id
stringlengths 2
7
| url
stringlengths 32
333
| title
stringlengths 1
243
| text
stringlengths 1k
3k
|
|---|---|---|---|
1786907 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Belaja%20%28Anadyr%29 | Belaja (Anadyr) | De Belaja (Russisch: Белая; "witte") is een (inclusief de Joeroekoevejem) 487 kilometer lange rivier in Noordoost-Siberië. Het is een zijrivier van de Anadyr in het zuiden van de Russische autonome okroeg Tsjoekotka. De naam dankt de rivier aan haar heldere water in contrast tot het turbulente water van de Anadyr bij haar uitstroom.
De Belaja ontstaat door de samenvloeiing van de rivieren Enmyvaam en Joeroekoevejem. De Enmyvaam komt uit het noordwesten en wordt onder andere gevoed door het Elgygytgynmeer en de Joeroekoevejem komt uit het noordoosten en heeft de Bolsjaja (Grote) Osinovaja als belangrijkste zijrivier. De Belaja stroomt overwegend in zuidelijke richting door het dunbevolkte Laagland van Anadyr om uit te stromen in de Anadyr op 237 kilometer van haar monding, in de benedenloop, bij het plaatsje Oest-Belaja.
Voorbij de instroom van de Belaja vertakt de Anadyr zich in een aantal stroomkanalen en iets verderop stroomt de eveneens in zuidelijke richting verlopende rivier Tanjoerer in. Tussen de Belaja en de Tanjoerer verloopt de bergrug Pekoelnej. De Belaja is ongeveer 8 à 9 maanden per jaar bevroren (van oktober tot begin mei) en wordt vooral gevoed door sneeuw. In de zomer treedt de rivier vaak buiten haar oevers.
In de Belaja komt een zalmachtige vissoort, Prosopium cylindraceum (een houtingsoort) voor. Aan westzijde van de rivier loopt de weg tussen Oest-Belaja en het verlaten plaatsje Moechomornoje.
Rivier in Tsjoekotka
Stroomgebied van de Beringzee |
856052 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Mero%C3%AB | Meroë | Meroë is een historische stad in Soedan op de rechteroever van de Nijl. De stad ligt 200 km ten noorden van Khartoem, vlak bij een groep dorpjes met de naam Bagrawiyah.
Geschiedenis
De stad was bewoond van ±800 v.Chr. tot 350 n.Chr. en vormde 700 jaar lang de hoofdstad van het koninkrijk Koesj. Hierna kwam deze onder Romeins bestuur. In de 4e eeuw werd de stad om onduidelijke redenen verlaten. Mogelijk is de stad in die periode ingenomen door het koninkrijk Aksum.
De stad
De stad kan in drie delen worden ingedeeld:
Het koninklijke gedeelte. Dit deel was ommuurd. Hier stond het paleis, samen met een aantal andere overheidsgebouwen. Ook was hier een badhuis te vinden.
Het tempelcomplex dat aan de god Amon was gewijd. Onder de hoofdingang van de zonnetempel lag een bronzen hoofd van keizer Augustus begraven.
Het gedeelte waar het gewone volk leefde.
De piramiden
Meroë is bekend door de meer dan 200 piramiden die ten westen van de stad te vinden zijn. De piramiden staan gegroepeerd in drie groepen.
De meeste zijn rond de 30 meter hoog en werden gebruikt als graftombes, een traditie die rond 300 v.Chr. overwaaide uit Egypte. De lichamen werden net als in de Egyptische piramide eerst gemummificeerd en vervolgens in een houten sarcofaag gelegd.
Nadat de stad verlaten werd, zijn alle piramiden geplunderd en vervallen tot ruïnes. Een paar piramiden zijn gerestaureerd.
Historische stad
Archeologische plaats in Soedan
Koesj |
103326 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Coronation%20Street | Coronation Street | Coronation Street is een langlopende Britse televisieserie (een zogenaamde soapserie) geproduceerd door ITV Granada Television. De eerste aflevering werd uitgezonden op 9 december 1960. Op 7 februari 2020 werd de tienduizendste aflevering uitgezonden. De serie wordt uitgezonden door de Britse zender ITV en is reeds lang zeer succesvol.
Het programma gaat over het alledaagse leven van de bewoners van Coronation Street in Weatherfield, een denkbeeldige arbeidersbuurt in Greater Manchester, waar het programma ook wordt opgenomen. Het café in de straat, de Rovers Return Inn, vervult een belangrijke rol in de serie als ontmoetingsplaats van de bewoners.
Op 17 september 2010 werd Coronation Street 's werelds langstlopende tv-soapserie in productie, nadat de Amerikaanse soap As the World Turns op die datum was geëindigd. Daarvoor was het al de langstlopende dramaserie in het Verenigd Koninkrijk. In 1971 verkocht Granada Television een recordaantal van 1144 afleveringen aan het Canadese televisiestation CBKST Saskatoon.
Tussen 1967 en 1975 zond in Nederland de VARA 428 afleveringen uit. Sinds 2010 is de serie vijf dagen per week te zien geweest bij SBS6. Vanaf 2006 werd de reeks ook uitgezonden door Vitaya, een kleine Belgische tv-zender.
De Nederlandse acteur Lex van Delden vervulde in 1981 een rol in de serie.
Rolverdeling
Acteurs zijn sorteerbaar op achternaam, personages op voornaam.
Trivia
De videoclip van het nummer I Want to Break Free van Queen is een parodie op de serie.
Britse soapserie
Programma van ITV |
4909869 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Rokinfontein | Rokinfontein | De Rokinfontein is een kunstwerk in de vorm van een fontein in Amsterdam-Centrum. Het werk maakt deel uit van de grote herinrichting van de binnenstad onder de noemer De Rode Loper.
De fontein is gebouwd volgens een ontwerp van Mark Manders. Hij kwam met een relatief grote voorstelling van gepatineerd brons (3 meter lang, drie meter hoog) op een kubusachtige sokkel van natuursteen (Gascogne Azul) van 4,5 bij 2,5 bij 1 meter. De voorstelling zelf bestaat uit twee ruw afgewerkte van elkaar wegkijkende hoofden, die in de loop der tijden beschadigd lijken te zijn. Het kunstwerk werd op 31 juli 2017 geplaatst op het Rokin in de hoek tussen Gassan Diamonds en boekhandel Scheltema. Het geheel weegt 27.000 kilogram. Het waterreservoir, de filters en de pomp bevinden zich onder de stellage..
De opdracht voor dit werk kwam in 2015 van de gemeente Amsterdam, nadat ze aan een drietal kunstenaars (Manders, Jennifer Tee en Rob Birza) had gevraagd een fontein voor het Rokin te ontwerpen, die ook fraai zou ogen als er geen water stroomde. De keus viel door middel van een jury en deelnemend publiek op het werk van Manders, die tot dan toe voornamelijk werken op verzoek van musea had geleverd. Manders zag een uitdaging in het verschil; nu een werk ontwerpen die mensen en passant zien, in plaats van dat ze specifiek naar een museum gaan om kunst te bekijken. Manders wilde met zijn fontein een tijdloos stuk straatmeubilair neerzetten, waarbij voorbijgangers het idee krijgen dat het beeld er al tijden staat.
Op 5 september 2017 is de fontein door de Amsterdamse wethouder Kunst en Cultuur Kajsa Ollongren en de twee zonen van de kunstenaar officieel onthuld. In de nazomer van 2018 bleek het systeem niet geheel waterdicht; de fontein verloor water. De fontein werd tijdelijk buiten werking gezet.
Beeld in Amsterdam-Centrum
Fontein in Nederland |
1552699 | https://nl.wikipedia.org/wiki/John%20Rzeznik | John Rzeznik | John Rzeznik (Buffalo, 5 december 1965) is de zanger en gitarist van de Amerikaanse rockband Goo Goo Dolls. Hij richtte de band samen met Robby Takac op in 1986. De naam Rzeznik is Pools en betekent "slager".
Biografie
John Rzeznik werd op 5 december 1965 geboren als de jongste van de vijf kinderen van Joseph en Edith Rzeznik. Vader Joseph werkte voor de post, zijn moeder Edith was lerares. Zijn beide ouders speelden muziek. Rzeznik werd zeer katholiek opgevoed in een gezin uit de werkende klasse van Buffalo. Zijn vader stierf op de leeftijd van 50 aan de gevolgen van alcoholisme, John was toen 14 jaar. Een jaar later stierf ook zijn moeder, aan een hartinfarct. Hij werd verder opgevoed door zijn vier oudere zussen - Phyllis, Fran, Glad en Kate. Het was in deze periode dat Rzeznik begon met gitaar te spelen. In 1986, terwijl hij voor loodgieter studeerde aan de McKinley Vocational High School, richtte hij samen met Robby Takac, die hij kende via zijn neef die samen met John in de band 'The Beaumonts' speelde, de band 'Sex Maggots' op. Een jaar later werd de naam veranderd in Goo Goo Dolls.
De Goo Goo Dolls vonden snel onderdak bij een klein label, Mercenary Records. Onder dit label maakte de band hun eerste album., dat de aandacht vestigde bij grotere labels. Metal Blade Records bracht hun volgende albums uit. In 1990 ontmoet hij zijn toekomstige vrouw, Laurie Farinacci, een model. Hij trouwt met haar in 1993. Ondanks dat de band dikwijls te horen was op de radio, kwam pas in 1995 de doorbraak met het nummer Name van het album A Boy Named Goo. Na een ruzie met Metal Blade stapte de band over naar Warner Bros. Records. Tijdens de periode met moeilijkheden met het label had Rzeznik tijdelijk last van een schrijversblok. In 1997 kreeg hij de kans om de soundtrack voor City Of Angels te schrijven. Rzeznik hapte toe en schreef het nummer Iris. Deze song is nog steeds het bekendste lied van de band. Goo Goo Dolls bracht het album Dizzy Up The Girl uit, die naast "Iris" nog vier Amerikaanse top 10-singles bevatte.
In 2002 scheidde Rzeznik van zijn vrouw. Deze moeilijke periode beïnvloedde zijn teksten voor de bands nieuwe cd Gutterflower. Deze cd werd opnieuw een succes, maar niet zo groot als de voorbije twee. Na dit album schreef hij de "Always Know Where You Are" en "I'm Still Here" voor de Disneyfilm Piratenplaneet.
Rzeznik schreef teksten voor verschillende artiesten, zoals Andy Stochansky en Ryan Cabrera.
Op 19 mei 2008 werd hij opgenomen in de Songwriters Hall of Fame en kreeg hij de Hal David Starlight award.
Externe link
www.GooGooDolls.com
Amerikaans zanger |
5038373 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pieterse%20Planetarium | Pieterse Planetarium | Het Pieterse Planetarium van de Jan Paagman Sterrenwacht in Asten is een zogeheten mechanisch projectieplanetarium waarbij in het koepelgewelf ongeveer 5500 sterren kunnen worden geprojecteerd.
Een dag in het planetarium duurt 3 minuten. De zon, de maan en drie planeten (Mercurius, Venus en Mars) beschrijven banen, onderling en tussen de sterren.
Het planetarium heeft een diameter van 4,8 m. In totaal kunnen maximaal 30 mensen plaatsnemen.
Geschiedenis
Gerard Pieterse bouwde tussen 1935 en 1940 zelf een planetarium, met als voorbeeld het Zeiss planetarium in den Haag.
Met recyclebaar materiaal van thuis en uit de haven van Haarlem, gecombineerd met meccano-speelgoed onderdelen, ontwierp en bouwde hij het planetarium op de zolder van het Triniteitscollege in Haarlem.
In 1958 verhuisde het naar het Zeeuwse Vlissingen waar het in de jaren 70 in onbruik raakte.
In 1982 kreeg Museum Klok & Peel het planetarium in langdurige bruikleen van de familie Pieterse.
Het apparaat werd drastisch gerestaureerd en in 1989 vond de officiële opening plaats op locatie en onder beheer van de Jan Paagman Sterrenwacht.
Planetarium
Asten
Astronomie in Nederland |
5372325 | https://nl.wikipedia.org/wiki/English%20Market | English Market | De English Market (Iers: An Margadh Sasanach) (Nederlands: Engelse Markt) is een markthal in de Ierse stad Cork. De Foodmarkt is gelegen op het Stadseiland Cork tussen Princes Street, Saint Patrickstreet en Grand Parade en stamt uit 1610, het huidige gebouw stamt uit 1788. Het gebouw is opgedeeld in twee delen Princes Street Market en Grand Parade Market. De reden dat deze markthal, snel kon ontwikkelen was de belangrijke functie die Cork speelde als exporthaven van voedsel voor de koloniën in West-Indië van het Britse rijk. Verder was Cork een belangrijke verversingsplaats voor de lange vaart. Momenteel bestaat de markt uit diverse soorten marktkramen waar veel verschillend voedsel en dranken wordt verkocht. Van vis tot ijs en van rundvlees tot kruiden. Wijn en koffie zijn er ook te koop. Op de eerste verdieping zijn ook restaurants te vinden. De markt wordt zowel door toeristen als de plaatselijke bevolking bezocht.
Geschiedenis
De naam English Market werd voor het eerst genoemd in 1788 en slaat op een protestantse engelse firma, die de eigenaar van deze markthal was in dat jaar. Vanaf 1840 naar dat de katholieken het bestuur van de stad overnamen, kwam er een concurrerende markt bij, De Irish Market, deze voormalige markt biedt nu plaats aan een whiskeybar.
Het marktdeel van de English Market aan de Princes street stamt uit 1862.
Afbeeldingen
Bouwwerk in Cork |
4820220 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hervormde%20kerk%20%28Stavenisse%29 | Hervormde kerk (Stavenisse) | De Hervormde kerk is een protestantse kerk van de Nederlandse Hervormde Kerk in Stavenisse in de provincie Zeeland.
Geschiedenis
In de 17e eeuw werd een eenvoudig dorpskerkje gebouwd dat in 1623 gereed was. Het kerkje werd in 1664 vergroot en in 1672 werd de kerktoren van circa 28 meter hoog bijgebouwd. Deze eenvoudige bakstenen toren heeft een vierkante onderbouw waarop een achtkant staat, bekroond door een open koepeltje. In 1879 werd de kerk gerestaureerd maar begin van de 20e eeuw was de kerk zo bouwvallig dat er besloten werd de kerk af te breken. In 1910-1911 werd op dezelfde plaats een nieuwe kerk gebouwd. Enkel de kerktoren en het koor met de graftombe uit 1669 bleven behouden. De kerk werd ontworpen door architect Hendrik Jesse uit Oegstgeest naar het voorbeeld van zijn Vredeskerk in Katwijk aan Zee. De eerstesteenlegging gebeurde op 15 oktober 1910 en de kerk werd ingewijd op 12 juli 1911.
Tijdens de watersnoodramp op 1 februari 1953 stond het kerkgebouw onder water waarbij het zeewater 3,2 meter hoog stond. Zowel de graftombe als de kerk liepen zware waterschade op en de herstelwerkzaamheden namen geruime tijd in beslag.
Zowel de kerktoren als de kerk, vanwege zijn interieuronderdelen, kregen in 1974 de status van rijksmonument.
Begin 2017 werd besloten om geld in te zamelen voor dringende herstelwerken die nodig zijn aan het dak van de consistorie, de glas in loodramen en het stucwerk dat vernieuwd moet worden ten gevolge van het zout water dat in 1953 in de muren doorgedrongen is. De totale kosten worden geschat op 290.000 euro.
Grafmonument
In de kerk bevindt zich de originele marmeren graftombe van de ambachtsheer Hieronymus van Tuyll van Serooskerken die op 22 april 1669 overleed. De tombe werd gemaakt door de uit Mechelen afkomstige Haagse beeldhouwer Rombout Verhulst (1624-1698). In februari 2021 werd bekend dat het monument aan restauratie toe is vanwege optrekkend zout.
Orgel
Het kerkorgel is een tweeklaviers pneumatisch pijporgel dat in 1900 werd gebouwd door de firma Th. Nohren uit Roermond. Het werd op 19 juni 1901 in gebruik genomen in de Hervormde kerk van Sint-Annaland en tien jaar later overgeplaatst naar de kerk in Stavenisse. In 2012 werd het orgel grondig gerestaureerd door de firma A. Nijsse & Zoon uit Oud-Sabbinge.
Fotogalerij
|
5094973 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Your%20life%20is%20calling | Your life is calling | Your life is calling, met bijnamen Vuisten of De handjes, is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid.
Het is een beeldengroep van uit de grond rijzende gebalde vuisten van gewapend beton. Het formaat is 2 bij 2 bij 1,8 meter; het gewicht ruim 5000 kilo. De kunstenaars Paul Pieck en Benno Réwinkel hebben het zelf gemaakt in hun atelier aan de Admiraal de Ruyterweg. Ze protesteerden met deze verzameling tegen de vercommercialisering van de musea aan het Museumplein. Daar was in 1990 een Van Gogh-tentoonstelling in het Van Goghmuseum bezig (het Vincent van Gogh-jaar); de kunstenaars noemden het frietkraamkermis. De beeldengroep stond er in eens; er was geen opdrachtgever of eerder bericht; de kunstenaars hebben het kunstwerk zelf laten ingraven op het Museumplein. Een opmerkelijk detail daarbij is dat de kunstenaars gewoon hun gang konden gaan, ondanks dat er strikte veiligheidsmaatregelen rondom het plein golden. Men dacht dat het bij het evenement hoorde.
Dat plein, ook wel de kortste snelweg van Nederland genoemd, ging rond 1998 op de schop. Het beeld verdween voor even in de opslag van de gemeente. De kunstenaars tekenden (opnieuw) protest aan; het was de bedoeling dat het beeld zichtbaar zou blijven. In eerste instantie werd gekeken of het op het Roelof Hartplein herplaatst kon worden. Dat bleek niet haalbaar. De kunstenaars namen vervolgens contact op met de Stichting/Vereniging Vrienden van het Beatrixpark. Zij zagen de adoptie van het beeld wel zitten. De stichting/vereniging wilde het beeld gebruiken als protest tegen (weer) een afslag van de Rijksweg 10, die een deel van het park zou afsnoepen. In september 2007 raakte de beeldengroep zwaar beschadigd, maar restauratie bleek mogelijk.
Pieck en Rewinkel bleven protesteren. Een half jaar later volgde een protest tegen Holland Casino aan het Max Euweplein; de vorm was dit maal een kogelvrij glazen kubus met daarin een wapperend briefje van honderd gulden. Weer een half jaar later werden ze op het Sint-Pietersplein in Vaticaanstad opgepakt, omdat ze aldaar een kunstwerk wilden plaatsen in de vorm van een betonnen sokkel met daarop een houten kruis met weer daarop een bloedend runderhart, bevestigd door goudkleurige spiezen; dat alles onder de titel Deo Volente.
Beeld in Amsterdam-Zuid
Beatrixpark |
4057027 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ewa%20Kopacz | Ewa Kopacz | Ewa Bożena Kopacz, geboren als Ewa Bożena Lis (Skaryszew, 3 december 1956), is een Poolse kinderarts en politica. Ze is sinds 2001 lid van de partij Burgerplatform, nadat ze eerder lid was geweest van de partij Vrijheidsunie.
Ze werd een eerste maal verkozen in de Sejm in 2001, in 2011 werd zij voorzitter (Marszałek Sejmu) van dit nationaal parlement. Van 2007 tot 2011 was zij minister van Gezondheid in de regering van Donald Tusk. Op 22 september 2014 volgde zij Tusk op als premier van Polen, nadat die tot voorzitter van de Europese Raad was benoemd. Op diezelfde dag werd door president Bronisław Komorowski ook haar regering beëdigd.
Na de nederlaag van de twee regeringspartijen Burgerplatform en PSL in de parlementsverkiezingen van 25 oktober 2015 bood zij aan president Andrzej Duda het ontslag van haar regering aan. Ze werd op 16 november van dat jaar opgevolgd door Beata Szydło van de partij Recht en Rechtvaardigheid (PiS).
In 2019 werd ze Europarlementslid en verkozen tot vicevoorzitster.
Premier van Polen |
4739019 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jaunpas | Jaunpas | De Jaunpas is een bergpas die het Fribourgse district Gruyère of Greyerzerland verbindt met het Simmental in het Berner Oberland. De weg loopt van Broc naar Reidenbach (gemeente Boltigen) en loopt door door het dorp Jaun. Broc - Jaun is onderdeel van deze gemeente - is de enige duitstalige gemeente in het Greyerzerland. De pashoogte ligt op 1509 meter in het gemeentegebied van Boltigen dus in het kanton Bern. De 16,8 km voor pas begint in het kanton Fribourg op een hoogte van 662 m de weg omhoog met een gemiddeld stijgings percentage van 3.7%. Daarna gaat het over 8 km naar beneden tot een hoogte van 664 m met een gemiddelde helling van 8.3%.
Geschiedenis
Na de Frans-Duitse Oorlog werd op strategische gronden, om de belangrijke militaire centra Bulle und Thun te verbinden, tot de bouw van de weg besloten. Deze weg had in principe alleen militaire doeleinden. Uiteindelijk is de weg pas in 1878 klaar voor gebruik. In 1941 werd op de pas het Artilleriewerk Jaunpass opgezet.
Tegenwoordig is een restaurant op de pas gevestigd en zijn er wintersportmogelijkheden. De pas heeft nu vooral een toeristisch belang, het Fribourgische dropje Jaun is daardoor ook gegroeid. Om van het kanton Bern - en in het bijzonder het Berner Oberland - naar Fribourg te rijden is deze pasweg een alternatief voor de autosnelweg.
Bergpas in Zwitserland
Geografie van Bern (kanton) |
3844352 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Abdij%20van%20Bonnevaux | Abdij van Bonnevaux | De Abdij van Bonnevaux (Frans: Abbaye de Bonnevaux, Latijn: Bonae Valles) is een voormalige cisterciënzer abdij in Lieudieu bij Villeneuve-de-Marc in het voormalige graafschap Dauphiné in het departement Isère in Frankrijk. De abdij ligt zo’n 25 kilometer ten oosten van de stad Vienne en 6 kilometer ten zuidoosten van Saint-Jean-de-Bournay aan de noordkant van het Bois de Bonnevaux.
Geschiedenis
De abdij van Bonnevaux werd in 1117 door Guido van Bourgondië, ook bekend als Guy van Vienne, aartsbisschop van Vienne en de latere paus Calixtus II, als de zesde zusterabdij van de Abdij van Cîteaux gesticht. De abdij werd rijk door priviles en giften, onder andere van de dauphin en de abdij bezat vijftien uithoven in Villeneuve-de-Marc, Saint-Georges-d'Espéranche, Beaurepaire, Primarette, Sainte-Anne-sur-Gervonde en Diémoz. De monniken van de abdij stichtten een aantal zusterhuizen, alle in Frankrijk namelijk de abdij van Mazan, de abdij van Montpeyroux, abdij van Tamié, de abdij van Léoncel, de abdij van Valmagne, de abdij van Ulmet, de abdij van Valbenoîte en de abdij van Valcroissant. De nonnenkloosters van Laval-Brente en Bonnecombe vielen onder de jurisdictie van de abdij van Bonnevaux.
Tijdens de Hugenotenoorlogen in de zestiende eeuw leed de abdij zware schade. In 1576 werd de abdij door de hugenoten geplunderd en de kerk lag er hierna verloren bij. In de Franse Revolutie werden de monniken gedwongen de abdij te verlaten. De abdij werd weer geplunderd en in brand gestoken en uiteindelijk als steengroeve gebruikt en in 1938 gesloopt.
