Leesplank Wim
Collection
3 items
•
Updated
Dataset Viewer
id
stringlengths 2
7
| url
stringlengths 32
333
| title
stringlengths 1
243
| text
stringlengths 1k
3k
|
|---|---|---|---|
381887 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag%20bij%20Moh%C3%A1cs%20%281526%29 | Slag bij Mohács (1526) | De Slag bij Mohács (Hongaars: mohácsi csata of mohácsi vész, Turks: Mohaç Savașı of Mohaç Meydan Savașı) is een veldslag die op 29 augustus 1526 werd uitgevochten tussen het koninkrijk Hongarije onder leiding van koning Lodewijk II van Hongarije en het Ottomaanse Rijk onder leiding van Süleyman I. De slag resulteerde in een Hongaarse nederlaag waarbij koning Lodewijk II om het leven kwam toen hij het slagveld probeerde te ontvluchten.
Aanloop
Bij het begin van de zestiende eeuw was het Ottomaanse Rijk een belangrijke militaire macht geworden die grote delen van Europa en het Midden-Oosten beheerste. Het kon meer dan 100.000 soldaten mobiliseren, plus grote reserves uit een aanzienlijk aantal onderdanen. De Hongaren konden dit op geen stukken na evenaren.Süleyman I kon zijn strijd tegen de Safawiden niet verder zetten en liet zijn oog vallen op het christelijke Europa. Hij had door Belgrado (1521), Orșova (1522) en Szörény (1524) te bezetten al de Donau in handen, tot aan Belgrado.
De Slag
De Hongaren vielen aan terwijl Süleymans leger zich nog schijnbaar aan het opstellen was. Terwijl de Ottomaanse troepen zich terugtrokken, werd het Hongaarse leger te gierig en ze zetten de achtervolging in om het af te maken. Ondertussen waren de Ottomaanse kanonnen en musketten in gereedheid gebracht. Het was duidelijk een val en het Hongaarse leger liep er blindelings in. Terwijl de Ottomaanse kanonnen veel Hongaarse slachtoffers maakten in het centrum, rukte de Ottomaanse cavalerie langs beide flanken om hen in te sluiten. De Hongaarse soldaten begonnen in paniek heen en weer te lopen, er was totale chaos. De Ottomaanse cavalerie maakte het werk af. Vandaar dat er maar 1400 slachtoffers zijn langs Ottomaanse zijde terwijl dit 20.000 is langs Hongaarse zijde. Deze veldslag toont duidelijk de superioriteit van de Ottomaanse artillerie en technologie in de middeleeuwen. Lodewijk kon niet op tijd vluchten en werd gedood. Na 150 jaar oorlog was Hongarije niet langer in staat het Ottomaanse Rijk tegen te houden.
Nasleep
Door de dood van koning Lodewijk II kwam Hongarije in een politiek vacuüm terecht. De troon van Hongarije werd betwist tussen Johan Zápolya en Ferdinand I van Habsburg. Ferdinand werd gesteund door zijn vrouw Anna, de zuster van Lodewijk II en een aantal, veelal lagere, edelen uit het westen en noorden van het koninkrijk. János Zápolya ontving vooral steun van de magnaten en de Transsylvaanse edelen. In 1541 werd het land definitief opgedeeld in een Habsburgs, Turks en Transsylvaans deel.
|
2279188 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ambahan | Ambahan | Ambahan is de benaming voor een oude vorm van dichtkunst van de Hanunoo, een van de etnische groeperingen op het Filipijnse eiland Mindoro, die samen wel worden aangeduid als de Mangyan.
Een ambahan bestaat normaal gesproken uit een onbeperkt aantal regels van zeven lettergrepen, waarbij de eindlettergrepen op elkaar rijmen. Om te voldoen aan de voorwaarde van zeven lettergrepen per regel zijn veelal diverse voor- tussen en achtervoegsels toegevoegd die in de moderne spreektaal niet meer in gebruik zijn. Veel van de ambahans werden al jaren geleden geschreven in het oorspronkelijke syllabisch schrift van de Hanunoo en bevatten daardoor woorden die tegenwoordig niet meer in gebruik zijn, waardoor het vertalen niet eenvoudig is. Een autoriteit op dit terrein en iemand die veel ambahans vertaald heeft is de Nederlander Antoon Postma. De ambahan wordt meestal als lied zonder vastgestelde toonhoogte of ritme gezongen of gereciteerd. Onderwerpen die in de ambahans worden bezongen zijn gewoonlijk alledaagse gebeurtenissen uit het leven van de Hanunoo zoals een geboorte, de kindertijd, het huwelijk, de oogsttijd en de dood. Achter de alledaagse betekenis zit echter vaak een diepere allegorische betekenis en de ambahan wordt door ouders dan ook vaak gebruikt om hun kinderen bepaalde zaken aan te leren.
Bron
Antoon Postma, Treasure of a minority: the Ambahan: a poetic expression of the Mangyans of Southern Mindoro, Philippines, Arnoldus Press, Manilla (1981)
Cultuur in de Filipijnen
Dichtvorm
Mindoro |
1799037 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Topkoeling | Topkoeling | Topkoeling is een systeem voor het koelen van gebouw met als doel het afvlakken van de temperatuurtoppen in het dagelijkse verloop van de binnentemperatuur. Topkoeling is dus eigenlijk beperkte koeling, waarbij de ‘toppen’ van de binnentemperaturen worden afgevlakt. Het kan dus in het gebouw nog steeds zo warm worden dat gebruikers het als oncomfortabel ervaren.
In een gebouw kan in de zomer de temperatuur gedurende de dag oplopen en dat kunnen de gebruikers als minder prettig ervaren. De hoogte van de binnentemperatuur kan zowel door ventilatie (passieve koeling met koudere buitenlucht) als door airconditioning (actieve koeling) worden verlaagd. Met topkoeling kunnen de toppen in het temperatuurverloop in het gebouw worden afgevlakt.
De veelgebruikte definitie is dat met topkoeling de binnentemperatuur moet kunnen worden begrensd tot 3-8 graden onder de buitentemperatuur.
Om tot een betere definitie te komen heeft de Rijksgebouwendienst (Rgd) beschreven hoe zij het comfort in haar gebouwen wenst (TK11117.02 juni 1991). Haar definitie staat zeer hoge temperaturen toe, maar beperkt de duur van deze temperaturen tot een totaal van hoogte gewogen waarden. Deze definitie gestoeld op de theorie van Fanger kan soms wel en soms niet met topkoeling worden bereikt. Zij is algemeen aanvaard als de Rgd-richtlijn of Rgd-norm voor topkoeling.
Koeling |
4010231 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Frank%20Hosteaux | Frank Hosteaux | Frank Hosteaux is een Belgisch socialistisch politicus en voormalig havenarbeider.
Levensloop
Hosteaux werd bij de lokale verkiezingen van 2006 verkozen van op een onwaarschijnlijke 44e plaats op de sp.a-lijst (1.263 voorkeurstemmen) na een door sp.a Rood gedragen campagne. In januari 2011 stapte Hosteaux uit de sp.a naar eigen zeggen vanwege de beslissing van toenmalig burgemeester Patrick Janssens (sp.a), met steun van het voltallige college, om de overlast in de wijk 2060 (omgeving De Coninck-plein-Seefhoek) hard aan te pakken. (alcoholverbod en het sluitingsuur van de Afrikaanse cafés). Na enkele maanden onafhankelijk in de gemeenteraad te hebben gezeteld, stapte Frank Hosteaux in april 2011 over naar de PVDA die hierdoor haar eerste vertegenwoordiger in de Antwerpse gemeenteraad mee kreeg.
Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 stond hij vijfde op de gemeenteraadslijst en tweede op de lijst voor de Antwerpse districtsraad voor de PVDA. Op 27 februari 2013 liet de partij weten dat Hosteaux geschrapt werd uit de gemeenteraadsfractie van de PVDA+ vanwege twee maanden van conflict over Hosteauxs pleidooi voor de herinvoering van de doodstraf en het principe van 'Ius talionis' hield op zijn Facebook en in de verschillende grote kranten. Hosteaux van zijn kant liet weten voortaan als 'onafhankelijk' gemeenteraadslid te zetelen. Op 22 september 2014 nam Hosteaux om persoonlijke redenen ontslag uit de Antwerpse gemeenteraad.
PVDA-politicus (België)
Sp.a-politicus
Gemeenteraadslid van Antwerpen |
4350092 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Charles%20Dias%20de%20Oliveira | Charles Dias de Oliveira | Charles Dias de Oliveira (Belém, 4 april 1984) – alias Charles – is een Braziliaans voormalig voetballer die doorgaans speelde als spits. Tussen 2002 en 2023 was hij actief voor Feirense, Pontevedra, 2 de Mayo, Córdoba, Almería, Celta de Vigo, Málaga, Eibar en opnieuw Pontevedra.
Spelerscarrière
Charles speelde in de jeugdopleiding van Santos en Tuno Luso in zijn geboorteland Brazilië en in 2001 maakte hij de overstap naar het Portugese Feirense. In 2004 verkaste de aanvaller naar Pontevedra, dat hem in 2007 verhuurde aan 2 de Mayo uit Paraguay. In de zomer van 2010 werd de Braziliaan overgenomen door Córdoba, dat hem transfervrij overnam. In zijn eerste seizoen schoorde hij vijftien keer en het seizoen erop kwam hij tot acht treffers. Na twee seizoenen verkaste Charles naar Almería. Daar scoorde hij in één seizoen tweeëndertig doelpunten en daarmee werd hij topscorer van de Segunda División.
Op 27 juni 2013 tekende de Braziliaan voor vier jaar bij Celta de Vigo, waar hij de naar Liverpool vertrokken Iago Aspas moest vervangen. Hiervan zou hij maar twee jaar volmaken, waarna hij vertrok naar Málaga. Na afloop van zijn tweejarige verbintenis, tekende hij voor één seizoen bij Eibar. Na dat seizoen werd het contract met een extra jaar verlengd. In april 2019 kwam er opnieuw een jaar bij. Nadat dit contract was afgelopen verkaste Charles naar Pontevedra. In de zomer van 2023 besloot Charles op negenendertigjarige leeftijd een punt te zetten achter zijn actieve loopbaan.
Clubstatistieken
Erelijst
Referenties
Braziliaans voetballer |
761180 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ringwereld | Ringwereld | Ringwereld (Engels: Ringworld) is een sciencefictionboek van Amerikaans schrijver Larry Niven. Het boek won zowel de Hugo- als de Nebula Award.
Verhaal
In 2855 wordt een onderzoeksexpeditie naar de Ringwereld gestuurd, een gigantische door onbekenden gebouwde wereld-ring om een ster. Nessus de poppenspeler, een buitenaards ras, vraagt Louis Wu, Teela Brown en de Kzin-strijder Spreker-tot-Dieren om met hem mee te gaan. Hun ruimteschip stort neer op de Ringwereld en in die uitgestrekte wereld blijken andere, weinig vriendelijke wezens te wonen.
Beschrijving van Ringwereld
Ringwereld is een kunstmatige ring met een breedte van ongeveer anderhalf miljoen kilometer die in een baan om een zon-achtige ster draait. De diameter van de ring is ongeveer 300 miljoen kilometer, zo groot als de baan van de aarde om de zon, de totale bewoonbare oppervlakte is ongeveer 3 miljoen keer zo groot als die van de aarde. De draaiing van de ring zorgt voor een kunstmatige zwaartekracht die ongeveer gelijk is aan die van de aarde. Langs de randen van de ring zijn muren van 1500 kilometer hoogte die de atmosfeer binnenhouden. Op enige afstand binnen de ring draait een tweede ring van schaduwvlakken, door de snellere draaiing hiervan zorgt deze voor een regelmatige afwisseling tussen dag en nacht. De nacht is echter nooit helemaal donker omdat gereflecteerd licht van de rest van de ring voor veel licht zorgt. Ook staat de zon overal op de ring altijd in het zenit, recht boven de bewoners.
Externe link
Encyclopedia of Known Space: Ringworld
Sciencefictionroman
Roman uit 1970 |
1473673 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Fritz%20Albert%20Lipmann | Fritz Albert Lipmann | Fritz Albert Lipmann (Koningsbergen, 12 juni 1899 – Poughkeepsie (New York), 24 juli 1986) was een Duits-Amerikaans biochemicus. Hij was in 1945 een van de ontdekkers van Acetyl-CoA. Hiervoor kreeg hij in 1953 de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde. Hij deelde de prijs dat jaar met Hans Krebs, die de prijs voor een ander onderzoek kreeg.
Biografie
Lipmann werd geboren in een Joodse familie als zoon van Leopold Lipmann en Gertrud Lachmanski.
Hij studeerde medicijnen aan de Albertina-universiteit, de Humboldt-Universiteit Berlijn en de Ludwig-Maximilians-Universiteit München. In Berlijn studeerde hij in 1924 af. Daarna keerde hij terug naar Königsberg om chemie te studeren onder begeleiding van professor Hans Meerwein. In 1926 ging hij samenwerken met Otto Meyerhof aan het Kaiser Wilhelm Institute te Berlijn voor zijn Ph.D. proefschrift.
Vervolgens ging hij samen met Meyerhof naar Heidelberg waar hij verder onderzoek deed naar biochemische reacties in spieren. In 1930 keerde Lipmann terug naar Berlijn waar hij werkzaam was als onderzoeksassistent in het Fischer-laboratorium. In 1932 ging hij naar de Universiteit van Kopenhagen. Vanaf 1939 woonde en werkte Lipmann in de Verenigde Staten. 1949 en 1957 was hij professor biochemie aan de Harvard Medical School te Boston. Vanaf 1957 gaf hij les en deed onderzoek aan de Rockefeller-universiteit in New York.
Lipmanns voornaamste onderzoekingen betreffen biologische oxidaties. Zo ontdekte hij het belang van fosforylaties voor de stofwisseling van de cel (energie-overdacht middels adenosinetrifosfaat). In 1945 was hij mede-ontdekker van het coënzym A (Acetyl-CoA), een stof die in alle levende cellen aanwezig is en een sleutelrol speelt in de koolhydraatstofwisseling van cellen.
Duits wetenschapper
Amerikaans biochemicus
Amerikaans hoogleraar
Winnaar van de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde
20e-eeuws medicus
20e-eeuws scheikundige |
1900502 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Diplodocinae | Diplodocinae | De Diplodocinae zijn een groep sauropode dinosauriërs behorend tot de Diplodocidae.
In 1929 benoemde Werner Janensch voor Diplodocus een onderfamilie Diplodocinae binnen de Diplodocidae. Het eerste begrip werd weinig gebruikt behalve door Alfred Romer in 1956.
In 2004 gebruikte Peter Dodson het begrip als naam voor een klade, monofyletische afstammingsgroep, die Diplodocus en Barosaurus omvatte. Hij gaf echter geen definitie. Die kwam er in 2005 toen Darren Naish en Michael Taylor een duidelijk onderscheid wilden maken tussen de twee takken binnen de Diplodocidae waarop respectievelijk Diplodocus en Apatosaurus zich bevonden. Ze definieerden de Diplodocinae als: de groep bestaande uit Diplodocus en alle soorten nauwer verwant aan Diplodocus dan aan Apatosaurus.
De Diplodocinae zijn hiermee de zustergroep van de Apatosaurinae binnen de Diplodocidae.
De groep bestaat uit grote sauropoden met een zeer lange nek uit het late Jura. Een andere mogelijke diplodocine naast Diplodocus zelf is Barosaurus, maar Paul Sereno meent dat deze verwantschap slecht door analyses ondersteund wordt en het begrip daarmee overbodig is.
Literatuur
Janensch, W., 1929, "Die Wirbelsaule der gattung Dicraeosaurus", Palaeontographica (Supplement 7) 3: 39–133
Harris, J. D., and P. Dodson, 2004, "A new diplodocoid sauropod dinosaur from the Upper Jurassic Morrison Formation of Montana, USA", Acta Palaeontologica Polonica 49: 197-210
Taylor, M.P., Naish, D., 2005, "The phylogenetic taxonomy of Diplodocoidea (Dinosauria: Sauropoda)", PaleoBios 25(2): 1-7
Sauropoda |
5785571 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Peerboom | Peerboom | De Peerboom was een middeleeuwse laathof in de Nederlandse plaats Voerendaal, provincie Limburg. De huidige boerderij De Peerboom dateert uit 1936.
Geschiedenis
De oudste vermeldingen dateren uit de 14e eeuw. Peerboom was aanvankelijk een leen van Wickrade, maar werd in 1386 als leen uitgegeven door het Land van Valkenburg. De leenman was Willem van den Peerboom, telg uit de familie Kaldenborn. In 1443 vond er opnieuw een belening aan een lid uit deze familie plaats. Door het huwelijk in 1505 van Agnes van Kaldenborn genaamd Van den Peerboom met Jan van Eynatten kwam de laathof terecht bij de familie Van Eynatten.
Maximiliaan Hendrik Theobald baron van Eynatten werd in 1757 beleend met de Peerboom. Na zijn overlijden in 1782 kwam het goed aan zijn zoon Karel Theodoor, die het echter in 1809 verkocht.
Een van de laatste eigenaren was Paulus Oberje. Toen hij in 1862 overleed verkochten zijn erfgenamen de Peerboom aan de bezitters van het naastgelegen kasteel Cortenbach. Deze lieten de boerderij afbreken en voegden de gronden toe aan het eigen landgoed.
In 1936 liet het Beambtenfonds der Staatsmijnen ten noordwesten van de oude laathof een modelboerderij bouwen, genoemd De Peerboom.
Beschrijving
De Peerboom was een laathof van waaruit goederen in Kunrade en Ubachsberg werden beheerd. Het is onbekend of er sprake was van een kasteel of anderszins versterkt huis. De archieven spreken slechts van een hof of laathof en de kadastrale kaart uit de eerste helft van de 19e eeuw toont alleen een boerderijcomplex. Als er ook een versterkt huis heeft gestaan, dan was dat mogelijk direct aan de oostzijde van de boerderij of aan de andere zijde van de Cortenbachse Beek: daar bevonden zich twee visvijvers met rechthoekige eilandjes. Een eventueel huis zou dan op een van de eilandjes kunnen hebben gestaan.
De huidige boerderij De Peerboom uit 1936 ligt aan de Hoolstraat, ten noordwesten van de voormalige laathof. Op de plek van de laathof zelf ligt anno 2023 een sportpark.
Bouwwerk in Voerendaal
Boerderij in Limburg (Nederland) |
687666 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Tubal-Ka%C3%AFn | Tubal-Kaïn | Tubal-Kaïn (Hebreeuws: תובל קין) is een figuur uit Genesis, het eerste boek van de Bijbel. Hij wordt daar beschreven als een smid, de stamvader van allen die brons en ijzer bewerken. De Hebreeuwse tekst noemt hem een "hameraar van elk soort van scherp werktuig van koper en ijzer". Tubal-Kaïn was een nazaat van Kaïn, de eerste zoon van Adam en Eva. Zijn moeder heette Silla en zijn vader Lamech. Tubal-Kaïn had één zus, Naäma. Enkele auteurs op het betreffende vakgebied hebben de opvatting, dat de in de gnostische literatuur voorkomende figuur Norea ontleend moet zijn aan de joodse legendes over Naama, die genoemd wordt in Genesis 4.22.
Of Tubal-Kaïn en zijn nazaten slechts koper of ook brons (een legering van koper en tin) bewerkten is niet helemaal duidelijk. Het Hebreeuwse woord voor koper luidt "nechosheth", een woord dat zowel voor koper als voor brons wordt gebruikt. Gezien het feit dat de koper-, de brons- en de ijzertijd elkaar in de geschiedenis opvolgden, zou er gezegd kunnen worden dat de tekst met name aangeeft dat er met Tubal-Kaïn na de steentijd een nieuw tijdperk van metaalbewerking van start was gegaan.
In sommige Engelse Bijbelvertalingen wordt Tubal-Kaïn een werker in messing en ijzer genoemd, doordat nechosheth ten onrechte vertaald is met het woord brass, dus messing, een legering van koper en zink. Deze legering zou echter pas eeuwen later zijn intrede doen.
Hierbij dient men te bedenken dat legeringen een lager smeltpunt hebben dan de elementen in die legering. Het is een illusie dat in de oudheid de legeringen vanuit de zuivere elementen zijn samengesteld. Het is zeer moeilijk om hoge smelttemperaturen te verkrijgen en het metallurgisch inzicht moest nog worden ontwikkeld. Het ligt daarom technisch gezien voor de hand dat men in het begin van dit tijdperk de legeringen won die in de natuur beschikbaar waren. Die kwamen vrij bij relatief lage smelttemperaturen.
Gebruik van de naam
Het Gezelschap Tubalkaïn, een studievereniging voor metaalkundestudenten aan de Technische Universiteit Delft, werd bij zijn oprichting in 1952 naar deze Bijbelse figuur vernoemd.
Binnen de rituelen van de vrijmetselarij komt de persoon Tubal-Kaïn voor als eerste bewerker der metalen. Als symbool voor Tubal-Kaïn gebruikt men twee kogels met een stok, two ball cane, een woordspeling op de naam.
Opgeschreven ziet two ball cane er zo uit: 007, naar men zegt een verwijzing naar James Bond.
Voetnoten
Persoon uit de Hebreeuwse Bijbel
Maçonnieke bouwsymboliek |
1259259 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Romeinse%20wraak | Romeinse wraak | Romeinse wraak is een spionageroman van auteur Gérard de Villiers en is het 62e deel uit de S.A.S.-reeks met als protagonist de Oostenrijkse prins en freelance CIA-agent Malko Linge.
Het verhaal
Malko organiseert een bal voor de Europese adel in zijn kasteel te Liezen. De kasteeltuin wordt verlicht door honderden lichtjes en in combinatie met vers gevallen sneeuw schept dit een zeer romantische sfeer. Het bal is dan ook zeer geslaagd totdat een groep terroristen het kasteel binnendringt en de balzaal geheel aan gruzelementen schiet.
De groep beweert medestanders van de “Palestijnse zaak” te zijn en daarom de Zionistische Malko te willen doden.
Tijdens een schietpartij weet Malko te ontkomen maar enkele van zijn gasten zijn minder gelukkig en worden bruut vermoord. Hierbij is ook huismeester Elko Krisantem zwaargewond geraakt. Malko zint op wraak en rust niet voordat alle terroristen die bij de brute overval betrokken waren zijn gedood. Een klopjacht op de terroristen voert hem door meerdere landen in Europa.
Personages
Malko Linge, Oostenrijkse prins en CIA-agent
Alexandra Vogel, Malko's verloofde
Elko Krisantem, huismeester van Malko Linge
Film
De delen Romeinse wraak en De weduwe van de Ayatollah zijn in 1989 verfilmd als Eye of the Widow. Een actiefilm met in de hoofdrol Richard Young als Malko Linge. Doordat de film is gebaseerd op de novellen Romeinse Wraak en De weduwe van de Ayatollah vertoont de film slechts in beperkte mate overeenkomsten met de oorspronkelijke verhalen.
Naar aanleiding van de film is in 1990 een dubbelpocket () uitgebracht met bovengenoemde verhalen.
S.A.S. (reeks) |
5422827 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Thijs%20van%20Leeuwen%20%28voetballer%29 | Thijs van Leeuwen (voetballer) | Thijs van Leeuwen (Heerde, 15 juli 2001) is een Nederlands voetballer. De aanvallende middenvelder doorliep de jeugdopleiding van FC Twente en maakte in 2020 zijn debuut voor deze club. In januari 2023 vertrok hij naar TOP Oss.
Clubcarrière
Van Leeuwen was jeugdspeler van VV Heerde. Vanaf zijn negende maakte hij deel uit van de voetbalacademie FC Twente. In december 2018 tekende hij een jeugdcontract bij de club en in mei 2020 tekende hij een contract bij de nieuw gevormde FC Twente/Heracles academie.
In de zomer van 2020 trainde hij achtereenvolgens mee met de selecties van Heracles Almelo en FC Twente. In de eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen, thuis tegen Fortuna Sittard, werd hij door Twente-trainer Ron Jans bij de wedstrijdselectie gehaald. Hij viel in voor Queensy Menig en maakte zo zijn debuut in het betaald voetbal. Zijn eerste doelpunt maakte hij in zijn vierde wedstrijd, hij viel in blessuretijd in en scoorde een minuut later en zo boekte FC Twente een 2-4 overwinning bij ADO Den Haag. In oktober 2020 tekende hij een contract voor drie jaar bij FC Twente, met een optie voor nog een jaar.
In het seizoen 2021-22 werd Van Leeuwen voor één seizoen verhuurd aan Almere City FC waar hij tot 24 wedstrijden kwam met daarin 1 goal en 4 assists.
Clubstatistieken
Bijgewerkt t/m 18 februari 2023.
