۴]\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653962.json b/train/540653962.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2e98c8afebcd818d698aa01d673f3eec11ae82b4
--- /dev/null
+++ b/train/540653962.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ماجرای کشيش خودخوانده‌ای که ادعا کرد کرونا با وايتکس درمان می‌شود و پول کلانی به جيب زد",
+  "subtitle": "",
+  "introduction": "وقتی دونالد ترامپ تزریق وایتکس را پیشنهاد داد، کلیسای جنسیس دو دقیقاً این «آیین مقدس» را اجرا می‌کرد، تا اینکه چهار نفر از سران کلیسا طی عملیات کوآک هَک به زندان افتادند.",
+  "content": "توماس باکلی، بلومبرگ بیزنس‌ویک— مارک گرنان در حالی از خواب پرید که صورتش خیس عرق بود و قلبش تند می‌تپید. کابوس دیده بود که نیروهای مسلح می‌خواهند خانواده‌اش را دستگیر کنند و خودش را، تا آخر عمر، پشت میله‌های زندان بیندازند.\nهرچند گرنان پیامبری دروغین بود، اما این بار رؤیایش، به‌طرز عجیبی، رنگ واقعیت به خود گرفت. سپیده‌دم روز بعد، ۸ ژوئیۀ ۲۰۲۰، هلیکوپترهای پلیس بر فراز خانه‌اش آمدند، تیمی از نیروهای ویژه با خودروهای زرهی سر رسیدند و به مقر «کلیسای سلامت و شفای جنسیس دو» در برادنتون فلوریدا حمله کردند، کلیسایی که منزل خانوادۀ گرنان هم بود. دو نفر از پسران گرنان، جوردن و جاناتان، بازداشت شدند.\nگرنان، اسقف خودخواندۀ این کلیسا، و یکی دیگر از هشت پسرش به نام جوزف نیز تحت تعقیب دفتر تحقیقات جنایی سازمان غذا و داروی آمریکا بودند، اما چند هفته قبل به کلمبیا گریخته بودند. گرنان‌ها، به‌مدت بیش از یک دهه، با فروش محلول معدنی معجزه‌آسا(یا اِم‌اِم‌اِس) جیب‌هایشان را پر از پول کرده بودند. اِم‌اِم‌اِس نوعی نوشیدنی «آیینی» بود که نوید درمان بیماری‌هایی همچون آلزایمر و سرطان را می‌داد، اما اجماع علمی بر این بود که این ماده می‌تواند مرگ‌آور باشد و هیچ ارزش درمانی‌ای ندارد. هزاران نفر این مایع را خریده بودند تا در آن استحمام کنند، بر بدن خود بیفشانند یا بنوشند.\nدر مِلک کلیسا، انباری آهنی وجود داشت که تیم مقابله با مواد خطرناک، در آن، بیش از ۵۰ گالن هیدروکلریک اسید و ۳ هزار و ۷۵۰ کیلوگرم سدیم کلریت، مادۀ اصلی تولید اِم‌اِم‌اِس، یافتند. مأموران تحقیق سازمان غذا و دارو برچسب‌هایی روی بشکه‌های پلاستیکی آبی سدیم کلریت چسباندند که رویش «۱۴۹۶» درج شده بود، یعنی این مادۀ شیمیایی چنان خورنده است که می‌تواند گلو را بسوزاند و سوراخ کند، معده را نیز سوراخ کند و موجب کوری شود. کلورین دی‌اکسید معمولاً به‌عنوان وایتکس صنعتی مورد استفاده قرار می‌گیرد و از کاربردهای آن می‌توان به زدودن رنگ از پارچه و تبدیل خمیر کاغذ به کاغذ اشاره کرد. این ماده، در صورت مصرف خوراکی، موجب آسیب‌هایی جبران‌ناپذیر به مجاری تنفسی و دیگر اندام‌های حیاتی می‌شود. در سال ۲۰۱۹، سازمان غذا و دارو به مردم آمریکا هشدار داد که از اِم‌اِم‌اِس استفاده نکنند و خاطرنشان کرد که، در پنج سال گذشته، بیش از ۱۶ هزار مورد مسمومیت کلورید دی‌اکسید در آمریکا وجود داشته و، از این میان، ۲ هزار و ۵۰۰ موردش مربوط به کودکان زیر ۱۲ سال بوده است.یک ماه پس از حمله به کلیسای جنسیس دو در فلوریدا، مأموران مخفیِ ارتش ویژۀ کلمبیا مارک و جوزف را نیز در بندر سانتا مارتا دستگیر کردند. مارک و سه پسر بازداشتی‌اش به توطئه برای فریب مردم آمریکا، تخطی از «قانون فدرال غذا، دارو و مواد آرایشی»، توهین به دادگاه، توزیع و فروش اِم‌اِم‌اِس و تخطی از دستور پیشینِ توقف عملیات متهم شده بودند. بیانیۀ نیروهای انتظامی کلمبیا در زمان دستگیری مارک و جوزف می‌گفت که اِم‌اِم‌اِس با مرگ هفت نفر در آمریکا مرتبط بوده است.\nتا قبل از همه‌گیری ویروس کرونا، گرنان‌ها ماهانه حدود ۳۰ هزار دلار، از طریق فروش اِم‌اِم‌اِس، درآمد داشتند. آن‌ها این ماده را به خریداران بیمار یا روبه‌موت می‌فروختند، با این نوید کاذب که کلورین دی‌اکسید می‌تواند ۹۵ درصد بیماری‌های شناخته‌شده را از بین ببرد. پس از شیوع کرونا، مارک ادعا کرد کلورین دی‌اکسید می‌تواند کووید۱۹ را هم درمان کند. فروش این ماده ناگهان سه‌برابر شد و وقتی رئیس‌جمهور وقت، دونالد ترامپ، آن نظر مهمل را داد که تزریق مادۀ ضدعفونی‌کننده ممکن است ویروس را بکشد، فروشش باز هم بیشتر شد. طبق آمار بانکی مرورشده توسط سازمان غذا و دارو، این خانواده قصد داشتند، در سال ۲۰۲۰، یک‌میلیون دلار اِم‌اِم‌اِس بفروشند تا اینکه مارک و پسرانش، طی عملیات کوآک هَک، دستگیر شدند. عملیات کوآک هَک مأموریتی بود که این سازمان برای تعطیلی سودجویانِ توزیع‌کنندۀ داروهای مشکوک انجام می‌داد.\nاین شرح ظهور و سقوط گرنان‌ها بر پایۀ مدارک دادگاهی و صوتی و تصویری‌ای است که توسط بلومبرگ بیزنس‌ویک بررسی شده، به‌علاوۀ اطلاعاتی که در فرایند تحقیق از افراد آشنا به ‌دست‌ آمده است. این افراد خواستند نامشان فاش نشود، چون اجازه نداشتند علنی صحبت کنند. سخنگوی سازمان غذا و دارو به مأمورانش اجازۀ مصاحبه نمی‌داد و به سیاست این سازمان، مبنی بر عدم بحث دربارۀ پرونده‌های باز، استناد می‌کرد. گرنان‌ها در پروندۀ «ایالات متحدۀ آمریکا علیه مارک اسکات گرنان و دیگران» نمایندۀ خودشان بودند. ما چندین بار برای زندان‌هایی که گرنان‌ها در آن حبس بودند ایمیل زدیم و نامه نوشتیم تا با آن‌ها ارتباط برقرار کنیم، اما پاسخی ندادند.\nاعضای خانواده، اگر گناهکار شناخته شوند، ممکن است با حبس ابد روبه‌رو شوند. در صبح روزی که دو پسرِ گرنان در فلوریدا دستگیر شدند، او پادکستی ضبط کرد و، در آن، سرنوشتی وخیم‌تر را برای خودش متصور شد، اما اظهار امیدواری کرد که شبکۀ بین‌المللی توزیع‌کنندگان اِم‌اِم‌اِس به کار این خانواده ادامه دهند. «اگر هم ما را بکشند، باید بدانند آدم‌های زیادی را در سرتاسر دنیا آموزش داده‌ایم که حالا در ۱۴۵ کشور فعالیت دارند. این، شاید، بهترین اتفاقی است که می‌توانست برای ما بیفتد. تلاش‌ها متوقفنخواهد شد».\n***\nجیم هامبل از پیروان سابق ساینتولوژی۱ بود و در آلاباما به دنیا آمده بود. او به طلایابی روی آورد و بعدها ادعا کرد خدایی چندمیلیاردساله از کهکشان آندرومداست. در سال ۱۹۹۶، در مأموریتی برای معدن‌کاوی به گویان رفته بود که چهار نفر از اعضای تیمش مبتلا به مالاریا شدند. هامبل، بر اساس کتابی که دَه سال بعد منتشر کرد، آب شُربشان را با سدیم کلوریدی که در جعبه‌ابزارش داشت پاک‌سازی کرد و، درجا، درمانشان کرد. این مادۀ زرد کمرنگ را «محلول معدنی معجزه‌آسا» نامید و عزمش را جزم کرد تا خبر کشفش را به گوش همگان برساند. هامبل راهی کنیا، مالاوی، سیرالئون، تانزانیا و اوگاندا شد و، درنهایت، گفت با گروه‌های مسیحیِ امداد بین‌المللی کار کرده تا ۱۰۰ هزار بیمار را درمان کند. اینکه ۲۸ درصد از اِم‌اِم‌اِس را سدیم کلورید تشکیل می‌داد و مزه‌اش مثل آب متعفن استخر بود هم ظاهراً چیزی را عوض نمی‌کرد.\nهامبل هرگز اقرار نکرد که مادۀ درمانی‌اش سمی بوده، اما در ویدئویی که بعدها منتشر کرد گفت «چند نفر از میسیونرها گفتند من شرارت‌پیشه‌ام». و، ازآن‌پس، مصرف اِم‌اِم‌اِس، در کشورهای آفریقایی که او به آن‌ها سر زده بود، کاهش یافت. بااین‌حال، الهام‌بخش دَه‌ها نفر در سرتاسر دنیا شد تا از او تقلید کنند. از این جمله می‌توان به جوانْ عمانی اشاره کرد، واعظ کنیایی و عضو سابق پارلمان این کشور. او از طریق پیشۀ مذهبی خود -که بر صدها کلیسا مدیریت داشت‌-اِم‌اِم‌اِس می‌فروخت. همین‌طور می‌توان از رابرت بالدوین نام برد، کشیشی در نیوجرسی که سازمان غیرانتفاعی‌اش، موسوم به میسیون مسیحی شفای جهانی، ۱۲۰۰ روحانی اوگاندایی را اجیر کرد تا، در ازای پاداش‌هایی همچون گوشی‌های هوشمند، اِم‌اِم‌اِس بفروشند (پلیس محلی اوگاندا بعدها چهار تن از همکاران بالدوین را، به جرم انجام آزمایش‌های غیرقانونی با مواد آسیب‌زا، دستگیر کرد. بالدوین هرگونه ارتباطی با این قضیه را انکار کرد). هرچه سوءظن نسبت به صنعت داروسازی افزایش می‌یافت، تقاضا برای این ماده ‌بیشتر می‌شد. در سال ۲۰۰۹، کار به‌ جایی رسیده بود که اِم‌اِم‌اِس را در محیط‌های برخط تبلیغ می‌کردند. مثلاً لیندسی واگنر، بازیگر سریال «زن اتمی»۲، در تبلیغ این ماده ادعا می‌کرد که باعث درمان کهیر می‌شود.\nدر میان تبلیغاتی که برای اِم‌اِم‌اِس انجام می‌شد، هیچ تبلیغی به اندازۀ تبلیغ کلیسای جنسیس دو موفقیت‌آمیز نبود. گرنان مسیحیِ دوباره متولدشده‌ای بود که در ماساچوست بزرگ شد. پدرومادرش کاتولیک‌هایی بودند که به مورمونیسم گرویدند. گرنان از قدیم‌الایام به‌دنبال راهی برای هدایت رمه‌ای از آن خود بود. او، با الهام از اتفاقی که بعدها دیدار با دو فرشته در میدان هاروارد توصیفش کرد، کوشید در حومۀ بوستون، پشت یک باشگاه اجتماعی ایتالیایی که بار هم داشت، کلیسایی را تأسیس کند، اما نتوانست پیروان چندانی را جذب خود کند. مشغول کار خلبانی شد و میسیونرهای مسیحی را بین آمریکا و جمهوری دومینیکن جابه‌جا کرد. سرانجام هم تصمیم گرفت کلیسای خود را در همین کشور بسازد و مستقر شود.\nگرنان ۵۰ جریب زمین زراعی را که مشرف به دریای کارائیب و نزدیک شهر بندری بارائونا بود خرید و کار بر مجتمع محصوری را آغاز کرد که قرار بود دو خانه، یک آپارتمان، یک کلیسا و یک استخر در آن ساخته شود. با فرارسیدن رکود بزرگ مالی به مشکل بودجه خورد و، با اکراه، این بنای نیمه‌ساخته را به قیمت ۳۵۰ هزار دلار برای فروش گذاشت، اما مشتری پیدا نشد.\nگرنان کتابی دارد با عنوان تصور کن جهانی را بدون بیماری: آیا ممکن است؟. بر اساس آنچه در این کتاب آمده، در همان دوران، خانواده‌اش مبتلا به بیماری مرسا شدند، نوعی عفونت استافیلوکوک که مقاومت ویژه‌ای در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها دارد. به گفتۀ او، هیچ‌یک از داروهایی که پزشکان محلی تجویز کردند نتیجه‌بخش نبودند. پس در اینترنت دنبال درمان‌های خانگی گشت، وب‌سایت هامبل را یافت و یک بسته محلول معدنی معجزه‌آسا سفارش داد. گرنان می‌گوید این محلول فوراً تب خانواده‌اش را فرونشاند و دردهایشان را تسکین داد. او، چندی بعد، با هامبل تماس گرفت و او را به جمهوری دومینیکن دعوت کرد. سال ۲۰۱۰، هامبل به یکی از خانه‌های مجتمع او نقل‌مکان کرد و دو نفری، با گرنان، شروع کردند به کشیدن نقشه‌هایی تا پول‌های کلانی به جیب بزنند.\nگرنان در پادکستی توضیح داد که هدفشان این بود که عملیات مبهم هامبل در فضای اینترنت را ارتقا بدهند و آن را به بزرگ‌ترین تأمین‌کنندۀ بین‌المللی اِم‌اِم‌اِس تبدیل کنند. تمرکزِ کار نیز بر کشورهای درحال‌توسعه بود، جایی که استانداردهای پایین بهداشت و سلامت، معمولاً، مردم را به پذیرش راحت‌ترِ درمان‌های اثبات‌نشده سوق می‌داد. او و هامبل، با علم به اینکه چنین تجارتی شاید با قوانین حمایت از مصرف‌کننده در بسیاری از بازارها در تضاد باشد، توافق کردند که عملیات را در لفافۀ کلیسا به اجرا درآورند و اِم‌اِم‌اِس را نوشیدنی‌ای آیینی جلوه دهند، چون خیال می‌کردند با این کار در کشورهایی مثل آمریکا، به لطف آزادی‌های خاص گروه‌های مذهبی، مصون خواهند بود. هامبل بعدها در خبرنامه‌ای برای پیروانش نوشت «همین کاتولیک‌ها را ببینید. کشیش‌هایشان قرن‌هاست به زنان و کودکان تعرض می‌کنند و دولت‌ها نتوانسته‌اند جلوی این کار را بگیرند. کلیسا، اگر درست مدیریت شود، می‌تواند ما را از واکسیناسیون ناخواسته، بیمۀ اجباری و خیلی از چیزها که دولت‌های ستمگر می‌خواهند به خوردمان بدهند مصون بدارد».\nاو در پادکست دیگری حرفش را بی هیچ ابهامی زد: «هر کاری کنید تحت قانون تجارت‌ جهانی است، درست؟». منظورش ‌قانون متحدالشکل تجاری است که اکثر تراکنش‌ها در ایالات آمریکا تابع آن هستند. «کلیساها کاملاً از این دستورالعمل، مقررات و قوانین معاف‌اند. به همین دلیل است که کشیش‌ها می‌توانند در ملأعام به بچه شراب بدهند و بازداشت نشوند. چون این آیین مقدس است. نمی‌شود که ما را به‌خاطر انجام یکی از آیین‌های مقدسمان دستگیر کنید».\nکلیسای سلامت و شفای جنسیس دو، چند هفته پس از ورود هامبل به جمهوری دومینیکن، تأسیس و ثبت محلی شد. او و گرنان خود را اسقف اعظم خواندند و شروع به ساخت اِم‌اِم‌اِس کردند. ابتدا آن را در سینک‌های آشپزخـانۀ مجتمـع محصـور کلیسـا تولیـد می‌کـردنـدو بعد در اتاقکی زهواردررفته در حیاط پشتی خانۀ گرنان‌ها در فلوریدا، سپس در یک چادر و نهایتاً در انباری فولادی و سفارشی. این محلول را در وب‌سایت جنسیس دو تحت عنوان «آب پاک‌کنندۀ آیینی» تبلیغ می‌کردند و بطری‌های چهار اونسی را، در ازای ۲۰ دلار اعانه به کلیسا، برای مصرف‌کننده ارسال می‌کردند.\nگرنان در مقاطع مختلفی گفت این فرمول می‌تواند اوتیسم، افسردگی، ایدز، اِم‌اِس و خیلی بیماری‌های دیگر را درمان کند. اصولاً دستورالعمل‌ها بر اساس نوع بیماری متفاوت بود: برای رفع سنگ کلیه، به‌مدت سه هفته، در هشت ساعت از روز، هر ساعت سه قطره بخورید. برای درمان فوری حملۀ قلبی، ۲ قاشق. برای مبارزه با سرطان پوست، بر تمام بدن بیفشانید. در اوایل دهۀ ۲۰۱۰، اعضای گروه‌های آمریکاییِ مسئول ترویج اِم‌اِم‌اِس عکس‌هایی در فیس‌بوک بارگذاری می‌کردند که، ظاهراً، سوختگی‌های شیمیایی بر دست و پا و تن خودشان یا بچه‌هایشان بود و می‌پرسیدند آیا این سوختگی‌ها نشانۀ نتیجه‌بخشیِ نوشیدنی آیینی است؟\nگرنان و هامبل و پسران اسقفِ گرنان -جردن و جاناتان و جوزف- شروع به برگزاری سمینارهایی دوروزه در سالن‌های کنفرانس هتل‌های شیلی، نیوزیلند، آفریقای جنوبی، آمریکا و دیگر کشورها کردند. هریک از شرکت‌کنندگان ۴۵۰ دلار می‌پرداختند (این مبلغ برای زوج‌ها ۸۰۰ دلار بود) تا ملقب به «کشیش سلامت» شوند، یاد بگیرند اِم‌اِم‌اِس تولید کنند و مجوز بگیرند تا بتوانند اِم‌اِم‌اِس را در اجتماعات محلی‌شان توزیع کنند. بر اساس گواهی‌های بانکی که شرکت ولز فارگو در اختیار سازمان غذا و دارو گذاشت (ولز فارگو پس از دستگیریِ گرنان‌ها تمام روابط خود را با آن‌ها قطع کرد)، گرنان‌ها توانستند، با برگزاری سمینارها و فروختن مقدار زیادی اِم‌اِم‌اِس، سالانه دست‌کم ۱۰۰ هزار دلار درآمد داشته باشند.گرنان و هامبل، برای اینکه نشان دهند اسقف اعظم هستند، با شلوار و کراوات و پیراهنِ سفید و آهارزده و کلاه فدورای مزین به سنگ فیروزه‌ای‌رنگ در سمینارها ظاهر می‌شدند. در یکی از اسلایدهای پاورپوینتشان می‌گفتند تنِ انسان معبد است و مؤمنان «باید این معبد را پاکیزه نگه دارند، چنان‌که خداوند متعال از ما می‌خواهد». این نیز توسل به باورهای مسیحیان بود. اسلاید دیگر می‌گفت علائمی همچون تهوع حاد و اسهال نشانۀ این هستند که اِم‌اِم‌اِس در حال پاک‌سازی بدن از سموم است.\nدر آن زمان شواهدی وجود داشت که مصرف اِم‌اِم‌اِس می‌تواند منجر به مرگ شود. در سال ۲۰۰۹، داگ نَش، بازنشستۀ آمریکایی، و سیلویا فینک، همسر مکزیکی‌اش، با قایق بادبانی خود، ویندکَسِل، سفری را به دور دنیا آغاز کردند. در مسیر جزایر سلیمان با مردی بلژیکی و همسر آمریکایی‌اش آشنا شدند. این زوج اِم‌اِم‌اِس را به‌عنوان راهی برای پیشگیری از مالاریا به فینک فروختند. صبح روزی از روزهای ماه اوت، پس از یک شب پایکوبی با روستاییان در جزیرۀ دورافتادۀ اپی به‌ مناسبت مسابقۀ سالانۀ بلم‌سواری، فینک دو قطره اِم‌اِم‌اِس را در ۱۰ قطره آبلیمو چکاند و ترکیب را در قسمت آفتابگیر عرشۀ قایقشان نوشید. پانزده دقیقه نشده بود که دچار تهوعی توقف‌ناپذیر شد و این حالتش آن‌قدر ادامه یافت که فقط صفرا بالا می‌آورد. مجاری ادراری‌اش سوزشی شدید گرفت. بی‌سیم زدند تا پزشک‌ها به دادشان برسند، اما قبل از غروب فینک به کما رفت و ساعت ۹ شب درگذشت.\nگزارش کالبدشکافی حاکی از این بود که مقدار بسیار زیادی مِت‌هموگلوبین در خون او وجود داشت (علامت قرارگرفتن زیاد در معرض کلریت) که اکسیژنِ بدنش را خالی کرده بود. نش دربارۀ اِم‌اِم‌اِس می‌گوید «ماده‌ای بود که حتی اگر دقیقاً مطابق تجویز استفاده شود درون بدن مثل سم عمل می‌کند. بدن همسرم طوری دهیدراته شد که اعضای داخلی‌اش دچار نارسایی شدند».\nنش حالا، در آستانۀ نَوَدسالگی، با ویندکسل به هونولولو رفته و مشغول نوشتن کتابی دربارۀ مرگ همسرش است. از گرنان می‌گوید که، در یکی از پادکست‌های قدیمی‌اش، این ماجرا را به سخره گرفت و حتی گفت تقصیر خود نش بوده است. نش درمورد دستگیری گرنان می‌گوید «آدم سنگدل و پست و رذلی است. نمی‌دانم مجازات فروش این مادۀ شیمیایی صنعتی که در صورت استفادۀ نادرست خطرناک است چیست، اما می‌دانم سزاوار مجازات است».\nمرگ فینک به‌حدی در اقیانوسیه انعکاس یافت که پنج سال بعد، وقتی گرنان و هامبل به استرالیا و نیوزیلند رفتند تا ده دوازده سمینار برگزار کنند و اِم‌اِم‌اِس را به‌عنوان درمان ابولا (که در آن زمان در حال گسترش در غرب آفریقا بود) به فروش برسانند، دولت‌های محلی بعضی سانس‌های تور آن‌ها را تعطیل کردند. از سال  ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۴، مرکز اطلاعاتِ سموم ویکتورین دست‌کم دَه مورد مسمومیت را به اِم‌اِم‌اِس نسبت داده بود، از جمله چهار مورد را که نیازمند بستری در بیمارستان بودند. در یکی از موارد وخیم در آوریل ۲۰۰۹، جریمه‌ای سنگین برای زنی بریده بودند که، در گاراژ خود، به مبتلایان به سرطان اِم‌اِم‌اِس تزریق می‌کرد و به آن‌ها توصیه می‌کرد که به سراغ شیمی‌درمانی نروند. بابت هر تزریق هم دو هزار دلار از آن‌ها می‌گرفت. یکی از بیماران مبتلا به سرطان سینه بعداً مجبور شد به‌خاطر لختۀ خونی خطرناکی که پس از این تزریق‌ها به آن دچار شد تحت درمان قرار بگیرد. تا گرنان و هامبل در نیوزیلند بودند، قانون‌گذاران در پی تصویب لایحه‌ای بودند تا نهادهای تنظیم مقررات بتوانند محصولاتی همچون اِم‌اِم‌اِس را ممنوع کنند، اما این لایحه در نهایت راه به جایی نبرد.\nبه گفتۀ منبعی که با تحقیقاتی که بعدها انجام شد آشنا بود، خبر فعالیت‌های جنسیس دو، در اوایل دهۀ ۲۰۱۰، به سازمان غذا و دارو رسید. وقتی مصرف اِم‌اِم‌اِس به‌لطف فعالیت گروه‌های فیس‌بوکی و وابستگان کلیسا افزایش یافت، آژانس با سفارت آمریکا در سانتو دومینگو تماس گرفت و سفارت، با همکاری دولت دومینیکن، اقداماتی انجام داد تا توزیع این محصول متوقف شود. به گفتۀ همان منبع، تیمی از پلیس‌های محلی به بارائونا رفتند تا گرنان و هامبل را بازداشت کنند، اما مأمورها، خشمگین و بی‌اطلاع از گسترۀ قدرتشان، آنجا را ترک کردند، چون دو مرد گفته بودند «ما یه کلیساییم».\nدر سال ۲۰۱۵، نیروهای پلیس بریتانیا به خانه‌ای در حومۀ لندن هجوم بردند. گرنان، در این خانه، با زوجی جلسه داشت که در هتلی در کنار یکی از پیست‌های اسکی بلغارستان اِم‌اِم‌اِس تولید می‌کردند. آن سال، دولت آمریکا لوئیس دنیل اسمیت، عضو کلیسای جنسیس دو در ایالت واشنگتن، را نیز به پنج سال حبس محکوم کرد، به این جرم که او، از طریق کسب‌وکاری موسوم به پروژۀ گرین لایف، اِم‌اِم‌اِس می‌فروخت. این پروژه در پوشش شرکت تصفیۀ فاضلاب کار می‌کرد تا مواد لازم برای تولید کلورین دی‌اکسید را، بدون اطلاع سازمان غذا و دارو، به دست آورد. طبق اسناد دادگاه، اسمیت به پدرش ایمیل داده بود و، ضمن توضیح مختصر وضعیت اقتصادی فروش اِم‌اِم‌اِس و محصولات مرتبط، خاطرنشان کرده بود که «۱۰۰ هزار بطری به قیمت ۱۵ دلار و ۱۰۰ هزار کتاب به قیمت ۱۵ دلار می‌شود ۳ میلیون دلار. این را که دوبرابر کنی، شش میلیون گیرمان می‌آید».\nحدود سال ۲۰۱۵، هامبل و گرنان دچار اختلاف شدند. هامبل می‌گوید گرنان می‌خواسته سهم او از سود را برای خود بردارد. چنین بود که هامبل از جنسیس دو خارج شد تا زندگی جدیدی را در روستاهای مکزیک بسازد. در سال ۲۰۱۶، پس از آنکه گروهی از اِی‌بی‌سی نیوز او را در گوادالاخارا ردیابی کردند، زیر حرف‌های پیشینش زد و در پستی وبلاگی گفت «امروز اعلام می‌کنم که اِم‌اِم‌اِس هیچ خاصیت درمانی‌ای ندارد!». (بعد هم به درخواست‌های ایمیلی برای اظهارنظر پاسخ نداد.)\nبا وجود ۱۶ هزار مورد مسمومیت بر اثر کلورین دی‌اکسید که از سال  ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۹ در آمریکا اتفاق افتاده بود، استفاده از اِم‌اِم‌اِس همچنان گسترش می‌یافت، آن هم عمدتاً دور از چشم مردم. مشخص نیست دقیقاً چه درصدی را می‌توان مستقیماً به اِم‌اِم‌اِس نسبت داد، اما در نمونه‌ای برجسته، در سال ۲۰۱۷ دختری شش‌ساله که مبتلا به اوتیسم بود، بر اثر نارسایی کبد، در بیمارستان بستری شد. این اتفاق پس از آن بود که والدینش به او اِم‌اِم‌اِس دادند. جنسیس دو بر آن بود که، به مرور زمان، ۲ هزار کشیش را در سرتاسر دنیا تربیت کند و میلیون‌ها شیشه اِم‌اِم‌اِس (از طریق آمازون و ای‌بِی) به خریداران آنلاین و اعضا ‌بفروشد. پس از دستگیری گرنان، ‌اِم‌اِم‌اِس با برند کلیسا در این وب‌سایت‌ها درج نشده، اما کالاهای تقلیدی متعددی با نام‌هایی همچون «فرمول جیم هامبل» همچنان برای خرید موجود است (آمازون و ای‌بِی در بیانیه‌هایی جداگانه گفتند رویه‌ها و ابزاری برای نظارت بر کالاها و حذف موارد خلاف قوانین و مقررات دارند. هر یک از این دو شرکت محصول مبتنی بر کلورین دی‌اکسیدی را، که در درخواست پاسخ‌گویی از سوی بیزنس‌ویک درج شده بود، حذف کردند).\nدر ژوئیۀ ۲۰۱۹، خوسه ریورا، پس از اینکه مدت‌ها در زمینۀ تحقیقات جرائم مجازی و پول‌شویی با سرویس مخفی آمریکا همکاری کرد، مأمور ویژۀ سازمان غذا و دارو شد. بر اساس اظهارنامه، ریورا، در اکتبر آن سال، از وب‌سایت جنسیس دو بازدید کرد و، با نامی جعلی، «بستۀ آیینی جی۲» را سفارش داد تا به آدرسی تحت کنترل سازمان غذا و دارو بفرستند. وقتی بسته رسید، یادداشتی روی شیشۀ کپسول‌های اِم‌اِم‌اِس نوشته شده بود: «همان‌طور که باید آب را ‌ تصفیه کرد تا سالم ‌شود، آب بدن، خون و بافت‌ها را نیز باید برای حفظ سلامت تصفیه کرد. ‌اسقف اعظم، مارک گرنان».\nدر جزوه‌ای که همراه بسته بود آدرس ایمیلی درج شده بود. ریورا به آن آدرس پیام داد و پرسید همسرش برای درمان سرطان مثانه باید چقدر اِم‌اِم‌اِس بنوشد. جوردن گرنان پاسخ داد و گفت هر ساعت دو قطره. در ژانویۀ ۲۰۲۰، ریورا آدرس فرستنده در برادنتون را تحت نظر گرفت، آدرس مجتمع خانوادگی گرنان. اسناد عمومی نشان می‌داد که این ملک -که لوگوی کلیسا (کُرۀ زمینی با تاج گل طلایی که رویش نوشته بود جنسیس دو) را هم داشت- به جاناتان گرنان تعلق دارد.\nدو ماه بعد که همه‌گیری کرونا به سواحل آمریکا رسید، موجی از شکایت‌ها به سازمان غذا و دارو رسید دربارۀ افزایش فروش بسته‌های آزمایشی و درمان‌های تأییدنشدۀ کووید، و سازمان غذا و دارو به همین دلیل تصمیم گرفت عملیات کوآک هَک را آغاز کند، عملیاتی که ۷۰۰ گروه مظنون به شیادی را هدف قرار می‌داد. در اوایل ماه مارس، گرنان در خبرنامه‌ای ادعا کرد اِم‌اِم‌اِس می‌تواند بیماری را متوقف کند و، بعد از این ادعا، فروش محصولات کلیسا از ۱۰۰ هزار دلار در ماه فراتر رفت. ریورا سفارش دومش را ثبت کرد تا برای آدرسی تحت کنترل سازمان غذا و دارو در آتلانتا بفرستند. به مافوق‌هایش گزارش داد که در دستورالعملش آمده افراد مبتلا به کووید باید «یک دُز شش‌قطره‌ای اِم‌اِم‌اِس، و ساعتی بعد از آن، دُز شش‌قطره‌ای دیگری مصرف کنند. پس از مصرف دو دُز شش‌قطره‌ای، هر ساعت دُزهای سه‌قطره‌ای در چهار اونس آب مصرف کنند. کودکان نیز همین دستورالعمل را پیش بگیرند، اما مقادیر را نصف کنند».\nسازمان غذا و دارو و کمیسیون فدرال تجارت، در ۸ آوریل، نامه‌ای به گرنان فرستادند و هشدار دادند فروش اِم‌اِم‌اِس تخطی از قانون فدرال است. هفتۀ بعد، دادگاه فدرالی در فلوریدا حکم رسمی ممنوعیت توزیع را صادر کرد و نوید داد که «تمام تلاش خود را به کار بگیرد تا مجریان طرح‌های شیادانه را که از همه‌گیری کووید۱۹ سوءاستفاده می‌کردند تحت پیگرد قرار دهد». اما مسئولان فکرش را نمی‌کردند چه‌ کسی قرار است این درمان‌های وایتکس‌مبنا را تأیید کند.\nترامپ در جلسۀ توجیهیِ ۲۳ آوریل، در کاخ سفید، گفت «ضدعفونی‌کننده‌ای دیده‌ام که در یک دقیقه از بین می‌بردش، یک دقیقه. آیا راهی وجود دارد که بشود مثلاً همین را تزریق کرد، مثل تمیزکاری؟ چون، چنان‌که مستحضرید، این ویروس وارد ریه می‌شود و تعدادش داخل ریه فوق‌العاده زیاد می‌شود. پس امتحان‌کردن این کار جالب است».\nمشخص نیست ترامپ چطور به این نتیجه رسید که تزریق ضدعفونی‌کننده می‌تواند فایده‌ای درمانی داشته باشد. نظرات تأییدی درمان‌های وایتکس‌مبنا، بی‌شک، در میان طرفداران تئوری‌های توطئۀ کیواِنان۳و در محافل واکسن‌ستیز دست‌به‌دست می‌شد.اما می‌توان تصور کرد که جنسیس دو هم‌دستی در این قضیه داشته است. قطعاً اسقف اعظمش را باید عامل این کار دانست. چند روز پیش از سخنرانی ترامپ، گرنان در وب‌کست هفتگی‌اش گفته بود مشکلات حقوقی‌اش را برای رئیس‌جمهور نوشته و اِم‌اِم‌اِس را «سم‌زدایی فوق‌العاده» معرفی کرده که «می‌تواند ۹۹ درصد از پاتوژن‌های درون بدن را بکشد» و «بدن را از کووید۱۹ پاک کند». پس از تأییدیۀ ترامپ، گرنان بدون ارائۀ هیچ‌گونه شواهدی ادعا کرد رئیس‌جمهور از بیش از بیست نفر از حامیان کلیسا وایتکس دریافت کرده و جنسیس دو، از طریق یکی از اعضای خانوادۀ ترامپ، با او ارتباط برقرار کرده است.\nگرنان، همان ماه، در پادکستی اعلام کرد که تسلیم تلاش‌های دولت برای تعطیلی کارش نمی‌شود. نکته‌ای را هم هشدار داد و به متمم قانون اساسی استناد کرد که حق حمل سلاح را به فرد می‌دهد. «متمم دوم داریم، درست؟ وقتی کنگره کارهای غیراخلاقی می‌کند و قوانین غیراخلاقی تصویب می‌کند، آن‌وقت است که باید سلاح به دست گرفت، درست؟ خواهان تکرار ماجرای واکو هستید؟ می‌خواهند ماجرای واکو تکرار شود؟». منظورش محاصرۀ مقر یکی از فرقه‌های مذهبی در تگزاس توسط دولت آمریکا در سال ۱۹۹۳ بود که باعث مرگ ۸۶ نفر شد.\nدر ماه مه، قاضی فدرال کاتلین ویلیامز دستور داد که برچسب‌زنی، نگهداری و توزیع هرگونه داروی فریبکارانه ، از جمله اِم‌اِم‌اِس، برای جنسیس دو ممنوع است. گرنان، در پاسخ، برای قاضی و دفتر دادستان ناحیه‌ای ایمیل داد و نوشت «شما هیچ حقی ندارید که برای کلیسای ما تعیین‌تکلیف کنید». او، در پادکست دیگری که مدتی پیش از فرار خودش و جوزف به کلمبیا ضبط شده بود، هشدار داد «مراقب جان خودت باش، خانم ویلیامز».\nالبته جنسیس دو صفحۀ محصولات اِم‌اِم‌اِس را از فروشگاه آنلاینش حذف کرد و فقط لینکی ازکارافتاده را نگه داشت که می‌گفت کلیسا موقتاً «در حال عبادت» است. اما طبق مدارک دادگاه، گرنان‌ها، از راه ایمیل و تماس تلفنی، به فروش اِم‌اِم‌اِس ادامه دادند، از جمله محصولاتی که به مأموران مخفیِ تحقیقات سازمان غذا و دارو فروختند. این خانواده، تا ماه ژوئیه که حمله صورت گرفت، همچنان محصولاتشان را می‌فروختند. یکی از منابع آشنا با این عملیات می‌گفت، با توجه به ادبیات خشن گرنان، آژانس و دفتر کلانتری شهرستان نتیجه گرفته‌اند که این عملیات باید بی‌درنگ انجام شود. مارک، پس از دستگیری دو پسرش، در پادکستی سازمان غذا و دارو را «‌بی‌اهمیت» خواند و گفت به ترامپ اعتماد دارد تا پرونده را از دادگاه بیرون بیاورد. نیز افزود که وزارت دادگستری از نقشی که در دادگاهی‌کردن این پرونده داشته پشیمان خواهد شد و، اگر محاکمه‌ای صورت گیرد، قاضی و دادستان‌ها خودشان به زندان خواهند افتاد و سازمان غذا و دارو منحل خواهد شد.\nپیش از آنکه مارک و جوزف از کلمبیا استرداد شوند، جاناتان و جوردن در ۲۶ آوریل برای پاسخ‌گویی به دادگاه احضار شدند. هر دو ادعای بی‌گناهی کردند. جاناتان، از طریق نرم‌افزار زوم، در اتاقی خاکستری نزدیک سلولشان در زندان پینلاسِ فلوریدا، شروع به خواندن بیانیه‌ای چهارصفحه‌ای کرد که روی انجیلی با جلد چرمی قرار گرفته بود و ابتدایش خود را «فرزند خدا» معرفی کرد. قاضی از او خواست بس کند و، بعد که او کارش را ادامه داد، قاضی دستور داد صدای فید او قطع شود.\nجردن خود را «جردن پال از خانوادۀ گرنان و مظهر الهی و ویژۀ ‌خداوند» معرفی کرد. قاضی از او پرسید آیا این مطلب را می‌فهمد که حق دارد، به‌جای تماس تصویری، حضوری برای رویه بیاید. جردن پاسخ داد «من فقط خدای متعال را می‌فهمم». ادعا کرد اعلام‌جرم ۱۹‌صفحه‌ای پیشِ رویش را نخوانده است. وقتی قاضی خودش آن را خواند، جردن چند بار تکرار کرد که او «دریافت‌کننده‌ای» نیست که اسمش در متن اعلام‌جرم با حروف بزرگ آمده، بلکه فقط «مأمور اجرای آن دریافت‌کننده» بوده است.\nمارک و جوزف در ماه‌های آتی در آمریکا، همراه جاناتان و جردن، محاکمه خواهند شد. اگر جرمشان به اثبات برسد، هر چهار نفر، احتمالاً، با حبس ابد روبه‌رو می‌شوند. این شدیدترین مجازات قانونی‌ای خواهد بود که برای جرم مسموم‌کردن قربانیان با کلورین دی‌اکسید به قصد منافع شخصی در نظر گرفته می‌شود.\nاما این پیشگویی گرنان -که اِم‌اِم‌اِس پابرجا خواهد ماند- ممکن است درست از آب دربیاید. بر اساس گزارش‌های محلی، کلیسا اخیراً پیروان زیادی در بعضی کشورهای آمریکای جنوبی به دست آورده است. در مناطق فقیر روستایی که سرعت واکسیناسیون کمتر از شهرهای بزرگ است، صدها نفر جلوی مراکز موقتیِ توزیعِ اِم‌اِم‌اِس صف می‌کشند تا این ماده را خریداری کنند. وزارت بهداشت بولیوی، سال گذشته، ۱۰ مورد مسمومیت بر اثر کلورین دی‌اکسید را گزارش داد. فوریۀ امسال هم آرژانتین، پس از مرگ مردی پنجاه‌ساله و کودکی پنج‌ساله که این مادۀ وایتکس‌مبنا را خورده بودند، تحقیقات کیفری را با هدف یکی از رهبران محلی جنسیس دو آغاز کرد.\nوب‌سایت رسمی کلیسای سلامت و شفای جنسیس دو همچنان برخط است و، پس از تعطیلی در آمریکا، به سرورهای شیلی انتقال داده شده است. شوراهای فعالی در آرژانتین، استرالیا، بورکینافاسو، کامرون، کانادا، شیلی، کلمبیا، غنا، ایرلند، هلند، نیوزیلند، بریتانیا، آمریکا و اوروگوئه در وب‌سایت درج شده است. اسقف‌های دست‌پروردۀ گرنان نیز همچنان حاضر و آماده‌اند تا، در ازای اعانه‌ای بیست‌دلاری، آیین را اجرا کنند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و      به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،   «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا   در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را توماس باکلی نوشته و در تاریخ ۲۹ ژوئن ۲۰۲۱ با عنوان «The Family Behind the Covid Bleach Cure Was Making a Fortune» در وب‌سایت بلومبرگ بیزنس‌ویک منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «ماجرای کشیش خودخوانده‌ای که ادعا کرد کرونا با وایتکس درمان می‌شود و پول کلانی به جیب زد» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علیرضا شفیعی نسب منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۹ بهمن ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.   •• توماس باکلی (Thomas Buckley) گزارشگری است که برای بلومبرگ می‌نویسد.•• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\nscientology [۱]: مجموعه‌ای از تعالیم که رون هابارد، نویسندۀ داستان‌های علمی‌تخیلی، آن را توسعه بخشید. بنا بر این عقاید، انسان‌ها ارواحی فناناپذیرند که اتصال با اصل خود را گم کرده‌اند [مترجم]. Bionic Woman [۲] QAnon [۳]\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653963.json b/train/540653963.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..5016134e8968e9a2ba9168a63285c117ac210eb9
--- /dev/null
+++ b/train/540653963.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "حقايقی دربارۀ گذشته‌های دور بشريت",
+  "subtitle": "برشی از آخرین کتاب انسان‌شناس فقید، دیوید گریبر",
+  "introduction": "اکتشافات باستان‌شناسی باورهای دیرینۀ دانشمندان را دربارۀ شیوۀ سازماندهی جوامع اولیه برهم زده است تا جایی که امروزه افراد صاحب‌نظر می‌گویند جامعۀ انسانی هیچ شکل «اصلی و اولیه» نداشته و تلاش برای ترسیم چنین جامعه‌ای چیزی جز افسانه‌پردازی نخواهد بود. دیوید گریبر، انسان‌شناس فقید آمریکایی که در سال ۲۰۲۰ درگذشت، از جملۀ همین صاحب‌نظران است و در آخرین کتابش، سپیده‎‌دم همه‌چیز، تلاش می‌کند با استفاده از یافته‌های جدید باستان‌شناسی روایتی جدید از تاریخ بشریت به دست ما بدهد.",
+  "content": "دیوید گریبر و دیوید ونگرو،گاردین—  روایات مربوط به «ریشه‌های بشریت» امروزه تقریباً همان نقشی را برای ما بازی می‌کنند که اسطوره‌ برای اهالی یونان باستان و تمدن پولینزی بر عهده داشت. البته منظورمان تشکیک در دقت یا ارزش علمی این روایات نیست، بلکه توجه به این نکته است که هر دوی این‌ها کارکردی نسبتاً مشابه دارند. برای نمونه، اگر به سه میلیون سال اخیر بنگریم، بی‌شک کسی برای بار نخست آتش روشن کرده است، کسی نخستین غذا را پخته و کسی اولین مراسم ازدواج را اجرا کرده است. می‌دانیم که این‌ها رخ داده‌اند، ولی هنوز به‌درستی نمی‌دانیم چگونه. راحت وسوسه می‌شویم تا داستان‌هایی دربارۀ چگونگی رخ‌دادن این‌ها بسازیم: داستان‌هایی که، بی‌شک، بازتاب ترس‌ها و امید‌ها و نگرانی‌ها و دغدغه‌های خود ما هستند. در‌نتیجه، این اعصار دور و دراز همچون بستری می‌شوند برای فانتزی‌های جمعی ما انسان‌ها.\nنگاهی به یک مورد مشخص بیندازیم: در دهۀ ۱۹۸۰، حوایِ میتوکندریایی سر‌و‌صدای زیادی به پا کرده بود، زنی که گمان می‌رفت نیای مشترک تمامی ما انسان‌ها باشد. البته شواهدی از بقایای او در دست نبود، ولی توالی دی‌ان‌اِی انسانی حاکی از این بود که چنین نیای مشترکی که حوالی ۱۲۰ هزار سال پیش می‌زیسته باید وجود داشته باشد. البته کسی انتظار نداشت بتوانیم بقایای شخص او را بیابیم، ولی کشف چندین فسیل جمجمه در درۀ کافتی بزرگ، در شرق آفریقا، شواهدی در اختیار ما گذاشت تا بتوانیم دربارۀ ظاهر و محل زندگی او حدس‌هایی بزنیم. هنوز دانشمندان مشغول بحث دربارۀ جزئیات این اکتشافات بودند که نشریات عامه‌پسند شروع به چاپ داستان‌هایی کردند دربارۀ برداشتی امروزین از افسانۀ باغ عدن، خاستگاه واقعی انسان‌ها، علفزار و رحمی که به ما جان داد.احتمالاً بسیاری از ما هنوز هم تصاویری مشابه این دربارۀ خاستگاه انسان در ذهن داریم. ولی پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهند این برداشت چندان هم صحیح نیست، حتی مردم‌شناسان زیستی و متخصصان ژنتیک دارند رفته‌رفته برداشتی کاملاً متفاوت ارائه می‌کنند. درست است که بیشتر گذشتۀ فرگشتی ما انسان‌ها در آفریقا سپری شده است، ولی، آن‌چنان که پیش‌تر می‌پنداشتیم، این تاریخ فقط در علفزارهای شرق آفریقا طی نشده است، بلکه نیاکان ما در سراسر آفریقا، از مراکش گرفته تا دماغۀ امید نیک، پراکنده بوده‌اند. بعضی از آن جوامع برای ده‌ها یا حتی صدها هزار سال ارتباطی با سایر جوامع نداشتند و جنگل‌های بارانی و کویرها، مانند دیواری، آن‌ها را از نزدیک‌ترین خویشاوندان فرگشتی خودشان جدا کرده بودند. در هریک از این گروه‌های پراکنده، بعضی ویژگی‌های متفاوت ظاهری به وجود آمده بود، تا حدی که تفاوت‌های جسمانی، در این جوامع اولیۀ انسانی، بسیار متنوع‌تر از تفاوت‌های جسمانی میان ما انسان‌های مدرن بود. اگر می‌توانستیم با سفر در زمان به گذشته باز‌گردیم، چیزی که می‌دیدیم بیشتر شبیه دنیایی بود که غول‌ها و کوتوله‌ها و اِلف‌ها ساکنان آن‌اند و اصلاً شباهتی با تجربیات جدیدتر ما انسان‌ها نمی‌داشت.\nنیاکان ما انسان‌ها نه‌تنها با هم بسیار تفاوت داشتند، بلکه با گونه‌هایی هم‌زیستی می‌کردند که مغزشان کوچک‌تر بود و به میمون شبیه‌تر بودند، گونه‌هایی مانند هومو نالِدی. فعلاً از چگونگی جوامع این نیاکان باستانی چیزی نمی‌دانیم، زیرا غیر از مُشتی استخوان و چند ابزار سنگی ساده چیز دیگری از آن‌ها در دست نداریم.\nولی این را می‌دانیم که ما محصولی ترکیبی از این جمعیت‌های اولیۀ انسانی هستیم که، به اشکالی که هنوز نمی‌دانیم، با هم تعامل داشته، جفت‌گیری کرده، از هم دور شده و به هم پیوسته‌اند. برداشت منطقی این است که فرض بگیریم رفتارهایی مانند جفت‌یابی، پرورش کودکان، بود یا نبود سلسله‌مراتب یا اَشکالی از زبان یا پیشا‌زبان نیز در میان این جمعیت‌ها، حداقل به‌اندازۀ تفاوت‌های ظاهری آن‌ها، متفاوت بوده است.\nتنها چیزی که از آن تقریباً مطمئنیم این است که انسان‌های اولیه نخستین‌بار در آفریقا ظاهر شده‌اند. زمانی که از آفریقا خارج شدند و وارد اوراسیا شدند، به جمعیت‌هایی متفاوت مانند نئاندرتال‌ها و دنیسووا‌ها برخوردند و جفت‌گیری‌هایی میانشان صورت گرفت. آن جمعیت‌ها که منقرض شدند، ما شدیم تنها انسان‌های روی زمین. منظورم این است که جهان اجتماعی و فیزیکی نیاکان دور ما، تا پیش از چهل هزار سال پیش، برای ما بسیار عجیب و عمیقاً متفاوت است. به عبارت دیگر، جامعۀ انسانی هیچ شکل «اصلی و اولیه» ندارد و تلاش برای ترسیم چنین جامعه‌ای چیزی جز افسانه‌پردازی نخواهد بود.\nیافته‌های باستان‌شناختی چند دهۀ اخیر تصور ما از دوران پارینه‌سنگی پسین (۱۵ تا ۵۰ هزار سال پیش از میلاد) را کاملاً تغییر داد. پیش‌تر فرض بر این بود که، در این دوران، انسان‌ها در دسته‌های کوچک دوره‌گرد می‌زیستند و همۀ اعضا جایگاهی برابر داشتند. ولی شواهدی از خاک‌سپاری‌های «شاهانه» و سازه‌های بزرگ عمومی به دست آمده که بر‌خلاف باور پیشین هستند.\nشواهدی از خاک‌سپاری‌های شکوهمند انسان‌های شکارچی‌گرد‌آور در بخش بزرگی از اوراسیای غربی، از دوردونی تا روستوف نا دونو، یافت شده است. این کشفیات در پناهگاه‌های صخره‌ای و در سکونتگاه‌های فضای باز یافت شده‌اند. برخی از قدیمی‌ترین این شواهد از محوطه‌های باستان‌شناسی مانند سانگیر در شمال روسیه و دونا وستونیس در حوزۀ موراویا به دست آمده‌اند که قدمتی بین ۲۶ تا ۳۴ هزار سال دارند.\nالبته صحبت از گورستان نیست، بلکه تدفین جداگانۀ یک یا چند نفر است که در حالتی چشمگیر و غرق در زیورآلات به خاک سپرده شده‌اند. در سانگیر اجسادی پوشیده با هزاران مهرۀ تزئینیِ ریز از جنس عاج ماموت و دندان روباه یافت شده است. یکی از مجلل‌ترین قبرها نیز قبری دو نفره برای دو پسر نوجوان است که نیزه‌هایی بزرگ کنارشان دفن شده که با صاف‌کردن عاج ماموت ساخته شده‌اند.\nمجموعه‌ای از قبرهای درون غار نیز، با قدمتی مشابه، در ساحل لیگوریا نزدیک مرز ایتالیا و فرانسه یافت شده‌اند که همگی مربوط به پسران جوان یا مردان بالغ‌اند. یکی از آن‌ها مجلل‌تر از سایرین است که باستان‌شناسان آن را «شاهزاده» نامیده‌اند. پیکر شاهزاده در حالتی عجیب و چشمگیر قرار داده شده و آن را با جواهرات پوشانده‌اند. او را شاهزاه نامیده‌اند زیرا به نظر می‌رسد ردایی شاهانه بر تن دارد: عصایی شاهانه از جنس سنگ چخماق، چوب‌دستی‌هایی از جنس شاخ گوزن و کلاهی زینتی که با صدف و دندان گوزن تزئین شده است.\nسازه‌های تاریخی یکی دیگر از یافته‌های پژوهش‌های باستان‌شناختی اخیرند که نظر بسیاری را دربارۀ شکارچی‌گردآوران پیشاتاریخی تغییر داده‌اند. بارزترین نمونه‌های آن در اوراسیا، معابد سنگی کوه‌های گرموش، مشرف به دشت حران در جنوب‌شرقی ترکیه است. در دهۀ ۱۹۹۰، باستان‌شناسان آلمانی که در ضلع شمالی دشت کاوش می‌کردند بقایایی بسیار باستانی را در محلی با نام گوبکلی‌تپه یافتند. یافته‌های آن‌ها امروزه معمایی فرگشتی شمرده می‌شود. بیست محوطۀ خرسنگی بخش اصلی این معما هستند که حدود ۹ هزار سال پیش از میلاد برافراشته شده و طی قرن‌ها تغییراتی در آن‌ها داده شده است.\nمحوطه‌های گوبکلی‌تپه عظیم‌اند و ستون‌های  تی‌شکل دارند که ارتفاع برخی از آن‌ها به بیش‌از ۵ متر با وزنی بالغ بر ۸ تن می‌رسد و از سنگ‌بستر آهکی یا معادن مجاور بریده و به آنجا منتقل شده‌اند. این ستون‌ها که بیش‌از ۲۰۰ عدد هستند درون حفره‌هایی قرار دارند و با دیوارهایی از جنس سنگ سخت به هم وصل شده‌اند. هر‌یک از این ستون‌ها طرحی یگانه دارند و تصاویری از درندگان خطرناک و خزندگان سمی در کنار تصاویری از جانوران شکار‌شونده و پرندگان آبزی و لاشخورهای کوچک روی آن‌ها حک شده است. برجستگی نقش جانورانی که روی ستون‌ها حک شده‌اند مختلف است: برخی فقط کمی از سطح بیرون زده‌اند و برخی چنان بیرون‌زده هستند که تقریباً سه‌بعدی شده‌اند. این جانورانِ خوفناک هر‌یک به سویی می‌روند، برخی رو سوی افق دارند و برخی سمت زمین می‌آیند. بعضی از ستون‌ها نیز خود به‌شکل پیکری ایستاده‌اند که پوشاک و دست‌و‌پاهایی انسان‌وار دارند.\nخلق بنا‌هایی چنین چشمگیر نشان از فعالیتی کاملاً هدفمند و دقیق در ابعادی بزرگ دارد. چه‌کسی این‌ها را ساخته است؟ تا جایی که می‌دانیم، انسان‌هایی که آن‌زمان در فاصله‌ای نه‌چندان دور می‌زیستند کشاورزی را شروع کرده بودند، ولی خالقان گوبکلی‌تپه کشاورزی نمی‌کردند. البته در بعضی فصول از غلات و سایر گیاهان خود‌رو برداشت کرده و آن‌ها را فرآوری می‌کردند، ولی دلیل دیگری در دست نیست که آن‌ها را «نخست‌کشاورز» بدانیم یا فکر کنیم کوچک‌ترین علاقه‌ای به بنای زندگی خویش بر محور پرورش گیاهان داشته‌اند. البته دلیلی هم نداشت که چنین کاری کنند، زیرا دانه‌های خوراکی و میوه و انواع توت و شکار در پیرامون آن‌ها به‌وفور یافت می‌شد.\nبا اینکه گوبکلی‌تپه را بیشتر یک نا‌هنجاری و وصلۀ نچسب تاریخی جلوه می‌دهند، شواهد بسیاری نشان می‌دهـند که انواع بناهای تاریخی میان شکارچی‌گردآوران ساخته شده‌اند که قدمت آن‌ها به عصر یخبندان باز‌می‌گردد.\nدر اروپای ۱۲ تا ۲۵ هزار سال پیش، از کراکوف در لهستان گرفته تا کیف در اوکراین، کار عمومی بخشی از زندگی انسانی بوده است. تحقیقاتی که در محوطۀ اکتشافی یودینووو در روسیه انجام گرفته نشان می‌دهد که به‌اصطلاح «خانه‌های ماموتی» خانه نیستند و، در‌اصل، بناهایی تاریخی‌اند: دقیقاً برای بزرگداشت شکارِ ماموتی بزرگ طراحی و بنا شده‌اند و از بقایای مستحکم لاشه‌های ماموت‌هایی در آن‌ها استفاده شده که به‌خاطر گوشت و پوستشان شکار شده‌اند. صحبت از مقادیر معتنابهی گوشت است: برای هر‌یک از پنج بنایی که در یودینووو هست، آن‌قدری ماموت شکار شده بود که بتواند کفاف غذای صد‌ها نفر را، به مدت سه ماه، بدهد. سکونتگاه‌های فضای باز، مانند یودینووو و مجریچ و کاستنکی، که بنای یادبود ماموتی داشتند غالباً تبدیل به مکان‌هایی شدند که ساکنانش به تجارت عنبر و صدف و پوست حیوانات با اهالی دوردست‌ها می‌پرداختند.از این تدفین‌های شاهانه و معابد سنگی و یادبود‌های ماموتی و مراکز پُر‌رونق تجارت و تولید صنایع دستی که قدمتشان به عصر یخبندان می‌رسد چه باید بفهمیم؟ آن‌ها در آن جهان پارینه‌سنگی چه می‌کردند، جهانی که، به‌روایتی، قرار نبود در آن اتفاقی بیفتد و جوامع انسانی آن، در بهترین حالت، به لشکری از شامپانزه‌ها و بونوبو‌ها تشبیه می‌شوند؟ شاید جای تعجب نداشته باشد وقتی بدانیم بعضی، در پاسخ به این پرسش، ایدۀ دوران طلاییِ برابری را کاملاً رها کرده و نتیجه می‌گیرند این‌ها جوامعی بودند که رهبرانی قدرتمند، حتی خاندان‌هایی، بر آن‌ها حکم می‌راند و در‌نتیجه خود‌بزرگ‌پنداری و قدرت قهریه همیشه نیروی محرکۀ فرگشت اجتماعی انسان بوده است. ولی این برداشت نیز خیلی جور درنمی‌آید.\nشواهد مبتنی‌بر نا‌برابریِ نهادینه در جوامع عصر یخبندان، خواه تدفین‌های با‌شکوه باشد خواه بنا‌های یادبود، جسته‌گریخته‌اند. خاک‌سپاری مردگان با لباس‌های خاص هر چند قرن یک‌ بار و در فواصل مکانی دور از هم رخ داده‌اند. حتی اگر این را به گاه‌گُداری‌بودن این موارد ربط بدهیم، باز هم باید از خودمان بپرسیم که چرا باید چنین امری جسته‌گریخته و گاه‌گداری باشد. زیرا اگر این شاهزاده‌های عصر یخبندان نمی‌گوییم مانند همتایانشان در ایتالیای عصر رنسانس، بلکه مانند همتایان عصر برنزی خود رفتار می‌کردند، می‌بایست نشانه‌هایی نیز از قدرت متمرکز می‌یافتیم: چیزهایی مانند استحکامات و انبار‌ها و قصر‌ها. ولی در‌عوض، طی ده‌ها هزار سال، فقط شاهد تدفین‌های شکوهمند و بنا‌های یادبود بوده‌ایم و چیز دیگری که حاکی از ظهور جوامع سلسله‌مراتبی باشد در دست نداریم، چه برسد به نشانی از هر‌چیزی که کمی شبیه «دولت» باشد.\nبرای فهم اینکه چرا نخستین مدارک زیستِ اجتماعی انسان‌ها، بدین شکل، عجیب و تکه‌پاره است، نخست باید از شر برخی پیش‌فرض‌های قدیمی دربارۀ ذهنیت و طرز‌فکر انسان‌های «بدوی» راحت شویم.\nدر اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، بسیاری در اروپا و آمریکای شمالی بر این باور بودند که انسان‌های «بدوی» نه‌تنها فاقد خود‌آگاهی سیاسی بوده‌اند، بلکه حتی در سطح فردی نیز توانایی تفکر خودآگاه را نداشتند، حداقل نه در آن سطح که افکارشان ارزش نام‌گذاری داشته باشد. استدلال می‌کردند که افراد «بدوی» یا «وحشی» با «ذهنیتی پیشامنطقی» عمل کرده یا در جهانی رؤیایی و اساطیری زندگی می‌کردند. در بهترین حالت، افرادی بی‌فکر و هم‌رنگ جماعت و در ‌بند زنجیر سنت بودند؛ و در بدترین حالت، ناتوان از هر‌گونه تفکر آگاهانه و انتقادی.\nامروزه هیچ صاحب‌نظر معتبری چنین ادعایی نمی‌کند: حداقل در کلام، همه از وحدت ذهنی نوع بشر سخن می‌رانند. ولی، در عمل، اوضاع تقریباً بر همان روال سابق است. صاحب‌نظران هنوز هم طوری می‌نویسند که انگار انسان‌هایی که در اعصار نخستینِ توسعۀ اقتصادی می‌زیسته‌اند، به‌خصوص اعضای «جوامع تساوی‌گرا»، همگی یکسان بوده و در نوعی حالت گروه‌اندیشی می‌زیسته‌اند: اگر هم هر نوعی از تفاوت‌های انسانی در میان باشد، یعنی «دسته‌هایی» متفاوت از یکدیگر باشند، نهایتاً در حد تفاوت‌هایی بوده که دسته‌های متفاوت نخستینیان۱ با یکدیگر دارند. وجود خود‌اگاهی سیاسی میان آن انسان‌ها نا‌ممکن دانسته می‌شود.\nاگر هم شواهدی از برخی شکارچی‌گردآوران یافت شود که اصلاً زندگی «دسته‌ای» دائمی نداشته‌اند، بلکه دور هم آمده و یادبود‌هایی عظیم بنا کرده و مقادیر معتنابهی غذا ذخیره کرده و گروه‌های اَشراف داشته‌اند، صاحب‌نظران در بهترین حالت ترجیح می‌دهند آن‌ها را در سطحی جدید از مراحل توسعه قرار دهند: یعنی آن‌ها از شکارچی‌گردآوران «ساده» به سطح شکارچی‌گردآوران «پیچیده» ترفیع یافته و یک گام به تمدن کشاورزی و شهری نزدیک می‌شوند. ولی هنوز هم در محبسی فرگشتی جای داده می‌شوند و جایگاهشان در تاریخ به‌واسطۀ روش غالب تولید اقتصادی‌شان تعیین می‌شود و نقش کورکورانه‌ای که آن‌ها در وضع قانونی انتزاعی دربارۀ توسعه داشتند، قانونی که ما آن را می‌فهمیم ولی خود آن‌ها نمی‌فهمیدند. به ذهن کمتر کسی می‌رسد که از خودش بپرسد آن‌ها در فکر بنای چگونه جهانی بوده‌اند.\nالبته این دربارۀ تمام صاحب‌نظران صدق نمی‌کند. مردم‌شناسانی که سال‌ها را صرف صحبت با قبایل به زبان بومی می‌کنند و بحث‌های آن‌ها را با یکدیگر از نزدیک مشاهده می‌کنند معمولاً خوب می‌دانند حتی انسان‌هایی که با شکار فیل و جمع‌آوری جوانه‌های نیلوفر آبی روزگار می‌گذرانند، به اندازۀ انسان‌هایی که روزگارشان را با رانندگی تراکتور و مدیریت رستوران و تدریس در دانشگاه می‌گذرانند، شک‌اندیش و خلاق و متفکرند و توانایی تحلیل انتقادی دارند.\nکلود لوی استروس یکی از معدود مردم‌شناسان نیمۀ قرن بیستم بود که باور داشت انسان‌های اولیه، از لحاظ فکری، با ما برابر بودند و استدلال می‌کرد نباید تفکر اساطیری را همچون هذیانی پیشا‌منطقی دانست، بلکه باید آن را «علم نوسنگی» دانست که به‌اندازۀ علم امروزین پیچیده بود و صرفاً بنیان‌هایی متفاوت با علم ما داشت. بعضی از نخستین نوشته‌های او دربارۀ سیاست گرچه خیلی مشهور نیستند، ولی با بحث ما ارتباط بیشتری دارند.\nلوی استروس در سال ۱۹۴۴ مقاله‌ای دربارۀ سیاست میان مردمان نامبیکوارا منتشر کرد، جمعیتی کم‌شمار و نیمه‌کشاورز و نیمه‌دوره‌گرد که در کرانه‌های نا‌مناسب شمال‌غربی علفزار ماتو گروسو در برزیل زندگی می‌کنند. این مردمان به‌سبب فرهنگ مادیِ ابتدایی که داشتند به نهایتِ ساده‌زیستی شهره بودند. برای همین نیز بسیاری این قبیله را پنجره‌ای رو به دوران پارینه‌سنگی می‌دیدند. ولی لوی استروس گفت که چنین نیست. انسان‌هایی مانند مردمان نامبیکوارا زیر سایۀ دولت مدرن زندگی می‌کنند و با کشاورزان و شهرنشینان تجارت دارند و گاهی نیز به‌عنوان کارگر استخدام می‌شوند. حتی شاید بعضی از آن‌ها نوادگان فراریان از شهرها یا مزارع بردگان باشند.\n \n \nنکتۀ مهم برای لوی استروس دربارۀ نامبیکوارا این بود که گرچه از رقابت‌جویی بیزار بودند، ولی باز‌هم کسانی را به‌عنوان رئیس انتخاب می‌کردند و رهبری را به آن‌ها می‌سپردند. لوی استروس حس می‌کرد سادگی این ترتیبات سیاسی شاید «برخی کارکردهای اساسی» حیات سیاسی را نشان دهد که «در نظام‌های پیچیده‌تر و فاخر‌ترِ حکمرانی از دیده پنهان می‌مانند». او دریافت نه‌تنها نقش اجتماعی و روان‌شناختی رئیس شبیه نقش سیاستمداران یا دولتمردان ارشد در جوامع اروپایی است، بلکه افرادی که جذب این جایگاه می‌شوند نیز مشابه هم هستند: افرادی که «بر‌خلاف اکثر اطرافیانشان جایگاه و منزلت بالای اجتماعی را به‌خودی‌خود دوست دارند، شوق زیادی به عهده‌دار‌شدن مسئولیت دارند و سختی و محدودیت‌های امورات جمعی برایشان مزایایی نیز در بر دارد».\nسیاستمداران امروزی نقش کار‌چاق‌کن‌ها را بازی می‌کنند و میان اقشار مختلف مردم و گروه‌های ذی‌نفع میانجیِ ائتلاف و مصالحه می‌شوند. در جامعۀ نامبیکوارا خیلی از این خبرها نبود، زیرا تفاوت زیادی میان جایگاه و ثروت افراد وجود نداشت، ولی رئیس نقشی تقریباً مشابه داشت و میان دو نظام اجتماعی و اخلاقی کاملاً متفاوت، که در فصل‌های متفاوت سال حاکم بود، توازن برقرار می‌کرد. در فصل بارندگی، مردمان نامبیکوارا در دهکده‌های چند صد نفری کوهستانی ساکن می‌شدند و باغبانی می‌کردند؛ در بقیۀ طول سال نیز به دسته‌های دوره‌گرد کوچک تقسیم می‌شدند. شهرت و اعتبار رئیس قبیله را رهبری قهرمانانۀ او حین «ماجراجویی‌های کوچ‌نشینانۀ» فصل بی‌باران تعیین می‌کرد که معمولاً فرامینی صادر می‌کرد، بحران‌ها را فرو‌می‌نشاند و در‌کل رفتارش چنان می‌شد که همان رفتار در فصل بارانی رفتاری کاملاً اقتدارگرا و نپذیرفتنی محسوب می‌شد. سپس، در فصل بارانی که مواد غذایی فراوان و کارها آسان بود، از آن شهرت و اعتبار فصل خشک بهره می‌بردند تا پیروانی کسب کرده و آن‌ها را در دهکده اسکان دهند. سپس با خوش‌رویی به آن‌ها یاد می‌دادند چطور کلبه‌های روستایی بسازند و چگونه باغبانی کنند. رئیس قبیله حواسش به  بیماران و  نیازمندان بود، در اختلافاتِ میان اعضا پا‌در‌میانی می‌کرد و هرگز چیزی را بر کسی تحمیل نمی‌کرد.\nحال باید چه برداشتی دربارۀ این رئیس‌ها داشته باشیم؟ لوی استروس نتیجه می‌گیرد که این‌ها نه مستبدانی رقت‌انگیر و نه ریش‌سفیدانی پدر‌سالار بودند و البته به‌هیچ‌وجه صاحب قدرت‌های اساطیری نبودند. این رئیس‌ها، بیش از هر‌چیز، شبیه سیاستمداری امروزی بودند که یک دولت رفاه کوچک را اداره می‌‌کند، منابع را جذب و میان نیازمندان توزیع می‌کند. لوی استروس، بیش از همه‌چیز، تحت‌تأثیر بلوغ سیاسی آن‌ها قرار گرفت. در‌واقع مهارت رئیس‌ها در هدایت دسته‌های کوچک دوره‌گرد حین فصول خشک و توانایی اتخاذ تصمیم‌های لحظه‌ای در مواقع بحرانی (مانند عبور از رودخانه یا پیش‌بردن شکار) به آن‌ها این صلاحیت و شایستگی را می‌بخشید که نقش میانجی و دیپلمات را در دهکده ایفا کنند. در انجام این روال، آن‌ها هر‌ساله وضعیتشان را از شکارچی‌گردآور به کشاورز و برعکس تغییر می‌دادند: دو مرحله‌ای که مردم‌شناسان فرگشتی اصرار دارند آن‌ها را دو مرحلۀ کاملاً متفاوتِ توسعۀ اجتماعی بدانند.\nرئیس‌های نامبیکوارا، به تمام معنی، بازیگران سیاسی خود‌آگاه بودند که با مهارتی متواضعانه میان دو نظام اجتماعی آمد‌و‌شد می‌کردند و هم‌زمان بین جاه‌طلبی فردی و منفعت عام توازن برقرار می‌ساختند. علاوه‌بر‌این، قدرت انعطاف و انطباق آن‌ها منجر می‌شد بتوانند به نظام اجتماعی‌ای که در آن لحظه حاکم است نگاهی از دور داشته باشند.\nبرگردیم سراغ آن تدفین‌های شکوهمند پارینه‌سنگیِ پسین که، غالباً، به‌مثابۀ شواهدی از ظهور «نابرابری» یا حتی نوعی اشرافیت موروثی تعبیر شده‌اند. جالب اینکه کسانی که چنین استدلال‌هایی می‌کنند، ظاهراً، اصلاً متوجه نیستند که تعداد قابل‌توجهی از آن اسکلت‌ها شواهدی از ناهنجاری‌های جسمی دارند که آن‌ها را به‌شکلی بارز و آشکار از اطرافیانشان متفاوت می‌ساخته. پسران نوجوانی که در سانگیر و دونا وستونیس یافت شده‌اند دارای ناهنجاری‌های شدید جسمانی بوده‌اند؛ در سایر محوطه‌های اکتشافی نیز اجسادی یافت شده‌اند که قدی بسیار کوتاه یا بسیار بلند داشته‌اند.\nبعید است که همۀ این‌ها تصادف محض باشند. برعکس، آدم را به این فکر می‌اندازد که شاید سایر اجسادی که آنجا یافت شده و، از لحاظ اسکلت، عادی به نظر می‌رسند نیز ویژگی‌هایی قابل‌توجه داشته‌اند؛ برای نمونه، پیامبری زال یا تشنجی را نمی‌توان از روی استخوان‌هایش تشخیص داد. دربارۀ زندگی روزمرۀ انسان‌های پارینه‌‌سنگی که در گورهایی باشکوه دفن شده‌اند نمی‌توانیم اطلاعات زیادی به دست بیاوریم و فقط این را می‌دانیم که، ظاهراً، رفتار بقیه با آن‌ها مانند سایرین بوده و غذایی یکسان با دیگران می‌خوردند. ولی می‌توان حدس زد که به آن‌ها به چشم انسان غایی می‌نگریستند، زیرا با همتایانشان تفاوتی شگرف داشتند.\nپس باید بحث‌های خام دربارۀ ظهور نخبگان موروثی را کنار بگذاریم. بسیار بعید است که اروپایی‌های دوران پارینه‌سنگی طبقه‌ای نخبه تشکیل داده باشند که، بر‌حسب اتفاق، اکثرشان گوژپشت یا کوتوله یا نره‌غول بودند. مورد دوم هم این است که می‌دانیم همتایان این افراد با مرگ آن‌ها چه رفتاری داشته‌اند، ولی نمی‌دانیم وقتی زنده بودند چگونه با آن‌ها رفتار می‌شده است. نکتۀ مهم دیگر هم این است که اصلاً موضوع این نیست که چرا بعضی‌ها را در گورهایی چنین باشکوه دفن می‌کردند ولی در گور سایرین چیزی نبود، زیرا همین بحثِ دفن اجسادِ دست‌نخورده و ملبس، در دوران پارینه‌سنگی پسین، امری استثنایی بود. رفتار انسان‌های آن دوران با سایر اجساد متفاوت بود: گوشتشان را از استخوان جدا می‌کردند، شقه‌شقه می‌کردند، به‌طرزی نامعمول قرار می‌دادند یا حتی از آن‌ها جواهرات و مصنوعات هنری می‌ساختند (در‌کل، انسان‌های دوران پارینه‌سنگی مشکل چندانی با اعضای بدن مردگان نداشتند).\nجسد‌های دست‌نخورده و کامل -چه برسد به اجساد ملبس- در آن دوران امری نامعمول و اساساً عجیب بود. در بسیاری از این گورهای باشکوه با اجسادی دست‌نخورده، پیداست که تلاش زیادی صورت گرفته تا این اجساد پارینه‌سنگی پسین را زیر اجسامی سنگین محصور کنند، روی آن‌ها اشیایی مانند استخوان کتف ماموت و چوب و تخته‌سنگ می‌گذاشتند یا آن‌ها را محکم می‌بستند. شاید این انباشتن اشیا در گورها از نگرانی آن‌ها از این امر عجیب نشئت می‌گرفت، یعنی هم‌زمان امری خطرناک را گرامی می‌داشتند ولی محصورش هم می‌کردند. این هم منطقی به نظر می‌رسد. شواهد قوم‌نگارانه نیز مملو از مواردی است که موجودی نا‌هنجار، خواه انسان خواه غیر‌انسان، هم‌زمان متعالی و خطرناک محسوب می‌شده است، متعالی در دنیای مردگان و خطرناک در دنیای زندگان، یا بر‌عکس.\nسلاح دیگری جز حدس و گمان نداریم. تعابیر بی‌شمار دیگری نیز می‌توان از این شواهد داشت، ولی اینکه نشانی از ظهور اشرافیت موروثی باشند بعیدتر از بقیه است. این اجساد متعلق به افرادی نا‌معمول و واجد بُعدی «نامعمول» بوده‌اند. نحوۀ آراستن و تدفین و چینش آن‌ها در گور مرگ آن‌ها را نیز همان‌قدر نامعمول ساخته است. چنین تدفین‌هایی را که از هر جنبه‌ای نا‌هنجار محسوب می‌شوند به‌سختی می‌توان شاهدی برای ساختار اجتماعی دنیای زندگان دانست. از طرفی، مشخصاً ربطی به شواهد معاصرشان دربارۀ موسیقی و مجسمه‌سازی و نقاشی و معماری پیشرفته دارند. حال باید چه برداشتی از این‌ها داشته باشیم؟اینجاست که موضوع فصلی‌بودن وارد بحث می‌شود. تقریباً تمامی سکونتگاه‌‌های عصر یخبندان که تدفین‌های نا‌معمول و بناهای یادبود دارند به دست جوامعی بنا شده‌اند که شبیه مردمان نامبیکوارا هستند: در فصلی از سال به دسته‌های دوره‌گرد تقسیم می‌شوند و، در فصلی دیگر همگی در منطقه‌ای متمرکز و ساکن می‌شوند. البته آن انسان‌های پارینه‌سنگی برای باغبانی و زراعت دور هم جمع نمی‌شدند، بلکه شواهدی در دست هست که، در این سکونتگاه‌های بزرگ پارینه‌سنگی پسین، شکار گله‌های ماموت پشمی و گاو‌میش و گوزن شمالی صورت می‌گرفته و گاهی ماهیگیری و برداشت دانه‌های خوراکی نیز انجام می‌داده‌اند. می‌توان این را دلیل وجود آن مراکز فعالیت انسانی دانست که در اروپای شرقی و در جاهایی مانند دونا وستونیس یافت شده‌اند، جاهایی که چون منابع غذایی در طبیعت به‌وفور یافت می‌شد، انسان‌ها وقت آن را داشتند که در آیین‌های پیچیده و پروژه‌های هنریِ جاه‌طلبانه شرکت کنند و به تجارت مواد معدنی و صدف و پوست حیوانات بپردازند. شاید بتوان معادل این مراکز را در اروپای غربی پناهگاه‌های صخره‌ای بزرگ در پریگورد و ساحل کانتابریا واقع در فرانسه دانست، که شواهدی بسیار طولانی از حضور انسان در آن مناطق وجود دارد و آنجا نیز انسان‌ها بخشی از سال را دور هم جمع شده و در سایر فصول به دسته‌هایی کوچک تقسیم می‌شده‌اند.\nیافته‌های باستان‌شناختی از یادبود‌های گوبکلی‌تپه نیز حاکی از حضور فصلی انسان‌ها در آنجاست. حضور و فعالیت انسانی در اطراف این معابد سنگی نیز، مطابق با الگوی فصلی فراوانی، از میانۀ تابستان تا شروع پاییز است که گله‌های بزرگ غزال وارد دشت حران می‌شدند. انسان‌ها نیز هم‌زمان حول معابد سنگی جمع می‌شدند تا حجم عظیمی از دانه‌های خوراکی و غلات وحشی را برای جشن فراوری کنند و درنتیجه انرژی لازم برای ساخت این سازه‌ها را کسب کنند. شواهدی در دست هست مبنی بر اینکه هر‌یک از این سازه‌های عظیم عمری نسبتاً کوتاه داشته‌اند. طی جشنی عظیم برپا می‌شدند و سپس دیواره‌هایشان را با مصالح باقی‌مانده پُر می‌کردند: سلسله‌مراتبی که اوج می‌گرفت و دوباره از هم می‌پاشید. پژوهش‌هایی که اینک در جریان است احتمالاً تصویری را که در ذهن داریم از این هم پیچیده‌تر خواهد کرد، ولی بعید است خللی به الگوی کلی گردهمایی فصلی برای جشن و کار وارد سازد.\nزندگی‌هایی با چنین الگوهای فصلی و نوسانی تا مدت‌ها پس از ابداع کشاورزی نیز ادامه داشتند. شاید این بتواند کلید فهم یادبود‌های نوسنگیِ دشت سالزبری در انگلستان شود، البته نه فقط به این دلیل که طرز قرارگیری ستون‌های سنگی استون‌هنج به‌گونه‌ای است که بتوانند نقش تقویمی غول‌آسا را ایفا کنند. استون‌هنج، که طلوع نیمۀ تابستان و غروب نیمۀ زمستان را میان ستون‌هایش قاب می‌گیرد، مشهورترین بنای یادبود در دشت سالزبری است. امروزه مشخص شده که استون‌هنج آخرین بازماندۀ سلسله‌ای دور و دراز از بناهای تشریفاتی است که، طی قرون، با چوب و سنگ ساخته شده بودند. سازندگانش مردمانی بودند که، در زمانی مشخص از سال، از گوشه‌و‌کنار جزایر بریتانیا راهی این دشت شده و گرد هم می‌آمدند. حفاری‌های دقیق و محتاطانه نشان داده‌اند که بسیاری از این سازه‌ها چندین نسل پس از ساخت برچیده شده‌اند.\nجالب‌تر اینکه مردمانی که استون‌هنج را ساخته‌اند کشاورز به‌معنای واقعی نبودند. زمانی کشاورز بوده‌اند، ولی کار برافراشتن و برچیدن یادبود‌های سنگی عظیم استون‌هنج مصادف با دورانی است که ساکنان بریتانیا، که اقتصاد کشاورزی نوسنگی رایج را از اروپای قاره‌ای آموخته بودند، بخشی مهم از آن سبک کشاورزی را کنار گذاشتند: یعنی کشت غلات را رها کرده و، از حول‌و‌حوش سال ۳۳۰۰ پیش از میلاد، به جمع‌آوری فندق روی آوردند که تبدیل به عمده‌ترین منبع گیاهی غذایی آن‌ها شد. هم‌زمان، گله‌های اهلی گاو و خوک نگهداری می‌کردند و، در فصلی مشخص از سال، با ذبح دام‌هایشان در دورینگتون والز جشن به راه می‌انداختند، شهری مجاور و مرفه که تابستان‌ها خالی از سکنه می‌شد ولی زمستان‌ها هزاران نفر جمعیت داشت. این شهر بنایی چوبی مشابه استون‌هنج داشت با نام وود‌هنج.\nاهمیت این موارد در این است که چاره‌ای نداریم جز اینکه دست‌برداشتن از کشاورزی را تصمیمی آگاهانه بدانیم. شواهدی در دست نیست که نشان دهد جماعتی به‌زور کوچانده شده باشند یا مثلاً دوره‌گردان قدرتمندی بر کشاورزان غلبه یافته و آن‌ها را مجبور کرده باشند که دست از کشاورزی بردارند. به نظر می‌رسد ساکنان انگلستان در عصر نو‌سنگی مزایا و معایب کاشت غلات را بررسی کرده و دسته‌جمعی به این نتیجه رسیده‌ بودند که ترجیح می‌دهند طور دیگری زندگی کنند. هرگز نخواهیم فهمید چطور به چنین تصمیمی رسیدند ولی استون‌هنج نوعی سرنخ در اختیارمان می‌گذارد، زیرا از سنگ‌هایی بسیار بزرگ ساخته شده که بعضی از آن‌ها (بلو‌استونز) از ولز به آنجا آورده شده‌اند که ده‌ها کیلومتر با آنجا فاصله دارد، از‌طرفی، بسیاری از گله‌های خوک و گاو که در دورینگتون والز ذبح و خورده می‌شدند نیز از مسافت‌هایی دور‌دست به آنجا آورده شده بودند.\nاین یعنی حتی در هزارۀ سوم پیش از میلاد نیز راهبری و مسیریابی میان مکان‌های دور از هم در جزایر بریتانیا ممکن بوده و این شگفت‌انگیز است. اگر، چنان‌که بعضی از باستان‌شناسان می‌گویند، استون‌هنج معبدی برای بزرگداشت بنیان‌گذاران عالی‌قدر قبیله‌ای حاکم بوده باشد، پس احتمالاً نوادگان آن‌ها نیز نقشی عظیم برای خود قائل بوده‌اند. از دیگر سو، الگوی فصلی گرد‌همایی و پراکندگیِ دوبارۀ آن مردمان پرسش دیگری مطرح می‌کند: اگر در استون‌هنج شاه و ملکه‌ای بوده، چگونه خاندانی بوده‌اند؟ زیرا درنهایت می‌توانسته شاهی باشد که پادشاهی و دربارش فقط چند ماه در سال برقرار بوده و سپس دوباره به دسته‌هایی کوچک از گردآوران و دامداران تقسیم می‌شده‌اند. اگر آن خاندان سلطنتی ابزار و قدرت آن را داشته که مردمانی را به کار گیرد، منابع غذایی ذخیره کند و ارتشی دائمی به استخدام درآورد، پس چرا این کار را نمی‌کرد؟ چگونه اشرافی بودند که آگاهانه تصمیم می‌گرفتند چنین نکنند؟\nمی‌دانیم که لوی استروس ربطی آشکار میان تغییرات فصلی در ساختار اجتماعی و نوعی مشخص از آزادی سیاسی می‌دید. این واقعیت که در فصل بارانی یک ساختار اجتماعی به کار گرفته می‌شد و در فصل خشک ساختاری دیگر به رئیس‌های نامبیکوارا فرصت می‌داد تا نگاهی با واسطه به ترتیبات اجتماعی خودشان داشته باشند: یعنی آن‌ها را صرفاً «موهبتی اعطا‌شده» و روال طبیعی اوضاع نبینند، بلکه متوجه باشند که این موقعیت، حداقل تا‌حدودی، تحت‌تأثیر مداخلات انسانی نیز قرار دارد. مورد عصر نوسنگی در بریتانیا، با آن چرخه‌های پراکندگی و گردهمایی برای ساختن یادبودها، نشان می‌دهد که این مداخلات انسانی گاهی تا چه حد تأثیرگذار بوده‌اند.\nلوی استروس متوجه اهمیت دلالت‌های سیاسی این موضوع بود. وجود الگوهای مشابه فصلی در دوران پارینه‌سنگی نشانی است از اینکه از همان آغاز، یا حداقل از دورترین گذشته‌هایی که می‌توانیم به چنین نشانه‌هایی دسترسی داشته باشیم، انسان‌ها به‌شکلی خود‌آگاهانه احتمالات و جایگزین‌های مختلف حیات اجتماعی را تجربه می‌کرده‌اند.\nمی‌توان فهمید که چرا صاحب‌نظران دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ که معتقد بودند مراحل متمایز سازماندهی سیاسی وجود دارد (به‌ترتیب: دسته و قبیله و خان‌سالار و دولت) نمی‌دانستند واقعاً باید با مشاهدات لوی استروس چه بکنند. بر این باور بودند که مراحل توسعۀ سیاسی، حتی شده به شکلی تقریبی، متناظر با مراحل توسعۀ اقتصادی بوده: شکارچی‌گردآور، باغبان، کشاورز، تمدن صنعتی. همین که اهالی نامبیکوارا، طی سال، بین دو مرحلۀ توسعۀ اقتصادی در نوسان بودند به‌قدر کافی گیج‌کننده بود، بماند که گروه‌هایی هم مدام بین دو سر طیف سیاسی در رفت‌و‌آمد بودند. به عبارت دیگر، تمام رشته‌ها پنبه شد.\nتلاش‌های جدیدتری صورت گرفت برای اینکه شکارچی‌گردآوران به دو نوع «ساده» و «پیچیدۀ» سازمان‌بندی اجتماعی طبقه‌بندی شوند که این تلاش‌ها هم با دوگانگی فصلی بادِ هوا شد، زیرا آنچه مؤلفه‌های «پیچیدگی» برشمرده می‌شد، مانند قلمروطلبی و رتبۀ اجتماعی و ثروت مادی یا تظاهر رقابت‌جویانه، طی فصولی مشخص از سال ظاهر می‌شد ولی همان انسان‌ها، در فصولی دیگر، تمام این‌ها را کنار می‌گذاشتند. البته بیشترِ مردم‌شناسان حرفه‌ای، امروزه، پذیرفته‌اند که این طبقه‌بندی‌ها خیلی ناکافی‌اند، ولی نهایتِ کاری که می‌کنند این است که موضوع را عوض کرده یا می‌گویند شاید بهتر است دیگر خیلی به نمای کلی تاریخ بشری فکر نکنیم. هنوز کسی جایگزینی ارائه نداده است.\nبااین‌حال، هر روز شاهد یافته‌های باستان‌شناختی بیشتری هستیم که نشان می‌دهند، در محیطِ به‌شدت فصلی آخرین عصر یخبندان، نیاکانِ دور ما رفتاری شبیه مردمان نامبیکوارا داشته‌اند. میان ترتیبات اجتماعی مختلف در نوسان بودند، بناهای یادبود می‌ساختند و سپس آن را می‌بستند و می‌رفتند، در فصولی مشخص به قدرت اقتدارگرا اجازۀ رشد می‌دادند و سپس آن را بر‌می‌چیدند. فردی در آن روزگار هم می‌توانست تجربۀ زندگی در دسته و گاهی قبیله را داشته باشد و هم تجربۀ زندگی در نظامی را که بعضی شاخصه‌های آن مانند دولت‌های امروزین بود.\nوقتی چنین حدی از انعطاف نهادی وجود داشته باشد، توانایی عبور از خطوط و حدود هرگونه ساختار و نیز تفکر ورای آن هم فراهم می‌شود، توانایی برپایی و برچیدن جهان‌های سیاسی مختلف که در آن‌ها زندگی می‌کنیم. حداقل اینک توضیحی برای «شاهزاده‌»‌های تنها و شکوهمند آخرین عصر یخبندان داریم که لباس‌هایشان مانند شخصیت‌های افسانه‌هاست. اگر هم این شاهزاده‌ها حکمرانی کرده باشند، احتمالاً مانند خاندان‌های استون‌هنج فصلی بوده است.\nاگر ما انسان‌ها در بیشتر طول تاریخمان میان ترتیبات اجتماعی متفاوت به‌آرامی شناور بوده‌ایم و مدام سلسله‌مراتبی برپا کرده و برچیده‌ایم، پس شاید باید این پرسش را مطرح کنیم: چه شد که در جایی گیر افتادیم؟ چه شد که آن خودآگاهی سیاسی را که زمانی شاخصۀ گونۀ ما بود از دست دادیم؟ چه شد که برداشتمان از سروری و اطاعت، به‌منزلۀ مصلحتی گذرا یا تشریفاتی مربوط به نوعی نمایش بزرگ فصلی، را کنار گذاشته و آن را عنصری جدانشدنی از وضعیت بشری دانستیم؟\nالبته انعطاف و توانایی برای خود‌آگاهی سیاسی، هرگز، به‌تمامی از بین نرفت. فصلی‌بودن هنوز هم وجود دارد، گرچه چیزی بیش از سایه‌ای محو از خودِ پیشینش نیست. برای نمونه، در دنیای مسیحیت هنوز هم در میانۀ فصل زمستان «فصل تعطیلات» را داریم که ارزش‌ها و اَشکال سازمان‌بندی انسانی تا‌حدودی برعکس می‌شود: همان رسانه‌ها و تبلیغاتچی‌هایی که تمام طول سال در شیپور فردگرایی افسار‌گسیخته می‌دمند، ناگهان، از این می‌گویند که روابط اجتماعی آن چیزی است که واقعاً اهمیت دارد و دادن بهتر از گرفتن است.\nدر میان مردمان اینوئیت و کوآکیوتل در ساحل شمال‌غربی کانادا، گردهمایی فصلی، هم‌زمان، موسمی آیینی نیز است که سراسر به رقص و مراسم و نمایش می‌گذرد. گاهی پادشاهانی موقتی نیز انتخاب می‌شوند یا پلیسی آیینی مجهز به قوۀ قهریه واقعی شکل می‌گیرد. در مواردی نیز هنجارهای سلسله‌مراتب و آداب اجتماعی کنار گذاشته می‌شوند. در اروپای قرون میانه، روز‌های مربوط به گرامیداشت قدیسین یا همراه با مراسم و رژه‌هایی رسمی بود که، طی آن، تمامی رتبه‌های اجتماعی و سلسله‌مراتب زندگی فئودالی ابراز می‌شد، یا همراه با کارناوال‌هایی دیوانه‌وار بود که همۀ شرکت‌کنندگان در آن می‌خواستند «دنیا را زیر‌و‌رو کنند». در این کارناوال‌ها، ممکن بود زنان بر مردان غلبه یابند و کودکان بر مقام‌های دولتی تکیه زنند. خدمتکاران می‌توانستند به اربابشان دستور انجام کاری را بدهند، نیاکان می‌توانستند از دنیای مردگان بازگردند، «پادشاهان کارناوال» تاج‌گذاری می‌کردند و سپس از تخت به زیر کشیده می‌شدند، یادبودهایی عظیم ازجمله اژدهاهای حصیری ساخته و به آتش کشیده می‌شدند، یا حتی ممکن بود تمامی رتبه‌های رسمی کنار گذاشته شود و کار به هرج‌و‌مرگ و عیاشی سر‌مستانه برسد.\nنکتۀ مهم دربارۀ چنین فستیوال‌هایی این است که آتش قدیمیِ خودآگاهی سیاسی را زنده نگه داشتند. انسان‌ها می‌دیدند که سایر ترتیبات اجتماعی نیز دست‌یافتنی‌اند و جامعه نیز این را می‌فهمید، زیرا می‌شد تصور کرد که شاید این کارناوال افسارش را پاره کند و به واقعیتی جدید و غالب تبدیل شود. روز جهانی کارگر نیز بیهوده در اول ماه مۀ میلادی نیست، یکی از دلایل عمدۀ آن این است که، طی قرن‌ها، بسیاری از شورش‌های رعایای بریتانیایی در آن فستیوال آشوبگرانه رخ داده بود. روستاییانی که طی فستیوال «دنیا را زیر‌و‌رو می‌کردند» گاهی به این نتیجه می‌رسیدند که دنیای زیر‌و‌رو را ترجیح می‌دهند و برای حفظ آن اقداماتی می‌کردند.\nتصور دنیایی برابر برای رعایای قرون‌وسطا بسیار راحت‌تر از تصور آن دنیا برای روشنفکران قرون‌وسطا بود. اینک می‌توانیم بفهمیم چرا این‌طور بوده است. فستیوال‌های فصلی شاید پژواکی کم‌جان از الگوهای قدیمی تغییرات فصلی باشند، ولی حداقل در چند هزار سال اخیر، آن‌ها تقریباً همان نقش را در پروراندن خودآگاهی سیاسی بازی کرده‌اند و همچون آزمایشگاه‌هایی برای احتمالات و جایگزین‌های مختلف اجتماعی بوده‌اند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                   شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و         سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از   ۱۰۰    منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و   وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان                   تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،        «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن        پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی        از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار     می‌گیرند،    بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی     سریع‌تر به      مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان          در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه     اینترنتی      ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما     می‌توانید با      خرید  اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴      شماره)،   علاوه بر       بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری     مانند ارسال  رایگان،         دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و     دریافت کدهای تخفیف در   طول      سال   برخوردار شوید.  فصلنامه       برای   مشترکان زودتر از توزیع  عمومی      ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که       فصلنامه   آسیب ببیند بدون  هیچ شرط  یا     هزینۀ اضافی  آن را  تعویض       خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت  بخواهید      می‌توانید  اشتراکتان را   لغو   کنید  و  مابقی    مبلغ   پرداختی  را  دریافت      کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nGraeber, David & Wengrow, David. The Dawn of Everything: A New History of Humanity. Allen Lane, 2021\n\nپی‌نوشت‌ها:این مطلب را دیوید گریبر و دیوید ونگرو نوشته و در تاریخ ۱۹ اکتبر ۲۰۲۱ با عنوان «Unfreezing the ice age: the truth about humanity’deep past» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «حقایقی دربارۀ گذشته‌های دور بشریت» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ   بابک طهماسبی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۷ فروردین ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.Great apes شامل شامپانزه‌ها و گوریل‌ها و اورانگوتان‌ها و انسان‌ها [مترجم].• دیوید گریبر (David Graeber) انسان‌شناس فقید آمریکایی است که در سال ۲۰۲۰ درگذشت. از کتاب‌های مشهور او می‌توان به بدهی: ۵۰۰ سال ابتدایی (Debt: The First ۵۰۰۰ Years) و مشاغل مزخرف: یک نظریه (Bullshit Jobs: A Theory) اشاره کرد.•• دیوید ونگرو (David Wengrow) باستان‌شناسی انگلیسی است که در مؤسسۀ باستان‌شناسی یونیورسیتی کالج لندن باستان‌شناسی تطبیقی تدریس می‌کند. از کتاب‌های او به  خاستگاه هیولاها (The Origins of Monsters) می‌توان اشاره کرد."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653964.json b/train/540653964.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4a2aa05054b48c955a246aeff7e913e4478fd128
--- /dev/null
+++ b/train/540653964.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دین‌داری بدون باور",
+  "subtitle": "بیشتر ژاپنی‌ها اعتقادات دینی را نمی‌پذیرند، اما از انجام مناسک دینی استقبال می‌کنند. چرا؟",
+  "introduction": "مطالعۀ دین‌داری در ژاپن برخی از بنیادی‌ترین پیش‌فرض‌های ما دربارۀ دین را به چالش می‌کشد. پژوهش‌های جامعه‌شناسی دین در ژاپن نشان می‌دهد بیش از هشتاد درصد این مردم به هیچ دینی اعتقاد ندارند. در عین‌حال بیش از هفتاد درصد از آن‌ها خود را پیروی آیین شینتو قلمداد می‌کنند و نزدیک به هفتاد درصد از پیروان آیین بودا هستند. چگونه ممکن است کسی هم بی‌دین باشد و هم پیروی دو دین متفاوت؟",
+  "content": "کریستوفر کَوانا، ایان — از زمان پیدایش رشته‌های انسان‌شناسی، جامعه‌شناسی و روان‌شناسی بدین سو، دین برای آن‌ها موضوع جذابی بوده است. چهره‌های بنیان‌گذاری نظیر زیگموند فروید، امیل دورکیم و ماکس وبر همگی کوشیدند دین را تشریح و رده‌بندی کنند و کارکردهای روان‌شناختی و اجتماعی‌اش را کشف کنند. مدت‌ها پیش از ظهور علوم اجتماعی مدرن، فیلسوفانی نظیر گزنفون، لوکریتوس، دیوید هیوم و لودویگ فوئرباخ در باب سرچشمه‌های دین تأمل و تدبر کرده‌اند.\nیک قرن از تأسیس علوم اجتماعی می‌گذرد و هنوز علاقه به مطالعۀ دین کم نشده است، البته این مسئله دربارۀ اعتماد به نظریه‌پردازی‌های کلان صادق نیست. امروزه افراد زیادی پیدا نمی‌شوند که تأکید فروید بر پیوند سرچشمه‌های دین با امیال جنسی ادیپی نسبت به مادر را بپذیرند. ممکن است ایدۀ وبر دربارۀ پیوند اخلاقیات کاری پروتستان و سرچشمه‌های سرمایه‌داری همچنان معتبر باشد، اما اکنون به‌حق مقایسه‌های وسیع‌تر او بین دین و فرهنگ جهانِ غرب و شرق را به لحاظ تاریخی نادرست و عمیقاً اروپامحور می‌دانند.\nامروزه، با تردید به چنین دعاوی فراگیری دربارۀ دین می‌نگرند و در عوض نوعی نسبی‌گراییِ محدود رایج شده است. البته، اخیراً نیز یک رویکرد تجربی به مطالعۀ دین -موسوم به علم شناختی دین۱– با طرح تبیین‌هایی دربارۀ باورها و اعمال دینی که متأثر از نظریه‌های تکامل و ازاین‌رو مستلزم فرایندهایی شناختی است که گمان می‌رود در میان انسان‌ها شایع یا حتی جهان‌شمول باشد، دوباره دست به نظریه‌پردازی کلان زده است.  \nاین رویکرد، نظیر اسلاف ویکتوریایی خود، امکان کشف مشترکات جهان‌شمول را در میان تنوعِ بسیار در مفاهیم، باورها و اعمال دینی در گسترۀ تاریخ و فرهنگ میسر می‌داند. اما برخلاف تلاش‌های گذشته، پژوهشگران جدید عمدتاً از هر نوع تلاش جهت طرحِ تبیینی تک‌علّتی برای دین اجتناب می‌کنند و معتقدند چنین تلاشی همان اندازه بی‌معناست که بکوشیم برای هنر یا علم تبیینی واحد ارائه دهیم. این مقوله‌ها چنان وسعتی دارند که چنین تحلیل‌هایی حق مطلب را ادا نخواهند کرد. در عوض، همان‌گونه که هاروی وایت‌هوس انسان‌شناس شناختیِ دانشگاه هاروارد می‌گوید، دین‌پژوهیِ علمی باید از «تجزیۀ» مفهوم دین آغاز و این مقوله را به مشخصات خاصی تقسیم کند که بتوان به صورت منفرد آن‌ها را کاوید و تبیین نمود، نظیر باور به خدایان والای اخلاقی یا مشارکت در مناسک جمعی.\nبه اعتقاد منتقدان علم شناختی دین، این رویکردْ اشتباهِ نظریه‌پردازان کلان را، البته در ظاهری شیک و تئوریک، تکرار می‌کند. اتهامِ وارده به این پژوهشگران این است که مفهوم دین را به رویکردی جهان‌شمول و قوم‌مدارانه تقلیل داده‌اند که قادر به پذیرش تنوع فرهنگی جهان واقعی نیست. طُرفه اینکه اکنون محققان رشتۀ «مطالعات ادیان» دربارۀ مفیدبودن اصطلاح «دین» بیشترین تردیدها را دارند. به اعتقاد آن‌ها، این اصطلاح به نحو لاینفکی غربی است و ازین‌رو آغشته به فرضیات مرتبط با نهادهای دینی ابراهیمی که در غرب مسلط است. برای نمونه، راسل مکاچن محقق مطالعات دینی در دانشگاه آلاباما در کتاب ساختن دین۲ مدعی می‌شود محققانی که به دین به‌مثابه مقوله‌ای طبیعی می‌نگرند، تحلیل‌هایی ارائه داده‌اند که «غیرتاریخی، غیرسیاسی [و] شیءواره است». \nنکات درست زیادی در این نقدها وجود دارد. باید به تمایل محققان اروپایی و امریکای شمالی به پیوند دین با قبول باورهایی اعترافی، مشارکت مستمر در تشریفات دینی، نهادهای سلسله‌مراتبی و عضویت انحصاری اشاره نمود. همۀ این موارد مشخصات سنت‌های ابراهیمی هستند، و هیچ یک از آن‌ها ذاتی باور و عمل دینی در سراسر جهان به شمار نمی‌روند.\nبرای توضیح محدودیت‌های مفاهیم غالب غربی دربارۀ دین، باید دین را در بستری غیرغربی بررسی کرد، مثلاً در ژاپن که ۴ سال اخیر را در آنجا بوده‌ام و درباب مناسک و پیوندهای جمعی پژوهش کرده‌ام. اکثریت وسیعی از جمعیت ژاپن اقرار می‌کنند که باورهای دینی محکمی ندارند، و تعداد کمی هستند که به طور مستمر در تشریفات دینی شرکت می‌کنند. باوجوداین، بسیاری از مردم مسرورانه در رویدادها و مراسم‌هایی که سنت‌های دینی مختلف تدارک می‌بینند، شرکت می‌کنند. به‌علاوه، بسیاری از ژاپنی‌ها معتقدند تصمیم‌گیری به ازدواج مطابق رسومات آیین شینتو یا مسیحیت مبتنی بر باورهایی دینی نیست، بلکه عروس خواسته است یک کیمونوی سنتی بپوشد یا یک لباس‌عروس سفید (ازدواج خود من در ژاپن شامل هر دو مورد بود).\nآیا ژاپن، همان‌گونه که پیمایش‌های بسیار نشان می‌دهند و برخی محققان مدعی می‌شوند، جامعه‌ای غیردینی است؟ یا باید فرضیاتمان دربارۀ مؤلفه‌های دین را وسعت ببخشیم؟\nدر شهر کوچک کیکونای در شمال ژاپن، به‌هنگام بارش برف مردم در صحن یک زیارتگاه شینتویی گرد هم می‌آیند. آن‌ها در ورودی ساختمان زیارتگاه که به نحوی شاعرانه در کنار کوهی آرمیده است، جمع می‌شوند. چیزی نمی‌گذرد که چهار جوان با سیمایی سرد و بی‌عاطفه می‌آیند و دست به سینه می‌ایستند. گرچه سرد است، آن‌ها تمام البسۀ خود را، جز کمربندی به رنگ سفید روشن و کلاهی نازک، بیرون می‌آورند. جوان‌ها بر پارچه‌هایی لول‌شده گاز می‌زنند تا صدای دندان‌هایشان نیاید. پس از اندکی صبر، چهار جوان از پله‌های سنگی زیارتگاه پایین می‌آیند و روی سکویی از حصیر بالا می‌روند. هر کدامشان به جماعت نگاه می‌کند، زانو می‌زند و ارشد گروه آب یخ‌زده را روی پشت برهنه‌شان می‌ریزد.\nاین فرایند سه بار تکرار می‌شود، و در دور پایانی آب را به‌آرامی روی سرشان می‌ریزند. پس از اتمام این کار، آن‌ها دوباره به ساختمان زیارتگاه می‌روند، درحالی‌که بخار از پشت سرخ‌شده‌شان برمی‌خیزد. اما این پایان کار نیست: آن‌ها دو ساعت بعد، برمی‌گردند تا کل این آزمون سخت را تکرار کنند و این الگو را هر چند ساعت یک بار به مدت دو روز انجام می‌دهند. همچنین، هر یک از انجام‌دهندگان سوگند خورده است این آیین دوروزه را برای چهار سال متوالی انجام دهد، عهدی که در عمر ۱۵۰ سالۀ این رویداد کسی آن را نشکسته است.  \nاین شاهکار ایستادگیْ بخشی از یک مناسک تطهیر با آب شینتویی موسوم به «میزوگی» است و آیین محورین یک عید محلی عامیانه در کیکونای محسوب می‌شود. این رویداد خاص به‌خاطر سخت‌گیری آیین مناسکی آن نامتعارف است، اما در اکثر جوانب دیگر کاملاً شبیه دیگر جشن‌هایی (موسوم به ماتسوری) است که در سراسر ژاپن دیده می‌شود. ممکن است ماتسوری‌های مشهور شهرهای بزرگ میلیون‌ها تماشاگر داشته باشد؛ این مراسم‌های محلی از مهم‌ترین روایدادهای جمعی سالانه در روستاهای دوردست است.\nاین ماتسوری‌ها صرفاً رویدادهایی جمعی و فرهنگی هستند یا مشخصاً دینی به شمار می‌آیند؟ چنین تفسیری مبتنی بر ایجاد مرزی مصنوعی بین فرهنگ و دین است، و نیز بسیاری از واقعیت‌های ناسازگار را نادیده می‌گیرد. بیشتر ماتسوری‌هایی که در زیارتگاه و معابد انجام می‌شوند را دین‌یاران۳ و داوطلبان عضو انجام می‌دهند. ماتسوری‌ها شامل نمادگرایی دینی و نیایش‌هایی مخلصانه می‌شوند و بر مفاهیمی الاهیاتی یا متافیزیکی نظیر تطهیر استوارند. در ژاپن مناسکِ کاملاً سکولار نیز وجود دارد، نظیر مراسم رقص یوساکوی سوران که در آن تیم‌های حاضر با اجرای رقص‌هایی طراحی‌شده باهم مسابقه می‌دهند و این امر دینی‌بودنِ میزوگی ماتسوری و مراسم مشابه با آن‌ها را برجسته‌تر می‌کند. بنابراین، اگر چنین مناسکِ شدیداً دینی‌ای بخشی از بافت فرهنگی ژاپن باشد، به چه معنا می‌توان مدعی شد که ژاپن کشوری غیردینی است؟\nآیین شینتو (دینی بومی مبتنی بر الوهیت‌ها و ارواحی موسوم به کامی) و آیین بودا (که حدود ۱۵۰۰ سال پیش از کره و چین به ژاپن آمد) دو سنت دینی غالب ژاپن‌اند. هر دو سنت مذکور ماتسوری دارند، چرا که بیشتر آیین‌ها با زیارتگاه و معابدی خاص عجین شده‌اند و زمانشان با اعیاد دینی، نظیر اوبُن (یک مراسم بودایی در بزرگ‌داشت نیاکان) و شوگاتسو (جشن‌های سال نو)، هماهنگ شده است. باوجوداین، این سخن درستی است که تعداد کمی از شرکت‌کنندگان ماتسوری به جزییات اعتقادی این مراسم، از جمله الوهیت‌های خاصی که یک رویداد بدو اختصاص دارد، آگاهند. با وجود عمومیت مناسک دینی و فراوانیِ زیارتگاه‌های شینتویی و معابد بودایی در سراسر ژاپن، آیا همچنان درست است که بگوییم ژاپن کشور سکولاری است که علایق دینی ناچیزی دارد؟\nظاهراً پیمایش‌های بزرگ‌مقیاس بینافرهنگی مؤید این دیدگاه هستند. برای مثال، در بازۀ ۲۰۱۰ ـ ۲۰۱۴ که پیمایش «ارزش‌های جهانی»۴ در ۶۱ کشور انجام شد، ۸۷.۱ درصد پاسخ‌دهندگان ژاپنی گفتند که «عضو» کلیسا یا سازمانی دینی «نیستند»، و تنها ۲۰.۹ درصد از آن‌ها، جدای از حضورشان در تشریفات دینی، خود را «دیندار» معرفی کردند. نتایج این پیمایش‌ها نشان داد که ژاپن پس از چین و هنگ‌کنگ دومین کشور بی‌دینِ دنیاست.\nنتیجۀ این پیمایش نتیجه‌ای استثنایی نیست. الگوهایی مشابه در دیگر پیمایش‌ها نیز تکرار شده است. برای مثال، پیمایش پایان سال وین‌گالوپ۵ در ۲۰۱۴ نشان داد که تنها ۱۳ درصد پاسخ‌دهندگان ژاپنی خود را دین‌دار می‌دانستند، و پیمایش آنلاینی که پارسال بین بیش از هزار پاسخ‌دهندۀ ژاپنی انجام دادم نیز نشان داد که فقط ۱۰درصد از آن‌ها خود را دین‌دار می‌دانستند. ظاهراً نتیجه‌گیری‌های مذکور تأییدی محکم بر این دعاوی است که ژاپن کشوری غیردینی است. باوجوداین، واقعیت پیچیده‌تر از این است.\nبرخلاف ارقامی که اکنون گفته شد، تازه‌ترین آمار رسمی «سالنامۀ آمار» حکومت ژاپن نشان می‌دهد که تعداد «سازمان‌های دینی» ثبت‌شده در ژاپن بسیار زیاد است، از جمله ۸۱۰۹۷ زیارتگاه شینتویی و ۷۵۹۲۲ معبد بودایی. همچنین، این ارقام نشان می‌دهند که تقریباً ۷۲ درصد جمعیت ژاپن از پیروان آیین شینتو هستند و ۶۸ درصد از آن‌ها پیروان آیین بودا. گرچه مجموع این دو رقم از ۱۰۰ درصد بالاتر می‌شود، این رقم اشتباه محاسباتی نیست. ارقام نشان می‌دهند که در ژاپن وابستگی دینی یک امر انحصاری نیست. بسیاری از ژاپنی‌ها هر دو دین را دارند: گاهی شینتویی هستند و گاهی بودایی. ژاپنی‌ها بسیار التقاطی‌اند و عناصر هر یک از این سنت‌ها را با یکدیگر ترکیب و تلفیق می‌کنند.  \nایان ریدر، جامعه‌شناس و استاد بازنشستۀ دانشگاه منچستر، چند دهه دربارۀ دین در ژاپن پژوهش کرده است. به گفتۀ او، هم‌زیستی بلندمدت آیین شینتو و آیین بودا به نوعی «تقسیم کار» مکمل در میان این سنت‌های دینی انجامیده است. در آغاز زندگی و جشن فصلی، جشن‌های شینتویی بسیار رایج است. دغدغۀ نخستین آیین بودا مرگ و شعائر نیاکان است. در این میان، مسیحیت که در ژاپن تنها یک تا دو درصد پیرو دارد، با مراسم ازدواج عجین شده است. در نتیجه، برای یک ژاپنی کاملاً عادی است که به‌عنوان نوجوان به زیارتگاه شینتویی برده و در آنجا برایش دعای خیر کنند، ولی بعد مطابق تشریفات مسیحی ازدواج کند و نهایتاً مراسم خاکسپاری او بودایی باشد. در ژاپن کثرت‌گرایی دینی تحمل نمی‌شود، بلکه مشخصه‌ای بنیادین از محیط دینی آنجاست.    \nچگونه می‌توان موقعیت به‌ظاهر متناقض جامعه‌ای را فهمید که اعتراف می‌کند غیردینی است و هم‌زمان ظاهراً حامی وفور نهادهایی دینی است که هر سال هزارها ماتسوری را جشن می‌گیرد؟ چگونه می‌توان رفتار مردمانی را فهمید که هم خود را غیردینی می‌دانند و هم بودایی و هم شینتویی قلمداد می‌شوند؟\nنخست اینکه تناقض آمارها کمتر از چیزی است که به نظر می‌رسد. ارقام رسمی مبتنی بر تخمین‌هایی است که معابد و زیارتگاه‌های مختلف از تعداد پیروان خود دارند، و ازاین‌رو ربطی به باورهای شخصی یا تشخیص هویت فرد ندارد (و احتمالاً بزرگ‌نمایی شده است). به‌علاوه، چون سنت‌های دینی اصلی ژاپن خواستار حضور مستمر اعضا در تشریفات دینی نیستند، وابستگی بیشتر امری است مربوط به سیستم‌های قدیمی ثبت‌نام اجباری یا تشریفات خاکسپاری. همچنین، بسیاری معتقدند در ژاپن ایدۀ تأیید عضویت شخصی در یک دین دلالت‌هایی منفی دارد که با نودینی ناخواسته و فرقه‌گرایی‌های متعصبانه همراه است، نظیر حملۀ فرقۀ هزاره‌گرای اوم شینریکیو۶ به متروی توکیو با گاز سارین در ۱۹۹۵ که خاطرۀ آن هنوز در اذهان عموم مانده است.\nبنابراین، نباید در شاخص‌های دین، بر عضویت دینی، بیش از حد، تمرکز کنیم. برای نمونه، گرچه مطابق پیمایش ارزش‌های جهانی تنها ۱۱.۸ درصد پاسخ‌دهندگان ژاپنی خود را عضو یک دین معرفی کردند، ۴۰.۸ درصد از همان پاسخ‌دهندگان گفتند به خدا(یان) اعتقاد دارند. به همین نحو، در تحقیقی که پارسال انجام دادم نیز ۴۳.۵ درصد معتقد بودند «قلمرویی روحانی فراسوی دنیای مادی» وجود دارد، ۳۰.۲ درصد گفتند «موجودات روحانی (نظیر فرشتگان و شیاطین) وجود دارند» و ۳۶.۵ درصد اظهار داشتند «نوعی حیات پس از مرگ وجود دارد». این نتایج نشان می‌دهند که در ژاپن تعلقات دینیِ مختلفی غیر از اعتقاد به باورهای فراطبیعی وجود دارد و اینکه آمارهای رسمیِ مربوط به عضویت دینی، باورهای شخصی را لحاظ نکرده است.\nاما این تفسیر نیز اشتباه است که بگوییم این یافته‌ها نشان می‌دهند ژاپن کشوری است که در آن باورهای راسخ دینی فرد برای اعمال دینی ضروری است. برخلاف ایالات متحده که ۴۸.۸ درصد مردم گفته‌اند باور به خدا در زندگی‌شان بسیار اهمیت دارد، تنها ۶.۱ درصد از ژاپنی‌ها این گزینه را انتخاب کردند. به نظرم داشتن باورهای راسخْ مشخصۀ ذاتی دین در ژاپن نیست. فهم درست این است که باورها مشخصۀ ادیان توحیدی خاصی هستند که در غرب غالب شده‌اند. در بسیاری از جوامع، باورهای فراطبیعی را نه اعتقاداتی ضروری بلکه حقایقی بدیهی می‌دانند یا، در مورد ژاپن، به اعمال توجه کمتری به آن دارند. تأیید باورهایی راسخ جزئی لازم از دین نیست.  \nپس از اتمام مراسم میزوگی در کیکونای، من و تیم پژوهشی‌ام در شامِ جشن با آن چهار جوان ملاقات کردیم و از تجاربشان پرسیدیم. آن‌ها مشارکتشان را نه در قالب باورها یا اخلاص دینی، بلکه نوعی احترام به سنت‌ها، پیوندها و الزامات اجتماعی و فواید محتمل آن برای جامعه تعریف کردند. به همین نحو، وقتی از نقش بالقوۀ این مناسک به‌عنوان یک آیین گذار (اجراکنندگان باید مجرد باشند) محلی پرسیدم، هیچ یک از آن‌ها این نکته را مهم ندانستند. یکی از آن‌ها که برای کار به توکیو آمده بود، به شوخی گفت: احتمالاً مشارکت من زنان توکیو را مجذوب نکرده است.\nاختلاف بین اعمال دینی رایج در ژاپن و دیدگاه‌های باورمحور دربارۀ دین وقتی دوباره تأیید شد که یکی از اساتید برجستۀ روان‌شناسی ایالات متحده که به طور گذرا از محل کارم بازدید می‌کرد، هم‌زیستی خانگی محراب‌های بودایی و شینتویی را مشاهده کرد. در ژاپن، بیشتر خانواده‌های سنتی در منزل محرابی بودایی برای بزرگ‌داشت بستگان مرده (بوتسودان) و محرابی شینتویی موسوم به تاقچۀ خدا (کامی دانا) برای کسب برکت دارند. این عمل کثرت‌گرایانه برای ژاپنی‌ها معمولاً امری عادی تلقی می‌شود، اما شاید تعجب پیروان ادیانی که پس‌زمینه‌هایی انحصارگرایانه‌تر دارند را برانگیزد. وقتی این استاد آمریکایی با این کار آشنا شد، به همکاری ژاپنی رو کرد و پرسید که آیا او نیز در خانۀ خود دو محراب دارد؟ او پاسخ داد: در خانۀ خانوادگی‌اش، بله. این استاد با تعجب پرسید به کدام یک از آن‌ها واقعاً باور دارد یا اصلاً باور دارد؟ همکار ژاپنی‌ام سردرگم شد و گفت: «هیچ کدام»، و بعد توضیح داد: «… یا شایدم هر دو!». او گفت تاکنون واقعاً در این باره چندان فکر نکرده است که آیا به محراب‌ها اعتقاد دارد یا نه.  \nدر محیط دینی ژاپن، عمل بر باور رحجان دارد. این نظر با دیدگاه‌هایی دربارۀ ژاپنی‌ها سازگارست که در کتاب دینی در مقام عمل۷ نوشتۀ ریدر و جورج تانابه اظهار می‌شود؛ تانابه از پژوهشگران برجستۀ دین ژاپنی است. تز محوری آن‌ها این است که دین ژاپنی اساساً دربارۀ تأیید باورها یا سنت‌هایی خاص جهت نیل به رستگاری در حیات بعدی نیست، بلکه بر محور کسب فوایدی عملی در این جهان (گنزه ریاکو) از طریق اجرای فعالیت‌هایی مختلف است، نظیر بازدید از زیارتگاه‌ها و معابد، خریدن طلسم‌ها و افسون‌ها و خواندن ادعیه.\nاعمالی که ادعا می‌شود شفا می‌دهند، شانس یا دیگر خیرها را با خود می‌آورند، تقریباً در تمام نظام‌های دینی رایج‌اند، اما ریدر و تانابه معتقدند که در ژاپن این اعمال صرفاً جوانب فرعی دین نیستند، بلکه «در کانون جهان دینی ژاپنی قرار دارند»؛ این اعمال بیانگر «دین مشترک ژاپن» هستند. این تشریفات دنیایی به لحاظ اعتقادی و نهادی نیز تأیید می‌شوند، با معابد و زیارتگاه‌هایی که تبلیغاتشان مبتنی بر فواید مختلفی است که اعمال می‌توانند ایجاد کنند. معابد و زیارتگاه‌هایی وجود دارند که تقریباً تمام امیال قابل‌تصور را ارضا می‌کنند، از جمله بهبود موفقیت در مساعی عاطفی، گذراندن امتحان‌ها و اهداف ملال‌آورتری نظیر شفای بواسیر یا حفظ بهداشت دهانی خوب.\nاین امر ممکن است گاه باعث تنش شود، وقتی اعمال دنیایی رایج با پیام‌های اعتقادی رسمی مبتنی بر انکار دنیا متضاد به نظر می‌رسند، اما با چنین ابهامی وسیعاً مدارا می‌شود. برای نمونه، رواج اخیر ازدواج در میان دین‌یاران شینتویی و بودایی در ژاپن را در نظر بگیرید. برخلاف این تصور رایج غربی که دین ژاپنی دین راهبان زاهدی است که در کوهستان‌ها در حال مراقبه‌اند، تالارهای مراقبه در بیشتر معابد و زیارتگاه دیده نمی‌شود. در عوض، دین‌یاران مشغول تدارک تشریفات دینی مختلف جهت کسب دستمزد هستند. به‌علاوه، ماهیت بالقوه پرمنفعت مراسم خاکسپاری بودایی باعث ایجاد این ظن کلی در ژاپن شده است که بسیاری از دین‌یاران بودایی بیش از اندازه دلمشغول ثروت‌اندوزی شخصی شده‌اند.\nالبته، ترکیب دغدغه‌های دنیایی با دین مختص ژاپن نیست. اما بحث مذکور چندین تفاوت روشن بین دین در ژاپن و مناسباتِ نوعیِ برگرفته از سنت‌های توحیدی غربی را نشان می‌دهد. آیا آنچه در ژاپن هست را می‌توان با واژۀ دین توصیف کرد؟ بله می‌توان، اما با یک شرط مهم: برای اینکه مفهوم دین مقولۀ بینافرهنگی مفیدی بماند، باید آن را از پیش‌فرض‌های سنت‌های ابراهیمی جدا کرد و فهمید، تا به گسترۀ مفاهیم و سنت‌هایی اشاره داشته باشد که حول باورهایی فراطبیعی و اعمالی نظیر مناسک و مراسم می‌گردد.\nبرخی با این دیدگاه مخالف‌اند، نظیر جیسون آنندا جوزفسون محقق مطالعات دینی در ویلیامز کالج در ماساچوست که با ایمیل برایم توضیح داد: «واژۀ ’دین‘، فارغ از ظاهر آن، اساساً اصطلاحی اروپامحور است با این کارکرد همیشگی که شباهتی مفروض با مسیحیت اروپایی را شرح دهد». جوزفسون این چشم‌انداز را در کتاب مشهور اختراع دین در ژاپن۸ مفصلاً توضیح می‌دهد؛ این کتاب به‌تفصیل به مذاکرات مختلف و منازعات سیاسی مرتبط با تصمیم‌گیری در باب ماهیت دین در ژاپنِ عصر میجی می‌پردازد. او تأکید دارد که ترجمۀ امروزی «دین» به زبان ژاپنی –شوکیو- در عصر میجی وضع شده است و «ماهیت اموری که ذیلش هستند و اموری که خارج از دلالت‌های عضویت [در یک دین] قرار دارند را تغییر می‌دهد». او نیز نشان می‌دهد که مشکل بزرگش با اصطلاح «دین» این است که «این اصطلاح معانی ناسازگار بسیاری در خود دارد».   \nوقتی این نکات را در بحثی با ایان ریدر مطرح کردم، گفت گرچه اثر جوزفسون را تحسین می‌کند، قویاً با این نظر او مخالف است که باید «در قرن بیست‌ویکم اصطلاحی که، به‌خاطر منشأ احتمالی آن در اواسط قرن نوزدهم، یک مجموعه معانی را در آن بستر بسط داده است، کنار بگذاریم». همچنین، ریدر توضیح داد که در ژاپن «سنت فکری و سیاسی‌ای وجود دارد که برای مفهوم ’دین‘ شأن یک مؤلفه را قائل می‌شود… و همین مسئله به‌روشنی نشان می‌دهد که این مفهوم ساختاری غربی نیست که نیروهایی استعمارگر آن را مستبدانه تحمیل کرده‌اند». همچنین، ریدر گفت گرچه ممکن است این اصطلاح مبهم باشد، هنوز معتقد است این مفهوم می‌تواند «چارچوبی معتبر برای بحث و تفسیر محققان باشد و آن‌ها را قادر می‌سازد… با محققانی وارد گفت‌وگو شوند که در دیگر جاها در باب موضوعات مشابهی مطالعه می‌کنند». این نکات با تجارب من به‌عنوان انسان‌شناسی شناختی که بر روی پروژه‌های بزرگ میان‌رشته‌ای و بینافرهنگی کار می‌کنم، سازگار است. این پروژه‌ها تنها زمانی ممکن خواهند بود که از مجموعه اصطلاحات مشترکی، شامل تعریفی از دین با درجات معنایی مختلف، استفاده کنیم.\nدین مقوله‌ای از فعالیت‌هایی بشری نیست که همیشه و همه‌جا تمایز روشنی با دیگر ساحت‌های حیات بشری داشته باشد. این گفته نیز درست است که آنچه «دین» می‌خوانیم، در زمان‌ها و مکان‌های مختلف متفاوت خواهد بود. اما این واقعیت باعث نمی‌شود که اصطلاح دین انسجام معنایی نداشته باشد، یا چنین نیست که باید معنای مدرن این اصطلاح را به معانی گذشته الحاق کرد.\nنظریه‌های کلان گذشته ناکام ماندند، زیرا دین را پدیده‌ای یکپارچه می‌دانستند که در گذر زمان به طور خطی پیشرفت می‌کند. لازم نیست که رویکردهای مدرن این فرضیات را تأیید کنند. در عوض، مثلاً در تعاریفی از دین که اخیراً در حوزۀ علم شناختی دین مقبول شده است، می‌توان گفت دین به یک چیز واحد اشاره ندارد، بلکه معطوف به خانواده‌ای از مفاهیم مرتبط است که برای شناسایی یک حوزۀ پژوهشی معنادار و مشخص استفاده می‌شود. اگر قرار است اصطلاح دین را به‌خاطر ابهام ذاتی آن کنار بگذاریم، باید دیگر اصطلاحات را نیز به همین دلیل کنار نهاد، نظیر اصطلاح سیاست یا پادشاهی. سرانجام، باید از این جزییات دانشگاهی فاصله گرفت و به این بازگشت که با استفاده از ابزارهای تحلیلی ذاتاً ناکامل خود چه چیزهایی در جهان را می‌توانیم بفهمیم.\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب در تاریخ ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۶، با عنوان «Religion without belief» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۷ تیر ۱۳۹۷ آن را با عنوان «دین‌داری بدون باور» منتشر کرده است.•• کریستوفر کَوانا (Christopher Kavanagh) پژوهشگر مقطع پسادکترای انسان‌شناسی شناختی در دانشگاه آکسفورد است و اکنون در ژاپن زندگی می‌کند. ادیان آسیای شرقی، رفتار مناسکی و تأثیر غم‌های جمعی بر پیوند و اتحاد مردم از علایق پژوهشی اوست.[۱] cognitive science of religion (CSR)[۲] Manufacturing Religion[۳] priest[۴] World Values survey[۵] WinGallup’s End of Year survey[۶] Aum Shinrikyo[۷] Practically Religious[۸] The Invention of Religion in Japan\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653965.json b/train/540653965.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4cce1984f3f93acffefe8e01b2059286635f4b31
--- /dev/null
+++ b/train/540653965.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زندگی شوهران اینستاگرامی",
+  "subtitle": "مردان پشت دوربین آماده‌اند که روی صحنه پا بگذارند",
+  "introduction": "شوهر اینستاگرامی کسی است که از یک شاخ اینستاگرام عکس می‌گیرد. ماجرا را ساده نگیرید، چرا که حرف از چندین ساعت عکس‌گرفتن در روز است. زندگی با چهره‌های پرطرفدار اینستاگرامی می‌تواند به جهنمی دردناک تبدیل شود چون مداوماً باید در جستجوی زاویه یا موقعیتی برای عکس‌گرفتن باشید و این پروژه تمام نمی‌شود. توی خانه، وقت سفر، طی تعطیلات، همه‌جا و همه‌وقت. ولی نکتۀ دیگری هم هست که شاید شرایط را خوشایندتر کند: کنار همسرتان هستید و پول درمی‌آورید.",
+  "content": "تیلور لورنز، آتلانتیک — اوایل این هفته، کریسی تیگن ویدئویی در اینستاگرام منتشر کرد؛ او در این ویدئو در ساحلی ژست‌های هنری می‌گیرد و همسرش از زاویه‌های مختلف و موقعیت‌های متنوع از او عکس می‌اندازد.\nاو در توضیح عکس نوشت: «ممنون که همیشه در تحقق رؤیاهای اینستاگرامی‌ام همراهم هستی. این قطار به خاطر تو (و گوشی تو) است که  حرکت می‌کند… تو همان ریلی هستی که پایۀ کار است… راهی هموار به امید و هزاران لایک و محتوایی برگزیده. کارت بسیار ارزشمند است. هیچ وقت حضورت برایم عادی نخواهد شد، شاهزادۀ من».\nتیگن هم مانند میشل اوباما، جنیفر لوپز، مگان مارکل، بیانسه و بسیاری از اینفلوئنسرهای دیگر برای گرفتن عکس‌هایی که ارزش به اشتراک‌ گذاشتن داشته باشند، روی کمک «شوهر اینستاگرامی» خود حساب می‌کند. خوب که نگاه کنید، شوهران اینستاگرامی را همه جا می‌بینید. در تعطیلات کریسمس، یکی از دوستانم عکسی از ساحلی خارجی برایم ارسال کرد که پر بود از زنانی زیبارو. تقریباً به فاصلۀ ۳ متری از هر کدام مردی دوربین به دست در حال عکاسی بود. دوستم نوشته بود: «شوهران اینستاگرامی سخت مشغول کارند».\n\nشوهر اینستاگرامی شاید از هر خاستگاه جنسی و جنسیتی باشد و لزوماً شوهر واقعی فرد نیست. اخیراً کیتلین تیفانی در «چرا باید آن دکمه را بزنید؟»۱، پادکستی دربارۀ فناوری، توضیح داده است: «دوست پسر یا شوهر اینستاگرامی اصطلاح دقیقی نیست و به هر کسی گفته می‌شود که پشت دوربینِ تمام عکس‌های اینستاگرامی فرد است». او همان کسی است که در مسیر می‌ایستد تا صحنه‌ای فوق‌العاده را از دست ندهد یا کلی زیر باران منتظر می‌ماند تا فرد خوب ژست بگیرد.\nدر سال ۲۰۱۶، مردیت هگرتی، نویسنده و روزنامه‌نگار حوزۀ مُد، فراخوانی برای استخدام یک شوهر اینستاگرامی داد، که در واقع زنی بود که از طریق یک اپلیکیشن او را استخدام کرده بود تا در یک نمایشگاه مد به دنبال او برود و عکاسی کند. هگرتی نوشت: «در این عصر مترقی، عشق ربطی به جنسیت ندارد، به این مربوط است که بتوانی کسی را پیدا کنی که عکس‌هایی برازنده از تو بگیرد». در یکی از تبلیغات رستوران‌های تاکو بل در پاییز گذشته با طنز به این موضوع پرداخته شد. مردی که از اسبِ گردانی در شهربازی آویزان شده تا از دوست دخترش عکس بگیرد، می‌گوید: «من یک دوست پسر اینستاگرامی هستم. همه جور عکسی می‌گیرم، جلوی دیوارنگاره‌های طرح بال، عکس‌های ساده و باصفا، عکس‌های طراحی شده».\nمردم همیشه از دیگران کمک می‌گرفتند تا از آن‌ها عکس بیندازند، اما اینستاگرام و فرهنگ اینفلوئنسرها این کمک را به شغلی کم‌و‌بیش تمام وقت تبدیل کرده است. در ۲۰۱۵، جف هاوتن ویدئویی ساخت که این اصطلاح را تثبیت کرد و در سطح گسترده‌ای دست به دست شد. این ویدئو که ۷ میلیون بار بازدید شد، مردانی را تصویر می‌کرد که «پشت دختران شیرین اینستاگرامی بودند». مردانی که شکایت می‌کردند از اینکه مجبورند تمام برنامه‌های گوشی خود را پاک کنند تا برای عکس‌های بیشتر جا داشته باشند و دارند به یک «مونوپادِ زنده» تبدیل می‌شوند.\nالبته از سه سال پیش که این ویدئو ضبط شده تا امروز این اصطلاح متحول شده است. لطیفۀ ویدئوی شوهر اینستاگرامی این بود که این مردها بدبخت هستند. هدف این است که شما با این مردان همدردی کنید، مردانی که شرکایی هستند دلخور و با پوزخند و تمسخر به زنانی نگاه می‌کنند که آن‌ها را وامی‌دارند مدام عکس‌های پیش‌پاافتاده بیندازند. اما اینستاگرام و فضای دیجیتالی که فراهم کرده از زمان انتشار این ویدئو تغییرات زیادی به خود دیده است. آن زنانی که به خاطر انداختن عکس‌های غیرحرفه‌ای در مقابل دیوارهای آجری مسخره می‌شدند حالا اینفلوئنسرهایی هستند که میلیون‌ها دلار ارزش دارند؛ آدم‌هایی که حداکثر استفاده را از رسانه‌های اجتماعی می‌کنند و به دنبال تأثیر بر دیگران و کسب درآمد هستند. اگرچه این مردان را اغلب شرکایی ناراضی می‌دانستند، حالا روزبه‌روز شوهران اینستاگرامی بیشتری از این اصطلاح استقبال می‌کنند و به بخشی جدانشدنی از تجارت همسرانشان تبدیل می‌شوند.\nیکی از مردان خط مقدم این جریان جوردن رامیرز است. وقتی در ۲۰۱۸ رامیرز که پیمانکار حوزۀ فناوری است، با دنی آستین، اینفلوئنسری در حوزۀ سبک زندگی با نیم میلیون دنبال‌کننده، ازدواج کرد، دنیای اینفلوئنسرها هنوز برای او جدید بود. وقتی آستین به سراسر جهان پرواز می‌کرد، عکس می‌انداخت، وسایلش را جمع می‌کرد، مکان‌های مناسب را پیدا می‌کرد، ویدئوهای یوتیوب می‌ساخت و دنبال‌کنندگانش را افزایش می‌داد، رامیرز شغلی جداگانه و بی‌ربط در دنیای کسب‌وکارهای نوپای فناوری داشت.\nاما وقتی ازدواج کردند، زندگی‌شان آرام آرام با هم تلفیق شد و رامیرز اهداف شغلی خود را در سایۀ موفقیت همسرش از نو ارزیابی کرد. او پیش از این در بعضی پروژه‌ها همسرش را یاری کرده بود و عکس‌هایی گرفته بود اما بعد از ازدواجشان بود که با آغوش باز نقش شوهر اینستاگرامی را پذیرفت.\n\nبه خاطر طبیعت خسته‌کنندۀ شغل بیشتر اینفلوئنسرها که بیست‌وچهار ساعته و هفت روز هفته ادامه دارد، در ۲۰۱۹ شوهر اینستاگرامی بودن تنها محدود به گرفتن چند عکس در بیرون خانه نیست. رامیرز، مانند بسیاری همسران دیگر که تمام‌وقت شوهر اینستاگرامی هستند، مسئولیت بخش‌های اجرایی و تجاری کار همسرش را نیز بر عهده گرفته و برای کمک به تولید، ویرایش عکس را نیز آموخته است.\nرامیرز گفت تغییر شغل و تبدیل شدنش به شوهری اینستاگرامی تصمیم ساده‌ای نبوده است. او گفت: «خیلی از شوهرها [در دنیای اینفلوئنسرها] در همان نقطه‌ای هستند که من بودم. با یک انتخاب مواجه هستید. شما می‌توانید کار خود را داشته باشید اما معمولاً شغل او پررونق است و آدم دوست ندارد وقتی همسرش در سفر است، این قدر از او دور باشد». او همچنین نگران این بود که زندگی‌اش را وقف صنعتی بی‌ثبات و جدید کرده است و می‌گفت: «من در نسلی بزرگ شده‌ام که در خانواده انتظار می‌رفت شما بیرون بروید و بانکدار یا دکتر باشید». اما وقتی شغل آستین خوش درخشید، شغل رامیرز هم رونق گرفت.\nدر سپتامبر، رامیرز پادکست شوهر اینستاگرامی۲ را آغاز کرد؛ در این برنامه روی ماجراهای مردانی تمرکز می‌شود که در پشت دوربین هستند و از نو شوهر اینستاگرامی بودن را تعریف می‌کنند. رامیرز نگران است که با وجود این حقیقت که روز به روز همسران بیشتری این نقش را می‌پذیرند، هیچ‌کس به افرادی نمی‌پردازد که در پشت صحنۀ زندگی اینفلوئنسرها نقش دارند.\nرامیرز امیدوار است این پادکست بتواند سوءبرداشت‌ها و کلیشه‌های انتقادی را در هم بشکند. او تصدیق می‌کند که وقتی برای اولین بار آستین به موفقیتی بزرگ دست یافت، حسی آمیخته از حسادت و تحقیر داشت. به بیان او شاید برای برخی مردها دشوار باشد که همسرشان به شهرت برسد. یک خرید ساده با آستین گاهی سبب می‌شود او یک ساعت مشغول عکس‌گرفتن از همسرش و طرفداران او باشد. اما از وقتی یاد گرفته که موفقیت و شهرت همسرش را با آغوش باز بپذیرد و در مقابل آن مقاومت نکند، همه چیز عوض شده است. «می‌دانم شوهران اینستاگرامی بسیارند و بسیاری از آن‌ها هم سوابق تجاری دارند. همسرانشان هم احتمالاً موفقند و شاید آن‌ها هم همان حسی را دارند که من داشتم». اما شوهر اینستاگرامی بودن «کوچک کردن خود نیست؛ ساختن چیزی در کنار همسرتان است». رامیرز گفت که دامنۀ instagramhusband.org را خریداری کرده و برنامه دارد یک گروه فیس‌بوک را راه‌اندازی کند که شوهران اینستاگرامی بتوانند در آن عضو شوند.\nهرچه چهره‌های شناخته‌شده بیشتر دربارۀ نقش اساسی شوهران اینستاگرامی خود در موفقیتشان می‌گویند، حتی اگر به طنز باشد، این نقش عادی‌تر می‌شود. متیو استیونس، همسر لیندسی سیلبرمن، اینفلوئنسری در حوزۀ سبک زندگی و سفر، حتی آدرس اینستاگرامی خود را به شوهر اینستاگرامی (InstaHusband@) تغییر داده است. او گفت: «ابتدا به او کمک می‌کردم عکس‌های خوبی بگیرد، آن‌ها را ویرایش کند و بعد شرحی برایشان بنویسد، سپس به جاهای مناسبی برای عکاسی دست یابد- کمک می‌کردم چیزی را بسازد که اکنون شغل اوست. من کاملاً در کار لیندسی غرق شدم، نه تنها در عکس‌هایش، بلکه در وجه تجاری آن. نقشی را بر عهده گرفتم که تنها شامل عکس انداختن نبود، بلکه مرور ارتباطات، پیداکردن برندها و رفتن به رویدادهای مهم را هم در بر می‌گرفت. ما یک تیم به‌هم‌پیوسته شدیم».\n\nاستیونس هم مانند رامیرز گفت هدفش این است که مفهوم شوهر اینستاگرامی را به چالش بکشد. او بیان کرد: «مردم به شوهر یا دوست پسری که دارد از دوستش عکس می‌گیرد نگاه می‌کنند و می‌گویند (ببین باید واسه این دختری که حتی مدل هم نیست، چه کارهایی بکند)». استیونس گفت از حساب اینستاگرام خود استفاده می‌کند تا به این موضوع بپردازد و دربارۀ آن نقیضه بنویسد. «ما داریم این مفهوم کلی شوهر اینستاگرامی را تغییر می‌دهیم، یعنی کسی که فقط دنبال همسرش می‌رود و عکس می‌اندازد. در واقع شوهر اینستاگرامی کسی است که دارد همزمان از یک تجارت و از همسرش حمایت می‌کند».\nسیلبرمن گفت که تعجب کرده وقتی دیده این تعداد از مردان به واسطۀ همسرانشان در فضای اینفلوئنسرها وارد شده‌اند. «بسیاری از زنانی که آن‌ها را دنبال می‌کنم و در کار خود بسیار موفق هستند شوهران خود را استخدام کرده‌اند. حجم کار کم‌کم به جایی می‌رسد که آدم نمی‌تواند تنهایی از پس آن برآید و به چه کسی بیش از شوهرتان می‌توانید اعتماد کنید که بخشی از تجارتتان باشد؟» سیلبرمن گفت که داشتن یک شوهر اینستاگرامی از این نظر هم بسیار ارزشمند است که او شما را بهتر از هر کس دیگری می‌شناسد. در اتاق هتل کنارتان است، پشت دوربین با او راحت هستید و آن قدر با شما وقت می‌گذراند که زاویه‌ها و عکس‌های ایده‌آلتان را بشناسد.\n«مت می‌داند من چه می‌کنم؛ ظرایف این کار را می‌داند. وقتی به سفر می‌روم و نیاز دارم یک عالمه لباس با خودم ببرم یا صبح زود بیدار شوم تا نور خوبی داشته باشم، من را درک می‌کند». تعطیلات به معنی «لم‌دادن در ساحل و نوشیدن پیناکودا نیست. اینطوری به عکس‌های ایده‌آل نمی‌رسید. کار شوخی‌بردار نیست».\nداشتن شوهر اینستاگرامی همچنین یک جهش مالی هوشمندانه است. اینفلوئنسرهایی که همسری متعهد و حامی ندارند اغلب مجبورند عکاسانی حرفه‌ای استخدام کنند که نرخ دریافتی روزانۀ بعضی از آن‌ها سرسام‌آور است. وقتی به جایی سفر می‌کنید که نمی‌توان به راحتی عکاسی محلی پیدا کرد که سبک و نیاز شما را بفهمد یا کسی که بخواهید در اتاق هتل در کنارتان باشد، مسئله از این هم پیچیده‌تر می‌شود. بعضی از اینفلوئنسرها شوهر اینستاگرامی یکدیگر هستند، دوتایی سفر می‌کنند و بی‌نهایت عکس از یکدیگر می‌اندازند. دیگران روی سه‌پایه یا آدم‌های غریبه حساب می‌کنند. سیلبرمن گفت زندگی بدون حضور همسرش به شدت دشوار خواهد بود. «بسیاری از دخترانی که آن‌ها را دنبال می‌کنم مجرد هستند یا همسرانی تا این حد درگیر ماجرا ندارند. ارزش زیادی برای کار آنها قائل هستم. کار بسیار دشواری است. به طور کلی دشوار است اما دشواری‌اش دوچندان است اگر اصلاً فردی نباشد که دست راستتان بشود».\nهرچه شوهران اینستاگرامی بیشتر از پشت دوربین بیرون می‌آیند، خودشان هم دنبال‌کننده‌هایی پیدا می‌کنند. توماس برولتسهایمر در تجارت همسرش، جولیا انگِل شریک است؛ او اینفلوئنسری در حوزۀ سبک زندگی است و ۱.۲ میلیون دنبال‌کننده دارد. برولتسهایمر خود ۶۴.۰۰۰ دنبال‌کننده در اینستاگرام دارد که خود او را هم به یک اینفلوئسنر تبدیل کرده است. بسیاری از طرفداران، همسر اینستاگرامی یک اینفلوئنسر را هم سریعاً دنبال می‌کنند تا نگاهی هم به پشت صحنۀ زندگی آن‌ها داشته باشند. تد راد، همسر دیدی راد، اینفلوئنسر حوزۀ سبک زندگی با بیش از نیم میلیون دنبال‌کننده، توضیحات اینستاگرامی خود را تغییر داد و نوشت «شوهر اینستاگرامی حرفه‌ای» و اغلب عکس‌های ویرایش‌نشدۀ همسرش را منتشر می‌کند. همچنین یک استوری اینستاگرام منتشر کرد که مختص ثبت مشخصات شوهران اینستاگرامیِ مشغول به کار بود. استیونس گفت هشتگ شوهر اینستاگرامی (InstagramHusband#) را در اینستاگرام منتشر کرده و اینگونه بعد از ارتباط برقرارکردن با عکس‌های مردان دیگر، با خود آن‌ها مرتبط شده است. «الآن تقریباً نوعی برادری خاموش در میان است. هنوز به یک اجتماع کامل تبدیل نشده اما در آستانۀ شکوفایی است… و فکر می‌کنم اجتماع بزرگی خواهد شد».\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را تیلور لورنز نوشته است و در تاریخ ۱۱ ژانویه ۲۰۱۹ و با عنوان «The Instagram-Husband Revolution» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۳ بهمن ۱۳۹۷ با عنوان «زندگی شوهران اینستاگرامی» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است.•• تیلور لورنز (Taylor Lorenz) از نویسندگان آتلانتیک است که حوزۀ فناوری را پوشش می‌دهد.\n[۱] Why’d You Push That Button[۲] The Instagram Husband Podcast\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653966.json b/train/540653966.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e64f29ea6ef10389c41425aa21bb82ba9f6e008b
--- /dev/null
+++ b/train/540653966.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ديگر حرف‌زدن دربارۀ «اختلاف نسل‌ها» بس است",
+  "subtitle": "مفهوم نسل، به‌مثابۀ واحد فرهنگی، بیشتر گیج‌کننده است تا روشنگر",
+  "introduction": "مبنای تجربی‌ای برای اثبات این ادعا وجود ندارد که تفاوت‌های درون هر نسل کمتر از تفاوت‌های مابین چند نسل باشد. و با اینکه می‌دانیم که این مرزهای زمانی ممکن است هم‌پوشانی داشته باشند، باز هم تصور می‌کنیم که خطی آشکار باید تفاوت‌های‌ نسلی را از هم متمایز کند. مفهوم «نسل‌ها» صرفاً راهی نو برای تقسیم‌بندی طیف مکان‌زمان هستند و، درست به اندازۀ «دهه» و «قرن»،من‌درآوردی هستند. به‌این‌ترتیب، پرسش این نیست که «آیا نسل‌ها واقعی‌اند؟». مسئله این است که «آیا کمکی به فهم چیزی می‌کنند یا خیر؟».",
+  "content": "لویی مناند، نیویورکر —  کشف اینکه می‌توانید با تبلیغ کالا برای نوجوانان پول دربیاورید به اوایل دهۀ چهل میلادی بازمی‌گردد، از همان زمانی که اصطلاح «فرهنگ جوانان» برای اولین بار در آثار مکتوب به چشم خورد. وقوع آن رویدادها در آن برهۀ خاص دلیلی داشت: دبیرستان. در سال ۱۹۱۰، بیشترِ جوانان کار می‌کردند، فقط چهارده درصد از افراد چهارده تا هفده‌ساله همچنان به تحصیل در مدرسه ادامه می‌دادند. بااین‌همه، در سال ۱۹۴۰، این رقم به هفتادوسه درصد رسید. فضای اجتماعی تازه‌ای بین وابستگی کودکی و استقلال بزرگ‌سالی باز شده بود و گروه سنی جدیدی پا به عرصه گذاشته بود:«جوانان».\nنرخ تحصیل در دبیرستان همچنان روند افزایشی داشت. تا سال ۱۹۵۵، هشتادوچهار درصد از آمریکایی‌هایی که در سن دبیرستان بودند به مدرسه می‌رفتند (این رقم در اروپای غربی شانزده درصد بود). سپس، بین سال‌های ۱۹۵۶ و ۱۹۶۹، میزان ثبت‌نام در دانشگاه در ایالات متحده بیش از دو برابر شد، و گروه سنی «جوانان» از یک بازۀ چهارساله به بازه‌ای هشت‌ساله تبدیل شد. تا سال ۱۹۶۹، دیگر طبیعی بود که همه‌جا حرف از سبک و سیاق، ارزش‌ها و سلایق جوانان باشد: حدود نیمی از جمعیت کمتر از بیست‌وپنج سال داشتند.در حال حاضر، کمی کمتر از یک‌سومِ جمعیت زیرِ بیست‌وپنج‌سال هستند، اما جوانان هنوز هم مصرف‌کنندۀ بزرگ بسترهای رسانه‌های اجتماعی، سرویس‌های استریم، بازی‌های رایانه‌ای، موسیقی، مُد، گوشی‌های هوشمند، اپلیکیشن‌ها و هر نوع کالای دیگر هستند، از اسکیت‌بردهای موتوردار گرفته تا بطری‌های آبِ سازگار با طبیعت. برای حفظ گردش این بازار و برای آنکه صنعت مشاوره چیزی برای فروش به مؤسساتی داشته باشد که می‌خواهند کارکنان جوان خود را درک کنند (یا به عبارت دیگر، بهره‌وری آن‌ها را بالا ببرند)، مفهومی اختراع کرده‌ایم که امکان بازتعریف فرهنگ جوانان را به‌صورت دوره‌ای مهیا می‌کند. و آن مفهومِ نسل است.\nاین اصطلاح از قابلیت زیستی تناسلی انسان به عاریت گرفته شده است. در ساختار خویشاوندی، والدین و خواهران و برادران آن‌ها «نسل قدیم‌تر» را تشکیل می‌دهند، و فرزندان والدین و فرزندانِ خواهران و برادرانشان «نسل جوان‌تر» هستند. به‌طور سنتی، گفته می‌شود که در گونۀ ما انسان‌ها مدت زمانی که طول می‌کشد تا نسل جوان‌تر به نسل قدیم‌تر بدل شود چیزی در حدود سی سال است (این زمان برای مگس‌های میوه دَه روز است). این واژه در کتاب مقدس عبری به همین معنا به کار رفته، و هرودوت گفته است که یک قرن را می‌توان معادل سه نسل پنداشت.\nدر حدود سال ۱۸۰۰، کاربرد این واژه از حوزۀ خانواده به جامعه تعمیم داده شد. عقیدۀ تازه بر این بود که افرادی که در بازه‌ای معین، معمولاً بازۀ سی‌ساله، به دنیا می‌آیند متعلق به يک نسل‌اند. این ادعا نه در زیست‌شناسی و نه در هیچ حوزۀ دیگری پایه و اساس محکمی ندارد، اما راهی پیش پای دانشمندان و متفکران اروپایی گذاشته است تا، از طریق آن، از موضوعی سر درآورند که تمام فکر و ذکرشان را مشغول کرده بود: تغییر اجتماعی و فرهنگی. علت تغییر چیست؟ می‌توانیم آن را پیش‌بینی کنیم؟ می‌توانیم مانعش شویم؟ شاید دلیل تغییر جوامع این است که مردم هر سی سال یک بار تغییر می‌کنند.\nتا پیش از سال ۱۹۴۵، بیشتر افرادی که به نظریه‌پردازی پیرامون نسل‌های مختلف مشغول بودند از سبک‌های ادبی و هنری و گرایش‌‌های غالب فکری در هر نسل صحبت می‌کردند، مثلاً تغییر از رمانتیسیسم به واقع‌گرایی، یا از لیبرالیسم به محافظه‌گرایی. کارل مانهایمِ جامعه‌شناس، در مقالۀ مهمی که در ۱۹۲۸ منتشر کرد، از عبارت «واحدهای نسلی» برای اشاره به نویسندگان، هنرمندان و چهره‌هایی سیاسی استفاده کرد که، خودآگاهانه، شیوه‌های نوینی را برای انجام کارها برگزیده بودند. مانهایم به بررسی گرایش‌های غالب در جمعیت‌های وسیع‌تر نمی‌پرداخت. فرض او بر این بود که فرهنگِ آنچه نامش را «جوامع رعیت» گذاشته بود تغییری نمی‌کند.     \nنظریۀ نسل‌ها در قرن نوزدهم دو صورت داشت. از دید برخی متفکران، تغییر نسل علتِ تغییرات اجتماعی و تاریخی بود. نسل‌های جدید شیوه‌های جدیدی را برای اندیشه و عمل به دنیا عرضه می‌کنند و باورها و عادات کهنه را دور می‌اندازند. این امر جامعه را جوان نگه می‌دارد. نسل‌ها نبض تاریخ‌اند. برخی دیگر از نویسندگان معتقد بودند نسل‌ها ازآن‌رو با هم تفاوت دارند که اعضایشان رد و نشانی از رویدادهای تاریخی‌ای که از سر گذرانده‌اند با خود به همراه دارند. نسل‌ها تغییر می‌کنند چون ما تغییر می‌کنیم،نه برعکس.\nردپایی از هر دو فرضیۀ نبض و فرضیۀ رد و نشان در صحبت‌های امروزمان دربارۀ نسل‌ها وجود دارد. به عقیدۀ ما، تاریخ اجتماعی و فرهنگی ریتمی دارد که با گروه‌بندی‌های نسلی مرتبط است، نظیر اینکه هر نسل توسط رویدادهایی تاریخی، مثل جنگ ویتنام، یازده سپتامبر، کووید۱۹، شکل گرفته یا اثراتش را با خود به همراه دارد. اما از سوی دیگر نیز، بر این باوریم که جوانان فرهنگ، سلایق و ارزش‌های مختص به خودشان را می‌سازند، و این فرهنگِ جدید جایگزینِ فرهنگ نسل پیشین می‌شود.\nامروزه، گسترۀ زمانی هر نسل معمولاً حدود پانزده سال در نظر گرفته می‌شود (اگرچه اکنون، در ایالات متحده، میانگین سن زنانی که برای اولین بار صاحب فرزند می‌شوند بیست‌وشش سال، و میانگین سنی مردانی که برای اولین بار صاحب فرزند می‌شوند سی‌ویک سال است). فرض بر این است که افرادی که در هر دورۀ پانزده‌ساله به دنیا می‌آیند مجموعه‌خصایصیبا  خود دارند که آن‌ها را از افرادی که زودتر یا دیرتر به دنیا آمده‌اند متمایز می‌سازد.\nاما چنین فرضی مستلزم این است که چشم‌بسته قبولش کنیم. نخست اینکه، هیچ مبنای تجربی‌ای برای اثبات این ادعا وجود ندارد که تفاوت‌های درون هر نسل کمتر از تفاوت‌های مابین چند نسل باشد (آیا اشتراکات شما با پدر و مادرتان کمتر از اشتراکاتی است که با فردی نادیده اما هم‌سن‌وسال خود دارید؟). علاوه‌براین، به نظر می‌رسد چنین نظریه‌ای ایجاب می‌کند که ارزش‌ها، سلایق و تجربیات فرد متولد ۱۹۶۵، یعنی نخستین سال از نسل ایکس، با فرد متولد ۱۹۶۴، یعنی آخرین سال از نسل انفجار جمعیت (۱۹۴۶ تا ۱۹۶۴)، فرق داشته باشد. و اینکه فرد متولد آخرین سال نسل ایکس، یعنی ۱۹۸۰، با متولدین ۱۹۶۵ یا ۱۹۷۰ شباهت‌های بیشتری داشته باشد تا متولدین ۱۹۸۱ یا ۱۹۹۰.\nهر کسی می‌داند که چنین تاریخ‌گذاری دقیقی مضحک است، اما اگرچه می‌دانیم که این مرزهای زمانی ممکن است اندکی هم‌پوشانی داشته باشند، باز هم تصور می‌کنیم که خطی آشکار باید تفاوت‌های‌ نسلی را از هم متمایز کند. مردم طوری حرف می‌زنند که انگار برای نسل ایکس دی‌ان‌اِی منحصر به خودشان وجود داشته است -چیزی که در قرن نوزدهم «نیروی حیاتی» نسلی خوانده می‌شد- این در حالی است که تفاوت بین نسل انفجار جمعیت و نسل ایکس، تقریباً، همان‌قدر بامعناست که تفاوت بین متولدین برج اسد و سُنبله معنا‌دار است.\nالبته، همین حرف را می‌شود دربارۀ دهه‌ها هم زد. هر سال، نظیر هر نسل زیستی، چیزی قابل‌اندازه‌گیری است، معادل مدت زمانی است که طول می‌کشد تا زمین به دور خورشید بچرخد. اما در طبیعت چیزی نیست که معادل یک دهه، یا قرن یا هزاره، باشد. این نوع لغات برای سهولت و بر این اساس ساخته شده‌اند که ما ده انگشت بیشتر نداریم.\nبا همۀ این‌ها ما سرخوشانه راجع‌به «دهه‌پنجاهی‌ها» و «دهه‌شصتی‌ها» کلی‌گویی می‌کنیم، طوری که انگار هر یک، به‌اصطلاح، نیروهای حیاتی کاملاً متمایزی دارند. دهه‌ای پنداشتنِ پدیده‌ها عمیقاً در ما نهادینه شده است. برای اکثر ما، جملۀ «آن دختر دهه‌هفتادی است» اطلاعات گویاتری با خود به همراه دارد تا جملۀ «آن دختر متولد نسل ایکس است». از این منظر، نسل‌ها صرفاً راهی نو برای تقسیم‌بندی طیف مکان‌زمان هستند و، درست به اندازۀ دهه و قرن، و شاید کمی کمتر از آن‌ها، من‌درآوردی هستند. به‌این‌ترتیب، پرسش این نیست که «آیا نسل‌ها واقعی‌اند؟». مسئله این است که «آیا کمکی به فهم چیزی می‌کنند یا خیر؟» .بابی دافی، نویسندۀ کتاب افسانۀ نسل‌ها، می‌گوید بله کمک‌کننده‌اند، اما نه آن‌قدرها که مردم تصور می‌کنند. دافی استاد علوم اجتماعی کینگز کالج لندن است. استدلال او این است که نسل‌ها فقط یکی از سه عاملی هستند که تغییرات نگرش‌ها، باورها و رفتارها را توضیح می‌دهند. آن دو عامل دیگر عبارت‌اند از رویدادهای تاریخی و «اثرات چرخۀ زندگی» یا، به عبارت دیگر، تغییرات افراد در طول عمرشان. کتاب او، با مجموعه‌ای از نمودارها و آمار قابل‌توجه، نشان می‌دهد که رویدادها و افزایش سن در تعامل با گروه‌بندی‌های سنی چطور می‌توانند تفاوت‌های موجود در نگرش‌های نژادی، شادکامی، نرخ خودکشی، گرایش‌های سیاسی -و هر چیز دیگری که فکرش را بکنید- توضیح بدهند، چراکه او معتقد است سه عاملی که معرفی کرده همه‌چیز را توضیح می‌دهند.\nیافتۀ کلی دافی این است که گروه‌های سنی مختلف، خیلی بیشتر از آن چیزی که در بحث از نسل‌ها گفته می‌شود، به هم شبیه‌اند، و یکی از دلایل چنین بحث‌هایی، به گمان او، صنعت مشاوره است. او می‌گوید، در سال ۲۰۱۵، مؤسسات آمریکایی حدود هفتاد میلیون دلار برای مشاوره‌های نسلی هزینه کرده‌اند (که حقیقتاً خیلی هم زیاد به نظر نمی‌رسد). او می‌پرسد «چه اختلاف نسلی در محیط‌های کاری وجود دارد؟» و پاسخ می‌دهد: «تقریباً هیچ».\nدافی مهارت بسیاری دارد در اینکه از داده‌ها استفاده کند تا بسیاری از خصوصیات آشنای نسل‌ها را از هم تفکیک کند. او می‌گوید هیچ شواهدی مبنی بر «همه‌گیری تنهایی» در میان جوانان، یا افزایش نرخ خودکشی در دست نیست. کاهش فعالیت جنسی در ایالات متحده و انگلستان مسئله‌ای فراگیر در میان کل جمعیت است، نه فقط در میان جوانان.\nدافی می‌گوید که نگرش افراد نسبت به جنسیت در آمریکا بیشتر با گرایش سیاسی آن‌ها در ارتباط است تا با سن‌وسالشان، و اینکه در اروپا، به‌هیچ‌وجه، تقسیم‌بندی سنیِ بارزی در به‌رسمیت‌شناختن تغییرات اقلیمی وجود ندارد. او می‌گوید «تقریباً هیچ شواهدی» وجود ندارد که نشان دهد نسل زِد (متولدین ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۲ که دانشجویان فعلی را هم در بر می‌گیرد) اخلاق‌گراتر از سایر نسل‌ها باشد. وقتی پای تحریم شرکت‌ها از سوی مصرف‌کنندگان و نظایر آن به میان می‌آید، «به نظر می‌رسد که ‘فرهنگ فسخ’ بیشتر دغدغۀ میان‌سالان باشد». او نگران است که از کلیشه‌های نسلی-مثلاً زودرنج و سازش‌ناپذیر و زیادی دغدغه‌مند دانستنِ نسل زد- برای دامن‌زدن به آتش جنگ‌های فرهنگی بهره‌برداری شود.\nاین کلیشۀ زودرنجِ سازش‌ناپذیر و زیادی دغدغه‌مند موضوع کتاب شرحی بر نسل زد است که دفاعی است جانانه از ارزش‌ها و باورهای دانشجویان امروز. این کتاب چهار مؤلف دارد، روبرتا کتز، سارا اوگیلوی، جین شاو، و لیندا وودهِد -که به‌ترتیب انسان‌شناس، زبان‌شناس، تاریخ‌دان و جامعه‌شناس هستند، درضمن، کتابْ خود را پژوهشی علمی‌اجتماعی معرفی می‌کند که شامل «ضمیمۀ روش‌شناختی» هم هست. اما بیشتر شبیه چیزی است که می‌توان نامش را قوم‌نگاری روزنامه‌نگارانه گذاشت: ارائۀ تصویری از گونه‌های اجتماعی به‌واسطۀ مصاحبه و داستان.\nمؤلفان این کتاب جوهرۀ اصلی فرضیۀ نبض را به خدمت گرفته‌اند. آن‌ها نسل زد را عاملان تغییر می‌دانند، نسلی که فرهنگ جوانانی را خلق کرده است که می‌تواند جامعه را دگرگون کند (این واقعیت برای مؤلفان هیچ اهمیتی ندارد که، در زمان اتمام پژوهش‌هایشان برای این کتاب در سال ۲۰۱۹، تقریباً سنِ نیمی از نسل زد زیر شانزده سال بود، درست همان‌طور که حتی دانستن این واقعیت که بیش از نیمی از نسلِ انفجار جمعیت، در زمان وودِستاک۱ در سال ۱۹۶۹، کمتر از سیزده سال داشته‌اند باز هم باعث نمی‌شود که مردم دست از کلی‌گویی دربارۀ این نسل بر‌دارند).\nاین کتاب براساس مصاحبه‌های یک‌ساعته با صدوبیست دانشجو در سه دانشگاه نوشته شده است، دو دانشگاه در کالیفرنیا (استنفورد و کالج محلی و خوشنام فوت‌هیل) و یکی در انگلستان (لنکِستر). مؤلفان توضیح می‌دهند که مصاحبه‌شوندگان «از طریق تبلیغات شفاهی و شبکۀ ارتباطات فردی» انتخاب شده‌اند، روشی که بسیار شبیه به روش خودانتخابی به نظر می‌رسد. در هر صورت (همان‌طور که خود مؤلفان نیز بی‌هیچ ندامتی به آن اعتراف کرده‌اند)، به‌سختی می‌توان چنین نمونه‌ای را تصادفی دانست.\nمؤلفان می‌گویند مصاحبه‌ها تماماً توسط دستیاران اساتید، که خودشان دانشجو بودند،  انجام شده‌اند، این یعنی هیچ نظارتی بر عمق یا سمت‌وسوی مصاحبه‌ها وجود نداشته است، مگر اینکه دستیاران سؤالات را از روی نوشته‌ای خوانده باشند. گروه‌های کانونی‌ای هم وجود داشته‌اند که، در آن، دانشجویان دربارۀ زندگی‌شان، بیشتر، با دوستان خود صحبت کرده‌اند، فعالیتی که در اتاق پژواک انجام شده است. کمترین کاری که روزنامه‌نگاران، یا قوم‌نگاران معروف، باید انجام دهند این است که دست‌کم سوژه‌هایشان را از نزدیک ملاقات و مشاهده کنند. هیچ معلوم نیست که چرا مؤلفان احساس کرده‌اند که لازم است خود را به این شکل کنار بکشند، خصوصاً با توجه به اینکه نمونه‌شان هم بسیار گزینش‌شده است. برای همین است که ما می‌مانیم و مجموعه‌ای نقل‌قول که از بافت اصلی خود جدا شده‌اند. گفته‌های شرکت‌کنندگان در این مصاحبه‌ها در همان سطح ظاهری پذیرفته شده‌اند.\nمؤلفان فهرستی از لغات را نیز ضمیمۀ مصاحبه‌های دانشجویان کرده‌اند تا برای درک مفهوم واژگان و میم‌هایی که جوانان به‌وفور از آن‌ها استفاده می‌کنند به آن مراجعه شود، همچنین دو نظرسنجی نیز در مصاحبه‌ها گنجانده شده که توسط یکی از مؤلفان (وودلند) طراحی شده و یک شرکت نظرسنجی اینترنتی، به نام YouGov، آن را در میان افراد هجده تا بیست‌وپنج‌ساله در آمریکا و انگلستان به انجام رسانده است.\nبین نتایج نظرسنجی و گفته‌های دانشجویان در مصاحبه مغایرت عجیبی وجود دارد، اما مؤلفان می‌کوشند تا آن را کم‌اهمیت جلوه دهند. نظرسنجی‌های YouGov نشان داده‌اند که نودویک درصد از تمام افراد هجده تا بیست‌وپنج‌ساله، چه آمریکایی و چه بریتانیایی، مرد یا زن بوده‌اند و تنها چهار درصد خود را دارای جنسیت سیال یا غیردوگانه معرفی کرده‌اند (پنج درصد از پاسخ به این سؤال امتناع کرده‌اند). این یافته‌ها با آنچه از مصاحبه‌ها برمی‌آید مطابقت ندارد، مصاحبه‌ها حاکی از آن‌اند که تعداد جوانانی که جنسیت سیال یا غیردوگانه دارند باید خیلی بیش از این‌ها باشد، به همین خاطر، مؤلفان می‌گویند ما نمی‌دانیم که منظور شرکت‌کنندگانِ نظرسنجی از «مرد» و «زن» دقیقاً چه بوده است. خب اگر این‌طور بود، باید منظورشان را می‌پرسیدند.\nمؤلفان هیچ‌یک از ویژگی‌هایی را که به نسل زد نسبت می‌دهند با اثرات به‌جامانده از رویدادهای تاریخی مرتبط نمی‌دانند -به‌جز یک استثنا: ظهور «شبکۀ گستردۀ جهانی». نسل زد نخستین نسلی است که «دیجیتال به دنیا آمده‌ است». از این واقعیت معمولاً برای کلیشه‌سازی دربارۀ جوانان استفاده می‌شود، به عنوان نسلی که به صفحه‌نمایش معتاد است، اسیر تلفن‌های هوشمند است، نسبت به نمودِ خود در رسانه‌های اجتماعی وسواس دارد، و چیزهای دیگر. اینترنت «فرهنگ» این نسل است. تارهای این «شبکه» آن‌ها را به دام انداخته است. مؤلفان کتاب شرحی بر نسل زد، با قاطعیت، چنین نقدی را رد می‌کنند. آن‌ها به ما اطمینان می‌دهند که نسل زد «هم قابلیت‌ها و هم مضرات فناوری را می‌شناسد» و «دربارۀ فناوریِ شکل‌دهندۀ زندگی‌‌اش از آگاهی انتقادی» برخوردار است.از نظر دانشجویان مصاحبه‌شونده (اما، ظاهراً، برخلاف افراد حاضر در نظرسنجی)، بخش عمده‌ای از فرهنگ نسل زد حول محور هویت می‌چرخد. به گفتۀ مؤلفان «نسبت‌دادنِ صفتی به خود تبدیل به قاعده‌ای شده است که گریز از آن ناممکن است». شاید به نظر برسد که این جمله حاکی از درجات خاصی از خودبینی در این نسل است، اما مؤلفان اطمینان می‌دهند که این جوانان «خود را می‌شناسند و خودکفا هستند، اما مشخصاً خودمحور، مغرور یا خودخواه نیستند».\nکتاب برای نشان‌دادن غنای اخلاقیِ این دغدغۀ جدید «لی‌لی»را مثال زده است. گویا لی‌لی با پسری دوست است که همیشه سر قرارهایش تأخیر دارد: «لی‌لی توضیح داد، در عین اینکه مسلماً می‌خواسته به هویت، انتخاب‌ها و سبک زندگی منحصربه‌فرد دوستش -ازجمله تأخیرهای همیشگی‌اش- احترام بگذارد، از این هم دلخور بوده که رفتار خودش تا چه حد با حسش تعارض داشته، حسی که به او می‌گفته پسر به هویت او و علاقه‌اش به خوش‌قولی احترام نمی‌گذارد». از نظر مؤلفان این اصلاً جالب نیست.\nادعای بزرگ کتاب این است که نسل زد «به‌خوبی می‌تواند پیام‌آورِ نگرش‌ها و امیدواری‌های تازه‌ای باشد به اینکه افراد و نهادها می‌توانند خود را در جهتِ بهترشدن تغییر دهند». نسل زد به راه‌های جدیدی برای کارکردن (گروهی)، شکل‌های جدید هویت (سیال و درهم‌تنیده)، و مفاهیم نوینی دربارۀ جامعه (متنوع، همه‌شمول، بدون سلسله‌مراتب) دست یافته است.\nاما این کتاب، فارغ از روش‌شناسی‌اش، نکات خوشایند هم کم ندارد. هیچ دلیلی ندارد که فرض کنیم جوان‌ترها احتمالاً بیشتر از افراد مُسن‌تر قربانیِ منفعلِ فناوری می‌شوند (چنین تصوری حاصل از سوگیری آدم‌های سنتی قدیم است)، درضمن، وقتی نسل زد از کودکی تمام کارهایش را با کامپیوتر انجام داده است، پس منطقی است که، در مقایسه با دایناسورهای عصر آنالوگ، درک کامل‌تری از جهان دیجیتال داشته باشد. دایناسورها می‌گویند «هیچ نمی‌دانید چه چیزهایی را از دست می‌دهید» اما نسل زد می‌گوید «هیچ نمی‌دانید چه چیزی نصیبتان می‌شود».\nاین ادعا که اعتیاد به ابزارهای دیجیتال علت افزایش اختلالات روانی در نوجوانان است بسیار شبیه گلایه‌های قدیمی‌ای است که می‌گفت گوش‌دادن به موسیقیراک اند رول بچه‌ها را وحشی کرده است. مؤلفان به پژوهشی جدید (که متعلق به خودشان نیست) استناد می‌کنند که نتیجه گرفته است سلامت روانیِ اندک افراد با خوردن سیب‌زمینی مرتبط‌تر است تا با استفاده از فناوری. همۀ ما در خانه‌های شیشه‌ای خودمان زندگی می‌کنیم؛ پیش از هر قضاوتی دربارۀ شکل و شمایل زندگی در خانۀ شیشه‌ایِ دیگران، باید کمی دست نگه داریم و تأمل کنیم.\nایراد اصلی کتاب ربط چندانی به لحن چاپلوسانۀ مؤلفان یا تمجیدشان از دغدغه‌های دانشجویان -«تخریب محیط‌زیست، برابری، خشونت و بی‌عدالتی»- ندارد، هرچند که تقریباً هر کسی در طبقۀ اجتماعی آن‌ها نیز، فارغ از سن‌وسالش، با همین دغدغه‌ها درگیر است. ایراد اصلی کتاب اظهارنظرهایی مثل همین «پیام‌آور عصر جدید» و چیزهایی از این دست است.\nمؤلفان هشدار می‌دهند که «باید راهی برای تغییر پیدا کنیم، وگرنه بحران در کمین همۀ ماست. نسل زِد برای جهانی که دوست دارد پدید بیاورد ایده‌هایی دارد. اگر با دقت به حرف‌هایشان گوش کنیم، آن‌وقت تازه درمی‌یابیم که چه درس‌هایی برای آموختن به ما دارند: خودمان باشیم، خودمان را بشناسیم، مراقب به‌زیستی خود باشیم، از دوستانمان حمایت کنیم، نهادهایی برپا کنیم که استعداد همه، نه‌فقط عده‌ای اندک، را پذیرا باشند، از تفاوت‌ها استقبال کنیم، مهربانی را در دنیا گسترش دهیم، بر مبنای ارزش‌هایمان زندگی کنیم».\nاین‌ها به نظرم خیلی آشناست، فرمانده! پنجاه‌ویک سال پیش، نیویورکر مقاله‌ای سی‌ونه‌هزار کلمه‌ای منتشر کرد که با این جملات آغاز می‌شد:\nانقلابی در پیش است… انقلابی که این روزها دارد با سرعتی شگفت وسعت می‌گیرد، و در پی آن، همۀ قوانین، نهادها، و ساختار اجتماعی ما نیز مدتی است که رو به تغییر گذاشته‌اند. محصول نهایی این انقلاب می‌تواند تعقل بیشتر، جامعه‌ای انسانی‌تر، و انسان‌هایی جدید و آزاد باشد. این انقلابِ نسل جدید است.\nمقاله را استاد چهل‌ودوسالۀ دانشکدۀ حقوقِ ییل، چارلز رایش، نوشته بود و گزیده‌ای از کتاب رایش با عنوانِ شکوفایی آمریکا ۲بود، کتابی که مدتی بعد در همان سال منتشر شد و در صدر فهرست پرفروش‌های تایمز قرار گرفت.\nرایش در سال ۱۹۶۷، هم‌زمان با آن «تابستان عشق»۳ کذایی، در سانفرانسیسکو بود و جناح «قدرت گلِ»۴ این پادفرهنگْ او را به حیرت و هیجان واداشته بود -شلوارهای دمپا گشاد (که در کتاب با شور خاصی درباره‌اش حرف می‌زند)، ماری‌جوانا و مواد روان‌گردان، موسیقی، سبک زندگی توأم با صلح و عشق و خیلی چیزهای دیگر.رایش مجاب شده بود که تنها راه درمان امراض زندگی آمریکایی پیروی از جوانان است. او می‌نویسد «نسل جدید راه رسیدن به یگانه شیوۀ تغییر را که در جامعۀ پساصنعتیِ امروز مؤثر خواهد بود نشان داده است: انقلاب به‌واسطۀ هشیاری. این یعنی شیوه‌ای جدید برای زندگی، یعنی انسانی کمابیش جدید. این همان چیزی است که نسل جدید در جست‌وجویش بوده است، و همان چیزی است که کم‌کم دارد به آن دست می‌یابد».\nایدۀ رایش درنهایت به کجا رسید؟ مطمئناً مشکل آنجا بود که رایش مشاهدات و پیش‌بینی‌هایش را بر پایۀ، به‌قول مانهایم، واحد نسلی بنا کرده بود -تعداد اندکی از مردم که نسبت به انتخاب‌ها و ارزش‌های خود هشیاری بیش‌ازحدی داشتند و خود را در طغیان علیه اندیشه‌های نادرست و رسوم شکست‌خوردۀ نسل‌های پیش از خود می‌بینند. آدم‌هایی که در تابستان عشق حضور داشتند نمایندۀ همۀ جوانان دهۀ شصت نبودند.\nبیشترِ جوانان دهۀ شصت دست به روابط جنسی آزاد، مصرف مواد مخدر یا تظاهرات علیه جنگ ویتنام نمی‌زدند. در نظرسنجی انجام‌شده در سال ۱۹۶۷، وقتی از افراد پرسیدند که آیا زوج‌ها باید رابطۀ جنسی را به بعد از ازدواج موکول کنند یا خیر، شصت‌وسه درصد از افرادِ بیست‌وچندساله جواب مثبت داده بودند، تقریباً همان پاسخی که نظر کل جامعه هم بود. در سال ۱۹۶۹، از افراد بیست‌ویک تا بیست‌ونه ساله دربارۀ تجربۀ مصرف ماری‌جوانا پرسیده شد، هشتادوهشت درصد پاسخ دادند که هرگز ماری‌جوانا مصرف نکرده‌اند. درضمن، وقتی از همین گروه سؤال شد که آیا ایالات متحده باید فوراً از ویتنام عقب‌نشینی کند یا خیر، سه‌چهارم آن‌ها جواب منفی دادند، پاسخی که تقریباً نظر کل مردم نیز بود.\nبیشتر جوانان در دهۀ شصت حتی آن‌چنان لیبرال هم نبودند. وقتی از کسانی که بین سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۸ به دانشگاه رفته بودند دربارۀ نامزد موردعلاقه‌شان در انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۹۶۸ سؤال کردند، پنجاه‌وسه درصد از ریچارد نیکسون یا جرج والاس نام بردند. از بین کسانی که از ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۵ وارد دانشگاه شده بودند، پنجاه‌وهفت درصد نیکسون یا والاس را ترجیح دادند، که با نتایج انتخابات عمومی مطابقت داشت.\nمؤلفان شرحی بر نسل زد هم دچار چنین برآورد خطایی شده‌اند. آن‌ها براساس گروه بسیار کوچکی از طبقه‌ای ممتاز کلی‌گویی می‌کنند، که به فاصلۀ پنج یا شش سال از هم به دنیا آمده‌اند، و در جوامع بسته‌ای متشکل از هم‌فکران خود زندگی می‌کنند. اینکه بخواهیم از طرز فکر این افراد سر درآوریم خیلی هم خوب است، اما اسمشان را نسل نگذاریم.\nعدۀ زیادی از جمعیت میلیونیِ نسل زد ممکن است با جوانانِ به‌شدت اخلاق‌گرا و جامعه‌اندیشی که در کتاب توصیف شده‌اند فرق داشته باشند. دافی به مطالعه‌ای استناد می‌کند که در سال ۲۰۱۹ توسط یک مؤسسۀ بازارسنجی انجام شده است. در این مطالعه از افراد پرسیده شده ویژگی‌های نسل انفجار جمعیت، نسل ایکس، نسل هزاره (۱۹۸۱ تا ۱۹۹۶) و نسل زد را نام ببرند. پنج ویژگی اولی که به نسل زد نسبت داده شد عبارت بودند از: خورۀ فناوری، مادی‌گرا، خودخواه، تنبل و مغرور. ویژگیِ اخلاق‌گرابودن پایین‌ترین رتبه را داشت. وقتی از نسل زد خواسته شد نسل خود را توصیف کنند، آن‌ها نیز فهرست تقریباً یکسانی ارائه دادند. ظاهراً، برخلاف دانشجویانِ کتاب شرحی بر نسل زد که خود را بسیار قبول دارند، اکثر افرادی که پس از ۱۹۹۶ به دنیا آمده‌اند نظر چندان خوبی نسبت به خودشان ندارند.\nدر هر صورت، «شرح‌دادن» مردم، جویاشدن از افکار آن‌ها و بعد بازگوکردن پاسخ‌هایشان جامعه‌شناسی به حساب نمی‌آید. دانشجویان امروزی راه‌های نوینِ اندیشیدن دربارۀ هویت و جامعه را خودشان ابداع نکرده‌اند. خاستگاه این شیوه‌ها در فرهنگ نهادی آموزش عالی بوده است. دانشجویان از اولین روز دانشگاه اهمیت تنوع، شمول، صداقت و همکاری را فرامی‌گیرند -یعنی همۀ فضیلت‌هایی که مؤلفان شرحی بر نسل زد به نسل جدید نسبت می‌دهند. دانشجویان ممکن است به استادان و دانشگاه خود بگویند (و برخی واقعاً می‌گویند) که «شما خودتان به آن ارزش‌ها عمل نمی‌کنید». اما ارزش‌ها ارزش‌های مشترک‌اند.\nو این ارزش‌ها خیلی پیش‌تر از آنکه نسل زد وارد دانشگاه بشوند وجود داشته‌اند. مثلاً «درهم‌تنیدگی»۵ را در نظر بگیرید که دانشجویان در شرحی بر نسل زد از آن به‌عنوان راهی برای اصلاح دسته‌بندی‌های سنتی هویت استفاده می‌کنند. این کلمه از حدود سی سال پیش وجود داشته است. آن‌طور که مؤلفان ذکر کرده‌اند، این واژه در سال ۱۹۸۹ توسط استاد حقوقی به نام کیمبِرلی کرنشاو ساخته شده است. کرنشاو متولد ۱۹۵۹ است. او از نسل انفجار جمعیت است.\nقدمت «تنوع» به‌عنوان اولویتی نهادی به خیلی پیش‌تر از این‌ها برمی‌گردد. این مفهوم در غائلۀ تبعیض۶ جبرانیِ گردانندگان دانشگاه کالیفرنیا علیه باکی در سال ۱۹۷۸ نقش برجسته‌ای ایفا کرد، اتفاقی که درهای قانونی را به‌سوی پذیرشِ مبتنی بر نژادِ دانشجویان گشود. این اتفاق مربوط به سه «نسل» پیش است. از آن زمان به بعد، تقریباً تمام دانشگاه‌های گزینشی تلاش کرده‌اند تا به پیکرۀ دانشجوییِ متنوعی دست یابند و، در صورت توفیق در این کار، به آن بالیده‌اند. دانشجویان به خود و همتایان خود از نقطه‌نظر هویت می‌نگرند، چراکه دانشگاه از این زاویه به آن‌ها نگاه می‌کند.\nکسانی که در دوره‌های قبل‌تر به دانشگاه رفته‌اند ممکن است چنین تأکیدی را عاملی بازدارنده بدانند که مانع تحصیل دانشجویان می‌شود. چرا دانشجویان مدام باید مجبور باشند به شاخصه‌های جمعیت‌شناختیِ خود و تفاوت‌هایشان با دانشجویان دیگر فکر کنند؟ اما سیاست‌های آمریکا -سیاست‌های جهان- در پنج سال اخیر را ببینید. آیا فهم هویت و تفاوت مسئلۀ مهمی نیست؟\nو اصلاً «فرهنگ جوانان» را چه کسی خلق می‌کند؟ مسن‌ترها. عاملیت جوانان در این حد است که می‌توانند بین گوش‌دادن یا ندادن به یک موسیقی خاص، پوشیدن یا نپوشیدن لباسی خاص، یا شرکت‌کردن یا نکردن در تظاهرات یکی را انتخاب کنند. و مسلماً، در این میان کالاهایی هم از ابتدا وجود داشته‌اند (درواقع، شلوارهای دمپاگشاد). هرچند، به‌طور کلی، جوانان همان میزان عاملیتی را دارند که من هنگام خرید اتومبیل دارم. می‌توانم مدلی که می‌خواهم را انتخاب کنم، اما خودم اتومبیل را نمی‌سازم.\nناکامی در شناخت نحوۀ شکل‌گیریِ تاروپودِ جامعه سبب شده است که تاریخِ اجتماعی دچار انحراف شود. نسل موسوم به «نسل خاموش» مثالی به‌شدت نامعقول است. این عبارت برای وصف آمریکایی‌هایی ابداع شده که در دهۀ پنجاه میلادی به دبیرستان و دانشگاه رفته‌اند، و ابداع آن، تا حدی، به این دلیل بوده است که به‌وسیلۀ آن بین این گروه و نسل بعد از آن‌ها، یعنی نسل انفجار جمعیت، تمایز واضحی ایجاد ‌شود. آن نسل انفجار جمعیت، به گمان ما، خاموش نبوده‌اند! اما درحقیقت تا حد زیادی بوده‌اند.\nاصطلاح «نسل خاموش» در سال ۱۹۵۱ در مقاله‌ای در مجلۀ تایم ساخته شد -بنابراین قرار نبود توصیف‌کنندۀ یک دهه باشد. آن مقاله چنین به پایان می‌رسید: «نسل امروز آمادۀ تبعیت‌کردن است». تعریف تایم از نسل خاموش افراد هجده تا بیست‌وهشت‌ساله بود -یعنی کسانی که اکثراً در دهۀ چهل جذب بازار کار شده بودند. بااینکه تاریخ تولد نسل خاموش، بنا به تعریف تایم، از ۱۹۲۳ تا ۱۹۳۳ است، پای این اصطلاح به‌نحوی به سال‌های بعد از آن نیز باز شده، و در حال حاضر برای متولدین سال‌های ۱۹۲۸ تا ۱۹۴۵ به کار می‌رود.\nحالا این گوش‌به‌فرمان‌های خاموش چه کسانی بودند؟ گلوریا استاینم، محمد علی، تام هِیدن، اَبی هافمن، جری روبین، نینا سیمون، باب دیلن، نوام چامسکی، فیلیپ راث، سوزان سانتاگ، مارتین لوترکینگ جونیور، بیلی جین کینگ، جسی جکسون، جوآن بائز، بِری گوردی، امیری باراکا، کن کیزی، هیوئی نیوتن، جری گارسیا، جنیس جاپلین، جیمی هندریکس، اندی وارهول… ببخشید، حوصله‌تان را سر بردم؟\nآن گوش‌به‌فرمان‌های خاموش آدم‌هایی بودند مثل این‌ها و حتی افراد مسن‌تری مثل تیموتی لیری، آلن گینزبرگ و پولی موری، که در فرهنگ و سیاست دهۀ شصت میلادی نقش فعالی داشتند. به‌غیر از چند موسیقی‌دان، مشکل می‌توان از چهرۀ شاخصی در آن دهه نام برد که از نسل انفجار جمعیت بوده باشد. این در حالی است که همۀ افتخارات (یا، به همان اندازه غیرمنصفانه، همۀ تقصیرها) به پای نسل انفجار جمعیت نوشته می‌شود، نسلی که بیشترشان در آن زمان آن‌قدر کم‌سن بودند که حتی متوجه اتفاقات اطرافشان نبودند.\nمانهایم معتقد بود که خطر بزرگ در تحلیل‌های نسلی حذف طبقه به‌عنوان عاملی تعیین‌کننده در شکل‌گیری باورها، نگرش‌ها و تجربه‌هاست. امروزه، نژاد، جنسیت، وضعیت مهاجرت، و هر تعداد «پیش‌شرط» دیگر را نیز به این عوامل اضافه می‌کنیم. زنی که در سال ۱۹۴۷ در خانواده‌ای مهاجر در سن‌آنتونیو به دنیا آمده شانس‌های بسیاری متفاوتی در زندگی‌اش داشته است، تا زن سفیدپوستی که همان سال در سانفرانسیسکو متولد شده. بااین‌حال، نمونۀ اولیۀ نسل انفجار جمعیت مرد دانشجوی سفیدپوستی است که شلوارهای دمپاگشاد راه‌راه می‌پوشد و نشان صلح به سینه‌اش می‌زند، همان‌طور که نمونۀ اولیۀ نسل زد دختر دبیرستانی‌ای است که ولخرج است و حساب کاربری اینستاگرام دارد.\nبنا به دلایلی، دافی نیز اسامی و تاریخ‌های قراردادی نسل‌های پساجنگ را به خدمت می‌گیرد (که همگی ریشه در فرهنگ عامه داشتند). او هیچ منطقی برای این کارش ارائه نمی‌دهد، و همین امر یکی از بهترین نکاتِ او را، به‌شکل محسوسی، تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و آن نکته این است که سازنده‌ترین دوران زندگی بسیاری از افراد نه سال‌های مدرسه‌شان، بلکه دوران پس از تحصیل و ورودشان به بازار کار است، یعنی زمانی که با شرایط سرنوشت‌ساز اقتصادی و اجتماعی روبه‌رو می‌شوند، و جایی که عواملی مثل نژاد و جنسیت و ثروت والدینشان در شانس‌های زندگی‌شان تأثیر به‌سزایی می‌گذارد.\nپژوهش‌ها پیوسته نشان داده‌اند که افراد با بالارفتن سنشان محتاط‌تر نمی‌شوند. بااین‌همه، همان‌طور که دافی نشان می‌دهد، برخی افراد درمی‌یابند ورودشان به بزرگ‌سالی به دلیل شرایط اقتصادی به تأخیر افتاده است. این مسئله در پاسخ‌های این افراد به سؤالات نظرسنجی دربارۀ چیزهایی مثل انتظاراتشان از زندگی تفاوت ایجاد می‌کند. درنهایت، دافی می‌گوید که همگان درگیر این مسئله هستند. به عبارت دیگر، اگر هر نسل را براساس گفته‌هایشان در جوانی توصیف کنید، درواقع کارتان نوعی طالع‌بینی است. شما چیزی را به تاریخ تولد آدم‌ها نسبت می‌دهید که، درحقیقت، محصول شرایطِ متغیر است.\nمثلاً نسل انفجار جمعیت را در نظر بگیرید: وقتی متولدین سال‌های ۱۹۴۶ تا ۱۹۵۲ وارد بازار کار شدند، اقتصاد کشور بسیار شکوفا بود. اما وقتی متولدین سال‌های ۱۹۵۳ تا ۱۹۶۴ وارد بازار کار شدند، با اقتصادی بسیار بی‌سامان روبه‌رو بودند. گروه‌های کم سن و سال‌ترِ نسل انفجار دیرتر از بزرگ‌ترهایشان موفق شدند حرفه‌ای راه بیندازند یا خانه بخرند. بنابراین، افرادی که در چنین موقعیتی به سر می‌برند احتمالاً در نظرسنجی‌ها «مادی‌گرا» شناخته می‌شوند. اما این زمانه نیست که از آن‌ها چنین آدم‌هایی ساخته است، عامل اصلی صرفاً چرخۀ اقتصاد است.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                    شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ  و         سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش  از   ۱۰۰    منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و    وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان                    تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،         «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن         پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس  بخشی        از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار      می‌گیرند،    بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی      سریع‌تر به      مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان           در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه      اینترنتی      ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما      می‌توانید با      خرید  اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴       شماره)،   علاوه بر       بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای  دیگری     مانند ارسال  رایگان،         دریافت کتاب الکترونیک       به‌عنوان هدیه و     دریافت کدهای تخفیف در   طول      سال   برخوردار  شوید.  فصلنامه       برای   مشترکان زودتر از توزیع  عمومی      ارسال   می‌شود و   در  صورتی‌که       فصلنامه   آسیب ببیند بدون  هیچ شرط  یا      هزینۀ اضافی  آن را  تعویض       خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت  بخواهید       می‌توانید  اشتراکتان را   لغو   کنید  و  مابقی    مبلغ   پرداختی  را   دریافت      کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nDuffy, Bobby. The Generation Myth: Why When You’re Born Matters Less Than You Think. Basic Books, 2021Katz, Roberta; Ogilvie , Sarah; Shaw, Jane; Woodhead; Linda. Gen Z, Explained: The Art of Living in a Digital Age. University of Chicago Press, 2021\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را لویی مناند نوشته و در تاریخ ۱۱ اکتبر ۲۰۲۱ با عنوان «It’s Time to Stop Talking About Generations» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «دیگر حرف‌زدن دربارۀ ‘اختلاف نسل‌ها’ بس است» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ نسیم حسینی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۶ اردیبهشت ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.•• لویی مناند (Louis Menand) از نویسندگان مجلۀ نیویورکر است که از سال ۱۹۹۱ با این مجله همکاری داشته و از ۲۰۰۱ عضو تحریریۀ آنجا شده است. مناند با بسیاری از نشریات معتبر دیگر همچون نیویورک ریو آو بوکس و نیو ریپابلیک همکاری کرده و استاد دانشگاه هاروارد است. کتاب باشگاه متافیزیکی (The Metaphysical Club) او در سال ۲۰۰۲ برندۀ جایزۀ پولیتزر در بخش تاریخ شد. لویی مناند همچنین در سال ۲۰۱۶ نشان ملی علوم انسانی آمریکا را دریافت کرد. جدیدترین کتاب مناند جهان آزاد: اندیشه و هنر در دوران جنگ سرد (The Free World: Art and Thought in the Cold War) نام دارد.\n[۱] فستیوال موسیقی وودستاک (Woodstock)، رویداد بزرگی که در ۱۹۶۹ در شهری به همین نام در نزدیکی نیویورک برگزار شد. این رویداد ۴۰۰ هزار تماشاچی داشت و ۳۲ گروه و خواننده در آن به اجرای برنامه پرداختند. برگزاری این رویداد سبب ازدحام بسیار زیاد جمعیت و مسدودشدن راه‌ها شد [مترجم].The Greening of America [۲]Summer of Love [۳] عنوانی است که به تابستان ۱۹۶۷ داده شده تا حس و حال حضور در سانفرانسیسکو در آن تابستان را تداعی کند، زمانی که جنبش «هیپی‌ها» بیش از هر زمان دیگری پروبال گرفت. در این رویداد بیش از صدهزار نفر از جوانان از نقاط دور و نزدیک آمریکا، به امید رهایی از ارزش‌های محافظه‌کارانۀ جامعه، با توسل به مواد مخدر و روابط جنسی آزاد در سانفرانسیسکو جمع شدند. این جنبش در پاییز همان سال به بیراهه کشیده شد و به پایان رسید [مترجم].Flower Power [۴]: این جنبش نخستین‌بار در برکلیِ کالیفرنیا به‌عنوان کنشی نمادین برای اعتراض علیه جنگ ویتنام شکل گرفت. هیپی‌ها در این جنبش ضدخشونت با پوشیدن لباس‌های شاد و رنگی، گذاشتن گل لای موها و پخش‌کردن گل و پرچم و شیرینی و موسیقی سعی در تبدیل شورش‌های ضدجنگ به نوعی تئاتر خیابانی داشتند تا، به‌این‌ترتیب، از ترس، خشم و خطرات ذاتی این نوع اعتراضات بکاهند. بعدها از این عبارت، به‌طور کلی، برای اشاره به جنبش هیپی‌ها و پادفرهنگ مواد مخدر، موسیقی و هنر توهم‌زا و ولنگاری اجتماعی استفاده شد [مترجم]. [۵] Intersectionality [۶] اولویت‌دادن به اقلیت‌هایی که از نظر نژاد، جنسیت، دین و غیره تحت ستم بوده‌اند [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653967.json b/train/540653967.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..75244792532209dc9ac0067a2c01fa45bfb4d9d5
--- /dev/null
+++ b/train/540653967.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در ذهن يک قاتل چه می‌گذرد؟",
+  "subtitle": "می‌دانستم جرم دهشتناکی انجام داده است، اما باید می‌فهمیدم چرا",
+  "introduction": "وقتی در اخبار می‌خوانیم پسری مادر خودش را با ضربات چاقو به قتل رسانده، یا زنی شوهر خود را مسموم کرده، معمولاً در ذهنمان هیولایی شرور را تصور می‌کنیم که باید، بدون رحم و بخشش، مجازات شود. اما تاج نیتن، به جای دوری‌کردن از این مجرمان خطرناک، باید پای صحبتشان می‌نشست تا بفهمد وقتی دست به آن جنایت‌ها می‌زدند، در سرشان چه می‌گذشت. نیتن در این نوشته رویارویی‌اش با یکی از این مجرمان و پیچیدگی‌های درک رفتار او را شرح می‌دهد.",
+  "content": "تاج نیتن،گاردین—  پیش از ورود سِب به زندان، یعنی پنج هفته قبل از آنکه برای اولین بار ببینمش، به کارکنان زندان اطلاع دادند که او باید تحت نظارت شدید قرار بگیرد. هنوز در بازداشتگاه بود که، خارج از ساعت اداری، از روان‌پزشک جنایی خواستند او را بررسی کند.\nسب گوش‌به‌فرمان افسرانی بود که دستگیرش کرده بودند، طوری رفتار می‌کرد انگار اتفاقی که افتاده تأثیری روی او نداشته؛ به‌نظر می‌رسید اصلاً برایش مهم نیست دستگیر شده است. عجیب‌تر آنکه گاهی احساس رضایت در چهره‌اش مشهود بود. سب را دستگیر کرده بودند چون احتمال می‌دادند که مادرش را به قتل رسانده باشد.\nپزشک کشیک به‌همراه یک پرستار از واحد قضاییِ محلی به بازداشتگاه رفتند، اما سب تمایل نداشت از سلولش بیرون بیاید و با آن‌ها صحبت کند. متخصصان بالینی به‌همراه افسران پلیس به سلولش رفتند تا مستقیم با او صحبت کنند، اما هرچه می‌گفتند، سب تغییر رویه نمی‌داد: با آن‌ها حرف نمی‌زد. حتی از اینکه وارد گفت‌وگویی عادی بشود هم سر باز می‌زد. متخصصان بالینی هم مثل مشاور کشیک به این نتیجه رسیدند که سِب نیازی به بستری‌شدن در بیمارستان ندارد. علی‌رغم این تشخیص، حرف‌نزدنِ سِب و همین‌طور ویژگی‌های جرمی که مرتکب شده بود باعث می‌شد ترجیحاً مسائل روان‌‌درمانی را یکسره کنار نگذارند.صبح روز بعد، پزشکی که سب را در ایستگاه پلیس ارزیابی کرده بود به تیم سلامت روانِ زندان تلفن کرد تا سفارش کند برای بررسی‌های بیشتر باید سب را، در بدو ورود، در بخش مراقبت‌های درمانی نگه دارند. مشاهدات پرستاران و پزشکان هم می‌گفت سب عادی نیست، اما دقیقاً نمی‌توانستند بگویند چرا چنین حسی دارند. او از همه فاصله می‌گرفت. وقتی حرف می‌زد، تا آنجا که می‌توانست، برای بیان مقصودش از کمترین کلمات ممکن استفاده می‌کرد. فقط مواقعی حرف می‌زد که یا چیز خاصی می‌خواست، برای مثال حولۀ تمیز، یا در بیشتر مواقع می‌خواست‌ کمک یا حمایت کارکنان را رد کند.\nدوست نداشت برای صرف غذا یا استراحت در سالن عمومی از سلولش خارج شود. به‌ نظر می‌رسید خوب می‌خورَد و می‌خوابد. از ارتباط‌ برقرار‌کردن پرهیز می‌کرد، اما اگر دیگران با او صحبت می‌کردند چندان کج‌خلق به نظر نمی‌رسید و پرخاشگری نمی‌‌کرد. اوضاع تا شب دوم به همین منوال بود.\nیکی از پرستاران، قبل از آنکه شیفت طولانی‌اش را تحویل دهد، رفت تا سری به سب بزند. سب روی سینک دست‌شویی‌اش خم شده بود و به آینۀ دیواری نگاه می‌کرد. در نگاه اول چیز عجیبی در کار نبود، اما پرستار بعداً، در جلسۀ گزارش‌گیری، به یاد آورد که به نظرش کمی عجیب آمده که سِب اصلاً به حضورش واکنشی نشان نداده، اما در آن لحظه با خودش فکر می‌کرد این رفتار دلیل خاصی ندارد؛ به نظر می‌رسید سِب در افکارش غرق است.\nپرستار، درحالی‌که فقط یک پایش در سلول بود، او را صدا کرد تا توجهش را جلب کند و بعد ناگهان همه‌چیز تیره و تار شد. سِب به‌سمت پرستار خیز برداشت، ساعدش را دور گردن او حلقه کرد و او را توی سلول می‌کشید، پرستار هم تقلا می‌کرد از سلول خارج شود. کارکنان صدای فریاد پرستار و صدای زنگی را شنیدند که او با فشار‌دادن دکمۀ قرمزِ بی‌سیم‌ کمری‌اش فعال کرده بود.\nخوشبختانه، از دفتر پرستاران تا سلول سِب فقط چند قدم فاصله بود، اما وقتی پرستاران تلاش می‌کردند بازوی سب را از گردن همکارشان باز کنند، پیش‌بینی نمی‌کردند سِب قرار است در مبارزه با آن‌ها چقدر نیرومند باشد. افسر زندان که خودش را به صحنه رسانده بود می‌گفت احساس می‌کردم چاره‌ای ندارم جز آنکه به سرش ضربه بزنم. افسران بخش‌های دیگر با شنیدن صدای آژیر باعجله به این سمت آمدند. با کمک آن‌ها توانستند پرستار را آزاد کنند و سِب را دوباره به سلولش برگردانند.\nپس از این اتفاق که نوعی گروگان‌گیری نافرجام در قسمت مراقبت‌های درمانی محسوب می‌شد، به این نتیجه رسیدند که سب خطرناک‌تر از آن است که آنجا بماند. چنین بود که من برای اولین‌بار او را در بند سلول‌های انفرادی ملاقات کردم.من متخصص روان‌پزشکی جنایی هستم، شاخه‌ای از پزشکی که مجرمان را در زندان‌ها و بیمارستان‌های امن ارزیابی و درمان می‌کند. بسیاری از این افراد رفتار‌های پرخاشگرانه از خود بروز می‌دهند. تیم قانونی سب می‌خواست نظر کارشناسی‌ام را دربارۀ وضعیت روانی او به‌هنگام حمله اعلام کنم (سِب نام واقعی او نیست. سایر نشانه‌های احراز هویت را هم، در راستای حفظ اطلاعات شخصی بیمار، تغییر داده‌ام).\nچون دائم به این واحد سر می‌زدم، می‌دانستم محیطش کاملاً پیش‌بینی‌ناپذیر است. این واحد گاهی سکوت ترسناکی به خود می‌گرفت، اما اغلب اوقات، وارد بند که می‌شدم، کنسرت ناموزونی از جیغ‌ها، فریاد‌ها، عربده‌ها و مُشت‌زدن به درها به راه بود، و اینکه منبع آن سروصداها دیده نمی‌شد همه‌چیز را رعب‌آورتر می‌کرد. برای ساکنان این سلول‌های دلگیر و تک‌نفره تنها فرصت تعامل چهره‌به‌چهره با دیگر زندانیان زمان کوتاهی بود که برای ورزشِ آن‌ها در نظر گرفته بودند. در این فرصت کوتاه زندانیان اجازه داشتند با زنجیر‌هایی که به پای هر کدامشان بسته شده بود نیمی از طول ساختمان زندان را بدوند.\n غیر از این زمان، زندانیان عمدتاً با فریاد‌های نامفهومی که در سراسر بند به گوش می‌رسید با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کردند. این فریاد‌ها گاهی فریاد خوش‌آمد‌گویی به فرد جدیدی بود که هم‌مسلک خودشان بود یا تهدیدی بود برای آن‌هایی که از دارودستۀ خودشان نبودند. گاهی هم افسران زندان هدفِ این فریاد‌ها قرار می‌گرفتند. در این مواقع، زندانیان به‌التماس چیزی از آن‌ها می‌خواستند یا منظورشان را با پرخاشگری بیان می‌کردند.\nبازدید‌کنندگان از این بند معمولاً هیجان تازه‌ای در ساکنین آن ایجاد می‌کردند. در‌ها و دریچه‌ها محکم بسته بود، اما تعجب می‌کردم زندانیانی که از قبل مرا می‌شناختند چگونه می‌فهمیدند که وارد بند ‌شده‌ام. همین که از کنار در سلول‌هایشان رد می‌شدم، فریاد می‌زدند «دکتر نیتن یه لحظه بیا اینجا، باید باهات حرف بزنم». البته بعد‌ها فهمیدم از شکاف باریکی که بین درِ سنگین و فلزی سلول و چهارچوبش بود می‌توانستند دزدکی بیرون را نگاه کنند. باقی زندانی‌ها همین که می‌شنیدند یک پزشک به بند آمده است فریاد می‌کشیدند که ناخوش‌اند و باید فوراً مرا ببینند. شاید برخی به مراقبت‌های پزشکی نیاز داشتند، اما بیشترشان از تنهایی مفرط رنج می‌بردند و مشتاق بودند هرطور که هست ارتباط برقرار کنند. همین که به انتهای بند می‌رسیدم، فریاد‌ها عموماً فروکش می‌کرد یا به التماس و تهدید تبدیل می‌شد، انگار حضور دیگران خواسته‌ها و نارضایتی‌هایشان را به یادشان می‌آورد.\nسِب در وضعیتی بود که به آن «آزاد به شرط حضور سه افسر» می‌گفتند. زندانیان بند سلول‌های انفرادی فقط اجازه داشتند یکی‌یکی از سلول‌هایشان خارج شوند، اما برای باز‌کردن سلول زندانیانی که بسیار پیش‌بینی‌ناپذیر بودند باید، قبل از اینکه در سلول باز می‌شد، حداقل سه افسر در آنجا حضور می‌داشتند، مثل وضعیت سب.\nوقتی به سلول سب رسیدیم، خودش را کاملاً با پتویش پوشانده بود و آرام نشسته بود. وقتی افسر درِ سلول را باز کرد و توضیح داد چرا آنجاییم، هیچ واکنشی نشان نداد. من، دست‌پاچه از اینکه در حضور سه افسر و یک پزشکِ کارآموز با یک پتو حرف می‌زدم، خودم را به سب معرفی کردم و گفتم اینجا هستم تا ببینم غیر از آنچه تابه‌حال انجام شده کمک دیگری از دستم برمی‌آید یا نه.\nدر سکوت منتظر بودیم پاسخی از او بشنویم. از این فرصت استفاده کردم و سلولش را برانداز کردم تا ببینم چیز قابل‌توجهی به چشمم می‌آید یا نه. اغلب اوقات، وقتی زندانی‌های بند سلول‌های انفرادی را در سلولشان ارزیابی می‌کردم، می‌دیدم که سلولشان نامرتب است. احتمالاً کف زمین خیس بود چون زندانی به نشانۀ اعتراض سینک دست‌شویی را مسدود می‌کرد. احتمالاً پیام‌هایش را با خطی ناخوانا روی تکه‌پاره‌های کاغذ یا روی هر وسیلۀ دیگری می‌نوشت. برخی اوقات، زندانی دیوارها را با مدفوع کثیف می‌کرد؛ به این حرکت می‌گفتند «اعتراض کثیف». در سلول سِب خبری از این نشانه‌ها نبود. وسایل اندکی که داشت، روی زمین مرتب چیده شده و به دورترین دیوار سلول تکیه داده شده بود.\nافسر ارشد آخرین تلاشش را کرد تا توجه سب را جلب کند؛ او هشدار داد که سب دیگر به این زودی‌ها نمی‌تواند با یک پزشک صحبت کند. تأثیری نداشت؛ سب همچنان ساکت بود. همچنان که به او نگاه می‌کردم، با احتیاط یک قدم به عقب برداشتم تا از سلول خارج شوم.\nنقش من در ملاقات با زندانیانی مثل سب کمک به تیم قانونی بود. آن‌ها باید می‌فهمیدند در ذهن زندانی چه می‌گذرد تا تصمیم بگیرند متهم چه دادخواستی باید ارائه کند. وقتی ۲۳ سال پیش روان‌پزشکی جنایی را شروع کردم، به‌سرعت یاد گرفتم برای پیش‌بینی سؤالاتی که وکلا ممکن بود از من بپرسند باید به ذهن بیمار عمیق‌تر از آنی فکر کنم که آموزش‌هایم در روان‌پزشکی‌ مرا آمادۀ آن کرده بود. شاید دادگاه مشتاق باشد شواهدی را که مطرح می‌کنم مد‌نظر قرار دهد، شواهدی که می‌گویند تربیت نادرست یا آسیب‌های هنگام زایمان اقدامات متهم را تحت تأثیر قرار داده‌اند. اما علاوه‌براین، آن‌ها می‌خواهند بشنوند آن عواملِ بخصوص چگونه با ارتکاب جرم مرتبط است، ‌یعنی چرا فرایند‌های ذهنیِ متهمان آن‌ها را به‌سمت ارتکاب این جرم خاص سوق داده است.\nوقتی دایرۀ فعالیت‌هایم را از کار‌کردن در دادگاه‌های جنایی فراتر بردم و به‌تدریج به‌عنوان شاهد متخصص در دادگاه‌های خانواده و دیگر دادرسی‌های حقوقی حضور یافتم، برایم روشن شد توضیحاتی که باتوجه به تشخیص پزشکی یا فهرست عوامل علّی ارائه می‌شوند تا چه حد محدودیت دارند. اگر قرار بود فقط نام علائم و برچسب تشخیصی مربوط به آن علائم را ارائه کنم، کمک چندانی به دادگاه خانواده نمی‌کرد تا برای مثال دربارۀ مراقبت ایمن از کودک تصمیم بگیرد. ارزیابی‌هایم به من نشان داد باید تجربۀ شخصی متهمان، یعنی ‌افکار، احساسات، ‌هیجانات، و ادراکاتشان را درک می‌کردم تا نه‌تنها بتوانم توضیح دهم چرا این‌گونه رفتار کرده‌اند، بلکه بتوانم شرایطی را توضیح دهم که احتمال تکرار آن رفتار را در آن‌ها افزایش می‌دهد.\nوکیل سب درخواست نظر کارشناسی داده بود. می‌خواست بداند آیا موکلش، در زمان ارتکاب جرم، به جنون مبتلا شده بود یا نه. فردای همان روزی که نتوانستم سب را با موفقیت ارزیابی کنم با وکیلش تماس گرفتم تا اطلاع دهم سب با من صحبت نمی‌کند. دگرگونی در‌خورتوجهی که اخیراً در شخصیتش رخ داده بود، شدت‌گرفتن رفتارهای نامتعارف، خشونت غیر‌عادی و تغییر نگران‌کنندۀ رفتارش، نشان می‌داد به «بیماری روانی» مبتلاست، اما تا زمانی که با او ارتباط برقرار نمی‌کردم نمی‌توانستم به‌طور قطعی مشخص کنم که آیا وضعیتش موجب شده است در زمان حمله به مادرش نداند چه می‌کند یا نه.\nسب کاملاً ساکت نبود، اما مطمئن بودیم که نمی‌تواند در برابر اتهام قتل به‌خوبی از خودش دفاع کند؛ دلیل خوبی هم داشتیم. برداشت من آن بود که اجتناب سب از حرف‌زدن عامدانه نیست. باید می‌فهمیدم می‌تواند به‌درستی در دادرسی‌های جنایی شرکت کند یا نه. به عبارت دیگر، آیا صلاحیت دارد در دادگاه اقامۀ دعوی کند؟ قاضی مستندات دو پزشک را مد‌نظر قرار می‌دهد و رأی نهایی را صادر می‌کند. گزارشم را برای وکلای پرونده ثبت کردم و گفتم به نظرم سب شایستگی اقامۀ دعوی را ندارد.\nتا رضایت نمی‌داد صحبت کند، نمی‌توانستم بفهمم در ذهنش چه می‌گذرد. راضی هم نمی‌شدم در زندان بماند. شواهد به ‌قدری بود که بتوانیم برای ارزیابی و درمان در بیمارستان پرونده تشکیل دهیم. در پی ارتباطاتی که با یک بیمارستان قضاییِ امن برقرار کردیم و معرفی‌نامه‌هایی که به وزارت دادگستری نوشتیم، اجازۀ انتقال سب به بیمارستان صادر شد.شش ماه بعد وقتی دوباره یکدیگر را دیدیم، سب را به بیمارستانی قضایی منتقل کرده بودند. پرستار بخش که او را تا اتاق مصاحبه همراهی کرده بود مرا دوباره به او معرفی کرد. تغییر ظاهری‌اش آن‌قدر مشهود بود که لازم نبود ببینم آیا در قیاس با قبل تمایل دارد ارتباط برقرار کند یا نه. به نظر می‌رسد مصرف دارو‌های ضد‌روان‌پریشی برای بسیاری از بیمارانم که تجربه‌های روانی اضطراب‌آور را از سر می‌گذرانند بسیار مفید است، البته نه لزوماً همۀ آن‌ها؛ متأسفانه این داروها عوارض جانبی دارند، مانند اضافه وزن. سب چاق‌تر شده بود و همین بود که حدس زدم مصرف دارو‌های ضد‍‌روان‌پریشی را شروع کرده است.\nسب گفت چند ماه پیش از دستگیری، به‌تدریج، احساس می‌کرد موجی از نگرانی او را در خود می‌کِشد، احساسی که به دل‌شوره و وحشت تبدیل شد و بی‌رحمانه او را مغلوب خود می‌کرد. اشیای اطرافش عادی به نظر نمی‌رسیدند. هاله‌ای رؤیا‌گونه دور افراد بود. از خودش می‌پرسید این‌ها همان آدم‌هایی هستند که فکر می‌کنم؟ بعد از آن، افکار سب شکل مشخصی به خود گرفت. مثل روز برایش روشن شد که در محاصرۀ آدم‌هایی قرار گرفته است که خودشان را به جای آن‌هایی که می‌شناسد جا می‌زنند. زنی که خودش را به شکل مادرش درآورده بود از هر نظر به مادرش شبیه بود و مانند او رفتار می‌کرد، اما سِب تردیدی نداشت که آن زن یک عفریته است و در ربودن مادر واقعی‌اش دست دارد. این زن فریب‌کار که هوشمندانه تمام ویژگی‌های مادرش را تقلید کرده بود، وقتی با اعتراض سب مواجه شد، همه‌چیز را شدیداً انکار کرد.\nسب برایم توضیح داد که شکایت‌های این زن را نشانۀ درماندگی‌ او در ادامۀ کلاهبرداری‌اش می‌دانست. وقتی سب دربارۀ جُرمش صحبت کرد، لحنش جدی‌تر شد، اما هیجانی در چهره‌اش نبود (به نظر می‌رسید خاطره‌اش هنوز کاملاً با هیجان آمیخته نیست، کلماتش مسئولیت ارتکاب جرم را بر عهده می‌گرفت، اما لحن صدایش مانند لحن یک ناظرِ بی‌طرف بود). سِب احساس کرده بود گزینه‌های پیش رویش کمتر می‌شوند. نمی‌توانست بی‌آنکه به چالش کشیده شود بازی را ترک کند، اما اگر به زنی که خودش را جای مادرش جا زده بود نشان می‌داد که حقیقت را می‌داند، جان مادر واقعی‌اش به خطر می‌افتاد. شب حادثه، قبل از ارتکاب جرم، با خودش کلنجار می‌رفت تا بالاخره، با چاقو، زنی را که باور داشت مادرش نیست در خواب به قتل رساند.\nوقتی سر و کلۀ مادر واقعی‌اش پیدا نشد، سب آن را نشانه‌ای تلقی کرد از اینکه توطئه عمیق‌تر از آنی است که تصورش را می‌کرد. مطمئن شد بهترین اقدام آن است که دربارۀ آنچه می‌داند با کسی صحبت نکند. درمجموع، می‌توانست نشانه‌های غلیان درماندگی‌اش را سرکوب کند، اما گاهی تحمل آن هیجانات فراتر از توانش بود، ‌مانند روزهای نخست اقامتش در بخش مراقبت‌های درمانی که با خشونت به پرستار حمله کرده بود.\nسِب طوری با من صحبت کرد که نشان می‌داد می‌تواند از موضع پیشین خود که درگیرِ توهم توطئه بود فاصله بگیرد و صحت باورهای متوهمانه‌اش را زیر سؤال ببرد. پرسیدم نظرش چه زمانی تغییر کرد؛ گفت چند هفته بعد از پذیرش در بیمارستان بود که به دریافت‌های تازه رسید، حدوداً همان زمان بود که مصرف دارو‌های ضد‌روان‌پریشی را شروع کرده بود.\nهمه در تشخیص وضعیت سِب اتفاق نظر داشتند. او هذیان می‌گفت، اما از دیگر نشانه‌های اختلال روان‌پریشی خبری نبود، مانند صدا‌ها یا تصاویر. این امر تشخیص اختلال هذیانی را محتمل می‌کرد. اختلال هذیانی در همان گروهی قرار می‌گیرد که اسکیزوفرنی قرار دارد. تجربۀ خاصی که سب پشت سر گذاشته بود نام هم داشت: نشانگان کاپگراس۱ که آن را از نام جوزف کاپگراس گرفته‌اند. کاپگراس زن میان‌‌سالی را در پاریس توصیف می‌کند که در ژوئن ۱۹۱۸ به رئیسِ ادارۀ پلیس محلی مراجعه کرد و از او خواست دو افسر پلیس را با او همراه کند تا شاهد وقوع جرمی بزرگ باشند. این زن گزارش داده بود در همه جای پاریس، از جمله در زیرزمین خانۀ خودش، بچه‌ها را به‌صورت غیر‌قانونی حبس کرده‌‌اند. پلیس او را به بیمارستان برد و از آنجا در آسایشگاه روانی سَن‌آن پذیرش شد.\nحدود یک سال بعد، او را به آسایشگاه دیگری به نام مِزون بلانش منتقل کردند. آنجا بود که مورد‌ توجه کاپگراس قرار گرفت. کاپگراس روان‌پزشکی بود که به موضوع جانشین‌سازی و ناپدید‌شدن علاقه داشت که در باورهای هذیانی این بیمار به‌و‌فور دیده می‌شد. این زن معتقد بود او را دزدیده‌اند و خودش و دیگران همزاد‌ دارند. تصور می‌کرد «نمایشی که این همزاد‌ها بازی می‌کنند باورکردنی نیست». کاپگراس به‌همراه یکی از همکارانش گزارشی دربارۀ این مورد منتشر کرد و آن را توهم همزاد۲ نامید.\nآموزش‌های پزشکی‌ام به من آموخته بودند کافی است نامی برای وضعیت بیمار و نامی برای علائمش بیابم، آن وقت است که وضعیت بیمار را به‌قدر کافی درک کرده‌ام و ارزیابی‌هایم کامل است، اما این واژه‌ها فقط وجه توصیفی دارند و چرایی بیماری را توضیح نمی‌دهند.\nلازم بود دقیقاً به جزئیات حرف‌های سب گوش دهیم تا بفهمیم چه مکانیسم‌هایی موجب بروز این علائم در او شده است.\nکافی بود کمی با نحوۀ عملکرد مغز آشنا باشیم تا بتوانیم کلمات سب را تحلیل کنیم. سب ادعا می‌کرد زنی که کشته بود به‌ظاهر هم‌شکل مادرش بود، اما هویت متفاوتی داشت. اذعان می‌کرد نمی‌توانسته تفاوت ظاهریِ میان مادرش و کسی که خودش را جای او جا زده بود تشخیص دهد، با‌این‌همه مطمئن بود این زن مادرش نیست.\nاسکن‌‌های گرفته‌شده از مغز انسان‌ و نخستی‌‌سانان به ما نشان داده‌اند که تشخیص دیگران تا حد زیادی به تصاویر صورت وابسته است. تشخیص چهره چندین مسیر‌ متفاوت مغزی را فعال می‌کند. اختلال در این شبکۀ عصبی نمی‌گذارد فرد چهره‌ای را که می‌شناسد تشخیص دهد. این موقعیت را ادراک‌‌پریشیِ چهره‌ای۳ می‌گویند که معنای تحت‌اللفظی آن «نشناختنِ چهره» است.\nمشکل سب ادراک‌‌پریشیِ چهره‌ای نبود. او می‌توانست چهرۀ مادرش را تشخیص دهد، این هویت مادرش بود که محل سؤال بود. حتی قبل از قوّت‌گرفتن این باور‌های پارانویاییِ قابل توصیف هم درک سب از دنیا با تردید همراه بود؛ تأکید می‌کرد همه‌چیز غیرو‌اقعی است. از هیچ‌چیز مطمئن نبود. نمی‌توانست معنای روشنی به این اتفاقات بدهد، اما بوی خطر می‌آمد.\nسب از احساس ابهام و تهدید روزهای نخست گفت، حسی که نمی‌دانست از کجا نشئت گرفته بود، چطور بالا گرفت و بعد به قطعیت رسید. فکری به ذهنش خطور کرد تا با کمک آن سرگشتگی‌اش را دربارۀ واقعیت دنیای پیرامونش (از جمله هویت مادرش) حل کند. این فکر با توطئه‌ای که احساس می‌کرد سازگار بود. وقتی این فکر ‌-اینکه زنی خودش را به‌جای مادرش جا زده است‌- برای او با واقعیت هم‌خوانی پیدا کرد، به نظرش آمد دیگران نیز جای خودشان نیستند. بنابراین، به جای آنکه این فکر را مردود بداند، اقدامات دیگران را به‌گونه‌ای تعبیر می‌کرد که مؤید این فکر بود. این باور که جایگزین‌شدن مادرش بخشی از یک توطئۀ بزرگ‌تر بود به تجربه‌اش معنا بخشید و شواهدی را انتخاب می‌کرد که با این تعبیر منطبق بود. تا قبل از آن، تصویر مادرش برایش آشنا بود. سب در واکنش به ازدست‌رفتن این حس روایتی منسجم اما نادرست را پذیرفته بود.\nپژوهش‌های عصب‌زیست‌شناختی به ما کمک کرده است تا از منشأ تحریف روان‌پریشانه‌ای که سب تجربه می‌کرد فهم بهتری داشته باشیم، اما کافی نیست که این تجربه‌ها را صرفاً با تکیه بر مواد شیمیایی مغز و مسیر‌های عصبی توضیح دهیم. برای درک درست تجارب و رفتار‌های انسانی باید دیدگاه ذهنی افراد را حفظ کنیم. برای توضیح خشونت باید فیزیولوژی را در بستر مفاهیم انتزاعیِ روان‌شناسانه مانند تکانه‌ها، میل‌ها و انگیزه‌ها درک کنیم.\nکاملاً مشخص بود روایتی که سب خلق کرده بود روایتی هذیانی است، اما گاهی به‌سختی می‌توان دربارۀ بنیان یک روایت، که خشونت‌ به پشتوانۀ آن انجام می‌شود، حکم‌ داد و قضاوت‌ کرد. بیشتر بیمارانی که تشخیص می‌دهیم اسکیزوفرنی دارند پرخاشگر نیستند. ولی سِیر تاریخی موارد روان‌پزشکی جنایی این کلیشۀ رسانه‌ای را تقویت می‌کند که مبتلایان به اسکیزوفرنی پرخاشگرند. ‌\nبرعکس، به نظرم بررسیِ همدلانۀ موارد واقعی ابتلا به اسکیزوفرنی، با تأکید بر نادربودن این بیماری، کلیشه‌هایی از این دست را خواهد شکست. برای تشخیص اسکیزوفرنی باید تا اندازه‌ای تجربه‌های روان‌پریشانه‌ای مانند باورهای هذیانی یا صداهای توهمی را در فرد شناسایی کنیم. بسیاری از افراد وقتی می‌فهمند که این تجارب در عموم مردم چندان هم نادر نیست، تعجب می‌کنند.\nدر تشخیص بالینی، تجارب غیرمتعارف باید با سطح بالای پریشانی و اختلال عملکرد همراه باشند. ممکن است برخی افرادی که از این علائم رنج می‌برند این نشانه‌ها را به‌صورت ادواری از خود بروز دهند، و در این زمان‌ها رفتارشان برای بیننده عجیب به‌ نظر می‌رسد. آنچه در کارم، بیش‌ازپیش، برایم روشن شده آن است که تشخیصْ روش آموزنده‌ای برای فهم رفتار نیست. من در دادگاه‌های فراوانی حضور داشتم که مسئلۀ اصلی آن‌ها این بود که برای رسیدن به یک تشخیصِ خاص ملاک‌های لازم رعایت شده است یا نه.\nانگیزۀ اصلی بسیاری از خشونت‌ها حدس و گمان دربارۀ نیات دیگران است. سب باور داشت گروهی شیطانی مادرش را برخلاف میلش پنهان کرده‌اند.\nدرک انگیزۀ فرد اهمیت ویژه‌ای دارد، اما علاوه‌براین، باید به این موضوع فکر کنیم که چرا احساسات خصمانه، این‌قدر به‌ندرت، به اقدامات مرتبط با آدم‌کشی منجر می‌شود. در بسیاری از ما، حتی کمی آگاهی نسبت به عواقب پرخاشگری‌ای که در ذهن داریم، چنان احساسات منفی‌ای تولید می‌کند که نمی‌گذارد آن عمل خشونت‌آمیز را به انجام برسانیم و ازآنجاکه برنامه‌ریزی شده‌ایم تا از احساسات منفی پرهیز کنیم، معمولاً افکاری را که این احساسات را پدید می‌آورند سرکوب کرده یا در برابر آن‌ها مقاومت می‌کنیم. تصور ‌کنید قرار بود به کسی که دوستش دارید یا به او بیش از هر کس دیگری در این جهان اهمیت می‌دهید حمله‌ای خشونت‌بار کنید. احتمالاً بلافاصله بعد از این فکر، از تصور وحشتی که در واکنش آن‌ افراد است، از دردی که متحمل می‌شوند و از احساس بُهت، خیانت و گیجی‌ای که به آن‌ها دست می‌دهد منزجر می‌شوید. بنابراین، فکر‌کردن به هیجاناتِ قربانی کافی است تا تکانه‌های خشونت‌آمیز در بسیاری از افراد به واقعیت تبدیل نشود. وقتی از منظر قربانی به عملی خشونت‌آمیز نگاه می‌کنیم، نوعی همدلی را از خود نشان می‌دهیم و تصور می‌کنیم در ذهن دیگری چه می‌گذرد.\nهمدلی توانایی بسیار مهمی در انسان است و، به‌هنگام خشونت، نیروی بازدارندۀ قدرتمندی است. این فرایند‌ها از چنان اهمیتی برخوردارند که حتی لازم نیست آگاهانه به آن‌ها فکر کنیم: این فرایند‌ها در پس صحنه فعال‌اند و مدام مانع تکانه‌‌های فراوانی می‌شوند که نتایج خوشایندی در پی ندارند. خشونت نتیجۀ بر‌هم‌کنشِ نیرو‌های عاطفی و فرایند‌های خنثی‌کنندۀ ذهن است، اولی میل به پرخاشگری را تولید می‌کند و دومی در برابر عمل پرخاشگرانه مقاومت می‌کند.\nترس زیاد سب او را از پا انداخته بود و بیش‌ازحد گوش‌به‌زنگش کرده بود. وقتی ترس همۀ وجودمان را فرا می‌گیرد، برای آنکه زنده بمانیم ترازوی نگرانی‌ دربارۀ خودمان و دیگران فقط به‌ نفع خودمان سنگین‌تر می‌شود. درنتیجه تأثیر پیش‌بینیِ رنج قربانی، که عاملی بازدارنده است، رنگ می‌بازد.\nعملکرد ذهنی سب پیشرفت کرده بود، پس می‌توانست در آزمون صلاحیتِ طرحِ دعوی پذیرفته شود. دادگاه پذیرفت که وضعیت آشفتۀ ذهنی‌اش نقشی درخورتوجه در اقدامات او داشته است، اما قوانینی که جنون قانونی را تعریف می‌کرد شامل حال او نمی‌شد (اساس آزمون جنون آن است که متهم «ماهیت و کیفیت عملی را که مرتکب می‌شود» درک نکند). درنتیجه، در دفاع از سب، به‌جای اینکه از دفاع مبتنی بر جنون استفاده شود، دفاع مبتنی بر مسئولیتِ تقلیل‌یافته اقامه شد. این دفاع اخیراً مطرح شده و فقط برای اتهام قتل قابل‌استفاده است. دادستان هم به این دفاع اعتراض نکرد. بنابراین، سب به قتل‌ غیر‌عمد محکوم شد و نه قتل ‌عمد. همین امر موجب شد دادگاه پیشنهاد ما را بپذیرد و قرار محکومیت سب را از زندان به بیمارستان تغییر دهد.\nجان مِیجر، نخست‌وزیر وقت، در مصاحبه‌ای به سال ۱۹۹۳ دربارۀ نظم و قانون می‌گوید «به‌شدت» احساس می‌کند «جامعه باید بیشتر محکوم کند و کمتر درک کند». این نوع رویکردِ نکوهشی مفرّی برای تخلیۀ واکنش‌های هیجانی ما به جرم فراهم می‌آورد و پیامی دربارۀ منش اخلاقیِ ما به دیگران ابلاغ می‌کند.\nروایت سرزنش‌آمیز «هیولای شرور» هم تلاش می‌کند رفتار بیمارانی را که من با آن‌ها سروکار دارم توضیح دهد. تحلیل‌هایی از این دست، که طرفداران فراوانی هم دارد، به کام گرایشی است که حوادث تهدید‌آمیز را به‌صورت علّی توضیح می‌دهد.\nچه تسلیم میل به نکوهش بشویم و چه نشویم، باید درک کنیم که توضیحات نکوهش‌آمیز کمکمان نمی‌کنند تا دلایل پیچیده‌‌ای را درک کنیم که در دنیای واقعی به خشونت ختم می‌شوند. آن‌ها کمکمان نمی‌کنند راه‌حل‌ها را پیدا کنیم. عنصر غایب در این روایت‌ها همان چیزی است که مجرمان را به‌خاطرش نکوهش می‌کنیم: همدلی.\nاما همدلی چیزی نیست که مجرمان نداشته باشند و باقی افراد داشته باشند. در همۀ ما، حتی در بیشتر مجرمان، میزان همدلی‌ با دیگران، با توجه به شرایط، مدام تغییر می‌کند. برای مثال، وقتی از جزئیات ناخوشایندِ جرمی خشونت‌بار مطلع می‌شویم و، به همین سبب، آن‌چنان احساس انزجار می‌کنیم که ممکن است از پا دربیاییم، احتمالاً نمی‌توانیم فکر کنیم در ذهن مجرم چه می‌گذشته است.\nوقتی تقریباً سه دهه پیش، از دنیای پزشکی به گرایشی که انتخاب کرده بودم، یعنی روان‌پزشکی، پا گذاشتم، مطمئن بودم به‌زودی می‌توانیم به بررسی‌های تشخیصی‌ای برسیم که با آزمایش خون یا اسکن‌هایی که پزشکان استفاده می‌کنند برابری خواهد کرد. مطمئناً علوم اعصاب باعث شده به فهم بسیار بهتری از برخی فرایند‌های ذهنی برسیم، اما معمولاً در روان‌پزشکیِ جنایی برای تشخیص‌هایی که رایج‌تر هستند هیچ آزمایش فیزیکی‌ای وجود ندارد.\nآن‌ها که تلاش می‌کنند برای تشخیص بیماری آزمون‌ تشخیصی پیدا کنند می‌خواهند روان‌پزشکی را عینی کنند؛ آن‌ها می‌خواهند تجربۀ بیمار را به بیماری‌های ازپیش‌تعریف‌شده و یا به امری خارجی از نوع نشانگان (مانند توهم یا هذیان) یا تشخیص (مانند اسکیزوفرنی یا اختلال شخصیت خودشیفته) تبدیل کنند. بسیاری از پژوهشگران به دنبال راهی بوده‌اند تا تجربۀ بیمار را به الگو‌هایی تقلیل دهند که بتواند سوء عملکرد مغز را اندازه‌گیری کند، اما من معتقدم مشکل این نیست که نمی‌توانیم روش مناسبی پیدا کنیم تا به مسائل روان‌پزشکی جنایی عینیت ببخشیم؛ مشکل شاید تمایل ما به عینیت‌بخشیدن است.\nدلیل گرایش فرد به خشونت هرچه باشد، نحوۀ واکنش ما به فرد در سطح فردی، نهادی و اجتماعی بر گرایش او به خشونت تأثیر می‌گذارد؛ پس خودمان باید متوجه باشیم که این تأثیر‌ات قرار است تشدید‌کنندۀ فرایند‎های ذهنی‌ای باشند که در خشونت سهم دارند، یا قرار است این فرایند‌ها را کاهش دهند. اگر واقعاً می‌خواهیم خشونت را کاهش دهیم، باید واقعاً به آنچه در ذهن افراد می‌گذرد توجه داشته باشیم. درست است که از ادامۀ پژوهش‌ها دربارۀ عملکرد مغز حمایت می‌کنیم، اما این امر نباید سبب شود توجه به ذهن را کنار بگذاریم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان                    شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ  و         سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش  از   ۱۰۰    منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و    وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان                    تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،         «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن         پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس  بخشی        از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار      می‌گیرند،    بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی      سریع‌تر به      مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان           در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه      اینترنتی      ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما      می‌توانید با      خرید  اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴       شماره)،   علاوه بر       بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای  دیگری     مانند ارسال  رایگان،         دریافت کتاب الکترونیک       به‌عنوان هدیه و     دریافت کدهای تخفیف در   طول      سال   برخوردار  شوید.  فصلنامه       برای   مشترکان زودتر از توزیع  عمومی      ارسال   می‌شود و   در  صورتی‌که       فصلنامه   آسیب ببیند بدون  هیچ شرط  یا      هزینۀ اضافی  آن را  تعویض       خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت  بخواهید       می‌توانید  اشتراکتان را   لغو   کنید  و  مابقی    مبلغ   پرداختی  را   دریافت      کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nNathan, Taj. Dangerous Minds: A Forensic Psychiatrist’s Quest to Understand Violence. John Murray, 2021\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را تاج نیتن نوشته و در تاریخ ۱۷ ژوئن ۲۰۲۱ با عنوان «Inside the mind of a murderer: the power and limits of forensic psychiatry» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «در ذهن یک قاتل چه می‌گذرد؟» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ فاطمه زلیکانی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۷ اسفند ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.•• تاج نیتن (Taj Nathan) استاد دانشگاه چستر و روان‌پزشک جنایی است. حوزۀ مطالعات او متمرکز بر اختلالات شخصیتی و علوم عصب‌شناختی است.••• این مطلب بخشی از کتاب جدید تاج نیتن است.•••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n   Capgras syndrome [۱]     illusion of doubles [۲]    Prosopagnosia [۳]"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653968.json b/train/540653968.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0add74fda1ce734e77ddb8f5a8d998b3c1ef6d61
--- /dev/null
+++ b/train/540653968.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "وقتی آدما می‌ميرن کجا می‌رن؟",
+  "subtitle": "چه‏‌بسا توضیح مرگ به کودکان به خودمان هم کمک کند راحت‌تر آن را بپذیریم",
+  "introduction": "بچه‌ها در خردسالی تصوری از جدایی ندارند و مفهوم مرگ را درک نمی‌کنند. پس از آن هم برداشتشان از مرگ فاصلۀ زیادی با واقعیت دارد. اساساً توضیح واقعیت «فقدان» برای کودکان کار بسیار دشواری است. ولی آیا اصلاً چنین توضیحی ضرورت دارد؟ شاید بد نباشد این بار ما پای تفسیر آن‌ها از مرگ بنشینیم. شاید برای کنارآمدن با مرگ و فقدان باید، به‌جای آنکه مسئله را با روش‏های واقع‏بینانه و علمی از سر باز کنیم، علاقه و کنجکاوی کودکانه‏ به مرگ، و البته زندگی، را بازیابیم.",
+  "content": "پراگیا آگاروال، ایان— یکی از دوقلوهای چهارساله‏‌ام خیلی به مرگ فکر می‏کند. دلش می‏خواهد همه‌‏چیز را دربارۀ مردن بداند. دائم از من می‏‌پرسد وقتی آدم‏‌ها می‌‏میرند چه می‏شود. اول کمی تعجب می‏کردم که چه دلبستگی عمیقی، به‌قول خودش، به «مُردیده‏‌ها» دارد، ولی کم‏کم فهمیدم هر وقت ساکت بوده به مرگ فکر می‌‏کرده.      \nهر شب قبل از خواب از من می‏‌پرسد «می‌شه بیشتر به من بگی وقتی آدما می‏میرن چی می‌شه؟».\nو من جواب می‏دهم «بدنشون از کار می‏افته. قلبشون دیگه کار نمی‏کنه».\n«نانا هم اینجوری شد؟».\nنانا، پدرم و پدربزرگ بچه‏‌ها، نوامبر سال گذشته درگذشت. دوقلوها فقط یک بار سال ۲۰۱۹ وقتی برای دیدن خانواده به هند رفته بودیم او را دیده بودند، قبل از تولد سه‏‌سالگی‏شان. البته همیشه سعی می‏‌کردیم در فیس‏تایم با هم حرف بزنیم. قرار بود اوایل پارسال هم سر بزنیم که کرونا آمد و نشد. پدرم کم‏کم مریض‌‏تر و افتاده‌‏تر شد و تنهایی و انزوای قرنطینه و خدمات بهداشتی و درمانی ضعیفِ این مدت او را از پا انداخت.\nکودکان پیش‌‏دبستانی فقط با مشاهدۀ غم و غصۀ والدین مرگ را درک می‌‏کنند. این قضیه درمورد فرزندان من هم صادق است: برای فوت پدرم رفتم هند و بعد از مراسم یک ‏هفته ماندم و اندوهم را از بچه‏‌هایم پنهان نکردم. هم می‏‌خواهم بدانند پدربزرگشان درگذشته است و هم می‏‌خواهم، دست‏کم از لابلای خاطراتم، او را بشناسند. همین‌طور می‏‌خواهم نشان دهم صحبت از مرگ، که دوشادوش زندگی است، غیرطبیعی نیست، به‌خصوص که این روزها کل جهان درگیر بحران همه‌‏گیری بی‏‌سابقه‌‏ای است و فرزندانم بیشتر از قبل می‏‌بینند من و همسرم راجع به مرگ حرف می‌‏زنیم.\nمن عمیقاً به این موضوع واقفم که بزرگ‌ترها تمایل ندارند پیش بچه‌‏ها از مرگ صحبت کنند (حتی اجتناب هم می‏‌کنند) و معمولاً نمی‏‌گذارند کودکان وارد این گفت‌وگوها شوند؛ می‏‌ترسند مبادا ناراحت یا وحشت‏‌زده شوند یا اصلاً مفهوم مرگ را نفهمند. پژوهشی در سال ۲۰۱۴ انجام شد که مبنای آن مصاحبه با والدین و معلمان کودکانِ سه تا شش سالِ ایالت‏‌های غرب آمریکا بود. نتیجۀ تحقیق نشان داد برخی والدینِ امروزی معتقدند کودکان برای فهم مرگ بلوغ عاطفی لازم را ندارند.  مؤسسۀ خیریۀ «وینستون ویش» بریتانیا تخمین می‏زند هر ۲۲ دقیقه کودکی در بریتانیا یکی از والدینش را از دست می‌‏دهد (یعنی تقریباً ۲۴۰۰۰ کودک در سال). بر اساس اطلاعات این مؤسسه هنوز مشاهده می‏‌شود خانواده‌‏ها آشکارا رغبتی به گفت‌وگو با فرزندانشان دربارۀ مرگ ندارند و نمی‏‌دانند کودکان مرگ را چگونه تجزیه و تحلیل می‏‌کنند. والدین عوض آنکه به فرزندان خود بقبولانند مرگ جزئی طبیعی از زندگی است آن‌ها را از این واقعیت دور نگه می‌‏دارند.\nازآنجاکه تحقیقات نشان می‏‌دهد بهترین روش برای توضیح مرگ به کودکان زیرِ شش سال توسل به فرایندهای زیستی بدن است، تلاش می‏‌کنم مطالب را به‌صورت علمی و عملی شرح دهم و از واقعیات دور نشوم. در‏به‏‌در دنبال کتاب‏‌هایی مثل کارتُنکِ شارلوت۱(۱۹۵۲) نوشتۀ ای.بی وایت می‏گردم که، بدون اشاره به جنبه‌‏های مذهبیِ ماجرا، به دوقلوهای چهارساله‌‏ام کمک کند مرگ و فقدان را بهتر درک کنند. آنچنان تحقیقات قابل‌‏توجهی دربارۀ تأثیر تربیت والدین بر دریافت کودکان از مرگ وجود ندارد. از طرفی، کم نیستند وبسایت‌‏هايی که نکاتی را دربارۀ شیوۀ گفت‌وگو با کودکان دربارۀ مرگ پیشنهاد می‌‏کنند، اما بیشترشان غیرقابل‌‏اعتماد هستند و توجهی به رشد و تحول شناختی کودکان ندارند. در توییتر درخواستی منتشر کردم و چند کتاب مفید نیز پیدا شد اما این درخواست بیش از هر چیز نشان می‏‌دهد برای کودکانی که از وجه عملی و واقع‏‌گرایانه درگیر قضیۀ مرگ هستند هیچ اثر نوشتاری درخوری وجود ندارد.\nبدیهی است که دریافت ما از مرگ، از نظر زیست‏‌شناختی، در گذر زمان تغییر کرده است. سابقاً، تعریف بالینیِ مرگ توقف ضربان قلب بود اما امروز دستگاه‌‏ها می‌‏توانند قلبی که متوقف شده است را مجدداً به ‏کار بیندازند. پس تعریف فوق را به این صورت اصلاح کردند: «توقف غیرقابل‏‌تغییر همۀ عملکردهای کلِ مغز، از جمله ساقۀ مغز». در کشورهای غربی مرگ بالینی منوط به هشت شرط است: نبود واکنشِ‏ خود‏به‏‌خودی به محرک‌‏ها؛ نبود هرگونه واکنش به حتی دردناک‏ترین محرک‏‌ها؛ نبود تنفس خود‏به‏‌خودی به مدت دست‏کم یک ساعت؛ نبود فعالیت پاسچرال، بلع، خمیازه یا تولید صدا؛ توقف حرکت چشم، پلک‌زدن یا واکنش‌‏های مردمک؛ نوار مغزی صاف به‌مدت دست‏کم ۱۰ دقیقه؛ نبود قطعی رفلکس حرکتی و عدم مشاهدۀ تغییر در شرایط بالا به‌مدت ۲۴ ساعت. اما چه‌‏بسا تصوری که در فرهنگ‏‌های دیگر از فرد «محتضر» وجود دارد انتزاعی‌‏تر و نامشخص‌‏تر باشد: مثلاً برخی اقوام جنوب اقیانوس آرام حتی کسی که خواب یا بیمار باشد را می‏‌گویند «مرده» است، ازاین‌رو شخص، قبل از اینکه از لحاظ زیست‏‌شناختی بمیرد، چندین بار می‏‌میرد و زنده می‏‌شود.\nبار اولی را که بچه‏‌هایم فهمیدند «مردیده» چیست به یاد دارم؛ در باغچۀ حیاط کفش‌دوزکی را دیدند که تکان نمی‏‌خورد. التماسم می‏‌کردند بیدارش کنم: «مامان تکونش بده». تجربۀ بعدی فوت همسایۀ سالخورده‏‌مان بود که دقیقاً قبل از آخرین قرنطینۀ سال ۲۰۲۰ اتفاق افتاد و به احتمال زیاد بچه‌‏ها حرف‏ه‌ای ما را دربارۀ او شنیده‏ بودند. یکی از آن‌ها پرسید «خانم همسایه جایی رفته؟» ولی بعد فوراً موضوع را فراموش کرد. اما این‌‏بار سؤال‏‌هایشان تمامی ندارد.\nاین علاقۀ مفرط به موضوع مرگ از کجا سرچشمه می‌‏گیرد؟ کودکان هیچ درکی از مرگ ندارند. قبل از دوسالگی اگر خودشان شاهد قضیه نباشند، می‏‌توانند وانمود کنند مرگ اصلاً وجود ندارد. درواقع کودکان تا قبل از سه سالگی چیز زیادی از مرگ نمی‏دانند. شاید بتوانند احساس کنند شرایط تازه‏ای به وجود آمده، ولی درک خاصی از فقدان ندارند. مثلاً اگر یکی از اعضای خانواده‏شان فوت کند یا حیوان خانگی‏شان بمیرد، ممکن است تحت‌‏تأثیر واکنش‌‏های عاطفی خانواده و پرستارشان ناراحت ‏شوند.\nروان‏شناس، ماریا ناگی، در سال ۱۹۴۸ از پاسخ‏های حدود ۳۵۰ کودکِ سه تا ده‏ساله تحلیلی ارائه داد که امروز بسیار مورد استناد و ارجاع قرار می‏‌گیرد. او نشان داد کودکان تا رسیدن به فهم مرگ سه مرحلۀ متفاوت را پشت سر می‏‌گذارند. کودکانِ سه تا پنج‌‏ساله هنوز تصور می‏‌کنند مرگ سفری است که شخص از آن بازمی‏‌گردد. آن‌ها احتمالاً تا این حد درمی‏‌یابند که بزرگ‌ترها مثل بازی دالی‏‌موشه خودشان را قایم کرده‌‏اند و بعداً دوباره خود را نشان می‏‌دهند یا مثلاً والدینشان سفر کاری رفته‌‏اند و بالاخره زمانی بازمی‏‌گردند. کودکان زیر پنج‌‏سال تصوری از جدایی ندارند تا از طریق آن دریابند مرده‏‌ها کجا می‏‌روند. آن‌ها مرگ را در قالب مادی یا واقعی می‏‌ریزند، مثلاً گاهی تصور می‌‏کنند مثل «خوابیدن» است. درک مفهوم «استمرار» برای آن‌ها دشوار است. تحقیق ناگی نشان داد بچه‏‌ها فکر می‌‏کنند مرگ موقتی است. آن‌ها توقف ضربان قلب را درک می‏‌کنند ولی معمولاً نمی‏‌توانند در هر زمان بر بیش از یک مفهوم تمرکز کنند، ازاین‌رو استمرار مرگ را درنمی‌‏یابند. کودکان سعی می‏‌کنند استمرار را با دلایلی مثل «بهشت خیلی دور است» یا «درِ تابوت آن‌قدر محکم است که مرده نمی‏‌تواند برگردد» توجیه کنند. حدود شش‌سالگی، کم‏کم علاج‌‏ناپذیریِ مردن را درک می‏‌کنند و به‌تدریج علت اصلی را می‏‌فهمند: ازدست‌دادن عملکردهای جسمی منجر به مرگ می‌‏شود.\nمدل معتبر «رشد مرحله‏‌ای» ژان پیاژه، روان‌شناس سوئیسی، که در حدود سال ۱۹۲۰ ارائه شد (و تجدید نظر در مدلی قدیمی‌‏تر متعلق به روان‌شناس آمریکایی، جی.ام بالدوین، بود) می‏‌گوید شِمای کودکان از جهان، که از طریق کنش‌‏های ذهنی و جسمی‏‌شان شکل می‏‌گیرد، بر یک ساختار منطقی استوار است. وقتی به‌تدریج شناخت کودکان بیشتر و دیدگاه خودمرکزبینشان نسبت به جهان بازتر می‌‏شود و دیدگاه‏‌های دیگر و مفهوم‌‏سازی‏‌های انتزاعی بیشتری را دربر می‏‌گیرد، این طرح‏‌های کلی روزآمد می‏‌شوند. کودکان، در حدود شش یا هفت‏‌سالگی، وارد مرحله‌‏ای می‏‌شوند که پیاژه «مرحلۀ عملیات عینی» می‌نامد. آن‌ها در این مرحله توانایی پردازش تفکر و استدلال منطقی‏‌تر را کسب می‏‌کنند: ظاهراً اینجاست که کودکان عمومیت مرگ را درمی‌‏یابند، هرچند درمورد پس از آن هنوز دچار سردرگمی هستند. حتی برخی کودکان در این سنین همچنان، با توسل به تفکر انتزاعی، مرگ را تفسیر می‏‌کنند و آن را با چیزهایی مثل روح یا عزراییل که خود قادر به درکشان هستند پیوند می‌‏دهند. اما در حدود دوازده‌سالگی که وارد «مرحلۀ عملیات صوری» می‏‌شوند توانایی گسترده‏‌ترشان در استدلال علمی آن‌ها را قادر می‏‌سازد مفاهیم نمادین‏‌تر و انتزاعی‏‌تر مرگ را دریابند و حتی نگرشی نظری دربارۀ تصور مرگ کسب کنند.\nپیشینۀ فرهنگی و مذهبی کودکان و تجارب منحصر‏به‏‌فرد زندگی‏‌شان نیز در شکل‏‌گیری فهم آن‌ها از مرگ مؤثر است. رویکرد بوم‏شناختی یوری برونفن‏‌برنر، روان‌شناس آمریکایی متولد روسیه، چهارچوب مهمی را برای فهم تأثیر محیط کودکان -که خود آن را در دهۀ ۱۹۷۰ «میان‏سیستم» نامید- بر رشد آن‌ها فراهم می‌‏آورَد. میان‏سیستم هم می‏‌تواند شامل بستگانِ درجه یک و نگرش‌‏ها و واکنش‏‌های آن‌ها نسبت به مرگ، مدرسه و دوستان باشد و هم فرهنگ کلی‏ترِ جامعه را دربر بگیرد. پژوهشگران در سال ۲۰۱۹ دریافتند کودکان هندیِ زیر پنج سال علاج‏‌ناپذیری و عمومیت مرگ را بهتر و دقیق‌‏تر از توقف کامل عملکرد بدن هنگام مرگ درمی‌‏یابند. سال ۲۰۱۴ میان ۱۸۸ کودک (از وایت بریتیش‌‏ها و کودکان مسلمان بریتانیایی ساکن لندن و همچنین مسلمانان پاکستانی ساکن مناطق روستایی پاکستان) پژوهشی انجام شد و نتایج آن در مجلۀ بریتیش جورنال آو دِوِلوپمنتال سایکالجی۲ به چاپ رسید. این تحقیق  زندگی در مناطق روستایی هم ممکن است بر تصور یا تجسم مرگ مؤثر باشد: کودکان مسلمان پاکستانی در مقایسه با هر دو گروه کودکان بریتانیایی علاج‏ناپذیری مرگ را در سنین پایین‌‏تری درک می‏‌کردند.\nمواجهه با مرگ، جنگ و درگیری نیز ممکن است اثرگذار باشد. رابی کیس، روان‌شناس نوپیاژه‏ای کانادایی، در دهۀ ۱۹۹۰ نظریۀ «ساختارهای مفهومیِ خاص» را ارائه کرد که مکمل نظریۀ پیاژه بود و می‏‌گفت کودکان بین مراحل و استراتژی‏‌های مختلف رشد آن‌قدر رفت و برگشت می‌‏کنند تا رویکردی یکپارچه‌‏تر به حل مسئله بیابند. توانایی شناختی ضرورتاً مانعی سر راه فهم تفاوت مرگ با خواب یا علاج‌‏ناپذیری آن نیست، ولو اینکه گاه زبانی که برای صحبت دربارۀ مرگ استفاده می‏‌شود خود یک مانع باشد. بزرگ‌ترها معمولاً وقتی با کودکان دربارۀ مرگ عزیزان صحبت می‏‌کنند با جمله‏‌هایی مثل «دیگه راحت شد» یا «جاش اون دنیا خوبه» قضیه را ماستمالی می‌‏کنند که البته ممکن است از منظر رشد شناختی دشواری‏‌هایی برای کودک ایجاد کند، چراکه کودک از یک سو درگیر فهم زیست‏‌شناختیِ مرگ است و از سوی دیگر تلاش می‏‌کند احساسات منفی‏‌اش را درمورد اینکه چرا شخص اصلاً آن‌ها را ترک کرده کم کند -کودکان تصور می‏‌کنند مرگ شخص تقصیر آن‌ها بوده است.\nبی‏‌دردسرترین راه برای من این بود که به فرزندانم بگویم بله، پدربزرگتان مرده است و دیگر هم برنمی‌‏گردد؛ هیچ آدمی وقتی بمیرد دیگر برنمی‏‌گردد. ولی خودم هنوز در موقعیتی نیستم که بتوانم از رفتن پدرم برای همیشه صحبت کنم. ظاهراً فرزندانم الان درگیر مفهوم استمرار مرگ هستند، چیزی که من هم به‏‌واسطۀ گفت‌وگو با آن‌ها باید به خودم یادآوری کنم. پدرم قرار نیست برگردد. گاه می‏توانم چشمانم را ببندم و او را در خانه‏‌اش در هند تصور کنم و از یاد ببرم که او دیگر آنجا نیست. هزاران هزار مایل دوریِ ما به این معنی است که من از بیست سال پیش که به انگلستان آمدم از وجود او محروم بوده‌‏ام. حالا دارم سعی می‌کنم بفهمم من که همیشه عزادارِ این جدایی بوده‌‏ام چطور باید برای مرگ او عزاداری کنم.\nمن فکر می‏کنم چرخۀ اندوه در بزرگسالان تا اندازه‏ای شبیه کودکان باشد. مرحلۀ اولِ غصه و اندوه حس گناه است؛ دقیقاً مثل کودکان که گرفتار نگرش خودمرکزگرا هستند و تصور می‏‌کنند هر اتفاق بدی می‏افتد لزوماً تقصیر آن‌هاست، من هم خودم را ملامت می‏کنم که ای کاش با پدرم بیشتر تماس گرفته بودم… ای کاش بیشتر می‏‌رفتم هند… ای کاش از او پرستاری می‏‌کردم. ما همین‌طور این راه عذاب‏‌آور را ادامه می‏‌دهیم، خودمان را بازخواست می‏‌کنیم، به خودمان پرخاش می‌‏کنیم و سعی می‌‏کنیم حس درماندگی‏‌مان را کنترل کنیم. کودکان هم همین کار را می‌‏کنند ولی نه فقط برای اینکه کنترل خود را مجدداً  به دست بیاورند بلکه چون تا شش یا هفت‌سالگی چرخۀ ارجاعشان بسیار محدود است. آن‌ها جهان را فقط از منظر خود می‏‌بینند و هنوز توان فهم این را ندارند که ممکن است افراد مختلف چیزها را به‌طرز متفاوتی ببینند.\nتابستان پارسال که با فرزندانم چرخۀ زندگیِ پروانه‏‌ها و قورباغه‏‌ها را بررسی می‏‌کردیم و درمورد اینکه وقتی حشره‌‏ای می‌‏میرد یکی دیگر از تخم بیرون می‌‏آید حرف می‌‏زدیم آن‌ها با خونسردیِ تمام فکر می‏‌کردند این چرخه فقط در طبیعت است و برای ما رخ نمی‌‏دهد. کودکان جنبۀ زیست‏‌شناختی و حتی گریزناپذیری مرگ را راحت‏‌تر درک می‏‌کنند. مثلاً اینکه وقتی آدم‏‌ها پیر می‏‌شوند می‏‌میرند یا وقتی کسی زخمی می‌‏شود و خون زیادی از دست می‌‏دهد ممکن است بمیرد یا اگر کسی نفس‏تنگی بگیرد و نتواند نفس بکشد، احتمال دارد بمیرد. اما لایۀ فراطبیعی مرگ همچنان برای آن‌ها لاینحل است. هنگام عبور از مقابل کلیسا، یکی از بچه‏‌های چهارساله‌‏ام قبرستانی می‏‌بیند و سؤال‌‏های فراوانی از اوضاع و احوال آدم‌‏های زیر سنگ‌‏قبرها می‌‏پرسد. صبح روز بعد می‌‏آید بالای سرم و می‏‌پرسد آیا می‌‏شود برویم همۀ آن‌هایی که در قبر هستند را نجات بدهیم؟ ایدۀ آزادکردن مردگان را می‌‏توان به‌نحوی با اعتقاد مذهبی سفر روح به ساحتی دیگر، به‌دور از چرخۀ زندگی و مرگ، هم‌‏راستا دانست.\nیک شب ناگهان یکی از دوقلوها می‏‌گوید «می‌شه نانا رو برگردونیم اینجا؟ حتی اگه شده همین‌طور کف زمین دراز بکشه». و اینکه «وقتی آدما می‏میرن کجا میرن؟». نمی‌‏دانم از کجا به این نتیجه رسیده کسی که مرده باید روی زمین خوابانده شود. مراسم تشییع‌‏جنازۀ هندوها یادم می‌‏آید که مرده را روی زمین می‏‌خوابانند، انگشتان پاهایش را می‏‌بندند و او را رو به جنوب که طرف «یما»، یا خدای مرگ، است می‏‌گردانند. بچه‏‌ها در این مراسم پدرم حضور نداشتند. خودم هم نبودم: به‌خاطر محدودیت‌‏های کرونا مراسم مرده‏‌سوزان او باید خیلی سریع، در عرض چند ساعت بعد از فوتش، و با همراهی تعدادی از اقوام نزدیک انجام می‏‌شد. نه ذکری برایش خواندند نه مراسم مرده‌‏سوزان را لب رود گنگ برگزار کردند. مجبور شده بودند او را باعجله در مرده‌‏سوزخانۀ الکتریکی بسوزانند و من هرگز جسد او را ندیدم. این اتفاقات به نظر غیرواقعی و حتی وهم‌‏آمیز می‌‏آید. وقتی خودم شاهد آن نبودم آیا اصلاً اتفاق افتاده؟\nمن هم مثل فرزندانم نمی‏‌دانم وقتی آدم‌‏ها می‏‌میرند کجا می‏‌روند. آیا واقعاً در هوا ناپدید می‌‏شوند؟ یک لحظه قبل زنده‏‌اند و نفس می‏‌کشند، فریاد می‏٬زنند، خشمگین می‌‏شوند، می‏‌خندند، مأیوس، مغرور، خوشحال یا ناراحت می‌‏شوند، و بعد لحظه‌‏ای دیگر، در یک چشم‌بهم‌زدن، نیست و نابود می‏‌شوند. چگونه این‌طور می‏‌شود؟ سردرنمی‌‏آورم. من، به‌عنوان کسی که هندو بار آمده‌‏ام ولی پیرو هیچ مرام و مسلکی نیستم، تمایل ندارم فرزندانم را مجبور به پذیرش بهشت یا فناناپذیری کنم. اما بر اساس «نظریۀ مدیریت وحشت» که جف گرینبرگ، شلدون سالمن و تام پزیچنسکی در سال ۱۹۸۶ ارائه کردند رسومی که منجر به فناناپذیری نمادین ‏شود می‏‌تواند به افراد، خصوصاً کودکان، کمک کند با موضوع مرگ کنار بیایند. این نظریه -که مأخوذ از کتاب انکار مرگ۳ (۱۹۷۳)، برندۀ جایزۀ پولیتزر و اثر ارنست بکر، انسان‏‌شناس آمریکایی، است- می‏‌گوید اعتقادات فرهنگی و واقعیت‏‌گریزی می‏‌تواند وحشت و اضطراب کودکان از مرگ و فناپذیری را کاهش دهد.\nویرجینیا اسلوتر، روان‌شناس استرالیایی، مدل «مفاهیم فرعی» یا خرده‏‌مفاهیم را پیشنهاد کرده که از طریق آن کودکان، با استفاده از لایه‌‏های مختلفِ فرایندهای زیستی و معنویت، به فهمی از مرگ می‏‌رسند. در برخی فرهنگ‌‏ها مرگ جزء لازم زندگی است. کلی سوازی، انسان‏‌شناس فرهنگی اهل آمریکا، در سخنرانی سال ۲۰۱۳ خود در تِد با عنوان «حیاتی که با مرگ پایان نمی‏‌یابد» دربارۀ مردم تانا تراجا در شرق اندونزی سخن می‌‏گوید که از شخص مرده مثل کسی که «مریض» یا «خواب» باشد حرف می‏‌زنند. شخص متوفی را در اتاقی جداگانه می‏‌خوابانند و طبق روال هر روز برایش غذا می‌‏برند و تروخشکش می‏‌کنند و به این ترتیب همچنان جزئی از زندگیِ آن خانواده باقی می‎‏ماند. طی این دورۀ گذار، کودکانِ خانواده می‏‌توانند با فضای آستان‌ه‏ای بین زندگی و مرگ آشنا شوند.\nاز همه مهم‏تر، مناسک به ما کمک می‏‌کنند احساساتی که در حالت معمول سرکوب می‏‌کنیم را بیرون بریزیم. اگر بگذاریم کودکان در مراسم تشییع‌‏جنازه شرکت کنند یاد می‏‌گیرند که مثلاً با استمرار مرگ بهتر کنار بیایند. فیلیس سیلورمن و جی ویلیام وردن، کارشناسان آمریکایی مسائل مربوط به سوگ و داغدیدگی، نشان داده‌‏اند شرکت کودکان در مراسم خاکسپاری به آن‌ها کمک می‏‌کند مرگ را بپذیرند و تسلی و یاری بیابند. آن‌ها، طی پژوهشی که در سال ۱۹۹۲ انجام دادند، ۱۲۰ کودک داغدار را که ۹۵ درصدشان در مراسم خاکسپاری شرکت کرده بودند بررسی کردند. دو سال بعد، این کودکان اذعان کرده بودند حضور در مراسم خاکسپاری به آن‌ها کمک کرده به متوفی احترام بگذارند و خودشان نیز تسلی بیابند. روان‌شناسان بالینی آمریکایی، مری فرایستاد، جولی سرل و همکارانشان در تحقیقی در سال ۲۰۰۱ گزارش کردند که برخی جنبه‏‌های مراسم تشییع‏‌جنازه، مثل اجرای موسیقی و سخنرانی‏‌های کوتاه دوستان و بازماندگان متوفی، کودکان را در این موقعیت‏‌های به‌‏شدت احساسی به میزان زیادی  یاری می‏‌کنند. مطالعۀ آن‌ها بین ۳۱۸ آزمایش‌‏شوندۀ پنج تا هفده‏‌ساله نشان داد کودکان مشارکت فعال در مراسم -مثل انتخاب گلِ سر مزار- را فعالیتی مفید می‌‏دانند و اینکه اعمال نمادین این‏گونه مراسم‌‏ها، مانند اجرای ترانۀ مورد علاقه، تا مدت‏‌ها مایۀ تسلی کودکان می‌‏شود.\nمناسک، قصه‌‏گویی و بازی به کودکان کمک می‏‌کند احساساتی را که بیانش در مواقع عادی دشوار است راحت بر زبان آورند. این‌ها در زمان آشفتگیِ عاطفی نقش سپر بلا یا قوت قلب را بر عهده دارند. یادم می‏‌آید موقع فوت پدربزرگم شش-هفت‌ساله بودم و حدود دو هفته در منزلشان ماندیم. مراسم فوت هندوها تا روز سیزدهم که برای رستگاری روح درگذشته دعا می‏خوانند ادامه می‏‌یابد. بچه‏‌های فامیل آنجا بودند و موقعی که غم و غصه‌‏مان را هضم می‏‌کردیم همه دور هم جمع بودیم.\nدر خانواده‏‌های امروزی تجربۀ مرگ نسبت به گذشته خیلی تغییر کرده، چون بسیاری از کودکان تا وقتی بزرگ می‌‏شوند هیچ‌یک از بستگان درجۀ یک خود را از دست نمی‏‌دهند. سابقاً، به‌دلیل نرخ بالای مرگ‌‏و‏میر و اینکه بیشتر مردم در اثر بیماری در خانه می‏‌مردند، مرگ واقعاً جزئی از زندگی روزمره بود. ازآنجاکه مردم عموماً در اجتماعات و خانواده‏‌های بزرگ و نزدیک به هم زندگی می‏‌کردند، کودکان نیز خواه‌‏ناخواه بخشی مهم از مراسم مرگ افراد بودند. اما با جداشدن خانواده‏‌ها و طولانی‌‏ترشدن عمر افراد شرایط عوض شد. امروز بسیاری از این مناسک سنتی جای خود را به رسوم تازه داده‌‏اند که بر دریافت کودکان از واقعیات مرگ اثر می‏‌گذارد. حتی در فرهنگ ایرلندی، که ارزش بسیار زیادی برای بُعد اجتماعیِ کنارآمدن با مرگ قائل است، و به همین دلیل به‌طور سنتی یکی از مرگ‏‌اندیش‌‏ترین فرهنگ‏‌های جهان بوده، مجالس ترحیمِ قدیم که در خانه برگزار می‌‏شد کم‏کم جای خود را به روش‌‏های دیگر و سریع‏‌تر می‏‌دهد. این عامل مشارکت کودکان را در مناسک مرگ کاهش داده و آموزش این موارد را بر گردن والدین و معلمان انداخته است.\nامروزه که خانواده‌‏ها عموماً هر یک در نقط‌ه‏ای از جهان پراکنده‌‏اند بسیاری از ما با مرگ عزیزانمان از فاصل‌ه‏ای بسیار دور مواجه می‌‏شویم، موضوعی که با آمدن کرونا به‌طرز بی‏‌رحمانه‌‏ای برجسته شده است. فهم این مسئله برای کودکان حتی دشوارتر هم شده: چطور می‏‌شود فقدان کسی را که همیشه از ما دور بوده درک کرد. این احساس فقدان -ولو اینکه انتزاعی باشد- و نبود فضایی که کودکان احساساتشان را بیان کنند ممکن است برایشان، در هر سنی که باشند، بسیار گران تمام شود. در بحبوحۀ فاجعۀ کرونای هند، تایم‏لاین شبکه‏‌های اجتماعی و گروه‌‏های خانوادگی واتساپم، هر روز، پر از اخبار مرگ مردم، دوستان و خویشاوندان می‏‌شد و من به نسلی از کودکان فکر می‏کردم که بدون کوچک‌‏ترین شناختی از پدربزرگ‌‏ها و مادربزرگ‏‌هایشان بزرگ می‌‏شوند. حالا باید همۀ آوارگان با بچه‌‏هایشان دربارۀ مرگ عزیزانی صحبت کنند که چندین‌هزار مایل فاصله دارند، همان پدربزرگ‌‏ها و مادربزرگ‌‏ها، عموها و عمه‌‏هایی که کودکان تنها و تنها در زوم یا فیس‏تایم و در چهارگوش‌‏های کوچک دیجیتالی ملاقاتشان کرده‌‏اند. کودکان معمولاً تنها وقتی مفهوم استمرار مرگ را درمی‏‌یابند که دلتنگ فرد ازدست‏رفته می‏‌شوند. این قضیه وقتی پیچیده می‏‌شود که کودکان مستقیماً متوجه مرگ شخص نمی‌‏شوند. توضیح و فهم فاصله‌‏های بین ما و مرگ کسانی که خیلی کم به دیدارشان می‏‌رویم دشوار است، چراکه وقتی شخص همواره از زندگی کودک غایب بوده، تصور «دلتنگی» محال است.\nبدیهی است که کودکان می‏‌توانند مرگ را، به‌خصوص از منظر زیست‏‌شناختی، درک کنند. این موضوع بین همۀ کودکان مشترک است، اما تردیدی هم نیست که بلوغ هیجانی کودکان، بسته به محیط و اعتقادات مذهبی و فراطبیعی آن‌ها، متفاوت است. این موضوع بین همۀ کودکان عمومیت ندارد.\nکودکانی که مثلاً با اعتقاد به زندگیِ پس از مرگ بزرگ می‏‌شوند ممکن است معتقد باشند عملکردهای جسمی و ذهنی انسان بعد از مرگ هم ادامه می‌‏یابد و فرد به‌‏نوعی به زندگی خود ادامه می‌‏دهد. وقتی کودکان با فناپذیری خود مواجه می‌‏شوند، این باور می‌‏تواند مایۀ تسلی‏‌شان شود. افراد قبیلۀ وزو، ساکن در مناطق روستایی ماداگاسکار، معتقدند با وجود آنکه عملکردهای جسمی متوقف می‏‌شوند ممکن است برخی عملکردهای ذهنی مثل فهمیدن و به‌خاطرسپردن به کار خود ادامه دهند. پژوهشی که در سال ۲۰۱۰ میان افراد قبیلۀ وزو انجام شد نشان می‏‌دهد حتی کودکان پنج‏‌سالۀ آن‌ها هم فهم قابل‏‌قبولی از مبنای زیست‏‌شناختی مرگ و توقف کامل عملکردهای جسمی دارند. کودکان هنگام ذبح حیوانات حضور دارند، انتظار می‌‏رود در مراسم‏‌های خاکسپاری و ختم شرکت کنند و باید به پدر یا مادر مردۀ خود نگاه کنند تا «بپذیرند» که دیگر هرگز آن‌ها را نخواهند دید. این کودکان تا دوازده‌سالگی تصور دوگانه‌‏انگارانۀ مستحکمی از مرگ شکل می‌‏دهند که مرکب از ابعاد زیست‌‏شناختی و فراطبیعی آن است.\nفهم کودکان از مرگ را، تا اندازۀ زیادی، گفت‌وگوهای آن‌ها با بزرگ‌ترها شکل می‌‏دهد. آن‌ها در خلال این گفت‌وگوها فرصت می‏‌یابند پرسش‏٬های خود را در میان بگذارند و بفهمند ممکن است برای سؤالاتشان دربارۀ مرگ بیش از یک پاسخ وجود داشته باشد. چنین گفت‌وگوهایی به کودکان می‌‏آموزد که می‏توان، در عین اعتقاد به توقف عملکردهای زیست‌‏شناختی، به زندگی پس از مرگ نیز معتقد بود و یا اینکه چه‌‏بسا اعتقادات فراطبیعی شانه‌‏به‌‏شانۀ مدل علمی مرگ قرار بگیرد.\n«شاید وقتی آدما میمیرن، می‌رن کرۀ ماه. به نظر تو نانا رفته کرۀ ماه؟»\nبا اینکه دلم می‏‌خواهد معتقد باشم که بله، شاید پدرم رفته کرۀ ماه و از آنجا ما را تماشا می‌‏کند، محافظه‏‌کاری نشان می‏‌دهم و چیزی نمی‏‌گویم.\n«چطوری رفته کرۀ ماه؟ سوار موشک شده؟ کی موشک رو می‌رونه»؟\nآن یکی قُل وارد میدان می‏‌شود: «خب شاید خلبان داشته باشه».\nمی‏‌گذارم بین خودشان موضوع را حل کنند. ظاهراً این‌طوری آسان‏‌تر است. من چیزی نمی‏‌گویم بلکه خوابشان ببرد. در تاریکی اتاق دراز می‌‏کشم؛ از این دنده به آن دنده می‏‌شوم و سعی می‏‌کنم به گره‏‌های کوری که نسل اندر نسل در رشته‏‌های به‏‌هم‌‎‏بافتۀ دی‌‏ان‏‌ای‏‌مان وجود داشته فکر کنم، رشته‌‏هایی شبیه دستبند ماولیِ سرخ‏رنگم که برای مراسم روز دهم پدرم بافتیم؛ رشته‏‌ها دور دست‏‌ها می‌‏پیچند و می‌‏پیچند مثل مِهری که ما به یکدیگر داریم، حتی وقتی عشقی نمی‌‏ورزیم، حتی وقتی از آن چیزی نمی‏‌گوییم. نفس عمیقی می‏‌کشم و با خود می‏‌گویم آیا این تنها یک توهم است یا حقیقتاً تنها راه مواجهه با غصه‌‏هایم همین آرزوهای محال جادویی است، همین جهان جادویی که فرزندانم در خاطرم زنده کرده‌‏اند. و درست همان موقعی که خیال می‏‌کنم من دارم به فرزندانم کمک می‏‌کنم مفهوم مرگ را بفهمند -چون حالا می‏‌دانم که این موضوع چقدر برای رشد طبیعی آن‌ها اهمیت دارد- کم‏کم پی می‏برم که شاید سؤالات آن‌ها حتی بیشتر به من کمک می‌‏کند با غم و اندوهم کنار بیایم و طوری آن را بیان کنم که ممکن نیست بتوانم با اطرافیان بزرگسالم به همان صورت در میانشان بگذارم.\nیاد روان‌شناس آمریکایی، آلیسون گوپنیک، می‏‌افتم که می‏‌گفت ذهن بچه‌‏ها روی یادگیری تنظیم است ولی وقتی بزرگ می‏‌شوند، همه‌چیز را بدیهی فرض می‏‌کنند. و وقتی ما امور را بدیهی فرض کردیم دیگر نمی‌‏توانیم آنچه می‏‌دانیم را فراموش کنیم و سؤالات درست بپرسیم. در گفت‌وگوهای من با فرزندانم، امکان وجود جادو و خیال و جهان دیگری مطرح می‌شود که ممکن است پدرم هنوز آنجا ادامۀ حیات بدهد. در این گفت‌وگوها سؤالاتی که خود من دربارۀ مرگ دارم نه بی‏‌ربط‌‏اند نه گستاخانه. با سؤالات آن‌ها به‌تدریج درمی‏‌یابم که چه کم از خودم و اطرافیانم خواسته‌‏ام در گیرودار اندوه به دادم برسند و چه بسیار تلاش کرده‌‏ام به خودم بقبولانم همه‌‏چیز مرتب است، حتی آن زمان که در دلم می‏‌دانستم هیچ‌چیز مرتب نیست.\nامروز که دیگر از مناسک، مراسم‏‌های مفصل تشییع‏‌جنازه و عزاداری و اجتماع‌‏های بزرگ خویشاوندان خبری نیست شاید، بیش‌ازپیش، به رئالیسم جادویی و داستان‌‏سرایی محتاجیم. شاید عجالتاً پاسخی که به دنبالش هستیم موشک سحرآمیز و سفر به کرۀ ماه باشد. شاید برای کنارآمدن با مرگ و فقدان باید، به‌جای آنکه مسئله را با روش‏‌های واقع‌‏بینانه و علمی از سر باز کنیم، علاقه و کنجکاوی‌ای کودکانه‏ به مرگ (و زندگی) داشته باشیم. شاید پاسخ همین باشد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و      به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،   «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا   در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• ایـن مطلـب را پراگیا آگاروال نوشته و در تـاریخ ۸ ژوئیـۀ ۲۰۲۱ بـا عنـوان «?Is grandad  on the moon» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «وقتی آدما می‌میرن کجا می‌رن؟» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۱ اسفند ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.  •• پراگیا آگاروال (Pragya Agarwal) نویسنده، سخنران، مشاور و محقق در زمینۀ علوم رفتاری و علم داده‌‏هاست. او مؤسس و مدیر اندیشکدۀ «فیفتی پرسنت فاندیشن» است و پادکستی به نام «آوت‏ساید دباکسس» دارد. نوسان: افشای تعصب‏های ناخودآگاه (Sway: Unravelling Unconscious Bias)، کاش می‌‏دانستیم چه بگوییم: صحبت با کودکان دربارۀ نژاد (Wish We Knew What to Say: Talking with Children about Race) ، مادری/دیگری: در باب انتخاب زن‌بودن (M)otherhood: On the Choices of Being a Woman) کتاب‏‌های او هستند. او در انگلستان زندگی می‏‌کند.\n  Charlotte’s Web [۱]   British Journal of Developmental Psychology [۲]   The Denial of Death [۳]\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653969.json b/train/540653969.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3600fce0e8f201ecc4ef20073f7ad6b9d5bea798
--- /dev/null
+++ b/train/540653969.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آيا کرونا پايانی بر عصر نئوليبرال بود؟",
+  "subtitle": "بحران کرونا نشانگر پایان راهی است که آغاز آن را باید در دهۀ ۱۹۷۰ جُست",
+  "introduction": "اگر بشود وضعیتمان در سال ۲۰۲۰ را در یک کلمه خلاصه کرد، آن کلمه «ناباوری» است. کرونا برنامۀ روزانۀ تقریباً همۀ انسان‏‌های روی زمین را به‏‌هم زد، زندگی عمومی را متوقف کرد، مدارس را به تعطیلی کشاند، اعضای خانواده‏‌ها را از هم دور کرد، سفرها را به تعویق انداخت و اقتصاد جهان را به زانو درآورد. آدام توز، تاریخ‌دان بریتانیایی و استاد دانشگاه کلمبیا، می‌گوید: سال ۲۰۲۰، به نحوی بی‏‌سابقه، مخاطرات و ضعف‏‌های نظام جهانیِ بازار‏محور را نشان داد. از این‏‌رو دشوار بتوان انکار کرد که نقطۀ عطف فرا رسیده است.",
+  "content": "آدام توز،گاردین  — اگر بشود وضعیتمان در سال ۲۰۲۰ را در یک کلمه خلاصه کرد، آن کلمه «ناباوری» است. در فاصلۀ ۲۰ ژانویۀ ۲۰۲۰ که شی جین پینگ همه‌‏گیریِ کرونا را به‌‏طور عمومی اعلام کرد تا درست یک سال بعد و معارفۀ جو بایدن به سِمت چهل‏‌و‏ششمین رئیس‏‌جمهور ایالات متحده، جهان در بهتِ بیماری مهلکی فرو رفت که در عرضِ ۱۲ ماه بیش از دو میلیون و دویست هزار نفر را به کام مرگ کشاند و ده‏‌ها میلیون تَنِ دیگر را به‏‌شدت بیمار کرد. اکنون میزان رسمی تلفات بالغ بر چهار میلیون و پانصد و ده هزار نفر شده است. رقم احتمالی مرگ‌‏و‏میرِ اضافی بیش از دو برابر این عدد است. کرونا برنامۀ روزانۀ تقریباً همۀ انسان‏‌های روی زمین را به‏ هم زد، زندگی عمومی را متوقف کرد، مدارس را به تعطیلی کشاند، اعضای خانواده‌‏ها را از هم دور کرد، سفرها را به تعویق انداخت و اقتصاد جهان را به زانو درآورد. \nابعاد کمک‏‌های دولتی به خانواده‏‌ها، کسب‌‏و‏کارها و بازارها به‌منظور جلوگیری از تبعات اقتصادی کرونا به اندازه‏ای بود که جز در زمان‏‌های جنگ سابقه نداشت. این وضعیت، علاوه بر آنکه به‌راستی شدیدترین رکود اقتصادی از زمان جنگ جهانی دوم بود، از نظر کیفی هم نظیر نداشت. هرگز پیش از این سابقه نداشته که به‌اتفاق تصمیم گرفته باشیم بخش‏‌های بزرگ اقتصاد جهان را، هرچند بی‏‌هدف و غیرمنصفانه، تعطیل کنیم. همان‏طور که صندوق بین‌‏المللی پول گفته بود بحران کرونا «شبیه هیچ بحرانی نبود».\nحتی پیش از فرارسیدن بلایای سال ۲۰۲۰، شواهد و قراین حکایت از سالی پرهیاهو می‏‌کرد. درگیری چین و آمریکا به مرحلۀ خطرناکی رسیده بود. «جنگ سرد جدید» نزدیک بود. رشد جهانی اقتصاد در سال ۲۰۱۹ به‌‏شدت کند شده بود. صندوق بین‏‌المللی پول نگران بود که تنش‏‌های ژئوپولیتیکی اقتصاد جهانی را که تا خرخره مقروض بود متزلزل‏‌تر کند. اقتصاددانان شاخص‏‌های آماری تازه‏ای سر هم کردند تا ردپای آن بی‌‏ثباتی‌ای را که دست از سر سرمایه‏‌گذاری بر نمی‌‏داشت بگیرند. شواهد قویاً نشان می‏داد که منشأ مشکلات در کاخ سفید بود. دونالد ترامپ، چهل‏‌و‏پنجمین رئیس‌جمهور آمریکا، موفق شده بود خود را به نگرانی جهانی بدل سازد. او مجدداً در ماه نوامبر کاندید شد و ظاهراً تصمیم داشت حتی اگر در انتخابات پیروز هم شود فرایند انتخابات را بی‌‏اعتبار کند. بی‏جهت نبود که شعار سال ۲۰۲۰ کنفرانس امنیتی مونیخ  -که به داوس امنیتی شهرت دارد- «دوری کشورها از غرب» انتخاب شده بود.سوای نگرانی‏‌هایی که واشنگتن به وجود آورده بود، گفت‌وگوهای برگزیت نیز به پایان خود نزدیک می‌‏شد. موضوع نگران‏‌کننده‌‏تر برای اروپا در آغاز سال ۲۰۲۰ احتمال بحران تازۀ پناهندگان بود. پشت پردۀ این ماجرا هم تهدید شدت‏‌گیری وحشتناکِ جنگ داخلی سوریه بود و هم همان مشکل همیشگیِ توسعه‌‏نیافتگی. تنها راه علاج آن افزایش سرمایه‌‏گذاری و رشد در جهان جنوب بود. اما جریان سرمایه بی‏‌ثبات و نامتوازن بود. در پایان سال ۲۰۱۹ نیمی از کم‏‌درآمدترین وام‏‌گیرندگانِ آفریقای سیاه کم‏کم به جایی رسیدند که دیگر امکان پرداخت قسط‌هایشان را نداشتند.\nاحساس فراگیر خطر و اضطرابی که دور و بر اقتصاد جهان می‏‌پلکید بدبیاریِ بزرگی بود. در گذشته‌‏ای نه چندان دور، پیروزی آشکار غرب در جنگ سرد، رواجِ تأمین مالی بازار، معجزات فناوری اطلاعات و وسیع‌‏ترشدن دایرۀ نفوذ رشد اقتصادی، در ظاهر، جایگاه اقتصادِ سرمایه‏‌داری را به‌‏منزلۀ گردانندۀ بلامنازع تاریخ عصرِ جدید تحکیم کرده بود. در دهۀ ۱۹۹۰ پاسخ اکثر پرسش‌‏های سیاسی به نظر ساده می‏‌رسید: «مسئله اقتصاد است، احمق‌‏جان، اقتصاد». آن‏‌زمان که رشد اقتصادی زندگی میلیاردها انسان را متحول ‏کرد، مارگارت تاچر معمولاً می‏‌گفت «هیچ بدیلی وجود ندارد»، یعنی هیچ چیز نمی‏‌تواند جانشین نظام مبتنی بر خصوصی‌‏سازی، نظارت حداقلی و آزادی انتقال سرمایه و کالا شود. تونی بلر، نخست‌‏وزیر میانه‏‌رو بریتانیا، تا همین سال ۲۰۰۵ می‏‎توانست اعلام کند که مخالفت با جهانی‏‌سازی همان‏قدر بی‏‌معنی است که بحث دربارۀ ترتیب فصول تابستان و پاییز.\nدر سال ۲۰۲۰، جهانی‌‏سازی و ترتیب فصول هر دو مورد تردید قرار گرفتند. اقتصاد از پاسخ به پرسش بدل شد. سلسله‌‏ای از بحران‏ه‌ای عمیق -که در اواخر دهۀ ۱۹۹۰ از آسیا آغاز شد و در سال ۲۰۰۸ به نظام مالی آتلانتیک، در ۲۰۱۰ به منطقۀ یورو و در ۲۰۱۴ به تولیدکنندگان جهانی کالا رسید- اطمینان به اقتصاد بازار را سلب کردند. همۀ آن بحران‏‌ها را پشت سر گذاشتیم، اما با کمک مخارج دولت و مداخلات بانک مرکزی که بی‌‏اعتباری اصول پابرجایِ حاکم بر «دولت کوچک» و بانک مرکزی «مستقل» را ثابت کرد. این بحران‏‌ها را سفته‌‏بازی به وجود آورد و میزان مداخلات لازم برای ثبات‌بخشیدن به آن‌‏ها تاریخ‏‌ساز بود. باوجوداین، افزایش ثروت سرمایه‏‌دارانِ جهانی متوقف نشد، سودها شخصی اما زیان‌‏ها عمومی بودند. اکنون بسیاری می‏‌پرسیدند آیا تعجب دارد که بی‌‏عدالتی مهارگسیخته به روی کار آمدن دولتی پوپولیستی منجر شود؟ در همین حال، به‌‏واسطۀ پیشرفت خارق‏العادۀ چین، خدایان بزرگ رشد اقتصادی دیگر حامی غرب نبودند.\nو بعد در ژانویۀ ۲۰۲۰ خبر معروف از پکن منتشر شد. چین با همه‌‏گیری تمام‌‏عیار ویروس جدید کرونا دست‌به‌گریبان شده بود. کرونا همان «پیامدی» بود که، سال‏‌ها پیش، فعالان محیط زیست هشدار وقوع آن را داده بودند. اما درحالی‏که بحران آب‏‌و‏هوا ما را بر آن داشت در مقیاس سیاره‏ای چاره‌‏جویی کنیم و برنامۀ‏ زمانی‏مان را روی دهه‌‏های آینده تنظیم کنیم، ویروس کرونا بسیار کوچک بود و همه‌جاحاضر و به سرعتِ روزها و هفته‌‏ها منتقل می‏‌شد. این بیماری نه‌فقط یخچال‌های طبیعی و جزرومد که بدن‏‌های ما را تحت‏‌تأثیر قرار داد. نفس‌‏های ما آن را منتقل می‏‌کرد. کرونا، علاوه‌بر اقتصادهای ملی خاص، اقتصاد جهانی را نیز زیر سؤال برد.وقتی کروناویروس سندرم حاد تنفسیِ پدیدار شد همان فاجعه‏ای بود که پیش‏بینی شده بود، دقیقاً همان بیماری عفونیِ مُسری، شبیه آنفولانزا، که ویروس‌‏شناسان پیش‏‌گویی کرده بودند. کرونا از جایی آمد که آن‌‏ها انتظارش را داشتند، محل تلاقیِ حیات ‌وحش، کشاورزی و جمعیت‏‌های شهری در شرق آسیا. همان‏طور که پیش‌‏بینی می‏‌شد این ویروس از مجاری شبکۀ حمل‏‌و‏نقل و ارتباط جهانی منتشر شد. راستش را بخواهید کرونا از خیلی وقت پیش در راه بوده است.\nبیماری‏‌های همه‏‌گیرِ بسیار مهلک‌‏تری هم وجود داشته است، اما آنچه در مورد کرونای سال ۲۰۲۰ کاملاً تازگی داشت گسترۀ واکنش به این بیماری بود. تنها کشورهای ثروتمند نبودند که مبالغ هنگفت برای حمایت از شهروندان و کسب‌‏و‏کارها هزینه کردند، کشورهای فقیر و متوسط نیز حاضر به پرداخت پول‏‌های فراوان شدند. تا اوایل ماه آوریل به‌‏جز چین، که پیش‌ازاین موفق به مهار ویروس شده بود، اکثر کشورهای جهان درگیر تلاشی بی‌‏سابقه برای توقف انتشار کرونا بودند. لنین مورنو، رئیس‌‏جمهور اکوادور، یکی از کشورهایی که به‏‌شدت از کرونا آسیب دید، گفت «اولین جنگ جهانی واقعی همین است. سایر جنگ‌‏های جهانی محدود به قاره‌‏های خاصی بودند و قاره‌‏های دیگر مشارکت کمی در آن‏‌ها داشتند … اما این جنگ همه را درگیر کرده. محدود به مکان خاصی نیست. کرونا جنگی است که نمی‏‌توانید از آن فرار کنید».\n«لاک‏داون»۱ عبارتی است که برای توصیف واکنش جمعی ما رواج یافته است. خودِ کلمه بحث‌‏انگیز است. لاک‏داون زور و اجبار را به ذهن متبادر می‏کند. تا پیش از سال ۲۰۲۰ این اصطلاح را در مورد تنبیه‌‏های جمعی در زندان‏‌ها به‏ کار می‏‌بردند. در دوران کرونا لحظات و مکان‏‌هایی بودند که عبارت لاک‏داون درخورشان بود. در دهلی، دوربان و پاریس پلیسِ مسلح در خیابان‏‌ها گشت می‏‌زد، نام‏‌ها و شماره‏‌ها را یادداشت می‏‌کرد و کسانی را که مقررات منع رفت‌‏و‏آمد را نقض می‏‌کردند تنبیه می‌‏کرد. شگفت‌‏آور است که، در جمهوری دومینیکن، پلیس ۸۵هزار نفر -یعنی تقریباً یک درصد از جمعیت کشور- را به جرم نقض مقررات منع رفت‏‌و‏آمد دستگیر کرد.\nتعطیلی اجباریِ همۀ سالن‏‌های غذاخوری و بارها از سوی دولت، با وجودی که هیچ خشونتی هم در کار نبود، از نظر صاحبان و مشتریان آن‏‌ها سرکوبگرانه قلمداد می‏‌شد. اما ظاهراً واکنش اقتصادی به کرونا فقط لاک‏داون نبود. بسیار پیش از صدور فرمانِ دولت‏‌ها، تحرکِ اقتصادی به‏‌سرعت فرونشست. بازارهای مالی، در اواخر فوریه، فرار به حاشیۀ امن را آغاز کردند. زندانبانی در کار نبود که در را محکم ببندد و قفل کند، بلکه سرمایه‌‏گذاران صرفاً تلاش می‏‌کردند خود را از مهلکه نجات دهند. مشتریان در خانه‌مانده بودند. کسب‌‏و‏کارها یا تعطیل می‏‌شدند یا از خانه انجام می‌شدند. تا اواسط ماه مارس تعطیلی به امری عادی بدل شده بود. کسانی مثل صدها هزار دریانورد که خارج از مرزها بودند به برزخی شناور تبعید شده بودند.\nهمین اقتباس گستردۀ اصطلاح «لاک‏داون» نشانۀ آن است که سیاست ناظر بر کرونا تا چه اندازه بحث‌‏انگیز بوده است. جوامع، اجتماعات و خانواده‏‌ها بر سر ماسک‌زدن، فاصلۀ اجتماعی و قرنطینه شدیداً به جان هم افتادند. تجربۀ کرونا مصداقی بود، در وسیع‏‌ترین مقیاس، از آنچه اولریش بِک، جامعه‏‌شناس آلمانی، در دهۀ ۱۹۸۰ «جامعۀ مخاطره‎‏آمیز»۲ نامید. ما در نتیجۀ شکل‌‏گیریِ جامعۀ مدرن، به‌شکل جمعی، دل‌‏مشغولِ تهدیدی نامرئی شدیم که تنها علم قادر به رؤیت آن بود، خطری که انتزاعی و غیرمادی باقی می‏‌‍ماند تا آنکه فرد مریض شود و آن‏‌هایی که بخت یارشان نبود آرام‌‏آرام در مادۀ سیالی که در ریه‏‌هایشان انباشته می‏‌شد فرو روند.\nیک شیوۀ واکنش به وضعیت خطرِ این‏‌چنینی پناه‌بردن به انکار است. شاید کارساز باشد، ساده‌‏لوحی است اگر طور دیگری تصور کنیم. بسیاری از بیماری‏‌های فراگیر و مشکلات اجتماعی، ازجمله آن‏‌هایی که مرگ‏‌و‏میر فراوان به‏ بار می‌‏آورند، «واقعیت‏‌های زندگی» تصور می‏‌شوند و به این ترتیب مورد بی‏‌اعتنایی و پذیرش قرار می‏‌گیرند. می‏‌توان گفت که در مورد بزرگ‌ترین خطرات زیست‏‌محیطی، به‏‌ویژه بحران آب‏‌و‏هوا، شیوۀ عملِ طبیعی ما انکار و جهل تعمدی در مقیاس  بزرگ است.\nاکثر مردم در سرتاسر جهان کوشیدند با این بیماری همه‏‌گیر روبه‌رو شوند. اما همان‏طور که بک می‏‌گوید، مسئله این است که دست‌به‌گریبان‌شدن با مخاطرات بزرگ و فراگیری که جامعۀ مدرن به وجود می‏‌آورَد به این سادگی‏‌ها هم که می‏‌گوییم نیست؛ مستلزم آن است که اولاً توافق کنیم خطر چیست. ثانیاً به رفتار خودمان و به آن نظم اجتماعی که به‏‌وجودآورندۀ آن رفتار است توجهی انتقادی داشته باشیم. باید ارادۀ تصمیم‏‌گیریِ سیاسی در خصوص توزیع منابع و اولویت‏‌ها را در تمام سطوح داشته باشیم. اتخاذ چنین تصمیماتی البته منافات دارد با گرایش غالبی که در ۴۰ سال گذشته نسبت به سیاست‌زدایی و استفاده از بازارها یا قانون برای پرهیز از این تصمیمات وجود داشته است. این موضوع هستۀ اصلی نئولیبرالیسم، یا انقلاب بازار، را تشکیل می‌‏دهد -سیاست‌‏زداییِ امور مربوط به توزیع، ازجمله پیامدهای به‌‏شدت نابرابرِ مخاطرات اجتماعی، خواه منتج از تغییرات ساختاری در تقسیم کار جهانی باشند خواه برآمده از آسیب‏‌های زیست‏‌محیطی یا بیماری.\nکرونا آشکارا نشان داد که ما آمادگیِ نهادی نداریم یا، به‌قول بک، دچار «بی‌مسئولیتیِ سازمان‌یافته» هستیم و همچنین تشکیلات ابتداییِ ادارۀ دولت، مثل پایگاه‏‌های داده‌‏های روزآمد دولتی، هم ضعف دارند. ما برای رویارویی با این بحران نیازمند جامع‌ه‏ای بودیم که به مراقبت اهمیت بسیار بیشتری دهد. فریادهای زیادی از مکان‏‌هایی باورنکردنی شنیده شدند که گونه‏‌ای «قرارداد اجتماعی جدید» را طلب می‌‏کردند، قراردادی اجتماعی که کارگرانِ مشاغلِ ضروری را به‌‏نحو شایسته ارج نهد و مخاطرات سبک زندگی‌ه‌ای جهانی‌شدۀ خوش‌‏‏اقبال‏ترین انسان‏‌ها را نیز به حساب آورَد.\nقرعۀ رویارویی با این بحران بیشتر به نام دولت‏‌های میانه و راست افتاد. ژائیر بولسونارو در برزیل و دونالد ترامپ در آمریکا راه انکار را آزمودند. دولتِ به‌نظر چپ‌گرای آندرس مانوئل لوپز اوبرادور در مکزیک هم رفتار خودمدارانه در پیش گرفت و از انجام اقدامات جدی سر باز زد. رهبران ملی‏‌گرای مستبدی چون رودریگو دوترته در فیلیپین، نارندرا مودی در هند، ولادیمیر پوتین در روسیه و رجب طیب اردوغان در ترکیه ویروس را انکار نکردند، بلکه برای عبور از بحران بر جذبۀ میهن‌‏پرستانه‏ و روش‌‏های تهدیدآمیزشان تکیه کردند.\nسیاست‏مداران میانه‌‏رو عمل‏گرایی چون نانسی پلوسی و چاک شومر در آمریکا، سباستین پینیه‏را در شیلی، سیریل رامافوسا در آفریقای جنوبی یا امانوئل مکرون، آنگلا مرکل، اورزولا فن در لاین و دیگر هم‏‌قطارانشان در اروپا بیشترین فشار را متحمل شدند. آن‏‌ها علم را پذیرفتند، انکار مطرح نبود. آن‏‌ها می‏‌خواستند نشان دهند که از «پوپولیست‏‌ها» بهترند.\nسیاست‏مدارانی که بسیار معتدل و میانه‌‏رو بودند برای مواجهه با این بحران دست به اَعمال افراطی زدند. این کارها عمدتاً خلق‌‏الساعه و بینابین بودند، ولی طراحان آن‏‌ها می‏‌کوشیدند تا صورت ظاهرِ واکنش‏‌هایشان را در قالب «برنامۀ نسل آیندۀ اتحادیۀ اروپا» یا «برنامۀ بازسازی بهتر بایدن در سال ۲۰۲۰» برنامه‌‏ریزی‏‌شده جلوه دهند و بگویند که برنامه‌‏ها از گنجینۀ «نوسازیِ سبز»، «توسعۀ پایدار» و «نیودیلِ سبز» گرفته شده است.\nاین یکی از بازی‏‌های تلخ تاریخ بود. با وجود آنکه طرفداران نیودیلِ سبز، مثل برنی سندرز و جرمی کوربین، شکست خورده بودند، اتفاقات سال ۲۰۲۰ درستیِ تشخیص آن‏‌ها را با صدای بلند اعلام کرد. نیودیل سبز بود که مستقیماً مسئلۀ فوریت چالش‏‌های زیست‏‌محیطی و ارتباط آن با نابرابری‏‌های شدید اجتماعی را پیش کشیده بود. نیودیل سبز بود که گفته بود اگر کشورهای دمکراتیک به این مشکلات بپردازند ممکن نیست اجازه دهند آموزه‌‏های اقتصادیِ محافظه‏‌کارانه -که مُرده‏ریگِ نبردهای دهۀ ۱۹۷۰ هستند و بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ آن‌ها را از اعتبار ساقط کرد- فلجشان کند. نیودیل سبز بود که جوانان متعهد را بسیج کرده بود، جوانانی که دمکراسی اگر قرار بود آینده‌‏ای نویدبخش داشته باشد، مسلماً، متکی به آن‏‌ها بود.\nو صد البته نیودیل سبز پا در یک کفش کرده بود که به‏‌جای وصله‌کردنِ بی‏‌پایان نظامی که نابرابری، بی‌‏ثباتی و بحران را تولید و بازتولید می‏‌کند باید آن را اصلاح ریش‌ه‏ای کرد. این کار برای میانه‌‏روها دشوار بود، اما خوبیِ بحران‏‌ها این بود که می‏‌شد مسائل مربوط به آیندۀ بلندمدت را کنار گذاشت. در سال ۲۰۲۰ مهم این بود که جان سالم به در ببریم.\nتمهیدات اقتصادیِ فوری در واکنش به شوک کرونا مستقیماً از تجربه‏‌های سال ۲۰۰۸ گرفته شده بود. کاهش مخارج دولت و مالیات برای کمک به اقتصاد فوری‌‏تر هم بود. مداخلات بانک مرکزی هم چشم‌گیرتر شد. این تمهیداتِ مالی و پولی، بر روی هم، ایده‌‏های اصلیِ آن دست آموزه‏‌های اقتصادی را که روزگاری مورد حمایت کینزی‏‌گرایان افراطی بود و جدیداً نظریۀ پولی مدرن دوباره آن‏ها را باب کرده تصدیق می‏‌کرد. بودجۀ دولتی، برعکس بودجۀ خانوار، محدود نیست. اگر حاکمِ پولی مسئلۀ چگونگی سامان‏دهی بودجه را چیزی بیش از یک امر فنی قلمداد کند، تصمیمی سیاسی گرفته است. جان مینارد کینز هم در میانۀ جنگ جهانی دوم همین موضوع را به خوانندگانش یادآور شد: «هرآنچه را که ما حقیقتاً بتوانیم انجام دهیم می‏‌توانیم تأمین هزینه کنیم». چالش اصلی، و مسئلۀ حقیقتاً سیاسی، توافق بر سر آنچه می‏‌خواستیم انجام دهیم و دریافت نحوۀ انجام آن بود.\nآزمون‏گری در خط‏و‏مشی اقتصادی در سال ۲۰۲۰ محدود به کشورهای ثروتمند نبود. بسیاری از دولت‏های بازارمحورِ نوپا، برای نمونه در اندونزی و برزیل، به‌لطف فراوانی دلارهایی که «فِد» آزاد کرده بود و به‌کمک دهه‌‏ها تجربۀ جریان جهانیِ بی‏‌ثباتِ سرمایه، در واکنش به این بحران ابتکارعمل خیره‏‌کننده‏ای را از خود به نمایش گذاشتند. آن‏‌ها مجموعه سیاست‏‌هایی را به‏ کار بستند که جلوی مخاطرات یکپارچگی مالی جهانی را می‏‌گرفت. شگفت آنکه موفقیتِ بیشترِ چین در مهار ویروس موجب شد سیاست اقتصادی‌‏اش، برخلاف سال ۲۰۰۸، کمابیش محافظه‏‌کارانه به نظر برسد. کشورهایی چون مکزیک و هند، که گسترش کرونا در آن‏‌ها شتاب زیادی داشت ولی دولت‏‌هایشان نتوانسته بودند با تمهیدات اقتصادیِ گسترده واکنش نشان دهند، ظاهراً روز‏به‏‌روز بیشتر از زمانه عقب می‏‌افتادند. سال ۲۰۲۰ شاهد منظرۀ مضحک و عجیبی بود که صندوق بین‏‌المللی پول دولتِ به‌نظر چپیِ مکزیک را به دلیل عدم ارائۀ کسری بودجۀ کافی نکوهش می‏‌کرد.\nدیگر نمی‏‌شد انکار کرد که نقطۀ عطفی فرا‏رسیده بود. آیا بالاخره شاهد مرگ سنتی بودیم که از دهۀ ۱۹۸۰ بر خط‌ ومشیه‌ای اقتصادی سایه افکنده بود؟ آیا ناقوس مرگ نئولیبرالیسم به صدا درآمده بود؟ اگر نئولیبرالیسم را ایدئولوژی منسجم دولت بدانیم شاید این گفته درست باشد. تصور اینکه بتوان لفاف طبیعیِ فعالیت اقتصادی را -خواه بیماری باشد خواه شرایط اقلیمی- نادیده گرفت یا ادارۀ آن را به بازارها سپرد دیگر کاملاً دور از واقعیت بود، همین‏طور تصور اینکه بازارها خودشان می‏‌توانند همۀ شوک‌‏های اجتماعی و اقتصادیِ قابل‌‏تصور را تعدیل کنند. بقا در سال ۲۰۲۰، حتی با فوریت بیشتر از ۲۰۰۸، مداخلاتی را تحمیل کرد که آخرین‌‏بار در جنگ جهانی دوم مشاهده کرده بودیم.\nاقتصاددانان جزمی با این حوادث به نفس‌‏نفس افتادند، که البته به‏‌خودیِ‌خود جای شگفتی نیست. فهم متعارف از خط‌‌ ‏و‏مشی اقتصادی همیشه غیرواقع‌‏بینانه بود. نئولیبرالیسم، در واقعِ امر، اساساً همیشه عمل‏‌گرایانه بوده است. تاریخ واقعیِ آن مجموعه‌مداخلات دولتی برای حفظ انباشت سرمایه بود، ازجمله استفادۀ مجدانه از خشونتِ دولتی برای سرکوب مخالفت‏‌ها. واقعیت‏‌های اجتماعی که از دهۀ ۱۹۷۰ در پیوند نزدیک با انقلاب بازار بوده‏اند، به‌‏رغم همۀ تغییر و تحولات عقیدتی، تا سال ۲۰۲۰ باقی ماندند. آن نیروی تاریخی که سرانجام دیوار نظام نئولیبرال را شکست پوپولیسم افراطی یا احیای مبارزۀ طبقاتی نبود، بلکه بیماری مهلکی بود که با رشد جهانیِ بی‏‌ملاحظه و چرخ طیار عظیم انباشت پولی آغاز شد.\nبحران سال ۲۰۰۸ را رشد سریع و لجام‏‌گسیختۀ بانک‏ها و هم‏چنین تندروی‏‌های بهادارسازی وام‌های ‌رهنی پدید آورده بود. در سال ۲۰۲۰، کرونا نظام پولی را از بیرون مورد حمله قرار داد اما آسیب‌‏پذیری و حساسیتی که این شوک برملا کرد درونی بود. مهرۀ ضعیف این‏بار نه بانک‌‏ها بلکه خودِ بازارهای سرمایه بودند. این شوک به هستۀ نظام، یعنی بازار اوراق خزانه‏‌داری آمریکا، رسید، داراییِ به‏‌ظاهر ایمنی که کل هرم اعتبار بر آن استوار بود. اگر این بازار فروپاشیده بود، کل جهان را تحت‌‏تأثیر خود قرار می‏‌داد.\nمیزان مداخلات ثبات‏‌بخش در سال ۲۰۲۰ چشمگیر بود. این مداخلات تأکید اصلی نیودیل سبز را تصدیق می‏‌کرد که می‌‏گفت اگر دولت‏‌های دمکراتیک می‏‌خواستند، ابزار کافی را برای مهار اقتصاد داشتند. اما دریافت فوق دولَبه بود چراکه اگر این مداخلات پافشاریِ قدرت حاکم بود، بحران موجب اِعمال آن‏‌ها شده بود. مثل سال ۲۰۰۸، مداخلات به نفع کسانی بودند که ثروت کلانشان در معرض خطر بود. این‏بار نه‌فقط بانک‏‌های خاص بلکه کل بازارها «زیادی بزرگ برای ورشکستن» اعلام شدند. خروج از آن دورِ بحران و تثبیت و تبدیل خط‌و‏مشی اقتصادی به عملی واقعی در حاکمیت دمکراتیک مستلزم اصلاحی اساسی بود. باید تغییر موضع واقعی صورت می‏گرفت، ولی شرایط این تغییر وجود نداشت.\nمداخلات اقتصادی گستردۀ سال ۲۰۲۰، مثل ۲۰۰۸، دو جنبۀ کاملاً متفاوت داشت. از یک سو، وسعت این مداخلات چهارچوب قید‏و‏بندهای نئولیبرال را از اعتبار انداخت و منطق اقتصادی آن‏‌ها تشخیص اولیۀ اقتصاد کلانی را که طرف‌دارِ مداخله‏‌جویی بود و به کینز بازمی‌گشت تصدیق کرد. وقتی اقتصاد به‌سرعت رو به کسادی می‏‌گذاشت، الزامی نداشت که فاجعه را به‌‏منزلۀ درمان طبیعی و تصفیۀ نیروبخش بپذیریم. تمهیدات اقتصادیِ فوری و قاطعانۀ دولت می‏‌توانست از فروپاشی جلوگیری کند و مانع بیکاریِ غیرضروری، اسراف و مشکلات اجتماعی شود.\nاین مداخلات یقیناً پیام‏‌آور نظامی تازه ورای نئولیبرالیسم بود. از سوی دیگر، تصمیم‌‏گیری در مورد آن‏ها از بالا به پایین بود. مداخلات مذکور تنها به این دلیل از نظر سیاسی قابل‏‌تصور بودند که از سوی چپ‌گراها مشکلی ایجاد نمی‌‏شد و ضرورت آن‏‌ها را نیاز به تثبیت نظام مالی تحمیل می‏‌کرد. و آن‏‌ها نیز به وعده‌‏های خود وفا کردند. در خلال سال ۲۰۲۰، دارایی خالص خانوار در آمریکا ۱۵ تریلیون دلار افزایش یافت، ولی این افزایش عمدتاً به نفع یک درصدِ بالایی شد که تقریباً چهل درصدِ کل سهام‌‏ها را در اختیار داشتند. دَه درصد بالایی صاحب هشتاد‏و‏چهار درصد بودند. اگر این درواقع «پیمان جدید اجتماعی» بود، به‌طرز نگران‏‌کننده‌‏ای یک‌‏سویه بود.\nبااین‌حال، ۲۰۲۰ فقط سال چپاول و غارت نبود، سال آزمایش‏‌های اصلاح‏‌طلبانه هم بود. اروپا، آمریکا و بسیاری از اقتصادهای بازارمحورِ نوظهور در واکنش به تهدید بحران اجتماعی اَشکال تازۀ تأمین اجتماعی را آزمودند. میانه‏‌روها هم، در جست‌وجوی برنامه‏‌ای راهگشا، در اقدامی بی‏‌سابقه به تمهیدات زیست‏‌محیطی و مسئلۀ بحران آب‏‌و‏هوا روی آوردند. از ترس اینکه مبادا کرونا موجب غفلت از اولویت‏‌های دیگر شود، اقتصاد سیاسیِ نیودیلِ سبز رواج یافت. شعارها متفاوت بودند –«رشد سبز»، «بهتر از قبل دوباره می‌‏سازیم»، «توافق سبز»- ولی همه حکایت از آن داشتند که واکنش مشترکِ میانه‏‌روها به بحرانْ نوسازیِ سبز است.اگر سال ۲۰۲۰ را بحران همه‌‏جانبۀ عصر نئولیبرال بدانیم -از نظر بنیان‏ه‌ای زیست‏‌محیطی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسیِ نئولیبرالیسم- بهتر می‏توانیم موقعیت تاریخی خود را پیدا کنیم. به این ترتیب، بحران کرونا نشانگر پایان راهی است که آغاز آن را باید در دهۀ ۱۹۷۰ جُست. همچنین می‏توان کرونا را نخستین بحران فراگیر عصر آنتروپوسین دانست، عصری که به‏‌واسطۀ تبعات رابطۀ نامتوازن ما با طبیعت مشخص می‌‏شود.\nسال ۲۰۲۰ نشان داد که فعالیت‌‏های اقتصادی به ثبات محیط طبیعی وابسته‌اند. هر جهش کوچکی در ویروس ممکن بود کل اقتصاد جهان را تهدید کند. به‌‏علاوه، دیدیم که در مواقع اضراری چه بسا سراسر نظام پولی و مالی در جهت حمایت از بازارها و معیشت مردم هدایت شوند. حال، مسئله‌‏ای که مطرح شد این بود چه کسانی، و چگونه، مورد حمایت قرار می‌‏گرفتند، کدام کارگران و کدام مشاغل چه تخفیف‌‏های مالیاتی یا کمک‏‌هزینه‏‌هایی را دریافت می‏کردند؟ این تحولات و رخدادها تقسیماتی را که در نیم قرن گذشته اساسِ اقتصاد سیاسی بودند ویران کرد، تقسیماتی که اقتصاد را از طبیعت، علم اقتصاد را از خط‏‌مشی‏‌های اجتماعی و از خودِ سیاست جدا می‏‌کرد. از همه مهم‌‏تر تحول بزرگ دیگری بود که در سال ۲۰۲۰ سرانجام مفروضات اساسیِ عصر نئولیبرالیسم را باطل کرد: ظهور چین.\nتونی بلر که در سال ۲۰۰۵ معترضان به جهانی‏‌سازی را ریشخند کرد، درواقع، ترسشان را به باد تمسخر گرفت. وی نگرانی‏‌های کوته‌‏بینانۀ آن‏ها را مقابل توان مدرنیزاسیونِ ملت‌‏های آسیایی قرار داد، یعنی کشورهایی که جهانی‏‌سازی آیندۀ درخشانی را پیش روی آن‏‌ها می‏‌گذاشت. تهدیدهای جهانی، مثل تروریسم اسلام‌گرا، که بلر هم بر آن‏ها اذعان داشت ناگوار بودند ولی کسی توقع نداشت که واقعاً بتوانند وضع موجود را تغییر دهند. غیرمنطقی‌بودن انتحاری و آن‏‌جهانیِ آن‌‏ها هم در این بود. در دهۀ پس از سال ۲۰۰۸، آنچه از دست رفت همین اعتماد به استحکام وضع موجود بود.\nروسیه نخستین کشوری بود که ثابت کرد رشد جهانیِ اقتصاد ممکن است توازن قدرت را تغییر دهد. مسکو به پشتوانۀ صادرات نفت و گاز دوباره به‌صورت تهدیدی برای هژمونی آمریکا ظهور کرد. اگرچه تهدید پوتین چندان بزرگ نبود، در مورد چین قضیه متفاوت است. آمریکا در ماه دسامبر سال ۲۰۱۷ نسخۀ جدید استراتژی امنیت ملی خود را منتشر کرد و در آن، برای نخستین‌بار، هند-آرام۳ را عرصۀ تعیین‏‌کنندۀ رقابت قدرت‏‌های بزرگ نامید. اتحادیۀ اروپا هم در مارس ۲۰۱۹ با همین مضمون سند راهبردی‏اش را منتشر کرد. در این میان بریتانیا تغییر موضع عجیبی نشان داد، از گرامی‏داشتِ «عصر طلایی» جدید در روابط چین-بریتانیا در سال ۲۰۱۵ تا استقرار ناو هواپیمابر در دریای جنوبی چین.\nدلایل نظامی به جای خود؛ قدرت‏‌های بزرگ رقیب یکدیگرند، یا دست‏کم منطق تفکرِ واقع‏‌گرایانه چنین می‏‌گوید. در مورد چین، عامل ایدئولوژی هم در میان بود. حزب کمونیست چین در سال ۲۰۲۱ دست به اقدامی زد که همتای شوروی او هرگز فرصتش را نیافته بود: این حزب صدمین سالگرد تأسیسش را جشن گرفت. پکن، با وجود آنکه از دهۀ ۱۹۸۰ رشد اقتصادی بازار‏محور و انباشت سرمایۀ شخصی را مجاز شمرده بود، وفاداری خود را به میراث ایدئولوژیکی که از مارکس و انگلس به لنین، استالین و مائو رسیده بود نیز پنهان نکرد. شی جین پینگ با قاطعیت تمام دربارۀ ضرورت پایبندی به این سنت سخن گفت و میخائیل گورباچوف را به‏‌خاطر پشت‏پازدن به رهنمودهای ایدئولوژیک اتحاد شوروی سخت سرزنش کرد. ازاین‏رو، جنگ سردِ «جدید» درواقع احیای همان جنگ سرد «قدیم» بود -جنگ سرد در آسیا، جنگی که غرب حقیقتاً هرگز در آن پیروز نشده بود.\nباوجوداین، دو مسئلۀ مهم گذشته را از امروز متمایز می‏کرد. نخست اقتصاد بود. چین پس از بزرگ‌ترین شکوفایی اقتصادیِ تاریخ به تهدید بدل شد. این موضوع به برخی کارگران تولیدات صنعتی در غرب آسیب رسانده بود، ولی کسب‌‏و‏کارها و مشتری‏‌های سراسر جهان غرب و آن‏‌سوتر از رشد چین، به‌نحو قابل‌توجهی، منتفع شده بودند و احتمال می‌‏رفت که در آینده سود آن‏‌ها بیشتر نیز بشود. بنابراین نوعی بلاتکلیفی به‌‏وجود آمد. جنگ سردِ احیاشده با چین از هر منظری منطقی بود الّا «اقتصاد، احمق جان، اقتصاد».\nمسئلۀ اساسی دیگر مشکل جهانی محیط زیست و نقش رشد اقتصادی در تسریع آن بود. در دهۀ ۱۹۹۰ که سیاست اقلیمی در سطح جهانی نخستین‌بار به‌شکل امروزی‏اش پدیدار شد آمریکا بزرگ‏‌ترین و نافرمان‏‌ترین آلوده‌‏ساز دنیا بود. چین فقیر بود و آلایندگیِ آن نقش مهمی در توازن جهانی نداشت. چین تا سال ۲۰۲۰ بیش از مجموع آمریکا و اروپا دی‏‌اکسید کربن منتشر کرد و این فاصله، دست‏کم تا یک دهۀ دیگر، امکان افزایش داشت. همان‏‌طور که نمی‏‌شد بدون حضور چین واکنشی را برای خطر بروز بیماری‏‌های عفونی متصور شد، تصور راه‌‏حلی برای مسئلۀ آب‏و‏هوا هم بدون آن غیرممکن بود. چین در هر دو مورد قدرتمندترین انکوباتور۴ بود.\nدر سال ۲۰۲۰ حامیان نوسازی سبز در اتحادیۀ اروپا همچنان تلاش می‏‌کردند تا در اسناد راهبردی‌شان چین را به‏طور هم‌‏زمان رقیب سیستمیک، حریف استراتژیک و همکار در حل بحران آب‏‌و‏هوا تعریف کنند و به این معضل دوگانه پایان دهند. دولت ترامپ با انکار مسئلۀ آب‏‌و‏هوا خیال خود را راحت کرد، اما واشنگتن هم بر سر دوراهی اقتصادی گیر کرده بود، دوراهی بین تقبیح ایدئولوژیک پکن، ارزیابی استراتژیک، سرمایه‏‌گذاری‏های مشترکِ بلندمدت در چین و تمایل رئیس‌‏جمهور به رسیدن به توافقی فوری. این ترکیب ثبات چندانی نداشت و در سال ۲۰۲۰ از میان رفت. چین دوباره به تهدید استراتژیک و اقتصادی آمریکا بدل شد. حوزه‌‏های اطلاعاتی، امنیتی و قضاییِ دولت آمریکا نیز در واکنش به این اتفاقات علیه چین اعلان جنگ اقتصادی کردند. آن‏ها بازارها را بستند و جلوی صادرات ریزتراشه و تجهیزات ساخت ریزتراشه‌‏ها را گرفتند و، به این ترتیب، کوشیدند مانع توسعۀ بخش فناوری‏‌های پیشرفتۀ چین شوند -بخشی که قلب همۀ اقتصادهای مدرن است.\nزمان بروز این ترقیِ ناگهانی تا اندازه‏ای اتفاقی بود. ماجرای برآمدن چین داستان تغییری طولانی با اهمیت تاریخی بود. ولی توفیق پکن در مهار کرونا و اعتماد‏به‌‏نفسی که در نتیجۀ آن به دست آورد زنگ خطری برای دولت ترامپ بود. در این میان، هر روز آشکارتر می‏‌شد که قدرت جهانی و پایدار آمریکا در زمینه‏‌های مالی، فناوری و نظامی بر کاستی‏‌های داخلی استوار است. وقتی کرونا به‌طرز وحشتناکی پدیدار شد، نظام درمانی آمریکا زه‌وار‏در‏رفته بود و شبکۀ ایمنی اجتماعیِ آن ده‌‏ها میلیون نفر را در معرض خطر فقر قرار داد. «رؤیای چینیِ» شی جین پینگ سال ۲۰۲۰ را به سلامت پشت سر گذاشت، ولی «رؤیای آمریکایی» نتوانست جان سالم به‏ در برد.\nازاین‏رو، بحران کلی نئولیبرالیسم در سال ۲۰۲۰ اهمیت ویژه و فراموش‌‏نشدنی برای آمریکا -و به‏‌خصوص برای یکی از طیف‌‏های سیاسیِ آن- داشت. در سال ۲۰۲۰ حزب جمهوری‏‌خواه و حامیان ملی‏‌گرا و محافظه‏‌کارش متحمل بحرانی شدند که بهترین نام برای آن بحران هستی‏‌شناختی است و آثار به‌‏شدت زیان‏باری برای دولت آمریکا، قانون اساسی آمریکا و روابط آمریکا با جهان به همراه داشت. نقطۀ اوج این ماجرا در بازۀ زمانی عجیب‏‌و‏غریب سوم نوامبر ۲۰۲۰ تا ششم ژانویۀ ۲۰۲۱ رخ داد که ترامپ از پذیرش شکست در انتخابات سر باز زد، بخش اعظم حزب جمهوری‏‌خواه به‌‏طور جدی از تلاش برای برهم‌زدن انتخابات پشتیبانی ‏کردند، بحران اجتماعی و همه‏‌گیری کرونا به حال خود رها شد و سرانجام در ششم ژانویه رئیس‌‏جمهور و دیگر چهره‏‌های مهم حزبش از حملۀ اراذل و اوباش به عمارت کنگره حمایت کردند.\nاین حوادث، به‏‌حق، نگرانی‏‌های عمیقی را در مورد آیندۀ دمکراسی آمریکا برمی‌‏انگیزد و درون راست افراطیِ سیاست آمریکا رگه‏‌هایی مشاهده می‏‌شود که شاید بتوان فاشیست‏‌گرایی خواند، اما دو ویژگی اساسیِ فاشیسمِ اصلی در آمریکایِ سال ۲۰۲۰ غایب بود. یکی جنگ تمام‌‏عیار بود. آمریکایی‏‌ها جنگ داخلی را به خاطر می‌‏آورند و جنگ‌‏های داخلی آینده را تصور می‏‌کنند. آن‏‌ها در سال‏‌های اخیر از طریق اعزام نیرو درگیر جنگ‏‌هایی شده‌‏اند که آثار مخرب آن بر جامعۀ آمریکا به‌صورت مراقبت‏‌های پلیسیِ نظامی و خیال‏‌پردازی‏‌های شبه‌‏نظامی بازگشته است. ولی جنگ تمام‌‏عیار جامعه را به‌طرز کاملاً متفاوتی بازپیکربندی می‏‌کند. در این نوع جنگ نه فقط یگان‏‌های تکاور عملیات‏‌های سال ۲۰۲۰ بلکه همه درگیر می‏‌شوند.\nدیگر جزء غایبِ فاشیسمِ اصیل تعارض اجتماعی است، یعنی تهدید خیالی یا واقعیِ وضع موجودِ اجتماعی و اقتصادی از سوی چپ‏‌ها. وقتی بحران قانون اساسی در سال ۲۰۲۰ رخ داد، شرکت‏‌های آمریکایی به‌صورت گسترده و علنی علیه ترامپ متحد شدند. هیچ‌‏یک از این شرکت‏‌های عظیم هراسی نداشتند که دلیل اقتصادیِ این اقدام را به‌صراحت اعلام کنند، دلایلی چون ارزش سهام‌دار، مشکلات ادارۀ شرکت‏‌هایی که کارمندانشان از نظر سیاسی اختلاف دارند، اهمیت اقتصادی حکومتِ قانون و، در کمال تعجب، کاهش فروش محصولات در صورت بروز جنگ داخلی.\nاین هم‌‏پیمانیِ پول با دمکراسی در آمریکای سال ۲۰۲۰ دلگرم‌‏کننده است، ولی نه خیلی زیاد. لحظه‌‏ای سناریوی دوم را تصور کنید. کرونا چند هفته زودتر به آمریکا می‏‌رسید و این بیماریِ در حال گسترش همه را به‌سوی برنی سندرز و خدمات بهداشتی و درمانیِ عمومی‏‌اش سوق می‌‏داد و رقابت‏‌های مقدماتی ریاست جمهوریِ حزب دمکرات، به‏‌جای جو بایدن، سوسیالیستِ قسم‌‏خورده‏ای را بر صدر فهرست نامزدهای انتخاباتی می‏‌نشاند. تصور این سناریو که شرکت‏‌های بزرگ برای جلوگیری از پیروزی سندرز کاملاً به‌سمت دیگر متمایل می‏شدند و طرف ترامپ را می‏گرفتند اصلاً دشوار نیست. و اگر اصلاً سندرز پیروز انتخابات می‌‏شد چه؟ آن وقت شاهد آزمون سختِ قانون اساسی آمریکا و وفاداری قدرتمندترین شرکت‏‌ها به آن بودیم. همین‏که مجبوریم به چنین سناریوهایی بیندیشیم نشان از شدت بحران‏‌های چندگانۀ سال ۲۰۲۰ دارد.\nانتخاب جو بایدن و برگزاری مراسم معارفۀ او در زمان مقرر، به تاریخ ۲۱ ژانویۀ ۲۰۲۱، به‏‌نوعی حس آرامش را بازگرداند. ولی آن وقت که بایدن با بی‏پروایی تمام اعلام می‏‌کند «آمریکا برگشته»، بیش‌ازپیش آشکار شده که پرسش بعدی ما باید این باشد: کدام آمریکا؟ و بازگشت به چه؟ بحران همه‏‌جانبۀ نئولیبرالیسم چه‌‏بسا حتی در بین میانه‏‌گرایان که چندی خاموش بودند نیروی فکری خلاق به وجود آورده باشد. اما با یک بحران فکری عصر جدید فرا نمی‌‏رسد. فهم این موضوع که هر ‏آنچه را واقعاً بتوانیم انجام دهیم می‏‌توانیم تأمین مالی کنیم هم نیروبخش است، هم ما را در تنگنا قرار می‏‌دهد. ما واقعاً چه کاری را می‏‌توانیم و چه کاری را باید انجام دهیم؟ اصلاً این «ما» کیست؟\nبریتانیا، آمریکا و برزیل نشان می‌‏دهند که سیاست‏‌های دمکراتیک اَشکال جدیدِ عجیب و ناآشنایی را به خود می‏‌گیرند. نابرابری‏‌های اجتماعی نسبت به قبل بیشتر شده که کمتر نشده. دست‏کم، در کشورهای ثروتمند، از نیروی جبران‏کنندۀ جمعی خبری نیست. انباشت سرمایه‏‌داری از مجراهایی ادامه می‌‏یابد که بی‏وقفه مخاطرات را بیشتر می‏کند. استفادۀ عمده‏ای که از آزادی اقتصادیِ نویافتۀ ما شده تلاش‏های بیش‌ازپیش بی‏معنی در جهت ثبات اقتصادی هستند. رویارویی غرب و چین پاره‏ه‌ای بزرگ جهان را از هم جدا می‌‏کند، طوری که از جنگ سرد به این‏ سو شاهد آن نبوده‌‏ایم. و حالا این هیولا در هیئت کرونا سر رسیده است. آنتروپوسین دندان‏‌های آن را نشان داده -اما هنوز نه آن‏چنان که باید. باید انتظار حوادث خیلی بدتر از کرونا را داشته باشیم- سال ۲۰۲۰ وضعیت قرمز نبود. اگر وضعیتمان کمی بهتر شده باید تأمل کنیم. معلوم نیست که در سرتاسر جهان چه تعداد کُشته شده‌‏اند ولی حدس می‏‌زنیم که در بهترین حالت ۱۰ میلیون نفر باشند. هزاران نفر هر روز می‏‌میرند. و سال ۲۰۲۰ برای ما زنگ خطر بود.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                  شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و        سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از  ۱۰۰    منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و  وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان                  تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،       «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن       پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی       از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار    می‌گیرند،    بنابراین یکی از  مزیت‌های   خرید   فصلنامه    دسترسی    سریع‌تر به      مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان         در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه    اینترنتی      ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما    می‌توانید با      خرید  اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴     شماره)،   علاوه بر       بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری    مانند ارسال  رایگان،         دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و    دریافت کدهای تخفیف در   طول      سال   برخوردار شوید.  فصلنامه      برای   مشترکان زودتر از توزیع  عمومی      ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که      فصلنامه   آسیب ببیند بدون  هیچ شرط  یا     هزینۀ اضافی  آن را تعویض       خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت  بخواهید      می‌توانید اشتراکتان را   لغو   کنید  و  مابقی    مبلغ   پرداختی  را  دریافت     کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nTooze, Adam. Shutdown: How Covid Shook the World’s Economy. Allen Lane, 2021\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب در تاریخ ۲ سپتامبر ۲۰۲۱  با عنوان «Has Covid ended the neoliberal era?» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «آیا کرونا پایانی بر عصر نئولیبرال بود؟» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی ترجمه و منتشر شده است. با ترجمۀ  عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ فروردین ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.   •• این مطلب برگرفته از جدیدترین کتاب آدام توز است.••• آدام توز (Adam Tooze) تاریخ‌دان بریتانیایی و استاد دانشگاه کلمبیاست. توز تاکنون پنج کتاب نوشته است و برای کتاب سقوط اقتصادی ۲۰۰۸ (Crashed: How a Decade of Financial Crises Changed the World) برندۀ جایزۀ لیونل گلبر شده است که یکی از معتبرترین جوایز در حوزۀ سیاست خارجی است. آدام توز همچنین به‌طور مستمر برای طیف متنوعی از نشریات، از وال‌استریت ژورنال گرفته تا نیو لفت ریویو، می‌نویسد. از دیگر کتاب‌های او تعطیلی، چگونه کووید اقتصاد جهان را تکان داد  را می‌توان نام برد.\nLockdown [۱]  Risk society [۲] [۳]   Indo-Pacific منطقه‏ای شامل آب‏های اقیانوس هند، غرب و مرکز اقیانوس آرام، دریاهای مرتبط میان این دو اقیانوس و در مجموع ناحیۀ اندونزی [مترجم].[۴]   Incubator در اینجا منظور این است که چین هم در زمینۀ تولید بیماری‏های عفونی و هم آلوده‌کردن هوا مساعدترین شرایط را دارد [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653970.json b/train/540653970.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..52d8bbe0661010af5cc6279320c2e744600b12e3