Gebouwen
Een schilderij uit 1750 toont de plattegrond van de voormalige abdij. De kerk met de grote westtoren staat aan de noordkant en de overige kloostergebouwen liggen ten zuiden hiervan. Op de plaats van de abdij staat nu een herdenkingsmonument. Het monument is een kruis met een inscriptie dat in 1933 in de abdij van Tamié gemaakt werd.
In 1938 werden de stenen van de abdij gebruikt om de kerk van Villeneuve-de-Marc te bouwen Er zijn tegenwoordig geen zichtbare restanten van de abdij zelf, maar een uithof met een zijbeuk resteren nog van het abdijcomplex.
Bouwwerk in Isère
Bonnev
Bonnev
Lieudieu |
1825114 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Petrus%20Leyten | Petrus Leyten | Petrus Leyten (Heusdenhout/Ginneken, 16 juli 1834 – Breda, 17 mei 1914) was een Nederlands geestelijke en bisschop van de Rooms-Katholieke Kerk.
Leyten werd op 13 februari 1859, op 24-jarige leeftijd, tot priester gewijd. Op 2 april 1860 werd hij benoemd tot assistent te Ginneken en op 30 juni 1860 tot kapelaan te Alphen. Op 13 november 1872 werd Leyten aangesteld als Regent van het Klein Seminarie; op 13 augustus 1881 werd hij benoemd tot pastoor te Bavel.
Op 26 april 1885 werd Leyten door paus Leo XIII benoemd tot bisschop van Breda; de bisschopswijding ontving hij op 29 juni 1885.. Als wapenspreuk koos hij uit de slotregels van de gregoriaanse lofzang Te Deum: In te Domine speravi, Op u Heer heb ik mijn hoop gesteld.
Leyten was de eerste Nederlandse bisschop die, in een Vastenbrief (1912), zijn gelovigen aanbeval naast de katechismus ook een bijbel voor eigen gebruik in huis te halen. Hem stond daarbij overigens in eerste instantie alleen het Nieuwe Testament voor ogen - niet het Oude, dat destijds in een 'katholieke', Nederlandse vertaling nog niet beschikbaar was..
Leyten diende 54 jaar als priester en 29 jaar als bisschop. Hij werd als bisschop van Breda opgevolgd door Petrus Hopmans.
Bisschop van Breda
19e-eeuws bisschop |
571124 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Niihau | Niihau | Niihau of Ni'ihau is het meest westelijk gelegen eiland van de eilandengroep waaruit Hawaï bestaat. Het eiland heeft een oppervlakte van 181 km² en telt ongeveer 160 inwoners. Het eiland meet 30 km bij 10 km. Het hoogste punt (Paniau) ligt op 390 m. De enige nederzetting van naam op Ni'ihau is Puuwai. Bovendien is het eiland in privébezit, het is niet toegankelijk voor buitenstaanders, tenzij op uitnodiging.
Het eiland is eigendom van de twee broers uit de familie Robinson. Op het naburige eiland Kauai wonen veel oud-bewoners van Niihau en bezitten de twee broers tevens grote boerderijen.
De oud-bewoners van Niihau varen geregeld van en naar het eiland. De familie Robinson en hun gasten vliegen per helikopter vanuit Port Allen airport (Kauai) naar Niihau, waar op diverse plaatsen een helikopterplatform is gebouwd. De huizen op Niihau zijn in originele staat en gebouwd in de 19e eeuw. De meeste bewoners, inclusief de familie Robinson, wonen op Kauai.
Op het eiland leven veel verwilderde paarden, schapen en geiten, in de wateren rondom het eiland leven veel haaien en dolfijnen.
37 km ten zuidwesten van Niihau ligt het eilandje Ka'ula.
Externe link
Niihau Cultural Heritage Foundation
Hawaïaans eiland |
654599 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hermann%20Lindt | Hermann Lindt | Otto Hermann Lindt (Bern, 9 februari 1872 - Bern, 21 oktober 1937), was een Zwitsers politicus.
Hermann Lindt studeerde rechten in de stad Bern en was van 1897 tot 1920 als advocaat werkzaam in die stad. In 1904 werd hij voor de Conservatieve Partij van Bern in de gemeenteraad van de stad Bern gekozen. Hij bleef lid van de gemeenteraad tot 1909. In dat jaar werd hij wethouder van Stedelijke Bebouwing (Baudirektor) (tot 1920) en sinds 1920 wethouder van Openbare Werken (Tiefbaudirektor). Van 1909 tot 1918 zat hij voor de Conservatieve Partij, en van 1922 tot 1937 voor de Partij van Boeren, Arbeiders en Middenstanders (BGB, voorloper van de huidige Zwitserse Volkspartij) in de Grote Raad van het kanton Bern.
Hermann Lindt werd in 1920 als opvolger van Gustav Müller tot stadspresident van Bern (dat wil zeggen burgemeester) gekozen. Hij bleef stadspresident tot zijn overlijden op 9 februari 1937.
Hermann Lindt was een boven de partijen uitstekende persoon en betoonde zich een burgervader voor alle inwoners van de stad Bern. Tijdens zijn ambtstermijn werd de stad Bern flink uitgebreid. Hij steunde de stadsuitbreiding- en ontwikkeling van harte.
Naast zijn werkzaamheden als politicus was Hermann Lindt ook vicevoorzitter, later voorzitter van de raad van directeuren van de Berner Hypothekarkasse.
|
5706421 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Da%20Costaplein | Da Costaplein | Het Da Costaplein is een plein in Amsterdam-West, gelegen in de Da Costabuurt.
Ligging en geschiedenis
Het relatief kleine plein vormde de kruising tussen de Da Costastraat en de Allard Piersonstraat (vernoemd naar Allard Pierson). Het plein kreeg per raadsbesluit van 13 oktober 1897 haar naam, een vernoeming naar schrijver Isaäc da Costa. Met de benoeming van het plein werd ook de Da Costastraat geherdefinieerd. Veel bekender is in Amsterdam de Da Costakade, kades van de Da Costagracht.
In verband met verkeerstechnische maatregelen vormt het plein al jaren geen kruising meer. Twee segmenten van de straten rondom het plein zijn voetgangersgebied.
Enige bekendheid in Amsterdam heeft Da Costaplein 14; daar was jarenlang tot 1980 de kantoor- en schoolboekhandel "Edelman en Barendrecht" gevestigd; ook was er handel in andere schoolbenodigdheden en tekengerei.
Er is geen kunst in de openbare ruimte. De straten in de buurt zijn nauw; openbaar vervoer is er niet mogelijk.
Gebouwen
De bebouwing rondom het plein stamt uit 1905 en valt in vier segmenten uiteen:
Da Costaplein 1-3 aan de noordoostzijde; zij zijn ontworpen door Leendert van der Tas; dit segment heeft vleugels in Allard Piersonstraat 4-10 en Da Costastraat 17-19
Da Costaplein 7-15 aan de zuidwestzijde; zij zijn ontworpen door Cornelis Hermanus Eldering; dit segment heeft vleugels in Allard Piersonstraat 5-7, Da Costastraat 19a-21
Da Costaplein 2-12 aan de noordwestzijde, zij zijn ontworpen door C.H. Eldering; dit segment heeft vleugels in Da Costastraat 6-16 en Allard Piersonstraat 12-16
Da Costaplein 14-20 aan de noordoostzijde; zij zijn ontworpen door C.H. Eldering; dit segment heeft vleugels in Allard Piersonstraat 11-13 en Da Costastraat 18-20.
De segmenten nrs 2-4 vormen gezamenlijk één gemeentelijk monument. Het betreft alle portiekwoningen met etagewoningen en winkeleenheden in een stijl die wordt omschreven als overgangsarchitectuur.
Groen
In de zomer is het plein bijna geheel overdekt door vijf platanen (Platanus hispanica); drie daarvan stammen uit 1928, twee uit 1949. Ander groen wordt gevormd door twee steppenkersen (prunus eminens uit 2003 en 2015) en in het zuidoosten twee goudenregens (beide uit 1990).
Plein in Amsterdam-Oost
Geschiedenis van Amsterdam |
5624153 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Obiplein | Obiplein | Het Obiplein is een plein in Amsterdam-Oost.
Geschiedenis en ligging
Het plein is gesitueerd in de Indische Buurt, een buurt die in de jaren twintig van de 20e eeuw werd aangelegd en volgebouwd. Per raadsbesluit 26 januari 1923 kreeg een straat in deze buurt de naam Obistraat. Het werd vernoemd naar het eiland (en eilandengroep) Obi in de Molukken; de Molukkenstraat is dan ook niet ver weg. Rond 1980 werd de buurt rond de Obistraat gesaneerd. De straat kreeg een pleinvorm en wijzigde per raadsbesluit op 24 september 1980 de naam in Obiplein. Het plein wordt aan de oostzijde geschampt door de Halmaheirastraat. In het westen heeft hij een scharnierpunt met het Ambonplein.
Op het plein is geen kunst in de openbare ruimte te vinden. De straten zijn hier nauw, er is geen ruimte voor openbaar vervoer; daarvoor moet men naar de Molukkenstraat of Insulindeweg, de hoofdverkeersaders in de buurt.
Gebouwen
De oorspronkelijke gebouwen, bijna allemaal woonhuizen, uit de jaren 20 werden na opkopen en het dichttimmeren (onbewoonbaar verklaard) eind jaren zeventig grotendeels gesloopt bij de omvorming van straat naar plein. De woningen aan de oneven zijde gingen in 1978 tegen de vlakte. De Dr Vouteschool uit 1925/1926, die daartussen stond op huisnummer 9-11 en ontworpen door de Dienst der Publieke Werken ging twee jaar later verloren.
Het plein kreeg nieuwbouw binnen de sociale woningbouw aan noord-, west- en oostkant; ook de oorspronkelijke bebouwing aan de Halmaheirastraat ging tegen de vlakte. In het midden werd geen groene ruimte aangelegd maar werd een basisschool neergezet.
Zuidelijke gevelwand
De zuidelijke gevelwand ook van de hand van Jan Stuyt bleef echter staan. Alle gebouwen werden begin 21e eeuw tot rijksmonument verklaard:
huisnummer 2 is één gebouw met Ambonplein 55 (rijksmonument 523304)
huisnummer 4-12 is de zijgevel van de Gerardus Majellakerk en heeft daaraan ook een toegang, maar het hoofdadres van de kerk is Ambonplein 61-79 (rijksmonument 503303).
huinsummer 14-16, Het Sint Theresiaklooster, (rijksmonument 523305)
huisnummer 18, voormalige Pastoor Hesseveld School Lager Onderwijs (rijksmonument 523306).
School
In de jaren 80 was de buurt kinderrijk; zo werden op zowel op het Ambonplein (De Evenaar) als het Obiplein (De Waaier, rond 1986) een lagere school gebouwd. Toen de schoolgaande kinderen wegtrokken werden beide scholen overbodig. De Waaier (opgeheven in 2019) werd omgebouwd voor Educatief Centrum Oost, een bedrijf gespecialiseerd in het traject leer-werk. De Evenaar werd vervangen door kinderopvang.
Plein in Amsterdam-Oost |
4065588 | https://nl.wikipedia.org/wiki/RUFC%20Ransartoise | RUFC Ransartoise | RUFC Ransartoise is een Belgische voetbalclub uit Ransart. De club is aangesloten bij de KBVB met stamnummer 914 en heeft rood en blauw als kleuren.
Geschiedenis
In 1927 sloot Union Sportive Ransartoise zich aan bij de Belgische Voetbalbond, waar men stamnummer 914 kreeg toegekend. US Ransartoise ging er in de gewestelijke reeksen spelen. De club speelde in het blauw, en had als bijnaam "les bleus". Na de Tweede Wereldoorlog speelden ze enkele jaren in de hoogste provinciale reeks, daarna zakte men weer naar de lagere reeksen.
In 1999 fusioneerde RUS Ransartoise met FC Ransart Sports, een jongere club die in 1968 was aangesloten bij de KBVB met stamnummer 7165 en tot in Tweede Provinciale had kunnen opklimmen en de bijnaam "les rouges" had. De fusieclub werd Royale Union Football Club Ransartoise (RUFC Ransartoise) genoemd en speelde verder met stamnummer 914. Stamnummer 7165 werd geschrapt. De clubkleuren werden het rood en blauw van beide vorige clubs. Als fusieclub startte men in 1999 in Tweede Provinciale en men wist er meteen een promotie af te dwingen naar Eerste Provinciale.
RUFC Ransartoise zakte in 2001 na een jaar op het hoogste provinciale niveau echter weer naar Tweede Provinciale, waar het de volgende jaren bleef spelen. Via de eindronde keerde men in 2010 nog eens terug in Eerste Provinciale. Een jaar later zakte men echter nog eens terug naar Tweede, om in 2012 toch meteen weer terug te kunnen keren in Eerste Provinciale.
Externe links
https://web.archive.org/web/20141024200005/http://www.rufc-ransart.be/
Sportvereniging in Charleroi
Ransart, RUFC |
1904355 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Fredy%20Barth | Fredy Barth | Fredy Barth (Luzern, 5 december 1979) is een autocoureur uit Zwitserland.
Carrière
Barth begon met de autosport in het karting voordat hij overstapte naar de Formule Renault Campus in 2001, waar hij als vijfde finishte. In 2002 stapte hij over naar de Eurocup Formule Renault 2.0, maar scoorde geen punten in 9 races. In 2003 reed hij in de Formule Volkswagen Duitsland, waar hij als tiende eindigde.
In 2004 stapte Barth over naar de touring cars, waar hij in de Duitse Seat Leon Supercopa reed en als vijfde in het kampioenschap eindigde. Hij eindigde in 2006 als derde in dit kampioenschap, achter kampioen Florian Gruber en René Rast. Hij reed in de Spaanse Seat Leon Supercopa in 2007, waar hij als vijfde finishte. In 2008 reed hij in de Seat Leon Eurocup om als 17e te finishen. In 2009 werd hij derde achter kampioen Norbert Michelisz en Massimiliano Pedalà.
Barth maakte zijn WTCC-debuut voor het team Sunred Engineering in 2010 in de race in Brazilië. Zijn beste resultaat tot nu toe is een vierde plaats en een snelste ronde op het stratencircuit van Marrakesh.
Referenties
Zwitsers autocoureur |
2815575 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Piet%20Zanstra | Piet Zanstra | Piet Zanstra (Leeuwarden, 7 augustus 1905 – Amsterdam, 23 mei 2003) was een Nederlandse architect.
Hij werd geboren als zoon van de onderwijzer Willem Jans Zanstra en van Johanna Gerritsma. Hij volgde een opleiding aan de MTS-Waterbouw in Leeuwarden. Na zijn opleiding was hij werkzaam als assistent en medewerker van de architecten Dick Greiner, Willem Dudok en Jan Piet Kloos. Zanstra was getrouwd met de beeldhouwster Margot Zanstra-Wilgenburg (1919-2010). Zij was zijn tweede echtgenote. Uit zijn eerste huwelijk had hij drie dochters.
In 1932 begon hij met twee collega's, Jan Giesen en K.L. Sijmons Dzn., het architectenbureau Zanstra Giesen en Sijmons. Zij ontwierpen de atelierwoningen aan de Zomerdijkstraat in Amsterdam-Zuid. Dit complex is erkend als rijksmonument en is een voorbeeld van het nieuwe bouwen in Nederland.
Van 1954 tot 1966 werkte Zanstra als zelfstandig architect. Van 1966 tot 1980 werkte hij samen met Ab Gmelig Meyling en Peter de Clercq Zubli. In Amsterdam ontwierp Zanstra onder meer de Europarking (de "billen van Zanstra" genoemd) aan de Marnixstraat, het Burgemeester Tellegenhuis (beter bekend als het Maupoleum) aan de Jodenbreestraat en het Caransa Hotel aan het Rembrandtplein. In Den Haag werd onder meer de Panoramaflat aan de Laan van Meerdervoort door hem ontworpen. Hij werd in 1961 onderscheiden met de Dr. H.P. Berlageprijs voor twee flats aan de Segbroeklaan in Den Haag.
In 1980 trad hij uit het bureau, dat daarna doorging onder de naam ZZDP architecten. Zanstra overleed 23 jaar later op 97-jarige leeftijd.
Waardering
Zanstra won in 1961 de Dr. H.P. Berlageprijs voor het door hem ontworpen flatgebouw Segbroeklaan 508 - 614 in Den Haag. Daarnaast zijn verschillende door Zanstra ontworpen gebouwen aangemerkt als gemeentelijk monument, zoals het Aurora-gebouw in Amsterdam. In een artikel van NRC Handelsblad uit 2021 werd het mede door Zanstra ontworpen kantorencomplex Leeuwenburg geduid als een van de mooiste brutalistische gebouwen van Nederland.
Een aantal van Zanstra's prominente gebouwen oogstte daarentegen weinig waardering in de publieke opinie. Het Maupoleum werd meermalen aangeduid als 'het lelijkste gebouw van Amsterdam' of zelfs 'van Nederland', terwijl de uitbreiding van het stadhuis van Den Haag onder meer werd betiteld als 'betonnen puist', 'verdwaalde schoenendoos' of 'oorlogsbunker'. Beide gebouwen werden zonder protest, of in het geval van het Maupoleum zelfs met bijval, gesloopt.
Lijst met bouwwerken
Nederlands architect |
771182 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Retourbon | Retourbon | Een retourbon is een veelgebruikte reclametechniek in print media, zoals kranten en tijdschriften. Onderaan de publiciteit wordt een bon voorzien, die de consument vervolgens terug kan sturen in ruil voor een gratis staal, catalogus of de kans een prijs te winnen (sweepstakes). Het voordeel van de retourbon is dat de klant wordt aangezet tot een directe actie die onmiddellijk uitvoerbaar is (vul de bon in en stuur hem op), terwijl een gewone publiciteit meestal tot een vertraagde reactie leidt (bv. de aanschaf van het product de eerstvolgende keer dat de klant in de supermarkt is).
De doeleinden van een retourbon zijn divers, maar de belangrijkste lijkt in de meeste gevallen te zijn: het verzamelen van (zo veel mogelijk) persoonlijk informatie van de klant, zodat die op een later moment directer kan worden aangesproken. Sinds het begin van de jaren negentig is de informatie die via een retourbon kan worden verzameld en de manier waarop die mag worden gebruikt en doorgegeven aan derden, door de wet sterk aan banden gelegd .
Reclame |
2220020 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Daaibooi | Daaibooi | Daaibooi is een strand en baai in Bandabou, Curaçao, gelegen bij de plaats Sint Willibrordus. De baai wordt omgeven door kliffen. De onechte karetschildpad nestelt in deze baai. De baai kent een koraalrif en is vrij ondiep.
Op Daaibooi is nu ook een koraalboom uitgezet. Hiermee wordt de aangroei van koraal gemonitord. Op het eiland zijn verschillende plekken waar geëxperimenteerd wordt met koraalbomen in een poging om de conditie van het koraalrif te verbeteren.
Geschiedenis
In de negentiende en twintigste eeuw werd de baai gebruikt als haven voor het vervoer van zout uit de zoutpannen van de Jan Kok Baai, vernoemd naar de plantage aldaar in de buurt. Het zout werd gewonnen door de slaven van die plantage en die van Ris St. Marie en PortoMari. Vanuit Daaibooi ging het kleine boten naar de haven van Willemstad. Daar werd het overgezet naar grotere schepen zodat het zout verscheept kon worden naar Europa. Resten van de opslagplaatsen van het zout zijn nog te ontwaren bij het strand.
In de baai zijn verder zowel resten van de Nederlandse verdedigingen, tegen onder de Engelse te vinden als die van tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen de Amerikanen verdedigingswerken verstevigde. Op een kleine uitstekende rots in het water is een oud kanon rechtopstaand ingemetseld.
De vermiste Nederlandse journalist Joop Pollmann was hier in 1978 voor het laatst gezien. Er wordt vanuit gegaan dat deze hier is verdronken.
Strand in Curaçao |
1147731 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Monticello%20%28landgoed%29 | Monticello (landgoed) | Monticello is een Amerikaans monument nabij Charlottesville in de staat Virginia. Monticello was het landgoed van Thomas Jefferson, de schrijver van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring, en tevens de derde President van de Verenigde Staten en stichter van de Universiteit van Virginia. Monticello is gebouwd in 1772 naar Jeffersons eigen ontwerp in wat men jeffersoniaanse architectuur noemt, een Amerikaanse neoclassicistische stijl geïnspireerd door het palladianisme.
In 1833 werd Monticello door de familie Jefferson verkocht aan Uriah Philips Levy, de eerste joodse commodore in de Amerikaanse marine. In 1923 verkocht de familie Levy het landgoed aan de Thomas Jefferson Stichting.
Het landgoed bevindt zich boven op een zo'n 250 meter hoge heuvel in de Southwest Mountains. De naam is Italiaans voor "kleine berg".
Een afbeelding van de westzijde van Monticello werd op de Amerikaanse nickel gedrukt van 1838 tot 2003. Op het muntontwerp van 2006 keert Monticello weer terug. Op het twee dollar-briefje van 1928 tot 1966 stond Monticello ook afgebeeld.
Het landgoed hoort sinds 1987 tot het Werelderfgoed, net als de nabijgelegen Universiteit van Virginia.
Foto's
Externe links
The Thomas Jefferson Foundation
Monticello Explorer, een interactieve blik op het gebouw
|
916766 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ljubo%20Mili%C4%87evi%C4%87 | Ljubo Milićević | Ljubo Milićević (Melbourne, 13 februari 1981) is een Australische voetballer van Kroatische afkomst die bij voorkeur als verdediger speelt.
Clubvoetbal
Milićević begon in 1998 als profvoetballer bij Melbourne Knights. Na ook twee seizoenen bij Perth Glory (1999-2001) vertrok hij naar Zwitserland, waar de verdediger onder contract stond bij achtereenvolgens FC Zürich (2001-2002), FC Basel (2002-2003), FC Thun (2003-2006) en Young Boys Bern (2006-2007). Voor FC Thun speelde Milićević in 2005 vijf wedstrijden in de groepsfase van de UEFA Champions League. In 2007 keerde hij terug naar Australië om met Melbourne Victory in de A-League te spelen. Van 2009 tot begin 2011 stond Milićević onder contract bij Newcastle United Jets. Hij maakte het seizoen 2010-2011 af bij South Melbourne FC. Van juni 2011 tot en met maart 2013 kwam hij uit voor HNK Hajduk Split. Na HNK Hajduk Split ging Milićević opnieuw aan de slag bij de Melbourne Knights. Daarna vertrok hij naar Perth Glory.
Nationaal elftal
Milićević was aanvoerder van de Olyroos, het Australisch Olympisch elftal, op de Olympische Spelen van 2000 in Sydney. Hij speelde in 2005 tegen Indonesië zijn eerste interland voor het Australisch nationaal elftal. Milićević speelde met de Socceroos op de Confederations Cup 2005, maar hij werd een jaar later niet geselecteerd voor het WK 2006.
|
3062575 | https://nl.wikipedia.org/wiki/SpVgg%20Blau-Wei%C3%9F%20Z%C3%BCllichau | SpVgg Blau-Weiß Züllichau | SpVgg Blau-Weiß Züllichau was een Duitse voetbalclub uit Züllichau, dat tegenwoordig het Poolse Sulechów is.