Lijst van spelers van FC Twente
Nederlands voetballer |
3611997 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Schans%20op%20de%20Diemerdijk | Schans op de Diemerdijk | De Schans bij de Diemerdijk was tussen 1572 en 1649 een door de Watergeuzen opgerichte schans, strategisch gelegen bij Jaap Hannes in Diemen, op het punt waar de Diemerzeedijk het smalst was en een landengte vormde.
Geschiedenis
De schans werd in 1572 opgeworpen door Diederik Sonoy die daartoe opdracht kreeg van Willem van Oranje. De schans vormde onderdeel van de Blokkades van Amsterdam, een poging om het onder Spaans gezag staande, Amsterdam af te snijden van import en export. Sonoy was op 12 maart dat jaar, met achthonderd soldaten en een groot aantal gravers naar die plek getrokken waar de Diemerzeedijk het smalst was. Daardoor kon de schans het water en land beheersen.
De schans is altijd het middelpunt van strijd geweest. Sonoy heeft met zijn watergeuzen meer dan eens een aanslag op de schans gepleegd. Vanuit Amsterdam wisten ze hem daar altijd weer vanaf te jagen. Alleen tijdens de Slag op de Diemerdijk in 1573 wist hij een klein succes te boeken.. In 1649 werd de schans vervangen door een stenen redoute genaamd Zeeburg. Twintig jaar later, drie jaar voor de Franse inval tijdens het rampjaar werd deze gesloopt. Op de plek van de schans werd door Amsterdamse regenten een armenhuis gebouwd dat later werd verbouwd tot herberg "daer den jaeger uytgehangen"..
Tegenwoordig
Tijdens de catastrofale dijkbreuk van de Sint-Antoniesdijk in 1651, door de Sint-Pietersvloed, zijn waarschijnlijk de laatste resten weggespoeld. In deze omgeving staat nog altijd de voormalige herberg Zeeburg, die mogelijk op de fundamenten van de redoute werd gebouwd, het is echter niet zeker of de herberg precies op- of vlakbij de oude schans/redoute staat. Opgravingen in 2002 riepen meer vragen dan antwoorden op.
|
561530 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Reuzenbamboe | Reuzenbamboe | De reuzenbamboe (Dendrocalamus giganteus) is een tot 35 meter hoge plant met tot 30 cm dikke stengels. Bovenaan heeft de plant dunne, afstaande zijtakken. De onderste stengelknopen kunnen vanzelf wortelen. De stengels zijn verhout, hard, glad, meestal dofgroen en dicht opeenstaand. Tussen de stengelknopen zijn de stengels hol. Jonge spruiten zijn spits kegelvormig met driehoekige, aan de rand blauwzwarte bladen. De bladeren groeien hoog aan de plant en zijn langwerpig, tot 60 cm lang en 10 cm breed met fijne, evenwijdige nerven.
De plant bloeit zelden, eens in de 48 jaar. De bloemen groeien in grote pluimen die zijn opgebouwd uit 1,2–2 cm lange aartjes met uithangende gele meeldraden of stempels. De vruchten zijn tot 0,8 cm lang en zien eruit als graankorrels. Een stengel die eenmaal vruchten heeft gevormd sterft tot de grond toe af.
De reuzenbamboe is de grootste soort uit de grassenfamilie. De groeisnelheid kan tot 45 cm per dag bedragen.
De bamboestengels worden gebruikt als bouwmateriaal voor bruggen, woningen en steigers. Van de holle stengels worden ook vlotten, afvoerpijpen, muziekinstrumenten en vaatwerk gemaakt.
De reuzenbamboe komt van nature voor in Zuidoost-Azië. Wereldwijd wordt de soort in tropische parken aangeplant.
reuzenbamboe
Grassenfamilie |
4001461 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Mehrdad%20Pooladi | Mehrdad Pooladi | Mehrdad Pooladi (Karaj, 26 februari 1987) is een Iraans voormalig voetballer die doorgaans speelde als linksback. Tussen 2006 en 2021 was hij actief voor Paykan, Esteghlal, Tractor Sazi, Mes Kerman, Persepolis, Al-Shahaniya, Bangkok United, Al Kharaitiyat en Muaither. Pooladi maakte in 2011 zijn debuut in het Iraans voetbalelftal en kwam uiteindelijk tot negenentwintig interlandoptredens.
Clubcarrière
Pooladi verliet Paykan, waar hij in de jeugd gespeeld had, in 2007 voor Esteghlal. Aldaar speelde hij in twee jaar tijd zevenendertig competitiewedstrijden en hij won het landskampioenschap in 2009. Via Tractor Sazi kwam de verdediger bij Mes Kerman terecht. Bij die club speelde hij veelal als middenvelder, maar na een ruzie met zijn coach vertrok hij in januari 2012 naar Persepolis, waar hij later zijn contract verlengde tot de zomer van 2014. Na het aflopen van zijn contract tekende Pooladi bij het Qatarese Al-Shahaniya, waar hij op 17 oktober zijn debuut maakte in de competitie tegen Umm-Salal (0–3 nederlaag). In het seizoen 2014/15 speelde Pooladi voor zijn club twintig competitieduels; daarin maakte hij twee doelpunten, beide in de wedstrijd tegen Umm-Salal op 6 maart 2015 (3–4 winst). In 2017 verkaste hij naar Bangkok United. Na een halfjaar vertrok Pooladi hier. Via Al Kharaitiyat kwam hij medio 2020 terecht bij Muaither. In de zomer van 2021 besloot Pooladi op vierendertigjarige leeftijd een punt te zetten achter zijn actieve loopbaan.
Interlandcarrière
Pooladi maakte zijn debuut in het Iraans voetbalelftal op 17 juli 2011. Op die dag werd een vriendschappelijke wedstrijd tegen Madagaskar met 1–0 gewonnen. De verdediger mocht van bondscoach Carlos Queiroz in de tweede helft invallen. Op 14 mei 2014 werd bekendgemaakt dat Pooladi onderdeel uitmaakte van de Iraanse voorselectie voor het WK 2014 in Brazilië. Op dat toernooi stond hij driemaal in de basis in de groepsfase. Pooladi nam in januari 2015 met Iran deel aan het Aziatisch kampioenschap voetbal in Australië en startte in alle vier wedstrijden van Iran in het basiselftal, waaronder de na strafschoppen van Irak verloren kwartfinale (3–3, 6–7) op 23 januari 2015.
Erelijst
Referenties
Iraans voetballer |
2711440 | https://nl.wikipedia.org/wiki/William%20Habington | William Habington | William Habington (4 november 1605 – 30 november 1654) was een Engels dichter.
Habington werd geboren in Hindlip Hall, Worcestershire, en behoorde tot een bekende katholieke familie. Zijn vader, Thomas Habington, een oudheidkundige en historicus, was betrokken bij samenzweringen ten behoeve van Maria Suart, en zijn oom, Edward Habington, werd samen met Anthony Babington geëxecuteerd in 1586 op beschuldiging van samenzwering tegen koningin Elizabeth. Zijn moeder, Maria Habington, zou er dan weer mee te maken hebben gehad dat het Gunpowder Plot aan het licht kwam.
De dichter kreeg zijn opleiding in Parijs en Sint-Omaars. Wat Anthony Wood in zijn Athenae beweert, dat Habington naar Engeland terugkeerde om aan de opdringerigheid van de jezuïeten te ontsnappen, berust slechts op een vage verklaring van de ex-katholiek James Wadsworth in zijn ‘’English Spanish Pilgrim’’. Omstreeks 1632 trouwde Habington met Lucy, de tweede dochter van William Herbert, 1e Baron van Powis. Over deze dame schreef hij in zijn tweedelige gedichtenbundel Castara, anoniem gepubliceerd in 1634. In 1635 verscheen een tweede editie, uitgebreid met nieuwe personages, veertien nieuwe teksten en acht aandoenlijke elegieën voor zijn vriend en neef, George Talbot, 9e graaf van Shrewsbury. Aan de derde editie (1640) voegde hij een derde deel toe waarin een heilige man voorkomt en tweeëntwintig devotionele gedichten.
Hij schreef ook een tragikomedie met de titel The Queen of Arragon (1640), die zonder zijn toestemming werd gepubliceerd door zijn neef, de graaf van Pembroke, en nieuw leven ingeblazen werd tijdens de Restauratie, en daarnaast nog zes essays over gebeurtenissen in de moderne geschiedenis, Observations upon History (1641).
Engels dichter |
598894 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Autofocus | Autofocus | Autofocus (of AF) is het automatisch scherpstellen op een onderwerp door de fotocamera. Het eerste autofocussysteem dateert uit de jaren zestig en werd door Polaroid op de markt gebracht. Bij dit systeem werd door middel van geluidsgolven de afstand tot het onderwerp bepaald. Later werd een vergelijkbaar systeem ontwikkeld op basis van een infrarode lichtstraal.
Fasedetectie
In spiegelreflexcamera's (zowel met film als digitaal) wordt een contrast-fase detectiesysteem gebruikt. Hierbij wordt een deel van het licht van de lens door een hulpspiegel afgebogen naar een tweetal (meestal) lijnvormige CCD-sensors die via een straaldeler zo zijn gemonteerd dat ze zich op precies dezelfde afstand als het beeldvlak bevinden. Één sensor zit vlak voor en de andere vlak achter het beeldvlak. Op de sensor waar het scherptevlak het dichtst bij staat zal het verschil tussen lichte en donkere delen (contrast) het hoogste zijn, als het scherptevlak precies op het beeldvlak ligt is het contrast op beide sensoren gelijk en is de lens scherpgesteld. Het voordeel van deze constructie is dat het scherpstelsysteem meteen weet in welke richting scherpgesteld moet worden en ook wanneer de maximale scherpte bereikt is.
Contrastdetectie
Het autofocus-systeem van de meeste digitale camera's werkt met een systeem om het verschil in contrast te meten in een of meerdere vlakjes van het beeldveld. Als contrast maximaal is, dan is het beeld scherp. De werking is vergelijkbaar met die van ons eigen oog. Bij contrastdetectie is het echter niet meteen duidelijk in welke richting scherpgesteld moet worden, de scherpstelling wordt eerst in één richting aangepast en als het contrast niet toe- maar afneemt wordt in de andere richting bewogen. Ook wordt bij het scherpstellen niet meteen duidelijk wanneer de maximale scherpte bereikt is, hierdoor schiet het systeem een stukje door en moet daarna weer een eindje terug. Door dit "pendelen" is deze methode wat langzamer dan fasedetectie.
Voor zowel fase- als contrastdetectie kan het gebeuren dat het systeem bij contrastarme onderwerpen soms helemaal niet kan scherpstellen en blijft pendelen.
Fotocamera
Optisch instrument |
77736 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Merseybeat | Merseybeat | Merseybeat (genoemd naar de rivier de Mersey, die langs Liverpool stroomt) is een muziekstijl binnen de rockmuziek. Bekende vertegenwoordigers van dit genre zijn The Beatles, The Searchers, Gerry & the Pacemakers en The Merseybeats.
Ontstaan
Merseybeat was populair in de jaren '60. Hij kwam oorspronkelijk uit de Engelse havenstad Liverpool en was een combinatie van rock-'n-roll, skiffle en rhythm and blues. Men noemt de merseybeat ook wel de Liverpool-sound. De merseybeat bleef alleen lokaal populair totdat bands zoals The Beatles, Gerry & the Pacemakers en de zangeres Cilla Black landelijk en internationaal doorbraken. Ook Freddie & the Dreamers en The Searchers kan men rekenen bij de belangrijke vertegenwoordigers van deze muziekstroming. Een van de populairste typische merseybeatbands was genaamd The Merseybeats.
Andere voorbeelden van merseybeatgroepen zijn: The Swinging Blue Jeans, The Mojos, The Fourmost, Billy J. Kramer with The Dakotas, The Big Three, Rory Storm and the Hurricanes, Faron's Flamingoes, King Size Taylor & the Dominoes en The Dennisons.
Kenmerken
De beatmuziek werd gekenmerkt door de 'beatslag': een stuw met de vingers op de bovenste snaren van de slaggitaar. De andere instrumenten waren de basgitaar en de drums. Verder had iedere beatband een of meerdere zangers.
|
4561012 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Museum%20Spakenburg | Museum Spakenburg | Museum Spakenburg is een museum in het Utrechtse vissersdorp Spakenburg aan de Oude Schans 47-63 in het beschermde dorpsgezicht rond de Museumhaven.
Het museum is ondergebracht in acht verschillende panden aan beide zijden van de historische Watersteeg. Het museumcomplex bestaat uit meerdere woningen, een winkeltje, boerderij met hooiberg en een rokerij. Het museum geeft in 12 aaneengeschakelde ruimtes een beeld van de klederdracht en het dagelijks leven in Bunschoten-Spakenburg en Eemdijk. Een deel van de collectie bevindt zich in het gemeentehuis.
Al de gemeentelijke kernen worden getoond in het museum, inclusief de tegenstellingen. Naast de rijke boeren, de visserij en de oude ambachten is er aandacht voor de Spakenburgse klederdracht. De tegenwoordige collectie is onderverdeeld in:
streekdracht
schilderijen
meubilair
porselein en aardewerk
huishoudelijke voorwerpen
visserijonderdelen
boerderijonderdelen
Het museum is voortgekomen uit "Museum 't Vurhuus". De collectie van zo'n 7000 voorwerpen ontstond vanaf de jaren zestig van de 20e eeuw met de aanschaf van een bottermodel door de gemeente. In 1984 werd door de gemeente een oud havenpand aangekocht om een museum in te huisvesten. Het kreeg de naam 't Vurhuus. In 1992 werd de laatste kleinschalige visrokerij van het dorp aan het museum toegevoegd.
Museum Spakenburg werd in het voorjaar van 1997 heropend na een ingrijpende verbouwing en renovatie. Het museum werd in 2008 uitgebreid. In het museum is een informatiepunt over de Grebbelinie aanwezig.
|
5629356 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Arkadiusz%20Wrzosek | Arkadiusz Wrzosek | Arkadiusz Wrzosek (Pruszków, 3 juni 1992) is een Pools kickbokser, bokser en MMA-vechter. Van 2018 tot 2022 stond hij onder contract bij Glory.
Carrière
Wrzosek won als amateur tussen 2013 en 2017 diverse prijzen in Polen met kickboksen. In 2015 debuteerde hij bij de franchise Fight Exclusive Night (FEN). Hij debuteerde in december 2018 tijdens Glory 62 met een nederlaag op punten tegen Benjamin Adegbuyi. In 2019 won hij tijdens Glory 71 van Demoreo Dennis. Op 4 september 2021 versloeg Wrzosek tijdens Glory 78 Badr Hari op technisch knock-out. Op 19 maart 2022 stonden Wrzosek en Hari weer tegenover elkaar tijdens Glory 80. Na de tweede ronde werd de wedstrijd gestaakt wegens vechtpartijen in het publiek. Glory zei daarop het contract met Wrzosek op.
De Pool sloot zich kort daarna aan bij vechtsportorganisatie KSW en zou zich zo na een kickbokscarrière van zo'n tien jaar voor het eerst toeleggen op de multidisciplinaire vechtsport MMA. In voorbereiding op zijn debuut trainde Wrzosek onder andere met voormalig UFC-vechter Alistair Overeem. Wrzosek trad op 21 augustus aan tegen Tomasz Sarara tijdens KSW 73 in Warschau. Hoewel hij in de eerste ronde lang op de grond werd gehouden, nam Wrzosek vanaf de tweede ronde het initiatief. De scheidsrechter stopte het gevecht in de derde ronde, omdat Sarara zich niet meer verdedigde. Daardoor kwam Wrzosek als winnaar uit de bus.
Pools kickbokser
Pools MMA-vechter |
989571 | https://nl.wikipedia.org/wiki/M02%20%28Oekra%C3%AFne%29 | M02 (Oekraïne) | |}
|}
De M02 is een hoofdweg in Oekraïne, die loopt van de M01 bij Kipti via Hloechiv naar de Russische grens bij Batsjivsk. In Rusland loopt de weg als M-3 verder naar Moskou. De M02 is 243 kilometer lang.
De M02 is in zijn geheel onderdeel van de E101, de route tussen Moskou in Rusland en Kiev in Oekraïne.
Route
De weg begint aan de kruising met de M01 bij het dorp Kipti. De weg loopt als hoofdweg met één rijstrook per richting via de stadjes Nizjyn, Borzna, Konotop en Hloechiv naar de Russische grens. Na de grens gaat de weg over in de M-3 naar Brjansk, Orjol en Moskou.
Geschiedenis
In de tijd van de Sovjet-Unie was de M02 onderdeel van de Russische M3. Deze weg liep van Moskou naar Kipti. Na de val van de Sovjet-Unie in 1991 en de daaropvolgende onafhankelijkheid van Oekraïne werden de hoofdwegen omgenummerd om een logische nationale nummering te krijgen. De M3 kreeg het nummer M02.
Met het oog op het Europees kampioenschap voetbal 2012 in Polen en Oekraïne was de weg onderdeel van een programma om een groot aantal hoofdwegen te reconstrueren. Zo zou onder andere het oude wegdek worden vervangen door een nieuw wegdek. Dit is echter niet uitgevoerd.
Weg in Oekraïne
Oblast Soemy
Oblast Tsjernihiv |
1808985 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Tour%20de%20las%20Americas | Tour de las Americas | De Tour de las Americas was een organisatie die golftoernooien in Latijns-Amerika organiseert. In 2012 werd het opgevolgd door PGA Tour Latinoamérica.
Argentinië en Colombia hebben vier toernooien, Chili en Venezuela twee. Verder wordt er gespeeld in Mexico en Paraguay.
Om aan de Tour te mogen meedoen bestond er een Q School. Deze werd in januari en februari gespeeld.
Onderstaande lijst toont dat het Argentijns Open in 2009 voor de 104-de keer werd gespeeld en het oudste toernooi is.
Schema 2009
Het Club Colombia Masters en het Abierto del Centro tellen ook mee voor de Europese Challenge Tour (ECT).
In augustus werd niet gespeeld. Naast bovengenoemde toernooien waren er in september in Venezuela een toernooi om voor de World Cup te kwalificeren en een Stage 1 (eerste ronde) van de Europese Tourschool.
Order of Merit
De Tour de las Americas (TLA) heeft een eigen Order of Merit, gebaseerd op punten. Winnaars waren o.a.:
2008: Estanislao Goya
2009: Peter Gustafsson
Europese Tour
In 2008 won Estanislao Goya het Abierto del Centro, dat ook meetelt voor de Challenge Tour. Hij mocht daarna in Europa spelen, en won het Madeira Island Open, dus hij heeft een spelerskaart voor 2010. Hij krijgt daar gezelschap van twee spelers van de TLA, die zich via de Tourschool van 2009 gekwalificeerd hebben voor de Europese PGA Tour van 2010, de Argentijn Clodomiro Carranza werd 7de en Marco Ruiz uit Paraguay eindigde op de 4de plaats.
|
5345870 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Buitenplaats%20Elsenburg%20%28Rijswijk%29 | Buitenplaats Elsenburg (Rijswijk) | Elsenburg is een Nederlandse voormalige buitenplaats aan de Vliet in de Zuid-Hollandse plaats Rijswijk. De buitenplaats bestond van voor 1712 tot 1827.
Elsenburg wordt reeds vermeld op de kaart van 1712 van Kruikius als Elzenburch. Voor zover bekend, werd de naam Elsenburg voor het eerst gebruikt in een verkoopakte van 2 februari 1730 toen het voor 4725 gulden werd verkocht. Het bestond uit een herenhuis, een stenen schuur, een voortuin, tuinmanswoning en een boothuis. Verder was op het 4½ morgen bijbehorend land, dat liep vanaf de Vliet tot aan de Molen Dwarssloot, een groenten tuin, een boomgaard en een vijver gelegen.
In 1752 werd Elsenburg voor 3150 gulden doorverkocht aan de Rotterdamse koopman Gerrit Groeneveld, die er niet ging wonen. In 1753 kocht hij er een wei- of hooiland bij dat vanaf de Molen Dwarssloot tot aan de Kleiweg (nu: Sir Winston Churchilllaan) liep. Hij liet een pad aanleggen over zijn land van af de Kleiweg tot aan de Vliet. Het werd gebruikt als overpad ofwel kerkpad door de bevolking om naar de kerk in Rijswijk te kunnen gaan. Het werd het Elsenburgerlaantje ofwel Elsenburger Kerkepad genoemd.
In 1787 kocht Gilles Groenveld na het overlijden van Gerrit Groeneveld, de gehele boedel. Uit de boedelbeschrijving bleek het land een oppervlakte van 47 morgen, 2 hont en 150 roede te beslaan.
Cornelis van der Vree uit Wateringen was de volgende bezitter en liet aan de Kleiweg, aan het eind van het Elsenburgerlaantje, een nieuw woonhuis bouwen met de naam Elsenburgh, en het oude Elsenburg aan de Vliet in 1827 afbreken. Rond 1850 kwam via vererving kwam de buitenplaats en boerderij Vlietzigt in handen van familie Repelaar.
Elsenburgh was tot 1950 in gebruik als boerderij, toen deze, in verband met de aanleg van het voormalig industrieschap Plaspoelpolder, werd aangekocht door de gemeente Rijswijk. De laatste bewoner mocht er tot 1956 blijven wonen, waarna Elzenburgh werd afgebroken. Het Elsenburgerlaantje heeft nog lange tijd in verkorte lengte voortbestaan, en liep vanaf de Visseringlaan (later werd dit deel Veraartlaan) tot aan het Jaagpad. Na de aanleg van de A4 en de afrit Plaspoelpolder, valt het niet meer te onderscheiden, en is het opgenomen in het fietspad De Heuvelring in het Elsenburger Bos en in de inrit naast Vlietzigt.
|
5254231 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Peace%20River | Peace River | De Peace is een 1.923 kilometer lange rivier in Canada die ontspringt in de Canadese Rocky Mountains in het noorden van Brits-Columbia en naar het noordoosten stroomt door Alberta. De rivier werd vernoemd naar een belangrijke vrede tussen de Danezaa en Cree die in 1781 gesloten werd na decennia van vijandigheden. Hierbij werd de Peace River de grens tussen de Danezaa in het noorden en de Cree in het zuiden.
De Peace River ontstaat uit de samenvloeiing van de Finlay en de Parsnip River. Na 1923 kilometer vormt de Peace River samen met de Athabasca de Slave River. Deze laatste mondt samen met enkele andere rivieren uit in het Great Slave Lake, vanwaaruit de Mackenzie ontstaat. De Finlay wordt als de bron van de Mackenzie gezien, zodat de gecombineerde Finlay-Peace-Slave-Mackenzie de langste rivier van Canada is en de dertiende langste rivier van de wereld.
Geschiedenis
In 1794 werd een bonthandelspost gebouwd langs de Peace bij het huidige Fort St. John. Dit was de allereerste niet-Indiaanse nederzetting op het vasteland van Brits-Columbia.
Loop
De samenvloeiing van de Finlay en de Parsnip River is onderwater gelopen bij het ontstaan van het Williston Lake, een groot stuwmeer achter de Bennettdam nabij Hudson's Hope. Deze samenvloeiing ligt in de Rocky Mountain Trench, een brede vallei die parallel loopt aan de Canadese Rockies (aan de westelijke zijde ervan). De Peace is de enige rivier die dwars door Rocky Mountains stroomt. Ten noorden van de Peace liggen de Muskwa Ranges, ten zuiden ervan liggen de Hart Ranges. Tezamen vormen zij de Noordelijke Canadese Rockies. Aan de oostzijde van de Rockies ligt de Benettdam, de stuwdam die het Williston Lake deed ontstaan.
Daarna vloeit de rivier oostelijk om in de buurt van Peace River Crossing geleidelijk naar het noorden te draaien. Meer dan 200 kilometer verder draait de rivier terug langzaam naar het oosten te draaien. Uiteindelijk mondt de rivier uit in de Slave.
Rivier in Brits-Columbia
Rivier in Alberta
Stroomgebied van de Noordelijke IJszee |
3999158 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Liliane%20De%20Cock | Liliane De Cock | Liliane De Cock (Opbrakel, 19 december 1955) is een voormalige Belgische volksvertegenwoordigster en politica van Agalev.
Levensloop
De Cock werd beroepshalve docente en supervisor in het volwassenenonderwijs in Gent.
In Zulte was ze in 1994 betrokken bij de oprichting van een plaatselijke Agalev-afdeling. De partij probeerde bij de gemeenteraadsverkiezingen van dat jaar enkele zetels te veroveren in de gemeenteraad van Zulte tussen de grote machtsblokken van CD&V van de toenmalige burgemeester Georges Peirs en de Vld van de toenmalige oppositieleider André Denys, maar kende geen succes. Bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen in 2000 was De Cock lijsttrekker voor Agalev, maar de partij haalde in de gemeenteraad van Zulte wederom geen enkele zetel. Van 2013 tot 2018 was De Cock OCMW-raadslid van Gent.