--- /dev/null
+++ b/train/540653970.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "غرب نمرده است؛ تفکراتش در چين و روسيه به حيات خود ادامه می‌دهند",
+  "subtitle": "هم چین و هم روسیه تحت سیطرۀ تفکراتی‌اند که از منابع غربی سرچشمه گرفته‌اند",
+  "introduction": "جان گری، استاد بازنشستۀ علوم سیاسی و یکی از پرآوازه‌ترین منتقدان کتاب در زمینۀ فلسفۀ سیاسی، می‌گوید: زوال تدریجی لیبرالیسم غربی بدین معنا نیست که حالا در دنیایی پساغربی زندگی می‌کنیم. بلکه چشمگیرترین ویژگی سیاست جهان معاصر ادامۀ سلطۀ تفکرات مدرن غربی، البته نه تفکرات لیبرال به معنای سنتی آن، بلکه ترکیبی از فاشیسم، کمونیسم و ناسیونالیسم تمام‌عیار است. از‌این‌رو گری معتقد است آنچه پیشِ روی غرب است نه پیش‌رَوی تهدیدآمیزِ تمدن‌های بیگانه، که سایه‌های تاریک خودش است که در چین و روسیه در گردش‌اند.",
+  "content": "جای گری، نیو استیتسمن—  عقب‌نشینی غرب با سقوط کمونیسم در سال ۱۹۸۹ آغاز شد. روشنفکران ما، سرمست از پیروزی، واقع‌بینی خود را از دست دادند و، در تلاش‌های متعدد برای حک‌کردن تصویر خود بر پیکرۀ دنیا، بعضی از مناطق سوق‌الجیشی و بسیار مهم جهان را ترک کردند. نتیجۀ نهاییِ تلاش این افراد برای صدور نظام حکومتی‌شان این است که دولت‌های غربی، نسبت به دوران جنگ سرد، ضعیف‌تر شده‌اند و در معرض خطر بیشتری قرار دارند.\nاما اگر اینيات فضاحت را شکست تفکرات و ارزش‌های غربی بدانیم، مرتکب اشتباه فاحشی شده‌ایم. ایدئولوژی‌های غربی همچنان بر دنیا حاکم‌اند. در چین، شی جین‌پینگ سویه‌ای از ناسیونالیسم تمام‌عیار را به اجرا گذاشته که به ناسیونالیسمِ پدیدآمده در کشورهای اروپایی در دوران بین دو جنگ جهانی بی‌شباهت نیست. از سویی، ولادیمیر پوتین هم شیوه‌های لنینیستی را استادانه به کار گرفته تا روسیۀ تضعیف‌شده را احیا و به قدرتی جهانی تبدیل کند. تفکرات و پروژه‌هایی که ریشه در غرب غیرلیبرال دارند همچنان به سیاست جهان سروشکل می‌دهند. درعین‌حال، لیبرالیسم غربی هم خودش غیرلیبرال شده، که این تصادفی بسیار عجیب است.\nافول ژئوپلیتیکی غرب از همان دورانِ بعد از حمله به عراق در سال ۲۰۰۳ مشهود بود و حالا می‌توان آن را در عقب‌نشینی نیروهای تحت رهبری آمریکا از افغانستان به‌شکل محسوسی مشاهده کرد. با زوال تدریجی حکومت و ارتش افغانستان پس از عقب‌نشینی نیروهای آمریکا، آینده را طالبان و حکومت‌های همسایه رقم خواهند زد، همسایگانی که خواه‌ناخواه به درون این خلأ قدرت کشیده شده‌اند. در سوریه، پس از سال‌ها مداخلۀ غرب و مرگ صدها هزار نفر، بشار اسد همچنان در مسند قدرت است و روسیه نقشی تعیین‌کننده در آن دارد. لیبی هم، پس از براندازی معمر قذافی با دسیسۀ غرب در سال ۲۰۱۱، همچنان فضایی بی‌حاکمیت و دروازه‌ای برای ورود قاچاقی انسان‌ها به اروپاست.\nدر ماه‌های اخیر، سرعت عقب‌نشینی غرب افزایش یافته است. دیدار جو بایدن با پوتین در ماه ژوئن در ژنو چیزی را در اختیار رئیس‌جمهور روسیه گذاشت که به‌شدت دنبالش بود. بایدن پذیرفت که خط لولۀ انتقال گاز نورد استریم ۲ تکمیل شود و، بدین‌ترتیب، روسیه به این قدرت رسید که محمولۀ انرژی را در کشورهای ترانزیت قطع کند. اوکراین بلاتکلیف مانده و لهستان و کشورهای حوزۀ دریای بالتیک در معرض قدرت فزایندۀ روسیه قرار گرفته‌اند.\n\nتوجیه این اتفاق، که واقعاً چیزی جز یک شکست فاحش ژئوپلیتیکی نیست، این است که بر فرض محموله‌های انرژی آلمان تضمین شوند تا این کشور، درعوض، حامی تلاش‌های آمریکا برای مهار چین باشد. اما احتمال اینکه آلمان روابط تجاری خود را با چین به خطر بیندازد همیشه خیلی کم بوده است. سال گذشته، آلمان حدود ۱۰۰ میلیارد یورو کالا به چین صادر کرد که حدود نیمی از ارزش کل صادرات اتحادیۀ اروپا به این کشور است. طبق بعضی برآوردها، چین بزرگ‌ترین بازار صادرات محصولات آلمانی که شده هیچ، بیشترین سرعت رشد را هم دارد.\nسیاست خارجی آلمان را عمدتاً عوامل داخلی تعیین می‌کنند و لابی‌های صنعتی مراقب‌اند تا پیوندهای تجاری با چین دچار خلل نشود. از نظر افراد بانفوذ حزب سبز، خروج آلمان از انرژی فسیلی و هسته‌ای از هرگونه بهای ژئوپلیتیکی سنگین‌تر است. آنگلا مرکل همراه با امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، این نکته را صریحاً اعلام کرده که برلین خواهان کاهش تنش با روسیه است. آلمان (و تبعاً اتحادیۀ اروپا)، در هر کشمکشی میان قدرت‌های بزرگ، احتمالاً کنار خواهد گرفت، یعنی بی‌طرف یا غیرمتعهد خواهد ماند، درحالی‌که در عمل در سیطرۀ نفوذ روسیه قرار دارد. بریتانیا که پس از برکسیت دیگر در چنبرۀ دیپلماسی اروپا نیست زیر بار این گرایش نمی‌رود. اما بریتانیا، بدون حمایت قدرت‌های بزرگ اروپایی، مشخص نیست تا چه حد بتواند کاری فراتر از حفاظت از منافع ملی خود بکند.\n•••\nفروپاشی غرب صرفاً واقعیتی ژئوپلیتیکی نیست؛ مسئله‌ای فرهنگی و فکری نیز هست. در کشورهای پیشتاز غربی، پیکره‌های قدرتمندی از نظرات وجود دارد که تمدن خودشان را نیرویی بسیار مخرب به شمار می‌آورند. در این دیدگاه فرالیبرال۱، که تجلیگاه اصلی‌اش تحصیلات عالی است، ارزش‌های غربیِ آزادی و رواداری جز سیطرۀ نژادی معنای دیگری ندارند. غرب، اگر کماکان به‌مثابۀ بلوک تمدنی پابرجا باشد، باید متلاشی شود.\nاین فرالیبرالیسم را صرفاً یک دیدگاه در میان نقطه‌نظرات متعددی نمی‌دانند که بشود آن را در مباحثه‌ای آزاد بررسی کرد و به پرسش گرفت، بلکه مانند کیش و آیینی شده که در چنبرۀ فشار همتایان و حمایتِ شدیدِ اهل فن قرار دارد. مروجان این دیدگاه مایل‌اند ورزه‌هایی همچون «اِلغا» را کابوس‌های برخاسته از ذهن تب‌زدۀ راست‌گرایان بدانند که هیچ مبنایی در واقعیت ندارند. درعین‌حال معتقدند که عدم توافقْ تمرین سرکوب است.\nدر مسلک فرالیبرال، فقط می‌توان چیزهایی را روا داشت که حقایق ساده، بدیهی و اخلاقاً پاک به شمار بیایند. ارزیابی هزینه‌ها و فواید احتمالی امپراتوری‌های غربی برای افرادی که تحت سلطه‌شان بودند کم مانده ممنوع شود، همین‌طور بررسی مشارکت کشورهای غیرغربی در برده‌داری. بعضی از راست‌گرایان این تنگناهای ایدئولوژیک را با ایدئولوژی تحمیلیِ حکومت‌های کمونیستی مقایسه کرده‌اند. تفاوت در این است که، در جوامع غربی، این محدودیت‌های دست‌وپاگیر در راهِ پژوهشِ آزاد خودتحمیلی‌اند.\nنتیجه می‌شود اینکه غرب لیبرال بیشتر به موضوعی برای بررسی تاریخی تبدیل می‌شود تا واقعیتی در دنیای معاصر. کسانی که باور دارند همۀ انسان‌ها روزی به ارزش‌های لیبرال می‌رسند این واقعیت را نادیده می‌گیرند که جوامع غربی به‌سرعت در حال کنارگذاشتن این ارزش‌ها هستند. «قوس تاریخ» به مدلی اطلاق می‌شود که دیگر وجود خارجی ندارد.\nاین بدین معنا نیست که فرالیبرالیسم پیروز شده است. دمکراسی، اگر هنوز برقرار باشد، محدودیت‌هایی بر عرف‌های ایدئولوژیک تحمیل می‌کند. بازار، به‌رغم تمام افراط‌هایش، گزینه‌های بدیلی ایجاد می‌کند. دیدگاه‌هایی که تکثرگرایی فکری را می‌پرورند همچنان به قوت خود باقی‌اند، برخی مانند همین مجله حتی رونق می‌گیرند.\nفرالیبرالیسم ایدئولوژی طبقۀ جاه‌طلبِ حاکمی است که هدفش انباشتن ثروت و جایگاه و، درعین‌حال، به‌رخ‌کشیدن آرمان‌های ترقی‌خواهانۀ بی‌عیب‌ونقصش است. جنگ‌های فرهنگی مهارناپذیر و بحران دانش‌شناختی‌ای که، در آن، پرسش‌های کلیدیِ فکت‌مبنا و علمی رنگ‌وبوی سیاسی به خود گرفته‌اند بخشی از کشمکش این ضدروشنفکرها برای رسیدن به قدرت است. اما، به‌جز در نیوزیلند و بخشِ انگلیسی‌زبان کانادا، هیچ اثری از این نیست که به سلطه برسند.\nبااین‌حال، بر مدارس فشار وارد می‌شود تا نسخه‌ای واحد از تاریخ را تدریس کنند، شرکت‌های خصوصی کارمندانشان را بابت نظرات خلاف‌هنجار اخراج می‌کنند و نهادهای فرهنگی همه نقش پاسبان هنجارها را دارند. نمونۀ اولیۀ این ورزه‌ها ایالات‌متحده است که تقسیم‌بندی‌ها و تاریخ واحد خود را تعریف‌کنندۀ تمام جوامع مدرن می‌داند. در بخش اعظم دنیا، نسبت به جنبش ووک۲ بی‌اعتنا هستند یا حتی برخورد متخاصمانه دارند (نمونۀ این امر فرانسه است که رئیس‌جمهورش مکرون گفته این جنبش جامعه را «نژادآلود» می‌کند). اما هرجا این دستورالعمل آمریکایی غالب می‌شود، جامعه را دیگر با هیچ مبنای تاریخی‌ای نمی‌توان لیبرال دانست.\nزوال تدریجی لیبرالیسم غربی بدین معنا نیست که حالا در دنیایی پساغربی زندگی می‌کنیم. برهان‌های مربوط به افول غرب معمولاً نسخه‌های تغییریافته‌ای هستند از گمانه‌زنی‌های ساموئل هانتینگتون، نظریه‌پرداز سیاسی هاروارد، دربارۀ برخورد تمدن‌ها که این بار پیش‌بینی‌های مربوط به برتریِ ناگزیرِ چین نیز کنار آن قرار گرفته است. چنین ادعاهایی قوت زیادی دارند، چون افول شتابان قدرت غرب را بازتاب می‌دهند. اما چشمگیرترین ویژگی صحنۀ معاصر را از قلم می‌اندازند: ادامۀ سلطۀ تفکرات مدرن غربی، البته نه تفکرات لیبرال به معنای سنتی آن، بلکه ترکیبی از فاشیسم، کمونیسم و ناسیونالیسم تمام‌عیار.\nهم چین و هم روسیه (دشمنان خودخواندۀ غرب) تحت سیطرۀ تفکراتی‌اند که از منابع غربی سرچشمه گرفته‌اند (همین نکته را می‌توان دربارۀ ناسیونالیسم نارندرا مودی در هند و بعضی جنبش‌های اسلام‌گرای افراطی نیز گفت). آنچه پیشِ روی غرب است نه پیش‌رَوی تهدیدآمیزِ تمدن‌های بیگانه، که سایه‌های تاریک خودش است.\n•••\nتأثیر قوی تفکرات غربی بر رهبری چین را می‌توان در ارجاعات سخن‌گویان دولتی به توسیدید، مورخ یونان باستان، مشاهده کرد که امری بسیار رایج بود. به مهمانان غربی اطمینان خاطر می‌دادند که چین قصد ندارد در «دام توسیدید» بیفتد. منظور از دام توسیدید تمایل دولت‌های روبه‌رشد به براندازی قدرت‌های جاافتاده از موضع غالبشان است که، معمولاً، به جنگ منجر می‌شود. از زمان تغییر موضع پکن به «دیپلماسی گرگ جنگجو» که نوعی بی‌محاباتر و پرخاشگرانه‌تر از حکمرانی است، برخی اهمیت دام توسیدید را در تفکر چینی به پرسش گرفته‌اند. اما شی جین‌پینگ در سخنرانی‌ای که چندین سال قبل در پکن از او شنیدم، صراحتاً، به آن ارجاع می‌دهد. گویا از آن زمان اعتمادبه‌نفسش بیشتر شده است.\nمطالعۀ آثار کلاسیک غربی را با صلابت در دانشگاه‌های چینی ترویج می‌دهند. این متون را معمولاً به زبان اصلی‌شان، یعنی لاتین یا یونانی، تدریس می‌کنند (ورزه‌ای که دیگر حتی در پرینستون هم اجباری نیست و بعضی‌ها آن را نژادپرستانه می‌دانند). همچنین زبانزد است که روشنفکرانِ شایسته‌سالارِ چین چنان تسلطی بر اندیشۀ سیاسی غربی دارند که از بسیاری از دانشگاه‌های غربی فراتر است. آثار الکسی دو توکویل، ادموند برک و تامس هابز و نیز متفکران قرن‌بیستمی همچون میشل فوکو مورد مطالعۀ دقیق قرار گرفته‌اند. حقوق‌دان آلمانی، کارل اشمیت (۱۸۸۸ تا ۱۹۸۵)، را معتبرترین و مطلع‌ترین مرجع در رابطه با توسعۀ سیاسی چین می‌دانند.\nاشمیت با بررسی تأثیر تفکرات الهیاتی بر نظریۀ حقوقی غرب در مجامع دانشگاهی آلمان به آوازه رسید. در دهۀ ۱۹۲۰، انگاره‌هایی را مطرح کرد که قانون تفویض اختیارات ۱۹۳۳ (که به‌واسطۀ آن رژیم نازی رسماً مستقر شد) را صورت‌بندی می‌کنند و موجه جلوه می‌دهند. قانون با تصمیمات سیاسیِ حاکمیت ایجاد می‌شود و هرکسی حاکم است که تصمیم بگیرد چه‌ زمان «وضعیت استثنایی» یا بحران رژیم وجود دارد. در سال ۱۹۳۲، کتاب مفهوم امر سیاسی را منتشر کرد و در آن استدلال کرد که سیاست گفت‌وگویی میان اعضای اجتماعی مشترک با منافع و ارزش‌های گوناگون نیست، بلکه کشمکشی میان دشمنان است، یعنی حالتی از جنگ.\nاشمیت چند هفته پس از قدرت‌گیری حزب نازی به آن پیوست و، با تأییدِ سوزاندنِ کتاب‌های نویسندگان یهودی، خود را بالا کشید. اما ظاهراً از نظر هم‌حزبی‌های نازی‌اش آن عِرق ضدیهودیِ لازم را نداشته و چنین بود که در سال ۱۹۳۶ او را متهم به فرصت‌طلبی و وادار به استعفا از حزب کردند. در پایان جنگ، نیروهای متفقین دستگیرش کردند و او یک سال را در زندان گذراند. اشمیت هرگز نظریاتش را پس نگرفت و اتفاقاً در دهه‌های بعدی به تفصیل و تشریح بیشتر آن‌ها پرداخت.\n\nنظریۀ حقوقی اشمیت حرف کاملاً تازه‌ای نیست و لزوماً ضدلیبرال هم نیست. دیدگاهی مشابه را می‌توان در آثار هابز یافت. تفاوت در دیدگاهشان نسبت به سیاست و حکومت است. هابز اعتقاد داشت هدف حکومت پاسداری از مردم دربرابر خشونت و ناامنی است (یعنی موضعی اساساً لیبرال)، حال‌آنکه اشمیت دولت را به پرورش یکپارچگی در میان مردم مکلف می‌کرد.\nاین جنبه از تفکر اشمیت است که ظاهراً برای رهبران چین بیشترین جذابیت را داشته است. اگر حکومت و مردم از یک جنس باشند، می‌توان اقلیت‌ها را، به اسم امنیت مردم، سرکوب یا نابود کرد. بر اساس این دیدگاه، ادغام اجباری تبتی‌ها، قزاق‌ها، اویغورها و دیگر اقلیت‌ها در فرهنگ یکپارچۀ چینیِ هان ستم نیست، بلکه راهی لازم است برای پاسداری از حکومت دربرابر نیروهایی که خواهان نابودی‌اش هستند.\nتفکرات این حقوق‌دان آلمانی چهارچوب نظری بسیار مناسبی برای مشروعیت‌بخشی به سرکوب‌های فزایندۀ شی در اختیار می‌گذارند. در سال ‌۲۰۲۰، چن دوان‌هونگ، استاد حقوق دانشگاه پکن، در سخنرانی‌اش در هنگ‌کنگ اندیشه‌های اشمیت را مبنای کار خود قرار داد تا از قانون «امنیت ملی» اخیر حمایت کند و اعلام دارد که اقدام حاکمیت چین، در نابودی آزادی‌های لیبرال در مستعمرۀ سابق انگلستان، صرفاً اقدام حکومت برای پاسداری از آیندۀ کشور است.\nاشمیت چهارچوبی برای ناسیونالیسم تمام‌عیار شی در اختیارش می‌گذارد. برپایی دولت‌ملت‌های یکپارچه با ناسیونال سوسیالیسم آغاز نشد، بلکه ریشه در انقلاب فرانسه داشت. در اوایل دهۀ ۱۷۹۰، ژاکوبن‌ها با استفاده از مفهوم ملت توانستند شورشی مردمی در منطقۀ وانده در غرب فرانسه را سرکوب کنند. این لشکرکشی سرکوبگرانه باعث مرگ بیش از ۱۰۰ هزار نفر شد. ساخت دولت‌ملت فرانسه در قرن نوزدهم نیز از طریق نهادهای سربازگیری و تحصیلات ملی ادامه یافت که به حذف تنوع زبانی و فرهنگی موجود در زمان «رژیم پیشین»۳ انجامید.\nپاک‌سازی قومی پس از جنگ جهانی دوم نقشی محوری در پروژه‌های ملت‌سازی یافت. سقوط امپراتوری‌های اتریش‌مجارستان، عثمانی و رومانوف باعث شد دولت‌ملت‌هایی ظهور کنند که خواهان حق تعیین سرنوشت خود بودند، تحولی که وودرو ویلسون، رئیس‌جمهور آمریکا، در پیمان ورسای ۱۹۱۹ به آن جانی تازه بخشید. هدف او بازسازی اروپا، به شکل اجتماعی از دولت‌ملت‌های بومی، بود. اما اقلیت‌های داخلی زیادی نیز در بسیاری از این کشورها وجود داشت و، در سال‌های بعد، جابه‌جایی‌های جمعیتی گسترده‌ای صورت گرفت. افراد بی‌شماری گریختند یا اخراج شدند، مثلاً ۱.۵ میلیون نفر یونانی از ترکیه و حدود ۴۰۰ هزار ترک از یونان.\nاین فرایند در دوران جنگ جهانی دوم نیز ادامه یافت: نازی‌ها میلیون‌ها نفر را در مناطق تحت اشغال خود در شرق اروپا و شوروی کُشتند و در تلاش بودند نسل‌کُشی یهودیان را تکمیل کنند. استالین افرادی را که از وفاداری‌شان به حکومت شوروی مطمئن نبود (افرادی همچون چچنی‌ها و تاتارهای کریمه) از میهنشان اخراج کرد و به آسیای مرکزی فرستاد. بسیاری از این افراد در طول سفر یا مدتی پس از رسیدن به مقصد جان باختند.\n•••\nدولت‌ملت مفهومی برساخته در غرب است. ناسیونالیسم چینی در اواخر دوران دودمان چینگ (۱۶۴۴ تا ۱۹۱۲)، در واکنش به سلطۀ تحقیرآمیز قدرت‌های غربی بر این کشور، ظهور کرد. شی جین‌پینگ، به‌منظور «چینی‌سازی» پروژه‌اش، به هان فِی‌زی استناد کرده، آریستوکرات قرن سومِ پیش از میلاد در دوران دودمان هان و مروج مکتب فلسفیِ قانون‌گرایی که، بر اساس آن، قانون ابزاری برای برپایی حکومت مرکزیِ قدرتمند است.\nاندیشۀ اشمیت راه را به‌سوی تمامیت‌خواهی هموار می‌کند، نظیر آنچه در آلمان بین دو جنگ جهانی رخ داد. تمایز میان حکومت‌های اقتدارگرا و تمامیت‌خواه را امروزه یادگاری از دوران جنگ سرد می‌دانند، اما اتفاقاً نشانگر تمایزی مهم میان رژیم‌های غیرلیبرال است. حکومت‌های اقتدارگرا شیوه‌های دیکتاتورمآبانه دارند، اما اهدافشان محدود است، حال‌آنکه حکومت‌های تمامیت‌خواه می‌خواهند جامعه را دگرگون سازند و در ریز و درشت زندگی مردم مداخله کنند. پروسِ تحت حکومت بیسمارک و اواخر روسیۀ تزاری در دستۀ نخست جای می‌گیرند و آلمان نازی و حکومت شوروی در بیشتر دوران حیاتش جزء دستۀ دوم به شمار می‌آیند. چینِ تحت رهبری شی به‌سوی دستۀ تمامیت‌خواه حرکت کرده است. حکومت چین، از طریق حزب کمونیست این کشور که ۹۵ میلیون عضو دارد و یکم ژوئیۀ امسال صدمین سالروز تأسیسش را جشن گرفت، می‌کوشد حضوری پررنگ در تمام عرصه‌های جامعه داشته باشد.\nچین خودش را یک «تمدن-حکومت» بر پایۀ انگاره‌های کنفوسیوسیِ هماهنگیِ اجتماعی مطرح می‌کند. شی به مائو زدونگ ادای احترام می‌کند، همان کسی که بین سال‌های ۱۹۴۹ تا اواسط دهۀ ۱۹۷۰ تمدن چین را به ورطۀ تباهی کشاند تا آرمان‌شهر زشت مشرق‌زمینی‌اش را بسازد. حرکت به‌سوی رژیم اقتدارگرای دست‌وپابسته‌تر، که ظاهراً در دوران دنگ شیائوپینگ (رهبر جمهوری خلق از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۹) در جریان بود، وارونه شده و تمامیت‌خواهی جانی دوباره گرفته است. چین محل آزمایشی در ملت‌سازی تحمیلی است که نزدیک‌ترین قیاس تاریخی‌اش را می‌توان در اروپای میان دو جنگ جهانی یافت.\n•••\nروسیۀ پوتین و چینِ شی را معمولاً حکومت‌های مشابهی می‌دانند. این باور بی‌مبنا نیست، چون هر دو محملِ پروژه‌های غربی‌اند. لنین همیشه باور داشت که سلطۀ بلشویک دنباله‌روی سنت ژاکوبن در عصر روشنگری اروپاست. از زمان تأسیس حکومت شوروی در سال ۱۹۱۷، یکی از شاخصه‌های اصلی‌اش نوعی وحشت پداگوژیک بود. حتی در شکاف چینی‌شوروی در دهۀ ۱۹۶۰، مائو همچنان از مدل غربی‌سازی شوروی الگوبرداری می‌کرد.\nاما امروزه روسیه و چین تفاوت‌هایی اساسی دارند. روسیۀ تحت رهبری پوتین رژیمی اقتدارگراست که در آن حکومت، به‌رغم تمام خشونتش، ضعیف است. تکیه‌گاه آن سرویس‌های اطلاعاتی شوروی سابق است، اما بخشی‌هایی از این سرویس‌ها نیمه‌خصوصی شده‌اند و بعضی‌ها همکاری‌های پشت‌پرده‌ای با جرائم سازمان‌یافته دارند. ارتش‌های نامنظمِ خصوصی در کشورهای همسایۀ روسیه و دیگر مناطق تعارض جهانی فعالیت دارند. اقتدار پوتین در کرملین ظاهراً بلامنازع است، اما این اقتدار را با رضایتِ پنهانِ الیگارش‌ها به اجرا می‌گذارد که البته آن‌ها نیز به نوبۀ خود به حمایت او وابسته‌اند.\nنشانه‌هایی از زوال در این رژیم وجود دارد. یکی از مراحل پیشینِ پوتینیسم که، در آن، جمعیت از طریق تکنیک‌های رسانه‌ایِ «پست‌مدرن» و مدیریتِ بی‌اعتنایی کنترل می‌شد حالا جای خود را به مرحله‌ای داده که بیشتر متکی به تهدید زورمندانه است. بااین‌حال، کنترل جمعیت توسط حکومت نسبت به هر دوره‌ای تحت نظام شوروی فراگیری کمتری دارد، نظامی که با اصلاحات لیبرال گورباچف از اواسط دهۀ ۱۹۸۰ رو به‌سوی هرج‌ومرج نهاد.\nدر سال ۲۰۱۷، کرملین حاضر نشد صدمین سالگرد انقلاب روسیه را جشن بگیرد و از پوتین نقل شد «مگر چه بوده که جشنش را بگیریم؟». دیدگاه‌های بعضی از روس‌های طرفدار رژیم مبنی بر اینکه پوتین، نتیجۀ علنیِ نظام شوروی، اساساً رهبری ضدکمونیست است چندان هم بی‌اساس نیست. اما روش‌ها و نهادهای اصلی‌ای که پوتین از طریق آن‌ها حکمرانی می‌کند میراث شوروی‌اند. مثلاً «مردان کوچک سبز» -نیروهای نامنظم روس که حمله به اوکراین را ترتیب دادند- ورزۀ بلشویک ماسکیروفسکا (نیرنگ) را به اجرا گذاشتند. جنگ سایبری او نیز راهبردی مشابه را پیش می‌گیرد.\nخیال انقلاب جهانی و سودای دگرگون‌سازی جامعه مدت‌هاست کنار گذاشته شده، اما حکومت پوتین اساساً ساختار لنینیستی خود را حفظ کرده است.\n•••\nاین باور که چالش‌های پیشِ روی غرب ریشه در بیرون از غرب دارند برای بعضی لیبرال‌ها مایۀ آسودگی‌خاطر است. نقش نسل پیشین متفکران لیبرال و سوسیالیست در دست‌پایین‌گرفتنِ بهای گزاف انسانیِ کمونیسم در روسیه و چین را می‌توان به فراموشی سپرد. همدستی غرب با جنایت‌های امروز را نیز می‌توان با انکار و حاشا از سر خود باز کرد.\nتلاش برای نسل‌کشی اویغورها بارزترین نمونۀ ستم جاری در چین است. حبس آن‌ها در اردوگاه‌های کار اجباری، تخریب مساجد و گورستان‌هایشان، اعزام اجباری‌شان برای کار در کارخانه‌ها (که بعضی‌هایش بر اساس گزارش‌ها در زنجیرۀ تأمین برندهای غربی قرار دارند)، تجاوز به زنان، عقیم‌سازی و سقط ناخواسته،  همه، جنایت علیه بشریت‌اند. اما هر کارزاری علیه آن‌ها خیلی زود با قدرت اقتصادی چین روبه‌رو می‌شود، قدرتی که می‌تواند ضربۀ مهلکی بزند به آن بازار جهانی‌ای که غرب ساخته و حالا به آن وابسته است.\nبه‌رغم اینکه مشکلات اویغورها در جلسات بین‌المللی مطرح می‌شود، کمتر کسی از آن‌ها حمایت می‌کند. در اکثر کشورهای مسلمان، که خیلی‌هایشان بدهکار چین هستند، پاسخ فریادخواهیِ اویغورها فقط سکوت است. دنیایی که، در آن، فرالیبرالیسم رابطۀ دوستانه‌ای با بازگشت برده‌داری دارد چه‌بسا مرحلۀ بعدی در انقلاب اجتماعی باشد. اویغورها مورد جفای تاریخ قرار گرفته‌اند.\nسرکوب اقلیت‌ها در چین از این جهت شایستۀ مطالعه است که یکی از روایت‌های تسلی‌بخشِ لیبرال را تخریب می‌کند: اینکه دنیای مدرن بر پایۀ نوآوری‌های علمی و فناورانه بنا شده و جامعه‌ای باز می‌طلبد. دیکتاتوری هم غلط است و هم ناکارآمد و بی‌ثمر. فقط جوامع لیبرال آینده‌ای بلندمدت دارند.\nچین به این افسانه پشت‌پا زده است. در دوران پس از مائو، رژیمی دیکتاتوری کنترل بزرگ‌ترین و سریع‌ترین فرایند تولید ثروت در تاریخ را در دست داشت. تغییر از حکومت اقتدارگرا به حکومت تمامیت‌خواه، تحت رهبری شی، شاید باعث کُندشدنِ سرعت نوآوری شود. نشانه‌هایی از وقوع این امر امروزه قابل‌رؤیت است. اما نیروهای جبرانی در غرب هنوز هم می‌توانند موضع دست‌بالا را در اختیار چین بگذارند.\nدر کالیفرنیا، پیشنهاداتی مطرح شده و تحت بررسی قرار گرفته مبنی بر اینکه حسابان در دبیرستان‌ها تدریس نشود. در کانادا، برنامۀ «منصفانۀ» تدریس ریاضی، که در انتاریو مطرح شد، «بر آن است که ریاضیات می‌تواند سوبژکتیو باشد». در دورانی که رقابت ژئوپلیتیک شدیدی در حوزۀ علم و فناوری وجود دارد، این‌گونه واسازی‌های آموزش‌وپرورش اصلاً نویدبخش نیست.\nدر این مقطع، مشخص نیست روشنفکران غربی تواناییِ استدلال‌ورزی راهبردی دارند یا نه. خیلی از سیاست‌های کلیدی‌شان ماهیتی اجرایی دارند. طرح‌های دستیابی به صفر خالص دی‌اکسید کربن بسیار هزینه‌برند و نمی‌توانند جلوی گرمایش شتابان جهانی را بگیرند. این هزینه‌های گزاف بهتر است خرجِ سازگاری با تغییر ناگهانیِ اقلیم شوند که همین حالا هم در جریان است. اما این کار مستلزم تفکر واقع‌بینانه است که اندیشه‌سازان غربی با آن مخالف‌اند و آن را تجلی شکست‌پذیری و حتی غیراخلاقی می‌دانند.\nجهانی‌بینی‌ای که در دوران مدرن به جان بعضی از روشنفکران غربی افتاد و در دنیای پس از جنگ سرد غالب شد در حال فروپاشی است. داستان‌هایی که نشان می‌دهد بشریت در حال تکامل به‌سوی ارزش‌های لیبرال است تقلیدهای خنده‌داری از روایت‌های دینی‌اند، با این تفاوت که، در آن، منطق اساطیریِ تاریخ جای مشیت الهی بر پایۀ رستگاری را می‌گیرد. اگر این اسطوره کنار گذاشته شود، آنگاه می‌توان به‌وضوح دید که سبک‌زندگی لیبرال چیزی جز تصادفی تاریخی نیست. وقتش که برسد، رژیم‌های شی و پوتین سقوط خواهند کرد. اما اگر سیر بلند تاریخ را راهنمایمان قرار دهیم، خواهیم دید که هرج‌ومرج و رژیم‌های خودکامۀ جدید جای این رژیم‌ها را می‌گیرند.\nلیبرالیسم غربی شاید عمدتاً منسوخ شده باشد، اما تفکرات غیرلیبرال غربی در حال شکل‌دهی آینده‌اند. غرب نمرده، بلکه در حکومت‌های تیرانی‌ای که حالا تهدیدش می‌کنند به حیات خود ادامه می‌دهد. روشنفکران ما نمی‌توانند این واقعیت متناقض‌نما را درک کنند و حالا مات و مبهوت مانده‌اند، چون دنیایی که بدیهی و پایدار می‌دانستند اینک رو به تاریکی می‌رود.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را جای گری نوشته و در تاریخ ۲۸ ژوئیۀ ۲۰۲۱ با عنوان «The West Isn’t Dying -Its Ideas Live on in China» در وب‌سایت نیو استیتسمن منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «غرب نمرده است؛ تفکراتش در چین و روسیه به حیات خود ادامه می‌دهند»  در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علی‌رضا شفیعی‌نسب منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n•• جان گری (John Gray) استاد بازنشستۀ علوم سیاسی و یکی از پرآوازه‌ترین منتقدان کتاب در زمینۀ فلسفۀ سیاسی است که نوشته‌هایش در نیو استیتسمن، نیویورک ریویو آو بوکس و مطبوعات دیگر منتشر می‌شود. تاکنون بیش از بیست کتاب از جان گری منتشر شده است که از جدیدترین آن‌ها می‌توان به هفت نوع آتئیسم (Seven Types of Atheism) و فلسفۀ گربه‌ای (Feline Philosophy: Cats and the Meaning of Life) اشاره کرد.\n[۱] Hyper-liberal\n[۲] The woke movement : جنبش آگاهی نسبت به تبعیض نژادی و نابرابری اجتماعی [مترجم].\n[۳] ancien régime: یعنی نظام سیاسی و اجتماعی فرانسه از اواخر قرون‌وسطا تا انقلاب این کشور در سال ۱۷۸۹ [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653971.json b/train/540653971.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4fc31e0001406aebf8b761999298bd542b2a1a65
--- /dev/null
+++ b/train/540653971.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بحرانِ تکرار",
+  "subtitle": "مروری بر کتاب دروغ‌های علمی: افشای تقلب، سوگیری، بی‌دقتی و غلو در علم",
+  "introduction": "امروزه میزان موفقیت یک پژوهشگر، تا حد زیادی، وابسته به سابقۀ انتشار اوست: نامش را پای چند مقاله گذاشته، آثارش را در کدام نشریات منتشر کرده، سایر مقاله‌ها چند بار به مقاله‌هایش ارجاع داده‌اند؟ این امر نظامی آفریده که طرف‌دار سرعت انتشار، حجم زیاد تولید و جنجال‌طلبی است. عجله برای انتشار و فشاری که برای جلب‌توجه وجود دارد پژوهشگران را به‌سوی راه‌های میان‌بر و دوز و کلک سوق می‌دهد. استورات ریچی، روانشناس و گزارشگر علم، در کتاب جدیدش، دروغ‌های علمی، مشکلات سازوکارهای رایج برای انتشار مقالات علمی و دانشگاهی را بررسی می‌کند.",
+  "content": "جان ویتفیلد، لندن ریویو آو بوکس—  روزنامۀ چاینا دیلی در ماه نوامبر سال ۲۰۱۷ گزارشی منتشر کرد دربارۀ رستورانِ باربیکیویی در پکن. این رستوران لیویه‌دائو («نیشتر»۱) نام داشت و به مشتریانی تخفیف می‌داد که می‌توانستند ثابت کنند، اخیراً، در نشریه‌ای علمی مقاله منتشر کرده‌اند. این رستوران ضریبِ تأثیرِ۲ -آماری براساس تعداد میانگین ارجاعاتی که مقاله‌های منتشره در مجله، طی دو سال پس از انتشار، دریافت می‌کنند- نشریه را می‌گرفت و آن را تبدیل به معادلی نقدی می‌کرد تا از صورت‌حساب کاسته شود.\nضریب تأثیر در دهۀ ۱۹۶۰ ابداع شده بود تا کمکی باشد برای کتابدارهای دانشگاهی، تا بتوانند در این باره تصمیم بگیرند که از کدام نشریات در مجموعه‌شان نگه‌داری کنند. این معیاری معقول برای قوت نشریه‌هاست. اما توزیع ارجاعاتْ اریب۳ است: اکثر ارجاعات به خاطر کسر کوچکی از مقاله‌هاست، درحالی‌که ارجاع به اکثر مقاله‌ها، اگر هم ارجاعی داده شده باشد، اندک است. بنابراین ضریب تأثیر کاربردِ چندانی، به‌منزلۀ راهنمای کیفیت مقاله‌ای خاص، ندارد: هیچ‌کس نباید مقالۀ علمی را براساس نشریه‌ای که در آن چاپ می‌شود قضاوت کند. بیشتر افرادی که در حوزۀ پژوهش کار می‌کنند این را می‌دانند، اما ازآنجاکه فهم مقاله‌های علمی برای غیرمتخصصان دشوار است، و چون باخبرماندن از تمام متون مربوطه سخت است، مقاومت دربرابر وسوسۀ ارزیابی آثار علمی به‌وسیلۀ معیاری واحد و ساده، هرچند من‌درآوردی، سخت است. درنتیجه، ضریب تأثیر بدل به شاخص اعتبار شده است. مقاله‌ای که در لَنسِت با ضریب تأثیر کنونی ۶۰ منتشر می‌شود، حتی پیش‌ازآنکه کسی آن را بخواند، ارزشی بسیار بیشتری دارد از مقاله‌ای که در عرضه‌گاهی تخصصی همچون کلینیکال ژنتیکس، با ضریب تأثیر ۴.۴، منتشر می‌شود. تعجبی ندارد که این مسئله مؤثر باشد بر اینکه پژوهشگران کار خود را به کجا ارائه دهند.استخدام‌شدن پژوهشگر و جایی که در آن مشغول به کار می‌شود، تا حد زیادی، وابسته به سابقۀ انتشار اوست: نامش پای چند مقاله هست، آثارش را در کدام نشریات منتشر کرده، سایر مقاله‌ها چند بار به مقاله‌هایش ارجاع داده‌اند؟ این امر نظامی آفریده که طرف‌دار سرعت انتشار، حجم [زیاد] تولید و -ازآنجاکه نشریاتْ یافته‌های جدید و چشم‌گیر را به نتایج منفی یا تکرار آثار قبلی ترجیح می‌دهند- جنجال‌طلبی است. مشوق‌های مالی نیز ممکن است وجود داشته باشند. زمانی که گزارش تخفیف باربیکیو انتشار یافت، بسیاری از دانشگاه‌های چین بابت مقالات جوایز نقدی می‌دادند، به این صورت که نشریاتی که ضریب بالاتری داشتند ضامن پاداش‌های بیشتر برای پژوهشگران بودند. در بررسی خط‌مشی‌های دانشگاه‌های چین در سال ۲۰۱۶، میانگین پاداش برای نویسندۀ اصلی مقاله‌ای در نیچر یا ساینس ۴۴ هزار دلار محاسبه شده بود، یعنی پنج برابر میانگین حقوق استادی.\nداوریِ همتا۴ صورت اصلی کنترلِ کیفیتِ پیش از انتشار در حوزۀ علم است. سردبیران نشریه مقالات ارائه‌شده را معمولاً برای دو نفر از کارشناس‌ها می‌فرستند. وظیفۀ آن‌ها قضاوت دراین‌باره است که آیا روش‌ها، داده‌ها و تحلیل‌های مطالعه مستدل است یا نه، و آیا شواهد مؤید مدعیات نویسنده است؟ گزارش‌های (اغلب اوقات ناشناس) آن‌ها اعتبار و اهمیت اثر را ارزیابی کرده و چگونگی بهبود آن را پیشنهاد می‌دهند و توصیه به رد یا قبول آن، معمولاً، همراه با اصلاحات موردنیاز می‌کنند. یافتن داوران روزبه‌روز سخت‌تر می‌شود، زیرا آن‌ها عموماً پولی دریافت نمی‌کنند یا به‌طرق دیگر اعتباری نصیبشان نمی‌شود و باید این کار را در دل تدریس، پژوهش و مسئولیت‌های اداری خود بگنجانند. بررسی تمام روش‌ها و تحلیل‌های یک مقاله، حتی در چندین ساعتی که سرهم‌کردن یک داوری معمولی زمان می‌برد، تقریباً غیرممکن است. همین مسئله دربارۀ کشف خطاهای ساده ازقبیل عدد اشتباهی که در صفحۀ گسترده۵ تایپ شده یا اشتباه در کشت سلولی نیز صادق است، چه برسد به داده‌های ساختگی و تقلبی. درنتیجه داوران و نشریات، درنهایت، اساس خیلی چیزها را بر صداقت می‌گذارند. حتی داوری دقیق نیز ناسازگار است، زیرا ممکن است داوران دربارۀ شایستگی‌های مقاله با هم تفاهم نداشته و سوگیری‌های فکری و اجتماعی خود را داشته باشند.\nاستوارت ریچی در کتاب دروغ‌های علمی مشکلات این نظام را بررسی می‌کند. این کتاب شرح مفیدی است از دَه سال یا بیشتر مباحثه، عمدتاً در حلقه‌های تخصصی، دربارۀ بازتولیدپذیری۶، اصلی که می‌گوید یکی از اهداف مقالۀ علمی این است که امکان انجام همان کار را برای سایرین فراهم کند، و اینکه یکی از آزمون‌های اعتمادپذیریِ آن این است که آن‌ها هم همان نتایج را بگیرند. در دهه‌های اخیر، کوشش‌های گسترده‌ای برای تکرار در چندین حوزه وجود داشته، اما چنانچه نتوان آزمایشی را تکرار کرد، لاجرم بدین معنا نیست که اثر اصلی فاقد صلاحیت است. کار در خط مقدمِ یک رشته دشوار است و دستانِ ماهرْ عاملی قدرنادیده در موفقیت علمی است. برخی مشاهده‌ها دقیقاً به این دلیل درخور توجه‌اند که نامعمول یا متکی به زمینه‌شان هستند. گاه، انجام آزمایشی یکسان و گرفتن نتیجه‌ای متفاوت نکتۀ مفیدی را آشکار می‌کند. با همۀ این‌ها، یافته‌های این مطالعات گسترده برای تکرار نتیجه نفت بر آتشِ این درکِ فراگیر ریخته است که علم دارد براساس معیارهای خودش شکست می‌خورد: کوششی در زیست‌شناسیِ سرطان توانست تنها شش مطالعه از بین ۵۳ مطالعه را تکرار کند؛ در روان‌شناسی حدود ۵۰ درصد از مطالعات را نمی‌توان تکرار کرد؛ در اقتصاد، حدود ۴۰ درصد. در سال ۲۰۱۶، نیچر از پژوهشگران تمام علوم طبیعی نظرسنجی کرد و دریافت که بیش از نیمی از پاسخ‌دهندگان از تکرار کار خود عاجز بوده‌اند، هرچند کمتر از یک‌سوم آن‌ها این ناکامی را برهان قاطع نادرستیِ آن مطالعه تلقی کرده‌اند.در یک سوی بحرانِ تکرار، آن‌طور که برملا شده، تقلب‌های خارق‌العاده‌ای وجود دارد. در نخستین سال‌های قرن جدید، هوآنگ ووسوک، زیست‌شناس اهل کرۀ جنوبی، بابت شبیه‌سازی سلول‌های بنیادی انسان به قهرمانی ملی تبدیل شد؛ تنها چند سال پیش از آن، یان هندریک شون، دانشمند علم مواد، بابت مقاله‌هایی که اجزایِ الکترونیکی را در مقیاس مولکولی تشریح می‌کردند لایق دریافت جایزۀ نوبل دانسته می‌شد. هر دو نفر نتایجشان را سر هم کرده بودند. در نظرسنجی‌ها، حدود دو درصد از پژوهشگران به جعل داده اعتراف می‌کنند، هرچند تعداد بیشتری از آن‌ها شک دارند به اینکه همکارانشان این کار را می‌کنند. اما احتمالاً تخلفات عمدی مسئولِ تنها بخش کوچکی از علمِ اعتمادناپذیرند. دغدغۀ بزرگ‌تر این است که عجله برای انتشار و فشاری که برای جلب‌توجه وجود دارد پژوهشگران را به‌سوی راه‌های میان‌بر و دوز و کلک سوق می‌دهد: حقه‌بازی‌های سطح‌پایینی که به‌مرحلۀ تقلب نمی‌رسند، اما اعتمادپذیری را  تضعیف می‌کنند.\nهمان‌طور که ریچی نشان می‌دهد، تک‌تک بخش‌های مقالۀ علمیِ استانداردْ منبع بالقوۀ اشکال است. بسیاری از پژوهشگران روش‌هایشان را چنان سربسته شرح می‌دهند که تکرار آن‌ها برای دیگران غیرممکن است. زبان بحث‌ها و چکیده‌ها روز به روز مبالغه‌آمیزتر شده است: بین سال‌های ۱۹۷۴ تا ۲۰۱۴، نسبت مقاله‌هایی که یافته‌هایشان را نوآورانه، مستحکم، بی‌سابقه، پیش‌گامانه و غیره وصف می‌کنند بیش از هشت برابر شده است. اما اوج بحرانِ تکرار شیوۀ ارائه و تحلیل نتایج است. شاید دلایل مشروعی برای کنارگذاشتن اندازه‌ای خاص یا مرتب‌کردن یک تصویر وجود داشته باشد، اما این هم درست است که اگر، آگاهانه یا غیر از آن، کاری از این دست انجام دهید تا نتایجتان را به‌سمت نتیجۀ مطلوب خود هدایت کنید، احتمال لورفتنتان کم است.\nبعضی از مشکلاتْ خاصِ رشته‌های بخصوصی هستند. در زیست‌شناسی سرطان، مقاله‌های بی‌شماری برپایۀ مطالعاتی‌اند که از کشتِ سلولیِ آلوده یا به‌اشتباه شناسایی‌شده استفاده می‌کنند. ظهور فوتوشاپ تشخیص اینکه چه زمانی تصاویرِ فرایندهای مولکولی و مولکول‌های ژنتیکیْ اصلاح، تکثیر، متصل یا به‌نحو دیگری دست‌کاری شده‌اند را سخت کرده است. سایر مشکلات در بین رشته‌های زیادی مشترک است. استفاده از آمار دغدغه‌ای عمومی است. از روش‌های آماری برای تحلیل الگوها درون داده‌ها، با نگاهی به جداسازی تغییر تصادفی۷ از دلایل بنیادین، استفاده می‌شود. معمولاً، وقتی نتیجه‌ای تجربی ازلحاظ آماری معنادار توصیف شده باشد به این معناست که آزمونی آماری نشان داده که احتمالی کمتر از پنج درصد وجود دارد که تفاوت میان آن نتیجه و مثلاً نتیجۀ متناظر در آزمایش کنترل را بتوان به تغییر تصادفی نسبت داد.\nتعداد بسیار زیادی آزمون آماری گوناگون وجود دارد که هر یک برای طرح سؤالی خاص دربارۀ نوع خاصی از داده مناسب‌اند. نرم‌افزارهای رایانه‌ای اجرای چنین آزمون‌هایی را بدون دردسر و بدون کوچک‌ترین دانشی از بنیان‌های ریاضی‌شان ممکن می‌سازند.این باعث می‌شود به‌آسانی از آزمودن یک فرضیه دور شویم و به جست‌وجوی الگوهای نامحتمل در داده برویم. هرچه آزمون‌های بیشتری انجام دهید، بیشتر احتمال دارد نتیجه‌ای بگیرید که زیر آستانۀ پنج درصدی باشد. آنگاه می‌توانید مطالعه را طوری بنویسید که انگار تمام مدت دنبال همین بوده‌اید. به این کار می‌گویند صید داده یا هارکینگ۸: فرضیه‌بافی پس از مشخص‌شدن نتایج.\nسایر گونه‌های صید داده عبارت‌اند از ادامه‌دادن به جمع‌آوری داده تا زمانی‌که چیزی از لحاظ آماری معنادار پیدا کنید و کنارگذاشتن داده‌های پرت یا سایر اندازه‌ها به این دلیل که آمارتان را به هم می‌ریزند. بین یک سوم تا نیمی از دانشمندان به انجام کاری در همین مایه‌ها اذعان دارند. دیگر روال‌های فراگیر عبارت‌اند از تقسیم مطالعات برای به‌دست‌آوردن حداکثر مقالات ممکن و بازیافت برش‌هایی از آثار قدیمی در مقاله‌های جدید. تأمین بودجه نیز سوگیری به‌نفع نتایج مثبت را سبب شده است: مثلاً آزمایش‌ها و کارآزمایی‌هایی که صنعت داروسازی پولشان را می‌دهد گرایش بیشتری به نشان‌دادن نتایج مثبت دارند تا مطالعات هم‌ترازی که بودجه‌شان را دولت‌ها یا سازمان‌های خیریه تأمین می‌کنند. سوگیری به‌نفع نتایج مثبت چیزی است که به خود استمرار می‌بخشد: هنگامی‌که سه‌چهارم یا بیشتر مقاله‌های منتشره خبر از یافته‌های مثبت می‌دهند، برای احتراز از نتایج منفی، یا امتناع از نوشتن آن‌ها، انگیزه‌ای قوی وجود دارد.\nنگرانی این است که انگیزه‌های انحرافی طوری تیشه به ریشۀ فرایندهای علمی زده باشند که دیگر به‌سختی می‌دانیم چه چیز را باید باور کنیم. این بحران به‌خصوص به روان‌شناسی، رشتۀ شخصِ ریچی، و زیست‌پزشکی سخت آسیب رسانده است. این‌ها حوزه‌هایی شلوغ و رقابتی‌اند که در آن‌ها گروه‌های پژوهشی از سراسر دنیا با یک‌دیگر مسابقه می‌دهند تا دربارۀ داغ‌ترین موضوعات چیزی منتشر کنند. در چنین شرایطی، عجله می‌تواند بر دقت غلبه کند. داده‌ها در این حوزه‌ها معمولاً پرحاشیه‌اند و امکان تفسیر و دستکاری در ارائه و تحلیل را می‌دهند، و به احتمال زیاد، تخصصِ ریاضیِ روان‌شناسان و زیست‌شناسان از همکارانشان در علوم فیزیکی کمتر است. هرچند شاید این حوزه‌ها بیش از آنچه سزاوارش هستند زیر ذره‌بین قرار گرفته باشند: انجام مجدد آزمایشی در آزمایشگاه از مثلاً مطالعه‌ای میدانی دربارۀ رفتار جانوری آسان‌تر است. در همین حال، پژوهش در روان‌شناسی، سلامت و دارو درجۀ نامعمولی از نکته‌سنجی را نیز جلب می‌کند، زیرا نتایج آن می‌تواند اثرات مستقیم بر زندگی روزمرۀ ما داشته باشد. وقتی مدرسه‌ها روندهای آموزشی‌شان را براساس آزمایش‌های روان‌شناسی کودک بنا می‌نهند یا روزنامه‌های جنجالی گزارش‌های وحشتناکی دربارۀ مواد غذایی عادی، تنها برپایۀ یک مطالعه، منتشر می‌کنند، تکرارپذیربودن پژوهش اصلی اهمیت دارد.\nنرخ بازتولیدپذیریِ حدود ۵۰‌درصدی در زیست‌پزشکی برابر است با پول زیادی که خرج کارهای اعتمادناپذیر شده است -بنابر مطالعه‌ای از سال ۲۰۱۵، سالانه ۲۸ میلیارد دلار فقط در ایالات متحده. شرکت‌های دارویی بخشی از گناهِ پیشرفت کُند و هزینه‌های گزاف توسعۀ دارویی را به گردن اعتمادناپذیری پژوهش‌های پایه می‌اندازند. بیش از ۹۰ درصد ترکیبات شیمیایی که به‌عنوان داروهای بالقوه شناسایی می‌شوند از رسیدن به کارآزمایی بازمی‌مانند؛ در سال ۲۰۱۱، شرکت بایر دوسومِ پروژه‌هایش را متوقف کرد، زیرا دانشمندان سازمانی‌اش نمی‌توانستند نتایج گزارش‌شده در متون را بازتولید کنند.\nهمۀ این‌ها به اندازۀ کافی بد هست، باوجوداین، بازتولیدپذیری تنها یکی از چندین مشکل متقاطعی است که از رقابت بیش از پیش سهمگین برای منابع و اعتبار در علم ناشی می‌شود. تضمین این هر دو سخت‌تر شده است، زیرا شمار افرادی که در حوزۀ پژوهشکار می‌کنند رشدی سریع‌تر از منابع مالی یا مشاغل دائمی داشته است. ساینس کمتر از هفت درصد از مقالات ارائه‌شده‌ای را که دریافت می‌کند منتشر می‌کند -این برای نشریات معتبر عادی است- درحالی‌که تقریباً سه‌چهارم درخواست‌های کمک‌هزینۀ پژوهشی رد می‌شوند. ازآنجاکه انتشار در نشریه‌های با ضریب تأثیر بالا معیار قاطع موفقیت است، بر اینکه چه پژوهشی انجام شود، و چگونگی انجام آن، مؤثر است. اثری که معطوف به مسئله‌ای محلی باشد دست‌کم گرفته می‌شود، به‌ویژه اگر به زبانی غیر از انگلیسی منتشر شده باشد؛ همچنین رویکردهای بینارشته‌ای و نامتعارف به عرضه‌گاه‌های کمتر مشهود و فرودست‌تر تنزل یافته‌اند. در همین حال، معتبرترین نشریه‌ها جریان غالب را در حوزه‌های خود اشغال -درواقع، تعیین- می‌کنند.\nفشار برای تولید انبوهِ خودکارِ مقاله‌ها محرک فرهنگ اضافه‌کاری -و در مواری قلدری- نیز است که بیشترین فشار آن بر پژوهشگران تحصیلات تکمیلی و پسادکتری وارد می‌شود. این‌ها افرادی‌اند که، درحقیقت، بیشترین میزان کار آزمایشگاهی و میدانی را انجام می‌دهند؛ بیشترشان بورسیه‌اند یا قراردادهایی بین سه تا پنج سال دارند و توانایی‌شان برای ساختن سابقۀ انتشار به‌شدت وابسته است به حمایت پژوهشگران ارشدی که در آزمایشگاه‌هایشان کار می‌کنند. هیچ‌کدام از این موارد کمکی به ترویجِ تنوعِ چشم‌انداز در نیروی کار علمی یا رویارویی با سوگیری‌ها نمی‌کند. اگر محیطی به‌شدت رقابتی کمک کرده تا بهترین آثار به صدر بر‌کشیده شوند، ممکن است دلیلی برای توجیه این معضل وجود داشته باشد. برای نمونه، شاید فکر کنید نظامی که می‌تواند در کمتر از یک سال به چندین واکسن بسیار مؤثر برای بیماری جدیدی دست یابد، بالاخره، باید حُسنی هم داشته باشد. شاید این‌طور باشد، اما اکثر پژوهش‌ها، برخلاف کار دربارۀ کووید۱۹، مجبورند برای بودجه و توجه مبارزه کنند. پژوهشگر زیردستی که مورد عتاب رئیسش واقع شده و قراردادی روبه‌اتمام دارد ممکن است وسوسه شود تا میان‌بر بزند. بدنه‌های تأمین بودجه‌ای که نرخ موفقیت پایینی دارند رو به سوی پروژه‌های کم‌خطرِ کوتاه‌مدت می‌آورند. حتی هنگامی‌که علم اعتمادپذیر است، دانشی که تولید می‌شود ممکن است پیش‌پاافتاده باشد.دربارۀ اینکه باید برای حل این مشکلات کاری کرد تفاهم فراگیری وجود دارد. بدنه‌های تأمین بودجه و دولت‌ها میل فزاینده‌ای به عمل در مقام تنظیم‌گر از خود نشان می‌دهند. در فوریۀ سال ۲۰۲۰، دولت چین اصلاحاتی در پیش گرفت، ازجمله ممنوعیت مشوق‌های نقدی برای مقالات، فاصله‌گرفتن از استفاده از ضریب‌های تأثیر در استخدام و ارتقا و این شرط که پژوهشگران، دست‌کم، یک‌سوم آثارشان را در نشریات داخلی منتشر کنند. در بریتانیا، دولت با تأمین‌کنندۀ اصلی بودجۀ پژوهش همگانی، یعنی سازمان پژوهش و نوآوری بریتانیا، در کنار بدنه‌های مؤثری مثل جامعۀ سلطنتی و بنیاد ولکام همکاری می‌کند تا فرهنگ پژوهش را بهبود بخشد. یکی از پیشنهادها این است که استقبال بیشتری از تمام کارهای دانشمندان به‌جز تولید مقاله بشود، کارهایی ازقبیل نوشتن کُدهای رایانه‌ای، ارائۀ مشاورۀ سیاست‌گذاری، برقراری ارتباط با عموم مردم و همکاری با شرکت‌ها و گروه‌های جامعۀ مدنی. همچنین، با توجه به اینکه تقریباً تمام پژوهش‌ها اکنون گروهی است، رفته‌رفته تمرکزِ ارزیابی از دستاورد فردی به‌جانب دستاوردهای تیم‌ها و مؤسسات حرکت می‌کند.\nدر این اثنا، بیش از پنجاه دانشگاه در شبکۀ بازتولیدپذیری بریتانیا ثبت نام کرده‌اند که ابتکارعملی است از پایین به بالا برای بهبود آموزش و روش‌های پژوهشگران بریتانیایی. نشریات، ازطریق ملزم‌کردن نویسنده‌ها به قراردادن داده‌های خامشان در دسترس عموم، و نه صرفاً گزارش تحلیل‌هایشان، کار بررسی مقاله‌ها را برای دیگران راحت‌تر کرده‌اند. در تلاش برای کاستن از وسوسۀ صید داده، بسیاری از نشریات شروع کرده‌اند تا به پژوهشگران اجازه دهند، پیش از شروع به کار، فرضیاتشان را به‌همراه برنامه‌های آزمایش و تحلیل‌هایی که قصد انجامشان را دارند ارائه دهند. تلاش‌هایی در سطوح ملی و بین‌المللی می‌شود برای حصول اطمینان از اینکه نتایج تمام کارآزمایی‌های بالینیْ عمومی می‌شوند تا از پنهان‌ساختن نتایج منفی جلوگیری شود. و اکنون، ابزارهای خودکاری در دسترس‌اند که می‌توانند به تشخیص خطاها در داده‌ها و تصاویر کمک کنند.\nهمۀ این‌ها مغتنم است، اما مسئله‌ای که صاحب‌منصبان علاقۀ کمی به پرداختن به آن نشان داده‌اند چگونگی کاستن از اتکای این نظام به قراردادهای کوتاه‌مدتی است که تعدادشان بسیار بیشتر از مشاغل دائمی در حوزۀ پژوهش است که توسط بودجۀ عمومی تأمین مالی می‌شوند. آیا افزایش امنیت شغلی برای پژوهشگران، در زمانه‌ای که تدریس در دانشگاه‌ها دارد بیش از همیشه متزلزل می‌شود، اصلاً امکان‌پذیر است؟ پرسش مشابهی را می‌توان مطرح کرد دربارۀ توانایی دانشگاه‌ها برای مقاومت دربرابر نیروهایی که محرک رقابت در پژوهش‌اند. آیا هیچ مؤسسه یا ملتی توانایی کناره‌گیری یک‌جانبه را دارد؟ چه اتفاقی می‌افتد اگر دانشگاه‌های خوب شروع به سقوط در رده‌بندی‌های بین‌المللی کنند، رده‌بندی‌هایی که تاحدی براساس تعداد مقالات و ارجاعات است؟\nاصلاحات انجام‌گرفته از این دست در انتشارات دانشگاهی از هر جای دیگر مشهودتر است. از دید دانشمندان، به‌لحاظ تاریخی، بزرگ‌ترین شرکت‌هایِ انتشاراتیِ انتفاعی کارِ بی‌مزد و مواجب آن‌ها در مقام نویسنده و داور را گرفته و برای خواندن نتایج پول کلانی از آن‌ها گرفته‌اند. الزویر، بزرگ‌ترین شرکت از این میان، در سال ۲۰۱۹ حاشیۀ سودی برابر با ۳۷ درصد داشت. جنبش دسترسی آزاد که حوالی آغاز قرن توسط دانشمندان عمل‌گرا شروع شده این استدلال اخلاقی را می‌آورد که خواننده‌ها نباید مجبور باشند برای دیدن نتایج علمی، که پول آن قبلاً از بیت‌المال پرداخت شده، پول بدهند، و نیز این استدلال عملی که مقاله‌هایی که آزادانه در دسترس‌اند را آسان‌تر می‌توان اعتبارسنجی کرد و سنگ‌بنا قرار داد. این جنبش دست‌کم در اروپا پیشرفت زیادی کرده است، جایی‌که اتحادیۀ اروپا و بسیاری دیگر از تأمین‌کنندگان بودجه، ازجمله سازمان پژوهش و نوآوری بریتانیا و ولکام، اینک دیوار پرداخت۹ برای مقالاتی که حاصل کمک‌هزینه‌های خودشان بوده است را برداشته‌اند.\nنشریات چاپی همیشه گزینش‌گر بوده‌اند، زیرا شمار صفحاتشان محدود است. آن‌ها بنا به سنت در پی آن بوده‌اند که نه تنها مستدل‌بودن مقاله، بلکه اهمیت یافته‌های آن را نیز قضاوت کنند. بسیاری از آن‌ها هنوز این کار را می‌کنند، این بخشی از اصالت آن‌هاست. اما درحالی‌که اکثر نشریات دارند به‌کلی آنلاین می‌شوند، فضا دیگر دغدغه نیست. طی بیست سالی که از آغاز جنبش دسترسی آزاد می‌گذرد، مدل تجاری جدیدی سر برآورده است که، در آن، فروش اشتراک جای خود را به حق انتشاری داده است که از نویسنده طلب می‌شود. ما شاهد ظهور اَبَرنشریاتی با دسترسی آزاد بوده‌ایم که از داوران می‌خواهند اعتبار نتایج، ولی نه اهمیت آن‌ها را داوری کنند و تمام ارائه‌ها، ازجمله تکرارها و یافته‌های منفی، را می‌پذیرند. این رویکرد بی‌عیب‌ونقص نیست؛ در سال ۲۰۱۶، ابرنشریۀ کتابخانۀ عمومی علم۱۰ به نام پلوس وان۱۱، که در حال حاضر حق انتشاری معادل ۱۶۹۵ دلار به ازای هر مقاله مطالبه می‌کند، مطالعه‌ای منتشر کرد که اعلام می‌کرد دست انسان نشانۀ «طراحی صحیح خالق» است. اما این مدل هم در میان پژوهشگرانی که راهی نسبتاً سریع، بی‌درد سر و ارزان به انتشار می‌یابند و هم ناشرانی که درآمد ثابتی کسب می‌کنند محبوب است.\nضریب تأثیر پلوس وان تنها ۲.۷ است. ریچی می‌نویسد «در حالت ایدئال، آنچه دوست داریم ببینیم نسبت دقیقی از نتایج باطل و تکرارهای نافرجامِ بیشتر در نشریات مسحورکننده با ضریب بالاست». اما بدیهی است که آن «نشریات مسحورکننده» باید جایگاه خود را حفظ کنند. می‌توان استدلال کرد که صنعت نشر عالمانه تعمیرشدنی نیست و وضع ما بدون نشریات بهتر است -شاید حتی بدون داوری همتای پیش از انتشار. دیگر برای حروف‌چینی و توزیع به ناشران نیازی نیست و شبکه‌های اجتماعی -ازجمله سایت‌های تخصصی مانند ریسرچ‌گیت که بیش از ۱۷ میلیون کاربر دارد- می‌توانند بخشی از مدیریت و بازاریابی آن‌ها را انجام دهند. آنچه از ارزش این نشریات باقی می‌ماند در برند آن‌ها و ظرفیتشان برای سامان‌دهی داوری همتا نهفته است. اما اگر داوری همتا کارآیی ندارد، ارزش این برند چیست؟ چرا صرفاً اجازه ندهیم که پژوهشگران کارشان را عمومی کنند و بگذاریم شکوفا یا تباه شوند؟\nاین رویکرد به‌لطف سرورهای نسخۀ پیش از انتشار۱۲ امکان‌پذیر است. این‌ها منابع آنلاینی‌اند که مقاله‌ها می‌توانند بدون داوری همتا در آن‌ها منتشر شوند، هرچند اکثرشان مقالات را برای انتحال، مخاطرات سلامتی و امنیتی و اقتضای عمومی بررسی می‌کنند. انتشار مطالعات، در قالب نسخه‌های پیش از انتشار، مدت‌هاست که در بسیاری از حوزه‌های فیزیک و ریاضی عرف است، تقریباً هرآنچه در این زمینه در نشریات  وجود دارد قبلاً  در سایتی به نام arXiv («آرشیو») انتشار یافته‌اند – به رایگان، در شکلی داوری‌نشده اما اکثراً بسیار شبیه به داوری‌شده. زیست‌شناسان در ابتدا برای انتشار نسخه‌های پیش از انتشار کُندتر بودند، تاحدی به این خاطر که نگران بودند که روکردن دستشان کار را برای بقیه راحت‌تر کند که مقاله‌ای داوری‌شده در یک نشریه چاپ کنند. این بی‌میلی پیش از این، یعنی قبل از سال ۲۰۲۰، کم‌کم داشت رنگ می‌باخت، اما همه‌گیری کووید۱۹ نگرش‌ها را دگرگون کرد. الزام به درمیان‌گذاشتن یافته‌ها، با حداکثر سرعت و فراگیری ممکن، به‌این‌خاطر که دیگران نیز بتوانند آن‌ها را بیازمایند و از آن‌ها استفاده کنند جای بحث ندارد.\nاین کارکرد علم به همان شیوه‌ای است که بسیاری خواهان آن هستند: سریع، آزاد، اشتراکی و متمرکز بر نفع عمومی. ایرادی وجود دارد: سرورهای نسخه‌های پیش از انتشار و نشریات زیر آوار مقاله‌های سرهم‌بندی‌شده‌ای گرفتار آمده‌اند که، با عجله، برای سوارشدن بر قطار کووید۱۹ فرستاده شده بودند. اگر دانشمندان تنها کسانی باشند که این آثار را می‌خوانند، این مشکل بزرگی نیست. اما در طی سال گذشته، روزنامه‌نگاران، بیماران، خل‌وچل‌ها و هرکس دیگری که علاقه‌ای داشته در حال نظارۀ سرورها بوده است و آن‌ها همیشه فرق بین نسخۀ پیش از انتشار و مقالۀ داوری‌شده را نمی‌فهمند. درنتیجه، برخی مقاله‌هایی که احتمال زیادی نداشت که به نشریه‌ای راه پیدا کنند سروصدای زیادی به پا کردند. مثلاً ژانویۀ سال گذشته مقاله‌ای روی سرور bioRxiv ظاهر شد که از آزمایشگاه ارجمند کولد اسپرینگ هاربور در لانگ آیلند بیرون آمده بود، با این مدعا که «شباهت مرموزی» میان سارس‌کوو۲ و اچ‌آی‌وی وجود دارد که «بعید است تصادفی باشد». این به بحث‌های داغی دامن زد مبنی‌براینکه ویروس کرونا یک سلاح زیستی مهندسی‌شده است. این مقاله اکنون حامل برچسب قرمز «پس‌گرفته‌شده» است، اما هنوز به‌سادگی یافته می‌شود و خواندنش رایگان است (برای حفظ یک‌پارچگی متون، مقاله‌های پس‌گرفته‌شده معمولاً پاک نمی‌شوند). ماه بعد، مجری شبکۀ فاکس نیوز، تاکر کارلسن، به نسخۀ پیش از انتشاری که در ریسرچ‌گیت منتشر شده بود ارجاع داد، نوشته‌ای که مدعی بود بازار تره‌بار ووهان که ظن آن می‌رود که خاستگاه شیوع بوده باشد نزدیک به یک آزمایشگاه پژوهشی ویروس کروناست. نویسنده بعداً آن را از سایت برداشت و به وال استریت ژورنال گفت که «برهان آشکاری مؤید آن نبوده است»، کارلسن گفت که روی این مقاله«سرپوش گذاشته‌اند».\nاین مشکل محدود به نسخه‌های پیش از انتشار نیست: بسیاری از نشریات مطالعاتی مربوط به کووید۱۹ را پس گرفته‌اند که داوری همتا را پشت سر گذاشته و منتشر شده بودند. علم نیز همواره در معرض سوءاستفاده بوده است؛ محدودکردن دسترسی به آن، اگر ممکن بود، به این مسئله خاتمه نمی‌داد. اما مقاله‌ها، خواه مقاله‌های نشریات یا نسخه‌های پیش از انتشار، کماکان مهم‌ترین واسطه میان پژوهش علمی و جامعۀ وسیع‌ترند. این ظرفیت مضاعف برای اشاعۀ برق‌آسای تفسیرهای فریب‌آمیز از مقالات علمی به پژوهشگران دلیلِ خوبِ دیگری می‌دهد تا برای کارشان زحمت بکشند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان                         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه،      تاریخ  و         سیاست،        اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است  که     از بیش  از   ۱۰۰    منبع    معتبر و        به‌روز  انتخاب    می‌شوند.     مجلات و    وب‌سایت‌هایی    نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان                         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»،              «مینیمالیسم»،      «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و  نظایر   آن           پرداخته‌ایم. مطالب   ابتدا    در    فصلنامه     منتشر   می‌شوند و  سپس   بخشی        از آن‌ها  به‌مرور در    شبکه‌های         اجتماعی و سایت      قرار      می‌گیرند،    بنابراین یکی از   مزیت‌های     خرید   فصلنامه      دسترسی      سریع‌تر به      مطالب  است.\nفصلنامۀ ترجمان                در       کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و  فروشگاه          اینترنتی      ترجمان       به‌صورت تک شماره به‌ فروش  می‌رسد      اما   شما      می‌توانید با      خرید  اشتراک      سالانۀ  فصلنامۀ  ترجمان   (شامل  ۴       شماره)،   علاوه بر       بهره‌مندی از  تخفیف       نقدی،  از   مزایای  دیگری     مانند ارسال  رایگان،          دریافت کتاب   الکترونیک         به‌عنوان هدیه و     دریافت کدهای تخفیف  در   طول        سال    برخوردار   شوید.  فصلنامه       برای   مشترکان  زودتر از توزیع    عمومی       ارسال    می‌شود و   در  صورتی‌که        فصلنامه   آسیب ببیند   بدون  هیچ  شرط  یا       هزینۀ اضافی  آن را   تعویض       خواهیم   کرد.    ضمناً  هر  وقت  بخواهید        می‌توانید   اشتراکتان را   لغو   کنید  و    مابقی     مبلغ   پرداختی   را   دریافت       کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nRitchie, Stuart. Science Fictions: Exposing Fraud, Bias, Negligence and Hype in Science. Bodley Head, 2020\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را  جان ویتفیلد نوشته و در تاریخ ۷ اکتبر ۲۰۲۱ با عنوان «Replication Crisis» در مجلۀ لندن ریویو آو بوکس منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «بحرانِ تکرار» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علی امیری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است. •• جان ویتفیلد (John Whitfield) از سال ۲۰۱۲ ویراستار نظرات در وبگاه ریسرچ پروفشنال نیوز  است. او تا کنون دو کتاب نوشته است با عناوین دهان مردم را نمی‌توان بست: علم شگفت‌آور اشتهار (People Will Talk: the surprising science of reputation) و در تپش یک قلب: زندگی، نیرو و وحدت طبیعت (In the Beat of a Heart: life, energy and the unity of nature).\n[۱]  The Lancet نام یکی از نشریات معتبر علمی نیز است [مترجم].[۲]   Impact factor[۳]   skewe[۴]  Peer review[۵]   spreadsheet[۶]   reproducibility[۷]   Random variation[۸]   HARKing[۹]   paywall[۱۰]   Public Library of Science[۱۱]   PLOS One[۱۲]   preprint"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653972.json b/train/540653972.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..6b92a472f4a83ba2a3204a5773e89f3db6cd4193
--- /dev/null
+++ b/train/540653972.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بيگانه‌هراسی از کجا آمد؟",
+  "subtitle": "برشی از کتاب «در باب ترس و بیگانگان» : تاریخچۀ بیگانه‌هراسی نوشتۀ جرج مکاری",
+  "introduction": "جرج مکاری، مدیر موسسۀ تاریخ روان‌شناسی، در کتاب جدیدش، درباب ترس و بیگانگان، می‌گوید: «تاریخچۀ پیدایش اندیشه‌ها سرشار است از مسابقات ناتمامی که در آن یک مفهوم به انتهای خط مسابقه نمی‌رسد، بلکه پس از شیوعی کوتاه و ناگهانی موضوعیت و گویابودنش را از دست می‌دهد و از بین می‌رود. با‌این‌حال، ممکن است آن مفهوم، با تغییر فضای تاریخی، اهداف جدیدی بیابد و به‌عنوان قطعۀ گم‌شدۀ پازلی که به‌تازگی سر‌هم شده است، از نو، ظاهر شود». درباب ترس و بیگانگان جست‌و‌جویی است دربارۀ معنا و خاستگاه «بیگانه‌هراسی» و اینکه این کاوش چطور در فهم دنیای پرآشوب امروز به کمکمان می‌آید.ْ",
+  "content": "جرج مکاری،لس‌آنجلس ریویو آو بوکس— کسی ژان مارتین دو سنتور را به خاطر نمی‌آورَد. زمانی رؤیاهای بزرگی در سر داشت، اما عمرش را در رفت‌و‌آمد بین فرانسه و انگلستان سپری کرد و زندگی‌اش به کار دشوار ترجمه و تند‌نویسی محدود شد. با‌این‌حال، او را مسبب طوفانی می‌بینم که بیشتر دنیا را در هم شکست، طوفانی که به نظر می‌رسد هم‌اکنون دوباره در حال نابود‌کردن دنیاست.\nپنج سال پیش، پس از برگزیت و انتخاب دونالد ترامپ بود که شروع کردم به جست‌و‌جو دربارۀ خاستگاه واژۀ «بیگانه‌هراسی». خاستگاهش روشن است. می‌گویند عاقله مردی در یونان باستان واژۀ «xénos» را، که هم به معنای بیگانه و هم به معنای مهمان است، با واژۀ «phobos»، که در زبان یونانی به معنای ترس است، ترکیب کرد. ازآنجاکه بیگانه‌هراسی مسئلۀ همیشگی و همه‌جایی انسان بود، تعجبی ندارد ریشۀ آن حدوداً به نقطۀ آغاز تمدن غربی برگردد، زمانی که چهره‌ای ارسطو‌مانند چشمانش را باز کرد و این مسئله را پیش روی خود دید.\n\nاما متوجه شدم کل این داستان ساختگی است. یونانیان در اسناد مکتوبی که از آن‌ها داریم هرگز از این واژه استفاده نکرده‌اند؛ بلکه این واژه، در برهه‌ای از تاریخ که به زمانۀ خودِ ما شباهت‌هایی دارد، در کنار دردسر‌هایی پدید آمد که جهانی‌سازی پرشتاب به آن‌ها دامن زد. ژان مارتین دو سن‌تور، از همان آغاز، در کنار این جریان ایستاده بود.\nحدود سال ۱۸۸۰، شماری از روان‌درمانگران تأثیر‌گذار بدین نتیجه رسیدند که ترس‌های نامعقول بیماری‌های مختص به خود ایجاد می‌کند. در چشم‌برهم‌زدنی، پزشکان فرانسوی، آلمانی، انگلیسی و آمریکایی ده‌ها «فوبیا»ی پزشکی مطرح کردند. ابتدا تنگنا‌هراسی و ارتفاع‌هراسی مطرح شد و پس از آن حیوان‌هراسی، خون‌هراسی، مسمومیت‌هراسی، سفلیس‌هراسی، تنهایی‌هراسی و ترس‌هراسی یا ترس از ترسیدن. در هم‌نشینی این ترس‌های بزرگ بود که ترکیب نو‌یونانیِ «بیگانه‌هراسی» برای نخستین‌بار خیلی کوتاه ظاهر شد.\nهمان زمان که این واژۀ ابداعی در دریای واژه‌های ابداعی دست‌و‌پا ‌‌زد و سپس به قعر ناپیدای مفاهیم علمی فرو رفت، مفهوم دیگری، در پایان قرن نوزدهم، در روزنامه‌های فرانسوی و بریتانیایی سر و کله‌اش پیدا شد. در این دوران که عصر پر‌رونقی برای روزنامه‌نگاری کاغذی بود واژۀ بیگانه با واژۀ هراس پیوند خورد تا بیانگر نوعی ملی‌گرایی افراطی باشد. تحلیل‌گران سیاسی نگران بودند دولت‌‌ملت‌های مدرن، که از بهشت آسمانی و زمینی محروم شده‌ بودند، حالا در جست‌و‌جوی آن باشند که اتحاد داخلی را با انباشت نفرت از یک دشمن مشترک حفظ کنند. برای مثال، «انگلیسی‌هراسی» کمک کرد اعضای ناهمگون یک ملتِ رقیب با یکدیگر متحد شوند، البته این اتفاق می‌توانست به کشتار مداوم نیز دامن بزند. به گفتۀ یکی از متخصصان، بدترین نوعِ این ناآرامی در مکان‌های متزلزلی چون رومانی رخ داد، جایی که بیگانه‌هراسی، در معنای ترس و نفرت از همۀ ملت‌ها، می‌توانست ریشه بدواند. البته این ادعای گزاف، اینکه رومانی واقعاً با همۀ ملت‌ها سر ستیزه داشت، مدافعان چندانی نیافت.\nتاریخچۀ پیدایش اندیشه‌ها سرشار است از چنین مسابقات ناتمامی که در آن یک مفهوم به انتهای خط مسابقه نمی‌رسد، بلکه پس از شیوعی کوتاه و ناگهانی موضوعیت و گویابودنش را از دست می‌دهد و از بین می‌رود. با‌این‌حال، ممکن است آن مفهوم، با تغییر فضای تاریخی، اهداف جدیدی بیابد و به‌عنوان قطعۀ گم‌شدۀ پازلی که به‌تازگی سر‌هم شده است، از نو، ظاهر شود.\nدر ۱۴ آوریل ۱۹۰۰، دفتر نمایشگاه‌های بین‌المللی در پاریس در‌هایش را به روی مشتاقان خود باز کرد. میلیون‌ها بازدید‌کننده از شگفتی‌های این مکان بازدید کردند. این مکان دارای روستا‌های بوم‌شناختی و باغ‌وحش‌های انسانی بود که اعضای قبایل دور‌افتاده، مانند مالاگاسی‌ها از ماداگاسکار و داهومی‌ها از آفریقای جنوبی، در آن حضور داشتند. پوستری عرب‌ها و آسیایی‌ها را در پای الهه‌ای سفید و آسمانی نشان می‌داد. به نظر می‌رسید، به یُمن پیشرفت غرب در فناوری و صنعت، همۀ دنیا در کنار یکدیگر بودند.\nروزنامه‌های فرانسوی‌، در کنار گزارش این اتفاق‌ نشاط‌آور، داستان آزار‌دهنده‌ای را هم پوشش دادند، یکی از همان داستان‌هایی که همه‌چیز در آن‌ها فرو می‌پاشد. در ۱۷ ژوئیۀ ۱۹۰۰، روزنامۀ لو‌کانستیتوسیونِل خبر کوتاهی را از شانگهای، بدون ذکر نام خبرنگار، منتشر کرد که از جنبش جدید «بیگانه‌هراسی» در شمال چین خبر می‌داد. سه روز پس از آن، روزنامۀ لوژاستیس، روزنامۀ جناح چپ که ژرژ کلمانسو صاحب امتیاز آن بود، از آن داستان و آن واژه استفاده کرد. پس از آن، سروکلۀ این واژه در روزنامۀ لوژوقنال و لونیوِقس پیدا شد که از ادبی‌ترین روزنامه‌های آن زمان بودند. با آمدن پاییز، روزنامۀ لاپِقِس در یکی از تیتر‌های خود دربارۀ خطر بیگانه‌هراسی در چین هشدار داد. هنوز نخستین ماه پاییز به پایان نرسیده بود که لوفیگارو و لومَتن وقتی «بیگانه هراسی» را تقبیح می‌کردند، فرض را بر این گذاشته بودند که خواننده دقیقاً می‌داند این واژه به چه معناست. در کمتر از یک سال، بیگانه‌هراس و بیگانه‌هراسی بخشی از واژگان زبان فرانسه شده بود.\nپاریسی‌ها پی بردند که مشکل با «بیگانه‌هراس‌ها» در گوشه‌ای از شمال چین و در زمستان ۱۸۹۹ آغاز شده بود. در میانۀ یک خشک‌سالی، گروهی از مردان جوان چینی سنت‌های جن‌زدگی جمعی را که از اسپریت بوکسور‌ها۱ به امانت گرفته بودند و آیین‌ها و باور‌های مربوط به آسیب‌ناپذیری را که از اجتماع شمشیر بزرگ گرفته بودند با یکدیگر ترکیب کردند. آن‌ها با استفاده از جادو، طلسم‌های بلعیدنی، تنفس عمیق و هنر‌های رزمی باور پیدا کردند که بدنشان در برابر شمشیر و گلوله آسیب‌ناپذیر است. این «ایهتوان» یا «مشت‌زن‌های هماهنگ و پاک» شعار ساده‌ای داشتند: «از خاندان چینگ۲ حمایت کنید، خارجی‌ها را نابود کنید».\nدو سال پیش از آن، دو تن از مبلغان مسیحی آلمانی کشته شده بودند، این اتفاق هشداری بود برای آنچه در راه بود. ۳۱ دسامبر ۱۸۹۹، یک مبلغ انگلیسی و، پس از آن نیز، گروهی چهار‌نفره از مهندسان فرانسوی و بلژیکی به قتل رسیدند. همان‌طور که ملیت‌های متفاوتِ قربانیان نشان می‌دهد، بوکسور‌ها مشخصاً انگلیسی‌هراس، فرانسوی‌هراس، یا آلمانی‌هراس نبودند. نیرو‌های بیگانۀ بسیاری کشورشان را به تصرف درآورده بودند و بوکسورها علیه این بیگانگان اعلان جنگ کرده بودند. تنش‌ها در ماه‌های آتی افزایش یافت، نزاع‌های بیشتری درگرفت و سپس، تقریباً در یک شب، هزاران بوکسور به خیابان‌ها هجوم آوردند و می‌خواستند کلیسا‌های غربی را به آتش بکشند و مهاجران را تعقیب کنند. در این بلوا، تقریباً ۲۰۰ غیر‌چینی به قتل رسیدند.\nآشوب بوکسور‌ها به‌دنبال دهه‌هایی اتفاق افتاد که جهانی‌سازی با سرعت سرسام‌آوری‌ دنیا را درمی‌نوردید. در نیمۀ دوم قرن نوزدهم، فشار‌های ناشی از افزایش جمعیت و پیشرفت‌های جدیدی مانند قدرت بخار، تلگراف، داروهایی مانند گنه‌گنه، سیلاب پیش‌رَوی‌های غربی را به پیش راند. این‌گونه بود که اتحاد بزرگی از قبایل انسانی، با تشویق‌های جماعتی که جهانی‌سازی را طلوع عصری جهانی می‌دیدند، آغاز شد. با‌این‌حال، زیر نقاب پر‌شکوه چنین ادعاهایی، واقعیت دیگری پنهان بود. ‌وابستگی متقابل بین‌المللی با کمک اسلحه‌های جدید آغاز شد. در فاصلۀ سال‌های ۱۸۷۰ تا ۱۹۱۴، بریتانیا، آلمان، فرانسه، روسیه، ایتالیا، پرتغال، اسپانیا و بلژیک به سرزمین‌های ضعیف‌تر هجوم بردند و آن‌ها را به تصرف خود درآوردند تا به بازار‌های جدید، منابع ارزان‌تر و نیروی کار اجباری دست پیدا کنند. ژاپن و آمریکا نیز به این جریان پیوستند، اما این جریان بیشتر رنگ‌وبوی اروپایی داشت. تصرفات بی‌سابقۀ آن‌ها تقریباً تمام آفریقا و بسیاری از قسمت‌های آسیا را در بر گرفت.\nشبکۀ در‌هم‌تنیده‌ای از روایت‌ها این اقدامات را توجیه می‌کرد. به یُمن آنچه فرانسوی‌ها «مأموریت متمدن‌سازی» می‌نامیدند، از گسترش فرهنگ اروپایی در دنیای شرق استقبال فراوانی شد. استقبال از این فرهنگ سبب شد توسعه‌طلب‌ها، از بریتانیایی‌هایِ آنگلوساکسون گرفته تا آلمانی‌هایِ توتنی، فرانسوی‌های کاتولیک، و روس‌های پان‌اسلاوی، خود را نوع‌دوست تصور کنند. گفته می‌شد آن‌ها برای غارت ثروت، سرزمین و قدرت کشور‌ها هجوم نمی‌آوردند، بلکه صلح‌طلب، آزادی‌بخش و آموزش‌دهنده بودند. کارگزاران، مبلغان مسیحی و معلمان مدارس پرچم‌های آزادی را حمل می‌کردند و با گروه نامتجانسی از شکارچیان ثروت، زندانیان سابق، عیاشان، تاجران برده و دزدان دریایی [که با اهداف دیگری به این سرزمین‌ها آمده بودند] از درِ مخالفت درآمدند. آن‌ها آن‌چنان به حقانیت خودشان، خوبی خدایشان و به برتری اصل و تبارشان مطمئن بودند که ابداً متوجه نمی‌شدند چرا میزبانانشان با چنین خشونتی به حضور آن‌ها واکنش نشان می‌دهند، آن‌قدر که وقتی گروه پر‌سرو‌صدایی از آشوب‌گران در چین اعلام کرد مأموریتش نابودی همۀ خارجی‌ها و حمله به آن‌هاست، لازم بود برای این واکنش وحشتناک توضیحی ارائه شود.\nتحلیلگران آلمانی دربارۀ پدیده‌ای هشدار دادند که «Fremdenfeindschaft» یا «بیگانه به‌مثابۀ دشمن» نام داشت و مختص چین بود، اما این عبارت هرگز به زبان‌های دیگر ترجمه نشد. درعوض، واژۀ فرانسویِ «xénophobie» به زبان‌های انگلیسی، اسپانیایی، ایتالیایی، پرتغالی و دیگر زبان‌ها نفوذ کرد. تقریباً بلافاصله، گویشورانِ آن زبان‌ها دربارۀ «تبلیغات بیگانه‌هراسانه»، «اجتماعات مخفی بیگانه‌هراسانه» و قدرت «بیگانه‌هراسان» داستان‌هایی شنیدند که عطش خون‌خواهی را در مردم به جوش می‌آورد. انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها متوجه شدند بیگانه‌هراسی نه‌فقط در میان چینی‌ها، بلکه در خیل کثیری از آسیایی‌ها، آفریقایی‌ها و عرب‌ها هم وجود دارد. ایتالیایی‌ها بیگانه‌هراسی را در میزبانان متمرد و سرسختشان، در اتیوپیایی‌ها، تقبیح می‌کردند و اسپانیایی‌ها چنین حسی را در مغربی‌ها تشخیص داده ‌بودند. در کمتر از چند سال همۀ مردم، از خوانندگان آمریکاییِ مجلات مد و زیبایی گرفته تا دیپلمات‌های انگلیسی و تاجران فرانسوی، دقیقاً می‌دانستند مراد از «بیگانه‌هراسی» چیست.\n\nبیگانه‌هراسی به این پرسش استعمارگرانِ اندوهگین پاسخ داده بود که: چرا آن‌ها از ما متنفرند؟ پاسخ این سؤال هیچ ارتباطی با تصرف اراضی، دزدی، قرارداد بردگی یا اشغال سرزمین نداشت؛ بیگانه‌هراسی حتی تمرین ملی‌گرایی افراطی به سبک رومانیایی‌ها هم نبود. این بیگانه‌هراسی محصول شرایطی درون‌زاد بود، انعکاسی از ترس و نفرت از همۀ بیگانگان که، به تعبیر درستِ قوم‌شناسان، از احساس حقارت نژادی این بومیان نشئت می‌گرفت. بیگانه‌هراسیِ مبتنی بر نژاد قطعۀ گم‌شدۀ پازل مستعمره‌نشینان بود.\nچرا نمی‌توانستم هیچ یادمانی از تولد وارونۀ این واژه بیابم؟ کدام واژه‌ساز، نخستین‌بار، از واژۀ بیگانه‌هراسی بدین روش بیگانه‌هراسانه استفاده کرده بود؟ متأسفانه، نخستین گزارش‌ها، مانند نخستین گزارش لو‌کانستیتوسیونِل، بدون نام نویسنده منتشر شده‌اند. روزنامه‌چیِ ناشناسی خبری را از شانگهای به یک سرویس خبری ارسال کرده بود، در آن سرویس خبری هم ناشناسی آن گزارش را دریافت کرده و سپس منتشرش کرده بود. در طول مسیر، دست‌های پنهانِ آن‌ها رخداد‌هایی را که در گوشه‌ای از دنیا اتفاق افتاده بودند برای مخاطب عام شکل و جهت ‌داد. به نظر می‌رسید دسترسی به اطلاعاتی بیش از این ناممکن بود.\nپس از آن، هم‌چنان که در میان نتایجی جست‌و‌جو می‌کردم که موتور‌های قدرتمند جست‌و‌جوی آنلاین در اختیارم گذاشته بودند، نامۀ عجیبی پیدا کردم. نامه در تاریخ ۴ ژوئن ۱۹۱۵ و خطاب به ویراستاران گلوب، یکی از مهم‌ترین روزنامه‌های لندن، نوشته شده بود. نویسنده از همان ابتدای نامه نشان می‌داد که از تصحیح اشتباهات دستوری دیگران لذت می‌بَرد. او ویراستاران مجله را به باد انتقاد گرفته بود که کلمۀ «Boche» را اشتباه استفاده کرده بودند، واژه‌ای توهین‌آمیز که فرانسوی‌ها برای آلمانی‌ها به کار می‌بردند. نویسندۀ نامه توضیح می‌داد که این واژه از واژۀ لاتین «Kaiser of the Teutsch»، به معنای قیصر آلمان، آمده است. او نامه‌اش را با این یادداشت پایان داد:\nفرایندی که برخی کلمات طی می‌کنند تا به استفادۀ عموم برسند کمی مبهم است. در زمان شورش بوکسور‌ها، برای اولین بار، کلمۀ «بیگانه‌هراسی» را به کار بردم. استفاده از این کلمه در روزنامه‌های فرانسوی مرسوم شد و هم‌اکنون به برخی لغت‌نامه‌ها هم راه پیدا کرده است!\nنویسندۀ نامه خودش را این‌گونه معرفی کرده بود «ارادتمند شما، ژان دو سنتور، دانشکدۀ مدرسان، لندن». پس از آنکه نام‌های مستعارش، یعنی ژان پی‌اِی‌مارتین دو سنتور، ژان پی‌اِی‌مارتین، و مارتین دو‌سنت‌اُر، را کنار هم گذاشتم، متوجه شدم این مرد از نوادگان خانواده‌ای اصیل است که اصالتاً به منطقۀ پریگورد۳ تعلق دارند، خانواده‌ای که تعداد اعضایش رو به کاهش است. در سال ۱۸۸۳، نام این عضو جوان این خانوادۀ اصیل به‌عنوان نمایندۀ کنسولگری فرانسه در ایالات متحده ثبت شد. تحت این عنوان، این انسان میهن‌پرست، در لیونِ فرانسه، مجری کنفرانسی شد که با موضوع ضرورت آموزش زبان فرانسه به بومیان در مستعمره‌ها برگزار شد.\n\nدر سال‌های بعد، او مهارت رسمی تند‌نویسی را بنیان‌ گذاشت که در آن زمان نوعی رمز‌گذاری جالب‌توجه بود، مهارتی که وقتی هم‌زمان با تلگراف یا آن اختراع شگفت دیگر، تلفن، استفاده می‌شد، بسیار کاربردی بود. متوجه شدم شخص مد‌نظر ما در آگهی‌های روزنامه‌های فرانسوی جست‌و‌جو می‌کرد و خدماتش را به روزنامه‌نگارانی ارائه می‌داد که می‌خواستند از ابزار‌های تلفنی و تلگرافی استفاده کنند تا از خارج از کشور خبر دریافت کنند یا از آنجا به فرانسه خبر مخابره کنند. در چنین فضایی بود که او اطلاعات جمع‌آوری می‌کرد، گزارش می‌نوشت و آن‌ها را بین خبرگزاری‌ها پخش می‌کرد.\nوقتی خبر طغیان بوکسور‌ها پخش شد، یک آگهی که به خدمات او نیاز داشت او را به پلاک ۳۲ خیابان روچِر، نزدیک ایستگاه قطار سن‌لازار در پاریس، برد. مکانِ درست در زمانِ درست. این تصور پذیرفتنی است که او جسارت لازم را داشت تا واژه‌ای جدید خلق کند، چراکه مارتین، در نوشته‌های پراکنده‌اش، از بازی با کلمات و نو‌واژه‌ها لذت می‌برد، حتی به بحث‌های بی‌فایدۀ زبان‌شناسی می‌پیوست، مانند بحث‌هایی که سازمان آسان‌سازی املای کلمات در انگلستان به آن‌ها دامن می‌زد. ژان مارتین دو سنتور که به چند زبان صحبت می‌کرد در میانۀ شبکه‌ای از ارتباطات جهانی نشسته بود و واژۀ ترکیبیِ «بیگانه‌هراسی» را ابداع کرده بود تا این چینی‌های شورشی را توصیف کند و این‌گونه بود که دانۀ این واژۀ گویا را، در تمامی کلان‌شهرهای غربی و مستعمرات آن‌ها، کاشت. مگر آنکه عامدانه دربارۀ موضوعی که برای کسی اهمیتی نداشت دروغ گفته باشد.\nهمۀ این داستان در مهی از نسیان جمعی، به‌سرعت، فراموش شد، دقیقاً همان‌طور که از ابتدا تصور می‌کردم. چرا این مفهوم اصیل را با یادآوری آغاز ناخوشایندش لوث کنیم؟ با‌این‌حال، بدون آن نقطۀ آغاز، فصل‌های بعدی داستان نیز از نظر محو می‌شد، فصل‌هایی که در آن این «فهم مشترک» به تعصب طبقه‌ای تبدیل می‌شد. صفی از منتقدان به دروغ‌های گزافی حمله‌ بردند که به استعمار و نظریه‌پردازی نژاد‌پرستانه گره خورده بود، آن‌قدر که مفهوم اصلی بیگانه‌هراسی به ورطۀ تعارض و پارادوکس افتاد. پس از آن بود که این واژه مجبور شد تغییر مسیر دهد تا برای جنبش‌های ضد‌مهاجران و ضد‌سامی‌ها در لندن، پاریس و برلین و برای امپریالیست‌های متعصب، که نمی‌توانستند تصور کنند شکایت‌های مردم سرزمین‌های اشغال‌شده مشروع است، دستاویزی فراهم کند. به‌دنبال آن، دانشمندان رفتار‌شناس علاقه‌مند شدند که منابع این بیماری روان‌‌اجتماعی را که از نو ‌تعریف‌ شده بود کشف کنند.\nآن دریای تغییرات نه بی‌زحمت اتفاق افتاد و نه یک‌شبه. فقط زمانی می‌توانیم این اتفاقات پراکنده را در یک نقطۀ مرکزی به هم برسانیم که به ‌یاد‌ بیاوریم نخستین‌بار چه زمانی از این واژه استفاده شد. حقیقت آن است که حوزه‌ای که محل اختلاف بود و ژان مارتین دو سنتور بر آن نام نهاد به موضوعی فراتر از حوزۀ معنایی قدم گذاشت و در برخی جنبه‌های اخلاق، روان‌شناسی، علم، اقتصاد و قدرت سیاسی به پشتوانه‌ای برای غرب تبدیل شد. در پایان، مفاهیم بنیادین هویت بود که به خطر افتاده بود، هویت من و تو، هویت ما و آن‌ها، هویت بیگانه و میزبان. این مفاهیم را اَشکال جدید به‌هم‌پیوستگی جهانی و تغییر ناگهانی در حوزۀ فناوری به چالش کشیده بودند، ساختار‌شکنی‌هایی که به آنچه امروز با آن روبه‌رو هستیم بی‌شباهت نیست.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nMakari, George. Of Fear and Strangers: A History of Xenophobia. W. W. Norton & Company, 2021\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را جرج مکاری نوشته و در تاریخ ۶ اکتبر ۲۰۲۱ با عنوان «The Invention of Xenophobia» در وب‌سایت لس‌آنجلس ریویو آو بوکس منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «بیگانه‌هراسی از کجا آمد؟» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ فاطمه زلیکانی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۵ خرداد ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n•• جرج مکاری (George Makari) تاریخ‌دان، روان‌پزشک و روانکاو است. او همچنین مدیر مؤسسۀ تاریخ روان‌شناسی است. کتاب‌های مکاری در بین تاریخ‌دان‌های علوم ذهنی و روان‌شناسان بسیار شناخته شده و پر ارجاع است. عنوان برخی آثار مکاری عبارت است از The Creation of Psychoanalysis, Revolution in Mind و Soul Machine: The Invention of the Modern Mind\n••• این مطلب گزیده‌ای است از کتاب جدید جرج مکاری با عنوان در باب ترس و بیگانگان: تاریخچۀ بیگانه‌هراسی که در سپتامبر ۲۰۲۱ منتشر شده است.\n[۱] Sprit Boxers: شورش مشت‌زن‌ها، که با نام‌های قیام بوکسورها و جنبش ایهتوان نیز شناخته می‌شود، جنبشی میهن‌پرستانه بود که توسط انجمن «مشت‌های هماهنگی پاک» در سال‌های بین ۱۸۹۸ و ۱۹۰۱ در چین رخ داد. این جنبش ضد امپریالیسم خارجی و مسیحیت بود [ویکی‌پدیا].\n[۲] آخرین سلسلۀ پادشاهی در چین [مترجم].\n[۳] نام شهرستانی در فرانسه [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653973.json b/train/540653973.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..03f47d32026cfbcd5d5b065f8c31c44c76344a1d
--- /dev/null
+++ b/train/540653973.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "وظیفۀ پزشک چیست وقتی بیمارانش فقیر، مجرم یا بددهن باشند؟",
+  "subtitle": "آتول گاواندی می‌گوید هیچ پزشکی بدون کنجکاوی دربارۀ آدم‌ها نمی‌تواند پزشک خوبی باشد",
+  "introduction": "پزشکان در مقایسه با دیگران تجربۀ عجیبی از زندگی انسانی دارند. آن‌ها مردم را در آسیب‌پذیرترین موقعیت‌ها می‌بینند، در لحظاتی که هراسان و غم‌زده‌اند یا وقتی که آخرین دقیقه‌هایشان را می‌گذرانند. گاهی مردم پزشکان را متهم می‌کنند به اینکه احساساتشان از بین رفته، یا درد و مرگ برایشان عادی شده، اما وقتی در چشم یک پزشک بنشینیم، بهتر می‌فهمیم که برابردانستن ارزش همۀ انسان‌ها چه آزمون سختی است. آتول گاواندی در سخنرانی‌اش برای فارغ‌التحصیلان دانشکدۀ پزشکی از مسئولیت سنگین پزشک‌بودن گفته است.",
+  "content": "آتول گاواندی، نیویورکر — می‌خواهم با یک خاطره شروع کنم. شبی در یکی از شیفت‌های جراحی‌ام در سال سوم پزشکی، همراه رزیدنت اصلی‌ام به قسمت ترومای بخش اورژانس رفتم. ما را احضار کرده بودند تا زندانی‌ای را ببینیم که نصف یک تیغ ریش‌تراشی را قورت داده بود و مچ دست چپش را با گوشۀ قسمت چین‌خوردۀ یک خمیردندان پاره کرده بود. حدوداً سی سال داشت، هیکلی ورزیده شبیه بوکسورها و گردنی خالکوبی‌شده، دستانش با دستبند به تخت چرخدار بسته شده بود و دور مچ دست چپش با گازی پوشانده شده بود که از لابه‌لای آن خون قرمز روشن خودنمایی می‌کرد.\nاولین چیزی که از دهانش خارج شد، حرف‌های وحشتناکی دربارۀ آن خانم رزیدنت بود، یک زن آمریکاییِ آسیایی‌تبار. من نمی‌گویم چه گفت. فقط این را بدانید که موفق شد فقط با چند کلمه حرف‌هایی نژادپرستانه، جنسیت‌زده و تهدیدآمیز بزند. رزیدنت روی پاشنه‌هایش چرخید و تختۀ ثبت اطلاعات بیمار را به من داد و گفت «خودتی و خودت».\nمن به دو پلیسی که همراهش بودند نگاه کردم تا ببینم قرار است با او چه کنند. خودم هم نمی‌دانستم چه کار باید می‌کردند. سرش فریاد بکشند؟ کتکش بزنند؟ اما آن‌ها فقط نگاهی منفعلانه به من انداختند، شاید کمی هم برایشان جالب بود. خودم بودم و خودم.\nخب حالا چه؟\nحالا که از دانشگاه فارغ‌التحصیل شده‌اید، از اینجا به هرکجا که بروید و هرکاری که بکنید، آزموده خواهید شد. و موضوع آزمونْ توانایی شما در حفظ اصولتان است. اصل بنیادین پزشکی که قدمتی چند صد ساله دارد این است: همۀ جان‌ها ارزشی برابر دارند.\nاین اصل ایده‌ای رادیکال دارد، ایده‌ای که به‌نحوی ابتدایی در قانون‌گذاری‌های  بنیادین ملت ما حک شده است: همۀ ما مساوی آفریده شده‌ایم و باید به همین چشم نگریسته شویم. به‌نظرم صرفاً از سر تصادف نبوده است که در میان پنجاه و شش پدر بنیان‌گذار که اعلامیۀ استقلال آمریکا را امضا کردند، پزشکی به نام دکتر بنجامین راش هم حضور داشته است. او دقیقاً به‌خاطر باورش به همین اصل فردی انقلابی و مخالفِ پرشورِ برده‌داری بود.\nما در عرصۀ پزشکی همیشه براساس این اصل عمل نمی‌کنیم. مسئله تکاپو برای پرکردن شکاف میان آرزو و واقعیت بوده است. اما زمانی‌که این شکاف آشکار می‌شود -زمانی‌که معلوم می‌شود بعضی از آدم‌ها به‌علت بی‌پولی، نداشتن ارتباطات، سابقه، رنگ‌دانه‌های پوستی تیره‌تر یا یک کروموزوم ایکس اضافی، درمانی بدتر دریافت می‌کنند یا هیچ درمانی دریافت نمی‌کنند- دست‌کم شرمنده می‌شویم. ما باور داریم که یک مدیر عامل و یک رانندۀ تاکسی که بیماری قلبی یکسانی دارند، به یک اندازه استحقاق دارند زنده بمانند.\nبیمارستان یکی از معدود مکان‌های باقی‌مانده است که شما در آن با تمام اقشار جامعه برخورد می‌کنید. وقتی در راهروها قدم می‌زنید، به‌مرور متوجه این می‌شوید که یک آمریکایی معمولی کسی است که دبیرستان را تمام کرده و درآمد سرانۀ سالانه سی هزار دلار دارد، که سی درصد از آن برای مالیات می‌رود و سی درصد دیگر خرج اسکان و هزینه‌های سلامت می‌شود. (درضمن به این آمریکایی‌ها گفته شده است که افرادی مثل آن‌ها، یعنی اکثریت جمعیت، جایی در اقتصاد دانش‌محور آینده ندارند، زیرا، ای آقا، اصلاً مگر از دست کسی کاری ساخته است؟) شما که در بخش سلامت شاغلید، این را نیز می‌دانید که ما بیش از هر کشورِ ازلحاظ اقتصادی توسعه‌یافته‌ای مردم را زندانی می‌کنیم؛ می‌دانید که سی درصد بزرگسالان سابقۀ بازداشت‌شدن دارند؛ می‌دانید که هفت میلیون نفر در حال حاضر زندانی‌اند، یا آزادی مشروط دارند یا حبس تعلیقی؛ و اینکه بخش بسیار بزرگ و نگران‌کننده‌ای از همۀ آن‌ها از لحاظ روانی ناسالم یا سیاه‌پوست‌اند.\nاکثر آدم‌ها از این مزیت بزرگ بی‌بهره‌اند. همۀ ما توی حباب‌های خودمان زندگی می‌کنیم. اعتماد به دیگران، حتی همسایگانمان، در یکی از پایین‌ترین سطوح خود در تاریخ قرار دارد. بخش بزرگی از جامعه تبدیل شده است به صف سوارشدن به هواپیما، با حقوق و مزایای متفاوت برای مناطق یک تا نود و هفت که وابسته است به ثروت، تعداد کیلومترهای مکرر پروازی، رتبه‌بندی اعتباری، و نمره‌های اس.اِی.تی؛ و بسیاری از افراد این صف فکر می‌کنند -هرچند کسی دوست ندارد اعتراف کند- که بیش از آن‌هایی پشت سرشان ایستاده‌اند، مستحق آنچه دارند هستند. آنگاه مأمور صندلی‌ها، چند نفر را می‌گیرد که از منطقۀ هشتاد و چهار پریده‌اند جلوی افراد منطقۀ هفتاد و پنج و آشوب از راه می‌رسد.\n\nاصرار به اینکه مردم به یک میزان مستحق احترام‌اند، به‌ویژه در روزگار ما ایده‌ای چالش‌برانگیز است. در حرفۀ پزشکی افرادی را می‌بینید که از هر لحاظی دردسرسازند: آدم‌های شاکی، با لحن‌های غیردوستانه‌، متعصب و بی‌اطلاع، همان کسانی که به‌قول معروف «تصمیم‌های بدی برای زندگی» گرفته‌اند. مردم می‌توانند غیرقابل‌اعتماد و یا حتی ترسناک باشند. زمانی‌که تهدیدی واقعی‌اند -همان‌طور که آن زندانی برای رزیدنت من بود- باید از آن‌ها دور شوید. اما همچنین آدم‌های زیادی را می‌بینید که ممکن است آن‌ها را بی‌ارزش قلمداد کرده باشید اما ثابت کنند که سخاوتمند، مهربان، کاربلد و باهوش‌اند. مجبور نیستید به همه اعتماد کنید و دوستشان داشته باشید تا باور کنید که جانشان ارزش حفظ‌کردن دارد.\nما جهان را به ما علیه آن‌ها -جمعیتی از آدم‌خوب‌ها که دائماً آب می‌روند دربرابر آدم بدها- تقسیم کرده‌ایم. اما این دوگانه درست نیست. مردم می‌توانند در بسیاری از شرایط عامل خیر باشند، و در شرایط دیگر عامل شر. این ماجرا دربارۀ همۀ ما صادق است. بهترین کاری که در زندگی کرده‌ایم توصیف جامعی از ما نیست و بدترین کاری هم که در زندگی کرده‌ایم، تعریف کاملی از ما ارائه نمی‌دهد. ما مجموعۀ این‌ها هستیم.\nاینکه معتقد باشیم انسان‌ها جان‌هایی با ارزش برابر دارند یعنی تشخیصِ اینکه درون هر یک از آن‌ها هسته‌ای ذاتی از انسانیت وجود دارد. بدون گشودگی دربرابر انسانیت آن‌ها مراقبتِ مناسب از آدم‌ها غیرممکن است؛ مثلاً تضمین اینکه به آن‌ها قبل از عمل داروی بی‌حسی کافی داده‌اید. برای دیدن انسانیت آن‌ها باید خودتان را جای آن‌ها بگذارید. این کار مستلزم میل به پرسیدن این است که زندگی از چشم آن‌ها چگونه است. نیازمند کنجکاوی دربارۀ دیگران و جهانِ ورای منطقۀ صندلی خودتان در هواپیماست.\nما در برهۀ خطرناکی زندگی می‌کنیم زیرا هر نوع کنجکاوی با حمله روبه‌رو می‌شود؛ کنجکاوی علمی، کنجکاوی ژورنالیستی، کنجکاوی هنری، کنجکاوی فرهنگی. این اتفاق زمانی می‌افتد که خشم و ترس‌ به احساساتِ غالب ما تبدیل می‌شود. در زیر این خشم و ترس، اغلب، نگرانیِ مشروعِ نادیده‌گرفته‌شدن و شنیده‌نشدن خفته است. بسیاری از افراد، این احساس که دیگران به این اهمیتی نمی‌دهند که زندگی آن‌ها چگونه است. پس چرا باید دربارۀ هرکس دیگری کنجکاو باشند؟\nبه‌محض‌اینکه اشتیاق خود به فهمیدن -به شگفت‌زده‌شدن، گوش‌سپردن و شاهدبودن- را از دست بدهیم، انسانیت خود را باخته‌ایم. امروز یکی از مهم‌ترین استعدادهای شما، کنجکاوی‌تان است. باید از آن محافظت کنید، زیرا کنجکاوی سرآغاز همدلی است. وقتی دیگران می‌گویند کسی شرور یا دیوانه است، یا قهرمان یا فرشته است، اغلب در تلاش‌اند تا کنجکاوی را خاموش کنند. به آن‌ها این اجازه را ندهید. همۀ ما قادریم کارهای قهرمانانه یا شرارت‌بار انجام دهیم. هیچ‌کس و هیچ‌چیز که شما در زندگی و حرفه‌تان با آن برخورد می‌کنید صرفاً قهرمانانه یا شرورانه نخواهد بود. فضیلت در واقع نوعی استعداد است. همیشه می‌توان آن را از دست داد یا به دستش آورد. دلیل آنکه جان همۀ ما به یک اندازه می‌ارزد، داشتن همین پتانسیل است.\n\nدر حرفۀ پزشکی از شما خواسته می‌شود تا در مقابل زندگی و دیدگاه‌های دیگران گشوده باشید؛ در مقابل مردم و همچنین شرایطی که درک نمی‌کنید و احتمالاً درک نخواهید کرد. این بخشی از دلیل عشق من به این حرفه است. هدف از آن زنده نگاه‌داشتن ارزش‌های اساسی‌ای است که برای تمام جامعه اهمیت دارد.\nاما حفظ آن ارزش‌ها کار دشواری است. زمانی‌که خاطره‌ام را شروع کردم، بنابه‌دلیلی جرم زندانی را به شما نگفتم، هرچند یکی از پلیس‌ها جرم او را به من گفته بود. مطمئن نبودم که آیا وقتی خودتان را در آن شرایط جای من می‌گذارید و می‌خواهید بدانید چه باید کرد، میزان گشودگی شما را تغییر خواهد داد یا نه.\nعلائم حیاتی مرد نرمال بود. هیچ دردی در ناحیۀ شکم نداشت. عکس‌برداری نشان داده بود که تیغ اندام‌های گوارشیِ او را سوراخ نکرده است. دستکش پوشیدم و گاز خون‌آلود را باز کردم. زخم‌‌های زیادی به خودش زده بود، اما هیچ‌کدام آن‌قدر عمیق نبود که به شاهرگ برسد. این را شنیده بودم که زندانی‌ها گاهی تیغ را در سلفون می‌پیچیند و می‌بلعند یا به خود زخم‌هایی می‌زنند که هرچند مرگبار نیست، اما آن‌قدر شدید هست تا به آن‌ها چند ساعت بیرون از زندان بودن را هدیه دهد. این مرد هر دو کار را کرده بود.\nسعی کردم تا آن‌قدر کنجکاوی در خودم ایجاد کنم که بخواهم بدانم چه چیز باعث شده که به لبۀ این پرتگاه برسد، اما نتوانستم. تنها چیزی که می‌دیدم یک قلدر بود. درحالی‌که با بی‌میلی شروع کردم به بخیه‌زدن تکه‌های دراز پوست که از ساعدش آویزان بود، موجی از اهانت از او می‌شنیدم: دربارۀ بیمارستان، پلیس‌ها، کاری که من با نابلدی انجامش می‌دادم. من وقتی‌ تحقیر می‌شنوم خوب کار نمی‌کنم. این نیاز را در خود احساس کردم که به او بگویم تا خفه شود و کمی قدرشناس باشد. حتی به این هم فکر کردم که رهایش کنم.\nاما او خودش را آن‌قدر کنترل کرده بود تا هنگام بخیه‌زدن من بی‌حرکت بماند. و ناگهان درس یکی از استادها دربارۀ کارکرد مغز را به یاد آوردم. آدم‌ها موقع حرف‌زدن فقط ایده‌هایشان را ابراز نمی‌کنند؛ بلکه بیشتر از ایده‌ها، احساساتشان را بیان می‌کنند. و آنچه که واقعاً می‌خواهند دیگران بشنوند، احساساتشان است. بنابراین من گوش‌دادن به کلمه‌هایی که آن مرد می‌گفت را رها کردم و تلاش کردم تا به احساساتش گوش کنم.\nگفتم «فکر کنم خیلی عصبانی هستی، انگار بی‌احترامی کردن بهت».\nگفت «آره، هستم. عصبانی‌ام و بهم بی‌احترامی کردن».\nصدایش تغییر کرد. به من گفت که اصلاً نمی‌فهمم زندانی‌بودن یعنی چه. گفت دو سال مداوم در سلول انفرادی بوده. چشمانش کم‌کم پر از اشک شد. آرام شد. من هم آرام شدم. یک ساعت بعدی را فقط بخیه‌زدم و گوش‌دادم و تلاش کردم تا احساسات پشت کلماتش را بشنوم.\nمن او را درک نکردم و دوستش هم نداشتم. اما همۀ آنچه برای دیدن انسانیت او نیاز داشتم -برای اینکه بتوانم مداوایش کنم- فراهم‌کردن آن مقدار ناچیز گشودگی و کنجکاوی بود.\nشما که حالا از دانشگاه فارغ‌التحصیل شده‌اید، هزاران ساعت بی‌وقفه درس خوانده‌اید. به شما مجوزی داده خواهد شد تا بیماری‌ها را تشخیص دهید و گروهی از داروها و فرایندهای پزشکی را تجویز کنید. مهم‌تر از این‌ها، مردم به شما اعتماد می‌کنند تا انسان‌ها را در آسیب‌پذیرترین وضعیت‌هایشان ببینید و به آن‌ها خدمت کنید. به‌خاطر ارزش‌هایتان، تعهدتان به خدمت‌رسانی به‌ همه در مقام انسان‌های برابر و گشودگی‌تان نسبت به انسانیت افراد، به این اعتماد نائل شده‌اید. دلیل اینکه باید قدردان این جایگاه باشیم، تجدید این ارزش‌هاست؛ و بسیار سپاس‌گزار از اینکه شما این ارزش‌ها را بعد از ما زنده نگه خواهید داشت.\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب در تاریخ ۲ ژوئن ۲۰۱۸ با عنوان «Curiosity and What Equality Really Means» در وب‌سایت  نیویورکر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۳ آذر ۱۳۹۸ با عنوان «وظیفۀ پزشک چیست وقتی بیمارانش فقیر، مجرم یا بددهن باشند؟» و ترجمۀ علی امیری منتشر کرده است.•• آتول گاواندی (Atul Gawande) جراح و پژوهشگر حوزۀ سلامت است. گاواندی از سال ۱۹۹۸ برای  نیویورکر می‌نویسد و چهار کتاب پرفروش در کارنامۀ خود دارد. مرگ با تشریفات پزشکی آخرین کتاب‌ اوست که توسط انتشارات ترجمان علوم انسانی ترجمه و منتشر شده است.••• این سخنرانی در روز جمعه، ۱ ژوئن در جشن پایان تحصیل دانشکدۀ پزشکی یو.سی.ال.ای ایراد شده است.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653974.json b/train/540653974.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a2132a30136e1647bed3633b4465aa236b5e3491
--- /dev/null
+++ b/train/540653974.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ويتگنشتاين درنهايت يک شاعر بود",
+  "subtitle": "تراکتاتوس کتابی است که ابیات آن نه با وزن و قافیه، بلکه با منطق نوشته شده است",
+  "introduction": "ویتگنشتاین برای نثرگزین‌گویانه‌اش، برای عباراتی که گویی مستقیماً از سرزمین غیب آمده‌اند، ستوده و نکوهیده شده است. او در کتاب «فرهنگ و ارزش» که پس از مرگش منتشر شده، می‌گوید «فلسفه واقعاً باید فقط در قالب تصنیف شاعرانه نوشته شود». اد سایمون در این مطلب ادعا می‌کند که  تراکتاتوس، بیشتر از آنکه بزرگ‌ترین اثر فلسفی قرن بیستم باشد، یکی از بی‌نقص‌ترین کتاب‌های شعر مدرن است که در صد سال گذشته نوشته شده است.",
+  "content": "اد سایمون، میلیونز— جایی در پیچ‌وخم‌های جبهۀ شرقی، در تابستان سوزانِ یورشِ بروسیلوف در ۱۹۱۶، وقتی امپراتوری روسیه خطوط قدرت‌های مرکز۱ را در هم شکسته و شاید بیش‌از یک میلیون نفر طی اردیبهشت تا شهریور کشته می‌شوند، یک فرماندۀ توپخانه که همراه لشکر هفتم اتریش اعزام شده سخنانی معماگونه را در دفترچه‌ای خواهد نوشت، و یک سال پیش‌تر نوشته است «بوده‌های جهان پایان ماجرا نیستند». لودویک ویتگنشتاینِ ۲۷ساله، که جزء ثروتمندترین مردان اروپا بود، این گزینه را داشت که خدمت نظامی را به تعویق بیندازد، ولی انگیزه‌ای زاهدانه او را واداشت که به ارتش بپیوندد، هرچند هیچ گونه حس  میهن‌پرستی‌ای نسبت به آرمان اتریش‌مجارستان نداشت. پنج سال قبل از اینکه تأملات ویتگنشتاین در سنگر به هم بیامیزد و در ۱۹۲۱رسالۀ منطقی‌فلسفی را به بار بنشاند، خطوط نامتعارف اندیشۀ او آشکار بود، و به‌تندی نوشته می‌شدند، همان هنگام که بمب‌های آتش‌زا در سراسر طبیعت لهستان طنین می‌انداختند و گاز خردل زمین‌ها را پُر از جنازه می‌کرد. او می‌نویسد «وقتی وجدانم تعادلم را به هم می‌ریزد، پس با چیزی مشکل دارم. اما آن چیز چیست؟ آیا جهان است؟». ویتگنشتاین برای این گزین‌گویی‌ها، برای این عباراتی که گویی مستقیماً از غیب آمده‌اند، هم ستوده و هم نکوهیده شده است. در کتاب فرهنگ و ارزش که پس از مرگش منتشر شده، می‌گوید «فلسفه واقعاً باید فقط در قالب تصنیف شاعرانه نوشته شود». من هم‌سو با نیّت مؤلف می‌خواهم ادعا کنم که رساله [تراکتاتوس]، بیشتر از آنکه بزرگ‌ترین اثر فلسفی قرن بیستم باشد، یکی از بی‌نقص‌ترین کتاب‌های شعر مدرن است که در صد سال گذشته نوشته شده است.\nکل فصل اول آن فقط هفت جمله است، و به‌سادگی می‌توان آن را همچون قطعه‌ای تنظیم کرد که برای عروضش خوانده می‌شود، به همان سادگی که یک منطق‌دان می‌تواند آن را برای دقتش تحلیل کند:\nجهان همۀ چیزی است که وضع واقع است.جهان مجموعۀ بوده‌هاست، نه مجموعۀ شئ‌ها.جهان به‌وسیلۀ بوده‌ها تعیین می‌شود و بدین طریق که این همۀ بوده‌ها باشد.پس، مجموعۀ بوده‌ها آنچه را که وضع واقع است تعیین می‌کند و نیز هر آنچه را که وضع واقع نیست.بوده‌ها در فضای منطقی همان جهان هستند.جهان به بوده‌ها تجزیه می‌شود.یک چیز می‌تواند وضع واقع باشد یا وضع واقع نباشد و هر چیز دیگر یکسان بماند.۲\nتکرارهای این قطعه، بدون تردید، حس شعر را القا می‌کند؛ استفاده از سربند «جهان» در ابتدای سه سطر نخست (و بعد دوباره در ابتدای سطر ششم). رو به افزایش گذاشتنِ طول سطرها، از سطر اول که یک بند مستقل ساده است تا سه سطر بعدی که از بندهای مستقل و وابسته ساخته شده‌اند، و این درست در وسط قطعه به اوج خود می‌رسد، و بعد دوباره به بندهای مستقل بازمی‌گردد، البته سطر آخر دومین سطر طولانی این شعر می‌شود. سپس سبک را داریم، تکرار برخی نام‌های انتزاعی به جای تصاویر انضمامی -«جهان»، «بوده»، «شئ». در اندیشۀ ویتگنشتاین این‌ها معانی مشخصی دارند، اما همچنین، در معنای کلی، کلماتی هستند که به سرحد فشردگی مفهومی رسیده‌اند. تا جای ممکن مبهم هستند، درحالی‌که باز هم به یک چیز مشخص دلالت می‌کنند. اگر ویتگنشتاین چرخ‌دستی قرمز و گلبرگ سیاه را ذکر کرده بود، شاید این قطعه به‌طور واضح‌تری همچون یک شعر خوانده می‌شد، اما کاری که او می‌کند بی‌همتاست، او دارد از اتم‌های سازندۀ معنا شعر درست می‌کند و از ساده‌ترین مفاهیم ممکنی که می‌شود به کار گرفت استفاده می‌کند. درنهایت، این سرشت اسرارآمیز گفته‌های ویتگنشتاین است که این هالۀ غیبی را به او عطا می‌کند. اگر این کتاب گیج‌کننده است، اصلاً منظور از آن همین بوده است. این کتاب یک استدلال نیست، یک جور مراقبه است، کتاب شعری است که هست تا فلسفه نباشد.\nهمین بهار درست يک قرن از انتشار تراکتاتوس می‌گذرد، کتابی که یقیناً یکی از عجیب‌ترین‌ها در تاریخ منطق است و به‌صورت چکیدۀ نامتعارفی از بیانات هنرمندانه تنظیم شده، بیاناتی که بدون استدلال ارائه می‌شوند، و نیز برهانی بر پوچی بنیادین فلسفه، و درنتیجه، شناخت‌ناپذیری واقعیت است. همۀ فیلسوفان بزرگ مدعی‌اند که اثر ایشان آن اثری است که فلسفه را نابود می‌کند، و ویتگنشتاین تنها از این حیث متفاوت است که تراکتاتوس واقعاً به این هدف دست می‌یابد. او می‌نویسد «اکثر گزاره‌ها و پرسش‌هایی که در آثار فلسفی یافت می‌شود اشتباه نیست، بلکه بی‌معنا است. درنتیجه، نمی‌توانیم به این نوع پرسش‌ها پاسخ دهیم»، به‌طوری که «این نوع» یعنی کل فلسفۀ غربی. آنچه حاصل می‌شود یا شعری است که استحالۀ جوهری یافته به فلسفه یا فلسفه‌ای است که به شعر دگردیسی یافته است، و خود تراکتاتوس در این میانه یک پارادکس است، شاهدی است در پیشگاه زبان بر مرزهای زبان، به‌طوری که، «هر کس مرا می‌فهمد سرانجام درمی‌یابد … [گزاره‌های من] بی‌معناست … به عبارتی، باید بعد از بالارفتن از نردبان آن را بیندازد». تراکتاتوس کتابی است که خودش را قربانی می‌کند، اثری است که هست تا بطلان هستی خویش را اثبات کند. در هستۀ مرکزی‌اش پرسش‌های پاسخ‌ناپذیرِ سکوت، بی‌معنایی، و شعرِ ناگفته قرار دارد، نزدیک‌ترین چیز به دائو که فلسفۀ غربی تا کنون توانسته به آن دست یابد.لودویک، که از خاندان ویتگنشتاین‌های وین بود، در جوّی با ثروت غیرقابل تصور بزرگ شد. وقتی پسربچه بود، سالن‌های قصرهای خانوادگی‌شان (فقط در پایتخت ۳۱ قصر داشتند) غرق در موسیقی گوستاو مالر و یوهانس برامس بود (با اجرای خود این آهنگسازان)، دیوارها پوشیده از نقاشی‌های سفارشی طلایی گوستاو کلیمت بودند، و مجسمه‌های سفارشی اگوست رودن در حیاطشان بود. الکساندر وو در خاندان ویتگنشتاین۳ می‌نویسد «هر کدام از بچه‌ها بی‌نهایت ثروتمند شده بودند، اما پول، برای خانواده‌ای با وسواس اخلاق اجتماعی، با خودش مسائل زیادی می‌آورد». ویتگنشتاین‌ها، که خود را به حد اعلای جدّیت، ایثار، و نبوغ ملزم می‌دیدند، خانوادۀ سردی داشتند و کودکان مجبور بودند استانداردهای دقیق پدرشان، کارل اوتو کلمنس ویتگنشتاین، را برآورده سازند. پدر لودویک در کار فولاد بود، کارنگیِ اتریش به حساب می‌آمد،۴ و این پسر در وینِ اواخر قرن نوزدهم تقریباً از هر امتیازی که فکرش را بکنید بهره‌مند بود. چهار برادرش بنا بود در صنعت آموزش ببینند، و حامیان هنر، موسیقی، شعر، و فلسفه باشند، و مطلقاً هیچ شکستی از هیچ جهتی پذیرفته نبود. ویتگنشتاین‌ها، که تا همین چند نسل قبل ساکن اشتتل بودند [شهرهای کوچک یهودی‌نشین اروپای شرقی]، دیگر جذب جامعۀ غیریهودی شده و اکثر آنان به مذهب کاتولیک تغییر دین داده بودند، و چند پروتستان عجیب و غریب هم بین آنان بود، حتی نام میانی پدربزرگ لودویک نیز «کریستیان» بود، تا تأکیدی بر این جایگاه جدید [یعنی مسیحی‌شدنشان] باشد. ویتگنشتاین در تمام عمر احساسی دوگانه نسبت به یهودی‌بودن خود داشت -هرچند از چهار پدربزرگ و مادربزرگش سه نفر آنان با ایمان مسیحی بزرگ شده بودند- و مجذوب نوعی از مسیحیت عرفانیِ پساالهیاتی بود، در عین‌حال که ادعا می‌کرد فلسفۀ سنت‌شکنانه‌اش «عبرانی» است.\nاز آن عجیب‌تر این است که ویتگنشتاین از بين معروف‌ترین فارغ‌التحصیلان دبیرستان وین دومین نفر بود؛ دانش‌آموز دیگر آدولف هیتلر نام داشت.. عکسی از کلاس سال ۱۹۰۵ وجود دارد که هر دوی آن‌ها در سن ۱۶سالگی در آن هستند. آن‌طور که جیمز کلاگ در ویتگنشتاین: فلسفه و زندگی‌نامه۵ می‌گوید «مواجهه با ذهن ویتگنشتاین در کسی مثل هیتلر احتمالاً تلخ‌کامی و سردرگمی ایجاد می‌کرد»، درحالی‌که کیمبرلی کورنیش در یهودیِ اهل لینتس۶ مدعی می‌شود که این فیلسوف تأثیر عمیقی بر آن دیکتاتور آینده داشته و، ناخواسته، یهودی‌ستیزی را به او القا کرده است، سخنی که بسیار محل مناقشه است (و شواهد ضعیفی هم دارد). به‌طرز عجیبی، مثل اکثر یهودیانی که در جامعۀ وین جذب شده و تغییر کیش داده بودند، در بین ویتگنشتاین‌ها نیز نوعی یهودستیزی گه‌گاهی حاکم بود. او حتی جذب نوشته‌های اوتو واینینگرِ شبه‌فیلسوف هم شده بود، کسی که در کتاب سکس و شخصیت۷ با موضعی یهودستیزانه و زن‌ستیزانه آشکارا تنفر از خویش را اشاعه می‌داد و مدرنیته را محکوم می‌کرد که «زن‌صفت‌ترینِ همۀ اعصار» است (واینینگر نهایتاً خودکشی کرد، آن‌هم در خانه‌ای که زمانی بتهوون در آن می‌زیست). ویتگنشتاین وقتی این کتاب را توصیه می‌کرد می‌گفت با دیدگاه‌های واینینگر موافق نیست، بلکه این برایش جالب است که این نویسنده چقدر در مسیر اشتباهی بوده است. مسلماً در برابر بزرگ‌خاندان ویتگنشتاین کسی نباید از یهودی‌بودن بحثی می‌کرد، یا از هر چیزی که برای پدرشان بوی ملاطفت، ملایمت، یا زن‌صفتی می‌داد، ازجمله دوجنس‌گرا بودنِ لودویک، که تا دهه‌ها بعدتر نمی‌توانست آن را آشکار کند. بنابراین ویتگنشتاین، با قبول خطر میدان‌دادن به نسخه‌ای راحت‌طلبانه از روان‌کاوی، آن دیگر رسالتِ بزرگِ وینی، کانون فلسفه‌اش را این قرار داد که ناممکن است بتوانیم برخی چیزها را بگوییم. آن‌طور که برامس از خاطراتش می‌گوید، این خانواده به سردی «با هم برخورد می‌کردند، انگار که در دادگاه هستند». از پنج پسر این خانواده فقط پل و لودویک خودکشی نکردند -رودی بر اثر هم‌جنس‌خواه بودن و عدم پذیرش این از سوی پدرش پریشان‌حال شده بود و در کاباره‌ای در برلین به سال ۱۹۲۲ ترکیبی از شیر و سیانور نوشید؛ کورت در روزهای آخر جنگ اول جهانی، پس از آنکه سربازانش از دستور او اطاعت نکردند، به خودش شلیک کرد؛ و هانس که بزرگ‌ترین پسر و اعجوبه‌ای در موسیقی بود در سفری کوتاه به آمریکا در ۱۹۰۲، ظاهراً، خودش را در خلیج چساپیک غرق کرد. ویتگنشتاین‌بودن منافع مالی داشت، ولی تقریباً هیچ چیز دیگری نداشت.لودویک زهدپیشه -مردی با چهره‌ای سینمایی با شخصیتی که یک جورهایی هم خونسرد است و هم جدی- به‌صورت روشمند تلاش کرد ثروتش را که با زنجیر آبرو به گردنش آویخته بود از سر خود باز کند. به عبارتی نهایتاً کل این ثروت را نازی‌ها مصادره کردند، اما پیش از آن ویتگنشتاین تقریباً از همۀ میراثش چشم پوشیده بود. پس از درگذشت پدرش در ۱۹۱۳، ویتگنشتاین پول‌های هنگفتی را به صورت ناشناس به شاعرانی مانند راینر ماریا ریلکه ارسال می‌کرد، شاعری که سخنش در ترانه‌ای به سال ۱۹۰۹ مثل روغن جلا روی تراکتاتوس می‌ماند، آنجا که می‌گوید «از کلماتِ افراد خیلی می‌ترسم / همه‌چیز را با وضوحی زیاده‌ازحد توصیف می‌کنند». ویتگنشتاین، که حالا مستقل شده بود، به کلبۀ چوبی ساده‌ای در دره‌ای در نروژ نقل‌مکان کرد، و  امید داشت که درآنجا انقلابی در منطق به پا کند. او مجذوب زهدپیشگی شده بود، و این همان ویتگنشتاینی است که در ۱۹۲۳، پس از انتشار تراکتاتوس، در بالاخانۀ یک خواروبارفروشی در روستایی در اتریش اتاقی گرفت و به‌عنوان معلم مدرسه کار کرد. فرانک رمزی که به ملاقات او می‌رفت در توصیفش می‌گوید یکی از ثروتمندترین مردان اروپا مشغول زندگی در «یک اتاق بسیار کوچک است، سفیدکاری شده، با یک تخت، کمد دستشویی، میز کوچک و یک صندلی سفت و فقط همین. شام او، که اتفاقاً دیشب با هم خوردیم، تقریباً فقط یک نان خشک بدمزه و کره و کاکائو است». رهبانیت به ویتگنشتاین کمک کرد، چون او واقعاً توانست آن وظیفۀ انقلاب به‌پاکردن در فلسفه را عملی کند. هنگام رویارویی با روس‌ها، در سنگری که در آن فقط دو کتاب با خود داشت، یکی برادران کارامازوف فیودور داستایفسکی و دیگری انجیل مختصر لئو تولستوی، و با التزام به فرمان پدر زوسیما در برادران کارامازوف که می‌گوید آدمی باید «بیش از هر چیز از خطا دوری کند، هر نوع خطایی»، توانست تراکتاتوس را به دنیا بیاورد. محصول کار کتابی شد که نتیجه‌گیری‌هایش کاملاً درست بودند، بدون اینکه واقعی باشند. منطق به مرزهای علم عروض رسانده شد.\nتراکتاتوس تنها کتابی بود که ویتگنشتاین در زمان حیاتش منتشر کرد. این کتابِ نازک از مجموعه‌ای از گزاره‌ها تشکیل شده که مثل لایه‌های پیاز در درون هم چیده شده‌اند. هفت گزارۀ اصلی کتاب به‌شکل اصل متعارف بیان می‌شوند، بداهت آن‌ها بدون بحث یا ابهام اعلام می‌شود – در این کتاب از مثال یا شاهد خبری نیست، فقط جملات. این کتاب برنامه‌ای اقلیدسی است که مثل شعر هرمسی خوانده می‌شود، با مدعیاتی مثل اینکه «یک تصویر منطقی از بوده‌ها عبارت است از یک اندیشه»، که از حیث انتزاعیات شاعرانه‌اش آدم را به یاد «حقیقت زیبایی است» از جان کیتس۸ می‌اندازد. بخشی از خاصیت ادبی این کتاب به سبب شیوۀ ارائۀ این مدعیات در قالب انتزاعیاتی شفاف مثل بلور است، که همچون پناهندگانی بی‌زمان از ابدیت پدیدار می‌شوند، و با هیچ چیزی پشتیبانی نمی‌شوند مگر خودشان (درواقع تراکتاتوس حاوی هیچ نقل‌قولی از فیلسوفان دیگر نیست، و عملاً هیچ ارجاعی ندارد). دغدغۀ او رابطۀ زبان و واقعیت است، اینکه چطور منطق می‌تواند (یا نمی‌تواند) تصویری از جهان ارائه دهد، و نتیجه‌گیری‌های او فلسفه را محدود می‌سازد -او همۀ مسائل متافیزیکی را با اثبات اینکه این‌ها بی‌معنا هستند حل می‌کند. ویتگنشتاین می‌نویسد «هدف فلسفه توضیح منطقی اندیشه‌هاست. فلسفه مجموعه‌ای از آموزه‌ها نیست، بلکه یک فعالیت است … در اصل، فعالیت روشن‌سازی». همۀ مسائل فلسفه -پارادکس‌ها و معماهای متافیزیکی، دستورهای اخلاقی و حکم‌های زیبایی‌شناختی- شبه‌مسئله هستند. فلسفه هست، نه برای  اینکه کار علم طبیعی را انجام دهد؛ واقعیت را تبیین نمی‌کند، بلکه فقط زبان را روشن می‌کند. وقتی سر راهتان به لودویک ویتگنشتاین می‌رسید، باید او را بکُشید. چاقویی که استفاده می‌کنید نامش تراکتاتوس است، و او خودش آن را به دستتان خواهد داد.\nوقتی در ۱۹۱۱ ویتگنشتاین به دفتر فیلسوف بزرگ بریتانیایی، برتراند راسل، در دانشگاه کمبریج رسید، هیچ‌گونه آموزش رسمی‌ای ندیده بود. انبان دانش او چندان تهی بود که حتی نام برخی از فیلسوفان را نمی‌توانست درست تلفظ کند. ری مانک در لودویک ویتگنشتاین: وظیفۀ نابغه۹ معتقد است که او حتی ارسطو را نیز هیچ وقت نخوانده بود (هرچند با او قرابت داشت). و بااین‌حال، چند ماه پس از اینکه مشترکاً مطالعاتی انجام می‌دهند، راسل می‌گوید «دوستش دارم و احساس می‌کنم مسائلی را حل خواهد کرد که من برای حل‌کردنشان زیادی پیرم»، هرچند بعد از اینکه این اتریشی می‌گوید مسائل متافیزیکی صرفاً اشتباهات زبانی هستند، آن متفکرِ پیرتر دل‌سرد می‌شود: «دیگر نمی‌توانم امید داشته باشم کاری بنیادین در فلسفه انجام دهم». زمانی که ویتگنشتاین با راسل ملاقات می‌کرد، مشغول تحصیل در مهندسی هوانوردی در دانشگاه منچستر بود، یعنی به‌سبب اصرار پدرش به یک حوزۀ عملی وارد شده بود. در مدت حضورش در آنجا چندین ملخ فلزی متفاوت برای هواپیما طراحی کرده بود که از حیث مهارت و ابتکار مثال‌زدنی بودند، اما خودش ناراضی و دل‌خسته بود. به این باور رسیده بود که فقط فلسفه می‌تواند ناخوشی روحانی‌اش را درمان کند، و برای همین سه سال را در کمبریج صرف کرد، جایی که وارد حلقه‌های فکری شد، و ازجمله کسانی چون جرج ادوراد مورِ فیلسوف و جان مینارد کینزِ اقتصاددان نیز در آن‌ها حضور داشتند. او همچنین توانست نهایتاً با معشوقی به نام دیوید پینسنت که روان‌شناس بود آزادانه زندگی کند. او تراکتاتوس را به پینسنت تقدیم کرد، اما يار او ازقضا در یک حادثۀ هوایی در حین آموزش برای جنگ کشته شد، جنگی که آنان در دو جبهۀ متقابلش قرار داشتند. بعد از بازگشتن به اتریش، چندین کار نامربوط گرفت -معلم مدرسه در آلپ شد، که در آن به‌خاطر تنبیه بدنی بچه‌ها مجبوبیتی نداشت؛ باغبان یک صومعه شد (و دربارۀ معتکف‌شدن تحقیق کرد)؛ و یک معمار با درخششی چشمگیر شد که شاهکاری مدرنیستی برای خواهرش طراحی کرد، با نام هاوس ویتگنشتاین، که از حیث صرفه‌جویی در مصرف مرمر سفید و منطق راست‌خط بنا یادآور معماری باوهاوس است. وقتی این ساختمان در ۱۹۲۹ تکمیل شد، ویتگنشتاین به کمبریج بازگشت و در آنجا، به‌رغم اینکه هیچ کلاسی نرفته و هیچ امتحانی نداده بود، به او مدرک دکتری دادند. راسل تشخیص داده بود که همۀ نوابغ لازم نیست در اتاق سمینار محدود شوند. و بااین‌حال، ویتگنشتاین بعد از دفاعِ موفقیت‌آمیزش [از تراکتاتوس به عنوان رسالۀ دکتری] روی شانۀ استاد راهنمایش [راسل] زد و گفت «نگران نباش، می‌دانم هیچ وقت آن را نخواهی فهمید». سال‌ها بعد، راسل می‌گوید خودش فقط گلوله برفی ساخته بود؛ ویتگنشتاین بهمن ساخت.\nجدای از غرور، ویتگنشتاین واقعاً از این می‌ترسید که تراکتاتوس را بد تفسیر کنند، ترسی که بی‌دلیل هم نبود، به‌ویژه از سوی فیلسوفان تحلیلی‌ای چون راسل که برای منطق چونان حکمی مقدس ارزش قائل بودند. فلسفۀ قرن بیستم مدت‌ها گرفتار شقاق میان دو دیدگاه کاملاً آشتی‌ناپذیر بود راجع به اینکه این رشته اساساً برای چه کاری به وجود آمده. فیلسوفان تحلیلی‌ای مثل راسل، گوتلیب فرگه، جرج ادوارد مور و دیگران (و ازجمله به‌لحاظ فنی خودِ ویتگنشتاین) بودند که این حوزه را از منطق قابل تمییز نمی‌دانستند، تا جایی که کاروبار فلسفه بیشتر با ریاضیات وجه اشتراک داشت تا با سقراط. چنان‌که راسل در تاریخ فلسفۀ غرب می‌نویسد (کتابی که جایزۀ نوبل ادبیات را برای او به ارمغان آورد)، فیلسوفان تحلیلی که عمدتاً در بریتانیا و ایالات‌متحده مستقر بودند  در معنایی از «صداقت علمی» با هم به وحدت می‌رسند، و «منظورم از آن عادتِ بناکردنِ باورهایمان بر مشاهدات و استنباط‌هایی است که تا جایی که برای انسان‌ها ممکن است غیرشخصی باشند». اما فیلسوفان قاره‌ای بیشتر دلمشغول پرسش‌های اخلاقی و متافیزیکی سنتی‌ای هستند که با نام فلسفه در ذهن تداعی می‌شوند، آنان می‌پرسند راه درست زندگی چیست، یا چطور در زندگی معنا پیدا می‌کنیم. برای فیلسوف قاره‌ای، که در کارهای دانشورانه در اروپا، به‌ویژه در فرانسه و آلمان، دست دارد، مثلاً برای کسی مانند مارتین هایدگر، چنان‌که در متافیزیک چیست می‌نویسد، پرسش اولیه می‌تواند این باشد که «چرا چیزها اصلاً هستند، به جای آنکه نباشند؟ مسئله این است». از نظر راسل، این اصلاً مسئله نیست، بلکه مطلقاً بی‌معنا است. شاید ویتگنشتاین هم این را بی‌معنا ببیند -هرچند به‌هیچ‌وجه نه به همان شیوه‌ای که استاد راهنمایش در نظر دارد، و کل تفاوت آنان در همین است. مشابه آنچه در تفسیرش از واینینگر دیدیم، اتفاقاً اینکه چطور چیزها بی‌معنا هستند جالب است.\nدر شهر زادگاه ویتگنشتاین، جنبش فلسفی غالب در آن زمانی که او تراکتاتوس را منتشر کرد حاصل کار جمعی از فیلسوفان تحلیلی بود که با نام حلقۀ وین ایشان را می‌شناختند. حلقۀ وین، که از شخصیت‌هایی مانند موریتس شلیک، رودلف کارناپ، و کورت گودل تشکیل شده بود، حرفی می‌زد که بی‌شباهت به مدعای ویتگنشتاین نبود، یعنی حدس‌های متافیزیکی، اخلاقی، و زیبایی‌شناختی را بی‌معنا می‌دانست. در مرکز اکثر آثار ایشان چیزی بود که به آن «اصل تحقیق‌پذیری» می‌گفتند، این حرف که فقط گزاره‌هایی معنادارند که یا از استنتاج یا از استقرا به دست آمده باشند، یا از ریاضیات یا از تجربه‌گرایی، و از هر چیز دیگری هم می‌شود صرف‌نظر کرد (اینکه خود اصل تحقیق‌پذیری قابل اعمال بر خودش نیست هم اهمیت ندارد). حلقۀ وین در این نکته با ویتگنشتاین موافق بود که بخش بزرگی از فلسفۀ سنتی بی‌معنا بوده، اما ویتگنشتاین این بی‌معنایی را چنان علوّ و اعتلایی بخشید که ایشان از دیدنش ناتوان بودند. شلیک که احتمالاً اولین کسی بود که تراکتاتوس را ، که به هر رو حلقۀ وین جزء خوانندگان مشتاقش بودند، بد تفسیر کرد ویتگنشتاین را در ۱۹۲۶ دعوت کرد تا برای ایشان سخنرانی کند. ویتگنشتاین وقتی رسید، به‌جای اینکه سخنرانی کند، صندلی‌اش را رو به دیوار کرد و شروع کرد به عقب و جلو رفتن و از بر خواندنِ شعری از رابیندرانات تاگور. صحنه‌ای گیرا و تکان‌دهنده: ویتگنشتاینِ خوش‌تیپ با پیراهن آبی چروک و ژاکت پشمی توئیدی، مردی که فیلسوف آمریکایی، نورمن مالکوم، راجع به او می‌گوید «صورتش لاغر و گندمگون بود … بینی عقابی و زیبایی خیره‌کننده، سرش پوشیده از موهای فرفری قهوه‌ای»، طوری شعر را از بر می‌خواند که انگار مناسک نیاکانش را به‌جا می‌آورد، شاید این سطر از باغبان تاگور را خوانده است که می‌گوید «از همۀ کلمات رها نمی‌شویم حتی در سکوت»، گرایشی که بیشتر همخوان با تراکتاتوس است تا هر چیزی که مخاطبان آن جلسه نوشته‌اند. کارناپ این افتخار را داشت که خیلی سریع اشتباهشان را بفهمد، او بعدها گفت که دیدگاه ویتگنشتاین «خیلی بیشتر شبیه دیدگاه‌های یک هنرمند خلاق بود تا یک دانشمند، تقریباً می‌شود گفت شبیه به دیدگاه‌های یک پیامبر یا غیبگو».\nهرچند ویتگنشتاین را در زمرۀ مهم‌ترین منطق‌دانان قرن بیستم طبقه‌بندی می‌کنند، اندیشه‌های اولیۀ او بیشتر شعر است تا فلسفه؛ گفته‌های کوتاه و گزین‌گویانۀ تراکتاتوس سزاوار این است که در ردیف کارهای ریلکه و پل سلان مطالعه شود. تراکتاتوس، از حیث شکل و محتوا، هدف و بیان، شعر غنایی است -شعری است که ژست‌هایش ماورای شعر است. بیشتر از شعرِ صِرف است، یک استدلال منطقیِ عمداً خودشکنانه است که امر شاعرانه را، به‌رغم امر فلسفی، تبرئه می‌کند، چون اگر حلقۀ وین می‌اندیشید که اکثر چیزهای جالب بی‌معنا هستند، ویتگنشتاین می‌دانست که ایمان همانا ذات بودن است، حتی اگر نتوانیم هیچ حرف معینی درباره‌اش بزنیم. همچنان‌که در تراکتاتوس نوشته است «حتی وقتی همۀ پرسش‌های علمیِ ممکن پاسخ داده شده باشند، مسائل زندگی کاملاً دست‌نخورده خواهند ماند. البته، آنگاه هیچ پرسشی نمی‌ماند، و این خودش پاسخ است». در ویتگنشتاین یک جور دائوئیسم هست، گفته‌های او بحث لائو تسه در دائو ده جِنگ را تداعی می‌کند که می‌گفت «نامی که بتواند نامیده شود نام جاودان نیست». ویتگنشتاین با تراکتاتوس جسورانه‌ترین شکل هنر شاعری را به نمایش درآورد، کتابی که ابیات آن نه با وزن و قافیه، بلکه با منطق نوشته شده است، و هدفش این بوده که بطلان خودِ منطق را نشان دهد. «آنجا که نمی‌توان سخن گفت، پس باید خاموش ماند»؛ مشهورترین سطر آن، و کل فصل آخرش. چیزها باید ناگفته بمانند، چون ناتوان از گفته‌شدن هستند -اما عملاً هر چیز مهمی ناتوان از گفته‌شدن است. نابغه‌اش دانستند، عقل‌گرا تفسیرش کردند، همچون یک معما با او برخورد کردند، و چونان یک عارف پدیدار شد، ولی ویتگنشتاین درنهایت یک شاعر بود. او می‌نویسد «مرزهای زبان من مرزهای جهان من هستند»، و این را گاهی چنین سوءتفسیر کرده‌اند که هر چیزی به جز منطق را باید به فراموشی سپرد، اما خلافش درست است. در جهانی که محدود به زبان است، پس این خود زبان است که جهان را می‌سازد. شعر همۀ چیزی است که وضع واقع است، نه منطق.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و      به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،   «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا   در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را اد سایمون نوشته و در تاریخ ۱۱ اوت  ۲۰۲۱ با عنوان «The World Is All That Is the Case» در وب‌سایت میلیونز منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «ویتگنشتاین درنهایت یک شاعر بود» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۶ اسفند ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است. •• اد سایمون (Ed Simon) سردبیر مارجینیا ریویو آو بوکس است. او همچنین با نشریات مختلفی چون آتلانتیک و پاریس ریویو همکاری می‌کند و تاکنون چند کتاب از او منتشر شده است. آخرین کتاب سایمون Binding the Ghost: Experiments in Theory نام دارد.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n[۱] منظور اتحاد امپراتوری‌های آلمان، اتریش-مجارستان، عثمانی، و بلغارستان در جنگ اول جهانی است که علیه روسیه می‌جنگیدند [مترجم]. [۲] این بخش، با تغییراتی جزئی، از ترجمۀ میرشمس‌الدین ادیب‌سلطانی برگرفته شده است [مترجم].   The House of Wittgenstein [۳]  [۴] اندرو کارنگی بنیان‌گذار شرکت فولاد ایالات متحده (U.S. Steel) بوده است [مترجم].   Wittgenstein: Philosophy and Biography [۵]   The Jew of Linz [۶]   Sex and Character [۷]  [۸] او از نسل دوم شاعران رمانتیک انگلستان بود (۱۷۹۵-۱۸۲۱) [مترجم].   Ludwig Wittgenstein: The Duty of Genius [۹]\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653975.json b/train/540653975.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e063d5d334ea4a232cf2b461db3863978faa7f45
--- /dev/null
+++ b/train/540653975.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "با خیال راحت نقاشی‌های فرزندتان را دور بیندازید",
+  "subtitle": "عمر کودکی کوتاه است. اشکالی ندارد اگر عمر نقاشی‌های بچه‌ها هم کوتاه باشد",
+  "introduction": "از شیرین‌ترین تجربه‌های پدر و مادر، لحظه‌ای است که بچه‌شان دوان دوان از اتاقش بیرون می‌آید و در حالی که چشمانش برق می‌زند نقاشی‌اش را نشان می‌دهد. این نقاشی‌های دم‌دستی که با بی‌حوصلگی رنگ‌آمیزی شده‌اند برای ما عزیزند. نگهشان می‌داریم تا لحظه‌های خوش زندگی‌مان را به یاد داشته باشیم. اما یک روز می‌بینیم همۀ خانه پر شده است از این کاغذهای مچاله که امانمان را بریده‌اند. باید چکار کنیم؟ راه‌حلش ساده است: سطل آشغال.",
+  "content": "ماری تاونزند، آتلانتیک — بچه‌ها یک‌ریز در حال تولید آثار هنری‌اند. از وقتی خیلی کوچک‌اند، بزرگ‌ترها مداد شمعی دستشان می‌دهند. هنر بچه‌ها را مشغول می‌کند و باور عموم بر این است که کار مفیدی هم به شمار می‌رود. اما فعالیت هنری که تمام می‌شود، نقاشی‌ها این طرف و آن طرف ولو می‌شوند. اینجاست که مشکلات آغاز می‌شود.\nبچه‎‌هایم هرجا می‌رسند، نقاشی‌هایشان را رها می‌کنند. بیشتر اوقات آن‌ها را روی زمین می‌اندازند. نقاشی پاره و چروک می‌شود و جای پا رویش می‌ماند. وقتی خم می‌شوم تا از روی زمین برش دارم، نگاهی به آن می‌اندازم. معمولاً با خط‌خطی‌هایی از سطوح مختلف نقاشی، اکلیل‌های براق و شن‌های رنگی روبه‌رو می‌شوم. بقیه نقاشی‌ها نامرتب روی در یخچال چسبانده شده‌اند.\nبعد از چند سال، با این بحران مواجه شدم که با این همه نقاشی چه کنم. تازه هنوز به جمع‌آوری کلکسیونی گلچین‌شده و دقیق نپرداخته بودم، چیزی شبیه آنچه مادرم برایم درست کرده بود. واقعاً هم انتخاب سخت است. هر بار به خودم می‌گویم: «آخ، این یکی را باید نگه داریم.» و وقتی آن یکی را نگه می‌داریم، چرا بقیه را نگه نداریم؟\nبالاخره شروع کردم به دور انداختن همۀ آن‌ها. شاید من هیولا هستم. اما این حس رهایی باعث می‌شود فکر کنم می‌دانم دارم چه می‌کنم. کاری که پدر و مادرها با آثار بچه‌ها می‌کنند به این بستگی دارد که دربارۀ طبیعت کودکی، نوستالژی و زیبایی چطور می‌اندیشند.\nپاسخ درست این است که هنر را تولید کن، آن را به کسی ببخش که برای مدتی ببیند و تحسینش کند و بعد آن را دور بریزد. این تجلیل واقعی زیبایی است و رویکرد صحیح اخلاقی در مقابل ویژگی‌های ناپایدار کودکی.\nسالیان سال بحث بر سر روش درستِ ارزش‌نهادن و نگهداری از هنر ادامه داشته است. برای نمونه مشهور است که سقراط تمایل داشته که کل آثار هنری را دور بریزد، زیرا هر نمایشی به حقیقتی دروغین می‌انجامد. اما شاگردش افلاطون، به شدت به حفظ آثار خود اهمیت می‌داد. او گفته‌های بلندی دربارۀ تولید آثار هنری در جهتِ تداوم جستجوی حقیقت دارد.\nسقراط احتمالاً سوال می‌پرسد که کودکان با خلق هنرهای تصویری در سال‌های اول زندگی، به چه چیزهایی دست می‌یابند- به خصوص وقتی که این هنر ارزش زیبایی‌شناختی چندانی هم ندارد. آیا سند این تلاش‌هایی ابتدایی ارزشی خاصی، فراتر از زیبایی‌شناسی دارد که ارزش نگهداری داشته باشند؟ آیا این نوع نوستالژ‌ی‌ها برای روح مفید است یا در نهایت نقطه‌ضعفی است که نمی‌تواند رضایتی به دنبال داشته باشد؟\nآقای راجرز دوست‌داشتنی۱ در حمایت از تمرین هنر حتی قبل از رشد مهارت‌های فردی، استدلال محکمی ارائه می‌دهد. او در عبارتی که حالا در اینترنت جاودانه شده، گفت: «کارم خیلی خوب نیست اما همین که چیزی بسازم حس خوبی داره.» همانطور که الگوی کتاب‌های رنگ‌آمیزی بزرگسالان نشان می‌دهد، این توصیه بسیار دامنه‌دار است. حتی بعضی دانشگاه‌ها برای دانشجویان مضطرب خود، «روزهای کتاب رنگ‌آمیزی» برگزار می‌کنند. این هنر ارزشی داشته باشد یا نه، به هر حال باور بر این است که نقاشی هوش، اعتماد به نفس و ثبات احساسی کودکان را افزایش می‌دهد.\nالبته، نقاشی بچه‌ها زیبایی‌های خودش را هم دارد. در فیلم «شش درجه جدایی»۲، شوهر استاکرد چنینگ که شیفتۀ دنیای هنر است می‌بیند که کلاس دومی‌های محله‌شان آثاری خلق می‌کنند که اگر همسنگ آثار متیس۳ نباشند، در رتبۀ بعدی قرار می‌گیرند. در خلق هر اثر جدید نوعی خونسردی دلنشین و فارغ‌بال نهفته است که باعث می‌شود آن‌ها را از مدرسه به خانه بیاورند و با افتخار به پدر و مادر تقدیم کنند.\nعجیب آن که طراوت این کار فقط با زمان محدودی ادامه دارد و بعد آن شور و شوق اولیه به چیزی ملال‌آور تبدیل می‌شود. ابتدا، چیزی کاملاً شگفت‌آور روی کاغذ نقش بسته است، اما دیری نمی‌گذرد که تمام اشتباهات و کمبودهایش نمایان می‌شود. در آخر، این نقص بر بقیۀ اثر سایه می‌اندازد.\nدر نهایت، اگر به اندازۀ کافی به اثر خیره شوید، رقت‌بار می‌شود و تهی از معنا. در بهترین حالت، نشانه‌ای می‌شود از اینکه کودک به لحظۀ زودگذر دیگری از زندگی‌اش وارد شده و دارد چیز دیگری را رنگ‌آمیزی می‌کند. بحران هنر کودکان از همین جا آغاز می‌شود، زمانی که نقاشی‌شان در آنِ واحد مهم و آزاردهنده به نظر می‌رسد.\nشاید این احساس ناشی از این باشد که عمیقاً به میرایی خود می‌اندیشیم. اخیراً مادرم و مادر همسرم مشغول دور ریختن وسایل اضافی خانه شدند. سیلی از چیزهایی که دور ریختند، روانۀ خانۀ ما شد، جعبه‌هایی پر از مدال‌های دوران مدرسه، روبان، کاغذ، طراحی و نقاشی. بعد از وارسی جعبۀ اول، همسرم می‌خواست بی‌معطلی همه‌شان را دور بریزد. اما، این کلکسیون که مجموعۀ کامل دوران نوجوانی‌مان بود آنقدر برایم ارزشمند بود که نمی‌خواستم یکدفعه همه را دور بریزم.\nبعد از جعبۀ دوم، دیگر حجم وسایل خیلی زیاد شد. نگهداری این کلکسیون یک‌جور بازخواست از خودمان بود، بازخواستی آنقدر دشوار که از پسش برنمی‌آمدیم. وقتی نوبت به آثار هنری می‌رسد، این نشانۀ خوبی نیست. هنر واقعی ابزاری برای ابرازِ خود به انسان می‌دهد. اما در این نقاشی‌های قدیمی چیزی از من باقی نمانده بود که با آن مواجه شوم، زیرا کاغذهایی که در پنج‌سالگی ماژیک یا مداد شمعی رویشان کشیده بودم، واقعاً هرگز آن الهام یا ارزش هنری را در خود نداشتند. مواجهه با دورۀ زمانی‌ای که کاملاً فراموش شده بود، روزهایی که در خانه سپری می‌کردم و مشغول کاری بودم که حاصلش روانۀ جعبه‌ها شده بود، به جای احساس آرامش، نوعی وحشت در من ایجاد می‌کرد.\nاین اولین باری بود که سعی کردم نقاشی‌های بچه‌هایم را دور بریزم. البته وقتی آن‌ها را داخل سطح زباله مچاله می‌کردم، عذاب وجدان داشتم. لحظه‌ای که بچه‌ای برای اولین بار نقاشی‌اش را نشانتان می‌دهد فراموش‌نشدنی است، آن را جلو می‌آورد و آخرین نگاه دقیق را بعد از تکمیل نقاشی به آن می‌اندازد. آن لحظه موجی از غرور و هیجانِ عاشقانۀ دوطرفه در هر دوی شما ایجاد می‌شود. اما در آخر، غرور شما بیش از بچه تداوم دارد. بالاخره طولی نمی‌کشد که او باید مشغولیت دیگری برای خود دست و پا کند. بچه‌ها همیشه همینطورند اما این غرور در شما شما ادامه دارد، احساسات به قلبتان چنگ می‌زنند.\nگمان می‌کنم، شوق‌تان برای ادامه‌پیداکردنِ این لحظه است که سبب می‌شود آثار بچه‌هایتان را برای آیندگان نگه دارید و مرتب کنید. خودتان را قانع می‌کنید که جایی در آینده بچۀ شما دوست دارد با تماشای چیزی که سال‌ها پیش کشیده، به آن لحظۀ غرورآمیز و پرعشق بازگردد.\nفریب نخورید. شما تنها می‌خواهید خودتان حس بهتری داشته باشید. هرگز نمی‌توانید مطمئن باشید که بچه‌هایتان کدام لحظات را به یاد می‌آورند و نمی‌توانید به جای آن‌ها خاطراتشان را ساماندهی کنید. به علاوه، دوران کودکی از هزاران لحظه مانند این ساخته شده است. راهی نیست که بتوانیم همۀ آن‌ها را نگه داریم.\nاز نظر من می‌توان گفت برای نسل پدر و مادرم -که همیشه حسرت گذشته‌ها را می‌خورند- جمع کردن آثار هنری من نوعی خوشگذرانی محسوب می‌شده است. از نگاه آن‌ها، منطقی بوده که من بخواهم جایی در گذشته زندگی کنم. اما من چنین احساسی ندارم.\nنوستالژی جوانی چیزی ناگزیر است. بی‌شک این مسئله نقطۀ ضعف هیچ نسلی نیست، هر چند گاهی به ویژگی یک دوران تبدیل می‌شود. اما نگه داشتن نقاشی‌های بچه‌ها حوصلۀ قوی‌ترین نوستالژی‌ها را هم سر می‌برد.\nاگر نقاشی کشیدن برای بچه‌ها خوب و مفید است، پس بگذاریم این بخش از هنر به زندگی خود ادامه دهد و بعد بگذاریم بمیرد. خروجی تلاش‌های هنری بچه‌ها، مانند کیفیت زیبایی‌شناختی این نقاشی‌ها ناقص است. دور انداختن آن‌ها به سود همه است. چرخۀ حیات هنری را کامل می‌کند، سبب می‌شود چیزهای زودگذر، زودگذر باشند: واقعاً زودگذر. کودکی هم همینطور است، پدر و مادرها باید اینطور دربارۀ کودکی بیندیشند. بچه‌ها دست و پاهایی می‌زنند تا خودی شناخته‌شده‌تر آغاز شود. بعد روی حفاظت از آن خودِ در حال رشد تمرکز می‌کنند. کارهایی که در این مسیر با کاغذ و قلم می‌کنند غالباً تنها وسیله‌ای برای آن هدف است.\nجایی، نزدیک هفت‌سالگی است که حافظه حاکم می‌شود و تاریخ شخصی آغاز می‌شود، اینجاست که بچه‌ها برای خود تصمیم می‌گیرند چه چیزی برایشان مهم است و چه چیز نیست. البته، نباید چیزی را که بچه‌هایتان می‌خواهند نگه دارند، دور بیندازید. اما جدای از این هشدار و به‌ویژه در سال‌های اول زندگی، قبل از شروع به کار این حافظه، هنر بیشتر بچه‌ها تنها برای نابود شدن است. هدف زندگی تداوم جوانی نیست، بلکه بالندگی است. این مستلزم آن است که چیزهای بین راه را کنار بگذاریم و با آرامش لذت ببریم. این کاری است که پدر یا مادر باید توان هنری و اخلاقی‌شان را صرف آن کنند.\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را ماری تاونزند نوشته است و در تاریخ ۱۶ سپتامبر ۲۰۱۸ با عنوان «Throw Your Children’s Art Away» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۳۰ مهر ۱۳۹۷ آن را با عنوان «با خیال راحت نقاشی‌های فرزندتان را دور بیاندازید» و ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است.\n•• ماری تاونزند (Mary Townsend) استاد فلسفۀ دانشگاه سَنت‌ جان نیویورک است.\n[۱] The beloved Mr. Rogers: شخصیتی تلویزیونی که مجموعه برنامۀ بسیار مشهوری مخصوص پیش‌دبستانی‌ها را اجرا می‌کرد [مترجم].\n[۲] Six Degrees of Separation\n[۳] نقاش مشهور فرانسوی [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653976.json b/train/540653976.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0286ee2d6b61cc7ee44fb0342ab3f0a23911ab93
--- /dev/null
+++ b/train/540653976.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا هیچکس به هیچ نصیحتی گوش نمی‌دهد؟",
+  "subtitle": "نصیحت‌ می‌خواهد در تماسی کوتاه، تغییری بزرگ در ما به وجود بیاورد، اما چنین تغییراتی افسانه‌اند",
+  "introduction": "ما دوست نداریم کسی نصیحتمان کند. حتی به نصحیت آن‌هایی که خودمان ازشان می‌خواهیم که نصیحتمان کنند گوش نمی‌دهیم. بااین‌حال پیگیرانه به این کار ادامه می‌دهیم. پدر و مادرها هر روز بچه‌هایشان را با نصیحت‌ بمباران می‌کنند. معلم‌‌ها و دوستان هم همین‌طور. حتی آدم‌هایی که در خیابان می‌بینیم، کمتر فرصتی را برای نصیحت‌کردن از دست می‌دهند. اما چرا هیچکس نمی‌پرسد فایدۀ این نصیحت‌ها چیست؟ چرا اینقدر بی‌تأثیرند؟ یک فیلسوف می‌گوید مشکل از ماهیت خودِ نصیحت است.",
+  "content": "اگنس کالارد، پوینت — ما در دوران درخشان پادکست‌ها، گفت‌وگوهای عمومی و علایقِ جدید دانشگاهی مرزشکنانه زندگی می‌کنیم. در چنین دورانی روشنفکر عرصۀ عمومی بودن بسیار ساده است؛ البته به‌جز زمانی که به بخش «نصایح» گفت‌وگوها می‌رسیم. وقتی کسی به این واسطه به شهرت برسد که در یکی از زمینه‌های مورد علاقۀ عمومی تخصص دارد، بدون شک از او می‌خواهند که پیشنهادهایش را در این زمینه ارائه کند تا دیگران بتواند گام به گام در مسیر پیشنهادی او حرکت کنند. تردیدی نیست که چنین اندرزهایی سرتاپا بی‌فایده‌اند.\nمارگارت اتوود، رمان‌نویس کانادایی، در یکی از مصاحبه‌هایش در پاسخ به چنین درخواستی، این پند قابل پیش‌بینی‌ را بیان کرد که برای موفقیت در نویسندگی، باید هر روز زمانی را به نوشتن اختصاص دهید؛ اما پس از بیان این نکته، ظاهراً به یاد ‌آورد که در بخش قبلیِ گفت‌وگو گفته است که به توصیۀ هر روز نوشتن عمل نمی‌کند! به همین خاطر به توصیۀ خود این نکته را نیز اضافه کرد که «من این کار را نمی‌کنم، اما شما باید انجامش بدهید؛ زیرا به‌عنوان نویسنده‌ای تازه‌کار، نوشتن هر روزه برایتان سودمند است».\nاتوود سخن خود را این گونه ادامه می‌دهد (گویی خود نیز به کم‌ارزش بودن گفته‌هایش برای خواننده آگاه است): «نکتۀ اصلی‌ای که باید به یاد داشته باشید، این است که هیچ‌کس تا زمانی که اجازه نداده‌اید، نباید نوشته‌تان را بخواند. به‌این‌ترتیب، نیازی به کنترل و مهار نوشتۀ خود در زمان نوشتن نخواهید داشت. همه چیز بین شما و صفحۀ کاغذ روی می‌دهد و اگر آنچه در یک روز نوشته‌اید پسندتان نباشد، سبد کاغذهای باطله در خدمت شماست». «بی‌پروا نوشتن» برای فردی که در تلاش برای نوشتن است، توصیه‌ای کاملاً بی‌فایده به نظر می‌رسد و به همین جهت، پیشنهاد اتوود به «آمادگی برای دور ریختن نوشته‌ها» نیز ناسودمند از کار در می‌آید. اگر از کسی بخواهید شما را در مسیر نویسندگی راهنمایی کند و او در پاسخ بگوید که «نوشتن را تمرین کن»، دشوار می‌توانید چنین پاسخی را کنایه‌ای نیش‌دار تلقی نکنید.\nاتوود نویسنده‌ای مشهور و موفق است که دورانی طولانی و آکنده از تجربه‌ را در زندگی و در نبردهای روزانه با صفحات سفید تجربه کرده است. او با شجاعت تلاش می‌کرد به مصاحبه‌کننده چیزی را بگوید که دنبالش است؛ می‌کوشید وظیفه‌اش را انجام دهد و سخنان مفیدی بگوید. پس چرا پیوسته می‌لغزد و نصیحت‌های پوچ و بی‌سر‌وته تحویل خواننده می‌دهد؟ (واقعاً امروز چه کسی، در دوران کیبوردها، از سبد کاغذ باطله استفاده می‌کند؟!)\nمن با مارگارت اتوود همدلی زیادی دارم. هنگامی که دانشجویان با چشمانی پر اشتیاق به دفترم می‌آیند تا از راهبردها و راهنمایی‌هایم برای فیلسوف‌شدن استفاده کنند، تصور مهملاتی که در پاسخ به آن‌ها خواهم گفت، برایم دلهره‌آور است. البته پندهای به این معنا که دانشجویانم را گمراه کنند، «بد» نیستند؛ اما از این جهت که آن‌ها را به هیچ جای مشخصی نمی‌رسانند، نامطلوب محسوب می‌شوند. درست مثل این است که پیش از آغاز نصیحت دانشجویان، دکمه‌ای را فشار داده باشم که هر نوع آگاهی و اطلاعات مفید را از حرف‌هایم بیرون بکشد و به این ترتیب، نهایتاً هیچ نگویم.\nالبته این دشواری در همۀ گونه‌های مشاورۀ کلامی اتفاق نمی‌افتد. بگذارید میان سه اصطلاح «نصیحت»۱، «راهکار»۲ و «هدایت»۳ تمایز بگذاریم. شما به فردی برای رسیدن به هدفی «راهکار» می‌دهید، در حالی که خود این هدف ابزاری برای هدفی دیگر (و مشخص‌نشده) است. به عنوان مثال، به فردی مسیر رفتن به کتابخانه را یاد می‌دهید، اگر او به دلیلی بخواهد به آنجا برود. در مقابل، «هدایت» تأثیرگذاری بر دیدگاه فرد نسبت به چیزی است که به خودی خود ارزشمند است؛ مثل اینکه فردی را در مسیر ورزشی، تحصیلی یا حتی برتری در اجتماع راهنمایی کنید.\n\n«راهکار» شما را در آنچه خود (به صورت مستقل) ارزشمند می‌شمارید، ارتقا می‌بخشد، در حالی که «راهنمایی» شما را در مسیر ارزشمند شمردن چیزی هدایت می‌کند و اهمیت آن را در سطح ذهنی، فیزیکی یا روانی نشان می‌دهد. «راهنمایی» اشکال گوناگونی به خود می‌گیرد، چنانکه تدریس فلسفه یا روان‌درمانی گونه‌هایی از آن است؛ اما آنچه در نهایت ضروری است، صرف زمان برای ایجاد تجربۀ آموزشی مشترک میان راهنما و راهنمایی‌شونده است؛ چراکه «هدایت» فرایندی شخصی و درونی است.\nاما نصیحت آن گونه که در اینجا به کار برده‌ام، در پی آمیختن دو جنبه غیرشخصی و دگرگون‌کننده در راهنمایی و راهکار است. می‌توان آن را به عنوان «راهکارهایی برای دگرگونی شخصی» در نظر آورد. در نمونۀ پیشین، نویسندۀ جوان به راهکارهای اتوود درباره چگونگی کار با نرم‌افزار مایکروسافت ورد اشتیاقی ندارد. او همچنین این تقاضای نامعقول را ندارد که اتوود به راهنمای شخصی نویسندگی‌‌اش بدل شود. بلکه در واقع ارزش برآمده از راهنمایی را طلب می‌کند، در حالی‌که می‌خواهد این ارزش در چارچوب راهکاری معین به او ارائه شود. حال آنکه چنین چیزی در گفته‌های اتوود وجود ندارد. این چنین است که اندرزگوی ناصح به تکرارکنندۀ ایده‌هایی معقول که پیشتر از دیگران شنیده، تنزل پیدا می‌کند؛ ایده‌هایی که آن‌قدر فراگیر و عام هستند که عملاً به جملاتی بی‌معنا تبدیل می‌شوند.\nمشکل «نصیحت» به عدم تطابق میان فرم و محتوا باز می‌گردد. دانشِ برآمده از «راهکار» دانشی عمومی است که بر اساس آن، هر زمان الف را داشته باشید، ب را دریافت خواهید کرد. این دانش را می‌توان بدون هیچ پیوندی با مخاطب به او منتقل کرد. در مقابل هدایت یا همان «دانشِ شدن» همواره با درکی اختصاصی از سلوک میان بی‌خبری و کمال پیوسته است که سالک در میانۀ آن ایستاده است. راهنما باید بداند که در این راه نقاط ضعف او چیست؟ جنبه‌های برتر او کدام است؟ و چه عوامل انگیزشی‌ای را می‌تواند به کار گیرد؟ این نکات تنها در اختیار فردی است که سالک را می‌شناسد. مسیر سلوک و دگرگونی آکنده از بازبینی‌های دقیق، بن‌بست‌ها، عقب‌گردها، اصلاح مسیر و دشواری‌های اتفاقی است؛ مسیری درست مانند خودِ انسان: یگانه، غریب و خاص.\nفرض کنید اتوود تلقی شخصی خود را از چگونگی رسیدن به جایی که اکنون در آن ایستاده، به ما ارائه می‌کرد و رویدادهای سرنوشت‌سازِ این مسیر را برجسته می‌ساخت. بی‌شک هیچ کدام از کسانی که مشتاق نویسنده‌شدن هستند، آن حرف‌ها را به عنوان روشی برای دستیابی به موفقیت نمی‌نگریستند؛ زیرا خود اتوود، فی‌المثل زمانی که به برلین رفت یا شغل معلمی زبان را پذیرفت، یقیناً در تقلید از فرد دیگری چنین نکرده بود. روحیه و روش مشترک در میان تمام افراد بزرگ این است که هرگز نکوشیده‌اند بازگوی افکار و رفتار بزرگِ دیگری باشند. اینجاست که یکی از تناقض‌های پندهای امروزی خودش را نشان می‌دهد: کسانی که از آن‌ها می‌خواهیم نصیحت‌ کنند، خود به ندرت از نصایح فردی دیگر استفاده کرده‌اند و پروژۀ «شدن» در آن‌ها از شخصی‌ترین مسیرها گذشته است.\n\nالبته بسیار خوب می‌شد اگر اطلاعات دگرگون‌کنندۀ ارزش‌ها، در قالب دستورالعمل‌ها و راهکارهای کم‌دردسر، قابل انتقال بود. در چنین جهانی افراد می‌توانستند یاری قابل توجهی را از یکدیگر دریافت کنند، بی‌آنکه ناچار به سرمایه‌گذاری روی زندگی هم باشند. افسانۀ «نصیحت» بر اساس چنین امکانی استوار شده است که بتوانیم یکدیگر را با تماسی کوتاه دگرگون کنیم. همین گونه است که چنین حجم عظیمی از «نصایح» در رسانه‌های اجتماعی جریان دارد. کاربران توئیتر، در زمان‌هایی که مشغول جروبحث نباشند، با خشنودی و خیرخواهی اندرزهایی دربارۀ چگونه زیستن با هم به اشتراک می‌گذارند. در این وضعیت، نصیحت مثل نوعی گپ‌زدن یا عامل پیوند اجتماعی عمل می‌کند آن هم در فضایی که حاضران هیچ نوع حس مشترکی ندارند که آن‌ها را درگیر کند یا به هم پیوند دهند.\nاین وضعیت به احتمال بسیار دردسری ایجاد نخواهد کرد. البته تا زمانی که اجازه ندهیم زمینه‌هایی که کمک‌رسانی حقیقی در آن‌ها ممکن است، تحت تأثیر آن قرار گیرند. به طور مثال، ترفندها و نکاتی برای چگونه فیلسوف «شدن» در اختیار من نیست تا به دانشجویانم یاد بدهم. بینش من در میان مجموعه‌ای از استدلال‌های دشوار فلسفی، خواندن رنج‌آور متون قدیمی، برگزیدن فرضیه‌ها و ویران‌کردن آن‌ها نهفته است. می‌توانم با نشان‌دادن چگونه انجام‌دادن یکی و پرهیز از دیگری، شما را در این مسیر یاری دهم؛ اما قادر نیستم بدون آنکه معلم و راهنمای فلسفه شما باشم، در راه فیلسوف‌شدن کمکتان کنم؛ چنین کاری مثل این است که بدون سخن‌گفتن بخواهم پیامی را به شما منتقل کنم. کسی که دستانش را تکان می‌دهد و مدعی قدرت‌های جادویی است، شما را به هیچ جا نخواهد رساند.\nکمک‌رسانی حقیقی نیازمند تماس است. البته انواع تماس به ارتباط دوطرفه محدود نمی‌شود. اتوود می‌تواند به جوانان و مشتاقان سردرگم‌شدۀ نویسندگی کمک کند، بی‌آنکه آن‌ها را دیده یا آن‌ها او را دیده باشند. من یکی از همین افراد هستم. تصویری از رمان چشم گربه در مدت نزدیک به سی سال با من است؛ دختری که پوست کف پای خود را می‌کند تا با حس تنهایی و بیگانگی‌اش کنار بیاید. این تصویری است بیانگر آگاهی از تفاوت خود با دیگران، مجازت خود برای این آگاهی و هم‌زمان، تصویری از رنج، به عنوان نوعی بازی که فرد با خود می‌کند و از این طریق، خود را مجدداً پیدا می‌کند. در دوران نوجوانی، این تصویر را به داستان آن پری دریایی وصل کرده بودم که به همین شیوه، از انسانیت خود در رنج بود. من این رنج را با احساسی پیوند می‌زدم ناظر بر اینکه فرایند خلق خود، لاجرم با اعمال میزان زیادی از خشونت نسبت به خودمان همراه است. امیدوارم این تصویر را در زندگی‌ام گشوده باشم و در طول عمرم از آن آموخته باشم.\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را اگنس کالارد نوشته است و در تاریخ ۹ مۀ ۲۰۱۹ با عنوان «Against Advice» در وب‌سایت پوینت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ مهر ۱۳۹۸ با عنوان «چرا هیچکس به هیچ نصیحتی گوش نمی‌دهد؟» و ترجمۀ علی حاتمیان منتشر کرده است.\n•• اگنس کالارد (Agnes Callard) فیلسوف مجارستانی و استاد دانشگاه شیکاگو است. الهام: عاملِ شدن (Aspiration: The Agency of Becoming) از کتاب‌های اوست.\n[۱] advice\n[۲] instruction\n[۳] coaching\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/540653977.json b/train/540653977.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ebf0c6f0092a48fdaa7253515d7fd4bf46b34bad
--- /dev/null
+++ b/train/540653977.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا نشان‌دادن کارهای خوب را همیشه باید به حساب ریاکاری گذاشت؟",
+  "subtitle": "فضیلت‌نمایان همواره متهم می‌شوند به ریاکاری، حتی اگر صادق باشند",
+  "introduction": "یکسری از کارهای خوب را نمی‌شود در پستوی خانه انجام داد. باید به‌ناچار در برابر چشم دیگران دست‌به‌کارشان شد. اینجاست که بلافاصله حمله‌ها شروع می‌شود: «ادای آدم‌خوب‌ها را درنیاور»، «بس است این‌همه تظاهر»، «فکر می‌کنی کسی این ریاکاری‌ها را باور می‌کند؟» و هزاران نیش و کنایۀ دیگر. از طرفی، همیشه پیدا می‌شوند آدم‌هایی که واقعاً در کارهایشان ریا می‌کنند و جز جلب‌توجه نیت دیگری در سرشان نیست. پس چگونه می‌شود بر سر صداقت یا خودنمایی کسی تصمیم گرفت؟",
+  "content": "نیل لوی، ایان — مردمان جهان در همۀ دوران‌ها بر سر امور اخلاقی بحث کرده‌اند. زمانی که مدعایی اخلاقی در عرصۀ عمومی طرح می‌شود، نادیده‌‌گرفتن آن به‌عنوان نوعی فضیلت‌نُمایی۱ یا دعوت ریاکارانه به فضایل اخلاقی از جملۀ معمول‌ترین واکنش‌هاست. توییتر آکنده از این شیوه نگرش است: از دید پیرس مورگانِ روزنامه‌نگار، جمیله جمیلِ بازیگر «فضیلت‌‌نمایی ابله و حقیر» است؛ مؤسسۀ محافظه‌کار «تحقیقات سیاست‌گذاری منهتن» فعالان آب‌و‌هوایی را فضیلت‌نما می‌داند و بیورن لامبورگِ نویسنده گیاه‌خواری را نوعی فضیلت‌نمایی می‌خواند (آنچه با تکیه بر این دست نمونه‌ها آشکار می‌گردد رواج بیشتر اتهام فضیلت‌نمایی به دیگران در میان راست‌گرایان است).\nمتهم‌کردن کسی به فضیلت‌نمایی درواقع برابر با اتهام ریاکاری به اوست. فرد متهم (یا محکوم) به ریاکاریِ اخلاقی دربارۀ برخی امور اخلاقی عمیقاً اظهار نگرانی می‌کند، حال‌آنکه (از دید منتقدان فضیلت‌نمایی) دغدغۀ اصلی‌اش کاملاً خودخواهانه است. چنین فردی واقعاً در پی تغییر دیدگاه دیگران نیست، چه رسد به اینکه بخواهد جهان را تغییر دهد. او صرفاً می‌خواهد خود را در بهترین جایگاه قرار دهد و بیشترین میزان توجه عمومی را به دست آورد. جیمز بارتولمیو (روزنامه‌نگاری که در ۲۰۱۵ ابداع این واژه را به‌نادرستی از آن خود دانسته است) در مجلۀ اسپکتیتور چنین نوشته که فضیلت‌نمایی نه حاصل نگرانی اصیل دربارۀ سرنوشت دیگران، بلکه نتیجۀ غرور و خودبزرگ‌بینی است.\nطرح اتهام فضیلت‌نمایی به دیگران، به‌شکلی آیرونیک، ممکن است خود نوع دیگری از فضیلت‌نمایی برپا کند، که تنها در مخاطبانش با نوع پیشین متفاوت است. صرف‌نظر از اینکه فضیلت‌نمایانه‌خواندن عملکرد دیگران خود فضیلت‌نمایی به شمار آید یا نه، اتهام‌زننده دقیقاً در حال انجام همان کاری است که دیگران را به‌سبب آن نقد می‌کند: در اینجا نیز تمرکز مخاطب از هدف مدعای اخلاقی به‌سوی فرد مدعی آن منحرف شده است.\nاینک بیایید از زاویه دیگری به مسئله نگاه کنیم. در تنها بررسی دانشگاهی این موضوع (دست‌کم در حد آگاهی نگارنده)، دو فیلسوف با نام‌های جاستین تُسی و برندن وارْمکه «متظاهران اخلاق‌مأب»۲ (اصطلاح آن‌ها برای فضیلت‌نمایی) را به این متهم ساخته‌اند که با رفتار خود کارکرد گفتمان عمومی اخلاق را منحرف می‌سازند. از دید این دو، کارکرد اساسی گفتمان عمومی پیرامون اخلاق «بهبود باورهای اخلاقی انسان‌ها یا تشویق به بهبود اخلاقی در جهان» است. گفتمان عمومی اخلاقی در پی آن است که افراد مسئله یا مسائل خاصی را در این حوزه ببینند، که پیش‌تر به آن آگاهی نداشتند، یا درخصوص آن کاری انجام دهند. این در حالی است که فضیلت‌نمایان خود را به مرکز توجه تبدیل می‌کنند و تمرکز جمعی را از مسئلۀ اخلاقی دور می‌سازند. بر این اساس، فضیلت‌نمایی معمولاً، به‌جای بزرگ جلوه‌دادن گوینده در چشمان مخاطب، به بدبینی مخاطب نسبت به او می‌انجامد و ازهمین‌رو فضیلت‌نمایی درنهایت جایگاه گفتمان اخلاقی را در عرصۀ عمومی فرومی‌کاهد.\nالبته تُسی و وارمکه، برای این مدعا که کارکردِ توجیه‌کننده یا اساسی گفتمان اخلاقی بهبود باورهای اخلاقی در فرد یا جهان است، شاهدی ارائه نکرده‌اند. بی‌تردید این یکی از کارکردهای اصلی گفتمان اخلاقی است، اما کارکردهای دیگری نیز برای این گفتمان قابل‌فرض است. چنان‌که شاید فضیلت‌نمایی یا امور مشابه آن، خود، یکی از کارکردهای اصلی گفتمان اخلاقی باشد.\nخودنمایی در طبیعت امری رایج است. به‌طور مثال، دُم طاووس نشانه‌ای از تناسب و مطلوبیت تکاملی است که، به‌سبب دشواربودن تقلید دروغین آن، گونه‌ای خودنمایی صادقانه محسوب می‌شود. چراکه میزان زیادی از منابع برای ساخت چنین دُمی نیاز است و هرچه زیبایی و اندازۀ آن بیشتر باشد، منابع بیشتری صرف ساخت آن شده است. جست‌زدن یا پریدن مستقیم به هوا نیز ، درحالی‌که پاهای حیوان نزدیک به هم آویزان نگاه داشته می‌شود، احتمالاً خودنمایی صادقانۀ دیگری میان حیوانات است. غزالی که جست می‌زند درواقع به مهاجمان درنده نشان می‌دهد که تعقیب او کاری دشوار است و، به این ترتیب، حیوان گوشت‌خوار احتمالاً به‌دنبال شکار دیگری خواهد رفت. انسان‌ها نیز همچون دیگر حیوانات به خودنمایی می‌پردازند؛ لباس‌های گران‌قیمت می‌پوشند یا ساعت رولکس گران‌قیمتی به دست می‌کنند که تقلید دروغین آن‌ها دشوار است و نشان می‌دهد که فرد برای شراکت تجاری یا ارتباط جنسی گزینۀ مناسبی است.\n\nدر بررسی‌های علوم‌شناختیِ دین، دو گونه رفتار نمایشی از یکدیگر تفکیک شده است: خودنمایی پرهزینه و نمایش اعتبارافزا. دم طاووس نمونه‌ای از خودنمایی پرهزینه است و انرژی زیادی صرف ساخت و جابه‌جایی آن می‌شود، حال‌آنکه استفاده از آن در زمان رویارویی با مهاجمان هم چندان آسان نیست. در مقابل، رفتارهای اعتبارافزا آن‌گونه رفتارهای خودنمایانه هستند که تنها در صورت تقلید دروغین پرهزینه هستند. برای مثال، حیوانی که حضور بیگانه‌ای را نادیده می‌گیرد نه‌تنها به گروه اطمینان می‌دهد که بیگانه خطرناک نیست، بلکه به‌گونه‌ای عمل می‌کند که صداقت این ارتباط را نیز تأیید کند، زیرا اگر بیگانه خطرناک می‌بود، خود حیوان نیز در معرض خطر قرار می‌گرفت.\nبسیاری از رفتارهای دینی را می‌توان در قالب همین دو گونه خودنمایی تحلیل کرد. دین رفتارهای گوناگونی را تجویز می‌کند که پرهزینه هستند: روزه گرفتن، زکات، پرهیز از رابطۀ جنسی نامشروع و غیره. این رفتارها نه‌تنها در شرایط عادی و روزمره، بلکه به‌لحاظ چارچوب‌های تکاملی هم پرهزینه به شمار می‌روند و فرصت‌ تولیدمثل، منابع موردنیاز برای باروری، و … را کاهش می‌دهند. فعالیت‌های مذهبی همچنین ویژگی‌های اعتبارافزا را نیز در بر دارند. به این معنا که هیچ‌کس هزینه‌های اعمال دینی را پرداخت نمی‌کند، مگر آنکه حقیقتاً به بازگشت نتیجۀ آن‌ها (پاداش) باور داشته باشد.\nدر چنین بستری، چرا کسی باید تعهد دینی را نمایش دهد؟ یک تبیین ممکن برای این کار تضمین مزایای حاصل از همکاری و مشارکت جمعی است. همکاری با دیگران اغلب پرمخاطره است و همیشه این امکان وجود دارد که طرف مقابل با فریب و تقلب، بدون پرداخت هزینه، به مزایای آن دست یابد. هرچه گروه اجتماعی پیچیده‌تر و جابه‌جایی میان گروه‌ها آسان‌تر باشد، این مخاطره نیز بیشتر می‌شود، زیرا در گروه‌های کوچک می‌توان درست‌کاری و بدکرداری افراد را به‌سادگی ردیابی کرد، حال‌آنکه در گروهی بزرگ که پیوسته در ارتباط با بیگانگان است نمی‌توان صرفاً به شهرت افراد تکیه کرد.\nخودنمایی به حل این مسئله کمک می‌کند. فرد باورمند به دین تعهد خود را به یک دستورالعمل، دست‌کم نسبت به همکاری درون گروه، به نمایش می‌گذارد. او فضیلت خود را می‌نُماید و نشانۀ فرستاده‌شده توسط او به احتمال زیاد نشانه‌ای صادقانه است. تقلید دروغین این نمودها دشوار است و گروه‌های دینی به‌سبب کوچک‌بودن دامنۀ ارتباطی می‌تواند شهرت افراد و اعضای خود را ردیابی کند. این توضیحی است که برای فهم برجستگی نقش مسیحیان کویکر۳ در سال‌های نخستین انقلاب صنعتی به کار گرفته می‌شود. کویکرها به یکدیگر اعتماد داشتند، دست‌کم تا حدی بدین سبب که عضویت در «جماعت دینی دوستان»۴ نشانه‌ای صادقانه از تمایل به پیروی از دستورهای اخلاقی محسوب می‌شد.\n\nازآنجاکه خودنمایی دینی درعین‌حال خودنمایی اخلاقی است، جای شگفتی ندارد که با سکولاریزه‌شدن جوامع بشری شمار بیشتری از ادعاهای اخلاقی ایفای چنین نقشی را بر عهده گرفته‌اند. فضیلت‌نمایی نیز در این چارچوب نوعی خودنمایی و فرستادن نشانه به گروه است که فرد را «آبرومند و قابل‌احترام» نشان می‌دهد. چنین نمایشی نه‌تنها مسیر طبیعی اخلاق را منحرف نمی‌کند، بلکه نقشی اساسی و محوری در این گفتمان دارد.\nبدین شیوه اگر فضیلت‌نمایی کارکردی محوری و توجیه‌کننده در گفتمان عمومی اخلاق ایفا کند، آنگاه مدعای انحراف این گفتمان از طریق نمایش و دعوت به اخلاق نادرست است، اما درباره مدعای ریاکاری چه می‌توان گفت؟\nاتهام ریاکاری به فضیلت‌نمایی را می‌توان به دو شیوۀ متفاوت درک کرد و به نقد کشید. ممکن است ریاکار دانستن فضیلت‌نمایان به این معنا باشد که اینان درواقع به تغییرات آب‌وهوایی، حقوق حیوانات و اموری ازاین‌دست اهمیتی نمی‌دهند، بلکه هدفشان جلب بیشترین میزان توجه است. به این ترتیب انگیزۀ فضیلت‌نمایی به چالش کشیده می‌شود. جیلیان جردن و دیوید رَند در مقالۀ اخیر خود این پرسش را مطرح کرده‌اند که آیا افراد زمانی که بیننده‌ای در کار نیست هم به فضیلت‌نمایی می‌پردازند یا نه. یافته‌های این دو نشان داد که شرکت‌کنندگان نسبت به فرصت‌های خودنمایی حساسیت نشان دادند: پس از اینکه تخلفی اخلاقی رخ داد، و شرکت‌کنندگان امکان نمایش فضیلت را داشتند، میزان اهانت اخلاقیِ گزارش‌شده کاهش یافت. این در حالی است که آزمایش به‌صورت ناشناس انجام گرفت و امکان مرتبط ساختن رنجش اخلاقی به فرد خاصی وجود نداشت. به این ترتیب، محققان می‌گویند گرچه فضیلت‌نمایی تاحدی احساسات خاصی را تبیین می‌کند، بااین‌حال ما خالصانه این معنا را احساس می‌کنیم و آن‌ها را صرفاً به‌خاطر فضیلت‌نمایی بروز نمی‌دهیم.\nدر دومین شیوه برای توصیف اتهام ریاکاری، این تصور مطرح می‌شود که فضیلت‌نمایان ممکن است خود از فضیلتِ نموده‌شده بی‌بهره باشند. درواقع خودنمایی دروغین هم به‌مانند نمونۀ اصیل آن در طبیعت رایج است. برای مثال، برخی حیوانات (مانند مگس گلزار) از نمود حقیقی سمّی یا مرگباربودن برخی دیگر از حیوانات (مانند زنبور) به‌دروغ تقلید می‌کنند. به این ترتیب این احتمال وجود دارد که برخی از فضایل انسانی نیز در تقلیدی دروغین به نمایش گذارده شوند، اما این فضیلت‌نمایی دروغین تنها زمانی قابل استفاده است که تعداد قابل‌توجهی از فضیلت‌نمایان راستین در کار باشند تا استفاده از این نمود را موجه سازند. ازاین‌رو، با آنکه ممکن است برخی فضیلت‌نمایان رفتاری ریاکارانه داشته باشند، اغلب نمایش‌های اخلاقی چنین نیستند. پس می‌توان داوری کلی دراین‌باره را چنین بیان کرد که فضیلت‌نمایی در گفتمان اخلاقی جایگاه ویژۀ خود را دارد و نباید به‌سادگی آن را به‌عنوان پدیده‌ای نامطلوب سرزنش کنیم.\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را نیل لوی نوشته است و در تاریخ ۲۹ نوامبر ۲۰۱۹ با عنوان «Is virtue signalling a perversion of morality» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۵ اسفند ۱۳۹۸ با عنوان «آیا نشان‌دادن کارهای خوب را همیشه باید به حساب ریاکاری گذاشت؟» و ترجمۀ علی حاتمیان منتشر کرده است.•• نیل لوی (Neil Levy) استاد فلسفه در دانشگاه مکوآری سیدنی و معاون مرکز عصب‌شناسی آکسفورد است. آخرین کتابی که از لوی منتشر شده است آگاهی و مسئولیت اخلاقی (Consciousness and Moral Responsibility) نام دارد.\n[۱]  Virtue-signaling: فضیلت‌نمایی، نوواژه‌ای که برای اشاره به بیان افراطی و ریاکارانۀ اندرزهای اخلاقی یا عمل مطابق آن‌ها ابداع شده است. این اصطلاح غالباً با تحقیر به کار می‌رود [مترجم].[۲] moral grandstanders[۳]  Quaker: گروهی از مسیحیان پروتستان که در انگلستان به رهبری جرج فاکس تشکیل شد و به‌طور خاص پرستش خدا بدون واسطۀ کشیش و کلیسا را پیش چشم داشت. کویکرها نقش برجسته‌ای در جنبش مبارزه با برده‌داری در انگلستان ایفا کردند [مترجم].[۴]  Religious Society of Friends: نام دیگری برای جنبش کویکر [مترجم].\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/563336648.json b/train/563336648.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..382f07bc5dc35f7e7bdd5b7cfcfb656220eb7cf6
--- /dev/null
+++ b/train/563336648.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در بهترين حالت، چهار هزار هفته روی زمين هستيم، پس چرا اين‌همه وقت تلف می‌کنيم؟",
+  "subtitle": "",
+  "introduction": "معمولاً این‌جور نیست که، همین‌طور که سر جایتان نشسته‌اید و با جدیت روی کارتان تمرکز کرده‌اید، توجهتان ناگهان، برخلاف ارادۀ شما، به سویی کشیده شود. درحقیقت، این شمایید که مشتاقانه منتظرید، با کوچک‌ترین بهانه‌ای، دست از کاری که انجام می‌دهید بکشید تا از حس نامطلوبِ انجام‌دادنش فرار کنید، آن هم نه با بی‌میلی، که با حس فراغت. پس دقیقاً چرا موقع تمرکز بر امور مهم این‌قدر معذب می‌شویم که ترجیح می‌دهیم به حواس‌پرتی پناه ببریم؟",
+  "content": "الیور برکمن، گاردین — در روز جمعه‌ای از ماه آوریل ۲۰۱۶، درست وقتی رقابت دوقطبی ریاست‌جمهوری آن سال در ایالات‌متحده شدت گرفته بود و بیش از سی درگیری مسلحانه در اقصی‌ نقاط دنیا بیداد می‌کرد، قریب به سه میلیون نفر بخشی از روزشان را به تماشای دو گزارشگر بازفید گذراندند که داشتند دور هندوانه‌ای کِش لاستیکی می‌انداختند. کم‌کم و پس از ۴۳ دقیقۀ زجرآور، هم فشار روانی و هم فشار فیزیکی بر هندوانه زیاد شد تا اینکه، در دقیقۀ ۴۴، ششصدوهشتادوششمین کش هم انداخته شد.\nاتفاقی که بعد از آن افتاد شگفت‌زده‌تان نمی‌کند: هندوانه با کثیف‌کاری زیاد ترکید. گزارشگرها زدند قدش، تکه‌های هندوانه را از روی عینک‌های ایمنی‌شان پاک کردند، و بعد، کمی از هندوانه خوردند. برنامه تمام شد. و زمین همچنان به چرخش دور خورشید ادامه داد.\nاین ماجرا را برای این تعریف نمی‌کنم که بگویم اگر ۴۴ دقیقه از عمرتان را صرف زل‌زدن به هندوانه‌ای در اینترنت کنید، اشکالی دارد یا، به‌خصوص، خجالت‌آور است. اما این داستان مثال روشنی است از یکی از اصلی‌ترین موانعی که وقتی تلاش می‌کنیم به‌نحو صحیح از زمان استفاده کنیم با آن روبه‌رو می‌شویم، و آن چیزی نیست جز حواس‌پرتی.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/01/630-410-1.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            در بهترين حالت، چهار هزار هفته روی زمين هستيم، پس چرا اين‌همه وقت تلف می‌کنيم؟        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nدست آخر، وقتی توجه‌تان، هر روز بیشتر از قبل، اسیر چیزهایی می‌شود که هرگز نمی‌خواستید رویشان تمرکز کنید، دیگر اهمیت چندانی ندارد که چقدر به استفادۀ بهینه از زمانتان متعهدید. شرط می‌بندم که، آن روز صبح، هیچ‌کدام از آن سه میلیون نفر با این قصد از خواب بیدار نشده بودند که بخشی از عمرشان را صرف تماشای ترکیدن هندوانه کنند و حتی در لحظۀ تماشایش هم، لزوماً، احساس نکرده‌اند که آن کار را به اختیار خودشان انتخاب کرده‌اند. این یکی از نظرات معمول و حاکی از پشیمانیِ مردم در فیس‌بوک است: «بدجور دلم می‌خواد بقیه‌اش رو نبینم، اما دیگه توش گیر کردم». یک نفر دیگر نوشته: «چهل دقیقه است دارم شما دو تا رو نگاه می‌کنم که دارید کش لاستیکی می‌ندازید دورِ هندونه، چه بلایی دارم سر زندگی‌م می‌آرم؟».\nعمر متوسط انسان، به‌شکلی مضحک، ترسناک و برخورنده، کوتاه است. برای روشن‌تر شدن مسئله باید گفت نخستین انسان‌های امروزی، دست‌کم، ۲۰۰هزار سال پیش در دشت‌های آفریقا پدیدار شدند و دانشمندان برآورد می‌کنند که برخی از اَشکال حیات تا یک‌ونیم میلیارد سال دیگر نیز دوام خواهد داشت، یعنی تا روزی که گرمای فزایندۀ خورشید آخرین موجودات زنده را هم محکوم به مرگ کند. اما شما چطور؟ به‌فرض اگر هشتاد سال عمر کنید، تقریباً ۴هزار هفته را خواهید دید.\nاولین باری که چنین حساب‌وکتابی کردم، حالم داشت به هم می‌خورد، اما همین که بهتر شدم، پیله کردم به دوستانم و از آن‌ها خواستم همین‌طور فی‌البداهه حدس بزنند که هر انسانِ عادی چند هفته می‌تواند زنده باشد. یکی‌شان عددی شش‌رقمی نام بُرد. اما، همان‌طور که مجبور شدم برای او هم توضیح بدهم، ۳۱۰ هزار هفته، که عدد شش رقمی نسبتاً اندکی است، عمر تقریبی کلِ تمدن بشری از زمان سومری‌های باستان در بین‌النهرین است. به‌قول تامس نیگل، فیلسوف معاصر، تقریباً در هر بازۀ زمانیِ معنی‌داری «همه‌مان هر آن ممکن است بمیریم».\nبرای همین هم حواس‌پرتی حقیقتاً اهمیت دارد -زیرا تجربۀ شما از زنده‌بودن چیزی نیست جز مجموع تمام چیزهایی که به آن‌ها توجه کرده‌اید. در پایان عمر، وقتی به گذشته نگاه کنید، می‌بینید زندگی‌تان همان چیزهایی بوده است که لحظه‌به‌لحظه توجه شما را به خود جلب کرده‌اند. وقتی به چیزی توجه می‌کنید که ارزش چندانی برایش قائل نیستید، اغراق نیست اگر بگوییم که تاوانش را با زندگی‌تان می‌دهید.\n\nاز همین روی بود که سِنِکا در کتاب خود، با عنوانِ درباب کوتاهی زندگی۱، تا این حد هم‌وطنان رومی خود را مؤاخذه می‌کرد، از این بابت که مشاغل سیاسی‌ای را که حقیقتاً برایشان مهم نبود در پیش می‌گرفتند، یا ضیافت‌های مفصلی را که لذتی از آن‌ها نمی‌بردند برپا می‌کردند، یا حتی «حمام آفتاب» می‌گرفتند: انگار رومی‌ها متوجه نبودند که، با گردن‌نهادن به این نوع مشغولیت‌ها، دارند همین جوهرۀ هستی را به باد می‌دهند. سنکا این خطر را به جان خریده که خشک و لذت‌ستیز به نظر برسد -مگر کمی حمام آفتاب گرفتن چه بدی‌ای دارد؟- و راستش را بخواهید، گمان می‌کنم که احتمالاً واقعاً لذت‌ستیز بوده است. اما مسئله این نیست که اگر انتخاب کنید اوقاتتان را، خواه در ساحل و خواه در بازفید، به استراحت و تفریح بگذرانید اشتباه کرده‌اید. مسئلۀ اصلی آن است که وقتی فردی حواسش پرت می‌شود اصلاً انتخاب نمی‌کند. توجه او، در این حالت، به فرمان نیروهایی درمی‌آید که قلباً علاقۀ چندانی به آن‌ها ندارد.\nهمۀ این‌ها کمک می‌کند به اینکه جنبۀ بسیار هشدارآمیز «اقتصاد توجهِ» آنلاینِ معاصر را شفاف‌تر ببینیم. در سال‌های اخیر بسیار دربارۀ اقتصاد توجه شنیده‌ایم. اقتصاد توجه، اساساً، ماشین غول‌پیکری است که شما را وادار می‌کند به چیزهایی اهمیت دهید که پیش از این نمی‌خواستید به آن‌ها اهمیت بدهید. و گویی که کسی فرمان داده باشد، کنترل شما بر توجهتان بسیار اندک‌تر از آن است که تصمیم بگیرید تسلیم وسوسه‌هایش نشوید.\nهمۀ ما با شکل و شمایل کلیِ چنین موقعیتی آشناییم. می‌دانیم که بسترهای رسانه‌های اجتماعیِ «آزاد»ی که استفاده می‌کنیم واقعاً آزاد نیستند، چراکه، به‌اصطلاح، شما مشتری نیستید، بلکه محصولی هستید که به فروش می‌رسد. به عبارت دیگر، شرکت‎‌های فناوری منافعشان را از این راه تأمین می‌کنند که توجه شما را جلب کنند، و بعد، آن را به شرکت‌های تبلیغاتی بفروشند.\nاحتمالاً این را هم می‌دانید که این هدف توسط «طراحی ترغیبی»۲ محقق می‌شود. طراحی ترغیبی اصطلاحی کلی است برای مجموعه‌ای از فنون روان‌شناختی. این فنون مستقیماً از طراحان دستگاه‌های سکه‌ای کازینویی وام گرفته شده‌اند و، آشکارا، هدفشان تشویق رفتار اجباری است. یکی از صدها مثالی که دراین‌باره می‌توان زد حرکت همه‌گیرِ پایین‌کشیدنِ صفحه برای بازآوری یا رِفرِش آن است. این حرکت از پدیده‌ای به نام «پاداش‌های متنوع» ۳ بهره می‌گیرد و، به‌این‌ترتیب، افراد را ترغیب می‌کند که مدام صفحه‌ها را بالا و پایین کنند: وقتی نمی‌توانید پیش‌بینی کنید که، با بازآوری صفحه، پست جدیدی برای خواندن نمایش داده می‌شود یا خیر، عدم قطعیت وادارتان می‌کند که احتمالاً بارها و بارها و بارها امتحان کنید، درست همان کاری که در دستگاه‌های سکه‌ای هم می‌کنید.\nهرچند چیزی که بیش از همه مغفول مانده این است که حواس‌پرتی تا کجا می‌تواند پیش برود و چطور تلاش‌های ما را در این راستا که می‌خواهیم وقت محدودمان را به شکلی که دوست داریم بگذرانیم از اساس بی‌نتیجه می‌گذارد. وقتی سهواً ساعتی را در فیس‌بوک تلف کنید، بخشوده می‌شوید اگر فرض کنید ضرر وارده، از لحاظ زمان تلف‌شده، به همان یک ساعتی که هدر رفته محدود می‌شود. اما اشتباه می‌کنید. ازآنجاکه اقتصادِ توجه برای این طراحی شده که پرکشش‌ترین چیزها را در اولویت قرار دهد -نه صحیح‌ترین‌ها یا مفیدترین‌ها را- پس به‌طور نظام‌مند تصویری را که همواره در ذهنمان از جهان داریم بر هم ‌می‌زند. فهم ما از اینکه کدام امور اهمیت دارند، با کدام تهدیدها مواجهیم یا رقبای سیاسی‌مان چقدر اهل رشوه‌اند، از این مسئله تأثیر می‌پذیرند و تمام این قضاوت‌های تحریف‌شده بر نحوۀ تخصیص زمانمان در دنیای واقعی هم اثر می‌گذارد.\nمثلاً اگر رسانه‌های اجتماعی شما را مجاب کنند که مشکل جرائم خشن در شهرتان بسیار وخیم‌تر از آن چیزی است که واقعاً هست، ممکن است ناگهان خودتان را در حالی بیابید که دارید با هراسی بی‌دلیل در خیابان‌ها راه می‌روید. اگر در فضای آنلاین از کسانی که مخالف ایدئولوژی شما هستند چیزی جز رفتار بسیار بدشان ندیده باشید، احتمال دارد تصور کنید که حتی اعضای خانواده‌تان هم، که عقاید سیاسی‌شان با شما متفاوت است، باید به همان اندازه و همان‌قدر اصلاح‌ناپذیر و بد باشند و همین حفظ رابطه با آن‌ها را برایتان دشوار کند. این‌طور است که رسانه‌ها، در قدم اول، تعریف ما را از «امور مهم» تغییر می‌دهند. به قول هری فرانکفورتِ فیلسوف، آن‌ها در توانایی ما برای «خواستن آنچه می‌خواهیم بخواهیم» اخلال ایجاد می‌کنند.\nبه‌روشنی خاطرم هست که نزدیک غروب، در یکی از ساحل‌های بادگیر اسکاتلند، تنهایی قدم می‌زدم که با یکی از عوارض جانبی بسیار آزارندۀ طراحی ترغیبی روبه‌رو شدم، منظورم این است که وقتی متوجه می‌شوی فعالیتی که به آن مشغولی را گروهی از روان‌شناسان متخصص نساخته‌اند که مصرانه می‌خواهند از متزلزل‌نشدن توجهت مطمئن شوند، کم‌کم عصبی می‌شوی. من سواحل بادگیر اسکاتلند در گرگ‌ومیش را از هر چیزی که در رسانه‌های اجتماعی دیده‌ام و به یاد دارم بیشتر دوست دارم. اما مسئله این است که رسانه‌های اجتماعی طوری طراحی شده‌اند که مدام خودشان را با علایق من تطبیق دهند و دکمه‌های روانی من را بفشارند، تا توجهم را در بند خود نگه دارند. بنابراین تعجبی ندارد که گاهی باقی‌ماندۀ واقعیت توان رقابت با آن‌ها را نداشته باشد.\nاوضاع وقتی بغرنج‌تر می‌شود که بدانیم، به‌واسطۀ مشکل خاصی که توجه دارد و بسیار دشوار می‌تواند بر خودش نظارت کند، ممکن است حتی به‌سختی متوجه شویم که در رسم ملال‌انگیز این روزها نگاهمان به زندگی عوض شده است. تنها قوۀ ذهنیِ قابل‌استفاده برای اینکه بدانیم ایراد توجهمان از کجاست توجهمان است، همان چیزی که از قبل تصرف شده است. این یعنی، به‌محض اینکه اقتصادِ توجه به‌اندازۀ کافی حواستان را پرت کرد یا عصبی یا مکدرتان کرد، دیگر به‌آسانی می‌شود گمان کرد که این روزها زندگی همین‌گونه است. به بیان تی.اس‌الیوت، «حواس‌پرتی حواس [ما] را از حواس‌پرتی پرت کرده است». احتمال نگران‌کننده‌ای که وجود دارد این است که وقتی متقاعد می‌شوید که هیچ‌یک از این مشکلات را ندارید -و رسانه‌های اجتماعی شما را به آدم خشمگین‌تر، مرددتر، نگران‌تر یا کرخت‌تری بدل نکرده‌اند- شاید به این دلیل به این نتیجه رسیده باشید که، از قضا، دقیقاً به چنین آدمی تبدیلتان کرده‌اند. زمان محدودتان را به غارت برده‌اند، بی‌آنکه خودتان بویی برده باشید.\n\nبه گفتۀ تریستان هریس که منتقد حوزۀ فناوری است، هر بار که یکی از اپلیکیشن‌های رسانه‌های اجتماعی را باز می‌کنید، «هزاران نفر آن سوی صفحه‌نمایش» هستند که پول می‌گیرند تا شما را آنجا نگه دارند، بنابراین واقع‌بینانه نیست که از کاربران توقع داشته باشیم، تنها با قدرت اراده، مانعِ تجاوز به توجه و زمانشان شوند. بااین‌حال، اگر قرار باشد حواس‌پرتی را تا عمیق‌ترین سطح بشناسیم، باید به حقیقت ناخوشایندی هم اذعان کنیم که باعث و بانی همۀ این‌هاست: «تجاوز» -در معنای حملۀ ناخوانده- واژۀ چندان درستی نیست. از گناه سیلیکون‌ولی نباید به‌سادگی گذشت، اما باید با خودمان روراست باشیم: ما، بیشتر وقت‌ها، به میل خودمان تن به حواس‌پرتی می‌دهیم. چیزی در درون ما می‌خواهد حواسمان پرت شود -چه با ابزارهای دیجیتال چه با هر چیز دیگر- تا ما زندگی‌مان را صرف آن چیزهایی نکنیم که روزی گمان می‌کردیم بیش از همه برایمان اهمیت‌ دارند. مزاحم در خانۀ خودمان است.\nاگر در زمستان سال ۱۹۶۹ به کوهستان کی در جنوب ژاپن رفته باشید، احتمالاً شاهد صحنۀ تکان‌دهنده‌ای بوده‌اید: مرد آمریکایی رنگ‌پریده و لاغر و کاملاً برهنه‌ای که با قدح بزرگِ چوبی روی سرش آب نیمه‌منجمد می‌ریخت. اسمش استیو یانگ بود و داشت تعلیم می‌دید تا به راهبان بودایی شاخۀ شینگون بپیوندد. و فرایند این تعلیمات چیزی نبود جز مجموعه‌ای از اعمال حقارت‌بار. در ابتدا، راهب بزرگ معبدِ مونت کویا اجازۀ داخل‌شدن به او نداده بود. اصلاً این دانشجوی دراز و سفیدپوست دکتریِ مطالعات آسیایی چه کسی بود که، ظاهراً، اطمینان داشت زندگیِ یک راهب ژاپنی برایش مناسب است؟ بالاخره بعد از کلی اصرار، به یانگ اجازه دادند بماند اما، در عوض، باید پادویی می‌کرد و کارهایی مثل جاروزدن راهروها و شستن ظرف‌ها را انجام می‌داد. تا، سرانجام، اجازه یافت گوشه‌نشینیِ انفرادیِ صدروزه را آغاز کند که از اولین گام واقعی در مسیر راهب‌شدن حکایت داشت، و تازه، آن موقع بود که متوجه شد در این مسیر مجبور است در کلبه‌ای سرد و محقر بماند و، روزی سه بار، آیین طهارت به جای آورد. یانگ که در کنار اقیانوس و آب‌وهوای مطبوع کالیفرنیا بزرگ شده بود، برای انجام این آیین، مجبور بود چندین گالن برفِ آب‌شدۀ استخوان‌سوز روی خودش بریزد. سال‌ها بعد وقتی آن زمان را به یاد می‌آوَرَد، آن را «آزمایشی سخت و هولناک» توصیف می‌کند. «آن‌قدر هوا سرد است که آب، به‌محض برخورد با زمین، یخ می‌زند و حوله در دستت منجمد می‌شود. پس، همین‌طور که روی یخ به این‌طرف و آن‌طرف لیز می‌خوری، باید سعی کنی بدنت را با حولۀ یخ‌زده خشک کنی».\nبیشترِ مردم، وقتی با فشار جسمی -حتی بسیار خفیف‌تر از این- مواجه می‌شوند، واکنش غریزی‌شان این است که بکوشند به آن توجهی نکنند و سعی کنند به‌کلی روی چیز دیگری تمرکز کنند. مثلاً اگر، مثل من، مختصر ترسی از سرنگ زیرپوستی داشته باشید، احتمالاً پیش آمده که خودتان را در حالی یافته‌اید که، به اثر هنریِ نه‌چندان نفیسی در مطب دکتر زل زده‌اید، برای اینکه ذهنتان را از درد ضربت سوزن منحرف کنید. غریزۀ یانگ هم آن اوایل همین را می‌گفت: برای آنکه، به‌لحاظ درونی، از حس‌کردن آب یخی که به پوستش برخورد می‌کند پرهیز کند، با پشتکار تمام به چیز دیگری فکر می‌کرد، یا حداقل سعی‌ می‌کرد فکر کند تا سرما را احساس نکند. ظاهراً، عقل سلیم این‌طور حکم می‌کند که اگر ذهن را از موقعیت دور کنیم، درد می‌تواند کاهش یابد.\nبااین‌حال، وقتی از پی هر سیل یخ سیل یخ دیگری از راه می‌رسید، یانگ کم‌کم دریافت که راهبردش اشتباه است. درواقع، هرچه بیشتر روی حس سرمای شدید تمرکز می‌کرد و تا جایی که می‌توانست توجهش را به آن‌ می‌سپرد، کمتر به نظرش رنج‌آور می‌آمد. درحالی‌که وقتی «توجهش منحرف می‌شد، رنج تحمل‌ناپذیر می‌شد». بعد از چند روز، خودش را، برای هر بار خیس‌شدن، این‌طور آماده می‌کرد: تا جایی که در توانش بود روی تجربۀ آن لحظه‌اش متمرکز می‌شد، تا وقتی که آب به بدنش می‌خورَد، از عذاب صرفاً جسمی، در اعماق رنج روحی فرو نرود. کم‌کم به فکرش رسید که معنا و مقصود این آیین اصلاً همین است. اگرچه راهبان بودایی سنتی قطعاً چنین اظهار نظرهایی نمی‌کنند، خودِ یانگ می‌گوید آن آیین یک «ابزار عظیم بازخورد زیستی» بوده که طراحی شده تا به او تمرکزکردن را بیاموزد. این آیین، مادامی‌که یانگ متمرکز می‌مانْد، (با کاستن از رنجش) به او پاداش می‌داد و هر زمان در تمرکزکردن ناکام می‌ماند (با افزایش رنج) تنبیهش می‌کرد.\nیانگ، که در حال حاضر معلم مدیتیشن است، بیشتر با عنوان شینزن یانگ شناخته می‌شود، این عنوانی است که راهب بزرگ مونت کویا به او اعطا کرده است. یانگ، پس از گوشه‌نشینی، دریافت که قدرت تمرکزش دگرگون شده است. متمرکزماندن بر زمانِ حال، درعین‌حال که تحمل رنج آیینِ آب یخ را برایش آسان‌تر کرده بود، باعث شده بود کارهایی که چندان هم ناخوشایند نبودند، به‌شکل مثبتی، توجهش را جلب کنند، مثل کارهای روزمره که احتمالاً پیش از آن نه مایۀ عذاب، که مایۀ خستگی یا کلافگی‌اش بودند. هرچه بیشتر می‌توانست توجهش را بر تجربۀ هر کار معطوف کند، بیشتر آشکار می‌شد که مشکل واقعی از خودِ آن فعالیت نیست، بلکه از مقاومت درونی او برای تجربۀ آن فعالیت است. وقتی دیگر تلاش نکرد که آن احساسات را از ذهنش دور کند و در عوض به آن‌ها گوش سپرد، اثری از عذاب در آن‌ها باقی نماند.\nآزمون سخت یانگ نکتۀ مهمی را دربارۀ اتفاقی آشکار می‌کند که وقتی تسلیم حواس‌پرتی می‌شویم در جریان است، و آن نکته این است که آنچه ما را به حواس‌پرتی ترغیب می‌کند میل ما به تلاش برای گریز از بخش دردناک تجربه‌مان از زمان حال است. همین کهن‌الگوی از کار و زندگی افتادن توسط رسانه‌های اجتماعی را در نظر بگیرید، معمولاً این‌جور نیست که، همین‌طور که سر جایتان نشسته‌اید و با جدیت روی کارتان تمرکز کرده‌اید، توجهتان ناگهان، برخلاف ارادۀ شما، به سویی کشیده شود. درحقیقت، این شمایید که مشتاقانه منتظرید، با کوچک‌ترین بهانه‌ای، دست از کاری که انجام می‌دهید بکشید تا از حس نامطلوبِ انجام‌دادنش فرار کنید، پس یواشکی می‌خزید به داخل لشکرکشی‌های توییتری یا سایت‌های شایعات سلبریتی‌ها، آن هم نه با بی‌میلی، که با حس فراغت.\nگِرِگ کِرِچ، نویسندۀ آمریکایی، تجربۀ خودش از این میل شدید را این‌گونه توصیف می‌کند: «یکی از درس‌های حیرت‌انگیزی که آموخته‌ام این است که، بیشتر اوقات، حوصلۀ بیشتر کارهایی را که انجام‌دادنشان لازم است ندارم. حرفم فقط تمیزکردن لگن دستشویی یا پرکردن اظهارنامۀ مالیاتی نیست. اشاره‌ام به آن کارهایی است که صادقانه آرزو دارم به انجام برسانم».\nخوب است در اینجا مکثی کنیم تا ببینیم این نکته تا چه حد عجیب است. دقیقاً چرا موقع تمرکز بر امور مهم -نقشه‌هایی که به خیالمان برای زندگی‌مان داریم- این‌قدر معذب می‌شویم که ترجیح می‌دهیم به حواس‌پرتی پناه ببریم، آن هم حواس‌پرتی‌هایی که، بنا به تعریف، چیزهایی‌اند که نمی‌خواهیم در زندگی‌ به آن‌ها بپردازیم؟ به‌این‌ترتیب، ناگهان چیزهایی که مصمم به انجامشان بودیم، به‌طرز عجیبی، آن‌قدر خسته‌کننده می‌شوند که دیگر حتی یک لحظه هم نمی‌توانیم تحملشان کنیم.\nراه‌حل این معما، هرچند ممکن است غم‌انگیز به نظر برسد، این است که ما، هروقت تسلیم حواس‌پرتی می‌شویم، در تلاشیم از مواجهۀ دردناک با فانی‌بودنِ خودمان اجتناب کنیم، یعنی از تنگنایی که بشر به‌خاطر داشتن زمان محدود و (به‌طور ویژه‌تر درمورد حواس‌پرتی) کنترل محدود بر این زمان با آن روبه‌روست. وقتی می‌کوشید روی چیزی تمرکز کنید که مهم تلقی‌اش می‌کنید، ناچارید با محدودیت‌هایتان رودررو شوید، تجربه‌ای که دقیقاً وقتی ناراحت‌کننده‌ می‌شود که کاری که در دست دارید بسیار برایتان ارزشمند باشد.\nبه همین علت هم هست که خستگی می‌تواند، تا این حد، غیرمنتظره و، به این شدت، برایمان ناخوشایند باشد: وقتی مشغول کاری هستیم که به آن علاقه‌ای نداریم، این احساس را به خستگی تعبیر می‌کنیم ولی خستگی، درحقیقت، واکنش شدید ماست وقتی با کنترل محدودمان مواجه می‌شویم و داشتن کنترل محدود برایمان تجربه‌ای آزارنده است. خستگی می‌تواند در موقعیت‌های بسیار متفاوتی بروز کند: وقتی روی پروژۀ بزرگی کار می‌کنید؛ وقتی بعدازظهر یکشنبه نمی‌دانید چه کار کنید؛ یا وقتی شغلتان این است که از بچه‌ای دوساله، پنج ساعت بی‌وقفه، نگهداری کنید. اما همۀ این موقعیت‌ها ویژگی مشترکی دارند: همه‌شان وادارتان می‌کنند با فانی‌بودن خودتان مواجه شوید. شما ناچارید با روند واقع‌شدن تجربه‌ای که در این لحظه از سر می‌گذرانید رودررو شوید، ناچارید تسلیم این واقعیت شوید که همین است که هست و کاری نمی‌شود کرد.\nجای شگفتی نیست که ما در فضای آنلاین به‌دنبال حواس‌پرتی می‌گردیم، فضایی که انگار هیچ حد و حدودی ندارد، جایی که، در یک چشم‌به‌هم‌زدن، می‌توانید خود را با رویدادهایی که در قاره‌ای آن سوتر در حال وقوع است همگام کنید، خودتان را هر جور دوست دارید معرفی کنید، و تا ابد در صفحات خبری بی‌انتها بالا و پایین بروید، و همان‌طور که جیمز داستربرگِ منتقد می‌گوید «در قلمرویی که مکان در آن معنایی ندارد و زمان در زمانِ حالِ بی‌پایان امتداد یافته است» به این‌سو و آن‌سو کشانده شوید.\nبه‌این‌ترتیب، راحت‌‌تر می‌توان فهمید که چرا راهکارهایی که عموماً برای غلبه بر حواس‌پرتی توصیه می‌شوند به‌ندرت مؤثرند یا، دست‌کم، تأثیر درازمدتی ندارند، راهکارهایی مثل ترک اعتیاد به فناوری، تعیین مقررات شخصی برای زمان مناسبِ بررسی پیام‌های دریافتی، و غیره. این راهکارها چیزهایی را که برای فرونشاندن میل شدیدتان به حواس‌پرتی از آن‌ها استفاده می‌کنید از دسترس شما دور نگه می‌دارند، اما فکری برای خودِ آن میل نمی‌کنند. حتی اگر از فیس‌بوک دست بکشید یا جلوی خودتان را بگیرید تا در ساعات کاری به رسانه‌های اجتماعی سر نزنید، یا خودتان را به کلبه‌ای در کوهستان تبعید کنید، باز هم احتمالاً تمرکز بر کارهای مهم را ناخوشایند و دست‌وپاگیر می‌دانید، بنابراین، بالاخره راهی پیدا می‌کنید تا با پرت‌کردن حواستان خود را از این رنج برهانید، مثلاً خیال‌پردازی می‌کنید، بیجا چرت می‌زنید، مجدداً فهرست برنامه‌ها را تنظیم می‌کنید یا دکور میز کارتان را تغییر می‌دهید، که راهکار موردپسند شیفتگان بهره‌وری هستند.\nنکتۀ غالب این است که چیزهایی که ما حواس‌پرتی تعبیرشان می‌کنیم علت اول و آخر حواس‌پرتی ما نیستند. آن‌ها فقط مکان‌هایی هستند که ما به آن‌ها پناه می‌بریم تا عذابی را که از رویارویی با محدودیت دچارش می‌شویم تسکین دهیم. اگر برایتان سخت است روی مکالمه با همسرتان تمرکز کنید، دلیلش این نیست که موقع شام گوشی‌تان را مخفیانه و زیر میز چک می‌کنید. برعکس، شما «موقع شام گوشی‌تان را مخفیانه و زیر میز چک می‌کنید» چون تمرکز روی مکالمه برایتان سخت است، چون گوش‌دادن صبر و زحمت و روحیۀ پذیرا می‌طلبد، چون چیزی که می‌شنوید ممکن است ناراحتتان کند. حتی اگر تلفن همراهتان را دور از دسترسِ خود بگذارید هم نباید تعجب کنید از اینکه متوجه شوید دارید دنبال راه دیگری برای اجتناب از توجه‌کردن می‌گردید. این راه جایگزین، در هنگام مکالمه، معمولاً به این شکل است که در ذهنتان تمرین می‌کنید که به‌محض خارج‌شدن آخرین اصوات از دهان طرف مقابل چه می‌خواهید بگویید.\nای کاش می‌توانستم در این مقطع بگویم چطور می‌توان این میل شدید به حواس‌پرتی را ریشه‌کن کرد و بگویم وقتی تصمیم می‌گیریم، برای مدت معینی، توجهمان را بر چیزی یا کاری معطوف کنیم که برایمان ارزشمند است یا به‌راحتی نمی‌توانیم از انجامش سر باز بزنیم، چه راهی وجود دارد تا بتوانیم حس ناخوشایند آن را کاهش دهیم. اما حقیقتش این است که فکر نمی‌کنم اصلاً راهی وجود داشته باشد.\nالبته که ترفندهای کوچکی وجود دارند که بتوانند کمک کنند. برای مثال، می‌توانید دستگاه‌های دیجیتال خودتان را، تا جایی که ممکن است، از جذابیت بیندازید -اول اپلیکیشن‌های رسانه‌های اجتماعی، و حتی اگر جرئتش را دارید، برنامۀ ایمیل را پاک کنید و، در گام بعدی، صفحه را از حالت رنگی به حالت سیاه‌سفید درآورید. همچنین پیشنهاد می‌کنم، تا حد ممکن، دستگاه‌هایی را انتخاب کنید که، مانند کتابخوان کیندل، تک‌منظوره باشند و انجام هر کاری غیر از مطالعه با آن‌ها خسته‌کننده و دشوار باشد. اگر پخش‌کردن موسیقی یا سرزدن به رسانه‌های اجتماعی تنها به یک کلیک یا کشیدن انگشت روی صفحۀ نمایش نیاز داشته باشد، معلوم است که، با اولین جرقۀ خستگی یا بروز مشکل در فعالیتی که سعی دارید رویش تمرکز کنید، نمی‌توانید در برابرشان مقاومت کنید.\nاما کارآمدترین راه برای کاستن از قدرت حواس‌پرتی این است که دیگر انتظار نداشته باشیم اوضاع جور دیگری باشد، یعنی قبول کنیم که وقتی خودمان را متعهد می‌کنیم که کارهای پرزحمت و ارزشمندی را انجام دهیم و آن‌ها مجبورمان می‌کننند با اختیار محدودمان بر چگونه پیش‌رفتنِ زندگی‌مان روبه‌رو شویم، این حس ناخوشایند به‌هرحال به سراغمان خواهد آمد.\nبا همۀ این‌ها، به نظر می‌رسد همین که بپذیریم راه‌حلی وجود ندارد خودش یک راه‌حل است. در نهایت، کشف یانگ در کوهستان این بود که رنجَش فقط زمانی فروکش می‌کند که به حقیقت موقعیتی که در آن قرار گرفته تن دهد، یعنی همان وقتی که به خودش اجازه داد قطرات یخِ آب را تمام و کمال حس کند. قدرت تمرکز من شاید به پای قدرت تمرکز یانگ نرسد، اما همان استدلال‌ها درمورد من هم صادق است. اگر بخواهیم در پروژه‌ای دشوار یا در بعدازظهرِ ملال‌انگیز روز جمعه جذابیت مسالمت‌آمیزی پیدا کنیم، راهش این نیست که به‌دنبال احساس مسالمت یا مجذوب‌شدن باشیم، بلکه باید اذعان کنیم که عذاب ناگزیر است و، به‌جای جبهه‌گرفتن در برابر واقعیت وضعیت خود، توجه بیشتری به آن معطوف کنیم.\nعده‌ای از بوداییان ذن بر این باورند که کل رنج بشری را می‌توان در همین تلاش خلاصه کرد، همین تلاشی که بشر می‌کند تا به نحوۀ وقوع اتفاقات توجه کامل نداشته باشد، چراکه ما آرزو می‌کنیم کاش اتفاقات جور دیگر می‌افتادند («نباید این جوری می‌شد!») یا چون آرزو می‌کنیم کاش اختیار بیشتری بر فرایند امور داشتیم. وقتی می‌فهمیم دربارۀ انسانِ محدود حقایقی هست که هرگز از آن‌ها رهایی نداریم، به نوعی از رهاییِ واقع‌بینانه‌ می‌رسیم. ما قدرت تحمیل روند وقایع را نداریم. و وقتی محدودیت‌های واقعیت را بپذیریم، پاداش متناقضی نصیبمان می‌شود، اینکه دیگر حس نمی‌کنیم محدودمان می‌کنند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nBurkeman, Oliver. Four Thousand Weeks. Vintage, 2021\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را الیور برکمن نوشته و در تاریخ ۷ اوت ۲۰۲۱ با عنوان «At best, we’re on Earth for around weeks – so why do we lose so much time to online distraction?n» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است.در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ نسیم حسینی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۸ بهمن ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.\n•• این مطلب برشی ویرایش‌شده است از کتاب جدید الیور برکمن با عنوان چهار هزار هفته.\n••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\nOn The Shortness Of Life [۱]\nPersuasive design [۲]\nVariable reward [۳]"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/565606991.json b/train/565606991.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..77bc179b3222688766311bf397519112046e01d2
--- /dev/null
+++ b/train/565606991.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تاریخچه‌ای کوتاه از پیش‌زمینه‌های جنگ روسیه با اوکراین",
+  "subtitle": "برای درک این جنگ باید از چند هفته و چند ماه اخیر و حتی از دوران پوتین هم عقب‌تر برویم",
+  "introduction": "چند ماه پیش، موضوع صحبت همه این بود که آیا بین روسیه و اوکراین جنگی درمی‌گیرد؟ آیا ولادیمیر پوتین بلوف می‌زند یا جدی است؟ شب بیست‌وچهارم فوریه، این پرسش‌ها پاسخی روشن یافت؛ روسیه اوکراین را بمباران کرد و نیروهای زرهی‌اش از مرز اوکراین گذشتند. سپس موضوع بحث تغییر کرد: چرا روسیه با اکراین وارد جنگ شد و آیا این جنگ ناگزیر بود؟ کیث گِسِن، روزنامه‌نگار سرشناس آمریکایی، می‌گوید برای پاسخ به این سوال باید بحث را از چند هفته و چند ماه اخیر و حتی از دوران ولادیمیر پوتین هم عقب‌تر ببریم.",
+  "content": "کیث گِسِن، گاردین—  به‌مدت سه ماه، موضوع صحبت همه این بود که آیا جنگی درمی‌گیرد، آیا ولادیمیر پوتین بلوف می‌زند یا جدی است. بعضی از روسیه‌شناسان که مدت‌ها به مردم می‌گفتند جای نگرانی نیست حالا هشدار می‌دادند. برخی دیگر، که از دیرباز پوتین را مورد انتقاد قرار می‌دادند، دربارۀ این ماجرا می‌گفتند فقط می‌خواهد جلب‌توجه کند و این کارها همه خودنمایی است. در محافل تحلیلگران، مباحثه‌ای میان میدان‌بین‌ها و تلویزیون‌بین‌ها وجود داشت. میدان‌بین‌ها تمرکز عظیم قوای روسی در مرز و در کریمه را می‌دیدند و هشدار حمله می‌دادند؛ تلویزیون‌بین‌ها می‌گفتند تلویزیون روسیه، برخلاف وقت‌های دیگری که قصد حمله داشته، به جنونِ جنگ دامن نزده، پس جنگی در کار نخواهد بود.\nشب بیست‌وچهارم فوریه، پروندۀ این پرسش برای همیشه بسته شد. موشک‌های روسیه به تأسیسات نظامی و اهداف غیرنظامی اوکراین برخورد کرد و نیروهای زرهی روس از مرز اوکراین گذشتند. سپس موضوع بحث تغییر کرد: چرا؟ آیا پوتین دیوانه شده بود؟ آیا واقعاً نگران گسترش ناتو بود؟ آیا (آن‌طور که پوتین‌شناس قدیمی، فیونا هیل، می‌گفت) در چارچوب مقوله‌هایی جدا از اخلاق فکر می‌کرد که اساساً ریشه در تاریخ داشتند و مقیاس زمانی‌شان برای آدم‌های خاکی قابل‌درک نبود؟ آیا می‌خواست ذره‌ذره امپراتوری روسیه را بازسازی کند؟ آیا بعد از اوکراین نوبت به استونی می‌رسید؟\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/01/919-567-3.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            تاریخچه‌ای کوتاه از پیش‌زمینه‌های جنگ روسیه با اوکراین         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nمن در ماه ژانویه به مسکو رفته بودم تا ببینم چه چیزی دستگیرم می‌شود. شهر واقعاً زیبایی بود. برف بر زمین نشسته بود و همه بسیار آرام بودند. بله، سرکوب‌ها رو به افزایش بود، میدان برای اظهارنظر سیاسی روزبه‌روز تنگ‌تر می‌شد و تعداد جان‌باختگان کرونا از آمار رسمی بیشتر بود. ضمناً بله، پوتین نسبت به کرونا دچار بدگمانی شدید بود و هرکس را که قصد دیدار با او داشت مجبور می‌کرد از یک هفته قبل در هتلی در کرملین قرنطینه شود. هیچ‌کس اوضاع را مناسب نمی‌دانست، اما کسانی که با آن‌ها صحبت کردم (که بعضی‌هایشان با افراد رده‌بالایی هم در ارتباط بودند) هیچ‌یک باور نداشتند حمله‌ای صورت بگیرد.\nمعتقد بودند پوتین دیپلماسی اجبار را پیش گرفته است. می‌گفتند جامعۀ اطلاعاتی آمریکا عقل از کف داده است. با دوستان دیدار کردم، پای صحبتشان نشستم و سناریوهای مختلف را یک‌به‌یک بررسی کردیم. همه اتفاق‌نظر داشتیم که حتی اگر حمله‌ای صورت بگیرد (که واقعاً بعید بود) فوراً تمام خواهد شد. فکر می‌کردیم قضیه مثل کریمه شود: عملیاتی دقیق و برتری مطلق تکنولوژیک. پوتین همیشه آدمی محتاط بود، از آن دسته افرادی که تا از پیروزی مطمئن نباشند جنگی را شروع نمی‌کنند. عملیاتی وحشتناک اما کم‌وبیش بی‌دردسر می‌شد. زهی خیال باطل؛ سخت در اشتباه بودیم.\nبا اینکه همه اشتباه کرده بودند، همه هم فوراً ادعا کردند که درست می‌گفته‌اند. روسیه‌شناسانی که سال‌ها می‌گفتند پوتین ستمگری خون‌خوار است فوراً احساس سرافرازی کردند که او حالا دقیقاً همان چیزی شده که همیشه می‌گفته‌اند. روسیه‌شناسانی که سال‌ها می‌گفتند باید به اخطارهای پوتین توجه کنیم هم می‌توانستند (هرچند کمی آرام‌تر) سرشان را بالا بگیرند، چراکه پوتین سرانجام همان اخطارها را عملی کرده بود. مثل همیشه، مسئولان دولت‌های پیشین آمریکا خرامان به تلویزیون می‌آمدند، مردم را از افاضات خود مستفیض می‌کردند و هیچ مسئولیتی نمی‌پذیرفتند، گویی اصلاً هیچ نقشی در این فاجعه نداشته‌اند.\nاین جنگ اتفاقی گریزناپذیر نبود، اما سال‌هاست به‌سمتش در حرکتیم: غرب، روسیه و اوکراین. خودِ جنگ چیز جدیدی نیست: چنان‌که اوکراینی‌ها طی دو هفتۀ اخیر مدام گوشزد می‌کنند این جنگ با تعرض روسیه در سال ۲۰۱۴ آغاز شد. اما ریشه‌های جنگ به عقب‌تر از این برمی‌گردد. هنوز شاهد آخرین جان‌کندن‌های امپراتوری شوروی هستیم. در غرب هم ثمرۀ همان سیاست‌های شکست‌خورده‌ای را درو می‌کنیم که پس از فروپاشی شوروی در منطقه پیش گرفتیم.\nاین جنگ فقط و فقط تصمیمِ یک نفر بود: ولادیمیر پوتین. او بود که از داخل پیلۀ کروناهراسانه‌ای که دور خودش پیچیده بود تماس گرفت و دستور شروع جنگ را داد، هیچ کارزاری برای جلب حمایت عمومی مردم برگزار نکرد و کلاً، به‌استثنای حلقۀ افراد بسیار نزدیکش، با کسی صحبت نکرد. برای همین بود که چند هفته قبل از حمله هیچ‌یک از اهالی مسکو فکر نمی‌کردند چنین اتفاقی بیفتد. ضمناً او آشکارا درک درستی از ماهیت وضعیت سیاسی در اوکراین و شدت مقاومت نداشت. بااین‌حال، برای درک فاجعۀ این جنگ، بد نیست از چند هفته و چند ماه اخیر و حتی از دوران ولادیمیر پوتین هم عقب‌تر برویم. این سیرِ اتفاقاتْ ناگزیر نبود، هرچند سخت بتوان درست مشخص کرد کجای راه را به بیراهه رفتیم.\n\n۱. جدایی: روسیه و اوکراین پس از فروپاشی شوروی\nسی سال پیش که کشورهای شورویِ سابق اعلام استقلال کردند، همه نفس راحتی کشیدند که امپراتوری این‌قدر آرام ناپدید شده است. به‌جز تعارض تلخِ الحاق‌جویانه میان ارمنستان و آذربایجان بر سر منطقۀ ارمنیِ ناگورنو-قره‌باغ، خشونت چندانی صورت نگرفت. اما تعارض، رفته‌رفته و نامحسوس، در مرزهای شوروی سابق ظاهر شد.\nدر مولداوی، قوای نظامی روسیه از جنبش کوچک جدایی‌طلبانِ روسی‌زبان حمایت کردند و همان‌ها، سرانجام، جمهوری جدایی‌طلبانۀ ترانس‌نیستریا را تشکیل دادند. در گرجستان، منطقۀ خودمختار آبخاز که باز هم ارتش روسیه از آن حمایت می‌کرد مدتی با دولت مرکزی در تفلیس در جنگ بود. اوسِتیای جنوبی هم همین‌طور. چچن، یکی از جمهوری‌های روس که در قرن نوزدهم مقاومت شدیدی در برابر تعرض‌های امپراتوری نشان داد و تحت حاکمیت شوروی ستم وحشتناکی کشید، میل خود به استقلال را اعلام کرد و نه در یک جنگ، که در دو جنگِ هولناک نابود شد. تاجیکستان هم جنگی داخلی را متحمل شد که، تاحدی، از تبعات جنگ داخلی در کشور همسایه یعنی افغانستان بود. و قس علی هذا. در سال ۲۰۰۷، روسیه به استونی حملۀ سایبری کرد و در سال ۲۰۰۸ با ضدحمله‌ای گسترده به تلاش گرجستان برای بازپس‌گیری اوستیای جنوبی واکنش نشان داد. با وجود تمام این‌ها، باز هم مردم می‌گفتند انحلال شوروی به‌طرز معجزه‌واری صلح‌آمیز بوده است. بعد نوبت به اوکراین رسید.\nاوکراین همواره در برابر آزمایشگاهِ ملت‌سازیِ امپراتوریِ سابق مقاومت می‌کرد. بعضی از جمهوری‌های سابق شورویْ سنت‌های سیاسی و آداب زبانی، مذهبی و فرهنگی دیرینه‌ای داشتند و برخی دیگر کمتر از این ویژگی برخوردار بودند. کشورهای حوزۀ دریای بالتیک، هرکدام به مدت دو دهه بین جنگ‌های جهانی، طعم استقلال را چشیده بودند. بیشتر جمهوری‌های دیگر، در بهترین حالت، پس از براندازی تزاریسم در سال ۱۹۱۷ تجربۀ کوتاهی از استقلال داشتند. آنچه اوضاع را پیچیده‌تر می‌کرد این بود که بسیاری از این کشورهای نوبنیاد جمعیت‌های قابل‌توجهی از روسی‌زبان‌ها داشتند که یا علاقه‌ای به پروژه‌های ملی جدیدشان نداشتند یا با آن سرِ خصومت داشتند.\nاوکراین از این لحاظ استثنا بود. هرچند آن‌ها هم در روزگار مدرن فقط به‌مدت چند سال کشوری مستقل بودند، اما جنبش ملی‌گرای قدرتمند، سنت ادبی فاخر و حافظه‌ای قوی از جایگاه مستقل خود در تاریخ اروپا قبل از دوران پتر کبیر داشتند. اوکراین کشور بزرگی بود (دومین کشور بزرگ اروپایی پس از روسیه)، صنعتی بود و یکی از تولیدکنندگان مهم زغال‌سنگ، فولاد، موتورهای هلیکوپتر، غلات و تخم آفتاب‌گردان به شمار می‌آمد. مردم این کشور تحصیلات بالایی داشتند و جمعیتشان در زمان استقلال کشور در سال ۱۹۹۱ حدود ۵۲ میلیون نفر بود (باز هم پرجمعیت‌ترین کشور پساشوروی پس از روسیه). اوکراین موقعیتی سوق‌الجیشی در کنار دریای سیاه و مرز چند کشور اروپای شرقی و اعضای آیندۀ ناتو داشت. این کشور از زیباترین ساحل‌های شوروی سابق در شبه‌جزیرۀ کریمه برخوردار بود، جایی‌که تزارهای روسیه تابستان‌های خود را در آن سپری می‌کردند. سواستوپول، بزرگ‌ترین بندر آبگرم نیروی دریایی شوروی، هم در اوکراین بود. این کشور در سال ۱۹۴۱ آسیب زیادی از پیش‌رَوی آلمانی‌ها در شوروی دیده بود. از میان سیزده «شهر قهرمان» شوروی (که بر اساس شدیدترین نبردها و جانانه‌ترین مقاومت‌ها انتخاب شده بودند) چهار شهر متعلق به اوکراین بود (کیف، اودِسا، کِرچ و سواستوپول). اقتصاد روسیه و اوکراین به‌شدت درهم‌تنیده بود. کارخانه‌های اوکراینی در دنیپروپترووِسک نقش مهمی در قابلیت نظامی‌صنعتیِ شوروی داشتند و بزرگ‌ترین لوله‌های صادرات گاز روسیه از اوکراین می‌گذشتند. دومینیک لیوِنِ مورخ در توصیف وضعیتِ حوالی جنگ جهانی اول می‌گوید که، به‌لحاظ راهبردی، اوکراین نقشی به‌شدت حیاتی داشت. «بدون جمعیت، صنعت و کشاورزیِ اوکراین، روسیۀ اوایل قرن بیستم نمی‌توانست ابرقدرت شود». در سال ۱۹۹۱ هم همین نکته صدق می‌کرد یا دست‌کم در ظاهر چنین بود.\nاهمیت اوکراین برای روسیه فقط جنبۀ ژئوپلیتیک نداشت، بلکه مسئله‌ای فرهنگی و تاریخی نیز بود. زبان‌های روسی و اوکراینی در قرن سیزدهم از هم منفک شده بودند و ضمناً اوکراین ادبیات فاخر و مجزایی داشت، اما این دو زبان به هم نزدیک ماندند، تقریباً به‌اندازۀ قرابت اسپانیایی و پرتغالی. با آنکه بیشترِ کشور دارای قومیت اوکراینی بود، اما به‌خصوص در شرقْ اقلیت روسی بزرگی هم وجود داشت. نکتۀ مهم‌تر اینکه هرچند اوکراینی زبان رسمیِ کشور بود، اما زبان مشترک در اکثر شهرهای بزرگ روسی بود. شاید باز هم مهم‌تر این باشد که اکثر مردم هر دو زبان را بلد بودند. مثلاً زیاد پیش می‌آمد در تلویزیون خبرنگاری را ببینیم که به روسی سؤالی بپرسد و طرف مقابل به اوکراینی پاسخ بدهد، یا مثلاً هیئت داورانِ برنامه‌های استعدادیابی متشکل از دو داور روسی‌زبان و دو داور اوکراینی‌زبان باشد. اوکراین واقعاً کشوری دوزبانه بود که پدیده‌ای بس نادر است.\nاز منظر ملی‌گرایی روسی، مشکل دقیقاً همین بود. چرا باید به دو زبان صحبت کرد وقتی می‌توان به یک زبان سخن گفت؟ کریمه به‌خصوص مایۀ خشم بود، چون اکثریت مردمِ آنجا روس بودند. اما شرق اوکراین هم مثل کریمه بود. روس‌های زیادی در آنجا زندگی می‌کردند. البته روس‌ها در مناطق دیگر هم بودند، مثلاً در شمال قزاقستان و شرق استونی. در این مناطق هم الحاق‌جویی وجود داشت و گاهی درگیری پیش می‌آمد. مثلاً ادوارد لیمونوف، نویسنده‌ای که بعدها پرووکاتور سیاسی شد، در سال ۲۰۰۱ در مسکو دستگیر شد به این اتهام که نقشۀ حمله به شمال قزاقستان و اعلام استقلال آن به‌عنوان یک جمهوری مستقل روسی را ریخته است. اما هیچ منطقه‌ای به‌اندازۀ اوکراین نقش محوری در تصور تاریخی روس‌ها نداشت.\nروسیه، طی بیست سالِ نخست استقلال، چهارچشمی مراقب تحولات اوکراین بود و به شکل‌های مختلفی مداخله می‌کرد، اما کار را در همین حد پیش می‌برد و نیازی هم به بیشتر از این نبود. جمعیت بزرگ روسی‌زبان در اوکراین (دست‌کم در ظاهر) متضمن این بود که کشور چندان از حوزۀ نفوذ روسیه خارج نشود.\n۲. «سرزمین مادری از کجا آغاز می‌شود؟»: دیدگاه اوکراینی‌ها\nدر خود اوکراین هم، به‌جز حضور روس‌ها، موانع دیگری بر سرِ راه تشکیل یک کشور وجود داشت. بسیاری از کشورهای جدیدِ پساشوروی مشکلات خاص خود را داشتند: نخبگان فاسد، اقلیت‌های قومیتیِ ناآرام، هم‌مرزی با روسیه. اوکراین اما تمام این مشکلات و البته معضلات دیگری را هم داشت؛ ازآنجاکه کشوری بزرگ و صنعتی بود، چیزهای زیادی می‌شد از آن دزدید. با توجه به اینکه شهر اودِسا یکی از بنادر بزرگِ دریای سیاه بود، راه دریایی آسانی برای دسترسی و سرقت از آن وجود داشت. زمان استفاده از این فرصت در سال ۲۰۱۴ پیش آمد و بخش زیادی از تجهیزات ارتش قدیم اوکراین از طریق این بندر به بیرون از کشور قاچاق شد.\nعلاوه بر این‌ها اوکراین، اگر نگوییم دچار تفرقه بود، دست‌کم نمی‌شد آن را ملتی متحد نامید. حافظۀ تاریخی این کشور، به‌خاطر بارها و بارها فتح و تجزیه‌شدن، چندپاره بود. به گفتۀ یکی از مورخان، «اجزای مختلفش گذشته‌های مختلف داشتند». بدتر اینکه یکی از گرامی‌ترین ابعاد فرهنگ سیاسیِ اوکراین، به‌لحاظ تاریخی، آنارشیسم بود (که میراث هتمان‌نشین قزاقِ قرن هفدهم بود). قزاق‌ها جنگجویانی بودند که از رعیت‌داری گریخته بودند. نظام سیاسی‌شان دمکراسی رادیکال بود. این زیبایی خاصی داشت، اما در زمینۀ ساختِ کشوری مدرن، ضعف‌های خاص خود را هم داشت. در یکی از تحلیل‌های سیا که پس از شکل‌گیری اوکراینِ مستقل نوشته شد و اینک به سوءشهرت خاصی رسیده، پیش‌بینی شد که کشور به احتمال زیاد دچار فروپاشی شود.\nاما دو دهه گذشت و چنین اتفاقی نیفتاد. خوب یا بد، دمکراسی ریشه‌های عمیقی در فرهنگ سیاسی اوکراین داشت. برخلاف روسیه که قدرت هرگز به دست اپوزیسیون نمی‌افتاد، در اوکراین مدام این اتفاق روی می‌داد. در سال ۱۹۹۴، اولین رئیس‌جمهور اوکراین، لئونید کراوچوک، با رأی‌گیری برکنار شد و لئونید کوچما جایش را گرفت که وعده داده بود روابط بهتری با روسیه برقرار کند و به زبان روسی هم جایگاهی برابر بدهد. در سال ۲۰۰۴ جانشین انتخاب‌شده‌اش، ویکتور یانوکویچ، پس از اعتراضات گسترده علیه تقلب در انتخابات، با رأی‌گیری برکنار شد و کاندیدای ملی‌گراتر و اروپاگراتر، یعنی ویکتور یوشچنکو، جایش را گرفت. در سال ۲۰۱۰، یوشچنکو در مقابل یانوکویچ یاغی شکست خورد، اما یانوکویچ هم در سال ۲۰۱۴ با انقلابِ مِیدان برکنار شد. کاندیدای ملی‌گرا و میلیاردر شکلات، پترو پُروشنکو، رئیس‌جمهور بعدی بود، اما ولودیمیر زلنسکی، کاندیدای صلح‌طلب و روسی‌زبان، در سال ۲۰۱۹ جایش را گرفت.\nسیاست اوکراین سراسر تعارض بود. دعوا و درگیری در رادا شایع بود و اعتراضات بخشی از زندگی عادی به حساب می‌آمد. مثلاً در سال ۲۰۰۰ فایلی صوتی از لئونید کوچما پخش شد که ظاهراً دستور قتل گئورگی گونگادزه را می‌داد. جسد بی‌سرِ گونگدادزه در جنگل‌های اطراف کیف پیدا شده بود. این ماجرا اعتراضات گسترده‌ای را علیه کوچما به دنبال داشت (خود کوچما اصرار داشت که این صداها جعلی‌اند. در سال ۲۰۱۱ محاکمه‌اش کردند، اما دادگاه فایل‌ها را غیرقابل‌استناد خواند و پرونده بسته شد). یوشچنکو، کاندیدای اپوزیسیون سال ۲۰۰۴، به‌زحمت از مسمومیت دیوکسین جان سالم به در برد، اتفاقی که ردپاهای یک عملیات ویژۀ روسی در آن دیده می‌شد. مرحلۀ نخست انتخابات در سال ۲۰۰۴ پُر از بی‌نظمی‌های شدید بود و چنان تقلب آشکاری صورت گرفت که در روسیه سابقه نداشت. اعتراضات گسترده‌ای موسوم به انقلاب نارنجی صورت گرفت که زمینه‌ساز یک دور دیگر انتخابات شد و در دور جدید یوشچنکو برنده شد. خودِ یوشچنکو در سال ۲۰۱۰ ناظر بر انتخاباتی منصفانه بود و در آن شکست خورد. و قس علی هذا.\nاین تغییراتِ صاحبان‌قدرت به‌نوبت، پرآشوب و بی‌هیاهو بودند، اما نشان از این داشتند که مردم اوکراین اختلاف‌نظرهای زیادی دربارۀ سازوکار ایدئال اوکراین دارند، بعضی معتقد بودند اوکراین باید بیشتر با اروپا درآمیزد و برخی دیگر می‌گفتند باید ارتباطی نزدیک و صمیمی با روسیه حفظ کند. تفاوت‌های فرهنگی و تاریخی میان بخش‌های مختلف اوکراین در بحران‌ها بیشتر جلوه می‌کرد.\nبرای روسی‌زبان‌ها و یهودی‌های باقی‌مانده در اوکراین، خاطرۀ جنگ جهانی دوم و مقاومت در برابر حمله و اشغالگری نازی‌ها نقطۀ عطف مهمی بود. ملی‌گرایان اوکراینی اما دیدگاه دیگری نسبت به این رویدادها داشتند. از نظر بعضی‌ها، اشغال کشورشان از همان سال ۱۹۲۱ (که بلشویک‌ها کنترل خود بر اوکراین را تحکیم کردند) یا ۱۹۳۱ (که استالین آخرین قسمتِ غرب اوکراین را طی پیمان مولوتوف-ریبنتروپ میان آلمان و شوروی جهت تقسیم شوروی از آن خود کرد) آغاز شد، یا حتی ۱۶۵۴ که هتمان‌نشین قزاق در صدد جلب حمایت تزار روس برآمد. مبارزانِ مشهورِ مقاومت در زمان جنگ موسوم به ارتش شورشی اوکراین، که هم با اشغالگری شوروی و هم آلمان در غرب اوکراین مخالفت کرده بودند و شوروی آنان را تبهکارانی فاشیست می‌دانست، طبق روایات ملی‌گرایانه، جرج واشنگتن‌های تاریخ اوکراین بودند. از نظر ملی‌گرایان، فاجعۀ بارز قرن بیستم نه حملۀ نازی‌ها، بلکه قحطی بزرگ ۳۲-۱۹۳۳ بود که جانِ میلیون‌ها اوکراینی را گرفت. این رویداد را هولودومور (به معنای «قتل از طریق گرسنگی») می‌نامیدند و آن را اقدام عمدی استالین (و تبعاً روسیه) برای نابودی ملت اوکراین می‌دانستند.\nتمام این بحث‌ها در دوران رکود اقتصادی صورت می‌گرفت. اقتصاد اوکراین همواره یکی از ضعیف‌ترین اقتصادهای بلوک شرق سابق بود. فساد بیداد می‌کرد و استانداردهای زندگی پایین بود. این کشور وابسته بود به خرید گاز ارزان‌قیمت از روسیه و «هزینه‌های ترانزیتی» که از روسیه بابت انتقال گاز به اروپا می‌گرفت.\nدر کشوری که چنین اوضاع سیاسی پرفرازونشیبی در آن حاکم بود و جو عمومی میان امید و نومیدی در نوسان بود، در کشوری که گویی نخبگانی ثابت مدام ریاست‌جمهوری را میان خودشان ردوبدل می‌کردند، مردم خود را در وضعیت بلاتکلیفی می‌دیدند. یکی از خبرنگارانی که در سال ۲۰۱۰ با او دیدار کرده بودم در اعتراضاتِ مربوط به انقلاب نارنجی مشارکت داشت و سپس از ریاست‌جمهوری یوشچنکو ناامید شده بود. او حسرت فرصت‌های ازدست‌رفته را می‌خورد. «تمام این مدت، عمر ما در گذر بوده». باورش نمی‌شد از سال ۲۰۰۵ و درواقع از سال ۱۹۹۱ چقدر دستاوردهای کمی حاصل شده است.\nاما این گذر عمر وجه دیگری هم داشت. هرچه زمان بیشتری می‌گذشت، کشور نیم‌بند اوکراین می‌توانست متحدتر شود، چون مگر تعلق به یک کشور چه معنایی داشت. به قول آن ترانۀ معروف شوروی، سرزمین مادری از کجا آغاز می‌شود؟ به گفتۀ همان ترانه، با تصویرهای نخستین کتابی که مادر برای بچه‌اش می‌خواند و برای دوستان خوب و واقعی‌مان در خانۀ همسایه. هرچه افراد بیشتری در اوکراین (نه شوروی) زاده می‌شدند، افراد بیشتری هم کیف را به‌جای مسکو پایتخت خود می‌دانستند و هرچه بیشتر دربارۀ زبان و فرهنگ اوکراینی می‌آموختند اوکراین نیز قدرتمندتر می‌شد. ولودیمیر زلنسکی، در سریالی تلویزیونی که او را در اوکراین به شهرت رساند و سرانجام سکوی پرتابش به ریاست‌جمهوری شد، نقش یک معلم تاریخ دبیرستان را بازی می‌کرد که ناگهان رئیس‌جمهور می‌شود. در صحنه‌های کوتاهی که تدریسِ شخصیتِ زلنسکی را نشان می‌دهد، او از دانش‌آموزانش دربارۀ میخائیل گروشوسکی، سیاست‌مدار و مورخ بزرگ اوکراینی، سؤال می‌کند.\n۳. روسیه ناتو را چیزی می‌داند که باید از آن برحذر بود\nمخالفت شدید روسیه با عضویت اوکراین در اتحادیۀ اروپا بود که در اواخر سال ۲۰۱۳ باعث تسریع انقلاب میدان شد، رویدادی که به الحاق کریمه به روسیه و حمله به شرق اوکراین انجامید. اما پس از پایان جنگ سرد، گسترش ناتو مهم‌ترین عامل مختل‌کنندۀ رابطۀ روسیه و غرب به شمار می‌آمد، رابطه‌ای که اوکراین را آن وسط گیر می‌انداخت.\nگسترش ناتو با سرعت خیلی کمی صورت می‌گرفت و ناگهان احتمال توقف کامل آن پیش آمد. پس از فروپاشی شوروی، گسترش ناتو چیزی نبود که بتوان بدیهی دانستش. درواقع اکثر سیاست‌گذاران آمریکا و ارتش این کشور مخالف توسعۀ ناتو بودند. حتی مدتی حرف از انحلال ناتو در میان بود، چراکه به هدفش (مهار شوروی) رسیده بود و حالا دیگر هرکس می‌توانست راه خود را برود.\nاین اوضاع در نخستین سال‌های دولت کلینتون تغییر کرد. نیروی محرک تغییر از دو جهت می‌آمد. یکی گروه آرمان‌گرای متخصصان سیاست خارجی در شورای امنیت ملی کلینتون بود و دیگری کشورهای شرق اروپا.\nپس از ۱۹۹۱، کشورهای پساکمونیستِ شرق اروپا، به‌ویژه لهستان، مجارستان و چکسلواکی، در محیطی با امنیت نامعلوم قرار گرفتند. یوگسلاوی، کشور همسایه، در حال فروپاشی بود و خودشان هم اختلافات مرزی بالقوه داشتند. اما مهم‌تر از همه، یاد امپریالیسم روسی هنوز در خاطرشان زنده بود. معتقد بودند روسیه تا ابد ضعیف نمی‌ماند و برای همین می‌خواستند تا فرصت هست با ناتو هم‌داستان شوند. مسئولان لهستان در سال ۱۹۹۳ به گروهی از محققان اندیشکده گفتند «اگر ما را به ناتو راه ندهید، سلاح هسته‌ای می‌سازیم. به روس‌ها اعتمادی نداریم».\nآنچه کار را راحت‌تر می‌کرد این بود که رهبران کشورهای شرق اروپا از اعتبار اخلاقی زیادی برخوردار بودند. پس از دیدار با واتسلاف هاول، لخ والنسا و برخی دیگر در ژانویۀ ۱۹۹۴ در پراگ بود که بیل کلینتون اعلام کرد «مسئله دیگر این نیست که آیا ناتو عضو جدید بگیرد یا نه، فقط زمان آن مطرح است». این سخن (نه بله‌وخیر، بلکه چه‌وقت) به خط‌‌مشی رسمی ایالات‌متحده تبدیل شد. پنج سال بعد، جمهوری چک (که به‌شکلی صلح‌آمیز از اسلواکی جدا شده بود)، مجارستان و لهستان عضو ناتو شدند. طی سال‌های بعدی، یازده کشور دیگر هم عضو شدند و تعداد کل اعضای این پیمان به سی کشور رسید.\nدر بحران اخیر، برخی از کارشناسان و سیاست‌گذاران آمریکایی ادعا کرده‌اند که روسیه تا چندی پیش اعتراضی به ناتو نداشت، تا اینکه در صددِ یافتن دستاویزی برای حمله به اوکراین برآمد. این ادعا واقعاً مضحک است. روسیه از همان ابتدا مخالف گسترش ناتو بوده است. معاون وزارت امور خارجۀ روسیه در سال ۱۹۹۳ به روسیه‌شناس ارشدِ کلینتون، استروب تالبوت، گفت «ناتو چیزی است که باید از آن برحذر بود». بوریس یلتسین، که کلینتون متحد وفادارش بود، در کنفرانس خبری مشترکی با کلینتون در سال ۱۹۹۴، وقتی فهمید ناتو تصمیم گرفته به برنامه‌های خود برای عضویت کشورهای شرق اروپا جامۀ عمل بپوشاند واکنشی تند نشان داد و پیش‌بینی کرد که «صلح سرد» در اروپا شکل بگیرد.\nروسیه آن‌قدر ضعیف و وابسته به وام‌های غربی‌ها بود که کاری از دستش برنمی‌آمد جز گله‌گزاری و تماشای گسترش قدرت ناتو. مداخلۀ ناتو در کوزوو در سال ۱۹۹۹ به‌طور ویژه‌ای باعث آزرده‌خاطری رهبران روسیه شد. اولاً این کار مداخله در موقعیتی بود که روسیه آن را تعارضی داخلی می‌دانست. کوزوو در آن زمان جزء صربستان بود، اما مداخلۀ ناتو باعث شد عملاً دیگر جزء صربستان نباشد. درعین‌حال، روس‌ها هم موقعیتی شبیه کوزوو در چچن داشتند و ناگهان به نظرشان رسید که امکان دارد ناتو اینجا هم مداخله کند. تحلیلگری آمریکایی که موضوع تحقیقاتش ارتش روسیه بود به من می‌گفت «ترسیدند، چون به‌خوبی از وضعیت قوای نظامی روسیه خبر داشتند. وضعیت قوای آمریکا را هم می‌دیدند. متوجه این نیز بودند که هرچند مشکلات زیادی با اقلیت مسلمان خود در چچن دارند، اما ارتش آمریکا اصولاً فقط مداخله کرد تا کوزوو را از صربستان جدا کند».\nسال بعد، روسیه رسماً آموزۀ نظامی خود را تغییر داد و گفت اگر تهدید شود، ممکن است به سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی روی بیاورد. یکی از مؤلفان این آموزه به روزنامۀ وزارت دفاع روسیه به نام کراسنایا زِوِزدا  گفت گسترش ناتو به‌سمت شرق تهدیدی برای روسیه است، به همین دلیل آستانۀ به‌کارگیری سلاح‌های هسته‌ای پایین آمده است. این حرف‌ها مربوط به بیست‌ودو سال پیش است.\nدور دوم گسترش ناتو در دوران پساشوروی از دور اول هم بیشتر بود. طی این رویداد، که در سال ۲۰۰۲ مورد توافق قرار گرفت و در ۲۰۰۴ رسمی شد، بلغارستان و استونی و لتونی و لیتوانی و رومانی و اسلواکی و اسلونی عضو ناتو شدند. تقریباً تمام این کشورها عضو بلوک شرق بودند و استونی و لتونی و لیتوانی («کشورهای حوزۀ دریای بالتیک») زمانی عضو اتحاد جماهیر شوروی هم بودند. این کشورها حالا به غرب پیوسته بودند.\nحین وقوع این اتفاقات، مجموعه‌ای از رویدادها باعث دگرگونی محیط پیرامون روسیه شد. «انقلاب‌های رنگی» -که پی‌درپی در سال ۲۰۰۳ در گرجستان (گل سرخ)، در ۲۰۰۴ در اوکراین (نارنجی) و در ۲۰۰۵ در قرقیزستان (گل لاله) رخ داد- همه دست‌به‌دامان اعتراضات انبوه شدند تا صاحب‌منصبان فاسدِ طرف‌دار روسیه را اخراج کنند. غرب استقبال گسترده‌ای از این رویدادها کرد و آن‌ها را احیای دمکراسی دانست، کرملین اما بدبین بود و ترس زیادی از این اتفاقات داشت و آن‌ها را زمینه‌ساز تعرض به فضای روسیه می‌دانست. در آمریکا، سیاست‌گذاران هلهلۀ شادی سر دادند که آزادی در پیش است. در مسکو، دغدغه‌ای کم‌وبیش پارانویایی وجود داشت که انقلاب‌های رنگی کار سرویس‌های مخفی غربی‌اند و بعد از این کشورها نوبت به روسیه می‌رسد.\nکرملین شاید درمورد دسیسۀ بلندمدت غرب اشتباه می‌کرد، اما از این لحاظ کاملاً درست می‌گفت که غرب روسیه را هم‌تراز و همتای خود نمی‌داند. واقعیت این است که غرب و به‌خصوص ایالات‌متحده در هر بزنگاه و هر موقعیتی کار را به میل خود پیش می‌برد. گاهی کاملاً نسبت به ادراکات روسیه حساسیت و گشودگی نشان می‌داد و گاه هیچ توجهی نداشت. اما در تمام موارد، آمریکا نهایتاً کار خودش را می‌کرد. سرانجام منوال عادی اوضاع این‌طور شد. روابط میان دو طرف خدشه‌دار شد و مواضع سختگیرانه‌ای پیش گرفتند. در سال ۲۰۰۶ دیک چنی در ویلنیوس، پایتخت لیتوانی، سخنرانی شدیداللحنی ایراد کرد و دستاوردهای کشورهای حوزۀ دریای بالتیک را ستود. «سیستمی که چنین حجمی از امید را برای سواحل دریای بالتیک به ارمغان آورده می‌تواند همان امید را تا سواحل دریای سیاه و آن‌سوتر هم گسترش دهد. آنچه در ویلنیوس حقیقت دارد در تفلیس و کیف و مینسک و مسکو هم حقیقت دارد». ساموئل چاراپ و تیموتی کولتن در کتاب نفیسِ همه می‌بازند 1، که تاریخچۀ تعارض سال ۲۰۱۴ اوکراین است، می‌نویسند «مشخص است چنین سخنانی چه واکنش‌های تندی را در کرملین برمی‌انگیزد».\nیک سال بعد، در کنفرانس امنیت مونیخ در سال ۲۰۰۷، که نقطۀ عطفی در روابط روسیه و غرب به شمار می‌آید، پوتین پاسخ خود را ارائه داد و آمریکا و سیستم تک‌بعدی‌اش در زمینۀ استعمار، تخطی از قوانین بین‌المللی و ریاکاری را به باد انتقاد گرفت. او دربارۀ روسیه گفت «ما مدام درس دمکراسی می‌آموزیم. نمی‌دانم چرا، اما کسانی که به ما درس می‌دهند خودشان علاقه‌ای به یادگیری ندارند».\nاین هشدار به گوش همه رسید، اما کسی توجهی به آن نکرد. در آوریل ۲۰۰۸، کشورهای ناتو در بخارست دیدار کردند و وعده دادند که گرجستان و اوکراین «عضو ناتو خواهند شد». چنان‌که خیلی‌ها ازآن‌پس خاطرنشان کرده‌اند، این دو کشور از این‌سو رانده و از آن‌سو مانده شدند: وعدۀ عضویت بدون امتیازات و تضمینات امنیتی که با عضویت حاصل می‌شود. چند ماه بعد، روسیه طی مهم‌ترین اقدام نظامی برون‌مرزی‌ای که تا آن زمان داشت گرجستان را در نبرد قاطعانۀ پنج‌روزه‌ای شکست داد.\nحالا با نگاهی به گذشته می‌توان گفت اگر ناتو سریع‌تر عمل می‌کرد و اوکراین و گرجستان را زودتر می‌پذیرفت، هیچ‌یک از این اتفاقات نمی‌افتاد. این استدلال شواهدی تأییدکننده دارد: کشورهای حوزۀ بالتیک عضو ناتو شدند و، با آنکه جمهوری‌های سابقِ شوروی بودند، ازآن‌پس چندان مزاحمتی از سوی روسیه دریافت نکرده‌اند. اما این را نیز می‌توان گفت که، با توجه به هشدارها و اخطارهای پی‌درپی روسیه دربارۀ «خط قرمزها»ی مربوط به موضوع ناتو، ایالت‌های آمریکا و متحدانش باید بیش‌ازاین احتیاط به خرج می‌دادند. باید شرایط خاص کشورهای موردنظر، به‌خصوص اوکراین، را مدنظر قرار می‌دادند. به قول مشهورِ لئونید کوچما، اوکراین روسیه نبود اما لهستان هم نبود. مثلاً یکی از مشکلات درخواست عضویت اوکراین در ناتو در سال ۲۰۰۸، که دولت یوشچنکوی غرب‌گرا مطرحش کرد، این بود که در اوکراین خریداری نداشت، به‌خصوص به این دلیل که اوکراینی‌ها از موضعِ روسیه نسبت به این قضیه آگاه بودند و نگرانی‌هایی کاملاً بجا داشتند.\nاما با گسترش بیشترِ ناتو و اتحادیۀ اروپا به‌سوی شرق، نمایندگانشان عهد کردند با رژیمی که به زعم خودشان برای آن‌ها و اوکراین قلدری می‌کرد هیچ سازشی نداشته باشند. باز هم شاید جان کلامشان درست باشد. پوتین پانزده سال است که به انحای مختلف دربارۀ این حمله هشدار می‌دهد. حالا افراد زیادی می‌گویند باید خیلی زودتر از این‌ها به پوتین سختگیری می‌کردیم، می‌گویند تحریم‌هایی که حالا شاهدش هستیم باید پس از جنگ گرجستان در سال ۲۰۰۸ یا پس از مسمومیت الکساندر لیتویننکو در لندن در سال ۲۰۰۶ اعمال می‌شد. اما این را نیز می‌توان گفت که باید بیشتر به نحوۀ شکل‌دهی تمهیدات ایمنی و اقتصادی فکر می‌کردیم تا اوکراین دیگر هرگز مجبور نباشد با چنین تصمیم سرنوشت‌سازی روبه‌رو شود.\n\n۴. نظر پوتین\nاما چهرۀ یک نفر در بطن این فاجعه نقش بسته است: ولادیمیر پوتین. او جنگی مردم‌کُش و جنایت‌کارانه را آغاز کرده که آن را، کم‌وبیش با اطمینان، می‌توان اشتباه راهبردی عظیمی دانست، چراکه موجب اتحاد اروپا، به‌اقدام‌واداشتنِ ناتو، نابودی اقتصاد روسیه و انزوای این کشور می‌شود. چه اتفاقی افتاد؟\nهمیشه دیدگاه‌های متضادی دربارۀ پوتین وجود داشته است که درجات مختلفی از صلاحیت، هوش و اخلاق را برای او قائل می‌شوند. مثلاً بعضی‌ها که او را شرور می‌دانستند هوش زیادی هم برایش قائل بودند و بعضی که می‌گفتند صرفاً از منافع روسیه دفاع می‌کنند او را بی‌صلاحیت می‌دانستند.\nپنج سال پیش، در دوران اوج‌گیریِ پوتین‌شناسی پس از انتخاب دونالد ترامپ، در همین نشریه سعی کردم نشان دهم که پوتین اساساً سیاست‌مداری «عادی» در بستر روسیه است. منظور این نبود که فردی ستودنی است؛ نحوۀ پیش‌برد جنگ در چچن، که آغازگر نامزدی ریاست‌جمهوری او بود، گواهی کافی بر سوءنیتش بود. منظورم هم این نبود که باید ایمیل‌های هیلاری کلینتون را هک کند. اما معتقد بودم که، با توجه به پیشینۀ تاریخی روسیه، تجربۀ دردناک گذار از دوران پساشوروی، سازوکارهای داخلیِ رژیم یلتسین و بستر کلی ژئوپلیتیک، هرکس دیگر هم به‌جای ولادیمیر پوتین جانشین یلتسین می‌شد، به احتمال قریب‌به‌یقین، فردی اقتدارطلب و ملی‌گرا می‌بود. سؤال ظاهراً این بود: آیا این اقتدارطلبِ ملی‌گرا که اسمش پوتین نیست رفتار متفاوتی می‌داشت؟ بوریس یلتسین (آغازگر جنگ نخست چچن) و دمیتری مدوِدِف (آغازگر جنگ گرجستان) شواهدی جزئی در اختیارمان می‌گذارند که پاسخ این پرسش احتمالاً منفی است.\nبه نظرم پوتین زمانی باعث شد این پرسش‌ها بی‌ربط شوند که کوشید الکسی ناوالنیِ فرصت‌طلب را با عامل اعصاب مسموم کند، اقدامی که بی‌شک مُهر تأیید پوتین پای آن بود. دیگر قتل‌های سیاسی در روسیه این‌قدر در چشمم آشکار و روشن نبودند. مثلاً دلایل متقنی وجود داشت که باور کنیم آنا پولیتکوفسکایای خبرنگار و بوریس نِمتسُف سیاست‌مدار به دستور رمضان قدیروف، جنگ‌سالار چچنی، کشته شده‌اند و، هرچند قدیروف متحد وفادار پوتین بود، اما خب یکی نبودند. شاید این نوعی تمایز بدون تفاوت 2 بود، اما ظاهراً صحبت از دیکتاتوری در روسیه این واقعیت را پنهان می‌کرد که این کشور هنوز هم فضا برای حیات سیاسی و آزادی اندیشه داشت، هرچند این فضا سال‌به‌سال تنگ‌تر می‌شد. آنچه امروزه شاهدش هستیم سروظاهر یک دیکتاتوری واقعی روسی را دارد: تعطیلی تمام بقایای رسانه‌های مخالف، تهدید خبرنگاران به پانزده سال حبس، پرخاشگری افسارگسیخته و غیرمتعهدانۀ پلیس. با حمله به اوکراین، دیگر کسی نمانده که معتقد باشد پوتین صرفاً مثل یک سیاست‌مدار روسیِ استانداردِ پساشوروی رفتار می‌کند.\nآیا می‌توان فرایند اندیشۀ پوتین را تبیین کرد؟ در اینجا، عواملی ابژکتیو و سوبژکتیو دخیل بودند. به‌لحاظ ابژکتیو، اشتباه نمی‌کرد که اوکراین دارد بیشتر و بیشتر در غرب ادغام می‌شود. توافق‌نامۀ اتحادیۀ اروپا و اوکراین، که پوتین در سال ۲۰۱۳ به‌شدت با آن مخالفت کرده بود، در سال ۲۰۱۴ امضا شد و در ۲۰۱۷ به مرحلۀ اجرا درآمد. ناتو هم در راه بود. حالا بوی سلاح‌های ناتو و حضور پرسنل ناتو در اوکراین می‌آمد. تلاش پوتین برای اعمال کنترل بر سیاست اوکراین از طریق تشکیل جمهوری‌های جدایی‌طلب دونتسک و لوهانسک ناکام مانده بود. درواقع ناکام ماند که هیچ، اثر معکوس هم داد. اوکراینی‌هایی که نسبت به عضویت در ناتو دودل بودند حالا حمایت می‌کردند و خیلی‌ها که طرف‌دار روسیه بودند مشاهده کردند که دست‌نشانده‌های روس در جمهوری‌های جدایی‌طلب چه‌ها کرده‌اند. اوکراین، این دمکراسی نیم‌بند، در سال ۲۰۲۱ در مقیاس خانۀ آزادی نمرۀ ۶۱ را به دست آورد، جمهوری‌های خلق دونتسک و لوهانسک (که تحت عنوانِ کلیِ «شرق دونباس» رقابت می‌کردند) نمرۀ ۴ گرفتند. هیچ‌کس نمی‌خواست به این حال‌وروز دچار شود. پوتین کریمه و بعضی از سرزمین‌های شرق را به چنگ آورده بود، اما اوکراین را از دست داده بود. پس از انتخاب جو بایدن که منادی تعهد دوبارۀ آمریکا به اروپا و ناتو و البتهاوکراین بود، اوضاع کمتر و کمتر بر وفق مراد پوتین پیش می‌رفت.\nاما او دست‌وپابسته هم نبود. در سال ۲۰۱۵، با زور سلاح، به توافق مینسک-۲ دست یافته بود، صلح‌نامۀ دشواری که هیچ‌یک از طرفین واقعاً به آن عمل نکردند و اوکراین را موظف می‌کرد مجدداً جمهوری‌های دونتسک و لوهانسک را در اوکراینِ واحد ادغام کند تا در خط‌مشی خارجی کشور حق وتو داشته باشند. پوتین شاید در سال ۲۰۲۲ هم می‌توانست به مینسک-۳ دست یابد. ضمناً اگر قبلاً اجرای توافق‌نامۀ مینسک را به دولت اوکراینی منتخب و دمکراتیکی واگذار می‌کرد، می‌توانست از ارتکاب دوبارۀ آن اشتباه پیشگیری کند. می‌توانست رهبری قابل‌اعتماد را در کیف منصوب کند. یک ماه پیش از حمله، دولت بریتانیا اعلام کرد اطلاعاتی دارد دال بر اینکه پوتین دقیقاً برای همین کار برنامه‌ریزی داشته است.\nاینجاست که وارد عوامل سوبژکتیو می‌شویم: چرا پوتین خیال می‌کرد می‌تواند چنین مانوری را در کشوری با وسعت اوکراین اجرا کند؟ البته که قطعاً پیروزی‌های نظامی‌اش به او دل‌وجرئت داده بود: پیروزی در چچن، گرجستان، کریمه، سوریه. او همواره اخلالگر بین‌المللی نقشه‌های غرب در بخش‌های مختلف دنیا بود و، با هزینه‌هایی نسبتاً کم، به موفقیت‌های بزرگی در این زمینه رسیده بود.\nاحتمالاً اتفاقات اوکراین در سال ۲۰۱۴ هم به او دل‌وجرئت داده بود. کریمه بدون شلیک یک گلوله تسلیم روسیه شده بود. چند هفته بعد، گروه کوچکی از مزدوران میان‌سال موفق شدند صد مایل وارد خاک اوکراین شوند و شهر کوچکی به نام اسلاویانسک را تسخیر کنند، رویدادی که مرحلۀ فعال جنگ در شرق اوکراین را کلید زد. اگر گروهی بی‌نظم‌وترتیب می‌توانست چنین کاری کند، تصور کنید چه کارها که از یک ارتش واقعی برنمی‌آمد.\nاین مسئلۀ مهم نیز مطرح بود که پوتین اوکراین را کشوری واقعی نمی‌دانست. این البته منحصر به پوتین نبود؛ بسیاری از روس‌ها متأسفانه دلیلی برای استقلال اوکراین نمی‌بینند. اما پوتین نسبت به این قضیه وسواس پیدا کرده و شواهد نقض هم اثری بر او ندارد. شاید اگر رهبر دیگری بود، می‌دید که اوکراین حاضر به تسلیم‌شدن در برابر اراده‌اش نیست و نتیجه می‌گرفت که نهادی مستقل است. اما پوتین پیش خود فکر می‌کرد حتماً فرد دیگری این کشور را کنترل می‌کند. هرچه نباشد، در بخش‌های دیگری از اوکراین که پوتین تسخیر کرده بود قضیه به همین منوال بود، او در جمهوری‌های خودخواندۀ خلق در شرق اوکراین دست‌نشاندگانی را برای حکومت منصوب کرده بود. پس شاید آمریکا هم یک دست‌نشانده (زلنسکی) منصوب کرده بود که با اولین طلیعۀ دردسر پا به فرار می‌گذاشت.\n۵. این قضیه تا کجا ادامه دارد؟\nتقریباً همه از مقاومت جانانۀ اوکراین شگفت‌زده شده‌اند: هم پوتین و هم تحلیلگران نظامی غربی حمله را درست پیش‌بینی کرده بودند، اما به‌غلط تصور می‌کرد که جنگ فوراً تمام خواهد شد. حتی شاید خود اوکراینی‌ها هم چنین باوری داشتند. قبل از جنگ، جامعه‌شناسانی که دربارۀ اوکراین پژوهش می‌کردند از اشتیاق اوکراینی‌ها برای مبارزه در راه کشورشان می‌گفتند، اما گفتن به جامعه‌شناس‌ها یک چیز است و رفتن به خط مقدم یک چیز دیگر. ولی مشخصاً اوکراینی‌ها تصمیم گرفته بودند بجنگند.\nپوتین قطعاً انتظار نداشت ولودیمیر زلنسکی به فردی شبیه وینستون چرچیل تبدیل شود. زلنسکی در سال ۲۰۱۹ به‌عنوان کاندیدای صلح انتخاب شده بود. اهل منطقۀ صنعتی جنوب‌شرق کشور بود و، با وجود تازه‌واردبودن در عرصۀ سیاست، در دور دوم انتخابات مقابل پترو پروشنکو با دریافت ۷۳ درصد از آرا قاطعانه پیروز شد. شعار انتخاباتی پروشنکو «ارتش! زبان! ایمان!» بود. اما انتخابِ زلنسکی را نفس تازه‌ای برای کشور می‌دانستند و می‌گفتند فردی است که می‌خواهد راه جدیدی را پیش بگیرد و مشتاق است با پوتین مذاکره کند تا درگیری‌ها پایان یابند. کارزار انتخاباتی پروشنکو هشدار می‌داد که زلنسکی نوچۀ کرملین است و کشور را خواهد فروخت، بااین‌حال مردم به او رأی دادند.\nدر زمان وقوع دوبارۀ جنگ، زلنسکی دیگر محبوبیتی در اوکراین نداشت. نمرۀ تأیید مردمیِ او بیست‌وچند درصد بود. نتوانسته بود راهکاری صلح‌آمیز برای تعارض روبه‌وخامت در منطقۀ دونباس بیابد و مخالفانش را هم اذیت و آزار می‌کرد. ویکتور مدودچوک، متحد نزدیک پوتین که جبهه‌دارِ او در اوکراین به شمار می‌آمد، در حبس خانگی بود و پروشنکو، که همچنان رقیب سیاسی اصلی زلنسکی بود، بابت معاملات تجاری‌اش با مدودچوک و مناطق جدایی‌طلب در سال ۲۰۱۴، متهم به خیانت شده بود. بعد که بوی جنگ به مشام رسید، زلنسکی اصرار ورزید که این تهدیدها واقعی نیست. حتی دولت بایدن را بابت هراس‌آفرینی به باد انتقاد گرفت. شب قبل از حمله، به اوکراینی‌ها گفت با خیال راحت بخوابند. اما آفتاب نزده، اولین موشک‌های روسیه به اهدافشان برخورد کردند.\nروز قبل، زلنسکی طی سخنرانی آشفتۀ دقیقۀنودی‌اش خطاب به مردم روسیه گفته بود که اصلاً خواهان جنگ نیست. اما از سویی اعتقادی به سازش هم نداشت. تنها راه روشن صلح (يعنی اجرای مفاد مینسک) با گذر زمان برای اوکراینی‌ها غیرقابل‌تحمل‌تر از زمانِ امضایش شده بود. مردم حالتی را دوست ندارند که انگار همسایۀ بزرگ‌تر و خشمگین‌ترشان آن‌ها را با قلدری وادار به سازش کرده است. اکثر مفسران هم خاطرنشان می‌کردند که، با وجود هولناکیِ حملۀ روسیه، سازش و امتیازدهی زیاد از سوی زلنسکی احتمالاً باعث براندازی دولتش شود.\nاگر تنها راه پیشگیری از جنگ تسلیم بزدلانه بود، پس جنگ گزینۀ بهتری بود. اوکراین تصمیم گرفت بجنگد و جنگید.\nحالا که ارتش روسیه تجدیدقوا می‌کند و شهرهای اوکراینی را هدف بمب و خمپاره قرار می‌دهد، دولت‌های ناتو با تصمیم سختی روبه‌رو هستند: یا با وحشت به تماشای کشته‌شدن اوکراینی‌های بی‌گناه بنشینند، یا بیشتر درگیر شوند و خطر تعارضی گسترده‌تر را به جان بخرند. نمی‌توان گفت این قضیه تا کجا ادامه دارد. هنگام نوشتن این جستار که رهبران روسیه مطالباتی غیرمنعطفانه دارند، بعید است توافقی صورت گیرد. این هم سؤالی بی‌پاسخ است که، حتی اگر روسیه مطالباتی معتدلانه داشته باشد، آیا زلنسکی حاضر است، پس از این‌همه خون‌هایی که از مردمش ریخته شده، کریمۀ روسی و اوکراین شرقی را بپذیرد. حتی شاید مردم هم چنین چیزی را قبول نکنند.\nجنگ روزی به پایان خواهد رسید و پس‌ازآن، هرچند شاید نه در آینده‌ای چندان نزدیک، رژیم روسیه مجبور به تغییر خواهد بود. فرصت دیگری پیش خواهد آمد تا روسیه را در اتحاد کشورها بپذیرند. پس وظیفۀ ما این است که کارها را این بار متفاوت انجام دهیم، نه مثل دوران پساشوروی. اما این‌ها همه کار آینده است. فعلاً باید با درد و همدلی به انتظار بنشینیم و تماشا کنیم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را کیث گِسِن نوشته و در تاریخ ۱۱ مارس ۲۰۲۲ با عنوان «WAS IT INEVITABLE? A SHORT HISTORY OF RUSSIA’S WAR ON UKRAINE» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «آیا جنگ روسیه و اوکراین ناگزیر بود؟» در بیست‌وسومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۷ تیر ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        کیت گِسِن (Keith Gessen) رمان‌نویس، خبرنگار، مترجم و معلم آمریکاییِ زادۀ روسیه است. او یکی از مؤسسان مجلۀ N+۱ و نویسندۀ کتاب‌هایی همچون کشوری وحشتناک (Terrible Country)  است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                         Everyone Loses\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        تمایزی مصنوعی که با اهداف مختلف ظاهرسازی می‌شود، درحالی‌که تفاوتی واقعی وجود ندارد [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/567480845.json b/train/567480845.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..68e586aa7456ef88c96f4f215f20a1388e50e7b3
--- /dev/null
+++ b/train/567480845.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "سوگيری‌های کور‌کننده در پزشکی",
+  "subtitle": "چرا بعضی از افراد خدمات پزشکیِ نازل و متفاوتی دریافت می‌کنند؟",
+  "introduction": "پژوهش‌های جدید در حوزۀ نابرابری سلامت نشان می‌دهند که پزشکان و کارکنان بخش درمان با بعضی از افراد و گروه‌های اجتماعی مثل زنان، رنگین‌پوست‌ها، افراد تراجنسیتی و چاق‌ها رفتار متفاوتی در پیش می‌گیرند و همین باعث می‌شود که آن‌ها نتوانند خدمات بهداشتی و پزشکی لازم را دریافت کنند و در نتیجه سالانه هزاران نفر از آن‌ها جان خود را از دست می‌دهند. جسیکا نوردل در کتاب جدیدش از سوگیری‌های تبعیض‌آمیز نا‌آگاهانه و ساختاری در حوزۀ پزشکی می‌گوید.",
+  "content": "جسیکا نوردل، گاردین—  در همان ماه نخستی که در دبیرستانی کاتولیک در شمال‌شرقی ایالت ویسکانسین بودم با کریس آشنا شدم،دبیرستانی کوچک بود با دانش‌آموزانی بسیار خوش‌گذران که لای انگشتانِ مجسمۀ عیسی مسیح سیگار می‌گذاشتند و مراسم عشای ربانی را می‌پیچاندند تا به مغازۀ فست‌فودی آن‌دست خیابان بروند و سیب‌زمینی سرخ‌کرده بخورند. کریس و حلقۀ اطرافیانش جایی آن بالای سلسله‌مراتب اجتماعی دبیرستان قرار داشتند و خود کریس نیز، سرخوشانه و خونسرد، حاشیه‌ها و موقعیت‌های چرند دورۀ نوجوانی را از سر می‌گذراند. دورادور او را تحسین می‌کردم و دور‌و‌بر حلقۀ اطرافیانش می‌چرخیدم و هر‌بار که به من تعارف می‌زد تا با او و دوستانش ناهار بخورم از شادی بال در‌می‌آوردم.\nپس از دبیرستان ارتباطمان قطع شد. من به شرق آمریکا رفتم و او در همان غرب‌‌ میانه ماند. برای اینکه خرج تحصیل در دانشگاه مینه‌سوتا را دربیاورد مدل و فروشندۀ جواهرات سفارشی در فروشگاه دیتون شد. با یکی از هم‌کلاسی‌های قد‌بلندش به نام آدام ازدواج کرد و راه مرسوم را پیش گرفت: وکیل شد و دو دختر زایید. برای ورزش و دویدن به باشگاه انجمن مسیحیِ زنان جوان می‌رفت و صبحانه جو دوسر می‌خورد. اوضاع بر همین منوال بود تا اینکه، در سال ۲۰۱۰ و در ۳۵سالگی، با درد معده به اورژانس مراجعه کرد. نمی‌توانست دردش را دقیق توصیف کند، زیرا مانند آن را هرگز تجربه نکرده بود. پزشک تشخیص سوء‌هاضمه داد و او را مرخص کرد، ولی علایم بیماری برطرف نمی‌شد. یبوست و خستگیِ عجیبی داشت. از پزشک دیگری وقت گرفت و این‌بار گفت حس می‌کند که بیمار است. آقای دکتر هم به او گفت که باید هم خسته باشد، چرا‌که دو فرزند خردسال دارد، استرس دارد و طبیعی است که احساس خستگی کند. گیج و درمانده سراغ سایر پزشکان رفت. پاسخشان یکی بود: مادری شاغل هستی و باید استراحت کنی و غذاهای فیبر‌دار بیشتری بخوری. فاصلۀ میان مشکلات جسمی‌اش رفته‌رفته کمتر شد. کم‌خونی داشت و همیشه خسته بود. هنگامی که با دوستش نشسته بودند و قهوه می‌خوردند خواب‌آلود می‌شد، ولی به او می‌گفتند استراحت کن و شب‌ها قرص‌ خواب‌آور بخور.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/02/919-576.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            سوگيری‌های کور‌کننده در پزشکی        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nسال ۲۰۱۲ خستگی او چنان شدید شده بود که حتی نمی‌توانست در محله پیاده‌روی کند. ظهر ساعت سه خوابش می‌بُرد. رنگش پریده بود. وقتی غذا می‌خورد دردش می‌گرفت. شوهرش آدام پیشنهاد کرد سری به پزشک دوران کودکی‌اش بزنند. مطب او با خانۀ آن‌ها چهل دقیقه فاصله داشت. پزشک از کریس آزمایش خون گرفت. میزان آهن خونش چنان پایین بود که پزشک تشخیص خونریزی داخلی داد و کولونوسکوپی1و سی‌تی‌اسکن تجویز کرد. پس از اینکه توموری به‌اندازۀ توپ تنیس را تشخیص دادند، کریس برای لحظه‌ای هم که شده آرام گرفت. زیرا بالاخره به اطرافیانش ثابت شد که او راست می‌گفت و مریض بود و اکنون مشکلی مشخص وجود داشت تا برای حل آن بکوشند. ولی این آرامش دیری نپایید: شش روز پس از تشخیص، او را جراحی کردند و مشخص شد تومور داخل شکمش منتشر شده است. در ۳۷سالگی، کریس مبتلا به سرطان رودۀ مرحلۀ چهارم2 بود.\nسابقاً پژو‌هش‌ها ریشۀ نابرابریِ سلامتی -یعنی تفاوت در میزان بیماری میان گروه‌های اجتماعی مختلف- را در بیماران می‌جستند: رفتار و منزلت اجتماعی و شرایط آن‌ها. چنین می‌پنداشتند که بعضی بیماران خیلی دیر به پزشک مراجعه می‌کنند یا دستورات پزشک را رعایت نمی‌کنند.\nمی‌گفتند دلیل اینکه مداخلات پزشکیِ کمتری روی برخی بیماران انجام می‌گیرد شاید این باشد که خودشان چنین می‌خواهند. دیر‌زمانی است می‌پندارند که نابرابری سلامتی در سیاه‌پوستان آمریکایی ریشه در بدن آن‌ها دارد، مفهومی که نژادپرستیِ نهفته در پزشکیِ قرن نوزدهم به آن دامن می‌زد. مجلات پزشکی مقالات بی‌شماری منتشر می‌کردند دربارۀ ایرادات ساختگی فیزیولوژیکی در جسم آمریکایی‌های سیاه‌پوست. رشد نرخ مرگ‌و‌میر سیاه‌پوستان در اواخر قرن نوزدهم را شاهدی بر کم‌مایگیِ جسمی آن‌ها می‌آوردند، نه نشانی از سرکوب و محرومیت اجتماعی و اقتصادی.\nدر قرن حاضر، پژوهش‌ها رفته‌رفته بر عوامل تعیین‌کنندۀ اجتماعی و محیطی بیشتر تمرکز کرده‌اند، از‌جمله اینکه چگونه تفاوت در دسترسی به بیمه و خدمات درمانی می‌تواند بر سلامتی تأثیر بگذارد. تأثیر نا‌برابر و ویرانگر کووید۱۹ بر جوامع رنگین‌پوست تصویری روشن از این عوامل نشان می‌دهد: دلیل این بارِ نامتناسب را می‌توان در شبکه‌ای از نابرابری‌های اجتماعی یافت، مانند شرایط کاری خطرناک‌تر، عدم دسترسی به منابع حیاتی و نیز مشکلات مزمن سلامتی که ریشه در رویاروییِ مدام با نابرابری و نژاد‌پرستی و محرومیت و آلودگی دارند. بارِ این بیماری برای افراد تراجنسیتی3، به‌خصوص زنان تراجنسیتی رنگین‌پوست، بسیار سهمگین بوده است. به حاشیه راندن افراد تراجنسیتی منجر به نرخ بالای فقر و تبعیض در محل‌کار و بیکاری و عذاب روان‌شناختی جدی میان آن‌ها می‌شود و این افراد، نسبت به افراد همسو‌جنس4، بیشتر درگیر بیماری‌های مزمن مانند آسم و بیماری مزمن انسدادی ریه و افسردگی و ایدز هستند. در سال ۲۰۱۵ در آمریکا یک نظرسنجی از ۲۸ هزار فرد تراجنسیتی انجام گرفت که نشان داد یک‌سوم آن‌ها به دلیل فقر مالی نتوانسته‌اند خدمات بهداشتی و پزشکی لازم را دریافت کنند.\nبه‌تازگی پژوهشگران شروع به تحقیق دربارۀ تفاوت‌ها در نحوۀ برخورد پزشکان و سایر کارکنان بخش درمان با بیماران کرده‌اند. نتایج این پژوهش‌ها یکی پس از دیگری نشان می‌دهند که پزشکان و کارکنان بخش درمان با بعضی از افراد رفتار متفاوتی در پیش می‌گیرند.\n\nبرای نمونه، داروی مسکن کمتری برای سیاه‌پوستان، در مقایسه با سفیدپوستان، تجویز می‌شود، با وجود اینکه علایم در هر دو دسته یکسان بوده. این رفتارِ نا‌برابر در مورد کودکان این دو گروه نیز صادق است. به نظر پژوهشگران، دلیل چنین نتایجی این کلیشۀ نادرست است که سیاه‌پوستان به‌اندازۀ سفید‌پوستان حس درد ندارند، باوری که در زمان برده‌داری و برای توجیه رفتار غیر‌انسانی با بردگان رواج یافت. این مشکل در حوزۀ آموزش پزشکی نیز شایع است و، به‌جای اینکه انباشت عوامل تنش‌زای مرتبط با نژاد‌پرستی را عامل خطر‌زای ابتلا به بیماری بدانند، «نژاد» را عامل خطر‌زای بسیاری از بیماری‌ها معرفی می‌کنند. برای نمونه، مهاجران سیاه‌پوستِ اهل کارائیب کمتر از سیاه‌پوستان زادۀ آمریکا دچار بیماری‌های قلبی‌عروقی و افزایش فشار خون می‌شوند، ولی پس از چند دهه سکونت در آمریکا، میزان بیماری در آن‌ها افزایش یافته و به سطح سیاه‌پوستان زادۀ آمریکا می‌رسد و این را، عموماً، حاصل برخورد آن‌ها با نژادپرستی موجود در آمریکا می‌دانند.\nهمچنین به سیاه‌پوستان روش‌های درمانی کمتری ارائه می‌شود، حتی در پژوهش‌هایی که شدت بیماری و نوع بیمارستان و بیمه نیز در نظر گرفته شده‌اند. هنگام حملۀ قلبی نیز سیاه‌پوستان، کمتر از سفید‌پوستان، درمانِ منطبق بر دستور‌العمل دریافت می‌کنند و هنگامی که، به‌علت نارسایی قلبی، در بخش مراقبت‌های ویژه بستری می‌شوند نیز کمتر احتمال دارد که توسط پزشک متخصص قلب معاینه شوند، عاملی که بر نرخ زنده‌ماندن بیماران تأثیر می‌گذارد.\nاین نوع سوگیری‌ها بر کیفیت سایر تعاملات بالینی در درمانگاه‌ها نیز تأثیر می‌گذارد. پزشکان زمان کمتری را صرف معاینۀ بیماران چاق می‌کنند و رابطۀ صمیمانۀ کمتری با آن‌ها برقرار می‌کنند. افراد تراجنسیتی با تبعیض و تعصبی آشکار مواجه می‌شوند. در آن نظرسنجیِ سال ۲۰۱۵ یک‌سوم افراد گفتند که، طی سال گذشته، حداقل یک تجربۀ ناخوشایند با بخش درمان داشته‌اند، از‌جمله اینکه پزشک یا بیمارستان آن‌ها را به‌عنوان بیمار نپذیرفته‌اند. تقریباً یک‌چهارم آن‌ها به‌قدری نگران بدرفتاریِ احتمالی بودند که از خیرِ دریافت خدمات پزشکی لازم گذشته بودند. چنین می‌شود که افراد تراجنسیتی سر دو‌راهی خطرناکی قرار می‌گیرند: هویت تراجنسیتی خودشان را اعلام کنند و احتمال رفتار نامناسب را به جان بخرند یا آن را پنهان نگه دارند و خطر درمان نامناسب را قبول کنند.\nاگرچه کارکنان بخش درمان عموماً قصد ندارند، به هزینۀ عده‌ای، به عده‌ای دیگر خدمات درمانی بهتر ارائه بدهند ولی سوگیری نا‌آگاهانه می‌تواند آسیبی ویرانگر وارد کند.\nبه کریس گفته بودند که علایم او، که رفته‌رفته هم بدتر می‌شدند، چیز مهمی نبودند. زنان نیز گروهی هستند که مداخلات پزشکی کمتر و دیرتری دریافت می‌کنند، کمتر برایشان مسکن و درمان ضد‌درد تجویز می‌شود و کمتر از مردان به پزشک متخصص ارجاع داده می‌شوند. در سال ۲۰۰۸، پژوهشی روی نزدیک به ۸۰ هزار بیمار و در بیش از چهار‌صد بیمارستان انجام شد که نشان داد زنانی که حملۀ قلبی داشتند با تأخیری خطرناک درمان دریافت می‌کردند و نرخ مرگ‌و‌میرشان پس از بستری در بیمارستان نیز بیشتر از مردان بود. وقتی زنی دچار حملۀ قلبی می‌شود، کمتر احتمال دارد که او را به توان‌بخشیِ قلبی ارجاع بدهند یا داروی درست و مناسبی برایش تجویز کنند. زنان بالای پنجاه سال که بیماری خطرناک دارند کمتر از همتایانِ مردشان مداخلات پزشکیِ نجات‌بخش دریافت می‌کنند؛ مردانی که زانودرد دارند و به درمان تعویض مفصل زانو ارجاع داده می‌شوند ۲۲ برابر بیشترند از زنانی که زانو‌درد دارند. در مطالعه‌ای به سال ۲۰۰۷ در کانادا و بر روی نزدیک به پانصد‌هزار بیمار، پس از تنظیم میزان جدیت بیماری، مشخص شد زنان زمان کمتری را در بخش مراقبت‌های ویژه می‌گذرانند و احتمال انجام کمک‌های حیاتی برای زنده‌نگاه‌داشتن آن‌ها کمتر از مردان است؛ احتمال مرگ زنانی که بیش‌از پنجاه سال دارند و به بیماری خطرناکی مبتلا هستند بسیار بیشتر از همتایان مرد آن‌هاست.\nزنان رنگین‌پوست بیشتر در خطر درمان نا‌کافی هستند. بررسی‌ای که در سال ۲۰۱۹ دربارۀ تجربۀ زنان رنگین‌پوست از زایمان انجام شد نشان داد که آن‌ها بارها با رفتار نا‌کار‌آمد و نا‌محترمانه و برخورد از‌بالا از‌‌سوی کارکنان درمان مواجه بوده‌اند؛ بعضی از آن‌ها حسشان این بود که با زور وادار به سزارین می‌شدند. داستان زایمان سرنا ویلیامز هم که معرف حضورتان است: این تنیس‌باز پُر‌آوازه سابقۀ لخته‌شدن خون دارد، هنگامی که علایم را حس کرد و خواستار درمان و عکس‌برداری فوری شد، پزشک و پرستار حرفش را قبول نکردند. البته سرنا توانست بالاخره حرفش را به کرسی بنشاند، ولی بی‌اعتنایی به علایم و درد زنان سیاه‌پوست و سرخ‌پوست و بومی آلاسکا منجر به افزایش آمار مرگ‌و‌میر این زنان حین زایمان شده است. درواقع، احتمال مرگ مادران سیاه‌پوست حین زایمان سه تا چهار برابر بیشتر از مرگ مادران سفید‌پوست است.\nدلیلی ساختاری نیز برای کیفیت پایین خدمات درمانی زنان وجود دارد: زنان در بسیاری از پژوهش‌های پزشکی شرکت داده نشده‌اند. این کار به دلایل مختلفی صورت گرفته است: حمایت از زنان باردار در برابر آسیب‌های احتمالیِ دارو‌هایِ آزمایشی بر رشد جنین یکی از آن‌هاست. بعضی نیز بر این باور بوده‌اند که هورمون‌های زنانه کار پژوهش را پیچیده‌تر می‌کنند. شاید هم دلیلش این باور درونی بوده که ارزش جان مردان بیشتر است. برای نمونه، پژوهش سراسر مردانۀ ام‌آر‌اف‌آی‌تی دربارۀ بیماری‌های قلبی و عروقی از این ذهنیت برآمده که سکتۀ قلبیِ مردانِ نان‌آور می‌تواند بحرانی ملی باشد و باید برایش کاری کرد، در‌حالی‌که علت نخست مرگ‌و‌میر زنان نیز بیماری‌های قلبی و عروقی است. اوج این بی‌شرمی پژوهشی است که، در دهۀ ۱۹۸۰ میلادی، دربارۀ اثر چاقی بر سرطان پستان و رحم انجام شد اما هیچ زنی را در آن راه ندادند، زیرا مطالعۀ هورمون‌های مردانه «ساده‌تر» و «ارزان‌تر» بود.\nبنیان این رفتار، در‌واقع، این فرض آشکار بود که مردانْ انسانِ نوعی هستند و زنان زیر‌شاخه‌ای از انسان هستند که می‌توان آن‌ها را از پژوهش‌ها کنار گذاشت. اینجا به ایرادی منطقی بر‌می‌خوریم: ادعا می‌شود زنان چنان پیچیده و متفاوت هستند که نمی‌توان آن‌ها را وارد نمونه‌های پژوهشی کرد و از‌طرفی هم چنان شبیه مردان هستند که نتیجۀ هر پژوهش مردانه‌ای را باید عیناً به آن‌ها نیز تعمیم داد. در دهۀ ۱۹۹۰ میلادی، کنگرۀ آمریکا صراحتاً اعلام کرد هر تحقیق پزشکی‌ای که با بودجۀ انیستیتو ملی سلامت انجام می‌گیرد باید زنان را نیز داخل سازد؛ پیش از آن، زنان در بسیاری از پژوهش‌های دارویی نیز غایب بودند، غیبتی که شاید توضیح دهد چرا زنان ۵۰ تا ۷۵ درصد بیشتر از مردان دچار عوارض ناخواستۀ دارویی می‌شوند.\nهمان‌طور‌که استیون اپستاین جامعه‌شناس می‌گوید، پزشکی غالباً کارش را با دسته‌بندی‌های اجتماعی و سیاسی آغاز می‌کند، دسته‌بندی‌هایی که لزوماً پزشکی نیستند. وقتی بر دسته‌بندی‌هایی مانند خطر ابتلا به بیماری بر‌‌اساس نژاد تکیه می‌کنیم، دلایل اجتماعی را که در نا‌برابری‌های سلامتی دخیل‌اند نادیده می‌گیریم و این امر می‌تواند به تثبیت افکار نادرست و آسیب‌رسانی منجر شود که در تار‌و‌پود حرفۀ پزشکی تنیده شده است. درعین‌حال، بی‌اعتنایی به تفاوت‌هایی مانند جنس و جنسیت نیز خطر‌آفرین است: درنتیجۀ دورنگاه‌داشتن زنان، علایم بیماری در آن‌ها به‌خوبی درک نشده است. برای نمونه، به پزشکان آموخته می‌شود که زنان حین حملۀ قلبی «علایمی نا‌معمول» بروز می‌دهند، در‌حالی‌که این علایم برای زنان کاملاً هم «معمول» هستند. این علایم نامعمول نامیده می‌شوند، زیرا مطالعه نشده‌اند. زنان و مردان در استعدادِ ابتلا به برخی بیماری‌ها و نیز علایم و روند آن بیماری‌ها نیز با هم تفاوت دارند. واکنش جسمی زنان و مردان نسبت به برخی داروها نیز متفاوت است. کلیۀ زنان در تصفیۀ مواد زائد کُند‌تر عمل می‌کند و برای همین نیز برخی داروها در بدن زنان بیشتر باقی می‌مانند.\nدانش ناچیز دربارۀ بدن زنان سبب شده است پزشکان تفاوت‌هایی را که واقعاً هست نبینند و تفاوت‌هایی خیالی را تشخیص دهند. مایا دوزنبری روزنامه‌نگار نیز در کتابش با نام آسیب‌زنی5 چنین استدلال می‌کند که این جهالتْ تعاملی مضر با کلیشه‌های سنتی دارد.\nوقتی علایمِ مطالعه‌نشدۀ زنان با آنچه در کتاب‌های مرجع پزشکی نوشته شده است هم‌خوانی ندارند، پزشکان برچسبِ «از لحاظ پزشکی توضیح‌ناپذیر»\nرا به آن می‌زنند. سپس این علایم را نه جسمی، بلکه در طبقه‌بندی علایمی با ریشۀ روانی قرار می‌دهند. این وضع جاری، که بسیاری از علایمِ مرضی در بدن زنان «از لحاظ پزشکی توضیح‌ناپذیر» نامیده می‌شوند، به تقویت این کلیشه می‌انجامد که علایم زنان صرفاً واکنش‌هایی بیش‌از‌حد هستند و بنیان پزشکی ندارند و، درنهایت، باعث می‌شوند به روایت‌هایی که زنان از تجربیات جسمیِ خودشان بیان می‌کنند شک داشته باشیم. در پژوهشی مشخص شد مردانی که سندروم رودۀ تحریک‌پذیر دارند بیشتر به تصویر‌برداری پزشکی ارجاع می‌شوند و، در‌عوض، زنانی که دچار سندروم رودۀ تحریک‌پذیر هستند بیشتر آرام‌بخش و توصیه‌های تغییر سبک زندگی دریافت می‌کنند. دوست من کریس از درد و خستگی شکایت می‌کرد و پاسخ پزشکان این بود که بیشتر بخواب.\nپزشکی که بالاخره آزمایش‌های مناسب را برای کریس تجویز کرد به او گفت که بسیاری از زنان جوان را می‌بیند که تشخیص دیر‌هنگام یافته‌اند، زیرا پزشکان معتقد بوده‌اند که علایم آن‌ها ناشی از استرس است. به‌راستی نیز چنین است و مطالعات گوناگون نشان داده است که زنان، در سراسر دنیا، قربانی تشخیص دیرهنگام هستند، از‌جمله در بیماری‌های کرون (بیماری التهابی دیوارۀ روده) و سندروم اهلرز دنلوس (بیماری ارثی مرتبط با پوست و مفاصل) و سلیاک (حساسیت شدید به غلات) و سِل. پژوهشی به سال ۲۰۱۵ در بریتانیا بر روی بیش از ۱۶ هزار بیمار انجام شد و نشان داد در بسیاری از سرطان‌ها معضل تشخیص دیر‌هنگام وجود دارد، از‌جمله سرطان مثانه، معده، سر‌و‌گردن، ریه و غدد لنفاوی. همان‌طور‌که مایا دوزنبری می‌گوید، اینکه پزشکان دربارۀ تشخیص‌های نادرستشان بازخوردی دریافت نمی‌کنند مشکل را حادتر نیز کرده است؛ آن‌ها هرگز در‌بارۀ اشتباهاتشان چیزی نمی‌فهمند.\nبرآورد می‌شود در آمریکا، سالانه، ۸۰ هزار نفر جانشان را بر اثر تشخیص نادرست از دست می‌دهند. تخمین زده می‌شود که ۷۵ درصد این موارد ناشی از عوامل شناختی باشند. مثلاً در همین مورد کریس چه کاری می‌شد کرد؟ قطعاً یکی از راه‌حل‌های اساسی این است که پزشکان بدانند احتمال دارد که سوگیرانه تصمیم بگیرند و انگیزه‌های چنین تصمیم‌هایی را نیز بشناسند تا بتوانند بر آن فائق آیند. این را نیز می‌دانیم وقتی که ذهن درگیر کلیشه‌ها باشد، سوگیری‌ها بیشتر می‌شوند. پس تماس شخصی و تعاملی با افراد سایر گروه‌های اجتماعی نیز می‌تواند چاره‌ساز باشد. ولی رویکرد دیگری نیز برای کاهش سوگیری وجود دارد که تمام این موارد را شامل می‌شود و لایۀ حفاظتی دیگری علیه خطر سوگیری میان‌فردی فراهم می‌کند.\nالیوت هات جراح متخصص بخش حوادث اورژانس  در بیمارستان جان هاپکینز در شهر بالتیمور است. خوش‌برخورد است، چهره‌ای کودکانه دارد و وقتی از ایمنی حرف می‌زند گل از گُلش می‌شکفد. روی میزش پُر است از کتاب‌هایی دربارۀ مرگ‌های قابل‌پیشگیری. روی کاغذی که گوشۀ کامپیوترش چسبانده است نوشته شده «خطاهای سیستمی را کمتر کن».\nدر سایر شهرهای آمریکا، بیمارانِ بخش حوادث اورژانس معمولاً قربانیانِ حوادث کشاورزی یا موتور‌سواری هستند، ولی، در بالتیمور نا‌آرام، بسیاری از بیماران این بخش قربانی تیر‌اندازی و چاقو‌کِشی هستند. بیماری آمد که با بطری شکستۀ آبجو به گردنش زده بودند. بطری هنوز توی گردنش بود و می‌توانستی نام برند «بادوایزر» را روی آن بخوانی.\nتقریباً پانزده سال پیش، از الیوت هات خواسته شد تا بر اقدامات اصلاحیِ  بخش حوادث اورژانس بیمارستان نظارت کند. هدف این بود که، با بهبود عملکرد پزشکان، نتیجۀ مداخلات پزشکی بر روی بیماران را بهتر کنند. وقتی هات داده‌های پزشکی بیماران بیمارستان را تحلیل کرد، دریافت که نرخ لختگی خون بیماران بسیار بالاست.\n\nلخته‌های خون، که جان سرنا ویلیامز را نیز هنگام زایمان تهدید کرده بود، سلول‌های خونی هستند که به یکدیگر می‌چسبند و گوی‌هایی چسبنده تشکیل می‌دهند که می‌توانند در رگ‌ها پیش بروند و جریان خون ریه را قطع کنند. در آمریکا، سالانه بیش از ۱۰۰ هزار نفر جانشان را به همین علت از دست می‌دهند، یعنی بیشتر از مجموع قربانیان سرطان سینه و ایدز و حوادث جاده‌ای. اگر پزشکان رویکرد مناسب پیشگیری از لختگی را تجویز کنند، بسیاری از این مرگ‌ها قابل‌پیشگیری هستند. درمان این عارضه هم گاهی داروهای رقیق‌کنندۀ خون است و گاهی هم تجویز چکمه‌های فشاری که دور پا را می‌گیرند و به‌تناوب باد می‌کنند و بادشان خالی می‌شود تا، با ایجاد فشار در رگ‌های خونی، خون را به جریان بیندازند. ولی هات متوجه شد که، در بیمارستان جان هاپکینز، فقط یک‌سوم بیمارانِ بسیار مستعد به لختگی درمان ضد‌لختگی مناسب دریافت می‌کردند. در دفترش در شرق بالتیمور و کنار تلی از پازل‌های چوبی نشسته بودیم و توضیح می‌داد: «مریض رو جراحی می‌کردیم، یه جراحی خیلی ساده، و مریض یه هفته بعد از آمبولی ریه6 می‌مُرد». البته این فقط مشکل این بیمارستان نبود و، در سراسر کشور، فقط چهل درصد بیماران درمان مناسبِ ضد‌لختگی دریافت می‌کردند، مشکلی که انجمن سلامت عمومی آمریکا آن را بحران نامید.\nهات نمی‌فهمید چرا پزشکان نمی‌توانند درمان مناسب ضد‌لختگی را تجویز کنند. گمانش این بود که شاید خطر درمان‌های ضد‌لختگی را بیش‌از‌حد جدی می‌گرفتند، زیرا بیماری که بر اثر داروی رقیق‌کنندۀ خون دچار مشکلاتی بشود بیشتر در یاد پزشک می‌ماند تا آن‌هایی که بی‌هیچ مشکلی درمان ضد‌لختگی دریافت کرده بودند. هات به موضوع نا‌برابری‌های سلامتی فکر نمی‌کرد و هدفش صرفاً این بود که درمان ضد‌لختگی را برای همۀ بیماران بهبود بخشد.\nبرای رسیدن به این هدف، هات و گروهش سراغ روشی رفتند که پیتر پرونووُست، یکی دیگر از پزشکان بیمارستان هاپکینز، ابداع کرده بود؛ خودِ پرونووست پدرش را به‌دلیل تشخیص نادرست سرطان از دست داده بود. دکتر پرونووست برای بهبود خدمات پزشکی از روشی استفاده کرده بود که در صنعت هوانوردی به کار می‌رود: همان چک‌لیست ساده، چک‌لیستی شامل تمامی اقدامات ضروری که درمانگر باید انجام دهد. چک‌لیست مشکل فراموشی را حل می‌کند و سپری است در برابر افزایش خطاهای انسانی. برای نمونه، پرستاریِ صحیح از بیمارِ بخش مراقبت‌های ویژه شامل دویست اقدام مختلف در هر روز است، حتی فراموشی یک یا دو مورد می‌تواند منجر به مشکلات جدی برای بیمار شود.\nپرونووست در عمل ثابت کرد که استفاده از چک‌لیست در بخش مراقبت‌های ویژه منجر به کاهش موارد عفونت در بیماران می‌شود، آن‌هم صرفاً با حصول اطمینان از اینکه پزشکان هر‌بار دسته‌ای از اقدامات از پیش تعیین‌شده را انجام خواهند داد. در آزمایشی که در بیش‌از صد بخشِ مراقبت‌های ویژه انجام شد، چک‌لیستی پنج‌قسمتی شامل مواردی ساده مانند شُستن دست‌ها یا تمیز‌کردن پوست بیماران با شویندۀ ضد‌باکتریایی منجر به کاهش ۶۶ درصدی در عفونت خونی مربوط به کاتتر7شد. این کاهش طی ۱۸ ماهی که این آزمایش ادامه داشت پابرجا ماند.\nهات و گروهش تصمیم گرفتند چک‌لیستی برای اقدامات ضد‌لختگی بسازند. هر‌بار که بیماری را در بیمارستان پذیرش می‌کردند، چک‌لیستی کامپیوتری روی صفحه نمایش داده می‌شد. این چک‌لیست پزشک را گام‌به‌گام راهنمایی می‌کرد تا عوامل خطرزا در بیمار برای لختگی خون و نیز برای داروی رقیق‌کنندۀ خون را دریابد. پس از اتمام چک‌لیست، برنامه روشی برای اقدامات ضد‌لختگی پیشنهاد می‌داد: یا داروی رقیق‌کننده یا چکمۀ فشاری. اگر پزشک می‌خواست بر‌خلاف گزینۀ پیشنهادی اقدام کند، می‌بایست دلایلش را مکتوب می‌کرد.\nاین روش کارساز شد. پس از اجرای چک‌لیست، درصد بیمارانی که درمان صحیح ضد‌لختگی دریافت می‌کردند افزایش یافت و لخته‌های قابل‌پیشگیری در بخش حوادث اورژانس و داخلی تقریباً به صفر رسید. در مطالعه‌ای بیماران را به‌مدت یک ماه تحت‌نظر گرفتند و، بر طبق آن، تعداد بیماران بخش داخلی که تا سه ماه پس از مرخص‌شدن از بیمارستان با شکایت از لخته‌های خون دوباره بستری می‌شدند از بیست مورد به دو مورد رسید. پس از اجرای چک‌لیست، موارد مرگ بر اثر آمبولی ریه نیز به نصف رسید.\nشاید همین برای خیلی‌ها پایان داستان می‌شد، ولی آن‌زمان دفتر الیوت هات با دفتر عادل حیدر دو اتاق فاصله داشت، پزشکی که بر روی نا‌برابری‌های جنسیتی و نژادی در حوزۀ درمان مطالعه می‌کرد. گفت‌وگو‌های آن‌ها هات را به فکر انداخت که آیا در مداخلات ضد‌لختگی نیز نا‌برابری‌هایی بوده یا نه. گروه او داده‌های پزشکی را بر این اساس دسته‌بندی نکرده بودند، اما وقتی نگاهی دوباره به اعداد و آمار انداختند الگویی خطرناک را یافتند. آمار درمان نا‌موفق ضد‌لختگی در مردان ۳۱ درصد ولی در زنان ۴۵ درصد بود. به عبارت دیگر، زنان ۵۰ درصد بیشتر از مردان در خطر درمان نامناسب ضد‌لختگی و، در‌نتیجه، مرگ ناشی از آن بودند.\nشاید عواملی غیر از جنسیت نیز تأثیرگذار بوده باشند. بسیاری از بیمارانی که با زخم گلوله بستری می‌شدند مرد بودند؛ شاید پزشکان برای آسیب‌های شدیدتر، درمان‌های ضد‌لختگیِ بیشتر نیز تجویز می‌کردند. ولی پژوهشگری که داده‌ها را تحلیل می‌کرد معتقد بود این نابرابری‌ها در درمان مطابق با الگوی وسیع و ریشه‌دار و منسجمی است که نشان می‌دهد زنان خدمات درمانی ناکافی دریافت می‌کنند.\nهات و گروهش با بررسی آمار، پس از اجرای چک‌لیست، دریافتند نا‌برابری‌های جنسیتی حذف شده‌اند. مردان و زنان با درصدی کاملاً یکسان درمان ضد‌لختگی مناسب دریافت کرده بودند. دیگر شکافی میان مردان و زنان نبود.\nریچارد تالرِ اقتصاد‌دادن و کَس سانستینِ حقوق‌دان از دانشگاه شیکاگو نویسندگان کتاب سُقُلمه: بهبود تصمیمات دربارۀ سلامت و ثروت و مسرت8 هستند. آن‌ها در سال ۲۰۰۸ اصطلاح «معماری انتخاب» را برای توصیف پدیده‌ای قدرتمند ابداع کردند: بسترِ تصمیم‌گیری ما تأثیر عمیقی بر نحوۀ تصمیم‌گیری ما دارد. همان‌طور که طراحی مکان‌ها می‌تواند بر رفتار ما تأثیر بگذارد (مانند کافه‌هایی که پریز‌هایشان را می‌پوشانند تا مشتری‌ها از لپ‌تاپ استفاده نکنند)، طراحی یک روند نیز می‌تواند به رفتار ما شکل بدهد، پس آن را نیز می‌توان نوعی معماری دانست.\nبرای نمونه، پژوهشگران دانشگاه مینه‌سوتا دریافته‌اند که می‌توانند، با طراحی دوبارۀ روال سالن غذاخوری، دانش‌آموزان را به خوردن سبزیجاتِ بیشتر مایل کنند. سابقاً ظرف هویج‌ها کنار خوردنی‌های وسوسه‌برانگیزی مانند پیتزا و سیب‌زمینی سرخ‌کرده بود، ولی پژوهشگران روال را تغییر دادند و در‌عوض، در بدو ورود دانش‌آموزان به سالن غذاخوری، یعنی هنگامی که در اوج گرسنگی بودند، یک کاسه هویج به هر‌یک دادند. کارساز شد: مصرف هویج بسیار بالاتر رفت. نکتۀ کلیدی در اینجا نشاندن هویج «در رقابتی بود که بتواند برنده شود»، رقابتی نه علیه پیتزا و سیب‌زمینی سرخ‌کرده، بلکه رقابت علیه گرسنگی شدید. برای تغییر در تغذیۀ دانش‌آموزان لازم نبود که به آن‌ها بقبولانیم ویتامین آ چه خواص و مزایایی دارد. چیزی که اینجا تغییر کرد، در‌واقع، معماری انتخاب بود.\nچک‌لیست بیمارستان جان هاپکینز نیز نوعی معماری انتخاب است، راهی برای شکل‌بخشی به رفتار پزشک نه بر‌اساس ترغیب و اقناع، بلکه بر‌اساس طراحی. چک‌لیست از پزشک نمی‌خواهد به سوگیری‌هایش دقیق شود، صرفاً روند تصمیم‌گیری پزشک را تغییر می‌دهد. چک‌لیست هاپکینز پزشکان را مجبور می‌کند افکاری را که بر روند تصمیم‌گیری پزشکی تأثیر می‌گذارند کنار بگذارند. می‌توان گفت، مثل منشوری که نور سفید را به طیف‌های رنگی تقسیم می‌کند، تصمیمی کل‌نگر را به اجزای سازنده‌اش تقسیم می‌کند.\nاین چک‌لیست همچنین قضاوت انسانی را نیز کنار نمی‌گذارد. هدف آن این است که اقداماتی را که شاید پزشکان فراموش کنند به آن‌ها یادآوری کند، ولی سوگیری از جنس فراموشی نیست. سوگیری یعنی استفاده از پیش‌فرض‌های ذهنی در قضاوت و ارزیابی، بدون لزوماً آگاهی کامل به وجود آن پیش‌فرض‌ها. برخی پزشکان در برابر این ابداع مقاومت می‌کنند و می‌گویند این چک‌لیست‌های اجباری کامل نیستند. یکی از پزشکان به من گفت در طراحی چک‌لیست‌ نمی‌توانند تمام عواملی را که پزشک در نظر می‌گیرد وارد کنند. چک‌لیست ضد‌لختگی پرسش‌هایی را مطرح می‌سازد تا میزان خطر را در آن لحظۀ مشخص برای بیمار ارزیابی کند، ولی پزشک کار‌کُشته، در مواجهه با بیماری که در عذاب است، این را می‌داند که شاید او فردا درمانی را آغاز کند که میزان خطر را در بیمار طی روزهای آتی تغییر دهد. چک‌لیست نمی‌تواند این ظرافت‌ها را بررسی کند. وقتی سناریو‌های پزشکی پیچیده‌تر می‌شوند، چک‌لیست دیگر نمی‌تواند جایگزین نظر پزشک بشود، بلکه صرفاً همچون ابزاری کمکی در روند تصمیم‌گیری خواهد بود.\nاز‌طرفی، چک‌لیست‌ها در جاهایی دیگر نیز توانسته‌اند سوگیری‌ها را کاهش دهند. پس از اینکه یک ابزار ساختار‌مند تصمیم‌گیری در ایالت ایلینوی به کار گرفته شد، نا‌برابری‌ها در بستری‌های بخش روانی میان سفید‌پوستان با سیاهان و لاتین‌تباران کاهش یافت. پس از اینکه بیمارستان مِیو کلینیک از سیستمی خودکار برای ارجاع به توان‌بخشی قلبی پس از حملۀ قلبی استفاده کرد، شکاف جنسیتی میان نرخ ارجاع مردان و زنان از بین رفت.\nنخستین بهره‌گیری از اصول طراحی رفتاری برای کاهش سوگیری در سال ۱۹۵۲ رخ داد، هنگامی که ارکستر سمفونی شهر بوستون روش بررسی استخدامی نوازندگان را تغییر داد؛ به‌جای اینکه نوازنده جلوی چشم داوران اجرا کند، پرده‌ای میان داوران و نوازنده کشیده می‌شد. از زنان نوازنده نیز خواسته می‌شد تا کفش‌های پاشنه‌بلندشان را از پا درآورند تا صدای کفش جنسیتشان را آشکار نکند. مردی نیز با کفش‌های مردانه آنجا قدم می‌زد تا داوران نفهمند نوازنده زنی است که کفش‌هایش را درآورده است.\nطی دهه‌های آتی، اجراهای آزمایشیِ پشت‌پرده‌ای در تمام ارکستر‌های سراسر آمریکا رایج شد، یا پرده‌ای ضخیم از سقف آویزان می‌کردند یا دیواری کاذب میان داوران و نوازنده می‌گذاشتند. در دهۀ ۱۹۹۰ تقریباً تمام ارکستر‌های آمریکا از این روش استفاده می‌کردند. دو اقتصاد‌دان به نام‌های کلودیا گولدین و سیسلیا راز تفاوت‌های میان ارکستر‌های مختلف را بررسی کردند و دریافتند زمانی که جنسیت نوازنده از چشم داوران پنهان نگه داشته شده بود، نظر داوران دربارۀ سطح مهارت‌های نوازندگان زن تغییر کرده بود. پنهان‌کردن هویت نوازنده منجر می‌شد شانس زنان برای ورود به مرحلۀ بعد ۵۰ درصد بیشتر شود. امروزه تقریباً ۴۰ درصد نوازندگان ارکسترها را زنان تشکیل می‌دهند.\nتکیه بر روش‌هایی مبهم، مانند پوشاندن هویت اجتماعی فرد، مشکل‌ساز است و می‌تواند منجر به محو‌شدگی9 شود که خود نوعی تبعیض است. ولی در مورد تصمیمات استخدامی می‌تواند سپری در برابر کلیشه‌های زیان‌آور یا امتیازات نا‌حق باشد.\nالبته این رویکردِ پنهان‌کاری در حوزۀ پزشکی ممکن نیست، چرا‌که تعاملات رو‌در‌رو میان پزشک و بیمار ضروری است. ابزار‌های ساختارمند تصمیم‌گیری، مانند چک‌لیست‌ها، در‌واقع خویشاوند نزدیک روش فوق هستند و مانع دخالت پیش‌داوری‌ها و تعصبات تصمیم‌گیرنده می‌شوند و شخصی که در موقعیت قدرت قرار دارد ناچار می‌شود فقط از معیارهای رسمی تبعیت کند. همین یک مورد می‌تواند تغییراتی شگرف بیافریند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nNordell, Jessica. The End of Bias: How We Change Our Minds. Granta, 2021\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را جسیکا نوردل نوشته و در تاریخ ۲۱ سپتامبر ۲۰۲۱ با عنوان «The bias that blinds: why some people get dangerously different medical care» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «سوگیری‌های کور‌کننده در پزشکی» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ بابک طهماسبی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        این مطلب برشی ویرایش‌شده از کتاب پایان سوگیری نوشتۀ جیسکا نوردل است.                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        جسیکا نوردل (Jessica Nordell) نویسنده‌ای آمریکایی است. پایان سوگیری اولین کتاب نوردل است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                         کولونوسکوپی (Colonoscopy) معاینه و مشاهده و گاهی نمونه‌برداری از بخش‌های انتهایی رودۀ بزرگ است با لوله‌ای که دوربینی سر آن نصب شده است [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        مرحلۀ چهارم زمانی است که بافت سرطانی سایر مناطق را نیز آلوده کرده باشد. شانس بهبودی در این مرحله بسیار اندک است [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        تراجنسیتی (transgender) به افرادی گفته می‌شود که هویت جنسی آن‌ها با اندام جنسی بدنشان سازگار نیست [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        همسو‌جنس (cisgender) کسی است که هویت جنسیتی او مطابق با ویژگی‌های اندام جنسی بدنش است. در‌واقع، هر‌کسی که تراجنسیتی نباشد همسو‌جنس است [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Doing Harm\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        وجود لختۀ خون یا چربی در شریان‌های ریوی [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        کاتتر (catheter) لوله‌ای نازک، معمولاً بلند و منعطف و از جنس مواد قابل‌کاربرد در پزشکی است که وارد بدن می‌شود [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                         Nudge: Improving Decisions about Health,Wealth, and Happiness\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        erasure"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/569581439.json b/train/569581439.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..040a6219e5cbbc6142d215d477d088630448c4b3
