id
stringlengths 2
7
| url
stringlengths 32
333
| title
stringlengths 1
243
| text
stringlengths 1k
3k
|
|---|---|---|---|
5627877 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Oranje%20boomzonnetje | Oranje boomzonnetje | Het oranje boomzonnetje (Caloplaca cerina) is een korstmos uit de familie Teloschistaceae. Het leeft in symbiose met de alg Pseudotrebouxia. Het groeit op bast en twijgen van bomen. Soms op gekerfd en/of bewerkt hout, vooral op substraten met een hoge pH (bijv. schors van de gewone esdoorn, ratelpopulier, Fraxinus, vlier en iep).
Kenmerken
Uiterlijke kenmerken
Caloplaca cerina heeft een donkergrijze doorlopende thallus en apothecia met een donkere thalline-rand. Het prothallus is aanwezig en donkergrijs van kleur. De apothecia zijn oranje en 0,3 tot 1,5 mm in diameter. Ze staan verspreid of aaneengesloten. Jonge exemplaren zijn hol en oudere exemplaren zijn uitgespreid. Vaak zijn ze hoekig door samendrukking.
De pycnidia zijn grotendeels ingezonken. Het heeft de volgende kenmerkende kleurreacties: K+ (violet).
Microscopische kenmerken
Het hymenium is 55 tot 70 µm hoog. De ascus bevat acht sporen die tweezijdig zijn gerangschikt. De ascosporen zijn hyaliene ellipsvormig tot cilindrisch-ellipsvormig. Ze hebben de afmeting 12,5-14 x 5,5-7 µm. Het septum is 5 tot 7 μm breed.
Verspreiding
Het oranje boomzonnetje heeft een wereldwijd verspreidingsgebied. In Nederland komt het zeer zeldzaam voor. Het staat op de rode lijst in de categorie 'Verdwenen'.
Foto's
Teloschistaceae
Korstmossoort |
3962030 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Wapen%20van%20Bernisse | Wapen van Bernisse | Het wapen van Bernisse is op 9 december 1981 bij Koninklijk Besluit aan de gemeente Bernisse toegekend naar aanleiding van de gemeentelijke herindeling van 1 januari 1980, waarbij Abbenbroek, Oudenhoorn en Zuidland en delen van de gemeenten Geervliet (inclusief Simonshaven) en Heenvliet werden samengevoegd tot één nieuwe gemeente. Het wapen bleef in gebruik tot op 1 januari 2015 de gemeente samen met Spijkenisse opging in de nieuw gevormde gemeente Nissewaard. De leeuw en de kruisjes van Putten zijn in het wapen van Nissewaard opgenomen.
Oorsprong
Het bleek niet mogelijk om de oude wapens op een goede wijze samen te voegen. Er is voor gekozen om de wapens van Voorne en Putten in het nieuwe wapen op te nemen, tegenover het symbool van de rivier Bernisse, die de voormalige eilanden Voorne en Putten vroeger scheidde. Deze paal kwam ook voor in de wapens van Geervliet en Zuidland. Het voorstel van de raad was om in het bovenste deel van het wapen de leeuw van Voorne en de kruisjes van Putten op te nemen in en in het onderste deel een paal voor de Bernisse. De gemeenteraad koos echter voor een verticaal gedeeld wapen. De broek van Abbenbroek, de hoorn van Oudenhoorn en de leeuw van Heenvliet kwamen niet meer terug.
Blazoenering
De beschrijving van het wapen is als volgt: "Gedeeld : I doorsneden a in goud een omgewende aanziende leeuw van keel, getongd en genageld van azuur, b gedwarsbalkt van 6 stukken, azuur en goud, de balken van azuur beladen met 4,3 en 2 schuinkruisjes van zilver, II in zilver een paal van azuur. Het schild gedekt door een gouden kroon van 3 bladeren en 2 parels."
N.B.
de heraldische kleuren in de schilden zijn: goud (geel), keel (rood), azuur (blauw) en zilver (wit).
met "omgewend" bedoelt men dat de leeuw naar links gericht is (vanuit de persoon achter het schild gezien). Gebruikelijk is dat de heraldische stukken naar rechts (voor de toeschouwer naar links) zijn gericht.
Verwante wapens
Wapens waarvan elementen in het wapen van de gemeente Bernisse zijn opgenomen:
|
132076 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Plooi%20%28geologie%29 | Plooi (geologie) | Een plooi (Engels: fold) is in de geologie een ombuiging in oorspronkelijk horizontale lagen (zoals sedimentaire lagen). Plooien ontstaan door permanente ductiele deformatie van geconsolideerde gesteentelagen als gevolg van spanningen in de aardkorst, of in afglijdingsmassa's van ongeconsolideerde sedimenten of stroming in nog niet compleet gestolde magma als gevolg van de zwaartekracht. Plooien kunnen zeer uiteenlopende groottes hebben, van millimeter- tot kilometerschaal.
Gebieden waar de korst volledig doordrongen is door plooien worden fold belts genoemd en ontstaan door compressietektoniek. Vaak komen hierbij ook overschuivingen voor (fold-and-thrust belts). Deze gebieden komen vooral voor in orogenen (gebergtes en vroegere gebergtes).
Geometrie
Plooien kunnen geometrisch verdeeld worden in een ombuigingsgedeelte (Engels: hinge) en flanken. In een ontsluiting (geometrisch gezien twee-dimensionale aansnede) van gesteente is een geplooid vlak te zien als een golvende lijn. Het punt waar deze snijlijn een maximale kromming heeft wordt het hinge point genoemd. Dit is niet per definitie het hoogste of laagste punt dat de lijn bereikt. In de meeste gevallen zal het inflectiepunt, het punt waar de kromming van concaaf naar convex verandert of andersom, ongeveer halverwege een plooiflank liggen.
Een plooi die in de derde dimensie (de diepte) gezien dezelfde vorm blijft houden wordt een cilindrische plooi genoemd. In gesteenten die niet al te veel gedeformeerd zijn zijn plooien bij benadering vaak cilindrisch. In drie dimensies worden de punten met dezelfde kromming op een cilindrisch geplooid vlak met elkaar verbonden tot lijnen, die plooiassen genoemd worden. De lijn die de punten met maximale kromming met elkaar verbindt is de hinge line. Plooiassen worden in de geologie meestal beschreven door een dip (de hoek die de plooias maakt met een horizontaal vlak) en een diprichting (Engels: plunge, de richting waarin de plooias helt ten opzichte van azimut). Niet-cilindrische plooien hebben geen plooiassen, maar wel een hinge line die punten van maximale kromming met elkaar verbindt. Bij niet-cilindrische plooien is de hinge line niet recht maar gekromd (de oriëntatie varieert).
Een over grote lengte geplooide laag heeft in aansnede de vorm van een sinusfunctie, ombuigingen naar beneden en naar boven wisselen elkaar af. De ombuigingen naar boven, in de vorm van een letter U, worden synformen genoemd; de ombuigingen naar onder, in de vorm van een naar onderen geopende halve cirkel worden antiformen genoemd. Wanneer duidelijk is dat de jongere gesteentelagen boven liggen en de oudere onder, spreekt men respectievelijk van een syncline en een anticline.
Wanneer de twee flanken van een plooi verschillende lengtes hebben, spreekt men van een asymmetrische plooi.
|
2055890 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Frank%20Wanlass | Frank Wanlass | Frank Wanlass (17 mei 1933 – 9 september 2010) was een Amerikaans elektrotechnicus. Hij is de uitvinder van de Complementary Metal Oxide Semiconductor (CMOS), de meest gebruikte halfgeleidertechnologie in moderne microchips.
Biografie
Na zijn promovering in 1962 aan de universiteit van Utah ging Wanlass naar Fairchild Semiconductor. Een jaar later vond hij daar de CMOS-techniek uit, waar hij in 1967 octrooi op verkreeg. Vergeleken met bipolaire transistors resulteerde zijn CMOS-techniek in een significant lager energieverbruik (in zijn toenmalige demonstratie zes keer minder). Hiermee legde hij de basis voor de meeste van de latere transistortoepassingen in geïntegreerde schakelingen. (Als eerste in digitale horloges).
Later, nadat hij in 1964 Fairchild had verlaten, was Wanlass betrokken bij de oprichting van diverse IT-bedrijven, waaronder Four Phase, Zytrex en Standard Microsystems. In 1991 werd voor zijn uitvinding onderscheiden met de IEEE Solid-State Circuits Award en in 2009 werd hij opgenomen in National Inventors Hall of Fame.
Amerikaans uitvinder
Elektrotechnicus |
4425703 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Schelfheide | Schelfheide | Schelfheide is een gehucht in de Belgische gemeente Nieuwerkerken.
Vroeger vormde het een zelfstandige heerlijkheid, die van 1540 af, samen met Gorsem, ging behoren tot het Graafschap Duras. In 1795 werd Schelfhout bij de toen gevormde gemeente Gorsem gevoegd. Het was echter een exclave, die onder meer door Metsteren van het grondgebied van Gorsem gescheiden was. Daarom werd deze exclave in 1954 bij de gemeente Nieuwerkerken gevoegd.
Schelfheide heeft een kasteeltje gekend, nabij de plaats waar zich tegenwoordig de Schelfhoeve bevindt, een hoeve uit de 18e eeuw, aan Schelfheidestraat 60 gelegen. Achter deze hoeve bevindt zich een halfcirkelvormige gracht, en deze is weer verbonden met een vijver waarin zich een eilandje bevond waarop de burchtterp gelegen was. De gracht werd gevoed door de Vlaamse Beek. De Schelfheidewinning, een hoeve uit de 2e helft van de 18e eeuw, aan Schelfheidestraat 44, bevindt zich direct ten noorden van de Schelfhoeve.
Nieuwerkerken
Plaats in Limburg (België)
Kasteel in Limburg (België) |
4014205 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kamer%20van%20volksvertegenwoordigers%20%28samenstelling%201977-1978%29 | Kamer van volksvertegenwoordigers (samenstelling 1977-1978) | De lijst van leden van de Belgische Kamer van volksvertegenwoordigers van 1977 tot 1978. De Kamer van volksvertegenwoordigers telde toen nog 212 leden. Het federale kiesstelsel was in die periode gebaseerd op algemeen enkelvoudig stemrecht voor alle Belgen van 21 jaar en ouder, volgens een systeem van evenredige vertegenwoordiging op basis van de Methode-D'Hondt, gecombineerd met een districtenstelsel.
De 43ste legislatuur van de Kamer van volksvertegenwoordigers liep van 5 mei 1977 tot 14 november 1978 en volgde uit de verkiezingen van 17 april 1977.
Tijdens deze legislatuur was de regering-Tindemans IV in functie, die steunde op een meerderheid van christendemocraten (CVP en PSC), socialisten (PSB en BSP), Volksunie en FDF. De oppositie bestond dus uit PVV, PRLW, PL, RW en KPB-PCB.
In oktober 1978 kwam de regering-Tindemans IV ten val en daarna werd een overgangsregering gevormd: de regering-Vanden Boeynants II, samengesteld uit dezelfde partijen als de regering-Tindemans IV. Deze schreef in december 1978 vervroegde verkiezingen uit.
Zittingen
In de 43ste zittingsperiode (1977-1978) vonden drie zittingen plaats. Van rechtswege kwamen de Kamers ieder jaar bijeen op de tweede dinsdag van oktober.
De Kamers werden van rechtswege ontbonden door de verklaring tot herziening van de Grondwet van 14 november 1978.
Samenstelling
Wijzigingen in fractiesamenstelling:
In 1978 verlaat Basile-Jean Risopoulos de PL en gaat als onafhankelijke zetelen.
Lijst van de volksvertegenwoordigers
|
5593529 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lada%20Terra | Lada Terra | Lada Terra is een van de drie continentale regio's op de planeet Venus, de andere zijn Aphrodite Terra en Ishtar Terra. Lada Terra is vernoemd naar Lada, de Slavische godin van de liefde.
Lada Terra is een grote landmassa nabij de zuidpool van Venus, gecentreerd op 60°S en 20°E, heeft een diameter van 8.615 kilometer en een hoogte van circa 2,5-3 km boven de "zeespiegel". Lada Terra wordt door de Internationale Astronomische Unie (IAU) gedefinieerd als een van de drie 'grote landmassa's' of terrae van Venus. De term "landmassa" is niet analoog aan de landmassa op Aarde, aangezien er geen duidelijke oceanen op Venus zijn. De term is hier van toepassing op een aanzienlijk deel van het land dat boven de gemiddelde planetaire straal ligt en overeenkomt met hooglanden. Het brede gebied van Lada Terra bevat enorme coronae, kloofzones en vulkanische vlaktes, evenals vele andere kenmerken die wetenschappers gebruiken om de geschiedenis van deze complexe planeet samen te vatten. De onderscheidende transversale relaties gevonden in de gelaagdheid van Lada Terra zijn belangrijk geweest bij het realiseren van relatieve leeftijden van de extensionele gordels en coronae, evenals de complexe tesserae-kenmerken die op de hele planeet aanwezig zijn. In 1990 onthulde de ruimtesonde Magellan het grootste afvoerkanaalsysteem op de planeet, gelegen in de noordelijke regio van Lada Terra. Hoewel Lada Terra over het algemeen wordt beschouwd als een hoogvlakte van Venus, is deze veel lager gelegen dan zijn noordelijke tegenhangers Ishtar Terra en Aphrodite Terra.
Coronae en extensionele gordels
De vlaktes ten noorden van Lada Terra worden doorkruist door twee extensionele gordels. Elke gordel is samengesteld uit slenken, richels, breuken, vulkanische stromen, coronae en corona-achtige kenmerken. De langste en meest prominente gordel is de "Alpha-Lada extensionele gordel" die meer dan 6000 kilometer lang en 50 à 200 km breed is, en omvat de coronae Eve, Tamfana, Carpo, Selu, Derceto en Otygen. De "Alpha-Lada extensionele gordel" bevindt zich aan de noordwestelijke rand van Lada Terra die de hoogvlakten van Lada Terra scheidt van de brede laaglanden van Lavinia Planitia.
De tweede gordel is de "Derceto-Quetzalpetlatl extensionele gordel" in de noordoostelijke regio van Lada Terra, die ongeveer 2000 kilometer lang is en op sommige plaatsen meer dan 300 kilometer breed en omvat de coronae Sarpanitum, Eithinoha en Quetzalpetlatl.
De twee gordels kruisen elkaar op het 1600 op 600 kilometer brede vulkanische plateau van Derceto. Het is duidelijk dat de vervorming langs de twee gordels elkaar in de tijd overlappen, hoewel de vervorming langs de Alpha-Lada-gordel waarschijnlijk doorging nadat de vervorming langs de Derceto-Quetzalpetlatl-gordel was beëindigd.
|
1342748 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dove%20Award | Dove Award | De Dove Award is een muziekprijs die sinds 1969 door de Gospel Music Association wordt toegekend. De prijs wordt jaarlijks in Nashville (Tennessee) uitgereikt voor bijzondere resultaten in de christelijke muziek.
Er zijn prijzen voor zowel uitvoerende artiesten en groepen als producenten. De prijzen zijn ingedeeld in diverse muziekcategorieën als country, pop, praise & worship, rap/hiphop, rock, Southern gospel en instrumentaal.
Winnaars
De prijs is de afgelopen jaren toegekend aan onder anderen Rebecca St. James, Michael W. Smith en Graham Kendrick. De artiest die het vaakst werd onderscheiden, is Steven Curtis Chapman. Hij won negen keer de prijs voor de songwriter van het jaar en zeven keer die voor zanger van het jaar; in totaal won hij (tot 2008) 51 Dove Awards.
De Nederlanders Ralph van Manen en Henk Pool wonnen de Dove Award in 1999 voor het nummer Testify to love. (Dit nummer werd ook gebruikt voor de televisieserie Touched by an Angel.)
Externe link
Officiële website
Amerikaanse muziekprijs
Christelijke muziek |
4812929 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Challenger%20%28schip%2C%201956%29 | Challenger (schip, 1956) | De Challenger was een kraanschip van Heerema. Het werd in 1956 bij Verolme Scheepswerf Alblasserdam gebouwd als de ertstanker P.G. Thulin voor de Nederlandse Erts-Tanker Maatschappij.
In 1968-69 werd het schip bij Boele in Bolnes omgebouwd tot kraanschip. Hierbij werd een kraan van IHC Gusto geplaatst met een capaciteit van 800 shortton.
De Challenger betekende een terugkeer van Pieter Schelte Heerema naar de kraanschepen, nadat in 1966 zijn joint-venture met Brown & Root was beëindigd die daarbij de Global Adventurer hadden overgenomen en hadden bedongen dat Heerema zich twee jaar lang zou onthouden van de exploitatie van kraanschepen.
De eerste opdracht was in de Golf van Suez waar voor de Gulf of Suez Petroleum Company (50% Egyptian General Petroleum Corporation, 50% Amoco) een aantal boor- en productieplatforms geplaatst en een pijpleiding gelegd moesten worden in het El Morgan-veld. Deze waren gebouwd bij De Groot Zwijndrecht en werden daar aan dek geladen van de Challenger. Omdat het Suezkanaal nog gesloten was na de Zesdaagse Oorlog van 1967 ging de reis via Kaap de Goede Hoop.
Een nadeel bij de Challenger was dat achter de kraan op het achterschip nog een accommodatie stond, wat het onmogelijk maakte om een zware hijs uit te voeren over het achterschip. Dit beperkte de toepassingen, aangezien dwarsscheepse stabiliteit bij schepen kleiner is dan langsscheepse stabiliteit.
De Johannes Frans, een zusterschip van de P.G. Thulin, werd in 1971 gekocht door Heerema om als Challenger II te gaan varen, maar werd uiteindelijk als Conqueror verkocht aan Amoco. In plaats daarvan kocht Heerema de grotere Velutina die als Champion in de vaart kwam en de kraan op het achterschip had staan.
In 1987 werd het schip gesloopt in Aliaga.
Externe link
'Groot transport naar de Golf van Suez' in Schip en Werf, no. 19, 19 september 1969
Kraanschip (scheepstype)
Pijpenlegger
Schip op naam |
783464 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Fisc%20EuroTour | Fisc EuroTour | De stichting FISC EuroTour is in 1994 opgericht met de specifieke doelstelling om het erfgoed van historische en klassieke auto’s te conserveren en meer in het bijzonder de Europese merken en types. Als promotie hiervoor werd gekozen voor het organiseren van historische autoraces in West-Europa op de klassieke Grand Prix circuits, die de sfeer van de 50'er, 60'er en 70'er jaren 'ademden'.
De verwachting was, dat een dergelijke serie de conservatie en restauratie van bijzondere auto’s zou animeren, met als gevolg dat deze auto’s zo in hun originele staat en omgeving bewonderd konden worden.
De stichting is afhankelijk van lidmaatschapsgelden en donaties.
Historie
In 1994, werd op het circuit van Zandvoort een test race georganiseerd als onderdeel van het eerste British Race Festival, waaraan nog vaak gerefereerd wordt als het British 'Rain' Festival. Vanwege de bar slechte weersomstandigheden, reden er uiteindelijk slechts 12 Austin Healey Sprite and MG Midget rijders mee.
Ondanks een slechte opkomst, werd er toch besloten om in 1995 een volledige serie, bestaande uit zes evenementen, te organiseren. Al in het eerste jaar, stonden bekende circuits als Spa-Francorchamps (B), Zandvoort (NL), Nürburgring GP (D), Brands Hatch (UK) en Goodyear (LUX) op de wedstrijd kalender.
Startvelden groeiden snel naar gemiddelde velden van 30 auto’s, bestaande uit bijzondere auto’s zoals de Sebring Sprite, Lenham Sprite, Ashley Sprite, Jakobs Midget, Speedwell Sprite en natuurlijk de gewone 'Kikkeroog', de AH Sprite Mk II - IV en de MG Midget Mk I - III.
BMC 'A' Series
Met het opsteken van een recessie in 2003, werden de startvelden snel kleiner. Het economische klimaat dwong de stichting om terug te komen op het basis concept en een nieuwe en daarmee unieke serie te ontwerpen. Vanaf 2006, mogen alle auto’s uitgerust met een BMC 'A' series motor deelnemen aan de serie. Uitgaande van auto’s met min of meer hetzelfde gewicht en motor capaciteit, werd uiteindelijk een uitgebalanceerd reglement ontworpen. De startvelden zijn een weerspiegeling van de Engelse auto industrie op zijn hoogtepunt, reden waarom British Motor Heritage Ltd toestemming verleende om de BMC rozet te gebruiken.
Legendary Circuits Series
Op de Nordschleife (D) werd in 2006 een test race georganiseerd, voor een veelvoud aan interessante klassieke sport- en toerwagens. Deze succesvolle test was de directe aanleiding om de horizon andermaal te verleggen. Aldus werd aan een groter race publiek de mogelijkheid geboden om van dit legendarische circuit, maar ook van andere klassieke circuits in Europa, te genieten. Een brede keus aan auto’s is geschikt, waardoor de doelstellingen van de stichting nu volledig gehaald worden.
Referentie
FISC EuroTour Home Page
Autosport |
5447147 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Karl%20Auer%20%28voetballer%29 | Karl Auer (voetballer) | Karl Auer (12 augustus 1898 – Sovjet-Unie, 21 februari 1945) was een Duits voetballer.
Loopbaan
Auer begon zijn carrière bij SpVgg Fürth in 1920. In 1923 werd hij met zijn team de Zuid-Duitse kampioen en nam daardoor deel aan de nationale eindronde. Na een overwinning op de Breslauer Sportfreunde verloor de club de halve finale van SC Union 06 Oberschöneweide. Op 7 januari van dat jaar had de club een vriendschappelijke wedstrijd gespeeld tegen Hamburger SV, dat later dat jaar landskampioen zou worden en droogde deze club met duidelijke 10-0 cijfers af.
Op 13 januari 1924 werd hij opgeroepen voor het nationale elftal toen Duitsland in Neurenberg tegen Oostenrijk speelden. Auer bracht de Duitsers op voorsprong en ze wonnen de wedstrijd met 4-3. Met de Zuid-Duitse selectie won hij enkele weken later ook voor de tweede keer de Bundespokal. Op 21 april speelde hij met Duitsland in Amsterdam tegen Nederland, waar hij in de 26ste minuut de 0-1 winnende treffer maakte. Zijn volgende interland was pas twee jaar later op 20 juni 1926 tegen Zweden.
In 1926 werden ze slechts derde in de Beierse competitie, echter wonnen ze wel de Zuid-Duitse beker en mochten ze daardoor wel aan de eindronde nemen. Hier werden ze tweede achter FC Bayern München, maar sinds 1925 mochten er drie clubs per federatie naar de eindronde zodat de club ook daar mocht aantreden. Na overwinningen op FC Viktoria Forst, Breslauer SC 08 en Holstein Kiel plaatste de club zich voor de finale tegen Hertha BSC. Nadat het 1-1 stond scoorde hij de 2-1. Na nog een eigendoelpunt van Hertha dikte Willy Ascherl de score nog aan tot 4-1.
Als vicekampioen van Zuid-Duitsland namen ze het jaar erop opnieuw deel aan de eindronde en na een overwinning op de Breslauer Sportfreunde werden de Berliner Kickers met 9-0 afgemaakt. De halve finale voor 25.000 toeschouwers in Leipzig was een heruitgave van de finale van het jaar ervoor, echter trok Hertha deze keer aan het langste eind. In 1929 werd Fürth opnieuw landskampioen, Karl speelde dat jaar wel niet de finale, wel zijn jongere broer Heinrich. In 1930 maakte hij de overstap naar Würzburger FV en beëindigde daar zijn carrière.
Hij sneuvelde aan het Oostfront in februari 1945.
Externe link
Weltfussball
Auer, Karl |
5641779 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Interchange | Interchange | Interchange, ook wel Interchanged genoemd, is een abstract expressionistisch olieverfschilderij op doek van de Nederlands-Amerikaanse schilder Willem de Kooning (1904-1997). Net als Jackson Pollock was de Kooning een van de vroege kunstenaars van de beweging voor abstract expressionisme, de eerste Amerikaanse beweging voor moderne kunst. Het schilderij meet 200,7 bij 175,3 centimeter en werd voltooid in 1955. Het markeerde de overgang van de onderwerpen van de Kooning's schilderijen van vrouwen naar abstracte stedelijke landschappen. Het weerspiegelt een overgang in de schildertechniek van de Kooning door de invloed van kunstenaar Franz Kline. Het schilderij heeft een vlezige roze massa in het midden, die een zittende vrouw voorstelt.
Oorspronkelijk verkocht door de kunstenaar in 1955 voor 4.000 dollar, werd het in september 2015 door de David Geffen Foundation verkocht aan Kenneth C. Griffin voor 300 miljoen dollar, waarna het op dat moment het duurst verkochte schilderij ter wereld werd. Het is in bruikleen gegeven aan het Art Institute of Chicago. Het staat nu op de tweede plaats op de lijst van duurst verkochte schilderijen, alleen overtroffen door Salvator Mundi van Leonardo da Vinci, dat in november 2017 voor 450,3 miljoen dollar werd verkocht.
Schilderij
Werk van Willem de Kooning
Beeldende kunst in de Verenigde Staten |
5671897 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hamadasuchus | Hamadasuchus | Hamadasuchus is een geslacht van uitgestorven sebecide Crocodylomorpha.