Intussen werd zij ook federaal politiek actief. In 1999 stond ze als eerste opvolger op de Kamerlijst van Agalev voor de kieskring Gent-Eeklo. In 2002 kwam ze uiteindelijk in de Kamer van volksvertegenwoordigers als opvolger van Jef Tavernier, die minister in de regering-Verhofstadt werd. Ze bleef er zetelen tot in 2003 en hield zich voornamelijk bezig met vrouwenwelzijn, milieu en jeugdzorg.
Belgisch volksvertegenwoordiger
Agalev-politicus |
1553589 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jan%20van%20der%20Pluijm | Jan van der Pluijm | Jan Marcel Mathieu (Jan) van der Pluijm (Breda, 1 maart 1920 - Amstelveen, 20 mei 1988) was een Nederlands econoom en journalist. Hij was van 1964 tot 1982 hoofdredacteur van de Volkskrant en was verantwoordelijk voor de sterke groei en de vernieuwing van de krant.
Leven en werk
Van der Pluijm groeide op in Breda, waar hij in de jaren dertig het schoolblad van het Onze Lieve Vrouwelyceum redigeerde. Hij studeerde economie in Tilburg en journalistiek in onder meer Rome. Hij was de eerste academicus die hoofdredacteur van de Volkskrant werd, na al chef van de sociaal-economische redactie van de krant geweest te zijn. Van der Pluijm was de opvolger van autarkische Joop Lücker en van de politiek hoofdredacteur van de krant, C.P.M. Romme.
Van der Pluijm loodste de krant uit het katholieke vakbondskamp naar een neutralere, progressieve positie en wist de concurrentieslag met de katholieke Tijd-Maasbode te winnen. In 1965 schrapte hij de aanduiding 'katholiek' uit de titel van de krant.
Van der Pluijm was het ook, die de democratisering van de redactie doorvoerde en een redactiestatuut aanvaard wist te krijgen in 1973, wat de journalistieke onafhankelijkheid van de krant waarborgde. De krant maakte in zijn tijd een proces van grote vernieuwing door, van de naweeën van het Tweede Vaticaans Concilie en de emancipatie van de katholieken, via provo en studentenoproer, de eerste bedrijfsbezettingen (Enka), de Vietnamoorlog, Molukse terreuraanslagen naar het kabinet-Den Uyl, de oliecrisis en de start van de computerrevolutie.
De redactie werd sterk uitgebreid, onder meer met columnisten als Nico Scheepmaker, Stoker, Kees Fens en Saartje Burgerhart en Jan Blokker. Met de katholieke columnist Godfried Bomans (die een tweekolommer op de zaterdagse voorpagina had) ontstond echter een breuk. De financieel-economische redactie werd eveneens sterk uitgebreid, en vele leden van de succesploeg (Jan Damen, Wim de Valk, Ruud Horeman, Harry Rodenburg, Jan van Capel, Peter van Bakkum) maakten carrière binnen of buiten de krant. Ook de sociaal-economische redacteur Harry Lockefeer (de latere opvolger van Van der Pluijm) maakte onder Van der Pluijm flink carrière.
Ook was Van der Pluijm een voorstander van samenwerking met Het Parool en oprichting van de Perscombinatie. Van der Pluijm koos Harry Lockefeer, eveneens een econoom afkomstig van de sociaal-economische redactie, als zijn opvolger.
Nederlands econoom
Nederlands journalist |
876770 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Larry%20Sawyer | Larry Sawyer | Larry Sawyer, gespeeld door de acteurs Thomas Ian Griffith en Kevin Kilner, is een personage uit de televisieserie One Tree Hill.
Seizoen 1
Larry was ooit getrouwd met Anna Sawyer. Echter, zij overleed bij een auto-ongeluk toen ze Peyton van school wilde halen. Hij is door zijn werk meestal absent thuis. Echter, wanneer hij merkt dat Peyton eenzaam is, keert hij terug naar huis. Tijdens zijn verblijf in Tree Hill gaat hij kort uit met Karen Roe. Aan het einde van het seizoen moest hij echter opnieuw vertrekken. Hij naam Jenny, Jake Jagielski's dochter, mee om haar te beschermen tegen Nicki.
Seizoen 3
Afwezig in het tweede seizoen, keert Larry nu terug wanneer Ellie Harp betrokken wil raken in Peytons leven. Al snel blijkt dat Ellie Peytons biologische moeder is die Peyton opgaf door haar drugsverslaving. Larry, die Ellie ziet als een onverantwoordelijke vrouw, probeert Ellie uit Peytons leven te houden. Echter, dit verandert wanneer hij ontdekt dat Ellie borstkanker heeft. Ook neemt hij de dakloze Brooke Davis onder zijn hoede.
Tegenwoordig is Larry opnieuw weg voor zijn werk.
Sawyer, Larry |
4763332 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Invasie%20bij%20Luper%C3%B3n | Invasie bij Luperón | De Invasie bij Luperón (Spaans: Expedición de Luperón of Desembarco en Luperón) was een poging in 1949 om Rafael Trujillo, dictator van de Dominicaanse Republiek, ten val te brengen. De invasie van de kustplaats Luperón mislukte echter.
Voorgeschiedenis
De Dominicaanse Republiek werd al decennia lang door Rafael Trujillo op dictatoriale wijze geregeerd. Hij heerste over het land als ware het een lucratief privédomein waarvan hij zijn familie en favorieten liet profiteren. Tegen deze totalitaire onderdrukking rees in de loop der tijd veel verzet vanuit de bevolking.
Verloop van de invasie
Juan Rodríguez García, die kort tevoren het land was uitgezet, zette in 1949 op het Cubaanse eilandje Cayo Confites de invasie op met steun van de Cubaanse regering en met medewerking van onder meer Juan Bosch, Juan Isidro Jiménez Grullón, generaal Miguel Angel Ramírez Alcántara, Diego Bordas en Horacio Julio Ornes. De troepenmacht was ongeveer 1.300 man sterk en bestond voornamelijk uit Cubanen.
De voorhoede van de 'anti-Trujillo-ballingen' landde op 19 juli 1949 in de Bocht van Luperón aan de noordkust van de Dominicaanse Republiek door middel van een PBY Catalina (vliegboot) vanuit Guatemala. Deze groep stond onder commando van Horacio Ornes Coiscou. Twee andere vliegboten moesten in respectievelijk La Vega en San Juan de la Maguana landen. Het eerstgenoemde vliegtuig, onder bevel van Juan Rodríguez, kwam echter in een storm terecht en moest een noodlanding maken in Costa Rica, het tweede vliegtuig, onder leiding van Miguel Angel Ramírez, werd bij een tankstop op het Mexicaanse eiland Cozumel door de autoriteiten aan de ketting gelegd.
Een poging om contact te leggen met het lokale verzet in Puerto Plata mislukte door tegenmaatregelen van Trujillo. Men kon niet meer met de vliegboot wegkomen en veel aanvallers kwamen om bij schermutselingen of werden later geëxecuteerd.
De restanten van deze groep vormden later het Caribisch Legioen en het Ejercito de Liberation da America (ELA), dat opnieuw een invasiepoging op het betwiste eiland zou doen.
|
4616013 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jules%20Bolle | Jules Bolle | Juda Maurits (Jules) Bolle (Rotterdam, 21 mei 1865 – Auschwitz, 4 juni 1943) was een Nederlands pianist, cellist en muziekpedagoog.
Hij werd geboren binnen het gezin van Hartog Mozes Hirsch Bolle en Rebecca van den Berg. Hij trouwde op 8 augustus 1888 met Dina Abrahamson. Kleindochter Lisette Bolle zat in het verzet. Dochter Greta zat met haar man Emanuel Benedictus, een commissionair, ondergedoken. In 1941 was Jules nog aanwezig bij de begrafenis van zijn docent Johan Wagenaar. Hij werd omgebracht in concentratiekamp Auschwitz.
Hij kreeg zijn muzikale opleiding van Max van de Sandt en Eva van Dantzig in Rotterdam. Daarna volgden docenten Wagenaar en Carel Wirtz aan het Haags Conservatorium. Hij studeerde er piano en cello. Hij trad vaak op, echter weinig keren als solist, maar veelvuldig als muzikant binnen een ensemble. Hij was voor meer dan 40 jaar leider van Koninklijk zangvereniging Cecilia in Den Haag, alwaar hij ook de pianobegeleiding verzorgde. Hij werd muziekdocent op de muziekschool in Rotterdam en was solistenbegeleider in Diligentia etc. Hij was voor enige tijd cellist in het Residentieorkest. Hij dirigeerde het koor Ngawoudas Hakoudesj, was lid van de kerkenraad, bestuurslid van Gemiloes Chasodiem
Van zijn hand verscheen een beperkt aantal composities, zoals een cantate ter inwijding van het dan nieuwe gymnasium in Rotterdam.
Nederlands cellist
Nederlands Holocaustslachtoffer
Nederlands muziekpedagoog
Nederlands pianist
Omgekomen in concentratiekamp Auschwitz |
1155866 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Bill%20Graham | Bill Graham | Bill Graham, geboren als Wolfgang Grajonca (Berlijn, 8 januari 1931 - Vallejo (Californië), 25 oktober 1991) was een belangrijk Amerikaanse muziekimpresario van Duitse komaf.
Graham werd geboren in Duitsland en verloor in de Tweede Wereldoorlog zijn ouders. Hij werd door een Amerikaanse familie geadopteerd.
In de jaren zestig dreef Graham een aantal muziektheaters, waaronder het Fillmore West en Winterland in San Francisco, en het Fillmore East in New York. Daarnaast handelde hij in psychedelische posters van artiesten als Wes Wilson en Rick Griffin. Als acteur had hij onder andere een bijrol in de film Apocalypse Now van Francis Ford Coppola.
Na een concert van Huey Lewis and the News in Grahams Shoreline Amphitheater in Mountain View raakte de helikopter met Graham, zijn partner Melissa Gold en de piloot in een zware storm. Het toestel kwam in botsing met een hoogspanningsmast en stortte neer, waarbij de inzittenden de dood vonden.
Een week later werd een herinneringsconcert georganiseerd in het Golden Gate Park, waarbij onder anderen Grateful Dead en John Fogerty optraden.
Amerikaans muziekmanager
Amerikaans ondernemer
Impresario |
4037760 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Koen%20Wins | Koen Wins | Koen Wins (Hasselt, 26 maart 1978) is een voormalige Belgische voetballer. Hij was een doelman die in totaal 15 seizoenen bij diverse profclubs in België en het Nederlandse VVV-Venlo heeft gespeeld.
Spelerscarrière
Wins belandde als 12-jarige bij Club Luik en maakte drie jaar later de overstap naar de jeugdopleiding van KRC Genk. Hij zat destijds bij de nationale jeugdselectie. Op 18-jarige leeftijd liep hij eerst stage bij MVV , maar kwam uiteindelijk terecht bij KSK Tongeren in Derde Nationale. Opnieuw drie jaar later belandde hij bij Heidebloem Dilsen dat destijds eveneens in Derde Nationale uit kwam. Toen die club in 2000 failliet ging, verdedigde hij een jaar het doel van Beringen FC.
Wins verkaste daarna naar Excelsior Veldwezelt waar hij in zijn tweede seizoen kampioen werd in Vierde Nationale. Daarmee trok hij de aandacht van VVV-Venlo. Op advies van de toenmalige coach Wim Dusseldorp die hem nog kende van zijn proefperiode bij MVV, vertrok de doelman in 2002 naar de Nederlandse eerstedivisionist. Daar was hij aanvankelijk eerste keus, tot de komst halverwege het seizoen 2002/03 van landgenoot Kevin Begois die de concurrentiestrijd won. Wins keerde vervolgens terug naar Veldwezelt en zou achtereenvolgens nog onder de lat staan bij Patro Eisden Maasmechelen, AS Eupen en CS Visé.
Statistieken
Verdere loopbaan
Al tijdens zijn spelersloopbaan volgde Wins een opleiding tot gymleraar. Nadat hij zijn keepersloopbaan in 2011 afsloot is hij in die functie ook aan de slag gegaan. Dit combineert hij met werkzaamheden als keeperstrainer. Momenteel is Wins verbonden aan FC Heur-Tongeren.
|
82096 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sperzieboon | Sperzieboon | De sperzieboon – ook wel prinsessenboon, slaboon, herenboon of breekboon genoemd – is een peulvrucht uit de vlinderbloemenfamilie. De sperzieboon behoort tot de boon (Phaseolus vulgaris) en is een eenjarige plant. Oorspronkelijk is de sperzieboon afkomstig uit Zuid-Amerika.
Een klimmende (windende) variant is de stokslaboon en een stamvariant de stamslaboon.
Witte bonen zijn de gedroogde, volgroeide zaden van de stamsperzieboon.
Sperziebonen zijn een groente. Het geheel van schil en zaden wordt gekookt en dan pas geconsumeerd. Het koken is nodig omdat sperziebonen van nature de gifstof lectine bevatten.
De naam is afgeleid van 'aspergieboontjes'. Deze boontjes danken hun naam aan het feit dat ze volgens oud-Hollands gebruik net als asperges met gesmolten boter en nootmuskaat werden opgediend.
Ziekten en plagen
De bonen kunnen aangetast worden door de 3 tot 4 mm grote stambonenkever (Acanthoscelides obtectus). Tijdens de groei legt het kevertje eitjes in de bonen. Bij de bewaring vreten de larven de bonen uit en komen in het voorjaar de kevertjes naar buiten. Hierdoor ontstaan de karakteristieke ronde gaatjes in de boon. Door de bonen minimaal drie dagen bij -20°C of enkele weken in de diepvries te bewaren worden de eitjes en de larven gedood.
Ook worden bonen aangetast door de bonenspintmijt (Tetranychus urticae). Op het blad verschijnen op de bovenkant stipvormige vlekjes. Op de onderkant zitten zeer kleine spinachtige beestjes. Bij een ernstige aantasting vallen de bladeren af.
Daarnaast zijn bonen onder vochtige omstandigheden vatbaar voor grauwe schimmel, die zowel blad, stengel als boon aantast. Vooral afgevallen bloempjes zijn vaak veroorzaker van een aantasting.
Ook kunnen bonen vooral onder warme, vochtige omstandigheden aangetast worden door sclerotiënrot (Sclerotinia sclerotiorum anam. Sclerotium varium).
In warme zomers kan aantasting van roest (Uromyces appendiculatus var. appendiculatus) optreden. Op het blad ontstaan eerst lichte, ronde vlekjes met op de achterkant in een kring staande witte bekertjes. Later kleuren de vlekken door de vorming van sporen van lichtbruin naar donkerbruin.
Fotogalerij
|
5326837 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Smilodectes | Smilodectes | Smilodectes is een geslacht van uitgestorven adapiforme primaten dat in het Midden-Eoceen in Noord-Amerika leefde. Het bezat post-orbitale botstructuren en had grijpduimen en -tenen. Smilodectes heeft een kleine schedelgrootte en het foramen magnum bevindt zich aan de achterkant van de schedel, op het achterhoofdsbeen.
Er zijn drie genoemde soorten: Smilodectes gracilis, Smilodectes gingerichi en Smilodectes mcgrewi.
Smilodectes gracilis
Smilodectes gracilis was een adapiforme primaat uit het vroege Eoceen, zo'n 55 miljoen jaar geleden. S. gracilis werd gevonden op de landmassa van Noord-Amerika en op basis van zijn tandmorfologie was S. gracilis een Folivora. S. gracilis had een tandtechnische formule van 2.1.4.3/2.1.4.3 en had een relatief korte snuit, met afgerond frontaal bot in vergelijking met andere nothactines. Deze soort miste symfyseale fusie en deze soort primaten had relatief minder reukbollen en een meer uitgebreide visuele cortex. Dit suggereert dat S. gracilis een diurnale soort was. S. gracilis had een schedelinhoud van 9,5 cc. Er wordt gedacht dat S. gracilis een gemiddelde lichaamsmassa van ongeveer 2,1 kilogram had. Op basis van zijn postcraniële skelet was S. gracilis een rechtopstaande grijper en springer.
Uitgestorven primaten |
3779378 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Roodkeelamazone | Roodkeelamazone | De roodkeelamazone (Amazona arausiaca) is een amazonepapegaai uit de familie Psittacidae (papegaaien van Afrika en de Nieuwe Wereld). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Psittacus arausiacus in 1776 gepubliceerd door Philipp Ludwig Statius Müller. Het is een door habitatverlies kwetsbaar geworden vogelsoort die alleen voorkomt op het Caraïbische eiland Dominica.
Kenmerken
De vogel is 40 centimeter lang en fel gekleurd, overwegend groen. Rondom het oog en op de kruin heeft de vogel blauwtinten. De keel is gewoonlijk rood, maar soms ontbreekt dit kenmerk. Rond het oog is de naakte huid wit. In vlucht is een roodgele spiegel op de vleugel te zien en de handpennen hebben een donker uiteinde.
Verspreiding en leefgebied
Deze soort is endemisch op Dominica.. De leefgebieden van deze vogel liggen het tropisch regenwoud van zeeniveau tot hoogten van 800 meter en soms daarboven, tot 1200 meter. Er is een toenemend aantal waarnemingen in cultuurland, waar de vogels in fruitbomen (passievrucht, mango en citrusbomen) worden gezien.
Status
De roodkeelamazone heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op 840 tot duizend volwassen individuen. De aantallen nemen na jaren weer toe, omdat de vogel zich aanpast aan het leven in fruitbomen, waarbij hij wel in conflict komt met boeren. Habitatverlies door ontbossing en verwoestende tropische stormen blijven een gevaar voor de soort. Om deze redenen staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.
Er gelden beperkingen voor de handel in deze papegaai, want de soort staat in de Bijlage I van het CITES-verdrag.
Psittacidae
IUCN-status kwetsbaar
Endemisch dier uit Dominica |
4774298 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Otto%20II%20van%20Merani%C3%AB | Otto II van Meranië | Otto II van Meranië ook bekend als Otto III van Bourgondië (circa 1218 - Weismain, 19 juni 1248) was van 1231 tot 1248 onder de naam Otto III graaf van Bourgondië en van 1234 tot 1248 onder de naam Otto II hertog van Meranië. Hij behoorde tot het huis Andechs.
Levensloop
Hij was de enige zoon van hertog Otto I van Meranië - onder de naam Otto II eveneens graaf van Bourgondië - en gravin Beatrix II van Bourgondië. Na de dood van zijn moeder in 1231 werd hij graaf van Bourgondië en na de dood van zijn vader werd hij in 1234 graaf van Andechs en hertog van Meranië. Hetzelfde jaar huwde Otto met Elisabeth, dochter van graaf Albert IV van Tirol. Het huwelijk bleef echter kinderloos.
Omdat hij nog minderjarig was, kwam Otto II tot in 1236 onder het regentschap van zijn oom, bisschop Ekbert van Bamberg. Toen hij volwassen werd, liet Otto het bestuur van het vrijgraafschap Bourgondië over aan koning Theobald I van Navarra. Dit deed hij omdat hij zich voltijds wou bezighouden met het conflict met het huis Wittelsbach over zijn Beierse bezittingen. Door dit conflict verloor hij de voogdij over de abdij van Tegernsee en de abdij van Andechs. Hij slaagde er wel in om de stad Innsbruck in handen te houden en gaf de stad in 1239 stadsrechten, waarna hij Innsbruck onder het bestuur van zijn schoonvader Albert IV van Tirol zette. Ook schonk Otto in 1242 Franche-Comté in leen aan hertog Hugo IV van Bourgondië.
In zijn laatste jaren concentreerde Otto II zich vooral op zijn familielanderijen in Franken. In het conflict tussen paus Innocentius IV en keizer Frederik II van het Heilige Roomse Rijk koos hij samen met de bisschop van Bamberg de zijde van de paus. Hierdoor werd Otto in de rijksban gegooid en verloor hij zijn bezittingen. Zoals zijn voorgangers in Andechs gaf hij ook geldsteun aan de cisterciënzersabdij Langheim in Lichtenfels, waar hij na zijn dood in 1248 begraven werd. In 1231 gaf hij de stad Lichtenfels stadsrechten.
Omdat hij geen erfgenamen had, volgden zijn zus Adelheid en haar echtgenote, graaf Hugo III van Chalon, hem op als graven van Bourgondië, terwijl zijn titel hertog van Meranië uitstierf.
Huis Andechs
Graaf van Bourgondië
Hertog van Meranië
Markgraaf van Istrië
Persoon in de 13e eeuw |
314057 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Thamnomys | Thamnomys | Thamnomys is een geslacht van knaagdieren uit de muizen en ratten van de Oude Wereld dat voorkomt in de bergen van het oosten van de Democratische Republiek Congo en Oeganda, Rwanda en Burundi. Hoewel Thamnomys vaak met Grammomys is geassocieerd, is het in feite nauwer verwant aan Oenomys.
De drie soorten leven in bergregenwouden. Ze hebben brede voeten en een lange staart. De rug is bruin tot grijs, de buik geel. De kop-romplengte bedraagt 120 tot 160 mm, de staartlengte 180 tot 220 mm en het gewicht 50 tot 100 gram. Deze dieren leven in bomen en eten plantaardig materiaal, zoals bladeren en zaden.
Er zijn drie soorten:
Thamnomys kempi (Kivu- en Virunga-gebergten in het oosten van de Democratische Republiek Congo, Zuidwest-Oeganda, West-Rwanda en Oost-Burundi)
Thamnomys major (Mount Karisimbi in het Kivu-gebergte in de Democratische Republiek Congo)
Thamnomys venustus (Ruwenzori- en Kivu-gebergten en nabijgelegen laaglanden in het oosten van de Democratische Republiek Congo en West-Oeganda)
Grammomys kuru en Grammomys poensis zijn (als Thamnomys rutilans) ook wel in dit geslacht geplaatst.
Literatuur
Oenomys-divisie |
833355 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Gordon%20Tracy | Gordon Tracy | Gordon Tracy is een personage uit de poppen-televisieserie Thunderbirds, de drie op deze serie gebaseerde films, en de remake Thunderbirds Are Go. Hij is op een na jongste zoon van Jeff Tracy, de oprichter van International Rescue.
Gordon is genoemd naar astronaut Gordon Cooper. Hij is de aquanaut van Thunderbird 4.
Over Gordons exacte geboortedatum bestaan uiteenlopende bronnen aangezien niet even duidelijk is in welk jaar de serie zich nu precies afspeelt. Indien uit wordt gegaan van 2026-2065 (Thunderbirds Are Go) is zijn geboortejaar 2004-2043.
David Graham verzorgde de stem van Gordon in de televisieserie en de eerste twee films. In de live-actionfilm uit 2004 werd Gordon gespeeld door Ben Torgersen. Stemacteur David Menkin verzorgt de stem van Gordon in de remake.
Biografie
Gordon is de vierde zoon van Jeff Tracy. Hij heeft oceanografie gestudeerd en blinkt uit in vrijwel alle watersporten, van duiken tot waterskiën. Gordon is tevens een van de snelste freestylezwemmers ter wereld. Reeds op de middelbare school was hij olympisch kampioen vlinderslag.
Voordat hij bij zijn vaders organisatie ging werken zat Gordon bij de Submarine Service waar hij zijn opleiding tot aquanaut volgde. Daarna zat hij een tijdje bij de World Aquanaut Security Patrol (een organisatie die voorkwam in de serie Stingray). Hij bracht een jaar door in een onderzoekstation op de zeebodem waar hij wetenschappelijk onderzoek verrichtte.
Gordon is de grappenmaker van zijn familie. Behalve als bestuurder van Thunderbird 4 gaat hij ook geregeld mee op andere reddingsmissies.
Voetnoot
Gordon |
693463 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Johannes%20Zonaras | Johannes Zonaras | Johannes Zonaras (Grieks: Ιωάννης Ζωναράς) was een Byzantijns kroniekschrijver en canonist, die leefde van het eind van de elfde tot het midden van de twaalfde eeuw.
Onder keizer Alexius Comnenus was hij commandant van de keizerlijke lijfwacht en eerste secretaris van de keizerlijke kanselarij. Later werd hij een monnik te Hagia Glykeria (een van de Prinseneilanden, het huidige Niandro). Hier schreef hij zijn historisch compendium: Epitome ton historion (Επιτομή Ιστορίων), die in vorm en inhoud superieur was aan de meest andere Byzantijnse kronieken en vaak werd geraadpleegd tijdens de middeleeuwen. Het is een kroniek van het ontstaan van de wereld tot de troonsbestijging van Johannes Comnenus in 1118 en heeft een toegevoegde waarde doordat het uittreksels uit de verloren boeken van Cassius Dio bevat. Edities werden reeds door Pinder en Buttner-Wobst (3 dln., Bonn, 1841-97) en Lindorf (6 dln., Leipzig, 1868-75) uitgegeven. Een ander belangrijk werk van zijn hand is een commentaar op de canons van de apostelen, en van de verschillende oosterse synoden, en op de canonieke brieven van de Vaders van de derde en de vierde eeuw. Een volledige uitgave van zijn werken is in P.G., CXXIV-CXXV en CXXXVII-CXXXVIII te vinden.