--- /dev/null
+++ b/train/569581439.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "پيتر تيل: لئو اشتراوسی که در سيليکون‌ولی کار می‌کند",
+  "subtitle": "این سرمایه‌گذار خطرپذیر طرفداران و هواخواهانی دارد. آنان به دنبال چه می‌گردند؟",
+  "introduction": "پیتر تیل از اسرار‌آمیزترین چهره‌های سیلیکون‌ولی است. هر چه زاکربرگ و ایلان ماسک، مهندسانی ابرثروتمند هستند که در دیگر موضوعات ساده‌لوح به نظر می‌آیند، پیتر تیل در سخنرانی‌هایش به کارل اشمیت، لئو اشتراوس و رنه ژیرار ارجاع می‌دهد و با استفاده از عهد عتیق دربارۀ آیندۀ جهان فلسفه‌پردازی می‌کند. مکس چفین، نویسندۀ کتاب جدیدی دربارۀ تیل می‌گوید: او مسئول ایجاد ایدئولوژی‌ای‌ است معرف سیلیکون‌ولی شده است: این‌که پیشرفت تکنولوژیک باید بی‌وقفه پیگیری شود؛ بدون درنظرگرفتن هزینه‌ها و خطرات بالقوۀ آن برای جامعه.",
+  "content": "آنا وینر، نیویورکر—  سیلیکون‌ولی جایی نیست که به افسون و رمز‌و‌راز معروف باشد. اما، پیتر تیل هالۀ اسرارآمیزی دور خود ساخته است. تیل مولتی میلیاردی است که هم‌بنیان‌گذار پی‌پال، سامانۀ پرداخت دیجیتال، و اولین سرمایه‌گذار بیرونی فیسبوک بود. بعد، پالانتیر را مشترکاً بنیان گذاشت، شرکتی که در هوشمند‌سازی داده‌ها فعال است و با دولت ایالات متحده همکاری داشته است. او، به اتفاق مؤلفی دیگر، کتاب پُرفروشی در زمینۀ کسب‌و‌کار نوشت با عنوان صفر تا یک 1و یک صندوق پوشش ریسک تأسیس کرد. تیل، درحال‌حاضر، سه شرکت سرمایه‌گذاری خطرپذیر را اداره می‌کند. اما جوّ خاص دور و برِ تیل چندان به چنین دستاوردهایی مربوط نیست، بلکه به خصلتی کلی‌تر برمی‌گردد: احساس وصلۀ ناجور بودن. تیل در سال ۲۰۱۸، به‌خاطر اینکه در سیلیکون‌ولی دیدگاه‌های محافظه‌کارانه را تحمل نمی‌کردند، به لُس‌آنجلس نقل مکان کرد و اخیراً هم عمارتی اعیانی در سواحل میامی خریده است. تیل در تیم انتقال ریاست‌ جمهوری دونالد ترامپ حضور داشت و در نُطقی پیش از برپایی کنوانسیون ملی جمهوری‌خواهان عنوان کرد «من به همجنس‌گرابودنم افتخار می‌کنم». او در فعالیت‌های مربوط به «درمان» پیری و نیز سازمان‌های لیبرتارینی که امید دارند شهرهایی شناور در آب‌های بین‌المللی بسازند سرمایه‌گذاری کرده است. تیل مقالاتی طولانی و پیچ‌درپیچ در باب سیاست، جهانی‌شدن و طبیعت انسان منتشر کرده که معمولاً حاوی سرنوشته‌هایی هستند از کتاب مقدس و در آن‌ها ارجاعاتی دارد به فلسفۀ استاد و دوست فقیدش، رنه ژیرار، نظریه‌پرداز انسان‌شناسی. تیل پروژه‌های جانبی هم دارد: فریسون، رستوران و استراحتگاهی واقع در سان‌فرانسیسکو که حالا دیگر بسته شده است؛ آمریکن تندر، انتشارات محافظه‌کاری که عمر کوتاهی داشت و مخاطبانش طرفداران ناسکار 2بودند؛ و کمک مالی به دادخواهی برای هولک هوگانِ کشتی‌گیر که به ورشکستگی گاکر مدیا در سال ۲۰۱۶ انجامید.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/02/919.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            پيتر تيل: لئو اشتراوسی که در سيليکون‌ولی کار می‌کند        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nتیل طرفدارانی دارد که او را در سفرهای دور ‌و‌ درازش دنبال می‌کنند. او به مرکز ثقل فرهنگِ سیلیکون‌ولی تبدیل شده و مقالاتش و معدود سخنرانی‌هایش دست‌به‌دست می‌شوند و توسط هواخواهان و منتقدانش تحلیل می‌شوند. مکس چَفکین، روزنامه‌نگار بلومبرگ، در کتاب سرمایه‌گذار وارونه‌کار3: پیتر تیل و جست‌وجوی قدرت در سیلیکون‌ولی ادعا می‌کند که تیل «مسئول ایجاد ایدئولوژی‌ای‌ است که معرف سیلیکون‌ولی شده است: اینکه پیشرفت تکنولوژیک باید بی‌وقفه پیگیری شود، بدون درنظرگرفتن هزینه‌ها و خطرات بالقوۀ آن برای جامعه». هواخواهان تیل نگاه متفاوتی به او دارند؛ در نظرشان او تکنو‌لیبرتارینی است که پیشرفت تکنولوژیک را با آزادی شخصی، ترقّی علمی و حتی رستگاری  مرتبط می‌داند.\nاحساس شیفتگی نسبت به ثروتمندان فراگیر است و گریزی از آن نیست. تیل نیز، در مقام محافظه‌کاری که در صنعتی پرزرق‌و‌برق و بالنده حضور دارد، طبیعتاً طرفدارانی به خود جذب می‌کند. بااین‌حال، تیل عضوی عجیب‌وغریب در معبدِ سیلیکون‌ولی است. او تکنولوژیست یا کارآفرینی آینده‌نگر نیست، زمام‌دار شرکتی نیست که آشکارا بر زندگی روزانه تأثیرگذار باشد. استیو جابز، بیل گیتس، جف بزوس و حتی ایلان ماسک، هرکدام، باشگاه‌ هواداران خاص خود را دارند، اما تفاسیری که بر آثار تیل نوشته می‌شود نمونه ندارد؛ به نظر نمی‌رسد آدم‌های زیادی درگیر تأمل در ریشه‌های فکری فلسفۀ کسب‌و‌کار مارک زاکربرگ باشند. چگونه یک سرمایه‌گذار در حوزۀ تکنولوژی، با علایقی مرموز، توانست این‌همه توجه جلب کند؟ جریان پیتر تیل از چه قرار است؟\nتیل، در سال ۱۹۶۷، در فرانکفورت آلمان متولد شد و هنگام نوزادی برای نخستین‌بار به آمریکا آمد. خانواده‌اش در سال ۱۹۶۸ به کلیولند رفتند، اما بعد به جایی نقل‌مکان کردند که در آن زمان آفریقای جنوب غربی نامیده می‌شد و پدرش که مهندس شیمی بود، در آنجا، بر توسعۀ معدن اورانیومی در حوالی سواکوپموند نظارت می‌کرد. هنگامی که تیل هنوز نوجوان بود، به آمریکا بازگشتند و در فوستر سیتی، حومه‌ای متوسط‌نشین در منطقۀ خلیج سان‌فرانسیسکو، ساکن شدند. چفکین توضیح می‌دهد که تیل تربیتی مسیحی داشته و می‌نویسد احتمالاً والدینش «جمهوری‌خواهان متعصبی» بوده‌اند. (تیل منکر این ادعاست که والدینش اونجلیست یا جمهوری‌خواه بوده‌اند). تیل در این میان به نمونۀ بارز یک خورۀ تکنولوژیِ دهه‌هشتادی تبدیل شده بود: دانش‌آموزی بااستعداد، شطرنج‌باز و شیفتۀ داستان‌های علمی‌‌تخیلی که مورد اذیت و آزار بچه‌های هم‌سن‌ و سال خود قرار می‌گرفت.\nتیل در سال ۱۹۸۵ وارد دانشگاه استنفورد شد؛ شطرنج سرعتی بازی می‌‌کرد، آین رند را کشف کرد و جذب آثار ژیرار، یکی از استادان دانشگاهش، شد. تیل به‌ویژه مجذوب مفهوم میل تقلیدیِ4 ژیرار شد. ژیرار می‌نویسد «انسان موجودی است که نمی‌داند خواهان چیست و برای تصمیم‌گیری به دیگران نگاه می‌کند … ما خواستار خواسته‌های دیگرانیم، زیرا امیالشان را تقلید می‌کنیم». میل تقلیدی مستلزم دست‌کشیدن از فاعلیت است -یعنی تحمیل خواسته‌های فردی به دیگران- و طبق این نظریه به حسادت، رقابت، نزاع درون‌گروهی و تنفر میدان می‌دهد. ژیرار می‌نویسد که این روند همچنین به آیین‌های بی‌رحمانۀ قربانی‌کردن می‌انجامد که با متحد‌شدن شکنجه‌گران علیه یک گروه یا یک فرد از درگیری‌هایِ دسته‌جمعیِ بیشتر جلوگیری می‌کند. تیل بعدها از این چهارچوب استفاده کرد تا نظریاتش را دربارۀ سیاست، سرمایه‌گذاری تکنولوژی و فرهنگ توسعه دهد.\nتیل در سال ۱۹۸۷ به همراه نورمن بوک، دوست دوران دبیرستانش، ماهنامه‌ای دانشگاهی با عنوان استنفورد ریویو منتشر کرد. درست هنگامی که سایر دانشجویان فعّال سیاسیِ استنفورد درخواست عدم‌سرمایه‌گذاری در رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی را داشتند و به طرح دانشگاه مبنی بر استقرار کتابخانۀ ریگان اعتراض می‌کردند، ماهنامۀ ریویو به‌صراحت محافظه‌کار بود. چفکین اشاره می‌کند که شماره‌های اولیۀ ماهنامه شامل داستانی در صفحۀ اول بود، در مورد استادان لیبرالی که «در خفا مارکسیست» بودند؛ سرمقالۀ ویژ‌ه‌ای که مشارکت نویسندگان غیر‌سفید‌پوست را در دوره‌ای از فرهنگ غرب بی‌اعتبار می‌کرد؛ و ستون عجیبی از هزلیات جنسی با عنوانِ «اعترافات یک منحرف جنسی» دربارۀ مرد جوان دگرجنس‌گرایی که به انتخاب خود عزب مانده بود. درحالی‌که بحران ایدز در منطقۀ خلیج بیداد می‌کرد، این ماهنامه مقالاتی علیه «اشکال غیرطبیعی سکس» و «فوبیای همجنس‌گراهراسی» منتشر کرد. چفکین می‌نویسد هنگامی که یکی از دانشجویان سال آخر دانشگاه استنفورد به تجاوز جنسی متهم شد، این ماهنامه دفاعیۀ پرشوری برایش منتشر کرد.\n\nپس از دانشکدۀ حقوق، تیل دفتردار قاضی محافظه‌کاری در آتلانتا شد و پس از آن در مؤسسه‌ای حقوقی مربوط به امور شرکت‌ها به‌عنوان دستیار وکیل مشغول به کار شد. پس از ۷ ماه، کار حقوقی‌اش را رها کرد و برای مدتی به معامله‌گری ابزار مشتقه پرداخت و همراه با دیوید ساکس، یکی از دوستانش در ماهنامه، کتابی در مورد سیاست دانشگاهی با عنوان اسطورۀ کثرت5 نوشت. تیل با سرمایه‌ای که از خانواده و دوستانش فراهم کرده بود یک صندوق پوشش ریسک به اسم تیل کپیتال تأسیس کرد و، پس از آن، در سال ۱۹۹۸ با رمزنگار جوانی به نام مکس لوچین آشنا شد و در استارتاپش سرمایه‌گذاری کرد. تیل در عرض یک سال مدیرعاملِ شرکت لوچین، کانفینیتی، شد. کانفینیتی سامانۀ انتقال وجهی ارائه کرد که پی‌پال نام داشت. این سرویس در نظر تیل پتانسیلی بنیادین داشت: کیف پول دیجیتالی که می‌توانست به زوال دولتِ ملی بینجامد. در ادامه، کانفینیتی چهار نفر از سردبیرها و شش نفر از کارمندان سابق ماهنامه را استخدام کرد.\nپی‌پال برای مدتی با شرکت پرداخت دیجیتال ایکس‌دات‌کام که توسط ایلان ماسک تأسیس شده بود، مشترکاً، در یک طبقه قرار داشت. پی‌پال نیز، همانند ایکس‌دات‌کام، از طرح‌های تشویقی استفاده کرد تا مشتری‌های جدید جذب کند: ده دلار برای هر کاربر جدید و ده دلار نیز برای هر کاربر جدیدی که معرفی شود. پی‌پال به‌عنوان بانک ثبت نشد و اطلاعات کاربرانش را ثبت نکرد؛ چفکین می‌نویسد درنتیجه می‌توانست برای تراکنش‌های غیرمجازی به کار رود که بسیاری از بانک‌ها و شرکت‌های کارت اعتباری تمایلی نداشتند که از آن پشتیبانی کنند (مانند پورن و قمار) و، به همین دلیل، فعالیت این شرکت بعدها غیرقانونی اعلام شد. در این میان، لوچین ربات خرید‌وفروش آنلاینی ساخت که با فروشندگان تماس می‌گرفت و اظهار می‌کرد از اجناسشان خوشش آمده، سپس از آن‌ها می‌خواست برای دریافت وجه از پی‌پال استفاده کنند. (این شرکت اقلامی را که در مناقصه پیشنهاد داده و برنده شده بود به صلیب سرخ اهدا کرد). به‌لطف چنین تکنیک‌های اخلاقیِ مشکوکی -که امروزه شاید به «هک رشد»6 موسوم باشند- تعداد کاربران پی‌پال به یک‌باره افزایش یافت.\nاوایل سال ۲۰۰۰، پی‌پال و ایکس تقریباً سهم یکسانی از بازار داشتند و هر دو به ضرر افتاده بودند. پس از قدری مذاکره، این دو شرکت تحت عنوان ایکس با هم ادغام شدند؛ ایلان ماسک مدیرعامل ایکس و تیل معاونش شد. طبق آنچه چفکین می‌گوید، تیل پس از سقوط بازار در سال ۲۰۰۰ ناپدید شد. (تیل منکر غیبتش در آن زمان است). اما پس از چند ماه، هنگامی که ماسک در ماه‌عسل به سر می‌برد، تعدادی از کارمندان ارشد پی‌پال کودتایی ترتیب دادند و با تهدید ماسک به استعفا او را برکنار کردند و تیل را به‌جای او به مدیرعاملی نشاندند. چفکین با استناد به منابع مربوط به این مذاکره می‌نویسد که، یک سال پس از این تصاحب منصب، هنگامی که پی‌پال برای سهامی‌شدن مهیا می‌شد، تیل به هیئت‌مدیرۀ شرکت اولتیماتوم داد که سهم بیشتری از شرکت می‌خواهد و، در غیر این صورت، استعفا خواهد داد. (تیل هرگونه اولتیماتوم را انکار می‌کند). هیئت‌مدیره با افزایش سهم تیل موافقت کرد. اندکی پس از شروع معاملاتِ پی‌پال، در سال ۲۰۰۲، تیل شرکت را به مبلغ ۱.۵ میلیارد دلار به ای‌بی فروخت و به شرکت رودست زد. و به محض اینکه ادغام شرکت انجام شد، با انتشار بیانه‌ای استعفای خود را اعلام کرد. تیل، به‌جای آنکه به رهبری پی‌پال ادامه دهد، قصد داشت صندوق پوشش ریسک دیگری راه بیندازد.\n«به مقررات تن نده، قوانین رو دور بزن، از پشت به شریک تجاری‌ت خنجر بزن، دوستانت رو رها کن»: چفکین معتقد است که نسخۀ سیلیکون‌ولیِ این شیوه‌نامه در پی‌پال نوشته شد. شاید به همین دلیل بود که مدیران اجرایی و کارکنان اولیۀ این شرکت به «مافیای پی‌پال» مشهور شدند. عکس گروهی‌ای که در سال ۲۰۰۷ برای داستانی در مجلۀ فرچون گرفته شد بیانگر این است که آن‌ها این لقب را پذیرفته‌اند. در این تصویر، دوازده نفر از کارکنان سابق پی‌پال در رستورانی نشسته‌اند. تیپشان به خانوادۀ کورلئونه شباهت دارد؛ با گرمکن‌هایی مخملی در پستویی راحت. غیبت ماسک به‌وضوح احساس می‌شود؛ تیل، در مرکز صحنه، پشت میزی نشسته که با ردیف‌های مرتبی از ژتون پوکر پوشیده شده است. او با پیشانی بلند، چشمان آبی گودرفته‌ و لبخند کم‌رمقش آرام و راضی به نظر می‌رسد.\nاواخر دهۀ نود، تیل بیشتر به‌خاطر کارش در پی‌پال مشهور بود. مخاطبان محدودی هم او را به واسطۀ نوشته‌های عمومی‌اش می‌شناختند،نوشته‌هایی ازجمله مشاجره‌ای کتبی علیه چندگانگی‌فرهنگیِ بی‌معنی در استنفورد که در وال استریت ژورنال منتشر شد و جدلی دیگر علیه تبعیض مثبت7 که در مجلۀ استفورد به چاپ رسید. (هر دو اثر را به‌صورت مشترک با ساکس نوشت). با شروع هزارۀ جدید، علائق و ویژگی‌های تیل رو به تغییر گذاشت. چفکین می‌نویسد که تیل پس از ۱۱ سپتامبر «بیش‌ازپیش تحت‌تأثیر تهدید تروریسم اسلامی قرار گرفت» و «نسبت به مهاجرت و تمامی اَشکال جهانی‌سازی» بدبین شد. تیل، درحالی‌که در صندوق پوشش ریسک جدیدش، کلاریوم کپیتال، کار می‌کرد، از پروژه‌ای به نام پالانتیر حمایت مالی کرد؛ ‌این اسم از «سنگ جهان‌بین» در سه‌گانۀ «ارباب حلقه‌ها»ی جی‌آر.آر تالکین الهام گرفته شده است. پروژۀ پالانتیر درصدد بود تا انبوهی از داده‌های دولتی، از سوابق مالی گرفته تا داده‌های ثبتی گوشی همراه، را مقابله و تحلیل کند. ظاهراً پالانتیر از نرم‌افزار توسعه‌یافتۀ پی‌پال استفاده می‌کرد تا شبکه‌های مجرم را شناسایی کند و کلاهبرداری را کاهش دهد. ایدۀ اصلی این بود که اگر این نرم‌افزار آن‌قدر کارآمد است که می‌تواند پول‌شوها را شناسایی کند، پس احتمالاً می‌تواند تروریست‌ها را هم شناسایی کند. (تیل می‌گوید که پالانتیر به‌هیچ‌‌وجه از ابزار پی‌پال استفاده نکرد). چفکین می‌نویسد «در جهانِ پیش از ۱۱ سپتامبر تصور می‌شد چنین چیزی نقض مسلم اصول حریم خصوصی است، اما پس از ۱۱ سپتامبر، این مشکل به‌کلی مرتفع شد». اکنون هم، مانند گذشته، برای غیر‌خودی‌ها دشوار است که از نحوۀ کار‌کردن این نرم‌افزار سر دربیاورند: چفکین ادعا می‌کند، دست‌کم در ابتدا، دستاورد اطلاعاتیِ پالانتیر «عملاً به‌درد‌نخور» بود و «بیش‌از آنکه محصولی واقعی باشد نمایشی بود». (تیل منکر چنین توصیفی است). سازمان سیا از طریق بازوی سرمایۀ خطر‌پذیر خود در آن سرمایه‌گذاری کرد و ادارۀ پلیس نیویورک هم یکی از مشتریان این محصول شد. پالانتیر، سال گذشته، سهامی عام شد و درحال‌حاضر بیش از پنجاه میلیون دلار ارزش دارد.\nدر سال ۲۰۰۴، تیل در فیسبوک سرمایه‌گذاری کرد و وامی به این شرکت داد که بعدها به سهمی ده‌درصدی تبدیل شد. در همان برهه، تیل همایش کوچکی در استنفورد ترتیب داد درمورد «سیاست و آخرالزمان». نوشتۀ تیل که بعداً در قالب مقاله‌ای تحت عنوان «آن لحظۀ اشتراوسی» منتشر شد بر این فرض استوار بود که ۱۱ سپتامبر «کل چهارچوب سیاسی و نظامیِ قرون نوزدهم و بیستم را زیرورو کرد» و خواستار «بازنگری در مبانی سیاست مدرن» شد. این مقاله ملغمه‌ای از آرای متفکران بود به منظور آسیب‌شناسی مدرنیته. او در اندیشه‌های توماس هابز و جان لاک تعمق می‌کرد، سپس، آرای نظریه‌‌پردازان محافظه‌کار سیاسی، لئو اشتراوس و کارل اشمیت، را که در آثارشان به نارسایی‌ها و نابسندگی‌های لیبرال‌دمکراسی اشاره کرده بودند با آثار ژیرار ترکیب کرده بود. تیل می‌نویسد «جنگی مذهبی به سرزمینی کشانده شده که مدت‌ مدیدی است دیگر علاقه‌ای به جنگ‌های مذهبی ندارد…». «امروز، صرفِ صیانت نفس وادارمان می‌کند از نو به جهان بنگریم، به تفکراتِ جدیدِ غریب بیندیشیم، و از این رهگذر از آن دورۀ سودمند و بسیار طولانیِ خواب و نسیانِ روشنفکرانه‌ای که، به طرزی بسیار گمراه‌کننده،‌ روشنگری خوانده می‌شود بیدار شویم».\nطبق گفتۀ تیل، ثابت شده بود که قرارداد اجتماعی کفایت نمی‌کند، چرا‌که «غرب» سکولار، عقلانی و سرمایه‌دار شده بود و در ظاهر، به‌لحاظ ایدئولوژیکی، هیچ روش مناسبی برای تلافی ۱۱ سپتامبر وجود نداشت. تیل این فرضیه را مطرح کرد که اشمیت، حقوقدان و عضو حزب نازی، در این وضعیت خواستار «جنگ صلیبی جدیدی» می‌شد، اما چنین واکنشی در فرهنگی سکولار که منکر طبیعتِ خشن خود است وصله‌ای ناجور به نظر می‌رسید. تیل از اشتراوس نقل می‌کند که آمریکا عظمت خود را «نه‌تنها مدیون پیروی همیشگی‌اش از اصول آزادی و عدالت است، بلکه همچنین وام‌دار عدول گاه‌به‌گاهش از آن‌هاست». تیل می‌نویسد که اعتراف به چنین انحرافاتی «از منظر سیاسی نادرست» تلقی می‌شد، اما ایالات متحده همچنان می‌توانست از کانال‌های نامرئی، غیر‌پاسخ‌گو، فراقانونی و فراقضاییِ قدرت فراملی‌اش استفاده کند. در پایان، تیل نظریۀ تقلیدیِ ژیرار را به کار می‌بندد تا به ایده‌هایش ضرورت بیشتری بدهد: کشورهایی که بنا به دلایل تقلیدی «اعتبار و وجهه» بر سر دستیابی به سلاح هسته‌ای با یکدیگر رقابت می‌کنند احتمال وقوع «خشونت آخرالزمانی بی‌حد‌و‌مرز» را افزایش می‌دهند. تیل نتیجه می‌گیرد که «سرنوشت جهان پسا‌مدرن یا خشونتی است بی‌پایان ناشی از تقلید عنان‌گسیخته یا صلحی متعلق به  ملکوت الهی».\n\nمقالۀ «آن لحظۀ اشتراوسی» را گاهی اصلی‌ترین اثر تیل دانسته‌اند، با اینکه به طرز عجیبی پیداکردنش سخت است. (گویا بیشتر به‌صورت فایل پی‌دی‌افی از یک نسخۀ کپی در اِورنوت آپلود شده، و همان نسخه دست‌به‌دست می‌شود). این مقاله، در سال ۲۰۱۹، موضوع مصاحبه‌ای بود با پیتر رابینسون از مؤسسۀ هوور؛ اوایل سال گذشته نیز مرور مفصلی بر کتاب سرمایه‌گذار وارونه‌کار در آمازون منتشر شد که مقالۀ مذکور محوریت اصلی آن را تشکیل می‌داد و نویسنده در آن استدلال کرده بود که نقد تیل بر جهانی‌سازی و استقبال ظاهری اخیرش از ناسیونالیسم، شاید، کوششی باشد «تا برای مکاشفۀ کامل قربانی بی‌گناه در برابر آخرالزمان وقت بخرد». از جهاتی، «آن لحظۀ اشتراوسی» فرزندِ دوران خودش است: همایش «سیاست و آخرالزمان» تقریباً هم‌زمان با تأسیس پالانتیر برگزار شد و جای تعجب نیست که تیل، پس از ۱۱ سپتامبر، به فکر یک تشکیلات اطلاعاتی جهانی بود. اما اینکه فردی کارآفرین یا سرمایه‌گذار مقاله‌ای دربارۀ مدرنیته منتشر کند امری است عجیب و غیرمعمولی. تیل چه نیازی به چنین نظریۀ پُرطمطراقی درمورد تمدن و ملالت‌های آن داشت؟ آیا جهان‌بینی او محرک اقداماتش بود یا توجیهی برای آن؟\nآینده چه آرمان‌شهری باشد چه آخرالزمانی، تیل خود را به سود رساند. او در سال ۲۰۰۵ شرکت سرمایه‌گذاری خطر‌پذیری به نام فاندرز فاند تأسیس کرد که اطلاع داد برای سرمایه‌گذاری به دنبال شرکت‌های پُرریسک و منحصر‌به‌فردی می‌گردد که پتانسیل تغییر جهان را دارند. تیل، رفته‌رفته، به سرمایه‌گذاری در تکنولوژی‌های تمدید حیات و ضد‌سالخوردگی و همچنین پیمانکاری‌های دفاعی ازجمله ایکس‌اسپیس، شرکت هوافضای ایلان ماسک، علاقه‌مند شد -یکی از اولین سرمایه‌گذاری‌های این شرکت در استارتاپ هالسیون مولکولار انجام شد که تلاش می‌کرد از طریق تکنولوژی توالی‌یابی ژنوم فرایند سالخوردگی را متوقف کند. در همان زمان، والی‌واگ، وبلاگ شایعه‌پراکنیِ تازه‌کاری از سیلیکون‌ولی که متعلق به گاکر‌مدیا بود، تیل را سوژۀ ثابت اخبار خود کرده بود. این وبلاگ در سال ۲۰۰۶پستی منتشر کرد با عنوان «سه غول سیلیکون‌ولی آیندۀ بشر را دستکاری می‌کنند». و در آن نوشت که تیل -مدیرعاملی از سیلیکون‌ولی که رؤیاهای عجیبی در سر دارد و در حال سرمایه‌گذاری بر نسل فراهوشمندی از انسان‌هاست- به هیئت‌مدیرۀ مؤسسۀ تکینگیِ هوش مصنوعی ( که درحال‌حاضر مؤسسۀ تحقیقاتی هوش ماشینی نام دارد) پیوسته است. کمی بعد، والی‌واگ در پست دیگری به شایعۀ کمک میلیون دلاری تیل به فدراسیون اصلاحات مهاجرت آمریکا اشاره کرد، گروهی که منسوب است به یک سازمان غیرانتفاعیِ ضدمهاجرتِ دست‌راستی به نام نامبرز‌یو‌اس‌اِی. این وبلاگ در پست دیگری در سال ۲۰۰۷ تیتر زد: «مردم! پیتر تیل کاملاً همجنس‌گرا‌ست» و این پست به‌ویژه باعث رنجش خاطر تیل شد: با اینکه بسیاری از دوستان و همکارانش فهمیده بودند که او همجنس‌گراست، اما او این خبر را نوعی افشای گرایش جنسی پنهانی خود می‌دانست.\nهنگامی که دهه به پایان رسید، تیل با پتری فریدمن، برنامه‌نویس کامپیوتر و نوۀ میلتون فریدمن، دوست شد. میلتون فریدمن درمورد به‌اصطلاح سکونتگاه‌های دریایی -آرمان‌شهرهای فرضیِ لیبرتارینِ شناور در آب‌های بین‌المللی- نوشته بود. تیل نیم میلیون دلار در اختیار فریدمن قرار داد تا سازمانی غیرانتفاعی برای ساخت سکونتگاه‌های دریایی تأسیس کند. تیل همچنین به مؤسسۀ پژوهشی سنس که سازمان غیرانتفاعی فعالی در حوزۀ ضدسالخوردگی است و مؤسسۀ متوشالح که سازمانی است در حوزۀ تمدید ‌حیات پول داد. او در سال ۲۰۰۹ مقاله‌ای نوشت برای مجلۀ لیبرتارین آنلاینی به نام کاتو آنباند که توسط مؤسسۀ کاتو منتشر می‌شد و در آن مقاله عنوان کرد که دیگر به سازگاری «آزادی و دمکراسی» باور ندارد، و اینکه «افزایش فراگیر ذی‌نفعان رفاه» و گسترش حق رأی زنان مفهوم «دمکراسی سرمایه‌دارانه» را به ترکیب متناقضی تبدیل ساخته است. (پس‌از آنکه مقاله با انتقادات شدیدی روبه‌رو شد، ضمیمۀ نصفه‌نیمه‌ای بر آن منتشر کرد: «با اینکه فکر می‌کنم هیچ طبقه‌ای از مردم نباید از این حق محروم شوند، اما امید چندانی ندارم که رأی‌دادن اوضاع را بهتر کند»). همۀ این‌ها برای گاکر خوراک خبری فراهم می‌کرد.\nچفکین می‌نویسد که، در همین برهۀ زمانی، تیل شروع کرد به خواندن مقالات کرتیس یاروین، بلاگر و برنامه‌نویس کامپیوتر، که از اسم مستعار مِنسیوس مُلدباگ استفاده می‌کند. یاروین بیشتر دربارۀ «فُرمالیسم» می‌نوشت. فرمالیسم نظریه‌ای است در رد دمکراسی و تأیید یک ساختار دولت فدرالی که بیشتر شبیه به یک شرکت یا دیکتاتوری عمل می‌کند. این دیدگاه‌ها، بعدتر، در آنچه «واپسگرایی جدید» نام دارد متبلور شد. چفکین ادعا می‌کند این ایدئولوژی بر این باور است که تغییرات اقلیمی جعلی و فریبکارانه است، پول‌های تورمی حقه‌ای شریرانه هستند و اینکه تفاوت‌های ژنتیکی گروه مشخصی از افراد را مستعد «سروری» و دیگران را آمادۀ «بردگی» می‌سازد. چفکین می‌نویسد که تیل «با دو دیدگاه اول، شاید حتی با دیدگاه سوم هم موافق است». (تیل موافقت با چنین دیدگاه‌هایی را انکار می‌کند). تیل در سال ۲۰۱۵ در مجلۀ کاتولیک فِرست تینگز مقاله‌ای با عنوان «علیه ‌عدن‌گرایی» منتشر کرد. این مطلب با آیه‌هایی از کتاب مکاشفات یوحنا آغاز می‌شود، به کمیابی منابع اشاره می‌کند و با بحثی فرجام‌شناختی درباب ضرورت تسریع تکنولوژی پایان می‌یابد. تیل می‌نویسد «علم و تکنولوژی متحدانی طبیعی هستند»، در زمینه‌ای فرجام‌شناسانه که، در آن، خدا از طریق ما ملکوت آسمان را امروز، اینجا روی زمین بنا می‌کند -که این ملکوت آسمان هم واقعیتی است آتی و هم امری است که تا حدی درحال‌حاضر دستیاب است». (یکی از مخاطبان در نامه‌ای به سردبیر، با کمی انزجار، واکنش نشان داد. او نوشت بنا به درکی که از ایمان دارم، مسیحیان هیچ‌گونه توهمی نسبت به برپاکردن «اورشلیمی جدید» در اینجا و اکنون ندارند و توهمی هم نسبت به داشتن دانایی و توانایی بنا‌کردن چنین چیزی نداریم). چند سال بعد، مکس رید، سردبیر سابق گاکر، در مجلۀ نیویورک اشاره کرد که فعالیت‌های سیاسی تیل بر اثر «ترسی آخرالزمانی از سکون و ایستایی» شکل گرفته‌اند. این گفته به این دلیل بود که به نظر می‌رسید تیل، برخلاف بسیاری از سرمایه‌‌گذاران حوزۀ تکنولوژی، عمیقاً آگاه است که صنعت تکنولوژی احتمالاً «افزودۀ چندانی برای اقتصاد یا سعادت انسان نداشته، چه برسد به پیشرفت».\nدر یک کلام، تیل  بی‌امان در حال رشد بود. پیش از این، حدود دو میلیون دلار بابت حمایت از نامزدی ران پال در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۲ و دو میلیون دلار دیگر نیز برای حمایت از تد کروز هزینه کرد. چفکین بر این باور است که تیل درحال‌حاضر به جایی فراتر از اهداف و انگیزه‌های محافظه‌کارانۀ سنتی و لیبرتارین می‌نگرد و در نظر دارد پایگاهی بیابد که با «واپسگرایان جدید» همسو‌تر باشد. در سال ۲۰۱۶، هنگامی که دونالد ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری نامزدِ جمهوری‌خواهان شد، تیل گشایشی در کار دید. چفکین می‌نویسد «ترامپ از جهات بسیاری تجسم کاملی بود از آن پروژۀ سیاسی‌ای که تیل دنبالش بود». او «همان نامزدی بود که همواره حاضر است نا‌گفتنی‌ها را بر زبان بیارد». گویا تیل در پر‌آشوب‌ترین سیاست‌مدار تاریخ آمریکای مدرن راهی برای برون‌‌رفت از سکون دیده بود.\nآیا جهان‌بینی تیل منطقی است؟ منتقدان نگرش او را تودۀ آشفته‌ای از ریاکاریِ غیرشرافتمندانه می‌‌دانند. درواقع، زمینۀ فکری و روشنفکرانۀ او پوششی است برای وقاحت مبتذل و نفع شخصی‌اش در حوزۀ تکنولوژی. هواخواهانش اما جهان‌بینی او را عمیق می‌بینند و آن را چهارچوبی جدید و مسحور‌کننده برای فردا می‌دانند. تعلق خاطر تیل به ترامپ برخی از طرفدارانش را دلسرد کرد، اما حالت رازگونگی‌اش را در چشم سایرین بیشتر کرد و این احتمال را بالا برد که او چیزی می‌داند که سایر هم‌‌عصرانش از فهم آن عاجزند.\nاز جهاتی، چشم‌انداز تیل از آینده آشناست. با اینکه معمولاً از این می‌نالد که آینده‌گراییِ هالیوودی بیش‌ازحد ویران‌شهری است و فیلم‌های علمی‌‌تخیلی بازتابی از تکنولوژی‌هراسی عمومی هستند، اما بسیاری از سرمایه‌گذاری‌هایش نشان می‌دهند آینده، در نظرش، به جهان فیلم «بلید رانر» شباهت دارد، جهانی نظامی، محرمانه، سِرّی، جمعی و کنترل‌شده. فرایندهای زندگی لیبرال‌دمکراتیک برای تیل هم سدّ راه‌اند و هم پُر از پریشانی و تشتت خاطر. نوآوری‌ تکنولوژیک در درجۀ اول اهمیت قرار دارد. آنچه موجود است تصوری است از آینده که صرفاً به وسیلۀ تکنولوژی شکل می‌گیرد. ترکیب معرکۀ آینده‌گراییِ آرمان‌شهری با رستگاری مسیحایی، خودش، استعاره‌ای است علمی‌تخیلی.\nدر این میان، بدنام‌کردن تیل نوعی پوشش فراهم می‌کند برای مابقی صنعت تکنولوژی. یک معنای ضمنی نظریۀ تقلیدی ژیرار این است که آن‌هایی که قربانی می‌شوند نمایانگر ضعف‌ها و خطاهای جمعی گسترده‌تری هستند. اکثر مدیران اجراییِ سرشناس سیلیکون‌ولی به‌لحاظ تاریخی لیبرال شناخته می‌شوند، اما ممکن است کسی بپرسد آیا شرکت‌ها و محصولاتشان توانسته‌اند، در عمل، ارزش‌ها و اهداف مترقی را پیش ببرند یا نه. امروزه، پلتفرم‌هایی که تحت مالکیت خصوصی قرار دارند ادعا می‌کنند به‌صورت دمکراتیک اداره می‌شوند، اما می‌توان با تحقیق در موردشان نشان داد در زمرۀ متمرکزترین و ضد‌دمکراتیک‌ترین‌ها هستند. ازآنجاکه رویکرد تیل به تکنولوژی تصدیق می‌کند که ریشه‌های سیلیکون‌ولی مجموعه‌ای نظامی‌ صنعتی است، لذا شاید تیل صادق‌ترین نمایندۀ صنعت تکنولوژی باشد. معمولاً گفته می‌شود تیل شخصیتی است منفی با تمام ویژگی‌های کلیشه‌ای مختص به فردی شرور.\nبا تمام این اوصاف، تیل از هر نظر واقعاً آدم عجیب‌و‌غریبی است و این امر چهرۀ روشنفکرانه جذابی به او می‌دهد، آن‌هم درست در زمانه‌ای که زندگی روشنفکری عمدتاً آنلاین است و به‌طرز آزاردهنده‌ای به کلیشه‌‌ای در فضای مجازی تبدیل شده است. فرهنگِ تکنولوژی بدنی است در جست‌وجوی سر و این کاوش در تب‌های مرورگر آشکار می‌شود؛ پادکست‌ها و پست‌های وبلاگی که به نظر می‌رسد بیشترین توجه را به خود جلب می‌کنند، معمولاً، دستاویزی برای مباحثِ از پیش موجود هستند و کتاب‌های پُر‌مخاطب –انسان خردمند یووال نوح هراری و اینک روشنگری استیون پینکر- اغلب به نتایج و آموزه‌های گزیده و خود‌تأییدگر تقلیل می‌یابند. تیل هویت فکری پیچیده‌تری دارد که در آن از انسان‌شناسی، نظریۀ سیاسی و الهیات استفاده می‌کند. او، در گفت‌وگوی عمومی، روان و سلیس در میان واژگان مربوط به تکنولوژیِ‌ پیشرفته، نظریه، امور مالی و دین حرکت می‌کند -که صرف‌نظر از انسجام آن، ترکیب منحصر‌به‌فردی است. برای هر کسی چیزی دارد: مسیحی و مدیر ارشد کسب‌و‌کاری که نسبت به سیلیکون‌ولی کنجکاو است، مدیر‌عامل جوانی در جست‌وجوی آموزه‌های قابل‌درک، سیاست‌دوستی به دنبال طرح‌های جدید.\nایمانِ تیل، که در کتاب سرمایه‌گذار وارونه‌کار بررسی می‌شود، در جهان‌بینی و جاذبۀ او اساسی به نظر می‌رسد. در سال ۲۰۱۵، در گفت‌وگویی که به میزبانیِ پژوهشکدۀ نیوبیجین برگزار شد، به مخاطبان گفت که «مسیحیت منشوری است که در آن سراسر جهان را می‌بینم». اوایل امسال، تیل با جری باویر، مدیر سرمایه‌گذاری و بلاگر مسیحی، مصاحبه کرد. آن‌ها در مورد ژیرار، نیچه، افلاطون، رجعت عیسی و امکان بالقوۀ تسریع آخرالزمان به دست بشر به گفت‌وگو پرداختند و این پرسش مطرح شد که آیا سرمشق قراردادن مسیح می‌تواند راهی باشد به «خوش‌بینی قطعی به آیندۀ جهان» به دور از فرهنگی آشفته و سیاست‌زده؟ این مصاحبه از آن گفت‌وگوهایی نبود که در آن معمولاً مدیری از حوزۀ تکنولوژی به برنامه دعوت می‌شود. برای آنکه از زندگی فکری تیل سر دربیاوریم باید به‌سراغ مطالعۀ آثار ژیرار، اشتراوس و همچنین مکاشفات یوحنا برویم، این به معنای کاویدن آن راه‌های تحقیق و بررسی است که احتمالاً برای اکثر مردم جدیدند (لازم است اشاره شود که برخی از این راه‌ها ممکن است به تفکرات واپسگرایانۀ جدید منتهی شوند). به‌این‌ترتیب، کنجکاوی بی‌مزه و کسالت‌آور آمریکایی‌ها دربارۀ ابرثروتمندان به یک جست‌وجوی هرمنوتیکیِ روشنفکرانه‌ ارتقا پیدا می‌کند.\nتیل در ارجاعات و منابعِ الهامِ گستره و متنوعش با سایر ایفلوئنسرهای روشنفکر قرن بیست‌ویکم اشتراکاتی دارد: راد دِرهر، تایلر کاوئن، جردن پیترسون، اسکات الکساندر. هر کدام گنجینه‌ای از ایده‌ها، نظریات و چهارچوب‌های مختص به خود دارند که از درونش هویتی فکری شکل می‌گیرد. با کنارگذاشتنِ محدودیت‌ها و ضوابطی که یک برنامۀ دانشگاهی معمولی دارد، مطالعات برای کشفِ معنی اصطلاحاتِ نامتعارف آموزگاران آغاز می‌شود، و ترجیحات و سلایق آن‌ها، به‌راحتی، با جامع‌الاطراف‌بودن اشتباه می‌شود. از جهاتی، این نوع از زندگی روشنفکرانه نتیجۀ طبیعی شبکه اینترنتی است مملو از عنوان‌های جذاب و وقت‌گیر با بی‌نهایت موضوع و البته لینک‌های از کارافتاده. این زندگی روشنفکرانه همچنین به پیدایش نوعی خبرنامۀ مقرون‌به‌صرفه هم مربوط می‌شود که مخاطبان می‌توانند با پرداخت حق اشتراک در آن عضو شوند و مفسری خودرأی را دنبال کنند.\nالبته وقتی صحبت از تیل به میان می‌آید آنچه که به رازگونگی تعبیر می‌شود ممکن است صرفاً پیچیدگیِ ساختگی باشد. اشتراوس، فیلسوف محافظه‌کار، پیشنهاد کرد که دانشگاهیان و نویسندگان ایده‌های خود را با نثری عمداً مبهم بنویسند: تکنیکی که در آن حقیقت، دربارۀ تمام چیزهای مهم، منحصراً در میان سطور نمایان می‌شود، به نحوی که نه برای همۀ مخاطبان بلکه تنها برای مخاطبان باهوش و قابل‌اعتماد فهمیدنی باشد. تیل ممکن است در مصاحبه‌ها اشتراوسی ظاهر شود، یعنی مبهم، اسرارآمیز و حتی با حالتی پیشگویانه. او استاد تغییر‌جهت‌های گفتاری است و ممکن است استدلال‌هایش مبهم باشد. ارجاعات و تلمیح‌های مذهبی سبب می‌شود ایده‌هایش دربارۀ جهانی‌سازی و کسب‌و‌کار رنگ‌و‌بوی عرفان بگیرد، چنان‌که گویی حقیقتِ کلامش در پستویی مخفی شده است.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را آنا وینر نوشته و در تاریخ ۲۷ اکتبر ۲۰۲۱ با عنوان «What Is It About Peter Thiel?» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «پیتر تیل: لئو اشتراوسی که در سیلیکون‌ولی کار می‌کند» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدعلی کریم‌زاده منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        Chafkin, Max. The Contrarian: Peter Thiel and Silicon Valley’s Pursuit of Power. Penguin Press, 2021                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        آنا وینر (Anna Wiener) نویسنده و همکار نیویورکر است. نوشته‌های او بیشتر دربارهٔ سیلیکون‌ولی، فرهنگ استارتاپی و فناوری است. او در سال ۲۰۲۰ کتاب Uncanny Valley: A Memoir را نوشت که در فهرست پرفروش‌های نیویورک تایمز قرار گرفت.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Zero to One\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        NASCAR: به انجمن ملی مسابقات خودروهای ارتقایافته (National Association for Stock Car Auto Racing) گفته می‌شود [مترجم].\n\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                         The Contrarian اصطلاحی است مالی و به سرمایه‌گذاری اطلاق می‌شود که برخلاف سایر سرمایه‌گذاران اقدام به خرید و فروش می‌کند، یعنی در جایی که همه در حال خریدِ سهم هستند او می‌فروشد و برعکس. درواقع مؤلف، با انتخاب این عنوان برای کتاب، هم به فعالیت‌های سرمایه‌گذاریِ تیل اشاره دارد و هم به شخصیت عجیب و غریب او [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Mimetic Desire\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        [۵] The Diversity Myth\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Growth Hacking\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        تبعیض مثبت به مجموعه‌امتیازات اجتماعی اقلیت‌ها و رنگین‌پوستان در ایالات متحدۀ آمریکا اشاره دارد تا اقلیت‌ها از این امتیازات برخوردار شوند و به برابری با سفیدپوستان دست پیدا کنند. در جامعۀ آمریکا، به دلیل سال‌ها تبعیض نژادی، اقلیت‌ها از شانس برابر در دستیابی به تحصیل و شغل محروم بوده‌اند. ازاین‌رو فعالان مبارزه با تبعیض نژادی در اوایل دهۀ ۱۹۵۰ ایدۀ تبعیض مثبت را مطرح کردند. سرانجام این تلاش‌ها نتیجه دادند و دیوان عالی فدرال ایالات متحدۀ آمریکا، در سال ۱۹۷۳، اعلام کرد تبعیض مثبت در قانون اساسی مشروعیت دارد [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/571438734.json b/train/571438734.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..cc177873e89dcf03f00238d6347f17e5aea38d58
--- /dev/null
+++ b/train/571438734.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بوروکراسی دشمن خلاقیت است، آیا راه‌حلی برای این مشکل وجود دارد؟",
+  "subtitle": "نوآوری بیش از آنکه یک ویژگی فردی باشد، روحیه‌ای جمعی است که باید آن را تقویت کرد",
+  "introduction": "اگر در یک سازمان بوروکراتیک بزرگ کار کرده باشید، با خصومت مدیران سازمانی با نوآوری به خوبی آشنایید. کسانی که سال‌های سال در منصب مدیریت نشسته‌اند، معمولاً فکر می‌کنند در همۀ مسائل مربوط به سازمانشان بیشتر از بقیه اطلاعات دارند و هر کس که با آن‌ها مخالفت یا از عملکردشان انتقاد می‌کند، به اندازۀ کافی تجربه ندارد. این رویه، در عمل، اداره‌ها را تبدیل می‌کند به مکان‌هایی راکد، ناکارآمد و فاسد. آدام گرنت، روان‌شناس سازمانی مشهور، در این زمینه پیشنهاداتی دارد.",
+  "content": "آدام گرنت، هاروارد بیزنس ریویو ­— اگر جایی روی زمین باشد که مسلخِ نوآوری باشد، هرطور شده پیدایش خواهم کرد. من در واپسین سنگرِ بروکراسی، عهده‌دار نوآفرینی و تحول شدم. درست در جایی که آدم‌ها بی‌چون و چرا زیر بار پیش‌فرض‌ها می‌رفتند، چشم‌بسته قوانین را دنبال می‌کردند، و پای‌بند فناوری‌ها و رسم‌و‌رسوم نخ‌نما بودند: ناوگان دریایی ایالات متحده آمریکا.\nاما ظرف چند ماه، نوآفرینی در نیروی دریایی به اوج رسید. نه آنکه من کاری در این‌باره کرده باشم، بلکه دلیل آن ایجاد یک واحد ارشد عملیات نوآوری و تأسیس مقر وزارت دفاع در سیلیکون‌ولی بود که با هدف همسو‌شدن قوای ارتش با فناوری‌های پیشرو به راه افتاد. در کمال شگفتی، این تغییرات نه برآمده از رأس ساختار فرماندهی و نظارت نیروی دریایی، بلکه ریشه‌ در ابتکار گروهی از افسران جزءِ تازه‌نفس داشت که بیست تا سی‌سال بیشتر نداشتند.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/02/919-567-2.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            بوروکراسی دشمن خلاقیت است، آیا راه‌حلی برای این مشکل وجود دارد؟        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nوقتی در پی جزییات بیشتری در این خصوص بودم، بسیاری به یک خلبان جوان به‌نام بن کولمن اشاره می‌کردند. افسران او را فردی دردسرساز، هوچی، مخرب، بدعت‌گذار و افراطی می‌شناختند. حال‌آن‌که نسبت‌دادن چنین القابی به ارتشیان، تخلفی آشکار از منش نظامی است و مصداق تحقیر به‌شمار می‌رود.\nکولمن سنگ‌بنای نوآفرینی در نیروی دریایی را با ایجاد نخستین واحد نوآوری سریع -شبکه‌ای از متفکران نوآور که در راستای به‌چالش کشیدن پیش‌فرض‌های ریشه‌دار و تولید ایده‌های جدید همکاری می‌کنند- گذاشت. اولین گام در ایجاد این واحد، یافتن گوسفندهای سیاه بود: افرادی با سابقۀ نافرمانی. یکی از آن‌ها به‌دلیل سرپیچی از دستور فرماندهی، از یک زیردریایی هسته‌ای اخراج شده بود. دیگری زیرِ بارِ آموزش‌های پایه نرفته بود. و برخی دیگر از طریق نوشتن بلاگ‌های عمومی برای بیان دیدگاه‌های ساختارشکنانۀ خود، رو‌در‌‌روی افسران ارشد قرار گرفته و به تمرّد از سلسله دستورات مافوق‌‌شان متهم شده بودند. به بیان کولمن: «آن‌ها گرگ‌هایی تنها بودند. و بسیاری‌شان ید طولایی در سرپیچی داشتند».\n\nبا‌این‌حال، کولمن دریافت که حفظ و تقویت نوآوری در نیروی دریایی، در گرو وجود عاملی فراتر از گرگ‌های تنها است. از‌این‌رو، او در کنار مربی‌گری و هدایت عملیات پرواز، بر آن شد تا فرهنگ ناهم‌نوایی را در نیروی دریایی ایجاد و نهادینه کند. او به‌منظور جلب حمایت رهبران ارشد در گسترش شبکۀ خود، با آن‌ها وارد مذاکره شد. کولمن ملوانانی را به استخدام درآورد که هیچ‌گاه روی خوشی به تغییر وضع موجود نشان نداده بودند و آن‌ها را به شیوه‌های جدید اندیشیدن سوق داد. آن‌ها از مراکز ارتقاء نوآوری خارج از ارتش نظیر گوگل و موسسۀ راکی‌مانتین ​​بازدید کردند. مطالعه پیرامون نوآوری و بحث بر سر ایده‌ها در اوقات فراغت یا از طریق گفت‌و‌گوهای آنلاین، در برنامۀ ماهانۀ این سربازان قرار داشت. دیری نپایید که آن‌ها پیشگام استفاده از چاپ‌گرهای سه‌بعدی در کشتی‌ها و به‌کارگیری رُبات‌ماهی‌ها برای انجام مأموریت‌های خیره‌کننده‌ در زیر آب شدند؛ و در نتیجۀ این دستاورد، دیگر هسته‌های نوآوریِ سریع نیز رفته‌رفته در ارتش تشکیل شدند. کولمن می‌گوید، «فرهنگ پادشاه است. وقتی که آدمی ندای درون خود را بیابد، دیگر چیزی جلودارش نیست».\nبا‌این‌حال، بیشتر رهبران در توانمندسازی سربازان برای نوآوری کوتاهی می‌کنند. و در عوض، می‌کوشند با جذب شخصیت‌های کارآفرین‌مسلک و بی‌پروا، ایده‌ها و نیرویی تازه را وارد سازمانشان کنند و در ادامه، رشتۀ امور را تمام و کمال به دست آن‌ها بسپارند. این رویکرد نادرستی است، زیرا نوآوران برتر را موجوداتی نادر و با موهبت‌های استثنایی فرض می‌کند. تحقیقات نشان می‌دهد که کارآفرینانی که در بلندمدت موفق هستند، از ریسک‌پذیری بیشتری در مقایسه با همتایان‌شان برخوردارند. آتش تند نوآوری در انسان‌های ذاتاً خلاق، به‌همان سرعت رو به خاموشی می‌گذارد. بنابراین تکیه بر معدودی از افراد استثنایی که خلاقیت از سر و ‌روی‌شان می‌بارد، راه‌کاری کوتاه‌مدت است که توانایی‌های بقیه را دست‌کم می‌گیرد. در اصل، بیشتر مردم کاملاً توانایی نواندیشی و حل مسئله دارند، به شرطی که سازمانشان آن‌ها را به هم‌نوایی و هم‌رنگی با جماعت وا ندارد.\nسازمان‌ها زمانی به ورطۀ رکود و ایستایی می‌افتند که همگان به شیوه‌ای یکسان اندیشیده و پای‌بند هنجارهای غالب باشند. مقابلۀ موثر با سکون و ترغیب نوآوری، مستلزم نهادینه‌ساختن تفکر نوآفرینانه توسط رهبران سازمان است. چنین هدفی با پیمودن مسیر مشابهی که کولمن در ارتش پیاده کرد محقق می‌شود و آن ایجاد فرهنگ ناهم‌رنگی است. من بیش از پنج‌سال را صرف مطالعه دربارۀ این موضوع کرده‌ام و برایم روشن شده که ایجاد چنین فرهنگی آسان‌تر از چیزی است که تصور می‌کنیم.\nرهبران برای تولید -و تداوم تولیدِ- ایده‌های جدید توسط تازه‌کاران، باید فرصت‌ها و مشوّق‌های لازم را در اختیارشان قرار دهند. به‌طوری که افراد فارغ از نقش و جایگاه خود بتوانند از امور بدیهی و پیش‌پاافتاده چشم‌پوشی کنند. وانگهی وجود افراد توانمند در ارزیابی این ایده‌ها نیز ضرورت دارد. البته این بخش از فرآیند بیش از مردم‌سالارانه‌بودن باید متکی بر نخبه‌سالاری باشد، زیرا برخی از آرا معنی‌دارتر از دیگران است. و در نهایت، استمرار تولید و انتخاب ایده‌های هوشمندانه در طول زمان، در گرو آن است که سازمان بین انسجام فرهنگی و تعارض‌های خلاقانه توازن ایجاد کند.\nبگذار هزاران گل شکوفا شود\nباور رایج مردم این است که برای انجام بهینۀ امور، باید کار کم‌تری به آن‌ها واگذار شود. با‌این‌حال، از شواهد امر پیدا است که پُرکاری موجب تقویت نوآفرینی می‌شود، چرا که حجم بالای کار امکانِ یافتن راهکارهای جدید را افزایش می‌دهد. آزمایش‌های اخیر برایان لوکاس و لوران نُردگران از روان‌شناسان دانشگاه نورث‌وسترن نشان می‌دهد ایده‌های اولیه‌ای که به ذهن ما خطور می‌کنند خام و معمولی‌اند. اما زمانی که روی آن‌ها فکر می‌کنیم، احتمالات غیرمعمول‌تری در مغزمان شکل می‌گیرد. وانگهی به‌شکل‌قابل توجهی اثر کم‌تری از نوآوری در بیست ایدۀ اولیۀ ما به‌نسبتِ پانزده ایدۀ بعدی‌مان به‌چشم می‌خورد.\nدر بسیاری امور، حجم کار مایۀ کیفیت آن است. چنین قاعده‌ای در‌بارۀ همۀ آدم‌های خلاق و متفکر-از آهنگسازان و نقاشان گرفته تا دانشمندان و مخترعان- صدق می‌کند. حتی برجسته‌ترین افراد نیز نوآفرینی‌های شاخص خود را در کنار تعداد زیادی از ایده‌های دم‌دستی‌‌تر پیش می‌برند. توماس ادیسون را در نظر بگیرید. او در یک دورۀ پنج ساله و در کنار ابداع لامپ، فونوگراف و فرستندۀ کربنی مورد استفاده در تلفن، بیش از ۱۰۰ اختراع دیگر نیز ثبت کرده بود. اختراعاتی که هرگز هوش از سر کسی نبردند (در میان اختراعات ادیسون یک عروسک سخن‌گو هم وجود داشت که موجب وحشت بچه‌ها و حتی بزرگ‌ترها بود).\nالبته چالش موجود در سازمان‌ها این است که بدانیم چه زمان به اندازۀ کافی ایده داریم. و قبل از انتخاب و تمرکز روی یک ایده، باید چه تعداد ایده تولید کنیم؟ وقتی این سوال را از مدیران می‌پرسم، اغلب می‌گویند که به ۲۰ ایده اکتفا می‌کنند. اما پاسخ این است که هرچه بیشتر، بهتر. شواهدی نشان می‌دهد که کیفیتْ زمانی به بیشینۀ خود می‌رسد که بیش از ۲۰۰ ایده روی میز وجود داشته باشد.\nرابرت ساتون استاد دانشگاه استنفورد یادآور می‌شود که ایدۀ نهایی ساخت انیمیشن «ماشین‌ها» در پیکسار از میان حدود ۵۰۰ سناریو انتخاب شده است. کارکنان استودیوی طراحی اسباب بازی اسکای‌لاین که ایده‌پرداز محصولات دو شرکت فیشر‌پرایس و ماتل است، سالانه ۴،۰۰۰ ایدۀ جدید برای ساخت اسباب‌بازی ارائه می‌دهند. با‌‌وجوداین، تنها۲۳۰ مورد از این ایده‌ها روی کاغذ آمده یا نمونۀ اولیه‌ای برایشان ساخته می‌شود و دست‌آخر فقط ۱۲ مورد روی خط تولید می‌رود. هرچه دارت‌های بیشتری پرتاب کنید، امکان این‌که مرکز هدف را نشانه بگیرید بالاتر خواهد رفت.\n\nگرچه این مسئله کاملاً با عقل جور درمی‌آید، اما بسیاری از مدیران به خاطر ترس از اتلاف وقت و تحلیل تمرکز و بهره‌وری کارکنانشان از پذیرفتن این اصل بدیهی شانه خالی می‌کنند. خبر خوش اینکه می‌شود با شیوه‌هایی به کمیت و تنوع در ایده‌پردازی دست یافت، آن‌هم بدون اینکه بهره‌وری روزمرۀ کارکنان افت کند یا دچار فرسودگی شغلی شوند.\nشبیه دشمن فکر کنید\nبر اساس تحقیقات، سازمان‌ها اغلب به دلیل فرو‌رفتن در لاک دفاعی و تلاش برای ماندن در گود رقابت دچار سکون و درماندگی می‌شوند. اما ترغیب نواندیشی و ایده‌پردازی، مستلزم آرایش تهاجمی است.\nیعنی دقیقاً همان کاری که لیزا بودل به درخواست کن فریزر، مدیرعامل مِرک، برای تحول در وضعیت موجود این شرکت صورت داد. بودل ضمن گروه‌بندی مدیران اجرایی مرک، از آن‌ها خواست تا راه‌های برون‌رفت از وضعیت موجود را شناسایی کنند. مدیران به جای رعایت جانب احتیاط و درپیش‌گرفتنِ روال مرسوم، قواعد جدید و جسورانه‌ای را مد نظر قرار دادند. از جمله روش‌هایی را که ممکن بود رقبای مرک در استراتژی و توسعۀ محصول خود اتخاذ کنند. با یافتن احتمال‌ها و فرصت‌های تازه، گویی نیرویی تازه در روح شرکت دمیده می‌شد. مشاهدات آنیتا وولی استاد دانشگاه کارنگی‌ملون نشان می‌دهد که: «ذهنیت هجومی توجه را به دنبال‌کردن فرصت‌ها معطوف می‌کند… درحالی‌که تفکر تدافعی بیشتر متمرکز بر حفظ سهم بازار است». این تغییر ذهنیت، به مدیران مرک اجازه داد تا تهدیدات رقابتی بالقوه را تجسم کنند. و نتیجۀ آن چندین فرصت بکر برای نوآوری بود.\nاز فرد ایده بگیرید، نه از گروه\nنتایج سال‌ها تحقیق نشان می‌دهد افرادی که به‌تنهایی و در اتاق‌های مجزا کار می‌کنند، ایده‌های بهتری از گروه‌های هم‌اندیشی و جلسات بارش فکر تولید می‌کنند. بسیاری از ایده‌های خوب وقتی‌که به‌اتفاق هم ایده‌پردازی می‌کنیم، هرگز مطرح نمی‌شوند. برخی از هم‌گروهی‌ها بر بحث مسلط می‌شوند و دیگران از بیمِ آن‌که مبادا کسی دستشان بیندازد، از بحث پا پس می‌کشند. به این ترتیب، تمام گروه به هم‌رنگی با جماعت غالب متمایل می‌شود.\nشواهد نشان می‌دهد که می‌توان این مشکلات را از طریق ’افکارنویسی‘ مدیریت کرد. کافی است که از افراد بخواهیم تا ایده‌های خودشان را قبل از ارزیابیِ گروهی مطرح کنند. بدین‌شکل از هیچ احتمالی چشم‌پوشی نخواهد شد. به‌عنوان‌مثال، کارکنان عینک‌فروشی واربی‌پارکر، که در سال ۲۰۱۵ از طرفِ فست‌کمپانی 1 به‌عنوان نوآورترین شرکت جهان معرفی شد، چند دقیقه در هفته را صرف نوشتن ایده‌های نوآورانه می‌کنند تا همکارانشان این ایده‌ها را خوانده و در موردش اظهار نظر کنند. کارکنان شرکت هم‌چنین می‌توانند درخواست‌ها و پیشنهادات مربوط به ساخت فناوری‌های جدید را در بخش اسناد گوگل وارد کنند. به‌طور معمول در حدود ۴۰۰ ایدۀ جدید در هر فصل وارد این بخش می‌شود، که یکی از آن‌ها اپلیکیشنِ فروشی است که مشتریان از طریق آن می‌توانند قاب عینک مورد علاقۀ خود را در فروشگاه نشان‌ کنند. سپس یک ایمیل اطلاع‌رسان درخصوص آن محصول برایشان ارسال می‌شود.\nاز آنجایی که کارکنان اغلب از طرح پیشنهادات غیرمعمولشان در فضاهای جمعی خودداری می‌کنند، برگزاری جلسات سریع و انفرادی برای ایده‌پردازی راهبرد دیگری برای جستجوی ایده‌ها است. زمانی که آنیتا کرون تراسث به مدیریت اچ‌پی نروژ درآمد، طرح «دیدار فوری با رییس» را در این شرکت اجرایی کرد. او از تمام کارمندان شرکت دعوت کرد تا در یک ملاقات پنج دقیقه‌ای پاسخ به این سؤالات را بدهند: شما کیستید و در اچ‌پی چه کار می‌کنید؟ فکر می‌کنید که در کدام موارد باید تغییر کنیم، و تمرکزمان باید روی کدام بخش باشد؟ و قصد دارید چه کارهایی را فراتر از وظایف شغلی خود انجام دهید؟ او روشن کرد که از کارمندان توقع دارد که با دست پر به ملاقات او بیایند و کسی نباید فرصت ۵‌دقیقه‌ای ملاقات با مدیریت ارشد سازمان را از دست بدهد؛ حالا همه این فرصت را داشتند که توانایی خود را در نوآوری نشان دهند. پس از بالغ بر ۱۷۰ جلسۀ فوری، ایده‌های سرشاری تولید شد. به‌گونه‌ای که سایر رهبران اچ‌پی نیز این روند را در اتریش و سوئیس پی گرفتند.\nصندوق پیشنهادات را احیا کنید\nپیشینۀ نصب اولین صندوق‌ پیشنهادات به اوایل دهۀ ۱۷۰۰ می‌رسد، درست زمانی که یک شوگون 2 ژاپنی جعبه‌ای را در ورودی قلعۀ خود نهاد. او به ایده‌های خوب پاداش می‌داد؛ اما منتقدان را از لب تیغ می‌گذراند. این‌روزها هم صندوق پیشنهادات اغلب مایۀ تمسخر است. در یکی از کمیک استریپ‌های دیلبرت، از قول رییس او آمده است: «بوی ایده‌ای خلاقانه از گوشه‌ای از ساختمان به مشامم می‌رسد. باید آن را پیدا کنم و خرد و خاک‌شیرش کنم». جناب رییس برای به‌دام‌انداختن فرد صاحب‌ایده، یک صندوق پیشنهادات بر دیوار می‌آویزد. دیلبرت کنجکاو می‌شود که از آن سردربیاورد و اینجاست که همکارش به او هشدار می‌دهد: «مراقب باش دم به تله ندهی! این دام است!!»\nاما شواهد نشان از چیز دیگری دارد: صندوق پیشنهادات از قضا می‌تواند بسیار مفید باشد. دقیقاً به این خاطر که تعداد زیادی ایده از دل این صندوق‌ها بیرون می‌آید. در یک مطالعه، روان‌شناسی به نام مایکل فریس و همکارانش از یک شرکت فولاد هلندی (که در حال حاضر بخشی از شرکت فولاد تاتا است) بازدید کردند. شرکتی که به مدت ۷۰ سال از روش صندوق پیشنهادات استفاده کرده است. این شرکت ۱۱،۰۰۰ کارمند دارد و سالیانه بین ۷،۰۰۰ تا ۱۲،۰۰۰ پیشنهاد از این طریق جمع‌آوری می‌کند. یک کارمند معمولی سالانه شش یا هفت پیشنهاد ارائه می‌کند که سه یا چهار مورد آن پذیرفته و اجرایی می‌شود. یکی از کارکنان نوآور شرکت، ۷۵ ایده ارائه کرده که تابه‌حال ۳۰ مورد آن پذیرفته شده است. در بسیاری از شرکت‌ها، این ایده‌ها روی هم تلنبار می‌شود بی‌آنکه به‌کاری بیاید. بااین‌حال، قضیه برای فولادسازان هلندی متفاوت بود، صندوق پیشنهادات در این شرکت در کنار کمک به پیشرفت مستمر کارخانه موجب صرفه جویی بیش از ۷۵۰،۰۰۰ دلاری تنها در یک سال شده است.\nتنوع و فراوانی ایده‌ها، مزیت اصلی صندوق پیشنهادات است. انبوهی از ایده‌ها که راه‌های جدیدی را برای نوآوری پیش‌روی‌ ما می‌گشاید. اما ایرادش این است که انتخاب در میان انبوهی از پیشنهادهای دریافتی، کم از یافتن سوزن در انبار کاه ندارد. لذا به ساز‌و‌کاری برای پالایش ایده‌ها و پاداش دادن و پیگیری بهترین‌ها نیاز داریم، تا افراد خیال نکنند که پیشنهاداتشان خریداری ندارد.\nحواس‌تان به ایده‌های خوب باشد\nساختنِ انبوهی از راه‌های جایگزین مهم است، اما گوش‌دادن به ایده‌ها و راه‌حل‌های خوب هم به همان اندازه مهم است. رهبران چگونه می‌توانند از ایده‌های بد اجتناب کنند و در عین‌حال دستِ رد به ایده‌های خوب نزنند؟\nبه ارزیابی‌هایی اتکا کنید که امتحان‌شان را پس داده‌اند\nگرچه بسیاری از رهبران از فرایندی دموکراتیک برای انتخاب ایده‌ها استفاده می‌کنند، اما ارزش آرا برابر نیست. لذا گردن نهادن به ارادۀ اکثریت همیشه هم بهترین سیاست نیست، چرا که یک اقلیت منتخب ممکن است توانایی بیشتری در شناسایی پرظرفیت‌ترین ایده‌ها داشته باشند. برای آنکه بفهمید باید به کدام دیدگاه‌ها بهای بیشتری بدهید، به سوابق عملکردی و نتایج ارزیابی‌های پیشین افراد توجه کنید.\nبه‌طور‌مثال، ایده‌های کارکنانِ صندوق پوشش ریسک بریج‌واتر، بر اساس شاخص باورپذیری ارزیابی می‌شود. این شاخص نمایان‌گر کیفیت تصمیم‌های گذشتۀ افراد در زمینه‌های خاص است. تحلیل‌گران جامعه اطلاعاتی آمریکا نیز اعتبار خود را مرهون صحت و دقت‌شان در پیش‌بینی رویدادهای عمدۀ سیاسی و اقتصادی‌اند. روان‌شناسی به نام فیلیپ تتلاک در مطالعات خود، کیفیت پیش‌بینی‌کنندگان را بر اساس درستی پیش‌بینی‌ها (آیا درست شرط بسته‌اند؟) و درجه‌بندی آن (احتمالات آن‌ها چقدر درست از آب درآمده است؟) رتبه‌بندی می‌کند. هنگامی که بهترین پیش‌بینی‌کنندگان شناسایی می‌شوند، قضاوت‌ آن‌ها می‌تواند تأثیر به‌مراتب بیشتری نسبت به دیگر همتایان‌شان داشته باشد.\nبا‌این‌حساب، گمان می‌کنید که در یک شرکت چه کسی سزاوار داوری ایده‌ها خواهد بود؟ مدیران را قلم بگیرید؛ چرا که آن‌ها وضعیت موجود را ترجیح می‌دهند. خود نوآوران هم در این زمینه چنگی به دل نمی‌زنند. چون آن‌ها هم سرمست از دستاوردهای خود، ممکن است بیش از اندازه به موفقیت‌هایشان مطمئن باشند. شاید هم سعی کنند در مورد ترجیح مخاطب تحقیقاتی کنند، اما هم‌چنان در معرض سوگیری تأییدی قرار دارند (به دنبال اطلاعاتی هستند که در پشتیبانی از دیدگاه خود و ردّ دیگر ایده‌ها است). حتی نوابغ خلاق هم وقتی برچسب «برنده» روی آن‌ها بخورد، در پیش‌بینی دقیق دچار مشکل می‌شوند.\nتحقیقات نشان می‌دهد که همکاران خوش‌فکر در سازمان، همواره بهترین افراد برای ارزیابی ایده‌های نوآورانه‌اند. آن‌ها بی‌طرف هستند، چون به داوری ایده‌های خود نمی‌نشینند و بیش از مدیران مایلند که به احتمالات دور از ذهن فرصت عرض اندام دهند. به‌عنوان‌مثال، جاستین برگ، استاد دانشگاه استنفورد، دریافت که آن دسته از هنرمندان سیرک که ویدیوهای مربوط به حرکات جدید همکارانشان را ورانداز می‌کنند، تقریباً دو برابر بیش از مدیران خود می‌توانند محبوبیت یک حرکت جدید نمایشی را نزد تماشاچیان پیش‌بینی کنند.\nیک رقابت ترتیب دهید\nرقابت‌های ایده‌پردازی در قالب صندوق پیشنهادات یا رویدادهای نوآوری امکان غربال‌گری ایده‌ها را فراهم می‌کند. به‌عنوان‌مثال، کارکنان داو شیمی هر‌ساله در مسابقات نوآوری‌ای شرکت می‌کنند که متمرکز بر کاهش ضایعات و صرفه‌جویی در انرژی است. در این مسابقات ایده‌هایی پذیرفته می‌شوند که مستلزم سرمایه‌گذاری اولیۀ کم‌تر از ۲۰۰.۰۰۰ دلار و با دورۀ بازگشت سرمایۀ ۱ساله باشد. پس از ارزیابی پیشنهادات دریافتی، جوایزی به برندگان اهدا می‌شود. بنا‌بر گزارش دو محقق حوزۀ نوآوری، کریستین ترویچ و کارل اولریچ، ۵۷۵ پروژه با میانگین بازدهی ​​۲۰۴ درصد و صرفه‌جویی ۱۱۰ میلیون دلار در سال، دستاورد این رقابت‌های ده‌ساله بوده است.\nنتیجۀ برنامه‌ریزی و طراحی درست چنین رقابت‌هایی، حجم زیادی از ایده‌های اولیه و متمرکز بر موضوعات کلیدی است. کارکنان زمان زیادی را صرف ایده‌پردازی می‌کنند که منجر به ارتقای کیفیت پیشنهاداتشان می‌شود. وانگهی این فرایند در یک بازۀ زمانی مشخص انجام می‌شود. بنابراین، برگزاری این قبیل رقابت‌ها خللی در فرآیند کار پدید نخواهد آورد.\nارزیابی دقیق، موجب حذف ایده‌های ناکارآمد می‌شود. فرآیند بازخورد معمولاً شامل یک گروه از متخصصان موضوع و تعدادی از همکاران خوش‌فکر می‌شود که عهده‌دار بررسی پیشنهادها، ارزیابی ابتکارها و سودمندی آن‌ها و ارائۀ پیشنهادات در جهت بهبود این ایده‌ها هستند.\nقضاوت درست در رقابت‌های این‌چنینی، امکان بهره‌بردن از خرد جمعی را میسّر کرده و در عین‌حال عقلانیت جمعی را نیز افزایش می‌دهد. مشارکت‌کنندگان و ارزیابان نیز از موفقیت‌ها و شکست‌های دیگران درس می‌گیرند. با گذشت زمان، فرهنگ سازمان به سویی پیش می‌رود که کارکنان به توانایی خود در ایده‌پردازی اطمینان یافته و درک بهتری از کیفیت و ماهیت آن به‌دست می‌آورند. از آنجا که از نوآوران موفق تقدیر شده و به آن‌ها پاداش داده می‌شود، همه انگیزۀ شرکت در این رقابت را خواهند داشت.\nبنابراین، کار را با فراخوانی ایده‌ها برای حل مشکلات یا کشف فرصت‌ها آغاز کنید، و سپس یک روند دقیق برای ارزیابی و بازخورد طراحی کنید. نویدبخش‌ترین پیشنهادها به دور بعدی راه یافته و نیروی انسانی و منابع لازم برای اجرای آن‌ها می‌باید در اختیار برندگان نهایی قرار گیرد.\nانسجام و تعارض را در کنار هم پرورش دهید\nسرآغاز ایجاد فرهنگ ناهم‌نوایی، یادگیری چگونگی تولید و پرورش ایده‌ها‌‌ است. اما کار به اینجا ختم نمی‌شود. حفظ نوآفرینی در گذر زمان، مستلزم مقابلۀ رهبران با فشارها و برداشتن موانع سدّ راه آن است.\nما عادت داریم که فرهنگ‌های غنی را به هم‌نوایی متهم کنیم، چون خیال می‌کنیم آن‌ها به‌قدری فرقه‌گرا و درهم‌تنیده هستند که نمی‌توانند دیدگاه‌های متفاوت را در نظر گرفته و تصمیمات عاقلانه بگیرند. اما چنین باوری درست نیست. مطالعات دربارۀ تصمیم‌گیری در تیم‌های ارشد مدیریتی نشان می‌دهد که پدیدۀ توافق‌جویی، ردّ نظرات متفاوت و گروه‌اندیشی در میان جمعیت‌های یک‌دست و همبسته تفاوت چندانی با سایر گروه‌ها ندارد. در واقع، جمع‌های دارای فرهنگ قوی اغلب حتی تصمیم‌های بهتری می‌گیرند؛ زیرا تعامل بیشتری با یک‌دیگر داشته و مصونیت جایگاه اجتماعی‌شان موجب می‌شود تا به‌راحتی یکدیگر را به چالش بکشند.\nنگاهی بر مستنداتِ چگونگی شکل‌گیری و رونق استارت‌آپ‌های موفق در سیلیکون‌ولی نشان می‌دهد که اولویت استخدامی آن‌ها تعهد به چشم‌انداز است. شرکت‌های نوپای موفق، به‌دنبال افرادی هستند که در مسیر دست‌یابی به اهداف و حفظ ارزش‌ها همراهی‌شان کنند. اما شرکت‌هایی که نگاه‌شان تنها به جذب ستارگان بالقوه و افراد دارای مهارت‌های فنی است، کمابیش راه به جایی نمی‌برند. اما بنابر تحقیقات، تأکید بر فرهنگ حتی در صنایع بالغ و استخوان‌دار نیز موجب ثبات عملکرد سازمان خواهد شد.\nباوجوداین، یک ایراد به فرهنگ‌های منسجم و قوی وارد است. آن هم این‌که اگر به‌حال خود رها شوند دچار هم‌رنگی و فرقه‌گرایی می‌شوند. رهبران این جوامع نیز با جذب، گزینش و حفظ هم‌فکران خود، تنوع در افکار و ارزش‌ها را قربانی می‌کنند. در‌این‌صورت کارکنان یا باید به‌ناچار خود را با شرایط موجود وفق دهند یا سازمان را ترک کنند. این تشابه و هم‌رنگی شاید در محیط‌های پیش‌بینی‌پذیر سودمند باشد، اما در صنایع پویا و بازارهای پرجنب‌و‌جوش مساله‌ساز خواهد شد. در چنین شرایطی، فرهنگ‌های قوی از انعطاف لازم برای واکنش مناسب در قبال تغییرات برخوردار نیستند. درک نیاز به تغییر، پذیرش دیدگاه‌های مختلف، و ضرورت یادگیری و سازگاری، مسیر دشواری را پیش‌روی رهبران سازمان می‌گذارد.\nماجرای بلک‌بری را در نظر بگیرید: پس از رونق فزایندۀ بازار گوشی‌های هوشمند، رهبران ارشد بلک‌بری به این باور رسیدند که کاربران عمدتاً متمایل به ارسال امن و کارآمد ایمیل‌ هستند. از نظر دست‌اندرکاران بلک‌بری، آی‌فون چیزی بیش از یک اسباب‌بازی و وسیله‌ای برای پخش موسیقی نبود. به‌این‌ترتیب آن‌ها افراد هم‌فکر با خود و نیروهای دارای پیشینۀ مهندسی را به استخدام درآوردند. افرادی که سررشته‌ای در علم بازاریابی نداشتند. در‌نهایت نیز در طراحی یک مرورگر وب با کیفیت بالا و سیستم‌عامل کاربرپسند ناکام ماندند. نتیجه؟ رکود عمیق، یک میلیارد دلار خسارت و فروپاشی عظیم در سهمشان از بازار.\nبنابراین ایجاد توازن در فرهنگ‌های قوی، مستلزم پذیرش مستمر دیدگاه‌های مخالف و انتقادی است. حتی اگر این دیدگاه‌ها نادرست باشند، اما هم‌چنان فایده خواهند داشت. اختلاف اندیشه، مانعی بر سر راه ‌هم‌نوایی کورکورانه بوده و ضمن تقویت نواندیشی به سازمان کمک می‌کند تا راه‌حل‌های نو برای مسائل پیش‌روی خود بیابد. جاشوا مارکوزه، یکی از همکاران بن کلمن در پنتاگون می‌گوید: «مخالفت وفادارانه یک هنجار در واحد نوآوری سریع نیروی دریایی است. اقدام علیه وضعیت موجود، روال ما در تحقق ماموریت‌مان است».\nسرانجام، باید یکی از ارزش‌های اصلی سازمانتان را به باد انتقاد بگیرید. فضایی را ایجاد کنید که همه بتوانند آزادانه نظرات انتقادی‌شان را به اشتراک بگذارند و بابت این کار نیز مورد تکریم قرار گیرند. در روزهای نخستین فعالیت اپل، کارکنان آن مشتاقانه متعهد بودند تا لپ‌تاپ مک را به یک محصول خانگی کاربرپسند تبدیل کنند. هر ساله نیز تیم مک به کسانی که استیو جابز را به چالش می‌کشیدند پاداش می‌داد. و برندگان ارتقای شغلی می‌گرفتند.\nانسجام و تعارض ترکیب متناقضی به‌نظر می‌رسد، اما تلفیقی از این دو همان عاملی است که موجب زایش ایده‌های جدید شده و از فرقه‌ای شدن فرهنگ‌های قوی جلوگیری می‌کند. در ادامه نگاهی داریم به اصول و روش‌های رسیدن به تعارض سازنده:\nارزش‌های سازمانی‌ را اولویت‌گذاری کنید\nچارچوب ذهنی لازم برای انتخاب بین نظرات متضاد و گزینش ایدۀ اصلح را در بین کارکنان سازمان پدید آورید. عملکرد شرکت‌هایی که از اولویت‌بندی ارزش‌های خود ناتوانند دچار اشکال خواهد شد. اندرو کَرتون در مطالعۀ بیمارستانی خود دریافت که وقتی مدیران مراکز درمانی چشم‌اندازی امیدبخش ترسیم کنند، نرخ پذیرش مجدد بیماران دچار حملۀ قلبی در بیمارستان‌ آن‌ها کاهش و در عین‌حال بازدهی سرمایه افزایش می‌یابد. البته به‌شرطی که کم‌تر از چهار ارزش سازمانی در این چشم‌انداز مورد تأکید قرار گرفته باشد. تأکید بر ارزش‌های بیشتر، موجب می‌شود که مراجعین برداشت‌های متفاوتی از آن کرده و تمرکزشان بر موضوع از بین برود.\nارزش‌ها باید برمبنای اولویت مرتب شوند تا هر‌گاه کارکنان بین دوراهی قرار می‌گیرند اولویت را بدانند. در شرکت نرم‌افزاری سیلزفورس، اعتماد ارزشی مقدم بر مواردی چون رشد و نوآوری به‌شمار می‌رود. چنین رویکردی حاوی پیامی شفاف برای کارکنان است: هنگام کار روی نرم‌افزاری جدید، هرگز حریم خصوصی اطلاعات را زیر پا نگذارید. تونی هسیه مدیرعامل زاپوس که یک خرده‌فروشی آنلاین کفش و پوشاک است، شادی کارمندان را مقدم بر شادی مشتری می‌داند. هواپیمایی وست‌جت، ایمنی را به عنوان مهم‌ترین ارزش خود تعیین کرده است. شفقت و هم‌دردی در اولویت گیوفوروارد قرار دارد، که در زمینۀ امور خیریه فعال است. اگرچه پوشش رسانه‌ای در موفقیت این شرکت تعیین‌کننده است، اما اتان آستین، یکی از مؤسسان این شرکت یادآور می شود که: «هیچ داستانی را در رسانه‌هایمان به اشتراک نخواهیم گذاشت، مگر آن‌که اطمینان یابیم که مشتری‌ای که داستانش را با دیگران در میان می‌گذاریم بیش از ما منفعت می‌برد».\nپس از اولویت‌بندی ارزش‌ها، هم‌چنان به بررسی دقیق آن‌ها ادامه دهید. نیروهای تازه‌نفس‌تان را ترغیب کنید که درصورت مخالفت با «رویۀ شرکت»، آن را به چالش بکشند. آن‌ها ایده‌های بکر و تازه‌‌ای در سر دارند و هنوز با شرایط موجود خو نگرفته‌اند. اما اگر پیش از آن‌که لب به پیشنهاد بگشایند با فرهنگ سازمان دم‌خور شوند، هم‌رنگ جماعت خواهند شد. به‌طور مثال، زمانی که کارمندان جدید در بریج‌واتر آموزش می‌بینند، از آن‌ها دربارۀ درستی اصول شرکت سوال می‌شود: «آیا مخالفتی ندارید؟»\nتنها به‌فکر یافتن راه‌حل نباشید، مشکلات را نیز دریابید\nدیوید هافمن، روان‌شناس سازمانی، هنگام کار با مدیران از آن‌ها می‌خواهد که جاهای خالی در این جمله را پر کنند: « ____ را برای من نیاور؛ برایم ____ بیاور». بدون استثنا همۀ مدیران در پاسخ چنین چیزی می‌نویسند: «مشکلات را برای من نیاور؛ برایم راه‌حل بیاور!»\nهرچند رهبرانْ شیفتۀ دریافت راه‌حل از زیردستان خود هستند، اما چنین رویکردی یک نتیجۀ ناخواسته دارد: تضعیف حسِ جستجوگری. اگر همیشه توقع داشته باشید که جواب، حاضر و آماده، در آستین‌تان باشد، مثل یک دانای کل در جلسه‌ها شرکت می‌کنید و فرصت یادگیری از دیدگاه‌های متفاوت را از دست خواهید داد. چنین موردی به‌طور‌خاص در میان آمریکایی‌ها رایج است. در مطالعۀ اخیر دربارۀ مقایسۀ گروه‌های تصمیم‌گیر آمریکایی و آلمانی، آلمانی‌ها دو برابر آمریکایی‌ها دربارۀ مشکلات اظهار نظر می‌کنند و ۳۰ درصد کمتر از آن‌ها به بیان راه‌حل‌ها می‌پردازند. مشاهدات محققان نشان داد که «آمریکایی‌ها اغلب بدون یک تحلیل کامل و جامع از مشکل، صرفاً به دنبال یافتن راه‌حل فوری هستند».\nاما وقتی که هر‌یک از اعضای گروه اطلاعات متفاوتی دارند، که عموماً هم در سازمان‌ها این‌چنین است، عقل سلیم حکم می‌کند که قبل از یافتن راه‌حل به‌فکر شناسایی مشکلات باشیم. در شرکت موسیقی دیجیتال اسپاتیفای، به‌جای تمرکز روی پروژه‌ها بر مسائل بلندمدت صنعت تأکید می‌شود. به‌گفتۀ اسکار استال، مدیر فناوری اسپاتیفای: «اگر این مشکلات به‌راحتی قابل حل بودند، باید تا الآن از پس آن‌ها برمی‌آمدیم. هنگامی که تیم جدیدی را ایجاد می‌کنیم، معمولاً دست‌کم یک سالی را به اتفاق‌ هم سرگرم حل مسئله هستند. و اگر از پس آن بربیایند، تیم و مأموریت آن تا مدت‌ها پابرجا خواهد ماند». آنجی هیکس هم‌بنیانگذار کمپانی آنجیز‌لیست نیز هرهفته چند ساعتی را برای شنیدن دغدغه‌های کارکنان کنار می‌گذارد. و هنگامی که آنیتا کرون به مدیر‌عاملی بخش نوآوری دولت نروژ رسید، دوباره از روش «ملاقات‌های فوری» برای شنیدن صدای پرسنل خود استفاده کرد. او به‌منظور اطمینان از احاطۀ کامل خود بر مشکلات، از کارکنان خواست تا ضمن برشمردن سه مورد از بزرگ‌ترین تنگناهای سازمان به بیان مواردی بپردازند که علاقمند به حفظ یا تغییرش هستند. خانم کرون پس از گردآوری مشکلات در بازدید خود از ۱۴ دفتر، به اجرای راه‌حل‌ها پرداخت.\nوکیل مدافع شیطان را منصوب نکنید، پیدایش کنید\nمطالعۀ شارلان نمت استاد روان‌شناسی دانشگاه یو.سی. ‌برکلی نشان می‌دهد که گماردن فردی به‌عنوان وکیل‌مدافع شیطان، نقشی در غلبه بر سوگیری تأییدی ندارد. هرچند که ممکن است این‌گونه در کلام مدعی پذیرش منطق مخالف شویم، اما در نهایت دیدگاه خودمان را لحاظ خواهیم کرد.\nوکیل مدافع شیطان باید استدلال خاصی را ارائه ‌کند و مواضعی بگیرد که لزوماً با هنجار پذیرفته‌شده مطابقت نمی‌کند. گروه نیز باید به اعتبار و درستی مواضع مخالف او اطمینان یابد. در این شرایط، گروه‌ها به اطلاعاتی فراتر از دیدگاه اکثریت توجه می‌کنند و مثل قبل به تصورات اولیۀ خود اطمینان ندارند. بعید است که اختلاف‌نظرهای صوری مورد بحث قرار گرفته یا جدی گرفته شود؛ بلکه تعارض‌های حقیقی مایۀ اندیشیدن است.\nگروه‌هایی که در آن تعدادی فرد نا‌هم‌سازِ معتبر به‌عنوان مخالف حضور دارند، راه‌حل‌های بیشتر و بهتری برای حل مسائل فراهم می‌کنند. مشهور است که آبراهام لینکلن از رقبای سیاسی خود خواست که به کابینه‌اش بپیوندند، با این‌که می‌دانست هر آن ممکن است ساز مخالف بزنند. وارن بافت نیز در تازه‌ترین نشست سالانۀ برکشایر هاتاوی، از یکی از معامله‌گرانی دعوت کرده بود که به بهانۀ انتقاد از او اقدام به فروش استقراضی سهام کرده بود. البته این استراتژی تنها در صورتی کارگر می‌افتد که کلام منتقد به وضوح ارزشمند و محترم شمرده شود.\nانتقادپذیری را به نوعی الگو تبدیل کنید\nبسیاری از مدیران به‌دلیل روحیۀ شکننده‌‌شان، خود دست‌آخر عامل تقویت هم‌نوایی می‌شوند. تحقیقات نشان می‌دهد که احساس عدم امنیت در مدیران، آن‌ها را از ایده‌جویی باز‌‌داشته و موجب می‌شود که در مقابل پیشنهادها جبهه بگیرند. طولی نمی‌کشد که کارکنان متوجه حقیقت ماجرا شده و ایده‌های خود را از بیم عواقب و دردسرهای آن کنار می‌گذارند. یکی از راه‌های غلبه بر این مانع آن است که زیردستان را ترغیب کنیم تا صریح و آشکار مدیرانشان را به چالش بکشند.\nسال‌ها پیش تام گریتی مدیرعامل شرکت نرم‌افزاری ایندکس‌گروپ، تمام ۱۰۰ کارمند خود را گرد آورد. یک مشاور نیز در همین حین و در مقابل دیگران لب به انتقاد از او گشود. هنگامی که کارکنان شاهد توجه مدیر خود به بازخوردهای انتقادی بودند، نگرانی‌شان از صحبت‌کردن کاسته شد. مدیران نیز بیش‌از‌پیش از نظرات سخت‌گیرانه استقبال کردند.\nهم‌چنین می‌توانید از افراد خود بخواهید تا با بیان نقاط ضعفتان، شما را به چالش بکشند. به گفتۀ شریل سندبرگ، مدیر ارشد عملیات فیس‌بوک: «زمانی‌که وظیفۀ رهبری بر دوشتان قرار دارد، هرچقدر هم خودتان را به آب و آتش بزنید باز هم به‌سختی می‌توانید بازخوردهای خوب و صادقانه بگیرید. گاهی حقه‌ای سوار می‌کنم و بی‌پرده دربارۀ ضعف‌هایم حرف می‌زنم، چرا که این‌گونه افراد جرئت پیدا می‌کنند تا حرف من را تصدیق کنند. این‌طور راحت‌تر مزۀ دهان همکارانم را متوجه می‌شوم. من به آن‌ها گوشزد می‌کنم که به پرحرفی در جلسات عادت دارم. اگر هرگز چنین چیزی را به زبانم نیاورم، بعید می‌دانم که کسی به سراغم بیاید و عیبم را به من بگوید: ’هی، شریل، خیال می‌کنم امروز بیش از حد حرف زدی، اینطور نیست؟‘».\nشکوفایی فرهنگ نوآفرینی در گرو آن است که کارکنان در کمال آسودگی خاطر بتوانند جسورانه‌ترین و دیوانه‌وارترین ایده‌های خود را نیز با دیگران در میان بگذارند. اما اغلب آن‌ها از حرف‌زدن می‌ترسند، حتی اگر شاهد برخورد با منتقدان قبلی نبوده باشند.\nبن کلمن، برای به‌زانو درآوردن این ترس در نیروی دریایی، پافشاری مرسوم ارتش بر سلسله مراتب را کنار گذاشت. به‌این‌ترتیب افراد یکدیگر را فارغ از رتبه و درجه با نام کوچک صدا می‌زدند. وی به اعضای هستۀ نوآوری سریع تأکید می‌کرد که: «اگر ایده‌ای دارید، در جمع مطرح کنید و برایش اقدام کنید». او برای اثبات آن‌که نوآفرینی در ارتش نیز میسّر است، زیردستانش را با افرادی آشنا می‌کرد که موفق به خلاقیت‌آفرینی و تغییر در نیروی دریایی شدند.\nترغیب کارکنان به گفت‌و‌گو، حتی زمانی که پیشنهاداتشان پذیرفته نمی‌شود و درمیان‌گذاشتن ایده‌های جسورانۀ خودتان، از دیگر روش‌های از میان برداشتن این ترس است. عدم سعۀ صدر سازمان در پذیرش ایده‌های ناکارآمد، موجب پدیدارشدن چهرۀ کریهِ هم‌نوایی خواهد شد. در نهایت، گوش‌دادن به طیف وسیعی از ایده‌ها و بینش‌ها، کلید ترویج و جا‌انداختن نواندیشی است.\nاگر در همان ابتدا توفیقی هم نداشتید، دست‌کم مطمئن می‌شوید که هدفتان به‌ا‌ندازۀ کافی بزرگ است.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\n\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را آدام گرنت نوشته است و ابتدا در شمارۀ مارس ۲۰۱۶ ماهنامۀ هاروارد بیزنس ریویو به انتشار رسیده است و سپس با عنوان «HOW TO BUILD A CULTURE OF ORIGINALITY» در وب‌سایت همین مجله نیز بارگزاری شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۸ خرداد ۱۳۹۸ با عنوان «بوروکراسی دشمن خلاقیت است، آیا راه‌حلی برای این مشکل وجود دارد؟» و ترجمۀ مرتضی امیرعباسی منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        آدام گرنت (Adam Grant) نویسنده و روان‌شناس آمریکایی است که در ۲۸ سالگی کرسی روان‌شناسی سازمانی را در دانشگاه پنسیلوانیا به دست آورد. دادن و ستاندن: رویکردی انقلابی برای رسیدن به موفقیت (Give And Take: A Revolutionary Approach to Success) شناخته‌شده‌ترین کتاب اوست.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Fast Company: ماهنامه‌ای آمریکایی دربارۀ کسب‌و‌کار و آیندۀ تجارت.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        لقبی تاریخی برای فرمانروایان نظامی در ژاپن\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/573211949.json b/train/573211949.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..03a3055ae4eff560ccd318f038265d0d8e88ed20
--- /dev/null
+++ b/train/573211949.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "توهمات امپراتوری",
+  "subtitle": "آمارتیا سن شرح می‌دهد: بریتانیا با هندوستان واقعاً چه کرد؟",
+  "introduction": "درست است که هندوستان پیش از آنکه به سلطۀ بریتانیا درآید مسیر عقب‌ماندگی از دیگر نقاط جهان را در پیش گرفته بود، اما بسیاری از استدلال‌هایی که در دفاع از دوران راجِ بریتانیا ارائه می‌شود نیز بر پایۀ سوءبرداشت‌هایی جدی از گذشتۀ هند، امپریالیسم و خودِ تاریخ است.",
+  "content": "آمارتیا سن، گاردین— امپراتوری بریتانیا در هندوستان عملاً در۲۳ ژوئن ۱۷۵۷ در نبرد پِلاسی بنیان نهاده شد. نبرد سریع و کوتاه بود، از بامداد آغاز شد و تا نزدیکی غروب خاتمه یافت. آن روز یکی از روزهای عادیِ فصل بادهای موسمی بود و گاه‌گدار بر فراز باغ‌های انبه در شهر کوچک پلاسی باران می‌بارید. پلاسی شهر کوچکی مابین کلکته -پایگاه بریتانیایی‌ها- و مرشدآباد -مرکز پادشاهی بنگال- بود. در همین باغ‌های انبه بود که نیروهای بریتانیا با ارتش نواب سراج‌الدوله روبه‌رو شدند و قاطعانه شکستش دادند.\nسلطۀ بریتانیا، حدود ۲۰۰ سال بعد، در نیمه‌شب ۱۴اوت ۱۹۴۷ به پایان رسید، با سخنرانی مشهور جواهر لعل نهرو که «میعاد با سرنوشت» 1 نام داشت. دویست سال زمان درازی است. دستاورد بریتانیا در هند چه بود؟ و از انجام کدام کار بازماند؟\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/02/919-5.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            توهمات امپراتوری        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nدر دهۀ ۱۹۴۰، طی مدتی که در مدرسه‌ای مترقی در بنگال غربی تحصیل می‌کردم، مرتب دربارۀ این پرسش‌ها بحث می‌کردیم. این پرسش‌ها تا همین امروز هم اهمیتشان را حفظ کرده‌اند، به‌ویژه از آن روی که هرگاه از حکومت جهانی موفق صحبت می‌شود، معمولاً نام امپراتوری بریتانیا به ذهن می‌آید. همچنین، در تلاش برای متقاعدکردنِ ایالات‌متحده به قبول نقش خود به‌عنوان قدرت امپراتوری برجستۀ جهان امروز، باز هم پای امپراتوری بریتانیا به میان می‌آید؛ نیل فرگوسنِ مورخ دراین‌باره می‌پرسد «آیا ایالات‌متحده درصدد است بار ارثیۀ امپراتوری‌اش را به دوش بکشد یا می‌خواهد آن را بر زمین بگذارد؟». حقیقتاً پرسشی جالب است، و فرگوسن به‌درستی معتقد است که تا وقتی درک نکنیم که ظهور و افول امپراتوری بریتانیا چگونه بود و این امپراتوری چه دستاوردهایی داشت، نمی‌توانیم به این پرسش پاسخ دهیم.\nحین بحث‌هایمان دربارۀ همۀ این موضوعات در مدرسۀ سانتینیکتان، که دهه‌ها پیش توسط رابیندرانات تاگور تأسیس شده بود، با پرسش روش‌شناختی دشواری دست‌به‌گریبان شدیم: اگر سلطۀ بریتانیا هرگز به وقوع نمی‌پیوست، هندوستانِ دهۀ ۱۹۴۰ در نظرمان چگونه بود؟\nهمیشه این وسوسه وجود دارد که هندوستانِ ۱۷۵۷ (هنگام آغاز حکومت بریتانیا بر هند) را با هندوستانِ ۱۹۴۷(هنگام رفتن بریتانیا از هند) مقایسه کنیم، اما این کار چیز چندانی نصیبمان نمی‌کند زیرا، در غیاب سلطۀ بریتانیا، هندوستان قطعاً در همان وضعیتی که پیش از نبرد پلاسی داشت باقی نمی‌ماند. اگر بریتانیا هرگز بر هند غلبه نمی‌کرد هم هندوستان از حرکت نمی‌ایستاد. اما چطور می‌توان به این سؤال پاسخ داد که حکومت بریتانیا چه تغییری در هند ایجاد کرده است؟\nبرای روشن‌شدنِ موضوعیت این «تاریخ جایگزین»، می‌توانیم نمونۀ دیگری را بررسی کنیم -موردی که می‌توانست به استیلای یک امپراتوری ختم شود، اما در واقعیت چنین نشد. متیو پِری را در نظر بگیرید. او دریادارِ نیروی دریایی ایالات‌متحده بود که در سال ۱۸۵۳ ،با چهار ناو جنگی، وارد خلیج اِدو در ژاپن شد. حالا فرض کنید که احتمال داشت پِری صرفاً به‌قصد به‌رخ‌کشیدنِ اقتدار آمریکا به ژاپن نرود (که در واقعیت به همین قصد رفته بود)، بلکه پیش‌قراول آمریکا در تصرف ژاپن شود و امپراتوری آمریکایی جدیدی را در سرزمین آفتاب تابان برپا کند، درست مثل همان کاری که رابرت کلایو 2 در هند کرد. اگر قرار بود دستاوردهای این حکومت آمریکایی فرضی را با این شگرد ساده ارزیابی کنیم که ژاپنِ قبل از سلطۀ امپراتوری در سال ۱۸۵۳ را با ژاپنِ بعد از پایان سلطه (در تاریخی فرضی‌اش) مقایسه کنیم و تمام تفاوت‌های مشاهده‌شده را به تأثیرات امپراتوری آمریکا نسبت دهیم، احتمالاً هم نقش دوران اصلاحات مِیجی 3 از سال ۱۸۶۸ به بعد را نادیده می‌گرفتیم و هم نقش تحولات جهانی‌سازی‌ دیگری را که در آن زمان در حال وقوع بوده‌اند. ژاپن به راهش ادامه داد، پس هند هم می‌توانست ادامه دهد.\nدرحالی‌که می‌توانیم آنچه را که حقیقتاً تحت حکومت میجی در ژاپن رخ داده مشاهده کنیم، بسیار دشوار است که با هر درجه از اطمینان حدس بزنیم اگر هندوستان به تصرف بریتانیا درنمی‌آمد، تاریخ این شبه‌قاره چه مسیری را طی می‌کرد. آیا هند مانند ژاپن به‌سوی مدرنیسم در دنیایی می‌شتافت که روزبه‌روز جهانی‌تر می‌شود؟ آیا مانند افغانستان در برابر تغییر مقاومت می‌کرد، یا مانند تایلند به‌آهستگی در مسیر تغییر قدم برمی‌داشت؟\nپاسخ به این سؤالات دشوار و ناممکن است. با همۀ این‌ها، حتی بدون سناریوهای تاریخیِ جایگزین، چند پرسش محدود هست که می‌توان به آن‌ها پاسخ داد، پاسخ‌هایی که ما را به درکی هوشمندانه می‌رساند از نقشی که حکومت بریتانیا در هندوستان ایفا کرد. می‌توان پرسید: هندوستان در زمانی که بریتانیا تصرفش کرد با چه مشکلاتی مواجه بوده، و در دوران حکومت بریتانیا عاقبت این بحران‌ها چه شده است؟\n\nشکی نیست که هندِ آشوب‌زده و از بیخ‌وبن عقب‌مانده به تغییراتی اساسی نیاز داشته است. صحه‌گذاشتن بر لزوم تغییر در هندِ میانۀ قرن هجدهم معنی‌اش این نیست که ناچاریم، آن‌طور که بسیاری از فرامِلّی‌گرایان هند واهمه دارند، دستاوردهای بزرگ گذشتۀ هند را با موفقیت‌های خارق‌العاده‌اش در فلسفه، ریاضی، ادبیات، هنر، معماری، موسیقی، پزشکی، زبان‌شناسی و نجوم نادیده بگیریم. هند، درست پیش از دوران استعمار، تجارت و بازرگانی پررونقی داشت و، به‌این‌ترتیب، به اقتصادی شکوفا دست یافته بود؛ بسیاری از ناظران بریتانیایی، نظیر آدام اسمیت، بر ثروت اقتصادی هند اذعان کرده‌اند.\nبااین‌حال، مسئله این است که حتی با وجود آن دستاوردها نیز در اواسط قرن ۱۸ هند، از بسیاری جهات، از توفیقاتی که اروپا در حال نِیل به آن‌ها بود کاملاً عقب مانده بود. ماهیت و اهمیت دقیق این عقب‌ماندگی موضوع اکثر مناظرات پرشور عصرگاهی ما در مدرسه بود.\nمقالۀ خردمندانۀ کارل مارکس دربارۀ هند توجه بعضی از ما را، به‌طور خاص، به خود جلب کرده بود. مارکس، که این مقاله را در سال ۱۸۵۳ نوشته است، به نقش سازندۀ حکومت بریتانیا در زمینه‌هاییاشاره می‌کند که هند در آن‌ها نیاز به مجموعه‌ای از بازنگری‌ها و موشکافی‌های بنیادین داشت. و بریتانیا، به‌عنوان نخستین کشور غربی که هند با آن ارتباط داشته، قطعاً خدماتی به هند کرده است، خصوصاً در طول قرن نوزدهم. به‌سختی می‌توان اهمیت این تأثیر را منکر شد. فرهنگ بومیِ جهانی‌شده‌ای که به‌آرامی داشت در هند پا می‌گرفت نه فقط مدیون آثار انگلیسی، که عمیقاً مرهون دیگر کتاب‌ها و مقالاتی بود که زبانشان اروپایی -یا به عبارت دیگر غیرانگلیسی- بود و از طریق بریتانیا به هند شناسانده شدند.\nچهره‌های شاخصی نظیر فیلسوف کلکته‌ای، رام موهان روی، زادۀ ۱۷۷۲، نه‌تنها تحت‌تأثیر دانش سنتی متون سانسکریت، عربی و فارسی بودند، بلکه از آشنایی روزافزون با آثار انگلیسی نیز تأثیر می‌پذیرفتند. پس از موهان روی، در خودِ بنگال نیز اشخاصی مثل ایشوار چاندرا ویدیاساگار، مُدهوشودُن داتو، و چندین نسل از تاگورها و پیروانشان نیز بودند که، در پرتوِ تحولاتی که در قرون ۱۸ و ۱۹ در اروپا شاهد بودند، هندوستانی را که از نیاکانشان به ارث برده بودند مورد بازنگری قرار دادند. منبع اصلی -و گاه حتی یگانه منبع- اطلاعات آن‌ها کتاب‌هایی (معمولاً به زبان انگلیسی) بود که به برکت حکومت بریتانیا در هند دست‌به‌دست می‌شد. این تأثیر فکری، که طیف گسترده‌ای از فرهنگ‌های اروپایی را دربر می‌گرفت، تا امروز به قوت خود باقی است، حتی حالا که قدرت نظامی، سیاسی و اقتصادی بریتانیا به‌طرز چشمگیری افول کرده است.\nمارکس می‌گفت هند نیاز به برخی تغییرات بنیادین دارد و من مجاب شده بودم که تشخیص او کاملاً درست است، زیرا رنسانس و انقلاب صنعتی (متأسفانه همراه با استعمارگرایی) موجب شدند سراسر جهان در مسیر جهانی‌شدنِ فکری و اقتصادی قرار بگیرد، اما نظم قدیم هند از این قافله عقب مانده و، درنتیجه، در حال فروپاشی است.\nبااین‌حال، می‌توان با استدلال نشان داد که در نظریۀ مارکس نقیصه‌ای جدی وجود دارد، به‌خصوص در فرض ضمنی او مبنی بر اینکه غلبۀ بریتانیا تنها دریچه‌ای به‌سوی دنیای مدرن بود که می‌شد به روی هند گشود. آنچه هندوستان در آن زمان بدان نیاز داشت جهانی‌سازیِ سازنده‌تر بود، اما این با امپریالیسم تفاوت دارد. مهم است که بین این دو مفهوم تمایز قائل شویم. هند، در سراسر تاریخ کهن خود، مدام از تبادل اندیشه و همچنین کالا با دنیای خارج بهره‌مند بوده است. بازرگانان، مهاجران و دانشمندان از قرن‌ها پیش، یعنی از حدود دو هزار سال قبل، مابین هندوستان و خاورِ دور مثل اندونزی، مالزی، کامبوج، ویتنام، تایلند و دیگر جاها در آمدوشد بوده‌اند. تأثیر پردامنۀ این رفت‌وآمد‌ها -به‌ویژه در حوزۀ زبان، ادبیات و معماری- تا همین امروز نیز به‌وفور مشاهده می‌شود. علاوه‌براین، سیاست هند از روزهای نخست حیاتش این بود که مرزها به روی پناهندگان باز باشند. این امر نیز اثرات جهانی عظیمی بر این کشور گذاشته بود.\nمهاجرت یهودیان به هند درست پس از سقوط اورشلیم در قرن اول آغاز شد و تا صدها سال پس از آن ادامه یافت. یهودیان بغدادی، نظیر خاندان بسیار موفق ساسون‌ها، حتی تا اواخر قرن هجدهم نیز دسته‌دسته به هند می‌آمدند. مسیحیان دست‌کم از قرن چهارم، و احتمالاً بسیار قبل‌تر از آن، به هند آمدند. دربارۀ مهاجرت مسیحیان به هند افسانه‌های رنگارنگی وجود دارد، از جمله اینکه نخستین کسی که تومای حواری پس از ورودش به هند در قرن اول میلادی ملاقات کرد دختری یهودی بود که در ساحل مالابار فلوت می‌نواخت. ما در بحث‌های کلاسی‌مان شیفتۀ این حکایت مهیج -و بی‌شک جعلی- شده بودیم، چراکه نشان از ریشه‌های چندفرهنگی سنت‌های هند داشت.\nپارسی‌ها از اوایل قرن هشتم میلادی و پس از آنکه در وطن خود، ایران، مورد آزار و شکنجه قرار گرفتند به هندوستان آمدند. در اواخر همان قرن، ارمنی‌ها نیز به‌تدریج از کرالا تا بنگال ردپاهایی از خود به جای گذاشتند. بازرگانان عرب مسلمان، از حوالی همین قرن هشتم، از راه زمین‌های بایر شمال‌غربی هندوستان به این شبه‌قاره آمدند و حضور قابل‌توجهی در ساحل غربی هند داشتند. آنان قرن‌ها پیش‌ از فاتحان مسلمان وارد هند شده بودند.\nدر زمان نبرد پلاسی، پیشه‌وران، بازرگانان و متخصصان دیگری از چند کشور اروپایی مختلف، از مدت‌ها قبل، در نزدیکیِ دهانۀ رود گنگ مستقر شده بودند. بنابراین، قرارگرفتن تحت سلطۀ یک حکومت امپراتوری تنها راهِ برقراری ارتباط با کشورهای خارجی یا آموختن از آن‌ها نیست. پس از استقرار دولت اصلاح‌طلبِ جدید در ژاپن، در پیِ اصلاحات میجی در سال ۱۸۶۸ (که با اثرات قدرت‌نماییِ یک دهه پیشِ دریادار پِری بر سیاست داخلی ژاپن هم بی‌ارتباط نبود)، ژاپنی‌ها بدون آنکه تن به امپریالیسم بدهند مستقیماً به سراغ یادگیری از غرب رفتند. آن‌ها افرادی را برای تعلیم‌دیدن به آمریکا و اروپا فرستادند و تغییرات بنیادینی ایجاد کردند که آشکارا تحت‌تأثیر تجربیاتشان از غرب بود. آن‌ها بیکار ننشستند تا کسی به‌زور و به‌وسیلهٔ امپریالیسم جهانی‌‌شان کند.\nیکی از توفیقاتی که نظریه‌پردازان طرفدار پادشاهی بریتانیا بر آن بسیار تأکید می‌کنند نقش بریتانیا در ایجاد یک هندوستان متحد است. تحلیل این گروه این است که هندوستان مجموعه‌ای از پادشاهی‌های جدا از هم بود، تا زمانی که بریتانیا از حکومت‌های مختلفی که در آن مستقر بودند کشوری واحد ساخت. اعتقاد بر این بود که هند تا پیش از آن اصلاً کشور واحدی محسوب نمی‌شده و چیزی جز یک سرزمین بزرگ چند تکه نبوده است. بنابراین چنین ادعا می‌شد که این بریتانیا بوده که هند را به‌شکل یک کشور یکپارچه درآورده است. حتی وینستون چرچیل دراین‌باره می‌گوید، تا قبل از آمدن بریتانیایی‌ها، کشوری به نام هند وجود نداشته است. او زمانی گفته بود «هند یک مفهوم جغرافیایی است. همان‌قدر که خط استوا کشوری متحد است، هند هم هست».\nاگر درستی چنین تحلیلی را بپذیریم، در آن صورت، امپراتوری بریتانیا به‌واسطۀ نقشی که در یکپارچه‌ساختن هندوستان ایفا کرده، به‌طور غیرمستقیم، دستی در مدرن‌شدن آن نیز داشته است. با همۀ این‌ها، آیا این ادعای بزرگ دربارۀ نقش پررنگ راج 4در ایجاد یک هندوستان متحد صحیح است؟ مسلماً، زمانی‌که کمپانی هند شرقی به رهبری کلایو در سال ۱۷۵۷ نوابِ بنگال را شکست داد، هیچ قدرت واحدی بر هندوستان حکومت نمی‌کرد. حتی اگر بگوییم بریتانیا حکومت متحد و واحدی را در هندوستان برقرار کرده (واقعاً هم این کار را کرده)، بااین‌حال، بین این ماجرای ملموس و این ادعای بزرگ که فقط بریتانیا می‌توانست از مجموعه‌ایالت‌هایی جدا از هم هندوستانی واحد بسازد تفاوت از زمین تا آسمان است.\nنگرش موجود نسبت به هند به‌شدت با واقعیت امپراتوری‌های داخلی بزرگی که طی هزار سال اخیر تاریخ هند را شکل داده‌اند در تضاد است. امپراتوران جاه‌طلب و پرشور قرن سوم قبل از میلاد حکومت خود را کامل نمی‌دانستند، مگر وقتی که سرزمین‌هایی که از نظرشان یک کشور واحد را می‌ساختند زیر پرچم آن‌ها متحد می‌شدند. از میان مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به آشوکا از سلسلۀ مائوریا، امپراتوران سلسلۀ گوپتا، علاءالدین خَلجی، گورکانیان و دیگران اشاره کرد. در تاریخ هند شاهد جابه‌جایی‌های پی‌درپیِ امپراتوری‌های بزرگ داخلی با پادشاهی‌های متعدد و مجزا هستیم. بنابراین نباید به‌اشتباه تصویر کنیم که حکومت گسستۀ هندوستان در میانۀ قرن هجدهم، و پیش از آنکه کمک بریتانیایی‌ها برای متحدکردن آن از راه برسد، وضعیتی است که این کشور در طول تاریخ خود با آن دست‌به‌گریبان بوده است.\nاگرچه معمولاً کتاب‌های درسی تاریخ می‌گویند بریتانیایی‌ها جانشین گورکانیان در هند بودند، توجه به این نکته مهم است که، درحقیقت، بریتانیا در آن دوره‌ای که گورکانیان از نفوذ و قدرت برخوردار بودند با آن‌ها روبه‌رو نشد. حکومت بریتانیا زمانی آغاز شد که قدرت گورکانیان افول کرده بود، بااین‌حال، حتی نوابِ بنگال که از بریتانیا شکست خورد نیز، در ظاهر، مطیع امپراتوری گورکانی بود. نواب، بی‌آنکه توجه چندانی به فرامین امپراتور گورکانی داشته باشد، همچنان در بیعت او بود. همچنان وجهۀ امپراتوری حکومت گورکانیان بر هند، به‌طور گسترده، به رسمیت شناخته می‌شد، هرچند که خودِ امپراتوری دیگر وجود نداشت.\nپس از آنکه شورش موسوم به «شورش سپاهیان» 5 در سال ۱۸۵۷ پایه‌های هندوستانِ بریتانیایی را به لرزه درآورد، نیروهای مختلف ضدبریتانیایی که مشترکاً در این شورش شرکت کرده بودند فقط در صورتی می‌توانستند با هم متحد شوند که مشروعیت صوری امپراتوری گورکانی به‌عنوان حاکم هندوستان را بپذیرند. امپراتور، درواقع، میلی به رهبری شورش‌ها نداشت، اما بی‌میلی او مانع این نشد که شورشیان نام او را به‌عنوان امپراتور سراسر هند اعلام کنند. پادشاه ۸۲سالۀ گورکانی، بهادرشاه دوم ملقب به ظَفر، بیشتر شیفتۀ شعرخواندن و شعرسرودن بود تا شرکت‌ در جنگ‌ها یا حکومت بر هندوستان. از دست او کار چندانی برای کمک به ۱۴۰۰ شهروند غیرمسلح دهلی برنمی‌آمد، شهروندانی که پس از سرکوب خونینِ شورش و نابودی وسیع شهر به‌دست بریتانیا کشته شدند. امپراتورِ شاعر به برمه تبعید شد و همان‌جا درگذشت.\nدر دوران کودکی‌ام در دهۀ ۱۹۳۰، که در برمه زندگی می‌کردیم، والدینم مرا به دیدن آرامگاه ظفر در رنگون 6 در نزدیکی معبد معروف شوداگون بردند. آن زمان اجازه نمی‌دادند که آرامگاه او، غیر از سنگ قبری محقر که با آهن موج‌دار پوشانده شده بود، چیز دیگری داشته باشد. خاطرم هست که آن روز با پدرم دراین‌باره بحث ‌کردیم که، از قرار معلوم، حاکمان بریتانیایی هند و برمه از قدرت تهییج‌کنندۀ جنازۀ آخرین امپراتور گورکانی هم بسیار وحشت دارند. تنها این جمله روی سنگ قبرش حک شده بود: «بهادرشاه پادشاه سابق دهلی بود»، یعنی در متن یادبود او هیچ اشاره‌ای به «امپراتور» بودنِ او نشده بود! سال‌ها بعد از آن بود که سرانجام،در دهۀ ۹۰ میلادی، جایگاه ظفر با آرامگاه آبرومندانه‌تری گرامی داشته شد تا کمی بیشتر درخور آخرین امپراتور گورکانی باشد.\n\nدر غیاب حکومت بریتانیا، محتمل‌ترین جانشینان گورکانیان احتمالاً قدرت‌های نوظهور مارات‌های هندو در حوالی بمبئی بودند که هر از گاه دهلی، پایتخت گورکانیان، را به تاراج می‌بردند و از قدرت خود برای مداخله در امور سراسر هندوستان استفاده می‌کردند. پیش از آن، کمپانی هند شرقی، در سال ۱۷۴۲، «خندق مارات‌ها» را دور تا دور کلکته ساخته بود تا از سرعت یورش رعدآسای سواره‌نظام مارات‌ها، که سرعتشان بالغ بر هزار مایل یا بیشتر بود، بکاهد. بااین‌همه، هنوز خیلی مانده بود تا مارات‌ها چیزی مثل خیال امپراتوری بر سرتاسر هند را در سر بپرورانند.\nدر مقابل، بریتانیایی‌ها به چیزی جز تسلط کامل بر سراسر شبه‌قاره راضی نبودند، و در این راه، بینشی که از کشور خود، دربارۀ یک هندوستان متحد، به همراه آورده بودند آن‌قدرها تازه نبود که آن‌ها را به جانشین امپراتوری‌های داخلیِ پیشین بدل سازد. حکومت بریتانیا، تقریباً بلافاصله پس از نبرد پلاسی، از پایگاه‌های‌ امپراتوری‌اش در کلکته به دیگر نقاط هند گسترش یافت. با نفوذ قدرت کمپانی در سراسر هند، کلکته پایتخت امپراتوریِ نوظهور شد و از میانۀ قرن هجدهم تا ۱۹۱۱ (که پایتخت به دهلی منتقل شد)\nدر این جایگاه ماند. تصرف دیگر نقاط هند نیز از همین کلکته برنامه‌ریزی و هدایت می‌شد. منافعی که کمپانی هند شرقی از راه فعالیت‌های اقتصادی‌اش در بنگال به دست می‌آورد، تا حد زیادی، خرج جنگ‌هایی می‌شد که بریتانیا طی مدت توسعۀ استعماری خود در جای‌جای هندوستان بر پا می‌کرد.\nپدیدۀ موسوم به «مکیدن خون بنگال» درست اندکی پس از نبرد پلاسی آغاز شد. کمپانی که نواب‌ها را تحت‌ فرمان خود داشت نه‌فقط از محل درآمدهای ارزی، که از امتیاز منحصربه‌فردِ تجارتِ معاف‌ازمالیات در اقتصاد غنی بنگال نیز به درآمد هنگفتی دست یافت که تازه این جدا از به‌اصطلاح هدایایی بود که کمپانی به‌طور مرتب به‌زور از بازرگانان محلی می‌گرفت. گروهی که می‌خواهند حکومت شکوهمند بریتانیا را سرمشق قرار دهند بهتر است از خواندن کتاب ثروت ملل اثر آدام اسمیت حذر کنند، به‌ویژه بحثش دربارۀ سوءاستفاده از قدرت دولت توسط «شرکتی سوداگر که در شرق هند به ستم‌کاری و سلطه‌جویی مشغول است». ویلیام دالریمپلِ مورخ دراین‌باره اظهار داشته است: «اعداد و ارقام اقتصادی خودشان، به‌قدر کافی، گویا هستند. در سال ۱۶۰۰، زمانی‌که کمپانی هند شرقی تأسیس شد، بریتانیا ۸/۱ درصد از تولید ناخالص داخلی جهان را در اختیار داشت، درحالی‌که تولید ناخالص داخلی هند در آن زمان ۵/۲۲ درصد بود. این آمار تا دوران اوج حکومت بریتانیا کمابیش برعکس شد: هند از کشوری که در حوزۀ تولید سرآمدِ جهان بود به نماد قحطی و محرومیت بدل شد.\nدرحالی‌که بیشترِ عایدات حاصل از مکیدن خون هندوستان نصیب مقامات شرکت بریتانیایی در بنگال می‌شد، رهبران سیاسی و تجاری بریتانیا نیز سهم چشمگیری در آن داشتند: نزدیک به یک‌چهارم اعضای پارلمان لندن، پس از نبرد پلاسی، مالکیت سهام کمپانی هند شرقی را در اختیار داشتند. به‌این‌ترتیب، سود تجاری حاصل از امپراتوری بریتانیا در هند به جیب دستگاه حاکم در بریتانیا می‌رفت.\nاین آمیزۀ غارتگر حاکم سرانجام جای خود را به چیزی داد که در نهایت به استعمارگرایی کلاسیک می‌انجامید، که نیاز به قانون و نظم و حکومت منصفانهٔ مختصری را به رسمیت می‌شناخت، اما سوءاستفادۀ زودهنگامِ کمپانی هند شرقی از قدرت دولتی اقتصادِ بنگال را به‌شدت تحت فشار قرار داد. جان تورنتامِ نقشه‌نگار، در نقشۀ مشهوری که در سال ۱۷۰۳ از منطقهٔ بنگال تهیه کرده، از این منطقه با عنوان «پادشاهیِ ثروتمند بنگال» نام برده است، اما این پادشاهی ثروتمند طی سال‌های ۱۷۶۹ تا ۱۷۷۰ قحطی بسیار عظیمی را از سر گذراند. برآوردهای امروزی نشان می‌دهد که حدود یک‌سوم جمعیت بنگال در این قحطی جان خود را از دست داده‌اند، مسلماً این برآورد تا حدودی اغراق‌آمیز است. بااین‌حال، در این تردیدی نیست که، در منطقه‌ای که سالیان دراز رنگ قحطی را به خود ندیده بود، چنین واقعه‌ای با این میزان گرسنگی و مرگ دسته‌جمعی فاجعه‌ای بزرگ به شمار می‌آمده است.\nاین فاجعه حداقل دو تأثیر قابل‌توجه داشت. نخست، نابرابری موجود در اوایل حکومت بریتانیا در هند با انتقادات سیاسی قابل‌توجهی در خودِ بریتانیا مواجه شد. تا پیش از آنکه آدام اسمیت به‌صراحت در ثروت ملل اعلام کند که کمپانی هند شرقی «به‌کلی از حکومت بر متصرفات ارضی خود عاجز است»، چهره‌های بریتانیایی فراوانی، نظیر ادموند بِرک، لب به انتقادات مشابهی گشوده بودند. دوم، افول اقتصادی بنگال سرانجام کسب‌وکار خودِ کمپانی را نیز به نابودی کشاند، به سرمایه‌گذاران بریتانیایی لطمه زد و به دست اصحاب قدرت در لندن بهانه‌ای داد تا کسب‌وکارشان را در هند بیشتر به چیزی تبدیل کنند که شبیبه فعالیت‌های دولتی معمول بود.\nحکومت بریتانیا در هند با واقعهٔ پلاسی آغاز شده بود. در اواخر قرن هجدهم، دورۀ موسوم به «غارت پس از پلاسی» می‌رفت که جای خود را به نوعی سرسپردگی استعماری بدهد که به‌زودی به معیاری برای امپراتوری بدل می‌شد، و شبه‌قارۀ هند، طی یک‌قرن‌ونیم آینده، بیشتر و بیشتر با آن خو می‌کرد.\nاین مرحلۀ طولانی امپریالیسم کلاسیک در هند بریتانیایی، که از اواخر قرن هجدهم تا استقلال هند در سال ۱۹۴۷ به طول انجامید، تا چه حد موفق بود؟ بریتانیایی‌ها مدعی‌ بودند که برای هند دستاوردهای متعددی از قبیل دمکراسی، حکومت قانون، راه‌آهن، شرکت سهامی و کریکت به همراه داشته‌اند، اما شکاف بین نظریه و عمل -جز در موردِ کریکت- همچنان در سراسر تاریخ روابط امپراتوری بین دو کشور باقی ماند. با کنار هم گذاشتن شواهد در ارزیابی سال‌های پیش از استقلال هند، به‌آسانی می‌شد دید که، در مقایسه با لفاظی‌هایی که پیرامون توفیقات بریتانیا می‌شد، دستاوردهای واقعی تا چه حد ناچیز بود.\nبه‌‌راستی که رودیارد کیپلینگ رگه‌هایی از خودستایی دولت امپراتوری بریتانیا را در شعر معروف خود در باب امپریالیسم به‌طرز تحسین‌برانگیزی نشان داده است:\nبار سفیدپوستان را به دوش بکش\nهمان جنگ‌های سبوعانه برای صلح را\nپر کن شکم گرسنگی را\nو بیماری را بگو بازایستد 7\nافسوس که نه پایان‌یافتن قحطی و نه شفای بیماری‌ها هیچ‌یک از دستاوردهای عملکرد فوق‌العادۀ حکومت بریتانیا در هند نبودند. هیچ چیز نمی‌تواند حواسمان را از این واقعیت منحرف کند که، در پایان امپراتوری بریتانیا نرخ امید به زندگی در بدو تولد در میان مردمان هند، به‌طرز وحشتناکی، پایین و حداکثر ۳۲ سال بوده است.\nحکومت استعماری اصرار داشت که نسبت به آموزش پایه بی‌توجه باشد و همین امر نشان می‌دهد که رؤسای حاکم چه دیدگاهی را نسبت به نیازهای کشورِ تحت امرشان اتخاذ کرده بودند. بین حاکمان و زیردستان ناهمگونی شدیدی وجود داشت. دولت بریتانیا در قرن نوزدهم روزبه‌روز بیشتر مصمم می‌شد تا به تمام مردم بومی بریتانیا سواد بیاموزد. برعکس، نرخ سوادآموزی در هند، در زمان حکومت بریتانیا، بسیار اندک بود. پس از پایان امپراتوری، نرخ سواد بزرگ‌سالان در هند به‌ندرت به ۱۵ درصد می‌رسید. تنها مناطقی در هند که به‌طرز معناداری نرخ سواد بالایی داشتند «پادشاهی‌های محلی» تراوانکور و کوچین بودند (که رسماً بیرون از امپراتوری بریتانیا قرار داشتند). این دو، از زمان استقلال به بعد، بخش بزرگی از ایالت کرالا را تشکیل داده‌اند. اگرچه این پادشاهی‌ها در زمینۀ سیاست خارجی و دفاع همچنان به دولت بریتانیا وابسته بودند، عملاً خارج از امپراتوری بریتانیا قرار داشتند و از آزادی قابل‌توجهی در سیاست داخلی برخوردار بودند، و به‌این‌ترتیب، در حوزۀ آموزش و بهداشت عمومی قدم‌های بیشتری برمی‌داشتند.\nدوران دویست‌سالۀ حکومت استعماری دورۀ رکود عمدۀ اقتصادی نیز بود، دوره‌ای که هیچ پیشرفتی در نرخ واقعی سرانۀ تولید ناخالص ملی به چشم نمی‌خورد. پس از استقلال هند، رسانه‌ها -که حالا به آزادی رسیده بودند- از این واقعیت‌های ناخوشایند بسیار صحبت کردند، رسانه‌هایی که باید بپذیریم بخشی از فرهنگ غنی خود را از جامعۀ مدنی بریتانیا به ارث برده بودند. هرچند طی حکومت راج، غالباً به‌منظور منع انتقاد از حکومت امپراتوری -مثلاً در زمان قحطی بنگال در سال ۱۹۴۳- صدای رسانه‌های هندی معمولاً خفه می‌شد، سنت مطبوعات آزاد، که به‌دقت در بریتانیا پرورش یافته بود، الگوی خوبی برای هندوستانی بود که به‌تازگی استقلالش را بازیافته بود.\nحقیقت این است که هند چیزهای سازندۀ فراوانی از بریتانیا دریافت کرده بود که، تا پیش از استقلال، ثمرات واقعی خود را نشان ندادند و اصلاً ممکن نبود نشان دهند. ادبیاتِ زبان‌های مختلف هندی از ادبیات انگلیسی الهام گرفته و ژانرهایی، از جمله سنت درحال شکوفایی نوشتن به زبان انگلیسی، را به عاریت گرفتند. تحت حکومت بریتانیا، نشر و پخش هر چیزی با محدودیت‌‌هایی روبه‌رو بود (حتی بعضی از کتاب‌های تاگور توقیف شدند). این روزها، دولت هندوستان دیگر نیازی به این اعمال محدودیت‌ها ندارد، اما افسوس که به دلایل گوناگون سیاست‌های داخلی گاهی این محدودیت‌ها از حیث دست‌وپاگیربودن هیچ دست‌کمی از محدودیت‌های دوران استعمار ندارند.\nشاید در این خصوص، هیچ چیز به‌اندازۀ برقراری دمکراسی چندحزبی و مطبوعات آزاد حائز اهمیت نباشد. اما، در بیشتر موارد، این دو موهبت‌هایی نبودند که بتوان آن‌ها را در ایام امپراتوری و تحت دولت بریتانیا به کار بست. این دو درست زمانی امکان تحقق یافتند که بریتانیا هند را ترک کرده بود -دمکراسی و مطبوعات آزاد ثمرۀ یادگیری از تجربیات خودِ بریتانیایی‌ها بودند، ثمراتی که هندوستان تنها پس از اتمام دوران امپراتوری بریتانیا توانست آزادانه از آن‌ها بهره بگیرد. حکومت امپراتوری اندکی خودکامگی را ایجاب می‌کند: قدرت نامتقارن معمولاً ارتباطی با مطبوعات آزاد یا دمکراسی یا حق رأی ندارد، چراکه هیچ‌کدام از آن‌ها با لزوم کنترل‌کردن اتباع مستعمره سازگاری ندارد.\nبه‌همین‌ترتیب می‌توان به این ادعای بریتانیایی‌ها مبنی بر اینکه قحطی را در متصرفات وابسته به خود نظیر هندوستان ریشه‌کن کرده است به دیدۀ تردید نگریست. آغاز حکومت بریتانیا بر هند با قحطی سال‌های ۱۷۶۹ تا ۱۷۷۰ مصادف بود، و در طول سال‌های حکومت بریتانیا نیز قحطی‌های پی‌درپی در هندوستان رخ می‌داد. پایان راج نیز با قحطی وحشتناک ۱۹۴۳ همراه بود. در مقابل، هندوستان از زمان استقلال خود در ۱۹۴۷ دیگر با قحطی مواجه نشده است.\nاما، از قضای روزگار، دمکراسی و رسانه‌های مستقل، یعنی نهادهایی که به قحطی در هندوستانِ مستقل پایان دادند، باز هم مستقیماً از بریتانیا آمده بودند. پی‌بردن به ارتباط بین این نهادها و پیشگیری از قحطی ساده است. پیشگیری از قحطی ساده است، چراکه با توزیع نسبتاً اندک مواد غذایی رایگان، یا استخدام در مشاغل دولتی با دستمزدهای نسبتاً ناچیز (که حقوق‌بگیران با آن قدرت خرید غذا را داشته باشند) می‌توان به کسانی که در خطر قحطی هستند کمک کرد تا دست‌کم خود را از گرسنگی مفرط برهانند. پس هر دولتی باید این توانایی را داشته باشد که جلوی قحطی خطرناک -چه محدود و چه گسترده- را بگیرد، و اتفاقاً دولتی از این کار بیشترین نفع را می‌برد که دارای دمکراسی فعال و مطبوعات آزاد باشد. مطبوعات آزاد واقعیت قحطی پیش‌ رو را بر همگان آشکار می‌کنند، و برخورداری از حق رأی در یک نظام دمکراتیک پیروزی در انتخابات را در جریان قحطی یا پس از آن [برای دولت ناکارآمد] دشوار می‌سازد. ازاین‌رو، دولت انگیزه‌ای مضاعف می‌یابد تا در اسرع وقت به این مسئله رسیدگی کند.\nمادامی‌که مردم هندوستان از حقوق دمکراتیک خود محروم بودند، هندوستان از قحطی خلاصی نداشت، حتی با اینکه تحت حاکمیت کشوری بود که پیشروترین دمکراسی جهان را داشت و مطبوعات آزادش در شهرهای بزرگ، و نه در مستعمرات، زبانزد بودند. این نهادهای مبتنی بر آزادی مختصِ حاکمان بودند، نه اتباع امپراتوری.\nتاگور در سخنرانی شدیداللحن خود، در سال ۱۹۴۱، علیه حکومت بریتانیا در هند اعلام جرم می‌کند و می‌گوید هندوستان از گذر ارتباطش با بریتانیا منافع فراوانی به دست آورده است، مثلاً از گذر «مباحثی که بر نمایشنامه‌های شکسپیر و اشعار بایرون و مهم‌تر از همه… بر لیبرالیسم سخاوتمندِ سیاست قرن‌نوزدهمی انگلستان تمرکز داشتند». تاگور می‌گوید نکتۀ غم‌انگیز ماجرا آنجاست که آنچه «در تمدن خود بریتانیایی‌ها حقیقتاً به بهترین نحو وجود داشت، [یعنی] پاسداشت منزلت روابط انسانی، هیچ جایگاهی در دولت بریتانیاییِ این کشور [هند] ندارد». درحقیقت، بریتانیا نمی‌توانست بدون آنکه خودِ امپراتوری را به خطر بیندازد، به اتباع هندی خود اجازه دهد از این آزادی‌ها بهره‌مند شوند.\nتمایز بین نقش بریتانیا و نقش امپریالیسم بریتانیا از این آشکارتر نمی‌شود. به‌محض اینکه پرچم بریتانیا از جای‌جای هندوستان به زیر کشیده شد، تمایزی که عمیقاً از آن آگاه بودیم خود را نمایان کرد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی TARJOMAAN.SHOP بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        این مطلب را آمارتیا سن نوشته و در تاریخ ۲۹ ژوئن ۲۰۲۱ با عنوان « ILLUSIONS OF EMPIRE: AMARTYA SEN ON WHAT BRITISH RULE REALLY DID FOR INDIA » در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان « توهمات امپراتوری»در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ نسیم حسینی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۶ بهمن ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        این مطلب برشی است ویرایش شده از از کتاب Home in the World: A Memoir نوشتۀ آمارتیا سن.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        Sen, Amartya. Home in the World: A Memoir. Allen Lane, 2021                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        آمارتیا سن (Amartya Sen)، متولد ۱۹۳۳ در ایالت بنگال هند، استاد اقتصاد و فلسفۀ دانشگاه هاروارد است. او مدرک کارشناسی اقتصاد خود را از پرزیدنسی کالج کلکته و دکتری اقتصاد را از دانشگاه کمبریج دریافت کرده است. بیش از بیست کتاب از سن منتشر شده است که کتاب‌های توسعه به‌مثابۀ آزادی (Development as Freedom) و اندیشۀ عدالت (The Idea of Justice) از معروف‌ترین آن‌هاست. او افتخارات و جوایز بسیاری نیز کسب کرده که مهم‌ترین آن‌ها جایزۀ نوبل اقتصاد در سال ۱۹۹۸ است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Tryst with destiny\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Robert Clive: او به همراه وارن هستینگز نخستین پایه‌های امپراتوری بریتانیا در هند را بنا کرد [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Meiji Restoration : بازگشت میجی یا اصلاحات میجی در قالب کودتایی در سال ۱۸۶۸ آغاز شد که به عمر دولت نظامی توکاگاوایِ ژاپن پایان داد و هدایت کشور را بار دیگر به حکومت امپراتوری (امپراتور میجی) سپرد. این اصلاحات سبب تحولات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی بسیاری در ژاپن شد و ژاپن را به کشوری مدرن تبدیل کرد [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Raj : دوران حکومت بریتانیا بر هند از سال ۱۸۵۸ تا ۱۹۴۷ [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Sepoy Mutiny : قیام ضداستعماری گسترده اما ناموفقِ سپاهیان هندی که در خدمت کمپانی هند شرقی بودند. این قیام به «جنگ اول استقلال» نیز معروف است [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                         رنگون یا یانگون بزرگ‌ترین شهر برمه یا میانمار امروزی است [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                         این شعر در سال ۱۸۹۹ در دوران جنگ ایالات‌متحده با فیلیپین سروده شده است. کیپلینگ در این شعر ایالات‌متحده را به استعمار فیلیپین تشویق می‌کند [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/574992241.json b/train/574992241.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..41e221bdbb5ffa101dc96a49e7b9716f28b50615
--- /dev/null
+++ b/train/574992241.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "برای موفقیت تلاش فردی مهم‌تر است یا شرایط اجتماعی؟",
+  "subtitle": "تفاوت کتاب‌های خودیاری و علوم اجتماعی در نگاه به «خود»",
+  "introduction": "پس‌انداز کن و کمتر خرج بتراش تا بتوانی با پول‌هایت سرمایه‌گذاری کنی و، به‌وقتش، زندگی‌ات را بسازی. این توصیه‌های خودیاری لابد به گوش شما هم خورده است، نقل‌قول‌هایی از زاکربرگ یا وارن بافت، که راه‌ورسم «خودساخته‌شدن» را یاد می‌دهند. مرشدان خودیاری، همگی می‌خواهند «خود» ما را تغییر دهند و تغییری چشم‌گیر در زندگی افراد به وجود بیاورند. اما جامعه‌شناسان نظری دیگری دارند.",
+  "content": "کریگ شمل، سایکی — سال گذشته با دختر سیزده‌‌ساله‌ای دربارۀ دانش گفت‌و‌گو می‌کردم. در جمع دوستانم و خانواده‌ بودم و داشتم می‌گفتم دانش غیر از اطلاعات و از آن ارزشمند‌تر است که سرش را از تلفن همراهش بلند کرد تا در گفت‌وگو شرکت کند. او با من مخالف بود. هوشش مرا تحت تأثیر قرار داد و متعجب بودم که چگونه مانند یک متخصص علوم اجتماعی وارد بحث شده است. بنابراین، با دقت گوش می‌دادم. او اصرار داشت بین اطلاعات و دانش تفاوتی وجود ندارد و هر دوِ آن‌ها یکی‌اند، اما مطمئناً این‌گونه نیست.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/03/919.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            برای موفقیت تلاش فردی مهم‌تر است یا شرایط اجتماعی؟        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nتفاوت اطلاعات و دانش مانند تفاوت کتاب‌های ’خودیاری‘ و نگاه موشکافانۀ علوم اجتماعی است. کتاب‌های خودیاری، ‌همانند اطلاعات، مجموعه‌ای از داده‌های غیرمستقیم‌اند. استفاده از آن‌ها مانند آن است که افراد واقعیت‌های ناآزمودۀ بی‌شماری را تجربه ‌کنند. حال‌آنکه، علوم اجتماعی، همانند دانش، از داده‌های جمع‌آوری‌شده و روش‌هایی استفاده می‌کند‌ که افراد بسیاری در طول زمان آن‌ها را پدید آورده‌اند.\nدانشِ برآمده از علوم اجتماعی فرضیه‌هایی را مطرح‌ می‌کند که برای پژوهش‌های بیشتر به کار می‌آیند، مانند زمانی که جامعه‌شناسان «خود» را بخشی از جهانی می‌دانند که، در آن، معانی وجه نمادین دارند و سپس تغییرات آن جهان را بررسی می‌کنند. هستی‌شناسی شاخه‌ای از فلسفه است که به پرسش‌هایی در باب وجود و این‌همانی می‌پردازد. بنابراین، به تعبیر فلسفی، جامعه‌شناسان تحقیقات خود را با شواهد و نظریه‌های هستی‌شناسانه آغاز می‌‌کنند، چراکه پیش از هر چیز لازم است بدانیم «خود»، از منظر اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و روان‌شناختی چه معنایی دارد و بعد برای اصلاح آن نسخه تجویز کنیم.\n\nبرای مثال، بیایید به کتاب‌های خود‌یاری در حوزۀ کاری نگاهی بیندازیم. ریچارد بولز در کتابِ همچنان پرفروش خویش با نام چتر نجات تو چه رنگی است؟ (۲۰۲۰)  1  (که نخستین‌بار در سال ۱۹۷۰ چاپ شد) به مخاطبان جویای مسیر شغلی می‌گوید از خودشان بپرسند: «من که هستم؟». وی با نقل تجربه‌های شخصی و حکایت‌ها و داستان‌های اخلاقی، به خواننده کمک می‌کند به این پرسش پاسخ دهد و با انگیزه‌دادن به خواننده او را راهنمایی می‌کند. ناگفته نماند که او کشیش بود و این راهنمایی‌ها بیشتر به موعظه می‌ماند. او به‌درستی بیان می‌کند نباید خودمان را با شغلمان تعریف کرده و باید عمیق‌تر به مسائل نگاه کنیم؛ اما اشکال کار آنجاست که بولز فرد و مفهوم خود را از بافت جامعه جدا می‌کند.\nچنین رویکردی لاجرم رنگ‌و‌بوی قومی و بومی به خود می‌گیرد. برای مثال، روان‌شناسی اجتماعی نشان می‌دهد مفهوم فردیت از قومی به قومی دیگر فرق می‌کند. آسیایی‌آمریکایی‌ها، در قیاس با آمریکایی‌هایی که اصالت اروپایی دارند، کمتر رفتار‌های خودنمایانه از خود بروز می‌دهند. این در حالی است که بی‌میلی به بروزدادن برخی رفتارهای فردی می‌تواند نشان‌دهندۀ آن باشد که فرد به ویژگی‌های اجتماع و جامعه، در سطح کلان، آگاه‌تر است. امیل دورکیم و جورج هربرت مید، از جامعه‌شناسان قرن بیستم، معتقدند «خود» برآیند مجموعه‌ای از نیروهای اجتماعی است که فرد را احاطه می‌کند. حال‌آنکه، کتاب‌های خود‌یاری به «خود»ی کمک می‌کنند که بیرون از بافت اجتماعی قرار دارد. این امر، دقیقاً در تضاد با پژوهش‌های علوم اجتماعی است.\nبولز در یکی از تمرین‎های کتابش از خوانندگان می‌خواهد گلی با هفت گلبرگ ترسیم کنند و در هر گلبرگ یکی از ویژگی‌های خودشان را بنویسند. وی معتقد است این نوع خود‌آگاهی سبب می‌شود رضایت فرد از خویش افزایش یافته و عملکرد او در شغل و محیط کار بهبود یابد. اما اشکال آنجاست که این تمرین‌ها ابداً تأثیر عوامل اجتماعی را نمی‌سنجند.\n\nمجموعۀ مستند «از هفت‌سالگی به بعد» (۱۹۶۴) محصول انگلستان نشان می‌دهد، وقتی آن‌چنان که باید به مفهوم طبقۀ اجتماعی توجه نمی‌کنیم، تعریف «خود» دستخوش چه تغییراتی خواهد شد. در این مجموعه، ۱۴ پسربچۀ مدرسه‌ای از طبقات مختلف اقتصادی انتخاب شدند. سازندگان این مجموعۀ مستند هر هفت سال یک بار از آن‌ها فیلم گرفتند و با آن‌ها دربارۀ زندگی‌شان مصاحبه کردند. فیلم‌برداری از سال ۱۹۶۴ آغاز شد. در آن زمان پسر‌بچه‌ها هفت‌ساله بودند. آخرین قسمت این مجموعه در سال ۲۰۱۹ ساخته شد. شرکت‌کنندگان این مستند حالا دیگر ۶۳‌ساله بودند. آنچه می‌بینیم بیش از آنکه محصول ویژگی‌های فردی این افراد باشد، متأثر از مشکلات آن‌هاست، از مسیر‌هایی که در زندگی انتخاب کردند، از موفقیت‌های مالی آن‌ها ‌که همگی متأثر از طبقۀ اجتماعی بود که به آن تعلق داشتند. با گذشت بیش از ۵۰ سال، هیچ یک از این افراد از طبقه‌ای که به آن تعلق داشتند فراتر نرفت؛ اما این افراد، غافل از تأثیرگذاری طبقۀ اجتماعی، زندگی خویش را به‌گونه‌ای روایت می‌کردند که گویی تصمیمات شخصی آن‌ها تنها عامل تأثیرگذار زندگی‌شان بود.\nلویس ووداستاک، پژوهشگر حوزۀ رسانه و ارتباطات که کتاب‌های خود‌یاری را مطالعه کرده است، معتقد است «روایت‌هایی که دربارۀ ’خود‘ مطرح می‌شود… همان‌قدر که تأثیر ساختار‌های اجتماعی را انکار می‌کنند، قدرت و مسئولیت بی‌اندازه‌ای را نیز بر شانه‌های فرد قرار می‌دهند».\nتمرین رسم گلبرگ در کتاب چتر ‌نجات تو چه رنگی است؟ -مانند بسیاری از کتاب‌های خود‌یاری- به‌طور ضمنی به این تلقّی دامن می‌زند که خود (self) داستانی است که می‌توان آن را روایت کرد. اما روایت نویسندگان کتاب‌های خود‌یاری متفاوت است از روایت متخصصان علوم اجتماعی، از جمله روان‌شناسان. برای مثال، دیل کارنگی، مؤلف کتاب خود‌یاری آیین دوست‌یابی (۱۹۳۶)  2  از روش‌هایی بحث می‌کند که با تکیه بر آن‌ها می‌توان بر افراد تأثیر‌ گذاشت و با مخاطب قرار‌دادن نیاز‌هایشان آن‌ها را به انجام کاری واداشت. با‌این‌حال، در سال ۱۹۹۵ تحقیقی در حوزۀ روان‌شناسی انجام شد که به‌شدت با توصیه‌های این کتاب مغایرت داشت. این تحقیق که در زمرۀ مقالات پُرارجاع قرار دارد، نشان می‌داد در مذاکره با دیگران، اگر فرد مقابل از نتیجۀ مذاکره خوشحال می‌شد، مذاکره‌کنندگان از تلاش برای تأثیرگذاشتن بر او احساس رضایت نمی‌کردند. این تحقیق از حقایق بغرنج‌تری هم پرده برمی‌داشت آنجا که نشان می‌داد موفقیت در مذاکرات سبب می‌شد مذاکره‌کنندگان احساس کنند آنچنان که باید صداقت به خرج نداده‌اند و در نتیجه کمتر به خود افتخار می‌کردند. نتایج این تحقیق توصیه‌های آیین دوست‌یابی را نقض می‌کرد، چرا که تحقیق یادشده این فرض را به چالش می‌کشید که اگر در مذاکره فرد مقابل از نتیجۀ مذاکره رضایت داشته باشد، احساس ‌می‌کنیم موفق‌ بوده‌ایم و بر او آن‌گونه که می‌خواستیم تأثیر گذاشته‌ایم.\nبااین‌حال، بسیاری از کتاب‌های خود‌یاری در حوزۀ اقتصاد و موفقیت شغلی هنوز هم به سبک و سیاق کتاب کارنگی نگاشته می‌شوند و لاجرم این تصور را ایجاد می‌کنند که افراد همواره آزاد هستند تا بدون توجه به بافت اجتماعی مذاکره کنند. مارک منسون، نویسندۀ کتاب پرفروش هنر ظریف بی‌خیالی (۲۰۱۶)  3  مؤلف دیگری است که به نقش بافت اجتماعی اعتنایی نمی‌کند. منسون از توجه دوران مدرن به مفهوم عزت‌نفس و حس ’برحق‌بودن‘ رنجیده خاطر است. اما رویکرد وی در اینجا امری شخصی است. در جهان‌بینی منسون، عزت‌نفس به‌سرعت به بر‌حق‌بودن و سپس به خود‌شیفتگی تبدیل می‌شود. آنچه وی نادیده می‌گیرد توجه نا‌بجا به عزت‌نفس است که در روایت‌های چند دهۀ گذشته بسیار به چشم می‌خورد. تحقیقات علوم اجتماعی نشان می‌دهد عزت‌نفس فرد لزوماً از دستاورد‌های وی حکایت نمی‌کند. افزون بر آن، گذر از عزت‌نفسِ متورّم و رسیدن به احساس برحق‌بودن، که منسون هم به آن اشاره می‌کند، کمک می‌کند افراد به موضوعات اجتماعی بحث‌‌برانگیز بیشتر توجه کنند. کم‌اهمیت جلوه‌دادن برنامه‌های رفاه اجتماعی و ترویج رفاه برای ثروتمندان، که با تکیه بر مکانیسم‌هایی مانند شراکت عمومی‌خصوصی انجام می‌شود، از نمونه‌های این موضوعات بحث‌برانگیز است.\nدیگر‌ کتاب‌های خود‌یاری که با موضوع موفقیت و شکست نوشته می‌شوند، اقتصاد را، مانند منسون، امری کاملاً فردی یا متأثر از استراتژی خانوار می‌دانند. آنتونی رابینز در کتاب غول درونت را بیدار کن 4 (۱۹۹۱) توصیه می‌کند به مفهومی به نام «مرکب‌کردن» 5 فکر کنیم. مرکب‌کردن یک استراتژی برای پس‌انداز و به معنای سرمایه‌گذاری مجدد بر سود‌‌ است. اگر قرار باشد یک متخصص علوم اجتماعی به موضوع پس‌انداز بپردازد، احتمالاً نخست به گرایش‌های ملی یا ویژگی‌های جمعیت‌شناسی توجه می‌کند. برای مثال، در ایالات متحده، از سال ۱۹۶۷ به بعد، به جز دو سال، هرساله، قدرت خرید یک دلار، کاهش پیدا کرد. آمارهای صندوق بین‌المللی پول نشان می‌دهد، زمانی که رابینز برای نخستین بار کتابش را منتشر کرد، میزان واقعی پس‌انداز یک خانوار در ایالات متحده، بریتانیا، استرالیا و کانادا روندی کاهشی به خود گرفت که تا بیست سال همچنان ادامه داشت. مطالعات علوم اجتماعی اغلب به تفاوت‌های میان‌فرهنگی یا تفاوت‌های انتقالی می‌پردازد. واقعیت آن است که فرهنگ جامعه‌ است که تعیین می‌کند فرد پس‌انداز کند یا نه. برای مثال، آمریکایی‌ها، در مقایسه با دیگر ملت‌ها، کمتر پس‌انداز می‌کنند. برخی اقتصاد‌دانان دلیل این امر را فرهنگ مصرف‌گرایانۀ آمریکایی‌ها می‌دانند؛ فرهنگی که در آن نیاز‌ها باید فوراً برآورده شوند. بنابراین، به‌راحتی می‌توان تصمیم‌گیری برای پس‌انداز را به آینده موکول کرد.\nممکن است رابینز استدلال کند اگر افراد بیشتری این کتاب را خوانده‌ بودند، تعداد بیشتری استراتژی مرکب‌کردن را اجرا می‌کردند. در مقابل، می‌توان یک متخصص دانشگاهی علوم اجتماعی را تصور کرد که از در نصیحت وارد می‌شود و صرفاً به حقایقی دربارۀ پس‌انداز اشاره می‌کند. تعجبی ندارد که کتاب‌های خود‌یاری جذابیت بیشتری دارند؛ آن‌ها این حس را در شما ایجاد می‌کنند که شخصاً انتخاب‌های زندگی مالی و شغلی‌تان را کنترل می‌کنید. به‌راستی جذاب است که بتوانید برای ایجاد تغییرات اساسی به‌اندازۀ کافی پول پس‌انداز کنید.\nیک دلیل پس‌اندازکردن آن است که به هنگام ضرورت یا زمانی که می‌خواهیم تغییراتی در زندگی و کارمان ایجاد کنیم، پول داشته باشیم. پرسش بولز، ’چتر ‌نجات تو چه رنگی است؟‘، صرفاً به جنبه‌های فردی تصمیم‌هایی اشاره می‌کند که برای تغییر شغل یا شروع شغل جدید به آن نیاز داریم. اما متخصصان علوم اجتماعی مایل‌اند بدانند چه شرایطی رنگ چتر‌های نجات را تعیین می‌کند؛ باید بدانیم چرا چتر ‌نجات قرمز یا سیاه یا سبز است؛ می‌خواهیم بدانیم چه نیرو‌هایی ما را مجبور می‌کنند بپریم؛ می‌خواهیم بدانیم کدام تغییرات فرهنگی، تاریخی، اجتماعی و اقتصادی در طول زمان رخ داده‌اند که به ظهور افرادی منجر شده است که به چتر‌ نجات نیاز دارند، و اینکه چگونه این شرایط در حال تغییر‌ند. البته، گاهی رویکرد خود‌یاری دقیقاً همان چیزی است که به آن احتیاج داریم. متخصصان علوم اجتماعی بیش از آنکه از این نگاه دفاع کنند، این وضعیت را توصیف کرده‌اند. تا وقتی زمان آن برسد که «عاملان تغییر» و انقلابی‌ها شرایط بنیادین اجتماعی را دگرگون کنند تا مردم دیگر تحت فشار نباشند، کتاب‌های خود‌یاری می‌توانند به بهترین شکل نیرو محرکۀ لازم را برای حرکت فراهم آورند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        • این مطلب را کریگ شمل نوشته است و در تاریخ ۲۰جولای ۲۰۲۰ با عنوان «THE SELF OF SELF-HELP BOOKS IS ADRIFT FROM SOCIAL AND ECONOMIC FACTS» در وب‌سایت سایکی منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۲ شهریور ۱۳۹۹ با عنوان «برای موفقیت تلاش فردی مهم‌تر است یا شرایط اجتماعی؟» و ترجمهٔ فاطمه زلیکانی منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        کریگ شمل (Craig Schamelis) مدرس دانشگاه آزاد برلین است. او اخیراً مشغول نوشتن کتابی دربارۀ نظریۀ ایدئولوژی مارکسیستی است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        What Color is Your Parachute\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        How to Win Friends and Influence People\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        The Subtle Art of Not Giving a Fuck\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                         Awaken the Giant Within\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        compounding\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/576370538.json b/train/576370538.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..98378ff54cc2c4ca999d34c6eeefef21bc541e9a
--- /dev/null
+++ b/train/576370538.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تصویر خیالیِ کارتن‌خواب‌ها از جایی به اسم «خانه»",
+  "subtitle": "شاید آواره‌های خیابانی روی کارتن بخوابند، اما یادشان نمی‌رود زندگی در خانه چه معنایی دارد",
+  "introduction": "از دور تماشاکردنِ کارتن‌خواب‌ها آن‌ها را نیمه‌زامبی‌هایی معتاد و بی‌مصرف نشان می‌دهد؛ و در بهترین حالت، رنج‌دیدگانی که مستحق ترحم‌اند. اما پژوهشگری که در میان آن‌ها زندگی کرده است می‌گوید تمرکز بر رنج و بدبختیِ بی‌خانمان‌ها تصویر کاملی از زندگی آن‌ها به ما نمی‌دهد. ساکنانِ کنار خیابان خلاقیت‌هایی به خرج می‌دهند تا احساس کنند واقعاً در خانۀ خودشان‌اند: انتخاب نقطۀ مشخصی برای خواب، منظم‌کردن خنزرپنزرهای اطرافشان، و تنظیم برنامه‌ای معین برای کارهای روزانه مثل تکدی‌گری و حتی نشئگی.",
+  "content": "یوهانس لینهارد، ایان — نگهبانان پارک هر روز صبح بیدارش می‌کردند. زیر سقف آلونکی کوچک در زمین بازی، پای کلیسای سن ونسان دوپُل و در فاصله‌ای حدود پنج دقیقه پیاده‌روی تا ایستگاه قطار «گار دو نورِ» پاریس می‌خوابید. به من می‌گفت: «اونا کاری با من ندارن. اما خودم باید پا شم».\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/03/919-2.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            تصویر خیالیِ کارتن‌خواب‌ها از جایی به اسم «خانه»         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nسال ۲۰۱۵ بود که با فرانسوا آشنا شدم. مردی سرزنده و حدوداً ۵۵ساله بود که علاقۀ زیادی به خواندن شانسون‌ها (ترانه‌های) فرانسوی با صدایی باریتون 1 داشت. وقتی او قصه‌های ایو مونتان و ادیت پیاف 2 را زمزمه می‌کرد، گویی خودِ خیابان در حال آوازخواندن بود. فرانسوا خود را «ژیتان» یعنی کولی می‌دانست، مسافری در دنیا که مدت زیادی را یک‌جا نمی‌ماند. فرانسوا پس از رابطه‌ای ده‌ساله که حاصلش سه فرزند بود (اسم هر سه‌تای آن‌ها روی بازوهای فرانسوا خالکوبی شده بود)، خانواده‌اش را ترک کرد و به زندگی در جاده برگشت. پس از گذشتِ بیش از هشت سال از آن زمان، او همچنان بین پاریس و حومه بی‌خانمان است، گدایی می‌کند، می‌نوشد، و آواز می‌خواند.\nدر سال ۲۰۱۲، بر اساس به‌روزترین ارقام آژانس آمار فرانسه، ۲۸هزار نفر در پاریس «سان دومیسیل» (بی‌خانمان) بودند. این رقم ۸۴ درصد بیشتر از سال ۲۰۰۱ بود. اکثر این افراد مرد (۵۹ درصد)، مجرد (۶۷ درصد) و خارجی (۵۶ درصد) بودند. اکثریت آن‌ها در اقامتگاه‌های موقت (۲۲ درصد در هتل‌ها، ۱۷ درصد در آپارتمان‌های عمومی، ۴۷ درصد در پناهگاه‌های‌ بی‌خانمان‌ها) زندگی می‌کردند. پژوهش من بیشتر متوجه کسانی مانند فرانسواست که جزء ۱۴ درصد باقیمانده‌اند: کسانی که در خیابان زندگی می‌کنند نه پناهگاهی دارند و نه درآمدی، و بیشتر از همه تحت‌تأثیر مشکلات سلامت روانی و اعتیاد هستند. افرادی که طی دو سال پژوهش جمعیت‌شناسی در پاریس با آن‌ها کار کردم «سان آبری» (بدون پناهگاه) یا «سان دومیسیل فیکس» (بدون خانۀ ثابت) نامیده می‌شدند. در زبان ما می‌توان آن‌ها را «کارتن‌خواب» 3دانست.\nشرح‌های کلاسیک علوم اجتماعی از بی‌خانمانی معمولاً چنین جمعیت‌های به‌حاشیه‌رانده‌شده‌ای را (به تعبیر جول رابینز، انسان‌شناسی آمریکایی) در «قشر آسیب‌دیدگان» قرار می‌دهد. افراد بی‌خانمان را «معتاد»، «بی‌مصرف» و «زامبی نیمه‌مرده» توصیف کرده‌اند. بسیاری از این توصیفات می‌کوشند دلایل بی‌خانمانی، به‌حاشیه‌راندگی، و انزوا را از منظر نابرابری و خشونت ساختاری و رنج اجتماعی درک کنند. برجسته‌ترین نمونۀ این ژانر در زبان فرانسه پاتریک دکلرک، جمعیت‌شناس و روانکاو بلژیکی، است که «کلوشاردیزاسیون» (بی‌نواشدگی) خیابان‌گردهای پاریس در دهۀ ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ و عدم امکان ادغام مجدد آن‌ها در بطن جامعه را توصیف می‌کند.\nمشاهدات من بازتاب‌دهندۀ بسیاری از این شرح‌هاست: بی‌خانمانی تا حد زیادی نتیجۀ سوءعملکرد سیستم‌های اجتماعی، اقتصادی و رفاه و نیز رویدادهای زندگی همچون بیماری ذهنی یا جسمی، طلاق، مرگ و خشونت خانگی است. اما آنچه ممکن است افرادِ بیگانه با این قشر را متعجب کند این است که افرادی که در خیابان با آن‌ها آشنا شدم معمولاً خود را سرافکنده یا رنج‌دیده نمی‌دانستند. پل ریکور فیلسوف فرانسوی در کتاب خود به مثابۀ دیگری(۱۹۹۰) 4رنج‌کشیدن را چنین تعریف می‌کند: «کاهش یا حتی نابودیِ قابلیت انجام کنش». من مشاهده کردم که سوژه‌هایم همچون فرانسوا، به‌جای یک‌جا نشستن، فعالانه تلاش می‌کردند تا مجازاً و حقیقتاً در خیابان خانه بسازند. تمرکز بر تجربیات منفی و رنج‌های بی‌خانمان‌ها لاجرم تصویری ناکامل به دست می‌دهد و فعالیت‌های خلاقانه و چاره‌جویانۀ آن‌ها برای کنارآمدن با موقعیتشان را از قلم می‌اندازد. پرسیدن بعضی سؤالات اخلاقی غیرممکن می‌شود، مثلاً اینکه برای داشتن یک زندگی خوب، یا زندگی بهتر، یا حتی یک خانه، در خیابان چه چیزهایی لازم است؟\nهروقت که با فرانسوا بودم، او دائماً از امکاناتی که شهر فراهم می‌کند بهره می‌برد: رهگذرانی که پول می‌دادند، نیمکت‌های پارک‌ها برای خوابیدن، سقف آلونک‌ها، دستشویی‌های عمومی، سوپرمارکت‌ها، راننده‌های تاکسی. او همیشه در حالت آماده‌باش بود، به‌خصوص برای سیگارهای نیمه‌سوخته که نصف دیگرشان هنوز روشن بود و پاریسی‌های پرعجله آن‌ها را دور می‌انداختند. او یک روز مرا به عنوان شاگرد موقت خود پذیرفت. به من گفت: «بیا تا یادت بدم چطور کار می‌کنم».\nما درست روبه‌روی سردر شیشه‌ای ضلع غربی «گار دو نور»، نزدیک به سالن انتظار قطارهای یورو استار به مقصد لندن نشسته بودیم. به شب نزدیک می‌شدیم، اما هنوز کمی از آفتاب تابستانی مانده بود. تاکسی‌ها یکی پس از دیگری از جلوی ما رد می‌شدند. فرانسوا جلوی صف رفت و با انگشت بر شیشۀ راننده کوبید. آن مرد سرش را به طرفین تکان داد. فرانسوا اصراری نکرد: او با کوله‌باری از تجربه، دیگر می‌دانست از چه کسانی می‌تواند پول بگیرد. شیشۀ ماشین بعدی پایین بود. فرانسوا خطاب به مردی که داخل نشسته بود گفت:\n«پول خرد یا سیگار داری رئیس؟»\n«سیگاری نیستم، اما بیا این رو بگیر». این را گفت و یک سکۀ ۵۰ سنتی به او داد.\n«مرسی رئیس».\nصدقه‌دهنده سری به تأیید به‌سوی فرانسوا تکان داد و او با لبخند راهش را به‌سوی ماشین بعدی پیش گرفت. رو به من کرد و گفت: «خیلی سخت نیست، نه؟» در کمتر از ۱۰ دقیقه، صف متشکل از ۲۰ ماشین برایش ۱.۵ یورو و دو سیگار به ارمغان آورد.\nادوارد فیشر، انسان‌شناس آمریکایی، با بازگویی سخن ارسطو می‌گوید که زندگی خوب «زندگی‌ای است که ارزش زیستن دارد» یا سفری است به‌سوی «یک زندگی شکوفا». زندگی خوب با خوشبختی مرتبط است اما محدود به آن نیست، بلکه خیلی اوقات -و شاید بر خلاف نظر شهودی- با تعهد و ازخودگذشتگی، و تلاش برای تبدیل‌شدن به فردی خاص نیز ارتباط دارد. میشل فوکو، فیلسوف فرانسوی، در سال ۱۹۸۲ این فعالیت‌ها را «تکنیک‌های خود» معرفی می‌کند. به گفتۀ فوکو، خود «به ما اعطا نشده… ما باید خود را به‌صورت یک اثر هنری خلق کنیم». سوژه‌های من در خیابان‌های پاریس -به روش خودشان- می‌کوشیدند تا خود بهتری شوند. دریافتم که فعالیت‌ها، فرایندها و برنامه‌هایی که مشغول آن‌ها هستند -تکدی‌گری، ساخت پناهگاه، دسترسی به سکونتگاه موقت وغیره- فعالیت‌های خود هستند که هدفشان زندگی بهتر است: فعالیت‌هایی برای خانه‌سازی در خیابان، فعالیت‌هایی از جنس امید.\nگرچه تصور یک زندگی شکوفا در خیابان دشوار است، اما یک زندگی بهتر برای آن‌ها چگونه می‌تواند باشد؟ من هر روز مشاهده می‌کردم که چگونه احساس فرصت از درون رنج به بیرون می‌تراود. همان‌طور که شریل متینگلی، انسان‌شناس آمریکایی، در کتاب پارادوکس امید (۲۰۱۰)5دربارۀ افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن در آمریکا می‌نویسد:\nامید به‌عنوان یک مسئلۀ وجودی، ریشه‌هایی فرهنگی و ساختاری به خود می‌گیرد. چون فقر، نژادپرستی و رنجش‌های جسمیِ بسیاری از خانواده‌هایی که راجع به آن‌ها می‌نوشتم آن را شکل داده بود… امید به‌صورت یک فعالیت زمانی متناقض و یک پروژۀ اخلاقی جانانه پدیدار می‌شود … محور امیدْ تلاش برای ساختنِ زندگی‌هایی است که حتی در میان رنج‌ها، و حتی بدون اینکه پایانی خوش در دیدرس باشد، باز هم ارزش زیستن را دارد.\nعلاوه بر فرانسوا، بقیۀ افرادی هم که در خیابان‌های پاریس با آن‌ها آشنا شدم -مثلاً سبال از هند و الکس از کوزوو- از مشغولیت خود به چنین فعالیت‌های امیدوارانه‌ای سخن می‌گفتند. با دنبال‌کردن آن‌ها به درون نوانخانه‌ها، مراکزِ گذری، مؤسسات دولتی و پناهگاه‌های افراد بی‌خانمان مشاهده کردم که آن‌ها، در تلاش برای رسیدن به زندگی بهتر، دو راه را در پیش می‌گیرند که هر دوِ آن‌ها مرتبط با انگارۀ خانه است: سوژه‌هایم در پاریس آرزوی یافتن و برگشتن به نوعی وطن را داشتند که معمولاً متعلق به دوران گذشته است و این در حالی بود که روزانه در تلاش برای ساختن خانه‌ای جهت بقا بودند. این برای آن‌ها به‌مثابۀ نوعی زندگی بهتر بود.\nدر دسامبر ۲۰۱۴ آخرشبی بود که با سبال آشنا شدم. او در فاصله‌ای نه‌چندان زیاد از ورودی اصلی «گار دو نور» با دیگر دوست پنجابی‌اش بوتی نشسته بود. این دو دوست وضعیت چندان مناسبی نداشتند: بدون پتو و حتی بدون کارتن‌های معمولِ زیر پا، در پیاده‌رو لمیده بودند. سبال و بوتی خود را در لباسی نازک پیچانده و به هم چسبیده بودند، درحالی‌که گاه‌وبی‌گاه بر اثر الکل و خستگی به خواب می‌رفتند.\nسبال پس از فرار از یک زندان در هند و پس از گذران مدتی در کرۀ جنوبی و ایتالیا، در سال ۲۰۱۳ به فرانسه آمده بود. او هیچ‌گاه به من نگفت چرا به زندان افتاده و فقط همین‌قدر اشاره کرد که «به چاقو ربط داشته». هرطور شده بود خود را به کره رسانده بود و آنجا هم به‌خاطر جرمی دیگر مدتی در زندان بود. بعد از آن هم به ایتالیا رفته بود. فرانسویِ سبال هنوز آن‌قدری خوب نبود که با من صحبت کند، اما به انگلیسی چیزهایی به من می‌گفت: «خواهش می‌کنم، گرسنمه. می‌تونید کمکم کنید؟ خواهش می‌کنم». پس از مدتی متوجه شدم که سبال عمدتاً پنجابی صحبت می‌کند، چراکه دور او را گروهی از افراد پنجابی از جمله بوتی گرفته‌اند.\nچندماه طول کشید تا متوجه دستبندِ روی مچ سبال شوم. دستبندی ساده، نیاراسته و آهنی را بر مچ راستش بسته بود. به این دستبند «کَرا» می‌گفتند که نشانۀ عضویت در مذهب سیک بود. سبال فردی بسیار معتقد بود و نسبت به ایمان خود اطمینان کامل داشت. «من می‌دونم آدم خوبی‌ام و خدا من رو دوست داره. بالأخره یه راهی واسۀ خروج از این وضع پیدا می‌کنم. خدا کمکم می‌کنه». سبال امید و اشتیاقش را برای خروج از خیابان و نهایتاً خروج از فرانسه از دست نداده بود. بر خلاف بوتی که متأهل نبود، همسر و دختر جوان سبال در هند به او انگیزه‌ای قوی برای بازگشت می‌دادند. «حدود شیش ساله ندیدمش. حدود یه سال هم هست که باهاش حرف نزدم. می‌خواهم پیشش باشم و خواهم بود». می‌گوید دلش برای معبد طلایی نزدیک خانه‌شان تنگ شده؛ ظاهراً خاطرۀ آنجا او را زنده نگه می‌داشت. حتی بوتی هم در نقشه‌های او بود: «هردومون می‌ریم خونه، مگه نه؟ من می‌برمت به خونه‌ام و با هم می‌ریم معبد».\nبرای بسیاری از افراد بی‌خانمانی که در لندن و پاریس با آن‌ها آشنا شدم، خانه با مکانی عجین بود که از آن جدا شده‌اند و آرزو دارند به آن برگردند، مکانی که حامل چیزی است که لیز کنیون، جامعه‌شناس انگلیسی، آن را حق بازگشت و حس خاستگاه می‌نامد. پژوهش سارا احمد در سال ۱۹۹۹ در مورد نوشته‌های مهاجران به‌خصوص زنان آسیایی ساکن بریتانیا نیز تأییدکنندۀ این دیدگاهِ خانه به‌مثابۀ چیزی در آیندۀ بلندمدت است. این دانش‌پژوه بریتانیایی‌استرالیایی می‌نویسد که خانه معمولاً یک مقصد است، جایی برای سفرکردن: «فضایی که بیشترین شباهت را به خانه دارد و راحت‌ترین و آشناترین است، درواقع فضای سکونت نیست -من اینجا هستم- بلکه فضایی است که فرد خویشتن خود را تقریباً (اما نه کامل) راحت و درخانه می‌یابد. در چنین فضایی، سوژه دارای مقصد و مسیر سفر و درواقع آینده است، اما با داشتن چنین مقصدی هنوز نرسیده است». از این منظر، خانه مربوط به حال نیست (قطعاً مکانی برای رنج منفعلانه هم نیست)، بلکه مربوط به امیدها و تبدیلش به مکانی خیالی است که هنوز نرسیده است.\nبرای سبال، این مکان در زادگاهش هند است، یا به‌طور دقیق‌تر، نسخه‌ای از هند که در آن تحت پیگرد نباشد و منبع درآمد کافی برای تأمین مناسب خانواده‌اش داشته باشد. اطمینان او از خوشبختی آینده و زندگی بهترش ریشه در خاطرات آرمانی‌ساخته‌اش دارد. سبال دوست نداشت در مورد مشکلات حقوقی‌اش در هند حرف بزند. از زمانی که او خارج بوده، هند به نمادی از خانواده، دین و تعلقش به گذشته تبدیل شده. در فرانسه، تنها ارتباط باثبات او به این بخش از خانه دو چیز بود: خاطراتش و اجتماع پنجابی‌هایی که بخشی از آن‌ها بود. تکلم به زبان خودش باعث می‌شد این خاطرات زنده بماند. بازتولید و تقویت نسخه‌ای آرمانی‌شده و خاطره‌شده از وطنش کل آیندۀ سبال بود. این کار همچنین باعث می‌شد سبال انگیزه بگیرد تا چیزی را که در زمان حال گاهی درد و رنج است، تحمل کند. امید به آیندۀ بهتر به‌صورت اراده و قدرت کوتاه‌مدت برای ساختن روزانۀ یک خانه بروز می‌یابد.\nوطن تنها یکی از انواع خانه‌ای بود که طی پژوهش‌هایم با آن روبه‌رو شدم. این انگاره مربوط به آینده، امید و اشتیاق بود. نسخۀ دیگر خانه در زمان حال بود و قرابت بیشتری با بقای روزمره داشت. الکس که بیش از ۱۵ سال پیش از کوزوو به فرانسه آمده بود، مجبور بود تقریباً هر روز برای خود خانه‌ای بسازد و فردا دوباره از نو. او هنوز حق اقامت نگرفته بود و می‌کوشید با اخذ پناهندگی، مورد حمایت دولت قرار بگیرد. الکس طی پنج سال اخیر عمدتاً در خیابان بوده است.\nوقتی با الکس آشنا شدم، او نقطه‌ای ظاهراً تصادفی را در سمت مقابل «گار دو لس» برگزیده بود. وقت‌هایی را که در مراکز مخصوص افراد بی‌خانمان نبود، روز و شبش را اینجا می‌گذراند. این ساختمان که مالک آن شرکت ملی راه‌آهن فرانسه (SNCF) بود، گوشه‌هایی دنج میان ستون‌های سنگی عظیم داشت. الکس در سمت شرقی بود و سقفی کوچک در فاصلۀ پنج طبقه بالای سر او بود. خلوتگاه الکس (که یکی از چندین تورفتگی قابل‌استفاده بود) نزدیک‌ترینِ آن‌ها به خروجی بود. معمولاً یکی از چندین پلیسی که در ایستگاه گشت می‌زنند مراقب مکان الکس بود. الکس می‌گفت حضور پلیس یکی از دلایلی است که این نقطه را انتخاب کرده است: او بر خلاف بسیاری از آشنایان بی‌خانمانش، پلیس را مایۀ امنیت می‌دانست. پلیس‌ها باعث می‌شدند تا او احساس امنیت فیزیکی کند، خشونت را از او دور می‌کردند و نظم آنجا را حفظ می‌نمودند.\nالکس جدای از اینکه در مورد محیط اطراف محل خوابش دقت زیادی به خرج می‌داد، اهمیت زیادی هم برای نظم آنجا قائل بود. وقتی در اوایل سال ۲۰۱۵ پیش او رفتم، فوراً متوجه شدم این تورفتگی چقدر مرتب چیده شده است. او تکه کارتن‌هایی را که حکم کفپوش داشتند، پاره کرده بود تا دقیقاً درون دو مترمربع فضای میان دیوارهای سنگی جا بگیرند. دو لایه کارتن الکس را از سنگ سرد زیر پایش جدا می‌کرد. لایۀ دیگر کارتن هم دیوار پشت‌سر او را شکل می‌داد. کل این سازه شبیه به یک کمد دیواری سفارشی بود.\nالکس روی یک کارتن نخودی نشسته بود و بقیۀ هالِ محل زندگی‌اش در پیاده‌رو را به من نشان داد. او در طول روز، وسایلش را با دقت زیاد داخل یک کوله و یک پلاستیک می‌گذاشت. وقتی از خلوتگاه خود خارج می‌شد، این دو کیف را با خود می‌برد. الکس یک دست لباس دیگر هم داشت: یک شلوار، یک تی‌شرت، یک پلیور، لباس زیر و جوراب. این‌ها دارایی‌های مهمی بودند و الکس در روزهای بارانی لباسش را عوض می‌کرد و آن‌ها را می‌پوشید. لباس‌های کثیفش را در پلاستیکی در داخل کوله می‌گذاشت تا از بقیۀ وسایل جدا باشند. کیسه‌خوابش همیشه موقع رفتن به کوله‌اش وصل بود. الکس کیسه‌خوابش را مهم‌ترین دارایی و کوچک‌ترین خانۀ قابل‌تصورش می‌دانست.\nبه گفتۀ شلی مالت، جامعه‌شناس استرالیایی، خانه همیشه بین چیزی آرمانی و واقعی معلق است. خانه یعنی «فعالیت‌هایی که به‌وسیلۀ، به‌همراه، یا بر روی اشیا و محل شخص انجام شده‌اند. با تنش گاه‌وبی‌گاه میان آنچه قسمت شده و آنچه به انتخاب افراد واگذاشته شده، زندگی در خانه جاری می‌شود». هندِ سبال وجهی آرمانی داشت، اما آنچه الکس با آن سروکار داشت بیشتر به‌سمت «واقعیِ» این دووجهی نزدیک بود. تلاش‌های خانه‌سازی او یک فرایند پیوسته از فعالیت‌های روزانه بودند.\nخانه دقیقاً چنین فرایندی است که شامل وجه مادی و وجه خیالی، ارتباطات اجتماعی، و کنش‌های پیش‌پاافتاده می‌شود. برنامه‌های روزانه، عادات و ریتم‌ها -معمولاً چیزهای ساده‌ای نظیرِ رفتن مکرر به بعضی محلات، پناهگاه‌ها و نوانخانه‌ها- بخش‌های مهمی از این فرایند هستند و ارتباطی عمیق هم با نظم زمانی و هم با نظم مکانی دارند. این تأکید بر نظم را به بهترین شکل می‌توان در تحلیل کلاسیک خانه توسط مری داگلاس، انسان‌شناس انگلیسی یافت:\nخانه یک انگارۀ محلی‌شدنی است. خانه در فضا واقع شده، اما لزوماً یک فضای ثابت نیست. خانه نیاز به آجر و ملات ندارد، می‌تواند یک واگن، یک کاروان، یک کارتن یا یک چادر باشد. نیازی نیست فضای بزرگی باشد، اما باید فضا باشد، چون خانه با به‌کنترل‌درآوردن مقداری فضا آغاز می‌شود.\nفعالیت‌های روزمرۀ الکس نمونه‌ای عینی از به‌کنترل‌درآوردن فضاست. ساختن یک پناهگاه -فضایی فیزیکی برای خواب- نهایتاً تلاشی در راستای نظم و، بدین معنا، فرایند خانه‌سازی روزانه است. او کنجی را برگزیده، آن را با کارتن و وسایل دیگر تزیین کرده و عادات فضایی همچون ذخیره، جداسازی و دسته‌بندی برخی وسایل (مهم/نه‌چندان مهم؛ تمیز/کثیف) و مسدودنمودن فضا در خود را به وجود آورده است. الکس حتی وقتی از محل خود خارج می‌شد، خیلی دقت می‌کرد تا آن را پشت سرش «قفل» کند. او لایۀ سومی از کارتن را باز می‌کرد و آن را به شکل مستطیلی دورِ دو لایه کارتن و پلاستیک خوراکی که جا می‌گذاشت، می‌پیچاند. وقتی به پشت‌سر نگاهی انداختم، کنج او کاملاً در برابر آب‌وهوا مقاوم شده بود. هیچ آشغال یا خاکی آن را مشکوک جلوه نمی‌داد. او آگاه بود که مأموران امنیت ایستگاه دوست ندارند آشغال در محل باشد؛ درعوض او چیزی را جا می‌گذاشت که در چشم هر فردی که از بیرون نگاه می‌کرد، شبیه به یک جعبۀ کارتنی کاملاً بسته‌شده بود. برپایی برنامه‌های روزمرۀ فضایی نه تنها بخش مهمی از بقای روزانه بود، بلکه برای بازنگه‌داشتن آینده‌اش نیز ضروری بود.\nآرزوی سبال برای برگشتن به چیزی که (تصور می‌کرد) وطن و خانواده‌اش است؛ خانه‌سازی روزانه و منظم الکس نزدیک «گار دو لس»؛ تکدی‌گری فرانسوا؛ همۀ این‌ها روهای مختلف یک سکه‌اند. فرانسوا، الکس و سبال به‌صورتی پویا و خلاق کار می‌کردند. رؤیاها، امیدها و آرزوها به آن‌ها چشم‌اندازی برای دنبال‌کردن و انگیزه‌ای پیوسته می‌داد. آن‌ها هرروز برنامه‌ها و مناسکی برپا می‌کردند تا حتی حس موقتی از خانه را ایجاد نمایند: انتخاب نقطۀ مناسب برای خواب؛ نظم‌دهی به یک فضای عمومی و تبدیل آن به یک شبه‌پناهگاه؛ ساخت ریتم‌های مرتب برای برنامه‌های روزانه؛ مشغول‌شدن با مددکاران اجتماعی؛ به‌دست آوردن پول از طریق تکدی‌گری.\nفرانسوا که مرا با کار تکدی‌گری آشنا کرد، در فعالیت‌های روزمره‌اش چیزی نزدیک به خانه یافته بود. خانۀ او در رویارویی با شهر اطرافش شکل گرفته بود. این روایت‌ها نشان می‌دهد این افراد تاچه‌حد از رنج منفعلانه به دور هستند. بله، البته لحظاتی از بیکاری و برای بعضی از آن‌ها، مکث‌های طولانی دردآور هم وجود داشت. اما بیشتر کارتن‌خواب‌هایی که با آن‌ها آشنا شدم -صرف‌نظر از سن، جنسیت، جایگاه در خیابان و سطح اعتیاد- به روش خودشان می‌کوشیدند تا زندگی بهتری داشته باشند. ابتدا در خیابان و سپس اگر بخت یار باشد، خارج از خیابان.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        • این مطلب را یوهانس لینهارد نوشته است و در تاریخ ۲۸ نوامبر ۲۰۱۸ با عنوان «AT HOME WITH THE HOMELESS» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۹ دی ۱۳۹۷ با عنوان «تصویر خیالیِ کارتن‌خواب‌ها از جایی به اسم ‘خانه’» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌‎نسب منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        یوهانس لینهارد (Johannes Lenhard) دستیار پژوهشی و هماهنگیِ مرکز اخلاق، اقتصاد و اصلاحات اجتماعی در ماکس پلانک کمبریج است.\n \n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        باریتون حالتی از صدا بین زیر و بم است [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                         دو خوانندۀ مشهور فرانسوی که اوج کارشان در دهه‌های میانی قرن بیستم بود [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Rough sleeper\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                         Oneself As Another\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        The Paradox of Hope\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/579263409.json b/train/579263409.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..1f2db1b364fe8aa2ccea82ab0f0d945a1fbaa72d
--- /dev/null
+++ b/train/579263409.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "مشهور نیستی اما همه تو را می‎‌شناسند: داستانِ کودکان پرطرفدار اینستاگرامی",
+  "subtitle": "کم‌سن‌وسال‌ترین ستاره‌های اینستاگرامی شهرتشان را مدیون کار سخت والدین در پشت صحنه‌اند",
+  "introduction": "پنج‌هزار دلار درآمدی نیست که روزانه نصیب هر کسی شود. اما کودکانِ اینفلوئنسر و اینستاگرامی «هر کسی» نیستند. والدین آن‌ها می‌توانند عکسی از فرزند خود بیندازند و، بابت تبلیغات تجاری، از شرکت‌های بزرگ و سرمایه‌دار پول هنگفتی بگیرند. البته هر چه این عکس‌ها خودمانی‌تر و غیرتجملاتی باشند، تأثیر بیشتری بر مخاطبان می‌گذارند. به همین دلیل، اصلاً وسایل زیادی برای صحنه‌پردازی لازم نیست: پس‌زمینه‌ای رنگی، چند لباس معمولی، شاید یک عکاس و نهایتاً کودکی که مؤثرترین استراتژی برای فروش است.",
+  "content": "اَلی ولپی، آتلانتیک — همین اواخر که رایکر ویکسوم نامش را در گوگل جست‌وجو کرد، اتفاق عجیبی افتاد. به‌جای آنکه با لینک‌های بی‌ربط یا با حساب‌های فیس‌بوک افراد هم‌نامش مواجه شود، این پسرک هشت‌ساله، در ابتدای نخستین صفحه از نتایج گوگل عکس‌هایی از دوران کودکی خودش دید. کمی پایین‌تر، لینک صفحهٔ او در وب‌سایتی به نام فیمس برثدی 1به نمایش درآمده بود. پیمایش بیشتر صفحهٔ نتایج گوگل به ویدئویی در سایت دیلی میل ختم شد که رایکر چهارساله را نشان می‌داد که داشت تلاش می‌کرد شعبده‌بازی کند.\nهم‌کلاسی رایکر هم به‌دنبال نشانه‌هایی از خودش در اینترنت گشته بود، ولی چنین رد پای دیجیتالی نداشت. رایکر می‌گوید: «خوشم آمد، چون همین‌که تایپ کردیم ’رایکر‘، کُلی از عکس‌های من ظاهر شد» (سؤال‌های مرا مادر رایکر از او پرسید و پاسخ‌هایش را ضبط کرد و برایم فرستاد). رایکر ادامه می‌دهد: «وقتی اسم دوستم را تایپ کردیم، فقط عکس یک رئیس‌جمهور پیر آمد. دوستم گفت ’این دیگه چه کوفتیه؟‘ و هر دو حسابی خندیدیم».\nمادر رایکر، کولت ویکسوم، می‌گوید: «رایکر بعد از اینکه به خانه آمد، از من پرسید که آیا مشهور است؟ گفتم: ’مشهور نیستی، اما مردم تو را می‌شناسند‘. به نظر دوستش، جالب‌تر از این نمی‌شد».\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/03/919-8.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            مشهور نیستی اما همه تو را می‎‌شناسند: داستانِ کودکان پرطرفدار اینستاگرامی        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nکولت شرح می‌دهد که رایکر همیشه می‌دانسته مادرش دوست دارد از او عکس بگیرد، اما هرگز خبر نداشته که مردم واقعاً این عکس‌ها را می‌بینند. به‌هرحال، این عکس‌ها برای رایکر و برادرهای کوچکش، گری شش‌ساله و وایت دوساله، به مقداری شهرت و مخاطبانی در اینستاگرام ختم شد. کولت ویکسوم، با انتشار عکس‌هایی از پسرش که لباس‌هایی مردانه اما در اندازه‌هایی کوچک‌تر به تن دارد، بیش از سیصدهزار دنبال‌کننده برای صفحۀ اینستاگرامی ministylehacker@ جمع کرده است. در سال ۲۰۱۴، که کولت این صفحۀ اینستاگرامی را راه انداخت، فقط عکس‌های پسر بزرگ‌ترش رایکر را در آن منتشر می‌کرد. اکنون این صفحهٔ اینستاگرامی پر از عکس‌هایی است از سه پسر او در حالت‌های مختلف؛ در ساحل، پشت کامپیوتر، در چمنزار یا در دشتی سرسبز.\nحامی مالی بسیاری از این عکس‌ها خرده‌فروشانی مانند آنِست‌کمپانی (برند محصولات بهداشتی کودکان متعلق به جسیکا آلبا) و ای‌بِی هستند. ویکسوم می‌گوید این شرکت‌ها ارزش‌های خانوادگی آن‌ها را به‌درستی نمایندگی می‌کنند؛ به بیان دیگر، نخواهید دید که صفحهٔ ministylehacker@ شرکت‌های نفتی، قرص لاغری یا هر چیز دیگری را که در آینده، مایهٔ خجالت بچه‌هایش شوند تبلیغ کند. وقتی کولت این صفحهٔ اینستاگرامی را راه انداخت برای یک فروشگاه کتاب کار می‌کرد. اما اکنون مدیربرنامه دارد، قرارداد همکاری می‌بندد (ویکسوم حاضر نیست میزان درآمدش از پست‌های تبلیغاتی را بگوید) و زندگی خانوادگی‌اش را در اینستاگرام و یوتیوب به نمایش می‌گذارد.\nصنعت چند میلیارد دلاریِ اینفلوئنسرهای شبکه‌های اجتماعی چندین و چند لایه دارد؛ از «فیت‌فلوئنسرها»یی که تمرکزشان بر سلامت و تناسب اندام است تا مرشدان مد و زیبایی و وبلاگ‌نویسان سفر. این تولیدکنندگان محتوا صفحاتی مجازی برای تبلیغ چیزهای گوناگون، از جواهر و زیرپوش زنانه تا غذا و تجربه‌های مختلف، را اداره می‌کنند. شصت درصد از یک میلیارد کاربر اینستاگرام می‌گویند در این شبکهٔ اجتماعی محصولات جدیدی پیدا کرده‌اند. شبکه‌های اجتماعی به زمینی حاصل‌خیز برای بازاریابانی تبدیل شده است که می‌خواهند کالاهایشان را بفروشند. کالاهای رنگارنگی از قبیل محصولات مخصوص کودکان، مانند شیر خوراکی و اسباب‌بازی، و محصولاتی برای پدر و مادرها، مثل لوازم آشپزخانه. و برای تبلیغ این‌همه محصول چه کسانی بهتر از کودکان نوپایی که چهره‌ای سرزنده و دنبال‌کنندگانی اختصاصی دارند؟\nبعضی از این کودکان، مانند برادران ویکسوم، در حساب‌های کاربری والدینشان ظاهر می‌شوند، و بقیه ستاره‌ها حساب‌های کاربری خودشان‌اند. اما موفقیت همهٔ این سلبریتی‌های جوان اینستاگرامی نتیجهٔ فعالیت والدین در پشت صحنه است، والدینی که عکس می‌گیرند و پشت دوربین کسب‌وکار را می‌چرخانند.\nمراقبت از فرزندان و تولید محتوا از مدت‌ها پیش در اینترنت همزیستی داشته‌اند. از نخستین روزهای پیدایش مادران وبلاگ‌نویس، زندگی روزانهٔ بچه‌ها -و دادوستد وابسته به آن- خوراک معمول اینترنت بوده است. اما کریستال آبیدین، انسان‌شناس فرهنگ دیجیتال در دانشگاه دیکین استرالیا، به من گفت وقتی پلتفرم متداول برای ثبت و مستندسازی زندگی از وبلاگ‌های متنی به‌سوی رسانه‌های دیداری‌تری مانند اینستاگرام متمایل شد، راه ساده‌تر برای کسب درآمد این بود که به‌جای روایت‌پردازی پیرامون کار مراقبت از فرزندان، خیلی ساده عکسی از کودک و محصول موردنظر به اشتراک گذاشته شود.\n\nگرچه به نظر می‌رسد عکس‌گرفتن به تولید متن روایی برای وبلاگ شباهت دارد، اما برای قالب‌گیری زندگی کودک برای اینستاگرام تدارکاتی پیچیده لازم است. آبیدین می‌گوید: «وقتی پول وارد معادله شد، زیبایی‌شناسی دیداری، واژگان و فرایند ثبت و ضبط فعالیت والدین در شبکه‌های اجتماعی به‌شدت دگرگون شد. همراه با پیدایش صنعت اینفلوئنسری به شکل گسترده، به‌جای اینکه مادران قصهٔ فرایند استفاده از محصولات همراه فرزندانشان را بنویسند، بچه‌ها به سطح وسایل صحنه تقلیل یافتند».\nآبیدین، در مطالعاتش دربارهٔ رفتارها و فعالیت‌های خانواده‌های اینفلوئنسر، به این نکته پی برد که نمایش «روزمرگی»، یا ثبت و به‌اشتراک‌گذاری لحظات واقعی و معمولی، یکی از مؤثرترین استراتژی‌ها برای ساختن «برند» کودکان در اینستاگرام است. آبیدین شرح می‌دهد که پدر و مادرها معمولاً طوری به فرزند خردسال یا نوپایشان لباس می‌پوشانند و در صحنه قرارشان می‌دهند که طبیعی به نظر برسد. کریستال آبیدین برای این وضعیت از اصطلاح «ناشیگری تنظیم‌شده» استفاده می‌کند و آن را در برابر ذائقهٔ «تجملاتی‌تر» اینفلوئنسرهای بزرگ‌سال می‌گذارد. آبیدین می‌گوید ناشیگری تنظیم‌شده باعث می‌شود حساب کاربری کودک یا خانواده ارتباط‌پذیری بیشتری داشته باشد و درنتیجه به تعامل بیشتر دنبال‌کنندگان دامن بزند.\nیکی دیگر از ویژگی‌های مساعد زندگی بچه‌ها برای اینستاگرام نظم مشخص زندگی آن‌هاست. آبیدین می‌گوید: «کودکان و خردسالان احتمالاً بیشتر از هر موجود دیگری مطابق عادت رفتار می‌کنند. زمان خواب و غذاخوردن و دیگر کارهای روزانهٔ بچه‌ها کاملاً مشخص است». بنابراین، در برنامهٔ این زندگیِ منظم، می‌شود به‌راحتی زمان مشخصی را برای تولید و انتشار محتوا در شبکه‌های اجتماعی گنجاند.\nمیا فوس روال عادی زندگی، مانند بیرون‌رفتن‌های اجباری، را به عکس‌هایی فی‌البداهه از دختر پنج‌ساله‌اش وادا تبدیل کرده است. میا فوس که متخصص زیبایی‌شناسی است، در سال ۲۰۱۷ عکسی از وادا در اینستاگرام منتشر کرد که تی‌شرت سفیدی پوشیده بود و این جمله روی آن نوشته شده بود: «آینده زن است». این عکس و یک عکس دیگر در گوشه و کنار اینترنت چرخید و دنبال‌کنندگانی وفادار برای فوس به ارمغان آورد. اکنون وادا در برابر انتخاب لباس‌هایش از بوتیک‌های کودکان و ژست‌گرفتن برای عکس‌های اینستاگرامی پول درمی‌آورد. امضای شخصی او هم نگاه خیره و مستقیم و سری است که به یک طرف خم شده. فوس می‌گوید: «همیشه دوست داریم مسابقهٔ خیره‌شدن بگذاریم. اسمش را گذاشته ’قیافهٔ مسابقهٔ خیره‌شدن‘».\nفوس کار وادا را بدون مدیر برنامه پیش می‌برد و همهٔ قراردادهای همکاری، طراحی‌های لباس، و عکاسی‌ها را خودش انجام می‌دهد. به گفتهٔ فوس، وادا از اینکه جلوی دوربین باشد و لباسش را برای عکس عوض کند واقعاً لذت می‌برد. وادا به‌ازای هر پست اینستاگرامی چیزی بین ۱۰۰ تا ۵۰۰۰ دلار دریافت می‌کند. فوس می‌گوید ازآنجاکه وادا از حضور اینستاگرامی خود خبر ندارد، به دخترش می‌گوید که عکس‌گرفتن صرفاً نوعی خوش‌گذرانی با مادرش است. فوس همیشه پیش از اینکه عکسی بیندازد، از دخترش اجازه می‌گیرد و هر جلسه عکس‌برداری به‌ندرت بیشتر از پنج دقیقه طول می‌کشد.\nاینفلوئنسرهای کودک ذائقهٔ دیداری خودشان را دارند. عکس‌های اینستاگرامی کودکان اینفلوئنسر در قیاس با همکاران بزرگ‌سالشان ملایم‌ترند، ترکیب رنگ طبیعی‌تری دارند (آبیدین مشاهده کرده است که «بچه‌ها، لوازم خانه، پس‌زمینه، پوشاک و حتی غذا این ترکیب رنگ طبیعی را کامل می‌کنند») و چهره‌های پرانرژی‌تری به نمایش می‌گذارند. به گفتهٔ آبیدین، والدین اینفلوئنسرهای کودک تمایل دارند عکس‌هایی از کودکانشان در حال خوش‌گذرانی (در لباس‌هایی پرزرق‌و‌برق یا در گردش‌های هیجان‌انگیز) و محیط زندگی روزمره‌شان منتشر کنند. مثلاً وادا، در یکی از عکس‌هایی که فوس منتشر کرده، ژاکتی پرجلوه به تن دارد و در عکسی دیگر مشغول بازی با خواهر کوچک‌ترش است و پشت سرشان دیواری سفید و ساقهٔ گیاهی در گلدان به چشم می‌خورد.\nبریتنی برگرن، عکاس ساکن لس‌آنجلس که بیشتر عکس‌های صفحهٔ ministylehacker@ کار او است، برای حساب کاربری خانوادهٔ ویکسوم در اینستاگرام، بر سوژه‌هایی با نور پس‌‌زمینه، استفادهٔ حداقلی از نور فلاش و ترکیب رنگ‌هایی سرزنده تکیه دارد. بریتنی برگرن می‌گوید: «دوست دارم روش‌هایی پیدا کنم تا عکس‌ها ملایم و گرم و کودکانه به نظر برسند».\nویکسوم هر ماه یک تا شش بار برگرن را به خدمت می‌گیرد تا برای کمپین‌های تبلیغاتی با مشارکت چند برند عکاسی کند. ویکسوم شخصاً با برندها کار می‌کند تا فهرستی از ایده‌های مختلف برای عکاسی به دست بیاید. سپس بریتنی برگرن می‌آید و، درحالی‌که بچه‌ها لبخند می‌زنند و شکلک درمی‌آورند و به قول ویکسوم «با تمام زورشان کشتی می‌گیرند»، چیزی در حدود پانزده دقیقه عکاسی می‌کند. رایکر می‌گوید که از وقت‌گذرانی با برگرن لذت می‌برد و لباس‌هایی را می‌پوشد که مادرش برای عکاسی انتخاب می‌کند. رایکر به‌خصوص دوست دارد برادر کوچکش وایت را تماشا کند که ژست‌هایی «بامزه» و «بانمک» برای دوربین می‌گیرد.\nهرچند برخی از والدین بچه‌های مشهور اینستاگرام عکاس استخدام می‌کنند، اما بسیاری از آن‌ها خودشان با دوربین کار می‌کنند. آردولا ددوکاج از زمانی که دخترش لائرتا چهارساله بوده، از او عکس می‌گرفته و در اینستاگرام می‌گذاشته. لائرتا اکنون هشت‌ساله است و ددوکاج می‌گوید لباس‌پوشاندن به دخترش و عکس‌گرفتن از او راهی برای تقویت ارتباطش با لائرتا بوده است. برای ددوکاج شگفت‌انگیز بود که فرایند آماده‌کردن لائرتا برای عکاسی به‌هیچ‌وجه مثل سروکله‌زدن با کودکی گریان در یک استودیوی عکاسی حرفه‌ای نبود. ددوکاج، که در انگلیس زندگی می‌کند، در ایمیلی نوشت: «برای لائرتا، عکس‌گرفتن درست مثل عروسک‌بازی است».\nاکنون لائرتا بیش از یک میلیون دنبال‌کننده دارد و بااین‌حال میل و اشتیاقش برای ژست‌گرفتن درست مثل نخستین‌بار است؛ لائرتا می‌خواهد وقتی بزرگ شد مدل یا پزشک باشد و امیدوار است درنهایت، «شاید وقتی پانزده‌ساله» شد، خودش مدیریت اینستاگرامش را به دست بگیرد (مادر لائرتا پاسخ‌های او را از طریق ایمیل در اختیارم گذاشت). در حال حاضر، ددوکاج هزاران دلاری را که دخترش از طریق حامیان مالی محتوای اینستاگرامش به دست می‌آورد برایش در حسابی جداگانه پس‌انداز می‌کند (لائرتا به‌ازای هر پست حداقل ۱۰۰۰ دلار درآمد دارد).\nوقتی پدر و مادرها از راه انتشار عکس‌های فرزندانشان پول درمی‌آورند، نمی‌شود به‌راحتی مرزی بین کار و بازی قائل شد. در سال ۱۹۳۹ لایحه‌ای مشهور به «قانون کوگان» تصویب شد که به والدین بازیگران خردسال اجازه نمی‌دهد درآمدهای فرزندانشان را خرج کنند، اما، برای کودکانی که در اینترنت پول درمی‌آورند، چنین قاعده و قانونی وجود ندارد. مسئولیت این درآمد بر عهدهٔ والدینی است که اینفلوئنسرهای کوچکشان را اداره می‌کنند.\nازآنجاکه وقت‌گذرانی با بچه‌ها ممکن است به‌سادگی تبدیل به کار شود، این امر باعث شده است بسیاری از والدینِ فعال در اینستاگرام محدودیت‌های بسیار دقیقی در نظر بگیرند. فوس می‌گوید بعد از اینکه روزی وادا را پیش از رفتن به مدرسه از خواب بیدار کرده تا از او عکس بگیرد، تصمیم گرفته کمی از شبکه‌های اجتماعی فاصله بگیرد. فوس می‌گوید: «آن کار اصلاً درست به نظر نمی‌رسید». فوس و وادا همراه با آغاز سال میلادی عکاسی را دو هفته تعطیل کردند تا استراحت کنند. ددوکاج می‌گوید یک‌بار یکی از برنامه‌های لائرتا را لغو کرده، چون به نظرش رسیده که فشار زیادی به دخترش وارد می‌کند.\nاگر اینفلوئنسرهای کودک بزرگ شوند و نخواهند زندگی‌شان بر مبنای آرزوهای والدینشان باشد، چه بر سر حساب کاربری‌شان خواهد آمد؟ پرینستون کنون، پسری ده‌ساله که در آتلانتا زندگی می‌کند، از حجم کاری که باعث می‌شود اینستاگرامش محبوب بماند آگاه است: جلسات عکاسی، رویدادهای انحصاری و انتخاب لباس. کایرا کنون، مادر پرینستون، به من گفت: «پرینستون می‌گوید: فکر می‌کنی هوادارانم از این خوششان خواهد آمد؟»\nریزه‌کاری‌های مدیریت یک برند آنلاین تنها دغدغهٔ کایرا از سال ۲۰۱۴ بوده است، یعنی از زمانی که کایرا برای پسرش حساب اینستاگرام ساخته است. اما اکنون می‌خواهد به‌مرور مدیریت این حساب کاربری را در اختیار پرینستون قرار بدهد، پسری که دوست دارد در اینستاگرامش عکس بگذارد. البته کایرا تأکید دارد که جنبه‌های مشخصی از زندگی پرینستون خصوصی بماند. اغلب اوقاتی که در خانه هستند، کایرا دوربین را کنار می‌گذارد و هیچ عکس و ویدئویی از پرینستون منتشر نمی‌کند که او را در حال فعالیت‌های روزمره، مانند انجام تکالیف مدرسه یا پخت‌وپز، نمایش دهد.\nبا اینکه آرزوهای پرینستون برای آینده‌اش ارتباطی با شبکهٔ اشتراک‌گذاری عکس ندارد (پرینستون می‌خواهد وقتی بزرگ شد کانال یوتیوب داشته باشد)، اما قدردان کاری است که مادرش برای حساب اینستاگرامش انجام داده. پرینستون در ایمیلی که از طریق مادرش برای من فرستاد گفت: «مادرم عکس‌های خوبی گرفته است، او استعدادی واقعی دارد». پرینستون هرگز از مادرش نخواسته که اینستاگرامش را پاک کند. پرینستون می‌گوید: «اینستاگرام ما برایمان اهمیت دارد. این حساب کاربری معرفی‌کنندهٔ خوبی برای ماست». به گفتهٔ کایرا، این حساب کاربری باقی می‌ماند و، همراه با رشد و تکامل علایق پسرش، تغییر خواهد کرد.\nهمهٔ پدر و مادرهایی که با من حرف زدند، درست مثل کنون، اصرار داشتند که فرزندانشان برای عکاسی از لباس و ظاهر و لحظات زندگی‌شان مشارکتی مشتاقانه دارند. آن‌ها مدعی‌اند، هر لحظه که علاقهٔ فرزندانشان افول کند، دوربین‌ها خاموش خواهند شد و تبلیغات اینستاگرامی به پایان خواهد رسید، هرچند هیچ‌کدام طرح و برنامهٔ مشخصی برای سرنوشت این حساب‌های کاربری نداشتند. ددوکاج می‌گوید: «نمی‌توانم آینده را پیش‌بینی کنم و چیزی در این مورد بگویم. فقط می‌توانم بگویم که لائرتا از اکنونش واقعاً لذت می‌برد و برای من همین مهم است». تا آن زمان، تقویم‌های تولید محتوا جای خالی ندارند و برندها همچنان از تأثیرگذاری انسان‌های کوچک و کم‌سن‌وسال ادامه خواهند داد.\nکنون می‌گوید: «موضوع از این قرار نیست که موقعیتی بسیار ناخوشایند وجود دارد که در آن فرزندم را مجبور به انجام کارهایی می‌کنم که دوست ندارد. پس می‌توانم چهرهٔ خوبی داشته باشم. بعضی پدر و مادرها که به ورزش بیس‌بال علاقه دارند، فرزندانشان هم ورزشکارند. ماجرا این است که چیزی برای شما و خانوادهٔ شما خوب و خوشایند به نظر می‌رسد؛ و چیزی که برای ما احساس خوشایندی دارد فناوری است».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        • این مطلب را اَلی ولپی نوشته است و در تاریخ ۲۸ فوریۀ ۲۰۱۹ با عنوان «How Parents of Child Influencers Package Their Kids’ Lives for Instagram» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۹۷ با عنوان «مشهور نیستی اما همه تو را می‎‌شناسند: داستانِ کودکان پرطرفدار اینستاگرامی» و ترجمۀ حسین رحمانی منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        (Allie Volpe) وبلاگ‌نویس و روزنامه‌نگار آمریکایی است که دربارۀ روابط انسانی می‌نویسند. نوشته‌های او در آتلانتیک، آبزرور، نیویورک مگزین و دیگر مطبوعات به چاپ رسیده است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        FamousBirthdays\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/581031356.json b/train/581031356.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..bfc8119e5d1c669ac84aa709887cb9955b94241d
--- /dev/null
+++ b/train/581031356.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زندگی‌کردن با غريبه‌ها هنری است که از ياد برده‌ايم",
+  "subtitle": "همه‌گیری طولانی ما را به‌شکل بی‌سابقه‌ای از غریبه‌ها دور کرده است. آیا این فاصله جبران‌پذیر است؟",
+  "introduction": "مهمان‌نوازی و تکریمِ غریبه‌ها از اصلی‌ترین پایه‌های فرهنگ‌های بشری بوده است. در بسیاری از آیین‌ها آب و غذادادن به غریبه و فراهم‌کردن جایی برای استراحت او نوعی وظیفۀ مقدس به ‌شمار می‌رفت. از سوی دیگر، غریبه‌ها هم در بسیاری مواقع قدیسان یا حتی خدایانی در لباس مبدل به شمار می‌رفتند. زندگی شهری جدید اگرچه این وظیفه را از دوشمان برداشت، اما همچنان ما را نزدیک غریبه‌ها نگاه می‌داشت، تا اینکه پاندمی شروع شد و از غریبه‌ها، جز نام‌ها یا تصاویری روی صفحۀ گوشی، چیزی باقی نماند.",
+  "content": "جو موران، گاردین   —  برای این حس غریب بیم و امید، که با دیدن شلوغی‌های پساقرنطینه به دل انسان می‌افتد، باید واژۀ جدیدی ساخت. تماشای استادیوم ومبلی و ورزشگاه ویمبلدون، درحالی‌که تقریباً پر از تماشاگر است، بسیار دوست‌داشتنی است. اما آیا لازم است آدم‌ها این‌قدر نزدیک هم بایستند؟ حتماً باید این‌قدر با شور و خروش آواز بخوانند؟ واقعاً لازم است وقتی یکی امتیاز می‌گیرد تماشاگرها این‌طور با خوشحالی سروگردن همدیگر را در آغوش بفشارند؟ بله که لازم است، این کاری است که طرفداران تیم‌ها در مسابقات ورزشی همیشه می‌کنند. اما، با بازگشایی فضای زندگی، بسیاری از ما فراموش کرده‌ایم در حضور کسانی که نمی‌شناسیم چطور رفتار می‌کرده‌ایم. آداب رفتار در چنین موقعیتی را دوباره باید فرابگیریم. از بقیه چقدر باید فاصله داشته باشیم؟ چه وقت دوباره اجازه داریم با غریبه‌ها گپ‌و‌گفتی معمولی داشته باشیم؟ (البته اگر قبلاً اهل صحبت‌کردن با غریبه‌ها بوده‌ایم.) الان دیگر دست‌دادن منسوخ شده است؟ خط‌مشیِ ماسک‌زدن، که همین حالا هم کمتر مراعات می‌شود، با شلوغ‌شدن مغازه‌ها و اتوبوس‌ها و قطارها بیشتر زیرپا گذاشته می‌شود.\nکووید به روابط ما با غریبه‌ها نوری تابانده که نمی‌شود نادیده‌اش گرفت، روابطی که قبل از این همه‌گیری هم تصنعی و زورکی بود. نظرسنجی‌های اخیر نشان می‌دهند که اعتماد اجتماعی به‌شدت کاهش پیدا کرده و رفتارهای سخت‌گیرانه‌ای نسبت به مهاجران و پناهندگان و دیگرانی که خارجی تلقی می‌شوند صورت می‌گیرد. پس از جنگ سرد، رؤیای سرمایه‌دارانه‌ای وجود داشت که دنیایی بی‌مرز را تصویر می‌کرد، اما امروز این رؤیا منتهی شده است به موج دیوارسازی و مراقبت شدید از مرزها و راه‌های مهاجرت. سیاست شکست‌خورده و جنگ‌های فرهنگی ما به این معنی است که معمولاً گفت‌وگو بین غریبه‌ها، درباب موضوعات موردمنازعه، به‌سرعت به خصومت و دشنام‌گویی می‌کشد.ما بخش اعظمی از زندگی‌مان را به‌صورت آنلاین سپری می‌کنیم، اما این هم کمکی به قضیه نمی‌کند. شبکه‌های اجتماعی، با فرهنگی که شدیداً به‌اشتراک‌گذاشتن را ترغیب می‌کند و لحن و بیان عجیبی که دارند و رفت‌و‌آمدِ بین فضای عمومی و ‌خصوصی، غریبه‌ها را گرد هم می‌آورند، اما به شیوه‌های آشفته‌ای مثل مخفی‌ماندن، گوش‌ایستادن و ملحق‌شدن به گفت‌وگوهای یکدیگر. یکی از پیامدهای این شیوه‌های آشفته پیش‌فرض حیرت‌انگیزی است که مردم با آن وارد زندگی غریبه‌ها می‌شوند تا به آن‌ها بگویند احمق و مقصرند. این روزها این کار  عادی است که از مردم در مکان‌های عمومی عکس بگیریم و بعد هم عکس را، بدون اجازۀ آن‌ها، پُست کنیم، فقط به‌خاطر انتقاد از تخلف احتمالی‌ای که انجام داده‌اند. وقتی آنلاینیم فراموش می‌کنیم که غریبه‌ها هم، مثل خودمان، انسان‌هایی آسیب‌پذیر و پیچیده‌اند و کاستی‌هایی دارند. در عوض، غریبه‌ها به شخصیت‌های خیالی آزاردهنده‌ای در داستان زندگی‌ ما تبدیل می‌شوند، داستانی که همواره در حال روایت آنیم.\nبه‌زودی، بیشتر ما غریبه‌های بیشتری را خواهیم دید. بنابراین، اینکه کتاب‌های جدید راه‌های بهتری را برای زندگی کنار آن‌ها تصویر کنند می‌تواند به ما کمک کند. کتاب دربارۀ ترس و غریبه‌ها ۱ اثر جورج مَکاری و کتاب مهربانی غریبه‌ها ۲ از تام لوتز در فصل پاییز منتشر خواهند شد. کتاب سلام غریبه: چطور در دنیای رابطه‌های قطع‌شده ارتباط را پیدا کنیم۳ از ویل باکینگهام و کتاب قدرت غریبه‌ها: مزایای ارتباط در دنیایی مشکوک۴ از جو کوهِین نیز در ژوئیۀ امسال منتشر شده‌اند. این دو کتاب، از نظر لحن و رویکرد، کاملاً با هم تفاوت دارند اما، همان‌طور که از عنوان فرعی‌شان مشخص است، نسخه‌های یکسانی می‌پیچند.\nکوهِین از پژوهش‌های جدید فراوانی در روان‌شناسی اجتماعی استفاده می‌کند که می‌گویند ارتباط‌گرفتن با غریبه‌ها کمک می‌کند که قضاوت‌های حزب‌گرایانه و قبیله‌گرایانه را برطرف کنیم. همین‌طور انسجام اجتماعی را افزایش می‌دهد و موجب می‌شود به زندگی‌مان بیشتر علاقه‌مند شویم و به آن امیدوار باشیم. گزارش باکینگهام شخصی‌تر است. او پس از فوت شریک زندگی‌اش بر اثر سرطان، در سال ۲۰۱۶، توانست خودش را، به کمک همین مواجهه‌های گذرا با دیگران، از رخوت و بی‌تفاوتی حاصل از سوگ رهایی دهد. ردوبدل‌شدن چند کلمه با باریستا یا ردوبدل‌شدن نگاهی طعنه‌آمیز با مسافری هم‌مسیر سر لغو حرکت قطار او را مطمئن می‌کرد که زمین هنوز می‌چرخد و دنیا تمام نشده است. باکینگهام می‌نویسد «غریبه‌ها دل‌مشغول دنیا و زندگی ما نیستند و همین آسودگی‌شان می‌تواند باری را که بر دوش می‌کشیم سبک‌تر کند».\nدر دوران باستان، تفقد از غریبه‌ها وظیفه‌ای مقدس بود. کوهِین شاهدی باستان‌شناختی می‌آورد که نشان می‌دهد این وظیفه، حدوداً ده‌ هزار سال پیش، در اولین اجتماعات انسانی یکجانشین به وجود آمده است. مسافران غریبه ارج و قرب داشتند، زیرا ارمغان‌آور تجارت و اخبار و شایعات بودند. وظیفۀ خوشامدگویی و پذیرایی در حس عمیق ضعف انسانی هم ریشه داشت، یعنی در این آگاهی که، در دنیایی بدون امنیت، هرکسی ممکن است روزی سرگردان و محتاج شود.\nیونانیان باستان با رسم سخت‌گیرانۀ زنیا ۵ زندگی می‌کردند که، با مسامحه، به «مهمان‌دوستی» ترجمه می‌شود. کلمۀ یونانی زنوس که کلمۀ زنوفوبیا از آن مشتق شده است هم معنی «غریبه» می‌دهد هم «دوست». زنیا میزبان را مکلف می‎کرد که صدر مجلس و بهترین غذا و بهترین خوابگاه را به غریبه پیشکش کند و وقتی غریبه می‌خواهد از آنجا برود، هدایای خداحافظی و مَرکب یا کشتی‌ای برای ادامۀ راه به او بدهد. اودیسه فقط به‌خاطر ملاقات با جزیره‌نشینانی که از این رسم پیروی می‌کردند توانست راه طولانی بازگشت از تروا به ایتاکا را طی کند. وقتی جزیره‌نشینان یونانی امروز به سوری‌ها و عراقی‌ها و افغان‌هایی که با قایق‌های کوچک به یونان وارد می‌شوند غذا و سرپناه می‌دهند، درواقع، دارند این قرارداد کهن را پاس می‌دارند.\nبسیاری از اسطوره‌ها و حکایت‌های محلی از غریبه‌های به‌ظاهر حقیری می‌گویند که بعداً معلوم می‌شود انسان‌هایی اصیل یا از دودمان پادشاهان یا خدایان هستند. زئوس جامۀ مبدل گدای دوره‌گردی را می‌پوشد و به کسانی که به او خوشامد می‌گویند پاداش می‌دهد و آنانی را که چنین نمی‌کنند تنبیه می‌کند. در انجیل، مردم غریبه‌های خانه‌به‌دوش را به خانه می‌برند و اطعام می‌کنند و بعداً معلوم می‌شود آنان فرشتگان خداوندند. در فولکلور ژاپنی، ایجین یا «شخص متفاوت» گدای کثیف یا بازیگر کوچه‌گرد بیچاره‌ای است که در اصل شاهزاده یا راهب یا خداست. غریبه در لباس مبدل آزمونی است برای انسانیت ما، آزمونی که امروزه احتمالاً بسیاری از ما در آن رفوزه می‌شویم.\nبا خواندن این کتاب‌ها معلوم می‌شود باکینگهام و کوهِین، هر دو، به‌طرز رشک‌برانگیزی اجتماعی و اهل مشارکت هستند و با ملاقات‌های تصادفی سر ذوق می‌آیند. خطی روایی از کتاب کوهین او را در حالی نشان می‌دهد که از متخصصان یاد می‌گیرد چگونه با غریبه‌ها صحبت کند، اما به نظر نمی‌رسد او چندان نیازی به کمک داشته باشد. برای آغاز گفت‌وگو، او الگوهایی را برای خواننده مهیا می‌کند که من آن‌قدر دل و جرئت ندارم که بتوانم از آن‌ها استفاده کنم (مثلاً: «ببخشید، می‌دانم حرف‌زدن با بقیه در قطار درست نیست، ولی کُت شما جداً زیباست»). جهان‌بینی باکینگهام با بزرگ‌شدن در خانۀ یک کشیش محلی شکل گرفته است، خانه‌ای که هم از آنِ خانواده است و هم کانونی برای اجتماع آن منطقه. او از آن دسته آدم‌هایی است که اجازه می‌دهد مسافران غریبه به‌رایگان در خانه‌اش اقامت کنند، بعد هوس می‌کند به بلغارستان یا میانمار برود و بلافاصله با یکی از اهالی آنجا رفیق می‌شود و او هم تخت مجانی و غذا تعارفش می‌کند و بعد هم، سر راه خودش، او را با یک بلیت اتوبوس عازم مقصد بعدی‌‌اش می‌کند.هیچ‌کدام از کتاب‌ها، خوشبختانه، طوماری از موعظه نیستند که از ما دعوت کنند ما هم چنین آدم‌هایی باشیم. باکینگهام متوجه است که «واکنش‌های ما به غریبه‌ها همیشه دوگانه است، نوسان میان اضطراب و امکان، هیجان و ترس». این احساسات ضدونقیض در دل کلمه‌هایی همچون مهمان، میزبان، مهمان‌نوازی، دشمنی و گروگان، که همگی در زبان انگلیسی ریشۀ لغوی مشترکی دارند، نهفته‌اند. ریشۀ لاتین هاستیس۶ هم‌زمان به معنای مهمان، غریبه و دشمن است.\nهمان‌طور که نیچه نوشت، «هدف مهمان‌نوازی خنثی‌کردن هرگونه احساس خصومت‌ در فرد غریبه است». رسم زنیا مهمان‌داری را طوری با احساس دِین می‌آمیزد که به‌آسانی می‌تواند شکل توهین و بی‌احترامی به خود ‌بگیرد. داستان اودیسه پُر است از میزبانان و مهمانان بد. سیکلوپ، به‌جای غذادادن به اودیسه و مردان او، بی‌پرده می‌گوید که از زئوس، محافظ غریبه‌ها، ترسی ندارد و چند نفر از آنان را می‌خورَد. اودیسه هم مفت‌خوران متجاوزی را می‌کُشد که بیش از اندازۀ خوشایند او در خانه‌اش در ایتاکا لنگر انداخته بودند.\nاحتیاط هنگام رویارویی با غریبه‌ها طبیعی است. نوزاد از حدود هشت‌ماهگی «اضطراب غریبه» را می‌فهمد و در حضور شخص غریبه از تماس چشمی خودداری می‌کند و گریه سر می‌دهد. قلبِ زندگی عاطفی ما را وابستگیِ شدید شکل می‌دهد. مردم‌شناس تکاملی، رابین دانبار، کتاب جدیدی با نام دوستان۷ نوشته است و در آن استدلال می‌کند که تعداد افرادی که واقعاً می‌توانیم به آنان اهمیت دهیم محدود است. به‌طور متوسط ۵ دوست صمیمی و ۱۵۰ دوست عادی داریم، اندازۀ معمول قبیله‌‌های شکارچی-‌گردآورنده، یا اجتماعات روستایی در انگلستانِ قرون‌وسطا. این اندازه را ظرفیت‌های شناختی‌ ما و تلاش و زمانی تعیین می‌کند که برای بقای دوستی‌هایمان صَرف می‌کنیم. دانبار به‌نحو هشدارآمیزی می‌گوید «نکتۀ مهم دربارۀ دوستان این است که باید قبل از اینکه فاجعه‌ای برایتان رخ دهد داشته باشیدشان». احتمال اینکه دوست نزدیکتان به شما کمک کند بسیار بیشتر از کمک خیِّری درستکار است.\nمنظور این نیست که داشتنِ دوستان نزدیک و رفتار دوستانه با غریبه‌ها با هم تعارض دارند. دانبار می‌نویسد که دوستی‌های محکم «کمک می‌کند در اجتماع بزرگ‌تری که در آن زندگی می‌کنیم بیشتر جاگیر شویم و به آن اعتماد کنیم». کوهِین نیز از مطالعات جدیدی یاد می‌کند که به ارزش «ارتباطات اجتماعی حداقلی اشاره می‌کنند، نه به‌عنوان جانشینی برای روابط صمیمی بلکه به‌عنوان مکمل آن. غریبه‌ها نیاز ما به نوعی ارتباط انسانیِ مفرح و بی‌توقع را برآورده می‌کنند. فردِ غریبه گاه می‌تواند در یک لحظه شما را ارزیابی کند و متوجه تیک‌های عصبی‌تان شود و از خودِ بنیادین و اندرون شما سخن بگوید، چیزی که دوستانتان مدت‌هاست به آن بی‌اعتنایند.\nروابط با غریبه‌ها از قرون‌وسطا دگرگون شد. پیش از آن، در دوران پیشامدرن، زندگی غالباً در اَنظار عمومی جلو می‌رفت. غریبه‌ها معمولاً بر سر میزهای مشترک غذا می‌خوردند و در یک تخت می‌خوابیدند، نه به‌خاطر برقراری رابطۀ جنسی بلکه به‌خاطر کمبود جا، و جلوی یکدیگر ادرار و اجابت مزاج می‌کردند. سپس، از قرن شانزدهم به این طرف، «فرایند متمدن‌شدن» سراسر اروپا را در بر گرفت. این نام را نوربرت الیاسِ جامعه‌شناس برای این وضعیت به کار می‌برد. به نظر الیاس، عامل اصلی رخ‌دادن این فرایند ظهور دولت‌ملت‌ها و ادعای آن‌ها برای داشتنِ حق انحصاری اِعمال خشونت بود. در اثر این تغییر، امنیت زندگی اجتماعی بیشتر شد و کمتر احتمال داشت که ملاقات با غریبه‌ها به مشاجره و زدوخورد بینجامد؛ قواعد رفتار در انظار عمومی پرزحمت‌تر و دست‌وپاگیرتر شد و مردم در برخورد با کسانی که نمی‌شناختند محتاط‌‌تر شدند.\nشهر مدرن بعدتر ظهور کرد و همۀ غریبه‌ها را ذیل قید کلی «نزدیکی فیزیکی و دوری عاطفی» قرار داد و، به‌این‌ترتیب، همۀ آنچه را که پیش‌ازاین گفتیم با هم ترکیب کرد. گئورگ زیملِ جامعه‌شناس در مقالۀ کلاسیک خود با نام «کلان‌شهر و حیات ذهنی»، در سال ۱۹۰۳، اشاره می‌کند به اینکه، بر اثر نوعی احتیاط، ساکنان شهر به همسایگان خود بی‌اعتنایی می‌کنند و در اتوبوس‌ها و قطارها نگاهی سرد و بی‌احساس به یکدیگر دارند. زیمل فکر می‌کرد بدون این احتیاط که محصول میزانسن و چیدمان صحنۀ دائمی شهر است فردِ شهرنشین احتمالاً «به حالت روان‌پریشی تصورناپذیری می‌رسد». دیده‌شدن و براندازشدن توسط غریبه‌ها سرنوشت انسان مدرنی است که در کلان‌شهرها زندگی می‌کند  و «نگاهِ دلزده» مکانیسم حیاتی و دفاعی چنین انسانی.\nگمنامی در شهر می‌تواند بیگانه‌کننده باشد اما، از سوی دیگر، دستاوردی معجزه‌آساست، زیرا به غریبه‌ها اجازه می‌دهد فقط با درپیش‌گرفتن نوعی بی‌تفاوتی که خطری هم ندارد به‌نحوی با هم کنار بیایند. اِروینگ گافمنِ جامعه‌شناس اصطلاح «بی‌اعتنایی مدنی» را وضع کرد. او این واژه را به کار برد تا شیوه‌های نمادینی را که با آن‌ها به حضور دیگران در جمع توجه می‌کنیم توصیف کند، از سرتکان‌دادنی جزئی گرفته تا نگاه‌های گذرا. او همچنین قواعد نانوشته‌ای را رمزگشایی می‌کند که تعیین می‌کنند چه زمان سخن‌گفتن با یک غریبه ایرادی ندارد و چه چیزهایی می‌توان گفت. گافمن دریافت اصل کلی این است که نباید چیزی بگویید که ممکن است شما را نامعقول جلوه دهد. هیچ‌وقت از یک غریبه نپرسید امروز چندشنبه است، این سؤال بلافاصله شما را شخصی معرفی می‌کند که سردرگمی و بی‌نظمی به بار می‌آورد.\nامروزه در نا‌مکان‌های۸ زندگی معاصر، مثل هتل‌های زنجیره‌ای و فرودگاه‌ها و سوپرمارکت‌هایی با صندوق‌پرداخت‌های سرخود، اصلاً به‌ندرت لازم می‌شود با غریبه‌ای صحبت کنیم. دستورالعمل‌های بی‌چهره (کارت خود را وارد دستگاه کنید، کارت‌ پروازتان را آماده کنید، رمز خود را وارد کنید) جایگزین تعاملات انسانی شده‌اند. تراکنش‌های مشتریان روزبه‌روز به دوش اَپ‌ها و الگوریتم‌ها گذاشته می‌شوند. حواستان صرفاً باید به یک چیز باشد، گذرواژه‌ها و اطلاعات کارت‌های اعتباری‌تان.\nقرنطینه و فاصله‌گذاری اجتماعی هم این رویه‌ها را سرعت بخشیده است. بسیاری از چیزهایی که بقای ما در گرو آن‌هاست، از جمله غذا و سرگرمی‌ها، اکنون از طریق صفحۀ لمسی و کلیکِ ماوس، به‌طور گمنام از جای دیگرِ نامشخصی که تماسی با آن نداریم، می‌آید. این جای دیگر، از ارتش خاموشِ پِیک‌ها، کارکنان سوپرمارکت‌ها و انبارداران سفارش‌ها و دیگر کسانی پر شده است که مشاغل ناامن و کم‌درآمدِ اقتصاد گیگ۹ را بر عهده گرفته‌اند. کوهین می‌نویسد «سپاه غریبه‌ها که در خدمت مایحتاج ما هستند و تکنولوژی آن‌ها را نامرئی کرده است به چیزی در حد ابزار استفاده بدل شده‌اند، محکوم به غریبگی دائمی».\nسرشت نامرئی اغلبِ مشاغل کم‌درآمد «پارادکس لیبرال» را تشدید کرده است. این پارادکس، که دانشمند علوم سیاسی جیمز هالیفیلد آن را شناسایی کرده است، از دهۀ ۱۹۸۰ یکی از خصوصیات فرهنگ سیاسی آمریکایی و اروپایی بوده است. بازار آزاد نیروی کار ارزان و متحرک و منعطف می‌خواهد اما رأی‌دهندگان خواستار کوچ کمترند؛ دولت‌ها تلاش می‌کنند هر دو را راضی نگه دارند. این پارادکس پیش از رفراندوم برکسیت به شدیدترین حالت خود رسیده بود. دولت کامرون تلاش کرد مزایای رفاهی و دیگر حقوق شهروندی شهروندان اتحادیۀ اروپا را محدود کند، و درعین‌حال، تأمین نیروی کار ارزان مهاجر را ادامه داد. ما برای تسهیل حرکت نرم و روان خود از میان مکان‌های مخصوصِ مصرف‌گرایی به غریبه‌ها تکیه می‌کنیم، اما ترجیح می‌دهیم این غریبه‌ها هیچ خواسته‌ای از ما نداشته باشند.\nبااین‌حال، نمی‌توانیم کاملاً دور خودمان پیله بتنیم و از دیگران منفک شویم. جودیت باتلر، نظریه‌پرداز فرهنگی، در کتاب خود به نام زندگی نامطمئن۱۰ استدلال می‌کند که ما به این خاطر که همگی موجودات آسیب‌پذیری هستیم به دیگر ابنای بشر، از جمله کسانی که برخوردی کوتاه با آن‌ها داشته‌ایم یا اصلاً آن‌ها را ندیده‌ایم، گره خورده‌ایم. ما دوست داریم خودمان را موجوداتی برتر و خودبسنده ببینیم اما هر کسی نقاط ضعف خاص خود را دارد. داشتنِ بدن‌هایی نرم و منعطف و فانی برای نامطمئن‌کردن ما کافی است؛ پوستمان متخلخل است، راه‌های تنفسی‌مان باز است و حواسمان تیز و حساس. این ویژگی‌ها نه‌تنها ما را در معرض عوامل بیماری‌زای دیگران قرار می‌دهد بلکه در معرض تمایلات دیگران، خشونت دیگران، تنگ‌دستی دیگران و نگاه ممتد دیگران هم قرار می‌دهد. ما چنان مخلوقاتِ به‌ناگزیر اجتماعی‌ای هستیم که ممکن است صرفاً با نگاهی از سمت فردی دیگر جریحه‌دار یا سرمست شویم. باتلر می‌نویسد «ما بدون دیگران ناتمامیم و اگر این‌طور نباشیم، چیزی کم داریم».\nغریبه‌ای سوزن آمپولی به بازویتان تزریق می‌کند و شما خود را در حالی می‌یابید که دارید به‌سختی جلوی اشک‌هایتان را می‌گیرید، اشک‌هایی که حاصل آرامش و قدردانی هستند. چرا؟ فکر می‌کنم تاحدودی به این خاطر است که آن سوزن می‌تواند زندگی شما را نجات دهد و کمکتان کند زندگی‌تان را به حالتی نزدیک به حالت عادی بازگردانید. اما این هم هست که آن سوزن چیزی را که از قبل وجود داشت مرئی (و در آنِ واحد دردناک) می‌کند: رشته‌ای نامرئی از مراقبت دوسویه و سرنوشت مشترکی که همگی ما را به هم متصل می‌کند.\nرسانه‌های اجتماعی، به‌رغم تمام کاستی‌هایشان، می‌توانند آموزنده نیز باشند. تایم‌لاین شما رژۀ بی‌پایان آدم‌هایی است که در زندگی واقعی هیچ‌گاه آن‌ها را نمی‌شناختید؛ موفقیت‌هایشان را جشن می‌گیرند، عکس‌های شام خود را به اشتراک می‌گذارند، با خشم به چیزی تف و لعنت می‌فرستند که شما قبلاً حتی به آن فکر نمی‌کردید، یا سوگ و ناامیدی خود را برای هر کسی که شاید به گوشش برسد به زبان می‌آورند. خواندن این‌طور پست‌ها ممکن است برایتان خسته‌کننده باشد، اما از طرف دیگر، شاید دَمی متوقفتان کند و شما را با پیش‌داوری‌ها و تبعیض‌هایتان روبه‌رو کند. فضای ذهنی یک فرد غریبه، به‌طرز سوررئال و عجیب و غریبی، با فضای ذهنی شما متفاوت است. در پسِ هر عکس پروفایلی زندگی دیگری جدا از زندگی شما وجود دارد، یک ذهنِ مشغول دیگر، به‌شدت، درگیرِ رسیدگی به واقعیت منحصربه‌فرد خویش است. کوهِین می‌نویسد غریبه‌ها هر روز به‌مثابۀ «کشتی‌هایی با محموله‌هایی نادانستنی و کانتینرهایی که تمام جهان را در خود دارند» از مقابل ما عبور می‌کنند.\nما حیواناتی داستان‌گو هستیم. هر غریبه قطعۀ داستانی ارزشمندی در دست دارد، داستانی که ما پیش از این نشنیده‌ایم. اودیسه مهربانی میزبانان خود را با پیشکش‌کردن تنها هدیه‌ای که دارد جبران می‌کند: داستان‌ها. داستان‌هایی که به ما می‌گویند غریبه‌ها دیگر فقط حریف، کاریکاتور یا بازیگران نقشی فرعی در داستان‌های ما نیستند. غریبه‌ها فی‌نفسه شخصیت‌هایی تمام و کمال هستند. داستان آن‌ها به یادمان می‌آورد که همیشه دیگرانی خواهند بود که تغییر نخواهند کرد، نوعی کثرت محض زندگی سایر مردم. این یادآوری همیشه آرام‌بخش نیست، اما می‌تواند ما را به حقیقتی پیچیده و مشترک سوق دهد که در نهایت غنی‌تر از قصه‌های خیالی خودبینانۀ ماست.\nتکنولوژی ما را از غریبه‌ها می‌بُرد، اما به نوعی دیگر وصلمان هم می‌کند. اَپ‌هایی هستند که می‌توانید با آن‌ها مسافری کوله‌پشتی‌به‌دوش را یک شب در اتاق خالی منزلتان اسکان دهید، یا با فردی در آن سر دنیا کارائوکه‌ای دوصدایی اجرا کنید، یا تاکسی‌ای بگیرید که راننده‌اش از کشوری جنگ‌زده به کشور شما آمده است و، طی ده دقیقه رانندگی، داستان زندگی‌اش  را برای شما تعریف می‌کند. زندگی مدرن لازم نیست سرد و غریبه‌کُش باشد. حالا که محدودیت‌ها کم‌کم برداشته می‌شوند، بسیاری از ما آشفته و ازهم‌گسیخته‌ایم؛ مثلاً مشتاق همهمۀ اتاق‌های پر از مردم و سالن‌های اجتماعاتی هستیم که هیچ صندلی خالی‌ای در آن‌ها نباشد، اما مضطربیم. درسِ دل‌گرم‌کنندۀ این وضعیت این است که تنش بین توداربودن و گشاده‌روبودن در کل تاریخ زندگی انسان وجود داشته است و ما همیشه راهی برای فائق‌آمدن بر آن یافته‌ایم.\nباکینگهام، بلافاصله پس از فوت شریک زندگی‌اش، درِ خانه‌اش را به روی افراد کم‌وبیش غریبه گشود. حسی به او می‌گفت این کار حالش را بهتر خواهد کرد. «مردم را برای غذا به خانه‌ام دعوت می‌کردم … . خانه شلوغ و گرم و پرسروصدا می‌شد … . این‌طوری شروع کردم به رُفوکردن دنیای پاره‌شده‌ام». او دربارۀ همه‌گیری کووید هم دریافتی مشابه دارد؛ همه‌گیری «دقیقاً همان زمانی است که اکثر ما نیاز داریم در برابر وسوسۀ کوچک‌کردن زندگی‌مان مقاومت کنیم». با ملاقات هر غریبه، طفل امید به هوا می‌پرد. همۀ ما باید پیِ آنچه را که دل باکینگهام گواهی می‌دهد بگیریم: همان چیزی که به دل اجداد ما هم افتاده بود و ثابت شده که چیز درستی هم بوده است. همان گواهیِ دل که می‌گوید: هرگاه غریبه‌ها با حال و نیّتی کریمانه و مشتاق دور هم جمع شوند، اتفاقات خوبی می‌افتد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟فصلنامۀ ترجمان         شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست،      اقتصاد  و   جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و      به‌روز  انتخاب   می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان         تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»،   «فقر  و      نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا   در    فصلنامه    منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها  به‌مرور در شبکه‌های      اجتماعی و سایت    قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید   فصلنامه    دسترسی سریع‌تر به    مطالب است.فصلنامۀ ترجمان در      کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های    روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان      به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد    اما شما می‌توانید با خرید اشتراک      سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴  شماره)،   علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف      نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال  رایگان،   دریافت کتاب الکترونیک      به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در  طول سال   برخوردار شوید.  فصلنامه     برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال  می‌شود و   در  صورتی‌که   فصلنامه   آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی  آن را تعویض    خواهیم   کرد.  ضمناً  هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را  لغو کنید  و  مابقی    مبلغ  پرداختی  را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب را جو موران نوشته و در تاریخ ۱۰ ژوئیۀ ۲۰۲۱ با عنوان «Remember hand shakes and small talk? The lost art of living with strangers» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «زندگی‌کردن با غریبه‌ها هنری است که از یاد برده‌ایم» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ حسنی سهرابی‌فر منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۸ بهمن ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.   •• جو موران (Joe Moran) استاد ادبیات انگلیسی و تاریخ فرهنگی در دانشگاه جان مورس لیورپول است. کتاب ملت کاناپه: تاریخی صمیمی از بریتانیا جلوی تلویزیون (Armchair Nation: An Intimate History of Britain in Front of the Television) نوشتۀ اوست.••• آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n  Of Fear and Strangers [۱]    The Kindness of Strangers [۲]   Hello Stranger: How We Find Connection in a Disconnected World [۳]  The Power of Strangers: The Benefits of Connecting in a Suspicious World [۴]    xenia [۵]    hostis [۶]    Freinds [۷]  [۸] اصطلاحی که مارک اوژه (Marc Augé)، مردم‌شناس معاصر فرانسوی، دربارۀ مکان‌هایی به کار می‌برد که مردم در آن‌ها در حال گذار و به‌تعبیری عدم‌استقرار هستند و، ازاین‌رو، نمی‌توان مفهوم مکان در معنای متداول مردم‌شناختی آن را برای آن‌ها به کار برد [مترجم].gig economy [۹]  : این مدل نوعی از اشتغال است که در آن افراد، به‌جای اینکه برای کارفرمایی مشخص کار کنند و کار دائم داشته باشند، کارهای پاره‌وقت انجام می‌دهند و کارفرمای فرد، دیگر، یک شخص نیست [مترجم].  Precarious Life [۱۰]\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/581399073.json b/train/581399073.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..62506eeb6bd7c733865d9db4102008ae92538188
--- /dev/null
+++ b/train/581399073.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هدف نهایی کارداشیان است: چهرۀ ایدئال زنان در اینستاگرام",
+  "subtitle": "صورت دست‌نخوردهٔ زن‌ها نامتعارف است؟ در عصر ما، بله",
+  "introduction": "صورتی صاف، گونه‌هایی برجسته، چشمانی گربه‌ای و مژه‌هایی کارتونی. این چهره برای کاربران اینستاگرام بسیار آشناست: زنانی که در تلاش‌اند با دست‌کاریِ صورتشان خود را به یک ایدئال نزدیک کنند. البته این چهره‌ها به یک نژاد یا جغرافیا تعلق ندارند. لب‌هایشان به آفریقایی‌ها می‌زند؛ چشم و ابروشان به جنوبِ آسیایی‌ها شباهت دارد و مدل بینی‌شان قفقازی است. چهره‌هایی کپی‌شده که ماحصل پیچیده‌ای است از اندکی جراحی، مقدار زیادی تزریق ژل و صدالبته فیلترهای تصویر اینستاگرام. واقعاً قرار است همۀ زنان جهان شبیه کیم کارداشیان شوند؟",
+  "content": "جیا تولنتینو، نیویورکر — تابستان گذشته بلیتی به مقصد لس‌آنجلس گرفتم تا چیزی را وارسی کنم که انگار یکی از غریب‌ترین میراث دههٔ به‌سرعت روبه‌انتهای ماست: پیدایش تدریجیِ صورتی خاص و سایبورگی۱ در بین زنانی که زیبا بودن را حرفه‌ای دنبال می‌کنند. صورتی جوان که پوست صاف و گونه‌های برجسته و گوشتالو دارد، چشمانش گربه‌ای، مژه‌هایش کارتونی، بینی‌اش کوچک و ظریف، و لب‌هایش گوشتی و شاداب است. این صورت نگاهی خجالتی اما بی‌احساس دارد، انگار که صاحب نگاه نصف قرص کلونوپین۲ خورده و در فکر آن است که خواهش کند با هواپیمای خصوصی به کوچلا۳ ببریدش. این چهره به‌وضوح سفیدپوست است اما به‌شکلی مرموز به نژادهای دیگر هم شباهت دارد و چهره‌نگاری نشنال جئوگرافیک از آمریکایی‌های ۲۰۵۰ را تداعی می‌کند، به شرط آنکه همهٔ آمریکایی‌ها نوادگان مستقیم کیم کارداشیان وست، بلا حدید، امیلی راتایکوفسکی و کندال جنر (که دقیقاً شبیه امیلی راتایکوفسکی است) باشند. کارا کریگ، نقاش برجستهٔ نیویورکی، اخیراً [در مورد این صورت] به من گفت: «مثل یه بچه‌پلنگ جذاب و شهوت‌انگیز می‌مونه». کُلبی اسمیت هم که آرایشگر سلبریتی‌هاست به من گفت: «صورت اینستاگرامیه دیگه. مثل یه مجسمهٔ خیالی می‌مونه. حجم روی حجم. صورتی که انگار از گل کوزه‌گری ساخته شده باشه».\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/03/919-10.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            هدف نهایی کارداشیان است: چهرۀ ایدئال زنان در اینستاگرام         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nاینستاگرام، که در اکتبر ۲۰۱۰ و درست با آغاز دهه راه‌اندازی شد، زیبایی‌شناسی مخصوص خودش را دارد: تصویر ایدئالْ همواره آن تصویری است که فوراً در نمایشگر گوشی ظاهر می‌شود. مشخصهٔ دیگر این زیبایی‌شناسی اشتیاقی انسانی و آشنا به نوعی یکنواختی عمومی است که سابقاً در عکس‌های عروسی بهتر از همه‌جا دیده می‌شد. حساب‌هایی در اینستاگرام از قبیل «اینستا ریپیت» یکنواختی این بستر را با انتشار مجموعه‌هایی از عکس‌های مشابه از کاربران مختلف نشان می‌دهند؛ [عکسی از] شخصی با بارانی زردرنگ که جلوی آبشاری ایستاده یا دستی که برگی خزان‌زده را بالا آورده. بعضی چیزها نمود واقعاً خوبی دارند.\nبدن انسان تقریباً سوژه‌ای غیرعادی برای اینستاگرام است: می‌شود با تلاش و ممارست مناسب طوری اصلاحش کرد که نمود آن به مرور زمان بهتر و بهتر شود. مدت‌هاست که مدیران هنری مجلات عکس‌های سلبریتی‌ها را ویرایش می‌کنند با این هدف که این عکس‌ها با معیارهای خیالی زیبایی بهتر جفت‌وجور شوند؛ اکنون می‌توانید فقط با چند اشاره روی نمایشگر گوشی هوشمندتان این کار را با عکس‌های خودتان انجام دهید. اسنپ‌چت، که سال ۲۰۱۱ شروع به کار کرد و در اصل بستری برای پیام‌های موقتی بود، پایگاه کاربرانش را تا حد زیادی از طریق ارائهٔ فیلترهای عکاسی حفظ کرده است. بعضی از این فیلترها امکان آن را فراهم می‌کنند که بدانید قیافه‌تان چطور می‌شد اگر صورتتان ده درصد جذاب‌تر بود یا پوستی صاف‌تر و چشمانی درشت‌تر و لب‌هایی گوشتی‌تر داشتید. اینستاگرام هم رشته‌ای از فیلترهای فریبنده برای سلفی‌گرفتن به قسمت استوری‌های خود اضافه کرده است. فیس‌تون۴، که سال ۲۰۱۳ بیرون آمده و وعده‌اش این است که کمکتان می‌کند «با هر سلفی مایهٔ شگفتی دوستانتان شوید»، دقت و ظرافت بیشتری فراهم می‌آورد. تعدادی از حساب‌های اینستاگرامی وقف آن شده‌اند که [کوچک‌ترین] دستکاری‌های سلبریتی‌ها در [تصاویر] چهره‌شان با استفاده از برنامه‌های ویرایش عکس را مشخص کنند. صفحۀ «سلب‌فیس»، که بیش از یک میلیون دنبال‌کننده دارد، عکس‌هایی از حساب‌های اینستاگرامی سلبریتی‌ها منتشر و نشانه‌های بی‌دقتی در استفاده از فیس‌تون را در این عکس‌ها علامت‌گذاری می‌کند. کافی است سلب‌فیس را یک ماه دنبال کنید تا کم‌کم این فرایند دائمیِ عیب‌زداییْ توأمان کسل‌کننده و بیمارگونه به نظر برسد. این احساس به شما دست خواهد داد که تغییراتی که این زنان یا دستیارانشان در عکس‌ها ایجاد می‌کنند به خاطر یک واکنشی دفاعی ساده است؛ گویی فیس‌تون‌کردن خط فک [در عکس] معادل اینستاگرامیِ بازبینیِ خط چشم در توالت عمومی مشروب‌فروشی است.\nاسمیت به من گفت: «فکر می‌کنم نودوپنج درصد از افرادی که توی اینستاگرام بیشترین دنبال‌کننده رو دارن از فیس‌تون استفاده می‌کنن. می‌تونم بگم نودوپنج درصد از این آدم‌ها هم یک جور عمل زیبایی داشتن. می‌شه متوجه شد که یه چیزایی داره مد روز می‌شه؛ مثلاً همه دارن ابروهاشون رو با بوتاکس لیفت می‌کنن. دور پلک‌های کایلی جنر قبلاً این همه فضا نداشت، ولی الآن داره».\n\nبیست سال پیش، جراحی پلاستیک دخالتی نسبتاً قابل‌ملاحظه به شمار می‌آمد: عملی گران‌قیمت، تهاجمی، همیشگی و معمولاً خطرناک. اما سال ۲۰۰۲ سازمان غذا و دارو استفاده از بوتاکس برای رفع چین‌وچروک پوست را تأیید کرد. چند سال بعد پُرکننده‌های اسید هیالورونیک۵، از قبیل جووِدِرم۶ و رستیلن۷، هم به تأیید این سازمان رسید. در آغاز این پرکننده‌ها بین خطوط ریز و چین‌وچروک‌های پوست تزریق می‌شد ولی اکنون از آن‌ها برای تغییردادن خط فک و بینی و گونه استفاده می‌کنند. این‌گونه عمل‌ها دست‌کم شش ماه تا یک سال ماندگاری دارند و هزینه‌شان هم به‌اندازهٔ عمل جراحی نیست (میانگین قیمت هر سرنگ پرکننده ۶۸۳ دلار است). می‌توانید بروید بوتاکس تزریق کنید و بلافاصله به محل کارتان برگردید.\nسروکلهٔ دسته‌ای از جراحان پلاستیک سلبریتی‌ها در اینستاگرام پیدا شده است که ویدئوهایی زمان‌گریز از فرایند تزریق و عکس‌های قبل‌وبعد منتشر می‌کنند. این عکس‌ها و ویدئوها صدها هزار بار دیده و پسندیده می‌شوند. به گزارش جامعهٔ جراحان پلاستیک آمریکا، آمریکایی‌ها در سال ۲۰۱۸ بیش از هفت میلیون تزریق نوروتوکسین۸ و دست‌کم ۲.۵ میلیون تزریق پرکننده داشته‌اند. طی این سال، آمریکایی‌ها ۱۶.۵ میلیارد دلار صرف عمل زیبایی کرده‌اند که ۹۲ درصد از این عمل‌ها روی زنان انجام شده است. به لطف امکان تزریق، عمل‌های زیبایی دیگر فقط مخصوص کسانی نیست که می‌خواهند تغییری عمده [در ظاهرشان] ایجاد کنند یا نبردی سنگین با روند پیری در پیش گرفته‌اند؛ اعضای نسل هزاره و در مواردی نادر اعضای نسل زد هم به این‌گونه عمل‌ها رو آورده‌اند. کایلی جنر، که زادهٔ ۱۹۹۷ است، در برنامهٔ تلویزیونی‌اش «زندگی کایلی» از این موضوع گفته که از پانزده‌سالگی و پس از اظهارنظر پسری دربارهٔ لب‌های کوچکش، می‌خواسته سراغ حجم‌دهندهٔ لب برود.\nایدئال‌های زیبایی زنانه، که فقط از طریق فرایندهای دردناک دست‌کاری‌های جسمانی می‌توانند حاصل شوند، همیشه با ما بوده است؛ از پای کوچک در امپراتوری چین گرفته تا کمر باریک در اروپای قرن نوزدهم. اما سامانه‌های معاصری که کارشان مخابرهٔ دائمی تصویر خود است -تلویزیون واقع‌نما و شبکه‌های اجتماعی- آداب و انضباطی جدید برای بهینه‌سازی مداوم تصویر خود خلق کرده‌اند. شبکه‌های اجتماعی این میل را به‌شدت تقویت کرده‌اند که هویت شخصی و بدن (به‌ویژه درمورد زنان) منبع بالقوهٔ درآمد در نظر گرفته شود. در ماه اکتبر، اینستاگرام اعلام کرد که «همهٔ جلوه‌های مرتبط با جراحی پلاستیک» را از زرادخانهٔ فیلترهایش حذف خواهد کرد، اما به نظر می‌آید منظور اینستاگرام فیلترهایی از قبیل «پلاستیکا» و «فیکس‌می» باشد که به‌صراحت به جراحی پلاستیک مرتبط‌اند. فیلترهایی که صورت اینستاگرامی ارائه می‌کنند سر جای خودشان می‌مانند. شاید معقول باشد کسانی که هنگام تولد صاحب دارایی -دارایی طبیعی، دارایی سرمایه‌ای یا هر دو- بوده‌اند درمورد بدنشان همان شیوۀ مشاوران مک‌کینزی۹ دربارهٔ شرکت‌ها را در پیش بگیرند: بخش‌هایی را که عملکرد ضعیف دارند تشخیص بدهند و بازسازی‌شان کنند، چیزهایی که سود و منفعت را افزایش نمی‌دهند کنار بگذارند و کسب‌وکار را به‌سوی هر چیزی هدایت کنند که افزایش‌دهندهٔ سود باشد.\nحدود پنج سال قبل بود که اسمیت برای نخستین بار به دست‌اندازی‌های صورت اینستاگرامی پی برد: «وقتی که [استفاده از] حجم‌دهنده‌های لب شروع شد». اسمیت گفت: «یکی رو آرایش می‌کردم و متوجه می‌شدم که لب‌هاش هیچ چین‌وچروکی نداره. خیلی راحت می‌تونستم از هر رژ لبی استفاده کنم». اسمیت موذیانه پی برد که این قضیه کارش را آسان‌تر کرده است: «کارم این بود که چهرهٔ آدم‌ها رو اون شکلی کنم، ولی الآن آدم‌هایی که پیشم می‌اومدن ازقبل همون شکلی بودن. صورتشون با جراحی بهتر شده بود. عالی بود. قبلاً باید [صورت] آدم‌ها رو سایه می‌زدیم تا گونه‌هاشون اون جوری بشه، ولی حالا خودشون رفته بودن و گونه‌هاشون رو اون شکلی کرده بودن».\nمن گفتم نکتهٔ غریبی درمورد وجه نژادی صورت اینستاگرامی وجود دارد: ظاهراً تمایل الگوریتمی به هم‌ترازسازیِ همه چیز با ترکیبی از زیباترین چهره‌ها به ایدئالی از زیبایی منتهی شده است که زنان سفیدپوستی را ترجیح می‌دهد که بتوانند ظاهری غیربومی با ریشه‌های نامعلوم را تولید کنند. اسمیت گفت: «صددرصد. صحبت از پوست برنزه است، از تأثیر جنوب آسیا و شکل چشم و ابرو، از تأثیر آفریقایی‌های آمریکایی‌تبار و لب‌ها[ی پرحجم]، از تأثیر قفقازی‌ها و شکل بینی، از ترکیب گونه‌ای که معمولاً بین بومی‌های آمریکا و اهالی خاورمیانه رایجه». آیا اسمیت عقیده داشت که صورت اینستاگرامی واقعاً باعث می‌شود آدم‌ها زیباتر شوند؟ بله. اسمیت گفت: «شکی نیست که مردم زیباتر و زیباتر می‌شن. الآن دنیا خیلی تصویری شده و تصویری‌تر هم می‌شه. مردم هم می‌خوان نحوهٔ ارتباط‌شون با این دنیا رو ارتقا بدن».\nاین نگاه خوش‌بینانه‌ای برای نگریستن به این وضعیت است. به اسمیت گفتم که نمی‌توانم از این احساس خلاص شوم که فناوری مشغول بازنویسی بدن‌های ماست با این هدف که بدنمان را با منافع خودش سازگار کند. به عبارت دیگر، چهره‌هایمان را بر حسب هر چیزی که میزان مشارکت و تعداد لایک‌ها را بالا ببرد بازآرایی می‌کند. پرسیدم: «فکر نمی‌کنی تصور اینکه مردم برای همیشه مشغول این کار باشن ترسناکه»؟ اسمیت گفت: «خب آره، معلومه که همچین چیزی وحشتناکه».\n•••\nبورلی هیلز مرکز جراحی پلاستیک لس‌آنجلس است. در مثلث متساوی‌الساقین و آفتاب‌سوخته‌ای که بین درختان نخل و فروشگاه‌های بزرگ ویلشایر۱۰ و ورودی بوتیک‌های سانتامونیکا۱۱ قرار گرفته، در هر بلوک یک یا چند دکتر زیبایی پیدا می‌کنید. بعدازظهر چهارشنبه اتومبیل کرایه‌‌ای‌ام را توی پارکینگ زیرزمینیِ بسیار کوچکی گذاشتم و از کنار یکی از شعبه‌های شیرینی‌فروشیِ اسپرینکلز و یک دکان فال‌گیریِ پر از شمع بیرون آمدم و رفتم تا به وقت مشاوره‌ای برسم که از یکی از پرآوازه‌ترین جراحان پلاستیک سلبریتی‌ها گرفته بودم، کسی که ویدئوهای قبل و بعدش در اینستاگرام معمولاً نیم میلیون بیننده دارد.\nبه این خاطر وقت مشاوره را گرفته بودم که کنجکاو بودم بدانم تجربهٔ واقعی یک نسل هزاره‌ای که قرار است مشتری جراح زیبایی باشد چگونه است. مجبور بودم این نکته را دائم به دوست‌پسرم یادآوری کنم، چون به نظرم می‌آمد تا حدی نگران است که با ظاهر گربهٔ انسان‌نما از آن جلسهٔ مشاوره برگردم. چند هفته قبل از آن، برای نخستین بار اسنپ‌چت نصب کردم و مشغول امتحان‌کردن فیلترهایش شدم که راستش بسیار هم فریبنده و دلربا بود: این فیلترها پوستی درخشان، مژه‌هایی خرگوشی، و صورتی قلب‌گونه به من دادند. متوجه بودم که وقتی زیاد آرایش می‌کنم عملاً تلاشم این است که نسخه‌ای از این صورت را ایجاد کنم. همین‌طور فهمیدنش برایم دشوار نبود که چرا زنان نسل هزاره، که مدت کوتاهی پیش از صورت اینستاگرامی زاده شده‌اند، می‌خواهند به این چهره نزدیک و نزدیک‌تر شوند. در دنیایی که زنان به‌خاطر هیچ‌چیز به‌اندازهٔ جوانی و زیبایی تحسین نمی‌شوند -و در جایی که گرایشی از فمنیسم جریانِ اصلی به زنان آموزش می‌دهد شیء‌انگاریِ خود۱۲، ازآنجاکه سودآور است، نشانهٔ ترقی به شمار می‌آید- چه بسا کسب‌وکار زیبایی یکی از معدود برنامه‌های تضمین‌شده و پربازده باشد که یک زن می‌تواند در پیش بگیرد.\nمطب جراح پلاستیک بسیار زیبا و دنج بود، همچون واحه‌ای نقره‌فام در دل کویر. مسئول پذیرش، که ترانهٔ «می‌خوام بدونم عشق چیه»۱۳ رو زمزمه می‌کرد، برگه‌های پذیرش را به دستم داد. در این برگه‌ها، علاوه بر دیگر مطالب، دربارهٔ عوامل ایجاد فشار عصبی و سلامت روانی سؤال شده بود. سپس یک موافقت‌نامهٔ داوری۱۴ امضا کردم. یک پزشکیار از پنج زاویهٔ مختلف عکس چهره‌ام را گرفت. یک پزشک مشاور که موهای انبوه و روحیهٔ بسیار گرم و ملاحظه‌کار داشت وارد اتاق شد. من که مراقب بودم دروغ نگویم و کم‌وبیش حواسم به این نکته بود که لازم به دروغ‌گویی هم نیست، به مشاور گفتم که تا آن تاریخ هرگز بوتاکس و پرکننده تزریق نکرده‌ام ولی علاقه‌مندم ظاهر بهتری داشته باشم و می‌خواهم بدانم توصیهٔ متخصصان چیست. مشاور [از ظاهرم] تعریف و تمجید کرد و گفت لازم نیست کار زیادی بکنم. پس از مدتی، اشاره کرد که شاید بد نباشد چند سال دیگر به فکر چانه و احتمالاً گونه‌هایم باشم: شاید بخواهم چانه و گونه‌هایم را کمی لیفت کنم.\nمدتی بعد دکتر سلبریتی‌ها وارد شد و شور و اشتیاق یک جراح و دقت و ظرافت یک استاد شیشه‌گری را به نمایش گذاشت. من به او هم گفتم که صرفاً علاقه دارم خوش‌ظاهرتر باشم و می‌خواهم بدانم یک نفر متخصص چه پیشنهادی دارد. یکی از عکس‌های خودم که فیلتردار اسنپ‌چت داشت را نشانش دادم. نگاه کوتاهی به عکس انداخت و سری تکان داد و گفت: «بذار نشونت بدم چه کاری از دستمون بر می‌آد». با گوشی‌اش عکسی از چهره‌ام گرفت و عکس را داخل تلویزیونی انداخت که روی دیوار نصب کرده بودند. سپس حین اینکه انگشتش را روی صفحهٔ گوشی می‌کشید گفت: «ترجیح می‌دهم از فیس‌تون استفاده کنم».\nظرف چند ثانیه شکل صورتم تغییر کرد و شبیه عکس اسنپ‌چتم شد. سپس عکس دیگری از روبه‌رو گرفت و یک بار دیگر چانه‌ام را فیس‌تون کرد. صورتم به‌شکل قلب درآمده بود و استخوان‌های گونه‌ام دیده می‌شد. جراح زیبایی گفت به کمک پرکنندهٔ چانه و گونه همهٔ این‌ها امکان‌پذیر است. احتمالاً یک مرحلۀ فراوادرمانی۱۵ هم لازم است که چربی‌های نیمهٔ پایین گونه‌هایم را از بین ببرد یا اینکه می‌شود با استفاده از بوتاکس عضلات فکم را تثبیت و منقبض کرد.\nاز دکتر پرسیدم به کسانی که نزدش می‌روند و می‌خواهند شبیه مراجعه‌کنندگان مشهورش شوند چه می‌گوید. جواب داد: «همیشه هستن کسایی که با عکس معروف‌ترین مراجعه‌کننده‌هام می‌آن اینجا. جوابم اینه: ’من نمی‌تونم [قیافهٔ] شما رو به [قیافهٔ] اون‌ها تبدیل کنم. اگه آسیایی باشید نمی‌تونم قیافهٔ شما رو قفقازی کنم، اگر هم بتونم کار درستی نیست. چون درست به نظر نمی‌آد‘. اما اگه ویژگی خاصی مد نظرشون باشه، اون‌وقت می‌تونم یه کاری بکنم. می‌تونم بگم: ’اگه یه چونهٔ تیز شبیه این بخوای، می‌شه ترتیبش رو داد‘. اما این کار هم همیشه برای همهٔ آدما مناسب نیست. مثلاً اگه تو بیایی پیش من و یه چونهٔ تیز بخوای، می‌گم نه. چون قیافه‌ات رو مردونه می‌کنه».\n\nپرسیدم: «به نظرتون نمی‌آد که این روزها آدم‌های بیشتری به سن‌وسال من برای این‌جور کارها پیشتون می‌آن»؟ جواب داد: «فکر می‌کنم ده سال پیش انجام این کار فکر درستی به نظر نمی‌اومد. اما الآن انجام کاری که یه مزیتی براتون داشته باشه دل‌گرم‌کننده است. به همین دلیله که جوون‌ها می‌آن اینجا. هدفشون اینه که یه چیزایی رو بهتر کنن، نه اینکه بخوان یه مشکلی رو رفع کنن».\nگفتم: «خیلی کار ظریفیه».\nدکتر پاسخ داد: «حتی درمورد معروف‌ترین مشتری‌هام هم خیلی ظریفه. اگه به عکس‌هایی نگاه کنی که پنج سال فاصلهٔ زمانی دارن، می‌تونی تفاوتشون رو ببینی. ولی توی بازه‌های چندروزه یا چندماهه فرقی دیده نمی‌شه».\nاین احساس را داشتم که با دقت زیاد به حرف‌هایم گوش داده است. صمیمانه از او تشکر کردم و سپس یک پزشکیار وارد اتاق شد و توصیه‌ها را به‌همراه هزینه‌ها نشانم داد: تزریق پرکنندهٔ گونه (۵۵۰۰ تا ۶۹۰۰ دلار)، تزریق پرکنندهٔ چانه (۵۵۰۰ تا ۶۹۰۰ دلار)، «لیپوفریز»۱۶ به روش فراوادرمانی برای متقارن‌سازی فک (۸۹۰۰ تا ۱۸۹۰۰ دلار) یا تزریق بوتاکس در مفصل فکی گیجگاهی (۲۵۰۰ دلار). از کلینیک بیرون آمدم و زیر آفتاب بورلی هیلز قدم گذاشتم. کمی خندیدم و تصور کردم سی هزار دلار پول اضافه چه حس‌وحالی دارد. عکس‌های فک فیس‌تون‌شده‌ام را برای دوستانم فرستادم و به فک واقعی خودم دست کشیدم، فکی که ناگهان تبدیل به مونتاژی دل‌بخواهی از گوشت و استخوان شده بود.\n•••\nجیسون دایموند جراح پلاستیک معروفی است که بارها در یک برنامهٔ واقع‌نمای تلویزیونی با عنوان «دکتر ۹۰۲۱۰» حاضر شده است. دایموند تعدادی مشتری معروف دارد که لالا کنتِ ۲۹ساله، ستارهٔ سریال «قواعد وندرپامپ»، یکی از آن‌هاست، کسی که در مطب جیسون دایموند عکس گرفته و در اینستاگرامش منتشر کرده و در مصاحبه با مجلهٔ پیپل گفته: «در همهٔ اجزای صورتم تزریق داشته‌ام». یکی دیگر از مراجعه‌کنندگان جیسون دایموند کیم کارداشیان وست است که کلبی اسمیت در وصفش عبارت «مشتری صفر» چهرهٔ اینستاگرامی را به کار برد (اسمیت گفت: «هدف نهایی همیشه شبیه شدن به کیمه»). کارداشیان وست، که الهام‌بخش داپل‌گنگرهای۱۷ بی‌شماری بوده است که با عمل زیبایی تغییرشکل یافته‌اند، اصرار دارد که جراحی پلاستیک عمده‌ای انجام نداده است؛ به گفتهٔ خود کارداشیان، همه‌اش فقط بوتاکس و پُرکننده و آرایش است. بااین‌حال، کارداشیان تلاشی هم نکرده است که روند تغییرات ظاهرش را پنهان کند. سال ۲۰۱۵ کارداشیان کتابی رومیزی۱۸ از سلفی‌هایش با عنوان «سلفیش» [یا خودخواه] منتشر کرد که نخستین صفحاتش مربوط به زمانی می‌شود که زیبایی کارداشیان زیبایی انسانی بوده و در آخر به دوره‌ای می‌رسد که زیبایی او به سیاق انیمیشن‌های کامپیوتری درآمده است.\nبا جیسون دایموند، که محل کارش پنت‌هاوسی در ساختمانی در بورلی‌هیلز است، مصاحبه‌ای ترتیب دادم. روی میز مطبش یادداشت تشکری از کریسی تیگن۱۹ به چشم می‌خورد (این یادداشت را روی دو تا از کتاب‌های آشپزی او گذاشته بودند). درست مانند دکتری که روز قبلش ملاقات کرده بودم، دایموند هم، که چشمان آبی‌رنگ داشت و نیم‌تنهٔ پزشکی مشکی به تن کرده بود، هیچ شباهتی به کاریکاتورهای جراحان پلاستیک در روزنامه‌ها نداشت. دایموند جوان و شاداب بود و شادابی او فقط اندکی سورئال به نظر می‌آمد.\nدایموند به من گفت که نزد صنفی قدیمی از بهترین جراحان پلاستیک لس‌آنجلس آموزش دیده و اعضای این صنف تبلیغ‌کردن را به‌شدت نهی می‌کرده‌اند. سال ۲۰۰۴ که فرصت حضور در برنامهٔ «دکتر ۹۰۲۱۰» حاصل شده، دایموند به‌رغم توصیهٔ همسر و پرستارانش تصمیم گرفته در این برنامه حاضر شود، چون به بیان خودش: «می‌دانستم که می‌توانم دستاوردهایی را به نمایش بگذارم که دنیا تا آن زمان ندیده بود». سال ۲۰۱۶ یکی از مراجعه‌کنندگان معروف دایموند قانعش کرد که حساب اینستاگرام بسازد. اکنون حساب اینستاگرام او حدود ۲۵۰هزار دنبال‌کننده دارد. کارکنان مطب دایموند که این حساب اینستاگرامی را اداره می‌کنند از این موضوع خوشحال‌اند که اینستاگرام اجازه می‌دهد مراجعه‌کنندگان او را، علاوه‌بر دکتر زیبایی، در نقش دوست و پدر دو فرزند هم ببینند.\nمدت‌ها بود که دایموند وب‌سایت داشت، ولی قبلاً مراجعه‌کنندگان معروفش داوطلب نمی‌شدند در آن وب‌سایت توصیه‌ای بنویسند. دایموند گفت: «البته خودمون هم هرگز چنین تقاضایی نمی‌کردیم. اما الآن عالیه. شاید نزدیک به سی درصد از سلبریتی‌هایی که پیش من می‌آن داوطلب می‌شن که توی شبکه‌های اجتماعی از ما حمایت کنن. الآن دیگه همه می‌دونن این آدم‌های معروف می‌آن پیش ما. اینستاگرام به یه دلیلی باعث شده این مسئله پذیرفتنی‌تر بشه». دایموند اشاره کرد که عمل زیبایی بیشتر به حفظ تناسب اندام شباهت پیدا کرده است: «فکر می‌کنم خیلی رایج‌تر شده که مراقبت از چهره و بدن رو یه قسمتی از کلیت سلامتی بدونن. الآن یه جورایی این مسئله جا افتاده که تلاش‌کردن برای داشتن بهترین ظاهرِ ممکن هیچ اشکالی نداره».\nکم‌کم پی می‌بردم که، در قبال این تلاقیِ سطح‌بالا و پرهزینهٔ سطحیگری و عمل‌باوری، نوعی صداقت آشکار و تطهیرآمیز وجود دارد. لازم نبود خودم را یکی از مراجعه‌کنندگان جا بزنم؛ این دکترها همهٔ تلاششان را به کار می‌گیرند به این امید که آدم‌ها دیگر احساس نکنند چیزی برای پنهان‌کردن دارند.\nاز دایموند پرسیدم نظرش دربارهٔ صورت اینستاگرامی چیست. گفتم: «راستش یه ظاهری هست -یه چیزی شبیه چهرهٔ بلا حدید و کیم کارداشیان و کایلی جنر- که انگار داره شایع می‌شه». دایموند گفت همه جای دنیا کار کرده و ترجیحات هر منطقه‌ای متفاوت است و هیچ قالب و الگوی مشخصی برای همهٔ چهره‌ها مناسب نیست. دایموند ادامه داد: «ولی یه چیزایی هم تغییر نمی‌کنه. مثل تقارن و تناسب و هارمونی. ما همیشه تلاش می‌کنیم توی صورت تعادل ایجاد کنیم. اگه به صورت کیم و مگان فاکس و لوسی لیو و هلی بری دقت کنی، عناصر مشترک پیدا می‌کنی: استخوان گونهٔ برجسته، چونهٔ قوی و جلواومده و سطح صاف زیر چونه که یه زاویهٔ نود درجه می‌سازه».\nپرسیدم: «نظرت دربارهٔ این واقعیت چیه که الآن امکان خیلی بیشتری وجود داره که مردم به چهرهٔ این سلبریتی‌ها نگاه کنن و یه جورایی به‌حق پیش خودشون بگن که می‌تونن شبیه‌ این سلبریتی‌ها بشن»؟\nدایموند گفت: «می‌تونیم دو روز بشینیم و راجع‌به این سؤال بحث کنیم. می‌تونم بگم سی درصد آدم‌ها با عکس کیم یا یکی شبیه کیم می‌آن اینجا. تعدادشون کمه ولی کیم نفر اول فهرسته و قابل درک هم هست. یکی از بزرگ‌ترین دردسرهام اینه که به مردم توضیح بدم که آیا عاقلانه است که بخوان توی مسیر شبیه‌شدن به چهرۀ کیم، یا هر کس دیگه‌ای، پیش برن یا نه. پشت هر جوابی که به آدم‌ها می‌دم بیست سال تجربه و انجام چند هزار عمل زیبایی وجود داره؛ کی می‌تونم یه کاری رو انجام بدم، کی نمی‌تونم انجامش بدم و کی می‌شه اون کارو کرد ولی به هر دلیلی نباید انجامش داد». به دایموند گفتم که می‌ترسم اگر تزریق پرکننده‌ها را یک بار امتحان کنم، دیگر از این کار دست برندارم. او گفت: «واقعیت اینه که اکثریت قریب به اتفاق مراجعه‌کننده‌هامون از نتیجهٔ کار صددرصد رضایت دارن و دوباره می‌آن پیشمون».\nما دربارهٔ واژهٔ «اعتیاد» حرف زدیم. گفتم که موهایم را رنگ کرده‌ام و غالب اوقات آرایش دارم و می‌دانم که همچنان موهایم را رنگ خواهم کرد و بالای لوازم آرایش پول خواهم داد. گفتم این رفتار را نه اعتیاد، بلکه یک انتخاب می‌دانم. (یاد جمله‌ای از کتاب منِ کامل۲۰ نوشتهٔ هیتر ویدوزِ فیلسوف افتادم: «انتخاب نمی‌تواند کنش‌ها یا فعالیت‌های غیرمنصفانه و بهره‌کشانه را به‌طریقی سحرآمیز منصفانه و غیربهره‌کشانه کند»). از دایموند پرسیدم آیا مراجعه‌کنندگان بعد از انجام کارشان بیشتر احساس می‌کنند که خودشان‌اند؟\nدایموند حین اشاره به صورت خودش گفت: «می‌تونم تا حدودی جواب این سؤال رو بدم، چون خودم هم این کار رو می‌کنم. وقتایی که اصلاح موی سر آدم واقعاً خوب در می‌آد، آدم احساس می‌کنه تا حد ممکن خوش‌قیافه شده. این هم همون احساسه، فقط چندین برابر قوی‌تر شده».\n•••\nسر راهم به مطب دایموند، از کنار کافه‌ای گذشتم که به نظرم آشنا آمد: میزهایی با رویه‌هایی از مرمر رنگ‌پریده، کفی از چوب رنگ روشن، ردیفی از گیاهان سانسوریا با رنگ سبز متمایل به زرد، لامپ‌های آویزان و کاشی‌هایی با طرح هندسی. نویسنده‌ای به نام کایل چایکا برای این سبک از طراحی داخلی که جذابیت سردی دارد اصطلاح «مرز هوایی» را اختراع کرده است، سبکی که مشخصه‌اش «زیبایی‌شناسی هوش‌ربا»ست و از «تور عاطفی و پیونددهندهٔ شبکه‌های اجتماعی» تأثیر پذیرفته است؛ این دست فضاهای مجازی جاهایی‌اند که صدها میلیون نفر یاد می‌گیرند «چیزهای یکسانی را ببینند و احساس کنند و بخواهند». «وی‌ورک»۲۱، غولی که کارش اجاره‌دادن محل کار است و اکنون رو به زوال می‌رود و مانند اینستاگرام از سال ۲۰۱۰ آغاز به کار کرده، زمانی سرمایه‌گذاران را از چشم‌اندازی ۴۷میلیارددلاری مطمئن ساخته بود. در آن چشم‌انداز، آدم‌ها رؤیاهای ویژهٔ خودشان را دنبال می‌کردند و هم‌زمان در شبکه‌ای سراسری از محیط‌های کاریِ تقریباً یکسان، شامل چوب‌های بازیافتی و لامپ‌های نئونی و درختچه‌های فیکوس، گرفتار بودند. برندهایی که محصولاتشان را مستقیم به‌دست مصرف‌کننده می‌رسانند وقفه‌های تبلیغاتی پادکست‌ها را پُر کرده‌اند با نوید یگانه مسواک برقی واقعی یا بشقاب غذایی که از طریق پست به دستمان می‌رسد و محصولات‌شان را در سایهٔ حذف یکسرهٔ عمل انتخاب‌کردن به ما می‌فروشند. این‌طور که پیدا است، ایدهٔ اصلی عبارت از این باشد که انسان‌ها در تعقیب شکل‌های پیچیدهٔ خودشکوفایی به‌قدری گرفتارند که ترجیح می‌دهند بخش عمدهٔ زندگی‌شان با استفاده از قطعات پیش‌ساخته سرهم‌بندی شود.\nپیش یکی دیگر از جراحان پلاستیک بورلی هیلز رفتم که بیش از سیصدهزار دنبال‌کنندهٔ اینستاگرامی دارد. به این دکتر گفتم روزنامه‌نگارم و برای مشاوره نزدش رفته‌ام. او صورتم را از چند زاویه وارسی کرد و دستی به چانه‌ام کشید و دقیقاً همان توصیه‌های دکتر قبلی را تکرار کرد. این بار قیمت‌ها پایین‌تر بودند: در اینجا می‌توانستم کل هزینه را به حساب کارت اعتباری‌ام بگذارم.\nسوار آسانسور شدم و همراه با سه زن بسیار زیبا، که به نظرم آمد همگی بیست‌وچند ساله‌اند، پایین آمدم و به خیابان برگشتم. حین رانندگی به طرف هتل، احساس کردم غمگین و مقهور و شرمنده‌ام. فکر کرده بودم که از فاصله‌ای منطقی مشغول بررسی این موضوع شده‌ام: اینکه می‌توانم دیدگاه یک مراجعه‌کنندهٔ ایدئال از نسل هزاره را اتخاذ کنم و فرد جاه‌طلب و عمل‌باوری باشم که هدفش بهبودبخشیدن است، نه ازبین‌بردن مشکلات. اما دست‌آخر آنچه برایم باقی مانده بود احساس خاصی بود که از مدت‌ها قبل تجربه‌اش نکرده بودم، نوعی نیاز سیری‌ناپذیر که نخستین سال‌های بلوغم را برایم تداعی می‌کرد.\nدر شانزده‌سالگی برای مصاحبه‌های دانشگاه آرایش کردم؛ در ده‌سالگی برای شرکت در مسابقات ژیمناستیک آرایش می‌کردم؛ توی عکس‌هایی که از خودم در شش یا هفت‌سالگی در حال اجرای باله دارم، ریمل زده‌ام و رژ گونه و ابرو دارم و بسیار خوشحالم. از خودم پرسیدم این موضوع چه معنایی دارد که مقدار زیادی از زندگی‌ام را صرف آن کرده‌ام که در موقعیت‌هایی که صورت دست‌نخوردهٔ زن‌ها نامتعارف است، ظاهر خوبی داشته باشم؟ دوره‌ای که انسان‌های معمولی را همواره در معرض معیارهایی قرار می‌دهد که گویا کارایی شخصیت و خودِ جسمانی انسان در بازار را به عدد تبدیل می‌کنند، مرا چگونه تغییر داده بود؟ نتیجهٔ منطقیِ این رفت‌وبرگشتِ اوج‌گیرنده بین بهسازی دیجیتال و جسمانی چه بود؟\nدر اینستاگرام، سری زدم به حساب‌های جراحان پلاستیکی که ملاقاتشان کرده بودم و نگاهی به طومار کامنت‌ها انداختم: «این همون چیزیه که لازم دارم! باید در اولین فرصت بیام پیش شما!»، «می‌خوام، می‌خوام، می‌خوام!»، «کمترین سن برای انجام این عمل چندساله»؟ اینستاگرام خواننده‌ای را نگاه کردم که سال ۱۹۹۹ متولد شده، کسی که در نوجوانی معروف شد و از آن به بعد صورتی کاملاً جدید برای خودش ساخت. شام آن شب را به همراه تعدادی از دوستان مؤنثم در لس‌آنجلس گذراندم که دو نفر از آن‌ها تزریق پرکننده‌ها را وارد برنامهٔ [حفظ] زیبایی‌شان کرده بودند. زیبا به نظر می‌آمدند. آفتاب غروب کرد و سوسو زدن تپه‌های لس‌آنجلس آغاز شد. این احساس به من دست داد که در آینده‌ای اجتناب‌ناپذیر نفس می‌کشم. تا چند روز بعد از این سفر حذر داشتم از اینکه صورتم را زیادی از نزدیک نگاه کنم.\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را جیا تولنتینو نوشته است و در تاریخ ۱۲ دسامبر ۲۰۱۹ با عنوان «The Age of Instagram Face» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۳ بهمن ۱۳۹۸ با عنوان «هدف نهایی کارداشیان است: چهرۀ ایدئال زنان در اینستاگرام» و ترجمۀ حسین رحمانی منتشر کرده است.\n•• جیا تولنتینو (Jia Tolentino) نویسنده و ویراستار آمریکایی و از نویسندگان مجلۀ نیویورکر است. نوشته‌های او همچنین در نشریات نیویورک تایمز مگزین و پیچ‌فورک منتشر شده‌اند. کتاب تحسین‌شدۀ آینۀ نیرنگ (Trick Mirror) آخرین نوشتۀ اوست که انتشارات رندوم هاوس آن را منتشر کرده است.\n[۱] Cyborg: عبارتی ترکیب‌شده از واژه‌های سایبرنتیک و ارگانیک، به‌معنای موجودی که نیمی از اعضایش مکانیکی است و نیم دیگرش ارگانیک است [مترجم].\n[۲] داروی درمان موقت اختلال هراس و اضطراب.\n[۳] Coachella: فستیوال موسیقی و هنر و مد که از ۱۹۹۹ آوریل هر سال در درهٔ کوچلا در کالیفرنیا برگزار می‌شود [مترجم].\n[۴] FaceTune\n[۵] Hyaluronic-acid fillers: ماده‌ای که در جراحی‌های زیبایی برای حجم دادن به لب از آن استفاده می‌شود [مترجم].\n[۶] Juvéderm\n[۷] Restylane\n[۸] neurotoxin\n[۹] McKinsey: اشاره به شرکت «مک‌کینزی اند کامپنی» است که معتبرترین شرکت مشاور مدیریت در جهان شمرده می‌شود [مترجم].\n[۱۰] Wilshire: آسمان‌خراشی در لس‌آنجلس کالیفرنیاست که بلندترین ساختمان این ایالت به شمار می‌آید [مترجم].\n[۱۱] Santa Monica: منطقه‌ای در غرب لس‌آنجلس [مترجم].\n[۱۲] self-objectification\n[۱۳] I Want to Know What Love Is\n[۱۴] موافقت‌نامه‌ای که طی آن طرفین توافق می‌کنند در صورت اختلاف به دادگاه رجوع نکنند، بلکه صرفاً به رأی داوری مرضی‌الطرفین اکتفا کنند [مترجم].\n[۱۵] Ultrasound procedure: فرآیند تشخیص و درمان پزشکی به‌کمک امواج فراصوت، که سوزاندن چربی‌ها یکی از کاربردهای آن است [مترجم].\n[۱۶] Lipofreeze: عملی جراحی که در آن با روش خنک‌سازی سلول‌های چربی را از بین می‌برند. گفته می‌شود در این روش پوست آسیبی نمی‌بیند [مترجم].\n[۱۷] Doppelgängers: واژه‌ای در زبان آلمانی که به معنای بدل یا همزاد شخصی زنده است [مترجم].\n[۱۸] Coffee-table book: کتاب نفیسی که نه برای مطالعه، بلکه برای قرارگرفتن روی میز (در مطب و دفتر و غیره) و تماشای مراجعه‌کنندگان باشد [مترجم].\n[۱۹] Chrissy Teigen: مدل، بازیگر تلویزیون و نویسندۀ آمریکایی [مترجم].\n[۲۰] Perfect Me\n[۲۱] WeWork\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/581976896.json b/train/581976896.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c36a97163e519e148fb6b69a980015fc7ad99bc5
--- /dev/null
+++ b/train/581976896.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "الماس‌‏ها را به موهایت بزن",
+  "subtitle": "همه‌چیز را می‌شود تحمل کرد، به‌جز تحقیر",
+  "introduction": "آنتوان چخوف در جایی می‏‌گوید تحقیرشدن بدترین بلایی است که زندگی می‏‌تواند بر سر انسان بیاورد. هیچ‏‌چیز، هیچ‏‌چیز، هیچ‏‌چیزِ دیگر در دنیا به اندازۀ تحقیرشدنِ آشکار نمی‌‏تواند روح انسان را ویران کند. هر درد و رنج دیگری را می‏‌شود تحمل کرد یا از سر گذراند، ولی تحقیرشدن را نمی‏‌شود. خاطرۀ تحقیرشدن همیشه در ذهن، قلب، رگ‏‌ها و شریان‏‌ها باقی می‏‌ماند. ویویان گورنیک نویسندۀ تحسین‌شدۀ آمریکایی در این یادداشت با گشت‌و‌گذاری بین ادبیات و تجربیات شخصی‌اش دربارۀ تحقیر می‌گوید.",
+  "content": "ویویان گورنیک،هارپرز— من و شیلا از ده‏ تا سیزده‌سالگی بهترین دوستان هم‏ بودیم. فاصلۀ خانۀ ما تا دبستانمان چهار خیابان و فاصلۀ خانۀ آن‏‌ها دو خیابان بود. او صبح‌‏ها صبر می‌‏کرد تا من برسم و بعد شانه‏ به شانۀ هم وارد مدرسه می‏‌شدیم. از آن ساعت تا پنج‌‏و‏نیمِ عصر -که مادرهایمان گفته بودند باید برگردیم خانه- از کنار هم تکان نمی‏‌خوردیم. اما بعد از تابستان که سیزده سالمان شد، اتفاق غیرقابل‌‏تصوری افتاد: شیلا دیگر صبح‌‏ها جلوی درِ خانه‌‏شان منتظرم نمی‌‏ماند، دیگر برایم در کلاس جا نگه نمی‌‏داشت و زنگ آخر که می‏‌خورد ناگهان غیبش می‌‏زد. بالاخره دیدم هر وقت که او را در راه‌رو یا حیاط زیر نظر می‌‏گیرم دختری که تازه به مدرسه‏‌مان آمده بود همراه اوست. یک روز در حیاط مدرسه رفتم نزدیکشان.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/03/919-13.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            الماس‌‏ها را به موهایت بزن         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nبا صدایی لرزان گفتم «شیلا! ما دیگر بهترین دوستِ هم نیستیم؟». شیلا با صدایی رسا و صاف گفت «نه خیر! من الان با اِدنا دوست صمیمی‌‏ام».\nساکت و بی‏‌حرکت همان‏‌جا ایستاده بودم. چنان یخ کرده بودم که انگار خونِ بدنم را کشیده بودند. بعد، به همان سرعت، گُر گرفتم؛ احساس می‏‌کردم افسرده و حقیر و بی‏‌کسم و مقدّر است که کسی من را، نه الان و نه هیچ وقت دیگر، دوست نداشته باشد.\nاولین بار آنجا بود که تحقیرشدن را تجربه کردم.\nپنجاه سال بعد، در یک بعدازظهر گرم تابستانی در خیابان برادوی می‌‏رفتم که زنی ناشناس سر راهم سبز شد. اسمم را گفت و، وقتی متعجب نگاهش کردم، خندید. گفت:«منم، شیلا». صحنۀ حیاط مدرسه مثل برق از جلوی چشمم گذشت و احساس کردم همۀ بدنم سرد شده: سرد، حقیر، افسرده. آن‏ وقت کسی دوستم نداشت، الان هم کسی دوستم ندارد. هرگز کسی دوستم نخواهد داشت.\nبا صدایی گرفته گفتم «اوه! سلام».\nآنتوان چخوف در جایی می‌‏گوید تحقیرشدن بدترین بلایی است که زندگی می‌‏تواند بر سر انسان بیاورد. هیچ‏‌چیز، هیچ‏‌چیز، هیچ‏‌چیزِ دیگر در دنیا به اندازۀ تحقیرشدنِ آشکار نمی‏‌تواند روح انسان را ویران کند. هر درد و رنج دیگری را می‏‌شود تحمل کرد یا از سر گذراند، ولی تحقیرشدن را نمی‏‌شود. خاطرۀ تحقیر‌شدن همیشه در ذهن، قلب، رگ‌‏ها و شریان‏‌ها باقی می‏‌ماند. غالباً حیات روحیِ فرد را نابود می‌‏کند و موجب می‏‌شود ده‏‌ها سال بی‏‌وقفه خودخوری کند.\nشانتال آکرمن، کارگردان بلژیکی، در فیلم ژان دیلمان دقیقاً به همین موضوع می‌‏پردازد. این فیلم تعمداً روند کُندی دارد و گویی در زمان حقیقی روایت می‏‌شود (زمان فیلم سه ساعت و نیم است). ما شاهد سه روز از زندگیِ بیوه‌‏ای صرفه‏‌جو و پسر نوجوانش هستیم. غذا می‏پزد، نظافت می‌‏کند، خرید می‏‌رود، کفش‏ه‌ای پسرش را واکس می‏‌زند، وقتی وارد اتاقی می‌‏شود چراغ‌‏ها را روشن و وقتی بیرون می‌‏آید خاموششان می‌‏کند. و، البته، هر بعدازظهر تن‌‏فروشی می‌‏کند. او پالتوی مشتری‏‌هایش را که همیشه افرادی آبرومند و ‏حسابی هستند از تنشان می‏‌کنَد، بُرس می‏‌زند و، انگار که پالتوی همسرش باشد، آویزان می‌‏کند. یک روز، برای اولین بار، به‌دنبال شخصیت اصلی داستان و مشتری‌‏اش به اتاق خواب می‏‌رویم و می‌‏بینیم که او، با حالت حاکی از تسلیم و اطاعت، روی تخت خوابیده و مشتری‏‌اش مشغول است. دوربین صورت زن را نشان می‌‏دهد: چشم‏‌هایش بی‏‌هدف این‏‌سو و ‏آن‏‌سو می‌‏روند -درست مثل چشم‌‏های زنانی که در فیلم‌ها به روابط جنسیِ ناخواسته تن می‏‌دهند. بعد ناگهان، بدون اشاره یا نشانۀ قبلی، قیچی را برمی‌‏دارد و مشتری را آن‏قدر می‏‌زند تا بمیرد. پایان.\nخاطرم هست که هرچند تصمیم زن برایم تعجب‌‏آور نبود، اما حسابی یکه خورده بودم و وقتی پردۀ سینما بسته شد من هنوز نشسته بودم. یک آن به ذهنم رسید که رفتار همۀ مردان، از جمله شوهرِ مرده‌‏اش، با او همین‌‏طور بوده است. زن در تمام زندگی‌‏اش، چه به شوهرش و چه به کسان دیگر، تن‏فروشی کرده و زیر مردانی خوابیده که خرجش را ‏داده‌‏اند و وجود او برایشان ارزشی نداشته. آیا تعجب دارد که چنین معامله‏‌ای، دیر یا زود، تحولی در فرد ایجاد کند که تنها ضربۀ خنجری بر سینه درخور آن باشد؟\nخیلی چیزها هستند که بدون آن‏ها هم می‌‏توانیم زندگی کنیم. اما عزتِ نفس از این قماش نیست. بعضی‏‌ها تصور می‏‌کنند که فقدان عزت نفس همیشه به یک شکل رخ می‏‌دهد، ولی موقعیت‏‌هایی که فرد ممکن است احساس کند عزت نفسش از بین رفته به تعداد خودِ افراد متفاوت است. یکی از روان‏‌پزشکان با گروهی از مردان که به دلیل قتل یا جرایم خشونت‏‌آمیزِ دیگر زندانی بودند مصاحبه کرده بود و از آن‏ها دلیل کارشان را پرسیده بود. تقریباً همۀ آن‌‏ها پاسخ داده بودند که «به من بد‏و‏بیراه گفته بود». از طرف دیگر، من خویشاوندِ دکتری دارم که اگر دکان‏دار بقیۀ پولش را کم بدهد احساس می‏‌کند تحقیر شده است. همسر او هم اگر ببیند زنی دیگر در مهمانی مشابه لباس او را پوشیده احساس تحقیرشدن می‏‌کند. قبلاً مادرشوهری داشتم که از عیب‏‌جویی‏‌هایش خنده‌‏ام می‌‏گرفت؛ همسر بعدیِ شوهرم از این حرف‏ها تا مغز استخوان احساس تحقیرشدن می‏‌کرد. به من زنگ می‌‏زد و پشت تلفن غرولند می‏‌کرد که «می‌دانی امروز صبح زنِ سلیطه‏ برگشته به من چه می‏‌گوید؟»، و جمله‏‌هایی را می‌‏گفت که من آن‏زمان واقعاً خالی از غرض برداشت کرده بودم. بعد می‏‌رسیم به خاطرات پریمو لوی در کتاب اگر این نیز انسان است۱ از اردوگاه کار اجباری. او می‌‏گوید جالب این بود که، با وجود آن حجم عظیمِ مرگ و خرابی که اطرافش رخ می‏‌داده، بدترین تحقیری که تا آخر عمر در ذهنش باقی مانده لحظه‌‏ای بوده که یکی از کاپوها می‏‌خواسته دست‏ه‌ای چربش را تمیز کند، ولی چیزی پیدا نکرده و برگشته به‌سوی لوی و دستش را روی شانۀ او پاک کرده است. در این لحظه بوده که لوی، با تمام وجود، درک کرده اگر کسی را شیء یا چیز حساب کنند چه حسی دارد.\nبه نظر من، این دست واکنش‌‏های مبالغه‏‌آمیز به حس تحقیرشدن خاصِ گونۀ بشر است. کسانی که نام بردیم -لوی، مردان زندانی، خویشاوند من و همسر شوهر سابقم- وقتی مورد بی‏‌احترامی قرار ‏می‏‌گرفته‌‏اند احساس می‏‌کردند حقِ حیاتشان نه‌فقط خدشه‏‌دار شده، بلکه تقریباً از بین رفته است. همۀ آن‏‌ها در آن شرایط می‏‌خواسته‌‏اند ظرفیت عظیم شرم و حیای انسانی را کنار بگذارند و مستقیماً به مقابله بپردازند. ما اشتباه می‏‌کنیم که می‌‏گوییم انسان هم حیوانی میان حیوانات دیگر است. اصلاً این‌‏طور نیست. اگر حیوانِ چهارپایی مورد حملۀ حیوان چهارپای دیگری قرار بگیرد، ممکن است عصبانی شود و تا آن حیوان را نکُشد آرام نگیرد ولی آن احساس کینه‌‏ای را که انسانِ زخم‏‌خورده از تحقیر تجربه می‏‌کند هرگز متحمل نمی‏‌شود.\nوقتی یادداشت دیوید رانسیمن دربارۀ کتاب شان وارنِ کریکت‏‌باز را خواندم متوجه شدم که وارن می‏‌خواسته بازیکن فوتبال استرالیایی شود، ولی ظاهراً به‏‌قدر کافی مستعد نبوده. زمانی که مشخص می‏‌شود در کریکت استعداد خارق‏‌العاده‌‏ای دارد -او یکی از بزرگ‏ترین پرتاب‌‏کننده‏‌های تاریخ بود- راه شهرت و ثروت را در این ورزش دنبال می‏‌کند. ولی او کریکت را «با کینه‏‌ای که در قلبش داشته» بازی می‌‏کند. وارن الزاماً نمی‌‏خواسته چوب‏‌زن‏‌های بازی را زخمی کند، اما قطعاً می‏‌خواسته آن‏ها را احمق جلوه بدهد. رانسیمن می‏‌گوید او «در اعماق وجودش» می‏‌خواسته چوب‌‏زن‏‌ها «احساس خیلی بدی داشته باشند. همان احساس بدی که خودش تجربه کرده، وقتی نامه‌‏ای را دریافت می‌‏کند که در آن نوشته شده او در فوتبال استرالیایی استعداد ندارد».\nنکتۀ قابل‏‌توجه اصرار وارن بر حفظ خاطرۀ آن شکست است. هر بار که او در زمین بازیِ کریکت با پرخاش‏‌جویی رفتار می‏‌کرده آن دردِ نادیده‌گرفته‌شدن را تسکین می‏‌داده، خاطره‌‏اش را در قلب زنده نگاه می‌‏داشته، از آتشِ افروخته‌‏اش گرما می‏‌گرفته و باور داشته که این درد به استعدادش نیرو می‌‏بخشد. رانسیمن به ما نمی‏‌گوید حالا که وارن دیگر بازی نمی‌‏کند با تعلق خاطرِ بی‏‌اندازه‌‏اش به ظلمی که در حقش شده چه می‏‌کند، ولی مثال‏‌های فراوان دیگری در دست داریم که نشان می‏‌دهند بر سر کسانی که می‏‌گذارند احساس حقارت، در تمام دوران زندگی، آن‏‌ها را به اسارت بگیرد چه می‌‏آید.\nوقتی هاروی واینستین را مجرم جنسی اعلام کردند، برخی از خود پرسیدند چه لزومی داشته او خودش را به زنانی که ناراضی بوده‌‏اند تحمیل کند، درحالی‌که، بی‏‌تردید بسیاری از زنان هالیوود بدون جنگ و دعوا حاضر بوده‌‏اند با او رابطه داشته باشند. فرانک برونی، ستون‌‏نویسِ روزنامۀ نیویورک‌تایمز، درست می‏‌گوید که «در نمایش‌‏های وحشتناک اتاق واینستین شهوت و احساسِ تحقیر به یک میزان نقش داشته‏‌اند». حال پرسش این است که منظور برونی احساس حقارتِ چه کسی است؟ واینستین یا زنان؟ پاسخ این است: هر دو.\nدر نظر بگیرید که واینستین، پیش از قدرتمندشدنش، چه مخالفت‏‌های تحقیر‏آمیزی را متحمل شده. چطور خاطرات آن شکست‌‏ها هر روز در دستگاه عصبی‌‏اش دور می‌‏زده‏ و چگونه هر بار که در آیینه نگاه می‏‌کرده پوست تنش مور‏مور می‌شده. هرچند رفتار او بدوی بوده، ولی چه راه چاره‌‏ای جز آن داشته که همۀ آن خَلجان‏‌های درونی‏ را به زنانی منتقل کند که آزادانه -مطابق قانون (به خیال خودش) و بر اساس فرهنگ جاری (که از آن مطمئن بوده)- آن‌ها را وادار به خدمت‌کردن به خود کرده بود؟ در نظر چنین موجودی هیچ تاوانی جبرانِ خسارت نمی‌‏کند، جز آنکه همان جرم تحقیرکردن را، بارها و بارها، در ملودرامی مهیج که نه هنرپیشۀ اصلی دارد و نه نقش دوم تکرار کند.\nاولین باری که من به نقش تحقیر در ویرانی جهان پی بردم همان صبحی بود که از نبش چهارراهی در محلۀ گرینیچ ویلج نابودیِ مرکز تجارت جهانی را تماشا کردم و با خود گفتم نتیجۀ یک قرن تحقیر همین می‏‌شود. بعدها، دیدم انبوهی از آثار تحقیقی نشان می‏‌دهند که، بیشتر اوقات، احساس ملیِ حقارت ازجمله محرک‏‌های اصلی کشورها برای شروع جنگ است. اویلین لیندر، روان‌شناس آلمانی‏‌‏نروژی در دانشگاه اسلو، در همۀ عمر حرفه‌‏ای خود به طرح این فرضیه پرداخته است که تحقیر در شروع، ادامه و پایان نبردهای مسلحانه نقش مرکزی دارد. کشورها (به هر دلیلی) تصور می‌‏کنند که در چشم جهانیان کوچک شده‌‏اند و این احساسِ اهانت را نسل به نسل منتقل می‏‌کنند تا آنکه روز انتقام، هرچند در آینده‌‏ای بسیار دور، فرا رسد. تاریخ‏‌نگاران گفته‌‏اند که سیاست فرانسه پس از شکست در جنگ فرانسه و پروس (۱۸۷۰) تا شروع جنگ جهانی اول (۱۹۱۴) در نوعی احساس حقارت فرو رفته بود، احساس حقارت مشابهی در آلمان، پس از اینکه در جنگ جهانی اول مغلوب شد، منجر به ظهور آدولف هیتلر و میزانی از کینه‌‏توزی شد که جهان غرب را به مرز ویرانی کشاند.\nاین وفاداری به احساس حقارت ملی، در میدان نبرد، تبدیل می‌شود به آنچه بین افرادِ دو طرف اتفاق می‌‏افتد. سربازان به‌هیچ‌وجه نباید طرف مقابلِ خود را انسان بدانند، وگرنه ممکن نیست بتوانند ماشه را بکشند؛ و بهترین راه رسیدن به این هدف این است که انسانیت تقلیل‌ناپذیری که همۀ افراد معتقدند واجد آن‌اند نابود شود.\nپریمو لوی معمولاً از «خشونت بی‏‌دلیل» نازی‏‌ها سخن می‏‌گوید. منظور او این است که در اردوگاه آشویتس همه -یعنی زندانبانان، نگهبانان و فرماندهان- می‏‌دانستند زندانیان را سرانجام یا به اتاق گاز می‌‏برند یا به مغزشان شلیک می‏‌کنند، بااین‌حال، آن‏ها را کتک می‌‏زدند، سرشان فریاد می‏‌کشیدند و مجبورشان می‏‌کردند برهنه مراسم حضور و غیاب را تحمل کنند، مراسمی که در فضای باز و در هر شرایط جوی، چند مرتبه در هفته و هر بار یک یا دو ساعت، آن‏ها را به حالت خبردار نگاه می‏‌داشت.\nپیش از جنگ‏‌های افغانستان و عراق، تصور می‌‏کردم ممکن نیست آمریکایی‏‌ها مسبب چنین تجربه‏‌های وحشتناکی شوند. بعد از ابوغریب فهمیدم آمریکایی‌‏ها هم، مثل اتباع هر کشور دیگری، موافق بودند‏ طوری در زندانیان احساس حقارت به وجود آورند که برایشان فرقی نکند بمیرند یا زنده بمانند.\nنیویورک ریویو آو بوکز، در ماه آوریل سال ۲۰۱۱، نامۀ دو استاد حقوق را منتشر کرد که به وضعیت نگه‌داری چلسی منینگ، افشاگر ارتش امریکا، اعتراض کرده بودند: در سلول انفرادی، هر پنج دقیقه، از او می‏‌پرسیدند «حالت خوب است؟» و، درست در همان هفتۀ انتشار نامه، او را مجبور کرده بودند برهنه بخوابد و به همان شکل مقابل سلولش برای بازرسی بایستد.\nحقوق‏‌دانان مذکور این رفتار را عین نقض قانون کیفریِ ضد شکنجه در آمریکا اعلام کردند و روش‌‏های مورد استفادۀ ارتش را، علاوه بر موارد دیگر، «شیوه‏‌هایی برای متلاشی‌کردن کامل حواس یا شخصیت» دانستند. البته که این‏طور است! اگر مرا مجبور کرده بودند در ملأ عام برهنه بایستم، قطعاً شخصیتم -عمیقاً- متلاشی می‌‏شد. عنوان این مقاله بود: «تحقیر سرباز منینگ».\nشکل و بافت آثاری که شخصیت‏‌های زیر را خلق کردند متأثر از تحقیر است: گوئندولن هارلتِ جرج الیوت، هیتکلیفِ امیلی برونته، کنت مونت‏کریستوِ الکساندر دوما، هستر پرینِ ناتانیل هاوثورن، جین ایرِ شارلوت برونته، بارتلبیِ هرمان ملویل، گتسبیِ اف. اسکات فیتزجرالد، لیلی بارتِ ایدیت وارتون، بیگر توماسِ ریچارد رایت. بسیاری از این شخصیت‏‌ها را برای تحمل رنج مادی آفریده‌‏اند، ولی درد مادی‏ آن‌‏ها در برابر عذاب غیرمادی‏‌شان هیچ است: آن‏‌ها موجب انزجار و تشویش کسانی می‌‏شوند که ظاهراً دست بالا را دارند، ولی هم‏چنان باید زیردستانِ شکنجه‏‌شده‏‌شان را -محض اطمینان- کنار خود ببینند.\nاز میان این شخصیت‏‌ها، سرنوشت گوئندولن هارلت از رمانِ دانیل دروندا (۱۸۷۶)، اثر الیوت، همیشه مرا میخکوب می‌‏کند. او می‌‏توانسته مجسمه‌‏ای در جامۀ یونانی باشد که بر پایه‌اش تنها یک کلمه نوشته‌‏اند: تحقیر. گوئندولن دختری جوان، زیبا و به‏‌طرز شگفت‏‌آوری خودخواه است و، در هجده‏‌سالگی، دریافته ازدواج برای زنان در حکم بردگی است. ولی مادر بیوه و خواهرانش در آستانۀ فقر هستند و او باید به پولدارترین مردی که خواستگارش باشد شوهر کند. هنلی گراندکورت وارد می‌‏شود -شخصیتی که، به‌‏روشنی، کاریکاتورِ اشراف‏زادگانِ شیطان‏‌صفتِ عصر ویکتوریایی را تصویر می‌‏کند: مردانی نجوش با نگاهی چنان تحقیرآمیز که سنگ را سوراخ می‌‏کند. گراندکورت برای جلب محبت گوئندولن به نحو حساب‌‏شده‌‏ای از خود شکیبایی، ملاحظه‏‌کاری و حتی سخاوت نشان می‌‏دهد و گوئندولن به خیال آنکه در آینده او را در مُشت خود خواهد گرفت فریب می‏‌خورد و چشمش را بر ترسِ ازدست‌دادن استقلالش می‌‏بندد. اما همین‏که ازدواج می‌‏کنند گراندکورت فوراً بی‌‏اعتنایی نشان می‏‌دهد، آن نوع بی‌‏اعتناییِ خاص به اهدافی که چون به دست آمدند دیگر ارزش ندارند. او هرگز گوئندولن را کتک نمی‌‏زند، تقریباً هیچ‌وقت به رابطۀ جنسی وادارش نمی‏‌کند و کاری هم ندارد که او وقتش را چطور می‏‌گذراند. اما گوئندولن (مثل شخصیت ایزابل آرچر در رمان پرترۀ یک بانو) روز‏به‌‏روز بیشتر به زندانی که ارادۀ آهنین شوهرش (به اجازۀ قانون و عرف اجتماع) به دور او کشیده آگاه می‏‌شود. هنوز یک‏‌سال نشده که گوئندولن می‏‌فهمد ازدواجش مثل حبس ابد است.\nدر جایی از رمان اتفاقی رخ می‏‌دهد که، به نظر من، نمونه‌‏ای است از آن نوع به‏‌هم‌‏ریختگیِ حواس که ممکن است در اثر تحقیرهای خانگیِ هرروزه بروز کند. گراندکورت صاحب تعدادی الماس‏ خانوادگی است که معمولاً زنان به موهایشان می‌‏زنند. گوئندولن، چون اکنون از شوهرش نفرت و وحشت دارد، از الماس‏‌ها متنفر است. یک روز عصر که برای مهمانی آماده می‏‌شوند، گوئندولن با لباس زیبای ابریشم و اطلس خود مقابل گراندکورت می‌‏خرامد تا حال و هوایش را عوض کند. نظرش را در مورد لباس‏‌هایش می‏‌پرسد. گراندکورت او را ورانداز می‌‏کند:\nاو با چشمانی نیم‌‏بسته به گوئندولن خیره شد و گفت «الماس‏‌ها را به موهایت بزن».\nگوئندولن خشکش زد، هم می‌‏ترسید که مبادا احساساتی از خود بروز دهد و هم احساس می‏‌کرد به‌‏رغم همۀ تلاشش وقتی چشمش به چشمان شوهرش می‏‌افتد حالت آن تغییر می‌‏کند. ولی باید پاسخی می‌‏داد، پس تا جایی که توانست خودش را به بی‏‌تفاوتی زد و گفت «آه! خواهش می‏‌کنم. تصور می‌‏کنم که آن الماس‌‏ها مناسب من نیستند».\nگراندکورت با لحن آمرانۀ زیر‏لبی‌‏اش، مثل ظاهرش، که گویی آرامش و ظرافت عصرگاهان را در خود داشت گفت «ابداً این‏‌طور که فکر می‌‏کنی نیست. من مایلم که تو الماس‌‏ها را به موهایت بزنی».‏\nگوئندولن که به‌‏رغم آمادگی‌‏اش ترسیده بود گفت «استدعا می‏‌کنم مرا ببخشید، من این زمردها را دوست دارم». او با خود ‏اندیشید دست سفید گراندکورت که اکنون ریش چکمه‌‏ای‏‌اش را شانه می‌‏کند می‌‏تواند گلویش را بچسبد و او را تهدید به مرگ کند -از یک‌سو ترس او از شوهرش و از سوی دیگر اضطراب مبهمِ فاجعه‏‌ای انتقام‏‌جویانه که بر زندگی‏‌اش سایه افکنده بود او را به خیالات واهی کشانده بود.\nگراندکورت گفت «بر من منت بگذار و بگو چرا، به‌‏رغم خواستۀ من، از به سر زدنِ آن الماس‏‌ها تحاشی می‏‌کنی». هنوز چشمانش بر چشمان گوئندولن دوخته بود و گوئندولن احساس می‌‏کرد چشمانش تنگ شده چنان که انگار نمی‌‏خواستند درد را به درون راه دهند.\nگوئندولن الماس‌‏ها را به موهایش می‌‏زند، اما از آن روز به بعد هر لحظه فکر خلاصی از زندگی‏‌اش را در سر می‌‏پرورد که تنها با مرگِ خودش یا شوهرش محقق می‏‌شود؛ دیگر برایش اهمیتی ندارد چه‏‌کسی زنده بماند، چه‏‌کسی بمیرد. الیوت مسئله را حل می‏‌کند. گراندکورت، در یک روز تعطیل، هنگام قایق‌‏سواری به آب می‌‏افتد و در آن هنگام که غرق می‏‌شود گوئندولن، در حالتی مسحور، التماس او را برای پرتابِ طنابِ نجات تماشا می‏‌کند. گوئندولن اکنون بیست‏‌و‏دو سال دارد، ولی زندگی‌‏اش به پایان رسیده است.\nسال‏‌های سال هر بار که می‌‏دیدم یا احساس می‏‌کردم زنی برای رهانیدن خود از شوهر یا معشوقی مستبد می‏‌جنگد، تهدیدی که در صدای گراندکورت بود را می‌‏شنیدم. الماس‌‏ها را به موهایت بزن. در نظر من، حالت اسف‌‏انگیز موقعیت او -کسی که از روز تولد تحت انقیادِ قانونیِ دیگران بوده است- همیشه مظهرِ آزارگری‏‌هایی بوده که در روابط عمیق نشو و نما می‏‌یابند، روابطی که بالاخره، روزی از روزها، به دلیل تحول درونیِ افراد که دیگر نمی‏‌گذارد تن به یوغ اسارت دهند محکوم به پایان است.\nماجراها و اتهامات آزار و اذیت در محل کار، که هم‏‌زمان با شروع جنبش #من_هم در سال ۲۰۱۷ سروکله‏‌شان پیدا شد، آن‏قدر گسترده بودند که حیرت‏‌زده‌‏ام کرد. این‏ رفتارها، که از تماس دست و نظردادن دربارۀ لباس باز کسی تا تجاوز جنسی را دربر می‌‏گرفت، در بعضی موارد قابل چشم‏‌پوشی و در بعضی دیگر توهین‌‏آمیز قلمداد می‏‌شد. از میان همۀ این ماجراها، اتفاقاً نظر من به معمولی‌‏ترین نمونه‏‌های جرایم جنسی جلب شد، آن‏‌هایی که نمونه‏‌ای از استفادۀ ابزاری مردان و زنان از یکدیگر هستند و مدت‌‏ها نادیده گرفته شده‌‏اند.\nزنی را مجسم می‏‌کنم که سال‏‌ها، هر روزِ هفته، با گلویی گرفته و دلی پرآشوب وارد محل کارش می‌‏شود و می‏‌رود تا داروهایی را که مجبور است برای حفظ شغلش بخورد سر بکشد. او از این مراسم تهوع‌‏آور با کسی حرفی نمی‌‏زند، چون می‏‌داند گلایه‌‏اش آن‏قدر پیش‏‌پاافتاده است که مردها می‏‌خندند و زن‏‌ها سربرمی‏‌گردانند، اما گویی روز‏به‏‌روز و ماه‌‏به‏‌سال چیزی حیات‌‏بخش در درونش می‏‌میرد: حسی از فردیت که او درست زمانی از آن آگاه شده که احساس کرده ممکن است از دستش بدهد. درماندگی اوست که عذابش می‏‌دهد؛ او فهمیده آنچه از نظرش تحقیرآمیز است، در این فرهنگ، طبیعی قلمداد می‌شود و دچار ضربۀ روحی می‌شود، چون هیچ نفوذی در این فرهنگ ندارد.\nوقتی در سال ۲۰۱۷ این زنان پیدایشان شد -با چهره‌‏‏‏هایی درهم‏‌کشیده از غضب و صداهایی غرولندکنان که می‏‌رفتند سونامی ویرانگری را به راه بیندازند که همۀ ما را، از زن و مرد، غرق کند- داشتند نشان می‌‏دادند که اگر این اهانت‌‏ها مدتی مدید نادیده گرفته شوند ممکن است روزی تمدنی را به نابودی بکشاند.\nچرا تحقیر این‌همه احساسات را جریحه‌‏دار می‏‌کند، آسیب به‌‏بار می‌‏آورد و ما را به طرزی وحشتناک لِه می‏‌کند؟ چرا اگر ما پیشِ خودمان احساس حقارت کنیم، انگار زندگی برایمان غیر‏قابل تحمل -بله، غیر‏قابل تحمل- می‌‏شود؟ یا شاید بهتر باشد پرسش را بچرخانیم و، مثل آن زن دانایی که می‏‌شناسم، بپرسیم چرا باید نسبت به خودمان نظر خوب داشته باشیم؟ وقتی او این پرسش را مطرح کرد با خود گفتم آه بله! چرا غذا، لباس، سرپناه، آزادی بیان و آزادی حرکت برایمان کافی نیست؟ چرا باید علاوه بر این‏ها نظر خوب هم نسبت به خودمان داشته باشیم؟\nاین پرسش در همۀ فرهنگ‏‌ها مطرح است: همۀ ما، در هر جایی که باشیم، تشنۀ توضیحی هستیم که به ما بگوید چرا این‏گونه‌‏ایم. قرن از پسِ قرن، آثار فکری و نظام‏‌های اعتقادی فراوان به‏‌وجود می‏‌آوریم که در ما امید توضیحی را می‌‏پرورد که، اگر نه رنج‏‌های ما، دست‏کم اضطرابمان را تسکین دهد. زیگموند فروید که تفکر تحلیلی‏‌اش را بر درمان شکاف‏‌های درونی متمرکز کرد -شکاف‏‌هایی که ما را در برابر خودبیزاری آسیب‌‏پذیر می‏‌سازد- توضیحی را پیش نهاد که، در بلند‏ترین مدت، بزرگ‏ترین امید را به وجود آورد، از تخیلِ همدلانۀ او فرهنگ درمانی حاصل آمد که به دانشنامۀ نظریه‏‌های مرتبط با این مسئله مجهز بود.\nروان‏کاوی می‏‌گوید که ما، از لحظۀ تولد، مشتاق شناخته‌شدن هستیم. وقتی چشمانمان را باز می‏‌کنیم منتظر پاسخیم. البته که ما باید گرم و خشک باشیم، کسی آراممان کند و دست نوازش به سرمان بکشد ولی حتی بیش از این‏ موارد محتاج آنیم که با عشق و علاقه، مثل چیزی باارزش، نگاهمان کنند. به‌طور عادی، این توجه را کمتر از مقداری که نیاز داریم دریافت می‏‌کنیم، گاهی هم اصلاً دریافت نمی‏‌کنیم و، از اینجا به بعد، آن باور عاطفی که ما اصلاً ارزشی نداریم آغاز می‌‏شود. هیچ‌‏کس به‏‌طور کامل از این موقعیت خلاص نمی‏‌شود. احساسات ما عمدتاً مخفی می‏‌شوند و ما، معمولاً، با رواداشتن همان مقدار آزار و اذیت به دیگران به راه خود ادامه می‏‌دهیم. اما برخی -مثل کسانی که در طبقۀ اجتماعی یا جنسیت یا نژادی نامطلوب یا ناخواسته متولد می‌‏شوند، یا شاید آن‏‌هایی که وضعیت ظاهری‏شان منجر به تمسخر یا طرد آن‏ها می‌‏شود- چنان آسیب می‏‌بینند که دائم می‏‌ترسند دیگران باعث شوند در مورد خودشان نظر بدی پیدا کنند و، ازاین‌‏رو، به‌طور خطرناکی جامعه‌‍‏گریز می‏‌شوند. کوشش در جهت غلبه بر این وضعِ بدوی، نیازمند تحلیل است، ولی در اغلب موارد این تلاش‏ به درازا می‏‌کشد و می‏‌کشد (و می‏‌کشد!)، اما اضطراب و پریشانی ما کم نمی‏‌شود؛ آنگاه درمان مثلِ آرزوی رمانتیکِ رهایی می‌‏شود؛ آرزویی محکوم به شکست.\nاریک فروم، روان‌شناس اجتماعی، در دهۀ ۱۹۴۰ همین سؤال را پرسید -مخلص کلام اینکه چرا ما چنین راحت در مقابل تحقیر به زانو در می‏‌آییم- و به پاسخی رسید که تقریباً با پاسخ فروید متفاوت بود، اما نه خیلی. نظریۀ فروم در اثر درخشان گریز از آزادی نظری‌ه‏ای ساده بود، او هم مثل فروید از سنت داستان‌سرایی اساطیری استفاده کرد تا اندیشه‌هایش را برای خوانندگان معمولی روشن کند.\nفروید داستان‏‌هایش را از آثار یونانی و رومی گرفت و فروم از سِفر پیدایش. فروم می‏‌گفت انسان‏‌ها، در آغاز، با طبیعت هماهنگ بودند تا اینکه از میوۀ درخت دانش خوردند و به حیواناتی برخوردار از موهبت اندیشه و احساس تبدیل شدند. از آن زمان به بعد، انسان‌‏ها موجوداتی مجزا بودند و دیگر با جهانی که عمر درازی را در آن، چون دیگر حیوانات بی‏‌زبان، زیسته بودند پیوندی نداشتند. نعمت اندیشه و احساس برای نژاد بشر هم شکوه استقلال و هم مجازات انزوا را به‌‏وجود آورد، این تفاوت ما را از یک سو مغرور و از سوی دیگر تنها کرد. مایۀ تباهی ما همین تنهایی بود و به کیفر بزرگ ما بدل شد. چنان غرایزمان را منحرف کرد که با خودمان بیگانه شدیم -معنای حقیقی ازخود‏بیگانگی- و ازاین‏‌رو احساس قرابت با دیگران را نیز از دست دادیم، که این خود حتی تنهاترمان کرد. نمی‌توانستیم ارتباط برقرار کنیم و همین موجب احساس گناه و شرم شد: گناهی تحمل‏‌ناپذیر، شرمی عظیم، شرمی که تدریجاً به حقارت بدل شد. اگر هنگام رانده‌شدن از بهشت -یعنی از زهدان- نشان یا گواهی بر جا می‏‌ماند که بگوید ما نمی‏‌توانیم در زندگی موفق شویم، آن نشان همین عدم امکان ارتباط بود. وگرنه چگونه می‏توان شرم‌ساری عمیق انسان‏‌ها را از پذیرش تنهایی‌‏شان، طی سده‌‏ها، توجیه کرد؟\nفروم و فروید جایی به هم می‏‌رسند که هر دو تأکید می‏‌کنند تنها همان تحولی که موجب ظهور و بعد سقوطمان شده -تحول آگاهی- می‏‌تواند ما را از احساس فراگیر تنهایی رها کند. مشکل اینجاست که آگاهیِ ارزانی‌شده به ما چندان کافی نیست؛ اگر می‏‌خواهیم به آزادی درونی برسیم باید آگاه‏‌تر (بسیار آگاه‌‏تر) از آنچه عموماً هستیم بشویم. فرض فروم این بود که اگر مردان و زنان بیاموزند که به‌‏طور کامل و آزادانه در وجودشان ساکن شوند، به خودشناسی می‏‌رسند و دیگر تنها نیستند: خودشان را کنارشان خواهند داشت. وقتی کسی همراه دارد، با خودش و همچنین با دیگران مهربان است. آنگاه تنهاییِ تحقیرکننده، مثل ویروسی که ریشه‏‌کن شده باشد، به تدریج محو می‌‏شود. ما باید این موضوع را بی‏‌گفت‏‌و‏گو بپذیریم.\nبورخسِ بزرگ معتقد بود که باید وضعیت درونیِ فروپاشیده‏‌مان را به چشم یکی از بزرگ‏ترین فرصت‌‏های زندگی بنگریم -فرصتی برای آنکه نشان دهیم لیاقت آن خونی را که در رگ‏هایمان جاری است داریم. او می‏‌گوید «هر چه پیش آید، از تحقیر و بداقبالی و رنج، هم‏چون خاک کوزه‌‏گری است» بنابراین می‏‌توانیم «اوضاع رقت‌‏بار زندگی‏‏‌مان را» به چیزی درخورِ موهبت آگاهی بدل سازیم.\nبه همین‏‌جا ختم می‌‏کنم.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را ویویان گورنیک نوشته و در تاریخ ۱۳ سپتامبر ۲۰۲۱ با عنوان «Put on the Diamond» در وب‌سایت هارپرز منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «الماس‌ها را به موهایت بزن» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۸ فروردین ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n•• ویویان گورنیک (Vivian Gornick) جستارنویس آمریکایی است. به عنوان استاد مدعو ممتاز در برنامه نویسندگی غیرداستانی دانشگاه آیووا حضور داشت. و در مارس ۲۰۲۱، جایزه ادبیات غیرداستانی ویندهام-کمپبل را دریافت کرد. از آخرین کتاب‌های او به انداختن نگاهی طولانی (Taking a Long Look) از انتشارات ورسو و زنان در علم (Women in Science) اشاره کرد.\nSurvival in Auschwitz [۱] \n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/582308373.json b/train/582308373.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f2b88e664b01ea1bb2614fd9c2980109ab25ceb8