Geschiedenis
In 1920 kreeg turnvereniging MTV 1862 Züllichau een eigen voetbalafdeling, die twee jaar later zelfstandig werd als FV 1920 Züllichau. De club ging in de Neder-Silezische competitie spelen en werd in 1921/22 winnaar van de groep Glogau. In de eindronde won de club alle wedstrijden en werd zo kampioen waardoor ze zich plaatsten voor de Zuidoost-Duitse eindronde. Hier speelde de club gelijk tegen ATV 1847 Görlitz en verloor de andere drie wedstrijden met zware cijfers. Na enkele plaatsen in de middenmoot speelde de club in 1925 weer de finale om de titel, die ze verloren van SVgg Schutzpolizei Liegnitz.
In 1927 werd de naam in SpVgg Blau-Weiß gewijzigd. De club werd laatste in 1928 en moest het behoud verzekeren in een play-off tegen de kampioen van de tweede klasse, SVgg Lüben. In 1929 volgde dan toch een degradatie. De club nam de volgende twee jaren deel aan de eindronde, maar kon geen nieuwe promotie afdwingen. Hierna eindigde de club onderaan de rangschikking.
In 1933 werd de competitie grondig geherstructureerd. De NSDAP kwam aan de macht en de Zuidoost-Duitse voetbalbond en alle competities verdwenen. De Gauliga Schlesien kwam als vervanger, Züllichau werd nu in de Kreisklasse ingedeeld, de derde klasse en slaagde er niet meer in te promoveren.
Na het einde van de oorlog werd Züllichau een Poolse stad. De Duitsers werden verdreven en alle Duitse voetbalclubs werden ontbonden.
Erelijst
Kampioen Neder-Silezië
1922
Züllichau
° |
5595962 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Robert%20Reimann | Robert Reimann | Robert Reimann (Wölflinswil, 17 december 1911 - 28 augustus 1987) was een Zwitsers ontwerper, bestuurder en politicus voor de Christendemocratische Volkspartij (CVP/PDC) uit het kanton Aargau.
Biografie
Ontwerper
Robert Reimann was een zoon van Josef Reimann en van Anna Maria Schmid. In 1939 huwde hij Maria Rosa Reimann. Van 1928 tot 1932 was hij bij Brown, Boveri & Cie. in Baden in de leer als machine-ontwerper. Later werd hij hoofd van de afdeling hoogspanningsapparatuur en was hij van 1970 tot 1976 verantwoordelijk voor het aansturen van het toezichthoudend personeel.
Politicus
Van 1933 tot 1935 was Robert Reimann lid van het gemeentebestuur van Wölflinswil. Vervolgens was hij er van 1935 tot 1937 deeltijds gemeentesecretaris en van 1937 tot 1961 burgemeester. Van 1941 tot 1965 zetelde hij in de Grote Raad van Aargau, waarvan hij van 1961 tot 1962 voorzitter was. Tussen 1961 en 1972 was hij voorzitter van de kantonnale afdeling van zijn partij.
Van 5 december 1955 tot 1 december 1963 was hij lid van de Nationale Raad, om vervolgens van 2 december 1963 tot 25 november 1979 te zetelen in de Kantonsraad, waarvan hij van 28 november 1977 tot 27 november 1978 voorzitter was. Daarmee was hij de eerste verkozene in de Kantonsraad van zijn partij uit het kanton Aargau. Hij interesseerde zich in vorming, onderzoek, technologie en industrie, maar ook in maatschappelijke vraagstukken.
Bestuurder
Reimann was lid van de onderzoeksraad van het Zwitsers Nationaal Onderzoeksfonds, evenals van verschillende commissies (buitenlands economisch beleid, nucleair onderzoek). Hij was tussen 1976 en 1984 tevens voorzitter van de Zwitserse Unie van Raiffeisenbanken.
Overlijden
Reimann overleed in 1987 tijdens een wandeling.
Literatuur
, , , en , Menschlicher Staat: Freundesgabe zum 70. Geburtstag von Robert Reimann, Baden-Verlag, 1981, 83 p.
|
2849642 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Vuurtoren%20van%20Oostvoorne | Vuurtoren van Oostvoorne | De vuurtoren van Oostvoorne te Oostvoorne werd gebouwd in circa 1350 op de plaats waar sinds 1280 een houten voorganger had gestaan. Op de toren kon een vuur gestookt worden om schepen die richting Brielle voeren de juiste richting te wijzen.
De stenen vuurbaak wordt voor het eerst vermeld in 1459. Hij was 30 meter hoog en achtzijdig van vorm met een inwendige doorsnede van 12 meter. De muren waren twee meter dik en werden afgedekt met een van leien voorzien puntdak. Het bouwwerk werd in 1551 gesloopt. Op een landkaart uit het einde van de achttiende eeuw wordt de plaats nog aangegeven. In 1559 wordt ten noordoosten van Oostvoorne aan de Heindijk, op de plaats waar nu nog de Stenen Baak staat, een nieuwe vuurbaak gebouwd.
In 1937 is het fundament met restanten van muurwerk herontdekt bij landhuis Het Reigersnest op het terrein van landgoed Mildenburg. In 1964 zijn de overblijfselen voor onderzoek opnieuw opgegraven en gerestaureerd. De geconsolideerde resten zijn te bezichtigen aan de Zwartelaan in Oostvoorne.
|
5144531 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Gijs%20Numan | Gijs Numan | Gijsbert Jan (Gijs) Numan (Arnhem, 24 juli 1906 – 20 januari 1982) was een Nederlands verzetsstrijder en burgemeester.
Hij werd geboren als zoon van Gijsbert Jan Numan (1878-1938; brievenbesteller) en Geurtje Cornelia van Soest (1883-1964). Hij was werkzaam als commies bij de afdeling Algemene Zaken van Arnhem. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij onder de pseudoniemen 'Groote Gijs' en 'Guus Bremer' actief in het verzet. Nadat hij door de SD was opgepakt lukte het hem een dag voor zijn doodsvonnis voltrokken zou worden te ontsnappen uit het bankgebouw in Velp waar hij opgesloten was. Toen het Canadese leger in april 1945 oprukte naar Apeldoorn wist hij samen met Albert van de Scheur door de frontlinie te komen en de Canadezen te overtuigen dat een artilleriebeschieting van die stad niet nodig was omdat er nog amper Duitsers waren om Apeldoorn te verdedigen. In mei 1945 werd Numan waarnemend burgemeester van Putten en vanaf september 1946 was hij de burgemeester van Harderwijk. Na bijna 25 jaar ging hij daar met pensioen waarop hij begin 1982 op 75-jarige leeftijd overleed.
Nederlands verzetsstrijder in de Tweede Wereldoorlog
Burgemeester van Putten
Burgemeester van Harderwijk |
2229577 | https://nl.wikipedia.org/wiki/%C3%89mile%20Sauret | Émile Sauret | Émile Sauret (Dun-le-Roi, 22 mei 1852 - Londen 12 februari 1920) was een Franse violist en componist.
Sauret toonde al op jonge leeftijd zijn muzikale talent. Als jongetje van acht maakte hij al een Europese concertreis. Hij studeerde in die periode aan het conservatorium van Straatsburg. Naderhand kreeg hij les van de Belgische vioolvirtuoos Charles de Bériot en van diens landgenoot Henri Vieuxtemps. Met name de tijd bij Vieuxtemps zou hij als zijn belangrijkste leerschool beschouwen en hij refereerde aan de violist en componist als aan zijn vereerde meester.
Na zijn vioolstudies schreef Sauret zich in aan het conservatorium van Leipzig, waar hij compositie studeerde bij Salomon Jadassohn.
Een nieuwe concertreis door Europa volgde. Sauret trad met veel succes op in Zweden, Denemarken, Duitsland en Portugal, met solorecitals en optredens met orkest. In Duitsland speelde hij tijdens zijn debuut het vioolconcert van Mendelssohn. Door deze reizen en de virtuositeit die hij in zijn spel legde, trok hij de aandacht van Paganini, die naar hem kwam luisteren en diep onder de indruk bleek. Ook Liszt kwam luisteren en was zo geraakt door Saurets vioolspel, dat hij de jonge Fransman in 1872 aan de piano begeleidde tijdens diens eerste Amerikaanse tournee. Zijn succes was zo groot, dat hij later nogmaals door de Verenigde Staten toerde en in 1896, tijdens het eerste seizoen van het Chicago Symphony Orchestra daar Mendelssohns vioolconcert uitvoerde.
Als violist beheerste hij een groot repertoire. Naar eigen zeggen speelde hij zo'n zeventig vioolconcerten en circa vierhonderd andere werken.
Naast zijn carrière als violist ontwikkelde Sauret zich als pedagoog. Hij trad toe tot de door Theodor Kullak opgerichte Neue Akademie der Tonkunst in Berlijn en werd in 1879 docent aan de Berliner Musikschule (het Stern'sches Konservatorium). In 1890 werd hij docent viool aan de Royal Academy of Music in Londen, als opvolger van Prosper Sainton.
In 1873 trouwde hij de Venezolaanse pianiste Teresa Carreño. Het paar kreeg een dochter, maar, wellicht door beider concertcarrières, hield het huwelijk geen stand.
Werken
Sauret schreef vrijwel alleen muziek voor de viool.
Van zijn circa honderd composities kunnen een Vioolconcert in G gr.t., een Ballade voor viool en orkest, een Serenade in g kl.t. voor viool en orkest en een Légende voor viool en orkest worden genoemd.
Veel van zijn werken waren voor eigen gebruik bedoeld. Hij schreef talrijke virtuoze stukken in een behoudende, welluidende romantische stijl. Hieronder een Scherzo Fantastique, Souvenir de Los Angeles, Caprice, Souvenirs d'Orient en Scènes Villageoises.
Naast zijn composities schreef Sauret een Gradus ad Parnassuin du violoniste (1894).
Frans componist
19e-eeuws componist
Frans violist |
4396612 | https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20Orde%20van%20de%20Nacht | De Orde van de Nacht | De Orde van de Nacht was een radioprogramma van de AVROTROS dat elke vrijdag- op zaterdagnacht werd uitgezonden tussen 03.00 en 06.00 uur op 3FM. Het programma werd uitgezonden in het oude tijdslot van de Freaknacht op 3fm en werd gepresenteerd door Jasper Leijdens en Rob Janssen. Voor Janssen is het het radiodebuut op de nationale radio, Leijdens zit sinds 2012 bij het station.
Begintijd
In de aanloop naar de eerste uitzending kwamen Rob en Jasper er achter dat in de programmagids niet 03.00, maar 03.07 stond als begintijd. Sindsdien was er in het gat tussen het nieuws van 03.00 uur en 03.07 iedere week iets anders te horen op 3fm.
Items
Het programma kende zowel een aantal terugkerende als niet terugkerende items. Zo was er in het eerste uur vrijwel altijd een band te gast, die na het spelen werd gevraagd of ze na de volgende plaat een jingle kunnen laten horen en zichzelf zo "Jingle Songwriter" kunnen noemen. In "Bellen met het beest" (gespeeld in aflevering 1 t/m 4) was er een dier in of buiten de studio. Bellers moesten raden welk dier ze aan de telefoon hadden door te proberen het dier geluid te laten maken. Om half vijf trad iedere week een echte TROS-topper op in het item "Live om half five".
Einde
In de nieuwe programmering, die in november 2016 inging, was geen ruimte meer voor het nachtprogramma. De meeste programma's hebben sindsdien als titel de naam van de dj('s). Beide dj's blijven desondanks actief voor de zender. Nieuwe Programmering
Externe link
Officiële website
Radioprogramma van 3FM
Muziekprogramma op radio
Komisch radioprogramma |
4271993 | https://nl.wikipedia.org/wiki/HV%20Blerick | HV Blerick | HV Blerick is een Nederlandse handbalvereniging uit Blerick, gemeente Venlo.
Geschiedenis
De vereniging werd statutair opgericht op 10 juli 1970. Vijfendertig leden van Venlo's eerste handbalvereniging Athene '56 waren kort daarvoor bij die vereniging vertrokken om in Blerick een eigen vereniging op te richten. In de eerste jaren werden de wedstrijden afgewerkt in sporthal Craneveld, bij Loreal, aangezien de vereniging niet beschikte over een eigen sportaccommodatie. Na vijf jaar kon de vereniging de huidige sporthal Egerbos in gebruik nemen. In 1979 richtten een paar leden een tweede Blerickse vereniging op onder de naam Delphi, maar die bestond slechts twee jaar.
In de jaren tachtig hadden het eerste heren- en damesteam weinig successen en speelden in lage competities. In de negentiger jaren volgde een revival. Het eerste damesteam stootte binnen enkele jaren van de afdelings tweede klasse door naar de landelijke eerste divisie. Bij het eerste herenteam duurde vele seizoenen om vanuit de derde divisie naar omhoog te klimmen. Rond 1990 slaagden het eerste herenteam er in om naar de tweede divisie te promoveren. Echter na drie seizoenen later was men terug bij af. Enkele jaren later promoveerde het team opnieuw naar de tweede divisie. Na afloop van het seizoen 1998/1999 kon de vlag in top en voor het eerst in de historie van de vereniging stootte een herenteam door naar de eerste divisie. Het verblijf duurde slechts één jaar en degradeerde weer terug naar de tweede divisie.
Vanaf het seizoen 2020/2021 ging HV Blerick deels samenwerken met HV Eksplosion '71 en HandbaL Venlo onder de naam HC Groot Venlo.
Externe link
Website van Blerick
Blerick
Sportvereniging in Venlo |
170699 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Theezakje | Theezakje | Een theezakje of theebuiltje is een poreus papieren zakje, gevuld met gedroogde theebladeren. Aan het theezakje kan een draadje bevestigd zijn waarmee het zakje uit het water van een theepot kan worden gehaald. Het is de industriële vorm van het thee-ei. Een theetip wordt gebruikt als opvang van het gebruikte theezakje.
Toevallige uitvinding
Het theezakje is uitgevonden door de New Yorkse groothandelaar Thomas Sullivan, dankzij toeval. In 1904 stegen de prijzen van tinnen blikken aanzienlijk, daarom besloot Sullivan om de theemonsters in kleine zijden zakjes naar zijn klanten te sturen. De klanten hadden niet in de gaten dat ze de thee uit het zakje moesten halen en deden de thee met zakje en al in het water. Het bleek nog goed te werken ook. Deze uitvinding van het theezakje is hiermee een voorbeeld van een serendipiteit.
De Duitser Adolf Rambold ontwikkelde het zakje in 1929 verder, waardoor het zijn huidige vorm kreeg: twee dubbelgevouwen theekamers met een nietje aan de bovenkant. In datzelfde jaar kreeg Rambold hierop patent. Het theezakje heeft de theecultuur sindsdien wereldwijd veranderd.
Smaak
Omdat de thee, naarmate de theebladeren langer in het water 'trekken', steeds meer cafeïne bevat en bitter zal gaan smaken, is het zaak de bladeren tijdig te verwijderen. Met een theezakje is dat erg eenvoudig. Volgens sommige theedrinkers kan het papier ook de smaak gaan beïnvloeden.
Eénkopsbereidingen worden steeds populairder. In dit geval zal men ook het zakje de tijd moeten gunnen om te trekken volgens de traditionele methode, waarbij het heet water eerst in het kopje gedaan dient te worden alvorens het theezakje er in te doen. Dit voorkomt dat men alleen water krijgt met een kleurtje en niet de geurige kruidige smaak. Om het natte zakje niet op het schoteltje of de tafel te hoeven leggen, zijn speciale bordjes in omloop. Thee in zakjes is in een veelheid aan smaken te verkrijgen.
Thee |
971276 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Siglos | Siglos | Een siglos, meervoud 'sigloi', is een zilveren munt uit Perzië ten tijde van de Achaemeniden, met een gewicht van circa 5,5 gram. Het woord 'siglos', de 'sikkel' van de Bijbelvertalingen, en vergelijkbaar met de Hebreeuwse sjekel, is afgeleid van 'sje', het Akkadische woord voor gerst, en staat van oorsprong voor een Mesopotamische gewichtseenheid. De Perzische koning Darius I (522-486 v.Chr.) voerde een munthervorming in, waarin de gouden dariek bestond uit 20 sigloi.
De siglos is evenals de dariek een primitief ogende munt, eigenlijk een druppel zilver van een vastgesteld gewicht, met aan de voorzijde een knielende koning met een boog, en aan de andere kant een incuse, een betekenisloos stempel. In de loop van de twee eeuwen dat de siglos en de dariek werden aangemunt veranderde het uiterlijk van dit geldstuk niet, en het is dan ook erg moeilijk om een bepaalde siglos aan een bepaalde koning toe te schrijven. Na de nederlaag van de laatste Achaemenidische koning Darius III in 330 v.Chr. werd de productie van sigloi en darieken gestaakt. In de voorheen Achaemenidische landen en ver daarbuiten werd door de nieuwe heerser Alexander de Grote de Griekse drachme ingevoerd.
Historische munteenheid
Muntstuk
Zilveren munt
Achaemeniden
Perzië |
5558319 | https://nl.wikipedia.org/wiki/The%20Real%20Housewives%20Ultimate%20Girls%20Trip | The Real Housewives Ultimate Girls Trip | The Real Housewives Ultimate Girls Trip is een aanstaande Amerikaanse realityserie die in première gaat op Peacock. Het volgt verschillende vrouwen uit de The Real Housewives-franchise terwijl ze samen op vakantie gaan.
Verhaal
Seizoen 1 had als cast Teresa Giudice, Melissa Gorga, Cynthia Bailey, Kenya Moore, Luann de Lesseps, Ramona Singer en Kyle Richards, allen uit de franchise van The Real Housewives. Samen wonen ze een korte tijd samen op een tropisch eiland in de Turks- en Caicoseilanden.
Seizoen 2 vindt plaats in Bluestone Manor en omvat voormalige huisvrouwen Dorinda Medley, Jill Zarin, Brandi Glanville, Phaedra Parks, Taylor Armstrong, Eva Marcille Sterling en Vicki Gunvalson.
Overzicht en casting
In september 2019 werd aangekondigd dat een naamloze franchise spin-off van The Real Housewives in ontwikkeling was bij Peacock. In februari 2021 werd aangekondigd dat Peacock groen licht had gegeven voor een serie waarin meerdere vrouwen uit de franchise voor een bepaalde periode samenwoonden. In april 2021 werd aangekondigd dat Teresa Giudice, Melissa Gorga, Cynthia Bailey, Kenya Moore, Luann de Lesseps, Ramona Singer en Kyle Richards waren gecast voor het eerste seizoen van de serie. Seizoen 1 speelt zich af op een eiland in de Turks- en Caicoseilanden. Vicki Gunvalson was aanvankelijk gecast voor seizoen 1, maar het netwerk koos ervoor om een andere richting op te gaan vanwege de COVID-19-pandemie.
In augustus 2021 werd bekend dat Dorinda Medley, Jill Zarin, Brandi Glanville, Phaedra Parks, Taylor Armstrong, Eva Marcille Sterling en Vicki Gunvalson de hoofdrol zullen spelen in seizoen 2, dat plaatsvindt in Bluestone Manor.
|
5704379 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Johannes%20Mendlik | Johannes Mendlik | Johannes Mendlik (Rotterdam, 19 oktober 1935 – Bloemendaal, 16 november 2022) was een Nederlands jurist.
Johannes was zoon van chemicus dr. Ferencz Mendlik en de Hongaarse Emilia Gyermek. Hij was een kleinzoon van de Hongaars-Nederlandse kunstschilder Oszkár Mendlik en diens echtgenote, de beeldhouwster Julie Mijnssen. Hij studeerde rechten aan de Universiteit Leiden van 1955 tot 1961. Na zijn studie werd hij in 1961 rechterlijk ambtenaar in opleiding (raio) bij de Rechtbank Breda (tegenwoordig opgegaan in de Rechtbank Zeeland-West-Brabant), waar hij na enige andere functies te hebben uitgeoefend in 1970 rechter werd. In 1978 werd hij vicepresident van de rechtbank en van 1986 tot 1994 was hij president; aansluitend was hij van 1994 tot 2000 president van de Rechtbank Rotterdam. Tijdens zijn presidentschap daar was hij betrokken bij de modernisering van de rechtbank en het opzetten van de Raad voor de rechtspraak.
Mendlik was Officier in de Orde van Oranje-Nassau; toen hij president van de Rotterdamse rechtbank was weigerde hij benoeming tot ridder in diezelfde orde, omdat hij dat ongepast vond. Hij was getrouwd met Christine van Heuven. Hun dochter Julia Mendlik was van 2016 tot 2021 president van de Rechtbank Midden-Nederland en is sinds 2022 president van de Rechtbank Rotterdam, wat haar vader al eerder was.
Rechter bij de Rechtbank Breda
Rechter bij de Rechtbank Rotterdam |
999634 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Tahoe%20Vista | Tahoe Vista | Tahoe Vista is een dorp in de Amerikaanse staat Californië. Het ligt in Placer County aan de noordoever van het grote bergmeer Lake Tahoe. De plaats is een census-designated place zonder eigen lokaal bestuur. In 2010 telde Tahoe Vista 1433 inwoners.
California State Route 28 loopt als de North Lake Boulevard van oost naar west door het dorp en vormt de hoofdstraat. Op de grens met Kings Beach begint State Route 267 die naar het populaire skigebied Northstar California en naar het stadje Truckee en zijn luchthaven voert.
Tahoe Vista beschikt over een tweetal kilometer zandstranden, waarvan sommige openbaar zijn. In het noorden van het dorp ligt het openbare sport- en recreatiedomein North Tahoe Regional Park. In het oosten is een golfterrein.
Demografie
Volgens de volkstelling van 2010 woonden er 1433 mensen in Tahoe Vista. In 2000 bedroeg het inwonertal nog 1668. 89% van de inwoners is blank.
Externe link
Tahoe Vista op de toeristische website van North Lake Tahoe
Plaats in Placer County
Lake Tahoe |
4103629 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hanneke%20Beaumont | Hanneke Beaumont | Hanneke Beaumont (Maastricht, 1947) is een Nederlandse beeldhouwer, woonachtig en werkzaam in België.
Leven en werk
Beaumont studeerde tandheelkunde in de Verenigde Staten. Ze keerde terug naar Europa en vestigde zich in België.
Ze maakte de overstap naar de kunst, ging naar de Académie de Braine l'Alleud en studeerde vervolgens beeldhouwkunst aan de École Nationale Supérieure de La Cambre en de Hogere Rijksschool voor Beeldende Kunsten in Anderlecht. In 1983 had ze haar eerste solo-expositie. Ze ontving door de jaren heen diverse prijzen. Beaumont maakt haar sculpturen in klei, brons en gietijzer. Een voorbeeld van haar werk is het zes meter hoge beeld Stepping Forward bij het gebouw van de Raad van de Europese Unie in Brussel.
Werken (selectie)
Stepping Forward (2007), Brussel
Melancholia I (2009), Bad Homburg vor der Höhe
Erkenning
1987 "Prix Métiers d'Arts 1987", Céramique Art de Terre et de Feu, P. Van Humbeeck Museum, Leuven
1994 Winnaar van de Grand Prix, Centre International d'Art Contemporain, Château Beychevelle, Frankrijk
2011 Winnaar van de "Premio Pietrasanta e la Versilia nel Mondo" award, Pietrasanta, Italië
|
2763113 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Luc%20Flad | Luc Flad | Lucas Flad (Utrecht, 17 mei 1933 – Ede, 17 februari 2012) was een Nederlandse voetballer.