Verder lezen
, Geschichte der byzantinisches Literatur von Justinianbis zum Ende der Ostromisches Reich, München, 1897, pp. 370-376. (New York, 19702)
, Quaestiones Zonareae, Dresden, 1895.
, , , in Byzantinische Zeitschrift, Leipzig, 1895-7. (, Zur handschriftlichen Überlieferung des Zonaras, in B.Z. (1893).)
Referentie
, "Zonaras", lemma in Catholic Encyclopedia, deel XV, 1913
Byzantijns schrijver
11e-eeuws kroniekschrijver
12e-eeuws kroniekschrijver |
2747194 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Danish%20Design%20Centre | Danish Design Centre | Het Dansk Design Center (DDC), internationaal bekend als Danish Design Centre, is een semioverheidsinstelling in de Deense hoofdstad Kopenhagen die zich bezighoudt met het bevorderen van Danish design, een verzamelterm voor Deense vormgeving, waaronder industriële vormgeving en modeontwerp.
Opzet en doelstelling
Het centrum werd geopend in 1978 door Designrådet (de Deense Designraad), die het nog steeds beheert. Beschermheer is kroonprins Frederik van Denemarken. Het DDC wordt voor ongeveer de helft gefinancierd door overheidsgeld en voor de andere helft door commerciële activiteiten. De omzet in 2010 bedroeg ongeveer 51 miljoen kronen (6,8 miljoen euro). Er werkten toen zo'n 50 mensen.
Het doel van het centrum is om het gebruik van design in het bedrijfsleven te bevorderen en om de interesse en kennis van Deens design in binnen- en buitenland te promoten, door onder meer conferenties, workshops en andere evenementen. Tot 2013 had DDC ook een museale functie, maar die moest in dat jaar wegens bezuinigingen worden afgestoten. Er werden ook tijdelijke tentoonstellingen gehouden, vaak meerdere tegelijk. De permanente collectie bestaat uit werk van bekende Deense en buitenlandse ontwerpers.
Designprijzen
In 2008 stichtte het DDC de non-profitorganisatie INDEX, die sinds 2009 om het jaar de INDEX: Award-designprijzen uitreikt in vijf verschillende categorieën. Deze prijzen hebben het hoogste prijsgeld — €100,000 per categorie, in totaal €500,000 — van alle designprijzen ter wereld.
Huisvesting
Het centrum was sinds 2000 gevestigd aan H.C. Andersens Boulevard tegenover pretpark Tivoli, in Industriens Hus ontworpen door de architect Henning Larsen. Sinds 2015 was het gevestigd in Fæstningens Materialgård, aan Frederiksholms Kanal. In 2018 verhuisde het DDC, samen met het Dansk Arkitektur Center, naar het cultureel centrum BLOX.
|
5683970 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20Stolpersteine%20in%20%27s-Hertogenbosch | Lijst van Stolpersteine in 's-Hertogenbosch | De lijst van Stolpersteine in 's-Hertogenbosch geeft een overzicht van de gedenkstenen die in de gemeente 's-Hertogenbosch zijn geplaatst in het kader van het Stolpersteine-project van de Duitse beeldhouwer-kunstenaar Gunter Demnig.
Stolpersteine zijn opgedragen aan slachtoffers van het nationaalsocialisme, al diegenen die zijn vervolgd, gedeporteerd, vermoord, gedwongen te emigreren of tot zelfmoord gedreven door het nazi-regime. Demnig legt voor elk slachtoffer een aparte steen, meestal voor de laatste zelfgekozen woning. Omdat het Stolpersteine-project doorloopt, kan deze lijst onvolledig zijn.
In de stad 's-Hertogenbosch liggen 243 Stolpersteine, waaronder een Stolperdrempel.
Stolperdrempel
De Stolperdrempel is gewijd aan de Joodse leerlingen van de L.W. Beekmanschool in de Van der Does de Willeboissingel 14. Kaart (OSM)
Stolpersteine
Data van plaatsingen
28 augustus 2012: 's-Hertogenbosch, twee stenen aan Prins Bernhardstraat 2
4 mei 2014: 's-Hertogenbosch, zeven stenen aan Boterweg 28 en 34
4 mei 2016: 's-Hertogenbosch, acht stenen aan Minderbroedersstraat 32
10 april 2018: 's-Hertogenbosch, een Stolperdrempel aan Van der Does de Willeboissingel 14
6 mei 2018: 's-Hertogenbosch, een steen aan Sint Jorisstraat 129
15 juni 2018: 's-Hertogenbosch, twee stenen aan Ophoviuslaan 126
oktober 2020: 's-Hertogenbosch, 61 stenen
mei 2021: 's-Hertogenbosch, 43 stenen
mei 2022: 's-Hertogenbosch, 38 stenen
18 april 2023: 's-Hertogenbosch, 73 stenen op 28 adressen in de wijken Het Zand, De Muntel, Orthenpoort, De Vliert, Boschveld, Aawijk Zuid, de Binnenstad en Zuidoost
De laatste zeven Stolpersteine worden gelegd in 2024 op twee locaties waar dit door omstandigheden eerder niet mogelijk was: Prins Bernardstraat 10 en (voormalige) Lange Tolbrugstraat 52.
|
864762 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Havenhoofd%20%28plaats%29 | Havenhoofd (plaats) | Havenhoofd (Flakkees: 't Hoôd) is een dorpje (of gehucht) in de gemeente Goeree-Overflakkee, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Havenhoofd ligt ongeveer twee kilometer ten noordoosten van Goedereede, en kent 120 huishoudens met 360 inwoners. Aan de noordzijde grenst Havenhoofd aan het natuurreservaat de Kwade Hoek, en een deel van de buurtschap ligt aan een uitloper van het Zuiderdiep. Havenhoofd is grotendeels gelegen langs de weg die van de Haringvlietsluizen via de buitenhaven naar Goedereede loopt.
Voor de afsluiting van het Haringvliet vormde Havenhoofd de toegangspoort tot de havens van Goedereede. Dit was noodzakelijk omdat Goedereede door zandafzetting verder van zee kwam te liggen, en aan het eind van de 18e eeuw ontstond het gehucht Havenhoofd op twee kilometer van het stadje. De eerste melding dateert uit 1753.
Op 25 juli 1934 vond een zware explosie plaats op de in de haven gelegen GO-5. Er vielen drie doden. In de Tweede Wereldoorlog moest het dorp tegen de vlakte vanwege de aanleg van de Atlantikwall. Na de oorlog is het dorpje weer opgebouwd. Na de Watersnoodramp van 1953 is ter beveiliging van Goedereede de haven van die stad afgedamd met een dam bij de buurtschap Havenhoofd, waardoor de schepen niet meer bij het stadje konden komen. In 1958 is ook de haven van Havenhoofd afgedamd en begin jaren 60 verhuisden alle kotters naar de nieuwe Deltahaven nabij de Haringvlietdam. Tot begin 21e eeuw was er nog een bankfiliaal van de Rabobank gevestigd aan het Duinroosplein. Nog altijd heeft het dorpje een eigen school, de Eben-Haëzerschool. Een jaarlijks evenement was het tobbedansen, dat tot circa 2007 elk jaar in juni werd gehouden. Dit trok altijd veel bezoekers naar het dorpje.
Een kleine bezienswaardigheid in het dorp is het beeld De Visserman van de Helvoirtse kunstenaars Jean en Marianne Bremers. De visserman heeft een mand vol vis op zijn schouders. Bij het beeld staat het volgende gedichtje: Op hoop van zegen uitgevaren / Gezwoegd gezweet op wilde baren / De vis wordt duur betaald / Door d'visserman aan wal gehaald. Tot ca. 1950 werd de vis hier op deze wijze aan wal gebracht.
|
263716 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Loonbedrijf | Loonbedrijf | Een loonbedrijf of loonwerkbedrijf is een bedrijf dat loonwerk verricht, dat wil zeggen voor een opdrachtgever op contractbasis bepaalde werkzaamheden uitvoert. Het beschikt over gespecialiseerde machines en vakmensen die tegen betaling ter beschikking worden gesteld.
Het verschil met een aannemersbedrijf is dat een aannemersbedrijf meestal een compleet project of een nauwomschreven deel van een project uitvoert, bijvoorbeeld het realiseren van een gebouw of een weg, terwijl een loonbedrijf zijn mensen en machines tegen een uurtarief beschikbaar stelt, waarbij er niet noodzakelijk een bepaald project behoeft te worden afgerond.
Loonbedrijven werken meestal in de landbouw (met name in de akkerbouw en de tuinbouw) en daarnaast in het grondwerk in de grond-, weg- en waterbouw. Het kan ook gaan om industriële bewerkingen, zoals textielveredeling (wassen, bleken, verven, bedrukken) en verzinken.
Loonwerkbedrijven hebben grote machines voor grondbewerking en oogst en beschikken over werknemers om ze te bedienen. Het gaat dan bijvoorbeeld om oogstmachines (combines en hakselaars), graafmachines, kranen en dergelijke. De machines worden met bezetting verhuurd om bepaalde werken uit te voeren; dit gebeurt meestal op basis van uur- of hectaretarief.
Loonbedrijven worden onder meer ingezet in drukke perioden, als de opdrachtgever te veel werk heeft om het zelf of met eigen personeel te doen. Vaak hoeft een boer ook zelf geen specialistische landbouwmachines aan te schaffen door gebruik te maken van de diensten van een loonbedrijf. Activiteiten die in de landbouw door loonbedrijven kunnen worden uitgevoerd zijn alle mogelijke gemechaniseerde activiteiten, bijvoorbeeld: bemesten, zaaien, uitplanten van pootgoed, het oogsten van gewassen, maaien, hakselen en dorsen.
Arbeid
Landbouwbedrijf
Bedrijfstype |
167464 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Maria%20Schmolln | Maria Schmolln | Maria Schmolln is een gemeente in de Oostenrijkse deelstaat Opper-Oostenrijk, gelegen in het district Braunau am Inn (BR). De gemeente heeft ongeveer 1300 inwoners.
Geografie
Maria Schmolln heeft een oppervlakte van 34,49 km². Het ligt in het middennoorden van het land. De gemeente is niet ver verwijderd van de Duitse grens.
Bedevaart
Maria Schmolln is vooral als bedevaartsoord bekend.
Volgens de overlevering zou in 1735 de landbouwer Michael Priewasser als aandenken aan zijn vermiste zoon een mariabeeld in een boom gehangen hebben. Voorbijgangers zouden daardoor aangepoord worden om voor zijn zoon te bidden. Reeds in 1784 werd wegens de groeiende populariteit van de plaats een houten kapel gebouwd, die evenwel in 1810 op bevel van de overheid moest afgebroken worden. Het mariabeeld werd evenwel verder vereerd en in 1850 kwam er een nieuwe houten kapel. Er kwam een eetgelegenheid en door ontginning van de omgeving kwamen er boerderijen bij, waardoor de plaats groeide. De bewoners richtten in eigen beheer de huidige bedevaartskerk op, die samen met een franciscanerklooster en een school in 1863 ingewijd werd.
In 1880 werd aan de noordzijde van de houten kapel de huidige kapel van barmhartigheid aangebouwd.
Gemeente in Opper-Oostenrijk |
2709646 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Moto%20Guzzi%20Colibr%C3%AC%20prototype | Moto Guzzi Colibrì prototype | De Moto Guzzi Colibrì was een prototype van een clip-on motor die door Moto Guzzi werd ontwikkeld tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar die nooit in productie kwam.
Tijdens de oorlog werd in Italië een wet aangenomen die het mogelijk maakte motorfietsen tot 125 cc zonder kenteken te gebruiken. Bovendien was er behoefte aan zuinige vervoermiddelen, want alle voertuigen, zelfs vrachtauto's en tanks, reden indertijd op benzine en die was dan ook schaars. Een clip-on motor, gemonteerd op een fiets, zou ideaal zijn, want bij benzinegebrek kon er altijd nog gefietst worden.
Bij Moto Guzzi werd in 1944 de Colibrì ontwikkeld door Antonio Micucci. Dit was een 125 cc tweetaktmotortje dat boven het achterwiel van een fiets gemonteerd kon worden en dit dan via een rol aandreef. Het had, naar goed Guzzi-gebruik, een liggende cilinder waarbij de bougie naar voren wees en het carburateurtje met zijn staalgaas-luchtfilter zat achterop. Het brandstofmengsel moest door de krukas heen en die fungeerde dan ook als roterende inlaat. Boven op de motor zat een tweelitertank en naast het achterwiel een uitlaatdemper.
De Colibrì haalde de productie niet. Eén nadeel is op foto's van het prototype duidelijk te zien: het achterspatbord is vervallen, en dat moet op de (veelal onverharde) Italiaanse wegen behoorlijk lastig zijn geweest. Micucci ontwikkelde na de oorlog de 65 cc Motoleggera 65, die veel van de techniek van de Colibrì had, maar veel meer een lichte motorfiets was dan een fiets met hulpmotor.
Colibrì |
2940136 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Tweede%20Kamerverkiezingen%202010/Peilingen | Tweede Kamerverkiezingen 2010/Peilingen | In de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen 2010 zijn er door een aantal onderzoeksbureaus opiniepeilingen gehouden waarin de politieke voorkeur van de respondenten wordt onderzocht. Hieronder is het verloop van de peilingen (door Synovate) te zien voor de zeven grootste partijen vanaf vier maanden voor de verkiezingen.
Op zondag 14 maart werd de PvdA voor het eerst sinds jaren weer de grootste partij in de peilingen. Uit een peiling van Maurice de Hond bleek de partij te kunnen rekenen op 27 zetels, gevolgd door de PVV met 26 zetels en het CDA met 25 zetels. Sinds de val van het kabinet groeide de partij met 12 zetels, en ook het vertrek van PvdA-leider Wouter Bos zorgde voor een groei. Volgens de peiling bleek de enige coalitie van drie partijen die mogelijk is, een coalitie bestaande uit PvdA, PVV en CDA (78 zetels). De kans op deze coalitie wordt echter zeer klein geacht, gezien de moeilijke verhoudingen tussen (met name) de PvdA en de PVV. Ook heeft de PvdA een samenwerking met de PVV "ondenkbaar" genoemd. Daarnaast hebben PvdA en CDA al aangegeven liever niet opnieuw met elkaar in een kabinet te zitten. Op donderdag 18 maart 2010 kwam de PvdA voor het eerst als grootste partij uit de bus in de prognose van de zetelaantallen. Het CDA had in deze peiling 28 zetels, en de PVV 23 zetels. Met deze uitslag zou ook sinds tijden een coalitie bestaande uit drie partijen weer mogelijk zijn, te weten PvdA-CDA-D66, PvdA-CDA-VVD en PvdA-CDA-PVV. De discussie over een (te vormen) coalitie woedt onverminderd voort in het debat tussen de politieke partijen.
Prognose zetelaantal
Synovate
Externe links
De Politieke Barometer - Synovate
Peil.nl - Maurice de Hond
Opinieonderzoek
Peilingen |
2095675 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Luchthaven%20van%20Shiraz | Luchthaven van Shiraz | De internationale luchthaven Shiraz of Shahid Dastgheib (Perzisch: فرودگاه بینالمللی شهيد دستغيب) bevindt zich bij de Iraanse stad Shiraz. Het is de belangrijkste internationale luchthaven van de provincie Fars.
De luchthaven werd aangelegd in de jaren 1970 onder leiding van generaal Muhammad Khattam, die er ook vliegbasis Tadayon liet bouwen voor de Iraanse luchtmacht. Na renovatiewerkzaamheden in 2005 werd de luchthaven aangeduid als de op een na betrouwbaarste en modernste luchthaven van Iran (na Imam Khomeini International Airport van Teheran).
Naast de binnenlandse vluchten naar de meeste Iraanse steden zijn er dagelijkse vluchten naar landen aan de Perzische Golf, zoals de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein.
Luchtvaartmaatschappijen en bestemmingen
Ongelukken
Op 15 juni 1971 is een Douglas C-47A met registratie EP-ADG van de Air Taxi Co bij een ongeluk op Shiraz Airport zwaar beschadigd geraakt.
Externe links
Worldaerodata.com
Shiraz Travel Guide
Referenties
Vliegveld in Iran
Shiraz |
3870055 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Haren%20%28Somaliland%29 | Haren (Somaliland) | Haren (ook: Harre, Harreh, Harren) is een gehucht in het District Zeylac, regio Awdal, in de niet-erkende staat Somaliland (en dus juridisch nog steeds gelegen in Somalië).
Haren ligt erg afgelegen aan een -meestal droge- rivierbedding (wadi), hemelsbreed 61 km ten zuidwesten van de districtshoofdstad Zeylac in de woestijn Guban aan een onverharde weg naar het zuiden. Er staat een grote telefoonmast in het dorp. Het gebied wordt vnl. bevolkt door nomadische veehouders die rondtrekken in een seizoensmigratie.
Nabijgelegen dorpen zijn Ceel Gaal en Jidhi. In Jidhi is een airstrip.
Klimaat
Haren heeft een woestijnklimaat. De gemiddelde jaartemperatuur is 29,7 °C. Juli is de warmste maand, gemiddeld 34,6 °C; januari is het koelste, gemiddeld 24,4 °C. De jaarlijkse regenval bedraagt ca. 106 mm (ter vergelijking: in Nederland ca. 800 mm). Er is geen sprake van een regenseizoen en een droog seizoen; er valt het hele jaar weinig neerslag; nooit meer dan max. ± 17 mm per maand (in april).
Externe links
'Inzoombare' satellietfoto's van Haren: hier en hier.
Kaarten van het District Zeylac met de locatie van Haren: hier en hier.
Plaats in Somalië
Plaats in Somaliland
Awdal |
30159 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Masoreten | Masoreten | Masoreten (of masorethen, Hebreeuws: ba'alei hamasorah, בעלי המסורה) ("overleveraars") waren middeleeuwse joodse geleerden in Palestina en Babylon, die de Hebreeuwse Bijbel voorzagen van klinker- en voordrachttekens en andere aantekeningen, de zogenaamde nikud en teamim. Het was hun bedoeling om de tekst van uitspraaktekens te voorzien.
De Joodse Bijbel (door christenen het Oude Testament genoemd) is geschreven in het Hebreeuws (met uitzondering van enkele stukken in het Aramees). Gedurende de laatste twee eeuwen voor Christus gingen de Joden in hun land (ongeveer het huidige Israël) meer en meer Aramees spreken en werd het Hebreeuws dus steeds minder goed beheerst. De rabbijnen bleven echter het Hebreeuws steeds goed beheersen en gebruiken voor onderlinge contacten. Omdat het Hebreeuwse schrift, ruw gezegd, een medeklinkerschrift is, ontstond er langzamerhand discussie over en zorg om de juiste uitspraak en daarmee ook interpretatie van de tekst.
Er werd een systeem ontwikkeld van klinkertekens en voordrachttekens, bestaande uit puntjes en streepjes, die onder en boven de eigenlijke letters (medeklinkers dus) geschreven werden. De masoreten hebben zich intensief met deze ontwikkeling beziggehouden. Daarbij moesten ook bepaalde grammaticale eigenschappen van de taal worden vastgelegd. In de tiende eeuw van de gewone jaartelling is de definitieve versie van de aldus ‘gepunctueerde’ tekst in Tiberias vastgelegd door Ben Asjer en Ben Naftali. Deze tekst wordt de Masoretische Tekst genoemd.
De Masoretische Tekst heeft autoriteit gekregen en wordt nog steeds als standaard gebruikt. Als men bijvoorbeeld het programma Davka Writer bestelt (een programma om Hebreeuws te schrijven op een computer met een ‘gewoon’ toetsenbord), wordt daarbij onder meer een Bijbelversie geleverd in de Masoretische Tekst.
De Masoretische punctuatie bestaat uit:
klinkertekens nikud: tekens voor de klinkers a, e, i, o en oe; het zijn er echter (veel) meer dan vijf ten gevolge van genoemde grammaticale eigenschappen;
voordrachttekens teamim: tekens die dienen om de juiste voordracht aan te geven en die daarmee ook de functie van leesteken hebben; zo worden zeer veel Bijbelverzen door een van deze tekens in twee delen verdeeld.
In de huidige staat Israël, waar het Hebreeuws weer de voertaal is, wordt in het algemeen zonder punctuatie geschreven en gedrukt (kranten, boeken). Wel worden de klinkertekens gebruikt bij het leren van de taal (veelal zonder dat men zich om de precieze grammaticale regels bekommert) en bij het leren lezen door kinderen. Men kan kinderen wel horen zeggen: “Hij leest al zonder puntjes.”
Joodse geschiedenis
Hebreeuws |
5576646 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Meghan%20McCain | Meghan McCain | Meghan Marguerite McCain (Phoenix, 23 oktober 1984) is een Amerikaanse tv-persoonlijkheid, columnist en auteur. Ze heeft gewerkt voor ABC News, Fox News en MSNBC. Als dochter van politicus John McCain en zakenvrouw Cindy McCain is ze een groot deel van haar leven een publiek figuur geweest, en verscheen voor het eerst in het publiek op de Republikeinse Nationale Conventie in 1996.
Levensloop
Carrière
McCain kreeg in 2007 aandacht van de media voor haar blog, McCain Blogette, waarop ze het leven tijdens de presidentiële campagne van haar vader in 2008 documenteerde. In 2009 begon ze te schrijven voor nieuws- en opiniewebsite The Daily Beast. Van 2016 tot 2017 was ze medepresentator van de talkshow Outnumbered, waarna ze tot 2021 ook medepresentator van de talkshow The View werd. Na haar vertrek bij dit programma werd ze columnist werd voor de Daily Mail.
Privéleven
In juli 2017 verloofde McCain zich met de conservatieve schrijver en commentator Ben Domenech. Ze trouwden op 21 november 2017 op de familieboerderij van McCain in Page Springs. In juli 2019 onthulde McCain dat ze eerder dat jaar een miskraam had gehad. Ze beviel in 2020 van het eerste kind van het paar, een meisje genaamd Liberty. McCain beviel in januari 2023 van een tweede dochter.
Publicaties
2021 - Bad Republican
2012 - (met Michael Ian Black)
2010 -
2008 - (met Dan Andreasen)
Amerikaans presentator
Amerikaans schrijver |
1704327 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Berthold%20Ziengs | Berthold Ziengs | Berthold Ziengs (Assen, 26 mei 1968) is een Nederlands politicus voor de VVD.
Hij is lid geworden van de Provinciale Staten van Drenthe voor de VVD. Ook was hij voorzitter van de VVD Waterschapscentrales Reest en Wieden en Velt en Vecht. Binnen de VVD Drenthe voerde hij de Communicatie en de PR aan.
Na zijn studie bedrijfseconomie met specialiteit accountancy startte Ziengs een eigen advies- en administratiekantoor. Later richtte hij ook onroerend goed-maatschappij Tecumseh BV op, genoemd naar de Shawneeleider Tecumseh, die vocht voor de rechten van de autochtone indiaanse bevolking. Tussendoor was hij zowel als recreatieondernemer en als organisator van diverse evenementen actief en productief aan, op en met het Zuidlaardermeer.
Belastingfraude
In juli 2011 werd Ziengs opgepakt wegens verdenking van fraude. De FIOD nam administratie in beslag waaruit bleek dat de Belastingdienst voor tonnen zou zijn getild. Ziengs vertrok op 20 juli 2011 uit de politiek. Wel bleef hij aanvankelijk nog een sleutelrol spelen voor de liberale lobby-organisatie, de stichting Club van 100, maar op 6 september 2013 keerde hij de organisatie de rug toe. Hij stond op 10 september 2013 terecht, ter zake van het gedurende vijf jaar oplichten van de Belastingdienst, die op basis van knullig vervalste nota's ruim 6 ton omzetbelasting terugstortte op de rekening van zijn bedrijf Tecumseh BV dat helemaal geen omzet maakte. Op 24 september van dat jaar werd Ziengs tot 22 maanden onvoorwaardelijke gevangenisstraf veroordeeld; een zwaardere straf dan was geëist. Dat Ziengs tijdens de fraudeperiode een publiek ambt bekleedde en met gemeenschapsgeld had gefraudeerd werden hem zwaar aangerekend.
Acteur
Als kind speelde Ziengs de rol van Berendje in de televisieserie Bartje (1972), naar het gelijknamige boek van Anne de Vries. Zijn broer Erik Ziengs speelde Sicco in dezelfde serie.
Nederlands acteur
VVD-politicus |
2289724 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ronald%20Gamarra%20Herrera | Ronald Gamarra Herrera | Ronald Gamarra Herrera (Lima, 10 december 1958) is een Peruviaans politicus en rechter. Tijdens deze periode vertegenwoordigde Gamarra de nabestaanden van de vijftien slachtoffers van het bloedbad van Barrios Altos, dat in 1991 had plaatsgevonden in het centrum van Lima. Voor deze zaak en voor de moord op negen studenten en een hoogleraar aan de Universiteit La Cantuta in 1992 werd onder meer ex-president Alberto Fujimori tot 25 jaar cel veroordeeld.