--- /dev/null
+++ b/train/582308373.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در ستايش امکان",
+  "subtitle": "از نظر آلبرت هرشمن، دمکراسی نه با نظرات محکم و تند که با شک‌ورزی و انعطاف رونق می‌گیرد",
+  "introduction": "آلبرت هِرشمن در سال ۱۹۵۲، برای مأموریتی از طرف بانک جهانی به کلمبیا رفت تا، در اجرای سیاست‌های توسعه، به این کشور کمک کند. کتاب راهبرد توسعۀ اقتصادی، شرح این تجربه بود. این کتاب فوراً به یکی از مهم‌ترین آثار در حوزۀ اقتصاد توسعه تبدیل شد و هرشمن را به‌عنوان پیشگام این رشته به شهرت رساند.میکله آلاچویچ، استاد تاریخ اقتصاد، که به‌تازگی کتاب زندگی‌نامۀ فکری آلبرت اُ. هرشمن را منتشر کرده است، از نقش بی‌بدیل هرشمن در پیشرفت اقتصاد توسعه می‌گوید و این که اندیشه‌های او چه فایده‌ای برای امروزمان دارد.",
+  "content": "میکله آلاچویچ، ایان—  رشتۀ اقتصاد توسعه نیز، مانند اکثر رشته‌های دیگر، نه در نتیجۀ کنجکاوی محض علمی، که در پرتوِ رویدادهای مهم معاصر پا به عرصۀ وجود نهاد. در اواخر دهۀ ۱۹۶۰، کارمند بین‌المللی برجسته‌ای که کارشناس اقتصاد توسعه نیز بود نوشت:\nسرنخ تغییرجهت مداوم کار ما معمولاً از حوزۀ سیاست نشئت می‌گیرد، دانشجویان در پاسخ به این سرنخ پژوهش‌های خود را معطوف به مسائلی می‌کنند که اهمیتی سیاسی یافته‌اند. بدین‌ترتیب نظریه ارائه می‌کنند، داده جمع‌آوری می‌کنند و ادبیاتِ مربوط به مشکلات «جدید» را گسترش می‌دهند.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/03/919-14.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            در ستايش امکان         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nدر مورد توسعه، این سرنخ، درواقع، نظم نوین بین‌المللی در دوران پس از جنگ بود که ویژگی‌های آن افول امپراتوری‌ها، آغاز جنگ سرد و ظهور چندین کشور مستقل و جدید، یعنی کشورهای به‌اصطلاح جهان‌سومی، بود. گرچه این رشتۀ جدید هم، در دوران جنگ سرد، جنگ‌طلبانی را در جماعت اندیشمندان خود دید، اما اقتصاددان‌های مستعد زیادی را هم جلب کرد که مجذوب چشم‌انداز کمک به کشورهای توسعه‌نیافته و ساختن دورنمای بین‌المللی متعادل‌تر و صلح‌آمیزتر شده بودند.\nیکی از این چهره‌ها آلبرت اوتو هِرشمن بود، آلمانیِ مهاجر به آمریکا که از سال ۱۹۴۶ برای فدرال رزرو کار می‌کرد و اقتصاددانِ هیئت مشکلات بازسازی و همکاری اقتصادی در غرب اروپا بود. در سال ۱۹۵۲، برای مأموریتی از طرف بانک جهانی به کلمبیا رفت تا، در اجرای سیاست‌های توسعه، به شورای برنامه‌ریزی ملی این کشور کمک کند. کتاب راهبرد توسعۀ اقتصادی۱ (۱۹۵۸) شرح این تجربه بود. این کتاب فوراً به یکی از مهم‌ترین آثار در حوزۀ اقتصاد توسعه تبدیل شد و هرشمن را به‌عنوان پیشگام این رشته به شهرت رساند (و کمک کرد عضو هیئت‌علمی دانشگاه کلمبیا شود).\nموفقیت کتاب به‌خاطر تحلیل‌های بدیع و تأمل‌برانگیزش و البته سبک نگارشی هرشمن بود که این تحلیل‌ها را به شکل دیدگاهی کاملاً تازه و دگراندیشانه دربارۀ توسعه ارائه کرد، دیدگاهی به‌کل متفاوت با طرح‌های توسعۀ متعارف که پرطمطراق ولی غیرواقع‌بینانه بودند. هرشمن می‌نویسد:\nای بسا مسافران غربی که در سفر به کشوری توسعه‌نیافته، با مشاهدۀ فقر و ناکارآمدی، دشواری کارها و چرخه‌های معیوب درهم‌تنیده، مبهوت و دلزده می‌شوند. وسوسه آنگاه بر این است که تمام این عقب‌ماندگی را به حال خود رها کنند و رؤیای گونۀ کاملاً جدیدی از اقتصاد را در سر بپرورانند که به قول شاعر [شارل بودلر در گل‌های رنج (۱۸۵۷)] «هرچه باشد اندر آن / زیبایی و سامانی است».\n\nهرشمن، به‌جای تمرکز بر برنامه‌های جامعی «که بر پایۀ برآوردهای ‘حماسی’ تدوین شده‌اند»، بر این باور بود که کشورهای توسعه‌نیافته باید تمرکزشان را بگذارند بر سازوکارهای پنهان یا، به قول خودش، «عقلانیت‌های پنهانی» که در جریان‌اند، ولو به «شکل غیرمستقیم و دور از چشم». توسعه، بیش از آنکه در گروِ کشف ترکیب بهینۀ منابع موجود و استفادۀ صحیح از آن‌ها باشد، وابسته به درک پیامدها، سازوکارهای فشار و پیوندهای فناوری و سرمایه‌گذاری بود که فرایندهای تغییر را فعال می‌سازند. از نظر هرشمن، مهم‌تر از همه درک این نکته بود که «ترقی گاه به‌طرز عجیبی ابتدا از میان نواحی فرعی گذر می‌کند تا اینکه سرانجام بتواند عقب‌ماندگی را از جایگاه محوری و نهادینه‌اش جابه‌جا کند». موضوع کتاب راهبرد توسعۀ اقتصادی مطالعۀ همین سازوکارهای اقتصادی بود. این کتاب حاوی بحث‌های تودرتویی است از پیامدها و هم‌افزایی‌های سرمایه‌گذاری، مزایا و معایب ارجحیت‌بخشی اجتماع بر سرمایه یا فعالیت‌های مستقیماً پرثمر، نقش واردات و البته نقش فناوری‌های نیازمند سرمایه.\nاما زیربنای تمام بحث مضمونی غیراقتصادی است: نقش توسعه در تضمین دمکراسی. هرشمن به‌شدت نگران «تنش بزرگی» بود که در جوامعِ دست‌خوش تحول و مدرنیزاسیون شکل می‌گیرد. می‌ترسید طرح‌های جاه‌طلبانه با شکست روبه‌رو شوند و امیدهای توسعه را به ناامیدی بدل سازند. چنین اتفاقی می‌توانست پیامدهای نگران‌کننده‌ای به بار آورد. اتفاقاً شکستِ چنین طرح‌هایی چه‌بسا تبعات بدتری از ناکارآمدی داشته باشد، چون ممکن است به خشونت و ویرانی بینجامد. او می‌نویسد «بیهودگی می‌تواند ناگهان جای خود را بدهد به سبعیت و بی‌توجهی کامل نسبت به رنج انسان، نسبت به حق‌وحقوق کسب‌شده، نسبت به رویه‌های قانونی، نسبت به ارزش‌های سنتی، لب کلام، [به قول جان مینارد کینز در سال ۱۹۳۸] نسبت به ‘پوستۀ نازک و متزلزل تمدن’».\nهمین دغدغه بود که باعث شد هرشمن، به‌جای منابع خاص، تمرکز کند بر فرایند توسعۀ اقتصادی و اینکه چگونه می‌توان، به‌رغم موانع ظاهراً عبورناپذیر و در غیاب پیش‌نیازهای ظاهراً ضروری، این ترقی‌ها را پیش برد. دغدغۀ اصلی‌اش این بود که نگذارد سراب توسعه ناگهان به کابوس تبدیل شود.\nهرشمن در جوانی به چشم خود دیده بود که امید بهبود اقتصادی چگونه می‌تواند به سقوط ناگهانی موجودیت‌های سیاسیِ دمکراتیک بینجامد. او در سال ۱۹۱۵ با نام اوتو آلبرت هرشمن در برلین به دنیا آمده بود. دومین فرزند و تنها پسر از سه بچۀ خانواده‌ای یهودی از طبقۀ متوسط روبه‌بالا بود. چنین بود که در اوج بحران و آشوب جمهوری وایمار بار آمد. در اواخر ژانویۀ ۱۹۳۳ که هیتلر صدراعظم آلمان شد، دنیای اوتو آلبرتِ جوان از هم پاشید. در آوریل ۱۹۳۲، دانش‌آموز دبیرستان مذهبی و بورژوازی فرانتسوزیشز ژیمناسیوم بود. یک سال بعد، در دوم آوریل ۱۹۳۳ که هنوز ۱۸ساله هم نشده بود، سوار قطار شد و با اولین موج تبعیدی‌های آلمانی، که از ستم‌های نازی‌ها می‌گریختند، برلین را ترک کرد.\nزندگی در تبعید نیازمند آن بود که در همان سن‌وسال روی پای خود بایستد. تحصیلاتش را نیز جسته‌گریخته ادامه داد که البته همیشه کیفیت یکسانی نداشت، ابتدا در پاریس، سپس در لندن و نهایتاً در تریست. سرانجام در همین شهر در سال ۱۹۳۸ از رسالۀ دکتری‌اش دفاع کرد. هرشمن همچنین مشارکت پیوسته‌ای در فعالیت‌های ضدفاشیستی داشت. گزارشی از وزارت کشور ایتالیا «هرشمن اوتو، یهودی آلمانی» را «عنصری به‌شدت خطرناک» خواند که «فعالیت‌های توطئه‌آمیزی» داشته است. مدارک را به‌صورت قاچاقی بین ایتالیا و فرانسه برای نیروهای مخفیِ ضدفاشیست جابه‌جا می‌کرد و در سال ۱۹۳۶ داوطلبانه به اسپانیا رفت تا، در جنگ داخلی این کشور، در تیپ بین‌المللیِ ارتش جمهوری‌خواه علیه فاشیست‌های فرانکو بجنگد. می‌خواست دانشمند شود، اما درعین‌حال حس می‌کرد که «نمی‌توانم بنشینم و دست روی دست بگذارم». معتقد بود مقاومت مسلحانه و تحقیقات علمی به هم پیوسته‌اند و مجزا نیستند. در آغاز جنگ جهانی دوم که داوطلبانه به ارتش فرانسه پیوست، نوشت «قویاً معتقدم ‘تخصص’ فعلی هر کدام از ما برای کارهای آینده‌مان مطلقاً ضروری است».\nدر نیمۀ دوم سال  ۱۹۴۰ که ساکن مارسی بود و نام مستعار آلبرت هرمنت را بر خود گذاشته بود، به واریَن فرای، روزنامه‌نگار آمریکایی، پیوست تا با هم عملیاتی غیرقانونی را سازمان دهند که به پناهجویان یهودی و چپ‌گرا کمک می‌کرد از اروپا فرار کنند. فرای ظواهر امر را به عهده داشت و هرشمن مسئول عملیات مخفی، غربالگری پناهجویان، جست‌وجوی مسیرهایی در مرز فرانسه-اسپانیا، ایجاد هویت جعلی برای فراری‌ها، رشوه‌دادن به مأموران کنسولگری، خرید پاسپورت در بازار سیاه، اجیرکردن جاعل سند و حفظ ارتباط با قاچاقچی‌ها، مخبرها، هرازگاهی پرووکاتورها و گانگسترهای اهل کُرس بود، یعنی انواع و اقسام آدم‌های معلوم‌الحالی که در شهرهای بزرگِ بندری در کرانۀ مدیترانه پیدا می‌شوند.\nبیش از ۴ هزار نفر از کمک‌های فرای، هرشمن و گروهشان بهره‌مند شدند. والتر بنیامین مشهورترین شکست کاری‌شان بود (در سپتامبر ۱۹۴۰ اجازۀ ورود به اسپانیا را به او ندادند و خودکشی کرد)، اما خیلی‌های دیگر موفق شدند. از این میان می‌توان به مارک شاگال، آرتور کستلر، مارسل دوشان، ماکس ارنست، واندا لاندوسکا، هانا آرنت، هاینریش مان و برادرزاده‌اش گولو مان اشاره کرد. در دسامبر ۱۹۴۰، هرشمن پیاده از کوه‌های پیرنه گذشت و از راه بارسلونا و مادرید خودش را به لیسبون رساند و از آنجا با پاسپورت لیتوانیایی و ویزای آمریکا راهی نیویورک شد. اوتو آلبرت هرشمن، سر میز دفتر مهاجرت، به آلبرت اوتو هرشمن تبدیل شد.\nهرشمن پس از این ماجراها به کلمۀ فرانسوی débrouillard علاقه‌مند شد که ارجاع دارد به افراد زبر و زرنگ و مستقل که می‌توانند در شرایط سخت گلیم خود را از آب بیرون بکشند. معادل این استعداد، در عرصۀ فکر و اندیشه، همان علاقۀ هرشمن به شک‌ورزی و گلچین‌کاری۲ و البته بیزاری‌اش از تعصب ایدئولوژیک بود. بااینکه مارکسیسم سازۀ اندیشورانۀ استوار و عظیمی بود، هرشمن درعوضش علاقه‌اش را به انگاره‌های کوچک معطوف ساخت، همان چیزی که شوهرخواهر و راهنمایش، فیلسوف ایتالیایی، یونجنیو کُلُرنی، آن را کاستلوتزی یا قلعه‌های کوچک می‌نامید که اشارۀ ریزی دارد به شک دربارۀ استحکامشان.\n\nهرشمن در دوران بلند حرفه‌ای‌اش در رشته‌های مختلفی سهم ایفا کرد و از شفافیت مرز میان این رشته‌ها کاست، از اقتصاد توسعه گرفته تا سیاست‌های پولی، از تاریخ اندیشه گرفته تا تحلیل جنبش‌های اجتماعی و مشارکت سیاسی. توانایی‌اش در (به قول خودش) تعدی از حدومرز رشته‌ها چنان اساسی بود که سخت می‌توان پژوهش‌هایش را دسته‌بندی کرد (خودش هم در تأیید این دشواری به‌جای علوم اجتماعی از یک علم اجتماعیِ تفسیری سخن می‌گفت). با توجه به غنای آثار، تنوع علاقه‌مندی‌ها و وسعت بینش‌هایش، سخت می‌توان کارهایش را در چند مفهوم خلاصه کرد، اما دو ویژگی وحدت‌بخش و مرتبط در سرتاسر مسیر فکری هرشمن وجود دارد.\nویژگی نخست چیزی است که هرشمن اسمش را «امکان‌گرایی»۳ می‌گذاشت. امکان‌گرایی او، بیش از آنکه روشی مشخص و چهارچوب‌مند باشد، تمایلی شخصی بود بر پایۀ این باور که تغییر اجتماعی اساساً فرایندی غیرکرانمند است و نقش عالِم اجتماعی، علاوه بر مشاهدۀ آنچه می‌توان اسمش را سازوکارِ ساختاریِ تغییر اجتماعی گذاشت، تجسم تحولاتِ پیش‌بینی‌نشده و غیرمنتظره نیز هست.\nهرشمن تحلیل تاریخی را کاری ضروری برای علم اجتماعیِ مدنظرش به حساب می‌آورد. اما تأکیدش بر آنچه خودش «شدنی‌های» تاریخ می‌نامید با پذیرش کلی تقدیر و عدم قطعیت همسو نمی‌شد. هرشمن در گذرگاه‌های بی‌پایانِ تاریخی و در ویژگی‌های دقیق رویدادهای تاریخ هم راهی برای خروج از تنگنای جبرگرایی و هم، مهم‌تر از آن، بنیان‌هایی برای تعهد به اصلاح‌طلبی سیاسی می‌یافت. همواره بر مفاهیمی مثل توفیق اجباری و پیامدهای ناخواستۀ کنش‌های انسان تأکید داشت. همچنین معمولاً بر امر منحصربه‌فرد و غیرمنتظره تمرکز می‌کرد تا مسیرهای تغییر اجتماعی را برجسته سازد، مسیرهایی که گرچه نامحتمل، ولی باورپذیر و شدنی بودند. او در بحثی صریح از کارهای خود می‌گوید «گرایش بنیادینِ نوشته‌های من گسترش حدود و ثغور ممکن‌ها و ممکن‌پنداشته‌هاست، ولو به‌ قیمت کاهش توانایی واقعی یا خیالی‌مان برای تشخیص امر محتمل».\nدومین ویژگی وحدت‌بخش آثار هرشمن دغدغۀ همیشگی‌اش نسبت به راه‌های تقویت دمکراسی است. او در نوجوانی شاهد سقوط دمکراسی‌های اروپا بود. در سال ۱۹۸۹، احیای دمکراسی را نیز پس از انحلال امپراتوری شوروی به چشم دید. میان این دو، همواره در حال کاوش راه‌هایی برای گسترده‌سازی و تقویت فرایندهای دمکراسی، به‌خصوص در رابطه با توسعۀ اقتصادی، بود. در بعضی موارد، کارش را صریح و مستقیم انجام می‌داد، مثلاً در مطالعاتش درباب سیاست‌گذاری در آمریکای لاتین که در سفر به‌سوی ترقی۴ (۱۹۶۳) می‌خوانیم، یا در تحلیل چرخه‌های کنشگری جمعی و بازگشت به بُعد خصوصی که نمونه‌اش را در دگردیسی مشغولیت‌ها ݢݢ ۵ (۱۹۸۲) شاهد هستیم. در برخی دیگر از موارد هم غیرمستقیم به این مسئله می‌پرداخت، مثلاً در بررسی رفتار پروژه‌های توسعه در کشورهای توسعه‌نیافته که می‌توان نمونه‌اش را در اثر کلاسیکش، راهبرد توسعۀ اقتصادی و  نیز در سخنی درباب پروژه‌های توسعه۶ (۱۹۶۷) مشاهده کرد، یا هنگام بررسی نحوۀ شکل‌گیری توجیه برای تجارت در اروپای مدرن از قرن شانزدهم تا هجدهم که می‌توان در کتاب هواهای نفسانی و منافع۷ (۱۹۷۷) خواند. هرشمن گاهی به‌شکل بسیار کلی در این موضوع غور می‌کرد که نمونه‌اش را می‌توان در تحلیل پرآب‌وتاب فریادهای اعتراضِ اعضای یک موجودیت سیاسی در خروج، اعتراض و وفاداری۸ (۱۹۷۰) دید و گاهی هم رویکرد پایین به بالا را پیش می‌گرفت، مثلاً مطالعۀ تعاونی‌های مردم‌نهاد در کتاب آمریکای لاتین، پیش‌رَوی جمعی۹ (۱۹۸۴). به هر روی، سؤال زیربنایی همیشه این بود که چگونه می‌توان توسعۀ اقتصادی را با مشارکت سیاسی دمکراتیک ادغام کرد و آن را از خطرات تمامیت‌خواهی مصون داشت.\nهرشمن به‌خوبی آگاه بود که ترقیِ اقتصادی تأثیراتی به‌شدت دوسویه بر حوزۀ سیاست دارد. در مطالعات بین دو جنگ جهانی و در کتاب نخستش، قدرت ملی و ساختار تجارت خارجی۱۰ (۱۹۴۵)، که آن را در دوران جنگ جهانی دوم نوشت، به بررسی این موضوع پرداخت که حکومت‌های تمامیت‌خواه چگونه از تجارت خارجی نه برای صلح بین‌المللی (چنان‌که مونتسکیوی محبوب او در سال ۱۷۴۸ می‌نویسد «صلح پیامد طبیعی تجارت است»)، که برای پیشبرد سیاست‌‌های پرخاشگرانۀ قدرت استفاده می‌کنند. هرشمن، در اولین شغل بعد از جنگش که اقتصاددان فدرال رزرو بود، هشدار داد که مبادا ترقی اقتصادی مستلزم «بهای گزاف سیاسی و انسانی‌ای باشد که مردم روسیه پرداختند»، اما در جایگاه طلایه‌دار اقتصاد توسعه نیز این باور را داشت که توسعۀ اقتصادی را می‌توان هم‌راستا با تقویت ارزش‌های دمکراتیک به پیش برد. اما ظهور حکومت‌های تمامیت‌خواه در کشورهای آمریکای لاتین در دهۀ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ او را به فکر فرو برد که چطور ممکن است «توسعۀ اقتصادیْ همبستگی آشکاری با توسعۀ شکنجه داشته باشد».\nیکی از نویدبخش‌ترین عرصه‌های تحقیقاتی در قلمروِ وسیع پژوهش‌های هرشمن تحلیل فرایندهای تصمیم‌گیری و نحوۀ آشکارسازی و فعال‌سازی منابع اجتماعی‌ای است که مسبب این فرایندها می‌شوند. تغییر چگونه حاصل می‌شود؟ این سؤالی بود که هرشمن به دنبال پاسخش می‌گشت. بدین‌ترتیب بر مطالعۀ فرایندهای فشار، توالی‌ها و فرایندهای سیاست‌گذاری‌ای تمرکز کرد که، هرچند بی‌سروسامان، به فهم علیت میان این عوامل کمک می‌کنند. تعجبی ندارد که فهمید مواضع انقلابی هم ضددمکراتیک و هم ساده‌نگرانه و ناکارآمدند: این نوع مواضع به دردِ فهم و هدایت فرایندهای تغییر اجتماعی نمی‌خورند و فقط دوره‌های کوتاهی از آشوب و تب‌وتاب را میان وضعیت‌های عموماً پایا فراهم می‌آورند. انقلاب نویدِ براندازیِ ساختار غلط اجتماعی‌اقتصادی و جایگزینی آن با ساختار درست را می‌دهد، اما دربارۀ اینکه چطور باید تغییر را به وجود آورد عملاً هیچ حرفی برای گفتن ندارد. این پرسش جایگاهی بنیادی برای هرشمن داشت و اصلاح‌طلبی استوارش بر پایۀ آن بود.\nهرشمن، به‌جای طرح‌های جامع یا انقلابی، بر سیاست‌گذاریِ مبتنی بر شرایط تأکید داشت و معتقد بود «اصلاح‌پیشگی»۱۱ (که منظورش توانایی پیش‌بُردِ دستورالعمل سیاست‌های اصلاح‌طلبانه بود) معمولاً در گرو ویژگی‌هایی نامحسوس و نسنجیدنی است. در مقاله‌ای که در سال ۱۹۶۲ با چارلز لیندبلوم، دانشمند علوم سیاسی، نوشت و زیاد به آن استناد می‌شود می‌گوید\nپرواضح است که هرگز نمی‌توان  مقدارهای بهینۀ … انواع سیاست‌ها تحت شرایط مختلف را از قبل مشخص ساخت. پس هنر ترویج توسعۀ اقتصادی … مشتمل بر اِشرافی حسی بر این مقادیر بهینه است …\nاشراف حسی بر نتایج بالقوۀ تصمیمات سیاستی (که در تضاد با اتکا بر دستورالعمل‌های استاندارد است) مستلزم ارجحیتِ پیچیدگی بر سادگی و عدم قطعیت بر پیش‌بینی‌پذیری بود. از نظر هرشمن، این امر مستلزم مسیری کاملاً منحصربه‌فرد در حرفۀ اقتصاد بود. کمی قبل از اینکه انقلابِ انتظارات عقلانی در اوایل دهۀ ۱۹۷۰ پا بگیرد، هرشمن کتابی نوشت دراین‌باره که شرکت‌ها، سازمان‌ها و حکومت‌ها چگونه به ناکارآمدی‌ها و زوال واکنش نشان می‌دهند و سازوکارهای بهبودی اقتصادی و سیاسی چه تعاملی با هم دارند. کتاب خروج، اعتراض و وفاداری به موفقیتی زودهنگام رسید، اما درعین‌حال دو پیامد داشت: هم جایگاه هرشمن را در جمع کم‌شمار دانشمندان مبتکر علوم اجتماعی -‌که در قید مرزهای میان رشته‌ها نبودند‌- مستحکم کرد و هم مسبب جایگاه حاشیه‌ای‌اش در رشتۀ اقتصاد شد.\nچنان‌که گفته شد، توجه به تحلیل‌های دقیقِ نحوۀ شکل‌گیریِ تغییر باعث شد هرشمن به وجه تاریخیِ فرایندهای سیاسی و اجتماعی به‌شدت حساس و ریزبین باشد. از دیدگاه او، پرداختن به فرایندهای تاریخی دستِ‌کم سه مزیت داشت. اولاً نقش مهمی در ساختن مدل‌هایی داشت که بتوانند دگرگونی‌های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی را تبیین کنند. مدل‌های هرشمن قرار نیست «قوانین» کلی دربارۀ تغییر اجتماعی باشند. بلکه بعضی سازوکارها را تشریح می‌کنند، اما اعتبارشان بستگی به شرایط خاص دارد و باید آن‌ها را در کنار تحلیل تاریخی به کار گرفت تا معنایی داشته باشند. اگر بخواهیم از اصطلاحات رمون بودون در کتاب جایگاه بی‌نظمی۱۲ (۱۹۸۴) استفاده کنیم، باید بگوییم مدل‌های هرشمن «واقع‌گرایانه» نیستند، یعنی نمی‌توان از آن‌ها گزاره‌ای استنتاج کرد که، فارغ از شرایط، همیشه معتبر باشد. از این جهت، مدل‌های «فرمی» هستند و به‌لحاظ محتوا تهی‌اند. اما این چهارچوب‌های مفهومی را می‌توان با اطلاعات خاص پر کرد، و آن‌وقت قدرتی تفسیری به دست می‌آورند.\nنکـتۀ دوم هم با نکتۀ نخست ارتباط تنگاتنگی دارد. تحلیل تاریخی، ضمن اینکه اطلاعات لازم را برای مدل‌های تغییر اجتماعی فراهم می‌آورد، حُکم سنگ محکی را نیز دارد که می‌توان مدل‌ها را بر مبنای آن بهبود بخشید و دگرگون ساخت. نمونۀ بارز این امر را می‌توان در آنجا دید که هرشمن دوگانگی خروج و اعتراض را در سال ۱۹۸۹ مورد بازنگری قرار داد، یعنی آن را، بیست سال بعد از ارائۀ اولیه، در پرتو رویدادهای تاریخی اخیر اصلاح کرد. در بحث اولیه، خروج رفتار بازاری ایدئال-نوعیِ مصرف‌کننده است و اعتراض «تجلی کنش سیاسی می‌باشد». طبق دیدگاهی که هرشمن در سال ۱۹۷۰ دربارۀ آن‌ها داشت، خروج و اعتراض عمدتاً دو نیروی بدیلی هستند که اهداف متضاد دارند. مصرف‌کنندگان یا شهروندان از این دو حالت خارج نیستند: یا سرخوردگی‌شان را از افتِ کیفیت محصول یا وخامت شرایط به اعتراض درمی‌آورند و یا، با خرید محصول رقیب، رأی‌دادن به حزب سیاسی دیگر یا نقل‌مکان به محلی جدید، به‌اصطلاح به جای دیگری می‌روند، یعنی خارج می‌شوند.\nاما سقوط دیوار برلین در سال ۱۹۸۹ فرصتی فوق‌العاده در اختیار هرشمن گذاشت تا نظریه‌اش را اصلاح کند، چون کنشی کاملاً خصوصی همچون خروج، به‌طور غیرمنتظره‌ای، به جنبش اعتراضات عمومی تبدیل شده بود. هرکس قصد فرار داشت این عمل را مسئله‌ای کاملاً خصوصی می‌پنداشت، ولی خیلی از مردم، در آنِ واحد، همان تصمیم را گرفتند و هجرتی دسته‌جمعی و توده‌وار در ایستگاه‌های راه‌آهن، سفارت‌ها و جلوی مرزها به راه انداختند. خروجِ خصوصی به پدیدۀ جدید خروج عمومی تبدیل شد و جانِ تازه‌ای به اعتراضات عمومی بخشید. هرشمن در سال ۱۹۹۳ نتیجه گرفت «چنین آموخته‌ایم که، در بعضی تجمعات سرنوشت‌ساز، خروج می‌تواند با اعتراض در هم تنیده شود، به ‌طوری‌ که اعتراض از خروج سر برآورَد و خروجْ اعتراض را تقویت کند. این دو مفهوم، که در نظریۀ اولیه گزینه‌های بدیل بودند و اهداف متضاد داشتند، ظرافت خیلی بیشتر و غیرمنتظره‌ای از خود نشان دادند: از یکدیگر سر برآوردند و هم‌افزاییِ تنگاتنگی را آشکار کردند.\nدلیل سوم توجه به تغییر این است که تحلیل تاریخی و توجه به یگانگی رویدادها باعث پرورشِ نگرشِ امکان‌گرای هرشمن می‌شد. انقلاب‌ها، گرچه در نظر هرشمن پاسخی نادرست به مشکلات سیاسی بودند، در چشمش به نمونۀ بارز «نوآوری» تاریخ تبدیل شدند و از این جهت مفید گشتند. او در سال ۱۹۸۰ برای اشموئل آیزنشتات، جامعه‌شناس اسرائیلی، می‌نویسد\nپیگیری جزءبه‌جزء فرایند یک انقلاب چنان درک خوبی نسبت به بسیاری از شدنی‌های تاریخ می‌دهد که هرگز از رویکرد ساختارگرا برنمی‌آید. درنتیجه، مورخان ‌رویدادنگر، نسبت به جامعه‌شناسان، احتمال کمتری دارد بگویند که، با توجه به چنین و چنان شرایط ساختاری، نتیجه از قبل مقدر بود. [این] تأکید بر فرایند انقلابی … هرآینه نوید بازگشت چند درجه از آن آزادی ‌عملی را به ما می‌دهد که ساختارگراها آن را با خطر مواجه کرده بودند.\nاتفاقاً یکی از اساسی‌ترین اهداف پژوهش‌های هرشمن گسترده‌سازی عرصۀ ممکن‌ها در سازوکار اجتماعی و سیاسی است. از نظر هرشمن، که اصلاح‌طلب و سوسیال‌دمکراتی شورمند بود، این هدف دلالت‌های سیاسی مستقیم داشت، چراکه گسترده‌سازیِ حیطۀ ممکن‌ها به معنای نیروبخشی و تقویت ابزارِ در دسترسِ سیاست‌گذاران بود.\nهرشمن لحظه‌ای از یاد نمی‌برد که کُلُرنی، شوهرخواهر و دوست صمیمی‌اش، شک را بسیار پرثمر و زایندۀ اندیشه‌های جدید می‌دانست. شک را نباید نیرویی فلج‌کننده دانست. کلرنی سرسپردۀ مبارزه با فاشیسم بود و در فعالیت‌های زیرزمینی مشارکت داشت. چنان‌که هرشمن در سال ۱۹۸۷ می‌نویسد، گویی کلرنی و دوستانش می‌خواستند «ثابت کنند که هملت اشتباه می‌کرده: کمر بسته بودند تا نشان دهند که شک می‌تواند انگیزانندۀ  کنش باشد، نه مخرب یا سست‌کنندۀ آن».\nاثبات اشتباه هملت، از نظر هرشمن، زیربنای باورهای عمیقاً اصلاح‌طلبانه‌اش بود. به بیان خودش، «ترکیب مشارکت در امور عمومی و گشاده‌فکریْ ظاهراً بهترین ریزبنیادِ سیاست دمکراتیک است». دریافته بود که، دست بر قضا، نظرات محکم و خوش‌بنیان کمکی به سیاست‌گذاری دمکراتیک نمی‌کنند. اگر کسی با اطمینانِ صددرصدی به گفت‌وگو وارد شود، چطور ممکن است در پرتو اطلاعات جدید یا در نتیجۀ فرایند مشورتی نظرش را تغییر دهد؟ هرشمن اعتقاد داشت همین پذیرش شک، انعطاف و استقبال از دیدگاه‌های متفاوت است که مسبب عملکرد درست دمکراسی می‌شود.\nباآنکه هرشمن استدلال‌های متنوع و رویکردهای روش‌شناختی مختلفی در کتاب‌هایش دارد، اما تمرکز او بر فرایندهای سیاست‌گذاری مبتنی بر چشم‌انداز مشارکت گسترده و گشاده‌فکری است. این ملغمۀ شک، گشاده‌فکری، ارزش‌های اخلاقی و مصلحت‌اندیشی را در مفهوم امکان‌گرایی خلاصه می‌کند. تبیین نظم‌ونظام سازوکارهای اجتماعی بی‌شک کار خطیری است، اما او مروج کوششی مخالف این بود، کوششی نامعین‌تر و پیش‌بینی‌ناپذیرتر به‌منظور «تأکید بر تکثر و بی‌نظمیِ خلاقانۀ ماجراجویی‌های انسان، برجسته‌سازی یگانگی و بی‌مانندیِ هر رویداد، و درک شیوۀ کاملاً جدیدی برای گذر از پیچ‌وخم تاریخ». این امکان‌گرایی چه‌بسا بهترین اثبات این نکته باشد که هرشمن منبعی لایزال برای کسانی است که دوست دارند نحوۀ بقا و رونق یا دستِ‌کم پیش‌رَوی مرارت‌بار دمکراسی‌هایمان را درک کنند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را میکله آلاچویچ نوشته و در تاریخ ۳ اوت ۲۰۲۱ با عنوان «In Praise of Possibility» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «در ستایش امکان» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علی‌رضا شفیعی‌نسب منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱ خرداد ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n•• میکله آلاچویچ (Michele Alacevich) ‌میکله آلاچویچ استادیار تاریخ اقتصاد و تاریخ اندیشۀ اقتصادی در دانشگاه بولونیای ایتالیا و نویسندۀ کتاب‌های اقتصاد سیاسی بانک جهانی: سال‌های نخست (The Political Economy of the World Bank: The Early Years) و زندگی‌نامۀ فکری آلبرت اݧݧݧݧُ. هرشمن (Albert O Hirschman: An Intellectual Biography) است.\n[۱] The Strategy of Economic Development\n[۲] eclecticism\n[۳] possibilism\n[۴] Journey Toward Progress\n[۵] Shifting Involvements\n[۶] Development Projects Observed\n[۷] The Passions and Interests\n[۸] Exit, Voice, and Loyalty\n[۹] Latin America, Getting Ahead Collectively\n[۱۰] National Power and the Structure of Foreign Trade\n[۱۱] reformmongering\n[۱۲] La place du désordre\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/582558500.json b/train/582558500.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0723390c5272bd2f88394ef67cbed1aced29a4cd
--- /dev/null
+++ b/train/582558500.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "همه چیز عالی است، فقط کمی بهترش کنید",
+  "subtitle": "استیون پینکر چطور به یکی از جنجالی‌ترین اندیشمندان جهان بدل شد؟",
+  "introduction": "استیون پینکر روان‌شناسی است که به‌خاطر کتاب‌های پرفروش خوش‌بینانه دربارۀ وضعیت جهان و پیشرفت انسان به شهرت رسیده است. پینکر می‌گوید اوضاع از همیشه بهتر است. خشونت در طول تاریخ بشر کاهش یافته و وضع بشر به‌لحاظ سلامتی، ثروت و آزادی به‌نحو چشمگیری بهبود پیدا کرده است. منتقدان پینکر می‌گویند چنین موضعی او را به برجسته‌ترین مدافع وضع موجود در جهان بدل کرده و تجویزش برای جهانیان می‌تواند خیره‌سرانه به نظر برسد: دقیقاً به همان روالی که تابه‌حال بدان مشغول بودیم ادامه دهیم، فقط کمی بهترش کنیم. پینکر چطور به یکی از جنجالی‌ترین اندیشمندان جهان بدل شد؟",
+  "content": "الکس بلسدل،گاردین —  بعدازظهر یکی از همین روزها، استیون پینکر، در خانۀ تابستانی‌اش در کیپ‌کاد نشسته بود و به بیل گیتس فکر می‌کرد؛ پینکر روان‌شناس شناختی و نویسندۀ کتاب‌های پرفروش خوش‌بینانه دربارۀ پیشرفت انسان است. او در تدارک ضبط مجموعه‌ای رادیویی با موضوع تفکر انتقادی برای شبکۀ بی‌بی‌سی بود و می‌خواست چهارمین مرد ثروتمند جهان را به برنامه‌اش بیاورد تا قسمتی دربارۀ شرایط اضطراری اقلیمی ضبط کنند. پینکر که از تأثیر دوگانه‌سازی ماهرانه به‌خوبی آگاه است می‌گوید «مردم به یکی از این دو روش با چالش‌ها برخورد می‌کنند -یا می‌خواهند حلش کنند،یا با آن درمی‌افتند. یک نمونه‌اش را می‌توانید در تقابل بیل و گرتا ببینید. و من به‌شدت طرف بیل هستم».\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/03/919-15.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            همه چیز عالی است، فقط کمی بهترش کنید        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nچند هفته پیش از آن، عکسی از گیتس در منهتن منتشر شده بود که نسخه‌ای از عقلانیت۱ را در دست دارد، عقلانیت دوازدهمین کتابِ در شُرف انتشار پینکر بود که باعث برپاییِ مجموعۀ رادیویی بی‌بی‌سی شد. پینکر دراین‌باره می‌گوید «کتاب را برای کارمندانش فرستاده بودیم». پینکر مبلّغ پرشور کارهای خودش است و طی ۲۵ سال گذشته کارهای زیادی داشته است که برایشان تبلیغ کند. او از دهۀ ۱۹۹۰ تا کنون مجموعه‌ای از کتاب‌‌های پرطرفدار با موضوع زبان، ذهن و رفتار انسان نوشته است، اما در دهۀ اخیر به‌خاطر مواضع دور از انتظارش نسبت به وضعیت جهان شهرت بیشتری یافته است. در شرایطی که نویسندگانِ دیگر تحت‌تأثیر بحران اقتصادیِ آن دوره در کتاب‌هایشان از فروپاشی عمیق جامعه می‌نوشتند، پینکر رویۀ مخالفی در پیش گرفته بود، او معتقد بود که اوضاع، درحقیقت، از همیشه بهتر است.\nاو، در کتاب فرشتگان محافظ وجود ما  ۲ که در سال ۲۰۱۱ منتشر شد، انبوهی از داده‌ها را گرد هم آورده تا نشان دهد که خشونت در طول تاریخ بشر کاهش یافته است، و دلیلش تا حد زیادی ظهور بازارها و دولت‌هاست. همان‌طور که می‌شد حدس زد، کتاب جای خود را در دل مردمی باز کرد که بازارها را می‌گرداندند و دولت‌ها را اداره می‌کردند. گیتس گفت «الهام‌بخش‌ترین کتابی» است که در عمرش خوانده است، و مارک زاکربرگ آن را در فهرست کتاب‌هایی گذاشت که می‌خواست طی اقامتش در داووس۳ مطالعه کند. سپس، در سال ۲۰۱۸، در اوج دوران ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ و در بحبوحۀ شدت‌گرفتن بحران آب‌وهوایی، پینکر دنباله‌ای بر آن کتاب نوشت با عنوانِ اینک روشنگری۴، و در آن به بسط استدلال‌هایش پرداخت. [او می‌گفت] مسئله فقط کم‌‌شدن از خشونت زندگی نیست، بلکه به‌لطف بهره‌گیری از علم و منطق، از قرن هجدهم به بعد، وضع بشر به‌لحاظ سلامتی، ثروت و آزادی نیز به‌نحو چشمگیری بهبود یافته است. بیل کلینتون اینک روشنگری را روی میز کنار تخت‌خوابش می‌گذاشت، و گیتس آن را «تازه‌ترین کتاب محبوب تمام عمرش» دانسته بود.\nپینکر دربارۀ گیتس و عملکردش در برنامۀ رادیو می‌گوید «ذهن بیل خیلی تیز است، برای همین به گمانم می‌تواند خیلی بداهه دربارۀ همه چیز حرف بزند. از ایوان طبقۀ بالای خانه خودش و همسر فیلسوف و نویسنده‌اش، ربکا نیوبرگر گلدِستین، به خلیج کیپ‌کاد چشم دوخته است. از ایوان طبقۀ پایین، پلکانی با بیش‌از صد پله به ساحل می‌رسد، درست مثل یکی از آن نمودارهای اختصاصی پینکر که از کاهش برخی معیارهای فلاکت بشری خبر می‌دهند. پینکر عمدتاً از دریچۀ فایده‌گرایی به دنیا نگاه می‌کند. او در اینک روشنگری می‌نویسد «ذهنیت کمیت‌گرا، علی‌رغم ظاهر منسوخی که دارد، درحقیقت ذهنیتی است که به‌لحاظ اخلاقی روشن شده است». بر این اساس، او برای گیتس -که حدود ۵۰ میلیارد دلار برای اهداف انسان‌دوستانه هزینه کرده است- جایگاهی در نزدیکی رأس هرم اخلاقی قائل است، هرمی که در رأس آن افرادی همچون نورمن بورلاگ قرار می‌گیرند. بورلاگ متخصص حوزۀ کشاورزی و برندۀ جایزۀ صلح نوبل است که نجات جان بیش‌از یک میلیارد انسان را مدیون نوآوری‌های او در کشاورزی می‌دانند.\nتفسیر مثبت پینکر از جهان سبب شده پای او به حلقۀ نزدیکان بسیاری از قدرتمندان باز شود. در تلفن همراهش، زیرِ عنوان «سیاست‌مداران»، فهرست بلندبالایی از سران دولتی، سلطنتی و سایر رهبرانی را ذخیره کرده که از او درخواست قرار ملاقات کرده‌اند. در بین آن‌ها نخست‌وزیر کشورش کانادا هم هست، جاستین ترودو («برای منِ کانادایی نهایت شعف بود».)، و همین‌طور مائوروسیو ماکری، رئیس‌جمهورِ سابق آرژانتین («موفق شدم در ایوان اویتا۵ بایستم»). در سال ۲۰۱۶، پینکر همراه با رئیس‌جمهور وقت کلمبیا، خوان مانوئل سانتوس، مقاله‌ای برای نیویورک‌ تایمز نوشت. دو ماه بعد، سانتوس به‌خاطر کمک به خاتمۀ جنگ‌های چریکی پنجاه‌ساله در کشورش جایزۀ صلح نوبل را دریافت کرد. پینکر تابه‌حال دو بار مهمان «بوهمین گروو» بوده است، که اردوگاه خصوصی تابستانه‌ای برای مردان دستگاه حاکم آمریکاست. می‌گوید آدم‌های معرکه‌ای را آنجا دیده، مثل هنری کیسینجر و جُرج شولتز، که به‌ترتیب وزرای خارجۀ ریچارد نیکسون و رونالد ریگان بودند. به نظر می‌رسید که هم از بیهودگیِ این تجربه و هم از هدف آن، یعنی ایجاد ارتباط میان افراد قدرتمند، خوشش آمده است.\nپینکر می‌گوید به این رهبران جهانی «آمیزه‌ای از ایده‌ها -یا حتی فقط شور و شوق لیبرال دمکراسیِ خوب قدیم» را عرضه می‌کند. خودش در اینک روشنگری این‌طور توضیح می‌دهد که منظورش «ترکیبی از هنجارهای مدنی، حقوق تضمین‌شده، بازار آزاد، هزینه‌های اجتماعی و مقررات عادلانه‌ای» است که دولتی قدرتمند، که توان جلوگیری از نزاع مردم با یکدیگر را دارد، آن‌ها را کنار هم جمع می‌کند. او معتقد است توازن این مؤلفه‌ها باید از طریق آزمایش و بازخورد تجربی با احتیاط تنظیم شود. چنین چیزی در جهان غرب تقریباً این‌طور تعبیر می‌شود که اوضاع نسبتاً خوب است، که معنایش این نیست که نمی‌تواند از این بهتر باشد، و اگرچه چیزهایی هست که تهدیدمان کند، نباید به‌خاطرشان کل سیستم را از میان برداریم، زیرا مسلماً همه‌چیز می‌توانست خیلی بدتر از این باشد، و اگر بتوانیم پیشرفت‌هایی تدریجی رقم بزنیم، موجی خیزان از راه می‌رسد و همۀ قایق‌ها را با خود به ساحل می‌رساند. این همان موضعی است که گیتس، در صحبت با پینکر و نیویورک ‌تایمز، آن را «محافظه‌کاری میانه» توصیف کرده است.\n\nاز نگاه منتقدان پینکر، چنین موضعی او را به برجسته‌ترین مدافع وضع موجود در جهان بدل کرده است. در زمانۀ نابرابریِ فزاینده و فجایع بوم‌شناختی، تجویز پینکر برای جهانیان می‌تواند خیره‌سرانه به نظر برسد: دقیقاً به همان روالی که تابه‌حال بدان مشغول بودیم ادامه دهیم، فقط کمی بهترش کنیم. ناظرانی که از این هم بدبین‌ترند بر این باورند که وجود میلیاردرهایی مثل گیتس -که، براساس برآورد اخیر اوکسفام، ثروتش به‌همراه ثروت هفت مرد دیگر معادل با ثروت سه‌ونیم میلیارد نفر از فقیرترین مردم جهان است- حاکی از فساد عمیق در آرایش فعلی تمدن است. پانکاج میشرای نویسنده پینکر را عضوی از «طبقۀ خدمات فکری» می‌داند که کارش توجیه مواضع و فرونشاندن حساسیت‌های اخلاقی افراد موفق جامعه است. نیکولاس گیلهات، استاد تاریخ فکری در مؤسسۀ دانشگاهی اروپا، بر این باور است که پینکر به نمایندگی از نئولیبرالیسم در حال نوعی نبرد مذبوحانه و تدافعی علیه لشکرِ در حال پیش‌رویِ خرده‌گیرانی از هر طیف سیاسی است. کتاب‌های پینکر و حمایتی که امثالِ زاکربرگ، کلینتون و گیتس از آن‌ها می‌کنند، به گفتۀ گیلهات، واکنشی است «از سوی افرادی که می‌دانند جایگاه خود را به‌شدت از دست داده‌اند».\nپینکر چاره‌جویان را به ستیزه‌جویان ترجیح می‌دهد، بااین‌حال، می‌توان باقدرت استدلال کرد که خودِ او به گروه دوم تعلق دارد. او همین اواخر به استیون لِویت، اقتصاددان و نویسندۀ اقتصاد ناهنجاری‌های پنهان اجتماعی۶، گفته است «از گذشته تابه‌حال خودم هم گاهی تعجب می‌کنم که به جنجال گرایش دارم». با جست‌وجوی نامِ پینکر در سایت بایگانی مطبوعات نِکزیس، به ۱۹۱ مقاله از سال ۱۹۹۴ می‌رسیم که عنوان‌هایشان، علاوه‌بر گسترۀ علاقه‌مندی‌های پینکر، میل او به جنجال‌آفرینی را هم منعکس می‌کند: «چرا زنان نمی‌توانند بیشتر شبیه مردان باشند؟»، «سر درآوردن از ژن همجنس‌گرایی»، «قدرت هسته‌ای می‌تواند دنیا را نجات دهد»، «روشنگری کارساز است». در طی دوران کاری‌اش، موضوع کتاب‌های مهم او از زبان به ذهن و از رفتار بشر به حوزۀ تاریخ کشیده شده است. هر موضوع تازه او را از حوزه‌هایی که در آن‌ها پژوهش‌های دست‌اولی داشته است دورتر کرده، و گویا هر کتاب جدید برای به‌پاکردن یک جنجال تازه مشتاق‌تر از قبلی است.\nدر سال‌های اخیر، پینکر جایگاه خود را به‌عنوان صاحب‌نظری تثبیت کرده است که علوم اجتماعی را به میدان نبردهای فرهنگی می‌کشانَد. او با سلاح مهارت‌های لفاظانۀ یک قهرمان مناظره و کمک‌ابزارهای دیداریِ یک مشاورِ مدیر در این نبردها حاضر می‌شود. براساس برخی معیارها، چنین راهبردی بَرنده است. او در کتاب‌های اخیر خود با دست‌ودلبازیِ تمام از نمودار و جدول استفاده کرده –در فرشتگان محافظ و اینک روشنگری حدود ۱۸۰ جدول و نمودار وجود دارد- و همچنین به ایجاد ngram viewer گوگل بوکس نیز کمک کرده است، برنامه‌ای که بسامد واژگان و عبارات در پیکرۀ زبان‌های مختلف، ازجمله زبان انگلیسی، را در قالب نمودار نشان می‌دهد. نتایج ngram در آثار خودِ پینکر از ریچارد داوکینز و نوآم چامسکی، که هر دو از الگوهای فکری اصلی او بودند، پایین‌تر و از یووِل نوآ هراری و جردن پیترسون، که همیشه با آن‌ها مقایسه می‌شود، بالاتر است (گوگل ترندز، که انواع همگانی‌ترِ کلمات محبوب را در قالب عبارات جست‌وجوشده ردگیری می‌کند، پترسون را با اختلاف بسیار زیاد در رتبۀ اول قرار می‌دهد).\nدر دهۀ ۸۰ میلادی که پینکر اندیشمند جوانی بود، بیشتر به‌خاطرِ دریافت‌هایی شهرت داشت که از فراگیری زبان و شناخت بصری ارائه می‌داد تا به‌خاطر تمایلش به غرق‌شدن در مناقشاتی آتشین در بابِ جنسیت، نژاد و پیشرفت. زندگی او از اوایل دهۀ ۹۰ در دیدرس مردم قرار گرفت، زمانی که سردبیر یک مجلۀ پژوهشی به او گفت که زیبا و امروزی می‌نویسد و بهتر است سعی کند با همین سبک برای مخاطبان گسترده‌تری بنویسد. کمی بعد، او با دنیل دنت صحبت کرد، فیلسوفی که به‌تازگی از محیط دانشگاهی پا به جریان غالب نویسندگی گذاشته بود. پینکر در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۰۱ می‌گوید «چهل ثانیه‌ای از معاشرت با دَن نگذشته بود که تلفنش زنگ زد و جان بروکمن، مشاور ادبی‌اش، پشت خط بود». اولین نتیجۀ این آشنایی غریزۀ زبان ۷ بود، شرحی مفصل بر ماهیت زبان که در سال ۱۹۹۴ منتشر شد و بحث‌های ساده‌فهمی از زبان‌شناسی چامسکی را با نظریۀ تکامل و لطیفه‌هایی از وودی آلن در هم ترکیب کرده بود. ۲۵۰ هزار نسخه از کتاب فروش رفت. وقتی به او گفتم که حتماً تغییر یک‌باره‌اش از دانشمندی پژوهشگر به روشنفکری مطرح حسابی غافلگیرش کرده، پینکر مکثی کرد و بعد گفت «از قبلش توفیق ریچارد داکینز و استفن جِی گولد را دیده بودم، و می‌دانستم که تا آن موقع هیچ‌کس در زبان و علوم شناختی چنین کاری نکرده است، بنابراین آمادگی معروف شدن را داشتم».\nبخشی از غریزۀ زبان که بیش‌ازهمه توجه‌ها را به خود جلب کرد، اتفاقاً، تندوتیزترین قسمت آن هم از آب درآمد، فصلی که نواقص گرامر قاعده‌محور را به باد انتقاد می‌گرفت. به نظر می‌رسد محبوبیت‌یافتنِ همین فصل بود که به پینکر جسارت مخالف‌خوانی داد. او در سال  ۱۹۹۷ کتاب ذهن چگونه کار می‌کند۸ را منتشر کرد که، در آن، به انتقاد از چیزی پرداخت که نامش را «مدل استاندارد علوم اجتماعی» نامید، مدلی که براساس آن تربیت تقریباً همه‌کاره و طبیعت تقریباً هیچ‌کاره است. سال بعد، تمام بلیت‌های یکی از بزرگ‌ترین سالن‌های سخنرانی لندن برای تماشای مناظرۀ پینکر دربارۀ نظریۀ کتابش فروش رفت. راوی میرچِندانی، که در دهۀ ۹۰ ناشر پینکر در انگلستان بوده و در همان زمان آثار ریچارد داوکینز را هم منتشر می‌کرده است، می‌گوید «در بین دانشگاهیانی که فرصتی برای صحبت در برابر مخاطب انبوه پیدا می‌کنند، کمتر کسی است که به این شکل از این فرصت به نفع خود استفاده کند». پیش از شروع مناظره، روزنامه‌نگاری از پینکر دربارۀ برخوردش با عرف‌های دانشگاهی پرسید. پینکر، درحالی‌که ادای شلیک با مسلسل را درمی‌آورد، جواب داد «به گمانم همه را به صف می‌کنم و به رگبار می‌بندم».\nتا زمان انتشار کتاب لوح سپید۹ در سال ۲۰۰۲، پینکر کارش را بر حمله به سه چیز معطوف کرده بود که آن‌ها را از جزم‌اندیشی‌های اصلی «نهاد فکری حاکم» بر دانشگاه‌ها و رسانه‌ها می‌دانست:چیزی تحت عنوان سرشت انسان وجود ندارد، ذهن ما به‌نوعی از جسم ما جداست، و آدم‌ها عاری از بدی به دنیا می‌آیند. درمقابل، او معتقد بود که برخی خصلت‌های خاص به‌طور همگانی خصلت‌های انسانی هستند، ذهن سیستم پردازش اطلاعات است که در سخت‌افزار منحصربه‌فرد مغز کار می‌کند و هرقدر هم که توان خوب‌بودن را داشته باشیم، بنیان وضع بشر -به‌ الهام از گفتۀ تامس هابز، فیلسوف سیاسی محبوبش- چیزی نیست جز جنگ همه علیه همه.\nاولین کتاب‌های پرفروش پینکر آن‌چنان که باید از سوی نقدنویسان و دانشگاهیان، به‌خصوص در جناح چپ، قدر ندیدند، چراکه این گروه‌ها بیم داشتند تفاسیر علمیِ مناقشه‌برانگیزِ پینکر پیامدهای سیاسی ناخوشایندی داشته باشد. اما نقطه‌عطف واقعی حرفۀ او در سال ۲۰۰۷ و با پرسشی ساده از راه رسید: «شما به چیزی خوش‌بین هستید؟». این پرسش بخشی از گردهمایی سالانۀ وب‌سایتِ اِج، با مدیریت نمایندۀ ادبی پینکر یعنی بروکمن، بود. پاسخ ۶۷۸ کلمه‌ای پینکر این بود که خشونت در طول تاریخ بشر کاهش یافته است، استدلالی که، پس از آن، طی چهار سال در کتاب ۶۹۶صفحه‌ایِ فرشتگان محافظ وجود ما به بسط و گسترش آن پرداخت. پینکر در این کتاب نوشته است «بخش عمده‌ای از فرهنگ فکریِ ما را بیزاری از این اعتراف تشکیل داده است که تمدن، مدرنیته و جامعۀ غربی می‌توانند خوبی‌هایی هم داشته باشند».\nپینکر، تقریباً در همان برهه‌ای که دربارۀ خشونت پژوهش می‌کرد، به‌تدریج نقش ویژه‌ا‌ی برای خود در حیات جمعی قائل می‌شد -نه‌فقط در مقام مبیّن خوش‌قریحۀ علم، یا حتی منتقد عرف‌های فکری، بلکه به‌عنوان کسی که می‌توانست در برابر به‌حماقت‌کشاندنِ گفتمان عمومی بایستد. پینکر به تایمز چنین گفته است: «افشا کردم که مدافع عقل و عینیت هستم». نتیجۀ اصلی این افشاگری اینک روشنگری بود، که در توصیفش برای من می‌گوید که این کتاب «نظریۀ همه‌چیز، یا تقریباً همه‌چیز، یا دست‌کم خیلی چیزها» است. او در این کتاب اظهار می‌کند که روشنگری به‌همراه لیبرالیسم سه ارزش اساسیِ عقل، علم و انسان‌گرایی را پدید آورده است، و این ارزش‌ها به پیشرفت‌های عمده‌ای در وضع بشر انجامیده‌اند که او در نمودارهایش ترسیم می‌کند. این پیشرفت‌ها نه صرفاً مادی که اخلاقی هم بودند، چراکه افراد، به‌تدریج، دایرۀ دغدغه‌های اخلاقی خود را گسترش داده و آن را از خانواده، قبیله، ملیت یا گونۀ خود فراتر بردند. خودش می‌گوید این همسرش بوده که او را مجاب کرده این ارزش‌ها «شایستۀ توجه و دفاع» هستند.\nاز زمان انتشار اینک روشنگری در اوایل سال ۲۰۱۸، پینکر به‌شکلی تقریباً بی‌وقفه با کسانی در ستیز بوده است که آن‌ها را دشمنان فکریِ بی‌شمار خود می‌پندارد؛ آن‌ها عبارت‌اند از روشنفکران («روشنفکران از پیشرفت بیزارند»)، ترقی‌خواهان («روشنفکرانی که خودشان را «ترقی‌خواه» می‌دانند درواقع از «ترقی» متنفرند»)، و دانشگاه‌های مملو از روشنفکران ترقی‌خواه («فرهنگ تک‌بعدی چپیِ خفقان‌آور»). او، علاوه‌ بر این‌ها، گروه‌های دیگری را نیز هدف قرار داده است: پسامدرنیسم («تاریک‌اندیشیِ سرکشانه، نسبی‌گرایی جزمی، و نزاکت سیاسی کُشنده»)، شاخه‌ای از جنبش زیست‌محیطی که از اَل گور۱۰گرفته تا یونابامبر۱۱ را در بر گرفته («ایدئولوژی شبه‌مذهبی … آلوده به مردم‌گریزی)، سیاست‌های هویتی معاصر («دشمن عقل و ارزش‌های روشنگرانه»)، و بسیاری از کسانی که «از ابزارهای مفهومی لازم برای اطمینان از وقوع‌یافتن یا نیافتن پیشرفت محروم‌اند». در این کشمکش‌ها، پینکر گاهی خودش را مخالف‌خوانی جلوه می‌دهد که در دریای ناعقلانیت تک افتاده. پیش از این در جایی نوشته است استدلال‌هایی که «از نظر خودم کاملاً معقول‌ و از نظر باقی آدم‌ها شدیداً پرمناقشه‌اند داستان همیشگی زندگی من» هستند.\nتابستان ۲۰۲۱، به پراوینس‌تاون در شمال کیپ‌کاد سفر کردم تا از نزدیک شاهد عادت‌های فکری مردی باشم که به باور برخی یکی از تأثیرگذارترین متفکران عصر ماست. صبح یک روز گرم در آغاز فصل گردشگری به مقصد رسیدم، و وقتی پینکر به دنبالم آمد، سقف اتومبیل ولووی کروکی‌اش را جمع کرده بود. پراوینس‌تاون از گذشته‌های دور تفریحگاهی تابستانی بوده است، به‌خصوص برای افرادی که گرایش‌های جنسی متفاوتی دارند؛ یک‌جور بهشت لیبرال -که، در آن، تجارت با خودْ حقوق فردی می‌آورد و حقوق فردی یک فنجان کاپوچینو- که پینکر آن را می‌پرستد. جشن‌های چهارم ژوئیه روز قبل تمام شده بود، و بوتیک‌ها و کافه‌های خیابان اصلی با پرچم‌های آمریکا و بنرهای رنگین‌کمانی تزئین شده بودند. مردان با دمپایی و بدن‌های آفتاب‌سوخته کنار آب دوچرخه‌سواری می‌کردند.\nپینکر خود اذعان دارد که دورنمای بی‌دغدغۀ این دنیای بی‌دغدغه هر آن ممکن است او را فریفتۀ خود کند. خودش می‌گوید چارۀ آن داشتنِ ذهنیت تجربی است. او در کتاب عقلانیت اشاره می‌کند که در سال ۲۰۱۹، پس از اولین حملۀ کوسه‌ها در ماساچوست در ۸۰ سال اخیر، شهرهای بالا و پایین کیپ‌کاد بر روی اقدامات هشداردهنده و کنترلی برای مقابله با کوسه‌ها سرمایه‌گذاری‌های هنگفتی کردند، این در حالی است که تصادفات رانندگی در این منطقه هر سال ۱۵ تا ۲۰ نفر را می‌کشد و «ارتقای کم‌هزینۀ علائم رانندگی، موانع و قوانین ترافیکی می‌تواند، فقط با بخشی از آن مبلغ، جان‌های بسیار بیشتری را نجات دهد». این دیدگاه آماری نسبت به جان آدم‌ها سبب شده که برخی تصور کنند او آدم بی‌احساسی است، که نیست. او عاشق راک کلاسیک است، می‌گوید ژانر سینمایی موردعلاقه‌اش فیلمِ کنسرت‌ها یا مستندهایی دربارۀ موسیقی راک است، و «آخرین والس»، اثری دربارۀ گروهی کانادایی به نام بَند، را دست‌کم ۱۲ بار دیده است. او عکاس مشتاق منظره و حیات وحش هم هست. مادرش، رزالین، به من می‌گوید «او از دنیا همین‌طوری که هست حظ وافر می‌برد».\n\nپینکر تدریس روان‌شناسی تجربی را در اواسط دهۀ ۷۰ میلادی آغاز کرده، و وقت‌گذراندن با او کمی شبیه به نشستن در کلاس درآمدی بر روان‌شناسی است که او در ۲۵ سال گذشته، هر سال در هاروارد، و پیش از آن در ام‌آی‌تی، تدریس کرده است. مهم نیست موضوع صحبت چه باشد، در هر حال، او برای توضیحش به سراغ نظریه یا پژوهش کلی‌تری می‌رود، چیزهایی مثل همگانی‌بودن حالات چهره، ریشه‌های جذابیت جسمی، ابهت اخلاقی‌ چامسکی نزد مردم یا علت راه‌راه‌ بودنِ گورخرها. او دوست دارد دنیا را به نیروها یا گرایش‌های متضاد تقسیم کند: نوشته است که امروزه دو فرهنگ فکری اصلی، دو جهان‌بینیِ سیاسی بنیادی، دو نوع انحطاط‌گرایی، دو جور بدبینی، دو جنبه از شادکامی، دو راه برای کسب خواسته‌هایمان از دیگران، دو راه برای ارزیابی پیشرفت دنیا، و دو نوع سیاست‌زدگیِ زایل‌کنندۀ منطق وجود دارد.\nوقتی جلوی یک اغذیه‌فروشی در شهر کوچک ترورو ایستادیم تا ساندویچ سفارش بدهیم، بحث پژوهشی از دهۀ ۸۰ را پیش کشید که آدم‌های گیاه‌خوار را به دو دسته تقسیم کرده بود، آن‌هایی که به دلایل اخلاقی از گوشت پرهیز می‌کنند، و آن‌هایی که به‌خاطر سلامتی این کار را می‌کنند. پینکر، که ساندویچ بوقلمون دودی با پنیر مونستِر سفارش داده بود، خودش را «نیمه‌گیاه‌خوار» توصیف کرد و فکر می‌کرد به‌لحاظ اخلاقی بهتر است گوشت نخورد (او به مونوکل، مجلۀ ثروتمندان بلندپرواز، می‌گوید اگر می‌توانست آخرین غذای عمرش را انتخاب کند، دوست داشت در رستوران استیکِ پیتر لوگر در بروکلین استیک دنده، آبجو و یک بطری سن پلِگرینو سفارش بدهد).\nساندویچمان را در ایوان طبقۀ بالای منزلش خوردیم. صحبتمان از فروش کتاب‌هایش (سرانۀ بالاتر در انگلستان نسبت به ایالات‌متحده) شروع شد و به ترس نامعقول آدم‌ها از انرژی هسته‌ای («چرنوبیل تقریباً همان‌قدر آدم کُشت که هر روز انتشار گازهای زغال‌سنگ می‌کشد».) و بعد به وودی آلن («می‌شود این روزها از وودی آلن حرف زد؟ فکر می‌کنم می‌شود از وودی آلن حرف زد. به یک دلیل، اینکه بی‌تردید بی‌گناه است».) کشیده شد. بعد، پینکر اتاق مطالعه‌اش را نشانم داد، جایی که تکه پارچۀ بزرگی به رنگ ماهوت سبز از سقف آویزان شده بود. وقتی همه‌گیری ویروس کرونا دانشگاه را تعطیل کرد، او به کیپ‌کاد آمده و کلاس درآمدی بر روان‌شناسی‌اش را آنلاین برگزار کرده است. می‌گوید «اسلایدها را روی پردۀ سبز می‌انداختم، این‌طور می‌توانستم مثل کارشناس‌های هواشناسی به آن‌ها اشاره کنم». او خودش را چنین توصیف کرده: «یک مدرس-خندانندۀ امروزی، با نکته‌های تیتروار، شوخی‌های بُرش ‌بِلتی۲۱ و زرق‌وبرق صوتی‌تصویری». روی قفسه‌ای در همان نزدیکی کیسۀ کوچکی قرار داشت که پر از سوسک‌ مصنوعی و مدفوع پلاستیکی مارپیچی سگ بود. می‌گوید «برای تدریس انزجار لازمشان دارم».\nپینکر فقط شومَن علمی نیست، او با کمال میل یک خوکچۀ هندی هم هست. خودش اعتراف می‌کند که از این خودافشاگری خجالت‌زده نیست. او تصویر ام‌آرآیِ برش سهمیِ مغزش را در وب‌سایت خود منتشر کرده، ژنوم خود را هم توالی‌یابی کرده و نتیجه را همراه با سوابق پزشکی‌اش (سرطان سلول‌های پایه‌ای پوست در سال ۱۹۹۵؛ تیروئید هاشیموتو در سال ۲۰۱۰، گروه خون: اُ مثبت) در فضای مجازی منتشر کرده است. براساس آزمایش‌های ژنتیک که در سال ۲۰۱۲ منتشر شد، بخش زیادی از دی‌ان‌ایِ او با دی‌ان‌ایِ دوست قدیمی‌اش، آلن درشویتز -استاد حقوق دانشگاه هاروارد و وکیل مدافع ترامپ در دادگاه استیضاح- و دیوید بروکس -ستون‌نویس محافظه‌کار نیویورک ‌تایمز که در جهان‌بینی هم اشتراکات بسیاری با او دارد-مشترک است.\nمن و پینکر، پس از اینکه گشتی در خانه زدیم، لباس پوشیدیم تا به دوچرخه‌سواری برویم. می‌گوید «دوست دارم تند برانم». او دوچرخه‌ای چندهزار دلاری سوار می‌شود که بدنۀ کربنی دارد و آن را، دست دوم، از ای‌بِی خریده است. تا سال‌ها عادت داشته هر چیزی را که روی دوچرخه می‌گذاشته وزن کند، حتی بطری آبش را. خودش می‌گوید «واقعاَ وسواس فکری‌عملی بود، چون همان‌طور که می‌دانیم، در بحث سرعت، قوانین ایرودینامیک عامل بسیار مؤثرتری هستند تا وزن». پیش از آمدنِ اپلیکیشن‌های مسیریابی جی‌پی‌اس، مسیرش را روی نقشه اندازه می‌گرفته و آمار دوچرخه‌سواری‌هایش را در دفتری ثبت می‌کرده است. او هنوز هم هر روز صبح خودش را وزن می‌کند.\nوقتی داشتیم با دوچرخه از گاراژ خانه‌اش بیرون می‌آمدیم، پینکر به‌شوخی گفت «شدیم دو تا گنده‌بکِ لباس‌تنگ»۱۳. من اضافه کردم که «عجیب» هم هستیم (منظورم از «عجیب» اصطلاحی بود که جوزف هنریک، دارای کرسی استادی زیست‌شناسی تکاملی دانشگاه هاروارد، و چندی از همکارانش به افراد غربیِ تحصیل‌کردۀ مدرن، ثروتمند و دمکرات نسبت داده‌اند۱۴. هنریک و همکارانش دانشمندانِ رفتاری را، به‌خاطر انتشار پی‌درپی «ادعاهای بزرگ دربارۀ روان‌شناسی و رفتار انسان» براساس نمونه‌هایی صِرف از جوامع «عجیب»، نکوهش می‌کنند).\nقبل از اینکه از شیب جلوی گاراژ پایین بیاید، جواب داد «راست می‌گویی».\nبعدازظهر همان روز، من و پینکر به دو گورستان در دو طرف کلیسایی رسیدیم که حالا به «سالن اجتماعات ترورو» تبدیل شده بود، جایی که پینکر قرار بود هفتۀ آینده دربارۀ کتاب عقلانیت سخنرانی کند. در یکی از قبرستان‌ها هرم سنگی ساده‌ای بود که به یادِ ۵۷ ماهیگیرِ جان‌باختۀ شهر در تندبادِ سال ۱۸۴۱ بنا شده بود. بسیاری دیگر از گورهای قدیمی قبر کودکان بود. پینکر در اینک روشنگری می‌نویسد که مرگ‌ومیر کودکان، از قرن نوزدهم به بعد و در دنیای توسعه‌یافته، صد برابر کاهش یافته است. زمانی، در گورستان دیگری در بالای جاده، از سنگ قبرِ پدری با پسر پنج‌ساله‌اش عکس گرفته است. روی سنگ قبر نوشته بود «ای مرگ! ای شیوای مطلق! چه خوب نشانمان می‌دهی/ که ما آفریدگان عاشق به کدامین خاک گور دل خواهیم بست». پینکر دربارۀ قبرها می‌گوید «این برش‌های زندگی را لازم داری تا خاطرجمع شوی که داده‌ها اشتباه نمی‌گویند».\nاز دیدگاه پینکری، داستان خانوادۀ خودِ او داستان روندهای فزایندۀ مدرنیته است. او در سال ۱۹۵۴ در مونترال در منطقۀ پناهندگان یهودی به دنیا آمد. مادربزرگ مادری‌اش در سال ۱۹۰۳ از شورش کیشینِف، مولداوی امروزی، جان سالم به در برده بود؛ تمام اعضای خانوادۀ مادربزرگ پدری‌اش هم در هولوکاست از بین رفته بودند. پدرش در مونترال در وضعیتی زندگی می‌کرد که پینکر آن را «سخت‌ترین شکل تنگدستی مهاجران» توصیف می‌کند. سرانجام، چند تن از مردان نسلِ قبل از پینکر کسب‌وکار پررونقی راه می‌اندازند. پینکر این‌طور نوشته است که «جد اندر جدِ من خاخام نبوده‌اند (برعکس آنچه شمار عجیب و فراوانی از یهودیان ادعا می‌کنند)، بلکه همگی سازنده و فروشندۀ دستکش، کراوات، قطعات خودرو و لباس زنانه بودند؛ من با این باور بزرگ شدم که خدا یهودیان را برای روشنی‌افکندن بر ملت‌ها آفریده است، و غیریهودیان را هم برای این ساخته که کسی باشد که اجناس یهودیان را بخرد».\nرزالین به یاد می‌آورَد که مربی مهدکودک پسرش روزی به او گفته که پینکر «باهوش‌ترین بچه‌ای است که تابه‌حال در کلاسش داشته» و ادامه می‌دهد «آمدم خانه و برای شوهرم تعریف کردم، گفتم ‘آدم باورش نمی‌شود’. تا آن موقع حتی فکرش را هم نکرده بودم». پینکر در کودکی از اول تا آخر دایرة‌المعارف را خواند. وقتی بزرگ‌تر شد دیدگاهش نسبت به جهان تحت‌تأثیر جنگ سرد و نابسامانی‌های داخلی دهۀ ۶۰ قرار گرفت. او قبلاݧݧݧݧݧً  گفته است که اولین رویداد تاریخی‌ای که می‌تواند به خاطر بیاورد بحران موشکی کوبا در سال  ۱۹۶۲ است، و هنوز هم می‌تواند وحشتی را که موقع شنیدن آژیر آزمایشی حملۀ هوایی از رادیو تجربه می‌کرد حس کند. مونترال به‌لحاظ سیاسی دوران پرتنشی را می‌گذرانْد -یک نهضت ملی‌گرای چپِ مبارز برای احقاق حقوق فرانسوی‎زبانان کبِک دست به تحرکاتی زده بود- و بحث‌هایی پیرامون آن در خانوادۀ پینکر درمی‌گرفت که معمولاً سؤالات بنیادینی را برمی‌انگیخت. بحث‌هایی بود دربارۀ اینکه انسان‌ها ذاتاً پست‌اند یا نجیب‌، یا اگر به حال خود رها شوند، آیا به ورطۀ آنارشیسم خشونت‌آمیز می‌افتند یا خود را در آرمان‌شهر کمونالیسم سامان می‌دهند. پینکر در صحبت با من می‌گوید که در این بحث‌ها شرکت می‌کرده، اما پارتیزان واقعی نبوده است. می‌گوید «شاید خیلی از مردم دربارۀ خودشان بگویند که ‘آن موقع شیفتۀ مارکس، راند، مائو و دیگران بوده‌ام’. ولی من هیچ‌وقت ایدئولوگ نبودم».\nپینکر در لوح سپید، احتمالاً برای تأثیرگذاری بیشتر، داستان نسبتاً متفاوتی تعریف می‌کند. او می‌نویسد «اوایل نوجوانی‌ام در کانادای مفتخر به صلح و آرامش در دهۀ رمانتیک ۶۰، هوادار سرسخت آنارشیسم باکونین۱۵ بودم. والدینم می‌گفتند اگر دولت اسلحه را زمین بگذارد و تسلیم شود، قیامت به پا خواهد شد و من با خنده از کنار حرف‌هایشان می‌گذشتم. پیش‌بینی‌هایمان ساعت ۸ صبحِ هفتم اکتبر ۱۹۶۹ در رقابت با هم محک خوردند، همان روزی که پلیس مونترال اعتصاب کرد. تا ساعت یازده و بیست دقیقۀ صبح، اولین بانک سرقت شد. تا ظهر، بیشتر مغازه‌های مرکز شهر از ترس غارت‌شدن تعطیل کردند. ظرف چند ساعت دیگر، راننده‌تاکسی‌ها یک گاراژ خدمات لیموزین را که در جلب مسافران فرودگاه رقیبشان بود آتش زدند، یک تک‌تیرانداز از روی پشت‌بام مأمور پلیسی را کُشت، شورشی‌ها به‌زور وارد چندین هتل و رستوران شده بودند و پزشکی در خانه‌اش، در حومۀ شهر، زورگیری را کشته بود».\nپینکر چنین نتیجه می‌گیرد: «این آزمون عملیِ سرنوشت‌ساز تمام عقاید سیاسی من را از هم پاشاند (و طعم زندگی دانشمندی را به من چشاند). اما، تقریباً برخلاف داستانی که پینکر از شورش غرایز سیاه بشری می‌گوید، برایان پالمر، مورخ کانادایی، به من می‌گوید که بخش زیادی از این خشونت ناشی از نارضایتی‌های سیاسی اقلیت کبِک‌نشین بود و کسب‌وکارهای انگلیسی‌زبان را هدف گرفته بود، مثل خدمات اجارۀ لیموزین که از عنایت ویژۀ مقامات شهری برخوردار بود. آن «تک‌تیرانداز» که به‌طرف جمعیت شلیک کرد از محافظان امنیتی شرکت خدمات لیموزین بود.\nدر سال ۱۹۷۶، وقتی تنور جنگ سرد هنوز داغ بود، پینکر تحصیلات تکمیلی خود را در دانشکدۀ روان‌شناسی هاروارد آغاز کرد. او تحصیلاتش را تا بورس تحصیلیِ فوق‌دکتری در دانشگاه ام‌آی‌تی ادامه داد، و در سال ۱۹۸۲، در گروه آموزشیِ مغز و علوم شناختی همین دانشگاه مشغول به تدریس شد. به نظر می‌رسد دیدگاه‌های پینکر نسبت به زمانه‌ای که در آن بزرگ شده بود و تا جایگاه دانشمندی در آن تحصیل کرده بود همچنان با او مانده است. او در فرشتگان محافظ با رسم نمودار نشان می‌دهد که آمار قتل در دهۀ ۶۰ میلادی بالا رفته و تا یک نسل ادامه یافته است. حین صحبت‌هایمان می‌گوید این مسئله به دلیلِ «محرومیت افسارگسیخته» در آن دهه بوده است.\nپینکر با ارجاع به نظریه‌های تاریخی نوربرت الیاسِ جامعه‌شناس، که از آثارش در کتاب فرشتگان محافظ نیز تأثیر گرفته بود، می‌گوید «دهۀ ۶۰ عقب‌گردی موضعی و موقت در فرایند متمدن‌شدن بود. اگر از قواعد بورژوا نافرمانی کنید، با خشونت قلدرمآبانۀ شدیدی مواجه خواهید شد، و در دهۀ ۱۹۶۰ همین نگرشِ بورژوا نسبت به خانوادۀ هسته‌ای بود که به‌خاطرش بسیار تحقیر شدیم». پینکر همواره به دنبال همگانی‌ها بوده است -ساختار بنیادین زبان که در همۀ زبان‌ها مشترک است، رفتارهایی که در همۀ فرهنگ‌ها وجود دارد، خصلت‌هایی که در همۀ ذهن‌ها مشترک است. به بیان او، حتی تاریخ هم درس‌های مشترکی از طبیعت بشر را آشکار می‌کند، طبیعتی که شرایط اقتصادی و سیاسی خاصش از آن زدوده شده و حالا وجهی تمثیلی یافته است.\nفردای دوچرخه‌سواری‌مان، همراه با پینکر از سنگ‌چین کوتاهی با پیچک‌های سمی پراکنده‌اش پایین رفتیم و با قایق کایاکِ دونفره وارد رودخانۀ کوچک پامت شدیم. قبل از ترک اتاق اجاره‌ای‌ام، فراموش کرده بودم لباس مناسب گردش بپوشم، به همین خاطر شلوارک کهنۀ پینکر را پوشیده بودم. از دهانۀ رودخانه فاصلۀ چندانی نداشتیم، جایی که در آن از گلدستین خواستگاری کرده بود و وصیت کرده بود خاکسترش را هم در آنجا پخش کنند. چند سال پیش، طوفان سهمگینی در بالادست آب شور را درنوردیده بود و اکثر جانداران ساکن در آن را کشته بود. حالا که داشتیم در میان گذرگاه‌های پر از نی و علفش پارو می‌زدیم، به نظر می‌آمد قورباغه‌هایی در اطرافمان جست‌وخیز می‌کنند. پینکر با ذوق گفت «برگشته‌اند!». سرِ یکی از پیچ‌های بازِ رودخانه توقف کردیم تا بتواند از قورباغه‌ای عکس بگیرد و برای همسرش بفرستد. اینجا دنیا سبز و سرشار از زندگی بود. یاد یکی از جملات سردستیِ اینک روشنگری افتادم: «همه چیز عالی است».\nهمه‌چیز، قطعاً، عالی نیست. پینکر هم این را می‌داند، اما بسیاری از منتقدانش معتقدند که او شدت وخامت اوضاع را درک نکرده است. داده‌های او نشان می‌دهد که بسیاری از چیزهای بد، از فقر جهانی گرفته تا نژادپرستی و جنسیت‌زدگی کاهش یافته‌اند، اما درون‌مایۀ پرتکرار همۀ این انتقادات این است که داده‌هایش همیشه هم دقیق نیستند (دو مورخ، فیلیپ دُوایِر و مارک میکاله، این داده‌ها را «به‌طرز تکان‌دهنده‌ای بنجُل» خطاب کرده‌اند). پینکر سعی کرده در دفاعیۀ ۱۰هزار کلمه‌ای‌اش از اینک روشنگری در نشریۀ دست راستیِ کوئیلت به برخی از این منتقدان پاسخ بدهد.\nمنتقدان می‌گویند مشکل وخیم‌تر این است که پینکر ایمان دارد داده‌ها می‌توانند حقیقت را افشا کنند. آن‌ها معتقدند که بله، خیلی خوب می‌شد اگر می‌توانستیم صرفاً به داده‌ها تکیه کنیم، اما داده‌ها در هر موقعیتی تفسیرپذیرند و فرق می‌کند که چه اطلاعاتی، چطور و با چه هدفی گردآوری شده‌اند. این مشکلی است که پینکر در اینک روشنگری به آن اعتراف می‌کند، اما هرگز قدمی برای حل آن برنمی‌دارد. گیلهات، کارشناس تاریخ فکری، می‌گوید «نه‌فقط در فکت‌های او، که حتی اگر در منابع خود او هم عمیق ‌شوید، می‌بینید که همه‌شان کاملاً ایدئولوژیک هستند». بسیاری از منتقدان هم اعتقاد دارند که بی‌رحمانه است که از مردم بخواهیم خود را نقاط دادۀ خطی با روند صعودی تصور کنند، به‌ویژه، اگر دست بر قضا در زمرۀ افراد بی‌شماری باشند که روندها تأثیری در بهبود اوضاعشان نداشته‌اند. دیگران می‌گویند با مشوقانِ وضع موجود به‌ندرت پیشرفتی حاصل می‌شود، پیشرفت با تندرو‌هایی حاصل می‌شود که علیه مقامات بالا صف‌آرایی می‌کنند. بسیاری اشاره می‌کنند که، فارغ از اینکه داده‌ها چه نشان می‌دهند، اینکه دنیا چقدر بهتر شده واقعاً اهمیتی ندارد، مسئلۀ مهم‌تر این است که هنوز برای بهترشدن جا دارد.\nآسایش خیال نسبی پینکر بابت وضع موجود پای او را به بحث‌هایی باز کرده که از جلد کتاب‌هایش فراتر می‌روند. بارها گفته است که «حساب و کتاب حاشیه‌هایش را به‌دقت در دست دارد»، اما گویا در سال‌های اخیر حاشیه از او پیشی گرفته است. دیدگاه‌های او تاکنون عصبانیت عدۀ زیادی را برانگیخته، مثل وقتی که می‌گوید «افرادی که به راست آلترناتیو گرویده‌اند، معمولاً، بسیار باهوش و بسیار فرهیخته هستند»؛ یا وقتی دربارۀ پژوهش تاسکیگی، که در آن بیش‌از صد مرد فقیر آفریقایی‌آمریکایی به دلیل درمان‌نشدن سفلیس و عوارض مرتبط با آن جان باختند، می‌نویسد «فقط تک‌شکستی در جلوگیری از آسیب‌دیدن چند دَه نفر بوده است»؛ یا وقتی، به‌ قولِ نامۀ سرگشاده‌ای که توسط صدها دانش‌آموختۀ فوق لیسانس و بیش‌از ۱۸۰ تن از استادان رشتۀ زبان‌شناسی امضا شده، «صدای کسانی را که از خشونت نژادی و جنسیتی رنج می‌برند خاموش می‌کند». بعد از آن، عکس‌هایی از او پخش شد که، در محافل عمومی، در کنار جفری اپستینِ سرمایه‌دار بود، ازجمله پس از محکومیت اپستین در سال ۲۰۰۸ به جُرم تعرض جنسی به دختری زیر ۱۸ سال. بعد معلوم شد که پینکر به دوست خود، آلن درشویتز، هم کمک کرده بوده است تا بتواند قانون را تفسیر کند و از آن در دفاع از اتهامات اپستین در پروندۀ سوءاستفادۀ جنسی در سال ۲۰۰۷ بهره بگیرد، در همان سالی که پینکر و درشویتز به‌طور مشترک مشغولِ تدریس روان‌شناسی ۱۰۰۲: اخلاق و تابو بودند. جسیکا کنتلون، استاد روان‌شناسی دانشگاه کارنِگی مِلون، به من می‌گوید «او تلویحاً این پیام را می‌رساند که در رشتۀ ما مردانی که از زنان سوءاستفاده می‌کنند پذیرفته‌شده هستند» (پینکر می‌گوید از اینکه به درشویتز کمک کرده تا از اپستین دفاع کند پشیمان است).\nبسیاری از منتقدان مدعی‌اند که اظهارنظرهای اخیر پینکر بخشی از سابقۀ دیرین نظرات و رفتارهایی است که، به‌شکل خطرناکی، به نقطه‌نظرات شبه‌علمی یا منزجرکننده تنه می‌زند. یک نمونه‌اش اینکه: مالکوم گلَدوِل پینکر را به‌خاطر رجوع به اطلاعات بلاگری به نام استیو سِیلر بازخواست می‌کند. گلدول می‌گوید سیلر «احتمالاً، بیش از هر چیز، به این دلیل معروف است که سیاه‌پوستان را به‌لحاظ فکری پایین‌تر از سفیدپوستان می‌داند». آنجلا ساینی، روزنامه‌نگار علم و نویسندۀ کتاب نژاد برتر: بازگشت نژادپرستی علمی۱۶، می‌گوید «از نظر عدۀ بسیاری، اشتیاق پینکر به پروبال‌دادن به کار راست‌گرایان افراطی و معتقدان به برتری سفیدپوستان کاملاً مردود است». وقتی این انتقادات را با پینکر در میان می‌گذارم، آن را مغلطۀ «گناه هم‌باوری» می‌داند، يعنی صِرف اینکه بر دیدگاه‌های سیلر و دیگران ایراداتی وارد است دلیل نمی‌شود که اطلاعاتشان بد باشد. پینکر نژادپرستی را محکوم کرده است -به من می‌گوید که نژادپرستی «نه‌فقط نادرست بلکه ابهانه است»- اما اثر سیلر را در کتابی تدوینی در سال ۲۰۰۴ گنجانده است، و مرور مثبت سیلر دربارۀ فرشتگان محافظ را، در کنار نظرات بسیاری دیگر، در وب‌سایت خود منتشر کرده است.\nپینکر فکت را به فرضیه ترجیح می‌دهد، اما هرازگاهی فرضیات او سبب می‌شوند تا شتاب‌زده از کنار فکت‌ها بگذرد. در سال ۲۰۱۳، پس از اینکه کالین مک‌گین به آزار جنسی دختری دانشجو متهم شد، پینکر در ابتدا از او دفاع کرد و اعمال مک‌گین را «چیزی در حد ردوبدل‌کردن شوخی جنسی» دانست. اما، پس از آنکه از شواهد جرم او مطلع شد، نظرش را اصلاح کرد. پینکر می‌گوید شکی نیست که کار مک‌گین پذیرفتنی نیست، اما هنوز هم معتقد است چنین مجازاتی حقش نیست (مک‌گین از سِمتش استعفا داد، هرچند مشخص نیست که دقیقاً تحت چه شرایطی این کار را کرده است). مک‌گین بعدها مذبوحانه تلاش کرد مؤسسۀ مشاورۀ اخلاق کسب‌وکار راه‌اندازی کند، و پینکر و گلدستین را به‌عنوان مشاور استخدام کرد. پینکر به من می‌گوید «من و ربکا تقریباً مطمئن بودیم که چیزی از آن مؤسسه درنمی‌آید. اساساً خواستیم لطفی به او کرده باشیم، یک جور ژست دوستی بی‌ثمر».\nوقتی دربارۀ اپستین، سیلر، مک‌گین و چند نفر دیگر از او سؤال کردم، در ایمیلی برایم نوشت «بسته به اینکه تو و سردبیرت چقدر اهل شوخی باشید، جواب من به اینکه پرسیده‌ای ‘معروف‌بودن جنبۀ منفی‌ای هم دارد؟’ این است: بله. روزنامه‌نگارها از تو می‌خواهند توضیح بدهی که چرا، از بین هزاران نفری که طی چندین دهه با آن‌ها تعامل داشته‌ای، با چند نفر که کار غلطی کرده‌اند ‘همدست’ بوده‌ای». قبلاً راجع به انتقادات مختلفی که می‌شنود برایم گفته بود «همان‌قدری که فکرش را می‌کنی ناخوشایند است، اما من حقیقتاً تمام تلاشم را می‌کنم. در قالب یکی از مراحلِ مجموعه راهبردهای مدیریتِ استرس تحلیلشان می‌کنم -قبل از خواب نه، بیشتر در هواپیما که همین‌جوری‌اش هم حالم خراب است».\nبااین‌همه، نهایتاً پینکر چنین انتقاداتی را بخشی از کار روشنفکر سرشناس می‌داند. از قسمت دوم فیلم «پدرخوانده» نقل‌قولی می‌آورد و می‌گوید «این کاری است که ما خودمان انتخاب کردیم، مردم به من حمله می‌کنند، من هم به آن‌ها».\nدرست است که حاشیه‌سازی‌های پینکر هر روز بیشتر می‌شود، اما دلیلش این نیست که دیدگاه اولیۀ او نسبت به جهان عوض شده است. این جهان است که عوض شده. همان دفاع از سرمایه‌داری و لیبرال دمکراسی که به بخش عمدۀ اینک روشنگری روح دمیده است، در مقیاس کوچک‌تر، در لوح سپید هم به چشم می‌خورد، با اینکه در فاصلۀ انتشار این کتاب وقایعی مثل بحران اقتصادی، بحران مهاجران، جنگ‌های بی‌پایان\nدر افغانستان و عراق، ظهور رسانه‌های اجتماعی، پوپولیسم اقتدارگرایانه، و گزارش‌های هشدارآمیز فزاینده از سوی «هیئت بین‌ دولتی تغییر اقلیم» نیز رخ داده‌اند. هم‌زمان، حدوداً طی ده سال گذشته، افراد متنوع‌تری وارد محیط آکادمیک و گفتمان عمومی شده‌اند و عقاید پذیرفته‌شدۀ قبلی را به چالش کشیده‌اند. به گفتۀ ساینی «تسویه‌حساب عظیمی در جریان است».\nدشوار است که تازه‌ترین کتاب پینکر، یعنی عقلانیت، را که انواع سوگیری‌های شناختی را برای خواننده‌اش شرح می‌دهد در حکم پاسخی به منتقدانش ندانیم، به‌ویژه، پاسخ به آن گروهی که از «ابزار مفهومی لازم برای اطمینان از وقوع‌یافتن یا نیافتن پیشرفت» محروم‌اند. پینکر در اینک روشنگری برنامه‌های «سوگیری‌زداییِ شناختی» را به‌عنوان بخشی از راهبرد مقابله با نبودِ عقلانیت در جهان توصیه می‌کند؛ کتاب عقلانیت مانند واحد اصلی یک برنامۀ تحصیلی است. پینکر گاهی به‌طور ضمنی اشاره می‌کند که اگر همۀ افراد توان تعقل درست را داشتند، در این صورت، بحث‌های سیاسی بی‌پایان دیگر تا این حد حیات جمعیِ ما را به خود مشغول نمی‌کردند. عوض آنکه خود را غرق در کشمکش کنیم، باید با جدیت به‌دنبال حل مسئله باشیم. ساینی می‌گوید «فکر می‌کنم مسئله‌ای که بیشتر افراد با پینکر دارند این است که گاهی به نظر می‌رسد او، به‌عنوان کسی که در حوزۀ سوگیری‌های افراد و نبود عقلانیت و منطق در آن‌ها ید طولایی دارد، گاهی از تردید در عقلانیت و سوگیری‌های خودش اندکی اکراه دارد».\nروش‌های پینکر گاهی اوقات بدبینانه به نظر می‌رسند، اما من هرگز ذره‌ای در خلوص او شک نکردم. او با منتقدان چپ خود در این موافق است که ما در لحظۀ پرمخاطره‌ای زندگی می‌کنیم که، در آن، پیشرفت‌هایی که انسان با هدف به‌زیستی خود برایشان به‌سختی جنگیده با تهدید مواجه شده‌اند. او دائماً اظهار می‌کند که مبارزۀ سیاسی علیه راستِ ترامپیست، اقتدارگرا و توطئه‌چین در اولویت است. اما به نظر می‌رسد که مبارزۀ فرهنگی و ایدئولوژیک علیه «ووک-ایسم»۱۷، جنبش چپ‌گرای تسخیر وال استریت، [گروه موسیقی] رِیج اگیست دِ ماشین چپ‌گرا، شورش علیه انقراض-این جنبش‌های بدبینانه و مخرب» بیشترِ انرژی هیجانی او را به خود اختصاص می‌دهد. از نظر او، تلقی بسیاری از گروه‌های چپ از دنیا این است: نزاعی با حاصل‌جمع صفر۱۸ برای کسب برتری در میان گروه‌های نژادی، قومیتی و جنسیتی. او همچنین باور دارد که افراطی‌کاری‌های چپ‌، تا حدی، در جنون خطرناک جناح راست مقصرند. می‌گوید «برعکسِ بسیاری از دانشگاهیان، من واقعاً دوستان لیبرتارین و محافظه‌کاری دارم. گاهی از من می‌پرسند ‘چرا باید به علم آب‌وهوا اعتماد کنیم وقتی هر کسی که نظر مخالفی دارد طرد می‌شود؟’. من دربارۀ علم آب‌وهوا با آن‌ها مخالفم، ولی در هر صورت نکتۀ خوبی است».\nپینکر برای مبارزه با این مسئله به هیئت مدیرۀ بیش‌از شش سازمان پیوسته است که مدعی‌اند خود را وقف ارتقای آزادی بیان کرده‌اند. وقتی چندتایی از آن‌ها را نام بردم تا ببینم او در کدامشان عضویت دارد، حرفم را قطع کرد و گفت «در هیئت مدیرۀ همه‌شان هستم!». بعد ادامه داد «دلیل اهمیت فراوان این سازمان‌ها این است که بخش عمدۀ سرکوب از جانب عدۀ اندکی از کنشگران است. درست است که آن‌ها اکثریت نیستند، اما اقلیتِ تندرو می‌تواند به رژیمی سرکوبگر بدل شود». او ادامه می‌دهد که در فرشتگان محافظ دربارۀ این دینامیک «مارپیچ سکوت» نوشته است، پدیده‌ای که به دستگیری جادوگرها، تفتیش عقاید، انقلاب فرانسه، استالینیسم و آلمان نازی انجامیده است. علاوه‌براین، پینکر آنچه را که ورشکستگیِ فکری اصول ووک می‌پندارد با قصۀ عامیانۀ «لباس جدید پادشاه» مقایسه می‌کند. می‌گوید «باید پسربچه‌ای پیدا شود و این را بگوید».\nصبح آخرین روزی که در کیپ‌کاد بودم، پراوینس‌تاون را قدم‌زنان طی کردم تا به اسکله‌ای برسم که می‌خواستیم با قایق مسافربری از آنجا به بوستون برویم. وقتی در صفِ قایق منتظر او ایستاده بودم، یک مرد و دوست‌پسرش نامزدی‌شان را به دوستان خود اعلام کردند و بعد شوخی کردند که فقط به این خاطر چنین تصمیمی گرفته‌اند که اجازه داشته باشند از مزایای خدمات درمانی همدیگر استفاده کنند. حلقۀ اخلاقی داشت بزرگ‌تر می‌شد، اما شاید نه آن‌قدری که می‌توانست بشود.\nدر بوستون، پینکر آپارتمان مشترکش با گلدستین را نشانم می‌دهد، آپارتمانی بزرگ با طراحی باز که قبلاً انبار چرم بوده است. روی دیوار روبه‌روی درِ ورودی دو قاب عکس بزرگ از این زوج در کنار اوباما و همسرش آویخته شده که مربوط به سال ۲۰۱۵ است، روزی که گلدستین نشان ملی علوم انسانی را دریافت کرد. اگر جایی در دنیا باشد که فرد غربیِ تحصیل‌کرده، مدرن، ثروتمند و دمکراتی در آن پیدا بشود، همین انبار میلیون دلاری سابق با عکس‌هایی از باراک اوباما روی دیوار است.\nآپارتمان پینکر گویی گلچینی از ثمرات حرفه‌ای او را در خود جای داده است. وقتی به انتهای اتاق چشم می‌دوزم، چشمم به پرتره‌ای تقریباً قدی از او می‌افتد که دارد کتاب می‌خواند. روی دیوار دیگری کاریکاتوری از اوست که اولین بار در نیویورک ریویو آو بوکس منتشر شد. نقاشی کوچکی از چهره‌اش به‌شکلی سرسری روی طاقچۀ کم‌ارتفاعی قرار داده شده. غرق در فکر می‌گوید «یکی از چیزهایی که وقتی معروف می‌شوی برایت اتفاق می‌افتد این است که مردم پرتره‌ات را برایت می‌فرستند». کنار پرتره، دستۀ کوچکی از ترجمه‌های تازۀ اینک روشنگری روی هم جمع شده بودند -ایتالیایی، ژاپنی، مجاری. یک جامجله‌ایِ شیشه‌ای مثل یک مجسمه درست وسط آپارتمان ایستاده بود، در فضای مردۀ بین اتاق مطالعه و اتاق نشیمن؛ و تقریباً هم‌قدِ خود پینکر بود. روی طبقات زیگزاگی‌اش نشریاتی به چشم می‌خورد که برخی‌شان متعلق به یک دهۀ پیش بودند و روی جلدشان عکس خودش یا گلدستین چاپ شده بود. بعداً به‌شوخی می‌گوید «چیزهای روی قفسه اساساً چیزهایی است که نه می‌توانیم دور بیندازیمشان، نه طوری‌اند که بخواهیم در تخت‌خواب بخوانیمشان». دلیل موفقیتْ خودِ موفقیت است. و گواهِ اینکه رویکرد پینکر به جهان به کارش آمده همه‌جا جلوی چشممان بود. گفتم «سلبریتی‌ها عجیب‌وغریب‌اند». پوزخندی زد که «بله، همین‌طورند».\nمن و پینکر قرار گذاشته بودیم برای دیدن دفترش به هاروارد برویم، از زمان شروع همه‌گیری، یعنی حدود یک سال و نیم پیش پا به دفترش نگذاشته است. قبل از اینکه راه بیفتیم، از او اجازه خواستم تا نگاهی به چکمه‌های کابوییِ چرم سوسمارش بیندازم. آن‌ها را چرم‌سازیِ افسانه‌ایِ لی میلر سفارشی برایش دوخته بود (از دوست پینکر، جری کوینِ زیست‌شناس، شنیده بودم که «می‌گوید چکمۀ کابویی دوست دارد، چون تنها راهی است که یک مرد می‌تواند پاشنه‌بلند بپوشد و از مؤاخذه جان سالم به در ببرد.گمانم چرم خزندگان را بیشتر از همه دوست داشته باشد»). پینکر چکمه را نشانم می‌دهد، اما ترجیح می‌دهد کفش‌های راحتی رانندگی‌اش را بپوشد که لوئیز، پسر نیکولای سارکوزی، برایش طراحی کرده و پینکر مدل تبلیغاتی اوست.\nکمی قبل‌تر، پینکر تکه بتن نقاشی‌شده‌ای را که به اندازۀ توپ فوتبال آمریکایی است از روی قفسه برمی‌دارد و می‌گوید «تکه‌ای از دیوار برلین است». پدرش چند هفته بعد از فروپاشی دیوار برلین برای سفری کاری به آلمان رفته بود و این تکه از دیوار را هم با خودش آورده بود. پینکر سوغاتی را سر جایش می‌گذارد، طوری که تکه سنگ مثل ورقی پاره‌شده از کتاب به نظر می‌رسد. پینکر بعداً، با اوقات تلخی اما با خوش‌رویی، می‌گوید «سرِ آن لیبرالیسم خوبِ قدیم چه بلایی آمد؟ چه کسی می‌خواهد قدم پیش بگذارد و از این باور دفاع کند که پیشرفت‌های تدریجیِ مبتنی بر دانش، مبتنی بر گسترش برابری، مبتنی بر لیبرال دمکراسی چیز خوبی است؟ کجا هستند آن تظاهرات، کجا هستند آن مردمی که برای لیبرال دمکراسی مُشت گره می‌کردند؟ چه کسی می‌خواهد واقعاً چیز خوبی درباره‌اش بگوید؟».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را  الکس بلسدل نوشته و در تاریخ ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۱ با عنوان «Pinker’s Progress: the Celebrity Scientist at the Centre of the Culture Wars» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «همه چیز عالی است، فقط کمی بهترش کنید» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ  نسیم حسینی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n•• الکس بلسدل (Alex Blasdel) نویسنده و ویراستار اهل لندن است. نوشته‌های او عمدتاً در گاردین منتشر می‌شود.\n[۱]    Rationality\n[۲]    The Better Angels of Our Nature\n[۳]   شهری در سوئیس که محل برگزاری مجمع جهانی اقتصاد است [مترجم].\n[۴]    Enlightenment Now\n[۵]   Evita\n[۶]    Freakonomics\n[۷]   The Language Instinct\n[۸]    How the Mind Works\n[۹]    The Blank Slate\n[۱۰] Al Gore معاون رئیس‌جمهور سابق ایالات‌متحده و فعال محیط‌زیست و دارندۀ جایزۀ صلح نوبل به‌خاطر اقداماتش در حوزۀ تغییرات اقلیمی [مترجم].\n[۱۱] Unabomber با نام اصلی تئودور کزینسکی، کسانی را که، به باور خودش، به محیط‌زیست آسیب می‌زدند به قتل می‌رساند [مترجم].\n[۱۲] به سبک شوخی کمدین‌هایی اشاره دارد که در منطقۀ تفریحی برش‌ بلت (Borscht Belt) به اجرای برنامه می‌پرداختند، شوخی‌های این افراد تند و بی‌وقفه بود و کمدین‌ها معمولاً خودشان را در آن‌ها دست می‌انداختند [مترجم].\n[۱۳] واژۀ به‌کاررفته در متن Mamil است که کوته‌نوشت عبارت Middle-aged man in lycra است و ترجمۀ تحت‌اللفظی آن «مردان میان‌سال با لباسی از جنس لاکرا» است. اما، به‌طور دقیق‌تر، به مردان میان‌سالی اطلاق می‌شود که عاشق دوچرخه‌های حرفه‌ای و گران‌قیمت هستند و لباس‌های دوچرخه‌سواری حرفه‌ای می‌پوشند که معمولاً تنگ و چسبان‌اند [مترجم].\n[۱۴] واژۀ موردنظر در متن اصلی Weird است که کوته‌نوشت این پنج واژه است: Western, educated, industrialized, rich, democratic [مترجم].\n[۱۵] میخائیل باکونین از بنیان‌گذاران آنارشیسم جمعی است. او براساس آنارشیسم جمعی خواهان پایان‌دادن به سلطۀ دولت و مالکیت خصوصی بر ابزار تولید است [مترجم].\n[۱۶] Superior: The Return of Race Science\n[۱۷] woke-ism واژۀ woke برگرفته از wake انگلیسی و به معنای «بیدار» است. «ووک» اصطلاحی سیاسی است که به آگاهی مردم دربارۀ مسائل مربوط به عدالت اجتماعی و نژادپرستی اشاره دارد [مترجم].\n[۱۸] وضعیتی که سود یک طرف معادلِ همان میزان زیان برای طرف دیگر است [مترجم].\n\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/582847529.json b/train/582847529.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0bce2215393cb9afaa13777f360a748500f39d77
--- /dev/null
+++ b/train/582847529.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بازسازی نمی‌خواستم، طلاق می‌خواستم",
+  "subtitle": "دربارة تحمل‌ناپذيری خرده‌آشغال‌ها و تصميم‌ به جدایی",
+  "introduction": "چه می‌شود که زنی با سه بچۀ کوچک، تصمیم می‌گیرد از شوهری که دوستش دارد جدا شود؟ هر زندگی داستانی بیرونی دارد که دیگران می‌توانند ببینند. خانواده‌ای معمولی بدون مشکلاتی لاینحل. اما درون آدم‌ها چه؟ اگر آنجا چیزها سر جای خودشان نباشند چه می‌شود؟ آنر جونز، در این جستار از این درون حرف می‌زند. از وضعیتی نادیدنی که به نقطه‌ای می‌رسد که تصمیم می‌گیرد همه‌ چیز را خراب کند و دوباره بسازد.",
+  "content": "آنر جونز، آتلانتیک—  فکر می‌‏کردم پیشخوانِ استاتیت و ظرف‌شویی تک‏لگنِ سنگی می‏‌خواهم؛ آشپزخانۀ جزیره و میز صبحانه‏‌خوری و دو کابینت عمودیِ باریک در دو طرفِ گاز، یکی برای تختۀ گوشت و سبزی یکی هم برای سینی‏‌های فِر. در اینستاگرام صفحۀ صنایع چوبیِ «پلین انگلیش» را دنبال کرده بودم و از انباری‌هایی که برای آشپزخانه در رنگ‌های قهوه‌ای و زردِتخم‌مرغی می‌ساختند اسکرین‏‌شات گرفته بودم. محصولات «پلین انگلیش» خیلی گران بودند، اما اگر در شعبۀ نیویورکشان چرخی می‏‌زدید می‏‌توانستید مدل‌‏های ارزان‌ترشان را، که به «بریتیش استاندارد» معروف هستند، پیدا کنید. ولی این‏ها هم گران بودند. از خدا می‌‏خواستم مدل‌های ارزان‌‏تر از «بریتیش استاندارد» هم بود. آرزو می‏‌کردم اتاقی به پشت فروشگاه باز می‏‌شد، جنس کابینت‏‌ها بدتر و بدتر می‌‏شد تا اینکه بالاخره دری باز می‏‌شد و برمی‏‌گشتم به آشپزخانۀ مزخرف آمریکاییِ خودم -درست همان‏‌طور که بود.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/03/919-16.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            بازسازی نمی‌خواستم، طلاق می‌خواستم         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nشوهرم با طراح صحبت کرد؛ با بنّا صحبت کرد. و من همچنان سر و ته طرح‏‌ها را می‌‏زدم و ارزان‏‌تر و ساده‌‏ترشان می‌‏کردم. از فکر جزیره بیرون آمدم و میزی استیل را به قیمت ۲۹۹ دلار در یک فروشگاه اینترنتیِ لوازم رستوران پیدا کردم. بعد کم‏کم به فکر افتادم به‏‌جای پیشخوانِ استاتیت چند تختۀ دودرچهار را روی خرک نجاری بیندازم و قابلمه‏‌ها را به میخ‏‌های دیوار آویزان کنم. کم‏کم فهمیدم این آشپزخانه را نمی‌‏خواهم. کم‏کم فهمیدم این زندگی را نمی‌‏خواهم.\nبازسازی نمی‏‌خواستم. طلاق می‏‌خواستم.\nمدت‏‌ها فکر می‏‌کردم -یعنی مطمئن بودم- خانه‏‌مان را دوست دارم. خانه‌‏ای بود سفیدرنگ با پنجره‏‌های چوبیِ ورآمدۀ خاکستری که در ظاهر بی‏‌ریخت بود اما در فضای باز جنگلیِ پنسیلوانیا مناسب به نظر می‏‌رسید. شومینه‌‏ای بزرگ برای آویختن جوراب‏‌های هدیۀ کریسمس داشت و آن‏قدر بزرگ بود که برای ما با سه بچۀ کوچک کافی باشد. حتی آن آشپزخانه -که حال‏‌و‏هوایی شبیه کوچه داشت و هروقت چیزی می‌‏پختم دود همه‏‌جای آن را فرامی‏‌گرفت- بیشتر در حرف عذابم می‏‌داد تا در عمل. پیشخوان نداشت و چراغ بالای ظرف‌شویی ایراد برقی داشت. هرچه لامپ عوض می‌‏کردیم، چشمک می‌‏زد و می‏‌سوخت.\nاما نظافت خانه، ای خدا! نظافت خانه از همه بدتر بود. زنی به نام لوبا هفته‌‏ای یک‌‏بار برای تمیزکاری می‏‌آمد. عاشق مصاحبت با او بودم. همیشه نصیحت‌‏های خردمندانه‏‌ای در چنته داشت، مثلاً می‏‌گفت نباید دستمال نظافت و لباس بچه‌‏ها را با هم شُست، چون ممکن است مواد شیمیایی پوستشان را ملتهب کند. به تئوری توطئه و خرافات هم خیلی عقیده داشت. نگران ریزتراشه‌‏های موجود در واکسن کرونا بود. اعتقاد داشت حیات بشر تنها چند سال دیگر، احتمالاً هفت سال، ادامه خواهد داشت. و بعد: آخرالزمان.\nحتی با کمک لوبا هم خانه آشوب بود. اصلاً نمی‏‌توانستم بچه‏‌ها و خرت‏‌و‏پرت‌‏هایشان را جمع‌‏و‏جور کنم. کتاب‏‌ها و اسباب‌‏بازی‏‌هایشان همیشه زیر پا بود. همه‏‌جا ‏خرده‌آشغال‌‌ ریخته بود. البته من می‌‏دانستم هنوز هم خوش‌اقبالم که این خانه و آت‏‌و‏آشغال‌هایش را دارم، که لوبا را کمک‌‏حالِ خودم دارم، ولی به‌هرحال سخت بود. اگر من در آشپزخانه‏‌مان به قتل می‌‏رسیدم، پزشکی قانونی شرح روزگار من با آن آشغال‏‌خرده‌‏ها را این‌گونه اعلام می‌کرد: سه درصد خمیر بازیِ آبی‌‏رنگ، دَه درصد نان برشته، هشتاد‏و‏هفت درصد گَردِ غلات صبحانه. من همین بودم.\n\nآن ‌زمان فقط وقتی جاروبرقی می‌کشیدم که آشغال آن‌قدر زیاد می‌شد که مجبور بودم قبل از رفتن به رختخواب کف پاهایم را پاک کنم. جاروبرقی‌زدن را دوست نداشتم -سیمش زیر پا گیر می‏‌کرد و سرش را هم مثل احمق‏‌ها به پایه‏‌های مبل می‏‌کوبیدم- اما از صدای آشغال‏‌ها که مکیده می‏‌شدند، آن صدای ترق‏توروقِ ضعیف، خوشم می‌‏آمد. بعد از اتمام کار، که حدود هفت دقیقه زمان می‌برد، خانه انگار خانۀ یک مهماندار هواپیما، آدم مجرد یا خانۀ یک الیگارش‏ روس بود. و بعد، اولین برشتوک‌بر زمین می‏‌افتاد.\nریچل کاسک مقاله‌‏ای با عنوان «ساختنِ خانه» نوشته که خیلی دوستش دارم. مقاله دربارۀ یکی از دوستان اوست که «خانه‏‌اش را با لاقیدیِ تحسین‏‌برانگیزی اداره می‏‌کند … در آشپزخانه‌‏اش دائم احساس می‌‏کنی خرده‏‌ریزه‌ها زیر پایت خرد می‌شوند». اتاق‏‌های بچه‌‏ها «چنان رها شده‌‏اند که، مثل چشم‏‌اندازهای بکر، به نوعی زیبایی طبیعی رسیده‌‏اند». این مادر از به‏‌هم‌‏ریختگی خجالت نمی‏‌کشد، او رهاست و من می‏‌خواستم مثل او باشم، یعنی عوض آنکه خانه من را بسازد، من خانه را بسازم.\nاما خرده‌‏آشغال‌ها افسرده‌‏ام می‏‌کرد. گاهی احساس می‏‌کردم آن‏ها استعاره‏ای از خودم هستند که با افزایش سن زیر چکمه‏‌های زندگی‏ خرد می‏‌شوم و تنها می‌‏توانم روی فرش بنشینم.\nمن زندگی مخفیانه نداشتم، اما زندگی دلخواه پنهانی داشتم که شاید حتی بدتر بود. همسرم را دوست داشتم، موضوع این نبود که دوستش نداشتم، ولی حس می‌‏کردم او بین من و جهان، بین من و خودم، ایستاده است. هرآنچه تجربه می‌‏کردم -از روابطم، واقعیت و درکم از هویت و تمایلاتم- اول از صافی او می‏‌گذشت. بدترین قسمت ماجرا این بود که او ابداً تقصیری نداشت، شاید این دقیقاً همان چیزی بود که وقتی ۲۱‏ساله بودیم و تازه خاطرخواه هم شده بودیم خودم، ولو با زبانِ بی‏زبانی، از او خواسته بودم که از گزند باد و باران محافظتم کند و مهربان و مسئولیت‏‌پذیر باشد. اما حالا انگار همیشه روی پنجۀ پا ایستاده بودم و سعی می‌‏کردم از پُشت او زندگی را ببینم. نمی‏‌توانستم ببینم ولی می‌‏توانستم تصور کنم. شروع کردم به تجسم زندگی‏‌های دیگر، خانه‏‌های دیگر.\nچه ارتباطی بین زنان مطلّقه و خانه هست؟ بعد از آن گفت‌وگوی طاقت‏‌فرسا با همسرم که احساسم را به او گفتم و گفتم فکر نمی‏‌کنم بتوانم تغییرش دهم، کتاب جدیدِ دانا اسپیوتا با عنوان عنان‏‌گسیخته۱ را خواندم. این کتاب دربارۀ زنی است که، درست وقتی بی‏‌دلیل اقدام به خرید خانه‌‏ای کلنگی می‏‌کند، درمی‏‌یابد می‏‌خواهد متارکه کند. کتاب املاکِ دبورا لوی را هم خواندم، دربارۀ تصور وجود خانه‌‏ای که مال خودِ اوست بعد از بزرگ‌شدن و رفتن بچه‏‌هایش. در این فاصله با بنگاه‌‏داری که خانه‏‌مان را به ما فروخته بود تماس گرفتم تا بگویم که احتمالاً بخواهیم خانه را مجدداً به فروش بگذاریم، و او ماجرای طلاق خودش را کامل برای من تعریف کرد و گفت چقدر تحمل کرده، چقدر طلاق برایش سخت بوده و هنوز بعد از ده‌‏ها سال گاهی از خودش می‏‌پرسد آیا تصمیم درستی گرفته است یا نه. او گفت نگران خانه نباش، فروش می‌‏رود. مورد خاصی نیست.\nمن می‏‌خواستم دربارۀ هنر، سکس، سیاست و مردسالاری فکر کنم. چقدر از زندگی‏‌ام -منظورم ساختار زندگی‏‌ام است، و همچنین اساس آن، یعنی روح و ذهنم- را حول شوهرم بنا کرده‏ بودم؟ اگر همسر او نبودم که بودم؟ شاید کمی مواد می‏‌زدم. شاید به زنان دیگر نزدیک می‏‌شدم. شاید هم کتاب می‌‏نوشتم، اما نه دربارۀ املاک!\nاما وقت فکرکردن به سؤالات مهم نبود. من و شوهرم -که چند وقتِ دیگر می‌‏شد شوهر سابقم- توافق کردیم که از پنسیلوانیا برویم. خیلی سخت بود؛ هیچ‌‏کداممان نمی‏‌توانستیم در آن خانه بخوابیم. تصمیم گرفتیم برگردیم نیویورک، شهری که روزهای جوانی‌مان را در آن گذرانده بودیم و دوستان و کاروبارمان هنوز آنجا بودند. باید آپارتمان‏‌هایی می‌‏گرفتیم و با حداقلِ لباس و لِگو پُرشان می‏‌کردیم؛ باید بچه‏‌ها را پیش از سپتامبر در مهدکودک و مدرسه نام‏‌نویسی می‏‌کردیم؛ باید خانه را می‌‏فروختیم.\nچاقوها و چنگال‏‌ها را تقسیم کردم. دو قابلمه، دو ماهی‏تابه، قهوه‌‏ساز و سینیِ فر را، که معلوم شد برای گاز کوچک آپارتمان جدید خیلی بزرگ است، پیچیدم. طی هفت سالِ گذشته دائم یا باردار بودم یا بچه شیر می‏‌دادم، ولی بالاخره همۀ وزن اضافۀ بارداری را از دست داده بودم و به همین خاطر کُمدم پر از لباس‌‏های گَل‏و‏گشادی بود که دیگر به دردم نمی‏‌خوردند. آن‏ها را به لوبا دادم و او فرستادشان به کلیسایی در اوکراین. میز نهارخوری را فروختم و صندلیِ گهواره‌‏ای را مادرم برداشت. یخچال را خالی کردم و سطل‌‏های زباله را گذاشتم دم در. آن زندگی دیگر تمام شده بود.\nنیازی به بازسازی آشپزخانه نداشتم؛ هفت سالِ گذشته را صرف بازسازی خودم کرده بودم. بچه‌‏هایم -سه بار بارداری- یعنی کوبیدن و ازنوساختن، الحاق و بعد کسرِ بنا و بعد بی‌‏ریختیِ عجیب پس‌ازآن. سینه‌‏های بزرگِ دوران شیردهی که انگار از بدن زنی دیگر قرض شده و دست‌‏آخر به مادران گیتی بازگردانده شده است. و بعد دوباره همه‏‌چیز از اول و از اول. و حالا دیگر بدن تحلیل‌رفته و پیرتری دارم که هنوز با آن بیگانه‌ام. من برای خانواده‏‌ام مثل خانه‌ای بودم که اکنون خالی شده بود.\nبچه‌‏ها را به آپارتمانی سه‏‌خوابه در بروکلین منتقل کردیم. من و پدرشان بین خانۀ بچه‌‏ها و پیلوت باغچه‏‌دار یک‌‏خوابه‌‏ای که دوستانمان همان حوالی داشتند رفت‌‏و‏آمد می‏‌کردیم -دو روز اینجا، دو روز آنجا. به این روش «آشیانۀ پرنده»۲ می‌گویند -عنوانی قشنگ برای توافقی غم‌‏انگیز. این روش ارزان‏‌تر از اجارۀ دو آپارتمانِ بزرگ درمی‌آمد و امیدوار بودیم مرحلۀ گذار را برای بچه‏‌ها آسان‌‏تر کند.\nبعضی روزها مهابت کاری که کرده بودم به‌سویم هجوم می‌‏آورد. دائم فکر می‏‌کردم آیا هیچ احساس تأسف یا پشیمانی دارم یا نه. دشوار است که راستش را بگویم، چون باعث می‏‌شود، همان‌‏طور که شوهر سابقم گاهی تصور می‏‌کرد، زنی سرد و بی‏‌تفاوت به نظر برسم. اما باید بگویم که واقعاً احساس تأسف یا پشیمانی نداشتم. حس بدویت داشتم و از آن خوشم می‌‏آمد. هیچ حائلی بین من و جهان نبود. انگار پیش‌ازاین عینک آفتابی به چشم داشتم و حالا برداشته بودمش؛ ناگهان همه‌‏چیز طور دیگری به نظرم می‏‌آمد. بهتر یا بدتر نبود، فقط آشکارتر و تندتر بود. باد سرد به چهره‌‏ام می‏‌خورد.\nمن مسبب کلی آشوب و رنج شده بودم. اما برای چه؟ اوایل شوهرم این سؤال را بارها از من می‏‌پرسید: برای چه؟ با زبان بی‌‏زبانی می‌‏گفتم تا بتوانم صورتم را در مسیر باد قرار دهم. تا بتوانم درخشش خورشید را ببینم.\nاما بی‌‏خانه، بی‏‌همسر و نیمی از هفته بی‏‌فرزند، در سراشیبِ زندگیِ تنهایی، هرگز آن‏چنان احساس رهایی و بی‏‌حفاظی نمی‌‏کردم. سعی می‌‏کردم نشان دهم نمی‌‏ترسم، ولی می‌‏ترسیدم. دو بار که خواستم خودم در پارک مواظب بچه‏‌ها باشم پسر بزرگم گم شد. به‌طرفِ زمین بازی می‌‏دوید و غیبش می‌‏زد. دنبالش می‏‌گشتم و می‏‌گشتم، بعد بلند صدایش می‌‏زدم و بعد بند دلم پاره می‌‏شد. یک‏بار بالاخره شوهرِ کس دیگری کمک کرد او را پیدا کنم. حتماً زنش به او گفته بود عزیزم، برو به آن زن بیچاره کمک کن. دلشان به حال من سوخته بود، ولی اهمیتی نمی‏‌دادم -از تشکر و سپاسگزاری سر از پا نمی‏‌شناختم. زانو زدم و شانه‏‌های پسرم را گرفتم و آهسته او را تکان دادم و با لحنی جدی و صدایی لرزان سعی کردم به او بفهمانم ما باید محتاط‌‏تر باشیم.\n\nدر آن لحظه دلم به‌‏شدت برای حیاط خانۀ پنسیلوانیا، آن خیابان آرام و تاب و سرسره‏ای که فقط برای خودمان بود تنگ شد. تابستان گذشته بچه‌‏گوزنی روزها در علف‏‌های بلند حیاط پشتی‏مان می‌نشست. ماده‏‌گوزن‏‌ها وقتی دنبال غذا می‏‌روند بچه‌‏هایشان را رها می‏‌کنند و آن‏ها درست همان‌جایی که هستند کاملاً پنهان می‌‏شوند تا بالاخره مادرشان با دهانی پر از شبدر بازگردد. بچه‌‏گوزن خیلی ضعیف بود، تحمل تماشای او را نداشتم. پسرم شش سال بیشتر ندارد. نمی‏‌داند چه اتفاق بدی ممکن است بیفتد. نمی‏‌خواهم بداند. می‏‌خواهم؟ اعتماد‏به‏‌نفسش را تحسین می‏‌کنم، ولی گاهی با خودم می‌‏گویم آیا می‌‏شود کمی بیشتر آن شعور حیوانی را به‏ کار بگیرد -تصور می‏‌کنم منظورم از شعور حیوانی ترس باشد.\nحوالی پاییزِ گذشته بود که، خدا را شکر، در مورد خانه وارد گفت‌وگو شدیم. وقتی معامله انجام شد، من و همسر سابقم توافق کردیم که می‏‌توانیم هرکدام آپارتمانی جداگانه کرایه کنیم. اکنون از خودم این‌گونه می‏‌پرسیدم: وقتی اینجا شد آپارتمان من می‏‌خواهم با آن چه کنم؟\nتا پیش از این توافق، فضای آپارتمان خالی و بی‏‌طرف بود. به نظرم درست نبود تا وقتی که من و پدر بچه‏‌ها با هم آنجا زندگی می‏‌کردیم چیزی به در و دیوار خانه آویزان کنم. به‌اندازۀ کافی خواسته‏‌هایم را به او تحمیل کرده بودم. به‌‏علاوه، نمی‏‌خواستم معرف منْ خانه‌‏ای باشد که می‏‌سازم و با خانه‏‌داری هویت واقعی پیدا کنم. اما به‌هرحال این مسائل وجود داشت. بخش اعظم خانه‏‌داری آشکارا با امور روزمره ارتباط پیدا می‏‌کند: قرص ماشینِ ظرف‌شویی، پردۀ ضخیم کتانی و کنترل خرده‌آشغال‏‌ها، اما قسمت عمده‏ای از آن هم داستان‏‌پردازی است. شاید آنچه حقیقتاً می‏‌خواستم چیزهای جدید بود -چیزهایی که تنها خودم انتخاب کرده بودم، چیزهایی که خودِ پنهانم را آشکار می‌‏کرد.\nاز این موضوع که به نظر مزورانه می‌‏رسید احساس شرمندگی می‏‌کردم. بااین‌حال برای آینده چند اثر هنری چاپی خریدم. یکی از آن‏ها تصویر مردی بود که به قفسه‏‌های چهارگوشِ روی دیواری بزرگ نگاه می‏کرد -جایی شبیه دیوار فروشگاه‌‏های موزه‏‌ها یا مهدکودک‏‌ها. این قفسه‏‌ها پر از اشیای جورواجور بود: یک مَلَوانَک۳، یک کلاه و یک آتشفشان کوچک. عنوان این اثر هر چیز در جای خود بود. آن را زیر تخت نوزاد گذاشته بودم.\nماجرا را به بچه‌‏ها گفتیم و ظاهراً آن دو تا که بزرگ‏‌تر بودند متوجه شدند: مامان یک خانه می‏‌گیرد، بابا هم یک خانه می‏‌گیرد و هر دو خانه مال آن‏ها خواهد بود. من گفتم که فاصلۀ همۀ ما با هم چند دقیقه بیشتر نخواهد بود. این روش بی‌‏تردید دردسر کمتری داشت، اما دلیلِ اعتقاد راسخ من به آن موضوعی مهم‌‏تر بود: می‏‌خواستم آن‏ها نه‌تنها آپارتمان‏‌های ما، بلکه حتی ساختمان‏‌های میانِ آن‏ها را نیز خانۀ خود بدانند -احساس کنند جزئی از محله، مدرسه، پارک، پیاده‌‏رو و شهرِ آن‌سویِ آن‏ها هستند.\nمن با تکه‌‏تکه‌کردن خانواده‏ بچه‌‏ها را از چیزی محروم کرده بودم که دیگر ممکن نبود به دست بیاورند. طبعاً دربارۀ این مسئله زیاد فکر می‏‌کردم. به هیچ طریقی نمی‌‏توانستم این کمبود را جبران کنم، فقط می‌توانستم سعی کنم راه و رسم زندگی در این جهان را به آن‏ها بیاموزم: پذیرای آن باشند و با صداقت زندگی کنند.\nبرای بچه‌‏ها پیشخوانِ استاتیت یا جنس لولایِ کابینت‏ اهمیتی نداشت. هر روز بیشتر می‏‌فهمیدم که می‏‌خواهم آن‏ها فضاهای عمومی داشته باشند نه خصوصی. شاید آن‏ها، برخلاف من، از اول می‏‌دانستند که حتماً نباید مالک زمین بازی باشند تا آن را با دیگران قسمت کنند: میله‏‌های بارفیکسی که هزاران دست آن‏ها را برق انداخته، فضاهای پنهان و سایۀ زیر سرسره‏‌ها، پدر و مادرهایی که برای همۀ بچه‏‌ها بادکنک‌ها را پر ازآب می‌کنند.\nپاییز آن سال کمتر در خانه بند می‏‌شدیم. از این پارک به آن پارک می‌‏رفتیم و خوراکمان ساندویچ کرۀ بادام‏‌زمینی و بستنی قیفی بود. شب‌‏هایی که تنها بودم با دوستان قدیمی قرار می‏‌گذاشتم، دیوانه‏‌وار دوست جدید پیدا می‏‌کردم و، پای بساط مِی‏‌گساری با همکاران، تا می‏‌توانستم از زندگی خصوصی‏‌ام حرف می‌‏زدم. بیرونِ خانه احساس می‏‌کردم خیلی قابل‌‏اتکا شده‏‌ام: زنی توانا که از خانواده‌‏اش مراقبت می‏‌کند.\nاما سخت بود که آن اعتمادبه‌نفس را در خانه هم حفظ کنم، چون به نظرم هنوز امیدوار بودم شوهری کارها را انجام دهد.\nیک روز پسر بزرگم در خیابان پرسید «مامان! تو رؤیایی داری؟».\nسعی کردم از جواب‌دادن به او طفره بروم. گفتم «اوم … بله دارم، ولی یک‌جورهایی شخصی هستند. خودت چی؟ رؤیایی داری؟».\nجواب داد «بله که دارم. مثلاً نعل اسب خوش‏‌شانسی می‌‏آورد».\nخنده‌‏ام گرفت اما پاسخش قابل‌‏درک بود. او رؤیا را با خرافات اشتباه گرفته بود. آن ایام معمولاً خیال می‏‌کردم زندگی‏‌هایمان عجیب‌غریب شده است و چون خودم و بچه‌‏ها را از ثبات خانه جدا کرده‌‏ام، گرچه آزادتر شده‌‏ایم، باعث شده‌‏ام به‌نوعی کمتر واقعی باشیم. درون خودم احساس می‏‌کردم چون شوهر ندارم دنبال مجازاتم هستند. ترس نامعقولی وجودم را فراگرفته بود که اگر از دست بچه‏‌ها عصبانی شوم یا نتوانم پول کرایۀ آپارتمان را جور کنم یا زیاد بنوشم یا حتی اعتراف کنم که شرایط خیلی بدی دارم، پلیسِ ازدواج درِ خانه‏‌ام را می‏‌زند و می‏‌گوید «ببخشید خانم! شما فاقد کفایت لازم هستید»؛ احضاریه را به دستم می‏‌دهد و من باید دست از پا درازتر برگردم پنسیلوانیا.\nدر ماه دسامبر واقعاً باید برمی‌‏گشتم پنسیلوانیا. مهلت تخلیۀ خانه به پایان رسیده بود و باید خرت‌‏و‏پرت‏هایمان را بیرون می‏‌بردم.\nمن اواخر تابستان از آنجا رفته بودم و حالا برگ درخت‌‏ها ریخته بود، اما خانه‌‏مان زیبایی همیشگی‏‌اش را داشت. مردم خیلی به خوش‌‏یُمنیِ خانه‏ اعتقاد دارند، بالای درِ ورودی نعل اسب و کنار آن مِزوزا۴ می‌‏کوبند. نمونۀ دیگرش این است که هیچ‌کس نمی‌‏خواهد خانه‏‌ای را بخرد که اتفاق ناراحت‏‌کننده‌‏ای در آن افتاده است. یکی از اولین توصیه‏‌های مشاور املاک این بود که کسی نباید بداند می‌‏خواهید طلاق بگیرید. او گفت که می‏‌گوییم به‌خاطر کار می‏‌خواهید بروید (که البته درست هم بود! نیویورک برای کار‏و‏بارمان بهتر بود). همچنین گفت که حواست باشد شوهرت تعدادی لباس در کمد جا بگذارد.\nمتوجه ترس مردم هستم. اما شبح ازدواج من در آن خانه زندگی نمی‏‌کند. آن بنا حدوداً ۲۰۰‏ساله است -طوفان‏‌های شدیدتر از این را تاب آورده است. شبح ازدواج من، اگر اصلاً زنده باشد، با من زندگی می‏‌کند، به‏‌طرز ملال‏‌آوری همه‏‌جا دنبال من است و نگاه‏‌های غم‌‏انگیزی به من می‏‌اندازد. مثل مادرم به اطراف آپارتمان کوچک، به دیوارهای خالی، نگاه سردی می‌‏کند و می‌‏پرسد «واقعاً؟».\nداخل خانه، اول رفتم سروقتِ کمد لباس‌‏ها، و کت‏‌ها، پیراهن‏‌ها و کروات‏‌هایی را که کاملاً نمادین آنجا آویزان شده بودند بیرون آوردم. از فکرم گذشت شاید آخرین باری باشد که لباس‏هایش را تا می‌‏زنم، پس سعی کردم خیلی آرام تا کنم. با خودم گفته بودم آنجا چیزی می‏‌نویسم: وسایل را در کارتن می‏‌گذارم و احساساتم را رها می‏‌کنم. اما بسته‌‏بندی خیلی طول کشید و حدود ساعت نُه شب کمردرد امانم را برید. قرار بود باربری صبح خیلی زود آنجا باشد. در خانۀ تاریک دراز کشیدم و خوابم برد و، مثل همۀ آن سال‏‌هایی که زنِ خانه بودم، نتوانستم چیزی بنویسم.\nروز بعد در بروکلین مشغول تزیینات کریسمس شدم. چون دیگر شومینه نداشتیم، جوراب‏‌ها را روی دیوار پشتِ کاناپه به نخ چند‏لا آویزان کردم. بعد با عجله رفتم که درخت بخرم. فکر می‏کردم کار سختی باشد که تنهایی حملش کنم، اما نبود؛ درواقع خیلی سخت نبود. درخت را در پایه‏‌اش پیچ کردم و لامپ‌‏ها را دورش بستم. فرصت نشد برگ‌‏های سوزنی‌اش را جارو کنم. وقتی بچه‏‌ها را در تاریکی نیلی‏فامِ ماه دسامبر از کلاس‌‏های فوق‌برنامه برمی‏‌گرداندم به‌شان گفتم سورپرایزی در خانه منتظرشان است. جلوجلو دویدند و نزدیکِ ساختمانمان ایستادند. آن‏ها به درختی که آن‏سویِ پنجره می‏‌درخشید نگاه می‏‌کردند و من به آن‏ها.\nشاید من خودم را گول می‏‌زنم. شاید از هیچ‌چیز رها نباشم و تنها لوازمی دیگر، خانه‏‌ای دیگر و چه‏‌بسا روزی -اعتراف می‌‏کنم- مردی دیگر بخواهم. شاید دارم همان داستان را از اول آغاز می‏‌کنم. حتماً از من می‌‏پرسید «برای چه؟» و حق هم دارید بپرسید.\nولی من این‏طور فکر نمی‏‌کنم. فکر می‏‌کنم که دارم چیز تازه‌‏ای می‌‏سازم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:\n•  این مطلب را آنر جونز نوشته و در تاریخ ۲۲ دسامبر ۲۰۲۱ با عنوان « How I Demolished My Life» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «بازسازی نمی‌خواستم، طلاق می‌خواستم» در بیست‌وسومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۰ مرداد ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n••  آنر جونز  (Honor Jones) روزنامه‌نگار و یکی از دبیران سایت آتلانتیک است. او پیش‌ازاین در نیویورک تایمز می‌نوشت. این جستار او دربارۀ طلاق وسیعاً مورد توجه قرار گرفت و بازخوردهای متعددی در مطبوعات به خود اختصاص داد.\n[۱]   Wayward\n[۲]    nesting\n[۳]  جانوری دریایی [مترجم].\n[۴]   mezuzah طوماری است از پوست حیوانِ حلال‏گوشت که روی آن دو پاراشای اول شمعِ ایسرائل (به‌معنی بشنو! ای اسرائیل) و نام اعظم خداوند را می‏نویسند [مترجم].\n\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/583155905.json b/train/583155905.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..a5699e9b8b20050f055184119871b5bddf175fb8
--- /dev/null
+++ b/train/583155905.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "پشت صحنۀ جايزۀ بوکر: آيا رقابتی جنجالی می‌تواند ادبيات را نجات دهد؟",
+  "subtitle": "هنر بوکر در خلق تنش و مجادله باعث شده که، بعد از پنجاه سال، همچنان نیرویی انگیزه‌بخش در صنعت نشر باشد",
+  "introduction": "در زمانه‌ای که جایگاه فرهنگی رمان متزلزل شده و هم‌زمان صورت‌های دیگرِ سرگرمی، مهیب‌تر از همیشه، قد علم کرده‌اند، جایزۀ بوکر نقش مهمی در حیات ادبی پیدا کرده است. بوکر نیرویی انرژی‌بخش و مهم در صنعت نشر شده است که انبوه خوانندگان را با کتاب‌هایی آشنا می‌کند که به‌خودیِ‌خود بعید است بتوانند در بازار خودی نشان دهند. گبی وود، مدیر جایزۀ بوکر، می‌گوید این روزها بردنِ این جایزه به نوعی «تاج‌گذاری» تبدیل شده است که زندگی برنده را کاملاً دگرگون می‌کند.",
+  "content": "شارلوت هیگینز،گاردین — درست بعد از ساعت هفت و بیست دقیقۀ بیستم اکتبر ۱۹۸۱، حدود صد مهمان برای مراسم اهدای جایزۀ بوکر در تالار استِیشنِرز هالِ لندن با دیوارهای تماماً چوبی‌اش نشستند. شام عبارت بود از موس آووکادو و قارچ مزه‌دارشده، فیلۀ ماهی سوخاری، سینۀ پر‌شدۀ قرقاول، پنکیک گیلاس و دسر فندقی. ترکیب ناشناخته و شیک منوی غذا (آووکادو!) حاکی از آن بود که جایزۀ آن سال، دست‌کم این بار، جایزه‌ای مدرن است (قبلاً در سال ۱۹۷۵، سوپ «لاک‌پشت سبز» سرو شده بود، غذایی که به‌کلی از عصر دیگری آمده بود). گهگاه در میان مهمانان چهره‌های فرهنگی برجستۀ لندن هم به چشم می‌خوردند، مثل جوآن بِیکوِل، آلن ینتوب، کلر تومالین. صندلی‌ها را طوری چیده بودند تا اگر ایتالو کالوینو در آخرین لحظات خودش را رساند، بتوانند تغییرشان بدهند.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/03/919-19.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            پشت صحنۀ جايزۀ بوکر: آيا رقابتی جنجالی می‌تواند ادبيات را نجات دهد؟         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nبی‌بی‌سی هم پوشش زندۀ تلویزیونی از مراسم را از همان سال به‌طور منظم آغاز کرد، مسئله‌ای که، در عصر باشکوه شبکه‌های تلویزیونی، نقشی اساسی در شهرت این جایزه داشت، درست به‌اندازۀ رسوایی‌های به‌دقت هدایت‌شدۀ پیرامونش که خبرشان مدام مثل بمب صدا می‌کرد. سال پیش‌ازآن، آنتونی برجس درخواست کرده بود نتیجه را از قبل به او اطلاع دهند، چون اگر ویلیام گلدینگ جایزه را برده باشد -که همین‌طور هم شد- در مراسم شرکت نخواهد کرد. 1مارتین گاف، گردانندۀ بوکر، ماجرا را افشا کرد و قهرِ ادبی برجس به خوراک تیترهای خنده‌دار خبری تبدیل شد. طی ۳۴ سال مسئولیت گاف، خرده‌خبرهای نصفه‌نیمۀ فراوان دیگری هم بودند که از اتاق داوری به بیرون درز کرده بودند. هیلاری منتل، که در ۱۹۹۰ داور این جایزه بود، به من می‌گوید «وقتی که از وجود این افشاگری‌های هدفمند و غالباً بسیار گمراه‌کننده باخبر شدم، یک‌جورهایی وحشت کردم». با همین تمهیدات بود که بوکر نه‌تنها به جایزه‌ای ادبی، که به آوردگاهی هیجان‌انگیز برای بحث‌ و مجادله و گمانه‌زنی بدل شد، یعنی به نهادی فرهنگی.\nدر برنامۀ تلویزیونی ۱۹۸۱با یک مأمور شرط‌بندی از لَدبروکس 2 هم مصاحبه شده بود. رمان میوریل اسپارک، ولگردی با قصد قبلی، اثر محبوبی بود و ۷ به ۴ رویش شرط می‌بستند. شرط‌بندی روی هتل سفید، اثر دی‌ام تامس، هم ۳ به ۱ بود و عدۀ زیادی به موفقیتش امید بسته بودند. همچنین افراد دیگری مثل مولی کین، ایان مک‌ایوان، ان اشلی، دوریس لسینگ و سلمان رشدی هم شانس موفقیت داشتند. از نظر عده‌ای خجالت‌آور است که شرط‌بندی‌، که پای ثابت جایزۀ بوکر است، از مسابقات اسب‌دوانی پا به عرصۀ ادبیات جدی بگذارد. اما آن‌طور که از یک یادداشت داخلی قدیمی برمی‌آید، بوکر همیشه مصمم به ایجاد «تنش و چشم‌انتظاری» بوده است، همین بس که بدانیم امید می‌رفته که «باعث شود مردم در بیرونِ ساختمان محل برگزاریِ جلسۀ نهایی منتظر بمانند، چراکه نمی‌توانند حتی یک دقیقه بیشتر از چیزی که لازم است برای شنیدن خبر صبر کنند».\nساعت ۷:۳۷ عصر، نام برنده را اعلام کردند. همۀ دوربین‌ها به‌طرف سلمان رشدیِ ۳۴ساله چرخیدند (روی او ۸ به ۱ شرط بسته بودند)، کسی که تا همین چند وقت پیش تبلیغاتچیِ شرکت تبلیغاتی اوگیلوی اند میتر بود و حالا صاحب یک چک دَه‌هزارپوندی و شهرت یک‌شبه شده بود.\nجایزۀ بوکر داشت به جزئی از روح جسورتر، بزرگ‌تر و رقابتی‌ترِ حاکم بر نشر، و به‌طور کلی‌تر به جزئی از فرهنگ بریتانیا بدل می‌شد. پیتر مِیِر، رئیس جدید و زیرکِ انتشارات پنگوئن، حق انتشار اکثر آثار حاضر در فهرست نامزدهای نهایی ۱۹۸۰ را روی هوا قاپید، عنوان بوکر را روی جلدشان زد و خیلی تَروفِرز به بازار عرضه کرد -کاری که خریدن، خواندن و نظردادن دربارۀ «کتاب‌های بوکر» را مقرون‌به‌صرفه و جذاب می‌کرد. در سال ۱۹۸۲، کتاب‌فروشی زنجیره‌ای جدید و جسوری به نام «واتر اِستونز» تأسیس شد، و دو سال بعد، جایزۀ تِرنِر به‌مثابۀ بوکر هُنری پایه‌گذاری شد. در سال‌های جاه‌طلبانۀ نخست‌وزیری تاچر، نه‌فقط بازار رقابت بوکر، که بازار هر نوع رقابتی داغ بود.\n\n\n\nاز زمان پیروزی رشدی به بعد، زندگی بیشترِ نویسندگانی که برندۀ این جایزه شدند به‌کلی دگرگون شد (اوایل، جایزۀ بوکر «چیزی شبیه به نشان اسکار» بوده است، طوری که در یادداشتی خصوصی از آن چنین یاد شده: مجسمۀ زنی کمابیش به سبک آرت دکو که یک دیس را بالای سرش گرفته و بیش از نیم‌ متر ارتفاع دارد). رشدی به من می‌گوید «این جایزه باعث شد بتوانم زندگی‌ام را با شغلم بچرخانم، کاری که از آن روز به بعد انجامش داده‌ام». بن اُکری دربارۀ لحظه‌ای که، یک دهه بعد، نامش در ضیافتی در گیلدهال لندن اعلام شد می‌گوید «بلند شدم و به‌آهستگی، طوری که انگار خواب می‌بینم، قدم برداشتم. از بین همۀ این میزها رد شدم و راهم را باز کردم. می‌شود زندگی ادبی‌ام را به قبل و بعد از آن قدم‌ها تقسیم کرد».\nارزش جایزۀ بوکر امروزه ۵۰ هزار پوند است و جهش آنیِ میزان فروش را تضمین می‌کند. بوکر هنوز هم زندگی برندگانش را زیرورو می‌کند. رمان تالار گرگ نوشتۀ هیلاری منتل از پیش از دریافت جایزۀ بوکر در سال ۲۰۰۹ اثر پرفروشی بود، بااین‌همه، منتل می‌گوید «حس می‌کنی جایگاهت یک‌شبه تغییر کرده». برناردین اواریستو، که جایزه را در سال ۲۰۱۹ به‌طور مشترک با مارگرت اَتوود دریافت کرد، هنوز بعد از دو سال، درگیر مصاحبه‌ با مطبوعات است. تابستان که با او صحبت کردم، به‌گمانم، روز مصاحبه با نشریات پرتغالی بود، اما حساب کار از دستش در رفته بود. او تا پیش از کسب جایزۀ بوکر هرگز نتوانسته بود فقط و فقط از راه داستان‌نویسی امرار معاش کند، اما بعد، تازه در ۶۰سالگی و برای هشتمین رمانش جایزه از راه می‌رسد؛ «هر چیزی که می‌توانستم برای زندگی حرفه‌ای‌ام آرزو کنم در یک شب برآورده شد»: حق اجرای صحنه‌ای و سینمایی اثرش خریداری شد، به ۵۰ زبان مختلف ترجمه شد و بی‌بی‌سی در مجموعه‌مستندِ «تصور کن» مستندی درباره‌اش ساخت. او که نخستین زن سیاه‌پوستی است که برندۀ این جایزه شده ناگهان دریافت که لازم است اعتراض سیاسی‌اش را علناً بیان کند: «ناگهان از نوعی جدیت، احترام و اعتبار خاص برخوردار شدم». از ناشری شنیدم که اواریستو حالا دیگر «مصاحبه‌شونده، مصاحبه‌کننده، رئیس فلان‌جا، و چهرۀ فلان‌چیز» شده است.\nبرای داگلاس استوارت که جایزه را در نوامبر ۲۰۲۰ برای اولین اثرش، یعنی شاگی بین 3، پایِ برنامۀ زوم دریافت کرد هیچ ضیافتی در کار نبود، بلکه او و شریک زندگی‌اش در خانه‌شان در نیویورکِ کرونازده نشستند، پیتزا سفارش دادند و تهِ یک بطری شامپاین «باستانی» را درآوردند. استورات بیشترِ دو ماه آینده را هم روی همان مبل خاکستری خانه‌اش سپری کرد، و مصاحبه پشت مصاحبه بود که از طریق زوم انجام می‌داد. راوی میرچِندانی، ویراستارِ استوارت در لندن، می‌گوید زمانی که انتشارات پیکادور کتاب را در اختیار گرفت به فروش ۲۵هزارنسخه‌ای هم راضی بود، چه برسد به حالا که فقط در انگلستان ۸۰۰ هزار نسخه از آن به فروش رسیده است؛ دیگر از آمار فروش در آمریکا و تیراژ خارجی بی‌شمارَش که بگذریم. میرچندانی می‌گوید «بسیار قابل‌توجه است که کتابی راجع به کودکی از طبقۀ کارگر در دهۀ هشتاد میلادی و در شهر گلاسگو به زبان‌های ماراتی، گرجی و مغولی ترجمه شود».\nدر زمانه‌ای که جایگاه فرهنگی رمان متزلزل شده و هم‌زمان صورت‌های دیگرِ سرگرمی، مهیب‌تر از همیشه، قد علم کرده‌اند، در زمانه‌ای که پوشش رسانه‌ای ادبیات هر روز کمتر می‌شود و درآمد نویسندگان کاهش یافته است (در سال ۲۰۱۸ میانگین درآمد سالیانۀ نویسندگان ۱۰ هزار و ۵۰۰ پوند بود، این رقم ۴۲% کمتر از میانگین درآمد در سال ۲۰۰۵ است)، رشد بوکر نه‌تنها کمتر نشده، که به‌عنوان نیرویی انرژی‌بخش و مهم در صنعت نشر بیشتر هم شده است، نیرویی که انبوه خوانندگان را با کتاب‌هایی آشنا می‌کند که به‌خودیِ‌خود بعید است بتوانند در بازار خودی نشان دهند. گبی وود، مدیر جایزۀ بوکر، می‌گوید بردنِ این جایزه به‌نوعی «تاج‌گذاری» تبدیل شده است.\nهر جایزۀ ادبی نیازمند چند داور است. در آتن باستان که نمایش‌نامه‌های اشیل، سوفوکل و اوریپیدس برای تاجی از شاخه‌های پیچک با هم رقابت می‌کردند امر داوری را شهروندانی به عهده می‌گرفتند که با قرعه‌کشی انتخاب می‌شدند. داوران جایزۀ گُنکور فرانسه -همان جایزه‌ای که در سال ۱۹۶۸ ناشری جوان به نام تام مَشلر با رؤیای راه‌اندازیِ بوکر قصد داشت از آن الگوبرداری کند- دَه نفر از بزرگان ادبیات هستند که پس از انتخاب‌شدن، به‌طور مستمر و تا بازنشستگی در سن ۸۰سالگی، به کارِ داوری ادامه می‌دهند. آن‌ها اولین سه‌شنبۀ هر ماه برای صرف ناهار در رستوران دروآنِ پاریس، که از سال ۱۹۲۵ محل جمع‌شدنشان بوده است، دور هم جمع می‌شوند و آثار را بررسی می‌کنند. هر یک از داوران مرد و معدود داوران زن کارد و چنگالی دارند که اسمشان رویش حک شده است.\nبرای بوکر هر سال هیئت داوران جدیدی انتخاب می‌شود، همین باعث می‌شود پیش‌بینی حتمیِ نتیجه بسیار دشوار باشد. شخصی که داوران را با تأیید رسمی اعضای هیئت‌امنای بوکر انتخاب می‌کند وود، مدیر بوکر، است. وودِ پنجاه‌ساله، که پیش‌ازاین مدیر ادبی تلگراف بوده است، چهره‌ای آرام و متفکر از خود نشان می‌دهد: درست برعکسِ گاف و ایان ترِوین، دو مدیر قبلی، که هردو محصول دوران پرماجراترِ ادبیات در لندن بودند. وود که به‌خاطرِ داشتن مادری مکزیکی به دو زبان مسلط است، به‌قول خودش، در «محیطی سمینارمانند» بزرگ شده است -پدرش، مایکل وود، استاد زبان انگلیسی پرینستون است که ازقضا در سال ۲۰۱۵ رئیس هیئت داوران بوکر هم بوده است، یعنی همان سالی که وود مدیریت بوکر را به عهده گرفت.\nموقعیتِ وود او را، در عین آرامشی که دارد، به یکی از قدرتمندترین افراد صنعت نشر در جهان بدل کرده است، قدرتی که محتاطانه از آپارتمان او در آرک‌وِی در شمال لندن اعمال می‌شود، چراکه بوکر، فعلاً، هیچ دفتری ندارد (تا اوایل سال ۲۰۲۱ که وود به‌صورت آزاد کار می‌کرد و کارش تمام‌وقت نبود حتی هیچ کارمندی هم نداشت، هرچند، از سال ۱۹۹۳ یک مشاور روابط عمومی، به‌طور مستمر، از خارج از مجموعه با بوکر همکاری می‌کند: دوتی اروینگ، مدیر همه‌کارۀ پشت‌صحنه.\nبنیان‌گذاران جایزه تشخیص داده بودند که ترکیب مناسب داوران باید شامل یک «رئیس»، یک «منتقد»، یک «ناشر»، یک «رمان‌نویس» و یک «فرد متفرقه» باشد (این آخری، براساس یادداشتی متعلق به سال ۱۹۷۰، می‌تواند یک «خانم بازیگر باهوش … مثل شیلا هنکاک یا فنِلا فیلدینگ باشد»). در سال‌های بعد، ناشران، به‌جز ناشران بازنشسته، از هیئت داوران کنار گذاشته شدند، و باورهای مربوط به وجود تنوع نژادی و جنسیتی در میان داوران دچار تحولات اساسی شدند. بیست سال طول کشید تا بوکر برای اولین بار داوری سیاه‌پوست یا آسیایی‌ انتخاب کند (ترِوِر مک‌دانلد، گویندۀ اخبار، در سال ۱۹۸۷). از سال ۲۰۱۵، حدود یک‌سوم داوران رنگین‌پوست بوده‌اند. تا پیش از اینکه وود به این رویه خاتمه دهد، جلسات مشورتی در باشگاهِ بسیار سنتی و مردانۀ گَریک برگزار می‌شد. وود به من می‌گوید «وقتی عهده‌دار این شغل شدم، چند نفرشان می‌گفتند ‘نگران نباش گبی، ما برایت میز رزرو می‌کنیم’. و من جواب می‌دادم ‘مشکل من این نیست’».\nوود می‌گوید دوست دارد هیئت داوری را هیئتی از «همتایان خلاق» بداند. هیئت داوران ۲۰۲۱ به ریاست مایا جاسانُف، استاد تاریخ دانشگاه هاروارد، از «یک رمان‌نویس، یک خانم بازیگر بسیار فرهیخته، یک استاد دانشگاه، یک روزنامه‌نگار و یک کشیش بازنشسته تشکیل شده بود». این‌ها را روآن ویلیامز می‌گوید، همان کشیش بازنشسته که اسقف اعظم سابقِ کانتربری و شاعر است. یکی از نفرات ثابت هیئت داورانْ منتقد است، این منتقد معمولاً کسی است که وود قبلاً در زمان روزنامه‌نگاری ادبی‌اش با او کار کرده است. امسال هوراشیا هرود، سردبیرِ فایننشال تایمز، در این جایگاه قرار گرفته است؛ منتقدِ سال ۲۰۱۶ جون دِی، نویسنده و استاد دانشگاه، بود که، به گفتۀ خودش، دعوتش به هیئت داوران سربسته و کمی سرّی بوده است: «کمی شبیه این بود که در یکی از کافه‌های آکسفورد برای عضوگیری در ام‌آی فایو با تو وارد گفت‌وگو شوند». وود می‌گوید که دِی را به این دلیل انتخاب کرده که «می‌تواند آثار ویل سلف 4را برای خوانندگان تلگراف توضیح بدهد» -با این حرفش درواقع می‌خواست به من بفهماند که دنبال کسی بوده که از مدرنیسم سر دربیاورد، اما گرایش چندان عمیقی به آن نداشته باشد.\nبوکر روی مرز باریک اعتبار ادبی و اقبال عمومی حرکت می‌کند. گمنام‌بودنِ بیش‌ازحدِ برندگان ممکن است این خطر را به دنبال داشته باشد که جامعه را خشمگین کرده و باعث التهاب در بازار کتاب شود (چه دیر بود، چه دیر 5 اثر جیمز کِلمن در سال ۱۹۹۴ برندۀ جایزۀ بوکر شد و باعث شد رئیس بخش کتابِ خرده‌فروشی دبلیواچ اسمیت نامه‌ای کنایه‌آمیز به بوکر بنویسد. او در این نامه اشاره کرده بود که فروش این کتاب بعد از دریافت جایزه چهار برابر شده و، از هفته‌ای ۸ نسخه، به ۳۰ نسخه رسیده است). از طرف دیگر، اگر بوکر زیادی به‌سمت جریان‌های غالب و باب روز هم متمایل شود، باز با مشکل روبه‌رو خواهد شد، چراکه انتظار می‌رود برندۀ بوکر براساس معیارهای والاتری از جذابیت‌ تجاریِ صرف انتخاب شود. در سال ۲۰۱۱ که وود داور جایزه بود، یکی از داوران گفت طرف‌دار کتاب‌هایی است که «سریع پیش بروند» و این اظهارنظر جنجال بزرگی به پا کرد. حواشی پس از این اتفاق به شکل‌گیریِ نه یک جایزه، که دو جایزۀ رقیب منجر شد، جوایزی که هدفشان پس‌گرفتن خلوص ادبی‌ای بود که به نظر می‌رسید دارد در بوکر به باد می‌رود. از دل هر جایزه جایزۀ دیگری بیرون می‌آید تا، به‌ گفتۀ جیمز اینگلیش پژوهشگر ادبی، یا با نمونۀ موفقی رقابت کند (گنکور در پیِ نوبل، بوکر برای رقابت با گنکور، و ترنر به تقلید از بوکر تأسیس شد)، یا مجمع ردشدگان راه بیندازد. جایزۀ زنان در واکنش به فهرست تماماً ‌مردانۀ نامزدهای بوکر در سال ۱۹۹۱ برپا شد، درست مثل جایزۀ فمینای فرانسه که در سال ۱۹۰۴ برای مقابله با زن‌ستیزی گنکور بنیان گذاشته شد.\nسمیر رحیم، رمان‌نویس و دبیر بخش کتابِ مجلۀ پراسپکت و از داوران سال ۲۰۲۰، می‌گوید وود دوست دارد «داورها را طوری بچیند که به هم بیایند و طوری با این قضیه برخورد می‌کند که انگار با یک قرار عاشقانۀ عجیب‌غریب پنج‌نفره مواجه است». وود غالباً به زوج‌هایی فکر می‌کند که بودنشان کنار هم دردسرساز یا نامحتمل است، مثلاً ژاکلین رُز، نظریه‌پرداز انتقادی، در کنار وال مک‌دِرمید، رمان‌نویس جنایی (۲۰۱۸)؛ امیلی ویلسون، استاد ادبیات یونان و رم باستان، در کنار لی چایلد، تریلرنویس (۲۰۲۰). وود می‌گوید «به نظرم اولین زنی که اݧݧݧُدیسه را به انگلیسی ترجمه کرده 6 و نویسنده‌ای که جک ریچر 7 را نوشته می‌توانند گفت‌وگوی جذابی دربارۀ داستان معاصر انگلیسی داشته باشند. آیا می‌توان بی‌نهایت سخت‌گیر و درعین‌حال بی‌نهایت اهل مدارا بود؟ آیا این دو نفر می‌توانند تجسم همین ایده باشند؟».\nکلنجاررفتن با ترکیب‌های محتمل هیئت داوران یک بازی یک‌ساله است. وود در بهار ۲۰۲۱، زمانی‌که داشت روی ترکیب احتمالی داورها برای جایزۀ ۲۰۲۲ کار می‌کرد، به من گفت «همین امروز صبح داشتم تیم فوتبال خیالی‌ام را می‌چیدم، اسم‌ها را در دفتر یادداشت تلفن همراهم جابه‌جا می‌کردم. این کار را هر چند روز یک بار انجام می‌دهم. این نفرات می‌روند به ترکیب اصلی و این نفرات می‌روند به نیمکت ذخیره‌ها».\nمعرفی کتاب‌ها به بوکر عذاب هرسالۀ ناشرهاست. در نگاه اول، مقررات بسیار ساده‌اند. هر مؤسسۀ انتشاراتی (که ممکن است ناشر مستقل یا زیرمجموعۀ شرکت مختلطی باشد) اجازه دارد فقط یک کتاب ارائه کند، آن هم فقط «اثر بلند داستانی» که از ابتدا به زبان انگلیسی نوشته شده باشد. مجموعه‌داستان‌های کوتاه و نیز آثاری که توسط خودِ نویسنده منتشر شده باشند هیچ‌کدام واجدشرایط نیستند. واژۀ «رمان» در سال ۲۰۱۹ از مقررات بوکر حذف شد، چراکه بحث‌برانگیزبودنِ آن از سال‌ها پیش، یعنی از ۱۹۷۱، ثابت شده بود. در آن سال در کشوری آزاد اثر وی‌اس نایپل برندۀ بوکر شد و سال بیلو و جان فولز، داوران مسابقه، با همکاران خود بر سر رمان‌ بودن یا نبودنِ این اثر اختلاف داشتند.\nاما پیچیدگی‌های مبهمی هم هست. علاوه‌بر آن یک کتاب (که ممکن است در انتشارات کوچک و مستقلی مثل «گالی بِگِر پرِس»، نمایندۀ صددرصد آثار داستانی، و در انتشارات بزرگی نظیر «جاناتان کِیپ»، نمایندۀ فقط دَه درصد آثار هر سال، باشد)، هر رمانی که نویسنده‌اش قبلاً به جمع نامزدهای نهایی جایزه راه یافته باشد نیز قابل‌ارائه است. درضمن، مؤسساتی که طی پنج سال اخیر آثارشان در فهرست اولیۀ نامزدها قرار داشته می‌توانند عناوین دیگری را هم معرفی کنند که تعدادشان، بنا به شرایط مختلف، متغیر و نهایتاً چهار عنوان است. غیر از این، هر مؤسسۀ انتشاراتی می‌تواند پنج اثر دیگر را هم معرفی کند که در صورت تمایلِ داوران به مسابقه «فراخوانده می‌شوند». در آخر، داوران هم مجازند هر کتاب واجدشرایط دیگری را که مطلوبشان است «فرابخوانند». هیچ‌یک از کسانی که با آن‌ها صحبت کردم، به‌جز ایو اسمیت که دبیر خویش‌فرمای بنیاد بوکر است، نتوانست تمام این مقررات را فی‌البداهه به خاطر بیاورد.\nهیچ‌کدام از تغییراتی که تاکنون در ضوابط بوکر داده شده به‌اندازۀ تصمیمی که برای بزرگ‌ترکردن دایرۀ صلاحیت‌ها در سال ۲۰۱۴ گرفته شد جنجال‌برانگیز نبوده است، تصمیمی که براساس آن همۀ نویسندگانی که به زبان انگلیسی می‌نویسند واجد شرایط هستند، برخلافِ قبل که فقط نویسندگان اهل انگلستان، ایرلند، کشورهای مشترک‌المنافع 8 و زیمبابوه اجازۀ ارسال آثارشان را داشتند. چنین تغییری اساساً به این معنی بود که حالا آمریکایی‌ها نیز می‌توانند وارد رقابت شوند، و همان‌طور که خیلی‌ها از آن بیم داشتند، جایزه را تصاحب کنند (امسال، تنها یک نویسندۀ بریتانیایی‌سومالیایی با نام ندیفه محمد از انگلستان در فهرست نهایی حضور دارد، و نیمی از نامزدها آمریکایی هستند). این تغییر با مخالفت شدید عدۀ زیادی از اهالی صنعت نشر بریتانیا مواجه شد -به‌خصوص از این بابت که جوایز بزرگ آمریکا، نظیر پولیتزر و جایزۀ ملی کتاب آمریکا، از قبل برای نویسندگان آمریکایی کنار گذاشته می‌شوند. حتی منتقدان آمریکایی هم از این بابت ناراضی بودند و معتقد بودند که مقرراتِ جدید فرصتِ کشف کتاب‌هایی را که بیرون از مرزهایشان نوشته می‌شود از آن‌ها می‌گیرد. همین سه سال پیش، ۳۰ ناشر نامۀ مشترکی را امضا کردند و در آن خواهان لغو قانون جدید شدند. تا پیش از سال ۲۰۱۴، بوکر در این فکر بود که با سودبردن از اسم‌ورسم قابل‌توجهی که در میان خوانندگان آمریکایی دارد جایزۀ آمریکایی جداگانه‌ای راه‌اندازی کند، حتی برای این کار به مؤسسۀ مشاورۀ مدیریتیِ مک‌کنزی هم مسئولیت داد تا قابلیت اجرایی آن را بررسی کند. اما درنهایت این ایده به دلیل هزینه، پیچیدگی و رگه‌های کم‌رنگی از غرور کنار گذاشته شد. در آخر این اِد ویکتور، مشاور ادبی فقید، بود که به بوکر پیشنهاد کرد تا صرفاً دایرۀ همان ضوابط اولیۀ جایزه را گسترش دهد.\nاز دیدگاه دست‌اندرکاران بوکر، قانون قدیمی کشورهای مشترک‌المنافع دیگر توجیهی نداشت. این قانون از سال‌های آغازین بوکر به جا مانده بود، یعنی از ۱۹۶۹ تا ۲۰۰۲ که جایزۀ بوکر از حمایت مالی شرکت «بوکر» برخوردار بود و تاحدی توسط این شرکت اداره می‌شد. شرکت بوکر کسب‌وکاری بود که ریشه‌های عمیقی در امپراتوری بریتانیا داشت. درحال‌حاضر، این شرکت در انگلستان است و در حوزۀ عمده‌فروشی مواد غذایی فعالیت می‌کند، اما تا قبل از استقلال کشور گویان، در آنجا مستقر بود و عمدتاً به تولید عرق نیشکر مشغول بود. پس از آنکه شرکت سهامی عام با مسئولیت محدود بوکر مالک جدیدی پیدا کرد و از حمایت مالی‌اش دست کشید، جایزۀ بوکر فعالیتش را در قالب بنیاد خیریۀ ترویج ادبیات و کتاب‌خوانی ادامه داد، و صندوق سرمایه‌گذاری تأمینیِ «من گروپ»، به‌مدت ۱۷ سال، حمایت مالی آن را به عهده گرفت. از سال ۲۰۱۹، هزینۀ جایزۀ بوکر توسط خیّری بسیار مدرن، یعنی مایکل موریتس، تأمین می‌شود؛ موریتس لاغراندام و ورزیده، اهل کتاب، گریزان از جمع، شیفتۀ دوچرخه‌سواری و متولد کاردیف است، قبلاً روزنامه‌نگار بوده و اولین زندگی‌نامۀ استیو جابز را نوشته، از سرمایه‌گذاری در سیلیکون‌ولی میلیاردها دلار درآمد کسب کرده، و علاقه‌مند است که جایزۀ بوکر را در فضای دیجیتال فعال‌تر از قبل ببیند.\nنیک بارلی، مدیر جشنوارۀ بین‌المللی کتاب ادینبرگ و عضو هیئت‌امنای بنیاد جایزۀ بوکر، می‌گوید «قوانین قدیم قوانینی امپریالیستی بودند، نیت این بود که از آثاری تجلیل کنیم که در امپراتوری سابق منتشر شده‌اند. تغییر قوانین، در درازمدت، گریزناپذیر بود». بارلی رئیس هیئت داوران جایزۀ بین‌المللی بوکر 9 در سال ۲۰۱۷ نیز بوده است، جایزه‌ای که به آثار داستانیِ ترجمه‌شده تعلق می‌گیرد: درحال‌حاضر، دو جایزه در هم ادغام شده‌اند و تمامی رمان‌های انگلیسی و غیرانگلیسی‌زبان را که در انگلستان منتشر شده باشند در بر می‌گیرند.\nبا وجود همۀ این قوانین انبوه، ترفندهای گوناگونی هم هست که ناشران امیدوارند با کمک آن‌ها بتوانند شانس برنده‌شدن خود را بالا ببرند. یکی از ترفندها این است که رسماً اثری را معرفی کنند که نویسنده‌اش یا تازه‌کار است یا چندان شناخته‌شده نیست، با این کار هم خوانده‌شدن آن اثر را تضمین می‌کنند و هم اثر برجسته‌تر را در فهرست فراخوان نگه می‌دارند، چراکه اطمینان دارند داوران چاره‌ای جز فراخواندن آن نخواهند داشت. دَن فرانکلین، که در سال ۲۰۱۹ از سِمت ریاست جاناتان کیپ بازنشسته شد، می‌گوید «ریسک این کار به‌شکلی باورنکردنی بالاست، چون بیشترِ اوقات از روی لجاجت نام‌های مشهور را فرانمی‌خوانند». در کتابخانۀ هیلاری منتل فقط سه یا چهار کتاب از کتاب‌هایی که در سال ۱۹۹۰ داوری کرده باقی مانده است. یکی از آن‌ها کتاب دنیای بزرگ از دیوید مالوف است که خودِ منتل آن را فرا خوانده بود. ولی این کتاب به فهرست نامزدهای نهایی راه نیافت. منتل به من می‌گوید «خیلی دیر شده بود و ما حسابی خسته بودیم». او می‌گوید حتی تا همین الان هم «هربار که چشمم به آن می‌افتد، با خودم می‌گویم ‘می‌توانستم بیشتر پایش بایستم؟’». منتل می‌گوید ای کاش ناشر، یعنی «چَتو اَند ویندوس»، این اثر را معرفی می‌کرد، چون شانس این کتاب بیشتر بود.\nترفند دیگر این است که، با تأسیس زیرمجموعۀ جدیدی برای انتشارات خود، تعداد کتاب‌هایی را که می‌توانید معرفی کنید افزایش دهید. استوارت کِلی، نویسنده، منتقد و داور سال ۲۰۱۳، می‌گوید «شاید این سؤال پیش بیاید که، مثلاً، بلومزبری چرا زیرمجموعۀ «بلومزبری سیرکِس» را راه انداخته است. شاید فکر کنید تفاوت زیبایی‌شناختی زیادی بین این دو وجود داشته، اما درواقع فقط خواسته‌اند احتمال بُردشان را  دوبرابر کنند». بعضی ناشران رزومۀ داوران را زیر و رو می‌کنند و آثارشان را براساس سلایق فرضی آن‌ها ارائه می‌کنند. فرانکلین دراین‌باره می‌گوید «سعی می‌کنی تصور کنی که ‘آیا کینگزلی اِیمیس به رگ‌یابی  10 رأی می‌دهد؟ نه، شاید ندهد’». این روش ممکن است نتیجۀ معکوس داشته باشد: در دورۀ داوریِ لی چایلد، موجی از آثار تریلر به بوکر عرضه شد، اما هیچ‌کدام حتی به فهرست اولیه هم راه نیافت.\nفرانکلین می‌گوید نکتۀ بسیار مهم برای ناشران این است که اگر می‌خواهند از بگومگوی وحشتناک با نماینده‌ها یا نویسنده‌های پرخاشگر و افسرده دوری کنند، هرگز و تحت هیچ شرایطی نباید به نویسندگان از اینکه اثرشان به بوکر معرفی شده یا نه حرفی بزنند. ناشران زیادی برایم از نمایندگانی تعریف کرده‌اند که سعی می‌کنند در قراردادها قید کنند که کتابِ نویسنده حتماً باید به بوکر معرفی شود، هرچند هیچ‌یک از آن ناشران اعتراف نمی‌کنند که این اتفاق تابه‌حال برای خودشان افتاده است. فرانکلین می‌گوید وقتی در تصمیم‌گیری برای انتخاب اثری با بن‌بست مواجه می‌شدیم، درنهایت «گاهی سکه می‌انداختیم».\nژولیت مِیبی از انتشارات مستقلِ وان‌ورلد دو سال پشت‌سرهم در بوکر برنده داشت، یکی مارلون جیمز در سال ۲۰۱۵ و دیگری پال بیتی در ۲۰۱۶، که هردوشان را به‌خاطر پیش‌پرداخت‌های ناچیز و پنج‌رقمی‌شان انتخاب کرده بود، بنابراین شاید بتوانیم او را در هنر ارسال آثار برای داوری صاحب‌نظر بدانیم (خودش می‌گوید سال گذشته، از همان وقتی که فهرست نامزدهای اولیه را دیده، می‌دانسته شاگی بین برندۀ جایزه خواهد بود). اما درنهایت، می‌گوید هیچ علمی در این کار دخیل نیست. «تنها کاری که باید انجام دهید این است که دُم الاغ را بردارید و چشم‌بسته سر جایش بچسبانید» 11.\nهیچ‌کس، در هیچ برهه‌ای از زندگی‌اش، به‌اندازۀ داوران بوکر کتاب نمی‌خوانَد. بعد از آنکه کتاب‌ها دسته‌دسته از طرف ناشران به دفتر مؤسسۀ روابط عمومیِ دوتی اروینگ می‌رسند، شماره‌گذاری می‌شوند و به ترتیب زمانِ رسیدنشان برای داوران ارسال می‌شوند. سپس داوران در هر یک از جلساتی که هر ماه، از ژانویه تا جلسۀ اعلام فهرست اولیه در ماه ژوئیه، برگزار می‌شود ۲۰ تا ۳۰ اثر را بررسی می‌کنند.\nامسال (۲۰۲۱)، داوران ۱۵۸ کتاب خواندند -یعنی، با احتساب بی‌نظمی‌های مرسومِ بعد از کریسمس، روزی یک کتاب. تعداد کتاب‌ها در گذر سال‌ها افزایش یافته است: در ۱۹۶۹، داوران حدود ۶۰ رمان را بررسی کردند؛ در ۱۹۸۱، سال پیروزی سلمان رشدی، هفتادوچند اثر؛ و در ۱۹۹۴، ۱۳۰ اثر را مطالعه کردند. جوایز دیگر، مثل جایزۀ آثار غیرداستانیِ بِیلی گیفورد و جایزۀ ملی کتاب آمریکا (که می‌توانند ۴۰۰ اثر را بپذیرند)، دارای سیستم رده‌بندی اولیه هستند که داوران، از طریق آن، کتاب‌ها را برای مطالعۀ اولیه بین خود تقسیم می‌کنند، اما درموردِ بوکر این‌طور نیست. قرار بر این است که همۀ داوران همۀ کتاب‌ها را بخوانند و درست به همین خاطر است که دستمزدشان از استاندارد دیگر جوایزِ کتاب در بریتانیا بالاتر است.\nمایا جاسانف، رئیس هیئت داورانِ امسال، به من می‌گوید «روزهایی بوده که دو رمان را از اول تا آخر خوانده‌ام و سومی را هم شروع کرده‌ام». آنتونی کوئین، منتقد سینما و رمان‌نویس، که در سال ۲۰۰۶ داور بوده، برای دوام‌آوردن در خواندن آثار توصیه‌ای را از سباستین فوکسِ رمان‌نویس نقل می‌کند: چاقویی را طوری که نوک تیزش بالا باشد روی پیشخوان آشپرخانه می‌گذارید، به پیشخوان تکیه می‌دهید و شروع به خواندن می‌کنید، هروقت چرت بزنید، ضربۀ چاقو بیدارتان می‌کند و به خواندن ادامه می‌دهید. یکی از داورانِ همکار کوئین در آن سال کاندیا مک‌ویلیامِ رمان‌نویس بود. او در خاطرات خود تعریف کرده که، بلافاصله بعد از آنکه خواندن کتاب‌های بوکر را به پایان رسانده، بینایی‌اش را بر اثر بِلِفارواسپاسم از دست داده، حالتی که بیمار نمی‌تواند چشم‌هایش را باز کند. مسلماً اینکه دو چیز به هم مرتبط باشند فرق دارد با اینکه یکی علت دیگری باشد، اما در هر صورت، در ضیافت شام بوکر باید روی بدحالی او سرپوش گذاشته می‌شد. مک‌ویلیام می‌نویسد «نابیناشدنِ داور جایزه‌ای ادبی که حتی در حالت عادی هم مدام آماج حملات زننده قرار می‌گیرد آن‌قدر مضحک بود که می‌توانست مایۀ بدنامی جایزه و حامیان مالی‌اش بشود».\nداوران بوکر ممکن است با یکدیگر روابطی افراطی داشته باشند، از عشق و تحسین گرفته تا نفرت عمیق دوطرفه. تابستان امسال جاسانف به من گفت که هروقت چهرۀ همکارانش روی صفحۀ زوم ظاهر می‌شود، با خودش می‌گوید «این‌ها هم آدم‌های دیگری هستند که زندگی‌شان همین‌قدر عجیب است -دورم را آدم‌های شبیه به خودم گرفته‌اند». از طرف دیگر، ویکتوریا گلِندینینگ، زندگی‌نامه‌نویس و رئیس هیئت داورانِ به بن‌بست‌رسیدۀ ۱۹۹۲، یک بار زمانی به خودش آمده که داشته یکی از داوران همکارش را «عوضیِ افاده‌ای» خطاب می‌کرده است. او، در سخنرانی‌اش در شب اهدای جایزه، روابط داوران با هم را «تصادفاً» نزدیک توصیف کرد، مانند افرادی که «در تصادف قطار روی هم افتاده باشند». از نظر فیلیپ لارکین، رئیس هیئت داوران ۱۹۷۷، نیز این روابط به فجایع غیرمترقبه شبیه بود. «رابطه‌مان سرد اما عمیق بود، مثل آدم‌هایی که کشتی‌شان غرق‌شده و همه با هم خودشان را در یک قایق جا داده‌اند».\nوود در همۀ جلسات به‌صورت مستمع آزاد حضور دارد (درست همان کاری که فیامتا روکو، دبیر جایزۀ بین‌المللی، انجام می‌دهد)، یادداشت برمی‌دارد و فقط هرازگاهی چیزهایی می‌گوید، مثلاً، امسال به داوران گفته است که لازم نیست این‌‌قدر مؤدب باشند؛ او گمان می‌کند خوش‌رفتاریِ نسبتاً افراطی آن‌ها به‌دلیل اسقف‌بودنِ روآن ویلیامز است. یکی از داوران سابق بوکر تعریف می‌کند که یکی از همکارانش رمان جناییِ ایان رنکین را رد کرد، چون معتقد بود از آن مدل کتاب‌هایی نیست که بتواند بوکر را ببَرد. در اینجا وود مداخله می‌کند. او می‌گوید «در چنین لحظاتی به آن‌ها می‌گویم ‘نه. باید دلیل بیاوری. باید آن را برمبنای جمله‌بندی، بر مبنای شخصیت‌پردازی، و خیلی چیزهای دیگر قضاوت کنی، نه از روی اینکه چه “مدل کتابی” است’».\nبعضی از داوران قبلی اعتراف کرده‌اند که از سیستم «صدور حکم کلی» استفاده می‌کرده‌اند و اگر بعد از خواندن ۵۰ صفحه از کتابی نکتۀ مثبتی در آن نمی‌دیدند، آن را کنار می‌گذاشته‌اند. بااین‌همه، برای عدۀ زیادی از داوران، خیلی هم مایۀ مباهات است که وظیفه‌شان را تمام‌وکمال انجام دهند، استورات کلیِ منتقد می‌گوید «باید کارت را انجام بدهی، هم با وظیفه‌شناسی و هم با نزاکت». دِی برای تک‌تک کتاب‌هایی که به بوکر ارسال می‌شد، در فایلی رایانه‌ای، مرورهای کوتاهی می‌نوشت که حجمش به ده‌ها هزار کلمه رسیده بود. ربکا وِست، داور سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۰، موجِزتر و البته بی‌تعارف‌تر بود.او در یادداشت‌هایش مایکل فرِین را «به‌طرز عجیبی کودن» و ملوین برَگ را «به‌‌اندازه زیاده‌گو» می‌دانسته و به نظرش «دستگاه‌ تناسلی و ادراری مُردِکای ریکلر مدام جلوی چشم خواننده است». حتی کتاب موردعلاقه‌اش، فیلسوفان نظامی اثر آنتونیگ پاول، را هم «تکان‌دهنده» ندانسته، چراکه «درصد چرندیاتش خیلی بالا» بوده است. در سال ۱۹۷۱، مالکوم ماگریج که معتقد بود «اکثر آثار ارسالی پورنوگرافی محض در بدترین معنای کلمه» هستند، از هیئت داوران استعفا داد. روآن ویلیامز تا الان اعتراضی به این شکل نکرده است، اما به من می‌گوید «لحظاتی هست که دلت نمی‌خواهد هیچ چیزی بخوانی، جز آثار پی‌جی وودهاوس 12 برای بار چندم».\nتمهید جاسانف برای رساندنِ ۱۵۸ کتاب به فهرستِ سیزده‌تاییِ نامزدهای اولیه (البته هر هیئت داورانی تمهید خاص خودش را دارد) این بود که داوران می‌بایست با دراختیارداشتنِ سه اثر موردعلاقه و دو اثر «احتمالی» دیگر از میان کل آثار هر ماه در جلسات حاضر می‌شدند. آن‌ها پس از یک دور «گروه‌درمانی ادبی»، نامی که وود رویش گذاشته بود، کتاب‌ها را در دسته‌های سبز، کهربایی یا قرمز تقسیم می‌کردند. سبزها مستقیماً به جلسۀ فهرست اولیه می‌رفتند، کهربایی‌ها باید دوباره بررسی می‌شدند، و قرمزها حذف می‌شدند. تا جلسۀ اعلام فهرست اولیه در ماه ژوئیه، حدود ۳۰ کتاب جمع می‌شد که تعدادشان بعداً باید به ۱۳ تا می‌رسید. نتیجۀ کار مجموعه‌ای گلچین‌شده بود که آثار متنوع و مختلفی را در بر می‌گرفت، از کلارا و خورشید اثر کازوئو ایشی‌گورو که تازه نوبل گرفته است، تا یک جزیره اثر کارن جنینگز که اولین‌بار فقط در ۵۰۰ نسخه به چاپ رسیده بود. جاسانف بلافاصله بعد از جلسه به من می‌گوید «مسلماً ما روی همه‌چیز با هم توافق نظر نداریم. هرکدام از ما حداقل یک کتاب دارد که احتمالاً آن را در فهرست اولیه نخواهیم دید … احساس کردیم ارزش واقعی در انتخاب کتاب‌هایی است که هم طرف‌داران پروپاقرص و هم منتقدان پروپاقرص داشته باشد: این‌جور کتاب‌ها وادارمان کردند به‌طور جدی راجع به نظرمان دربارۀ کاری که هر داستان سعی در انجامش داشت با هم بحث کنیم».\nبرای رسیدن به فهرست نهایی نامزدها، در جلسۀ مهم ماه سپتامبر، جاسانف از هر داور خواست آثار فهرست اولیه را به دو دسته تقسیم کند: کتاب‌هایی که برای دیدنشان در فهرست نهایی مشتاق است، و کتاب‌هایی که با حضورشان در فهرست نهایی مخالف است، همچنین باید چند کتاب را هم مابین این دو دسته معلق بگذارد. انتخاب‌های هر داور، از قبل، به‌طور محرمانه در اختیار وود قرار می‌گرفت (هیچ‌کس از انتخاب‌های دیگران اطلاع نداشت، بنابراین خبری از توافق‌های پشت‌پرده یا زدوبند نبود). در پایان کار، سه کتاب به صدر رفتند و دو کتاب نسبتاً به‌آسانی حذف شدند. آن سه جای خالیِ دیگر هم به بحث گذاشته شدند.\nدر آخر، پس از جلسه‌ای سه‌ساعته، هر داور متوجه شد که سه مورد از کتاب‌های موردحمایتش در فهرست نهایی قرار گرفته است. ایشی‌گورو و نام بریتانیایی بزرگ دیگری، یعنی ریچل کاسک، حذف شدند. یکی از داوران شاهد حذف کتابی بود که گمان می‌کرد به مرحلۀ نهایی می‌رود، کتابی که در مرحلۀ فهرست اولیه از حمایت زیادی برخوردار بود، اما در آن روز خاص آن‌طور که باید و شاید از فن بیان خود برای نجات آن استفاده نکرده بودند. وود می‌گوید «واقعاً ناراحت‌کننده بود. در این‌جور جلسات همیشه داوری هست که احساس کند تک افتاده است. یکی از آن‌ها همچنان غصه‌دارِ کتابی بود که به فهرست اولیه نرسیده بود».\nتعیین‌کردن تکلیف برنده، معمولاً، کار شاقّی است. هیچ دستورالعمل جامعی برای این کار در مقررات بوکر قید نشده است. سمیر رحیم، حین داوری در سال ۲۰۲۰، جداً معتقد بود که اگر بوکر از «معیارهایی عینی» استفاده نکند، چیزی جز «باشگاه کتاب‌خوانی فرهیختگان» نخواهد بود. بعضی‌های دیگر به غریزه‌شان اعتماد می‌کنند. جان دِی می‌گوید «چیزی که واقعاً می‌خواهی به آن برسی این است که حس کنی  این آن کتابی است که باید به دوستانم بقبولانم». درعین‌حال، این فرایند می‌تواند کمی اندوهناک هم باشد. دی می‌گوید «متوجه می‌شوی چقدر رمان درخشان منتشر شده، رمان‌های بی‌نهایت درخشان و ستودنی. گاهی اوقات از خوبیِ بی‌امان خیلی از داستان‌های معاصر افسردگی می‌گیرم».\n\n\n\nازآنجاکه در ادبیات تفاسیر مختلف و متعددی از «خوب» یا «بهترین» وجود دارد، در قضاوتِ دست‌کم بعضی از داوران ممکن است ملاحظاتی دخیل باشد که منحصراً ربطی به معیارهای زیبایی‌شناختی نداشته باشد. امیلی ویلسون، استاد ادبیات یونان و رم باستان، می‌گوید «شخصاً نظرم این بود که حقیقتاً اشکالی ندارد که اگر چندین کتاب خوب داریم، نامزدهای اولیه را بیشتر از میان جوانان و از میان رنگین‌پوستان انتخاب کنیم». جایزۀ بوکر از دیگر جهات هم از سیاست در امان نیست. درحالی‌که ویلسون و همکارانش مشغول مطالعۀ آثار سال ۲۰۲۰ بودند، بنیاد بوکر موقعیت خود را در خطر دید، چراکه اِما نیکِلسن، نایب‌رئیس افتخاری جایزه، بر مبنای صحبت‌های یک نویسنده به «همجنس‌گراهراسیِ بسیار آشکار و بسیار شدید» و «حمله به جامعۀ تراجنسی‌ها» متهم شده بود (اتهاماتی که نیکلسن قویاً آن‌ها را رد کرد). ویلسون می‌گوید در آن زمان «به ذهنم رسید که واقعاً لازم است فهرست نهایی نامزدها را طوری تنظیم کنیم که همه‌شان از نویسندگانی باشند که دارای هویت جنسیتی غیردوگانه یا تراجنسیتی باشند». البته این بیشتر مزاح بود و ویلسون هرگز ایده‌اش را با داوران دیگر در میان نگذاشت (درنهایت، سِمت نایب‌رئیس افتخاری خیلی بی‌سروصدا از جانب هیئت‌امنای بوکر حذف شد).\nتعداد داوران بوکر همیشه فرد است، این یعنی بوکر طوری طراحی شده که فقط یک برنده داشته باشد. اما در سال ۲۰۱۹ اوضاع این‌طور پیش نرفت، در آن سال جایزه بین برناردین اواریستو و مارگارت اتوود تقسیم شد. در ابتدا، اواریستو سه به دو جلو بود -وود می‌گوید دوگانۀ سه به دو معمولاً در آخرین جلسه پیش می‌آید- اما رئیس هیئت داوران، پیتر فلورانس که قبلاً مدیر جشنوارۀ هِی بود، داوران را تشویق به سرپیچی از مقررات کرد؛ کاری که به‌ گفتۀ سارا هال «بسیار خودمدارانه» بود. سارا هال، که در هر دو فهرست اولیه و نهاییِ نامزدهای بوکر حضور داشته و در سال ۲۰۱۷ که جرج ساندرز برندۀ جایزه بود نیز از داوران آن بوده، به من می‌گوید داوریِ بوکر به معنای واقعی کلمه «دل‌خراش» است. معلوم نیست اثر محبوبتان برنده شود، رمان‌های دوست‌داشتنی را در طول مسیر از دست خواهید داد. هال دراین‌باره می‌گوید «من عاشق لینکلن در باردو 13 هستم و آن را برندۀ درخشانی می‌دانم، اما معنی‌اش این نیست که از حذف‌شدن آخرین کتابی که رقیبش بود، و آن هم کتاب درخشانی بود، دلم نسوخته باشد. مدام باید با خودت فکر کنی که «دلسرد خواهم شد». چه در مرحلۀ فهرست اولیه، چه در مرحلۀ فهرست نهایی. البته از آن طرف هم امیدوارانه احساس غرور می‌کنی. در کلِ این فرایند یک‌جور ناهماهنگی شناختی وجود دارد».\nمخصوصاً کتاب‌های مناقشه‌برانگیز -شاید به‌دلیل فُرم تجربی‌شان، یا شاید به‌سبب محتوای دشوارشان برای داوران- بعید است به مرحلۀ پایانی برسند، به‌ویژۀ اگر هیئت داوران آن سال بخواهد از غضب شدید یکی‌دو داور به‌عنوان عاملی برای نرسیدن به توافق نهایی استفاده کند. برای مثال، باکس هیل، اثر آدام مارس‌جونز، دربارۀ رابطۀ دگرباشانۀ سلطه‌پذیر و احتمالاً تجاوزکارانه است که با توصیف پرآب‌وتاب صحنه‌ای جنسی آغاز می‌شود. یکی دو نفر از داوران سال ۲۰۲۰ معتقد بودند که این اثر برای پیشنهاددادن به دوستان و اقوام مناسب نیست (از آن‌طرف، یکی از داورها برندۀ نهایی‌شان، یعنی شاگی بین، را به‌طنز این‌طور توصیف می‌کند: «همجنس‌گرایی دارد، ولی نه آن‌قدرها»). بعضی نویسندگانِ خاص بارها و بارها در آخرین لحظات حذف شده‌اند: بریل برِین‌بریج برای همیشه در بوکر «ساقدوش عروس» لقب گرفته است. همان‌طور که از عنوان جنسیت‌زده‌اش هم مشخص است، او پنج بار نامزد نهاییِ جایزه شد، و تنها جایزه‌ای که دریافت کرد پس از مرگش بود که در سال ۲۰۱۱ محض خاطر خودِ او ابداع شده بود. میوریِل اسپارک هم دو بار در جمع نامزدهای نهایی بود، یا علی اسمیت چهار بار نامزد دریافت جایزه شده. همۀ این نویسندگان دربارۀ کتاب‌هایشان تواضعی گمراه‌کننده به خرج می‌دهند و روی شایستگیِ خود پافشاری چندانی نمی‌کنند.\nپیش از تنظیم فهرست نهایی و جلسۀ پایانی، داوران کتاب‌های باقی‌مانده را دوباره می‌خوانند. وود به این کار می‌گوید «آزمون فشار». «کار جنون‌آمیزی است، اما یکی از راه‌هایی که بتوانیم بگوییم در پایان کدام اثر باقی می‌ماند همین است. داوران به‌دنبال کتابی هستند که اساساً ارزش بازخوانی را داشته باشد. تا موعد جلسۀ انتخاب برنده، آن‌ها حداقل سه بار کتاب‌ها را خوانده‌اند». استوارت کِلی، داور سال ۲۰۱۳، می‌گوید همین تکرار است که باعث می‌شود «آثار کمدی و جنایی هیچ‌وقت برنده نشوند». «یک لطیفه برایم مثال بزن که با سه بار خواندن باز هم بامزه باشد. یا دومین باری که آثار جنایی را بخوانید شاید مثلاً جذب پس‌زمینۀ اجتماعی‌شان بشوید، اما بار سوم چطور؟». دِی به من می‌گوید کتاب‌هایی هستند که «وقتی دوباره خوانده می‌شوند فرومی‌ریزند». و بار سوم، به‌قول نیک بارلی، «ترش می‌شوند».\nکتاب برنده معمولاً اثری است که از هر منظری و از دید هر داوری قابل‌تقدیر باشد، مثلاً برندۀ سال ۲۰۱۸، یعنی میلک‌مَن اثر آنا برنز، رمانی تاریخی دربارۀ درگیری‌های موسوم به «ترابلز» است، همچنین می‌توان آن را رمانی سیاسی و فمنیستی دانست، رمانی که مرزهای قالب رمان را به عقب می‌رانَد. وود دربارۀ جلسۀ نهایی آن سال می‌گوید «هر شش کتاب در اتاق حاضر بودند، مثل یک همراه. همۀ آن‌ها مورد احترام و بازتوصیف جدی قرار گرفته بودند، انگار هیچ‌یک از داوران توان کنارگذاشتن آن‌ها را نداشتند. بعد دربارۀ یکی از کتاب‌ها، به‌طور خاص، بحث بالا گرفت و آن‌قدر ادامه پیدا کرد تا محرز شد همان کتابی است که باید برنده شود. اصلاً شبیه داوری‌کردن نبود -بیشتر شبیه این بود که میلک‌من، به‌خاطر چیزی که داوران در آن دیده بودند، به پرواز درآمده بود».\nبیرون از اتاق داوری، شش ناشر برای چاپ کتاب‌هایشان پیش‌بینی‌های لازم را کرده بودند. جلد کتاب‌ها با افزودن نشان «برندۀ جایزۀ بوکر» تغییر کرد و هر جزئیات دیگری، مثل لبۀ تاشوی کتاب‌ها، که ممکن بود در روند چاپ سریع کتاب‌ها خللی وارد کند حذف شد. بعدازظهرِ ۱۶ اکتبر ۲۰۱۸، پنج اثر از شش اثر تأیید نشدند و کار پنج نویسنده برای رهایی از ناامیدی و بازگشتن به کار تازه شروع شده بود. سارا هال -که در سال ۲۰۰۴، هم‌زمان با نامزدی‌اش برای دریافت جایزه، سی‌ساله شد- به یاد می‌آورد که این تجربه برایش، به‌عنوان يگانه زن فهرست، «حسی ناشناخته و تقریباً طاقت‌فرسا» در پی داشته است. تمام‌کردن رمان بعدی‌اش بیشتر از چیزی که پیش‌بینی کرده بود طول کشید. حالا دیگران از کار او انتظاراتی داشتند که قبلاً نداشتند. هال به من می‌گوید «راهم را به‌سمت علمی‌تخیلی کج کردم، و مدام درگیر این سؤال بودم که زن [داستان] حالا می‌خواهد چه کار کند؟».\nاز نظر منتل، بردنِ جایزه «بیشترِ نویسنده‌ها را عصبی‌تر می‌کند. برای خودِ من چیزی جز نکات مثبت نداشته، اما به نظرم دلیلش این بوده که من موقع دریافت جایزه سال‌ها تجربه داشتم و چیز چندانی وجود نداشت که از مسیر منحرفم کند. مجبور نبودم از خودم ایده‌های شگفت‌انگیز بیرون بدهم و مثلاً روی دست خودم بلند شوم». پیروزی به‌طرزی باورنکردنی زمان‌بر و حواس‌پرت‌کن هم هست؛ داگلاس استورات برایم گفته بود چقدر خوشحال است از اینکه رمان دومش را قبل از نامزدی‌اش در بوکر تمام کرده بوده. اواریستو هم در جواب سؤالم که پرسیدم آیا در دو سال اخیر رمانی نوشته یا نه، زد زیر خنده (هرچند، اثر ناداستانیِ مانیفست در پاییز ۲۰۲۱ از او منتشر شد).\nبرندۀ امسال، روز سوم نوامبر، پس از نخستین جلسۀ حضوری داوران سال ۲۰۲۱، اعلام خواهد شد. وود می‌گوید «مسخره است، اما من غالباً در مراحل آخر داوری بدجور متأثر می‌شوم. وقتی در مقام ناظر می‌بینم که این‌همه خوانندۀ فوق‌العاده به‌همراه دنیاهای داستانی‌ای که در آن زندگی کرده‌اند یک‌جا جمع شده‌اند، احساس می‌کنم فضا مملو از نفَس کتاب‌هاست».\nیکی از آن داورها شیزوگی اوبیوماست، که در موردی نادر برای هر دو رمانِ اول و دومش در جمع نامزدهای نهایی بوکر قرار گرفته است. تابستان امسال که با او صحبت می‌کردم، اعتراف کرد «کمی روحیه‌ام را از دست داده‌ام. این تجربه باعث شده که با خودم بگویم «دیگر هیچ‌وقت، حتی در درهم‌ترین خواب‌وخیالاتت هم، نمی‌بینی که کتابت شانس دریافت جایزه‌ای را داشته باشد. این کار را با خودت نکن. هیچ‌وقت نمی‌توانی مقیاس واقعی چیزی را که پدید می‌آید درک کنی. درحال‌حاضر سه‌چهار برنده در ذهنم دارم. همه‌اش شانس است، فقط شانس».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را شارلوت هیگینز نوشته و در تاریخ ۵ اکتبر ۲۰۲۱ با عنوان « INSIDE THE BOOKER PRIZE: ARGUMENTS, AGONIES AND CAREFULLY ENCOURAGED SCANDALS » در وب‌سایت گاردین منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «پشت صحنۀ جایزۀ بوکر: آیا رقابتی جنجالی می‌تواند ادبیات را نجات دهد؟» در بیست‌وسومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ نسیم حسینی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۵ مرداد ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است. همچنین این مطلب در بیست‌وسومین فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        شارلوت هیگینز (Charlotte Higgins) عضو هیئت سردبیری گاردین و یکی از نویسندگان ثابت بخش فرهنگی آن است. کتاب او با عنوان زیر آسمانی دیگر (Under Another Sky) برندۀ جایزۀ انجمن مطالعات کلاسیک انگلستان شده است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        ویلیام گلدینگ در این سال جایزۀ بوکر را برای کتاب آداب عبور (Rites of Passage) دریافت کرد. برجس نیز با کتاب قدرت‌های زمینی (Earthly Powers) نامزد دریافت جایزه بود [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Ladbrokes  نام یک شرکت شرط‌بندی و قمار در لندن است [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Shuggie Bain\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                          Will Self : ویلیام وودارد سلف معروف به ویل سلف روزنامه‌نگار، نویسنده و مفسر سیاسی انگلیسی است. او ۱۱ رمان نوشته است که رمان چتر (umbrella) او به انتخاب گاردین در زمرۀ آثار دشوارفهم و سخت‌خوان قرار گرفته است.این اثر دنباله‌روِ ادبیات مدرن جیمز جویس است، و با وجود دشواربودنش، نامزد جایزۀ بوکر ۲۰۱۲ بوده است.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        How Late It Was, How Late. این کتاب یکی از نمونه‌های شاخص جریان سیال ذهن در ادبیات است.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                         امیلی ویلسون نخستین زنی است که ادیسه را به زبان انگلیسی ترجمه کرده است [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Jack Reacher  مجموعه‌کتابی است اثر لی چایلد [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        کشورهایی که جزء امپراتوری بریتانیا بودند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        جایزۀ بین‌المللی بوکر هر سال فقط به یک کتاب که به انگلیسی ترجمه شده و در انگلستان یا ایرلند به چاپ رسیده باشد تعلق می‌گیرد. رمان و مجموعه‌داستان‌های کوتاه هر دو واجد شرایط دریافت جایزه هستند.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        Trainspotting. این کتاب اثر اروین ولش نویسندۀ اسکاتلندی است [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        11\n                                                        به بازی سرگرم‌کننده‌ای اشاره دارد که در آن تصویر یک الاغ روبه‌روی بازیکن قرار می‌گیرد و او باید، با چشم بسته، دم الاغ را در محل صحیحش روی تصویر الاغ بچسباند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        12\n                                                        P.G Wodehouse   نویسندۀ انگلیسی و از بزرگ‌ترین طنزپردازان قرن بیستم میلادی است [مترجم].\n\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        13\n                                                        Lincoln in the Bardo اثر جرج ساندرز [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/583497500.json b/train/583497500.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..95860099cee7cc3e9512d61b48785c13764c1866
--- /dev/null
+++ b/train/583497500.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اگر سوگ‌هايمان به پايان نرسد چه؟",
+  "subtitle": "معمولاً از آدم‌ها خواسته می‌شود تا تلاش کنند که به سوگ پایان دهند، اما پائولین باس می‌گوید شاید این  کار ناممکن باشد",
+  "introduction": "فروید عزاداری را فرایندی می‌داند که منجر به انفکاک سوگواران از کسی می‌شود که از دنیا رفته است. از نظر او، سوگ نوعی خاتمه است. اما پائولین باس، جامعه‌شناسی که چهل سال است دربارۀ سوگ کار می‌کند، معتقد است این مفهوم‌پردازی از سوگ گمراه‌کننده است، چون در موارد بسیاری سوگ هیچگاه به خاتمه نمی‌رسد و سال‌های سال باقی می‌ماند. کتاب جدید او، افسانۀ خاتمه، تلاشی برای توضیح‌دادن این نظریه در شرایط امروزی جهان است.",
+  "content": "مِگ برنارد، نیویورک‌تایمز — در اواخر ماه مه، وقتی برای بار اول پاولین باس را دیدم، مینیاپولیس در آستانۀ بازگشایی بود. باسِ ۸۷ساله موهای طلایی کوتاهی دارد، عینکی با فریم بزرگ زده و ساعت اپل به مچ چپش بسته است. او در سرسرای ساختمان به استقبالم می‌آید، با کنجکاوی دستش را دراز می‌کند و می‌پرسد «دست می‌دهی؟ جرئتش را داری؟» و دست می‌دهیم.\nآپارتمانش روشن است و دو پنجره دارد که نور را به داخل می‌تاباند. کتابخانه‌اش پر است از آثار جامعه‌شناسی، روان‌شناسی و تاریخ، بخشی از آن به آثار زیگموند فروید و بخش دیگر به شهر خودش، نیوگلاروس در ایالت ویسکانسین، اختصاص دارد. از پنجره رود می‌سی‌سی‌پی نمایان است که، با گذر از مرکز شهر، از زیر پل‌ها عبور می‌کند.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/03/919-20.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            اگر سوگ‌هايمان به پايان نرسد چه؟         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nاین نما گرچه زیباست، مزیت اصلی آپارتمان به شمار نمی‌رود؛ مزیت اصلی این آپارتمان آسانسورهای آن است. باس، استاد بازنشستۀ علوم اجتماعی خانواده -‌رشته‌ای که به مطالعۀ خانواده و روابط صمیمی می‌پردازد‌-، هفت سال پیش این محل را انتخاب کرد، یعنی زمانی که وخامت حال همسرش باعث شده بود بالارفتن از پله‌های ساختمان‌های اطرافِ دانشگاه مینسوتا، محل تدریس باس، برایش سخت شود. وخامت حال همسرش تدریجی بود. از سال ۲۰۰۰ مجبور شد عصا به دست بگیرد. سال قبل، روماتیسم مفصلی او را در ۸۸سالگی از پا انداخت. مشکلات عروقی منجر به زخم‌هایی لاعلاج در پاهایش شده بود.\nعلی‌رغم بیماری همسرش، آن‌ها روال عادی زندگی را ادامه دادند، از مهمانی‌های سرگرم‌کننده گرفته تا رانندگی و تئاتر. تا اینکه پارسال با شروع همه‌گیری کرونا در آپارتمانشان محبوس شدند. از آن موقع، تنها مهمانشان پرستاران بودند. بعد از رفتن آن‌ها، باس مسئول مراقبت از همسرش بود، پانسمان‌هایش را عوض می‌کرد و داروهایش را به او می‌داد.\nباس دربارۀ سختی مراقبت و کشمکش‌های هیجانی‌اش می‌گوید «آرام‌آرام به‌سراغت می‌آیند». او طیفی از احساسات متناقض را تجربه ‌کرد: قدردانی بابت وقتی که با هم سپری کرده بودند، سوگ به‌خاطر ازدست‌دادن ضرب‌آهنگ قبلی‌شان و اضطراب بابت مرگ اجتناب‌ناپذیر همسرش. علاوه بر این‌ها، راجع به نقش خودش در این رابطه هم گیج شده بود، قبلاً فقط همسر او بود ولی الان مراقبش هم شده بود.\nبیماری طولانی همسرش باعث شد زندگی او شبیه به موضوعی شود که زندگی حرفه‌ای‌اش را صرف مطالعۀ آن کرده بود. حدود پنجاه سال قبل، دانشجوی دکترای رشتۀ مطالعات رشد کودک و خانواده در دانشگاه ویسکانسین در مدیسون بود. او راجع به خانواده‌هایی تحقیق می‌کرد که، دست‌کم، یکی از اعضایشان به‌‌لحاظ فیزیکی یا روانی غایب بودند. در مطالعات اولیه‌اش، در دهۀ ۱۹۷۰، بر خانواده‌هایی تمرکز کرد که در آن‌ها پدر خانواده بسیار پرمشغله بود و نمی‌توانست با فرزندانش وقت بگذراند. بعد، به همسران آن دسته از خلبان‌های جنگی پرداخت که در طول جنگ ویتنام مفقود شده بودند. دستۀ اول پدرانی بودند که به‌لحاظ فیزیکی حاضر ولی به‌لحاظ روانی غایب بودند، درحالی‌که خلبان‌های جنگنده برعکس بودند. هرکدام از این موقعیت‌ها اعضای خانواده را در نوعی برزخ قرار می‌داد، احساس سوگی ماندگار به‌خاطر فقدان چیزی که چیستی آن ناشناخته است.\n\nگاهی دامنۀ این فقدان نسبتاً آشکار است، مثل زمانی که مرگ همراه با پیکر و گواهی فوت است، ولی در فقدان‌هایی که باس مطالعه می‌کرد چنین قطعیتی وجود نداشت. در بیشتر موارد پیکری در کار نبود، بنابراین مراسمی برای عزاداری نیز وجود نداشت. این فقدان‌ها، به‌جای اینکه با رویداد خاصی ختم شوند، معمولاً چند سال ادامه می‌یابند و هرروز عمیق‌تر می‌شوند، به گونه‌ای که سوگواران به آن پی نمی‌برند. آیا می‌توان چنین تجربیاتی را فقدان در نظر گرفت؟ باس با مشاهدۀ اینکه خانواده‌ها چطور راجع به اعضای گمشده‌شان صحبت می‌کنند اصطلاحی را ابداع کرد که به غیبت ناآشکار و معمولاً نادیده‌گرفته‌شده در زندگی آن‌ها اشاره دارد: «فقدان مبهم»۱.\nباس، طی چند دهۀ بعد، به مطالعه و درمان خانواده‌های بیماران آلزایمری و خویشاوندان کسانی پرداخت که، پس از فجایع طبیعی یا حمله به ساختمان مرکز تجارت جهانی در یازده سپتامبر، بدنشان هرگز پیدا نشده بود. این فقدان‌ها در معنای سنتی کلمه بدون «خاتمه»۲ بودند، نوعی احساس تناقص -‌هم‌زمانی حضور و غیبت‌- که به نقطه‌ای پایانی نمی‌رسید. آیا می‌توان به عزای کسی نشست که بدنش حاضر ولی ذهنش غایب است یا مرگش تأیید نشده؟ آیا می‌توان برای آیندۀ متوقف‌شده سوگواری کرد؟\nباس معتقد است فقدان مبهم مفهومی جامع است و طیفی متشکل از فقدان‌های متوسط تا شدید را دربر می‌گیرد که ما چنین تصوری از آن‌ها نداریم. این مفهوم می‌تواند به‌ شکل‌های مختلف و غالباً روزمره‌ای درآید: پدر یا مادری الکلی، که وقتی مست‌ نیست آدم دیگری می‌شود؛ همسر قبلی‌تان، که اگرچه از هم طلاق‌ گرفته‌اید ولی رابطه‌تان با او هنوز تمام نشده است؛ عزیزی که به‌خاطر مهاجرت دیگر با او تماس ندارید؛ یا فرزندی که سرپرستی‌اش را از خود سلب کرده‌اید.\nمفهوم‌پردازی‌های فرویدی از سوگْ عزاداری را فرایندی می‌داند که منجر به انفکاک۳ می‌شود و نوعی خاتمه است. باس این مفهوم‌پردازی را مدلی گمراه‌کننده می‌داند و معتقد است، به‌طرز خطرناکی، محدود به برداشت آمریکایی‌ها از خودشان است. او در کتابش، افسانۀ خاتمه: فقدان مبهم در عصر همه‌گیری جهانی و تغییر۴، که این ماه به چاپ رسید می‌نویسد ایالات‌متحده جایی است که در آن سخن‌گفتن از خودکفایی و عقلانیت امتیاز محسوب می‌شود. مدل خطی «پنج مرحلۀ سوگ»، که الیزابت کوبلر‌راس آن را ارائه کرد، همچنان مدل محبوبی برای فکرکردن به این موضوع است. براساس این مدل، اگر به‌اندازۀ کافی تلاش کنیم و قدم‌های مشخصی را برداریم، می‌توانیم در بازۀ زمانی معقولی با فقدان کنار بیاییم. ولی باس معتقد است بسیاری از فقدان‌ها از چنین مدل‌هایی پیروی نمی‌کنند و اتکای ما به این مدل‌ها امکان کنارآمدن با فقدان را به ما نمی‌دهد.\nدر مقابل، فقدان مبهم اصطلاحی است که به ماهیت نامشخص زخم‌های هیجانی اذعان می‌کند. وقتی اصطلاحی برای این نوع از فقدان وجود داشته باشد، آدم‌ها می‌توانند با آن ارتباط بگیرند. باس می‌گوید «وقتی این را با کسی در میان می‌گذاری، در عرض پنج دقیقه، او هم به نمونه‌ای که در زندگی خودش وجود دارد اشاره می‌کند».\nشاید به همین خاطر باشد که در دو سال گذاشته و در خلال همه‌گیری کرونا، قتل جُرج فلوید، و حملۀ ششم ژانویه به کنگرۀ آمریکا محققان و روزنامه‌نگاران مجدداً به کار باس علاقۀ پیدا کرده‌اند. در زمانه‌ای که جامعۀ جهانی سرشار از سؤال دربارۀ سوگِ مربوط به این حال و فضاست، او و همفکرانش توجهشان را از خانواده فراتر برده‌اند و به سؤالاتی دربارۀ سوگ اجتماعی می‌پردازند.\nاین تأثیر یک‌باره به وجود نیامده است. پس از اینکه کتاب معروف او با عنوان فقدان مبهم: یادگیری زندگی با سوگ حل‌نشده۵ در سال ۱۹۹۹ به چاپ رسید، محققان زیادی کار او را ادامه دادند و مقاله‌هایی را از دریچۀ نظریۀ او دربارۀ تبعید، فرزندخواندگی و ضربۀ مغزی به نگارش درآوردند. امروزه محققان جوان به‌دنبال این هستند که آیا مسائل اجتماعی و سیاسی فوری، ازجمله فقدان دنیایی که می‌شناسیم در اثر تغییرات اقلیمی، یا سرکوب غم ناشی از تحمل خشونت نژادی، را هم می‌توان در چارچوب نظریۀ او درک کرد؟ این نشان می‌دهد تأثیر و گسترۀ مفهوم فقدانِ مبهم، به‌عنوان ابزاری برای درک چرایی و چگونگی سوگ، رو به افزایش است.\nباس از راهنمایی محققان جوان و از اینکه می‌بیند نظریه‌اش را به شیوه‌های نوآورانه و معمولاً غافل‌گیرکننده‌ای به کار می‌برند لذت می‌برد. او می‌گوید «برایم مثل یک دسته‌گل رز است. از اینکه نظریه‌ام مفید است احساس خوبی دارم».\nافسانۀ خاتمه، تاحدی در پاسخ به سؤالاتی که این روزها شکل گرفته‌اند، نگاه جامعی به ناآرامی‌های نژادی و همه‌گیری کرونا می‌افکند و این باور را رد می‌کند که سوگ نقطۀ پایان مشخصی دارد. از برخی جهات، این کتاب شاهدی است بر مسیرهای جدیدی که محققانِ دیگر او را به‌سمت آن‌ها‌ هدایت کرده‌اند، به‌خصوص دربارۀ مسئلۀ نژاد. باس می‌نویسد «اندیشیدن به آن روز یادبودِ سرنوشت‌ساز که جرج فلوید در شهر ما، یعنی مینیاپولیس، کشته شد به‌علاوۀ سؤالات زیادی که از سراسر جهان برایم می‌آید باعث شده ایده‌هایم را دربارۀ فقدان مبهم گسترش دهم. فقدان مبهم می‌تواند برای یک نفر، یک خانواده، اجتماع محلی یا جامعۀ جهانی اتفاق بیفتد».\nافسانۀ خاتمه همچنین تلاشی است برای درک فجایع هم‌زمانی که در زندگی شخصی‌اش و در دنیا در حال رخ‌دادن بود. باس می‌گوید «این اولین باری است که مفهوم فقدان مبهم را به‌علت همه‌گیری کرونا به سطح بالاتری، یعنی جامعه، تعمیم داده‌ام». باس می‌کوشد تا فقدان‌هایی را توصیف کند که جامعه همیشه به رسمیت نمی‌شناسد. او با این کار می‌تواند به ما کمک کند تا، به‌همراه یکدیگر، دوباره به چیستی فقدان‌ بیندیشیم.\nباس از خردی بهره می‌برد که حاصل یک عمر تمرکز روی یک ایده است. رفتارش آرام و متفکرانه است. در طول صحبتمان، کلماتش را با دقت انتخاب می‌کند، و هنگامی‌که به‌دنبال بهترین ترکیب‌بندی می‌گردد، از پنجره به بیرون خیره می‌شود. شاید ماهیت کارش غمگین باشد، ولی سریع می‌خندد و به لذت‌های کوچک توجه می‌کند، مثلاً در روز تولدش خوشحال بود که می‌خواهد بستنی وانیلی با تکه‌های شکلات بخورد. آثار زیادی از او منتشر شده است -هشت کتاب، بیش از صد مقاله و فصل کتابِ داوری‌شده، هزاران ارجاع در طول حدود ۴۴ سال- بااین‌حال، هنگام پاسخ به سؤالات من از آرشیوی منظم شاهد می‌آورد و به‌آسانی حکایت‌ها و استدلال‌های چند دهه پیش را شرح می‌داد.\nپدر باس کشاورزی مستأجر و مادرش خانه‌دار بود. او در نیوگلاروس بزرگ شد، روستایی در ویسکانسین که بیشترِ ساکنین آن را مهاجرین سوئیسی ازجمله پدرش تشکیل می‌دادند. پدرش در دهۀ ۱۹۲۰ به آمریکا آمده بود تا در زمینۀ کشاورزی تحصیل کند و قصد داشت پس‌ازآن به سوئیس برگردد تا ازدواج کند، ولی ناگهان رکود بزرگ از راه رسید و اینجا گیر افتاد.\nسرانجام، پدر باس ازدواج کرد و، در کنار پرورش گاو شیرده و کشاورزی، تشکیل خانواده داد. دل‌تنگ خانه‌اش شده بود، ولی مطمئن نبود بتواند برگردد. باس فهمید که پدرش گاهی فاصله می‌گرفت، مخصوصاً وقتی نامه‌ای از سوئیس برایش می‌آمد. او در کتابش که در سال ۱۹۹۹ چاپ شد می‌نویسد «غم غربت به بخش محوریِ فرهنگ خانوادگی ما بدل شد. اشتیاق به اعضای دورازدسترس خانواده به‌قدری رایج بود که من در سنین کودکی در مورد این فقدانِ بی‌نام و مالیخولیایی که هیچ‌گاه از بین نمی‌رفت کنجکاو شدم. این حس همواره در کنارم بود».\nدر سال ۱۹۵۲، باس تحصیلات دانشگاهی‌اش را در مدیسون شروع کرد. در آن زمان کم پیش می‌آمد که دختری در روستایشان پس از دبیرستان هم درس بخواند. بیشترشان پس از دانش‌آموختگی ازدواج می‌کردند و باس هم در ۱۹سالگی، وقتی دانشجو بود، ازدواج کرد، ولی مشتاق بود فراتر از زمین‌های کشاورزی جنوب ویسکانسین را هم بشناسد، جایی که تفریحات آخر هفته به ماهی سوخاری و رقص پولکا خلاصه می‌شد.\nپس از مقطع کارشناسی، وارد رشتۀ مطالعات رشد کودک و خانواده در مقطع کارشناسی ارشد شد و پایان‌نامه‌اش را دربارۀ نقش‌های فرهنگی در بین اعضای سه نسل از زنان آمریکایی‌سوئیسی‌ و آمیش در شهرش نوشت. باس از این «تحقیق دوستانه و غیررسمی»۶ به وجد آمده بود، تحقیقی که در آن اطلاعات اولیۀ به‌دست‌آمده از دل ساعت‌ها گفت‌وگو تبدیل به داده می‌شدند. او مسیر علمی‌ای را پیش گرفت که در مرز رشته‌های مختلف و در حیطۀ نسبتاً ناشناختۀ علوم اجتماعی خانواده قرار داشت.\nدر اوایل دهۀ ۱۹۷۰، وقتی دانشجوی دکترا بود، نظریه‌ای را مطرح کرد که اکنون به آن شناخته می‌شود. او که دعوت شده بود تا یک جلسۀ روان‌پزشکی را در درمانگاه خانواده‌درمانی دانشگاه نظاره کند، به گفتۀ خودش، «متوجه شد که پدران همواره از بودن در آنجا عصبانی بودند و می‌گفتند کارهای بچه‌ها به مادرها مربوط می‌شود. من چرا اینجا هستم؟». این پدرها، که خیلی‌هایشان کار شرکتی داشتند، به‌قدری سرشان شلوغ بود که نمی‌توانستند به بزرگ‌کردن بچه‌ها کمک کنند. او نام این پدیده را «غیبت روان‌شناختی پدر در خانواده‌های سالم» گذاشت، ولی استادی که درس نظریه را به او تدریس می‌کرد تشویقش کرد تا بزرگ‌تر فکر کند. باس می‌گوید اکنون که به گذشته فکر می‌کند می‌بیند که می‌توانسته تا یک دهۀ بعد فقط راجع به پدران بنویسد، ولی با راهنمایی استادش به مفهوم وسیع‌تری رسید: فقدان مبهم.\nدوری پدر باس از خانوادۀ اروپایی‌اش و غیبت هیجانی‌ او در خانوادۀ آمریکایی‌اش منشأ نظریۀ باس بود. او حالا می‌داند که پدرش سوگ ادامه‌داری را تجربه می‌کرده که علت آن مرگ کسی نبود، ولی خودِ باس آن زمان احساس ابهام داشت؛ فقدان مبهم بود. نظریه‌پردازی دربارۀ این نوع از فقدان به باس، همکارانش، و مردم عادی کمک می‌کند تا بتوانند سوگ‌هایی را که منشأ و ویژگی‌های نامشخصی دارند درک کنند.\nباس طی ۴۵ سال بعد، به‌عنوان پژوهشگر و درمانگر، با هزاران خانواده‌ای کار کرد که پویایی‌های مشابهی داشتند. زیاد پیش می‌آمد که با او تماس بگیرند تا برای درمان فوری کسانی اقدام کند که خویشاوندانشان بر اثر یک فاجعه مفقود شده بودند. در همان زمان، در حال کنارآمدن با تراژدی‌های شخصی‌اش هم بود -‌مرگ هم‌زمان پدر، مادر و خواهرش.\nباس دریافت که فقدان مبهم می‌تواند به چیزی منجر شود که او نامش را «سوگ منجمد»۷ می‌گذارد، یعنی وقتی آدم‌ها در غم خود ݣݣݣگیر ݢݢمی‌کنند. فقدان مبهم می‌تواند به «سوگ محروم»۸ هم منتهی شود، اصطلاحی که مشاوری به نام کِنِث جی دݩݦُکا ابداع کرد و برای توصیف موقعیتی استفاده می‌شود که دیگران فقدانی مهم در زندگی‌تان را مشروع یا لایق حمایت نمی‌دانند. به همین دلیل، کار او از تحقیقات سنتی دربارۀ سوگ فاصله می‌گیرد، تحقیقاتی که سوگ را چیزی می‌دانند که باید بر آن غلبه شود. کتاب ماتم و مالیخولیا ۹ نوشتۀ فروید، که اولین بار در سال ۱۹۱۷ به چاپ رسید، انفکاک از فرد فوت‌شده را واکنش سوگ مناسب می‌دانست و درمانگرانی که از این مدل پیروی می‌کردند به مراجعینشان می‌گفتند فردی را که از دست داده‌اند رها کنند. تمرکز این شیوه بر این بود که به مراجعان کمک شود تا به‌دنبال «خاتمه» باشند، که نقطۀ پایانیِ سوگ است.\n\nباس، با رد مدل‌های خطی برای سوگ، شش دستورالعمل نامتوالی را برای تحمل سوگ پیشنهاد می‌کند: یافتن معنا در فقدان؛ غلبه بر میل خود برای کنترل مسئله‌ای که غیرقابل‌کنترل است؛ بازآفرینی هویت پس از فقدان؛ عادت‌کردن به احساسات ضدونقیض؛ بازتعریف رابطۀ خود با هرکس یا هرآنچه از دست رفته است؛ و یافتن امید نو. دو مورد از این دستورالعمل‌ها، یعنی «معنا» و «امید نو»، اهمیت ویژه‌ای برای کنارآمدن دارند و هدفشان این است که به افراد کمک کنند تا اهمیت فقدان را در زندگی‌شان و آیندۀ بدون آن را در نظر بگیرند.\nمبنای کار باس آرای اندیشمندانی است که پیش‌فرض خطی‌بودنِ فرایند سوگ را زیرسؤال می‌برند. او زبانی را در اختیارمان قرار می‌دهد که از قیود نوشته‌های رسمی فروید رها شده است. باس از نوشته‌های ویکتور فرانکل، روان‌درمانگر اتریشی و بازماندۀ اردوگاه‌های کار اجباری، الهام می‌گیرد. فرانکل دربارۀ جست‌وجوی معنا در فقدانْ مطلب نوشته است. روان‌شناس دیگری که الهام‌بخش کارهای باس است دنیس کلاس است که نظریۀ «پیوندهای ادامه‌دار»۱۰را ابداع کرده است. این نظریه پارادایمی را برای سوگ ارائه می‌دهد که در آن سوگواران با فرد فوت‌شده رابطه‌شان را -‌که رابطه‌ای روان‌شناختی است‌- حفظ می‌کنند. باس می‌نویسد «اعلام خاتمه [یا گفتن اینکه دیگر تمام شده]، گرچه برای اطرافیان تسکین‌دهنده است، سوگواران را می‌رنجاند. اگر [فرد فوت‌شده] را دوست داشته‌ایم، می‌خواهیم او را در خاطرمان نگه داریم».\nاولین بار در ژوئیۀ ۲۰۲۰ با ایده‌های باس آشنا شدم. پدربزرگم به‌تازگی بر اثر کرونا فوت کرده بود، بیماری‌ای که از مرکز مراقبتی‌‌اش در دالاس گرفته بود. من به‌همراه مادر و برادرم نیمی از کشور را با خودرو پیموده بودیم تا از پشت شیشه با او خداحافظی کنیم. ازآنجاکه آلزایمر داشت، سال‌ها خداحافظی با او را تمرین کرده بودم، ولی این دفعۀ آخر ناگهانی و پاره‌پاره بود، شبیه به زخمی که دوباره سر باز کرده باشد. به او گفتیم دوستش داریم و او در تقلای اکسیژن بود. دو روز بعد، در دلشب درگذشت.\nبعدازظهرِ یک هفتۀ بعد، وقتی منتظر بودیم تا خاکستر پدربزرگم را جمع کنیم، صدای باس را در یکی از قسمت‌های پادکست «دربارۀ بودن» در سال ۲۰۱۶ شنیدم؛ همان‌طور که با کریستا تیپِت، مجری پادکست، صحبت می‌کرد صدای واضح و نرمَش با صدای دستگاه تهویۀ هوای اتاق درآمیخته بود. او می‌گفت «ما با سؤالات بی‌پاسخ راحت نیستیم. این‌ها فقدان‌هایی هستند که سهمی از واقعیت ندارند». تنها نبودم. در دوران همه‌گیری کرونا، تیپت متوجه شد مردم دارند در شبکه‌های اجتماعی راجع به این مصاحبه حرف می‌زنند. به گفتۀ او «مردم می‌گفتند ‘دوباره دارم به این مصاحبه گوش می‌کنم و واقعاً کمک‌کننده است’». تیپت تصمیم گرفت دوباره باس را به برنامه دعوت کند تا بپرسد نظریۀ او چطور به همه‌گیری کرونا هم مربوط می‌شود. می‌گوید با او «نه‌فقط راجع به زندگی، بلکه راجع به معاش، احتمالات، رؤیاها، برنامه‌ها، و چیزهایی صحبت کردیم که تا همین دیروز بدیهی به نظر می‌رسیدند».\nباس نظریه‌ و زبانی را در اختیارم قرار داده بود که مخصوص زندگی خودم بود و می‌توانست ماهیت طولانی فقدانم را شرح دهد. پدربزرگم حدود یک دهه درگیر آلزایمر بود، طوری که دیگر نام یا چهرۀ مرا به یاد نمی‌آورد. اواخر زندگی‌اش دور از یکدیگر زندگی می‌کردیم و این باعث می‌شد دیدن او دشوار شود. این حقیقتی بود که مرا آزار می‌داد. وقفه‌ای زمانی در تجربۀ سوگم وجود داشت: با اینکه اکنون بدون شک دیگر رفته بود، سال‌ها در حال ازدست‌دادنش بودم. مرگش احساسات قدیمی گناه و پشیمانی را دوباره زنده کرد. عزادار زمان‌هایی بودم که با یکدیگر سپری نکرده بودیم و سؤالاتی که هرگز نپرسیده بودم. [مفهوم] سوگ مبهم ظاهراً این سوگ طولانی و تسکین‌نیافته را توضیح می‌داد.\nافسانۀ خاتمه تجربۀ پیچیدۀ عزاداری در دوران همه‌گیری کرونا را شرح می‌دهد. باس می‌نویسد «به همۀ شماهایی که در دوران کرونا عزادار کسی یا چیزی هستید می‌خواهم بگویم چیزی که به آن نیاز دارید خاتمه نیست، بلکه اطمینان از این است که عزیزتان دیگر رفته و درک می‌کند که نمی‌توانسته‌اید برای تسکینش آنجا باشید. او شما را دوست داشته و در واپسین لحظات زندگی‌اش شما را بخشیده است. بدون این چیزها، برخی شک‌ها با شما باقی می‌مانند، ولی این ماهیت فقدان است. پایانش حتی در بهترین حالت هم هیچ‎گاه بی‌نقص نیست».\nاین کتاب کوتاه است و نُه فصل دارد. باس خواسته که کتابش جنبۀ درمانی داشته باشد. این کتاب اثری ترکیبی است: از سویی، کتابی خودیاری است که راهبردهایی را برای کنارآمدن با فقدان مبهم ارائه می‌کند، از سوی دیگر، مشاهدات به‌دست‌آمده از بیش از ۴۰ سال تحقیق و مشاوره با خانواده‌ها را ارائه می‌کند، و همچنین تأملی شخصی دربارۀ عشق و فقدان است. با اینکه مبنای کتاب استدلال‌های قدیمی‌اش در مخالفت با تفکر دودویی۱۱و در موافقت با پذیرش تناقض است، همچنین پاسخی به فجایع جهانی اخیر است. او می‌نویسد «این بحران بهداشتی جهانی فقدان‌های مبهم زیادی به بار آورد. عده‌ای در حالی در بیمارستان فوت کردند که تنها بودند و خانواده‌ها اجازۀ دیدنشان را نداشتند. آن‌ها از تسکین آخرین خداحافظی محروم ماندند. دانشجویان نتوانستند مراسم فارغ‌التحصیلی بگیرند، با هم‌کلاسی‌هایشان خداحافظی کنند و در سال تحصیلی جدید دوستان تازه پیدا کنند. خیلی از بچه‌های کوچک در خانه تحصیل کردند، بعضی‌هایشان تنها در اتاق و روبه‌روی یک رایانه بودند. خیلی‌های دیگر به‌دلیل نداشتن رایانه یا اینترنت پرسرعت با مشکل مواجه شدند. تجارب حیاتی که به‌طور سنتی نشانۀ بزرگ‌شدن بودند از دست رفتند، تجربه‌ای فراواقعی برای کودکان و والدینشان».\nباس در توضیح اینکه چرا این فقدان‌ها مبهم هستند به دو دستۀ اصلی در نظریه‌اش اشاره می‌کند: «فیزیکی» و «روانی». او در توصیف روزهای ابتدایی همه‌گیری کرونا می‌نویسد «اولین دسته فیزیکی است -نه پیکری برای دفن‌کردن و نه مدرکی برای مرگ وجود دارد. این را می‌توانیم در مرگ‌های ناشی از کرونا ببینیم، جایی که خانواده‌ها اجازۀ دیدن بدن فرد فوت‌شده را ندارند و نمی‌توانند آیین‌های معمول تدفین و عزاداری را به جا آورند». او ادامه می‌دهد غیبت روانی می‌تواند وسواس یا درگیری ذهنی را هم در بر گیرد، همان‌طور که خیلی‌ها «دربارۀ ویروس کرونا نگران و مضطرب هستند». او معتقد است فاصله‌گیری اجتماعی نوعی فقدان مبهم بود، اینکه نمی‌توانستیم عزیزانمان را ببینیم یعنی به‌لحاظ روانی حاضر ولی به‌لحاظ فیزیکی غایب بودیم.\nباس به من می‌گوید این نظریه «دیگر به‌اندازۀ روزهای ابتدایی محدود [به یک نمونۀ خاص] نیست» و این پیشرفت خوبی است، زیرا آدم‌های بیشتری معنای این مفهوم را در زندگی‌شان درک می‌کنند. پژوهشگران دو دستۀ اولیه [یعنی فیزیکی و روانی] را گسترش داده‌اند و کاربردهایی فراتر از محیط خانواده برای آن یافته‌اند. به گفتۀ باس «نظریۀ فقدان مبهم مدت‌ها پیش میز مرا ترک کرده است».\nباس علی‌رغم اینکه محتاطانه می‌گوید «فقدان مبهم نمی‌تواند همه‌چیز را توضیح دهد»، می‌پذیرد که اندازه‌گیری ابهام دشوار است. به گفتۀ او، آنچه نظریه‌اش را شخصی می‌کند این است که «[ابهام] امری ادراکی است و در ذهن فرد وجود دارد». دانش‌پژوهان علوم اجتماعی، ازجمله خود او، براساس مصاحبه‌های کیفی و بعضی داده‌های کمّی تعیین می‌کنند که آیا چیزی را می‌توان فقدان مبهم تلقی کرد یا خیر. نحوه‌ای که مصاحبه‌شوندگان فقدانشان را توصیف می‌کنند نقش کلیدی در تعیین مبهم‌ بودن یا نبودن آن ایفا می‌کند. باس به مثال‌هایی از این دست توصیف‌ها در کارهای خودش اشاره می‌کند:\n«ازآنجاکه یک دهه است که همسرم مفقود شده، آیا من متأهل به حساب می‌آیم؟»، «با توجه به اینکه سرپرستی یکی از فرزندانم را واگذار کرده‌ام، باید بگویم چند فرزند دارم؟».\nوقتی از او می‌خواهم نظریه‌اش را تعریف کند، به‌سادگی می‌گوید «فقدانی مبهم که می‌تواند فیزیکی یا روانی باشد و پایانی هم ندارد». زیربنای این ایده ‌فرض‌هایی کلیدی است که غیرعینی‌بودن آن را نشان می‌دهد: فرض اول می‌گوید «یک پدیده می‌تواند، بدون آنکه قابل‌اندازه‌گیری باشد، وجود داشته باشد». به عبارت دیگر، غیرقابل‌اندازه‌گیری‌بودنِ فقدان وجود آن یا تأثیرات فلج‌کننده‌اش را زیرسؤال نمی‌برد. فرض دوم این است که، وقتی پای فقدان مبهم در میان باشد، هیچ روایت واحدی نمی‌تواند محرومیت را توضیح دهد؛ غیرعینی‌بودنْ ادراک ما از فقدان را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. هدف دانش‌پژوهان علوم اجتماعی و روان‌درمانگران باید تعیین این باشد که آدم‌ها چگونه می‌توانند، علی‌رغم ندانستن و نفهمیدن ابعاد فقدانشان، خوب زندگی کنند. فرض سوم این است که فقدان مبهم پدیده‌ای نسبی و مبتنی بر دل‌بستگی است.\nفقدان مبهم به‌قدری گسترده است که آن‌هایی را که خواهان شاخص‌های مطلق هستند سرخورده می‌کند. به گفتۀ باس «این نظریه راجع به ابهام است و اینکه چطور آن‌هایی که زندگیِ بادقت را دوست دارند باید با چنین ابهامی کنار بیایند. علت اینکه فقدان مبهم حیطۀ بسیار گسترده‌ای را در بر می‌گیرد این است که محققان و نویسندگانِ پس از باس بر این باورند که فقدان مبهم این قابلیت را دارد که انتظارات جامعه از سوگ\nرا تغییر دهد.\nسال گذشته، باس با سیلی از سؤالات مردمی و تخصصی مواجه شد که راجع به یکی از کاربردهای نظریه‌اش بود: نژادپرستی به‌عنوان فقدان مبهم. در ماه مۀ ۲۰۲۰، چند کیلومتر پایین‌تر از آپارتمان باس، جرج فلوید به قتل رسید. قبل‌تر، پژوهشگران جوان‌تر شروع کرده بودند به اینکه از چارچوب او برای تحقیق دربارۀ موارد شدید نژادپرستی استفاده کنند، و به‌دنبال آن‌ها، باس هم توجهش را به‌سمت فقدانی معطوف کرد که شهر را در بر گرفته بود.\nباس در افسانۀ خاتمه مطالب جدیدی را به تحقیقات فراوانی که دربارۀ پیامدهای تروماتیک برده‌داری انجام شده اضافه می‌کند. او معتقد است فقدان‌های ناشی از برده‌داری، ازجمله جدایی از خانه و خانواده و همچنین ازدست‌دادن کنترل بر بدن، از نوع مبهم بودند. این گسست رابطه‌ها -که مرا به یاد نظریۀ اورلاندو پترسونِ جامعه‌شناس می‌اندازد که معتقد بود برده‌داری منجر به «مرگ اجتماعی» شد‌- باعث انتقال بین‌نسلی\nترومایی شد «که اکنون در بدن‌ها و یادهای نوادگانشان وجود دارد» و، در نظام‌هایی که امروزه سیاه‌پوستان را سرکوب می‌کنند، همه‌جا حاضر است. باس از پژوهش‌های خانواده‌درمانی، جامعه‌شناسی و مددکاری یاری می‌گیرد، خصوصاً از آثار اِلن پیندرهیوز که درموردش می‌نویسد «او یکی از اولین کسانی بود که به من آموخت بافت تاریخی برای رشد انسان اهمیت دارد و اگر بچه‌ای به‌جای اینکه پرورش یابد تروما تجربه کند، اثر آن نه‌فقط روی خودش، بلکه روی فرزندانش هم نمود خواهد یافت».\nویدئوی دل‌خراش قتل جرج فلوید برون‌ریزی شدید سوگ و خشم را به همراه داشت که نمودی از ترومای نژادیِ همه‌جا حاضر است. باس معتقد است این ترومای ادامه‌دار جایی است که سوگ مبهم خانه کرده است. پژوهشگران مدت‌هاست که نژادپرستی را به‌عنوان یکی از عوامل استرس و سوگ مطالعه کرده‌اند. در دهۀ ۱۹۷۰، چستر پیِرس دربارۀ «محیط سخت هرروزه»‌ای نوشت که آمریکایی‌های سیاه‌پوست در آن زندگی می‌کردند. امروزه، پژوهشگران خانواده به اهمیت کار باس پی برده‌اند که توضیح می‌دهد چگونه نژادپرستی منجر به فقدان مبهم خانواده‌ها و اجتماعات سیاه‌پوستان می‌شود.\nیکی از پژوهشگرانی که می‌کوشد از این چارچوب بهره بگیرد شالاندرا برایانت، استاد علوم اجتماعی خانواده، در دانشگاه مینسوتاست. او در اواسط دهۀ ۲۰۰۰ مشغول تحقیق دربارۀ ازدواج در خانواده‌های سیاه‌پوست ایالت‌های جنوبی آمریکا بود. یک زن با او درددل کرد که همسرش به‌طرز عجیبی کناره‌گیر شده است. با اینکه همچنان عملکردش را حفظ کرده بود -سر کار می‌رفت و فرزندش را از مدرسه می‌آورد- به‌لحاظ هیجانی خالی شده بود. برایانت متوجه شد اخبار پیرامون اتفاقات ناشی از نژادپرستی و تجربیات فرزندش در مدرسه عمیقاً او را تحت‌تأثیر قرار داده است. برایانت می‌گوید «معلوم شد افسرده و نگران بوده، ولی نمی‌توانسته دقیقاً علتش را بگوید. او احساس می‌کرده نمی‌تواند برای تأمین امنیت خانواده‌اش کاری بکند».\nبرایانت نظریۀ باس را در درک آثار عوامل استرس‌زا مهم تلقی می‌کند. او می‌گوید نژادپرستی عامل استرس‌زایی است که بر زندگی سیاه‌پوستان آمریکایی تأثیر می‌گذارد. برایانت، که خودش سیاه‌پوست است، می‌گوید «این می‌تواند اعضای یک فرهنگ را به این فکر بیندازد که ما واقعاً کجا می‌گُنجیم؟ ما به‌عنوان یک گروه فرهنگی چه‌کسانی هستیم که خیلی‌ها از ما نفرت دارند؟ من فکر می‌کنم چنین چیزی می‌تواند باعث شود آدم‌ها به این فکر کنند که در کجای جامعه می‌گُنجند».\nاکنون برایانت با گروهش مشغول کار روی طرحی است که، از دریچۀ نظریۀ باس، تأثیر فشارهای مالی را بر خانواده‌های سیاه‌پوست بررسی می‌کند. سیاست‌های نژادپرستانۀ اسکان، به‌طور تاریخی، مانع از دستیابی سیاه‌پوستان مینیاپولیس به ثروت شده‌اند؛ امروزه تنها ۲۵ درصد از آن‌ها در منطقۀ کلان‌شهر صاحب‌خانه هستند، درحالی‌که این عدد در بین سفیدپوستان ۷۷ درصد است و این بیشترین فاصله در بین شهرهای بزرگ آمریکاست. برایانت می‌گوید استرس مالی می‌تواند منجر به ازدست‌رفتن احساس خود۱۲در افراد شود و معمولاً هم نمی‌دانند چرا این اتفاق افتاده است. به‌این‌ترتیب، تأثیرات مبهم نژادپرستی ضدسیاه‌پوستان به درون روان آن‌ها رسوخ می‌کند.\nدر اواسط ژوئیه به مینیاپولیس برگشتم تا از باس بخواهم مرا تا تقاطع خیابان سی‌و‌هشتم و خیابان شیکاگو همراهی کند، جایی که به میدان جرج فلوید معروف است. در ماه مه، این تقاطع به روی خودروها بسته شد تا مردم برای عزاداری، مراقبه و دعا به آنجا بروند. هدایا و فضای سبزی را که قبل‌تر در اینجا بود جابه‌جا کرده بودند تا جا برای خودروها باز شود. تصویر ضدنوری از فلوید که سرش را به پایین انداخته و دو بال از شانه‌هایش روییده دقیقاً در همان‌جایی قرار داده شده بود که مأمور پلیس، دِرِک چاوین، زانویش را روی گردن او گذاشت. در اطراف این تصویر موانع سیمانی گذاشته‌ بودند تا از گزند خودروها در امان بماند.\nبه مردی برخوردیم که جِی وب نام داشت و یک باغبان داوطلب بود. وقتی نام باس را شنید، فریاد زد و با هیجان‌ گفت «مسیر فکری شما خیلی به من کمک کرده است» و فوراً تلفن همراهش را درآورد تا سِلفی بگیرد. او گفت به کسانی که به آنجا می‌آیند توصیه می‌کند که سوگ خود را بپذیرند و به‌دنبال آرامش بگردند، احساساتی که بازگوکنندۀ افکار باس است. واضح بود که کارهای او وارد فضای عمومی شده و افراد شهرش را تحت‌تأثیر قرار داده است. وب به باس گفت «اینجا خیلی به شما نیاز داریم».\nنظریۀ فقدان مبهم از خانواده‌ها و اجتماعاتی ریشه گرفت که باس، دهه‌ها قبل، با آن‌ها برخورد داشته و رویشان مطالعه کرده بود و برخورد با افراد معمولی‌ای همچون وب همچنان به تفکرش جهت می‌دهد. باس خودش را دانشجوی مادام‌العمری می‌داند که از این افراد چیزها می‌آموزد. پس از بازدید از میدان جرج فلوید، باس به من می‌گوید «باید چشمانم را باز نگه دارم». او از محدودیت‌های دانش خود آگاه است و از کسانی که این محدودیت‌ها را عقب می‌زنند قدردانی می‌کند، حتی حالا که به غروب زندگی حرفه‌ای‌اش رسیده است. او با کتاب افسانۀ خاتمه در حال یادگیری در بطن جامعه است. این کتاب حاصل تأمل در ماه‌های ابتدایی همه‌گیری کرونا و پاسخی است به سؤال «چه اتفاقی دارد در اطراف من می‌افتد؟». او می‌گوید «فهمیدم نه‌فقط من داشتم تغییر می‌کردم، بلکه آن‌هایی که با من مکاتبه می‌کردند هم راجع به مسائل جدیدی حرف می‌زدند و این باعث شد دوباره فکر کنم و ذهنیت جدیدی در من شکل بگیرد».\nبا اینکه باس متخصص زمینۀ فقدان است، خودش هم دارد یاد می‌گیرد که چطور سوگواری کند. در تابستان ۲۰۲۰، حال همسرش رو به وخامت گذاشت. ابتدا در بیمارستان بستری شد. چند هفتۀ بعد به مرکز توان‌بخشی منتقل شد. یک شب، باس فهمید که همسرش نمی‌تواند قاشق به دست بگیرد و مجبور شد خودش به او غذا بدهد، ولی حال همسرش عادی بود و پرستار گفته بود رو به بهبودی است. باس شب آنجا را ترک کرد، همسرش او را بوسید و خداحافظی کردند. ساعت ۱۰ آن شب، دکتر تماس گرفت و گفت همسرش واکنشی نشان نمی‌دهد. باس و دخترش به‌سرعت خود را به آنجا رساندند و فهمیدند او سکته کرده است. کارکنان برایشان صندلی آوردند تا استراحت کنند، ولی نمی‌توانستند بخوابند. صبح، دختر باس به خانه رفت تا دوش بگیرد و به مادرش هم توصیه کرد همین کار را بکند. ولی باس گفت که می‌ماند.\nفضای سنگینی بر گفت‌وگویمان حاکم شده است. او با صدایی لرزان می‌گوید «همۀ آدم‌های زندگی‌ام، ازجمله پدر، مادر، خواهر و برادرم، زمانی مردند که پشتم را به آن‌ها کرده و رفته بودم. [ولی این بار] گفتم که نمی‌روم. سپس به همسرم خیره شدم و پنج دقیقه بعد نفس آخرش را کشید».\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را مِگ برنارد نوشته و در تاریخ ۱۵ دسامبر ۲۰۲۱ با عنوان «What if There’s No Such Thing as Closure?» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «اگر سوگ‌هایمان به پایان نرسد چه؟» در بیست‌وسومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدحسن شریفیان منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۵ تیر ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n•• مگ برنارد (Meg Bernhard) نویسنده و روزنامه‌نگاری اهل کالیفرنیاست. جستار او دربارۀ سوگ مشترک با عنوان آب یا آسمان؟ (Water or Sky? ) در میان بهترین سفرنامه‌های آمریکایی سال ۲۰۲۱ قرار گرفت.\n[۱] Ambiguous loss\n[۲]  closure\n[۳]  detachment\n[۴]  Myth of Closure: Ambiguous Loss in a Time of Pandemic and Change\n[۵]  Ambiguous Loss: Learning to Live With Unresolved Grief\n[۶]  Kitchen table research\n[۷]  Frozen grief\n[۸] Disenfranchised grief\n[۹]  Mourning and Melancholia\n[۱۰] Continuing bonds\n[۱۱] binary thinking\n[۱۲] sense of self\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/583824964.json b/train/583824964.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..557f03ad3fff610d78afbb7d6ab4192bc1c536b9
--- /dev/null
+++ b/train/583824964.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بچه‌ها زلزله‌اند. زلزله را می‌شود پیش‌بینی یا تربیت کرد؟",
+  "subtitle": "هر پدر و مادری ترسی در دلشان دارند، چون هیچکس نمی‌داند آیندۀ بچه‌اش چه خواهد شد",
+  "introduction": "اگر بچه دارید، حتماً چنین موقعیت‌هایی را تجربه کرده‌اید: با کلی شوق و ذوق، برنامۀ سفر می‌چینید، یا برای جشن تولد بچه‌تان وقت می‌گذارید، اما آن روز بچه‌تان از دندۀ چپ بلند می‌شود. آنقدر نق می‌زند و گریه می‌کند که هزار بار آرزو می‌کنید کاش نیامده‌ بودید سفر، یا آنقدر توی جشن تولد بداخلاقی می‌کند که کلافه می‌شوید. اما چرا هیچ‌کس از این بخش‌های فرزندپروری حرف نمی‌زند؟ از وقت‌هایی که بچه‌ها از الگوهای شیک و اینستاگرامیِ تربیت بیرون می‌زنند؟",
+  "content": "اگنس کالارد، پوینت — فرزندپروری در تنهایی آغاز می‌شود، زیرا نوزادِ تازه به دنیا آمده از وجود شما اطلاعی ندارد. هیچ‌یک از افرادی که با آن‌ها در ارتباط بودم –دانشجویانی در دهۀ دوم زندگی خود- فرزندی نداشتند. از این رو به گروهی از تازه‌مادران در بیمارستان نزدیک محل زندگی‌ام پیوستم. از رویۀ چنین گروه‌هایی اطلاع دارید؛ آدم‌ها به‌شکل دایره دور هم می‌نشینند، داستان‌های خود دربارۀ به‌دنیاآوردن کودکانشان را تعریف می‌کنند، توصیه‌هایی دربارۀ خوابیدن با یکدیگر رد و بدل می‌کنند و غیره. من بعد از چند جلسه این گروه را ترک کردم، چرا که همۀ حاضران در آن ملال‌آور بودند. بنابراین از طریق وب‌سایت کریگزلیست۱ گروه خودم را تشکیل دادم. اما در آنجا نیز اوضاع به همین منوال بود. در نتیجه گروه دیگری تشکیل دادم. آیا همۀ مادران در برکلی ملال‌آورند؟ در میانۀ گروه سوم و چهارمی که ترک کردم دریافتم که شاید مشکل از من باشد.\nزنان در این گروه‌ها تمام تلاششان را می‌کردند تا دوستانه به نظر برسند. آن‌ها انتخاب‌های من دربارۀ شیوۀ زایمان را تأیید کردند؛ از مهارتم در بستن آغوشیِ کودک تعریف کردند؛ تلاش هماهنگ و رقت‌انگیزی برای پذیرش طرز فکر شخصی من دربارۀ فرزندپروری کردند. بگذارید مثالی بزنم. در چنین فضایی پرسش از این موضوع بدیهی می‌نمود که چرا به کودکم شیرخشک می‌دهم. پاسخ من این نبود که نمی‌توانم شیر بدهم، یا داروهایی مصرف می‌کنم که شیرم را آلوده می‌کند، بلکه پاسخی که دادم صرفاً این بود: شیردادن را دوست ندارم، «و غذای دیگری وجود دارد که …». اگر از فرهنگ اجبار به فرزندآوری که در اوایل سال ۲۰۰۰ در برکلی وجود داشت مطلع باشید، می‌دانید که چنین پاسخی را کسی نخواهد پذیرفت. بااین‌حال، آن‌ها من و پاسخم را پذیرفتند. (زنی از من به خاطر «شجاعت» شیردادن با بطری در ملاء‌عام تعریف کرد، و اعتراف کرد که خودش جرئت انجام چنین کاری را ندارد).\nآن‌ها به هر طریق ممکنی می‌خواستند بگویند که «تو مادر خوبی هستی». اما این چیزی نبود که من مایل به شنیدن آن باشم. در حالی که آن‌ها راه‌های مراقبت از کودک را با یکدیگر مقایسه و تأیید می‌کردند، چشم من به کودکان بود و نمی‌توانستم این موضوع را نادیده بگیرم که یکی از آن‌ها تپل‌تر، آرام‌تر و زیباتر از بقیه است. فقط بچۀ من هوش فراوانی داشت، این در چشمانش برق می‌زد. او از همۀ بچه‌های دیگر بهتر بود. چرا هیچ‌کس در این باره چیزی نمی‌گفت؟\nسخن گفتن از فرزندپروری بدون اشاره به تأییدجویی والدین دشوار است. هر داستانی دربارۀ فرزندپروری وظیفه دارد به این موضوع نیز بپردازد که چقدر من پدر و مادر خوبی هستم. حتی اعتراف من به اینکه والد خوبی نیستم نیز دقیقاً در این جهت است که چنین بیاندیشید که چه پدر یا مادر خوبی هستم. «به خودت سخت نگیر!»\nدر دومین کتاب کارل اوه کناسگور، نبرد من۲، او ملاقات سخت و تحقیرآمیز خود با پزشک اطفال را بازگو می‌کند. کار به خوبی آغاز می‌شود و به گفتۀ دکتر، دختر آن‌ها صحیح و سالم است، اما بچه در راه خانه به نحو غیرقابل کنترلی شروع به گریه و زاری می‌کند و سفر تفریحی خوششان به هم می‌خورد. هیچ اتفاق مهمی رخ نمی‌دهد، تنها زنجیره‌ای از درماندگی‌های کوچک که جزء بسیاری از فرزندپروی‌ها است: هیچ‌یک از والدین نمی‌دانند چگونه باید کودک را آرام کنند. کناسگور از ناتوانی خود برای قراردادن صندلی خودرو کودک در تاکسی خجالت‌زده است. با همسرش مشاجره می‌کند و نهایتاً خیسِ عرق به خانه می‌رسند. خواندن این داستان مانند نفس‌کشیدن زیرِ آسمانِ صافِ حقیقت است؛ فرزندپروی چنین چیزی است! اما حتی بهتر نیز می‌شود. کناسگور حرف‌های همسرش را در حال توضیح دادن این ملاقات به مادرش به صورت اتفاقی می‌شنود:\nکمی بعد در آن روز شنیدم که لیندا به مادرش دربارۀ معاینۀ پزشکی می‌گفت. دربارۀ داد و فریادها و هراسی که تجربه کرده بودیم هیچ چیزی تعریف نکرد؛ نه، آنچه به او گفت این بود که وقتی وانجا [دخترمان] روی میز معاینه خوابیده بود، لبخند می‌زد. لیندا چه خوشحال و مغرور بود! وانجا لبخند زده بود و در سلامت کامل بود، و آفتاب کم‌رمقِ بیرون، از سطوح پوشیده از برف بالا می‌رفت و همه چیز را در اتاق لطیف و درخشان می‌کرد، حتی وانجا که لخت روی پتو دراز کشیده بود و به پاهای مادرش لگد می‌زد.\nآنچه که پس از آن رخ داد در سکوت نادیده گرفته شد.\nبا سکوت از کنار درد و رنج گذشتن؛ این است آن‌چیزی که به آن فرزندپروری می‌گوییم. دروغ فرزندپروری دقیقاً از نامش آغاز می‌شود؛ باید آن را فرزندسالاری۳ می‌نامیدیم، زیرا کودک کسی است که فرمان می‌دهد. حدود یک دهه در گروه دوستانم به کسی معروف بودم که کودکانش را با سحر و جادو می‌خواباند؛ هر دو فرزند اول من از همان روز اول، بدون هیچ مسئله‌ای، خودشان خواب می‌رفتند. سپس فرزند سوم از راه رسید. آن «کودک» حالا شش‌ساله است و آخرین باری که خوابش نبرده بود و به تخت من آمده بود، همین دیشب بود. ظاهراً هردوی ما تواناییمان برای خوابیدن را از دست داده‌ایم.\nتوجه داشته باشید که ما تا چه اندازه دقیقاً بر جنبه‌هایی از فرزندپروری تأکید داریم که از کنترل مستقیم خود کودک کاملاً خارج است، مانند بارداری و مراقبت از کودک، محافظت در برابر حیوانات وحشی و انتخاب مدرسه. برنامه‌های فوق‌برنامۀ بیشتر، تکالیف بیشتر، امنیت بیشتر، والدین وظیفۀ خود می‌دانند که همۀ توجهاتِ کودک را اداره، هدایت و از آن بالاتر، تصرف کنند؛ آنچه ما این روزها بیشتر از هرچیزی داریم، فرزندپروری است. گاهی دربارۀ گذشته‌ای باشکوه می‌شنوم که در آن والدین به راحتی به کودکانشان اجازه می‌دادند تا بیرون از خانه پرسه بزنند، اما با خود می‌اندیشم آن‌ها چگونه با ترسشان مواجه می‌شدند؟\n\nپاسخ این پرسش را در رمان‌ها نخواهید یافت. ادبیات معتبر از پرداختن به موضوع فرزندپروری اجتناب می‌کند. حتی استثناها –کناسگور، فرانته- بیشتر بر تجربۀ والدین از کودک متمرکز هستند تا شیوۀ صحیح تربیت فرزند. آیا این بدان خاطر است که می‌دانند تأثیر واقعی در جای دیگری، یعنی در بزرگ‌کردن کودک، معنا دارد؟ اولین داستانِ نبرد من حقایقی دربارۀ شیوۀ فرزندپروری پدرِ کناسگور را افشا می‌کند. چیزهایی که هیچ پدری هرگز دربارۀ خودش نمی‌گوید. تصور کنید تا چه اندازه ملال‌آور خواهد بود، اگر فرانته تصمیم گرفته بود دوران کودکی لیلا و النا را، نه از منظر کودکان، بلکه از منظر والدین توصیف کند.\nوقتی پدر و مادر هستید، داستانی ساخته‌اید که به‌شدت روی آن سرمایه‌گذاری کرده‌اید؛ داستان شما نیست و قرار نیست بدانید که پایان آن چگونه خواهد بود، دست‌کم نه تا زمانی که بسیار بدشانس باشید. تظاهر به اینکه کسی با «انتخاب‌های تربیتی» این داستان را هدایت می‌کند، نوعی استراتژی مقابله‌ای است؛ متقاعدکردن خود به اینکه این داستان از پیش در طالع‌بینی ژنتیکی نوشته شده است نیز استراتژی دیگری است. حقیقت این است که این داستان هنوز نوشته نشده است، شما بسیار به نحوۀ نوشته شدن آن اهمیت می‌دهید و فرصت نوشتن آن را نمی‌یابید، و همین موجب هراس می‌شود.\nژانری در رمان‌های مربوط به فرزندپروری وجود دارد که ما آن را «تربیتی» می‌نامیم. نبوغ هنری و ذکاوت رمان‌هایی مانند تصویر مرد هنرمند در جوانی نوشتۀ جیمز جویس یا قوی سیاه سبز نوشتۀ دیوید میچل –که هر دو از کتاب‌های مورد علاقۀ من هستند- ریشه در توانایی آن‌ها در پرتوافکنی به تلاش خالصانۀ اندیشه‌ها و اراده‌هایی دارند که می‌خواهند انسانی رشد کند.\nهنگامی که پسرم چهارساله بود، علاقۀ زیادی به یک خرس قطبی به نام «لورِک برنیسون»، یکی از شخصیت‌های رمان قطب‌نمای طلایی داشت. او اصرار داشت که لورک برنیسون صدایش کنند و کل هفته در این نقش بازی می‌کرد. یک شب قبل از جشن هالووین تصمیم گرفتم او را با لباس برنیسون غافل‌گیر کنم؛ حوله‌های سفید را به قسمت‌هایی از لباس او به عنوان خز دوختم و مقداری لاک اسفنجی به سطح بیرونی حوله چسباندم. آن را روی صندلی کنار تخت او گذاشتم تا صبح اول وقت آن را ببیند.\nپیش از آنکه بگویم چه اتفاقی افتاد، می‌خواهم پیش‌زمینه‌ای دربارۀ اینکه در آن زمان چه در حال روی دادن بود بدهم؛ من در حال اتمام دورۀ دکتری‌ام بودم تلاش می‌کردم تا شغلی به دست آورم، در نتیجه دوره‌ای پر اضطراب را از سر می‌گذراندم. موقتاً مادری تنها بودم، چرا که پدر فرزندم شغلی در آن سوی کشور داشت؛ نهایتاً آنکه به خاطر زایمان دومم بی‌وقفه حالت تهوع داشتم. بنابراین بسیار از خودم راضی بودم که تا دیروقت بیدار مانده‌ام تا این لباس را بدوزم. چنین فرزندپروری‌ای نمره بیست می‌گیرد، مگر نه؟\nوقتی از خواب بیدار شد به اتاقش رفتم، تا آن لحظه‌ای که لباس را می بیند آن‌جا باشم.\n– «این چیه؟»\n– «لباس لورک برنیسونه که برات دوختم».\n– «اما لورک برنیسون که منم».\n– «بله، ولی امروز هالووینه و می‌تونی این لباس رو تو مدرسه و بعدش برای مراسم شکلات‌گرفتن از همسایه‌ها بپوشی. بعدش همه می‌فهمن که تو لورک برنیسونی».\n– «من لورک برنیسونم. اگه این رو بپوشم اون وقت دوتا خرس میشم».\nوقتی داشت می‌گفت «این رو»، با چنان حالت انزجاری به لباس نگاه کرد که گویی پوست کنده‌شدۀ یک خرس قطبی است. ما به بحثمان ادامه دادیم، اما او برنده شد؛ حتی لباس را امتحان هم نکرد. مطلقاً مانع از آن شد که فرزندپروری من با فرزندسالاری او هماهنگ شود.\n\nفرزندپروری مثل یک‌جور گروگان‌گیری است؛ شما داخل ماشین هستید، اما این فرزند شما است که رانندگی می‌کند و رانندگی نیز بلد نیست. نمی‌توانید از ماشین پیاده شوید، زیرا تصمیم گرفته‌اید او را دوست داشته باشید، پیش از آنکه بدانید او چه کسی است، حتی پیش از آنکه کسی باشد. زندگی شما در این لحظه به چندین مسیر تقسیم می‌شود و یکی از آن‌ها تحت کنترل شما است. بدترین قسمت این است که حتی نمی‌توانید چشمانتان را ببندید. باید چشمانتان را باز نگه دارید تا بتوانید با او سخن بگویید. او دست‌کم حالا به کمک شما نیاز دارد. البته روزی دیگر حتی متوجه حضور شما در ماشین نخواهد بود.\nمشکل همۀ آن گروه‌های مادری، خود مادران نبودند؛ بلکه این واقعیت بود که آن‌چه من در حقیقت در آرزوی آن بودم داشتن دریچه‌ای به گروه کودکی بود؛ گروهی که در آن پسر بالغ من با بچه‌های بالغ مادران دیگر نشسته است و دربارۀ کودکی‌شان و اینکه چه اتفاقاتی افتاده، زندگی‌شان چگونه پیش رفته، به چه چیزهایی دست یافته‌اند و چه چیزهایی در زندگی بیش از همه برایشان اهمیت داشته بحث می‌کنند. آن‌ها حتی می‌توانند داستان مرگ ما را نیز تعریف کنند. مسحورکننده است.\n\nپی‌نوشت‌ها:\n• این مطلب را اگنس کالارد نوشته است و در تاریخ ۲۱ اکتبر ۲۰۱۹ با عنوان «Parenting and Panic» در وب‌سایت پوینت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۹ دی ۱۳۹۸ با عنوان «بچه‌ها زلزله‌اند. زلزله را می‌شود پیش‌بینی یا تربیت کرد؟» و ترجمۀ حمیدرضا محمدی منتشر کرده است.\n•• اگنس کالارد (Agnes Callard) استاد فلسفه در دانشگاه شیکاگو است. عمدۀ شهرت او به خاطر تأملات تیزبینانۀ فلسفی‌اش دربارۀ زندگی روزمره است. ترجمان تاکنون مطالب متعددی از او ترجمه و منتشر کرده است. از جمله: «آدم‌هایی که فقط ساز مخالف می‌زنند چه فایده‌ای دارند؟»، «چرا از بچه‌پولدارها بدمان می‌آید؟» و «آیا درست است چیزی که خودمان دوست نداریم را به دیگران ببخشیم؟»\n[۱] Craigslist\n[۲] My Struggle\n[۳] Childing: به این معنا که این خود کودک است که نقش اصلی را در مسیر تربیت و پرورش خود بر عهده دارد.\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/584052493.json b/train/584052493.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..abde56d1380b8c1974ed849775677efbd3ee89ea
--- /dev/null
+++ b/train/584052493.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا کرۀ جنوبی پایتخت جراحی پلاستیک دنیاست؟",
+  "subtitle": "همه‌چیز از یک جراح پلاستیک آمریکایی شروع شد که توانست پلک کره‌ای‌ها را شبیه غربی‌ها کند",
+  "introduction": "در هر نوع مدگرایی‌ای دو گرایش متضاد وجود دارد: فردگرایی و جمع‌گرایی. از سویی مطابق مد عمل می‌کنیم تا خودمان را از دیگران متمایز کنیم و از سوی دیگر، با پیروی از مد خودمان را شبیهِ دیگران می‌کنیم. رواج عجیب و غریب جراحی پلاستیک در کرۀ جنوبی بیشتر متأثر از گرایش جمع‌گرایانۀ مد است. باید جراحی پلاستیک کنید، چون همه می‌کنند. با این منطق، صنعتِ زیبایی در کرۀ جنوبی به مرزهای جنون‌آوری رسیده است.",
+  "content": "پاتریشیا مارکس، نیویورکر — اگر می‌خواهید دربارۀ قیافه‌تان احساس بدی به شما دست دهد، به سئول سفر کنید. آن‌جا خیلی از زنان –و همین‌طور مردان- به شاهزاده‌های انیمیشنی می‌مانند. مسافران مترو را خواهید دید که جلوی آینه‌های تمام‌قد به آرایش مشغول‌اند. این آینه‌ها در همۀ ایستگاه‌ها برای همین منظور تعبیه شده‌اند. معمولاً از متقاضیان کار خواسته می‌شود عکس خود را به رزومه‌شان بچسبانند. اظهار نظرهایی مانند «اگر فکت را باریک‌تر می‌کردی، خیلی زیباتر می‌شدی» از طرفِ فامیل، بیشتر از جملۀ «اگر دکوراسیون آشپزخانه را عوض می‌کردی، آپارتمانتان خیلی قشنگ‌تر می‌شد» توهین‌آمیز تلقی نمی‌شود.\nمردم کرۀ جنوبی صرفاً نگران چهره‌شان نیستند، بلکه در این مورد دست به اقدام عملی می‌زنند. طبق برخی برآوردها، این کشور بالاترین نرخ سرانۀ جراحی پلاستیک را در دنیا دارد. (برزیل چندپله پایین‌تر قرار دارد.) آمریکا چندپله عقب‌تر، رتبۀ ۶ را به خود اختصاص داده است، هرچند هنوز هم، درمجموع، بیشترین جراحی‌ها را دارد. تخمین زده می‌شود که بین یک‌پنجم تا یک‌سوم زنان سئول زیر تیغ جراحی رفته‌اند و طبق نظرسنجی بی‌بی‌سی این رقم برای زنان بین بیست تا سی‌ساله تا پنجاه‌درصد یا حتی بیشتر افزایش نشان می‌دهد. طبق گزارشی، مردانْ پانزده درصدِ این بازار را تشکیل می‌دهند، ازجمله رئیس جمهور پیشین کره که در دوران ریاست جمهوری‌اش عمل جراحی چین پلک۱ انجام داد. آمار مربوط به این حوزه قطعی نیست، چون صنعت جراحی پلاستیک فاقد قانون و مقررات مدون و بنابراین فاقد اسناد رسمی است، ولی ما در بخشی از این نوشتار به آن خواهیم پرداخت.\nدر ماه ژانویه، چندهفته در منطقه‌ای از سئول به‌نام «ایمپروومنت کوارتر»۲ بودم. این منطقه در ناحیۀ گران‌قیمت گانگنام قرار دارد، که آن را همتای بِورلی هیلز در ایالت کالیفرنیا می‌دانند. می‌دانستم که گیرکردن در ترافیک سنگین حوصله‌ام را سر می‌برد، بنابراین به‌همراه مترجمم از مترو استفاده می‌کردیم، که مجهز به وای‌فای، صندلی‌های گرم و ویدیوهای آموزشی برای مقابله با حملۀ بیولوژیکی یا شیمیایی است. دیوارهای ایستگاه‌ها با تصاویر تبلیغاتی عظیمِ کلینیک‌های جراحی پلاستیک پوشیده شده‌اند و بسیاری از آن‌ها دخترانی را نشان می‌دهند که برخی تاج نگین‌دار و لباس مجلسی بدون آستین دارند و اغلب در کنار عکس قبل از عملِ خودشان ایستاده‌اند؛ عکسی با قیافه‌ای بی‌روح، چشمانی افسرده، پل بینی کوتاه و فکی شبیه به گیرۀ C شکل. در یکی از عکس‌های تبلیغاتی نوشته شده بود: «سلبریتی‌ها به‌همین دلیل اعتماد به نفس دارند، حتی بدون آرایش». در یکی دیگر نوشته شده بود: «همه عمل کرده‌اند، فقط تو مانده‌ای».\nوقتی غالب‌بودن جمعیت زنان و مردان بالای بیست و سی سال را می‌بینید که با چهره‌هایی نیمه‌کبود و بادکرده، بی‌توجه به چسب‌های صورتشان، مشغول کارند می‌فهمید که محله را درست آمده‌اید. سرنخ دیگر اینکه: بین چهارصد تا پانصد کلینیک تخصصی و بیمارستان در محدوده‌ای به مساحت یک‌مایل مربع جای گرفته‌اند. همۀ آن‌ها در داخل ساختمان‌ّهای جعبه‌مانندِ بتنی متراکم شده‌اند، طوری که انگار در یک روز ساخته شده‌اند. (زمانی این محدوده پوشیده بود از مزارع گلابی و کلم و خانه‌هایی با سقف حصیری، تا اینکه به‌خاطر آمادگی برای مسابقات المپیک ۱۹۸۸ سئول طی عملیات مدرن‌سازی به‌سرعت تغییر چهره داد). برخی از کلینیک‌ها تا شانزده طبقه را اشغال می‌کنند و بزرگ‌ترین‌ها نیز چندین برج را در بر گرفته‌اند. بیشترشان خیلی ساده‌اند. تابلوهای عمودی بلند با نوشته‌هایی به‌زبان کره‌ای از ساختمان‌ها بیرون زده‌اند و مثل رول‌های نوارِ پزشکیِ بازشده از پیاده‌روها آویزان شده‌اند. این تابلوها اسم کلینیک‌ها را تبلیغ می‌کنند و دوستان کره‌ای‌ام برخی از آن‌ها را برایم ترجمه کردند: صورت کوچک، بینی جادویی، دکتر بینی، قبل و بعد، تولد دوباره، تاپ کلاس، برای همیشه، سیندرلا، مرکز چهرۀ انسان و جراحی پلاستیکِ زیباییِ ۳۱ آوریل. همچنین یک کلینیک تخصصی زنان و زایمان وجود دارد که در زمینۀ زیبایی برای مادران جدید و زنانی که قصد مادر شدن دارند فعالیت می‌کند.\nمترجمم کیم کیبوم قبول کرد خود را به‌جای بیمار جا بزند و من هم دنبال او به این کلینیک و آن کلینیک سر می‌زدیم و با پزشکان دربارۀ راه‌های ممکنِ تغییر چهره‌مان صحبت می‌کردیم. کیبوم که استاد موسسۀ «ساوثبایز اینستیتوت آو آرت»۳ است برای دیدن خانواده‌اش به سئول آمده است. او سی‌ویک‌ساله است و برای جراحی زیبایی کم سن‌وسال نیست. عمل زیبایی بینی یا عمل بلفاروپلاستی (ایجاد چین بر روی پلک برای اینکه چشم بزرگ‌تر دیده شود) که تاکنون رایج‌ترین جراحی در کره بوده است می‌تواند یک هدیۀ معمولی برای نوجوانان کره‌ای به‌خاطر فارغ‌التحصیلی از دبیرستان باشد.\nدانشجویی که عمل چین پلک انجام داده بود به من گفت: «وقتی نوزده‌ساله می‌شوید، همۀ دخترها جراحی پلاستیک کرده‌اند، بنابراین اگر شما این کار را نکنید پس از چند سال همۀ دوستانتان خوش‌سیماتر خواهند بود، اما چهرۀ شما بهبودی نشان نخواهد داد. دختر جوان دیگری گفت: «می‌خواهیم در سنین پایین جراحی کنیم تا بتوانیم چهرۀ جدیدمان را برای مدتی طولانی حفظ کنیم». متاسفانه دیگر چنین امکانی برایم وجود ندارد.\nدر بیمارستانِ «اسمال فیس پلاستیک سرجری» بودیم، بیمارستانی تخصصی برای کانتورینگ صورت، که قبل از دیدار با مشاور برای گفت‌وگو دربارۀ گزینه‌های جراحی و چانه‌زدن بر سر قیمت، کیبوم آهسته به من گفت: «بیا بپرسیم آیا می‌توانند ما را شبیه هم کنند». (هزینۀ عمل و خدمات در کرۀ جنوبی بسیار متغیر است، اما معمولاً یک‌سوم هزینه‌ای است که در آمریکا می‌پردازید. مانند حوله و ملافۀ شرکت بلومینگدِیلز، می‌توان به‌راحتی تخفیف‌گرفت). کیبوم پلک‌هایی یک‌دست و بدون چین و بینی خوش‌تراشی دارد و خط لب بالایی‌اش کاملاً شبیه حرف امِ انگلیسی و چانه‌اش ته‌ریش دارد. من هیچ‌یک از این‌ها را ندارم و به‌اندازۀ او نیز خوش‌قیافه نیستم. روی مبلی چرمی در اتاق پذیرش نشستیم که با نور ارغوانی شبیه سفینۀ انترپرایز در سریال پیشتازان فضا شده بود که شرکت هواپیمایی ویرجین آتلانتیک آن را تزئین کرده بود. زنانی که در آنجا کار می‌کنند -مثل دیگر کلینیک‌هایی که دیدم- لباس یکدست شامل دامن کوتاه، کفش‌های پاشنه‌بلند و تاپ چسبان می‌پوشند. بدن و صورت‌هایشان، غیر از موارد اندکی که شبیه سکوی پرش اسکی هستند، به‌نوعی حاصل کار حرفۀ پزشکی کره‌ای را تبلیغ می‌کنند. در اتاق انتظار بیمارستانِ آی.دی. همه زن هستند، به‌جز بیشتر پزشکان و پیشخدمت‌های کافی‌شاپ (کاپوچینوی رایگان هم سرو می‌کنند!).\nاز کیبوم خواستم دربارۀ علت نامگذاری بیمارستان به اسمال فیس [صورت کوچک] توضیح دهد. توضیح داد که: «کره‌ای‌ها و به‌طورکلی آسیایی‌ها از داشتن سر بزرگ خجالت می‌کشند. به همین دلیل است که در عکس‌های گروهی بعضی از دختران سعی می‌کنند عقب‌تر بایستند تا صورتشان نسبتاً کوچک‌تر دیده شود. به همین دلیل جراحی لاغری فک نیز عملی بسیار رایج است»؛ عملی که به جراحی V هم شهرت دارد. برای ایجاد خط فک مطلوب و باریک،‌ فک پایین را با اره تراش می‌دهند یا می‌شکنند و سپس مجدداً هر دو فک را با هم تنظیم می‌کنند، عملی که در ابتدا برای درمان بدشکلی‌های حاد مادرزادی انجام می‌شد. (سال گذشته، یک کلینیک جریمه شد چون بیش از دوهزار تکه از فک بیماران را با برچسبِ اسمِ آن‌ها در دو ویترین به نمایش گذاشته بود).\nمن و کیبوم دفتر تقدیرها و عکس‌های بیماران سابق را ورق زدیم. (در مجموعه‌ای مشابه، در بیمارستانِ گرند پلاستیک جملات زیر دیده می‌شد: «برای یک لحظۀ کوتاه درد بکشید! بقیۀ عمرتان را مثل زنی زیبا و بی‌نقص زندگی کنید!» «قبلاً شبیه قحطی‌زده‌ها بودم و هیچ نشانی از لوکس‌بودن در من دیده نمی‌شد. چشمانم گود افتاده بود، پیشانی‌ام صاف بود….» «اکنون خوش‌قیافه شده‌ام، حتی از پشت!») کیبوم به من گفت: «آن زمان در دهۀ هشتاد، ظاهر ایده‌آل عبارت بود از صورت غربی خوش‌تراش با خطوط مشخص و چشمانی درشت. به نظر من این نگرش در نتیجۀ فرهنگ جراحی پلاستیک عوض شده است. همه کم‌کم شبیه هم می‌شدند، بنابراین «غیرعادی» و «متفاوت» بودن ارج پیدا کرد». اما خیلی‌ها با این نظر مخالفند که امروزه صنعت جراحی پلاستیک کره از زیبایی غربی تقلید می‌کند و برای نمونه اشاره می‌کنند که جذابیت چشم‌های درشت پدیده‌ای جهانی است و پوست روشن همه‌جا نشان از ثروت و تمول دارد. اما تقریباً همۀ کسانی که در کره با من هم‌کلام شدند گرایش به سمت ظاهر بچگانه را تأیید می‌کردند. ظاهر دخترانۀ «بِیگِل»۴ (مخفف چهرۀ بچگانه و مسحورکننده) بازار داغی داشت. اسم یک عمل متداول دیگر«آئگیو سال» است، به‌معنی «لبخند چشمی» یا «پوست جذاب». در این عمل، زیر چشم‌ها چربی تزریق می‌شود و با این کارْ صاحبِ چهرۀ کودکی نوپا و دوست‌داشتنی می‌شوید.\nدر سالن انتظار کلینیک اسمال فیس، تلویزیون برنامه‌ای را با عنوان «تولد زیبایی» پخش می‌کرد. برنامه دربارۀ زنی بود که همیشه آرزو داشته بازیگر شود، اما به‌خاطر ظاهرش مجبور بوده به نقش سیاهی‌لشگر رضایت دهد، تااینکه… درست حدس زدید. در این اثنا، کیبوم به پرسشنامه‌ای که برای بیماران جدید آماده شده بود پاسخ می‌داد. تعدادی از پرسش‌ها از این قرار بودند:\nچرا می‌خواهید عمل کنید؟Ο آمادگی برای شغلΟ ازدواجΟ بازیابی اعتماد به‌نفسΟ توصیۀ دیگران\nچه نوع قیافه‌ای می‌خواهید؟Ο طبیعیΟ بسیار متفاوتΟ کاملاً متفاوت\nبیشتر می‌خواهید شبیه کدام هنرپیشه شوید؟ ــــــــــــــــــــــ\nآیا دوست دیگری دارید که به فکر جراحی پلاستیک افتاده باشد؟ چند نفر؟Ο یک بارΟ دو تا سه بارΟ سه تا پنج بارΟ بیشتر\nاگر از جراحی پلاستیک نتیجۀ مطلوبتان را بگیرید، بیشتر می‌خواهید چه کار کنید؟Ο آپلود عکس سلفی بدون استفاده از فوتوشاپΟ پیداکردن خاطرخواهΟ پیداکردن شغلΟ شرکت در مسابقۀ زیبایی چهره\nآن روز از سه کلینیک دیدن کردیم، ازجمله کلینیکی که موزه‌ای برای جراحی پلاستیک (شامل جمجمه‌های ناقص، شامپوهای پس از عمل و آیینۀ تفریحی و سایر بقایای جراحی) و مرکز درمانی شیکی داشت (با مبل‌های چرمی و کف مرمری). سال گذشته از این مرکز بازرسی به عمل آمد، چون عکس‌هایی از جشن کارکنان در اتاق عمل در اینستاگرام منتشر شده بود -عکس‌هایی از فوت‌کردن شمع تولد، خوردن همبرگر و ژست‌گیری با ایمپلنت سینه- درحالی‌که بیمار بیهوش روی تخت دراز کشیده بود. با سه مشاور و دو پزشک ملاقات کردیم. روال کار اغلب به این صورت است که با یک مشاور صحبت می‌کنید، سپس او توضیحات لازم را به دکتر می‌دهد، او هم شما را معاینه می‌کند و قبل از ملاقات دوم شما با مشاور، خطوطی روی صورت شما می‌کشد، سپس مشاور معامله را نهایی و قرارداد را منعقد می‌کند. در اکثر دفاتر، برای اهداف آموزشی یک جمجمه روی میز گذاشته بودند.\nوقتی کیبوم از پزشکان می‌پرسید که چه عملی را برایش توصیه می‌کنند، بیشترشان پاسخ می‌دادند: «آیا واقعاً نیاز به عمل داری؟» وقتی من پرسیدم چه عمل‌هایی نیاز دارم، گفتند که علاوه بر لیزردرمانی و کشش پیشانی (دکتری گفت: «آسیایی‌ها در این قسمت چین‌خوردگی ندارند، چون بالاانداختن ابرو را مؤدبانه نمی‌دانند)، باید عمل لیفت صورت یا حداقل لیفت با نخ انجام دهم -در لیفت با نخ شبکه‌ای از رشته‌های نخی در زیر پوست صورت کاشته می‌شود تا پوست به سمت بالا کشیده شود، مثل یک پل معلق به‌سبک کالاتراوا- فقط مشکل این است که من قفقازی‌ام و پوستم برای عمل لیفت با نخ بیش‌ازحد نازک است. همچنین اظهارنظرهای منفی زیادی دربارۀ کسیه‌های زیر چشمم شنیدم، طوری که کم‌کم داشتم نگران می‌شدم که خطوط هوایی کره اجازه نخواهد داد در پرواز برگشت به خانه آن‌ها را به‌عنوان بارِ همراه با خود به داخل هواپیما ببرم.\nیکی از پزشکان در حالی که با من حرف می‌زد دستش را طوری تکان می‌داد که انگار دارد چیزی را پاک می‌کند. کیبوم حرف‌هایش را برایم ترجمه کرد: «به نظر او باید دور چشم‌ها و پیشانی‌ات را بوتاکس و چربی زیر چشم‌هایت را جابجا کنی».\nمن: به‌نظرش، آیا بهتر است گونه‌هایم را با فیلر پر کنم؟\nکیبوم: او فیلر را توصیه نمی‌کند، چون در عرض هشت ماه از بین خواهد رفت و این‌بار به مقدار خیلی زیادی نیاز خواهید داشت.\nمن و کیبوم جرأت نداشتیم درخواست کنیم ما را شبیه هم کنند، اما این کار چندان هم اغراق‌آمیز به نظر نمی‌رسید. با هر دکتری که مصاحبه کردم گفت بیمارانی داشته که عکس سلبریتی‌ها را آورده‌اند و خواسته‌اند شبیه آن‌ها شوند؛ یا برای نمونه، دماغشان شبیه دماغ « کیم تائه هی» و چشمشان شبیه چشمان «لی مین جونگ» شود. دکتری به من گفت یکی از بیماران عکس شخصیتی کارتونی را نشانم داد که می‌خواست شبیه او شود. (البته او درخواستش را رد کرده بود). همچنین شمار فزاینده‌ای از زنان همزمان با دختران خود زیر تیغ جراحی زیبایی می‌روند، تا ظاهر دخترشان بیشتر به طبیعت نسبت داده شود تا به بخیه‌های عمل.\n«توریست‌های جراحی» که از خارج می‌آیند حدود یک‌سوم از کسب‌وکار کرۀ جنوبی را تشکیل می‌دهند و اکثر آن‌ها چینی هستند. یکی از دلایل این امر آن است که در سراسر آسیا «موج کره‌ایِ» فرهنگ عامه (موسوم به هالْیو) نه‌تنها موسیقی‌ای را که باید گوش کنید تعیین می‌کند بلکه تعیین‌کنندۀ ظاهر شما هنگام گوش‌دادن به آن موسیقی نیز هست. تغییرات ظاهری ممکن است آنقدر اساسی باشد که برخی از بیمارستان‌ها به بیماران خارجی گواهی تصدیق هویت می‌دهند، بیمارانی که ممکن است نیازمند کمک شوند برای متقاعد کردن مأموران مهاجرت درمورد اینکه مشمول برنامۀ حفاظت از شاهدان نیستند. \nهمۀ ما می‌خواهیم بهترین قیافه را داشته باشیم، اما از کلاس هفتم تاکنون ظاهر افراد برای هیچ‌یک از همراهانم اهمیت چندانی نداشته است. برای رسیدن به درکی روشن‌تر از اینکه چرا مردم کرۀ جنوبی اینقدر ظاهرپرستند، به دفتر پر از کتاب یکی از استادان روانشناسی دانشگاه یانسه در سئول رفتم: دکتر ایونکوک سو. او توضیح داد: «یک عامل این است که اینجا، درمقایسه با فرهنگ‌های غربی، جنبه‌های بیرونیِ خویشتن (موقعیت اجتماعی، لباس، حرکات و قیافۀ شما) در مقابل جنبه‌های درونی (افکار و احساسات) مهم‌ترند». سو آزمایشی را تشریح کرد که در آن عکس یک شخص و نوشته‌ای در توصیف او به دانشجویان داده می‌شد، هم در دانشگاه یانسه و هم دانشگاه کالیفرنیا در ارواین (که زمانی در آنجا تدریس می‌کرد). سپس از دانشجویان پرسیده می‌شد که چه قالبی درک بهتری از این فرد به شما می‌دهد، عکس یا نوشته؟ دانشجویان کره‌ای عکس را انتخاب می‌کردند و آمریکایی‌ها توصیف مکتوب را. سو، مثل برخی صاحب‌نظران دیگر، ذهنیت کره‌ای‌ها را تاحدی به آیین کنفوسیانیسم نسبت می‌دهد، آیینی که بر اهمیت والای رفتار با دیگران تأکید می‌ورزد. به‌بیان دقیق‌تر، «در کره، اهمیتی نمی‌دهیم که درمورد خودتان چه فکر می‌کنید. بلکه ارزیابی دیگران از شما اهمیت بیشتری دارد».\nسو در ادامه توضیح می‌دهد که این دو جامعه دربارۀ تغییرات شخصی نیز دیدگاه متفاوتی دارند: «در جوامع آسیایی همچون کره، بسیاری از مردم درمورد استعداد اشخاص دیدگاهی افزایشی۵ دارند تا دیدگاهی ذاتی۶». اگر نظریۀ دوم را بپذیرید، که به‌ادعای سو آمریکایی‌ها به این نظریه گرایش دارند، معتقد خواهید بود که ذات یک شخص ثابت است و استعدادِ محدودی برای تغییر دارد. سو گفت: «اگر بچۀ ده‌سالۀ شما در آمریکا نوازنده به دنیا آمده است و نه بازیکن فوتبال، آنگاه او را مجبور نخواهید کرد فوتبال بازی کند. اما در کره، فکر می‌کنند که اگر برای بهبود اوضاع تلاش می‌کنید، بچه‌تان را مجبور خواهید کرد فوتبال بازی کند». بنابراین در کره، نه‌تنها می‌توانید وقتی بزرگ شدید دیوید بکام شوید؛ بلکه می‌توانید – با تلاش زیاد – قیافۀ خود را نیز شبیه دیوید بکام کنید. \nکره کشوری تسلیم‌ناپذیر است. این سرزمین که یقیناً یکی از کشورهایی است که در روی کرۀ خاکی در معرض بیشترین تهدیدها بوده‌اند، به‌باور برخی از مورخان در طول تاریخ بیش از چهارصد بار آماج حمله قرار گرفته است، بی‌آنکه حتی یک‌بار متجاوز باشد، اگر جنگ ویتنام را حساب نکنیم. پس از جنگ کره، سرانۀ تولید ناخالص داخلی این کشور (۶۴دلار) به کمتر از سرانۀ کشور سومالی رسید و شهروندان آن تحت سیطرۀ رژیمی ستمگر درآمدند. اما امروزه، کرۀ جنوبی رتبۀ چهاردهم تولید ناخالص داخلی را در دنیا به خود اختصاص داده است. پس آیا واقعاً جای تعجب دارد که کشوری این‌چنین تسلیم‌ناپذیر، در عرصۀ زیبایی این‌قدر عقب‌گرد کرده باشد؟ \nجرقۀ علاقۀ ملی به جراحی پلاستیک پس از جنگ کره زده شد، یعنی وقتی که نیروهای اشغالگر آمریکا پیشنهاد کردند برای قربانیان جراحت‌های جنگی جراحی ترمیمی رایگان انجام می‌دهند. تحسین یا تقبیحِ این جریان -به‌انتخاب خودتان- به «دیوید رالف میلارد» جراح پلاستیک نیروی تفنگداران دریایی آمریکا می‌رسد، که در پاسخ به درخواست شهروندان کره‌ای که خواهان تغییر چشم‌های آسیایی‌شان به چشمان غربی بودند، جراحی بلفاروپلاستی را تکمیل و عرضه کرد. میلارد در یادداشتی به‌سال ۱۹۵۵ می‌نویسد: در چشم‌های آسیایی، «نبود چین در پلک به فرد قیافه‌ای منفعل می‌دهد و به نظر می‌رسد نشانگر رفتار غیراحساسی و صبورانۀ شرقی‌ها باشد». این نوع عمل با اقبال روبه‌رو شد و به‌سرعت محبوبیت یافت، به‌ویژه در بین روسپی‌های کره‌ای که می‌خواستند سربازان آمریکایی را مجذوب خود کنند. میلارد می‌نویسد: «درواقع بهشت جراحان پلاستیک در گرو این عمل بود».\nواژۀ «ووری» را در کره زیاد می‌شنوید که به‌معنی «ما» یا «مابودن» است، اما همان‌طور که کیونگ چوا در کتاب خود آموزش رقص مارپیچی۷ توضیح می‌دهد، به «من»ِ جمعی اشاره دارد. چوا می‌گوید: «وقتی شخصی به همسر خود اشاره می‌کند، نمی‌گوید «شوهر من» یا «زن من» بلکه می‌گوید «شوهر ما» یا «زن ما». (نرخ طلاق در کره در دو دهۀ گذشته سه‌برابر شده است). یوجین یون مدیر یک صندوق سهام خصوصی می‌گوید: «برای مردم خیلی مهم است که عضو گروه ووری و ائتلاف یا جرگۀ خود باشند. این همان آنتی‌تزِ فردگرایی است. اگر به‌صورت گروهی به رستوران برویم، همگی یک غذا سفارش خواهیم داد. اگر به فروشگاه برویم، اغلب می‌پرسیم «پرفروش‌ترین جنستان کدام است؟» و آن را می‌خریم. احساس گروهی این است که اگر می‌توانید ظاهر بهتری داشته باشید، باید برای این کار اقدام کنید. اقدام نکردن به معنی خودخواهی و تنبلی خواهد بود و بازتاب خوبی در گروه شما نخواهد داشت». او ادامه می‌دهد: «موضوع این نیست که سعی می‌کنید برجسته و خوش‌قیافه به نظر برسید، بلکه مهم این است که سعی کنید زشت به نظر نیایید». او در ادامه می‌گوید: «ما در جامعه‌ای فوق‌العاده رقابتی زندگی می‌کنیم. در گذشته، اگر همسایه‌تان تلویزیون یا ماشین نو می‌خرید، شما هم احساس می‌کردید لازم است تلویزیون یا ماشین نو بخرید. امروزه همۀ این نیازهای اساسی را داریم، بنابراین سطح رقابت بالا رفته و به مقایسۀ ظاهر، سلامتی و امور معنوی نیز رسیده است».\nبهتر است دوباره سراغ بیمارستان‌ها برویم. در مراکز مختلفی که بازدید کردیم خدمات متفاوتی ارائه می‌شد، ازجمله جراحی راینوپلاستی باربی («نمی‌خواهید بینی نوک‌تیز و عروسکی داشته باشید؟»)، حجیم‌سازی پیشانی («زیبایی‌تان افزایش خواهد یافت!»)، جراحی هیپ‌آپ (برای داشتن «اندامی زنانه و زیبا مانند مردم آمریکای لاتین»)، جراحی زیبایی بازو، ساق پا، ایجاد گودی، تزریق برای سفیدی (که در یکی از کلینیک‌ها تزریق بیانسه [خوانندۀ سیاه‌پوست آمریکایی] نامیده می‌شد)، پایین‌آوردن گوشۀ چشم (تا خشن به نظر نیایید)، بالابردن خط لبخند که در آن گوشه‌های لب انحنا پیدا می‌کنند و با ایجاد یک تورفتگی همیشه خوشحال به نظر می‌آیید، طوری که انگار یک بچۀ شش‌ساله صورتتان را نقاشی کرده است (این نوع عمل در بین مهمانداران هواپیما پرطرفدار است) و «جراحی گربه‌ای» برای ترمیم گودی زیر دماغ. اما بیشتر جراحی‌هایی که در کرۀ جنوبی انجام می‌شود زیاد سخت نیست و از نظر فنی عالی به نظر می‌رسد. عمل بلفاروپلاستی را می‌توان در عرض پانزده دقیقه انجام داد (به گفتۀ یکی از مصاحبه‌شوندگان، «راحت‌تر از کشیدن دندان»). برخلاف آمریکا که در آن داشتن چیزهای بزرگ مطلوب است، زیبایی مطلوب در سئول دست‌کم گرفته شده است – به‌گفتۀ کیبوم، «تغییری جزئی در چیزی که دیگران نیز دارند». کیوهی بایک دانشجوی ارشد مردم‌شناسی می‌گوید: «کره‌ای‌ها هنوز هم خیلی محافظه‌کارند». دختر نوزده‌ساله‌ای که چشم‌ها و فکش را عمل کرده می‌گوید: «معلوم‌بودن خط سینه برای یک دختر فاجعه خواهد بود و او را سبک جلوه خواهد داد». بایک ادامه می‌دهد: «نباید زیاد جلب توجه کنید. این برمی‌گردد به اصول و مبانی کنفوسیوسی ما. جامعۀ ما جامعه‌ای بسیار همرنگ است.»\n«استلا آن» را همراه با دوستانش «جن پارک» و «سان لی» که هرسه دانشجوی سال دوم بودند در کافی‌شاپ ملاقات کردم. استلا به من گفت: «هرگز به جراحی پلاستیک فکر نمی‌کردم، تا اینکه یک روز پدرم به من گفت چشم‌هایم شبیه چشم‌های اوست و با یک جراح پلاستیک صحبت کرده تا مرا زیباتر کند. پس از آن، خیلی پشیمان شدم. احساس کردم: من خودم نیستم و خود واقعی‌ام را گم کردم. ابتدا چشم‌هایم کبود شده بود و کوچک‌تر به نظر می‌آمدند». اما وقتی باد چشمش خوابید، خوشایند بود. لی هم به‌خاطر اصرار پدرش چشم‌هایش را عمل کرده بود. «او به من گفت که زیبایی می‌تواند مزیت بزرگی برای دختران باشد. مثلاً، وقتی به مصاحبۀ شغلی می‌روی، اگر مصاحبه‌کننده دو زن را با قابلیت‌های یکسان ببیند، مطمئناً زن خوش‌قیافه را انتخاب خواهد کرد». جالب است که در بین بیست‌وهفت کشور عضو سازمان همکاری و توسعۀ اقتصادی، کشور کره که در آن فشار برای ازدواج بالاست، رتبۀ آخر برابری جنسیتی را دارد.\nآن ادامه می‌دهد: «قبل از عمل چینِ پلک، پسرها توجه چندانی به من نمی‌کردند». لی حرف او را تأیید کرد. پرسیدم آیا وسوسه شده‌اید که به دروغ بگویید جراحی نکرده‌اید؟ پارک می‌گوید: «این روزها، گرایش عمومی به سمت رک‌بودن است.» لی توضیح می‌دهد:  «دختران به این دلیل دروغ نمی‌گویند که احساس گناه نمی‌کنند. دیگران به‌خاطر جراحی پلاستیک به ما تبریک می‌گویند».\nاگر خاطرتان باشد در برنامۀ تلویزیونی «ملکۀ یک‌روزه»۸ یک تاج نگین‌دار و جوایزی مانند ماشین لباس‌شویی به زن خانه‌دار بدبختی اهدا می‌شد که بتواند تماشاگران داخل استودیو را قانع کند که بدبخت‌ترین زن در بین شرکت‌کنندگان است. نسخه‌ای از این مسابقه با عنوان «بگذار وارد شوم»۹ یکی از پربیننده‌ترین برنامه‌های تلویزیونی در کرۀ جنوبی است. هرکدام از شرکت‌کنندگان در این مسابقه -با نام‌های مستعار مثل دختری شبیه فرانکنشتاین، زنی که نمی‌تواند بخندد، مادر سینه‌تخت و میمون- درمقابل هیأت کارشناسان زیبایی دلیل می‌آورد که خصوصیات فیزیکی‌اش زندگی عادی را برایش چنان ناممکن کرده که نیازمند بازسازی کلی با جراحی است. والدینِ شرکت‌کنندگان را نیز به صحنه می‌آورند تا از فرزندشان عذرخواهی کنند، هم به‌خاطر انتقال ژن نامطلوب به آن‌ها و هم به‌دلیل فقر و عدم استطاعت مالی برای جراحی پلاستیک. در پایان هر برنامه، شرکت‌کننده‌ای که با جراحی تولدی دوباره یافته است همراه با سوت و تشویق به تماشاگران نشان داده می‌شود.\nدر حال حاضر چندین شو تلویزیونی واقعی با موضوع جراحی پلاستیک در کره وجود دارد، اما یکی از آن‌ها با عنوان «بازگشت به چهرۀ خودم»۱۰ رویکرد متفاوتی در پیش گرفته است. من با سیوان پائِک تهیه‌کنندۀ سری آزمایشی این شو دیدار و گفت‌وگو کردم. در این سری، شرکت‌کنندگانی که دست‌کم ده عمل جراحی داشته‌اند بر سر عمل نهایی رقابت می‌کنند، عملی که نوید می‌دهد تمام ترمیم‌های قبلی را پاک کند. پائک تأکید می‌کند که هدف ما این است که به معتادان جراحی پلاستیک کمک کنیم تا از لحاظ روانی با ظاهر خود کنار بیایند. او می‌گوید کسانی که درآمد کمتری دارند معمولاً بیشترین وسواس را برای جراحی پلاستیک نشان می‌دهند. «آن‌ها احساس می‌کنند هیچ راه دیگری برای اثبات خود به مردم و ارتقای منزلت اجتماعی و اقتصادی خودشان ندارند». هرچند سری آزمایشی این مسابقۀ تلویزیونی پرطرفدار بود، پائک می‌گوید تولید این برنامه را ادامه نخواهد داد. خودش به من گفت: «توان ادامۀ این کار را نداشتم». احساس می‌کند که مسئولیت تغییر زندگی مردم برایش باری بیش از اندازه سنگین بود و از طرفی هم پیداکردن شرکت‌کننده کار سختی بود. می‌گوید: «مدت یک‌ماه، بیرون یک باشگاه رقص می‌ایستادم. از دویست نفر خواهش کردم در برنامه شرکت کنند. ولی اکثرشان نمی‌خواستند به ظاهر قبلی‌شان برگردند».\nدر سال‌های اخیر، واژۀ کره‌ای جدید «سونگ-گوئی» وارد دنیای آنلاین شده که به‌معنی «هیولای جراحی پلاستیک» است. یکی از دانشجویان در تعریف این عبارت گفت که برای توصیف شخصی به کار می‌رود که از فرط تغییر، «ظاهری غیرطبیعی دارد و بیننده را پس می‌زند». در زمانی نه‌چندان دور، آژانس مصرف‌کنندگان کره گزارش کرد که یک‌سوم کل بیماران جراحی پلاستیک از نتیجۀ کار ناراضی بوده‌اند و هفده درصد نیز ادعا کرده‌اند که دست‌کم دچار یک عارضۀ جانبی منفی شده‌اند. این آژانس هیچ‌گونه آمار رسمی از حوادث یا قصور در جراحی ثبت نمی‌کند، اما هر چند ماه یک‌بار گزارشی از کسانی در روزنامه‌ها منتشر می‌شود که پس از عمل به هوش نمی‌آیند.\nجالب است که ظاهراً این موضوع لطمه‌ای به کسب‌وکار نمی‌زند. «هیون هو شین» رئیس شعبۀ سوءطبابتِ کانون وکلای کره طی دیداری در دفترش به من گفت: «این روزها، حوادث زیادی رخ می‌دهد و تقریباً همۀ بیمارستان‌ها یک حادثۀ جدی را تجربه کرده‌اند، بنابراین مسئله چندان مهم نیست. کسانی که زیر تیغ جراحی پلاستیک می‌روند، ریسک این کار را نیز می‌پذیرند». درست پیش از ورود من به کره، یک دانشجو که عمل جراحی پلک کرده بود فوت کرد. پیش از دادن داروی بیهوشی به بیمار، دکتر پیشنهاد عمل فک رایگان به او می‌دهد، به‌شرطی که اجازه دهد بیمارستان از عکس‌های قبل و بعد از عمل او استفاده کند. بعداً معلوم می‌شود که دکتر درواقع دندانپزشک بوده است. طبق برآورد شین، هشتاد درصد پزشکانی که جراحی پلاستیک انجام می‌دهند مدرک مرتبط ندارند؛ این‌ها به «دکترهای روح» معروفند. در گزارشی از بی.بی.سی در سال ۲۰۰۵ به رادیولوژیست‌هایی اشاره شد که عمل جراحی چین پلک انجام می‌دهند و روانپزشکانی که اپراتور دستگاه لیپوساکشن هستند. شین معتقد است که هستند پرستاران و دستیارانی آموزش‌ندیده که چاقوی جراحی به دست می‌گیرند. گاهی پزشکی حاذق و سرشناس از بیمار استقبال می‌کند اما پس از تأثیر داروی بیهوشی، دکتری کم‌تجربه وارد عمل می‌شود.\nجراحی دیگر به‌نام دکتر «ها» به من گفت: «بیمارستان‌های بزرگ‌تر به کارخانه بدل شده‌اند. حتی یکی از آن‌ها در اتاق عمل زمان‌سنج می‌گذارد، که مثلاً هر دکتر باید جراحی پلک را در کمتر از سی‌دقیقه یا جراح بینی را در کمتر از یک‌ساعت و نیم تمام کند. اگر عملشان بیش از این طول کشید، پیامدهای مالی و توبیخ شفاهی در انتظار آن‌هاست». این خطاها به مسئله‌ای ملی تبدیل شده است. سال گذشته، یک قانون‌گذار کره‌ای به پارلمان شکایت کرد، مبنی بر اینکه هفتادوهفت درصد کلینیک‌های جراحی پلاستیک به دستگاه شوک الکتریکی یا تهویۀ هوا مجهز نشده‌اند.\nوقتی مادر رئیس جمهور پیشین کرۀ جنوبی «چون دو هوان» سعی داشت در دهۀ ۱۹۲۰ باردار شود، پیش راهبی دوره‌گرد رفت و از او شنید که چهره‌اش شبیه کسی است که مادر مردی بزرگ خواهد شد؛ مگر اینکه دندان‌های پیش‌آمده‌اش سد راه سرنوشت شوند. او به‌محض شنیدن این پیش‌بینی دندان‌های پیشِ خود را با چوب کشید. (برخی گزارش‌ها می‌گویند برای این کار از سنگ استفاده کرد). پسرش از سال۱۹۸۰ تا ۱۹۸۸ در کسوت دیکتاتوری بی‌رحم و سرکوبگر بر کره حکومت کرد.\nاگر این کار در مادر رئیس‌جمهور کره کارگر افتاد، درمورد شما نیز مؤثر خواهد بود. برای یک کره‌ای که به فکر تغییر چهره افتاده، نظرخواهی از یک فال‌بین حرفه‌ایِ چهره کاری متداول است؛ فال‌بین چهره کسی است که دربارۀ اینکه چه تغییراتی در صورت بهترین نتیجه را خواهد داد توصیه‌هایی می‌کند. اهمیت این شغل پس از بحران مالی ۱۹۹۷ تا ۹۸ رشد چشمگیری یافت، یعنی زمانی که رقابت بر سر مشاغل بالا گرفت.\nروز آخری که در سئول بودم، تصمیم گرفتم پنجاه دلار برای مشاوره با یک فال‌بین چهره بپردازم. از مترجمم پرسیدم «باید لبخند بزنم؟» و او این سؤال را به پیرمرد چاق و کوتوله‌ای انتقال داد که لباس چینی چندلایه پوشیده بود و مثل بسیاری از کسانی که آن هفته دیده بودم، به من زل زده بود و قیافه‌ام را ورانداز می‌کرد. پاسخ آمد: «فقط طبیعی باش». ما داخل اتاق تنگ و تاریک فال‌بین بودیم که پر بود از نقاشی‌های رنگ روغن، یک تلویزیون قدیمی، طرح‌هایی از قطعات بدن که شبیه برش‌های گوشت گاو بودند و انبوهی از وسائل دکوری (ازجمله یک وزنۀ نگهدارندۀ کاغذ با آرم منچستر یونایتد، مجسمۀ کوچک بودا و قلک خوکی). فال‌بین پس از پرسیدن تاریخ تولدم، به چند واقعیت کلی اشاره کرد. مترجمم گفت: «می‌گوید اگر بین چشمانت جای زخم باشد، باعث می‌شود از همۀ امیدها و آرزوهایت دور شوی. پس به‌طورکلی باید جراحی پلاستیک انجام شود. می‌گوید اگر پل بینیِ کسی به‌اندازۀ کافی صاف نباشد، باعث قطع ارتباطش از خانواده می‌شود».\nپرسیدم درمورد من چطور؟\nمترجم گفت: «می‌گوید ابروهای تو نشان می‌دهند دوستان زیادی داری و بینی تو نشان می‌دهد ثروتمند خواهی شد».\nپرسیدم: «آیا باید چیزی را تغییر دهم؟»\nمترجم: «چیزی نداری که بشود گفت بد است. اما ممکن است دندان‌هایت کمی ضعیف باشند. و باید خیلی بیشتر گوشت گاو بخوری».\n\nپی‌نوشت‌ها:• این مطلب در تاریخ ۲۳ مارس ۲۰۱۵، با عنوان «About Face» در وب‌سایت  نیویورکر منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۸ اردیبهشت ۱۳۹۷ آن را با عنوان  «چرا کرۀ جنوبی پایتخت جراحی پلاستیک دنیاست؟» منتشر کرده است.•• پاتریشیا مارکس (Patricia Marx) نویسنده، طنزنویس و استاد دانشگاه پرینستون  است و از سال ۱۹۸۹ با نشریۀ نیویورکر همکاری دارد. نوشته‌های او علاوه بر  نیویورکر در نیویورک ریویو آو بوکز، ان.پی.آر و دیگر مطبوعات نیز به چاپ  رسیده است.[۱] جراحی چین پلک (double-eyelid surgery) که به بلفاروپلاستیِ آسیای شرقی نیز مشهور است، نوعی عمل زیبایی برای ایجاد چین روی پلکی است که به‌طور طبیعی چین ندارد و یکدست دیده می‌شود [مترجم].[۲] Improvement Quarter[۳] Sotheby’s Institute of Art[۴] Bagel Girl[۵] incremental theory[۶] entity theory[۷] A Pedagogy of Spiraling[۸] Queen for a Day[۹] Let Me In[۱۰] Back to My Face\n                                    \n\n\n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/584336022.json b/train/584336022.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..02a0e7d76520ac8a593be8ca8e3f2175c0e5460d
--- /dev/null
+++ b/train/584336022.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "کبوتربازی نوعی فلسفه‌ورزی است",
+  "subtitle": "هلن مک‌دونالد، نویسندۀ برجستۀ طبیعت‌گرا، از کتابی پربار و لذت‌بخش دربارۀ پرنده‌ای دلربا می‌گوید",
+  "introduction": "کبوتربازی معمولاً با خریدن یک جفت کبوتر ارزان شروع می‌شود، اما خیلی زود کار به جایی می‌رسد که جایی برای هیچ چیز دیگری نمی‌ماند. اما مگر چه چیزی در پروازدادنِ دسته‌ای کبوتر و نگاه‌کردن به آن‌ها وجود دارد که اینچنین آدم‌ها را شیفتۀ خود می‌کند؟ دیکنز جایی گفته است کبوتربازان، که عمدتاً از اقشار فرودست و حاشیه‌نشین جامعه‌اند، وقتی به کبوترهایشان نگاه می‌کنند، خودشان را می‌بینند که دارند پرواز می‌کنند و از شرایط بد زندگی‌شان دور می‌شوند. آیا کبوتربازی نوعی از امیدواری نیست؟",