Luc Flad is de maker van het allereerste doelpunt in het betaald voetbal onder de vlag van de KNVB. In het eerste profseizoen, 1954/55, kopte hij op zondag 28 november 1954 voor DOS al na 32 seconden raak. Het gebeurde tijdens het duel met BVC Amsterdam (4-2) in het Utrechts Stadion dat met 14.000 toeschouwers was uitverkocht. Cor Luiten schoot al na een halve minuut op de lat en Flad kopte de terugspringende bal achter de Amsterdamse keeper Herman van Raalte. Flad scoorde in die wedstrijd drie keer.
25 jaar later bleek zijn openingsdoelpunt de eerste treffer te zijn in het betaald voetbal en werd hij alsnog opgenomen in het Guinness Book of Records.
Flad fungeerde vaak als wisselspeler. Hij maakte in 1958 deel uit van het team van DOS dat de landstitel veroverde. Hij kwam in dat seizoen zeven keer in actie.
Hij stierf in 2012 aan de gevolgen van een longontsteking.
Carrièrestatistieken
Erelijst
DOS
|
504355 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Blind%20Boy%20Fuller | Blind Boy Fuller | Fulton Allen (Artiestennaam: Blind Boy Fuller) (Wadesboro (North Carolina, 10 juli 1907 - Durham (North Carolina), 13 februari 1941) was een Amerikaans blueszanger en -gitarist.
Over de eerste jaren van zijn leven is niet veel bekend. Hij is tussen 1903 en 1911 geboren. Bluesonderzoeker Bruce Bastin houdt het op 10 juli 1907.
Toen zijn moeder stierf vertrok het gezin naar Rockingham, waar Fuller Cora Mae Martin leerde kennen. Hij trad in 1926 met haar in het huwelijk. Hij was 18, zij nog maar 14 jaar oud. Kort daarna werd Fuller volledig blind, waarschijnlijk veroorzaakt door een tumor.
Blind Boy Fuller was een van de populairste artiesten van de Piedmont blues, waartoe ook zijn mentor Reverend Gary Davis, Blind Willie McTell en Blind Blake worden gerekend. Hij was zo populair dat na zijn dood Brownie McGhee korte tijd onder de naam Blind Boy Fuller No.2 optrad, zo meeliftend op de populariteit van Fuller. De song Trucking my blues away gaf Amerika het bekende gezegde Keep on trucking. Fuller liet zich vaak door Sonny Terry begeleiden op mondharmonica.
Fuller had een snel leven, en stierf op 33-jarige leeftijd in 1941. Bekende nummers zijn "Rag Mama Rag," "Trucking My Blues Away," en "Step It Up and Go." Door zijn populariteit zijn veel nummers van Fuller op platen terug te vinden. Hij bleef dicht bij de traditionele blues, en veel van zijn repertoire en stijl wordt door artiesten uit North Carolina en Virginia nog steeds gebruikt.
Trivia
De in 1970 verschenen live-elpee van Rolling Stones Get Yer Ya-Ya's Out! ontleent zijn titel aan het Blind Boy Fuller-nummer Get Your Yas Yas Out. Dit nummer is een voorbeeld van de zogenaamde bawdy, erotisch getinte, blues.
Toen de oprichter van Pink Floyd, Syd Barrett, in 1965 een nieuwe naam moest verzinnen voor zijn band, koos hij voor The Pink Floyd Sound, later afgekort tot Pink Floyd. Barrett gebruikte hiervoor de namen van Pink Anderson en Floyd Council die hij had gevonden op de hoesnota's van de Blind Boy Fuller-elpee Country Blues (Philips BBL-7512).
Op Live In Europe een elpee van Rory Gallagher uit 1972 speelt hij Pistol Slapper Blues een nummer dat door Gallagher aangekondigd wordt als zijnde van Blind Fuller.
Amerikaans blueszanger |
1517468 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Open%20Radio%20met%20Timur%20en%20R%C3%A1mon | Open Radio met Timur en Rámon | Open Radio met Timur en Rámon was een Nederlands radioprogramma van BNN op 3FM. Het programma werd gepresenteerd door Timur Perlin en Rámon Verkoeijen (voorheen als "Rámon de Stagiair"). Tot en met 2013 droeg het de naam Timur Open Radio.
Het programma
Het programma was sinds 3 januari 2009 te horen op 3FM. Tot en met juli 2015 werd het programma op zaterdag- en zondagmiddag tussen 12.00 en 15.00 uur uitgezonden. 'Open Radio' startte als opvolger van Zoëyzo dat tot december 2008 op dit tijdslot te beluisteren was. Vanaf september 2015 zijn Perlin en Verkoeijen elke doordeweekse dag te horen met het programma Superrradio met Timur en Rámon tussen 12.00 en 14.00 uur. De twee volgen daarmee Gerard Ekdom op, die het lunchprogramma Effe Ekdom op 31 juli 2015 voor het laatst presenteerde. In de maand augustus vulde Sander Hoogendoorn de doordeweekse 'lunchuren' met het programma Sanderdome, de opvolger van het weekendprogramma van Perlin en Verkoeijen.
Een bekend onderdeel van het programma was Mama appelsap, waarin een luisteraar in een anderstalig nummer een Nederlandse zin hoorde. Voorheen waren ook 'Flirt je stijf om kwart voor 1', 'De leukste van de show' en 'De wereld van Jan Beton' programma-onderdelen.
In 2013 maakten Timur en Rámon bekend dat vanaf 2014 het programma in plaats van "Timur Open Radio", "Open Radio met Timur en Rámon" ging heten, omdat naar eigen zeggen ze inmiddels beiden even belangrijk waren voor de show.
Bij afwezigheid waren vervangers van Timur en Rámon Domien Verschuuren en Frank van der Lende. Daarnaast heeft Lieke Veld een enkele keer voor Timur en Rámon ingevallen.
Radioprogramma van 3FM
Programma van BNN
Muziekprogramma op radio
Komisch radioprogramma
Pop- en/of rockprogramma
Duo |
101998 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Rawhi%20Fattuh | Rawhi Fattuh | Rawhi Fattuh (Arabisch: , ) (Barqa, noorden van Gazastrook, 1949) was interim-president van de Palestijnse Autoriteit, volgend op de dood van Yasser Arafat op 11 november 2004. Hij was interim-president tot 15 januari 2005, toen Mahmoud Abbas als president werd geïnaugureerd werd.
Fattuh is lid van de Fatah-beweging en hij werd na de verkiezingen van 1996 lid van de Palestijnse Wetgevende Raad, het Palestijnse parlement, namens de stad Rafah in de Gazastrook. Tot november 2003 functioneerde hij als secretaris van het parlement, waarna hij minister van landbouw werd in de regering van Ahmed Qurei. In maart 2004 werd hij gekozen tot voorzitter van het parlement.
Volgens de Palestijnse grondwet wordt in geval van overlijden van de president, de voorzitter van het parlement de interim-president. De verkiezingen moeten gehouden worden binnen 60 dagen na de dood van de president.
Externe link
Korte biografie bij de NOS
Palestijns politicus
President van de Palestijnse Autoriteit
Minister van Landbouw |
1586816 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dsungaripteroidea | Dsungaripteroidea | De Dsungaripteroidea zijn een groep (superfamilie) van uitgestorven pterosauriërs behorend tot de Pterodactyloidea.
In 1964 benoemde Young een superfamilie Dsungaripteroidea die de Dsungaripteridae zou omvatten en verder alle soorten met een notarium, verstevigende vergroeiing van de voorste ruggenwervels.
In 2003 gaf David Unwin een definitie als klade: de groep bestaande uit de laatste gemeenschappelijke voorouder van Germanodactylus cristatus en Dsungaripterus weii, en al zijn afstammelingen. Unwin gaf de volgende zes synapomorfieën, gedeelde nieuwe eigenschappen: de processus paroccipitales, de uitsteeksels van twee achterste schedelbeentjes, zijn aan hun uiteinde verbreed; korte ovale brede tanden; de uiteinden van de kaken zijn tandeloos; de grootste tanden bevinden zich achteraan de tandrij; de beenwanden zijn relatief dik; het dijbeen is sterk gebogen. In Unwins analyse maken de Dsungaripteroidea samen met de Ctenochasmatoidea en de Azhdarchoidea deel uit van de Lophocratia, waar de Ornithocheiroidea als meest basale Pterodactyloidea buiten vallen.
Volgens een kladistische analyse echter die Alexander Kellner in hetzelfde jaar publiceerde, waren Germanodactylus en Dsungaripterus helemaal niet nauw verwant. Kellner gebruikte de term Dsungaripteroidea voor een heel ander begrip: alle Pterodactyloidea die meer afgeleid waren dan de Archaeopterodactyloidea, in zijn analyse de meest basale groep Pterodactyloidea, waartoe dan Germanodactylus en Ctenochasma zouden behoren. De Ornithocheiridae zouden zo binnen de Dsungaripteroidea vallen. Die laatste groep werd gedefinieerd als: de laatste gemeenschappelijke voorouder van Nyctosaurus en Quetzalcoatlus, en al zijn afstammelingen. De definities sensu Unwin en sensu Kellner zijn dus fundamenteel verschillend. Kellner gaf deze synapomorfieën: tandeloze kaken (die tanden zouden veel Dsungaripteroidea dan weer secundair, opnieuw, ontwikkeld moeten hebben); de aanwezigheid van een notarium; atlas en axis zijn vergroeid; de halswervels hebben postexapofysen, uitsteeksels aan de onderkant om de zijdelingse beweegbaarheid te verminderen; een pneumatische opening aan de bovenkant van het opperarmbeen; het pteroïde heeft minstens 50% van de lengte van de ellepijp.
Een klade die materieel overeenkwam met Dsungaripteroidea sensu Kellner, werd al aangegeven door Christopher Bennett maar door deze Eupterodactyloidea genoemd en heel anders gedefinieerd. Een recentere combinerende analyse van Curran Muhlberger had als uitkomst dat Unwin in zoverre gelijk had dat zijn Lophocratia de meer afgeleide groep was — maar juist ongelijk op het punt dat Germanodactylus nauw verwant zou zijn aan Dsungaripterus. In dat geval zouden beide definities onbruikbaar zijn.
Pterosauriërs |
1512008 | https://nl.wikipedia.org/wiki/B%C3%A6lum%20%28plaats%29 | Bælum (plaats) | Bælum is een plaats in de Deense regio Noord-Jutland, gemeente Rebild. De plaats telt 775 inwoners (2019) en valt onder de parochie Bælum.
Geschiedenis
In 1682 bestond het dorp uit 17 boerderijen en 32 woonhuizen. In 1875 werd er onder andere melding gemaakt van een dorp met een kerk, een pastorie, een school en een herberg.
Op 1 december 1900 werd het station van Bælum geopend, gelegen aan de spoorlijn Aalborg - Hadsund. Op 31 maart 1969 werd het spoorvervoer op deze lijn weer beëindigd. Het stationsgebouw is bewaard gebleven. Op de voormalige spoorbaan is een fietspad aangelegd.
Bælum was tot 1970 onderdeel van Hellum Herred. Van 1970 tot 2006 viel Bælum onder de gemeente Skørping.
Bezienswaardigheden
Ten noordwesten van de plaats ligt Bælum Mølle, een windmolen uit 1908. De molen staat op een heuvel, 60 meter boven zeeniveau. De eerste molen op deze locatie zou in 1765 zijn gebouwd door de Nederlander Harbo Meulengracht.
De kerk van Bælum dateert uit circa 1200.
Plaats in Noord-Jutland |
5045614 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Karel%20De%20Vriese | Karel De Vriese | Karel De Vriese (Gent, 22 november 1872 - overlijdensdatum onbekend) was een Vlaams activist en lid van de Raad van Vlaanderen.
Levensloop
Karel De Vriese trad tijdens de Eerste Wereldoorlog toe tot het activisme en werd lid van het radicale Jong-Vlaanderen. Hij werd ook bestuurslid bij de Gentse afdeling van Volksopbeuring.
In 1916 werd hij door de bezetter benoemd tot docent handelspraktijk aan de vernederlandste Gentse universiteit en in 1917 werd hij lid van de Raad van Vlaanderen. Na de doorvoering van de bestuurlijke scheiding, werd hij in augustus 1917 tot inspecteur benoemd in het Vlaamse 'ministerie' van arbeid en nijverheid en nam hij ontslag aan de universiteit.
In 1918 deed hij een poging om te bemiddelen tussen twee vijandige facties binnen de Gentse activisten. Hij stond hierbij tegenover Jan Baptist Wannyn, die deze poging deed mislukken.
In november 1918 vluchtte De Vriese naar het buitenland, terwijl hij in België bij verstek tot tien jaar gevangenis werd veroordeeld.
Literatuur
A. L. FAINGNAERT, Verraad of Zelfverdediging?, 1933.
M. VAN DE VELDE, Geschiedenis van de Jong-Vlaamsche Beweging, 1941.
Daniel VANACKER, Het aktivistisch avontuur, 1991.
Luc VANDEWEYER, Karel De Vriese, in: Nieuwe encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Tielt, 1998.
Vlaams activist (Eerste Wereldoorlog) |
34712 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Zwarte%20dwerg | Zwarte dwerg | Een zwarte dwerg is een hypothetische compacte ster (het restant van een opgebrande ster) die ontstaat wanneer een witte dwerg zo ver afkoelt dat er geen warmte en licht meer wordt uitgezonden.
Berekeningen tonen aan dat de benodigde tijd om deze toestand te bereiken langer is dan de huidige leeftijd van het heelal. Het is dan ook zeer onwaarschijnlijk dat er op dit moment zwarte dwergen in het heelal bestaan. Zelfs als ze bestaan, is het waarnemen van zwarte dwergen extreem moeilijk, aangezien ze per definitie zeer lichtzwak zijn. Eén mogelijkheid om ze te vinden is via hun zwaartekrachtsinvloed.
Oorsprong
Een witte dwerg is het restant van een lichte of middelzware hoofdreeksster (tot 9 à 10 zonsmassa's) dat overblijft als er geen kernfusie meer mogelijk is in de kern van zo'n ster. Wat overblijft is een zeer compacte bol ontaarde materie die langzaam afkoelt door warmtestraling, wat uiteindelijk resulteert in een zwarte dwerg.
De evolutie van witte dwergen in de verre toekomst is afhankelijk van verschillende open fysische vraagstukken, zoals de aard van donkere materie en het al dan niet bestaan van protonverval. Deze onopgeloste problemen maken dat de precieze duur van het afkoelen niet bekend is.
De minimale tijdsduur die een witte dwerg nodig heeft om af te koelen tot 5 K (-268,15 °C) wordt geschat op 1015 jaar. Als donkere materie echter bestaat uit weakly interacting massive particles, worden witte dwergen hierdoor waarschijnlijk tot wel 1025 jaar warm gehouden. Bij een hypothetische levensduur voor protonen van 1037 jaar is de effectieve oppervlaktetemperatuur van een oude witte dwerg met een zonsmassa na die tijd ongeveer 0,06 K hoger. Dit is nog altijd warmer dan de temperatuur van de kosmische achtergrondstraling over 1037 jaar.
Andere betekenis
De term 'zwarte dwerg' werd eerder ook wel gebruikt om hemellichamen aan te duiden met ongeveer 0,08% van de zonsmassa, die net niet zwaar genoeg zijn om kernfusie van waterstof te laten plaatsvinden. Deze planeetachtige objecten worden sinds de jaren 70 over het algemeen bruine dwergen genoemd.
Dwergster |
2146988 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Joe%20Slovo | Joe Slovo | Yossel Mashel (Joe) Slovo (Obeliai in Litouwen, 23 mei 1926 – Johannesburg, 6 januari 1995) was een Zuid-Afrikaanse anti-apartheidsactivist en politicus. Hij was leider van de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij (SACP) en een vooraanstaand lid van het Afrikaans Nationaal Congres (ANC).
Biografie
Joe Slovo werd geboren in Obeliai, Litouwen, als lid van een joodse familie. Ze emigreerden in 1933 naar Johannesburg in Zuid-Afrika, waar Slovo al op jonge leeftijd, in 1941, lid werd van een landelijke vakbond. In 1942 sloot hij zich aan bij de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij (SACP), waarna hij tijdens de oorlogsjaren 1942-1945 actief was als militair vrijwilliger in Noord-Afrika en Italië.
Terug in Zuid-Afrika studeerde Slovo rechten aan de Universiteit van Witwatersrand, waar hij bevriend raakte met onder anderen Nelson Mandela en Harry Schwarz. In 1949 trouwde hij met Ruth First, een joodse anti-apartheidsactiviste met wie hij drie dochters kreeg, onder wie Gillian Slovo.
De SACP werd in 1950 verboden, maar Slovo bleef actief strijden in de anti-apartheidsbeweging. In 1961 was hij een van de oprichters van Umkhonto we Sizwe (MK), de bewapende militaire vleugel van het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) en de SACP. De MK vocht met aanslagen en geweld tegen het apartheidsregime en werd daarop door de Zuid-Afrikaanse regering verboden. Slovo verbleef vanaf 1963 in ballingschap in het Verenigd Koninkrijk, Angola, Mozambique en Zambia. In 1982 werd zijn vrouw Ruth First in de Mozambikaanse hoofdstad Maputo vermoord door een bombrief, verstuurd door de Zuid-Afrikaanse geheime dienst. Mede als reactie op deze moord pleegde de MK in mei 1983 de Kerkstraatbomaanslag in Pretoria.
In 1984 werd Slovo benoemd tot secretaris-generaal van de SACP. In 1990 keerde hij naar Zuid-Afrika terug om deel te nemen aan de gesprekken met de regering van staatspresident Frederik Willem de Klerk over de beëindiging van de apartheid. De Zuid-Afrikaanse regering was tot het inzicht gekomen dat het apartheidsbewind niet meer houdbaar was en verboden partijen en organisaties als de SACP, het ANC en het PAC werden gelegaliseerd. In 1994 volgden de eerste multiraciale verkiezingen, waarna het ANC, de Nasionale Party (NP) en de Inkatha Vrijheidspartij (IFP) een regering van nationale eenheid vormden onder het presidentschap van Nelson Mandela. Slovo werd in dit kabinet-Mandela benoemd tot minister van Volkshuisvesting.
Op 6 januari 1995 overleed Joe Slovo aan kanker. In 2004 werd hij in de top 100 van Great South Africans geplaatst.
Verfilmingen
In 1988 verscheen de film A World Apart, gebaseerd op het leven van Joe Slovo en Ruth First. Het personage dat gebaseerd werd op Slovo wordt gespeeld door Jeroen Krabbé.
In de film Catch a Fire uit 2006 wordt Slovo gespeeld door Malcolm Purkey.
Zuid-Afrikaans minister
Zuid-Afrikaans revolutionair
Zuid-Afrikaans communist
Zuid-Afrikaans persoon in de 20e eeuw |
2042068 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nationaal%20Songfestival%201961 | Nationaal Songfestival 1961 | Het Nationaal Songfestival 1961 had de Nederlandse selectieprocedure geweest moeten zijn voor het Eurovisiesongfestival 1961. Maar de uitzending kon geen doorgang vinden vanwege een staking. Het was de eerste keer dat het Nederlandse lied niet via een nationale finale werd gekozen. Greetje Kauffeld werd aangewezen om Nederland te vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival. Er werd voor haar intern een lied gezocht. De commissie koos voor een melodie van Dick Schallies, die in 1959 en 1960 ook tekende voor de Nederlandse bijdrage op het Eurovisiesongfestival. Bij de melodie koos de commissie de tekstbijdrage van Pieter Goemans: "Wat een dag". Greetje was niet echt tevreden met de tekst en ze heeft het lied nooit uitgebracht op single. Voor haar vertrek naar Cannes gaf Corry Brokken Greetje nog wat adviezen, maar op het ESF behaalde het lied maar een gedeelde 10e plaats op 16 kandidaten. Kauffeld deed in 1958, 1959 en 1960 ook al mee aan het Nationaal Songfestival.
1961
Muziek in 1961 |
556290 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sigma%20%28bedrijf%29 | Sigma (bedrijf) | Sigma (株式会社シグマ, Kabushiki-gaisha Shiguma) is een Japans fabrikant van camera's, objectieven, flitsers en andere fotografische apparatuur opgericht in 1961. Alle producten van Sigma worden geproduceerd door het bedrijf zelf, in zijn fabriek Aizu in Bandai, Fukushima, Japan.
Objectieven
Het bedrijf staat bekend om zijn objectieven en accessoires die geschikt zijn voor camera's van andere producenten, zoals Canon, Sony, Nikon, Pentax, Konica Minolta en Olympus. De objectieven van Sigma zijn doorgaans goedkoper dan de vergelijkbare producten van de producenten van de camera's waarvoor de objectieven geschikt zijn.
Camera's
De digitale spiegelreflexcamera's SD9, SD10, SD14, SD15 en SD1 Merril beschikken over de beeldsensor Foveon X3. Ook de compacte camera's, de DP1 en DP2, maken gebruik van de Foveon X3 en zijn naast camera's van Olympus, Panasonic, Sony en Samsung compacte camera's die over een grote beeldsensor beschikken. De DP1 werd gelanceerd in maart 2008 en won op 30 april 2008 een TIPA Award voor de meest prestigieuze camera.
Externe links
Officiële website
Nederlandstalige website
Japans bedrijf
Elektronicabedrijf |
4272576 | https://nl.wikipedia.org/wiki/G%C3%B6khan%20Girginol | Gökhan Girginol | Gökhan Shapolski Girginol (Genk, 22 januari 1988) is een Vlaams acteur.
Girginol, afkomstig van de Genkse wijk Waterschei, studeerde theaterkunsten aan het RITS in Brussel en kreeg zijn eerste filmrol in 2012 in de langspeelfilm Mixed Kebab. In de in 2015 uitgezonden televisieserie Spitsbroers speelt hij de rol van Ibrahim. Eveneens dat jaar was hij te zien in de serie Voor wat hoort wat als Kemal. In 2017 volgde het tweede seizoen van Spitsbroers.
In het theater stond hij in zijn jeugd twee keer in de finale van Kunstbende. Daarnaast nam hij in 2008 deel aan de Kif Kif Awards. Later volgden onder meer de voorstellingen Wachten en Mancha!
Girginol is van Turkse origine. In november 2013 creëerde en regisseerde hij de theaterproductie "Herzaman - 50 jaar Turkse Migratie".
Later maakte hij ook zijn eigen voorstelling Robin Hassan Hood met jongeren uit de Genkse cité. Het is een experimenteel stuk en geeft weer hoe het er in de 'hood' aan toe gaat.
In 2018 kreeg hij een rol in de Vlaamse serie 13 geboden.
In het 5de en laatste seizoen van De zonen van Van As kreeg hij de rol van Bilal Tekin
Hij speelt ook in het 3e seizoen van de Belgische reeks undercover in samenwerking met Tom Waes en Frank Lammers.
Filmografie
|- align=center
|2012||align=left|Mixed Kebab||align=left| Radu||film
|- align=center
|2013||align=left|De Ridder||align=left| Youri Talloen||serie
|- align=center
|2015, 2017||align=left|Spitsbroers||align=left| Ibi||serie
|- align=center
|2015||align=left|Voor wat hoort wat||align=left| Kemal||serie
|- align=center
|2018||align=left|13 Geboden||align=left| Hristo Bodurov||serie
|- align=center
|2020||align=left|De zonen van Van As||align=left| Bilal Tekin||serie
|- align=center
|2021||align=left|Undercover||align=left| Timur Celik||serie
|- align=center
|}
Vlaams acteur |
4911322 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Joh.%20C.%20Geyp | Joh. C. Geyp | Joh. C. Geyp (Middelburg, 23 januari 1864 – Leiden, 22 januari 1945) was een Nederlands dirigent en componist. Hij speelde tevens cello en kornet.