Biografie
Ronald Gamarra studeerde rechten aan de Universiteit San Marcos. Hij specialiseerde zich vervolgens in rechten van de mens en civiel recht. Gamarra zet zich al jaren in voor de slachtoffers van de regeringsrepressie tijdens die burgeroorlog. Hij was verantwoordelijk voor het mensenrechtenkantoor dat in 2000 werd opgericht om de beschuldigingen tegen Fujimori en zijn chef van de geheime dienst Vladimiro Montesinos te onderzoeken en speelde een belangrijke rol bij de uitlevering van Fujimori. Nu leidt hij de Peruaanse koepel van mensenrechtenorganisaties. In het proces tegen de Spaanse rechter Baltasar Garzón was Gamarra aangesteld als internationaal deskundige. Hij werd uitvoerend secretaris van het nationaal mensenrechtencomité (Coordinadora Nacional de Derechos Humanos).
Peruviaans rechter
Peruviaans politicus |
184016 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jaranga | Jaranga | De jaranga is een traditionele verplaatsbare tent die wordt gebruikt voor bewoning door de nomaden van sommige van de inheemse volken van het Russische Noorden, zoals de Tsjoektsjen en de aanverwante Korjaken en Itelmenen.
Het raamwerk van de jaranga bestaat vaak uit lichte houten palen van populieren of lariksen, waarover rendierhuiden worden gelegd. Voor een gemiddelde jaranga zijn rond de vijftig huiden nodig. Binnen in de jaranga worden rendierhuiden opgehangen als gordijnen, om daarmee verschillende kamers te creëren. Voor de bedden worden op de grond vaak berkenhouten takken gelegd, met daarover weer huiden.
Verschillende Tsjoektsjische jaranga's
De Tsjoektsjen zijn traditioneel in twee groepen te onderscheiden: de rendier-Tsjoektsjen (Tsjavtsjoe, waarvan de Russen de naam Tsjoektsjen hebben afgeleid) en de kust-Tsjoektsjen (Anqallyt). Deze groepen zijn nu grotendeels woonachtig in de steden en dorpen in Tsjoekotka, maar woonden voordat de Sovjets overgingen tot collectivisatie in hun gebied meestal in jaranga's. De twee groepen hadden een verschillende manier van het bouwen van de jaranga. Waar de rendier-Tsjoektsjen rendierhuiden gebruikten, gebruikten de kust-Tsjoektsjen bij gebrek hieraan walrushuiden. Deze werden vaak verduurzaamd door er menselijke urine aan toe te voegen, wat een sterk riekende lucht achterliet in de jaranga. Deze laatste jaranga's waren dan ook de minst schone van de twee. Doordat de walrushuiden niet vaak konden worden vervangen, werden deze vaak langer gebruikt dan gezond was en kwamen er veel insecten voor in de jaranga's.
|
5053330 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Rostockbrug | Rostockbrug | De Rostockbrug (brug 2422) is een vaste brug in Amsterdam-West. De naam verwijst naar de Duitse Oostzeehaven Rostock, dat belangrijk was voor de houthandel met Amsterdam.
De brug verbindt over de Wismargracht het Stettineiland met het Wiborgeiland in de woonbuurt Houthavens die in de jaren tien van de 21e eeuw wordt aangelegd. De brug werd gebouwd toen in verband met de bouwactiviteiten er nog geen water te bekennen was, de geulen die later uitgegraven worden tot grachten waren wel al zichtbaar. Deze brug en de andere bruggen in deze wijk werden kaal opgeleverd omdat er nog druk bouwverkeer over de bruggen moest, alleen de pijlers en overspanning werden neergezet. Nadat de bebouwing gereed is wordt ze afgebouwd.
Het ontwerp is afkomstig van Verburg Hoogendijk Architecten, Parkland Landschapsarchitecten en Paul de Kort. Zij lieten zich inspireren door dé bruggenarchitect van Amsterdam Piet Kramer. Zijn bruggen volgen qua ontwerp veelal de Amsterdamse School, een bouwstijl die alhoewel gemoderniseerd wordt teruggevonden in de bebouwing van het Stettineiland, maar ook in de Spaarndammerbuurt, gelegen net ten zuiden van de nieuwe woonwijk. De ontwerpers kozen daarbij voor de pylonen van de P.L. Kramerbrug (brug 400), maar dan in gemoderniseerde en afgeslankte vorm. De brug heeft vanaf boven gezien een vlindervorm met een breed lichaam. Zij werd opgebouwd uit prefab-betonelementen (zorgde voor minder vervuiling tijdens transport) waarin gerecycled betongranulaat (in het kader van duurzaam bouwen) is verwerkt.
De brug was in augustus 2018 in zoverre af dat leuningen, naamplaat en balusters afgewerkt waren. De naamplaat kreeg in opdracht van de architect een lettertype mee van Janno Hahn. De balusters kregen een nep-edelsteen als dekplaat, een herinnering aan de dekplaatjes die Piet Kramer gebruikte bij zijn bruggen in het Amsterdamse Bos. De brug was nog geblokkeerd voor verkeer (er reed hier nog veel bouwverkeer). Samen met de Helsingforsbrug en de Kronstadtbrug verzorgt ze de zuidelijke verbindingsroute in de wijk.
De naam Rostockbrug was tot midden 2018 toegeschreven aan een soortgelijke brug, die over de Pernaugracht het Stettineiland met het Revaleiland verbindt (Pernaubrug). Bij de uitvoer werden echter de naam van de Rostockbrug (leuning) en het bijbehorend brugnummer (randplaat) op de brug geplaatst.
Brug in Amsterdam-West |
5319040 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Frans%20Xavier%20van%20Portugal | Frans Xavier van Portugal | Frans Xavier Jozef Anton Benedictus Urbanus van Portugal, hertog van Beja (Lissabon, 25 mei 1691 - Óbidos, 21 juli 1742) was een Portugese infant uit het huis Bragança.
Levensloop
Frans Xavier was de derde zoon van koning Peter II van Portugal uit diens tweede huwelijk met Maria Sophia van Palts-Neuburg, dochter van keurvorst Filips Willem van de Palts, en kreeg de titel van hertog van Beja. Plannen om hem uit te huwelijken aan Maria Magdalena van Oostenrijk, dochter van keizer Leopold I van het Heilige Roomse Rijk, mislukten in de vroege fass.
Zijn broer Johan V stuurde in 1716 een armada van Portugese schepen naar Venetië om de Venetianen en de Oostenrijkers te helpen in hun strijd tegen de Turken. Zo beantwoordde hij het verzoek van paus Clemens XI om tegen de Turken te vechten. Deze schepen werden aangevoerd door Frans Xavier en Lopo Furtado de Mendonça, graaf van Rio Grande.
Hij stierf in juli 1742 in het Quinta das Gaeiras in Óbidos, ongehuwd en zonder wettige nakomelingen, en werd bijgezet in het Koninklijk Pantheon van de Bragançadynastie in Lissabon. Wel had hij twee onwettige kinderen met Marianna Silveira, een kloosterzuster die omkwam tijdens de aardbeving van Lissabon in 1755:
Pedro (overleden in 1741)
João da Bemposta (1726-1780), kapitein-generaal van de Portugese marine en hoofd van het koninklijke huishouden
Huis Bragança
Portugal, F |
1435347 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Larix%20olgensis | Larix olgensis | Larix olgensis (Russisch: Лиственница ольгинская; "Olgalariks" of "Olgabaailariks") is een kwetsbare larikssoort die is vernoemd naar de Olgabaai in het zuiden van de Russische kraj Primorje. De soort komt daar voor aan de kust van de Japanse Zee en aan de oostelijke uitlopers van het bergmassief Sichote-Alin op een hoogte van 500 tot 1100 meter. Verder komt de soort voor op enkele plaatsen in Noord-Korea en de Chinese provincie Heilongjiang. Ten noorden van 46 graden NB komt de soort niet voor. Een groot deel van het verspreidingsgebied strekt zich uit tussen de rivier de Maksimovka in het noorden en de Valentinbaai in het zuiden.
De bomen bereiken vaak een lengte van 25 meter, maar groeien soms tot 30 meter hoog. Omdat ze vaak groeien op steile hellingen die onder invloed staan van zeewind, worden ze vaak echter niet zo hoog en nemen een vorm aan met een gebogen stam en een grillige kroon. De soort heeft 2 tot 3 centimeter lange naaldachtige bladeren, die donkergroen van kleur zijn. De kegels zijn 1,8 tot 2,5 centimeter lang, in geopende staat bedraagt hun breedte 1,6 tot 2 centimeter.
De soort wordt soms gezien als een ondersoort van de Aziatische lariks onder de naam Larix gmelinii var. olgensis (Ostenf. & Syrach).
Kraj Primorje
Pinaceae
Plant uit het Palearctisch gebied |
1169949 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sjef%20van%20Gennip | Sjef van Gennip | J. J. H. M. (Sjef) van Gennip (Meerssen, 11 augustus 1951) is een Nederlands bestuurder. Hij was van september 2004 tot juni 2018 voorzitter van de raad van bestuur van Reclassering Nederland.
Na een beroepsopleiding in de sociale sector studeerde Van Gennip Nederlands Recht en bestuurskunde. Hij is zowel uitvoerend als beleidsmatig werkzaam geweest op het terrein van Justitie. Vervolgens was hij vanaf 1995 negen jaar directeur van de MOgroep, de werkgeversvereniging voor welzijn, maatschappelijke dienstverlening, jeugdhulpverlening en kinderopvang. Op 1 september 2004 trad Van Gennip aan als directeur van Reclassering Nederland.
Van Gennip besloot in december 2006 een extern onderzoek, onder leiding van Dato Steenhuis, oud lid van het College van procureurs-generaal, te laten instellen naar het functioneren van zijn organisatie. Dit naar aanleiding van de moord op Jesse Dingemans op 1 december 2006. In januari 2007 besloot hij op basis van de resultaten van dit onderzoek om twee medewerkers van zijn organisatie te ontslaan, omdat zij gefaald hadden bij het toezicht op Julien Constancia, de moordenaar van Jesse Dingemans.
Van Gennip streefde naar een nauwe samenwerking met de reclassering in het Caribisch deel van het Koninkrijk der Nederlanden om daarmee tegelijkertijd de problemen in Nederland met Antillianen te verkleinen.
Op 20 januari 2020 trad Van Gennip bij instituut ProDemos aan als waarnemend directeur.
Bibliografie
Gennip, J.J.H.M. van (et al.) Helpen achter tralies, 's-Hertogenbosch (1989)
|
887652 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Marathon%20van%20Dubai | Marathon van Dubai | De marathon van Dubai (officieel de Standard Chartered Dubai Marathon genoemd) is een hardloopevenement, dat sinds 2000 elk jaar in de maand januari in Dubai (Verenigde Arabische Emiraten) wordt gehouden. Naast de hoofdafstand van 42,195 km wordt er ook gelopen over 10 km en 3 km. De Keniaan Wilson Kibet en de Ethiopiër Haile Gebrselassie wonnen deze marathon beiden driemaal bij de mannen. Bij de vrouwen zegevierde de Ethiopische Aselefech Mergia driemaal.
In april 2007 werd bekendgemaakt, dat voor deze wedstrijd het grootste prijzengeld van alle marathons ooit zou worden uitbetaald, 250.000 dollar voor een overwinning en 1 miljoen dollar voor een wereldrecord (voor zowel mannen als vrouwen).
Het prijzengeld in 2017 en 2018 bedroeg 200.000 dollar voor een overwinning (mannen en vrouwen) en 100.000 dollar extra voor een wereldrecordtijd.
In 2008 deed Haile Gebrselassie een aanval op het wereldrecord. Hij realiseerde met 2:04.53 een tweede tijd en miste hiermee op een haar na het prijzengeld van 1 miljoen dollar, dat bij een wereldrecord zou zijn uitbetaald.
Bij de editie van 2013 kwamen de eerste vijf lopers aan binnen een tijd van twee uur en vijf minuten. Dit was de eerste keer in de geschiedenis dat dit gebeurde. In 2016 kwamen de eerste drie lopers aan binnen 2:05 uur.
De editie van 2017 vond plaats op vrijdag 20 januari. De wedstrijd werd gewonnen door Tamirat Tola in een tijd van 2:04.11, wat een nieuw parcoursrecord was en bovendien de negende snelste tijd ooit gelopen op de marathonafstand. Bij de vrouwen ging de winst naar Worknesh Degefa. Zij legde de 42,195 km af in een tijd van 2:22.36.
De editie in 2018 was van een bijzonder hoog en spannend niveau. De 27-jarige Mosinet Geremew sprintte als eerste over de finishlijn, gevolgd door nog vier lopers binnen acht seconden. In totaal klokten zeven lopers onder 2:05.00, een uniek resultaat in de geschiedenis van de marathon. De eerste zes liepen zelfs binnen 2:04.15. De derde, vierde, vijfde, zesde en zevende plaats waren de snelste in de geschiedenis, zowel in de mannen- als de vrouwenwedstrijd.
Parcours
Start en finish van de wedstrijd zijn in het Zabeel Park. De loop van 10 km bestaat uit twee ronden over de 2nd Zabeel Road. De marathon gaat naar de Perzische Golf, die na 5 km wordt bereikt. Het parcours loopt kaarsrecht langs het strand van Jumeirah, totdat dit kort na het Wild Wadi Water Park bij de hotels Jumeirah Beach Hotel en Burj al Arab terugloopt naar de start/finish.
Statistiek
Parcoursrecords
Mannen: 2:03.34 - Getaneh Molla (2019)
Vrouwen: 2:17.08 - Ruth Chepngetich (2019)
Top 10 finishtijden (mannen)
Met een gemiddelde tijd van 2:04.02,5 over de snelste tien finishtijden ooit gelopen bij deze wedstrijd staat Dubai op de vierde plaats op de Lijst van snelste marathonsteden.
(bijgewerkt t/m 2023)
Winnaars
Deelnemersaantallen |
5306461 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Michel%20Nathoe | Michel Nathoe | Michel Nathoe (1965) is een Surinaams sporter en bestuurder. Als worstelaar werd hij zevenmaal kampioen lichtgewicht van Suriname. Hij is mede-oprichter van de Surinaamse Worstelfederatie, voorzitter van de Meerzorg Sportbond en voormalig voorzitter van de Belangenorganisatie Veerboothouders Commewijne.
Biografie
Nathoe is afkomstig uit Meerzorg, dat voor de bouw van de Jules Wijdenboschbrug alleen per veerboot bereikbaar was. Hij trad rond 1990 in het huwelijk en heeft vier dochters.
Hij woonde naast de worstelaar Nini Harpal die een goede vriend was van zijn vader. Harpal nam hem vanaf zijn elfde mee naar zijn sportschool. Als beschermeling leerde hij snel alle technieken uit de sport. In zijn worstelcarrière bleef hij ongeslagen en was hij onder meer zeven keer nationaal kampioen lichtgewicht.
Eind jaren 1980, begin jaren 1990 werd hij eigenaar van een veerboot. In 1993 richtte hij de Belangenorganisatie Veerboothouders Commewijne op om ordening aan te brengen binnen de veerbootbranche. De vereniging vertegenwoordigt 67 boothouders met oeververbindingen vanaf Domburg, Mariënburg, Meerzorg, Montrésor en Nieuw-Amsterdam. Na 25 jaar nam Seshma Bissesar het voorzitterschap in december 2018 van hem over.
Toen Abdoelrahman en Monorath, de twee enige arbiters van Suriname, in 1997 beide uitvielen, kreeg Nathoe toestemming van het ministerie van Onderwijs om de arbiter/scheidsrechter-cursus in Nederland te volgen. Als voorwaarde werd gesteld dat er een overkoepelende organisatie werd opgericht. Vervolgens richtten Nathoe, zijn vader en Rieshi Ramkhelawan op 2 maart 1997 de Surinaamse Worstelfederatie (SWF) op. Aan het eind van het jaar slaagde hij als eerste gediplomeerde worstelaar van Suriname. Met de kennis die Nathoe in Nederland opdeed, introduceerde de SWF de internationaal gangbare regels van het worstelen bij alle worstelscholen in Suriname. Hij vroeg ook het lidmaatschap bij de wereldbond FILA aan (later UWW), waardoor Suriname mee kon doen aan internationale wedstrijden. Ondertussen schoolde hij zich verder en behaalde in 2010 in Nederland het diploma van internationaal arbiter.
Kort na zijn diplomering tot internationaal worstelarbiter vroegen de Commewijnse voetbalverenigingen hem om voorzitter te worden van de Meerzorg Sportbond. Hoewel hij als kind weleens gevoetbald had, twijfelde hij of hij als worstelaar deze rol op zou nemen. Na een paar dagen bedenktijd liet hij zich uiteindelijk overtuigen en trad hij in 2012 aan als voorzitter van de bond. In deze functie werd hij meermaals herkozen. Ondanks de twee gebouwen die er neergezet werden, raakte de bond in die periode uit de rode cijfers.
|
4395767 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Vorarefilie | Vorarefilie | Vorarefilie (afgekort vore) is een parafilie gekenmerkt door de erotische wens om opgeslokt te worden door een andere persoon of creatuur, of de omgekeerde erotische wens iemand in te slikken. Het woord vorarefilie is afgeleid van het Latijnse vorare ("inslikken, inzwelgen") en het Griekse φιλία (philía, "houden van").
In de fantasie wordt het slachtoffer meestal in zijn geheel ingeslikt, hoewel sommigen ook fantaseren dat er gekauwd wordt. Men kan hier het onderscheid maken tussen soft vore en hard vore. Bij soft vore komt er geen bloed aan te pas, het inslikken verloopt bijna geweldloos. Bij hard vore wordt een persoon eventueel verscheurd en wordt op hem gekauwd. Erotisch kannibalisme kan men zien als een type hard vore. Bij erotisch kannibalisme wenst een persoon dat hij gegeten wordt door een ander mens of wenst iemand een ander mens te eten.
Bij vorarefilie wordt in tegenstelling tot erotisch kannibalisme niet steeds gefantaseerd over een mens die een mens verorbert, maar zijn andere wezens betrokken, zoals slangen, planten, draken, dieren. Vorarefilisten beschrijven met plezier hoe na het inslikken de prooi in de buik te zien is van diegene die haar inslikte. Het is een subcultuur die enkel in de fantasie kan beleefd worden en hij wordt geuit in prenten, verhalen, films en videogames.
Vorarefilie kan ook gezien worden als een variant van macrofilie en/of microfilie. De fascinatie voor uitzonderlijk grote of uitzonderlijk kleine mensen en dingen past goed bij het verlangen om met die dingen één te worden. Een typische fantasie is die van de omgekeerde geboorte waarbij een persoon geheel verzwolgen wordt door een vagina en terugkeert in de baarmoeder.
Boeken
Hedo, Charlie (2015). Bereid Me, Smashwords Publishing. ISBN 9781311750808
Seksuele voorkeur |
2042572 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Atraan | Atraan | Een atraan is een tricyclische gebrugde molecule waarin 3 vijfringen voorkomen. Kenmerkend voor de verbinding is een stikstofatoom dat als bruggenhoofd fungeert voor elk van de ringen, en dat bovendien een coördinatiebinding vormt met het centrale atoom E van de verbinding. De naam atraan werd voor het eerst gebruikt door Mikhail Grigorievich Voronkov. Naast atraan worden ook quasiatraan en proatraan onderscheiden.
De verschillende artranen worden benoemd op basis van het centrale element. Zo zijn er silatranen (E = silicium), boratranen (E = boor) en fosfatranen (E = Fosfor). Daarnaast wordt, als Y = stikstof, het voorvoegsel aza- gebruikt voor een element + een atraanstructuur (bijvoorbeeld azasilatraan), omdat de al langer bekende silatranen (met E = silicium en Y = zuurstof) alleen maar silatraan genoemd worden.
De silatranen hebben ongebruikelijke eigenschappen en vertonen ook biologische activiteit. De binding tussen stikstof en silicium speelt daarbij een belangrijke rol. Een aantal derivaten, met fenylsilatraan als bekend voorbeeld, zijn zeer toxisch.
De centrale binding (N-E) in de atranen kan worden uitgerekt (zoals in de quasiatranen) of zelfs verbroken worden (proatranen) door de stereo-elektronische eigenschappen van de verbinding te wijzigen. Pro-azafosfatraan is een zeer sterke niet-ionogene base en wordt in een aantal organische reacties toegepast als katalysator.
In 2000 is door de researchgroep rond Robert R. Holmes een nieuwe groep atranen beschreven: in plaats van 3 vijfringen gaat het om drie zesringen. De interactie tussen stikstof en het centrale atoom blijkt minder sterk te zijn in vergelijking met de atranen met vijfringen. De grootte van de interactie is vooral afhankelijk van de elektronegativiteit van de exocyclische ligand.
Heterocyclische stikstofverbinding
Polycyclische verbinding |
19092 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Andrijan%20Nikolajev | Andrijan Nikolajev | Andrijan Grigorjevitsj Nikolajev (Russisch: Андриян Григорьевич Николаев) (Sjorsjely (Tsjoevasjië), 5 september 1929 - Tsjeboksary (Tsjoevasjië), 3 juli 2004) vloog als Russisch kosmonaut twee keer in de ruimte en verbeterde op beide vluchten het duurrecord voor bemande ruimtevluchten.
Biografie
Nikolajev werd geboren in Sjorsjely, Tsjoevasjië, Rusland.
Hij werd voor het eerst gelanceerd op 11 augustus 1962 aan boord van de Vostok 3. Een dag later volgde Vostok 4 met aan boord Pavlo Popovytsj. De Vostok 3 en 4 voerden de eerste gezamenlijke vlucht van twee bemande ruimtevaartuigen uit. Ze hebben elkaar tot op ongeveer 6,5 km genaderd en onderling radiocontact gehad. Vostok 3 landde na een recordvlucht van 4 dagen. Nog geen 15 minuten later landde Vostok 4.
Nikolajev werd voor de tweede keer gelanceerd op 1 juni 1970 aan boord van de Sojoez 9. Hij fungeerde als gezagvoerder en keerde na een recordvlucht van bijna 18 dagen samen met boordwerktuigkundige Vitali Sevastjanov terug op aarde.
Hij fungeerde als reservebemanning voor ruimtevluchten Vostok 2 en Sojoez 8. Hij legde zijn functie als ruimtevaarder neer op 26 januari 1982.
Op 3 november 1963 trouwde Nikolajev met Valentina Teresjkova, de eerste vrouw in de ruimte (zie Vostok 6). Ze kregen één dochter, Jelena Andrijanovna, en scheidden in 1982.
In Sjorsjely, de geboorteplaats van Nikolajev, is het Sjorsjely Ruimtevaartmuseum gevestigd. Dit museum herbergt onder andere een tentoonstelling over het leven van Nikolajev.
Nikolajev |
4353076 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Aldestraat | Aldestraat | De Aldestraat is een straat te Hasselt.
De straat loopt van de Dokter Willemsstraat in rechte lijn door in oostelijke richting naar de Fruitmarkt. Ze wordt doorsneden door Onze-Lieve-Vrouwestraat/Zwanestraat. Tegenwoordig is het een winkelstraat.
Geschiedenis
De naam Aldestraete werd voor het eerst in 1459 vermeld. Voordien werd ze Aude of Auwe straete genoemd. Het was een invalsweg van Hasselt en door de aanleg van de stadsomwalling van Hasselt kwam zij in het verlengde te liggen van de Kuringerpoort en vestigden zich handelaars in deze straat, met name in de oostelijke helft ervan. Vanaf de 16e eeuw werden hier markten gehouden voor vlas en linnen, aardewerk en klompen. De westelijke helft van de Aldestraat werd pas veel later een winkelstraat.
In de Aldestraat vindt men burgerhuizen die hun aanblik verkregen in de 2e helft van de 19e en het eerste kwartaal van de 20e eeuw. Vaak zijn de benedenverdiepingen sterk gewijzigd vanwege de functie als winkelpand.
Monumenten
De belangrijkste monumenten zijn:
Huis Heusden, aan Aldestraat 44
Het Lombardenhuys aan Aldestraat 53
Straat in Hasselt |
5078589 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Marcos%20da%20Silva%20Fran%C3%A7a | Marcos da Silva França | Marcos da Silva França (Salvador (Bahia), 10 september 1989) is een Braziliaans voetballer die als aanvaller speelt onder de naam Keno.
Loopbaan
Keno begon bij América (SE) en brak door bij Botafogo (BA) en Águia de Marabá. In 2014 kwam hij bij São José (RS) waarvoor hij nooit zou spelen en dat hem vijf keer verhuurde. Hij speelde onder meer op huurbasis in Mexico voor Atlas en zijn twee periodes bij Santa Cruz waren het meest succesvol. In 2017 werd Keno gecontracteerd door Palmeiras waar hij 9 doelpunten in 40 wedstrijden maakte. In juni 2018 werd hij door Pyramids FC uit Egypte vastgelegd dat tegelijk zijn landgenoot Ribamar contracteerde. De overgang van Keno werd met 8,6 miljoen euro de duurste transfer in het Egyptische voetbal. Ook de overgang van Ribamar (4 miljoen) zat ruim boven het oude record van Junior Ajayi naar Al-Ahli in 2016. In juli 2019 werd hij voor een seizoen verhuurd aan Al-Jazira Club uit de Verenigde Arabische Emiraten. In 2020 keerde hij terug naar Brazilië bij Atlético Mineiro.