+  "content": "هلن مک‌دونالد، تایمز لیترری ساپلمنت —  ده‌سال پیش، برای دیدن پسری که آن روزها با او دوست بودم، وارد یک باشگاه کبوترهای مسابقه‌ای شدم. دوستم در خانه‌ای ویلایی در یکی از مزارع ناحیۀ میدلند انگلستان زندگی می‌کرد و جَلدی داشت پر از کبوترهای جانسن، نژادی از کبوترهای مسابقه‌ای به‌رنگ آبی راه‌راه شبیه کبوترهای شهری‌ای که زمان زیادی را در باشگاه گذرانده بودند. او را در یک خانۀ سیار پورتاکابین دیدم، در نقطه‌ای که فکر می‌کنم محل صید ماهی کپور در وسط زمستان بود. توده‌های درختان خیس توسکا همه‌جا به چشم می‌خوردند و باد شرقی نیرومند کابین را با هر وزش به این سو و آن سو تکان می‌داد. در داخل کابین، شعلۀ گاز کپسولی هیس‌هیس می‌کرد، شیشه‌ها را بخار گرفته بود و جمعی از مردان روی صندلی‌های پلاستیکی نشسته بودند. به‌جز دوست من، بقیه همگی بالای پنجاه سال سن داشتند. جلیقه‌های ماهی‌گیریِ بادکرده، گرمکن ورزشی و کاپشن چرمی با نشان کبوتر به تن داشتند، روی بدنشان خالکوبی کرده بودند و با شرح و تفصیل از رژیم‌های تغذیه، جهت‌‌ وزش باد، نقطۀ رهایی و تمرین پرواز در جادۀ شمالی حرف می‌زدند. زخم‌های کهنه هنوز با مرهم کینه‌جویی التیام نیافته بود، زخم‌هایی که بیشترش در اثر عشق منحرفانۀ حامیان پرندگان به بازهای خونخوار و کشنده سر برآورده بود و من در تمام این مدت دم فرو بسته بودم. مسحور حرف‌های دیگران شده بودم و تنها کاری که از دستم برمی‌آمد این بود که آرزو کنم کاش کبوتر بودم. در این صورت، مردان آن اتاق را بیشتر مجذوب خود می‌کردم.\nعشق به کبوترها منطقی است. کبوترها پرندگانی بسیار جذابند. با اینکه حدود ۳۰۰ گونۀ وحشی از این نوع پرنده وجود دارد، کهن‌ترین و ماندگارترین رابطۀ انسان‌ها فقط با یک گونۀ خاص بوده است: کبوتر چاهی با نام علمی «کلمبیا لیویا»۱. این پرندۀ سیاه، آبی و سفید که روی صخره‌ها لانه می‌کند نیای کبوترهای شهری ما نیز محسوب می‌شود. کبوتر، که برای اولین بار به‌دست سومری‌ها اهلی شد، اکنون به‌اندازۀ هر بنای معماری یا هر گلدان منقشی، نوعی میراث فرهنگی به شمار می‌آید. در طول هزاران سال ما انسان‌ها شکلِ بدنِ این پرنده را از طریق زادگیری گزینشی تغییر داده‌ایم. ما کبوترهای چاهی را به گونه‌های بی‌شماری تبدیل کرده‌ایم، از گونه‌های بزرگِ بی‌پرواز گرفته تا جانوران استخوانی با چینه‌دان‌های بزرگ گواترمانند. منقارشان را درازتر یا کوتاه‌تر کرده‌ایم و به ‌آن‌ها غبغبک‌های پهن داده‌ایم، همچنین بال‌های فردار و تورمانند، دم‌هایی با چهل‌پر به‌جای دوازده پر معمولی، پاهای پردار و حلقه‌هایی تنگ از پر دور گردنشان که چشمانشان را می‌پوشاند. رفتارشان را نیز عوض کرده‌ایم؛ کبوترهای میگسار۲ را پرورش داده‌ایم که با اندکی تفاوت ژنتیکی در هوا پشتک می‌زنند؛ پرنده‌هایی پراستقامت و بلندپرواز تولید کرده‌ایم که ساختار ژنتیکی‌شان باعث می‌شود یک روز یا حتی بیشتر در هوا باشند و، مشهورتر از همه، کبوترهای مسابقه‌ای خلق کرده‌ایم، قهرمانان استقامت که اکنون می‌توانند تا مسافت ۷۰۰ مایل را بدون‌توقف از نقطۀ رهایی تا محل نگهداریشان، یعنی جایی که خانه و آشیانۀ خود می‌دانند، پرواز کنند.\n\nکتاب جَلدکردن۳، اثر جان دِی، از این نوع کبوتر سخن می‌گوید و کتابی بسیار گیراست. دی استاد ادبیات است و رفتار خلاف عرفش ستودنی است: او پس از دریافت درجۀ دکتری از دانشگاه آکسفورد در رشتۀ مدرنیسم، عصب‌شناسی و فلسفۀ ذهن، به‌مدت سه سال در لندن پیک دوچرخه‌سوار بود و در این باره شرح‌حالی هم نوشته است. هم کتاب جَلدکردن و هم آن یکی، با عنوان سایکلوجئوگرافی۴، پر شده‌اند از جهت‌یابی و نقشه‌های مختلف در سفرهایی که تخیل خواننده را به کار می‌گیرند و می‌توان آن‌ها را به مجموعه‌ای گوناگون از منابع فرهنگی پیوند زد تا روایتی اثربخش و عمیق از آب در آید. جَلدکردن فقط از کبوتر و تاریخچۀ این پرنده و علم کبوترشناسی حرف نمی‌زند -هرچند به‌خوبی از عهدۀ این کار برآمده است- بلکه از افرادی مثل فروید، دانا هاراوِی، رِیچل وایترید و مارتین هایدگر نیز سخن می‌گوید و از مضامینی مانند کودکی و دوری از وطن، پدر بودن، تاریخ، اجتماع، جغرافیا و ماهیت مورد اختلاف خانه و آشیانه بحث می‌کند. در اینجا هایدگر شخصیتی پرتکرار است، هم از لحاظ علاقۀ نویسندۀ کتاب به اینکه خانه یا در خانه بودن چه حسی می‌تواند داشته باشد و هم در مفهوم وسیع‌تر: فرضیات نگران‌کننده دربارۀ منزلگاه و تعلق در وضعیت سیاسی کنونی‌مان جریان دارد. هایدگر، که «به‌شدت دل‌مشغولِ» ایدۀ خانه بود، معتقد بود گسترش جهانی‌شدن، افزایش جابه‌جایی‌ها و «سنگربندی نیروهای جهانی» رفته‌رفته پیوند قدیمی بین مردم و محل سکونتشان را از بین می‌برد. او گفت که «سرنوشت دنیا بی‌خانمانی خواهد بود» و دی رگه‌هایی از میراث اندیشه‌های هایدگر را در شکل‌گیری ایدۀ لبنسراوم۵ (فضای زندگی) و تبدیل ایدئولوژیکِ خانه به جنگ‌افزار می‌بیند، جایی که در آن تعلق عبارت است از شمول یا محرومیت بر مبنای مفهوم سرزمین اجدادی و روابط خونی با موقعیت‌ها و مکان‌ها.\nگرچه نگهداری کبوتر در انگلستان دورۀ ویکتوریا سنتی رایج بود -مشهور است که ویراستار یکی از ناشرانِ خاستگاه گونه‌ها پیشنهاد کرده بود داروین همۀ مطالب کتاب را به‌استثنای بخش‌های مربوط به کبوتران حذف کند، چون «همۀ مردم به کبوتران علاقه‌مندند»- ولی این کار بعدها کم‌کم به سرگرمی شهری تبدیل شد که بیشتر طبقۀ کارگر به آن مشغول بودند و همچنان مشغولند. کبوتربازانی که دی در کتاب جَلدکردن با آن‌ها آشنا می‌شود بازاریان، ساختمان‌سازها و کارگران هستند و دی خوب می‌داند که در این جمع جایی ندارد: روپوش کهنه‌نمایی می‌پوشد و با دوچرخه‌اش به جلسات باشگاه می‌رود. او برای تربیت کبوترهایش آن‌ها را قبل از روزهای مطالعه از حیاط کتابخانۀ بریتانیا، در مهمانی‌ها از بالکن دوستانش و در محل کار نیز از پنجرۀ دفترش در ناحیۀ بلومزبری رها می‌کند. اما اعتماد دیگر کبوتربازان را جلب می‌کند، همان مردان توداری که، در حال بازی با پس‌ماندۀ تخم‌مرغ اسکاچ و سوسیس‌ پس از شب‌نشینی در باشگاه، می‌توانند نظراتی این‌چنینی صادر کنند: « مرد خوبی بود، با این حال، در کار کبوتران وارد نبود».\n\nچارلز دیکنز در مقاله‌ای گفته است که کبوتربازان محله‌های فقیرنشین اسپیتالفیلدز نوعی «اشتیاق طبیعی» داشتند برای «ارتباط با هر گونه موجود زنده‌ای که بتواند از آنجا خارج شود و در هوا به پرواز درآید» و این نگرش یکی از درون‌مایه‌های اصلی کتاب را پدید آورده است: نه‌تنها کبوترداری از مدت‌ها پیش سرگرمی جوامع حاشیه‌نشین بوده است، بلکه با نگهداری کبوترها خودتان را هنگام پروازشان به جای آن‌ها تصور خواهید کرد. مسابقۀ کبوترپرانی اهمیت روان‌شناختی زیادی برای کبوتربازی دارد که در روز مسابقه ساعت‌ها چشم به آسمان می‌دوزد و برای بازگشت پرنده‌اش دعا می‌کند. این سنتی وسواس‌گونه است و می‌تواند کششی مقاومت‌ناپذیر روی پیروانش داشته باشد: دی در دیدار با یکی از کبوتربازان لندن به‌نام استیو می‌فهمد که او را در زمان جنگ، وقتی بچه بود، به کورن‌وال می‌برند، اما از آنجا فرار می‌کند و دوباره به لندن برمی‌گردد چون نمی‌توانسته دوری کبوترهایش را تحمل کند. دی به کبوترباز دیگری می‌گوید به خاطر علاقه به کبوترها در مسابقه شرکت کرده است و اگر برنده هم نشوند برایش مهم نیست. کبوترباز پاسخ می‌دهد: «اولش این‌‌طور شروع می‌شود. ولی خیلی زود روزی می‌رسد که باغچه‌ات به کبوترخانه تبدیل شده و زنت هم جا گذاشته و رفته».\nانگیزۀ دی از نگهداری کبوتر این بود که کاری بکند تا منزل جدید خودش و همسرش ناتالیا در شهر لیتون بیشتر حس و حال خانه و کاشانه بدهد. و مطمئناً افزایش دستۀ کبوترهایش دقیقاً چنین نتیجه‌ای می‌دهد و پروازهای جهت‌یابی آن‌ها شبکه‌ای ایجاد می‌کند از مسیرهایی خاص بین باغچۀ دی و محله و محله و دنیای گسترده‌تر. او در حین کار پشت میز آشپزخانه، از گوشۀ چشمش بال‌های پرندگانش را بیرون از پنجره می‌بیند که سوسو می‌زنند، مثل یادی از گذشته، مثل خاطره‌‌ای زنده.\nبه‌زودی زمان نخستین مسابقۀ پرندگانش فرا می‌رسد. از آنجا که کبوترها فقط به لانۀ خودشان باز می‌گردند و چون در هر مسابقه پرندگان گوناگون زیادی از کبوترخانه‌های مختلف مسابقه می‌دهند، مانند مسابقات اسب‌دوانی یا سگ‌دوانی خط پایانی وجود ندارد. درعوض، پرنده‌ها را به پابندهای پلاستیکی شماره‌داری مجهز می‌کنند و درون سبدهایی قرار می‌دهند تا به پرندگان دیگری ملحق شوند که در مسابقه شرکت خواهند کرد. سپس آن‌ها را داخل کامیونی بارگیری می‌کنند و برای رهایی به نقطۀ دوری در شمال یا جنوب می‌برند. وقتی پرنده‌ای به آشیانه برمی‌گردد، صاحبش حلقۀ لاستیکی را از پایش درمی‌آورد و داخل ساعت مخصوصی قرار می‌دهد که زمان ورود کبوتر را به‌دقت ثبت می‌کند؛ همیشه برای تعیین برندۀ مسابقه مختصات هر یک از آشیانه‌ها نیز محاسبه می‌شود.\nاما نمی‌شود فقط پرنده‌ها را جای دوری ببرید و انتظار داشته باشید به خانه برگردند. آن‌ها باید خانه را بشناسند و یاد بگیرند که خانه در کجای دنیا قرار دارد. کبوتران این شناخت را ابتدا با پرواز در مجاورت نزدیک آشیانۀشان پیدا می‌کنند و سپس با پرواز گردشی در قالب دسته‌های کم‌سن پرندگان با مشخصه‌های زمینی آشنا می‌شوند تا بعدها از آن‌ها برای پیدا کردن راه خانه استفاده کنند، مشخصه‌هایی مانند: برج‌ها، جاده‌ها، رودخانه‌ها، راه‌آهن و تپه‌ها. اطمینان فزایندۀ کبوتران دی، که در اطراف پرسه می‌زنند ولی برمی‌گردند و به لانه‌شان به‌عنوان خانه وابسته می‌شوند، با احساس عاطفی عمیق و کاملاً قابل‌فهمی قوت می‌گیرد.\nدی این معما را با ذوق فراوانی دنبال می‌کند؛ اینکه کبوتران مسابقه‌ای چگونه می‌توانند راه برگشتشان را از مکانی دور که قبلاً هرگز ندیده‌اند پیدا کنند. این پرندگان به روش‌های مختلفی مسیریابی می‌کنند، مثلاً با قطب‌نمای خورشیدی، نوعی توانایی برای تشخیص میدان‌های مغناطیسی زمین و، حتی جالب‌تر از آن، با نوعی توانایی در تشخیص بوی باد. می‌دانیم که بادهای مختلف بوهای متفاوتی دارند و کبوترها موقعیت خود را براساس یک نقشۀ بویایی شناسایی می‌کنند. علاقۀ وافر و فزایندۀ دی به فهم حرکات دقیق پرندگانش با نصب ردیاب جی‌پی‌اس روی آن‌ها به اوج خود می‌رسد، اما در لحظه‌ای باشکوه می‌فهمد که این کار نتیجۀ عکس می‌دهد، چراکه از رمزوراز و افسونِ ندانستن می‌کاهد. او با خرسندی به این نتیجه می‌رسد که: «کبوترپرانی پادزهری برای شناخت‌پذیری جهان فراهم می‌کند». او هیچ‌وقت باورهای خرافی کبوتربازها را، که بی‌شمارند، تمسخر نمی‌کند؛ از او یاد می‌گیریم که باوری عمومی می‌گوید اوضاع جوی خورشید بر پروازها تأثیر می‌گذارد یا می‌توانیم جنسیت یک جوجه‌کبوتر را با آویزان‌کردن آونگی بالای سرش مشخص کنیم و یا می‌توانیم با ارزیابی الگو و رنگ چشمان یک کبوتر خصوصیاتش را بشناسیم. دی علاقۀ خاصی به رفتارهای عجیب و غریب دارد؛ سفر او برای دیدار با روپرت شِلدرِیک، زیست‌شناس انگلیسی، در خانه‌اش در ناحیۀ همپستید لندن تاحدی شبیه یک سفر زیارتی بود، اما از طرفی نیز یک کلاس ویژه برای درآمیختن شکاکیت روشن‌بینانه با تحسین و احترام عمیق بود. شلدریک شخصیتی رمانتیک برای دی است، «مردی بلندقد و تکیده که پلک‌های افتادۀ چشمانش او را شبیه قوش مستی کرده بود که از داخل تلسکوپ نگاه می‌کند». شلدریک که مدت‌هاست از طرف جریان اصلیِ جامعۀ علمی طرد شده است، هیچ علاقه‌ای به نظریه‌های رایج دربارۀ سازوگار برگشتن کبوتران به خانه ندارد. او بر این باور است که جغرافی نقشی در این میان ندارد، بلکه کبوتران از طریق چیزی که خودش «نوعی کشِ روانی» می‌نامد با همدیگر و با آشیانه‌شان در ارتباطند. هرچند دی اشاره می‌کند که هنوز این نظر شلدریک به تأیید تجربی نرسیده است.\n\nجَلدکردن کتابی پربار و لذت‌بخش است. فصل‌به‌فصل آن حکایتی است مرکب از سفر خود دی در مقام یک همسر، پدر و کبوترباز و داستان یکی از طولانی‌ترین پروازهای کبوترانش از شهر تورسو، دورترین نقطه در جادۀ شمال (مسابقات جادۀ جنوب مخصوص پرندگانی است که از اروپای غربی رها می‌شوند). استعارۀ زیبایی است. سرزمینی که کبوتر دی بر فرازش پرواز می‌کند و نیز آب‌وهوا و خطراتی که پشت سر می‌گذارد، قبل از اینکه سالم به لندن و خانه برگردد، همان داستان خود دی است که با صداقتی جذاب بیان می‌شود. او از امیدها و نگرانی‌هایش دربارۀ بارداری ناتالیا برای به دنیا آوردن بچۀ دومشان می‌گوید و از دمدمی‌مزاجی شدیدش دربارۀ زندگی خانوادگی و پدربودن و میلش به آزادی‌ که با نیازش به آسایش خانگی در کشمکش است. کبوتران همچون ارواحی محافظ او را در مسیرِ پذیرش همراهی می‌کنند؛ کبوتران به او درس‌هایی تکان‌دهنده می‌آموزند، درس‌هایی دربارۀ رهاکردن زمام امور و اینکه زندگی خوب چیست. آن‌ها به دی کمک می‌کنند تا راه خانه‌اش را بیابد. او در پروازهای آموزشی به پای کبوترش نامه‌هایی خطاب به ناتالیا می‌بندد تا به محض بازگشت کبوتر به خانه، ناتالیا پیام‌هایش را بخواند. دی این پروازها را چنین توصیف می‌کند: «وسیلۀ ارتباطی ما با یکدیگر که پیوندهای خانوادگی‌مان را محکم‌ می‌کند».\nدی می‌گوید می‌توانیم از نحوۀ ارتباط کبوتربازها با پرندگانشان درس بگیریم، چون این ارتباط همراه با توجه عمیقی است که می‌توانیم عشق بنامیم. نگهداری کبوتر با گونه‌ای خانه‌دوستی لطیف همراه است که داستان‌های رایج دربارۀ طبیعت مردانۀ طبقۀ کارگر را زیر سؤال می‌برد. تمیزکاری کبوترخانه‌‌ها، مراقبت از جوجه‌ها، پاک‌کردن فضولات، وزن‌کردن دانه‌ها و نگهداشتن آرام کبوترها در دست برای معاینۀ دقیق و محبت‌آمیزشان؛ عجیب است که همۀ این‌ها نشانگر نقش‌های تمیزکاری و خانه‌داری، آشپزی و فرزندپروری است که طبق عرف به زنان نسبت داده می‌شود. دی به این غرابت و نتایج آن آگاه است و همین آگاهی به او مزیت خاصی در فهم معنای پدری، مردبودن و تشکیل خانه و کاشانه می‌دهد. در کتاب جَلدکردن شباهت‌های زندگی خانوادگی انسان‌ها و زندگی کبوترخانه‌ای کبوترها به‌زیبایی بیان شده است. دی از طرفی چشم انتظار تولد پسرش و از طرفی نیز چشم به راه بازگشت کبوترهایش است؛ در هر دو صورت باید صبوری، اطمینان، امید و پذیرش بی‌چون‌وچرا را بلد باشد. دی پس از به دنیا آمدن پسرش، در حالی که بازوانش را در باغچۀ خانه گهوارۀ فرزندش می‌کند نگاهش به آسمان در پی بازگشت پرنده‌هایش است. و در حالی که جوجه‌ها را برای پرواز آموزشی به نقاطی دور از خانه می‌برد، با افکار و ترس‌هایی قدیمی مواجه می‌شود که می‌داند بر نحوۀ تربیت فرزند اول خودش و همسرش تأثیر می‌گذارد. دخترش دورا هنگام تولد آسیب دیده بود و همین باعث شد دی همیشه نگرانش باشد و در مراقبت از او زیاده‌روی کند. اما درنهایت با بردن جوجه‌کبوترها به پروازهای آموزشی درمی‌یابد که «دلواپسی در هر بار آزادسازی نتیجۀ جداییِ اجباریِ ناخوشایند اما لازم بود. هم من و هم کبوترها نیاز داشتیم از آن درس بگیریم».\nاحساس همسانی با موجودی خاص سخت نیست، مثل تجربۀ زیبای یک گربه که از خواب بلند می‌شود و بدنش را کش و قوس می‌دهد یا نشاط باشکوه سگی که با سرعت تمام می‌دود. یکی از کارهای خوب دی در کتابش  -در کنار خیل حرف‌های دلپذیر کتاب- طرح این پرسش است که احساس همدلی با کسی دیگر یا با یک دسته پرنده چه مفهومی می‌تواند داشته باشد. در سیر روایی کتاب، دی شخصیتی پیچیده می‌شود، پدر، همسر، نویسنده، معلم، اما شخصیت دیگری نیز می‌گیرد، فردی دارای هویتی گسترده‌تر که با دستۀ پرندگانش پیوند می‌خورد؛ او بخشی از نوعی آگاهی توزیع‌شدۀ فرضی است که الگوهای رفتاری و سفرهای کبوترانش را در بر می‌گیرد. او در تأیید کبوتربازهایی که ملاقات می‌کند می‌نویسد:‌ «به نظر می‌رسد دستۀ پرندگانشان بخشی از خودشان و آن‌ها نیز بخشی از پرندگانشان شده‌اند».\nامروزه فقط مفاهیمی مثل خانه، تعلق و گذرگاه مرزی نیست که اهمیت سیاسی وافری دارد. بلکه نگرانی درخصوص نظارت و دخالت فناوری نیز اهمیت یافته است، همچنین نگرانی در این باره که مردانگی از لحاظ فرهنگی به صورت قالب‌هایی درآمده که ممکن است سرانجام، مثل کبوتر یعقوبی که پرهای گردنش جلوی دیدش را می‌گیرد، نتیجۀ عکس بدهد. نویسندۀ جَلدکردن با سیر در همۀ این قلمروها بی‌صدا، با دقت و پیوسته به این می‌اندیشد که اکنون در کجا قرار داریم. دی توضیح می‌دهد که کبوترپرانی در بریتانیا خرده‌فرهنگی روبه‌مرگ است و رفته‌رفته عمدتاً پیرمردها مشغول آن می‌شوند، اما شاید هنوز امیدی به احیای آن باشد. یکی از کبوتربازها می‌گوید: «مهاجران همچنان این رسم را زنده نگه می‌دارند. فکر می‌کنم این کار آن‌ها را به یاد خانه می‌اندازد». خوش‌بینیِ آرام کتاب دربارۀ قدرت ما برای تغییر و یادگیری عشق‌ورزی به موجودات کوچک مدت‌ها در ذهنم خواهد ماند. چقدر عالی است که کبوترها می‌توانند شیوه‌ای برای اندیشیدن به خانه یادمان بدهند، شیوه‌ای بی‌نیاز از توسل به نژاد، تاریخ، مرزهای سیاسی و محرومیت. کبوترها وقتی بزرگ می‌شوند یاد می‌گیرند در خانه باشند و هر جای ممکن را به‌عنوان خانۀ خود انتخاب می‌کنند.\n\nاطلاعات کتاب‌شناختی:\nDay, Jon. Homing: On Pigeons, Dwellings and Why We Return. Hachette UK, 2019\n\nپی‎نوشت‌ها:• این مطلب را هلن مک‌دونالد نوشته است و در تاریخ ۲۰ آگوست ۲۰۱۹ با عنوان «Pigeon Treat» در وب‌سایت تایمز لیترری ساپلمنت منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۴ دی ۱۳۹۸ با عنوان «کبوتربازی نوعی فلسفه‌ورزی است» و ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است.•• هلن مک‌دونالد (Helen Macdonald) روزنامه‌نگار، طبیعت‌گرا و نویسندۀ انگلیسی است. کتاب او با عنوان ق مثل قوش (H is for Hawk) برنده چندین جایزه ادبی از جمله جایزه ساموئل جانسون و جایزه ادبی کاستا شده ‌است.\n[۱] Columba livia[۲] tippler[۳] Homing[۴] Cyclogeography[۵] Lebensraum"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/592794432.json b/train/592794432.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..5ca08060966c08ccc750a51394a8364de8216b27
--- /dev/null
+++ b/train/592794432.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "رواقيگری به‌مثابۀ کنش سياسی",
+  "subtitle": "شاید رواقیگری را فلسفۀ روی‌گردانی از دنیا بدانید، اما رواقیون باستان علیه ستم موضع می‌گرفتند",
+  "introduction": "رواقی‌گری در سال‌های اخیر به‌طرز چشمگیری احیا شده و به فلسفۀ زندگی محبوبی تبدیل شده است. شاید حتی بتوان آن را واکنشِ غربی‌ها به بودیسم به شمار آورد که از قضا شباهت‌های زیادی هم به آن دارد. بااین‌حال رواقی‌گری موضوعِ انتقادات مختلفی نیز بوده است که بعضی موجه هستند و بعضی چندان موجه‌ نیستند. مهم‌تر از همه منتقدان مدرن رواقی‌گری ادعا می‌کنند که این فلسفه گوشه‌گیرانه است و از مایۀ کافی برای مشارکت سیاسی معنادار برخوردار نیست. اما آیا واقعاً این‌چنین است؟",
+  "content": "ماسیمو پیلیوچی، ایان — سال ۱۳۳ قبل از میلاد است. در روم هستیم. تیبریوس گراکوس، تریبون مردم، همراه با سیصد نفر از حامیانش در خیابان کشته می‌شود. او با حمایت از قوانین ضدنخبه‌سالاریْ بسیاری از اعضای سنا را خشمگین کرده بود، قوانینی همچون توزیع مجدد زمین، کاهش مدت خدمت سربازی و دسترسی وسیع‌تر به امکاناتی که شهروندیِ روم در اختیار مردم می‌گذاشت. واقعه‌ای که در تاریخ روم باستان بسیار مشهور است.\nاما آنچه کمتر کسی می‌داند این است که فیلسوفی رواقی به نام گایوس بلوسیوس از قبل به تیبریوس هشدار داده بود. گایوس، که یکی از چندین رواقی درگیر سیاست و اصلاحات اجتماعی است، سال‌ها در راستای بهبود وضعیت عوام‌الناس با تیبریوس همکاری کرده بود. او پس از قتل دوستش روم را ترک کرد و به این نتیجه رسید که دیگر قانون‌مداری به صلاح نیست. به گفتۀ پلوتارک 1، بلوسیوس به آسیا (غرب ترکیۀ امروزی) رفت و به شورشی علیه روم به رهبری ائومنس سوم، مدعی سلطنت پرگامون، پیوست. این طغیان در ابتدا موفقیت‌‌آمیز بود. ائومنس توانست تعدادی از شهرهای آناتولی را به تسخیر درآورد، جزیرۀ ساموس (زادگاه فیثاغورس و اپیکور) را فتح کند و کنسول رومی، پوبلیوس لیسینیوس کراسوس، را بکشد. اما سنای روم سرانجام کنسولی دیگر یعنی مارکوس پرپِنای باتجربه را به منطقه فرستاد و پرپنا توانست شورش را سرکوب کند. وقتی قیام با شکست مواجه شد، بلوسیوس به عادت معهودِ رواقیون خودکشی کرد.\nرواقیگری در سال‌های اخیر به‌طرز چشمگیری احیا شده و به فلسفۀ زندگی محبوبی تبدیل شده است. شاید حتی بتوان آن را واکنشِ غربی‌ها به بودیسم (که وجوه اشتراک زیادی با آن دارد) به شمار آورد، اما همچنان موضوعِ انتقادات مختلفی است که بعضی موجه‌اند و بعضی چندان موجه‌ نیستند. با وجود ماجراهای متعددی نظیر آنچه از بلوسیوس ذکر شد، منتقدان مدرن رواقیگری ادعا می‌کنند که این فلسفه گوشه‌گیرانه است و از مایۀ کافی برای مشارکت سیاسیِ معنادار برخوردار نیست.\nمثلاً  گری هِیز، پژوهشگر دنیای کلاسیک و مترجم امپراتور رواقی، مارکوس آئورلیوس، با مرور تعدادی از کتاب‌ها دربارۀ رواقیگری که تحت عنوان «ناساز شو، همراه شو» (۲۰۲۱) 2در نیویورک ریویو آو بوکس منتشر شد، خاطرنشان می‌کند که رواقیون باستان با جبارانی 3 همچون نرون مخالفت می‌کردند، اما با مفهوم جباریت نه. آن‌ها بردگان را انسان‌هایی شایستۀ کرامت و احترام معرفی می‌کردند، اما حامی براندازی برده‌داری نبودند. در رابطه با زنان نیز از هم‌عصران خود جلوتر بودند و زنان را به‌لحاظ فکری هم‌پای مردان می‌دانستند، اما سیاست جامعی دربارۀ برابری جنسیتی نداشتند.\n\nهِیز در بحث از سیستم‌های حکومتی می‌نویسد «پیوند میان رواقیگری و یکه‌سالاری 4 از بعضی جهات پیوندی طبیعی است. هرچه نباشد، رواقیگری یعنی کنترل افکار و عواطف خود همچون حاکمی مطلق در دژ ذهن». این‌طور برمی‌آید که برای یک رواقی مهم نیست کدام نظام سیاسی در قدرت باشد، چراکه توانایی فیلسوف در فضیلت‌ورزی، فارغ از شرایط بیرونی، به قوت خود باقی است.\nهِیز در باب برده‌داری می‌گوید «رساله‌های اخلاقیِ 5 سنکا را بعضاً سندی برای یک نگرش روشن‌بینانه‌تر می‌دانند. پیامِ نامۀ ۴۷ او را می‌توان به ‘برده‌ها هم آدم‌اند’ خلاصه کرد. اما انتقادات سنکا تقریباً به‌طور کامل حول محور آسیبِ واهی برده‌داری بر شخصیت برده‌دار می‌گردند».\nاما ماجرای بلوسیوس قطعاً در تاریخ رواقیون رویدادی استثنایی نیست. رواقی مشهور دیگری که علیه ظلم به پا خاست کاتوی کوچک بود، دشمن قسم‌خوردۀ ژولیوس سزار. کاتو در روزگار خود آن‌چنان به درستکاری شهرت داشت که وقتی مردم می‌خواستند ضعف اخلاقی خود را توجیه کنند می‌گفتند «خب، همه که کاتو نیستند!».\nکاتو سال‌ها در سنا با سزار جنگیده بود، اما وقتی سزار جنگ داخلی را آغاز کرد، کاتو به تأسی از بلوسیوس سلاح در دست گرفت تا کشورش را نجات دهد. در این راه ناکام ماند، اما تا به امروز نامش نماد دفاع از آزادی است. مثلاً جرج واشنگتن ترتیبی داد تا نمایشنامۀ جوزف ادیسون دربارۀ کاتو را برای ارتش انقلابی‌اش اجرا کنند تا الهام‌بخش آن‌ها در جنگ علیه امپریالیسم بریتانیا باشد.\nشاید جامع‌ترین نمونۀ مشارکت رواقیون در سیاستْ اپوزیسیون رواقی باشد، گروهی از سناتورها و فیلسوفان روم باستان که به‌طور فعال با ظلم و ستم سه امپراتور مخالفت کردند: نرون، وسپاسیان و دومیتیان. از این گروه، هلویدیوس پریسکوس مثال جالبی است، چراکه اپیکتتوس، آموزگار سرشناس رواقی قرن دوم، در گفتارها  6 می‌گوید\nچون وسپاسیان [به هلویدیوس پریسکوس] پیغام رساند و او را از حضور در جلسۀ سنا منع کرد، او پاسخ گفت «این در ید قدرت شماست که مرا اجازۀ سناتوری دهید یا ندهید، اما مادامی‌که سناتور هستم باید در جلسات حضور یابم». «پس در صورت حضور، زبان به دهان بگیر». «اگر از من رأی نخواهی، زبان به دهان خواهم گرفت». «اما مکلفم که از تو رأی بخواهم». «پس من نیز باید آن‌چنان که سزد پاسخ بدهم». «اما اگر چنین کنی، تو را اعدام خواهم کرد». «من هرگز ادعای جاودانگی نداشته‌ام. تو نقش خود ایفا کن و من نیز نقش خود. بر توست که مرا بکشی و بر من است تا بی هیچ ترسی بمیرم؛ بر توست که مرا نفی بلد کنی و بر من است که بی هیچ بیم و درنگی از اینجا بروم».\nمی‌پرسید که پریسکوس، یکه و تنها، چه دستاوردی داشت. مگر رنگ بنفش بر ردا چه نقشی دارد؟ جز آنکه به‌رنگ بنفش جلوه کند و دیگران را اسوه باشد؟\nپریسکوس ابتدا تبعید شد و سپس به دستور وسپاسیان کشته شد، اما چنان‌که اپیکتتوس می‌گوید خون او پایمال نشد، چراکه خیلی‌ها پس از او به مبارزه با ستم ادامه دادند. درواقع یکی از کسانی که از پریسکوس الهام گرفت مارکوس آئورلیوس بود، امپراتور فیلسوف که در تأملات  7  می‌گوید\nاز طریق [برادرم سِوِروس] بود که تراسئا، هلویدیوس، کاتو، دیو و برتوس را شناختم و با مفهوم قانون‌اساسی متعادل، دولت مبتنی بر برابری و آزادی بیان و سلطنتی که آزادی شهروند را بیش از هرچیز ارج می‌نهد آشنا گشتم.\nاین‌ها و نمونه‌های مشابه نشان می‌دهد که، طبق شواهد تاریخی فراوان، رواقیون با ستم می‌جنگیدند و از آرمان جامعه‌ای با آزادی عمل و بیان دفاع می‌کردند. البته که این را باید در چارچوب محدودیت‌های فرهنگ آن روزگار درک کرد. وقتی کاتو با سزار مخالفت ورزید، به فکر آزادی مردان سفیدپوست غیربرده بود. نباید کسانی همچون پریسکوس و دیگرانی را که مارکوس از آن‌ها نام می‌برد هم‌تراز شخصیت‌های مدرنی مانند مارتین لوتر کینگ یا نلسون ماندلا بپنداریم.\nبااین‌حال، چنین نمونه‌هایی به‌خوبی نشان می‌دهند که تعدادی از رواقیون سرشناس فعالیت سیاسی داشتند و گاهی در این راه زندگی و آزادی خود را در طبق اخلاص می‌گذاشتند. اما این فرق دارد با آنکه بگوییم فلسفۀ رواقی پیروان خود را مکلف می‌کند به‌حدی فعالیت سیاسی داشته باشند که در صورت لزوم کل سیستم را به چالش بکشند، نه بازیگران دخیل در آن را. فقط پیوند آشکاری میان فلسفۀ رواقیگری و کردار رواقیون می‌تواند پاسخی شایسته به دغدغۀ امثال هِیز باشد. اینجاست که کار پیچیده و سخت می‌شود و البته جالب.\nشرح متداولی که در محافل رواقیون مدرن می‌خوانیم این است که دو اصلِ درهم‌تنیده مبنای کنشگری سیاسی را در رواقیگری تشکیل می‌دهند: اویکیوسیس 8و جهان‌میهنی.\nلفظ اویکیوسیس را نمی‌توان به‌آسانی به انگلیسی برگرداند، اما معنای کلی‌اش «اتخاذ» دغدغه‌های افراد دیگر است. رواقیون نظریۀ پیچیده‌ای پختند که می‌توان آن را نوعی روان‌شناسی اخلاقی رشد نامید. به گفتۀ آن‌ها، ما خودخواه به دنیا می‌آییم و به‌طور غریزی در راستای بیشینه‌سازی بقای نفس خودمان عمل می‌کنیم. اما درعین‌حال، به‌صورت طبیعی، با دیگر انسان‌ها به‌خصوص سرپرست و خواهر و برادرانمان پیوند برقرار می‌کنیم. بعدها، به سنِ عقل می‌رسیم و تفکرات انتزاعی‌تری پیدا می‌کنیم و کم‌کم می‌فهمیم که تمام انسان‌ها (فارغ از ظاهر و پیشینه‌شان) نیازها و خواسته‌ها و ترس‌ها و امیدهایی مشابه خودمان دارند. پس منطقاً می‌توان نتیجه گرفت که باید همه را خواهر و برادر خود بدانیم.\nاین گسترش تدریجی دایرۀ دغدغه‌ها (این اصلاح از پیتر سینگر، فیلسوف فایده‌گرای مدرن، گرفته شده است) رواقیون را مستقیماً به مفهوم دومی می‌رساند که کنش سیاسی و اجتماعی را وظیفۀ انسان می‌سازد: جهان‌میهنی. به‌قول اپیکتتوس در گفتارها، چنان کن که سقراط کرد. چون از او می‌پرسیدند اهل کجایی، پاسخش این نبود که «اهل آتنم» یا «اهل کورینتم»، بلکه هماره می‌گفت «من شهروند جهانم».\nآرمان رفتار انسانی با دیگران (و به‌زعم برخی رواقیون مدرن، با حیوانات) و قائل‌شدن ارزش و کرامت ذاتی برای آن‌ها را می‌شود به شکل‌های مختلفی محقق ساخت که بستگی به شرایط دارد. پس رواقیگری به‌طور بالقوه با انواعی از مسیرهای سیاسی خاص همخوانی دارد، هرچند نه با همه (مثلاً سخن از فاشیسم رواقی تناقض‌آمیز است).\n\nبه‌طور کلی، ویژگی شاخص اخلاقیات فضیلت 9 (که رواقیگری در کنار اپیکوریسم، ارسطوگرایی و کنفوسیوس‌گرایی نمونه‌های آن هستند) این انگاره است که سؤالِ «چطور باید رفتار کنیم؟» فقط یک پاسخ دارد: «بستگی دارد». این نه نسبی‌گرایی اخلاقی است و نه سست‌عنصری؛ فقط نشانۀ درک این نکته است که جوامع و روابط انسانی متنوع و پیچیده‌اند و کاری که در شرایط خاصی جواب‌گوست شاید در شرایط دیگر نتیجه‌بخش نباشد.\nبه گفتۀ رواقیون مدرن، نکتۀ مهم این است که چارچوب استواری را درونی‌سازی کنیم و بکوشیم در راستای آن عمل نماییم، چارچوبی که اصولی جهان‌شمول همچون اویکیوسیس و جهان‌میهنی را در بر بگیرد. عدالت از نظر فردِ رواقی مجموعه‌ای از اصول انتزاعی نیست، بلکه تمایلی شخصی برای داشتن رفتاری خاص با انسان‌های دیگر است، احترام و انصاف در قبال آن‌ها، چنان‌که دوست داریم دیگران در قبال خودمان داشته باشند. به باور رواقیون، مسیر رسیدن به دنیای بهتر را نمی‌توان از بالا تحمیل کرد، بلکه این مسیر باید از تک‌تک ما عبور کند، درست مثل تمام سنت‌های فلسفی و مذهبی بزرگی که طی هزاره‌ها پابرجا مانده‌اند.\nتمام این‌ها قبول، اما آیا از اویکیوسیس و جهان‌میهنی هیچ راهنمای سیاسی‌ای درمی‌آید؟ آیا این دو اصل می‌توانند انگیزه‌ای برای جنگیدن با بی‌عدالتی فردی و نظام‌مند در اختیارمان بگذارند؟ متأسفانه پاسخ منفی است و این مشکلی است اساسی برای رواقیون مدرن.\nمفهوم جهان‌میهنی را در نظر بگیرید. جان سلار، از پژوهشگران نامدار رواقیگری، در سال ۲۰۰۷ می‌نویسد رواقیون این مفهوم را از سقراط و عموزاده‌های فلسفی خود، یعنی کلبیون، گرفتند و توسعه دادند. درواقع ظاهراً مبدع اصطلاع «شهروند جهان» (به یونانی: kosmopolitês) دیوژن کلبی (همان که به اسکندر مقدونی گفت از جلوی چشمش کنار برود، چون منظرۀ خورشید را کور کرده) بوده است. اما انگارۀ کلبی‌-رواقیِ جهان‌میهنی برنامۀ سیاسی که نبود هیچ، اتفاقاً آرمان‌شهری و نخبه‌گرایانه هم بود. ایده این بود که فرزانگان (کلبیون و رواقیون آرمانی) طبیعتاً به‌سوی یکدیگر خواهند گروید و اجتماعی از مردان و زنان خردمند خواهند ساخت که از مرزها و پیشینه‌های جغرافیایی فراتر خواهد رفت. قطعاً این انگاره درمورد اکثر عوام‌الناس صدق نمی‌کند، چراکه هر دو سنت فلسفی مردم عادی را احمق‌هایی بی‌فضیلت می‌دانستند (البته منظور از این کلام آن‌طور که تصور می‌کنید بد نیست: تمام نویسندگان رواقی که می‌شناسم، از سنکا گرفته تا مارکوس آئورلیوس، خود را نیز احمق می‌پنداشتند). ضمناً چنین نبود که فرزانگان فراوان باشند. اتفاقاً به گفتۀ سنکا یک فرزانه «شاید هر پانصد سال یک بار به عالم هستی پای بنهد، درست همچون ابوالهول».\nاین فقدان برنامۀ سیاسی از سوی رواقیون در روزگار باستان هم مورد توجه قرار گرفته بود. مارکوس تولیوس سیسرو، دولتمرد و سخنور و فیلسوف، خیلی با رواقیگری همدل بود، گرچه فلسفۀ زندگی منتخبش شک‌گرایی آکادمیک بود («آکادمیک» از این جهت که شک‌گرایان از ۲۶۶ ق.م تا ۹۰ ق.م بر آکادمی افلاطون مسلط شدند). او بود که انگاره‌های رواقی را، به‌خصوص از پانائتیوس رواقی، اتخاذ کرد و به تفصیل توضیح داد حکومتی متأثر از اصول فلسفی به چه شکل خواهد بود. سیسرو نتیجه را در دو کتاب منتشر کرد: درباب جمهوری 10 و درباب وظایف 11  که فردریک کبیر آن‌ها را بهترین کتاب تاریخ و بهترین کتاب ممکن دربارۀ اخلاقیات می‌دانست.\nپس نبرد علیه ظلم که نمونه‌اش را در اعضای اپوزیسیون رواقی دیدیم چه می‌شود؟ دیوید سدلی، دیگر پژوهشگر نامدار فلسفۀ هلنیستی، خاطرنشان کرده که شخصیت‌هایی همچون سناتورهای رواقی، تراسئا پائتوس و هلویدیوس پریسکوس، علاقۀ چندانی به تغییر اوضاع نداشتند و بیشتر دوست داشتند به استقبال مرگی دلاورانه بروند. برای همین بود که آزادانه علیه امپراتور سخن می‌گفتند. هر دو هم موفق شدند: دیدیم که چه به روز پریسکوس آمد. پائتوس هم به دستور نرون کشته شد.\nاتفاقاً سدلی می‌گوید یکی از مشهورترین جبارکُش‌های تاریخ، مارکوس جونیوس بروتوس، عمداً دوستان رواقی‌اش را وارد توطئه علیه ژولیوس سزار نکرد، چراکه می‌دانست برای یک رواقی سیستم سیاسی حکومت (ازجمله جباریت) موضوعی پیش‌پاافتاده و نهایتاً در حد ترجیح است. رواقیِ خوب همیشه می‌تواند فضیلت‌ورزی کند و انسان خوبی باشد، فارغ از اینکه شرایط بیرونی، ازجمله نظام سیاسی، چه باشد.\nچنان‌که هِیز در جستار خود خاطرنشان می‌کند، این باید مشکلی جدی برای رواقیون مدرن باشد. گرچه رواقیون می‌کوشند بهترین انسان ممکن باشند و صدالبته بر مبنای عدالت و انصاف با دیگران زندگی کنند، فلسفۀ رواقی ظاهراً ابزارهایی کافی برای ارائۀ چشم‌اندازی از جامعۀ خوب ندارد که کنار این‌همه تأکید بر فردِ خوب بودن بنشاند.\nتلاش‌های مدرن برای به‌روزرسانی رواقیگری در قرن بیست‌ویکم (ازجمله کتاب خودم) چندان به مسئلۀ فلسفۀ سیاسی نپرداخته‌اند. شاید منصفانه نباشد، چون فلسفه‌های زندگی هم، مثل ادیان، عمدتاً به بهبود (یا رستگاری) فردی می‌پردازند. کم می‌شنویم کسی مثلاً به مسیحیت یا بودیسم خرده بگیرد که چرا برنامۀ سیاسی ندارند. اصولاً هدفشان این نیست.\nاما برخی فیلسوفان متعقدند امر فردی و امر سیاسی باید دست در دست هم دهند. این بود ارزش جمهوری افلاطون، حتی با وجود اینکه چشم‌اندازش غیرعملی (و چه‌بسا ناخوشایند) بود. سیسرو، دیگر فیلسوفی که دغدغۀ زیادی برای امر سیاسی داشت، دوست صمیمی سناتور رواقی، کاتوی کوچک، هم بود و در نامه‌ای به دوستش، آتیکوس، این دلسردی را نسبت به عدم برخورداری همکارش از شم عملی بیان می‌کند:\nو اما دوستمان کاتو؛ من او را بیش از تو دوست می‌دارم، اما او به‌رغم نیت پاک و کمال صداقتش، گاهی به جمهوری آسیب می‌رساند. چنان سخن می‌گوید و رأی می‌دهد که گویی در جمهوری افلاطون است، نه در منجلاب رومولوس۲۱.\nما نیز در جمهوری افلاطون، یعنی جامعه‌ای آرمان‌شهری، زندگی نمی‌کنیم، بلکه دنیایمان بیشتر به منجلاب رومولوس شباهت دارد. یادگیری بقا در این منجلاب کافی نیست؛ باید سخت بیندیشیم که چطور می‌توان آن را به مکانی زیستنی و عادلانه برای همه تبدیل کرد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را ماسیمو پیلیوچی نوشته و در تاریخ ۲۱ دسامبر ۲۰۲۱ با عنوان «STOICS AS ACTIVISTS» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. و برای نخستین بار با عنوان «رواقیگری به‌مثابۀ کنش سیاسی» در بیست‌وسومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۱ تیر ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        مورخ، فیلسوف و جستارنویس یونانی قرن اول پس از میلاد [مترجم].\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        ماسیمو پیلیوچی (Massimo Pigliucci) نویسنده، بلاگر و استاد فلسفه در سیتی‌کالج نیویورک است. پژوهش‌های آکادمیک او در حوزۀ زیست‌شناسی تکاملی، فلسفۀ علم، ماهیت شبه‌علم و فلسفۀ عملی است. از کتاب‌های او می‌توان به چگونه رواقی باشیم: استفاده از فلسفۀ باستان برای داشتن یک زندگی مدرن (How to Be a Stoic: Using Ancient Philosophy to Live a Modern Life) و مزخرفات عصابه‌دست: چطور علم را از حرف مفت تشخیص دهیم (Nonsense on Stilts: How to Tell Science from Bunk) اشاره کرد. جدیدترین کتاب او مثل رواقیون بیندیشید: حکمت باستان برای دنیای امروز (Think Like a Stoic: Ancient Wisdom for Today’s World) نام دارد.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Tune Out, Lean In\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                         tyrant\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        autocracy\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Moral Letters\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Discourses\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Meditations\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        oikeiôsis\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        Virtue ethics\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                         De Re Publica (‘On the Commonwealth’)\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        De Officiis (‘On Duties’)\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        11\n                                                        طبق افسانه‌ها، بنیان‌گذار و نخستین پادشاه روم [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/594528161.json b/train/594528161.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8c5a547154341135f754974338a32d32c23769cc
--- /dev/null
+++ b/train/594528161.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آيا جست‌وجو در کتاب‌های باستانی چيزی بيش از تفنن است؟",
+  "subtitle": "عاشقان علم از نگاه مردمان عصر رنسانس چنین بودند: زودرنج، دمدمی‌مزاج، مجنون و افسرده",
+  "introduction": "عاشقان کتاب و مطالعه، از گذشته‌های دور، از چشم مردم معمولی آدم‌های عجیب و غریبی جلوه می‌کردند. چطور ممکن بود کسی درخشش روز و لذت‌ تعامل با آدم‌های زنده را کنار بگذارد و عمر خود را صرفِ جست‌وجو در کاغذهایی کند که نویسندگانش قرن‌هاست مرده‌اند؟ از قضا جویندگان حکمت هم بر تفاوت خودشان با بقیه آگاه بودند و بر آن تأکید می‌کردند. کتابِ جدیدی به نام دست‌های جوهرآلود به دنیای شگفت‌انگیز کتاب‌دوستان در اوایل دوران مدرن پرداخته است.",
+  "content": "ایرین مگلک، لندن ریویو آو بوکس— جرمیاس دِرِکسل، که در سال ۱۶۴۱ راهنمایی برای یادداشت‎‏ برداری نوشت، معتقد بود مطالعۀ درست، مثل استخراج طلا، کاری پرمشقت و به‌طور بالقوه پربار است. کتاب معدن طلای 1 او سرنگاره‏ای 2دارد که دو نوع کار را نشان می‏‌دهد. سمت چپ، معدن‏‌کاران تیشه‌‏هایشان را بالا برده‌‏‏اند و مشغول تراشیدن طلا از تخته‏‌سنگ‏‌ها هستند و سمت راست، حکیمی روی میز تحریر خم شده و به‌‏دقت فرازهایی را برای رونویسی برمی‏‌گزیند. معدن‌‏کار و حکیم در پایین زیر چراغ‌دانی سرگرم کارند و بر فراز آن‌ها الهگان دانش پابرهنه در روشنایی روز ایستاده‏‌اند.\nعالمان، در طلیعۀ عصر جدید اروپا، حکم جویندگان گنج را داشتند. متون رومی‌‏یونانی تنها به‌صورت نُسخ دست‏نویس کاتبان و دیرنشینان قرون وسطا برجا مانده‏ بود و ازاین‌رو اومانیست‏‌های دورۀ رنسانس به جست‌وجوی کتب خطی در صومعه‏‌های اروپا برآمدند و آثار کهن کسانی چون سیسرون، ویتروویوس و لوکرتیوس را که گمان می‏‌کردند از میان رفته دوباره پیدا کردند. به لطایف‏‌الحیل کتب خطی را از کتابخانه‏‌های دوستانشان گرد آوردند و رونوشت برداشتند. نسخ اصلی یونانی را از علمای بیزانس که، پس از ورود ترکان عثمانی به قسطنطنیه، شهر را ترک می‏‌گفتند خریدند و این‌گونه مجموعه‏‌های خود را انباشتند. کاتبان پشت‏‌در‏پشت این متون کهن لاتینی، یونانی و عبرانی را رونویسی کردند، از جمله کاتبانی که زبان‏‌های باستانی را کامل نمی‏‌شناختند. کتب خطی از اشتباه پُر شدند، اما هنوز گواهی ارزشمند بر تاریخ، فرهنگ و شعر جهان‏‌های گم‏شده بودند. اگر خواننده می‌توانست متون کهن را از گَرد قرن‏‌ها تصحیح و اضافات پاک کند، همچنان حاوی مطالب بسیار بودند.\n\nژان مابیون، متخصص نسخ خطی قرون‌وسطایی در قرن هفدهم، تخصص خود را به مهارت طلافروشان تشبیه کرد: «اسنادِ معتبر همیشه گونه‏‌ای مُهر صداقت بر پیشانی دارند که در بادی نظر چشمان خبرگان امر را مجذوب خود می‏‌کند. به همین ترتیب گاه طلافروشان مجرب همین‏که طلا را به‏ دست می‏‌گیرند، اصل را از بدل تمیز می‏‌دهند». مثل طلا که از سنگ کنده می‏‌شود و استادکاری شکلش می‏‌دهد، دانش گذشتگان نیز جز با تلاش‏ و مهارت بسیار به‏ دست نیامده است. محققان از وسایل خاصی استفاده می‏‌کردند که امکان کار طولانی در کتاب‌خانه را فراهم می‌‏آورد، مثل گردونۀ کتاب 3 که برای مجلدهای بزرگ و سنگین به‏ کار می‏‌رفت یا صندلی‏‌های گردان برای مراجعۀ آسان‏‌تر به متون مختلف، یا ردیف قلاب‏‌های فلزی که هزاران کاغذ یادداشت را جمع‌‏آوری می‏‌کرد. به روش‌‏های خاصی هم اندیشیدند تا در ساعات تنهاییِ شب گرسنگی نکشند. اراسموس خوردن تنها ده کشمش کوچک هنگام کارکردن را توصیه می‏‌کرد: «کشمش به‌‏تدریج رطوبت پس می‏‌دهد و مغز و حافظه را به کار می‏‌اندازد». مارسیلیو فیچینو می‏‌گفت بدن دانشمندان متأثر از زُحل است و به همین دلیل دچار فزونی صفرای سیاه بر صفرای زرد است که سبب «جنون الهی» می‏‌شود: این حالت یا آثار نبوغ‌‏آمیز به ‏بار می‏‌آورد یا دانشمندان را گرفتار شوم‏‌ترین مالیخولیا می‏‌کند. او برای دفع مالیخولیا به دانشمندان توصیه می‌‏کند پیش از سحر از بستر برخیزند و چهل بار موهای خود را به عقب شانه کنند و در این هنگام به تأمل و مراقبه بپردازند. متفکران از نظر روحی متفاوت تلقی می‌‏شدند: زودرنج، دمدمی‌مزاج و مستعد جنون و افسردگی. بنابراین حیات نظری‌شان بیش‌ازآنکه وابسته به مهارتی خاص باشد با امور سماوی مرتبط بود. اما این دلیلی بر آسانی زندگی علمی نبود. برنامه‌‏های جادویی خورد و خوراک آن‌ها نیز خود معجزه‏ای بود: فقط کسی می‌‏توانست جسمش را این‌چنین یکسره به دست فراموشی سپارد که خود را به‌‏تمامی وقف تلاش برای کسب دانش کرده باشد.\nآنتونی گرفتون در قالب نُه توصیف زنده و گویا از عتیقه‏‌شناسان، متخصصان خطوط کهنه، فلاسفه و عالمان جامع‌‏الاطراف به شرح زندگی روشنفکرانه در فاصلۀ زمانی رنسانس تا عصر روشنگری می‌‏پردازد. اثر گرفتون مراحل تکوین مطالعات علمی، کتاب‏‌ها، سنت کلاسیک غربی و خودِ تاریخ‏‌نگاری در آغاز عصر جدید را دنبال می‏‌کند. زندگی‏نامۀ فکری متفکرین بزرگ (کسانی چون لئون باتیستا آلبرتی، جرلامو کاردانو، ژوزف اسکالیگر) و کندوکاو در رویه‏‌های علمی اوایل رنسانس (پانویسی، جعل، تحشیه) موضوعات کتاب را تشکیل می‌‏دهند. روش برخورد او با سوژه‌‏ها در همه‌جا آمیزه‏ای از سبک‌سری و جدیت است. قهرمانان کتاب او خبرگانی جامع‌‏العلوم و چندزبانه ولی درعین‌حال واجد ویژگی‏‌های خوشایند انسانی هستند: رفقایی دارند، کتاب‏‌هایشان را خط‏‌خطی می‏‌کنند و از درد و ضعف می‏‌نالند. لطیفه هم می‏‌گویند ولی نکتۀ اصلی لطیفه‏‌هایشان آن‌قدر عالمانه است که یکی باید تفسیرشان کند.\nگرفتون در کتاب دست‌‏های جوهرآلود 4 روش‌‏های فعالانه و توان‏فرسای خوانندگان اوایل رنسانس برای یادداشت‏‌برداری، حاشیه‏‌نویسی و ارجاع‌‏دهی متقابل کتاب‏‌ها را شرح می‌دهد. همان‏طور که درکسل می‏‌گفت این روش‌ها شامل مطالعۀ درست‌نوشتن هم می‌شد: یادداشتِ قطعات مهم از متون پیشینیان در دفترهای یادداشت. این دفترهای یادداشت، یا جُنگ‏‌های شخصی 5، از لحاظ موضوع دسته‏‌بندی می‌شد و از مضامین فاضلانه (آیین لذت‏‌پرستی، فصاحت یا قواعد و مقررات کلیسایی) تا امور مادی (دربارۀ تخم‌‏مرغ یا گوش) را در بر می‌‏گرفت. وقتی خوانندگان عبارات یا اقوال معروف دربارۀ تخم‏‌مرغ یا ابدیت را در این جُنگ‌‏ها گرد هم می‌‏آوردند، می‌‏توانستند آرای مختلف را مقایسه کنند. مورخینی چون گرفتون و اَن بلر معتقدند جمع‌‏آوری جُنگ‏‌های شخصی نوعی روش پژوهش، خواندن از طریق نوشتن و سازمان‌دهی عالَم به‏واسطۀ متن بود.\nیکی از سخت‌کوش‌‏ترین جُنگ‏‌نویسان آن سده‏‌ها، و از جمله شخصیت‏‌های اصلی کتاب گرفتون، محقق آلمانی، فرانسیس دانیل پاستوریوس، بود که نه‌تنها فرازهایی از متون کهن بلکه لطیفه‌‏ها، حکایات، تأملات، دستور تهیۀ غذاها و حتی تکه‏‌هایی از یادداشت‏‌های روزانۀ دوستانش را در جُنگ شخصی‏‌اش گرد آورد. پاستوریوس این دارایی ارزشمند خود را که کندوی عسل 6می‏‌نامید به فرزندانش داد و به آن‌ها توصیه کرد «هر کلمه، عبارت، جمله یا موضوع مهمی را که می‏‌خوانند یا می‏‌شنوند» در آن یادداشت کنند. او جُنگش را با نقل‌‏قولی از ماکروبیوس آغاز کرد:آم‌نِ مِئوم، نیهیل مِئوم  7 (همه‏‌چیز از من است و هیچ‏‎چیز از من نیست). منظور پاستوریوس این بود که، با جمع‏‌آوری گزیده‌‏هایی از آثار پیشین، اثر تازه‏ای به‌ وجود آورده است. آفرینش شاهکاری که هم مال او و هم حاصل گردآوری آثار دیگران بود نکته‌‏سنجیِ فوق‌‏العاده و ساعت‌‏های متمادی خواندن و یادداشت‌‏برداری را می‏‌طلبید. کندوی عسل نمونه‏‌ای از پُست‌‏مدرنیتۀ عجیبِ متن‏باورانۀ آغاز مدرنیته را نشان می‏‌دهد: هم فردی بود هم جمعی، هم اصیل هم التقاطی.\n\nهمان‏طور که گرفتون هم اشاره می‏‌کند، همین تکنیک‌های کسالت‌‏بار در زمینۀ مطالعه مبنای رویکردهای تازه برای مطالعۀ آثار گذشته شد. مقایسۀ نوشته‌‏های صاحب‌‏نظران و شرایط تاریخی‌‏شان به محققان فرصت ‏داد از‏قلم‌‏افتادگی‏‌ها و اختلاف‌‏نظرها را شناسایی کنند و آرای خود را شکل دهند. ازاین‌رو، جُنگ‏‌های شخصی به پیشرفت بی‏‌سابقۀ مطالعات تطبیقیِ فرهنگ‌‏ها و مذاهب باستانی کمک کرد. فیلیپو بروالدو، اومانیست ایتالیایی، منابع هم‌‏روزگار خود دربارۀ فرهنگ، مذهب و زندگی روزمرۀ روم باستان را مطالعه کرد و دریافت که در مناسک صدر مسیحیت رگه‏‌هایی از گذشتۀ رومی باقی بوده است. وی با خود اندیشید «تعمق در رسوم بت‌‏پرستان مرا به این نتیجه می‌‏رساند که ما در اجرای مناسک خود به‌تقریب همه‌چیز را از آن‌ها گرفته‏‌ایم». این مطالعۀ تاریخی و تطبیقیْ فرهنگِ مسیحیت اولیه را بررسی می‌کرد و روشی برای پیوند گذشتۀ رومی با امروز مسیحی بود. پولیدور ورژیل، شاگرد بروالدو، استمرار آداب مذهب یهود در صدر مسیحیت را بررسی کرد. او نشان داد راهبان مسیحی و خاخام‏‌های یهودی کَسایی هم‏‌شکل به تن می‌‏کردند و مناسک کلیسای صدر مسیحیت ریشه در آیین یهود داشت. ورژیل باور داشت فهم ریشه‏‌های تاریخی کلیسای مسیحی به خوانندگان امکان می‏‌دهد «در این جهان زندگی آسوده و سرورآمیزی را سپری کنند و مشتاقانه، با امیدی راسخ، منتظر حیات مینوی در جهانی دیگر باشند».\nورژیل تنها محققی نبود که مرزهای دانش این‏‌جهانی را از میان برمی‏‌داشت. نُسخی که خوانندگان آن زمان می‏‌خواندند پُر از افتادگیِ حروف، کلمات و حتی عبارات بود. مناسک و مراسمی که این نسخه‌ها از آن سخن می‌گفتند به‌‏ندرت قابل‏‌درک بود و مصادیق آن‌ها در جهان واقعی اعم از معابد، مجسمه‏‌ها یا بناها، مدت‏‌ها قبل، از میان رفته بودند. کاستی‏‌ها مانع از تفاسیر متقن می‌شد. ازاین‌رو، خوانندگان به هیئت کاهنان درآمدند و با حس تشخیصی که بیشتر شهودی بود تا علمیِ صرف به تأویل کتاب‌ها پرداختند. فیچینو نوشته بود که زُحل به او این توانایی را بخشیده است که غلط‏‌های نوشتاری را تصحیح کند. «من، با جدیت تمام، به موجبِ قدرتم و با تکیه بر آنکه رسالتم به‌اصطلاح پیشگویی است نه تأویلگری، کتاب‌ها را تصحیح کردم». یکی از محققان درمورد متنی فوق‏العاده دشوار شکایت کرده بود که «این فرازها چنان پرغلط و مخدوش‌اند که غیب‌گویان جزیرۀ دلوس باید آن‌ها را به حال اول بازگردانند». توصیۀ پوجو هم این بود که «نخوانید؛ به‌فراست دریابید». فرق تأویل و پیشگویی چه بود؟ در نظر این محققان، تحقیقِ علمی آمیزه‏ای از متن‌‏پژوهیِ تاریخی و چیزی شبیه جادوگری بود، گونه‏‌ای درک یا حساسیتِ طبعیِ وصف‏‌ناپذیر نسبت به فرهنگ‏‌ها و شیوه‏‌های گذشته.\nکار علمی مادی‌‏ترین شکل خود را در مطبعه‌‏ها می‏‌یافت. در این مکان‏‌های پر‏جنب‏و‏جوش محققان با چاپخانه‏‌چی‏‌ها، حروفچین‏‌ها و دخترخانم‌‏هایی که لیوان آبجو تعارف می‏‌کردند می‌‏نشستند و دربارۀ تفسیر متون گفت‌وگو می‌‏کردند. همین‌جا، مصححان نسخه‏‌های دست‏نویس را برای چاپ آماده و متون را نمونه‏‌خوانی می‏‌کردند، معمولاً تغییرات مهمی هم در متن می‌‏دادند، مثلاً دانیل هاینسیوس که نامه‏‌های ژوزف اسکالیگر را ویراستاری می‏‌کرد بی‌‏سر‏و‏صدا بسیاری از توهین‏‌هایی که در جای‏جای نامه‌‏ها دیده می‏‌شد را حذف کرد و به این ترتیب گَندی که اسکالیگر زده بود را پوشاند (در یک مورد، اسکالیگر به مارتین دل‏ریو گفته بود «مدفوع شیطان». و دل‏ریو هم جواب داده بود «شیطان نمی‏‌ریند»). آندرئاس اوزیاندرِ مصحح هم، با نام مستعار، پیش‌گفتاری به کتاب دربارۀ گردش افلاک آسمانی(۱۵۴۳) 8کوپرنیک نوشت و به خوانندگان متذکر شد که قصد کوپرنیک از بیان این نظراتِ بنیادستیزانه صرفاً ایجاد گفت‌وگویی در این زمینه بوده و نمی‏‌خواسته حقیقتی تجربی را شرح و توصیف کند. البته، حقیقت دقیقاً همانی بود که کوپرنیک می‏‌دانست کشف کرده ولی پیش‌گفتار دوپهلوی اوزیاندر بنیادستیزیِ این کتاب را تعدیل کرد و مانع از توقیف آن شد. مصححان، علی‏رغم نقش حیاتی‏‌شان در فرایند چاپ کتاب، کارگر یدی به‏ حساب می‌‏آمدند. یکی از آن‌ها به‌گلایه گفته بود اگر فرصتی دست بدهد هم او و هم همکارانش«بی‏‌معطلی از این بیگاری‏خانه می‏٬روند تا روزی‌شان را جایی دیگر از دانش و هوش خود کسب کنند نه از بازویشان». آن‌ها با دست‏ و روی مُرکبی ساعت‏‌ها روی نمونه‏‌های چاپخانه خم می‏‌شدند و کار می‏‌کردند. با دستمزدهای کم، قوت بخور و نمیری به دست می‌‏آوردند و به‌تنهایی در اتاق‏‌های زیرشیروانی خانه‌‏های مردم زندگی می‏‌کردند. یکی از آن‌ها در «کتاب‌خانه‌‏ای» کار می‏‌کرد که ضمناً کارگاه شست‌وشوی پارچه‌‏های پشمی هم بود؛ احتمالاً کسی متوجه شباهت ویراستاری متن با لکه‌‏گیری و چربی‏‌زدایی از پشم نشده بود.\nما از کتاب دست‏ه‌ای جوهرآلود می‌‏آموزیم که، چه در تحقیقاتِ آغاز عصر جدید و چه در مطبعه‏‌ها، دست و ذهن فاصلۀ چندانی نداشته‌‏اند. ولی علما، فلاسفه و دانشمندان اصرار داشتند بین کار یدی و فعالیت فکری فرق بگذارند. علمای آن دوره بیشتر از قشر متوسط تحصیل‏کرده و فرزند وکلا و کارمندان دولت بودند، اما یا در چنگال خانواده‏‌های ثروتمندی که معلم سرخانۀ زبان لاتینی می‏‌خواستند اسارت می‏‌کشیدند یا گرفتار بالا و پایین‏‌های صنعت چاپ می‌شدند. این‌ها گاه جُنگ‌‏نویسی را به استخراج طلا و تصحیح متون را به شست‌وشوی پشم تشبیه می‏‌کردند ولی هدفشان این نبود که برای معدن‏‌کار یا کارگران شوینده توان ذهنی فوق‏العاده قائل شوند، بلکه می‏‌خواستند با مصادرۀ سختی کارهای یدی کار خود را بزرگ کنند. لورنزو والا وقتی ‏خواست لاتینیِ شکسته‏‌بستۀ پوجو را مسخره کند، نوشت که شنیده است آشپز و مهتری دربارۀ اشتباه‏‌های فراوان پوجو حرف می‏‌زدند. خب، این تعریفی از هوش نوکران و غلامان نبود. با خودم فکر می‏‌کردم معدن‏کاران از آن تشبیهی که در سرنگارۀ کتاب درکسل شده بود پیش خود چه می‏‌گفته‌‏اند. گرامشی معتقد بود تفاوت فاحشی میان انسان ابزار‏ساز و انسان خردمند وجود ندارد. مهتران هم توان فکرکردن دارند چون آخور را تمیز می‏‌کنند.\nاما در نهایت، نشانۀ کار صادقانه چه بود؟ عرق یا دست‏‌های مرکبی؟ عالمان هم خدا را می‏‌خواستند هم خرما را: از یک طرف با همۀ کارگران فرق داشتند، چون تحت‏‌تأثیر زُحل بودند و می‏‌توانستند غیب‌گویی کنند و با ده کشمش در روز زنده بمانند. از طرف دیگر فرقی میان آن‌ها و کارگران زحمتکش نبود. هم می‏‌گفتند آثارشان جمعی است -جمهور اهل دانش 9 هم ارزشی فراوان برای نوابغ غیرعادی قائل می‏‌شدند؛ بی‏‌عقلان را مسخره می‌‏کردند ولی به خود می‏‌گفتند غیب‌گو؛ به مهتران می‏‌خندیدند اما خود را به معدن‏کاران تشبیه می‌‏کردند. تناقضات این‏‌چنینی در ذات کار فکری سردرگم‏‌کننده هستند. آیا کار فکری رسالت است یا تفنّن یا (تنها) نوعی شغل؟ اگر شغلتان فکرکردن باشد، چه وقت‌هایی تعطیلید؟ اصلاً تعطیلی دارید؟ آیا حتماً باید عرق بریزید تا استثمار شوید؟ این پرسش‌‏ها را طی چند سال گذشته که دائم در محل کارم در دانشگاه شفیلد اعتصاب می‏‌کردم از خودم می‏‌پرسیدم. در آنجا هرگونه ادعای برابری کار فکری و کار در معدن سخت مورد انتقاد قرار می‏‌گیرد. تحصیل علم در روایت گرفتون هم‏سنگ نوعی فداکاری دانسته شده و بدن‏‌های پُردرد و چشم‌‏های خستۀ قهرمانان کتاب هم شاهدی بر ایثار شجاعانۀ آن‌ها در راه کسب دانش است، اما وقتی دیدم حتی آن‌ها هم گاهی معترف‌اند که تحقیق و تحصیل علم نوعی کار است، نه کمتر و نه بیشتر، آرام شدم. وقتی می‏‌دیدم مابیون آهی می‏‌کشد و می‏‌گوید «این عمر من است که صرف املای کلمات، بازخوانی و تصحیح می‏‌شود»، ناخودآگاه زمزمه می‌‏کردم «کنار ما به صف اعتصابگران ملحق شو».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی tarjomaan.shop بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        این مطلب را ایرین مگلک نوشته و در تاریخ اول ژوئیۀ ۲۰۲۱ با عنوان «Ten Small Raisin» در وب‌سایت لندن ریویو آو بوکس منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «آیا جست‌وجو در کتاب‌های باستانی چیزی بیش از تفنن است؟» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲ بهمن ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        \n\nGrafton, Anthony. Inky Fingers: The Making of Books in Early Modern Europe. Harvard, 2020                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Aurifodina\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                         تصویر اول کتاب که معمولاً مقابل فهرست مطالب قرار می‏‌گیرد [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        bookwheel: دستگاهی کوچک و شبیه به چرخ‏و‏فلک بود که کتاب‌های حجیم را درون آن می‏‌گذاشتند و با گرداندن آن، از کتابی به کتاب دیگر می‏‌رفتند [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Inky Fingers\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Commonplace books : دفترچه‏‌ای شخصی که در آن گفته‏‌هایی مهم از اشخاصی مهم نوشته و نگهداری می‏‌شود [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Bee Hive\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Omne meum, nihil meum\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        De revolutionibus\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        Republic of letters"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/596474714.json b/train/596474714.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..be5ddeed0e468de174f8bcb3600825f7b02f55ed
--- /dev/null
+++ b/train/596474714.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چرا ديگر کسی نمی‌تواند رمان‌های ويرجينيا وولف را نقد کند؟",
+  "subtitle": "نتیجۀ تمجیدِ بی‌حدوحصرِ ویرجینیا وولف انبوهی از رمان‌های بد بوده است",
+  "introduction": "وقتی در دنیای ادبیات نویسنده‌ای بزرگ ظهور می‌کند، اتفاقِ اجتناب‌ناپذیر دیگری هم می‌افتد که معمولاً اهالی ادبیات را سرخورده می‌کند: صدها نویسندۀ جوان می‌کوشند تا از سبکِ غول ادبی جدید تقلید کنند و حاصل کارشان ناموفق و کلیشه‌ای از آب درمی‌آید. اما در اتمسفرِ ادبی تازه‌ای که به راه افتاده، کسی تمایلی ندارد که آثار آن نویسندۀ اصلی و مقلدانش را نقد کند، چراکه ممکن است برچسبِ واپس‌گرایی بخورد و متهم شود. ماریا آلبانو معتقد است ویرجینیا وولف چنین موقعیتی پیدا کرده است.",
+  "content": "ماریا آلبانو، کریتیک — نویسندگان کمی توانسته‌اند افسار تخیل عامه را، به اندازۀ ویرجینیا وولف، محکم در دست بگیرند. او در زمانه‌ای می‌زیست که، با استعانت از کلمات ملکه ویکتوریا، هنوز به زنان به‌ چشمِ انیس‌ومونس مردها نگریسته می‌شد. در چنین فضایی، او برای ضمیمۀ ادبی تایمز مرور ادبی نوشت و استقلالش را نخست از این رهگذر به دست آورد و سپس چاپخانۀ خودش را تأسیس کرد و چندین رمان، داستان کوتاه و مجموعه مقالاتی پیشرو منتشر کرد. او بسیار به تغییراتی که عصر جدید با خود آورده بود حساس بود و باور داشت که ادبیات باید حق مطلب را دربارۀ پیچیدگی‌های آگاهیِ مدرن ادا کند؛ به همین خاطر فُرم رمان را به‌کلّی متحول کرد.\nشهرت او هرچه باشد نابجا نیست. باوجوداین، از وقتی که فمنیست‌های دانشگاهی آثار وولف را در دهۀ ۱۹۶۰ احیا کردند، متون انتقادی‌ای دربارۀ او نوشته شد که ماهیت یک‌طرفه‌ای داشت. دراین‌باره نکته‌ای هست که باید گفته شود. شاهکار مدرنیستی‌ای همچون اولیس اثر جیمز جویس هم دست‌کم در معرض برخی مذمت‌ها قرار می‌گیرد، اما عظمت وولف در تمامی جنبه‌های آثارش گویی بی‌چون‌وچراست و مخالفت با آن به معنای این است که آدم خودش را زیر سؤال ببرد. در چنین فضایی منتقدان وولف، که زیاد هم نیستند، به این اتهام که فقط می‌خواهند نویسندگان زن را بر مبنای جنسیتشان کم‌ارزش جلوه دهند، از میدان بیرون رانده می‌شوند.\n\nشاید به‌دلیل غنای نوشته‌های خودِ وولف و نوشته‌های دیگران دربارۀ او باشد که خیلی‌ها با او احساس نوعی صمیمیت، و از همه مهم‌تر، هم‌ذات‌پنداری می‌کنند. انکار عظمتِ چنین نویسنده‌ای، نه‌تنها وولف را، بلکه همچنین طبقات پایین‌تر جامعه را، که او به نمایندگی‌شان انتخاب شده، متزلزل می‌کند. افسونِ شخصیت وولف به‌نوعی توجه اذهان به هنرمندی‌ او را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و او را بدل به قهرمانی می‌کند برای هر آنچه که مردم نیاز دارند: قهرمان فمینیسم و دگرباشی [زنانه]؛ قهرمان ازدواج‌های نامتعارف؛ قهرمان بازماندگان تعرض جنسی؛ قهرمان مبتلایان به اختلالات روانی. رمان‌های او، اگر خوانده هم بشوند، نه‌چندان در پرتوی شایستگی ادبی‌شان، بلکه از منظرِ تقلیل‌گرایانۀ سیاست‌های هویتی ستوده می‌شوند.\nوولف، در طرفداری‌اش از فُرم جدیدی برای رمان، پیشنهاد کرد که ادبیات را باید از قیدوبند تمام چیزهایی که تاکنون دست‌وپاگیرش بوده‌اند رهاند، چیزهایی مثل دلبستگی آمرانه به جزئیات مادی، پی‌رنگ سنتی، شیرین‌کاری‌های نمایشی، راوی واحد، قهرمانِ برجسته و موضوع مهم. وولف می‌اندیشید که ادبیات باید آینه‌ای در برابر زندگی بگیرد و زندگی با عبور از خطِ سیری که دارای آغاز، میانه و پایان است فاصلۀ زیادی دارد. زندگی بی‌قاعده است و وظیفۀ رمان‌نویسِ مدرن بیان افت‌وخیزهای آن است.\nاین کار وظیفه‌ای بود که او مصمم بود دست‌کم خودش، از رهگذر آثار داستانی‌اش، به سرانجام برساند. این‌چنین بود که رمان‌هایی مثل خانم دَلوِی، به‌سوی فانوس دریایی و امواج پدید آمدند که تعمقات، تأثرات و هوس‌های مردم عادی را در یک روز عادی بیان می‌کردند. این رمان‌ها محلِ تلاقی امور پیش‌پاافتاده و مسائل عمیق بودند و وانمود نمی‌کردند که می‌توان به‌سادگی ازطریق رمزهای زبانیِ مرسوم ترجمان روح بود.\nبااین‌حال هیچ روش بنیادینی وجود ندارد و هر رمان را باید به‌مثابۀ اجرای ایده‌ای در تحول دائم، و آزمایش فنونی در نظر گرفت که هرگز به یک بوطیقای نهایی منتهی نمی‌شود.ازآنجاکه به‌لطف آزمایش‌های دائمی او رمان دیگر هرگز مانند قبل نشد، می‌توان بحث کرد که آیا استفادۀ مبتکرانۀ او از فنون گفتار، اندیشه و آگاهی محققان را بیش از همه افسون کرده است یا نه. خوانندۀ عادی، که همۀ روز را صرف وراجی‌های پیش‌پاافتاده و رویدادهای معمول کرده و حالا بالاخره فرصتی برای فرار از ملال رفت‌وآمد روزانه به محل کار و خانه یافته، شاید خوش نداشته باشد به خودش بیاید و ببیند که دارد دربارۀ پامچال‌های شکوفا، مغازه‌های خیابان باند و سرافکندگی لوئیس از لهجۀ غیرانگلیسی‌اش می‌خواند.\nاینکه خوانندۀ عادی خوش دارد داستان‌ها آغاز و پایانی داشته باشند دلیلی دارد و فرانک کِرمُد، منتقد ادبی بریتانیایی، آن را بسیار بهتر از آنچه در توان من است توضیح می‌دهد؛ او می‌گوید که ساختار سنتی روایت پدید آمده است تا نیاز بسیار خاص بشر به معنا را برآورده کند. ما، که در میانۀ راه ابدیت قطار این جهان را سوار و از آن پیاده می‌شویم، به‌دنبال داستان‌هایی هستیم که در آن‌ها اتفاقات غایتی دارند و اضطرابی که مخلوق نامنتظرگی روزمره است موقتاً از میان می‌رود.\n\nمخالفت وولف با فرم سنتی جذابیت‌های خودش را دارد، اما وقتی در «داستان مدرن» فرم سنتی را «مستبدی بی وجدان» می‌نامد که نویسنده همچون «برده‌ای» به آن زنجیر شده است، شبیه نوجوانی سرکش به نظر می‌رسد. آری، قیام علیه قوانین منسوخ نیاکان کاری شایسته و حتی ضروری است (هارولد بلوم برای این قیام ضروری اصطلاح «اضطراب تأثیر» را ابداع کرده است)، اما باید این را نیز به رسمیت شناخت که نویسنده درهرصورت بَرده است، بردۀ خوانندگانش که، خواه ناخواه، هرگز از ستایش‌ها و نکوهش‌هایشان به‌تمامی رهایی ندارد. رهایی کامل از سنت نیز به معنی سرگردانی و بااحتیاط قدم‌برداشتن است. سنت واجد ارزشی است که بر مبنای آن به‌سوی شما دست هدایت دراز می‌کند و تا زمانی که آن‌قدر بالغ نشوید که بتوانید روی پای خودتان بایستید رهایتان نمی‌کند. وولف، به ‌اعتقاد من که احتمالاً جای بحث دارد (هرچند به‌هیچ‌وجه بی‌چون‌وچرا نیست)، آن دستِ هدایت را خیلی زودتر از آنچه باید رها کرد و خودش را محکوم کرد به اینکه با آزمون‌وخطا پیش برود.\nاینکه وولف نویسندۀ آزاد را تحسین می‌کند و اصرار دارد که چیزی به اسم «مواد خام درخورِ داستان» وجود ندارد نتیجۀ اسف‌بار دیگری هم دارد و آن این است که راه را برای گونه‌ای از نوشتار بد، که بی‌دلیل محبوب است، هموار کرده است. بهترین نمونۀ این نوع خاص نوشتار بد، که با دست‌ودلبازی بیشتر به آن نویسندگی تجربی می‌گویند، کتاب دختر، زن، دیگری1 است که برندۀ جایزۀ بوکر نیز شده است. این کتاب مجموعه‌ای کاریکاتوری است از موعظه‌هایی که بدون علائم سجاوندی روی صفحات شناورند. یا کتاب جوانۀ علف 2 اثری پیوندی با نثر شاعرانه است و خاطره‌نویسی را با طبیعت‌نویسی در هم می‌آمیزد. نویسندۀ این کتاب، الیزابت جِین بِرنِت، خودش را شاعرِ زیست‌بومی می‌نامد (ای دادِ بی‌داد). اواریستو و بِرنِت آشکارا با کلمات وولف برخورد داشته‌اند و استنباطشان از آن‌ها چنین بوده است که هر ابتذال حق‌به‌جانب یا برون‌ریزیِ توصیفی، از شرح ملال‌آور طول یک ساقۀ علف گرفته تا نظرات کلیشه‌ای دربارۀ جنگ‌های بین نسلی، برده‌داری، زباله‌های جهان، مردسالاری، شرارت‌های سرمایه‌داری و موضوعاتی از این دست، سزاوارند صفحات را پر کنند و حتی در شمار ادبیات عالی به حساب آیند. ما باید از حالا به بعد صریح‌تر بگوییم که این‌ها، به‌طور قطع، سزاوار چنین چیزی نیستند.\nبه وولف بازگردیم؛ جست‌وجوی درازمدت او برای فُرم یا فنی که برای بازآفرینی زندگی مناسب‌تر است باعث شده تا ستوده‌ترین اثرش، از طنز روزگار، به‌نوعی بی‌روح از کار درآید. زندگی آن‌قدرها موجز نیست، آن‌قدرها هم خوب ساخته‌وپرداخته نشده است؛ زندگی برای جست‌وجوی شیوۀ بی‌نقصِ عبارت‌پردازی توقف نمی‌کند، فقط مقدار ناچیزی از زندگی در انزوا از پرده بیرون می‌افتد و حتی آن‌وقت هم معمولاً خُلق تندوتیز یا اندیشه‌ای شتاب‌زده، یا غریزه، احساس یا شهوت، جای اندوهِ فکورانه را می‌گیرد. سالی سِتن در خانم دلُوِی می‌پرسد «مغز در قیاس با قلب چه اهمیتی دارد؟». وولف در رمان‌هایش از اولی بیش‌ازاندازه استفاده می‌کند و تا طرد دومی پیش می‌رود. او، در نامه‌ای به دوستش مَج وان، خودش این را تصدیق می‌کند:\nتنها دفاعیه‌ام این است که دربارۀ چیزها همان را می‌نویسم که می‌بینم، و همه‌وقت آگاهم از اینکه این نقطه‌نظر بسیار محدود و نسبتاً بی‌رمق است. به‌گمانم -اگر من آقای گاس بودم و برای خانم گرین می‌نوشتم- می‌توانستم با توسل به دلایل بیرونی ازقبیل آموزش، روش زندگی و غیره کمی توضیح بدهم که چرا این‌گونه است و بنابراین شاید ممکن باشد که، با افزایش سن، چیز بهتری به دست آورم. جورج الیوت به‌گمانم حدوداً چهل‌ساله بود که اولین رمانش، صحنه‌های زندگی روحانی، 3 را نوشت.\nاما احساس فعلی‌ام این است که این جهان مبهم و رؤیاگون، بدون عشق، قلب، شور یا رابطۀ جنسی، جهانی است که واقعاً برایم اهمیت دارد و توجهم را جلب می‌کند، به‌این‌خاطر که، هرچند این‌ها برای تو رؤیاست، و من ابداً نمی‌توانم به‌قدر کفایت آن‌ها را ابراز کنم، این چیزها کاملاً برایم واقعی‌اند.\nاما لطف کن و حتی یک لحظه هم فکر نکن که من راضی‌ام، یا فکر نکن که نظرم کاملاً روشن است. فقط مسئله این است که به‌ نظرم می‌رسد بهتر است دربارۀ چیزهایی بنویسم که واقعاً احساس می‌کنم، تا اینکه در چیزهایی دست‌وپا بزنم که حقیقتاً کمترین درکی ازشان ندارم. این همان خبطی است -در ادبیات- که از دید من گویی بیخود و نابخشودنی است: منظورم مردمی است که در عواطفی غوطه‌ورند بی آنکه آن‌ها را بفهمند.\nمحیط اجتماعی وولف به او اتاقی از آن خود 4 داد و زمان زیادی برایش فراهم کرد تا به ژرف‌اندیشی و مطالعۀ فراوان و نوشتن اختصاص دهد، بااین‌حال، برای اینکه وولف بیان عاطفی و زندگی و شخصیت را بیاموزد، محیط اجتماعی، بیشتر از اتاق نشیمن خانه‌اش، به او کمک نکرد، زیرا قرارگرفتن مداوم درمعرض بحث فکری، هرچقدر هم که هیجان‌انگیز بوده باشد، احتمالاً یکی از عوامل کوته‌فکری وولف نسبت به جهان خارج بود که در امواج به اوج خود رسید، جایی‌که او تقریباً به‌طور کامل در نمادگرایی غرق می‌شود، در آنچه به آن به‌منزلۀ «چیزی رازآمیز و روحانی» اشاره می‌کند، و این قطعاً می‌تواند هر چیزی باشد.\nوولف نویسندۀ فاخری است که همچون تی. اس. الیوت یا ساموئل بکت سزاوار بررسی‌ای منصفانه است و اگر این‌قدر نمی‌ترسیدیم که واقعاً انتقادی به او بنگریم، تشخیص می‌دادیم که ویژگی رمان‌های او تنشیلاینحل است که خواننده و نویسنده، هر دو، آن را به‌شدت احساس می‌کنند، تنشی مخصوصِ مخترع، مخصوص آزماینده‌ای مادام‌العمر که خود را، از رهگذر تلاش، درمعرض شکست نیز قرار می‌دهد. اگرچه فنونی که وولف آن‌ها را پرورش داده است در ایجاد تحول موفق بوده‌اند، برخی از آثارش ناپخته‌اند. به‌همین‌دلیل بسیاری از رمان‌های وولف مملو از امکاناتی تحقق‌نایافته و عواطفی بیان‌نشده‌اند. حال بیایید، به‌جای این آثارش، برای دفترهای خاطرات و جستار‌هایی جا باز کنیم که در آن‌ها قلب و شور او سرریز از حرارتی تزلزل‌ناپذیر است. بحث دربارۀ ناکامی‌های یک نویسنده حتماً نباید شهرت او را لکه‌دار کند؛ بگذارید این‌بار عملی برای بالابردن روحیه باشد.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی TARJOMAAN.SHOP بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        این مطلب را ماریا آلبانو نوشته و در تاریخ ۲۵ فوریۀ ۲۰۲۱ با عنوان «?WOOLF: HEART OR BRAIN» در وب‌سایت کریتیک منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «چرا دیگر کسی نمی‌تواند رمان‌های ویرجینیا وولف را نقد کند؟» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علی امیری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۵ اسفند ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        ماریا آلبانو (Maria Albano) نویسنده‌ای آزاد و ساکن لندن است و به‌تازگی در رشتۀ ادبیات تطبیقی از دانشگاه سنت اندروز فارغ‌التحصیل شده است. او برای نشریاتی همچون کریتیک و آن‌هِرد می‌نویسد.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Girl, Woman, Other\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        The Grassling\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Scenes of Clerical Life  که البته مجموعه‌ای از سه داستان کوتاه است [مترجم].\n\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        اشارۀ رندانه‌ای است به نام رسالۀ فمینیستی معروف وولف [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/598248722.json b/train/598248722.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..cf385a34b4d4993c753f9a7ef740d5fe349d907a
--- /dev/null
+++ b/train/598248722.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "هیچ‌کجای تاریخ ارزش کار را با زمان نمی‌سنجیده‌اند",
+  "subtitle": "کار سخت بهتر از وانمودکردن به این است که داریم کار می‌کنیم",
+  "introduction": "الگوی کار انسانی، چه هنگام کشاورزی و شکار و چه در فعالیت‌های اجتماعی، معمولاً چنین بوده است: دورۀ کوتاهی از کار سخت و توان‌فرسا و دوره‌ای طولانی از استراحت و بیکاری. اما اختراع ساعت و تبدیل‌شدنِ زمان به سرمایۀ ارزشمندی که نباید یک لحظه‌اش را هم از دست داد، این روند را سراپا تغییر داد. حالا برایمان عادی است که یک‌سوم روزمان را به کارفرمایان بفروشیم، در حالی که پانصدسال پیش، چنین کاری با بردگی فرقی نداشت.",
+  "content": "دیوید گریبر، هارپرز — همۀ ما با آدم‌هایی برخورد کرده‌ایم که وقتی عنوان شغلی‌شان را شنیده‌ایم، با خودمان گفته‌ایم این‌ها واقعاً چه کار می‌کنند؟ مشاور منابع انسانی، پژوهشگر روابط عمومی، هماهنگ‌کنندۀ ارتباطات، استراتژیست‌ مالی، مدیر لجستیک. این فهرست انتها ندارد.\nکورت، که پیمان‌کار جزء ارتش آلمان است، شغلش را این طور توصیف می‌کند:\nارتش آلمان یک پیمان‌کار جزء دارد که کارهای آی.تیِ ارتش را انجام می‌دهد. این شرکت آی.تی یک پیمان‌کار جزء دارد که کارهای لجستیکش را انجام می‌دهد. این شرکت لجستیک یک پیمان‌کار جزء دارد که مدیریت منابع انسانی‌اش را انجام می‌دهد. من برای این شرکت آخری کار می‌کنم.\nتصور کنید قرار است دفتر کار یک سرباز دو تا اتاق جابجا شود. به جای این که رایانه‌اش را بردارد و خودش به اتاق جدید برود، یک فرم پر می‌کند. پیمان‌کار آی.تی فرم را می‌خواند و تأیید می‌کند و آن را برای شرکت لجستیک می‌فرستد. شرکت لجستیک جابجایی را تأیید می‌کند و از ما یک کارمند طلب می‌کند. به من ایمیلی می‌رسد که به پادگان بروم. پادگان نزدیک به چهارصد و هشتاد کیلومتر با خانۀ من فاصله دارد، پس ماشین کرایه می‌کنم. با ماشین به پادگان می‌روم، یک فرم را پر می‌کنم، رایانه را از هم باز می‌کنم، آن را داخل یک جعبه می‌گذارم، و جعبه را مهر و موم می‌کنم. یک نفر از شرکت لجستیک جعبه را به دفتر جدید می‌برد. آنجا، من مهر و موم جعبه را باز می‌کنم، یک فرم دیگر را پر می‌کنم، رایانه را دوباره سر هم می‌کنم، چند تا امضا می‌گیرم، با ماشین به خانه برمی‌گردم، نامه‌ای اداری می‌فرستم، و بعد پولم را می‌دهند.\n\nدر سال ۲۰۱۵، مؤسسه تحقیقاتی یوگاو 1این سؤال را از بریتانیایی‌ها پرسید که آیا فکر می‌کنند شغلشان «تأثیر معناداری در دنیا» دارد یا خیر. بیشتر از یک‌سوم افراد -‌۳۷ درصد- معتقد بودند ندارد. (فقط ۵۰درصد گفتند که دارد؛ ۱۳ درصد هم تردید داشتند.) در یک سرشماری جدیدتر که در هلند صورت گرفته ۴۰ درصد از شاغلان هلندی گفتند که احساس می‌کنند دلیلی ندارد که شغلشان وجود داشته باشد.\nجامعۀ ما برای کار ارزش قائل است. انتظار داریم که هر شغلی هدفی را برآورده کند و لذا معنای بزرگ‌تری داشته باشد. از نظر شاغلانی که این نظام ارزشی را برای خودشان درونی کرده‌اند، کمتر چیزی این قدر دلسردکننده است که بخواهند پنج روز هفته را از خواب بیدار شوند تا کاری را انجام دهند که خودشان معتقدند اتلاف وقت است.\nولی روشن نیست که چرا داشتن یک شغل بیهوده این قدر مردم را درمانده و دلسرد می‌کند. بالاخره بخش بزرگی از نیروی کار پول می‌گیرند ـ‌اغلب هم پول زیادی‌ـ برای کاری که انجام نمی‌دهند. پس باید خودشان را آدم‌های خوش‌شانسی به حساب بیاورند. ولی اکثراً احساس بی‌ارزش بودن و افسردگی می‌کنند.\nکارل گروس، روان‌شناس آلمانی، در سال ۱۹۰۱ کشف کرد که نوزادان وقتی برای اولین‌بار به توانایی خود برای ایجاد تأثیرات قابل پیش‌بینی در جهان پی می‌برند به نحو خارق‌العاده‌ای خوشحال می‌شوند. برای مثال، ممکن است با یک مداد و با حرکات تصادفی بازو و دستشان خط‌هایی بکشند. ولی وقتی می‌فهمند که می‌توانند با تکرار همان الگو دوباره به همان نتیجۀ قبلی برسند، خوشحالی بیش از حدی از خود بروز می‌دهند. گروس این حالت را «لذتِ علت بودن» نام داد، و گفت این حالت پایه و اساس بازی است.\nپیش از گروس، اکثر فیلسوفان سیاسی، اقتصاددان‌ها، و دانشوران علوم اجتماعی در غرب بر این فرض بودند که انسان‌ها یا از سر میل به پیروزی و تفوق در پی قدرت هستند یا از سر ضرورت عملیِ تضمین لذت جسمانی و توفیق در زادوولد. بینشی که گروس ارائه کرد پیامدهای مهمی در فهم ما از شکل‌گیری خود داشت، و به طور کلی‌تر فهم ما از سازوکار انگیزش در انسان را ارتقا داد. کودکان به تدریج می‌فهمند که افراد متمایزی هستند و با مشاهدۀ این که می‌توانند علت رخ دادن و وقوعِ دوبارۀ چیزی شوند می‌فهمند که از جهان پیرامون خود جدا هستند. اساساً این درک موجب سرخوشی می‌شود، لذت علت بودن، که اصلاً بنیاد هستی ماست.\nآزمایش‌ها نشان داده‌اند که اگر به کودکی اجازه داده شود که این سرخوشی را تجربه کند و بعد ناگهان آن را از او سلب کنند، کودک بسیار عصبانی خواهد شد، از مشارکت سر باز خواهد زد، یا حتی محیط را به کلی ترک خواهد گفت. فرانسیس بروچک، روان‌پزشک و روان‌کاو، گمان می‌کند که علت بسیاری از مشکلات سلامت روان در زندگیِ افراد همین تجربه‌های ترومایی باشند.\nپژوهش‌های گروس او را به طراحی نظریۀ بازی به مثابۀ وانمود 2 کشاند: بزرگسالان بازی‌ها و سرگرمی‌ها را به همان دلیلی ابداع می‌کنند که یک نوزاد از توانایی خود در حرکت‌دادنِ مداد لذت می‌برد. ما دوست داریم قدرت خودمان را به مثابۀ هدفی فی‌نفسه تجربه کنیم. گروس می‌گوید این همان چیزی است که به آن آزادی می‌گوییم: امکان انجام‌دادنِ کاری فقط به این دلیل که قادر به انجام دادن آن کار هستیم.\nاما جنبۀ وانمودی کار دقیقاً همان چیزی است که از نظر صاحبان شغل‌های مزخرف بیش از هر چیز دیگری آزاردهنده است. تقریباً همۀ کسانی که مزدبگیر هستند و در کارشان تحت نظارت‌ هستند می‌دانند که تظاهر به این که سر آدم مشغول به کار است چقدر آزاردهنده است. هدف از کارکردن برآوردن هدف و مقصودی است. در حالی که وانمودکردن در بازیْ نوعی بروز آزادی انسان است، وانمودکردن در کار که از سوی دیگران تحمیل می‌شود نشانگر فقدان مطلق آزادی است. پس عجیب نیست که می‌بینیم اولین ظهور تاریخی این مسئله که کسی مجبور باشد در تمام اوقات کار کند، یا کار وقت او را پر کند حتی هنگامی که نیازی به انجام‌دادن کاری نیست، به زندانیان و بردگان مربوط می‌شود، یعنی کارگرانی که آزاد نیستند.\nاز نظر تاریخی، الگوهای کاری انسان‌ها به صورت صَرف انرژی زیاد و بعد استراحت بوده است. برای نمونه، زراعت عموماً در قالب بسیج همۀ نیروها در فصل کاشت و برداشت صورت می‌گیرد و در فصل‌های بدون محصول نیز کارهای خُرد انجام می‌شود. کارهای بزرگ مثل ساختن خانه یا تدارک‌دیدن جشن نیز معمولاً به همین شکل هستند. انسان‌ها همیشه همین‌طور کار می‌کرده‌اند. دلیلی نداریم که بگوییم اگر طور دیگری کار کنیم به بهره‌وری و کارآمدی بیشتری می‌انجامد. اتفاقاً اغلب نتیجۀ عکس می‌دهد.\nیکی از دلایل این که کار در طول تاریخ بی‌قاعده بوده این است که عمدتاً تحت نظارت انجام نمی‌شده است. این سخن دربارۀ فئودالیسم قرون وسطا و بخش اعظمی از تشکیلات کاری تا همین اواخر نیز صادق است، حتی در مواقعی که رابطۀ بین کارگر و ارباب به شدت ناعادلانه بوده است. اگر آنانی که زیردست بودند محصول خواسته‌شده را تولید می‌کردند، آنانی که فرادست بودند خودشان را خسته نمی‌کردند که بفهمند وقتشان را چطور گذرانده‌اند.\nاکثر جوامع در سرتاسر تاریخ حتی تصورش را هم نمی‌کردند که روزی وقت یک نفر متعلق به کارفرمایش باشد. اما امروزه برای شهروندان کشورهای دموکراتیک این کاملاً طبیعی است که یک‌سوم از روز خودشان یا حتی بیشتر را اجاره بدهند. ارباب مدرن با عصبانیتِ کسی که احساس می‌کند مالی را از او به سرقت برده‌اند فریاد می‌زند: «به تو پول نمی‌دهم که ول بگردی.» چه شد که به اینجا رسیدیم؟\nدر قرن چهاردهم، فهم عمومی از چیستی زمان تغییر کرد؛ زمان تبدیل شد به چارچوبی که کار را با آن اندازه می‌گرفتند، به جای این که خودِ کار معیار اندازه‌گیری باشد. در سراسر اروپا برج‌های ساعت به دست تاجران محلی بنا شدند. همین تاجران جمجمۀ انسان را به مثابۀ یادآور مرگ روی میزشان می‌گذاشتند، تا به خود یادآوری کنند که باید در استفاده از زمان سریع باشند. گسترش ساعت‌های خانگی و ساعت‌های جیبی که مقارنِ ظهور انقلاب صنعتی در اواخر قرن نوزدهم بود باعث شد همین دیدگاه دربارۀ زمان بینِ طبقۀ متوسط نیز فراگیر شود. اکثر افراد زمان را یک دارایی محدود می‌دیدند که باید بودجه‌بندی و مصرف شود، کاملاً مثل پول. و این وسایلِ جدید اعلام زمان موجب شدند امکان تقسیم‌بندی زمان کارگر به واحدهای برابر که قابل خرید و فروش بودند فراهم شود. کارخانه‌ها به تدریج کارگران را ملزم کردند که هنگام ورود و خروج ساعت بزنند.\nاین تغییر هم بُعد اخلاقی داشت و هم بُعد تکنولوژیک. مردم به جای این که از سپری کردن زمان حرف بزنند از صَرف کردن زمان حرف زدند، و از اتلاف زمان، کشتن زمان، ذخیرۀ زمان، از دست دادن زمان، مبارزه با زمان، و مانند این‌ها. در طول دو قرن هجدهم و نوزدهم، به نحو فزاینده‌ای با کارهای موقت و بی‌قاعده به عنوان یک معضل اجتماعی برخورد می‌شد. واعظان متدیست بر «صرفه‌جویی در زمان» اصرار می‌کردند؛ مدیریت زمان تبدیل شده بود به جوهر اخلاق. فقرا را از این حیث سرزنش می‌کردند که وقت خود را نسنجیده مصرف می‌کنند، که نسبت به وقت خود بی‌مسئولیت‌اند، همان طور که نسبت به پول خود چنین‌اند.\nدر این اثنا، کارگران معترض به این شرایط ظالمانه نیز همین تلقی‌ها را از زمان داشتند. بسیاری از کارخانه‌های اولیه به کارگران اجازه نمی‌دادند ساعت‌های خودشان را وارد کارخانه کنند، چون کارخانه‌دار هر جور دلش می‌خواست با ساعت کارخانه بازی می‌کرد. فعالان کارگری بر سر نرخ‌های ساعتی بالاتر مذاکره می‌کردند، خواهان قراردادهای با ساعت ثابت می‌شدند، برای ساعات اضافه‌کاری یک‌ونیم برابر حقوق طلب کردند، و خواهان شیفت کاری دوازده‌ساعته و بعد هشت‌ساعته بودند. اجازه‌گرفتن برای داشتن «وقت آزاد»، با این که قابل فهم است، این تلقی را تقویت می‌کرد که وقت کارگر واقعاً به کسی که آن را خریده تعلق دارد.\n\nاین ایده که کارگران اخلاقاً متعهدند زمان کارشان تحت سلطۀ کارفرما باشد چنان عادی شده است که مردم اگر مثلاً‌ ببینند کارگران ترابری وقت خود را به بطالت می‌گذرانند ناراحت می‌شوند و اوقات تلخی می‌کنند. و بدین سان، سرمشغولی 3 ابداع شد: راه‌حلی برای بهبود مشکل فرضی کارگرانی که آن قدر کار ندارند که هشت ساعت کامل را پر کند. به تجربیات خانمی به نام وندی توجه کنید که تاریخچه‌ای طولانی از شغل‌های بی‌معنایی که داشته را برای من فرستاده است:\nبه عنوان مسئول پذیرش یک مجلۀ تجاری کوچک، اغلب در حالی که منتظر شنیدن صدای تلفن بودم کارهای دیگری هم به من می‌دادند. یک‌بار، یکی از افراد بخش فروش تبلیغات صدها گیرۀ کاغذ را روی میزم ریخت و از من خواست که آن‌ها را به تفکیک رنگ از هم جدا کنم. بعد هم موقع استفاده از گیره‌ها هیچ کاری به رنگشان نداشت.\nیک مثال دیگر: مادربزرگ من که بیشتر از هشتاد سال داشت در آپارتمانی در شهر نیویورک تنها و مستقل زندگی می‌کرد، که مسلماً به کمی کمک نیاز داشت. یک خانم خیلی مهربان را استخدام کردیم که در کنار او زندگی کند، در خرید و لباسشویی کمکش کند، و اگر یک وقت زمین خورد یا کمکی نیاز داشت چشمش به او باشد. با این حساب، اگر همه چیز خوب پیش می‌رفت، این خانم عملاً کاری برای انجام‌دادن نداشت. همین باعث شده بود مادربزرگ من حسابی عصبانی بشود. اعتراضش این بود که «فقط اینجا می‌نشیند». سرآخر آن خانم رفت.\nاین حس تعهد در سرتاسر جهان رایج است. برای مثال، رمضان یک مهندس جوان مصری است که برای یک شرکت دولتی در قاهره کار می‌کند.\nشرکت به یک تیم مهندسی نیاز داشت که هر روز صبح بیاید و بررسی کند که آیا تهویۀ مطبوع کار می‌کند یا خیر، بعد هم همان اطراف بچرخد تا اگر چیزی خراب شد آنجا حضور داشته باشد. مسلماً مدیریت نمی‌توانست چنین چیزی را بپذیرد؛ پس فرم‌ها و دستورالعمل‌ها و چک‌لیست‌هایی تهیه کرد که پرکردن آن‌ها دقیقاً هشت ساعت در هر روز وقت می‌گرفت. رمضان می‌گوید: «بلافاصله فهمیدم که من را اصلاً به عنوان مهندس استخدام نکرده‌اند، بلکه در واقع یک جور مأمور اداری فنی هستم». «کل کاری که اینجا انجام می‌دهیم کاغذبازی است، پرکردن چک‌لیست‌ها و فرم‌ها.» خوشبختانه، رمضان به تدریج فهمید که کدام فرم‌ها را اگر از قلم بیندازد کسی متوجه نخواهد شد و وقتش را صرف علاقۀ فزاینده‌اش به فیلم و ادبیات کرد. با‌این‌حال، این فرآیند باعث می‌شد احساس بطالت کند. «هر روز رفتن سر کاری که به نظرم هیچ فایده‌ای نداشت از نظر روانی ملالت‌بار بود و موجب افسردگی من شد».\nنتیجۀ نهایی، هر قدر هم که آزاردهنده باشد، آن قدر هم بد به نظر نمی‌رسد، مخصوصاً از این جهت که رمضان فهمیده بود چطور این سیستم را به بازی بگیرد. پس چرا نمی‌توانست این را ببیند که زمانی را که یک بار به شرکت فروخته حالا دارد دوباره دزدکی پس می‌گیرد؟ چرا وانمودکردن و فقدانِ هدف او را از پا درآورد؟\nیک شغل مزخرف -یعنی جایی که با آدم طوری برخورد می‌کنند که انگار برای هدفی استخدامش کرده‌اند ولی مجبور است فقط تظاهر به کار کند- ذاتاً دلسردکننده است، چون این بازیْ وانمود است، نه بازی کردن خود فرد. مسلماً فریاد آدم بلند می‌شود. این کار یک‌جور حمله به بنیادهای خودِ انسانی است. انسانی که نتواند تأثیر معناداری بر جهان داشته باشد از زیستن بازمی‌ماند.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n \n\n\nاین مطلب ر\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مقاله برشی از کتاب مشاغل مزخرف، نوشتۀ دیوید گریبر، است که در شمارۀ ژوئن ۲۰۱۸ مجلۀ هارپرز منتشر شده و سپس با عنوان « PUNCHING THE CLOCK» در وب‌سایت این مجله بارگزاری شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۷ مهر ۱۳۹۷ با عنوان «هیچ‌کجای تاریخ ارزش کار را با زمان نمی‌سنجیده‌اند» و ترجمۀ محمد ابراهیم باسط منتشر کرده است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        Graeber, David. Bullshit Jobs: A Theory. Simon and Schuster, 2018                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        دیوید گریبر (David Graeber) استاد انسان‌شناسی در مدرسه اقتصاد لندن است. آخرین کتاب او شغل‌های مزخرف: یک نظریه (Bullshit Jobs: A theory) نام دارد. انتشارات ترجمان علوم انسانی این کتاب را منتشر کرده است.  پیش از این نیز ترجمان در مطلب «من نگهبان یک اتاق خالی هستم: داستان شغل‌های بی‌معنی» به این کتاب پرداخته است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        YouGov\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        make-believe\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Busywork: این کلمه به این معناست که شما در ظاهر سرتان را مشغول به کار کنید، ولی واقعاً کاری برای انجام دادن نداشته باشید، یا کاری که انجام می‌دهید کاملاً بی‌اهمیت و بی‌معنا باشد. در فارسی نیز عبارت «سر خود را به کاری مشغول کردن» به این معناست که هرچند کاری که انجام می‌شود اهمیتی ندارد، ولی فرد نشان می‌دهد که به هر حال عاطل و باطل هم نیست [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/600239220.json b/train/600239220.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2c8f85d20176739ca3e3d0b3ab6e9407c48f22e0
--- /dev/null
+++ b/train/600239220.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دن آریلی: چطور برای حفظ انسانیت از انسان‌بودن فرار می‌کنیم؟",
+  "subtitle": "همدلی محورِ انسانیت ماست، اما خیلی اوقات با رنج‌هایش کنار نمی‌آییم",
+  "introduction": "حتماً تابه‌حال شده که تلویزیونْ تصویر آدم‌هایی قحطی‌زده را نشان دهد و ما هم بی‌هوا چشممان به آن بیفتد و ضعف سراسر وجودمان را فرابگیرد. ما جرئت نداریم حتی در فیلم‌ها نگاهشان کنیم، چه برسد به اینکه واقعی باشند. چرا؟ چون نمی‌شود آن‌ها را در قابِ تصویر ببینیم و ننشینیم زارزار گریه کنیم،‌ وگرنه آدم سنگدلی خواهیم بود و خب چنین آدمی لایق اسم «انسان» نیست. اما نگاهشان نمی‌کنیم، چون می‌خواهیم از زیر بار «همدلی» شانه خالی کنیم، از زیر بار «انسان‌بودن».",
+  "content": "دن آریلی، نیویورک‌ تایمز — به نظر من یکی از عناصر تعریف‌کنندۀ انسان تواناییِ توجه به دیگران است؛ نه اینکه صرفاً بگوییم توجه داریم، بلکه با همۀ وجود این توجه را درک کنیم، اینکه همدلی کنیم.\nما این ظرفیت را داریم که احساسات دیگران را طوری درک کنیم که گویی احساسات خودمان هستند. وقتی برای اولین‌بار کودکانمان دوچرخه‌سواری می‌کنند یا در فوتبال گل می‌زنند، لذت آن‌ها را احساس می‌کنیم؛ همچنین از اینکه کسی از یک جدایی رنج می‌برد، به گریه می‌افتیم و از خوش‌اقبالی دیگری به وجد می‌آییم. حتی اگر آن فرد صرفاً یک آشنا باشد یا حتی یک غریبه، چنین احساساتی را تجربه می‌کنیم.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/06/919.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            دن آریلی: چطور برای حفظ انسانیت از انسان‌بودن فرار می‌کنیم؟         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nوقتی بناست دربارۀ همدلی بیندیشیم، برایمان روشن است که همدلی ابرقدرتی شگفت‌انگیز است. به ما امکان می‌دهد خود را وارد ذهن دیگری کنیم و زندگی را از دیدگاه او ببینیم و احساس کنیم. البته، نمی‌توانیم کاملاً خود را جای آن فرد بگذاریم، اما می‌توانیم به او نزدیک شویم. اعجاب‌انگیزتر اینکه گاهی وقتی فیلمی را می‌بینیم یا کتابی را می‌خوانیم، شادی و غم شخصیت‌های داستانی را حس می‌کنیم؛ گویی آن‌ها آدم‌هایی واقعی هستند.\nشما چطور دیکتاتوری می‌شدید؟\nوقتی دربارۀ توانایی توجه به دیگران سخن به میان می‌آید، اقتصاددانان اصطلاح ظاهراً خنثی‌ترِ «منفعت اجتماعی» را به‌عنوان روشی برای ارزیابی و درک این توانایی به کار می‌برند. در اینجا نمونه‌ای از چگونگی محاسبۀ منفعت اجتماعی با استفاده از سامانه‌ای تجربی به نام «بازی دیکتاتور» را می‌بینید.\nدر نسخۀ عمومی بازی دیکتاتور، دو شرکت‌کننده داریم. شرکت‌کنندگان یکدیگر را نمی‌شناسند و هرگز هویت دیگری را نخواهند دانست. یکی بازیکن الف است (به شرکت‌کنندگان نمی‌گوییم که نقش این بازیکن «دیکتاتور» است) و بازیکن دیگری ب است («گیرنده»). مقداری پول به دیکتاتور می‌دهیم، مثلاً ۱۰۰ دلار. بعد، از دیکتاتور می‌خواهیم پول را بین خود و بازیکن ب تقسیم کند. هر نوع سهم‌بندی پذیرفته می‌شود. دیکتاتور می‌تواند تمام پول را نگه دارد و چیزی به گیرنده ندهد. می‌تواند ۵۰ دلار را نگه دارد و نیم دیگر را ببخشد. همچنین می‌تواند چیزی برای خود نگه ندارد و تمام پول را به گیرنده دهد.\nوقتی دیکتاتور تصمیم خود را گرفت، پول تقسیم می‌شود و بازی تمام است. این بازی شاید چندان جذاب نباشد اما چیزهای زیادی به ما می‌آموزد. این بازی کمک می‌کند بفهمیم کاملاً خودخواه هستیم (تمام پول را برای خود نگه می‌داریم) یا به دیگران هم توجه داریم، و اینکه چقدر به دیگران توجه داریم بسته به این است که چقدر از پول را به گیرنده می‌دهیم.\nچقدر به دیگران توجه می‌کنیم؟\nبه طور کلی، وقتی چنین آزمایشی در میان افرادی از کشورها، جنسیت‌ها و سن‌های مختلف اجرا می‌شود، بیشتر دیکتاتورها مقداری پول به گیرنده‌ها می‌دهند. همان‌طور که انتظار می‌رود، بیشتر دیکتاتورها به خودشان بیش از گیرنده‌ها توجه دارند و در نتیجه عموماً ۲۰ تا ۳۰ درصد پول را می‌بخشند. اما به هر حال توجه دارند!\nدر نسخه‌های دیگرِ این آزمایش ابتدایی، دیکتاتورها وقتی فرد را در مقام یک انسان ملاقات می‌کنند، پول بیشتری به او می‌بخشند، همچنین وقتی گیرنده در یک گروه اجتماعی با آن‌ها قرار دارد یا نیازی واقعی را ابراز می‌کند یا انتظار می‌رود در آینده او را دوباره ملاقات کنند و با او تعامل داشته باشند، باز این بخشش بیشتر می‌شود. اما نکتۀ اصلی این است که ما ظرفیت این را داریم که به دیگران توجه کنیم و در پی این توجه کارهایی می‌کنیم که شاید برایمان هزینه هم داشته باشند.\nنیمۀ تاریک توجه\nچون توانایی ما برای توجه به دیگران وقتی بروز پیدا می‌کند که با رنج مواجه می‌شویم و چون به‌صورت غریزی می‌کوشیم از درد دوری کنیم، اغلب وسوسه می‌شویم به چیزی که ما را انسان می‌سازد، یعنی توجه، تن در ندهیم.\nتا زمانی که اطرافیانمان احساسات مثبت دارند، وارد شراکت احساسی با آن‌ها می‌شویم و در نتیجه خوشحال‌تر می‌شویم. اما زمانی که دیگران دارند رنج می‌کشند چه؟ در اینجا هم این ظرفیت را داریم که در احساس آن‌ها شریک شویم، اما این‌بار احساسات منفی و غم را تجربه می‌کنیم. این گاهی واقعاً دردآور می‌شود.\nاین اتفاق زمانی است که همدلی ذاتی‌مان ما را به فرار می‌خواند تا از آن احساسات دوری کنیم و سد راه انسانیت ما می‌شود. چطور چنین چیزی رخ می‌دهد؟ در خیابان از کنار متکدی‌ای عبور می‌کنیم. می‌دانیم که اگر با او تماس چشمی داشته باشیم، دلمان برایش می‌سوزد. بخشی از سرخوردگی او را تجربه می‌کنیم و تحریک می‌شویم که چیزی به او دهیم. پس چه می‌کنیم؟ می‌کوشیم سمت دیگر را نگاه کنیم. با تمام وجود روی ساختمان‌های آن طرف خیابان یا روی ردیف ماشین‌های وسط خیابان تمرکز می‌کنیم و امید داریم بتوانیم انسانیت خود را حفظ کنیم، یعنی همان بخشی از ما که توجه می‌کند، همان بخشی از ما که خاموش است.\nسؤال بزرگ‌تر این است: ما، به‌صورت فردی و جمعی، کدام نسخه از انسانیت را انتخاب خواهیم کرد؟ آیا چشمانمان را روی درد دیگران باز خواهیم کرد و با این کار لزوم یاری آن‌ها را احساس می‌کنیم؟ یا فقط مهارت بیشتری در ندیدن پیدا می‌کنیم؟\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را دن آریلی نوشته است و در تاریخ ۲۵ اوت ۲۰۱۸ با عنوان «Why We Try So Hard to Escape Our Humanity» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۸ مهر ۱۳۹۷ با عنوان «دن آریلی: چطور برای حفظ انسانیت از انسان‌بودن فرار می‌کنیم؟» و با ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        دن آریلی (Dan Ariely) از شناخته‌شده‌ترین اقتصاددانان رفتاری جهان است که به‌خصوص در حوزه‌های کاربردی این علم همیشه پیشرو بوده است. او که در حال حاضر استاد روان‌شناسی و اقتصاد رفتاری در دانشگاه دوک آمریکاست و پیش از این در دانشگاه ام.‌آی.‌تی نیز تدریس کرده است. آریلی نویسندۀ برخی از پرفروش‌ترین کتاب‌های اقتصادیِ یک دهۀ اخیر در آمریکاست. از آثار او پاداش (Payoff) با ترجمۀ سیدامیرحسین میرابوطالبی توسط انتشارات ترجمان به چاپ رسیده است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/601980996.json b/train/601980996.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3ef8da3a3c13b90e085240674036bc35ad30239c
--- /dev/null
+++ b/train/601980996.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "با اصرار روی عزت نفس فرزندانتان آن‌ها را بی‌عرضه بار می‌آوريد",
+  "subtitle": "طعم طبیعیِ شکست شیرین‌تر از طعم ساختگیِ پیروزی است",
+  "introduction": "گاهی والدین برای پرورش عزت نفس فرزندشان سعی می‌کنند روی همۀ شکست‌هایش سرپوش بگذارند و کوچک‌ترین موفقیت‌هایش را مانند یک پیروزی بزرگ جشن بگیرند. این نوع برخورد با موفقیت‌ها و شکست‌ها می‌تواند نتیجه‌ای خلاف انتظار به بار آورد: بچه‌هایی که به جای عزت نفس احساس بی‌عرضگی می‌کنند. در مقابل یک بچه با عزت نفس طبیعی بچه‌ای است که به‌تجربه یاد گرفته می‌تواند از پس موانع و ناامیدی‌های زندگی بربیاید، مجال و فرصت این را داشته که شکست بخورد و فهمیده که شکست‌خوردن باعث نمی‌شود دوستش نداشته باشند.",
+  "content": "ملیندا وِنِر مویر، آتلانتیک — اعتمادبه‌نفس بچه‌های من، که بیشترِ دی‌ان‌ای‌شان شبیه هم است، نمی‌شد بیشتر از این با هم فرق داشته باشد. چند روز پیش کمی خمیردندان ریخت روی پیراهن دختر هفت‌ساله‌ام که داشت مسواک می‌زد؛ فکر می‌کنید چه کار کرد؟ بغضش ترکید، افتاد روی زمین و همین‌طور غلتید و جیغ زد «من بدترین آدم روی زمینم!». حالا، پسر دَه‌ساله‌ام طوری رفتار می‌کند که انگار از آلبرت انیشتین بیشتر سرش می‌شود. هروقت به او می‌گوییم درمورد چیزی اشتباه می‌کند، طوری مخالفت می‌کند که انگار مسلمات علمی هم وابسته به نظر شخصی ماست. بعضی اوقات با خودم فکر می‌کنم شاید عزت نفس  دخترم زیادی کم و مال پسرم زیادی زیاد است. چقدر مهم است به‌اندازه عزت نفس داشته باشیم؟ اصلاً میزان اِستانداردی برای عزت نفس وجود دارد؟\nبه‌عنوان یک مادر آمریکایی، همیشه فکر کرده‌ام داشتن مقدار طبیعی عزت نفس برای سلامتی بچه‌هایم حیاتی است. بر اساس این طرز فکر، اگر همین‌ یک مورد قرص و محکم سر جایش باشد، بقیۀ چیزها هم جای خودشان را پیدا خواهند کرد و درست خواهند شد. وقتی داشتم برای نوشتن کتابم، بچه‌هایمان را چطور بزرگ کنیم که نچسب و ناجور نشوند؟، پژوهش می‌کردم، یکی از دوستان خوبم -که روزنامه‌نگار حوزۀ والدگری است- به من توصیۀ خیلی درستی کرد که اولین فصل کتاب را دربارۀ عزت نفس بنویسم.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/06/919-7.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            با اصرار روی عزت نفس فرزندانتان آن‌ها را بی‌عرضه بار می‌آوريد        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nاما وقتی بیشتر روی موضوع کار کردم، فهمیدم متأسفانه خیلی از والدین آمریکایی بیش‌ازاندازه به مفهوم عزت نفس بها می‌دهند و اصلاً آن را اشتباه فهمیده‌اند. داشتن عزت نفس طبیعی تضمین نمی‌کند که بچه‌ها خوب زندگی کنند یا از دردسر دور بمانند. اگرچه عزت نفس مفهومی است که مطالعۀ آن پیچیده و دشوار است، پژوهش من می‌گوید قدم‌هایی که والدین برای پرورش عزت نفس کودکان خود برمی‌دارند معمولاً، و برخلاف انتظار، اثر تضعیف‌کننده دارد. وقتی بیش‌ازاندازه تلاش کنیم که بچه‌هایمان احساس ارزشمند بودن و تحسین‌شدن بکنند، شاید در واقع باعث شویم احساس بی‌عرضگی بکنند -درحالی‌که اگر، با وجود همۀ دشواری‌ها، دانسته و با چشمِ باز بچه‌ها را در معرض ناامیدی و شکست قرار دهیم، این کار می‌تواند به آن‌ها حس رضایت‌بخش خودکارآمدی 1 بدهد.\nدهه‌هاست آمریکایی‌ها روی عزت نفس وسواس پیدا کرده‌اند و آن را متر و معیاری در نظر می‌گیرند که نشان می‌دهد مردم چقدر احساس اعتمادبه‌نفس و ارزشمندی دارند. فرماندار کالیفرنیا، جُرج دوکمجیان، در سال ۱۹۸۶ قانونی را برای تشکیل «گروه ویژۀ ترویج عزت نفس و مسئولیت‌پذیری شخصی و اجتماعی» امضا کرد. این گروه ویژه به این نتیجه رسید که افزایش سطوح عزت نفس جمعی باعث می‌شود نرخ جرم، بارداری نوجوانان، سوءمصرف موادمخدر، وابستگی به بهزیستی و عملکرد ضعیف در مدرسه کاهش یابد. گزارش نهایی گروه ویژه عزت نفس را مانند «واکسنی اجتماعی» دانست که «در برابر بسیاری از مشکلات شخصی و اجتماعی که آفت زندگی انسان‌ها در دنیای امروز است، نقشی محوری ایفا می‌کند».\n\nاین گزارۀ بسیار جسورانه‌ای است و بر فرضِ جسورانۀ دیگری مبتنی است که ایالات‌متحده دچار مرض مُسری عزت نفس پایین است و این نقص خطرناک است. لابد شنیده‌اید نوجوان‌هایی که عزت نفس کمی دارند بیشتر از دیگران احتمال دارد افسرده شوند، مضطرب شوند، الکل بنوشند، مواد مصرف کنند و مرتکب جرم شوند. همۀ این‌ها درست. اما چیزی که شاید نشنیده باشید و متعجبتان کند این است که برعکسِ این گزاره درست نیست. عزت نفس زیاد نوشدارویی نیست که نوجوان‌ها را از همۀ چیزهای بد حفظ کند؛ بچه‌هایی که عزت نفس بالایی دارند هم انتخاب‌های بدی می‌کنند.\nگرِیس چو روان‌شناس تکوینی در کالج سِنت اولاف و نویسندۀ همکار کتاب عزت نفس در زمان و مکان: چطور خانواده‌های آمریکایی آرمانی فرهنگی را تخیل، اجرا و شخصی می‌کنند؟ است. او می‌گوید «درواقع روشن نیست عزت نفس چقدر می‌تواند  پیش‌بینی دقیقی از  عاقبت سالم و طبیعی افراد ارائه کند. نوشته‌هایی که دراین‌باره وجود دارد نابسامان و درهم‌برهم است». روی اف. بامایستر، روان‌شناس اجتماعی دانشگاه ایالتی فلوریدا و همکاران او نوشته‌های موجود در این حوزه را به‌طور جامع و کامل مرور کردند و به این نتیجه رسیدند که «بالا بردن عزت نفس به‌تنهایی باعث نمی‌شود جوان‌ترها عملکرد بهتری در مدرسه داشته باشند، مطیع قانون باشند، از دردسر دور بمانند و با رفقایشان بهتر کنار بیایند یا به حقوق دیگران احترام بگذارند».\nبه یک دلیل دیگر هم هست که عزت نفس طبیعی نمی‌تواند در همۀ جهان بایسته و اساسی باشد: این مفهوم تا حد زیادی یک سازۀ آمریکایی است. بسیاری از دیگر کشورها ازجمله ژاپن و چین، یا اصلاً اعتنایی به عزت نفس نمی‌کنند یا توجه کمی به آن دارند (بعضی زبان‌ها واژه‌ای برای این مفهوم ندارند). چو به من گفت «حتی در بسیاری از جوامع مدرن، فرهنگ‌هایی که فکر می‌کنیم خیلی به فرهنگ ما شبیه هستند به مفهوم عزت نفس لزوماً در قالب همان مجموعه‌آرمان‌های ما نگاه نمی‌کنند».\nوسواس آمریکایی‌ها درمورد عزت نفس سنجش و تشویق آن را دشوار و آشفته می‌کند. والدین آمریکایی بیشتر اوقات به‌سختی می‌توانند تخمین بزنند عزت نفس فرزندانشان چقدر است. کریس بری، روان‌شناس تکوینی در دانشگاه ایالتی واشنگتن، به من گفت «عزت نفس سازه‌ای واقعاً پیچیده در زندگی هرروزۀ ماست». مثلاً بعضی بچه‌های آمریکایی (و بزرگ‌ترها) با عزت نفس کم در ظاهر از خودشان اعتمادبه‌نفس نشان می‌دهند تا بااعتمادبه‌نفس به نظر برسند. به‌علاوه، والدین معمولاً عزت نفس فرزندانشان را بیشتر از چیزی که هست تخمین می‌زنند -دلیل هردو اتفاق شاید این است که بچه‌ها خوب بلدند مسائل خودشان را پنهان کنند و والدین هم چون عزت نفس طبیعی را بسیار مهم و حیاتی فرض می‌کنند، قویاً می‌خواهند باور کنند وضع بچه‌هایشان خوب است.\n\nنکتۀ دیگر این است که والدین سعی می‌کنند احساس ارزشمندی بچه‌هایشان را با روشی اشتباه، با تعریف و تمجید افراطی، زیاد کنند. نتایج یک پیمایش نشان داد ۸۷ درصد والدین آمریکایی معتقدند کودکان، برای اینکه احساس خوبی به خودشان داشته باشند، نیازمند تعریف و تمجیدند. اما پژوهشی که اِدی بروِملمان، روان‌شناسی در دانشگاه آمستردام، انجام داده است می‌گوید تعریف و تمجید گاهی ممکن است تأثیر عکس داشته باشد. وقتی والدین از بچه‌هایی با عزت نفس پایین تعریف و تمجیدِ «بادکنکی» می‌کنند -مثلاً به بچه‌ای که فقط یک چشم‌ چشم دو ابروی ساده کشیده می‌گویند «وای، باورم نمی‌شه. نقاشی‌ت فوق‌العاده‌س!» – عزت نفس آن کودک از قبل هم پایین‌تر می‌آید. بروملمان این اتفاق را این‌طور تئوریزه می‌کند که وقتی بچه‌ای با عزت نفس پایین تعریف و تمجید بادکنکی می‌شنود، آن را به فشار تفسیر می‌کند، فشار برای اینکه عملکردش همیشه درجه‌یک باشد. بعد وارد فاز صیانت نفس می‌شود و در نهایت بیشتر به توانایی‌ها و استعدادهایش شک می‌کند (بر اساس پژوهشی دیگر، رویِ دیگر این رویه این است که وقتی کاری می‌کنیم که بچه‌هایمان فکر کنند همیشه مرکز جهان هستی هستند، باعث می‌شویم احتمال خودشیفته‌شدن آن‌ها در بزرگ‌سالی بیشتر شود).\nتعریف و تمجید از بچه‌ها خصوصاً به‌خاطر استعدادها یا هوش و ذکاوتشان -وقتی والدین به بچه‌شان می‌گویند «تو خیلی باهوشی!» یا «تو یه هنرمند بزرگی!»- می‌تواند مشکلاتی ایجاد کند. پژوهش کارول دوک، روان‌شناس دانشگاه استنفورد، نشان داده که این قبیل تعریف و تمجیدها، در مقایسه با تعریف‌کردن از تلاش بچه‌ها، باعث می‌شوند احتمال اینکه کودک در مواجهه با شکست دوام نیاورد و بادِ بادکنک ارزشمندی‌اش خالی شود زیاد شود. آن کودک در توانایی و استعدادی که دیگران گفته بودند دارد شک می‌کند. با گذر زمان، این ذهنیت را پیدا می‌کند که توانایی و استعداد خصوصیتی ثابت است، نه چیزی که می‌توان با تمرین و ممارست آن را پرورش داد.\nما والدین آمریکایی امروزه فوراً از فرزندان خود در مقابل ناامیدی و شکست محافظت می‌کنیم؛ وقتی بچه‌ها در مسابقه‌ای اول نمی‌شوند، نشانِ تلاش و مشارکت به آن‌ها می‌دهیم؛ به سرعتِ سوپرمن تکالیفی را که جاگذاشته‌اند به مدرسه می‌رسانیم. اما این مداخلاتی که با نیّت خوب انجام می‌دهیم نتیجۀ عکس می‌دهند، چون یک بچه با عزت نفس طبیعی بچه‌ای است که به‌تجربه یاد گرفته می‌تواند از پس موانع و ناامیدی‌های زندگی بربیاید. مجال و فرصت این را داشته که شکست بخورد و فهمیده که شکست‌خوردن باعث نمی‌شود دوستش نداشته باشند.\nداریو سیوِنچک، روان‌شناس شناختی در مؤسسۀ علوم آموزش و مغزِ دانشگاه واشنگتن است که روی عزت نفس مطالعه می‌کند. از او خواستم برایم توصیف کند که کودکانِ با عزت نفس طبیعی چطور رفتار می‌کنند. او گفت این کودکان غالباً آن‌هایی هستند که چالش‌های جدید را می‌پذیرند یا مدت بیشتری روی وظایفی که برایشان چالش‌برانگیز است کار می‌کنند. دلیلش شاید این است که قبلاً مجبور شده‌اند این‌طور کارها را بکنند و یاد گرفته‌اند پشتکار در زمانِ ناامیدی نتیجه خواهد داد. مارتین سِلیگمَن، سرپرست مرکز روانشناسی مثبت‌گرا دانشگاه پنسیلوانیا، استدلال کرده است که «وقتی روی هر نوع احساس بدی ضربه‌گیر می‌گذاریم تا فرزندمان در امان بماند، تجربۀ احساسِ خوب را هم برایش سخت‌تر می‌کنیم».\nبعد از همۀ این حرف‌ها، برای پرورش عزت نفس طبیعی بچه‌هایمان چه باید بکنیم؟ باید دست از حساسیت و وسواس درمورد این مفهوم بکشیم، چون احتمالاً آن‌طور که فکر می‌کنیم کمال مطلوب تربیت بچه‌هایمان نیست. به گفتۀ چو، پژوهش او نشان داده که مثلاً بسیاری از کودکان آسیای شرقی با سنجه‌های مرسومِ عزت نفس نمرۀ کمی می‌گیرند اما به‌ندرت در اثر این قضیه دچار مشکلات روانی می‌شوند یا در مدرسه ضعیف عمل می‌کنند. به اعتقاد چو این نتایج به ما می‌گوید «عزت نفس فقط یکی از هزاران تکرار و تمرینی است که والدین می‌توانند برای کمک به شکوفایی فرزندانشان انجام دهند». قرار نیست پیله‌نکردن به عزت نفس بچه‌هایمان باعث نابودی‌شان شود -اتفاقاً با توجه به اینکه اقدامات ما برای بالابردن عزت نفس عموماً برعکس نتیجه می‌دهد، شاید این‌طوری بیشتر کمکشان کنیم.\nباید حواسمان باشد کودکانمان را زیر سیل تعریف و تمجید‌های بی‌حساب‌وکتاب نگیریم. درعوض باید در ارزیابی‌هایمان صادق‌تر باشیم -نه که شرمنده و خوار و خفیفشان کنیم، بلکه بازخوردهایی که به آن‌ها می‌دهیم متناسب با تلاششان باشد. به بچه‌تان بگویید با اینکه خارج می‌خوانَد شما صدای او را دوست دارید، اما نگویید این قشنگ‌ترین آوازی است که به عمرتان شنیده‌اید. وقتی می‌خواهیم از کودکانمان تعریف کنیم باید، به‌جای تجلیل از موفقیت‌ها و استعدادها و هوش آن‌ها، تلاششان را تشویق کنیم. باید بگذاریم سختی‌ها را تجربه کنند. وقتی بچه‌ها با ناملایمت‌ها روبه‌رو می‌شوند و آن را پشت سر می‌گذارند یاد می‌گیرند بی‌قیدوشرط دوست داشته می‌شوند و شکست نشانۀ بی‌عرضگی نیست بلکه فرصتی است برای یادگرفتن و رشدکردن و باور پیداکردن به خودشان.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را ملیندا وِنِر مویر نوشته و در تاریخ ۲۱ ژوئیۀ ۲۰۲۱  با عنوان «American Parents Are Way Too Focused on Their Kids’ Self-Esteem» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «با اصرار روی عزت نفس فرزندانتان آن‌ها را بی‌عرضه بار می‌آورید» در بیست‌وسومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ حسنی سهرابی‌فر منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۹ تیر ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        ملیندا ونر مویر (Melinda Wenner Moyer) همکار ماهنامۀ ساینتیفیک امریکن و نیویورک تایمز و نویسندۀ کتاب بچه‌هایمان را چطور بزرگ کنیم که نچسب و ناجور نشوند؟ است.\n \n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        self-ef f icacy\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/603898862.json b/train/603898862.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ccf8d66caf1f47d87956b646dc88b4b67bb7d110
--- /dev/null
+++ b/train/603898862.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تصميمات والدين تأثير چندانی بر سرنوشت کودکان ندارد، البته به‌‏جز يک تصميم",
+  "subtitle": "تحقیقات نشان می‏‌دهند تأثیر ژنتیک بر آیندۀ فرد، بیشتر از تأثیر تربیت است. پس آیا پدر و مادر اهمیتی ندارند؟",
+  "introduction": "تحقیقی تازه نشان می‌‏دهد والدین، در سال اول تولد فرزندشان، با ۱۷۵۰ تصمیم دشوار روبه‌رو هستند، ازجمله اینکه نام کودک را چه بگذارند، از شیر مادر تغذیه کند یا نه، با چه روشی او را بخوابانند، کودک را پیش کدام پزشک ببرند و اینکه عکس‏‌های او را در شبکه‏‌های اجتماعی بگذارند یا خیر. و این تازه سال اول است.\n\nوالدین چطور باید در این موارد و هزاران مورد دیگر، که به‌مرور پیش می‌‏آید، تصمیم بگیرند؟",
+  "content": "ست استیونز ‏دیویدویتس، آتلانتیک— والدین چطور باید در این موارد و هزاران مورد دیگر، که به‌مرور پیش می‌‏آید، تصمیم بگیرند؟\nمی‌‏توانند به گوگل مراجعه کنند، اما در گوگل همیشه برای یک سؤال چند جواب مختلف هست. نیویورک‌‏تایمز به والدین پیشنهاد می‏‌کند «برای تنبیه کودکان از جریمه استفاده کنید»، ولی پی‏‌بی‌‏اس می‏‌گوید «هرگز جریمه را به کار نگیرید». مادری درمانده به نام ایوا نی‌یر، بعد از مطالعۀ «همۀ» کتاب‏‌های موجود دربارۀ نحوۀ خواباندنِ بچه، در وبلاگش زبان به شکایت باز کرد که:\nمی‏‌گویند بچه را خوب بپوشانید، اما نه خیلی سفت‌‏و‏محکم. او را به پُشت بخوابانید، ولی مواظب باشید طولانی‏ نشود وگرنه بچه مشکل پیدا می‏‌کند. برای آنکه از «سندرم مرگ ناگهانی نوزاد» نمیرد پستانک به او بدهید، اما حواستان باشد پستانک ممکن است باعث مشکلات دورۀ شیردهی شود و نگذارد بچه راحت بخوابد. اگر کودکتان خیلی راحت می‌‏خوابد حتماً دچار «سندرم مرگ ناگهانی نوزاد» می‏‌شود.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/06/919-16.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            تصميمات والدين تأثير چندانی بر سرنوشت کودکان ندارد، البته به‌‏جز يک تصميم         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nمن کارشناس حوزۀ فرزندپروری نیستم و در این زمینه، جز عموبودن، تجربه‌‏ای ندارم (تصمیم‏‌گیری من عمدتاً این‌جوری است  که از مادرم می‌پرسم برای برادرزاده‌‏ام بهتر است چه بخرم و او هم می‌گوید «برایش کامیون بخر» و من هم می‌خرم و بعد برادرزاده‌‏ام چهارسال به‏‌خاطر اینکه برایش کامیون خریده‌ام از من تشکر می‌کند). من اقتصاددان و متخصص علم داده هستم و منابع علمی را زیر‏و‏رو کرده‌‏ام تا بفهمم داده‏‌ها چطور می‏‌توانند به آدم‏‌ها کمک کنند تا والدین بهتری باشند. اگر شما از آن دست پدرها یا مادرهایی هستید که از عواقب انتخاب‏‌های غلط خودتان وحشت دارید بنده به شما عرض می‏‌کنم که خیلی نگران نباشید. می‏‌شود گفت هیچ تصمیمی ابداً آن‏قدرها که فکر می‌‏کنید مهم نیست.\nبیایید از مهم‌‏ترین سؤال شروع کنیم: والدین چقدر اهمیت دارند؟ والدینِ خوب، در مقایسه با والدین معمولی، چقدر ممکن است در زندگی کودکان اثر مثبت بگذارند؟\nیکی از موانع بزرگ در راه درک تأثیر والدین این است که به تفاوت «همبستگی» و «علیّت» توجه نمی‌کنیم. به‌عنوان مثال، کودکانی که والدینشان زیاد برایشان کتاب می‏‌خوانند معمولاً از نظر تحصیلی موفق‌‏ترند. اما والدین فقط کتاب به کودکانشان نمی‌‏دهند، بلکه ژن هم می‌‏دهند. آیا دلیل علاقۀ بعضی از کودکان به کتاب عادتِ کتاب‏‌خوانیِ والدینشان است؟ یا والدین و فرزند به‏‌خاطر ژنتیکشان به کتاب علاقه‌مندند؟ موضوعْ سرشت آدم‌هاست یا تربیت آن‌‏ها؟\n\nژن عامل بسیار مهمی است. مثلاً ماجرای جیم لوئیس و جیم اسپرینگر، دوقلوهای همسانی که از چهارهفتگی‌‏شان جدا از هم بزرگ شده بودند، را در نظر بگیرید. آن‏ها در ۳۹‌سالگی دوباره به هم می‌‏رسند و می‏‌بینند هر دو ۱۸۰ سانت قد و ۸۰ کیلو وزن دارند؛ ناخن‏‌هایشان را می‏‌جوند و سردردهای عصبی می‏‌گیرند؛ هر دو در دوران بچگی، سگی به اسم توی داشته٬‏اند؛ تعطیلات را همراه خانواده‏‌هایشان به ساحلی در فلوریدا می‏‌رفته‌‏اند؛ به‌صورت پاره‏‌وقت برای پلیس کار می‏‌کرده‌‏اند و نوشیدنی واحدی می‌‏نوشند و سیگار یکسانی می‏‌کشند. یک تفاوت مهم وجود داشت و آن اینکه جیم لوئیس نام فرزند اولش را جیمز اَلن (Alan) و جیم اسپرینگر جیمز آلن (Allan) گذاشته بود. شاید اگر لوئیس و اسپرینگر همدیگر را نمی‌‏دیدند فکر می‏‌کردند والدینشان نقش اساسی را در شکل‌‏گیری سلایقشان ایفا کرده‌‏اند، اما این‌‏طور که پیداست آن علایق عمدتاً در ژن‏‌هایشان نهفته بوده است.\nاز لحاظ علمی، تنها راه اندازه‌‏گیری میزان تأثیر والدین بر فرزندان این است که کودکانِ مختلف را به‌‏طور تصادفی به والدین مختلف بسپارند و ببینند درنهایت چطور از آب درمی‏‌آیند. درواقع این کار قبلاً انجام هم شده است.\nاز دهۀ پنجاه میلادی به این‏سو، مؤسسۀ غیرانتفاعی هولت اینترنشنال به خانواده‌‏های آمریکایی کمک کرده ده‌‏ها هزار کودک را از کرۀ جنوبی و کشورهای دیگر به فرزندی بگیرند. والدین ثبت‏‌نام می‏‌کردند، تأیید می‏‌شدند و اولین کودکی را که با معیارهای کلی آن‏ها مطابقت داشت به فرزندی می‏‌پذیرفتند. این فرایند اساساً تصادفی بود و فرصت مناسبی را در اختیار پژوهشگران قرار می‏‌داد. آن‏ها می‌‏توانستند کودکانی را که از نظر ژنتیکی متفاوت بودند ولی به یک خانواده سپرده شده بودند مقایسه کنند و ببینند آیا این برادرخوانده‌‏ها و خواهرخوانده‌‏ها تحت‌تأثیر والدینِ مشترک شبیه یکدیگر می‌‏شوند یا نه.\nپژوهشگران دریافتند خانواده‌‏ای که کودک را بزرگ کرده تأثیر بسیار کمی بر او داشته و شباهت فرزندخوانده‏‌هایی که در یک خانه بزرگ شده‏ بودند چندان از شباهت کودکانی که به خانواده‌‏های مختلف سپرده شده بودند بیشتر نبوده است. تأثیر ژن کودکان بر درآمد آینده‏‌شان حدود ۲/۵ برابر بیش از تأثیر تربیت آن‌‏ها بود.\nپژوهشگرانِ دیگر هم دربارۀ فرزندخوانده‌‏ها و دوقلوها مطالعاتی را انجام داده و به نتایج مشابهی رسیده‌‏اند. برایان کپلان در کتاب دلایل خودخواهانه برای فرزندآوریِ بیشتر 1 می‌‏گوید والدین تأثیر چندانی بر سلامت، طول عمر، تحصیلات و دین‌داری کودکان ندارند (هرچند که پژوهش‏‌ها نشان داده‌‏اند آن‏ها می‌‏توانند بر مصرف مواد مخدر و الکل و رفتارهای جنسی کودکان، به‏‌خصوص در دوران نوجوانی، و همچنین بر احساسی که نسبت به والدین دارند، به میزان متوسط، تأثیر داشته باشند).‏\n\nالبته نمونه‏‌هایی هم در دست است که والدین تأثیر بسیار فراوانی داشته‌‏اند، مثلاً جرد کوشنر. پدرش به دانشگاه هاروارد، که جرد را ظاهراً به‌‏رغم نمرات نسبتاً پایینِ معدل و آزمون پذیرفته بود، وعدۀ کمک ۲/۵ میلیون دلاری داد. بعد از آن، جرد در کسب‏‌و‏کار معاملات املاک پدر صاحب سهم شد. گرچه ممکن است ادعایم گستاخانه باشد، ولی فکر می‏‌کنم روشن است که اگر او وارث امپراتوری معاملات املاک پدرش نبود ثروت تقریباً ۸۰۰ میلیون دلاری‏اش به‌مراتب کمتر ‏بود. اما داده‌‏ها می‏‌گویند والدین معمولی -یعنی والدینی که مثلاً درگیر میزان کتاب‌خواندن برای کودکانشان هستند به‌جای اینکه چند میلیون دلار به هاروارد بدهند- تأثیر کمی بر تحصیلات و درآمد فرزندانشان دارند.\nاگر تأثیر کلیِ فرزندپروری تا این اندازه کم باشد، اثر تصمیمات خاصی هم که می‌‏گیریم احتمالاً اندک است. درحقیقت اگر عناوین دهان‌پرکُنِ مجتمع‌های صنعتی فرزندپروری را رها کنیم و پژوهش‏‌های دست‌‏اول را مد نظر قرار دهیم متوجه می‌‏شویم این قضیه حتی دربارۀ بحث‌‏انگیزترین راه‌کار‏ها هم صادق است.\nچند نمونه: یکی از گسترده‌‏ترین کارآزمایی‌‏های تصادفیِ کنترل‏‌شده دربارۀ شیردهی از سینۀ مادر نشان می‏‌دهد این روش، در مجموع، تأثیر بلندمدت قابل‌‏توجهی بر جنبه‌‏های مختلف سلامت کودک نمی‌‏گذارد. تحقیقی دقیق دربارۀ استفاده از تلویزیون در میان کودکانِ کمتر از پنج سال ثابت می‏‌کند تلویزیون هیچ اثر بلندمدتی بر نمرات کودکان ندارد. یک کارآزمایی تصادفی مدعی است آموزش بازی‏‌های فکریِ سخت، مثل شطرنج، به کودکان در بلندمدت هوش آن‏ها را افزایش نمی‌‏دهد. همچنین فراتحلیلی دربارۀ دوزبانگی نشان می‏‌دهد این مهارت اثرات بسیار کمی بر عملکرد شناختی کودکان دارد و اینکه حتی همین اثرات اندک نیز ممکن است به‌خاطرِ نوعی تمایل به انتشار نتایج مثبت مطالعات بوده باشد.\nبا همۀ این اوصاف، شواهدی در دست داریم که نشان می‏‌دهد یک تصمیم ممکن است حائز اهمیت فراوان باشد -و از قضا تصمیمی است که متخصصان و کتب راهنمای فرزندپروری توجه چندانی به آن ندارند.\nهیلاری کلینتون، در سال ۱۹۹۶ که بانوی اول آمریکا بود، کتابی تحت عنوان همه باید یاری کنند: و درس‏‌های دیگر که کودکان به ما می‏‌آموزند 2منتشر کرد. کتاب او می‏‌گوید زندگی کودکان را افرادی که در اطرافشان هستند شکل می‌‏دهند: آتش‌‏نشان‏‌ها و پلیس‌‏ها، مأموران جمع‌‏آوری زباله، معلمان و مربی‌‏های ورزشی.\nباب دُل، نامزد ریاست‌جمهوری، در کنوانسیون جمهوری‏‌خواهانِ همان سال موضوع کتاب کلینتون را پیش کشید. او گفت بانوی اول، با تأکید بر نقش افرادِ اجتماع در زندگی کودکان، مسئولیت‏‌های والدین را کوچک جلوه داده و به‌‏طور پنهانی به ارزش‏‌های خانواده تاخته است. دُل گفت «با تمام احترامی که برایتان قائلم، به شما می‏‌گویم برای بزرگ‌کردن بچه لازم نیست همه یاری کنند؛ خانوادۀ کودک کافی است». و جمعیت فریاد تأیید سر دادند.\nحق با کدام بود؟ باب دُل یا هیلاری کلینتون؟\nتا بیست‌‏و‏دو سال بعد از آن ماجرا، کسی نمی‌دانست کدام طرف درست می‏‌گوید. تحقیق جامع و مانعی در دست نبود. مشکل، بار دیگر، ایجاد رابطۀ علت و معلولی بود. تردیدی نیست که برخی مناطق بچه‏‌های موفق‌‏تری عمل می‌‏آورند: از هر ۸۶۴ بیبی‏‌بومر (متولدین ۱۹۴۶ تا ۱۹۶۴) زادۀ وشتناوِ میشیگان، شهرستانی که دانشگاه میشیگان در آن قرار دارد، یک نفر کارِ قابل‌‏ملاحظه‌‏ای انجام داده که درخور ثبت در وب‌سایت ویکی‏پدیا بوده، درحالی‏‌که در شهرستان هارلنِ کنتاکی از هر ۳۱۱۶۷ نفر یکی به این موفقیت دست یافته است. اما چه میزان از این آمار واقعاً به‏‌خاطرِ زرنگی و بلندپروازی فرزندان اساتید و دیگر متخصصانِ طبقۀ بالای متوسط است؟  اگر آن‏ها در حومۀ کنتاکی به دنیا آمده بودند، از هوش و انگیزه‏‌شان بهره می‏‌بردند؟ افرادی که در مناطق مختلف زاده می‌‏شوند متفاوت‌اند، بنابراین ظاهراً تعیین میزان تأثیر محله بر موفقیت کودکان غیرممکن است.\nاما چند سال پیش راج چتی، اقتصاددان (و استاد سابق من)، به‌همراه دیگران این مسئله را بررسی کردند. آن‏ها ادارۀ درآمد داخلی را مجاب کرده بودند که داده‌‏های بی‏‌نام و ناشناسِ تقریباً یک نسل از مالیات‏‌دهندگان آمریکایی را در اختیار گروه پژوهشگران قرار دهند. چتی و گروهش با ایجاد ارتباط میانِ سوابق مالیاتی کودکان و والدینشان توانستند محل زندگی افراد در کودکی و درآمدشان در بزرگ‌سالی را رصد کنند، مثلاً اگر کسی پنج سال اول عمرش را در فیلادلفیا و باقی دوران کودکی‌اش را در شیکاگو طی کرده بود، چتی و گروهش می‏‌دانستند. آن‏‌ها این اطلاعات را درمورد میلیون‌‏ها آمریکایی در اختیار داشتند.\nبه‌این‌ترتیب، مجموعه‌‏داده‏ای فوق‌‏العاده در اختیار دانشمندی فوق‌‏العاده قرار گرفت -و توانستیم از مشکل «همبستگی» فراتر برویم. چتی و گروهش دربارۀ خواهر و ‏برادرهایی مطالعه کردند که در بچگی نقل‌‏مکان کرده بودند. فرض کنید خانوادۀ جانسون دو کودک به نام‏ه‌ای سارا و امیلی دارد و وقتی سارا سیزده و امیلی هشت‌ساله بوده از لس‌‏آنجلس به دنور نقل‏‌مکان کرده‌اند. فرض کنید دنور مکان مناسب‏‌تری برای بزرگ‌کردن بچه‌‏هاست. اگر این‌‏طور باشد، امیلی باید در بزرگ‌سالی عملکرد بهتری از سارا داشته باشد، چون در کودکی پنج سال بیشتر از سارا در فضای مناسب دنور زندگی کرده است.\nحالا شاید سارا باهوش‌‏تر باشد و، به‏‌رغم تأثیر مثبت دنور، بیشتر از امیلی بدرخشد. اما وقتی نمونه‏‌های مورد بررسی زیاد می‏‌شود، این دست تفاوت‏‌ها میان خواهر و‏ برادرهای خاص از میان می‌‏رود. به‌‏علاوه، چون می‏‌شود فرض کرد خواهر ‏و برادرهایی که از یک پدر و مادر متولد شده‌‏اند کمابیش استعداد ژنتیکی مشابهی دارند، می‏‌توانیم مطمئن باشیم که محل زندگی باعث ایجاد تفاوت در موفقیت می‏‌شود. حال اگر این تفاوت‏‌ها را در سطح کل مالیات‌‏دهندگان در نظر بگیرید و کمی حساب‌وکتاب ریاضیاتی در کار بیاورید، میزان ارزش هر منطقۀ آمریکا دستتان می‌‏آید.\nنتایج تحقیق نشان داد که بعضی مناطق کلان‏‌شهریِ بزرگ برای بچه‏‌ها مناسب‏‌ترند. آن‌ها در این مناطق بهتر تحصیل می‏‌کنند و بیشتر پول درمی‌‏آورند: شهرهای نمونه ممکن است درآمدِ آیندۀ کودک را تا حدود ۱۲درصد افزایش دهند. چتی و گروهش دریافتند پنج منطقۀ برترِ کلان‏‌شهری به‌ترتیب سیاتل، مینیاپولیس، سالت لیک سیتی، ردینگِ پنسیلوانیا و مدیسنِ ویسکانسین هستند.\nبااین‌حال والدین باید، در این  مناطق کلان‌شهری، محله‌ای را نیز برای زندگی انتخاب کنند. پس چتی و همکارانش بررسی‏‌هایشان را محدودتر و محله‏‌هایی را مشخص کردند که به میزان قابل‌‏توجهی بهتر از سایر محله‌‏ها بودند. آن‏ها وب‌سایتی راه‌‏اندازی کردند که به همگان امکان می‏‌داد میزان تأثیر مثبت احتمالیِ هر محله را با توجه به سطح درآمد، جنسیت و نژاد کودکان مشاهده کنند.\nاز مقایسۀ پژوهش بالا دربارۀ مناطق با مطالعه‌‏ای که روی فرزندخوانده‏‌ها انجام شده به نتیجۀ جالبی می‌‏رسیم. ما درمی‌‏یابیم که تنها یک مؤلفۀ هر خانه -یعنی موقعیت مکانی آن- بخش عمدۀ تأثیرِ کلیِ آن خانه را تشکیل می‏‌دهد. من با کنار هم گذاشتن اعداد و ارقام حساب کرده‌‏ام که حدود ۲۵درصد -و شاید هم بیشتر- از تأثیر کلیِ والدین بستگی به این دارد که والدین فرزند خود را کجا بزرگ می‌کنند. به عبارت دیگر، همین یک تصمیمِ فرزندپروری تأثیری به‌مراتب بیش از هزاران تصمیم دیگر دارد.\nچرا این تصمیم این‌قدر مهم است؟ گروه چتی پاسخی ارائه می‏‌دهد که شاید درست باشد. سه ویژگی اصلیِ منطقه‏‌ای که موفقیت کودک را افزایش می‌‏دهد عبارت‌اند از تعداد خانواده‏‌های برخوردار از دو والد، تعداد ساکنان تحصیل‌کرده و تعداد ساکنانی که فرم‏‌های سرشماری‏شان را تحویل می‏‌دهند. به بیان دیگر، در این مناطق افراد نمونه زیادند: بزرگ‌سالانی که باهوش، موفق، درگیر مسائل اجتماع و متعهد به زندگی خانوادگیِ پایدارند.\nشواهد بیشتری دربارۀ اهمیت افراد نمونه در دست است. پژوهشی دیگر که چتی در آن همکاری می‌کرد نشان داد دخترانی که به مناطقی نقل مکان می‏‌کنند که آنجا زنان مخترع در حوزه‌‏ای خاص زیاد دیده می‌‏شوند بسیار محتمل است در همان حوزه صاحب اختراع شوند. و تحقیقی دیگر اثبات کرده پسران رنگین‏‌پوستی که در محله‌‏شان پدران رنگین‏‌پوستِ زیادی را می‌‏بینند، حتی اگر پدر خودشان رنگین‏‌پوست نباشد، آیندۀ بهتری خواهند داشت.\nداده‏‌ها می‏‌توانند نجات‏‌بخش باشند. البته نمی‏‌توانند به‏‌جای ما تصمیم بگیرند، ولی می‌‏توانند بگویند کدام تصمیمات واقعاً حائز اهمیت‌اند. درمورد فرزندپروری، داده‏‌ها به ما می‏‌گویند پدر و مادرها باید عمدتاً به اطرافیانِ فرزندانشان توجه کنند و نگران مسائل دیگر نباشند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را ست استیونز ‏دیویدویتس نوشته و در تاریخ ۷ مه ۲۰۲۲ با عنوان «The One Parenting Decision That Really Matters» در وب‌سایت آتلانیتک به انتشار رسیده است و برای نخستین‌بار با عنوان «تصمیمات والدین تأثیر چندانی بر سرنوشت کودکان ندارد، البته به‌‏جز یک تصمیم»  در بیست‌وچهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۱ آبان ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        این مطلب برگرفته از آخرین کتاب ست استیونز ‏دیویدویتس است.                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        ست استیونز-‏دیویدویتس (Seth Stephens-Davidowitz) اقتصاددان و متخصص علم داده است. او با استفاده از کلان‌داده‌ها، در پی بینش‌هایی جدید به روانشناسی انسان و رفتارها و نگرش‌های پنهان آدمی است. بخشی از یافته‌های او در کتابی با عنوان همه دروغ می‌گویند در سال ۲۰۱۷ منتشر شده است. آخرین کتاب دیویدویتس به ندای درون اعتماد نکن: بهره‏‌گیری از داده‌‏ها برای به‎‌دست‌آوردن آنچه حقیقتاً در زندگی می‏‌خواهید (Don’t Trust Your Gut: Using Data to Get What You Really Want in Life) نام دارد.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                         Selfish Reasons to Have More Kids\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                         It Takes a Village: And Other Lessons Children Teach Us"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/606008186.json b/train/606008186.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b874064983a47177e1ca7f0dd3ec2bf858dce9a2
--- /dev/null
+++ b/train/606008186.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "کافکای نويسنده، کافکای بيمار",
+  "subtitle": "فرانتس کافکا می‌گفت بیماری باعث نوشتنش می‌شود، اما توجهی بی‌پایان به سلامتی هم داشت",
+  "introduction": "کافکا چند ماه پیش از مرگش یکی از درخشان‌‏ترین داستان‏‌هایش را نوشت. در داستان نقب موجودی تنها، شبیه موش کور، برای محافظت از خود، عمرش را صرفِ ساختن خانه‌‏ای زیرزمینی و تودرتو کرده است. او در آغاز داستان می‏‌گوید «من نقب را تمام کرده‏‌ام و ظاهراً موفق شده‌ام». ولی اطمینان او فوراً رو به تزلزل می‏‌گذارد: از کجا بداند استحکاماتش او را محافظت می‏‌کند؟ به نظر می‏‌رسد که داستان نقب شرح و تفسیری بازاندیشانه‏ دربارۀ زندگی خودِ کافکا باشد. با این تفاوت که آنچه او از آن می‌ترسید، بیماری بود.",
+  "content": "ویل ریس، ایان—  فرانتس کافکا چند ماه پیش از مرگش یکی از درخشان‏ترین و غم‌‏انگیزترین داستان‏‌هایش را نوشت. در داستان نقب 1موجودی تنها، شبیه موش کور، برای محافظت از خود در برابر بیگانگانْ عمرش را صرفِ ساختن خانه‌‏ای زیرزمینی و تودرتو کرده است. او در آغاز داستان می‏‌گوید «من نقب را تمام کرده‏‌ام و ظاهراً موفق شده‌ام». ولی اطمینان او فوراً رو به تزلزل می‌‏گذارد: از کجا بداند استحکاماتش او را محافظت می‌‏کند؟ چطور می‏‌تواند مطمئن باشد؟\nشخصیت اصلی داستانِ کافکا به چیزی جز ایمنی بی‏‌نقص راضی نمی‌شود و ازاین‏‌رو نباید ‏هیچ‌چیز در محاسباتش مغفول بماند. در جهان کوچک نقبِ او همۀ جزئیات حائز اهمیت و «نشانۀ» بالقوۀ خطری قریب‌‏الوقوع هستند. عاقبت، او صدایی می‏‌شنود که تصور می‏‌کند از آنِ حیوانی مهاجم است. هرجا که می‏‌ایستد صدا را به قوتِ یکسان می‏‌شنود. دست آخر معلوم می‏‌گردد منشأ صدا در بدن خودِ اوست: چه‌‏بسا صدای ضربان قلب یا صدای نفس‌‏های بی‏امان اوست؛ حیات در وجود او صدایی می‏‌کند و فرومی‏‌نشیند، اما او نگران چیزی دیگر است.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/06/919-25.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            کافکای نويسنده، کافکای بيمار         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nبه نظر می‌‏رسد که داستان نقب شرح و تفسیری بازاندیشانه‏ دربارۀ زندگی خودِ کافکا باشد. او از دو دهه پیش از آنکه در ۳۴ سالگی مبتلا به سِل شود نگران بیماری بود. تعطیلاتش را در چشمه‏‌های آب گرم می‏‌گذراند و غالباً محتوای نامه‌‏هایی که به دوستان و معشوقه‏‌هایش می‌فرستاد از فهرست علائم بیماری‌هایش چندان فراتر نمی‌‏رفت. کافکا همۀ این‌‏ها را به آنچه خودش مکرراً «بیماری‏‌هراسی» می‏‌خوانْد نسبت می‏‌داد، موقعیتی که، به‌زعم خودش، او را به زندگی راهبانۀ نویسندگی گرفتار کرده بود.\nکافکا وارث نگرشی بود که از دورۀ رمانتیکْ طرفداران پرشماری داشت و نویسنده‌بودن را منوط به نوعی ضعف و مریض‌‏احوالی می‏‌دانست -اندیشه‏‌ای که ریشه‌‏هایش را می‏‌توان تا رابرت برتون عقب برد. برتون در اثر مختصر (و ناتمامش) با عنوان آناتومی افسردگی 2 (۱۶۲۱) گفت «مالیخولیایِ بی‏‌اساسِ بیماری‏‌هراسی» مرض دانشجویان و دانشمندان است. کافکا به سال ۱۹۱۳ در نامه‌‏ای خطاب به کارل باوئر، پدر نامزدش فلیسه، نوشت که «من آدمی کم‏‌حرف، گوشه‏‌گیر، بدخُلق، خودخواه، بیماری‏‌هراس و به‏‌راستی ناخوش‌احوالم». و افزود مهم‌‏تر آنکه «من هیچ‌‏کدام از این خصوصیات را تقبیح نمی‏‌کنم».\nآن روز صبح که کافکا این کلمات را برای آقای باوئر نوشت نامه‏‌های سورن کی‏یرکگور را خوانده بود. او برای نقابی که برای خودش تدارک می‏‌دید -ادیبی پارسا و علیل- دنبال منبع الهام می‏‌گشت. کافکا می‏‌گفت بیماری‏‌هراسی برای کسی که «همۀ هستی‏‌اش عطف به ادبیات است» گریزناپذیر است. این سخن برای جوانک کارمندی که در ادارۀ بیمۀ سوانح کارگریِ پادشاهیِ بوهم، واقع در پراگ، کار می‏‌کرد و در آن زمان تنها یک مجموعه‌داستانِ کم‌حجم منتشر کرده و بیش از چندصد جلد آن به فروش نرفته بود سخنی گزافه می‏‌نمود. او در نامه‏‌هایش به فلیسه حتی جسارت بیشتری نیز به خرج می‏داد: «تار و پودم ادبیات است، چیز دیگری در من نیست».\nاما بیماری‏‌هراسی کافکا واجد جنبۀ حیرت‏‌انگیزتری هم بود: توجه خاص او به مکاتب تناسب و سلامت بدنی که شباهت‏‌های فراوانی به مُدهای «سلامتی» امروز داشت. کافکا در سراسر زندگی‌‏اش از اعتقاد به اصول «لیبنس‏رفورم»3، جنبشی فرهنگی که میان بورژواهای آلمانی‌‏زبان محبوبیت داشت، عدول نکرد. لیبنس‏‌رفورمیست‏‌ها، علاوه بر پذیرش فضایلِ پاکیزگی و طبیعت، از گیاه‌‏خواری، داروهای طبیعی، پوشاک ساده، قرارگرفتن در معرض آفتاب و هوای تازه و پرهیز از مشروبات الکلی و تنباکو حمایت می‌‏کردند. لیبنس‏رفورم همۀ ابعاد حیات کسی را که به اندازۀ کافکا این نگرش‌‏ها را جدی قلمداد می‏‌کرد تحت‏‌تأثیر\nقرار می‌‏داد: ممکن نبود هیچ‌‏یک از جزئیات آن موردِغفلت واقع شود.\nکافکا در شب ۲۲ سپتامبر ۱۹۱۲ به آنچه نخستین موفقیت ادبی‏اش می‏‌دانست نائل آمد. او یک هفته پس از جشن‌‏های تولد شصت‏‌سالگی پدرش، هرمان، داستان حکم را که شاهکاری با موضوع دوسوگرایی پدرانه 4بود در یک روز تألیف کرد. او، در ساعت‏‌های خوشی و ازخود‏بی‏خودیِ پس از این موفقیت، در دفتر خاطراتش نوشت که نوشتن مستلزم «گشودن کامل بدن و ذهن» است. دقت موشکافانۀ کافکا به بدنش چه‏‌بسا راهی در جهت درک فعالیت نویسندگی‏‌اش، یعنی روش متمایز او در استحالۀ بیماری به ادبیات، پیشِ روی ما قرار ‏دهد. به باور کافکا، بیماری‏‌هراسی نه‌تنها نوعی وضعیت ذهنی بلکه گونه‏‌ای رویکرد بنیادین به جهان است که فرد زندگی و روابطش را در معرض تحلیل و تفسیر بی‏‌پایان قرار می‏‌دهد.\nکافکا از همان دوران کودکی درمورد وضعیت جسمی‏‌اش اعتمادبه‌نفس نداشت و هر وقت برای شنا می‌‏رفتند ممکن بود، با دیدن هیکل باهیبت پدرش، ناخوش شود. خودانگارۀ کافکا وقتی بر او مسلّم شد که در جوانی او را «به دلیلِ ضعف» از خدمت نظام معاف کردند.\nکافکا چند سال بعد به فلیسه گفت «من لاغر‏ترین آدمی هستم که می‏‌شناسم». و گفت این موضوع حائز اهمیت فراوان است، چراکه او «با [وضعیت جسمانی بیمارانِ] آسایشگاه بیگانه نیست». کافکا در یکی از دوره‏‎‌های خوش‌‏بینی‏‌اش کتاب قدرت و چگونگی کسب آن 5(۱۸۹۷)، نوشتۀ اویگن زاندو، پدر پرورش‌‏اندام امروزی، را خرید. زاندو در سرتاسر اروپا مایۀ قوت‌‏قلب مردان لاغر و چاق بود و در خیل خوانندگان او کسانی چون فرناندو پسوآ، ویلیام باتلر ییتس و تی اس الیوت نیز مشاهده می‏‌شدند.\nکافکا در طول زندگی‏‌اش چندین مرتبه مجذوب استادان و مکاتب مختلف سلامتی شد. او گاهی تنها با آجیل و توت‏ سد جوع می‌‏کرد و، بنا بر رهنمودهای هوراس فلچر، هر لقمه را چند دقیقه می‏‌جوید. کافکا، به امید آنکه به‏‌طور طبیعی در برابر بیماری ایمن گردد، طبق توصیۀ چند صاحب‏‌نظر ناباب، با یک‌لا پیراهن در زمستان سخت پراگ بیرون می‏‌رفت و از گرم‌کردن اتاق خوابش سر باز می‏‌زد.\nاما او بیش از همه، از رژیم غذاییِ کل‏نگرانۀ یورگن پیتر مولر، استاد دانمارکیِ تناسب اندام، خوشش آمد. امروزه مولر چندان شناخته‌‏شده نیست، ولی در اوایل قرن بیستم ستاره‌‏ای جهانی بود. عنوان کتاب پرفروش او، که یک نسخه از آن را کافکا همواره کنار بستر خود داشت، روش من: ۱۵ دقیقه ورزش در روز برای سلامتی 6(۱۹۰۴) بود. نسخه‌‏ای که من در اختیار دارم چاپ مجدد کتاب و متعلق به دهۀ ۱۹۳۰ است. مولر می‌‏توانست افتخار کند که تا این زمان کتابش به ۲۶ زبان ترجمه شده و یک‌‏و‏نیم میلیون نسخه از آن فروش رفته و موفق شده حمایت شاهزادۀ ولز را جلب کند. مولر توانست در ۱۹۱۲ به لندن نقل مکان کند و باشگاه مجللی را، نخست حوالی پیکدیلی و بعد در میدان ترافالگار، برپا سازد (اکنون ساختمان این باشگاه محل کتاب‌فروشی واتراستونز است).\n\nمولر سرمشقی دور از ذهن برای کافکا بود. او که پیش‌گامِ نمایش‏‌های تبلیغاتی امروز به حساب می‏‌آید یک‌‏بار در مقابل انبوه جمعیت مردم از کسی خواسته بود چرخ‏‌دستی پر از سنگ را روی شکمش بگذراند. در بیشترِ عکس‌هایش در حال اسکی با زیرجامه یا غوطه‏‌ور در دریاچه‏‌های یخ‌‏زده تصویر می‏‌شد. «روش» مولر از مجموعۀ نرمش‏‌هایی تشکیل می‌‏شد که عمدتاً برای تقویت عضلات شکمی بود، ضمناً توصیه‌‏هایی را نیز در رابطه با جنبه‏‌های عمومیِ سلامت بدنی در بر می‏‌گرفت. کافکا از حوالی ۱۹۱۰ «روش» مولر را آغاز کرد و حدود دَه سال ادامه داد.\nمولر از کسانی که معتقد بودند «ظاهر بیمارگونه‏ نشانۀ قطعیِ سرشتِ هنری و محزون است» بیزار بود. درواقع مولر مستقیماً «هنرمندان و اهالی ادب و دانش» را طرف توجه قرار داد و از کسانی که در «عالم بالا» سیر می‏‌کردند مصرانه خواست بدن‏‌های مادی‌شان را نیز فراموش نکنند. کافکا، به‏‌رغم آنکه ظاهراً می‏‌خواست نقاب فردی را که دچار ضعف اعصاب است برای خود دست‏‌و‏پا کند، آموزۀ مولر را نیز ملکۀ ذهن خویش ساخت. او در اوایل رابطه‌‏اش با فلیسه دلیل دنبال‌کردن روش مولر را این‏گونه شرح داد که «شیوۀ زندگی‏ من صرفاً به نحوی است … که با نویسندگی‌‏ام بهتر تطبیق کند. زمان کوتاه است، توان من اندک است، اداره کابوس است و آپارتمان شلوغ است. اگر زندگیِ خوش و آسان برای آدمی ممکن نباشد باید بکوشد با حرکات ماهرانۀ ظریف بلولَد و به مسیر خویش ادامه دهد».\nمطابق نظر مولر، نیروی بدنی تنها یک جنبه از مفهوم پیچیده‌‏ترِ تندرستی بود. کتاب او نکاتی را دربارۀ تغذیه، خواب، پوشاک، حرارت بدن و همچنین مراقبت مناسب از دندان، دهان، حلق، مو و پاها به کافکا آموخت. مهم‌‏تر از همه نظافت و پاکیزگی بود: پنجره‏‌ها باید برای پراکندن «بخارات بیماری‌‏زا» باز گذاشته می‏‌شد و از آن ۱۵ دقیقه کارِ تجویز‏شده چند دقیقه به آب‌تنی و مالش پوست («نرمش پوست») اختصاص می‌‏یافت. مولر معتقد بود که چون پوستْ مرز میان بیرون و درون است مهم‏ترین «عضو» بدن به شمار می‏‌رود و عدم پاک‏سازی فوریِ انباشت ترشحاتِ سمی در حکم خودکشی است. مولر باور داشت سلامتیْ انتخابی یک‏بار برای همیشه نیست، بلکه تکلیفی است مستمر که توجه دائم به همۀ جنبه‏‌های بدن و محیط را می‏‌طلبد.\nبرنامۀ روزانۀ کافکا تحت‌‏تأثیر روش مولر بود. صبح پیش از ساعت ۸ به اداره می‏‌رسید و حوالی عصر به خانه بازمی‌‏گشت، ناهارش را صرف می‏‌کرد و کمی می‏‌خوابید. سپس آن‏طور که مولر تجویز کرده بود ۱۰ دقیقه «عریانْ کنارِ پنجرۀ باز» نرمش می‏‌کرد، پیاده‌‏روی عصرگاهی‏‌اش را می‌‏رفت و شام می‏‌خورد. حدود ساعت ۱۰ شب کار روزانۀ واقعی‏‌اش را آغاز می‏‌کرد و تا ساعات آغازین بامداد به نوشتن می‏‌نشست. «سپس مجدداً، همان‏طور که شرح دادم، اما با پرهیز از فشار زیاد، نرمش می‏‌کردم، خودم را می‌‏شستم و بعد، غالباً همراه کوره‏‌دردی در قلب و پرش عضلات شکم، می‏‌خوابیدم».\nاگر آنچه کافکا می‏گوید حقیقت داشته باشد چرخۀ روزانۀ بالا نقشی اساسی در زایاییِ خارق‌‏العادۀ این دورانِ او ایفا نموده است. کافکا در اواخر سال ۱۹۱۲، ظرفِ چند هفته، داستان کوتاه حکم، چند فصل از رمان آمریکا 7 و، از ماه نوامبر تا دسامبر، رمان مسخ را نوشت -که  داستانی شگفت دربارۀ دگرگونی بدن است. ایدۀ اصلی داستان در خلال یکی از ادوار بی‏‌خوابی شدید او، وقتی روی تخت دراز کشیده بود، به ذهنش رسید. او گفت که «میل اجتناب‌‏ناپذیری برای جاری‌ساختن خود در آن» احساس کردم.\nدر آغازِ مسخ گرگور سامسای بازاریاب نمی‌‏تواند در محل کار خود حاضر شود. او که ناگهان بدل به نوعی حشره شده، چنان که انتظار می‏٬رود، گیج و پریشان‏‌حال است. باوجوداین، از سررسیدن سرپرست و پزشکِ بیمه، که گرگور می‌‏داند او را به تمارض متهم خواهند کرد، وحشت دارد. کارفرمایانِ گرگور معتقدند بیماران «از زیر کار دررو» هستند و باید «به دلیل ملاحظاتِ کاری» بر ناخوشی‏‌های موهوم‌شان «غلبه کنند».\nمولر نیز بر این باور بود که «بیماری عمدتاً تقصیر خودِ فرد است» و از لطمات فراوان به کارفرمایان و همچنین جامعۀ کارگران سخن می‌گفت که عادت کرده‏‌اند نسبت به سلامتشان بی‏‌توجه باشند و، به‌‏خاطر بیماری‏‌هایی که به دست خودشان ایجاد شده، در محل کار حاضر نشوند. بیمارانْ محکوم به «حقه‌‏بازی» شدند.\nکافکا که خود، در مقام کارمند ادارۀ بیمه، شاهد رنج کارگران از دست صاحب‏کارانِ بی‌‏وجدان بود می‌‏دانست این نگرش ممکن است چقدر خطرناک باشد. بااین‌حال، تصور اینکه مسئولیت می‏‌تواند آزادی به همراه آورد برای او جاذبه داشت: اگر بیماری یک انتخاب بود پس فرد می‏‌توانست راحت بگوید «نمی‏‌خواهم». کافکا یک‌بار گلایه کرده بود که سلامتی‌‏اش «فریب‏‌دهنده» است، «حتی خودم را هم گول می‏‌زند». کتاب مولر نوید مسخی تمام‌‏عیار را می‌‏داد: اگر کافکا اصول آن را پی می‏‌گرفت بدنش «از اربابی ناآرام و بی‌‏تاب به برده‌‏ای لایق و فرمانبردار بدل می‏‌شد».\nدر ظاهر چنین بود که دل‌بستگی وسواس‌‏گونۀ کافکا به سلامت جسمانی و خصلت کناره‌‏جویی او لازم و ملزوم یکدیگرند، اما در تابستان ۱۹۱۲، او با فلیسه در آپارتمان ماکس برود، دوست مشترکشان که بعدها وصی ادبی کافکا نیز شد، آشنایی به‌‏هم زد.\nفلیسه منشی جوان و بلندپروازی بود که در برلین زندگی می‏‌کرد. او خویشاوندِ دور خانوادۀ برود بود و در راهِ منزل خواهرش در بوداپست دیداری با اقوام داشت. کافکا، پنج هفته پس از ملاقات اول با فلیسه، به او نامه نوشت و به این ترتیب نامه‌‏نگاری طولانی و معمولاً بی‏‌امان آن‏ها آغاز شد. کافکا برای او نوشت که «هر یک از نامه‌‏های تو، هرقدر هم کوتاه، در نظرم بی‏‌پایان می‌‏نماید. ابتدا تا انتهای آن را می‏‌خوانم، بعد از اول شروع می‏‌کنم و همین‏‌طور بارها و بارها ادامه می‏‌دهم».\nکافکا تابستان بعد، طی نامه‌‏ای، از فلیسه خواستگاری کرد. نامه‌‏ای عجیب بود که بخش عمده‏‌اش را فهرستی بلندبالا از دلایلی که فلیسه باید پیشنهاد ازدواج او را رد می‌‏کرد تشکیل می‏‌داد. ممکن بود فلیسه در عوضِ «صدمات بی‌‏شماری» که از زندگی با کافکا نصیبش می‏‌شد «مردی بیمار، ضعیف، منزوی، کم‏‌حرف، افسرده، سرد و ناامید» را به دست آورد. بااین‌حال فلیسه پذیرفت.\nاین رخداد برای کافکا آغاز دورانی بحرانی بود. او به‏‌راستی دلش می‏‌خواست با فلیسه ازدواج کند، ولی مشکل آن بود که، درعین‌حال، نمی‏‌خواست با او ازدواج کند و این دو شِقْ مغایر هم بودند. مادامی که این تمایلات نزد خودش محفوظ بود امکانی برای مهار قیاس‌‏ناپذیری‌شان وجود داشت، ولی اکنون ناهم‌خوانی به وحشت کشیده شده بود. همان دقت طاقت‌‏فرسایی که او به سلامت جسمانی‌‏اش می‌‏کرد به استنطاقی پایان‌‏ناپذیر در رابطه با نامزدی‌‏اش بدل شده بود.او نوشت که «هر چیزی فوراً تخم شک را در دلم می‏‌کارد» -هر چیز کوچکی سلسله‏‌جنبانِ زنجیره‏ای از تردیدهای بی‏‌پایان می‏‌شد.\nکافکا به دفتر خاطراتش پناه ‏برد و «خلاصه‏‌ای از همۀ دلایل له و علیه ازدواجم» را یادداشت کرد و «ناتوانی در تحمل تنهایی و تجرد» را با احتمال اینکه شادکامیِ زندگی مشترک «به قیمت نویسندگی‌‏ام» تمام شود سنجید.\nنگرانی‌‏های کافکا از همان روزهای نخستِ رابطه‏‌شان مکرراً از تن خودش فراتر می‌‏رفت و به بدن فلیسه ‏کشیده می‌‏شد. کافکا دائم جویای سردردهای فلیسه می‌‏شد و او را، هم به‌‏خاطر جدی‌نگرفتن سردردها و هم به‏‌دلیل طرز زندگیِ «اعصاب‏‌خرد‏کنش»، ‏سرزنش می‏‌کرد. او از فلیسه خواهش ‏کرد روش مولر را آغاز کند و پیشنهاد کرد پاراوانی برای او بخرد تا هر دو بتوانند، طبق دستور، ورزش کنند. چند روز پیش از آنکه درصدد بر‏هم‏‌زدن نامزدی‏‌شان برآید نیز در نام‌ه‏ای به فلیسه از خانوادۀ گیاه‏‎خوار آینده‌‏شان سخن گفته بود. او با ترغیب‌کردن فلیسه به رژیم‏‌های غذایی‌‏‏اش می‏‌خواست او را به نقب کوچک خودش دعوت کند. کافکا امیدوار بود آن‏ها با هم، ولی کاملاً بر اساس ضوابط خودش، زندگی کنند و او بتواند هم‌‏زمان از همۀ مواهب تنهایی و هم‌‏صحبتی برخوردار گردد.\nکافکا و فلیسه در ژوئن ۱۹۱۴ به‌‏طور رسمی نامزد کردند. مجلسی خانوادگی برگزار شد و خانوادۀ کافکا و بوئر در برلین گرد آمدند. آن روز کافکا حالتی اندوه‌بار داشت. در دفتر خاطراتش نوشت «مثل مجرم‌ها، دست و پایم در بند بود. اگر من را در گوش‌ه‏ای به غل‏‌و‏زنجیر واقعی کشیده بودند … ممکن نبود از این بدتر باشد. مراسم نامزدی‌‏ام بود و همه سعی کردند سر حالم بیاورند، ولی وقتی موفق نشدند کوشیدند به همان شکل تحملم کنند».\nضربۀ آخر زمانی وارد شد که او و فلیسه به خرید اثاثیۀ منزل رفتند. کافکا از انتخاب‏‌های پرزرق‏و‏برق و بورژواییِ نامزدش، که مغایر با اصول مینی‏مالیستی لیبنس‌‏رفورم بود، به‏‌شدت رنجیده‌‏خاطر شد. او دو سال بعد نوشت که «بیش از همه بوفه … ناراحتم کرد»، شبیه «سنگ قبر» بود. آیا به‌‏راستی وقتی آن‏ها وارد مغازه شدند او صدایی تهدید‏آمیز شنیده بود -صدای ناقوس تشییع جنازه؟\nکافکا سازش‌‏ناپذیر می‏‌نمود: اسباب خانه هم، مثل هر چیز دیگر، اصول داشت. نباید چیزی مازاد بر احتیاج باشد، شعار او، مانند همیشه، «پاکیزگی» بود. بوفه‌‏ها، عکس‌‏ها، ملافه‌‏ها، گل‌‏های برگ‌‏عبایی و قالیچه‏‌ها، همه، در نظر کافکا نه‌تنها خنزرپنزر بلکه «آشغال» بودند.\n\nکافکا دو هفته پس از این جشن‌‏ها به دوست فلیسه، گرته بلوخ، نامه نوشت و سعی کرد علت رفتار عجیب و «یکدندگی»اش را توضیح دهد. او گفت «ناگزیرم همه‏‌چیز را به ضعف جسمانی‏‌ام نسبت دهم». «اگر سالم‌‏تر و نیرومندتر بودم بر همۀ مشکلاتم فائق می‏‌آمدم». در آن صورت از رابطه‏‌اش با فلیسه «مطمئن» می‌‏شد؛ می‏‌شود گفت «از همۀ عالَم مطمئن می‏‌شد». ولی او در آن زمان تنها از یک چیز مطمئن بود: که «یقیناً» مبتلا به «بیماری‏‌هراسی عظیمی هستم که چنان ریشه‏‌های پرشمار و عمیقی در وجودم دوانده که حیات و مماتم وابسته به آن است».\nاین گفته نشان می‏‌دهد که «بیماری‏‌هراسیِ» کافکا چیزی ورای ترس از بیماری بود. او جهان خود -و همۀ جزئیاتش- را با آن معنا می‌‏بخشید. ممکن نبود چیزی بدیهی پنداشته شود، همه‏‌چیز می‏‌بایست مورد بررسی دقیق قرار گیرد و از زوایای مختلف نگریسته شود. هر چیز کوچک یا بزرگی دست‏مایۀ تفاسیر ذهنیِ همه‌‏جانبه و سخت‏‌گیر بود.\nکافکا بلافاصله پس از آنکه به گرته نامه نوشت به برلین فراخوانده شد؛ گویا فلیسه و گرته با هم صحبت کرده بودند. فلیسه که تصمیم به خاتمۀ نامزدی گرفته بود همراه خواهرش و گرته در هتل آسکانیشر هوف با کافکا روبه‌رو شد. کافکا در این دیدار ذلتی دردناک را تجربه کرد، زخمی که التیام آن آسان نبود. او در خاطراتش از این مواجهه با عنوان «محکمه» یاد کرد.\nکافکا پس از بازگشت به پراگ در آپارتمان خالی خواهرش ساکن شد. یک روز قبل از آن، جنگ جهانی اول در اروپا شعله‌‏ور شده بود. او برای نخستین بار در عمرش تنها زندگی می‏‌کرد. کافکا به «خلوت مطلق» دست یافته بود، به‌‏استثنای یک صدا که قطع نمی‌‏شد: وراجی‏‌های بی‏‌پایان همسایه‏‌ها. او در خاطراتش نوشت: «قرار بود ماه آینده عروسی کنم. این مثَل که هر کس خربزه می‏‌خورد باید پای لرزش هم بنشیند عذابم می‏‌دهد».\nاتفاقاً کافکا طی چند ماه آینده بیشتر پشت میز کارش نشست برای اینکه عواقب تصمیمش را به خوبی درک کند.او در این آپارتمانِ سرد و خلوت که دور از جهانِ درحالِ‌فروپاشی نقب زده شده بود بار دیگر مشغولِ کار طولانی بازنگری شد. تا ساعت پنج، شش یا هفت صبح به نوشتن ادامه می‌‏داد و رمانی را که بعدها محاکمه 8نام گرفت آغاز کرد (هرچند که این اثر نیز، مثل داستان نقب، ناتمام ماند و ماکس برود، پس از مرگ کافکا در ۱۹۲۴، آن را ویرایش و منتشر کرد).\nمحاکمه داستان مردی به اسم یوزف ک. را روایت می‏‌کند که به جرمی نامعلوم متهم شده است. بازرس بیگانه‌‏ای او را که از گناه خود بی‏‌خبر است به‏‌طرز بی‌‏رحمانه‏‌ای زجر می‌‏دهد و دست آخر اعدام می‏‌کند. آنچه بیش از هر چیز برای او تحمل‏‌ناپذیر است همین بی‏‌خبریِ اجباری و، ازاین‌‏رو، بی‏‌معناییِ اتهام علیه اوست: گناه ک. چیست؟\nازآنجاکه این وضعیت خارج از تحمل ک. است به نوشتن روی می‌‏آورد. اواخر رمان تصمیم می‏‌گیرد عرض حالی بنویسد «تمام زندگی آدم، تا کوچک‏ترین اعمال و حوادث، باید به یاد آید و از هر زاویه‌‏ای باید به‌‏روشنی بیان و بررسی شود». ک. می‏داند که این کار روندی بسیار طولانی، «کاری تقریباً بی‌‏انتها»، خواهد بود. بنابراین «اگر در دفترش مجال نمی‌‏یافت، که بسیار هم محتمل می‌‏نمود، پس باید شب در منزل آن را بنویسد». درحقیقت لازم نبود که فرد «سرشتی مضطرب و اندیشناک» داشته باشد تا با نوعی تسلیم و رضا به این کار بنگرد و بپندارد که «تمام‌کردن این عرض حال محال محض است»؛ باوجوداین او کار بی‌‏پایانِ خودنگری را آغاز می‏‌کند.\nآقای ک. به برائت نمی‏‌اندیشد. امید حقیقی او یافتن جرمی است که مجازات را توجیه و، با معنابخشیدن به آن، تحمل‏‌پذیرَش کند، اما او هرگز به این آگاهی نمی‏‌رسد. هیچ‌‏یک از قهرمانان داستان‏‌های کافکا نمی‌‏رسند. او در پایانِ رمان، بی‏‌خود و بی‏‌جهت، «مثل سگ» می‏‌میرد.\nکافکا نگارش محاکمه را متوقف کرد تا داستان کوتاهی را با همان مضمون، به اسم گروه محکومین 9، بنویسد. در این داستان، «محکومینِ» کذایی را به‌‏طور تصادفی برای اعدام انتخاب می‏‌کنند و درون ماشینی قرار می‌‏دهند که گناهانشان را روی پوست بدنشان خال‌کوبی می‌کند. افسرِ ناظر معتقد است که فردِ محکوم به مرگ «وقتی متن حکم بر روی بدنش کوبیده شد کیفر خود را به‌‏خوبی خواهد دانست». به این ترتیب محکومین به‏‌طرزی فجیع اما آگاهانه می‏‌میرند. اما افسر، که خود به درون ماشین می‏رود، از این مرگِ بامعنی محروم می‏گردد؛ صرفاً «قتل، ناب و ساده».\nکافکا، پس از مدتی جدایی از فلیسه، بالاخره رابطه‌‏اش را با او، با جوش و خروشی کمتر، از سر گرفت. آن‏ها دوباره نامزد کردند. سپس او در سال ۱۹۱۷ دچار اولین حملۀ سِل شد. منظره‏ای هولناک بود: سر شب به رختخواب رفت، اما در نیمه‏‌های شب خون راهِ گلویش را بست و با حال خفگی بیدار شد. لنگان‏‌لنگان به‏‌سوی کاسۀ دست‌شویی و بعد به‏‌طرف پنجره رفت. از آنجا می‏‌توانست قصرِ بالای تپه را ببیند. اما خون همچنان جاری بود.\nهوا کم‏کم روشن می‏‌شد که سرانجام کافکا به رخت‌خوابش بازگشت -که البته برای او موضوع عجیبی نبود. عجیب آن بود که راحت به‏‌خواب رفت. صبح سروکلۀ خدمتکار پیدا شد و وقتی اوضاع را دید درآمد که «آقای دکتر! چندان دوام نخواهید آورد». بااین‌حال، کافکا پس از ماه‏‌ها احساس آرامش می‌‏کرد. بهتر از هر زمان دیگری خوابیده بود. مدتی پس از این ماجرا رابطه‌‏اش را با فلیسه قطع کرد و پنج سال تردید و تزلزل را پایان بخشید. اما چیزی نگذشت که دوباره نامزد کرد. او این‌‏بار بیماری مسلول به نام یولی ووریتسک را به فهرست تلاش‌‏های تمامی‌‏ناپذیرش برای فهم آنچه می‏‌خواهد وارد کرد.\nمعمولاً کسانی که انگ «بیماری‏‌هراس» بر آن‏ها زده شده، وقتی به مرضی واقعی مبتلا می‏‌گردند، احساس می‏‌کنند تبرئه شده‌‏اند و بیماری نشان داده که آن‏ها اساساً بیماری‌‏هراس نبوده‌‏اند («گفته بودم که بیمارم»). ازاین‏‌رو، در نظر بعضی افراد، بیماری -هرقدر هم که طاقت‌‏فرسا باشد- چه‌‏بسا مایۀ تسکین است، چراکه مُهر پایانی است بر چرخۀ بی‌‏پایانِ تفسیرهای بیماری‏‌هراسانه. وقتی آلیس جیمز (خواهر ویلیامِ فیلسوف و هنریِ نویسنده) به سرطان سینه مبتلا شد، در واکنش، آن را «فوق‌‏العاده‌‏ترین لحظۀ زندگی و، درواقع، تنها لحظه‏‌ای که گذران عمر چون زندگی می‏‌نماید» نامید.\nاما دلیل آرامش کافکا این نبود. خون‌ریزی ریوی‌‏اش گونه‌‏ای مسخ -از بیمار خیالی 10به بیمار واقعی- در او به وجود آورده بود. باوجوداین حتی اکنون نیز خود را بیماری‏‌هراس می‏‌خواند. او معتقد بود «تغییرات بی‏‌شمارْ» ناخوشی‏‌های موهومِ سالیان را شدت بخشیده تا اینکه «بالاخره با بیماریِ واقعی خاتمه یافته است». می‌‏گفت این «مرضِ ریه جز سرریزِ بیماری ذهنی‏‌ام نیست».\nکافکا، چند سال پیش از این، به فلیسه گفته بود کسانی که سردرد می‌گیرند نباید دنبال التیام آن باشند، بلکه باید کل زندگی‌شان را به‌‏دقت از نظر بگذرانند «تا ببینند منشأ سردردهايشان در کجاست». کافکا این درس را از مولر آموخته بود: بی‌ماری تقصیر خودِ فرد است. او در آسایشگاه مسلولین، بر بالای کوه‏‌های تاترا، زندگی‌‏اش را مرور می‌‏کرد تا ریشه‏‌های پنهان بیماری‌‏اش را بیابد. مجازات روشن بود؛ او تنها می‏‌بایست بفهمد جرمش چیست.\nکافکا نظرات مختلفی دربارۀ منشأ بیماری‌‏اش داشت، اما دلیل مورد پسندش آن بود که نیم‌‏دهه تردید دربارۀ عشق به فلیسه موجب شده او به سِل مبتلا شود: مغزش ‏گفته بود «نمی‏‌شود این‌طور ادامه داد» و پنج سال بعد ریه‏‌هایش پاسخ داده بودند که در خدمت‏‌گزاری حاضرند. بیماری‏‌های خیالی و واقعی کافکا در ساحت تفسیریِ واحدی قرار داشتند: هر دو تجلی‏‌های نمادین وضعیت روحی او بودند و ازاین‌‏رو می‌‏توانستند دست‏‌مایۀ تفاسیر گوناگون قرار گیرند. چه‌بسا وقتی او اعلام کرد که «تار و پودم ادبیات است» مقصودش همین بوده است. کافکا همواره بیماری را نوعی استعاره قلمداد می‌‏کرد، تا هنگامی که جان سپرد و کار بیماری‏‌هراسانۀ خوانش بدن و ذهنش برای همیشه ناتمام ماند.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        پی‌نوشت‌ها:\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        این مطلب را ویل ریس نوشته و در تاریخ ۲۵ مارس ۲۰۲۲ با عنوان «Kafka the hypochondriac» در وب‌سایت ایان به انتشار رسیده است و برای نخستین‌بار با عنوان «کافکای نویسنده، کافکای بیمار» در بیست‌وچهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۵ آبان ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        ویل ریس (Will Rees) نویسنده و ویراستار اهل انگلستان و مدیر انتشارات پنینسولا پرس است. نوشته‌‏های او ازجمله در گاردین، گرانتا و لس‌‏آنجلس ریویو آو بوکس به چاپ رسیده است. نخستین کتاب او با عنوان بیماری‏‌هراسی (Hypochondria) به‌‏زودی منتشر می‏‌شود.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        نویسنده و ویراستار اهل انگلستان و مدیر انتشارات پنینسولا پرس است. نوشته‌‏های او ازجمله در گاردین، گرانتا و لس‌‏آنجلس ریویو آو بوکس به چاپ رسیده است. نخستین کتاب او با عنوان بیماری‏‌هراسی (Hypochondria) به‌‏زودی منتشر می‏‌شود.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        The Burrow\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Anatomy of Melancholy\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Lebensreform\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Paternal ambivalence\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Strength and How to Obtain it\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        My System: 15 Minutes’ Work a Day for Health’s Sake\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Amerika\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        The Trial\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        In the Penal Colony\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        Le malade imaginare: نام نمایشنامه‌‏ای از مولیر، نویسندۀ فرانسوی [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/606865780.json b/train/606865780.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..bbaea6f1bc9000320a045ffa31a12189f5afb047
--- /dev/null
+++ b/train/606865780.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "دیگر دوره‌ای به‌نام «نوجوانی» وجود ندارد",
+  "subtitle": "نوجوانی در قرن بیستم، پلی از معصومیت کودکی به مسئولیت­‌های زندگی بزرگ‌سالی بود، اما این پل دارد ویران می‌شود",
+  "introduction": "نوجوانی مفهومی است ساختۀ قرن بیستم. پیش از این قرن، برای مردم ناشناخته بود و گویا برای زندگی امروز نیز فایدۀ چندانی ندارد. نوجوانی، در نگاه مصلحان و نظریه‌پردازانی که آن را صورت‌بندی کردند، همچون دوره‌ای میانی بین کودکی و بزرگ‌سالی بود که طی آن، نوجوانْ تحت نظارت نهادهایی مثل دبیرستان، پا به بزرگ‌سالی می‌گذاشت، اما در دنیای اینترنت، نظارت مدرسه بی‌معنا شده است و اقتصاد جهانی جایی برای فارغ‌التحصیلان دبیرستان ندارد.",
+  "content": "پاولا اس فاس،ایان— مفهوم و تجربۀ نوجوانی در دنیای غرب از دلِ ارتقای کلی‌‌‌ترِ کودکی به‌مثابۀ کمال مطلوب بیرون آمد. در دهه‌‌های پایانی قرن نوزدهم، رفتار با کودکان نمایانگر کیفیت فرهنگی ملت‌ها قلمداد می‌شد. همان‌طور که جولیا لاتروپ، اولین مدیر «ادارۀ کودکان ایالات‌متحده» (اولین و تنها آژانس مخصوصِ رفاه کودکان)، در دومین گزارش سالانۀ این نهاد می‌گوید، رفاه کودکان «معیاری برای روحیۀ نیکوکاری و دمکراسیِ کشورهاست».\nجوامع مترقی، با تأکید بر بازی و تحصیل، از کودکانشان حمایت می‌کردند و از والدین انتظار می‌رفت، با منع کودکان از کار دستمزدی و اطلاعات نامتناسب، از معصومیتشان محافظت کنند. به‌این‌ترتیب تندرستی، مصونیت و تحصیل به اصول حاکم بر زندگی کودکان تبدیل شد. این تحولاتِ بنیادین با آثار ادبی تازه برای کودکان همراه شد که فانتزی‌های کودکانه را می‌ستود و ویژگی‌‌های منحصربه‌فردشان را برجسته می‌کرد. داستان‌‌های بئاتریکس پاتر، ال. فرانک بام و لوئیس کارول، سرزمینِ عجایبِ کودکی را با تصویرپردازی‌هایی از زندگی روستایی و سرزمین‌‌ اُز تحسین کردند.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/06/919-29.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            دیگر دوره‌ای به‌نام «نوجوانی» وجود ندارد        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nایالات‌متحده از این نیز پیش‌تر رفت و قواعد را تغییر داد. آن‌ها، علاوه ‌بر دورۀ معمول کودکی، از بدو تولد تا دوازده‌سالگی، یعنی دوره‌‌‌ای که وابستگی کودک عموماً امری بدیهی تلقی می‌شد، حمایت از کودکان را تا نوجوانی ادامه دادند. استقبال این‌چنینی از «نوجوانی» دلایل متعددی داشت. با رشد اقتصاد آمریکا، این کشور به جمعیت رنگارنگِ مهاجرانش متکی شد که جوانانش، چه در جایگاه کارگر و چه شهروند، به‌طور بالقوه مشکل‌‌ساز بودند. برای حفظ آن‌‌ها از کارهای خفت‌‌‌بار و همچنین حفظ جامعه از مشکلاتی که با ولگردیِ آن‌‌ها در خیابان به وجود می‌آمد، چتر نجات‌بخش نوجوانی به ابزاری تبدیل شد که مهلت جامعه‌پذیری آن‌‌ها را چند سال دیگر تمدید می‌‌کرد. مفهوم نوجوانی همچنین سبب شد آمریکایی‌‌ها نهادهایی را ایجاد کنند که راهنمای نوجوانان در این مرحلۀ متأخر کودکی باشند و، با تحقق این امر، نوجوانی به مقوله‌ای پذیرفته‌شده تبدیل شد.\nوالدین آمریکایی، به‌خصوص در قشر متوسط جامعه، توانستند با کمک مفهوم نوجوانی مراحل بلوغ کودکانشان را پیش‌بینی کنند. اما نوجوانی خیلی زود به یکی از مراحل روال عادی رشد تبدیل شد که درمورد تمام جوانان صدق می‌‌کرد ـ نوجوانی پلی بود (میان کودکی و بزرگ‌سالی) که کودکان آمریکایی را به طرزی سازمان‌یافته برای انتخاب همسر و شغل آینده آماده می‌کرد. در قرن بیست‌ویکم، این پل از هر دو سو فرومی‌ریزد، زیرا مراقبت از معصومیت کودکی سخت‌‌تر شده و بزرگ‌سالی هم خیلی عقب افتاده است. مفهوم «نوجوانی»، که زمانی کمک می‌‌کرد بسیاری از مسائل مربوط به این دورۀ زندگی سامان‌‌دهی شود، اینک کمک چندانی به درک جمعیتِ جوان نمی‌کند. نوجوانی حتی دیگر نقشۀ راهی هم نیست که مسیر بلوغ آن‌ها را نشان دهد.\nدر سال ۱۹۰۴، جی. استنلی هالِ روان‌شناس، در دو کتاب مهم مفهوم «نوجوانی» را مطرح کرد، کتاب‌هایی مملو از توصیفات فیزیولوژیک، روان‌شناختی و رفتاری که هال تعمداً آن‌ها را «علمی» می‌خواند. این دو کتاب، طی چند دهۀ بعد، به معیار اکثر بحث‌های مربوط به نوجوانی تبدیل شد. دورۀ بلوغ، که تغییری ناگهانی و آشکار به‌سمت بزرگ‌سالی است، در تمام جوامع نقطۀ عطف زندگی محسوب می‌‌شود چراکه دورۀ قدرتِ نویافتۀ جسمانی و ظهور نیروی جنسی است. اما این دوره در آمریکا به مبنایی برای تأملات پیچیده و مهم و البته عامل ایجاد نهادهای جدیدی که به تعریف نوجوانی پرداختند تبدیل شد. گرچه غالباً علامت‌های جسمانیِ بلوغ با فرایندی آیینی مربوط است، هیچ‌ چیزِ بلوغ نیازمند آن آداب فرهنگی خاص که در سال‌های قرن بیستم در آمریکا گرد این مفهوم شکل گرفت نبود. همان‌طور که مارگارت میدِ انسان‌‌شناس در دهۀ ۱۹۲۰ گفت نوجوانیِ آمریکایی محصول سائقه‌های خاصِ زندگیِ آمریکایی است.\nهال می‌گفت نوجوانی فقط نقطۀ عطفی که به بلوغ جنسی بینجامد و نشانۀ بزرگ‌سالی باشد نبود، بلکه مرحله‌‌‌ای مهم از رشد بود که ویژگی‌‌های خاص خود را داشت. دوروتی راس، زندگی‌نامه‌‌‌نویسِ هال، می‌گوید هال که نوجوانان را رؤیایی و پُر از انرژی‌‌های پراکنده می‌داند از مفاهیم رمانتیکِ قدیمی بهره می‌گیرد. اما هال نوجوانی را به علم جدیدِ تکامل نیز مرتبط می‌کند که، در اوایل قرن، به رویکردهای نظری مختلف هاله‌ای علمی بخشید. هال معتقد بود نوجوانی منعکس‌کنندۀ مرحله‌ای مهم در تاریخ تکامل انسان است که نیاکان انسان در مسیر تکمیل توانایی‌هایشان از آن گذر کردند. از این نظر، او اهمیت زیادی برای نوجوانی قائل شد، چراکه این دیدگاهْ سیر حیات فردی را به اهداف تکاملیِ عظیم‌‌تر پیوند داد: نوجوانی، که درعین‌حال هم تحولی فردی و هم نمودی از تاریخ انسان بود، به تجربه‌ای بنیادین تبدیل شد. این دورهْ بزرگراهی از چندین دگرگونی اساسی بود، نه گذری کوتاه.\nکتاب هال، پشتوانۀ فکریِ دو نهاد مهم را که آمریکایی‌‌ها برای نوجوانان ایجاد کردند فراهم آورد : دادگاه اطفال و دبیرستان‌های دمکراتیک.\nهال اهمیت دورۀ متحول‌کنندۀ نوجوانی را به پای دورۀ کودکی رساند، اما تصور می‌کرد نوجوانان مشکل‌سازتر و ظرفیتشان برای رفتارهای نادرست خطرناک‌‌تر از کودکان باشد. جین آدامز، مُصلحی که علاقه‌ای خالصانه به جوانان (به‌خصوص جوانان مهاجر) داشت، در کتاب روح جوانی در خیابان‌‌های شهر(۱۹۰۹)1 خاطرنشان کرد که «نیاز دیرینۀ جوانان» این است که «زندگی‌شان هیجان‌انگیز باشد» و اینکه از نظر خیلی‌‌ها «هیجانْ آن‌‌ها را بی‌‌‌اخلاق کرده و به‌سمت قانون‌‌شکنی سوق داده است». دادگاه اطفال، که آدامز به تأسیس آن کمک کرد، پاسخی به این خطرات و ابزاری برای به‌کارگیری انرژیِ فراوان جوانی در جهت اهداف مفیدتر بود. این دادگاه نوجوانان را توانمند و، درعین‌حال، تربیت‌پذیر می‌دانست، و ازاین‌رو بر رشد و جامعه‌پذیری تأکید داشت و هدفش تبدیل قانون‌‌شکنانِ بالقوه به شهروندان خوب و قابل‌اعتماد بود.\n\nآدامز، خشمگین از آنچه «سوءاستفاده از کودکان در تولیدات صنعتی» می‌‌دانستند، امیدوار بودند این دادگاهْ نیروی جوانان را به راه درست اندازد. آن‌ها نگران بودند کارگرانِ جوان و ناراضیْ راه‌‌های بدیلی برای کار مشقت‌‌بار خود بیابند. بدین‌سان آدامز در شیکاگو «گروهی از دختران دوازده تا هفده‌ساله [را یافت] … که زنانِ مسن‌تر به آن‌‌ها آموزش می‌‌دادند دخل مغازه‌‌های کوچک را بزنند، جیب‌‌بری کنند، دستمال‌گردن، خَز و کیف پول بردارند و اجناس را از روی پیشخوان فروشگاه‌‌های زنجیره‌‌ای بدزدند». فعالان اجتماعی، که نگران بودند نابسامانی‌های حاصل از مهاجرت و رشد سریع شهرها بر کار کودکان و بزهکاری‌‌های نوجوانان تأثیر بگذارد، امید داشتند دادگاه اطفال از جوانانِ ظاهراً سرگردان و بی‌هدف حمایت کرده و آن‌‌ها را راهنمایی نماید. با توجه ‌به اینکه نوجوانان را هنوز کاملاً بزرگ‌سال به حساب نمی‌آوردند، آن‌‌ها را اصلاح‌‌پذیر و آموزش‌پذیر می‌دانستند، به‌ گونه‌‌ای‌که آینده‌‌شان روشن‌تر شود و وعدۀ ایالات‌متحده نقض نگردد.\nاین روحیه، که از امکان اصلاح جوانان می‌گفت، نقشی ضروری در چارچوب‌بندیِ دادگاه اطفال، این دستاورد ماندگار آدامز، داشت. دادگاه اطفال خاطیان جوان را در برابر اجرای کامل قانونِ بزرگ‌سالان و مسئولیت کیفری مصون می‌‌کرد، به‌ویژه اینکه پروندۀ آن‌‌ها برای همیشه بسته می‌‌شد تا سوابق آینده‌شان لکه‌‌دار نشود. هدف دادگاه اطفال، که طراحیِ مشخصاً پدرمآبانه‌ای داشت، مسئولیت‌پذیرکردن نوجوانان بود. در نتیجۀ بسط مصونیت‌‌های کودکی به نوجوانان، این دادگاه هدایت طیف وسیعی از رفتارهای نادرستِ نوجوانان ازجمله مصرف دخانیات و فعالیت‌های جنسی را بر عهده گرفت و بزرگ‌سالیِ به‌تأخیرافتادۀ نوجوانان را پذیرفتنی کرد.\nمسئولان آموزش‌وپرورش نیز مانند مصلحان اجتماعی بودند. آن‌‌ها، با برافراشتن عَلَم نوجوانی، طرح تازه‌ای در دبیرستان‌‌های دولتی آمریکا درانداختند و گفتند دبیرستان نهادی است که می‌تواند نیازهای مهاجران و سایر آمریکایی‌‌ها را پاسخ دهد و، درعین‌حال، استعاره‌ای از دمکراسی را در دنیایی درحال‌تغییر پاسداری کند. بسیاری از این مصلحان آموزشی از جان دیویی الهام گرفته بودند، مصلحی که امید داشت با به‌کارگیری ظرفیت‌های جوانان در آموزشِ خودشان به دمکراسی نیرویی تازه ببخشد. آن‌‌ها بدین‌منظور دبیرستان‌‌های آمریکا را به نهادهایی برای آموزش جامعه‌پذیری به نوجوانان تبدیل کردند.\nدبیرستان‌های دولتی، که بودجه‌‌شان از بخش عمومی تأمین می‌‌شد، در مقیاسی بسیار عظیم‌‌تر از دادگاه اطفال، احتمالاً متمایزترین ابداع آمریکاییِ قرن بیستم بودند. این دبیرستان‌ها به‌عنوان نهادی دمکراتیک برای همه، نه فقط چند فرد برگزیده که قبلاً به مراکز آکادمیک راه می‌یافتند، رویکردهای مختلف به نوجوانی را، به‌عنوان دوره‌‌ای مهم و حیاتی از رشد فرد، در خود گنجاندند و سرانجام توانستند این دورۀ زندگی را برای اکثر آمریکایی‌‌ها تعریف کنند. در بدو تأسیس این دبیرستان‌ها، مسئولان آموزش‌وپرورش، در‌‌های فرصت تحصیلی را به‌روی همگان گشودند تا بتوانند جوانان پرشَروشور را، در محیطی اجتماعی و آموزشی، تحت نظارت قرار دهند. آلبرت فرتْوِل، مصلح تأثیرگذار آموزشی، در سال ۱۹۳۱ درمورد گسترش حیطۀ فعالیت‌‌های فوق‌برنامه، که در رویکرد تازه به تحصیلات متوسطه در آمریکا ضروری بود، می‌‌نویسد «باید لذت، رغبت، فعالیت مثبت و خلاقانه، و ایمان به حقیقت و پیروزی نهایی آن وجود داشته باشد».\nبرای برآوردن نیازهای دانش‌‌آموزان مختلف، که اکثراً مهاجر بودند، دبیرستان‌‌های آمریکایی فوراً از محلی برای تحصیلِ رشته‌‌هایی چون جبر و لاتین، که در قرن نوزدهم مبنای آموزش در آمریکا و دیگر کشورهای غربی بود، به نهادهایی تغییر یافتند که در آن‌ها نوجوانان می‌‌توانستند مهارت‌‌های شغلی و کسب‌‌وکار بیاموزند و عضو ورزش‌‌های تیمی، گروه‌های موسیقی، کلوپ‌‌های زبان و کلاس‌‌های آشپزی بشوند. چارلز آر. فاستر در کتاب فعالیت‌‌های فوق‌برنامه در دبیرستان(۱۹۲۵) 2این‌گونه نتیجه‌گیری می‌‌کند: «آموخته‌‌ایم به‌جای اینکه مانند ایام قدیم جلوی ابتکار جوانان را بگیریم فقط بر پایۀ این غرایزِ مختلف است که می‌‌توان بنیان محکم رشدی سالم را بنا نهاد … دمکراسیِ مدرسه را باید با روحیۀ همکاری، یعنی روحیۀ کارکردن با یکدیگر در جهت منافع همه، پیش برد». مصلحان آموزشی می‌خواستند با به‌کارگیری روحیۀ «همکاریِ» گروه‌‌های هم‌سن‌‌وسال با علایق مختلف، و نیز با استفاده از نیروی تک‌تک افراد، دبیرستان‌های آمریکایی قرن بیستم را تأسیس نمایند.\nمسئولان آموزش‌وپرورش درهای دبیرستان‌ها را گشودند، چون مصمم بودند دانش‌‌آموزان را، تا هر مدتی که ممکن باشد، در آنجا نگه دارند. دبیرستان‌‌ها، که تلاش داشتند توجه جوانانِ مهاجر را به خود جلب کنند، در برنامۀ درسی و محیط اجتماعی‌شان تغییرات زیادی به‌وجود آوردند. باتوجه‌به اینکه مهاجران نسل دوم می‌‌بایست سبک زندگی جدیدی را می‌آموختند، نگه‌داشتن آن‌‌ها در دبیرستان برای مدتی طولانی‌‌تر یکی از اهداف عمدۀ دبیرستان‌های تحول‌‌‌یافته بود. موفقیت آن‌‌ها فراتر از تمام انتظارات بود. تا اوایل دهۀ ۱۹۳۰، نیمی از تمام جوانان آمریکاییِ چهارده تا هفده‌ساله به مدرسه رفتند؛ تا سال ۱۹۴۰ این میزان به ۷۹ درصد رسید: این ارقام، با درنظرداشتن درصدهای تک‌‌رقمی حضور دانش‌‌آموزان در مؤسسات نخبه‌‌تر و دانشگاه‌محورتر در سایر کشورهای غربی، بسیار فوق‌‌العاده بود.\nدبیرستان‌‌ها جوانان را در دنیایی نوجوانانه گرد هم آوردند، دنیایی که به محل تولد آن‌‌ها توجهی نداشت و تنها بر کیستی آن‌ها به‌عنوان گروهی سِنی تأکید داشت، گروهی که بیش‌ازپیش با عنوان «نوجوانان» شناخته می‌شد. مفهوم نوجوانی تجسم واقعی‌اش را اولین‌ بار در دبیرستان‌های آمریکا یافت. تحصیلات طولانی‌‌تر باعث وابستگی طولانی‌‌‌تر آن‌‌ها ‌‌شد، اما درعوض همین‌جا بود که این جوانانْ فرهنگ جدیدِ خود را ساختند. گرچه محتوای فرهنگ نوجوانان، مثل طرز لباس‌پوشیدن، عادت‌‌های فراغت و طرز صحبت، به‌مرور زمان تغییر کرد، اما مشترکاتی را به‌وجود آورد که جوانان در هرجا می‌‌توانستند آن را تشخیص دهند و با آن همذات‌پنداری کنند. قرارهای کنار دستگاه نوشابه، نوشیدنی‌‌های مدرسه، جاز یا راک‌اندرول، جوراب‌‌زنانه‌‌های بدون زانو یا جوراب‌‌های بابی ساکس3، موی دم‌اسبی یا دم‌اردکی؛ این فرهنگ اشتراکات جوانی را مشخص کرد. تا اواسط قرن بیستم، دبیرستان به تجربه‌‌ای «عادی» تبدیل شد و اکثر جوانان (با هر نوع پیشینه‌‌ای) از دبیرستان فارغ‌التحصیل می‌شدند، دبیرستانی که حالا بخشی اصلی از فرایند بزرگ‌شدن در آمریکا بود. کرت وانه‌‌گت، رمان‌‌نویس انگلیسی، در سال ۱۹۷۰ در مقاله‌‌ای در مجلۀ اسکوایر می‌گوید که دبیرستان «نسبت‌ به هر چیز دیگر که به فکرم می‌‌رسد، به قلب تجربۀ آمریکایی نزدیک‌‌تر است».\nبه‌گفتۀ جان سَوِج در کتاب نوجوان (۲۰۰۷)، نوجوانان آمریکایی با سبک خاص موسیقی و لباس‌پوشیدنشان باعث غبطه‌خوردن جوانان سرتاسر دنیا شده بودند. آن‌‌ها نه‌تنها تجسمِ مرحله‌‌‌ای از زندگی بودند، بلکه مصداقِ نوعی امتیاز هم بودند: امتیاز کارنکردن، امتیاز حمایت تحصیلی برای مدتی طولانی‌‌تر و امکان موفقیت در آینده. نوجوانانِ آمریکایی از ثروت جامعه‌‌‌شان بهره می‌‌بردند، درحالی‌که از نظر بقیۀ دنیا آن‌‌ها تجسم وعدۀ آمریکا برای موفقیت و پیشرفت بودند. نه از دبیرستان‌‌ها و نه از نوجوان‌‌های آمریکایی نمی‌‌شد در جاهای دیگر به‌آسانی تقلید کرد، چراکه هر دو پدیده مبتنی بر شکوفایی خاص اقتصاد آمریکا در قرن بیستم و قدرت فرهنگیِ روبه‌رشد این کشور بودند. نوجوانی طرحی پُرهزینه بود که حتی در بدترین وضع رکود بزرگ اقتصادی نیز از آن حمایت شد. اما این امر ثمرۀ خود را با جمعیتی که از مدرسه فارغ‌التحصیل شدند نشان داد، جمعیتی که متون لاتین و یونانی (یعنی نُرم ‌لیسه‌‌ها4 و جیمناسیوم‌‌ها5) نیاموخته بودند، اما اکثرشان دارای مهارت کافی در ریاضیات، زبان انگلیسی و علوم‌پایه بودند تا جمعیتی فوق‌العاده باسواد و بامهارت را تشکیل دهند.\nمهم‌‌تر از همه اینکه این نوجوانان مدت‌ مدیدی در مدرسه از راهنمایی بهره‌‌مند بودند، اما هم‌زمان ترغیب می‌شدند تا در فعالیت‌‌ها و انتخاب‌‌های فراوانِ خود در مدرسه مستقل باشند. این ترکیب باعث رشد خلاقیت و متضمن خوش‌‌بینی در آینده می‌‌شد. دبیرستان‌ها خودشان را با ارزش «استقلال» که برای آمریکایی‌‌ها اهمیت زیادی داشت پیوند ‌‌دادند و، درعین‌حال، با دقت بر تکالیف خود نظارت کردند. برخی از والدینِ مهاجران ابتدا، در برابر چیزی که ازدست‌دادن کنترل روی فرزندانشان می‌‌دیدند، مقاومت می‌‌کردند -هم از دست دادنِ سهم فرزندانشان در تأمین مالی خانوار و هم بیگانگیِ بالقوۀ آن‌‌ها از فرهنگ وطنی‌شان که زندگی در دبیرستان باعث آن می‌‌شد- اما سرانجام آمریکایی‌‌ها تقریباً با هر پیشینه‌‌ای در آن مشارکت کردند. دبیرستان، با فرهنگ پیچیدۀ جوانانش، بخش مهمی از نحوۀ ادغام مهاجران نسل دوم در جریان اصلی آمریکا بود.\n\nتا ربع پایانی قرن بیستم، دبیرستان‌های آمریکا چندین نسل فارغ‌‌التحصیل را به جامعه تحویل داده بودند و به تجربۀ خانوادگی آشنا و وحدت‌بخش تبدیل شده بود. انتظارات والدین از فرزندانشان براساس آن چیزی بود که از دوران مدرسۀ خود به یاد داشتند. ممکن بود نوجوانانْ دچار مشکلات مربوط به مسائل جنسی شوند، اما دبیرستان‌‌ها در حل این تنگناها نیز به والدین کمک می‌‌کردند. دبیرستانْ نقش نهادی محافظتی را داشت که بچه‌‌ها را از خیابان دور و تحت نظارت پرستاران، مشاوران (و گاهی نیز متخصصان سلامت روانی) و همچنین مربیان ورزشی و دیگر آموزگاران نگه می‌‌داشت. والدین، ازجمله مهاجرانی که با تجربۀ دبیرستان آشنا نبودند، نیز آموخته بودند که چطور با نوجوانانِ گاه سرکشِ خود رفتار کنند. تا قبل از دهۀ ۱۹۷۰، بسیاری از دبیرستان‌‌ها همچنین با اخراج دختران باردار (و آن‌‌هایی که مظنون به فعالیت جنسی بودند) بر مسائل جنسی نظارت داشتند و بدین‌ترتیب خط‌مشی‌‌هایی را اعمال می‌کردند که محدودیت‌‌های جنسی را تعیین کرده و نزاکت مشترکی را تعریف می‌‌کرد. مدارس، با حمایت از مجالس رقص در پایان سال تحصیلی و دیگر رویدادهای اجتماعی، هنجارهای رفتار جنسیتی را مشخص می‌کردند.\nهمان‌طور که دبیرستان‌‌ها به والدین کمک می‌‌کردند فرزندان نوجوانشان را کنترل کنند، جامعۀ هم‌سن‌وسال‌‌های مدرسه نیز به نوجوانان کمک می‌‌کرد والدینشان را راضی نگه دارند، چراکه به آن‌‌ها بهانه‌‌ای می‌‌داد تا پس از مدرسه و در روزهای تعطیل نیز بیرون از خانه بمانند. این پدیدهْ شیوه‌های مختلف قرارگذاشتن را نیز روا می‌‌دانست. رفتن به رویدادهای ورزشی و اجراهای موسیقی یا کارکردن در روزنامه‌‌ها یا در کلوپ‌های مختلف اوقات خارج از مدرسه را با دوستان پر می‌کرد و والدین را در موقعیتی قرار می‌‌داد که عملاً کاری از دستشان برنمی‌‌آمد. این معامله‌‌ای بسیار خوب بود، معامه‌‌ای که اریک اریکسون، روان‌شناس اواسط قرن، معتقد بود بزرگ‌سالی را موقتاً تعطیل کرده و به نوجوانان می‌‌آموزد کیستی و اعتقادات خود را مشخص کنند. آن‌‌ها درعین‌حال هم وابسته و هم مستقل بودند، نه کودک بودند نه بزرگ‌سال. اریکسون برخی از همان ویژگی‌‌هایی را که الهام بخش هال و بنیان‌گذاران دادگاه اطفال و دبیرستان‌های آمریکایی بود مورد مطالعه قرار داد و برای پیوندجویی و جست‌وجوی هیجان در نوجوانان نامی جدید را به کار برد. این نام «بحران هویت» بود و از والدین می‌خواستند به فرزندانشان فرصت بدهند تا از بحران هویتی‌شان عبور کنند.\nاما در پایان قرن بیستم، فروپاشی جایگاه ویژۀ نوجوانی در فرهنگ آمریکا آغاز شد. رقابت جهانی باعث شد مهارت‌های به‌دست‌آمده در دبیرستان منسوخ شوند، چراکه مدارج تحصیلی بالاتری در محیط کار موردنیاز بود. برتری تحصیلیِ درازمدتِ آمریکا و شایستگی دانش‌‌آموزانش با چالش روبه‌رو شد، چراکه ملت‌‌های دیگر شکوفا شدند و تحصیلاتی را برای فرزندانشان مهیا ساختند که، با معیارهای بین‌‌المللی، معمولاً بسیار برتر بود. بی‌‌شمار مهاجر جدیدی که از دهۀ ۱۹۷۰ وارد آمریکا شدند دیگر به آن خوبی در دبیرستان‌‌ها ادغام نمی‌‌شدند، چراکه مدارس دوباره تفکیک شده بودند و، مثلاً، مهاجران لاتین‌تبار را به مدارسِ بی‌‌کیفیت انتقال می‌دادند.\nدبیرستان‌‌ها، که مدت‌‌ها شکوه تحصیلات آمریکایی و حاصل فرهنگی دمکراتیک بودند، نقش محوریِ اجتماعی خود را از دست دادند. فارغ‌‌‌التحصیلی، که زمانی گام نهاییِ اکثر آمریکایی‌‌ها به‌سوی کار و روابط عاطفیِ پایدارِ منتهی به ازدواج بود، دیگر نقطۀ پایانیِ قابل‌اتکایی در راه بزرگ‌سالی نبود. فارغ‌التحصیلی دیگر نه مرحلۀ گذار به بزرگ‌سالی بود و نه کالایی ارزشمند برای جوانان بلندپرواز، بلکه سد راهی بود برای کسانی که ترک تحصیل می‌‌کردند. رفتن به دانشگاه به بخشی ضروری از هویت طبقۀ متوسط تبدیل شد و همین موضوعْ تکمیل نوجوانی را برای همه پیچیده کرد. حالا که ورود به دانشگاه برای موفقیت اقتصادی آینده ضروری شده بود، نرفتن به دانشگاه حاکی از بزرگ‌سالیِ ناقص بود.\nتمدید تحصیلات ضروری تا دهۀ دوم زندگیِ فرد و گاهی حتی تا دهۀ سومْ رابطۀ میان بلوغ جسمی و تجارب اجتماعی‌‌‌ای را که پیش‌‌تر در مفهوم نوجوانی با آن عجین شده بود به‌شدت تضعیف کرد. و تمایلات جنسی فعال، که پیش‌‌تر با زندگی دبیرستانی و قرارهای تعریف‌‌‌شده در آن کنترل می‌‌شد، حالا زودتر و زودتر وارد زندگی جوانان می‌‌شد، درحالی‌که ازدواج هرچه بیشتر و بیشتر به تعویق می‌افتاد. نوجوانی دیگر توصیف مناسبی از این تأخیر طولانی‌‌‌مدت در رسیدن به بزرگ‌سالی نبود. پیش‌ازاین، نوجوانی هیچ‌‌گاه بیش از مرحله‌ای میانی، با هدفِ فراهم‌سازی مهلتی چندساله، نبود. به همین خاطر، آمریکایی‌‌ها در تلاش بودند واژه‌‌ای بیابند که این تعویقِ جدیدِ بزرگ‌سالی را در بر بگیرد. بهترین لفظی که آن‌‌ها توانسته‌‌اند به آن برسند لفظ ابداعی جفری آرنت است: «بزرگ‌سالیِ درحال‌ظهور»6.با محوشدن مرزهای بالایی نوجوانی، مرزهای پایینی نیز تغییر کرد. در طول قرن بیستم، سن بلوغ جنسی برای دختران پیوسته کاهش یافت. این سن، که در ابتدای قرنْ اواسط نوجوانی بود، تا دهۀ ۱۹۷۰ به متوسط ۱۲.۵ سال رسید، به طوری که بسیاری از دختران، حتی در سنی کمتر، آن را تجربه می‌‌کردند. درعین‌حال، فرهنگی که علناً گرفتار روابط جنسی بود باعث شد والدینِ کودکانِ حتی هشت‌ساله نگران رویاروییِ زودهنگام فرزندانشان بانماهنگ‌ها، بازی‌‌های ویدئویی و لباس‌های بسیار تحریک‌کننده شوند.\nدر دهۀ ۱۹۹۰، اینترنت باعث شد تمام تلاش‌‌های قبلی در حفظ معصومیت کودکان و حفاظت از آن‌ها در برابر دستیابیِ زودهنگام به محتواهای بزرگ‌سالان بی‌اثر شوند. تلاش‌‌های اولیه برای زدن برچسب سن بر فیلم‌‌ها و موسیقی‌ها یا نگه‌داشتن برنامه‌‌های تلویزیونی پرخطر برای آخرشب بی‌فایده شد، چراکه رایانه‌ها پنجرۀ دنیا را، به‌محض ارادۀ کودکان، به روی آن‌‌ها می‌‌گشود. در دهۀ ۱۹۹۰، حتی دخترانِ چهارده‌ساله می‌توانستند بدون رضایتِ والدینشان سقط جنین کنند -که این نیز یکی از نشانه‌های استقلال جنسیِ جدیدشان بود. آنجا که قرن نوزدهم بر دنیای فانتزی کودکی یعنی قلمرو جادوییِ حیوانات سخن‌گو، ساحره‌‌های مهربان و «کوتوله‌ها» تمرکز داشت، اکنون چه‌بسا ذهن کودکان با خیال‌‌های پادآرمان‌شهریِ سکس و خشونت پر می‌شد.\nادامۀ مصونیت‌‌ کودکی تا سنین بالاتر، یعنی چیزی که نوجوانان در بیشترِ قرن بیستم از آن بهره‌مند بودند، حالا دیگر معنایی نداشت، چراکه خودِ کودکان هم دیگر معصوم نبودند و نمی‌‌شد به‌آسانی از آن‌ها مراقبت کرد. و تلاش برای مصون‌ نگه‌داشتن این جوانان از مسئولیتِ برخی جرائم نیز بحثی فرعی بود، کاری که دادگاه اطفال سعی داشت انجام دهد. در اوایل قرن بیستم، سیگارکشیدن و تاس بازی‌کردن در خیابان نشانه‌‌های هشداردهندۀ جوانان آشوبگر بود. اما در پایان همان قرن، آمریکایی‌‌ها و تمام دنیا شاهد نوجوانانی بودند که نوجوانانِ دیگر را می‌‌کُشند، اتفاقی که در دبیرستان کلمباین در کلرادو افتاد.\nگرچه ما هنوز واژۀ «نوجوانی» را به کار می‌‌بریم، نشانه‌های فرهنگیِ آن عمدتاً بی‌معنا شده‌اند. در قرن بیست‌ویکم، این واژه دیگر توصیفگر دوره‌ای آزمایشی برای ورود به بزرگ‌سالی نیست، حتی خط شاخصی میان معلومات کودکان و افرادِ بالغ هم نیست؛ والدین هم دیگر برای درک نحوۀ بالغ‌‌شدن نوجوانانشان نمی‌توانند به مفهوم «نوجوانی» اعتماد کنند: آن‌‌ها نمی‌دانند آیا فعالیت‌‌های جنسی نوجوانانشان به روابط زناشوییِ موفق در آینده منجر خواهد شد یا خیر. والدین حتی نمی‌دانند آیا تحصیل در دورۀ نوجوانی موجب هدایت فرزندانشان به‌سمت کاری مناسب در دورۀ بزرگ‌سالی می‌شود یا نه. ایدۀ «مهلت آزمایشی»، یعنی همان ایدۀ اریکسون که با تثبیت هویتِ ثابت نوجوان به پایان برسد، بسیار غیرطبیعی و ساختگی به نظر می‌رسد، چراکه هویت افراد در دهۀ دوم از عمر خود و گاهی حتی دهۀ سوم نیز همچنان در حال تغییر است. برخیْ سرپرستی هلیکوپتری7را مقصر تأخیر طولانی در بلوغ فکری دانسته‌اند، اما صرف‌نظر از نقشِ آن، مسیرِ رسیدن به بزرگ‌سالی بسیار پیچیده‌‌تر و نامطمئن‌‌تر شده است.\nبرای انسجامی که زمانی با مفهوم نوجوانی و دو نهاد دمکراتیک پرقدرت آن، یعنی دبیرستان عمومی و دادگاه اطفال، فراهم می‌‌شد، جایگزین مناسبی وجود ندارد. مؤلفه‌‌‌های امیدبخشِ نهفته در نوجوانی، یعنی این باور که انرژی جوانی را می‌‌توان به‌سمت‌وسوی منفعت همگانی هدایت کرد، نیز از بین رفته است، به طوری که حتی والدین مرفه نیز نگران آیندۀ فرزندانشان هستند.\nگرچه کالج‌‌ها و دانشگاه‌‌ها آموزش را گسترش داده‌‌اند، نسبت‌ بهنظارت دقیقی که زمانی دبیرستان‌‌ها داشتند، بی‌‌میل شده‌اند. علت اصلیِ این موضوعْ آن است که دانشجویانِ آن‌‌ها لابد بزرگ‌سال هستند و درنتیجه دانشجویان ازلحاظ جنسی و اجتماعی روی پای خود ایستاده‌اند. انقلاب جنسی دهۀ ۱۹۷۰ اکثر مقررات محدودکننده را، که زمانی حاکم بر هنجارهای رفتاریْ به‌خصوص برای زنان جوان در مسائلی مانند سکس و مصرف الکل بود، از بین برد. اما در سال‌های اخیر دانشگاهیان تلاش کرده‎‌اند این شکاف را پُر کنند. آنان فعالیت «دفتر مسئول امور دانشجویان» را به‌ گونه‌‌ای گسترش داده‌‌اند که، در پاسخ به موارد شدیدِ مستی و اخبار تجاوزبه‌عنف در محیط دانشگاه، راهنمایی و کمک عملی بیشتری ارائه دهند. دانشگاه‌‌ها کم‌کم متوجه می‌شوند که زندگی دانشجویی تدریجاً به نسخۀ جدیدی از دبیرستان تبدیل شده است و به همین خاطر، نسبت‌به فشارهای حقوقی و والدین، پاسخ‌گوتر شده‌‌اند. مفهوم «نوجوانی» را می‌‌توان به زندگی دانشجویان لیسانس نیز تعمیم داد، چراکه رفتن به کالج در آمریکا به بخشی از بزرگ‌‌‌شدن جوانان تبدیل شده است.\nنوجوانی واژه‌ای مناسبِ زمان خود بود. این مفهوم، به‌عنوان هنجاری تجویزی، بر اکثرِ جوانان سیزده تا نوزده‌ساله تأثیر گذاشت، جوانانی که تجربۀ زیسته‌شان محصول آن فرهنگ دبیرستانی یکدست در سراسر آمریکا بود. امروزه زندگی کمتر جوانی در خطوط شاخص نوجوانی می‌‌گنجد و نهادهای قرن بیستمیْ فرسوده و منسوخ شده‌اند. والدین بدون هیچ پشتوانۀ فکری رها می‌شوند و نمی‌دانند فرزندان نوجوان و بیست‌واندی‌ساله‌‌‌شان در آینده‌‌ای که روزبه‌روز شباهتش را با آیندۀ دورۀ خودشان از دست می‌دهد چه خواهند کرد. نوجوانی به‌مثابۀ تجربه‌‌ای معنادار در آمریکا کم‌کم از بین می‌رود، چراکه دیگر نوجوانی مرز مشخص و محتوای منسجمی ندارد.‌‌\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را پاولا اس. فارس نوشته است و در تاریخ ۲۶ اکتبر ۲۰۱۶ با عنوان «THE END OF ADOLESCENCE» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۳ دی ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «دیگر دوره‌ای به‌نام ‘نوجوانی’ وجود ندارد» و با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است. همچنین این مطلب در بیست‌‌وششمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        پاولا اس فاس (Paula S Fass) استاد بازنشستۀ تاریخ در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی است. فاس کتاب‌های متعددی دربارۀ تاریخ کودکی و جوانی منتشر کرده است مانند کودکانِ دنیای جدید (Children of a new world) و آخرین کتاب او پایان کودکی آمریکایی؛ تاریخ فرزندپروری از زندگی در جبهه تا کودک مدیریت‌‌شده(The End of American Childhood: A History of Parenting from Life on the Frontier to the Managed Child) نام دارد.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        The Spirit of Youth in the City Streets\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Extra-Curricular Activities in the High School\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        نوعی جوراب که تا بالای مچ پا بود و در دهه‌های میانیِ قرن بیستم میان دختران نوجوان رواج داشت [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        دورۀ تحصیلی سه‌ساله در فرانسه که معمولاً از پانزده تا هجده‌سالگی به طول می‌انجامد [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        مدارس پیش‌دانشگاهی در برخی از کشورهای اروپایی که بر مهارت‌های دانش‌آموزان تأکید دارند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Emerging adulthood\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        به‌معنی دخالت بیش‌ازحد در زندگی فرزندان و سلب اختیارِ تصمیم‌گیری از آن‌هاست [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/607839861.json b/train/607839861.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8641f5cf34d6e769a3a473ffe483eb9df2a357fe
--- /dev/null
+++ b/train/607839861.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "زبانم را که پيدا کردم، صدای مادرم گم شد",
+  "subtitle": "تازه مجری رادیو شده بودم که فهمیدم مادرم به سرطان زبان مبتلا شده",
+  "introduction": "مینل متانی فرزند خانواده‌‏ای مهاجر در کاناداست. مادرش ایرانی و پدرش از هندوهای آفریقای جنوبی است. او به‌‏رغم رنگ پوست و زبانِ لهجه‌‏دارش موفق می‏‌شود در کانادا تحصیل کند و مجری برنامه‏‌ای رادیویی شود. ولی موفقیت او در رادیو با ابتلای مادرش به سرطانِ زبان مصادف می‏‌شود. به تدریج، گفت‌‏و‏گوهای او با مهمانانِ برنامه‏‌ها و بی‏‌صدایی مادرش در تختِ بیمارستان او را درگیر مسائلی می‏‌کند که قبلاً به آن‏‌ها فکر نکرده: هویت فردی، فشارهای پنهان بر رنگین‏‌پوست‌‏ها و حرف‏‌های نگفته و آهنگ صدای مادرش.",
+  "content": "مینل متانی، والراس— در عطاری، بوی تند هِل، دارچین و زیره به‌ من احساس آرامش می‌داد. بوی خانه را می‌داد. صاحب عطاری درِ مغازه را قفل کرد و تابلوی زهواردررفته‌ای به شیشه زد: «مغازه پنج دقیقه تعطیل است». مادرم روی چهارپایه‌ای چوبی نشسته بود. صاحب عطاری به‏‌طرف مادرم خَم شد و گفت می‌خواهد چیزی را امتحان کند.\n\nبه یاد دارم که او به‌آرامی شانه‌های مادرم را مالش می‌داد و می‌گفت فریاد بزن و سموم را بیرون بریز. فریده! آن‌ها را بیرون بریز. مگر ناراحت نیستی که سرطان زبان گرفته‌ای؟\n\nمادرم دهانش را باز کرد. هیچ صدایی بیرون نیامد.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/06/919-9-1.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            زبانم را که پيدا کردم، صدای مادرم گم شد        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \n\nسال ۲۰۱۵ بود و من مجری رادیو در ونکوور بودم. از کارم مرخصی گرفتم تا به تورنتو بروم و مادرم را، که تشخیص داده بودند مبتلا به سرطان زبان است، پیش چند دکتر دیگر هم ببرم. از این دکتر به آن دکتر. وقتی به فرودگاه پیرسون رسیدم، مادرم را دیدم که بلوز گل‌گلی صورتی‌رنگِ گشاد و شلوار تنگی به سایز من پوشیده بود. سایز من ۳۶ بود و سایز او قبلاً ۴۴ بود. آن زمان، او دیگر نمی‌توانست چیزی بجود یا حرف بزند. برای ارتباط برقرارکردن به نوشتن و ایما و اشاره‌های ناشیانه روی آوردیم.\n\nاشک از چشمانم سرازیر شده بود. به مادرم التماس می‌کردم «مامان، خواهش می‌کنم، تلاش کن. تلاش کن». همۀ چیزهایی را که می‌خواست بگوید حس می‌کردم. دستانش در دستانم می‌لرزید. سعی می‌کرد فریاد بزند. ناگهان فریاد گوش‌خراشی از دهانش بیرون آمد که هیچ‌وقت مثلش را نشنیده بودم، مثل جیغ یک نوزاد بود، اما عجیب‌وغریب. در سکوت و حیرت پشت او ایستادم. آن صدا چگونه می‌توانست از او بیرون آمده باشد؟\n\nیاد کلام ریتا وانگ شاعر افتادم. «موقعیتِ زبان در دهان طرز سخن گفتن را تغییر می‌دهد. آیا، وقتی زبان در دهان بی‏‌حرکت است، آن‌قدر ساکت هستیم تا صدای مردگان را بشنویم؟ آن‌قدر ساکت هستیم تا صدای نفس‌زدن زمین زیر بتن‌های حجیم را بشنویم؟ آن‌قدر ساکت هستیم تا صدای خوشایند نیاکان عزیز را که از اعماق سینه برمی‌آید بشنویم؟». همۀ داستان‌های نیاکانم در دهان مادرم پنهان بودند، داستان‌هایی که دیگر هرگز نخواهم شنید.\n\n\nسال‌ها، چندنژادی‌بودنم را دلیل محکمی برای پیگیری وعدۀ اصلاحات سیاسی می‌دیدم. حال، بدنم انگار تکه‌تکه شده بود. صدا و هویتم را از دست داده بودم. مادرم زن ایرانی متین و فرهیخته‌ای بود. رنگ پوستش روشن بود. او مسلمان بود. پدرم از هندوهای آفریقای جنوبی و سیاه‌پوست بود. البته، این توصیفاتْ ویژگی‌های شخصیتی آن‌ها را کامل نشان نمی‌دهد، اما این‌ها چیزهایی است که مردم دوست داشتند بدانند، همیشه دوست دارند بدانند. مردم می‌دانستند من متفاوتم، غیرعادی‌ام -چه کلمۀ وحشتناکی. فقط نمی‏‌دانستند تفاوتم چیست. حضور مادرم همیشه به من نیرو  و ایمانی می‌بخشید تا به تاریخ پیچیده و مستعمراتی خانواده‌ام افتخار کنم. حال، بدون صدای او چه می‌کردم؟\n\n\nاوایلِ کارم سخت تلاش می‌کردم تا در نهادهایی که سفیدپوست‌ها در آن غالب بودند جایگاهی برای خودم بیابم، از دانشگاه گرفته تا مطبوعات. همۀ این تلاش‌ها در حالی بود که تقریباً ساکت بودم. در دورۀ دبیرستان، نظرات نژادپرستانۀ معلمانم را به‌سختی تحمل می‌کردم، افکار زهرآگینم دربارۀ آن‌ها را با عصبانیت و با خط خرچنگ‌‌قورباغه در دفترچه یادداشتم می‌نوشتم. موقع نوشتن، آن‌قدر مداد را فشار می‌دادم که نوکش می‌شکست. بارها دهانم را بستم و فکرهایم را سرکوب کردم، همین باعث شد فکر کنم که در همۀ این سال‌ها مادرم چقدر خشمش را فرو خورده است. کمک‌هزینۀ تحصیلی گرفتم. بعد از آن، یکی دیگر هم گرفتم. من استاد ایفای نقشِ دختری متخصص و چندنژادی بودم، آن‌قدر با جامعۀ سفیدپوست فرق داشتم که هم دعوت شوم، تا برای تبلیغات دانشگاه، عکسِ با لبخند از من بگیرند و هم امتیازی باشم برای دانشگاه در زمینۀ برابری، تنوع و شمول همۀ نژادها که از این طریق دانشگاه می‌توانست از قِبل من عایدی مالی داشته باشد. عزیزم، به دوربین لبخند بزن.\n\nاما یک روز، وسط این کارها تلفنم زنگ خورد. یکی از دوستانم پیشنهاد اجرای برنامه‌ای صبحگاهی برای یک شبکۀ رادیویی تجاری جدید در ونکوور را به‎ من داد. آیا باید قبول می‌کردم؟ نمی‏‌دانستم شجاعت کافی برای این کار را دارم یا نه. ازآنجاکه قبلاً در بخش خبر تلویزیون ملی در سی‌بی‌سی کار کرده بودم، کمی با تلویزیون آشنایی داشتم، اما از رادیو چیزی نمی‌دانستم. بااین‌حال، آزمون مجری‏‌گری را سردستی ضبط کردم و برای مادرم ایمیل کردم. همه‌‏چیز را با مادرم در میان می‏‌گذاشتم: وقتی گلودرد دارم، چقدر زردچوبه در شیر گرم بریزم؟ آیا فلان تی‌شرت به فلان شلوارم می‌آید؟ وقتی خیلی ناامیدم، چه دعایی بخوانم؟\n\nاو همیشه به من می‌گفت «جونم». به‌ من گفت «خیلی عالی شده جونم! ماشاءالله».\n\nدعای کوچکی خواندم -«بسم الله الرحمن الرحیم»- و آزمون را برای رادیو ارسال کردم.\n\nدر آزمونِ مجری‌گری پذیرفته شدم.\n\nاوایل برایم سخت بود. به‌خاطر اجرای ضعیفم خودم را سرزنش می‌کردم. به مادرم تلفن کردم. او با صدای آهنگین و زیبایش گفت «دخترم، صبور باش. خیلی به خودت سخت می‌گیری».\n\nصبر برای آدم رنگین‏‌پوست چه شکلی است؟ «مینل، صبور باش. تغییر زمان می‌بره». این ترجیع‌بند را مدام می‌شنیدم. در هر دو شغلم، چه در مطبوعات چه در دانشگاه، همیشه دعوت به سکوت می‌شدم. «نوبت تو هم می‌شه». برای کسی که دقیقه‌ها، ساعت‌ها و سال‌ها از او خواسته شده آن بار اضافی، آن بهانۀ پوچ را با خود حمل کند، صبر چه شکلی است؟ آن‌ها همیشه می‌گفتند «برای اصلاح عجله نکن». همان بهانه‌‏های خسته‏‌کنندۀ صاحبان قدرت برای ایجاد تغییرات واقعی. «هنوز وقت ترفیع فلان خانم رنگین‌پوست نرسیده. او باید … نمی‏‌دانم … شاید فقط به مقداری تجربه نیاز دارد. این زمان می‌بره».\n\nپس از مشورت‌کردن با برخی دوستان رنگین‌پوست و با کمک تهیه‌کننده‌ای قدَر، مجموعه‌ای از روزنامه‌نگاران شناخته‌شده را که در جوامع خودشان محبوبیتی داشتند گرد هم آوردم و از آن‌ها خواستم در برنامه، در کنار من، اجرا کنند: یک وکیل برجستۀ تَلتِن 1، یک فعال اجتماعی مسلمان، یک استاد برجستۀ دانشگاه در زمینۀ مطالعات آسیا. آن‏ها به انتخاب خودشان مهمانانی را دعوت می‌‏کردند. اعتماد فضای صمیمی‌تری برای گفت‌وگو ایجاد کرد.\n\nهمچنین، سراغ تونی موریسون هم رفتم تا از او ایده بگیرم. او زمانی گفته بود پروژه‌اش «تلاشی است برای اینکه، به‌جای نگاه‌ انتقادی به ابژۀ نژادی، به سوژۀ نژادی چنین نگاهی داشته باشیم؛ به‌جای نگاه انتقادی به فردی که توصیف و تصور می‏‌شود، به کسی که توصیف و تصور می‌کند چنین نگاهی داشته باشیم؛ به کسی که به او خدمت می‌شود نگاه انتقادی داشته باشیم نه کسی که خدمت می‌‏کند». او به من یادآوری کرد که صدایِ بی‌صداها نیستم. این وظیفۀ من نیست. در چنین کاری فرض بر این است که «آن‌ها»یی وجود دارند که صدا ندارند و «تو» صدا داری، همچنین افراد عاملیت ندارند و بین تو و آن‌ها سلسه‌مراتبی وضع می‌شود. آرونداتی رُی می‌گوید «البته، می‌دانیم که درحقیقت چیزی به‌عنوان ‘بی‌صدا’ نداریم. فقط افرادی را داریم که عمداً به سکوت وا داشته شده‌اند یا ترجیح بر این است که صدایشان شنیده نشود».\n\nمن خوشحال و ذوق‌زده بودم و درعین‌حال حسابی ترس برم داشته بود -احساس می‌کردم بالاخره دارم بین نظریه و عمل پیوندی برقرار می‌کنم. به مادرم در تورنتو تلفن کردم تا بگویم چقدر هیجان‌زده‌ام. همان موقع بود که مادرم گفت احتمالاً مبتلا به سرطان زبان است. درست زمانی که من صدایی به دست می‌آوردم، او صدایش را از دست می‌داد.\n\nمادرم گفت «سلام جونم. به‌خاطر تبخالی که خوب نمی‌شد، رفتم دکتر … مطمئنم چیزی نیست». ادای او را درآوردم، سعی ‌کردم به او و به خودم اطمینان خاطر بدهم. گفتم «مطمئنم چیزی نیست مامان». اما قانع نشده بودم. مادربزرگ مادرم هم به دلیل سرطان زبان از دنیا رفته بود. هر دو از این ماجرا خبر داشتیم، اما چیزی از آن به زبان نیاوردیم.\n\nمادرم همیشه مراقب سلامتی‏‌اش بود؛ یوگا می‌کرد، سیگار نمی‌کشید، سال‌ها لب به مشروب و الکل نزده بود. با اولین نشانۀ سرماخوردگی، مخلوط بدمزه‌ای از آب و روغن پونه سر می‌کشید و، علاوه بر خودش، برای یکی از دانش‌آموزان محبوبش در مدرسۀ مونته‌سوری هم هر روز کلم بروکلیِ بخارپز می‌بُرد. از اضطراب او ترسیده بودم، درگیرش شده بودم ولی موقع برگشت به تورنتو در هواپیما سعی می‌کردم به این چیزها فکر نکنم. ولی چطور می‌توانستم فکر نکنم؟ سر کار سعی می‌کردم این فکرها را دور بریزم و تمرکز کنم، اما در دست‌شویی می‌زدم زیر گریه و خداخدا می‌کردم کسی مرا در آن وضعیت نبیند.\n\nچند روز بعد، رئیسم گفت ممکن است برنامۀ مرا لغو کند. او گفت من برنامه را خیلی خشک و بی‌روح اجرا می‌کنم و «برنامه‌‏ات را خوب اجرا نمی‏‌کنی». من صدای مجری‏‌های ان‌پی‌آر و سی‌بی‌سی را الگو قرار می‌دادم. شمرده حرف می‌زدم. لحن و آهنگ صحبت‌کردنم شبیه خودشان بود. این‌ها کافی نبود؟\n\nبریانا بارنر می‌گوید «صدای معیارِ رادیو بی‌طرف است، فاقد هویت فرهنگی متمایز و لهجۀ قابل‌تشخیص است. سفید است. ازآنجاکه در روزنامه‌نگاری بی‌طرفی مد نظر است، صدای نژادی ما می‌تواند هویت، میراث و پیشینۀ ما را آشکار کند. می‌تواند ما را به افرادی ربط دهد که با آن‌ها از یک آب و خاکیم. معمولاً از این اتفاق استقبال نمی‌شود. صدای نژاد سفیدْ صدای معیار است».\n\nبه گمانم، می‌خواستم به وسیلۀ میکروفونی که مقابلم بود، با پنهان‌کردن صدایم، تفاوتم را قایم کنم. خیلی تلاش می‌کردم که صدایم شبیه سفیدها باشد؛ حالا که فکرش را می‌کنم می‌بینم اصلاً شبیه هیچ‌کس نبودم. وقتی نمی‌‏دانید بهتر است کدام وجه از خودتان را هنگام اجرای برنامۀ رادیویی نشان دهید، شبیه خود بودن یعنی چه؟\n\nجوابی برای این سؤال نداشتم، فقط هر روز بر تعداد سؤالاتم افزوده می‌شد، اما سعی کردم کمتر به متن‌های دقیقِ مقابلم تکیه کنم. تلاش کردم حین اجرای برنامه بخندم. اوایل، این خنده‌ها اجباری بود، بعدها طبیعی شد. سعی کردم حرف‌‌های گزندۀ همکارم را فراموش کنم که  یک بار آخر شب، وقتی داشتیم سخت کار می‌کردیم تا به ضرب‌الاجل تعیین‌شده برسیم، به من گفت: وقتی می‌خندی خیلی بانمک می‌شی. دندون‌ه‌ات خیلی کج‌وکوله است. از آن به بعد هر وقت می‌خواستم بلند بخندم جلوی دهانم را می‌گرفتم تا کسی دندان‌هایم را نبیند.\n\nدر کمال تعجب، پس از این تغییرات، از من تعریف و تمجید کردند: جایزه‌ای به عنوان فعال اجتماعی به من دادند، همچنین در مجله‌ای معرفی کوتاهی دربارۀ من به چاپ رسید. از طرف نویسندگان، نامه‌هایی دست‌‎نویس بر روی برگه‌های ضخیم دریافت می‌کردم که به من می‌گفتند چقدر روش منحصربه‌فردم در فرایند مصاحبه را می‌پسندند. من با کولسون وایتهد و آن پَچِت مصاحبه کردم. کارمان کمی بهتر شده بود، ولی انگار هیچ‌‏چیز کامل نبود. نصف حواسم به مصاحبه بود، نصف حواسم به مادرم. او را تصور می‌کردم که در تختش دراز کشیده، لحاف طرح‌دارش را تا گوش‌هایش بالا کشیده و به‌آرامی خروپف می‌کند.\n\nتا دسامبر ۲۰۱۵، او روزبه‌روز ضعیف و ضعیف‌تر شد. برگشت من به تورنتو مصادف شد با زمانی که مادرم بالاخره موفق شده بود از دکتری وقت بگیرد که خیلی دلش می‌خواست پیش او هم برود. او را به مرکز سرطان ادموند اُدِت در بیمارستان سانی‌بروک بردم. شاید آنجا را بشناسید، هرچند امیدوارم گذرتان به آن نیفتاده باشد. منتظر آنکولوژیست بودیم. بیمارستان پر بود از مادرها، مادربزرگ‌ها، پدرها، عموها، بچه‌ها. بعضی‌ها برای گرم‌کردن سرهای بی‌مویشان کلاه بافتنی گذاشته بودند. همۀ ما روی صندلی‌های ناراحت و مزخرف بیمارستان منتظر بودیم. زبان عربی، فارسی و ماندارینی به گوشم می‌خورد. مادرم همچنان خوش‌لباس بود، اما سایه‌ای از خود سابقش بود؛ بسیار شکننده به نظر می‌رسید.\n\nبالاخره نوبتمان شد. ظاهراً دکتر عجله داشت، البته باید هم عجله می‌داشت. با عجله‌ای که او داشت، من فوراً شروع کردم به سؤال‌پرسیدن و از تکنیک‌هایی استفاده کردم که طی چند ماه پشت میکروفون بودن به دست آورده بودم. مراقب بودم که درست و شمرده صحبت کنم تا مجبور نباشم سؤالم را دوباره بپرسم. «تشخیص شما چیست؟ چه جراحی‌هایی نیاز است؟ دورۀ بهبودی چقدر طول می‌کشد؟ رژیم غذایی مادرم چگونه باید باشد؟ این رژیم مواد مغذی کافی برای او فراهم می‌کند؟ آن‌قدر مقوی هست که او … زنده بماند؟».\n\nسؤال‌پرسیدن را ادامه دادم و جواب‌های او را تندتند در دفترچه‌یادداشتم ‌نوشتم. جواب‌های دکتر کافی نبودند. جوابی برای این سؤال که چرا مادرم مبتلا به سرطان شده است وجود نداشت، جوابی که احساس آرامش و امنیت به من دهد تا بتوانم نفس بکشم. به ونکوور برگشتم و این احساس عذابم می‌داد که گویی مادرم را پشت سرم جا گذاشته‌ام.\n\nوقتی به استودیو برگشتم، صدایم را با حالتی عصبی صاف کردم و سعی کردم از مهمانان برنامه سؤالاتی بپرسم که شایستۀ پاسخ‌دادن باشند. در حین اینکه از بودن در استودیو رنج می‌بردم و از مادرم بسیار دور بودم، مادری که مدت‌ها بود نمی‌توانست حرف بزند، فهمیدم حرف‌زدن هیچ‌وقت کافی نیست. در خلال بررسی متن‌های برنامه، در‌حالی‌که در سرم آرزوی شنیدن صدای مادرم را می‌پروردم، متوجه می‌شدم نمی‌توانم صحبت کنم، زبانم بند آمده، غمگینم و به‌خاطر عدم تسلط برافروخته‌ام. چه سؤالاتی می‌توانستم بپرسم؟ چه سؤالاتی دریچه را برای مهمانان می‌گشود؟ چه سؤالاتی باعث می‌شد آن‌ها احساسی خوشایند داشته باشند، احساس امنیت کنند و بتوانند حرف بزنند؟\n\nالبته، حالا متوجه شده‌ام که این‌ چیزها فقط به سؤالاتی که می‌پرسیم وابسته نیست، بلکه گوش‌کردن ما هم در آن دخیل است. حالا می‌دانم به حرف‌هایی که مادرم به زبان نیاورد گوش ندادم. من هرگز نخواهم دانست که آن زخم کوچکْ روی انگشت کوچکِ دست راستش چگونه ایجاد شده بود، یا اینکه چرا از بوی شکوفۀ گل کاغذی خوشش می‌آمد. فکر می‌کنم یک بار دلیلش را به ‌من گفته بود، اما الان خاطرم نیست. بی‌اعتناییِ از سر غرور که ویژگی دورۀ جوانی است باعث شده بود خاطرات مادرم را کاملاً از یاد ببرم. حالا دیگر هرگز نمی‌توانستم صدایش را موقع تعریف‌کردن تاریخ نیاکانم بشنوم یا نامِ آن چهره‌های ناآشنا در آلبوم عکس قدیمی قهوه‌ای‌رنگش را یاد بگیرم.\n\nاز هزاران مهمان برنامه هزاران سؤال پرسیدم، اما هرگز فرصت نکردم از مادرم سؤالاتی را بپرسم که اکنون آرزوی شنیدن پاسخشان را دارم.\n\nیادم می‌آید که در دفترچه یادداشتم نوشته بودم «استعماری‌بودن مصاحبه». شکل مصاحبه و سؤال و جواب‌ها چیزی دربارۀ پیچیدگی رابطه‌ای که درواقع بین مصاحبه‌کننده و مصاحبه‌شونده به وجود می‌آید نمی‌گوید. یکی از سؤالات همیشگی روزنامه‌نگاران این است: «منظورت از این حرف چیه؟». این سؤال را آن‌قدر می‌پرسیم تا جوابی را بشنویم که دلمان می‌خواهد. سخنی نغز. سؤالات به‌منزلۀ قفس. تا مدت‌ها فکر می‌کردم این سؤالی هوشمندانه است، اما پس از سال‌ها مصاحبه با سیا‌ه‌پوست‌ها، بومی‌ها و سایر گروه‌های نژادی، مطمئن نیستم که چنین باشد. با این پرسش وظیفۀ بیرون‌کشیدنِ منظور، بیش‌از‌حد، به دوش مصاحبه‌شونده می‌افتد زیرا آن‌ها مصاحبه‌شوندگان ما و مسلماً دارایی ما محسوب می‌شوند. ما اطلاعاتی را که از آن‌ها می‌خواهیم به‌زور، مثل دندان آسیای غرق خون، از دهانشان بیرون می‌کشیم. این فرایندِ استخراج در کانون اقدامات استعماری قرار دارد. ما آن‌ها را بر اساس شرایط خودشان نمی‌‏بینیم بلکه اصرار داریم آن‌ها طبق شرایط ما عمل کنند. ما خطر اینکه چیزی برای شنوندگان سفیدپوست مبهم باقی بماند را به جان نمی‌خریم، درعوض جان رنگین‌پوستان را به لب می‌‏آوریم.\n\n\nهر روز صبح، صدایم را می‌شنیدم که با خوشحالی اعلام می‌کرد «به برنامۀ سنس آو پلیِس در رادیو راوندهاوس خوش آمدید. ردیف ۹۸.۳ مگاهرتز، ونکوور. من مینِل متانی هستم، مجری و میزبان این برنامه». حتی وقتی با صدای بلند این کلمات را به زبان می‌آوردم، از خودم می‌پرسیدم واقعاً منظورم چیست. میزبان؟ میزبان چه کسانی؟ چگونه می‌توانم به‌عنوان فردی رنگین‌پوست، در سرزمینی غصب‏‌شده، میزبان باشم؟ درحقیقت، من میزبان واقعی نبودم. مهمان‏‌هایم چه؟ آیا مهمان من بودند؟ می‌دانستم که این‌طور نیست. چگونه می‌توانستم اعتراف کنم که آن‌ها هر روز داستان‌هایشان را به من هدیه می‌دهند؟ دلم می‌خواست دوگانۀ میزبان/مهمان را از بین ببرم، زیرا نشان‌دهندۀ نوعی خشونت استعماری است. بااین‌حال همچنان از این کلمات استفاده می‌کنم و به‌راحتی بر زبانم جاری می‌شوند.\n\n\nچگونه می‌توانستم از این مخمصه‌ای که گرفتارش شده بودم فرار کنم؟ این سؤالی ضداستعماری بود که مستحق پاسخی فراتر از یک پاسخ استعماری بود.\n\nبعد، نامه‌هایی آکنده از نفرت دریافت کردم. شنوندگان گلایه کرده بودند که دیدگاه من مغرضانه است. بسیاری از افراد رنگین‌پوست چنین حرفی زده بودند. به‌ازای هر دَه نامه‌ای که از برنامۀ منحصربه‌فرد ما تشکر کرده بودند، یک نامۀ آکنده از نفرت دریافت می‌کردیم. لحن پرعتاب‌و‌خطاب این نامه‌ها توجه رئیسم را به خود جلب کرد. من با یک برتری‌طلب سفیدپوستِ اصلاح‌شده مصاحبه کردم. او می‌گفت می‌خواهد جهان را به جای زیباتری تبدیل کند. وقتی سؤال کنایه‌آمیزی راجع به گذشته‌اش پرسیدم، کمی خشمگین شد. موقع استراحت وسط برنامه، او حرف توهین‌آمیزی دربارۀ مسلمانان به زبان آورد که هیچ‌کس جز من متوجهش نشد. در پایان مصاحبه، صدایم به لرزه افتاد و آرام شروع به گریه کردم. من تحقیر شده بودم. رئیسم از پشت میزش نگاهی به من انداخت. او از دست این ظاهراً برتری‌طلب سفیدپوستِ سابق که با دادوهوار استودیو را ترک کرد به خشم آمده بود. رئیسم شدیداً نگران امنیت من شده بود و در پی این بود که به من احساس امنیت بدهد. او گفت خیلی خوشحالیم که شیشه‌های استودیو ضدگلوله است. کی فکر می‌کرد که این یه وقتی به درد بخوره؟\n\nچیزی بر زبان نیاوردم. درعوض، بدنم از جانب من حرف می‌زد. وقتی درهای سنگین شیشه‌ای را باز کردم، قلبم تندتند می‌زد و به‌سختی می‌توانستم نفس بکشم. در سمت چپ بدنم علائم زونا آشکار شد. به‌خاطر بیماری مادرم بود یا فشار کاری؟ یا هر دو؟ تاول‌های خونی حکایت از داستانی داشتند که هنوز آمادگی گفتنش را نداشتم. دستانم در طول مصاحبه‌ها می‌لرزید، سعی می‌کردم آن‌ها را زیر میز نگه دارم، به این امید که کسی لرزششان را نبیند.\n\nحال مادرم روز‌به‌روز بدتر می‌شد. در اوسط ژانویۀ ۲۰۱۶، تنها چند ماه پس از تشخیص بیماری‌اش، او دیگر نمی‌توانست حرف بزند. من و برادرم که تمام راه‌های درمان موجود در کانادا را برای مادرم امتحان کرده بودیم، پس از جست‌وجو و بررسی‌ مراکز درمانی‌ مختلفی که ادعای درمان سرطان مرحلۀ چهار را داشتند، در پی این بودیم که درمان‌ جایگزینِ موجود در فرانکفورتِ آلمان را امتحان کنیم. من هر کاری کردم. او را همه‌جا بردم. اگر نمی‌توانستم مشکل مادرم را حل کنم، پس آن‌همه مهارت‌های وسواس‌گونۀ تحقیق روزنامه‌نگارانه به چه درد می‌خورد؟\n\nاز ونکوور به فرانکفورت رفتم تا کنار مادرم باشم. در هواپیما، نزدیک دست‌شویی، نماز خواندم. خانوادۀ مسلمانی که در قسمت فرست کِلَس نشسته بودند من را در رکوع نماز دیدند. آن‌ها روسری نخودی‌رنگشان را به من دادند تا نماز بخوانم. قبل از اینکه از هواپیما پیاده شوم، آن روسری را به خودم هدیه دادند. هنوز هم گهگاه از آن استفاده می‌کنم. عطر آرامش‌بخش عودِ کندرْ پارچۀ نرم ساتنش را در بر گرفته.\n\nمسیر رسیدن به کلینیک کِش‌دار شده بود. در آنجا، همه‌چیز سفید، تازه و تمیز بود. مادرم روی تخت دراز کشیده بود، لاغرتر از همیشه. اصلاً نمی‌توانست صحبت کند. لبخند روی لب‌هایش می‌درخشید.\n\nساعت‌های زیادی کنار مادرم در کلینیک ماندم و شاهد تزریق انواع ویتامین‌ها به او بودم و شدیداً امیدوار بودم که نتیجه‌بخش باشند. یک ماه از بستری‌بودن مادرم در آنجا می‌گذشت، یادم می‌آید آخرین کلماتی که پزشک درجه‌یک، جذاب و خوش‌تیپ مادرم گفت این بود:«او مرگ سریع و راحتی خواهد داشت». این تمام چیزی بود که کلینیک درنهایت به ما داد. ما را امیدوار کرد.\n\nچند ماه بعد، مادرم فوت ‌کرد.\n\nاز آن روزها چه چیزی را به خاطر بسپارم؟ اکنون چه دعاهایی می‌توانم بخوانم؟\n\nحالا، به آهنگ صدایش فکر می‌کنم، لحن ملایم و موزونی که تمام آن سال‌ها بی‌تفاوت از کنارش می‌گذشتم. به این فکر می‌کنم که آخرین کلماتی که به من گفت صدایی ندارند، سعی می‌کرد با لب‌زدن بگوید «آرزوها به حقیقت می‌پیوندند» و با انگشتانش در هوا قلب می‌کشید. «آرزوها به حقیقت می‌پیوندند» معنی اسم من به عربی است.\n\nنمی‌دانم الان وقتش رسیده حرف بزنم یا نه. وقتش رسیده که هم بیشتر گوش کنم و هم داستانم را بگویم یا نه. وقتش رسیده که ریسک تعریف‌کردن آن داستان‌ها را در فضایی که شک دارم از آن‌ها به‌گرمی استقبال ‏شود به جان بخرم یا نه. امکان دارد حقیقت من درنهایت به بیرون از بدنم راه بیابد؟ امکان دارد حقیقت تو به بیرون از بدنت راه بیاید؟\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را مینل متانی نوشته و در تاریخ ۲۴ مارس ۲۰۲۱ با عنوان «Finding My Voice as My Mother Lost Hers» در وب‌سایت والراس منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «زبانم را که پیدا کردم، صدای مادرم گم شد»  در بیست‌‌وششمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ فرشته هدایتی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۲با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        مینل متانی (Minelle Mahtani) استادیار مؤسسۀ عدالت اجتماعیِ دانشگاه بریتیش کلمبیاست. او سابقاً خبرنگار تلویزیون دولتی کانادا و استاد روزنامه‌نگاری و جغرافیِ دانشگاه تورنتو بوده است. میتانی نویسندۀ کتابِ  Mixed Race Amnesia: Resisting the Romanticization of Multiraciality است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                         Tahltan: از اقوام اولیۀ کانادا [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/608698432.json b/train/608698432.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..9a2e7541638f8b71dbccc542d0a59487bbe27ea8
--- /dev/null
+++ b/train/608698432.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور بدبين باشيم و اميدوار؟",
+  "subtitle": "می‌بایست شعلۀ بدبینی را فروزان نگاه داریم: در این زمانۀ پررنج این یک فضیلت است",
+  "introduction": "در قرون هفدهم و هجدهم، گروهی از فیلسوفان درگیر مجادلاتی دربارۀ مسئلۀ تاریخی شر شدند: این پرسش که چطور یک خدای خوب اجازه داده بدی و رنج در جهان وجود داشته باشد. فیلسوفانی مثل پیر بل، نیکولا مالبرانش و لایب‌نیتس، و بعدها، اندیشمندانی چون ولتر، دیوید هیوم و ایمانوئل کانت به‌شدت با هم اختلاف‌نظر پیدا کردند. این بحث فلسفی طولانی مبدأ شکل‌گیری دو اصطلاح «خوش‌بینی» و «بدبینی» است. برخی از این بحث‌ها شاید برای خوانندۀ امروزی کهنه به نظر آیند، اما در زمانه‌ای که مسئلۀ جوان‌ها این شده که آیا برخی کارها اخلاقی هست یا نه، به‌طرز عجیبی برای ما موضوعیت دارند.",
+  "content": "مارا فان دِر لوخت، ایان—  در قرون هفدهم و هجدهم، گروهی از فیلسوفان غربی درگیر مجادلاتی دربارۀ مسئلۀ تاریخی شر شدند: این پرسش که چطور یک خدای خوب اجازه داده بدی و رنج در جهان وجود داشته باشد. فیلسوفانی مثل پیر بل، نیکولا مالبرانش و لایب‌نیتس، و بعدها حامیان کلیسا همچون ولتر، دیوید هیوم و ایمانوئل کانت به‌شدت با هم اختلاف‌نظر پیدا کردند، نه‌فقط دربارۀ راه‌حل مسئله -اگر اساساً راه‌حلی داشته باشد- بلکه حتی اینکه چطور باید دربارۀ این چیزهای سیاه سخن گفت.\nبرخی از این بحث‌های راجع به تئودیسه ([عدل الهی]، تلاش برای توجیه خلقت) شاید برای خوانندۀ امروزی کهنه به نظر آیند -اما در زمانه‌ای که مسئلۀ جوان‌ها این شده که آیا آوردن یک کودک به این دنیا اخلاقی هست یا نه، به‌طرز عجیبی برای ما موضوعیت دارند. بالاخره، فقط مسئلۀ خدا هم مطرح نیست: بحث خلقت است و به‌طور مشخص‌تر اینکه، با این‌همه بیماری و «شرارتی» که در جهان وجود دارد، خود خلقت چقدر موجّه است.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/07/نهایی-1.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            چطور بدبين باشيم و اميدوار؟         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nخلقت برای ما امروز یک مسئلۀ اضطراری است. با توجه به عدم قطعیت‌های عظیمی که دربارۀ بحران اقلیمی وجود دارد، آیا توجیه دارد انسان جدیدی خلق کنیم، بدون اینکه بدانیم چه آینده‌ای پیش رویش است؟ و اگر موجّه است، آیا نقطه‌ای وجود دارد که دیگر موجّه نباشد؟ انسان‌های زیادی هستند که احتمالاً خواهند گفت می‌توان جهان‌هایی را تصور کرد که در آن‌ها خلقت غیراخلاقی باشد. دقیقاً در چه نقطه‌ای زندگی آن‌قدر بد می‌شود، یا آن‌قدر نامتعین می‌شود که باید قیدش را بزنیم؟ البته در اوایل عصر روشنگری کسی این قبیل دغدغه‌ها را دربارۀ آیندۀ کرۀ زمین نداشت، اما شروری وجود داشت -انبوهی از شرور. جُرم، بدبختی، مرگ، بیماری، زلزله و اصلاً خودِ فرازونشیب‌های زندگی. آن فیلسوفان، با توجه به این شرور، می‌پرسیدند آیا وجود [زندگی] هنوز هم موجّه است یا نه؟\nاین بحث فلسفی طولانی مبدأ شکل‌گیری دو اصطلاح «خوش‌بینی» و «بدبینی» 1است، که ما در فرهنگ مدرن امروزی‌مان زیاد، بلکه بیش از اندازه، از آن‌ها استفاده می‌کنیم. کلمۀ «خوش‌بینی» را یسوعی‌ها برای اشاره به فیلسوفانی مثل لایب‌نیتس ابداع کردند که تصور می‌کرد ما در «بهترین جهان ممکن» زندگی می‌کنیم (چون اگر خدا می‌توانست جهان بهتری خلق کند، حتماً این کار را کرده بود). کلمۀ «بدبینی» هم اندکی بعد و برای اشاره به فیلسوفانی مثل ولتر ابداع شد که، در رمان کاندید (۱۷۵۹)، خوش‌بینی لایب‌نیتسی را با قراردادن آن در برابر انبوه شروری که در جهان وجود دارد به سخره گرفت. قهرمان داستان ولتر می‌گوید «اگر این بهترین جهان ممکن است، وای به حال بقیۀ جهان‌ها».\nاما واقعش این است که ولتر چندان هم بدبین نبود: فیلسوفان دیگری مثل بل و هیوم در اثبات بدبودنِ وجود بسیار جلوتر رفتند. از نظر بل و بعد از او هیوم، نکته فقط این نیست که تعداد بدی‌ها از تعداد خوبی‌ها بیشتر است (که این هم هست)، بلکه نکته اینجاست که وزن بدی‌ها بیشتر است. ممکن است در یک زندگی تعداد لحظات خوب و بد یکسان باشد، اما مسئله اینجاست که لحظات بد معمولاً چنان شدتی دارند که معیارها را به هم می‌ریزند. بل می‌گوید یک دورۀ بدِ کوتاه این قدرت را دارد که مقدار زیادی خوبی را نابود کند، درست مثل اینکه مقدار کمی آب دریا می‌تواند یک بشکه آب تازه را شور کند. به همین قیاس، شری که در یک ساعت اندوه وجود دارد بیشتر از خیری است که در شش یا هفت روز خوشی وجود دارد.\n\nدر برابر این دیدگاه غم‌بار، متفکرانی مثل لایب‌نیتس و ژان-ژاک روسو بر خوب‌بودنِ زندگی تأکید داشتند و قدرتی که ما برای یافتن خوبی در همه‌چیز داریم، چون اگر یاد بگیریم که دیدگاهمان را با جهان تنظیم کنیم خواهیم دید که زندگی در عمل بسیار هم خوب است: لایب‌نیتس می‌نویسد «در زندگی انسان‌ها مقدار شرور اصلاً قابل قیاس با مقدار خیرها نیست، درست همان‌طور که تعداد زندان‌ها با تعداد خانه‌ها قابل قیاس نیست» و جهان «در خدمت ما خواهد بود، اگر ما آن را در خدمت خود بگیریم؛ اگر آرزو داریم که در آن شاد باشیم، پس شاد خواهیم بود». درست همان‌طور که بدبین‌ها عقیده داشتند خوش‌بین‌ها که بر خوبی‌های زندگی تأکید می‌کنند فریب خورده‌اند، خوش‌بین‌ها نیز تصور می‌کردند که چشم بدبین‌ها به‌سمت بدی‌ها انحراف پیدا کرده است: هر دو طرف همدیگر را متهم می‌کردند که دیدگاه درستی ندارند.\nدرنتیجه بخش بزرگی از مسئله این است: دیدگاه درست چیست؟\nوقتی در این سؤال‌ها عمیق‌تر شدم، چیزی که توجه مرا جلب کرد این بود که بدبین‌ها و خوش‌بین‌ها، در پسِ این مباحث نظری، چقدر درگیر فرض‌های اخلاقی بوده‌اند. در سطح ماجرا، مسئله این بود: آیا خلقت قابل‌ توجیه است؟ اما در عمق، و نه خیلی دور، مسئله‌ای جدی‌تر وجود داشت، مسئله‌ای پر از دلالت‌های اخلاقی و عاطفی: چطور از رنج‌ها صحبت کنیم که مایۀ امید و تسلی خاطر شود؟\nفقط ایراد نظری نیست، بلکه هر یک از طرفین ایرادی اخلاقی نیز از طرف دیگر می‌گیرد. بزرگ‌ترین ایرادی که بدبین‌ها جلوی پای خوش‌بین‌ها می‌گذارند این است که اصرار بر خوب‌بودن زندگی، در شرایطی که شاهد رنجی سخت و بنیادین هستیم، یا تصریح بر اینکه خوشبختی ما در دست خود ماست، اینکه «اگر آرزو کنیم» خوش باشیم خوش خواهیم شد، همۀ این‌ها رنج‌های ما را بدتر می‌کنند. این حرف‌ها، علاوه بر رنجی که داریم، تقصیر آن رنج را هم به گردن خودِ ما می‌اندازد؛ به فرد رنجور این حس را منتقل می‌کند که بی‌کفایت بوده است. اگر زندگی این‌قدر خوب است، پس گرفتاری فرد رنجور باید ناشی از دیدگاه نادرست خودش باشد -و این دقیقاً چیزی است که خوش‌بین‌ها معمولاً می‌گویند. بدبین‌ها می‌گویند به همین دلیل است که خوش‌بینی فلسفه‌ای بی‌رحمانه است. اگر هم اندک امیدی به بار بیاورد، در وقت تسلی‌بخشی ناکام می‌ماند.\nاما خوش‌بین‌ها نیز به همین اندازه دغدغه‌مند هستند. ایراد آنان به بدبین‌ها این است که اگر ما بر شدت و حضور همه‌جایی و ناگزیر رنج اصرار کنیم، اگر رنج را با همۀ عمق و غم‌انگیزی‌اش توصیف کنیم (که بدبین‌ها می‌خواهند همین کار را هم بکنند)، این می‌شود رنجی بر رنج دیگر افزودن -و این است که رنج را بدتر می‌کند، چون به قول لایب‌نیتس «با توجه‌دادن افراد به چیزی که نباید بدان توجه کنند شرور  مضاعف می‌شود».\nخوش‌بین‌ها می‌گویند بدبینی خودش ضدتسلی‌بخشی است -اما از این هم بیشتر ضدامیدواری است.\nبنابراین مسئلۀ این فیلسوفان فقط نظری و راجع به این نیست که زندگی در کل خوب است یا بد، بلکه مسئله‌ای انضمامی هم در کار است: روی در روی کسی که گرفتار رنج است، فلسفه چه چیزی برای عرضه دارد؟ فلسفه برای امیددادن و تسلی‌بخشیدن به افراد چه آورده‌ای دارد؟\nهر دوی این جریان‌های فکری یک هدف دارند، اما مسیرهای متفاوتی را برای رسیدن به آن پیشنهاد می‌کنند: بدبین‌ها سعی می‌کنند تسلای خاطر فراهم بیاورند، با تأکید بر ضعف ما، با پذیرفتن اینکه هرقدر هم سخت تلاش کنیم باز هم ممکن است به شادمانی نرسیم، بدون اینکه خطایی از خودمان سر زده باشد. در این اثنا، خوش‌بین‌ها می‌خواهند از امید رونمایی کنند، با تأکید بر توانایی‌های ما، با اصرار بر اینکه هرقدر هم که اوضاع غم‌بار و سیاهی داشته باشیم همیشه می‌توانیم دیدگاه و مسیرمان را عوض کنیم، همیشه می‌توانیم اهداف بهتری در سر بپروریم.\nالبته اصولاً دلیلی وجود ندارد که نتوانیم این دو مسیر را با هم ترکیب کنیم، هرکدامشان مکمل آن‌یکی باشد، پادزهری باشد برای زهر آن‌یکی در وقتی که به‌تنهایی مصرف می‌شود. اما این واقعیت هم وجود دارد که خوش‌بین‌ها و بدبین‌های اولیه خودشان را در تقابل با هم می‌دیدند -و ما هم در عمل همین‌طور هستیم: ما هنوز هم معمولاً یک منطق صفر و یک داریم، انگار در زندگی باید بین خوش‌بینی و بدبینی دست به انتخابی قاطع زد، یا به تعبیر نوام چامسکی بین خوش‌بینی یا نومیدی:\nدو انتخاب داریم. می‌توانیم بدبین باشیم، تسلیم شویم، و کمک کنیم اطمینان حاصل شود که بدترین وضع رخ می‌دهد. یا می‌توانیم خوش‌بین باشیم، به فرصت‌هایی که مسلماً وجود دارند بچسبیم، و شاید کمک کنیم که جهان جای بهتری بشود. چندان هم انتخابی در کار نیست.\nآخرین مثالْ خودش زمختی و یک‌جانبگی کاربرد این دو اصطلاح نزد ما را نشان می‌دهد. خوش‌بینی معمولاً بار مثبت دارد، و بدبینی بار منفی. وقتی به کسی می‌گوییم خوش‌بین، معمولاً تمجید به حساب می‌آید. به همین دلیل است که سیاست‌مداران به‌طور ویژه علاقه‌مندند اصرار کنند که خوش‌بین هستند، یا حتی از «خوش‌بینی به‌مثابۀ وظیفه» حرف می‌زنند. برعکس، اینکه به کسی بگویید بدبین معمولاً ریشخندکردن و تهمت‌زدن و ضایع‌کردن او به حساب می‌آید. به تعبیری که در عنوان یکی از کتاب‌های جدید آمده، «بدبینی مال بازنده‌هاست».\nاما آیا انتخاب‌های ما همین‌قدر دوقطبی هستند؟ اگر تاریکی‌هایی در جادۀ بدبینی هست، خطراتی هم در جادۀ مقابل وجود دارد و بدبین‌های قدیمی‌تر یکسره راجع به همین خطرات به ما هشدار می‌دادند: که اگر بیش‌ازحد بر قدرتی که روی ذهن، زندگی و سرنوشتمان داریم تأکید کنیم، به‌سادگی به جادۀ بی‌رحمی خواهیم افتاد.\nبرای دیدن مثال‌هایی از اینکه خوش‌بینی، در سیاه‌ترین شکلش، چه از آب درمی‌آید لازم نیست خیلی دور برویم. وقتی در سال ۲۰۰۸ برجی در لندن به نام هی‌گیت استیت به سرمایه‌گذاران خارجی فروخته شد، ساکنان آن ابتدا از خانه‌هایشان بیرون رانده شدند، سپس شورای محلی دوره‌های تمرکز حواس برای آنان برگزار کرد تا با اضطرابشان مقابله کنند، طوری که خودشان مسئول بدبختی‌هایشان قلمداد شدند. اگر ما واقعاً بر حالات روانی خودمان تسلط داشته باشیم، دیگر چه دلیلی دارد که خواهان عدالت اجتماعی باشیم؟ این روی سیاه آن روایت رایجی است که می‌گوید «شما مسئول خوشبختی خودتان هستید» و با وحشت‌آفرینیِ ماهرانۀ رژیمِ رسانه‌های اجتماعی تقویت می‌شود، که ما را وادار می‌کند موفقیت و شادی خود را به جهان اطلاع‌رسانی کنیم.\nدر این گونه موارد است که نیروی تسلی‌بخش بدبینی خودش را آشکار می‌کند: مشکلی ندارد که مشکل داشته باشی. 2  گاهی ناکام می‌شویم، گاهی به دیوارهای بلندِ ناتوانی‌های خودمان یا به مرزهای جهان برخورد می‌کنیم -و اینکه به یاد آوریم رنج ما، شکنندگی ما، تقصیر خودمان نیست مایۀ تسلی خواهد بود، اینکه به‌زعم خودمان رنج می‌کشیم. اینکه غم‌خوردن برای آنچه از دست می‌دهیم، یا از دست خواهیم داد، یا از دست داده‌ایم می‌تواند درست باشد.\nخیلی سریع بدبینی را با انفعال و تقدیرباوری یا نومیدی یکی می‌گیریم و بر همین مبنا آن را رد می‌کنیم -برای اینکه خواهان فلسفه‌ای نیستیم که به ما بگوید تسلیم شو. اما آیا بدبینی واقعاً چنین معنایی دارد؟ جاشوا داینستگ، در کتاب بدبینی: فلسفه، اخلاق، روحیه 3 (۲۰۰۶)، بیان می‌کند که بدبینی می‌تواند نه‌تنها به انفعال نینجامد بلکه، کاملاً برعکس، ارتباطی تنگاتنگ با کنشگریِ اخلاقی و سیاسی داشته باشد، چنان‌که دربارۀ آلبر کامو می‌بینیم، کسی که شجاعت و کنشگری او در جنگ دوم جهانی آغشته به دیدگاه‌های بدبینانه‌اش بود.\nحتی تاریک‌اندیش‌ترین بدبین‌ها نیز هرگز نگفتند که زندگی فقط بدتر می‌شود یا هرگز بهتر نمی‌شود: این تصویری کاریکاتوری از بدبینی است که عجولانه کشیده می‌شود تا فقط ردّش کنند. آرتور شوپنهاور که بین  بدبین‌ها از همه تلخ‌تر بود چنین چیزی را نمی‌پذیرفت، برعکس، حرفش این بود که دقیقاً چون نمی‌توانیم جریان امور را تحت کنترل داشته باشیم، هرگز نمی‌دانیم آینده چه در دل خود دارد: زندگی ممکن است بدتر یا بهتر شود. به تعبیر داینستگ، «بدبین هیچ توقعی ندارد». شاید این حرف خیلی امیدبخش نباشد، اما به‌هرحال یک‌جور امید در آن هست. و همچنین است نور ضعیفی که در میان سیاه‌ترین صفحات آثار این نویسندگان می‌توان یافت: این شهود سریع و بی‌قرار که در این چشم‌انداز ظلمانی می‌توان چیزی گرد آورد؛ اینکه چشمان ما ممکن است به چیزی باز شود که پیش‌تر باز نشده بود؛ اینکه ممکن است در تاریکی دیده‌ور شویم.\nبه همین دلیل است که بدبینیِ امیدوارانه می‌تواند تناقض نباشد، بلکه نمودِ قدرتی رام‌نشده باشد که تنها زمانی مهار می‌شود که ظلمانی‌ترین نیروهای زندگی در کیمیای غریبِ امید به هم آمیخته می‌شوند.\nدربارۀ این چیزها در این زمانه فکر می‌کنم، زمانۀ فرسایش و ویرانیِ بوم‌شناختی، زمانۀ سیل‌ها و آتش‌سوزی‌ها و سقف‌های جدید دمایی که هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کرد، زمانه‌ای که زیر سایۀ شبح بحران اقلیمی است، بحرانی که به هر سو می‌نگریم هست. و همچنین زمانۀ نومیدیِ خاموش، یا نه‌چندان خاموشِ جوانان. همان انتقاداتی که زمانی علیه بدبینان قدیم مطرح می‌شد اکنون از طرف تکنوخوش‌بین‌ها 4 و حامیان پیشرفت علیه جوانان نومید به کار می‌رود؛ اینان حتی هرگونه درنظرگرفتن احتمالِ زوال را نیز نشانۀ ضعف، فقدان تخیل، و نقصی اخلاقی -و بیش از همه دیدگاهی غلط- می‌دانند. برای همین است که فریاد جوانان را، تحت این عنوان که بدبینی، تقدیرباوری و نومیدیِ «صرف» است، محکوم می‌کنند. جوانان را نقد می‌کنند که دیدگاهی غم‌زده دارند، گفته‌هایشان را اغراق‌آمیز و سخن‌گوهایشان را لوس خطاب می‌کنند [اشاره به گرتا تونبرگ].\nبه‌سادگی ممکن است از این واقعیت غافل شویم که این نسل -اولین نسلی که در دنیایی بزرگ می‌شود که در آن وضعیت اضطراری اقلیمی فقط در افق آینده نیست، بلکه یک واقعیت تلخِ حاضر است- گرفتارِ احساسِ واقعیِ ازدست‌دادن آینده شده است، چون هر چیزی که به آن‌ها گفته‌اند به زندگی‌شان معنا می‌بخشد یا بی‌معنا شده یا مسئله‌دار. چیزهایی مثل: درس بخوان، شغل مناسب پیدا کن، خانه بگیر -اما دیگر چه شغلی مطمئن است؟ دیگر سکونت در کجا امن است؟ همان‌طور که گرتا تونبرگ در سال ۲۰۱۸ در میدان پارلمان لندن گفت: «و چرا باید برای آینده‌ای درس بخوانم که به‌زودی دیگر وجود نخواهد داشت، و هیچ‌کس هم کاری برای نجات آن آینده انجام نمی‌دهد؟». چیزهایی مثل: بچه‌دار شو -اما اگر آینده‌ای برای فرزندان فرد وجود نداشته باشد، آیا باز هم بچه‌آوردن مشکلی ندارد؟ حتی چیزهای ساده‌تر، مثل رشد فردی از طریق سفرکردن، دیگر خیلی سرراست نیستند: چون اگر رشد فردی را در برابر هزینۀ کربنی سفرهای مدرن قرار دهیم دیگر رشد فردی چه اهمیتی خواهد داشت؟\n\nاین فروپاشیِ تمام‌عیارِ معناست که تازه حالا برای ما روشن شده است. جوان‌ها واقعاً این احساس را تجربه می‌کنند که نه‌فقط مفاهیم از دست رفته‌اند، بلکه خود آینده هم از دست رفته است، چون همۀ پاسخ‌های معمول به این پرسش که چه چیزی زندگی را ارزشمند می‌کند به‌طور فزاینده‌ای نامطمئن شده‌اند. جوان‌ها در این تاریکی به سر می‌برند، در جست‌وجوی نوعی از امید، نوعی از تسلی -و چه می‌توانیم به آن‌ها عرضه کنیم؟ مطمئناً می‌توانیم به‌جای دادن پاسخی واقعاً ناکافی (که ممکن است دروغی آشکار نیز باشد) که به ایشان اطمینان دهد همه‌چیز خوب خواهد شد کار بهتری کنیم، زیرا می‌دانیم که احتمال بهترشدن وجود ندارد.\nهرگونه سخن خوش‌بینانۀ خامِ دیگر نه‌فقط بیجا خواهد بود، بلکه دروغی است که کسی فریبش را نمی‌خورد، به‌ویژه جوانان با آن حس اخلاقی تیزشان که پشت‌پردۀ وعده‌ها و تضمین‌های پوچ سیاست‌مداران را با خشمی که می‌دانیم موجّه است مشاهده می‌کنند. اگر به آن‌ها بگوییم همه‌چیز درست می‌شود، فقط حرف پوچ نزده‌ایم، بلکه نشان داده‌ایم که تجربه‌شان را جدی نمی‌گیریم و این، به قول بدبین‌ها، همان چیزی است که مطمئناً رنج آنان را بیشتر خواهد کرد.\nاما اگر خوش‌بینی ناکام می‌ماند، آیا بدبینی بهتر است؟ من می‌گویم بدبینی می‌تواند ارزشمند باشد -اما جلوتر از این هم می‌شود رفت؟ آیا بدبینی واقعاً می‌تواند فضیلت باشد؟\nبعضی‌ها شاید خود عبارتِ فضیلتِ بدبینی را هم مهمل بیابند. برای نمونه، می‌توانیم تعریف هیوم را بپذیریم که می‌گوید نشانۀ هر فضیلتی این است که مفید و پذیرفتنی است، یا برای فردی که دارای آن است یا برای دیگران. اما بدبینی مطمئناً نه مفید است و نه پذیرفتنی. مفید نیست، با این استدلال که ما را به انفعال می‌کشاند، نه‌فقط ما را افسرده می‌کند بلکه، به قول مریلین رابینسون که دربارۀ بدبینیِ فرهنگی به‌طور خاص این را گفته است، «شور و حال ما نسبت به امکان‌های آینده» را نیز از بین می‌برد.  پذیرفتنی هم نیست، چون رنج ما را تشدید می‌کند، موجب می‌شود به‌جای وجه خوبِ زندگی روی وجه بد آن تمرکز کنیم (یا خوش‌بین‌هایی مثل لایب‌نیتس و روسو این‌طور می‌گویند). درنتیجه، جای تعجب ندارد که برخی از مطالعات روی «اُسوه‌های اخلاقی» نشان داده‌اند که مثبت‌اندیشی، امیدواری و خوش‌بینی ویژگی‌های مشترک آن‌ها بوده است.\nاما حالا گرتا تونبرگ را در نظر بگیرید. اگر چیزی به نام «فضیلت اقلیمی» وجود داشته باشد، به نظر می‌رسد او اسوۀ آن باشد -در نظر بگیرید چه انتخاب‌های شخصی سختی انجام داده، چقدر در دیدگاهش قاطع است، و با چه شجاعتی رهبران جهان را بازخواست می‌کند و بی‌میلی و ناهمدلی ایشان با این آرمان را به نقد می‌کشد. اگر این فضیلت نیست، دیگر من نمی‌دانم چیست -و درعین‌حال هیچ‌گونه مثبت‌اندیشی یا خوش‌بینی‌ای در تونبرگ وجود ندارد. اگر امیدی هم در کار باشد، امیدی تاریک، غم‌بار و پر از خشم و اندوه و رنج برای چیزی است که از دست رفته است -اما با اصرار، استواری و قاطعیت نیز همراه شده است. روشن است که، دست‌کم، این کنشگر خاص به کوشش‌هایش ادامه خواهد داد حتی اگر محکوم به شکست باشند. این خوش‌بینی نیست: اگر چیزی باشد، نامش بدبینی امیدوارانه خواهد بود و من معتقدم از هر نظر حق است که بگوییم در زمانۀ ما این یک فضیلت است.\nبدبینیِ امیدوارانه دوگانگیِ زنگ‌زدۀ خوش‌بینی/بدبینی را از میان می‌برد. همین نگرش و همین چشم‌انداز است که در تونبرگ و شخصیت‌های دیگری که به پرسشِ پل کینگزنورث جواب مثبت داده‌اند متمثّل شده است: «آیا می‌توان آینده را تاریک و درحال تاریک‌ترشدن دید، آیا می‌شود امید کاذب و خوش‌بینیِ دروغین را کنار گذاشت، بدون درافتادن به ورطۀ نومیدی؟».\nآنچه باید از آن پرهیز کنیم نه بدبینی، بلکه نومیدی یا تقدیرباوری یا تسلیم‌شدن است. حتی لزومی ندارد که از نومیدی هم کاملاً پرهیز کنیم، چون آن هم می‌تواند به ما انرژی بدهد و تشویقمان کند که در جهت تغییر تلاش کنیم، اما باید از آن نوع نومیدی‌ای که ما را به فروپاشی می‌کشاند بپرهیزیم. این چیزها با بدبینی یکی نیستند؛ بدبینی صرفاً فرضِ چشم‌اندازی تاریک برای اکنون و نیز آینده است و به معنای ازدست‌دادن شجاعت یا دست‌برداشتن از کوششِ مداوم برای بهترشدن نیست: برعکس، این‌ها معمولاً همان هدایایی هستند که بدبینی به ما ارزانی می‌دارد.\nمی‌توان عمیقاً و به تاریک‌ترین شکلْ بدبین بود، می‌توان خویشتن را در چنگال سرد و سخت نومیدی یافت، و بااین‌حال این احتمال را  کنار نگذاشت که شاید هنوز چیز بهتری در کار باشد (و این صرفاً می‌تواند یک احتمال باشد). این از آن جنس امیدهاست که قیمتی گزاف برایش پرداخت شده، ساده به چنگ نیامده، بلکه نگاهی آمیخته به درد آن را بر روح ما حک کرده است، نگاهی که شاید صرفاً تأیید همۀ رنجی است که زندگی می‌تواند داشته باشد و دارد. اگر چیزی از بدبین‌ها آموخته باشم همین است: با چشمانی پر از ظلمت هنوز هم این گشودگیِ تکان‌دهندۀ غریب می‌تواند وجود داشته باشد، همچون دری که در حد شکافی کوچک باز شده تا راه ورود خوبی‌ها به زندگی باشد. چون هیچ‌چیز مطمئنی در کار نیست، آینده نیز چنین است، و بنابراین همیشه امکان تغییر به‌سمت بهترشدن و البته بدترشدن وجود دارد.\nاین خودش می‌تواند یک موضع اخلاقی باشد: کسی که از خوبی استقبال می‌کند وقتی به سویش می‌آید و در سلوکش بر آن ابرام دارد، اما بدی را نیز می‌پذیرد بدون اینکه توجیهش کند یا بر بارِ کسانی که در مسیر بدی قرار گرفته‌اند بیفزاید. گاهی نمی‌توانیم جهان را چنان‌که می‌خواهیم عوض کنیم، و پذیرفتن همین نکته می‌تواند بزرگ‌ترین کاری باشد که می‌توانیم انجام دهیم و همچنین بزرگ‌ترین تسلای خاطرمان، اگر هم‌زمان انگیزۀ خود را برای انجام‌دادن بهترین‌ها و سخت‌ترین‌ها از دست ندهیم.\nهمان‌طور که جاناتان لیر در کتاب امید ریشه‌ای 5 (۲۰۰۶) گفته است، یک پدیدۀ مشترک هنگام نابودی فرهنگی این است که ارزش‌های قدیمی معنایشان را از دست می‌دهند. اگر بناست ارزش‌های قدیمی از فروپاشی افق اخلاقی جان سالم به در ببرند، نیازمند معانی جدیدند، مفاهیم جدیدی که حیاتی تازه در آن‌ها بدمند. دشوارترینِ همۀ کارها مذاکره‌کردن دربارۀ این تغییر است، آغازکردنِ فضیلت‌های جدیدِ درحال‌استقرار مادامی‌که فضیلت‌های قدیمی هنوز در بین ما هستند. و این، به عقیدۀ من، یکی از راه‌هایی است که بدبینی می‌تواند در آن به ما کمک کند -به‌مثابۀ یک فضیلتِ فی‌نفسه، اما همچنین به‌مثابۀ راهی برای دادن معنای جدید به فضیلت‌ها، فضیلت‌هایی که به‌عنوان بخشی از این جهانِ درحال‌تغییر دارند تغییر می‌کنند. با چشمان باز ایستادن در برابر واقعیتی که روبه‌رویمان است شجاعت می‌خواهد، و روی‌برنگرداندن از آن، شکیبایی، و قطعیت‌نداشتن دربارۀ اینکه آنجا همه‌چیز به پایان می‌رسد: این امید است.\nامید -نه به اینکه همه‌چیز در آخر درست خواهد شد، بلکه به اینکه هیچ‌چیز هرگز واقعاً به آخر نمی‌رسد؛ به اینکه «شکافی در همه‌چیز» است، به قول آن ترانۀ لئونارد کوهن، هم در خوبی و هم در بدی، طوری که هیچ‌وقت هیچ‌کدامِ این‌ها برای همیشه ما را بدرود نخواهند گفت. این همان عقیدۀ تزلزل‌ناپذیر نیست که می‌گوید همه‌چیز محکوم به بهترشدن است -آن خوش‌بینیِ ناپخته نیست که دیگر در این جهانِ درحال‌زوال فضیلت به حساب نمی‌آید، بلکه شاید رذیلت اصلی ما هم از آب درآید. شاید راحت‌تر باشد که تلاش‌هایمان را زیر پرچمِ موفقیت‌های تضمین‌شده ببریم، اما این راحتی فریبی بیش نیست، چون وقتی ممکن است با انفعال یا تقدیرباوری دلسرد شویم، با شکست‌های پیاپی نیز ممکن است تحلیل برویم. به‌جای این‌ها، آنچه بدبینیِ امیدوارانه طلب می‌کند این است که حتی وقتی اطمینانی در کار نیست دست از تلاش نکشیم، بدون اینکه از تلاش‌هایمان توقعی داشته باشیم به‌جز علم به اینکه در مقام فاعلانِ اخلاقی، در زمانۀ تغییر، آنچه را وظیفه داشتیم انجام دادیم. شاید این کمترین حد امیدواری باشد، غم‌بارترین شکل تسلی باشد -اما همچنین شاید همان چیزی باشد که بیشترین کمک را در زمانۀ پیشِ رو به ما بکند، به‌مثابۀ یک ارزش، یک آری، کاری از سرِ شور اخلاقی: فضیلتی شکننده در زمانه‌ای شکننده.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب رامارا فان دِر لوخت نوشته و در تاریخ ۲۶ آوریل ۲۰۲۲ با عنوان  «Look on the dark side» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «چطور بدبین باشیم و امیدوار؟»  در بیست‌وچهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۴ آبان ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        مارا فان دِر لوخت (Mara van der Lugt) استاد فلسفۀ دانشگاه سنت اندروز اسکاتلند و نویسندۀ کتاب‌های Bayle, Jurieu, and the ‘Dictionnaire Historique et Critique و Dark Matters: Pessimism and the Problem of Suffering است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        optimism’ and ‘pessimism’\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        it’s OK to not be OK\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                         Pessimism: Philosophy, Ethic, Spirit\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        techno-optimists: منظور کسانی است که به تأثیر مثبت پیشرفت‌های تکنولوژیک امیدوارند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Radical Hope\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/609312445.json b/train/609312445.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..b08c97cfa134ef833bcb3437163390e1ec63b25d
--- /dev/null
+++ b/train/609312445.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "به پدرم که فکر می‌کنم در آشپزخانه ايستاده و لبخند می‌زند",
+  "subtitle": "پدرم آشفته، دمدمی‌مزاج و درگیر الکل بود ولی با آشپزی به ما نزدیک می‌شد",
+  "introduction": "پدرِ هلن فارغ‌التحصیل هاروارد و مدرسۀ اقتصاد لندن و استاد دانشگاه بود ولی به دلیل اعتیاد به الکل شغلش را از دست می‏‌دهد و خانه‌نشین می‌شود و کم‏کم فرمان زندگی‌اش را از دست می‌دهد. پدر سعی می‌‏کند با آشپزی برای همسر و بچه‌‏ها اوقاتش را بگذراند. ولی تدریجاً آشپزی برایش اهمیتی حیاتی پیدا می‏‌کند و وسیلۀ ارتباطِ او با خانواده‌‏اش می‌‏شود. هلن به یاد می‏‌آورد که سوپ و خورش و کباب و سوسیس‌‏ماکارونی دیگر فقط غذا نبودند بلکه کلماتی بودند که پدرشان با آن‏‌ها حرف می‌‏زد: دوستت دارم، من را ببخش، حالم خوش نیست.",
+  "content": "هلن لانگسترت، نیویورکر— به پدرم که فکر می‌‏کنم در آشپزخانه ایستاده و به نقطه‏‌ای خیره مانده. مواد اولیۀ شام، در دسته‌‏های منظم، ریز‏ریز و آماده، روی پیشخوان است. یک کتاب آشپزی به دیوار تکیه داده شده. موهای سفیدش را مرتب به یک طرف خوابانده و پیراهن چهارخانه‌‏اش را توی شلوار گشاد و چروکِ نخودی‏‌رنگش گذاشته. چون تمام روز خانه را ترک نکرده، جوراب کبریتی و دمپایی‏ روفرشیِ آبی‌‏اش را به پا دارد.‏ رو به من می‏‌کند و می‏‏‌گوید «سلام عزیزم!». چشمانش زیر عینکی گردْ درشت و محزون به‏ نظر می‌‏رسند ولی بر چهره لبخندی محو دارد. آهی می‏‌کشد و می‌‏نشیند، کتابش را برمی‏‌دارد و منتظر می‏‌ماند. مادرم لحظه‏‌ای دیگر به خانه باز‏می‏‌گردد.\nروزی به من می‏‌گفت ‏یاد ندارد که والدینش سر میز شام، حتی یک بار، سخنی رد‏و‏بدل کرده باشند. بعد به‏‌شوخی اضافه کرد که، فی‏‌الواقع، یاد ندارد آن‏‌ها اصلاً حرف زده باشند. او در دهۀ ۱۹۵۰ در هادسنِ اوهایو بزرگ شد و به‌‏رغم تعریف‌‏های حسرت‌‏باری که از سفرهای تابستانی‏‌شان می‏‌کرد -مزرعۀ زالای و ذرت‏‌های فرد اعلایش یا کانتری مِید و بستنی‏‌های گردوییِ معروفش- در خانۀ خودشان سوروساتِ شام چنگی به دلش نمی‌‏زد. مادرش معمولاً غذاهایی چون گوشت و سبزیجات آب‏پز یا سس ماکارونی و کاهوی پیچ روی نان درست می‏‌کرد و با صدای اخبار ساعت پنج می‏‌خوردند. بعد، هنوز آفتاب غروب نکرده، می‌‏رفت و می‌‏خوابید.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/07/919-3-1.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            به پدرم که فکر می‌کنم در آشپزخانه ايستاده و لبخند می‌زند         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nمادربزرگم که برای تهیۀ، مثلاً، کیک تولد یا کباب به دستور پخت مراجعه می‏‌کرد سراغ کتاب لذت آشپزی می‏‌رفت. پدرم نیز نسخه‌‏ای از این کتابِ هزارصفحه‌‏ای را داشت که هنوز میان دو کتاب آشپزیِ دیگر، از کلودیا رودن و مارسلا هزن، در قفسۀ آشپزخانۀ منزل کودکی‌‏ام در شهر باثِ انگلستان خاک می‏‌خورَد. جلد کتاب، که روزگاری سفید بود، لک‏‌دار و پاره‌‏پوره شده و در عطفِ کتاب کلمۀ «لذت»، با رنگ قرمزِ شاد، خودنمایی می‏‌کند.\nصدها صفحه از کتاب پدرم ورق‌‏نخورده باقی مانده، طرز تهیه و دستور‏العمل‏‌هایی که حکایت از زمان‌ه‏‏ای دیگر دارند: فصلی دربارۀ آداب مهمانی شام، سالاد میوه با سس مایونز، دو صفحۀ مصور در خصوص نحوۀ پوست‌کندنِ سنجاب یا آب‏‌پزکردن خارپشت. اما صفحات دیگر، در اثر دهه‏‌ها استفادۀ مدام، چرب و کثیف شده‌‏اند: دستور پختِ شیرینی کرۀ بادام‌‏زمینی، دسر جزیرۀ شناور و ژامبونِ تنوری که همیشه روزهای عیدِ هدیه درست می‏‌کردیم. الحاقات خودش به کتاب هم هست که نشانۀ زندگی‏‌اش در انگلستان است، کشوری که در ۱۹۷۳به آن نقل‏‌مکان کرد: یادداشت‏‌های تبدیلِ درجۀ فارنهایت به سلسیوس، بریدۀ تاشدۀ گاردین به تاریخ اکتبرِ ۲۰۱۰ با عنوان طرز تهیۀ پای کدوحلواییِ ممتاز نوشتۀ فلیسیتی کلوک، غذاهایی که به فرزندان بریتانیایی‏‌اش طعم میراثشان را می‏‌چشانْد و دلتنگِ آمریکا که می‌‏شد کشورش را به خاطر او می‏‌آورد.\nاحتمالاً اولین کتاب آشپزی‏ پدرم همین بوده ولی علت عشق او به آشپزی آن کتاب نبود. علاقه به آشپزی را در سال سوم دانشگاه هاروارد و پس از نقل‏‌مکان به خوابگاهی ۲۴‏نفره پیدا کرد که می‏‌بایست هر روز یک نفر، به‌نوبت، برای همه شام درست می‏‌کرد. پولشان کم بود و تهیۀ غذا پیش از ۱۵/۶ عصر همۀ وقتِ روز را می‏‌گرفت ولی او و همکلاس‏‌هایش دور این میزِ مشترک فرهنگ غذاییِ تازه‌‏ای را کشف کردند که مطلقاً خلافِ غذاهای تلویزیونی و سوپ‏‌های کنسروشدۀ کودکی‏‌شان بود. آن‏‌ها هرشب پای وعده‌های طولانی و ابتکاری‌‏شان، که حاصل تلاش آشپزها برای پیشی‌گرفتن از یکدیگر بود، می‌‏نشستند و گپ می‏‌زدند. پدرم، دانشجوی رشتۀ علوم‌اجتماعی، با سری پرهیاهو و طبعی شوخ و قریحه‌‏ای نویافته در آشپزی، در این محیط شکُفت. همه را مجذوب خود کرده بود. در خوابگاه جُردن جِی قطبِ هم‏‌پالکی‏‌هایش شد و آن‏‌ها را با گروه‏‌های موسیقی، روان‏گردان‏‌ها و بنیادستیزی سیاسی آشنا ‏کرد. می‏‌توانم او را تجسم ‏کنم که، با شلوار جین، لباس کار و عینک فلزی، لچکی سرخ‏رنگ به موهای مجعدِ قهوه‌‏ای و پریشانش بسته و در صدر میزی بلند ایستاده است. او مشغول کشیدن پائیاست که کل روز سرگرم طبخش بوده و رفیقش، جیم، نظریۀ تازه‌‏اش درباب فراخوان جفت‏‌گیریِ قورباغه‌‏های آوازخوان را به سمع دیگران می‏‌رساند. پدرم نظریه‌‏ای دیگر سر هم می‌‏کند و همۀ حاضران خنده‌‏ای نشئه‌‏وار سرمی‏‌دهند.\nاو برای گذراندن دورۀ دکتری در مدرسۀ اقتصاد لندن به این شهر اسباب کشید و به خانۀ اشتراکی دیگری رفت. چهار زوج که مشترکاً خانه را خریده بودند آنجا زندگی می‏‌کردند. طی سال‏‌ها زوج‏‌ها می‌‏آمدند و می‌‏رفتند و دیوارهای خانه، حقیقتاً، شکم داده بودند. او با بنیادستیز دیگری از مدرسۀ اقتصاد، که مثل خودش آرزوی گذران زندگی عادی‏‌تری را می‌‏کشید، باب دوستی گشود. چند هفته بعد، از او خواستگاری کرد؛ جواب رد شنید ولی سال بعد ازدواج کردند. مدتی بعد پدرم در دانشگاه بث به تدریس جامعه‏‌شناسی مشغول شد و خانه‌‏ای خریدند. دو فرزند به‏‌سرعت از راه رسیدند. او که اکنون خانوادۀ تازه‌‏ای پیدا کرده بود در امور آشپزخانه ماهرتر از پیش شد تا هنرش را نشان دهد. اما زیر این پوست ظاهر مشکلاتی نهفته بود. پدرم، که تاچریسم روحیه‌‏اش را خراب کرده و زندگی خانوادگیْ فشاری تحمل‌‏ناپذیر بر او وارد آورده بود، با خیانت و می‌‏گساریِ افراطی بر مشکلاتش فائق آمد. چند سال بعد، کتابی به دستش افتاد که رمان‏‌نویسی آمریکایی و هم‏‌دورۀ او در هاروارد نوشته بود. چیزی نگذشت که پُرس‏‌پرسان دریافت آن نویسنده با دو فرزند خردسالش در آکسفورد زندگی می‌‏کند و در شُرف متارکه‌‏ای دردناک است. پدرم نامه‌‏ای به او نوشت تا اول بگوید چه‌‏اندازه از نقد‏های کنایه‏‌آمیزی که بر کتاب‏‌ها در آبزرور لندن می‌‏نوشته لذت می‌‏برده و بعد هم بپرسد آیا تاکنون کتابی خوانده که حقیقتاً دوست داشته باشد؟ او به‌‏دروغ پاسخ داده بود «موبی دیک». مادرم هرگز آن کتاب را نخوانده بود.\nطولی نکشید که آن‏‌ها خاطرخواه هم شدند. مادرم در استانبول بزرگ شده بود. پدر بروکلینی‌‏اش در آن شهر فیزیک درس می‏‌داده. نه پدر و نه مادرم نمی‏‌دانستند چطور کارشان به آنجا کشیده بود. عاقبت، پدرم زن و فرزند را رها کرد و به خانۀ محقری که مادرم در آکسفورد کرایه کرده بود اسباب کشید. پدرم گفته بود اولاد دیگری نمی‏‌خواهد. مادرم معتقد بود فرزندانِ بیشتر موجب پیوند خانواده‌‏های متفرق آن‏‌ها خواهد شد. من سالِ بعد متولد شدم. یک سال از تولدم نگذشته بود که مادرم پاندورا، خواهرم، را باردار شد. ما در خانۀ سنگیِ خرابه و بزرگی زندگی می‌‏کردیم که وسط یکی از تپه‏‌های هفت‏گانۀ بث واقع بود و به دو عموزادۀ اهل اروپای شرقی، که احتمالاً قاچاقچیِ مبلمان بودند، تعلق داشت. مادرم رمان می‏‌نوشت و برای روزنامه‌‏ها از انجام هیچ کاری دریغ نمی‏‌کرد، ولی درآمدش برای تأمین مخارج زندگی هرگز کافی نبود.\nپدرم، در این میان، کاروبار آشپزخانه را بر عهده ‏می‏‌گرفت و با غذاهایش دور دنیا پروازمان می‏‌داد. او غذاهایی از خاورمیانه، مکزیک و ایتالیا می‏‌پخت و غذاهای ایتالیایی را با ترانۀ «شراب قرمز» گروه یوبی۴۰ همراه می‏‌کرد. وقتی مستی زورآور می‏‌شد، غذاهایی چنان جنون‏‌آمیز می‌‏پخت که گویی از سیاره‌‏ای دیگر آمده‌‏اند؛ مثل آن باری که برایمان خورش پرادویۀ صدف و پای کدوحلوایی در کدوحلوایی درست کرد. من و مادرم و خواهرها کم‏کم به امور غیرمنتظره عادت کردیم، چراکه پدرم در آن سال‏‌ها کم‏کم فرمان زندگی‌اش را از دست می‌داد. هر آن ظلمتی که در دهۀ سوم عمر درونش بالیده بود به عرصه رسیده بود. اوج‌‏های دیوانه‌‏وار و بی‌‏امان، فرودهای خردکننده و مهلک. او نوشیدن آبجو سر صبحانه را شروع کرد و شب‏‌ها را تا صبح به شنیدن ترانۀ «ماه کامل» بیدار می‏‌ماند. گاهی که توان نداشت سر کار برود چندین روز از رختخواب بیرون نمی‌‏آمد. پنج سالَم که بود با خودروی شخصی‌‏اش به زمین‏ه‌ای کشاورزی زد و اگزوز را به داخل ماشین کشید و سعی کرد خودش را بکُشد. مادرم همراه خانوادۀ پدرم او را به مرکز توان‏‌بخشی بردند. چندان بی‏‌تأثیر نبود ولی، بلافاصله پس از طی درمان، دانشگاه پدرم را پیش از موعد بازنشسته کرد و قاچاقچی‌‏های مبلمان بیرونمان انداختند. پدرم، به لطف خدا، آلونکِ ساحری بدهی‌‏زده را، که همراه خوک خانگی‌‏اش قصد فرار به ولز داشت، به بهایی نازل خرید. این خانۀ کوچک در پایِ تپۀ سالسبری واقع بود، محلی که با ترانۀ پیتر گابریل به شهرت رسید. والدینم سعی کردند اینجا بار دیگر خانه‏‌ای بسازند.\nطی پانزده سال آینده، بیشترْ من، پاندورا و والدینم در این خانۀ قدیمی، که هرگز هم رو‏به‌‏راه نشد، به ‏سر بردیم. مادرم در دانشگاهی که هشت مایل دورتر بود کلاس نویسندگی برداشت و در طول سال تحصیلی نیمی از هفته را خانه نبود. پدرم در خانه می‏‌ماند؛ گیس‌‏هایمان را می‌‏بافت، ما را مدرسه می‌‏برد و غذاهایی از نقاط مختلف دنیا برایمان می‌‏پخت. خواهران بزرگ‏ترم آخرهفته‌‏ها یا برای اقامت‌های طولانی می‏‌آمدند و می‌‏رفتند؛ یا برای نجات من و پاندورا پدر و مادری می‏‌شدند که آرزویش را داشتیم. گاه پدرم چون شبحی سرگردان در خانه می‌‏گشت و تنها سلامی می‌‏کرد و شب‏‌بخیری می‏‌گفت. گاهی نیز خواب و قرار نداشت و با هرکس که تصادفاً در می‏‌زد یا از جلوی خانه می‏‌گذشت طرح دوستی می‌‏ریخت.\nرابرت لاولِ شاعر در نامه‏‌ای خروج از حالت شیدایی‏‌اش را توصیف می‌‏کند و می‏‌نویسد «لرزلرزان از نردبان ماه به زیر می‏‌آیم -چون طفلی ایستاده که می‏‌کوشد بنشیند، گربه یا راکونی که از درخت پایین می‏‌آید. دوباره عضوی از خانواده‌‏ام هستم». نردبان پدرم از ماه به میز آشپزخانه می‌‏رسید. هرچند افسرده‌‏خاطر سیب‌‏زمینی‏‌ها را پوست می‏‌گرفت یا جنون‏‌آسا ظرف‏‌ها را می‏‌کوفت، با آشپزی خطای خود را جبران می‏‌کرد و آنچه را درونش می‏‌گذشت نظم می‏‌بخشید. گمان نمی‏‌کنم او در خلال آن وعده‏‌های سرخوشانه در خوابگاه هاروارد می‌‏توانسته تصور کند آشپزی تا چه حد برایش اهمیت پیدا خواهد کرد، که عوض سخنرانی‏‌های درسی یا مقالات علمی، صورت خرید و بازگرداندن فرزندان از مدرسه و وعده‏‌های غذا مانع از‏هم‏‌پاشیدن زندگی‏‌اش می‏‌شود، که طبخ غذا برای خانواده‌‏اش روزهای او را تحمل‏‌پذیر می‌‏کند.\nپدرم، به‌‏رغم آشفتگی درونی یا شاید به دلیل آن، مقید به برنامه‌‏ای سخت‌‏گیرانه بود. هر صبح ساعت پنج برمی‏‌خاست، صورتش را می‌‏تراشید، حمام می‌رفت و چای دم می‏‌کرد. برای من و خواهرم دو کاسۀ کوچک می‏‌گذاشت و دست‌به‌کارِ طبخ ناهارمان می‏‌شد و با نظم و ترتیب خاصی ژامبون، کاهو و مایونز را میان دو تکه نان تُست قرار می‌‏داد. بعد سرگرم مطالعۀ داستانی جنایی می‏‌شد و وقتی روزنامه می‏‌رسید صدر تا ذیل آن را می‏‌خواند. ساعت هفت‏‌و‏نیم هم صدای اخبار را باز می‌کرد هم فِر را روشن می‌کرد، دو کلوچۀ شکلاتی را داخل فر می‌‏گذاشت و ما را در اتاق‌‏های بالا صدا می‏‌زد.\nاو فریاد می‏‌کشید که «دخترها بیدار شوید!» و صدای گرفته و آمریکایی‌‏اش خوابمان را می‌‏درید. هرچه من و خواهرم بزرگ‏تر می‌‏شدیم به فریادهایش کمتر اعتنا می‏‌کردیم، ولی همیشه کلوچه‌‏ها که حاضر می‏‌شدند به درون اتاق خوابمان سرک می‌‏کشید.\nاین‌‏بار آهسته می‏‌گفت «دخترها! وقت بیدارشدن است».\nالقصه، وقتی با صورت پف‏‌کرده و چشمان به‏‌هم‌چسبیده سر‏و‏کله‌‏مان پیدا می‏‌شد، کلوچه‌‏ها کنار کاسه‏ توی بشقاب بودند و شیشۀ شیر برای غلات صبحانه روی پیشخوان آماده بود.\nشنبه‌صبح‌ها به صرافت تهیۀ صورت خرید می‌‏افتاد. هرگز یاد ندارم در خردسالیْ پدرم جز برای چاپ صورت خرید از کامپیوتر استفاده کرده باشد. صورت‏‌ها دو صفحه داشت؛ صفحۀ اول، به ترتیبِ راهروهای فروشگاه، سه ستون داشت و صفحۀ دوم حاوی جدولی از شنبه تا جمعه بود که وعده‏‌های غذاییِ هفته در آن نوشته شده بود.\nپدرم کتاب‌‏های آشپزی‌‏اش را بیرون می‌‏آورد و کابینت و یخچال را وارسی می‏‌کرد و دور مواد مورد نیاز خط می‏‌کشید. شنبه‏‌ها و یکشنبه‏‌ها وقتِ آزمایش دستورپخت‌های جدید بود؛ طاجینِ کلودیا رودن، خورشی از کتاب آشپزیِ ریور کافه. یا غذاهای سنتی: استیک همراه با سیب‏‌زمینی سرخ‏شده و آغشته به رزماری و سُس شراب قرمز؛ سوسیس کامبرلند همراه با قارچ با طعم شراب و پورۀ سیب‌‏زمینیِ پنیری. یکشنبه‌‏ها نوبت خوراک‏‌های آرام‏پز یا نوعی راگو بود. دوشنبه‏‌ها غذاهای ساده داشتیم؛ ماکارونی همراه نخودسبز و ژامبون یا هاشِ گوشت گاو. مادرم معمولاً از سه‌‏شنبه تا پنج‏شنبه در دانشگاه تدریس می‏‌کرد و خانه نبود، لذا پدرم غذایی را تدارک می‏‌دید که تا بازگشت او کفایت ما را بکند.\nمینسترون غذای روزهایی بود که مادر حضور نداشت، از این جهت در نظر من و خواهرم مشخصۀ اوقات پریشانی پدرم بود. ما از مینسترون بی‏‌اندازه متنفر بودیم؛ نه به‏‌خاطر آنکه بدمزه باشد -هویج، کرفس و ماکارونی شکل‏‌دار در آبِ گوشت و روی آن پارمزانِ رنده‏‌شده. ندرتاً پیش می‌‏آمد که مینسترون به مادرم برسد، ازاین‌‏رو یکی از غذاهای محبوب او بود. چرا نباشد؟ اما از نظر من و پاندورا مینسترون همۀ چیزهای ملالت‌بارِ زندگی‏‌مان بدون او بود. شامِ شب‏‌هایی بود که پدرم حرف نمی‌‏زد و من و پاندورا سر میز مجادله می‏‌کردیم. غذایی بود که او همیشه فراوان می‌‏پخت تا اگر توان خروج از بستر را نداشت تا آخر هفته با آن سر کنیم. طی توافقی نانوشته مطلقاً دوستانمان را وسط هفته برای شام دعوت نمی‌‏کردیم.\nاگر پدرم مست بود مینسترون در نظرم بوی ترش و کهنۀ او را می‌داد و مثل چشمان او رنگ‌‏باخته و بی‏‌روح بود. من و خواهرم که سعی می‌‏کردیم فوراً غذا را تمام کنیم با آبِ گوشت و سبزیجات پخته زبانمان می‏‌سوخت؛ او جویده‌‏جویده هنگام صرف غذا حرف‏ می‌‏زد و سوپ چرب دور دهانش برق می‌‏زد. اغلب که از مدرسه به خانه برمی‏‌گشتیم دیگ مینسترون روی اجاق بود، آشپزخانه تمیز و دو کاسه هم روی پیشخوان آماده بود؛ بازماندۀ آفتاب از نورگیر سقف بر ذراتِ معلق در هوا می‌تابید و پدرم مست در بستر افتاده بود.\n\nخاطرم هست که روزی به خانه آمدم و دیگ مینسترون را که هنوز گرم بود روی شعله دیدم. درِ دیگ را برداشتم تا مکعب‏‌های کوچک هویج و کرفس، غذای سراسر هفته، را وارسی کنم، غذایی که تک‏‌تک اجزایش را در صورت خرید مشخص کرده، از فروشگاه خریده و با نهایت دقت قطعه‏‌قطعه کرده بود. می‌توانستم طعمش را، چون خاطرۀ استفراغی قدیمی، در دهان حس کنم. دیگ را برداشتم و هر چه مینسترون بود در سطل زباله سرازیر کردم. بعد همراه خواهرم کیف‌‏هایمان را جمع کردیم و سوار اتوبوس شدیم و هر کس راه خانۀ دوست خودش را گرفت. مادرم دورادور هرچه در توان داشت می‏‌کرد، ولی روزهای بلندِ بی او و گذشت فوری‏‌اش از خطاهای پدرم همیشه آزارم می‏‌داد.\nاما روزهایی نیز بود که درِ خانه را به رایحۀ خوشِ پیاز پخته یا کباب و نوای گوش‌‏نواز موسیقی جازِ بیل ایوانز یا سارا وان می‏‌گشودم. والدینم پشت میز آشپزخانه می‌‏نشستند و از اتفاقات روز سخن می‏‌گفتند. تا ساعت هفت‏‌و‏نیم عصر آشپزخانه تمیز و مرتب و شام روی میز آماده بود. و در یکی از همین وعده‏‌های دلچسب عصبانیتم را فراموش می‌‏کردم.\nاحوال پدرم اغلب با تغییر فصل دگرگون می‌‏شد. پس از زمستان‌‏های طولانی و غم‏‌بارِ سوپ‏‌ها و خورش‏‌های تکراری، نخستین روز گرم بهاری او را به جنبش وامی‏‌داشت. با قدم‏‌های محکم گام می‏‌زد و فرمان‏‌هایش را شادمانه با اشارۀ دست و فریاد صادر می‏‌کرد. او می‏‌گفت تابستانِ اوهایو که فرامی‌‏رسد بالا و پایین خیابان بوی دود و گوشتِ برشتۀ همبرگر و سوسیس فرانکفورتر به مشام می‏‌خورد. شاید این توصیفْ گزافه‌‏ای جنون‌‏آمیز بود، بااین‌حال، پدرم در نخستین روز تابان و گرم سال کباب‏‌پزمان را بیرون می‌‏آورد و کتاب آشپزیِ قطورش را زیرورو می‏‌کرد و دوباره اوراقی را که چربیِ غذا قهوه‌‏ای و چسب‌ناکشان کرده بود از نظر می‏‌گذراند.\nتابستان‏‌ها را بیشتر در استانبول می‏‌گذراندیم؛ خانوادۀ مادرم هنوز آنجا زندگی می‏‌کردند. بیرون خانه می‌‏نشستیم و در وعده‌‏هایی طولانی و باصفا کباب بره، سالاد کوسکوس و سُس‏‌های متنوع در کاسه‌‏های تُرکیِ آبی‌‏رنگ می‏‌خوردیم. مهمان‏‌ها که می‏‌رسیدند -روزنامه‌‏نگاران، سیاسیون، تاریخ‌‏نگاران، زلزله‏‌شناسان، آشنایان خانوادۀ مادرم یا کسانی که پدربزرگ و مادربزرگم از این‌‏سو و آن‏‌سو دعوت کرده بودند- پدرم، با آب‌جویی غیرالکلی در یک دست و تفنگ آب‏پاش برای تاراندن گربه‏‌های ولگرد در دستی دیگر، پشت کباب‌‏پز جای می‏‌گرفت.\nاو برای تولد شصت‏‌سالگی مادرم مهمانی کباب‌‏خورانی در بث تدارک دید. اول قرار بود مادرم غافل‏‌گیر شود، ولی پدرم لوازم مهمانی را زودتر خریده بود و او پشتۀ‏ نان همبرگری را که از کابینت آشپزخانه بیرون زده بود دیده بود. پدرم جمعی از همسایه‌های آشنا و غریبه، همکاران سابق و رفقایِ دوستانشان را دعوت کرد، کسانی که مادرم می‏‌گفت هرگز نباید با آن‏‌ها در یک خانه نشست. هوا خیلی گرم بود. او اعلام کرد ناهار ساعت یک حاضر است و سپس همۀ وقت صبح را به تفنن، باغبانی و نظافت کابینت‌‏ها گذراند. دوازده‏‌و‏نیم شد و خبری از ناهار نبود. ساعت یک که مهمانان کم‏کم سر می‌رسیدند پدرم بر آن شد که چمن‏ حیاط باید کوتاه شود. پیراهنش را کَند و ماشین چمن‌‏زنی عهد عتیقمان را روشن کرد. مهمانان صورتشان از عرق می‏‌سوخت و تلاش می‏‌کردند به‏‌رغم نعره‏‌های ماشین با هم صحبت کنند. پاندورا وقت را مناسب دید و رفت تا فکری برای غذا بکند. وقتی همه‌‏چیز، جز گوشت، آماده شد پدرم با تنی عرق‌‏کرده و بخارآلود و مویی چون گل‏‌میخ‏‌های سفید از حیاط سر رسید. ناهار را که سرانجام کشیدیم کسی زبان به تحسین او گشود که «خیلی لذیذ است». سالاد سیب‌‏زمینی با کرفس و خردل. سالاد یونانی مفصل، با محتویاتی به رنگ قرمز، سبز و بنفش، و روی آن تکه‌‏های پنیر سفید. کباب و فلفل آتشی، پیاز و بادنجان. پدرم خندان بود. پاندورا برای خودش بشقابی بزرگ پُر کرد و بی آنکه کلمه‌ای بگوید مشغول خوردن شد.\nاز میان غذاهایی که پدرم می‏‌پخت آنچه بیش از همه دوست می‏‌داشتیم و سبب می‏‌شد زودتر او را ببخشیم سوسیس‌‏ماکارونی بود؛ راگویی پرادویه و خامه‌‏دار همراه با گوجه، رزماری، شراب و سوسیس کامبرلند. او دستور پخت این غذا را از رستوران ریور کافه اقتباس کرده بود ولی اکنون روش پخت خودش را داشت. ابتدا پیازها را روی شعلۀ پایین تفت می‏‌داد. هم‌‏زمان که پیازها سرخ می‏‌شد ادویه‌‏ها را با قاشق چای‏‌خوری کیل می‏‌کرد و به‏‌ترتیب روی تختۀ گوشت چوبی می‏‌گذاشت: دانۀ فلفل هندی به مقدار زیاد؛ رزماریِ قطعه‏‌قطعه‏‌شده از باغچه؛ کمی نمکِ تکه‌‏تکه و سه برگ بویِ کامل. پیازها که آماده می‏‌شد سوسیس‌‏ها را داخل آن‏ ریزریز می‏‌کرد، شراب و ادویه‏ را می‌‏افزود و شعله را بالا می‌‏کشید تا کمی سرخ شوند. سپس چهار کنسرو گوجه‌‏فرنگی را در آن‌ها خالی می‏‌کرد و سس را چند ساعت می‏‌جوشاند. و پیش از آنکه غذا را بکشد پارمزان و خامۀ دوبلِ آب‏شده را به سوسیس‏‌ماکارونی اضافه می‏‌کرد.\nسوسیس‏‌ماکارونی غذای یکشنبه‌‏ها یا مهمانی‏‌های تولد بود. مخصوص وقتی که پس از یک دورۀ دیوانگی به صرافت می‌‏افتاد ما را مجدداً به‌‏سوی خود جلب کند؛ یا وقتی یکی از برادرها یا خواهرهایم چند روزی به خانۀ ما می‌‏آمدند. سوسیس‌‏ماکارونی غذایی برای گفتنِ «آفرین» یا «نگران نباش» بود؛ «خوش آمدی» یا «خداحافظ»؛ «معذرت می‏‌خواهم» یا «دوستت دارم». او همیشه این غذا را دو برابر می‌‏پخت و ما همیشه همۀ آن را می‏‌خوردیم. من از حجم غذایی که خواهرهای بزرگ‏ترم می‌‏بلعیدند حیرت‏‌زده می‌‏شدم. سه، چهار یا پنج بشقابْ پشت‌بندِ هم. ته‌‏ماندۀ غذا را با انگشت از قابلمه برمی‌‏داشتیم و برای تصاحب تکۀ پرملاطِ آخر روی دست هم می‏‌زدیم و پدرم، رضایتمندانه، تماشایمان ‏می‏‌کرد.\nهر قدر که او آن روزها اسف‏‌انگیز یا ملول بود ما از خوردن سوسیس‏‌ماکارونی شادمان بودیم. اگر رفقایم می‌‏دانستند پدرم مشغول طبخ این غذاست، خود را برای شام دعوت می‏‌کردند. سوسیس‌‏ماکارونی تنها چیز قابل‏‌اتکا و بزرگ‏ترین دستاورد او بود. اگر نردبان پدرم در بازگشت از ماه به میز آشپزخانه می‌‏رسید، سوسیس‌‏ماکارونی مسبب آن بود.\nآخرین غذایی که برای من پخت نیز همین بود -شب پیش از سفری یک‏‌ساله به کالیفرنیا برای تحصیلِ تاریخ و ادبیات در دانشگاه سانتا کروز. آن شب مهمانیِ تولد۲۱سالگی‌‏ام بود. کسل و غمگین بودم و از آینده می‏‌ترسیدم؛ به همین جهت هنوز وسایلم را جمع نکرده بودم. پدرم سوسیس‌‏ماکارونیِ «خداحافظ» می‏‌پخت، ولی ضمناً سوسیس‏‌ماکارونی «معذرت می‏‌خواهم» و «دوستت دارم» هم بود. چند روز پیش از تولدم باز دیوانه شده بود. او درست پیش از مهمانی بر خود مسلط شده بود و من اکنون قرار بود یک سال خانه را ترک کنم. خواهرم چندی بعد به دانشگاه بازمی‏‌گشت و مادرم کارش را از سر می‏‌گرفت و او به‏‌کلی در خانه تنها می‏‌ماند. آن‏‌روزها پدرم، تدریجاً، اختیار خود را از دست می‌‏داد.\nمن همراه والدینم و پاندورا دور میز نشستیم و سعی کردیم از غذا، با دلی فارغ، لذت ببریم. گویی لحظۀ مهمی بود -یکی از جمع به مطلبی مهم، که همه منتظر شنیدنش هستیم، اشاره می‌‏کند و پدرم هدف زندگی‌‏اش را درمی‌‏یابد و همه‏‌چیز تغییر می‏‌کند. ولی من خسته بودم و سرم درد می‏‌کرد. سخنی نگفتیم و ماکارونی‏‌مان را خوردیم. گریه‌‏ام که گرفت اشکم سرازیر شد و پدرم، انگار که بداند چه فکری در سر دارم، نگاهی به من انداخت و گفت: «عزیزم! چرا گریه می‏‌کنی؟».\nپدرم، مدتی بعد، پاک تسلط بر خودش را از دست داد. مادرم می‏‌گفت که از این پیشامد ترسیده بود. او تسلط بر اموری را از دست می‏‌داد که در بخش اعظم حیاتش سر پا نگهش داشته بود.\nبلافاصله پس از رفتن من به کالیفرنیا، مادرم و پاندورا مجبور شدند به استانبول سفر کنند، چراکه مادربزرگم از جایی سقوط کرده و به اغما رفته بود. پدرم در مدتی که آن‌‏ها نبودند از می‏‌گساری مضایقه نکرده بود و روزی که آن‏‌ها قصد بازگشت داشتند به مادرم تلفن کرده و گفته بود که خودش را شُسته، عذرخواهی می‌‏کند و مشغول پخت سوسیس‌‏ماکارونی است.\nمادرم و پاندورا که بازمی‏‌گردند خانه را ساکت و تاریک می‏‌بینند. روی پیشخوانِ آشپزخانه یک بسته ماکارونی بوده و ردیفِ ادویه‏‌جات روی تختۀ چوبی، دیگْ روی اجاق و سُسْ نیم‌‏پز. پیازهای سرد و بی‏رنگ و سوسیس‌‏های خردشده، که هنوز نیم‏‌خام بودند، در سس گوجه‏‌فرنگی. او حتماً به قسمت افزودن شراب که رسیده آن را نوشیده، اجاق را خاموش کرده، شراب آشپزی را برداشته و رفته اتاق‏‌های بالا تا مخفی شود.\nاو پس از این ماجرا دیگر آن آدم سابق نمی‌‏شود. خواهرم سر کلاس‏‌های دانشگاه بازمی‏‌گردد و پدرم، حتی با حضور مادرم در خانه، بیش‌ازپیش می‌‏نوشد. مادرم که روز هالووین به خانه برمی‌‏گردد باز با همان منظره مواجه می‌‏شود -سسِ نیمه‏‌کارۀ سوسیس‏‌ماکارونی روی اجاق و کاسۀ دست‏‌نخوردۀ آب‏نبات‏‌های هالووین برای قاشق‏‌زنی بچه‏‌ها پشتِ در‏. پدرم طول هفتۀ آینده را در اتاق مطالعه‌‏اش مخفی می‏‌شود و وانمود می‏‌کند که شراب نمی‏‌نوشد.\nروزی که باراک اوباما در انتخابات پیروز می‏‌شود پدرم ساعت پنج صبح، تلو‏تلوخوران، خود را به آشپزخانه می‏‌رساند و رادیو را روشن می‏‌کند. تنها شورت پاچه‌‏دار به تن داشته، ته‏‌ریشْ چهرۀ زرد او را پوشانده و موهای سفیدش روی سرش تخت شده بوده. مادرم دوباره عزم سفری دَه‌روزه به استانبول را داشته، زیرا مادرش در حال احتضار بوده. او به پدرم گفته که «خدا کند اکنون خودت را جمع‌‏و‏جور کنی، زیرا تنها خودت هستی و خودت».\n\nاین آخرین حرفی بوده که به او زده. مادرم که بازمی‏‌گردد با آخرین ماکارونیِ نیمه‌‏تمام و پدرمْ نقش بر زمین، با شورت پاچه‏‌دارِ خیس، ضخم عمیقی در سر و بطری‏‌های خالی بر کف آشپزخانه روبه‌رو می‌شود. آمبولانس خبر می‏‌کند. پزشکان به مادرم می‏‌گویند که او دچار سکتۀ مغزی شدیدی شده. پدرم دو روز بعد می‏‌میرد.\nمن هرگز نتوانستم شیوۀ پخت غذاهای پدرم را یاد بگیرم. اگر زمانی می‏‌خواستم غذایی بپزم او بالای سرم می‌‏ایستاد و می‏‌گفت که اشتباه می‌‏کنم، وسایلی که هنوز استفاده می‏‌کردم را سر جایشان می‏‌گذاشت یا خودش مشغول آشپزی می‏‌شد.\nمی‏‌گفتم «پدر، خواهش می‌‏کنم! بگذار من بپزم».\nاو با فریاد پاسخ می‌‏داد که «داری اشتباه می‏‌کنی».\nو غائله با سروصدای من و ترک آشپزخانه به پایان می‌‏رسید.\nولی خواهرم صبور بود. او ساکتْ کنار می‌‏ایستاد و پدرم طرز پخت غذاهای سنتی را به او آموزش می‏‌داد.\nاکنون که به خانه می‏‌روم یخچال پُر است از غذاهای آمادۀ مرغوب و سبزیجاتِ کپک‌‏زده. پیشخوان چسبناک است و از خرده‌‏نان و لکه‏‌های چای نقطه‏‌نقطه شده. با وجود آنکه سال‏‌ها پیش گربه‏‌مان سر‏به‏‌نیست شده، بوی خفیفِ غذای گربه می‏‌آید. مادرم، از غصۀ مرگ پدرم، هرگز صورت خرید نمی‏‌نویسد و پیش از مراجعه به فروشگاه یخچال را وارسی نمی‏‌کند. هنوز یک قفسۀ کامل از کابینت متعلق به شیشه‏‌های پدرم است: انواع مربا، ترشی و کَبَر، چیزهایی که مادرم اصلاً دوست ندارد ولی کسی هم حاضر به دورانداختنشان نیست.\nاما سنّت سوسیس‏‌ماکارونی هنوز زنده است. پاندورا در مهمانی‌‏های تولد، روزهای یکشنبه یا وقتی جمع هستیم سوسیس‌‏ماکارونی درست می‌کند. همان نوع موسیقی جازی را که پدرم همیشه می‏‌گذاشت پخش می‌‏کنیم و آشپزخانه از عطر رزماری، سیر و شراب قرمز پُر می‏‌شود. پاندورا پیش از آنکه غذا را بکشد پیشخوان را تمیز و مرتب می‌‏کند و بقیه پشت میز می‏‌نشینیم و شراب می‌‏نوشیم یا به سالاد ناخنک می‌‏زنیم. همه‌‏چیز که آماده شد قابلمه را روی میز می‏‌گذارد و درِ آن را می‏‌گشاید -و اگر بشود خانه را در یک لحظه یا احساس جست‌وجو کرد، همین لحظه است.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را هلن لانگسترت نوشته و در تاریخ ۱۷ ژوئیۀ ۲۰۲۲ با عنوان «A Recipe For Forgiveness» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «به پدرم که فکر می‌‏کنم در آشپزخانه ایستاده و لبخند می‏‌زند» در بیست‌‌وششمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۲با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        \n\nهلن لانگسترت (Helen Longstreth) نویسندۀ ساکن آمریکا و انگلستان است. او در سال‏‏ ۲۰۱۹ برندۀ جایزۀ ادبی پاتریک کاوانا و در سال ۲۰۲۰ نامزد جایزۀ بنیاد دبورا راجرز شد.\n\n\n \n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/615392576.json b/train/615392576.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..f10252c74351e1051acb4a107df8c60bc34a3c86