Naamgeving
Er zijn fossielen gevonden in de Kem Kem-formatie in het zuidoosten van Marokko. Deze bedden dateren uit het Albien en Cenomanien van het Laat-Krijt. De typesoort Hamadasuchus rebouli werd in 1994 benoemd door Eric Buffetaut. De geslachtsnaam verwijst naar de Hamada du Guir, het steenplateau (hamada in het Arabisch) waar het fossiel gevonden was. De soortaanduiding eert Roland Reboul die het specimen vond.
Het holotype is MDE C001, deel van de collectie van het Musee des Dinosaures. Het bestaat uit een voorste linkerdentarium van de onderkaak. Later zijn meer specimina aan de soort toegewezen. De belangrijkste daaronder is specimen ROM 52620, de volledige schedel van een groot exemplaar.
Beschrijving
De kop was ongeveer veertig centimeter lang.
Diagnostische kenmerken van het geslacht zijn onder meer de overdwars afgeplatte en gekartelde tanden. Het had een matig hoge snuit en een licht heterodont gebit met drie verschillende tandmorfologieën die aanwezig waren in delen van de onderkaak. Vooraan waren er lange vangtanden. De wangtanden waren groot en afgeplat om vlees te verscheuren. Tussenin en achteraan stonden kleinere kegelvormige tanden. De vrij lange snuit vormde vooraan een ruitvormige rosette.
Fylogenie
Het werd eerst geplaatst in de familie Trematochampsidae. Later toonden analyses een verwantschap met de sebeciden.
Uitgestorven Crocodylomorpha |
1803521 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Yutog%20Sarma%20Y%C3%B6nten%20G%C3%B6npo | Yutog Sarma Yönten Gönpo | Yutog Sarma Yönten Gönpo (1126-) was een Tibetaans arts.
In de klassieke Tibetaanse geschiedschrijving wordt hij als opvolger vanuit dezelfde clan genoemd van Yutog Yönten Gönpo uit de achtste eeuw. Er is bij hedendaagse tibetologen echter op zijn minst ernstige twijfel aan het historisch bestaan van Yutog Yönten Gönpo (de oudere) . De in die geschiedschrijving altijd genoemde verwantschap met deze duidelijk wel historische Yutog Sarma Yönten Gönpo (de jongere) is dan ook twijfelachtig.
Yutog Sarma Yönten Gönpo is vermoedelijk de belangrijkste samensteller en auteur van de tekst van de Vier medische tantra's. Dat is het klassieke leerboek waarin alle beschikbare kennis van dat moment van de Tibetaanse geneeskunde werd samengevat. Een deel van de tekst is duidelijk ontleend aan Indiase medische verhandelingen, die in de elfde eeuw al door Rinchen Zangpo waren vertaald in het Tibetaans. Het is tot op heden de basis van die geneeskunde.
Tibetaans persoon
Tibetaanse geneeskunde
Tibetaanse literatuur |
5612850 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag%20om%20het%20Watergraafsmeer | Slag om het Watergraafsmeer | Slag om het Watergraafsmeer is een educatief artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost.
Het werk kwam tot stand na samenwerking van een aantal instanties in Watergraafsmeer, onderdeel van Oost. Zij wilden de verloren kennis over deze wijk in beeld brengen, maar ook de kennis van het vlechten van takken. Samen met wilgenkunstenaar Jan van Schaik werd de Slag op de Diemerdijk in beeld gebracht. Door gevlochten wilgentakken werd een aantal schepen uitgebeeld, al dan niet zinkend tijdens de slag die plaatsvond gedurende de Tachtigjarige Oorlog, toen de Watergraafsmeer nog daadwerkelijk een meer was.
De eerste versie van het kunstwerk was te zien in de periode 27 maart 2011 tot november 2011. Het was destijds zo populair dat het nog een jaar verlenging kreeg. In 2020 kwam er een meer permanent exemplaar. Plaats van handeling is Park Frankendael in de Watergraafsmeer. De schepen zijn niet alleen educatief, maar kunnen ook gebruikt als speelobject (natuurspeelplaats) gebruikt worden.
In 1920 woedde de “Slag om dé Watergraafsmeer”. Op 1 januari 1921 werd de tot dan toe zelfstandige gemeente Watergraafsmeer opgeslokt door gemeente Amsterdam
Beeld in Amsterdam-Oost |
2711446 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Bob%20Baelemans | Bob Baelemans | Robert J. M.-J. Baelemans (Hoboken), is beter bekend onder zijn pseudoniem Bob Bobbot. Hij was onder andere zanger en gitarist van de Belgische rockgroep The Pebbles, die in 1968-1969 een hit scoorden met Seven Horses in the Sky.
Biografie
Samen met Fred Beekman (Fred Bekky) stichtte hij in de jaren 1960 de band The Fredstones. De naam werd veranderd in The Pebbles en ze groeiden uit tot de eerste Vlaamse popgroep die ook in het buitenland succes oogstte. In 1966 vervoegde Luc Smets het muziekcollectief. Toen The Pebbles in 1974 ophielden te bestaan vormden hij en Fred Becky met zangeres Sofie het trio Trinity. Met de disco-single 002.345.709 (That's my number) scoorde de band in 1976 een hit. Trinity stopte in 1978.
In 1979 schreef hij samen met Fred Bekky en Guy Beyers het nummer Comment ça va voor Micha Marah's deelname op het Eurovisiesongfestival te Jeruzalem. Hoewel het tijdens elke voorronde de meeste stemmen had gekregen van het publiek, was het een vakjury die besloot welk nummer tot eindelijk zou deelnemen aan het liedjesfestival. Tegen de keuze van het publiek, kozen zij het nummer Hey nana tot grote woede van Micha Marah. Haar vrees bleek gegrond: Hey nana werd gedeeld laatste in Israël.
Daarnaast is hij te horen op de single Quand les Zosiaux Chantent dans le Bois van Urbanus, op 6 van de 9 tracks op diens album Is Er Toevallig een Urbanus in de Zaal? en op een van de 20 tracks op Wie Dit Leest is Zot eveneens van Urbanus (2010).
Vlaams zanger
Vlaams gitarist |
5293278 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Paleis%20van%20de%20Kanselarij | Paleis van de Kanselarij | Het Paleis van de Kanselarij (Italiaans: Palazzo della Cancelleria) is het historische hoofdkwartier van de Apostolische Kanselarij. Het paleis is het eerste renaissancepaleis van Rome en is eigendom van Vaticaanstad. Het werd gebouwd tussen 1489 en 1513 naar ontwerp van architect Donato Bramante. Dit paleis moest de woning worden van de neef van paus Sixtus IV, kardinaal Raffaele Riario. In het paleis is een permanente tentoonstelling over Leonardo da Vinci.
Het Paleis van de Kanselarij ligt tussen Corso Vittorio Emanuele II en Campo de' Fiori.
Geschiedenis
Paus Sixtus IV liet het Paleis van de Kanselarij bouwen voor zijn neef, kardinaal Raffaele Riaro. In 1513 werd het paleis in beslag genomen door paus Leo X, een lid van de familie Medici. Deze familie heeft veel invloed gehad in Florence. In 1517 werd het paleis zetel van de Apostolische Kanselarij. Volgens geruchten zou de bouw gefinancierd zijn door de winst die kardinaal Raffaele Riario opstreek met het spelen van kansspelen. Om die reden werd het paleis door de staat in beslag genomen. De grote deur werd in de 16e eeuw aan het paleis toegevoegd in opdracht van kardinaal Alessandro Montalto door de Zwitserse architect Domenico Fontana.
Extern
Het Paleis van de Kanselarij is het eerste gebouw dat gebouwd is in een renaissancestijl. Voor de bouw is gebruik gemaakt van rode travertijn. Dit bouwmateriaal is afkomstig van de ruïnes van het Theater van Pompeius. Deze ruïnes liggen in de buurt van het paleis. Op het binnenplein zijn grote paarse zuilen. Deze zuilen zijn hier geplaatste door Donato Bramante en komen oorspronkelijk uit Egypte.
In de lange gevel van het paleis is de basiliek van San Lorenzo in Damaso ingesloten. De ingang van deze kerk in te vinden aan de rechterkant van de hoofdgevel. Deze kerk stond al op deze plek voordat het Paleis van de Kanselarij werd gebouwd en stamt uit de vijfde eeuw.
Het binnenplein is rechthoekig. De onderste twee verdiepingen zijn open loggia’s met pilaren. Daarbovenop is nog een derde dichte verdieping.
Andrea Bregno is de ontwerper van het balkon. Dit balkon is te vinden aan de kant van Campo de' Fiori
Intern
In het paleis is een grote fresco gemaakt door Giorgio Vasari. Ook zijn er verschillende fresco’s die niet alleen door Vasari, maar ook door zijn leerling in 1546 zijn geschilderd.
Trivia
In het Rijksmuseum in Amsterdam is een ets van de façade van het Paleis van de Kanselarij. Deze ets is gemaakt door Giovanni Battista.
Externe links
https://www.romasegreta.it/parione/piazza-della-cancelleria.html
http://www.romeartlover.it/Vasi74.html
https://www.bezienswaardighedenrome.com/leonardo-da-vinci-museum/
Kanselarij
Renaissancebouwwerk in Italië |
849825 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Roccoman | Roccoman | Roccoman is een Nederlandse popgroep.
Biografie
De band wordt in de zomer van 2001 opgericht en pas in mei 2003 vindt een eerste optreden plaats. De oorspronkelijke bezetting bestond uit Toni Peroni (drums), The Buck (zang en gitaar), Wouter Heijster (toetsen en samplers) en Basco da Gama (Basgitaar). Enige nationale bekendheid wordt eind 2004 verworven als de band het nummer Here's Johnny covert. Dit was oorspronkelijk een gabber-househit van Hocus Pocus met de bekende sample van Jack Nicholson in The Shining. De clip werd in het najaar van 2004 vertoont op The Box en MTV.
Februari 2006 wordt Wouter, de toetsenist, ziek. Het blijkt een oorontsteking te zijn. Na een ziekbed van enkele weken voelt hij zich weer beter, maar onverwacht wordt hij later na een terugval opgenomen in het ziekenhuis. De oorontsteking blijkt niet te zijn genezen en is zelfs overgeslagen op zijn hersenen. Heijster overlijdt op 5 maart 2006.
De band besluit, ondanks het grote verlies, toch door te gaan. Er is wel een stilte van meer dan een jaar. In april 2007 wordt bekendgemaakt wordt dat de band terug is, in gewijzigde bezetting. 14 mei 2007 geeft de band een try-out optreden in Stairway to Heaven in Utrecht.
Externe link
Officiële pagina op Facebook
Nederlandse popgroep |
751420 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Joost%20%28internet%29 | Joost (internet) | Joost (spreek uit als Juiced) was een internetdienst met het doel allerlei televisieprogramma's op een legale manier aan te bieden. Joost was een project van de Zweed Niklas Zennström en de Deen Janus Friis, tevens de ontwikkelaars van het muziekruilprogramma Kazaa en internetbelbedrijf Skype. Het bedrijf staakte in 2012 alle activiteiten.
Joost maakte gebruik van peer-to-peertechniek. De bedoeling was om met deze techniek een beeldkwaliteit te verkrijgen vergelijkbaar met normale televisie. De ontwikkeling van de software gebeurde op verschillende plaatsen ter wereld, onder andere New York, Londen, Leiden en Toulouse. De Joostsoftware was beschikbaar voor Windows en OS X.
Joost begon begin 2006 onder de naam The Venice Project en vestigde zich in Leiden. Leiden werd gekozen omdat een van de medeoprichters, technisch directeur Dirk-Willem van Gulik, hier woonde, het gunstige leef- en belastingklimaat en de korte vliegtijd naar onder andere Londen.
In 2009 staakte Joost zijn bedrijfsmodel van peer-to-peerverspreiding van video. Ook trok het bedrijf zich terug uit Leiden, om verder alleen nog uit Londen en New York te werken.
|
2733541 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sukumar%20Azhikode | Sukumar Azhikode | Sukumar Azhikode (Malayalam: സുകുമാര് അഴീക്കോട്; Azhikode, district Kannur, Kerala, 26 mei 1926 – Thrissur, district Thrissur, Kerala, 24 januari 2012) was een Indiaas schrijver, literatuurcriticus, criticus, redenaar en docent. Azhikode wordt erkend voor zijn bijdrage aan het Malayalam en inzicht in de Indiase filosofie, zijn scherpe redevoeringen en polemieken. Hij was een onderzoeker van het Sanskriet, het Malayalam en het Engels.
Biografie
Carrière
Azhikode behaalde zijn bachelorgraad in handel in 1946, waarna hij een masterstudie voltooide in Sanskriet-literatuur en Malayalam-literatuur. Later werd hij ook doctor in de filosofie. Toen begon hij zijn carrière als docent en gaf hij een aantal jaren les in Malayalam-literatuur aan diverse middelbare scholen en werd hij directeur van het Sree Narrayana Mangalam Training College in Moothakunnam. Later werd hij hoogleraar en assistent-vicekanselier aan de Calicut-universiteit in het district Kozhikode, alwaar hij in 1986 pensioneerde.
Overlijden
Azhikode bleef zijn hele leven ongetrouwd en woonde in Eravimangalam nabij de stad Thrissur in het gelijknamige district in de deelstaat Kerala. Op 7 december 2011 werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Hij stierf op 24 januari 2012 om 06.33 uur op 85-jarige leeftijd in het Universitair Medisch Instituut Amala in Thrissur aan de gevolgen van botkanker. Zijn vrienden wilden dat hij zou worden gecremeerd in Thrissur, doch de familie heeft afgedwongen dat de uitvaart zal plaatsvinden in Azhikode in het district Kannur.
Literair oeuvre
Azhikodes bekendste werk en tevens zijn magnum opus Tathvamasi (1984) is een leidend boekwerk over veda's en upanishads, onderdelen van de Indiase filosofie. Met het boek heeft Azhikode diverse prijzen gewonnen. Een van de voornaamste prijzen, de Padma Shri, die Azhikode werd toebedeeld in januari 2007, heeft hij echter geweigerd. De reden was dat niet iedereen zonder meer de prijs zou kunnen winnen, wat erop zou duiden dat de staat onderscheid maakt tussen individuen, hetgeen indruist tegen de constitutie.
Azhikode schreef veel columns en artikelen in kranten en tijdschriften over politiek en over sociale en culturele kwesties die vaak tot ophef leidden.
Indiaas schrijver
Schrijver in het Malayalam
Schrijver in het Sanskriet |
711812 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Bert%20Nienhuis | Bert Nienhuis | Lambertus (Bert) Nienhuis (Groningen, 14 november 1873 – Amsterdam, 26 mei 1960) was een Nederlandse keramist, vormgever en sieraadontwerper.
Leven en werk
Nienhuis werd geboren in de stad Groningen als zoon van de commissionair Lambertus Nienhuis (1834-1890) en Alberdina Goedhuis (1835-1875). Hij werd opgeleid aan Academie Minerva in zijn geboorteplaats en vervolgens aan de Rijksschool voor Kunstnijverheid in Amsterdam. In 1895 werkte hij voor Plateelfabriek De Distel te Amsterdam. Een jaar later richtte hij Tegelbakkerij Lotus in Watergraafsmeer op. Zijn bedrijf werd in 1901 overgenomen door De Distel, Nienhuis kreeg toen de leiding over de decoratieve afdeling. Zijn vinding van een mat glazuur werd al snel door andere fabrieken overgenomen.
Vanaf 1905 was Nienhuis docent aan de Kunstnijverheidsschool in Haarlem. Hij begon in dat jaar sieraden te ontwerpen voor de juweliersfirma Hoeker & Zoon. Hij behaalde met een van zijn ontwerpen een zilveren medaille op de Wereldtentoonstelling van 1910 in Brussel. In de sieraden die Nienhuis tot 1912 vervaardigde werkte hij met eenvoudige geabstraheerde natuurlijke ornamenten in zowel decoratie als vorm. Hij heeft vooral met goud, edelstenen en email gewerkt. Zijn sieraden worden gerekend tot de Nederlandse art nouveau.
In 1912 verruilde Nienhuis Haarlem voor het Duitse Hagen, waar hij docent werd aan een nieuw opgerichte Kunstgewerbeschule. Hij kreeg een eigen atelier en alle ruimte om te experimenteren met nieuwe materialen en technieken. Hij maakte onder meer keramische sculpturen. In 1916 keerde hij terug naar Nederland, mede vanwege de Eerste Wereldoorlog, en werd een jaar later leraar aan Quellinus, waaraan hij tot zijn pensionering in 1934 verbonden zou blijven. Als zelfstandig pottenbakker maakte hij in deze tijd unica, met kenmerkende eenvoudige vormen.
Hij is de grootvader van fotograaf Bert Nienhuis.
Werk in openbare collecties (selectie)
Rijksmuseum Amsterdam
Bibliografie
Baarsen, R.J. en Berge, G. van (1990) Juwelen 1820-1920. Den Haag: Gary Schwarz/SDU. ISBN 9061791138
Heij, J.J. (2004) Nederlandse beeldende kunst en kunstnijverheid [1885-1935]. Zwolle: Waanders Uitgevers / Assen: Drents Museum.
|
5580481 | https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20Knuif | De Knuif | De Knuif (Gronings: De Knoef), ook wel De Kleine Knuif, was een gehucht op de grens van de gemeenten Borgsweer, Oterdum en Nieuwolda in de huidige gemeenten Eemsdelta en Oldambt.
De Knuif was tevens een herberg aan het Termunterzijldiep in het kerspel Oterdum, waar de watering langs de Zomerdijk in het diep uitmondde. Iets zuidelijker bevond zich de uitwatering van het Hondshalstermaar met een verlaat bij De Klieve. Het huis wordt vermeld op een kaart uit 1731. Men sprak in de 19e eeuw ook wel over de Groote Knuif.
De Kleine Knuif was een nabijgelegen huis in het kerspel Borgsweer, waarnaar het latere gehucht is genoemd.
De Knuifstermolen was een poldermolen van het waterschap Nonnegaatsterpolder te Nieuwolda. Hij werd gebouwd omstreeks 1800 op de plek waar zich eerder het Oostwolderverlaat bevond. Door de aanwezigheid van twee verlaten moet De Knuif rond 1700 een klein knooppunt voor de binnenvaart hebben gevormd.
In de 17e eeuw liep hier tevens de landweg van Nieuwolda naar de Zomerdijk. Deze route volgde vanaf Nieuwolda-Oost de Buitenweg of Griedelaan, ging dan via de Raadherentil (ca. 1680 Raets Heeren Tyll) naar een laan aan de noordzijde van het Termunterzijldiep, om vervolgens via De Knuif bij de Zomerdijk aan te komen.
Oud-Houwerda
Men vermoedt dat De Knuif oorspronkelijk de naam van een steenhuis van de hoofdelingenfamilie Houwerda was. De nabijgelegen boerderij aan de Zomerdijk (nr. 7) ligt op een verhoogd erf en was vroeger voorzien van singels en grachten waarin puin en keien zijn gevonden. De provinciekaart van Nicolaes Visscher van omstreeks 1680 noteert in deze omgeving olim (vroeger) Houwerda, en ook Theodorus Beckeringh tekent hier in 1781 Oudt Houwerda.
Het Oost-Friese woord knuf betekent 'een stomp', een knūve staat voor ‘klomp, blok, knoest. Misschien werd het woord hier gebruikt als synoniem voor knol 'bult', waarmee elders in Groningen stinswieren werden aangeduid. Het Groningse woord knoeven betekent daarentegen 'vleugellam maken'.
Geografie van Eemsdelta
Geografie van Oldambt
Borg in Groningen
Buurtschap in Groningen |
2331160 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Militair%20Huis | Militair Huis | Het Militaire Huis is de militaire entourage van een staatshoofd, in het bijzonder een koning of regerend vorst. De tegenhanger is het Civiele Huis, de hofhouding.
Het militaire Huis herinnert aan de periode dat een koning zélf zijn legers aanvoerde, het werd ook wel de "Grote Staf" genoemd. Tegenwoordig bestaat het Militaire Huis uit:
chef van het Militaire Huis
generaal-adjudanten
adjudanten
vleugeladjudanten
Vroeger was het groter en waren er ook ordonnansen en liason-officieren aan verbonden.
De militairen worden vanuit de wapens gedetacheerd, Koning Willem III der Nederlanden stond er op dat de officieren van "Zijn" Militaire Huis ook tijdens de soms zeer langdurige perioden aan het hof, deze waren afhankelijk van 's Konings gunst, geregeld werden bevorderd. Het Ministerie verzette zich daartegen omdat een niet geoefende officier aan het hof zijn geschiktheid voor andere commando's in de loop der jaren verloor.
Om de waardigheid van het staatshoofd te benadrukken werden en worden de leden van het Militaire Huis uitgerust met bijzondere kledingstukken. Het meest opvallend zijn de traditionele gouden nestels van de adjudanten. Ze dragen ook een monogram van de vorst of vorstin op de kraagspiegel of revers.
België
Het Militair Huis van de Koning wordt geleid door een opperofficier, een generaal of vlagofficier, die wordt bijgestaan door een hoofdofficier, Adviseur bij het Militair Huis en Voorzitter van het Coördinatiecomité van de informatica in het paleis, van het technisch informaticapersoneel en van het administratief secretariaatspersoneel. Tot het Militair huis behoren eveneens de Vleugeladjudanten en de Ordonnansofficieren van de Koning.
|
3976195 | https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20rebellen%20van%20Utopia | De rebellen van Utopia | De rebellen van Utopia (Engelse titel: Eight against Utopia) is een roman van de Britse schrijver Douglas R. Mason. Het boek valt in te delen in de categorie sciencefiction, maar kan ook gelezen worden als een verhaal over een ontsnapping uit een gevangenis.
Synopsis
Het verhaal speelt zich af in de verre toekomst. De grote steden zijn nog slechts stipjes op oude landkaarten. De Aarde is (weer) tijden verdeeld geweest in slechts twee klimatologische zones. De een strekte zich uit van de Noordpool tot de Middellandse Zee, de andere begon aan de zuidkust van die zee (dan meer) en was te heet voor menselijk leven. Op die scheidslijn ligt de stad Carthago, al 7000 jaar geheel overkoepeld tegen het natuurgeweld. Natuurwetenschapper Gaul T. Kalmar komt erachter dat het buiten de koepel toch niet zo koud dan wel warm is als de autoriteiten de bevolking voorhouden. Een groep weet aan de koepel te ontsnappen door kortsluiting te veroorzaken in Byrsa, een van de wijken van Carthago. Hierdoor komt de beveiliging even op een laag pitje. Eenmaal buiten wordt de groep achterna gezeten door militairen die alles proberen om te voorkomen dat mensen uit de koepel weten te ontsnappen. Een echte zoektocht wordt het niet, want in een overwoekerde wereld is het lastig zoeken. De groep wordt uiteindelijk uitgedund tot acht (vandaar de Amerikaanse titel). Aan het eind van het boek wordt de toekomstige rolverdeling duidelijk; de vrouwen in de groep zullen voor kinderen moeten zorgen.
Sciencefictionroman
Engelse literatuur (Verenigd Koninkrijk)
Roman uit 1966 |
1743034 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ontpolderen | Ontpolderen | Ontpolderen is een poldergebied de status van polder ontnemen.
Aan de kust kan een polder prijs gegeven worden aan de zee of een zeearm, zodat het gebied weer de invloed ondergaat van de getijden. Men kan zo bijvoorbeeld de komberging van een zeearm vergroten en daarmee de kans op hoge stormvloedstanden, vooral in het stroomopwaarts gelegen gebied, enigszins verkleinen. Men bereikt dit door het landwaarts verleggen van een dijk of dam waardoor het gebied weer onderdeel is van het getijdensysteem van de zee. De polder zal daardoor veranderen in een schorren- en slikkengebied. Een geruchtmakend voorbeeld zijn de plannen in Nederland om de Hertogin Hedwigepolder tussen 2016 en 2019 om te vormen tot zo'n gebied om de Westerschelde meer ademruimte te geven en verloren gegane natuurwaarden te compenseren.
Eerdere generaties waterbouwkundigen zijn opgeleid met de stelregel dat kustverkorting de beste maatregel is om overstromingen in het kustgebied te voorkomen.
Ook in het binnenland laat men soms polders opnieuw deel uitmaken van het systeem van oppervlaktewateren. Soms in het kader van het scheppen van nieuwe natuur of in het kader van veiligheid (Ruimte voor de rivier), maar het kan ook gebeuren in verband met het ontwikkelen van woon- en recreatieprojecten. Een bekend voorbeeld van dat laatste is de Blauwe stad in Groningen.
Polder
Ruimtelijke ordening
Oppervlaktewater |
5572835 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Axel%20Kei | Axel Kei | Axel Kei (30 december 2007) is een Ivoriaans voetballer die onder contract ligt bij Real Salt Lake.
Carrière
Kei werd geboren in Ivoorkust, maar verhuisde op jonge leeftijd naar Brazilië, waar zijn vader voetbalde. Later verhuisde de familie naar de Verenigde Staten. Daar sloot hij zich aan bij de jeugdopleiding van Real Salt Lake. Op 8 oktober 2021 maakte hij zijn officiële debuut in het eerste elftal van partnerclub Real Monarchs in de competitiewedstrijd tegen Colorado Springs Switchbacks (0-0). Kei was toen amper 13 jaar, 9 maanden en 9 dagen oud en werd zo de jongste atleet ooit die in een professionele wedstrijd in een Amerikaanse teamsport in actie kwam.