Erelijst
Met Santa Cruz
Copa do Nordeste: 2016
Campeonato Pernambucano: 2016
Externe link
Profiel op soccerway.com
Braziliaans voetballer |
3998223 | https://nl.wikipedia.org/wiki/HBS%20voor%20Meisjes%20in%20Den%20Haag | HBS voor Meisjes in Den Haag | De HBS voor Meisjes, vanaf 1917 de Eerste HBS voor Meisjes en later de Dalton HBS voor Meisjes, was een middelbare school in Den Haag. De school bestond tussen 1879 en 1968.
Geschiedenis
De school begon als een 'openbare burgerschool voor meisjes' op 8 september 1879. De school zat in de Wagenstraat en bood een driejarige cursus aan. Al een jaar later besloot de gemeente de opleiding te verlengen tot vijf jaar. Het gebouw aan de Wagenstraat werd al spoedig te klein en de school verhuisde al in 1881 naar de Laan. In 1905 werd het de eerste hbs met zesjarige cursus voor meisjes.
Tussen 1914 en 1932 zat de school aan het Bleijenburg, in het gebouw waar voorheen de Eerste Gemeentelijke HBS was gevestigd.
In 1917 werd een Tweede HBS voor Meisjes opgericht. Die zat eerst aan de Van den Eyndestraat, maar verhuisde het jaar daarop naar een houten noodgebouw op het adres Beeklaan 445. In 1932 fuseerden de beide HBS'en voor Meisjes en werd het noodgebouw in bezit genomen door de Derde Gemeentelijke HBS, die aan het gebouw de naam HBS Beeklaan overhield. Het gebouw was bedoeld geweest om tien jaar dienst te doen, maar werd uiteindelijk pas in 1967 gesloopt.
In de jaren twintig raakte dr. I.M. Graftdijk, tussen 1916 en 1946 de directrice van de Eerste HBS voor Meisjes, geïnteresseerd in de onderwijsfilosofie van Helen Parkhurst. Vanaf 1925 werd op de school daltononderwijs gegeven. De naam 'Dalton HBS voor Meisjes' werd overigens pas officieel in 1938.
Na de fusie van 1932 gingen de beide scholen verder als Lyceum voor Meisjes op het adres Waldeck Pyrmontkade 5. In 1935 verhuisde de school naar het adres Stadhouderslaan 84 (dat later het huisnummer 82 kreeg). In 1937 werd de school weer een hbs.
In 1942, tijdens de Tweede Wereldoorlog, moest de Dalton HBS voor Meisjes uitwijken naar het gebouw van het Gymnasium Haganum aan de Laan van Meerdervoort. Na de oorlog kwam de school in fasen weer terug naar de Stadhouderslaan.
De school ging in 1968 samen met de Han Stijkel ULO op in het Dalton Lyceum aan de Aronskelkweg. De nieuwe naam werd Dalton Scholengemeenschap; sinds 1996 heet deze school Dalton Den Haag. Het gebouw aan de Stadhouderslaan kwam in gebruik bij het Johan de Witt Lyceum. Het is de huidige Residentie Johan de Witt.
Externe links
De HBS voor Meisjes op haagsescholen.nl (gearchiveerd)
De Tweede HBS voor Meisjes op haagsescholen.nl (gearchiveerd)
PDF-document ‘De geschiedenis van de daltonbeweging in Nederland’ (gearchiveerd)
Voormalige school in Den Haag
School in het voortgezet onderwijs in Nederland |
952213 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Deal%20or%20No%20Deal | Deal or No Deal | Deal or No Deal is een spelprogramma dat geproduceerd wordt door Endemol. Het wordt uitgezonden in vele landen waaronder het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.
Format
Basis
Deal or No Deal is een spelprogramma met kans op een groot geldbedrag. Het spel is een afgeleide van het Nederlandse televisieprogramma Postcodeloterij Miljoenenjacht. Bij Deal or no Deal wordt alleen de laatste ronde van dit spelprogramma gespeeld.
Doel
Het doel van het spel is om met een zo hoog mogelijk geldbedrag weg te gaan. Aan het begin ervan krijgt de kandidaat een box met een nog onbekend geldbedrag, en het doel is om deze box zo hoog mogelijk te gaan verkopen.
In de eerste ronde krijgen de deelnemers een vraag, de personen die de vraag goed hebben krijgen de kans om het spel te spelen.
Na de vraag volgen er verschillende rondes. In deze rondes dient de kandidaat boxen te openen, hiermee worden er geldbedragen weggespeeld. Na elke ronde komt de bank met een geldbedrag. Aan de kandidaat is dan de keus om stoppen (Deal), en het geldbedrag van de bank mee te nemen of door te spelen (No Deal), bij No Deal speelt de kandidaat door tot het einde van de ronde, daar krijgt hij dan weer de vraag Deal or No Deal?.
Zodra de kandidaat akkoord gaat met het geldbedrag van de bank wordt het spel uitgespeeld om te kijken of de kandidaat er goed aan heeft gedaan om eerder te stoppen of niet.
Internationaal
België
In België zond de Nederlandstalige zender VIJFtv vanaf 21 augustus 2006 een eerste seizoen uit van Deal or No Deal onder de titel Te nemen of te laten. In januari 2008 volgde een tweede seizoen in primetime. Beide seizoenen werden gepresenteerd door Dré Steemans. Hoewel het programma hoge kijkcijfers behaalde (naar de normen van de zender), kwam er geen derde seizoen. Een officieuze reden hiervoor was het overlijden van Steemans, waarmee het gezicht van het programma verdween.
Nederland
In Nederland werd vanaf 27 augustus 2006 Deal or No Deal uitgezonden door de televisiezender Tien en gepresenteerd door Beau van Erven Dorens. Vanaf het najaar van 2007 werd Deal or No Deal op RTL 5 uitgezonden. Op 8 juni 2009 werd bekend dat er geen nieuwe afleveringen meer komen. Het programma keerde echter terug op 4 oktober 2021. Het wordt opnieuw uitgezonden op RTL 5. Het wordt dit keer gepresenteerd door Buddy Vedder.
Overige landen
Spelprogramma |
4057250 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Barkmeijer%20Shipyards | Barkmeijer Shipyards | Barkmeijer Shipyards is een Nederlandse scheepswerf, gevestigd in Gerkesklooster-Stroobos (Friesland). De werf is gelegen aan het Prinses Margrietkanaal.
Het bedrijf is in 1850 opgericht door Gerrit Jans Barkmeijer. De werf bouwt voornamelijk zeeschepen, waaronder bulk- en containerschepen, tankers en baggerschepen.
In september 2010 verkreeg Barkmeijer een contract voor de bouw van drie grote loodsboten voor het Nederlands Loodswezen BV. De loodsvaartuigen worden 81 meter lang en 13 meter breed en kunnen 16 knopen varen. Aan boord is accommodatie voor 18 loodsen en evenveel opvarenden. De namen zijn: de Polaris, Procyon en Pollux.
Het Britse zand-, grind- en cementhandel Hanson UK gaf in 2017 opdracht voor het bouwen van twee sleephopperzuigers. Problemen die deze order voor de werf veroorzaakten leidden in 2018 tot een kredietstop van de Rabobank en vervolgens tot faillissement. Barkmeijer Shipyards werd begin 2019 overgenomen door TB Shipyards uit Kampen. De naam van de werf bleef ongewijzigd en de twee baggerschepen worden voor een andere opdrachtgever afgebouwd.
Nieuwe eigenaar Thecla Bodewes wilde Barkmeijer graag in bezit hebben omdat ze Barkmeijer een parel onder de scheepswerven vond en de werf internationaal werd gezien als een bijzonder goede werf. 'Ik heb nog nooit een slecht verhaal gehoord over een schip van Barkmeijer.' en 'Barkmeijer is de etalage voor de noordelijke scheepsbouw.' Daarom handhaafde ze de naam Barkmeijer. De werf is niet alleen van belang omdat er vrij specialistische schepen worden gebouwd. Ook als onderdeel van de noordelijke scheepsbouwketen is de werf van belang. Als regio is een bepaalde omvang nodig om de werven en toeleveranciers als samenhangend geheel overeind te houden. Wanneer je kritische massa mist, dan verdwijnt kennis.
Externe link
Officiële website
Scheepswerf in Nederland
Achtkarspelen |
2283055 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Buslijn%20M%20%28Haaglanden%29 | Buslijn M (Haaglanden) | Buslijn M van HTM was een buslijn in de regio Haaglanden, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland.
Geschiedenis
1927-1955
1 januari 1927: De eerste instelling van lijn M vond plaats op het traject Valkenbosplein - Kijkduin. Dit was de opvolger van buslijn 4. De lijnkleur was geel.
10 - 15 mei 1940: lijn M rijd niet wegens de Duitse inval.
22 mei 1940: Lijn M wordt tijdelijk opgeheven.
16 juli 1940: Lijn M mag weer rijden.
15 september 1940: Lijn M werd wegens brandstofgebrek veroorzaakt door oorlogsomstandigheden buiten dienst gesteld.
17 april 1948: De dienst van lijn M werd hersteld, nu op het traject De Savornin Lohmanplein - Kijkduin. Volgens 2 boeken gebeurde dit op 14 juli. Het vooroorlogse trajectdeel Valkenbosplein - De Savornin Lohmanplein werd op 1 mei 1948 overgenomen door tramlijn 7.
15 januari 1951: Lijn M kreeg vanaf Kijkduin een verlengstuk naar Loosduinen, dat gebruikt werd voor schoolritten.
31 oktober 1955: Lijn M werd opgeheven in het kader van de wijziging van alle Haagse buslijnnummers van letters in cijfers. Het traject werd overgenomen door lijn 24.
Externe links
Informatie routes lijn M
Haaglanden M
Buslijn M |
5414026 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Victor%20Lamme | Victor Lamme | Victor Lamme (Casablanca, 26 januari 1959) is een Nederlands hersenonderzoeker. Hij is hoogleraar cognitieve neurowetenschap bij de afdeling psychologie aan de Universiteit van Amsterdam. Hij is vooral bekend van zijn onderzoek naar vrije wil, visuele waarneming en bewustzijn.
Loopbaan
Lamme studeerde van 1978 tot 1988 geneeskunde aan de Universiteit van Amsterdam. Vervolgens promoveerde hij in 1992 aan het Interuniversitair Oogheelkundig Instituut. Daarna verrichtte hij onderzoek bij achtereenvolgens het MIT in Boston, de Universiteit van Amsterdam, en aan het Nederlands Herseninstituut. In 2002 trad hij aan als hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam als op de leerstoel Cognitieve Neurowetenschap.
Publicaties
Naast tal van wetenschappelijke publicaties verscheen van de hand van Lamme onder meer ook:
De vrije wil bestaat niet (2010).
WAAROM? Op zoek naar wat ons werkelijk drijft (2017). Hierin beschrijft hij de drie 'knoppen' in het brein die ons maken tot wat we zijn.
Nederlands hoogleraar |
1229691 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Maleisi%C3%AB%20op%20de%20Olympische%20Spelen | Maleisië op de Olympische Spelen | Maleisië is een van de landen die deelneemt aan de Olympische Spelen. Maleisië debuteerde op de Zomerspelen van 1964, het debuut op de Winterspelen volgde 54 jaar later in 2018. Maleisië is het land, dat het hoogste staat in de medaillespiegel aller tijden van alle landen, zonder een gouden medaille. Tokio 2020 was voor Maleisië de veertiende deelname aan de Zomerspelen.
Medailles en deelnames
Er werden dertien medailles gewonnen, alle op de Zomerspelen. In het badminton werden negen medailles behaald. De eerste medaille, een bronzen, werd in 1992 gewonnen door de broers Jalani en Razif Sidek in het mannen dubbelspel. In 1996 veroverde hun broer Rashid in het mannen enkelspel ook brons en behaalde het duo Cheah Soon Kit en Yap Kim Hock zilver in het mannen dubbelspel. Zowel in 2008, 2012 en 2016 behaalde Lee Chong Wei driemaal op rij de zilveren medaille in het enkelspel. In 2016 werd ook een zilveren medaille behaald door de duo's Goh V Shem en Tan Wee Kiong (mannen) en Chan Peng Soon en Goh Liu Ying (gemengd dubbel). Op de Spelen van 2020 voegden Aaron Chia en Soh Wooi Yik in het dubbelspel (mannen) er brons aan toe. Twee medailles werden bij het schoonspringen behaald. In 2012 behaalde Pandelela Rinong brons op de 10 meter toren, in 2016 behaalde ze zilver op de 10 meter toren synchroon samen met Cheong Jun Hoong. In de Wielersport werden ook twee medailles behaald, beide door de baanwielrenner Azizulhasni Awang op het onderdeel keirin (OS 2016, OS 2020).
Overzicht
De tabel geeft een overzicht van de jaren waarin werd deelgenomen, het aantal gewonnen medailles en de eventuele plaats in het medailleklassement.
Per deelnemer |
2108971 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Frank%20Pepermans | Frank Pepermans | Frank Pepermans (Borgerhout, 18 oktober 1920 – New York, 16 december 1976) was een Belgisch industrieel.
Biografie
Pepermans begon zijn carrière bij Ford Motor Company, waar hij het bracht tot beheerder-directeur-generaal. In 1949 huwde hij.
Van 1963 tot 1976 was Pepermans directeur-generaal van Bell Telephone Company, Antwerpen. In 1973-1974 raakte hij in deze functie verwikkeld in het RTT-schandaal. Pepermans werd ervan beschuldigd Germain Baudrin, administrateur-generaal van de RTT, te hebben omgekocht. Hij werd veroordeeld tot zes maanden gevangenisstraf met vijf jaar uitstel en een geldboete van 15.000 frank. Ook in hoger beroep werd dit vonnis herbevestigd.
Pepermans werd eind 1976 door de hoogste instantie van ITT gepromoveerd tot “executive assistant”, een functie die hij vanuit de hoofdzetel in New York zou uitoefenen. Amper twee maanden later werd hij dood aangetroffen in zijn hotelkamer. Sommigen mensen vermoedden moord, maar zelfmoord werd uiteindelijk als officiële doodsoorzaak opgegeven .
|
5706886 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Palais%20des%20Princes | Palais des Princes | Het Palais des Princes (Paleis van de prinsen) of Château-bas (Voorburcht) was de residentie van de prinsen van Sedan in de 17e eeuw. Het 17e-eeuwse gebouw aan de place du Château in Sedan deed daarna dienst als paleis van de gouverneur van de stad en als kazerne.
Geschiedenis
Het paleis werd gebouwd op de voorburcht van het middeleeuwse Kasteel van Sedan. Voor de bouw werden het oude quartier du Moulin gebouwd in deze voorburcht en de muur rond de voorburcht afgebroken. De plannen voor het paleis werden getekend door Salomon de Brosse en de bouw werd geleid door Jean Chardron. De bouwheer was Hendrik van Bouillon die een comfortabelere ambtswoning wenst dan de prinselijke vertrekken in ket kasteel zelf. In 1611 werd begonnen met de bouw en in 1614 kon Hendrik zijn intrek nemen in zijn nieuwe paleis. Het deed dienst als prinselijke residentie tot 1642. Na de aanhechting van Sedan bij Frankrijk resideerde de gouverneur in het paleis.
Na de Franse Revolutie werd het paleis gebruikt als kazerne. In 1878 werden de grachten rond het paleis gedempt en verdween de ophaalbrug die toegang gaf tot het paleis. In 1880 gingen de stallen van het paleis verloren in een brand.
In 1952 werd het paleis beschermd als historisch monument.
Beschrijving
Het Palais des Princes heeft de vorm van een T en is gebouwd in een overgangsstijl tussen renaissance en classicisme. Het hoofdgebouw heeft elf traveeën en geeft langs de ene kant uit op de stad en langs de andere kant op een binnenkoer. Dit gebouw bevat een monumentale toegangspoort.
Het oorspronkelijke interieur is grotendeels verdwenen in de tijd dat het paleis diende als kazerne. Er resten een gebeeldhouwde houten trap en een natuurstenen schouw in de gewelfde kelders.
Sedan (stad)
Historisch monument in Grand Est |
179087 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Busby%20Babes | Busby Babes | De Busby Babes was de bijnaam van een elftal van de Engelse voetbalclub Manchester United FC.
Manager Matt Busby van Manchester United was er in de jaren 50 van de 20e eeuw in geslaagd een zeer jeugdige ploeg met veel talent op te bouwen. Liefkozend werd het team de Busby Babes genoemd. In 1956 werden zij kampioen van Engeland met een gemiddelde leeftijd van 22 jaar. Ook in 1957 werd de landstitel behaald waardoor Manchester United mocht uitkomen in de Europacup I.
De vliegramp
In de kwartfinale van de Europa Cup kwalificeerden de Busby Babes zich voor de halve finale ten koste van Rode Ster Belgrado. Op de terugreis op 6 februari 1958 vanuit Belgrado werd een tussenstop gemaakt in München, waarna het opstijgen tot twee keer toe moest worden onderbroken vanwege technische problemen. Bij de derde keer ging het mis. Het vliegtuig geraakte van de startbaan, reed door een hek waarna het vliegtuig een boom, een gebouw en een houten schuur met daarin een vrachtwagen raakte. Van de 43 inzittenden waren er 21 op slag dood. Twee van de overlevenden lieten een paar weken later alsnog het leven. De omgekomen spelers die behoorden tot de Busby Babes waren Roger Byrne (28), Eddie Colman (21), Mark Jones (24), Duncan Edwards (21), Liam Whelan (22), Tommy Taylor (26), David Pegg (22) en Geoff Bent (25).
Op Old Trafford, het voetbalstadion van Manchester United hangt nog altijd een klok die stilstaat op het moment van de crash: 15:04.
Manchester United FC
Voetbalterminologie
Bijnaam |
4265804 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Wapen%20van%20Zuidland | Wapen van Zuidland | Het wapen van Zuidland werd op 24 juli 1816 door de Hoge Raad van Adel aan de gemeente Zuidland toegekend. Op 1 januari 1980 werd Zuidland onderdeel van de gemeente Bernisse. Het wapen van Zuidland is daardoor komen te vervallen. De heraldisch rechterhelft (voor de toeschouwer links) van het wapen is overgenomen als heraldisch linkerhelft van het wapen van Bernisse. Sinds 1 januari 2015 valt het gebied onder de gemeente Nissewaard. In het wapen van Nissewaard zijn geen elementen uit het wapen van Zuidland overgenomen.
Blazoenering
De blazoenering van het wapen luidde als volgt:
De heraldische kleuren zijn zilver (wit), lazuur (blauw) sabel (zwart) en sinopel (groen). In tegenstelling tot wat de beschrijving aangeeft, is het schild verticaal gedeeld ("parti") en niet horizontaal doorsneden ("coupé").
Geschiedenis
De paal stelt de rivier de Bernisse voor en komt ook voor in het wapen van Geervliet. De herkomst van de bomen is het wapen van de Polder Velgersdijk. R. Bakker beschrijft het heerlijkheidswapen anders: het wapen is volgens hem niet gedeeld, maar de basis is een zilveren schild met de blauwe paal (als in het wapen van Geervliet), waaroverheen twee zwarte balken met daarin de bomen liggen.
Verwante wapens
|
5708210 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Patagopelta | Patagopelta | Patagopelta cristata is een plantenetende ornithischische dinosauriër, behorende tot de Ankylosauria, die tijdens het late Krijt leefde in het gebied van het huidige Argentinië.
Naamgeving
Ten zuiden van General Roca doken sinds de jaren tachtig op de vindplaats van Salitral Moreno resten op van kleine ankylosauriërs. Deze werden in 1996 voor het eerst gemeld in de wetenschappelijke literatuur. Er werd informeel naar verwezen als de Argentine Ankylosaur. In de eenentwintigste eeuw maakten wat uitgebreidere vondsten het mogelijk de vorm als een aparte soort te beschrijven.
In 2022 werd de typesoort Patagopelta cristata benoemd en beschreven door Facundo Riguetti, Xabier Pereda-Suberbiola, Denis Ponce, Leonardo Salgado, Sebastián Apesteguía en Victoria Megan Arbour. De geslachtsnaam combineert een verwijzing naar Patagonië met een Grieks peltè, "klein schild". De soortaanduiding betekent "de gekamde" in het Latijn, een verwijzing naar de kammen op het nekpantser en de dijbeenderen.
Het holotype, MPCA-SM-78, is gevonden in een laag van de Allenformatie die dateert uit het Campanien-Maastrichtien. Het bestaat uit een stuk halsberg, een ring van het nekpantser. Een tand, wervels uit de rug, het heiligbeen en de voorste staart, dijbeenderen en verschillende osteodermen zijn aan de soort toegewezen. Dit materiaal vertegenwoordigt vermoedelijk twee of drie individuen.
Beschrijving
Patagopelta is een erg kleine soort, niet meer dan een twee meter lang. Een gevonden dijbeen heeft een lengte van slechts vijfentwintig centimeter.
Patagopelta onderscheidt zich door hoge kammen op de zijelementen van de halsbergen en een hoge richel, de rand van een spiergroep, op de voorzijde van het dijbeen.
Bij de halsbergen hebben de buitenste elementen hoge kammen of kielen met een driehoekige dwarsdoorsnede. De kiel op het onderste buitenste element is het langst en wat naar voren gebogen.
Fylogenie
Patagopelta werd in de Nodosauridae geplaatst. Zijn voorouders zouden uit het noorden naar Zuid-Amerika zijn verhuisd tijdens de First American Biotic Interchange. Eerdere analyses plaatsten de Argentine Ankylosaur in de Panoplosaurini maar de nieuwe analyse vond hem als lid van meer afgeleide klade.
Het volgende kladogram toont de positie van Patagopelta in de evolutionaire stamboom volgens het beschrijvende artikel.
Literatuur
Riguetti, Facundo; Pereda-Suberbiola, Xabier; Ponce, Denis; Salgado, Leonardo; Apesteguía, Sebastián; Rozadilla, Sebastián; Arbour. 2022. "A new small-bodied ankylosaurian dinosaur from the Upper Cretaceous of North Patagonia (Río Negro Province, Argentina)". Journal of Systematic Palaeontology. 20(1): 2137441
Ankylosauria |
1415792 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Bank%20Mendes%20Gans | Bank Mendes Gans | Bank Mendes Gans is een Nederlandse bank, opgericht in 1883 en gevestigd in Amsterdam. Het instituut is actief als internationale cashmanagementbank.
Profiel
Bank Mendes Gans N.V. (BMG), onderdeel van de ING Groep, is wereldwijd bekend als nichespeler voor dienstverlening op het gebied van liquiditeitenbeheer en informatiemanagement voor multinationals. Het bedrijf is een van de belangrijkste specialisten ter wereld op het gebied van cashmanagement.
Historie
Toen de in Amsterdam geboren Julius Gans in 1883 zijn makelaarskantoor Gans & Co. in Amsterdam oprichtte, handelde hij voornamelijk in buitenlandse effecten, wissels en coupons. Zes jaar later, op 23 mei 1889, trad Isaak Mendes (van Joods-Portugese afkomst) toe als zijn partner. Kort daarna werd de bedrijfsnaam veranderd in Mendes Gans & Co. In 1911 veranderde Mendes Gans van een effectenbedrijf in een bank (banklicentie van De Nederlandsche Bank), met als doel de uitoefening van het bankbedrijf in de breedste zin van het woord. De kernactiviteiten bestonden hoofdzakelijk uit het beheren van beleggingsportefeuilles van welgestelde Nederlanders.
Na de Eerste Wereldoorlog verhuisde de bank naar Herengracht 619, een statig pand, in 1667 gebouwd in opdracht van de Amsterdamse burgemeester Jan Six en ontworpen door de architect Adriaen Dortsman. De bank is hier nog steeds gevestigd.
Onder leiding van het Amerikaanse bedrijf en aandeelhouder Dow Chemical richtte Bank Mendes Gans zich in de jaren zestig op cashmanagement. Dit leidde uiteindelijk, na het afstoten van het effectenbedrijf aan moeder ING, tot de verdere specialisatie als cashmanagementbank.
Isaak Mendes en Julius Gans
Door de Nazi-bezetting vluchtte Isaak Mendes in de meidagen van 1940 naar Zuid-Frankrijk, waar hij voor het einde van de oorlog op 70-jarige leeftijd in armoede stierf. Partner en medeoprichter Julius Gans was reeds in 1928 op 65-jarige leeftijd overleden.
Aandeelhouder ING Bank N.V.
