| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 36,0021,001,ครั้นเมื่อคำว่า (มยํ) อ. ข้าพระองค์ ท. (สนฺนิสินฺนา) เป็นผู้นั่ง | |
| 36,0021,002,ประชุมกันแล้ว อิมาย นาม กถาย ด้วยถ้อยคำชื่อนี้ (อมฺห) ย่อมมี | |
| 36,0021,003,(เอตรหิ) ในกาลบัดนี้ อิติ ดังนี้ (เตหิ ภิกฺขูหิ) อันภิกษุ ท. เหล่านั้น | |
| 36,0021,004,วุตฺเต กราบทูลแล้ว วตฺวา ตรัสแล้วว่า ภิกฺขเว ดูก่อนภิกษุ ท. | |
| 36,0021,005,(เทวทตฺโต) อ. ภิกษุชื่อว่าเทวทัต (ปริสกฺกติ) ย่อมตะเกียกตะกาย | |
| 36,0021,006,(วธาย) เพื่ออันฆ่า มยฺหํ ซึ่งเรา นานปฺปกาเรนเอว ในกาลนี้นั่นเทียว น | |
| 36,0021,007,หามิได้ เทวทตฺโต อ. ภิกษุชื่อว่าเทวทัต ปริสกฺกิ ตะเกียกตะกายแล้ว | |
| 36,0021,008,วธาย เพื่ออันฆ่า มยฺหํ ซึ่งเรา นานปฺปกาเรนเอว โดยประการต่าง ๆ | |
| 36,0021,009,นั่นเทียว ปุพเพฺปิ ชาตกานิ ซึ่งชาดก ท. มีกุรุงคชาดกเป็นต้น วตฺวา | |
| 36,0021,010,ตรัสแล้วว่า ภิกฺขเว ดูก่อนภิกษุ ท. ตณฺหา อ. ตัณหา อุปฺปนฺนา อันเกิด | |
| 36,0021,011,ขึ้นแล้ว ทุสฺสีลฺยการณา เพราะเหตุคือความเป็นแห่งบุคคลผู้มีศีลอัน | |
| 36,0021,012,โทษประทุษร้ายแล้ว ปริโยนทฺธิตฺวา หุ้มห่อแล้ว สมฺภญฺชมานา หักราน | |
| 36,0021,013,อยู่ ปกฺขิปติ ย่อมซัดไป อาจฺจนฺตทุสฺสีลปุคฺคลํ นาม ชื่อซึ่งบุคคลผู้มีศีล | |
| 36,0021,014,อันโทษประทุษร้ายแล้วโดยล่วงซึ่งส่วนสุด นิรยาทีสุ อปาเยสุ ใน | |
| 36,0021,015,อบาย ท. มีนรกเป็นต้น มาลุวา วิย ราวกะ อ. เถาย่านทราย (ปริโย- | |
| 36,0021,016,นทฺธิตฺวา สมฺภญฺชมานา) รวบรัดแล้ว หักรานอยู่ สาลํ ซึ่งต้นสาละ อิติ | |
| 36,0021,017,ดังนี้ อาห ตรัสแล้ว คาถํ ซึ่งพระคาถา อิมํ นี้ว่า | |
| 36,0021,018,<B>อจฺจนฺตทุสฺสีลฺยํ อ. ความเป็นแห่งบุคคลผู้มีศีลอัน | |
| 36,0021,019,โทษประทุษร้ายแล้วโดยล่วงซึ่งส่วนสุด โอตฺถตํ | |
| 36,0021,020,รวบรัดแล้ว (อตฺตภาวํ) ซึ่งอัตภาพ ยสฺส</B> | |