Book,Page,LineNumber,Text
32,0016,001,พระคาถานี้ว่า :-
32,0016,002,"<B>"" พึงบุคคลพร่ำสอนผู้อื่นอยู่ฉันใด, พึงทำตน"
32,0016,003,"ฉันนั้น,  บุคคลผู้มีตนฝึกดีแล้วหนอ  ( จึง ) ควรฝึก "
32,0016,004,"( ผู้อื่น ),  เพราะว่าได้ยินว่า  ตนฝึกฝนได้โดยยาก. ""</B>"
32,0016,005,[ แก้อรรถ ]
32,0016,006,พึงทราบความแห่งพระคาถานั้นว่า :-
32,0016,007,""" ภิกษุกล่าวแล้วว่า  ' พึงจงกรมในปฐมยามเป็นต้น '  ชื่อว่าย่อม"
32,0016,008,กล่าวสอนผู้อื่นฉันใด.  ตนเองก็ฉันนั้น  อธิษฐานกิจมีจงกรมเป็นต้น
32,0016,009,ชื่อว่าพึงกระทำตนเหมือนอย่างสอนผู้อื่น.  เมื่อเป็นเช่นนี้  ภิกษุนั้น
32,0016,010,"เป็นผู้มีตนฝึกดีแล้วหนอ  ควรฝึก  ( บุคคลอื่น<SUP>๑</SUP> ) """
32,0016,011,บาทพระคาถาว่า  <B>สุทนฺโต วต  ทเมถ</B>  ความว่า  ภิกษุย่อมพร่ำ
32,0016,012,สอนผู้อื่น  ด้วยคุณอันใด.  เป็นผู้ฝึกฝนดีแล้วด้วยตน  ด้วยคุณอันนั้น
32,0016,013,ควรฝึก  ( ผู้อื่น ).
32,0016,014,บาทพระคาถาว่า  <B>อตฺตา  หิ  กิร  ทุทฺทโม</B>  ความว่า  เพราะว่า
32,0016,015,ชื่อว่าตนนี้  เป็นสภาพอันบุคคลฝึกฝนได้ยาก.  เพราะเหตุนั้น  ตนนั้น
32,0016,016,"ย่อมเป็นสภาพอันบุคคลฝึกฝนดีแล้ว  ด้วยประการใด,  ควรฝึกตนด้วย"
32,0016,017,ประการนั้น.
32,0016,018,ในกาลจบเทศนา  ภิกษุแม้ประมาณ  ๕๐๐ รูปนั้น  บรรลุพระ-
32,0016,019,อรหัตผลแล้ว   ดังนี้แล.
32,0016,020,เรื่องพระปธานิกติสสเถระ  จบ.
32,0016,021,
32,0016,022,๑.  ใช้เป็นบทตั้งอีกครั้งหนึ่ง.