--- /dev/null
+++ b/train/615392576.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "فساد هميشه در شبکه رشد می‌کند",
+  "subtitle": "تعریف رسمی فساد، سوءاستفاده از منصب دولتی برای منافع شخصی، همۀ واقعیت فساد را نشان نمی‌دهد",
+  "introduction": "فساد در هر جامعه‌ای شکل و شمایل خاص آن جامعه را به خود می‌گیرد. در زندگی روزمره، در مناسبت اداری و سیاسی، در شبکه‌های پنهان و نیمه‌پنهان دوستی‌ها و ارتباط‌ها خودش را جا می‌کند و فراگیر و پایدار می‌شود. بنابراین وقتی از فساد حرف می‌زنیم، بیش از خطاها یا جاه‌طلبی‌های نامشروع فردی، با شبکه‌ای از روابط پایدار اجتماعی روبه‌روئیم. سودهیر چلا راجان در این مطلب انواع فساد را معرفی و اثرشان بر جوامع را بررسی می‌کند.",
+  "content": "سودهیر چلا راجان، ایان — در دهۀ ۱۹۷۰، متخصصان توسعۀ بین‌الملل برای فساد این تعریف را ارائه دادند: سوءاستفاده از قدرت دولتی برای منافع شخصی. از دید علوم‌سیاسی و مدل‌سازان اقتصادی، توجه به این نکته چارچوبی مشخص می‌کند برای توصیف موقعیت‌هایی سازمانی که مقامات دولتی را ترغیب می‌کند تا، در کنار ارائۀ خدمت به مردم، نوعی درآمد جانبی برای خودشان دست‌وپا کنند. سازمان‌های حمایتگر دوجانبه و چندجانبۀ بین‌المللی هم معتقدند که این تعریف می‌تواند انگیزۀ بهره‌برداری‌های شخصی را کاهش دهد و برای این منظور می‌شود از روش‌هایی مثل ساده‌سازی دیوان‌سالاری، ایجاد سازوکارهای نظارتی و موازنۀ قدرت  ازقبیل دادگاه‌ها و قوای مقننه و نیز ایجاد نهادهای مستقل برای پایش و رسیدگی به اختلاس استفاده کرد.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/07/919-6.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            فساد هميشه در شبکه رشد می‌کند         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nاستراتژی‌های ضدفسادِ حاصل از چنین برداشتی، حداقل در بعضی موارد، در پاک‌تر و کارآمدترشدن روال‌های دولتی کاملاً موفق بوده‌اند. این استراتژی‌ها همچنین به کاهش مشاهدۀ موارد فساد، هم در داخل و هم خارج از این کشورها، کمک کرده‌اند. با گذشت چند دهه، مطالعات فساد به حوزه‌ای بین‌رشته‌ای متشکل از جرم‌شناسان، اقتصاددانان، متخصصان اخلاق، دانشمندان علوم‌سیاسی و جامعه‌شناسان تبدیل شده است. حالا پژوهشگران اطلاعات زیادی دارند دربارۀ شرایطی که موجب می‌شود کارکنان دولتی درگیر تراکنش‌های غیرقانونی شوند و اینکه چه‌ چیزی باعث می‌شود آن‌ها وظایفی را که به‌عنوان مقامات دولتی بر عهده‌شان گذاشته شده نادیده بگیرند، یا، به‌عبارتی، همان مسئلۀ کلاسیک «کارفرما-کارگزار». پژوهشگران در این مدت درس‌های مهمی آموخته‌اند دربارۀ استراتژی‌هایی که کارتل‌های کارمندان دولت و صاحبان منافع مالی خاص با استفاده از آن‌ها برنامه‌های دولتی را تغییر شکل داده و جریان پول‌ را به‌سمت خودشان هدایت می‌کنند. مهم‌تر اینکه آن‌ها دریافته‌اند که وقتی احزاب سیاسی، قوانین تأمین مالی کمپین‌های انتخاباتی، تبلیغ‌کننده‌ها و رسانه‌ها و همچنین سایر بازیگران، ازجمله صنایع قانونی و غیرقانونی اسلحه‌سازی و شرکت‌های بزرگ نفتی، در پس پرده دست به دست هم می‌دهند و به منافع عمومی خیانت می‌کنند، چطور باعث تقویت این استراتژی‌ها می‌شوند.\nبا درنظرگرفتن طیف فرایندهای اجتماعی و فعالیت‌های تشکیل‌دهندۀ فساد، بهتر است آن‌ها را بر اساس مقیاسشان دسته‌بندی کنیم. اصطلاح فسادِ خُرد 1 اشاره دارد به پرداخت‌های غیرقانونی به افرادی چون پلیس‌های حاضر در خیابان، نیروهای حفاظتی، کارمندان صدور گواهی‌نامه و افرادی از این دست، که همگی نقششان این است که اجازۀ ورود افراد به محدودۀ مشخصی را صادر یا از آن جلوگیری کنند. کسانی که در چنین جایگاه‌هایی قرار دارند دسترسی مردم به مراتب بالاترِ سازمان را کنترل می‌کنند و یا، به‌عنوان پل ارتباطی، مسیر دستیابی افراد به خدمات عمومی را تعیین می‌کنند. مردم آسیای جنوبی و خاورمیانه برای این نوع پرداخت‌ها از اصطلاح «زیرمیزی» یا هدیه استفاده می‌کنند. گاهی برای جلوگیری از پرداخت جریمه‌ای سنگین‌تر از شما رشوه درخواست (یا به شما رشوه پیشنهاد) می‌شود یا شخصی مبلغی را خارج از دفاتر رسمی به مسئولی پرداخت می‌کند تا کاری غیرقانونی، مثل قاچاق کالایی ممنوعه، انجام دهد.\nفساد خرد، به دلایل مختلف، در کشورهای ثروتمند به‌ندرت دیده می‌شود ازجمله به این خاطر که دستمزد مقامات سطح پایین دولتی به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای بالاتر است، روال‌های نظارتی و موازنۀ قدرتِ جدی‌تری وجود دارد و همچنین هرگونه نقض قوانین مدنی بروز خشم عموم مردم را در پی خواهد داشت. برای مثال در نظر بگیرید که یک دانمارکی اگر ببیند کسی در خط مخصوص دوچرخه سواری قدم می‌زند چقدر عصبانی خواهد شد و آن را مقایسه کنید با نگرش‌های چندلایۀ مردم به بی‌تفاوتی، اجتناب، خشونت و مراقبت از یکدیگر در خیابان شلوغی در یکی از شهرهای پاکستان یا نیجریه. انسان‌شناسانِ سیاسی معتقدند که فساد خردی که در کف خیابان از مسئولان آسیایی و آفریقایی دیده می‌شود گره خورده است به مجموعۀ کاملی از فساد که درجات مختلفی از قلدری و خشونت، حامی‌پروری 2، مذاکره و سازش را شامل می‌شود. علاوه‌برآن، فساد خرد معمولاً با مفهومی همراه است که دانشمند علوم‌سیاسی، ژان فرانسوا بایار، آن را «برون‌گرایی» می‌نامد، فرایندهایی که طی آن تعداد کمی از مقامات محلی، برای افزایش قدرت خود، اقدام به برقراری روابط انحصاری با مقامات صاحب قدرت و ثروت در بیرون آن منطقه می‌کنند.\n\nوقتی فساد خرد در جامعه‌ای فراگیر می‌شود معمولاً خودش را به‌صورت پرداخت‌های درجه‌بندی‌شده در کل یک بخش یا سازمان دولتی نشان می‌دهد. اصطلاح فساد اداری 3 برای اشاره به این نوع فساد استفاده می‌شود. شرایطی که در آن می‌توان پست‌های دولتی را با نرخ‌های ثابت و برای مدت محدود خرید یا فروخت و متصدیانِ این پست‌ها هم درمقابل سعی می‌کنند با گرفتن رشوه های خرد از مردم هزینه‌هایی را که برای خرید آن پست انجام داده‌اند جبران کنند. سازمان سیاسی موسوم به تامانی هال در نیویورک از اواخر قرن هجدهم تا اوایل قرن بیستم را می‌توان مثالِ تاریخیِ کاملی از فساد اداری دانست. در آن دوران سیستم پیچیده اما منظمی از حمایتِ سیاسی بین پیمانکاران، رؤسای شهر و بخش‌های مختلف آن، قاضی‌ها، نیروی پلیس و جرائم سازمان‌یافته شکل گرفته بود که نظم اجتماعی را به‌خوبی حفظ کرده بود، تا اینکه اصلاحات مدنی و قانونیْ منجر به فروپاشی این سازمان شد. در دوران اوج قدرت تامانی هال، حلقۀ داخلی این سازمان و پیمانکارانِ تحت حمایت آن تقریباً بر تمام شئونات زندگی در نیویورک تأثیرگذار بود.\nمثال امروزی فساد دولتی را به‌ بهترین شکل می‌توان در سازمان‌های دولتی‌ای مشاهده کرد که تعداد قابل‌توجهی مأمور در کف خیابان دارند، سازمان‌هایی مثل گمرک، ادارۀ صدور گواهی‌نامۀ وسایل نقلیه، مدیریت درآمد اراضی، پلیس و ادارات بهداشت عمومی. به‌ویژه در اقتصادهای نوظهور و کشورهای درحال‌توسعه، این کارها به‌صورت نوعی آزار و اخاذیِ سازمان‌یافته اجرا می‌شوند که اثرات دردناکی بر زندگی روزمرۀ فقرا و محرومان جامعه می‌گذارند. برای مثال در یکی از ایالت‌های جنوبی هند، به نام تامیل نادو، پژوهشگران اخیراً الگویی از فساد پلیس را کشف کرده‌اند، به این شکل که پلیس «نرخ‌نامه‌ای» درست کرده تا رشوه‌گیری برای خدمات مختلف را تسهیل کند. مثلاً هزار روپیه (حدود ۱۳ دلار) برای اینکه کارمند پلیس شکایت رسمی دربارۀ یک اختلاف ملکی را ثبت کند، یا مبلغی تا صدهزار روپیه برای اینکه بازرس پلیس حاضر شود «رسیدگی» به یک نزاع شهری را بپذیرد. به‌ همین ترتیب نرخ‌های مشخصی برای بیمارستان‌های دولتی و مؤسسات آموزشی اعلام شده بود. البته راه‌آهن و ادارۀ پست در هند، تقریباً از زمان شروع به کارشان به دلایلی که هنوز در دست بررسی است، از این نوع شکایت‌ها مبری بوده‌اند.\nفساد کلان 4به نوع کاملاً متفاوتی از فساد اشاره دارد، چیزی شبیه فساد اداری از نوع تامانی هال اما در مقیاس ملی یا حتی بین‌المللی که بازیگران اصلی‌اش رژیم‌های سیاسی و شرکت‌های چندملیتی هستند. آن‌ها دست‌به‌یکی می‌کنند تا قوانین را به‌گونه‌ای تغییر دهند که حافظ منافع آن‌ها در بالاترین سطح ممکن، چه از لحاظ قواعد مالی و چه از لحاظ قواعد نمادین، باشد. حتی ممکن است رویه‌های اجتماعی به‌طور اساسی تغییر کنند تا این منافع را برای مدت طولانی تأمین کنند. در این مسیر الگوها و پیامدهای جدیدی شکل می‌گیرد که با ردگیری آن‌ها می‌توان فهمید که چگونه شبکه‌های انحصاریِ قدرت چنان ریشه می‌دوانند که در طولانی‌مدت و حتی پس از تغییر رژیم‌ها هم پابرجا می‌مانند.\nسی رایت میلزِ جامعه‌شناس در سال ۱۹۵۶ یکی از روشن‌ترین تصاویر از فساد کلان در ایالات‌متحده را ارائه کرد، هرچند که در آن زمان اصطلاح فساد را به کار نبرد و از عبارت «نخبگان قدرت» برای توصیف آن استفاده کرد؛ شبکۀ فشرده‌ای از سیاست‌مداران، مدیران ارشد شرکت‌ها، افسران ارشد نظامی و ارتباطات درهم‌تنیدۀ آن‌ها با پلیس، نیروهای مسلح و جرائم سازمان‌یافته با هدف حفظ نظم موجود ازطریق اعمال خشونت. اعضای گروه نخبگان قدرت، با تصدی «پست‌های فرماندهی استراتژیک در ساختار اجتماعی کشور»، «ابزارهای تأثیرگذار قدرت و ثروت و شهرتی که از آن لذت می‌بردند» را کنترل می‌کنند. آن‌ها نه‌تنها میراثشان را به فرزندان بلافصلشان منتقل می‌کنند، بلکه نسبت به راه‌اندازی و تثبیت باشگاه‌هایی خصوصی متشکل از طبقات بالای اجتماعی هم آنچه از دستشان برمی‌آید انجام می‌دهند. این باشگاه‌ها از طرفی مانند حصارهایی در برابر مردم عادی عمل می‌کنند و، از طرف دیگر، از دید دیگران تحسین‌برانگیزند و باعث می‌شوند تا مقامات سطوح پایین‌تر هم مشابه آن را برای خودشان ایجاد کنند. در تصویری که میلز از نخبگان قدرت برای ما ترسیم می‌کند نکتۀ جالب‌توجه این است که او، فراتر از توصیف سادۀ حیله‌گری آدم‌ها، فرایندهای اجتماعیِ مرتبط را هم مشخص می‌کند و نشان می‌دهد که این‌ها اثرات نوظهور تعاملاتی هستند که در طول چندین نسل از اعضای این گروهِ درهم‌تنیدۀ نخبگان پایدار مانده تا روال‌ها، ادبیات (یا «گفتمان») و انتظارات بقیۀ اعضای جامعۀ آمریکا را شکل دهد.\nآموزنده خواهد بود اگر نگاهی بیندازیم به سایر جوامع و تشکیلات تأثیرگذار آن‌ها از منظر قدرت استراتژیک خواص. در اندونزی، رئیس‌جمهور سوهارتو و حلقۀ نزدیک او متشکل از بزرگان کسب‌وکار، مشاوران مالی و معاونان نظامی، طی ۳۲ سال توانسته بودند نظام دقیقی از حمایت5، سرکوب، مؤسسه‌های خیریه و تولید ثروت از معادن (و بازتوزیع آن به وابستگان وفادار خود) را توسعه دهند. ارتباطات و تعهدات استراتژیک بین حلقۀ نزدیکان رئیس‌جمهور و سایر شبکه‌های خواص حتی تا سطح محلات هم توسعه یافته بود، یعنی جایی که می‌شد نیروهای شبه‌نظامی و جنگجویان غیرنظامی را برای سرکوب مخالفان تجهیز کرد. مُهرِ شخصی رئیس‌جمهور به‌عنوان نماد دولتش، موسوم به نظام جدید، در ایجاد تمام این ارتباطات نقش اساسی داشت و نام و تصویر او تقریباً به تمام برنامه‌های توسعۀ کشور پیوست می‌شد. رژیم، با این کار، به‌دنبال ایجاد نوعی پیوند نمادین مشترک بین وفاداران به شخص رئیس‌جمهور بود تا به‌این‌ترتیب آن‌ها را در مقابل کسانی قرار دهد که کوچک‌ترین تردیدی در این زمینه از خودشان نشان می‌دادند و با این کار در زمرۀ خائنانِ بالقوه به مسیر پیشرفت ملت قرار می‌گرفتند. در آن دوران، مردگراییِ سنتی اندونزیایی هم تقویت شد و تلاش شد به فرهنگی پایدار، مبتنی بر ارزش‌های خانوادگیِ دگرجنس‌گرا و آرمانِ پدر محافظ ملت، اعتبار بخشیده شود.\nشش سال بعد از کناره‌گیریِ دراماتیکِ سوهارتو در سال ۱۹۹۸، و در خلال بحران مالی آسیا، سازمان شفافیت بین‌الملل او را یکی از فاسدترین رهبران جهان اعلام کرد که طی مدت طولانیِ حکمرانی‌اش معادل ۳۵ میلیارد دلار برای خود و خانواده‌اش جمع کرده است. بااین‌حال، همان‌طور که هر ناظری تأیید خواهد کرد، غارتگری شخصی او، به‌واسطۀ نظام حمایتی پیچیده‌ای که او و همپالگی‌هایش ایجاد کرده بودند، حتی بعد از کناره‌گیری‌اش به این راحتی دست از سر اندونزی برنداشت. درواقع دارایی‌های مالی و سیاسی سوهارتو به‌طرز جالبی با دارایی‌های صمیمی‌ترین شریک تجاری‌اش، لیم سیو لیونگ، در هم تنیده بود. لیمْ مدیر گروه سلیم بود، بزرگ‌ترین شرکت خوشه‌ای اندونزی که در دهۀ ۱۹۷۰ به‌وسیلۀ نمایندگان لیم و سوهارتو تأسیس شد.این‌گونه بود که پیوند ثروت و قدرت، که اکثر قوانین حاکم بر اندونزی را تعیین می‌کرد، به‌طور اساسیتثبیت شد.\nکشور پرو نمای دیگری از فساد کلان را پیشِ رویمان قرار می‌دهد. آلبرتو فوجیموری، که در سال ۱۹۹۰ به ریاست‌جمهوری پرو انتخاب شد، ولادیمیرو مونتسینوس را به‌عنوان مشاور خود و رئیس اطلاعات کشور انتخاب کرد. مونتسینوس، بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۰، به صدها نفر از اعضای دولت، مدیران کسب‌وکارها، نمایندگان دولت‌های خارجی، قاضی‌ها، قانون‌گذاران، کارکنان ارتش، سردبیران روزنامه‌ها و شبکه‌های تلویزیونی و سازمان‌های مردم‌نهاد رشوه داد یا از آن‌ها رشوه گرفت. تنها دلیلی که ما حالا این حقیقت را می‌دانیم این است که او به‌طور مخفیانه تمام این دادوستدها را درقالب ده‌ها هزار ویدئو ضبط کرده بود و چند نفر از قانون‌گذارانِ مخالف او یکی از این ویدئوها را به دست آوردند و آن را در یک کنفرانس خبری از تلویزیون پخش کردند.\nشبکۀ پیچیدۀ مشتریانی که به‌مدت یک دهه به‌وسیلۀ رژیم فوجیموری مدیریت می‌شدند اطلاعات مهمی دربارۀ فساد کلان به دست می‌دهد. آنچه در فساد کلان (یا حتی فساد اداری) با آن روبه‌رو هستیم تنها یک تراکنش غیرقانونی بین دو نفر نیست، بلکه موضوع اصلی دربارۀ پیامدهای حالتی است که در آن صاحبان قدرتْ اقدام به ایجاد شبکه‌هایی غیررسمی میان خودشان می‌کنند تا از طریق آن بتوانند معاملات پشت پردۀ خود را انجام دهند.\nاین شبکه‌های متشکل از خواص، اگر طی زمان تثبیت شوند، احتمالاً این قابلیت را پیدا می‌کنند که شرایط زندگی مردم عادی را کاملاً دستخوش تغییر کنند. در این حالت، روش زندگی روزمرۀ مردم (یا اقدامات فرهنگی آن‌ها) معمولاً بی‌آنکه خودشان بدانند کاملاً به‌گونه‌ای شکل می‌گیرد که تنها در خدمت صاحبان ثروت و قدرت سیاسی باشد. درست است که مونتسینوس و احتمالاً دیگرانی، ازجمله خودِ فوجیموری، ظاهراً صدها میلیون دلار به جیب زده‌اند اما موضوع اصلی این نیست. بلکه موضوع اصلی این است که این اقدامات آن‌ها باعث ایجاد وضعیتی می‌شود که راجش چاکرابارتی آن را «موازنۀ فساد» می‌نامد و همچنین، این اقدامات مجموعه‌ای از اثرات اجتماعی، ازقبیل خیانت به اعتماد عمومی، را از خود بر جای می‌گذارند که تأثیرات بلندمدتش احتمالاً هرگز آن‌طور که باید شناخته نخواهد شد.\nوجه مشترک تمام این مثال‌ها وجود شبکه‌های مخفی از افرادی است که، یا برحسب تصادف و یا با مجوز قبلی، صاحب قدرت شده‌اند (که اکثراً، و البته نه لزوماً، هم از مردان هستند) و نقشی محوری دارند در گروه‌های خیلی کوچک از بازیگرانی که در تلاش‌اند ابزارهای رانت‌خواری را برای رسیدن به ثروت و قدرت پیدا کنند. در پرونده‌های متعددی از فساد کلان می‌توان مواردی را دید که گروه عظیمی از مردم برای مدت‌های مدید فریب خورده‌اند. قطعاً در پروندۀ سوهارتو و احتمالاً، با دامنه‌ای محدودتر، در پروندۀ فوجیموری می‌توان دید که خیانت به مردم شکل عمیقی از ساختارهای عمیق گانگستری به خود گرفته است و نیز رتق‌وفتق زندگی روزمرۀ مردم به دست مأموران کف خیابان افتاده است. این موارد همگی زمینه را برای رانت‌خواری برخی بنگاه‌های تجاری فراهم می‌کند که از حمایت گروه‌های مسلح، در ابعاد و انواع مختلف، هم برخوردارند. همچنین، شاهد تسلط حلقۀ افراد نزدیک به حاکمان هستیم، خواه حاکمانی که قدرت واقعی دارند و خواه حاکمان صوری. این حاکمان در ابتدا وعدۀ نظمی اجتماعی ازطریق حمایت را می‌دهند اما در ادامه، دراِزای لطفی که کرده‌اند، سهم خود را در قالب مبالغ ریز و درشت دریافت می‌کنند. این امر به‌نوبۀ خود باعث تثبیت فرهنگ سلسله‌مراتبی و استقرار معیارهای محکمی می‌شود که تعیین می‌کند چه رفتاری در جامعه مناسب و پسندیده است.\nسایر موارد فساد کلان نیز اگرچه مستقیماً به دولت‌ها مربوط نمی‌شوند، اما همچنان مملو از حس خیانت و خشونت‌اند. مثلاً لیگ ملی فوتبال، فیفا، لیگ برتر هند و خیلی از سازمان‌های ثروتمند ورزشیِ دیگر به‌طور مکرر گرفتار رسوایی‌های چشمگیری می‌شوند که در آن پای بازیکنان، مدیران و مقادیر معتنابهی پول در میان است. البته ازقرارمعلوم همیشه توانسته‌اند، با ارائۀ نمایش‌های پرهیجان، توجه مردم را از جنایاتشان منحرف کنند. وقتی سراغ مثال‌هایی می‌رویم که در آن شرکت‌های دارویی بزرگ و شرکت‌های شیمیایی به‌سختی تلاش می‌کنند تا ارزیابی فنی محصولاتشان را از لحاظِ خطراتی که برای مردم دارد بازنویسی کنند، ظاهراً با نوعی ارتباط میان فساد با نظریۀ شبکۀ اجتماعی، مفاهیمی چون هژمونی و ایدئولوژی و حتی سیاست‌های فرهنگی روبه‌رو هستیم.\nحالا که با مجموعۀ متنوعی از فساد، از موارد صرفاً شبهه‌دار گرفته تا موارد مطلقاً ظالمانه، آشنا شدیم تعریف رسمی فساد، یعنی سوءاستفاده از منصب دولتی برای منافع شخصی، به‌طرز غریبی به نظرمان کم‌جان و نامناسب می‌آید. درحقیقت، عبارت فساد تقریباً در تمام زبان‌ها واژه‌ای کهن و نامطلوب است. کلماتی چون فَساد در عربی، فوبای در چینی، براشتاچار در هندی، کورام‌په‌ره در لاتین و اوشال در زبان تامیلی همگی معنای یکسانی دارند: انحطاط، تباهی و گندیدگی اجتماعی. عبارت «چیزی در فلان کشور دچار فساد شده است» از دیرباز باعث خجالت و سرافکندگی جمعی بوده است.\nبرخلاف خیلی از خبرگان سیاسی، مردمی که در کشورهای درحال‌توسعه زندگی می‌کنند به‌راحتی می‌توانند  رتباط بین فساد و اضمحلال جامعه را درک کنند. آن‌ها حتماً تأیید می‌کنند که فساد در کشور آن‌ها از رهبران پوپولیستی که نوکیسگی گستاخشان کرده است شروع شده و مسیرش را تا پایین‌ترین سطح جامعه پیدا می‌کند، یعنی تا کف خیابان و افسران پلیسی که هر روز در گوشه‌وکنار آزارشان می‌دهند. هرچند نیمی از کل جمعیت اروپا بر این باورند که دولتمردانشان تا خرخره درگیر دوست‌گماری‌اند اما، در مقام مقایسه، حتماً شگفت‌زده خواهند شد اگر بشنوند در بعضی کشورهای دنیا مأموران دولتی برای ارائۀ خدمتی که وظیفه‌شان است، در کف خیابان، از مردم خودشان باج می‌گیرند. بااین‌حال حتی برای این اروپاییان هم فساد معنای اضمحلال اجتماعی می‌دهد و موضوعی فراتر از یک اقدام مجرمانه میان دو نفر است.\nدانشمند علوم‌سیاسی، ساموئل هانتینگتون، می‌گوید که جوامع سیاسی به‌طرز غم‌انگیزی مستعد زوال‌اند، چراکه نهادهای مرتبط با مسئولیت‌پذیری، حاکمیت قانون و حق آزادی بیان در آن‌ها مستعد حرکت به‌سمت بی‌نظمی و بدتنظیمی است و این امر درنهایت باعث می‌شود تا نیروهای تاریکْ رویه‌های مردم‌سالارانه و عدالت اجتماعی را تا مرز نابودی پیش ببرند. اخیراً شاگرد سابق او، فرانسیس فوکویاما، این نظریه را به‌روز کرده است. فوکویاما این‌طور استدلال می‌کند که حتی زمانی‌که نهادهای رسمی در اقتصادهای پیشرفته سعی در تقویت خودشان دارند ممکن است آن‌قدر تحت‌تأثیر «حاکمیت قانون» قرار گیرند که فراموش شود از ابتدا این لابیگران ثروتمند بودند که در تعیین قوانین و ایجاد این درهای گردانِ 6 دولتی مشارکت داشته‌اند تا بتوانند نفوذ خود را حفظ کنند. صرف‌نظر از دلایل این مسئله یا اینکه چه نوع دولتی بر سر کار است، فرایندهای سیاسی معمولاً درنهایت به نفع صاحبان فعلی قدرت تمام خواهند شد. تفاوتی که در این زمینه بین کشورهای مختلف وجود دارد برمی‌گردد به میزان هوشیاری مردم و قدرت ساختارهای نظارت و موازنۀ قدرت در هر کشور.\nدر ایالات‌متحده، نشانه‌های زوال، از بیش از یک دهۀ پیش، قابل مشاهده است. لااقل چهار رویداد به این مسیر دلالت دارد. اول اینکه بعد از بحران مالی ۲۰۰۷-۲۰۰۸، که صدها میلیارد دلار خسارت به بار آورد و ده‌ها میلیون بازنشستۀ صاحب‌خانه را با مشکلات مالی فاجعه‌باری مواجه کرد، تقریباً هیچ اعلام جرمی علیه بانیان آن ویرانی نشد. دوم اینکه، تقریباً در همان زمان، معلوم شد که ایالات‌متحده و هم‌پیمانانش، به‌عمد، افکار عمومی را در زمینۀ ادامۀ جنگ عراق فریب داده‌اند. بااین‌حال، بعد از تحمیل رنج‌های بی‌شمار و حدود نیم‌ میلیون کشته، تقریباً هیچ عواقبی گریبان مرتکبان این جنایت را نگرفت، حتی باوجود اینکه پیمانکاران بزرگ نظامی از این رهگذر حسابی جیب‌های خود را پر کرده بودند. سوم اینکه دیوان عالی ایالات‌متحده در سال ۲۰۱۰، در پروندۀ سیتیزنز یونایتد در برابر فدرال الکترال کامیشن، اجازۀ مشارکت در تأمین هزینۀ کمپین‌های سیاسی را برای اشخاص و شرکت‌ها صادر کرد و با این کار مسیر انتخابات را بیش‌ازپیش برای کسانی هموار کرد که، به‌جای شهروندان عادی، پایبند وعده‌هایشان به ثروتمندان و توانگران خواهند بود. مورد چهارم، و احتمالاً ناامیدکننده‌ترین مورد برای آیندۀ مردم‌سالاری آمریکا و نیز تمام ساکنان زمین، ظهور دونالد ترامپ و پیروانش بود که باعث شکل‌گیری حزب جمهوری‌خواهِ سرکشی شدند که حاضر به اقدام مسئولانه در قبال منافع عمومی نبود، آن‌هم در شرایطی که شواهد علمی دربارۀ بحران‌های جهانی از قبیل همه‌گیری و شرایط اضطراری آب‌وهوایی در حال افزایش است. این موضوعات فرعی، به‌واسطۀ بروز خشونت‌های نژادی، افزایش نابرابری و رنج اقتصادی و همچنین افزایش شکاف فرهنگی بین آن‌هایی که مدرک دانشگاهی دارند و آن‌هایی که ندارند، بیش‌ازپیش تضعیف شدند.\n\nزفیر تیچاوت، استاد حقوق دانشگاه فوردهام و کاندیدای فرمانداری نیویورک در سال ۲۰۱۴، در کتاب فساد در آمریکا 7 (۲۰۱۴) می‌نویسد: سابق بر این، فساد با ازدست‌دادن فضایل شهروندی و ازبین‌رفتن حس خیر عمومی و زوال پایبندی به حاکمیت قانون مرتبط بود، اما دیوان عالی ایالات‌متحده، در پروندۀ سیتیزنز یونایتد، حکم بر این داد که فقط باید رشوه‌خواری را مصداق فساد دانست؛ درحقیقت حتی موضوع را از این هم محدودتر کرد و فقط آن رشوه‌ای را مصداق فساد اعلام کرد که مستقیماً برای اقدام مشخصی ردوبدل شود و پولی دریافت شود تا کالایی واگذار یا قانونی تصویب شود. قاضیْ آنتونی کندی، دربارۀ حکم نهاییِ قضات دیوان، می‌نویسد:\nکمک‌های مالیِ افراد مستقل به کمپین‌های انتخاباتی، ازجمله مبالغی که شرکت‌ها پرداخت می‌کنند، منجر به فساد یا ظهور آن نخواهد شد. اینکه سخن‌گویی روی مسئولی تأثیرگذار باشد یا به او دسترسی داشته باشد به معنی فاسدبودن آن مسئول نیست و ظهور این تأثیرگذاری یا دسترسی باعث نخواهد شد تا رأی‌دهندگان ایمان خود را به این مردم‌سالاری از دست بدهند.\nتیچاوت توضیح می‌دهد که این تصمیم و دیگر تصمیم‌های این‌چنینی اشتباه‌اند، چراکه نشان‌دهندۀ یک تغییر سیاست تاریخی‌اند و یکی از مهم‌ترین انگیزه‌های تأسیس جمهوری آمریکایی را نادیده می‌گیرند، یعنی محافظت از شهروندان در برابر زوال تدریجی مردم‌سالاری به‌ دست گروه‌های صاحب قدرت. او دراین‌باره می‌نویسد:\nاین رویۀ قانونیِ جدید برخورد ملایم و محدودی با فساد دارد و دایرۀ مصادیق فساد را به دادوستدهای علنی محدود می‌کند. تلاش برای تأثیرگذاری بر سیاست‌مداران را به‌عنوان امری عادی و یک رفتار سیاسی مطلوب دسته‌بندی می‌کند. ظاهراً از دشواری‌های تعریف فساد اجتناب می‌کند و تلاش می‌کند تا درون‌مایۀ اخلاقی را از واژۀ فساد بیرون بکشد و داستانی دربارۀ آن تعریف کند که با دنیایی آکنده از بازیگرانِ منفعت‌طلب جور دربیاید.\nپروندۀ سیتیزنز یونایتد بار دیگر مُهر تأییدی زد بر نگاه جزءگرایانه‌ای که دربارۀ جامعه وجود دارد. در این دیدگاه، تشکیلات اجتماعی به‌مثابۀ تجمعی از افراد منفعت‌طلبی در نظر گرفته می‌شود که حق آزادی بیان و آزادی مبادلۀ آن‌ها، مقدم بر هر چیز دیگری، باید مورد محافظت قرار گیرد. این قرائت از جامعه تمام فرایندهای اجتماعی را نادیده می‌گیرد، ازجمله بسیاری از آرایش‌های ریشه‌دار قدرت را، از نظام پدرشاهی و نژادپرستی گرفته تا بهره‌کشی سیستماتیک اقتصادی. این دیدگاه همچنین انواع مختلف توجیه‌هایی را که برای الگوهای حاصل از قدرت در طول نسل‌ها ارائه می‌شود از بین می‌برد. این نگاه همچنین به‌راحتی با تفسیر مبتنی بر بازار از جهان منطبق می‌شود، تصویری که بازتابی از یک سوگیری قدیمی در علمِ سیاست‌گذاری است، سوگیری‌ای که سعی دارد پدیده‌های اجتماعی را ازطریق اقدامات مجزای فردی توضیح دهد و توجهی به نقش تاریخ، نهادهای نوظهور و شبکه‌ها ندارد. اما اگر فقط بر «رفتار ناسالم» تعداد محدودی از افراد تمرکز کنیم ممکن است نتوانیم فساد سیستماتیکی را ببینیم  که می‌تواند جامعه‌ای را به تباهی بکشاند.\nیکی از روش‌های مفید برای مطالعۀ فساد کلان این است که آن را از منظر باندها 8 یا شبکه‌های متشکل از خواص بررسی کنیم، یعنی گروه‌هایی که، به‌نوعی مثل ریشه‌های انگلی، در بخش‌های مختلف جامعه رسوخ کرده‌اند. هر باند فساد متشکل از تعدادی افراد دسیسه‌گر است که از یک حلقۀ درونی محدود و حلقۀ بیرونیِ محافظان آن‌ها تشکیل می‌شود. این افراد به‌طور مخفیانه عمل می‌کنند و از نفوذ اجتماعی بسیار بالا برخوردارند. باندهای فساد اشکال مختلفی دارند اما ویژگی مشترک همۀ آن‌ها ایجاد و حفظ روابط درهم‌تنیده و متقابل با بازیگران اصلی جامعه است. در نتیجۀ این مدلِ حمایتی، بعضی از افراد یاد می‌گیرند که چگونه از بزرگان محلی، که احتمالاً به حلقۀ درونی باند متصل‌اند، استفاده کنند تا موقعیت بهتری برای خودشان دست‌وپا کنند. افراد دیگری هم هستند که سعی می‌کنند از گروه اول تقلید کنند اما همیشه موفق نمی‌شوند. دانشمند علوم‌سیاسی، آلنا لدنیوا، از واژۀ روسی بلات 9استفاده می‌کند\nتا گستردگی کاربرد این نوع شبکه‌های غیررسمی و شخصی را در سراسر شوروی سابق توصیف کند. از این شبکه استفاده می‌کردند تا روال‌های رسمی و غیرقابل‌اتکا را به‌شیوۀ لطف متقابل دور بزنند. باندهای فساد حتی در حکومت‌های مردم‌سالار هم وجود دارند و ممکن است متشکل از رهبران سیاسی منتخب باشند یا اینکه بر روی این افراد کنترل داشته باشند. وقتی اعضای اصلی باند فساد از سوی مردم انتخاب می‌شوند و به قدرت می‌رسند نظام سیاسی به نوعی اُلیگارشی یا توانگرسالاری 10تبدیل می‌شود. یکی از انواع امروزیِ باندهای فسادْ هیئت‌مدیره‌های شرکت‌های قدرتمند و بزرگ‌اند. البته که هیئت‌مدیرۀ شرکت‌ها تابع قوانینی هستند اما، همچنان، در بسیاری مواقع اعضای غالب نقشی پنهانی و نامتناسب دارند در شکل‌دهی به منافع و اقدامات پایدار آن شرکت، کارکنان و مشتریانش و حتی حکومت. بارزترین مثال از این موضوع در دهه‌های اخیر مربوط می‌شود به «انکار» سیستماتیک شواهد علمیِ تغییرات آب‌وهوایی به دست لابیگران کاربلدی به نام «شکاکان آب‌وهوا». از دهۀ ۱۹۸۰ به این طرف، شرکت‌های شِورون، آکسون‌مبیل و شل میلیون‌ها دلار را به‌سمت سازمان‌هایی سرازیر کردند که صراحتاً برای به‌چالش‌کشیدن اجماع روزافزون دانشمندان دربارۀ گرمایش زمین تأسیس شده بودند.\nبااین‌حال، دانشمندان این شرکت‌ها خیلی زود به این نتیجه رسیدند که انتشار کربن از سوخت‌های فسیلی و احتراق آن‌ها در وسایل نقلیه و فرایندهای صنعتی به افزایش غلظت گازهای گلخانه‌ای در جو کمک می‌کند و به‌طرز غیرقابل‌انکاری باعث تغییرات آب‌وهوایی می‌شود. اما این «کاسبان شک‌وتردید» و شبکه‌های پرنفوذشان توانسته بودند به اندازۀ کافی در اذهان مردم و قانون‌گذاران دربارۀ شواهد علمیِ تغییرات آب‌وهوا سردرگمی ایجاد کنند تا جلوی هرگونه اقدام معنی‌داری در این زمینه را بگیرند و درعین‌حال، بی‌آنکه عواقبی دامنشان را بگیرد، از سود سرشاری برخوردار شوند.\nانحطاط اجتماعی -یا به‌عبارتی همان فساد- ارتباط نزدیکی دارد با وجود گروه‌های کوچکی از افراد که پول‌های بادآورده به دست می‌آورند و شبکه‌هایی از افراد با لطف‌ها و تعهدات متقابل ایجاد می‌کنند تا قوانین مرتبط با رفتار برابر یا هر نوع قانون مبتنی بر انصافی را دور بزنند. به‌این‌ترتیب می‌توان فساد کلان را به‌عنوان تعداد زیادی سندرم اجتماعی در نظر گرفت که در آن قدرت شبکۀ خواص اقدام به تضعیف نظام اخلاقی جامعه می‌کند. پایدارترین شکل فساد کلان را می‌توان درقالب انحطاط اخلاقی جوامع در بلندمدت مشاهده کرد که با ویژگی‌هایی همراه است چون نابرابری شدید، وجود باندهای شبکه‌ای یا دارودسته‌هایی که با هم متحد شده‌اند تا از اقتدار قلمروشان محافظت کنند.\nالگوهای انطباقی فساد، با گذشت زمان، قوام پیدا می‌کنند. این الگوها به‌ندرت با بحران مواجه می‌شوند، اما وقتی ساختار حامی‌پروریِ باند فساد، که اجزای آن با دقت کنار هم قرار داده شده بود، از هم بپاشد -خواه براثر فروپاشی کل نظام و خواه در نتیجۀ تلاش‌های رهبر جدید برای پاک‌سازی- معمولاً قبل از اینکه نظم جدید حاکم شود، هرج‌ومرج ایجاد خواهد شد. خسارات اجتماعی ناشی از این اتفاق احتمالاً تنها زمانی آشکار می‌شوند که بی‌عدالتی در حق فقیرترین افراد جامعه تشدید شود، افراد بسیار ثروتمند و قدرتمند، در کنار فسادشان، درگیر اَشکال افراطی خشونت شوند و یا در موارد نادر، در شرایط کناره‌گیری اجتماعی و بی‌هنجاری، حتی در میانۀ رونق اقتصادی و صلح نسبیِ سرزمینی هم این خسارات نمایان خواهند شد.\nتأثیر اصلی حاکمیتِ شبکۀ خواص عبارت است از تکثیر رویه‌های اجتماعی رایجی که با الگوهای ازقبل‌تثبیت‌شده سازگار می‌شوند. این‌نوع تنظیم‌های فرهنگی ممکن است منجر به بازتولید بی‌عدالتی شود، تاجایی که رفته‌رفته به اعتماد عمومی خیانت کرده و درواقع آن جامعه را فاسد کند و کار تا آنجایی پیش رود که نیروهای جمهوری‌خواه (یا نیروهای ضدهژمونی؟) خواستار استفاده از حقوق عمومی و سایر ابزارها برای احیای نظام اخلاقی جامعه شوند. شبکه‌های خواص و فساد کلان را، در نسل‌های مختلف، می‌توان در شکل‌های متفاوتی نسبت به مثال‌های معاصری که در بالا ارائه کردیم مشاهده کرد. حتی قدرتمندترین دسیسه‌ها هم به‌ندرت به‌صورت خودآگاهانه طرح‌ریزی می‌شوند و توسعه پیدا می‌کنند، بلکه با گذشت زمان و وقتی قدرت گرفت به‌تدریج نشانه‌های آن‌ها آشکار می‌شوند. وقتی چنین درکی از فساد پیدا می‌کنیم و آن را از منظر فروپاشی تدریجی جامعه بر اثر فعالیت باندهای فساد می‌بینیم، متوجه می‌شویم که این فروپاشی چنان آهسته و پیوسته پیش می‌رود که حتی می‌توان نشانه‌هایی از شکل‌گیری فرهنگ‌های خاص (یعنی روش‌های مشخص زندگی) را هم در آن مشاهده کرد، به‌طوری که هیچ اثری از باندهای فساد در آن دیده نمی‌شود و شاید با گذشت چندین نسل حداکثر یک یا دو بار ردپایی از آن‌ها آشکار شود.\nفساد لزوماً ممکن است در تمام اشکالی که نام بردیم و به‌عنوان پیامدی قطعی در تمام جوامع دیده نشود. مطمئناً فساد یکی از ویژگی‌های بنیادین نوع بشر هم نیست، بلکه بهتر است فساد را سندرم نوظهوری ببینیم که از منطق حاکم بر استراتژی‌های امپراتوری تبعیت می‌کند، استراتژی‌هایی که بشر تنها در همین چند هزار سال اخیر با آن‌ها آشنا شده است. تأثیرات ناشی از باندهای فساد را، در جدیدترین اَشکال آن، می‌توان به‌عنوان سرمایه‌داریِ غارتگری توصیف کرد با قدرتی زهرآگین، که می‌تواند جرائم سازمان‌یافتۀ مبتنی بر حامی‌پروری‌اش را زیر نقاب مردم‌سالاری تثبیت کند، درحالی‌که خیالش راحت است از اینکه اکثریت قریب‌به‌اتفاق مردم محکم (و طبق برنامه) در جای خود قرار گرفته‌اند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را سودهیر چلا راجان نوشته و در تاریخ ۱۸ فوریۀ ۲۰۲۲ با عنوان «High crimes and cabals» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «فساد همیشه در شبکه رشد می‌کند» در بیست‌وچهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ بابک حافظی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۷ آبان ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        سودهیر چلا راجان (Sudhir Chella Rajan) استاد گروه علوم‌انسانی و علوم‌اجتماعیِ مؤسسۀ فناوری هند مدرس است. کتاب یک نظریۀ اجتماعی دربارۀ فساد: یادداشت‌هایی از شبه‌قارۀ هند (A Social Theory of Corruption: Notes from the Indian Subcontinent) نوشتۀ اوست.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                         Petty corruption\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                         clientelism\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Administrative corruption\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Grand corruption\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        patronage : در اینجا به معنی حمایت غیرقانونی از خودی‌ها دربرابر غیرخودی‌هاست [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        revolving doors : به حالتی اشاره دارد که افراد از جایگاه قانون‌گذار و مجری قانون به جایگاه مدیران صنایع و سایر بخش‌هایی که تحت‌تأثیر آن قوانین قرار دارند، و برعکس، جابه‌جا می‌شوند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Corruption in America\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        cabal\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                         Blat : به معنی لطف و مرحمت [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        plutocracy\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/616234482.json b/train/616234482.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..489852d6fed3ae07adfc8133900b11291e301555
--- /dev/null
+++ b/train/616234482.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "شادی آینده را متحول نمی‌کند، ولی می‌تواند اکنون را قابل‌تحمل‌تر کند",
+  "subtitle": "مثل خیلی از مفاهیم دیگر، شادی نیز امروزه معنای قدیمی خودش را از دست داده و به چیز دیگری تبدیل شده است",
+  "introduction": "رالف والدو امرسون نوشته است «قدرت در شادمانی است». ما معمولاً شادمانی را نقطۀ مقابل قدرت و تلاشی غیرواقعی برای نشاط‌بخشیدن به اوضاع می‌دانیم. ولی امرسون می‌دانست شادمانی ذخیره‌ای برای خویشتن ماست، ابزاری برای شکل‌دادن به زندگی که می‌تواند جایگاه ما را در دنیای اجتماعی تغییر دهد و ما را به اجتماع وصل کند. در این روزها که موجی از اخبار بد جهان را احاطه کرده است، شادمانی شایستۀ توجه است.",
+  "content": "تیموتی همپتون، ایان— رالف والدو امرسون نوشته است «قدرت در شادمانی است». ما معمولاً شادمانی را نقطۀ مقابل قدرت و تلاشی غیرواقعی برای نشاط‌بخشیدن به اوضاع می‌دانیم. ولی امرسون می‌دانست شادمانی ذخیره‌ای برای خویشتن ماست، ابزاری برای شکل‌دادن به زندگی که می‌تواند جایگاه ما را در دنیای اجتماعی تغییر دهد و ما را به اجتماع وصل کند. در این روزها که موجی از اخبار بد جهان را احاطه کرده است، شادمانی شایستۀ توجه است.\nوقتی شادیم، هیجانمان افزایش می‌یابد و خُلقمان به‌سرعت بهبود پیدا می‌کند. شادمانی شناور و موقتی است، می‌آید و می‌رود ولی می‌توانیم آن را کنترل کنیم. همان‌طور که می‌توانیم «آرام شویم»، می‌توانیم «شاد شویم». به قول فیلسوف انگلیسی، رابرت برتون در آناتومی افسردگی (۱۶۲۱)  1  : «انتظارتان را کم کنید … شاد باشید». توصیۀ برتون به کم‌توقع‌بودن یادمان می‌آورد که شادمانیْ قدرتی کوچک است ولی، همان‌طور که امرسون می‌دانست، در هر صورت یک قدرت است.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/07/919-7.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            شادی آینده را متحول نمی‌کند، ولی می‌تواند اکنون را قابل‌تحمل‌تر کند         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \n \nشاید به‌خاطر همین کوچک‌بودن قدرت شادمانی باشد که فیلسوفان معمولاً از آن چشم‌پوشی کرده‌اند. آن‌ها ترجیح می‌دهند بر هیجانات شدیدتری همچون خشم و افسردگی تمرکز کنند و زندگی هیجانی انسان را عرصۀ نبردِ رانه‌های ناهشیار یا شور و اشتیاق‌های شدید بدانند. مثال کلاسیک انسانی که تحت سلطۀ شور و اشتیاق درآمده باشد آشیل، قهرمان یونانی، است. او، به‌خاطر خشمی که به آگاممنون داشت، بقیۀ یونانی‌ها را در جنگ با تروا همراهی نکرد و این کار برای او، که بزرگ‌ترین سلحشور یونان بود، قصور در وظیفه محسوب می‌شد. شادمانی، برخلاف خشم، انتخابی است و می‌توانیم آن را مدیریت کنیم.\nتصادفی نیست که برتون در کتابی دربارۀ افسردگی به شادمانی اشاره می‌کند. در بسیاری از نوشته‌ها دربارۀ هیجانات، شادمانی پادزهری است برای هیجاناتِ تیرۀ فردی که مبتلا به افسردگی است. نظریه‌پردازان پزشکی تا قرن نوزدهم فکر می‌کردند بدن انسان تحت کنترل جریان مایعات یا اَخلاط بدن است. به‌طور مثال، افسردگی ناشی از ازدیاد سوداست، درحالی‌که برخی محرک‌ها ضدافسردگی هستند و باعث شادمانی می‌شوند -‌یک لیوان شراب (نه دو لیوان)، موسیقی شاد، و اتاق پرنور. پزشک عصر رنسانس، لِوینوس لِمنیوس، داشتن همراه خوب، «بوسه و آغوش»، نوشیدن و رقصیدن را پیشنهاد می‌کرد و معتقد بود همۀ این کارها نشاطی هیجانی به همراه دارد که تا روزها باقی می‌ماند و اثر آن در چهره نمایان است. سایر پزشکان معتقد بودند که می‌توان به‌صورت شیمیایی شادی را تحریک کرد: در سال ۱۶۹۶، پزشک انگلیسی، ویلیام سالمون، پودری را برای تحریک شادمانی تجویز کرد: میخک، ریحان، زعفران، پوست لیمو، تکه‌های عاج، ورقه‌های طلا و نقره را با تکه‌های قلبِ گوزن نر مخلوط کنید و با مصرف آن شادمان شوید!\n\nصرف‌نظر از اینکه آیا کسی واقعاً این رویکردهای پزشکی به شادی را جدی می‌گرفت یا نه، واضح است که شادمانی با بدن، و به‌خصوص چهره، ارتباط عمیقی دارد. درواقع، از چهره شروع می‌شود و به درون می‌رود. همان‌طور که نویسندۀ فرانسوی، ژرمن دو استال، در اوایل قرن نوزدهم میلادی اشاره کرد، وقتی حالت شادمانی به خود می‌گیرید، صرف‌نظر از وضعیت روحی‌تان، این شادمانی به درون وجودتان می‌رود: «حالات چهره، ذره‌ذره، به درون تجربۀ فرد رسوخ می‌کند». قدرت شادمانیْ درون ما انسان‌ها را تغییر می‌دهد.\nمسیر حرکت شادمانی در درونِ خود به تاریخچۀ واژۀ «شادی یا cheer» ربط دارد. «شادی» از فرانسوی قدیمی می‌آید و به‌ معنای «چهره» است. این اصطلاح در قرن چهاردهم از طریق فرهنگ قرون‌وسطا به انگلیسی آمده است. برای مثال، در کتاب حکایت‌های کانتربری 2 (۱۴۰۰-۱۳۸۷) اثر جفری چاوسر، آدم‌ها دارای «چهرۀ رقت‌انگیز» یا «چهرۀ هشیار» هستند. «شادی» یا «چهره» یک اصطلاح و درعین‌حال عضوی از بدن است. بدین‌ترتیب، در تقاطع هیجانات و قیافۀ ما قرار دارد.\nدر قرن شانزدهم، در پی اصلاحات پروتستانی، بحثی شدید دربارۀ معنای اجتماع معنوی شکل گرفت. در همان دوران، با ترجمۀ گستردۀ کتاب مقدس به زبان‌های بومی، اسم سادۀ «شادی» گسترش يافت و صفت «شادمان» را شکل داد، و سرانجام، در حوالی سال ۱۵۳۰، ایدۀ انتزاعی‌تر «شادمانی» را هم در بر گرفت که حالت چهره را به اسمی انتزاعی بدل می‌کرد، چیزی که به‌عنوان کیفیتی هیجانی از خودِ انسان می‌تواند به حرکت درآید و جاری شود. در کتاب مقدس ژنو (۱۵۶۰)، از «نامۀ دوم پولس قدیس به کُرَنتیان» می‌آموزیم که برای حضور در اجتماع مسیحیان باید کاریتاس 3 یا عشق بورزید. پولس می‌گوید «هرکس آن‌طور که در دلِ خود می‌خواهد می‌بخشد، نه از سر بی‌میلی یا ضرورت، چراکه خدا بخشندۀ شادمان را دوست دارد». خدا بخشندۀ شادمان را دوست دارد. این جملات در اوایل دوران مدرن انتشار گسترده‌ای یافت و شادی -‌و چهره‌- را با کاریتاس، که فعالیتی اجتماعی و دینی است، مرتبط کرد.\nمفسران کتاب مقدس از درک معنای جملۀ معروف پولس ناتوان بودند. اراسموس روتردامی، بزرگ‌ترین اندیشمند دوران، بدن شادمان را با اجتماع مرتبط می‌دانست و می‌گفت «بگذارید پیشکش ستودنی شما با روی گشاده و شادمانی دوچندان شود». بخشش خوب است، ولی بخشش با شادمانی بهتر است و نیتِ شما را می‌توان از «روی گشاده‌تان» دید. ولی اگر شادمان نباشید (و روی گشاده‌ای نداشته باشید)، شاید مسیحی واقعی نباشید. این گمانِ جان کالوین، اصلاحگر بزرگ پروتستان، بود. به باور او، مشارکتِ باخساست و بدون رغبت در کارهای خیر نشانۀ کاتولیک‌هاست. او کاتولیک‌ها را فرومایه و ترسان از اقتدار پاپ می‌دانست. درعوض معتقد بود، مسیحیانِ خوب باشادمانی و روی گشاده می‌بخشند. کمی بعد، شاعر و موعظه‌گر، جان دان، این ایده را ادامه داد و در خطبه‌ای اشاره کرد که خدا کلمات مقدس خویش را «نه با ترش‌رویی، تلخی، خشم و به‌شیوه‌ای ناپذیرفتنی، بلکه با شادمانی» به ما عطا کرده است.\nخوانندگانِ دوران مدرن شاید با دیدن این نظرات تحت تأثیر قرار گرفته باشند، نظراتی که نشان می‌دهد شادمانی چیزی بسیار فراتر از رفتار ظاهریِ یک همکار سرحال یا فروشنده‌ای آزاردهنده است. شادمانی، به‌عنوان یک کیفیت اجتماعی، نوع خاصی از اجتماع اخلاقی را شکل می‌دهد. شادمانی در میان آدم‌ها پدیدار می‌شود و آن‌ها را به هم وصل می‌کند. تعجب‌آور نیست که پزشکان به‌دنبال ایجاد شادمانی از مسیر شیمیایی بودند.\nدر عصر روشنگری اروپا، با افول بحث‌های مذهبی رایج در اوایل دوران مدرن، جنبۀ الهیاتی شادمانی رخت بربست. ولی جنبۀ اجتماعی آن به‌عنوان مشخصۀ گعده‌های عصر روشنگری باقی ماند. فیلسوف اسکاتلندی قرن هجدهم، دیوید هیوم، شادمانی را نیرویی فراتر از فرد می‌دانست. کسی شادی را انجام نمی‌دهد بلکه، همان‌طور که کالوین گفته بود، شادی او را در بر می‌گیرد. هیوم می‌گوید هرکس تا به حال چند ساعتی را با «آدم‌های شدیداً افسرده سپری کرده باشد قطعاً اذعان می‌کند که وقتی فردی بذله‌گو یا شاداب وارد اتاق می‌شود، کاملاً احساس می‌کنیم که «شادمانی فواید زیادی با خود به همراه می‌آورد و به‌طور طبیعی منجر به تلطیف قلوب می‌شود … دیگران هم به همان شکل بذله‌گو می‌شوند، و از طریق سرایت یا همدردی طبیعی، همان حس و حال را می‌گیرند». در اینجا شادمانی «سرایت» است. هیوم در جاهای دیگر، برای توصیف اینکه شادمانی چطور به همراهان گرما می‌بخشد، از استعارۀ شعله استفاده می‌کند.\nاگر شادمانیْ سالم و اجتماعی یا حتی به‌لحاظ اخلاقی درست است، می‌توانیم بفهمیم چرا امرسون، که این نوشته را با او شروع کردم، آن را نوعی قدرت می‌داند. شادمانی می‌تواند خُلق‌و‌خوی ما را تحت تأثیر قرار دهد، ولی بر جنبۀ اجتماعی ما هم اثر می‌گذارد. شادمانی برای جامعۀ سالم ضروری است. هرکس بتواند آن را کنترل کند و پرورش دهد صاحب منبعی کمیاب شده تا به کمک آن زندگی هیجانی خود و همراهانش را شکل دهد. از نظر امرسون، اولین فیلسوف اخلاقی بزرگ آمریکا، شادمانی منجر به زندگی خوب می‌شود و همچنین با خلاقیت در ارتباط است.\nامرسون، در جستاری با عنوان «شکسپیر یا شاعر» (۱۸۵۰)، می‌گوید نبوغ شعری نیازمند دو چیز است. اول، توانایی شاعر در دیدن پدیده‌های طبیعی به‌عنوان پدیده‌های اخلاقی -‌یعنی تبدیل چیزها به استعاره‌هایی از زندگی درونی ما. این شاعر است که اولین بار می‌بیند که سیب و ذرت معنایی فراتر از میوه و غلات دارند. شاعر چیزها را تبدیل به نشانه‌هایی می‌کند که «در تاریخچۀ طبیعی‌شان تفسیری از زندگی بشر» ارائه می‌کنند. در نگاه شاعر، طبیعت و انسان به هم پیوسته‌اند. دومین لازمۀ نبوغ شعری هم به همین اندازه مهم است: «شادمانی، که بدون آن هیچ‌کس نمی‌تواند شاعر باشد، چون زیبایی هدف شاعر است. او فضیلت را دوست دارد، نه از روی اجبار، که به‌خاطر شکوهش». شادمانیِ شاعرْ حاکی از توانایی او در دیدن زیبایی‌‎های جهان است، دیدن چیزها «به‌خاطر نور زیبایی که از آن‌ها ساطع می‌شود».\nتحسین امرسون از قریحۀ شاد بینش اجتماعیِ اخلاق‌گرایان را به خلاقیت شاعران نزدیک می‌کند. او معتقد است شادمانی نه‌تنها آدم‌های اجتماع را کنار هم می‌آورد، بلکه هرکس شادمانی را در کنترل داشته باشد می‌تواند جهان را دگرگون کند. شادمانی نیرویی روان‌شناختی و هیجانی است که خاستگاهش بینش و قریحه است.\nبا شروع قرن بیستم، جریان‌هایی که ویلیام جیمزِ فیلسوف آن‌ها را «درمان ذهن» می‌نامید گسترش یافتند. فرض این جریان‌ها تأثیر حالت‌های ذهنی بر کارآمدی و تعاملات اجتماعی روزمره بود. این جریان‌ها شادمانی را نیز به‌ همراه خود گسترش دادند. نویسندۀ «الهام‌بخش» در شروع قرن جدید، اوریسون سوئت ماردن، که نشریۀ موفقیت را در سال ۱۸۹۷ تأسیس کرد، شادمانی را محور اندیشۀ خویش قرار داد. بعضی از آثار او عبارت‌اند از شادمانی به‌عنوان قدرت زندگی (۱۸۹۹)  4  ، زندگی خوش‌بینانه (یا درباب شادی‌بخشیدن به کسب‌و‌کار) (۱۹۰۷)  5 ، و اندیشه‌هایی دربارۀ شادمانی (۱۹۱۰)  6  . آثار ماردن عمدتاً فهرستی از «سخنان حکیمانه» و کلیشه‌هایی دربارۀ مزایای شاداب‌بودن است. این مزیت‌ها هم فردی و هم حرفه‌ای‌اند. آن‌ها شما را شاد می‌کنند و کمک می‌کنند پول درآورید.\nماردن، در شادمانی به عنوان قدرت زندگی، شادمانی را «دوای بیماری آمریکایی‌ها» می‌نامد. این کتاب تمرکز زیادی دارد بر اینکه آمریکایی‌ها چقدر سخت کار می‌کنند و چه زمان کمی برای لذت‌بردن از خودشان دارند و چقدر مادی‌اند. هدف ماردن این است که نه‌تنها آمریکایی‌ها را به آرامش فرا بخواند، بلکه آن‌ها را کارآمدتر و ثروتمندتر کند. این معجزه از طریق گسترش شادمانی ممکن است.\nتقریباً در همان زمان، در سال ۱۹۱۱، پسران پیشاهنگ آمریکا اولین کتاب راهنمای خود را منتشر کردند که در آن ترکیبی از توصیه‌ها دربارۀ مهارت‌هایی عملی همچون آتش روشن‌کردن در جنگل، با تشویق‌های اخلاقی برای زندگی بهتر ارائه شده بود. توسعۀ خود تحت «قانون پیشاهنگی» اتفاق می‌افتد که شامل ۱۲ فضیلت است. هشتمین فضیلتْ شادمانی است که آن را این‌گونه تعریف می‌کنند:\nفضیلت دیگرِ پیشاهنگی شادمانی است. براساس قانون پیشاهنگی، پیشاهنگ نباید عبوس باشد بلکه باید همواره شاداب و خندان باشد … چهرۀ شاداب و سخنان پرنشاط همچون آفتاب به دیگران می‌تابد.\nو سپس آن را در قاب گسترده‌تری از تاریخ می‌برد:\nپیشاهنگِ خوب باید جوانمرد باشد. یعنی باید مردی مثل شوالیه‌ها یا پیش‌گامان قدیم باشد … او باید شادمان و به‌دنبال پیشرفت خود باشد، و باید زندگی حرفه‌ای برای خودش دست‌وپا کند.\nدر قرن بیستم، با گسترش تجربۀ جمعی و افزایش مصرف‌کننده‌ها، شادمانی به‌عنوان مفهومی مطرح شد که می‌توانست بلندپروازی‌های سرمایه‌داری را با دغدغه‌های اخلاقیِ دورۀ قبل آشتی دهد. تأکید پیشاهنگان بر مهارت‌های بقا در جنگلْ طبقه‌ای جدید و عمدتاً مردانه از مصرف‌کنندگان و تولیدکنندگانی را به وجود آورد که فقط به فکر خودشان و زندگی‌شان در دنیای خشن بازار بودند. سرمایه‌داری آدم‌ها را در دوئلی مقابل هم قرار می‌دهد تا بر سرِ منابع و پول تا پای جان بجنگند. این کسب‌وکاری است که در تنهایی انجام می‌گیرد. شادمانی پیشاهنگان به آن جلوه‌ای قهرمانانه می‌بخشد. انتشار بیرونی شادمانی منجر به موفقیت حرفه‌ای می‌شود، چراکه فروشنده یا دستیار اجراییْ فضای اداره را بانشاط می‌کنند. کنش‌هایی که خودخواهانه یا ریاکارانه به نظر می‌رسد بازتابی از گذشتۀ باشکوه تلقی می‌شود. آن‌طور که ویلیام وایتِ جامعه‌شناس در کتاب مدیریتی خودش در سال ۱۹۵۶ می‌گوید، هر «مرد سازمانی» تازه‌کاری در دلِ خود شوالیه‌ای سرگردان یا شکارچی‌ای نیرومند است.\nماردن و پیشاهنگ‌ها هر دو شادمانی را نه مفهومی فلسفی یا الهیاتی، بلکه نوعی ابزار می‌دیدند. شادمانی امروزه از ریشه‌های خود در بحث‌های مرتبط با اجتماع و خیریه جدا شده و می‌توان آن را در زندگی روزمره و به‌منظور ایجاد پاداش‌هایی خاص به کار گرفت. این نویسندگان شادمانی را به عصر صنعتی آوردند، جایی که به‌زودی تحت سلطۀ ذهنیت فروشندگی قرار گرفت. در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم، الهی‌دانی به نام نورمن وینسنت پیل، با فروش برند «مثبت‌اندیشی» خود، که معتقد بود می‌تواند بیچاره‌ترین آدم‌ها را به موفقیت و شادکامی برساند، ثروت خوبی به جیب زد. کار پیل از دلِ هرج‌و‌مرج روانیِ ناشی از جنگ برخاست، زمانی‌که هزاران جوان که تازه از جنگ برگشته بودند می‌بایست خود را با اقتصاد جدید وفق می‌دادند. پیل در این شرایط شادمانیِ اجتماعی و الهیاتیِ کتاب مقدس و فیلسوفان عصر روشنگری را به فضای روان‌درمانی مردان کارمند برد.\n\nمشهورترین کتاب پیل، قدرت مثبت‌اندیشی(۱۹۵۲)  7، می‌کوشید توانِ نگرش را برای رسیدن به موفقیت مادی بسیج کند. این کتاب شامل نصیحت‌هایی است که لباس حقایق علمی را به تن کرده و با حکایت‌های جذاب ترکیب شده‌اند. این حکایت‌ها جالب هستند، زیرا جهان را به کنشگران و مشاهده‌گران تقسیم می‌کنند. کتاب پر است از آدم‌هایی بدون نام که بعضی‌هایشان به‌طور معذب‌کننده‌ای عجیب‌اند: پیل تعریف می‌کند «روی صحنه بودم و داشتم با مردم سلام و علیک می‌کردم و [ناگهان] مردی به من نزدیک شد … که رفتارش خیلی عجیب بود». این آدم‌های رقت‌انگیز پس از سخنرانی‌های پیل پیش او می‌آیند. آن‌ها تنها و نامطمئن هستند و برای مشکلاتشان به‌دنبال راهکار می‌گردند. پیل را می‌بینیم که به خیل آدم‌های غریبه‌ای که پیشش آمده‌اند مشاوره می‌دهد. او با تعریف حکایت‌هایی از دوستان نزدیک خود که، برخلاف این آدم‌های غریبه، معمولاً اسم دارند آن‌ها را تسکین می‌دهد؛ و ظاهراً همۀ آن‌ها آدم‌هایی موفق در کسب‌وکار یا ستاره‌هایی در رسانه‌ها هستند که پیام او را دریافت کرده‌اند.\nبلاتکلیفی‌ای که مراجعه‌کنندگان پیل تجربه می‌کنند ریشه در گسترش شرکت‌ها در اقتصاد پساجنگ دارد. صرفاً خاطرات جنگ یا احتمال تروما نیست که در پس‌زمینه جا خوش کرده و تصدیق نشده است، بلکه مراجعان فلک‌زدۀ پیل غالباً از این واهمه دارند که، چون تحصیل‌کرده و آماده برای چالش‌ها نیستند، نمی‌توانند با فرهنگ شرکت‌هایشان خو بگیرند. به عبارت دیگر، پیل ما را درست در میانۀ تغییر و تحولاتی اجتماعی قرار می‌دهد شبیه به آنچه در پسران پیشاهنگ دیدیم، جایی که اقتصاد کشاورزی از طریق مهارت‌های بقا در جنگل داشت برای جهان مدرن بازتنظیم می‌شد. ما در کتاب پیل، با طبقه‌ای از کارگران در میانۀ اقتصاد جدید مواجه می‌شویم، اقتصادی که آن‌ها به‌لحاظ معنوی و روانی برای آن آماده نیستند.\nبه‌راحتی می‌شود از پیل انتقاد کرد. کتاب او آشکارا ملغمه‌ای از کلیشه‌ها و حکایت‌های ساختگی است که با پوشش معقول «مطالعۀ موردیِ» مخصوص علوم اجتماعی میانۀ قرن بیستم ارائه می‌شود. ولی توصیفات تلویحی او از بیمارگونی آمریکا جالب‌ توجه است. پاسخ پیل به ناراحتی مراجعانش این است که دوراهی‌های عینی خود را، که ریشه در بلاتکلیفی اقتصادی و بازار کارِ درحال‌تغییر دارند، به مشکلات غیرعینی ترجمه کنند. تو رقت‌انگیزی، نه چون به‌خاطر تغییر ساختاریِ شرکت اخراج شدی و آن‌قدرها جوان نیستی که دوباره استخدام شوی، بلکه چون نگرش اشتباهی داری. راه‌حلْ شادمانی است.\nقصۀ شادمانی با قصۀ بدن، چهره و ژست‌ها گره خورده است. ولی ارتباط آن با قصۀ اجتماع کمتر از این نیست. شادمانی هم در ادبیات پیل و هم در پسران پیشاهنگ بر پایۀ چیزی است که پیش‌تر در کتاب مقدس و فلسفۀ اوایلِ دوران مدرن گفته شده است، با این تفاوت که آن‌ها آن را از جنبۀ اجتماعی تهی کرده‌اند. همچنان که آن اجتماعات، در جهان صنعتی و اکنون پساصنعتی و سرمایه‌داری، از بین رفته و بازاحیا شده‌اند، شادمانی نیز مرتباً فراخوانی شده درحالی‌که دیگر قدرتِ گذشته را در پیونددادن آدم‌ها به یکدیگر ندارد. امروزه، شادمانی عمدتاً روح صحنه‌های شادمان گذشته را فرامی‌خواند: ما در خرابه‌های شادی الهیاتی و طبیعی قدم می‌زنیم. شادی امروزی -‌سرخوشی موجود در نرم‌افزارهای شبکه‌سازی و گروه‌های شادی‌بخش‌- ادای معنویت اجتماعاتی را درمی‌آورد که دیگر وجود ندارند.\nشادمانی در مارس ۲۰۲۰ به عرصۀ عمومی بازگشت، زمانی‌که رئیس‌جمهور آن زمان آمریکا، که ظاهراً طرفدار نورمن وینست پیل است، در تلویزیون به تبلیغ داروهایی تقلبی پرداخت که به ادعای او می‌توانستند بیماری و مرگ را درمان کنند. وقتی رسانه‌ها او را بابت حرف‌هایش تحت فشار قرار دادند هیچ مسئولیتی نپذیرفت ولی اعلام کرد «من مجلس‌گرم‌کن آمریکایی‌ها هستم». دونالد ترامپ به‌دنبال ملی‌کردن قدرت شادمانی بود، انگار که می‌توان با نگرش بهتر بر همه‌گیری ویروس کرونا غلبه کرد. نادانی و فریب‌کاری او این بار تحت لوای مأموریت وطن‌پرستانۀ بزرگ‌تری قرار گرفته بود. ترامپ خود را فروشنده‌ای حرفه‌ای معرفی می‌کرد: وقتی از داروهای تقلبی حمایت می‌کرد، درواقع داشت تصویر ملتی را به فروش می‌گذاشت که او، به‌تنهایی، نماینده‌اش بود. وضعیت شادمانی در ابتدای قرن ۲۱ این چنین است. هر اتفاقی بعد از این بیفتد، چیزی تغییر کرده است.\nیکی از پیامدهای زندگی در عصر همه‌گیری نیاز به شادمانی است. تاب‌آوری ویروس و زحمتی که به زندگی هرروزۀ ما تحمیل کرده است خوش‌بینی و توانایی برنامه‌ریزی برای آینده را با چالش مواجه کرده است. شادمانی به ما فرصتی کوتاه برای رهایی از وحشت و سردرگمی می‌دهد. می‌دانیم که شادی قرار نیست انقلابی در آینده ایجاد کند، ولی می‌تواند حال را قابل‌تحمل کند و در دوران انزوا ما را کنارِ هم بیاورد. همچنین می‌تواند فردیت‌زدایی ارتباط دیجیتال را متحول کند و جایی برای ابراز هویت اجتماعی باز کند، حتی اگر زودگذر باشد.\nدر عصر روشنگری «سرایت» از راه گفت‌وگو ابزار شادمانی تلقی می‌شد. همه‌گیری کرونا، که تقلیدی بی‌رحمانه از آن است، منجر به بازآفرینی شادی شده است. باور هیوم به اینکه عاطفۀ شادمان نوعی جوش‌وخروش است که می‌تواند طبیعت هیجانی اجتماع را دگرگون کند اکنون برعکس شده است. در دوران کرونا انضباط شخصی، فاصله‌گیری اجتماعی، و بهداشت مناسب مهر تأییدی بر اجتماع بود: می‌توانیم شادمان باشیم چون آلودگی ایجاد نمی‌کنیم و محتاط باقی می‌مانیم. شادمانی فاصله‌ای را که ترس از آلودگی میانمان انداخته برمی‌دارد و شادی منتشر می‌شود چون چرخۀ انتشار بیماری قطع می‌شود.\nبنابراین، علی‌رغم وجود فاصله و واسطه‌های دیجیتال، شادی دوباره خودش را در مراقبت و ابراز نگرانی و پیشنهادِ کمک از راه دور نشان می‌دهد. این‌ها با اینکه ژست‌های کوچکی هستند، ولی، مثل عمل «شادمانی‌بخشی» که در کتاب مقدس آمده، در هر حال ژست هستند و مراقبت و همدلی را القا می‌کنند. ازآنجاکه شادمانی را از طریق گفت‌وگوهای دیجیتال یا غیردیجیتال کنترل و ابراز می‌کنیم، به‌صورت عامدانه اجتماع را بازآفرینی می‌کنیم.\nشادمانی که جایگاهش را از دست داده و نادیده گرفته می‌شود می‌تواند لحظه‌ای آرامش و حمایت را به همراه بیاورد. فایدۀ اصلی‌اش در زمان بحران پدیدار می‌شود. صرف‌نظر از تجاری‌شدن فرهنگ شاد و سرخوشیِ کاذب سیاستمان، شادمانی ابزاری است که معمولاً هنگام فراموشی، با ایجاد آزادی عاطفی، ما را از بندهایمان رها می‌کند. شادمانی، حتی با برداشت امروزی از آن، نوعی قدرت هیجانی است که نباید نادیده گرفته شود. شادمانی «امید» منجی‌گرایانه یا «خوش‌بینی» سیاست‌مدارانِ سطح پایین نیست. شادمانی نویدهای ساده‌تری می‌دهد، مثل اینکه طی چند ساعت آینده به شما کمک کند، یا شما را با همسایه‌تان مرتبط کند. نمی‌توانید سیاست خود را بر اساس آن بنا کنید، ولی احتمالاً هم نمی‌توانید بدون آن جهان تازه‌ای بسازید.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را تیموتی همپتون نوشته و در تاریخ ۲۵ ژوئیۀ ۲۰۲۲ با عنوان «Reasons to be cheerful» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «شادی آینده را متحول نمی‌کند، ولی می‌تواند اکنون را قابل‌تحمل‌تر کند» در بیست‌‌وپنجمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدحسن شریفیان منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۴ اسفند ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n\n\n\n \n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        تیموتی همپتون (Timothy Hampton) استاد ادبیات تطبیقی و زبان فرانسوی در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی است. کتاب‌های او عبارت‌اند از قصه‌های خیالی سفارت: ادبیات و دیپلماسی در اروپای اوایل دوران مدرن (Fictions of Embassy: Literature and Diplomacy in Early Modern Europe) (۲۰۱۱)، باب دیلن: ترانه‌ها چطور کار می‌کنند (Bob Dylan: How the Songs Work) (۲۰۱۹)، و شادمانی: تاریخچۀ ادبی و فرهنگی (Cheerfulness: A Literary and Cultural History) (۲۰۲۲).\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Anatomy of Melancholy\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Canterbury Tales\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        caritas\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Cheerfulness as a Life Power\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        The Optimistic Life (or, in the Cheering-Up Business)\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Thoughts about Cheerfulness\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        The Power of Positive Thinking\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/617999542.json b/train/617999542.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..ff37dfcba34afaffd76676fe72d887727c3a24d9
--- /dev/null
+++ b/train/617999542.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "وقتی به هروئين فکر می‌کنم کسی را به خاطر می‌آورم که عميقاً دوستش داشتم",
+  "subtitle": "دربارۀ روزهای غم‌‏انگیز مرگ مادر و اعتیاد به هروئین",
+  "introduction": "شریل استرید، نویسندۀ آمریکایی، ۲۲ ساله بود که مادرش به سرطان مبتلا شد. شریل وقتی دکترها نتیجۀ آزمایش‌ها را اعلام کردند، پیش مادرش بود، و وقتی چشم‌های آبی مادرش در اتاق بیمارستان ثابت ماندند هم آنجا بود. شریل فکر می‌کرد مرگ مادرش پایانی بر این غصه خواهد بود، اما اشتباه می‌کرد. در ماه‌های بعد از مرگ مادر او به دنیایی قدم گذاشت که شاید مهیب‌تر از روزهای بیماری مادر بود: اعتیاد به هروئین.",
+  "content": "شریل استرید، جانک—  مادرم که مُرد، لباس‏‌هایش را از تنش بیرون آوردم. شکمش گرد و ورآمده بود و سینه‏‌های رنگ‌‏پریده‌اش بالای آن بیرون زده بود. دست‌‏هایش از جای سوزن‏ آمپول‏‌های جورواجور کبود بود، سوزن آمپول‌‏های بی‌‏رنگ و سوزن آمپول‌‏هایی که فقط در اختیار پرستارها بود و سوزن‏‌های دیگر که مدام در پوست شفافِ دست یا پوست نرم و ابریشمیِ مچ او فرو می‌‏رفت و با نوارچسب محکم می‏‌شد. هیچ‏‌کدام از آن سوزن‏‌ها کمکی به او نمی‏‌کرد. دست کرختش را بلند کردم. نمی‏‌خواست به دستی دیگر بپیوندد. پوستش خشک و ترک‌‏خورده و سوراخ‌‏سوراخ بود. وقتی مُرد پرستار برای همیشه سوزن را بیرون کشید. ولی من می‎‏خواستم آن سوزن را پس بگیرم و عاقبت هم گرفتم.\nروزی که گفتند مادرم به سرطان مبتلا شده سراپا سبز پوشیده بودم، شلوار سبز، پیراهن سبز و پاپیون سبز به موهایم. این لباس‌‏ها را مادرم برایم دوخته بود. چندان دوست نداشتم همه‌‏چیزم یک رنگ باشد، اما به‌هرحال برای رفتن به کلینیک مایو آن‏ها را تنم کردم. شاید یک‌‏جور توبه، یک‏جور نذر یا طلسم بود. یک صندلی چرخ‏‌دارِ خالی پیدا کردیم و من سوار شدم و مسابقه گذاشتیم و طولِ راهرو را چرخ زدیم. سرطان، در آن مرحله، جای نگرانی نداشت. مادرم ۴۵ ساله بود. سرحال، زیبا و، بعدها که با خودم فکر می‏‌کردم، سرزنده به چشم می‌‏آمد. ما تنها بودیم، من و مادرم. دیگران هم بودند، ناپدری‏‌ام متحیر بود و مشغول کارهایش؛ پدربزرگ و مادربزرگم پای تلفن منتظر بودند ببینند آیا تشخیص درست بوده و احیاناً تومورشناسِ شهر دلوث اشتباه کرده یا نه. اما حالا، مثل قبل، مثل همیشه، من و مادرم تنها بودیم. در آسانسور که روی صندلی چرخ‏دار نشسته بود، با دستش شلوارم را آهسته به‌طرف خودش کشید. پارچۀ آن را با نگاهی مالکانه میان انگشتانش گرفت و گفت «حرف ندارد».\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/07/919-2-2.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            وقتی به هروئين فکر می‌کنم کسی را به خاطر می‌آورم که عميقاً دوستش داشتم        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nمن ۲۲ساله بودم. فکر می‏‌کردم اگر دکتر بخواهد به کسی بگوید که به‌زودی خواهد مُرد، او را به اتاقی با یک میز چوبیِ برق‏انداخته می‌‏برند. این‏طورها نبود. مادرم لباس‌‏هایش را کَند و بالای میزی که رویش کاغذ کشیده بودند نشست. وقتی تکان می‏‌خورد از صدای پاره‌شدن و چروک‌خوردنِ کاغذِ زیرش غوغایی در اتاق برپا می‏‌شد. روپوش زردِ روشنی پوشید که از جلو بسته می‏شد. می‌‏توانستم تن نحیفِ او را از پشت ببینم، تکه گوشت کوچکی که با انحنایی به کمرش می‏‌رسید. دکتر گفت اگر بخت یارش باشد یک سال دیگر زنده می‏‌ماند. مادرم چشمان تَرش را به هم زد، ولی گریه نکرد. یک دست را توی دست دیگر و پاهایش را به هم قفل کرده بود. به خودش غل و زنجیر شده بود. از دکتر پرسید که هنوز می‌‏تواند سوار اسبش شود؟ دکتر مدادی را برداشت و قائم نگه داشت و محکم به لبۀ جامِ دست‌شویی زد. گفت «بعد از پرتودرمانی ستون فقرات شما مثل این مداد می‏‌شود. یک تکان کافی است تا استخوان‏‌هایتان مثل بیسکویتِ خشک خُرد شود».\nبا هم به دست‌شویی زنانه رفتیم. هر کدام در یک سرویس خودمان را حبس کردیم و گریستیم. هیچ حرفی نزدیم. نه آنکه خیال کنیم غصۀ هم را نمی‏‌فهمیم، بلکه چون اندوهمان مشترک بود، انگار که به‏‌جای دو تن یک تن بودیم. می‌‏توانستم وزن بدنش را که روی در انداخته بود و با کف دست آرام بر آن می‏‌کوبید و کل اسکلتِ اتاقک‌‏های دست‌شویی را به لرزه درمی‌‏آورد احساس کنم. بعد آمدیم بیرون تا دست و رویمان را بشوییم و، در این حال، در آیینۀ دست‌شویی زنانه کنار هم ایستادیم.\nما را فرستادند داروخانه تا داروها را بگیریم. با کت‌‏و‏شلوار سبزرنگم کنار مادرم نشستم. پسربچۀ درشتِ بی‌‏مویی روی پاهای پیرمردی نشسته بود. زنی بی‏‌اختیار دستش را از آرنج تکان می‏‌داد و برای آنکه آرامش کند با دست دیگر به‌‏دشواری نگهش داشته بود. او منتظر بود. ما منتظر بودیم. زن زیبایی با موهای سیاه در صندلی چرخ‏دار نشسته بود. کلاهی ارغوانی‏‌رنگ به سر داشت و چندتایی انگشتر الماس در دستش بود. نمی‏‌توانستیم از تماشایش صرف‌‏نظر کنیم. او به زبان اسپانیایی با کسانی که گِردش جمع شده بودند، خانواده‌‏اش و شاید شوهرش، حرف می‏‌زد. مادرم بلند کنار گوشم گفت «به نظرت سرطان دارد؟». آهنگی با صدای ملایم از بلندگوها پخش می‌‏شد. آهنگ بی‌کلام بود ولی مادرم ترانه‌‏اش را بلد بود و آهسته با خودش می‌‏خواند: «گل‏‌های کاغذی، گل‏‌های کاغذی، آه! انگار جز گل‏‌های کاغذی نیستند». دستش را روی دستم گذاشت و گفت «جوان که بودم این ترانه را گوش می‌‏کردم. فکرش را که می‏کنی خیلی عجیب است که همان ترانه را الان بشنوی. تصورش را هم نمی‏٬کردم». بعد اسم مادرم را صدا زدند. گفت «برو داروها را بگیر. خودت را معرفی کن. به‌شان بگو دخترم هستی».\nمادرم گفت اجازه دارم جعبۀ جواهراتش را بردارم. می‏‌گفت «وقتی دیگر کارشان نداشتم». روی تختی که ناپدری‌‏ام برایش -برایشان- از شاخه‌‏های درخت ساخته بود می‏‌خوابید. شاخه‌‏ها پشت سر مادرم تاب می‏‌خوردند و طاقی قوسی ایجاد می‏‌کردند و رویشان اَشکال کوچکِ برگ و حشره حک شده بود. داخل جعبۀ جواهر دختر بالرینِ صورتی‌‏رنگی زندگی می‏‌کرد. پیچ کوک را که می‏‌چرخاندی و جعبه را باز می‏‌کردی دخترکِ رقصنده سر پا می‌‏ایستاد و با آهنگی که نواخته می‌‏شد می‏‌چرخید. کوک که تمام می‌‏شد آهنگ تغییر می‏‌کرد و غمگین می‌‏شد. دخترک انگار که از آهنگ ناراحت بشود تلوتلو می‌‏خورد و می‌‏ایستاد. لب‏‌های ریز دخترک سرخ‏رنگ بود و دامنی صورتی‏‌رنگ و زبر بر تن داشت. وقتی درِ جعبه را می‌‏بستیم، او که مثل چوبْ خشک بود از پا خم می‏‌شد و پایین می‌‏رفت. مادرم با حالتی رؤیایی می‏‌گفت «همیشه با خودم می‏‌گویم این بالرین به چه فکر می‌‏کند؟».\nوقتی مادرم سرطان گرفت از مشغله‏‌هایم کاستم. آن زمان در مینیاپولیس سال آخر دانشکده بودم و درخواست کرده بودم فقط دو روزِ هفته را در کلاس‌‏ها حاضر شوم. به‌محض اتمام روزهای دانشکده نزد مادرم به خانۀ دوران کودکی‌‏ام در حومۀ مینسوتا می‏‌رفتم. نمی‏‌توانستم دوری‏‌اش را تحمل کنم. به‌علاوه، نیاز بود آنجا باشم. پدرخوانده‌‏ام نمی‌‏توانست همیشه کنار مادرم بماند. معمولاً مجبور بود برای تأمین مخارج زندگی نجاری‏ کند. غذاهایی می‌‏پختم که مادرم می‌‏توانست بخورد. می‏‌گفت: گوشت دنده و فلفل‌‏دلمه‌‏ایِ شکم‏‌پُر، کیکِ پنیر آلبالویی و پلو مرغ، و بعد، دستور پخت را از روی تختش فریاد می‏‌زد. وقتی غذا آماده می‏‌شد مثل زندانی‏‌ها می‏‌نشست و به بشقاب مقابلش، که بخار از آن برمی‏‌خاست، خیره می‏‌شد و می‌‏گفت «بوی خوبی می‏‌دهد. گمان کنم بعداً بتوانم آن را بخورم». کفِ خانه را می‏‌شستم. کمدها را خالی و تمیز می‏‌کردم. مادرم می‏‌خوابید و می‏‌نالید و قرص‌‏هایش را می‌‏شمرد و می‏‌خورد. روزهایی که حالش بهتر بود روی صندلی می‏‌نشست و با هم گفت‌وگو می‏‌کردیم و گاهی کتابی ورق می‏زد.\n\nمادرم برخاست و به‏ سمت جوراب‏‌هایش خم شد «این‏‌ها را پایم کن». با اینکه چند هفته بیشتر نبود که از بیماری‌‏اش مطلع شده بودیم، نمی‌‏توانست بدون درد فراوان دستش را به پاهایش برساند. جلوی پایش خَم شدم. گلولۀ جوراب دستش بود. گفت «اینجا». پیش از این اتفاق نیفتاده بود جوراب پای کس دیگری بکنم؛ از آنچه آدم خیال می‌‏کند سخت‌‏تر بود. روی پوست نمی‏‌لغزد، مدام جمع می‏‌شود و خیلی باید تلاش کنی تا جوراب را به پای کس دیگری بپوشانی. انگار مادرم پایش را طوری می‏‌گرفت که نمی‏‌توانستم جوراب را بالا بکشم. از جا در رفتم. چشم‌‏هایش را بست و دست‏‌هایش را روی تخت ستون کرد و عقب نشست. صدای نفس‌‏های عمیق و آرامش را می‏‌شنیدم. گفتم «لعنتی!». «مادر کمکم کن». مادرم، بی‏‌آنکه سخنی بگوید، از بالا نگاهم کرد.\nآن‏ روز نمی‏‌دانستیم مادر دیگر به خانه‌‏اش بازنمی‏‌گردد. پالتویش را که می‏‌پوشید حرکاتش آرام و سنگین بود و، در راهِ خروج از منزل، دستش را به دیوارها و حاشیۀ درها می‌‏گرفت. در مسیر بیمارستانِ شهر دلوث از شیشۀ اتومبیل بیرون را تماشا می‏‌کرد. گفت «برفِ روی آن کاج‌‏ها را ببین». یادآوری کرد وقتی از جلوی خانۀ سیندی، واقع در موس لیک، می‏‌گذرم بوق بزنم. تذکر داد که «جاده یخ‌زده است. مراقب باش». بطری پلاستیکی‌ای را که سرش را بریده و گشاد کرده بود در بغل داشت تا اگر حالش به هم خورد در آن استفراغ کند. یک دستش را روی دنده‌‏هایش، جایی که سرطان جولان می‌داد، گذاشت و آرام فشار داد. «عجیب نیست اگر همین الان تصادف کنیم؟».\nسه سال پس از مرگ مادرم خاطرخواه مردی با موهای آبیِ سیر شدم. رفته بودم پورتلند دیدنِ یکی از دوستانم تا بلکه کمی از اوضاع در‏هم‌‏ریختۀ زندگی‌‏ام فاصله بگیرم. خیال می‌کردم تا آن موقع دیگر مرگ مادرم را فراموش کرده‌‏ام و جز مرگش ضایعۀ دیگری در کار نخواهد بود. شاید این بزرگ‏ترین اشتباه در رابطه با مرگ عزیزان باشد: که همه‌‏چیز با مرگ او پایان می‌‏یابد، که خودِ مرگ عظیم‏‌ترین فاجعه است. کسی به من نگفته بود،متعاقبِ آن اندوه، غصه‌‏های دیگر از پی خواهند آمد. آن‏‌زمان تازه زندگی‌‏ام را از شوهرم که دوستش ‏داشتم جدا کرده بودم. ناپدری‌‏ام دیگر پدرم قلمداد نمی‌‏شد. من در این دنیا تنها شده بودم و با تمام وجود این تنهایی را حس می‏‌کردم. رفته بودم پورتلند تا هوایی تازه کنم.\nمردی را که موهای آبی سیر داشت جو خطاب می‏‌کنم. او را اولین بار در روز تولد ۴۲ سالگی‌‏اش در باری که نامش داتس بود دیدم. بعد از تعطیل‌شدن بار به خانه‌‏اش رفتم و با او سانگریا نوشیدم. صبح پرسید آیا میل دارم هروئین بکشم؟ او در خیابان می‌سی‏سی‏پی واقع در پورتلند شمالی زندگی می‌‏کرد. بالای ساختمانی که روزگاری داروخانۀ پررونقی دایر بوده، تعداد زیادی از مردم آپارتمان‏‌هایی را جفت‏‌و‏جور کرده بودند. چند وقتی را با او آنجا زندگی کردم. حدود یک هفتۀ اول، هروئین می‏٬کشیدیم. از فویل آلومینیومی لوله‌‏های صاف‌‏و‏صوف می‌‏ساختیم و دودِ هروئینِ قیر سیاه را با آن‏ها استنشاق می‌کردیم. جو می‏‌گفت «به این می‏‌گویند تعقیبِ اژدها!» و دست‏‌هایش را به هم می‏‌کوفت. اولین‌بار که هروئین کشیدم یک روز گرم ژوئن بود. جلوی جو که روی کاناپه نشسته بود زانو زدم. ‏گفتم «بیشتر» و مثل بچه‌‏ها ‏خندیدم. بعد دَم گرفتم که «بیشتر، بیشتر، بیشتر». پیش‌ازآن هیچ تمایل خاصی به مواد نداشتم. هر کدام را یکی‏‌دو مرتبه امتحان کرده بودم و با حفظ اعتدال و احتیاط مشروب هم نوشیده بودم. اما هروئین فرق می‌‏کرد. عاشقش شدم. اولین مخدری بود که مؤثر واقع ‏شده بود. هرچه اندوه در من بود از بین برد. حالا که به هروئین فکر می‌‏کنم انگار کسی را به خاطر می‌‏آورم که عمیقاً دوستش می‌‏داشته‌‏ام، کسی که حالا می‌‏دانم باید با نبودنش سر کنم.\nبار اول که ‏خواستند به مادرم مورفین بزنند مخالفت کرد. می‏‌گفت «مورفین را به کسی می‏‌زنند که دارد می‏‌میرد. مورفین یعنی دیگر امیدی نیست». ما در بیمارستان شهر دلوث بودیم. نتوانستیم بالش‌‏ها را میزان کنیم. وقتی پرستارها وارد اتاق شدند مادرم از درد و ناراحتی به گریه افتاد. دکتر به او گفت دیگر مقاومت جایز نیست و باید به تزریق مورفین رضایت دهد. به او گفت که جداً دارد می‏‌میرد. دکترْ جوانی حدوداً سی‌‏ساله بود. در حالی‏که دست لطیف و پرمویش را آزادانه در جیبش انداخته بود، کنار مادرم ایستاد و او را در بستر تماشا کرد.\nپرستارها به‌نوبت می‌‏آمدند و با سوزن به او مورفین می‌‏زدند. ظرف چند هفته مادرم مرد. در این مدت آن‏‌قدر که باید به او مورفین تزریق نکردند. او همیشه مورفینِ بیشتری می‏‌خواست. پرستارها تا حد ممکن کم تزریق می‏‌کردند. یکی از آن‏ها مَرد بود. مادرم خواست که مورفین بیشتری به او بزند. او درخواستش را با چنان خشمی مطرح کرد که من هرگز ندیده‏ بودم کسی به آن صورت خواهشی بکند. پرستار اعتنایی نکرد و ساعت مچی‏‌اش را نگاه کرد. چهرۀ او، قطع نظر از پاسخی که می‌‏داد، همیشه همین حالت بی‌‏اعتنا را داشت. گاهی بدون یک کلمه حرف مورفین را تزریق می‏‌کرد و گاهی باصدایی به نرمیِ کفش‌‏هایش به مادرم می‏‌گفت «نه». بعد مادرم به التماس و هق‏‌هق می‏‌افتاد. می‏‌گریست و اشک‌‏هایش در مسیری غلط، عوض آنکه از روی برق گونه‏‌هایش بگذرد و کنار لب‏‌هایش بریزد، از گوشۀ چشم‏‌هایش به‌طرف گوش‌‏ها حرکت می‌کرد و در آشیانۀ موهایش به بستر فرو می‏‌رفت.\nمن هروئین می‌‏خواستم و گیر می‏‌آوردم، و هرچه بیشتر می‏‌خریدیم، کمتر مصرف می‌‏کردیم. گمان می‏‌کردیم اگر از راه بینی بالا بکشیم، کمتر مصرف می‌کنیم ولی نشئه‌‏تر می‏‌شویم. و بعد، طبعاً، سرنگ به میان آمد. جایی خوانده بودم سرنگِ زیرپوستی مانعی است که مردم را از هروئین در امان نگه می‌‏دارد. اما درمورد من عکس قضیه صادق بود. از بوی پاکیزۀ آن، نواری که دور بازویم می‌‏بستم، تیری که می‌‏کشید و نشانِ خفیف درد لذت می‏‌بردم. مادرم را یادم می‏‌آورد. او را یادم می‌‏آورد و بعد خاطرۀ او در خوشایندترین لذتِ ممکن محو می‏‌گشت، لذتی که از تصورم خارج بود.\nآدمی به نام سانتوس بود که هر وقت هروئین می‏‌خواستیم به او تلفن می‌‏کردیم. ما را ساعت‏‌ها پای تلفن معطل می‏‌کرد و بعد زنگ می‌‏زد و اطلاع می‏‌داد که او را در پارکینگ فروشگاه سیف‏وی ببینیم. من در اتومبیل می‏‌ماندم. جو همراه سانتوس در پینتوی زردرنگ او سواری کوتاهی می‏‌کرد و بعد آهسته نزد من در اتومبیل بازمی‏‌گشت و می‏‌رفتیم خانه. گاهی به خانۀ سانتوس مراجعه می‌‏کردیم. یک‏‌بار دیدم تفنگی را در بغل گرفته و لب پنجرۀ جلویی خانه‌‏اش نشسته. یک‏‌مرتبه وقتی جو اتاق را ترک کرد، سانتوس به ران پایم چنگ انداخت و گفت اگر دفعۀ بعد تنها بروم هروئین را مجانی به من می‏‌دهد. روز دیگری، دختربچه‏‌اش که بیش از یک ماه نداشت در بغلش بود. او را نگاه کردم و لبخند زدم و به سانتوس گفتم که چقدر خوشگل است. وجود واقعی‌ام را حس کردم، همان زنی که به‌‏راستی بودم. زنی که زیباییِ کودکان را می‏‌شناسد، کودکی خواهد داشت و روزگاری خودش کودک بوده است.\nایامِ مرگ مادر، روزهای مورفین و دورۀ پس‌ازآن، یعنی روزهای هروئین، چند هفته یا چند ماه بیشتر طول نکشید -اما هر روزش یک عمر بود. یکی روی دیگر، شفافیت محضْ درونِ منگیِ شدید. و روزهایی خالی. تنها من و مادرم، یا شبح او، بودیم- گو آنکه دیگرانی هم می‌‏آمدند و می‏‌رفتند.\nبعضی روزها شاخه‏ گلی به اتاق مادرم در بیمارستان می‌‏رسید و من آن‏ها را لبۀ میزها و پنجره‌‏ها می‏‌گذاشتم. زن‏‌هایی هم می‏‌آمدند. زن‏‌هایی که داوطلبانه در بیمارستان کار می‏‌کردند. مؤمنه‌‏هایی پیر با موهایی که از ته تراشیده یا به‏‌صورت گیسه‌‏هایی بلند بافته و به سرهایشان سنجاق کرده بودند. مادرم به آن‌‏ها و به گل‏‌ها سلام می‏‌کرد: تأثیرناپذیر، بی‏‌تفاوت، سرسخت.\nبه خیالِ این زن‏‌ها مرگ مادرم برایم بد نمی‏‌شد. کنارم روی صندلی می‏‌نشستند و با صدای آهسته قصۀ مرگ مادران خودشان را تعریف می‏‌کردند، مادرهایی که پای لگنِ ظرف‌شویی، در صندلی عقبِ اتومبیل‏‌ها و در بسترهایی که با نور شمع روشن شده بوده جان داده بودند. همین‏‌طور ماجرای کسانی را می‏‌گفتند که از مرگ رسته بودند، کسانی با خواستِ زندگی، حکایت ناپدیدشدن غده‏‌ها، بازگشتِ خون‌های پاک و استخوان‏‌های سالم، افرادی که با بیماری پیکار کرده و دست رد به سینۀ مرگ زده بودند، کسانی که رفتند و بازگشتند، جان‌‏به‏‌دربردگان، مردانِ قهرمان، زنانِ قهرمان. در گوشم زمزمه می‏‌کردند که وقتی تمام شود، برایم بد نمی‏‌شود. منظورشان زندگی او بود. زندگی مادرم.\nکسانی که می‏‌شناختم ‏آمدند و من، در نگاه اول، آن‏ها را به جا نیاوردم. گویی همۀ آن‏ها در این مدت کلاه‏‌های عجیب به سر می‏‌گذاشتند یا لباس‌‏های مبدل به تن می‏‌کردند -گرچه اطمینان دارم این موضوع صحت ندارد. آن‏ها دوستان مادرم بودند. چون تحمل نداشتند او را این‌طور روی تخت ببینند، از اتاق بیرون ‏رفتند و پات‏پای مرغ و نان برایمان گذاشتند. گراتن سیب‌‏زمینی و قالب‌‏های پنیر چدار. آن موقع دیگر مادرم از خوردن نصفِ یک موز هم عاجز شده بود. ممکن نبود بتواند بدون آنکه حالت تهوع پیدا کند کمی بستنیِ یخی لیس بزند. آن‏ها مادرم را صدا زدند و او هم با حالی پریشان و صدایی گرفته هرکدامشان را به اسم صدا زد. مادرم ‏گفت «چقدر خوب که آمدید». و لبخندی بی‌‏نور بر چهره‌‏اش انداخت. موهایش روی سر خشک شده بود، من دست بردم مرتبشان کنم.\nبه مادرم گفتم اگر بخواهد برایش کتاب می‏خوانم. دو کتاب همراهم بود: بیداری 1نوشتۀ کیت شوپن و دختر آقای خوش‌بین 2اثر یودورا ولتی. این کتاب‏‌ها را قبلاً خوانده بودیم و دوست می‏‌داشتیم. شروع به خواندن کردم، ولی نتوانستم ادامه دهم. هر کلمه‌‏ای که می‏‌خواندم در هوا محو ‏می‌‏شد. مثل وقتی بود که می‏‌خواستم دعا کنم. به طرزی پرشور و دیوانه‏‌وار به درگاه خدا، هر خدایی، خدایی که نمی‏‌شناختم یا نمی‏‌یافتم، دعا ‏کردم. به درگاه همۀ کائنات دعا ‏کردم و تصور ‏کردم شاید خدا هم جزء آن باشد. دعا ‏کردم و به تردید ‏افتادم. دریافتم خدا نمی‌‏خواهد موجب اتفاق‌افتادن یا اتفاق‌نیفتادن چیزی شود، نمی‏‌خواهد زندگی مادرم را نجات دهد. شاید بعداً دست‏‌به‏‌کار شود و کمک کند مرگ مادرم را تاب آورم.\nمادرم بافتن را یادم داده بود و من در اتاق بیمارستان، وقتی او خواب بود و روزهای آخرش را می‏‌گذراند، می‌‏بافتم. از ذهنم گذشت که او برای همین روز بافتن را یادم داد، تا دست و چشمم را به جایی مشغول کنم. پرسید «چی می‏‌بافی؟»\nگفتم «شال‌گردن».\nاو که با دست ملافۀ رویش را چین می‏داد گفت «برای کی؟».\nگفتم «نمی‏‌دانم. فقط می‏‌بافم». لذت‌‏بخش‌‏ترین قسمت بافتن تق‏تق، تق‏تق، تق‏تقِ به هم خوردن میل‌‏هاست، صدایی چنان خاموش که به زبان مارها یا خرگوش‌‏ها یا گوزن‏‌ها می‏‌مانَد.\nعاقبت پرستارها و دکترها از توجه به حرف‏‌ها و خواسته‏‌های مادرم دست کشیدند. برای تصمیم دربارۀ میزان تزریق مورفین به من نگاه می‏‌کردند. آن‏ها گفتند باید یکی را انتخاب کنم: یا هشیار بماند ولی درد زیادی را تحمل کند، یا نشئه و غالباً بی‌هوش باشد اما درد نکشد. ولی من تصمیم‏ نمی‌‏گرفتم. مرگ مادرم چندان دراماتیک یا همراه اندرزهای وصیت‏‌گونه نبود. در روزهای آخر که من محتاج راهنمایی بودم حتی یک نصیحت هم نکرد. او گفته بود «یک چیز را باید قول بدهی. نباید اجازه بدهی بیش‌ازاین درد بکشم. خیلی کشیده‌‏ام».\nگفتم «چشم، باشد».\nگه‌گاهی هروئین مصرف می‏‌کردم. صبح‌‏ها که گیج و خسته بلند می‌‏شدم روبه‌روی آیینه می‏‌ایستادم و با خودم حرف می‏‌زدم. از زندگی خودم بُهتم می‏‌برد. با خودم می‌‏گفتم که قرار نبود این‏‌طور بشود. می‏‌گفتم که دیگر بس است، تمامش کن. و بعد حمام می‏‌کردم، آماده می‌‏شدم و با اتوبوس می‌‏رفتم مرکز شهر تا جلوی مردم قهوه و پن‏کیک بگذارم. ساعت دو بعدازظهر، گوش شیطان کَر، با شصت دلاری که برای صورت‏حساب بعدی هروئین در جیب داشتم دوباره سوار اتوبوس می‏‌شدم و به خانه بازمی‏‌گشتم. روزگارم این‏گونه می‏‌گذشت.\nجو منتظرم ماند برسم خانه. برایم ماکارونی با سس پنیر پخت و به سانتوس تلفن کرد. من را به تخت‏خوابش کشاند و وقتی تلفن زنگ زد بلند شد. اول بار که می‏‌خواستم تزریق کنم او را مجبور کردم سوزن را در بدنم فرو کند. بعد یادم داد خودم انجام بدهم. خوشم می‌‏آمد که جو عاشق من یا خودش نبود. عشق می‏‌کردم که او نه‌تنها جلویم را نمی‏‌گیرد، بلکه کمک هم می‌‏کند خودم را نابود کنم. چنین چیزی را با هیچ شخص دیگری تجربه نکرده بودم. شکوه شیطانیِ خودویرانگریِ مشترکمان تأثیر چیزی شبیه عشق را داشت. با خود می‏‌گفتم که اکنون می‏‌توانم کاری را که می‏‌خواهم بکنم. اکنون می‌‏توانم زندگی‌‏ام را بر باد بدهم. قدرت عظیمی را در خودم احساس می‌‏کردم. قدرت مهارِ چیزی مهارناشدنی. در دلم می‏‌گفتم که اکنون می‏‌توانم آشغال باشم.\n\nاما تقدیر چنین نبود. پُل، شوهر جداشده‏‌ام، تلفن کرد. آمده بود پورتلند و می‌‏خواست من را ببیند. دوستی که برای دیدارش آمده بودم قضیۀ جو و مصرف هروئین را به پل گفته بود و او فوراً با اتومبیل از مینیاپولیس آمده بود پورتلند تا با من حرف بزند. در کمتر از یک ساعت او را در خانۀ دوست مشترکمان دیدم. او پشت میز آشپزخانه، نزدیک پنجره‌‏ای که شاخه‏‌های درخت انجیرِ حیاط آهسته به شیشه‌‏اش می‌‏کوبید، نشست. گفت «خیلی … خیلی عوض شدی. انگار، چطور بگویم، انگار اینجا نیستی». اول دست‏‌هایش را روی دست‏‌هایم گذاشت و آن‌ها را به هم فشردیم. نتوانستم شرح بدهم چرا عوض شده‌‏ام. و بعد بینمان بگو‏مگو راه افتاد. از روی صندلی بلند شد و چنان فریاد بلندی کشید که سرم را میان دستانم گرفتم. او، به طرزی جنون‌‏آمیز، دست‏‌هایش را بی‏‌هدف در هوا تکان می‌‏داد. چنگ انداخت پیراهنش را درید و پرت کرد طرفم. از من خواست ظرف کمتر از یک ساعت با او راهی منزلش شوم. نه برای پیوند مجدد بلکه برای خلاصی، نه از جو بلکه از هروئین.\nبه پل گفتم باید فکر کنم. برگشتم آپارتمان جو و روی صندلیِ تاشویی که در پیاده‌‏رو مقابلِ ساختمانشان می‌‏گذاشت نشستم. هروئین سبب کودنی یا، اگر درست‌‏تر بگویم، گُنگی‌‏ام شده بود. فکری می‌‏آمد و بعد زایل می‏‌شد. اختیار عقلم را از دست داده بودم. روی صندلیِ کنار پیاده‌‏رو نشسته بودم که مردی به طرفم آمد و گفت اسمش تیم است. دستم را گرفت تکان داد و گفت شخص قابل‏‌اعتمادی است. سه دلار برای پوشک از من خواست، بعد خواهش کرد با تلفنم زنگی بزند و بعد گفت اگر ممکن است اسکناس پنج دلاری‌اش را خرد کنم و همین‏‌طور پرسش‏‌های بی‏‌جهت و ننه‏‌من‏‌غریبم‏‌هایی که مرا سردرگم کرد و مجبور شدم از جا برخیزم و دَه دلاری را که در جیب شلوارم باقی مانده بود بیرون بکشم. پول را که دید دست برد و از زیر پیراهنش چاقویی بیرون آورد و آهسته مقابل سینه‏‌ام گرفت و گفت «آن پول را رد کن بیاید خانم‏‌خانم‌‏ها».\nکمی وسیله جمع کردم و به پل تلفن کردم. اتومبیل را در محلی که منتظر بودم متوقف کرد و سوار شدم. تا پیش از غروب آفتاب کیلومترها از پورتلند فاصله گرفته بودیم. در مونتانا وارد مسافرخانه‌‏ای شدیم تا شب را بگذرانیم. گوشۀ تخت کِز کردم و از سردرد شدید و حالتِ به‏‌هم‌‏خوردگیِ معده به لرز افتادم. پل برایم آب و شکلات آورد و مشغول تماشای تلویزیون شد. در اتومبیل که از این سو به آن‌سوی کشور می‏‌رفتیم احساس می‏کردم زندگی حقیقی‌‏ام را یافته‌‏ام، ولی در جایی دور از دسترس؛ گویی هروئین من را به‌‏تمامی از خودم گرفته بود. بگو‏مگو ‏کردیم و ‏گریستیم و با دعواهایمان اتومبیل را به لرزه ‏انداختیم. بی‌‏رحمانه رفتار کردیم. بعد با ملایمت گفت‌وگو ‏کردیم و از رفتار خودمان و یکدیگر بهتمان ‏زد. تصمیم گرفتیم طلاق بگیریم. از او متنفر و عاشق او بودم. او از قبل مادرم را می‏‌شناخت. احساس می‌‏کردم در دامش افتاده‌‏ام، داغ بردگی بر من زده، زندانی‏‌ام کرده‏ و، مثل دخترش، عزیزم داشته است. فریاد کشیدم که «من از تو نخواسته بودم بیایی پورتلند. برای خودت آمدی». پاسخ داد که «شاید».\nگفتم «یعنی این‌قدر خاطرم را می‏‌خواهی؟ این راه طولانی را آمده‌‏ای تا من را ببری؟ چرا؟».\nگفت «نمی‌‏دانم، همین‏‌طوری».\nدلم می‌‏خواست مادرم دوستم داشته باشد، ولی دوست‌داشتنش کافی نبود. می‏‌خواستم که عشقش را نشانم دهد، که زنده بماند، که قهرمان باشد. به پیکار برود و پیروز شود. و اگر بنا به مردنش بود، دستِ‌آخر، دلم می‏‌خواست بگوید که چطور بی او زندگی کنم. تا قبل از بیماری‌اش، درست عکسِ این را از او خواسته بودم. تحمل حرف‌‏هایش را که چه بکن و چطور زندگی کن نداشتم. دلم می‏‌خواست ناشناس باشم و چشمان کنجکاوِ مادرانه‌اش مرا نبیند.\nمادرم روزهای آخر کاملاً هشیار بود. بیدار که می‌‏شد می‏‌گفت «وای، وای». یا نفسش را به طرزی حزن‌‏انگیز بیرون می‏داد. نگاهم می‏‌کرد و در چشمانش برق عشق موج می‌‏زد. گاهی هم چنان دوباره به خواب می‌‏رفت که گویی اصلاً من را نمی‌‏دید. پاره‏ای اوقات وقتی بیدار می‏‌شد نمی‏‌دانست کجاست. آنچیلادا و فالودۀ سیب می‏‌خواست. می‌گفت «چیزی نمانده بود آن اسب لگدم کند»، بعد با نگاهی شماتت‏‌بار اطراف اتاق را پیِ اسب می‏‌گشت. آن روزها دلم می‌‏خواست مادرم بگوید که من بهترین دختر دنیا بوده‌‏ام. این را نمی‌‏خواستم که بخواهم ولی بی‌‏جهت می‏‌خواستم، انگار تب شدیدی داشتم که تنها با آن کلمات فروکش می‏‌کرد. چنان مشتاق شنیدنشان بودم که یک‌راست از او پرسیدم «من بهترین دختر دنیا نبودم؟» و او پاسخ داد که بله، البته که بودی. ولی پاسخ او کافی نبود. دلم می‏‌خواست آن کلمات در ذهن مادرم کنار هم قرار بگیرند و او آن‏ها را، تر و تازه، به من بگوید.\nمن تشنۀ عشق بودم.\nروزی خانم جوانی با تخته‏‌شاسی وارد شد و من را به کافه‏‌تریای بیمارستان دعوت کرد. گفت می‏‌خواهد دربارۀ اهدایی که مادرم کرده با من حرف بزند. نامش جنت بود و پیراهن سرم‌ه‏ای‏‌رنگ با شرابه‏‌های کوچک سفید روی شانه‏‌ها به تن داشت -انگار فرماندۀ جایی بود. ناخن‏‌هایش بلند و قرمز بود و وقتی دست‏‌هایش را طور خاصی حرکت می‏‌داد، ناخن‌هایش به هم می‌خورد و تیلیکی صدا می‏‌کرد.\nپشت میزی نشستیم و دو فنجان قهوه میانمان قرار گرفت. او گفت مادرم اعضایش را اهدا کرده ولی چون سرطان بدنش را گرفته فقط چشم‏‌هایش را جدا می‏‌کنند. «چشم‌‏هایش؟!»\n«البته همۀ چشمش نه، بخش‌‏هایی از آن». جنت با هر دو دست فنجان قهوه‌‏اش را بالا برد، یکی از ناخن‏‌هایش آهسته به فنجان خورد. «ما همیشه بستگان نزدیک اهداکننده را باخبر می‏‌کنیم. درمورد مادر شما ما باید، به‌محض فوت، روی چشم‌‏ها یخ بگذاریم تا از بین نروند». لحظه‌‏ای در فکر فرو رفت. «به این ترتیب شما متوجه خواهید بود که چرا مجبوریم روی صورت او را با کیسه‌‏های یخ بپوشانیم. ظرف چند ساعت بعد از وفات، عمل برداشتن چشم انجام خواهد شد». ناخن‏‌هایش به‌سوی اطراف صورتش بالا آمدند و در هوا ایستادند. «گوشۀ هر چشم را برش کوچکی می‏‌دهند». جنت محل برش را با ناخن‏‌های تیزِ خودش نشانم داد. «پوست را طوری بخیه می‌‏زنند که اثری نماند». جرعه‌‏ای قهوه فرو داد و به من نگاه کرد. «البته مشکلی برای برگزاری مراسم وداع پیش نمی‌آورَد».\nخواب هروئین دیدم. نیمه‏‌های شب که برخاستم چنان هوس هروئین کرده بودم که نفس‌‏هایم به شماره افتاده بود. از چندی پیش‌ازآن، برای صحبت دربارۀ هروئین پیش روان‌‏درمانگر می‏رفتم. او می‏‌گفت این هوس‌‏ها طبیعی است و درواقع هم وقتی هروئین مصرف می‏‌کنید مغز با فعال‌کردن نورون‏‌های خوشی، که در حالت طبیعی غیرفعال‌اند، واکنش نشان می‌‏دهد. او اضافه کرد که چند ماه طول می‏‌کشد نورون‌‏ها مجدداً از تکاپو بیفتند. تا آن وقت برسد، برای مصرف دوباره پَرپر می‌‏زنند و سعی می‌‏کنند با حُقه بدن را به‌سوی هروئین بکشند. من نورون‌ها را با دست‌‏های دراز و باریکشان و دهن‏‌هایی که مثل گُل باز و بسته می‏‌شدند می‏‌دیدم. از او پرسیدم «درد چه؟ آیا در مغز نورون‌‏هایی هست که تنها با عذاب روحی زنده شوند؟ اگر هست، چقدر طول می‏‌کشد تا پژمرده شوند و بمیرند؟».\nدو مرتبۀ دیگر جو را دیدم. ارتباطم را با او قطع نکرده بودم. به‌‏رغم توصیۀ دوستان، نیمه‏‌شب‌‏ها از مینیاپولیس به او تلفن می‏‌کردم. حرف که می‏‌زدیم هروئین را از صدای لطیف و باز او می‏‌شنیدم. در عرض کمتر از یک ماه، با ظاهری نحیف و چهره‌‏ای ‏زرد به خانه‌‏ام آمد. روی کاناپه نشست و تزریق کرد. بعد به‌‏طرف آشپزخانه تلوتلو خورد و در لگن ظرف‌شویی بالا آورد. صورتش را تمیز کرد و لبخند زد. گفت که «به بالاآوردنش می‌‏ارزد. چون خیلی لذت دارد». یک هفته‌‏ای را در خانه‌‏ام به مصرف ذخیرۀ هروئینی که جو با خودش آورده بود گذراندیم. می‌‏دانستم که باید این قضیه را تمام کنم و دست‏‌آخر هم کردم. به او گفتم برود و رفت.\nبار دوم که او را دیدم یک سال بعد بود و من، به دلایلی نامرتبط به او، در پورتلند به‏ سر می‏‌بردم. بدون قصد قبلی، با او نشستم و هروئین کشیدم. صبح روز بعد که از خواب بیدار شدم پشیمانی همۀ وجودم را فرا گرفته بود. همۀ روز را کنار دریا گذراندیم. او دیگر نه آن پسر باهوش، جذاب و خنده‌‏رویی که دلباخته‌‏اش شدم بلکه معتادی درهم‌شکسته بود. پوست دستش از زخم‌‏های مکرر دَلمه بسته و بازوهای استخوانی‌‏اش کبود و سوراخ شده بود. دیگر اهمیتی به رنگ موهایش نمی‏‌داد. برای تزریق به توالت عمومی رفت و من روی شن‏‌های خنکِ ساحل نشستم و غرش اقیانوس آرام را تماشا کردم. خودم را در مقابل وسوسۀ همراهی با او حفظ کردم. با گذر هر دقیقه، اقیانوس نزدیک و نزدیک‌‏تر می‌‏شد. جو برایم درعین‌حال که مشمئزکننده بود وسوسه‌‏انگیز هم بود. خودم را در حضورِ مردی محتضر احساس می‏‌کردم، مرد جوان محتضر، و می‏‌دانستم اگر بخواهم زنده بمانم دیگر هرگز نمی‌‏توانم او را ببینم. و ندیدم.\nمادرم فرصت نکرد لاغر شود. مرگش روندی بی‏امان و رو‏به‌‏جلو بود. سفر قهرمانان بازگشت دارد، ولی سفر مادرم همه رفتن بود. هنگام مرگ عوض شده بود اما هنوز فربه بود، بدن زنی در میانِ زندگان را داشت. موهایش را هم داشت، موهایی قهوه‏ای که در اثر هفته‌‏ها خوابیدن در بستر ظریف و شکننده شده بود.\nاز پنجرۀ اتاق او دریاچۀ سوپریور پیدا بود، بزرگ‏‌ترین و سردترین دریاچۀ جهان. اما درست نمی‌‏توانستم ببینمش. صورتم را یک‏وری به شیشه می‏‌چسباندم و نوار باریک دریاچه را که تا بی‏‌نهایت در افق امتداد می‏‌یافت تماشا می‌‏کردم. مادرم فریاد کشید که «اتاق عجب منظره‏ای دارد! همۀ عمرم منتظر اتاقی با چنین چشم‌‏اندازی بودم».\nگل‏‌ها را لبۀ میزها، نزدیک‌‏تر به مادرم، چیدم تا مجبور نباشد برای دیدنشان سرش را بچرخاند. دسته‏‌های میخک صورتی، رُز زرد، داوودی و سوسنِ خال‏دار. گل‏‌هایی از قاره‏‌های دیگر که آمده بودند شاهد مرگ مادرم باشند. او دلش می‏‌خواست نشسته بمیرد، پس هرچه بالش بود جمع کردم و برایش پُشتی درست کردم. دلم می‏‌خواست مادرم را هنگام مرگ ببرم در دشت بومادران بگذارم. رویش را با لحافی که از خانه آورده بودم، لحافی که خودش از تکۀ لباس‏‌های کهنۀ ما دوخته بود، پوشاندم. زیر لب غرید که «برش دار» و بعد مثل شناگرها پاهایش را دراز کرد تا لحاف را پس بزند.\nمادرم را تماشا کردم. ماه مارس بود و آفتاب از لبۀ یخ‏زدۀ برف‏‌های پیاده‌‏رو منعکس می‏‌شد. روز سنت پاتریک بود و پرستارها برای مادرم یک قالبِ مربعی ژلۀ سبزرنگ آوردند که روی میزِ کنار او می‏‌لرزید. آخرین روز کاملِ عمرش بود. نه خوابید نه بیدار شد. چشمانش را باز و بی‌‏حرکت نگه داشته بود. چشمانش آبی‌‏ترین چیز آن اتاق بیمارستان، یا شاید همۀ دلوث، بودند. آبی‌‏تر از خودِ دریاچه. رنگ آسمان در شیرین‏‌ترین روز عمر هر انسان.\nمرگ مادرم سریع رخ داد ولی ناگهانی نبود، چون آتشی کم‌‏جان که شعله‏‌هایش به دود و دودش به هوا بدل می‌‏گردد. اصلاً چشمانش را نبست. چشم‌هایش اول گزنده و بعد متحیر بودند و سپس به وضع دیگری که من قهرمانانه می‌‏دیدم تغییر حالت دادند. آبی، چشمان آبی. خنجرهای آبیِ خواهش و خواهش. به ماندن، به ماندن.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را شریل استرید نوشته وبرای اولین بار با عنوان «Heroin/e» در بهار ۱۹۹۹ در مجلۀ دابل‌تیک به انتشار رسید و سپس در مجموعۀ بهترین جستارهای آمریکایی سال ۲۰۰۰ نیز منتشر شد. نسخۀ آنلاین این نوشته در وب‌سایت جانک بارگذاری شده است و برای نخستین بار با عنوان «وقتی به هروئین فکر می‌کنم کسی را به خاطر می‌آورم که عمیقاً دوستش داشتم»  در بیست‌وچهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۶ آذر ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        نویسنده و پادکستر آمریکایی است. آخرین کتاب او به‌اندازۀ کافی شجاع (Brave Enough) نام دارد. عمدۀ شهرت او به خاطر رمان وحشی (Wild) است که در سال ۲۰۱۲ در صدر فهرست پرفروش‌های نیویورک ‌تایمز قرار گرفت و سپس در باشگاه کتاب اپرا وینفری نیز انتخاب شد. در اوت ۲۰۱۹، شریل استرید یکی از ده زنی بود که مجسمه‌اش در نیویورک به عنوان بخشی از مجسمه‌های برابری ساخته شد، پروژه‌ای که برای ایجاد تعادل در بازنمایی جنسیتی در هنر عمومی طراحی شده است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                         The Awakening\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                          The Optimist’s Daughter\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/621354191.json b/train/621354191.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c64afa76e2ea11169930e5437b94bb744d8a1fa7
--- /dev/null
+++ b/train/621354191.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "سوءاستفاده از پوپر",
+  "subtitle": "ابطالگری پوپری چطور زمینه‌ای برای ظهور نئولیبرالیسم شد؟",
+  "introduction": "ابطالگری پوپری، با همۀ سادگی دلپذیرش، به‌سرعت از سوی فیلسوفان در هم کوبیده شد، و آن‌ها نشان دادند که راهی قابل قبول برای درک علم نیست. آنان اشاره کردند که در هرگونه ساختار آزمایشیِ واقعی ناممکن است که عنصر فرضی واحدی را برای ردکردن جدا بکنیم. ولی طی دهه‌ها، پوپرگرایی به‌هرحال در میان خودِ دانشمندان رایج باقی ماند، به‌رغم عوارض جانبیِ بالقوه زیان‌بخشی که داشت. چرا باید این‌طور می‌شد؟",
+  "content": "شارلوت اسلای، ایان — اگر از محققانی که ذهنیت فلسفی دارند بپرسید -دست‌کم در دنیای انگلیسی‌زبان- که چرا علم کار می‌کند، تقریباً همیشه برای تأیید حرفشان به فیلسوف اتریشی‌بریتانیایی، کارل پوپر (۱۹۰۲-۱۹۹۴)، اشاره می‌کنند. توضیحشان این است که علم فرض نمی‌گیرد که برای هر پرسشی پاسخ نهایی دارد، بلکه به تلاش برای نقض‌کردنِ چیزها رضایت می‌دهد. پوپری‌ها مدعی‌اند که علم صرفاً ماشین بی‌رحمی برای نابودی خطاهاست [نه ماشین جست‌وجوی حقیقت].\nپوپر جوانیِ خود را در وین گذراند، در میان روشنفکرهای لیبرال. پدرش حقوق‌دان بود و کتاب‌دوست، و دوست صمیمی خواهر زیگموند فروید، رُزا گراف. شغل‌های اول پوپر او را به‌سمت موسیقی، کابینت‌سازی و فلسفۀ تعلیم‌وتربیت کشاند، اما نهایتاً دکتری‌اش را از دانشگاه وین، به سال ۱۹۲۸، در رشتۀ روان‌شناسی گرفت. با درک اینکه داشتن شغل دانشگاهی در خارج از کشور می‌تواند او را از اتریشِ آن سال‌ها، که هر روز یهودستیزتر می‌شد، رها کند (پدربزرگ و مادربزرگ‌های پوپر همگی یهودی بودند، هرچند خودش مطابق مذهب لوتری تعمید شده بود)، تمام تلاش خود را به کار گرفت تا اولین کتابش را بنویسد. این کتاب با عنوان Logik der Forschung، منطق اکتشاف علمی، به سال ۱۹۳۵ منتشر شد. در این کتاب بود که او روش ابطالگری خودش را معرفی کرد. پوپر می‌گفت فرایند علم عبارت است از حدس‌زدن یک فرضیه و، بعد، تلاش برای ابطال آن. باید آزمایشی تدارک ببینید و در آن بکوشید تا اثبات کنید که فرضیۀ شما خطاست. اگر رد شد، باید آن را رها کنید. پوپر می‌گوید تمایز بین علم و شبه‌علم در همین نقطه است: شبه‌علم تلاش می‌کند با مرهم‌نهادن بر زخم‌های نظریه‌اش از خودش در برابر نقض‌شدن محافظت کند، اما در علم ماجرا همه یا هیچ است؛ [نظریه] یا کار می‌کند یا حذف می‌شود.\nپوپر به دانشمندان هشدار می‌دهد که، هرچند آزمایش تجربی ممکن است به واسطۀ تأییداتی که انجام می‌دهد شما را به صدق فرضیه‌تان نزدیک و نزدیک‌تر کند، ولی نمی‌توانید و نباید هرگز کار خودتان را درست اعلام کنید. منطق استقرا بدین معناست که شما هرگز انبوه بی‌نهایتِ شواهد لازم برای اطمینان‌یافتن از همۀ مصادیقِ ممکن را گرد نخواهید آورد، پس بهتر است پیکرۀ شناخت علمی را بیش از آنکه صادق در نظر بگیرید «تاکنون‌ردنشده» یا «عجالتاً صادق» در نظر بگیرید. با داشتن این کتاب، پوپر شغلی دانشگاهی در نیوزلند پیدا کرد. از آن کشورِ دوردست شاهد بود که اتریش به دام نازیسم می‌افتد، و شروع کرد به کارکردن روی کتابی سیاسی‌تر، جامعۀ باز و دشمنان آن (۱۹۴۵). کمی پس از جنگ، به بریتانیا نقل‌مکان کرد، و تا پایان عمرش در آنجا ماند.\n\nابطالگری، با همۀ سادگی دلپذیرش، به‌سرعت از سوی فیلسوفان در هم کوبیده شد، و ایشان نشان دادند که راهی قابل قبول برای درک علم نیست. آنان اشاره کردند که در هرگونه ساختار آزمایشیِ واقعی ناممکن است که عنصر فرضی واحدی را برای ردکردن جدا بکنیم. ولی، طی دهه‌ها، پوپرگرایی به‌هرحال در میان خودِ دانشمندان رایج باقی ماند، به‌رغم عوارض جانبیِ بالقوه زیان‌بخشی که داشت. چرا باید این‌طور می‌شد؟\nگروهی از زیست‌شناسان اولین دانشمندانی بودند که به سخنان پوپر گوش فرا دادند. آنان در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰، در دانشگاه آکسفورد، در قالب باشگاه زیست‌شناسی نظری در مهمانی‌های خانگی در ساری و، بعدها، در لندن دور هم جمع می‌شدند. پوپر هم قبل و هم بعد از جنگ آنان را ملاقات می‌کرد، و در این دوره آنان درگیر دست‌وپنجه نرم‌کردن با نظریۀ تکامل و ایجاد روابطی بین تخصص‌های زیست‌شناختیِ مختلف خودشان بودند. به‌ویژه در طول دورۀ قبل از جنگ، زیست‌شناسی تکاملی -بسته به دیدگاه فرد- یا به‌طرز هیجان‌انگیزی پیچیده بود یا به‌طرز گیج‌کننده‌ای درهم‌ریخته. نظریه‌های شسته‌رفتۀ تکامل مندلی، که مطابق آن‌ها ویژگی‌های متفاوت بر اثر شیر یا خط آمدنِ سکۀ کروموزوم به ارث می‌رسیدند، در رقابت با هم بودند تا تکامل را با توصیف‌های آماریِ اسرارآمیز از ویژگی‌های ژنتیکی توضیح دهند، ویژگی‌هایی که به‌طور مداوم در بین جمعیت‌ها تغییر می‌کردند. در این اثنا رهبر باشگاه، جوزف هنری وودگر، امیدوار بود که راه فلسفی دقیقی برای توضیح مفهوم زیست‌شناختیِ بسیار شکنندۀ «ارگانیک‌باوری» وجود داشته باشد. شاید دقت شفافیت‌بخش پوپر بتواند همه‌چیز را حل کند.\nاین دادۀ جالب‌توجهی است که پرسروصداترین طرفداران پوپر از علوم زیست‌شناختی و میدانی می‌آمدند: جان اکلس، فیزیولوژیست اعصاب از استرالیا؛ کلارنس پالمر، متخصص هواشناسی از نیوزلند؛ جفری لیپر، متخصص خاک از استرالیا. حتی هرمان باندی، فیزیک‌دان اتریشی‌بریتانیایی که در نظری‌ترین بخش کیهان‌شناسی کار می‌کرد. به عبارت دیگر، دانشمندانی که در پیِ تأییدگرفتن از پوپر رفتند همان کسانی بودند که با سهولت بیشتری می‌شد کارشان را در یک نقض آزمایشگاهی نافرجام -روش پوپر- شکار کرد. عجیب است. احتمالاً، امیدوار بودند که وزنه‌ای معرفت‌شناختی برای کار خودشان پیدا کنند. برای اینکه زاویه‌دید گسترده‌تری به این مسئلۀ رازآمیز داشته باشیم، بد نیست به «حسادت فیزیک» توجه کنیم که گاهی آن را به دانشمندان میدانی قرن بیستم نسبت می‌دادند: عدم احترام نسبی‌ای که آن‌ها در محافل علمی و عمومی تجربه می‌کردند. به نظر می‌رسید که پوپر می‌تواند به این بیماری خاص کمک کند.\nدر میان دانشمندان مشتاق فلسفه در باشگاه زیست‌شناسی نظری، جوانی بود به نام پیتر مِداوار. مدت کوتاهی پس از جنگ جهانی دوم، مداوار به آزمایشگاهی فراخوانده شد که در مورد پیوند بافت تحقیق می‌کرد، و در آنجا شغلی را آغاز کرد که، نهایتاً، او را برندۀ جایزۀ نوبل در علوم زیستی کرد. او در کتاب‌های عامه‌پسند متعددش و در سخنرانی‌هایش برای برنامۀ بی‌بی‌سی ریث در سال ۱۹۵۹، به‌طور مداوم، در توضیح موفقیت علم از پوپر یاد می‌کرد و در بین پوپری‌ها از همه برجسته‌تر بود (ریچارد داوکینز نیز، به نوبۀ خود، مداوار را «سخن‌گوی اصلی ‘دانشمندان’ در دنیای مدرن» معرفی کرد، و دربارۀ ابطال‌پذیری سخنان مثبتی گفته است). در سخنرانی‌های رادیویی مداوار، فلسفۀ «فهم عرفی» پوپر بسیار به نمایش گذاشته شد، و او با زبانی روشن توضیح داد که چگونه حتی فرضیه‌های مربوط به آیندۀ ژنتیکیِ نوع بشر را می‌توان به‌صورت تجربی در راستای خطوط پوپری آزمود. در سال ۱۹۷۶، مداوار موجب شد پوپر بالاترین افتخار خود تا آن زمان را کسب کند: عضویت در انجمن علمی سلطنتی لندن، که اتفاقی نادر برای غیردانشمندان است.\nدرحالی‌که همۀ این‌ها در جریان بود، سه فیلسوف 1داشتند فرش زیر پای پوپری‌ها را می‌کشیدند. آنان می‌گفتند که وقتی آزمایشی نتواند فرضیه‌ای را اثبات کند، هر عنصرِ دخیل در طراحی فیزیکی یا نظری آزمایش ممکن است مقصر باشد. همچنین، برای رد یک نظریه هیچ نقیضی به‌تنهایی کافی نیست، چون همیشه می‌توانیم با حُسن‌نیت فرضیه‌ای کمکی برای محافظت از آن نظریه ارائه کنیم: شاید موش‌های آزمایشگاهی خوب تخم‌کشی نشده‌اند تا پایداری ژنتیکی ایجاد شود؛ شاید واکنش شیمیایی تنها در حضور یک کاتالیزور خاص رخ می‌دهد. علاوه‌بر این، باید برخی نظریه‌ها را حفظ کنیم تا اصلاً بتوانیم ادامه دهیم. درکل، نتیجه‌گیری ما این نیست که قوانین ثابت‌شدۀ فیزیک را رد کرده‌ایم -بلکه می‌گوییم آزمایش ما اشتباه بوده است. و بااین‌حال، پوپری‌ها واهمه‌ای نداشتند. در او چه می‌دیدند؟\nنیل کالوِر، مورخ انگلیسی، در سال ۲۰۱۳ بیان کرد که اعضای انجمن سلطنتی، بیشتر از آنکه تحت‌تأثیر قواعد معرفت‌شناختی پوپر برای تحقیق علمی بوده باشند، تحت‌تأثیر برازندگی فلسفی او بودند. در طول دهۀ ۱۹۶۰، اعضای انجمن زیر ضربات جنجال «دو فرهنگ» 2بودند، که ایشان را، در مقایسه با سازندگان فرهیختۀ فرهنگ والا [متخصصان علوم انسانی و هنر]، صرفاً تکنسین‌هایی تازه‌به‌دوران‌رسیده معرفی می‌کرد. فلسفه سلاح فرهنگی خوبی برای پاسخ به این جنجال بود، چون قرابت‌هایی را بین علم و هنر به اثبات می‌رساند. به‌ویژه، روایت پوپر از چیزی که قبل از ابطالگری در تحقیق می‌آید دفاع خوبی از ویژگی‌های «فرهنگی» علم بود. او این مرحله را «حدس» می‌نامید، که کار تخیل است. مداوار و دیگران با این خلاقیت علمی بازی‌های زیادی کردند تا حوزۀ کاری خودشان را به‌لحاظ فرهنگی تجلیل کنند. پوپرِ ایشان اصلاً پوپرِ ابطالگری نبود، بلکه تفسیری خیالی از پوپر بود.\nاگرچه جنجال دو فرهنگ برای طرفین دعوا مهم بود، اما صرفاً طوفانی بود در فنجان چای یک نهاد خاص. در طول دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، زمانی که منطق اکتشاف علمیِ پوپر به زبان انگلیسی در دسترس قرار گرفت، ابرهایی در حال جمع‌شدن بودند که می‌توانستند با طوفان‌های سیل‌آسای خود چیزهایی بسیار بزرگ‌تر از ظرف چینی انجمن سلطنتی را تهدید کنند. در افکار عمومی، دانشمندان داشتند تبدیل به شخصیت‌هایی خطرناک می‌شدند، افرادی که مسئول تولید بمب اتمی بودند. فیلم «دکتر استرنج‌لاو» (۱۹۶۴)، اثر استنلی کوبریک، با آن بازی دیوانه‌وار و به‌یادماندنی پیتر سلرز، تجسم چنین شخصیتی بود. استرنج‌لاو به قلب آرمان‌های پوپری ضربه زد، یک نازی واپس‌گرا که در مرکز نظامی‌صنعتیِ «جهان آزاد» فعالیت می‌کند. او انعکاسی از داستان‌های واقعی جنایتکاران جنگی نازی بود که طی «عملیات گیرۀ ‌کاغذ» به ایالات‌متحده وارد شده بودند تا به امورات جنگ سرد کمک کنند -پروژه‌ای که لاپوشانی شده بود، اما در اوایل سال ۱۹۵۱ روزنامۀ بوستون گلوب آن را هویدا کرد. در چنین پس‌زمینه‌ای، تواضع معرفت‌شناختی علم پوپری واقعاً جذاب بود. دانشمندان واقعی، به شیوۀ پوپری، به هرگونه امر سیاسی و هرگونه حقیقتی پشت می‌کردند. آنان نمی‌خواستند اتم را بشناسند، چه رسد به اینکه، با هدف پیروزی در جنگ، در پی شناخت آن باشند. تلاش آنان فقط معطوف به این بود که برای هر چیزی یک نقیض بیاورند. چنان‌که مداوار در کتاب امید پیشرفت (۱۹۷۲) می‌گوید:\nدانشمند شرور نداریم … ولی تعداد زیادی فیلسوف شرور، کشیش شرور و سیاست‌مدار شرور داریم.\nابطالگری دستورالعملی برای اعلان تواضع شخصی هم بود. در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۷ برای «پروژۀ تاریخ شفاهی علم بریتانیا»، جان هِلیوِل، بلورنگار انگلیسی، با اندکی ناراحتی این برداشت را رد کرد که زمانی که پیش‌گام روش جدیدی برای نمایش پروتئین‌ها و ویروس‌ها بوده ممکن است موجب هرگونه «تغییر پارادایم» انقلابی در علم شده باشد (اصطلاحِ ساختۀ توماس کوهن، معاصر پوپر)، و درعوض، برای توصیف کار خود به روش متواضعانۀ ابطالگری متوسل شد.\nولی تواضع گاهی می‌تواند به شانه‌خالی‌کردن از مسئولیت هم تبدیل شود. شیوۀ سیاه‌تر برای بیان داستان «پوپر در برابر استرنج‌لاو» این است که بگوییم ابطالگری می‌تواند مسئولیت‌ناپذیری اخلاقی را برای طرفدارانش توجیه کند. هرگز نمی‌توان یک دانشمند را به حمایت از آرمان نادرست متهم کرد، اگر کارش تأییدکردن نبوده باشد. خودِ پوپر اعلام کرده بود که علم ذاتاً کاری نظری است. ولی اگر دانشمندی در طول جنگ سرد کار می‌کرد و اهمیت منابع مالی و پیامدهای تحقیقات خود را نمی‌دانست، این دیگر از ساده‌لوحی‌اش بود. برای مثال، مداوار کاملاً آگاه بود که رشتۀ ایمنی‌شناسیِ خودش، مستقیماً، محصول کار روی پیوند و کاشت پوست برای مجروحان جنگ جهانی دوم بوده است. علاوه‌براین، او کاملاً از تعداد بالای اجسادی که در آزمایش‌هایش استفاده می‌شد آگاه بود (ازجمله استفاده از مجرمانِ زیر گیوتین رفته در فرانسه) -البته این‌ها به‌هیچ‌وجه در همۀ موارد غیراخلاقی نبودند، اما به‌طور قطع صرفاً نظری هم نبودند.\nعبارت رهایی‌بخش پوپری در جنجالی‌ترین ماجرای علمی قرن بیستم، یعنی بهسازی نژادی، نیز به کار رفت. مداوار تردیدی نداشت که در دفاع از بهسازی نژادی باید مسئولیت‌ناپذیریِ اخلاقیِ فرضیِ علم را به کار بگیرد، بهسازی نژادی موضوعی بود که اساس سخنرانی‌های او در بی‌بی‌سی و بسیاری از موارد پس از آن را تشکیل می‌داد. استدلال او ظریف بود و علمِ بهسازی نژادی را به دو نوع تقسیم می‌کرد. او بهسازی نژادی «ایجابی» -یعنی خلق یک نژاد بی‌نقص- را بد می‌دانست، زیرا (الف) ایدۀ نازی‌ها بود، و (ب) یک هدف علمی ابطال‌ناپذیر بود -یعنی از دو جهت غیرپوپری به حساب می‌آمد. اینجا فضا باز می‌شد تا مداوار بتواند از بهسازی نژادی «سلبی» حمایت کند، یعنی پیشگیری عمدی از لقاح کسانی که حامل شرایط ژنتیکی خاص هستند. مداوار ادعا می‌کرد که این سؤالی کاملاً علمی (یعنی پوپری) است و به مسائل اخلاقی ربطی ندارد، استدلالی که شرم‌آور بود.\nمداوار، با همان اشتیاق پوپری به معناشناسیِ صِرف، می‌گفت در اینجا نباید نگران کلمۀ «متناسب‌بودن» باشیم و فکر کنیم که بر قضاوت دربارۀ اینکه چه کسی «مناسب» هست یا نیست که جزئی از جامعه باشد دلالت می‌کند. این کلمه صرفاً برچسبی برای سهولت کار است، که روی ایده‌ای خورده است که در میان زیست‌شناسان تکاملی کاملاً واضح است. مردم عادی نباید خودشان را نگران پیامدهای آن بکنند، مهم این است که دانشمندان تصور سرراستی از آن در ذهن خود داشته باشند. علم صرفاً داده‌های واقعی را فراهم می‌آورد؛ تصمیم‌گیری به عهدۀ والدین بالقوه است. در یک سطح، این حرف‌ها بی‌ضرر به نظر می‌رسد -مداوار هم به‌هیچ‌وجه آدم بدی نبود. اما قطع ارتباط علم و اخلاق، به این شیوه، به‌لحاظ فکری کوته‌بینی بود و هست. فرض موقعیتی که، در آن، یک پدرومادرِ بالقوه انتخابی کاملاً آزاد و بدون محدودیت خواهند داشت بی‌طرفی ناموجهی به داده‌های واقعی علمی می‌بخشد. در واقعیت، ممکن است اقتصاد یا سیاست بر آن پدرومادر فشار بیاورند. مثالی حادتر ماجرا را روشن می‌کند: اگر دانشمندی فناوری هسته‌ای را برای مستبد متخاصمی توضیح دهد اما انتخاب اخلاقیِ استقرار آن را به مستبد واگذار کند، نمی‌گوییم که دانشمند مسئولانه عمل کرده است.\nدرحالی‌که مداوار سخنرانی‌هایش را دربارۀ «آیندۀ انسان» آماده می‌کرد، تصورش این بود که «متناسب‌بودنِ» زیست‌شناختی را ،درواقع، به بهترین شکل می‌توان به‌عنوان یک پدیدۀ اقتصادی فهمید:\nدر عمل، [متناسب‌بودن] یک نظام قیمت‌گذاری روی امتیازاتِ ارگانیسم‌ها بر اساس فرزندانشان است:  یعنی بر حسب عملکرد خالص تولیدمثلی.\nبرقراری چنین ارتباطی -بین دست پنهان طبیعت و تصمیمات ظاهراً بی‌طرفانۀ بازار- قرائتی پرطرفدار از پوپر بود. درواقع بزرگ‌ترین طرفداران او در بیرونِ جامعۀ دانشمندانِ علوم طبیعی، اقتصاددانان بودند. در مدرسۀ اقتصاد لندن، پوپر با فریدریش هایک، نظریه‌پرداز نئولیبرال، صمیمی بود. او همچنین استاد جُرج سوروس بود که، اندکی بعدتر، میلیاردری بزرگ شد و نام «بنیادهای جامعۀ بازِ» (مؤسسۀ جامعۀ باز سابق) خود را از روی نام مشهورترین کتاب پوپر گرفته بود. پوپر همراه با هایک و چندین نفر دیگر «انجمن مون پله‌رن» را تأسیس کرد، انجمنی که بازاری‌سازی و خصوصی‌سازی را در سراسر جهان ترویج می‌کرد.\nانتصاب پوپر به عضویت در انجمن سلطنتی نشان‌دهندۀ زوال یک جریان قدرتمند سوسیالیستی در رهبری علمِ بریتانیا بود که، از دهۀ ۱۹۳۰، با مجموعه‌ای از محققان بااستعداد و شناخته‌شده (جان برنال، جان هالدین و دیگران) آغاز شده بود، و گری ورسکی، در سال ۱۹۷۸، لقب «کالج مرئی» 3  را به آن‌ها داد. البته پوپر طی ملاقات‌های قبل از جنگ خود با باشگاه زیست‌شناسی نظری بسیاری از آنان را دیده بود. درحالی‌که آنان چاقوی علم پیچیدۀ خود را در برابر غایات فلسفۀ پوپر تیز می‌کردند، پوپر نیز احتمالاً تمایلات ضدمارکسیستی‌اش را در برابر دیدگاه سوسیالی آنان از علم -حتی، شاید در برابر شخصیت آنان- تشدید می‌کرد. کاری که پوپر در جامعۀ باز انجام داد این بود که سیاسی‌سازی علم توسط زیست‌شناسان را گرفت و آن را به ضدیت با فاشیسم پیوند داد. علم و سیاست به هم پیوند خورده بودند، اما نه آن‌گونه که سوسیالیست‌ها ادعا می‌کردند، بلکه علم مثال ویژه‌ای از فضایل عام لیبرال بود که فقط در غیاب استبداد می‌توانست پرورش یابد.\n\nتعهد دانشمندان «کالج مرئی» به ملت‌سازی باعث شد که آنان، پس از جنگ، در بسیاری از بسترهای دولتی، آموزشی و عمومی حضور داشته باشند. پوپری‌ها از آنان متنفر بودند. هایک در کتاب راه بندگی (۱۹۴۴) هشدار داد که اینان «تمامیت‌خواهانی در میان ما» هستند و نقشۀ ایجاد نظامی مارکسیستی را در سر دارند. او می‌گفت اینان باید کاملاً تنها گذاشته شوند و بپذیرند که کار آزمایشگاهی‌شان هیچ ربطی به مسائل اجتماعی ندارد. ایدۀ هایک دربارۀ اینکه باید حکمرانی را از علم حذف کرد پذیرفتنی‌تر از ایده‌اش در مورد حذف حکمرانی از اقتصاد نبود. بزرگ‌ترین افسانۀ نئولیبرالیسم این است که یک دیدگاه سیاسی بی‌طرف را نمایندگی می‌کند -متعهد به عدم مداخله است- درحالی‌که، درواقع، بقای خود را از طریق پروپاگاندایی تهاجمی به نفع بازار و سرکوب سازمان‌های کارگری تضمین می‌کند. بنابراین، هرچند فعالیت‌های اجتماعی سوروس منجر به اتفاقات خوب زیادی در جهان شده است، اما بودجۀ این‌ها را فعالیت‌های اقتصادی‌ای فراهم کرده‌اند که موفقیتشان متکی بر سرکوب نظام‌مند سخنانِ مخالف و انسان‌ها بوده است. داشتن یک سرپوش فلسفی برای این نوع از نئولیبرالیسم، که آن را به علم (پوپری) شبیه می‌کند، هیچ ضرری برایش ندارد.\nدر اندیشیدن و نوشتن دربارۀ پوپر، توجهمان به یهودستیزی بسیار جلب می‌شود. پوپر از نفرت نازی‌ها در اتریش دهۀ ۱۹۳۰ فرار کرد؛ امروز، سوروس قربانی توهین‌های یهودستیزانه است، که اگر به‌خاطر تاریخ و تهدید واقعی به خشونت مستمری که در آن ریشه دارند نبود،\nمضحک می‌نمودند. خوب است دلایل برآمده از زندگی واقعی پوپر برای پیشبرد جامعۀ باز و تلاش او برای نجات علم از گناهان محققان نازی را نیز به یاد داشته باشیم. حذف حیله‌گرانۀ علم فاشیستی و سوسیالیستی تحت این عنوان که مخالف پوپرگرایی هستند -گاهی به‌صورت عمدی و گاهی ناخودآگاه- حرکتی است که همدل‌شدن با آن دشوارتر است.\nاگر علم را شبیه بازار آزاد در نظر بگیریم، ماهیتش عمیقاً تغییر خواهد کرد. این برداشت که نظریه‌های علمی در رقابتی آزاد با یکدیگر مبارزه می‌کنند به معنای نادیده‌گرفتن این واقعیت است که تمایلات پژوهشی و گزینه‌های تخصیص بودجه را سیاست، چه خُرد و چه کلانِ آن، شکل می‌دهد. بی‌دلیل نیست که پیشرفت علمی بیشتری در زمینۀ داروهای مرتبط با امراض ثروتمندان حاصل شده تا فقرا. علاوه‌براین، موفقیت شغلی در علم -که وقتی فرد را به سطوح بالا در حوزۀ خود برساند برنامه‌های تحقیقاتی آینده را نیز شکل خواهد داد- عمیقاً متأثر از جنسیت، نژاد، طبقه و توانایی/ناتوانی است.\nبرخی از پژوهشگران پست‌فطرت حتی از چهارچوب پوپری استفاده کردند تا دقیقاً به همان «دانشمندان شروری» تبدیل شوند که مداوار وجودشان را انکار می‌کرد. چنان‌که نائومی اورسکس و اریک کانوی، مورخان علم، در کتاب تاجران تردید (۲۰۱۰) می‌گویند، دانشمندانی در ایالات‌متحده و بریتانیا، در اواخر قرن بیستم، به‌عنوان لابیگر شرکت‌های دخانیات انتخاب شدند تا تحقیقاتی را که ارتباط بین سیگارکشیدن و سرطان را آشکار می‌کرد مورد تردید قرار دهند. با تعبیری پوپری، نمی‌توان چنین ارتباطی را اثبات کرد، و این جایی که برای تردید وجود داشت، با بی‌رحمی، مورد سوءاستفادۀ کسانی قرار گرفت که دستمزد این دانشمندان را پرداخت می‌کردند. دانشمندان بسیار دیگری از همین جنس برای لابیگران سوخت فسیلی کار کردند و یافته‌های علمی مرتبط با تغییرات اقلیمی بر اثر مداخلۀ انسانی را مورد تردید قرار دادند. با جست‌وجوی اینترنتی ساده‌ای می‌توان نمونه‌های زیادی از پوپرگرایی را یافت که مورد سوءاستفادۀ این انکارکنندگان قرار گرفته است. در یکی از ویدئوهای یوتیوب، مربوط به سال ۲۰۱۹، گروه «اتحاد انرژی پاک» (که بلاگ DeSmog آن را ازجمله شرکت‌هایی معرفی کرده که صنعت نفت بودجه‌شان را تأمین می‌کند) از لزوم توجه به «فیلسوف علم افسانه‌ای کارل پوپر» می‌گوید. ادعای اصلی این گروه این است: «برای اینکه بدانیم آیا یک نظریه می‌تواند درست باشد یا نه، باید راهی برای اثبات نادرست‌بودن آن وجود داشته باشد. متأسفانه، بسیاری از دانشمندانِ تغییرات اقلیمی، رسانه‌ها و فعالان این حوزه این معیار اصیل علمی را نادیده می‌گیرند». هم‌زمان، دانشگاهیانی از دانشگاه‌های برجسته مقالاتی ظاهراً علمی برای مؤسسۀ لیبرتارین، نئولیبرال و شکاک «کاتو» می‌نویسند و در آن‌ها استدلال می‌کنند که «معرفت‌شناسی تکاملی پوپر … ذات علم را فراچنگ می‌آورد، اما شیوۀ کار امروزیِ علمِ اقلیم فاصلۀ زیادی با آن دارد». این نوع نویسندگان معمولاً از حوزه‌های اقتصاد و سیاست آمده‌اند، نه علوم طبیعی؛ روایت مناقشه‌آمیز و قدیمی پوپر از علم، که نقد دانشمندان مشکلی برایش ایجاد نکرده، کاملاً با آن‌ها سازگار است.\nهرچند هایک و دیگران تفنگِ در حال دودکردنِ شرارتِ پوپری را در دست داشتند، دلایل خوبی برای پایبندی به مدل سادۀ علم شکاکانه وجود داشت. کمترین دلیلش این بود که با روایت شایسته‌سالارانه از علم در دوران پس از جنگ همخوانی داشت: این برداشت که علم [طبیعی]، بیش از هر رشتۀ دیگری، مناسبِ طبقۀ کارگر و طبقۀ متوسطِ رو به پیشرفت است. برای دیدن زیبایی کمال، یا درک ریاضیات اثبات، نوع خاصی از آموزش و پرورش لازم است، اما هر بچۀ باهوشی می‌تواند حفره و نقطه‌ضعفی در هر چیز پیدا کند. اگر علم این است، پس درهای آن به روی هر کسی، فارغ از طبقۀ اجتماعی‌اش، گشوده است. رؤیای شایسته‌سالارانۀ آموزگاران در دهۀ ۱۹۵۰ همین بود: بریتانیا، تحت حمایتی متقابل، از نظر فرهنگیْ مدرن و از نظر فکریْ علمی بشود.\nاین رؤیا نتیجۀ عکس داد. این برداشت که کار علم فقط ابطالگری است صدمات بی‌شماری، نه‌تنها به علم، بلکه به بهروزی انسان‌ها وارد کرده است. ابطالگری موجب شده است که بی‌اعتمادی به‌عنوان شرط اولیۀ تولید دانش امری عادی تلقی شود، و درعین‌حال معیاری دست‌نیافتنی و غیرواقعی برای کار علمی تعیین کرده است. شکاکانِ تغییرات اقلیمی خواستار پیش‌بینی‌های دقیقِ غیرممکن هستند، و صرفاً با استناد به یک دادۀ ناهنجار ادعا می‌کنند که کل بنای این تحقیقاتِ پیچیده را رد کرده‌اند؛ ناممکن است مدرکی ارائه دهیم که با قاطعیت نشان دهد مصرف واکسن کاملاً ایمن است و ضدواکسن‌ها از این موضوع سوءاستفاده می‌کنند تا فعالیت‌های مخرب خود را پیش ببرند. از این نظر، پوپرگرایی باید جواب‌گوی چیزهای زیادی باشد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را شارلوت اسلای نوشته و در تاریخ ۱۶ فوریۀ ۲۰۲۱ با عنوان «The abuses of Popper» در وب‌سایت ایان منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «سوءاستفاده از پوپر» در بیست‌ودومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        شارلوت اسلای (Charlotte Sleigh) در دانشگاه کنت، در انگلستان، استاد علوم انسانیِ علم و استاد افتخاری تاریخ است. او نویسندۀ چندین کتاب است، ازجمله ادبیات و علم (Literature and Science)، باغ‌وحش کاغذی (The Paper Zoo)، و انسان (Human) که مورد اخیر تألیف مشترک او و آماندا ریس (Amanda Rees) بوده است. او در شهر کانتربری شهرستان کنت زندگی می‌کند.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        نویسنده اشارۀ مستقیمی به این سه فیلسوف نکرده است، ولی ظاهراً منظورش کواین، دوئم، و لاکوتوش است [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        دانشمند و نویسندۀ انگلیسی، سی‌پی‌اسنو، در سال ۱۹۵۹ کتابی با نام دو فرهنگ و انقلاب علمی را منتشر کرد و در آن بیان داشت که علوم طبیعی و علوم انسانی که حیات فکری جامعۀ غربی را به نمایش می‌گذارند به دو فرهنگ مجزا تبدیل شده‌اند، درحالی‌که هیچ‌یک به‌تنهایی نمی‌تواند مشکلات پیش رو را حل کند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        انجمن سلطنتی، پیش از آنکه در قرن هفدهم به‌صورت رسمی شکل بگیرد، به «کالج نامرئی» معروف بود [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/623311973.json b/train/623311973.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0f1f1b90a97577dfb9c102bb4f5a05ea2a15bebf
--- /dev/null
+++ b/train/623311973.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور يک کشور را بفروشيم: کسب‌وکار روبه‌رشدی به نام «برندسازی ملی»",
+  "subtitle": "این روزها هر مکانی در جهان دنبال این است که برای هویت منحصربه‌فرد خودش بازاریابی کند",
+  "introduction": "اصطلاح «برند ملت‌ها» اولین‌بار در سال ۱۹۹۸ در مقاله‌های سایمون انهالت دیده شد. او که سابقاً در حوزۀ تبلیغات فعالیت می‌کرد، در مشاهدات اولیۀ خود متوجه وجود ارتباطی بین برند شرکت‌های روبه‌رشد و کشورهای آن‌ها شد. او مشاهده کرد که موفق‌ترین برندها متعلق به کشورهایی بود که خودشان برندهای موفقی محسوب می‌شدند. انهالت با خودش گفت چرا کشورها، مثل شرکت‌ها، نتوانند تصویری را که از آن‌ها دیده می‌شود اصلاح کنند.",
+  "content": "سامانت سوبرامانیان، گاردین— لیپتسک همین الان هم بر روی نقشه حضور دارد: همان‌جا، در صفحۀ ۲۳ اطلس جهانی کالینز، منطقه‌ای آرام در جنوب مسکو، با ۱.۲ میلیون جمعیت، که در فاصله‌ای نه‌چندان دور از مرز اوکراین واقع شده است. اما این شهر واقعاً روی نقشه نیست، یعنی در اطلس ذهنیِ محدود ما جایی ندارد، هیچ‌کدام از آشنایان ما برای تعطیلات به آنجا نمی‌روند و نامی از آن در روزنامه‌های اینجا برده نمی‌شود. حتی در خود روسیه هم بعضی‌ها جای دقیقش را نمی‌دانند. در ماه سپتامبر وقتی ناتاشا گرند، در مسیر بازگشت از لیپتسک، از مسکو عبور می‌کرد برای یکی از آشنایان روسی‌اش تعریف می‌کند که از کجا آمده و جواب می‌شنود که «اصلاً نمی‌دانم لیپستک کجاست» و خیلی هم شوخی نمی‌کرد. بعضی از اهالی روسیه هم آنجا را با ویتبسک در کشور بلاروس اشتباه می‌گیرند.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/08/919-3.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            چطور يک کشور را بفروشيم: کسب‌وکار روبه‌رشدی به نام «برندسازی ملی»        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nناتاشا گرند هم به همین دلیل به آنجا می‌رفت: تا برندِ آنجا را تعریف کند، تا تصویر آنجا را در اذهان شکل دهد، تا آنجا را بر روی نقشۀ استعاری ذهن آدم‌ها ترسیم کند. ناتاشا و همسرش الکس شرکتی در لندن راه‌انداخته‌اند به نام مؤسسۀ هویت (که به‌اختصار به آن اینستید گفته می‌شود). شرکت آن‌ها با دولت‌های شهرها، مناطق و کشورها همکاری می‌کند. این شرکت برای برندسازی مکان‌ها استراتژی می‌نویسد و اگرچه بخشی از این استراتژی‌ها شامل رنگ‌ولعاب‌دادن به مسائل مرتبط با گردشگری آنجاست -مثل انتخاب یک عبارت (شعار) تبلیغاتی یا طراحی مجموعه‌ای از لوگوهای گرافیکی برای محتواهای چاپی مرتبط با سفر به آنجا- اما آقا و خانم گرند دنبال دستاوردهای عمیق‌تری هستند. آن‌ها باور دارند که می‌توان هویت واقعی یک مکان را بیرون کشید و توجه‌ها را به‌سمت آن جلب کرد. یا لااقل این هویت می‌تواند به دولت‌ها نشان دهد که اهالی آنجا هم شایستۀ احترام بیشتری هستند، باید منابع لازم را به آنجا تخصیص داد و اینکه دولت چطور می‌تواند بهترین تصویر ممکن از آنجا را به دنیا نشان دهد.\nبرندسازی ملی، در قرن ۲۱، به کسب‌وکار پرطرفداری تبدیل شده است و دست‌اندرکاران آن خیلی تلاش کردند تا به دیگران بفهمانند آنچه آن‌ها انجام می‌دهند با فعالیت‌های تبلیغاتی و بازاریابیِ سرراست‌تری که قبل از آن‌ها انجام می‌شده فرق دارد. آگهی‌نویسِ به‌غایت ماهری [سرزمین] موسی در اسرائیل را «ارض موعود» نامید و فروخت؛ اریکِ سرخ تودۀ بزرگی از یخ را «گرینلند» نامید، به این امید که ساکنین بیشتری را به آنجا بکشاند؛ میلتون گلیزر نشان «من نیویورک را دوست دارم» 1را روی یک تریلیون تی‌شرت چاپ کرد؛ آژانسی تبلیغاتی در لاس‌وگاس شعار «آنچه اینجا اتفاق می‌افتد همین‌جا می‌ماند» را ابداع کرد که تشویق به خطا را به خلاصه‌ترین شکل بیان می‌کند. اما از نظر آقا و خانم گرند همۀ این‌ها صرفاً شعارسازی محسوب می‌شوند. آن‌ها خط کاری خودشان را نوعی روان‌شناسی می‌دانند: خدمات مشاوره برای کشورها، روان‌درمانی برای شهرها. به درون خودت نگاه کن، خودت را کشف کن و جایگاهت را در جهان پیدا کن.\nآن‌ها در کاری مهارت پیدا کرده‌اند که ممکن است به‌ نظر خیلی‌هایمان جزء موارد دشوار محسوب شود: برندسازی برای شهرها و مناطقی در اتحاد جماهیر شوروی سابق. مشتری آن‌ها ساکن لیپتسک است، در دپارتمان گردشگری و فرهنگ در طبقۀ پنجمِ ساختمانی سرد و بی‌روح در مرکز اداری آن منطقه و در شهری به همان نامِ لیپتسک. رئیس دپارتمان، وادیم وُلکوف، مردی با صورت مستطیلی و بدنی کشیده، به آن‌ها اعتراف کرد و از رابطۀ پیچیده‌اش با لیپتسک گفته است. او اهل همان منطقه است و از شهری به نام گریازی -به معنی «خاک»- آمده و می‌گوید که عاشق آن منطقه است ولی آن را دوست ندارد. زمانی ساکن آمریکا و سرآشپز رستورانی در مینه‌سوتا بوده است، اما در دو سال اقامتش در آمریکا هرگز نتوانسته با اختلاف زمانی آنجا کنار بیاید و دست‌آخر به کشورش برگشته است. او تمایلی به رفتن به خیلی از جاهای دیگر هم ندارد؛ همسرش او را برای تعطیلاتی ۱۱روزه به جزایر رودز برد، اما او آنجا چهار روز بیشتر دوام نیاورد و برگشت. به من گفت که «نمی‌دانستم آنجا چه کار کنم!». این نشان می‌دهد چقدر دلش می‌خواهد در لیپتسک باشد.\nهمان موقع بود که وُلکوف به فکرش زد که لیپتسک نیاز به تغییر و تحول دارد. اوایل امسال، زمانی‌که مسئولان گردشگری منطقه در حال تدارک طیفی از سوغ++اتی‌های آنجا بودند، متوجه شدند که این سوغاتی‌ها و یادگاری‌ها تصویر منسجمی از منطقه ارائه نمی‌دهند. وُلکوف به آن‌ها گفت که لیپتسک نیازمند جهت‌دهی و نوعی هدفمندشدن است. درواقع آرزو می‌کرد ای‌کاش آنجا بیشتر شبیه وورونِژ بود. وورونژ شهر بزرگ‌تری در همسایگی آنجاست و یکی از آن مکان‌هایی است که مردم همین‌که اسمش را می‌شنوند سریعاً آن را به خاطر می‌آورند. وُلکوف آن موقع گفت‌وگوی فرضی یکی از هموطنانش در خارج از کشور را به زبان انگلیسی تصور کرد:\n«شما اهل کجایید؟».\n«من از لیپتسک می‌آیم».\n«ببخشید؟».\n«شهری در نزدیکی وورونژ».\n«آهان، درست است وورونژ را می‌شناسم!».\nو آقا و خانم گرند از حرف‌هایش یادداشت برمی‌داشتند.\nاشتیاق دولت‌ها به مشاورانی مثل شرکت اینستید روزبه‌روز بیشتر می‌شود. این سؤال که چه چیزی یک ملت را ملت می‌کند همواره مطرح بوده و گریزی از آن نیست. ملت‌دولت‌های امروزی حول نوعی جوهرۀ ادراکی واحد شکل می‌گیرند، نوعی هویت که یکتا در نظر گرفته می‌شود، حتی اگر این هویتِ یکتا ترکیبی از حقیقت و دروغ و ادغام‌ها و اغراق‌ها باشد.\nاما از دهۀ ۱۹۹۰، و طی سال‌های پیک داووس، موعظه‌های بلند با موضوع جهانی‌سازی این طرز فکر را کم‌رنگ کرد. در آن دوران، تأکید بر این بود که هر کشور صرفاً دکۀ فروشی در بازارگاه یکپارچۀ این سیاره است نه عصارۀ شاعرانه‌ای از یک جوهرۀ ملیِ غیرقابل‌تفکیک. اینکه می‌توان، و چه‌بسا می‌باید، با کشورها مثل شرکت‌های تجاری رفتار کرد. در عصری که جریان پول، نفوذ و مردم می‌توانستند به هر سویی سرازیر شوند، کشورهایی که سودای این را در سر داشتند که مقصد این نیروها قرار بگیرند مجبور بودند خودشان را، به هر ضرب و زوری که بود، در این بازار بفروشند. حالا دیگر هویتِ ملی،شاید برای اولین‌بار، به‌جای اینکه ملتی را در برابر ملت‌های دیگر متحد کند، می‌بایست سایر ملت‌ها را به داخل [فروشگاه] آن ملت می‌کشاند.\nدر سال‌های اخیر، نتایج حاصل از جهانی‌سازی، یعنی ماهیت مهاجرت و سیال‌بودن سرمایه، باورهای دیرینۀ کشورها دربارۀ هویتشان را متزلزل کرده است و طرز فکر آن‌ها دربارۀ معنای ملت‌دولت را سردرگم کرده است، درست مثل نوجوانی که وارد مدرسه، منطقه یا کشور جدیدی می‌شود -مثلاً از لیپتسک به آمریکا می‌رود- و حس می‌کند مجبور است هویتش را محک بزند، آن را تغییر دهد و از نو بسازد. چه چیزی زمینه‌ساز برگزیت شد؟ آیا چیزی به‌جز عصبانیت مردم از این موضوع که به‌نظرشان نوعی هویت اصیل بریتانیایی داشت -که به‌درستی یا به‌اشتباه آن را به خاطر می‌آوردند- در میان آب‌های کم‌عمق اتحادیۀ اروپا غرق می‌شد؟\nیکی از پیامدهای این نوع بحران‌های هویت رشد واپس‌گرایانۀ پوپولیسم خون و خاک و پیامد دیگرش هم ظهور پدیدۀ برندسازی ملی بوده است. هر دوی این‌ها دو روی یک سکه‌اند: یکی هویت ملی را تغییرناپذیر معرفی می‌کند و کشف دوبارۀ آن را مقدمه‌ای بر شکوه و عظمت مجدد می‌داند و دیگری هویت ملی را به چشم کالایی می‌بیند که باید شفاف شده و برایش بازاریابی شود. بااین‌حال هر دو، به روش خودشان، به‌دنبال بازیابی یا ساختن نسخه‌ای متمایز از خودِ کشور هستند. اشتیاق برای کمک‌گرفتن از متخصصان برای مدیریت و طرح‌ریزی هویت ملی رو به افزایش است: سایمون انهالت، اولین پیشگام این حوزه، در ۲۰ سال گذشته با بیش از ۵۰ دولت همکاری کرده است. اکنون ۱۳ سال از عمر مجلۀ دانشگاهی برندسازی اماکن و دیپلماسی عمومی که انهالت بنیان‌گذارش است می‌گذرد. انجمن بین‌المللی برندسازی اماکن نیز در سال ۲۰۱۵ تأسیس شد و دومین همایش سالانۀ آن قرار است در دسامبر امسال، طی سه روز، در سوانسی برگزار شود.\nآقا و خانم گرند، در محدودۀ اتحاد جماهیر شوروی سابق، به شهرها، مناطق و کشورهایی مشاوره داده‌اند که قصد داشتند از گذشتۀ مربوط به شوروی خود فاصله بگیرند، اما نمی‌دانستند چطور باید جایگاه خود را در آینده پیدا کنند. ناتاشا و الکس به همین دلیل -و نیز به‌ این‌ دلیل که به‌ترتیب از بلاروس و روسیه به لندن آمده بودند- بر روی کمپین‌‌هایی برای مسکو، مینسک، ایروان و همچنین برای جمهوری باشقیرستان و سرزمین پریمورسکی کار کردند. وادیم وُلکوف، رئیس دپارتمان گردشگری لیپتسک، هم تحت‌تأثیر فعالیت شرکت آن‌ها برای جمهوری تاتارستان، که درست در همسایگی باشقیرستان واقع شده، قرار گرفته بود. او دنبال کمپین مشابهی برای لیپتسک بود. در همین راستا مناقصه‌ای برگزار شد، شش شرکت درخواست همکاری فرستادند و درنهایت شرکت اینستید برندۀ مناقصه شد. خانوادۀ گرند در ماه سپتامبر امسال -به‌همراه یک پژوهشگر و یک گرافیست- اولین سفر رسمی‌شان را به لیپتسک انجام دادند تا فرایند کشف شخصیت منطقه را آغاز کنند و سپس راهی بیابند تا دوباره آن منطقه را برای ساکنانش روایت کنند.\n\nاصطلاح «برند ملت‌ها» اولین‌بار در سال ۱۹۹۸ در مقاله‌های سایمون انهالت دیده شد. او سابقاً در حوزۀ تبلیغات فعالیت می‌کرد، ابتدا در شرکت مک‌کَن اریکسون و بعدها در شرکت آگهی‌نویسی خودش، و در مشاهدات اولیۀ خود متوجه وجود ارتباطی بین برند شرکت‌های روبه‌رشد و کشورهای آن‌ها شد. او مشاهده کرد که موفق‌ترین برندها متعلق به کشورهایی بود که خودشان برندهای موفقی محسوب می‌شدند. در سال ۱۹۹۸، در مجلۀ مدیریت برند، به یک خرده‌فروشی لوازم الکترونیک انگلیسی به نام دیکسِنز اشاره کرد که «برند لوازم الکترونیکی مصرفی خودش را در سال ۱۹۸۲ تحت یک نام ساختگی ژاپنی یعنی سایشو ایجاد کرد، چراکه به‌درستی معتقد بود برند لوازم الکترونیکی انگلیسی چندان اعتماد مشتریان را جلب نخواهد کرد». انهالت با خودش گفت چرا کشورها، مثل شرکت‌ها، نتوانند تصویری را که از آن‌ها دیده می‌شود اصلاح کنند. او می‌نویسد «کشوری مثل برزیل بختی واقعی برای پیوستن به ‘باشگاه’جهان‌اولی‌ها در برندسازی جهانی در قرن ۲۱ دارد».\nاولین پروژۀ برندسازی ملی انهالت حوالی زمان تغییر هزاره و از سوی دولت کرواسی به او محول شد، زمانی‌که این کشور تلاش می‌کرد عضو اتحادیۀ اروپا شود. در آن دوران، کرواسی نگران این بود که دنیا او را هنوز با درگیری‌های خونین بالکان در دهۀ گذشته به یاد بیاورد. حالا کرواسی دوست دارد دنیا او را به چشم دولتی مردم‌سالار با اقتصاد مبتنی بر بازار آزاد و با حال‌وهوای مدیترانه‌ایِ امروزی ببیند.\nاین صنعت طی دهۀ ۲۰۰۰ به‌سرعت رشد کرد. متخصص ارتباطات، والی اولینزِ فقید، که مؤسسه‌اش با فولکس واگن، جنرال الکتریک و اورنج همکاری داشت  در اواخر دهۀ ۱۹۹۰ وارد حوزۀ برندسازی اماکن شد. اولینز ساختن هویت ملی به‌شکل مصنوعی را گونه‌ای از «مهندسی اجتماعی» می‌دانست و بر این باور بود که مجموعۀ ابزارها و پیچ‌ومهره‌های مدنظر او می‌تواند ماشینِ برند یک کشور را به‌ سادگیِ برند یک شرکت تنظیم کند. او در سال ۲۰۰۲ می‌نویسد «آدم‌ها شبیه هم‌اند … و معنای این حرف این است که می‌توان از روش‌ها و فنون یکسانی برای انگیزش، الهام‌بخشی و تغییر افکار آن‌ها استفاده کرد». تعداد انگشت‌شماری شرکت هستند که به‌طور خاص بر برندسازی ملی متمرکز شده‌اند، حال‌آنکه بسیاری از شرکت‌های دیگر -شرکت‌های روابط عمومی، آژانس‌های بازاریابی، مشاوران مدیریت و متخصصان طراحی- هستند که این خدمت جدید را هم لابه‌لای دیگر خدماتشان گنجانده‌اند. یک شرکت، برای فرمول‌بندیِ تصویر یک کشور، ممکن است قراردادی به مبلغ نیم‌ میلیون تا چند میلیون دلار ببندد. مبلغ قرارداد شهرها و مناطق جغرافیایی به‌نسبت کمتر از این مقدار است.\nملت‌ها نتوانسته‌اند آن‌طور که باید از این خدمات برندسازی بهره ببرند. تحت چارچوب آموزشی‌ای که بعدها به توافق واشنگتن معروف شد -طرز فکری که ادعا می‌کند کشورهای درحال‌توسعه کافی است خودشان را به دست بازار آزار بسپارند تا به رشدی مطمئن دست پیدا کنند- ملت‌ها تشنۀ سرمایه‌گذاری خارجی شدند و به صرافت افتادند که خودشان را جذاب جلوه دهند. گرجستان، که در گذشته یکی از جمهوری‌های شوروی بود و حالا مشتاق بود که به‌عنوان کشوری باثبات و پررونق دیده شود، کمپین‌های تبلیغاتی‌ای به راه انداخت و خودش را در شاخص‌هایی مثل تاریخچۀ شراب‌سازی یا سادگیِ تشریفات اداری با فرانسه و استرالیا مقایسه می‌کرد و همیشه هم درنهایت «برنده کشوری نبود غیر از  … گرجستان» (در یکی از این تبلیغات هم، به‌شکلی گیج‌کننده، کشور گرجستان با ایالت جرجیای آمریکا مقایسه شده بود). یا مثلاً آلمان تصمیم گرفت که کشورش به‌عنوان «سرزمین ایده‌ها» دیده شود. جامائیکا، با صدای بلند، کارآفرینان بالقوه‌ای را به‌سوی خودش فراخواند که در جست‌وجوی مأمنی جسور و خلاق بودند. معمر قذافی در سال ۲۰۰۴ شرکت مشاوره‌ای به نام مانیتور گروپ را به خدمت گرفت تا برند کشور لیبی را جلا دهند. آن شرکت به این نتیجه رسید بزرگ‌ترین مشکل لیبی «فقدان روابط عمومی مثبت» است. مانیتور گروپ، طی سند چشم‌انداز دویست‌صفحه‌ای، برنامه‌ای را ارائه کرد که طبق آن تا سال ۲۰۱۹ لیبی به پیشگام عرصۀ رقابت و برابری‌طلبی منطقه تبدیل می‌شد. اما قذافی در سال ۲۰۱۱، تنها هشت سال مانده به زمانی که طبق برنامه‌ریزی‌ها قرار بود کشورش به «عضو سازنده‌تری برای جامعۀ جهانی» تبدیل شود، به‌ دست شورشیان از قدرت خلع شد، تحت تعقیب قرار گرفت و به‌ ضرب گلوله کشته شد.\nخیلی از کشورها، در این مسیر، درخواست لوگوی سفارشی می‌کنند. خوزه تورس، مدیرعامل شرکت بلوم کنسالتینگ، آژانس مشاورۀ برندسازی ملی در مادرید، گفت که «لااقل در مورد پاراگوئه توانستیم کار را بدون ساختن شعار پیش ببریم». دولت پاراگوئه از این موضوع ناراضی بود که همه کشورش را به چشم ایستگاهی بین‌راهی برای قاچاقچیان می‌بینند و انعطاف‌پذیری اقتصادی این کشور را نادیده می‌گیرند. بنابراین سال گذشته از آژانس بلوم خواست تا تصویر این کشور را از نو بسازد. استراتژی پنج‌سالۀ بلوم پیشنهاداتی در حوزۀ سیاست‌گذاری را شامل می‌شد که قرار بود پاراگوئه را به‌عنوان «کشوری با اقتصادی حاصلخیز» نشان دهد، اما به‌زعم تورس برای انجام این مأموریت داشتنِ یک نشان هم لازم بود: لوگویی شامل یک گل شکوفاشده، متشکل از مربع‌های سبز و آبی، به‌همراه نام این کشور با حروف کوچک. تورس با حالت ناامیدی می‌گوید «همیشه سعی داشتم به‌شان بگویم موضوع چیزی فراتر از یک لوگوست!».\nمعمولاً شهرها و کشورها با یک ایدۀ خاص دربارۀ آنچه مدنظرشان است سراغ شرکت بلوم می‌روند. پاراگوئه هم به‌خوبی می‌دانست که دنبال افزایش صادرات و جذب سرمایۀ بیشتر است. بعضی دولت‌ها هم به‌دنبال افزایش گردشگر هستند؛ بعضی‌ها هم می‌خواهند برای کارکنان یا دانشجویان بااستعداد جذاب باشند. هرکدام از این پروژه‌ها آن‌قدر کیک‌های جذابی هستند که حتی بخشی از یک تکه از آن‌ها هم ارزش دنبال‌کردن دارد. جریان جهانی سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی از ۸۶۵ میلیارد دلار در سال ۱۹۹۹ به ۱.۵۲ تریلیون دلار در سال ۲۰۱۶ افزایش پیدا کرد. سال گذشته، سهم بخش گردشگری در تولید ناخالص داخلی دنیا ۷.۶ تریلیون دلار بود و این بخش پشتیبانی یک شغل از هر  ۱۱ شغل در اقتصاد جهانی بوده است. در سال ۲۰۲۵، گردشگرانْ تنها ازطریق رزرو پرواز و هتل، نوشیدن کوکتل‌های اسپریتز آپرول در کافه‌های کنار خیابان، خرید بلیت نمایش و کرم‌های ضدآفتاب اضطراری و نمک‌دان و فلفل‌دان‌هایی که جملۀ «تحفه‌ای از شهر بلکپول» روی آن نقش بسته است ۱۱.۴ تریلیون دلار درآمد ایجاد خواهند کرد.\nحتی اهداف انتزاعی‌تر برندسازی مکان‌ها هم منافع مادی در پی دارد. رابرت گاورز، دانشمندی از شهر آنتوِرپ و ویراستار مجلۀ برندسازی اماکن و دیپلماسی عمومی، شهر لاهه را برایمان مثال می‌زند، شهری که در سال ۱۹۴۵ به‌عنوان مقر دیوان بین‌المللی دادگستری انتخاب شد. به‌نوعی می‌توان گفت سازمان ملل با این کارش باعث شد تا این شهر تداعی‌کنندۀ صلح و امنیت باشد و یک دهۀ پیش بود که لاهه تصمیم گرفت تا از این مزیت استفاده کند.\nگاورز، که مشاور استراتژی شهر لاهه بود، می‌گوید «از آن زمان به بعد آن‌ها هر کاری از دستشان برمی‌آمد انجام دادند تا مُهر تأییدی بر جایگاهشان به‌عنوان شهر صلح و عدالت بزنند». تقویم رویدادهای سالانۀ لاهه طوری تنظیم شده است که هر سال برای یک سازمان غیرانتفاعیِ دیگر کمک مالی جذب کند. این شهر از سال ۲۰۱۴ جشنواره‌ای به نام «صلح عادلانه» را در ماه سپتامبر برگزار می‌کند. مقامات لاهه فعالانه از سازمان‌ها می‌خواهند تا به شهرشان نقل مکان کنند: دیوان کیفری بین‌المللی اولین مکان دائمی‌اش را دو سال پیش در این شهر به دست آورد. حتی فضای ابتداییِ استارتاپ محلی در آن شهر به‌آرامی به‌سمت حوزۀ امنیت آنلاین گرایش پیدا کرد.\nبرنامه‌شان کاملاً جواب داده و حالا دیگر اگر هر گروهی بخواهند بابت هر نوع گردهمایی یا رویدادی با موضوع عدالت یا امنیت دور هم جمع شوند مقصدی بهتر از لاهه به فکرشان نمی‌رسد. در سال گذشته، این شهرِ نیم‌میلیونی، میزبان ۱۳۵ همایش بین‌المللی بود و از این لحاظ، نسبت به سال ۲۰۱۵، ۵۰ درصد رشد داشته است؛ هر همایش به‌طور متوسط چهار روز طول می‌کشد و ۲۷۹ نفر مخاطب جذب می‌کند که هرکدامشان در طول مدت بازدیدشان از این شهر ۱۲۰۰ یورو پول خرج می‌کنند.\nاشتیاق جنون‌آمیزی که برای برندسازی مکان وجود دارد، گذشته از انگیزه‌های تجاری، خبر از وجود سردرگمی‌های عمیق‌تری می‌دهد. امروزه هرکدام از کشورها، مناطق و شهرها به این نتیجه می‌رسند که، در بازار وسیع و پرزرق‌وبرقی به نام اقتصاد جهانی، باید با دیگران رقابت کنند. بعضی مکان‌ها پیش‌ازاین هرگز این نقش را به‌درستی ایفا نکرده‌اند، بعضی‌ها هم آن‌قدر ید طولایی در ایفای این نقش دارند که عادت ندارند کسی در این زمینه آن‌ها را به چالش بکشد. هر مکان، برای اینکه توجه‌ها را به خودش جلب کند، باید متمایز باشد و منحصربه‌فرد دیده شود. اما، وقتی فرهنگ واحد و یکسانی -فرهنگ حاکم بر همان بازار جهانی- همه‌جا را در بر گرفته باشد، رسیدن به این هدف کار آسانی نخواهد بود. اقتصاد جهانی اثبات کرده که می‌تواند گاهی عمیقاً ناخوشایند باشد و مهاجرت نیروی کار، خواه از نوع رفتن از مکانی باشد خواه از نوع آمدن به آنجا، می‌تواند بافت آن مکان را تغییر دهد و پیش‌فرض‌های موجود دربارۀ هویت جمعی آن مکان را نقش بر آب کند.\nهمۀ این‌ها به افراد حس ناامنی می‌دهد و بهانه را برای انواع مختلفی از ملی‌گرایی فراهم می‌کند. پیروزی عوام‌فریب‌ها در انتخابات‌ها، ایجاد شکاف در عقاید سیاسی، اشتیاق‌ها برای خارج‌شدن از اتحادیه‌های چندجانبه و شورش‌های عوام‌پسند همگی به‌ دست کسانی به راه افتاده است که روی این عدم‌قطعیت‌های جدید دربارۀ ملیت سرمایه‌گذاری کرده‌اند.\nکاری که ناتاشا گرند انجام می‌دهد نیازمند حجم قابل‌توجهی مذاکره است و خوشبختانه او در این مورد خیلی خوب است. او استعداد کمیابی دارد در اینکه موقع حرف‌زدنْ جذاب و موقع شنیدنْ مجذوب دیده شود. او در لیپتسک، و در خلال مصاحبه با وُلکوف، منتظر می‌مانْد تا مطمئن شود جواب وُلکوف منعقد شده است و برای محکم‌کاری چند لحظه سکوت هم به آن اضافه می‌کرد و بعد سؤال بعدی‌اش را مطرح می‌کرد.\nزندگی ناتاشا گرند کاملاً میان مینسک و بریتانیا تقسیم شده است. او در مینسک و در دوران تحولات خشنِ آنجا بزرگ شد و ۱۳ سال داشت که فروپاشی شوروی اتفاق افتاد و بلاروس به‌ ملتی مستقل تبدیل شد. او می‌گوید «یادم می‌آید پدر و مادرم از این اتفاق هیجان‌زده بودند و حس می‌کردند واقعه‌ای بزرگ و تاریخی به وقوع پیوسته است». او از گوشه و کنار می‌شنید که مردم می‌گفتند قرن‌ها پیش از اینکه بلاروس به شوروی ملحق شود نگاه این کشور به غرب بود و خود را درگیر امور اروپا کرده بود؛ می‌گفتند حالا فرصتی دست داده تا آن رابطه دوباره احیا شود.\nاما اوضاع طور دیگری پیش رفت. بلاروس در اولین انتخابات، در سال ۱۹۹۴، آپاراچیک 2سابقی به نام الکساندر لوکاشنکو را به ریاست جمهوری انتخاب کرد، کسی که از همان موقع نقشه چیده بود تا در قدرت باقی بماند. گرند می‌گوید احساس مردم بلاروس بعد از انتخاب‌شدن لوکاشنکو را می‌توان با احساس مردم آمریکا بعد از پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات مقایسه کرد. گرند و خانواده‌اش درحال برگشتن از حومۀ شهر به مینسک بودند که خبر پیروزی لوکاشنکو را از رادیو شنیدند. «پدرم بلافاصله زد کنار و ما شاید پنج یا دَه دقیقه بدون اینکه چیزی بگوییم در ماشین نشستیم و فقط سعی کردیم خبر را کمی هضم کنیم».\nشواهد دیگری هم وجود داشت که نشان می‌داد مردم هنوز برای پیوستنِ بدون ترس به آیندۀ پس از شوروی آماده نیستند. بلاروس، بلافاصله پس از استقلال، اعلام کرد که زبان بلاروسی، پس از سال‌ها سرکوب، مجدداً زبان رسمی جمهوری جدید بلاروس خواهد بود، اما این زبان حالا دیگر آن‌قدر برای مردم ناآشنا شده بود که آن را پس زدند. نتایج همه‌پرسی نشان داد که ۸۷ درصد از رأی‌دهندگان خواهان این هستند که زبان روسی هم هم‌تراز بلاروسی به‌رسمیت شناخته شود و همین نسبت از رأی‌دهندگان نیز به نشان ملی جدیدی برای بلاروس رأی دادند که بسیار شبیه نشان قبلی بلاروس در دوران شوروی بود. به‌این‌ترتیب نشان پاهونیا، نماد سنتی بلاروس که شوالیه‌ای را سوار بر اسب نشان می‌داد و از زمان استقلال به‌عنوان نشان ملی انتخاب شده بود، پس از چهار سال کنار گذاشته شد. آن موقع گرند دانشجوی رشتۀ دیپلماسی بود و دانشگاهشان نزدیک یکی از ساختمان‌های دولتی قرار داشت. یک روز دید که دارند نشان ملی روی سردر ساختمان را تعویض می‌کنند. او و هم‌کلاسی‌هایش شاهد پایین‌آمدن نماد پاهونیا و بالارفتن نماد نوشوروی 3 بودند. یکی از دوستانش به گریه افتاد.\nمعضلات هویت ملی تأثیر خودش را بر گرند بر جای گذاشت. مسئله تنها این نبود که روحیۀ ملت بلاروس دگرگون شده بود، بلکه مشکل اینجا بود که او از درک ماهیت واقعیِ این روحیۀ ملی جدید عاجز بود. او در رسالۀ دکتری‌اش در دانشکدۀ اقتصاد لندن کوشید تا، لااقل به خودش، توضیح دهد که چرا ملت بلاروس ماندن در قیدوبندهای به‌جای‌مانده از شوروی را انتخاب کرد. «استاد راهنمایم به من گفت ‘رساله‌ات را با خشم نوشته‌ای’». او چندسالی به‌عنوان تحلیلگر ریسک‌های سیاسی فعالیت کرد و کارش ارزیابی عدم‌قطعیت‌ها و بازار کشورهایی بود که شرکت‌ها قصد سرمایه‌گذاری در آن‌ها را داشتند. بعدها او در سمیناری با الکس ملاقات کرد. الکس آن‌موقع، قبل از اینکه برای گذراندن دورۀ اِم‌بی‌اِی به بریتانیا برود، در مسکو وکیل فدراسیون‌های ورزشی بود. ناتاشا می‌گوید «ما همیشه با هم دربارۀ این‌جور چیزها صحبت می‌کردیم: اینکه مردم چطور به چیزی تعلق‌خاطر پیدا می‌کنند؟ اصلاً چرا این تعلق‌خاطر ایجاد می‌شود؟ تصویر مردم از یک کشور چطور شکل می‌گیرد؟». «من بیشتر به این موضوع علاقه داشتم که چه می‌شود که مردم احساس می‌کنند دلشان می‌خواهد به یک دولت تعلق‌خاطر داشته باشند؟ و او هم دوست داشت بداند تصویر کشورها از بیرون چطور شکل می‌گیرد؟». این زوج در سال ۲۰۰۸ شرکت اینستید را ثبت کردند و خیلی طول نکشید که اولین مأموریت به آن‌ها محول شد: برندسازی برای شهر زادگاهش مینسک.\nالکس گرند در اولین روز حضورش در لیپتسک مردی را می‌بیند با پوتین‌های مشکیِ پاره و گرمکن ورزشی آبی و مشکی که روی پلکان یک ساختمان متروکه نشسته است. مرد از او سیگار می‌خواهد اما او همراه ندارد. بعد الکس از آن مرد می‌پرسد در لیپتسک چه چیزهایی برای دیدن وجود دارد.\nمرد با ناامیدی جواب می‌دهد «هیچ‌چیز».\nلیپتسک، شهری با نیم‌ میلیون نفر جمعیت که تا چشم کار می‌کند با زمین‌های کشاورزی احاطه شده است، مکانی عبوس و بی‌روح است. مجتمع‌های آپارتمانیِ بازمانده از دوران شوروی کثیف و پوسته‌پوسته ‌شده‌اند و برج‌های جدیدتر به سبک عمومی «اربن شاب» 4 و با پنجره‌های کشویی و بالکن‌های بی‌کیفیت ساخته شده‌اند و نمای این ساختمان‌ها با دستگاه‌های تهویۀ مطبوع و بشقاب‌های ماهواره پوشانده شده است. میدان‌ها و حاشیۀ خیابان‌ها گل‌کاری شده اما به‌خوبی به آن رسیدگی نشده است. فواره‌های معروف پارک وِرکنی انصافاً باشکوه است، اما پارک نیژنی در همان نزدیکی از علف پر شده است. لیپتسک، به‌عنوان شهر کوچکی با فضاهای وسیع خالی و بدون روشنایی در محدودۀ شهری، حسی از رشد بی‌رویه را به بیننده منتقل می‌کند.\nدرست در خارج از شهر، ستونی سنگی قرار دارد که تاریخ تأسیس شهر را نشان می‌دهد: ۱۷۰۳، زمانی‌که پتر کبیر دستور ساخت یک کارخانۀ ریخته‌گری را در نزدیکی یک معدن سنگ فلز صادر کرد. نوادۀ امروزیِ آن کارخانه که گروه فولاد نوولیپتسک نام دارد در سال ۱۹۳۱ تأسیس شده است و تا همین اواخر سودآورترین تولیدکنندۀ فولاد در جهان بود و هنوز هم در نوع خودش بزرگ‌ترین در روسیه محسوب می‌شود و ۲۹ هزار نفر در کارخانۀ اصلی‌اش در لیپتسک مشغول به کار هستند. به‌ نظر می‌رسد، در غیاب هر چیز دیگری، این کارخانۀ فولاد است که این منطقه را در کنار هم نگه داشته است. استان لیپتسک، که نقش واحد اداری منطقه را داشت، طی حکمی در سال ۱۹۵۴ و از ترکیب پنج استان دیگر تشکیل شد. جدیدبودن نسبی این استانِ چندتکه باعث رنجش مقامات منطقه شده است، چراکه به‌ نظر آن‌ها استان لیپتسک باید دارای هویت مستقلی باشد. وادیم وُلکوف می‌گوید هنوز هم به آنجا نرسیده‌ایم که بعد از صحبت با یک نفر بتوانی بگویی «این آدم یک لیپتسکی است».\nخانوادۀ گرند، برای هویت‌بخشی به یک مکان، چندین کسب‌وکار و پیشۀ مختلف را به خدمت می‌گیرند. در ساده‌ترین حالت، آن‌ها شبیه گردشگران غیرعادی و سخت‌کوش دیده می‌شوند. تیم آن‌ها در همان چند روزی که در استان لیپتسک بودند از نیم‌دوجین شهر بازدید کردند، هم به سراغ مکان‌های شناخته‌شده -مثل کلیسای جامع آبی آسمانی زادونسک با گنبد طلایی- رفتند و هم سراغ مکان‌های ناشناخته‌ای مثل کارگاه پنیرسازی در کاپلیگین، موزه‌ای واقع در خانۀ آهنگساز اهل شوروی، تیخون خرینیکوف، در یِلِتس و منطقۀ حفاظت‌شدۀ کوچکی برای شاهین‌ها در وسط ناکجاآباد. هیچ موزه‌ای را از قلم نینداختند. در غذاخوردن هم نهایت دقت را به خرج دادند و رستوران‌ها و غذاهای محلی را انتخاب می‌کردند. از تمام مجسمه‌ها، میدان‌ها و گرافیتی‌ها عکس می‌انداختند. شش دانگ حواسشان جمع بود که از هرچیزی که می‌دیدند عصارۀ معنای فرهنگی‌اش را استخراج کنند، انگار که دو نشانه‌شناس در تعطیلات باشند. آن‌ها وجب‌به‌وجب لیپتسک را به‌صورت هدفمند پایش کردند: معماری، طراحی منوها و هنر موجود در گالری‌ها. یک‌بار ناتاشا گرند به من سقلمه زد تا توجهم را به خانمی که شبیه ریبا مک‌انتایر بود جلب کند: «حتی مدل موی این خانم هم به‌نوعی معنی‌دار است». آن خانم یکی از کارکنان فرودگاه لیپتسک بود و تازه ۱۵ ثانیه از پیاده‌شدنمان از هواپیما می‌گذشت.\nروزهایشان پر از گفت‌وگو بود و مصاحبه‌هایشان گاهی ساعت‌ها طول می‌کشید. تبعاً بخشی از گفت‌وگوهایشان با مقامات دولتی بود، اما علاوه‌برآن با تاریخ‌دان‌ها، متصدیان موزه، رستوران‌دارها، عکاسان و هنرمندان هم ملاقات می‌کردند. یک روز عصر، ۳۰ دقیقه با خانمی صحبت کردند که کارش توربافی بود. در بعدازظهر دیگری هم به دانشگاه فنی دولتی لیپتسک رفتند و در آنجا با کلاسی متشکل از ۱۵ دانشجو راجع‌به منطقه و تمایل کلی‌شان به ترک آنجا صحبت کردند. دانشجویان می‌گفتند در لیپتسک خیلی کاری برای انجام‌دادن وجود ندارد. یکی از دانشجوها به سنت‌پترزبورگ اشاره کرد و گفت: به آنجا می‌شود گفت شهر.\n\nالکس در دانشگاه تعدادی سؤال تداعی لغات از دانشجویان پرسید. «اولین چیزی را که با شنیدن هرکدام از این کلمات به ذهنتان می‌آید بگویید: لیپتسک؟ مسکو؟ لندن؟ پوتین؟». آن‌ها کلی از این‌جور سؤالات دارند و مثل روانکاوهای حرفه‌ای آن‌ها را مطرح می‌کنند. اگر شهر شما یک خودرو بود چه‌ نوع خودرویی بود؟ اگر انسان بود شغلش چه بود؟ لطیفۀ لیپتسکی موردعلاقۀ شما کدام است؟ الکس گرند، در دفتر دپارتمان گردشگری، یک برگ کاغذ سفید بیرون آورد و از وُلکوف خواست تا یک خانه بکشد. وُلکوف مانده بود چه کار کند. گفت «لطفاً روی من آزمایش اجرا نکن!» و بعد کاغذ را هل داد آن‌سوی میز. «خودت بکش. یک مستطیل بکش با یک سقف بالای آن».\nاوضاع در لیپتسک به‌سختی پیش می‌رفت. تعداد کمی از مصاحبه‌شوندگان حاضر می‌شدند فکر کنند. یکی از تاریخ‌دان‌های محلی هم این موضوع را تأیید کرد: «لیپتسک چهرۀ مبهم و بی‌ثباتی دارد». نقش نشانگرهای قدیمیِ هویت -مثل کلیسا و کارخانۀ فولاد- در زندگی مردم کم‌رنگ شده بود و چیز جدیدی هم جایگزین آن‌ها نشده بود. گاهی به‌ نظر می‌آمد حتی ساکنان آنجا هم به‌روشنی نمی‌دانستند چه چیزی لیپتسک را لیپتسک کرده است. ناتاشا و الکس متوجه شدند وقتی گروه موسیقی اسکورپیونز در سال ۲۰۰۸ برای اجرا به آنجا رفته با استقبال ضعیف مخاطبان مواجه شده و خیلی از مردم، با این تصور که این گروه آماتوری است که آهنگ‌های گروه اسکورپیونز را اجرا می‌کند، در کنسرت آن‌ها حاضر نشدند. آن‌ها مطمئن بودند که امکان ندارد گروه اسکورپیونزِ واقعی به شهر آن‌ها آمده باشد.\nآن‌ها از بین تمام پروژه‌هایی که اجرا کردند به پروژۀ تاتارستان افتخار می‌کنند، پروژه‌ای که باعث افزایش شهرتشان بین مسئولان دولت‌های منطقه‌ای روسیه شد. دولت تاتارستان، که یک جمهوری با حدود چهار میلیون جمعیت در جنوب غربی روسیه است، به این نتیجه رسید که، چه در مسکو و چه در کشورهای خارجی، آن‌طور که باید و شاید کسی آنجا را نمی‌شناسد. پس در سال ۲۰۱۳ طرحی را برای معرفی میراث آنجا به دیگران آغاز کردند.\nوقتی دولت تاتارستان شرکت اینستید را برای این منظور به خدمت گرفت صرفاً از آن‌ها انتظار داشت کتاب قطوری شامل تصاویر گلاسه و متن دربارۀ آثار موجود در موزه‌های تاتارستان تحویل بدهند. اما آقا و خانم گرند دید محدود آن‌ها را گسترش دادند. آن‌ها در بررسی‌هایشان به دورۀ پادشاهان بلغار رسیدند که از قرن هفتم تا سیزدهم در آن منطقه حکمرانی می‌کردند و مجموعه‌ای از نگرش‌ها و ارزش‌هایی را استخراج کردند که از آن زمان تا روزگار مدرن در تاتارستان دست‌نخورده باقی‌مانده بود. آن‌ها به این جمع‌بندی رسیدند که مردم تاتارستان انسان‌هایی کمال‌گرا بوده‌اند، مهارت‌ها و پیشه‌وری‌شان را پیوسته در طول زمان تقویت کرده و صیقل داده‌اند، اهل رقابت بوده‌اند و عمل‌گرایی را ارزش می‌دانستند. آن‌ها همچنین نسبت به گذشتۀ خودشان احساس خسران می‌کنند و نیز برای مادیات ارزش بیشتری قائل‌اند تا امور معنوی و ناملموس.\nخروجی‌های چنین پژوهشی -درس‌هایی از تاریخ قرون‌وسطا یا لفاظی دربارۀ «استادی»، «قاطعیت» و «سرعت» مردم- ممکن است بی‌ساختار یا حتی ساختگی به‌ نظر برسند، اما الکس گرند می‌گوید این موارد اتفاقاً می‌تواند به بعضی از ابتکارات تاتارستانی‌ها ساختار بدهد. مدارس و دانشگاه‌ها این نشانه‌ها را در سرفصل‌های درسی‌شان گنجاندند و معماران آن‌ها را تبدیل به نقشه کردند. مقامات دولتی در گزارش‌های سالانۀ خود بخش‌هایی را به ارزش‌های ارج‌نهاده‌شده در این کمپین اختصاص دادند. بخش گردشگری، که تا پیش‌ازآن هرگز به‌ گرمیِ بخش صنعت تشویق نشده بود، توانست مقداری توجه دولت را جلب کند: وزارتخانۀ اختصاصی برایش تأسیس شد، بودجه‌اش افزایش پیدا کرد و وضع آموزش در این حوزه بهتر شد. حتی یکی از تولیدکنندگان خصوصی کامیون، به نام کاماز، برای توصیف محصولاتش از اصطلاح استحکام تاتارستانی مربوط به کمپین شرکت اینستید استفاده کرد. از نظر ناتاشا و الکس، تاتارستان نشان داد که فعالیت آن‌ها بر روی هویت کشورها چه نتایجی می‌تواند داشته باشد: شکل‌دهی بودجه و اولویت‌های دولت و نفوذ به آگاهی مردم عادی.\nموضوع دیگری که نقش اساسی در این کمپین داشت باور قوی تاتارستان به توانایی هویت قدیمی ملی بود. تاتارهای منطقه، که حدود ۵۵ درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند، مسلمان هستند و اسلاوها هم ۴۰ درصد جمعیت هستند و مسیحی ارتدکس‌اند. یکی از مسئولین به الکس گفته بود که این دو جامعه مثل آب و روغن‌اند، یعنی با هم کنار می‌آیند اما به‌ندرت با هم مخلوط می‌شوند. اما ناآرامی‌ها کم‌کم داشت آغاز می‌شد. در سال شروع کمپین، تعدادی از کلیساهای منطقه هدف حملات آتش‌افروزی قرار گرفت. یکی از امام جماعت‌های جوان نگرانی‌اش از رادیکال‌شدن شرایط را محرمانه به گوش اینستید رساند و گفت که چطور بعضی از واعظ‌های محلی به خاورمیانه می‌روند و با نسخۀ خشن‌تری از اسلام به منطقه برمی‌گردند. رهبران تاتارستان فقط به دنبال صیقل‌دادن هویت ملی از جنبۀ بیرونی نبودند، بلکه هدف دیگرشان تأثیرگذاری بر داخل بود تا از این طریق بتوانند گسست‌های بالقوه خطرناک مذهبی و نژادی را هم برطرف کنند. این کار بلندپروازانه‌ترین و، درعین‌حال، پرخطرترین شکل از اسطوره‌سازی ملی محسوب می‌شد: اینکه به مردم یادآوری کنید، یا حتی شاید برای اولین‌بار به آن‌ها توضیح دهید، که چه چیزی آن‌ها را با هم متحد کرده و چرا آن‌ها به یکدیگر تعلق دارند.\nتغییر و دگرگونی یک کشور زمان‌برتر و آهسته‌تر از تغییر یک محصول یا شرکت است و به‌همین‌دلیل هنوز خیلی زود است که بگوییم هرکدام از این جهت‌گیری‌های مجددِ بالابه‌پایین در حوزۀ هویت به‌شکل معنی‌داری جاافتاده است یا نه. بااین‌حال، شکست‌ها خودشان را به‌سرعت نشان خواهند داد. خوزه تورس می‌گوید «اکثر استراتژی‌های برندسازی ملی شکست می‌خورد، بدجور هم شکست می‌خورد. شکست می‌خورد چون اساساً دولت‌ها ظرفیت مدیریت چنین استراتژی‌هایی را ندارند». حساب‌وکتاب‌های سیاسی وارد کار می‌شود یا دولت جدیدی روی کار می‌آید که طرز فکر قبلی‌ها را قبول ندارد و یا اینکه سرمایه‌گذاری‌ها بر مبنای تبلیغات سطحی استوار می‌شود. شهروندان هم ممکن است با کمپینی ارتباط برقرار نکنند یا حتی در مقابل آن دست به شورش بزنند. رابرت گاورز به یاد می‌آورَد که وقتی لاهه خودش را به‌عنوان شهر صلح و عدالت به دنیا عرضه کرد، آژانس‌های گردشگری از اینکه این برند جدید سواحل زیبای منطقه را نادیده گرفته است به خشم آمده بودند. تازه لاهه یکی از موارد نادری است که در آن استراتژی برندسازی ملی به اهداف محدود خودش دست پیدا می‌کند، چراکه این شهر بر روی همان تصویر قدرتمندی که از قبل وجود داشت کار کرده بود. به گفتۀ گاورز «مثال‌های زیادی به خاطر ندارم که در آن برندسازی ملی خیلی موفق بوده باشد».\nاینجا بود که پرسیدم اگر این کار جواب نمی‌دهد، چرا باید ادامه‌اش دهیم؟\nگاورز جواب داد چون این رشته جوان است و هنوز جا برای بهترشدن دارد. «چالش بسیار بسیار بزرگی است اما همچنان باید به تلاشمان ادامه دهیم، چون کار مهمی است».\nسایمون انهالت، کسی که اولین مسیرها را در این حوزه هموار کرده، انتقادهای بی‌رحمانه‌ای را متوجه اکثر بازیگران این عرصه می‌داند، یعنی همان شرکت‌های روابط‌عمومی و آژانس‌های تبلیغاتی‌ای که بین یک کشور و یک مشتری مثل کوکاکولا تفاوتی قائل نمی‌شوند. انهالت، در اواخر دهۀ ۱۹۹۰، برندسازی مکان‌ها را به همان روش تبلیغ‌کنندگان و بازاریابانِ شرکتی قاب‌بندی می‌کرد. او یک‌بار به نیویورک تایمز گفته بود «بازاریابی یکی از مهم‌ترین مواردی است که کشورهای ثروتمند را ثروتمند کرده است». اما حالا او به بازاریابی به دیدۀ تحقیر نگاه می‌کند. او در کارهای اخیرش بسیار کم روی ارتباطات و برندسازی تمرکز می‌کند و بیشترِ تمرکزش را روی موضوعی انتزاعی به نام تأثیر مثبت آن کشور بر جهان قرار می‌دهد. او مکزیک را برایم مثال زد که رئیس‌جمهورش، فلیپه کالدرون، در سال ۲۰۱۰ از انهالت به‌عنوان استراتژیست دعوت به همکاری کرد.\nانهالت چندین بار به مکزیک سفر کرد و، مثل کاری که ناتاشا و الکس گرند در لیپتسک انجام دادند، با تاریخ‌دان‌ها، فیلم‌سازان، روزنامه‌نگاران و افراد دانشگاهی مصاحبه کرد. سرانجام به این نتیجه رسید که مکزیک از معضل عزت‌نفس پایین رنج می‌برد. «این کشور ۳۰۰ سال اخیر را صرف نگاه به درون و تلاش برای ساخت جامعه و ساختن خود کرده است و همۀ این کارها را در همسایگی قوی‌ترین ملت روی زمین انجام داده است». دنیا هم مکزیک را به چشم قربانی می‌دید، قربانی تجارت مواد مخدر، بلایای طبیعی و فقر. اما انهالت متوجه شد، در گذشته، این کشور روحیۀ بالایی داشته و از خودش جُربزه نشان داده است. «اگر با هرکسی در سازمان بهداشت جهانی صحبت کنید نحوۀ مدیریت مکزیک در ماجرای شیوع آنفولانزای خوکی [در سال ۲۰۰۹] را به‌عنوان معیار طلایی مدیریت همه‌گیری‌ها به شما معرفی خواهد کرد». انهالت به دولت مکزیک توصیه کرد که «باید در سایر موارد هم این رهبری ظریف را از خود نشان دهد». برای مثال، در حوزه‌هایی مثل تغییرات اقلیمی، اجلاس‌های بیشتری همچون همایش کانکون در نوامبر ۲۰۱۰ برگزار کند و ملت‌های دیگر را متقاعد کند که گرمایش جهانی را به چشم مشکلی مشترک و فوری ببینند. برای این کار باید آنچه را در ذهن دارند با صدای بلندتر و مطمئن‌تر بیان کنند.\nگفتم اینکه به دولتی بگوییم «فقط حکمرانی‌ات را خوب انجام بده» شبیه یک‌جور توصیۀ کلی است و انهالت هم با حرفم موافق بود. کشوری که می‌خواهد شهرتش تغییر کند ناگزیر باید نحوۀ مدیریتش را تغییر دهد. انهالت فکر می‌کند کشوری که تصویر مناسبی نزد دیگران دارد همان کاری را که برای مردمش انجام می‌دهد، در مقیاس بزرگ‌تر، برای کل بشریت انجام می‌دهد. این فکر او را بر آن داشت تا شاخص کشور خوب را راه‌اندازی کند، شاخصی که کشورها را بر اساس «خوب‌بودنشان» برای دنیا رتبه‌بندی می‌کند (درحال‌حاضر سوئد رتبۀ اول را دارد، هرچند که بعضی از معیارهای مورداستفاده هنوز محل مناقشه‌اند. شاخص کشور خوب برای سنجش مشارکت فرهنگی یک کشور -زیرمعیاری که کشور بلژیک در آن رتبۀ اول را دارد- به‌ازای پرداخت‌های معوق کشورها به یونسکو از آن‌ها امتیاز کم می‌کند).\nانهالت، گذشته از بحث شاخص‌ها، از «بازاری‌سازی همه‌چیز» در نئولیبرالیسم و عواقب آن ابراز تأسف می‌کند، اینکه «کشورها مجبورند طوری رفتار کنند که گویی چیزی بیشتر از کالایی در بازار نیستند». به‌ نظر می‌رسد او از ساختنِ اصطلاح «برند ملت» پشیمان است، چون می‌بیند که این مفهوم حالا به «برندسازی ملی» تبدیل شده: مجموعه‌ای از اقدامات بدبینانه و سوگیرانه و دریغ از ذره‌ای اصلاحات واقعی. او می‌گوید «موضوع ناراحت‌کننده دربارۀ این دروغِ موسوم به برندسازی ملی این است که کشورهای زیادی را تشویق به انجام این کار می‌کند، درحالی‌که واقعاً از پسِ هزینه‌های آن برنمی‌آیند، همچنین باعث می‌شود حجم مخربی از پول صرف برنامه‌های پروپاگاندای بی‌حاصل شود. تنها کسانی که از این ماجرا سود می‌برند همان آژانس‌های روابط‌عمومی هستند که بویی از انسانیت نبرده‌اند».\nوقتی می‌گوییم «پروپاگاندا» بیجا نگفته‌ایم. این‌همه عجله و اشتیاق برای پرداختن به موضوع هویت ملی و عوامل پیوند به سرزمین، خیلی اوقات، پیش‌درآمدی بوده برای دوره‌هایی از سرکوب؛ وقتی کشوری بی‌وقفه معیارهایی برای تعلق افراد به سرزمین تعریف می‌کند، درواقع، دارد شرایط عدم‌تعلق به سرزمین را نیز تعریف می‌کند. بعد از اینکه دولت آمریکا در سال ۲۰۰۲ یکی از مدیران اجرایی مَدیسن اَوِنیو 5 را انتخاب کرد تا دستی به سر و روی برند یواِس‌اِی 6در خارج از مرزها بکشد، نائومی کلاین می‌نویسد «تنوع و مباحثه نیروهای حیاتی برای آزادی‌اند و نیز دشمنان برندسازی. برندهای قدرتمند قابل‌پیش‌بینی و منظم‌اند، اما مردم‌سالاری، اگر نگوییم مطلقاً سرکش، به‌هم‌ریخته و متمرّد است». پس رنگ‌ولعاب‌دادن به برند یک کشور «نه‌تنها بی‌فایده، بلکه خطرناک است».\nمشکل بعدی جهت جریان برندسازی است. اینکه آژانس‌هایی در نیویورک، مادرید، لندن و پاریس برای دولت‌هایی در آسیا، آفریقا، اروپای شرقی و آمریکای لاتین نسخه می‌پیچند که چطور می‌توانند خودشان را بهتر معرفی کنند چارچوبی است که به‌سادگی می‌تواند به مسیر امپریالیسم فرهنگی کشیده شود. این عدم‌توازن می‌تواند هم متخصصان برندسازی و هم مشتریان آن‌ها را به بیراهه بکشاند. ناتاشا گرند در لیپتسک با یک متصدی گردشگری تماس می‌گیرد تا ببیند اوضاع چطور پیش می‌رود، اما وقتی او متوجه می‌شود که ناتاشا اهل روسیه نیست با کنایه جواب می‌دهد «چرا باید به شما اطلاعات بدهم؟ از کجا معلوم جاسوس نباشی؟».\nخودِ مفهوم شخصیت ملی یا منطقه‌ای -اینکه مردم هند با مردم پاکستان یا مردم لیپتسک با مردم ورونژ تاحدی با هم تفاوت دارند، درحالی‌که مرزی که آن‌ها را از هم جدا کرده تنها چنددهه قدمت دارد- مسئلۀ بسیار پیچیده‌ای است. بااین‌حال انگیزۀ صاحبان قدرت -کلیسا، پادشاهان و دولت‌ها- برای تعریف و دست‌کاری این نوع شخصیت موضوع جدیدی نیست. ارنست رنانِ فیلسوف در سال ۱۹۸۲ گفته بود که ملت «همبستگی بزرگ است» و وجودش «همه‌پرسی هرروزه». هر ملتی نیاز دارد خیلی چیزها را دربارۀ خودش به‌خاطر بسپارد -و نیز فراموش کند- ولی ما تمایل داریم که این فرایندِ بسیار مستمر و معمول را نادیده بگیریم. متخصص علوم‌سیاسی، بندیکت اندرسن، این فرایندِ ساختن و دوباره ساختن را امری تصوری می‌دانست. او معتقد بود، از زمان پیوند سرمایه‌داری و صنعت چاپ، نخبگان جامعه شروع کردند به تصور و خلق هویت ملی، بنابراین گفت‌وگو دربارۀ هویت به‌اندازۀ مفهوم‌پردازی دربارۀ آن اهمیت داشت. این امر زمانی ازطریق روزنامه و کتاب اتفاق می‌افتاد و حالا، با سرعتی بسیار دیوانه‌وارتر، در بنرهای تبلیغاتی صفحات اینترنتی، اجلاس‌های بین‌المللی، تورهای سرمایه‌گذاری و نیز در قالب گمارش محصول در فیلم‌های سینمایی رخ می‌دهد. اینکه این عمل طبیعی است یا ساختگی به این بر می‌گردد که خودِ آن ملت‌دولت طبیعی باشد یا ساختگی.\nسرچشمۀ این حجم از نگرانی دربارۀ هویت برمی‌گردد به این وحشتِ سیاسی که نکند ملت ما دارد جایگاهش، به‌عنوان حیاتی‌ترین بخش از امور جهانی، را از دست می‌دهد. خیلی هم به این موضوع اشاره می‌شود. ترامپ پیروز انتخابات شد، چون به این توهم و بدبینی دامن زد که آمریکا، که فرض می‌شود زمانی دارای عظمت بوده، حالا در برابر منافع فراملی سر خم کرده است. دولت‌ها در تقلا برای کنارآمدن با ماهیتِ بدون مرزِ چیزهایی هستند که ممکن است زمانی در داخل قلمرو قدرت آن‌ها بوده باشد: شرکت‌ها، مالیات‌ها، اینترنت و رسانه‌ها، جرائم و همچنین نفوذ سیاسی. این اشتیاق دولت‌ها برای به‌خدمت‌گرفتن کارشناسان برندسازی واکنشی است به این تهدیدِ ادراک‌شده دربارۀ چیزهای غیرمرتبط به هویت ملی آن‌ها یا، به‌عبارت دیگر، تلاشی از سوی ملت‌ها و منطقه‌هاست برای اینکه دوباره در قالب یک گروه کنار هم جمع شوند و خودشان را از نو تعریف کنند، تلاشی برای پافشاری بر این موضوع که آن‌ها هنوز هم مهم هستند.\nناتاشا گرند، در اواسط اقامتش در لیپتسک، به شمال آن منطقه و به روستایی رفت که زمانی آستاپوو نامیده می‌شد. اینجا جایی است که لئو تولستویِ رمان‌نویس در سال ۱۹۱۰ درگذشت. تولستوی، بعد از مشاجره با همسرش، مخفیانه از خانه‌شان در منطقۀ تولا در مجاورت آنجا بیرون زد و سوار قطار شد. واگن درجه‌سه‌ای که سوارش شده بود سرد و دودگرفته بود، بنابراین او بیمار شد و به‌ناچار در آستاپوو از قطار پیاده شد. دکتری او را در خانۀ رئیس ایستگاه بستری کرد، جایی که سرماخوردگی‌اش به ذات‌الریه تبدیل شد. خبرنگاران و پزشکان متخصص به دهکده سرازیر شدند و خانوادۀ تولستوی هم خودشان را به آنجا رساندند، اما او تنها یک هفته قبل از اینکه از دنیا برود در آستاپوو زندگی کرد.\nحالا ساعت ایستگاه قطارِ آنجا عمداً روی ۶:۰۵ صبح، یعنی زمان مرگ او، متوقف شده است. خانۀ رئیس ایستگاه تبدیل به موزه شده و اتاقی که تولستوی در آن بستری بود، دقیقاً همان‌طور که در سال ۱۹۱۰ بود، حفظ شده است: یک تخت کوچک در گوشه‌ای از اتاق، یک صندلی در پایین آن و حتی طرحی از سر آن بزرگ‌مرد با آن بینی بزرگ و دسته‌های نامرتب ریش بر روی کاغذدیواری کنار تخت ترسیم شده است. ممکن بود تولستوی خیلی راحت آن روز با همسرش آشتی کند، یا ممکن بود سوار قطار دیگری شود یا در طول سفرش دیرتر مریض شود و جای دیگری از قطار پیاده شود. اینکه او در آستاپوو از پای درآمد و درگذشت رویدادی کاملاً اتفاقی بود، درست مثل تمام اَشکال دیگر خصیصه‌های ملی و داستان‌هایی که در پسِ آن‌هاست. اما آستاپوو روی این حادثۀ تاریخی خیمه زد و دودستی به این لحظۀ فوق‌العاده مهم چسبید. در سال ۱۹۳۲ نام دهکده تغییر کرد و حالا بر روی نقشه به نام لئو تولستوی 7ثبت شده است.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را سامانت سوبرامانیان نوشته و در تاریخ ۷ نوامبر ۲۰۱۷ با عنوان «How to sell a country: the booming business of nation branding» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «چطور یک کشور را بفروشیم: کسب‌وکار روبه‌رشدی به نام برندسازی ملی» در بیست‌وچهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ بابک حافظی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۸ آبان ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        سامانت سوبرامانیان (Samanth Subramanian) نویسنده و روزنامه‌نگاری ساکن لندن است. وی روزنامه‌نگاری را در دانشگاه ایالتی پن و روابط بین‌الملل را در دانشگاه کلمبیا گذراند. نوشته‌های او در نشریاتی همچون نیویورکر، نیویورک‌ تایمز مگزین، وایرد و گاردین منتشر شده است. آخرین کتاب او شخصیتی برجسته: علم رادیکال و سیاست خستگی‌ناپذیر جی. بی. اس هالدِین (A Dominant Character: The Radical Science and Restless Politics of J.B.S. Haldane) نام دارد.\n \n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                         I © NY\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Apparatchik: عضو حزب کمونیست شوروی [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        neo-Soviet\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        urban shab\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Madison Avenue: یکی از خیابان‌های معروف نیویورک است و، ازآنجاکه مرکز تجمع شرکت‌های تبلیغاتی است، معمولاً نام این خیابان کنایه از صنعت تبلیغات آمریکاست [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Brand USA :شرکتی رسانه‌ای و تبلیغاتی که توسط کنگرۀ آمریکا تأسیس شده تا ازطریق بهبود تصویر برند ایالات‌متحده در دنیا سهم این کشور از بازارهای مختلف را افزایش دهد و گردشگران بیشتری را به این کشور جذب کند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Lev Tolstoy : با تلفظ صحیح لف (لی‌یف) تالستوی [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/625039152.json b/train/625039152.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..19da3d51b2574c6964d3420feeebbc7ee36adf89
--- /dev/null
+++ b/train/625039152.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "اتحاد برای نابودی: دانشمندان دربارۀ آيندۀ بشر چه می‌گويند؟",
+  "subtitle": "ما می‌توانیم جهان را نجات دهیم به شرطی که خودمان را قربانی کنیم",
+  "introduction": "انسان‌ستیزی آنتروپوسین و ترابشریت دو گرایش عمدۀ منتقدِ بشر امروز هستند. اولی به تسلط انسان بر کرۀ زمین و ویرانی طبیعت اعتراض دارد ولی دومی نگران نابسندگی پیشرفت‌های علمی و فنی انسان قرن بیست‌و‌یکم و  برتری عقلی اوست. ظاهراً این دو گرایش در مورد آیندۀ بشریت هم‌رأی نیستند؛ یکی مخالف پیشرفت انسان و دیگری موافق آن است. اما وقتی نظرات متفکران این دو گرایش را می‌شنویم می‌بینیم در یک مورد با هم توافق دارند؛ چیزی که حتی افراطی‌ترین نظریه‌پردازان قرن بیستم فکرش را هم نمی‌کردند: نابودی بشر.",
+  "content": "آدام کرش، آتلانتیک— «انسان ابداع دوران جدید است و احتمالاً به پایان خود نزدیک می‌شود».\nمیشل فوکو، فیلسوف فرانسوی، با بیان این سخن در کتابش، به نام نظام اشیا (۱۹۶۶)، منادی روش جدیدی برای تفکر بود که علوم‌انسانی و اجتماعی را دگرگون کرد. نظر اصلی فوکو این بود که روش‌هایی که مطابق آن‌ها خودمان را به‌عنوان انسان می‌شناسیم، فارغ از اینکه چقدر آن‌ها را بدیهی فرض می‌کنیم، جاودانی و ذاتی نیستند. بلکه باید گفت مفهوم مدرن «انسان» در سدۀ هجدهم با ظهور روش‌های جدید تفکر در حوزه‌هایی چون زیست‌شناسی، جامعه‌شناسی و زبان ابداع شد و درنهایت هم جای به مفهوم دیگری خواهد داد.\nفوکو در آخرین جملۀ مشهور کتابش می‌گوید «انسان، مثل طرحی بر ساحل شنی دریا، روزی محو خواهد شد». چنین تصویری ترسناک است، اما فوکو آن را «مایۀ آرامش» می‌داند، چون دال بر این است که اندیشه‌ها و نهادهای بشری ثابت نیستند. همیشه می‌توان صورت و ترکیب آن‌ها را، حتی برای بهترشدن، از نو ساخت. این نویدِ آزادی‌بخشِ پست‌مدرنیسم بود: آن طرح روی ساحل شنی محو می‌شود، اما همیشه کسی می‌آید تا به شیوه‌ای متفاوت طرحی جدید بکشد.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/08/919-6.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            اتحاد برای نابودی: دانشمندان دربارۀ آيندۀ بشر چه می‌گويند؟         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nاما اگر قرار باشد تصویر بشر از نو طراحی شود، باید انسانی باشد که این کار را انجام بدهد. حتی افراطی‌ترین اندیشمندان سدۀ بیستم از انتظار برای نابودی واقعی انسان خردمند دست کشیدند، واقعه‌ای که مساوی است با نابودی تمام اهداف و ارزش‌ها و معانی بشر. در تقدیر انسان است که روزی نابود شود، اما تقریباً همگان موافق‌اند که باید تا حد مقدور این روز را به تعویق انداخت، دقیقاً همان‌طور که بیشتر انسان‌ها به‌طور معمول می‌کوشند روز ناگزیرِ مرگشان را به تعویق بیندازند.\nبااین‌حال، در سال‌های اخیر، گروه‌های مختلفی از اندیشمندان این فرض اساسی را به چالش کشیده‌اند. در اتاق جلسات شرکت‌های سیلیکون‌ولی، شوراهای محلی روستایی و گروه‌های فلسفه در دانشگاه‌ها، با جدیت دربارۀ عقیده‌ای ظاهراً باورنکردنی بحث و گفت‌وگو می‌شود: پایان زندگی انسان بر روی زمین نزدیک است و باید آن را بپذیریم. شورش علیه بشریت هنوز آن‌قدر تازگی دارد که عجیب‌وغریب به نظر برسد، اما از مدت‌ها پیش به ورای مرزهای جهان اندیشه گسترش یافته و می‌تواند در سال‌ها و دهه‌های آینده سیاست و جامعه را عمیقاً متحول کند.\nگروه‌های مختلفی از مردم نیز طرفدار این دیدگاه‌اند: مهندسان و فیلسوفان، فعالان سیاسی و کسانی که می‌خواهند زاهد گوشه‌نشین باشند، رمان‌نویسان و دیرینه‌شناسان. آنان نه تنها خود را جنبشی منفرد نمی‌دانند، بلکه در بسیاری موارد نیز نمی‌خواهند ارتباطی با یکدیگر داشته باشند. حقیقت این است که حرکت موجود علیه برتری انسان را دو طرز فکر ظاهراً متضاد پیش می‌رانند.\nاول، انسان‌ستیزی آنتروپوسین1 که منبع الهامش بیزاری از تخریب محیط‌زیست از سوی انسان است. این تصور که ما با طبیعت سازگاری نداریم تصوری قدیمی است و از زمان انقلاب صنعتی موضوع اصلی نقد اجتماعی بوده است. بیش از پنجاه سال پیش، کتاب بهار خاموشِ2 ریچل کارسون، که در آن راجع به خطرات د.د.ت 3 افشاگری کرد، دربارۀ پیروی از «سرعت شتابناک و بی‌ملاحظۀ انسان به‌جای سرعت سنجیده و محتاط طبیعت» هشدار داد و منبع الهام محیط‌زیست‌گرایی مدرن شد. اما محیط‌زیست‌گرایی جنبشی معتقد به بهبودیابندگی جهان است و می‌خواهد سعادت بلندمدت انسان و سایر اشکال حیات را فراهم کند. کارسون حق انسان‌ها در استفاده از سموم دفع آفات را انکار نمی‌کند، فقط می‌گوید «روش‌های استفاده از این سموم نباید چنان باشد که انسان‌ها را نیز با حشرات نابود کند».\n\n\n\nدر سدۀ بیست‌ویکم این انسان‌ستیزی آنتروپوسین واکنشی بسیار تندتر به بحران بسیار عمیق‌ترِ بوم‌شناختی نشان می‌دهد و می‌گوید حالا دیگر خودویرانگری ما حتمی است و باید آن را حکمی بدانیم که حقمان بوده و عادلانه به ما داده‌اند. برخی اندیشمندان انسان‌ستیز مشتاقانه منتظر نابودی نوع انسان‌اند، اما برخی دیگر پیش‌بینی می‌کنند که حتی اگر برخی افراد از ویرانی قریب‌الوقوع محیط‌زیست جان سالم به در ببرند، کل تمدن بشری نابود می‌شود. جنبش انسان‌ستیزی آنتروپوسین، مثل تمام جنبش‌های واقعاً تندرو، نه با برنامه‌ای سیاسی که با اندیشه‌ای فلسفی آغاز می‌شود که عبارت است از انکار نقش سنتی انسان به‌عنوان موجود اصلی روی زمین و مهم‌ترین مخلوق در عالم خلقت.\nدر مقابل، ترابشریت 4 به همان چیزهایی بها می‌دهد که انسان‌ستیزی بها نمی‌دهد -پیشرفت علمی و فنی، برتری عقل- اما اعتقاد دارد تنها راهِ پیشِ روی انسان این است که اَشکال جدیدی از بشر خردمند خلق کند که دیگر انسان خردمند نباشد. برخی ترابشریت‌باوران معتقدند مهندسی ژنتیک و نانوتکنولوژی ما را قادر می‌سازند تغییراتی چنان اساسی در مغز و جسممان اِعمال کنیم که از محدودیت‌های بشری نظیر میرندگی و حبس‌بودن در جسم مادی خلاص بشویم. برخی دیگر، با امید یا اضطراب، انتظار می‌کشند تا قدرت ابتکارِ هوش مصنوعی از قدرت ابتکار ما به‌مراتب بهتر شود. این موجودات مرتبۀ انسان را به مرتبه‌ای تنزل می‌دهند که به جانوران اختصاص می‌دهیم -مگر اینکه بر آن شوند برای تحقق بهترِ اهدافشان ما را به‌کلی نابود کنند.\nآیندۀ انسان‌ستیزی و ترابشریت‌ از بسیاری جهات با هم تضاد دارد، جز در یک جهت بسیار مهم: آن‌ها جهان‌هایی هستند که ما از آن‌ها محو شده‌ایم، و به‌حق نیز چنین شده است. وقتی به این خیالات مربوط به جهانِ بدونِ انسان فکر می‌کنیم، دشوار است که تعیین کنیم چقدر احتمال دارد که به واقعیت تبدیل بشوند. برخی پیش‌بینی‌ها و توصیه‌ها چنان اغراق‌آمیزند که ممکن است آن‌ها را جدی نگیریم -هرچند سازوکار دفاعی انسان نیز در این بی‌خیالی بی‌تأثیر نیست.\nبااین‌حال، شورش علیه بشریت پدیده‌ای واقعی و مهم است، حتی اگر «فقط» تصوری در ذهن باشد و پیش‌بینی‌هایش دربارۀ آیندۀ بدون انسان هرگز محقق نشود. بااین‌همه، پیش‌بینی‌های محقق‌نشده باعث و بانی برخی از مهم‌ترین جنبش‌های تاریخ، از مسیحیت تا کمونیسم، بوده است. شورش علیه بشریت هنوز جنبشی در حد آن جنبش‌های بزرگ و مهم تاریخی نیست، و شاید هم هرگز چنین نشود، اما از دستۀ همان‌هاست. این شورش تحولی روحی است که در ردۀ نخستین تحولات روحی جای دارد؛ روشی جدید است برای فهم ماهیت و غایت هستی انسان.\nدر فیلم «فرزندان انسان» ساخت سال ۲۰۰۶، آلفونسو کوارونِ کارگردان تنها طی چند دقیقه جهانی بدون آینده خلق می‌کند. فیلم در سال ۲۰۲۷ و در کافه‌ای در لندن شروع می‌شود که در آنجا اخبار تلویزیون اعلام می‌کند جوان‌ترین انسان روی زمین، که فردی ۱۸ساله بود، در بوئنوس‌آیرس کشته شده است. در سال ۲۰۰۹ انسان‌ها به‌طرز رازآمیزی قدرت فرزندآوری را از دست داده‌اند و فیلم جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که در مواجهه با نابودی قریب‌الوقوع در حال فروپاشی است. لحظاتی پس از اخبار، کافه با بمبی تروریستی منفجر می‌شود.\nسناریوی نابودی در فیلم، که تا اندازه‌ای از رمان پی. دی. جیمز نویسندۀ انگلیسی داستان‌های جنایی اقتباس شده، در زمرۀ داستان‌های علمی‌تخیلی قرار می‌گیرد -البته فعلاً. اما وقتی در اکتبر سال ۲۰۱۹ در شهر لندن مبارزان وابسته به گروه شورش برای نابودی، یا ایکس‌آر، در مسیر قطارهای مسافربری در ساعت شلوغی مانع ایجاد کردند، آتش ناآرامی اجتماعی واقعاً در این شهر شعله‌ور شد. در یکی از ایستگاه‌های مترو، جمعیتْ یکی از این معترضان مبارز را با زور از سقف قطار پایین آورد و کتک زد. چند ماه بعد، اعضای ایکس‌آر آشوب‌های کوچک‌تری در دادگاه بین‌المللی لاهه، خیابان وال استریت نیویورک و پارلمان استرالیای جنوبی برپا کردند.\nاین گروه اساساً خشونت‌پرهیز است، اما به تاکتیک‌های پرخاشگرانه روی می‌آورد؛ مثل نمایش «تظاهر به مرگ» و دستگیرکردن تودۀ مردم برای اینکه جامعه تحت‌تأثیر قرار بگیرد و بفهمد که پایان نوع انسان فقط موضوع فیلم‌های وحشتناک نیست، بلکه خطر قریب‌الوقوعی است ناشی از تغییرات اقلیمیِ مربوط به فعالیت‌های بشر، و می‌تواند بخش‌های بزرگی از کرۀ زمین را غیرقابل‌سکونت کند. راجر هالم، یکی از بنیان‌گذاران ایکس‌آر، برای توصیف فاجعه‌ای که پیش‌بینی می‌کند از اصطلاحاتی مثل انقراض و نژادکشی بهره می‌گیرد و چنین بیانی در گفتمان محیط‌زیست‌گرایی معاصر به‌هیچ‌وجه استثنایی و نامعمول نیست. دیوید والاس-ولزِ روزنامه‌نگار در کتابش با نام زمین غیرقابل‌سکونت[fn]The Uninhabitable Earth[/fn](۲۰۱۹) همین نظر را دارد و شواهدی برای این برهان ارائه می‌کند که تغییرات اقلیمی «نه‌تنها بزرگ‌ترین خطری است که زندگی انسان بر روی کرۀ زمین تاکنون با آن مواجه بوده، بلکه خطری است که نوع و مقیاس آن به‌کلی فرق دارد».\nاز اواخر دهۀ ۱۹۴۰، بشر می‌داند که هر لحظه ممکن است خود را با جنگ اتمی نابود کند. درحقیقت، اضطراب مربوط به شرایط اقلیمی در این دوران را می‌توان بازگشت ترس‌هایی آخرالزمانی دانست که پس از پایان جنگ سرد برای مدت کوتاهی به حال تعلیق درآمده بودند.\nنابودی در اثر چپاول بسیار نگران‌کننده‌تر است. منظور این است که بشریت نه‌تنها به سبب تباهی‌های شناخته‌شده‌ای مثل نفرت و خشونت، بلکه به سبب دنبال‌کردنِ اهدافی که آن‌ها را به‌طور معمول پسندیده و طبیعی می‌دانیم در معرض خطر است: رفاه، آسایش، افزایش نوع انسان. کتاب مقدس نهی می‌کند که «قتل مکن» و نیز امر می‌کند که «بارور باشید و پرشمار گردید» و این دو، طبق سنت، با هم به کار می‌روند. اما اگر خودِ باروربودن و پرشمارگردیدن نوعی کشتن باشد، ازآن‌رو که نسل‌های آینده و سایر گونه‌ها را از منابع جانشین‌ناپذیر محروم می‌کند، آنگاه رشد جمعیت انسان دیگر نمی‌تواند پسندیده باشد. بلکه درعوض، بخشی از رقابتی یک‌سَربُرد می‌شود که در آن برآوردنِ خواسته‌های انسان در مقابل بهزیستی تمام طبیعت -نه فقط حیوانات و گیاهان، بلکه خاک، سنگ و آب- قرار می‌گیرد.\nاگر چنین باشد، آنگاه بشریت دیگر نمی‌تواند، آن‌طور که علم و دین به شیوه‌های متفاوت خودشان می‌آموزند، بخشی از عالم خلقت یا طبیعت باشد. بلکه بشریت را باید نیرویی ضدطبیعت دانست که آن را غصب و نابود می‌کند و ارادۀ خود را جایگزین جریان‌هایی می‌کند که قبلاً به‌مثابۀ شالودۀ تغییرناپذیر زندگی روی کرۀ زمین پدید آمدند. این فهم از جایگاه بشر که در خارج و در ضدیت با نظام طبیعت قرار دارد در اصطلاح آنتروپوسین خلاصه شده، اصطلاحی که در دهۀ گذشته به یکی از مهم‌ترین مفاهیم علوم‌انسانی و اجتماعی تبدیل شده است.\nجِدیدایا پوردی، محقق علم حقوق، در کتابش به نام پس از طبیعت5(۲۰۱۵) این تغییر پارادایم را به‌خوبی تعریف کرده است: «عالی‌ترین تعبیر از آنتروپوسین را در این اعتراف می‌یابیم که مرز میان انسان و جهان طبیعی دیگر سودمند یا دقیق نیست. ازآنجاکه از عمق دریاها تا جو فوقانی بر همه‌چیز تأثیر می‌گذاریم و به آن‌ها شکل می‌دهیم، دیگر طبیعتی نمی‌ماند که جدا از ما وجود داشته باشد».\nحتی در جاهایی که به نظر می‌رسد برای انسان به‌کلی دسترس‌ناپذیر است، اثرات ما هست، در انبوه پلاستیک‌های موجود در قعر اقیانوس و در نازکی لایۀ اوزون ۶ مایل بالای سرمان. سلطۀ بشریت بر زمین چندان گسترده شده است که خود تکامل را باید از نو تعریف کرد. بقای اصلح، یا سازوکار اصلی انتخاب طبیعی، اینک به معنای بقای آن چیزی شده که برای انسان سودمندتر است.\nدر عصر آنتروپوسین، طبیعت برای نخستین بار انعکاس بشریت می‌شود. نتیجه هم از نظر عملی هم از نظر معنوی فاجعه‌آمیز است. طبیعت مدت‌هاست برای بشریت بی‌دین نقشی را ایفا می‌کند که روزگاری خدا ایفا می‌کرد، یعنی نقش منشأ غیریتی تمام‌عیار که می‌تواند ما را خاکسار کند و از مرزهای وجودمان بیرون آوَرَد. یکی از نخستین ناظرانی که اهمیت این تغییر را فهمید، بیل مک‌کیبن، نویسنده و کنشگر، است. او در کتابش با عنوان پایان طبیعت6 (۱۹۸۹)، که اثری دوران‌ساز در زمینۀ اندیشۀ محیط‌زیست‌گرایی است، درمورد آب‌شدنِ یخچال‌های طبیعی و اَبَرطوفان‌هایی هشدار می‌دهد که اینک واقعیت‌های هرروزۀ زندگی ما هستند. اما موضوع اصلی کتاب فهم سنتی ماست از طبیعت به‌مثابۀ «جهانی به‌کلی مستقل از ما که قبل از به‌دنیاآمدن ما بوده است و جامعۀ بشریِ ما را احاطه کرده و حفظ می‌کند». مک‌کیبن نوشته که چنین فکری در شُرُفِ نابودی است «دقیقاً مثل یک حیوان یا گیاه» -یا مثل «انسانِ» فوکو که با جزر و مد محو شد.\nاگر قرار باشد میان جهان بدون طبیعت و جهان بدون انسان یکی را انتخاب کنیم، اندیشمندان بسیار افراطی انسان‌ستیزِ معاصر بدون تردید دومی را انتخاب می‌کنند. دیوید بناتار، فیلسوف نامدار «ضدزادآوری»، در کتابش با نام هرگز نبودن بهتر است 7 (۲۰۰۶) می‌گوید که، با نابودی بشریت، جهان از چیزی بی‌نظیر یا ارزشمند محروم نمی‌شود: «نگرانی از اینکه انسان‌ها در آینده وجود نخواهند داشت یا نشانۀ خودپسندی انسان است … یا نوعی احساسات‌گرایی نابجا».\nانسان‌باوران، حتی آنانی که بی‌دین‌اند، مسلم می‌گیرند که فقط انسان‌ها می‌توانند در جهان معنا و ارزش بیافرینند. ما باور داریم که، بدون ما، تمام امور بر روی زمین همچنان اتفاق می‌افتند اما معنایی نخواهند داشت، مثل نمایشی بدون بیننده. اما، از نظر انسان‌ستیزان، چنین موضوعی دقیقاً نمونۀ دیگری از خودخواهی متافیزیکی است که ما را به آنجا می‌کشاند که بر زمین سلطه پیدا کنیم و آن را به نابودی بکشانیم. بناتار می‌پرسد «جهانی که انسان‌هایی در آن هستند که برحسب اصول اخلاقی عمل می‌کنند و برحسب اصول عقلانی امور را سبک‌وسنگین می‌کنند، چه چیزش خاص است؟». «اگر بگوییم انسان‌ها به جهانی ارزش می‌بخشند که موجوداتی مثل خودشان در آن هستند، بیشتر درمورد حس نادرست خودبزرگ‌بینی انسان‌ها سخن گفته‌ایم تا درمورد جهان». اما ما باید آرامش خود را در این یقین بجوییم که انسان‌ها سرانجام نابود می‌شوند: «اوضاع روزی همان‌طور می‌شود که باید بشود -انسانی نخواهد بود».\nترابشریت‌باوران، مثل انسان‌ستیزان، با خیال راحت نابودی بشریت را انتظار می‌کشند. آنچه آنان را نگران می‌کند این است که نابودی بشریت بسیار زود اتفاق بیفتد، یعنی پیش از اینکه بتوانیم جانشینانمان را ابداع کنیم. تا آنجا که می‌دانیم، انسان تنها گونۀ عاقل در جهان است؛ اگر نابود شویم، دیگر عقلی هم وجود نخواهد داشت. نکتۀ قابل‌توجه اینکه هرچند ترابشریت‌باوران به اکتشافات فضایی علاقه و اشتیاق نشان می‌دهند به وجود هوش برون‌زمینی شک دارند، یا دست‌کم شک دارند که اصلاً بتوانیم چنین هوشی را بیابیم. اگر ذهن‌های هوشمند در جای دیگری از این جهان وجود داشته باشند، سرنوشت بشریت اهمیت کیهانی کمتری خواهد داشت.\nمسئولیت انسان در نگهداری از عقل چیزی است که ترابشریت‌باوران را متوجه مسئلۀ «خطر وجودی» می‌کند، یعنی این خطر که پیش از تضمین آیندۀ عقلْ خودمان را نابود کنیم. نیک بوسترومِ فیلسوف در سال۲۰۰۲ مقاله‌ای با عنوان «خطرهای وجودی: تحلیل طرح‌های نابودی بشر و خطرهای مربوط به آن» 8 نوشت و این خطرها را در چهار نوع دسته‌بندی کرد، از «انفجارها» گرفته -که در آن‌ها بر اثر تغییرات اقلیمی، جنگ اتمی، بیماری، یا برخورد سیارک‌ها به‌کلی نابود می‌شویم- تا «اعتراض‌ها» که در آن‌ها بشر زنده می‌ماند اما «به مقدار ناچیزی از آنچه دست‌یافتنی است دست می‌یابد. برای مثال، به این دلیل که منابع سیارۀ خودمان را با سرعت تمام تا آخر مصرف کرده‌ایم».\nاما دربارۀ اینکه اگر همه‌چیز به‌خوبی پیش برود، بشریت به چه چیز می‌رسد، توبی اوردِ فیلسوف در کتابش با نام پرتگاه9 (۲۰۲۰) می‌نویسد که دراین‌باره امکان‌های تقریباً نامحدودی وجود دارد: «اگر بیرون بزنیم و به عوالم بی‌شمار در آسمان‌ها برویم و با زندگی، عشق و اندیشه به آنجا حیات ببخشم، آنگاه … کیهان خودمان را به حد نهایی‌اش رسانده‌ایم و آن را سزاوار بهت و ستایش خود کرده‌ایم». حیات‌بخشیدن به کیهان شاید پدیده‌ای رازآمیز یا استعاری به نظر برسد، اما برای ترابشریت‌باوران معنایی عینی دارد که در اصطلاح هدیۀ کیهانی10 نهفته است. دقیقاً همان‌طور که دانشگاه را می‌توان ابزار تغییر هدیۀ پولی به دانش تلقی کرد، کار بشر را نیز می‌توان تغییر هدیۀ کیهانی -تمام ماده و انرژی موجود در جهانِ دست‌یافتنی- به «کامپوترونیوم»11 دانست. کامپوترونیوم اصطلاحی شوخی‌آمیز است برای اشاره به هرگونه مادۀ برنامه‌پذیر و حامل اطلاعات.\nیووال نوآ هراری، اندیشمند اسرائیلی، در اشاره به چنین تصوری از اصطلاح «داده‌باوری» بهره می‌گیرد و آن را دین جدیدی معرفی می‌کند که «ارزش برینِ» آن «جریان اطلاعات» است. او نوشته که «این نظام پردازش اطلاعات کیهانی مثل خداست». «همه‌جا هست و بر همه‌چیز ناظر است و مقدر شده که انسان‌ها به‌تدریج در آن ادغام شوند». هراری درمورد داده‌باوری تردیدِ بسیاری دارد، و خلاصه‌‌ای که از آن ارائه می‌‌کند طنزآمیز یا اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد. درحقیقت، داده‌باوری را باید روایتی صحیح از اندیشه‌های رِی کورزویل، نویسندۀ ترابشریت‌باورِ مشهور، دانست. او در کتابش با نام بی‌همتایی نزدیک است12 (۲۰۰۵) خود را «الگوباور» معرفی می‌کند -یعنی «کسی که الگوهای اطلاعاتی را واقعیت اصلی و اساسی می‌داند». دی‌ان‌ای، تراشه‌های نیمه‌رسانا، و حروف روی این کاغذ نمونه‌هایی از الگوهای اطلاعاتی‌اند که همگی مولکول‌ها را چنان شکل می‌دهند که نه بدون نظم و ترتیب که معنادار باشند. با تبدیل ماده به اطلاعات، آن را از آنتروپی و بی‌اعتباری نجات می‌دهیم. کورزویل پیش‌بینی می‌کند که در نهایت «حتی ماده و سازوکارهای گنگِ جهان به اشکال کاملاً اعجاب‌آور هوش تبدیل خواهند شد».\nنیک باستروم در کتابش با عنوان هوش برتر 13 (۲۰۱۴) حساب‌کتابی سرانگشتی می‌کند و درمی‌یابد رایانه‌ای که کل هدیۀ کیهانی را به‌مثابۀ کامپوترونیوم به کار می‌برد می‌تواند حداقل ۱۰۸۵ عملکرد در ثانیه داشته باشد (برای مقایسه باید بگوییم که ابررایانۀ بسیار قدرتمند ژاپنی فوگاکو که از سال ۲۰۲۰ به بهره‌برداری رسیده است می‌تواند حدوداً ۱۰۱۷ عملکرد در ثانیه داشته باشد). این شرح و تفصیلِ ریاضیاتی می‌خواهد پروژۀ حیات‌بخشیدن به عالم را عقلانی و سنجیدنی کند ولی دست‌آخر نمی‌تواند ماهیت اساساً دینی آن را پنهان کند. کورزویل آن را «سرنوشت غایی جهان» می‌خواند، تعبیری که معمولاً ماده‌باوران علمی از استفادۀ آن امتناع می‌کنند. این تعبیر به این اعتقاد باستانی دین هندو شباهت دارد که آتمَن، روح فردی انسان، همان بِرَهمَن، روح جهان، است.\nدرنهایت، خودِ جسم‌داشتن منشأ تمام محدودیت‌هایی است که ترابشریت‌ در برابر آن به خشم می‌آید. اما ترابشریت‌باوران معتقدند ما خیلی زودتر از آنکه مردم فکر می‌کنند نخستین گام‌ها به‌سوی رهاشدن از جسم مادی‌مان را برمی‌داریم. درحقیقت، هرچند مشکلات فنی باقی مانده، به پیشرفت‌های مهمی رسیده‌ایم. با ساخت رایانه‌هایی با ترانزیستور سیلکنی فهمیدیم که خود مغزْ رایانه‌ای ساخته‌شده از بافتی ارگانیک است. دقیقاً همان‌طور که رایانه‌ها می‌توانند با جمع‌آوری بیت‌ها همه‌نوع محاسبه و شبیه‌سازی را انجام بدهند، مغز نیز با جمع‌آوری نورون‌ها تمام تجربه‌های ذهنی ما را خلق می‌کند.\n\n\n\nبه همین صورت اگر بتوانیم نوعی اسکنر مغز بسازیم که حالت سیناپس را در لحظه‌ای معین ثبت کند -الگوی اطلاعاتی که عصب‌پژوهان آن را کانکتوم می‌خوانند، اصطلاحی شبیه ژنوم– آنگاه می‌توانیم آن الگو را در رایانۀ شبیه‌ساز مغز بارگذاری کنیم. درنتیجه، عملاً، ذهنی بشری خواهیم داشت. ذهنی که در آن بارگذاری شده در همان محیطی که ما زندگی می‌کنیم به حیات خود ادامه نمی‌دهد، اما این الزاماً نقص نیست. برعکس، چون محیط مجازی خیلی بیشتر از محیط حقیقی شکل‌پذیر است، ذهن بارگذاری‌شده می‌تواند تجربه‌هایی داشته باشد که تصورش را هم نمی‌توانیم بکنیم، مثل زندگی‌کردن در فیلم یا بازی ویدئویی.\nاز نظر ترابشریت‌باوران، بارگذاری ذهن کاملاً با آیندۀ «الگوباور» سازگار است. اگر ذهن الگوی اطلاعاتی باشد، مهم نیست که این الگو در نورون‌های با پایۀ کربن نمونه‌سازی شده باشد یا در ترانزیستورهایی با پایۀ سیلیسم، باز هم به‌قطع‌ویقین می‌توان گفت که این الگو خود شما هستید. رَندَل کوئن، عصب‌شناس هلندی، این الگوها را ذهن‌هایی با بنیاد مستقل، یا اس‌آی‌ام، می‌خواند و آن‌ها را پاسخی برای مسئلۀ بی‌مرگی می‌داند. کوئن در مقاله‌ای با عنوان «بارگذاری در ذهن‌هایی با بنیاد مستقل»14، که در سال ۲۰۱۳ منتشر شد، می‌نویسد: «هویت شما و خاطراتتان می‌تواند به روش‌های مختلفی تجسم مادی پیدا کند. همچنین می‌توان با سخت‌افزار تاب‌آوری خطا که برنامه‌های اضافی هم دارد از آن‌ها کپی گرفت و آن‌ها را به کار انداخت».\nهوش مصنوعیْ جام مقدس ترابشریت‌باوران است -ذهنی رایانه‌ای که، به‌جای محدودبودن به حوزه‌هایی خاص مثل شطرنج، قدرت یادگیری هر موضوعی را دارد. حتی اگر این هوش مصنوعی در آغاز خیلی ابتدایی باشد، باز قادر است از خود برای حل مسائل مربوط به طراحی هوش مصنوعی استفاده کند و خود را ارتقا بدهد تا سریع‌تر و عمیق‌تر فکر کند. و بعد هم مدلِ ارتقایافتۀ خودش را ارتقا می‌دهد و همین‌طور به‌صورت تصاعدی ادامه می‌یابد، تا وقتی که این هوش مصنوعیِ کلی به قدرتِ محاسبۀ بیشتری دسترسی داشته باشد، می‌تواند خودش را به‌لحاظ تئوریک تا بی‌نهایت ارتقا بدهد، یعنی تا آنجا که قدرتش از قدرت مجموع تمام انسان‌ها بیشتر بشود.\nاین همان دورنمایی است که ترابشریت‌باوران آن را، با ترس و اضطراب، «بی‌همتابودن» می‌خوانند. به نظر باستروم کاملاً معقول است که نگران باشیم «جهان از بن و اساس دگرگون بشود و بشریت طی یک یا دو ساعت از جایگاهش، در مقام مغز متفکر، به زیر کشیده بشود» قبل از اینکه پدیدآورندگان هوش مصنوعی بفهمند چه اتفاقی افتاده است. بااین‌حال، اساسی‌ترین معضل هوش مصنوعی این است که ما را وامی‌دارد بپرسیم چرا اهداف بشریت درخور آن‌اند که محقق شوند. بی‌گمان سلطۀ هوش مصنوعی برای انسان‌هایی که در زمان وقوع این سلطه زنده‌اند ناپسند و ناگوار است، اما احتمالاً در جهانی که اذهان غیربشری بر آن فرمان می‌رانند ظلم و اسراف‌کاری کمتری می‌بینیم و، دست‌آخر، از نظر اخلاقی ارزشمندتر است. شاید بعد از آنکه او انسان را با ارادۀ آزاد خلق کرد ما در جایگاه خدا باشیم، و بنابراین وقتی مخلوقش اشتباه می‌کند، حق مداخله را از دست می‌دهد.\nتفاوت اصلی میان انسان‌ستیزان و ترابشریت‌باوران به تصوراتشان دربارۀ معنا مربوط می‌شود. انسان‌ستیزان معتقدند جهان برای معناداربودنِ وجودش نیاز دارد شامل نوعی آگاهی باشد، اما ترابشریت‌باوران معتقدند جهان، بدون ذهن‌هایی که آن را تجربه و درک می‌کنند، بی‌معنا خواهد بود. اما لازم نیست این ذهن‌ها ذهن‌های بشری باشند. حقیقت این است که ذهن‌های هوش مصنوعی بیش از ما قدردانِ شگفتی‌های خلقت‌اند. آن‌ها احتمالاً از خشونت و نفرتی که غالباً انسان‌ها را برای همنوعانشان نفرت‌انگیز می‌کنند هیچ‌چیز نمی‌دانند. بزرگ‌ترین دستاوردهای معنوی ما برای آن‌ها همان‌قدر ناقص و غیرقابل‌فهم است که زوزۀ کویوت برای ما.\nلاروشفوکو گفته است که نمی‌شود در فکر مرگ و خورشید فرو رفت و پیوسته به تماشایشان نشست. نابودی نژاد بشر هم از این گونه است. می‌توان پذیرفت که این رخداد حتماً روزی واقع می‌شود، اما نمی‌توان گفت آن روز فرداست یا ۱۰ سال دیگر.\nدلیل اشتیاق به نابودی بشر را نمی‌شود فهمید. طبیعی است که فرض کنیم ترابشریت فقط روشی چشمگیر برای جلب‌توجه به نوید فناوری جدید است و انسان‌ستیزی آنتروپوسین هم فقط نوعی محیط‌زیست‌گرایی. اتکای این مکاتب فکری به پیش‌بینی‌هایی اثبات‌ناپذیر به این قبیل شک و تردیدها دامن می‌زند.\nاما صحت پیشگویی یک چیز است، اهمیت آن چیزی دیگر. در انجیل قدیس متی، عیسی به شاگردانش می‌گوید دنیا در دوران زندگی ایشان به آخر می‌رسد: «به‌راستی شما را می‌گویم که اینجا کسانی حاضرند که پیش از دیدنِ پسر انسان، که با ملکوت خویش می‌آید، مرگ را نخواهند چشید». صحت این نوید ثابت نشده -دست‌کم به معنایی صریح و ساده- با این حال صِرف این نوید جهان را تغییر داد.\nپیش‌بینی‌های آخرالزمانیِ اندیشمندان معاصرِ ترابشریت‌باور و انسان‌ستیز از نوعی دیگرند، اما هر دو آن‌ها حتی اگر محقق نشوند اهمیت زیادی دارند. تغییرات شگرف تمدنی زمانی آغاز می‌شود که در تفکر انسان‌ها راجع به خودشان و سرنوشتشان انقلاب رخ بدهد. شورش علیه بشریت می‌تواند چنین آغازی باشد، همراه با نتایجی پیش‌بینی‌ناپذیر برای سیاست، اقتصاد، فناوری و فرهنگ.\nشورش علیه بشریت آیندۀ درخشانی پیش رو دارد، زیرا به نظر کسانی که هم علم و عقل را قبول دارند و به کار می‌گیرند، هم مشتاق وضوح و هدف دستور مطلق اخلاقی هستند خوش می‌آید. حرف این شورش این است که ما می‌توانیم زمین، و شاید حتی جهان، را تغییر بدهیم، فقط به این شرط که حیاتمان را قربانی کنیم.\nاز این جهت، این پرسش که چرا انسان وجود دارد پاسخی قانع‌کننده و به‌کلی درونی خواهد داشت. به تأسی از منطق قربانی باید بگوییم که ما با دست‌کشیدن از زندگی‌مان به آن معنا می‌بخشیم.\nهر دو گروهِ انسان‌ستیزان آنتروپوسین و ترابشریت‌باوران، با وجود دیدگاه‌های متضادشان دربارۀ آیندۀ پساانسانی، در قبول چنین فرضی با هم متفق‌اند. گروه اول در آرزوی بازگشت تعادلی طبیعی است که قبلاً بر روی زمین وجود داشت اما انسان‌ها پیشرفت کردند و با طمع تکنولوژیکی‌شان آن را برهم‌زدند. گروه دوم رؤیای پیش‌رَوی و استفاده از فناوری تا رسیدن به نابودی کامل طبیعت و محدودیت‌های آن را در سرمی‌پَروَرَد. یک گروه عقل را ماری می‌بیند که موجب اخراج انسان از باغ عدن شد، گروه دیگر آن را تنها راه بازگشت به باغ عدن می‌داند.\nاما هر دو گروه به‌دنبال راه‌هایی اساسی و مؤثرند تا انسان خودش را محدود کند -خواه از راه نابودی تمدن یا ترکِ فرزندآوری باشد، خواه از این راه که ماشین جایگزین انسان بشود. این فداکاری‌ها نشانگر اهداف بلندِ اخلاقی‌اند که در زندگی‌های معمولی و لذت‌گرایانۀ ما هیچ مجالی ندارند: غمخواری برای طبیعتِ در حال نابودی، امید به قلمرو کیهانی، علاقه به دانش. این شباهت اساسی میان انسان‌ستیزان و ترابشریت‌باوران دال بر این است که ممکن است آنان خود را، در نبردهای سیاسی و اجتماعی آینده، در یک جبهه ببینند.‌‌\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را آدام کرش نوشته و  در تاریخ ۱ دسامبر ۲۰۲۲ با عنوان «The People Cheering For Humanity’s End» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «اتحاد برای نابودی: دانشمندان دربارۀ آیندۀ بشر چه می‌گویند؟» در بیست‌‌وششمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمد صبائی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۲با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        آدام کرش (Adam Kirsch) نویسندۀ آمریکایی ، شاعر، منتقد ادبی و استاد موسسۀ علمی ییدیش و فارغ التحصیل رشتۀ ادبیات است. او در سال ۲۰۱۳ داور بخش شعر پولیتزر بوده و همچنین سابقۀ ویراستاری برای وال‌استریت ژورنال و همکاری با آتلانتیک و نیویورکر را دارد. از او تاکنون چندین کتاب منتشر شده از جمله The Revolt Against Humanity: Imagining a Future Without Us و کتاب The Blessing and the Curse.\n \n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Anthropocene anti-humanism\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Silent Spring\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        دی‌کلرو دی‌فنیل تری‌کلرواتان (معروف‌ترین عامل شیمیایی دفع آفات) [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Transhumanism\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        After Nature\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        The End of Nature\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Better Never to Have Been\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        Existential Risks: Analyzing Human Extinction Scenarios and Related Hazards\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        The Precipice\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        cosmic endowment\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        11\n                                                        computronium\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        12\n                                                        The Singularity Is Near\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        13\n                                                        Superintelligence\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        14\n                                                        Uploading to Substrate-Independent Minds\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/626638136.json b/train/626638136.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..d72caf1f8b349bc4edfac2e5470f465b975f2a45
--- /dev/null
+++ b/train/626638136.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ماجرای فريب‌کارانه پايين‌کشيدن مجسمه صدام",
+  "subtitle": "در سال ۲۰۰۳، نابودی یکی از مجسمه‌های صدام ناگهان تیتر اول روزنامه‌های سراسر دنیا شد",
+  "introduction": "پارسال یکی از بدترین سال‌های تاریخ برای مجسمه‌ها بود. در سراسر دنیا، معترضان مجسمۀ رهبران سیاسی و تاریخی را پایین کشیدند، از مجسمه‌های برده‌داران در آمریکا گرفته تا مجسمه‌های استعمارگران و دیکتاتورها و جنگ‌سالاران در اروپا و آسیا و دیگر جاها. پایین‌کشیدن و نابودی مجسمه‌ها اقدام نمادینی است که تاریخی طولانی دارد. سرنگونی مجسمۀ صدام حسین بعد از حملۀ آمریکا به عراق، در میدان فردوس بغداد، یکی از پرسروصداترین و البته فریب‌کارانه‌ترین برگ‌های این تاریخ است.",
+  "content": "الکس فون تانزلمن،گاردین— از جنگ عراق در سال ۲۰۰۳ تصویری ماندگار به‌ جا ماند و آن سرنگونی مجسمۀ دیکتاتور این کشور، صدام حسین، بود. این تصویر در سراسر دنیا بازپخش می‌شد و نماد آزاد‌سازی مردم عراق و پیروزی نیرو‌های ائتلافی بود که آمریکا رهبری‌اش را به عهده داشت. اما آیا این تصویر حقیقت داشت؟ ساختن مجسمه تلاشی است برای داستان‌سازی دربارۀ تاریخ. در حمله به عراق، پایین‌کشیدن مجسمه هم تلاشی برای داستان‌سازی دربارۀ تاریخ بود. داستان مجسمۀ صدام امکانات و محدودیت‌های خلق افسانه‌ها را نشان می‌دهد.\n«عملیات آزادی عراق»، نامی که گردانندگان این عملیات به آن داده بودند، در ۲۰ مارس ۲۰۰۳ آغاز شد. رهبری این عملیات در دستان آمریکا بود که در رأس «ائتلاف راغبان» 1قرار داشت. استرالیا، لهستان، و انگلستان از نیرو‌های حاضر در این ائتلاف بودند. جرج بوش ادعا می‌کرد اهداف این عملیات روشن است: «خلع‌سلاح عراق از سلاح‌های کشتار‌جمعی، پایان‌دادن به حمایت صدام حسین از تروریسم و آزاد‌‌کردن مردم عراق». او می‌گفت «مردم ایالات‌متحده و دوستان و هم‌پیمانان ما نمی‌توانند با خطر رژیمی قانون‌شکن زندگی کنند که با سلاح‌های کشتار‌جمعی صلح جهانی را تهدید می‌کند … این نبرد نبردی برای امنیت ملت ما و صلح جهانی است و ما جز پیروزی هیچ نتیجه‌ای را نمی‌پذیریم». توجیه جنگ با تکیه بر این دلایل در آن زمان به‌شدت مورد مناقشه قرار گرفت و هنوز نیز محل بحث است.\nنیرو‌های مهاجم به‌سرعت در سراسر عراق مستقر شدند. ۷ آوریل بود که به بغداد رسیدند، عملیات زمینی در بغداد دو هفته و نیم طول کشید. مجسمۀ صدام در میدان فردوس، درست در مرکز شهر، قرار داشت. دو روز بعد، این مجسمه در ‌هم‌ ‌شکست.\n\nدر سال ۲۰۲۰، به‌دنبال موج غیر‌عادیِ مجسمه‌شکنی، مردم در سراسر دنیا مجسمه‌ها را پایین می‌کشیدند. این موج‌ها پیش از این هم وجود داشت، در جریان اصلاحات انگلستان، انقلاب فرانسه، سقوط اتحاد شوروی و موارد دیگر. اما مجسمه‌شکنی‌های سال ۲۰۲۰ جهانی بود. در جای‌جای کشور‌هایی که قبلاً امپریالیست بودند و در کشور‌هایی که پیش از این مستعمرۀ آن‌ها بودند، از ایالات‌متحده و انگلستان گرفته تا کانادا، آفریقای جنوبی، کارائیب، هند، بنگلادش و نیوزلند معترضان به تبعیض نژادی و هواداران جنبشِ «جان سیاه‌پوستان مهم است» مجسمه‌های برده‌داران، مؤتلفین و امپریالیست‌ها را مخدوش کردند و پایین آوردند.\nدر بریستولِ انگلستان، مجسمۀ ادوارد کالستون 2 را به آب‌های بندرگاه انداختند. مجسمۀ رابرت ایی. لی 3 در ویرجینیا پُر شد از دیوار‌نوشته‌ها. کریستف کلمب را در مینه‌سوتا سرنگون کردند، در ماساچوست سر بریدند و در ویرجینیا به دریاچه انداختند. در بلژیک، لئوپولد دوم 4 را در آنتورپ به آتش کشیدند و در خِنت روی آن رنگ قرمز پاشیدند. در لندن، با رنگ روی پایۀ مجسمۀ وینستون چرچیل نوشتند «نژاد‌پرست است».\nبرخی می‌ترسیدند این موج به جنون بکشد. در ایالات‌متحده، مجسمه‌های رهبران برده‌دار جنوب از مدت‌ها پیش در مرکز توجه اعتراضات عمومی قرار داشت، اما خیلی زود مجسمۀ نماد‌های ملی و چهره‌های پیشرو نیز مورد حمله قرار گرفتند. معترضان در مَدیسون ویسکانسین مجسمۀ «روبه‌جلو» 5 را که نماد پاسداشت حقوق زنان بود و نیز مجسمۀ یکی از مخالفان برده‌داری را تکه‌تکه کردند. مجسمۀ یکی دیگر از مخالفان برده‌داری، فردریک داگلاس، را هم در راچستر نیو‌یورک کاملاً از پایه‌اش جدا کردند. معلوم نبود معترضان فاشیست‌اند یا ضدفاشیست‌های سردرگم که این مجسمه‌ها را به تلافیِ برداشتن مجسمه‌های رهبران جنوب و برده‌داران برداشته‌اند.\nدونالد ترامپ رهبرِ مخالفت با این مجسمه‌شکنی‌ها شد. او دستوری اجرایی امضا کرد که اعلام می‌کرد «بسیاری از شورشیان، آتش‌افروزان و چپی‌های افراطی که این اعمال را مرتکب شده‌اند و از این اقدامات حمایت کرده‌اند آشکارا با ایدئولوژی‌هایی چون مارکسیسم همذات‌پنداری کرده‌اند که به‌دنبال نابودی نظام حکومتی ایالات‌متحده است». این دستور اجرایی تصریح می‌کرد کسانی که به اموال فدرال آسیب می‌زنند به دَه سال حبس محکوم می‌شوند.\nبوریس جانسون، نخست وزیر انگلستان، در توییتر گفت «آن مجسمه‌ها گذشتۀ ما را، با همۀ نقایصش، به ما می‌آموزند. نابود‌کردن آن‌ها مثل دروغ‌گفتن دربارۀ تاریخمان است و آموزش‌ نسل‌های آینده را از کیفیت می‌اندازد». دولت محافظه‌کار اعلام کرد قانون کیفریِ وارد‌کردن خسارات را اصلاح خواهد کرد تا هر که به یادبود‌های جنگی در بریتانیا آسیب بزند با ده سال زندان مواجه شود.\n\nموزه‌ها و مسئولان شهری نیز به‌سرعت واکنش نشان دادند، البته اغلب به شیوه‌ای متفاوت. فردای روزی که مجسمۀ کالستون، تاجر برده، را پایین کشیدند موزۀ داکلندزِ لندن مجسمۀ یکی دیگر از تجار برده، رابرت میلیگان، را برداشت.\nدر ایالات‌متحده و انگلستان، جمهوری‌خواهان جناح راست و سازمان‌های محافظه‌کار از این فرصت استفاده کردند تا خود را در جایگاه قهرمان تمدن آمریکا و بریتانیا قرار دهند: آخرین دفاع در برابر وحشی‌گری و «نزاکت سیاسی» 6. در سپتامبر ۲۰۲۰، وزیر فرهنگ انگلستان، الیور ‌داودن، کتباً موزه‌ها را تهدید کرد که اگر «به انگیزۀ کنشگری یا مسائل سیاسی» دست به هرگونه اقدامی بزنند، بودجۀ آن‌ها قطع خواهد شد.\nدر ظاهر امر، حمله به مجسمه‌ها در سال ۲۰۲۰ از یک الگو تبعیت می‌کرد: مشوقانِ معترضانی که مجسمه‌ها را پایین می‌کشیدند عموماً جوان و از نظر اجتماعی لیبرال‌تر بودند. در مقابل، افرادی که تخریب‌ها آن‌ها را به وحشت انداخته بود عموماً مُسن و محافظه‌کارتر بودند.\nاما اگر عمیق‌تر به موضوع نگاه کنید، مسئلۀ مجسمه‌ها بسیار پیچیده‌تر است. وقتی در سال ۲۰۱۴ مجسمه‌های لنین را در سراسر اکراین پایین کشیدند، و نیز وقتی در سال ۲۰۰۳ مجسمۀ صدام را در میدان فردوس پایین کشیدند، بسیاری از محافظه‌کارانِ مُسنِ غربی خوشحال شدند. برخی از پیشرو‌های جوان تردید داشتند جشن بگیرند یا نه. وقتی داعش مجسمه‌های باستانی را در سال ۲۰۱۵ در پالمیرا نابود کرد، همۀ طیف‌های سیاسی این اقدام را نکوهش کردند. بسیاری از افرادی که به این اتفاقات واکنش نشان می‌دادند همان‌هایی بودند که بعد‌ها، وقتی مجسمه‌های رهبران جنوب و برده‌داران مورد حمله قرار گرفت، واکنش بسیار متفاوتی از خود نشان دادند. علت آن است که مجسمه‌ها خنثی نیستند و در خلأ حضور ندارند. واکنش ما به مجسمه‌ها بسته به آن است که برای بزرگداشت چه کسی ساخته شده‌اند، چه کسی آن‌ها را بنا کرده است، چه کسی از آن‌ها دفاع می‌کند و چه کسی آن‌ها را پایین می‌کشد و چرا.\nصدام حسین بیست‌ساله بود که به حزب بعث ملحق شد. طیِ دو دهۀ بعد، به‌تدریج سلسله‌مراتب قدرت را پشت‌سر گذاشت تا در سال ۱۹۷۹ قدرت را به‌دست گرفت. بی‌اندازه جاه‌طلب بود: ادعای رهبری جهان عرب و کنترل خلیج فارس را در سر داشت. در سال ۱۹۸۰ به مناطق نفت‌خیز ایران حمله کرد که به جنگی طولانی، پر‌هزینه و ویرانگر منجر شد. در سال ۱۹۹۰ به کویت حمله کرد که محکومیت سازمان ملل را نصیبش کرد.\nدر ژانویۀ ۱۹۹۱، ائتلافی بین‌المللی به رهبری ایالات‌متحده و با حضور مصر، فرانسه، عربستان سعودی و انگلستان پاسخی نظامی به صدام داد. صدام، در جنگی که از آن با نام جنگ اول خلیج فارس یاد می‌کنند، از کویت بیرون رانده شد. عراق در عرصۀ بین‌الملل سرافکنده شد. بخش‌های شمالی و جنوبی کشور مناطق «پرواز ممنوع» اعلام شد و نیروهای آمریکا، انگلستان و فرانسه کنترل ترافیک هوایی آن مناطق را به دست گرفتند. تحریم‌های خانمان‌برانداز سیلی محکمی به کشور زد و عراق اجازه نداشت سلاح‌های اتمی، شیمیایی و بیولوژیکی تولید کند. در داخل کشور، شورش‌ها، به‌ویژه از سوی شیعیان و گروه‌های کُرد، عراق را ویران کرده بود. صدام بی‌رحمانه این شورش‌ها را سرکوب کرد.\nصدام، به‌عنوان رئیس‌جمهور، تا‌اندازه‌ای از جوزف استالین الگو‌برداری می‌کرد. هر دوی آن‌ها روستا‌زاد‌ه‌هایی بودند که توجه چندانی به آن‌ها نمی‌شد، اما با سنگدلیِ منحصر‌به‌فردی راهشان را به‌ رأس قدرت باز کردند. صدام از سبک تبلیغاتی استالین تقلید می‌کرد و تصاویری از خودش ترویج می‌کرد که او را مرد لبخند‌به‎لبی نشان می‌داد که مردم عراق را ثروتمند کرده است: یک عموی خیر‌خواه. او حتی سبیلش را مانند استالین مرتب می‌کرد. صدام هم، مانند استالین، مجسمه‌های فراوانی از خودش ساخت.\nدر بسیاری از سنت‌های اسلامی، به تصویر‌کشیدن چهرۀ انسان، به‌ویژه چهره‌های مذهبی، ممنوع است. اما اسلام در تاریخ عراق تقریباً نوعی تازه‌وارد است. بین‌النهرین -این منطقه قبلاً با این نام شناخته می‌شد- سنت‌های هنریِ باستانی و درخشانی دارد، از جمله در مجسمه‌سازی، که به هزاران سال پیش برمی‌گردد. به تصویر‌کشیدن چهره جزء جدایی‌ناپذیری از فرهنگ مدیترانه‌ای است: نمی‌شد آن‌ها را ممنوع کرد. در زمان حکومت صدام، تصویر‌سازی از صدام امکان‌پذیر -‌و حتی ضروری‌- شد. تمام مدارس، ساختمان‌های عمومی و مکان‌های تجاری موظف بودند تصویر او را به نمایش بگذارند.\nشمایل‌نگاریِ صدام ترکیب شاخصی از فخر‌فروشی نظامی و ارجاعات تاریخی بود. در برخی مجسمه‌هایی که او را سوار بر اسب نشان می‌دهد، شمشیرِ از غلاف‌بیرون‌کشیده‌اش را می‌بینیم که به‌سمت بیت‌المقدس اشاره می‌کند: در دو طرف اسبش، که روی پاهای عقبش بلند شده است، چند موشک قرار دارد. صدام عموماً در مجسمه‌هایی که از او حجاری شده است قبة‌الصخره 7 را بر سرش دارد، بنایی اسلامی که به شکل کلاه‌خود بازطراحی شده است. لباس‌ها و ادواتی که در تصاویر وی به کار می‌رفت او را به حمورابی، قانون‌گذار بابِلی، پیوند می‌داد، به بُخت‌النصر، به ‌اسارت‌درآورندۀ قوم یهود، به خلیفه‌های ‌گوناگون، به صلاح‌الدین ایوبی، مغلوب‌کنندۀ جنگجویان مسیحی در جنگ صلیبی (که مانند صدام در تکریت متولد شده بود) و حتی به خود حضرت محمد [ص]. گویی عصارۀ تمامی این چهره‌های تاریخی در وجود صدام جمع شده بود که قرار بود مردم عراق و تاریخ بین‌النهرین را متحد کند و همۀ خاورمیانه را زیر نگین خود جمع کند.\nپس از جنگ خلیج فارس در ۱۹۹۱، تحریم‌هایی که جامعۀ بین‌المللی بر عراق تحمیل کرده بود هرگونه معامله با عراق را، جز در شرایط بشر‌دوستانه، ممنوع می‌کرد. این تحریم‌ها، علاوه‌بر بسیاری از سختی‌های دیگر، دسترسی هنرمندان و مجسمه‌سازان را به ابزار و مصالح دشوار می‌کرد. یکی از روش‌های گرفتن رنگ، بوم، برنز و سنگ کشیدن چهرۀ صدام یا ساختن مجسمۀ او بود. اگر آنچه خلق می‌شد به مذاق حکومت خوش می‌آمد، ابزارش را تأمین می‎کرد. درحالی‌که مردم عراق از تحریم‌ها رنج می‌بردند، صدام قصر‌های بزرگ می‌ساخت و آن‌ها را با مجسمه‌هایی پر می‌کرد که برای بزرگداشت خودش ساخته می‌شد. مشخص نیست صدام در این دوران چند مجسمه از خودش برپا کرد. فقط در بغداد صد‌ها مجسمه وجود داشت.\nمجسمه‌ای که در آوریل ۲۰۰۲، به مناسبت تولد ۶۵سالگی‌ صدام، در میدان فردوس بنا شد ویژگی خاصی نداشت. میدان فردوس مهم‌ترین نقطۀ بغداد نیست و مجسمه نیز مجسمۀ خارق‌العاده‌ای نبود، مجسمه‌ای برنزی به ارتفاع ۱۲ متر که حدود یک تُن وزن داشت و صدام را ایستاده نشان می‌داد. بی‌اهمیتی این مجسمه شاید دلیل این باشد که، از زمان تخریبش تا امروز، هنوز معلوم نیست چه کسی آن را ساخته است.\nساخت این مجسمه حداقل به دو مجسمه‌ساز نسبت داده شده است که هر یک از آن‌ها روایت متفاوتی دارد. ویژگی خاص داستانِ مجسمۀ صدام حسین در میدان فردوس هم همین است. مرز بین آنچه واقعی و آنچه دروغین است خیلی زود به‌کلی ناپدید می‌شود.\nفیلسوف فرانسوی، ژان بودریار، فراواقعیت را موقعیتی می‌داند که در آن نمی‌توانید بین واقعیت و شبیه‌سازیِ واقعیت تمیز قائل شوید. بودریار در سال ۱۹۹۱، در زمان جنگ اول خلیج فارس، سه مقاله با همین مضمون نوشت که بعد‌ها در کتابی با این عنوان چاپ شد: جنگ خلیج رخ نداده است 8. بودریار معتقد بود حوادث مرتبطی که در ماه‌های نخست سال ۱۹۹۱ رخ داد، به‌واقع و در مفهومی که ما عموماً از «جنگ» فهم می‌کنیم، جنگ نبودند: آن‌ها شبیه‌سازی جنگ بودند.\nاین ادعا دو دلیل داشت. نخست آنکه این وقایع قدم‌به‌قدم و به‌دقت در رسانه طرح‌ریزی شده بود: ائتلاف نظامی کنترل می‌کرد که کدام تصاویر اجازۀ نمایش و کدام روز‌نامه‌نگار‌ها اجازۀ گزارش داشتند. بینندگان تلویزیون در غرب، بی‌وقفه، ویدئوهایی می‌دیدند که در آن‌ها آتش‌بازی‌هایی مانند بمباران به نمایش گذاشته می‌شدند و همچنین موشک‌هایی که از زاویۀ دید بیننده به‌سمت هدف می‌رفتند.\nتأثیر این نحوۀ نمایش مانند تأثیر بازی‌کردن بازیِ کامپیوتری بود: واضح، دقیق، بدون عواقب. دلیل دیگر آنکه بودریار معتقد بود هیچ شکی در نتیجۀ جنگ وجود نداشت: «مهاجمان، از پیش، پیروز این جنگ بودند». ائتلاف از ابتدا قرار بود برندۀ میدان شود و صدام، با همۀ ژست‌هایش، در جایگاهی نبود که مقابله‌به‌مثل کند. این جنگِ شبیه‌سازی‌شده «از هیجانش، از وهمش، از زرق‌و‌برقش، از پوشش‌هایش، از نقاب‌هایش، از تصاویرش، عاری شده بود: جنگی که حتی از اهل فن هم عاری بود، و سپس، گویی همان‌ها، با تمام زیرکی‌های الکترونیکی، پوستی دوباره به تن آن کشیدند».\nفراواقعیتِ جنگ خلیج که بودریار توصیف می‌کند توجه نویسندگان، هنرمندان و فیلم‌سازان را برانگیخت. وقتی اینترنت آرام‌آرام دنیا را به یکدیگر وصل کرد، فراواقعیت بیش‌ازپیش وجه پیش‌گویانه به خود گرفت. هیجان و اضطراب حول تجارب واقعی در برابر تجارب مجازی افزایش یافت. در کمدی سیاسیِ «سگ را بجنبان» 9 که در سال ۱۹۹۷ ساخته شد (برداشتی آزاد از رمانی به همین نام به سال ۱۹۹۳) جنگی فراواقعی رخ می‌دهد که در آن یک رئیس‌جمهور آمریکایی، در خارج از مرز‌های کشور، جنگی تخیلی راه می‌اندازد تا توجه مردم را از رسواییِ جنسی‌ای که در کشور خود به بار آورده است منحرف کند. فیلم پرجاذبۀ «ماتریکس» فیلمی علمی‌تخیلی و پر‌ زد‌و‌خورد است که بر اساس فراواقعیت ساخته شده است. آنجا که شخصیت مورفیوس می‌گوید «به بیابان واقعیت خوش آمدید»، از بودریار نقل‌قول می‌کند.\nوقتی نیرو‌هایی که تحت رهبری دولت آمریکا قرار داشتند، در سال ۲۰۰۳، عملیات آزادسازی عراق را آغاز کردند و به عراق یورش بردند، شرایط می‌توانست متفاوت باشد. این جنگ هم می‌توانست در «بیابان واقعیت» رخ دهد و هم در بیابان واقعی. تمرکز بر حملۀ زمینی بود. نیرو‌های عراقی مقاومت کردند و نیرو‌های ائتلاف خاک عراق را اشغال کردند، البته در این جنگ نیز عملاً «از قبل پیروز شده بودند».\nسخنگوی دولت عراق، محمد سعید الصحاف، در جلسات پرشور مطبوعاتی ادعا می‌کرد پیروزی صدام نزدیک است، اما به‌راحتی می‌شد گفت تلاش او برای خلق شبیه‌سازی واقعیت خودِ واقعیت نبود. او در پشت‌بام هتل فلسطین به دوربین‌های بین‌المللی گفت «بغداد امن است. نبرد همچنان ادامه دارد. کافران گروه‌گروه در دروازه‌های بغداد خودکشی می‌کنند. دروغ‌های آن‌ها را باور نکنید». اما بینندگان می‌توانستند از پشت سر او نیروهای عراقی را ببینند که، در آن سوی رودخانه، از تانک‌های آمریکایی فرار می‌کردند. الصحاف به یک سلبریتی بدل شد و به او لقب علی کُمدی دادند (این واژه در حقیقت بازی با واژۀ علی شیمیایی بود، لقبی که به علی‌ حسن المجید، رئیس اطلاعات صدام، داده بودند. او در دهۀ ۱۹۸۰ فرمان استفاده از سلاح‌های شیمیایی را در برابر کُرد‌ها صادر کرد).\nپایین‌کشیدن مجسمۀ صدام حسین اعجاز بزرگ‌تری از فراواقعیت بود. می‌شد آن را به‌عنوان نقطۀ اوج داستان به دنیا عرضه کرد: پیروزی عملیات آزاد‌سازی عراق. نیرو‌های ائتلاف بازیگرانی بودند که نقش نیرو‌های آزادی‌بخش را بازی می‌کردند و به مردم عراق اجازه می‌دادند بالاخره قیام کنند و نماد قدرتمند‌ترین دیکتاتوری را که سرکوبشان کرده بود متلاشی کنند، اما واقعیت آن‌قدر‌ها هم ساده نبود.\n\nنیرو‌های ائتلاف، از زمان حمله‌شان به عراق در ۲۰ مارس، بسیاری از مجسمه‌های صدام را پایین کشیده بودند. برای مثال، در ۲۹ مارس، نیرو‌های بریتانیایی مجسمۀ چُدنیِ صدام را در بصره منفجر کردند. یک سخنگوی نظامی گفت «هدف از این کار ایجاد تأثیر روانی است تا به مردم نشان دهیم … صدام دیگر نمی‌تواند اعمال نفوذ کند و ما به هر‌گونه نمادی که نمایانگر آن تأثیر مخرب باشد حمله می‌بریم». اما هیچ‌کس از این واقعه فیلم نگرفت، بنابراین، با‌اینکه بی‌بی‌سی و دیگر سازمان‌های خبری آن را گزارش کردند، بیرون از خودِ بصره تأثیر چندانی نداشت.\nهفتم آوریل، روزی که سقوط بغداد آغاز شد، سربازان آمریکایی قصر جمهوری را تصرف کردند. فرماندۀ آن‌ها به سربازان دستور داد مجسمه‌ای را پیدا کنند که بتوان آن را نابود کرد و، قبل از آنکه تخریب مجسمه را شروع کنند، منتظر بمانند تا فاکس نیوز از راه برسد. طولی نکشید مجسمه‌ای پیدا کردند که صدام را در حال اسب‌سواری نشان می‌داد. تیم فیلمبرداری از راه رسید و سربازان، همان‌طور که مقرر بود، با خمپاره نابودش کردند. این ویدئوی ضبط‌‌شده هیجانی نداشت، فقط آمریکایی‌ها را نشان می‌داد که چیزی را نابود می‌کردند -بی‌آنکه جمعیتی از عراقیان قدردان این حضور باشند- بنابراین، چندان به آن توجه نشد. همان روز، نیروهای دریایی آمریکا و غیر‌نظامیان عراقی مجسمۀ دیگری را از صدام در کربلا پایین کشیدند. فردای آن روز، نیروهای بریتانیایی مجسمۀ دیگری را در بصره پایین کشیدند. عراق پر بود از مجسمه‌های صدام که هر روز پایین کشیده می‌شد.\nگروهی از روزنامه‌نگاران بین‌المللی که حمله را گزارش می‌کردند به هتل فلسطین، واقع در میدان فردوس، نقل مکان کردند، جایی که محمد سعید الصحاف کنفرانس‌های مطبوعاتی سرگرم‌کننده‌اش را برگزار می‌کرد. روزنامه‌نگاران را از هتل الرشید به هتل فلسطین انتقال داده بودند. الرشید به مرکز سیاسی شهر نزدیک‌تر بود، اما قسمت عمدۀ آن به‌واسطۀ بمباران نابود شده بود. هتل فلسطین به پناهگاه رسانه‌ای شهره بود، اما در هشتم آوریل، یک تانک آمریکایی، به‌اشتباه، تصور کرد دوربین یکی از خبرنگاران روی بالکن ابزار جاسوسی نیروهای عراقی است. برای همین به‌سمت هتل خمپاره‌ای شلیک کرد. دو روزنامه‌نگار کشته شدند، سه نفر مجروح شدند و باقی خبرنگاران به‌شدت خشمگین بودند.\nخوشبختانه روز بعد داستانی پیش آمد که توجه روزنامه‌نگاران را از خشمی که به پنتاگون داشتند منحرف کرد. این اتفاق در میدان فردوس، دقیقاً بیرون هتل روزنامه‌نگاران، رخ داد، اتفاقی خوشایند که البته پنتاگون طرح‌ریزی نکرده بود و سربازان آمریکایی، به‌صورت خودجوش، روی زمین رقمش زدند. اتفاقی که رسانه‌های خبری بین‌المللی آن را به یک اتفاق تمام‌عیار جهانی تبدیل کردند.\nنهم آوریل ۲۰۰۳، یکی از روزنامه‌نگاران ساکن هتل فلسطین به سرهنگ دوم برایان مک‌کوی، مسئول گردان سوم تکاوران دریایی چهارم، گفت نیرو‌های عراقی در میدان فردوس نیستند. سیمون رابینسون، گزارشگر مجلۀ تایم، می‌گوید مک‌کوی می‌دانست روزنامه‌نگاران آنجا خواهند بود، بنابراین «فرصت مهیا بود».\nکاپیتان برایان لویس، رهبر گروهان زرهی مک‌کوی، خیابان‌های منتهی به میدان را مسدود کرد. گروهبان دوم لئون لَمپارت، در خودروی زره‌پوش اِم‌۸۸، با بی‌سیم از او جویا شد که مجسمۀ صدام را پایین بکشند یا نه؟ لوئیس جواب داد: «به هیچ وجه».\nمک‌کوی به هتل رفت تا خبرنگاران را ملاقات کند. دقیقاً بعد از ساعت ۵ بعد‌ازظهر بود که لمپارت دوباره به لوئیس بی‌سیم زد تا اطلاع دهد که الان خود عراقی‌ها می‌خواهند مجسمه را پایین بکشند. چند عراقی و تعداد زیادی روزنامه‌نگار در میدان حضور داشتند.\nمکانیکی محلی به نام خدیم شریف حسن الجبوری ادعای لمپارت را تا اندازه‌ای تأیید می‌کند که چند عراقی‌ می‌خواستند مجسمه را پایین بکشند. خدیم ادعا می‌کرد یک بار موتورسیکلت‌های صدام و پسرش عُدی را تعمیر کرده است، اما برای پرداخت هزینه اختلاف پیدا کردند. عدی دستور داد او را به زندان بیندازند. خدیم به بی‌بی‌سی گفت «صدام ۱۴ یا ۱۵ نفر از اعضای خانوادۀ خودم را اعدام کرد». خدیم، وقتی شنید نیروهای آمریکایی دارند به عراق می‌آیند، خوشحال شد. می‌گوید پُتکَش را برداشت و گاراژش را که حوالی میدان فردوس بود به حال خود رها کرد و به میدان رفت.\nلمپارت از لوئیس پرسید «اشکالی ندارد اگر یک پتک و طناب را از ۸۸ به پایین پرت کنم؟».\nلوئیس جواب داد که «اشکالی ندارد، اما از ۸۸ استفاده نکن».\nلمپارت می‌گوید پتک خودش را به عراقی‌ها داده، اما خدیم ادعا می‌کند خودش پتک آورده بود. به‌هرحال، مشخص نیست ایدۀ حمله به مجسمه از طرف یک سرباز رده‌پایین آمریکایی مطرح شد یا از طرف یک غیر‌نظامی عراقی یا هر دو.\nخدیم به مجسمه ضربه می‌زد، اما تمام کاری که واقعاً می‌توانست انجام دهد آن بود که فقط کمی رنگ قسمت‌های پایینی مجسمه را بریزد. طنابِ لمپارت را دور گردن مجسمه انداخته بودند. احتمال اینکه این تعداد اندک بتوانند چنین مجسمۀ بزرگی را واژگون کنند بسیار کم بود. یک ساعت گذشت.\nصدام تکان نمی‌خورد. لمپارت به روزنامه‌نگاری به نام پیتر ماس که شرح مفصلی از پایین‌انداختن مجسمه در ۲۰۱۱ نوشت گفت «ما آن‌ها را با طنابی که دستشان بود تماشا می‌کردیم و من می‌دانستم این اتفاق هرگز نخواهد افتاد. آن‌ها هرگز موفق نمی‌شدند مجسمه را پایین بکشند».\nآنجا بود که به نظر رسید تعدادی از عراقی‌ها که سعی می‌کردند مجسمه را پایین بکشند منصرف شده‌اند و می‌خواهند به خانه برگردند. دقیقاً همان موقع بود که مک‌کوی از هتل بیرون آمد. او گفت «متوجه شدم قضیه جدی است. همۀ خبرنگاران آنجا جمع‌اند و همه هم مست هیجان‌اند. انگار پاریس را در سال ۱۹۴۴ آزاد کرده بودیم. یادم می‌آید داشتم فکر می‌کردم رسانه‌ها دارند عراقی‌ها را تماشا می‌کنند. عراقی‌ها هم دارند تلاش می‌کنند این نماد صدام حسین را سرنگون کنند. برویم کمکشان کنیم».\nمک‌کوی به افسر ارشدش‌ بی‌سیم زد و از او اجازه گرفت تا سربازان را مستقیماً در پایین‌کشیدن مجسمه دخیل کند. مک‌کوی به سربازانش گفت می‌توانند از خودروی زره‌پوش اِم‌۸۸ استفاده کنند، به شرط آنکه تلفات جانی به بار نیاورند.\nحدود ساعت ۶ و ۵۰ دقیقۀ عصر بود که اِم‌۸۸ در خلاف جهت مجسمه حرکت کرد و، با زنجیری که به گردن مجسمه انداخته بودند، آن را از صورت به پایین کشید. مجسمۀ برنزی به‌آرامی از زانو و مچِ پا به جلو خم شد و هیبت بزرگ صدام برای چند ثانیه در حالت افقی بالا و پایین رفت. جمعیت اندک عراقی‌ها هم سوت می‌کشیدند و هلهله می‌کردند. بالاخره مجسمه از پایه‌اش جدا شد و پاهایش آن بالا، روی پایه، باقی ماند. عراقی‌ها جلو دویدند، روی مجسمه می‌پریدند و می‌رقصیدند. مجسمه تکه‌‌تکه و خرد شده بود.\nخبرنگاری به نام پاتریک باز، صبح آن روز، در شهرک صدام بود (منطقه‌ای در حومۀ بغداد که بعد‌ها آن را شهرک صدر نامیدند). باز در آنجا مردی عراقی را دیده بود که مجسمۀ دیگری را پایین کشیده بود و آن را با کابل به پشت ماشینش بسته بود.\nآن عراقی هر وقت گروهی از مردم را می‌دید توقف می‌کرد. همه دور صدام جمع می‌شدند و با کفش‌هایشان به او ضربه می‌زدند (اهالی خاورمیانه کفش‌ها را کثیف می‌دانند: بی‌ادبی است که کف کفشتان را به کسی نشان دهید و توهین بدتری است اگر با کفش به آن‌ها ضربه بزنید. در سال ۲۰۰۸، یک روزنامه‌نگار عراقی با پرتاب کفش به‌سمت جورج‌ بوش در سطح‌ بین‌المللی خبرساز شد).\nباز بعد‌ها نوشت «این تصویر از آن جهت تأثیر‌گذارتر شده بود که هیچ سرباز آمریکایی‌ای در عکس نبود. فقط محلی‌ها در تصویر بودند که احساسشان را به دیکتاتوری نشان می‌دادند که سال‌ها بر کشورشان حکومت کرده بود». باز با عجله به اتاقش در هتل فلسطین برگشت تا عکس‌هایش را به سردبیرهایش برساند. در این لحظه بود که از بیرون هیاهویی شنید و سرنگونی مجسمۀ میدان فردوس را به چشم دید. از میان مجسمه‌های فراوانی که سرنگون شدند فقط سرنگونی یکی از مجسمه‌های صدام به صفحات نخست روزنامه‌ها راه پیدا کرد و آن هم مجسمه‌ای نبود که خود عراقی‌ها سرنگونش کرده بودند. در شهرک صدام خود مردم مجسمه را به پایین کشیده بودند، اما دنیای رسانه شبیه‌سازیِ آن را در میدان فردوس ترجیح داد.\nوقتی آن شب، در سراسر دنیا، وقایع میدان فردوس دو ساعت بی‌وقفه مخابره می‌شد، شبکه‌های خبری بی‌صبرانه می‌خواستند معنایی برای این تصاویر بیابند. ولف بلیتزر از سی‌‌ان‌ان این ویدئو را این‌گونه توصیف کرد: «تصویری که خلاصۀ اتفاقات آن روز است و، از بسیاری جهات، خلاصۀ خود جنگ». گویندگان خبر در فاکس‌نیوز هم موافق بودند. بریت هیوم گفت «این اتفاق با همۀ اتفاقاتی که تا به امروز دیده‌ام فرق می‌کند». همکارانش هم موافق بودند: «اتفاق مهم روز همین صحنۀ تاریخی است که دارید به آن نگاه می‌کنید، طنابِ داری که مردمِ بغداد دور گردن صدام انداخته‌اند». اما آن طناب آمریکایی بود و سربازان آمریکایی هم آن را دور گردن صدام انداخته بودند.\nبین ساعات ۱۱ صبح تا ۸ شبِ ۹ آوریل، فاکس نیوز هر ۴/۴ دقیقه، ویدئوی پایین‌آوردن مجسمۀ صدام را مکرراً پخش می‌کرد. سی‌‌ان‌‌ان هر ۵/۷ دقیقه آن را پخش کرد. پوشش خبری میدان فردوس، که به‌شدت القا می‌کرد جمعیت زیادی از عراقیان هلهله‌کنان مجسمه را پایین کشیده‌اند، از پایان جنگ حکایت داشت. وقتی مجسمۀ دیکتاتور منفور سقوط کرد، خودش هم به‌صورت نمادین از قدرت برکنار شد. اما این پایان کار نبود، نبرد همچنان ادامه داشت. در لحظه‌ای که نمایش در میدان فردوس ادامه داشت، درگیری‌های نظامی در بغداد و شمال عراق همچنان در جریان بود.\nهنوز تا دستگیری صدام هفت ماه مانده بود. داستان‌های فراوانی بر سر زبان‌ها بود که او بدل دارد: یک برنامۀ تلویزیونی آلمانی در سال ۲۰۰۲ می‌گفت صدام حداقل سه بدل دارد. یک دکتر عراقی ادعا می‌کرد صدام واقعی در سال ۱۹۹۹ مُرد و تا الان بدل‌ها نقش او را بازی می‌کردند. پژوهشگر هلندی، فلوریان گُتک، می‌نویسد «صدام پیش از این چندین بدل از خودش تکثیر کرده بود و از طریق مجسمه‌ها حضورش را در سراسر کشور گسترده بود و، با همین نشانه‌ها، با زندگی‌کردن از طریق همزاد‌های متعدد و زنده‌اش بود که به چیزی فراتر از انسان تبدیل می‌شد و به قلمرو افسانه پا می‌گذاشت، حتی می‌توانست پس از ترورش هم زنده بماند».\nقدرت مطلق صدام نیز توهم بود. لحظه‌ای که صدام واقعی را از سوراخی که در آن مخفی بود بیرون کشیدند، مانند لحظه‌ای بود که پرده‌ها را در فیلم «جادوگر شهر اُز» عقب می‌کشند. ناگهان همه می‌توانند ببیند جادوگر اُز نیمه‌خدایی نیست که همۀ قدرت در دستانش باشد، بلکه انسان معمولی کوچکی است که افسانۀ خود را ساخته است. صدام واقعی ژولیده و نامرتب، پرمو و پر چین‌و‌چروک، کیلومتر‌ها تفاوت داشت با مجسمه‌های مغروری که او را سوار بر اسب‌هایی نشان می‌داد که در دو طرفشان موشک بود.\nدر آن زمان، سقوط مجسمۀ میدان فردوس پایان رضایت‌بخشی برای داستان حمله به عراق بود. چند هفته پس از پایین‌آوردن مجسمه، فاکس‌نیوز و سی‌‌ان‌‌ان‌ پوشش خبری خود دربارۀ عراق را تا ۷۰ درصد کاهش دادند.\nدر یکم مه ۲۰۰۳، بوش بر روی عرشۀ ناو‌ هواپیما‌برِ یو‌اِس‌اِس آبراهام لینکلن ایستاد تا طیِ یک سخنرانی اعلام کند عملیات اصلی در عراق به پایان رسیده است. او نزدیک عراق نبود، بلکه در امنیت کامل در ساحل خلیج سن‌دیگو قرار داشت. بوش که پشت به بنر بزرگِ روزنامۀ استارز اند اِسترایپز 10 ایستاده بود مرتب این پیام را تکرار می‌کرد که «مأموریت انجام شد». (این تصویر یادآور عکس اسطوره‌ای جو رُزِنتال از نیروهای دریایی ایالت متحده بود که، در فوریۀ ۱۹۴۵، پرچم آمریکا را در ایوو جیما به اهتزاز درآورد. این تصویر در همه این تصور را ایجاد کرده بود که پیروزی در اقیانوس آرام نزدیک است: اما، درواقع، نبرد ایوو جیما یک ماه دیگر ادامه پیدا کرد و سه تن از نیرو‌های دریایی حاضر در این عکس در آن یک ماه کشته شدند. جنگ در اقیانوس آرام نیز تا سپتامبر ۱۹۴۵ پایان نیافت.)\nاستدلال بودریار دربارۀ عدم وقوع جنگ خلیج به سال ۱۹۹۱ دربارۀ حمله به عراق در سال ۲۰۰۳ صدق نمی‌کند. اما پایان آن جنگ، که پایین‌کشیدن مجسمۀ صدام در میدان فردوس از آن حکایت می‌کرد، نمونۀ عالیِ شبیه‌سازی بودریاری است. رسانه‌ها نمایش فی‌البداهه‌ای را که چند سرباز آمریکایی بازی کردند به پایان کاملاً‌ باور‌پذیرِ نمایشی تلویزیونی تبدیل کردند که، در آن، مردم عراق دیکتاتورشان را شکست می‌دادند. این داستان در سراسر دنیا در برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی و روزنامه‌ها تکرار می‌شد، اما حقیقت نداشت.\nبرای نیروهایی که درگیر جنگ بودند و برای غیر‌نظامیانی که در دوران جنگ زندگی می‌کردند، جنگ تازه آغاز شده بود. نیرو‌های ائتلاف برای پایان‌دادن به جنگ هیچ برنامه‌ای نداشتند: آن‌ها نمی‌خواستند عراق شکل منسجمی به خود بگیرد. صدام محاکمه و در انتهای سال ۲۰۰۶ به دار آویخته شد.\nنیرو‌های آمریکایی تا ۲۱ اکتبر ۲۰۱۱ در بغداد باقی ماندند، هشت سال و نیم پس از سرنگونی مجسمه. هزاران سرباز نیرو‌های ائتلافی و صد‌ها هزار عراقی جان خود را از دست دادند.\nپس از آنکه نیرو‌ها خاک عراق را ترک کردند، عراقی چند‌پاره، مخروبه و بی‌ثبات باقی ماند. در سال ۲۰۱۴، سربازان آمریکایی بازگشتند تا با تهدید نیرو‌های داعش مقابله کنند، داعشی که از ویرانه‌ها برخاسته بود تا همه‌چیز را بدتر کند.\nخدیم الجبوری در سال ۲۰۱۶ گفت «وقتی از کنار جایی عبور می‌کنم که مجسمه قبلاً آنجا بود، احساس درد و خجالت دارم. از خودم می‌پرسم: چرا آن مجسمه را سرنگون کردم؟». او از سقوط رژیم صدام پشیمان شده بود و معتقد بود آنچه پس از صدام اتفاق افتاد فاجعه بود. «صدام رفته بود، اما به‌جای او هزاران صدام داشتیم». خدیم حتی دوست داشت مجسمه به جای قبلش برگردد. او گفت «دوست دارم خودم آن را به جای قبلی‌اش برگردانم و بازسازی‌اش کنم، اما می‌ترسم مرا بکشند».\nدر وضعیت فراواقعیت، نمی‌توان بین واقعیت و شبیه‌سازیِ واقعیت تفاوتی قائل شد. با‌این‌حال، ویژگی واقعیت این است که به تحول ادامه می‌دهد، اما شبیه‌سازی، دیر یا زود، به مشکل برمی‌خورد و سرانجام از هم می‌پاشد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را الکس فون تانزلمن نوشته و در تاریخ ۸ ژوئیۀ ۲۰۲۱ با عنوان «THE TOPPLING OF SADDAM’S STATUE: HOW THE US MILITARY MADE A MYTH» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «ماجرای فریب‌کارانۀ پایین‌کشیدن مجسمۀ صدام» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ فاطمه زلیکانی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۰ بهمن ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        این مطلب گزیده‌ای است از کتاب بت‌های سقوط‌کرده: دوازده مجسمه‌ای که تاریخ‌ساز شدند نوشتۀ الکس فون تانزلمن که به‌تازگی انتشارات هدلاین آن را به انتشار رسانده است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        آنچه خواندید در شمارهٔ ۲۱ فصلنامهٔ ترجمان منتشر شده است. برای خواندن مطالبی مشابه می‌توانید شمارۀ بیست‌ویکمین فصلنامهٔ ترجمان را از فروشگاه اینترنتی ترجمان به نشانی TARJOMAAN.SHOP بخرید. همچنین برای بهره‌مندی از تخفیف و مزایای دیگر و حمایت از ما می‌توانید اشتراک فصلنامهٔ ترجمان را با تخفیف از فروشگاه اینترنتی ترجمان خریداری کنید.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        von Tunzelmann, Alex. Fallen Idols: Twelve Statues That Made History. Harper, 2021                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        الکس فون تانزلمن (Alex von Tunzelmann) فیلم‌نامه‌نویس، مورخ و پژوهشگر بریتانیایی است. خون و شن (Blood and Sand) و تاریخ حلقه (Reel History) از جمله کتاب‌های اوست\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        coalition of the wiiling\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                         از تاجران برده و از اعضای پارلمان انگلستان در قرن ۱۷ [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        فرمانده ارتش مؤتلفۀ ویرجینیای شمالی در جریان جنگ داخلی آمریکا در قرن ۱۹ [مترجم]\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        او در فاصلۀ سال‌های ۱۸۶۵ تا ۱۹۰۹ پادشاه بلژیک بود و در زمان حکومتش بیش از ده ‌میلیون‌ سیاه‌پوست کنگویی را، که در آن زمان مستعمرۀ بلژیک بود، به قتل رساند. خشونت‌ها و جنایات وی به حدی بود که از آن با وحشت کنگو یاد می‌کنند و از آن میان می‌توان به قطع دست کارگران معدن در کنگو اشاره کرد [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Forward نام مجسمه‌ای که بانوی مجسمه‌ساز ژان، پاند ماینر، ساخت [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Political correctness  مراد آن است که در سخن‌گفتن و عمل‌کردن به‌گونه‌ای رفتار کنیم که اقلیت‌های نژادی، مذهبی و … نرنجند [مترجم].\n\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                         از قدیمی‌ترین و مهم‌ترین آثار معماری اسلامی پس از مسجدالاقصی در قدس [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        The Gulf War Did Not Take Place\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        Wag the Dog\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        Stars and Stripes  روزنامه‌‌ای که به پوشش اخبار نظامی آمریکا اختصاص دارد. این روزنامه بیشتر به گزارش اتفاقاتی می‌پردازد که خارج از مرز‌های آمریکا رخ می‌دهند [مترجم]."