Op 22 september 2022 maakte Kei zijn officiële debuut in het eerste elftal van Real Salt Lake: in de Leagues Cup-wedstrijd tegen Atlas Guadalajara (1-2-verlies) liet trainer Pablo Mastroeni hem tijdens de rust invallen. De aanvaller was toen 14 jaar, 8 maanden en 23 dagen oud. Op 14 oktober 2023 maakte hij z'n debuut in de Major League Soccer: tegen LA Galaxy mocht hij zes minuten voor tijd invallen. Met zijn 15 jaar en 289 dagen werd hij de vierde jongste speler ooit in de MLS.
Statistieken
Ivoriaans voetballer |
2327626 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kleine%20Catechismus%20van%20Luther | Kleine Catechismus van Luther | De Kleine Catechismus van Luther (Duits: Der Kleine Katechismus) is een catechismus geschreven door Maarten Luther.
In november 1528 werkt Luther drie preken om tot een catechismus, die de naam Grote Catechismus van Luther krijgt. De Grote Catechismus is vooral bedoeld voor de geestelijkheid en volwassenen. Tegelijkertijd werkte Luther aan een "kleine catechismus" voor de jeugd en minder geleerde individuen.
De Kleine Catechismus dateert uit 1529 en behandelt achtereenvolgens:
de Tien Geboden (in 11 vragen en antwoorden),
het Apostolicum (in 3 vragen en antwoorden),
het Onze Vader (in 13 vragen en antwoorden),
het Sacrament van de Heilige Doop (in 7 vragen en antwoorden),
het Sacrament van de Heilige Eucharistie (in 5 vragen en antwoorden),
en de Sleutelambt en de Biecht (in 6 vragen en antwoorden).
Daarnaast bevat de Kleine Catechismus nog diverse gebeden (ochtend- en avondgebed, gebeden voor en na de maaltijd) en de zogenaamde "huistafel", regels waaraan burgers zich dienen te houden (bijv. ten opzichte van de overheid en dergelijke). Luther schreef ook een voorwoord in zijn catechismus, deze wordt in sommige Nederlandse uitgaven afgedrukt, maar meestal weggelaten.
De Kleine Catechismus wordt vandaag de dag binnen het Lutheranisme gebruik voor jeugdcatechese (bijvoorbeeld in aanloop naar het vormsel). Er bestaan ook handboeken die gebruikt kunnen worden naast de Kleine Catechismus en soms maakt de Kleine Catechismus integraal deel uit van uitgebreidere catechismussen, dit is vooral gebruikelijk in Scandinavische landen.
De Kleine Catechismus maakt sinds 1580 deel uit van het Concordiënboek, een verzameling van Lutherse belijdenisgeschriften. De Evangelisch-Lutherse Kerk in het Koninkrijk der Nederlanden erkent de Kleine Catechismus als belijdenisgeschrift. De Kleine Catechismus van Luther is een van de belijdenisgeschriften van de Protestantse Kerk in Nederland.
Literatuur
Div. auteurs: Lutherse Geschriften. Belijdenisgeschriften van een Kerk, Boekencentrum 's-Gravenhage 1987, p. 16-18
Zwanepol, Dr. Klaas (hoofdred.): Belijdenisgeschriften voor de Protestantse Kerk in Nederland, Boekencentrum Zoetermeer 2004, p. 55-66
|
89592 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Appelbergen | Appelbergen | Appelbergen (SBB gebruikt de spelling Appèlbergen, de huidige uitspraak volgend) is de naam van een voormalig militair oefenterrein en tegenwoordig een bos met heide- en veenrestanten ten oosten van Glimmen, in de provincie Groningen.
Naam
De naam wordt uitgesproken met de klemtoon op de eerste e, dus als het woord appel, in de juridische / militaire betekenis. Van oorsprong werd de naam uitgesproken met klemtoon op de a, dus als het woord appel (= vrucht), waarbij appel verwijst naar dennenappels. De verschuiving van klank is het gevolg daarvan dat het bos jarenlang als oefenterrein werd gebruikt. De als grap bedoelde uitspraak is ondertussen ingeburgerd, zodat degene die de naam "fout" uitspreekt gecorrigeerd wordt.
Geografie
De Appelbergen liggen op de Hondsrug, de grote rug die zich op de grens van Drenthe en Groningen, uitstrekt van de stad Groningen tot voorbij Emmen. In feite bestaat de Hondsrug hier uit twee parallel liggende ruggen die NNW-ZZO lopen. Op de oostelijke rug ligt Onnen, op de westelijke Glimmen. Tussen de ruggen werd plaatselijk stuifzand afgezet, terwijl op andere plaatsen veenvorming plaatsvond.
Ten noorden van de Appelbergen ligt de Onner es. In het zuidwesten worden de Appelbergen begrensd door de Hoge Hereweg, een zeer oude weg, die wel de "Via Appia van Groningen" genoemd wordt. De weg liep hoog over de Hondsrug en vormde de verbinding tussen Groningen en Coevorden. Het was een heir-weg (heir = leger), waarlangs legers trokken, bijvoorbeeld in 1672 Bommen Berend met een troepenmacht van 24.000 man. Aan de andere kant van de Hoge Hereweg strekt zich de Glimmer es uit. Ten zuiden van de Appelbergen liggen de Besloten Venen, een met veen dichtgegroeide laagte.
Ter hoogte van de Appelbergen bevond zich vanaf 1393 de grens van het gebied van de stad Groningen.
Aan de Hoge Hereweg ligt een uitspanning, het Pannenkoekhuis Paviljoen Appelbergen. Het paviljoen ligt vlak bij de plas midden in het bos. De plas is een restant van een groter rond meer (mogelijk een pingoruïne) dat tegenwoordig een vrijwel niet te betreden moeras is. In het verleden was er ook een openluchtzwembad, waarvan nog een paar restanten zichtbaar zijn.
Het Pieterpad loopt door de Appelbergen. Het dichtstbijzijnde Nivon Natuurvriendenhuis "De Hondsrug" bevindt zich enkele kilometers zuidelijker in Noordlaren, aan de rand van het Noordlaarderbos.
Tweede Wereldoorlog
In de Tweede Wereldoorlog hebben de Duitsers in Appelbergen 34 personen als represaille gefusilleerd en hen begraven in ongemarkeerde graven op een onbekende locatie. Hiervan zijn er 15 nooit teruggevonden. Tussen 1949 en 2004 is herhaaldelijk vergeefs gespeurd naar de graven van de resterende slachtoffers. In 2004 is in de nabije omgeving van hun vermoedelijk graf een monument geplaatst.
Bos in Groningen
Geschiedenis van Groningen (gemeente)
Voormalig militair oefenterrein in Nederland
Oorlogsmonument in Groningen (provincie) |
4611264 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Fantasie%20voor%20altviool%20en%20orkest | Fantasie voor altviool en orkest | Fantasie voor altviool en orkest is een compositie uit 1920 van Arnold Bax. Volgens inzichten in 2016 was het zijn 235e werk.
Het werk kwam tot voltooiing onder de titel Altvioolconcert in d mineur. Het ging in première op 17 november 1921 door altist Lionel Tertis met de Royal Philharmonic Society onder leiding van Albert Coates in de Queen's Hall te Londen. Het altvioolconcert had zijn titel niet mee, want in die tijd waren er nog maar weinig concerto's voor dit muziekinstrument geschreven. De recensent van de Daily Mail kon zich niet herinneren dat hij er al één had gehoord. Toch ontstonden steeds meer stukken voor altviool en orkest, onder meer in opdracht van Lionel Tertis. Ralph Vaughan Williams schreef bijvoorbeeld zijn Flos campi voor hem, en William Walton zijn altvioolconcert.
Toen Tertis het concerto van Bax in 1922 speelde onder leiding van Eugène Goossens was de titel gewijzigd in Fantasie voor altviool en orkest. Het werd toen gespeeld tijdens een concert dat integraal was gewijd aan composities van Bax. Het concert haalde een recensie in De Telegraaf. Voor de populariteit van het werk maakte het geen verschil; het voert een achterhoedegevecht ten opzichte van andere concerto’s. Ook binnen het oeuvre van Arnold Bax bleef het een vrij onbekend werk.
Bax koos voor de driedelige opzet van de concertovorm:
Poco lento – Allegro moderato molto ritmico
Lento semplice
Allegro vivace.
Het werk start met het orkest, maar al in de tweede maat is er een klaaglijke solopassage. Even later citeert Bax het Ierse volksliedje A chailín donn deas na gcíocha bána ("O mooie brunette met witte borsten"). Bax had enige tijd in Ierland gewoond. De begintonen zijn gedurende het gehele werk, dat zonder onderbreking doorgespeeld wordt, te horen. In deel 3 citeert Bax nog het strijdbare Amhrán na bhFiann (soldatenlied), dat in 1926 het Ierse volkslied zou worden.
Rivka Golani heeft het werk in 1994 in Nederland uitgevoerd tijdens een concert in Muziekcentrum Vredenburg met het Radio Filharmonisch Orkest onder leiding van Nicholas Cleobury. In 1989 had zij het opgenomen voor Conifer. In 2012 nam Roger Chase het op met het BBC Concert Orchestra onder leiding van Stephen Bell voor het Dutton Vocalion-platenlabel. Die opname werd op de voet gevolgd door een opname uit 2014 door Philips Dukes met BBC Philharmonic onder leiding van Andrew Davis voor Chandos.
Bax maakte nog een pianotranscriptie van het werk, dat in de begindagen regelmatig werd uitgevoerd door Harriet Cohen en dezelfde Tertis.
Compositie voor altviool
Compositie van Arnold Bax
Compositie voltooid in 1920 |
1334220 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Brahmadeva | Brahmadeva | Brahmadeva (1060 – 1130) was een Indiase wiskundige.
Brahmadeva was de zoon van Candrabudha. Zijn familie stamde uit het Mathura district in Uttar Pradesh in Noord-India. Zijn familie behoorde tot de hoogste kaste, die der Brahmanen.
Hij was de auteur van de Karanaprakasa, een commentaar op de Aryabhatiya van Aryabhata. De inhoud van de Karanaprakasa gaat onder andere over trigonometrie en de toepassing daarvan in de astronomie. De 'Karanaprakasa' bestaat uit negen hoofdstukken en volgt daarin de 'Aryabhatiya'. Onderwerpen in dit werk betreffen onder andere trigonometrie en de toepassing daarvan in de astronomie, de astronomische lengte van de planeten, zons- en maansverduisteringen, het wassen van de maan en de conjunctie van de planeten
In verschillende delen van India waren verschillende commentaren op de 'Aryabhatiya' populair. Brahmadeva's commentaar schijnt vooral populair te zijn geweest in Chennai, Mysore en Maharastra. De belangrijkste commentaren op de 'Aryabhatiya' werden op hun beurt het uitgangspunt voor verdere vervolgcommentaren en dit gebeurde ook met de 'Karanaprakasa'. Tot in de zeventiende eeuw verschenen er commentaren op dit werk van Brahmadeva.
Indiaas astronoom
Indiaas wiskundige |
2742434 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Westerdokseiland | Westerdokseiland | Het Westerdokseiland is een eiland in Amsterdam tussen het Westerdok en het IJ. Het ontstond in 1832 toen door aanleg van de Westerdoksdam dit deel van het IJ werd afgescheiden en daardoor ook geen eb en vloed meer kende in het tot 1870 nog in open verbinding met de Zuiderzee staande IJ.
Aan de westzijde ontstond zo de omsloten watervlakte die nu Westerdok heet. Aan de oostkant ontstond op soortgelijke wijze het Oosterdok.
Het Westerdokseiland was vanaf de jaren twintig jarenlang vooral in gebruik als een spoorwegemplacement, dat via de spoorbrug Westerdokseiland verbonden was met de sporen van het achtergelegen Centraal Station. Op het amper vier hectare grote eiland groeiden meer dan 150 wilde plantensoorten. Dat had alles te maken met het havenverleden van het eiland, en de aanwezigheid van het Koloniaal etablissement aan de Westerdoksdijk. Geen werelddeel ontbrak: aardpeer, alsemambrosia, bezemkruid, sorgo, kafferkoren en zegekruid.
In het begin van de 21ste eeuw is hier grootschalige woningbouw gerealiseerd. Het betreft hier grote appartementencomplexen. Bij de aanleg is geen rekening gehouden met de zichtlijnen vanuit de oude stad, zo heeft bijvoorbeeld de Prinsengracht het uitzicht op het IJ geheel verloren.
Bij de aanleg van het IJdock, een nieuw aan het Westerdokseiland aangeplempt schiereiland, heeft men dit ondervangen door inkepingen te maken in de bebouwing. Het water van het Westerdok heeft tegenwoordig onder andere de functie van jachthaven.
Aan het einde van het eiland loopt de Westerdoksdijk door in de Silodam.
Aan het Stenen Hoofd lag eind jaren zestig als studentenonderkomen het schip Caledonia. Gedurende de bouw van het Pontsteigergebouw vertrok hier van 2015 tot 2018 het Distelwegveer naar de NDSM.
Wijk in Amsterdam
Amsterdam-Centrum
Kunstmatig eiland in Nederland
Amsterdams eiland |
2303207 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Vorstendom%20Jersika | Vorstendom Jersika | Jersika (Latijn: Gerzika, terra Lettia; Duits: Gerzika, Zargrad; Russisch: Ерсика, Герцике, Gertsike) was een vroegmiddeleeuws vorstendom in het oosten van het huidige Letland. De hoofdstad was gelegen op een walburcht 165 km ten zuidoosten van Riga. In het noorden grensde het aan het eveneens Letgaalse vorstendom Tālava.
Geschiedenis
Jersika werd in de 10e eeuw gesticht als een voorpost van het vorstendom Polotsk op de oude handelsroute van de Varjagen naar de Grieken. Het werd geregeerd door oosters-orthodoxe vorsten.
In 1209 werd Visvaldis, de vorst van Jersika, militair verslagen door bisschop Albert van Riga en de Orde van de Zwaardbroeders, waarbij zijn Litouwse vrouw gevangengenomen werd. Hij werd gedwongen zijn koninkrijk aan Albert te schenken, waarna hij een deel ervan als leengoed van het Bisdom Riga terug kreeg. De oorkonde van Visvaldis is het oudste van dergelijke documenten dat in Letland bewaard is gebleven. In deze oorkonde wordt Visvaldis "koning van Jersika" ("Vissewalde, rex de Gercike", in een ander document ook "Wiscewolodus rex de Berzika") genoemd.
In 1211 werd het deel van Jersika dat bekendstond als "Lettia" ("terra, quae dicitur Lettia") verdeeld tussen het bisdom Riga en de Orde van de Zwaardbroeders.
Na de dood van Visvaldis in 1239 werd zijn leen aan de Lijflandse Orde gegeven. Dit werd echter betwist door de heersers van Litouwen en Novgorod, die meermaals poogden het grondgebied te veroveren.
Geschiedenis van Letland
Jersika
Jersika |
4380511 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Bennie%20Railplane | Bennie Railplane | Het Bennie Railplane was een vorm van spoorwegtransport uitgevonden door George Bennie (1891-1957), dat zich verplaatste langs een bovenliggend spoor met behulp van propellers.
Bennie, geboren in Auldhouse nabij Glasgow, Schotland begon te werken aan de ontwikkeling van zijn spoorwegvliegtuig in 1921. In 1929-30 bouwde hij een prototype op een testspoor met een lengte van 130 yard (120 meter) boven een LNER-lijn in Milngavie bij Glasgow, met één spoorwagen om het systeem te demonstreren aan potentiële kopers. De wagen reed langs een bovenliggend enkelvoudig spoor en werd vastgehouden door geleidingsrails onderaan. Het bewoog door propellers aangedreven door een boordmotor. Het was bedoeld om te rijden boven de conventionele spoorwegen, en daarbij het snellere passagiersvervoer te scheiden van het tragere vrachtvervoer. Bennie geloofde erin dat zijn spoorvoertuig het potentieel had om te reizen tegen 120 mijl per uur en een "snelle passagiers, post en bederfelijke waren" vervoerdienst kon bieden. De diensten voor trage en zware goederen en diensten en aan lokale passagiers zouden doorgaan op de traditionele sporen eronder. Iedere wagon zou maximaal 48 mensen kunnen vervoeren, hoewel er bij het prototype minder zitplaatsen waren.
Ondanks de wereldwijde belangstelling, kon Bennie de nodige financiële steun, die hij nodig had om zijn revolutionaire transportmiddel verder te ontwikkelen, niet krijgen. De voorgestelde lijn van Edinburgh naar Glasgow werd niet gebouwd, noch die tussen Southport en Blackpool. Tegen 1937 was Bennie bankroet. Hij had het meeste van zijn werk zelf gefinancierd.
Het prototype spoorvliegtuig lag te roesten in een veld bij Milngavie tot het werd verkocht als schroot in 1956. Bennie stierf het volgende jaar.
Overblijfselen
De originele schuur waar het vervoermiddel gebouwd werd bestaat nog. Het is gelegen in Main Street, Milngrave en is nu een filiaal van Kelvin Timber. Er is een aan de buitenmuur een blauwe gedenkplaat als herinnering aan de Railplane.
Het Glasgow Museum of Transport en het Kelvingrove Museum in Glasgow hebben beiden objecten gerelateerd aan de Bennie Railplane tentoongesteld en het transportmuseum heeft een film van de testrit in zijn cinema.
Een paar stukken filmmateriaal zijn bewaard gebleven, waaronder een nieuwsflits die toentertijd in cinema's werd getoond. Het Scottisch Screen Archive van de National Library of Scotland bezit een aantal stukken film waaronder een 20 minuten durende reportage.
Een artikel uit november 1950, heeft een tiental foto's over hoe het testspoor er toen uitzag.
Externe links
Film of test run (BBC Scotland)
The Newcomen Rolt Prize
Hogesnelheidstrein
Openbaar vervoer |
1791251 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Yamagata%20Masakage | Yamagata Masakage | Yamagata Masakage (Japans: 山県昌景) (1524 - 1575) was een samoerai uit de late Sengoku-periode. Hij verwierf faam als een van de Vierentwintig generaals van Takeda Shingen. Hij stond bekend om zijn rode harnas en vaardigheden op het slagveld, en was een persoonlijke vriend van Takeda Shingen. Hij was de jongere broer van Obu Toramasa, een andere vazal van Shingen, die de bekende "rode vuur eenheid" aanvoerde (afgeleid van de slogan van Shingen, Furinkazan). Na een gefaalde opstand van Takeda Yoshinobu, pleegde zijn broer Seppuku en nam Masakage de titel over. Hij kleedde zijn cavalerie-eenheid vervolgens in rode harnassen. Het werd gezegd dat zijn cavalerie altijd als eerste aanviel en verwarring en paniek verspreidde in de vijandelijke rangen.
Yamagata vocht succesvol voor de Takeda in meerdere slagen en kreeg hiervoor een heerlijkheid in de provincie Shinano. Hij was aanwezig in de Slag bij Mimasetoge in 1569 en veroverde kasteel Yoshida op de Tokugawa, tijdens de Mikatagahara Campagne (1572-73) en was aanwezig bij de daaropvolgende slag bij Mikatagahara. Zijn laatste veldtocht was de slag bij Nagashino in 1575, die de Takeda zouden verliezen. Hij werd neergeschoten tijdens een charge van zijn beroemde rode cavalerie-eenheid. De volledige eenheid stierf in deze slag.
Yamagata probeerde tot tweemaal toe Takeda Katsuyori over te halen af te zien van de slag bij Nagashino. Hij besefte dat hen daar een nederlaag stond te wachten, maar Katsuyori luisterde niet naar hem.
Ii Naomasa van de Tokugawa-clan werd geïnsprireerd door de rode kleur van Yamagata. Hij eerde hem door zijn leger de "Rode Duivel Brigade" te noemen.
Volgens een legende zou Takeda Shingen op zijn doodsbed in 1573 Yamagata hebben geroepen en hem hebben opgedragen zijn banieren bij de Seta-brug te plaatsen, de traditionele oostelijke toegangsweg naar Kyoto.
Referenties
Samurai-archives
Samoerai
16e-eeuws militair |
4324 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Webpagina | Webpagina | Een webpagina is een pagina op het wereldwijde web. De basis is een HTML- of XHTML-code (de broncode) die is bedoeld om met een webbrowser bekeken te worden. De code kan verwijzen naar andere bestanden die ook nodig zijn voor de opbouw van de pagina, bijvoorbeeld een afbeeldingsbestand. De browser zet een en ander om naar de uiteindelijke pagina. Door hypertekst links in de HTML-code kan eenvoudig van de ene pagina naar de andere worden genavigeerd, een bezigheid die ook wel surfen op het internet wordt genoemd.
De definitie van webpagina van het World Wide Web Consortium (W3C) luidt: "een niet ingebed bestand dat door middel van HTTP verkregen wordt uit een enkele URI plus alle andere bestanden die door een user agent gebruikt worden bij het weergeven of bedoeld zijn om samen met het niet ingebedde bestand te worden weergegeven".
Webpagina's en URL
Elke webpagina heeft in principe een eigen uniek adres in de vorm van een URL. Daar zijn echter uitzonderingen op, sommige webpagina's worden dynamisch gegenereerd door een programma of script (zie ook server-side scripting), waardoor dezelfde URL een andere pagina kan tonen op basis van acties van de gebruiker of andere variabele factoren (soort browser, cookies, tijd etc). Het bestaan van frames is ook verwarrend voor de een-op-eenrelatie tussen een webpagina en een URL. Frames maken het namelijk mogelijk dat binnen een webpagina (met een URL) meerdere andere webpagina's (met ieder een eigen URL) kunnen worden ondergebracht.
Website
Een website bestaat uit een aantal samenhangende webpagina's op hetzelfde domein. De beginpagina van een website wordt de hoofdpagina of homepage genoemd.
|
2185718 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Voetcarillon | Voetcarillon | Het voetcarillon is een muziekinstrument dat met de voeten bespeeld wordt. Het instrument lijkt op een normale carillon, beiaard of klokkenspel oftewel een met een klavier bespeelbaar muziekinstrument dat bestaat uit één of meerdere series klokken. De voetcarillon bestaat echter uit 9 bronzen tegels die elk een klankelement bevatten dat mechanisch tot klinken wordt gebracht bij aanraking.
Beschrijving
Het voetcarillon wordt meestal op de grond gemonteerd in de vorm van een vierkant. De verschillende tonen worden tot klinken gebracht door een aanslagmechaniek dat wordt geactiveerd door het springen of dansen op de tegels. De tonen die geproduceerd worden, klinken als die van een normaal klokkenspel. De geproduceerde tonen zijn gestemd volgens een pentatonische toonladder en kunnen na elkaar in melodie dan wel gelijktijdig in akkoorden gespeeld worden.
Geschiedenis
Het voetcarillon werd in de jaren '70 door Alfons van Leggelo ontworpen om de beweging van het lopen direct aan klank te relateren.
De Engelse benaming van het voetcarillon, Dance Chimes, geeft de verbinding tussen beweging en klank aan.
Voetcarillons worden wereldwijd op openbaar terreinen geplaatst, zoals bijvoorbeeld in Battery Park in New York, Diana, Princess of Wales Memorial Playground in Londen en op het Museumplein in Amsterdam.
|
4072290 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Willem%20Sizoo | Willem Sizoo | Willem Sizoo (Eindhoven, 1 februari 1929 – Klundert, 14 maart 1998) was een Nederlands politicus van het CDA.
Hij werd geboren als zoon van dr. G.J. Sizoo die toen als wetenschappelijk medewerker werkzaam was bij het Natuurkundig Laboratorium van Philips en een jaar de eerste hoogleraar in de natuurkunde aan de Vrije Universiteit Amsterdam werd.
Na het gymnasium volgde W. Sizoo een opleiding aan het Koninklijk Instituut voor de Marine waarop hij tot 1979 een carrière had als officier bij de Koninklijke Marine waar hij het bracht tot kapitein-luitenant ter zee. Daarnaast was hij van 1970 tot 1973 jaar lid van de gemeenteraad van Nederhorst den Berg. In dat laatste jaar ging hij naar Londen als assistent Marineattaché en van 1976 tot 1979 was hij chef staf Commandant Maritieme Middelen IJmond. In 1978 werd hij opnieuw gemeenteraadslid maar nu in Loenen waar hij ook wethouder is geweest. In februari 1985 werd Sizoo benoemd tot burgemeester van Klundert wat hij tot zijn pensioen in maart 1994 zou blijven. Vier jaar later overleed Sizoo op 69-jarige leeftijd.
Burgemeester van Klundert
CDA-politicus |
5762857 | https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20Oversteek%20%28Rijswijk%29 | De Oversteek (Rijswijk) | De Oversteek is een fiets- en voetgangersbrug over de Delftsche Vliet in de Zuid-Hollandse stad Rijswijk.
Geschiedenis
Aangezien het Rijn-Schiekanaal (waar de Delftsche Vliet een deel van is) voor langzaam verkeer een groot obstakel vormde, wilde de gemeente Rijswijk een verbinding over het kanaal creëren. Ipv Delft zorgde voor het architectonisch ontwerp en Technisch Adviesbureau Sliedrecht (TAS) voor het constructief ontwerp van de staalconstructies en werktuigbouwkundige en elektrotechnische installaties. Er werd gekozen voor een slanke stalen draaibrug.
