| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 02,0077,001,สัพพนาม | |
| 02,0077,002,๘๑ สัพพนามนั้น แบ่งเป็น ๒ คือ ปุริสสัพพนาม ๑ วิเสสน- | |
| 02,0077,003,สัพพนาม ๑. ปุริสัพพนามนั้น เป็นศัพท์สำหรับใช้แทนชื่อคนและ | |
| 02,0077,004,สิ่งของที่ออกชื่อมาแล้วข้างต้น เพื่อจะไม่ให้เป็นการซ้ำซาก นับตาม | |
| 02,0077,005,บุรุษที่ท่านจัดไว้ใน อาขยาต เป็น ๓ คือ ต ศัพท์ ๑ ตุมฺห ศัพท์ ๑ | |
| 02,0077,006,อมฺห ศัพท์ ๑. ต ศัพท์ที่ต้นนั้นเป็น ปมปุริส หรือ ประถมบุรุษ | |
| 02,0077,007,ชายที่ ๑ สำหรับออกชื่อคนและสิ่งของ ที่ผู้พูดออกชื่อถึง เช่น | |
| 02,0077,008,"คำในภาษาของเราว่า ""เขา"" เป็นไตรลิงค์ ที่ว่านี้ ประสงค์เอา ต" | |
| 02,0077,009,ศัพท์ ที่ท่านใช้แต่ลำพังอย่างเดียว เป็นประถมบุรุษ. ต ศัพท์ที่ท่าน | |
| 02,0077,010,ประกอบด้วยนามนามที่เป็นประถมบุรุษก็ดี ด้วย ตุมฺห และ อมฺห | |
| 02,0077,011,ศัพท์ก็ดี เป็นวิเสสนสัพพนาม. ตุมฺห ศัพท์ที่ ๒ นั้น เป็น มชฺฌิม- | |
| 02,0077,012,ปุริส หรือ มัธยมบุรุษ ชายมีในท่ามกลาง สำหรับออกชื่อคนที่ | |
| 02,0077,013,ผู้พูด ๆ กับคนใด สำหรับออกชื่อคนนั้น เช่นคำในภาษาของ | |
| 02,0077,014,"เราว่า ""เจ้า, ท่าน, สู, เอง, มึง"" ตามคำสูงและต่ำ, แต่ใน" | |
| 02,0077,015,ภาษาบาลีไม่มีคำสูงคำต่ำอย่างนี้ ใช้ ตุมฺห ศัพท์อย่างเดียว ต่าง | |
| 02,0077,016,กันแต่มาตราว่าวิภัตติและวจะเท่านั้น. อมฺห ศัพท์ที่ ๓ นั้น เป็น | |
| 02,0077,017,อุตฺตมปุริส หรือ อุตตมบุรุษ ชายสูงสุด สำหรับใช้ออกชื่อผู้พูด | |
| 02,0077,018,"เช่นคำในภาษาของเราว่า ""ฉัน, ข้า, กู"" ตามคำที่สูงและต่ำ แต่" | |
| 02,0077,019,ในภาษาบาลีไม่มีคำสูงคำต่ำอย่างนี้ ใช้ อมฺห ศัพท์อย่างเดียว ต่าง | |
| 02,0077,020,กันแต่สักว่าวิภัตติและวจนะเหมือน ตุมฺห ศัพท์เท่านั้น. ตุมฺห และ | |