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/628264794.json b/train/628264794.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..2205ef744ed7c20b7099cfae3d6998eed2ba39eb
--- /dev/null
+++ b/train/628264794.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "کلان‌تاريخ چه چيزهایی را از قلم می‌اندازد؟",
+  "subtitle": "کتاب‌هایی که می‌خواهند تاريخ بشر را از مه‌بانگ تا قيامت روايت کنند جذاب‌اند، اما فايده‌ای هم دارند؟",
+  "introduction": "کلان‌تاریخ سی سال پیش به‌یک‌باره پا به عرصه گذاشت، آن هم با این نوید که با روایت گذشتۀ انسان در مقیاس کیهانی، به رشتۀ کسالت‌بار و بیش‌ازحد تخصصیِ تاریخ جان تازه‌ای ببخشد. کلان‌تاریخ قصد داشت داستانی از حیات ارائه دهد که با آمیزه‌ای از کیهان‌شناسی، زمین‌شناسی، زیست‌شناسی تکاملی، باستان‌شناسی و انسان‌شناسی بتوان آن را فهمید. این روایت‌ها که امروزه در قالب کتاب‌هایی مثل انسان خردمند هراری پرفروش شده‌اند، جذاب‌اند اما مشکلات بنیادینی نیز دارند.",
+  "content": "یان هسکث، ایان— کلان‌تاریخ سی سال پیش به‌یک‌باره پا به عرصه گذاشت، آن هم با این نوید که، با ترسیم موقعیت گذشتۀ انسان در شرحی کل‌نگرانه و در مقیاس کیهانی، به رشتۀ کسالت‌بار و بیش‌ازحد تخصصیِ تاریخ جان تازه‌ای ببخشد. کلان‌تاریخ قصد داشت داستانی از حیات ارائه دهد که با آمیزه‌ای از کیهان‌شناسی، زمین‌شناسی، زیست‌شناسی تکاملی، باستان‌شناسی و انسان‌شناسی بتوان آن را فهمید. این داستان جهانی، به‌نوبۀ خود، چارچوب اولیه‌ای در اختیار دانشجویان می‌گذارد که در مطالعات بعدی -و البته در خودِ زندگی‌- به کارشان می‌آید. کلان‌تاریخ این نوید را هم می‌داد که خلأ هستی‌شناختیِ به‌جای‌مانده از افول آشکار باورهای مذهبی را پر کند. حالا پس از سه دهه، فرصت مناسبی است که عملکرد کلان‌تاریخ تا کنون را بررسی کنیم.\nدیوید کریسشن بحث دربارۀ آنچه را «کلان‌تاریخ» می‌خواند نخستین بار در سال ۱۹۹۱ در مقاله‌ای در ژورنال آو ورلد هیستوری مطرح کرد. مبنای بحث او درسی میان‌رشته‌ای بود که در دانشگاه مک‌کواری در سیدنی تدریس می‌کرد، دانشگاهی که اعضای هیئت‌علمی‌اش را از شاخه‌های علوم پایه و علوم انسانی انتخاب می‌کند. این واحد درسی قرار بود موقعیت تاریخ بشر را در روایت تاریخیِ عظیمی ترسیم کند که از یک سو تا زمان پیدایش کیهان در مه‌بانگ به‌ عقب برمی‌گردد و از سوی دیگر تا زمان حال و پیشرفت آیندۀ گونۀ انسان امتداد می‌یابد. این واحد درسی وعده می‌داد که با تمرکز بر نمای کلی و چیزهایی که، به‌جای تفرقه‌افکنی، مایۀ اتحاد انسان‌ها با هم شده‌اند نحوۀ تدریس تاریخ به دانشجویان را دگرگون کند.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/08/919-13-1.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            کلان‌تاريخ چه چيزهایی را از قلم می‌اندازد؟        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nدر آن زمان، کریسشن با این کار درواقع نسبت به رواج تخصصی‌سازیِ فزونی‌یافته در حیات دانشگاهی واکنش نشان داد. تخصصی‌سازی‌ نه‌تنها در جداییِ هرچه بیشترِ «دو فرهنگ» دانش -که یکی در هنر و دیگری در علوم دقیقه نمود می‌یافت- نقش مؤثری داشت، بلکه در درون همان دو فرهنگ هم دودستگی ایجاد کرد. برای مثال، همین رشتۀ تاریخ که کریسشن در آن کار می‌کرد به دو شاخۀ تخصصیِ جغرافیایی و زمانی تقسیم شده بود، که در آن‌ها پژوهش‌های محدود به منابع آرشیوی بر روایت‌های بزرگ‌مقیاسِ رایج در اوایل همان قرن ارجحیت داشتند. در زمانه‌ای که، بنا به گفتۀ ماندگار ژان فرانسوا لیوتار در سال ۱۹۷۹، «تشکیک در فراروایت‌ها» وضع و حال پسامدرنِ زمانه را به تصویر می‌کشید، کریسشن در جهت مخالف قدم برمی‌داشت.\nکریسشن نه‌تنها معتقد بود که مورخان باید روایت‌های خود را از گسترۀ محدود تخصص خود فراتر ببرند، بلکه لزوم تمرکز صِرف بر دوره‌ای از تاریخ را که در اسناد مکتوب ثبت شده هم زیر سؤال برد. او با این کار یکی از مقدمات بنیادین تحلیل تاریخی مدرن را به چالش کشید. هر وقت بپذیریم که تاریخ باید به ورای عصر منابع مکتوب گسترش یابد، امکان فراتررفتن فراهم می‌شود. کریسشن در مقالۀ ۱۹۹۱ خود چنین توضیح می‌دهد:\nبدون فهم دورۀ زمانی بسیار دورتری که در آن تمام اعضای گونۀ انسان با گردآوری و شکار می‌زیستند، فهم چند هزارۀ اخیر امکان‌پذیر نیست… شناخت تمام‌وکمال خودِ جامعۀ پارینه‌سنگی نیز بدون آشنایی با نحوۀ تکامل گونه‌مان طی میلیون‌ها سال میسر نمی‌شود… شاید به نظر برسد که چنین بحث‌هایی ما را به عقب‌گردی بی‌پایان می‌کشانَد، اما اکنون روشن شده است که این‌طور نیست. بنا بر کیهان‌شناسی امروزیِ مه‌بانگ، خودِ جهان نیز تاریخی دارد… دربارۀ آنچه پیش از این زمان رخ داده هیچ چیز نمی‌توان گفت؛ مسلماً خودِ زمان در مه‌بانگ پدید آمده است. بنابراین این مقیاسِ زمانی با دیگر مقیاس‌ها تفاوت دارد… اگر گذشته به‌طور کامل قابل‌مطالعه باشد، درست در همین مقیاس انجام‌پذیر است.\nاکنون، پس از سه دهه، بخش زیادی از تصورات کریسشن محقق شده است. کلان‌تاریخ به‌خوبی جا افتاده است. این رشته جایگاه خود را در استرالیا تثبیت کرده است و در چندین دانشگاه این کشور تدریس می‌شود و یک مؤسسۀ کلان‌تاریخ نیز در مک‌کواری تأسیس شده است. این رشته در دانشگاه‌های سراسر دنیا تدریس می‌شود، که دانشگاه نیوکاسل انگلستان، دانشگاه دومینیکن در کالیفرنیا و دانشگاه آمستردام تنها تعدادی از آن‌ها هستند. اکنون انجمنی به نام انجمن بین‌المللی کلان‌تاریخ (آی‌بی‌اچ‌اِی) وجود دارد که در سال ۲۰۱۰ تأسیس شده و تا امروز پنج همایش ترتیب داده است. این انجمن در سال ۲۰۱۷ ژورنال آو بیگ هیستوری را راه‌اندازی کرد که هم‌اکنون سه بار در سال منتشر می‌شود. از میانۀ دهۀ ۹۰ میلادی نیز رساله‌ها و کتاب‌های متعددی پدید آمده‌اند، به‌خصوص کتاب کریسشن با عنوان نقشه‌های زمان: درآمدی بر کلان‌تاریخ 1 (۲۰۰۴) و کتاب فرِد اسپیِر با عنوان کلان‌تاریخ و آیندۀ بشریت 2(۲۰۱۰).\n\nکلان‌تاریخ درحقیقت جلودار گرایشی وسیع‌تر به تاریخِ بزرگ‌مقیاسِ علمی بود. پیتر تورچین، انسان‌شناس تکاملی روسی‌آمریکایی، برای طرح‌ریزی تاریخ بزرگ‌مقیاسی که مبنای علمی داشته باشدبه اقدام بسیار متفاوتی دست زد. تورچین در کتاب دینامیک‌های تاریخی 3(۲۰۰۳) به‌دنبال پیاده‌سازی نوعی مدل ریاضیاتی بود که با زیست‌شناسی تکاملی در فرایندهای اجتماعی، نظیر ظهور و افول جوامع پیچیده، مرتبط بود. اثری که به فرمول کلان‌تاریخ نزدیک‌تر است اثر تازۀ یووال نوح هراری است، مورخ حوزۀ قرون‌وسطا که در حال حاضر به روشنفکری مردمی بدل شده است. کتاب پرفروش او یعنی انسان خردمند: تاریخ مختصر بشر (۲۰۱۱) داستان بشریت را از نو می‌سازد، آن را از مه‌بانگ آغاز می‌کند و با ابراز تأسف برای خداگونه‌شدنِ انسان‌ها به پایان می‌بَرد. اثر پرفروش بعدی او، انسان خداگونه: تاریخ مختصر آینده (۲۰۱۵)، با تکیه بر داستان علمی‌ای که در انسان خردمند دربارۀ حیات ارائه کرده به گمانه‌زنی دربارۀ آینده می‌پردازد. محبوبیت آثار هراری حاکی از عطشی عمومی برای رویکردی علمی و بزرگ‌مقیاس به تاریخ است.\nگرایش همگانی نسبت به فرض اولیۀ کلان‌تاریخ در کتاب جدید کریسشن یعنی داستان خاستگاه‌: تاریخ کلان همه‌چیز 4 (۲۰۱۸) -یکی دیگر از پرفروش‌های نیویورک تایمز- نیز آشکار است. سخنرانی کریسشن در مراسم تِد که در آن روایت کلان‌تاریخ را فقط در ۱۸ دقیقه خلاصه می‌کند، از سال ۲۰۱۱ تاکنون، بیش از ۱۲ میلیون بار دیده شده است. کلان‌تاریخ چنان وجهۀ خوبی کسب کرده که علاقۀ بیل گیتس را به خود جلب کرده است. گیتس که در ابتدا تصادفاً و از طریق کلاس‌های آنلاین وب‌سایت گرِیت کورسِز با کلاس کلان‌تاریخِ کریسشن آشنا شده بود به پتانسیل آموزشی آن پی برد.\nسال‌های زیادی است که گیتس برای اصلاح نظام آموزشی ایالات‌متحده تلاش می‌کند و در این راه عمدتاً مدافع استاندارد آموزشی پایۀ عمومی 5در آمریکاست، مجموعه‌ای از معیارهای جدید برای ارزیابی مهارت‌های ریاضی و خواندن که بنیاد گیتس آن را پایه‌ریزی کرد و بعد، با اعمال نفوذ، استفاده از آن را در اکثر ایالت‌ها رواج داد. برای برنامه‌های گیتس کلان‌تاریخ بسیار مطلوب بود. گیتس معتقد است که کلان‌تاریخ دقیقاً همان برنامۀ کل‌نگرانه‌ای را برای دانش ارائه می‌دهد که، به اعتقاد او، جایش در تحصیلات متوسطه خالی است. حاصل کار گیتس «پروژۀ کلان‌تاریخ» بود، کلاسی آنلاین که در سراسر ایالات‌متحده به افرادی که قصد دارند کلان‌تاریخ را در مقاطع راهنمایی و دبیرستان تدریس کنند منابع رایگان ارائه می‌دهد. به‌ گفتۀ پروژه، بیش از ۱۰۰۰ معلم به تدریس این برنامۀ درسی متعهدند. این‌طور که پیداست، کلان‌تاریخ جای خود را در میان عامۀ مردم باز کرده است.\nچطور می‌توان این اقبال مخاطبان عام و معلمان به کلان‌تاریخ را توضیح داد؟ به باور کریسشن و دیگر مورخان بزرگ، پاسخ این پرسش در وهلۀ اول در همان فرض اولیۀ نوشتنِ کلان‌تاریخ نهفته است. کلان‌تاریخ قرار است، با طرح داستان جامعی از حیات، خلأ به‌جامانده از فرایندهای سکولاریزاسیون را پر کند، فرایندهایی که روایت‌های کل‌نگرانۀ برآمده از نظام‌های مذهبی سنتی را برچیده است. به‌ گفتۀ کریسشن، سکولاریزاسیون مردم را دچار حس گسستگی کرده و آن‌ها را به جست‌وجوی معنا و نگرش والاتری نسبت به زندگی واداشته که دیگر نمی‌توانند در مذهب پیدایش کنند. کریسشن معمولاً در دفاع از دیدگاه خود به جامعه‌شناس فرانسوی، امیل دورکیم، ارجاع می‌دهد که در سال ۱۸۹۳ اظهار کرد که زندگی مدرن باعث «آنومی» شده است، حالتی که در آن بیشترِ افراد خود را از حس عمیقِ تعلقِ اجتماعی وامانده و بریده می‌یابند. بنابراین، کلان‌تاریخ را باید ارائه‌دهندۀ نوعی معنای کل‌نگرانه دانست که پیش‌ازاین از مذهب نشئت می‌گرفت. از این لحاظ، کلان‌تاریخ «افسانۀ امروزی آفرینش» یا «داستان خاستگاه» است، اما به‌جای آنکه مبتنی بر کتب مقدس باستانی باشد بر علم تکیه می‌کند.\nزبان ایمان و ایمان‌آوردن زیربنای کلان‌تاریخ را تشکیل می‌دهد. همان‌طور که در جای دیگری بحث کرده‌ام، مؤلفان کلان‌تاریخ «کشفیاتِ» خود دربارۀ کلان‌تاریخ را به لحظات زلال ایمان‌آوردن تشبیه می‌کنند، یعنی لحظاتی که تقریباً به‌یک‌باره درمی‌یابند که می‌توانند معنای همه‌جانبه‌ای را که در زندگی‌شان گم کرده‌اند در داستان جهانیِ حیات پیدا کنند. این تجربیات شخصی بعدها شکل دعوت‌نامه را به خود گرفت، دعوت‌نامه‌ای که خوانندگان را نیز به این آیین جدید فرامی‌خواند. کریسشن معتقد است که کلان‌تاریخ به افسانه شبیه است، زیرا قرار است شکلی از معنای ژرف را ارائه دهد که عموماً با مذهب مرتبط است. اما در افسانه‌ها و مذهب چنین معنای ژرفی تنها با ارجاع به امر مافوق تجربه متبادر می‌شود، چیزی که در روایت کلان‌تاریخ جاافتاده است. پس چطور ممکن است کلان‌تاریخ، بدون ارجاع به امر مافوق تجربه، بتواند افسانه یا داستان خاستگاه باشد؟ پاسخ این سؤال، به‌نحوی متناقض، این است که خودِ علم معنای افسانه‌ای کلان‌تاریخ را مهیا می‌کند.\nافسانه‌سازبودنِ علم عقیده‌ای است که توسط ادوارد ویلسونِ مورچه‌شناس رواج یافت. ویلسون از دهۀ ۱۹۷۰ مدافع خلق فراروایتی است که بین فرایندهای تکاملی حیات و فرایندهای تکاملی خاستگاه و رشد بشر پیوند برقرار کند. کتاب او با عنوان درباب طبیعت انسان 6 (۱۹۷۸) استدلال می‌کند که ضروری است زیست‌شناسی و علوم اجتماعی در هم ادغام شوند تا روایتی علمی تولید شود که همان «هدف پیش‌برنده‌ای» را پیش روی زندگیِ امروز بگذارد که افسانه‌های قدیمی پیش روی قبایل باستانی می‌گذاشتند. ویلسون امیدوار است که چنین روایتی انسان‌ها را مجاب کند تا پیوندشان را با همه‌چیز و متعاقباً تکلیفشان را نسبت به حفظ زیست‌کره به رسمیت بشناسند، امری که در بسیاری از آثار بعدی او نیز آشکار است، از تنوع حیات 7(۱۹۹۲) گرفته تا معنای وجودی انسان 8(۲۰۱۴). از این منظر، کلان‌تاریخ نسخه‌ای از روایت افسانه‌ساز ویلسون است، نسخه‌ای که اعتبارش را از علمی می‌گیرد که برای روایت و، درنهایت، برای معنای حیات مبنایی حقیقی فراهم می‌آورد.\nخودِ روایت کلان‌تاریخ شکل و شمایلش را از برهم‌کنشِ نیروهای آنتروپی و پیچیدگی می‌گیرد که، به‌ترتیب، در قانون دوم ترمودینامیک و تکامل نمود می‌یابند. قانون دوم ترمودینامیک می‌گوید در جهان مقدار انرژی محدودی وجود دارد که به‌آرامی در حال تلف‌شدن است. اما تکامل نشان می‌دهد لحظاتی وجود دارد که آستانۀ خاصی به حدنصاب می‌رسد و با خلق اَشکال جدیدی از پیچیدگی بر آنتروپی غلبه می‌کند. کلان‌تاریخ هشت «لحظۀ آستانه‌ای» را معرفی می‌کند، یعنی لحظاتی که فُرم‌های سراسر تازۀ پیچیدگی در گذشته پدید آمده‌اند: ۱. مه‌بانگ؛ ۲. ستارگان و کهکشان‌ها؛ ۳. عناصر شیمیایی جدید؛ ۴. زمین و منظومۀ شمسی؛ ۵. حیات بر روی زمین؛ ۶. پیدایش گونه‌های انسانی؛ ۷. کشاورزی؛ و دورۀ زمین‌شناختی فعلی ‌ما یعنی ۸. آنتروپوسین.\nاین هشت لحظۀ آستانه‌ای ساختار روایت کلان‌تاریخ را تشکیل می‌دهند. آنچه به این لحظات آستانه‌ای جنبۀ علمی می‌بخشد، ظاهراً، این است که اولاً همگی آن‌ها از پیشرفت‌های اخیر در حوزه‌های مرتبط علمی منتج شده‌اند. دوم اینکه، به‌لطف کشف تکنیک‌های زمان‌سنجی نظیر رادیوکربن و سِن‌سنجی ژنتیکی، تعیین تاریخ نسبتاً مشخص هریک از این آستانه‌ها و ایجاد گاه‌شمارِ دقیق و پیوسته ممکن شده است. بااین‌حال نظر به اینکه، بنا بر مفهوم «جریان‌های انرژی»، نیروهای متقابل آنتروپی و پیچیدگی همچنان فعال‌اند هیچ‌یک از آستانه‌های جدید به‌طور کامل از آستانۀ پیش از خود منفک نیستند. جریان‌های انرژی فرایندی هستند که همه‌چیز را به هم پیوند می‌دهند، از غبار کیهانی در فضا گرفته تا کِرم‌های زیر زمین. این معماری و زبان تخصصی کلان‌تاریخ است. گمانه‌زنی نیز در کلان‌تاریخ سهم قابل‌توجهی دارد.\nالبته، با نگاهی دقیق‌تر به داستان خاستگاه کریسشن، با گفتاری مدون و تخصصی روبه‌رو می‌شویم که در میان انبوهی از حدس و گمان‌ها ساخته شده است. این مسئله بدین خاطر است که، علی‌رغم آنچه ظاهراً به کمک پیشرفت‌های علمی دربارۀ گذشتۀ دور می‌دانیم، ناشناخته‌ها و احتمالاً ناشناختنی‌ها هنوز بسیارند، به‌ویژه دربارۀ خودِ لحظات آستانه‌ای.\nاینکه اطلاعات ما از این لحظات آستانه‌ای احتمالاً کمتر از آن چیزی است که کلان‌تاریخ اذعان می‌کند در توضیحی که درباب چگونگی وقوع این لحظات می‌دهیم مشهود است. به‌ گفتۀ کریسشن، این لحظات آستانه‌ای ناشی از ترکیب درست «شرایط گلدیلاکس» 9هستند، شرایطی محیطی که به‌شکلی دقیقاً درست گرد هم می‌آیند تا صورت‌های محتملِ آنی و تازۀ پیچیدگی را پدید آورند. برای مثال، آستانۀ دوم که به پیدایش ستارگان و کهکشان‌ها اشاره دارد به‌سبب شرایط گلدیلاکسی رخ داده است که از کنار هم قرارگرفتن ماده و گرانش برقرار شده است. علاوه‌براین، هر آستانه زمانی به‌ وقوع می‌پیوندد که ترکیب شرایط محیطیِ مشابهی سبب تکامل ناگهانی پیچیدگی شود، فرقی هم نمی‌کند که ماهیت این آستانه کیهانی، زمین‌شناختی، زیست‌شناختی یا تاریخی باشد. این ایده به ایجاد انسجام و وحدت ظاهری برای کلان‌تاریخ کمک می‌کند. مشکل اینجاست که چنین ایده‌ای پیچیدگی‌های حیات را، در کنار دانش ما از آن‌ها، به فرمولی تقلیل می‌دهد که برآمده از داستان‌های پریان است.\nرویکرد کلان‌تاریخ به‌خصوص زمانی اسباب نارضایتی است که موضوع انسان به میان می‌آید. ازآنجاکه ما انسان‌ها هم محصول طبیعتیم و هم قادریم فرایندهای طبیعت را درک کنیم و شکل دهیم، از بُعد دوگانه‌ای برخورداریم که به‌آسانی در چارچوب کلان‌تاریخ نمی‌گنجد. جنبۀ موعظه‌آمیز کلان‌تاریخ اوضاع را از این هم بغرنج‌تر می‌کند، جنبه‌ای که خواننده را ملزم می‌کند در شکل‌دادن به داستان آیندۀ حیات میزان مسئولیت مشخصی را بر عهده بگیرد. بااین‌حال، وقتی انسان در نقش گونه‌ای منحصربه‌فرد که قابلیت‌های زبانی‌اش، به‌ قول کریسشن، «یادگیری جمعی» (توانایی به اشتراک گذاشتن دانش در زمان‌ها و مکان‌های مختلف) را ممکن کرده است در آستانۀ ششم وارد داستان می‌شود، موجودی عمدتاً منفعل معرفی می‌شود که بی‌وقفه طالب جریان‌های انرژی است.\nاین دیدگاه در تمام آستانه‌های بعدی نیز ادامه می‌یابد. کلان‌تاریخ شرح می‌دهد که چگونه معاش به شیوۀ شکار و خوراک‌جویی جایش را به معاش از راه کشاورزی متمرکز داد. این گذار در آستانۀ هفتم حاصل سه شرایط گلدیلاکسی معرفی شده است. این شرایط عبارت‌اند از «فناوری‌های جدید (و ارتقای درک انسان از محیط‌هایی که در خلال یادگیری جمعی ایجاد شده‌)، فشار فزایندۀ جمعیت و اقلیم‌های گرم‌تر دورۀ هولوسِن». پس انسان‌ها چه نقشی در این گذار داشته‌اند؟ فناوری‌های جدید را که کنار بگذاریم، به نظر می‌رسد که به علت افزایش جمعیت و آب‌وهوای گرم‌ترِ این دوره توسعۀ زراعت در مقیاس وسیع تا حد زیادی اجتناب‌ناپذیر بوده است. چنین دیدگاهی یافته‌هایی را نادیده می‌گیرد که نشان می‌دهند گذار به زندگی زراعی سِیری طولانی و غالباً خشونت‌آمیز بوده است که عده‌ای در برابرش مقاومت کرده‌اند. به عبارت دیگر، مجموعه‌ای از عوامل تصادفی، بر مبنای روابط انسانی و تنازعات قدرت، منجر به ظهور کشاورزی شده و به آن شکل داده‌اند و بسیار پیچیده‌تر از آن چیزی هستند که از فرمول‌های قطعیت‌گرای کلان‌تاریخ برمی‌آید.\nازآنجاکه کلان‌تاریخ مقیاس بسیار بزرگی را در بر می‌گیرد، در آن به برخی از موضوعات مرسومِ تحلیل تاریخی مانند جنگ‌ها، امپراتوری‌ها، دادوستد و مذهب کمتر توجه شده است، مگر آنکه این موضوعات مستقیماً با مضامین فراگیر آستانه‌ها و جریان‌های انرژی تلاقی داشته باشند. بااین‌همه، آستانۀ هشتم یا «آنتروپوسین» نمونه‌ای است که نشان می‌دهد اگر این موضوعات به هم مرتبط تلقی شوند، بیشتر به آن‌ها توجه می‌شود. آنتروپوسین شاید موفق‌ترین یا آشناترین مفهوم همه‌فهم در کلان‌تاریخ باشد، و با حال و گذشتۀ نزدیک هم‌پوشانی دارد. همان‌طور که اکنون به‌خوبی می‌دانیم، آنتروپوسین یک دورۀ زمین‌شناختیِ فرضی است که مرحلۀ تازه‌ای را در تاریخ زمین مشخص می‌کند، مرحله‌ای که در وهلۀ اول بر اثر فعالیت بشر شکل گرفته است. این دوره شامل بسیاری از رویدادها و روندهای بنیادین ۲۰۰ سال اخیر است، از صنعتی‌شدن و استعمار گرفته تا کل جنگ‌های قرن بیستم و ظهور دمکراسی همگانی.\nبااین‌همه، در کتاب داستان خاستگاه کریسشن، وقتی بحث تحولات عمدۀ دوره‌ای از تاریخ به میان می‌آید که از قرار معلوم در حال شکل‌دادن به آن هستیم، انسان‌ها حقیقتاً چیزی بیش از ناظران منفعل معرفی نمی‌شوند. صنعتی‌شدن، جهانی‌شدن، استعمار و بسیاری از تحولات دیگر ظاهراً همگی پاسخی کورکورانه هستند به تقاضا برای منابع جدید جریان‌های انرژی و پیچیدگی فزاینده. کریسشن می‌نویسد «همین سرشت جامعه و دولت را جریان‌های انرژی و فناوری‌های تازۀ آنتروپوسین دگرگون کرد». پس حتی در عصر آنتروپوسین نیز انسان‌ها صرفاً دنباله‌روِ جریان‌های جدید انرژی و پیشرفت‌های فناورانه هستند. این مسئله نشان می‌دهد که گنجاندن مفهوم عاملیت انسان در روایت کلان‌تاریخ تا چه حد دشوار است، مشکلی که به‌ویژه در پایان داستان اهمیت می‌یابد.\n\nهر کلان‌تاریخی با شرح آینده به اتمام می‌رسد. هر آینده‌ای براساس روایت بزرگ‌مقیاس علمیِ پیش از خود، در طیف معینی از نتایج ممکن، قابل‌ پیش‌بینی است. در داستان خاستگاه، کریسشن مراقب است که از صحبت‌هایش این‌طور برداشت نشود که آینده از پیش‌ مقدر شده است، درعوض، کلیتی از سناریوهایی احتمالی ارائه می‌دهد که آشکارا برایش ارجحیت دارند. یکی از این احتمالات این است که گونۀ انسان، به‌علت اتکایش بر سوخت‌های فسیلی، همچنان به مسیر کنونی‌اش در گرم‌کردن سیاره و کاستن از تنوع زیستی ادامه می‌دهد و با این کارش سبب دگرگونیِ شرایط گلدیلاکسی می‌شود که پیش از هر چیز تداوم زندگی بشر را تضمین می‌کنند. در احتمال دیگر، که آیندۀ مطلوبی هم هست، انسان‌ها می‌آموزند مسیری را که اکنون در پیش گرفته‌اند بازشناسند و برای کاهش وابستگی‌شان به آن دسته از جریان‌های انرژی که موجب تخریب زیست‌کره می‌شود تصمیم‌هایی عملی اتخاذ کنند. کریسشن خوش‌بینانه معتقد است که انسان عزمش را برای واپسین جست‌وجوها برای هستیِ متوازن‌تر جزم خواهد کرد و، به‌ گفتۀ خودش، این خوش‌بینی تاحدی از آن روست که برخی دولت‌های خاص و قراردادهای بین‌المللی اخیر از همین حالا چنین اموری را هدف خود قرار داده‌اند. دلیل دیگر خوش‌بینی او این است که خودِ کلان‌تاریخ نوعی دانش بزرگ‌مقیاس در اختیارمان می‌گذارد که برای رویارویی با چنین مسائل دشواری ضروری است. بااین‌حال، کریسشن اذعان می‌کند که هیچ‌یک از این‌ها حقیقتاً به اقدام عملی چندانی منجر نشده است.\nعلاوه‌براین، حالا دیگر سال‌هاست که علم دربارۀ تغییر اقلیم به اجماع رسیده است؛ آنچه در این میان مغفول مانده اراده‌ای سیاسی است که برای هرگونه اقدامی دربارۀ تغییر اقلیم لازم است. نکتۀ مهم این است که سیاست دقیقاً همان حوزه‌ای است که کلان‌تاریخ هیچ کمکی در موردش نمی‌کند. برای مثال، وقتی‌که کلان‌تاریخ تکاپو برای دمکراسی را به پیامد ضمنی نظام خاصی از جریان‌های انرژی تنزل می‌دهد، دشوار می‌توان دریافت که دربارۀ نبرد سیاسی بر سرِ سیاست‌های مهم اقلیمی چه پیشنهادی می‌دهد. تنها راهی که پیش رویمان می‌گذارد تغییر دید یا جهان‌بینی است، بی‌آنکه درک کاملی داشته باشد از نحوۀ اِعمال سازوکارهای سیاسی‌ای که برای ایجاد تغییر مؤثر ضروری‌اند. از دید تاریخ‌نگارانه، این امر مستلزم تحلیل تاریخ اجتماعی و فرهنگی در سطح خُرد است، دقیقاً همان حوزه‌ای که ثابت شده در روایت کلان‌تاریخ اهمیت اندکی دارد.\nپس از گذشت سی سال، کم‌کم دارد معلوم می‌شود مسائلی که رودرروی کلان‌تاریخ قرار می‌گیرند بی‌شباهت به مسائلی نیستند که قبلاً سدِ راه تلاش‌هایی می‌شدند که به‌منظور بهره‌گیری از اعتبار فرهنگی علم برای ثبت تاریخِ همه‌چیز صورت می‌گرفت. پیش‌ازاین دیده‌ایم که کلان‌تاریخ بر همان فن بیانِ افسانه‌سازی متکی است که محور اصلی آثار علمی عامیانۀ ادوارد ویلسون را تشکیل می‌داد، آثاری که مشتاقانه می‌خواهند همان شگفتی و معنایی را به علم نسبت دهند که به‌طور سنتی فقط در فراروایت‌های مذهبی یافت می‌شود. اما سابقۀ چنین اشتیاقی دیرینه‌تر از این‌هاست و به قرن شانزدهم برمی‌گردد و به پیدایش ژانر‌های تاریخ علمی‌ای منجر شده است که به کلان‌تاریخ شباهت دارند. این ژانرها عبارت‌اند از تاریخ‌های مقدسی که به‌دنبال شرح و تفصیل و روایی‌سازی رخدادهای تاریخی عهد عتیق هستند، و تاریخ‌هایی همگانی که در پیِ پرده‌برداشتن از مراحل مهم تاریخ انسان از منظر دینی و غیردینی هستند.\nاین ژانرها با اشکال جدیدتر تاریخ بزرگ‌مقیاس نیز شباهت‌هایی دارند، مثلاً با تاریخ‌های اثبات‌گرای قرن نوزدهم که توسعۀ جامعۀ متمدن را محصول علم‌گرایی فزاینده می‌دانستند، یا افسانه‌های تکاملیِ قرن نوزدهم و بیستم که داستان حیات را از منظر تکاملیِ غالب آن روزها بازگو می‌کردند. اشتراک همۀ این اَشکال تاریخ با کلان‌تاریخ میل به تلفیق علم معاصر در داستان بشریت و تقلیل‌دادن پیشرفت بشریت به مجموعه‌ای از قوانین یا مراحلی است که حال و آینده را رقم می‌زنند.\nاگر بخواهیم منصف باشیم، باید بگوییم که کریسشن از جهاتی حتی به این هم اشاره کرده است که کلان‌تاریخ نمودِ «بازگشت به تاریخ همگانی» است. او موافقت خود را با کلیات تاریخ (۱۹۲۰) اثر هربرت جورج ولز نیز اعلام می‌کند، اثری که در پی ارائۀ شرحی کل‌نگرانه بر تاریخ جهان است و برای این کار دلیل مشابهی دارد: وحدت‌بخشیدن به جهان ازهم‌گسیخته. به اعتقاد کریسشن، آنچه اساساً کلان‌تاریخ را از همۀ تلاش‌های پیش از خود متمایز می‌کند این است که کلان‌تاریخ از مزیت اتکا بر علم روز برخوردار است و بنابراین قادر است از رویدادهای بزرگ‌مقیاسی مانند مه‌بانگ و پیدایش حیات شرح دقیق‌تری ارائه دهد. اما اینجاست که با پرسش‌های مهمی روبه‌رو می‌شویم: پرسش اول، آیا ما واقعاً، در مقایسه با نسل ولز، به فهم معنای این رویدادها خیلی نزدیک‌تریم (اگر اصلاً نزدیک باشیم)؟ پرسش دوم، دانش علمی‌ای که از آن زمان تابه‌حال به دست آورده‌ایم واقعاً چقدر دربارۀ توسعۀ جامعه و فرهنگ بشری به ما اطلاعات می‌دهد؟\nیکی از راه‌های اندیشیدن به این پرسش‌ها درنظرگرفتن شباهت‌های قانع‌کننده‌ای است که مابین کلان‌تاریخ و تاریخ مقدس وجود دارد. تاریخ مقدس را در قرن هفدهم توماس برنِت، الهیات‌دان انگلیسی، نوشت. تاریخ برنت مبتنی بر علم معاصر کیهان‌شناسی و فیزیک دکارتی بود. نظریۀ مقدس دربارۀ زمین 10نشان داد که زمین، همان‌طور که در دیباچۀ کتاب به‌روشنی به تصویر درآمده، هفت مرحله را از سر گذرانده است. بااینکه این مراحل با رویدادهای محوری انجیل همچون آفرینش، طوفان نوح و روز جزا مطابقت دارند، اما برنت معتقد است که این رویدادها را قانون طبیعت رقم زده و معجزه‌ای در کار نبوده است. نظریۀ مقدس دربارۀ زمین نیز، همانند کلان‌تاریخِ کریسشن، در پی شرح کل‌نگرانۀ مهم‌ترین رخدادهای تاریخی است اما در این کار از علم روز بهره می‌گیرد. برنت نیز، باز هم مثل کلان‌تاریخ ، کلید فهم مراحل تاریخ زمین را درست‌فهمیدن علم می‌داند.\nاین مسئله به همین میزان در تاریخ‌های همگانی قرن ۱۸ و ۱۹ که مراحل پیشرفت مدنیت را جایگزین دوره‌های تاریخی انجیل کرده‌اند حائز اهمیت است. هنری توماس باکل در اثر فوق‌العادۀ خود، تاریخ تمدن در انگلستان 11(۱۸۵۷)، استدلال می‌کند که قوانین علمی‌ای که از طریق تحلیل قاعده‌مندی‌های آماری به آن‌ها پی برده راهنمای تاریخ بشر و پیشرفت فکری بوده‌اند. به‌ گفتۀ باکل، این انگلستان بود که مدل تاریخی پیشرفت مدنی را ارائه کرد، مدلی که سایر ملت‌ها برای دست‌یافتن به جامعۀ آزاد و سعادتمند باید از آن پیروی می‌کردند. اما برای پیشرفتِ بیشتر لازم است تا در وهلۀ اول قوانین علمیِ سِیری را بشناسیم که به چنین پیشرفتی ختم می‌شود، شناختی که به‌راحتی با وجود همین کتاب باکل حاصل می‌شود. اثر باکل معمولاً محصول اثبات‌گرایی قرن‌نوزدهمی معرفی می‌شود و در آن، دریافت‌های اروپامدارانه از تاریخ و پیشرفت نهادینه شده است. اما نقطۀ اشتراک این اثر با کلان‌تاریخ در علاقه و اعتقاد آن نسبت به شناخت تمام‌وکمال تاریخ با رجوع به چند اصل علمی معدود و شمار اندکی از رویدادهای مهم است.\nبااین‌همه، فراروایت‌های جدید حیات که بر علم نوظهور تکامل تکیه داشتند خیلی زود اثر باکل و دیگر آثار الهام‌گرفته از اثبات‌گرایی را از سکه انداختند. این فراروایت‌های جدید نه بر تمدن، که بر نژاد تمرکز داشتند و تفوق جهانی آنگلوساکسون‌ها را حاصل کوششی درازمدت برای بقا می‌دانند که از گذشته‌های دور آغاز شده است. برای مثال، ویلیام وین‌وود رید، انسان‌شناس و سفرنامه‌نویس، در تاریخ بشریت خود که با پیدایش جهان بر اثر غباری سحابی‌مانند آغاز می‌شود اصل تکامل داروین را لحاظ کرده بود. بنابراین، شهادت انسان 12(۱۸۷۲) اثر رید به مجموعه‌ای از مراحل پیش‌رونده می‌پردازد که با آمیزه‌ای از تنازع و رشد غالب جهت‌دار مشخص شده‌اند. شهادت انسان، بسیار شبیه به اثر باکل، قصد داشت خوانندگانش را به رقم‌زدن پیشرفتی در آینده ترغیب کند که تصور می‌کرد سرانجام به اقدامات تحول‌آفرینی همچون مسافرت هوایی و گوشت آزمایشگاهی منتهی شود. در گذر سال‌ها این کتاب با ترجمه‌شدن به زبان هلندی محبوبیت بیشتری یافت و تا ۱۹۱۲ به بیست چاپ رسید. همین کتاب بود که ولز را بر آن داشت تا حماسۀ تکاملی خودش یعنی کلیات تاریخ را بنویسد.\nغرض از بازگویی این تاریخ این نیست که صرفاً نشان دهیم کلان‌تاریخ برای خود اسلافی دارد، غرض شناخت کلان‌تاریخ و قراردادن آن در سنت خاص تاریخ‌نویسیِ بزرگ‌مقیاسی است که تاریخ‌های مقدس و همگانی، تاریخ‌های اثبات‌گرا و حماسه‌های تکاملی را نیز در بر می‌گیرد. اگرچه ممکن است بپذیریم که موفقیت کلان‌تاریخ مدیون نیاز عمیق انسان به داستان‌های خاستگاه است، دانستن این نکته نیز مهم است که کلان‌تاریخ به دیگر داستان‌های خاستگاه شباهتی ندارد. کلان‌تاریخ به یکی از سبک‌های خاص داستان خاستگاه شبیه است که در اندیشه‌های تاریخی یهودی‌مسیحی ریشه دارد و در پی آن است که، با تکیه بر اعتبار علم، ادعاهای تاریخی خود را موجه جلوه دهد. ممکن است علوم همراه با فکت‌های ویژه‌ای که برای اثباتشان آورده می‌شود دستخوش تغییر شوند، اما شکل کلی داستان همچنان ثابت باقی می‌ماند.\nبا همۀ این‌ها شرح‌ گذشته‌ها در مقیاس بزرگ، تا حدی به‌لطف کلا‌ن‌تاریخ، از حاشیه به مرکز اندیشه و آثار تاریخی آمده است. کاری که کلان‌تاریخ به‌خوبی انجامش داده است به‌چالش‌کشیدن فرض ریشه‌داری است که رشتۀ تاریخ را به عصر آثار مکتوب محدود کرده است. واضح است که ما در زمانه‌ای زندگی می‌کنیم که، به اعتقاد دیپِش چاکرابارتی، روندِ مقیاس‌های زمانیِ انسانی و زمین‌شناختی 13 که قبلاً نسبتاً از هم مجزا بودند اکنون در حال تصادم با یکدیگرند. بنابراین برای آنکه رویدادها و نحوۀ واکنش نسبت به آن‌ها را دریابیم، به روش‌های جدیدی در تفکر تاریخی نیازمندیم. کلان‌تاریخ با ساختن داستانی کل‌نگر، واحد و همگانی که در قوانین غالب علم به دنبال دانش غایی می‌گردد برای این مشکل راه‌حلی احتمالی ارائه می‌دهد.\nاما کلان‌تاریخ نیز، درست مانند اندیشه‌های تاریخیِ یهودی‌مسیحی‌ای که از آن‌ها نشئت گرفته، فراز و نشیب تاریخ بشر را به فرایندهایی تقلیل می‌دهد که نهایتاً ورای کنترل انسان هستند. این بدین معنی است که ‌کلان‌تاریخ لزوماً کیهان را به انسان، و طبیعت را به سیاست ترجیح می‌دهد. این ضرورت، متأسفانه، پیامدِ هدفی است که کلان‌تاریخ دنبال می‌کند -متحدکردن نوع بشر در چارچوب داستانی که از قرار معلوم به همه تعلق دارد. کلان‌تاریخ ممکن است، برای خوشایندِ میلیاردرهایی که چشم امیدشان به تاریخ پوچ سیاست و تفرقه است داستانی سردستی و عوامانه دست‌وپا کند، اما برای آن‌ها که امیدوارند برای حلاجیِ درست معضلات و پیشامدهای تاریخ‌نگاری در زمانۀ آنتروپوسین راهی بیابند آوردۀ چندانی ندارد.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را یان هسکث نوشته و در تاریخ ۱۶ دسامبر ۲۰۲۱ با عنوان «What Big History misses» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «کلان‌تاریخ چه چیزهایی را از قلم می‌اندازد؟»  در بیست‌وچهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ نسیم حسینی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۹ آبان ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        یان هسکث (Ian Hesketh) دانشیار رشتۀ تاریخ دانشگاه کوئینزلند در بریزبِینِ استرالیاست. کتاب‌های عیسای ویکتوریایی: جی آر سیلی، دین و اهمیت فرهنگی گمنامی (Victorian Jesus: J R Seeley, Religion, and the Cultural Significance of Anonymity) و دانش تاریخی در بریتانیای ویکتوریایی: به سخن درآوردن گذشته (The Science of History in Victorian Britain: Making (the Past Speak از آثار اوست.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Maps of Time: An Introduction to Big History\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Big History and the Future of Humanity\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                         Historical Dynamics\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Origin Story: A Big History of Everything\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Common Core Standards پروژه‌ای مطالعاتی برای وضع مجموعه‌‌ای از استانداردها که نشان‌دهندۀ آن باشند که یک دانش‌آموز، پس از طی‌کردن دورۀ ۱۲سالۀ تحصیلات در مدرسه، چه چیزهای پایه‌ای را در هنر، زبان، ریاضی و علوم باید بداند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        On Human Nature\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                         The Diversity of Life\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                         The Meaning of Human Existence\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        Goldilocks Conditions : یکی از مضامین محوری کلان‌تاریخ است و از آن برای توصیف وضعیتی استفاده می‌شود که شرایط مناسب دقیقاً در زمان مناسب دست به دست هم می‌دهند تا تغییری اساسی را رقم بزنند. شرایط گلادیلاکس، درواقع، شرایطی است که برای ظهور پدیده‌ای تازه و پیچیده‌تر «کاملاً مساعد» است [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        Sacred History of the Earth\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        11\n                                                         History of Civilization in England\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        12\n                                                        Martyrdom of Man\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        13\n                                                        مقیاس زمانی انسانی برحسب سال، دهه، قرن و …، و مقیاس زمانی زمین‌شناختی برحسب دوره، دوران، دور، عصر و نظایر آن است [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/630967391.json b/train/630967391.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..203ba44bc280f5dd4c6d8fd5d98f07bae959f82b
--- /dev/null
+++ b/train/630967391.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "برای ازدواج در قرن بيست‌‌‌‌ويکم بايد تصورات رمانتيک کمتری داشته باشيم",
+  "subtitle": "فهمی عمل‌‌‌‌گرایانه‌‌‌‌تر از ازدواج اولین گام ضروری به‌‌‌‌سمت جوامع انسانیِ بادوام است",
+  "introduction": "انقلاب صنعتی که شد خانواده‌های صنعتی-بورژوا پدید آمدند و زنانی که در فعالیت‌های سنگین کارخانه‌ها جایی نداشتند، اصطلاحاً به «زنان خانه‌دار» تبدیل شدند. قرن نوزدهم و انقلاب صنعتی برای ما «وصلت عاشقانه» را به ارمغان آورد تا حفاظی باشد دربرابر سوءاستفاده از زنانی که از نظر اقتصادی وابسته بودند. وقتی زنان در قرن بیستم به استقلال اقتصادی دست یافتند، کم‌کم به «وصلت خودبیانگرانه» روی آوردیم که در آن «عشقِ بی‌حساب» دیگر لازم نبود از منافع زنانی که به‌لحاظ اقتصادی وابسته‌اند محافظت کند و درعوض بیشتر بر فردیت، استقلال و تحقق آرزوها تاکید شد. در قرن بیست‌ویکم، به لطف دورکاری و تجارت الکترونیک، شکاف شدید میان «خانه» و «کار» که پیش‌تر موجب ظهور چنین نقش‌هایی شده بود دوباره در حال محوشدن است. حالا برخی زوج‌های جوان، با استفاده از این فرصت، پیشگامِ الگوی جدیدی از زندگی مشترک شده‌اند، الگویی که ریشه‌اش نه به دوران مدرن که به عصر پیشامدرن و خانواده‌های تولید‌کننده-کشاورز بازمی‌گردد.",
+  "content": "مری هرینگتن، هجهاگ ریویو— اگر بخواهیم اوضاع جهان در چند سال اخیر را فقط در یک نکته خلاصه کنیم، باید بگوییم که دیگر دوران اوج رشد و ترقی را پشت سر گذاشته‌‌‌‌ایم. دهه‌‌‌‌های پس از آغاز هزارۀ جدید مقارن بود با دو بحران مالی بین‌‌‌‌المللی، حملات تروریستی، بازگشتِ ابرقدرت‌‌‌‌های سیاسی و جنگِ تلخ و یحتمل فاجعه‌‌‌‌باری در اروپای شرقی، بیماری همه‌‌‌‌گیرِ جهانی، و (هنگام نگارش این متن) تورم افسارگسیخته.\nبا چنین پیشینه‌‌‌‌ای، برای کسانی که سودای سازندگی در سر دارند چه امیدی باقی می‌‌‌‌مانَد؟ این سؤالی مهم و فوری است، چون بحران‌‌‌‌ها یکی پس از دیگری از راه می‌‌‌‌رسند و هیچ نشانه‌‌‌‌ای از پایانشان به چشم نمی‌‌‌‌آید و انگار قرار است زندگیِ همگان، البته به‌‌‌‌جز اغنیا، را پیوسته فقیرانه‌‌‌‌تر، بی‌‌‌‌رحمانه‌‌‌‌تر و ناپایدارتر سازند. و اگر سازندگی اساساً نیازمند خانواده است، خانواده نیازمند همبستگی میان جنسیت‌‌‌‌هاست. این همبستگی، طی بخش عمده‌‌‌‌ای از فرهنگ و تاریخ بشری، مترادف با ازدواج بوده است.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/09/919-10.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            برای ازدواج در قرن بيست‌‌‌‌ويکم بايد تصورات رمانتيک کمتری داشته باشيم        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nاما معنای ازدواج طی زمان دستخوش تغییر بوده است. من در جای دیگری هم گفته‌‌‌‌ام که مفهوم «زنِ زندگی»1، که بیانی از ایدۀ «زن در پستو»2 است و محافظه‌‌‌‌کاران وقتی دربارۀ «ازدواج سنتی» حرف می‌‌‌‌زنند معمولاً به آن ارجاع می‌‌‌‌دهند، یکی از پیامدهای فرعیِ صنعتی‌‌‌‌شدن بود، به این معنا که زنان درواقع عاملیتشان را در اثر تبدیل خانوارهای تولیدکننده-کشاورز به خانوارهای صنعتیِ بورژوا از دست دادند. همچنین توضیح داده‌‌‌‌ام که ایدئال ازدواج رمانتیک به موازاتِ همین الگو از «زن در پستو» پدیدار شد، یعنی زمانی‌‌‌‌که زنان عاملیت اقتصادی‌‌‌‌شان را در زندگی خانوادگی از دست دادند، به این باور روی آوردند که باید به‌‌‌‌عنوان نیمۀ متعالی‌‌‌‌ترِ رابطه و فردِ خاص در یک رابطۀ صمیمانه ارج و قرب یابند. این دو عامل در کنار یکدیگر محور عشقِ بی‌‌‌‌حساب را پدید آوردند: «وصلت عاشقانه»3ای که حالا دیگر نه بر ضرورت‌‌‌‌های اقتصادی یا مبادلات معاملاتی، بلکه بر مهر و علاقۀ رمانتیکِ دوجانبۀ میان افراد استوار بود.\nاین سازوکار متناسب عصر صنعتی بود. اما، در گذر زمان، مسائل دوباره تغییر کرد. افزایش رفاه و نیز فراغتی که ظهور فناوری به همراه داشت ضرورتِ وفاداریِ زناشویی را از میان برداشت و حالا دیگر لازم نبود که زنان خودشان را از لحاظ جنسی صرفاً در اختیار مردانی بگذارند که اطمینانِ تمام و کمالی به آنان داشتند. ورود زنان به محیط‌‌‌‌های کاریِ هایتک [فناوری پیشرفته]، که قوت و نیروی فیزیکی در آن‌‌‌‌ها اهمیت چندانی نداشت، ضرورت تمایزگذاریِ صریحِ جنسیتی میان نقش‌‌‌‌های گوناگون را، که زنان را از حیث اقتصادی وابسته می‌‌‌‌داشت، از بین برد. این تغییر همراه بود با گذار از «وصلت عاشقانه» به «وصلت خودبیانگرانه»4 که در آن عشقِ بی‌‌‌‌حساب دیگر لازم نبود از منافع زنانی که به‌‌‌‌لحاظ اقتصادی وابسته‌‌‌‌اند محافظت کند و درعوض سبب شد گمان کنیم لیاقتمان، به‌‌‌‌عنوان آدم‌‌‌‌هایی توانمند و مستقل، بسیار بیش از این‌‌‌‌هاست.\nمدتی به نظر می‌‌‌‌رسید که می‌‌‌‌توانیم امور را طوری سروسامان دهیم که کاملاً باب‌‌‌‌طبعمان باشد، چه عضو «روابط شبکه‌‌‌‌ایِ» غیرتک‌‌‌‌همسری باشیم، چه دخترانی خودساخته و مستقل، چه مادری تنها که از نظر اقتصادی مستقل است و خودتلقیحی می‌‌‌‌کند. انگار دولت‌‌‌‌های رفاه می‌‌‌‌توانستند از پس هرگونه معضلی برآیند. اگر رشد اقتصادی پایدار می‌‌‌‌ماند و ثبات سیاسی نسبی برقرار می‌‌‌‌شد، شاید می‌‌‌‌توانستیم اجمالاً به محقق‌‌‌‌شدن چنان خواسته‌‌‌‌هایی دلخوش باشیم، اما اکنون همۀ ما، به‌‌‌‌استثنای ابرپولدارها، نگرانیم که نکند دوباره به‌‌‌‌سمت دورانی کم‌‌‌‌ثبات‌‌‌‌تر و کم‌‌‌‌رونق‌‌‌‌تر بلغزیم.\n\nو در این بستر، ازهم‌‌‌‌گسیخته‌‌‌‌شدنِ شدیدِ روابط اجتماعی در سطحی همگانی رفته‌‌‌‌رفته به معضلی وخیم برای مادران تبدیل شده است. ابیگل تاکر در کتابش با عنوان ژن‌‌‌‌های مادری: یافته‌‌‌‌های علم جدید دربارۀ غریزۀ باستانیِ مادری5، که در سال ۲۰۲۱ منتشر شد، نشان می‌‌‌‌دهد که مادرانِ موفق معمولاً شبکه‌‌‌‌های حمایتیِ اجتماعیِ خوبی دارند -یافته‌‌‌‌ای که بر جوامع نسبتاً باثبات منطبق است. نتیجه آن است که اگر همۀ دنیا دارد بی‌‌‌‌ثبات‌‌‌‌تر می‌‌‌‌شود، باید هر کاری از عهده‌‌‌‌مان برمی‌‌‌‌آید انجام دهیم تا اجتماعات باثبات بسازیم و این یک اولویتِ فمینیستیِ فوری است.\nاما این به معنای بازگرداندن زنان به داخل آن پستوهای علی‌‌‌‌الادعا «سنتی» یا طلب برتریِ نهاییِ یک جنس بر جنس دیگر نیست. درعوض، باید در آنچه از معنای ازدواج می‌‌‌‌فهمیم تجدیدنظر کنیم. برخی محافظه‌‌‌‌کاران راه‌‌‌‌حل این مشکل را بازگشت به فهم قرن‌‌‌‌بیستمی از ازدواج و، از این طریق، به‌‌‌‌نحوی بازگشت به «رابطۀ» سنتی میان مردان و زنان می‌‌‌‌دانند. ضعف چنین راه‌‌‌‌حل‌‌‌‌هایی این نیست که غیرعملی یا حتی سنتی‌‌‌‌اند؛ این است که به‌‌‌‌اندازۀ کافی سنتی نیستند. امروزه بسیار نامحتمل است که مفهوم «خانم خانه‌‌‌‌دار» که در عصر صنعتی الگوی اصلیِ نقش‌‌‌‌های جنسیتی بود دوباره احیا شود؛ نیازی هم به آن نیست. در قرن بیست‌‌‌‌ویکم، شکاف شدید میان «خانه» و «کار» که پیش‌‌‌‌تر موجب ظهور چنین نقش‌‌‌‌هایی شده بود دوباره در حال محوشدن است. محوشدن این شکاف به‌‌‌‌نوبۀ خود امکان‌‌‌‌های جدیدی را پیش پای ما می‌‌‌‌گذارد و دوباره ما را متوجه نوعی از همبستگیِ مادام‌‌‌‌العمر میان جنس‌‌‌‌ها می‌‌‌‌کند که، بیش از آنکه میراث قرن بیستم باشد، به قرن پانزدهم برمی‌‌‌‌گردد. این امکان‌‌‌‌های جدید حاصل بازگردانده‌‌‌‌شدن کار به خانه‌‌‌‌اند، و در این فرایند نوعی وابستگی متقابل افزایش می‌‌‌‌یابد که می‌‌‌‌تواند همبستگیِ عمل‌‌‌‌گرایانۀ بلندمدت را تقویت کند.\nدورکاری، تجارت الکترونیک، و «کارهایی با سبد متنوع درآمدی» بدون ریسک نیستند، مثلاً این کارها ممکن است از نظر اقتصادی آینده‌‌‌‌ای نامعلوم داشته باشند یا نظارتِ کارفرما را به دنبال داشته باشند. اما خانواده‌‌‌‌ها، با کمک چنین تحولاتی، می‌‌‌‌توانند زندگی‌‌‌‌هایی برای خود دست‌‌‌‌وپا کنند که در آن‌‌‌‌ها هر دو نفر فعالیت‌‌‌‌های اجتماعیِ محلی و مقرون‌‌‌‌به‌‌‌‌صرفه، فعالیت‌‌‌‌های اقتصادیِ عمومی، و تعهدات و الزامات خانوادگی‌‌‌‌شان را داشته باشند و میان همۀ این‌‌‌‌ها با الگوی خانواریِ تولیدکننده و مشغول در اقتصادِ مختلط توازن برقرار کنند.\nدر جهانی که در آن همه‌‌‌‌چیز، از ژئوپولیتیک گرفته تا پول و حتی شرایط اقلیمی، کاملاً ناپایدار است، برخی نسل‌‌‌‌زِدی‌‌‌‌ها و نسل‌‌‌‌هزاره‌‌‌‌ای‌‌‌‌های جوان‌‌‌‌ترِ دوراندیش پیشگامِ یک الگوی جدید شده‌‌‌‌اند. ویلو، نویسندۀ ۲۵ساله‌‌‌‌ای که زادۀ مناطق روستایی کاناداست، در ۲۳سالگی ازدواج کرده و به‌‌‌‌همراه همسرش، فیل، کسب‌‌‌‌وکاری خانگی راه انداخته که مشخصاً نسخۀ به‌‌‌‌روزشده‌‌‌‌ای از «خانوار تولیدکنندۀ» پیشامدرن است. او، علاوه بر پروژه‌‌‌‌های نوشتاری‌‌‌‌اش، با فیل نجاری می‌‌‌‌کند. آن‌‌‌‌ها کارشان را به دو بخش تقسیم کرده‌‌‌‌اند: «سفت‌‌‌‌کاری» (که زور و نیروی بیشتری می‌‌‌‌خواهد و فیل انجامش می‌‌‌‌دهد) و نازک‌‌‌‌کاری (که مهارتِ یدی و حوصلۀ بیشتری می‌‌‌‌طلبد و ویلو در آن استاد است). ازآنجاکه یک بچۀ خردسال هم دارند، ویلو درحال‌‌‌‌حاضر نمی‌‌‌‌تواند زیاد نجاری کند، اما برای فیل مشتری و حتی کارآموز پیدا می‌‌‌‌کند. علاوه بر این‌‌‌‌ها، به زمینی زراعی که متعلق به خودش و فیل است رسیدگی می‌‌‌‌کند.\nاز منظری فمینیستی-صنعتی، سبک زندگیِ ویلو غیرقابل‌‌‌‌قبول و اسیرِ قیدوبندهای مردسالاری است: او در سن پایین ازدواج کرد، مراقبت از کودک را تا حد زیادی در قلمروِ کاری خودش به حساب می‌‌‌‌آورد، و دریافت‌‌‌‌کنندۀ اصلی درآمد هم نیست. بااین‌‌‌‌حال ویلو همچون زنی بدنمند، و نه به‌‌‌‌مثابۀ یک «انسان» انتزاعیِ اتمیزه‌‌‌‌شده و محصور در بدن زنانه‌‌‌‌ای که اسباب زحمت است، بی‌‌‌‌رودربایستی پیگیرِ تحققِ منافعش در این بستر رابطه‌‌‌‌ای است. چرا نشود این سبک زندگی را یک سبک حامی زنان دانست؟ ویلو نسبتاً جوان بود که فهمید می‌‌‌‌خواهد هم بچه‌‌‌‌دار شود هم عاملیت سیاسی و اقتصادی داشته باشد، و البته شغلش مثل مشاغل مرسوم نباشد که مجبورش کند مقاطع زمانیِ زیادی را دور از فرزندانش سپری کند. به‌‌‌‌این‌‌‌‌ترتیب تلاش کرد حرفه‌‌‌‌ای خانگی پدید آورد که در آن بتواند همۀ این چیزها را داشته باشد -و بتواند آن‌‌‌‌ها را در سنینِ حداکثرِ انرژی و زایایی یعنی اوایل دهۀ سوم زندگی‌‌‌‌اش داشته باشد. ویلو می‌‌‌‌گوید «ازدواج‌‌‌‌کردن شالودۀ آن زندگی‌‌‌‌ای بود که می‌‌‌‌خواستم بنایش کنم».\nبه‌‌‌‌هم‌‌‌‌آمیختنِ کار، خانواده و عشق به این شیوه مستلزم آن است که نگاه بسیار متفاوتی به ازدواج داشته باشیم. این اساساً بدین معناست که تصورات رمانتیکِ کمتری دربارۀ غایت ازدواج داشته باشیم، و این یعنی باید از تصویر آرمانیِ عشقِ بی‌‌‌‌حساب عقب‌‌‌‌نشینی کنیم. این بدین معنا نیست که روابطمان را سرد و عاری‌‌‌‌ازعشق کنیم، بلکه یعنی باید اولویت‌‌‌‌ها را تغییر دهیم و بپذیریم که عشق و مهر و علاقه مهم‌‌‌‌اند اما غایت اصلیِ یک ازدواج موفق نیستند.\nاشلی ۳۶ سال دارد و یک دهه از عمرش را صرف ساختن یک چنین زندگی مشابهی کرده است. او که اصالتاً آمریکایی است این روزها به‌‌‌‌همراه شوهرش در اکوادور زندگی می‌‌‌‌کند. در آنجا هردو به‌‌‌‌طور پاره‌‌‌‌وقت آموزش آنلاین زبان انگلیسی می‌‌‌‌دهند و هم‌‌‌‌زمان به رتق‌‌‌‌وفتقِ امور خانۀ سر مزرعه‌‌‌‌شان مشغول‌‌‌‌اند. آن‌‌‌‌ها در این خانۀ سر مزرعه و در یک زندگی کم‌‌‌‌کربن6 به تدریس مشغول‌‌‌‌اند و از سه فرزند کوچکشان مراقبت می‌‌‌‌کنند. در نظر اشلی، عشق حقیقی یعنی اینکه کارِ زندگی مشترک را در صدر اولویت‌‌‌‌ها بنشانیم: «وقتی شما هر روزتان را در کنار یک نفر سپری می‌‌‌‌کنید و با هم روی پروژۀ زندگی کار می‌‌‌‌کنید، آن واقعیات سطحی اهمیتشان را از دست می‌‌‌‌دهند و کارکردن و ساختن کارِ زندگی در کنار یکدیگر اهمیت بسیار بیشتری پیدا می‌‌‌‌کند».\n\nاو، به‌‌‌‌جای اینکه در آسمان‌‌‌‌ها به‌‌‌‌دنبال تحقق آرزوهایش بگردد، دوست دارد میراثی از خودش به جا بگذارد و به پاگرفتنِ اجتماعی وسیع‌‌‌‌تر کمک کند. اشلی می‌‌‌‌گوید «من ازدواجمان را یک عمل تولیدی می‌‌‌‌بینم: ما با همدیگر یک فرهنگ خانوادگی تولید می‌‌‌‌کنیم و صمیمانه مشغول بزرگ‌‌‌‌کردن و آموزش بچه‌‌‌‌هایمان هستیم». او می‌‌‌‌گوید کار شاقّ هرروزه و ظاهراً غیررمانتیکِ رتق‌‌‌‌وفتق امور خانۀ سرمزرعه، نوسازی و تعمیرات ساختمان‌‌‌‌ها، پخت‌‌‌‌وپز در خانه، و مشغول‌‌‌‌کردنِ بچه‌‌‌‌ها به کاری که خودش و همسرش انجام می‌‌‌‌دهند موجب تحکیم رابطۀ آن‌‌‌‌ها شده است. در نظر او، ازقضا دقیقاً کار یکنواخت و روزمره است که خلق معنا می‌‌‌‌کند: «کارِ زندگی یعنی همین کارهای شاقّ زندگیِ روزمره که در خدمت ساختن رابطه، خانواده و تعاملی انعطاف‌‌‌‌پذیر با فرزندان است. این روی‌‌‌‌هم‌‌‌‌رفته خیلی معنادارتر است تا اینکه بردۀ یک شرکت باشیم».\nبه بیان بهتر، درست برخلاف ضرب‌‌‌‌المثلِ «دوری و دوستی»، اشلی پی برده که نزدیکی و صمیمیتِ کارکردنِ هرروزه و ۲۴ساعته در کنار یکدیگر موجب می‌‌‌‌شود بهتر از پس دشواری‌‌‌‌ها بربیاییم. او می‌‌‌‌گوید برون‌‌‌‌سپاریِ همۀ کارهای خانه به مددکار، نیروهای نظافتی و کارگران روزمزدی ممکن است زندگی مشترک را کاملاً به بستری برای مصرفِ متظاهرانه تبدیل کند که این هم، به‌‌‌‌نوبۀ خود، موجب تضعیف رابطه در موقعیت‌‌‌‌های چالشی می‌‌‌‌شود. «در نهایت امر، وقتی مشکل دشواری پیش می‌‌‌‌آید، یکی‌‌‌‌دو ساعتِ آخرشب را با هم صرف می‌‌‌‌کنند و تمام. دیگر بچه‌‌‌‌هایشان را نمی‌‌‌‌بینند. نمی‌‌‌‌توانند از پس دشواری‌‌‌‌هایشان برآیند چون در یک چرخۀ فعالیت روزانه با یکدیگر کار نمی‌‌‌‌کنند».\nزندگی طولانی است و فهم و درکِ معضلات دشوار و حل آن‌‌‌‌ها ممکن است سالیان سال به طول بینجامد، اما زوج‌‌‌‌هایی که درگیر جِدّوجهدی مشترک می‌‌‌‌شوند راهشان به محبت، احترام و صمیمیت را بازمی‌‌‌‌یابند. در این اثنا، بردباری و وفاداری یاری‌‌‌‌رسان است. این البته بدان معنا نیست که، به‌‌‌‌خاطر حفظ ثبات اجتماعی، باید سوءاستفادۀ احساسی، خشونت و بدرفتاری‌‌‌‌هایی بی‌‌‌‌حدومرز را تاب بیاوریم. درعین‌‌‌‌حال این هم خیلی بعید است که همۀ آن ۴۲ درصد از ازدواج‌‌‌‌های بریتانیایی که به طلاق منجر می‌‌‌‌شوند در نتیجۀ چنین عوامل حادی به این سرنوشت دچار شده باشند. و البته چندان روشن نیست که آیا پایان‌‌‌‌دادن به زندگی مشترکی که صرفاً میانه‌‌‌‌حال بوده، مخصوصاً وقتی پای فرزند یا فرزندانی در میان باشد، بهتر است یا ادامه‌‌‌‌دادن آن.\nقرن نوزدهم برای ما وصلت عاشقانه را به ارمغان آورد تا حفاظی باشد دربرابر سوءاستفاده از زنانی که از نظر اقتصادی نسبتاً وابسته و متکی بودند. وقتی زنان در قرن بیستم به استقلال اقتصادی دست یافتند، کم‌‌‌‌کم به «وصلت خودبیانگرانه» روی آوردیم: زوجیّت به‌‌‌‌عنوان مسیر تحقق آرزوها. در این چیدمان، مخصوصاً وقتی همۀ ما درآمد کسب می‌‌‌‌کنیم و فرهنگمان به تحقق آرزوها ارزش و اعتبار بیشتری می‌‌‌‌دهد تا وظیفه، تمایل داریم معضلات دشوار را دلیلی برای خروج از تعهدات و سُرخوردن و بازگشتن به فردگراییِ اتمیزه‌‌‌‌شده قلمداد کنیم.\nاما آن خانواده‌‌‌‌هایی که از عشقِ بی‌‌‌‌حساب دوری می‌‌‌‌کنند، و بالتبع از آن فشار نفس‌‌‌‌گیرِ اقتصادی، فرهنگی و سیاسی بر اینکه اتم‌‌‌‌های یکه و تنهاافتاده‌‌‌‌ای در بازار باشند رهایی می‌‌‌‌یابند، می‌‌‌‌توانند نگاه رمانتیکِ درون‌‌‌‌نگرانه‌‌‌‌شان به ازدواج را با نگاهی جایگزین کنند که ارزش زیادی برای ثبات و الگوی خانواریِ تولیدکننده به‌‌‌‌عنوان بنیانی برای زندگی اجتماعی قائل می‌‌‌‌شود. در مقام مبارزه با پس‌‌‌‌زمینۀ آشوب‌‌‌‌زده‌‌‌‌ای که هر روز هم بر آشوب‌‌‌‌هایش افزوده می‌‌‌‌شود، آن‌‌‌‌ها دربارۀ ازدواج در قرن بیست‌‌‌‌ویکم بازاندیشی می‌‌‌‌کنند تا سنگ‌‌‌‌بنای الگویی جدید (درواقع قدیمی) از کارِ خانگیِ پساصنعتی را بگذارند. همبستگیِ پسارمانتیکی که این مبارزه در راستای منافعِ بلندمدتِ هر دو جنسِ زن و مرد و فرزندانمان پدید می‌‌‌‌آورد مبنایی است برای امیدواریِ حقیقی.\nبه بیان عمل‌‌‌‌گرایانه، خانوارهایی که مطابق این الگو شکل گرفته‌‌‌‌اند می‌‌‌‌توانند هم از نظر اقتصادی و هم از نظر اجتماعی، و بر مبنای کارِ مشترکِ زندگی، در کنار یکدیگر کار کنند، چه آن کار کشاورزی باشد، چه صنعتگری، چه دانش‌‌‌‌بنیان یا مخلوطی از همۀ این‌‌‌‌ها. حداقلش این است که چنین خانوارهایی بدیلی معقول، مفرح و رضایت‌‌‌‌بخش برای زیاده‌‌‌‌روی‌‌‌‌های بهره‌‌‌‌کشانه، تخدیری، بدن‌‌‌‌زدایی‌‌‌‌شده و از نظر جنسی ولنگارانۀ محیط‌‌‌‌های کاری ابرمدرن در اختیار زنان می‌‌‌‌گذارند. در نگاهی وسیع‌‌‌‌تر، فرارفتن از عشقِ بی‌‌‌‌حساب و حرکت به‌‌‌‌سمت فهمی عمل‌‌‌‌گرایانه‌‌‌‌تر از ازدواج اولین گام ضروری به‌‌‌‌سمت جوامع انسانیِ بادوام است.\n\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را مری هرینگتن نوشته و  در پاییز ۲۰۲۲ با عنوان «Is There Hope for Marriage» در وب‌‌‌‌سایت هجهاگ ریویو منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «برای ازدواج در قرن بیست‌‌‌‌ویکم باید تصورات رمانتیک کمتری داشته باشیم» در بیست‌‌‌‌و‌‌‌‌هفتمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علی کریمی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۷ تیر ۱۴۰۲با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        مری هرینگتن (Mary Harrington) نویسنده و ویراستار بریتانیایی است. نوشته‌های او تاکنون در نشریاتی چون تایمز، اسپکتیتور، نیو استیتسمن و دیلی میل منتشر شده است. عنوان جدیدترین کتاب او Feminism Against Progress است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        angel by the hearth: منظور زنِ ایدئال در نگاه سنتی است که غایتی جز خدمت‌‌‌‌رسانی به همسر ندارد و زندگی‌‌‌‌اش وقف همسر و تربیت فرزندان است. این عبارت درواقع ارجاعی است به شعری با همین عنوان از کاونتری پاتمور، شاعر عصر ویکتوریا، که به «فرشته در خانه» ترجمه شده و در آن یک ازدواج ایدئال را به تصویر می‌‌‌‌کشد. این تصویر از «زن کامل» بن‌‌‌‌مایۀ آثار هنری و ادبی زیادی در همین عصر بوده، اما امروزه این عبارت با حالتی کنایی و طعنه‌‌‌‌آمیز به کار می‌‌‌‌رود [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Private Womanhood\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        companionate marriage: نوعی ازدواج که در مقابل ازدواج سنتی در غرب پدید آمد و مبنای آن دوستی، احساسات و رضایتمندی جنسی است و طرفین ادعای مالی نسبت به یکدیگر ندارند و نیز با رضایت طرفین می‌‌‌‌تواند به طلاق منجر شود [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        self-expressive marriage\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Mom Genes: Inside the New Science of Our Ancient Maternal Instinct\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        یعنی زندگی با استفادۀ حداقلی از سوخت‌‌‌‌های فسیلی و بر پایۀ منابع انرژی کم‌‌‌‌کربن که کمترین میزان گازهای گلخانه‌‌‌‌ای به‌‌‌‌ویژه دی‌‌‌‌اکسید کربن را در جو منتشر می‌‌‌‌کند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/633510849.json b/train/633510849.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..8606c944825ee17f536c4589808ba13ad4114b8f
--- /dev/null
+++ b/train/633510849.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "در نوجوانی همه‌چيز «تا روز قيامت» است",
+  "subtitle": "نوجوان که هستید، همه‌چیز را ابدی تصور می‌کنید: عشق ابدی، نفرت ابدی، نوجوانی ابدی",
+  "introduction": "در نوجوانی، چند ساعت بعد از دوست شدن با کسی، فکر می‌کنیم «تا روز قیامت» دوستش خواهیم داشت و چند لحظه بعد از نفرت از کسی، گمان می‌کنیم «تا روز قیامت» از او متنفر خواهیم بود. اما این دوره که گذشت سرد و تلخ می‌شویم و همه‌چیز برایمان گذرا و موقت و نسبی جلوه می‌کند. یا شاید قلبمان می‌میرد. چگونه باید با حسرت دورۀ از دست رفتۀ نوجوانی کنار آمد؟ چه کنیم که قلبمان نمیرد؟ حالا که احساس ابدیت، خواه‌ناخواه، می‌گذرد چطور به شکلی درست و خلاقانه برای پایانش سوگواری کنیم؟",
+  "content": "تاوی گوینسون، روکی ‌— «تا روز قیامت» حالتی است مختص به افرادِ ۱۳ تا ۱۷ساله که احساس می‌کنند تا قیامت شکست‌ناپذیرند و درعین‌حال تا ابد اسیرند. وقتی پدر و مادرم جوان بودند، [مشخصۀ حالتِ] «تا روز قیامت» حلقۀ ازدواج بود و یادگار‌های‌ روی درخت و عکس‌های یادگاری. در دوره‌های بعد، «تا روز قیامت» الهام‌بخش بسیاری از جملات و ایده‌هایی شده است که میان نوجوانان محبوب‌اند: بهترین دوست تا روز قیامت، کنار هم تا روز قیامت، جوان تا روز قیامت. در سال‌های اخیر، مفهوم ابدیت و خویشاوندانش، مثل همیشه و بی‌نهایت، بر ادبیات جوانان چیره شده‌ و اینترنت را از جهان واقعی -که گذرا و موقتی‌تر است- متمایز کرده‌اند. چه‌بسا دلیل محبوبیت تصاویر کهکشان بر تی‌شرت‌ها و در و دیوار هم همین‌ مفاهیم باشند. قطعاً هیچ‌چیز ابدی نیست، ولی هیچ‌چیز هم مثل مفهوم ابدیت محبوب نوجوان‌‌ها نشده است. چون، خوب یا بد، نمی‌شود نوجوان بود و آن شرایط را داشت و این‌گونه فکر نکرد.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/09/919-5.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            در نوجوانی همه‌چيز «تا روز قيامت» است        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nمن تمام زندگی‌ام منتظر رسیدن دوران «تا روز قیامت» بودم. هفت‌ سالم که بود مجلۀ سِوِنتین1 را می‌خواندم و مسئولین اردو، پرستارم، خواهران بزرگ‌ترم، دوستان خواهرم، و دانش‌آموزان دبیرستانیِ پدرم را [که عمدتاً نوجوان و جوان بودند] با غبطه و احترام بیشتری نسبت به آدم‌بزرگ‌های سن‌و‌سال‌دار می‌نگریستم. واقعاً این‌طور بود؟ «تا روز قیامت» ناامیدم نکرد. بی‌نقص نبود ولی کمالش در همین نهفته است: از خوش‌شانسی من بوده که نوجوانی‌ام مصادف بود با انتشار انبوهی از فیلم‌های مخصوص نوجوانان که تجربۀ افتضاح مدرسه را، در بدترین حالت، جالب و، در بهترین حالت، زیبا می‌کرد. به همین خاطر، در دوران نوجوانی‌ام حتی در تاریک‌ترین لحظات هم احساس تنهایی نمی‌کردم، بلکه همه‌چیز برایم به‌طرز مرموزی جادویی بود. به قول جان هیوز، «یکی از ویژگی‌های اصلی نوجوانی» این است که «حالِ خوب و بد به یک اندازه خوب است». پس من به معنی واقعی کلمه، یک‌نفس پیش آمده‌ام. دوران تا روز قیامت بهترین دورۀ زندگی فرد نیست، ولی قطعاً ابدی‌ترین دوره است. پس علت غمگینی‌ام این نیست که فکر می‌کنم دورۀ بعد از تا روز قیامت افتضاح است، بلکه به این خاطر غمگینم که تا روز قیامت بسیار عجیب‌وغریب است، و من از تلاش برای درک علت آن لذت برده‌ام، و دلم برایش تنگ می‌شود.\n\nهمواره نگران بوده‌ام که اشتیاقم به درک دورۀ نوجوانی‌ صفا و صمیمیتِ نوجوانی‌ام را از بین برده باشد و تجربیاتم را بیش‌از‌حد خودآگاه کرده باشد، ولی کاملاً برعکس بوده است. کریس کراوس در کتاب من دیک را دوست دارم2 می‌نویسد «اجرای گروه رامونز از آهنگ ‘دلشوره’حالتی کنایی به آن می‌دهد، ولی این برداشت طعنه‌آمیز به احساس آهنگ آسیب نمی‌زند که هیچ، آن را قوی‌تر و واقعی‌تر هم می‌کند». خودآگاهی یا برداشت طعنه‌آمیز یا هرچه می‌خواهید نامش را بگذارید، به من کمک کرد متوجه جنبه‌های خیلی بدِ «تا روز قیامت» باشم و با آن کنار بیایم، چراکه در همان زمان هم نسبت به نوجوانی‌ام احساس نوستالژی داشتم. این احساس باعث می‌شد حتی به بداخلاق‌ترین معلم‌هایمان هم بخندم. حواسم بود آن‌قدر در کوچۀ پشت مدرسه پرسه نزنم که برایم تکراری و ناراحت‌کننده شود. شعر و خاطرات بد می‌نوشتم، چون می‌دانستم در آینده اگر برگردم و آن‌ها را بخوانم، خنده‌دار خواهد بود. البته، به‌خاطر تا روز قیامت، تا آخر دنیا، همیشه، بی‌نهایت، و غیره، فکر اینکه زمانی به گذشته نگاه کنم آن‌قدر بعید بود که تصورناپذیر می‌نمود.\nاز نظر فنی، هنوز حس «تا روز قیامتِ» زیادی در من هست. قانوناً تا آوریل آینده بزرگ‌سال محسوب نمی‌شوم. علم می‌گوید امروزه نوجوانی تا ۲۵سالگی ادامه دارد. اگر ملاک پایان دبیرستان باشد، هنوز شش‌ماه وقت دارم. ولی چون دوستانم همه فارغ‌التحصیل شده‌اند، و خودم دیگر مشغول برنامه‌ریزی برای آینده شده‌ام، و چون احساس می‌کنم بیش از آنکه بدانم که هستم، خاطراتم از این جهت برایم اهمیت دارند که بدانم چه کسی بوده‌ام، با اطمینان می‌توانم می‌گویم دوران «تا روز قیامتِ» من به پایان رسیده است. و خیلی می‌ترسم.\nتا روز قیامت دوره‌ای است که طول و عرض کوتوله‌ها را دارید ولی ادعایتان گوش عالم را کر می‌کند؛ دوره‌ای است که مثل آدم‌های کارتونی رگ و پوستتان غیرعادی است. تا روز قیامت زمانی است که همه‌چیز را برای اولین بار تجربه می‌کنید، هورمون‌هایتان هم همین‌طور، دیگر هیچ‌وقت به این میزان ترشح نمی‌کنند، و دیگر هیچ‌وقت همه‌چیز را این‌قدر بی‌رنگ یا رنگارنگ نمی‌بینید. تا روز قیامت زمانی است که مغزتان هنوز در حال رشد است، پس همه‌چیز را در خود نگه می‌دارد. تا روز قیامت دوره‌ای است که دید تونلی دارید، چراکه هنوز متوجه نشده‌اید مرکز عالم نیستید، پس به خودتان اجازه می‌دهید چیزها را طوری ببینید که انگار واقعاً مرکز عالم هستید. نمی‌خواهم این سبک زندگی را توصیه کنم، ولی خیلی ارزشمند است این‌همه وقت داشته باشید تا فقط دربارۀ خودتان، چیزهایی که دوست دارید، باورها و احساساتتان فکر کنید. وقتی از سوفیا کوپولا پرسیدم چرا دائماً فیلم‌هایی دربارۀ نوجوانان می‌سازد، پاسخ داد «نوجوانی دوره‌ای است که تمرکزتان فقط بر خود چیزهاست و شغل و خانواده و مواردی از این دست حواستان را پرت نمی‌کند … من همیشه شخصیت‌هایی را دوست دارم که در مرحلۀ گذار هستند و سعی دارند هویت و جایگاهشان را در جهان پیدا کنند. اوج این اتفاق در نوجوانی است، ولی قطعاً آن را در سایر دوره‌های زندگی هم دوست دارم».\nهمان‌طور که سوفیا کوپولا گفت، «تا روز قیامت» تنها دوره‌ای نیست که افراد مرحلۀ گذار را تجربه ‌می‌کنند و هویت و جایگاهشان را در جهان پیدا ‌می‌کنند. تا روز قیامت تنها دوره‌ای نیست که آدم‌ چیزها را شدید، برای نخستین بار، یا به شکلی احساس می‌کند که در شکل‌گیری‌ هویتش نقش محوری دارد. شاید دلیلش تمرکز فوق‌العادۀ ما در آن دوران باشد، ولی معنایش این نیست که نوجوانی دوره‌ای عالی است. گاهی بخش‌های افتضاح آن زیباست، گاهی هم واقعاً همان‌قدر افتضاح است.\n\nخوشبختانه زندگی بیشتر آدم‌ها پس از دوره‌ای که احساسشان دربارۀ همه‌چیز احساسِ «تا روز قیامت» است بهتر می‌شود، اما متأسفانه زندگی بعضی‌ها بهتر نمی‌شود، یا می‌شود، ولی خود آن آدم‌ها سرد و تلخ می‌شوند و برای روزهای «تا روز قیامت» احساس نوستالژی می‌کنند، صرف‌نظر از اینکه نوجوانی‌شان ارزش دل‌تنگی داشته باشد یا نه. یا به قول آلیسون در فیلم «باشگاه صبحانه»، «وقتی بزرگ می‌شوی، قلبت می‌میرد».\nیک راه برای اینکه نگذارید قلبتان بمیرد این است که تصمیم بگیرید همیشه رشد کنید. نمی‌گویم باید به‌دنبال میزانی از پختگی باشید که شخصیت‌های فیلم «جکوزی ماشین زمان» دارند؛ حرف من این است که در برابر نوعی از زندگی که مثل خطی در نمودار بالا می‌رود و سپس صاف می‌شود و تا زمان مرگ به همین شکل باقی می‌ماند مقاومت کنیم. من امیدوارم حرکت خط زندگی‌ام تا انتها صعودی باشد، هرچند هرازگاهی ناچاراً نزولی خواهد بود. امیدوارم همچنان یاد بگیرم و تغییر کنم.\nباید با حسرت نوجوانی نیز کنار آمد. من از پیرشدن نمی‌ترسم، از ترس از پیری می‌ترسم، چیزی که به نظر می‌رسد جزء ذاتی پیری است، چراکه کمتر می‌توان بزرگ‌سالی را پیدا کرد که دلش نخواهد زمان را به عقب برگرداند. ولی ترس از افزایش سن همۀ لحظاتتان را تلخ می‌کند. معنایش این است که بدترین کابوستان مدام نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود، مگر اینکه تصمیم بگیرید بمیرید، که تصمیم وحشتناکی است. به‌طور کلی زندگی را دوست دارم؛ می‌توانم غذاهای خوب بخورم، برنامه‌‌های تلویزیونی خوب تماشا کنم، و دوستان خوب داشته باشم -پس، دوست ندارم رابطه‌ام با زندگی تلخ شود، خود را از آن مخفی کنم یا از آن بترسم. ترجیح می‌دهم ناآگاهی را خوب جلوه ندهم. ترجیح می‌دهم جادوگر یا دانشمند دیوانه یا دانشنامۀ متحرک باشم. ترجیح می‌دهم با زندگی بسازم تا اینکه هر روز عصبانی باشم که چرا هنوز راه سفر در زمان را پیدا نکرده‌ایم.\nدر آخر، مهم است که زمانی را به سوگواری برای دورۀ «تا روز قیامت» اختصاص بدهیم. می‌دانم که نباید حتماً غم‌انگیز باشد، می‌دانم که نمی‌خواهم همیشه در ابدیت بمانم -ولی برای اینکه به‌خوبی از آن عبور کنم، باید همه‌چیز را جمع‌و‌جور کنم. چون دلم نمی‌خواهد بعداً به شیوه‌های بیمارگونه حسرت روزهای «تا روز قیامت» را بخورم، باید همین حالا به شکلی درست و خلاقانه آن را تکریم کنم. فکرکردن و بایگانی‌کردن با ماندن در گذشته یکی نیست. این کار ضد زندگی نیست، بلکه بخشی چه‌بسا مهم از زندگی است. ما این کار را می‌کنیم تا چیزی را نسبت به چیزهای دیگر برجسته کنیم، به طوری که آن لحظۀ خاص، نسبت به لحظه‌‌ای بی‌اهمیت، فضای بیشتری در مغزمان اشغال کند؛ تا اینکه، خیلی ساده، جهان شخصی‌مان خوبی‌های بیشتر و بدی‌های کمتر، یا چیزهای جالب بیشتر و چیزهای ملال‌آور کمتری داشته باشد، چراکه باید بدی‌ها را هم ثبت و ضبط کنیم. همان‌طور که گفتم، دورۀ «تا روز قیامت» بهترین سال‌های زندگی‌تان نیست، ولی ابدی‌ترین آن‌ها هست.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را تاوی گوینسون نوشته و در تاریخ ۲ دسامبر ۲۰۱۳ با عنوان «Forever» در وب‌سایت روکی منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «در نوجوانی همه‌چيز «تا روز قيامت» است» در بیست‌‌وششمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدحسن شریفیان منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۱ خرداد ۱۴۰۲با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        تاوی گوینسون (Tavi Gevinson) بازیگر، نویسنده و ویراستار آمریکایی است. او مقالاتش را در وب‌سایت خودش، روکی، منتشر می‌کند.\n \n\n\n\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Seventeen دوماهنامه‌ای آمریکایی است که مخاطبان آن را عمدتاً دختران نوجوان تشکیل می‌دهند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        I Love Dick\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/635571169.json b/train/635571169.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..4afebedac56bbb8f28fe319856694d41dbe733f0
--- /dev/null
+++ b/train/635571169.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "داستان دو شغال",
+  "subtitle": "قصه‌های کلیله و دمنه همچنان آموزنده‌اند",
+  "introduction": "کمتر کتابی در تاریخ فرهنگ بشری، به اندازۀ کلیله و دمنه در سرتاسر جهان پخش شده است. فرانکلین اجرتون می‌گوید فقط کتاب مقدس در این زمینه از کلیله و دمنه پیشی می‌گیرد. ترجمۀ جدیدی از این کتاب به انگلیسی بهانه‌ای است برای سیر و سیاحتی دوباره در داستان‌های تودرتوی این کتاب. داستان‌هایی که در آن‌ها ماجراهایی که میان حیوانات مختلف رخ می‌دهد، میدانی برای بروز فضایل، مصالح، اخلاق و قدرت ایجاد می‌کند و گاهی چنان عمل‌گرایانه می‌شود که پهلو به پهلوی ماکیاوللی می‌زند.",
+  "content": "کوین بلنکنشیپ،ایان—  «هیچ جنبنده‌اى در روى زمین نیست و هیچ پرنده‌اى با بال‌هاى خود در هوا نمى‌پرد مگر آنکه چون شما امت‌هایى هستند».1این کلام قرآن در سورۀ انعام است، یکی از نمونه‌های متعددی که خداوند جاندارانِ غیرانسان را می‌ستاید و حتی به آن‌ها تشخص می‌بخشد. جانوران نه پاک‌تر و ارزشمندتر از انسان‌ها هستند، و نه کم‌ارزش‌تر. به همین دلیل است که ساره طلیلی، پژوهشگر اسلام و محیط‌زیست، می‌گوید قرآن خدامحور است، نه انسان‌محور؛ خدا را در مرکز هستی قرار می‌دهد، نه انسان را، چون، همان‌طور که طلیلی در کتاب حیوانات در قرآن 2 می‌نویسد، «هر موجودی که خداوند را اطاعت و عبادت کند رضایت او را کسب می‌کند و در حیات اخروی پاداش می‌گیرد».\nاین یکی از اولین متون اسلامی دربارۀ حیوانات است، اما به‌هیچ‌وجه تنها نمونۀ آن نیست. در شعر پیش از اسلام، مهاجمان صحرا سریع همچون گرگ توصیف می‌شوند، یا شترانِ آراسته لطافتِ معشوق را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند (زبان‌شناس قرن‌هجدهمی، سِر ویلیام جونز، می‌گوید «با خودتان می‌گویید به‌جای اینکه این‌قدر از شترش بگوید، ای کاش از معشوقه‌اش بیشتر می‌گفت»). اندیشمندانی مانند ابن‌سینا برای حیوانات قائل به ادراکات انسانی هستند، مثلاً اینکه چطور یک گوسفند خطرِ گرگ را احساس می‌کند. فقیهانی مانند ابن‌عبدالسلام دربارۀ حقوق متقابل انسان و حیوان بحث کرده‌اند. عارفان بزرگ با شیرها گشت‌وگذار می‌کنند و با پرندگان سخن می‌گویند. در قصۀ فلسفی حي بن يقظان به قلم ابن‌طفیل متعلق به قرن دوازدهم میلادی -که با نام فیلوسوفوس اوتودیداکتوس3 به لاتین برگردانده شد و احتمالاً رمان رابینسون کروزوئۀ دانیل دفو از آن اقتباس شده- پسربچه‌ای که در جزیره‌ای گیر افتاده به‌دست یک غزال نجات می‌یابد و گیاه‌خوار می‌شود تا خطری برای جانِ دوستانِ حیوان خود نباشد.\nیکی از بهترین آثار دست‌به‌دست‌شده در بین ملت‌های مختلف قصه‌های اخلاقی یک کتاب راهنمای هندی برای حاکمان است، به نام پنجۀ‌تنتره یا پنج رساله، احتمالاً متعلق به حدود سال ۳۰۰ پیش از میلاد. آنچه از این قصه‌ها باقی مانده، که احتمالاً با بخش‌هایی از مهاباراتا نیز ترکیب شده، کلیله و دمنه نام دارد. کلیله و دمنه دو شغال‌اند که خدمتکار یک شیر شجاع ولی ازخودراضی‌اند. این داستان‌ها را عبدالله بن مقفع، که ابتدا زرتشتی بود و بعد به اسلام گروید، در قرن هشتم میلادی (دوم هجری) از زبان پهلوی (فارسی میانه) به عربی ترجمه کرده است. شخصیت‌های این داستان‌ها حیواناتی شوخ‌طبع هستند در نقش‌های مختلفی مثل وزیران مشاور شاه، شخصیت‌هایی که دوستانشان را از کاری برحذر می‌دارند یا زنانی که شوهرانشان را سرزنش می‌کنند. هدف از همۀ این‌ها انتقال فضیلت و قدرت تمییز به حاکمان است. به همین دلیل عجیب نیست که خوانندگان، از همان ابتدا، کلیله و دمنه را کتابی در ژانر «آینۀ پادشاهان» 4 می‌دانستند. بخش‌های کتاب، در مقام راهنمای عملیِ اِعمال قدرت، رژیم‌های سیاسی اعراب را در معرض فرهنگ درباری ایرانیان قرار می‌دهد، و به‌این‌ترتیب، ابن‌مقفع میراث ایرانی خود را در آن به جای می‌گذارد.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/09/919-17.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            داستان دو شغال         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nخوانندگان می‌توانند از قصه‌های این ایزوپِ 5 سانسکریت با ترجمۀ جدید مایکل فیشباین و جیمز مونتگمری در انتشارات دانشگاه نیویورک لذت ببرند. 6کلیله و دمنه، طی قرون متمادی، بافت‌ها و علایق شخصی مختلفی را به خود جذب کرده و رفته‌رفته از یک کتاب به یک سنت نوشتاری تبدیل شده است. فرانکلین اِجِرتون، پژوهشگر سانسکریت، در  سال ۱۹۲۴ چنین نوشته است: «این ادعا مطرح شده که هیچ کتابی به‌جز کتاب‌مقدس چنین دست‌به‌دست نشده است». اینکه آن را جزئی از ادبیات جهان بنامیم به‌زحمت حق مطلب را درباره‌اش ادا می‌کند.\nمدت‌ها پیش، در هند، پادشاه جوانی به نام دابشلیم به دردسر افتاده بود. هیچ تجربه‌ای نداشت و دائماً زیردستانش را مورد عتاب قرار می‌داد و آن‌ها را عصبانی می‌کرد. به همین دلیل حمایت آن‌ها هم از پادشاه کم‌رنگ شده بود. روزی درحالی‌که ناامید بود، به طوماری قدیمی با  ۱۳ دستورالعمل برای حکم‌رانی برخورد کرد. در ابتدا اندوهگین شد: آن قواعد در قصه‌های چیستان‌مانندِ جانوران پنهان شده بودند و دابشلیمِ نگون‌بخت راهی برای رمزگشایی آن‌ها نداشت. اما در طومار به حکیمی به نام بایدابا (که معمولاً بیدپای نوشته می‌شود) نیز اشاره شده بود، به‌عنوان فرد مناسبی که می‌تواند داستان‌ها را توضیح دهد. دابشلیم فوراً از پی او فرستاد.\nاین حاکم جوان و عجول خیلی زود از تصمیم خود پشیمان شد. بیدپای می‌گفت «بردباری بهترین ویژگی یک حاکم است» و اشاره می‌کرد که دابشلیم فاقد این ویژگی است. این کنایه خشم پادشاه را برانگیخت و او معلم پیر را به زندان انداخت، اما وقتی دابشلیم کمی آرام گرفت، دوباره از سر کنجکاوی بیدپای را آزاد کرد تا بشنود و بفهمد که او چه درس‌هایی در این داستان‌ها می‌یابد.\nاین داستان اصلی کلیله و دمنه است. لحن و مضامین آن بقیۀ اثر را می‌سازند. گستاخی دابشلیم و داستان‌های حیوانات، که هدف از آن‌ها رام‌کردن اوست، یادآور این پرسش الکساندر همیلتون در مقالات فدرالیستی 7(۱۷۸۸) است که «آیا جوامع انسانی واقعاً قادر به ایجاد حکومتی خوب بر مبنای تأمل و انتخاب هستند یا سرنوشت محتوم آن‌ها این است که تا ابد قوانین سیاسی‌شان بر تصادف و زور استوار باشد؟». مطابق این فرمول، حکمت پیران بر نیروی جوانان مرجح است، اما اگر به‌ناگزیر گرفتار جوانان شدیم، ترفند هر مشاوری این خواهد بود که به حاکم بیاموزد چه باید بکند، درعین‌حال که او را در رأس امور نگه می‌دارد.\nدر کلیله و دمنه این کار با یک راهبرد قدیمی انجام می‌شود: فرح‌بخش‌بودن در عین آموزنده‌بودن. در ترجمۀ انگلیسیِ فیشباین و مونتگمری، ابن‌مقفع دراین‌باره چنین می‌‌گوید: «یک وسیله این بود که کلام شیوا و آراسته در دهان حیوانات و پرندگان گذاشته شود». چنین وسیله‌ای به داستان‌ها امکان می‌دهد، به‌جای استفاده از بیان صریح، از بیان ضمنی استفاده کنند. عجایبِ زاهدانی که در افسانه‌های صوفیان پرسه می‌زنند در این کتاب دیده نمی‌شود. زبان آن، در مقایسه با زبان فلسفی خاص ابن‌سینا یا شاهکارهای ادبی جاحظ و توحیدی، دو صاحب‌سبکِ قرون میانه که آنان نیز دربارۀ حیوانات نوشته‌اند، صمیمانه و ساده است. بااین‌حال، داستان‌های کلیله و دمنه ادبی به حساب می‌آیند. ابن‌مقفع می‌گوید هرکس این قصه‌ها را در روزگار جوانی به خاطر بسپارد، با گذر سن به‌تدریج گنجینه‌های پنهان آن‌ها بر او آشکار خواهد شد، مانند والدینی که گنجینه‌ای نامنتظره برای فرزند خود به جای گذاشته‌اند و در روزگار سختی «او را از محنت نجات خواهد داد».\nاز اینجا داستان به‌طور جدی آغاز می‌شود. شاه دابشلیم به بیدپای می‌گوید «بیان کن از جهت من مَثَل دو تن که با یکدیگر دوستی دارند و به تضریبِ نمّام خائن بنای آن خلل پذیرد و به عداوت و مفارقت کشد» -در متنِ به‌جامانده، دابشلیم پادشاه ظالمی نیست و خودش موضوعات را پیشنهاد می‌کند. حکیم با خوش‌رویی اطاعت امر می‌کند. روزی گاو نری در گل‌ولای گیر می‌افتد و با صدای بلند شروع به فریادکشیدن می‌کند تا حدی که شیر، پادشاه جنگل، که در آن نزدیکی است هراسناک می‌شود. پادشاه از همراهان خود طلب مشورت می‌کند، چون مشخص نیست که آیا می‌تواند بر منبع این صدای وحشتناک غلبه کند یا خیر. دو شغال نگهبان پادشاه، همان کلیله و دمنه، با هم بحث می‌کنند که آیا در این ماجرا دخالت بکنند یا نه.\nکلیله این ایده را رد می‌کند. او می‌گوید نزدیک‌شدن بیش‌ازحد به حاکمان مثل بالارفتن از کوهی است که پر از میوه‌های خوش‌طعم است ولی انبوهی از درندگان نیز در آن کمین کرده‌اند؛ «صعود ممکن است دشوار باشد، اما ماندن سخت‌تر است». در اینجا شاهد یکی از مضامین کلیدی کلیله و دمنه هستیم، یعنی درگیری‌های تلخی که معمولاً در تالارهای قدرت موج می‌زند. بدون شک، ابن‌مقفع نیز درگیری‌های خودش را داشته است. او به‌عنوان منشی والیانِ اُمویِ شهرهای شاپور و کرمان توانسته بود از آزار و شکنجۀ ایشان فرار کند، ولی پس از سرنگونی این والیان به‌دست عباسیان سرانجام در‌ ۳۶ سالگی به‌دلیل حمایت از یک جناح رقیب کارش در دولت عباسی به چوبۀ دار کشید. برای او و دیگرانی که روی کلیله و دمنه کار می‌کردند، چنین توطئه‌ها، قتل‌ها و دسیسه‌چینی‌هایی بسیار واقعی بود.\nاما برای دمنۀ حیله‌گر و جاه‌طلب، مداخله در امور پادشاهی وسوسه‌ای مقاومت‌ناپذیر بود. او می‌گوید «بدون خطرکردن پاداشی در کار نخواهد بود». دمنه برای شیر چاپلوسی می‌کند، به حلقۀ نزدیکان او می‌پیوندد و او را متقاعد می‌سازد که بی‌دلیل از گاو متنفر شود و نزاعی بین آن دو ایجاد می‌کند که به کشته‌شدن گاو می‌انجامد و شیر از این بابت اندوهگین می‌شود. دمنه به‌دلیل فریب‌کاری و قتل بیهودۀ گاو محاکمه و اعدام می‌شود. در جلسۀ دادگاه، قاضی دربارۀ ادعای دمنه بر بی‌گناهی خویش می‌گوید «کسی که از گناه خود روی‌گردان می‌شود و آن را می‌پذیرد و اعتراف می‌کند بهتر از کسی است که بر گناه خود پافشاری می‌کند یا منکر آن می‌شود».\nاین داستان اصلی همچون سرچشمه‌ای است که قصه‌های دیگر از آن سرچشمه می‌گیرند و شخصیت‌ها امکان پیدا می‌کنند که، در جایگاه‌های مختلف، استدلال‌های اخلاقی یا گفته‌های حکیمانۀ مختلفی را بیان کنند. در داستانی راجع به زاغی که با یک موش دوست می‌شود، 8موش توضیح می‌دهد که چطور از مردی زاهد غذا می‌دزدیده و یکی از شب‌ها مهمانی برای زاهد می‌آید و به او می‌گوید که «این را سببی باید». مهمان برای توضیح ماجرا قصۀ دیگری می‌گوید: شوهری بود که می‌خواست مهمانی شام برگزار کند، اما همسرش مخالفت می‌کرد، چون در انبار خانه چیز زیادی نداشتند. شوهر او را از صرفه‌جویی بیش‌ازحد برحذر می‌دارد و برای او داستان دیگری می‌گوید، راجع به گرگ حریصی که جسد یک شکارچی [و آهو و خوک] را پنهان می‌کند [تا در روز مبادا آن‌ها را بخورد و ترجیح می‌دهد فعلاً به خوردن زهِ کمان شکارچی قناعت کند]، اما ازقضا «گوش‌های کمان بجست، در گردن گرگ افتاد، و بر جای سرد شد [مُرد]».9 شوهر نتیجه می‌گیرد: «حرص‌نمودن بر جمع و ادّخار نامبارک است و عاقبت وخیم دارد».\nدر دل دو داستان هستیم و پندهای اخلاقی مختلفی نیز گرفته‌ایم. این روایت‌های تودرتوی شبیه به ماتریوشکا (عروسک روسی) واقعاً می‌توانند گیجمان کنند. یک داستان گاهی در همان پاراگراف به داستانی دیگر می‌رسد، با پژواک‌هایی شبیه به هزارویک شب، هرچند آن‌قدر طولانی یا پیچیده نیستند که خواننده سرنخ ماجرا را گم کند. داشتن سرنخ قصۀ اصلی خودش بخشی از سرگرمی است.\nزن می‌فهمد که اِمساک بیش‌ازحد نیز معایب خودش را دارد، پس با مهمانی شام موافقت می‌کند و پوست‌کندن کنجدها و برنج‌ها را شروع می‌کند [و آن‌ها را در حیاط پهن می‌کند تا خشک شوند]. اما ناگهان سگی شروع به لیسیدن آن‌ها می‌کند. زن دانه‌های کثیف را به بازار می‌برد و آن‌ها را با دانه‌های پوست‌نکندۀ ارزان‌تر مبادله می‌کند، و کسی با تعجب می‌گوید «این زن به موجبی می‌فروشد کنجدِ بخته‌کرده، به کنجد با پوست» -راهی روشن و البته ناگهانی برای نشان‌دادن اینکه هر چیزی علتی دارد. غالباً داستان‌های ثانویۀ کلیله و دمنه با چنین کلام‌هایی به پایان می‌رسند، که با غرور بیان می‌شوند، اما نقطۀ اوج هم نیستند. هدفْ رسیدن به نتیجه نیست، بلکه رسیدن به یک اصل است -«این را سببی باید»، «حرص‌نمودن بر جمع و ادّخار نامبارک است و عاقبت وخیم دارد»، و …- و این‌ها به داستان اصلی اجازه می‌دهند به جلو حرکت کند.\nمرد زاهد، که از دستبرد موش‌ها به غذاهایش به ستوه آمده بود و با اندرز مهمانش متوجه شده که هر چیزی علتی دارد، حالا دوباره تلاش می‌کند تا بفهمد چه چیزی باعث شده این موشِ خاص [همان موشی که دوست زاغ است] چنین جرئتی پیدا کند. او لانۀ موش‌ها را با تبر حفر می‌کند و هزار دینار پول آنجا پیدا می‌کند. مهمانِ مرد زاهد به او می‌گوید همین پول‌ها به موش جرئت داده‌اند که به غذای تو دست‌درازی کند، یا چنان‌که خود موش می‌گوید، «متانت رأی و رزانت رویّت بی مال ممکن نگردد». موش تلاش می‌کند بخشی از پول را دوباره بدزدد تا اعتمادبه‌نفس ازدست‌رفته‌اش کمی بازگردد، اما وقتی از لانه بیرون می‌آید، مهمان محکم به سرش می‌کوبد و بیهوش می‌شود. بعدتر موش به بینشی جدید و متفاوت می‌رسد: «مقدمۀ همۀ بلاها و پیش‌آهنگ همۀ آفت‌ها طمع است، و کلّیِ رنج و تَبعتِ اهل عالَم بدان بی‌نهایت است که حرصْ ایشان را عنان گرفته می‌گرداند، چنان که اشتر ماده را، کودک خُرد گرفته به هر جانب می‌کشد».\nاینجا هم پایان عجیب دیگری داریم. موش وقتی با گرسنگی روبه‌رو می‌شود، به پول دل می‌بندد، اما وقتی نابودی به سراغش می‌آید، این دل‌خوشی را مثل غذایی گندیده دور می‌ریزد. این چرخش نشان می‌دهد که چرا کلیله و دمنه از نظر اخلاقی سؤال‌برانگیز است. فضیلت نسبت به عمل‌گرایی در جایگاه دوم قرار دارد، یا حداقل این‌طور به نظر می‌رسد. اینکه محتوا در جایی که شخصیت‌ها در دو سوی مخالف یک مسئله و بحث ایستاده‌اند پرنوسان و متزلزل است نیز کمکی نمی‌کند، مثلاً  کلیله و دمنه که بر سر پادشاه مشاجره می‌کنند، یا زن و شوهری که دربارۀ سخاوتمندی و صرفه‌جویی بحث می‌کنند. درس‌هایی که از این داستان‌ها گرفته می‌شود کمتر از حد انتظارِ افراد بلندنظر است.\nبرای نمونه، روایت شیر و گاو به ما می‌آموزد که دوستی‌ها بر اثر رقابت‌های فریب‌کارانه به‌سرعت به تیرگی می‌گرایند. داستان موش نشان می‌دهد که چرا خوب است اصول را کنار بگذاریم، به‌ویژه به این دلیل که این کار جان موش را نجات می‌دهد. در داستانی به نام «لاک‌پشت و بوزینه»، لاک‌پشت باید بین دوستش، یعنی بوزینه، و همسر بیمار خودش، که او را فریب داده تا فکر کند فقط قلب بوزینه است که می‌تواند بیماری‌اش را درمان کند، یکی را انتخاب کند. در پایان، لاک‌پشت به نقشۀ خود برای کشتن بوزینه و گرفتن این عضو حیاتی او اعتراف می‌کند. بوزینه، با ادعای اینکه قلبش را در خانه گذاشته است، می‌گوید «اگر بر جایگاه اعلام دادی‌ای، دل با خود بیاوردمی؛ و این نیک آسان بودی بر من». لاک‌پشت با خوشحالی از این خبر به بوزینه اجازه می‌دهد تا به خانه برود. بوزینه در آنجا پنهان می‌شود تا اینکه لاک‌پشت او را صدا می‌کند. بوزینه می‌گوید من تو را می‌شناسم، «تو از دقایق مکر و خدیعت هیچ باقی نگذاشتی و من به رأی و خرد خویش دریافتم و بسیار کوشیدم تا راه تاریک‌شده روشن شد».\nبا این سطح از عمل‌گرایی، برخی پرسیده‌اند که آیا کلیله و دمنه پیشاهنگ سیاست واقعی عبوس و بی‌رحمانۀ نیکولو ماکیاوللی است؟ اما این سؤال اشتباه است. جدا از اینکه دربارۀ بی‌رحمانه‌بودن رسالۀ سیاسی ماکیاوللی، شهریار، در قرن شانزدهم، اغراق شده است، از این نکته هم غفلت شده که کلیله و دمنه از فضیلت طرفداری می‌کند، همان‌طور که فیشباین و مونتگمری نیز در مقدمۀ خود گفته‌اند. صفاتی مانند وفاداری، اعتماد و انصاف منجر به عاقبتی خوش می‌شوند، درحالی‌که قضاوت‌های شتاب‌زدۀ اشتباه به ویرانی می‌انجامند. به همین دلیل، یکی دیگر از مضامین اصلی این داستان‌ها این است که حاکمان باید دوستان و مشاورانی مورداعتماد انتخاب کنند. حتی بعد از اینکه بوزینه لاک‌پشت را فریب می‌دهد و به خانه‌اش می‌گریزد، لاک‌پشت به اشتباه خود اعتراف می‌کند. «این رنج را من خود بر خویشتن تحمیل کردم، به‌خاطر تمایلات شیطانی‌ام دوستی را از دست دادم». از اینجا به مضمونی می‌رسیم که داستان حول آن شکل گرفته است: «و این است داستان آن‌که دوستی یا مالی به دست آرد. و به نادانی و غفلت به باد دهد، تا در بند پشیمانی افتد. و هر چند سر بر قفس زند مفید نباشد».\nکلیله و دمنه خیلی زود در سرتاسر جهان پخش شد. این را می‌توان از پایگاه‌دادۀ غول‌آسای Anonym Classic در دانشگاه آزاد برلین دریافت که بهتر از هر جای دیگری دست‌به‌دست‌شدن کتاب‌ها در جهان را دنبال می‌کند. پنجه‌تنترۀ سانسکریت در قرن ششم میلادی با نام کلیلگ و دمنگ به زبان سریانی درآمد، سپس در قرن ششم به فارسی میانه و در قرن هشتم به عربی ترجمه شد. از آنجا به بعد، در فرهنگ‌های یونانی، فارسی و عبری گسترش یافت و کسوت هندویی خود را به‌واسطۀ دین زرتشتی برای اسلام و مسیحیت کنار زد. کتاب لاتینی یوحنای کاپوآیی [حدود ۱۲۵۰-۱۳۰۰]، راهنمای زندگی انسان 10، این قصه‌ها را به اعماق اروپا رساند، هرچند به نظر می‌رسد که ترجمۀ اسپانیاییِ کاستیلی قدیم به‌دست مکتب مترجمان تولدو در سال ۱۲۵۱ از روی متن عربی ابن‌مقفع صورت گرفته است. داستان اصلی کلیله و دمنه موجب اهمیت‌یافتن قصه‌های کُنت لوکانور (۱۳۳۵) شد، که خودش از اولین آثار به نثر کاستیلی است.\nاین صورت‌های متعددی که کلیله و دمنه به خود گرفته هر کدام برای خودشان اکنون آثاری کلاسیک به حساب می‌آیند. انوار سهیلی متعلق به قرن پانزدهم و همایون‌نامه متعلق به قرن شانزدهم، هر دو، به کتاب‌های اصلی مورد مطالعۀ شاهان تبدیل شدند. جانوران ناطق کلیله و دمنه در حماسۀ ملی ایرانیان، شاهنامۀ فردوسی، در قرن یازدهم در خدمت ملی‌گرایی قرار گرفتند و حسین مروه، منتقد مارکسیست لبنانی، در قرن بیستم آن‌ها را معیار وحدت فرهنگی خواند. نسخه‌های فاخر کلیله و دمنه، که هنوز هم وجود دارند، به هدیۀ دیپلماتیک زیبایی برای حاکمان سرتاسر دریای مدیترانه تبدیل شدند. این داستان‌ها، به‌عنوان یک کتاب بالینی و یک متن آموزشی، آن‌قدر رواج پیدا کرده بودند که شرق‌شناس هلندی قرن هجدهم، هنری آلبرت شولتنز، می‌گفت این‌ها تمرین بچه‌مدرسه‌ای‌ها هستند. اما شاعر و نمایشنامه‌نویس آلمانی، یوهان ولفگانگ فون گوته، با آن‌ها مهربان‌تر بود وقتی آن‌ها را «نوشته‌های حکمت دنیوی» نامید.\nبا نگاه به دامنۀ رواج کلیله و دمنه، آدمی با خودش می‌گوید تازه وقتی اِجِرتون گفت فقط کتاب‌مقدس تا این اندازه رواج داشته، خیلی از این موارد را نمی‌دانسته است. قصه‌های بیدپای گویی از ناکجاآباد سر بر می‌آورند و در سطح آب‌های تاریخ موج می‌زنند. داستان «برهمن و خدنگ» دربارۀ کشتن عجولانۀ یک حیوان وفادار به داستانی عامیانه در ولز به نام «لِوِلین و سگش گلرت» تبدیل شد. داستان‌های «زاغ و مار» و «حواصیل و خرچنگ» پله‌های مجلل جولیانو دا سانگالو، معمار و مجسمه‌ساز ایتالیایی، در کاخ قرن‌پانزدهمیِ گوندی در فلورانس را مزیّن کردند. کل مجموعۀ کلیله‌ای الهام‌بخش نظریۀ تئودور بنفای در سال ۱۸۵۹ دربارۀ ریشۀ هندی همۀ داستان‌های عامیانه بود، اینکه شبه‌قارۀ هند معجون اولیه‌ای بوده که کل فرهنگ بشری از آن ساخته شده است.\nدوریس لسینگ، رمان‌نویس انگلیسیِ برندۀ جایزۀ نوبل، در مقدمه‌ای بر کتاب رمزی وود (۱۹۸۰)، با عنوان کلیله و دمنه: قصه‌های دوستی و خیانت، می‌نویسد «تعمق در مورد این حقایق به تأمل دربارۀ سرنوشت کتاب‌ها منجر می‌شود، که همان‌قدر تصادفی و پیش‌بینی‌ناپذیر است که سرنوشت افراد یا ملت‌ها»، کنایه‌ای عجیب دربارۀ اثری که عمل‌گرا و غیرتقدیرگرا به نظر می‌رسد. سپس دوباره لسینگ به‌خوبی واژگونی بخت، آمدورفتِ جلال یا، به قول کتاب جامعۀ سلیمان، «تغیّر روح» را توصیف می‌کند. این یکی از مضامین کلیدی‌ای است که کلیله و دمنه را پیش می‌برد.\nاوایل کتاب، دربارۀ فاحشه‌خانه‌ای می‌خوانیم که زاهدی که جایی برای رفتن ندارد شب را به‌ناگزیر در آنجا اقامت می‌کند. یکی از روسپی‌ها عاشق یک مشتری شده و از هم‌خوابگی با دیگر مشتریان امتناع می‌کند. خانم متصدی فاحشه‌خانه، نگران از اینکه ممکن است این امر به ضرر او تمام شود، سعی می‌کند مشتری را مست کند و با نی مقداری سم در مقعدش بریزد تا بمیرد. اما در لحظۀ آخر، از مشتری که در خواب است، بادی خارج می‌شود و سم وارد حلق متصدی شده و بلافاصله او را می‌کُشد. روایت می‌گوید «زاهد همه‌چیز را دید».\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را کوین بلنکنشیپ نوشته در تاریخ ۱۱ مارس ۲۰۲۲ با عنوان «Tales of two jackals» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «کلیله و دمنه: شغال‌هایی که می‌خواستند راه‌ورسم حکومت‌ را به شاهان بیاموزند» در بیست‌وچهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۴ آبان ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        کوین بلنکنشیپ (Kevin Blankinship) پژوهشگر، شاعر، منتقد، مترجم و استادیار زبان عربی در دانشگاه یوتاست. همچنین به‌صورت مشترک سردبیر مجلۀ نیو لاینز است و آثاری در آتلانتیک، لس‌آنجلس ریویو آو بوکس و فارن پالیسی منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                          ترجمۀ عبدالمحمد آیتی از آیه سی‌و هشتم سورۀ انعام [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Animals in the Qu’ran (2012)\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Philosophus Autodidactus\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                         مرآت الأمراء\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        نویسندۀ داستان‌های کوتاه در یونان باستان (قرن ششم پیش از میلاد) [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        مشخصات این تصحیح و ترجمۀ انگلیسی به شرح زیر است: Kalīlah and Dimnah: Fables of Virtue and Vice, by Ibn al-Muqaffa, Edited by Michael Fishbein, Translated by Michael Fishbein and James E. Montgomery,300 Pages, January 2022, ISBN: 9781479806539 [مترجم] .\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Alexander Hamilton, The Federalist Papers.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        داستان‌هایی که در ادامه می‌آیند متعلق به «باب دوستی کبوتر و زاغ و موش و باخه و آهو» در کلیله و دمنه هستند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        در متن انگلیسی روایت طمع‌کاری گرگ درست یا کامل نقل نشده است، به همین دلیل، این جمله بر مبنای خود کلیله و دمنۀ فارسی بازنویسی شده است. در ادامه نیز بخش‌هایی از متن انگلیسی بر مبنای کلیله و دمنه جرح‌وتعدیل شده‌اند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        Directorium Humanae Vitae\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/636879803.json b/train/636879803.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c27e9017f8203b4f557c4e54a3adee65ce17b3c1
--- /dev/null
+++ b/train/636879803.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آنچه دیدم فاجعۀ مطلق بود",
+  "subtitle": "روایت یک مردم‏‌شناس از شیوع تجاوز به کودکان در شمالگان",
+  "introduction": "مردم‌‏شناسی بریتانیایی برای انجام پروژه‏ای پژوهشی به شمالگان، در کانادا، نقل‏‌مکان می‏‌کند. او زبان بومیان آن‏‌جا را می‏‌آموزد و پای حرف‏‌هایشان می‏‌نشیند. در گفت‌وگوهایشان متوجه می‏‌شود که بومیان نگران خودکشی‏‌های مشکوک نوجوانانِ آن مناطق هستند. او درمی‌‏یابد از دهۀ ۱۹۸۰ به این‏‌سو نرخ خودکشی پسران در مناطق شمالی چندبرابر شده و، در طول دو دهۀ پس از آن، مدام بر تعدادشان افزوده شده است. این مردم‌‏شناس، طی ۱۰ سال اقامت در میان اقوام شمالگان، پی به حقیقتی هولناک دربارۀ این خودکشی‏‌ها می‏‌برد که نه تنها برای دولت کانادا که برای همۀ ما زنگ خطری جدی است.",
+  "content": "هیو برودی، گاردین— امروز که می‏‌خواهم دربارۀ اتفاقات گذشته حرف بزنم باید در بازسازی یا انتخاب خاطراتم دقت کنم. در سال ۱۹۷۰، به‌عنوان بخشی از کاری که برای گروه پژوهشیِ ادارۀ امور سرخ‌پوستان و شمال‌نشینان کانادا انجام می‌دادم، به شمالگان نقل مکان کردم و به‌تدریج زبان اینوئیت‌ها 1، یعنی اینوکتیتوت، را یاد گرفتم. با شریک زندگی‌ام، کریستین، در سکونتگاهی به نام سانیکیلوآک، واقع در جزایر بافین، در ۹۰ مایلیِ خلیج هودسون در بخش شمالگانیِ کبِک ساکن شدیم.\nدولت کانادا این سکونتگاه را در دهۀ ۱۹۶۰ بنا کرد، اقدامی که نتیجۀ سیاست‌های پس از جنگ بود تا تمام کشور، حتی دورافتاده‌ترین نقاط مرزی‌، را ضمیمۀ قلمرو کانادا کند. چنین سیاست‌هایی حاصل اعتقاد تازه‌ای بودند مبنی بر اینکه منطقۀ شمالگان پتانسیل اقتصادی فراوانی دارد. اگرچه اساس زندگی در سانیکیلوآک حالا بر سکونتگاه دولتی جدیدی استوار شده بود، همچنان دنیای اینوئیت‌ها بود، جایی که زبان، فرهنگ و پیوندهایش با این مردم همچنان ناگسستنی بود.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/10/آن_چه-دیدم-فاجعۀ-مطلق-بود.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            آنچه دیدم فاجعۀ مطلق بود        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nطی سال‌هایی که به حرفۀ مردم‌شناسی مشغول بوده‌ام، از کارهایی که همراه با اینوئیت و برای آن‌ها انجام داده‌ام زیاد نوشته‌ام، اما از سانیکیلوآک چیز زیادی نگفته‌ام. زیبایی آن جزایر و مردمی که آن جزایر خانه‌شان بود، چه آن موقع و چه حالا که به یادشان می‌آورم، همیشه برایم مسلّم بوده است. ولی رگه‌ای از تلخی هم در خاطراتم هست، تلخیِ اشاره‌هایی که مردم سانیکیلوآک لابه‌لای حرف‌هایشان به گوشم می‌رساندند. گویا واقعیت تکان‌دهنده‌ای هم بود که از چشم من پنهان مانده بود. ماجراهایی که مردم تعریف می‌کردند به پرسش‌هایی دربارۀ زندگی و مرگ دامن می‌زد که در آنچه بر اینوئیت‌ها گذشت اهمیت اساسی داشتند و کم‌کم دارد معلوممان می‌شود که برای همۀ ما اهمیتی مبرم دارند.\nزمانی که به این منطقه رسیدم، سفیدپوستان جنوب، که اینوئیت‌ها کِلونات صدایشان می‌زدند، نفوذ و اختیارات تمام‌وکمالی داشتند. بیشترشان برای این آمده بودند که یا اینوئیت‌ها را متحول کنند -و به قول خودشان در گذر از سردرگمی‌های این تحول کمکشان کنند- یا از جانب دولت کانادا در جنوبْ تصدی امور این سرزمین را به دست بگیرند. از اینوئیت‌ها توقع داشتند مذهب جدیدی اختیار کنند، در مدارسی که جنوبی‌ها اداره می‌کردند دربارۀ دنیای جنوب بیاموزند و زندگی‌شان را به کانادایی‌های دیگر شبیه‌تر کنند. اینوئیت‌های سانیکیلوآک هروقت می‌خواستند احساسشان نسبت به این سفیدپوست‌ها را برایم توصیف کنند، از کلمۀ محلی «ایلیرا» هم برای ابراز حس حیرت (مثل دیدن روح) و ترسِ (مثل مواجهه با ریش‌سفیدان قدرتمند یا شمن‌ها) توأمان استفاده می‌کردند.\n\nمن و کریستین تا جایی که در توانمان بود باید و نبایدها و طرز فکر اکثر کلونات‌ها را کنار گذاشته بودیم. همین سبب شده بود با جنوبی‌های دیگری که آنجا زندگی می‌کردند روابط خوبی نداشته باشیم. تنها کلوناتی که دوست داشت با ما مراوده داشته باشد مردی به نام اِد هورن بود. هورن یکی از سه معلمِ سانیکیلوآک بود و به بچه‌های کوچک‌تر درس می‌داد. برای او اهمیتی نداشت که کلونات‌های دیگر چقدر از کلبۀ کوچک ما در حاشیۀ شهر بیزار بودند. بعد از مدتی اقامت در منطقه، با مدیر سکونتگاه و دو معلم دیگر (که زن و شوهر بودند) مشاجرۀ سختی کرده و قطع رابطه کرده بود.\nهورن، برای آنکه با کلونات‌هایی که مخالفِ ما بودند مقابله‌به‌مثل کند، می‌گفت خیلی هم کلونات نیست. منظورش وقتی برایم واضح‌تر شد که به من گفت نَسَبش از یک‌سو به بومی‌ها می‌رسد. بااینکه خیلی دلش می‌خواست کسی به‌ چشم کلونات نگاهش نکند، اینوئیت‌ها بیشتر اوقات او را از کلونات‌‌ها می‌دانستند و مثل کلونات با او رفتار می‌کردند. حق هم داشتند: سال‌ها بعد فهمیدیم که اِد در خانواده‌ای سفیدپوست و کانادایی در استان بریتیش کلمبیا به دنیا آمده است.\nتا جایی که به خاطر دارم، هورن بیشترِ روزهایی که در سکونتگاه بودیم به ما سر می‌زد. این را یادم هست که از آمدنش چه حس دوگانه‌ای داشتم. خیلی وقت‌ها از طرز برخوردش با اینوئیت‌هایی که به دیدنمان آمده بودند شرمنده می‌شدم و، درعین‌حال، از آمیزۀ دوستی و رقابت -و گاه حتی خصومت آشکاری- که نسبت به ما بروز می‌داد وحشت می‌کردم. به شطرنج علاقه داشت و مرتب پیشنهاد می‌کرد بازی کنیم. بعد هم می‌باخت و می‌رنجید. معاشرت با او آسان نبود. یادم است که هیچ‌وقت به چشم آدم‌ها نگاه نمی‌کرد و این بسیار نگرانم می‌کرد. نگاه‌های به‌زمین‌دوخته و زیرچشمی‌اش شخصیتی موذی و مضطرب به او داده بود. همۀ این‌ها با فشارهای جسمی و روانی فراوانی هم همراه بود. قدبلند و ورزیده بود اما آدم ضعیف و بی‌جانی به نظر می‌رسید. من و کریستین نهایتِ تلاشمان را می‌کردیم که مهمان‌نواز و خوش‌برخورد باشیم. فکر می‌کنم او هم قدر این برخوردمان را می‌دانست که همچنان به دیدنمان می‌آمد.\nاز وقتی با هورن آشنا شده بودیم، هیچ‌کدام به خانه‌اش نرفته بودیم. این عادی نبود؛ هیچ خانۀ دیگری در سانیکیلوآک نبود که من به آن دعوت نشده باشم. بااین‌حال ظاهر خانه‌اش یادم هست. پنجره‌ها را همیشه با یک نوع پردۀ ضخیم می‌پوشاند. هیچ نوری به داخل خانه راه نداشت؛ هیچ امکان نداشت کسی از بیرون او را ببیند. حالا که خوب نگاه می‌کنم می‌بینم آن خانه و پرده‌های ضخیم و پوشاننده‌اش شک‌برانگیز بوده‌اند. آن زمان، به معنی این کارش چندان دقت نکردیم. اما مسلماً خیلی برایمان عجیب بود.\nبعد ماجرای پسر جوانی پیش آمد که، بعد از درب‏و‏داغان کردنِ خانۀ هورن، ظاهراً خودش را کشته بود. این اتفاق زمانی افتاد که من در منطقه نبودم. آن‌طور که برایم تعریف کردند، وقتی هورن به خانه برمی‌گردد می‌بیند اتاق نشیمنش با همۀ مبلمان، چراغ‌ها و وسایلش زیرورو شده. پسر جوان، یا درواقع نوجوان، بعد از این اقدام سوار برف‌پیما شده، به دل یخ‌ها زده و دیگر کسی او را ندیده. همه به این نتیجه رسیده‌اند که خودکشی کرده است. این ماجرا چند سال پیش از شیوع خودکشی در مناطق شمالی رخ داد. در دَه‌سالی که آنجا کار کردم، یعنی از ۱۹۷۱ تا ۱۹۸۱، تنها از سه مورد خودکشی باخبر شدم که این هم یکی‌شان بود. برای همین بود که هم ماتم برده بود و هم گیج شده بودم. اینوئیتی که آن‌زمان ماجرا را برایم شرح داد ظاهراً جوابی برای این سؤال‌ها نداشت که این اتفاق چطور افتاده، یا چرا یک پسر جوان باید تا این حد پریشان باشد و خودش را از بین ببرد.\nاین پرسش‌ها من را به گره اصلی و ناراحت‌کنندۀ ماجرا می‌رساند، به بُعدی از ماجرا که از سال ۱۹۸۷ -همان زمان که خبر دستگیریِ هورن را شنیدم- ذهنم را درگیر کرده بود. چرا هیچ‌وقت احتمال ندادیم که شاید هورن فراتر از یک وصلۀ ناجور نچسب باشد؟ چطور هرگز به ذهنمان نرسید که پنهان‌کاری‌ها و مرموزبودنش برای این است که واقعاً چیزی برای پنهان‌کردن دارد؟ چطور ممکن است هیچ‌کس-تا جایی که می‌دانم- دربارۀ آن حمله و خودکشی پرس‌وجویی نکرده باشد؟ انگار هیچ‌کس توجه نکرده که چه ارتباطی ممکن است بین هورن و دانش‌آموز بخت‌برگشتۀ سابقش باشد.\nافشاگری دربارۀ سوءاستفادۀ جنسی از کودکان اینوئیت‌ها و بومیان کانادا از دهۀ ۱۹۹۰ آغاز شده و همچنان ادامه دارد و بر ذهنیت مردم از شمالگان (و باقی نقاط کانادا) تأثیر گذاشته است، اما در آن زمان این مسائل هنوز روشن نشده بود. شکایت از کشیش‌های نیوفاندلند، که جرائمشان علیه کودکان از اولین مواردی بود که در دادگاه‌های کانادا مطرح می‌شد، در دهۀ ۱۹۸۰ صورت گرفت. در اوایل دهۀ ۷۰ میلادی، از نظر مردم خیلی بعید بود که کشیش‌ها یا معلمان مدرسه دست به تجاوز جنسی بزنند. درنظرنگرفتن چنین احتمالی به نظر ساده‌لوحانه و البته گیج‌کننده است: خیلی از ما به فعالیت‌های مبلغان مذهبی به‌شدت مشکوک بودیم، اما شکمان هیچ‌وقت به‌سمت کودک‌آزاری نرفته بود. ما اطلاعات، و شاید حتی ابزار بیان کافی، در اختیار نداشتیم تا شُبهات درستی علیه هورن مطرح کنیم.\nتا جایی که اطلاع دارم، خودِ اینوئیت‌ها هم چیزی دراین‌باره نگفته بودند. من با اینوئیت‌ها مصاحبه‌های زیادی دربارۀ تاریخ شمالگان کرده بودم که اتفاقاً در آن‌ها تمرکز زیادی هم بر روابط اینوئیت‌ها و کلونات‌ها داشتم. مردم معمولاً دربارۀ هراس و نفرتی که از طرز برخورد جنوبی‌ها با شمالی‌ها داشتند برایم درددل می‌کردند. دعواهایشان با سفید‌ها را، که گاهی هم به خشونت می‌کشید، مفصل برایم تعریف می‌کردند و از بی‌توجهی دولت به نیازها و احساساتشان می‌گفتند. اما هیچ‌وقت چیزی دربارۀ وقایع احتمالی خانۀ هورن نگفتند. یعنی خبر نداشته‌اند؟ آیا دلیلش این بوده که بچه‌ها چیزی از ماجرا به والدین نمی‌گفتند؟ و آیا باز هم پای ایلیرا در میان است؟ یعنی آیا این کلوناتِ خاصْ بچه‌ها، و شاید والدینشان، را با القای همین حس وادار به سکوت کرده است؟\nهورن از جهات فراوانی نمونۀ کامل کلونات‌های آن دوره بود؛ پُستِ باتشخص و پرنفوذی را اشغال کرده بود، در تحول سازمان‌یافتۀ زندگی و تفکرات اینوئیت‌ها از طریق نظام آموزشی دست داشت و در رفتارش تفرعن بسیاری به چشم می‌خورد. اینوکتیتوت را یاد گرفته بود اما هیچ‌وقت به این زبان حرف نمی‌زد و همین به تکبرش افزوده بود. علاوه‌براین، به‌گمانم، تسلیم‌شدنِ اینوئیت‌های آن زمان در برابر جنوبی‌هایی که به‌خاطر سمَت‌هایشان قدرت و اختیار فراوانی در سکونتگاه‌ها داشتند منفعت کلانی نصیب او می‌کرد.\nدربارۀ این وقایع و سؤالاتی که برمی‌انگیزند گفتنی‌ها کم نیست. جوابی برایشان ندارم، ولی تک‌تکشان را بررسی کرده‌ام، بررسی‌هایی که برخی از غم‌انگیزترین ابعاد تاریخ معاصر اینوئیت‌ها را افشا می‌کند.\nبزرگان اینوئیت‌، و باقی کسانی که شمالگان را خوب می‌شناسند، سوءاستفادۀ جنسی را یکی از عوامل مهمِ افزایش خودکشی جوانان در جوامع خود می‌دانند. چند سال بعد از محکومیت هورن، مردم لِیک هاربِر یا همان کیمیروتِ امروزی، به‌طور نمادین، ساختمانی را که هورن در آن تدریس می‌کرد به آتش کشیدند. آن‌ها درواقع می‌خواستند با این کارشان خود را از شر یادگار فیزیکیِ بلایی که هورن به سرِ بچه‌هایشان آورده بود خلاص کنند. هورن عامل اصلی همۀ مرگ‌هایی شمرده می‌شود که در تمام مناطقی که تدریس می‌کرده رخ داده‌اند و نمونۀ بارز کسانی است که با سوءاستفادۀ جنسی باعث و بانیِ شیوع وحشتناک و ادامه‌دارِ خودکشی در میان جوانان شده‌اند.\nهورن تقریباً ۱۵سال، یعنی از ۱۹۷۱ تا ۱۹۸۵، در شمال کانادا معلمی کرد و در شش قبیلۀ مختلفِ اینوئیتی تدریس ‌کرد. اولین‌بار در ۱۹۸۷ به جرائم جنسی علیه کودکان متهم شد، به‌دلیل دست‌درازی به ۲۴ پسربچه گناهکار شناخته شد و به شش سال زندان محکوم شد. پس از آن، ۵۰ مرد او را به جرائم دیگری متهم کردند. در سال ۲۰۰۰، به ۲۰ مورد تجاوز دیگر اعتراف کرد و پنج سالِ دیگر به حکم حبسش اضافه شد. بسیاری از قربانیانش دولت را برای پرداخت غرامت تحت فشار گذاشتند. تا سال ۲۰۱۵، دولت کانادا به ۱۵۲ تن از قربانیان هورن غرامتی معادل ۵/۳۶ میلیون دلار پرداخت کرد. این قربانیان، در هنگام تجاوز، ۶ تا ۱۶ سال داشته‌اند.\nدر ژانویۀ ۲۰۱۵، اریک دژاگر، کشیش کاتولیک سابق، به‌علت سوءاستفادۀ جنسی از ۳۲ کودک در قبیلۀ بسیار شمالیِ ایگلیلوک در فاصلۀ سال‌های ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۲ مجرم شناخته شد، یعنی دقیقاً در همان سال‌هایی که هورن نیز مشغول جنایت‌های خودش بود. روزنامه‌نگارانی که اخبار پروندۀ دژاگر را پوشش می‌دانند گزارش دادند که او، در حضور تعدادی از قربانیان، از دادگاه عذر خواسته و تقاضای بخشش کرده است -ظاهراً قربانیان، به‌محض قرارگرفتن دژاگر در جایگاه، از فرط اندوه و خشم دادوفریاد به راه انداخته بودند. دژاگر مصرانه ادعا می‌کرده که دیگر هرگز به کسی تعرض نمی‌کند. او به ۱۹سال حبس محکوم شد که، با احتساب هشت سالی که تا آن موقع گذرانده بود، به ۱۱ سال کاهش یافت و ژوئن امسال به قید شرط آزاد شد. هورن، بعد از اتمام محکومیتش، به آمریکای لاتین رفت.\nدژاگر و هورن فقط دو تن از انبوه آزارگرانِ این‌چنینی هستند، کسانی که بعضی‌هایشان دادگاهی شده و زندانی‌اند، خیلی‌هایشان هم مدت‌هاست که مرده‌اند یا به‌سبب ابهامات قانونی قِسِر دررفته‌اند. دیر یا زود از ابعاد گستردۀ تجاوز جنسی در مدارس شبانه‌روزی‌ای که هزاران کودک بومی کانادایی در آن تحصیل می‌کردند باخبر می‌شدیم. در مستعمرات مرزی، قدرت به‌سبب موقعیت جغرافیایی و مسائل سیاسی بیش‌ازحد ریشه می‌دواند: فاصلۀ بسیار زیادِ این مناطق با مراکز اجرایی موجب می‌شود که وقتی نمایندگان علم و دین به جوامع دورافتاده و آسیب‌پذیر سرخ‌پوستان پا می‌گذارند، به نوعی منزلت و کاریزمای جادویی دست یابند. محل کار این افراد مجزاست و این مجزابودن زندگی‌شان را مخفیانه‌تر هم می‌کند. همۀ شرایط لازم برای سوءاستفاده در این مناطق مهیاست. قربانیان و خانواده‌هایشان نیز با تهدید و ارعاب مجبور به سکوت می‌شوند. جنوبی‌ها هم، ازجمله مردم‌شناسانی نظیر خودم، هرگز متوجه آزار یا آزارگران نشدند.\nامروز که ۴۰ یا ۵۰ سال از آن زمان می‌گذرد، بسیاری از مسائلی که آن زمان از دیدمان پنهان مانده بود عیان شده‌اند. یکی از این مسائل تراژدی وحشتناک خودکشی‌ اینوئیت‌هاست. نوجوانی که خانۀ هورن را خراب کرد زنگ خطری بود که از ویروس درد و رنج، از عذابی که در راه بود، خبر می‌داد. پیامدهای شوم‌ هنوز مانده بود تا از راه برسند.\nدر سال ۲۰۰۲، بیست‌ سال بعد از آخرین باری که در شمالگان بودم، دوباره به آنجا سفر کردم. منظرۀ اونتاریو خود را در چنگ خاکستریِ سردترین روزهای زمستان گسترانیده بود. در گرگ‌ومیش یک روز سرد و دلگیر، تاکسی من را به هتل رساند، جایی که یک پاکت قهوه‌ای بزرگ در قسمت پذیرش انتظارم را می‌کشید. پاکت را با خودم به اتاق بردم، با این خیال که حتماً برایم کلی قرار ملاقات و سفر گذاشته‌اند. وسایلم را جابه‌جا کردم، بعد پشت میز کوچک اتاق نشستم و پاکت را باز کردم.\nیکی از مقاماتِ دولت جدیدِ اینوئیت‌های نوناووت من را به بازدید از ایکالوئیت، بزرگ‌ترین شهر در شرق شمالگان، دعوت کرده بود. نوناووت اسمی بود که اینوئیت‌ها به قلمرو خود داده بودند، قلمرو قانونی جدیدی که به‌واسطۀ کارزاری که برای پس‌گرفتن سرزمین‌های خود راه انداخته بودند به دست آوردند و در آوریل ۱۹۹۹ به تصویب رساندند. این قلمرو حدود هفتصد هزار مایل مربع از مساحت شمالگان، وطن ۳۰هزار اینوئیت، را در بر می‌گرفت و تحقق یک رؤیای سیاسی بود. حالا فرصتی برایم فراهم شده بود تا از شمالگانی دیدن کنم که از استعمارِ کانادا رها شده بود. دلیل دعوت از من چاپ کتابم، یعنی آن‌سوی بهشت 2، بود. از من خواسته بودند به شمال برگردم تا از تاریخ شمالگان صحبت کنم و با بعضی از کسانی که در شمالگان جدید کار می‌کردند ملاقات کنم.\nپاکت قهوه‌ای را باز کردم و پنج‌ صفحه اطلاعات تایپ‌شده را بیرون آوردم. نه حرفی از قرار و مدار بود، نه نام و نشانی از فرستنده‌اش معلوم بود. فقط یک فهرست بلندبالا بود، جدولی پر از اطلاعات که عنوان هر یک از ردیف‌هایش این‌ها بود: مکان، جنسیت، سن، روش. درواقع فهرستی بود از آمار خودکشی در فاصلۀ سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۱. مکان خودکشی‌ها همگی در جوامع اینوئیتیِ نوناووت بود، جاهایی که خودم، بیست سال پیش، در بعضی‌هایشان زندگی کرده بودم و به بعضی‌های دیگر سفر کرده یا از آن‌ها گذر کرده بودم. بعضی‌هایشان دهکده‌های کوچکی بودند که چندصد نفر بیشتر جمعیت نداشتند. بزرگ‌ترینشان -ایکالوئیت و رَنکین اینلِت- بیش از ۲۰۰۰ نفر جمعیت داشتند. اما نام همه‌شان در فهرست بود، هر نوع قبیلۀ اینوئیتی که بخواهید. فهرست درازی بود که ده‌ها مورد را در خود جای داده بود. خیلی از نام‌های خانوادگی را به جا آوردم: بچه‌ها و نوه‌های مردان و زنانی که در مدت اقامتم در خانه‌ها و دهکده‌هایشان با آن‌ها آشنا شده بودم، سفر رفته بودم، زندگی کرده بودم و ازشان آموخته بودم.\nنه خبری از چکیدۀ اطلاعات بود، نه تحلیلی از آمار ارائه شده بود. هرکدام فقط در یک خط خلاصه شده بود، اما به‌راحتی می‌شد الگویی را در آن دید. حدود دوسومشان مرد و یک‌سوم زن بودند؛ همه‌شان، به‌جز یکی‌دو نفر، ۱۵ساله تا ۳۰ساله بوده‌اند؛ تقریباً همه‌شان خود را حلق‌آویز کرده بودند.\nمسلماً از بسیاری از فشارهای زندگی بومیان خبر داشتم و دربارۀ طرز کار استعمار و برخی از صدماتی که به آن‌ها زده بود نوشته بودم. حتی در دهۀ ۱۹۷۰، مطلب کوتاهی هم راجع‌ به خطر احتمالی و آتیِ خودکشی اینوئیت‌ها نوشته بودم. اما تصورش را هم نمی‌کردم که این همه آدم جان خود را به این طریق گرفته باشند. پیش از آنکه به انتهای لیست برسم، فهمیده بودم که با نرخ خودکشی وحشتناکی طرفم. تمام قبایل، از دورافتاده‌ترین‌ها گرفته تا آن‌ها که مراکز اداری بودند، بیش از یک مورد خودکشی داشتند. چیزی که در حال خواندنش بودم کاتالوگ فاجعه بود. تنم از وحشت یخ کرده بود.\nبا کمک آمار و ارقام ساده‌ای از جمعیت کلیِ شمالگان و یک سری عملیات سادۀ ریاضی توانستم بفهمم، آن‌طور که فهرست نشان می‌داد، نرخ خودکشی اینوئیت‌ها حداقل ۵۰ نفر در هر ۱۰۰هزار نفر و نرخ خودکشی مردان جوان حداقل ۱۰۰ نفر در هر ۱۰۰هزار نفر است. نرخ خودکشی از قدیم‌الایام به همین شکل اعلام می‌شود و محاسبۀ آن برای جوامع بسیار کوچک به‌لحاظ آماری نتایج عجیبی دارد، زیرا فقط چند موردِ معدود می‌تواند نرخ کلی بسیار بالایی را رقم بزند. بااین‌حال، می‌دانستم که در آن زمان نرخ خودکشی در کلِ کانادا حدود ۱۲ نفر در ۱۰۰ هزار نفر است. اعداد در قالب آمار شاید چندان قابل‌اعتنا نباشند، اما واقعیت هولناکی را فریاد می‌زنند.\nعلاوه‌براین، حس می‌کردم این برگه‌ها دارند مرا با پرسش‌هایی روبه‌رو می‌کنند که باید با آن‌ها مواجه می‌شدم، و دارند من را به چیزهایی متهم می‌کنند که می‌بایست در قبالشان پاسخگو باشم. آیا به تحولات شمالگان بعد از رفتنم از منطقه بی‌توجه بوده‌ام و چیزی درباره‌اش ننوشته‌ام؟ به اولین پیامدهای این تحولات، وقتی در دهۀ ۷۰ خبر آمد که دو مرد جوان در جزیرۀ بافین خودشان را کشته‌اند، واکنشی نشان نداده‌ام؟ در مدتی که آنجا بودم، نشانه‌های این تحول را که ممکن بود سرآغاز این واقعیت‌ها باشد ندیده‌ام؟ در چیزهایی که از اِد هورن می‌دانستم دقیق کندوکاو نکرده‌ام؟ یا چیز دیگری هم هست که از دستم دررفته باشد؟\nترتیبِ دو سفر را به ایکالوئیت دادم تا از حقیقتی که در این فهرست نهفته بود سر دربیاورم. با مردان و زنانی که سال‌ها پیش می‌شناختمشان ملاقات کردم؛ یکی از آن‌ها، پیتر کاتوک، حالا از وزرای دولت جدید بود. به دفترش رفتم و مدت زیادی دربارۀ سفرهایی که با هم رفته بودیم گپ زدیم و هم‌زمان در نقشه دنبال جاهایی می‌گشتیم که در آن‌ها خاطره داشتیم. پیتر از افزایش خودکشی در میان جوانان سانیکیلوآک هم برایم گفت. تلخی مرگ آن جوان‌ها شیرینیِ خاطرات مشترک و یادآوری ایام خوشِ قدیم را از بین برد. با اینوئیت‌های دیگرِ ایکالوئیت که همگی در سطوح مختلف دولت جدید به کار مشغول شده بودند هم دیدار کردم. آن‌ها هم می‌خواستند از یأس، ترس و اندوهشان برایم بگویند؛ تک‌تک آدم‌هایی که پای حرفشان نشستم مواجهۀ خودشان با خودکشی را با من در میان گذاشتند. همه‌شان دوست و آشنایی داشتند که خودکشی کرده باشد؛ خیلی‌ها گفتند که خودشان هم با ناامیدی دست به گریبان‌اند و هر از گاهی فکر خودکشی به سرشان می‌زند.\n\nبا یکی از وزرای کابینۀ جدید که صحبت می‎کردم برایم از اندوهی گفت که در مراسم خاک‌سپاری جوانانی که به این شکل از دنیا رفته‌اند موج می‌زند و آمیزه‌ای است از ناباوری و ناامیدی‌ای که مرگ جوانان همیشه در پی دارد. از خانوادۀ خودش گفت که بعد از خودکشیِ یکی از فرزندانش چه حال و روزی داشته‌اند. می‌گفت در خاک‌سپاریِ فرزندش مردم از شدت سوگ و اندوه تمام‌مدت ضجه می‌زده‌اند. بعد، انگار که بلندبلند فکر کند، گفت آن سوگواری کار غلطی بود، باید جلوی خودمان را می‌گرفتیم. چرا؟ چون این شکل سوگواری‌ها برای باقی جوانان پیغامی دارند، به آن‌ها می‌فهمانند که مرگشان چه تأثیر عمیقی بر دیگران دارد، والدین و اقوامشان چقدر پریشان خواهند شد و برایشان چه ضجه‌ها خواهند زد. بعد ادامه داد که این کارها -همین فریادهای دردآلود پدر و مادر- ممکن است مشوق خودکشی باشد؛ شاید همان چیزی باشد که جوان‌ها می‌خواهند، همان چیزی که خیال می‌کنند نیاز دارند. پس باید یک‌سری معیار و ایدۀ جدید پیدا کنیم تا بدانیم باید چه کنیم. ضمن صحبت‌هایش، متوجه شدم که وقتی از «ما» حرف می‌زند، منظورش دولت و کل جامعۀ بزرگِ آدم‌هایی است که نامش نوناووت است. نشست پشت میزش، همین‌طور که از پنجره به بیرون زل زده بود، از یأسی گفت که خودکشی فرزندش در او پدید آورده و شک دارد که روزی بتواند راهی برای گذر و بیرون‌آمدن از این تاریکی پیدا کند. خلاصۀ همین‌ها را زوجی به زبان خودشان برایم گفتند: «هر روز منتظریم ببینیم قرار است خبر مرگ چه کسی را بشنویم، نفر بعدی کدام قوم و خویشمان است. منتظریم ببینیم کِی قرار است در خاک‌سپاری بعدی شرکت کنیم».\nباز هم دربارۀ معضل خودکشی جوانان تحقیق کردم. داده‌های بسیاری از نقاط دیگر دنیا را بررسی کردم، با روان‌شناسان و مردم‌شناسانی صحبت کردم که هم دنبال اطلاعاتی در این زمینه بودند و هم پیِ توضیحی برایشان می‌گشتند. آماری که از شمالگان کانادا به من داده بودند قسمتی از یک همه‌گیریِ جهانی بود، بحرانی که در بسیاری از جوامع بومی جهان شایع شده بود. دقیقاً همین سِیر وقایع در آلاسکا، گرینلند، استرالیا و بخش‌های زیادی از کانادا گزارش شده بود. نرخ خودکشی در میان جوانان، به‌ویژه مردان جوان، چیزی بین ۷۵ تا ۲۵۰ نفر در هر ۱۰۰هزار نفر بود، یعنی چندین برابرِ نرخ خودکشی در میان مردم غیرسرخ‌پوست یا غیربومیِ همین مناطق.\nطبق معمول، باز هم نوادگان شکارچی-گردآوران بودند که بدترین داستان‌ها را برای تعریف‌کردن داشتند. از دهۀ ۱۹۸۰، جوانان بی‌شماری دست به خودکشی زده‌اند و، طی دو دهۀ بعد از آن، مدام به تعدادشان اضافه شده است. تازه، به‌جز آن‌هایی که موفق شده‌اند خود را بکشند، تعداد خیلی بیشتری هستند که یا به خودکشی فکر می‌کنند، یا اقدام به خودکشی کرده‌اند. در برخی مطالعاتی که در ایالات‌متحده انجام شده، همان‌طور که یافته‌های من در شمال کانادا هم نشان می‌دهد، از هر چهار جوان، یک نفر ابراز کرده که زمانی به خودکشی فکر کرده است.\nذهن بشر نیازمند گفتن و شنیدن است، قصه‌گفتن و قصه‌شنیدن. وقتی سکوت حکم‌فرما شود، آن‌وقت می‌فهمیم خیلی چیزها هست که قادر نیستیم دربارۀ خود بدانیم. سکوتِ خانه خلأ بزرگی در وجود فرزند به جا می‌گذارد. این سکوت ممکن است برآمده از بهترینِ غرایز، میلی عاشقانه به مراقبت از فرزند، باشد؛ یا از درد تحمل‌ناپذیر جراحات تاریخی؛ یا شاید هم از سرِ غم و خشمی باشد که باعث پس‌زدنِ فرزند می‌شود. شاید میان اندوه ناگفتۀ شخصی و سکوتِ برآمده از جراحات تاریخی تفاوت از زمین تا آسمان باشد، اما هر دو به یک‌جور ویرانی ختم می‌شوند.\nدر تمامی نواحی شمالی، جایی که مدت‌ها وقتم را صرف گوش‌دادن به مردم شکارچی و آموختن از آن‌ها کرده‌ بودم، سوءاستفاده و تجاوز اشکال مختلفی به خود گرفته بود. قدرت و مقررات استعماری به این معنی بود که زمین و شیوۀ زندگی‌کردن در آن و امرار معاش از طریق آن تحت نظارت حکومتی نوظهور و بیگانه است. این تجاوز به حقوق و آداب و رسوم بومیان بود. هر کسی که قوانین جدید را نادیده می‌گرفت یا از آن‌ها سرپیچی می‌کرد با خطر مجازات روبه‌رو می‌شد. کافی بود که، در مراکز خریدوفروش، یکی از بومیان از دادن نسیه به جنوبی‌ها امتناع کند؛ پلیس کلونات دستگیرش می‌کرد، بعد هم قاضی و هیئت‌منصفۀ جنوبی محاکمه‌اش می‌کردند. این رویدادها به اینوئیت‌ها نشان داد -یعنی اصلاً طراحی شده بود که نشان دهد- زمام امور شمالگان دیگر در دست خودشان نیست.\nاین سوءاستفاده از قدرت بود. معلمان و مبلغان مذهبی اصرار داشتند به اینکه فقط خودشان از حقیقیتِ مهم‌ترین مسائل آگاه‌اند، نه شمالی‌ها. این دیگر سوءاستفاده از قوۀ تفکر بود. شرکت‌های معدنی، مؤسسات نفتی و گازی و پیمان‌کاران چوب‌بری به نواحی شمالی آمدند تا به منابع ارزشمند دسترسی داشته باشند و هر کاری که بخواهند انجام دهند، بی‌آنکه خودِ این سرزمین یا مردمی که نسل‌اندرنسل در آن زندگی کرده و می‌شناختندش برایشان اهمیتی داشته باشد. این کارشان تعرض به مردم شمال و به خودِ این سرزمین بود. از همۀ این‌ها گذشته، عده‌ای از همان‌ها که نماینده، هوادار و عامل چنین تجاوزهایی بودند به خودشان این اجازه را دادند که به جسم همان کودکانی نیز تجاوز کنند که می‌گفتند برای درس‌دادن یا نجاتشان آمده‌اند.\nتجاوز جنسی به کودکان با سایر صورت‌های تجاوز تفاوت‌های اساسی دارد: این نوع تجاوز تعرض مستقیم به آسیب‌پذیرترین افراد جامعه است. اما ربط مهمی هم به آسیب‌های دیگر دارد: کودکانِ قربانی تجاوز اعتمادبه‌نفسشان را از دست می‌دهند، بنابراین در برابر هر نوع آسیب دیگری که سر راهشان قرار بگیرد به‌شدت حساس و شکننده می‌شوند. کودکانی که مورد تجاوز جنسی قرار گرفته‌اند ممکن است به خود بیایند و ببینند که به سکوتی بس عمیق وادار شده و در آن حبس شده‌اند، درحالی‌که بیشتر از هر کس دیگری نیاز به مراقبت و حرف‌زدن و فرصتی برای التیام دارند. تجاوز هرچه گسترده‌تر باشد -تجاوز به میراث گذشته، خاک و باورها- به این معنی است که فرصت تیمار و التیام، فرصت دفاع از خود، ناچیز و ناچیزتر می‌شود.\nآسیب به جامعه از هر نظر به سکوت، اندوه و خشم منتهی می‌شود. افرادی که توقع می‌رود وظیفۀ انتقال دانش، بینش، باور و مهارت‌هایی را به عهده بگیرند که قلب هر فرهنگ‌اند خانه‌نشین می‌شوند. کسانی که مورد تجاوز قرار گرفته‌اند خود را بی‌ارزش می‌پندارند. والدین به ارزش و صحت همۀ چیزهایی که از بچگی یاد گرفته‌اند شک می‌کنند و اطمینان خود را به تمام آموزه‌هایی که باید به فرزندان انتقال دهند از دست می‌دهند. همچنین فرزندان به این نتیجه می‌رسند که والدینشان هیچ چیز باارزشی، هیچ حقیقت به‌دردبخوری، ندارند که ارائه کنند. به‌این‌ترتیب، ریسمانی که نسل قدیم را به نسل جدید پیوند می‌داد گسسته می‌شود و هر نسل در یک سوی ریسمان می‌ماند.\nنسل قدیم نمی‌تواند آن‌طور که می‌خواست بزرگ‌تری کند، نسل جدید هم نمی‌تواند برای تأمین نیازهایی که هر جوانی دارد به والدینش رجوع کند. پس معنای زندگی، آن‌گونه که قبلاً بود، آن‌گونه که باید باشد، آن‌گونه که هر یک از طرفینِ شکاف نسلی به آن نیاز دارند، در شک، اندوه و سکوت گم می‌شود. آنچه برای آیندگان باقی می‌ماند حس بی‌تعلقی و حسرتِ چیزهایی است که سخت محتاجشان هستند اما، از همان کودکی، می‌فهمند که هرگز توان داشتنش را نخواهند داشت.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را هیو برودی نوشته و در تاریخ ۲۱ ژوئیۀ ۲۰۲۲ با عنوان«The Deepest Silences: What Lies Behind the Arctic’s Indigenous Suicide Crisis» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «آنچه دیدم فاجعۀ مطلق بود» در بیست‌‌وپنجمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ نسیم حسینی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۶ اسفند ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n\n\n\n                                                     \n                                                                                                    \n                                                        این مطلب برگرفته از آخرین کتاب هیو برودی است.                                                    \n                                                                                                    \n                                                        Brody, Hugh. Landscapes of Silence: From Childhood to the Arctic. Faber, 2022.                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        هیو برودی (Hugh Brody) انسان‏شناس، نویسنده و فیلم‏ساز بریتانیایی است. او در کالج ترینیتیِ دانشگاه آکسفورد تحصیل کرده و در دانشگاه کوئینزِ بلفاست فلسفۀ اجتماعی درس می‌‏دهد. تازه‌‏ترین کتاب او چشم‌‏اندازهای سکوت: از کودکی تا شمالگان (Landscapes of Silence:  from Childhood to the Arctic) نام دارد.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        اینوئیت‌ (inuit) نامی است که اسکیموهای کانادا و گرینلند برای خود برگزیده‌اند [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        The Other Side of Eden"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/639537771.json b/train/639537771.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..85be3487a3700867f2e44ce7b5fb1d5bb88d7536
--- /dev/null
+++ b/train/639537771.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "علوم سياسی هم «نشتِ آزمايشگاهی» دارد",
+  "subtitle": "ایده‌هایی که از محیط‌های دانشگاهی به فضای عمومی درز می‌کنند می‌توانند به‌طور غیرمنتظره‌ای خطرناک باشند",
+  "introduction": "پل ماسگریو، استاد علوم سیاسی دانشگاه ماساچوست، معتقد است پدیدۀ «نشت آزمایشگاهی» فقط مختص علوم آزمایشگاهی نیست و  همان‌طور که یک ویروس کوچک می‌تواند از آزمایشگاهی دورافتاده به بیرون  نشت کند و خطرآفرین بشود، در رشته‌هایی مثل علوم سیاسی نیز ایده‌ها می‌توانند از دنیای پر از ظرافت سمینارهای علمی خارج شده و آن بیرون شکل عوض کنند و حتی بدل به تهدید شوند. با توجه به اهمیت موضوعاتی که در چنین رشته‌هایی بررسی می‌شود، درزکردن ایده‌ای اشتباه به عرصۀ عمومی چه عواقبی برای دنیا در پی خواهد داشت؟",
+  "content": "پُل ماسگریو، فارن پالیسی— موضوع نشتِ آزمایشگاهی این اواخر خیلی داغ شده است. من، به‌عنوان متخصص علوم سیاسی، نمی‌توانم با قاطعیت بگویم که طبق شواهد آیا کووید ۱۹ به‌طور طبیعی پدید آمده یا حاصل فرایندهای آزمایشگاهی است (اگرچه بسیاری از کارشناسان به‌شدت با این ایده مخالف‌اند). بااین‌حال همچنان، به‌عنوان متخصص علوم سیاسی، معتقدم تفکر جدی دربارۀ «نشتِ آزمایشگاهی» و آسیب‌های احتمالی ناشی از آن، در رشتۀ خودمان، می‌تواند برای این رشته درس‌هایی به‌همراه داشته باشد.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/10/919-567-3.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            علوم سياسی هم «نشتِ آزمايشگاهی» دارد        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nنشتِ آزمایشگاهی در علوم سیاسی، تا حدی، آدم را یاد مفهوم جامعه‌شناس دیوانه می‌اندازد. بااین‌حال، اگر افراد دانشگاهی را به چشم ایده‌پردازانی حرفه‌ای ببینید که قصدشان دوام‌آوردن در محیطی خصمانه است، راحت‌تر متقاعد می‌شوید که ایده‌ها و یافته‌های علمی می‌توانند از دنیای پر از ظرافت و احتیاط سمینارهای علمی خارج شده و آن بیرون شکل عوض کنند و حتی بدل به تهدید شوند. با نگاه به اهمیت موضوعاتی که در این رشته مورد بررسی قرار می‌گیرد، از جنگ هسته‌ای گرفته تا اقتصاد بین‌الملل، دمکراتیزه‌کردن جوامع و نسل‌کشی، درمی‌یابیم که درزکردن ایده‌ای اشتباه به بیرون می‌تواند چه عواقب خطرناکی برای دنیا در پی داشته باشد، کما اینکه چنین اتفاقی قبلاً هم رخ داده است.\nمحیط‌های دانشگاهی، به‌طور تکاملی، فضای چالش‌برانگیزی را فراهم می‌کنند که ایده‌ها در آن خود را سازگار می‌کنند تا باقی بمانند. فرایند توسعه و آزمون نظریه‌های علمی، در مقام مقایسه، همچون آنچه در دست‌کاری‌های ژنتیکِ کارکردزا 1 اتفاق می‌افتد، به این سازوکار سرعت می‌بخشد. ایده‌ای علمی برای اینکه بتواند از مرحلۀ داوری همتایان جان سالم به در ببرد یا باید بیش‌ازحد خوش‌شانس باشد و یا، به احتمال بیشتر، از ابتدا طوری طراحی شود که بتواند از دست پادتن‌های فضای دانشگاهی (ایرادگیری‌های این داوران) فرار کند. بااین‌حساب، ایده‌هایی که مطرح می‌شوند یا چنان به‌دردنخورند که خودبه‌خود از دور خارج می‌شوند، یا طوری بهینه شده‌اند که بتوانند، در مسیری کمترخصمانه، به رشد خود ادامه دهند.\n\nاندیشکده‌ها و مجلاتی مثل آتلانتیک (یا فارن پالیسی) را می‌توان به بازار تره‌باری تشبیه کرد که ایده‌های تازه و جسورانه، در آنجا، به گروه‌های اجتماعی جدید و آسیب‌پذیر معرفی می‌شوند. اگرچه خیلی‌ها معتقدند که تأثیر علوم‌اجتماعی رو به کاهش است و برخی نویسندگان هم از این موضوع ابراز تأسف می‌کنند، اما همه‌گیرشدن ایده‌هایی که پیش از این متعلق به محیط‌های دانشگاهی بودند، ایده‌هایی مثل درهم‌تنیدگی 2و استفاده از علوم‌اجتماعیِ کمّی برای شکل‌دهی مجدد به کارزارهای انتخاباتی، نشان می‌دهد که نه‌تنها ایده‌ها از محیط دانشگاه به سایر محیط‌ها منتقل می‌شوند، بلکه این ایده‌ها بعد از انتقال ممکن است تازه شکوفا شوند. این موضوع تازگی ندارد: پیش از این هم خیلی از اصطلاحات مربوط به رشته‌های مختلف از محدودۀ کارهای دانشگاهی به بیرون درز کرده‌اند، اصطلاحاتی مثل «ایگو» از روانکاوی، «بقای اصلح» از نظریۀ تکامل و «بازار آزاد» و مارکسیسم از رشتۀ اقتصاد.\nفرضیۀ «برخورد تمدن‌ها» مثال خوبی است از یکی از مخرب‌ترین نشت‌های آزمایشگاهی در تاریخ رشتۀ علوم سیاسی. یکی از پژوهشگران دانشگاه هاروارد، به نام ساموئل پی هانتینگتون، در سال ۱۹۹۳ مقاله‌اش با نام «برخورد تمدن‌ها؟» (به علامت سؤال توجه کنید، که البته در نسخه‌های بعدی از نام مقاله حذف شد) را در مجلۀ فارِن افِیرز منتشر کرد و، در آن، فرضیه‌ای جسورانه و ساده را دربارۀ روند جهان پس از جنگ سرد مطرح کرد: «فرهنگ منشأ اصلی مناقشات و اختلافات بزرگ میان انسان‌ها خواهد بود. … برخورد تمدن‌ها بر سیاست جهان سایه خواهد انداخت. خطوط شکاف میان تمدن‌ها، در آینده، به خط مقدم نبرد بین آن‌ها تبدیل خواهد شد».\nرسالۀ هانتینگتون حدسی بر مبنای مطالعات تجربی دقیق نبود، بلکه تفکری بود که، بر مبنای چند مثال معاصر و دردسترس، به آینده نگاه می‌کرد. خیلی از مقاله‌های دانشگاهی که می‌خواستند فرضیۀ هانتینگتون را بیازمایند و، با این کار، مخالفت خود را نشان دهند نیز در همین تله گرفتار شدند، مقاله‌هایی که سعی داشتند غلط‌بودن فرضیۀ هانتینگتون را اثبات کنند و، گاه، آزمون‌هایشان هم بسیار تأثیرگذار بود. اما فرضیۀ هانتینگتون را نمی‌شد صرفاً با ارائۀ چند مورد از حقایق رد کرد. این فرضیه آمادۀ رشد و شکوفایی در فضای عمومی بود، جایی به‌دور از محدودیت‌هایی چون نیاز به انطباق با واقعیت‌های تجربی.\nدرواقع، به‌ نظر می‌رسد که در پروژۀ سیاسی بزرگ‌ترِ هانتینگتون، معمولاً، حقایق موضوعی فرعی به شمار می‌روند. هانتینگتون، در ادامهٔ مقاله‌اش، کتابی نوشت به نام برخورد تمدن‌ها و بازسازی نظم جهانی 3. او، در این کتاب، آنچه را که به‌عنوان سناریوی محتمل در ذهن داشت تصویر کرد تا بحث روشن شود: مناقشۀ چین و آمریکا بر سر ویتنام منجر به جنگ جهانی سوم و جنگی نژادی خواهد شد که، بر اثر آن، اروپا و ایالات‌متحده نابود می‌شوند و، هم‌زمان، هند تلاش می‌کند «جهان را در راستای اصول هندو تغییر شکل دهد».\nاین کتاب نه‌تنها باعث نشد هانتینگتون از چشم مردم بیفتد، بلکه حتی او را مشهورتر هم کرد. به‌ویژه، بعد از حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر، ادعای او مبنی بر اینکه «مرزهای اسلام خونین است» تازه برای مخاطب عام باورپذیر شد. تاجایی که، در سال ۲۰۱۱، دیوید بروکس، ستون‌نویس نیویورک تایمز، هانتینگتون را به‌عنوان «یکی از بزرگ‌ترین دانشمندان علوم سیاسی» مورد ستایش قرار می‌دهد. هرچند درنهایت در آن نوشته چنین نتیجه می‌گیرد که فرضیۀ «برخورد» هانتینگتون اشتباه بوده است، اما حتی این کار را هم با نهایت ملاطفت انجام می‌دهد: «این‌ها را نگفتم که هانتینگتون بزرگ را خراب کنم. هنوز هم ممکن است اثبات شود که حق با او بوده است».\nنمونه‌ای دیگر، ایدۀ مدیریت‌کردن رقابت ابرقدرت‌ها با استفاده از نظریۀ بازی است. طی دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، دانشمندان علوم سیاسی و همتایانشان در علم اقتصاد و سایر رشته‌ها سعی داشتند از ابزارهای نظریۀ بازی، که آن موقع جدید محسوب می‌شد، استفاده کنند تا روابط بین ایالات‌متحده و اتحاد جماهیر شوروی را مدل‌سازی کنند و، به‌این‌ترتیب، جنگ سرد را درک کنند. آن‌ها، در نمونه‌های اول خود، مذاکرات و رویارویی‌های طرفین را تقلیل می‌دادند به ماتریس‌های نتایج و استراتژی‌های ساده با اسم‌هایی مثل دوراهی زندانی، جوجه و شکار گوزن 4\nخیلی کار جذابی بود. اینکه چند فرض ساده دربارۀ خواسته‌های طرفین بازی تعیین کنی، مشخص کنی که برای رسیدن به این خواسته‌ها از چه استراتژی‌هایی می‌توانند استفاده کنند؛ فرض بگیری که هر کدام از طرفین بازی آنچه را بازیگران دیگر می‌دانند می‌داند؛ و محاسبه کنی که آن‌ها، برای انتخاب استراتژی خود، حواسشان به تصمیماتی که سایر بازیگران برای بیشینه‌کردن رفاه خود می‌گیرند هست. بفرمایید! استراتژی علمی ما آماده است.\nمسخره‌کردن این رویکرد آسان‌تر از چیزی است که فکرش را بکنید. این فرض‌های ساده فقط در داخل مرزهای نظری خودشان به‌خوبی جواب می‌دهند. من هر ترم (قبل از اینکه دنیا گرفتار همه‌گیری شود)، با کمک دانشجویانم در مقطع کارشناسی، این بازی‌های پایه را به‌صورت حضوری شبیه‌سازی می‌کردم تا به دانشجویان نشان دهم تغییر در قوانین بازی می‌تواند بر تمایل بازیگران به همکاری تأثیر بگذارد. این یافته در دوره‌های مختلف آزمایش‌های علمی به‌خوبی اثبات شده است.\n\nاما همچنان فاصلۀ زیادی است بین این یافته‌های عمومی و کلی، و باور به اینکه چنین ایده‌های ساده‌ای، بدون مقدار زیادی پالایش‌های اضافی، می‌تواند رفتار سازمان‌های پیچیده را جهت‌دهی کند. در روابط بین‌الملل، استراتژی‌های مشخصی که می‌توان از آن‌ها استفاده کرد بسیار گسترده‌اند (و استراتژی‌های جدید هم به آن اضافه می‌شود)، ریسک‌های موجود در هر رقابت را نمی‌توان دقیقاً شناسایی کرد، بازیگران انگیزه دارند تا آنچه را می‌دانند از طرفین دیگر مخفی کنند و، شاید مهم‌تر از همۀ این‌ها، بازیگران طی این بازی بارها و بارها بر هم تأثیر متقابل می‌گذارند. حتی در بازی دوراهی زندانی -که، در آن، همکاری استراتژی احمقانه‌ای محسوب می‌شود- همین‌که، به‌جای یک‌بار، چندبار بازی را تکرار کنیم می‌تواند همکاری را به نقطۀ تعادل بازی تبدیل کند.\nبااین‌حال، در آن زمان گرایش کلیِ گروهی خاص و تأثیرگذار در رشتۀ علوم اجتماعی این بود که می‌خواستند باور کنند که نظریۀ بازی (البته اگر بخواهیم منصف باشیم، در حالتی پیچیده‌تر از آنچه گفتیم) نه‌تنها می‌تواند بینش خوبی نسبت به ماهیت امور جهان به ما بدهد، بلکه می‌تواند توصیه‌های مشخصی را در زمینۀ سیاست خارجی، در طول جنگ سرد، برای آمریکا ارائه کند. نظریه‌پرداز بازی، توماس شلینگ، در کتاب‌های تأثیرگذارش مثل استراتژیِ مناقشه 5 و تسلیحات و نفوذ\n6از همین ابزارها استفاده کرد تا نشان دهد به‌آسانی می‌توان جنگ سرد را مدیریت کرد؛ جنگ سرد بده‌بستانی است که اگر خطرات آن با آرامش، منطق و قاطعیت فرماندهی شود، تقابل‌های مختلف موجود در آن، از مسئلۀ تنگۀ تایوان گرفته تا دیوار برلین، به موضوعاتی قابل‌فهم و قابل‌فتح تبدیل می‌شوند.\nهیچ‌کدام از این ایده‌ها، تا زمانی که در محدودۀ آزمایشگاه باقی بمانند، خطرساز نخواهند بود. اما این رویکردها خیلی زود از روی دیوارهای دانشگاه هاروارد و اندیشکدۀ رَند کورپ بیرون پریدند و وارد کاخ سفید و جامعۀ سیاسی شدند. دولت کِندی جولانگاه دانشگاهیان بود و پنتاگون هم، در زمان وزارت دفاع رابرت مک‌نامارا، به مرکز گسترش ایده‌های خِرَدگرایانه تبدیل شده بود. رئیس‌جمهور جان اِف کندی و همکارانش به‌شدت به توصیه‌های شلینگ تکیه می‌کردند. نفوذ شلینگ حتی تا حد انجام بازی‌های جنگی با سیاست‌گذاران سطح بالا در کمپ‌دیوید هم گسترش پیدا کرد.\nنظریه‌ها فقط در چهارچوب مفروضاتشان درست هستند. جنگ سرد هرگز آن‌قدری که شلینگ تبلیغ می‌کرد پایدار یا ساده نبود. در دنیای واقعی و فرسنگ‌ها دورتر از دنیای دانشِ بی‌نقص و ریسک‌های کاملاً پیش‌بینی‌شده‌ای که شلینگ خوابش را می‌دید، خطاها و برداشت‌های نادرست از حد انتظار فراتر رفتند، به‌ویژه، در موضوع بحران موشکی کوبا که بعدها معلوم شد حتی از چیزی که آن‌موقع به‌نظر می‌رسید هم خطرناک‌تر است. سازمان‌های متولی سلاح‌های هسته‌ای دچار حادثه‌های متعددی شدند و تا یک قدمی فاجعه پیش رفتند، درحالی‌که، دولت ایالات‌متحده همچنان اثرات بالقوۀ جنگ هسته‌ای را دستِ‌کم می‌گرفت. حتی در همان بازی‌های جنگیِ شلینگ هم معلوم شد که سیاست‌گذاران تنش‌ها را، بسیار کمتر از حدی که در نظریه‌های شلینگ توصیه می‌شود، جدی می‌گیرند.\nرهبران ابرقدرت‌ها انسان‌هایی سست‌عنصر و اهل اشتباه بودند و نه اَبَرانسان‌هایی با توانایی مدیریت ریسک. وقتی در سال ۱۹۷۳ شوروی و آمریکا در موضوع خاورمیانه به بن‌بست رسیدند، طبق گفتۀ سِرگِی رادچنکوی مورخ، لئونید برِژنف رهبر شوروی، به‌خاطر اعتیاد به قرص خواب، نمی‌توانست درست فکر کند و لازم بود زیردستانش بتوانند بحران را مدیریت کنند تا جنگی هسته‌ای درنگیرد. در آن‌سوی ماجرا هم همتایان آن‌ها، در واشنگتن، همین وظیفه را نسبت به ریچارد نیکسون برعهده داشتند که، به‌احتمال زیاد، در زمان آن بحران در حالت مستی به سر می‌برد.\nبر اساس مطالبی که گروهی از مورخان، به‌صورت مستند، در کتاب چگونه خِرد تقریباً عقلش را از دست داد 7 آورده‌اند، نظریه‌های خردگرایانه در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ فراگیر شدند و نصیحت‌هایی را که به سیاست‌گذاران می‌شد بی‌تأثیر کردند. هژمونی نظریه‌های این‌چنینی خودِ رشتۀ علوم سیاسی را هم به بیراهه کشانده بود. این نظریه‌ها، از یک‌طرف، راه را برای ورود نظریات جایگزین بسته بودند و از طرف دیگر هم خودشان، به‌جای اینکه نقش سُنت پژوهشی قوی و متنوعی را ایفا کنند، تا حد مجموعه‌ای از بازی‌های دورهمیِ دانشگاهی تنزل پیدا کرده بودند.\nبااین‌حال، اشکال بزرگ کار این بود که تکیه بر چنین نظریه‌هایی، به‌عنوان راهنمایی برای درک تقابل‌ها در دوران هسته‌ای، شبیه تکیه بر نقشه‌ای پرخطا برای عبور از دریای طوفانی بود. کاملاً می‌توان گفت شانس آوردیم که تجویزهای این‌چنینی برای رهبران کار را به جاهای باریک نکشاند. امروزه، میراث استفاده از نظریۀ بازی در گفتمان عمومی را فقط می‌توان در رِشتوهای پُرفیس‌واِفادۀ توییتر مشاهده کرد و جای بسی شرمساری است که نظریۀ صوریِ معاصر، نسبت به نمونۀ مربوط به دوران جنگ سردش، حرف‌های بسیار بیشتری برای گفتن دارد.\nهر دوی این ایده‌ها بیانگر مفاهیم خطرناک و تجویزهای اشتباه هستند، اما به‌هرترتیب توانسته‌اند برای خودشان، هم در سطح وسیع بین مردم و هم در بین اهالی سیاست، مخاطب پیدا کنند. طبق تعریف دقیق، هیچ‌کدام از دو ایده‌ای را که تا اینجا بررسی کردیم نمی‌توان مهم‌ترین نشت‌های آزمایشگاهی در علوم سیاسی به حساب آورد. اگرچه هانتینگتون دانشمند علوم سیاسی بود، اما صراحتاً ادعا کرده که نظریۀ «برخورد تمدن‌ها» را باید یک نظریۀ علوم‌اجتماعی دانست. همچنین، اگرچه رویکردهای مبتنی بر نظریۀ بازی تأثیر زیادی بر مطالعۀ روابط بین‌الملل و سیاست خارجی در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ داشتند، اما آن جنبش هم، درواقع، جنبشی بین‌رشته‌ای بود که بیشتر از علوم سیاسی می‌توان آن را مرتبط با رشتۀ اقتصاد دانست.\nشاید بتوان ایدۀ صلح دمکراتیک را خطرناک‌ترین نشت آزمایشگاهی در علوم سیاسی دانست. این نظریه، دهه‌ها قبل، به‌عنوان نزدیک‌ترین نمونه به یک قانون تجربی در روابط بین‌الملل معرفی شده بود و گفته می‌شود ریشه‌اش به امانوئل کانت برمی‌گردد. مطابق نظریهٔ صلح دمکراتیک، دمکراسی‌ها تمایل کمتری به جنگیدن با یکدیگر دارند (جدیدترین مطلب در ادبیاتِ این حوزه مدعی است که رابطۀ علت و معلولی بین دمکراسی و صلح «لااقل پنج برابر قوی‌تر از رابطۀ بین سیگار و سرطان ریه است»).\nاز مدت‌ها قبل، در رشتۀ علوم سیاسی این بحث در جریان بوده است که چرا چنین رابطۀ همبستگی‌ای می‌تواند وجود داشته باشد. دانشجویان تحصیلات تکمیلیِ روابط بین‌الملل که خودشان را برای امتحانات جامع آماده می‌کنند باید کلی بحث فرعی دربارۀ این موضوع را مطالعه کنند: اینکه آیا علل صلح از مشوق‌های دمکراسی برای رهبران ناشی می‌شود یا از پایه‌های هنجاری و عمیق لیبرالیسم؟ یا اینکه علت اصلی این امر مربوط می‌شود به سرمایه‌داری و چشم‌انداز معاملات تجاری؟؛ آیا دانشمندان علوم سیاسی با بازتعریف دشمنان ایالات متحده به‌عنوان کشورهای غیردمکراتیک -حتی زمانی که آن کشورها دولت منتخب مردمی داشته‌اند- همه را فریب داده‌اند؟؛ و اینکه روش‌ها و ابزارهای اندازه‌گیری چطور این داستان را تأیید و یا آن را پیچیده‌تر می‌کنند؟\nوقتی این مطالب را در دوره‌های مقدماتی تدریس می‌کنیم، یعنی به وسیع‌ترین گروه مخاطبانمان، بخش زیادی از این دقایق و ظرایف از قلم می‌افتند. و شگفت آنکه، طبق گفتۀ پژوهشگر اسرائیلی، پیکی ایش‌شالوم در کتاب صلح دمکراتیک: یک بیوگرافی سیاسی 8، وقتی این ایده به سیاست‌گذاران می‌رسد حتی ظرایف بیشتری از آن از دست می‌رود.\nایش‌شالوم توضیح می‌دهد که صلح دمکراتیک در سال ۱۹۹۲ در ذهن سیاست‌گذاران ایالات متحده تثبیت شد، یعنی زمانی که بیل کلینتون در انتخابات آن سال از این نظریه به‌عنوان بخشی از تلاشش برای جلب نظر نومحافظه‌کاران استفاده کرد و وزیر امور خارجۀ جمهوری‌خواه، جیمز بیکر، آن را به‌عنوان آموزه‌ای برای پشتیبانی از سیاست خارجی در دوران پس از چنگ سرد انتخاب کرد.\nمفهوم صلح دمکراتیک، همین‌طور که از بحث‌های جدی و تقابلیِ دانشگاهی فاصله می‌گرفت، ساده‌تر شد و تکامل پیدا کرد. کلینتون در سال ۱۹۹۴، در سخنرانی سالانۀ خودش دربارۀ وضعیت کشور، اعلام کرد که «دمکراسی‌ها به یکدیگر حمله نمی‌کنند»، صریح‌ترین جمع‌بندی ممکن. تا سال ۱۹۹۷، سیاست‌گذاران بریتانیایی و اسرائیلی از مفهوم صلح دمکراتیک استفاده می‌کردند تا گسترش ناتو را توجیه کنند و منکر شوند که کشور مصر حق دارد از سلاح‌های هسته‌ای اسرائیلی انتقاد کند. پژوهشگری به نام گری باس با مشاهدۀ این روند طی مطلبی در نیویورک تایمز هشدار داد که این ایده «نباید به بهانه‌ای برای جنگ‌طلبی تبدیل شود».\nبعدها معلوم شد که هشدارهای باس چندان هم بیجا نبوده است. صلح دمکراتیک، در شکلی جدید و قابل‌انتقال، به بخشی از توجیه حمله به عراق در سال ۲۰۰۳ تبدیل شد. نوع جدیدی از این مفهوم نیز در نومحافظه‌کاران پدید آمد: اگر دمکراتیزه‌کردن کشورها منجر به افزایش صلح در جهان می‌شود، پس طبیعتاً می‌توان نتیجه گرفت که ترویج دمکراسی یکی از ابزارهای لازم برای دمکراتیزه‌کردن است. معنای این حرف برای محافظه‌کاران کارکشتۀ دولت بوش روشن بود: به‌این‌ترتیب باید خاورمیانه را، به‌زور هم که شده، دمکراتیزه کنیم. وزیر امور خارجه، کاندولیزا رایس که خودش دکتریِ علوم سیاسی داشت، با همین استدلال مدعی شد که صلح دمکراتیک و حتی ترویج اجباری دمکراسی «تنها پاسخ واقع‌بینانه به چالش‌های پیشِ روی ماست».\nهرکس که دربارۀ علت رویدادهای تاریخی مطالعه کرده باشد می‌داند که کار بیهوده‌ای است که برای رویدادی پیچیده دلیل واحدی تعیین کنیم. بعضی‌ها، از جمله بروس راسِت نظریه‌پرداز صلح دمکراتیک، معتقدند که نظریۀ صلح دمکراتیک بیشتر توجیهی گذشته‌نگر برای جنگ عراق بوده تا دلیلی موجه برای آن، و خلاصه اینکه مدعی است نسخه‌ای که او از نظریهٔ صلح دمکراتیک مد نظر داشته دارای شرایطی بوده است که در جنگ عراق، به‌طور دقیق، وجود ندارد.\nهرچند چنین استدلال‌هایی می‌تواند آبروی علمی این نظریه را حفظ کند، اما نمی‌تواند اثبات کند که این مفهوم هیچ نقشی در اتفاقاتی که رخ داده نداشته است. طبق نوشتۀ ایش‌شالوم، هیچ نظریۀ دانشگاهی‌ای نمی‌تواند سیاست را در خالص‌ترین شکل خودش جهت‌دهی کند، بلکه آنچه سیاست را به پیش می‌برد «ترکیب‌های تحریف‌شده‌ای از نظریه‌های دانشگاهی است: یعنی نظریه‌ها، آن‌طور که عوام آن‌ها را درک می‌کنند».\nتا اوایل قرن ۲۱، نظر تثبیت‌شدۀ نخبگان غربی این بود که: پژوهش‌‌های دانشگاهی اثبات کرده‌اند که بین افزایش دمکراسی و کاهش جنگ رابطه وجود دارد. بحث‌های مربوط به سازوکارهایی که دمکراسی، با استفاده از آن‌ها، صلح ایجاد می‌کند به دست فراموشی سپرده شد، چراکه نه خیلی جذاب بود و نه خیلی کاربردی. مفهوم صلح دمکراتیک که، به‌دقت، به‌ دست پژوهشگران دانشگاهی پرورده و آزموده شده بود، پس از درزکردن به دنیای واقعی، جهش پیدا کرد و عواقب فاجعه‌آمیزی به بار آورد.\nدر هر بحث جدی دربارۀ نشت آزمایشگاهی، خواه این نشت از نوع ویروسی باشد خواه از نوع «ویروسی» 9 ، باید به‌طور کامل به این توجه کرد که بازی با ایده‌های خطرناک چه سودها و زیان‌هایی به همراه دارد. درست است که پژوهش‌ها در شرایطی بهترین پیشرفت را خواهند داشت که قیدهای بیرونی به حداقل برسد، اما یادمان نرود که سیاست‌گذاری در دنیای واقعی مستلزم مسئولیت‌پذیری و احتیاط است. برای اینکه بین اکتشافات پُرجُنب‌وجوش دانشگاهی و سیاست‌گذاری متین و عاقلانه تعادل مناسبی برقرار شود، باید کاری شبیه واکسیناسیون، البته از نوع فکری‌اش، انجام داد: ایجاد پادتن‌های فکری در محیط‌های سیاسی و دنیای سیاست که به مقامات سیاسی و روزنامه‌نگاران کمک کند تا نسبت به ایده‌های دانشگاهیِ ساده، فریبنده و غلطی که ظاهراً می‌توانند دنیای واقعی را توضیح دهند -یا آن را نجات دهند- همچنان به دیدۀ شک و تردید نگاه کنند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را پُل ماسگریو نوشته و در تاریخ ۳ ژوئیۀ ۲۰۲۱ با عنوان «POLITICAL SCIENCE HAS ITS OWN LAB LEAKS» در وب‌سایت فارن پالیسی منتشر شده است. و برای نخستین‌بار با عنوان «علوم سیاسی هم ‘نشتِ آزمایشگاهی’ دارد» در بیست‌ویکمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ بابک حافظی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۴۰۰با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        پُل ماسگریو (Paul Musgrave) استاد علوم سیاسی دانشگاه ماساچوست و کارشناس سیاست خارجی آمریکاست. یادداشت‌های ماسگریو در نشریات مختلفی مثل نیویورک تایمز و واشنگتن پست منتشر شده است.\n \n \n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        gain-of-function\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        intersectionality\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                         Prisoner’s Dilemma, Chicken وStag Hunt نام تعدادی از سناریوها و بازی‌های ابتدایی در نظریۀ بازی است [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        The Strategy of Conflict\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Arms and Influence\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        How Reason Almost Lost Its Mind\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        Democratic Peace: A Political Biography\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        Viral : منظور از وایرال اول ویروس به معنای حقیقی آن و منظور از وایرال دوم ایده‌هایی است که به‌سرعت در فضای عمومی و بین مردم منتشر می‌شود [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/645194250.json b/train/645194250.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..6c63fd445f38c1de4fc5546e216197473c221e27
--- /dev/null
+++ b/train/645194250.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "آیا گریزی از سوگ هست؟",
+  "subtitle": "سوگ نیز مثل مرگ انواع مختلف دارد و در بعضی موارد تا پایان عمر التیام نمی‌‏یابد",
+  "introduction": "سوگ هزار چهره دارد؛ فوت پدر و مادری که هرگز فرصت نکرده‌‏ایم بگوییم دوستشان داریم، از دست رفتن دوستانی که خاطراتشان رهایمان نمی‏‌کند و، از همه غم‌‏انگیزتر، مرگ فرزندی که داغش تا ابد بر دل می‏‌ماند. برخی روان‏شناسان معتقدند سوگ مراحلی دارد که از انکارْ آغاز و به پذیرش ختم می‏‌شود. اما برای کسانی که عزای عزیزی را تجربه کرده‌‏اند سوگ هربار به شکلی ظاهر می‏‌گردد و گویی هرگز پایان نمی‌‏یابد. جوزف اپستاین، در جستار پیش‌‏رو، با ذکر نمونه‏‌هایی از زندگی شخصی‏‌اش، ما را با استمرار سوگ در حالات مختلف آن آشنا می‏‌کند.",
+  "content": "جوزف اپستاین، کامنتری— چه خوشبخت است کسی که عمرش به پنجاه رسیده و هنوز به سوگ عزیزی ننشسته است. حضور در جمع عزاداران -داغ‌‏داران- تجربه‌‏ای است که همه پشت سر می‏‌گذاریم، جز آن‏‌هایی که خیلی جوان می‌‏میرند و خود دلیل مصیبت‌‏اند. وفات پدر یا مادر، همسر، برادر یا خواهر، دوستی نازنین و، شاید از همه غم‌‏انگیزتر، فوت فرزند ازجمله دلایل عمدۀ سوگ‌‏اند. آیا گریزی از سوگ هست؟ آیا باید از آن گریخت؟ آیا می‌‏شود از، بنا به عبارت محبوب چارلی براون، اندوه سودمند سخن گفت؟\nسقراط اعتقاد داشت که یکی از اهداف اصلی فلسفه دفع هراس از مرگ است. او که در شُرف مرگی خودخواسته با شوکران بود می‌‏گفت بی‏‌صبرانه منتظر است تا پس از انتظاری طولانی دریابد که زندگی بازپسینی وجود دارد یا خیر. مونتنی در جستاری با عنوان فلسفه‏‌پردازیْ آموختنِ چگونه مردن است 1، مانند جستارهای دیگرش، بیان می‏‌کند که نباید مرگ را فراموش کنیم بلکه شایسته است همواره آن را مد نظر قرار دهیم؛ آگاهی از مرگِ ناگزیرْ ما را به زندگی بهتر ترغیب می‏‌کند.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/10/919-30.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            آیا گریزی از سوگ هست؟        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nولی تاکنون کسی پیدا نشده بگوید چطور با مرگ عزیزان یا کسانی که در زندگی‏‌مان نقشی برجسته دارند کنار بیاییم. یا اگر هم گفته‏ قانع‏‌کننده نبوده. شناخته‏‌شده‌‏ترین طبع‏‌آزمایی‏‌ها در این مورد کتاب درباب مرگ و مردن 2 (۱۹۶۹) نوشتۀ الیزابت کوبلر-‏راس ، روان‌شناس سوئیسی، و اثر متأخرتر او، با همکاری دیوید کسلر ، درباب سوگ و سوگواری 3 (۲۰۰۵) بوده است. کوبلر‏-‏راس پنج مرحله را برای سوگ برمی‏‌شمارد: انکار، خشم، چانه‏‌زنی، افسردگی، پذیرش. ولی در تجربه‏‌هایی که من از سوگ داشته‌‏ام هیچ‌‏یک از این مراحل را نگذراندم و ازاین‌‏رو معتقدم مسئلۀ سوگ پیچیده‌‏تر از نظریاتی است که تاکنون در عرصۀ روان‌شناسی به آن‌ها پرداخته شده است.\nیا چه‏‌بسا کسی بگوید در عرصۀ فلسفه. مایکل چالبی، که در دانشگاه ادینبورگ صاحب کرسی فلسفه است، در کتاب سوگ 4 می‏‌گوید فلسفه موضوع سوگواری را هرگز جدی قلمداد نکرده است. 5 او می‌‏کوشد در دفاع از سوگ دلایلی اقامه کند: «من می‏‌گویم که مزیتِ سوگ خودشناسی است». چالبی می‏‌گوید «سوگ فرایند هیجانیِ توجه است و اُبژه‌‏اش رابطه‌‏ای است که، به‏‌خاطر مرگ کسی که هویت عملیِ6 فرد به او وابسته است، دگرگون شده است». اصطلاح «هویت عملی» را کریستین کورسگارد، فیلسوف آمریکایی، وضع کرد و دربارۀ آن نوشت «مفهومی است که در ذیل آن خود را ارزش‌‏گذاری می‌‏کنید و زندگی‏تان را شایستۀ زیستن و اَفعالتان را سزاوار عمل‌کردن می‏یابید». پس، مطابق نظر چالبی، ارزش سوگ در این است که «حساسیت و وابستگی‌‏های هویت‏‌های عملی‏‌مان را به آرامش کامل می‌‏رساند» و، در شرایط مطلوب، «به شناخت بهتر ما از زندگی‏ ختم می‌‏شود».\n \nدر عصر سکولاری که به سر می‏‌بریم، تصور غالب بر این است که مردگان در زمین دفن می‏‌شوند، از یادها می‏‌روند یا در خاطرۀ دیگران جای می‏‌گیرند. اما درمورد سوگواری برای کسانی که به حیات اخروی و، عموماً، عزیمت به مکانی بهتر معتقدند چه باید گفت؟ آیا بر مرگ آن‏‌ها باید گریست یا شادمانی کرد؟ چالبی می‌‏نویسد «دشوار بتوان گفت سوگواری معتقدان به حیات اخروی برای چیزی است که رفتگان به‏‌واسطۀ مردن از دست داده‏‌اند». همسایه‏‌ای داشتم به نام دی کرازبی که کاتولیکی دوآتشه و مقید به حضور در مراسم روزانۀ عشای ربانی بود؛ در تجرد می‏‌زیست و معلم سابق مدرسه بود و حدود دَه سال از من بزرگ‌‏تر بود. به خاطر دارم که روزی می‏‌گفت از مرگ هراسی ندارد. امیدوار بود مرگی دردناک یا ناموقر نداشته باشد، ولی خیالش از بابت جایی که پس از مرگ می‌رفت راحت بود. لحظه‌‏ای که این‏‌ها را به من می‏‌گفت احساسی داشتم که تنها می‏‌توانم غبطه بر ایمان دیگری 7 بنامم.\nچالبی تمایز سودمندی میان سوگواری و عزاداری قائل می‌‏شود، به طوری که سوگواریْ فردی و عزاداریْ عمومی است. زنان معاصر ملکه ویکتوریا برای عزاداری مناسکی را قرار داده بودند: یک سال ترک زندگی اجتماعی و آنگاه حضور در انظار، فقط با لباس مشکی. عزاداری ممکن است خودجوش باشد، مثل عزاداریِ پس از مرگ آبراهام لینکلن، یا مفصلاً طراحی‌‏شده باشد، مانند عزاداری برای جان اف. کندی پس از قتل او؛ عزاداری همچنین می‏‌تواند پرتفصیل ولی کماکان سطحی باشد، مثل عزاداری پس از مرگ اکثر سیاست‏مداران.\nدر زمانۀ ما ظاهراً همه تلاش می‌‏کنند به سوگ حالتی عمومی بدهند. امروزه دادگاه‌‏ها به خانواده‌‏های قربانیان قتل اجازه می‌دهند در اظهارنامۀ قربانی 8 از لطماتی که دیده‌‏اند سخن بگویند. در شبکه‌‏های تلویزیونی محلی نیز مشاهده می‏‌کنیم که مادران، پدران، برادران و خواهران، خویشان و حتی دوستانِ قربانیان به شرح صدماتی که عموماً اعضای گروه‏‌های تبهکار و آدمکُش‌‏های دیگر بر آن‌‏ها وارد آورده‌‏اند می‏‌پردازند که اکثراً با اشک و آه همراه می‏‌گردد. امروز برای ابراز همدردی، در هر موردی که باشد، حرف‏‌هایی تکراری را دربارۀ «روند التیام»، «بازیابیِ خود»، «پایان سوگ» و «انتهای مسیر زندگی» از آستین بیرون می‌‏آوریم. وقتی دانش‌‏آموزی دبستانی یا دبیرستانی به‌‏نحوی غیرمترقبه می‏‌میرد، اولیای مدرسه مشاوران سوگ را خبر می‏‌کنند. حتی کارگاه‏‌های آموزشیِ سوگ نیز برگزار می‌شود.\nشش دهه پیش، در کتاب مرگ به روش آمریکایی9 نوشتۀ جسیکا میتفورد خواندیم که مؤسسه‏‌های کفن‌‏و‏دفن در سراسر کشور از سوگ سوءاستفاده می‏‌کنند. اِولین وو در رمان عزیز 10، به‏‌طرز بی‏رحمانه‌‏ای، روایتی کمیک از سوگ نقل می‏‌کند که رنگ‏‌و‏بوی احساسی گرفته. مشاورۀ سوگ بدل به جزئی مهم از صنعت روان‏‌درمانی شده است.\nسوگ نیز چون مرگ حالات متعدد دارد؛ چنان در اَشکال متنوعی ظاهر می‏‌گردد که به‌‏طور کامل در قالب فلسفه یا روان‏شناسی نمی‏‌گنجد. سوگواری بر مرگی تدریجی در اثرِ مثلاً سرطان، فلج عضلانی، آلزایمر یا پارکینسون چگونه است؟ یا مرگی آنی در پی سکتۀ قلبی، سکتۀ مغزی، خفگی با غذا یا تصادف؛ مرگ به‌‏دستِ جنایت‌کاران، که در این دوره و زمانه معمولاً مرگی اتفاقی تلقی می‏‌گردد؛ مرگ به‌‏دست خودِ فرد از طریق خودکشی؛ مرگ در کهن‏سالی، میان‏سالی، کودکی؛ مرگ در جنگ و، بله، مرگ در اثر استفادۀ نادرست از دارو. سوگ ممکن است هیئت عصبانیت، حتی خشم، اندوه شدید، پریشانی یا آرامش به خود بگیرد؛ ممکن است طولانی یا کوتاه‌‏مدت باشد و اغلب، ولی هرگز نه به‌طور کامل، بتوان از آن اجتناب کرد. خصوصیات سوگ، همچون دلایلِ آن، بسیار گوناگون هستند.\n\nسوگ هم مثل شیطان هزار چهره دارد. دوستی صمیمی دارم که پسرش در ۴۱سالگی خودکشی کرد. او جوان برومندی بود که عمرش را وقف کمک به دیگران کرد و وقتی به زندگی خود پایان داد مشغول کار در مؤسسه‌‏ای بین‌‏المللی در مرکز آفریقا بود. پسر در تنها یادداشتی که هنگام خودکشی از خود باقی گذاشت از «این پیشامد» یاد می‏‌کند، پیشامدی که ارتباطی با شغلش نداشته است. تا امروز، پدر و سایر بستگان او دلیل خودکشی‌‏اش را نمی‌‏دانند و این معما مزیدِ بر سوگ آن‏‌ها شده است، معمایی که شاید هرگز حل نشود.\nبعد، با وجود همۀ احساساتی که همراه سوگ سر می‌‏رسند، مسئلۀ پیچیدۀ هدف سوگ مطرح می‏‌شود. چالبی در خصوص تعهد اخلاقی ما نسبت به سوگواری‌کردن از فیلسوفی به نام رابرت سالمن سخن به میان می‏‌آورد. میزان مناسبِ سوگ به شخص و میزان علاقۀ او به دیگران بستگی دارد. یهودیان مؤمن برای مردگانشان یک‏ سال،هر روز، کَدیش 11می‏‌خوانند؛ اگر متدین‏تر باشند سه‏ مرتبه در روز کدیش می‏‌خوانند. پدرم، که برای پدر مؤمنش کدیش نخواند، همیشه من را، نیم‌‏شوخی نیم‏‌جدی، کدیش خودش خطاب می‏‌کرد. افسوس که من، به‌‏رغم عشقی که به او و مادرم داشتم و خودم را در بخت‌‏آزمایی والدینْ صاحب خوشبختِ بلیت برنده می‏‌پنداشتم، و هنوز هم می‏‌پندارم، برای هیچ‏کدام کدیش نخواندم.\nمادرم در ۸۱سالگی، و پس از حدود دو سال درگیری با سرطان کبد، فوت کرد. او هرگز با مردن کنار نیامد. چند بار جلوی من گفته بود «چه کسی فکر می‌‏کرد چنین اتفاقی برای من بیفتد؟». یکی از دوستانْ جمعیت‏‌های حمایت از بیماران علاج‌‏ناپذیر را برای مادرم پیشنهاد کرد. به‌‏راحتی می‏‌توانم واکنش مادرم را به چنین پیشنهادی تصور کنم: «صبر کن ببینم. تو می‏‌گویی من بروم با غریبه‏‌ها در اتاقی بنشینم و به مشکلاتشان گوش بدهم و بعد مشکلات خودم را برای آن‏‌ها تعریف کنم و این حالم را بهتر می‏‌کند؟ تو همین را می‏‌خواهی؟ چنین پسر ابلهی دارم من؟».\nپدرم تا ۹۲‏سالگی عمر کرد و، در اثر نارسایی احتقانی قلب، در خانه جان سپرد. او در سال‏‌های آخر به پرستار احتیاج پیدا کرده بود. پرستار اولش مردی سیاه‏پوست با نام عجیب و یهودیِ آیزاک گوردن و پرستار دوم پزشک زنِ آلبانیایی‏‌تباری بود که پروانۀ طبابت در آمریکا را نداشت. هنری جیمز می‏‌گوید «اگر بتوانید پاسخ‏گوی نیازهای درونی‏تان باشید ثروتمندید». از این نظر، پدر من ثروتمند بود. او به انجمن‏‌های خیریۀ (عموماً) یهودی مبالغ زیادی را اعانه داد، به اقوام تنگ‌دست کمک کرد، پس از بازنشستگی به سرزمین‏‌های خارجیِ عجیب و زیبا سفر کرد و برای همسرش در خرید جواهرات و خز، و هر چیز ارزشمند دیگری که موردعلاقۀ زن‏‌های آن دوره بود، کوتاهی نکرد. آنچه پدرم را، در سال‌‏های آخر، بیش از هر چیز دیگری آزرد فقدان استقلال بود. او دوست نداشت وابستۀ دیگران باشد بلکه دلش می‌‏خواست کسی باشد که دیگران به او تکیه می‏‌کنند.\nمن که، به لطف خدا، تا ۶۲ سالگی پدر و مادرم را داشتم نمی‌‏توانم بگویم برایشان خیلی عزاداری کردم ولی دل‏تنگ آن‏ها بودم و هنوز هم هستم. و احساس ندامت کردم، یکی از مراحلی که کوبلر‏-‏راس از قلم انداخت. ای کاش از مادرم چندتایی سؤال پرسیده بودم، ازجمله اینکه آیا به وجود خداوند معتقد است یا نه. هرگز از پدرم برای حمایت‌‏های بی‏‌دریغ و نوع خاصی از مردانگی و جوانمردی که در حق من روا داشت تشکر نکردم. هرگز فرصت پیدا نکردم برای این مورد و ده‌‏ها مورد دیگر از او تشکر کنم.\nآن‏قدر که جای خالیِ دو رفیق نازنین، هیلتن کرامر و جان گراس، را احساس می‏‌کنم عزادارشان نیستم. دلم برای شوخ‏‌طبعی، ذکاوت، مهربانی و سخاوت بی‌‏اندازه‌‏شان تنگ می‏‌شود. هیلتن بود که من را برای شغل ویراستاریِ مجلۀ امریکن اسکالر پیشنهاد کرد -شغلی که حدود ۲۳ سال ادامه یافت- و در مجلۀ خودش، نیو کریتریون، نوشته‏‌هایم را به چاپ رساند. ابتدای آشنایی من با جان به زمانی برمی‌‏گشت که او در ضمیمۀ ادبی تایمز لندن ویراستار بود و غالباً از من دعوت می‌‏کرد برای مجله مطلب بنویسم. جان، پس از حدود یک سال مکاتبۀ رسمی، نامه‌‏ای به من نوشت با این مقدمه که «حقیقتاً ای کاش می‌‏شد، به قول هنری جیمز، چارچوب تشریفات را کنار بگذارم و شما را با نام کوچکتان خطاب کنم». او گهگاه از لندن به من تلفن می‏زد و شایع‌ه‏‏ای عجیب‏‌و‏غریب را تعریف می‏‌کرد: «جو! حتم دارم نمی‏دانی فیدل کاسترو با کی سَر و سِر پیدا کرده» (و بعد معلوم ‏شد با کتلین تاینن، همسر کنت تاینن). آنچه از هیلتن و جان به یاد دارم خنده‏‌های فراوان و حُسن تفاهم است.\nهمین اواخر یکی دیگر از رفقای عزیزم، میج دِکتر، در ۹۴ سالگی از دنیا رفت. مرگ کسی که به نود سالگی رسیده بهت‏‌آور یا حتی غیرمنتظره نیست، ولی تفریقی که حاصل از غیاب اوست را می‏‌توان احساس کرد. دلم می‏‌خواست همیشه خنده‏‌های زیرکانۀ او را ببینم و هرگز در خودم آن‏قدر جسارت ندیدم تا او را -که چنان عقل حاذقی داشت- دست بیندازم. یکی از جنبه‏‌های غم‌‏انگیزِ پیرترشدنْ تمام‌شدن کسانی است که تحسینشان می‌‏کنید، چنان‌که من میج را برای درک و شعور او، شوخ‏‌طبعی و جسارت عقلی‏اش می‏‌ستودم.\n\nمایکل فریم، در کتابی با عنوان هندسۀ اندوه 12، می‌‏نویسد «زمان جمع می‌‏شود. ارواح بسیاری در سرم ازدحام می‌‏کنند. پدر و مادر، پدربزرگ و مادربزرگ، خاله‏‌ها و عموها، دوستان عزیز، دانشجویان … و گربه‏‌های بسیار». اگر کسی زیاد عمر کند می‏‌بیند که نیم یا بیشترِ دوستان و خویشانش رخت از عالم خاکی بربسته‌‏اند و پیش از او، به قول رابرت ساودیِ شاعر، «موقعِ سیاحت کاملِ دنیا فراخوانده شده‏‌اند». شخص با این وضع می‌‏سازد؛ اندوهگین می‏‌شود ولی چون هنوز از دورِ بازی خارج نشده خوشحال نیز هست. برخی حفره‏‌ها اما هرگز تماماً پُر نمی‌‏شوند.\nآن حفره، درمورد من، مرگ پسر کوچک‏ترم بود که در ۲۸سالگی‌اش اتفاق افتاد و مرا رسماً عضو آن انجمنی کرد که هیچ‌کس دلش نمی‌خواهد عضوش باشد، انجمن والدینی که فرزندانشان را از دست داده‏‌اند.\nغریبه‏‌ها یا آشنایانِ دور که از من سؤال می‌‏کنند چند فرزند دارم، پاسخ می‏‌دهم دو پسر داشتم که یکی‏شان در جوانی فوت کرد. وقتی، با چهره‌‏ای ناگزیرْ غمگین، علت مرگ او رامی‌‏پرسند به‌دروغ می‏‌گویم تصادف کرد. پسرم برتون درحقیقت بر اثر مصرف زیاد مواد افیونی، تنها در خانه‌‏اش، واقع در هایدپارکِ شیکاگو، مُرد. من دربارۀ علت مرگ او دروغ می‌‏گویم چون نمی‏‌خواهم، بیش از آنچه هستم، رقت‏بار جلوه کنم؛ دروغ می‏‌گویم چون اگر کسی اعتراف کند پسرش در کار مواد بوده، یعنی او آن پدر نیرومندی نبوده که هر بچه‏‌ای نیاز دارد.\nبرتون کودک سرکشی بود. درس و مشق را جدی نمی‏‌گرفت و دائم زدوخورد می‏‌کرد، بااین‌حال، بسیار جذاب بود. بچه که بود با قیچیِ، به‏‌اصطلاح، بی‏‌خطر یک چشم خودش را کور کرد و از آن به بعد چشم مصنوعی گذاشت. ولی اصلاً آرام نشد، حتی می‏‌شود گفت سرکش‏تر هم شد. چون حوصلۀ درس را نداشت تصمیم گرفت دانشگاه نرود ولی بعد از حدود یک سال که در لاس‌‏و‏گاس کار کرد نظرش عوض شد و با من تماس گرفت تا او را در دانشگاه نام‏‌نویسی کنم. به او کمک کردم وارد دانشگاه دریکِ آیووا شود (نمراتش در آزمون اِی‏سی‏تی بسیار عالی بود) ولی پس از یک سال آنجا را رها کرد و از دانشگاه ماساچوست لیسانس گرفت. او در رشتۀ تاریخ تحصیل کرد و شیفتۀ تولستوی بود. درسش را که تمام کرد بازاریابِ معاملات املاک شد. بعد، اوراق قرض‌ه‏ای را که پدربزرگش برای او خریداری کرده بود نقد کرد و دو خودروی لیموزین خرید و وارد کسب‌‏و‏کار لیموزین شد. کار و بارش، به دلایلی که برای من روشن نیست، خوب از آب درنیامد. او دوست‏‌دختر زیبایی به نام پاولا بلک داشت که به افسردگی مبتلا بود و یک روز که پسرم خانه نبود خودش را از بالکن آپارتمانِ طبقۀ نهمِ او، واقع در شرایدن رود، پایین انداخت و مرد.\nخبر مرگ پسرم را که شنیدم، می‏‌توانم بگویم بلافاصله در اندوه غوطه‏‌ور نشدم. اندوه من، برعکسِ سازوکار معمولِ سوگ، با گذر سال‌‏ها اندک‌‏اندک بیشتر شده. هر شش ماه یک‏بار که سری به گورستان می‌‏زنم و سنگ‏‌قبرش را می‏‌بینم (برتون اپستاین ۱۹۹۰-۱۹۶۲) به تنها چیزی که می‏‌توانم فکر کنم هدررفتن است، تلف‌شدنِ همۀ آن سال‏‌هایی که او از دست داد. در قفسۀ کتابِ نزدیک میز تحریرم عکسی خندان از هشت یا نُه سالگی‌‏اش گذاشته‏‌ام. نامش را گذرواژۀ رایانه‌‏های مختلفم قرار می‏‌دهم. اکنون اگر زنده بود ۶۰ سال داشت ولی به قطعیت نمی‌‏توانم بگویم چگونه مردی می‏‌شد. دربارۀ او با هیچ‌کس، جز دخترش، حرف نمی‏‌زنم. وقتی که مُرد دخترش کمتر از یک سال داشت و من برای او، که اکنون زنی جوان، زیبا، باهوش و هنرمند است و از پدرش چیزی به یاد نمی‏‌آورد، خاطراتی پراکنده از پدرش تعریف می‌‏کنم.\nتنها پیام تسلیتی را که در خصوص مرگ پسرم هرگز فراموش نمی‌‏کنم نامه‌‏ای بود که یکی از دوستانم به نام نورمن پادهورتز فرستاد. او نوشت تنها تسلای خاطری که می‌‏توانم از مرگ فرزندم بگیرم این است که دیگر ممکن نیست واقعه‌‏ای چنین غم‌‏انگیز در زندگی‏‌ام رخ دهد. چه‌بسا دشوار‏ترین نوع تألیف چه‌‏بسا نوشتن پیام همدردی به خانوادۀ داغ‌دار باشد. از حرف‏‌های تکراری باید اجتناب کرد، عبارات قالبی را کنار گذاشت و دور هر نوع احساس کاذب را خط کشید. پس چه باید نوشت که شبیه تسکینی حقیقی باشد؟ سیاست‏مداران و گویندگان خبرِ تلویزیون که می‏‌خواهند درگذشت کسی را اعلام ‏کنند همان جملۀ سطحیِ «ضایعۀ درگذشت فلانی را به خانوادۀ ایشان تسلیت عرض می‏‌نماییم» را تکرار می‏‌کنند که صرفاً بی‏‌توجهی و بی‏‌حرمتی آن‏‌ها به متوفی را می‏‌رساند.\nمدیحه‏‌سرایی‏‌های مراسم خاک‌سپاری نیز همین‏‌طورند. آن‏‌ها را معمولاً روحانیونی ایراد می‏‌کنند که شخصِ درگذشته را نمی‌‏شناسند و ازاین‌‏رو غالباً تا حدِ حرف‏ه‌ای کلیشه‌‏ای، که با استعاره‌‏های بی‏‌مزه پشت هم قطار شده‌‏اند، پایین می‌‏آیند. داستان آقای برنبام، خیلی خوب، پنبۀ این دست مدایح بی‏‌معنی‏ را می‌‏زند. او از خاخامِ خود خواهش می‌‏کند برای سگش، باستر، که تازه مرده کدیش بخواند. خاخام به او می‏‌گوید یهودیان برای حیوانات کدیش نمی‏‌خوانند. برنبام به پای خاخام می‏‌افتد و می‌‏گوید خانوادۀ او همه مرده‌‏اند و این اواخر باستر تنها کس او بوده است. بعد چکی ۲۰ هزار دلاری برای کمک به صندوق جوانان مناطق فقیرنشین به خاخام پیشکش می‏‌کند، مشروط بر اینکه خاخام نیز غم او را بخورد. خاخام، با اکراه، می‏‌پذیرد. بعدازظهرِ روزِ بعد خاخام بیست دقیقه در نمازخانۀ خصوصیِ کنیسه برای باستر کدیش می‏‌خواند و مدح او را می‌‏گوید. بعد از اتمام مراسم، آقای برنبام با چشمانی اشک‌‏آلود از سکوی قاری بالا می‌‏رود و، پس از تحویل چک و تشکر فراوان، می‏‌گوید «خاخام! تا همین امروز بعدازظهر اصلاً نمی‌‏دانستم باستر چه خدمات ارزنده‌‏ای به اسرائیل کرده است».\nکوبلر‏-‏راس و کسلر، که خودشان روان‌‏درمانگران سوگ هستند، در کتاب درباب سوگ و سوگواری تأکید می‌‏کنند که درمان، چه در قالب مشاورۀ فردی و چه به‌صورت شرکت در گروه‌‏های افراد داغ‌دار، عالی‏‌ترین مرهمِ سوگ است. آن‏‌ها گریه را نیز، چه درمورد مردان و چه زنان، تأیید می‌‏کنند. این نویسندگان تصدیق می‏‌کنند که سوگ «بازتاب ضایعه‌‏ای است که هرگز از بین نمی‌‏رود». آن‏‌ها نوعی سوگِ مناسب، یا بسنده، را پیشنهاد می‏‌کنند ولی در توصیف آن توفیق نمی‌‏یابند. کوبلر‏-‏راس و کسلر حتی سوگواری را عملی در راه اصلاح خویشتن معرفی می‏‌کنند: «سوگ فرصتی بی‏‌نظیر در اختیار ما می‏‌گذارد تا با خودمان ارتباطی کامل‏‌تر، عاقلانه‌‏تر و عاشقانه‏‌تر برقرار کنیم». و سپس می‏‌گویند «چراکه، درحقیقت، برای سوگواری‌کردن وظیفه‌‏ای ناتمام یا، غیر از آن، دلیل اخلاقی محکمی داریم که در وظیفۀ سنگین‌‏تر ما برای رسیدن به خودشناسی ریشه دارد. ما عشق و احترام به خودمان را در سوگواری نشان می‏‌دهیم». جملۀ آخرِ نقل‌‏قول بالا، کلمه به کلمه، در سوگ مایکل چالبی تکرار می‏‌شود.\nچالبی، با وجود آنکه می‏‌پذیرد سوگ «شاید عمده‌‏ترین عامل فشار روانی در زندگی» باشد، آن را نه شکلی از دیوانگی می‏‌داند نه مستلزم درمانِ پزشکی؛ سوگ نه بیماری است نه اختلال. بلکه او معتقد است سوگ بخشی از «وضعیت بشری» 13 است، بخشی که حتی از شناخت فلسفی نیز می‏‌گریزد. او می‏‌گوید «می‏‌توان هوشمندانه‏‌تر سوگواری کرد». «ولی، دست آخر، نمی‏‌توان به سوگ کلک زد، نباید هم بزنیم». ما، درنهایت، از دست سوگ خلاصی نمی‏‌یابیم بلکه، اگر خوش‌‏اقبال باشیم، در بهترین وضعیت می‏‌توانیم با آن بسازیم.\nروی میز تحریرم صورت‏‌حسابی به مبلغ ۱۵۰ دلار افتاده که از گورستان والدهایم رسیده و مربوط به گل‏‌و‏گیاه مزار مادربزرگِ مادری‏ام است، زنی که وقتی طفلی خُرد بودم از دنیا رفته و هیچ خاطره‏‌ای از خود در ذهن من بر جای نگذاشته است. شوهرش در جوانی مرده بوده و او، یکه و تنها، پنج بچه را بزرگ کرده بود. خبر دارم که مادرم بسیار مادرش را تحسین می‌کرده. هر سال هزینۀ گل‏‌و‏گیاه قبر مادرم را می‌‏پردازم ولی برای مزار پدر و پسرم در گورستان وستلان هزینه‌‏ای نمی‏‌کنم، چون وقتی زنده بودند ندیدم چندان علاقه‏‌ای به این چیزها داشته باشند. اما تکلیفم با مادربزرگی که چیزی از او به یاد ندارم چیست؟ ۱۵۰ دلار مبلغ قابل‏‌توجهی نیست ولی، خب، کم هم نیست. آیا باید پرداختش کنم؟\nبه نظر من همۀ ما نسبت به مردگانمان، حتی اگر اصلاً آن‌‏ها را نشناسیم، تکلیفی بر عهده داریم. فوستل دو کولانژ در کتاب تمدن قدیم 14 می‏‌گوید یونانیان باستان، لاتین‌‏ها و هندوان معتقد بوده‌‏اند که روح نیز همراه بدن دفن می‌‏شود و الهی است. آن‏‌ها روی قبرها غذا می‌‏گذاشتند و شراب می‏‌ریختند. ایفیگنیا، شخصیت آثار اوریپید، بانگ برمی‌‏آورد که «شیر، عسل و شراب بر خاکِ این آرامگاه می‌‏ریزم، چراکه با این‏‌ها مردگان را شاد می‏‌گردانیم». ظاهراً احساسات مذهبی با نیایش مردگان آغاز شده است. فوستل دو کولانژ می‏‌نویسد «شاید بشر ایدۀ ماوراء‏الطبیعه را نخستین‌بار هنگام تماشای مردگان در ذهن خود پروراند و امید به ورای آنچه می‏‌دید بست». «مرگ رازِ آغازین بود و بشر را در مسیر رازهای دیگر قرار داد … مرگ اندیشۀ بشر را از امور مرئی به نامرئی، از گذرا به ابدی و از امور بشری به الهی رساند».\nامروز چکِ گورستان والدهایم را می‏‌نویسم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\n\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را جوزف اپستاین نوشته و با عنوان «Good Grief» در شمارۀ ژوئیه و اوت ۲۰۲۲ مجلۀ کامنتری منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «آیا گریزی از سوگ هست؟» در بیست‌‌وپنجمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱ اسفند ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        جوزف اپستاین (Joseph Epstein) نویسندۀ آمریکایی است که از ۱۹۷۵ تا ۱۹۹۷ ویراستار مجلۀ امریکن اسکالر بوده است. سابقۀ همکاری او با نشریاتی چون نیویورکر، هارپر، آتلانتیک و کامنتری به بیش از پنجاه سال می‌‏رسد.\n \n\n\n\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        To Philosophize Is to Learn How to Die\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        On Death and Dying\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        On Grief and Grieving\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Grief\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Grief: A Philosophical Guide\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        practical identity\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        faith envy\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        victim statement\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        The American Way of Death\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        The Loved One\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        11\n                                                        نوعی سرود روحانی است که در نماز و نیایش‏‌های دین یهود خوانده می‌‏شود [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        12\n                                                        Geometry of Grief\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        13\n                                                        the human predicament\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        14\n                                                        ‌The Ancient City\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/645727250.json b/train/645727250.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..965edb4bdb099c129149931ba27d80a51887cca4
--- /dev/null
+++ b/train/645727250.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "تعيين‌کننده‌ترين سؤال فرهنگی قرن اين است: در مهدکودک‌ها چه بايد آموزش داد؟",
+  "subtitle": "",
+  "introduction": "فرانک فوردی، جامعه‌شناس پرکار انگلیسی، در کتاب جدیدش، به تاریخ صدسالۀ جنگ‌های فرهنگی پرداخته است. او معتقد است عامل پیشران جنگ‌های فرهنگی یک ایدئولوژی بی‌نام است. و این همان موضوعی است که در پی کاوش آن است: خاستگاه تاریخی و اهداف اصلی این ایدئولوژی بی‌نام. فوردی می‌نویسد: «خیلی زود فهمیدم خاستگاه این ایدئولوژی در اواخر قرن نوزدهم و در مکانی است که اصلاً انتظار نمی‌رود: مهدکودک. اولین کشمکش در جنگ فرهنگی بر سر این پرسش شکل گرفت که بچه‌ها را چطور باید پرورش و آموزش داد».",
+  "content": "فرانک فورِدی، اسپایکد —  حدود دو دهه است که سعی می‌کنم منشأ جنگ فرهنگی‌ای را که امروزه گریبان‌گیر غرب شده درک کنم و بفهمم چه عواملی به آن دامن می‌زنند.\nخیلی‌ها آن را ادامۀ همان تعارض قدیمی میان چپ و راست می‌دانند، اما این توصیف گمراه‌کننده است. هرچه نباشد، تعارض‌های فرهنگی امروزی، چه بر سر مجسمه‌ها و چه هویت جنسیتی، با افول اختلافات ایدئولوژیک سنتی هم‌زمان‌اند.\nامروزه حتی سرمایه‌دارانی داریم که دیگر از نظام سرمایه‌داری دفاع نمی‌کنند و نیز چپ‌های غرق در سیاست‌های هویتی که کاملاً با طبقۀ کارگر، به‌خصوص سفیدپوستانشان، خصومت دارند. دسته‌های چپ و راست واقعاً دیگر آن معنای سابق را ندارند و در درک جنگ فرهنگی کمکی هم به ما نمی‌کنند.\nیکی از دلایلی که باعث می‌شود درک جنگ فرهنگی تا این حد دشوار باشد این است که طرفینِ درگیر به‌ندرت نهضت خود را به‌صورت نظام‌مند ترسیم می‌کنند. فلسفه یا ایدئولوژی صریحی برای جنگ فرهنگی وجود ندارد. درواقع، چنان‌که در کتاب جدیدم تحت عنوان صد سال بحران هویت: جنگ فرهنگی بر سر جامعه‌پذیری1 توضیح داده‌ام، عامل پیش‌ران جنگ فرهنگی یک ایدئولوژی بی‌نام است. این همان موضوعی است که در پی کاوش آن هستم، خاستگاه تاریخی و اهداف اصلی این ایدئولوژی بی‌نام.\nخیلی زود فهمیدم خاستگاه این ایدئولوژی در اواخر قرن نوزدهم و در مکانی است که اصلاً انتظار نمی‌رود: مهدکودک. اولین کشمکش در جنگ فرهنگی بر سر این پرسش شکل گرفت که بچه‌ها را چطور باید پرورش و آموزش داد. همین کشمکش بر سر جامعه‌پذیری کودکان، آن‌هم بیش از صد سال پیش، بود که نیروهایی را از بند رها کرد که به نبردهای امروزی بر سر هویت و ارزش‌های اجتماعی انجامیده‌اند.\nخلق «انسان جدید»\nدر اواخر قرن نوزدهم، جنبش‌های سیاسی، سرمایه‌گذارانِ تجددگرا و انواع و اقسام روشن‌فکران به این باور رسیدند که این دنیا، که به‌سرعت در حال تغییر است، نیازمند تغییراتی در روش‌های جامعه‌پذیرکردن کودکان است. به‌زعم آن‌ها، دنیای جدید به انسان‌های جدید نیاز داشت و جوانان، برای اینکه واقعاً مدرن شوند، باید از سنت‌ها و ارزش‌های گذشته فاصله می‌گرفتند. هنجارهای اخلاقیِ کهنه را باید کنار می‌گذاشتند و ارزش‌های تأییدشدۀ علم را جایش می‌نشاندند.\n\nیکی از دلایلی که باعث شد این فرایند حالت صریح ایدئولوژیک به خود نگیرد این بود که از طریق زبانِ به‌ظاهر خنثایِ علم ترویجش می‌دادند. دلیل دیگرش این بود که جذابیت و شمولِ آن فرایند فراتر از شکاف‌های سنتی ایدئولوژیک و سیاسی بود. شاید بتوان نظام‌مندترین تجلیِ میل به شکل‌دهی مجدد کودکان را در ترقی‌خواهی 2 آمریکایی دید، جنبشی اصلاح‌طلبانه در اواخر قرن نوزدهم که علم، توسعۀ اقتصادی و سازمان‌دهی اجتماعی را راه‌حل بهبود اوضاع انسان به شمار می‌آورد. اما بعضی از ابعاد این چشم‌انداز را بسیاری از جنبش‌های دیگر نیز با آغوش باز پذیرفتند، از سوسیالیست‌ها و لیبرال‌های اروپایی گرفته تا طرف‌دارانِ به‌نژادی، کمونیست‌ها و فاشیست‌ها. همۀ آن‌ها نتیجه گرفتند که مطمئن‌ترین راه تغییر فرهنگ، و جایگزین‌کردن ارزش‌های سنتی با ارزش‌های مدرن، تغییر نگرش کودکان است.\nجنبش‌هایی، از تمام گرایش‌های سیاسی، مجذوبِ پروژه‌ای شدند که هدفش آزادسازی کودکان از خرافات و رسوم غیرعقلانیِ گذشته بود. در دهه‌های نخست قرن بیستم، جنبش‌های سیاسی معمولاً چشم امیدشان به شخصیتی موسوم به «انسان جدید» بود. این شخصیت قرار بود، با سرشتی نیالوده به تحریف‌ها و خرافات گذشته، جامعه را متحول یا احیا کند.\nلئو تروتسکی، از رهبران انقلاب روسیه، چشم‌اندازی آرمان‌شهری از «اَبَرانسان» جدید ارائه می‌کرد. او در ادبیات و انقلاب (۱۹۴۲) می‌نویسد:\nانسان به‌سوی این هدف خواهد رفت که بر احساسات خویش مسلط شود، غرایزش را تا بلندای آگاهی تعالی دهد، شفافشان سازد، گسترۀ اراده‌اش را به پستوهای پنهان برساند و بدین‌ترتیب به سطح جدیدی تعالی یابد و گونۀ زیستی جدیدی را ایجاد کند که به‌لحاظ اجتماعی والاتر است و می‌توان نامش را ابرانسان گذاشت.\nجنبش‌های راست افراطی و فاشیستی هم مجذوب افسانۀ «انسان جدید» شدند. فاشیست‌ها این «انسان جدید» را تنومند، سرسخت، پرنیرو و متعهد تصور می‌کردند. آدولف هیتلر او را «ورزیده و خوش‌اندام، سریع همچون سگ تازی، مقاوم مثل چرم و سخت مثل فولاد کروپ» توصیف می‌کرد.\nچشم‌انداز آرمان‌شهریِ آموزش کودکان و تبدیل‌کردنشان به «انسان جدیدِ» آینده منحصر به ایدئولوگ‌های چپ افراطی و راست افراطی نبود. لیبرال‌ها، سوسیال‌دمکرات‌ها، طرف‌دارانِ به‌نژادی و ترقی‌خواهان نیز انگاره‌های مشابهی را ترویج می‌دادند. جان بی. واتسون، روان‌شناس رفتارگرا، ادعا می‌کرد که کلید خلق «انسان جدید» در کاربست علم نهفته است. او در سال ۱۹۲۴ می‌نویسد:\nاگر دوازده نوزاد سالم و کامل به من بدهید و محیطی را که می‌گویم در اختیارم بگذارید، تضمین می‌کنم هرکدامشان را به‌صورت تصادفی انتخاب می‌کنم و، صرف‌نظر از استعدادها، علایق، تمایلات، توانایی‌ها و نژادش، او را آموزش می‌دهم تا به هر متخصصی که بخواهم تبدیل شود: پزشک، وکیل، هنرمند، تاجر و حتی گدا و دزد.3\nهم‌گرایی تکنیک‌های جامعه‌پذیری با چشم‌اندازهای آرمان‌شهری و پروژه‌های سیاسیِ مختلف باعث شد مهدکودک به زمین مستعدی برای تعارض فرهنگی تبدیل شود.\nاین نگاه آرمانی نسبت به «انسان جدید» در دوران بعد از جنگ نیز پابرجا ماند. درواقع در دهۀ ۱۹۸۰ با شدت‌وحدتی تازه، و در قالب مردی آرمانی که نگرش‌های ضدجنسیت‌زده داشت و ارزش‌های منسوخ مردانگی و نقش‌های سنتی مردان را رد می‌کرد، ظهوری دوباره داشت. «انسان جدید» امروزی (بدون تبعیض جنسیتی، ضدجنسیت‌گرایی و مصون از نگرش‌های کهنۀ هنجاردانستنِ دگرجنس‌گرایی) صرفاً جدیدترین و به‌روزترین نسخه از انگاره‌ای است که بیش از صد سال است ترویجش می‌دهند.\nروان‌شناسی همواره نقشی محوری در این پروژۀ جامعه‌پذیری داشته است. در دهۀ ۱۹۲۰، یکی از جامعه‌شناسان نامدار آمریکایی حتی جامعه‌پذیری را «شرطی‌سازی ذهنی» خواند. 4 من ترجیح می‌دهم برای پروژه‌ای که در پی براندازی هنجارهای فعلی و جایگزینی ارزش‌های ابداعیِ جدید است از لفظ مهندسی اخلاقی 5 استفاده کنم.\nمهندسی اخلاقی لفظی بود که جان دیوئی، روشن‌فکر پیشروِ جنبش ترقی‌خواهی، در دهۀ ۱۹۲۰ استفاده کرد. حدود هفت دهه بعد، در سال ۱۹۸۸، فیلسوفی آمریکایی دوباره ندای مهندسی اخلاقی سر داد و آن را «تلاشی هوشمندانه برای طراحی نهادهایی» توصیف کرد «که آداب اخلاقی و چه‌بسا باغبانی اخلاقی را پرورش خواهد داد». 6\nاین پروژۀ مهندسی اخلاقی به چیزی تبدیل شده که کرت دانتسیگر، مورخ اندیشه، آن را «مسئلۀ تغییر نگرش‌های فردی منسوخ» معرفی می‌کند. 7 این تمرکز بر تغییر نگرش‌های «منسوخ»، درعین‌حال، ارزش‌های زیربنایی‌ را نیز به چالش می‌کشد. همین است که باعث برافروختن تعارضی شده که امروزه به نام «جنگ فرهنگی» می‌شناسیم. پروژۀ ضدیت با نگرش‌های به‌اصطلاح منسوخ از نهادهای جامعه‌پذیرکننده به مابقی جامعه تسری پیدا کرد و، به‌این‌ترتیب، تعارضی دائمی بر سر ارزش‌ها گریبان‌گیر جامعه شد.\nبسیاری از دنبال‌کنندگان این پروژۀ مهندسی اخلاقی از دیرباز خود را «مهندس اجتماعی» خوانده‌اند. این افراد خواهان دگرگونی جامعه از طریق اصلاح نگرش‌های رایج‌اند. برخلاف پروژۀ جامعه‌پذیری که هدفش انتقال ارزش‌های موجود است، پروژۀ مهندسی اجتماعی به‌دنبال حمایت‌جویی برای نگرش‌هایی است که هنوز حمایت چندانی از سمت جامعه دریافت نمی‌کنند. این است تفاوت بین پروژه‌ای که عمدتاً مؤید نگرش‌های متداول است (جامعه‌پذیری) و پروژه‌ای که در پی تغییر آن‌هاست (مهندسی اجتماعی). تأکید مهندسی اجتماعی بر مبارزه با نگرش‌های «تاریخ‌‌مصرف‌گذشته» بدین معناست که این پروژه، به‌صورت خودآگاه، با دیدگاه‌های مرتبط با نسل‌های قدیمی‌تر مخالفت می‌کند؛ چنین مأموریتی لاجرم به تعارض فرهنگی می‌انجامد.\nامروزه این مأموریت نامِ آگاهی‌افزایی 8 را یدک می‌کشد.\nظهور آگاهی‌افزایی\nامروزه فن‌سالارها و مروجان سیاست‌های هویتی اتحاد قدرتمندی تشکیل داده‌اند که، با جدیت تمام، به‌دنبال آگاهی‌افزایی‌اند. هر دو سوی این اتحادْ حامیان پروپاقرص حاکمیت فن‌سالارانه‌اند.\nحاکمیت فن‌سالارانه خودش را بر پایۀ تخصص و فرایند توجیه می‌کند، نه چشم‌انداز سیاسی. این نوع از حاکمیت، به‌صورت خودآگاه، تلاش دارد تا از مسائل مجادله‌برانگیز سیاست‌زدایی کند و بدین‌منظور تصمیم‌گیری‌ها را به نهادهای خبره می‌سپارد، از دادگاه‌ها گرفته تا نهادهای بین‌المللی‌ای همچون صندوق بین‌المللی پول. به‌جز شرایط خاص (همچون همه‌گیری ویروس کرونا که طی آن سیاست‌مداران علناً ریش و قیچی را به دست دانشمندان سپردند)، حاکمیت فن‌سالارانه به‌ندرت به‌شکل ناب وجود دارد. بی‌دلیل هم نیست. حاکمیت فن‌سالارانه فی‌نفسه فاقد ژرفای اخلاقی برای انگیزه‌بخشی یا الهام‌بخشی به مردم است. به همین دلیل است که فن‌سالاری، برای به‌دست‌آوردن اعتبار، به سیاست‌ها و آرمان‌هایی بیرون از خودش اتکا می‌کند. درنتیجه، فن‌سالارها می‌کوشند قدرت انگیزشی نهضت‌های دیگر را به تصاحب خود درآورند، نهضت‌هایی همچون حمایت از محیط‌زیست و مهم‌تر از آن روان‌درمانگری.\n\nدرواقع، روان‌شناسی (و کلاً تمایل به درمانگری) وجه‌‌اشتراک مهندسان اجتماعی و هویت‌خواهان است. با آنکه حامیان پرشروشور نهضت‌های هویت‌خواهی در دنیایی کاملاً متفاوت با فن‌سالارهای واقع‌گرا زندگی می‌کنند، هر دو گروه میلی مشترک دارند به اینکه آرمان‌ها و ارزش‌های منسوخ را از میان بردارند و با مواردی جایگزین کنند که با سلایق روان‌شناختی و فنی‌شان سازگار باشد. ضمناً می‌خواهند حین این کار حس خوبی هم داشته باشند.\nچنان‌که استوارت جاستمن در مطالعۀ روشنگر خود تحت عنوان راز روان‌شناختی 9 توضیح می‌دهد «آگاهی … امر نیکی است که نمی‌توان زیر سؤالش برد و قدرتی است که نمی‌توان مقابلش ایستاد» 10. طرح‌های آگاهی‌افزایی فضایل و خصایل اخلاقی‌ای در اختیار شرکت‌کنندگان می‌گذارند که آن‌ها را از ره‌نایافتگان متمایز می‌کند. همین واژۀ «آگاهی‌افزایی»، به‌صورت نمادین، افرادِ دارای آگاهی را از افراد فاقد آگاهی جدا می‌کند. آن‌هایی که آگاهی دارند حساس‌تر، آزاداندیش‌تر و روشن‌فکرتر از دیگران به شمار می‌آیند.\nواژۀ آگاهی، به‌رغم ظاهر معصوم و خوشایندش، سرشار از بار سیاسی است. آگاه‌بودن یعنی اطلاع‌داشتن، اما دلالت بر هوشیاری و گوش‌به‌زنگی نیز دارد. آگاهی‌افزایی، در خنثی‌ترین حالت خود، می‌تواند به معنای افزایش آگاهی مردم از یک مشکل باشد. اما در عمل به این معناست که از دیگران انتظار داشته باشیم چشم‌اندازها و ارزش‌های فردِ آگاهی‌افزا را بپذیرند.\nعمل آگاهی‌افزایی معمولاً انجام می‌شود تا رویکردهایی که حمایت چندانی از جامعه دریافت نمی‌کنند موردحمایت قرار بگیرند. آگاهی‌افزایی واکنشی به نیازهای سبک‌ جدید زندگی در بین عموم مردم نیست. برعکس، هدفش ایجاد تقاضا برای ورزه‌های اجتماعی و فرهنگی‌ای است که محفل نسبتاً   کوچکی از آگاهی‌افزایانِ خودخوانده آن‌ها را می‌پسندند. آگاهی‌افزایی نسبت به امتیازاتی که سفیدپوست‌بودن به همراه دارد نمونۀ بارز این نکته است؛ مسئله‌ای که کاملاً بالابه‌پایین است.\nآگاهی‌افزایی حس مأموریت و انسجام گروهی را نیز میان فعالان هویت‌خواه می‌پرورد. گروه‌های آگاهی‌افزایی، با تملک نگرش‌های آگاهانه، خود را متمایز از بقیه می‌بینند، جایگاهشان را تقویت می‌کنند و تضادی اخلاقی میان سبک‌زندگیِ علی‌الادعا برتر خودشان و سبک‌زندگی بی‌اخلاقانه‌تر مابقی جامعه می‌کشند.\nآگاهی‌افزایان به‌کرات چنان اشتیاقی از خود نشان می‌دهند که با مبلغان پرشور مذهبی چندان تفاوتی ندارد. آن‌ها خود را مالکِ مطلقِ حقیقت می‌دانند. بی‌مدارایی ضمنی نسبت به دیدگاه‌های مختلف، که همواره از آگاهی‌افزایانِ بی‌طاقت می‌بینیم، در تکیه‌کلام‌توهین‌آمیز موردعلاقه‌شان بروز می‌یابد: «برو مطالعه کن».\nمنظورشان رفتن به کتاب‌خانه و کتاب‌خواندن نیست. معنی‌اش این است که از نو تحصیل کن و ارزش‌ها و جهان‌بینی ما را بپذیر. در بسیاری از مؤسسات، اعم از بخش خصوصی و دولتی، تحصیل‌کردن اختیاری نیست و افراد دستورالعمل می‌گیرند یا درواقع دستور می‌گیرند تا در دوره‌ها، سمینارها و کارگاه‌های آگاهی‌افزایی دربارۀ هرچیزی، از سوگیری ناخودآگاه گرفته تا آموزش رضایت، شرکت کنند.\nاین فراخوان‌های آگاهی‌افزایی و مطالعه‌کردن نشان می‌دهند که پروژۀ مهندسی اخلاقی از حوزۀ کودکان به بزرگ‌سالان نیز تسری یافته است.\nبعضی از مهندسان اجتماعی امروز، از مشاوران تنوع فرهنگی گرفته تا فعالان هویت‌خواه، اعتقاد دارند آگاهی‌افزایی به‌خودی‌خود کافی نیست. آن‌ها معتقدند مهارت‌های حرفه‌ای‌شان، که معمولاً مبتنی بر علم رفتاری است، برای تغییر رفتار مردم ضروری است. یکی از این افراد می‌نویسد «پژوهش‌های زیادی نشان داده افرادی که صرفاً اطلاعات بیشتری به آن‌ها داده می‌شود بعید است باورها یا رفتارشان را تغییر دهند. فعالانِ تغییر اجتماعی باید، با استفاده از علم رفتاری، کارزارهایی راه بیندازند تا پیام‌رسانی کنند و فراخوان صریح به عمل بدهند تا احساسات، تفکر و رفتار مردم را تغییر دهند و، بدین‌ترتیب، تغییرات ماندگار ایجاد کنند».\nمشخص نیست علم رفتاری بتواند به هدف خود، یعنی «تغییرات ماندگار»، برسد یا نه. اما پروژۀ جامعه‌پذیریِ مجدد قطعاً ورزه‌ها و هنجارهای فرهنگی غالب را تخریب می‌کند.\nدزموند فنل، نویسندۀ فقید ایرلندی، دستۀ آگاهی‌افزایان امروزی را «تأدیبگر»11 می‌نامد. این افراد، که قدرت فرهنگی و نهادی زیادی دارند، از زبانی گنگ استفاده می‌کنند و کلماتی مثل «ناشایست» و «مشکل‌ساز» به کار می‌برند تا مردم را «تأدیب» کنند. آگاهی‌افزایان اما، هرچقدر هم که به علم متوسل شوند و بر ادب خود تأکید کنند، پروژه‌شان فاقد نیروی اخلاقی است. مهم‌تر از همه، این پروژه نمی‌تواند شبکه‌ای از معنا را در اختیار مردم بگذارد که، بر اساس آن، بتوانند جایگاهشان را در دنیا درک کنند.\nمهندسان اجتماعی امروزی شاید همواره دم از آگاهی‌افزایی بزنند، اما ظاهراً به‌طرز دردناکی از ضعف‌های خودشان ناآگاه‌اند. آن‌ها مدهوشِ ایدئولوژیِ بدون نام هستند و تعارضات فرهنگی را حل نمی‌کنند، بلکه به آن دامن می‌زنند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را فرانک فورِدی نوشته و در تاریخ ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۱ با عنوان «100YEARS OF THE CULTURE WAR» در وب‌سایت اسپایکد منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «تعیین‌کننده‌ترین سوال فرهنگی قرن این است: در مهدکودک‌ها چه باید آموزش داد؟» در بیست‌وسومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳ مرداد ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        برای خرید کتاب قدرت خواندن، نوشتۀ فرانک فوردی، به فروشگاه اینترنتی ترجمان مراجعه کنید.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        فرانک فورِدی(Frank Furedi)، جامعه‌شناس و مفسر اجتماعی است. او استاد بازنشسته جامعه‌شناسی در دانشگاه کنت در کانتربری و نویسندۀ هفده کتاب است؛ آخرین کتاب او  قدرت کتاب‌خوانی: از سقراط تا توییتر (۲۰۱۵) است که انتشارات ترجمان علوم انسانی آن را ترجمه و منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        100Years of Identity Crisis: Culture War Over Socialisation\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        progressivism\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                         Behaviorism, by JB Watson, People’s Institute, 1924, p 82.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        ‘Social work and societal engineering’, by FH Giddings, in The Journal of Social Forces, 3(1), p 181.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        Moral engineering\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Ethics and Professionalism, by J Kultgen, University of Pennsylvania Press, p 181\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Socialisation, K Danziger, Penguin, 1976, p 25.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        awareness-raising\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        The Psychological Mystique\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        The Psychological Mystique, by S Justman, Northwestern University Press,1988, p 159.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        11\n                                                        correctorate\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/646462402.json b/train/646462402.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..c97762d3dd5efbb30bdc4ff7b6e6270858555048
--- /dev/null
+++ b/train/646462402.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "«تاوباو» چطور روستاهای چین را از فقر و فلاکت نجات داد؟",
+  "subtitle": "نقش تجارت الکرونیک در توسعۀ روستاهای فقرزدۀ چین",
+  "introduction": "روی دیوار یک تولیدی‌‌ کوچک در یکی از دورافتاده‌ترین مناطق چین با حروف قرمز بزرگ شعاری نوشته شده است که معنی‌اش می‌شود: «با تاوباو، با روزهای تلخ خداحافظی کنید. تجارت الکترونیک، مسیری ا‌ست به‌سوی خوشبختی». «تاوباو» یک فروشگاه آنلاین اینترنتی مثل آمازون است که سال‌ها پیش توسط شرکت علی‌بابا، بزرگ‌ترین پلتفرم تجارت الکترونیک در چین و یکی از بزرگترین غول‌های فناوری دنیا، راه‌اندازی شد. یک تحلیل‌گر اقتصادی از نقش تاوباو در فقرزدایی، بازسازی مناطق روستایی و شکوفاییِ تجارت الکترونیکِ روستایی در چین گزارش می‌دهد.",
+  "content": "جاش فریدمن،کوارتز — شهر هِزه، چین\nدهستان دایجی، مجموعه‌ای از روستاهای غبارآلود در قلب دشت‌های مرکزیِ چین است که کمتر کسی فکرش را می‌کرد گزینۀ مناسبی باشد برای تبدیل‌شدن به قطب پیشتازِ تجارت الکترونیک در کشور.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/11/919-36.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            «تاوباو» چطور روستاهای چین را از فقر و فلاکت نجات داد؟        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nاولین کلمه‌ای که برای توصیف آن منطقه به ذهن ساکنانش می‌رسد «دورافتاده» است. تا همین چند سال پیش، تا مرکز شهرستان که فقط ۱۵ کیلومتر (۳/۹ مایل) از آنجا فاصله داشت، یک‌ساعت با ماشین راه بود، چون جادۀ درست‌وحسابی وجود نداشت. البته کسی هم اهمیتی نمی‌داد: هیچ‌کس آنجا پولِ ماشین‌خریدن نداشت و این دهستان هم مثل خیلی از مناطق روستایی در چین، تاحدزیادی از جوان‌های در سنِ کارْ خالی شده بود، چراکه اکثرشان آن منطقۀ دورافتاده را ترک کرده و برای دستمزدِ بالاتر در امتداد ساحل مهاجرت کرده بودند. هِزه، بخشی از تقسیمات کشوری که این دهستان در آن واقع شده، اخیراً در مقالۀ یکی از مجلات، این‌طور توصیف شده بود: «مترادف با عقب‌ماندگی، بچۀ سرِراهی و ناخواستۀ استانِ شاندونگ».\nسو یونگ‌ژونگ در سال ۲۰۱۳ از یکی از دهستان‌های همان اطراف به‌عنوان دبیر حزب کومونیست انتخاب شد تا به دایجی سرکشی کند، حتی او هم از دیدن این حجم از فقر و فلاکت شگفت‌زده شده بود. دو تا از روستاهای این دهستان از طرف استان به‌عنوان روستاهایی که «ردای فقر برتن کرده‌اند» مشخص شدند. حتی در شهرک‌های اطرافِ آنجا که سو قبلاً تجربۀ اقامت در آن را داشت، دستِ‌کم یکی دوتا کارخانۀ کوچک پیدا می‌شد؛ اما دریغ از حتی یک زیرساختِ صنعتی در دایجی.\n\nعکس: جاده‌های اصلیِ منتهی به دهستان دایجی، پر شدند از ویترین‌ها، شرکت‌های تحویل و بانک‌های جدید. در سال ۲۰۱۳ و همزمان با رشد تجارت الکترونیکِ روستایی در کل کشور، رشدِ این منطقه هم سرعت گرفت.\nاما امروزه این دهستان و مناطق اطرافش، تبدیل‌شده‌اند به پایتخت بومیِ چین در تولید گروه خاصی از محصولات: لباس‌های بازیگری و رقص. نیمی از ۴۵ هزار ساکنِ دهستان، یا لباس تولید می‌کنند یا لباس می‌فروشند –از لباسِ شخصیت‌های شرور فیلم‌ها گرفته تا نسخه‌های ملوسی از مارها و تمساح‌ها و میمون‌ها- که همگی در وب‌سایت تاوباو 1 به فروش می‌رسند. وب‌سایتی متعلق به شرکت علی‌بابا، بزرگ‌ترین پلتفرم تجارت الکترونیک در چین.\n\nفروش لباس‌های دهستان دایجی، در سال ۲۰۱۶ به ۸/۱ میلیارد یوان (معادل ۲/۲۶ میلیون دلار) رسید و مقامات محلی حدس می‌زنند که مجموع فروش کل شهرستان سه‌برابر این رقم باشد یا به‌عبارتی حدود هفتاددرصد بازار فروش لباس در تاوباو. در روستای دینگلو، جایی که این صنعت برای اولین‌بار در آنجا شروع به رشد کرد، از کل ۳۰۶ خانوار ساکن در آنجا، ۲۸۰ خانوار، کسب‌وکارشان مرتبط با تاوباو است. بقیه هم اکثراً ازکارافتاده هستند و به‌گفتۀ ساکنین اگر از دستشان بر می‌آمد آن‌ها هم در تاوباو فروشنده می‌شدند.\nدربارۀ شکوفاییِ تجارت الکترونیکِ روستایی در چین، مطالب زیادی نوشته شده است و این به‌اصطلاح «روستاهای تاوباو»، اکنون تبدیل شده‌اند به اولویتِ سیاست‌گذاریِ ملی در چین برای بازسازی مناطق روستایی و فقرزدایی. جانگ گائولی، معاون‌اولِ نخست‌وزیر و دبیر سابق حزب در شاندونگ و یکی از قدرتمندترین مسئولین حال حاضر چین، اواخر سال ۲۰۱۵ از دهستان دایجی بازدید کرد و به تمجید از نقش این دهستان در کاهش فقر پرداخت.\n\nدر نوامبر ۲۰۱۶، دفتر مبارزه با فقر در شورای دولتی به‌همراه ۱۶ وزارتخانۀ دیگر، خطوط راهنمایی را منتشر کردند که از توسعۀ گستردۀ تجارت الکترونیک در مناطق روستایی به‌عنوان بخشی از مبارزۀ دولت با فقر خبر می‌داد. طبق برنامه، تا سال ۲۰۲۰ مناطق فقیرنشینِ روستایی می‌بایست فروش الکترونیکیِ خود را چهاربرابر می‌کردند.\nروی دیوار یکی از ساختمان‌های کنار جاده که مربوط می‌شود به یکی از اولین تولیدی‌های شخصی که در دایجی برپا شد، با حروف قرمز بزرگ شعاری نوشته شده است. معنی‌اش می‌شود: «با تاوباو، می‌توانید با روزهای تلخ خداحافظی کنید. تجارت الکترونیک، مسیری ا‌ست به‌سوی خوشبختی».\nرئیس‌جمهور چین، شی جین‌پینگ، سوگند یاد کرد که تا سال ۲۰۲۰ فقر مطلق را در چین ریشه‌کن خواهد کرد و بخشی از آبرویش را بر سر این موضوع گذاشت که، در راه ساختنِ «یک جامعۀ نسبتاً مرفه»، احدی را از قلم نخواهد انداخت. درحال‌حاضر هنوز بیش از ۵۶ میلیون نفر در چین در فقر زندگی می‌کنند. این عدد طبق روش قیمت‌های ثابت 2 و براساس استاندارد ملیِ درآمد در چین یعنی ۲ هزار و ۳۰۰ یوان در سال برای سال ۲۰۱۰ محاسبه شده است (الآن حدود ۳ هزار یوان یا ۴۳۶ دلار). طبق پروژه‌های دولت چین، این حدنصاب تا زمان تعیین‌شده برای ریشه‌کن شدن فقر در سال ۲۰۲۰، تا حدود ۴ هزار یوان (طبق نرخ برابری ارز فعلی می‌شود ۵۸۲ دلار) افزایش پیدا می‌کند.\nرونق‌شهر 3\nسالن کارخانۀ کوچک آقای دینگ پِی‌لینگ که شکل‌وشمایلی شبیه آشیانۀ هواپیما دارد، در حاشیۀ زمینِ او در روستای دینگلو واقع شده است و کنار جاده‌ای است که به‌تازگی سنگ‌فرش شده و منتهی می‌شود به شهرک مسکونی. در یکی از اتاق‌هایش دو بانوی میان‌سال از روستاهای اطراف، مشغول اتوکردنِ لباس‌های پرستاریِ دوران جنگ جهانی دوم هستند که مربوط می‌شود به فیلمی دیگر از آن جنگ. جنگی که برای چینی‌ها یادآور نبردی قهرمانانه علیه نظامی‌گریِ ژاپنی‌ها است. این زنان، پیش‌تر در مزرعه‌ای همان اطراف کار می‌کردند؛ اکنون بیرون از مزرعه، هم دستمزد بیشتری گیرشان می‌آید و هم خیلی به خانه‌شان نزدیک‌تر شده‌اند.\nآقای دینگ، برخلاف اکثرِ بزرگسالانِ روستا، هیچ‌وقت آنجا را ترک نکرد. یک مرد لاغرِ شصت‌ساله با عینکی بزرگ و پوستی تیره و آفتاب‌سوخته که بعد از اتمامِ دبیرستانْ به شغلِ معلمی رو آورد. او در ابتدا ریاضیات و زبان تدریس می‌کرد اما عایدی‌اش ناچیز بود. تنها در اواسط دهۀ ۱۹۸۰ بود که بعد از ۱۳ سال کارِ معلمی، فرصتِ شغلی دیگری پیدا کرد. هنرمندی در یکی از روستاهای اطراف، پرده‌هایی را رنگ‌آمیزی می‌کرد برای استفاده به‌عنوان پس‌زمینۀ عکاسی اما آن‌قدر سرگرمِ نقاشی بود که برای فروششان وقت کم می‌آورد. پس دینگ و عموزاده‌اش شدند فروشندۀ خانه‌به‌خانۀ پرده‌های عکاسی. بعداً بازارشان را تغییر دادند به فروش لباس‌های عکاسی و بعد از آن به فروش لباس‌های عمومی‌ترِ بازیگری که گروه بزرگ‌تری از مشتریان را شامل می‌شد. حوالی سال ۲۰۱۳، فقط آقای دینگ و چند خانوارِ محدود بودند که به‌جز کارِ زراعت در کسب‌وکارِ دیگری هم فعالیت داشتند.\nآقای سو، به‌عنوان دبیر جدید حزب در دهستان در آن زمان، فرصتی را برای توسعه شناسایی کرده بود. جاده‌های آن زمان درب‌وداغان‌تر از آن بودند که مناسب کامیون‌های تحویلِ کالا باشند. پس خودش آستینِ همت را بالا زد. به‌قول ساکنینِ آنجا: او و مسئولانِ دولتیِ همکارش در دهستان، دست‌به‌کار شدند و خودشان جاده‌ها را تعمیر کردند. آن‌ها کابل‌های فیبرِ نوری را هم در زمین کارگذاشتند -و به‌ادعای او «سرعتِ اینترنتشان از شانگهای هم بهتر شد»- او همچنین نامۀ سرگشاده‌ای نوشت و تحصیل‌کرده‌های دانشگاهی و مهاجرت‌کرده‌هایی که رفته بودند شهر را ترغیب کرد که برگردند به دهات.\n\nعکس: رِن چینگ‌شنگ، از روستای دینگلوی دایجی، درحال پُزدادن با کلاهی که به‌عنوان بخشی از لباس نظامی ژاپنی‌ها در جنگ جهانی دوم به فروش می‌رسد.\nبه‌عنوان بخشی از پویش هدف‌گذاریِ دولت برای مبارزه با فقر، دولتِ محلیِ دهستانْ شد حامیِ کلاس‌های آموزشیِ تجارت الکترونیک و تولیدِ پوشاک، ارائه‌دهندۀ وام‌های کم‌بهره و مشوقِ کارآفرین‌های موفق برای به‌خدمت‌گرفتنِ کارگرانِ محلی که زیر خط فقر بودند. ظرف کمتر از چهارسال، به گزارش بازوی تحقیقاتیِ علی‌بابا، ۶ هزار و ۳۰۰ نفر از اهالی دایجی و مناطق اطراف، به‌لطف فروش از‌طریق تجارتِ الکترونیک، آمدند بالای خطِ فقرِ رسمی.\nبه گفتۀ علی‌بابا، در کل کشور ۱۸ روستا، که طبق اعلام دولتِ ملی در فقر بودند و اکنون تبدیل شده‌اند به روستاهای تاوباو، درمجموع بیش از ۱۰ میلیون یوان (۴۵/۱ میلیون دلار) در سال به‌صورت آنلاین کالا می‌فروشند. علی‌بابا تخمین می‌زند که علاوه بر آن دویست روستای دیگر، که طبق استانداردهای استانیِ فقر –که حدنصاب بالاتری از درآمد را درنظر می‌گیرد- در گذشته فقیر محسوب می‌شدند، به اهدافِ فروش مشابهی دست پیدا کرده‌اند. روستاهای شهرستان پینگ در استان خه‌بِی که به فاصلۀ چندصدکیلومتری در شمال دایجی واقع شده‌اند و ازنظر ملی به‌عنوان ناحیۀ فقیرنشین دسته‌بندی شده بودند، الآن دوچرخه‌های بچگانه تولید می‌کنند. درهمین‌اثنا، در یکی از روستاهای استان یون‌نان در جنوبِ غربیِ کشور، مردم اقلیت نژادیِ بائی، صنایع دستیِ نقره می‌فروشند و از این طریق، فروش ۱۹ میلیون یوانی را در سال ۲۰۱۵ در تاوباو به نام خودشان ثبت کردند.\nدر دایجی، تلاش‌های آقای سو او را در ذهن روستاییان تا حد یک اسطوره بالا برده است، همان روستاییانی که تا پیش از آن رابطه‌شان با مقاماتِ محلی کاردوپنیر بود. بااین‌حال، سو تأکید دارد که آنچه در دایجی اتفاق افتاد می‌تواند در مناطق دیگر هم تکرار و تکثیر شود. او می‌گوید: «هرجایی، محصولاتِ منحصربه‌فردِ خودش را دارد. تنها کاری که باید خودشان را قادر به انجامش کنند این است که آن محصولات را در اینترنت بفروشند».\nنسبتاً مرفه\nاین واقعیت که توسعه در چین، مسئولیت بخش بزرگی از کاهش فقر جهانی را در سی‌سال اخیر برعهده داشته است، برای همۀ دنیا مسجل است. خودِ دولت چین نیز به این مسئله واقف است. چِن شیوِن، نایب‌رئیس سابق گروه رهبری مرکزیِ کارِ روستایی در حزب، در یک سخنرانی در کنگرۀ ملیِ خلق در ژانویه ۲۰۱۶ گفت:\nاگر تا سال ۲۰۲۰ همچنان تعداد زیادی از مردممان زیر خط فقر باشند، این موضوع با هدفمان برای ساختن یک جامعۀ نسبتاً مرفه همخوانی نخواهد داشت. هم مردم خودمان و هم جامعۀ بین‌الملل به دیدۀ تردید به ما نگاه خواهند کرد. اما اگر بتوانیم با استانداردهای فعلی تا سال ۲۰۲۰ مردم را از فقر خارج کنیم، آنگاه ۱۰ سال از برنامۀ زمانبندیِ سازمان ملل متحد برای توسعۀ پایدار جلوتر خواهیم بود و به‌طور مؤثری رهبریِ حزب و مزایای سوسیالیزم از نوعِ چینی‌اش را به دنیا نشان خواهیم داد.\n\nعکس: لباسِ موفقیت.\nوقتی که فقط چندسال تا سررسیدِ ۲۰۲۰ مانده بود، دولت مرکزی بودجۀ مبارزه با فقر را تقویت کرد و در سال ۲۰۱۶ آن را با ۴۳ درصد افزایش به بیش از ۶۶ میلیارد یوان رساند. خودِ استان‌ها هم چهل میلیارد یوانِ دیگر به این مبلغ اضافه کردند. این تأکیدِ مضاعف بر ریشه‌کن‌کردنِ فقر، درپی یک پویش ملی برای شناساییِ فقر در سال ۲۰۱۳ اتفاق افتاد. پویشی که هزاران نفر را به‌خدمت گرفت تا براساس سطح درآمدْ تمامِ خانوارهای درگیر فقر را شناسایی کند و در ادامه، ازطریق پروژه‌هایی که به تأیید سطوح بالاترِ حکومت رسیده است، مستقیماً این خانوارها را برای صرفِ بودجه هدف‌گذاری کند.\nشورای دولتی، یا همان کابینه، در ماه دسامبر از برنامۀ پنج‌ساله‌اش برای مبارزه با فقر رونمایی کرد که در آن سیاست‌های مالیاتی، مالی، سرزمینی و شخصیِ این حوزه اعلام شده بود. سیاست‌هایی که تعیین شده بودند تا ۱۲۸ هزار روستای فقرزده‌ای را هدف بگیرند که در فهرست راهنمای ملیِ شناساییِ فقر نامشان آورده شده بود. برنامۀ دولت مرکزی هم دوماه جلوتر از آن منتشر شده بود و مسئولیت‌های مرکزی و محلی را برای مبارزه با فقر مشخص کرده بود. در این برنامه همچنین مجدداً بر قوانینی تأکید شده بود که ارزیابیِ عملکردِ مقامات دولت محلی هر منطقه را گره می‌زد به پیشرفت برنامه‌های مبارزه با فقر در آن منطقه.\nعلی‌بابا، غول اینترنتی که پشتِ تاوباو قرار دارد هم به نوبۀ خودش از این برنامه‌ها حمایت کرد. علی‌بابا، هم‌اکنون چهار برنامۀ اختصاصی برای ترویج پلتفرمش در مناطق دورافتاده دارد. تمرکزش هم به‌طور خاص روی مناطق مرکزی و غربی کشور است و قرار است این شرکت مبلغ ۱۰ میلیارد یوان در آنجا سرمایه‌گذاری کند برای ساختن یک‌صدهزار مرکز خدمات تاوباو در مناطق دوردست و همچنین توسعۀ لجستیک و آموزش و به‌روز کردنِ روستائیان تا بتوانند اقتصادشان را تاوباویی کنند. دولت مرکزی توافق‌نامه‌هایی را هم با علی‌بابا و هم با جینگ‌دانگ، دیگر پلتفرم عمدۀ این حوزه، امضا کرده است تا به نام مبارزه با فقر توسعۀ تجارت الکترونیک را در این مناطق سرعت دهند.\nیو جیانتوئو، یکی از کارشناسان مبارزه با فقر در بنیاد تحقیقات توسعۀ چین، معتقد است: «تجارت الکترونیک حتی از این هم می‌تواند رشد بیشتری داشته باشد». یو، می‌گوید: «اَنت فایننشال [بازوی مالی علی‌بابا]، تأمین منابع مالی خرد برای کسب‌وکارهای کوچک را در سال ۲۰۱۰ شروع کرد و تا الآن سرمایه‌ای که علی‌بابا در اختیار کسب‌وکارهای کوچک قرار داده است چهاربرابر اعتباری است که بانک گرامین طی ۳۹ سال در اختیار این کسب‌وکارها قرار داده است». استنادِ یو به سازمان اعتباردهیِ خردی است که به‌وسیلۀ برندۀ نوبل، محمد یونس، بنیان‌گذاری شده است.\nمعکوس‌شدن فرار مغزها\nبااین‌حال به‌رغم خوش‌بینی‌های محلی و حمایت سطح بالای دولتی، بسیاری از مناطقی که در فقرِ افسارگسیختۀ کشور دست‌وپا می‌زنند، برای سرمایه‌گذاری در رونق تجارت الکترونیک، ممکن است همچنان با سختی‌هایی مواجه باشند. دایجی نسبت به سایرمناطق فقرنشین از یک موهبتی برخوردار است و طبق گفتۀ شاهدان: دشت‌های مسطحِ آنجا، کارِ جاده‌سازی و ایجاد زیرساخت‌ها را تسهیل می‌کند.\n\nعکس: سو یونگ‌ژونگ.\nعمدۀ فقری که در چین باقی‌مانده است مربوط می‌شود به مکان‌هایی که دست‌یابی به رشد اقتصادی در آن‌ها به‌سادگی امکان‌پذیر نیست، مثل نواحی کوهستانی و مناطق دورافتادۀ مرکزی و غربی. طبق گفتۀ علی‌بابا، از بیش از هزار روستای تاوباو در چین، فقط ۲۵ درصدشان در چنین مناطقی واقع شده‌اند. بعضی از مناطق، علی‌رغم اقلیمِ نامساعد، راه‌هایی را برای ایجاد شبکه‌های تأمین و توزیع پیدا کرده‌اند اما اکثر آن‌ها همچان با موانع بسیاری مواجهند که حتی حمایت‌های سطح بالا هم هنوز نتوانسته از پسِ آن برآید.\nبرای اینکه یک روستا از هیچْ تبدیل شود به یک مرکز تولید در سطح ملی، به تلاشِ هماهنگ و فداکاری فوق‌العاده‌ای ازسمت مقامات دولتی نیاز دارد. چوی لی‌لی، دانشیار دانشگاه شانگهای در رشتۀ مالی و اقتصاد، می‌گوید: «برای اینکه یک منطقۀ روستایی در زمینۀ تجارتِ الکترونیک موفق شود، همۀ ذی‌نفعان باید به میدان بیایند. اما در مناطق فقیرتر، مسئولیت دولت از این هم سنگین‌تر است، به‌این‌دلیل که چه‌بسا تمام آن اکوسیستمِ کسب‌وکار به همین راهنمایی‌های دولتی وابسته باشد».\nاز همۀ این‌ها مهم‌تر اینکه فقیرترین مناطق کشور از جمعیتِ درسنِ کارْ خالی شده‌اند و با کمبود نیروی کاری که مهارت لازم برای هماهنگ‌شدن با اقتصادِ جدید را داشته باشد مواجه‌اند. یو جیانتوئو می‌گوید: «اینکه همه، آنجا را ترک کرده بودند، فقدان بزرگی برای این مناطق محسوب می‌شد. مسئله، فقط تعداد آدم‌هایی که می‌روند نیست بلکه مهم‌تر از آنْ نوعِ آدم‌هایی است که آنجا را ترک می‌کنند».\nآخرین باری که چین شکوفایی صنعتی را در مناطق روستایی تجربه کرد، شرکت‌های دهستان و روستا (تی‌وی‌ای‌ها) 4 که به‌صورت مالکیت جمعی اداره می‌شدند، توانستند از نیروی کار فراوان، حمایت دولت‌های محلی و موانع بسیار ناچیز بر سرِ تقاضای مصرف‌کننده، حداکثر استفاده را ببرند و با کسب سودهای کلان، میلیون‌ها شغلِ روستایی را در خلال دهۀ ۱۹۸۰ و اوایل دهۀ ۱۹۹۰ ایجاد کنند. جامعه‌شناسِ روستاییِ برجسته، فِی شیائوتانگ، معتقد بود که تی‌وی‌ای‌ها برای این منظور حیاتی بودند و بخشی از علتش این بود که این شرکت‌ها کمک کردند تا جریان «فرار مغزها» از روستا به شهر معکوس شود.\n\nپویشِ نامۀ سرگشادۀ سو، برای دعوت به استخدام مهاجران و تحصیل‌کرده‌هایی که به دهستان دایجی برمی‌گشتند، در تعطیلات سال نوی چینی در اوایل ۲۰۱۵ کلید خورد. این پویش به تلاش‌هایی که در آن زمان درجریان بود اضافه شد: مقامات محلی اعلام کردند که از زمان آغاز رونق تاوباو، بیش از پنج‌هزار کارگر مهاجر که قبلاً در شهرها سکونت داشتند و صدها فارغ‌التحصیل دانشگاهی هم در میان آن‌ها بودند، برای راه‌اندازی کسب‌وکار به دایجی برگشتند.\nاما این منطقه هنوز به کارگرانِ ماهر بیشتری نیاز دارد. دینگ پِی‌یو، عموزادۀ کوچک‌ترِ دینگ پِی‌لینگ، توضیح می‌دهد که: «همۀ تحصیل‌کرده‌هایی که به روستا برگشتند در کارشان موفق شده‌اند. حالا باید بگردیم و تعداد بیشتری از آن‌ها پیدا کنیم».\nدینگ پِی‌یو، برای تحصیل‌کرده‌هایی که از شهرها و شهرستان‌های اطراف به آنجا می‌آیند، جای خواب و غذا فراهم می‌کند و برایشان کامپیوتر دست‌وپا می‌کند اما به‌هرحال راضی‌کردن شهری‌ها برای زندگی در روستا کار آسانی نیست. در شلوغ‌ترین ماه‌های سال، آن‌قدر سفارش سرشان می‌ریزد که بزرگ‌ترین کسب‌وکارهای روستا مجبور می‌شوند دست‌به‌دامنِ کارخانه‌های استان‌های دیگر شوند و کار را به آن‌ها برون‌سپاری کنند. این مشکلشان سخت و درعین‌حال حسادت‌برانگیز است و تا همین چندسال پیش کسی فکرِ به‌وجودآمدن همچین شرایطی را هم نمی‌کرد.\nبا بیشتر شدن فروش، حالا ساکنین روستا به آن‌سوی مرزها هم چشم دوخته‌اند. دولت محلی هم قصد دارد به‌زودی کارِ ساخت سومین پارک صنعتی را در دهستان آغاز کند تا بتواند میزبان سالن‌های تولید و دفاتر فروش بیشتری باشد. حالا کارآفرینانِ تاوباویی در دایجی، شروع کرده‌اند به صادرات لباس به خارج از کشور، به‌خصوص به مالزی، ویتنام و بقیۀ کشورهای آسیای جنوب‌شرقی. گام بعدی، به‌گفتۀ خودشان، این است که کیفیت لباس‌ها را آن‌قدر ارتقا دهند که بتوانند به بازارهای گران‌تری در اروپا و ایالات متحده دست پیدا کنند.\nدینگ پِی‌لینگ، کسی که همۀ این تحولات را به چشم خودش دیده است، هدف بلندپروازانه‌تری در سر دارد. «دلم می‌خواهد همۀ چین و همۀ دنیا روستایم دینگلو را بشناسند».\n\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را جاش فریدمن نوشته و در تاریخ ۱۲ فوریۀ ۲۰۱۷ با عنوان «once poverty-stricken, China’s “Taobao villages” have found a lifeline making trinkets for the internet» در وب‌سایت کوارتز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۴ آذر ۱۳۹۹با عنوان «تاوباو چطور روستاهای چین را از فقر و فلاکت نجات داد؟» و ترجمۀ بابک حافظی منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        جاش فریدمن (Josh Freedman) نویسنده و پژوهشگری است که دربارۀ سیاست‌گذاری اقتصادی و اجتماعی پژوهش می‌کند. او در واشنگتن زندگی می‌کند و با اتاق فکر بنیاد آمریکای جدید همکاری می‌کند. جاش فریدمن همچنین سابقۀ همکاری با آتلانتیک، سی‌ان‌ان و روتیرز را نیز دارد.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Taobao\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        constant prices\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                         Boom town\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        TVE: Township and Village Enterprise\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/646724526.json b/train/646724526.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..954ba0e39e4fd54b378a8c604448f4afee32e19d
--- /dev/null
+++ b/train/646724526.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "ایسلند چطور جوانانش را از الکل و مواد مخدر نجات داد؟",
+  "subtitle": "ممنوعیت زمانی، ورزش و حمایت در کاهش چشم‌گیر مصرف مواد در این کشور سهم داشته‌اند",
+  "introduction": "۲۵سال پیش، جوانان ایسلندی از نظر سوءمصرف مواد مخدر، الکل و استعمال دخانیات ناسالم‌ترین جوانان اروپا بودند. اما این کشور توانسته است طی برنامه‌ای طولانی‌مدت به شکلی اعجاب‌آور مصرف الکل و مواد را میان جوانان کاهش دهد و استعمال دخانیات را به کمترین حد میان کشورهای اروپایی برساند. کلید این موفقیت تغییر دسته‌ای از نگرش‌ها و مواجهۀ رو در رو با مسئله بوده است: اگر جوانان به هروئین معتاد می‌شوند، چرا به ورزش و هنر نشوند؟",
+  "content": "اما یانگ، آتلانتیک — اندکی به ساعت سه بعدازظهر یک جمعۀ آفتابی مانده و پارک لاگردالر در نزدیکی مرکز ریکیاویک پایتخت ایسلند عملاً متروکه به‌نظر می‌رسد. هرازگاه آدم بزرگ‌سالی با کالسکۀ کودکی به چشم می‌خورد اما دورتادورِ پارک را مجتمع‌های مسکونی و خانه‌ها پر کرده‌اند و مدرسه هم که تعطیل است؛ پس بچه‌ها کجایند؟\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/11/919-38.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            ایسلند چطور جوانانش را از الکل و مواد مخدر نجات داد؟         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nگودبرگ یانسون، روان‌شناس ایسلندی، و هاروی میلکمن، استاد آمریکایی روان‌شناسی که قدری از سال را در دانشگاه ریکیاویک تدریس می‌کند، همراه من هستند. گودبرگ می‌گوید که بیست سال پیش، نوجوان‌های ایسلندی در صدر فهرست مشروب‌خواران جوان اروپا بودند. میلکمن اضافه می‌کند: «شب جمعه نمی‌توانستید در خیابان‌های مرکز ریکیاویک قدم بزنید چون امن به نظر نمی‌آمد. نوجوانانِ مست، دسته به دسته، با شما دست به یقه می‌شدند.»\nبه ساختمان بزرگی نزدیک می‌شویم. گودبرگ می‌گوید: «اینجا سالن اسکیت سرپوشیده داریم.» چند دقیقه پیش از جلوی دو ساختمان گذشتیم که مختصّ بدمینتون و پینگ‌پنگ بودند. اینجا در پارک هم یک میدان ورزش، یک استخر سرپوشیدۀ زمین‌گرمایی و (بالاخره) چند بچه دیدیم که روی چمن مصنوعی با هیجان مشغول فوتبال بودند.\nگودبرگ توضیح می‌دهد این روزها جوانان در پارک دور هم جمع نمی‌شوند چون در کلاس‌های بعد از مدرسه در این مکان‌هایند، یا در باشگاه‌ها برای موسیقی و رقص و هنر. یا شاید با والدین‌شان بیرون رفته باشند.امروزه از جهت زندگی پاک نوجوانان، ایسلند در صدر کشورهای اروپایی است. درصد نوجوانان ۱۵ و ۱۶ ساله‌ای که در یک ماه گذشته مست کرده‌اند از ۴۲% در سال ۱۹۹۸ به ۵% در سال ۲۰۱۶ کاهش یافته است. درصد کسانی که حداقل یک‌بار حشیش مصرف کرده‌اند از ۱۷% به ۷% رسیده است. آن‌هایی که هر روز سیگار می‌کشند از ۲۳% به فقط ۳% رسیده است.\nراهکار ایسلند در این چرخش موفق، هم رادیکال و هم تجربه‌محور بوده اما عمدتاً تکیه بر رویکردی داشته است که می‌توان آن را عقل سلیم تقویت‌شده 1 نامید. میلکمن می‌گوید: «این جدی‌ترین و عمیق‌ترین مطالعۀ استرس در زندگی نوجوانان است که تا کنون دیده‌ام. از اینکه این‌قدر خوب جواب داده واقعاً شگفت‌زده‌ام.»\n\n\nمیلکمن معتقد است اگر الگوی ایسلندی در کشورهای دیگر اقتباس شود، می‌تواند از نظر روان‌شناختی و جسمی مفید حالِ میلیون‌ها کودک باشد؛ سود آن برای صندوق آژانس‌های بهداشتی و کل جامعه که به کنار. ولی آن «اگر» را نباید ساده گرفت.\nمیلکمن هنگام صرف چای در آپارتمانش در ریکیاویک می‌گوید: «من در اوج طوفان انقلاب مواد مخدر بودم.» در اوایل دهۀ ۱۹۷۰ که مشغول کارآموزی در بیمارستان روان‌پزشکی بلویو در نیویورک‌سیتی بود، «ال‌اس‌دی به بازار آمده بود و خیلی‌ها هم ماریجوانا می‌کشیدند. و مسئلۀ مورد توجه این بود که چرا مردم مواد خاصی را مصرف می‌کنند.»\nمیلکمن در رسالۀ دکترایش نتیجه گرفته بود که افراد بسته به شیوه‌ای که برای کنار آمدن با استرس می‌پسندند، هروئین یا آمفتامین را انتخاب می‌کنند. مصرف‌کنندگان هروئین می‌خواهند خود را کرخت کنند؛ مصرف‌کنندگان آمفتامین می‌خواهند فعالانه با استرس‌شان مقابله کنند. پس از انتشار این اثر، او در زمرۀ گروهی از پژوهشگران بود که «مؤسسۀ ملی مصرف مواد مخدر آمریکا» استخدامشان کرد تا به پرسش‌هایی از این دست پاسخ بدهند: چرا افراد مصرف مواد را شروع می‌کنند؟ چرا ادامه می‌دهند؟ چرا به آستانۀ سوءمصرف می‌رسند؟ چه وقت از مصرف دست می‌کشند؟ و چه وقت دوباره سروقت مواد می‌روند؟\n\nاو می‌گوید: «هر دانشجویی می‌تواند بگوید چرا شروع می‌کند. خُب، مواد در دسترس است، دانشجوها ریسک‌پذیرند، بیگانگی، شاید هم قدری افسردگی. ولی چرا ادامه می‌دهند؟ پس سراغ سؤال آستانۀ سوءمصرف رفتم که ناگهان امر بر من روشن شد؛ آن جا بود که تجربه‌ای از لحظۀ «یافتم» داشتم: شاید آن‌ها حتی پیش از مصرف مواد هم از آستانۀ سوءمصرف گذشته باشند چون آنچه عادت به سوءمصرفش دارند، سبک مقابله‌شان با دشواری‌هاست.»\nدر کالج ایالتی شهر دنور، میلکمن نقشی اساسی در پرورش این فکر داشت که افراد به تغییرات در شیمی مغزشان معتاد می‌شوند. کودکانی که «مقابله‌گر فعال» باشند به دنبال یک لحظه اوج هیجان‌اند که با دزدیدن قالپاق و ضبط و بعداً خود ماشین‌ها، یا با داروهای محرّک به آن می‌رسند. البته الکل هم شیمی مغز را تغییر می‌دهد. الکل آرام‌بخش است اما ابتدا کنترل‌های مغز را آرام می‌کند که شاید بازدارندگی‌ها را از میان بردارد و در مقادیر کم به کاهش اضطراب کمک می‌کند.\nمیلکمن می‌گوید: «مردم می‌توانند به نوشیدنی، ماشین، پول، سکس، کالری، کوکائین یا هر چیزی معتاد شوند. ایدۀ اعتیاد رفتاری، شاخص کار ما شد.»\nاین ایده، بذر ایده‌ای دیگر را کاشت: «چرا یک جنبش اجتماعی حول نشئه‌کننده‌های طبیعی راه نیاندازیم: مردم بدون اثرات مخرّب مواد، بر اساس شیمی مغزشان نشئه شوند چون برایم روشن است که مردم می‌خواهند آگاهی‌شان را دستکاری کنند.»\nبه ۱۹۹۲ که رسید، تیم او در دنور برندۀ یک کمک‌هزینۀ دولتی ۱.۲ میلیون دلاری شد تا «پروژۀ خودیابی» را تشکیل دهد: این پروژه نشئه‌کننده‌های طبیعی را به جای مواد و جرم به نوجوانان پیشنهاد می‌داد. معلمان، پرستاران و مشاوران مدارس کودکانی ۱۴ ساله را به آن‌ها ارجاع دادند که به نظر خودشان نیاز به درمان نداشتند اما با مسألۀ مواد یا جُرم‌های کوچک دست‌به‌گریبان بودند.\n«ما به آن‌ها نمی‌گفتیم برای درمان آمده‌اند. می‌گفتیم هرچه بخواهید یاد بگیرید به شما یاد می‌دهیم: موسیقی، رقص، هیپ‌هاپ، هنر، هنرهای رزمی.» ایده این بود که این کلاس‌های متفاوت، طیفی از تغییرات در شیمی مغز کودکان رقم می‌زند و آنچه برای بهتر کنار آمدن با زندگی نیاز دارند را به آن‌ها می‌دهد: برخی شاید مشتاق تجربه‌ای باشند که اضطراب را کاهش دهد، دیگران شاید دنبال یک لحظه هیجان باشند.\nدر همین حال، تمرین مهارت‌های زندگی به این بچه‌ها داده می‌شد که بر ارتقای تفکراتشان دربارۀ خود و زندگی، و شیوۀ تعاملشان با دیگران تمرکز داشت. میلکمن می‌گوید: «اصل مهم این بود که آموزش در زمینۀ مواد جواب نمی‌دهد چون کسی به آن توجه نمی‌کند. بلکه نیاز به مهارت‌های زندگی است تا بر اساس آن اطلاعات عمل کنند.» به بچه‌ها گفته شد این برنامه سه‌ماهه است. برخی از آن‌ها تا پنج سال در پروژه ماندند.\n\nدر ۱۹۹۱، میلکمن به ایسلند دعوت شد تا دربارۀ کارش، یافته‌هایش و ایده‌هایش حرف بزند. او مشاور اولین مرکز اقامتی درمان مواد برای نوجوانان در ایلسند، در شهری به نام تیندر، شد. او توضیح می‌دهد: «ایدۀ محوری آنجا این بود که کارهای بهتری در اختیار بچه‌ها بگذاریم که بکنند.» در آنجا با گودبرگ آشنا شد که دانشجوی کارشناسی روان‌شناسی و مددکار داوطلب در تیندر بود. از آن زمان به بعد، آن‌ها دوستان نزدیک همدیگر بوده‌اند.\nسفرهای مرتب میلکمن به ایسلند و صحبت‌هایش در آنجا آغاز شد. این صحبت‌ها، و تیندر، توجه پژوهشگری جوان در دانشگاه ایسلند به نام دورا زیگفودوتی را جلب کرد. سؤالی برای او مطرح بود: شاید بتوانیم جایگزین‌های مواد و الکل را در برنامه‌ای بگنجانیم که هدفش نه درمان کودکان مسأله‌دار، بلکه جلوگیری از مصرف الکل یا مواد توسط آن‌هاست.\nآیا تاکنون الکل را امتحان کرده‌اید؟ اگر بله، آخرین بار چه زمانی نوشیده‌اید؟ تاکنون مست کرده‌اید؟ سیگار کشیده‌اید؟ اگر بله، چند وقت یک‌بار سیگار می‌کشید؟ چقدر وقت با والدین‌تان می‌گذرانید؟ آیا رابطه‌ای نزدیک با والدین‌تان دارید؟ در چه نوع فعالیت‌هایی شرکت می‌کنید؟\nدر سال ۱۹۹۲، کودکان ۱۴ تا ۱۶ ساله در تمام مدارس ایسلند پرسشنامه‌ای با سؤالاتی از این دست را پُر کردند. این فرایند در سال‌های ۱۹۹۵ و ۱۹۹۷ هم تکرار شد.\nنتایج این پیمایش‌ها، نگران‌کننده بود. در کل کشور، حدود ۲۵% بچه‌ها هر روز سیگار می‌کشیدند، بیش از ۴۰% هم در طول یک ماهِ منتهی به پیمایش مست کرده بودند. ولی وقتی که تیم در دل داده‌ها کاوش کرد، توانست دقیقاً تشخیص دهد که کدام مدارس با وخیم‌ترین مشکلات و کدام‌یک با سهل‌ترین مسائل دست به گریبان بودند. تحلیل آن‌ها نشان می‌داد زندگی کودکانی که سراغ نوشیدن و سیگار و مواد می‌روند تفاوت‌های مشهودی دارد با آن‌هایی که سراغ این چیزها نمی‌روند. مشخص شد که چند عامل در حفاظت از کودکان بسیار قوی عمل می‌کنند: سه یا چهار بار شرکت در برنامه‌های دست‌جمعی (به‌ویژه ورزش) در هفته، کل مدتی که در هفته با والدین می‌گذرانند، احساس مراقبت و توجه در مدرسه، و بیرون نرفتن از خانه در اواخر شب.\nاینگا دورا که دستیار پژوهش این پیمایش‌ها بود می‌گوید: «در آن زمان، انواع و اقسام برنامه‌های جلوگیری از مصرف مواد در جریان بود. عمدۀ آن‌ها بر پایۀ آموزش بودند.» دربارۀ خطرات نوشیدن و مواد به کودکان هشدار می‌دادیم، اما همان‌طور که میلکمن در ایالات متحده دیده بود، این برنامه‌ها جواب نمی‌داد. «ما می‌خواستیم رویکرد متفاوتی پیش بگیریم.»\nیان زیگفوزن، همکار و برادرِ اینگا دورا، می‌گوید شهردار ریکیاویک هم علاقه داشت روشی جدید را امتحان کند، و والدین هم احساس مشابهی داشتند. یان در آن زمان دختران جوانی داشت و در سال ۱۹۹۹ که «مرکز تحقیق و تحلیل اجتماعی ایسلند» تأسیس شد به آن پیوست. او می‌گوید: «وضعیت بد بود. روشن بود که باید کاری کرد.»\nبا استفاده از داده‌های پیمایش و برداشت‌های حاصل از تحقیقاتِ افرادِ مختلفی از جمله میلکمن، به تدریج یک طرح ملی جدید ارائه شد. این طرح «جوانان در ایسلند» نام داشت.\nقوانین تغییر کردند. خرید دخانیات برای زیر ۱۸ سال و خرید الکل برای زیر ۲۰ سال غیرقانونی شد، و تبلیغ دخانیات و الکل هم ممنوع شد. از طریق انجمن‌های والدین که بنا به قانون باید در تمام مدارس تشکیل می‌شدند، و شوراهای مدارس که نمایندگان والدین در آن‌ها حضور داشتند، پیوند میان والدین و مدارس تقویت شد. والدین تشویق به حضور در جلساتی می‌شدند که یادآوری می‌کرد به‌جای «هرازگاهی دورهمیِ باکیفیت»، کمیّتِ وقتی که با کودکان می‌گذرانند نیز اهمیت دارد، و باید کودکان را شب‌ها در خانه نگه دارند.\nهمچنین قانونی تصویب شد که بیرون ماندن کودکان ۱۳ تا ۱۶ ساله پس از ساعت ۱۰ شب در زمستان و پس از نیمه‌شب در تابستان را ممنوع می‌کرد. این قانون هنوز هم جاری است.\nنهاد ملی انجمن‌های والدین با نام «خانه و مدرسه» توافق‌نامه‌هایی را برای امضا به والدین عرضه کرد. محتوای این توافق‌نامه‌ها بسته به گروه سنی فرق داشت، و هر سازمان می‌توانست تصمیم بگیرد که چه چیزهایی در آن بگنجاند. برای کودکان ۱۳ سال به بالا، والدین می‌توانستند به رعایت همۀ توصیه‌ها متعهد شوند و همچنین مثلاً اجازه ندهند بچه‌هایشان در مهمانی‌های نظارت‌نشده شرکت کنند، برای کم‌سالان الکل نخرند، و به سلامت بقیۀ کودکان هم توجه کنند.\nهرفنا سیگیارجنسدوتیا، مدیر «خانه و مدرسه»، می‌گوید این توافق‌ها علاوه بر آموزش والدین، اقتدارشان در خانه را هم تقویت می‌کرد. «اینجاست که قدیمی‌ترین بهانه از بین می‌رود: همه همین کار را می‌کنند!»\nمنابع دولتی برای برنامه‌های دست‌جمعی و سازمان‌یافتۀ ورزش، موسیقی، هنر، رقص و باشگاه‌های مشابه افزایش یافت تا کودکان برای تعلق گروهی و احساس خوب، راهی جز استفادۀ الکل و مواد هم داشته باشند؛ و بچه‌های خانواده‌های کم‌درآمد نیز برای شرکت در این برنامه‌ها اعانه می‌گرفتند. مثلاً در ریکیاویک که محل سکونت بیش از یک‌سوم جمعیت کشور است، «کارت تفریح» برای هر کودک در سال مبلغ ۳۵ هزار کرون (۲۵۰ دلار) به خانواده می‌دهد تا هزینۀ فعالیت‌های تفریحی کنند.\nمهم آنکه پیمایش‌ها ادامه یافتند. هرسال تقریباً همۀ بچه‌های ایسلند یک پرسش‌نامه پُر می‌کنند. این یعنی داده‌های به‌روز و معتبر همواره در دسترس‌اند.\nدر بازۀ ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۲، درصد کودکان ۱۵ و ۱۶ ساله‌ای که می‌گفتند اغلب یا تقریباً همۀ آخرهفته‌ها را با والدین‌شان می‌گذرانند دو برابر شد (از ۲۳ به ۴۶ درصد رسید) و درصد کودکانی که حداقل چهار بار در هفته در برنامه‌های ورزشی سازمان‌یافته شرکت می‌کردند از ۲۴ به ۴۲ درصد رسید. در همین حال، میزان مصرف سیگار و الکل و حشیش در این ردۀ سنی سقوط کرد.\nالفجِیر کریستیانسون که روی این داده‌ها کار می‌کرد و اکنون در دانشکدۀ سلامت عمومی در دانشگاه ویرجینیای غربی ایالات متحده است، خاطرنشان می‌کند: «هرچند نمی‌توان مدعی رابطه‌ای علّی شد، که همین نمونه خوب نشان می‌دهد چرا دانشمندان به سختی روش‌های پیشگیری اولیه را می‌پذیرند، ولی روند بسیار روشن است. عامل‌های حفاظتی افزایش یافته‌اند، عامل‌های خطر کاهش یافته‌اند، و مصرف مواد کم شده است؛ و این روند در ایسلند یکنواخت‌تر از هر کشور اروپایی دیگر بوده است.»\nیان زیگفوزن عذرخواهی می‌کند که چند دقیقه دیر رسیده است. «یک تماس اضطراری داشتم!» ترجیح می‌دهد که نگوید دقیقاً از کجا، اما یکی از شهرهای دیگر دنیا بوده که اکنون بخشی از ایده‌های «جوانان در ایسلند» را اقتباس کرده است.\nپس از آنکه داده‌های شگفت‌انگیز ایسلند در جلسۀ «شهرهای اروپا علیه مواد» ارائه شد، برنامۀ «جوانان در اروپا» در سال ۲۰۰۶ آغاز شد که هدایتش بر عهدۀ یان است. او تعریف می‌کند: «همه می‌پرسیدند: شما دارید چکار می‌کنید؟»\nشهرداری‌ها به جای دولت‌ها عهده‌دار مشارکت در برنامۀ «جوانان در اروپا» هستند. در سال اول، هشت شهرداری به این برنامه پیوستند. تا امروز ۳۵ شهرداری در ۱۷ کشور به آن پیوسته‌اند: از مناطقی که فقط چند مدرسه در آن شرکت دارند، تا تاراگونا در اسپانیا که ۴۲۰۰ کودک ۱۵ ساله را در این برنامه دارد. روش همه‌جا یکسان است: یان و تیمش با مسئولان محلی صحبت می‌کنند و پرسش‌نامه‌ای تدوین می‌کنند که پرسش‌های کلیدی‌اش ترکیبی از پرسش‌های استفاده‌شده در ایسلند به‌علاوۀ چند موردی است که بر اساس اقتضائات محلی تهیه می‌شوند. به‌عنوان مثال، اخیراً مشخص شده است که قمار آنلاین در برخی نواحی یکی از مسائل بزرگ است و مسئولان محلی مایلند بدانند که آیا این نیز به سایر رفتارهای پرخطر مربوط است یا خیر.\nدو ماه پس از آنکه پرسش‌نامه‌ها به ایسلند می‌رسند، تیم یک گزارش اولیه همراه با نتایج به‌علاوۀ اطلاعات مقایسه‌ای و تطبیقی با سایر مناطق شرکت‌کننده را پس می‌فرستد. یان می‌گوید: «ما همیشه می‌گوییم که اطلاعات مثل سبزیجات باید تازه باشد. اگر این یافته‌ها را یک سال بعد بفرستید، افراد می‌گویند: خُب این‌ها مال مدت‌ها پیش است و شاید اوضاع عوض شده باشد…» علاوه بر تازگی، اطلاعات باید محلی هم باشند تا مدارس، والدین و مسئولان دقیقاً ببینند که چه مشکلات و مسائلی در نواحی‌شان وجود دارد.\nاین تیم ۹۹ هزار پرسش‌نامه از نقاطی دور همچون جزایر فارو، مالت و رومانی (و همچنین کرۀ جنوبی و اخیراً نایروبی و گینۀ بیسائو) را تحلیل کرده است. نتایج در کل نشان می‌دهند که در زمینۀ مصرف مواد نوجوانان، همان عوامل حمایتی و خطرآفرین که در ایسلند شناسایی شده‌اند همه‌جا صادق‌اند. تفاوت‌هایی هم وجود دارد: در یک نقطه (در کشوری «اطراف دریای بالتیک») شرکت در برنامه‌های ورزشی سازمان‌یافته، عامل خطرآفرین بود. تحقیقات بیشتر علت را نشان داد: سربازان سابق که به داروهای عضله‌ساز، الکل و دخانیات علاقه دارند مسئول ادارۀ باشگاه‌هایند. پس اینجا یک مسئلۀ محلی روشن و فوری وجود داشت که می‌شد حل‌وفصلش کرد.\nیان و تیمش توصیه‌ها و اطلاعاتی دربارۀ اقدامات اثربخش در ایسلند ارائه می‌دهند، اما هر اجتماع رأساً تصمیم می‌گیرد که بنا به نتایجش چه اقدامی انجام دهد. گاهی اوقات آن‌ها هیچ کاری نمی‌کنند. یک کشور عمدتاً مسلمان که او ترجیح داد اسمش را نیاورد، داده‌ها را رد کرد چون حاکی از میزان ناخوشایندی از مصرف الکل بود. در سایر شهرها (مثلاً همان‌جایی که «تماس اضطراری» با یان گرفته بود) از داده‌ها استقبال می‌کنند و پول هم دارند، اما او مشاهده کرده است که تأمین و حفظ منابع مالی برای استراتژی‌های پیشگیری سخت‌تر از درمان است.\nهیچ کشور دیگری تغییراتی در ابعاد ایسلند نداشته است. وقتی از او می‌پرسم آیا کشور دیگری هم از قانون خانه ماندن کودکان در شب الگو گرفته است یا خیر، یان لبخند می‌زند. «حتی سوئدی‌ها خندیدند و گفتند این یعنی حکومت‌نظامی علیه کودکان.»\nدر کل اروپا، نرخ مصرف الکل و مواد نوجوانان در ۲۰ سال گذشته عموماً بهبود یافته است، ولی کاهش در هیچ‌جا به قدر ایسلند چشم‌گیر نبوده است، و بهبودها نیز لزوماً ناشی از استراتژی‌هایی نیستند که برای ارتقاء سلامت نوجوانان پی گرفته شده‌اند. مثلاً در انگلستان این واقعیت که اکنون نوجوانان به جای ارتباطات رودررو زمان بیشتری را در خانه برای تعامل آنلاین می‌گذرانند، می‌تواند یکی از دلایل کاهش مصرف الکل باشد.\nاما شهر کاناس در لیتوانی مصداق ثمراتی است که می‌تواند با مداخلۀ فعال رخ دهد. این شهر از سال ۲۰۰۶ پنج بار پیمایش را انجام داده است، و مدارس، والدین، سازمان‌های بهداشت و سلامت، کلیساها، ادارات پلیس و خدمات اجتماعی کنار هم جمع شده‌اند تا سعی کنند سلامت کودکان را بهبود داده و مصرف مواد را مهار کنند. مثلاً والدین سالانه در ۸ یا ۹ جلسۀ رایگان بچه‌داری شرکت می‌کنند، و یک طرح جدید هم منابع اضافه برای مؤسسات دولتی و سازمان‌های مردم‌نهادی فراهم کرده است که در کار بهبود سلامت روانی و مدیریت استرس‌اند. این شهر در سال ۲۰۱۵ ارائۀ برنامه‌های ورزشی رایگان در روزهای دوشنبه، چهارشنبه و جمعه را آغاز کرد، و برنامه‌هایی برای راه‌اندازی ایاب و ذهاب رایگان برای خانواده‌های کم‌درآمد نیز در جریان است تا کودکانی که نزدیک این مراکز زندگی نمی‌کنند بتوانند در این برنامه‌ها شرکت کنند.\nدر بازۀ ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۴، تعداد نوجوانان ۱۵ و ۱۶ سالۀ اهل کاناس که گفتند ظرف سی روز گذشته مست کرده‌اند ۲۵% کاهش یافت و استعمال هرروزۀ دخانیات بیش از ۳۰% کمتر شد.\nدر حال حاضر، میزان مشارکت شهرها در برنامۀ «جوانان در اروپا» قاعدۀ مشخصی ندارد و تیم ایسلندی هم کوچک است. یان مایل است یک نهاد متمرکز با بودجۀ اختصاصی برای تمرکز بر گسترش «جوانان در اروپا» شکل بگیرد. او می‌گوید: «هرچند ده سال است مشغول این کاریم، شغل اصلی و تمام‌وقت ما نیست. مایلیم کسی از این کار الگو بگیرد و در تمام اروپا اجرا کند. و چرا فقط اروپا؟»\nپس از پیاده‌روی‌مان در پارک لاگردالر، گودبرگ یانسون ما را به خانه‌اش دعوت می‌کند. در باغچۀ خانه، دو پسرش بزرگ‌ترش یان کنراد (۲۱ ساله) و برگر ایزار (۱۵ ساله) دربارۀ مصرف الکل و دخانیات با من حرف می‌زنند. یان الکل می‌نوشد اما برگر می‌گوید هیچ‌کسی را در مدرسه‌اش نمی‌شناسد که دخانیات یا الکل مصرف کند. دربارۀ تمرین فوتبال هم حرف می‌زنیم: برگر پنج یا شش بار در هفته تمرین می‌کند؛ یان که دانشجوی سال اول رشتۀ کسب‌وکار در دانشگاه ایسلند است، پنج بار در هفته تمرین می‌کند. هر دو تمرین‌های منظم بعد از مدرسه را در شش‌سالگی آغاز کردند.\nپدرشان قبل از آن به من گفته بود: «ابزار و آلات مختلفی در خانه داریم. سعی کردیم آن‌ها را به موسیقی علاقمند کنیم. قبلاً یک اسب داشتیم. همسرم واقعاً به اسب‌سواری علاقه دارد. ولی این‌ها جواب نداد. در نهایت، انتخاب‌شان فوتبال بود.»\nآیا شده که بچه‌ها احساس فشار کنند؟ آیا شده که وقتی بچه‌ها ترجیح می‌دادند کار دیگری بکنند، وادار به تمرین بشوند؟ برگر می‌گوید: «نه، ما از بازی فوتبال لذت می‌بردیم.» یان اضافه می‌کند: «امتحانش کردیم و به آن عادت کردیم، و برای همین ادامه دادیم.»\nاین همۀ کارشان نیست. گودبرگ و همسرش ترون برای گذراندن ساعات مشخصی در هفته با سه پسرشان برنامه‌ریزی نمی‌کنند، اما سعی می‌کنند آن‌ها را مرتب به سینما، تئاتر، رستوران، کوهنوردی و ماهی‌گیری ببرند، و بالاخره در ماه سپتامبر که گوسفندهای ایسلند از ارتفاعات پایین می‌آیند، قرار خانوادگی چوپانی می‌گذارند.\nشاید یان و برگر بیش از حد معمول به فوتبال علاقه و در آن استعداد داشته باشند (دانشگاه ایالتی شهر دنور بورسیۀ فوتبال به یان پیشنهاد داده و چند هفته پس از ملاقات‌مان، برگر برای بازی در تیم ملی زیر ۱۷ سال انتخاب شد). ولی آیا افزایش معنادار درصد کودکانی که چهار بار یا بیشتر در هفته در برنامه‌های ورزشی سازمان‌یافته شرکت می‌کنند، می‌تواند مزایایی علاوه بر پرورش کودکان سالم‌تر داشته باشد؟\nمثلاً آیا می‌تواند به پیروزی قاطع ایسلند بر انگلستان در رقابت‌های قهرمانی فوتبال یورو ۲۰۱۶ مربوط باشد؟ در پاسخ به این سؤال، اینگا دورا که با رأی مردم «زن سال ایسلند» در ۲۰۱۶ انتخاب شد لبخند می‌زند: «در موسیقی هم موفقیت داشته‌ایم، مثل گروه آو مانسترز اند من 2 [یک گروه فولک‌پاپ مستقل در ریکیاویک]. اینها جوان‌هایی‌اند که به کارهای سازمان‌یافته هُل داده شدند.» و با چشمکی می‌گوید: «برخی از من تشکر کرده‌اند.»\nشهرهای دیگری هم که به برنامۀ «جوانان در اروپا» پیوسته‌اند مزایای گوناگونی را گزارش می‌دهند. مثلاً در بخارست، نرخ خودکشی جوانان هم پابه‌پای کاهش مصرف الکل و مواد، کمتر شده است. در کاناس، تعداد کودکانی که دست به خودکشی زده‌اند در بازۀ ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۵ یک‌سوم کمتر شده است.\nبه گفتۀ اینگا دورا، «از طریق مطالعات یاد گرفتیم که باید شرایطی بسازیم که بچه‌ها بتوانند زندگی سالمی داشته باشند، و نیازی به مصرف مواد نداشته باشند، چون زندگی مفرّح است و آن‌ها می‌توانند کارهای زیادی بکنند. و والدینی حامی‌شان هستند که با آن‌ها وقت می‌گذرانند.»\nدر این مسأله، حتی اگر روش‌ها روشن نباشند، پیام‌ها صریح‌اند. و وقتی هاروی میلکمن به این نتایج می‌نگرد، به فکر کشور خودش ایالات متحده می‌افتد. آیا «جوانان در ایسلند» می‌تواند آنجا هم جواب بدهد؟\n۳۲۵ میلیون نفر در مقابل ۳۳۰ هزار نفر. ۳۳ هزار دستۀ اوباش در مقابل هیچ. حدود ۱.۳ میلیون جوان بی‌خانمان در مقابل چند تا.\nآمریکا مشخصاً با چالش‌هایی روبروست که ایسلند گرفتارشان نیست. اما میلکمن می‌گوید داده‌های سایر نقاط اروپا، از جمله شهرهایی مانند بخارست که درگیر مسائل اجتماعی مهم و فقر نسبی‌اند، نشان می‌دهند که الگوی ایسلندی می‌تواند در فرهنگ‌های بسیار متفاوت هم مؤثر باشد. و نیاز به چنین کاری در ایالات متحده بسیار زیاد است: کم‌سالان تقریباً ۱۱ درصد از مصرف الکل کشور را به خود اختصاص می‌دهند، و افراط در نوشیدن هر سال بیش از ۴۳۰۰ واقعۀ مرگ در افراد زیر ۲۱ سال رقم می‌زند.\nولی بعید است برنامه‌ای هم‌تراز با «جوانان در ایسلند» در ایالات متحده مطرح شود. یک مانع مهم آن است که ایسلندی‌ها تعهد درازمدت به پروژه‌های ملی دارند، ولی منابع برنامه‌های سلامت اجتماعی در ایالات متحده معمولاً با بودجه‌های کوتاه‌مدت تأمین می‌شود.\nمیلکمن در تجربه‌ای دشوار دریافته است که حتی آن برنامه‌های جوانان که مورد تقدیر همگان هستند و بهترین سرمشق‌های امروزی تلقی می‌شوند نیز همیشه بسط نمی‌یابند یا حتی حفظ نمی‌شوند. او می‌گوید: «در پروژۀ خودیابی به نظر می‌رسید بهترین برنامۀ دنیا را داریم. دو بار به کاخ سفید دعوت شدم تا حرف بزنم. این برنامه جایزه‌های ملی بُرد. فکر می‌کردم: این برنامه در هر شهر و روستایی تکرار خواهد شد. ولی نشد.»\nعلت ماجرا به نظرش این بود که نمی‌توانید یک الگوی عام را برای همۀ اجتماع‌ها تجویز کنید چون همگی منابع یکسان ندارند. هر اقدامی برای آنکه کودکان ایالات متحده فرصت شرکت در همان نوع فعالیت‌هایی را بیابند که اکنون در ایسلند مرسوم است و لذا به آن‌ها کمک شود تا از الکل و سایر مواد دور بمانند، باید از منابعی بهره بگیرد که هم‌اکنون در آن اجتماع وجود دارد. او می‌گوید: «باید بر منابع اجتماع هدف تکیه کنید.»\nهمکارش الفجیر کریستیانسون در حال طرح ایده‌های ایسلندی در ایالت ویرجینیای غربی است. در چندین مدرسۀ راهنمایی و دبیرستان ایالت، پرسش‌نامه‌ها را به بچه‌ها داده‌اند، و یک مسئولِ هماهنگیِ محلی هم کمک می‌کند نتایج به دست والدین و هرکسی برسد که می‌تواند از آن‌ها برای کمک به کودکان آنجا استفاده کند. ولی او تصدیق می‌کند شاید رسیدن به نتایجی که در ایسلند دیده‌ایم، دشوار باشد.\nمایکل اوتول، مدیرعامل خیریۀ منتور در انگلستان که برای کاهش سوءمصرف الکل و مواد در کودکان و جوانان فعالیت می‌کند، می‌گوید کوتاه‌مدت‌نگری نیز می‌تواند مانعی در برابر استراتژی‌های پیشگیری مؤثر باشد. در این کشور نیز یک برنامۀ هماهنگ ملی برای جلوگیری از مصرف الکل و مواد وجود ندارد. این کار عموماً به مقامات محلی یا مدارس محول شده است که در عمل اغلب فقط اطلاعاتی دربارۀ خطرات مواد و الکل به دانش‌آموزان داده می‌شود؛ استراتژی‌ای که او قبول دارد بنا به شواهد، جواب نمی‌دهد.\nتمرکز ایسلند بر همکاری والدین، مدرسه و اجتماع جهت کمک به کودکان، و تأکید بر ورود والدین یا مراقبان در زندگی جوانان‌شان، کاملاً مورد تأیید اوتول است. او تصریح می‌کند که بهبود حمایت از کودکان می‌تواند به چندین طریق مفید واقع شود. حتی وقتی بحث فقط ناظر به الکل و دخانیات باشد، داده‌های فراوانی در دست است که نشان می‌دهد هرچه سن کودک در اولین باری که دخانیات یا الکل مصرف می‌کند بیشتر باشد، در طول عمرش زندگی سالم‌تری خواهد داشت.\nولی همۀ استراتژی‌ها در انگلستان پذیرفته نمی‌شوند: ممنوعیت خروج کودک از خانه در آخر شب‌ها یکی از آن‌هاست، شاید دیگری هم قدم‌زدن والدین در محله برای شناسایی کودکانی باشد که قانون‌شکنی می‌کنند. و در یک آزمون، خیریۀ منتور در شهر برایتون والدین را به مدارس دعوت کرد تا در کارگاه‌ها شرکت کنند اما دریافت که واداشتن آن‌ها به تعامل و ورود به ماجرا دشوار است.\nبه نظر میلکمن، هرجا که روش‌های ایسلندی پیشنهاد می‌شوند، دو چالش احتیاط‌کاری عمومی و بی‌میلی به درگیر شدن در کار پیش می‌آید که به بطن مسئلۀ توازن مسئولیت‌ها میان دولت و شهروندان برمی‌گردد: «می‌خواهید حکومت چه مقدار کنترل روی وقایع زندگی کودک‌تان داشته باشد؟ آیا این اقدامات به منزلۀ دخالت بیجای حکومت در زندگی مردم است؟»\nدر ایسلند، رابطۀ بین مردم و دولت همواره زمینه‌ساز برنامه‌های ملی مؤثر بوده است تا میزان زیاده‌روی کودکان در مصرف دخانیات و الکل را کاهش دهد؛ و طی این فرآیند، خانواده‌ها را به هم نزدیک‌تر و کمک کرده است تا کودکان از جهات مختلف سالم‌تر شوند. آیا کشور دیگری هم هست که نتیجه بگیرد مزایای این کار به هزینه‌هایش می‌ارزند؟\n• نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ اختصاصی قرار می‌گیرند. گزیده‌ای از بهترین مطالب وب‌سایت ترجمان همراه با مطالبی جدید و اختصاصی، شامل پرونده‌های موضوعی، در ابتدای هر فصل در قالب «فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی» منتشر می‌شوند. تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «سفر»، «خودیاری»، «سلبریتی‌ها» و نظایر آن پرداخته‌ایم.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان و دریافت یک کتاب به‌عنوان هدیه برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را اما یانگ نوشته است و در تاریخ ۱۹ ژانویه ۲۰۱۷ با عنوان «HOW ICELAND GOT TEENS TO SAY NO TO DRUGS» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ مرداد ۱۳۹۶ آن را با عنوان «ایسلند چطور جوانانش را از الکل و مواد مخدر نجات داد؟» و با ترجمه محمد معماریان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        اما یانگ (Emma Young)، فارغ‌التحصیل روان‌شناسی از دانشگاه دورهام و ساکن سیدنی است. یانگ بیست‌سال است که به روزنامه‌نگاری حوزۀ علم و سلامت مشغول است. نوشته‌های او در گاردین، نیوساینتیست و دیگر مطبوعات به چاپ رسیده‌اند.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        enforced common sense\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Of Monsters and Men\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/646938478.json b/train/646938478.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..dbff22e6d68df1850a6b22f37483874892c88170