De brug werd gebouwd voor 9 miljoen euro, waarvan 90 procent bekostigd werd door Stadsgewest Haaglanden en de rest door de gemeente Rijswijk. De per boot vervoerde brug werd in de werkplaats van Machinefabriek Emmen gemaakt en in mei 2014 gedurende twee dagen geplaatst. Half juli werd voor het eerst van de brug gebruikgemaakt, de opening volgde op 31 oktober dat jaar. De naam van de brug kwam naar voren uit zevenhonderd naamsuggesties van Rijswijkers, waarbij "De Oversteek" tien keer genoemd werd.
Fietsbrug in Zuid-Holland
Bouwwerk in Rijswijk
Oeververbinding over de Vliet |
1558134 | https://nl.wikipedia.org/wiki/TTV%20Megacles | TTV Megacles | TTV Megacles is een Nederlandse tafeltennisclub uit Weert die werd opgericht op 26 juni 1959 als Wit-Zwart. Haar vertegenwoordigende vrouwenteam werd in 1988, 1989 en 1990 landskampioen in de eredivisie. Het won in 1988 en 1990 tevens de nationale beker. De vrouwen van Megacles kwamen in 1988 tot de kwartfinale van de Europa Cup 1, waarin het werd uitgeschakeld door Spartak BS Vlasim uit Tsjechoslowakije (5-1).
Clubgeschiedenis
Megacles was bij oprichting een afdeling van voetbalvereniging Wit-Zwart '32 en nam oorspronkelijk ook die naam aan. In 1962 fuseerde Wit-Zwart met een handbal- en een tafeltennisclub tot één organisatie, die een nieuwe naam moest krijgen. Uit de inzendingen van een uitgeschreven prijsvraag werd vervolgens democratisch gekozen voor Megacles, een naam die verschillende personen uit de Griekse geschiedenis droegen.
In de eerste bijna twintig jaar van haar bestaan zwierf TTV Megacles rond door Weert, voordat op 16 januari 1978 de intrek werd genomen in gymzaal St. Louis. Daarvoor werkte de club haar wedstrijden af in achtereenvolgens de kantine van textielfabriek Frans Beeren & Zoon, het handboogzaaltje de Treffers bij Vester Vleeshouwers, de gymzaal van de Paters van de Heilige Geest, gymzaal Keent, de aula van het Bisschoppelijk College aan de Wilhelminasingel en de gymzaal van pensionaat St. Louis aan de Emmasingel.
Op 26 juni 2009, op haar vijftigste verjaardag, fuseerde TTV Megacles met Gehandicapten Sport Weert. Ze gingen samen verder onder de naam TTV Megacles. Sindsdien beschikt Megacles over een tak Sporters met een Beperking die uit meer dan 25 personen bestaat. Op 1 augustus 2009 verhuisde TTV Megacles naar een aparte zaal in sportcomplex Aan de Bron in Weert.
Selectiespelers
Onder meer de volgende spelers speelden minimaal één wedstrijd voor Megacles in de eredivisie:
NK = Nederlands Kampioen enkelspel
Megacles, TTV
Sport in Weert
Sportvereniging in Limburg (Nederland) |
918598 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Skj%C3%A1lfandi | Skjálfandi | Skjálfandi is een fjord in het noorden van IJsland, hoewel het geologisch gezien meer een baai is. Het woord Skjálfandi kan als schudden vertaald worden, wat weer verwijst naar de vele aardbevingen die in dat gebied voorkomen. De meeste daarvan, echter, zijn alleen maar met seismografische middelen te detecteren.
De baai is in vroegere ijstijden door gletsjers uitgeslepen. Er monden twee rivieren in de Skjálfandi uit: de gletsjerrivier Skjálfandafljót en de Laxá, een neerslagrivier. De Laxá is bekend om de grote hoeveelheden zalm die erin voorkomt (Lax betekent zalm).
De belangrijkste plaats aan de Skjálfandi is Húsavík, gelegen tegenover de fraaie, met eeuwige sneeuw bedekte Kinnarfjöll bergketen aan de overkant van de fjord. Zoals de meeste bergen op IJsland is ook deze bergketen van vulkanische origine.
De baai is voornamelijk bekend door de aanwezigheid van meerdere walvissoorten. Deze walvissen kunnen het best worden geobserveerd via boottripjes die vanuit Húsavík worden georganiseerd.
Garðar Svavarsson, een Zweedse Viking, was de eerste Europeaan die rond 860 vaste voet op IJsland zette. Hij kwam ongeveer bij het huidige Húsavík aan land, overwinterde daar en besloot daarop weer te vertrekken.
In de Skjálfandifjord liggen de eilandjes Flatey en het piepkleine Lundey.
Externe links
Foto van de haven van Húsavík met de baai
Baai in IJsland
Fjord in IJsland |
4028617 | https://nl.wikipedia.org/wiki/WTA%20Tier%20I | WTA Tier I | De WTA Tier I-toernooien vormden de hoogste categorie vrouwentennistoernooien in de periode 1988 tot en met 2008. Deze toernooien werden georganiseerd door de Women's Tennis Association (WTA) die in 1988 de indeling naar vier categorieën (Tier I tot en met Tier IV) had ingesteld.
De Tier I-toernooien onderscheiden zich van toernooien van lagere categorie door:
een grote prijzenpot, samenhangend met:
zowel een hoger uit te keren prijzengeld per speelster
als een groter aantal deelneemsters;
een groter aantal te verdienen punten voor de WTA-ranglijst.
Deze factoren trekken vooral de hoogstgeplaatste speelsters aan (top 30). Speelsters buiten de top 100 maken weinig kans om tot zo'n toernooi te worden toegelaten.
Lijst van toernooien in categorie Tier I
De volgende toernooien maakten, voor kortere of langere tijd, deel uit van deze categorie:
Prijzengeld van toernooien in categorie Tier I
Bedragen in US$.
Vervolggeschiedenis
Met ingang van het tennisseizoen 2009 schakelde de WTA over op een andere set categorieën. De op dat moment bestaande toernooien van niveau Tier I werden daarbij merendeels toebedeeld aan de nieuwe categorieën Premier Mandatory en Premier Five.
Uitzonderingen:
het toernooi in Charleston en het toernooi in Moskou degradeerden naar categorie Premier;
het toernooi in Berlijn en het toernooi in Doha werden in 2009 niet voortgezet.
WTA |
3789756 | https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20Sighers%20ter%20Borch | De Sighers ter Borch | De Sighers ter Borch is een uit Eelde afkomstig geslacht waarvan leden vanaf 1816 tot de Nederlandse adel behoren en dat in 1924 uitstierf.
Geschiedenis
De stamreeks begint met Reint (de) Zyghers die vermeld wordt tussen 1528 en 1560 en voor 18 augustus 1573 overleed. Zijn kleinzoon Reint de Sigers verkreeg in 1646 erkenning als havezathe voor het in Eelde gelegen huis ther Borch. Diens zoon Johan de Sigers had vanaf 1646 zitting in de ridderschap van Drenthe. Bij Koninklijk Besluit werd nazaat Roelof de Sighers ther Borch (1775-1867) benoemd in de ridderschap van Drenthe. In 1889 werd een verre verwant van de laatste erkend te behoren tot de Nederlandse adel; met deze laatste stierf het geslacht in 1924 uit.
Enkele telgen
Gijsbert de Sighers ther Borch (1737-1812), majoor
Jan de Sighers ther Borch (1773-1814), kapitein
Gijsbert de Sighers ther Borch (1804-1855), belastingontvanger
Jhr. Herhardus bernardus de Sighers ther Borch (1834-1924), belastingontvanger, laatste telg van het geslacht
Jhr. Roelof de Sighers ther Borch (1775-1867), majoor, lid ridderschap en provinciale staten van Drenthe
Nederlands adellijk geslacht |
1294990 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kabelplank | Kabelplank | Een kabelplank wordt gebruikt als bescherming van in de grond gelegde kabel(s). De bedoeling ervan is om schade door graafwerkzaamheden te voorkomen.
Buiten worden kabels gewoonlijk in de grond in sleuven gelegd. De diepte daarvan hangt af van de opdrachtgever, dieper is duurder. Als het goed is worden de coördinaten van de sleuven nauwkeurig ingemeten en vastgelegd. Toch komt het nog vaak voor dat bij een aannemer onvoldoende bekend is waar kabels liggen. Om nu te voorkomen dat bij graafwerk kabels worden geraakt legt men op een spade afstand boven de kabel kabelplankjes. Wordt er ter plaatse gegraven, dan komt men eerst bij de plankjes en dat moet normaal gesproken voldoende signaal zijn voor nader onderzoek.
Boven een enkele kabel wordt ook wel een kunststof lint ingegraven. Het voordeel is de prijs, het nadeel dat de bescherming minder is.
Van oudsher gebruikte men goedkope stoeptegels, maar bij kunststof plankjes en bij lint kan een opvallende kleur worden gebruikt en kan er een waarschuwing op gedrukt worden. Bovendien is het gewicht veel lager, waardoor de plankjes ten opzichte van de kabels met de tijd minder in de grond verschuiven.
Schade aan leidingen
Iedereen die machinale graafwerkzaamheden gaat of laat verrichten, is wettelijk verplicht dit van tevoren te melden bij het kadaster. Dit heet een graafmelding. Na de melding verstrekt het kadaster digitaal informatie over de plek van ondergrondse kabels en leidingen. Deze informatie is noodzakelijk om zorgvuldig te kunnen graven. De kabel- en leidinginformatie moet op locatie aanwezig zijn als de graafwerkzaamheden plaatsvinden. Voor een gebied van 500 x 500 meter of kleiner is één graafmelding voldoende.
In 2012 zijn er 37.400 schades gemeld ontstaan tijdens graafwerkzaamheden. Dat is ruim 7% meer dan in 2011.
Elektrotechniek
Civiele techniek |
1498663 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Margaretha%20van%20Savoye%20%281589-1655%29 | Margaretha van Savoye (1589-1655) | Margaretha van Savoye, hertogin van Mantua en Montferrat en onderkoningin van Portugal (Turijn, 28 april 1589 - Miranda de Ebro, 26 juni 1655) is bekend geworden als laatste Spaanse onderkoningin van Portugal. In Portugal staat zij bekend als Duquesa de Mantua.
Ze werd geboren tijdens het keizerlijke bestuur van Filips II van Spanje, haar grootvader van moederskant. Ze was het vierde kind van Karel Emanuel I van Savoye (1562-1630) en infante Catharina Michaella van Spanje (1567-1597).
Hertogin van Mantua en Montferrat
Ze trouwde op 19 februari 1608 in Turijn met Francesco IV Gonzaga, de toekomstige hertog van Mantua en Montferrat. In 1612 volgde hij zijn vader, de toenmalige hertog Vincent I van Mantua, op en werd hertog van Mantua. Maar kort daarop stierf hij. Uit dit huwelijk werden drie kinderen geboren, maar alleen een dochter Maria Gonzaga, Hertogin van Montferrat overleefde haar kinderjaren. Doordat er geen mannelijke nakomelingen uit dit huwelijk meer leefden werd Francisco opgevolgd door zijn jongere broer Ferdinando Gonzaga
Onderkoningin van Portugal
Nadat haar tante van moederskant, Isabella van Spanje, Hertogin van Luxemburg en Landvoogdes van de Nederlanden overleed in 1633, werd ze Spaans onderkoningin van Portugal. Margaretha had Portugese voorouders via twee van haar betovergrootmoeders (Keizerin Isabella en Beatrice, Hertogin van Savoye). Deze waren dochters van Koning Emanuel I van Portugal.
Nadat in 1635 de Graaf van Basto was ontslagen als Onderkoning, werd ze door Filips IV van Spanje benoemd tot Spaanse onderkoningin van Portugal. Ze was eerder genoemd door Diogo Soares, lid van de raad van Portugal in Madrid. Ze verhuisde in 1634 naar Lissabon.
Aftreden
Door de Portugese Portugese Restauratieoorlog in 1640 moest ze de Portugese bevolking kalmeren tijdens de demonstraties op het Praça do Comércio, het toenmalige grootste plein van Lissabon. Tijdens deze revolutie werd ze gedwongen tot aftreden en opgevolgd door de Hertog van Braganza, de nieuwe koning van Portugal. Ze vertrok naar Spanje, waar ze in 1655 overleed in Miranda de Ebro.
Huis Savoye
Onderkoning van Portugal
Savoye, M |
5103587 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jimi%20Bellmartin | Jimi Bellmartin | Jimi Silawanebessy (Bogor, 29 januari 1949 – Den Bosch, 28 mei 2021) beter bekend als Jimi Bellmartin was een Nederlands soulzanger van Molukse afkomst.
Silawanebessy kwam als 1-jarige met zijn familie in 's-Hertogenbosch terecht, waar hij opgroeide in het woonoord voor Molukkers Lunetten. In de periode 1970 tot 1982 was hij actief als soulzanger. Hij zong onder meer in achtergrondkoren bij Percy Sledge en The Trammps en bracht onder het pseudoniem Jimmy Bellmartin verschillende singles uit. Vanaf 2007 was hij zanger bij The Soul Snatchers.
Bekendheid verkreeg Silawanebessy door deelname aan het televisieprogramma The Voice Senior, waarvan hij in 2018 het eerste seizoen won. Hij werd hierbij gecoacht door Gordon en Gerard Joling.
Na zijn winst mocht hij een EP opnemen en optreden in de Ziggo Dome. In 2019 stond hij twee avonden in de Johan Cruijff ArenA tijdens de concerten van De Toppers.
Zijn eerste single kwam uit in 1970 onder de titel This is my lovesong / The winter of my life.
Silawanebessy is op 28 mei 2021 overleden na een kort ziekbed.
Nederlands zanger
Pseudoniem |
3880445 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Primera%20Divisi%C3%B3n%201909%20%28Uruguay%29 | Primera División 1909 (Uruguay) | Het seizoen 1909 van de Primera División was het negende seizoen van de hoogste Uruguayaanse voetbalcompetitie, georganiseerd door de Liga Uruguaya de Football. De Primera División was een amateurcompetitie, pas vanaf 1932 werd het een professionele competitie.
Teams
Er namen elf ploegen deel aan de Primera División tijdens het seizoen 1909. Negen ploegen keerden terug vanuit na seizoen; hekkensluiter Intrépido FC was gedegradeerd en Albion FC trok zich terug uit de hoogste klasse. Uit de Segunda División promoveerden Colón FC en Oriental FC. Ook Central FC werd toegelaten vanuit een lager niveau. Deze drie ploegen debuteerden allemaal op het hoogste niveau.
Competitie-opzet
Alle deelnemende clubs speelden tweemaal tegen elkaar (thuis en uit). De ploeg met de meeste punten werd kampioen.
Montevideo Wanderers FC (1906), C.U.R.R.C. (1907) en River Plate FC (1908) waren de voorgaande drie jaar kampioen van Uruguay geworden. De titelstrijd ging dit seizoen tussen deze drie clubs. Uiteindelijk won Montevideo Wanderers hun tweede titel; de Bohemios wonnen zeventien van de twintig wedstrijden. Alleen tegen River Plate (overwinning en nederlaag) en C.U.R.C.C. (gelijkspel en nederlaag) liet Wanderers punten liggen. C.U.R.C.C. bleef dus ongeslagen tegen de uiteindelijke landskampioen, maar won in totaal minder wedstrijden en eindigde ten slotte op de tweede plaats. Titelhouder River Plate werd derde.
Van de nieuwkomers presteerde Central FC het beste; zij eindigden op de zesde plaats. Mede-debutant Oriental FC eindigde als laatste en degradeerde. Uiteindelijk zou dit voor Oriental het enige seizoen op het hoogste niveau blijken. Colón FC eindigde als achtste, maar speelde desondanks het volgende seizoen niet meer op het hoogste niveau. CA Montevideo werd na dit seizoen opgeheven. Hierdoor bleef C.U.R.C.C. over als enige van de vier clubs die de competitie hadden opgericht in het eerste seizoen.
Kwalificatie voor internationale toernooien
Sinds 1900 werd de Copa de Competencia Chevallier Boutell (ook wel bekend als de Tie Cup) gespeeld tussen Uruguayaanse en Argentijnse clubs. De winnaar van de Copa Competencia kwalificeerde zich als Uruguayaanse deelnemer voor dit toernooi. Sinds 1905 werd om een tweede Rioplatensische beker gespeeld, de Copa de Honor Cousenier. De winnaar van de Copa de Honor plaatste zich namens Uruguay voor dit toernooi. De Copa Competencia en Copa de Honor waren allebei een officiële Copa de la Liga, maar maakten geen deel uit van de Primera División.
Eindstand
Legenda
Topscorer
Alberto Cantury van Nacional maakte elf doelpunten en werd hierdoor voor de tweede maal op rij topscorer.
1909
Uruguay |
5092476 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Metro%20van%20Hangzhou | Metro van Hangzhou | De metro van Hangzhou is een vorm van openbaar vervoer in de Chinese miljoenenstad Hangzhou. Het metronetwerk kende in 2021 gemiddeld 2.461.000 reizigers per dag, in 2017 was dit nog maar 931.000. Het hoogste aantal reizigers op een dag tot 2022 kwam voor op 4 maart 2022 toen 3.539.000 reizigers gebruik maakten van de metro voor een verplaatsing.
In 2012 opende een eerste metrolijn, lijn 1, die in 2015 werd verlengd. Deze lijn 1 vormt ruwweg de noord-zuidverbinding in de stad. In 2015 volgde een verlenging. De lijn heeft twee aparte noordelijke takken. In 2014 opende een tweede metrolijn, lijn 2, met noordwest-zuidoost oriëntatie. Deze lijn werd in 2017 verlengd. In 2015 volgde lijn 4, een derde lijn die een kort traject deelt met lijn 1 en waarvan het traject vervolgens langs de rivier zuidwaarts loopt. Deze lijn werd in 2018 verlengd. In 2019 werd lijn 5 geopend, een lijn die in het noordwesten van de stad dwars op lijn 2 ligt. In 2020 volgde de indienstname van de lijnen 6, 7 en 16 en werden de lijnen 1 en 5 verlengd met bijkomende trajecten en stations. In 2021 openden de lijnen 8 en 9, en de verlenging van de lijn 6. In 2022 openden lijnen 3 en 10 en werden de lijnen 4, 7 en 9 verlengd.
Voor lijn 19, vooral gekend als de Airport Express wordt ook een indienstname in de loop van 2022 voorzien. De nieuwe lijn, die naast de lijnen 1 en 7 ook de terminals van de Internationale luchthaven Hangzhou Xiaoshan met het stadscentrum verbindt, zal bij opening 59,1 km lang zijn en 17 stations bedienen. Ook de verdere uitbreiding van de lijnen 3, 5 en 10 met trajectverlenging en bijkomende metrostations is nog voor 2022 voorzien.
Lijnen
|
2079074 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Gemeentehuis%20van%20Vorst | Gemeentehuis van Vorst | Het gemeentehuis van Vorst is een openbaar gebouw in art-decostijl in de gemeente Vorst in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.
Toelichting
Het gemeentehuis werd in 1925 ontworpen door architect Jean-Baptiste Dewin (1873-1948) en in 1938 in gebruik genomen. Het asymmetrisch ontwerp met een toren aan de zijkant is strak geometrisch van opbouw met gestileerde beelden. De gevels zijn uitgevoerd in kleine gele bakstenen. Het geheel werd in 1992 geklasseerd als beschermd monument.
Het gebouw is ook bekend omwille van de rijkelijke aankleding met beeldhouwwerk van Jean Canneel, Fernand Debonnaires, Marnix D'Haveloose, Lucien Hoffman, Jacques Marin, Victor Rousseau, Paul Stoffyn, Georges Vandevoorde, Antoine Vriens, Joseph Witterwulghe en Maurice Wolf., de glasramen van Georges Balthus en het meubilair van de Kunstwerkstede De Coene. Ook het kostbaar materiaalgebruik valt op: zwart mazymarmer en wit carraramarmer. De wandbekleding van de raadszaal is opgebouwd uit meer dan tien tropische houtsoorten.
Men is zinnens het gebouw te restaureren met aangepaste materialen, voorzien van de nieuwste informatica, volledig technisch in orde met dubbel glas en gedempt geluid, aldus architect Pascal Simoens van het bureau Cooparch-RU. De kosten van de restauratie raamt men op 11,8 miljoen euro.
Vorst
Bouwwerk in Vorst
Beschermd erfgoed in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest
Art-deco-architectuur in België |
4025349 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Gaston%20Moulin | Gaston Moulin | Gaston Jules Moulin (Antwerpen, 18 juni 1911 - Brussel, 7 september 1981) was een Belgisch politicus voor de PCB en vervolgens het FDF-RW.
Levensloop
Moulin behaalde het diploma van landbouwingenieur in Gembloux (Gembloers) in 1934.
Hij werd gemobiliseerd in september 1939 en werd door de Duitsers gevangen genomen in De Panne in juni 1940. Hij was bevrijd in januari 1942 en neemde deel aan het verzet in de regio Waremme.
In 1944 creëerde hij in Wallonië met enkele vrienden een boerenunie “MDP: Mouvement de défense paysanne” (boerenverdedigingsbeweging) waarvan hij tot 1954 algemeen secretaris werd. In 1944 werd hij ook lid van de communistische partij PCB-KPB. In 1951 trad hij toe tot het Centraal Comité van de partij. In 1954 nam hij actief deel aan het congres van Vilvoorde, dat een nieuwe niet-stalinistische politieke lijn aannam en werd lid van het politiek bureau.
Van 1958 tot 1961 zetelde Moulin voor het arrondissement Nijvel in de Kamer van volksvertegenwoordigers. Vervolgens was hij van 1961 tot 1965 volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Brussel ter opvolging van Jean Blume. Van 1968 tot januari 1971 was hij opnieuw Kamerlid. In januari 1971 nam hij ontslag om te worden opgevolgd door Louis Van Geyt.
Hij vertrok in onmin bij de communisten en werd bij de wetgevende verkiezingen van november 1971 verkozen tot volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Brussel op een kieslijst FDF-RW. Hij bleef dit mandaat vervullen tot in 1974 en verliet toen de politiek.
Literatuur
Paul VAN MOLLE, Het Belgisch Parlement, 1894-1972 , Antwerpen, 1972.
KPB-politicus
FDF-politicus
Belgisch volksvertegenwoordiger |
2964387 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Railroad%20Commission%20of%20Texas | Railroad Commission of Texas | De Railroad Commission of Texas (RRC) is de overheidsinstelling van de Amerikaanse staat Texas die de olie-industrie en mijnbouw reguleert. Ondanks de naam reguleert het de spoorwegen niet meer. De commissie werd in 1891 wel met dat doel opgericht.
In de loop der jaren werden de taken van de commissie uitgebreid met het toezicht over pijpleidingen, olie- en gasproductie, busvervoer en vrachtverkeer. Vooral door de rol in de olieproductie werd de RRC een zeer machtige instelling, zeker voor een niet-federale overheidsinstelling.
Dit begon met het beperken van de olieproductie om olievelden te behouden, aangezien deze door de vele independents nog weleens vernield werden door een te hoge productie. Daardoor werd de reservoirdruk onherstelbaar laag en stopte een veld vroegtijdig met produceren. Al snel werd de productiebeperking echter ook gebruikt om de prijs hoog te houden, vooral na de ontdekking van het enorme Oost-Texasveld in 1930. De olieprijs daalde daarop sterk, waarna de Railroad Commission of Texas overging tot prorating waarbij elke boorput een quotum kreeg opgelegd. Aangezien Texas de grootste olieproducerende staat was, werd de staatscommissie de belangrijkste op dat gebied in de Verenigde Staten, al werkte het wel samen met andere staatscommissies in de Interstate Oil Compact Commission.
Doordat de internationale olieprijs door de grote oliemaatschappijen tijdens de Achnacarry-overeenkomst van 1928 aan de Texaanse olie was gekoppeld, bleek de Railroad Commission of Texas in staat om enkele decennia lang een zeer sterke invloed te hebben op de olieprijs. Met de toenemende invloed van OPEC nam de invloed van de commissie echter af. Het prorating-model van de commissie had echter wel model gestaan voor dat van de OPEC.
Amerikaanse overheidsinstantie |
5371123 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Robinsons%20%28rivier%29 | Robinsons (rivier) | De Robinsons (Engels: Robinsons River) is een 61 km lange rivier die zich in het zuidwesten van het Canadese eiland Newfoundland bevindt.
Verloop
De rivier vindt zijn oorsprong in Whale Back Pond, een van de duizenden meren in het Newfoundlandse binnenland. Amper 2 km van de oorsprong mondt de Robinsons uit in Caribou Pond, om langs de westzijde er opnieuw uit te stromen en 2,5 km verder in Sandy Pond te stromen. Na de uitstroom uit Sandy Pond volgt de Robinsons een onafgebroken tracé in westelijke à noordwestelijke richting, onder andere via The Grasses Nature Reserve (nabij Mica Pond).
In de kustregio stroomt de Robinsons onderdoor de Trans-Canada Highway (NL-1). Zo'n 7 km verder mondt de rivier ter hoogte van het dorp Robinsons uit in St. George's Bay. Dat op het grondgebied van Bay St. George South gelegen dorp is de enige plaats die gelegen is aan de gelijknamige rivier. De Middle Barachois mondt slechts 800 meter ten zuiden van de Robinsons uit in de baai. De monding van beide rivieren is een barachois.