Johan Cornelis Gijp is zoon van smid Johan Jacobus Gijp en Elizabeth Cornelia Landman. J.J. Geyp (Goes, 1840 – Den Haag, 1922) was daarbij enige tijd onderkapelmeester van het orkest van de schutterij van Middelburg en het stedelijk orkest van Kampen. Johan Cornelis Gijp trouwde met Hillegonda Punt; hun zoon Johan Jacobus Gijp (Kampen, 1886 – Leiden, 1936) was weer violist.
Hij kreeg zijn muziekopleiding van Hermann Joseph Kirrwald in Middelburg (1840-1879, directeur plaatselijke muziekschool), C.A. Bekker en Abraham Johannes Gaillard in Kampen en Albert Kwast en Cornelis Hendrik Coster in Arnhem. Hij trad enige tijd als solist op in de omgeving van Kampen en Arnhem. Hij vertrok vervolgens naar Leiden om er directeur/dirigent te worden van het Stedelijk Orkest aldaar. Hij was daar ook muziekonderwijzer.
Hij schreef enkele muziekstukken binnen het genre gelegenheidsmuziek, waaronder een Prins Maurits Marsch, dat in Leiden werd uitgegeven door Blankenberg (circa 1895), opgedragen aan diezelfde prins Maurits. Hij vermeldde toen dat hij kapelmeester van de kapel van de schutterij was. Andere te noemen werken zijn Prins Hendrik Marsch, 3 oktobermarsch en Bloemencorsomarsch.
Nederlands dirigent
Nederlands componist |
4435676 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Eucheriuskapel | Sint-Eucheriuskapel | De Sint-Eucheriuskapel is een betreedbare kapel aan de Kapelhof te Brustem in de Belgische gemeente Sint-Truiden.
Geschiedenis
De kapel, toegewijd aan Eucherius van Orléans, werd in de 12e eeuw gebouwd in romaanse stijl. Het gebruikte materiaal was tufsteen.
In 1880 werd een zeer ingrijpende restauratie uitgevoerd door Auguste Van Assche. Hierbij werden delen van het oorspronkelijke gebouw verminkt. Het oorspronkelijk barokke interieur werd aangepast in neoromaanse trant. Ook in 1966 vond een herstel van portaal en voorgevel plaats, waarbij grijze baksteen werd toegepast in plaats van het oorspronkelijke tufsteen.
De kapel is een bedevaartsoord ter ere van de Heilige Bertilia, een van de Heilige Drie Gezusters.
Gebouw en interieur
Het is een gebouwtje van drie traveeën onder zadeldak, met een dakruiter op de westgevel. De kapel heeft een halfronde koorsluiting.
De kapel bezit een 18e-eeuws schilderij van de Heilige Bertilia. Ook is er een beeld van deze heilige in gepolychromeerd hout (18e eeuw). Uit dezelfde eeuw stammen zes votiefportretten.
Eucherius
Eucherius |
5269758 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ren%C3%A9%20Thys | René Thys | René Thys (Brugge, 20 februari 1899 - 29 juni 1978) was een Belgisch kunstschilder, behorende tot de zogenaamde Brugse School.
Levensloop
Hij werd geboren in het kinderrijke gezin in de Westmeers van huisschilder Arthur Thys en van Jeannette Van Daele. Hij trouwde met kantlerares Anna Vandeputte en ze woonden in de Balstraat. Ze kregen vier kinderen en hun zoon, Omer Thys, werd architect. Beroepshalve was René controleur bij de Administratie van Bruggen en Wegen. Hij werd ook leraar tekenen aan de Brugse nijverheidsschool.
Voor zijn opleiding als kunstenaar volgde hij van 1911 tot 1920 de lessen aan de kunstacademies van Brugge (vooral bij Flori Van Acker en Jef Vande Fackere) en van Gent. Hij was penningmeester van de Westvlaamse Kunstkring en was ook actief in de oud-leerlingenbond van de Brugse academie.
Hij drukte zich in een persoonlijke figuratieve stijl uit, soms enigszins kubistisch, zowel voor religieuze schilderijen als voor traditionele Brugse thema's, zoals stadsgezichten, stillevens, af en toe een portret en ook paarden.
Literatuur
Guillaume MICHIELS, De Brugse School, Brugge, 1990.
Omer THYS, Biografie René Thys (onuitgegeven), ca. 1980.
Guillaume MICHIELS, De Brugse School, Brugge, 1990.
Robert DE LAERE, René Thys, in: Brugse beeldende kunstenaars omstreeks de eeuwwisseling, 1870-1920, Deel I, Brugge, 1990.
Fernand BONNEURE, René Thys, in: Lexicon van Westvlaamse beeldende kunstenaars, Deel IV, Brugge, 1995.
Belgisch kunstschilder
Brugse School |
2317429 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Antonius%20Josephus%20Joannes%20Henricus%20Verheyen | Antonius Josephus Joannes Henricus Verheyen | Antonius Josephus Joannes Henricus Verheyen (Boxmeer, 18 juli 1774 - Den Haag, 3 december 1833) was een Nederlands politicus.
Verheyen was een bestuurder uit Boxmeer, die in Noord-Brabant op provinciaal en districtsniveau functies bekleedde.
Ten tijde van het Koninkrijk Holland onder Lodewijk Napoleon was hij lid van het departementaal bestuur van het departement Brabant van 17 oktober 1805 tot 1 juni 1807, en van 1 juni 1809 tot 12 juli 1810 was hij secretaris van diens Kabinet en van de Staatsraad.
Na de inlijving door het keizerrijk Frankrijk was hij secretaris van Charles Lebrun, de hoogste Franse gezagsdrager tijdens de inlijving, en lid van de algemene raad, van het departement van de Monden van de Rijn, van maart 1811 tot november 1813.
Onder Willem I was hij in 1814 lid van de Vergadering van Notabelen die moest beslissen over de ontwerp-Grondwet van 1814; hij was een van de tegenstemmers. Hij was in 1815 buitengewoon lid van de dubbele Staten-Generaal der Verenigde Nederlanden (8 - 19 augustus 1815) die moest beslissen over de Grondwet van 1815. en vanaf 1815 een soms kritisch lid van de Tweede Kamer was. Hij verloor in 1829 zijn Kamerzetel, maar werd in 1832 opnieuw gekozen. Hij stierf in 1833.
Tweede Kamerlid
Regeringsgezind
Buitengewoon lid van de Staten-Generaal der Verenigde Nederlanden |
726403 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Alken%20%28Duitsland%29 | Alken (Duitsland) | Alken (Alken an der Mosel) is een plaats in de Duitse deelstaat Rijnland-Palts, en maakt deel uit van de Landkreis Mayen-Koblenz. Alken telt inwoners. De plaats is een Ortsgemeinde en maakt deel uit van de Verbandsgemeinde Rhein-Mosel. Het stadje ligt aan de Moezel en boven het stadje ligt de Burcht Thurant.
Geschiedenis
Volgens archeologische vondsten, schijnt het dat er een Romeinse nederzetting is geweest. Maar het dorp Alken werd als sinds de 10de eeuw vermeld. Ongeveer vanaf 1197 bouwde de Welfse Paltsgraaf Heinrich, de Hertog van Braunschweig, de zoon van Heinrich van de Leeuw, een burcht om interessen van zijn broer Otto IV in het Moezelgebied te vrijwaren.
Evenementen
Elk jaar wordt in de voorlaatste week van juli in Alken het Feuerwehrfest (brandweerfeest) gevierd. De brandweerwagen wordt er gewijd en er worden dan frieten, drinken en ander eten verkocht.
In 2013 is er een uitzondering en werd het feest in de laatste week van juli georganiseerd. Er worden ook wijnfeesten georganiseerd.
Stedenbanden
Alken (België)
Alken (Denemarken)
|
5391343 | https://nl.wikipedia.org/wiki/FC%20Hoger-Op%20Veltem | FC Hoger-Op Veltem | FC Hoger-Op Veltem is een Belgische voetbalclub uit Veltem, een deel van de deelgemeente Veltem-Beisem van Herent. De club is voor het eerst opgericht in 1931 en sloot zich aan bij de Vlaamsche Voetbalbond, maar in 1938 kwam er al een einde aan. In 1945 werd de club opnieuw opgericht en sloot de club zich aan bij de KBVB met stamnummer 4246.
Geschiedenis
In 1931 werd voetbalclub HO Veltem opgericht door Marcel Penninckx, de club sloot zich aan bij de KBVB maar in 1938 kwam er al een einde aan deze club.
In 1945 na de bevrijding werd een nieuwe club in Veltem opgericht met dezelfde naam.
In 2016 werd HO Veltem kampioen in tweede provinciale, alle thuiswedstrijden werden gewonnen en met een totaal van 80 punten (op 90) hield Hoger-Op Veltem titelfavoriet SC Aarschot op veilige afstand. Dit was de eerste keer in de geschiedenis dat de club in de eerste provinciale mocht aatreden.
De club degradeerde nadien terug naar tweede provinciale maar in 2020 promoveerden ze met een tweede plaats opnieuw en voor de tweede keer in de clubgeschiedenis naar de hoogste provinciale competitie.
Veltem
Sport in Herent |
2703977 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Johann%20Georg%20Christoph%20Heinz | Johann Georg Christoph Heinz | Johann Georg Christoph Heinz (Piesau, 4 augustus 1819 – Nieuw-Buinen, 8 november 1909) was een uit Duitsland afkomstige en in Nederland gevestigde glasfabrikant en -handelaar.
Leven en werk
Heinz werd in 1819 geboren in Piesau in Thüringen als zoon van Georg Nicolaas Heinz en Johanna Margaretha Poschold. Hij vestigde zich in 1840 in Nederland, waar hij als glasblazer ging werken in de nieuw opgerichte fabriek te Nieuw-Buinen van de Winschoters Jan Freseman Viëtor en Johann Christian Anton Thöne. Uit onvrede met de gang van zaken in de fabriek van Thöne besloot hij om samen met zijn collega Georg Frederik Mulder een nieuwe fabriek op te richten. Zij wisten medewerking te verkrijgen van de Drentse vervener Jan Meursing. Ook enkele andere financiers, waaronder de grootgrondbezitter mr. Gerrit Kniphorst, namen als stille vennoot deel aan dit initiatief. In 1845 leidde dit tot de oprichting van Mulder, Heinz & Comp., glasfabriek in Nieuw-Buinen. De leiding van het bedrijf kwam in handen van een zoon van Meursing, Jacob Meursing. Mulder werd baas van de pottenmakers en Heinz werd baas van de glasblazers. Mulder trok zich korte tijd later terug, maar Heinz zou tot 1880 aan het bedrijf verbonden blijven. In 1880 besloot hij zich vooral te gaan toeleggen op de handel in glas en niet meer op de fabricage ervan. Hij vestigde een glas- en kristalhandel, een bedrijf dat door zijn nageslacht werd voortgezet onder de naam GlasHeinz, importeur en exporteur van glas. Het bedrijf introduceerde in Nederland het zogenaamde kraagbierglas. Het bedrijf zou tot 2008 blijven bestaan.
Heinz behoorde tot de Evangelisch-Lutherse Kerk. Hij was een van de oprichters van de Evangelisch-Lutherse Gemeente Stadskanaal, waarin hij een vooraanstaande rol zou spelen. Aanvankelijk was deze gemeente een filiaal van de Evangelisch-Lutherse Gemeente Wildervank-Veendam. Mede door de inspanningen van Heinz werd de kerk in 1864 een zelfstandige eenheid.
Heinz trouwde op 8 december 1842 met de vervenersdochter Anna Benus. Uit hun huwelijk werden acht kinderen geboren. Hij overleed als weduwnaar van Anna Benus in november 1909 op 90-jarige leeftijd in zijn woonplaats Nieuw-Buinen. Hij werd begraven op de hervormde begraafplaats van Stadskanaal.
Nederlands industrieel |
302780 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Enrico%20Celio | Enrico Celio | Enrico Celio (Ambrí, 19 juni 1889 - Lugano, 22 februari 1980) was een Zwitsers politicus.
Enrico Celio was afkomstig uit het kanton Ticino (Tessin) en was de zoon van Emilio Celio en Rosalie Celio, geb. Grolimond. Celio ontving gymnasiaal onderwijs bij de Selasianen, de Jezuïeten en Benedictijnen. Hij studeerde literatuur en filosofie aan de Universiteit van Fribourg. Tijdens zijn studietijd was hij actief binnen de rooms-katholieke studenten- en jongerenorganisaties.
In 1916 werd Celio lid van de redactie van de conservatieve krant Popolo e Libertá (Volk en Vrijheid). In 1918 werd hij hoofdredacteur van de krant. In 1921 begon hij een rechtenstudie in Fribourg. Van 1913 tot 1932 zat hij voor de Conservatieve Partij (voorloper van de Christendemocratische Volkspartij) in de Grote Raad van Ticino.
In 1924 deed hij zijn intrede in de landelijke politiek en werd hij voor de Conservatieve Partij in de Nationale Raad (volksvergadering) gekozen. Van 1927-1928 en in 1932 was hij ook lid van de Nationale Raad.
In augustus 1932 volgde Celio de minister van Opvoeding en Politie van Ticino, Giuseppe Cattori, op. Van 22 februari 1940 tot 15 oktober 1950 was Enrico Celio lid van de Zwitserse Bondsraad. Celio beheerde tijdens zijn ambtsperiode het Departement van Posterijen en Spoorwegen.
Enrico Celio was in 1942 en in 1947 vicepresident van Zwitserland. In 1943 en in 1948 was hij bondspresident van Zwitserland. Nadien was hij ambassadeur in Rome (1950-1955).
Celio zette zich tijdens zijn politieke carrière in voor het behoud van de Italiaanse taal in Zwitserland.
|
4741288 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Louis%20Coenen%20%281834-1900%29 | Louis Coenen (1834-1900) | Ludovicus Antonius Coenen (Rotterdam, 26 juni 1834 - New York, 5 mei 1900) was een Nederlands violist, die naar de Verenigde Staten vertrok.
Hij was zoon van musicus Louis Coenen en Anna Francisca Schmidt. Broers en zusters kwamen ook in de muziek terecht. Zijn neef Louis Coenen was een bekend pianist in Nederland. Hij huwde zelf de Amerikaanse Elizabeth R. Pierce uit New York) en werd op zijn huwelijk toegezongen door het plaatselijk kerkkoor. In 1899 liet hij zich tot Amerikaan naturaliseren. Hij kon er maar korte tijd van genieten, want overleed het jaar daarop. Dochter Josephine C. Coenen huwde bankemployee en politicus Ezra Douglas Whitaker.
Hij kreeg zijn muziekopleiding van zijn vader en vertrok rond 1858 naar Massachusetts. Hij speelde daar mee met het plaatselijke Gilmore’s Orchestra en en was solist bij een aantal philharmonische concerten in Boston. Hij concerteerde mede onder de naam Gebroeders Coenen, de andere was Willem Coenen. Hij richtte in Springfield (Massachusetts) zijn eigen orkest op (Coenen Orchestra). Coenen was een centraal figuur in de muziekwereld van Springfield Hij was er componist, violist, organist en koordirigent, maar voornamelijk ook organisator van concerten (Orpheus Club, dirigent 1874-1879).
Nederlands violist |
1905813 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hil%C3%A2l%20Yal%C3%A7in | Hilâl Yalçin | Hilâl Yalçin (Hasselt, 31 augustus 1981) is een Belgisch politica voor CD&V.
Levensloop
Ze studeerde van 1999 tot 2003 Politieke Wetenschappen aan de Vrije Universiteit Brussel.
Na haar studies ging ze aan de slag als onderzoekster "Huwelijksmigratie" binnen het steunpunt Gelijke Kansenbeleid aan de Universiteit Antwerpen. Later werkte ze als stafmedewerkster "Allochtone Studenten" aan de Katholieke Universiteit Leuven. Daarna ging ze werken bij Enter, het Vlaams Expertisecentrum Toegankelijkheid als onderzoeks-en mobiliteitsmedewerker.
Van juni 2007 tot 2010 zetelde ze in de Kamer van volksvertegenwoordigers. Ze was effectief lid van de Commissie Sociale Zaken en de Commissie Naturalisaties. Daarnaast was ze ondervoorzitter van de commissie Globalisering.
De lokale verkiezingen van 2012 waren haar eerste lokale politieke stappen. Ze is sinds 2013 gemeenteraadslid van Beringen. Van 2016 tot 2018 was ze er OCMW-voorzitter. Na de lokale verkiezingen van 2018 werd ze schepen, bevoegd voor Zorg, Welzijn, Samenleven, Personeel en Burgerzaken, en werd ze voorzitter van het Bijzonder Comité voor de Sociale Dienst. Ze bleef beide functies uitoefenen tot in september 2021, toen ze opnieuw parlementslid werd.
Bij de Vlaamse verkiezingen van 26 mei 2019 stond ze als tweede opvolger op de CD&V-lijst voor de kieskring Limburg. In september 2021 volgde ze in het Vlaams Parlement Lode Ceyssens op, die aan de slag ging bij de Boerenbond. Als Vlaams Parlementslid zetelt ze in de commissie Onderwijs en in de commissie Binnenlands Bestuur, Gelijke Kansen en Inburgering.
Hilâl is gehuwd en heeft twee kinderen.
CD&V-politicus
Belgisch volksvertegenwoordiger
Vlaams Parlementslid
Schepen van Beringen |
1777452 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Galaxy%20Online | Galaxy Online | Galaxy Online is een online-strategiespel, ontwikkeld in de Verenigde Staten door IGG.
Gameplay
In het spel moet de speler een rijk opbouwen in de ruimte, en zoektochten vervullen. De speler kan ook zijn eigen schepen creëren en bouwen. Er kan dan tevens gevochten worden en van grondstoffen geruild worden. Spelers kunnen alleen handelen, maar ook samen met anderen clans vormen. De speler begint met 5 planeten.
Er zijn ook de zogeheten Science Points (Wetenschapspunten). Deze kan de speler verdienen door wetenschapsgebouwen te maken en te upgraden. Deze punten kan de speler uitgeven aan zijn eigen belang maar ook aan zijn clan of factie. Op het begin sluit de speler zich bij een factie aan. Er staan dan ook punten bij hoe de factie tegenover de andere facties staat.
De 3 hoofdgrondstoffen zijn: aluminium, gas en populatie. Deze krijgt men door de benodigde gebouwen te maken en te upgraden, waarbij men weer grondstoffen verbruikt. Deze grondstoffen verbruikt men ook bij het bouwen van schepen. Het ontwerpen van schepen kost Science Points.
Schepen
Planeten en grondstoffen
Men kan gas- en aluminiumfabrieken bouwen en woongebieden aanmaken. Als men technologie heeft onderzocht, kan men verfijners maken om nog meer grondstoffen te maken.
De planeten kan men ook gebruiken om scheepswerven te bouwen om schepen te maken. Men krijgt op het begin 5 planeten, maar men kan er meer kopen met 'membercredits'.
MMORPG |
834157 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Laurence%20Libert | Laurence Libert | Laurence Françoise Eliane Daniele Libert (Hasselt, 29 maart 1980) is een Belgisch politica voor Open Vld. Zij was Vlaams Parlementslid en is schepen van Hasselt.
Studies en Professionele Carrière
Libert behaalde een licentiaat in de toegepaste economische wetenschappen aan het Limburgs Universitair Centrum in 2002 en een jaar later haar masterstitel in de opleiding Master of Business Administration aan Solvay Business School. Van 2003 tot 2004 was ze adviseur private veiligheid op het kabinet van federaal minister Patrick Dewael en van 2004 tot 2006 adviseur binnenlandse aangelegenheden op het kabinet van Vlaams minister Marino Keulen. Ook werd ze zaakvoerder van een communicatiebureau in Hasselt.
Politieke Carrière
Na de derde rechtstreekse Vlaamse verkiezingen van 13 juni 2004 kwam ze begin december 2006 voor de kieskring Limburg in het Vlaams Parlement terecht als opvolger van Gilbert Van Baelen, die gedeputeerde werd in de provincie Limburg. In het Vlaams Parlement had ze zitting in de commissies 'jeugd en sport', 'onderwijs en innovatie' en 'binnenlands bestuur'. Ze bleef Vlaams volksvertegenwoordiger tot juni 2009.
Sinds 2 januari 2007 is ze gemeenteraadslid in Hasselt. Ze was er fractieleider voor de Open Vld in de gemeenteraad. Van 1 januari 2010 tot en met eind 2012 was ze eveneens schepen van Economie, Middenstand, Innovatie, Markten en Foren, Evenementen, Administratieve Vereenvoudiging, Informatica en Jumelages in opvolging van de Open Vld-schepen Carlo Gysens.
Op 2 januari 2019 werd zij voor de tweede maal schepen van de stad Hasselt. Ze kreeg de bevoegdheden reinheid en afvalbeleid, monumentenzorg, openbare werken en groenonderhoud. Op 9 januari 2019 legde ze ook opnieuw de eed af als Vlaams Parlementslid in opvolging van haar partijgenote Lydia Peeters, die minister werd in de Vlaamse regering. In het Vlaams Parlement zetelde ze in de Commissie voor Economie, Werk, Sociale Economie, Innovatie en Wetenschapsbeleid. Ze zette zich onder meer in voor de horecasector, voor het aanpakken van de krapte op de arbeidsmarkt en voor het activeren van de stille arbeidsreserve. Haar mandaat werd beëindigd bij de verkiezingen in mei 2019, toen Libert niet werd herkozen.
Externe link
Persoonlijke website
Open Vld-politicus
Vlaams Parlementslid
Schepen van Hasselt |
2136613 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ara%20Martis | Ara Martis | De Ara Martis was een altaar gewijd aan de god Mars in het oude Rome.
Het altaar voor Mars was de oudste cultusplaats voor de oorlogsgod, die volgens de Romeinse mythologie de vader was van Romulus en Remus, de stichters van de stad. Om deze reden werd Mars al vroeg vereerd. Koning Numa Pompilius bouwde rond 700 v.Chr. het altaar op het open veld ten westen van de stad, dat vervolgens de naam Marsveld kreeg.
Het altaar stond op het terrein van de Villa Publica. De censors werkten hier en stelden hun zetels op bij het Altaar van Mars zodra ze gekozen waren. Het altaar werd gebruikt bij een religieuze ceremonie, waarbij de aanwezige burgers aan het einde van een volkstelling ritueel werden gereinigd. De Villa Publica ging bij een grote brand in het jaar 80 verloren en werd gedeeltelijk herbouwd als het Divorum. Vermoedelijk werd hier ook een nieuw altaar voor Mars gebouwd. De verdere geschiedenis van het altaar is onbekend, er zijn geen restanten van teruggevonden.
Pas rond 133 v.Chr. werd een echte Tempel van Mars in de nabijheid van het altaar gebouwd. Deze tempel stond bij het Circus Flaminius. De belangrijkste Tempel van Mars stond echter aan de Via Appia, aan de andere kant van de stad.
Bron
, A New Topographical Dictionary of Ancient Rome, Baltimore - London 1992. pp.245. ISBN 0801843006
Mars |
1783307 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Gezicht%20op%20Dordrecht | Gezicht op Dordrecht | Gezicht op Dordrecht is een bekend schilderij van de Leidse landschapschilder Jan van Goyen uit 1651.