Door grootaandeelhouders Philips Finance Company, Manufacturers Hanover Trust (het huidige JP Morgan Chase) en Dow Chemical geleidelijk uit te kopen kreeg ING Bank N.V. gefaseerd 97 procent van de aandelen Bank Mendes Gans N.V. in handen. Begin 2000 werd besloten om de notering van Bank Mendes Gans N.V. aan de AEX-Effectenbeurs (Euronext Amsterdam) op 1 februari 2000 te staken. Daarmee verloor de Amsterdamse beurs niet alleen een van zijn duurste fondsen - ooit stonden de aandelen boven de twintigduizend gulden - maar ook een van de oudste fondsen. In 2008 verkreeg ING de laatste aandelen van BMG en werd daarmee enig aandeelhouder.
Met eigen directie, commissarissen, banklicentie en jaarverslag is BMG een zelfstandig onderdeel van ING Wholesale Banking.
Externe link
Officiële website
ING Groep |
5129582 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jean-Lambert%20Obin | Jean-Lambert Obin | Baron Jean-Lambert Obin (Namen, 16 oktober 1699 – Wenen, 13 oktober 1750) was een advocaat en raadsman van het graafschap Namen, in de Oostenrijkse Nederlanden. Keizerin Maria-Theresia verhief hem in de adelstand.
Levensloop
Obin werd geboren in Namen, in de Spaanse Nederlanden. Zijn familie was afkomstig van handelaars uit Picardië. Hij studeerde lange tijd (1716-1725) aan de Universiteit Leuven, in het hertogdom (Spaans-)Brabant, en verbleef er in de Pedagogie De Lelie. Zijn gefortuneerde familie betaalde de studies. Aangezien hij de eerste laureaat was van alle studenten bachelor (1718), werd hij feestelijk uitgeleide gedaan uit Leuven en nog feestelijker onthaald in Namen. In aanwezigheid van adel, prelaten en professoren werd er 2 dagen lang gevierd in Namen. Er vonden kerkdiensten en een Te Deum plaats; het gezelschap zong een loflied in het Latijn ter ere van Obin, met onder meer de uitroep leve ons aller Waal. Obin promoveerde finaal als doctor in de beide rechten (utriusque juris) in 1725.
Obin werd vervolgens advocaat aan de balie in zijn geboortestad Namen (1725). Hij combineerde het werk van advocaat, vanaf 1727, met het ambt van lid van de Staten van Namen, intussen onder Oostenrijks bestuur. In 1735 werd hij buitengewoon lid van de Geheime Raad, en vanaf 1738 fiscaal advocaat bij de Geheime Raad. Als fiscaal advocaat was hij verantwoordelijk voor de inkomsten van alle raadsmannen in Namen. In 1740 trad hij toe tot het Agentschap van gecontesteerde territoria. Dit was een instelling in het leven geroepen door Maria Elisabeth van Oostenrijk, gouverneur-generaal van de Oostenrijkse Nederlanden. Obin besteedde veel tijd aan de geschillen over grondgebied tussen de Oostenrijkse Nederlanden en de buurlanden, met name met het koninkrijk Frankrijk. Hierdoor had Obin directe contacten met Jan-Daniël-Antoon Schockaert, kanselier van Brabant. Daarnaast gaf deze functie hem diplomatieke ervaring.
Obin huwde tweemaal. Zijn eerste echtgenote was Maximilienne-Philippine Velaine uit Namen. Met zijn huwelijk met Thérèse-Agnès Mac Nény, een Brusselse van Ierse afkomst, werd hij de schoonbroer van de toen erg jonge politicus Patrice-François de Neny.
Na de Oostenrijkse Successieoorlog schreef Obin mee aan de Vrede van Aken (1748). Zijn ervaring in disputen over territoria kwam de Oostenrijkers goed te pas. De Oostenrijkers waardeerden de juridische expertise van Obin, zodat datzelfde jaar keizerin Maria-Theresia hem benoemde tot lid van de Hoge Raad der Nederlanden in Wenen. Dit betekende voor hem een verhuis naar Wenen. In 1749 ontving hij van haar de adelsbrief van baron. Hij stierf in Wenen in 1750, nog voor hij een topbenoeming in de Oostenrijkse Nederlanden kon verkrijgen.
Zuid-Nederlands advocaat (voor 1830)
Zuid-Nederlandse adel (voor 1830)
Adel in de Nederlanden in de 18e eeuw |
2161786 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pim%20Mari%C3%ABn | Pim Mariën | Pim Mariën is een personage in de VTM-televisieserie Familie, gespeeld door Niels Destadsbader.
Overzicht
Pim is de zoon van alleenstaande moeder Kaat Mariën. Wanneer zijn moeder op een aantal keer voor haar werk naar het buitenland moet, komt hij tegen zijn wil in bij zijn tante Suzy Mariën logeren. Hij voelt zich helemaal niet thuis ten huize Van den Bossche en gaat vaak in de clinch met Veronique.
Wanneer blijkt dat Kaat eigenlijk aan kanker lijdt en haar afwezigheden aan de behandeling te wijten zijn, zijn Pim en Suzy hier het hart van in. Niet veel later sterft Kaat en krijgt Suzy het hoederecht over de jongen.
De band tussen Pim en Suzy versterkt, ware het niet dat hij zijn vrienden in zijn thuishaven Limburg ernstig mist. Hij reist dan ook om de haverklap heen en weer. Als Pim 18 wordt, besluit hij ginds alleen te gaan wonen. Suzy is teleurgesteld, maar begrijpt zijn beslissing. Wanneer zij een aantal maanden later wordt ontslagen als nanny wil ze zich in zijn buurt gaan vestigen, zodat ze hem niet aan zijn lot overlaat.
Personage uit Familie |
2905464 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Leontief-paradox | Leontief-paradox | In de internationale economie houdt de Leontief-paradox in dat het land met 's werelds grootste hoeveelheid kapitaal per werknemer een lagere kapitaal/arbeidsratio in de uitvoer heeft dan in de invoer.
Deze econometrische vondst was een resultaat van professor Wassily Leontiefs poging om het Heckscher-Ohlin-theorema empirisch te toetsen. In 1953 vond Leontief dat de Verenigde Staten (toen het land in de wereld dat relatief het rijkst was aan kapitaal) arbeids-intensieve goederen exporteerde en kapitaal-intensieve goederen importeerde. Dit resultaat is in tegenspraak met de voorspelling van Heckscher-Ohlin-theorie. Aanvankelijk werd de discrepantie tussen theorie en empirie verklaard uit het feit dat Leontief Amerikaanse cijfers uit het jaar 1947 gebruikte, die vertekend konden zijn door de afbouw van de oorlogsindustrie na WO II. Leontiefs herhaling van de meting met cijfers uit 1951 leverde echter hetzelfde resultaat op.
Internationale handel
Internationale economie
Economische paradox |
5637666 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dynamic%20Tower | Dynamic Tower | De Dynamic Tower (ook wel de Dynamic Architecture Building of Da Vinci Tower genoemd) is een voorgestelde 420 meter hoge, 80 verdiepingen hoge, bewegende wolkenkrabber, ontworpen door architect David Fisher. Net als de Suite Vollard die in 2001 in Brazilië werd voltooid, is elke verdieping ontworpen om onafhankelijk van elkaar te draaien, wat resulteert in een veranderende vorm van de toren. Iedere verdieping is ontworpen om maximaal 6 meter per minuut te roteren, of één volledige rotatie in 180 minuten.
Bouwproces
De toren werd voorgesteld als 's werelds eerste geprefabriceerde wolkenkrabber met 40 fabrieksmatig gebouwde modules voor elke verdieping. Fisher zei dat 90% van de toren in een fabriek kan worden gebouwd en naar de bouwplaats kan worden verscheept. Hierdoor zou het hele gebouw sneller gebouwd kunnen worden. De kern van de toren moet op de bouwplaats worden gebouwd. Fisher zei dat de geprefabriceerde delen de kosten van het project en het aantal arbeiders zouden verminderen, en dat de bouw 30% minder tijd in beslag zou nemen dan een normale wolkenkrabber van dezelfde grootte. De meerderheid van de arbeiders zou in fabrieken werken onder veiligere omstandigheden. Keuken- en badkamerarmaturen zouden vooraf worden geïnstalleerd. De kern zou elke verdieping voorzien van een speciale, gepatenteerde aansluiting voor schoon water, gebaseerd op technologie die wordt gebruikt om vliegtuigen tijdens de vlucht bij te tanken.
Schone energie
Het is de bedoeling dat de hele toren wordt aangedreven door windturbines en zonnepanelen. Er zou genoeg overtollige elektriciteit moeten worden geproduceerd om vijf andere gebouwen van vergelijkbare grootte in de omgeving van stroom te voorzien. De turbines zouden tussen elk van de roterende verdiepingen worden geplaatst. Volgens Fisher zouden ze elk jaar tot 1.200.000 kilowattuur energie kunnen opwekken. De zonnepanelen zouden het dak en de bovenkant van elke verdieping bedekken.
Voortgang
In 2008 zei Fisher dat hij verwachtte dat de wolkenkrabber in 2010 voltooid zou zijn, en in 2009 zei hij dat de bouw klaar zou zijn eind 2011. Hij zei niet waar de toren zou worden gebouwd, omdat hij het een verrassing wilde houden. Fisher erkent dat hij niet zo bekend is, nog nooit eerder een wolkenkrabber heeft gebouwd en al tientallen jaren niet meer regelmatig met architectuur bezig is geweest. Vandaag de dag is de bouw nog niet begonnen en er is nog geen officiële aankondiging van de bouwplaats geweest.
|
945680 | https://nl.wikipedia.org/wiki/R%C3%ADo%20Tercero | Río Tercero | Río Tercero is een plaats in het Argentijnse bestuurlijke gebied Tercero Arriba in de provincie Córdoba. De plaats telt 46.167 inwoners.
Explosie munitiefabriek
Op 3 november 1995 vond een ontploffing plaats in een munitiefabriek in de plaats waarbij zeven mensen omkwamen. Verder raakten meer dan 300 mensen gewond en bijna 20.000 inwoners werden geëvacueerd. In de stad was de schade groot. Aanvankelijk ging men uit van een ongeval, maar tijdens het onderzoek bleek er opzet in het spel te zijn. Volgens de onderzoekers werd de fabriek opzettelijk vernietigd om te verdoezelen dat militair materieel ontbrak als gevolg van de illegale verkoop van wapens naar Kroatië en Ecuador in de periode 1991-1995. Carlos Menem, de voormalige president van Argentinië in 1989-1999, werd in 2008 door justitie nader onderzocht voor zijn rol in de ontploffing. In 2013 werd hij veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf vanwege de illegale wapenhandel. In december 2014 werden vier militairen veroordeeld tot celstraffen tussen de 10 en 13 jaar vanwege hun rol in de explosie.
Plaats in Tercero Arriba |
1957607 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Danilo%20Sousa%20Campos | Danilo Sousa Campos | Danilo Sousa Campos (São Luís, 13 januari 1990) is een Braziliaans-Belgisch voetballer. Danilo is de zoon van voormalig voetballer Wamberto.
Carrière
Jeugd
Danilo werd geboren als zoon van de toen vijftienjarige Wamberto. Een jaar later verhuisden vader en zoon met de rest van het gezin naar België. Toen Wamberto in 1996 bij Standard Luik terechtkwam, sloot de jonge Danilo zich aan bij de jeugd van de Rouches. Hij tekende in juli 2010 een tweejarig contract bij Standard Luik, dat daarvoor een opleidingsvergoeding betaalde aan AFC Ajax. Daar werd hij in de jeugdopleiding van Ajax verder opgeleid. Hij stootte door tot in het beloftenelftal van Adrie Koster maar kwam niet bij de hoofdselectie.
Profvoetbal
In de zomer van 2010 haalde Standard Luik Danilo terug naar België. De dan 20-jarige Belg werd in Luik vervolgens wel in de A-kern opgenomen. Hij maakte er in de eerste competitiewedstrijd van het seizoen 2010/11 met een basisplaats zijn debuut op het hoogste niveau. In januari 2012 kreeg hij te horen dat zijn aflopende contract niet verlengd zou worden en hij per direct weg mocht. In februari vond hij in het Oekraïense Metaloerh Donetsk een nieuwe club. Hij tekende er voor drie jaar. Vervolgens speelde hij voor FK Mordovia Saransk en Dnipro Dnipropetrovsk. In januari 2016 ging hij voor Antalyaspor spelen. Vanaf januari 2019 speelde Danilo voor Al-Wahda FC in de Verenigde Arabische Emiraten waarna hij via Belarus bij Cypriotische clubs belandde.
Spelersstatistieken
Trivia
Standard Luik-ploegmaat Sébastien Pocognoli had als kind een foto van Danilo's vader in zijn kamer hangen.
Danilo heeft zowel een Braziliaans als een Belgisch paspoort.
Braziliaans voetballer
Belgisch voetballer |
5801430 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Moritz%20Nicolas | Moritz Nicolas | Moritz Nicolas (Gladbeck, 21 oktober 1997) is een Duits voetballer die als doelman voor Borussia Mönchengladbach speelt.
Carrière
Moritz Nicolas speelde in de jeugd van Adler Ellinghorst 1961, SV Zweckel, VfB Hüls en Rot-Weiss Essen. In het seizoen 2014/15 zat hij enkele wedstrijden als reservekeeper bij de selectie van Rot-Weiss. In 2015 vertrok hij naar competitiegenoot Borussia Mönchengladbach II. Vanaf 2017 zat hij ook als reservedoelman in de eerste selectie van Mönchengladbach. In het seizoen 2019/20 werd hij verhuurd aan 1. FC Union Berlin. Hier debuteerde op 20 juni 2020 in de Bundesliga in de met 4-0 verloren uitwedstrijd tegen TSG 1899 Hoffenheim. Dit was zijn enige wedstrijd voor Union. In het seizoen erna werd Nicolas verhuurd aan VfL Osnabrück, waar hij als reservekeeper ook eenmaal speelde in de 2. Bundesliga. In het seizoen 2021/22 was hij in de 3. Liga bij Viktoria Köln eerste doelman. Op 31 juli 2022 debuteerde Nicolas voor Borussia Mönchengladbach in de met 1-9 gewonnen bekerwedstrijd tegen SV Oberachern. De rest van het seizoen werd hij aan Roda JC Kerkrade verhuurd. Na zijn verhuurperiode kreeg Nicolas een basisplaats bij Borussia Mönchengladbach, omdat eerste doelman Jonas Omlin in het begin van het seizoen een schouderblessure opliep.
Statistieken
|
1099189 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Raganfrid | Raganfrid | Raganfrid (ook Ragenfrid, Ragenfred en Ragamfred) was de hofmeier van Neustrië en Bourgondië van 715, vlak na de dood van Pepijn van Herstal, tot 718 toen Karel Martel hem en zijn bondgenoten wist te verslaan en na het eind van de Frankische Burgeroorlog het gehele Frankische Rijk onder zijn gezag kreeg.
Het machtscentrum van Raganfrid lag in Vexin. Dagobert III stelde hem aan in plaats van Theudoald, de kleinzoon en erfgenaam van Pepijn, en zijn grootmoeder Plectrudis, maar hij werd genegeerd door zowel Plectrudis als Karel.
In 716 vochten Raganfrid en Dagoberts opvolger, Chilperik II, diep in het machtsgebied van de Pepiniden: het gebied bij de Maas en Ardennen. Ze sloten een alliantie met Dagoberts oude vijand, koning Radboud van Friesland. Gezamenlijk wisten de Neustriërs en de Friezen hun rivaal Karel Martel in de Slag bij Keulen te verslaan. Deze overwinning was echter tijdelijk. Nog in hetzelfde jaar leed Raganfrid een nederlaag in de Slag bij Amel.
Karel schoof zijn eigen Merovingische koning naar voren, Chlotharius IV. Raganfrid en zijn koning wisten Odo van Aquitanië over te halen om hen te helpen, maar ze werden in de Slag bij Soissons opnieuw verslagen. Raganfrids macht was gebroken en hij vluchtte naar Angers. Hij werd uit zijn functie van hofmeier ontslagen en hield na de Frankische Burgeroorlog alleen nog enige landerijen in het graafschap Anjou over.
In 724 kwamen de Neustriërs onder leiding van Raganfrid in opstand, maar ze waren geen partij voor Karel. Raganfrid overleed in 731.
Hofmeier
Persoon in de 7e eeuw
Persoon in de 8e eeuw |
226407 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Alliance%20des%20Bakongos | Alliance des Bakongos | De Alliance des Bakongos (ABAKO) was een van de drie belangrijkste politieke partijen in Belgisch-Congo en droeg zijn steentje bij tot de val van het koloniale regime en de Congolese Dipenda van 30 juni 1960.
De Abako was een etnische regionalistische partij met wortels in de provincie Bas-Congo (Neder-Kongo). Deze partij groepeerde alle stammen uit deze rijke provincie en herenigde hen als Bakongos onder de Abako-vlag.
In 1956 publiceerde de Abako zijn eerste onafhankelijkheidsmanifest en verkreeg alzo ook aanhang buiten zijn oorspronkelijke territorium. Abako-leider en latere president, Joseph Kasavubu wierp zich ook op als de prowesterse bevrijder van Congo.
Tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van 1957 behaalde de Abako de absolute meerderheid in nagenoeg alle steden van Neder-Congo en 133 van de 170 zetels van de hoofdstad Leopoldstad (het huidige Kinshasa) waar de Bakongos de minderheid vormden.
Na deze verkiezingen braken er rellen uit in Leopoldstad tussen de Bakongo-minderheid (die beschuldigd werd van massale verkiezingsfraude) en de andere ethniën gesteund door de MNC van Patrice Lumumba.
In 1959 sloot de Abako een pact met de MNC en gingen beiden in kartel naar de verkiezingen. De MNC bezorgde het kartel een landelijke meerderheid, maar onder druk van het Westen werd Abako-leider Joseph Kasavubu als president voorgedragen en Patrice Lumumba slechts als eerste minister. ABAKO haalde 12 van de 137 zetels in het parlement.
De derde grote Congolese partij, de CONAKAT, weigerde regeringsdeelname en hun leiders Moïse Tsjombe en Godefroid Munongo verlieten Leopoldstad om in hun thuisprovincie Katanga, waar ze sterk stonden, een secessiepolitiek te voeren.
Na de moord op Lumumba in 1961 werd de prominente positie van de MNC overgenomen door de Abako. Na de staatsgreep van Mobutu in 1965 werd de Abako verboden en ging hij op in de nieuwe eenheidspartij, de MPR.
Belgisch-Congo
Politieke partij in Congo-Kinshasa |
5596650 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lenie%20Leignes%20Bakhoven | Lenie Leignes Bakhoven | Helena Cornelia "Lenie" Leignes Bakhoven (Brielle, 12 augustus 1910 – Zwolle, 13 april 1996) was een Nederlands verzetsstrijder en predikante. Ze was de eerste vrouwelijke predikant in de gemeente Borne. Op 13 oktober 1997 ontving zij postuum de Yad Vashem-onderscheiding voor haar verzetswerk.
Predikante
Leignes Bakhoven was bijna veertig jaar predikante en had in die tijd theologische verschuivingen. Ze begon als religieus socialiste en ging via vrijzinnig om uiteindelijk ergens in het midden van het doopsgezinde spectrum uit te komen.
Oorlogsjaren
In 1939 was ze de opzichter van huis Fredeshiem waar zo'n 40 half-joodse kinderen verbleven. Na haar werk in Steenwijk verhuisde ze naar Borne waar ze de eerste vrouwelijke predikant was. Ze verhuisde samen met Olga Pollak en Erika Singer, de latere Duitse hoogleraar natuurkunde Anselm Citron bij zich in huis (huidig Marktplein 2 in Borne). Naast verscheidene onderduikers op zolder had Leignes Bakhoven ook legale bewoners. Zij wisten niets van de onderduikers op zolder. Daarnaast was haar pastorie een doorganghuis voor de ondergrondse en werden er allerlei illegale activiteiten besproken en gepland. Een kamer van het huis was geconfisqueerd door een Duitse officier en zijn adjudant.
Emeritaat
Ze ging in 25 juni 1972 met vervroegd emeritaat vanwege gezondheidsredenen en trouwde in 1976. Ze overleed na een ziekbed in verzorgingstehuis de Venus te Zwolle.
Leignes Bakhoven wordt onder andere beschreven in het boek 'Bloembollen voor Westerbork' door Alle Hoekema en in 'Sober en nijver, geschiedenis van doopsgezinde families in Borne' door Anette Evertzen.
Nederlands Rechtvaardige onder de Volkeren
Nederlands verzetsstrijder in de Tweede Wereldoorlog
Nederlands voorganger |
5613630 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Femke%20van%20der%20Laan | Femke van der Laan | Femke van der Laan (voor haar huwelijk Femke Graas) (Middenbeemster, 31 augustus 1978) is een Nederlands journalist, programmamaakster en schrijfster.
Biografie
Van der Laan groeide op in Middenbeemster en ging naar de middelbare school in Purmerend. Ze startte daarna een rechtenstudie, maar maakte deze niet af.
In 2000 kreeg ze een relatie met de advocaat en PvdA-politicus Eberhard van der Laan. Ze leerde hem kennen tijdens haar stage op het secretariaat van advocatenkantoor Kennedy Van der Laan, waarvan hij medeoprichter en partner was. Hij verliet zijn partner voor haar en ze trouwden in 2005. Ze kregen drie kinderen. Vanaf 2008 werkte ze als journalist en programmamaker bij onder andere Sanoma, VARA/BNNVARA en NTR.
Haar partner, inmiddels burgemeester van Amsterdam, overleed op 5 oktober 2017. Drie maanden na zijn overlijden schreef ze een jaar lang wekelijks een column voor Het Parool over het rouwverwerkingsproces. De vijftig columns werden in 2019 gebundeld in het boek Stad vol ballonnen. Naast schrijven over rouw gaf Van der Laan college over dit onderwerp bij de Summerschool van De Wereld Draait Door en was ze spreker bij TEDxAmsterdam.
Haar boek Aan de randen van de dag kwam in januari 2022 uit, een autobiografie over de zeventien jaar met haar partner.
Van der Laan is lid van de raad van toezicht van IDFA en bestuursvoorzitter van Stichting Eenzame Uitvaart. Daarnaast presenteert ze sinds 1 september 2022 vier keer per week het VPRO-radioprogramma Nooit meer slapen.
Bibliografie
Stad vol ballonnen. Een jaar van rouw, Amsterdam; Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2019. ()
Aan de randen van de dag. Het verhaal van een liefde, Amsterdam; Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2022 ()
Bestseller 60
Nederlands schrijver
Nederlands columnist |
1879402 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Coupe%20de%20France%201926/27 | Coupe de France 1926/27 | Het seizoen 1926/27 was het tiende seizoen van de Coupe de France in het voetbal. Het toernooi werd georganiseerd door de Fédération Française de Football Association (FFFA).
Dit seizoen namen er 346 clubs aan deel (20 meer dan de record deelname in het seizoen 1924/25). De competitie eindigde op 8 mei met de finale in het Stade Olympique Yves-du-Manoir in Colombes. De zege ging voor de derde keer naar Olympique Marseille (met de Belg Paul Schnoeck in de gelederen) die US Quevilly met 3-0 versloeg.
Uitslagen
1/32 finale
De 1/32e finale was de vierde ronde, inclusief de voorronde. In deze ronden waren de acht kwartfinalisten van de vorige editie vrijgesteld door de FFFA. De wedstrijden werden op 5 december 1926 gespeeld, de enige beslissingswedstrijd op 19 december.
1/16 finale
De wedstrijden werden op 2 (CASG-Stade Roubaix) en 9 januari 1927 gespeeld, de twee beslissingswedstrijden op 27 (Cette-Belfort) en 30 januari (Raphaëlois-Valentigney).
1/8 finale
De wedstrijden werden op 6 februari 1927 gespeeld.
Kwartfinale
De wedstrijden werden op 6 maart 1927 gespeeld. De enige beslissingswedstrijd op 27 maart.
Halve finale
De wedstrijden werden op 3 april 1927 gespeeld. De beide beslissingswedstrijden op 17 (OM-CAP) en 23 april (USQ-Raphaëlois).
Finale
De wedstrijd werd op 8 mei 1927 gespeeld in het Stade Olympique Yves-du-Manoir in Colombes voor 23.800 toeschouwers. De wedstrijd stond onder leiding van scheidsrechter Paul Quittemel.
Coupe de France naar seizoen |
1954347 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jan%20van%20Rosendael | Jan van Rosendael | Jan Jacobsz. van Rosendael (circa 1522 - Gouda, begraven 3 juli 1583) was een burgemeester van de Nederlandse stad Gouda.
Biografie
Mr. van Rosendael was een zoon van Jacob van Rosendael en Catharina Jansdr. Zijn grootvader van moederskant, Jan Jansz. van Crimpen, was burgemeester van Gouda en rentmeester van achtereenvolgens keizer Maximiliaan I, koning Filips de Schone en keizer Karel V. Hij trouwde omstreeks 1553 met Lydia Amelisdr van Rijswijk. Hun beider portretten werden waarschijnlijk geschilderd door Cornelis van der Goude. De portretten werden in 1985 door de toenmalige directeur van het MuseumgoudA, Josine de Bruyn Kops, aangekocht en bevinden zich in de collectie van het museum. Uit hun huwelijk werden de zonen Amelis en Jacob geboren, die naam zouden maken als rechtsgeleerden.