Zalmen
De Robinsons is een van de tientallen Newfoundlandse rivieren die Atlantische zalmen jaarlijks gebruiken voor hun paaitrek.
|
5654627 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Etoile%20Dieleghem | Etoile Dieleghem | Etoile Dieleghem Jette was een Belgische voetbalclub uit Jette. De club sloot in juli 1979 aan bij de KBVB met stamnummer 8682.
In 2002 fuseerde de club met RSCUP Jette. De fusieclub ging verder onder het stamnummer van die club als Royal Scup Dieleghem Jette.
Geschiedenis
De club sloot in juli 1979 aan bij de KBVB als La Caravelle Bruxelles, de clubkleuren waren oranje en blauw.
Onder deze naam speelde men vier seizoenen in Vierde Provinciale.
In 1983 werd de naam AS Etoile Caravelle aangenomen, in 1986 veranderden de clubkleuren naar paars en wit.
De club speelde nog steeds in Vierde Provinciale toen men fuseerde met Sporting Dieleghem Jette en de naam Etoile Dieleghem Jette aannam, de fusieclub ging verder onder het stamnummer van AS Etoile, maar de geel-blauwe clubkleuren van Sporting Dieleghem werden overgenomen.
De club kwam sportief versterkt uit de fusie en na drie seizoenen Vierde Provinciale wist Etoile Dielghem zich in 1994 tot kampioen van zijn reeks te kronen en mocht naar Derde Provinciale.
Ook daar speelde men bovenin mee en in 1996 mocht Etoile Dieleghem naar Tweede Provinciale.
In Tweede Provinciale kon men ook bovenin meedraaien en in 2000 promoveerde de club naar Eerste Provinciale.
In het eerste seizoen daar werd een zevende plaats behaald, maar het laatste seizoen in de geschiedenis van de club was het mooiste, na kampioen KV Woluwe Wosjot bezette Etoile Dieleghem immers de tweede plaats.
Na het seizoen fuseerde de club met RSCUP Jette en samen gingen de clubs verder als Scup Dieleghem Jette onder het stamnummer van SCUP.
Jette
Sport in Jette |
1997960 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Zygmunt%20Zimowski | Zygmunt Zimowski | Zygmunt Zimowski (Kupienin, 7 april 1949 – Dąbrowa Tarnowska, 12 juli 2016) was een Pools geestelijke en een aartsbisschop van de Rooms-Katholieke Kerk.
Zimowski bezocht het seminarie in Tarnów en werd op 25 mei 1973 priester gewijd. Hij studeerde vervolgens verder aan de Katholieke Universiteit van Lublin en aan de Universiteit van Innsbruck, waar hij in 1982 promoveerde op het proefschrift Der Einfluss der Konzilsväter des Ostens und der orthodoxen Beobachter auf die Theologie von Lumen Gentium. In 1983 trad hij in dienst van de Congregatie voor de Geloofsleer, waar hij een medewerker werd van Joseph Ratzinger. In 1988 benoemde paus Johannes Paulus II hem tot Kapelaan van Zijne Heiligheid en elf jaar later tot Ereprelaat van Zijne Heiligheid. Hij was postulator bij het proces van zaligverklaring van enkele Poolse martelaren van de Tweede Wereldoorlog, die in 1999 zalig werden verklaard. Hij werkte mee aan de Poolse uitgave van de Catechismus van de Katholieke Kerk en was medewerker aan de Poolse uitzendingen van Radio Vaticana.
Op 28 maart 2002 werd Zimowski benoemd tot bisschop van Radom. Zijn bisschopswijding vond plaats op 25 mei 2002. Hij koos als wapenspreuk Non ministrari sed ministrare! (Niet gediend worden, maar dienen, Matteüs 20:28). In 2009 benoemde paus Benedictus XVI hem tot president van de Pauselijke Raad voor het Pastoraat in de Gezondheidszorg, als opvolger van Javier Lozano Barragán. Hij werd bovendien ad personam verheven tot aartsbisschop.
De aartsbisschop overleed in zijn geboorteland, aan de gevolgen van alvleesklierkanker.
Pools rooms-katholiek bisschop
Pools titulair aartsbisschop
Raadspresident van de Romeinse Curie
Pools persoon in de 20e eeuw
21e-eeuws bisschop |
1417537 | https://nl.wikipedia.org/wiki/FN%20CAL | FN CAL | De FN CAL is een 5,56 mm-licht aanvalsgeweer van de Belgische wapenfabrikant FN. CAL staat voor het Franse Carabine Automatique Légère.
Geschiedenis
De ontwikkeling van de FN CAL begon in 1963. Het wapen werd ontwikkeld voor de 5,56×45mm NAVO-patroon die de standaard werd in de meeste NAVO-landen. In 1966 werd de CAL geïntroduceerd maar werd een mislukking. Tussen 1971 en 1974 kwamen bij testen in Frankrijk de tekortkomingen naar voren. De CAL was duur om te maken, moeilijk uit elkaar te halen en te onderhouden en ging niet lang genoeg mee in een gevechtssituatie. Het project werd stopgezet en het wapen werd verder ontwikkeld tot de FN FNC.
Ontwerp
De FN CAL was een gasdruklader met draaiende grendel. De eerste versies van het wapen waren halfautomatisch, automatisch en konden ook salvo's van drie patronen afvuren.
Gebruikers
Provisional Irish Republican Army
- Koninklijke Marokkaanse Gendarmerie
- Thaise politie
Getest
- testte de FN CAL in de late jaren 60 en vroege jaren 70 voor leger maar heeft het geweer nooit in gebruik genomen.
Literatuur
|
1096139 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Giovanni%20Drenthe | Giovanni Drenthe | Giovanni Drenthe (Paramaribo, 16 februari 1990) is een voormalig Surinaams profvoetballer. Hij speelde als aanvaller in zijn thuisland voor SV Voorwaarts, SV Excelsior en Walking Boyz Company. Drenthe kwam tussen 2009 en 2012 uit voor het Surinaams voetbalelftal. De aanvaller is familie van Royston Drenthe.
Clubvoetbal
SV Voorwaarts
Bij SV Voorwaarts speelde Drenthe vooral voor het beloftenteam. In de jeugdcompetitie en Surinaamse jeugdelftallen maakte het talent een grote indruk. Door het goede spel bij de jeugdteams mocht Drenthe diverse malen meedoen bij de hoofdmacht. Op 6 januari 2008 maakte hij zijn eerste doelpunt op het hoogste niveau in de derby tegen SV Robinhood (3-4 verlies).
In september 2007 vertrok Drenthe samen met zijn landgenoten Ruiz Kromoredjo en Fabian van Dijk naar Nederland om daar een drie weken durende stage te lopen bij de jeugd van sc Heerenveen. Drenthe speelde mee in oefenwedstrijden van sc Heerenveen A1 en wist ondanks het niveauverschil een goede indruk te maken tijdens zijn stage. In oktober vlogen de spelers weer terug naar Suriname, in afwachting van verdere besprekingen. In overleg werd besproken dat sc Heerenveen de talenten niet overnam, maar ze wel voor onbepaalde tijd verder zou begeleiden in Suriname. In september 2009 werd Drenthe uitgenodigd om in België stage te gaan lopen bij Germinal Beerschot. Hij kwam tijdens zijn stageperiode echter weinig aan spelen toe. Hij raakte geblesseerd en kon daarom ook niet meedoen aan de wedstrijd tegen de beloften van SV Zulte Waregem. Vervolgens tekende hij voor het seizoen 2010/11 een contract bij de Surinaamse club SV Excelsior. Bij aanvang van het seizoen 2011/12 vertrok hij in november 2011 naar Walking Boyz Company. In 2013 won hij vervolgens met zijn club de Surinaamse voetbalbeker. Op 14 mei 2016 scoorde hij nog een hattrick in de met 6-2 gewonnen competitiewedstrijd tegen SV Botopasi.
Statistieken
Interlands
Suriname
Na te hebben gespeeld voor de Surinaamse jeugdelftelftallen, maakte Drenthe in 2009 zijn debuut in het Surinaams A-elftal. Door zijn goede optreden tijdens het seizoen 2008/2009 met zowel Suriname onder de 20 jaar als SV Voorwaarts, werd hij door bondscoach Wensley Bundel opgenomen in de Surinaamse selectie voor de PARBO Cup. Met Suriname behaalde Drenthe de tweede plaats in het vierlandentoernooi. In augustus 2010 veroorzaakte hij enige opschudding: hoewel hij opgeroepen was door waarnemend bondscoach Ricardo Winter, was de aanvaller voor een stage in België en vergat hij zich af te melden voor een interland van het Surinaams elftal. Drenthe werd weer opgeroepen door bondscoach Kenneth Jaliens voor de WK 2014-kwalificatiewedstrijden. Hij maakte op 7 oktober 2011 een doelpunt voor de belangrijke kwalificatiewedstrijd tegen de Kaaimaneilanden (0-1 winst), één dag nadat hij zijn levenspartner had verloren.
Externe link
National Football Teams - Spelersprofiel Giovanni Drenthe.
Surinaams voetballer |
2054760 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Isaac%20Zeilmaker | Isaac Zeilmaker | Isaac Zeilmaker (Scheveningen, 1633 - Londen 28 juni 1721), ook Isaac Sailmaker genoemd, was een Nederlandse marineschilder die actief was in Groot-Brittannië.
Hij kwam naar Londen om te werken voor George Geldorf, een schilder uit Antwerpen die reeds in 1623 was geëmigreerd. Geldorf had al naam gemaakt als schilder maar was eigenlijk kunsthandelaar die overwegend buitenlandse schilders in zijn huis uitnodigde. Onder meer Anthony van Dyck en Peter Lely verbleven bij hem. Hij werd door Koning Karel I tot curator van de koninklijke kunstverzameling benoemd. Na diens terechtstelling in 1649 kwam Geldorf in contact met Oliver Cromwell en schilderde voor hem The Royal Yacht off Sheerness (het koninklijk jacht voor Sheerness).
Isaac Sailmaker kreeg van Geldorf de opdracht om de zeeslag bij Nieuwpoort tussen George Monck en Cornelis Tromp te schilderen, een fase in de Eerste Engels-Nederlandse Oorlog met Oliver Cromwell op de voorgrond. In het Trinity House worden twee schipportretten van Zeilmaker bewaard: de Sovereign of the Sea en de Royal Prince, twee van de oudste die in Engeland zijn geschilderd.
Geldorf stierf in 1665 en Zeilmaker wordt pas in 1695 opnieuw vermeld. Hoogstwaarschijnlijk had dit te maken met de concurrentie die hij ondervond van Willem van de Velde de Oude en zijn zoon die hun atelier in 1673 naar Londen hadden overgebracht en de markt volledig domineerden. Na de dood van Willem van de Velde de Jonge in 1707 kreeg Zeilmaker opnieuw opdrachten. In 1708 vroeg parlementslid kolonel John Lovett hem om de tweede vuurtoren van Eddystone te schilderen die in 1755 door brand werd verwoest. Zeilmaker schilderde vier versies waarvan er drie bewaard bleven. Hij werd 88 jaar oud en stierf in Londen aan de King's Bench Walk.
Marineschilder
Nederlands kunstschilder
Barokschilder
Persoon in de Nederlanden in de 17e eeuw
Persoon in de Nederlanden in de 18e eeuw
17e-eeuws schilder
18e-eeuws schilder |
2079503 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Koninkrijk%20Rwenzururu | Koninkrijk Rwenzururu | Het Koninkrijk Rwenzururu was tussen 1962 en 1982 een koninkrijk in het huidige Oeganda. De regio Rwenzururu wordt bewoond door de Konjo's en de Amba's. Aan het begin van de 20e eeuw werden deze volkeren door de Britse overheersers geïntegreerd in het Koninkrijk Toro. Aanvankelijk werd dit geaccepteerd door de Konjo's en de Amba's, maar in de jaren 1950 vroegen zij om een apart district binnen het Protectoraat Oeganda los van het Koninkrijk Toro. Op 30 juni 1962 verklaarde het Koninkrijk Rwenzururu zich onafhankelijk van Toro met Isaya Mukirania als koning. Enkele maanden later verklaarde Rwenzururu zich ook onafhankelijk van het zojuist onafhankelijk geworden Oeganda. Dit leidde tot een bloedige burgeroorlog waarbij veel Konjo's en Amba's werden gedood en in 1964 was de afscheidingsbeweging grotendeels onderdrukt. Maar door de val van het regime van Idi Amin in 1979 wist Rwenzururu zijn de facto onafhankelijkheid te herstellen. Onderhandelingen met de Oegandese regering leidden er uiteindelijk toe dat Rwenzururu in 1982 zijn onafhankelijkheidsclaim liet vallen.
Rwenzururu
Geschiedenis van Oeganda
Rwenzururu |
3971079 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Wapen%20van%20Reimerswaal | Wapen van Reimerswaal | Het wapen van Reimerswaal is op 13 februari 1970 naar aanleiding van een gemeentelijke herindeling per koninklijk besluit aan de gemeente Reimerswaal toegekend. De gemeente Reimerswaal ontstond in 1970 uit de samenvoeging van de gemeentes Krabbendijke, Kruiningen, Rilland-Bath, Waarde en Yerseke en is genoemd naar de middeleeuwse stad Reimerswaal die ten noorden van de huidige gemeente lag, op het Verdronken Land van Zuid-Beveland, ook wel Verdronken land van Reimerswaal genoemd.
Geschiedenis
Het wapen is afgeleid van het wapen van de oude stad waaraan de gemeente haar naam ontleent. Dit wapen was al in 1416 in gebruik.
Blazoen
De beschrijving van het wapen van de gemeente Reimerswaal luidt als volgt:
N.B.:
De heraldische kleuren in het wapen zijn keel (rood), goud (geel), sabel (zwart), zilver (wit) en azuur (blauw).
In de heraldiek zijn links en rechts gezien van achter het wapen; voor de toeschouwer zijn deze dus verwisseld.
Wapens van opgeheven gemeenten
Op 17 december 2002 heeft de gemeenteraad besloten de oude gemeentewapens in ere te herstellen als dorpswapens, met uitzondering van de wapens van Maire en Nieuwlande. Rilland en Bath kregen hun oude wapens terug, terwijl voor Hansweert een nieuw wapen werd ontworpen.
Dorpswapens binnen de gemeente Reimerswaal
|
5053629 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ludwig%20Carl%20van%20Ottweiler | Ludwig Carl van Ottweiler | Ludwig Carl Reichsgraf von Ottweiler (Saarbrücken, 30 mei 1776 – Urserental (Zwitserland), 16 augustus 1799) was een buitenechtelijke, later gelegitimeerde zoon van vorst Lodewijk van Nassau-Saarbrücken. Hij sneuvelde in Zwitserland tegen de Fransen.
Biografie
Ludwig Carl werd als Ludwig Carl von Ludwigsberg geboren te Saarbrücken op 30 mei 1776 en de volgende dag gedoopt in Slot Saarbrücken. Hij was de tweede buitenechtelijke zoon van vorst Lodewijk van Nassau-Saarbrücken uit diens relatie met zijn toenmalige maîtresse en titre, en latere tweede echtgenote, Katharina Kest (bijgenaamd das Gänsegretel von Fechingen), dochter van de horige landbouwer Johann Georg Kest (1702–1762) en zijn derde vrouw Anna Barbara Wohlfahrt (1717–1795). Ludwig Carl groeide op bij zijn ouders, broers en zusters in Slot Saarbrücken.
Ludwig Carl en zijn broers en zusters werden op 20 november 1781 door keizer Jozef II gelegitimeerd. Ze werden op 24 november 1781 te Wenen verheven tot rijksbaron(es) van Ottweiler en op 27 juli 1784 te Wenen tot rijksgraaf(gravin) van Ottweiler.
Op 28 februari 1787, zeven jaar na de dood van Lodewijks vrouw Wilhelmina van Schwarzburg-Rudolstadt, huwden Lodewijk en Katharina. Lodewijk liet haar op 8 maart 1787 als heersende vorstin van Nassau-Saarbrücken uitroepen. Hoewel Lodewijk het huwelijk niet als morganatisch bedoelde, werd het door overige vorsten van Nassau alleen als morganatisch erkend. Ze erkenden de kinderen uit het huwelijk niet als erfgenamen van het vorstendom Nassau-Saarbrücken.
Op 31 oktober 1791 vielen Franse revolutionaire troepen onder generaal Ligneville Saarbrücken binnen. Op 13 mei 1793 vluchtten Lodewijk, die in slechte gezondheid was, Katharina en hun kinderen via Mannheim naar Aschaffenburg in Keur-Mainz, waar ze in ballingschap gingen. Daar overleed Lodewijk in 1794. Ludwig Carl trad in militaire dienst.
In de rang van kapitein sneuvelde hij op 16 augustus 1799 in het Urserental in Zwitserland tegen de Fransen door een schot in de rechterborst. Ludwig Carl was ongehuwd en had geen kinderen.
Ottweiler, Ludwig Carl van
Ottweiler, Ludwig Carl van
Huis Nassau-Saarbrücken |
2548693 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Guy%20Wilks | Guy Wilks | Guy Wilks (Darlington, 22 januari 1981) is een Brits rallyrijder.
Carrière
Guy Wilks debuteerde in 2000 in de rallysport. Dat jaar won hij gelijk de lokale Ford Ka competitie en promoveerde voor 2001 naar een 1400cc Ford Puma, waarmee hij in het desbetreffende kampioenschap dit keer als tweede eindigde. Het jaar daarop ging hij rijden in de Super 1600 versie van de Puma, waarmee hij vijfde eindigde in het Brits rallykampioenschap en derde in zijn categorie.
Wilks ging vervolgens in het seizoen 2003 rijden in het Junior World Rally Championship in het Wereldkampioenschap Rally. In zijn klasse behaalde hij dat jaar twee podium resultaten en eindigde het seizoen als zevende in het kampioenschap. Voor 2004 stapte hij over naar een fabrieksingeschreven Suzuki. Over het tijdsbestek van drie jaar won hij vijf keer in zijn klasse en eindigde hij in 2004 als derde en in 2005 als runner-up in het kampioenschap. In het laatstgenoemde jaar won hij ook de Britse Super 1600 en junioren titel. Wilks werd na het seizoen 2006 uit het team van Suzuki gezet, die zich namelijk gingen focussen op de ontwikkeling van een World Rally Car. Wilks maakte op zijn beurt de overstap naar een privé-ingeschreven Ford Focus RS WRC, waarmee hij een gedeeld programma afwerkte in het WK. Hij behaalde een aantal top tien resultaten, maar zijn beste resultaat zette hij neer achter het stuur van een Subaru Impreza WRC, met een zesde plaats in Ierland, waarmee hij voor het eerst naar WK-kampioenschapspunten greep. In 2007 en 2008 schreef hij met een Groep N Mitsubishi Lancer tevens de Britse rally-titel op zijn naam.
Halverwege 2009 maakte Wilks de overstap naar de Intercontinental Rally Challenge, uitkomend in een Proton Satria Neo S2000. Voor de slotronde in Schotland, verruilde hij deze auto voor een Škoda Fabia S2000 ingeschreven door de Brits Škoda importeur: Škoda UK. Hij eindigde in eerste instantie als tweede achter Kris Meeke, maar omdat die gediskwalificeerd werd won Wilks de rally. In 2010 zou hij oorspronkelijk een volledig seizoen afwerken met Škoda. In de eerste vijf rondes behaalde hij drie keer een podium resultaat, maar in Sardinië verongelukte hij, en liep hierbij fracturen op in de onderrug, waardoor hij de drie daaropvolgende rondes moest missen. Hij eindigde het kampioenschap uiteindelijk als zesde.
In 2011 maakte hij overgang naar een Peugeot 207 S2000 van Peugeot UK, die voorheen succesvol waren in het IRC met Kris Meeke. Hij begon het seizoen goed met een derde plaats in Monte Carlo. Dit bewees zijn enige podium resultaat van het seizoen te zijn. In de laatste vijf rondes wist Wilks in geen enkel geval de finish te halen, en eindigde het seizoen uiteindelijk teleurstellend als zevende in de titelstrijd.
Externe links
Officiële website Guy Wilks
Profiel op Rallybase.nl
Profiel op eWRC-results.com
Brits rallycoureur |
3963092 | https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20kaars%20van%20de%20duisternis | De kaars van de duisternis | De kaars van de duisternis (Engelse titel: Light a Last Candle) is een sciencefictionroman van het Britse schrijver Vincent King. King had al een aantal verhalen geschreven binnen dat genre, maar De kaars wordt gezien als zijn debuutroman.
Synopsis
De hoofdrolspeler in de roman is Sneeuwbewoner. Hij heeft die naam gekregen, omdat hij zich van huis uit ophoudt in de toendra tegen de sneeuwgrens aan. Het verhaal speelt zich af op de enige planeet met één maan in het heelal. De bewoner is een zogenaamde Vrij Mens, hetgeen wil zeggen dat hij niet onder invloed staat van de Indringers. Deze Indringers maken jacht op Vrij Mensen om ze alsnog aan te passen aan hun wensen. Mensen die door de Indringers aangepast zijn worden Mods (van modificatie/aangepast) genoemd. De Sneeuwbewoner moet tijdens die jacht op hem vluchten en belandt zo in het domein van Keikop. Keikop is een Vrij Mens, die zich in groepsverband vanuit grotten gewapend verzet tegen de Indringers. Gezamenlijk draaien zij de jacht om en weten de Indringers te verslaan. Die Indringers blijken slechts uit één entiteit te bestaan. Niet veel later trekken ze naar de Metalen Vlakte, waar niets groeit. Zij komen erachter dat die metalen vlakte eigenlijk een ruimteschip is, dat is neergestort. De groep begint zich vervolgens af te vragen, wie er nu eerder waren de Mens of de Indringers. Zij dalen af in de spelonken van het ruimteschip en belanden zelfs onder het ruimteschip. Aldaar treffen zij de Oerbewoners aan, die in afwachting zijn van betere tijden. De Oerbewoners hebben zich aan de complete duisternis aangepast. Aldaar komen de Vrije Mensen en de groep van Keikop erachter, dat de Oerbewoners inderdaad de Oerbewoners zijn. De mensheid deed de planeet aan op de terugweg van de ontdekking van een andere planeet. Oerbewoners en Mensheid werden vervolgens onderworpen door de Indringers, die aan de macht kwamen omdat ze de Oerbewoners tegen de Mensen uitspeelden.
Sciencefictionroman
Engelse literatuur (Verenigd Koninkrijk)
Roman uit 1969 |
4729373 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Svatopluk%20van%20Bohemen | Svatopluk van Bohemen | Svatopluk van Bohemen (circa 1075 - 21 september 1109) was van 1107 tot 1109 hertog van Bohemen. Hij behoorde tot de dynastie van de Přemysliden.
Levensloop
Hij was de oudste zoon van hertog Otto I van Olomouc en Euphemia van Hongarije. In 1091 werd hij hertog van Olomouc en bleef dit tot in 1107, toen hij hertog van Bohemen werd.
In 1092 moest Svatopluk normaal gezien door het senioraatsprincipe Vratislav II opvolgen als hertog van Bohemen. Dit plan ging echter niet door, want het was Vratislavs zoon Břetislav II die de Boheemse troon besteeg. Ook na Břetislavs dood in 1100 werd Svatopluk geen hertog, want het was Břetislavs broer Bořivoj II die de nieuwe hertog van Bohemen werd.
In 1105 wilde Svatopluk de macht in Bohemen grijpen via een veldtocht, maar deze mislukte. Uiteindelijk kon hij via intriges in 1107 Bořivoj II ten val brengen en zelf de Boheemse troon bestijgen. Toen Svatopluk het verzoek aan keizer Hendrik V kwam doen om de Boheemse troon te mogen bestijgen, werd hij echter gearresteerd. Als er 2500 kilo zilver als losgeld werd betaald, kon Svatopluk vrijkomen. Het probleem was echter dat Svatopluk dit niet kon betalen. Uiteindelijk kon Svatopluk keizer Hendrik V ervan overtuigen om maar 2/3e van zijn losgeld te betalen, maar dan moest hij in ruil deelnemen aan een veldtocht tegen Hongarije. Nadat dit akkoord afgesloten werd, werd Svatopluk vrijgelaten.
Hij hoopte door deel te nemen aan een oorlog tegen Hongarije en Polen dat Hendrik V hem zou erkennen als Boheems hertog. Daarom sloot hij zich in 1108 met zijn leger aan bij het leger van keizer Hendrik V. Omdat koning Bolesław III van Polen zelf ook Bohemen aanviel, moest Svatopluk zich terugtrekken en terugkeren naar Bohemen. Nadat hij de koning van Polen had verjaagd, begon Svatopluk een nieuwe veldtocht tegen Hongarije. In Moravië verloor Svatopluk op het slagveld een oog en in Silezië sloot hij zich aan bij de troepen van keizer Hendrik V. Het was daar dat Svatopluk in een hinderlaag werd gelokt en door een aanhanger van de vroegere hertog Bořivoj II werd vermoord.