--- /dev/null
+++ b/train/646938478.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "پلاستیک‌ها چگونه ما را مسموم می‌کنند؟",
+  "subtitle": "ما قبل از آنکه بتوانیم غذا بخوریم، خوردن پلاستیک را شروع می‌کنیم",
+  "introduction": "چند کتاب جدید که دربارۀ پلاستیک‌ها و اثرات آن بر زندگی ما و محیط زیستمان نوشته شده‌اند، پیام تقریباً واحدی دارند: تسلیم شوید. دنیای ما به اشغال پلاستیک‌ها درآمده است و این‌طور که به نظر می‌رسد، فعلاً راهی برای رهایی از شر آن‌ها نداریم. الیزابت کولبرت، روزنامه‌نگار برجستۀ محیط زیست و برندۀ جایزۀ پولیتزر، در این نوشته با مرور این کتاب‌ها می‌گوید آنچه لازم است، بازبینی‌ای عمیق و جدی در نحوۀ زندگی کردن ماست. بحران آلودگی پلاستیکی شاید هیچ راه‌حلی بدون پرداختن به این مسئله نداشته باشد.",
+  "content": "الیزابت کولبرت، نیویورکر— در سال ۱۸۶۳، زمانی که اغلب مردم ایالات‌متحده دلواپس جنگ داخلی بودند، کارآفرینی به نام مایکل فِیلَن نگران توپ‌های بیلیارد بود. در آن سال‌ها، توپ بیلیارد از عاج ساخته می‌شد، که ترجیحاً از فیل‌های سیلان -سریلانکای امروزی- به دست می‌آمد، چون تصور می‌شد عاج این فیل‌ها برای توپ بیلیارد تراکم مناسبی دارند. فیلن، علاوه بر سالن بیلیاردش و شراکتی که در تجارت ساخت میز بیلیارد داشت، نویسندۀ کتاب‌هایی دربارۀ بیلیارد و قهرمان این رشتۀ ورزشی نیز بود. به‌واسطۀ تلاش‌های او، این ورزش به قدری محبوبیت پیدا کرد که عاج‌های سیلان -و همچنین به‎طور کلی فیل‌ها- داشتند کمیاب می‌شدند. او و شریکش برای هر کس که جایگزینی برای عاج پیدا کند جایزه‌ای ده هزار دلاری تعیین کردند.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/11/919-38-1.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            پلاستیک‌ها چگونه ما را مسموم می‌کنند؟        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nچاپچی جوانی از آلبانی به نام جان وزلی هایِت از جایزه باخبر شد و شروع کرد به آزمون و خطا کردن. در سال ۱۸۶۵، او توپی را به ثبت رساند که مغزی آن از جنس چوب بود و پوششی از گَرد عاج و شلاک1 داشت. بازیکنان بیلیارد به آن علاقه‌ای نشان ندادند. در ادامه، هایت نیتروسلولز را آزمایش کرد، ماده‌ای که از ترکیب خمیر چوب یا پنبه با مخلوط اسید نیتریک و اسید سولفوریک ساخته می‌شود. او دریافت که نوع خاصی از نیتروسلولز، زمانی که با کافور حرارت داده شود، ماده‌ای براق و سخت تولید می‌کند که عملاً می‌تواند به هر شکلی دربیاید. برادر هایت، که شریک تجاری‌اش هم بود، نام این ماده را «سلولوئید» گذاشت. توپ‌های جدید در بین بازیکنان محبوبیت بیشتری داشت، اگرچه همان‌گونه که هایت نیز اذعان کرده بود، این توپ‌ها معایب خاص خود را نیز داشتند. نیتروسلولز، که به آن پنبۀ باروتی هم گفته می‌شود، به‌شدت اشتعال‌پذیر است. اگر دو توپ سلولوئیدی با شدت مناسب به یکدیگر برخورد کنند، می‌توانند منجر به انفجاری کوچک شوند. سالن‌داری در کلرادو به هایت گزارش کرده بود که وقتی این اتفاق افتاد، «ناگهان همۀ کسانی که در سالن بودند اسلحه کشیدند».\n\nمشخص نیست که برادران هایت هرگز جایزه را از فیلن دریافت کردند یا نه، اما خود این اختراع جایزه به حساب می‌آمد. این دو برادر کارشان را از توپ‌های سلولوئیدی به دندان مصنوعی، شانه، دستۀ برس، کلیدهای پیانو و خرت‌وپرت‌های خانه از جنس سلولوئید گسترش دادند. آن‌ها برای این مادۀ جدید نه صرفاً به‌عنوان جایگزین عاج که همچنین به‌عنوان جایگزین لاکِ لاک‌پشت و سنگ مرجان مشتری پیدا کردند. این دو نیز به‌واسطۀ کشتار و برداشت بی‌رویه رو به پایان بودند. در یکی از دفترچه‌های تبلیغاتی هایت‌ها آمده بود که سلولوئید «آرامش را به زیست‌گاه طبیعی فیل‌ها، لاک‌پشت‌ها و پولیپ‌های مرجانی برماختراع هایت، که اغلب از آن به‌عنوان اولین پلاستیک تولیدشده به‌شکل تجاری یاد می‌شود، چند دهۀ بعد باکلیت آمد. بعد از آن پلی وینیل کلراید، و سپس به ترتیب پلی اتیلن، پلی اتیلن سبک، پلی استر، پلی پروپیلن، استایروفوم، پلکسی گلاس، مایلار، تفلون، پلی اتیلن ترفتالات (که به پِت مشهور است) آمدند؛ این فهرست می‌تواند همین‌طور ادامه پیدا کند. تولید سالانۀ پلاستیک در جهان اکنون به بیش از ۳۶۰ میلیون تُن می‌رسد. زمانی با مشکل کمیابی روبه‌رو بودیم، حال مشکلْ فراوانی است.\nپسماند پلاستیک امروزه تقریباً در همه‌جا دیده می‌شود، در قالب بطری‌های آب خالی، کیسه‌های خرید مستعمل و بسته‌های پاره‌پورۀ چیپس و پفک. حتی کف درازگودال ماریانا در عمق یازده هزار متری دریا پلاستیک یافت شده است. پلاستیک سواحل سوالبار و کرانه‌های جزایر کوکوس (کیلینگ) که بیشتر آن غیرقابل سکونت است را آلوده کرده است. تصور می‌شود که در زباله‌دان بزرگ اقیانوس آرام -توده‌ای از آت‌و‌آشغال شناور روی آب مابین کالیفرنیا و هاوایی که مساحت آن به ششصد هزار مایل مربع می‌رسد- ۱.۸ تریلیون تکه پلاستیک باشد. در میان خیل موجوداتی که از این‌همه زباله آسیب می‌بینند، مرجان‌ها، لاک‌پشت‌ها و فیل‌ها هم هستند -به‌ویژه فیل‌های سریلانکا. در سال‌های اخیر، بیست فیل، بعد از اینکه در گورستان زباله‌ای نزدیک روستای پالاکادو پلاستیک بلعیده بودند، جان خود را از دست دادند.\n \n                                        \n                                            \n                                        \n                                        \n                                            اطلاعات کتاب‌شناختی\n                                            \n                                                \n                                                    Wasteland\n                                                    The Secret World of Waste and the Urgent Search for a Cleaner Future\n                                                \n                                                \n                                                    Oliver Franklin-Wallis\n                                                \n                                                \n                                                    Hachette Books, 2023\n                                                \n                                            \n                                        \n\n\n\n\n                                         \n                                            \n                                        \n                                        \n                                            اطلاعات کتاب‌شناختی\n                                            \n                                                \n                                                    Wasteland\n                                                    The Secret World of Waste and the Urgent Search for a Cleaner Future\n                                                \n                                                \n                                                    Oliver Franklin-Wallis\n                                                \n                                                \n                                                    Hachette Books, 2023\n                                                \n                                            \n                                        \n\nچقدر باید نگران چیزی باشیم که به آن «بحران آلودگی پلاستیکی» می‌گویند؟ و چه کاری از دستمان برمی‌آید؟ این پرسش‌ها موضوع اصلی چندین کتاب تازه‌منتشرشده است؛ این کتاب‌ها دربارۀ چیزی حرف می‌زنند که نویسنده‌ای به نام مت سایمون به آن «دام پلاستیک» در کتاب سمی غیر از تمام سم‌ها: ریزپلاستیک‌ها چگونه سیارۀ ما و بدنمان را آلوده می‌کنند 2 این‌طور نوشته است: «بدون پلاستیک ما نه پزشکی مدرن می‌داشتیم، نه ابزارآلات، و نه عایق‌بندی سیم برق برای جلوگیری از آتش‌سوزی خانه‌هایمان. اما با پلاستیک ما جای‌جای زمین را آلوده کرده‌ایم».\nسایمون، روزنامه‌نگار علمی در مجلۀ وایرد، به‌طور خاص نگران قابلیت پلاستیک برای تجزیه به ریزپلاستیک‌هاست – ریزپلاستیک‌ها معمولاً به ذراتی گفته می‌شود با قطر کمتر از پنج میلی‌متر. این فرایند همواره به اشکال گوناگون صورت می‌پذیرد. در اقیانوس، آب کیسه‌های پلاستیکی را با خود می‌برد، سپس بعد از اینکه توسط باد از این طرف به آن طرف انداخته شده و در معرض تابش پرتوی فرابنفش قرار گرفتند تجزیه می‌شوند. تایرهای امروزی از انواع و اقسام پلاستیک‌ها تشکیل شده‌اند و هم‌زمان با چرخیدن، ساییده شده و غباری از ذرات را در هوا به گردش درمی‌آورند. از لباس‌هایی که از پلاستیک ساخته شده‌اند، که بیشتر محصولات را در بر می‌گیرند، همواره الیاف روی زمین ریخته می‌شود، خیلی شبیه به ریختن موی سگ‌ها. در پژوهشی که چند سال پیش در نشریۀ نیچر فود منتشر شده بود، مشخص شد که آماده‌کردن شیرخشک نوزادان در بطری‌ پلاستیکی راه خوبی برای تجزیۀ بطری است؛ درنتیجه، آنچه که بچه‌ها در آخر می‌نوشند تقریباً نوعی سوپ پلاستیک است. درواقع، اکنون روشن است که کودکان حتی قبل از آنکه بتوانند غذا بخورند، در حال تغذیه از ریزپلاستیک‌ها هستند. در سال ۲۰۲۱، محققانی از ایتالیا اعلام کردند که در جنین انسان ریزپلاستیک یافته‌اند. چند ماه بعد، محققانی از آلمان و اتریش اعلام کردند که در مکونیوم -اصطلاحی تخصصی به معنای اولین مدفوع نوزاد- ریزپلاستیک مشاهده کرده‌اند.\nخطرات بلعیدن تکه‌های بزرگ پلاستیک واضح و مشخص است؛ این خطرات شامل خفگی و سوراخ‌شدن مجرای روده می‌شوند. حیواناتی که شکم خود را با پلاستیک پر می‌کنند درنهایت از گرسنگی می‌میرند. خطرات ریزپلاستیک‌ها نامحسوس‌ترند، اما سایمون استدلال می‌کند که خطرشان کمتر نیست. پلاستیک‌ها از فرآورده‌های جانبی پالایش نفت و گاز ساخته می‎‌شوند؛ بسیاری از مواد شیمیایی تشکیل‌دهندۀ آن‌ها مانند بنزن و وینیل کلراید سرطان‌زا هستند. در کنار مواد تشکیل‌دهندۀ اصلی آن‌ها، افزودنی‌های دیگری هم وجود دارند. بسیاری از این افزودنی‌ها -برای مثال مواد پلی فلوئوروکسیل –که به پلاستیک خاصیت ضدآب می‌دهند- نیز مشکوک هستند به اینکه سرطان‌زا باشند. بسیاری از آن‌ها نیز هرگز به‌درستی آزمایش نشده‌اند.\nوقتی پلاستیک خرد می‌شود، مواد شیمیایی به‌کاررفته در ساختش می‌توانند منتشر شوند. این مواد بعدتر می‌توانند با یکدیگر درآمیخته شوند تا ترکیبات جدیدی بسازند، که ممکن است خطر کمتری نسبت به مادۀ اولیه داشته باشد -شاید هم خطری بیشتر. چند سال پیش، گروهی از دانشمندان آمریکایی کیسه‌های خرید یک‌بارمصرف را برای چندین روز در معرض نور خورشید شبیه‌سازی‌شده قرار دادند، برای اینکه شرایطی را بازسازی کنند که این کیسه‌ها هنگام رهاشدن در طبیعت با آن مواجه می‌شوند. این دانشمندان متوجه شدند که یک کیسه از فروشگاه‌های سی‌وی‌اس بیش از سیزده هزار ترکیب از خود آزاد می‌سازد، و یک کیسه از والمارت بیش از پانزده هزار ترکیب. این گروه نوشته بودند «این مسئله دارد روز‌به‌روز روشن‌تر می‌شود که پلاستیک‌ها در محیط‌زیست ساکن و بدون تغییر نمی‌مانند». استیو اَلن، محققی در مؤسسۀ اقیانوس‌شناسی پیشرو کانادا که متخصص در زمینۀ ریزپلاستیک‌هاست، به سایمون گفته است «اگر ضریب هوشی تو بالاتر از میمون‌ها باشد، باید متوجه شوی که پلاستیک مادۀ خوبی برای محیط‌زیست نیست».\n\n\nدرعین‌حال، ریزپلاستیک‌ها صرفاً مواد شیمیایی مضر را آزاد نمی‌سازند، بلکه آن‌ها را جذب هم می‌کنند. «مواد تجزیه‌ناپذیر، زیست‌انباشتی و سمی»3 یا به‌اختصار پی‌بی‌تی‌ها ملغمه‌ای از ترکیب‌های خطرناک هستند که شامل ددت و مواد پلی کلربی فینیل می‌شوند. همچون ریزپلاستیک‌ها که در ادبیات علمی به آن‌ها ام‌پی گفته می‌شود، پی‌بی‌تی‌ها نیز این روزها همه‌جا حضور دارند. وقتی پی‌بی‌تی‌ها در کنار ام‌پی‌ها قرار می‌گیرند، معمولاً به یکدیگر می‌چسبند. آژانس حفاظت از محیط‌زیست در‌این‌باره گفته است «درواقع، پلاستیک‌ها مثل آهنربا پی‌بی‌تی‌ها را جذب می‌کنند». بنابراین، خوردن ریزپلاستیک‌ها راه خوبی برای بلعیدن سموم قدیمی است.\n\nحال نوبت به تهدیدی می‌رسد که در خود ذرات وجود دارد. ریزپلاستیک‌ها -ظاهراً و به‌طور خاص ریزالیاف- می‌توانند از راه تنفس به عمق ریه‌ها نفوذ کنند. مدت‌هاست این مسئله روشن شده که بسیاری از افراد شاغل در صنعت الیاف مصنوعی دچار بیماری‌های ریوی‌اند. آیا ما هم آنقدر ریزالیاف تنفس می‌کنیم که عملاً به کارگران صنعت الیاف مصنوعی تبدیل شویم؟ هیچ‌کس به‌طور قطعی نمی‌تواند پاسخ دهد، اما همان‌گونه که فِی کوچیرو، محققی در دانشگاه پورتسموث انگلستان، به سایمون گزارش می‌دهد، «ما به‌شدت نیاز داریم تا پاسخ آن را پیدا کنیم».\nهر چیزی که دیشب برای شام خورده‌اید، یقیناً پلاستیکی برای دورانداختن به جا گذاشته است. قبل از آنکه تیوب خالی خامۀ ترش یا بطری تقریباً خالی سس کچاپ خود را دور بیندازید، احتمالاً روی آن به دنبال یک شماره گشته‌اید، و اگر آن را داخل مثلثی کوچک پیدا کرده باشید، آن را شسته و برای بازیافت کنار گذاشته‌اید. احتمالاً فکر می‌کنید که با این کار نقش خود را برای جلوگیری از موج جهانی آلودگی پلاستیکی ایفا کرده‌اید.\nروزنامه‌نگار بریتانیایی، الیور فرانکلین-والیس، قبلاً چنین اعتقادی داشت. او شبیه آیینی مذهبی پلاستیک‌های خود را با آب می‌شست، سپس آن‌ها را در یکی از پنج سطل زباله‌ای می‌انداخت که با رنگ از هم متمایز می‌شدند و او و همسرش آن‌ها را در خانه‌شان در رویستون در شمال لندن نگه می‌داشتند. سپس فرانکلین تصمیم گرفت تا بفهمد در حقیقت چه بر سر زباله‌های او می‌آید، تصمیمی که به سرخوردگی ختم شد.\nاو در کتاب خود زمین بی‌حاصل: دنیای پنهان زباله و جست‌وجوی فوری برای آینده‌ای پاک‌تر 4 نوشته است «اگر محصولی بازیافتی یا قابل بازیافت باشد، خریدنش حس بهتری به ما می‌دهد. اما همۀ آن اعداد کوچک داخل مثلث بیشتر برای فریب مصرف‌کنندگان است».\nفرانکلین-والیس زمانی علاقه‌مند به سرنوشت پسماندهای خود شد که شیوۀ قدیمی مدیریت پسماند در بریتانیا در حال فروپاشی بود. تا سال ۲۰۱۷، اروپا و ایالات‌متحده بیشتر ضایعات پلاستیک و نیز کاغذ خود را به چین می‌فرستادند. سپس پکن سیاستی جدید به نام شمشیر ملی اتخاذ کرد و واردات یانگ لاجی یا «زبالۀ خارجی» را ممنوع کرد. این حرکتْ حمل‌کنندگان زباله از کالیفرنیا تا کاتالونیا را، با میلیون‌ها مخزن کپک‌زده‌‌ درمانده کرد که نمی‌توانستند از شر آن خلاص شوند. تیتر مجلۀ تایمز در ژانویه ۲۰۱۸ این بود: «به‌خاطر امتناع چین از دریافت زباله‌های بازیافتی غرب، پلاستیک‌ها روی هم تلنبار می‌شوند». سایمون الین، مدیرعامل انجمن بازیافت بریتانیا، به روزنامه‌ها گفت «روزگار سختی است».\nباوجوداین، زباله راهی برای خود پیدا کرد. کمی بعد از اینکه چین واردات زبالۀ خارجی را متوقف کرد، کارآفرینان حوزۀ بازیافت در کشورهای دیگر -مالزی، اندونزی، ویتنام و سریلانکا- شروع به پذیرفتن زباله‌ها کردند. کسب‌و‌کارهای کوچک بازیافت پلاستیک در جاهایی که اگر قانون هم وجود داشته باشد آن‌چنان سخت‌گیرانه‌ نیستند، به‌سرعت رشد کردند. فرانکلین-والیس از کارخانه‌ای ساده و این‌چنینی در دهلی نو بازدید کرد؛ صاحب کارخانه به شرطی که از چگونگی انجام این کار و موقعیت مکانی آن اطلاعاتی به بیرون درز پیدا نکند به او اجازۀ ورود داد. او کارگران را در حالی دید که در یک اتاق به‌شدت گرم مشغول ریختن زباله داخل یک خردکن بودند. کارگرانی در اتاقی دیگر که همان‌قدر گرم بود، خرده‌ها را داخل یک دستگاه اکسترودرِ پلاستیک 5می‌ریختند تا دانه‌های کوچک خاکستری‌رنگی به نام نِردل 6 تولید کنند. سیستم تهویه هم فقط یک پنجرۀ باز بود. فرانکلین-والیس این طور می‌نویسد: «مه غلیظ ناشی از بخار پلاستیک در هوا مرا بهت‌زده کرد».\nنردل‌ها، که برای تولید محصولات پلاستیکی اهمیت بالایی دارند، آن‌قدر کوچک هستند که ریزپلاستیک به حساب بیایند. (تخمین زده می‌شود که سالیانه ده تریلیون نردل به اقیانوس‌ها ریخته می‌شود که بیشتر آن از کانتینرها سرریز می‌شود). معمولاً نردل‌ها را از پلیمرهای «ویرجین» می‌سازند، اما آن‌طور که کارخانۀ دهلی نو نشان داد، امکان اینکه آن‌ها را از پلاستیک مستعمل ساخت نیز وجود دارد. مشکل این فرایند، و بازیافت پلاستیک به‌طور کلی، این است که پلاستیک با هر بار حرارت‌دیدن تجزیه می‌شود. درنتیجه، حتی در شرایط ایدئال نیز می‌توان از پلاستیک صرفاً به دفعات محدودی استفاده کرد؛ و باید گفت که در کار مدیریت پسماند شرایط ایدئال به‌ندرت پیش می‌آید. فرانکلین-والیس از کارخانه‌ای به‌روز در شمال انگلستان بازید کرد که کارش در زمینۀ پِت بود، ماده‌ای که بیشتر بطری‌های آب و نوشابه از آن ساخته می‌شوند. او دریافت که نیمی از بسته‌های پِت که به کارخانه می‌آمدند امکان بازیافت نداشتند، زیرا به‌خاطر وجود سایر انواع پلاستیک در آن‌ها یا زباله‌های دیگر آلودگی بالایی داشتند. مدیر بازرگانی کارخانه این طور اعتراف می‌کند: «دست‌یافتن به محصول نهایی برای ما معضل است».\nفرانکلین-والیس به این باور رسید که بازیافت پلاستیک نوعی حقه‌بازی (احتمالاً خطرناک) است. او این‌طور می‌نویسد که طی سال‌ها «راهش را یاد گرفته‌اند». تحت فشار افکار عمومی، شرکت‌هایی مانند کوکاکولا یا نستله تضمین می‌کنند که بسته‌بندی محصولاتشان بازیافت شود. وقتی فشار برداشته می‌شود، زیر قولشان می‌زنند. درعین‌حال، علیه تصویب هر قانونی که فروش پلاستیک‌های یک‌بارمصرف را محدود کند لابی کرده و جلوی آن را می‌گیرند. فرانکلین-والیس از لری توماس، رئیس سابق انجمن تولیدکنندگان پلاستیک، نقل قول می‌کند؛ او در جایی گفته بود «اگر مردم فکر کنند که بازیافت حقیقتاً انجام می‌شود، دیگر نگران محیط‌زیست نخواهند بود».\nدرست زمانی که فرانکلین-والیس تصمیم گرفت از سرنوشت زباله‌هایش باخبر شود، ایو اُ. شواب تصمیم گرفت یک سال هیچ زباله‌ای تولید نکند. شواب، که به‌عنوان یک «تذکره‌نویس بدلکار» 7 شناخته شده است، پیش‌تر یک سال را بدون مصرف شکر گذرانده بود و خانواده‌اش را نیز وادار به این کار کرده بود. او وقایع این یک سال را در کتابی با عنوان سال بدون شکر 8 جمع‌آوری کرده است. بعد از یک سال پرهیز از شکر، نوبت به سال بدون به‌هم‌ریختگی 9 رسید. وقتی او به همسرش سالی بدون زباله را پیشنهاد کرد، همسرش گفت تردید دارد که این کار شدنی باشد. دختر کوچکش التماس کرد که صبر کند تا او به دانشگاه برود. به‌هرحال، شواب کار خودش را کرد.\nاو این تجربه را در سال بدون زباله 10این‌گونه تعریف می‌کند: «همین که سال جدید آغاز شد، احساس خوبی دربارۀ احتمال موفقیتمان داشتم، احساسی واقعی. مگر این کار چقدر می‌تواند دشوار باشد؟».\nمنظور شواب از «بدون زباله» دقیقاً بدون زباله نیست. طبق طرح او، پسماندی که قابلیت کمپوست‌شدن یا بازیافت‌شدن داشته باشد مجاز بود؛ بنابراین، خانوادۀ او می‌توانستند قوطی‌های کهنه و شیشه‌های خالی را در کنار باقیماندۀ غذا بیرون بریزند. چیزی که سخت -خیلی خیلی سخت- بود رفع و رجوع کردن پلاستیک بود.\nدر ابتدا، شواب پسماند پلاستیک را به دو دسته تقسیم کرد، دسته‌ای که آن شماره‌های کوچک را داشتند، و حمل‌کنندگان زباله آن‌ها را به‌عنوان بخشی از برنامۀ بازیافت «تک‌جریان» 11 می‌پذیرفتند؛ درنتیجه، طبق تعریف خودش، زباله به حساب نمی‌آمدند. دستۀ دیگر هیچ شماره‌ای نداشتند و نمی‌بایست در سطل بازیافت انداخته می‌شدند، بنابراین زباله به حساب می‌آمدند. او دریافت حتی اگر چیزی بخرد که ظرفش شماره داشته باشد -برای مثال یک گواکاموله12– معمولاً زیر در آن ورقه‌ای نازک و پلاستیکی است که شماره ندارد. بیشتر وقت او صرف این می‌شد که با شست‌وشو این ورقه‌ها و سایر پلاستیک‌های نامشخص را جدا کند و دنبال راهی باشد که با این‌ها چه کند. او از یافتن شرکتی به نام تراسایکل هیجان‌زده شد، شرکتی که قول می‌دهد -در ازای مبلغی پول- «چیزهای غیرقابل‌بازیافت را بازیافت کند». با مبلغ صد‌وسی‌وچهار دلار، او جعبه‌ای خرید که می‌توانست آن را با بسته‌‌هایی از پلاستیک پر کند و برای شرکت بفرستد، و با پرداخت چهل‌و‎دو دلار بیشتر، جعبه‌ای دیگر خرید که می‌توانست آن را با «پسماند لوازم بهداشت دهان و دندان» -مانند تیوب خمیردندان- پر کند. او می‌نویسد «جعبۀ بسته‌بندی پلاستیکی تراسایکل را طوری پر از پلاستیک کرده و فرستادم که دیگر بیش از آن نمی‌شد پرش کرد».\nبااین‌حال، درنهایت همچون فرانکلین-والیس، شواب نیز به این باور رسید که تا کنون فریب خورده است. در میانۀ راه آزمایش، او در دوره‌ای آنلاین ثبت‌نام کرد به نام فراتر از آلودگی پلاستیکی، که توسط جودیث اِنک، مدیر منطقه‌ایِ سابق انجمن حفاظت از محیط‌زیست، برگزار می‌شد. شواب آموخت که اغلب فقط ظرف‌هایی با شمارۀ ۱ (پِت) و ۲ (پلی اتیلن سنگین) برای بازیافت ذوب می‌شوند، و برای اینکه نردل‌های حاصل‌شده تبدیل به چیزی قابل استفاده شوند، باید مواد جدید بسیاری به آن‌ها افزود. او می‌نویسد «مهم نیست سرویس مدیریت پسماند به شما چه می‌گوید، شماره‌های ۳، ۴، ۶ و ۷ بازیافت نمی‌شوند. (خود او این جملات را ایتالیک کرده). شمارۀ ۵ هم خیلی خیلی نامعلوم است».\nتراسایکل نیز سبب سرخوردگی شد. از آن به‌خاطر نامگذاری اغواکننده شکایت شد و منجر به توافقی بیرون از دادگاه شد. یکی از اعضای یک تیمِ مستندسازی فهمید که تعداد زیادی از بسته‌های پسماند که برای بازیافت به شرکت فرستاده می‌شوند سر از یک کورۀ پخت سیمان در بلغارستان درمی‌آورند تا آنجا سوزانده شوند. (بنا بر گفتۀ مؤسس شرکت، این کار نتیجۀ اشتباهی ناگوار بوده است).\n\n\n\nشواب می‌نویسد «خیلی دلم می‌خواست باور کنم که تراسایکل، بابانوئل و خرگوش عید پاک حقیقت دارند، آن‌قدر که شباهت شک‌برانگیز دست‌خط بابانوئل به خط مادرم را نادیده بگیرم». اواخر سال، او نتیجه گرفت که تقریباً تمامی پسماندهای پلاستیکی -شماره‌دار، بدون شماره، یا آن‌ها که داخل جعبه می‌انداخته- طبق تعریف خودش در دسته‌بندی زباله قرار می‌گیرند. همچنین نتیجه گرفت که «در این روزگار» پرهیز از چنین پسماندی تقریباً غیرممکن است.\nچند ماه پیش، انجمن حفاظت از محیط‌زیست «پیش‌نویس سیاست ملی جلوگیری از آلودگی پلاستیکی» را تصویب کرد. طبق این گزارش، آمریکایی‌ها نسبت به شهروندان سایر کشورها پسماند پلاستیکی بیشتری تولید می‌کنند -تقریباً ۲۲۵ کیلوگرم برای هر نفر، نزدیک به دو برابر میانگین اروپا و شانزده برابر میانگین هند. انجمن اعلام کرد که «روش معمول» مدیریت این نوع پسماند روشی «ناپایدار» است. در رأس فهرست پیشنهاد‌های انجمن «کاهش تولید و مصرف» پلاستیک‌های یک‌بارمصرف قرار داشت.\nتقریباً هر کسی که دربارۀ «بحران آلودگی پلاستیکی» می‌اندیشد به نتیجه‌ای واحد می‌رسد. زمانی که یک بطری پلاستیکی (یا کیسه یا ظرف بیرون‌بر) دور انداخته می‌شود، احتمال بالایی دارد که سر از گورستان زباله، یا ساحلی در دوردست دربیاورد یا در قالب تکه‌هایی کوچک در اقیانوش شناور شود. بهترین راه برای تغییر این احتمالات تولیدنکردن بطری (یا کیسه و یا ظرف) در ابتدای امر است.\nسایمون می‌نویسد «تا وقتی که ما مدام پلاستیک‌های یک‌بارمصرف تولید کنیم … مثل آن است که سعی کنیم آب داخل وان حمام را بدون بستن شیر آب تخلیه کنیم؛ ما باید تولید پلاستیک را متوقف کنیم».\nشواب می‌گوید «نمی‌توانیم به اقداماتی نصفه‌ونیمه تکیه کنیم؛ می‌بایست سراغ ریشۀ مشکل برویم». او نوشته است که سوپرمارکت محل زندگی‌اش در ورمانت جنوبی، از اواخر سال ۲۰۲۰، دیگر به مشتریان کیسۀ پلاستیکی نمی‌دهد. «آیا می‌دانید چه اتفاقی افتاد؟ هیچ. روزی برای راحتی بیشتر خودمان محیط‌زیست را با کیسه‌های پلاستیکی آلوده می‌‌کردیم و، روز بعد، دیگر این کار را نمی‌کردیم».\nاماری واکر-فرانکلین و جنا جمبک، هر دو مهندس محیط‌زیست، در کتاب پلاستیک‌ها 13 که به‌زودی انتشارات دانشگاه ام‌آی‌تی آن را به چاپ می‌رساند گزارش داده‌اند «اکنون می‌دانیم که بدون کاهش تولید نمی‌توان آلودگی پلاستیکی را کاهش داد. اصلاحات ریشه‌ای و ساختاری نیاز است».\nالبته که حرف‌زدن دربارۀ «بستن شیر آب» و تغییر ساختار به‌مراتب راحت‌تر از عملی‌کردن آن است. اولاً موانعی سیاسی برای چنین کاری وجود دارند. صنعت پلاستیک، عملاً، زیرمجموعۀ صنعت سوخت‌های فسیلی است. برای مثال، اکسان‌موبیل چهارمین شرکت بزرگ نفتی دنیا و همچنین بزرگ‌ترین تولیدکنندۀ پلیمر ویرجین است. این ارتباط یعنی هر تلاشی که برای کاهش مصرف پلاستیک صورت بگیرد منجر به مقاومتی آشکار یا پنهان خواهد شد، نه‌فقط از سوی شرکت‌هایی مانند کوکاکولا و نستله، بلکه از جانب شرکت‌هایی مانند اکسان و شل. در مارس ۲۰۲۲، دیپلمات‌های صدوهفتادوپنج کشور توافق کردند تلاش کنند تا معاهده‌ای جهانی بر «پایان‌دادن به آلودگی پلاستیکی» تنظیم کنند. در نخستین دور مذاکرات که بعدتر همان سال در اروگوئه برگزار شد، گروهی که خود را اتحادیۀ اهداف بلند می‌خواند، و شامل اعضایی از اتحادیۀ اروپا و همچنین غنا و سوئیس می‌شود، اصرار کردند که این معاهده باید دارای اقداماتی الزام‌آور برای همۀ کشورها باشد. این ایده با مخالفت کشورهای بزرگ تولیدکنندۀ نفت از جمله ایالات‌متحده روبه‌رو شد، که به دنبال اقدامی «در سطح ملی» بودند. بنا به گفتۀ گروه محیط‌زیستی صلح سبز، لابی‌کنندگانِ «شرکت‌های بزرگ سوخت‌های فسیلی در این جلسه غالب بودند».\nهمچنین موانعی عملی نیز بر سر راه هستند. دقیقاً به این دلیل که پلاستیک همه‌جا هست، تصور اینکه چگونه جایگزینی برای تمام انواع پلاستیک یا حتی بیشتر آن‌ها پیدا شود دشوار است. حتی در مواردی که جایگزین‌ها در دسترس هستند، معلوم نیست که لزوماً بهتر از پلاستیک باشند. فرانکلین-والیس به پژوهشی که توسط آژانس محافظت از محیط‌زیست دانمارک انجام شده استناد می‌کند؛ در این پژوهش، انواع کیسه‌های خرید از جهت اثرگذاری بر چرخۀ حیات مورد بررسی قرار گرفته‌اند. در این پژوهش، محققان دریافتند که برای اینکه نسبت به کیسه‌های پلاستیکی تأثیر کمتری بر محیط‌زیست گذاشته شود، کیسۀ کاغذی باید چهل‌وسه بار و در کمال تعجب کیسۀ پارچه‌ای هفت‌هزاروصد بار استفاده شوند. فرانکلین-والیس می‌پرسد «چه تعداد از این کیسه‌ها این‌قدر عمر می‌کنند؟». واکر-فرانکلین و جمبک همچنین نوشته‌اند که جایگزینی پلاستیک با مواد دیگر ممکن است «بده بستان» در پی داشته باشد، که شامل «مصرف انرژی و آب و انتشار گاز کربن» می‌شود. وقتی سوپرمارکت محل زندگی شواب دادن کیسه‌های پلاستیکی را متوقف کرد، شاید یک مشکل را برطرف کرد، اما به قیمت تشدیدکردن مشکلاتی دیگر -مانند جنگل‌زدایی یا استفاده از آفت‌کش‌ها.\nسایمون اشاره ‌می‌کند «اگر از دریچۀ حیات بشر به مسئله نگاه کنیم، از زمانی که ما بدون پلاستیک بی هیچ مشکلی زندگی می‌کردیم مدت زیادی نگذشته است». این حرف درست است. همچنین از زمانی که ما بدون کوکاکولا، گواکامولۀ بسته‌بندی‌شده، بطری‌های آب یا هر چیز بیرون‌بری زندگی خود را می‌کردیم، خیلی زمان نمی‌گذرد. به منظور کاهش جدی ضایعات پلاستیک -و البته «پایان‌دادن به آلودگی پلاستیکی»- احتمالاً صرف پیداکردن جایگزین کافی نخواهد بود، بلکه حذف باید در دستور کار قرار بگیرد. اگر بیشتر زندگی معاصر به پلاستیک گره خورده است، و نتیجۀ آن مسموم‌کردن فرزندانمان، خودمان و اکوسیستم بوده، پس دربارۀ این زندگی باید بازنگری شود. پرسش این است که چه چیز برای ما اهمیت دارد، و اینکه آیا ما تمایل داریم این پرسش را از خودمان بپرسیم؟\n\n\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را الیزابت کولبرت نوشته و در تاریخ ۲۶ ژوئن ۲۰۲۳ با عنوان «How Plastics Are Poisoning Us» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است و برای نخستین بار در تاریخ ۱۲ شهریور با عنوان «پلاستیک‌ها چگونه ما را مسموم می‌کنند؟» و با ترجمۀ محمد قریبی در وب‌سایت ترجمان علوم انسانی منتشر شده است.                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        الیزابت کولبرت (Elizabeth Kolbert) روزنامه‌نگار مشهور آمریکایی است که تا به امروز دوبار جایزۀ ملی مگزین (۲۰۰۶ و ۲۰۱۰) و یک بار جایزۀ پولیتزر را در بخش کتاب غیرداستانی (۲۰۱۵) دریافت کرده است. کولبرت تحصیلات خود را در دانشگاه ییل به پایان رسانده است و مقالات فراوانی از او در نیویورک تایمز و نیویورکر به چاپ رسیده است. آخرین کتاب او انقراض ششم، تاریخی غیرطبیعی (The Sixth Extinction: An Unnatural History) یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های سال ۲۰۱۵ در آمریکا بود. مسائل محیط زیستی و تغییرات آب‌و‌هوایی در رأس علایق پژوهشی اوست.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        shellac : نوعی انگم که از پوستۀ تخم حشرۀ مادۀ کِریا لاک گرفته می‌شود. این ماده به‌‎صورت پوسته‌ای خشک فرآوری و به بازار عرضه می‌شود [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        A Poison Like No Other: How Microplastics Corrupted Our Planet and Our Bodies\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        Persistent bioaccumulative and toxic substances( PBT)\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Wasteland: The Secret World of Waste and the Urgent Search for a Cleaner Future\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        اکسترودر ماشینی است که به آمیزۀ لاستیکی و پلاستیکی تجزیه‌شده نیرو وارد ساخته تا با فشار در انتهای دستگاه از میان یک قالب عبور نموده و محصولی نواری‌شکل با سطح مقطع خاص تولید نماید [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        گلوله‌های پلاستیکی پیش‌تولید یا «نردل» تقریباً به اندازه و شکل یک عدس هستند و بلوک‌های سازندۀ تقریباً تمام محصولات پلاستیکی هستند [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        روزنامه‌نگاری که مسائل مختلف را خود تجربه کرده و دربارۀ آن‌ها می‌نویسد [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        Year of No Sugar\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        Year of No Clutter\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        Year of No Garbage\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        11\n                                                        single stream: در این روش بازیافت، تمام پسماندها اعم از کاغذ، فلز، پلاستیک در یک کامیون جمع‌آوری نمی‌شوند [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        12\n                                                        دیپ کرمی بر پایۀ آووکادو که نوعی چاشنی مکزیکی به حساب می‌آید [مترجم].\n                                                    \n\n                                                                                                    \n                                                        13\n                                                        Plastics"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/646958749.json b/train/646958749.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3abcced7bc6590a74bb553edf4d909edfa092ab6
--- /dev/null
+++ b/train/646958749.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "خانمان‌سوزترین اعتیادی که می‌شناسیم «فساد» است",
+  "subtitle": "فساد یک بحرانِ واقعاً جهانی است و اعتیاد به ثروت که عامل اصلی آن است از دیدِ عموم پنهان مانده است",
+  "introduction": "سارا چایس، بعد از آنکه دولت طالبان در افغانستان به دست ائتلاف نظامی به رهبری آمریکا شکست خورد، تصمیم بزرگی گرفت. او که سال‌ها بود روزنامه‌نگاری می‌کرد، شغلش را رها کرد و به افغانستان رفت تا آنجا به بازسازی کشور کمک کند، ایستگاهی رادیویی برپا کند و دنیای بهتری بسازد. اما آنجا با چیزی آشنا شد که تا پیش از این توجهش به آن جلب نشده بود: «فساد». هر کاری که می‌خواست بکند، با جلوه‌های گوناگونی از فساد روبه‌رو می‌شد و این آغاز مسیر جدیدی برای او بود: فساد با جوامع انسانی چه می‌کند؟",
+  "content": "سارا چایس، ایان — در قندهارِ افغانستان، اواخر سال ۲۰۰۱، دختری حدوداً نُه‌ساله را می‌شناختم که تفنگ کلاشنیکفی را باز و بسته می‌کرد، گلوله‌ها را بررسی می‌کرد و ظرف چند دقیقه دوباره تفنگ را پر می‌کرد. آن کودک در خانه‌ای خشتی وسط یک قبرستان زندگی می‌کرد. من هم همان‌جا زندگی می‌کردم. وقتی سقوط رژیم طالبان را برای رادیوی دولتیِ ملی ایالات متحده پوشش می‌دادم، در خانۀ آن‌ها سکونت داشتم. گمانم این بود که در جمع افغان‌های عادی چیزهای بیشتری یاد خواهم گرفت تا اینکه در تنها هتل پایتخت بمانم که سابقاً تحت اشغال تروریست‌ها بود، یعنی همان هتلی که سایر روزنامه‌نگاران غربی در آن سکونت داشتند. برای همین، از یکی از دوستان شبه‌نظامی خواستم که یک خانوادۀ میزبان برایم پیدا کند.\nآن صحنه در اتاق نشیمن با قالیچه‌های پراکنده، جایی که شب‌ها در آن می‌خوابیدم و روزها در آن دور هم جمع می‌شدیم، از کل آن یک دهه‌ای که در افغانستان بودم در ذهنم باقی ماند. هنوز هم باقی است.\nماجرا از این قرار است که افغان‌ها بلدند چطور بجنگند. هم‌میهنان آن دختر، وقتی کنترل کشورشان را در دست گرفتند، دیگر به حمایت هوایی برای شکست‌دادن شورشیان طالبان نیازی نداشتند، یا به خودروهای زرهی با تجهیزات الکترونیکی پیشرفته که نگهداری‌شان نیازمند مهندسان کاملاً آموزش‌دیده بود. آنچه آنان نیاز داشتند این بود که به دولت خود افتخار کنند. اما مقامات دولت افغانستان شروع کردند به دزدی از بیت‌المال، و مقامات دولت ایالات متحده نیز چشم بر این جرائم بستند و حتی شرایط را برای آن فراهم کردند.\nاین مسئله، یعنی فساد، وقتی که تصمیم گرفتم خبرنگاری را کنار بگذارم و به افغانستان نقل‌مکان کنم اصلاً در ذهن من نبود. وقتی تصمیم گرفتم آن روستای ویران‌شده بر اثر بمباران آمریکایی‌ها را بازسازی کنم، یا اولین ایستگاه رادیویی مستقل را در آن کشور راه بیندازم هم اصلاً به فساد فکر نمی‌کردم. قصدم این نبود که هنجارهای غربی را بر آنان تحمیل کنم.\nخود افغان‌ها بودند که این مسئله را در ذهنم ایجاد کردند. از جوانان می‌پرسیدم که دوست دارند در رادیو چه بشنوند، و آنان از دزدی‌های شبه‌نظامیان والیانِ جدید که لباس‌های ارتشی آمریکایی می‌پوشیدند شکایت می‌کردند. برای خانه‌هایی که قصد بازسازی‌شان را داشتم سراغ سنگ‌فروش می‌رفتم و به من می‌گفت نمی‌تواند سنگ بفروشد، چون والی شهر انحصار فروش سنگ را در دست گرفته است. بعد هم آن را خُرد می‌کند و با قیمتی بالا به پایگاه نظامی آمریکا در خارج از شهر می‌فروشد.\n\nوقتی زبان پشتو یاد گرفتم و به مجتمعی بدون حفاظت در وسط شهر نقل‌مکان کردم، طالبان به‌تدریج داشتند به منطقه برمی‌گشتند، با نمایندگانی از رؤسای قبایل گفت‌وگو کردم. یکی از سخنگویان باوقار آنان تعریف می‌کرد «طالبان توی این گوش ما زدند» (فنجان چای سبزش را زمین گذاشت تا به صورت خودش سیلی بزند)، «و دولت هم توی آن گوش ما می‌زند!».\nاین‌طور شد که شروع کردم به کارکردن روی فساد: چون می‌دانستم که اگر دولت آمریکا به رشد فساد کمک کند، ما -و مردم افغانستان- جنگ را خواهیم باخت. و باختیم. اما باختن این جنگ، یعنی طولانی‌ترین جنگی که تاکنون آمریکا درگیر آن بوده، به‌هیچ‌وجه اولین موردی نبود که فساد در تاریخ تأثیر می‌گذاشت.\n«آنان صرفاً تعالیم انسانی خودشان را موعظه می‌کنند» -نه متون مقدس را- «آنان که می‌گویند به‌محض اینکه صدای افتادن سکه در صندوق شنیده شد، نفْس از برزخ به‌سوی بهشت روانه می‌شود». این بند بیست‌وهفتم از مجموعه‌بندهایی است که یک دانشجوی حقوق، و بعدتر کشیش، و استاد الهیات به نام مارتین لوتر در سال ۱۵۱۷ میلادی نوشته است. در آن زمان، کلیسای کاتولیک، قدرت مسلط در اروپا از ایرلند تا تقریباً مسکو، مشغول اخاذی گسترده‌ای بود. مؤمنان می‌توانستند با پرداخت مبلغی که هزینۀ «چشم‌پوشی از گناهان» بود، یا همان امان‌نامۀ پاپ، از عذاب‌های برزخ، ایستگاه بین این دنیا و قیامت، رها شوند.\nدر سال ۱۵۱۷، این دادوستد‌های دینی در آلمان تقریباً اجباری شده بودند. نیمی از عایدات آن نیز صرف پوشش وام سرسام‌آور روحانی جوانی می‌شد که آن را برای خرید یک حوزۀ اسقفی قدرتمند از پاپ گرفته بود. خودِ آن پاپ فرزند نورستۀ خاندان مدیچی و عاشق تجملات بود. او عموماً مناصب کلیسایی و معافیت از قوانین شرعی را به حراج می‌گذاشت. الباقیِ عوائد حاصل از فروش «چشم‌پوشی از گناهان» مستقیماً به خودِ پاپ مذکور، یعنی لئون دهم، می‌رسید و او آن را صرف هزینه‌های ساخت قصری پُرزرق‌وبرق می‌کرد.\nبند ۶۶: «صندوق‌های ‘چشم‌پوشی از گناهان’ تورهایی هستند که اکنون برای صید ثروت مردم به کار می‌روند». در بند ۸۶، لوتر می‌پرسد «چرا این پاپِ بی‌نهایت ثروتمند، به‌جای اینکه قصر سلطنتی سن پترو را با پول خودش بسازد، با پول مؤمنان فقیر می‌سازد؟».\nتقریباً همۀ ۹۵ بندِ دوران‌سازی که لوتر در آنجا نوشته است به نحوی به فساد ربط دارند، یعنی به سوءاستفاده از مناصب دولتی برای ارضای منافع شخصی. در این موردِ خاص، مناصب موردبحثْ مقدس و موضوع فساد سرنوشت ابدی افراد بود. خشم عمومی در سراسر اروپا، به صورتی غیرمنتظره، برانگیخته شد و درنتیجۀ آن سیاست، فرهنگ و اقتصاد قارۀ اروپا به طرزی شگرف دستخوش تغییر شد. تاریخ با چنین نقاط عطفی مواجه است که در آن‌ها فساد نظام‌مند، یا واکنش در برابر آن، مسیر رویدادهای جهان را تغییر می‌دهد.\nسه سال پس از آنکه پیشنهادهای لوتر در همه‌جا پخش شده بود، ارتشی مرکب از اسپانیایی‌ها و بومیان آمریکا دست به محاصرۀ یک کلان‌شهر زدند. در آن زمان هیچ شهری در اروپا نمی‌توانست از نظر جمعیت و پیچیدگی فرهنگی و معماری با تنوچتیتلان، پایتخت آزتک‌ها، رقابت کند. هم در گزارش‌های فرمانده آن ارتش، هرنان کورتس، و هم در نوشته‌های دانشمندان بومی شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد بخش بزرگی از شکوه و عظمت این شهر محصول سوءاستفادۀ سرآمدان آزتک‌ها از قدرت برای منافع شخصی خودشان بوده است. بنابراین سؤالی مطرح می‌شود: آیا کورتس می‌توانست، بدون آن متحدان خشمگین بومی که به او پیوستند، آن امپراتوری بزرگ را سرنگون کند؟\nآخرین مثال را بزنم؛ رمزی مک‌مولن، در کتاب فساد و زوال روم1 (۱۹۸۸)، یک فصل را به سیستمی اختصاص می‌دهد که، هزار سال بعد، به الگوی پاپ لئون دهم تبدیل شده بود: «قدرت‌فروشی». مک‌مولن، حین ارزیابی تأثیر این قدرت‌فروشی در سرنوشت روم، می‌پرسد چطور ائتلافی بی‌نظم با تجهیزات و فناوری‌هایی پایین‌تر و متشکل از قبایل آموزش‌ندیده «به این سرعت و بدون زحمت توانست کنترل آلمان، گُل2 و اسپانیا را به دست آورد؟». این پرسش بازتابی از همان شگفتی همگانی در تابستان گذشته است: چطور جنگجویانی سوار بر موتورسیکلت، با سر و موی آشفته، ظرف چند روز کل افغانستان را تصرف کردند؟\nدر هر دو مورد، یکی از تأثیرات مُهلکِ «قدرت‌فروشی» عدم حضور نیروهای دفاعی بود. مک‌مولن می‌نویسد «اندازۀ ارتش روم ناچیز بود و آن سربازان ناراضی که با تجهیزات ناکافی در جبهه ماندند ایستادگی نکردند که بجنگند. در تاریخ می‌خوانیم که یک میدان جنگ، یک منطقه، کل یک ولایت به‌سادگی تقدیم مهاجمان می‌شود»، درست همان چیزی که در اوت ۲۰۲۱ در افغانستان اتفاق افتاد.\nاز نظر قدرتمندان فاسد، بودجه‌های دفاعی فرصتی وسوسه‌انگیز برای چپاول به حساب می‌آیند. وقتی قرار است پولی صرف حفاظت از شهروندان شود، به‌ندرت کسی درباره‌اش چون‌وچرا می‌کند، و جزئیات مخارج نیز معمولاً جزء اسناد محرمانه است.\nیک شیوۀ معمول این است که مسئولان ذی‌ربط فهرست حقوق‌بگیران را، به قول روزنامه گاردین در سال ۲۰۱۶، با «نام‌های جعلی و افراد مُرده» پُر می‌کنند و بعد این حقوق‌های اضافی را به جیب می‌زنند. این‌طور می‌شود که آخرِ کار فقط واحدهای دفاعیِ بسیار ناتوان در هر منطقه باقی می‌مانند.\nشیوۀ دیگر این است که بودجۀ تجهیزات را چپاول کنند، مثلاً با نخریدن آن اقلامی که بودجه به آن‌ها تخصیص یافته، یا فروختن آن اقلام -حتی به خودِ دشمن- یا خریدن جنس‌های بُنجُل، به‌جای غذا و سرپناه و سلاحِ خوبی که سزاوارِ رزمندگان خط مقدم است، کسانی که جانشان را برای حفاظت از مردم کف دستشان گرفته‌اند. این‌طور می‌شود که سربازان نهایتاً، در میانۀ جنگ با دشمن، بدون تدارکات و تجهیزات می‌مانند.\nسرجمع پول، تسلیحات، و چادرهای ضدآب را می‌شود حساب کرد. این کمک می‌کند که عوارض فساد را به‌صورت کمّی محاسبه کنیم. اما اینکه فقط اعداد را در نظر بگیریم موجب خواهد شد از آسیب بزرگ‌تر و خطر واقعیِ فساد غافل شویم: زخم اخلاقی فساد.\nبه نظرتان سربازان رومی یا افغانی، با دست‌های خالی و شکم‌های گرسنه -چون صبحانۀ گندیده‌شان بوی تعفن می‌داده- چه احساسی داشتند از اینکه خودشان را نمایندۀ مقامات حاکم معرفی کنند؟ جگرشان از چه می‌سوخت وقتی می‌فهمیدند که مسبب کمبودهایشان همان مقامات هستند -همان افراد ارشدی که دلشان می‌خواست شایستۀ تحسین باشند؟ این درد را، این شرم را، متوجه می‌شوید؟ و چه می‌شود اگر ذهن سربازان درگیرِ بدبختی‌هایشان شود؟ چه می‌شود اگر تنها هدفی که بتوانند در این دیگرآزاری پیدا کنند این بشود که بیشتر از مقامات بالا یا فرزندان ایشان طلا و دلار جمع کنند؟\nکلمه‌ای که به ذهن من می‌رسد «خیانت» است. هیچ‌وقت تجربۀ خیانت داشته‌اید؟ زخم روانی کشنده‌تری سراغ دارید؟ زخم‌های روانی -خیانت و رنج و شرم- محرک‌هایی قوی برای اَعمال افراد هستند، که اغلب در نظر گرفته نمی‌شوند. درمورد شهروندان چنین کشوری چه فکر می‌کنید؟ چه تخمی در دل ایشان کاشته می‌شود وقتی، به قول یکی از همکارانِ افغان من که به تلخی این را می‌گفت، «همان کسانی که قرار است قانون را حفظ کنند آن را نقض کنند»؟\nیک بار اعضای تعاونی‌ای که من سال ۲۰۰۵ راه انداخته بودم باید تجهیزاتی را از گمرک می‌گرفتند. خودم نبودم. آخرش نتوانستند بدون پیشنهاد «اجرت» آن را بگیرند، و این کلمۀ «اجرت» 3 را تشکیلات آمریکا در آنجا به کار می‌برد. با حالت انزجار -حتی نسبت به خودشان- پول را دادند.\nاگر قرار باشد هر روز از این‌جور کارها بکنید چه تأثیری روی شما خواهد داشت؟ جان‌های رنجوری که ناگزیرند هر روز برای ادامۀ حیات خویش ارزش‌ها را زیر پا بگذارند چگونه‌اند؟\nواکنش بعضی‌ها نوعی کنارکشیدن است. سربازان پُست‌هایشان را ترک می‌کنند؛ رأی‌دهندگانْ دیگر پای صندوق نمی‌روند؛ کاروان‌هایی برای مهاجرت به راه می‌افتند که یادآور سِفر خروج هستند، یا چنان‌که در اعلامیۀ استقلال آمریکا آمده، کل مردم «قیود سیاسی پیونددهنده‌شان را پاره می‌کنند».\nهمچنین، رنج خیانت و بی‌احترامی می‌تواند جرقۀ خشونت یا میل به انتقام باشد، نه‌فقط در افغانستان یا روم باستان.\nهمین امروز هر کشور بحران‌زده‌ای را که دلتان می‌خواهد در نظر بگیرید: اعتراضات عمومی عظیمی که رئیس‌جمهوری را ساقط می‌کند و ماجرا به جنگ کشیده می‌شود؛ حملات شورشیانی که شعارهای ایدئولوژیک می‌دهند. حالا نگاهی به دولت همان کشور بیندازید. عدالت جاری است یا عدالت فروشی است؟ آیا خویشاوندانِ نزدیکِ مقامات دارای شغل‌های کلیدی در دولت هستند؟ آیا «تنها راه انجام‌شدن کارها» این است که به مقامات سطح پایین رشوه‌های ناچیز بدهید؟\nاما واکنش‌های خشنی که فساد ایجاد می‌کند شاید کمترین مصیبت آن باشد. آسیب بزرگ‌تر را احتمالاً خودِ خیانت پدید می‌آورد: فاجعه‌ای طبیعی یا انسانی که آسیب‌های جبران‌ناپذیر دارد -مثل انفجاری شیمیایی در یک شهر بندری باستانی، یا منطقه‌ای که با طوفان نابود شده است؛ یک انفجار مالی که بر اثر کلاه‌برداری نظام‌مند ایجاد شده است؛ یا بزرگ‌ترین فاجعه‌ای را در نظر بگیرید که امروز نوع بشر با آن مواجه است: نابودی جهان طبیعی.\nفقط یک مثال ساده بزنم. از سال ۲۰۱۸ تا امروز، هزاران کیلومترمربع از جنگل‌های بارانی آمازون در آتش سوخته است -مرطوب‌ترین، پرآب‌ترین و متنوع‌ترین منطقه در کرۀ زمین از حیث تنوع زیستی. اینکه بگوییم آمازون جاذب کربن کل زمین است اصلاً حدواندازۀ این فاجعه را نشان نمی‌دهد. این مکان را فقط ریۀ زمین در نظر نگیرید، بلکه آن را برای زمینِ زندۀ ما اندامی بسیار حیاتی‌تر از آن چیزی که دانش بشری درحال‌حاضر می‌تواند به ما بگوید لحاظ کنید.\nبدون آمازون چه وضعیتی پیش خواهد آمد؟ اگر صرفاً برخورد یک شهاب‌سنگ با خلیج مکزیک ۸۰ درصد گونه‌های زنده را نابود کرده و به عصر دایناسورها پایان داده، آن‌وقت اصلاً سطح این فاجعه قابل‌تصور هم نخواهد بود. و بااین‌حال، تحت حکومت فاسدِ فعلیِ دولت‌های بولیوی و برزیل، مسابقه برای امحای آن شکل گرفته است.\nخیانت. تعجبی ندارد که زمین رو به نابودی است.\nحالا چطور است که ما در غرب توجه چندانی به فساد نداریم؟ زباله‌ای است که زیر قالی پنهانش می‌کنیم، انگار که یک ویژگی مادرزادی وضع بشر است، یا ویژۀ فرهنگ برخی از کشورهای خارجیِ خاص است. یا -گاهی اوقات- انگار انحرافی ناپسند است، یک رسوایی پنهان.\nجان رابرتز، قاضی ارشد، در سال ۲۰۱۶، با اعلام رأی اجماعی دادگاه عالی ایالات متحده، این بی‌اعتنایی را به زبان آورد. «دغدغۀ ما داستان بی‌مزۀ ماشین‌های فِراری و ساعت‌های رولکس و لباس‌های مجلسی نیست»، و با این حرف رأی دادگاه را که موجب ازبین‌رفتن اتهام فساد باب مک‌دانل شده بود توجیه کرد. مک‌دانل، فرماندار سابق ایالت ویرجینیا، از تاجری که نیازمند کمک او بود قریب به ۲۰۰هزار دلار هدیه گرفته بود.\nبنا به رأی اجماعیِ هشت قاضی دادگاه عالی، دغدغۀ اصلی نه فساد بلکه مبارزه برای مهار آن بود. دسترسی بیش‌ازحدِ دادستان‌ها به مقامات دولتی و مدیران شرکت‌ها، این چیزی است که ایالات متحده را به خطر می‌اندازد.\nواقعاً؟\nظرف چند هفته بعد از صدور این حکم، دو آدم تک‌رو بسیار متفاوت فضای سیاسی انتخابات آمریکا را دوپاره کردند. یکی آواز «باتلاق را خشک کن!» 4 سر داد (دونالد ترامپ). دیگری دعوت به نوعی «انقلاب سیاسی» کرد (برنی سندرز). رأی‌دهندگان به خروش آمدند. سیاست‌مداران سنتی سر جایشان مبهوت ایستادند. انقلاب اتفاق افتاد، اما نه آن انقلابی که انتظار می‌رفت.\nبه عبارت دیگر، فسادْ نظام سیاسیِ ایالات متحده را از کنترل خارج کرد، با پیامدهایی که هنوز همۀ آن‌ها آشکار نشده‌اند. اما در اینجا و سایر کشورهای غربی، چشم‌پوشیدن بر فساد راحت‌تر از افغانستان است. اینجا، در ایالات متحده، معمولاً شهروندان را وسط خیابان تلکه نمی‌کنند، بلکه فساد پشت اجّی‌مجّی‌های حقوقی پنهان می‌شود؛ گاوصندوق را با دستکش‌های مخملی می‌شکنند.\nبرای مثال، مُشتی غول صنایع دفاعی در ایالات متحده، همه با سوابق کیفری بلندبالا، بخش عمدۀ قراردادهای آماد و پشتیبانی پنتاگون را در اختیار دارند. این پیمانکاران ماشین‌های زرهی با تجهیزات الکترونیکی حساس را این طرف و آن طرف می‌فروشند. سیستم‌های تسلیحاتی معیوب می‌فروشند. بودجه‌هایی می‌بندند که اقلام درخواستی در آن‌ها دچار تورم شده یا اصلاً معلوم نیست که چه هست: TBD (یعنی بعداً معین خواهد شد). سربازان آمریکایی گرسنه نمی‌مانند، اما جنگ‌ها دائماً به شکست می‌انجامند.\n\nاین نوع سودجویی از جنگْ آدم‌های کت‌وشلواری و محترم هستند. شبکۀ بزرگی از روابط با مقامات دولتی‌ای دارند که درمورد مقدار بودجۀ دفاعی و اینکه این پول کجا باید استفاده شود تصمیم می‌گیرند. این روابط صرفاً با مشارکت در کارزارهای انتخاباتی خریداری نمی‌شوند؛ افرادی دائماً بین صنایع خصوصی و پنتاگون در رفت‌وآمد هستند تا شبکه‌ای پویا و قدرتمند ایجاد کنند و اهداف این شبکه معمولاً بر منافع عمومی ارجحیت دارد.\nوزارت دفاع کشور شما هم همین‌طور است؟ رهبران صنعت بانکداری و مقامات وزارت اقتصادِ دولت شما چطور با هم تعامل دارند؟ آخرین‌باری که حباب اقتصادی زندگی شما یا همسایگانتان را نابود کرد این مقامات و مدیران چه می‌کردند؟ صنایع معدنی و انرژی کشور شما در دست کیست؟ آیا این افراد عمداً نهادهای دولتیِ مسئولِ حفاظت از سلامت شهروندان و طبیعت را زمین‌گیر کرده‌اند؟\nحالا ببینید ما قربانیان این ماجرا -دست‌کم در طبقات نسبتاً مرفه- معمولاً چطور به این وضعیت واکنش نشان می‌دهیم: به‌جای اعتراض و تقاضای اینکه چنین اعمالی متوقف شوند، ترجیح می‌دهیم این کارها را توجیه کنیم. ممکن است این ژستِ ضدفرهنگِ مطبوعی هم به نظر بیاید، نشانه‌ای از واقع‌بینی.\nوقتی با وکلا و ناظران کهنه‌کار دادگاه واشنگتن دربارۀ لغو محکومیت فساد مک‌دانل مصاحبه می‌کردم، به اتفاق آرا، چنین توجیه‌هایی را می‌شنیدم.همگی یک‌صدا می‌گفتند «اگر این محکومیت به قوت خود باقی می‌ماند، به‌منزلۀ جرم‌انگاری سیاست‌ورزی بود». امروز، در ایالات متحده، چنین اظهارنظرهایی بدین معناست که کارها فقط با رشوه‌دادن انجام می‌شود.\nما معمولاً این پدیده را به‌کل نادیده می‌گیریم. از شورش لوتر یا اقدام خشونت‌آمیزی که ۱۵۰۰ سال پیش‌ازآن توسط خاخام جوانی از ناصره رخ داد صرفاً درکی ماوراءالطبیعی داریم. او که در میان همسایگانش احاطه شده بود وارد مجتمع حکومتی سزار شد، جایی که حاکمان فاسد زمانه‌اش پول مردم را می‌دزدیدند. و زیر میز زد. اسمش عیسی بود.\nآیا درمورد این شورش واقعاً نمی‌شود هیچ‌گونه تفسیری از منظر اقتصاد سیاسی پادشاهی زمینیِ هرود بزرگ [حاکم یهودیه در زمان عیسی (ع)] ارائه کرد؟\nکم‌اهمیت جلوه‌دادن فسادی که عیسی و لوتر را خشمگین کرده بود به نفع کیست؟ چه چیزی را از دست خواهیم داد، حالا که متداول شده که همه اصرار کنند ارزش‌های انسانیِ درستکاری و انصاف ساختگی هستند، نه مقدس؟ چه کسی برندۀ بازی است وقتی دنبال کارکردهای مفید فساد می‌گردیم، یا شانه‌هایمان را در مقابلش بالا می‌اندازیم و می‌گوییم «ذات انسان» همین است؟ چه کسی نفع می‌برد از اینکه بگوییم افرادی که ثروت‌های سرسام‌آور جمع می‌کنند زرنگ‌تر یا بهتر از بقیه ما هستند، نه مجرمانی خطرناک؟\nبا این پرسش‌ها در ذهن -و بهره‌گیری از بندهای پیش‌گفتۀ مارتین لوتر- من نیز این بندها را برای بحث پیشنهاد می‌کنم:\n۱. کاربرد فعلی عبارت «لمس میداس»5، که آن را مثبت جلوه می‌دهد، اشتباه است. برعکس، تقلیل هر چیزِ ارزشمند و زیبا به طلا -یا به سیگنال‌های الکترونیکی در کیف‌پول‌های مجازی- مرضی است که جوامع ما را تهدید می‌کند.\n۲. رقابت موجود در میان نخبگانی که مبتلا به بیماری میداس هستند مسابقه‌ای بدون خط پایان است، هیچ حد کفایتی وجود ندارد.\n۳. اینان برای ارضای وسواس خود دست به تشکیل ائتلاف‌های قدرتمند (هرچند غیررسمی و منعطف) می‌زنند.\n۴. این گروه‌ها از طبقه‌بندی‌های اجتماعی فراتر می‌روند. مقامات دولتی، مدیران شرکت‌ها و خیریه‌های ظاهراً سخاوتمند، و مجرمان واقعی را در خود جای می‌دهند.\n۵. هدف اصلی چنین ائتلاف‌هایی کسب قدرت دولتی به‌منظور بیشینه‌ساختن ثروت خودشان است. به عبارت دیگر، کردوکار آن‌ها بر فساد بنا شده است.\n۶. اعضا معمولاً نقش‌های متفاوتی در بخش‌های متفاوت دارند، از مناصب دولتی تا صنایعی که همان مناصب دولتی باید بر آن‌ها نظارت کنند.\n۷. اعضایی که منا‍صب دولتی دارند از اهرم دولت برای ثروت‌اندوزی خودشان و هم‌قطارانشان استفاده می‌کنند، خیلی بیشتر از اینکه منافع شهروندان را پیش ببرند یا اصلاً به جای اینکه منافع شهروندان را پیش ببرند.\n۸. چنین سوءاستفاده‌هایی ازجمله شامل فرار با اموال یا دارایی‌های دولتی یا سوق‌دادن مخارج دولتی به‌سمت ائتلاف است.\n۹. سوءاستفادۀ بزرگ‌تر این است که اصلاً کارکردِ خودِ دولت را تغییر می‌دهند، به نحوی که صرفاً در خدمت ثروت‌اندوزی ائتلاف باشد -منافع آن را بیشینه کند (و حتی به رقابت با ائتلاف‌های مشابه مشغول شود).\n۱۰. این تغییر کارکرد ازجمله شامل تصویب مقرراتی می‌شود که به نفع فعالیت‌های تجاریِ شخصیِ اعضای ائتلاف است، یا تبصره‌زدن بر قوانین یا حذف بخش‌هایی از قوانین، یا تعیین اولویت‌های اجرایی مقررات به نحوی که به نفع اعضای ائتلاف باشد.\n۱۱. رقابت بی‌پایان برای اضافه‌کردن صفرهای حساب‌های بانکی در بین این گروه‌ها و حتی در درون آن‌ها بیداد می‌کند، که خودش محرک دیگری برای سوءاستفاده از مناصب دولتی است.\n۱۲. مزایای اعمال فسادآلود فقط در تراکنش‌های واحد توزیع نمی‌شود؛ به‌شکل مؤثرتری این مزایا در فرایندی از مبادلات غیرمستقیم، به‌صورت مستمر، توسط ائتلاف بین اعضا پخش می‌شود.\n۱۳. ازاین‌رو دادگاه‌های قضایی که فساد اداری را مبادله‌ای مستقل بین دو طرف تعریف می‌کنند برخطا هستند.\n۱۴. برخطا هستند که می‌گویند شهروندان، در برابر عملکرد صادقانه و با حسن نیت مقامات دولتی و مدیران مشاغلی که فعالیتشان زندگی آنان را شکل می‌دهد، هیچ حق قانونی‌ای ندارند.\n۱۵. بازرسان، دادستان‌ها و قضات برخطا هستند که جرائم خشونت‌آمیز را بر جرائم مرتبط با فساد شرکتی اولویت می‌دهند، چراکه این نوع جرائم اتفاقاً آسیب بیشتری به شهروندان و جامعه وارد می‌سازند.\n۱۶. اگر فساد جرم است، پس آن کسانی که شرایط آن را فراهم می‌کنند نیز شریک جرم هستند.\n۱۷. فراهم‌آوردن شرایط فساد ازجمله مشتمل است بر کمک به پنهان‌کردن ثروتِ به‌دست‌آمده از راه‌های غیرقانونی که در حساب‌های بانکیِ غیرقابل ردیابی نگهداری می‌شود یا تبدیل آن به دارایی‌های واقعی در جاهایی که مقررات ضعیفی دارند، مانند املاک یا تیم‌های فوتبال، یا دفاعیه‌خواندن به نفع کارهای فسادآلود در دادگاه یا نزد افکار عمومی.\n۱۸. افراد معتاد به ثروت و کسانی که شرایط را برایشان فراهم می‌آورند بسیار ماهرند در اینکه از بحران‌ها بهره‌برداری کنند، به قیمت آسیب‌دیدن کسانی که بیشترین صدمه را از آن بحران‌ها دیده‌اند -از جمله بحران‌هایی که خودشان مسبب آن‌ها هستند.\n۱۹. به‌دست‌گیری فسادآلود نهادهای سیاسی و اقتصادی و فرهنگ، به‌طور کلی، امر ثابتی در تاریخ نیست. قربانیانْ با مجازات عاملان و اِعمال اصلاحات سیستمی گاهی آن را معکوس کرده‌اند، یا با ایجاد شکل جدیدی از دولت.\n۲۰. اما شبکه‌های فساد مقاومت بالایی دارند. وقتی دچار چالش شوند -و حتی پس از متحمل‌شدن ضربات مهلکی مانند سقوط دولت یا پیگرد قضایی اعضای اصلی- باز هم معمولاً در حفظ یا بازگرداندن سیستم فاسد موفق می‌شوند.\n۲۱. شبکه‌های فساد، با مهارت تمام، دست به بغرنج‌کردن مسائل می‌زنند و از کلماتی استفاده می‌کنند که شهروندان را گیج کنند تا پوششی برای فعالیت‌هایشان به دست آورند.\n۲۲. تکنیک دیگری که برای سردرگم‌کردن طرفداران ارزش‌های اخلاقی به کار می‌برند این است که تضادها را بین گروه‌های مختلف مردم تشدید می‌کنند.\n۲۳. شهروندانی که بازی خورده‌اند و اجازه می‌دهند شکاف‌های هویتی بر منافع مشترک آنان در مهار فساد سایه بیفکند همچنان آسیب خواهند دید.\n۲۴. چراکه فساد جرمی بدون قربانی نیست. قربانیان شامل افرادی می‌شوند که بر اثر بحران‌های اقتصادی فقیر یا بی‌خانمان شده‌اند؛ افرادی که دیگر مالک زمین‌های اجدادی خود نیستند؛ افرادی که هوا یا آب آنان دیگر قابل‌استفاده نیست یا خاک آنان چنان مسموم شده که دیگر برای کشاورزی مناسب نیست؛ افرادی که بیشتر از دیگران بر اثر آتش‌سوزی یا سیل یا ویرانی خانه‌ها یا سایر بلایای طبیعی یا بشری آسیب می‌بینند؛ افرادی که درمان لازم را دریافت نمی‌کنند یا حتی با «دارو»های خطرناک مسموم می‌شوند؛ شهروندانی که زندگی خود و فرزندانشان به دلیل کاهش دسترسی به نیازهای همگانی، مانند آموزش، مراقبت‌های بهداشتی، حفاظت از اجرای قانون، و فرصت ایجاد کسب‌وکار یا خرید یا اجارۀ املاک، با مشکل مواجه شده است؛ افرادی که شغلشان را به‌سبب تحمیل فعالیت‌های اقتصادیِ دیگری که تنها به نفع تعداد کمی از اعضای ائتلاف است از دست می‌دهند؛ افرادی که حیثیتشان با این اعمال و اعمال مشابه از دست می‌رود؛ جامعۀ بشری در کل؛ هزاران گونۀ زیستی دیگر به‌جز انسان که حق زندگی‌شان سلب شده تا «انسان خردمندِ» آلوده به بیماری میداس ثروتمندتر شود؛ خودِ این سیارۀ معجزه‌آسایی که به ما حیات داده است و نسل‌های آیندۀ انسان که محکوم به زندگی در سیاره‌ای ویران‌شده و بی‌ثبات خواهند بود -البته اگر اصلاً قادر به ادامۀ زندگی در آن باشند.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را سارا چایس نوشته و  در تاریخ ۳۱ مارس ۲۰۲۲ با عنوان «The Midas Disease» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «خانمان‌سوزترین اعتیادی که می‌شناسیم ‘فساد’ است» در بیست‌‌وپنجمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳ بهمن ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        سارا چایس (Sarah Chayes) نویسندۀ کتاب دربارۀ فساد در آمریکا: و آنچه در خطر است (On Corruption in America: And What Is at Stake) است. کتاب دیگر او با عنوان دزدان دولت: چرا فساد امنیت جهانی را تهدید می‌کند (Thieves of State: Why Corruption Threatens Global Security) برندۀ «جایزۀ کتاب لس‌آنجلس تایمز» شد. \n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Corruption and the Decline of Rome\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        منطقه‌ای در روم باستان که شامل بخش‌هایی از فرانسه، بلژیک، هلند، و آلمان امروزی می‌شود [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        emolument\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        به معنای خشکاندن ریشۀ فساد [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        بنا بر اساطیر باستانی، پادشاهی به نام «میداس» وجود داشته که به هر چیزی دست می‌زده آن چیز تبدیل به طلا می‌شده است؛ اما تصور کنید آب و غذایی که قرار است بخورید نیز بر اثر لمس تبدیل به طلا شود [مترجم].\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/648772502.json b/train/648772502.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..667c0fc8d00a8a0ebf768c0af35c0492ec319e29
--- /dev/null
+++ b/train/648772502.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "چطور يک ميلياردر بی‌خانمان به فيلسوف‏‌شاه تبديل شد",
+  "subtitle": "پول بر همه‌‏چیز عالم حکومت می‏‌کند حتی ایده‌‏ها",
+  "introduction": "نیکولاس برگرون، میلیاردر آلمانی‌آمریکایی، در سال‌های اخیر به نامی آشنا در میان اهالی علوم انسانی تبدیل شده است. او تلاش می‌کند نقشی را ایفا کند که روزگاری خاندان‌هایی مثل مدیچی در عصر روشنگری ایفا کردند: حمایت از فیلسوفان و نظریه‌پردازان در جهت بسط ایده‌هایشان. برگرون بعد از تأسیس جایزۀ یک‌میلیون دلاری‌اش در فلسفه، حالا در زمینی به وسعت صدها هکتار به دنبال تأسیس مؤسسه‌ای عظیم برای گسترش علوم انسانی در لس‌آنجلس است.",
+  "content": "مایکل استاینبرگر، نیویورک ‌تایمز—  «چشمت را ببند. الان می‏‌رسیم. کمی دیگر مانده ولی زود تمام می‌‏شود».\nنیکولاس بِرگرون 1سعی می‏‌کرد دلداری‏ام بدهد. سوار مرسدسِ شاسی‌‏بلندی بودیم که سیریل، دستیار خوش‏‌خلقِ برگرون از اهالی فرانسه، رانندگی‌‏اش را بر عهده داشت. در کوه‌‏های سنتا مونیکا راه می‌‏پیمودیم و از «جادۀ هزارپیچ»، که الحق نام درخوری هم برایش بود، بالا می‌‏رفتیم. من جلو نشسته بودم و دیوانه‌وار صفحات آیفونم را بالا‏و‏پایین می‏‌کردم تا فراموش کنم صدها متر بالاتر از اتوبانِ ۴۰۵، در جاده‏ای بی‏‌حفاظ و پردست‏‌انداز، می‌‏رانیم. برگرون، سرمایه‏‌گذار و خیّر آلمانی‌‏آمریکایی، و میا لِرر، معمار معروفِ منظر که قرار بود در پروژه‌‏ای که ما را به آنجا کشانده بود همکاری کند، روی صندلی عقب نشسته بودند.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/11/919-40-1.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            چطور يک ميلياردر بی‌خانمان به فيلسوف‏‌شاه تبديل شد        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nیک روز پیش از این ماجرا که برگرون را در آپارتمانی واقع در یکی از طبقات فوقانی برج‏های سیِرا، ساختمانی مجلل در وِست هالیوود، ملاقات کرده بودم (او در این ساختمان چند واحد دارد) گفته بودم که از ارتفاع بی‌زارم. حالا سوار ماشین، وقتی سیریل پیچ تندی را پشت سر گذاشت، برگرون که فهمیده بود من روی صندلیِ شاگرد جان‌‏به‌‏لب شده‏‌ام، با لحن آرام و لهجه‌‏دارش، گفت که جلو را نگاه نکنم. نگرانی‌‏اش به‏ نظرم واقعی آمد و از اینکه فکر می‏‌کردم پولدارها همیشه می‌‏خواهند نشان بدهند آدم‏‌های خوبی هستند کمی احساس شرمندگی کردم. فکر دیگری که دست از سرم برنمی‌‏داشت این بود که چرا برگرون، با چنان ثروت کلانی که گفته می‏‌شود به چند میلیارد دلار می‌رسد، برای صعود به قُله از هلی‏کوپتر استفاده نمی‌‏کند.\nچند لحظه بعد، و پس از یک پیچ تند دیگر، به مقصدمان که فلاتی نزدیک مرکز گِتی بود رسیدیم. برگرون می‏‌خواهد در این مکان آنچه را که خودش، شوخی-جدی، «دِیرِ ناسوتی» می‏‌نامد بنا کند -نوعی پردیس که محل زندگی، کار و اندیشۀ پژوهشگران عضو اندیشکدۀ او، مؤسسۀ برگرون، خواهد بود. وسط این ملکِ ۱۸۲هکتاری، که برگرون و کارکنانش به‏‌صورت غیررسمی عنوان مونته‌‏وردی را بر آن گذاشته‌‏اند (آن‏ها هنوز دربارۀ نام رسمی مجموعه تصمیم نگرفته‌‏اند)، ساختمانی بنا خواهد شد که طراحی‌اش را گروهی از معماران، ازجمله شرکت سوئیسیِ هرتزوگ و دمورن بر عهده خواهند داشت که برای ساخت ورزشگاه معروف «آشیانۀ پرنده» برای المپیک پکن به شهرت رسید. بنا به گفتۀ برگرون، او این زمین را در سال ۲۰۱۴ به قیمت ۱۵ میلیون دلار خرید. ولی ساخت پروژه را، که موجب سروصدای اهالیِ منطقه شده، هنوز شروع نکرده. در صورت تکمیلِ طرح، این محل که مشرف بر لس‌‏آنجلس است تبدیل می‌شود به مقر واقعی آنچه که می‏توان «امپراتوری ذهن» نامید.\nنیکولاس برگرون فرزند هاینتس برگرونِ فقید است که یکی از سرشناس‌‏ترین دلالان و مجموعه‏‌داران هنریِ اروپای پس از جنگ بود. نیکولاس، که اکنون شصت‏‌ساله است، در فرانسه بزرگ شد و در آمریکا به ثروت رسید. او مدتی به «میلیاردر بی‏‌خانمان» شهرت داشت، چراکه خانۀ ثابتی نداشت و در هتل‏‌های مجلل زندگی می‏‌کرد. در اواخر دهۀ ۲۰۰۰، از کار سرمایه‏‌گذاری احساس ناخشنودی کرد و به‏‌طور خصوصی پیشِ تعدادی از اساتید دانشگاه کالیفرنیا مشغول فراگیری فلسفه و نظریۀ سیاسی شد. اندکی بعد «مؤسسۀ برگرون» را بنیان گذاشت. او با روابط گسترده‌‏ای که دارد به‌‏قدری افراد صاحب‌‏نام را در حلقۀ حامیان و مشاورانش گرد آورده که مؤسسه‌‏اش را داووسِ شخصی او دانسته‌‏اند‏ -اریک اشمیت، رید هافمن، آریانا هافینگتن و فرید زکریا در میان کسانی هستند که نامشان در تارنمای سازمان ذکر شده است.\n\nمؤسسۀ برگرون حدود ۳۰ کارمند و ۴۰ عضو در سراسر جهان دارد و دفاترش در لس‌‏آنجلس، پکن و ونیز دایر است؛ مجله‌‏ای با عنوان نوئما 2 (در یونانیبه معنای «اندیشه») منتشر می‏‌کند که به سیاست، فناوری، تغییرات اقلیمی، فرهنگ و بسیاری موضوعات دیگر می‏‌پردازد. برگرون، علاوه بر مؤسسه، اخیراً از طریق صندوق خیریه‌‏اش خانۀ مجللِ بزرگی را در ونیز خریداری کرده و قصد دارد آن را به مرکز هنرها تبدیل کند. نام او بر جایزۀ یک‌میلیون‌دلاریِ مؤسسه، جایزۀ فلسفه و فرهنگ برگرون 3، که به‌‏صورت سالانه برگزار می‏‌شود نیز به چشم می‏‌خورد. پارسال پیتر سینگر، فیلسوف اخلاق و اخلاق زیستی، برندۀ این جایزه شد.\nبرگرون می‏‌گوید که قصد دارد، با تأکید خاص بر «تفکر جسورانه یا خلاق»، «به ایده‏‌ها پروبال دهد». توبایس ریس، فیلسوف آلمانی‏‌آمریکایی که آثارش مورد حمایت مؤسسۀ برگرون قرار گرفته، معتقد است برگرون را باید «مدیچی زمان ما» دانست. ریس می‌‏گوید او حامیِ ثروتمندی است که می‏‌کوشد «رنسانس یا بهار فلسفی و هنریِ روزگار ما» را رقم بزند.\nمسلماً برگرون اندیشه‏‌های خاص خود را دربارۀ ژئوپولیتیک، اقتصاد و جهان پساکرونا دارد. او در نگارش دو کتاب، یکی دربارۀ حکمرانی در قرن بیست‌‏و‏یکم و دیگری احیای دمکراسی، همکاری داشته است. اما تشبیه مدیچی پُر بیراه هم نیست. تاریخ فرهنگ غرب، تا حدی، سرگذشت ثروتمندانی است که هنرمندان، موسیقی‏‌دانان و متفکران را تحت حمایت خود گرفته‌‏اند. ادموند برک می‏‌گفت حمایتْ «پاداشی است که ثروت به نبوغ بدهکار است». اما این تشبیه تأثیر پول را نیز نشان می‌‏دهد. این موضوع که بی‌‏تردید دربارۀ خاندان مدیچی صادق بوده در خصوص برگرون نیز صادق است: توانایی او در جلب دانشمندان، دولت‏‌مردانِ پیشین و غول‏‌های اقتصادی به مدار قدرتِ خود گواهی است بر قابلیت پول در ایجاد هم‌‏گرایی.\nبرگرون، به‌‏رغم تابعیت آلمانی و آمریکایی‌‏اش، در پاریس متولد و بزرگ شد. مادرش، بتینا موئاسی، بازیگر آلمانی است که در سال ۱۹۴۸ در فیلم «جادۀ بی‏‌پایان» 4یکی از نخستین فیلم‏‌های بلندِ سینمای آلمان با موضوع هولوکاست- ایفای نقش کرد. پدرش، هاینتس برگرون، یهودیِ آلمانی‌‏تبار بود. او در سال ۱۹۳۶ به آمریکا گریخت و مدتی در سِمَت منتقد هنریِ روزنامۀ سان‌فرانسیسکو کرونیکل 5 فعالیت کرد. پس از جنگ، در اروپا ساکن شد و نگارخانه‌‏ای در پاریس برپا کرد. عامل اصلی اشتهار هاینتس برگرون دوستی‌‏اش‏ با پابلو پیکاسو -و مجموعۀ عظیمی که از آثارش در اختیار داشت- و همچنین تصمیم او در اواخر عمر مبنی بر واگذاری بخش بزرگی از آثار مجموعه‌‏اش به دولت آلمان بود، اقدامی آشتی‏‌جویانه که موجب تأسیس موزۀ برگرون در برلین شد.\nخانوادۀ برگرون در آپارتمانی واقع در لفت‌بَنک، نزدیک پارک لوکزامبورگ، زندگی می‏‌کردند. اولیویه، برادر برگرون که در نیویورک مورخ هنر است، می‏‌گوید والدینش تا حدی خشک و رسمی بودند. او و نیکولاس که تحت تعلیمات کاتولیک مادرشان بزرگ شدند اوقات زیادی را با معلم سرخانه‏‌شان ‏گذراندند. باوجوداین، هنر و ادبیاتْ فضای خانه‏ را پُر می‏‌کرد و این دو برادر، بنا به گفتۀ اولیویه، «کودکیِ جالبی» داشتند (آن‏ها دو خواهر‏‏برادرِ دیگر نیز از ازدواج اول پدرشان دارند). هنرْ علاقه و، همچنین، کسب‌‏و‏‏کار پدرشان بود و اولیویه معتقد است نیکولاس شمّ اقتصادیِ پدر را هم به ارث برده است. او خاطرۀ «بازی‏ معاوضۀ» دوران کودکی‏شان را به یاد می‌‏آورد و می‏‌گوید «همیشه چند ساعت بعد از خودم می‎‏پرسیدم چطور برادرم این‏‌همه اسباب‏‌اثاثیه جمع کرد؟».\nنیکولاس برگرون در ایام جوانی به سیاست و فلسفه علاقه‌مند شد و خودش می‌‏گوید «خیلی چپ بودم». طبق روایتِ خودش، «نوجوان خیلی شرّی» هم بوده است. مدعی است که، به دلیل سرکشی، او را از شبانه‌‏روزیِ له‏روزه، دبیرستان اسم‌‏و‏رسم‌‏دارِ سوئیسی، بیرون انداختند. برگرون اولین‌بار در سال‏‌های نخستِ نوجوانی آمریکا را از نزدیک می‏‌بیند و بعدها تصمیم می‏‌گیرد برای تحصیلات دانشگاهی به این کشور بازگردد. می‏‌گوید «بی‏‌صبرانه منتظر ترک فرانسه، ترک اروپا، بودم». در سال ۱۹۸۱ از دانشگاه نیویورک فارغ‌‏التحصیل شد و چند صباحی بعد با سپردۀ ۲۵۰ هزار‌ دلاری‏‌اش سرمایه‏‌گذاری را آغاز کرد. برگرون بخش اعظم ثروتش را از راه سرمایه‏‌گذاری‌های خصوصی 6 به دست آورد. طبق اعلام تارنمای فوربس، ارزش کنونی دارایی‏‌های او معادل ۹/۲ میلیارد دلار است.\nبیل آکمن، مدیر سرشناس صندوق‌های پوشش ریسک، در اوایل دهۀ ۱۹۹۰ با برگرون آشنا شد. آکمن می‏‌گوید برگرون در آن زمان به‌نظر «خیلی بالغ‏‌تر از سنش» بود. آن‏ها در چند معامله شراکت داشته‌‏اند. او برگرون را سرمایه‏‌گذاری درجه‏‌یک و «بسیار باهوش و باتجربه» می‌‏داند: صبور در کارهای طولانی و پرمشقت و «خبره در موقعیت‏‌های دشوار».\nولی، در دیداری که یک روز عصر با برگرون در برج‏های سیرا داشتم، به من گفت سرمایه‏‌گذاری چندان برایش راضی‌کننده نبوده است. می‏‌گفت «هرگز چندان نه ذوق این کار را داشتم، نه به آن افتخار می‌‏کردم» و اینکه بیشتر برای کسانی احترام قائل است «که چیزی را بنا می‌‏گذارند». ما در کنار دیواری یک‌دست شیشه‏‌ای، که منظره‏ای مشرف بر لس‏‌آنجلس داشت، نشسته بودیم. هوای بیرون برای آن فصلِ سال به طرزی غیرعادی سرد بود، ولی خورشید همچنان نوری گرمابخش به روی شهر می‌تاباند. برگرون گفت «حتی امروز که روزی زمستانی است این‌قدر نور داریم -خیلی نیروبخش است». همین‏طور که حرف می‏‌زدیم او شکلات سوئیسی‌‏اش را گاز می‌‏زد. می‏‌گفت دلش می‏‌خواسته آن‏قدر مستعد باشد که کسب‌‏و‏کار خودش را راه بیندازد یا، به نحوی، چیزی را ابداع کند. ولی فقط «در نوعی بازی مهارت» داشته است.\nبرگرون تصدیق می‏کند که احتمالاً تصمیم او در میانۀ دهۀ ۲۰۰۰، مبنی بر فروش املاکِ نیویورک و میامی و، به‌اصطلاح، «میلیاردر بی‏‌خانمان» شدنش، ریشه در نارضایتی شغلی‏‌اش داشته است. او همان‏طور که با هواپیمای گلف‌‏استریم ۴ شخصی‏‌اش جهان را زیر پا می‏‌گذاشته -برگرون خانه‌‏هایش را فروخته ولی هواپیمایش را نگه داشته- متوجه شده اوقاتش را بیشتر در لس‌‏آنجلس می‏‌گذراند؛ علاقه‌‏اش به سیاست و فلسفه را نیز در همین زمان بازیافته است. او در یکی از سفرهایش به لس‌‏آنجلس با برایان کوپنهاور، استاد فلسفۀ دانشگاه کالیفرنیا، آشنا می‌‏شود. برگرون می‌‏خواسته کسی او را در زمینۀ فلسفه راهنمایی کند و، به‏ این ترتیب، کوپنهاور معلم و هم‏‌صحبت او می‏‌شود. کوپنهاور می‏‌گوید هزینه‌‏ای دریافت نمی‏‌کرده، ولی از برگرون خواسته به دانشگاه کالیفرنیا کمک مالی کند.\nآن‌ها عصر هر جمعه در اتاق برگرون در هتل پنینسولا دیدار و دربارۀ سه اثر صحبت می‏‌کردند: اخلاق نیکوماخوس ارسطو، تبارشناسی اخلاق نیچه و اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر سارتر. کوپنهاور می‌‏گوید گفت‏‌و‏گوهایشان عموماً سه یا چهار ساعت طول می‌‏کشید و «به معنای واقعی فلسفی بودند». او به من گفت برگرون، در عین توجه به متون، مشتاق بود بداند چرا بعضی ایده‌‏ها مورد اقبال عموم واقع می‏‌شوند و بعضی دیگر خیر. کوپنهاور معتقد است «اینکه صاحب نظریه باشید یک چیز است، و اینکه صاحب نظریه‏‌ای باشید که راه خودش را پیدا کند چیزی دیگر».\nبه نظر برگرون این جلساتِ گفت‌‏و‏شنود نقطۀ آغازِ کار جدید و زندگی‏ تازه‌‏ای بود، او اکنون می‌‏خواست ثروتش را برای درخشیدن در قلمرو اندیشه‏‌ها به کار گیرد. اولویت اول او نه ارتقای تفکرِ خود، بلکه تدارکِ پول و مکان برای دیگران بود تا به مسائل اصلی روزگارمان بیندیشند. همکاران و اعضای مؤسسه می‏‌گویند اگر نفعِ شخصی هم در میان بود، اشتیاق برگرون برای نشست‌‏و‏برخاست با افراد باهوش و گفت‏‌و‏گوهای مهیج با آن‏ها بود. رید هافمن، بنیان‏گذار لینکدین و عضو هیئت‌‏مدیرۀ مؤسسۀ برگرون، می‏‌گوید برخی افرادِ بسیار ثروتمند دلشان می‏‌خواهد همیشه «روی حالت پخش» باشند؛ آن‏ها واقعاً فقط می‏‌خواهند خودشان حرف بزنند و دیگران نظرشان را تأیید کنند. هافمن می‏‌گوید «نیکولاس دوست دارد بحث کند».\nبرگرون هرچه در امور فکری تواضع به خرج می‌‏دهد، برای جاافتادن و ریشه‏‌گرفتن در لس‌‏آنجلس بلندپرواز است. او، علاوه بر مونته‏وردی و چند آپارتمان در برج‏های سیرا، مِلکی نیز در منطقۀ هامبلی هیلز دارد. او قبلاً پای ثابت محافل اجتماعی لس‌‏آنجلس بود ولی بچه‏‌داری -دو فرزند خردسال دارد- درعین‌حال که پیوند او را با شهر مستحکم‌‏تر کرده، از علاقۀ او به تفریحات شبانه کاسته است. برگرون در سپتامبر سال گذشته چشمگیرترین معاملۀ خود را انجام داد و کاخ هرست در بورلی هیلز را به قیمت ۶۳ میلیون دلار خرید (این معامله، مثل سایر خرید‏های او، از طریق یک شرکت هلدینگ صورت گرفت). او، چندی بعد، دو خانۀ مجاور آن را نیز خرید. برگرون می‏‌گفت خانه‌‏ها در زمینی قرار داشتند که زمانی بخشی از مِلک هرست بوده است.\nروز بعد از دیدارمان در برج‌‏های سیرا، در یکی از این خانه‌‏ها ناهار خوردیم. آنتونیو داماسیو، استاد عصب‏‌شناسی، روان‌شناسی و فلسفۀ دانشگاه کالیفرنیای جنوبی و رئیس کنونی هیئت داوران جایزۀ برگرون، هم به ما پیوست. گرچه آن روز هم هوا سرد بود ولی در بالکن غذا خوردیم. چند بخاریِ ایستاده فضا را تا حدی گرم کرده بود. ناهار با راویولیِ پنیری شروع شد و وقتی سیریل، که غذا را می‌‏کشید، گفت بچه‌‏های برگرون در پخت راویولی‏‌ها کمک کرده‌‏اند، گل از گلِ برگرون شکفت.\nبرگرون می‏‌گفت جایزه‌‏اش می‏‌خواهد جای خالی فلسفه را در میان رشته‌‏های مختلف جایزۀ نوبل -که شامل صلح، ادبیات، پزشکی، شیمی و فیزیک می‏‌شود- پُر کند (گفتنی است که تاکنون چند فیلسوف برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات شده‌‏اند، از جمله‏ برتراند راسل، آلبر کامو و ژان‏‏‏پل سارتر، که آن را نپذیرفت). برگرون معتقد بود جایزۀ او «نشان می‏‌دهد فلسفه هم همان‏‌قدر مهم است» -موضوعی که با جایزۀ یک‌میلیون‌دلاری برگرون، تقریباً معادل همان مقداری که برندگان نوبل دریافت می‌‏کنند، تأیید می‏‌شود. اما داماسیو، دانشمند پرتغالی‌‏تبار که ظاهری آراسته و صدایی ملایم داشت، می‏‌گفت پولْ اعتبار و پذیرش نمی‌‏آورد، بلکه قدرت ایده‏‌های موردستایشِ آن‏هاست که به جوایزشان قبول عام می‏‌دهد.\nجایزۀ فلسفه و فرهنگ برگرون، که از سال ۲۰۱۶  اعطا شد، برخی از فلاسفۀ برجستۀ امروز، ازجمله پیتر سینگر، مارتا نوسبام و چارلز تیلور را مورد ستایش قرار داده است، اما واژۀ «فرهنگ» در عنوانِ جایزه به مأموریتی بزرگ‏تر اشاره دارد و ظاهراً برداشت هیئت داوران از «فلسفه» برداشتی جامع و فراگیر است. برندۀ جایزۀ سال ۲۰۲۰ دکتر پل فارمر، نویسنده، بشردوست و انسان‏شناس پزشکی، بود که به‏ فعالیت در کشورهای فقیر شناخته می‌‏شود (او در ماه فوریۀ امسال درگذشت). برندۀ سال ۲۰۱۹ روث بیدر گینزبرگ، قاضی دیوان عالی، بود. داماسیو به من گفت هرچند گینزبرگ فیلسوف نبود، فعالیت‌‏های او حول محور ایده‌‏ها و کاربستشان در جهان واقعی دور می‌‏زد. او می‏‌گفت «وجه اشتراک فراوان است» و هدف این جایزه ستایش فلسفه «در معنای وسیع، نه محدود و قاره‏ایِ کلمه» و بزرگ‏داشتِ «عشق به دانش، دانش انتقادی» است.\nاین تعریفِ فراگیر انتقاداتی را برانگیخته است. برایان لایتر، فیلسوف و استاد مدرسۀ حقوق دانشگاه شیکاگو، معتقد است اعطای جایزه به گینزبرگ ارزش آن را در نظر جامعۀ فلسفه کم کرد. او می‏‌گوید معیار برگرون سخت‏گیرانه است: او می‏‌خواهد از آثاری تقدیر کند که اثرات اجتماعی قابل‏‌توجهی بر جای گذاشته‌‏اند و حال آنکه، از میان ایده‌‏های منبعث از غارهای فلسفۀ دانشگاهی، معدود ایده‏‏ای چنان تأثیر شگرفی بر آحاد جامعه دارد. لایتر می‏‌گوید برگرون عملاً «بسیاری از مهم‌‏ترین فلاسفۀ در قید حیات» را کنار گذاشته است. او از توانایی برگرون در جذب دانشمندان سرشناس تعجب نمی‏‌کند، بلکه می‏‌گوید این موضوع نشان می‌‏دهد «دانشگاهیان معاشرت با ثروتمندان را دوست دارند».\n\nادوارد هال، مدیر گروه فلسفۀ دانشگاه هاروارد، هم قبول دارد که ظاهراً برگرون به برداشت عوامانه‌ای از فلسفه قائل است که سازوکار فلسفۀ دانشگاهی را به‌‏طور کامل منعکس نمی‌‏کند. او به‌‏علاوه اشاره می‌‏کند که در حوزۀ فلسفه، برخلاف رشته‏‌های دیگر، این‌‏دست جوایز چندان اهمیت ندارند. هال می‏‌گوید «در فلسفه جایزه‏ای چون جایزۀ برگرون، دست‏کم امروز که صحبت می‏‌کنیم، برای ما مسئلۀ قابل‏‌توجهی نیست». از سوی دیگر، اگر این میلیاردر بخواهد از ثروتش برای جلب اذهان عمومی به علوم انسانی استفاده کند البته کار بدی نیست. هال معتقد است «امروز علوم انسانی در حوزۀ عمومی نیاز به یاری دارد». [اما] «مفهوم وسیع‏ترِ فرهنگ از ارزش تحقیقِ انسان‏گرایانه می‏‌کاهد».\nشاید جای تعجب باشد که برگرون عضو هیئت داوران جایزۀ برگرون نیست. او هنگام صرف ناهار گفت «حقیقتاً تصور نمی‌‏کنم صلاحیت این کار را داشته باشم». او می‏‌گفت می‏‌خواهد جایزه‌‏اش را «جایزه‏ای درست‏‌و‏حسابی» با داورانی مستقل بدانند. من گفتم اگر کسی که جایزه به نام اوست بخواهد در فرایند انتخاب اثر اعمال نفوذ کند یا، دست‏کم، رأی بدهد قطعاً هیچ‏کس اعتراضی نخواهد کرد، اما برگرون همچنان بر این عقیده بود که بهتر است تصمیم‌‏گیری به داماسیو و همکارانش در هیئت داوران (که اتفاقاً قوام آنتونی آپیا، استاد دانشگاه نیویورک و نویسندۀ ستون «اخلاق‌‏پژوه» 7 در مجلۀ نیویورک ‌تایمز، هم در جمع آن‌‏هاست) واگذار شود. برگرون گفت «من در این مورد نظری سخت فلسفی دارم که عمیقاً شرقی است». «تصور می‌‏کنم ما انسان‏‌ها در حکم ظرف هستیم. این‌‏طور فکر می‏کنم. من فقط ظرفم».\nدفتر مرکزیِ بیشترِ اندیشکده‌‏های مهم آمریکا، مثل مؤسسۀ بروکینگز، بنیاد هریتج و موقوفۀ کارنگی برای صلح بین‏‌المللی، در واشنگتن است -یا دست‏کم در آنجا حضوری پررنگ دارد- که البته عجیب هم نیست: واشنگتن پایتخت کشور و مقر حکومت فدرال است. اما برگرون معتقد است لس‌‏آنجلس برای مؤسسه‏‌اش مناسب‏‌تر است. او می‏‌گوید، علاوه‌بر آنکه جوّ روشنفکرانۀ این شهر به‏‌مراتب از آنچه می‏‌گویند پرتحرک‌‏تر است، لس‏‌آنجلس «فضای ذهنی و فیزیکی» ضروری برای تأمل عمیق‌‏تر بر «مسائل اساسیِ مورد ابتلای ما به‌عنوان انسان» را در اختیار می‌‏گذارد. به‏‌علاوه لس‌‏آنجلس راه رسیدن به اقیانوس آرام است و برگرون باور دارد که قرن ما «قرن آسیا‏-اقیانوسیه» است.\nاز این گذشته، مؤسسۀ برگرون با بسیاری از اندیشکده‌‏های دیگر فرق دارد، چون ایدئولوژی مشخصی ندارد و لزوماً به‌‏دنبال گماردن آدم‌‏های خودش درون دولت نیست. ناتان گاردلز رجُل سیاسی کهنه‏‌کار کالیفرنیایی و تحلیلگر مسائل بین‏‌المللی  است  که همراه برگرون مؤسسه را بنیاد گذاشت و اکنون سرویراستار نشریۀ نئوماست. او می‏‌گوید این سازمان «بیشتر متمایل به چپ است تا راست» ولی می‏‌کوشد «فرا‏ایدئولوژیک» عمل کند. مؤسسۀ برگرون می‏‌خواهد به‏ دولت‏‌های مردم‏‌سالار کمک کند کارآمدتر و فراگیرتر باشند. گاردلز که معاشر جری براون، فرماندار اسبق کالیفرنیا، است به حمایتِ مؤسسه از مجمع‌‏های شهروندی -گروه‌‏هایی متشکل از رأی‏‌دهندگان که مسائلی چون تغییرات اقلیمی را بررسی و خط‌‏مشی‏‌هایی را پیشنهاد می‌‏کنند- به‌عنوان نمونه‌‏ای از عملکرد آن اشاره می‏‌کند. هدفْ احیای روند مردم‏‌سالارانه و، درعین‌حال، خصومت‌‏زدایی از سیاست است، ولی دان ناکاگاوا، معاون اجرایی مؤسسه، معتقد است رسالتِ مؤسسۀ برگرون در سال‏‌های اخیر به‌‍‏تدریج تحول یافته و اکنون «بسیار خاص‌‏تر و فلسفی‌‏تر است. افق تازۀ فعالیت ما، جداً، سرک‌کشیدن در پدیده‏‌های ناشناخته است». ناکاگاوا از پروژه‏ای موسوم به دگرگونی‌‏های بشر یاد می‌‏کند که، هم‌‏زمان، به‌عنوان بخشی از مؤسسه شکل گرفت. طرح اولیۀ این پروژه را توبایس ریس پیشنهاد کرد. او معتقد بود هوش مصنوعی و زیست‌‏فناوری در حال بازتعریف معنای انسان‌بودن است و قصد داشت به گفت‏‌و‏گوها میانِ اهالی فناوری، فیلسوفان و هنرمندان پر و بال دهد، گفت‏‌و‏گوهایی دربارۀ اینکه پیشرفت‌‏های امروزْ ما را به‌عنوان یک گونه به کدام سو می‌‏برند؟\nپروژۀ دگرگونی‏‌های بشر این‏‌دست تبادلات را در فیس‌بوک، گوگل و شرکت‏‌های فناوریِ دیگر تسهیل نموده و در پروژه‌‏ها مشارکت کرده است.\nمطابق نظر ناکاگاوا، این روزها تأکید بر حمایت از ایده‌‏های انقلابی است. او می‌‏گوید «اگر ما تنها یک‌ایده بپروریم که حقیقتاً نحوۀ تفکر مردم جهان را تغییر دهد، به موفقیت رسیده‌‏ایم». او می‌‏افزاید «اما چه‌‏بسا موفقیت تا مدت‏‌ها پس از مرگمان حاصل نشود» و ازاین‏‌رو خاطرنشان می‌سازد که «این کار مستلزم سرمایه‌گذاریِ صبورانه است». برگرون، منبع آن سرمایه، ظاهراً خیلی صبور است. او می‌‏گوید ممکن است دهه‏‌ها یا شاید سده‏‌ها طول بکشد تا ایده‌‏ها رواج یابند، و مشکلی با این قضیه ندارد. ایده‏‌های دوران‏‌ساز، معمولاً، در آغاز «بدیهی یا پرطرفدار» نیستند و برخی از بزرگ‏ترین متفکران مورد اذیت و آزار قرار گرفته‏‌اند. برگرون می‏‌گوید «سقراط مسموم شد. عیسی مسیح درنهایت کارش به صلیب کشید، این‏طور نیست؟ کارل مارکس را تبعید کردند. اسپینوزا تبعید شد. کنفوسیوس، عملاً، تبعید شد». او می‏‌گوید مؤسسه باید دستاوردهای ملموس خود را به نمایش بگذارد، وگرنه «نمی‌‏توانیم مردم را جلب کنیم». اما برای ارزیابی میزان اثربخشیِ آنچه او مهم‏ترین کار مؤسسه می‌‏داند هیچ متر و معیارِ کوتاه‏‌مدتی در دست نیست. برگرون می‌‏گوید ما در «جامعه‏‌ای فوق‌‏العاده نتیجه‌‏محور» زندگی می‌‏کنیم، ولی «تنها حوزه‏ای که قابل ارزیابی نیست» ایده‏‌های بنیادین است.\nبا توجه به اشتیاق برگرون به پرسش‏‌های مهم، بی‌راه نیست اگر بخواهیم نظر او را دربارۀ طرح‌‏های محدودسازی ثروتمندان بدانیم. او می‏‌گوید نگرانی‏‌های موجود در خصوص نابرابری «کاملاً بحق و بجا هستند». به نظر او سرمایه‏‌داری نشان داده که در ارتقای استانداردهای زندگی تأثیر بسزایی دارد، ولی درعین‌حال نظامی است که انگیزۀ بهترین‌بودن را در افراد ایجاد می‏‌کند و معدود کسانی نیز همواره راه موفقیت را تا درجات عالی طی می‌‏کنند. حال، به‏‌جای تنبیه این «افراد متمایز» بهتر است ترتیبی فراهم شود که دیگر افرادِ جامعه مستقیماً از موفقیت آن‏ها منتفع گردند. به بیان دقیق‌‏تر، او معتقد است که عموم مردم باید از طریق «صندوق ثروت ملی» سهمی برابر از شرکت‌‏های نوپا را دریافت کنند. این روش نوعی «پیش‌‏توزیع» 8 است -ایده‌‏ای پرطرفدار میان خوره‏‌های سیاستِ چپِ میانه که مورد حمایت مؤسسۀ برگرون نیز هست. در این روش، ثروتْ پیشاپیش تقسیم می‌‏شود، پیش از آنکه کار از کار بگذرد و مجبور شوند ثروت را دو‏مرتبه توزیع کنند. برگرون می‌‏گوید «با این روش، به‏‌جای اینکه پیشرفتِ افراد متمایز متوقف شود، هر کس صاحب سهمی از موفقیت‏ آن‏ها خواهد شد».\nاما برگرون اعتراف می‏‌کند که ثروتْ زبانش را بسته: مردم فوراً خیال می‌‏کنند او هم از آن خرپول‏‌هایی است که می‌‏خواهد از پرداخت مالیاتِ بیشتر طفره برود (برگرون مدعی است با افزایش مالیات مشکلی ندارد، اما تصور نمی‏‌کند سیاست‏‌های توزیع مجدد تأثیر چندانی در اصلاح نابرابری اقتصادی داشته باشد). او می‌‏گوید که چون میلیاردر است انگیزه‏‌هایش را غالباً با دیدۀ تردید می‌‏نگرند و ایده‌‏هایش به‌ندرت برحسب کیفیتشان مورد قضاوت قرار می‏‌گیرند.\nپرسیدم که آیا، به نظر او، ثروتِ کلان بدنامی می‌‏آورد؟ پاسخ داد که «صد درصد». بعد دربارۀ جرج سوروسِ میلیاردر و تلاش او برای پذیرفته‏‌شدن در جمع روشنفکران حرف زدیم. برگرون گفت «او خیلی بزرگ‏تر از آن چیزی است که مردم فکر می‏‌کنند». اما ایده‏‌های سوروس به‌‏خاطر ثروتش غالباً نادیده گرفته شدند.\nبرگرون می‏‌گفت «ثروتش همیشه مانع بیان نظراتش می‏‌شود» -و همین دربارۀ خودِ او نیز صدق می‏‌کرد. «خودم اسباب بدبختیِ خودم را ساختم و خودم مقصرم». او می‏‌گفت ثروتش درعین‏‌حال که «گشایش‏‌هایی به وجود آورده»، وبال گردنش نیز بوده است. به شوخی گفت که «شاید بهتر باشد با اسم مستعار فعالیت کنم». «احتمالاً جو اسمیت بد نباشد».\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را مایکل استاینبرگر نوشته و در تاریخ ۷ مه ۲۰۲۲ با عنوان « How the ​​‘Homeless Billionaire’ Became a Philosopher King» در وب‌سایت نیویورک ‌تایمز به انتشار رسیده است و برای نخستین‌بار با عنوان «چطور یک میلیاردر بی‌خانمان به فیلسوف‌شاه تبدیل شد»  در بیست‌وچهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۷ آبان ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        مایکل استاینبرگر(Michael Steinberger) نویسنده و روزنامه‌نگاری آمریکایی است که پیش از این در اسلیت دربارۀ غذاها و نوشیدنی‌ها می‌نوشت. او امروز به‌عنوان نویسندۀ آزادکار با مطبوعات مختلف کار می‌کند. استاینبرگر برندۀ چند جایزۀ معتبر روزنامه‌نگاری در زمینۀ غذا و نوشیدنی بوده است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Nicolas Berggruen\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Noema\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                         Berggruen Prize for Philosophy and Culture\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Long Is the Road\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        The San Francisco Chronicle\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        private equity\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Ethicist\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        predistribution\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/650449098.json b/train/650449098.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..10d9d91a6dd5c8a7654df6467579628d54c7ab11
--- /dev/null
+++ b/train/650449098.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "لعنتی‌های متحد، انجمن حلقۀ دود",
+  "subtitle": "ترک‌کردن سیگار یک چیز است و تبدیل‌شدن به سیگاریِ سابق چیزی دیگر",
+  "introduction": "دیوید سداریس جستارنویس سرشناس آمریکایی، می‌گوید: شاید این روزها دیدن جوانی که از مادرش فندک می‌گیرد شرم‌آور به نظر بیاید، اما سیگار همیشه مایۀ قضاوت دیگران نبوده است. سداریس در این جستار از حال‌وهوای روزگاری می‌گوید که آدم‌ها تقریباً در هر جایی که فکرش را بکنید، از بیمارستان و تلویزیون گرفته تا مدرسه و  محل کار، آزادانه سیگار می‌کشیدن؛ ماجرای سیگاری‌شدن خودش را بازگو می‌کند؛ سرفه‌های سنگین و صدای نفس خشن مادرش را به یاد می‌آورد و نهایتاً از آخرین سیگاری می‌گوید که در یکی از کافه‌های فرودگاه شارل دوگول دود کرد و سیگار را برای همیشه ترک کرد.",
+  "content": "دیوید سداریس، نیویورکر— وقتی شاگرد کلاس چهارم بودم، ما را برای گردش علمی به کارخانۀ دخانیات آمریکن توباکو در نزدیکی دورهام،‌از شهرهای کارولینای شمالی، بردند. آنجا از نزدیک شاهد نحوۀ ساخت سیگار بودیم و چند بسته سیگار رایگان گرفتیم تا برای پدر و مادرمان ببریم. وقتی این را برای دیگران تعریف می‌کنم،‌ می‌پرسند چند سال دارم و به‌نظرم خیال می‌کنند در نخستین مدرسۀ ابتدایی دنیا درس می‌خواندم، جایی‌ که درس‌ها را روی دیوار غار می‌نوشتیم و برای ناهار با گُرز شکار می‌کردیم. سپس از مکان سیگاری‌های دورۀ دبیرستانم می‌گویم که بیرون مدرسه قرار داشت، اما هنوز هم جایی مثل آن پیدا نخواهید کرد، حتی اگر مدرسه‌تان داخل زندان باشد.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/11/لعنتی_های-متحد،-انجمن-حلقۀ-دود-1.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            لعنتی‌های متحد، انجمن حلقۀ دود         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nیادم می‌آید که در سینماها و خواربارفروشی‌ها زیرسیگاری‌ها را می‌دیدم، اما با دیدن آن‌ها میل به سیگار پیدا نمی‌کردم، برعکس، بدم می‌آمد. یک‌بار کارتن وینستونِ مادرم را با سوزنِ گُل‌دوزی سوراخ سوراخ کردم، طوری که شبیه عروسک وودو شده بود. وقتی مادرم فهمید بیست ثانیه کتکم زد و در ثانیه‌های آخر از نفس افتاد و لَه‌لَه‌زنان گفت: «این کار… اصلاً… خنده‌دار… نیست».\nچند سال بعد، سر میز صبحانه مادرم به من تعارف کرد که یک پک بزنم. من هم یک پک زدم. سپس سمت آشپزخانه دویدم و یک قوطی آب‌پرتقال سر کشیدم، با چنان ولعی که نصفش از چانه‌ام سرازیر شد و روی پیراهنم ریخت. واقعاً مادرم، یا هر کس دیگری، چطور می‌توانست به چنین چیز نامطبوعی عادت کند؟ وقتی خواهرم لیسا شروع کرد به سیگارکشیدن، گفتم حق ندارد با سیگار روشن وارد اتاقم شود. می‌توانست با من حرف بزند، اما فقط از آن طرفِ آستانۀ در و مجبور بود موقع بازدم سرش را برگرداند. وقتی گرِچن، خواهر دیگرم، هم سیگارکشیدن را شروع کرد با او هم همین رفتار را داشتم.\nخودِ دود نه، بلکه بویش آزارم می‌داد. چند سال بعد، زیاد اهمیت نمی‌دادم، اما آن موقع دلگیرم می‌کرد: بوی غفلت. بویی که در بقیۀ خانه چندان محسوس نبود، اما بقیۀ خانه هم مغفول مانده بود. اتاق من تمیز و مرتب بود و اگر دست خودم بود بوی جلد آلبوم موسیقی می‌داد، وقتی‌که تازه از پوشش پلاستیکی درمی‌آید. به عبارت دیگر، بوی چشم‌انتظاری می‌داد.\nوقتی خودم شروع کردم به سیگارکشیدن، فهمیدم که سیگارِ روشن مانند فانوس دریایی عمل می‌کند، هر مفت‌خوری که به‌طور اتفاقی آن را دیده یا بویش را حس کرده به‌سویش جذب می‌شود. مثل این است که کنار خیابان بایستید و با مُشتی سکه بازی کنید. ممکن است کسی بپرسد «پول خرد داری؟»، چه جوابی می‌توانید داشته باشید؟\n\nاولین‌بار که مجذوب شدم بیست‌ساله بودم و دو روز تمام سیگار می‌کشیدم. این اتفاق در شهر ونکوور از استان بریتیش‌کلمبیای کانادا رخ داد. من و بهترین دوستم، رانی، ماه قبلش مشغول چیدن سیب در ایالت اورِگِنِ آمریکا بودیم و می‌خواستیم با این سفر به کانادا به خودمان جایزه بدهیم. آن هفته در هتلی ارزان‌قیمت اقامت داشتیم و یادم می‌آید که شیفتۀ تختخوابِ تاشوی دیواری شده بودم. هرچند قبلاً درباره‌اش شنیده بودم، اما هیچ‌وقت از نزدیک ندیده بودمش. آنجا، در طول اقامتمان، بزرگ‌ترین لذتم این بود که تخت را تا می‌کردم و جای خالی‌اش را روی زمین نگاه می‌کردم. سپس هی بازش می‌کردم، تا می‌کردم، دوباره باز می‌کردم، تا می‌کردم. همین‌طور ادامه می‌دادم تا وقتی که دستم خسته می‌شد.\nاولین بستۀ سیگارم را از مغازۀ کوچکی خریدم که یک بلوک از هتل محل اقامتمان فاصله داشت. سیگارهایی که قبلاً می‌کشیدم مال دوستم رانی بود -فکر می‌کنم برند پال مال بود- و با اینکه مزۀ آن بهتر یا بدتر از چیزی نبود که تصورش را می‌کردم، احساس کردم برای حفظ فردیتم باید برند مخصوص خودم را پیدا کنم، چیزی مستقل. چیزی مثل هویت خودم. کارلتون، کِنت، آلپاین: مثل انتخاب مذهب بود، چون افرادی که سیگار وانتیج می‌کشیدند اساساً متفاوت بودند با کسانی که به لارک یا نیوپورت عادت داشتند. فقط فرقش این بود که می‌توانستید تغییر مذهب دهید، اجازۀ این کار را داشتید. فردی که اهل کنت بود می‌توانست،‌ با اندکی تلاش، تبدیل شود به اهل وانتیج، هرچند ترک سیگارهای منتول‌دار و گرویدن به سیگارهای معمولی یا رفتن از سایز معمولی به‌سمت سیگارهای خیلی بلند سخت‌تر بود. هر قاعده‌ای استثنای خودش را داشت، ولی من به این نتیجه رسیدم که اوضاع معمولاً از این قرار است: سیگار کول و نیوپورت مختص سیاه‌پوست‌ها و سفیدپوستانِ طبقۀ پایین است. کَمِل مختص اهمال‌کاران بود و کسانی که شعرِ بد می‌سرودند و کسانی که سرودنِ شعر بد را به تعویق می‌انداختند. برند مِریت مخصوص معتادان جنسی بود و برند سالِم مختص الکلی‌ها و مور مخصوص کسانی که خود را خارق‌العاده می‌شمردند، اما واقعاً خارق‌العاده نبودند. هیچ‌وقت نباید به فردِ معتاد به مارلبروی منتول‌دار پول قرض بدهید، ولی معمولاً می‌توان مطمئن بود کسی که مارلبروی معمولی می‌کشد پولتان را پس می‌دهد. درنهایت، انواع رده‌پایینِ سیگارهای ملایم، لایت و آلترالایت با ورودشان نه‌تنها چوب لای چرخ بقیه گذاشتند، بلکه باعث شدند نتوانید برند اختصاصی‌تان را حفظ کنید. اما همۀ این‌ها بعداً آمدند، به‌همراه برچسب‌های هشدار و سیگارهای آمریکن اسپیریت.\nبرند سیگارهایی که آن روز در ونکوور خریدم ویسِروی بود. معمولاً این مارک را روی جیب پیراهن متصدیان پمپ بنزین می‌دیدم و مطمئن بودم باعث می‌شوند جلوه‌ای مردانه داشته باشم یا دست‌کم تا حد امکان مردانه نشان دهم، با آن کلاه بِره و شلوار گاباردین با دکمه‌های ساق‌پایی. همچنین با شال ابریشمی و سفیدرنگِ رانی تنها چیز دیگری که لازم داشتم سیگار ویسروی بود، به‌خصوص در منطقۀ هتل محل اقامتمان.\nعجیب بود. همیشه از دیگران می‌شنیدم که کانادا کشوری تمیز و آرام است، اما احتمالاً منظورشان بخش دیگری از این کشور بود، شاید منطقۀ میانی یا همان جزایر سنگیِ دور از ساحل شرقی. اینجا فقط پشت سر هم آدم‌های مستِ ترسناک می‌دیدم. آن‌هایی که بیهوش افتاده بودند زیاد نگرانم نمی‌کردند، بلکه کسانی که در آستانۀ بیهوشی بودند -آن‌هایی که هنوز می‌توانستند تلوتلو بخورند و دست‌هایشان را به اطراف تکان دهند- باعث می‌شدند نگران جانم باشم.\nمثلاً، پس از آنکه از مغازه بیرون آمدم، مردی با موی بافتۀ سیاه و بلند نزدیکم شد. مویش از آن دسته موهای نرم و طنابی نبود، بلکه بیشتر شبیه شلاق چرمی بود. اگر یک ماه قبل بود، شاید خودم را جمع می‌کردم، ولی آن لحظه سیگاری به لب گذاشتم -مثل کسی که لحظۀ اعدامش فرا رسیده است. این مرد قرار است جیبم را خالی کند و بعد با موهای تافته‌اش مرا شلاق بزند و بسوزاند. گفت «یکی از آن‌ها را بده به من» و به بستۀ سیگاری که در دست داشتم اشاره کرد. یک نخ ویسروی دادم و وقتی از من تشکر کرد لبخندی زدم و من هم از او تشکر کردم.\nبعداً با خودم فکر می‌کردم انگار دسته‌گلی همراه داشتم و آن مرد از من یک شاخه گل خواسته بود. او گل دوست داشت، من هم گل دوست داشتم و آیا زیبا نبود که قدردانیِ متقابلِ ما می‌توانست فراتر از تفاوت‌هایمان ما را یکدل کند؟ همین‌طور باید فکر می‌کردم که اگر موقعیت برعکس می‌شد، او هم خوشحال می‌شد از اینکه سیگاری به من بدهد، هرچند نظریۀ من هیچ‌وقت آزموده نشد. شاید فقط دو سال پیشاهنگ شده باشم، اما شعارش همیشه در ذهنم مانده است: «آماده باش». این شعار به این معنی نیست که «آماده باش تا از مردم هر آشغالی را درخواست کنی»، بلکه معنی‌اش این بود که «آینده‌نگر باش و با دوراندیشی برنامه‌ریزی کن، به‌خصوص دربارۀ اعمال بدت».\nمن که شهرت سیگارگُریزی‌ام گوش فلک را کر کرده بود، خنده‌دار بود که خیلی زود به سیگار عادت کردم. انگار زندگی‌ام نمایشی بود که درنهایت متصدی وسایلِ صحنه از راه رسید و ناگهان صحنه پر شد از بسته‌های سیگار که باید باز می‌شدند، کبریت‌هایی که کشیده می‌شدند و زیرسیگاری‌هایی که پر و خالی می‌شدند. دست‌های من در کارشان همدل و هماهنگ شده بودند، درست مانند دستان آشپز یا بافنده‌ای ماهر.\nپدرم می‌گفت «خب، این هم دلیل خوبیه برای اینکه خودتو مسموم کنی».\nولی مادرم نیمۀ پر لیوان را می‌دید: «حالا دیگه می‌دونم توی جوراب هدیۀ کریسمست چی بذارم!». او داخل سبد هدیۀ من هم چند کارتنِ پر سیگار می‌گذاشت. شاید این روزها دیدن جوانی که از مادرش فندک می‌گیرد شرم‌آور به نظر بیاید، اما سیگار همیشه مایۀ قضاوت دیگران نبود. آن‌ موقع که من شروع کردم، هنوز می‌توانستی در محل کار سیگار بکشی، حتی اگر در بیمارستانی کار می‌کردی که در آن بچه‌های بی‌پا به دستگاه وصل بودند. اگر یکی از شخصیت‌های برنامۀ تلویزیونی سیگار می‌کشید، لزوماً به این معنی نبود که او فردی ضعیف یا شرور است. مثل این بود که کسی کراواتِ راه‌راه زده یا فرق سرش را از چپ باز کرده باشد -جزئیاتی که قابل‌توجه‌اند، اما نشانگر شخصیت نیستند.\nمن تا اواسط دهۀ هشتاد زیاد متوجه دوستان سیگاری‌ام نبودم، یعنی تا وقتی که شروع کردیم به تشکیل جمع خصوصی. آن‌وقت‌ها بخش‌هایی مجزا در اتاق‌های انتظار و رستوران‌ها وجود داشت و من معمولاً به اطراف نگاه می‌انداختم و جمعی را ارزیابی می‌کردم که می‌خواستم آن را «تیمم» قلمداد کنم. ابتدا کاملاً عادی به نظر می‌رسیدند -افرادی معمولی که فقط سیگاربه‌دست بودند. سپس کارزار با جدیت تمام آغاز می‌شد و ظاهراً اگر دَه بزرگ‌سال در طرف من قرار داشتند، دست‌کم یکی از آن‌ها از سوراخی در گلویش سیگار می‌کشید.\nافراد طرف دیگر می‌گفتند «باز هم فکر می‌کنی خیلی جالب است؟»، اما بیشترِ ما معتقد بودیم جالب‌بودن ربطی به این موضوع ندارد. معمولاً مردم معتقدند که همۀ سیگاری‌ها را شست‌وشوی مغزی داده‌اند و با جاسازی محصولات در کادرِ برنامه‌های تلویزیونی و تبلیغات چاپیِ نامحسوس فریب داده‌اند. این استدلال وقتی به درد می‌خورد که بخواهیم کسی را مقصر بدانیم، اما چنین استدلالی این واقعیت را نادیده می‌گیرد که سیگارکشیدن معمولاً تجربه‌ای فرح‌بخش است. برای اشخاصی مثل من، که جست‌وخیز می‌کردیم و سروصدایی داشتیم، سیگار موهبتی غیرمنتظره بود. افزون بر آن، مزۀ خوبی داشت، به‌خصوص اولین سیگار صبحگاهی و هفتمی و هشتمی که بلافاصله نوبتشان می‌رسید. نزدیک غروب که یکی‌ دو بسته را تمام کرده بودم، معمولاً در ریه‌هایم احساس سنگینی می‌کردم، به‌ویژه در دهۀ ۱۹۸۰ که با مواد شیمیایی خطرناک سروکار داشتم. باید ماسک تنفسی می‌زدم، اما مزاحم سیگارکشیدنم می‌شد.\nیک‌ بار این را پیش پاتولوژیست پزشکی قانونی اعتراف کردم. هر دو لباس مخصوص تشریح پوشیده بودیم. در پاسخ، ریه‌ای را به دستم داد که متعلق بود به مردی سیاه‌پوست و چاق با پوستی روشن که در فاصلۀ کمتر از یک متری من روی میز افتاده بود و معلوم بود که سیگارکش قهاری بوده است. استخوان جناغ سینه‌اش را با ارّه شکافته بودند و حفرۀ قفسۀ سینه‌‌اش طوری باز شده بود که، با آن چربی‌های بیرون‌زده که بیشتر شبیه خامۀ ترش بود، مرا یاد سیب‌زمینی تنوری می‌انداخت. دکتر نفسی کشید و گفت «بسیارخب، درمورد این چه حرفی داری؟».\nمسلماً دکتر امیدوار بود لحظه‌ای تأثیرگذار خلق کند، از آن لحظه‌هایی که زندگی انسان را متحول می‌کنند، اما چندان کارساز نبود. اگر شما پزشک باشید و کسی یک ریۀ بیمار به شما تحویل دهد، ممکن است خیلی خوب معاینه‌اش کنید و درنتیجه تحولات بنیادینی ایجاد کنید. ولی اگر پزشک نباشید، احتمالاً همان کاری را بکنید که من کردم، یعنی همان‌جا بایستید و با خود بگویید «لعنتی، چه ریۀ سنگینی!».\nوقتی در نیویورک سیگارکشیدن در محل کار ممنوع شد، من از کارم استعفا دادم. از وقتی که در رستوران‌ها هم ممنوع شد، دیگر در رستوران غذا نخوردم. وقتی هم که قیمت سیگار بسته‌ای به هفت دلار رسید بار و بندیلم را جمع کردم و رفتم فرانسه. آنجا برند مخصوص من به‌سختی پیدا می‌شد، اما مهم نبود. دست‌‌کم دو بار در سال به آمریکا برمی‌گشتم. قیمت هر کارتن سیگار معاف از عوارض گمرکی فقط بیست دلار بود و قبل از سوارشدن به هواپیمای برگشت به پاریس پانزده کارتن می‌خریدم. اضافه کنید به این‌ها سیگارهایی را که دوستانم در سفرشان به فرانسه می‌آوردند، دوستانی که نقش قاچاقچی‌ام را داشتند، و نیز سیگارهایی را که به‌عنوان هدیۀ کریسمس و عید پاک می‌گرفتم، حتی پس از مرگ مادرم. همیشه برای احتمال آتش‌سوزی یا سرقت آماده بودم و، به بهترین شکل ممکن، ۳۴ کارتن را در سه جای مختلف ذخیره کرده بودم. این‌ها را «فهرست موجودی‌ام» می‌خواندم و می‌گفتم «تنها چیزی که مانع فروپاشی عصبی کاملم می‌شود فهرست موجودی‌ام است».\n\nاینجاست که خودم را اهل سیگار کول‌مایلد معرفی می‌کنم. این کار، به نظر بعضی‌ها، مثل این بود که لابه‌لای خواندن اعترافات یک شیفتۀ شراب به این نکته پی ببرید که شراب موردعلاقه‌اش لانسرز است، اما باشد. کسی که مرا با سیگارهای منتول‌دار آشنا کرد خواهرم گرِچِن بود. او در طول دورۀ دبیرستان در یک کافه‌تریا کار می‌کرد و به‌واسطۀ آشپزی به‌ نام دیوبری به سیگار کول عادت کرده بود. هرگز او را ندیده بودم، اما در همان چند سالِ نخست، هروقت نفسم تنگ می‌شد، به او فکر می‌کردم و پیش خودم می‌گفتم اگر، به‌جای کول، تاریتون می‌کشید زندگی من چه وضعی داشت. مردم می‌گفتند سیگار کول حاوی ذرات ریز فایبرگلاس است، ولی یقیناً این شایعه‌ای بیش نبود که به‌احتمال زیاد اهالی سیگار سالِم و نیوپورت چو انداخته بودند. همچنین شنیده بودم که سیگارهای منتول‌دار برای سلامتی مضرتر از سیگارهای معمولی‌اند، اما این هم مشکوک به نظر می‌رسید. مادرم درست پس از شروع شیمی‌درمانی سه کارتن کول‌مایلد برایم فرستاد. خس‌خس‌کنان گفت «تخفیف خورده بود». او ‌با این حالش باید می‌دانست من فیلتر کینگ خالص می‌کشم، ولی آن‌موقع نگاهی به کارتن‌ها انداختم و با خود گفتم به‌هرحال مجانی‌اند.\nسیگار لایت همان سیگار معمولی‌ای است که فقط سوراخ کوچکی در آن ایجاد کرده‌اند. این تفاوت در سیگار کول مثل این است که از الاغی لخت‌پا لگد می‌خورید یا از الاغی که جوراب پوشیده. کمی طول کشید تا عادت کنم، اما روزی که جسد مادرم سوزانده شد من برندم را عوض کرده بودم.\nپدرم می‌پرسید «بعد از این همه اتفاق، چطور می‌تونی لب به آن آشغال بزنی؟». خودش سیگارکشیدن را از ۱۸‌سالگی شروع کرده بود، اما وقتی من و خواهرم لیسا بچه بودیم ترک کرده بود. می‌گفت «عادتی کثیف و زننده است». روزی پنجاه بار این حرف را تکرار می‌کرد، که البته فایده‌ای نداشت. حتی پیش از آنکه روی پاکت سیگار پیام‌های هشدار چاپ کنند، هرکسی می‌توانست ببیند که مصرف دخانیات برای انسان مضر است. خاله‌ام جویس با یک جراح ازدواج کرده بود و هر وقت شب خانۀ آن‌ها می‌ماندم، دم صبح با سرفه‌های خشک شوهرخاله‌ام از خواب بیدار می‌شدم، سرفه‌هایی که کثیف و دردناک به نظر می‌رسید و خبر از مرگی نزدیک می‌داد. بعداً سر میز صبحانه می‌دیدم که سیگار به دست گرفته و پیش خودم فکر می‌کردم به‌هرحال او دکتر است.\nشوهرخاله‌ام دیک از سرطان ریه مُرد و چند سال بعد هم سرفه‌های مادرم عین سرفه‌های او شده بود. شاید فکر کنید که چون زن بود ملایم‌تر سرفه می‌کرد، از آن سرفه‌های لطیف بانوان. یادم می‌آید که روی تختخوابم دراز کشیده بودم و با خجالت با خودم می‌گفتم‌ «مامان مثل مردها سرفه می‌کنه».\nکم‌کم احساس خجالتم تبدیل به نگرانی شد و آن‌وقت فهمیدم که نصیحت‌کردنش هیچ فایده‌ای ندارد. خودم سیگاری شده بودم، واقعاً چه حرفی می‌توانستم بزنم؟ نهایتاً وینستون را کنار گذاشت و سراغ یک سیگار لایت و بعداً آلترالایت رفت. همیشه شاکی بود که «انگار کاه میک می‌زنی. یه نخ از مال خودتو بده، چرا نمی‌دی؟».\nوقتی در شیکاگو زندگی می‌کردم، مادر دو بار به دیدنم آمد. دفعۀ اول وقتی بود که از کالج فارغ‌التحصیل شدم و دومین بار چند سال بعد بود. تازه شصت سالش تمام شده بود و یادم می‌آید که وقتی کنارش راه می‌رفتم باید یواش‌یواش قدم برمی‌داشتم. موقع سوارشدن به قطارِ مرتفع در هر پنج شش قدم می‌ایستاد و درحالی‌که نفسش خس‌خس می‌کرد و بریده‌بریده حرف می‌زد با مشت به قفسۀ سینه‌اش می‌زد. یادم می‌آید پیش خودم می‌گفتم «یالا، بجنب دیگه».\nدر اواخر عمرش، موفق شد دو هفته بدون سیگار سر کند. پشت تلفن به من گفت «این یعنی نیم ماه. باورت می‌شه؟».\nآن موقع در نیویورک زندگی می‌کردم و سعی می‌کردم تصورش کنم که به کارهای روزمره‌اش مثل رانندگی تا بانک، شستن لباس‌ها و تماشای تلویزیون سیار در آشپزخانه مشغول است، درحالی‌که چیزی جز زبان و دندان‌هایش در دهانش نیست. آن زمان مادرم در یک امانت‌فروشی به‌صورت پاره‌وقت کار می‌کرد. اسم فروشگاه ایزی الگانس بود و مادرم همیشه تأکید می‌کرد که آنجا هرچیزی را نمی‌پذیرند: «جنس باید شیک باشه».\nصاحب فروشگاه اجازه نمی‌داد کسی سیگار بکشد، بنابراین مادرم ساعتی یک‌بار از در پشتی بیرون می‌رفت. فکر می‌کنم آنجا روی کفِ شنیِ پارکینگ به این نتیجه رسیده بود که سیگارکشیدن تجربه‌ای ساده و بی‌پیرایه است. هرگز نشنیدم که از ترک سیگار حرفی بزند، اما وقتی‌که بعد از دو هفته دوری از سیگار زنگ زد، می‌توانستم لحن موفقیت را در صدایش بشنوم. گفت «سخت‌ترین لحظه اول صبحه و البته بعدها وقتی‌که مشغول خوردن نوشیدنی هستی».\nنمی‌دانم چه چیزی باعث شد دوباره شروع کند: استرس، فشارِ عادت یا شاید هم به این نتیجه رسید که در ۶۱ سالگی دیگر برای ترک‌کردن خیلی دیر است. احتمالاً با او موافق بودم، هرچند حالا ۶۱ سال دیگر سنی نیست.\nچند بارِ دیگر تلاش کرد ترک کند، اما هیچ‌کدام بیشتر از یکی دو روز طول نکشید. لیسا به من می‌گفت که مامان ۱۸ ساعت لب به سیگار نزده است. سپس وقتی مادر زنگ می‌زد صدای جرقۀ فندکش را می‌شنیدم و بعد از آن صدای نفس خشنش را درحالی‌که می‌گفت «چه خبر، مهربان؟».\nآخرین سیگارم را در یکی از کافه‌های فرودگاه شارل دوگول دود کردم. صبح روز چهارشنبه، سوم ژانویۀ ۲۰۰۷ بود و، با اینکه من و هیو قرار بود در لندن هواپیما عوض کنیم و حدود دو ساعت توقف داشته باشیم، به نظرم رسید با اینکه جلوتر از برنامه‌ایم بهترین فرصت برای ترک است.\nبه او گفتم «بسیارخب، این دیگه آخری‌شه». شش دقیقۀ بعد، پاکت سیگارم را درآوردم و همین جمله را تکرار کردم. بعداً یک بار دیگر هم این کار را کردم. «این دیگه آخری‌شه». اطرافم همه از سیگارشان لذت می‌بردند: یک زوج ایرلندی سرخ‌رنگ و اسپانیایی‌هایی که لیوان آب‌جو به دست داشتند. روس‌ها، ایتالیایی‌ها و حتی تعدادی چینی هم بودند. با هم کنگرۀ کوچک مشمئزکننده‌ای تشکیل داده بودیم: «لعنتی‌های متحد، انجمن حلقۀ دود». این‌ها هم‌قطارانم بودند و من داشتم خیانت می‌کردم و دقیقاً زمانی‌که بیشتر از همیشه به من نیاز داشتند به آن‌ها پشت می‌کردم. کاش اوضاع جور دیگری بود، اما درواقع بسیار کم‌تحملم. وقتی آدم مست یا معتادی می‌بینم که پول گدایی می‌کند، با خود نمی‌گویم «خدا را شکر که جای او نیستم»، بلکه می‌گویم «من ترک کردم، پس تو هم می‌توانی. حالا کاسۀ گدایی‌ات را از جلوی من بکش آن طرف».\nترک‌کردن سیگار یک چیز است و تبدیل‌شدن به سیگاریِ سابق چیزی دیگر. همان چیزی که قرار بود لحظۀ ترک کافه به آن تبدیل شوم، بنابراین با اندکی تعلل به فندکِ دورانداختنیِ زننده‌ام و زیرسیگاری آلومینیومی کثیف و رسوب‌زده‌ام نگاه کردم. دست‌آخر وقتی بلند شدم که بروم، هیو یادم انداخت که پنج نخ سیگار در پاکتم مانده است.\n«می‌خواهی بروی و آن‌ها را روی میز جابگذاری؟»\nجوابش را با جمله‌ای دادم که سال‌ها پیش از زنی آلمانی یاد گرفته بودم. اسمش تینی هافمنز بود و، با اینکه معمولاً به‌خاطر انگلیسی ضعیفش عذرخواهی می‌کرد، از نظر من لازم نبود انگلیسی‌اش را بهتر کند. در صرف فعل کارش حرف نداشت، اما گهگاهی واژه‌ای را اشتباه به کار می‌برد. در اثر این اشتباه معنی از بین نمی‌رفت، بلکه تقویت می‌شد. یک‌ بار از او پرسیدم آیا همسایه‌اش سیگار می‌کشد، لحظه‌ای درنگ کرد و جواب داد «کارل … سیگارکشیدنش را تمام کرده است».\nالبته منظورش این بود که ترک کرده است، اما من همین جملۀ اشتباهش را بیشتر دوست داشتم. جمله با «تمام‌کردن» درست بود درصورتی‌که تعداد معینی سیگار، مثلاً سیصد هزار تا، به کارل تخصیص داده بودند و هنگام تولدش به دستش رسیده بود. اگر یک سال دیرتر شروع می‌کرد یا کندتر سیگار می‌کشید، ممکن بود هنوز سیگاری باشد، اما در آن وضعیت سیگارش را تا آخرین نخ تمام کرده و سپس به زندگی عادی‌اش برگشته بود. من هم این‌طور به قضیه نگاه می‌کردم. بله، داخل آن پاکت پنج نخِ دیگر کول‌مایلد باقی مانده بود، همین‌طور ۲۶ کارتن که در خانه مخفی کرده بودم، ولی آن‌ها اضافه بودند -خطای حسابداری. به زبان سیگاری من، دیگر آن را تمام کرده بودم.\n\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را دیوید سداریس نوشته و در تاریخ ۲۸ آوریل ۲۰۰۸ با عنوان «Letting Go» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «لعنتی‌های متحد، انجمن حلقۀ دود» در بیست‌وچهارمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۴ دی ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        دیوید سداریس (David Sedaris) نویسنده، طنزپرداز و کمدین اهل آمریکاست. بیشتر آثار طنزش حاوی داستان‌هایی کوتاه از زندگی شخصی خودش است. او در سال ۱۹۹۲، زمانی‌که رادیوی ملی آمریکا مقالۀ او با نام «خاطرات سانتالند» را پخش کرد، به طور عمومی شناخته شد. نخستین کتابش با عنوان تب بشکه (Barrel Fever) که مجموعه‌ای از داستان‌ها و جستارهای اوست سال ۱۹۹۴ منتشر شد. او از سال ۱۹۹۵ برای نیویورکر مطلب می‌نویسد.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/652468792.json b/train/652468792.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..0150567b33faf66a2108b1c5ffde13062412ad6a
--- /dev/null
+++ b/train/652468792.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "خیال‏‌پردازان در روز روشن: دَه گفت‌وگو",
+  "subtitle": "در آغوش نرم خیال‌هایم خوشبخت‌تر بودم",
+  "introduction": "بخشی قابل‌توجهی از ساعات بیداری همۀ ما انسان‌ها به خیال‌پردازی می‌گذرد. به مجسم‌کردن وضعیت‌هایی خیالی که در آن‌ها اتفاقات دیگری می‌افتد و خودمان آدم‌های دیگری هستیم. خیال‌پردازی‌ها اشکال بسیار متنوعی دارند و برای هر کس خاصیت و کارکرد ویژۀ خود را پیدا می‌کنند. خیال‌پردازی نشانۀ چیست؟ خوب است یا بد؟ باید با آن مبارزه کرد یا به آن پر و بال داد؟ لزلی جمیسون، جستارنویس چیره‌دست آمریکایی، در این مقالۀ بلند دربارۀ خیال‌پردازی‌های خودش و اطرافیانش نوشته است.",
+  "content": "لزلی جمیسون، آسترا—\n۱. آرزو\nروزی از روزها به دیدار غریبه‌‏ای رفتم و در خیالم زندگی کاملی را با او زیستم. نه یک زندگی، که زندگی‏‌های بسیار. نه یک بار، که چند بار.\nاین غریبه وکیلی اهل پورتلند بود. دلیل حضور من در دفتر او تظاهراتی بود که کسی گفته بود قرار است برپا شود. تظاهرات برگزار نشد. من و این وکیل، که جلیقه‏‌ای به رنگ سبز‏ مایل به خاکستری تن کرده بود، در اتاق جلسات نشستیم. دربارۀ خط‌‏لوله‌‏ای حرف زدیم که بنا بود حوالی اراضی بومیان در استندینگ راک کشیده شود. از دلایلی که می‏‌آورد می‌‏توانستم تأسف عمیق مردی سفیدپوست را بابت جنایتی که کشورش مرتکب می‏‌شود احساس کنم. من با آن بخش از وجودش که متأسف بود زندگی خیالی‏‌مان را ساختم.\nگفت‌وگویم با این وکیل یک ساعت بیشتر نشد. اما پیش از آنکه با او خداحافظی کنم رؤیایی طول و دراز از دیدارمان بافتم مبنی بر اینکه اکنون همین یک گفت‌وگو چه دگرگونی‏‌ها که در زندگی‌‏اش به وجود نخواهد آورد، او را به تسویه‏‌حساب با وجدانش مجبور خواهد کرد، یادش می‌‏آید که اصلاً چرا وارد کار قضاوت شده، وب‏‌سایتم را پیدا می‏‌کند! دفعۀ بعد که بیاید نیویورک در یکی از هتل‌‏های مجلل میدتاون وعدۀ دیداری نهانی را می‏‌گذاریم، چه‏‌بسا در آن هتلی که پشت پردۀ مخملی کافه‌‏ای ارزان‏‌قیمت دارد1، از همسرش جدا می‌‏شود (در اینترنت خوانده بودم که او متأهل است. اما چه اشکالی داشت! من هم متأهل بودم). جریان پرشتاب خیال‏‌بافی‏‌هایم از دو سویِ همسرانمان، که چون دو تخته‌‏سنگِ ساییده در رودخانه بودند، روان شد؛ در خانه‌‏ای ویلایی، به سبک مستعمراتی که همان رنگ سبز مایل به خاکستریِ جلیقۀ پشمی‌‏اش را دارد، منزل می‌‏کنیم، او با مبارزه علیه بی‌‏عدالتیِ زیست‌‏محیطی جهان را از نابودی نجات می‌‏دهد، من با نوشتن جستارهای ادبیْ جهان را از نابودی نجات می‏‌دهم، هفته‌‏ای یک بار سریال‌‏های روشن‌فکری تماشا می‏‌کنیم و شب‏‌های دیگر هم نیازی به تلویزیون نیست، خیلی حرف‏ داریم که بزنیم.\nقسمت عمدۀ پرواز برگشتم به نیویورک با این خیالات گذشت. در خانه هم همین فکرها فضاهای خالیِ میان کارهای روزانه‌‏ام را پُر ‏کردند. هفته‏‌ها هم‌راهم بودند -وقتی در پیاده‌‏روهای خیس بروکلین راه می‌‏رفتم و از مقابل ساختمان‏‌های سنگ‏‌قهوه‌‏ای‌‏اش می‏‌گذشتم. پنجره‌‏های روشن این خانه‌‏ها زندگی‏‌های بی‏‌نقص کسانی را به تماشا می‌‏گذاشت که نیازی نداشتند رؤیای زندگی در جایی دیگر را بپرورند. حد نهایت رؤیای من هم همین بود: تصور شکلی از زندگی که اثری از خیال‌‏پردازی در آن نیست.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/11/919-19-1.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            خیال‏‌پردازان در روز روشن: دَه گفت‌وگو         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nمن همۀ عمرم را به خیال‌‏پردازی گذرانده‌‏ام. فکر حساب‏‌و‏کتابِ ساعت‏‌های رفته عذابم می‌‏دهد. احساس می‏‌کنم کفران نعمت کرده‌‏ام. احساس می‌‏کنم خیانت کرده‌‏ام. موضوع بیشتر خیال‌بافی‌هایم خیانت بوده. هنگام پیاده‏‌روی خیال‏‌بافی کرده‌‏ام، وقت دویدن، نوشیدن، سیگارکشیدن -هفده سالم بود که در سرمای بوستون می‌‏نشستم و رؤیاها، چون انبوه علف‏‌های هرز، از پیاده‌روِ ترک‌‏دارِ قلبی شکسته سربرمی‌‏‏آوردند. در همۀ وسایل نقلیه خیال‌‏پردازی کرده‌‏ام -انگار در این آمد‏و‏شُدها چیزی هست که عرصۀ خیال‌‏پردازی را می‌‏گشاید؛ خرده‌‏زمان‏‌هایی میان دو مشغله، و خودِ تنِ در حرکت، که نه اینجا، نه آنجا بلکه آمادۀ رفتن به جایی دیگر است. همراه موسیقی و در سکوت، تنها و با دیگران رؤیابافی کرده‌‏ام. ابداً امری غیرمنتظره نیست. تحقیقات نشان داده‏ که خیال‏‌بافیْ یک‏‌چهارم تا نیمی از ساعات بی‌داریمان را تشکیل می‏‌دهد و، هر چند دقیقه یک‌‏بار، می‏‌شود گفت ضمن هر فعالیتی جز معاشقه تخیل می‌‏کنیم. اریک کلینگر، استاد روان‌شناسی دانشگاه مینه‏‌سوتا، ادعا می‏‌کند که حدود نیمی از افکارِ هر انسان معمولی خیال‌‏پردازی است.\nنخستین رؤیاپردازی‏‌های من خاطرخواهی‏‌هایم بود. در یکی از آن‌ها هم‌کلاسی درس فیزیکمان، که پسرکی بور بود و بیسبال بازی می‌کرد، بعد از کلاس می‌‏آمد و، بر زمینۀ معادلات سرعت و اندازۀ حرکت، اعلام می‏‌کرد قصد دارد با من بیرون برود. او خطاب به کلاس می‏‌گفت «ساکتی‌‏اش را نبینید. اگر به او نزدیک شوید، خیلی هم خوش‌صحبت است». گاهی فی‌‏المجلس حرف‌‏ها را اصلاح می‏‌کردم: او نمی‌گوید خیلی هم خوش‌صحبت است. مادر میان‌سال من این‏‌طور می‌‏گوید. او می‏‌گوید خیلی هم معرکه است.\nزمان تحصیل در دانشگاه که مدتی به‌صورت پاره‌‏وقت دستیار یکی از وکلای مهاجرت بودم، دربارۀ کشف بزرگی که منجر به اخذ پناهندگی برای یکی از موکل‏‌هایمان می‌‏شد خیال‌‏پردازی ‏می‏‌کردم. شتابان، با تعدادی کاغذ که زیر نکات مهم‌شان خط کشیده بودم، وارد محل دادگاه می‏‌شدم. خانواده نجات پیدا می‏‌کردند. در دادگاه هم‌همه‌‏ای بر‏پا می‌‏شد که: این دخترک کی بود…؟\nخوردنم را که کم کردم، خیال‌‏بافی‏‌هایم نیز محدودتر شد: کم‌‏و‏بیش فقط گِرد غذا می‌‏گشتند. صورت غذای رستوران‏‌ها را نگاه می‌‏کردم و در خیالم همۀ آن‏‌ها را می‏‌خوردم: پودینگ نان شکلاتی با کاراملِ موز یا ماهی روغنِ بیسکویتی همراهِ سیب‌‏زمینی با سبزیجات معطر. گرسنگی‏‌ام چنان عنان‌گسیخته بود که فقط در خیال رفع می‌‏شد.\nبه اواخر زندگی مشترکمان که نزدیک می‌‏شدیم، بیش‌ازپیش خیال‌‏بافی می‏‌کردم. رؤیاپردازی‏‌هایم دربارۀ روابط نامشروعِ خیالی یا تفکراتِ خلاف واقع دربارۀ ازدواج با کسی دیگر بود. همان‏‌طور که ادم فیلیپسِ روان‏‌کاو می‏‌گوید «هر دنیایسِ روان‏‌کاو می‏‌گوید بر اینکه ما در چه دنیایی زندگی می‌‏کنیم که عالَم آرمانی مشکلات آن را حل می‌کند … و اگر درمانْ دنیای آرمانی است، چه مرضی عارض بر این دنیاست؟». خیال‏‌بافی‏‌های من هم مایۀ تباهی بودند و هم مُمد حیات. هم درد بودند و هم حقیقتِ درمانگر.\nبعد از آنکه بالاخره جدا شدیم، خاطرۀ خیا‌ل‏‌پردازی‏‌های گذشته‌‏ام با آمیزه‌‏ای از قدرشناسی و شرمساری همراه بود. آیا آن‏‌ها گریزی مسموم‌‏کننده بودند و من، برای پرهیز از وظیفۀ دشوار نجات زندگی‌‏ام، در خیالات گُم شده بودم؟ یا آیا صرفاً بیان اجتناب‏‌ناپذیر آرزوهایم بودند -چیزی که بیشتر شبیه دستور احضار بود تا بزدلی؟\n\n۲. شرم\nدر راچستر سرِ میز ناهار با غریبه‏‌ها –در طول سفری کاری، چند ماه بعد از آنکه بالاخره متارکه کردیم- به خیال‌‏بافی روی آوردم چون سخت محتاج تغییر موضوع بحث بودم. موضوع بحثْ زندگی‏‌های حقیقی‏‌مان بود. میزبانان من جویای حال شوهر و دختر کوچکم می‌‏شدند. دلم نمی‌‏خواست بگویم در شُرف جدایی هستیم. دیگر خسته شده بودم از بس با لحنی حساب‌‏شده، که هم‌‏زمان اندوه و آرامش را القا می‌‏کرد، گفته بودم «با توجه به شرایط چاره‌‏ای نیست» یا «خیلی دشوار است».\nمیزبانان من دو استاد دانشگاه بودند که سال‏‌ها از ازدواجشان می‏‌گذشت. خانم خیلی پرحرف بود. شوهرش پرحرف نبود. خیال‏‌بافی‏‌ام را با تصور رابطۀ زناشویی شیرینِ این زوج آغاز کردم و، درعین‌حال، با خودم می‏‌گفتم اگر به من بود، تحمل زندگی مشترک با هیچ‏‌کدامشان را نداشتم.\nبعد از چند دقیقه‏ بالاخره گفتم گور پدرش! و شروع کردم از رؤیا‏پردازی‏‌هایشان پرسیدم. خانمِ پرچانه خیلی سرسختانه می‌‏گفت خیال‌‏بافی نمی‏‌کند. من خیال‏‌بافی کنم؟ آخر وقتم کجا بود خیال‌‏بافی کنم؟ او بی‏‌تردید وقت نداشت.\nبا لحنی تردیدآمیز گفتم «چه بگویم! من وقتی سوار مترو می‏‌شوم خیال‏‌بافی می‏‌کنم».\nمن در آن برهه از زندگی‌‏ام مادر تنهایِ کودکی شانزده‏‌ماهه بودم که هم شغل تمام‏‌وقتِ تدریس در دانشگاه را داشتم، هم شغل تمام‌‏وقت نویسندگی و هم شغل تمام‌‏وقتِ «کسی که درگیر روند طلاق است». پس، ناچاراً، فراغت چندانی نداشتم. اما به هر ترتیب زمانی را برای خیال‏‌پردازی پیدا می‏‌کردم. هرگز نشده زمانی را برای خیال‏‌بافی پیدا نکنم.\nخانمی که در راچستر ملاقات کردم درست روی همان احساس شرمساری‌‏ام انگشت گذاشت. یا به بیان دقیق‏‌تر، روی یکی از شرمساری‏‌هایم: شرم از کاهلی، فراغت و اتلاف وقت.\nپرسید «دربارۀ چه رؤیاپردازی می‏‌کنی؟».\nخیلی دلم می‏‌خواست گیج‏‌کننده‌‏ترین پاسخ را به او بدهم. گفتم گاهی خیال می‏‌کنم برندۀ جایزۀ پولیتزر شده‌‏ام. خانم پرحرف درآمد که «بفرمایید! من هیچ‏‌وقت خیال نمی‌‏کنم شایستگی چنین جایزه‌‏ای را داشته باشم». که همین، به طریقی کاملاً متفاوت، باعث شرمم شد.\nوسط سؤال‌‏و‏جواب‏‌های پرحرارت ما، شوهر کم‌‏حرفِ زن زیرلب گفت «من همیشه خیال‏‌بافی می‏‌کنم».\nاو حرفش را چنان آرام گفت که من متوجه نشدم. ولی همسرش متوجه شد. خانم، همان‏‌طور که از من پرسیده بود، از آقا پرسید که دربارۀ چه خیال‏‌پردازی می‏‌کند. آقا پاسخ داد که هیچ. خانم گفت «بگو بابا! مانعی ندارد. من ناراحت نمی‏‌شوم». آقا با دستۀ فنجان قهوه‌‏اش ور می‏‌رفت. خانم گفت «جداً می‏‌گویم. اشکالی ندارد».\nاما او بالاخره نگفت و من خوش‌حال شدم که نگفت. دلم می‏‌خواست رؤیاهایش را پیش خودش نگه دارد. دلم می‏‌خواست صاحب چیزی باشد که تنها به خودش تعلق داشت.\nشرم من از خیال‌‏بافی، شرم از خودمداری و خیالات خودبینانه است؛ شرم از روی‌برتابیدن از ابتذال زندگی روزمره و توسل به تحقق آرزوهای محال است؛ شرم از ترجیح مفروضات بر واقعیات است.\nدر دوران دبیرستان احساس شرم از خاطرخواهی‏‌هایم بیشتر به دلیل بی‌‏قرینگی‏‌شان بود: پسری را می‏‌خواستم که چندان مرا نمی‏‌خواست. ولی بزرگ‌‏تر که شدم مایۀ اصلی شرمساری‌ام چند درجه‌‏ای به چپ متمایل شد. آنچه بیشتر موجب شرمساری‌ام می‏‌شد کیفیت تقلیل‌‏گرایانۀ خاطرخواهی‌‏هایم بود تا عدم تقارن ذاتی‏‌شان (آن‏‌ها گاهی متقابل بودند): شالودۀ روابط خیالیْ رسوایی و بحران است و در آن‏‌ها رکود و ایستایی جای خود را به تغییرات دائمی می‌‏دهد و از آن لحظات معمولی و غیرسینمایی که منجر به بروز صمیمیت می‌‏شود خبری نیست.\nدر تالار‏ گفت‌وگوی اینترنتی وایلد مایندز، محلی برای تبادل نظرات افرادی که دچار خیال‏‌پردازی مفرط هستند، زنی سی‏‌ساله که او هم از اوایل نوجوانی خیال رابطه با یکی از ستارگان موسیقیِ راک را در سر پرورانده بود پُستی را با عنوان «آیا شخصیت اصلی‏تان را می‌‏کُشید؟» به اشتراک گذاشت که می‌‏گفت:\nگاهی احساس می‏‌کنم تصوراتم می‏‌خواهند از پسِ ذهنم کَنده شوند و جلو بیایند، پس من [این‏‌بار] دست‌به‏‌کار ‏شدم و شخصیتم را ‏کُشتم. او (من) مُرد و چندهفته‌‏ای خیال‏‌بافی‌‏هایم تعطیل شد … حالا «منِ» تازه‌‏ای در تصوراتم دارم و … اکنون سه روز است در بستر مانده‌‏ام و فقط و فقط خیال‌‏بافی می‏‌کنم. می‏‌دانم اگر در سرم شخصیت دیگری را بکشم، یکی دیگر سبز خواهد شد.\nشرم من همان‏‌قدر که از درون‌‏مایۀ خیال‌‏بافی‏‌هایم نشئت می‌گیرد، به استمرار و سرسختیِ موش و چکُش‏‌وارشان2 نیز مربوط می‌‏شود: هر چه هم که داشته باشم، همواره خیال چیزی دیگر را در ذهن می‏‌پرورم. عادت خیال‏‌پردازی‏‌ام هوس هر خیال را با مجازات آن پیوند می‌‏دهد: آزادی بی‏‌حدومرزْ دوشادوشِ شرمساریِ خواستن آزادی. خودم را مجبور می‏‌کنم چند ساعتی خیال‏‌بافی را کنار بگذارم، بعد، دست‌‏آخر، سراغ یکی‏‌شان می‏‌روم و در بستر نرم و به‏‌هم‌‏ریخته‌‏اش جای می‏‌گیرم؛ بعد دوباره خودم را از بستر می‏‌کَنم و به رتق‌‏و‏فتق امور واقعی مشغول می‌‏شوم.\nخویشتن‏‌داری. ناپرهیزی. مجازات. این تابلوی سه‌‏لته‌ایِ تمایلاتِ هوس‌‏بازانه، مدت‏‌ها، رابطۀ من را با آرزوهایم شکل داده است: با غذا، نوشیدنی و مردان. همیشه احساس کرده‌‏ام که میان شرم از خیال‏‌بافی و کشش سیری‏‌ناپذیرم به خوراکی‏‌های شیرین شباهتی هست -اشتهایم به دسرِ پیش از دسر، دسر بعد از صبحانه، دسرهایی که از دسرهای دیگر درست می‏‌شوند: بستنی آب‏‌شدۀ کرۀ بادام‌‏زمینی همراه با بیسکویت مارپیچیِ کرۀ بادام‏‌زمینی. هیچ‏‌وقت از پشمکِ خیال‏‌بافی سیر نمی‏‌شوید. همیشه انگار بسیار خورده‌‏اید و هیچ نخورده‌‏اید. شرم از خیال‏‌بافی نیز همین‌‏طور است: بسیار و هیچ.\n۳. نجات\nچند هفته پس از آنکه من و همسرم جدا شدیم، دوستم اِما در آپارتمان تودرتو و تاریکی که با دخترم اجاره کرده بودیم به دیدنمان آمد. چلۀ زمستان بود. آپارتمان اصلاً نور نداشت. دراز و باریک بود و، به همین خاطر، دوست دیگری نامش را دهلیز تولد ما گذاشته بود: گرچه کمی تنگ‏‌و‏تاریک بود ولی حکم آستانه را داشت.\nاِما خودش هم در آستانه بود. پس از سال‏‌ها زندگی در نیویورک می‏‌خواست به لس‌‏آنجلس نقل‌‏مکان کند. می‌‏گفت دربارۀ زندگی در کالیفرنیا چه خیال‏بافی‏‌ها که نکرده. گرچه می‏‌دانست این خیال‌‏پردازی‏‌ها عیناً به‏‌وقوع نخواهند پیوست، جاپُرکن‏‌های3سودمندی بودند که از فضای خالی کشش بیشتری داشتند. خیال‏بافی‌‏هایش کمک می‏‌کرد به زندگی تازه‏ امیدوار باشد. آن‏‌ها به زندگی‏‌اش قوام می‌‏دادند.\nجنی هولزر هنرمند، بین سال‏‌های ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۵، مجموعۀ نجات4 را آغاز کرد که عبارت بود از نمایش شعارهایی بر بیلبوردهای عظیمِ الکترونیکی در اماکن عمومی. جملۀ مورد علاقۀ من، که از آن زمانْ زینت‏‌بخشِ کارت‏‌پستال‏‌ها، جلد کاندوم‌‏ها، کامیون‏‌های اسباب‏‌کشی و نیمکت‏‌های سنگی بوده، این یکی است: «در خواب راهی به رهایی دیدی و آکنده از شادمانی شدی».\nازجمله باورهای عمیق‏ من دربارۀ زندگی این است که هرگز دقیقاً آن‏‌طور که تصور می‏‌کنیم پیش نمی‌‏رود. اگر این‏‌طور باشد، پس خیال برادر مرگ است -طردِ امکان است نه احضار آن. ولی اِما برداشتی دیگر از موضوع ارائه داد: خیالْ مقصد نیست بلکه راهی است برای رسیدن به آن. خیالاتی که من در اواخر زندگی مشترکم بافته بودم نه پیش‌گویی که تنها پُلی بر لبۀ پرتگاه بودند.\n۴. تفاوتی\nیک شب سر میز غذا -در آستانۀ تابستان و شش ماه پس از جدایی‏‌ام- دوستم تارا ‏گفت که آدم‏‌ها دو دسته‌‏اند: عده‌‏ای که دربارۀ امور ممکن رؤیاپردازی می‌‏کنند و کسانی که دربارۀ امور ناممکن خیال‏‌بافی می‌‏کنند. ما مهمانِ خانۀ او بودیم و در آشپزخانۀ به‏‌هم‌‏ریخته‌‏اش گِرد میز چوبیِ صیقل‏‌نخورده‌‏ای نشسته بودیم. روی میز پُر بود از کاسه‏‌های خوراک گوشت بره و برنج زعفرانی، تکه‏‌های بزرگ نان چغندر و پنیرگاومیش و تارت هلو که غارتش کرده بودیم. شبِ افراط بود. گفت‌وگوهای تمام‏‌نشدنی. هشیاری من بخارات سمیِ مستی دیگران را استنشاق می‏‌کرد.\nتارا در جریان خیال‏‌بافی‏‌هایم بود -که تقریباً همیشه حول روابط عاشقانه می‌‏گردند و از این بابت خجالت‏ می‏‌کشم، چون انگار نوعی فقدان خلاقیت را نشان می‏‌دهند. وقتی از او پرسیدم که خیال‌‏پردازی‏‌های خودش چه‏‌ها هستند، با انگشت به سقف اشاره کرد. همسایۀ طبقۀ بالای او با خرگوشی زندگی می‏‌کرد که چند هفته قبل‌‏تر نجاتش داده بود. تارا گفت «من خیالات عشق‌‏و‏عاشقی ندارم. دربارۀ خرگوشِ طبقه‌‏بالایی رؤیاپردازی می‏‌کنم. تجسم می‏‏‌کنم اگر به‏‌جای او بودم چه حسی داشتم».\nوقتی از دیگران دربارۀ خیالاتشان پرسیدم، کم‏کم دستگیرم شد که رؤیا شبیه درد است و در بدن رؤیاپردازان مختلف یک‏‌جور نیست. رؤیاها از نظر بافت، شدت و میزانِ سرسختی متفاوت‌اند: کلمۀ «همیشه» ممکن است به نظر یک نفر ساعتی ‏یک‌‏بار باشد و به نظر فردی دیگر دقیقه‌‏ای یک‌‏بار. زندگی دورنی و خیالی ما معنای بین‌‏المللی واحدی ندارد. چه‌‏بسا کسی بگوید «رد فلانی را در اینترنت زدم» و مقصودش این باشد که نگاهی به صفحۀ مربوطه در ویکی‏پدیا انداخته است، اما منظور من از این جمله مراجعه به پایین صفحۀ چهارم یا نهمِ نتایج گوگل و رسیدن به مطلبی است که مادرِ شخصِ مورد نظر روزگاری در یکی از روزنامه‏‌های محلی چاپ کرده و تعطیلات کودکیِ آن شخص را در جزیره‏‌ای نزدیکِ ساحل مِین شرح داده است.\nبه‌‏تدریج دریافتم رؤیای هر فرد رازی است که مقابل چشم دیگران پنهانش کرده است. آن‏‌ها همیشه جلوی من خیال‏‌بافی می‏‌کردند -در مترو و پیاده‌‏رو و در کلاس‌‏هایم- ولی من از آنچه در ذهنشان می‏‌گذشت یا زیر لب بر زبانشان جاری می‌‏شد و همواره ناگفته می‌‏ماند هیچ نمی‏‌دانستم. بعضی‌‏ها می‏‌گویند خیال‏‌بافی حالت زایندۀ خودشکوفایی است، به سبکِ کتاب راز -هر آنچه را که تصور کنی به دست می‏‌آوری دنیا به تو ارزانی خواهد کرد- اما بعضی دیگر آن را مثل نوعی خودکام‌بخشی مزمن مخفی می‏‌کنند. خیال‌‏پردازان در پیام‏‌های وب‏‌سایتِ ردیت فهرست‌‏های بلندبالایی از محتویات رؤیاهایشان ترتیب داده‌‏اند: نواختن همۀ سازهای موسیقی و خواندن ترانۀ آهنگ‌‏های مورد علاقه؛ کشتن قاتل مسلح یک دبیرستان؛ برنده‌شدن در قرعه‏‌کشی و جمع‌‏آوری زباله‌‏های فضایی؛ درازکشیدن و تصور حس راه‌رفتن روی سقفِ همه‌‏چیز؛ انتقام‌گرفتن از آن کسی که در جاده بدون راهنما جلویشان پیچیده.\nوقتی از دیگران درمورد خیالاتشان پرسیدم، پاسخ‏‌هایشان گویی معادل ذهنیِ کتاب‏‌های مصوری بود که در کودکی دوست می‌‏داشتم، کتاب‏‌هایی پُر از عکس‌‏های‏ کسانی که جلوی خانه‌‏هایشان ژست گرفته بودند و همۀ اسباب‏‌اثاثیه‌‏هایشان -قالی و صندلی و کاسه‏ و ‏بشقاب- را روی چمن یا لبۀ جدول یا زمینی پوشیده از یخ کپه کرده بودند. افرادْ رؤیاهایشان را مثل ماشین ریش‌تراش و ویبراتورِ کارکرده و تشکچۀ کهنۀ مبلْ مقابل من کپه کردند. یکی از دوستانم می‏‌گفت «قبلاً دربارۀ مردان خیال‏‌پردازی می‏‌کردم ولی الان دربارۀ کتاب‏‌هایی که دوست دارم بنویسم خیال‌‏بافی می‏‌کنم». دوست دیگری می‏‌گفت خیال‌‏پردازی‏‌هایش اصلاً شبیه فیلم کوتاه نیستند. چشمِ ذهنش نمی‌‏تواند تصاویر را فرابخواند و، به همین دلیل، رؤیاهایش بیشتر گفت‌وگوهای خیالی هستند. می‏‌گفت «چیزی شبیه نمایش‏نامه‏‌های رادیویی‌‏اند». خیال‏‌بافی‏‌های بعضی افراد حتی داستانی هم نیستند. بیشتر شبیه شعرند. یکی از دوستانم می‏‌گفت در نوجوانی که آکنده از افکار خودکشی بوده سرش را تجسم می‏‌کرده که با تیرهای جنگی پُر می‏‌شود و گلوله‌‏های نقره‌‏ای آرام‌‏آرام کاسۀ سرش را مثل ساعت شنی می‌‏پوشانند.\nجروم ال. سینگر، استاد روان‌شناسی دانشگاه ییل، در سال ۱۹۶۶ در کتاب دوران‌‏ساز خود با عنوان رؤیاپردازی: مقدمه‌‏ای بر مطالعۀ تجربی تجربیات درونی5 می‏‌گوید رؤیاپردازی می‌‏تواند نقش انطباقی در زندگی افراد ایفا کند و به آن‏ها کمک کند دقیق‌‏تر به زندگی‏ه‌ای دورنی‏شان توجه کنند، هیجاناتشان را مدیریت کنند و مشکلات آزاردهنده را رفع نمایند. او به‌همراه جان انتروبس (که نخستین دانشجوی دورۀ دکتری‏اش بود)، در همان سال، پرسش‏نامۀ فرایندهای خیالی6 را منتشر کرد که متشکل از ۳۴۴ سؤال با محوریت بسامد و مضمون رؤیاهای افراد و نقش این رؤیاها در زندگی روزمره‌‏شان بود. سینگر، طی سال‏‌ها تحقیق، سه نوعِ کلی خیال‌‏پردازی را مشخص کرد: خیال‏‌پردازیِ مثبت‏-‏سازنده (که مشخصۀ بارز آن تفکر غیرجدی، آرزومندانه و «مبتنی بر اطلاعات» است)، خیال‏‌پردازیِ مقصر‏-‏ملول (که بخش اعظم آن را خیالات اضطراب‏‌آور، وسواس‏‌گونه و معمولاً مرتبط با شکست تشکیل می‏‌دهد) و کنترل-توجه ضعیف (که فرد نه می‏‌تواند کاملاً در رؤیای درون زندگی کند و نه تماماً در موقعیت بیرون به سر برد). بسیاری از روان‏‌شناسانِ قبل و بعد از سینگر وجوه منفی خیال‏‌پردازی (و اثرات زیان‏بخش «سرگردانی ذهنی»7) را مورد توجه قرار داده‌‏اند ولی پژوهش‏‌های سینگر، عمدتاً، بر ابعاد مثبت خیال‌‏پردازی -بخصوص ارتباط خیال‏‌پردازی با خلاقیت، حل مسئله، برنامه‏‌ریزیِ مؤثر و کنجکاویِ بین‏فردی- متمرکز بوده است. خودِ دامنۀ سؤالات پرسش‏نامۀ فرایندهای خیالی بیانگر گسترۀ معانی همین اصطلاحِ «خیال‏‌بافی» در ذهن خیال‏‌پردازان مختلف است: خودم را تصور می‏‌کنم که عزیزانم را نادیده می‏‌گیرم و آن‏ها را تنها می‏‌گذارم. صداهایی که در خیال‏‌پردازی‏‌هایم می‏‌شنوم واضح و مشخص هستند. خودم را مجسم می‏‌کنم که در سازمانی پذیرفته شده‌‏ام که ویژۀ افراد موفق است. در خیالاتم به‏‌خاطر فرار از مجازات احساس عذاب وجدان می‌‏کنم. «تصاویر ذهنی‏‌ام» مثل عکس واضح و روشن هستند.\nخیالاتْ ممکن است در بعضی افراد ایده‌‏های کلی و مبهم و در بعضی دیگر تصورات حسیِ دقیق باشند، مثل لهجۀ بریتانیاییِ غلیظِ معشوقِ کسی یا موج کُلردارِ حوضچۀ آب‏‌خنکی در مالدیو. من به‏‌هیچ‏‌وجه نمی‌‏توانم به‏‌صورت کلی و مبهم خیال‏‌بافی کنم و هرگز هم دربارۀ ایدۀ بردن جایزۀ پولیتزر خیال‏‌پردازی نکرده‎‏‌ام. بلکه در تصوراتم همراه دختر نوزادم که به سینه‌‏ام بسته‌‏ام بیرون از خانه‏ بوده‏‌ام، کارم دیر شده، می‌‏بینم که فراموش کرده‌‏ام کدوی آب‏پزِ ناهار بچه را بردارم و در این حال تلفنم زنگ زده. در این خیالاتْ لحظۀ شگفتِ در هیئتِ چیزی دیگر دیده‌شدن -هنرمند، نابغه یا هر چیز دیگر- همۀ پیش‌‏پا‏افتادگیِ مادربودن را، برای دقیقه‌‏ای، دچار وقفه می‏‌کند. غیرممکن بوده آن تصورات را بدون بافت حسی -سرهمی بچه و لباسِ خیسِ عرق شدۀ خودم، رایحۀ بادام شیرین شامپوی بچه، حلقۀ موی او زیر چانۀ من و ازدحام صبح‌گاهیِ کالسکه‏‌ها در پیاده‏‌رو- در ذهن بیاورم.\nفیلیپس می‏‌گوید «زندگی‏‌های ما بدل به مرثیه‌‏ای برای نیازهای برآورده‌‎نشده و خواهش‏‌های نادیده‌‏گرفته‏‌شده، فرصت‏‌های ازدست‏رفته و جاده‌‏های ناپیموده می‏‌شود». «تصور زندگی‏ بدون زندگی‏‌های نزیستۀ آن‏ ناممکن است».\nولی من آنجا که فیلیپس می‏‌گوید «انتخاب درست آن است که موجب بی‌‏علاقگی ما نسبت به [زندگی‏‌های] جایگزین شود» با او مخالفم و گمان نمی‏‌کنم حتی خودش هم با این حرف کاملاً موافق باشد. تصور وجود راهی که بتواند کسی را از فکر راه‌‏های دیگر منصرف ‏سازد خیال باطل -یا توهم قطعیت- است. دوستم آنا می‌‏گوید «مطمئنم افسردگی وقتی است که ندانی در چه مورد خیال‏‌بافی کنی». رؤیاها پرسش‌‏هایی‏‏ هستند که نباید به‌‏دنبال پاسخشان بود بلکه باید با آن‏‌ها زندگی کرد و تنها زمانی خطرناک می‏‌شوند که راکد بمانند. حتی اگر بهترین زندگی را داشته باشیم، رؤیاها به ما مجال حفظ زندگی‌های پنهانی را می‌دهند که هیچ‏‌کسِ دیگر نمی‏‌تواند به آن‏‌ها راه یابد یا در آن‏‌ها دخالت کند. رؤیاها حد نهاییِ امور شخصی‌‏اند: چیزی که حتی در صمیمانه‏‌ترین دوستی‌‏ها مخفی می‏‌ماند، شاید چیزی که اصلاً وجودش برای محرمانه‌ماندن در آن دوستی‏‌هاست. کارهایی که در خیال انجام می‏‌دهیم محرمانه‌‏تر از هر آن کاری است که انجام داده‏‌ایم.\n۵. بازی\nبعدازظهر یکی از روزهای آخر تابستان، روی علف‏‌های حاشیۀ ایست ریور، دخترم خودش را به‌‏زور در لباس‌‏هایی با طرح اشباح جا می‏‌کرد. سه‏‌سال‏‌و‏نیمه بود و یک‏‌جا بند نمی‏‌شد؛ دائم در حال جنب‏‌و‏جوش بود. آن روز در پارک با علف و سنگ و پلکان و جای پارکِ دوچرخه، شهربازی خیالی درست می‏‌کرد: روح‏‌سواری، خرس‏‌سواری و جاروبرقی‏‌سواری. یک ماه قبل از آن رفته بودیم شهربازیِ نیو پالتز و چرخ‏و‏فلکْ ما را تا وسط آسمانِ بنفشِ کبودْ بالا برده بود. این وسایل ساختگی، مثل وسایلی که در شهربازی واقعی سوار شده بودیم، نکات ایمنی خودشان را داشتند که در صورت رعایت‌نکردن این نکات ممکن بود ترسناک باشند: سر جایتان بنشینید، زیپ را بکشید، کمربندهایتان را ببندید. دستورالعمل‏‌های گام‌‏به‏‌گام برای هدایت وسایلْ آدم را گیج می‏‌کنند.\nزیگموند فروید در نظریه‏‌ای که دربارۀ خیال‏‌پردازی دارد بازی‏‌های تخیلی دوران کودکی را نه‌تنها با خیال‏‌پردازی‏‌های دورۀ بزرگ‌سالی که با آثار هنرمندان نیز مرتبط می‏‌داند:\nآیا نمی‏‌توان گفت کودکان هنگام بازی مثل نویسندگانِ خلاق عمل می‌‏کنند و دنیای خودشان را می‏‌سازند؛ یا، به بیان دقیق‏‌تر، اشیا این جهان را به طریقی که دلخواه خودشان است آرایشی تازه می‏‌بخشند؟ اگر تصور کنیم آن‏‌ها عالَمشان را جدی قلمداد نمی‌‏کنند، خطا کرده‌‏ایم؛ برعکس، آن‏‌ها بازی‏‌هایشان را خیلی جدی می‏‌گیرند و احساسات فراوانی هم خرجشان می‌‏کنند. نقطۀ مقابل بازیْ امر واقعی است نه امر جدی.\nنیم‌‏قرن بعد، دی. دبلیو. وینیکاتِ روان‌‏شناس هم میان بازیِ کودکی و خیال‏‌پردازی بزرگ‌سالی ارتباط برقرار کرد -ولی آنجا که فروید عمیقاً به پیوندهای بازی‏ و فکر خلاق معتقد است وینیکات خیال‏‌پردازی را امتداد اَعمال خودتسکینیِ دوران کودکی می‏‌داند. نظریۀ معروف وینیکات، موسوم به «مادر نسبتاً خوب»8، می‌‏گوید مادران بدواً خودشان را کمابیش با همۀ نیازهای فرزندشان سازگار می‏‌سازند ولی کودک، به مرور زمان، می‌تواند «قصور» مادر را در برآوردن کامل نیازی‏‌های خود تحمل کند. این قابلیت به‏‌شکل خودتسکینیِ فیزیکی (مکیدن انگشت شَست)، اُبژه‌‏های انتقالی9 و، درنهایت، «به‏‌یاد‏آوری، تسکین، خیال‏‌بافی و رؤیاپردازی»، که فرایندهای درونی پیچیده‏‌تری هستند، بروز می‌‏کند. طبق این چهارچوب، رؤیاها ابتدا به‏‌صورت مکانیسمی انطباقی عمل می‏‌کنند ولی -در بزرگ‌سالی- می‏‌توانند عوض آنکه راهی برای تحمل ناخرسندی‏‌های دنیای واقعی باشند، بدل به روشی برای انقطاع از آن‏‌ها گردند.\nفروید و وینیکات با دو روش متفاوت خیال‏‌پردازی را تفسیر می‏‌کنند: خیال‌‏پردازی به‏‌مثابۀ نمودِ هنرمندِ درون هر شخص -نوعی آفرینش خلاقۀ اتفاقی و روزمره- و خیال‏‌پردازی به‏‌منزلۀ گونه‌‏ای کمک، حالت بزرگ‌سالانۀ مکیدن شست و راهی برای فرار از فشار‏ها، تردیدها یا استیلای زندگی هرروزه.\nشاید بتوان گفت این‌‏ها نه دو شیوۀ مطلقاً متفاوتِ درک خیال‌‏پردازی بلکه روش واحدی برای طبقه‏‌بندی رؤیاها هستند: خیال‌‏پردازی‏‌های مولد در مقابلِ بن‏‌بستِ مکانیسم سازش. آیا خیال‌‏پردازی‏‌های ما چیزی را به وجود می‌‏آورند یا آنکه صرفاً از چیزی دیگر می‏‌گریزند؟ اگر پاسخ هر دو باشد، چطور می‌‏توانیم بفهمیم در کدام حالت هستند؟ تمایلاتمان چه زمان ما را به‌‏سوی اهداف سودمند هدایت می‏‌کنند و چه زمان ما را از جایی که هستیم جدا می‌کنند؟\n۶. آفرینش\nفروید در ماه دسامبر سال ۱۹۰۷ سخنرانی‌‏ایی را تحت عنوان «نویسندگان خلاق و رؤیاپردازی» در یکی از کتاب‏‌فروشی‏‌های شهر وین برای جمع کوچکی از مخاطبان -حدود نَود نفر- ایراد کرد. او پرسید که «آیا حقیقتاً ممکن نیست نویسندگان خلاق را با کسانی که در روشنایی روز خیال‏‌پردازی می‏‌کنند10، و آفرینش‌‏هایشان را با رؤیاها مقایسه کرد؟». پاسخ مثبت بود. فروید می‏‌گفت، درست همان‏‌گونه که می‏‌شود رمان‏‌های عاشقانه و شرح ماجراها را با خیال راحت خواند و مطمئن بود که «تحت حمایت تقدیر خاص الهی» برای قهرمان داستان اتفاق ناگواری رخ نخواهد داد، رؤیاپردازان نیز با نوعی مصونیت عمل می‏‌کنند چراکه می‌‏دانند «تقدیر خاص الهی» بر آن است که مؤلفِ داستان و، درعین‌حال، نقش اصلی آن باشند. فروید اظهار کرد که «ما فوراً می‏‌توانیم اعلی‌حضرتْ خود11، قهرمان همۀ رؤیاها و داستان‏‌ها، را از طریق همین خاصیت افشاکنندۀ آسیب‌‏ناپذیری تشخیص دهیم».\nهر بار که بنا به پیشنهاد فروید به شباهت نویسندۀ خلاق با رؤیاپرداز حرفه‏‌ای فکر می‌‏کنم یاد هارولد، قهرمان کارتون هارولد و مداد شمعی بنفش12، می‌‏افتم. او بالون‏‌ها و تفریحاتش را با مداد شمعی می‏‌کشید و اگر خیال‌‏بافی‏‌هایش موجب دردسر می‌‏شد از خیالاتِ بیشتر برای حل آن‏‌ها کمک می‏‌گرفت: اگر برای پیک‏‌نیکْ بیش‌ازاندازه شیرینی پای می‏‌کشید، گوزن و جوجه‌‏تیغی هم می‏‌کشید تا آن‏ها را تمام کنند. وقتی از خیال‌‏بافی‌‏اش خسته می‌‏شد تخت‌خوابش را می‏‌کشید و می‌‏رفت می‏‌خوابید. یک‌جور خیال‌‏پردازی هست که نه‌تنها مناسبات جهان را تغییر می‏‌دهد، بلکه در واقع آن‏ها را می‏‌سازد -یا بازسازی می‏‌کند. آن زمان که دبیرستانی بودم خیال می‏‌کردم خاطرخواه پسرها هستم، ولی الان که فکر می‌‏کنم می‏‌بینم که خاطرخواه دخترها بوده‌‏ام: دوستانم، همکاران نویسنده‌‏ام. پسرها صرفاً آلت دست و مستمسکِ همکاری‏‌های پیچیدۀ ما بودند.\nگروهی از زنان هنرمند به رهبری جودی شیکاگو و میریام شاپیرو در سال ۱۹۷۱ خانۀ زنان، که آن‏ها «گنجینۀ رؤیاها» می‏‌نامی‌دند، را بنیان گذاشتند. آن‏ها عمارتی متروکه در هالیوود را به مجموعه‏‌ای از محیط‏‌های شگفت، خیالی و بحث‌‏انگیز تبدیل کردند: توالت قاعدگی13 اثر شیکاگو (توالتی با کاشی‏‌های سفیدرنگ پُر از کالاهای قاعدگی، سطل زباله‌‏ای لبریز از نوارهای بهداشتیِ خون‏آلود و طناب رختی که پدهای خونی به آن آویزان شده)؛ زهدان‏خانه14 اثر فیت وایلدینگ (تار عنکبوت قلاب‏‌بافی‏شدۀ خیلی بزرگ) و گنجۀ ملافه‏‌ها 15 اثر سندی اورگل (مانکن زنی که قفسۀ ملافه‌‏هایش بدنش را قطعه‏‌قطعه کرده). آن‏‌طور که شیکاگو و شاپیرو در کاتالوگ نمایشگاه نوشته‌‏اند «این نمایشگاه فعالیت دیرینه‏‌سال خانه‌‏داریِ زنان را در ابعاد رؤیا نمایش می‏‌دهد. خانۀ زنان گنجینۀ رؤیاهایی است که زنان همیشه در زندگی‏‌شان، هنگام شست‌‏و‏شو، پخت‏‌و‏پز، دوزندگی، تمیزکاری و اتوکشی، در ذهن می‏‌پرورند».\nخیال‏‌بافی معمولاً بار سیاسی نیز دارد: چون چیزی را «تولید» نمی‏‌کند اساساً ضدسرمایه‏‌داری محسوب می‏‌گردد -گرچه مضمون آن، که در بیشترِ موارد نشانۀ کلاس است، ساخته و پرداختۀ سرمایه‏‌داری است- باوجوداین فعالیتی است که کارگران می‌‏توانند دوشادوشِ کارهای اجباری انجام دهند؛ خواه این کارها یدی یا خانگی، دفتری یا خدماتی باشند، خواه شامل کار پرستاری یا تولیدی شوند.\nدر تالار گفت‌وگوی وایلد مایندز، طراح گرافیک بازنشسته‌‏ای که هفتاد‏و‏چهار سال داشت گفته بود که از دوران کودکی «سریال درام مُفصلی» را در ذهن شکل داده است: «از چهارسالگی شخصیت‌‏های متعدد‏ خیالی ساخته‌‏ام و هر روز ساعت‌‏های متمادی را صرف پرداخت و افزایش تعداد این افراد کرده‌‏ام … دنیای درونی پیچده‏‌ای متشکل از بیش از ۲۰۰ شخصیت». بعد از فرستادن او به مدرسۀ شبانه‌‏روزی در هشت‌‏سالگی و شوک روحیِ متعاقب آن، خیال‏‌بافی‏‌هایش شکل «بیمارگونه‏‌تری» به خود گرفت: «در خیالاتم انگار فیلمی را تماشا می‏‌کنم که خودم بازیگرش هستم ولی شکل و شمایل واقعی‌‏ام را ندارم … محتوای فیلم کم‏کم جزئی‏‌تر شد، اعضای خانواده‏‌هایشان، قیافه، سن با تاریخ تولد، قد، علایق … تا آنجا پیش رفتم که حتی اسامی شخصی و خاص آن‏ها را از حفظ می‏‌گفتم».\nحتی کلماتی که او برای شرح خیال‌‏بافی‏‌هایش به‌‏کار می‌‏بَرد حکایت از تردید او دارد: اینکه او «تا آنجا پیش رفت» که «اسامی شخصی و خاص» آن‏ها را می‏‌گفت، «بیمارگونه» ولی نگه‌دارنده بود. او همواره در مرکز بوده -کارگردان خداگونۀ اثر- ولی هیچ نقشی در نمایش نداشته؛ کل زندگی او به‌موازات این دنیای خیالی جریان داشته است. «به‌خاطر لذت فراوان آن، هرگز نتوانسته‌‏ام رهایش کنم».\nبه‏‌واسطۀ شرح فروید از «خاصیت افشاکنندۀ آسیب‏‌ناپذیری» به‌عنوان جزء اصلی هر رؤیا، می‏‌توان فهمید که چرا معمولاً در رؤیاها این‌همه تاریکی و خطر و گرفتاری هست: تا وقتی مشکلی بروز نکند، آسیب‌‏ناپذیری معلوم نمی‏‌شود. تنها با نزدیک‌شدن به خطر و گریز از آن است که می‌‏توانیم خود را مصون از آن احساس کنیم.\nیکی از کاربران وایلد مایندز گفت‌وگویی را دربارۀ خیالات منفی آغاز کرد و افرادْ تجربیاتشان را گفتند دربارۀ اینکه موقعیت‏‌های ناراحت‏‌کننده‌ای را خیال کرده‌اند که در آن‌ها کسی را نجات می‌داده‌اند یا دیگری آن‌ها را نجات می‌داده، یا حتی نمونه‏‌های معمولی‏‌تری مثل خیال‌‏بافی درمورد افراد رئیس‌‏مآب و بعد تصور امکان تشویق آن‏ها به تغییر.\nدر گیرودار جدایی از همسرم یکی از خیالات مکرری که داشتم ازدواج با یک خبرنگار مناطق جنگی بود. من از او باردار شده بودم و داعش او را ربوده بود و چندین ماه به اسارت گرفته بود. در فیلمی که من دوباره و دوباره از اول پخش می‏‌کردم بدنم از باند فرودگاه می‏‌گذشت و به هواپیمای جنگیِ حامل او نزدیک می‏‌شد، باد موهایم را به هوا می‏‌برد و من بدن نحیف او را که از پله‏‌های هواپیما پایین می‏‌آمد تماشا می‏‌کردم، مقابلم زانو می‏زد و شکمم را می‏‌بوسید. این خیالات گاه به‏‌صورت اول‏‌شخص بودند و من همه‌چیز را از دریچۀ چشم خودم می‏‌دیدم، گاه نیز سوم‌‏شخص بودند و خودمان را از بالا تماشا می‏‌کردم.\nاعتراف به خیالات این‏‌چنینی مایۀ خجالت است، چون انگار سرقتی هستند -گرچه گمان می‏‌کنم خیلی‏‌ها از این‌جور خیالات دارند. انگار از داستان‏‌های آبکیِ هالیوودی رنجی انتزاعی و تصنعی را بیرون کشیده‌‏ام، به رنج واقعی دیگران پیوند داده‌‏ام و، در تلاش برای گریززدن به احساسی واقعی، از آنِ خودم کرده‏‌ام.\nگرچه آن خیالات مایۀ شرمساری بودند، بی‏‌دلیل نبودند. یک‌‏بار روان‏‌درمانگری به من گفته بود «نباید خیال کنی بی‌‏اشتهایی صرفاً کُشنده است. باید ببینی از بی‌‏اشتهایی چه چیزی عایدت می‌‏شود. چه چیزی از آن به دست می‏‌آوری».\nایجاد نسخۀ فرضی از خودم و مواجهه با اسارت همسرِ خبرنگارم تسکینی بود برای رنجِ به‌‏مراتب پیش‌‏پاافتاده‌‏تری که روزهایم را انباشته بود: یعنی جست‌وجوی «طلاق در دوران بارداری» در گوگل، تا ببینم کسی پیش از من این کار را کرده یا نه. رنج واقعیِ من معمولی و لاینحل بود. ساختارِ بحران و تسکین نداشت. در داستان اسارت و بازگشت، دیدار در باند فرودگاه و غرش موتور هواپیما که صداهایمان را در خود خفه می‏‌کرد، خلوص تسلّا‏بخشِ موقعیت‏‌های احساسیِ بدون ابهام را یافتم: ترس و عشق. خیال‌‏بافی من داستان سادگی احساسی بود: ملودرام به‌‏مثابۀ چارۀ تناقضات احساسیِ موجود در واقعیت. در داستانی که مسئلۀ مرگ و زندگی است تردید عشقی محلی از اعراب ندارد. مسئله زنده‌ماندن است. مسئله دوباره باهم‌بودن است. بخش‏‌های دشوارترِ دوباره باهم‌بودن -ملال، ترس از فضای بسته، رایحۀ نامطبوعِ آسیب‌‏پذیری- در تقابلِ محضِ خطر و رهایی جایی ندارد.\nدر پی‏رنگ‏‌های متهورانۀ خیالاتِ منفیْ خطر تماماً بیرونی است. روابط را نه مشکلات درونیِ خشم، تنفر و سردی بلکه تروریست‏‌ها تهدید می‏‌کنند! تهدید دیگر درونی نیست. اما خیانت ناگزیرِ رؤیاپردازی این است که حتی وقتی مشکل را برون‏‌سپاری می‌‏کنی، تهدید همواره درونی است.\n\n۷. اینترنت\nبعد از آنکه از همسرم جدا شدم خیلی وقت‌ها در وب‏‌سایت زیلو می‏‌گشتم تا از شکل کلیِ زندگی دیگران سر در بیاورم: خانه‌‏ای چوبی در حوالی انکوریج با پذیراییِ دوازده‌‏گوشه یا خانه‌‏باغی سفیدرنگ در مِین با حیاط شنیِ پُر از گل‏‌های ادریسی و استخر لوزی‏‌شکلی به رنگ تمشکِ آبی در پشت خانه. در همۀ این خانه‌‏ها همیشه دنبال پنجره‌‏ها می‌‏گشتم -انگار همیشه خیالم جایی دیگر را می‌‏جُست، مثل آن پسری که درخواست آخرش از غول چراغ جادو آرزوی هزار آرزوی دیگر بود.\nاینترنت شرایط رؤیاپردازی‏‌هایمان را دگرگون کرده است. در وب‏‌سایت زیلو، هزارجور خانۀ مختلفْ هزارجور «خود» مختلف را عرضه می‏‌کند. حساب‏‌های اینستاگرامِ دیگران رؤیاهایمان را می‏‌سازند. اپلیکیشن تیک‌تاک خیال‌‏بافی‏‌هایمان را آشکار می‏‌کند. اینترنت خوراک رؤیاپردازی‏‌هایمان را تأمین می‏‌کند ولی مجال نفس‌کشیدنشان را هم می‌‏گیرد. همۀ شکاف‏‌ها را پُر می‏‌کند. وقتی در فیسبوک از پسری که برای نشریۀ دانشگاه کار می‌‏کرده صدها عکس با پسر نوزادش می‏‌بینید، دیگر دشوار بتوانید مراسم عروسی خودتان را با او در دماغۀ کاد تصور کنید. اینترنت حائلی را که میان خاطرخواهی کسی و تعقیبِ سایه‏‌به‏‌سایۀ او وجود دارد از بین می‏‌برد. باعث می‏‌شود احساس کنید آن شب شش‌‏بار از جلوی خانه‌‏‏اش رد شده‌‏اید.\nوقتی از پادیا، دستیار پژوهشیِ بیست‏‌و‏شش‌‏ساله‌‏ام، دربارۀ خیال‏‌پردازی‏‌هایش پرسیدم، گفت دوست دارد نوجوانی در بنگلادش باشد -او به‏‌شدت تحت‌‏تأثیر بحث‌‏هایی بود که در وب‌‏سایت تامبلر دربارۀ داستان‏ سریال‌‏های تلویزیونی مورد علاقۀ افراد جریان داشت. پادیا شروع کرد به تجسم بحث‏‌هایی که، اگر او موضوع یکی از برنامه‏‌های تلویزیونی بود، غریبه‌‏ها دربارۀ زندگی‏‌اش می‌‏کردند: مردم کدام شخصیت‌‏ها را دوست می‌‏داشتند و از کدام‌‏ها متنفر می‏‌بودند؛ به کدام پیچش داستانی علاقه نشان می‌‏دادند و از کدام بدشان می‌‏آمد. پادیا بیش از آنکه خودِ برنامۀ تلویزیونی را تجسم کند، نظراتی را که دربارۀ برنامه مطرح می‌‏شد تصور می‌‏کرد. تجسم زندگی در قالب برنامۀ تلویزیونی مورد عجیبی نبود، اما ظاهراً تصور این فراگفتمان16 دربارۀ برنامه، به‏‌طور خاص، زادۀ عصر دیجیتال بود -عصری که واکنش‏‌ها به برنامه‏‌های تلویزیونی‏ به‌‏اندازۀ خودِ برنامه‏ اهمیت دارند.\nاینستاگرام را می‏‌شود به رستوران سرپاییِ رؤیاها تشبیه کرد: همۀ غذاها را می‌‏توانید بخورید، ولی هیچ‌‏کدامشان مال شما نیست. زنی زیبارو همراه پسرانِ آفتاب‏‌خورده‌‏اش در قایقی بادبانی دنیا را سفر می‏‌کند. یک موج‏‌سوار عکس‏‌های فیلتر‏شدۀ غروب ساحل، تیوب‏‌سواری و اسموتی‏‌های صبحانه را به اشتراک می‏‌گذارد. در صفحۀ اینستاگرامیِ @dumpedwifesrevenge خانم مطلق‌ه‏ای اهل استرالیا عکس‏‌هایی را از خودش به اشتراک می‏‌گذارد که نشان می‏‌دهد زندگی دل‌خواهش را دارد -لباس‌‏های کِشی طرح حیوانات می‏‌پوشد و خورشید دمِ مغرب را با نوک انگشتانش نگه می‏‌دارد- ولی او این رؤیا را حاصل «صدماتش» می‌‏داند. در قسمت «بیو»ی اینستاگرامش می‏‌خوانیم: «کسی که بعد از ۲۶ سال زندگی به‌‏خاطر زنی جوان‏‌تر رها شد. انتقام من: فوق‏‌العاده باش و ظاهرت را فوق‌‏العاده کن». او صفحۀ اینستاگرامش را پاسخ به «چالشی» می‏‌داند که شوهر سابقش در اواخر زندگی مشترکشان مطرح کرده بود: «همیشه وقتی دو نفر که مدتی طولانی با هم زندگی کرده‌‏اند جدا می‏‌شوند، یکی شکوفا می‌‏شود و یکی نمی‏‌شود». به نظر این زنِ رها‏شده، تبدیل زندگی به رؤیا -و عکاسی حرفه‌ای از آن- نوعی طغیان و راهی برای بقاست.\nچاه اینترنت سرگردانی ذهنی را به چیزی پُر از کلیک و تصویر بدل می‏‌گرداند و از این طریق ضرب‏‌آهنگ‌‏های تفکر یادآور را خشک و بی‏‌روح می‏‌کند: دنبال صفحۀ اینستاگرامِ «انتقام زنِ رهاشده» می‏‌گردید؛ نام او را در گوگل جست‌وجو می‌‏کنید؛ مطلبی را دربارۀ زندگی‌‏اش پیدا می‌‏کنید و می‏‌بینید که شهر ساحلیِ محل زندگی او در جنوب غربی استرالیا «استراحتگاه دنجِ پول‌دارهای استرالیایی است»؛ عبارت «گران‏‌ترین هتلِ خلیج ایگل» را جست‌وجو می‌‏کنید؛ خودتان را تجسم می‏‌کنید که در ویلای ساحلیِ چهارخواب‌ه‏ای با چشم‌‏انداز یکپارچۀ اقیانوس فیروزه‌ایِ هند اقامت کرده‌‏اید؛ در گوگل «درختان جنوب غرب استرالیا» را جست‌وجو می‏‌کنید تا ببینید نام درختی که در کنج تصویر قرار گرفته چیست -اوکالیپتوس! یا شاید بانکسیا- و بعد زنِ رهاشده + «دوست‌‏پسرِ جوان‌‏تر» را جست‌وجو می‏‌کنید. خودتان را در هتل تجسم می‏‌کنید. خودتان را در خانۀ آن زن تجسم می‌‏کنید. خودتان را هنگام نگارش مطلبی دربارۀ زندگی او تجسم می‏‌کنید. خودتان را هنگام معاشقه با دوست‌‏پسری جوان‏‌تر که نه چهره‌‏اش را دیده‌‏اید و نه وجودش را تأیید کرده‌‏اید تجسم می‌‏کنید. از تصور (تجسم زندگی او) به فرافکنی (تجسم خودتان در زندگی او) می‏‌روید و دوباره بازمی‏‌گردید. این‏‌ها جابه‌جایی‏‌هایی هستند که هر ذهن خیال‌‏پردازی تجربه می‏‌کند، ولی امروزه می‌‏توان تصاویری را یافت که به آن‏‌ها حیات بدهند. این رؤیای انتزاعی در بالای مرورگرتان شش صفحه ایجاد می‌کند -مثل ردِ خرده‌‏نان‏‌هایی که مسیر برگشت به هزارتوی آرزو‏هایتان را نشان می‌‏دهد. شما، شما، شما. ضمیر دوم‌شخص مثل کوس شرم‌ساری. مرورگر من، آرزوهای من.\nمی‌‏توان گفت هیچ یک از شبکه‌‏های اجتماعی کامل‏‌تر از تیک‌‏تاک تجسم‌بخش رؤیاهایمان نیست. در تیک‌‏تاک افراد رؤیاهایشان را ابراز می‏‌کنند، همدیگر را وقتی خیال‏‌پردازی می‏‌کنند دست می‌‏اندازند و محتویات خیال‏‌پردازی‌‏هایشان را در قالب میکرودرام‌هایی بی‏‌معنی و مقامه‌‏وار بازتولید می‌‏کنند: غذای بی‏‌پایانْ بدون کالری، توهم پرواز. اما آن پدیدۀ تیک‌‏تاکی که این موارد را به دقیق‌‏ترین شکل نشان می‏‌دهد ویدئوهای پی‌‏اُ‏وی هستند -کلیپ‏‌هایی که از مخاطبان می‏‌خواهند در سناریویی خاص قرار بگیرند، سناریوهایی که معمولاً شرایط عاطفی سخت نوجوانان را نشان می‏‌دهند. بعضی از آن‏‌ها شبیه درمان از طریق مواجهه هستند: دختر بانمکی که بلوز گل‏‌دار زرد‏رنگ و گشادی پوشیده از شما می‏‌خواهد تصور کنید «معلمتان اجازه می‌‏دهد از بین همکلاسی‌هایتان یاری انتخاب کنید، ولی دو تا دوستی که در کلاس دارید با هم یار شده‌‏اند» یا «امروز دورِ میز غذاخوری صندلی به تعداد کافی نیست و شما جا ندارید بنشینید». این شرایط تا حدی نزدیک به ایدۀ «والایی»17ادموند برک است: مواجهه با خطر از موقعیتی امن.\nویدئوهای پی‌‏اُ‏ویِ دیگر بیشتر به تحقق آرزو شباهت دارند: در یکی از ویدئوها که بیش از دومیلیون‏ لایک خورده پسر عینکی خوش‌‏چهره‌ای با لباس راه‏راهِ گل‏‌و‏گشاد نوشته «شما در مدرسه ناهار ندارید بخورید و من کل ناهارم را می‌‏دهم شما، چون می‏‌خواهم خوشحال باشید». @idrinkvapejuice روی ویدئویی که بیش از ششصدهزار بار لایک شده نوشته: «من کراشِ ورزش‌کارِ درس‌‏نخوان شما هستم. شما به من می‏‌گویید ناراحتید. من سعی می‌‏کنم حالتان را بهتر کنم». دختری که در ویدئو صحبت می‏‌کند ادای کسی را درمی‌‏آورد که درک درستی از ناراحتی ندارد ولی همدردی‌کردن را خوب بلد است -یا حداقل همدردی با دختری را که باسن خوبی دارد بلد است: او خیلی آرام می‏‌گوید «ناراحتی؟ ناراحت. نباش. تو خیلی خوش‌‏گوشتی».\nتماشای این ویدئو، حتی صرفاً خواندنِ عنوان آن، مثل خواندن توضیحات وب‏‌سایت کلیفس‏نوتز دربارۀ عمیق‌‏‏ترین تمایلات و آرزوهایم است که به اینترنت سپرده شده‌‏اند. تاکنون چند بار این رؤیا را که اندوه من ممکن است جذابم ‏کند یا عشقِ کسی یا، دست‏کم، توجه کسی را بر‏انگیزد اجرا کرده‌‏ام؟ یکی از جاذبه‏‌های فریبندۀ شبکه‌‏های اجتماعی این است که می‌‏بینیم آرزوهایمان را، حتی پیش از آنکه خودمان شکلی به آن‏‌ها بدهیم، شکل می‏‌دهند، فرد دیگری به‌‏جای ما آرزو می‌‏کند و ما می‏‌توانیم این وظیفه را، مثل بسیاری از وظایف دیگر، برون‏‌سپاری کنیم.\n۸. گریز\nسر میز ناهار، یکی از دوستانم به‏ اسم آدریان دربارۀ خیالاتی صحبت می‏‌کرد که سابقاً، وقتی در کانون اصلاح و تربیت بوده، دائم به سراغش می‏‌آمده. کانون اصلاح و تربیت مدرسه‌‏ای شبانه‌‏روزی بوده که او را در نوجوانی، برخلاف میلش و به‌‏طرزی وحشتناک، به آنجا برده بودند -یک‌‏عده آدم غریبه در تاریکی شب وارد اتاق خوابش شده بودند و او را داخل ماشینی که بیرون منتظر بوده کشانده بودند. این طرز رفتار برای آن بوده که آدریان احساس کند اختیار بدنش را ندارد. پس تعجبی نداشت که خیالاتش حول گریز فیزیکی دور بزند.\nدر جلسات اجباری گروه‌‏درمانی که برایشان برگزار می‏‌شده او به پنجرۀ بزرگی که درست مقابل صندلی‌‏اش بوده خیره می‌‏شده و فکر می‏‌کرده که مستقیم به دلِ پنجره بزند و فرار کند. این رؤیا که حکم تسکینی در هنگامۀ ملالی مستمر را داشت، رؤیای گسستی ناگهانی بود. فکر او دربارۀ فرار نه انتزاعی بلکه با جزئیات تمام و، می‏‌شود گفت، عملیاتی بوده: او باید از کدام گوشه فرار کند و برای آنکه شیشۀ شکسته زخمی‌‏اش نکند بدنش را در چه زاویه‌‏ای قرار دهد. او حس شکسته‏‌شدن شیشه در اطراف بدنش را تجسم می‏‌کرده -فشار و خلاصی، تیزی و ترق‌‏ترقِ خرده‏‌شیشه‏‌ها.\nبا توجه به اینکه ازجمله مزایای رؤیاها امکان فرارفتن از عمل‏‌گرایی است، شاید چندان معقول نباشد که در بندِ ملاحظات عملی‏شان گرفتار شویم. دوست من می‏‌توانسته در رؤیایش خود را از شیشۀ شکسته در امان نگه دارد. من هم می‏‌توانستم وکیل پورتلندی را مجرد فرض کنم، ولی این کار انگار یک‏‌جور تقلب است. رؤیایی که هیچ برخورد و اصطکاکی نداشته باشد، خیال خام است. اما اگر بگذارید واقعیت وارد رؤیا شود -مثل تراشه‌‏‏ای از رگه‏‌های چوب که در دست فرو می‌‏رود- درگیری بیشتر می‌‏شود.\nبه دوستم گفتم «خیلی جالب است که ما هنوز می‏‌خواهیم قوانین جاذبه در رؤیاهایمان اِعمال شوند. دلمان نمی‌‏خواهد خیالاتمان روی کرۀ ماه بگذرند».\nاو هم گفت «ما می‏‌خواهیم روی کرۀ ماه زندگی واقعی رخ بدهد. می‏‌خواهیم رؤیاهایمان اینجا، روی زمین، اتفاق بیفتند».\n۹. ناگزیری\nیک‏ روز غروب بیماری با روان‏‌درمانگرش، که کسی نبوده جز دونالد وینیکات، ملاقات کرده و گفته حتی همان هنگام که دربارۀ بی‌‏اختیاریِ رؤیاپردازی‏‌هایش صحبت می‏‌کنند هم او خیال‏‌پردازی می‏‌کند. بیمار، با اشاره به تکه‌‏ای از آسمان که از پنجرۀ مطب می‏‌توانسته ببیند، به روان‏‌درمانگر می‏‌گوید «من الان روی آن ابرهای صورتی‏‌رنگ راه می‏‌روم» و سپس از او می‏‌پرسد که فکر می‏‌کند رؤیاپردازی او مولد است یا سمی: «وقتی من روی آن ابر صورتی‌‏رنگ راه می‏‌روم آیا تخیلم به زندگی‌‏ام غنا می‏‌بخشد یا تصوراتم آن چیزی است که شما خیال‏‌بافی می‌‏نامید و زمانی رخ می‏‌دهد که من هیچ کاری نمی‏‌کنم و باعث می‏‌شود احساس کنم وجود ندارم؟». طی جلساتی که آن‏ها با هم داشتند، وینیکات تمایزی قائل شده بود میان تخیل -نوعی تصورِ مرتبط با زندگیِ واقعی، مثل انتظار مشتاقانه برای فرارسیدن تعطیلات- و «خیال‏‌بافی» -وضعیت گسستی‌‏تری که در آن بعضی فعالیت‏‌های فیزیکیِ صوری، مثل سیگارکشیدنِ بی‏‌اختیار یا ساعت‌‏ها مشغولِ بازی‌شدن، بدل به پوششی برای خیال‏‌پردازی ناخواسته می‏‌شود. او می‏‌نویسد «در خیال‏‌بافی آنچه رخ می‌‏دهد بی‌‏درنگ رخ می‌‏دهد، مگر آنکه اصلاً رخ ندهد». او نوشت که بیمارش طی دهه‌‏ها زندگی با این خیال‏‌بافی‌‏ها «توانسته نوعی زندگی بسازد که در آن امور واقعی چندان اهمیتی برایش ندارند».\nاصطلاح «خیال‏‌بافی ناسازگار»18را نخستین‏‌بار دکتر ایلی سامر، استاد روان‏شناسی بالینی دانشگاه حیفا، در سال ۲۰۰۲ ساخت و آن را «فعالیت گستردۀ تخیل که جایگزین تعاملات انسانی می‏‌شود و/یا در عملکرد تحصیلی، میان‏‌فردی یا شغلی فرد مانع‌‏تراشی می‌‏کند» تعریف کرد. سامر در سال ۲۰۱۷ «کنسرسیوم بین‏‌المللیِ پژوهش‌‏های خیال‌‏بافی ناسازگار» را بنیان گذاشت و جدول شانزده‌‏سؤالۀ موسوم به ام‏‌دی‌‏اس-۱۶ را طراحی کرد که پرسش‌‏هایی نظیر «وقتی دنیای واقعی مزاحمِ خیال‏‌بافی‏‌هایتان می‏‌شود چقدر عصبانی می‏‌شوید؟» را در خود داشت.\nجین بیگلسن و سینتیا شوپاک در سال ۲۰۱۱ مطالعه‌‏ای را بر روی نَود «رؤیاپردازِ ناهنجاریِ خودخوانده» انجام دادند و الگوهای نشئگی و ضعف، مشابه دیگر انواع اعتیاد، را یافتند. یکی از مشارکت‏‌کنندگان گفته بود «فرورفتن در خیالات خیلی هیجان‌‏انگیز است». «حالی شبیه نوعی سرخوشی است … مدتی که می‏‌گذرد، فوراً احساس می‏‌کنم گرفتارش شده‌‏ام، طوری که نمی‏‌توانم رهایش کنم. وقتی در خیالات هستم یا سعی می‏‌کنم از آن خلاص شوم، همیشه مواجهه با واقعیت به نظر دشوارتر می‏‌شود». یکی دیگر از مشارکت‏‌کنندگان می‌‏نویسد «میزان وقتی که تصور می‏‌کنید صرفِ افراد خیالی کرده‌‏اید، درحالی‏که عزیزانتان را در دنیای واقعی نادیده گرفته‌‏اید شما را سخت دچار عذاب وجدان می‏‌کند». نفر سوم بی‏‌تکلف می‏‌گوید « فقط دلم می‏‌خواهد یک روز را، بدون آنکه در ذهنم کس دیگری باشم یا مجبور باشم این داستان را بازی کنم، بگذرانم».\n۱۰.مرگ\nدر نانواییِ کنار ایست ریور، نزدیکِ پیش‌‏دبستانی دخترم، از مادرم دربارۀ رؤیاهایش پرسیدم. درست نمی‌‏دانم منتظر چه پاسخی بودم، جز اینکه خیلی وقت‌ها مادرم را تصویر آرمانیِ خودم می‏‌دانستم: نزدیک اما بهتر. هر دو از نظر احساسی تیزفهم هستیم، ولی او فداکارتر است. هر دو مادرانی شاغل بوده‌‏ایم، ولی من جستارهای ادبی می‏‌نویسم و او روی سلامت مادران در کشورهای درحال توسعه کار کرده است. من دهۀ بیست زندگی‌‏ام را تمام ‏وقت وقفِ بی‏‌ثباتی عاطفی کرده بودم و او دهۀ شصت عمرش را در جامعۀ روحانیت به دستگیری در اعتصاب‌های اتحادیه‌‏ایِ مرکز شهر گذرانده بود. او در کل دوران کودکی‌‏ام من را با نان تازه تغذیه کرده بود، من دخترم را با غذاهای بیرون‏‌برِ تایلندی سیر می‏‌کنم.\nاو می‏‌گفت دشوار بتواند آن‌جور رؤیاهای «بنیادی و سازنده» را که سابقاً فراوان داشته اکنون داشته باشد: تصور آینده‏‌ای که با اَعمال آن روزهایش ساخته می‏‌شده -گمانه‌‏زنی دربارۀ کار‏و‏بار بچه‌‏ها وقتی بزرگ شدند یا شغل آیندۀ دانش‌‏آموزانش. اکنون که هفتاد‏و‏هفت‌ساله شده بود زندگی‏‌اش جهتِ رو‏به‌آیندۀ سابق را نداشت. مادرم گفت حالا؟ او گاهی دربارۀ هم‏‌خانگی با خاله‌‏ام خیال‏‌بافی می‌‏کرده -خواهر کوچک‌‏تر و بهترین رفیق او طی هفتاد‏و‏سه سال گذشته- و فکر می‏‌کرده که حتی اگر هم محقق نشود، خیال این هم‏‌خانگی‏ پُلی را پیش پای او می‌گذارد: راهی برای آنکه پایان زندگی‏‌اش را در تنهایی یا در آسایشگاه تصور نکند.\nاحتمالاً زیست‌‏بوم طبیعی رؤیاها جوانی است: هرچه آینده‌‏های محتمل بیشتری پیش رو داشته باشید، زمین بیشتری هم برای ریشه‌دواندن رؤیاهایتان دارید. پیرتر که می‏‌شویم رؤیاهایمان شکل نوستالژی یا خلاف واقعیت به‏‌خود می‏‌گیرند.\nمادرم در ادامه گفت که «این روزها بعضی از خیالاتم دربارۀ مرگ‌اند». منظورش این نبود می‏‌خواهد بمیرد، بلکه فقط گاهی تجسم می‌‏کرد مرگ چگونه چیزی است. این رؤیاپردازی‏‌ها او را یاد کودکی‏‌اش می‌‏انداخت که مصمم بوده بفهمد جهان چطور به وجود آمده و با جواب‌‏های پدرش هم قانع نمی‌‏شده. دست‏‌آخر به او گفته «اگر فقط بگویی چطور همه‌‏چیز آغاز شد، خودم بقیه‌‏اش را می‌‎فهمم».\nما معمولاً منتظر نتیجۀ داستان‏‌ها هستیم ولی، وقتی داستانْ خودِ ما باشد، پایان به معنی مرگ روانی یا فیزیکی خواهد بود. رؤیاها با طولانی‌‏ترکردن داستانْ علیه این پایان می‏‌جنگند. آن‏‌ها داستان را حل‏‌نشده باقی می‏‌گذارند. تصور شکلی از زندگی که در آن رؤیاپردازی وجود نداشته باشد یعنی تجسم مرگ بخشی از خودم که از آن متنفرم ولی، درعین‌حال، بخشی از من است که من را زنده نگه می‌‏دارد. ضربانِ شگفتی. پایانه‌‏های عصبیِ جایگزین‌‏ها. اگر رؤیاها مدام پایان داستان را به تعویق می‌‏اندازند -دائم سماجت می‏‌کنند که هنوز کار این زندگی تمام نشده- پس چطور پایان داستان را تصور می‌‏کنید؟\nمادرم می‏‌گفت در رؤیاهایش دربارۀ مرگ بیشتر می‏‌کوشیده وضعیت‏‌هایی را تجسم کند که مرگ با حیاتی که او می‏‌شناخته به نحوی پیوستگی داشته باشد -درعین‌حال که می‏‌داند مرگ تجربه‌‏ای است که بارزترین ویژگی‌‏اش گسستگی است. بسیاری از خیال‏‌بافی‌‏های ما دربارۀ گریز و زندگی‏‌های جایگزین هستند -دربارۀ تصور تغییر و تجسمِ خروج از زندگی- اما این نوع خیال‏‌پردازی که مادرم شرح می‌‏داد نقطۀ مقابل آن‏‌ها بود. تصورِ ثباتِ امور است. تصور بخش‌‏هایی از خودمان است که، باوجود ترک جهان، چه‌‏بسا در پی می‏‌آیند -یا تصور نسخه‏‌ای از ماست که چه‏‌بسا در جایی انتظار می‏‌کشد.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را لزلی جمیسون نوشته و در تاریخ ۷ آوریل ۲۰۲۲ با عنوان « Dreamers in broad daylight: ten conversations» در وب‌سایت آسترا منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «خیال‌پردازان در روز روشن: ده گفت‌وگو» در بیست‌‌وششمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ عرفان قادری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ خرداد ۱۴۰۲با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        لزلی جمیسون (Leslie Jamison) جستارنویس تحسین‌شدۀ آمریکایی است که عمدتاً دربارۀ زنان می‌نویسد. آزمون‌های همدردی (The Empathy Exams) عنوان مجموعه‌ای از جستارهای اوست که در سال 2014 منتشر شده است.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        مقصود نویسنده هتل Le Parker Meridien نیویورک است. در سالن انتظار این هتل، پشت پرده‏ای سرخ‌‏رنگ، کافۀ معروفی هست که ساندویچ‌‏های همبرگرش محبوب‌اند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        whack-a-mole نوعی بازی پاساژی معروف است [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        placeholder\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        Survival Series\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                         Daydreaming: An Introduction to the Experimental Study of Inner Experience\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                         Imaginal Processes Inventory\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        mind wandering\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        8\n                                                        good-enough mother\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        9\n                                                        transitional objects\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        10\n                                                        Der traumer am hellichten Tag\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        11\n                                                        Ego\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        12\n                                                        Harold and the Purple Crayon\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        13\n                                                        Menstruation Bathroom\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        14\n                                                        Womb Room\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        15\n                                                         Linen Closet\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        16\n                                                        meta-level discourse\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        17\n                                                        sublime\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        18\n                                                        maladaptive daydreaming\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/656059031.json b/train/656059031.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..3ac715911f1319f2548152be8beac733d465fb63
--- /dev/null
+++ b/train/656059031.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "بزن بريم بترکونيم رفيق!",
+  "subtitle": "چرا نوجوان‏‌ها دوست دارند کارهای عجیب و خطرناک بکنند؟",
+  "introduction": "در انگلستان خلیجی هست که نوجوان‌‏ها علاقه دارند از روی دیوارۀ بیست‌متری‌اش شیرجه بزنند. متأسفانه هر سال تعداد زیادی از این نوجوان‌ها به دلیل برخورد با صخره‌های کف آب می‌میرند یا به‌شدت مجروح می‌شوند. همچنین گهگاه می‌شنویم نوجوان‌ها خودزنی می‌کنند یا سراغ مواد و روابط عجیب‌غریب می‌روند. بعضی‌ها می‌گویند این کارها ناشی از جو دوستانِ هم‌سن‎‌و‌سال است و برخی دیگر این‌ها را فرصت‌هایی برای تخلیۀ هیجانات می‌دانند. این‌جور حرف‌ها کمی خیال پدر و مادرها را راحت می‌کند، اما این‌طور که پیداست همۀ ماجرا جو و تخلیۀ هیجان نیست و پای نظام آموزشی مدارس و خودِ جامعه در میان است.",
+  "content": "گای کلکستن، ایان— این کابوس تمام والدین است. دیوار دریاییِ پلیموث هو بیست متر ارتفاع دارد و صفی از پسرانِ یازده تا پانزده‌ساله به‌تحریکِ دوستانشان از روی دیوار توی خلیج کوچک «مرد مُرده» می‌پرند (این اسم را به‌حق روی آن گذاشته‌اند). به این کار «سنگ‌قبرشدن» 1می‌گویند -هدف این است که مثل سنگِ قبرْ راست و محکم، با پا وارد آب شوند. اکثر پسرها مغرور و صحیح‌وسالم از آب خارج می‌شوند. بعضی‌ها هم، لاجرم، نه. سنگِ‌قبرشدن همان‌قدر که فکر می‌کنید خطرناک است؛ بچه‌ها اغلب توی آبی می‌پرند که زیرش صخره‌ها و جریان‌های کُشنده پنهان‌اند. طی نُه سال گذشته، حدود بیست نوجوان در بریتانیا کشته شده‌اند؛ تقریباً هفتاد نفر هم فلج و مابقی عمرشان اسیر صندلی چرخ‌دار شده‌اند و بااین‌حال سنگِ‌قبرشدن سال‌به‌سال محبوب‌تر می‌شود.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/12/919-17.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            بزن بريم بترکونيم رفيق!         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nچرا نوجوانان این کار را می‌کنند؟ بروید بالای دیوار تا یکی از دلایل آن را بفهمید: «فشار هم‏سن‌و‌سال‏‌ها». بچه‌ها همدیگر را ترغیب می‌کنند و بابت شجاعت و «باحالی‌»شان ستوده می‌شوند. آن‌ها احساس شدید -هرچند گذرای- یگانگی، صمیمیت و احترام را تجربه می‌کنند. کلیپ‌های زیادی نشان می‌دهند که دخترهای خوشگل با نگاهشان به پسرهای بی‌پروا (و گاه برعکس) نخ می‌دهند. اما فشار هم‏سن‌و‌‏سال‌ها و جایگاه اجتماعی تنها دلایل نیستند. وقتی جِز، یکی از پیش‌کِسوتان سنگِ‌قبرشدن، در سال ۲۰۰۶ و در شانزده‌سالگی با گاردین مصاحبه می‌کرد، مسئله را این‌طور توضیح داد: «شما کل روز را در مدرسه صرف کارهای ملال‌آور می‌کنید … و بسیار دلتان می‌خواهد کار هیجان‌انگیزی انجام دهید … پریدنْ این خواسته را برآورده می‌کند. فقط برای یک لحظه، همۀ تکه‌های ملال‌آور روزتان را فراموش و احساس آزادی می‌کنید». استیوِ هجده‌ساله گفت «این راهی است برای اینکه چند ثانیه، بدون مصرف موادمخدر یا الکل، از شر افکارتان خلاص شوید. وقتی وسط زمین‌وهوا معلق‌اید، به هیچ‌چیز فکر نمی‌کنید؛ ذهنتان خالی می‌شود».\nاین اشتیاق به «خالی‌شدن ذهن» محرکِ بسیاری از رفتارهای نوجوانان است که به نظر بزرگ‌سالان غیرمنطقی و خودویرانگرند. علت خشونت و دعوا بیشتر از اینکه مرعوب یا مجروح‌کردن دیگران باشد پرت‌شدن به زمان حال است -و درنتیجه احساس پُر از زندگی بودن. پژوهش‌ها دریافته‌اند که محرک دعوا در مدارس معمولاً ملال است و در میان دوستان شایع‌تر است. بعضی از ورزش‌ها، درست مثل رقصیدن، موجب ظهور وضعیت آگاهی مشابهی می‌شوند. برقراری رابطۀ جنسی بی‌احتیاط شباهت‌هایی با سنگِ‌قبرشدن دارد (به‌ویژه برای پسرها؛ برای دخترها ممکن است انگیزه‌های پیچیده‌تری وجود داشته باشد). خودزنی هم همین‌طور. پسر نوجوانی که در سال ۲۰۰۶ برای یادداشتی در گاردین با او مصاحبه شده بود گفت که خودزنی‌اش «راهی برای خلاصی از رنج، خشم و درد بوده است. اما هیجان و احساس بهبودی که داشتم همیشه آن‌قدر کوتاه‌مدت بود که مجبور می‌شدم بارها این کار را تکرار کنم». دختری گفت «دوازده سالَم بود که شروع کردم. خیلی افسرده، خشمگین و منزوی بودم. یک روز، تصادفاً دستم با شدت واقعاً زیادی به تخت خورد و احساس تسکینی ناگهانی را تجربه کردم. بعد بنا به علتی تصمیم به خودزنی با تیغ گرفتم تا ببینم آیا می‌توانم کاری کنم که این احساس خوب مدت بیشتری دوام بیاورد یا نه». موادمخدر و الکل هم تمرکز را از جهان آشفتۀ حسرت‌ها و نگرانی‌ها به‌سوی لحظۀ حالی برمی‌گرداند که در آن «ذهنتان خالی می‌شود».\n\nاین نوع تجربیات چه دارند که، علی‌رغم غیرعقلانی‌بودن، مقاومت دربرابرشان برای نوجوانان این‌قدر سخت است؟ مسئله پریدن، رقصیدن، یا برقراری رابطۀ جنسی نیست، احساسی است که این کارها در شما برمی‌انگیزند. من اسم این احساسات شدید و به‌شدت جذاب را تجربۀ «زت‌م‌ع‌ر‌» می‌گذارم. ز برای زندگی است: احساس توانایی، نیرومندی، روحیۀ خوب -مجذوب لحظۀ حال بودن- درمقابل احساس سُستی، خودداری یا خجالتی‌بودن. ت برای تعلق است: احساس مقبول و ارزشمند بودن، احساس دوستی و صمیمیت، احساس «آسایشِ خانه» درتقابل با احساس منزوی یا «یتیم» و بیگانه‌بودن. م برای مراقبت است. جوان‌ها کسی یا چیزی را می‌خواهند که مراقبش باشند: جُفت یا دسته، دوست‌دختر یا دوست‌پسر، بچه، گوشی هوشمند یا شلوار جینِ خوب. از اینکه دنبال نخودسیاه بروند بیزارند: از اینکه مجبور باشند کارهایی بکنند که به نظر بی‌ارزش یا بیهوده می‌رسد، مثل اکثر کارهایی که در مدرسه از آن‌ها می‌خواهند (من داستان آن دانش‌آموز پسر را دوست دارم که معلمش از او پرسید ملخ چند پا دارد؟ پسر آه کشید و جواب داد «ای خدا. کاش من هم مشکلات تو را داشتم»).\nع برای عمق است: نوجوان‌ها، به‌طرق گوناگون، جذب کارهای سخت، بدون قطعیت و ماجراجویی می‌شوند. آن‌ها دنبال چالش‌هایی می‌گردند تا بر آن‌ها غلبه کنند و تجربیاتی که باعث رشدشان شود، اما اغلب این‌ها چالش‌هایی نیستند که والدین و دبیران آن‌ها را تأیید کنند و مجاز بشمارند. چالش‌های جوان‌ها باید چیزی «واقعی» داشته باشد، و برای خیلی از آن‌ها خواندن، نوشتن، توضیح‌دادن چیزها و «نشان‌دادن عملکرد» این‌چنین نیست. و ر برای راحتی است: احساس آرام‌وقرار، آسایش فکری و آسودگی، درتقابل‌با تزلزل، اضطراب و سراسیمگی.\nپس نظریۀ من دربارۀ نوجوانی بدین قرار است: هرچه فعالیتیْ احساس زندگی، تعلق، مراقبت، عمق و راحتی بیشتری بدهد، نوجوانان بیشتر جذب آن می‌شوند. هرچه از این کیفیات تُهی‌تر باشد، از آن بیزارتر خواهند بود.\nواقعیت این است که این منحصر به جوان‌ها نیست. آیا همۀ ما آرزومند چنین تجربیات هیجان‌انگیزی نیستیم که باعث می‌شوند همۀ این‌ها را احساس کنیم؟ در ادامه از زبان شخصیتی در اثر پرفروش یو نِسبو، خفاش (که در تعطیلات تابستانی امسال آن را خواندم)، وصفی می‌آید از زندگی و عمقی که چتربازی به آدم می‌دهد، آن هم با عباراتی که کاملاً دربارۀ سنگِ‌قبرشونده‌های نوجوان صادق است:\nآغازش مثل یک شوک است، وقتی از هواپیما بیرون می‏پری، آدرنالین به رگ‌هایت سرازیر می‌شود. انگار مخدر تزریق کرده‌ای. بعد با خونت مخلوط می‌شود و باعث می‌شود احساس شادی و قدرت کنی … بدنت متقاعد شده که قرار است بمیرد و وارد وضعیت هشدار کامل می‌شود -دستِ تمام حواسش را تا جای ممکن باز می‌گذارد تا ببیند که آیا هیچ‌کدامشان می‌تواند راه فراری پیدا کند یا نه. مغزت … همه‌چیز را ثبت می‌کند: پوستت، وقتی داری سقوط می‌کند، افزایش دما را احساس می‌کند، گوش‌هایت افزایش فشار را متوجه می‌شوند و تو از هر شیار و هیئتی که در مساحتِ آن زیر است آگاهی پیدا می‌کنی. حتی می‌توانی بوی کُرۀ زمین را که نزدیک‌تر می‌شود استشمام کنی. و اگر بتوانی ترس کُشنده را پسِ ذهنت بفرستی، هَری -نه اینکه از ذهنت بیرونش کنی، فقط پسش بزنی- برای یک آن به فرشته تبدیل می‌شوی. آن‌وقت یک عمر را در چهل ثانیه زندگی می‌کنی.\nبرای همۀ آدم‌ها، بخش مهمی از بزرگ‌شدن تجربۀ چیزی است که باعث می‌شود نه‌تنها احساس زندگی و حضور، بلکه به‌همین‌ترتیب احساس کفایت و بزرگی کنیم. اگر شانس بیاوریم، به چیزهایی دل‌بسته می‌شویم که قانونی و ارزشمندند و ممکن است ما را به اوج ذوق‌ورزی‌ها و حرفه‌ها برسانند نه حضیضِ خودویرانگری. حتماً هم نباید متمرکز بر تجربه‌های جسمیِ سرشار از آدرنالین باشند. پژوهش میهای چیکسنت‌میهای، استاد روان‌شناسی دانشگاه کلرمونت گرجوئت در کالیفرنیا، نشان داده است که باغبان‌ها، آشپزها و جراحان قلب می‌توانند دچار احساس خلسه‌ای -لذت جذبه- از همان جنس شوند. هنرمندان و نویسنده‌ها هم همین‌طور. گیمرها 2 هم همین‌طور و کسانی که جهان دیجیتالی را که گیمرها در آن ساکن هستند می‌آفرینند. پس معلوم می‏شود که، خوشبختانه، ترس فلج‌کننده شرط لازم نیست، هرچند می‌شود فایده‌اش را فهمید. آن کیفیتِ محبوبِ تمرکز و سرزندگی می‌تواند از حرکت به‌سمت حدودِ ظریف‌ترِ مهارت، و همین‌طور دور از خطر، ناشی شود.\nشگفت آنکه پیداست این نوع تجربۀ هیجان‌انگیز و احساس زندگی تمام‌عیار می‌تواند به‌نحوی سر برآورد که ظاهراً ربطی به هیچ فعالیت بخصوصی ندارد. برای رسیدن به آن مجبور نیستید از صخره‌ای پایین یا از هواپیمایی بیرون بپرید؛ حتی لازم نیست غرق دستورطبخی دشوار یا بازی شطرنج شوید. این احساس می‌تواند، به نحوی مرموز، هنگامی سر برآورد که در استارباکس یا قطار حومه‌ای ۶:۳۵ به‌مقصد بازینگستوک نشسته‌اید. می‌توانید طعم این تجربۀ روزمره را در شعری به نام «دودلی»، که ویلیام باتلر ییتس در سال ۱۹۳۳ سروده، بچشید.\nپنجاه‌سالگی‌ام آمده بود و رفته،\nمن، مردی تنها، نشسته\nدر فروشگاه شلوغی در لندن بودم،\nبا کتابی باز و فنجانی خالی\nروی سطح مرمرین میز.\nخیره بودم به فروشگاه و خیابان\nکه بدنم ناگهان گُر گرفت؛\nو بیست دقیقه، کمابیش،\nتو گویی شادی‌ام از حد فزون بود،\nاز اینکه سعادتمند بودم و ثناخوان.\nدر ادامه هم شرحی می‌آید از موهبت تجربه‌ای که همین‌قدر بادآورده است، از زبان یکی از مسافران قطار حومۀ لندن، قریب به پنجاه سال پیش:\nایستگاه واکسال، در غروب تیرۀ جمعه‌ای در ماه نوامبر، جایی نیست که آدم برای دریافت وحی الهی روی آن حساب کند! … واگن درجه‌سه پُر بود. نمی‌توانم فکر خاصی را به یاد بیاورم که شاید راه به آن لحظۀ عظیم برده باشد. تنها برای چند ثانیه (به گمانم) کل واگن غرق در نور شد. من در نوعی ادراک عظیم غوطه‌ور شدم از حضور در مقصودی عاشقانه، ظفرمند و درخشان … طی چند ثانیه، شکوه رخت بر بسته بود؛ همه‌چیز رفته بود به‌جز احساسی مرموز و ماندگار. همۀ افراد داخل واگن را دوست داشتم. حالا مسخره به نظر می‌رسد، و درواقع با نوشتنش از خجالت سرخ می‌شوم، اما در آن لحظه به نظرم حاضر بودم جانم را فدای هر کسی در آن واگن کنم. انگار می‌توانستم ارزش طلایی درون آن آدم‌ها را احساس کنم.\nمثال دوم برگرفته از کتابی است با عنوان تجربۀ مشترک (۱۹۷۹) 3، ویراستۀ جان ام. کوهن و ژان-فرانسیس فیپس. کتاب شامل چندین شرح است از چنین رویدادهای اسرارآمیز و روحیه‌بخشی که از بایگانی‌ای دست‌چین شده‌اند که اکنون مرکز تحقیقات تجربۀ دینی در دانشگاه وِیْلز در لمپیتر است. این مرکز را در سال ۱۹۶۹ زیست‌شناسی به اسم سِر آلیستر هاردی در آکسفورد بنیان نهاده بود. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند که بیش از نیمی از جمعیتْ خبر از صورت‌هایی از این تجربه داده‌اند -تجربه‌هایی که درحقیقت شایع‌اند، اما مردم ترجیح می‌دهند درباره‌شان سکوت کنند، چون نمی‌دانند چطور دربارۀ آن‌ها حرف بزنند، یا می‌ترسند که خُل‌وچل به نظر برسند (یا هر دو).\n\nگاهی، اما نه همیشه، این تجربه‌ها همراه با تصوراتی عجیب‌وغریب‌اند. آنچه در همۀ آن‌ها مشترک است احساس زندگی، نیرو و شفافیت در وجود آدم است. این مسئله اغلب از طریق استعاره‌های مرتبط با نور یا آتش ابراز می‌شود. افراد می‌گویند انگار طلسم خویشتن‌داریِ همیشگی، احساس ضعف، دودلی یا میل به سرکوب احساسات که به‌ندرت توجهی جلب می‌کند باطل می‌شود و بدن و حواس سرشار از زندگی می‌شوند. متون مرتبط با تجربۀ رازآمیز یا روحانی به ما می‌گویند که خاستگاه کلمۀ «روح» بیشتر به خاستگاه یک کودک خوش‌روحیه یا اسب قبراق نزدیک است تا به هر نوعی از تقوای زردرویانه. پیش از همه، «روحانی» یعنی سرشاربودن از برکت زندگی. آن حس نیرومندِ تعلق هم هست: احساس خانه‌داشتن در جهانی لطیف که هم مهربان است و هم دوست‌داشتنی. هر کجا باشم انگار «سرای من» است؛ با هرکس باشم انگار «یار من» است. وقتی قضیه از این قرار باشد، برخوردهای از روی سوءظن و رقابت جای خود را به چیزی می‌دهند که گویی تمایلی دل‌بخواهی به مهربانی و مراقبت است.\nدر این وضعیت، رمزوراز و عدم قطعیتْ توانایی‌شان را برای تشویش‌آفرینی از دست می‌دهند. نیاز به دانایی، به یافتن امنیتِ خاطر در عقاید و باورها، جای خود را به علاقه به عمق و حقیقت می‌دهد -مقصد هر کجا می‌خواهد باشد. البته، این احساس شدید اعتماد و خودانگیختگی به معنیِ ترک کامل عقل نیست. بلکه، به‌قول آن ضرب‌المثل معروف صوفی‌ها، «به خدا توکل کن، اما اول شترت را ببند». آنگاه احساس آرامش و راحتی از راه می‌رسد. ترس، سردرگمی و عدم اعتمادبه‌نفس از بین می‌روند. از این منظر، روحانیت حاکی از این وعده است که می‌توان از طریق ترکیبی از وقار، بصیرت و تلاشْ بخشی از پریشانی و سراسیمگیِ پیش‌پاافتاده‌ای را که بودایی‌ها به آن دوکخا 4 می‌گویند دور ریخت و خود را بیشتر در وضعیت توازن و وضوح درونی یافت.\nشرح این تجربه‌ها در لفافی از تحسین پیچیده‌ شده‌اند، زیرا کسانی که این تجربیات را گزارش کرده‌اند آن‌ها را مثبت و «حقیقی» ارزیابی می‌کنند. از بیرون ممکن است -همان‌طور که زیگموند فروید و دیگران نشان داده‌اند- چنین توصیفاتی شکاکانه یا آسیب‌شناسانه تفسیر شوند، اما از درونْ شک چندانی نیست که اتفاقی ارزشمند و شاید حتی سرنوشت‌ساز افتاده است. جهان، که دیگر «محوْ از خلالِ شیشه»5 دیده نمی‌شود و آلوده به هزار و یک تردید و اضطراب لاینحل نیست، نزدیک‌تر و روشن‌تر است و آن‌قدرها هم شوم نیست و هرچند ایجاد این تغییرِ تجربه‌ای در آزمایشگاه دشوار است، ناممکن نیست. عصب‌شناسی به اسم ریچارد دیویدسن و همکارانش در دانشگاه ویسکانسین در پژوهشی اسکن‌های مغزیِ روان‌پریش‌های متوسط‌الحالی چون من را با اسکن‌های مغزیِ «مردان و زنان مقدسی» (که خیلی‌ها به تقدسشان اذعان دارند) مانند آموزگاران بودایی مقایسه کرده‌اند تا نشان دهند که فعالیت کمتری در مناطقی از لوب پیشانی «خردمندان» وجود دارد، به‌خصوص در نیم‌کرۀ چپ مغز که مربوط به حل تنش‌های درونی است. به‌بیان سرسری، یعنی مغز من نیاز دارد که بخش زیادی از منابع عصبی موجودش را برای کنارآمدن با گرهِ انگیزشیِ تردیدها و آرزوهای متضادم خرج کند. درهمین‌حال، خردمندان گویی دیگر دچار چنین شلختگی ذهنی‌ای نیستند، پس آن منابع عصبی آزادند تا در خدمت فعالیت‌های مهم‌تری در بخش‌های حسی و حرکتی مغز باشند که نتیجه‌اش می‌شود شکوفه‌های وضوح و نیرو.\nبه نظر من، نوجوان‌های سنگِ‌قبرشونده دنبال آن ادراکِ روشن‌بینی شفاف و حضورند. آن‌ها در پی همان کیفیت تجربه‌ای هستند که عُرفا دارند. آن‌ها نیز می‌کوشند تا آن احساس شوم و خودآگاهی را پشت سر بگذارند وقتی از نوک صخره می‌پرند یا با ماشین کورس می‌گذارند. دوستی ایتالیایی داشتم که خوش داشت آن‌قدر تند اسکی کند تا اسکیمیا 6، میمون بدشگونی که می‌گفت همیشه روی شانه‌هایش نشسته، را قال بگذارد. به نظرم پژواکی از آن زندگی شیرین و آسان در ژرفنای وجود جوانان هم هست. آن‌ها می‌کوشند تا اسکیمیا را قال بگذراند. این ندا چنان قوی است که آن‌ها آماده‌اند که درد جسمی شدید یا ترسی فلج‌کننده را به جان بخرند تا به آن لبیک گویند. این انگیزه‌ای سالم و بی‌خطر است. آن‌ها به‌نوعی می‌دانند که «این تجربۀ مشترک» حق مسلّمشان است و، کاملاً به‌حق، می‌خواهند آن را پس بگیرند و آماده‌اند تا بهای گزافش را بپردازند. شاید تفاوت میان ما و آن‌ها نه مغزهای نابالغشان، بلکه استنکافشان از تن‌سپردن به یک زندگی عاری از چنین اوج‌هایی باشد.\nزیاده‌روی‌های نوجوانانه‌ای را که ما را برآشفته می‌کنند و گاه ویرانی به بار می‌آورند می‌توان به‌منزلۀ مجاهدت‌هایی گمراه برای ارضای یک میل عمیق و سالم بشری درک کرد. جوان‌ها عمیقاً مشتاق تجربه‌های جذاب و لذت‌بخش‌اند، اما خیلی از آن‌ها نمی‌دانند چه روش‌های ظریف، دوستانه و سودمندی برای رسیدن به آن‌ها وجود دارد. زندگی‌ای که فرهنگ معاصر به ایشان عرضه می‌کند پر است از آرزوها و انگیزه‌های بدلی -مادی‌گرایانه، حس‌گرایانه و گاه بی‌رحم یا خودویرانگر- که درنتیجه می‌تواند مجاهدت‌هایشان برای احساس زندگی، مقبولیت و ارزشمندی را به‌سمت فعالیت‌هایی منحرف کند که حامل خطر خلق زباله‌هایی حتی سمّی‌تر در زندگی آن‌هاست. رفتار وحشیانه‌ای که ممکن است برای پذیرفته‌شدن در یک دسته لازم باشد سبب می‌شود خانواده یا بعضی دوستانْ نوجوان را به‌گرمی نپذیرند. اشتیاق نسنجیده برای داشتن فرزند -اشتیاق برای کسی که دوستش داشته باشیم و مأمنش باشیم- می‌تواند درنهایت راه‌های احتمالی دیگری را مسدود کند که به داشتن زندگی خوب منتهی می‌شوند.\nسِر کِن رابینسون، مشاور آموزشی، در کتاب خود، آن عنصر: چگونه یافتن علاقه‌تان همه‌چیز را دگرگون می‌کند؟(۲۰۰۹)  7 ،  سعی می‌کند نشان دهد که یکی از کارکردهای اساسی آموزش در قرن بیست‌ویکم این است که به دانش‌آموزان کمک کند تا دل‌بستگی‌ها و پیشه‌های مثبتی پیدا کنند که ماحصلشان همان کیفیتی در زندگی باشد که آرزویش را دارند. ما نباید به همۀ جوانان چارچوب خشکِ ارزش‌های جزمی‌ای‌ را تحمیل کنیم که از دید بسیاری از آن‌ها کسالت‌آورند و الهام‌بخش نیستند، بلکه باید ارزش‌های خودمان را بسط دهیم تا بتوانیم در مسیر اکتشافات نوجوانان یاریگرشان باشیم. ما باید بیشتر برای انگیزه‌هایشان ارزش قائل شویم و هدایتشان کنیم، نه اینکه آن‌ها را سرزنش کنیم. مبادا نوجوانان را در جهانی تنها بگذاریم که در آن هرچه احساس خوبی داشته باشد «بد» است و همۀ «خوبی» مساوی است با درس‌خوان‌بودن، منطقی‌بودن و خودداربودن. این درست که توانایی «خودتنظیمگری» -تمرکز، به‌تأخیرانداختن کامیابی و مهار انگیزه‌هایمان- داراییِ مهمی برای همۀ ماست؛ این توانایی پیشگوی خوبی برای همه‌چیز است، از شادی بگیر تا پاک‌دستی مالی. اما هر چیز خوبی زیادی‌اش سم است. توانایی مهار اشک یا بدقلقی هرازگاهی مفید است، اما وقتی خویشتن‌داری بدل به تسمه‌ای همیشگی بر گُرده‌هایمان شود، طغیان می‌کنیم. فهم اینکه چه وقت پا را از روی ترمز برداریم به اندازۀ ترمزگرفتن مهم است.\nروی‌هم‌رفته، نوجوانان از داورانِ اجتماعیِ ارزش‌ها، مثل مدرسه، که دوروبرشان هستند پیام متوازنی دریافت نمی‌کنند. پس، با استعانت از کلام ییتس، ممکن است بین افسردگی و انفجار دودل شوند و این خوب نیست، نه برای خودشان و نه جامعه‌شان. هرچه احساس زندگی و تعلقشان نسبت به مدرسه کمتر باشد، این دودلی احتمالاً افراطی‌تر خواهد بود. فقط مدرسه‌ها قربانی آن نیروهای اجتماعی نیستند که باعث می‌شوند برخی از دانش‌آموزانشان «بدرفتاری کنند» یا «ناراضی» شوند. سخت‌گیری و عدم تعادل ارزش‌ها و رفتار در مدرسه، خیلی بیش از آنچه معلم‌ها فکر می‌کنند، در شکل‌گیری رفتار مسئله‌سازی که باید از پس آن برآیند نقش دارد.\nبنابراین، علاج مسئله فراتر از این است که مزایای ورزش‌های گروهی را برشماریم و گاه‌به‌گاه فرصت‌هایی برای «تخلیۀ هیجان» فراهم کنیم. آن‌هایی که قرار نیست در بازی امتحان «برنده» باشند، یا کسانی که ذاتاً درس‌خوان نیستند، وقتی تمام فکر و ذکرشان موفقیت‌های شناختی از قبیل نتیجۀ آزمون‌ها و کنکور دانشگاه باشد، فرصتی برای کشف و بسط علایق و دل‌بستگی‌هایشان نخواهند داشت، همان علایقی که بناست آرزوها و آرمان‌هایشان را برای یک عمر هدایت کند. وقتی مدرسه‌ها (و والدین) در رابطه‌ با فعالیت‌هایی که شریف و محترم می‌شمارند انعطاف‌پذیرتر و پذیراتر شوند، همۀ ما منتفع خواهیم شد. ما باید به فهم عمیق‌تری برسیم از اینکه چرا نوجوان‌ها رفتارهای عجیب و انحرافی دارند و تصدیق کنیم که آن‌ها به مجاری شفافی نیاز دارند تا بتوانند از خلال آن‌ها نیرومندی، نیازشان به عشق و استعدادشان برای مراقبت را ابراز کنند و محترم بدارند.\n\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n\n\n\n\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را گای کلکستن نوشته و در تاریخ ۸ نوامبر ۲۰۱۳ با عنوان «Get your kicks» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و برای نخستین بار با عنوان «بزن بریم بترکونیم رفیق!» در بیست‌‌وششمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ علی امیری منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۷ خرداد ۱۴۰۲با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        گای کلکستن (Guy Claxton) دانشمند علوم شناختی و استاد مدعو در کینگز کالج لندن است. همچنین او سابقۀ تحقیق و تدریس در دانشگاه آکسفورد و دانشگاه بریستول را دارد. از جمله کتاب‌های او ?What’s the Point of School و Building Learning Power هستند.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        tombstoning: یعنی شیرجه‌زدن از روی صخره یا نقاط مرتفع دیگر [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        gamer : به کسانی گفته می‌شود که بازی ویدئویی می‌کنند [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        The Common Experience\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                        dukkha به زبان پالی است و در لغت به معنی رنج، درد یا ناشادی است [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        through a glass darkly عبارتی است از انجیل به معنای داشتن بینشی مبهم و ناقص از واقعیت [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        Scimmia نوعی میمون است [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        The Element: How Finding Your Passion Changes Everything\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/657605966.json b/train/657605966.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..cee9c007c6fae85036b585da6a276f6eabb487d8
--- /dev/null
+++ b/train/657605966.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "کمال‌گرايی می‌تواند به چرخۀ باطلی در خانواده تبديل بشود",
+  "subtitle": "کمال‌گرایی دیگرمحور چیست و چطور هم‌زمان به والدین و فرزندان آسیب می‌رساند؟",
+  "introduction": "کمال‌گرایانِ دیگرمحور خودشان را کامل و دیگران را ناقص می‌بینند. در این نوع کمال‌گرایی، فرد توقعات غیرواقعی‌اش را در بیرون از خود جست‌وجو می‌کند، مثلاً در همسرش، همکارانش و در فرزندانش و وقتی زندگی آن‌طور که انتظار دارد پیش نمی‌رود، این برداشت‌ها تبدیل می‌شوند به اتهام‌زنی: «کاش این کار را درست انجام داده بودی، آن وقت خوشحال‌تر بودم» یا «مشکل من نیستم، تویی». اما روان‌شناسان می‌گویند در پسِ کمال‌گرایی دیگرمحور ناامنی و معمولاً خودشیفتگی نهفته است. کمال‌گرایی دیگرمحور چیست و چطور هم‌زمان به والدین و فرزندان آسیب می‌رساند؟",
+  "content": "گیل کورنوال، آتلانتیک—   ریچتی در شانزده‌سالگی با نمرات عالی به دانشگاه ام‌آی‌تی راه یافت. ریچتی که درحال‌حاضر ساکن ایلینوی و سردبیرِ علمی روزنامه است می‌گوید والدینش به او فشار می‌آوردند که نهایت استفاده را از استعدادهایش بکند. «من دانشجویی خیلی خیلی عالی بودم که، صادقانه بگویم، همان اول راه زمین خوردم. تحصیلاتم در ام‌آی‌تی را نیمه‌کاره رها کردم و بااین‌حال عاقبت‌به‌خیر شدم». می‌گوید نمی‌خواهد از سه فرزند خودش انتظار بیش‌ازحدی داشته باشد، اما درعین‌حال نگران است که نکند دخترش در هیچ زمینه‌ای «استثنائی» نباشد. «از اینکه در خان آکادمی  دو سالِ کامل از هم‌سن‌وسا‌ل‌هایش جلوتر نیست عصبی می‌شوم. بچه‌هایم را مجبور کرده‌ام علاوه بر کلاس‌های مدرسه دوره‌های خان آکادمی را هم بگذرانند و دخترم همه‌اش حدود یک سال از مقطع تحصیلی‌اش جلوتر است».\nروان‌شناسان برای این موضوع که ریچتی را درگیر کرده است اسمی دارند: کمال‌گراییِ دیگرمحور 1. در این نوع کمال‌گرایی، فرد توقعات غیرواقعی خود را در بیرون از خود جست‌وجو می‌کند، مثلاً در همسرش، همکارانش و در فرزندانش. بسیاری از کمال‌گرایانِ دیگرمحور در برداشتِ ذهنی‌شان خودشان را کامل و دیگران را ناقص می‌بینند. وقتی زندگی آن‌طور که انتظار دارند پیش نمی‌رود، این برداشت‌ها تبدیل می‌شوند به اتهام‌زنی: کاش این کار را درست انجام داده بودی، آن وقت خوشحال‌تر بودم. گوردن فلِت، محقق و استاد روان‌شناسی در دانشگاه یورک کانادا می‌گوید «این‌ها افرادی هستند که معمولاً چندان راضی نیستند». پول هیویت، مسئول آزمایشگاه کمال‌گرایی و آسیب‌شناسی روانی در دانشگاه بریتیش کلمبیا، ظاهرِ بیرونی کمال‌گرایی دیگرمحور را در یک جمله این‌طور توصیف می‌کند: «مشکل من نیستم، تویی». اما در پسِ کمال‌گرایی دیگرمحور ناامنی و معمولاً خودشیفتگی نهفته است. «این نوع کمال‌گرایی توجه فرد را از مسائل شخصی‌اش دور و روی بی‌کفایتی دیگران متمرکز می‌کند».\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/12/919.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            کمال‌گرايی می‌تواند به چرخۀ باطلی در خانواده تبديل بشود        \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nوالدی با این نوع از کمال‌گرایی احتمالاً همیشه ناراضی است، و محیط خانه‌اش پر از تنش و سلطه‌گری است. علاوه‌براین، با تربیت فرزندان با معیارهای سخت‌گیرانه، پدر و مادرها ممکن است میل به کمال‌گرایی را به نسل بعدی منتقل کنند و این چرخه مدام تکرار شود. فلت می‌گوید برای تألیف کتاب مشترکی با هیویت -که با عنوان موقتِ کمال‌گرایی در کودکی و بزرگ‌سالی: رویکردی تکاملی 2 در نوبت چاپ است- دَه مطالعه را بررسی کردند که روی‌هم‌رفته می‌گویند، از هر سه کودک و بزرگ‌سال، یک نفر دچار نوعی کمال‌گرایی «کاملاً ناهنجار» است. هر چند تمرکزِ بیشتر مطالعاتِ انجام‌شده در این زمینه روی مادران بوده، پدرها هم نشانه‌های کمال‌گرایی فرزندمحور را بروز داده‌اند، البته این مسئله جای تعجب هم ندارد، چراکه بر اساس نظر کنراد پیوتروسکی، استادیار روان‌شناسی دانشگاه اس‌دبلیو‌پی‌اس لهستان، نرخ بروز کمال‌گرایی دیگرمحور در زنان و مردان یکسان است.\nاما منشأ کمال‌گرایی دیگرمحور فقط والدینی که از شما انتظار بی‌نقص‌بودن دارند نیستند. به گفتۀ فلت، بزرگ‌شدن در خانواده‌ای که «بسیار حسابگر» است و دائماً به همه‌چیز، از فیلم و غذای رستوران گرفته تا اعضای انجمن اولیا و مربیان، خرده می‌گیرد نیز می‌تواند کودک را با چنین دیدگاهی به بار بیاورد. همچنین، والدی ممکن است کمال‌گرای خودمحور باشد، اما در مرزبندی‌ها مشکل داشته باشد: اگر فقط کمال حالشان را خوب کند، چون بچه را بخشی از خودشان می‌داند، بچه هم باید کامل و بی‌عیب باشد. هیویت می‌گوید چنین والدینی «کمال دیگران را به‌شکلی قرض می‌گیرند» تا خودشان احساس نقصان نکنند. مسیر دیگری که معمولاً به کمال‌گرایی دیگرمحور ختم می‌شود مسئلۀ بی‌اعتمادی ناشی از سرخوردگی در کودکی است. هیویت می‌گوید، زمانی که آسیب‌پذیربودن زیادی دردناک شود، آدم‌ها ممکن است برای اینکه دیگران را از خود دور نگه دارند از آن‌ها ایراد بیجا بگیرند یا آن‌ها را سرزنش کنند.\n\nتحقیقات نشان می‌دهند که کمال‌گرایان دیگرمحور حتی وقتی قصد کمک دارند نیز غالباً بر سر دیگران فریاد می‌زنند و مسخره‌شان می‌کنند تا آن‌ها را وادار کنند کارها را به‌شکلی انجام بدهند که فرد کمال‌گرا تصور می‌کند درست است. در مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۶ که در مجلۀ مطالعات کودک و خانواده 3 به چاپ رسید، مادرانی که جهت‌گیری اهداف عملکردگرا 4 را برای دختران نوجوانشان انتخاب کرده بودند به احتمال بیشتری روش والدگری سلطه‌جو 5 را پیش می‌گرفتند. والدگری نقادانه در نوع شدیدِ خود ممکن است به خشونت بینجامد، اما حتی در انواع خفیف‌تر هم کمال‌گراییِ والدین را به دو عارضه مربوط دانسته‌اند که هر یک به‌نوبۀ خود نتایج نامطلوبی در کودکان به همراه دارند: والدگری مستبدانه و والدگری هلیکوپتری.\nدو تا از ماجراهای کودکی ریچتی هنوز در خاطرش پررنگ است. کلاس هشتم که بود زنگ زد به پدرش تا خبر بدهد در المپیادِ علومِ مدرسه امتیاز آورده است. تعریف می‌کند که پدرش «اول از همه پرسید چه خوب، چند گرفتی؟ گفتم از صد ۹۶ گرفتم. بعد، بدون هیچ تبریکی یا چیزی گفت: وای، چه بلایی سر اون چهار نمره اومد؟». بچه که بود، گاه‌گاهی می‌گفت بزرگ که شد می‌خواهد کتاب بنویسد؛ اولین واکنش پدرش این بود که بگوید حتماً برندۀ جایزۀ بوکر خواهد شد.\nریچتی می‌گوید والدینش انسان‌های فوق‌العاده‌ای هستند و همیشه می‌دانسته که تشویق‌هایشان از سر محبت است، به‌خصوص وقت‌هایی که پدرش می‌گفت «برای من مهم نیست که چه کار می‌کنی، فقط هر کاری که می‌کنی، باید در آن کار بهترین باشی». اما با اینکه پدر خیرش را می‌خواست، شنیدن این جملات ریچتی را با این حس بزرگ کرد که اگر بهترین نباشد ارزشمند نیست. ریچتی می‌گوید «حتی قادر نیستم» کمال و عزت‌نفس را از هم تفکیک کنم.\nپدرش، انیمش ریِ ۶۶ساله، هنوز سر حرفش است. می‌گوید که دربارۀ جایزه بوکر و چهار نمرۀ ازدست‌رفته «شوخی کرده است، هر چند که می‌شد به هزار شکل دیگر هم این حرف‌های نامناسب را زد». می‌گوید نگفته است که «باید بهترین باشی» گفته که «باید تلاش کنی که بهترین باشی». صرف نظر از این توضیح، می‌گوید «بله، من همیشه این را می‌گویم و هنوز هم به آن باور دارم». حتی با علم به اینکه این جمله چه تأثیری بر دخترش گذاشته است، می‌گوید «جور دیگری جمله‌بندی‌اش نمی‌کنم، چراکه اگر به نظرش بهترینِ چیزی را به دست نیاورده است، پس لابد همۀ تلاشش را نکرده است».\nوقتی که درمورد کمال‌گرایی فرزندمحور برای ریچتی توضیح دادم او گفت «شک دارم که من به‌عنوان یک والد از این لحاظ مقصر باشم». او از دوران جوانی با افسردگی دست و پنجه نرم کرده است که احتمالاً انتظارات بالایش باعث تشدید آن هم شده است. به من می‌گوید «من واقعاً نگرانم که نکند ناامنی‌های ناشی از شکست‌هایم را به بچه‌هایم منتقل کنم».\n\nدر سال ۲۰۲۰، نویسندگان یک مقالۀ فراتحلیلی، پس از بررسی چهارده پژوهش، متوجه ارتباطی کوچک، اما از لحاظ آماری قابل‌توجه، بین «دغدغه‌های کمال‌گرایانۀ» والدین (مثل خودکاوی شدید) و پریشانی روانی در کودکان (ازجمله اضطراب و علائم افسردگی) شدند. هیویت می‌گوید وقتی‌که سرانجام این کودکان خودشان با کمال‌گرایی دست‌به‌گریبان شوند می‌توانند «بیاموزند که چگونه بودن را از دنیای بیرون الگو بگیرند». سارا رزنسوییت، مربی والدگری، به من گفت «کلید تاب‌آوری این است که وقتی خرابکاری کردی بتوانی جمعش کنی، نه اینکه حس کنی ‘وای، من آدم مزخرفی هستم’».\nوالدین کمال‌گرا صرفاً فرزندانشان را به دردسر نمی‌اندازند. پیوتروسکی در مقاله‌ای که در ۲۰۲۰ به چاپ رسید متوجه شد که کمال‌گرایی فرزندمحور سبب می‌شود والد از والدگری رضایت نداشته باشد و احساس کند نقش والدبودن بسیار سنگین است. این حس ممکن است آن‌قدر شدید باشد که والدین از والدشدنشان کاملاً احساس پشیمانی بکنند. در این مقاله، پیوتروسکی نتایج یک مقالۀ دیگرش را نیز خلاصه و عنوان می‌کند: «هر قدر میزان کمال‌گرایی دیگرمحور در مادر بیشتر باشد، میزان اعتقادش بر اینکه مادرشدن اشتباه بوده است بیشتر خواهد بود». پیوتروسکی می‌گوید در ادبیات علمی هیچ مطلبی نیست که عنوان کند این یافته برای والدین از هر دو جنسیت صحت ندارد.\nریچتی بعد از پذیرش گرایشش به کمال‌گرایی فرزندمحور می‌گوید «تنها فرد و مهم‌ترین کسی که در برابر این موضوع با من می‌جنگد همسرم است … نگرشش در مورد فرزندپروری این است که من زیادی در همه‌چیز دقیق می‌شوم، و اینکه بچه‌ها مشکلی نخواهند داشت». خانه‌نشین‌شدن همسرش در طول همه‌گیری باعث شده است که ریچتی عقب نشینی کند. حتی ساعت کاری پرستار بچه‌ها را تغییر دهد -و مسئولیت مدیریت صبحانه و گرفتن لقمه‌های ناهار برای مدرسه را به او بسپارد- تا شش روز در هفته در حین نظارت بر تمرین‌های صبحگاهی پیانو کمتر نگران باشد و کمتر مته به خشخاش بگذارد. وقتی که پرستارش استعفا داد، تصمیم گرفت ساعت کاری‌اش را کم کند. می‌گوید «به نظرم بچه‌ها دارند واقعاً آرامش بیشتری را تجربه می‌کنند».\nریچتی بعد از اینکه به من گفت فقط یک سال جلوتربودن دخترش در خان آکادمی کافی نیست، مچ خودش را گرفت «وقتی این را با صدای بلند به زبان می‌آورم متوجه بلاهت آشکار حرفی که دارم می‌زنم می‌شوم، اما دارم درمورد احساساتم در این مورد صحبت می‌کنم». به‌خاطر بچه‌ها دارد با این ندای درون مبارزه می‌کند. وقتی‌که دخترش به‌جای قبولی در مدرسۀ جوفری بَلِی در فهرست انتظار قرار گرفت، ریچتی گفت «توانستم با موفقیت نارضایتی‌ام را در قالب این جملات پنهان کنم: ورود به این مدرسه واقعاً سخت است، و تو رفتی در فهرست انتظار، امسال هم که کووید ۱۹ هست و نسبت به سال‌های پیش شاگردهای کمتری را قبول می‌کنند».\nاما قرار نیست والدین یک‌تنه به جنگ کمال‌گرایی فرزندمحور بروند. آلکساندرا سکز و کاترین بیرندورف در کتاب آنچه هیچ‌کس به شما نخواهد گفت: راهنمایی برای احساسات شما از بارداری تا مادرشدن 6می‌نویسند «می‌خواهیم ترغیبتان کنیم که نوزادتان را به‌عنوان کودک کافی بپذیرید». در عمل، این گفته به نظر شبیه وِردهای کتاب کِلی کوریگان به نام باز هم بگو: قصه‌هایی دربارۀ دوازده‌تا از سخت‌ترین جملاتی که دارم یاد می‌گیرم بگویم 7 است. پدرش می‌گفت «یکی دو تا برد، اینجا و آنجا، از سرمان هم زیاد است». خیلی از والدین برای شناسایی ریشه‌های کمال‌گرایی‌شان ممکن است به روان‌درمانی رو بیاورند. به‌ گفتۀ هیویت «نهایتاً باید به این برسید که چه‌چیزی دارد این انگیزه را ایجاد می‌کند».\nهیچ والدی نیست که بتواند بی‌بروبرگرد همه‌چیز را رها کند، نارضایتی را تبدیل به فرصت کند، عیب‌ها را به‌عنوان جزئی از زندگی بپذیرد، کوشش را قدر بداند، از استقلال کودک حمایت کند و روی مشکلات خودش کار کند. آن‌ها که به کمال‌گرایی فرزندمحور گرایش دارند خواه‌ناخواه به فرزندشان خرده خواهند گرفت، اما آنچه بعد از آن اتفاق می‌افتد هم مهم است. ریچتی می‌گوید «هربار که با بچه‌ها بد رفتار می‌کنم» هر کاری که بتواند می‌کند تا خرابی‌ای را که به بار آورده‌ است جبران کند، اشتباهش را می‌پذیرد، معذرت‌خواهی می‌کند، بچه را روی زانویش می‌نشاند و همۀ چیزهای فوق‌العاده‌ای را که در آن‌ها می‌بیند برمی‌شمرد تا همه‌چیز را از نو مرتب کند.\nفلت می‌گوید هدف والدین باید پرورش کودکی باشد که «می‌داند پدر و مادرش به او اهمیت می‌دهند و می‌داند که این حس منوط به داشتن نمره‌های عالی نیست». درنهایت، هدف ابراز توجه بی‌قیدوشرط است که گویا تا حد زیادی نقطۀ مقابل کمال‌گرایی\nبه نظر می‌رسد.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        • این مطلب را گیل کورنوال نوشته و در تاریخ ۱۹ ژوئیۀ ۲۰۲۱ با عنوان «Perfectionism Can Become a Vicious Cycle in Families» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «کمال‌گرایی می‌تواند به چرخۀ باطلی در خانواده تبدیل بشود» در بیست‌وسومین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ آرزو صحیحی منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۳۱ تیر ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        گیل کورنوال (Gail Cornwall) نویسنده‌ای ساکن سانفرانسیسکوست که نوشته‌هایش در واشنگتن پست، سالن و نیویورک تایمز منتشر شده‌اند.\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        Other-oriented perfectionism\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Perfectionism in Childhood and Adolescence: A Developmental Approach\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                         Journal of Child and Family Studies\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        4\n                                                         performance-oriented goals در رویکرد عملکردگرا دانش‌آموز تشویق می‌شود که نسبت به دیگران عملکرد بهتری داشته باشد و برتری خود را نسبت به آنان به نمایش بگذارد [مترجم].\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        5\n                                                        controlling parenting\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        6\n                                                        What No One Tells You: A Guide to Your Emotions From Pregnancy to Motherhood\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        7\n                                                        Tell Me More: Stories About the 12Hardest Things I’m Learning to Say\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file
diff --git a/train/658457160.json b/train/658457160.json
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..043d59506d8b9ce5a4821d8b8ed4a55f8d1fcd0f
--- /dev/null
+++ b/train/658457160.json
@@ -0,0 +1,6 @@
+{
+  "title": "شیطنت هم نوعی فضیلت است",
+  "subtitle": "لازمۀ شیطنت شوخ‏‌طبعی، ظرافت و نوع‏‌دوستی است؛ این ویژگی‏‌ها سزاوار تحسین‌‏اند",
+  "introduction": "شیطنت عموماً رفتاری نادرست تلقی می‌‏گردد و کسانی که شیطنت می‏‌کنند تنبیه می‌‏شوند. ولی وقتی داستانِ شیطنت‏‏‌کاری‏‌های برخی افراد را می‏‌شنویم لبخند می‌‏زنیم و هوش و جسارتشان را می‌‏ستاییم؛ مثل داستان دیدار اسکندر با دیوژنِ فیلسوف که اسکندر به او گفته بود هر آرزویی داشته باشد برآورده می‌‏کند و فیلسوف، که ظاهراً در آفتاب لمیده بود، پاسخ می‏‌دهد «آرزویم این است از جلوی نور بروی کنار». چرا شیطنتِ دیوژن را تحسین می‏‌کنیم و به رفتار تحقیرآمیز او با اسکندر می‏‌خندیم؟ آیا ممکن است در شیطنتْ نوع خاصی از فضیلت نهفته باشد و افراد اهل شیطنت سزاوار ستایش‏ باشند؟",
+  "content": "الکس موران، ایان — یکی از منظره‌های عجیب در محوطۀ یونیورستی کالج لندن اسکلت مُلبّس جرمی بنتام، فیلسوف فایده‌گرای انگلیسی، است. عجیب‌تر اینکه یک سرِ ساخته‌شده از موم روی شانه‌های این اسکلت قرار دارد، جایی که طبق وصیتِ بنتام می‌بایست سرِ خودش می‌بود. اما سر بنتام تحت حفاظت در جای دیگری است -دوستانش آن زمان فکر می‌کردند که نمایش چنین چیزی بیش‌ازحد بی‌تناسب است و برای همین سفارش دادند آن سرِ مومی را بسازند. داستانی هست که می‌گوید چند دانشجوی کینگز کالج لندن، از باب شوخی با رقبای خودشان در یونیورسیتی کالج، سرِ واقعی بنتام را دزدیدند و برای بازگرداندن آن باج خواستند. ظاهراً این باج درنهایت پرداخت شد و سر را برگرداندند.\n    \n        .related_podcast {\n            position: relative;\n        }\n        .related_podcast_background {\n           /*  background: url(https://tarjomaan.com/wp-content/uploads/2023/12/919-567-1-1-1.jpg)  no-repeat center center/cover;\n            filter: blur(22px);\n            -webkit-filter: blur(22px);\n            position: absolute;\n            top: 0;\n            bottom: 0;\n            left: 0;\n            right: 0;\n            height: 100%; */\n        }\n    \n\n    \n        \n        \n            نسخه صوتی\n            شیطنت هم نوعی فضیلت است         \n\n        \n            \n                \n                \n                    \n                    \n                    \n                \n            \n            \n                \n            00:001x\n        \n    \n\n    \nداستان این قبیل شیطنت‌ها، واقعی باشد یا جعلی، به‌هرحال بامزه است و نوعی احساس همدلی در ما ایجاد می‌کند. اما نکتۀ غریبی در اینجا هست؛ شیطنت اساساً رفتاری نادرست است و کسانی که دست به شیطنت می‌زنند، دست‌کم اگر گیر بیفتند، عموماً با تنبیه و سرزنش مواجه می‌شوند، نه تشویق و ستایش. پس چرا داستان شیطنت‌کاری‌ها غالباً واکنش مثبتی در ما ایجاد می‌کند؟ آیا ممکن است در شیطنت نوعی فضیلت وجود داشته باشد، یا می‌توان در افراد اهل شیطنت قائل به نوعی شرافت شد؟\nالبته، همۀ کارهای شیطنت‌آمیز یکسان نیستند. برای مثال، باشگاه بدنامِ بولینگدون آکسفورد را در نظر بگیرید که ظاهراً اعضای آن یک بار یک ویولن عتیقۀ ایتالیایی و بسیار ارزشمند را از سر شوخی شکستند. اگر این هم شیطنت به حساب آید، دیگر سخت است که با آن همدلی کنیم. قبول که این افراد احتمالاً ارزش آن ویولن را نمی‌دانستند و ظاهراً بعدتر (مطابق رویۀ معمولشان هنگام تخریب اموال ارزشمند) چک کشیده‌اند تا خسارت را جبران کنند، ولی این فقط اوضاع را بدتر می‌کند، به‌جای اینکه از وخامت آن بکاهد. بنابراین، به نظر می‌رسد برخی از کارهای شیطنت‌آمیز، به‌جای ستوده‌شدن، باید محکوم شوند. در همین راستا، به نظر می‌رسد بدون قیدِ برخی شرایط نمی‌توان از شیطنت به‌عنوان یک چیز کاملاً خوب صحبت کرد.\n\nبااین‌حال، در ستایش شیطنت و شیطان‌بودن چیزهای زیادی می‌شود گفت و خیلی چیزها در افراد اهل شیطنت قابل تمجید است. درواقع، من معتقدم که افراد اهل شیطنت فضیلت‌های برجستۀ متفاوتی از خود بروز می‌دهند. اینجا قصد دارم چند مورد از این‌ها را به‌طور خلاصه بگویم و هم‌زمان برخی از اهداف و آثاری را که بر شیطنت مترتب است برجسته کنم. آنچه خواهید دید برخی از دلایل مهمی است که چرا شیطنت می‌تواند قابل تحسین باشد، و چرا شیطنت و افراد اهل شیطنت معمولاً به‌درستی سزاوار ستایش پنداشته می‌شوند.\nاساساً شیطنت یک‌جور دردسر درست‌کردن از سرِ بازیگوشی و خوش‌دلی است، معمولاً با هدف سرگرم‌کردنِ افراد دخیل. بنابراین، جای تعجب نیست که یکی از فضیلت‌های اصلی اهالی شیطنت خلق‌وخوی بازیگوش و خوش‌دلی آن‌ها باشد. خیلی از ما در کودکی چنین خلق‌وخویی داریم، اما بعد که بزرگ می‌شویم از دستش می‌دهیم. برای همین افراد اهل شیطنت، به دلیل اینکه توانسته‌اند این خلق‌وخو را در خودشان نگه دارند، ستایش‌برانگیزند. درواقع، بسیاری از بهترین کارهای شیطنت‌آمیز چیزی بیش از بروز همین خلق‌وخو نیستند: به قولی می‌شود گفت این کارها نتیجۀ شوق خاصی نسبت به زندگی یا شور زندگی هستند، از همان جنس که برتراند راسل در کتاب فتح خوشبختی1 (۱۹۳۰) آن را به‌درستی برای خوشبختی ضروری دانسته است. اگر مثالی از خودِ راسل بزنیم این نکته روشن‌تر می‌شود.\nراسل را با عنوان «لُرد راسل» می‌شناختند، چون اِرل راسل سوم بود. اما او با یک لرد راسلِ کاملاً متفاوتی نیز معاصر بود، یعنی لرد راسل اهل لیورپول، که با نام ادوارد راسل شناخته می‌شد و وکیل و نویسنده بود. جای تعجب نیست که مکرراً این دو را با هم اشتباه می‌گرفتند و نامه‌های یکی را به آدرس دیگری می‌فرستادند و برعکس. در نتیجۀ این اشتباه‌گرفتن‌ها، مکاتبات بامزه‌ای بین این دو لرد راسل صورت می‌گیرد (برتراند راسل آن‌ها را در زندگی‌نامۀ خودنوشتِ فوق‌العاده‌اش آورده است) و در این مکاتبات ارل راسل سوم می‌گوید راه مناسب برای حل این مشکل این است که نامه‌ای برای سردبیر تایمز بفرستند. همنامش هم موافقت می‌کند و بنابراین یادداشت زیر را می‌فرستند، که در ۲۸ فوریۀ ۱۹۵۹ [در تایمز] منتشر می‌شود:\nجناب، به جهت خلط‌های زننده‌ای که مکرراً رخ داده است،\nبدین وسیله استدعا داریم اعلام کنیم که هیچ‌یک از ما آن دیگری نیست. احترامات.\n                                                                              راسل (برتراند، ارل راسل)\n                                                                              راسل اهل لیورپول (لرد راسل لیورپول)\nکل نامه‌شان همین بود.\nمثالی دوست‌داشتنی از یک شیطنتِ از سرِ خوش‌دلی. کسی قربانی نشده، آسیبی وارد نشده، حتی هیچ قاعده‌ای هم واقعاً نقض نشده است. یک شیطنت معصومانه؛ شاید شیطنت به ساده‌ترین و خالص‌ترین شکلش. همچنین نمونه‌ای از شیطنت که مشخصاً ستودنی است و فقط کارش این بوده که جهان را به جایی بهتر و سرگرم‌کننده‌تر تبدیل کند. اگر راسلِ فیلسوف در این اندیشه برحق بود که نگرش سرخوشانه‌ای که پشت این عمل شیطنت‌آمیز وجود دارد عنصری اساسی در رسیدن به خوشبختی است، پس راحت می‌شود فهمید که چطور خودش توانست چنان زندگی طولانی و (در کل) رضایت‌بخشی داشته باشد.\nهمچنین افراد اهل شیطنت معمولاً حس شوخ‌طبعی بالایی دارند و این فضیلتی است که دیگر نیازی به تحسین ندارد. حس شوخ‌طبعی نه‌تنها جزء ضروری خوشبختی است، بلکه بهترین راه برای برخورد با بخش‌های تاریک زندگی است. به قول فریدریش نیچه، انسان‌ها دقیقاً به این دلیل مجبور بودند خنده را اختراع کنند که چنین جان‌فرسا رنج می‌کشیدند. در همین راستا، هرمان هسه نیز می‌گفت هر طنزی درواقع یک‌جور «طنز تلخ» است. حرف این است یا دست‌کم بخشی از حرف این است که اگر وضعیت انسان غم‌انگیز یا پوچ است، پس مناسب‌ترین واکنش این است که با خنده و خوش‌دلی از آن بگریزیم. کسی که اهل شیطنت است درواقع این حکمت را زندگی می‌کند، از هر فرصتی که پیش بیاید برای مسخره‌کردن خودش و هرکس و هرچیزی که اطرافش باشد بهره می‌برد.\nبنابراین، شاید تعجبی نداشته باشد که شیطنت‌کردن و همچنین کمک به داشتن یک زندگی شاد حتی بتواند طعنه‌زدن به خودِ مرگ باشد. دو مثال می‌زنم؛ مثال اول درمورد اسپایک میلیگان، کمدین بریتانیایی‌ایرلندی، است که اصرار داشت روی سنگ قبرش بنویسند «گفته بودم به‌ت که مریضم» (همین را هم نوشتند، البته به زبان ایرلندی). قدر مسلم این خیلی بامزه است و میراث درخوری از کمدینی در تراز او، اما یک‌جور پیروزی بر مرگ هم هست، کاری که خنده معمولاً با هر موقعیت نامطبوع و دشواری انجام می‌دهد. به‌علاوه، از جنس همان چیزهایی است که انتظار داریم هر فرد اهل شیطنتی روی سنگ قبرش بنویسد (در همین راستا، روی سنگ قبر جک لمون، بازیگر کمیک آمریکایی، نیز نوشته‌اند «توش جک لمونه».2\nمثال بعدی کمی پرهیاهوتر است و حتی شیطنت‌آمیزتر. داستانی درمورد یک راهب چینی به نام «بودای» وجود دارد، شخصیتی شبه‌تاریخی در بودیسم که با نام «بودای خندان» شناخته می‌شود. بودای به شوخی‌ها و شیطنت‌هایش معروف بود و حتی در مُردنش هم از این کارها دست برنداشت. با علم به اینکه سوزانده خواهد شد، وقتی فهمید در حال مردن است، جیب‌هایش را با باروت و ترقه پر کرد تا وقتی جسدش، در مراسم تدفین، روی آتش منفجر می‌شود، پیروانش سرگرم و شوکه شوند و از خنده روی زمین غلت بزنند. به نظرم سخت بشود پیروزی‌ای بزرگ‌تر از این را بر مرگ تصور کرد. به‌علاوه، این نمونه‌ای شگفت‌انگیز از بامزگی افراد اهل شیطنت است که از مرزهای زندگی‌شان گذشته و تا پس از مرگ ایشان گسترش یافته است.\nخوش‌دلی افراد اهل شیطنت، همچنین، علاجی قدرتمند برای یکی از بدترین رذیلت‌های انسانی است، یعنی نوع خاصی از جدیت بیش‌ازحد. برای نمونه، این ویژگیِ بارزِ افراد متعصب و مقرراتی است، دو تیپِ شخصیتیِ به یک اندازه نامطبوع که آماده‌اند از آزار دیگران لذت ببرند. به همین طریق، جدیت بیش‌ازحد برای افراد خودخواه ضروری است، چون خودخواهی محصول بیش‌ازحد جدی‌گرفتن خویشتن است. ولی آدمِ اهل شیطنت نه متعصب است، نه مقرراتی. مسائل را آن‌قدر جدی نمی‌گیرد که کار به تعصب بکشد، به‌جایش ترجیح می‌دهد آن‌ها را مسخره کند و از آن‌ها سوژۀ خنده بسازد و، به‌جای اینکه مثل آدم‌های مقرراتیْ پیروِ حقیر و مجری سرسختِ قواعد باشد، ترجیح می‌دهد آن‌ها را زیر پا بگذارد یا ببیند این قواعد تا کجا می‌توانند منعطف باشند. به همین ترتیب، آدمِ اهل شیطنت معمولاً خودخواه هم نیست، چون این هم مستلزم نوعی از جدیت بیش‌ازحد است که با سرشت او بیگانه است.\nدر کل، اگر نگرش بازیگوشانۀ افراد اهل شیطنت را با نگرش کسانی که، بنا به عادت، بیش‌ازحد جدی‌اند مقایسه کنیم، اولی بیشتر یک زندگی شاد را در پی دارد و سببب افزایش شادی دیگران می‌شود. اگر کسی با شوخ‌طبعی و خالی از جدیت به مسائل نگاه کند، آنگاه نه‌فقط خودش با احتمال بیشتری شاد خواهد بود، بلکه منبعی برای شادی دیگران نیز خواهد شد. بنابراین، افراد اهل شیطنت را باید تحسین کرد، چون خلق‌وخویی دارند که، بسیار بیشتر از خلق‌وخوی سایر افراد، موجب شادکامی انسان‌ها می‌شود.\nعلاوه بر شوخ‌طبعی و بازیگوشی، استعداد شیطنت‌کردن به‌طور کلی از هوش و زیرکی نیز حکایت می‌کند. یکی از نمونه‌های خوب در این مورد جاکومو کازانوواست، یکی از شیطان‌ترین افراد تاریخ. کازانووا از جهات بسیاری، همان‌طور که افشاگری‌های اخیر دربارۀ قتل‌ها و تجاوزهای او نشان می‌دهد، شخصیت پرمسئله‌ای بود. اما این نباید سبب شود که نسبت به برخی از بهترین شیطنت‌های او بی‌توجه باشیم، شیطنت‌هایی که بسیاری از آن‌ها در کتاب خاطراتِ نه‌چندان خوش‌نام او با نام داستان زندگی من ثبت شده است. کازانووا نوشتن این خاطرات را در اواخر دهۀ ۱۷۸۰ به‌طور جدی شروع کرد، زمانی‌که در دهۀ ۶۰ زندگی خود بود، و پیش‌ازآن کتاب نخستش را منتشر کرده بود، کتابی دربارۀ فرار باورنکردنی‌اش از زندان وحشتناکِ کاخ دوج در ونیز، در جریان تفتیش عقاید، که کتاب بسیار موفقی هم از آب درآمده بود.\n\nفرار کازانووا از زندان یک شیطنت درجۀ یک بود، ازجمله اینکه یکی از جاسوسان سابق تفتیش عقاید را فریب داد تا باور کند که صاحب الهامات الهی است، و از راهبِ هم‌بند خودش در زندان هم کمک گرفت. راهب موافقت کرد که به کازانووا بپیوندد و در فرار به او کمک کند، اما به شرطی که او اول یک نقشۀ بی‌عیب‌ونقص برای فرار بریزد. کازانووا به راهب اطمینان داد که نقشه‌اش برای فرار نه‌تنها کامل است، بلکه مو لای درزش نمی‌رود. بنابراین، طی چندین ماه کار سخت، کازانووا و راهب با دشواری حفره‌ای درون سلول خود حفر کردند و از این حفره به‌سمت آزادی رهسپار شدند. اما وقتی به پشت‌بام کاخ دوج رسیدند، کازانووا اعتراف کرد که برای اینجای کار دیگر هیچ نقشه‌ای ندارد و حتی نمی‌داند چطور باید از پشت‌بام پایین بروند. راهب که نومید شده بود می‌خواست برگردد، ولی کازانووا او را متقاعد کرد که ادامه دهد. درنهایت، بیشتر از سرِ شانس و البته با حقه‌بازی و زیرکیِ کازانووا موفق به فرار می‌شوند. این وسط کازانووا در حین فرار چُرت مختصری هم در کتاب‌خانۀ کاخ زد، که ظاهراً برای فهمیدن مرحلۀ بعدی نقشۀ فرار به آن نیاز داشته!\nذکر این نکته آموزنده است که، از بین سه شخصیت داستان، این کازانووای شیطان بود که فرار را مدیریت کرد. جاسوس زندانی آن‌قدر از اربابان سابق خود می‌ترسید که نتوانست به آن‌ها ملحق شود و، با توجه به وفاداری نابجایش به تفتیش عقاید، درواقع تهدیدی برای کل برنامۀ فرار هم بود. درعین‌حال، راهب هم نه شجاعت و نه اعتمادبه‌نفس کافی داشت که تنهایی اقدام به فرار کند. در مقابل، کازانووا همۀ فضایل افراد اهل شیطنت را دارا بود، ازجمله حقه‌بازی و زیرکی، روحیۀ سرکش، و خوارشمردن مقاماتی که او را اسیر کرده بودند. بنابراین او برای رهبری یکی از جسورانه‌ترین (و بی‌نظم‌ترین) فرارهای ثبت‌شده در تاریخ کاملاً مجهز بود.\nجدا از فرار از زندان، کازانووا از استعداد بالایش در کارهای شیطنت‌آمیز بیشتر برای فریب کسانی استفاده می‌کرد که آن‌ها را احمق می‌دید، و اغلب از این راه رفاه مادی خودش را بسیار افزایش می‌داد. در ابتدای خاطراتش استدلال کوتاه زیر را در توجیه این عمل ارائه می‌کند:\nوقتی بفهمید که من -اگر لازم باشد- در فریب‌دادن احمق‌ها، بدذات‌ها و خنگ‌ها لحظه‌ای تردید نمی‌کنم خواهید خندید … همیشه از یادآوری کسانی که به دام خودم کشیده‌ام لذت می‌برم، چون احمق‌ها گستاخ‌اند و جسارتشان به شعور آدم توهین می‌کند. برای همین وقتی یک احمق را فریب می‌دهیم، درواقع انتقام هوش و شعور را می‌گیریم و پیروزی در این راه به دردسرش می‌ارزد … خلاصه اینکه فریب‌دادن احمق‌ها کاری است شایستۀ انسان‌های زیرک.\nمثالی خوب از این رویکرد برخورد کازانووا با چند نجیب‌زادۀ سال‌خوردۀ ونیزی است که آن‌ها را فریب داد تا باور کنند که با استفاده از فرمول‌های ریاضی مبهمی می‌تواند آینده را پیش‌بینی کند. این نجیب‌زادگان سال‌خورده مدعی بودند که به جادو، امور ماوراءالطبیعی و غیبی علاقه دارند و کازانووا از زودباوری آن‌ها کمال استفاده را برد. معمولاً آینده‌هایی را برایشان پیش‌بینی می‌کرد که دوست داشتند، و این نشانه‌ای از وجود رذیلت‌های خودبزرگ‌بینی، حرص و طمع در آن‌ها بود. نجیب‌زادگان برای تلاش‌هایش به او پاداش خوبی دادند و در زمانی که ممکن بود کاملاً گرفتار فقر شود به ثروت خوبی دست یافت. آن‌ها هم به‌نوبۀ خود پاداشی متناسب حماقتشان گرفتند.\nاین درواقع یکی از ویژگی‌های کلی شیطنت است که می‌توان از آن برای تنبیه عادلانۀ کسانی که مستحق تنبیه‌اند استفاده کرد. مثال بالا کاملاً گویا بود. البته همۀ کارهای شیطنت‌آمیز چنین کارکرد اخلاقی یا آموزشی‌ای ندارند، ولی مجازات عادلانۀ حماقت و سایر رذیلت‌های مشابه از اهداف والایی است که شیطنت می‌تواند داشته باشد، و این شایستۀ تأکید است.\nدر همین زمینه، می‌توان از شیطنت برای به‌چالش‌کشیدن انواع مختلف اقتدار استفاده کرد، به‌ویژه وقتی صاحبان قدرت احمق باشند و لیاقت احترام را نداشته نباشند. حکایت زیر را درمورد فیلسوف بریتانیایی، الیزابت آنسکوم، ببینید. در دهۀ ۱۹۶۰، آنسکوم دعوت شد تا در دانشگاهی در بوستون سخنرانی کند. پس از سخنرانی، او را برای شام به رستورانی مجلل در آن نزدیکی بردند. آنسکوم مثل همیشه شلوار و تونیک بلند پوشیده بود، اما پیشخدمت رستوران، به هنگام ورود، جلویش را گرفت و گفت که در این مکان خاص خانم‌ها اجازه ندارند شلوار بپوشند [باید دامن یا پیراهن بپوشند]. آنسکوم، در نمایشی درخشان و در واکنش به حرف پیشخدمت، خودش را عمداً به نفهمی زد و کلاً شلوارش را از پا درآورد و، بنا به روایتی دیگر، گفت «چه قانون فوق‌العاده‌ای!».\nداستان بامزه‌ای است، به‌ویژه از این جهت که آنسکوم در آن زمان فیلسوف برجسته‌ای در دانشگاه آکسفورد بود و او را به‌عنوان یک کاتولیک و معلم اخلاق می‌شناختند. این نمونه‌ای خارق‌العاده از آن شیطنت‌های ستایش‌برانگیز نیز هست. البته واکنش آنسکوم به پیشخدمت نه‌تنها خنده‌دار بلکه پوچ هم بود، ولی با توجه به پوچیِ قانون آن رستوران کاملاً بجا بود.\nنمونۀ عالی دیگری از این نوع را می‌خوانیم، این بار از دنیای باستان و باز هم راجع به یک فیلسوف، به نام دیوژن کلبی. دیوژن به کارهای بامزه‌اش مشهور است و از آن جمله است برخورد تحقیرآمیزش با اسکندر مقدونی. بنا به یکی از روایت‌های این افسانه، گفته‌اند که اسکندر، به نشانۀ احترام، به دیوژن پیشنهاد می‌دهد که هر آرزویی بکند او برآورده خواهد کرد. اما وقتی از او می‌پرسد چه می‌خواهد، دیوژن که در حال آفتاب‌گرفتن بوده خیلی مختصر می‌گوید: «اینکه جلوی نور مرا نگیری». همچنین، مثالی که پیرو داستان شلوار آنسکوم در ذهن دارم چالش‌ دیوژن با تعریف افلاطون از انسان به «حیوان دو پای بی‌پر» است. می‌گویند دیوژن با مرغی پرکنده وارد آکادمی افلاطون شده و فریاد زده: «این هم انسان افلاطون». با این شیطنت زیبا، او یکی از بهترین مثال‌های نقض را برای یک تعریف فلسفی در کل تاریخِ این موضوع ارائه کرد.\n(در حاشیه بگویم که، هرچند ظاهراً هنر آوردنِ مثال نقضِ شیطنت‌آمیز در فلسفه با دیوژن شروع شده، ولی دست‌کم یک نمونۀ خوب دیگر را دو هزاره بعدتر از دیوژن هم داریم، این بار به‌لطف فیلسوف آمریکایی و متخصص نظریۀ تصمیم، سیدنی مورگن‌بِسِر. در یک سخنرانی در دانشگاه کلمبیا، جی. ال. آستین، استاد فلسفۀ اخلاق آکسفورد، داشت توضیح می‌داد که هرچند در برخی از زبان‌ها عبارت‌های منفیِ مضاعف معنای مثبت می‌دهند و در زبان‌های دیگر منفی‌های مضاعف فقط وجه تأکیدی دارند، ولی هیچ زبان شناخته‌شده‌ای وجود ندارد که در آن مثبتِ مضاعف معنای منفی بدهد. می‌گویند مورگن‌بسر، که پشت حضار نشسته بود، با شنیدن این حرف می‌گوید: «آره، آره!»).\nشیطنت می‌تواند کارکرد سیاسی نسبتاً مستقیمی هم داشته باشد. پدیدۀ هجو را در نظر بگیرید -که ذاتاً شیطنت سیاسی است. مثالی گویا در این زمینه انتشار کتاب پیشنهاد متواضعانه(۱۷۲۹) 3توسط هجوپرداز ایرلندی، جاناتان سویفت، است که در آن برای قحطی ایرلند راه‌حل زیر را «پیشنهاد می‌کند»: ایرلندی‌های فقیر باید فرزندانشان را بفروشند تا خورده شوند، و درنتیجه هم وضع اقتصادی‌شان بهتر شود و هم از بار سنگین هزینه‌های فرزندانشان کم شود. این نوع هجوهای مستقیم مسلماً بسیار مؤثرند، اما دقیقاً از آن دسته چیزهایی‌اند که فقط فردی با روحیۀ شیطنت‌آمیز می‌تواند بی‌کم‌وکاست اجرایشان کند.\nچنین شیطنت‌هایی حتی می‌توانند برای اعتراضات سیاسیِ کارآمد هم مفید باشند. یکی از نمونه‌های اخیرِ این مورد انبوهی از کمک‌های مالی است که به‌عنوان «هدیۀ تولد» مایک پنس، معاون رئیس‌جمهور سابق آمریکا، به سازمان غیرانتفاعی «فرزندآوری برنامه‌ریزی‌شده» داده شد، هدیه‌ای که با توجه به مخالفت سرسختانۀ او با قانون سقط جنین کاملاً طعنه‌آمیز بود. این کار یک شیطنت بامزه بود، ولی هدف سیاسی ستایش‌برانگیزی هم داشت. در کل، به نظر من، شیطنتْ زیربنای بسیاری از بهترین و مؤثرترین اعتراضات سیاسی و نافرمانی‌های مدنی است. اگر این درست باشد، افراد اهل شیطنت، نه‌تنها دیگر مزاحم نیستند، بلکه شاید جزئی اساسی از هر دمکراسی سالم و درستی باشند.\nولی به‌چالش‌کشیدن صاحبان قدرت با استفاده از شیطنت محدود به قلمرو سیاست نیست. در این مورد به کسی جز سقراط فکر نمی‌کنم، یکی از شیطان‌ترین افراد در جهان باستان. سقراط از به‌چالش‌کشیدن و مسخره‌کردن شخصیت‌های ذی‌نفوذ آتن بسیار لذت می‌برد، برای مثال از اینکه نشان دهد ژنرال‌ها ماهیت واقعی جنگ را نمی‌دانند، یا قانون‌گذاران ذات حقیقی عدالت را نمی‌شناسند. هر جا دانش پذیرفته‌شده‌ای وجود داشت، سقراط آماده بود آن را به چالش بکشد و پرسش‌های سخت مطرح کند. به علاوه، رویۀ معمول او تظاهر به نادانی درمورد آن موضوع بود، و بعد پرسیدن سؤال‌های کاوشگرانه برای تضعیف مخاطبانش، کسانی که اکثراً از برجسته‌ترین اعضای جامعۀ آتن بودند. بدون شک، محرک سقراط تا حد زیادی خِرددوستی بود و میل صادقانه به یافتن حقیقت و شناخت. اما روشن است که شیطنت و بامزگی هم جزء انگیزه‌های او بوده است.\nافراد اهل شیطنت دنیا را جذاب‌تر و جای بهتری برای زندگی می‌کنند. بسیاری از بهترین و درخشان‌ترین ستارگان تاریخ، از هنرمندان و شاعران گرفته تا ماجراجویان و آشوبگران سیاسی، اهل شیطنت بوده‌اند. برای مثال، اگر حرف‌های من درمورد سقراط درست باشد، آنگاه بدون روحیۀ شیطنت‌آمیز او، ما امروز روش سقراطی را نداشتیم و، درنتیجه، علم و فلسفه را هم به شکلی که امروز می‌شناسیم نداشتیم. چیزهای زیادِ دیگری را هم که نتیجۀ این‌ها بوده‌اند نداشتیم، ازجمله بسیاری از بهترین کارهای هنرهای. به نظرم این یکی از محکم‌ترین دفاعیاتی است که می‌توان از شیطنت ارائه کرد. درواقع، بعید است دفاعیه‌ای بهتر از این برای شیطنت پیدا کنیم.\n\nفصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟\nفصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.\nفصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.\n\n                                    \n\n\n                                                                            \n                                                                                                \n                                                        این مطلب را الکس موران نوشته و در تاریخ ۸ اوت ۲۰۲۲ با عنوان «The delights of mischief» در وب‌سایت ایان منتشر شده است و برای نخستین‌بار با عنوان «شیطنت هم نوعی فضیلت است» در بیست‌‌وپنجمین شمارۀ فصلنامۀ ترجمان علوم انسانی با ترجمۀ محمدابراهیم باسط منتشر شده است. وب سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۰ بهمن ۱۴۰۱با همان عنوان منتشر کرده است.\n                                                    \n                                                \n                                                                                            \n                                                    \n                                                        الکس موران(Alex Moran) استاد فلسفۀ دانشگاه آکسفورد است و تاکنون در دو کتاب ویراستار همکار بوده است: آیا آگاهی همه‌جا هست؟: مقالاتی دربارۀ همه‌روان‌دارانگاری ( Is Consciousness Everywhere?: Essays on Panpsychism) و اشیا و ویژگی‌ها (Objects and Properties).\n                                                    \n                                                \n                                            \n                                        \n                                    \n\n\n\n                                                                            \n                                            پاورقی\n                                            \n                                                                                                    \n                                                        1\n                                                        The Conquest of Happiness\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        2\n                                                        Jack Lemmon In\n                                                    \n                                                                                                    \n                                                        3\n                                                        A Modest Proposal\n                                                    \n                                                                                            \n                                        \n                                                                    \n                            \n                            \n                                \n                                \n                                    خبرنامه را از دست ندهید"
+}
\ No newline at end of file