Het schilderij is te zien in het Dordrechts Museum, nadat het in 2008 werd aangekocht van de erven Goudstikker. Hiervoor was het van 1948 tot 2006 ook te zien in het Dordrechts Museum, in bruikleen van het Instituut Collectie Nederland. In 2006 werd het teruggegeven aan de rechtmatige eigenaren, de erven Goudstikker.
Voor de aankoop werd een geldinzamelactie onder de naam "Geef Dordrecht zijn gezicht terug" gehouden. Deze resulteerde in een bedrag van 3, 5 miljoen euro, waarmee het schilderij kon worden gekocht.
Het gezicht op Dordrecht is geschilderd op een paneel van 67,2 bij 98,1 centimeter.
Documentaire
Het Gezicht op Dordrecht speelde een hoofdrol in een documentaire, die Theo Uittenbogaard in 1975 maakte voor de VPRO-televisieserie Zorgvliedt onder de titel Het Geheim van de Dordtse Kil. Niet alleen het standpunt van waaruit Van Goyen het schilderij had geschilderd werd gevonden met behulp van een schip van Rijkswaterstaat (en wel: midden in het water ter hoogte van de huidige tunnel), maar ook de tijd van het jaar, en zelfs het tijdstip, dat Van Goyen vastlegde, werd door de KNMI-meteoroloog Derk-Michael van der Woude uitgerekend (eind juli, rond 17:30 uur).
De schepen op het schilderij werden becommentarieerd door de directeur van het Scheepvaart Museum te Amsterdam, de beiaardier van de Grote Kerk sprak over de klok en de klokkenstoel, de flora en fauna werden bekeken ("verdomd weinig vogels") door de bioloog Dick Hillenius, de water- en luchtkwaliteit door diverse laboranten van de Milieutechnische Dienst van Dordrecht, en de kwaliteit van de zalm, die destijds door de Dordtsche Kil moet hebben gezwommen, werd bezongen door een Dordtse winkelier in delicatessen.
Externe link
documentaire Het Geheim van de Dordtse Kil(Theo Uittenbogaard/VPRO/1975)
Actie Geef Dordrecht zijn gezicht terug
Landschapschilderij
Werk van Jan van Goyen
Dordrechts Museum |
823469 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Gele%20trein | Gele trein | De Ligne de Cerdagne, informeel de gele trein (Frans: (Le Petit) Train Jaune; Catalaans: Tren Groc), met als bijnaam de gele kanarie genoemd, is een smalspoorlijn die loopt van station Villefranche-de-Conflent tot station Latour-de-Carol-Enveitg. De bouw startte in 1903 en het stuk van Villefranche-de-Conflent tot Mont-Louis was af in 1910. Een verlenging met een tweede sectie tot Latour-de-Carol werd in 1927 opgeleverd om zo aan te sluiten op een verbinding naar Toulouse (1929). In Latour-de-Carol kan overgestapt worden op de trein naar Barcelona. Er komen in Latour drie treinlijnen samen, elk met een andere spoorbreedte.
De lijn is 63 km lang en klimt naar het op 1593 meter hoogte gelegen Bolquère, het hoogst gelegen treinstation in beheer van de SNCF. Op het traject zijn 19 tunnels en twee bruggen. De lijn is geëlektrificeerd met 850 volt gelijkspanning door middel van een derde rail.
Tot de indienststelling in 2006 van twee nieuwe treinstellen van het type SNCF Z 150 hadden de meeste treinen nog openluchtrijtuigen. Dit oudere materieel wordt sindsdien alleen ingezet in het zomerseizoen.
|
5347598 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Johannes%20Antonius%20Linders | Johannes Antonius Linders | Johannes Antonius Linders (Vierlingsbeek, 10 mei 1899 – Hulst, 10 oktober 1973) was een Nederlands politicus.
Hij werd geboren als zoon van Jacobus Martinus Linders (1863-1952; winkelier) en Petronella Hendrika Bus (1857-1924). Hij ging naar de Middelbare Handelsschool in Nijmegen en was vanaf 1918 als ambtenaar ter secretarie werkzaam bij de gemeente Vierlingsbeek. Begin 1931 werd hij adjunct-commies bij de gemeente Valkenswaard alwaar hij het bracht tot hoofdcommies. Vanaf maart 1940 was Linders de burgemeester van Berghem waarbij J.L.A. Stevens vanaf september 1942 korte tijd waarnemend burgemeester van Berghem was. In 1944 werd Linders ontslagen waarna Berghem een NSB'er als burgemeester kreeg. Na de bevrijding keerde Linders terug in zijn oude functie. In 1946 volgde zijn benoeming tot burgemeester van Bergeijk en Luyksgestel. Hij bleef burgemeester van die gemeenten tot 1960 en overleed in 1973 op 74-jarige leeftijd.
Burgemeester van Berghem
Burgemeester van Bergeijk
Burgemeester van Luyksgestel |
4375633 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kleine%20Molen%20%28Lummen%29 | Kleine Molen (Lummen) | De Kleine Molen (ook wel: Kleen Meulen of Kleinmolen) is een watermolen in de Belgische gemeente Lummen. De watermolen staat op de Mangelbeek, aan Mangelbeekstraat 56 in het gehucht Schalbroek.
Het is een onderslagmolen die fungeerde als korenmolen en oliemolen. Er werd graan en boekweit gemalen.
Geschiedenis
Reeds vóór 1715 moet hier een molen hebben gestaan. Toen de molen in 1715 voor het eerst vermeld werd, was hij eigendom van Louis Pierre van der Mark. De laatste eigenaar uit het huis Van der Mark was Louise Marguerite, die gehuwd was met Charles Marie Raymond van Arenberg, welke in 1778 overleed. In 1820 overleed ook Louise, waarna de molen aan het huis Arenberg kwam. In 1837 verkochten de Arenbergs de molen aan de familie Palmer, welke onder meer enkele renteniers telde. Vervolgens kwam de molen in handen van diverse eigenaren.
In 1782 werd een nieuwe molen op dezelfde plaats gebouwd omdat de oude molen, uit met leem opgevuld vakwerk vervaardigd, in slechte staat verkeerde. In 1931 werd de oliemolen ontmanteld en het oliemolengebouw werd voortaan gebruikt als magazijn. Van de korenmolen bleef het binnenwerk behouden. Waterkracht werd echter uiteindelijk vervangen door een elektromotor. In 1967 werd echter het waterrad verwijderd.
Van 2002-2004 werd de molen gerestaureerd en in 2007 werd een vistrap aangelegd. In 2008 werd een nieuw, metalen, rad geplaatst en werd de molen weer maalvaardig gemaakt. De bijgebouwen werden ingericht voor kamerverhuur. In 2009 werd de molen feestelijk ingewijd.
Onroerend erfgoed in Lummen
Beschermd monument in Vlaanderen
Watermolen in Limburg (België)
Maalvaardige molen |
406653 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kilrush | Kilrush | Kilrush (Iers: Cill Rois) is een Iers kustplaats in zuidwest County Clare, nabij de monding van de rivier Shannon. Het telt ongeveer 3000 inwoners.
De naam "Cill Rois" betekent ongeveer "kerk in het bos" en zou verwijzen naar de oorspronkelijke St. Senankerk. Inmiddels is de oude St. Senankerk een protestantse kerk geworden en opgenomen in de bebouwing van Kilrush.
Kilrush is een streekcentrum met veel toeristische industrie (Cappa Point, dolfijnen-tochten) naast handel, industrie en scholen. De jachthaven is recent gemoderniseerd en van sluizen voorzien, zodat de sterke getijdenwerking in het Shannon-estuarium geen invloed meer heeft op de haven en de veiligheid van de stad.
Elke donderdag is er een boerenmarkt met voornamelijk biologische en organische producten.
De huidige kerk van Kilrush is gebouwd in 1839/1840. De grond werd beschikbaar gesteld door de lokale landheer Crofton Moore Vandeleur en de architect was Jacob Owen. De kerk werd in december 1840 door John Kenny, de toenmalige pastoor van Kilrush, in gebruik genomen en gewijd aan St. Senan.
Referenties
Plaats in Clare |
1407385 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Koera-Araxescultuur | Koera-Araxescultuur | De Koera-Araxescultuur of vroege Transkaukasische cultuur, was een beschaving die bestond van 3400 tot ongeveer 2000 v.Chr.
De cultuurnaam is afgeleid van de riviervalleien Koera en Araxes. Het grondgebied komt overeen met het huidige Armenië, Georgië, Turkije en de Kaukasus.
Het vroegste bewijs voor deze cultuur is te vinden op de Araratvlakte. Vandaar verspreidde de cultuur zich omstreeks 3000 v.Chr. naar Georgië, waar ze de Sjoelaveri-Sjomoecultuur verving, en in de tweede millennium v.Chr. opgevolgd werd door de Trialeticultuur. Tijdens het volgende millennium verspreidde ze zich westwaarts naar Erzurumvlakte, ten zuidwesten van Cilicië, en in het zuidoosten tot een ruimte onder het Urmiabekk en het Vanmeer.
In totaal heeft de Koera-Araxescultuur tijdens haar grootste verspreiding een oppervlakte omvat van ongeveer 1000 bij 500 km.
Mogelijk kan het Khirbet Kerak-aardewerk, gevonden in Syrië en Kanaän na de val van het Akkadische Rijk, afgeleid worden van deze cultuur.
Archeologische cultuur in Armenië
Prehistorie in Azerbeidzjan
Prehistorie van Georgië |
4064966 | https://nl.wikipedia.org/wiki/WWplus | WWplus | WWplus is een private uitvoerder in de sociale zekerheid. Het bedrijf verzorgt aanvullende en aansluitende uitkeringen op de Werkloosheidsuitkering. WWplus werkt in opdracht van overheid- en onderwijsorganisaties, energie- en nutsbedrijven en bedrijven in de private sector.
Geschiedenis uitvoering Bovenwettelijke WW-regelingen
De Werkloosheidswet (WW) wordt uitgevoerd door het UWV. In diverse cao's zijn bovenwettelijke WW-regelingen afgesproken. Dit zijn regelingen waarin aan werknemers bij ontslag een aanvulling op de WW wordt toegekend. Deze aanvulling kan bestaan uit een aanvulling tijdens de WW-fase. Daarnaast wordt in een aantal cao’s voorzien in een aansluitende uitkering na de WW. Bij de meeste Cao-regelingen is getracht om de bovenwettelijke regeling zoveel mogelijk te laten aansluiten op de Werkloosheidswet. De regelingen verschillen inhoudelijk per cao.
Tot en met 2005 werden de bovenwettelijke WW-regelingen voor de sector overheid en onderwijs (O&O) uitgevoerd door het UWV. Vanaf 2006 voert UWV geen bovenwettelijke WW-regelingen meer uit en besteden de meeste werkgevers deze werkzaamheden uit. Voor grote opdrachten is een aanbesteding vereist.
Aanvullingen op de WW komen ook voor in de vorm van suppletieregelingen in een Sociaal Plan of financiële regelingen in een individuele vaststellingsovereenkomst.
Geschiedenis WWplus
WWplus voert vanaf 2005 Wachtgeld en Bovenwettelijke WW-regelingen uit. Eerst vanuit KPMG Management Services (KMS), later als zelfstandig bedrijf.
Vóór 2005: uitvoerder van bovenwettelijke ziektekostenregelingen
Vanaf 2005: wachtgeld en bovenwettelijke WW voor diverse werkgevers in de sector Overheid & Onderwijs
Uitvoeren suppletieregelingen als gevolg van een Sociaal Plan voor werkgevers in de marktsector
Vanaf 2011 uitvoering bovenwettelijke WW-regelingen voor Defensie, het Primair en het Voortgezet Onderwijs
Vanaf 2013 uitvoerder voor het Middelbaar Beroeps Onderwijs
Vanaf 1 april 2014 voor de Water-, Energie-, Kabel-, Telecom-, Afval-en Milieubedrijven
|
2013333 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Svetlogorsk%20%28oblast%20Homel%29 | Svetlogorsk (oblast Homel) | Svetlogorsk (Wit-Russisch: Светлаго́рск) is een Wit-Russische stad in de oblast Homel.
De stad is gelegen aan de rivier de Berezina. De stad werd in 1961 gesticht. Daarvoor was er op deze plek een dorp genaamd 'Sjatilki' (Wit-Russisch: Шацілкі). Het aantal inwoners is van 74.000 in 1993 langzaam gedaald naar 67.500 in 2018.
Geschiedenis
Voor de bouw van Svetlogorsk bevond zich op die plaats een klein dorp met de naam 'Sjatilki'. Dit dorp zou zijn gesticht door Raman Sjatila. De eerste melding over dit dorp dateert van 15 juni 1560. Het bevond zich op het gebied van het grootvorstendom Litouwen. Vanaf 1772 hoorde het, na de Poolse delingen, bij het Russische Keizerrijk.
In juli 1924 werd het stadje Paritschi gesticht, waar ook Sjatilki onder viel. In juli 1961 werd de naam hiervan veranderd in Svetlogorsk en werd de stad vervolgens flink uitgebreid.
Economie
Bij de stad werden diverse ondernemingen uit de zware industrie gevestigd. In 1954 bevond er zich al een energiecentrale, in 1960 kwam er een grote kunstvezelproducent. Verder is er een pulp- en papierfabriek en productie van (gewapend) betonelementen.
Bezienswaardigheden
In het stadsbeeld overheersen eentonige flatgebouwen. In het historische deel 'Sjatilki' zijn nog traditionelere bouwstijlen te vinden. Er zijn enkele Rooms-Katholieke en Russisch-Orthodoxe kerken en monumenten voor de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Ook is er een monument voor de Russische gevallen soldaten van de Afghaanse Oorlog (1979-1989). Sinds 1979 is er een streekmuseum.
Afbeeldingen
Stad in Wit-Rusland
Oblast Homel |
330485 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Julius%20Nieuwland | Julius Nieuwland | Julius Arthur Nieuwland, C.S.C. (Hansbeke, 14 februari 1878 – Washington, D.C., 11 juni 1936) was een Belgisch priester, botanicus en scheikundige die bekendstaat voor zijn ontdekking van synthetisch rubber, neopreen. Hij had ook een Amerikaans paspoort.
Biografie
Hij was amper twee jaar oud toen hij met zijn ouders - Joannes Baptiste Nieuwland met Philomena Van Hoecke - naar Indiana in de Verenigde Staten emigreerde. In 1892 trad hij in bij de Congregatie van het Heilige Kruis (C.S.C.) en studeerde van 1899 tot 1903 theologie aan de Katholieke Universiteit van Amerika in Washington, D.C.. Op 19 december 1903 werd hij priester gewijd.
Van 1904 tot 1918 was hij professor botanica en van 1918 tot 1936 professor organische chemie aan de Universiteit van Notre Dame in South Bend, Indiana. Hij richtte in 1909 het tijdschrift The Midland Naturalist op, waarin hij zijn ontdekkingen en ervaringen publiceerde. Zijn artikelen en zijn studies maakten hem in de hele wereld beroemd.
Voor zijn prestaties op scheikundig gebied heeft hij verscheidene onderscheidingen ontvangen. Zo ontving hij in 1933 de John M. Moorehead-onderscheiding van de International Acetylene Association. In 1935 werd hem door de American Chemical Society de hoogste Amerikaanse onderscheiding aangeboden: de Nichols Medal, voor zijn synthesen op basis van onverzadigd hypercarboneum, waarmee hij neopreen op basis van acetyleen had kunnen vervaardigen.
Nieuwland was de tweede Vlaming op Amerikaanse bodem die deze hoge onderscheiding ontving. Reeds eerder had Leo Baekeland voor zijn uitvinding van het bakeliet deze medaille ontvangen.
Tevens is de scoutsvereniging uit zijn geboortestad Hansbeke genoemd naar Julius, namelijk: Scouts en Gidsen Nieuwland.
Externe links
Julius Nieuwland
Julius Arthur Nieuwland (in het Engels)
Belgisch scheikundige
Congregatie van het Heilig Kruis
Belgisch uitvinder |
404413 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Abeomelomys%20sevia | Abeomelomys sevia | Abeomelomys sevia is een knaagdier uit de muizen en ratten van de Oude Wereld (Murinae) dat voorkomt in de oostelijke bergen van Nieuw-Guinea. Het is de enige soort van het geslacht Abeomelomys. Dit geslacht behoort tot de Pogonomys Division van Musser & Carleton (2005) en lijkt volgens hen morfologisch het meeste op Pogonomelomys, hoewel die een heel andere morfologie van het sperma heeft. A. sevia werd oorspronkelijk beschreven als een soort van Melomys, later verplaatst naar Pogonomelomys, en uiteindelijk door Menzies (1990) in een apart geslacht geplaatst, hoewel dat niet onmiddellijk werd geaccepteerd. Het dier leeft van 1400 tot 3100 m hoogte in het centrale bergland van Papoea-Nieuw-Guinea (ondersoort A. s. tatei Hinton, 1943, volgens Flannery, 1995) en op het Huon-schiereiland (ondersoort A. sevia Tate & Archbold, 1935, volgens Flannery). Door de Telefol (Sandaun Province) wordt hij "karung" genoemd. Hij leeft in allerlei habitats: regenwoud, nevelwoud en zelfs gebieden boven de boomgrens. In nevelwoud leeft hij in bomen en maakt hij nesten in Pandanus-bosjes of holle bomen. De paring begint in het begin van oktober; er wordt één jong tegelijk geboren.
Oppervlakkig lijkt A. sevia op andere kleine, in bomen levende muizen, zoals soorten van Pogonomelomys, Chiruromys en vooral Pogonomys en Coccymys, maar die hebben allebei meer complexe kiezen (met meer knobbels). A. sevia heeft ook een veel harigere staart dan Pogonomys-soorten en een iets minder harige dan Coccymys. Ook mist A. sevia de witte staartpunt van Coccymys ruemmleri. De kop-romplengte bedraagt 114 tot 138 mm, de staartlengte 140 tot 191 mm, de achtervoetlengte 24 tot 26 mm, de oorlengte 17 tot 19 mm en het gewicht ongeveer 50 gram. Net als bij de meeste andere knaagdieren hebben vrouwtjes 0+2=4 mammae.
Literatuur
Menzies, J.I. 1990. A systematic revision of Pogonomelomys (Rodentia: Muridae) of New Guinea. Science in New Guinea 16(3):118–137.
Endemisch dier uit Nieuw-Guinea
Pogonomys-divisie
IUCN-status niet bedreigd |
4059987 | https://nl.wikipedia.org/wiki/The%20Royal%20and%20Ancient%20Golf%20Club%20of%20St%20Andrews | The Royal and Ancient Golf Club of St Andrews | The Royal and Ancient Golf Club of St Andrews is een van de oudste en meest prestigieuze golfclubs in de wereld. De golfclub werd opgericht op 14 mei 1754 en bevindt zich in de Schotse stad St Andrews, Fife.
Geschiedenis
De golforganisatie werd in 1754 opgericht als de "Society of St Andrews Golfers", een lokale golfclub die zich bevindt in St Andrews Links. In 1834 werd koning Willem IV hoofd van de club. In 1897 besloot de "Society" om golfregels uit te werken en golftoernooien te organiseren.
Tussen 1897 en 2003 besloten de club en de United States Golf Association om de reglementen van het golfsport samen te beheren. Daarnaast runnen ze ook The Open Championship en het volgen van andere belangrijke gebeurtenissen bij het golfen. Ze controleren ook de ontwikkeling van het golfspel van bestaande en opkomende golfnaties.
In 2004 vond er een grote reorganisatie plaats bij de club en zag dat de verantwoordelijk van de golfregels voortaan opgevolgd wordt door een nieuw gevormde groep van bedrijven, die bekendstaat als "The R&A".
Externe link
Officiële website - The Royal and Ancient Golf Club
Officiële website - The R&A
Golforganisatie
Schotse golfclub
Fife |
4811502 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Josephus%20Van%20Camp | Josephus Van Camp | Josephus (Jef) Van Camp (Diest, 3 april 1936) was een Belgisch voetballer.
Voetbalcarrière
Jef begon in de jeugd bij "Hooger op Diest" maar na één seizoen transfereerde hij over naar stadsgenoot KFC Diest. Hij debuteerde meteen op zestien jaar in het eerste elftal. Hij steeg met KFC Diest van Eerste Provinciale tot Eerste Klasse in acht jaar tijd.
Op 32 jaar transfereerde hij naar vierdeklasser "Voorwaarts Tienen" voor twee seizoenen en stapte dan over naar het amateurvoetbal voor één seizoen bij "Sint-Jan Diest". Na dat jaar transfereerde hij naar "SV Heist Den Bosch" voor drie seizoenen en sloot dan af bij "Theuma Diest". In totaal speelde Jef Van Camp 91 wedstrijden in Eerste Klasse en scoorde 31 doelpunten.
Topschutter
Hij werd topschutter in Tweede Klasse in 1958-1959 en 1959-1960 en ook in Derde Klasse in 1956-1957 en in Vierde Klasse in 1954-1955 en 1955-1956 en in Provinciale in 1953-1954 en 1973-1974. In totaal werd Van Camp zevenmaal topschutter in zijn reeks.
Belgisch voetballer |
5176482 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lex%20Moolenaar | Lex Moolenaar | Lex Moolenaar (Haarlem, 4 december 1957) is een Nederlands journalist en redacteur.
Levensloop
Op zijn vijf jaar verhuisde hij naar Antwerpen. Hij studeerde politieke en sociale wetenschappen aan de Universiteit Antwerpen, alwaar hij in 1980 als licentiaat afstudeerde.
Hierop aansluitend ging hij aan de slag op de redactie van het weekblad Panorama van de Tijdschriften Uitgevers Maatschappij (TUM), waarvan hij lange tijd adjunct-hoofdredacteur was. In 1993 volgde hij Karel Anthierens op als hoofdredacteur van dit tijdschrift, een functie die hij uitoefende tot 1995. Hij werd opgevolgd in deze hoedanigheid door Joël De Ceulaer.
Vervolgens ging hij aan de slag als hoofdredacteur van TV Expres en TV7. In 1997 maakte hij de overstap naar Gazet van Antwerpen, waar hij werkzaam werd als chef stad & regio. In 2003 werd hij er senior writer, een functie die hij tot heden uitoefent.
Moolenaar is gehuwd en heeft twee dochters. Hij is woonachtig in Ekeren.
Bibliografie
Een groot Antwerps verhaal: Graaf Daniel Le Grelle. De kroniek van een man en zijn stad in een tijd van grote veranderingen; Houtekiet (2012);
Gazet van Antwerpen-journalist
Hoofdredacteur van Panorama (België)
Hoofdredacteur van TV Expres |
5372391 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Simon%20Dani%C3%ABl%20de%20Vries | Simon Daniël de Vries | Simon Daniël/Daniel de Vries (Paramaribo, 28 maart 1881 – Warmond, 5 juni 1978) was een Surinaams-Nederlands jurist en politicus.
Hij werd geboren als zoon van Jacob Machiel de Vries (1848-1892) en Henriëtte Seelig (1852-1911). Hij deed in Leiden gymnasium en is begin 1905 in de rechten afgestudeerd aan de Rijksuniversiteit Leiden. Enkele maanden later is hij gepromoveerd tot doctor in de rechtswetenschappen. In september van dat jaar werd hij, terug in Suriname, als praktizijn ingeschreven. Hij was ruim een jaar werkzaam bij de gouvernementssecretarie en rond 1907 werd hij ommegaand rechter. Vanaf 1909 was De Vries drie jaar advocaat-generaal bij het Surinaamse Hof van Justitie en vervolgens was hij kantonrechter in Paramaribo. In 1920 werd hij lid van het Hof van Justitie en in 1925 volgde hij L.J. Rietberg op als president van het Hof van Justitie. Bovendien was hij van 1922 tot 1926 voorzitter van de Koloniale Staten. In 1929 ging De Vries met pensioen waarna hij in Nederland ging wonen. Daar overleed hij in 1978 op 97-jarige leeftijd.