Svatopluk was gehuwd met een vrouw wier identiteit onbekend is. Ze kregen een zoon:
Wenceslaus (1107-1130), hertog van Olomouc
Hertog van Bohemen
Markgraaf van Moravië
Persoon in de 12e eeuw |
733854 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Rubberlaars | Rubberlaars | Een rubberlaars is een laars, vroeger meestal gemaakt van rubber, maar nu meestal van een andere waterdichte stof, zoals pvc en dient als bescherming tegen vocht of vuil. De meeste rubberlaarzen zijn kniehoog en worden meestal gedragen in modderig gebied of om de drager tegen het water te beschermen.
Een andere naam is kaplaars, waarmee de rubberlaars wordt aangeduid. Ook steeds meer wordt de naam regenlaars gebruikt om het product een meer trendy imago te geven en varieert de schachthoogte van enkel- tot kniehoogte.
In België spreekt men soms ook over bot of botte, wanneer men een rubberlaars bedoelt.
De eerste rubberlaarzen kwamen er nadat in 1852 de Brits-Amerikaanse industrieel Hiram Hutchinson Charles Goodyear ontmoette, die het vulkanisatieproces voor natuurlijk rubber uitvond. Hutchinson gebruikte die uitvinding om laarzen te maken die volledig waterdicht waren.
Trivia
In Groot-Brittannië bestaat er een sport (wellie wanging), waarbij men rubberlaarzen (daar wellington boots of wellies genoemd) zo ver mogelijk weg moet gooien.
In de modewereld wordt de benaming kaplaars of rubberlaars steeds meer vervangen door de benaming regenlaars.
In streng religieuze gebieden in Nederland berustte op het dragen van kaplaarzen een taboe en waren klompen het aangewezen schoeisel om de voeten droog en schoon te houden.
Schoeisel |
1248513 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Postnormale%20wetenschap | Postnormale wetenschap | Postnormale wetenschap is een concept ontwikkeld door Silvio Funtowicz en Jerome Ravetz, waarmee ze een vorm van wetenschap bedoelen die geschikt - of zelfs noodzakelijk - is in gevallen waarbij er veel wetenschappelijke onzekerheid (en ook onzekerheid over wat onzeker is) is, waarden en uiteenlopende belangen een zeer grote belangrijke rol spelen, en het nemen van maatschappelijke beslissingen urgent is. Het concept is ontwikkeld met het oog op langetermijnproblemen waar minder informatie beschikbaar is dan nodig is om politieke besluiten te nemen.
Het woord postnormaal verwijst naar het begrip normale wetenschap zoals dat door de wetenschapshistoricus Thomas Kuhn wordt gebruikt in het door hem geschetste beeld van wetenschapontwikkeling. Aanvankelijk beoefenen wetenschappers 'normale wetenschap' binnen een bepaald stramien, met bepaalde uitgangspunten, methoden en voorbeelden (paradigma), dan kan door allerlei oorzaken een crisis ontstaan, waarin elementen van het stramien ter discussie staan - zoals aannames en methoden - waarna als de crisis is opgelost wetenschappers binnen een nieuw paradigma weer normale wetenschap bedrijven.
Postnormale wetenschap bouwt voort op al langer bestaande praktijken waarin politieke of praktische besluiten genomen moeten worden maar waar geen zekerheid is over oorzaken of effecten en niet alle feiten bekend zijn, zoals in de medische wereld of bij milieubeleid. De belangen en de onzekerheden zijn bij postnormale wetenschap echter groter.
Bij postnormale wetenschap zouden andere procedures nodig zijn dan bij normale wetenschap. Niet alleen een proces van traditionele kwaliteitsbeoordeling (peerreview) door vakgenoten is gewenst, maar ook een beoordelingsproces door anderen: betrokkenen bij het probleem in kwestie die een dialoog moeten kunnen aangaan over het belang van aanvullende informatie. Bij dat laatste kan het gaan om lokale kennis, ervaringskennis of kennis over de context waarin de wetenschappelijke kennis gebruikt wordt. Dit zou niet alleen de kwaliteit van de politieke besluitvorming ten goede komen, maar ook de kwaliteit en bruikbaarheid van de wetenschappelijke kennis.
Het onderzoek naar klimaatverandering wordt wel gezien als voorbeeld van postnormale wetenschap, vanwege de vele onzekerheden en de mogelijk grote economische en politieke implicaties. Men werkt hier niet alleen met wetenschappelijke peerreview maar betrekt ook niet-wetenschappers bij interpretaties en implicaties.
Wetenschapsfilosofie |
1534938 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Daxiatitan | Daxiatitan | Daxiatitan is een geslacht van sauropode dinosauriërs behorend tot de groep van de Titanosauria dat tijdens het vroege Krijt leefde in het gebied van het huidige China.
De typesoort Daxiatitan binglingi is in 2008 beschreven en benoemd door You. De geslachtsnaam verwijst naar Daxia, wat zowel een zijrivier is, de Daxia, van de Gele Rivier, als het mythische Koninkrijk van het Westen, Daxia of Ta-Hsia dat later vereenzelvigd werd met Bactrië en naar Titaan, Klassiek Grieks voor "gigant", gezien de plaatsing binnen de titanosauriërs. De soortaanduiding verwijst naar de Bingling-tempel, een beroemd Boeddhistisch tempelgrottencomplex in de noordwestelijke provincie Gansu; "bingling" is Tibetaans voor "duizend Boeddha's".
Het fossiel, holotype GSLTZP03-001, werd aangetroffen in de Hekou-groep van het Lanzhou-bassin, (Valanginien, ongeveer 135 miljoen jaar oud), dat in Gansu gelegen is, en bestaat uit de tien achterste nekwervels, tien ruggenwervels, twee staartwervels, een rechterschouderblad, een rechter ravenbeksbeen, ribben en een rechterdijbeen.
Daxiatitan heeft als autapomorfie, unieke afgeleide eigenschap, het bezit van een dijbeen waarvan het onderste deel zo gebogen is dat de benen een vrij sterke spreidstand vertoonden, meer dan bij enige andere bekende sauropode. De beschrijvers verwerpen de hypothese dat deze vorm van het dijbeen een gevolg is van latere vervorming in de aardlaag. De nekwervels van Daxiatitan zijn uitzonderlijk lang. Volgens een kladistische analyse heeft Daxiatitan een basale positie binnen de Titanosauria.
Daxiatitan is een reusachtige planteneter met een geschatte lengte van dertig meter, de grootste dinosauriër die in China tot 2008 was aangetroffen.
Sauropoda |
4453186 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Alex%20Rosaria | Alex Rosaria | Alex David Rosaria (2 november 1965) is een voormalig Curaçaos politicus. Tussen 2012 en 2016 was hij lid van de Staten van Curaçao namens de Partido pa Adelanto I Inovashon Soshal (PAIS). Daarvoor was hij minister van Economische Zaken en Arbeid en staatssecretaris van Financiën van de Nederlandse Antillen.
Rosaria studeerde aan de Universiteit van Iowa, waar hij een bachelor Business Administration in accounting haalde (1988) en een MBA met als specialisatie internationale handel (1990). Na zijn afstuderen ging hij terug naar Curaçao waar hij beleidsadviseur werd op het ministerie van Economische Zaken van de Nederlandse Antillen. Tussen 1993 en 1998 werkte hij voor het Capital Development Fund van de Verenigde Naties in respectievelijk Ndjamena (Tsjaad) en Managua (Nicaragua). Hierna kwam hij terug bij het Ministerie van Economische Zaken van de Nederlandse Antillen als senior beleidsadviseur. In 2002 werkte hij ook enkele maanden als stafmedewerker bij het Directoraat Buitenlandse Economische Betrekkingen van het Nederlandse Ministerie van Economische Zaken. Tussen juli 2002 en juni 2005 werkte hij als assistent van de Minister van Financiën van de Nederlandse Antillen. In juni 2005 werd hij zelf minister van Economische Zaken en Arbeid.
Rosaria begon zijn politieke carrière bij de PNP en werd in juni 2005 zelf benoemd tot minister van Economische Zaken en Arbeid tijdens het tweede kabinet Ys. Op 23 maart 2006 werd hij staatssecretaris van Financiën belast met fiscale zaken in het kabinet-de Jongh-Elhage I. Hierna brak hij met de partij. In 2010 richtte Rosaria samen met Mike Franco de sociaal-liberale partij Partido pa Adelanto I Inovashon Soshal (PAIS) op. Hij werd partijleider en lijsttrekker bij de Eilandsraadverkiezingen van 2010, maar toen haalde de partij te weinig stemmen om een zetel in de Eilandsraad en na de autonome status van Curaçao op 10 oktober 2010 in de nieuwe Staten van Curaçao te bemachtigen. Na de verkiezingen van 2012 werd hij statenlid en PAIS-fractievoorzitter in de Staten van Curaçao. Nadat alle PAIS-statenzetels in de verkiezingen van 2016 teloorgingen stapte hij op als partijleider. Sedertdien is Rosaria als freelance consultant werkzaam in Azië.
Curaçaos politicus |
4565096 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Riocentro | Riocentro | Het Riocentro in de Braziliaanse stad Rio de Janeiro was bij zijn opening in 1977 het grootste congrescentrum, evenementenhal en beurscomplex in heel Latijns-Amerika.
Oorspronkelijk was het complex in eigendom en beheer van het gemeentebestuur van Rio, maar in de aanloop naar de Pan-Amerikaanse Spelen 2007 die gedeeltelijk in Riocentro doorgingen, werden de hallen voor een periode van 50 jaar in pacht gegeven aan het Franse bedrijf GL Events die ook in de vernieuwing van het centrum investeerde. Een renovatie in 2007 werd geleid door de Frans-Braziliaanse architecte Elizabeth de Portzamparc.
Riocentro was al meermaals de locatie voor wereldwijde evenementen, waaronder de Top van de Aarde van 1992, en twintig jaar later Rio +20 in 2012. In 2002 ging het 17e wereldpetroleumcongres hier door, in 2013 de wereldjongerendagen, met een bezoek van paus Franciscus. Tijdens het wereldkampioenschap voetbal 2014 was het hoofdkwartier van het organiserend comité en het International Broadcasting Centre in Riocentro gehuisvest. Maar ook de grootste Braziliaanse boekenbeurs, de tweejaarlijkse Bienal do Livro do Rio de Janeiro gaat in Riocentro door, naast optredens van onder meer Rodrigo Sha en David Guetta (op 30 december 2011, 19 november 2012 en 19 januari 2015 - tijdens diens wereldwijde Listen Tour).
Gedurende de Olympische Spelen van 2016 is het complex de locatie van onder meer het boksen, het gewichtheffen, badminton en tafeltennis. Riocentro ontvangt ook competities tijdens de aansluitende Paralympische Spelen van 2016.
Aanslag
Op 30 april 1981 om 9 u. 's avonds was het Riocentro het toneel van een mislukte bomaanslag. Op de vooravond van de dag van de Arbeid werd in Riocentro een feestelijk concert georganiseerd voor meer democratie met veel bekende Braziliaanse artiesten. Brazilië was, na de militaire machtsgreep van 1964 geleid door een dictatoriale junta. Militairen hadden twee bommen gepland, een in het centrum zelf, de andere in de elektriciteitscentrale die Riocentro bevoorraadde. De bom in Riocentro zelf ontplofte evenwel te vroeg, op het parkeerterrein, en doodde enkel een van de plaatsers, sergeant Guilherme Pereira do Rosário. De andere bom, die over de muur van de centrale werd gesmeten, ontplofte op een binnenplaats van de centrale, bracht slechts beperkte schade en verstoorde de elektriciteitstoevoer niet.
De mislukte aanslag, en de onthulling dat deze eigenlijk door de regering zelf was opgezet via de inlichtingendiensten Centro de Informações do Exército (CIE) en Serviço Nacional de Informações (SNI), maar ogenschijnlijk moest uitgaan van radicalisten, was een kantelmoment in de recente Braziliaanse geschiedenis en heeft er mee toe geleid dat in 1984 terug een burgerregering in het land geïnstalleerd kon worden en de Redemocratização aanbrak.
Evenementenhal
Bouwwerk in Rio de Janeiro
Sportaccommodatie in Rio de Janeiro
Congrescentrum
Accommodatie tijdens de Olympische Zomerspelen 2016
Paralympische Zomerspelen 2016 |
1871788 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Gerrit%20Cornelis%20van%20der%20Willigen | Gerrit Cornelis van der Willigen | Gerrit Cornelis van der Willigen (Zuidlaren, 23 juni 1907 - Ede, 2 augustus 1986) was een Nederlandse burgemeester. Hij was lid van de VVD.
Leven en werk
Mr. Van der Willigen was een zoon van de rijksontvanger Jakob Willem van der Willigen en Anna Kuneman. Hij studeerde rechten aan de Universiteit Leiden en aan de Universiteit van Amsterdam. Voordat hij in november 1938 werd benoemd tot burgemeester van Lekkerkerk was hij werkzaam op het departement van Binnenlandse Zaken.
In september 1944 besloot hij samen met een groot deel van het secretariepersoneel onder te duiken. Ze wilden niet meewerken aan het graven van schuilputten zoals de Duitsers hadden bevolen. Na de oorlog pakte hij zijn functie als burgemeester weer op. Hij ging toen aan de slag met zijn eerder gemaakte plannen: uitbreidingsplan oost en west, een industrieterrein, scholen, een badhuis, bejaardenwoningen, een openbare leeszaal, verenigingslokalen en verbeteringen van de wegen.
In april 1956 volgde zijn benoeming tot burgemeester van Haarlemmermeer. In maart 1965 werd hij benoemd tot burgemeester van Leiden. Hij vervulde deze functie totdat hij per 1 februari 1971 met ziekteverlof ging voorafgaande aan zijn pensionering.
Van der Willigen trouwde op 30 juli 1937 te 's-Gravenhage met Johanna Madelaine Marguérite Reddingius, dochter van de arts Wijbrand Gerhard Reddingius en Madelaine Marguerite Ketjen. Hij overleed in augustus 1986 op 79-jarige leeftijd te Ede. Hij werd achtereenvolgens benoemd tot Ridder en Officier in de Orde van Oranje-Nassau.
Burgemeester van Haarlemmermeer
Burgemeester van Leiden
Burgemeester van Lekkerkerk
VVD-politicus |
1545898 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Zoetwaterpissebed | Zoetwaterpissebed | De zoetwaterpissebed, ook wel waterezeltje of waterluis (Asellus aquaticus), is een kreeftachtige uit de familie Asellidae (waterpissebedden).
De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Carl Linnaeus.
Beschrijving
De zoetwaterpissebed wordt tot 25 millimeter lang en heeft een bruine kleur. Het lichaam draagt zeven paar poten en een paar antennes. Sommige exemplaren hebben minder of afwijkende poten; deze zijn dan afgerukt en groeien weer aan. Het lichaam is wat platter dan bij de op het land levende soorten.
Algemeen
De zoetwaterpissebed is een van de weinige soorten pissebedden in Nederland en België die niet op het land leeft maar in zoet water in sloten, rivieren en kanalen. De pissebed leeft van organisch materiaal op de bodem van het water en is een typische afvaleter die in grote hoeveelheden kan voorkomen. De pissebed prefereert stilstaand tot zwak stromend water en houdt zich vaak op onder stenen of in waterplanten. Belangrijke vijanden zijn vissen en met name in het water levende insecten zoals de larven van libellen en de larven en imagines van waterkevers.
Voortplanting
Bij de voortplanting kruipt het mannetje op de rug van het vrouwtje en kan dit tot drie dagen uithouden. Tijdens de paring keren de dieren zich met de buikzijde naar elkaar toe. De eitjes worden door het vrouwtje, net als bij andere pissebedden, afgezet in een broedbuidel onder de buik. De jonge dieren komen pas tevoorschijn als ze het larvale stadium zijn gepasseerd. Ze leven gedurende deze tijd van de uitwerpselen van hun ouders.
Waterpissebedden |
5545110 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Anja%20Bihlmaier | Anja Bihlmaier | Anja Bihlmaier (Schwäbisch Gmünd, 11 oktober 1978) is een Duitse dirigente. Zij is met ingang van het seizoen 2021-2022 chef-dirigent van het Residentie Orkest in Den Haag.
Opleiding en carrière
Bihlmaier groeide op in Abtsgmünd in Schwaben. Vanaf twaalfjarige leeftijd kreeg ze viool- en pianolessen. Na de middelbare school studeerde ze schoolmuziek met als hoofdvak piano aan de Staatliche Hochschule für Musik Freiburg, waar ze in 2003 afstudeerde. Tegelijkertijd begon ze orkestdirectie te studeren bij Scott Sandmeier. Van 2004 tot 2005 nam ze deel aan de dirigentenklas van onder anderen Dennis Russell Davies aan het Mozarteum in Salzburg. Als lid van het dirigentenforum van de Deutsche Musikrat volgde Bihlmaier tussen 2005 en 2008 diverse masterclasses bij onder anderen Peter Gülke, Günther Herbig (voormalig vaste gastdirigent van het Residentie Orkest) en Jac van Steen. Tot haar mentoren rekent ze Peter Gülke en Antony Hermus.
Anja Bihlmaier begon haar dirigeerloopbaan bij diverse orkesten, onder meer als '1. Kapellmeisterin' en plaatsvervangend 'Generalmusikdirektorin' bij het Staatstheater Kassel van 2015 tot 2018. Sinds 2018 werkt ze wereldwijd als freelance dirigent. Sinds het najaar van 2020 is ze eerste gastdirigent van de Sinfonia Lahti in Finland. Met ingang van het seizoen 2021-2022 is zij chef-dirigent van het Residentie Orkest in Den Haag. Zij volgde daarmee Nicholas Collon op.
Externe links
Eigen website
Anja Bihlmaier dirigeert de City of Birmingham Symphony Orchestra in de finale van de Zevende symfonie van Dvořák, oktober 2019.
Duits dirigent |
3991756 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Faderpaard | Faderpaard | Faderpaard was een muziektheatershow in het WTC Expo in Leeuwarden ter gelegenheid van het 135-jarig jubileum van het Koninklijk Friesch Paardenstamboek (KFPS).
De voorstelling op donderdag 9 en vrijdag 10 januari 2014 was een mix van Friese paarden, theater en muziek. De naam is ontleend aan het gedicht It Faderpaard van Tsjêbbe Hettinga. Hierin gedenkt Hettinga zijn vader die boer én paardenhandelaar was.
Regisseur Jos Thie was regisseur van het stuk waaraan honderd Friese paarden meededen. Met het theaterspektakel 'Kening Lear' werkte Thie tien jaar eerder in het Fries Paarden Centrum in Drachten reeds met Friese paarden. De show was een coproductie van de KFPS en Schouwburg De Lawei in Drachten. Onder de meer dan honderd acteurs en musici die meededen waren Brigitte Kaandorp, Théâtre du Centaure, Josh Clemens, Nynke Laverman, Sytze Pruiksma, Broken Brass Ensemble, Gerrit Breteler, Behind the Mask en de Fryske Quadrille.
Met Pasen 2014 was een mixage te zien op Omrop Fryslân, daarna werd een DVD uitgebracht.
Evenement in Leeuwarden |
5414294 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kustzone%20%28Den%20Haag%29 | Kustzone (Den Haag) | De Kustzone die binnen de gemeentegrenzen van Den Haag ligt, is 11 km lang. Binnen deze afstand liggen onder andere de badplaats en het vissersdorp Scheveningen, de Scheveningse Havens en badplaats Kijkduin. Het strand van de Haagse kustzone wordt door de monding van de Scheveningse Havens in twee stukken opgedeeld. Het Noorderstrand tot aan de grens met Wassenaar is 4,3 km lang en het Zuiderstrand tot aan de grens met Monster is 6,5 km lang.
Wettelijk
Binnen Nederland zijn alle stranden eigendom van het Rijksvastgoedbedrijf (RVB). Daar waar er een Boulevard is, geldt dat de gemeente Den Haag eigenaar is. Door de ligging aan zee lopen de gemeentegrenzen van Den Haag deels door de Noordzee. Daarbij ligt de gemeentegrens op 1 kilometer in de zee vanaf de kustlijn gemeten bij laagwater. Binnen de kustzone vormen het strand, de duinen en (deels) de boulevards de zeewering. Deze bescherming van het achterland ligt in handen van het Hoogheemraadschap van Delfland.
Monumenten
De gemeente heeft op de Boulevard een drietal mitrailleurkazematten aangewezen als monument. Deze zijn gebouwd als onderdeel van de Atlantikwall.
Noordzee
Kust
Den Haag |
854471 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sandra%20Zwolle | Sandra Zwolle | Sandra Zwolle (15 maart 1971) is een voormalig langebaanschaatsster uit Nederland.
Sandra Zwolle behoorde gedurende de gehele jaren 90 bij de Nederlandse schaatstop. De introductie van de WK Afstanden in 1996 bood haar ook de kans om internationaal succes te halen. Gelijk bij de eerste editie in Hamar sloeg ze haar slag door brons te veroveren op de 1500 meter, met slechts 0,04 achterstand op nummer twee Claudia Pechstein. Ook op de 1000 meter haalde ze in 1996 een goed resultaat, al eindigde ze met een vierde plaats net naast het podium. Een jaar later verbeterde ze deze prestatie op de 1000 meter. Bij de WK Afstanden van 1997 in Warschau reed ze naar een tweede tijd en kreeg zodoende een zilveren medaille omgehangen op het podium.
Na een punt te hebben gezet achter haar actieve schaatscarrière, is Sandra Zwolle inmiddels werkzaam bij het Thialf ijsstadion te Heerenveen als stadionspeaker. Hier spreekt ze het publiek toe tijdens verschillende nationale en internationale schaatsevenementen.
Resultaten
NC17 = niet gekwalificeerd voor de laatste afstand, maar wel als 17e geklasseerd in de eindrangschikking
Medaillespiegel
Nederlands langebaanschaatser
Nederlands olympisch deelnemer
Nederlands inline-skater |
5145085 | https://nl.wikipedia.org/wiki/One%20of%20Us%20%28nummer%20van%20Joan%20Osborne%29 | One of Us (nummer van Joan Osborne) | One of Us is een nummer van de Amerikaanse zangeres Joan Osborne, afkomstig van het album Relishbuit 1995. Het is geschreven door Bazillian, van de Amerikaanse rockband The Hooters. Op 21 november 1995 werd het nummer eerst in de VS en Canada op single uitgebracht en op 14 januari 1996 volgden Europa, Australië en Nieuw-Zeeland.
Achtergrond
De single werd een grote hit in Europa, de Verenigde Staten, Canada, Australië em Nieuw-Zeeland. Het refreingedeelte What if God was One of us lijkt een omschrijving van Jezus van wie in de Bijbel wordt gezegd dat Hij en gewoon mens was zoals wij.
In thuisland de VS bereikte de single de 4e positie in de Billboard Hot 100. In Canada, Australië en Zweden werd de nummer 1-positie behaald, in Duitsland en Ierland de 8e, Frankrijk de 10e, Nieuw-Zeeland de 11e, de Eurochart Hot 100 de 7e en in het Verenigd Koninkrijk de 6e positie in de UK Singles Chart.
In Nederland werd de single destijds veel gedraaid op de landelijke radiozenders en werd een radiohit. De single bereikte de 12e positie in de Nederlandse Top 40 op Radio 538 en de 14e positie in de publieke hitlijst; de Mega Top 50 op Radio 3FM.
In België bereikte de single de nummer 1-positie in zowel de Vlaamse Ultratop 50 als de Vlaamse Radio 2 Top 30 en in de Waalse Ultratop 50 de 4e positie.
Externe links
One of Us op mijnkerk.nl
Single uit 1995
Single uit 1996
Nummer van Joan Osborne |
2542895 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Cantimpre%20Canadian%20Cemetery | Cantimpre Canadian Cemetery | Cantimpre Canadian Cemetery is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog. De begraafplaats werd ontworpen door William Cowlishaw en is gelegen in de Franse gemeente Sailly (Noorderdepartement) op ruim een kilometer ten noorden van het dorpscentrum (gemeentehuis). Ze heeft een trapeziumvormig grondplan met een oppervlakte van nagenoeg 700 m² en wordt omsloten door een haag. De open toegang aan de straatzijde bestaat uit vier witte stenen paaltjes tussen twee lage bakstenen zuilen die afgewerkt zijn met witte dekstenen en waarop respectievelijk de Franse en de Engelse benaming van de begraafplaats vermeld staan. Het Cross of Sacrifice staat vlak bij de toegang. De begraafplaats wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission.
De naam van de begraafplaats verwijst naar de in de omgeving liggende bezittingen van de Abdij van Cantimpré in Bellingen.
Er liggen 224 doden begraven.
Geschiedenis
De geallieerde opmars tijdens de Slag bij Cambrai in 1917 bereikte dit gebied niet en het was pas in september 1918 dat de dorpen Haynecourt en Sailly in geallieerde handen vielen. De Marcoinglinie was een van de Duitse verdedigingssystemen vóór Cambrai en liep van Marcoing noordwaarts door Sailly en ten oosten van Haynecourt. Op 27 september 1918 namen de 1st Canadian en de 11th Division Haynecourt in en de volgende dag werd Sailly ingenomen. Twee begraafplaatsen werden aangelegd door eenheden die deelnamen aan de opmars.
Op de huidige Canadese begraafplaats (die oorspronkelijk Marcoing Line British Cemetery werd genoemd) liggen 224 graven waaronder 21 niet-geïdentificeerde. Onder de geïdentificeerde doden zijn er één Brit en 202 Canadezen, vooral van het 54th, 75th' en het 87th Infantry Battalion.