Van Rosendael was in de periode 1550 tot en met 1581 meerdere malen schepen en burgemeester van Gouda. Hij koos als katholiek Gouds regent de kant van Willem van Oranje en had een belangrijk aandeel in de overgang van Gouda in 1572 naar het prinsgezinde kamp. Nadat hij een brief van Willem van Oranje had ontvangen vanuit Dillenburg zocht hij medestanders binnen de Goudse schutterij en wist de stad in handen te spelen van de leider van het verzet, Adriaen van Swieten. Van Rosendael vertegenwoordigde Gouda in de eerste vrije Statenvergadering van 1572. Hij onderbrak zijn werkzaamheden als burgemeester van Gouda, aldus Walvis, "vermits hy Raet by sine Excellentie is. In 1581 trad hij op als vertegenwoordiger van Gouda bij de ondertekening van de Acte van Verlatinghe, waarbij Filips II werd afgezet als heerser over de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden.
Schepen van Gouda
Burgemeester van Gouda |
1120540 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Grand%20Prix%20Formule%201%20van%20Brazili%C3%AB%201999 | Grand Prix Formule 1 van Brazilië 1999 | De Grand Prix Formule 1 van Brazilië 1999 werd gehouden op 11 april 1999 in Interlagos.
Verslag
Mika Häkkinen maakte een sterke start, terwijl David Coulthard niet weg kwam in de opwarmronde en met drie ronden achterstand een poging deed om de race te hervatten, later zou hij alsnog uitvallen. In de derde ronde viel Häkkinen om onduidelijke reden bijna stil, maar wist vervolgens de gang weer in zijn McLaren te krijgen.
Hierdoor nam Rubens Barrichello de leiding over van Häkkinen, de eerste keer dat een Stewart aan de leiding van een race lag. Hij bleef aan de leiding liggen tot zijn pitstop in de 27ste ronde en zou later uitvallen met een kapotte motor. Michael Schumacher nam de leiding over, tot ook hij een pitstop moest maken. Hierna lag Häkkinen de rest van de race aan de leiding. De Fin won, voor Michael Schumacher, Heinz-Harald Frentzen, Ralf Schumacher, Eddie Irvine en Olivier Panis.
Uitslag
Wetenswaardigheden
Stéphane Sarrazin maakte zijn Formule 1-debuut voor Minardi doordat Luca Badoer zijn hand had geblesseerd tijdens het testen. Het was de enige deelname van Sarrazin aan een Formule 1-race.
Ricardo Zonta had zich niet gekwalificeerd doordat hij zich had geblesseerd bij een crash tijdens de oefenritten op zaterdag.
Heinz-Harald Frentzen had gediskwalificeerd kunnen worden doordat hij zonder benzine stilviel tijdens de laatste ronde. Alle wagens moeten normaal in het Parc Ferme kunnen raken.
Statistieken
Brazilie
1999 |
5436548 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sinterklaasjournaal%20%282005%29 | Sinterklaasjournaal (2005) | Het Sinterklaasjournaal in 2005 was het vijfde seizoen van het Sinterklaasjournaal en werd gepresenteerd door Dieuwertje Blok. De intocht vond plaats in Sneek.
Verhaallijn
Toen Dieuwertje contact wilde maken met de stoomboot, bleek dat de Hoofdpiet en de Wegwijspiet de verkeerde boot hadden genomen. Ze zijn vertrokken in Pakjesboot 7½ en niet in Pakjesboot 12. Uiteindelijk kwamen ze met z'n tweeën aan in Nederland (Sneek). En die boot is veel te klein, daar kunnen alleen maar deze twee Pieten op en Sinterklaas zou dit jaar dus helemaal niet in Nederland komen. Maar Sinterklaas ontdekte de fout en voer met Pakjesboot 12 achter de Pieten aan, waardoor ze toch nog veilig aankwamen. Verder heeft Sint Pegasus, de zoon van Amerigo, meegenomen en had de Wegwijspiet zere voeten.
Sinterklaas trok vervolgens naar het Pietenhuis, maar dat was afgebroken. Daarom moesten de Pieten bij de mensen thuis slapen. Maar niet ieder huis was geschikt voor een Piet om in te slapen. Daarom spraken de Pieten iets af. Een huis met een cirkel bij de voordeur is geschikt. Een huis met een kruis is niet geschikt.
Verder had de Rijmpiet alle rijmpjes voor 5 december af, maar Pegasus nam een grote hap uit het blocnote, waardoor alle laatste woorden ontbraken. De Rijmpiet weigerde opnieuw te beginnen. De rijmpjes werden uiteindelijk op internet gezet, zodat de kinderen ze konden afmaken.
Pegasus werd uitgeroepen tot het mooiste paard van Nederland en de Paardenpiet mocht daarom een prijs in ontvangst nemen. Op het moment dat hij de prijs vastpakte, liep Pegasus ineens weg door de deur die nog open stond. Een paar dagen later werd hij teruggevonden, bij een nieuw Pietenhuis voor alle Pieten. De Pieten verlieten de plek waar ze sliepen en trokken naar het Pietenhuis.
Maar de cadeautjes lagen nog op de stoomboot. De Pieten wilden de boot naar het Pietenhuis brengen, maar onderweg liep hij vast. Gelukkig konden Sinterklaas en de paarden hem tijdig weer lostrekken, waardoor Pakjesavond ook dit jaar werd gered. De Wegwijspiet mocht van Sinterklaas met pensioen gaan en kreeg als 5 december-cadeau een paar sloffen en zit sindsdien bij de open haard in Spanje. Na deze overhandiging werd het groot feest in het Pietenhuis.
Rolverdeling
Gastrollen
Haye van der Heyden (supermarkteigenaar), Ben Hulsman (voorzitter paardensportvereniging Minerva), Frans van Deursen (Arie de Groot).
Referenties
Sinterklaasjournaal |
5074624 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Marwan%20Mohsen | Marwan Mohsen | Marwan Mohsen (Cairo, 26 februari 1989) is een Egyptisch voetballer die doorgaans als middenvelder speelt. In juli 2016 verruilde hij Ismaily voor Al-Ahly.
Clubcarrière
In januari 2010 contracteerde de Egyptische club Petrojet Mohsen voor de rest van het seizoen. Hier maakte hij zijn debuut op 13 mei 2010 in de competitiewedstrijd tegen El Gaish. In minuut '88 werd hij gewisseld en maakte zo zijn debuut op het hoogste niveau in Egypte.
In het seizoen daarop werd Mohsen opgenomen in de selectie van Egypte onder-23. Hier maakte hij zijn debuut op 17 november 2010 in een oefeninterland tegen Moldavië onder-23. In deze wedstrijd, die uiteindelijk met 5-0 werd gewonnen, wist hij twee keer te scoren.
In juni 2012 zei de coach van Mohsen tegen de media: "Marwan Mohsen is een van de beste aanvallers in Egypte en hij behoort toe aan de grote Europese competities".
Nadat Mohsen goede prestaties van Mohsen in het onder-23 elftal van Egypte op de Olympische Spelen 2012 kwam hij in belangstelling van clubs uit Egypte en Europa te staan. Een transfer liet echter nog even op zich wachten. Op 10 juli 2014 tekende Mohsen een drie-jarig contract bij Gil Vicente.
Het drie-jarig contract zou echter al na een derde deel worden opengebroken voor een transfer. Op 15 juli 2015 volgde een transfer naar het Egyptische Ismaily. Ook hier zou het contract na ruim een jaar weer worden opengebroken voor een transfer naar Al-Ahly, hier tekende hij een contract voor de duur van 5 jaar.
Clubstatistieken
Gespeelde interlands
Bijgewerkt op 17 juni 2018
Referenties
Egyptisch voetballer |
361473 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Mangistan | Mangistan | De mangistan (Garcinia mangostana, andere benamingen zijn mangosteen, mangostan, mangoestan, manggis, manggistan, mangestang) is een soort uit de plantenfamilie Clusiaceae.
Boom
De mangistan is een tot 25 m hoge, groenblijvende, langzaamgroeiende boom met een dichte piramidale kroon en een donkerbruine tot zwarte, schilferige schors. Het binnenste gedeelte van de bast bevat een geelachtig latex. De takken groeien steeds uit de oksels van tegenoverstaande bladeren, zodat de boom symmetrisch is vertakt. De bladeren zijn 9-25 × 4,5-13 cm groot, ovaal, gaafrandig en puntig. Van boven zijn de bladeren glanzend olijfgroen en van onderen lichtgroen en dof. Op korte, dikke stelen groeien de 5 cm grote bloemen, solitair of in paren aan de toppen van scheuten. De boom draagt gewoonlijk pas na 15 jaar twee tot drie keer per jaar vruchten.
De tanninerijke schil van de vrucht en de tanninerijke schors van de boom kan worden gebruikt voor het looien van leer of als medicijn tegen dysenterie. Het donkerbruine, harde, zware hout is van goede kwaliteit.
De soort komt van nature voor in Zuidoost-Azië en wordt in neerslagrijke gebieden van India tot Australië gekweekt. Ook is hij steeds vaker te vinden in tropisch Afrika en Amerika.
Vrucht
De mangistan is een bes met een diameter van 3-8 cm, waaraan een krans van vier houtige kelkbladeren behouden blijft. De bes heeft een tot 1,5 cm dikke, stevige, taaie, leerachtige tot houtige, gladde schil, die volrijp donker purperbruin tot roodviolet van kleur is.
Onder de schil zit een krans van vier tot acht dikke, zachte, sappige, sneeuwwitte zaadmantels. Van de zaadmantels bevatten er één tot vijf, een vlak zaad, maar er zijn ook zaadloze vruchten. De zaadmantels van de rijpe vrucht eet men rauw, waartoe men de vrucht overdwars insnijdt en openklapt. Ze zijn zoetzuur van smaak. De mangistan is maar kort houdbaar; ze schimmelt snel binnenin.
Trivia
De vrucht wordt ook wel de "koningin van de vruchten" genoemd.
Een Chinees bijgeloof wil dat mangistans met vier zaadmantels geluk brengen.
mangistan
Fruit
mangistan |
1249149 | https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20blinde%20horlogemaker | De blinde horlogemaker | De blinde horlogemaker (originele titel: The Blind Watchmaker) is een boek uit 1986 van de Britse evolutiebioloog Richard Dawkins waarin hij argumenten aanvoert voor evolutie gestuurd door natuurlijke selectie. Hij geeft ook tegenargumenten voor geuite kritiek op zijn vorige boek The Selfish Gene. 'The Blind Watchmaker' is ook de titel van een televisiedocumentaire gebaseerd op dit boek.
Overzicht
De titel van het boek verwijst naar de analogie van de horlogemaker die uiteengezet werd door William Paley in zijn boek Natural Theology (1802). Paley beargumenteerde, meer dan vijftig jaar voordat Charles Darwin zijn Over de oorsprong der soorten publiceerde, dat de complexiteit van organismen bewijs is voor het bestaan van een goddelijke schepper, net zoals een horloge bewijs is voor een intelligente horlogemaker. Dawkins bespreekt de verschillen tussen menselijk ontwerp en de wijze waarop evolutionaire mechanismen werken. Hij vergelijkt deze mechanismen met een blinde horlogemaker die zonder enig inzicht of planning het horloge 'schept'.
Dawkins onderbouwt zijn standpunt door het verschil duidelijk te maken tussen de ontwikkeling van complexiteit door willekeurige mutaties en door cumulatieve selectie. Hierbij worden willekeurige mutaties door natuurlijke selectie geselecteerd waardoor het proces gestuurd wordt. Hij licht dit toe met een computersimulatie waarin een willekeurige reeks tekens evolueert naar de zin 'Methinks it is like a weasel' met behulp van willekeurige wijzigingen en kunstmatige selectie. Dit is vergelijkbaar met de werking van biologische evolutie dat met mutaties en natuurlijke selectie het proces stuurt.
Bij het boek werd afzonderlijk een meer geavanceerde computersimulatie verkocht als lesmateriaal. In dit computerprogramma, eveneens The Blind Watchmaker genoemd, is de evolutie van zogeheten biomorphs te zien. Het uiterlijk, zoals grootte en kleur, van deze biomorphs wordt bepaald door een aantal kunstmatige genen. De gebruiker kan de evolutie sturen (kunstmatige selectie) door in elke generatie een biomorph uit te kiezen die de kinderen zal voortbrengen voor de volgende generatie.
Externe links
Blind Watchmaker Applet, Java-applet ter illustratie
The Blind Watchmaker, YouTube, Televisiedocumentaire door Richard Dawkins, gebaseerd op het boek
Werk van Richard Dawkins
Wetenschappelijk boek |
1306681 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Martin%20Jole | Martin Jole | Martin Aarjen Jole (Den Helder, 4 november 1930 – Haarlem, 18 februari 2004) was een Nederlands honkballer.
Loopbaan
Jole speelde voornamelijk korte stop en derde honkman en gooide en sloeg linkshandig. Hij begon als kind met honkbal in Haarlem waar hij debuteerde in de hoofdklasse in 1948 bij SC Haarlem. In 1953 nam hij deel aan een trainingskamp in Amerika bij de Cincinnati Reds en kwam uit in oefenwedstrijden voor hun single A team in de Sally League, de Reds Columbia in South Carolina In 1958 stapte hij over naar HHC samen met collega's Jan Smidt en Ben Vrenegoor. Een jaar ervoor was hij door de honkbalbond uitgeroepen tot beste slagman in de hoofdklasse van dat jaar. In 1958 debuteerde hij ook als werper voor de vereniging EHS, de voorloper van de legendarische Haarlem Nicols. In het veld speelde hij daar eerste honkman. In 1961 sloot hij zijn hoofdklassecarrière af. In 1962 was hij nog coach van de hoofdmacht van ADO.
In 1950 debuteerde Jole in het Nederlands honkbalteam en kwam daarvoor tot 1959 uit in 29 interlandwedstrijden. Hij nam met het team deel aan de Europese kampioenschappen van 1956, 1957 en 1958 die alle werden gewonnen door Oranje. Van 1959 tot 1960 was hij tevens coach van het team. Daarna zou hij in 1961 er nog als speler terugkeren.
Nederlands honkballer
Nederlands honkbalcoach |
4005638 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Wharncliffe%20Side | Wharncliffe Side | Wharncliffe Side is een dorpje ten noordwesten van Sheffield, ongeveer 10 kilometer van het stadscentrum verwijderd en gelegen op één kilometer ten noordwesten van Oughtibridge. Wharncliffe Side telt ongeveer 2000 inwoners.
Het dorp ligt aan de linkeroever van de Don; aan de rechterkant liggen de bossen van Wharncliffe, Todwick Wood en Wharncliffe Wood. Iets ten noorden van Wharncliffe Side mondt de beek Ewden Beck, die vanuit het Peak District het Broomhead Reservoir voedt, uit in de Don. Door het dorp leidt de A6102, ook Manchester Road genoemd, die uiteindelijk naar Manchester leidt via Stocksbridge. Een halve kilometer ten westen van het dorpscentrum ligt het kleine gehucht Brightholmlee, en ten noordwesten het stuwmeer More Hall Reservoir in de vallei van het verlaten dorpje Ewden. Ten noorden van Wharncliffe Side ligt een opmerkelijke rotsformatie in de vallei van de Don, Wharncliffe Crags.
Wharncliffe Side bezit een park, Glen Howe Park geheten.
Sheffield
Plaats in South Yorkshire |
660403 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ting%20Huan | Ting Huan | Ting Huan was een Chinees uitvinder die rond het jaar 150 geboren werd en leefde in Chang'an tijdens de Han-dynastie.
Ting Huan was een vaardig handwerkman, die prachtige lampen maakte, gedecoreerd met draken, feniksen, hibiscus en lotusbloemen. Ook gebruikte hij de cardan-ophanging om wierookbranders altijd horizontaal te laten staan. Verder maakte hij een brander met negen etages, gegraveerd met fabeldieren. Deze konden door de warmte van de brander uit zichzelf ronddraaien. Hij maakte ook een ventilator voor in huis, die zo goed werkte dat volgens de overlevering "iedereen in huis bibberde van de kou".
Rond 180 maakte hij een door een wierookbrander aangedreven zoötroop, waarmee schijnbaar bewegende beelden konden worden getoond. Deze werd (vertaald) de 'pijp die fantasieën laat verschijnen' genoemd.
Wellicht niet de eerste
Er zijn aanwijzingen dat een andere uitvinder, Fang Feng genaamd, al rond 140 v. Chr een zoötroop zou hebben gebouwd, maar daarvan zijn geen beschrijvingen overgebleven. Er is zelfs al sprake van gelijksoortige apparaten in 207 v.Chr.
Chinees uitvinder
Chinees beeldend kunstenaar
Oud-Chinees persoon
2e-eeuws kunstenaar |
662574 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nikolajevsk%20aan%20de%20Amoer | Nikolajevsk aan de Amoer | Nikolajevsk aan de Amoer (Russisch: Николаевск-на-Амуре, Chinees: 庙街) is een stad in de Russische regio Kraj Chabarovsk. De stad ligt 80 kilometer van monding van de Amoer in de Tatarensont. Nikolajevsk is het bestuurlijke centrum van het gelijknamige district en telde in 2002 28.500 inwoners.
De omgeving van de stad was oorspronkelijk een deel van het Chinese Keizerrijk en bestond uit de stad Miàojiē (; ). Nadat China de Tweede Opiumoorlog verloor, kwam het gebied in Russische handen terecht. Officieus na het Verdrag van Aigun (1858), officieel in 1860 na de Conventie van Peking.
Nikolajevsk werd op 13 augustus 1850 gesticht door Gennadi Nevelskoj. Het kreeg de titel van stad en werd herdoopt tot Nikolajevsk aan de Amoer in 1856 toen de oblast Primorje werd gesticht en een grote groep mensen naar de stad was gekomen door de ontruiming van Petropavlovsk-Kamtsjatski op bevel van gouverneur-generaal Moeravjov. De stad werd meteen ook het bestuurlijke centrum van de oblast, wat het tot 1880 bleef, en was op dat moment de grootste haven het van Russische Verre Oosten.
Plaats in de kraj Chabarovsk
Stad in het federaal district Verre Oosten |
5362966 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Platform%20voor%20Eenheid%20en%20Solidariteit%20voor%20Alliantie%20en%20Vooruitgang | Platform voor Eenheid en Solidariteit voor Alliantie en Vooruitgang | Het Platform voor Eenheid en Solidariteit voor Alliantie en Vooruitgang (ESAV) is een Surinaamse organisatie met het doel de groepsbelangen van inheemse Surinamers in binnen- en buitenland te behartigen.
Het platform werd op 21 januari 2015 geproclameerd in het centrum van de Progressieve Werknemers Organisatie (PWO) in Paramaribo met Audrey Christiaan als voorzitter. Een van de coördinatoren is Armand Zunder, de voorzitter van de Nationale Reparatie Commissie Suriname (NRCS). Andere leden van het oprichtingsbestuur waren Alwin Ligorie en Sandy Liaw A Ngie, die eveneens NRCS-lid zijn. Christiaan legde het voorzitterschap in maart 2019 neer omwille van haar politieke aspiraties bij de Partij voor Recht en Ontwikkeling (PRO). De voorzittershamer werd overgenomen door Gulliamo Zaalman.
Tijdens de proclamatie maakte het een programma van vijftien punten bekend, met als eerste het streven voor de erkenning in de Grondwet van Suriname van inheemse volkeren als eerste bewoners van Suriname. Daarnaast wil het dat historische gebeurtenissen worden onderzocht vanuit het perspectief van inheemse volkeren. Verder streeft het naar een betere toegang voor inheemsen voor secundair en hoger onderwijs. De lijfspreuk Met onderwijs komt het verstand van Eugene Arichero, de eerste inheemse Surinaamse parlementariër (sinds 1973), dient hiervoor als inspiratie.
|
5741074 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jacotte%20Brokken | Jacotte Brokken | Jacotte Brokken (1993) is een Belgische weervrouw bij de Vlaamse Radio- en Televisieomroeporganisatie (VRT).
Biografie
Brokken studeerde in 2015 af als master scheikunde aan de Universiteit Antwerpen. Na haar studies volgde ze een lerarenopleiding en in 2019 volgde ze nog een postgraduaat Digital Content Creation aan de Arteveldehogeschool. De eerste jaren van haar loopbaan gaf ze les, deed onderzoek in de chemie en werkte in de chemische industrie. Ze werkte twee jaar aan een doctoraat, waarin wetenschapscommunicatie aan bod kwam, wat meer haar interessegebied werd. Aan de Arteveldehogeschool werd ze docent (klimaat)journalistiek. In 2019 ging ze bij de VRT aan de slag als digital creative. Daar werkte ze onder meer voor Culture Club op Radio1, VRT Innovatie en De Warmste week. Dat jaar nam ze ook deel aan Studio Dada voor jong radiotalent op Studio Brussel. In samenwerking met de Vlaamse STEM Olympiade en het tijdschrift Eos maakte ze vanaf september 2019 de wetenschapsvlog Weet je Watt? voor jongeren en leerkrachten.
Ze is geboeid door wetenschap en wetenschapscommunicatie, geeft lezingen en maakt online podcasts en video's voornamelijk over klimaat en wetenschap. Op TikTok en YouTube post ze geregeld video's.
In 2023 volgde ze weerman Frank Deboosere op, die op 20 maart van dat jaar met pensioen ging. Ze presenteerde haar eerste weerbericht op 3 april 2023. Twee dagen per week brengt ze voor VRT het weerbericht op radio, tv en online.
In het najaar 2023 zal ze deelnemen aan De Slimste Mens ter Wereld.
Trivia
Ze maakte in 2021 de online reeks Discover Belgium, waarvoor ze alle 581 Belgische gemeentes wou bezoeken.
Vlaams weerpresentator
Belgisch scheikundige |
5704473 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Macintosh%20II-familie | Macintosh II-familie | De Macintosh II is een serie computers die ontworpen, gefabriceerd en verkocht werd door Apple Computer, Inc. van 1987 tot 1993. De Macintosh II was het eerste model en was in die tijd het topmodel van de Macintosh-lijn. In de loop van de volgende zes jaar werden er nog zeven modellen geproduceerd, met als laatste in de rij de kortstondige IIvi en IIvx. Bij de overschakeling naar Motorola 68040-processoren werd de Macintosh II opgevolgd door de Centris- en Quadra-lijnen.
Ontwerp
In tegenstelling tot eerdere Macintosh-modellen, die ontworpen waren als alles-in-één-desktopcomputers, zijn de Macintosh II-modellen modulaire systemen die geen ingebouwde monitor hebben en gemakkelijk uitbreidbaar zijn. Van bij de lancering in 1987 tot de introductie van de op de Motorola 68040 gebaseerde Quadra-reeks in 1991 was de Macintosh II-serie de high-end lijn van Apple.
Uitbreidingen werden mogelijk gemaakt onder de vorm van NuBus-kaarten. Dit werd gedurende bijna tien jaar de standaard uitbreidingsbus voor de hele Macintosh-lijn. De Macintosh II was het eerste model dat officieel kleurenschermen ondersteunde en de eerste (afgezien van de Macintosh XL) die een schermresolutie van meer dan 512×384 ondersteunde.
De Macintosh II was ook de eerste Macintosh die een andere processor uit de Motorola 68000-reeks gebruikte dan de Motorola 68000. Behalve de originele Macintosh II, die de lijn lanceerde met een Motorola 68020 geklokt op 16 MHz, gebruikte alle Macintosh II-modellen uitsluitend de Motorola 68030-processor, zelfs nadat de Motorola 68040 geïntroduceerd werd. De Motorola 68040-processor deed bij Apple pas zijn intrede bij de lancering van de Quadra 700 en 900, waarbij deze modellen gepositioneerd werden als high-end workstation voor grafische en wetenschappelijke toepassingen, terwijl de Macintosh II-familie gepositioneerd werd als een reguliere desktopcomputer.
Nalatenschap
Tijdens zijn levensduur groeide de Macintosh II-serie uit tot een van de krachtigste personal computers van zijn tijd. Nadat de Macintosh II-serie vervangen werd door de Macintosh Centris en Quadra bleven de Macintosh LC- en Performa-families de 68030-technologie van de Macintosh II gebruiken lang nadat de 68040 op de markt verschenen was. Ook de PowerBook bleef de 68030 gebruiken tot in het Power Macintosh-tijdperk.
Specificaties
Fotogalerij
II-familie |
End of preview. Expand
in Data Studio
README.md exists but content is empty.
- Downloads last month
- 72
Size of downloaded dataset files:
112 MB
Size of the auto-converted Parquet files:
112 MB
Number of rows:
100,000