Zijn schoonvader Isaac da Costa (1847-1925) is eveneens president van het Hof van Justitie en voorzitter van de Koloniale Staten geweest.
Voorzitter van de Koloniale Staten |
135179 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Andr%C3%A9lon | Andrélon | Andrélon is een shampoomerk dat voortkomt uit een fabriekje dat in 1940 door André de Jong, eigenaar van een keten kapsalons, werd opgericht. De merknaam is een samentrekking van de naam André en het woord kapsalon. De fabriek in Bodegraven voor shampoo en andere verzorgingsproducten groeide na 1945 uit tot producent van een van de grotere merken van verzorgingsproducten in Nederland.
De onderneming kwam in 1992 in handen van Unilever. In 1998 werd de productie daar stopgezet, ze vindt sindsdien grotendeels in Polen plaats. In 2005 verhuisde de verkooporganisatie achter Andrélon van Bodegraven naar Unilever in Rotterdam.
Andrélon is onderdeel van de Home and Personal care-divisie van Unilever Nederland. In Unilever-termen betreft het een local jewel, een merk dat in afwijking van de algemene Unilever-strategie slechts in een enkele markt verkocht wordt. Qua positionering lijkt het het meest op het internationale merk Sunsilk.
Dirk van Ginkel schrijft in zijn boek Gekoesterde schubben over de ontwerpgeschiedenis van de iconische geschubde paarse Andrélonfles dat deze aanvankelijk alleen werd gebruikt voor shampoo met dennenappelextract en naar de schubben van de dennenappel verwees. Later werd deze fles ook voor andere producten ingezet en verwezen de schubben op de fles ook naar het herstel van haren.
Externe link
Officiële website
Noten
Merknaam van Unilever
Bodegraven-Reeuwijk |
2075488 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Unwindia | Unwindia | Unwindia is een geslacht van uitgestorven pterosauriërs, behorend tot de groep van de Pterodactyloidea, dat leefde tijdens het Laat-Krijt in het gebied van het huidige Brazilië.
Vondst en naamgeving
Het Staatliches Museum für Naturkunde Karlsruhe kocht een fossiel van een illegale opgraver die het ergens bij Santana do Cariri gevonden had.
De soort Unwindia trigonus is in 2010 benoemd en beschreven door de Britse paleontoloog David Martill. De geslachtsnaam eert David Unwin, een van de meest vooraanstaande onderzoekers op het gebied van de studie naar pterosauriërs. Waarom de naam 'Unwindia' is in plaats van 'Unwinia', de voor de hand liggende afleiding, werd niet uitgelegd. De soortaanduiding is een gelatiniseerd Grieks trigonos, 'driehoekig', een verwijzing naar de driehoekige doorsnede van de snuit.
Het fossiel, holotype SMNK PAL 6597, is gevonden in het Araripebasin in een laag van de Romualdoafzetting van de Santanaformatie die wellicht dateert uit het Cenomanien maar door Martill gedateerd werd als het laatste Albien. Het bestaat uit een stuk van de snuit omvattend een vergroeide maxillae en praemaxillae met tanden en met daaraan nog verbonden een deel van het verhemelte. Vanwege de teerheid van het stuk is voornamelijk de rechterhelft van de snuit geprepareerd.
Beschrijving
De bewaarde lengte van het stuk is 221 millimeter. De punt van de snuit is afgebroken maar de geschatte lengte van het voorste deel van de schedel, tussen de schedelopening en de vermoede positie van de snuitpunt, is 192 millimeter. Mark Paul Witton schatte in 2013 de schedellengte op minstens dertig centimeter en de vleugelspanwijdte op drie meter.
Martill wist enkele onderscheidende kenmerken vast te stellen. Eén daarvan is een autapomorfie, unieke afgeleide eigenschap, die bewijst dat het om een apart taxon gaat. Er zijn zeven paar tanden en deze staan allemaal voor de grote schedelopening, de fenestra nasoantorbitalis. De tanden zijn gelijkvormig terwijl die van alle andere bekende pterosauriërs in de formatie in het voorste deel van de kaken groter en robuuster zijn.
De snuit van Unwindia is erg plat en langwerpig. Bovenop is het profiel hol; vooraan loopt dit in een geleidelijke bolling over in de snuitpunt. De tanden zijn lang en recht en de achterste staan haaks op de kaaklijn. Ze staan in tandkassen die zich boven de kaaklijn verheffen. De tanden hebben een lengte tot ongeveer negen millimeter. Ze zijn kegelvormig, licht afgeplat en staan iets naar binnen gericht.
Fylogenie
Martill plaatste Unwindia in de groep van de Ctenochasmatoidea, in een vermoedelijk basale positie, dus onder in de stamboom. Dit was echter niet gebaseerd op een exacte kladistische analyse. Witton meende in 2013 dat het ook een lid van de Lonchodectidae kon zijn, overigens opnieuw zonder exacte analyse. In dat geval zou het grootste bekende lonchodectide zijn en de enige die van het zuidelijk halfrond bekend is.
Pterosauriërs |
1690607 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Catechol | Catechol | Catechol of 1,2-dihydroxybenzeen is een organische verbinding uit de groep dihydroxybenzenen met als brutoformule C6H6O2. De stof komt bij kamertemperatuur voor als kleurloze kristallen, die bruin worden bij blootstelling aan lucht door oxidatie, licht kan deze reactie versnellen. De stof is zeer goed oplosbaar in water, de stof gedraagt zich licht zuur in water. Catechol behoort tot de stofklasse van fenol-derivaten, en is daarmede tegelijk een aromatisch alcohol.
Synthese
Catechol werd voor het eerst geproduceerd in 1839 door H. Reinsch, door middel van een destillatie van catechine. Heden wordt de stof industrieel geproduceerd door een hydroxylering van fenol met waterstofperoxide:
{C6H5OH} + H2O2 -> {C6H4(OH)2} + H2O
Toxicologie en veiligheid
De stof vormt bij verbranding irriterende dampen en reageert met sterk oxiderende stoffen met kans op brand en ontploffing.
De stof is irriterend voor de huid, de luchtwegen en het maag-darmstelsel. Ze is corrosief voor de ogen. Catechol kan effecten hebben op het centraal zenuwstelsel, met als gevolg depressie, stuiptrekkingen en ademhalingsfalen. Blootstelling aan de stof zou een bloeddrukstijging kunnen veroorzaken. Herhaald of langdurig contact kan de huid gevoelig maken. Verdamping bij kamertemperatuur is te verwaarlozen.
Externe links
NIOSH Pocket Guide to Chemical Hazards - Catechol
Dihydroxybenzeen
Cheleermiddel
Stabilisator |
304780 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas%20Malory | Thomas Malory | Thomas Malory (circa 1405 - 14 maart 1471) was de auteur of samensteller van Le Morte d'Arthur, de beste en volledigste Middelengelse prozabehandeling van het verhaal van koning Arthur en zijn ridders. Met deze adaptatie van vooral Franse romances bewees Malory als eerste Engelse schrijver dat proza een even fijngevoelig middel kon zijn als poëzie. Van hem wordt gezegd dat hij met een vergelijkbare eenvoud hetzelfde met proza bereikte als Geoffrey Chaucer met poëzie. Volgens dichter en antiquair John Leland kwam Thomas uit Wales, maar anderen plaatsen hem in Warwickshire.
Naar verluidt werd hij geridderd in 1442 en werd in 1445 lid van het Britse parlement voor Warwickshire. In 1450 werd hij beschuldigd van moord en andere misdaden. In gevangenschap schreef hij de legendes van Arthur. William Caxton drukte het werk in 1485
De bronnen van de verhalen waren volkslegendes en waarschijnlijk verhalen die in Frankrijk werden verteld.
Externe link
De werken van Thomas Malory bij gutenberg.org
Brits schrijver
Arthurlegende
Middelengelse literatuur |
1900164 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Cessna%20Citation%20Mustang | Cessna Citation Mustang | De Cessna Citation Mustang (Cessna 510) is een korte- en middellange-afstand zakenjet gebouwd door Cessna. De Citation Mustang wordt aangedreven door twee Pratt & Whitney PW615F-turbofans. De eerste vlucht was op 23 april 2005. Er zijn totaal 479 toestellen gebouwd.
In de Verenigde Staten wordt het toestel vooral gebruikt door privé piloten, in Europa doet dit vliegtuig vooral dienst bij diverse luchttaxibedrijven. De operationele kosten van dit toestel zijn zeer laag: volgens de producent kan men vliegen voor rond de $750 per vlieguur, goedkoper dan menig businessclass stoel bij een luchtvaartmaatschappij.
De cockpit is een 'glass cockpit': er zijn geen analoge instrumenten meer aanwezig, enkel nog schermen waarop de informatie voor de piloten wordt geprojecteerd. De cockpit is verder uitgerust met het G1000 Global positioning system (GPS).
Ter ere van de 300e levering van dit toestel bracht Cessna een 'High Sierra edition' uit. Op deze variant is een speciaal kleurenschema aangebracht. Ook is men flexibeler in de keuze van het interieur.
Nieuw kost het toestel rond de $3 miljoen (2010).
Einde productie
In mei 2017 werd de productie beëindigd omdat de concurrentie van de Cessna CitationJet M2 de vraag naar de Mustang sterk deed afnemen.
|
183962 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Republiek%20Yucat%C3%A1n | Republiek Yucatán | De Republiek Yucatán is een historisch land dat bestond van 1841 tot 1843 en van 1846 tot 1848. Het bevond zich in de hedendaagse staten Yucatán, Campeche en Quintana Roo in Mexico.
Het land was ontstaan uit ontevredenheid over de centralistische politiek van de Mexicaanse regering onder Antonio López de Santa Anna. In 1838 was er al een opstand uitgebroken en in 1840 ratificeerde het congres van Yucatán de onafhankelijkheid. Gouverneur Santiago Méndez weigerde de onafhankelijkheid te ondertekenen. Hij wilde eerst Santa Anna de kans geven de grondwet van 1824 te herstellen, waarin de staten een hoge mate van autonomie hadden. Santa Anna stuurde Andrés Quintana Roo naar Yucatán die een compromis wist te sluiten. Toen Santa Anna dit compromis echter negeerde verklaarde Méndez Yucatán onafhankelijk.
Santa Anna verklaarde de oorlog aan Yucatán. Hij liet de Yucateekse havens blokkeren en stuurde een leger op Yucatán af. Dit leger werd door de Yucateken verslagen. De Yucateekse economie was echter in het slop geraakt door de blokkade en door het feit dat er niet meer met Mexico gehandeld kon worden. De Yucateekse regering besloot over heraansluiting met Mexico te onderhandelen, omdat ze dankzij de militaire overwinning een sterke handelingspositie hadden. Santa Anna beloofde Yucatán een zekere mate van autonomie en in december 1843 werd in Mexico-Stad een verdrag getekend dat Yucatán weer bij Mexico voegde.
De Mexicaanse regering schond echter ook dit verdrag en Yucatán verklaarde zich op 1 januari 1846 opnieuw onafhankelijk. Het land bleef neutraal tijdens de Amerikaans-Mexicaanse Oorlog. In 1847 braken er in Yucatán ongeregeldheden uit onder de Maya bevolking. De Maya's slaagden erin de blanke en gemengde bevolking bijna geheel uit Yucatán te verdrijven. Ze konden alleen standhouden in de gefortificeerde steden Campeche en Mérida. Méndez stuurde een verzoek om hulp aan de Amerikaanse, Britse en Spaanse regering. De Verenigde Staten besloten de Yucateken niet te helpen en verboden, zwaaiend met de Monroedoctrine, de Britten en Spanjaarden dat wel te doen. Uiteindelijk vroeg Méndez de Mexicaanse regering dan maar om hulp. Hij tekende met president José Joaquín de Herrera een akkoord dat Yucatán weer bij Mexico voegde, in ruil voor Mexicaanse hulp bij het neerslaan van de opstand.
De opstand, de Kastenoorlog, zou nog decennialang voortduren. In 1901 werd officieel het laatste Mayaleger verslagen, maar het zou nog tot 1933 duren voor de regio echt gekalmeerd was.
Yucatan
Yucatan
Yuc
Geschiedenis van Yucatán
Geschiedenis van Campeche
Geschiedenis van Quintana Roo |
4570466 | https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20Cock%20en%20het%20dodelijk%20doel | De Cock en het dodelijk doel | De Cock en het dodelijk doel is het achtenzeventigste deel van de Nederlandse detectiveserie De Cock, met hetzelfde 'format' en ongeveer evenveel bladzijden als de andere delen in de serie. In tegenstelling tot de voorafgaande delen bewerkte Peter Römer deze keer geen televisiescript van Baantjer. Het verhaal vertoont wel opvallende overeenkomsten met de aflevering De aangekondigde dood uit de serie televisieserie Grijpstra & De Gier, die Römer in 2015 schreef. In het boek heeft Römer het verhaal echter verder uitgebouwd met nieuwe verhaallijnen, het decor veranderd van een politieke partij naar een liefdadigheidsinstelling en herschreven in de stijl van Baantjer.
Plot
De Cock heeft een man op bezoek die claimt zijn eigen overlijdensbericht gezien te hebben in de krant. De bezoeker denkt aan een morbide grap. Echter, na enkele dagen wordt de man werkelijk vermoord aangetroffen. De man komt uit een welgestelde en invloedrijke familie, de familie Haarsma Bodee. Toevallig is De Cock op verzoek van Buitendam bij zijn vader langs geweest. De notaris van zijn Goede Doelen Stichting zou vermist zijn.
Vanuit het statige huis aan de Gouden Bocht begunstigd men goede doelen. De Cock onderzoekt of de mysterieuze zaak iets met het "goede" doel en de verdwenen notaris te maken heeft. Bijna alle familieleden en één buitenstaander zijn verdacht. Maar als de vermiste notaris dood wordt opgegraven, probeert De Cock lang tevergeefs de moorden aan elkaar te koppelen. Een conference van Smalle Lowietje voert hem en Vledder naar de toneelspeler van de familie, die door Dick Vledder in een lange achtervolging door de binnenstad finaal wordt getackeld. Zonder één val op te zetten kan De Cock zijn klassieke recherchewerk op de afsluitende avond bij hem thuis uit de doeken doen.
Ontvangst
Zoals voorgaande delen was de ontvangst positief. NBD Biblion noemde het boek in haar recensie een "...makkelijk leesbare en populaire detective", alsmede een "vlot geschreven whodunit." Boekensite Hebban.nl gaf het boek twee sterren en schreef: "...waarbij de associatie met de voormalige televisieserie (...) ook nog zeker bijdraagt aan de populariteit..."
Baantjer (roman)
Detective uit 2016 |
1471033 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hendrik%20van%20der%20Geld | Hendrik van der Geld | Hendrik van der Geld (Elshout, 9 november 1838 - 's-Hertogenbosch, 8 november 1914) was een beeldhouwer die vooral actief was ten dienste van neogotische kerkinterieurs.
Hendrik was de zoon van Adriaan van der Geld, die landbouwer en winkelier was, en Johanna van Leiden. Hij trouwde in 1877 met Maria Catharina Josephina Marto, die fabrikantendochter was. Ze kregen een zoon, Adrianus Maria, die op 4 april 1878 geboren werd te 's-Hertogenbosch.
Reeds op jonge leeftijd bekwaamde hij zich in de houtsnijkunst, en zijn talent werd ontdekt door de huisarts van het gezin. Hij won prijzen bij diverse wedstrijden en werd daartoe ook in Elshout gehuldigd. Hij ging in de leer bij atelier Goossens in 's-Hertogenbosch, volgde aldaar de School voor Beeldende Kunsten en van 1863-1870 de Academie voor Beeldende Kunsten te Antwerpen. Na zijn studie ging hij werken aan de Sint-Janskathedraal te 's-Hertogenbosch en in 1872 begon hij een eigen atelier. In 1877 ging hij in een groot huis met atelier aan de Oude Dieze 6 te 's-Hertogenbosch wonen. Dit huis toonde tal van neogotische vormen en het devies: Arbeyd sere voert tot eere.
Van der Geld werkte vooral voor de neogotische kerken in het Bisdom 's-Hertogenbosch en in het aangrenzende Rijnland. Hij werd in 1913 benoemd tot ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.
Na 1914 zette zijn zoon Adriaan het werk voort tot zijn dood in 1938. Hij ging daarbij de laatste jaren een samenwerkingsverband aan met het Atelier Van Bokhoven en droeg zelf steeds minder bij aan de creatieve arbeid. De naam van het atelier ging dan ook achteruit.
Kritiek op de werkwijze van ateliers zoals dat van Van der Geld betrof de min of meer fabrieksmatige productie, waarbij arbeidsdeling een aanzienlijke rol speelde. Ook het kopiëren in iedere gewenste grootte van gipsmodellen droeg niet bij aan de creativiteit.Ondanks dit alles ondervinden de werken die uit het atelier van Van der Geld zijn voortgekomen nog altijd waardering.
Galerij
|
2174072 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kali%20%28Uttarakhand%29 | Kali (Uttarakhand) | De Kali (Hindi: काली नदी), Mahakali, Sarda of Sharda is een rivier die door de Indiase deelstaten Uttarakhand en Uttar Pradesh en het westen van Nepal stroomt. De rivier ontspringt in de Grote Himalaya op de grens tussen India en de Volksrepubliek China en stroomt van daar naar het zuiden om de westgrens van Nepal te vormen. In de buurt van de stad Bahraich komt de Kali samen met de Ghaghara, die op haar beurt een zijrivier van de Ganges is.
De Kali ontspringt op ongeveer 3600 m hoogte bij de Lipu Lekhpas in de Grote Himalaya, op de grens van India met Tibet. De pas is onderdeel van een pelgrimsroute vanuit India naar het Manasarovarmeer in Tibet. De Kali is genoemd naar de hindoeïstische godin Kali, de gemaal van Shiva. In de buurt van de bron bevindt zich een tempel van de godin. Het dal dat naar de Lipu Lekhpas leidt heet Kalapaani en valt onder Indiaas bestuur, hoewel het ook door Nepal wordt opgeëist.
De eerste 150 km stroomt de Kali ongeveer in zuidwestelijke richting. Ze stroomt door een nauw ingesleten dal dat de Himalaya's van noord naar zuid doorsnijdt. Vanaf Kalapaani tot in de buurt van de Nepalese stad Mahendranagar vormt ze de grens tussen Nepal en India. Ten noorden van Tanakpur bereikt de rivier de Noord-Indiase vlakte. Bij Sherpur Kalan stroomt de Kali Uttar Pradesh binnen (waar ze Sarda genoemd wordt). De Nepalese grens loopt naar het oosten bij de rivier vandaan. De Sarda stroomt dan nog ongeveer 100 km naar het zuidoosten om halverwege de steden Bahraich en Laharpur met de Ghaghara samen te vloeien.
Rivier in India
Rivier in Nepal
Geografie van Uttarakhand
Geografie van Uttar Pradesh
Stroomgebied van de Ganges |
372916 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Melomys%20fraterculus | Melomys fraterculus | Melomys fraterculus is een knaagdier uit het geslacht Melomys dat voorkomt op Ceram, in het oosten van Indonesië. Er zijn twee exemplaren bekend, die allebei in januari 1920 op Mount Mansuela gevangen zijn door de gebroeders Felix, Charles en Joseph Pratt. Door de tijd heen is deze soort in Uromys, Melomys en Pogonomelomys geplaatst geweest, maar het is nog steeds onduidelijk of hij wel bij Melomys hoort. Mogelijk is hij echter verwant aan de Australische cervinipes-groep.
M. fraterculus is een vrij kleine rat met een zachte vacht. De rug is licht roodbruin, de onderkant geelbruin, met een scherpe scheiding. De zeer lange, behaarde staart is wit. De kop-romplengte bedraagt 115 mm, de staartlengte 153 tot 155 mm, de achtervoetlengte 26 mm en de oorlengte 17 tot 18 mm.
Literatuur
Flannery, T.F. 1995. Mammals of the South-West Pacific and Moluccan Islands. Chatswood: Reed Books.
Helgen, K.M. 2003. A review of the rodent fauna of Seram, Moluccas, with the description of a new subspecies of mosaic-tailed rat, Melomys rufescens paveli. Journal of Zoology, London 261:165-172.
Musser, G.G. & Carleton, M.D. 2005. Superfamily Muroidea. In Wilson, D.E. & Reeder, D.M. (eds.). Mammal Species of the World. 3rd ed.
Uromys-divisie
Endemisch dier uit Indonesië
Dier uit het Australaziatisch gebied
IUCN-status bedreigd |
1353109 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Bohicon | Bohicon | Bohicon is een stad en gemeente in Benin, gelegen in het zuidelijke departement Zou. De stad ligt op 9 kilometer ten oosten van Abomey aan de spoorweg van Cotonou naar Parakou en aan de hoofdweg van Benin. Met bijna 216.000 inwoners (2020) is het de vijfde stad van het land. In 1992 telde de stad nog 43.453 inwoners. Ruim 90% van de bevolking bestaat uit Fon met kleine minderheden van Yoruba en Adja.
Elke woensdag vindt er een traditionele markt plaats.
De stad ontstond in de 20e eeuw als een spoorstation en centrale markt voor de omliggende omgeving. Op de markt worden onder andere schapen, voedselwaren als de peulvrucht afitin (Parkia biglobosa) en handwerksproducten verhandeld. Verder bevinden zich in de stad een maïsmolen en fabrieken voor de verwerking van katoen en olijfolie. Producten die in de omgeving worden verbouwd zijn duivenerwt, pinda, yam, maïs, kafferkoren en cassave, alsook plantages voor houtsoorten en palmen.
Partnersteden
Chalon-sur-Saône (Frankrijk)
Zoersel (België)
Stad in Benin
Gemeente in Benin |
1457816 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hellingproef%20%28scheepvaart%29 | Hellingproef (scheepvaart) | Om de stabiliteit te bepalen, wordt een schip aan een hellingproef of stabiliteitsproef onderworpen. Dit is vereist door SOLAS als onderdeel van het stabiliteitsboek en wordt gebruikt om het gewicht ledig schip en zwaartepunt van het vaartuig te bepalen. Hierbij wordt een gewicht van ongeveer 1% van het deplacement aan dek gezet en vanuit het midden naar een van beide boorden verplaatst. Aan de hand van de hellingshoek die het schip maakt bij deze proef kan men de metacentrische hoogte GM0 uitrekenen en daarmee de KG van het ledig schip.
waarbij het gewicht is dat verplaatst wordt, de afstand van de verplaatsing, het deplacement, de lengte van het schietlood en de uitwijking die deze verkrijgt na de verplaatsing.
Om een nauwkeurige hellingproef uit te kunnen voeren, moet worden voldaan aan een aantal voorwaarden:
beschutte locatie;
rustig weer;
geen stroming;
voldoende waterdiepte;
slacke meerdraden.
Voordat men aan de hellingproef begint, moet de diepgang en daarmee het deplacement nauwkeurig worden vastgesteld en ook de gewichten en locaties van voorwerpen die niet bij het ledig schip horen.