Graven
soldaat William Frederick Greoff diende onder het alias W. Carter.
Onderscheiden militairen
luitenant Arthur Close werd onderscheiden met het Military Cross en de Distinguished Conduct Medal (MC, DCM).
de kapiteins Alan Barrie Duncan, Benjamin McDiarmaid en Donald Archibald McQuarrie werden onderscheiden met het Military Cross (MC).
luitenant H.A. Palmer en sergeant Theodore Daniel McDonald werden onderscheiden met de Distinguished Conduct Medal (DCM).
de luitenants Rene Darche La Fond en John William Rolph; de korporaals Robert Candy Sherrit, D.G. McCurdy, Ernest Baden Powell Davies en Seth Enos Rawn en de soldaten George Greenhalgh, Harold Anson Smart, J.V. Good en J. Capone'' werden onderscheiden met de Military Medal (MM). Laatstgenoemde ontving deze onderscheiding tweemaal (MM and Bar).
Begraafplaats van de CWGC in Frankrijk
Begraafplaats in het Noorderdepartement
Begraafplaats van de Eerste Wereldoorlog |
525540 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Babuyaneilanden | Babuyaneilanden | De Babuyaneilanden is een aantal eilanden in de Filipijnse provincie Cagayan ten noorden van het eiland Luzon. De vijf grootste eilanden zijn Babuyan, Calayan, Camiguin, Dalupiri en Fuga.
Geografie
Bestuurlijke indeling
De Babuyaneilanden maken deel uit van de provincie Cagayan en de eilanden liggen binnen de grenzen van twee gemeenten.
In de gemeente Calayan liggen de eilanden Babuyan, Calayan, Camiguin en Dalupiri en het eiland Fuga maakt deel uit van de gemeente Aparri.
Topografie
De Babuyaneilanden liggen op zo'n 20 tot 120 kilometer afstand van het noorden van Luzon in de Straat Luzon. De eilanden worden van Luzon gescheiden door het Babuyankanaal en van de noordelijker gelegen Bataneilanden door het Balintangkanaal.
Landschap
Het landschap van de eilanden varieert van plat tot bergachtig met steile hellingen. De eilanden worden omringd door koraalrif. Op de eilanden zijn drie vulkanen te vinden: Mount Didicas voor de kust van Camiguin, die met haar symmetrische clindrische kegel vorm zo'n 215 meter boven zeeniveau uitsteekt, de 840 meter hoge Mount Pangasun op Babuyan en Mount Kagua op Gonzaga in het noordoosten.
Filipijnse eilandengroep
Luzon |
557094 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Aspergillose | Aspergillose | Aspergillose bestaat uit een spectrum van ziekten veroorzaakt door schimmels uit het geslacht Aspergillus.
De drie voornaamste vormen zijn:
bronchopulmonale allergische aspergillose, meestal door Aspergillus fumigatus, maar kan ook door Aspergillus flavus, Aspergillus niger, Aspergillus terreus en Aspergillus nidulans veroorzaakt worden,
aspergilloom van de long door Aspergillus fumigatus en
invasieve aspergillose, waarbij de schimmel in het bloed of in lichaamsweefsels binnendringt.
Vrij vaak zijn ook de luchtwegen gekoloniseerd door het organisme.
De klinische manifestaties hangen vooral af van de toestand van het immuunsysteem van de patiënt. Bij een verlaagde weerstand door ernstige onderliggende ziekten (zoals taaislijmziekte), neutropenie door chemotherapie, verstoring van de normale flora, en een ontstekingsreactie door gebruik van antimicrobiële middelen en corticosteroïden kan de patiënt makkelijk gekoloniseerd raken en invasieve (dat is het binnendringen in bloed of lichaamsweefsels) ziekte ontwikkelen.
Aspergillus-soorten zijn vaak een secundair opportunistisch pathogeen bij mensen met bronchiëctasieën, kanker, andere schimmelinfecties, sarcoïdose en tuberculose. Het kweken van aspergillus uit sputum (opgehoest slijm) heeft in deze situaties lang niet altijd klinische betekenis.
Aspergillose treedt veel op bij papegaaien of in kraaiennesten.
Dierziekte
Schimmelziekte |
886930 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Cr%C3%A8me%20de%20cassis | Crème de cassis | Crème de cassis is een zoete donkerrode likeur met zwartebessensmaak. De moderne versie van de drank verscheen voor het eerst in de omgeving van Bourgondië in 1841 en verving de "Ratafia de Cassis" van eerdere eeuwen. Het wordt gemaakt door geplette zwarte bessen in alcohol te drenken en vervolgens met suiker te zoeten. Crème de cassis is een specialiteit van Bourgondië maar het wordt ook gemaakt in andere Franse regio's, zelfs in Luxemburg en Quebec.
De kwaliteit van crème de cassis is afhankelijk van zowel de verscheidenheid van de gebruikte vruchten als de inhoud van de bessen en het productieproces. Drank met het label Crème de Cassis de Dijon bevat gegarandeerd bessen uit de gemeente Dijon. Een Interprofessional Syndicate heeft sinds 1997 geprobeerd om een "Appellation d'Origine Contrôlée" te verkrijgen voor "Crème de Cassis de Bourgogne", dat zowel de afkomst als de verscheidenheid van de vruchten zou garanderen, alsook het aantal bessen in het voor de productie gebruikte recept.
Jaarlijks wordt bijna 16 miljoen liter Crème de cassis geproduceerd, die grotendeels in Frankrijk geconsumeerd wordt, en deels geëxporteerd.
Door een kleine hoeveelheid Crème de cassis in een wijnglas aan te vullen met de droge witte wijn Aligoté krijg je het aperitief Kir. Voor een Kir Royale moet men Crémant de Bourgogne nemen en voor een Kir Imperial champagne.
Externe link
Webtender.com
Vruchtenlikeur
Crèmelikeur
Franse drank |
5770788 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ziekenhuis%20aan%20de%20Stroom | Ziekenhuis aan de Stroom | Het Ziekenhuis aan de Stroom of ZAS is een toekomstig fusieziekenhuis in en rond de Belgische stad Antwerpen. Op 1 april 2024 zullen GZA Ziekenhuizen en Ziekenhuis Netwerk Antwerpen fuseren tot ZAS. Met meer dan 3.300 bedden en 10.000 medewerkers, waarvan 1.000 artsen, zal het ziekenhuis het grootste worden in België.
Geschiedenis
GZA Ziekenhuizen heeft zijn oorsprong in de katholieke gasthuiszusters. De afkorting GZA staat dan ook voor "Gasthuiszusters Antwerpen". Eerder ging de zorggroep al over tot meerdere fusies. In 2009 vond de laatste samensmelting plaats onder de vorm van GZA vzw. De drie dan nog bestaande ziekenhuizen werden vanaf dan onder de noemer GZA Ziekenhuizen verenigd als een enkel ziekenhuis met drie campussen.
Ziekenhuis Netwerk Antwerp werd in 2004 opgericht en groeide verder uit tot verscheidene OCMW-ziekenhuizen. Omdat de ziekenhuizen verliesgevend waren met een schuld van 38 miljoen euro, werd begin 2003 besloten de ziekenhuizen te verzelfstandigen. In 2009 was het ziekenhuis schuldenvrij en kon het winst maken.
Beide ziekenhuizen werken al langer samen. In 2016 gingen GZA en ZNA een "structurele en duurzame samenwerking" aan. Zo delen de twee ziekenhuizen een laboratorium voor pathologische anatomie, hebben ze zich tezamen ingekocht in een nieuw elektronisch patiëntendossier (HiX) en werken verschillende diensten nu al samen. Het is de bedoeling dat die samenwerking intensiever zal worden en/of dat bepaalde diensten zullen samensmelten.
Op 1 januari 2024 had de fusie moeten ingaan. De fusiedatum is echter opgeschoven naar 1 april 2024, er diende gewacht te worden op goedkeuring door de Belgische Mededingingsautoriteit.
In juni 2022 (GZA) en september 2022 (ZNA) ging al wel een gezamenlijk online portaal voor patiënten van start: Mijn ZAS.
Campussen
Medio 2023 zijn de campussen van GZA en ZNA de volgende:
Op 18 september zal het Cadixziekenhuis openen en neemt alle activiteiten van Stuivenberg over, op uitzondering van het psychiatrisch ziekenhuis. De site zal een nieuwe bestemming krijgen. Sint-Erasmus zal zijn deuren sluiten in 2024 en verhuist tevens naar Cadix, maar zal ook een paar activiteiten onderbrengen in Sint-Elisabeth. Dat ziekenhuis zal de deuren sluiten ten laatste in 2030.
Ziekenhuis in Antwerpen (stad)
Ziekenhuis in Antwerpen (provincie) |
433371 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Saint-Hilaire-de-Riez | Saint-Hilaire-de-Riez | Saint-Hilaire-de-Riez is een gemeente in het Franse departement Vendée (regio Pays de la Loire). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Les Sables-d'Olonne.
Geschiedenis
Rié is een voormalig eiland, dat lange tijd enkel bestond uit duinen en moerassen. In 1622 versloeg hier in de Slag van Rié het leger van koning Lodewijk XIII een protestants leger. En in 1815 werd hier de Slag van Mathes uitgevochten, een gevecht tijdens de Honderd Dagen van Napoleon waarbij de royalistische generaal Louis de La Rochejaquelein sneuvelde.
De plaats ontwikkelde zich als badplaats aan het einde van de 19e eeuw, als eerste in de wijk Sion-sur-l'Océan. Er werden villa's en hotels gebouwd en tussen 1901 en 1935 was er ook een casino.
In 1917 werd het militair kamp van Champ-Gaillard geopend in de wijk Demoiselles, waar tussen 2.500 en 3.000 Amerikaanse militairen gelegerd waren. Het was een vliegveld waar piloten werden opgeleid.
Geografie
De oppervlakte van Saint-Hilaire-de-Riez bedroeg op ; de bevolkingsdichtheid was toen inwoners per km². De gemeente ligt aan de Golf van Biskaje; bekende plaatsjes aan de zee zijn Sion-sur-l'Océan, le Pissot en les Becs.
De onderstaande kaart toont de ligging van Saint-Hilaire-de-Riez met de belangrijkste infrastructuur en aangrenzende gemeenten.
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Externe link
officiële site van de stad
Gemeente in Vendée |
3014310 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kuehneosuchus | Kuehneosuchus | Kuehneosuchus is een geslacht van uitgestorven kuehneosauride reptielen, dat leefde in het Laat-Trias (Norien) in het zuidwesten van Engeland. Het werd benoemd door P. L. Robinson in 1967 en het type en de enige soort is Kuehhneosuchus latissimus. Het is bekend van het holotype NHMUK PV R 6111, een reeks bijbehorende wervels en ribben. Het is een afgeleide kuehneosauriër, het nauwst verwant aan Kuehneosaurus.
Beschrijving
Dit primitieve reptiel bezat zeer lange, onbeweeglijke ribben met een vleugelspanwijdte van dertig centimeter, die met elkaar verbonden waren door een permanent vlies, dat dienst deed als een vlieghuid.
De geslachten lijken erg op elkaar en kunnen voornamelijk van elkaar worden onderscheiden door de lengte van hun gevleugelde ribben, relatief kort en massief bij Kuehneosaurus maar tot vier keer langer en gracieler bij Kuehneosuchus. De schedel en de belangrijkste postcraniale botten zijn echter identiek bij beide taxa, evenals hun leeftijd en horizon. Volgens aerodynamische studies was Kuehneosuchus, in tegenstelling tot Kuehneosaurus, die een soort van hetzelfde geslacht kan zijn of een andere seksuele vorm kan vertegenwoordigen, waarschijnlijk een zwever.
Leefwijze
Kuehneosuchus voedde zich waarschijnlijk met insecten en leefde in open bosgebieden.
Vondsten
Fossielen van dit dier werden gevonden in Europa.
Uitgestorven reptielen
Hagedissen |
1802003 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Franky%20Dekenne | Franky Dekenne | Franky Dekenne (7 juli 1960) is een Belgische voetbalcoach en voormalig voetballer.
Club
Franky Dekenne debuteerde in 1979 bij KSV Waregem. Als libero groeide hij uit tot een vaste waarde in het elftal. Hij maakte gedurende de jaren 1980 de succesperiode onder trainer Urbain Haesaert mee. In 1988 vertrok hij naar R. Antwerp FC. Met toenmalig Antwerptrainer Georg Kessler speelde hij alle wedstrijden. Ook toen een seizoen later Dimitri Davidovic het roer overnam speelde hij alle wedstrijden tot hij met een kruisbandletsel werd afgevoerd en zes maanden buiten strijd was. Na twee seizoenen Antwerp keerde hij terug naar Waregem.
In Waregem stond ondertussen René Verheyen aan het hoofd van het team. Dekenne eiste met al zijn ervaring en geschiedenis bij de club een plaats op in het elftal als aanvoerder. Ook toen Waregem in 1994 naar de Tweede Klasse degradeerde, bleef Dekenne zijn club trouw en scoorde in dat seizoen vijf doelpunten waardoor Waregem terug naar eerste promoveerde. In december 1995 vertrok voor de tweede, en laatste, keer uit Waregem. Dekenne voetbalde vervolgens nog enkele maanden voor het KVC Westerlo van trainer Erwin Vandenbergh. In 1996 zette hij een punt achter zijn loopbaan als speler. Dekenne heeft in zijn carrière vierhonderddertig wedstrijden in de Eerste Klasse afgewerkt en een twintigtal Europese wedstrijden waaronder de gewonnen wedstrijd tegen AC Milan.
Hij werd drie keer geselecteerd voor de Rode Duivels.
Trainer
In 1996 werd hij speler-trainer bij KVC Westerlo. Hij was de vervanger van zijn gewezen coach Erwin Vandenbergh. Hij haalde 15 op 15 en de ploeg redde zich daar mee in tweede klasse. Jos Heyligen werd zijn opvolger. Vervolgens werd Dekenne trainer voor Torhout 1992 KM. Bij die club haalde hij zijn eerste titel als trainer. Daarna promoveerde hij ook met SV Wevelgem City en tweemaal met Racing Waregem: van de vierde naar de derde afdeling, en twee seizoenen later bracht hij de ploeg naar de tweede afdeling.
In 1996 stopte hij definitief met voetballen en werd in 1997 trainer van KM Torhout. Een jaar later promoveerde hij met de club van de vierde naar de derde klasse. In 2000 ruilde hij KM Torhout in voor, het inmiddels verdwenen, Eendracht Hekelgem. Onder leiding van Dekenne kon de pas gepromoveerde ploeg zich in Tweede Klasse handhaven. Nadien coachte hij ook nog KV Kortrijk, FCV Dender EH en KMSK Deinze. Vanaf het seizoen 2012-2013 ging hij aan de slag bij KSK Maldegem. Daar nam hij begin september ontslag. Enkele dagen later tekende hij een contract bij KFC Izegem, waar hij drie seizoenen zou blijven. Tussen oktober 2015 en maart 2016 was hij trainer bij OMS Ingelmunster. In december 2017 volgde hij Francky Cieters op als trainer van SV Anzegem. Hij bleef in Anzegem aan de slag tot het einde van het seizoen 2019-2020 en leidde Anzegem van tweede provinciale naar derde amateurklasse.
Belgisch voetballer |
5606323 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Philippe%20Buache | Philippe Buache | Philippe Buache (La Neuville-au-Pont, 7 februari 1700 - Parijs, 24 januari 1773) was een Franse geograaf, bekend om het uitvinden van een nieuw systeem in de geografie en het populariseren van dit werkveld.
Levensbeschrijving
Nuache werd opgeleid door de geograaf Guillaume Delisle, wiens dochter hij trouwde, en die hij in 1730 opvolgde aan de Académie des sciences. Hij werd in 1729 benoemd tot eerste geograaf van de koning. Hij vestigde een systeem met de verdeling van de wereld in zeeën en riviersystemen.
Buache schreef verschillende werken. Zijn neef, Jean Nicolas Buache (1741-1825) was eveneens geograaf van de koning.
Antarctica
Hij geloofde, net als Oronteus Finaeus en Gerard Mercator, in het bestaan van een zuidelijk continent (Antarctica), een hypothese die door latere ontdekkingen werd bevestigd. Antarctica werd pas in 1818 ontdekt. Het continent ligt onder een dik pak ijs en de werkelijke kustlijn kon pas in 1958 door seismisch onderzoek worden vastgesteld. De kaart van Oronteus Finaeus uit 1531 toont echter een Antarctica met ijsvrije kusten, bergen en rivieren. Mercator maakte zelf kaarten in 1569 en volgens Hapgood moet hij naast de eerdere kaart van Finaeus ook andere bronnen hebben gebruikt, omdat sommige gebieden op Mercators kaart duidelijker te onderscheiden zijn.
Buache maakte zijn kaart in 1737. Mogelijk baseerde Buache zijn kaart, net als zijn collega cartografen op oudere bronnen, die niet meer zijn gevonden. Buache liet op zijn kaart van Antarctica duidelijk een waterweg (Mer Glaciale, ijszee) zien, die het continent verdeelde in twee grote landmassa's ten oosten en westen van wat tegenwoordig is gemarkeerd als het Transantarctisch Gebergte. Het Gebergte verbindt net als de waterweg van Buache de Rosszee en Weddellzee. Het Gebergte volgt goeddeels de binnenlandse kustlijn, als deze niet bedekt is met ijs, dus Buache's waterweg.
De subglaciale topografie van heel het continent Antarctica werd door seismisch onderzoek pas bekend in 1958 (IGY Survey, International Geophysical Year). De IGY Survey toonde Antarctica als een archipel van grote eilanden met een mijl dik ijspak tussen hen in.
Werken
Considérations géographiques et physiques sur les découvertes nouvelles dans la grande mer (Paris, 1754). Dit bevat een kaart van de westkust van Noord-Amerika.
Le parallèle des fleuves des quatre parties du monde pour servir a déterminer la hauteur des montagnes (1757)
Mémoire sur la traversée de la mer glaciale arctique (1759). Dit bevat de hypothese van een peninsula van Alaska.
Considérations géographiques sur les terres australes et antarctiques (1761)
|
1913159 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Mel%20Lopez | Mel Lopez | Gemiliano "Mel" C. Lopez jr. (Manilla, 1 september 1935 – Quezon City, 1 januari 2017) was een Filipijns politicus. Lopez was van 1986 tot 1992 burgemeester van de Filipijnse hoofdstad Manilla. Daarvoor zat hij twee jaar namens Manilla in het toenmalige Filipijnse parlement, het Batasang Pambansa en was hij jarenlang raadslid van Manilla. Zijn broer, Jaime Lopez was zes termijnen lang lid van het Filipijns Huis van Afgevaardigden.
Carrière
Lopez begon zijn politieke loopbaan als raadslid van Manilla in 1967. In 1971 was hij een van de gewonden bij de bomaanslag op Plaza Miranda. Ook was hij dat jaar kortstondig waarnemend viceburgemeester van de stad. In 1984 werd Lopez gekozen als lid van het Batasang Pambansa namens het district Manilla. Na de val van president Ferdinand Marcos tijdens de EDSA-revolutie werd Lopez door de regering van de nieuwe president Corazon Aquino benoemd tot burgemeester van Manilla. Bij de eerstvolgende burgemeestersverkiezingen versloeg hij, gesteund door president Aquino uitdager Lito Atienza. Enkele maatregelen die hij nam als burgemeester om het imago en het bestuur van de stad te verbeteren waren de verplaatsing en vernietiging van sloppenwijken, de verbetering van de vuilnisophaaldienst van de stad, de verplaatsing van straatverkopers langs doorgaande wegen naar andere plekken in de stad en het bestrijden van het legale en illegale gokken.
Van 1993 tot 1996 was Lopez voorzitter van de Philippine Sports Commission, een overheidsorgaan dat zich inzet voor de bevordering van sport in de Filipijnen.
In 2004 maakte Lopez een politieke comeback toen hij zich opnieuw kandidaat stelde voor het burgemeesterschap van Manilla. Hij verloor de burgemeestersverkiezingen van 2004 echter van zittend burgemeester Lito Atienza.
Lopez overleed op nieuwjaarsdag 2017 in het St. Luke's Medical Center op 81-jarige leeftijd aan een hartaanval.
Bron
Ex-Manila mayor Mel Lopez dies, Rappler.com (2 januari 2017)
Burgemeester van Manilla
Lid van het Batasang Pambansa |
11647 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Mierik | Mierik | De mierik (Armoracia rusticana, synoniem: Cochlearia armoracia) is een plant uit de kruisbloemenfamilie (Brassicaceae). De plant heeft een witte penwortel die als mierikswortel bekend is. Eerst vormt ze een rozet van puntige getande bladeren met lange stelen, waaraan eind mei helderwitte bloemen verschijnen. De plant heeft een oorspronkelijk verspreidingsgebied van Zuidoost-Europa tot West-Azië en groeide op rivieroevers. De plant heeft zich verder verspreid over Europa, Verenigde Staten, Japan en Nieuw-Zeeland door het gebruik als tuinplant.
Toepassingen
De mierikswortel bevat veel vitamine C. Als hij wordt geraspt, komt allylisothiocyanaat vrij, een vluchtige verbinding die een scherpe, op mosterd lijkende smaak heeft. De stof wordt bij kneuzing van de celstructuur van de wortel door een enzym aangemaakt. De smaak loopt daarna snel terug. Toevoeging van zuur, bij voorkeur azijn gaat deze reactie tegen en stabiliseert de smaak.
De wortel was 3000 jaar geleden al bij de oude Grieken bekend en wordt veel in Noord- en Centraal-Europa toegepast, zoals in de Duitse, Tsjechische, Oostenrijkse en Hongaarse keuken.
In de Joodse keuken wordt de variant chrein gebruikt als smaakmaker, bijvoorbeeld bij gefilte fisj. Tijdens Pesach wordt mierik gegeten als 'maror', het bittere kruid dat symbool staat voor de moeilijke tijd die de Joden hadden tijdens de slavernij in het Oude Egypte.
In Japan is een sterker smakende, andere soort, Eutrema japonicum, die niet met zuur wordt gecombineerd en een vast onderdeel van sushi is onder de naam wasabi.
Mierikswortel is erg populair in de Verenigde Staten en wordt vooral in het stroomgebied van de Mississippi rond St. Louis verbouwd. De teelt begon hier rond 1800 door Duitse immigranten.
Voedingswaarde en geneeskundige werking
Een eetlepel mierikswortelpuree bevat 25 joule, 1,4 gram koolhydraten, 14 mg natrium, 44 mg kalium, 9 mg calcium en 5 mg fosfor.
De consumptie van mierikswortel wordt wel aanbevolen als therapie tegen jicht als gevolg van een overconsumptie van eiwitten, maar het eten van een te grote hoeveelheid kan pijnlijke gevolgen bij het plassen opleveren. Bij bijzonder grote hoeveelheden kan bloederige diarree en overgeven optreden. In beperkte hoeveelheden wordt het algemeen als veilig beschouwd.
Mierikswortel bevat ook een peroxidase-enzym. Het kan met behulp van waterstofperoxide organische verontreinigingen in water oxideren en daarmee verwijderen.
Geconjugeerd aan antilichamen wordt het peroxidase-enzym van de mierikswortel in de biochemie gebruikt om eiwitten zichtbaar te maken op een western blot.
Externe links
FLORON Verspreidingsatlas Planten
mierik
Kruid (keuken)
mierik |
1120364 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Tetela%20del%20Volc%C3%A1n | Tetela del Volcán | Tetela del Volcán (Nahuatl: Tetellan) is stadje in de Mexicaanse staat Morelos. De plaats heeft 9.053 inwoners (census 2005) en is de hoofdplaats van de gemeente Tetela del Volcán.
De naam Tetela komt uit het Nahuatl en betekent 'plaats van de stenen' of 'plaats van de lavabedding'. Het ligt aan de voet van de vulkaan Popocatépetl, waaraan het haar naamt dankt. Rond Tetela liggen verschillende van de vroeg-16e-eeuwse kloosters op de hellingen van de Popocatépetl die op de werelderfgoedlijst staan.
Tetela werd bewoond door de Olmeken-Chicalanca's, Tolteken en later door de Xochimilca's toen het in 1503 door de Azteken onderworpen. Na de val van de Azteekse hoofdstad Tenochtitlan deed Hernán Cortés een poging Tetela te onderwerpen, maar slaagde daar niet in. Later werd Tetela onder aanvoering van de vrouwelijke conquistador María Estrada alsnog onderworpen, die als beloning de plaats als encomienda kreeg toegekend. In de koloniale periode bleven Spaanse en inheemse bestuurssystemen lang naast elkaar bestaan.
Stad in Mexico
Plaats in Morelos |
2284546 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pok%C3%A9mon%20Stadium | Pokémon Stadium | Pokémon Stadium is een videospel voor de Nintendo 64.
Het spel bevat alle 151 Pokémon uit de Game Boy games. Het spel is compatibel met Pokémon Red, Blue en Yellow. Pokémon Stadium is niet alleen de eerste Pokémon game op de Nintendo 64, maar ook de eerste Pokémon game die op een game console is uitgebracht.