Geschiedenis
Paul Hoste stelde in Théorie de la construction des vaisseaux uit 1697 als eerste een praktische methode voor om de stabiliteit — of zoals hij het noemde, het vermogen om zeil te dragen — vast te stellen met een hellingproef, ook al maakte hij fouten in zijn afleidingen. Pierre Bouguer kwam in 1746 in Traité du navire, de sa construction et de ses mouvemens met de juiste afleiding. Al in 1748 werd de eerste opgetekende hellingproef gehouden. Clairin-Deslauriers voerde deze uit in Brest op de Intrépid met behulp van twee kanonnen die hij over de scheepszijde hing aan een stut. Hoewel deze brak, had hij genoeg waarnemingen om een GM van 1,8m vast te kunnen stellen.
Noten
Literatuur
(2006): Ships and Science: The Birth of Naval Architecture in the Scientific Revolution, 1600-1800 (Transformations: Studies in the History of Science and Technology), The MIT Press, Cambridge, Mass.,
IACS, Inclining test unified procedure.
Scheepsbouwkunde |
1164853 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Mama%20Mataboe | Mama Mataboe | Mama Mataboe is het 235ste stripverhaal van Jommeke. De reeks wordt getekend door striptekenaar Jef Nys. Het album verscheen op 3 oktober 2006.
Personages
In dit verhaal spelen de volgende personages mee:
Jommeke, Flip, Filiberke, Professor Gobelijn, en de Begijntjes.
Verhaal
In de Afrikaanse wildernis wordt de Mama van Mataboe gestoken door de gevaarlijke steek-steek vlieg. De steek van zo'n vlieg is dodelijk als niet snel een antistof wordt toegediend. Mataboe slaagt erin professor Gobelijn te bereiken. Professor Gobelijn besluit direct om samen met Jommeke, Filiberke, Flip en Eufrasieke te vertrekken naar de Afrikaanse wildernis om Mama Mataboe te gaan helpen.
Eens ter plaatse moet eerste een levende steek-steekvlieg gevangen worden om het antistof te maken, dit lukt zonder verdere problemen. Maar Mama Mataboe is nog steeds spoorloos. De ganse groep gaat op zoek in de jungle naar Mama Mataboe. Tot overmaat van ramp worden ze ook nog gevangengenomen door een gevaarlijke stam "De Groene Teuten". Later kunnen ze ontsnappen dankzij de hulp van Filiberke, die achtergebleven was. Na heel wat gevaarlijke hindernissen vinden ze Mama Mataboe terug. Professor Gobelijn kan het antistof toedienen en na enkele minuten is Mama Mataboe weer de oude.
Met een barbecuefeest loopt het verhaal goed af.
Uitgaven
Stripverhaal van Jommeke |
5617302 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Veelvertakt%20pluimwier | Veelvertakt pluimwier | Het veelvertakt pluimwier (Dasysiphonia japonica) is een roodwier uit de klasse Florideophyceae. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1920 gepubliceerd door K. Yendo.
Kenmerken
Het veelvertakt pluimwier heeft een rozige tot dieprode kleur, wordt tot 30 cm hoog en heeft een discusvormige hechtschijf. Het thallus (plantvorm) is filamenteus, met meerdere hoofdassen per individu die uit polysifone segmenten bestaan (een centrale cel met daaromheen vier 'pericentrale' cellen) met daaraan zijtakken die monosifoon zijn (een cel per rij in doorsnede). De hoofdassen zijn tot 1 mm in doorsnede.
Verspreiding en leefgebied
Het veelvertakt pluimwier komt oorspronkelijk uit de Stille Oceaan (Japan en Korea). Langs de Europese kusten heeft deze soort zich snel verspreid, vermoedelijk na oesterimport in Frankrijk in 1984. Deze soort, die in 1994 voor het eerst in Nederland werd waargenomen, komt zeer algemeen voor in het Grevelingenmeer. In de winter en gedurende het voorjaar dient deze soort als voedselbron voor de Groene wierslak. Verder komt deze soort ook voor in de Oosterschelde. In België werd deze soort voor de eerste keer aangetroffen in 2014 in Zeebrugge.
Rhodophyta |
5631844 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Eerste%20Kamerverkiezingen%202023 | Eerste Kamerverkiezingen 2023 | De Eerste Kamerverkiezingen 2023 waren gewone Nederlandse verkiezingen voor de Eerste Kamer der Staten-Generaal. Zij vonden plaats op 30 mei 2023.
Bij deze verkiezingen kozen de leden van Provinciale Staten en van de kiescolleges voor de Eerste Kamer - die op 15 maart 2023 bij de Statenverkiezingen en de kiescollegeverkiezingen gekozen waren - een nieuwe Eerste Kamer.
Het was de eerste keer dat personen met de Nederlandse nationaliteit die geen ingezetenen van Nederland zijn aan verkiezingen voor de Eerste Kamer konden deelnemen. Hierdoor kwam het totaal aantal kieskringen voor verkiezingen voor de Eerste Kamer op zestien.
Deelnemende partijen
DENK en Belang van Nederland (BVNL) wilde aanvankelijk ook meedoen aan deze verkiezingen. Hiervoor hadden deze partijen als lijsttrekker Metin Çelik (DENK) en Eric de Bie (BVNL) op het oog. Aangezien geen van beide partijen zetels haalde bij de Provinciale Statenverkiezingen zagen ze af van deelname.
Stemwaarden
De leden van Provinciale Staten en van de kiescolleges brachten een gewogen stem uit.
Uitslag
De officiële uitslag werd op 1 juni 2023 in een openbare zitting door de Kiesraad vastgesteld en bekendgemaakt.
Een aantal Statenleden stemde niet op de eigen partij, waardoor de uitslag afweek van de prognose na de Provinciale Statenverkiezingen. VVD en D66 hadden stemmen over, waardoor zij CDA en ChristenUnie aan een extra zetel konden helpen. In Zuid-Holland stemde een Statenlid van GroenLinks voor Volt, waardoor GroenLinks een Eerste Kamerzetel verloor aan Volt. Dit Statenlid werd vervolgens uit de fractie gezet.
Gekozenen
Twee kandidaten overschreden de voorkeurdrempel met doorbreking van de lijstvolgorde: Ilse Bezaan (PVV) en Roel van Gurp (GroenLinks).
De zittingsperiode ging in op 13 juni 2023 en eindigt in juni 2027.
Bronvermelding |
4069240 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Egidius%20Everaerts | Egidius Everaerts | Egidius Ludovicus Everaerts (Antwerpen, 28 januari 1877 – Nijmegen, 11 juli 1949) was een Belgische beeldhouwer, die vanaf 1914 werkzaam was in Nederland.
Leven en werk
Everaerts was een zoon van beeldhouwer Nicolaus Josephus Everaerts en Catharina Claes. Hij studeerde aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen onder Frans Deckers en Jaak de Braekeleer en vervolgde zijn studie bij Thomas Vinçotte. Hij maakte diverse studiereizen en werkte onder andere op ateliers in Parijs en Londen. In 1910 opende hij zijn eigen atelier in Antwerpen.
In 1914 trok Everaerts voor werk naar Nijmegen, waar hij ontwerpen van Henri Leeuw jr. uitvoerde voor het nieuwe Concertgebouw de Vereeniging. België raakte in die tijd betrokken bij de Eerste Wereldoorlog en Everaerts' atelier werd getroffen door een granaat, hij besloot daarop in Nijmegen te blijven. Hij maakte veel geveldecoraties, grafmonumenten en enkele vrije beelden en deed geregeld mee aan tentoonstellingen. In 1940 werd zijn Nijmeegs atelier getroffen door brand. Na de Tweede Wereldoorlog deed hij niet meer mee aan exposities. Hij overleed in 1949 op 72-jarige leeftijd.
Werken (selectie)
diverse reliëfs en ornamenten (1914/1915) voor Huize Heijendaal, Nijmegen
Muze van de Kunst (1914/1915), voor Huize Heijendaal, Nijmegen
Mercurius (1914/1915), voor Huize Heijendaal, Nijmegen
Mercuriuskop, wapen van Nijmegen en wapen van Gelderland (1920), voor het kantoor van de Nijmeegsche Bankvereeniging Van Engelenburg & Schippers
heiligenbeelden Aloysius van Gonzaga, Ignatius van Loyola, Petrus Canisius en Jan Berchmans (1925) voor het Canisius College
St. Jozef (1926) voor de Lourdesparochie in Nijmegen
Christus Koning (1932), Nijmegen
Galerij
Belgisch beeldhouwer |
110627 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Keurvorstendom%20W%C3%BCrzburg | Keurvorstendom Würzburg | Het keurvorstendom Würzburg was een keurvorstendom binnen het Heilige Roomse Rijk van 1803 tot 1806 toen het rijk afgeschaft werd.
Het grootste deel van het prinsbisdom Würzburg werd door paragraaf 2 van de Reichsdeputationshauptschluss van 25 februari 1803 aan het keurvorstendom Beieren toegewezen.
Op 30 juni 1803 werd het Hauptlandesvergleich met Pruisen gesloten, waarbij grenscorrecties plaatsvonden. De ambten Bibart en Iphofen-Birklingen werden afgestaan aan het Pruisische vorstendom Bayreuth. Op 19 december 1805 annexeerde Beieren de gebieden van de Rijksridderschap die als enclaves binnen het vorstendom lagen.
In artikel 11 van de Vrede van Presburg van 26 december 1805 verplichtte Frankrijk zich om Beieren zijn aandeel in Würzburg af te laten staan aan Ferdinand III van Toscane als een nieuw keurvorstendom. Ferdinand kreeg Würzburg als compensatie voor het verlies van het keurvorstendom Salzburg, dat verdeeld werd onder Oostenrijk en Beieren.
Op 1 februari 1806 volgde de aftocht van Beierse bestuur. Beieren trok zich echter alleen terug uit het gebied dat oorspronkelijk deel uitmaakte van het prinsbisdom, maar handhaafde zijn bestuur in de voormalige rijksstad Schweinfurt, de voormalige rijksdorpen Sennfeld en Gochsheim, de abdij Ebrach, de gebieden van de Duitse Orde en de Rijksridderschap.
De nieuwe keurvorst hield op 1 mei 1806 zijn intocht in de hoofdstad.
De keurvorst van Würzburg behoorde niet tot de ondertekenaars van de Rijnbondakte op 12 juli 1806 en bleef dus trouw aan zijn broer keizer Frans II. Pas nadat de keizer de kroon van het Rijk op 6 augustus 1806 had neergelegd en het Heilige Roomse Rijk had opgehouden te bestaan, trad Ferdinand op 25 september 1806 tot de Rijnbond toe. Het keurvorstendom werd daardoor het groothertogdom Würzburg.
Wurzburg 1803
Geschiedenis van Beieren
Würzburg |
5436280 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kabelwegmetrobrug | Kabelwegmetrobrug | De Kabelwegmetrobrug (brug 1663) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Westpoort.
Kabelwegmetrobrug
Het viaduct waarop vanaf 28 mei 1997 de Amsterdamse Metrolijn 50 heen en weer rijdt werd speciaal voor die metrolijn aangelegd. Per 3 maart 2019 kwam daar metrolijn 51 bij. Men wilde bij de bouw als gevolg van de vele ongelukken op de Amstelveenlijn met gelijkvloerse kruisingen dat bij deze lijn voorkomen. Alle kruisingen werden ongelijkvloers aangelegd. Dat moest hier ter plaatse niet zo moeilijk zijn, want er lag in de vorm van brug 1937 al een spoorviaduct uit circa 1982 over de Kabelweg. De onderliggende Kabelweg kreeg ter plaatse twee tunnelbakken (rijverkeer en voetgangers/fietsers). Direct ten oosten van het viaduct begint het rangeerterrein behorende bij het metrostation Isolatorweg en bijbehorend opstelterrein en metrowashal. De Kabelwegmetrobrug is het eerste na en het laatste voor het eindstation Isolatorweg, dat zelf ook op een kunstwerk ligt. De overspanning wordt verzorgd door betonnen liggers; de brug is gelegd in een halfhoog dijklichaam. Het jaar van de bouw is in het beton uitgespaard (1995).
Ondanks dat de weg onder het viaduct verdiept is aangelegd is de doorrijhoogte slechts 3,3 meter. Om deze reden kon de geplande inzet van elektrische bussen met op het dak aanwezige elektrische apparatuur op de onder het viaduct rijdende bus 36 geen doorgang vinden. In het verleden bleek ook een ingezette touringcar op een daar toen rijdende spitslijn te hoog en liep vast onder het viaduct. Sinds 12 december 2021 rijdt lijn 36 niet meer over de Kabelweg en onder het viaduct waarmee het probleem is vervallen.
De brug ging jarenlang naamloos door het leven. In 2017 besloot de gemeenteraad van Amsterdam bijna alle kunstwerken in de metrolijnen in een keer een naam te geven, vaak gerelateerd aan de onderliggende weg. De brug is vernoemd naar de Kabelweg, die op haar beurt vernoemd is naar de (ligging van de) elektriciteitskabels tussen Centrale Hemweg en de stad.
Brug 1937
Direct ten noorden maar dan op maaiveldniveau ligt de Brug 1937 uit circa 1982, ook deze is geheel uitgevoerd in beton. De brug ligt laag over de weg; de doorrijhoogte is slechts 3,3 meter. Ze ligt in het traject Station Amsterdam Centraal en het hooggelegen gedeelte van Station Amsterdam Sloterdijk in de Spoorlijn Amsterdam Centraal - Schiphol.
Brug in Westpoort (Amsterdam)
Spoorbrug in Amsterdam |
2467474 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Krieken%20met%20Adje | Krieken met Adje | Krieken met Adje was een Nederlands radioprogramma van de TROS dat van 6 april 1980 tot 11 september 1988 op maandagochtend, wanneer de TROS haar vaste nachtuitzendingen had, van 4:00 tot 7:00 uur op Hilversum 1 en vanaf 1 december 1985 op Radio 2 werd uitgezonden. Het programma werd gepresenteerd door Ad Roland.
Omdat er destijds nog geen commerciële radiostations waren, begonnen de andere Hilversumse radiozenders pas om 7:00 uur met uitzenden, zodat dit het enige radioprogramma was op dat tijdstip in de ether was. Vergeleken met nu had het dus hoge luistercijfers, aangezien er geen concurrentie van andere Nederlandse zenders was.
Markant in de uitzending aanwezig waren altijd de vrachtwagenchauffeurs die met hun 27 MCbakkie regelmatig in de uitzending te horen waren.
Ad Roland nam om even voor 7.00 uur altijd afscheid van zijn luisteraars met de woorden Bye bye zwaai zwaai. Na zijn vertrek bij de TROS eind september 1988, stopte ook het programma.
Externe link
Programma fragment Krieken met Adje (video)
Radioprogramma van Radio 2 (Nederland)
Radioprogramma van de TROS
Nederlands muziekprogramma op radio |
5580693 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Walter%20Proost | Walter Proost | Walter Proost (Beveren-Waas, 30 augustus 1951) is een Belgisch dirigent.
Biografie
Hij kreeg zijn opleiding aan het Koninklijk Vlaams Conservatorium in Antwerpen; hij studeerde er muziektheorie, piano, slagwerk en directie. In 1972 behaalde hij er eerste prijzen voor notenleer en slagwerk. Verder studeerde hij in de periode 1975-1978 directie bij Jan Stulen en in 1978/1979 bij Leonard Bernstein tijdens een studiereis door Japan en de Verenigde Staten. Die samenwerking met Stulen kwam tot stand omdat hij sinds 1973 op de loonlijst stond van een omroeporkest van de NOS, waar Stulen de baton had.
Hoogtepunt in zijn loopbaan is naar eigen zeggen de optredens vanaf 1999 met het Royal Philharmonic Orchestra, onder andere in de Royal Albert Hall; hij werd daarna enige tijd gastdirigent van dat orkest.
Met het European Philharmonia voert hij zowel klassieke muziek uit als crossover tussen klassieke muziek en rock- en popmuziek. Die laatste worden verzorgd onder de noemer van “In symphony" (bijvoorbeeld Pink Floyd in symphony).
Van Proost zijn diverse opnamen in omloop.
Orkesten
1978-1989: algemeen en artistiek directeur Vlaamse Kameropera, Antwerpen
1994-1998: artistiek directeur Symfonieorkest van San Remo
vanaf 1998 regelmatig concerten met het Niederösterreichisches Tonkünstler-Orkester
vanaf 1999 regelmatig concerten met Orchestra Filarmonica Italiana (Piacenza)
vanaf 1999 regelmatig concerten met het symfonieorkest van de Sloveens omroep (Ljubljana)
2000-2005: Orchestra Sinfonica delle Provincia di Bari
2006-2013: regelmatig concerten met het Orkest der Lage Landen, onder meer twee concerten met Placido Domingo
2013: concerten met het dan opgerichte Euorpean Philarmonia
2014-2018: gastdirigent bij het Sint-Petersburgs Filharmonisch Orkest
gastdirigent bij Philharmonisch orkest van Seoel
gastdirigent bij Philharmonisch Orkest van Nagoya
Belgisch dirigent |
5240965 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ilse%20Poinart | Ilse Poinart | Ilse Poinart (1962) is een Belgisch voormalig korfbalster.
Levensloop
Poinart begon op 5-jarige leeftijd met korfbal en speelde bij Sikopi op het hoogste niveau in de Belgische competitie. Ze was een belangrijke speelster in de gouden periode van de club (jaren 80 en begin jaren 90). Ondanks haar geringe lengte (1.65m) stond ze bekend om haar grote scorend vermogen.
Vooral in belangrijke wedstrijden speelde Poinart een grote rol. Zo was zij topscoorder bij Sikopi in de zaalfinale van 1990 (4 treffers). Ze werd 3 maal Belgisch kampioen in de zaal (1983, 1985 en 1990), won 1 Europacup (1991) en twee keer de Beker van België (1990 en 1991). In 1990 won zij de prijs van 'Korfbalster van het Jaar'.
Tevens was Poinart actief bij het Belgisch korfbalteam, zo nam ze deel aan de wereldkampioenschappen van 1984 en 1991, alsook aan de Wereldspelen van 1985. Poinart staat vooral bekend om haar winnende treffer in de finale van het WK van 1991. In deze finale scoorde ze 4 van de 11 Belgische goals, waaronder de winnende 11-10.
Belgisch korfballer |
765362 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sajnsjand | Sajnsjand | Sajnsjand (Mongools: Сайншанд) is de hoofdstad van de Dornogovĭ Ajmag in Mongolië. De naam betekent Goede vijver. De stad ligt in de oostelijke Gobiwoestijn, op ongeveer 475 kilometer ten zuidoosten van Ulaanbaatar en op 940 meter hoogte. Sajnsjand heeft 26.000 inwoners en een station aan de Trans-Mongolische spoorlijn. Bij de stad liggen een aantal oliebronnen.
Sajnsjand werd door de Mantsjoes gesticht in 1931 onder de naam Tushet Khan aimag. In de provinciehoofdstad bevinden zich twee musea; het stedelijk museum en het Danzanravjaa-museum. In 1990 werd het, in de communistische periode gesloten, Dasjchoilon Hural-klooster heropend.
In de Sovjet-periode was de plaats van belang vanwege de luchtmachtbasis van het Rode Leger met radarinstallaties als early warning-post voor een mogelijke bedreiging uit China. Sajnsjand had in die tijd een aanzienlijke Russische gemeenschap. De basis is thans verlaten.
Bekende personen
Noyon Khutagt Danzanravjaa (1803-1856), schrijver, componist, schilder
Foto's
Stad in Mongolië |
4841989 | https://nl.wikipedia.org/wiki/V%C3%A9lodrome%20de%20Saint-Quentin-en-Yvelines | Vélodrome de Saint-Quentin-en-Yvelines | De Vélodrome de Saint-Quentin-en-Yvelines, ook gekend als Vélodrome national is een Franse velodroom in Montigny-le-Bretonneux, onderdeel van de nieuwe stedelijke agglomeratie Saint-Quentin-en-Yvelines in het departement Yvelines.
De overdekte wielerbaan met een 250 m lange houten piste werd op 30 januari 2014 officieel ingehuldigd. De baan werd ontworpen door het gerenommeerde Duitse architectenbureau Schürmann. De breedte van de baan is 8 m, wat iets breder dan gewoonlijk en daarmee een wereldwijd unicum.
Een eerste evenement op de baan vond plaats op 13 januari 2014, nog voor de officiële opening. Bordeaux-Parijs werd in juni 2014 eenmalig hernomen en de aankomstplaats was bij deze velodroom. De Franse nationale kampioenschappen wielrennen op de baan 2014 voor elite gingen door van 2 tot 5 oktober in Saint-Quentin-en-Yvelines. Van 18 tot 22 februari 2015 volgden de wereldkampioenschappen baanwielrennen 2015, van 19 tot 23 oktober 2016 de Europese kampioenschappen baanwielrennen 2016. Men voorziet het baanwielrennen en het onderdeel BMX van de wielersport hier in te richten tijdens de Olympische Zomerspelen 2024.
In het gebouw is ook het hoofdkwartier en een trainingscentrum van de Fédération française de cyclisme, de Franse wielerbond, gevestigd. Bij het gebouw is ook een Olympische BMX-piste aangelegd, overdekt met een luifel en verlicht. Er zijn twee vertrekpunten, op 4 en 8 meter hoogte. Ook werden vier gebouwen toegevoegd die slaapaccommodatie bieden voor 480 studenten, 136 jonge actieven en onder meer 60 meer luxueuze hotelkamers. Voor personeel en bezoekende sporters is er ook een restaurant op de site.
Bouwwerk in Yvelines
Montigny-le-Bretonneux
Sportaccommodatie in Île-de-France
Wielerbaan
Sport in Yvelines
Accommodatie tijdens de Olympische Zomerspelen 2024 |
5357067 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Chris%20Morris%20%28voetballer%29 | Chris Morris (voetballer) | Christopher Barry "Chris" Morris (Newquay, 24 december 1963) is een Engels-Iers voormalig betaald voetballer die als rechtsachter speelde. Hij maakte deel uit van de allereerste selectie van het Iers voetbalelftal op een WK, in 1990 in Italië.
Clubcarrière
Morris speelde voor drie clubs gedurende zijn carrière: Sheffield Wednesday, Celtic Glasgow en Middlesbrough. Hij veroverde het Schots landskampioenschap met Celtic in 1988 en won voorts twee keer op rij de Scottish Cup. In 1992 tekende Morris een contract bij Middlesbrough, waar hij nog behoorde tot een selectie die twee bekerfinales verloor: de finale van de League Cup (1997) en de finale van de FA Cup (1997). In 1995 promoveerde Morris met Boro naar de Premier League.
Morris beëindigde zijn loopbaan in 1997 als gevolg van een gescheurde voorste kruisband.
Erelijst
Interlandcarrière
Morris debuteerde op 10 november 1987 in het Iers voetbalelftal onder leiding van de legendarische bondscoach Jack Charlton tegen Israël. De Ieren wonnen dat vriendschappelijk duel met 5–0. Hij vertegenwoordigde Ierland op Euro 1988 in West-Duitsland. Morris speelde op dat toernooi alle groepswedstrijden. Ierland was uitgeschakeld, net als Engeland. Nederland en de Sovjet-Unie stootten door.
Met Jack Charlton als bondscoach plaatsten de Ieren zich voor het eerst in de geschiedenis voor een WK-eindronde: Italië 1990. Morris was de vaste rechtsachter. Italië schakelde Ierland uit in de kwartfinale, met een doelpunt van Salvatore Schillaci. Morris was er niet meer bij op het volgende WK: Verenigde Staten 1994. Hij speelde zijn 35ste en laatste interland al op 17 november 1992 tegen Wales.
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.