Het spel heeft geen verhaalmodus, maar het bestaat uit de Stadium en Gym Leader Castle waarin je aan gevechten mee moet doen. Om verder te gaan in het spel moeten de vier Cups in de Stadium gewonnen worden en de Gym Leader Castle voltooid worden. Wanneer alle Cups zijn gewonnen en de Gym Leader Castle is voltooid, zal Mewtwo in de lucht verschijnen in de Stadium. Na het verslagen hebben van Mewtwo, zal de veel moeilijkere Round 2 speelbaar zijn, en zal de speler opnieuw de Stadium, Gym Leader Castle en Mewtwo aan moeten om het spel uit te spelen. Ook bevat het spel oneindige opties en minigames.
Een vervolg, Pokémon Stadium 2, werd uitgebracht in Engels-sprekende regio's in 2001 als tegenhanger voor de tweede generatie Pokémon games, Gold, Silver en Crystal.
Externe links
De game op de officiële Pokemon site
Nintendo 64-spel
Computerspel uit 1999
Strategiespel
Computerrollenspel
Pokémoncomputerspel |
4044097 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Leptonectidae | Leptonectidae | De Leptonectidae zijn een familie van uitgestorven zeereptielen, behorend tot de Ichthyosauria.
In 1934 benoemde Oskar Kuhn een familie Leptopterygiidae voor Leptopterygius , 1922. In 1996 ontdekte Chris McGowan dat de naam van dat geslacht al bezet was geweest door de vis Leptopterygius , 1860. Hij hernoemde het geslacht tot Leptonectes. In 1998 hernoemde Michael Maisch de familie in Leptonectidae. De soorten van de familie komen materieel overeen met de Eurhinosauria. Ze leefden in het vroege Jura.
Kenmerken
De Leptonectidae hadden smalle, vinvormige ledematen, die uit vijf tenen/vingers bestonden met een groot aantal kootjes. Het waren allemaal kleine tot middelgrote dieren, het bekendst om hun zeer lange, zwaardvisachtige snuit, die had kunnen worden gebruikt als een wapen, maar ook voor de jacht. Daarvoor sneden ze wellicht door grote scholen vis, die dan werden gespietst.
Geslachten
Eurhinosaurus , 1909
Excalibosaurus , 1986
Leptonectes , 1996 = Leptopterygius , 1860
Wahlisaurus , 2016
Ichthyosauria |
4347402 | https://nl.wikipedia.org/wiki/John%20Vincent%20Atanasoff | John Vincent Atanasoff | John Vincent Atanasoff (Hamilton, 4 oktober 1903 – Frederick, 15 juni 1995) was een Amerikaans natuurkundige van Bulgaarse afkomst en de uitvinder van de eerste elektronische digitale computer. Zijn vader, Ivan Atanasov, was een Bulgaar die samen met zijn oom in 1889 naar Amerika immigreerde. Zijn moeder, Iva Lucena Purdy, was een lerares wiskunde in New York. Nadat Ivan zijn diploma filosofie aan de Colgate College behaalde, werkte hij als industrieel ingenieur in New Jersey. Iva en Ivan trouwden in 1900 en kregen samen acht kinderen.
De Atanasoff-Berry Computer (ABC) was de eerste elektronische digitale computer ter wereld. Hij werd gebouwd door John Vincent Atanasoff en Clifford Berry aan de Iowa State University gedurende 1937-'42. Deze computer bevatte veel belangrijke nieuwe toepassingen waaronder het gebruik van binaire aritmetiek, regeneratief geheugen, parallelle verwerking, en het scheiden van het geheugen en computerfuncties.
Op 19 oktober 1973 deed de federale rechter Earl R. Larson uitspraak in een langdurige rechtszaak over het ENIAC-patent van Mauchly and Eckert. Hij verklaarde het patent ongeldig en Atanasoff als uitvinder van de eerste elektronische digitale computer ter wereld.
Als dank voor zijn werk kreeg Atanasoff de National Medal of Technology. Deze werd uitgereikt door president George H.W. Bush in het Witte Huis op 13 november 1990.
Externe links
John Vincent Atanasoff
Amerikaans natuurkundige |
1164172 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Onze-Lieve-Vrouw%20van%20Walsingham | Onze-Lieve-Vrouw van Walsingham | Onze Lieve Vrouw van Walsingham, of Maagd ter Zee, is een titel van Maria, zoals die gebruikt wordt in de Mariabedevaartplaats Walsingham in het Engelse graafschap Norfolk.
Geschiedenis
Volgens de overlevering verscheen in 1061 Onze Lieve Vrouw aan Lady Richeldis de Faverches, vrouwe van Walsingham (nabij Norfolk) en gaf haar de opdracht om in Norfolk een replica te bouwen van het Heilig Huis (het huis van Maria - zie Basiliek van het Heilig Huis), waarin de aankondiging van de geboorte van Jezus plaatsvond. Richeldis volgde onmiddellijk deze opdracht op en bouwde een huis met exact de afmetingen zoals aangegeven op het plan dat Maria haar gegeven had. Het huis werd een bedevaartsoord en in 1150 bouwde een groep augustijnen een priorij in de omgeving. De plaats was eeuwenlang een pelgrimsoord voor alle bevolkingsgroepen.
In 1534 was de priorij van Walsingham een der eerste kloosters die de Eed van Suprematie aflegde, waarbij Hendrik VIII erkend werd als hoofd van de Kerk van Engeland. Dissenters binnen de kloostergemeenschap werden geëxecuteerd. In 1538 werd het huis ontdaan van waardevolle voorwerpen. Het beeld van de Maria werd naar Londen gebracht om te worden verbrand. De gebouwen werden gedurende drie eeuwen als stal gebruikt.
In 1896 kocht Charlotte Boyd de Slipper Chapel en schok haar aan de nabijgelegen abdij. Paus Leo XIII herstichtte in 1897 het oude heiligdom van Onze Lieve Vrouw van Walsingham, waardoor de plaats opnieuw bedevaartsoord werd. Een nieuw beeld van Onze Lieve Vrouw van Walsingham werd in 1922 in een schrijn geplaatst. Dit heiligdom werd het begin werd van een periode van samenwerking tussen katholieken en anglicanen. In 1981 werd nabij het schrijn de bouw aangevat van een kapel van verzoening, eveneens een samenwerkingsproject tussen de beide geloofsovertuigingen.
In 2000 werd het feest van Onze Lieve Vrouw van Walsingham opnieuw ingesteld. Het feest wordt gevierd op 24 september.
|
5138909 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dune%20fossile%20de%20Ghyvelde | Dune fossile de Ghyvelde | De Dune fossile de Ghyvelde is een duinreservaat in de tot het Franse Noorderdepartement behorende gemeente Gijvelde.
Gebied
Het is een gebied van oude binnenduinen en beslaat 112 ha. Het reservaat heeft, samen met het aangrenzende Domein Cabour in België, een lengte van 5 km en een breedte van ongeveer 600 meter. Het is een van de weinige overgebleven binnenduinen, daar de meeste zijn afgegraven en in cultuur gebracht.
Het werd aangekocht door het Conservatoire de l'espace littoral et des rivages lacustres. Deze 5000 jaar oude duinen liggen op 3 km van de kust en zijn dus afgesneden van de aanvoer van zand en schelpen. Hierdoor zijn ze, door uitspoeling, in de loop van de eeuwen kalkarm geworden.
De bodem is daarmee zeer voedselarm en, om verruiging te voorkomen, wordt ze begraasd met Haflingerpaarden.
In het gebied is een wandeling uitgezet. Er liggen een aantal bunkers uit de Tweede Wereldoorlog, die deels worden benut als vleermuiskelder.
Flora en fauna
Tot de flora behoren: dwerghaver, hondsviooltje, duinviooltje, duindoorn, kuifhyacint, zandzegge, klein tasjeskruid, moeraswespenorchis, gewone ossentong en gewone esdoorn.
Tot de avifauna behoren: tapuit, beflijster, sperwer, bergeend, blauwe reiger en bijeneter. Zoogdieren zijn: bunzing, konijn en vos. Tot de insecten behoren: blauwvleugelsprinkhaan, groene zandloopkever en bloedrode heidelibel.
Natuurgebied in het Noorderdepartement
Ghy
Gijvelde |
912329 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Roodhemden%20%28Mexico%29 | Roodhemden (Mexico) | Het Blok van Revolutionaire Jongeren (Spaans: Bloque de Jóvenes Revolucionarios), beter bekend als de roodhemden (Spaans: camisas rojas), was een socialistische paramilitaire organisatie in de jaren 30 in Mexico. De roodhemden dankten hun naam aan de roodhemden van Giuseppe Garibaldi en waren vooral bekend om hun antireligieuze acties.
De roodhemden waren in 1931 opgericht door Tomás Garrido Canabal, de sterke man in de zuidelijke deelstaat Tabasco die bekendstond om zijn fel antireligieuze opvattingen. De roodhemden werden voornamelijk gerekruteerd uit jongeren. Zij steunden Garrido en diens Radicaal Socialistische Partij van Tabasco (PRST) en terroriseerden de katholieken in Tabasco. Ook andere zaken die hun ogen de vooruitgang in de weg stonden, zoals alcohol, werden door hen bestreden. De roodhemden zijn door sommige auteurs omschreven als fascistisch, maar hoewel hun praktijken inderdaad sterk doen denken aan de fascistische milities in Europa kende hun ideologie grote verschillen met het fascisme.
Garrido Canabal werd in 1934 door president Lázaro Cárdenas naar Mexico-Stad gehaald als minister van landbouw in de hoop zo de roodhemden in te kunnen tomen, maar de roodhemden kwamen echter met hem mee en verplaatste hun antikatholieke activiteiten naar de hoofdstad. Nadat de roodhemden op 30 december 1934 in gevecht raakten met kerkgangers waarbij vier katholieken en een roodhemd om het leven kwamen, begon de organisatie in de problemen te komen. In 1935 vonden regelmatig schermutselingen plaats tussen katholieken en roodhemden waarbij aan beide zijden doden vielen. Nadat een groep conservatieve politici en ondernemers poogden door een 'kruistocht' Villahermosa in te nemen, waarbij meerderen van hem om het leven werden gebracht door de roodhemden, viel Garrido definitief uit de gratie bij de Mexicaanse regering. Hij ging op 'vrijwillige ballingschap' naar Costa Rica en de roodhemden werden niet veel later ontbonden.
Geschiedenis van Mexico (1929-2000)
Atheïsme
Mexicaanse politieke organisatie
Geschiedenis van Tabasco |
442104 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nantillois | Nantillois | Nantillois is een gemeente in het Franse departement Meuse (regio Grand Est) en telt 65 inwoners (2009).
De plaats maakt deel uit van het kanton Clermont-en-Argonne in het arrondissement Verdun. Tot 1 januari 2015 was het deel van het kanton Montfaucon-d'Argonne, dat op die dag werd opgeheven.
Op het grondgebied van Nantillois bevindt zich een Duitse oorlogsbegraafplaats, waarop 918 soldaten uit de Eerste Wereldoorlog liggen begraven.
In het dorp zelf bevinden zich twee Amerikaanse monumenten om de Amerikaanse soldaten herdenken die het dorp bevrijdden tijdens het Meuse-Argonne Offensief van 1918. Het eerste monument, een dorpsgebouwtje met herdenkingsplaquette, is opgericht in 1930 voor de soldaten van het 315e Regiment van de 79e Divisie die het dorp bevrijdden, en het tweede een groot monument voor de soldaten van de 80e Divisie opgericht door de staat Pennsylvania in 1927, dat het 79e afloste in de strijd om het Bois de Ogons, even buiten Nantillois.
Tot 2020 bevond zich aan de hoofdstraat het kleine privé museum Meuse-Argonne 1918, dat in het teken stond van de bevrijding door de Amerikanen in 1918. De collectie verhuisde naar een grotere locatie in het naburige Montfaucon d'Argonne.
Geografie
De oppervlakte van Nantillois bedraagt 7,4 km², de bevolkingsdichtheid is dus 8,8 inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Externe links
Gemeente in Meuse |
5482478 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Roseanne%20Park | Roseanne Park | Roseanne Park (Auckland, 11 februari 1997), beter gekend als Rosé (Koreaans :로제), is een Nieuw-Zeelandse zangeres woonachtig in Zuid-Korea. Ze is vooral bekend als lid van de best verkopende K-pop meidengroep Blackpink, gevormd door YG Entertainment, in augustus 2016.
Biografie
Roseanne Park is sinds 2016 lid van de meidengroep Blackpink.
In 2012 woonde de 16-jarige Rosé een auditie bij in Australië voor het Zuid-Koreaanse platenlabel YG Entertainment op voorstel van haar vader en was eerste uit 700 deelnemers. Rosé trainde vier jaar bij YG Entertainment voordat ze in juni 2016 werd geselecteerd als lid van Blackpink. Ze was het laatste lid dat werd bekendgemaakt. De groep debuteerde in augustus 2016 met het enkele album Square one en de eerste singles waren "Whistle" en "Boombayah".
Aanbevelingen
In 2018 werden Rosé en haar Blackpink-lid Jisoo geselecteerd als modellen voor het Zuid-Koreaanse cosmeticamerk Kiss Me. In 2020 werd Rosé door Anthony Vaccarello uitgeroepen tot wereldwijde ambassadeur voor Yves Saint Laurent en werd daardoor de eerste wereldwijde ambassadeur in 59 jaar. Ze was het wereldwijde gezicht voor de herfst 2020-campagne van Saint Laurent. In 2021 werd Rosé de muze van het luxe cosmeticamerk Yves Saint Laurent Beauté. Daarnaast promoot zij ook merken als Sulwhasoo en Tiffany & Co.
Impact en invloed
Sinds januari 2021 is Rosé de derde meest gevolgde Koreaanse persoon op Instagram, met meer dan 34 miljoen volgers. Sinds 2018 staat ze op de reputatielijst van vrouwelijke beroemdheden van het Koreaans zakelijk onderzoeksinstituut, een grafiek die Koreaanse beroemdheden bijhoudt, met de meeste online zoekopdrachten en bereikte de top 10.
Rosé solo
Als hoofddanseres van de groep met een lieve, dromerige stem, worden haar dansvaardigheden en het vermogen om hoge noten te zingen bewonderd, zelfs voor de getrainde artiesten in Zuid-Korea.
Op 2 juni 2020 kondigde YG Entertainment aan dat Rosé solo zou debuteren in 2020, na de release van Blackpink's eerste studioalbum The Album. Op 30 december 2020 vertelde Rosé in een interview met de Zuid-Koreaanse media dat het filmen voor haar muziekvideo in midden januari 2021 zou beginnen. In 2021 maakte ze haar solodebuut met het mini album '-R-'. Het album bestaat uit twee liedjes: On The Ground en Gone. Daarnaast bracht zij nog een solo uit in 2022 op Blackpinks album Born Pink, genaamd Hard To Love.
Referenties
Nieuw-Zeelands zanger |
946346 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Zesdaagse%20van%20Grenoble | Zesdaagse van Grenoble | De Zesdaagse van Grenoble is een jaarlijkse wielerwedstrijd die teruggaat tot het jaar 1971. De eerste zesdaagse werd in dat jaar gewonnen door het Frans/Nederlandse koppel Alain Van Lancker en Peter Post. De wedstrijd vierde in 2010 zijn 40e editie en werd vanaf 1971 georganiseerd met slechts een onderbreking in 1985. Het jaar 1971 is het enige jaar waarin deze zesdaagse tweemaal werd gehouden.
De zesdaagse van Grenoble wordt gehouden in het Palais des Sports in Grenoble op een houten indoorbaan met een lengte van 200 meter. In 2012 en 2013 was de wedstrijd een vierdaagse, in 2014 was het een driedaagse.
Het record van meeste overwinningen in de zesdaagse van Grenoble wordt gehouden door de Zwitser Franco Marvulli met zes overwinningen, gevolgd door Adriano Baffi, Alain Van Lancker, Alexander Aeschbach, Patrick Sercu, elk met 4 overwinningen.
Lijst van winnende koppels
Externe links
Palais de Sports, Grenoble
Zesdaagse Grenoble
Grenoble
Wielerwedstrijd in Frankrijk
Sport in Grenoble
Sportevenement in Auvergne-Rhône-Alpes |
123963 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Quintus%20Caecilius%20Metellus%20Numidicus | Quintus Caecilius Metellus Numidicus | Quintus Caecilius Metellus Numidicus was een lid van de Romeinse, invloedrijke tak Metellus in de gens Caecilia. Hij werd rond 153 v.Chr. geboren als de zoon van Lucius Caecilius Metellus Calvus in Rome. Numidicus leidde het conservatieve deel van de Romeinse Senaat, en was een bitter tegenhanger van Gaius Marius. Nadat hij in 109 v.Chr. tot consul verkozen werd, zond de Senaat hem naar Numidië om koning Jugurtha te overwinnen. Nadat hij de Slag om de Muthul had gewonnen, keerde hij naar Rome terug en verwierf het agnomen Numidicus. Samen met zijn neef Gaius Caecilius Metellus Caprarius werd hij in 102 v.Chr. censor. Tijdens zijn ambt als censor probeerde hij tevergeefs Lucius Appuleius Saturninus uit de Senaat te krijgen. Toen Saturninus wraak nam en Numidicus dwong een wet te ondertekenen die stukken land gaf aan oorlogsveteranen, weigerde Numidicus en hij werd uit Rome verbannen. Hij stierf in 91 v.Chr.
Gens Caecilia
Caecilius Metellus Numidicus, Quintus
Caecilius Metellus Numidicus, Quintus
Caecilius Metellus Numidicus, Quintus
Persoon in de 2e eeuw v.Chr. |
1476256 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Johannes%20Hendrikse | Johannes Hendrikse | Johannes P. Hendrikse (Rotterdam, 14 mei 1920 – aldaar, 13 januari 1945) was een Nederlands verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Hendrikse (schuilnaam: ‘Louis’) was werkzaam als kantoorbediende tijdens de bezetting in Rotterdam. Hij was lid van de plaatselijke knokploeg ‘Ploeg Jos’ (‘Jos’ = Jan Arie de Groot), waarvoor hij hand-en-spandiensten verrichtte en als koerier dienstdeed.
Aan de Crooswijksekade lag een oud tjalkschip, 'De Drie Gebroeders', waarin alle wapens die afgeworpen werden voor de Binnenlandse Strijdkrachten in de omgeving van Rotterdam werden opgeborgen. Twee man hadden dagelijks de wacht op de oude schuit. Op een zekere dag moest een van de beide bewakers vervangen worden, hoewel er eigenlijk niemand gemist kon worden. Na enig aandringen van één der K.P.’ers werd besloten Hendrikse hiervoor aan te stellen, die stond te popelen om eindelijk een ‘belangrijke’ opdracht te krijgen.
Na hem geïnstrueerd te hebben, liet de wapenmeester van de B.S. te Rotterdam, die de schuilnaam ‘Nol’ droeg, Hendrikse met zijn maat ‘Nico’ (Nicolaas Koers) op de schuit achter. Luttele minuten later werd een inval gedaan door de Duitsers: de schuit was verraden. Al schietend probeert Hendrikse te ontkomen, maar wordt dodelijk getroffen. ‘Nico’ wordt gearresteerd en op 20 februari op de Coolsingel gefusilleerd.
Hendrikse had vóór zijn opdracht een briefje gekregen van een koerierster van de knokploeg, met het adres van de instructeur, waar hij, wanneer er iets bijzonders voorviel, zou moeten rapporteren. Hij was – waarschijnlijk door de opwinding – vergeten het papiertje te vernietigen, na het adres uit zijn hoofd te hebben geleerd. Toen de inval begon, klemde hij het in zijn hand om het bij de eerste de beste gelegenheid te vernietigen. Enkele dagen later staat er bij de instructeur een agent van politie op de stoep:
“Zaterdag is er op de Crooswijksekade een jongen doodgeschoten. Het lijk is na onderzoek door de Duitsers op het bureau gebracht. Ik wilde u waarschuwen, in het vervolg wat voorzichtiger te zijn. Toen wij zijn hand openbraken, vonden wij dit. Goedenavond!”
Sprakeloos van verbazing kijkt de instructeur naar het verfrommelde briefje, dat hij in zijn hand houdt, waarop ontstellend duidelijk zijn adres geschreven staat.
In Barendrecht is een straat naar Johannes Hendrikse vernoemd, de Hendrikse-Akker.
Nederlands verzetsstrijder omgekomen tijdens de Tweede Wereldoorlog |
5604374 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jeroen%20Felix | Jeroen Felix | Jeroen Felix (Boxtel, 1961) is een Nederlands hoboïst en dirigent.
Biografie
Jeugd en studie
Felix werd geboren in Boxtel en groeide op in een muzikaal katholiek gezin. Zijn vader was daar directeur van een muziekschool en zong in het mannenkoor "Cantasona". Hierdoor werd bij hem muziek de paplepel ingegoten. Hij kreeg als kind blokfluitles maar stapte al snel over naar de hobo. Hij volgde zijn lessen aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam bij Koen van Slogteren. Hij behaalde daar in 1989 zijn diploma. Daarnaast volgde hij diverse cursussen op gebied van koor- en orkestdirectie.
Loopbaan
Felix werd begin jaren 90 dirigent van de Sint-Catharinakerk in Eindhoven en gaf tevens hobolessen. Hierna werd hij dirigent van de kamerkoren "Musica Vocalis" in Uden en het "Helmonds Vocaal Ensemble". In 1996 werd hij rector cantus van de Schola Cantorum in de Sint-Janskathedraal in ’s-Hertogenbosch. Voor zijn lange prestatie voor methodisch zangonderricht aan kinderen ontving hij in 2005 de Anjer Kinderkoor Zangprijs. Hij geeft zowel in het binnen- als in het buitenland vele concerten. Sinds 2006 dirigeert hij ook het ensemble Bach Collegium in Den Bosch. Op 21 januari 2018 werd hij door burgemeester Elly Blanksma in de Sint Trudokerk in Stiphout benoemd tot ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Op 30 oktober 2021 werd ontving hij bij zijn 25-jarig jubileum als rector cantus en als dirigent van Scola Cantorum de "Floris van der Putt-penning". Een onderscheiding van het Bisdom 's-Hertogenbosch.
Externe link
Officiële website
Nederlands hoboïst
Nederlands dirigent |
5264303 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lamborghini%20SC18 | Lamborghini SC18 | De Lamborghini SC18 is een sportwagen van het Italiaanse automerk Lamborghini. De Lamborghini SC18 is - zoals het merk zegt - het eerste one-off van Squadra Corse.
Kenmerken
De koets van de SC18 is volgens Lamborghini uit koolstofvezel opgetrokken, de achterlichten lijken afkomstig te zijn van de Lamborghini Centenario en de openingen in de achterklep doen denken aan die van de Lamborghini Sesto Elemento.
De koets van dit model is doorspekt met invloeden uit de racerij. De luchtopeningen op de voorklep zijn identiek ten opzichte van de Huracán GT3 EVO en zijn ook de zijschermen. De luchthapper op het dak is geïnspireerd op die van de Huracán Super Troveo EVO.
Op de achterkant is een grote vleugel geplaatst die op de koolstofvezel vervaardigd model te plaatsen is.
Banden
Om de banden van dit model zitten Pirelli P Zero Corsa-banden met rubber die ontwikkeld is voor Lamborghini. De achterste banden hebben een grootte van 21 inch en de voorste banden hebben een grootte van 20 inch.
Motor
De motor van deze auto is een 6,5-liter V12 uit de Aventador. Het heeft een vermogen van 770 pk en een koppel van 720 Nm. Het schakelen gebeurt via een aangepaste 7-traps automaat.
|
1069436 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Station%20Eichem | Station Eichem | Station Eichem is een spoorweghalte langs spoorlijn 90 (Jurbeke - Aat - Denderleeuw) in Appelterre-Eichem, een deelgemeente van de stad Ninove. Het is een station zonder loketten.
Het station bevindt zich op ongeveer 500 meter van Eichem, een gehucht binnen de Ninoofse deelgemeente Appelterre-Eichem (dat verder ook nog uit Appelterre bestaat). Eichem heeft nooit een stationsgebouw gehad, dit is tevens te zien aan het feit dat Station Eichem geen telegrafische code meegekregen heeft. Met amper 75 reizigers per gemiddelde weekdag is Eichem een van de kleinste stations in Vlaanderen. Ondanks de beperkte grootte wordt het ook in de weekends bediend.
Qua uitrustingsniveau geeft het een ietwat verouderde indruk: de perrons zijn onverhard en op de oude (lagere) standaardhoogte. Om de drassige gronden van de Dendervallei te overbruggen loopt spoorlijn 90 tussen Ninove en Zandbergen over een talud: dit heeft tot gevolg dat de perrons aan de smalle kant zijn. De wachthuisjes zijn allen van een verouderd type ("Isobelec"). Wel zijn onlangs de fietsenstallingen vernieuwd: Eichem beschikt nu over 2 moderne fietsenrekken van het 'Forever'-standaardtype. Er zijn meer dan voldoende plaatsen. Beide rekken hebben overigens niet dezelfde afmetingen: het kleinste bevindt zich net naast de toegang tot perron 2. Het andere aan de overkant van de straat (tegenover perron 1). Op deze locatie kan men tevens de pendelaarsparking terugvinden, deze biedt slechts plaats aan een beperkt aantal voertuigen maar dit is conform de beperkte reizigersaantallen net genoeg.
Galerij
Treindienst
Reizigerstellingen
De grafiek en tabel geven het gemiddeld aantal instappende reizigers weer op een week-, zater- en zondag.
Bouwwerk in Ninove
Eichem |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.